ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΧΑΓΗ

Φίλες και Φίλοι,

  

Οταν το 1984-1986 είχα την ύψιστη τιμη να ειμαι Διοικητής στο 649 Ταγμα Πεζικου στο Καρλόβασι Σάμου, έλεγα , κατα διαστήματα – στους Αξιωματικους και Στρατιώτες του Τάγματος[μερικοι απο αυτους τους θαυμασιους τότε συνεργατες μου ειναι στον πίνακα αποδεκτων των mail μου]- οτι «Είμαστε εδώ για να μην είναι οι απέναντι[Τουρκοι], Επομένως , κάθε μας προσπάθεια να ειμαστε αξιόπιστοι στην αποστολή μας , και την Πατριδα μας προστατεύει και την ειρήνη εξασφαλίζει και μπορεί ο Ελληνικός Λάος να ασχολείται ήρεμα με τα ειρηνικά του καθήκοντα. Εάν ποτέ , όπου και να βρίσκεσθε,  ως πολίτες, ακούσετε οποιαδήποτε Κυβέρνηση να επιχειρήσει να πάρει τον στρατό από τα νησιά, χάριν κάποιας «ειρηνικής διευθέτησης» ,να αντιδράστε γιατι θα υπάρξει τεράστιο πρόβλημα ασφάλειας το οποίο μπορει να οδηγήσει ακομη και σε καταστροφή.Μην ξεχνάτε οτι η απώλεια της Κύπρου , άρχισε οταν η προδοτικη χούντα των Αθηνών, απέσυρε το 1967 την Μεραρχία που ειχε στείλει απο το 1964 ο Γεώργιος Παπανδρέου»

  

Το 1987, ευρισκόμενος , ως σπουδαστής στην Σχολή Εθνικής Άμυνας, σημειωνα , στην περι Τουρκίας μελέτη μου, ακριβως το ιδιο.

Κατέληγα,»ΠΡΟΣΟΧΗ στις τουρκικες κουτοπονηριές για ειρήνη στο Αιγαιο. Ουδέποτε πρέπει να αποσυρθει ο Στρατός από τα νησιά, Οι τουρκοι γνωρίζουν πολύ καλά οτι ο στρατός που ειναι στα νησιά, δεν έχει επιθετική αποστολή ..»

  

Το 1997, και λίγες εβδομάδες προ της τελικής αποστρατείας μου [Μαρτιος 1997], μετέβην , ως Γενικός Επιθεωρητής Στρατού,στην έδρα της 1ης Στρατιάς και σε συγκέντρωση του συνολου των Αξιωματικών του Επιτελείου και λοιπων Αξιωματικων που ευρίσκοντο στη Λάρισα, είπα ακριβως το ίδιο.

 

Έκτοτε, σε κάθε ομιλία μου για τα Ελληνοτουρκικά, είτε σε συνέδρια, ειτε σε τηλεοπτικές εκπομπές, είτε σε δημοσιεύματα μου, δεν παύω να τονιζω τα παραπάνω και με πολύ χαρα άκουσα το 2004 τον τότε προεδρο της Βουλής Αποστολο Κακλαμάνη να επισημαίνει ακριβως την ίδια θέση.

 

Το 2006 ,όταν ο τότε πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος έκανε εκεινη την -περιεργη κατ’εμέ- δήλωσή του για «παραπομπή στη Χάγη, της στρατικοποίησης των νησιών του Αρχιπελάγους», απέστειλα στην Καθημερινη -και δημοσιεύτηκε- την συνημμένη επιστολή.

 

Οταν χθές άκουσα και διάβασα γιά την επιστολή του Πρωθυπουργού της Ελλάδας προς τον τουρκο ομολογό του  και οταν διάβασα το -παρακάτω- κείμενο του Σταυρου Λυγερού, βεβαιώθηκα πλέον οτι ευρισκόμεθα ενωπιον μιας τεράστις κρίσης.

 

Δεν προτίθεμαι να αμφιοσβητησω τον πατριωτισμο κανενος πολυ περισσότερο της πρόσφατα εκλεγμένης Ελληνικής Κυβέρνησης.

 

Θα πρότεινα όμως όπως οι πολιτικοι αρχηγοι όλων των κομμάτων , εστιάσουν , όλη τους την προσοχή σε αυτη την νέα τροπή των πραγμάτων και ζητήσουν από την Κυβέρνηση σε συνεδρίαση στη Βουλή -έστω μή δημόσια- ή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο, να ενημερωσθούν επι του ακριβους πριεχομένου των δυο επιστολών [Πρωθυπουργων  της Ελλάδας και Τουρκίας] οι οποίες βέβαια δεν ειναι αυτές που διαβάσαμε στις ανακοινώσεις.

 

Κυρίες και Κύριοι της πολιτικής μας ηγεσίας,

Απο την ημέρα που προκηρύχτηκαν οι πρόσφατες εκλογές δεν παύουμε να τονιζουμε οτι οι εκλογες έγιναν γιατί τα εθνικά μας θέματα ευρισκονται στην κόψη του ξυραφιού.

Έχετε τεράστια ευθύνη απέναντι σε αυτον τον υπέροχο Λαό,Ενημερώστε τον και ζητείστε του την συμπαράσταση , όσο δύσκολη και να είναι η κατάσταση. Πείτε του ολόκληρη την αλήθεια και θα ειναι μαζυ σας στον πατριωτικο αγώνα.

 

Δημήτρης Αλευρομάγειρος

[πιο κατω το κειμενο του Σταυρο Λυγερού και συνημμένα το κειμενο μου στην Καθημερινη της 11ης Ιουνίου 2006]

 

  

 

Tου Σταυρου Λυγερου

Ο Ταγίπ Ερντογάν ήξερε τι έλεγε όταν προανήγγειλε την επίσκεψή του στην Ελλάδα. Με την απαντητική επιστολή του, ο Γ. Παπανδρέου τον προσκάλεσε και επισήμως. Το ενδιαφέρον, όμως, στην αλληλογραφία είναι ο διάλογος κορυφής για το νέο πλαίσιο της διμερούς διαπραγμάτευσης.Ο Γ. Παπανδρέου δεν απέρριψε την πρόταση Ερντογάν για δημιουργία υψηλού επιπέδου Συμβουλίου Συνεργασίας. Με την αντιπρότασή του, όμως, ουσιαστικά επαναφέρει στο τραπέζι τη διαδικασία, που είχε ακολουθηθεί μετά την απόφαση της Ε.Ε. στο Ελσίνκι το 1999. Για την ακρίβεια, αντιπροτείνει η διαπραγμάτευση να πραγματοποιηθεί με την αναζωογόνηση των διερευνητικών επαφών. Πιο συγκεκριμένα, η διαπραγμάτευση θα πραγματοποιηθεί στη βάση χρονοδιαγράμματος και θα έχει εκ των προτέρων συμφωνηθεί ότι εάν δεν καταλήξει, οι διαφορές θα παραπεμφθούν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Η Αθήνα δεν δηλώνει ότι αποδέχεται εφόλης της ύλης διαπραγμάτευση, αλλά ουσιαστικά την έχει αποδεχθεί. Πιστεύει ότι η συζήτηση όλων των ζητημάτων στο πλαίσιο των διερευνητικών επαφών δεν νομιμοποιεί πολιτικά τις τουρκικές μονομερείς διεκδικήσεις. Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται μάλλον για φύλλο συκής. Δεν σώζει τα πράγματα ούτε το γεγονός ότι στην επιστολή του ο Γ. Παπανδρέου δίνει έμφαση στον σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας, του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών.

Η ελληνική πλευρά έχει ένα διπλό στόχο: πρώτον, να καλλιεργήσει ένα περιβάλλον ύφεσης στο ελληνοτουρκικό μέτωπο. Γι’ αυτό και εμφανίζεται διατεθειμένη να συζητήσει την εφαρμογή σχετικών μέτρων.
Δεύτερον, να εγκλωβίσει την Αγκυρα σε μια διαδικασία, που τελικώς οδηγεί στη Χάγη. Ο δρόμος αυτός έχει σοβαρά πλεονεκτήματα, αλλά δεν λείπουν οι παγίδες. Θα δεχθεί άραγε η Ελλάδα να θέσει την εδαφική της ακεραιότητα στην κρίση δικαστών, αποδεχόμενη την παραπομπή στη Χάγη των «γκρίζων ζωνών»;
[Καθημερινη 26/01/2010]

=============================

Η Στρατικοποιηση των νησων του Αρχιπελαγους και η 4^η Τουρκικη Στρατια

Το αρθρο του τεως Προεδρου της Ελληνικης Δημοκρατιας  Κωστη Στεφανοπουλου, ο οποιος κατα το Συνταγμα διετελεσε-ως Προεδρος- και Αρχηγος των Ενοπλων Δυναμεων της χωρας, για τη Χαγη[ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ  28/5/06],προκαλεσε εντονες αντιδρασεις και κυριως για το θεμα της στρατικοποιησης των νησιων του Αιγαιου.

 Ο εγκριτος δημοσιογραφος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ   Σταυρος Λυγερος  σε εκτενες δημοσιευμα του στην ιδια εφημεριδα [  4 /6/06] με τιτλο «Στα προθυρα της Χαγης το 2003»,αναφερεται μεταξυ αλλων και στην, κατα τη διαρκεια των διερευνητικων επαφων των δυο χωρων για το πιο πανω θεμα, προπαθεια  του Τουρκου διαπραγματευτη διπλωματη Ουγουρ Ζιγιαλ «να ριξει στο τραπεζι και την ιδεα να περιορισθει η τουρκικη στρατια του Αιγαιου με ανταλλαγμα τη μερικη αποστρατικοποιηση των ελληνικων νησιων»….

 Αυτη η πολιτικη της Τουρκιας εντασεται στη γνωστη στρατηγικη της του «μαστιγιου και του καρροτου» η οποια μαζυ με τις κατα καιρους προβοκατορικες ενεργειες της εχει θετικα ,υπερ αυτης ,αποτελεσματα. 

 Υπενθυμιζουμε  τη γνωστη προβοκατσια  των γεγονοτων της Κοφινου [στη Κυπρο τον Νοεμβριο του 1967 ] η οποια οδηγησε στην επαισχυντη απομακρυνση της Ελληνικης Μεραρχιας με οδυνηρα για τον Ελληνισμο της Κυπρου αποτελεσματα…..

  Σημειουται οτι κατ’ επαναληψη Ελληνικες Κυβερνησεις,προφανως πιεζομενες και υποκυπτουσες σε κυνικες απειλες και με μηδενικες η’αοριστες υποσχεσεις εχουν προβει σε αναλογες ενεργειες [1976 συναντηση Κ.Καραμανλη -Ετσεβιτ στη Γενευη,1991 προταση κυβερνησης Μητσοτακη για αποστρατικοποιημενη ζωνη στα συνορα Ελλαδας-Τουρκιας Βουλγαριας και διαφορες κατ έπαναληψη προτασεις  για αμοιβαια[?] μειωση των εξοπλισμων ].Οι ενεργειες αυτες καταληγουν παντα στην απαιτηση της Αγκυρας για  αποστρατικοποιηση των νησιων του Αιγαιου με ….υποκρυπτομενο και εμφανιζομενο την καταλληλη στιγμη, ανταλλαγμα » την, ΑΝΕΥ ΟΥΔΕΜΙΑΣ ΣΤΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΞΙΑΣ, αποσυρση της 4ης Στρατιας…..

 Απο το 1980  τονιζουμε με εμφαση τον κινδυνο της αποστρατικοποιησης των νησιων του Αιγαιου σε πιθανη προταση της Αγκυρας,  για ταυτοχρονη αποσυρση της 4ης Στρατιας [προταση η οποια ηλθε και το ετος 2000 και δια στοματος του -αποθανοντος ηδη -πρωην αρχηγου του πολεμικου ναυτικου ,αρχηγου των ναυτικων δυναμεων εισβολης στη Κυπρο το ’74 και τοτε [2000] στρατιωτικου συμβουλου του Ετσεβιτ,ναυαρχου Γκιουβεν Ερκαγια…..]

 Η 4η Τουρκικη Στρατια εχει ΜΟΝΟ πολιτικο λογο υπαρξης . Συγκροτηθηκε το 1976 στα δυτικα παραλια της Μ.Ασιας ωστε οταν θα ελθει η στιγμη και σε εντολη ή «διευκολυνση»του διεθνους παραγοντα και προκειμενου να φανει η Τουρκια φιλειρηνικη,να γινει προταση για την αποσυρση της με ταυτοχρονη αποστρατικοποιηση των νησιων μας…

 Ειναι γνωστο οτι η Ελλαδα υστερα απο τη βαρβαρη και εγκληματικη εισβολη των Τουρκων το ’74 και κανοντας χρηση αναφαιρετου δικαιωματος της [ αρθρο 51 καταστατικου χαρτη των ΗΕ] εξοπλισε ΑΜΥΝΤΙΚΑ τα νησια του Αιγαιου. Η Τουρκια -ενω γνωριζει πολυ καλα οτι δεν προκειται να της επιτεθουμε- συγροτησε την  4η Στρατια ,με τον ισχυρισμο οτι κινδυνευει απο τις δυναμεις των νησιων μας…ενω ο πραγματικος λογος εινα αυτος που περιγραφουμε παραπανω.

 Η ιδια η Τουρκια ,στην πραξη, εχει επιβεβαιωσει τον ισχυρισμο μας οταν στις διαφορες κρισεις αλλα και στις κατ’ετος διεξαγομενες αποβατικες ασκησεις στον κολπο του Ντογαμπεη [εναντιον τινος οι αποβατικες ασκησεις?] χρησιμοποιει ως κυριο κορμο των αποβατικων της δυναμεων  τμηματα εκτος Μοναδων της 4ης Στρατιας τα οποια και επιβιβαζονται στα μονιμως ναυλοχουντα στα Μικρασιατικα Παραλια 140 και πλεον αποβατικα της πλοια [τα οποια   δεν ανηκουν στην 4η Στρατια στην οποια επισης δεν ανηκει και η Ταξιαρχια Πεζοναυτων που εδρευει στη Φωκια ….]

 Ειναι προφανες,οτι η τυχον διαλυση  η’ αποσυρση της 4ης Στρατιας σε τιποτα δεν θα μειωσει τη στρατιωτικη ετοιμοτητα και επιθετικοτητα της Τουρκιας κατα των νησιων μας, ενω τυχον αποσυρση των δυναμεων μας απο τα νησια,η εγκατασταση των οποιων απαιτησε πολυ χρονο, τα αφηνει ουσιαστικα ανυπερασπιστα,δεδομενου οτι σε περιπτωση κρισης ο χρονος που θα απαιτηθει για την αξιοπιστη αμυντικη επανεγκατασταση  ειναι πολλαπλασιως μεγαλυτερος απο τον ελαχιστον χρονο επιβιβασης των τουρκικων στρατευματων στα αποβατικα τους για αμεση επιθεση κατα των νησιων μας…[επισημανση που κανει και ο Σταυρος Λυγερος στο αρθρο του]

 Κλεινοντας θα θελαμε να δηλωσουμε οτι πιστευουμε οτι τα πολυ αυτα απλα πραγματα τα γνωριζουν πολυ καλα και οι κυβερνωντες  -και ιδιαιτερα τα Υπ.Εξωτερικων και Αμυνας- αλλα και ολοκληρος ο πολιτικος κοσμος και δεν θα επιχειρηθει ποτε τετοια αυτοκαταστροφικη ενεργεια ομοια της οποιας μονον η χουντα του ’67 πραγματοποιησε με οδυνηρα για την Κυπρο και τον ελληνισμο αποτελεσματα…

 Η πραγματικα φιλειρηνικη Ελλαδα – πρεπει να απαιτησει οπως η Τουρκικη ελιτ ,αν ειναι ειλικρινης [λυπουμεθα αλλα εμεις δεν εχουμε πεισθει] να καταστρεψει τον αποβατικο της στολο ,.να σταματησει τις κατ’ετος προκλητικες ασκησεις εναντιον των νησιων μας και να αποσυρει τα στρατευματα εισβολης και κατοχης απο την Κυπρο.Τοτε  και μονον τοτε μπορουμε να συζητησουμε για  αμοιβαια μειωση εξοπλισμων και αργοτερα υστερα απο απολυτη εμπεδωση -στη πραξη- της εμπιστοσυνης ,να συζητησουμε τα παραπερα…..

 Δημητρης Αλευρομαγειρος,

Αντιστρατηγος ε.α.

Επιτιμος Γενικος Επιθεωρητης Στρατου,

 Χολαργος.

 [Δημοσιευτηκε στην εφημεριδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της Κυριακης 11^ης Ιουνιου 2006, σελ 24 ]

Ο Τούρκος πρωθυπουργός πιέζει για τη διεξαγωγή εφόλης της ύλης διαπραγμάτευσης με τη συμμετοχή των αρμοδίων υπουργών και υπό την υψηλή εποπτεία των δύο πρωθυπουργών. Εάν εγκλωβίσει την Αθήνα σε μια τέτοια διαπραγμάτευση, η τουρκική διπλωματία θα έχει κερδίσει ακόμα και εάν δεν υπάρξει συμφωνία.

Η Αγκυρα δεν διεκδικεί μόνο ελληνικά κυριαρχικά και διοικητικά δικαιώματα. Διεκδικεί ευθέως και ελληνικά εδάφη, προωθώντας περαιτέρω τη θεωρία περί «γκρίζων ζωνών». Και μόνο το γεγονός ότι οι μονομερείς τουρκικές διεκδικήσεις θα τεθούν στο τραπέζι θα τις μετατρέψει στα μάτια της διεθνούς κοινότητας σε πολιτικά νομιμοποιημένες διμερείς διαφορές.

Εάν κρίνουμε απ’ όσα διοχετεύθηκαν ημιεπισήμως για το περιεχόμενο της απαντητικής επιστολής, ο Ελληνας πρωθυπουργός δεν αρνείται την εφόλης της ύλης διαπραγμάτευση. Δεν υπάρχει σαφής αναφορά ότι η Αθήνα συζητάει μόνο για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας ή πιο σωστά για οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. (Αυτή η έννοια του Δικαίου της Θάλασσας συμπεριλαμβάνει την υφαλοκρηπίδα και κυρίως δεν αφήνει ασάφειες αναφορικά με το εάν τα κατοικημένα νησιά έχουν δικαίωμα για δική τους Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη).

«Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία»

Η ορολογία «Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία» ΔΕΝ υπάρχει στο Διεθνή Νόμο.

ΔΗΛΑΔΗ, η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία είναι διεθνώς άνομη, δεν καθορίζεται πουθενά, δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ και δεν δοκιμάστηκε από ΚΑΝΕΝΑ…

 

Þ     Όταν για μια φορά προτάθηκε, ήταν για να τσιμεντώσει τη ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ (APARTHEID) στη Νότιο Αφρική, που το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο την καθόρισε ως ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ και οι Αφρικανοί την απέρριψαν ΑΣΥΖΗΤΗΤΙ.

ΔΗΛΑΔΗ ενώ, το 1991 στη Νότιο Αφρική η ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ κατέρρευσε και επεκράτησε Δημοκρατία, το 2010 στην ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ξένοι και ντόπιοι επιδιώκουν να  επιβάλουν ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία και να την τσιμεντώσουν με:

ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ «εκ περιτροπής Τουρκική προεδρία, με σταθμισμένη ψήφο», που παραβιάζει το Ευρωπαϊκό Δίκαιο…

 ΠΑΡΑΝΟΜΗ «παραμονή Τούρκων εποίκων», που παραβιάζει το Ευρωπαϊκό Δίκαιο…

 ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (μη επιστροφή Προσφύγων, για τις κλεμμένες περιουσίες να αποφασίζει ο κλέφτης κλπ), που παραβιάζει το Ευρωπαϊκό Δίκαιο…

 ΑΠΟΠΟΙΗΣΗ του Δικαιώματος Αυτοάμυνας, που παραβιάζει το Ευρωπαϊκό Δίκαιο…

 ΤΕΛΙΚΟ «πάρε-δώσε» στη βάση των ΑΝΤΙΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ «τουρκικών προτάσεων»…

 ΜΕ ΣΚΟΠΟ να καταργηθεί η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, να αντικατασταθεί από ένα ΑΝΤΙΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΜΙΑΣΜΑ και να ΕΚΔΙΩΧΘΕΙ από την Ευρωπαϊκή Ένωση…

 Ο ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΛΑΟΣ ΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΑΛΛΑ ΓΡΑΝΙΤΕΝΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΔΙΕΚΔΙΚΩΝΤΑΣ ΠΛΗΡΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ, δηλαδή:

 Þ     ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΗ ΣΥΝΕΧΙΣΗ της Ευρωπαϊκής Κυπριακής Δημοκρατίας,

Þ     ΟΜΑΛΗ ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗ των ΝΟΜΙΜΩΝ Τούρκων της Κύπρου στο επίσημο Κράτος,

Þ      ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΗ ολόκληρης της ΚΥΡΙΑΡΧΗΣ Κυπριακής Επικράτειας με τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΚΛΟΝΗΤΗ ΠΙΣΤΗ ΠΩΣ,

ΟΤΑΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ, ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ…

Λευκωσία, 30 Ιανουαρίου 2010

Θράκη, μύθος και ιστορία

Του Φάνη Μαλκίδη

Η Θράκη, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες, ήταν αδελφή της Ευρώπης και της Αφρικής και ήταν νύμφη του Κρόνου. Οι Πυθαγόρας, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Αισχύλος θεωρούσαν τη Θράκη «Αγία χώρα του φωτός και των Μουσών».
Σήμερα ο χώρος της Θράκης κατοικείται από τους Βούλγαρους, που κατέχουν 42.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα (τ.χ.), τους Τούρκους, με 23.000 τ.χ. και από Έλληνες με 8.000 τ.χ. Εντούτοις η ιστορία της Θράκης είναι ενιαία και απόλυτα συνδεμένη με την ευρύτερη γεωγραφική έκταση της χερσονήσου του Αίμου, τα Βαλκάνια.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι η Θράκη ήταν το μέγιστο έθνος μετά τους Ινδούς και τα φύλα της ξεπερνούσαν τα 64. Τα όριά της ήταν από το όρος Δύσωρον της Μακεδονίας, βόρεια στον Ίστρο ποταμό (Δούναβη), ανατολικά στον Εύξεινο Πόντο και νότια στην Προποντίδα και το Αιγαίο πέλαγος. Ο Όμηρος συμφωνεί με τον Ηρόδοτο και αναφέρει τον Όλυμπο ως το θρακικό όριο προς τα δυτικά καθώς και τις παράλιες πόλεις Μαρώνεια – Μαρωνίτης ήταν οίνος που κέρασε ο Οδυσσέας τον Πολύφημο στην Ομήρου Οδύσσεια -, τον Αίνο, τη Λήμνο, την Ίμβρος, την Τένεδο και τη Σαμοθράκη, απ’ όπου ο Ποσειδώνας παρακολουθούσε τον Τρωικό πόλεμο. Επίσης γράφει στην Ιλιάδα για Θρακιώτες που πήραν μέρος στον Τρωικό πόλεμο.
Ο Θουκυδίδης έμεινε για πολλά χρόνια στη Θράκη καταγράφοντας την ιστορία της περιοχής, ενώ ο μεγαλύτερος γεωγράφος εκ Πόντου Στράβωνας αναφέρει ότι ο Όλυμπος, ένα μέρος της Αττικής, η Εύβοια, η Βοιωτία, κατοικούνταν από θρακικά φύλα. Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος γράφει πως η Μακεδονία αποτελεί μέρος της Θράκης, ενώ ο Λατίνος περιηγητής και ιστορικός Παυσανίας λέγει ότι οι Θράκες ήταν πολυάριθμοι υπολειπόμενων μόνο των Κελτών.
Η ιστορική περίοδος της Θράκης αρχίζει ουσιαστικά από την εκστρατεία του Δαρείου του Α΄, που επέβαλε την κυριαρχία στην περιοχή. Μετέπειτα αναπτύχθηκε το βασίλειο των Οδρυσών, που κυριάρχησε για χρόνια. Από το 359 π.Χ. η Θράκη βρίσκεται υπό την κυριαρχία του Φιλίππου και Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι το 281, όταν σκοτώνεται ο Λυσίμαχος, διοικητής της Θράκης, στη μάχη του Κουροπεδίου. Το 279 π.Χ. εισβάλλουν στη Θράκη οι Κέλτες, και εκατό χρόνια αργότερα οι Ρωμαίοι κατέχουν το στρατηγικό αυτό χώρο, αφού, όπως πληροφορεί ο Λατίνος ιστορικός Αμμιανός, οι Θράκες νικήθηκαν το 105 π.Χ. στη μεγάλη μάχη του ποταμού Έβρου. Το 20 π.Χ., μετά από μάχες και αντιπαραθέσεις, η Ρώμη ανακηρύσσει τη Θράκη ρωμαϊκή επαρχία και από τότε αρχίζει μια μακρά περίοδος, κατά τη διάρκεια της οποίας ο χώρος θα γνωρίσει πολλούς κατακτητές. Το 254 μ.Χ. εισβάλλουν οι Γότθοι, το 375 οι Ούννοι, το 481 οι Οστρογότθοι. Από το 493 έως το 502 εισβάλλουν οι Άβαροι, οι Γότθοι και οι Ούννοι, ενώ συμμετέχουν για πρώτη φορά και Βούλγαροι, και το 545 εμφανίζονται οι Σκλαβηνοί, λαός σλαβικής καταγωγής.

Με την ίδρυση του Βυζαντινού κράτους ο αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος διαιρεί τη Θράκη στην επαρχία της Ανατολής και την επαρχία του Ιλλυρικού της Ευρώπης. Το 535 ο ιστορικός Ιεροκλής αναφέρει ότι η Θράκη χωρίστηκε στην επαρχία Κάτω Μοισίας, στο χώρο της σημερινής Ρουμανίας και Βουλγαρίας, στην επαρχία της Σαρδικής (σήμερα περιοχή βουλγαρικής πρωτεύουσας, Σόφιας), στη επαρχία Θράκης (παράλια Εύξεινου Πόντου), στην επαρχία της ανατολικής Ρωμυλίας, στην επαρχία Θράκης (σημερινή Τουρκία). Τότε αναπτύσσονται μια σειρά από πόλεις – οικονομικά και πνευματικά κέντρα, που κρατούν πρωταγωνιστικό ρόλο στο Βυζάντιο: Αδριανούπολη, Μεσημβρία, Αγχίαλος, Βάρνα, Πύργος, Σαράντα Εκκλησιές, Διδυμότειχο, Ραιδεστός, Καλλίπολη, Στενήμαχος.
Ειδικά για τη Φιλιππούπολη ο Γερμανός ιστορικός Henriche Randzoven γράφει στα 1632 ότι «η πολιτεία ήταν πολύ όμορφη και κατοικούνταν στην συντριπτική πλειοψηφία της από Έλληνες».
Με την παρακμή του Βυζαντίου και τελικά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, η Θράκη περιέρχεται στα χέρια των Οθωμανών. Αρχίζει μια σκοτεινή περίοδος σκλαβιάς και οι Έλληνες της Θράκης αναζητούν τη λύτρωση και την ελευθερία μέσα από την Εκκλησία και την εκπαίδευση. Οι Θράκες θα πάρουν μέρος στην ελληνική επανάσταση το 1821, ωστόσο η Θράκη θα μείνει εκτός κρατικής δομής.

Η σύγχρονη περίοδος

Το 1875, με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, η ανατολική Ρωμυλία, το βόρειο δηλαδή κομμάτι της ενιαίας Θράκης, ενσωματώνεται στη Βουλγαρία και ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων προσφύγων εγκαθίστανται στο ελληνικό κράτος. Η οθωμανική κατοχή του υπόλοιπου κομματιού της Θράκης κράτησε έως το 1912, που η περιοχή καταλήφθηκε από τους Βούλγαρους. Με τις ελληνικές νίκες στους Βαλκανικούς πολέμους, και τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο απελευθερώθηκε η «δυτική» και η «ανατολική» Θράκη, αλλά με τη Συνθήκη της Λωζάνης η «ανατολική» δόθηκε στους Τούρκους και παρέμεινε μόνο το νοτιοδυτικό κομμάτι στην Ελλάδα. Τότε οι Θρακιώτες από την ανατολική Θράκη, που δόθηκε στην Τουρκία, θα περάσουν στο ελληνικό κομμάτι της Θράκης και νέοι πρόσφυγες θα εγκατασταθούν στο ελληνικό κράτος. Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η ελληνική Θράκη περνά στα χέρια των Βουλγάρων για να απελευθερωθεί το 1944.

Μετά από την πρώτη περίοδο ανασυγκρότησης, τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα και τις μεγάλες πληθυσμιακές αλλαγές, η Θράκη σήμερα κατοικείται από 355.000 ανθρώπους (προσωρινά στοιχεία απογραφής 2001). Η περιοχή αποτελεί σήμερα αντικείμενο ενδιαφέροντος για την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση και ένας χώρος ιδιαίτερης στρατηγικής σημασίας, ένας κόμβος ενός ευρύτερου δικτύου επικοινωνίας ανθρώπων και προϊόντων. Ωστόσο η Θράκη έχει μείνει πίσω και γι΄ αυτό ευθύνονται πολλοί.

Οι αναζητήσεις των Θρακών στη διασπορά

Όπως όλη η Ελλάδα αλλά ιδιαίτερα η Θράκη εμφανίζει ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών στην Ευρώπη, τη Γερμανία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Ελβετία. Οι Έλληνες φορείς μιας ιδιαίτερης κουλτούρας και πολιτιστικής παράδοσης ανθρωπισμού, ειρήνης και οικουμενικότητας, δημιούργησαν κοινότητες και εθνικοτοπικούς συλλόγους σε πολλές πόλεις της Ευρώπης.
Η συγκρότηση της Ομοσπονδίας Θρακών Ευρώπης αποτελεί μια συνολική προσπάθεια προς τη διατήρηση των εθίμων της πατρίδας τους και δημιουργεί και αναπτύσσει καλές και φιλικές σχέσεις με τους υπόλοιπους λαούς. Στην προσπάθεια αυτή των Θρακών, και ιδιαίτερα των νέων, που ζουν στην Ευρώπη και μεταδίδουν εδώ πολλά χρόνια τον ελληνικό πολιτισμό και τη θρακική παράδοση στη χώρα που τους δέχθηκε και στην οποία σήμερα ζουν, οφείλουμε να συμβάλλουμε όλοι. Από εδώ από μια ιστορική πόλη, το Μόναχο, που οι σχέσεις του με την Ελλάδα είναι παλιές, μπορούμε να παλέψουμε για την καταγραφή του ιστορικού παρελθόντος, το παρόν και ιδιαίτερα το μέλλον των επόμενων γενεών των Θρακών για την ειρήνη, τη συνεργασία και την ανάδειξη της μεγάλης πολιτισμικής και ηθικής δύναμης της Ελλάδας, της Θράκης.

Μέρος της ομιλίας του Φάνη Μαλκίδη στην Α΄ Συνδιάσκεψη Νεολαίας της Ομοσπονδίας Θρακικών Συλλόγων Ευρώπης.

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΖΩΝΗ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ

TOY ΘΕΟΔΩΡΟY Κ. ΚΑΡΥΩΤΗ
Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στις Ηνωμένες Πολιτείες και μέλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Τα τελευταία δυο χρόνια οι Τούρκοι προσπαθούν να δημοσιεύσουν, όποτε τους δοθεί η ευκαιρία, έναν εντελώς απαράδεκτο χάρτη χωρίς να λαμβάνουν υπόψη το Δίκαιο της Θάλασσας.

Όπως φαίνεται από τον παραπάνω χάρτη, δείχνουν ότι η Κύπρος αποτελείται από δύο κράτη και η αποκαλούμενη «νότιος» Κύπρος έχει μια περιορισμένη ΑΟΖ. Επιπλέον αρνούνται να δώσουν δικαιώματα ΑΟΖ στην Κρήτη και στα Δωδεκάνησα και με αυτή την οριοθέτηση παριστάνουν ότι έχουν θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο!

Η τραγωδία έγκειται στο γεγονός ότι έχουν πλησιάσει τους Αιγυπτίους που φαίνεται ότι αποδέχονται μια τέτοια οριοθέτηση που δεν δίνει δικαιώματα ΑΟΖ στα ελληνικά νησιά Καστελόριζο και Στρογγύλη και έτσι παριστάνουν ότι η ΑΟΖ της Αιγύπτου συνορεύει με την ΑΟΖ της Τουρκίας. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Ο παρακάτω χάρτης δείχνει ξεκάθαρα την οριοθέτηση της ΑΟΖ της Ελλάδας με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς το μεγάλο πρόβλημα της Τουρκίας και το λόγο που δεν επιθυμεί καμία διαπραγμάτευση με την Ελλάδα σχετικά με την οριοθέτηση της ΑΟΖ στο Αιγαίο Πέλαγος. Από τον ίδιο χάρτη διαπιστώνουμε επίσης τη μεγάλη ζημιά που κάνει το Καστελόριζο στην Τουρκία, αγκάθι πραγματικό για τα πονηρά της σχέδια στην Μεσόγειο. Τέλος, ο χάρτης δείχνει την ΑΟΖ της Κύπρου και της Αιγύπτου όπου ξεκάθαρα φαίνεται ότι η Τουρκία δεν έχει θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο.

Για να καταλάβουμε καλύτερα το πρόβλημα της Τουρκίας πρέπει να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή στην ιστορία του Δίκαιου της Θάλασσας. Η Τουρκία και η Βενεζουέλα είναι δύο κράτη που δεν υπέγραψαν την Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982 και αρνούνται μέχρι σήμερα να προσχωρήσουν σ’ αυτήν. Το πρόβλημά τους είναι παρόμοιο γιατί και τα δύο κράτη έχουν μπροστά στις ακτές τους νησιά που δεν τους ανήκουν. Ο παρακάτω χάρτης δείχνει ξεκάθαρα το πρόβλημα της Βενεζουέλας γιατί η ύπαρξη νησιών απέναντι από τις ακτές της, της δίνει μια πολύ περιορισμένη ΑΟΖ.

Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα της Τουρκίας γατί έχει μια πολύ περιορισμένη ΑΟΖ στο Αιγαίο Πέλαγος μια και απέναντι από τις ακτές της υπάρχουν ελληνικά νησιά που διαθέτουν δικοί τους ΑΟΖ όπως ορίζει το άρθρο 121 της Συνθήκης του Δίκαιου της Θάλασσας.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έκανε ένα τραγικό λάθος όταν αποφάσισε να αρχίσει συνομιλίες με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών των δυο κρατών. Το τραγικό λάθος έγκειται στο γεγονός ότι η Ελλάδα άρχισε τις συνομιλίες της με την Αίγυπτο χωρίς να πάρει κάποια ρητή και σαφή διαβεβαίωση από αυτήν ότι θα δοθούν πλήρη δικαιώματα στο Καστελόριζο. Τώρα που οι συνομιλίες έχουν προχωρήσει φαίνεται ότι οι Αιγύπτιοι δεν θέλουν να δώσουν πλήρη δικαιώματα στο Καστελόριζο και αυτό δημιουργεί ένα τεράστιο πρόβλημα στη ελληνική πλευρά.

Τα πράγματα βέβαια έγιναν χειρότερα όταν οι Αιγύπτιοι ενημέρωσαν την ελληνική πλευρά ότι θα αρχίσουν συνομιλίες για οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών με τη Τουρκία τη στιγμή που η Αίγυπτος δεν διαθέτει θαλάσσια σύνορα με τη Τουρκία! Η Αίγυπτος θα μπορούσε να διαθέτει θαλάσσια σύνορα με τη Τουρκία μόνο αν δεν αναγνωρισθούν τα δικαιώματα του Καστελόριζου. Ο νοών νοήτω.

Η Αίγυπτος ενημέρωσε την ελληνική πλευρά ότι θα είχε συνομιλίες μαζί της στο Κάιρο στις 20 Ιουνίου του 2009 και αμέσως μετά στις 22 Ιουνίου 2009 με τη τουρκική πλευρά! Η Ελλάδα αντί να προβεί σε έντονη διαμαρτυρία για αυτή την αιγυπτιακή θέση, που παραβιάζει ξεκάθαρα το Δίκαιο της Θάλασσας, πήγε στη συνάντηση στις 20 Ιουνίου γνωρίζοντας ότι δυο μέρες αργότερα Αιγύπτιοι και Τούρκοι θα καθόντουσαν στο ίδιο τραπέζι.

Η σημερινή κυβέρνηση φαίνεται να μην έχει ασχοληθεί καθόλου με αυτό το θέμα και δεν έχει αναλάβει καμία πρωτοβουλία ζητώντας δυο απλά πράγματα από του Αιγύπτιους. Πρώτον, να μη κάνουν κάποια συμφωνία με την Τουρκία και δεύτερον, να κάνουν οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ελλάδα με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας που και αυτοί έχουν υπογράψει.

Πριν μερικά χρόνια η κυπριακή πλευρά προσέγγισε την ελληνική κυβέρνηση και της ζήτησε να προχωρήσουν στην οριοθέτηση της ΑΟΖ των δυο κρατών, αλλά δυστυχώς η Ελλάδα δεν άδραξε μια τόσο μεγάλη ευκαιρία που θα δημιουργούσε και ένα προηγούμενο όχι μόνο για το Καστελόριζο αλλά και θα δημιουργούσε μόνιμα θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο!

Η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να οριοθετήσει την δική της ΑΟΖ με αυτή της Κύπρου δεν αποτελεί μόνο πράξη δειλίας αλλά και μεγάλης απερισκεψίας. Εύχεται κανείς η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να διορθώσει σύντομα αυτό το λάθος και ταυτόχρονα να ζητήσει την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) για αυτή την οριοθέτηση δυο κρατών-μελών της.

Η ΕΕ πρέπει επιτέλους να προστατέψει τα συμφέροντά της στην περιοχή, γιατί μια οριοθέτηση ΑΟΖ ανάμεσα στην Αίγυπτο και την Τουρκία μειώνει το μέγεθος της ΑΟΖ της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Μεσόγειο. Εάν η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν πραγματοποιήσει άμεσα οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Κύπρο και να προκαταλάβει την παράνομη Τουρκική ΑΟΖ στην Μεσόγειο, τότε η Ελλάδα θα υποστεί μια μεγάλη ήττα.

Αναρτήθηκε από Geopolitics-Gr.blogspot

Πως να ξεχωρίσετε τα Ελληνικά προϊόντα και να αγοράσετε ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ!

Αντί να πούνε στον λαό να αγοράζει ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΑ προϊόντα ώστε να ενισχυθεί η Ελληνική οικονομία στην τρέχουσα περίοδο, μας δίνουν κίνητρα ώστε να αγοράσουμε…MERCEDES!!

ΡΕ ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ; Για να στέλνουμε χρήμα στην Γερμανία και στην Ιαπωνία;

Λοιπόν, αγοράστε μόνο Ελληνικά προϊόντα τα οποία θα ξεχωρίζετε από τον αριθμό στο BAR CODE…

TA EΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΑΠΟ 520

ΚΑΘΕ ΕΥΡΩ ΠΟΥ ΔΙΝΕΤΕ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ, ΜΕΝΕΙ ΕΛΛΑΔΑ.

(Τα 3 πρώτα ψηφία δείχνουν την χώρα προέλευσης)

Διαδώστε το σε φίλους σας…

Ευτυχώς, επτωχεύσαμεν!

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα. Το φάντασμα της πτώχευσης. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης ηπείρου ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα. Ο Τρισέ και ο Αλμούνια, ο Προβόπουλος και ο Ρότσιλντ ο Ε΄, οι δανειστές του κράτους και οι μπαταχτσήδες του, οι αμέριμνοι φοροφυγάδες και τα ανόητα φορολογικά υποζύγια…»

Κάπως έτσι θα μπορούσε να ξεκινά το φορολογικό μανιφέστο που εκπονούν η σοσιαλιστική διακυβέρνηση της νέας αλλαγής και ο Γ. Παπακωνσταντίνου. Από παντού εκπορεύεται η εικόνα της απόλυτης δημοσιονομικής κατάρρευσης. Από παντού διαρρέει το σενάριο μιας χρεοκοπίας που μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε στο εγγύς μέλλον: την ερχόμενη εβδομάδα, σε ένα μήνα ή στις αρχές του 2010. Το σενάριο μιας πτώχευσης ανάλογης με αυτή που κήρυξε ο Τρικούπης το 1893 ή ο Βενιζέλος το 1932 διακινείται παντού: υπονοείται στα ημερήσια ανακοινωθέντα των Βρυξελλών ή της Φρανκφούρτης (Αλμούνια και Τρισέ), ψιθυρίζεται στα λόμπι των αγορών του χρήματος που αφήνουν να εννοηθεί ότι την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια από την Ελλάδα, λέγεται ανοικτά ή έμμεσα στα γραφεία των τραπεζικών ιδρυμάτων αλλοδαπής και ημεδαπής που δανείζουν το ελληνικό κράτος από ιδρύσεώς του. Και πετάγεται ως μπαμπούλας τόσο για να προετοιμάσει το έδαφος για ένα υψηλότερο κόστος δανεισμού του κράτους, όσο και για να τρομάξει το πανελλήνιο και να καταστήσει πιο εύπεπτη τη βάπτιση του αρτύσιμου κρέατος σε νηστίσιμο ψάρι. Ή αλλιώς, τη μετάλλαξη της «νέας αλλαγής» σε σκληρή λιτότητα.

Είναι αλήθεια, βεβαίως, ότι επικρατεί δημοσιονομική αθλιότητα. Και είναι αλήθεια ότι ως κράτος χρωστάμε και της Μιχαλούς. Για την ακρίβεια, χρωστάμε 325 δισ. ευρώ, έναντι ετήσιου ΑΕΠ 305 δισ. ευρώ. Δηλαδή, οφείλουμε ήδη το 108% του ΑΕΠ, αν υποθέσουμε ότι τα έχουν βγάλει όλα στη φόρα οι λογιστές του Παπακωνσταντίνου και χωρίς να υπολογίζουμε την καταστροφή που ΔΕΝ έχει ακόμη προκαλέσει η ύφεση. Αλλά, αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Η κραταιά Γερμανία, για παράδειγμα, που γιόρτασε σα νεόπλουτη γεροντοκόρη τα εικοσάχρονα της πτώσης του τείχους, χρωστάει τα πενταπλάσια, ήτοι 1,7 τρισ. ευρώ, ήγουν περίπου το 80% του ΑΕΠ της. Κι ακόμη χειρότερα: η αμερικανική αυτοκρατορία «γλέντησε» προ ημερών την υπέρβαση των 12τρισ. δολ. του δημόσιου χρέους της, που αντιστοιχεί στο 91% του ΑΕΠ της. Για να μη μιλήσουμε για την Ιαπωνία με το χρέος της στο 170% του ΑΕΠ. Τόλμησε κανείς ποτέ να διανοηθεί ότι κάποια από αυτές τις χώρες υπάρχει περίπτωση ποτέ να χρεοκοπήσει; Διανοήθηκε κανείς από τους δανειστές τους – κι όλος ο (τραπεζικός) κόσμος κάνει κρα για να δανείζει τους μεγάλους οφειλέτες του σύμπαντος- ότι θα πάψει τους παρέχει πίστωση; Πλάκα κάνουμε τώρα;

Γιατί τόση ζέση και πρεμούρα για την Ελλάδα; Πώς ακριβώς επηρεάζει (και ενδεχομένως «απειλεί») την παγκόσμια οικονομία και τις αγορές της απληστίας μια χώρα με τη βιομηχανία μόλις στο 22%,τη γεωργία στο 6% και τις υπηρεσίες (ήτοι, κυρίως αέρα κοπανιστό) στο 72% του εθνικού της; Να πούμε ελάχιστα, κι αυτό γενναιόδωρα… Η πραγματικότητα είναι ότι μια χώρα που δεν παράγει σχεδόν τίποτα, ή τουλάχιστον σε μια ποσότητα που να μπορεί να επηρεάσει τους μηχανισμούς των αγορών και του ποσοστού κέρδους, ελάχιστα ενδιαφέρει. Ενδιαφέρει, όμως, ζωτικά ως εύκολος πελάτης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, θύμα κατάλληλο για τις μικρές αρπαχτές που συνιστούν το colpo grosso του χρέους. ΗΠΑ, Γερμανία, Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία, Κίνα κ.λπ. είναι μια εικοσάδα χωρών που το παραγωγικό και το πολιτικό τους εκτόπισμα δεν αφήνει πολλά περιθώρια εκβιασμών. Αφήστε δε που οι ίδιες χώρες είναι οι έδρες, τα «ορμητήρια» του διεθνούς ληστρικού συστήματος χρηματοδότησης των υπόλοιπων χωρών. Η Ελλάδα, όμως, και καμιά διακοσαριά ακόμη Ελλάδες αυτού του πλανήτη κάνουν τη μεγάλη αγορά αυτού του μηχανισμού. Του μηχανισμού που ερμηνεύει και βαθμολογεί κατά το δοκούν τις παραγωγικές και δημοσιονομικές επιδόσεις των χωρών και καθορίζει αυθαίρετα το κόστος δανεισμού τους. Σκασίλα τους, λοιπόν, αν η Ελλάδα κινδυνεύει να χρεοκοπήσει μαζί με τη Νικαράγουα, την Ουκρανία, τη Λετονία ή το βασίλειο του Μπουτάν. Η μόνη ανησυχία της Διεθνούς της τοκογλυφίας για μας είναι το ενδεχόμενο να επηρεαστεί το ευρώ, νόμισμα στο οποίο οι φιλάνθρωποι δανειστές μας επενδύουν. Και φυσικά δεν έχει κανένα λόγο να χάσουν από εκεί ό,τι θα βγάλουν από εμάς.

Και για να βγάλουν, εμείς οφείλουμε να… οφείλουμε. Όσο πιο ψηλό το χρέος, τόσο το καλύτερο γι’ αυτούς. Το χρέος- ιδιωτικό και δημόσιο- είναι το οξυγόνο του διεθνούς τραπεζικού συστήματος. «Άσε με να εκδίδω τα χρήματα ενός έθνους, και δεν με ενδιαφέρει ποιος φτιάχνει τους νόμους του», έλεγε ο Μάγιερ Άμσελ Ρότσιλντ, ιδρυτής της ομώνυμης πιστωτικής αυτοκρατορίας του 19ου αιώνα. Της ίδιας που συνομολόγησε το «ιδρυτικό» δάνειο του νεοσύστατου ελληνικού κράτους το 1830 με την εγγύηση των «προστάτιδων» δυνάμεων Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας. Το δάνειο αυτό ήταν η «καρδιά» της Συνθήκης του Λονδίνου και εξελίχθηκε ως εξής: Το νέο ελληνικό κράτος δανείστηκε 60 εκατ. χρυσά φράγκα, από τα οποία εισέπραξε μόλις 500.000 και για τέσσερις δεκαετίες βαρυγκωμούσε να εξοφλήσει ένα χρέος ύψους 100 εκατ. χρυσών φράγκων που κατέστησε ακόμη πλουσιότερους τους Ρότσιλντ, ακόμη πιο παρεμβατικούς τους «προστάτες» και τους νεοέλληνες δυστυχείς για την ανάπηρη ελευθερία που απέκτησαν ή «ληστές των ορέων» μέχρι την αυγή του 20ού αιώνα. Το χρέος ήταν η ληξιαρχική πράξη γέννησης της νέας Ελλάδας που κινδυνεύει να κλείσει τον κύκλο της ωχρής ακμής της με μια ακόμη χρεοκοπία.

Αλλά, αν είναι να ’ρθει θε να ’ρθει, αν είναι θα περάσει… Γιατί πρέπει να μας καταλαμβάνει ιερό δέος στην ιδέα μιας εθνικής χρεοκοπίας; Το ενδεχόμενο η πτώχευση να είναι για καλό το έχουμε σκεφτεί; Μπορεί το κράτος να μην είναι ακριβώς μια επιχείρηση, ένας οίκος εμπορίου, αλλά γιατί να μην μπορεί να τύχει των ευεργετημάτων της προστασίας από τους δανειστές του; Επί της ουσίας, μια διαδικασία κρατικής πτώχευσης δεν είναι τίποτε άλλο από μια διά της βίας επαναδιαπραγμάτευση των όρων δανεισμού από ξένους και εγχώριους τραπεζίτες. Αλλά, κάθε δάνειο που συνάπτει το κράτος παζαρεύοντας spread και επιτόκια, δεν είναι τίποτε άλλο από μια σιωπηρή διαδικασία πτώχευσης, μια αναδιαπραγμάτευση του κόστους δανεισμού. Απλώς δεν μεσολαβούν βαρύγδουπες ανακοινώσεις και προειδοποιητικές βολές από τους Moody’ s και τους Fitch και όλους τους αυτόκλητους βαθμολογητές της πιστοληπτικής ικανότητας κάθε χώρας. Ούτε πολιτικές απειλές από τους άνευ κοινωνικής νομιμοποίησης διορισμένους τεχνοκράτες του ΔΝΤ, της Κομισιόν ή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Πώς θα αντιδρούσαν όλοι αυτοί αν, αίφνης, η κυβέρνηση ανακοίνωνε απλώς την προσωρινή διακοπή της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους; Τι θα μας έκαναν αν ο πρωθυπουργός έβγαινε στο μπαλκόνι και με ένα αμφιλεγόμενο μειδίαμα ανακοίνωνε: «Ευτυχώς, επτωχεύσαμεν»; Θα προσέφευγαν σε δικαστήρια, θα μας έκαναν κατάσχεση στην ακίνητη περιουσία; Θα μας έπαιρναν τα νησιά, τη Μύκονο για παράδειγμα; Θα μας απέκλειαν από τις διεθνείς χρηματαγορές; Σιγά, μη χάσει η Βενετιά βελόνι… Θα οδηγούσαν το νόμισμά μας σε υποτίμηση; Τότε, θα έπρεπε να μετράνε κατά πολλά δισεκατομμύρια τη χασούρα τους. Διότι το νόμισμά μας είναι και νόμισμά τους (μας το επέβαλαν, άλλωστε, δεν τρελαινόμασταν κιόλας για το ευρώ). Ή μήπως θα ζητούσαν την στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ; Τέτοια διαδικασία δεν προβλέπεται. Το πιθανότερο είναι ότι, για να μη χάσουν και τα 325 δισ. κοπανιστού αέρα που μας έχουν εδώ και δεκαετίες δανείσει, σε πρώτη φάση θα φώναζαν, θα έλυναν τα «σκυλιά» τους να μας γαβγίσουν, να μας φοβίσουν με Σύμφωνα Σταθερότητας ή με «κατάληψη» της Καραγιώργη Σερβίας από την «κυβέρνηση» της Κομισιόν και του ΔΝΤ, αλλά στη δεύτερη φάση δεν θα είχαν άλλη λύση από το κάτσουν και να διαπραγματευτούν την αναχρηματοδότηση των δανείων τους. Ειδάλλως, θα έπρεπε να διαγράψουν διά παντός τα 325 δισεκατομμυριάκια «τους».

Μια τέτοια «αποκοτιά» θα άλλαζε άρδην την ατζέντα της διακυβέρνησης. Φυσικά, θέλει πολιτική βούληση και ανάστημα για να προτάξεις τις ανάγκες της κοινωνίας από αυτές των δανειστών σου (για την ακρίβεια: των ληστών του κοινωνικού πλούτου). Θέλει πολιτική βούληση το να αποφύγεις μιας ακόμη λεηλασία του φορολογικού προλεταριάτου. Θέλει πολιτική βούληση, όχι για κάποια θεαματική ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά για ρήξεις με την κοινοτική «ορθοδοξία», με το εγχώριο τραπεζικό σύστημα που δύσκολα θα γλίτωνε από μια κρατική βουτιά στα «θησαυροφυλάκιά» του. Ρήξεις με τα μεγαλομεσαία στρώματα της κοινωνικής πυραμίδας που απολαμβάνουν προκλητικό (δηλωμένο και αδήλωτο) κοινωνικό πλούτο, καταδικάζοντας όλη τη χώρα σε μια διαρκή κοινωνική χρεοκοπία, σε μια θλιβερή κατάσταση παραγωγικής παρακμής. Προφανώς είναι πολύ για το περιμένουμε… Διότι έχουμε προ πολλού πτωχεύσει πολιτικά.

Υ.Γ. Αν η αναστολή πληρωμής του χρέους σας φαίνεται too much, έπεται και συνέχεια: Στο επόμενο φύλλο μπορούμε να κουβεντιάσουμε πώς και γιατί οι κυβερνήσεις νομιμοποιούνται απόλυτα να διαγράψουν εντελώς κάτι που ουσιαστικά δεν οφείλουν: το χρέος τους.

Posted by ΚΙΜΠΙ

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Είμαι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος. Χωρίς να το θέλω, κατέστρεψα τη χώρα μου. Ένα μεγάλο βιομηχανικό έθνος ελέγχεται από το πιστωτικό του σύστημα. Το πιστωτικό μας σύστημα είναι συγκεντρωμένο. Έτσι, η ανάπτυξη του έθνους και όλες μας οι δραστηριότητες βρίσκονται στο έλεος μερικών ανθρώπων. Φτάσαμε να είμαστε μία από τις χειρότερες, μία από τις πιο πλήρως ελεγχόμενες και κυριαρχημένες κυβερνήσεις στον πολιτισμένο κόσμο. Όχι πλέον κυβέρνηση ελεύθερης άποψης, όχι πλέον κυβέρνηση από απόφαση και ψήφο της πλειοψηφίας, αλλά κυβέρνηση από τη θέληση και τη βία μιας μικρής ομάδας κυρίαρχων ανθρώπων.

Woodrow Wilson, πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών (1913-1921)

Posted by ΚΙΜΠΙ

Η αγγλική ιστορία της ελληνικής Αντίστασης στην κατοχή

εφημ. Ποντίκι

Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το βιβλίο «Βρετανική Πολιτική και αντιστασι ακά κινήματα στην Ελλάδα, Η απόρρητη έκθεση του ταγματάρχη David J. Wallace», σε μετάφραση, επιμέλεια και σημειώσεις του Πέτρου Στ. Μακρή Στάικου. Το εισαγωγικό σημείωμα είναι του Στάθη Ν. Καλύβα και κυ κλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.

 

Το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ

Tο EAM είναι μια πολιτική οργάνωση. O ΕΛΑΣ, το στρατιωτικό του σκέλος, τελεί υπό τον απόλυτο έλεγχο των πολιτικών. Οποιοσ δήποτε σοβαρός ισχυρισμός περί του αντιθέ του έχει εγκαταλειφθεί εδώ και καιρό και μια πολιτική που θα απέβλεπε στην προσπάθεια διαχωρισμού των δύο δεν θα είχε νόημα. Η επικεφαλής του ΕΛΑΣ τριανδρία περιλαμβάνει τον Ανδρέα Τζήμα, μέλος και εκπρόσωπο της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ, ο οποίος ασκεί τη μεγαλύτερη επιρροή από τους τρεις. Είναι ευρύτερα γνωστός με τα ψευδώνυμα Εύμαιος και Βασίλης Σαμαρινιώτης.

Επικεφαλής του ΕΑΜ είναι η Κεντρική του Επιτροπή στην Αθήνα. Ισχυρίζεται ότι το ΕΑΜ αποτελεί συνασπισμό αριστερών κομμάτων, ενώ στην πραγματικότητα αποτελεί κάλυψη της ηγεσίας του ΚΚΕ (έτσι αποκαλείται το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδος). Οι μό νοι άνθρωποι που γνωρίζω πως αποτελούν τακτικά μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ είναι ο Σιάντος, Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, ο Τζήμας και ο Τσιριμώκος – αυτός πρώην βενιζελικός βουλευτής με το δικό του ασήμαντο Ανεξάρτητο Δημοκρατικό Σοσια λιστικό Αγροτικό Κόμμα. Από τους τέσσερις εκπροσώπους που το ΕΑΜ έστειλε τον Αύγου στο στο Κάιρο, δύο, ο Τζήμας και ο Ρούσσος, είναι κομμουνιστές. Προτού αυτοί οι τέσσερις φύγουν για το Κάιρο, ο ταξίαρχος Myers κι εγώ είχαμε συναντήσεις με τον Σιάντο. Όσο ο Σιάντος ήταν παρών, ουδείς από τους άλλους άνοιξε το στόμα του.

Το ΕΑΜ αποτελεί πολύ μεγαλύτερη οργά νωση από τον ΕΔΕΣ, παρότι θα συγκέντρωνε λιγότερους οπαδούς αν οι αληθινοί σκοποί του ήταν γνωστοί και οι άνθρωποι ελεύθεροι να εκφράσουν τη γνώμη τους. Στο μεταξύ, διαθέτει, ίσως, 15.000 μόνιμους, εξοπλισμέ νους αντάρτες, έναντι των 5.000 του Ζέρβα, και επιπρόσθετα έναν σημαντικό αριθμό εφέ δρων, για τους οποίους υπάρχουν διαθέσιμα όπλα. Η οργάνωσή του εκτείνεται σε ολόκλη ρη την Ελλάδα. Σε μερικές περιοχές, όπως λό γου χάρη στη Θεσσαλία και στη Μακεδονία, είναι σχεδόν μόνο του στο πεδίο του αγώνα και έχει τον απόλυτο έλεγχο. Στη Ρούμελη ασκεί τον απόλυτο έλεγχο, έχοντας δύο φορές αφοπλίσει τον συνταγματάρχη Ψαρρό, όταν αντιλήφθηκε ότι προσπαθούσε να δημιουρ γήσει εκεί ανεξάρτητες ανταρτικές ομάδες. Ο συνταγματάρχης Ψαρρός ξαναδημιουργεί τις ομάδες του. Με βάση το ίδιο συμφωνητικό, το ΕΑΜ προσπαθεί τώρα να διεισδύσει στην Ήπειρο, ως αντίπαλος του Ζέρβα. Αναπτύσσε ται, επίσης, γρήγορα στην Πελοπόννησο. Πάλι σε σύγκριση με τον ΕΔΕΣ, το ΕΑΜ διαθέτει μια ιδιαίτερα ανεπτυγμένη και αποτελεσματική διοικητική οργάνωση, με την οποία είναι ικανό να συντηρεί και να τροφοδοτεί τις ένοπλες ομάδες του στην επαρχία. Τον πρώτο καιρό, η αποτελεσματικότητα και η ευρεία εξάπλωσή του στηρίχτηκαν στη βία. Όλα τα αγαθά και οι υπηρεσίες επιτάσσονταν ως αναγκαία, ενώ ο Ζέρβας ανέκαθεν πλήρωνε γι’ αυτά που χρησι μοποιούσαν οι ομάδες του. Όταν χρειαζόταν, αυτή τη μη δημοφιλή επίταξη την επέβαλλαν με λεηλασίες, βασανιστήρια, βιασμούς και φόνους. Η συγκεκριμένη πρακτική δεν ακο λουθείται πλέον, έχει όμως αφήσει πίσω της μια κληρονομιά έχθρας και καχυποψίας στους επιζώντες. Διαθέτω όλες τις –από πρώτο χέρι– αποδείξεις που χρειάζομαι για να πειστώ ότι οι χωρικοί, τουλάχιστον στη δυτική Θεσσαλία, θα έδιναν τα πάντα για να απαλλαγούν από τον ζυγό του ΕΑΜ. Δεν φοβούνται ότι οι Ιταλοί ή οι Γερμανοί θα παραμείνουν στην Ελλάδα για πολύ ακόμα. Φοβούνται, ωστόσο, τρομερά ότι το ΕΑΜ θα παραμείνει. Οργανώσεις του ΕΑΜ υπάρχουν σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδος, κατεχόμενες και μη. Γι’ αυτές δεν διαθέτω πληροφορίες από πρώτο χέρι κι από δεύτερο λίγες. Πολλοί από τους οπαδούς του Ζέρβα με διαβεβαίωσαν πως μια σημαντική ποσότητα από τα ελαφρά αυτόματα όπλα, με τα οποία εφοδιάστηκε το ΕΑΜ από τη SOE, έχουν σταλεί στις πόλεις και ειδικά στην Αθή να, για οδομαχίες.

Οι αντάρτες του ΕΛΑΣ είναι κακά εκπαι δευμένοι και απειθάρχητοι. Πολλοί από τους Βρετανούς αξιωματικούςσυνδέσμους θα πρόσθεταν ότι λίγοι απ’ αυτούς προτίθενται σοβαρά να πολεμήσουν τον Άξονα. Σίγουρα, δεν συμμετείχαν στην τελευταία σειρά των επιχειρήσεων για την καταστροφή των μέσων επικοινωνίας του εχθρού, πριν ακριβώς από την απόβαση στη Σικελία. Όλη η δουλειά έγινε από τους ίδιους τους Βρετανούς αξιωματι κούς. Περιφέρονται φορτωμένοι με μαχαίρια και φισεκλίκια, προσπαθώντας να μοιάσουν στους ήρωες του 1821. Όλα τα κάνουν όποτε θέλουν εκείνοι, δεν χαιρετούν κανέναν στρα τιωτικά και αποκαλούν τους πάντες –και τους αξιωματικούς τους– συναγωνιστές. Η δομή της διοίκησής τους, από το Γενικό Στρατηγείο μέχρι τη διμοιρία και την ομάδα, ακολουθεί το παλιό σύστημα των μπολσεβίκων: Ένας καπετάνιος ανάμεσα σ’ έναν στρατιωτικό σύμ βουλο και σε έναν πολιτικό σύμβουλο. Ο τε λευταίος διαθέτει απόλυτη δικαιοδοσία στους άλλους δύο. Είχα ελάχιστα έως καθόλου την ευκαιρία να γνωρίσω προσωπικά τους απλούς ελασίτες. Κάθε τέτοια απόπειρα, στο Γενικό Στρατηγείο όπου βρισκόμουν, θα γινόταν αμέσως αντιληπτή και θα προκαλούσε καχυ ποψία. Ούτε κανείς από τους στρατιώτες θα είχε ανταποκριθεί, σ’ αυτή την ατμόσφαιρα, γνωρίζοντας ότι βρίσκεται υπό παρακολού θηση.

Δεν μπορώ, συνεπώς, να δώσω μια ακριβή και λεπτομερή απάντηση στο ερώτημα: «Δε δομένου ότι η κεντρική διοίκηση του ΕΑΜ είναι κατά 90% κομμουνιστική, σε ποια έκτα ση και σε ποιο βάθος έχει εισχωρήσει ο κομ μουνισμός στις τάξεις του;» Σίγουρα, οι πε ρισσότεροι από τους πολιτικούς συμβούλους είναι κομμουνιστές, ενώ έχει γίνει ευρύτατη προπαγάνδα, που αποκαλείται «διαφώτιση» ή πολιτική επιμόρφωση. Το ΕΑΜ, επίσης, εκδίδει έναν εκπληκτικό αριθμό τοπικών εφημερίδων. Σε όλες, τα 3/4 του χώρου τους είναι αφιερωμένα στη διαφώτιση, έναντι του 1/4 που καταλαμβάνουν οι ειδήσεις, από τις οποί ες πάλι τα 3/4 αποτελούν νέα από τη Μόσχα. Ήμουν παρών σε μία συγκέντρωση, λίγο έξω από την Καρδίτσα, οργανωμένη από το ΕΑΜ δυτικής Θεσσαλίας. Εκεί βρίσκονταν σχεδόν 3.000 άνθρωποι, εκπρόσωποι του ΕΑΜ από κάθε τοπική οργάνωση της δυτικής Θεσσα λίας και μερικοί από χωριά ολόκληρης της χώρας. Σε κάποια φάση της διαδικασίας, ένα ενθουσιώδες μέλος του Κόμματος κάλεσε το ακροατήριο σε ενός λεπτού σιγή, στη μνήμη 106 αριστερών ομήρων που είχαν πρόσφατα εκτελεστεί από τους Γερμανούς. Τουλάχιστον το 80% του πλήθους σήκωσε αμέσως το χέρι με τη γροθιά σφιγμένη, τραγουδώντας τον ύμνο της Διεθνούς. Και τούτο παρ’ όλες τις φρενήρεις προσπάθειες των οργανωτών να αποτρέψουν και τα δύο, καθώς φοβούνταν τις δυσμενείς εντυπώσεις που θα προκαλού σαν στους εκπροσώπους της Βρετανικής Αποστολής, όπως και, τουλάχιστον σε έναν, προκάλεσαν. Παρατήρησα, επίσης, πως η μνεία της Ρωσίας και του Κόκκινου Στρατού προξενούσε κάθε φορά περισσότερες επευ φημίες από όσες οι αναφορές στους άλλους Συμμάχους.

Πολλή σκέψη και πολλά επιχειρήματα έχουν αφιερωθεί στην αναζήτηση της απά ντησης στο ερώτημα ποιοι είναι οι πραγμα τικοί σκοποί του ΕΑΜ: Εννοεί αυτά που λέει, όταν δηλώνει πως δεν αποτελεί κόμμα και πως όταν λήξει ο αγώνας για την απελευθέρω ση θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη; Ή προ τίθεται να χρησιμοποιήσει τον ΕΛΑΣ για ένα πραξικόπημα, με στόχο την κατάληψη της εξουσίας, κατά ή αμέσως μετά την απελευθέ ρωση; Και αν το επιχειρήσει, θα πετύχει; Ή θα αρκεστεί να λάβει μέρος στον αγώνα κατά του Άξονα και μετά να συμμετάσχει ισότιμα σε απόλυτα ελεύθερες εκλογές; Κανένα από τα ερωτήματα αυτά δεν μπορεί να απαντηθεί με βεβαιότητα. Ωστόσο, η δική μου απάντηση θα ήταν η εξής:

Οι κομμουνιστές ουδέποτε λένε αυτά που εννοούν, ούτε και εννοούν αυτά που λένε. Όμως το ΕΑΜ στο ιδρυτικό του μανιφέστο διατύπωσε καθαρά τους ακόλουθους δύο στόχους: Να διώξει τους εισβολείς του Άξονα και να εγκαθιδρύσει τη λαϊκή κυριαρχία. Κάθε νεοσύλλεκτος του ΕΛΑΣ έπρεπε να ορκιστεί ότι θα πολεμήσει και για τους δύο αυτούς σκοπούς και θα συνεχίσει να πολεμάει μέ χρις ότου ο διοικητής του τού πει πως έχουν εκπληρωθεί. Ορκιζόταν προκαταβολικά πως αν επιχειρούσε να φύγει πριν από αυτή τη στιγμή, συμφωνούσε να τον εκτελέσουν. Και, βεβαίως, ένας αριθμός ανταρτών έχει ήδη εκτελεστεί. Τούτο σημαίνει, ασφαλώς, ότι η Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ ήθελε να είναι σίγουρη πως θα χρησιμοποιήσει τον ΕΛΑΣ την κατάλληλη στιγμή, εάν θεωρούσε ότι αυτό τη συνέφερε. Πρέπει να πω ότι μέχρι τον Μάρτιο ή τον Απρίλιο αυτού του έτους, το ΕΑΜ αναμ φισβήτητα καταγινόταν με τη μεθόδευση ενός βίαιου κομμουνιστικού πραξικοπήμα τος, με τη χρήση του ΕΛΑΣ. Ήλπιζε και περί μενε ότι το Ανατολικό Μέτωπο θα κατέρρεε ολότελα και ότι σύντομα θα έβλεπε τον Κόκκινο Στρατό στα Βαλκάνια. Στην Ελλάδα διέσυρε κάθε άλλη οργάνωση –πολύ συχνά και τη Βρετανική Αποστολή–, ενώ πάσχισε να διαλύσει κάθε ένοπλη ανταρτική ομάδα. Μόνον ο Ζέρβας ήταν πολύ ισχυρός για να τον διαλύσει το ΕΑΜ.

Η αδυναμία του να εξοντώσει τον Ζέρβα εκείνη την εποχή υπήρξε ασφαλώς ο κύριος παράγων για την πλήρη αλλαγή της πολιτικής του που επακολούθησε. Ο δεύτερος παράγων ήταν η οξύτατη αντίδραση του ίδιου του ελ ληνικού λαού εναντίον της πολιτικής της βίας του ΕΑΜ απέναντι σε όλες τις άλλες ανταρτι κές οργανώσεις και στις προσπάθειές του να μονοπωλήσει τον εθνικό αγώνα. Αυτή η αντί δραση κορυφώθηκε τον Ιούνιο, όταν η Κεντρι κή Επιτροπή είχε αναμφισβήτητα αλλάξει την πολιτική της, αλλά δεν είχε ακόμα κατορθώσει να την επιβάλει. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρ χει αμφιβολία ότι ο δεύτερος αφοπλισμός του Ψαρρού προκάλεσε κύμα οργής στους δη μοκρατικά σκεπτόμενους στην Αθήνα. Τόσο, ώστε η Κεντρική Επιτροπή, προκειμένου να αποκατασταθεί στην κοινή γνώμη, κατήγγειλε τα ίδια της τα σφάλματα και προχώρησε σε υπερβολικά γενναιόδωρη αποκατάστασή του. Έχει συμφωνήσει τώρα να αφήσει τον Ψαρρό να αποκτήσει τέσσερις φορές περισσότερα όπλα από ό,τι προηγουμένως. Ο τρίτος παρά γων υπήρξε το γεγονός ότι, καθώς οι Γερμανοί άντεξαν στη ρωσική επίθεση, ενώ ταυτόχρονα οι Σύμμαχοι σημείωσαν τις λαμπρές τους επι τυχίες στην Αφρική, έγινε φανερό πως οι δυ νάμεις της Μέσης Ανατολής και όχι ο Κόκκινος Στρατός πρόκειται να απελευθερώσουν την Ελλάδα και, συνεπώς, είναι η Μεγάλη Βρετανία και όχι η Σοβιετική Ένωση που θα αποτελέσει την κυρίαρχη Μεγάλη Δύναμη στη χρονική πε ρίοδο που θα ακολουθήσει. Γι’ αυτό τον λόγο, συνεπώς, πολιτική φανερά απαράδεκτη για τη Μεγάλη Βρετανία δεν θα είχε πιθανότητες επιτυχίας. Ο τέταρτος παράγων για την αλλαγή της πολιτικής του ΕΑΜ ήταν η επίδραση της Βρετανικής Αποστολής και, ειδικότερα, του ταξίαρχου Myers, ο οποίος αγωνίστηκε στα θερά να επιβάλει μια πολιτική μετριοπάθειας και αποφυγής ενός εμφυλίου πολέμου. Αυτή η προσπάθεια είχε αξιοσημείωτη επιτυχία και κατέληξε στην υπογραφή του συμφωνητικού των Εθνικών Ομάδων, νωρίτερα τον Ιούλιο. Βάση αυτής της νέας πολιτικής είναι ότι το ΕΑΜ πρέπει να εμφανιστεί, με κάθε θυσία, ως αξιοσέβαστο στα μάτια των οπαδών του, γενικά του ελληνικού λαού, των Βρετανών και, ίσως, του συνόλου των Ηνωμένων Εθνών. Τυ πική αλλά και πολύ σημαντική έκφραση αυτής της πολιτικής υπήρξε ο λόγος που εκφωνήθη κε στη συγκέντρωση κοντά στην Καρδίτσα, παρουσία μου και παρουσία του ταξίαρχου Myers, στην οποία αναφέρθηκα παραπάνω. Ομιλητής ήταν ο Ορφέας Βλαχόπουλος, ένας από τους ιδρυτές του ΕΑΜ, αν και σήμερα δεν συμμετέχει στην Κεντρική του Επιτροπή. Τώρα έχει τοποθετηθεί πολιτικός καθοδηγη τής και εκπρόσωπος της Κεντρικής Επιτροπής στην Ήπειρο. Κατήγγειλε τα σφάλματα του παρελθόντος και ιδιαίτερα την απόπειρα για τη μονοπώληση του εθνικού αγώνα και για την εξόντωση άλλων πατριωτικών ανταρτικών ομάδων. Δήλωσε πως το ΕΑΜ επιθυμεί την ελεύθερη συνεργασία όλων των Ελλήνων και πως, όσο ο εισβολέας πατάει ακόμα στο ελλη νικό έδαφος, δεν είναι καιρός για συζητήσεις και καβγάδες σχετικά με τον βασιλέα. Μετά την υπογραφή του συμφωνητικού, όλοι είναι στρατιώτες του [Γενικού Στρατηγείου] της Μέσης Ανατολής, υπερήφανοι γι’ αυτό και δεσμευμένοι να το αποδείξουν με λόγους και με πράξεις. Όσα μέλη εξακολουθήσουν να διατυπώνουν αμφιβολίες για την καλή πίστη των Βρετανών συμμάχων μας, πρέπει να διώ χνονται από την οργάνωση, διότι η Κεντρική Επιτροπή έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στους Βρετανούς. Το ΕΑΜ θέλει να προσχωρήσουν στις τάξεις του μόνιμοι αξιωματικοί κάθε πολι τικής απόχρωσης. Οι αξιωματικοί προέρχονται επίσης από τον λαό και ουδεμία πολιτική δέ σμευση χρειάζεται να αναλάβουν.

Ίμια, 14 χρόνια μετά: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

26 Δεκεμβρίου 1995: Το τουρκικό φορτηγό πλοίο «Figen Akat» προσαράζει στις βραχονησίδες Ίμια. Ο Τούρκος πλοίαρχος ισχυρίζεται ότι βρίσκεται σε τουρκικά χωρικά ύδατα και αρχικά αρνείται να δεχθεί βοήθεια από ελληνικά μέσα έρευνας και διάσωσης.
28 Δεκεμβρίου 1995: Eλληνικά ρυμουλκά απεγκλωβίζουν το τούρκικο πλοίο και οδηγείται στην Τουρκία.
29 Δεκεμβρίου 1995: Το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών εκδίδει ρηματική διακοίνωση, στην οποία τα Ίμια χαρακτηρίζονται ως τουρκικό έδαφος.
10 Ιανουαρίου 1996: Η Ελλάδα απορρίπτει τους ισχυρισμούς του τουρκικού ΥΠΕΞ με άλλη ρηματική διακοίνωση, στην οποία αναφέρεται η συνθήκη των Παρισίων του 1947, με την οποία οι βραχονησίδες Ίμια παραχωρήθηκαν από την Ιταλία στην Ελλάδα, κατά την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων.
4 Ιανουαρίου 1996: Ο Αμερικάνος πρόεδρος Βill Clinton σε επιστολή του προς Ελληνοαμερικανό γερουσιαστή αναφέρει: «Φοβάμαι θερμό επεισόδιο».
19 Ιανουαρίου 1996: Στην Ελλάδα αναλαμβάνει τη πρωθυπουργία ο Κώστας Σημίτης.
25 Ιανουαρίου 1996: Ο δήμαρχος Καλύμνου Δ. Διακομιχάλης συνοδευόμενος από τον Αστυνομικό Διευθυντή της Καλύμνου Γ. Ριόλα, υψώνουν στα Ίμια την ελληνική Σημαία.
28 Ιανουαρίου 1996: Μία ομάδα Τούρκων δημοσιογράφων της εφημερίδας Hurriyet προσεγγίζει τα Ίμια με ελικόπτερο, υποστέλλει την ελληνική Σημαία και υψώνει την τουρκική. Άνδρες του περιπολικού ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ στις 08:00 αντιλαμβάνονται την τουρκική Σημαία. Ο Αρχηγός ΓΕΝ δίνει εντολή στον πλοίαρχο του περιπολικού ΑΝΤΩΝΙΟΥ να σπεύσει στα Ίμια, να αφαιρέσει την τουρκική Σημαία και να υψώσει ξανά την ελληνική.
Ο Αρχηγός ΓΕΝ επικοινωνεί με τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ Ναύαρχο Λυμπέρη, τον οποίο ενημερώνει για τα γεγονότα. Ο Α/ΓΕΕΘΑ επιδοκιμάζει τις κινήσεις του Α/ΓΕΝ και παράλληλα ενημερώνει τον υπουργό Εθνικής Αμύνης Γεράσιμο Αρσένη. Όπως αναφέρει ο ίδιος ο Ναύαρχος Λυμπέρης, επικοινωνεί με το Ναυτικό Διοικητή Αιγαίου, Αρχιπλοίαρχο Ι. Καλλιγιάννη, τον οποίο συμβουλεύει όπως η Σημαία υψωθεί μέσω δημάρχου Καλύμνου και όχι απευθείας από το πολεμικό πλοίο. Η επικοινωνία, όμως, δεν κατέστη δυνατή με το πλοίο και η σημαία υψώθηκε από το πλήρωμα του περιπολικού ΑΝΤΩΝΙΟΥ.
30 Ιανουαρίου 1996: Στη δημοσιότητα έρχεται τουρκικό σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο οι Τούρκοι διεκδικούν το σύνολο των βραχονησίδων, οι οποίες βρίσκονται κοντά στα τουρκικά παράλια. Από το πρωί στην περιοχή επικρατεί ένταση. Το απόγευμα, ελληνικά και τουρκικά πολεμικά πλοία έχουν σπεύσει στην ευρύτερη περιοχή των Ιμίων και βρίσκονται σε διάταξη μάχης. Ταυτόχρονα, άνδρες των Ο.Υ.Κ. αποβιβάζονται στα Ανατολικά Ίμια και δυνάμεις των Ειδικών Δυνάμεων στην Καλόλιμνο. Στις 23:00 διατάσσεται επιστράτευση στις στρατιωτικές δυνάμεις Έβρου και νήσων του Αιγαίου. Oι μονάδες του Δ΄ΣΣ εξέρχονται στους προβλεπόμενους από τα σχέδια, χώρους διασποράς με πλήρη επάνδρωση.
Ξημερώματα 31ης Ιανουαρίου 1996: Οι καιρικές συνθήκες στην περιοχή των Ιμίων είναι εξαιρετικά κακές. Βρέχει συνεχώς και η ορατότητα στην κυριολεξία είναι μηδέν.
Στη 01:15 άνδρες της μονάδας υποβρυχίων καταστροφών (SAT) του Τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού διαφεύγουν της προσοχής των στελεχών του Πολεμικού Ναυτικού που επιτηρούν τα Ίμια και αποβιβάζονται στη μικρή Ίμια, στην οποία δε βρίσκονται ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις. Υψώνουν την τουρκική Σημαία. Θα παραμείνουν επτά ώρες. Για πρώτη φορά μετά το 1974, Τούρκοι στρατιώτες καταλαμβάνουν ελληνικό έδαφος.
Το γεγονός διαπιστώνεται από το περιπολικό ΑΝΤΩΝΙΟΥ και επιβεβαιώνεται από ελικόπτερο ΑΒ-212 (ΠΝ-21) της Φ/Γ ΝΑΥΑΡΙΝΟ. Το ΚΥΣΕΑ, ύστερα από μαραθώνια σύσκεψη, απορρίπτει το ενδεχόμενο ανακατάληψης των Ιμίων, για να αποφύγει την πολεμική σύρραξη.Ωρα 5.04 ΓΕΝ: Το ελικόπτερο να επιστρέψει.
Ωρα 5.05 ΝΑΥΑΡΙΝΟ: Εχω απώλεια επαφής με το ελικόπτερο. Τελευταία του αναφορά EMERGENCY – EMERGENCY 1,5 μίλι βόρεια από το σημείο του ενδιαφέροντος.
Στις 5.07 ο διοικητής της ΑΣΔΕΝ Αντιστράτηγος Δημήτρης Σπυρίδων ενημερώνεται ότι ο ΣΑΜ δεν έχει στο ραντάρ του το ελικόπτερο και ότι το καλεί, δεν του απαντάει και ότι ακούει τη φρεγάτα YAVUZ να το καλεί.
Ωρα 5.13 ΓΕΝ: Ερωτηματικό: Εχετε επικοινωνίες;
Ωρα 5.14 ΝΑΥΑΡΙΝΟ: Αρνητικό
Ωρα 5.14 ΓΕΝ: Ερωτηματικό. Εάν αποκτήσατε κάποια στιγμή επικοινωνία.
Ωρα 5.15 ΝΑΥΑΡΙΝΟ: Τον ακούσαμε που έκανε μια κλήση μόνο.
Ωρα 5.16 ΓΕΝ: Τον έχετε στα Ρ/Ε;
Ωρα 5.16 ΝΑΥΑΡΙΝΟ: Αρνητικό.
Ωρα 5.24 ΓΕΝ: Το EMERGENCY τι ήταν;
Ωρα 5.24 ΝΑΥΑΡΙΝΟ: MASTER CAUTION EMERGENCY
Στις 5:30 το ελικόπτερο καταπέφτει, σκοτώνοντας τους τρεις επιβαίνοντες αξιωματικούς:
Αντιπλοίαρχο Χριστόδουλο Καραθανάση, Αντιπλοίαρχο Παναγιώτη Βλαχάκο, Σημαιοφόρο Έκτορα Γιαλοψό.
Στις 06:10 το πρωί, οι υπουργοί Άμυνας και Εξωτερικών, Γ. Αρσένης και Θ. Πάγκαλος, ανακοινώνουν τη συμφωνία που επιτεύχθηκε μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας με προσωπική παρέμβαση του Προέδρου των ΗΠΑ Clinton και του διαμεσολαβητή R. Holbrooke. Οι ελληνικές δυνάμεις αποχωρούν από τα Ίμια παίρνοντας μαζί και την ελληνική Σημαία. Το ίδιο πράττουν και οι Τούρκοι καταδρομείς (no flags, no ships, no troops).
Τα ερωτήματα για το σκοτεινό παρασκήνιο της κρίσης των Ιμίων παραμένουν αναπάντητα. Μέσα στη δίνη της ειδησιογραφίας εκείνων των ημερών, ορισμένα γεγονότα δεν πήραν τη δημοσιότητα που θα έπρεπε. Ένα από αυτά που αξίζει να σημειωθεί είναι η σύλληψη των στρατιωτικών ακολούθων της Ιταλίας και της Ολλανδίας στις 28 Ιανουαρίου στη Μυτιλήνη, όταν διαπιστώθηκε ότι παρακολουθούσαν ελληνικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις και βρέθηκαν στη κατοχή τους σχεδιαγράμματα στρατιωτικών εγκαταστάσεων του νησιού, ονόματα και αριθμούς πλοίων που έπλεαν στην περιοχή και άλλες στρατιωτικής φύσεως πληροφορίες.
Δύο εβομάδες αργότερα, στο ναύσταθμο του Ακσάζ πέφτει το ελικόπτερο που μετέφερε 11 βατραχανθρώπους, οι οποίοι είχαν εμπλακεί στην ελληνοτουρκική κρίση.

strategy

Τα δομημένα και η σιωπή αξίας 5,5 δις. ευρώ!

Μια υπόθεση του παρελθόντος, που πολλά στελέχη της χρηματιστηριακής και της τραπεζικής αγοράς θα ήθελαν να έχει ήδη ξεχασθεί, από χθες περνά και πάλι στο προσκήνιο της επικαιρότητας, απειλώντας να φέρει στο φως «ένοχα μυστικά» του χρηματοοικονομικού μας συστήματος.

Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Δ. Κουσελάς, προχώρησε χθες  στη Βουλή σε μια συνταρακτική αποκάλυψη, που «αγγίζει» το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων και επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά και με έγγραφα από τον υφυπουργό Οικονομικών, Φ. Σαχινίδη: στις 10 Απριλίου του 2008, δηλαδή ένα χρόνο μετά την αποκάλυψη των ύποπτων συναλλαγών των ασφαλιστικών ταμείων με χρηματιστηριακές εταιρείες και τράπεζες για την αγορά δομημένων ομολόγων του Δημοσίου, η ΦΑΕΕ Αθηνών «έσβησε» φόρους και πρόστιμα 5,5 δις. ευρώ, που είχαν επιβληθεί στη χρηματιστηριακή εταιρεία Ακρόπολις, των κ.κ. Πρινιωτάκη και Αποστολίδη.

Ασφαλώς η αποκάλυψη αυτή δεν έχει δημοσιονομικό ενδιαφέρον: μόνο κάποιος που βρίσκεται υπό την επήρεια παραισθησιογόνων ουσιών θα μπορούσε να διανοηθεί ότι η μικρή χρηματιστηριακή εταιρεία θα μπορούσε ποτέ να καταβάλει τέτοια πρόστιμα, ή έστω ένα μικρό κλάσμα αυτών.

Το πραγματικό ενδιαφέρον της αποκάλυψης, πέραν της ηθικής διάστασης του θέματος, σχετίζεται με τις προεκτάσεις της στο σκάνδαλο των δομημένων, για το οποίο σύντομα συστήνεται στη Βουλή Εξεταστική Επιτροπή:

–          Ο Σοφοκλής Πρινιωτάκης, παλαιός χρηματιστής της Αθήνας, ο γιος του Θόδωρος και ο Γιώργος Αποστολίδης είναι τρεις βασικοί, πλην όμως σιωπηλοί μάρτυρες στην υπόθεση των δομημένων ομολόγων, που άρχισε να αποκαλύπτεται στις 15 Μαρτίου του 2007, με ένα πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της εφημερίδας «Το Βήμα».

–          Η εταιρεία τους, Ακρόπολις Χρηματιστηριακή, ήταν ο μεσολαβητής για να διατεθεί στο ΤΕΑΔΥ και άλλα τρία ασφαλιστικά ταμεία το περιβόητο «κρυφό» ομόλογο των 280 εκατ. ευρώ, που εξέδωσε το Δημόσιο με ανάδοχο την πανίσχυρη JP Morgan και «εμπνευστή» τον Γιώργο Παπαμαρκάκη, της λονδρέζικης North Asset Management. Πίσω από τη μυστική διαδικασία διάθεσης των δομημένων, κρύβονταν, όπως αποκάλυψε η έρευνα του κ. Γ. Ζορμπά, μεγάλες προμήθειες, που μοιράσθηκαν σε πολλές κατευθύνσεις και μέρος τους, πάντα κατά τον πρώην επικεφαλής της Αρχής για την καταπολέμηση του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος, κατέληξε σε κομματικά ταμεία.

–          Η Ακρόπολις είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαδικασία, καθώς ήταν η εταιρεία που είχε το μοναδικό προνόμιο να γνωρίζει τη μυστική έκδοση και να αναλάβει τη διαδικασία προώθησης των τίτλων στα ασφαλιστικά ταμεία –τις σχετικές παρουσιάσεις στα διοικητικά συμβούλια έκανε ο κ. Θ. Πρινιωτάκης. Από την αρχή της έρευνάς του, ο κ. Ζορμπάς εστίασε στους  βασικούς παράγοντες της Ακρόπολις, επιδιώκοντας να αποσπάσει μια κρίσιμη μαρτυρία που θα έλυνε το μυστήριο, αλλά προς απογοήτευσή του –και παρά την επιμονή του- η προσπάθεια απέβη άκαρπη.

–          Η χθεσινοβραδινή αποκάλυψη στη Βουλή δίνει τώρα νέα διάσταση στην υπόθεση: όπως φαίνεται από τα στοιχεία, αμέσως μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου, έγιναν εξοντωτικοί έλεγχοι στην Ακρόπολις και επιβλήθηκαν μυθικού ύψους πρόστιμα από την εφορία, που θα ήταν αρκετά για να οδηγηθούν οι υπεύθυνοι της εταιρείας στη φυλακή, αν ενεργοποιούνταν οι διαδικασίες είσπραξης των βεβαιωμένων προστίμων.

–          Με αυτή την απειλή άμεσης φυλάκισης να βρίσκεται διαρκώς ενώπιόν τους, σε όλη τη διάρκεια της διερεύνησης του σκανδάλου από τον κ. Ζορμπά, οι εν δυνάμει κορυφαίοι μάρτυρες της υπόθεσης φαίνεται ότι δεν είχαν ισχυρά κίνητρα να αποκαλύψουν όλα όσα γνώριζαν. Όταν πλέον ο κ. Ζορμπάς είχε εγκαταλείψει την προσπάθεια να αποσπάσει μαρτυρίες από τους γνωστούς χρηματιστές, στρέφοντας το ενδιαφέρον του σε άλλα ομόλογα, που αγοράσθηκαν από άλλα ταμεία και λίγους μήνες πριν απομακρυνθεί σε μια νύχτα από τη θέση του, η εφορία «έσβησε» τα δυσθεώρητα πρόστιμα.

Το ερώτημα που έθεταν χθες τραπεζικά στελέχη ήταν πώς θα εξελιχθεί πλέον η νέα έρευνα για την υπόθεση από την Εξεταστική Επιτροπή, μετά την αποκάλυψη αυτής της απίστευτης φορολογικής/πολιτικής μεθόδευσης: ποια θα είναι, άραγε, η στάση των τριών χρηματιστών, αν κληθούν στην Επιτροπή της Βουλής να καταθέσουν, μετά την αποκάλυψη αυτή;

Στο τραπεζικό παρασκήνιο εκφράζονται έντονοι φόβοι, ότι ο φάκελος των δομημένων ομολόγων ανοίγει ξανά και με τρόπο απειλητικό για τα κρυμμένα μυστικά του χρηματοοικονομικού συστήματος. Αν η έρευνα επεκταθεί και μπει στο βάθος της υπόθεσης, ενδέχεται να αποκαλυφθούν όχι μόνο οι μεθοδεύσεις μερικών μικρών χρηματιστηριακών εταιρειών και κάποιων «άσχετων», κατά την προσφιλή έκφραση του Γ. Αλογοσκούφη, διοικήσεων ασφαλιστικών ταμείων, αλλά και οι σκόπιμες υπερτιμολογήσεις δομημένων που έγιναν ακόμη και από μεγάλες τράπεζες, ελληνικές και ξένες, για να αποφέρουν αυτές οι εκδόσεις προμήθειες πολλών εκατομμυρίων στους εμπλεκόμενους…

www.banksnews.gr

«…μιά κραυγή για τα χαμένα χρόνια…»

του Αντώνη Μπουντούρη

morfotismos@gmail.com 

 

΄Στέρξε λιγο και θα δείς

πως εχει στρογγυλές γωνιές

των ιδεών ο κοσμος…

Δεν είναι ολα της εξαχρείωσης

καταμεσήμερα…

Δεν είναι παντα

ισκιοι βαρυτόνων…

Θα δείς.

 

———————————–

ΑΣΠΡΑ ΜΑΛΛΙΑ

 

Του πήρε καιρό

να βγεί απ το οστρακοφόρο

κρατώντας σφιχτά ενα στραγγισμένο γέλιο

μιά όψη σφίγγας

πίσσα στα μάτια

πηχτή την ανάσα

και,πανάθεμα,μιά κραυγή

για τα χαμένα χρόνια.

Στο έλιγος του φεγγαριού

γοργά εβρήκε τα κουράγια,

το μείζον κούρσεψε το τριμμένο του ρούχο

κι άρχισε τις βόλτες στα μουράγια.

Να δεί,να ξαναδεί

τα κόκκινα ,τα ρόζ ,τα λαβωμένα γύρω του γαλάζια…

Τα μαλλιαρά ,τ ασήμαντα

ποδοπατά με σθένος

δρασκελίζει με ορμή ανάπηρες ιδέες

η σφίγγα-όψη του πλατάγιασε

και νάτον πάλι εμπρός μου

να λιχνίζει σθεναρά,ντυμένος στα λευκά

λέξεις γνωστές απ τα παλιά

πούχουν(ξέρουμε εμείς)φουντωτά άσπρα μαλλιά.

 

———————————————– 

ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ

 

Χαμήλωσε απότομα ο αέρας

με χτυπά στο ύψος του αφαλού

κι αφτέρουγες προσδοκίες με παγώνουν.

Μεσονύχτι κιόλας…

Βαθιά στο πρεσβυτέριο

λέω πως είναι μιά ασφαλής παρηγοριά.

Αλλά τέτοια ώρα πάλι

καλύτερα συγκόρμισσα γυναίκα νάβρισκα

κι ο νούς μου θάνοιγε πανιά.

Ξημερώνει σκληρά…

Μήπως λέω πάλι

όνειρα που να τρυγούνε πάθη

και να κεντάνε ιστορία απ την αρχή

να ήταν και το ασφαλέστερο…

Να λάμψει ενα τραγούδι μες στη νύχτα

έτσι για να σηκωθεί ψηλότερα ο αέρας.

Μήπως…

Ρίχνω στο πηγάδι αρμαθιά φωνές

να ζεσταθώ απ τον αντίλαλο

κι ίσως ακούσω κάτι…

Καντήλι δεν θα ξανανάψω.

Πρόβαλε κι ο ήλιος.Μαζί κι αγιάζι.

Αφήνω τις άδειες μπότες στη γωνιά

και περιμένω.

 

 

 

 

Διάλογο εφ’όλων των διεκδικήσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο αποδέχθηκε ο Γ. Παπανδρέου…!

Μία εξέλιξη που μπορεί να αποβεί εξαιρετικά δυσμενής για τα εθνικά συμφέροντα, σημειώθηκε την Δευτέρα. Σύμφωνα με πληροφορίες ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου αποδέχθηκε την πρόταση του Ταγίπ Ερντογάν για διμερή απ’ευθείας διάλογο «εφ’όλης της ύλης» στο Αιγαίο και από εδώ και στο εξής οι εξελίξεις στα εθνικά θέματα μπορούν πλέον να οδηγήσουν μέχρι και σε αναθεώρηση των διεθνών συνθηκών που καθορίζουν την κυριαρχία της χώρας. Μάλιστα στην απαντητική επιστολή του στον Ταγίπ Ερντογάν πέρα από τον απ’ευθείας διάλογο για την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών (!) προτείνει εν συνεχεία, αν δεν «τα βρούμε», προσφυγή στην…Χάγη! Η κίνηση είναι πρωτοφανής και είναι άγνωστες οι συνέπειές της. Κατ’αρχήν τι εννοεί με την προσφυγή στην Χάγη; Εννοεί ότι μπορούν να προσφύγουν οι δύο πλευρές μόνο για την υφαλοκρηπίδα ή για το σύνολο των διμερών προβλημάτων που υπάρχουν και έχουν προκληθεί από την επιθετικότητα της Τουρκίας; Αυτό δεν διευκρινίζεται. Διότι αν πάμε και για συνοριακές διαφορές είναι τελείως διαφορετικό το θέμα από την υφαλοκρηπίδα. Τι σημαίνει Δικαστήριο Χάγης; Σημαίνει ότι έτσι και συμφωνήσει και η Τουρκία για την προσφυγή στη Χάγη, όποια απόφαση λάβει το Δικαστήριο είναι υποχρεωμένα τα μέρη που έχουν προσφύγει να την αποδεχθούν! Αν π.χ. αποφασίσει το Δικαστήριο ότι τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και η υφαλοκρηπίδα τους αποτελεί προέκταση της υφαλοκρηπίδας της Μικράς Ασίας, είμαστε υποχρεωμένοι να το δεχθούμε. Το ζήτημα είναι ποιος θα εγγυηθεί την ανεξαρτησία των δικαστών και σε τελική ανάλυση πως αυτά που κατακτήσαμε – με την έννοια του επιτεύγματος της απελευθέρωσης μετά από 450 χρόνια τουρκοκρατίας – με τα όπλα και με άφθονο αίμα θα τεθούν υπ’όψιν ενός ουδέτερου – στην καλύτερη περίπτωση – παρατηρητή. Δηλαδή κάποιος τρίτος θα αποφασίσει για το αν η χώρα έχει δίκαιο ή όχι; Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο: Στην επιστολή σημειώνει ως προς τη συμπεριφορά της Τουρκίας στο Αιγαίο ότι ενέργειες όπως το casus belli, οι υπερπτήσεις και οι ερευνητικές δραστηριότητες στην υφαλοκρηπίδα που δεν έχει ακόμα οριοθετηθεί σύμφωνα με τους ισχύοντες κανόνες του Δικαίου της Θάλασσας «δεν βοηθούν καθόλου τη βελτίωση των σχέσεών μας» και υπογραμμίζει ότι πρέπει να αναζωογονηθούν οι διερευνητικές επαφές και να λάβουν νέα ώθηση». Δηλαδή «επειδή μας απειλείτε με πόλεμο, επειδή πετάτε επάνω από τις στέγες των σπιτιών μας με τα μαχητικά σας, επειδή κάνετε έρευνες για πετρέλαιο σε περιοχή που θεωρούμε ότι είναι δική μας, ελάτε να κάνουμε διάλογο»! Απίστευτο! Σημειώνει, ωστόσο, ότι «η διαδικασία αυτή δεν μπορεί να είναι χωρίς ημερομηνία λήξης.» Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ η Τουρκία κατάφερε αυτό που ήθελε με την επιθετική της πολιτική: Να καθίσει την Ελλάδα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να διαπραγματευθούμε τις απαιτήσεις της, αφού ως γνωστόν η ελληνική πλευρά δεν διεκδικεί τίποτα! Σε περίπτωση αδυναμίας επίτευξης συμφωνημένης λύσης, σε προσυμφωνημένο χρόνο που μένει να καθορισθεί, ο Γιώργος Παπανδρέου προτείνει η Ελλάδα και η Τουρκία να απευθυνθούν από κοινού στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, σύμφωνα με τους σχετικούς κανόνες του Δικαίου της Θάλασσας. Έτσι λοιπόν η Τουρκία καθίζει στο τραπέζι «με το έτσι θέλω» της Ελλάδα για να διαπραγματευθεί η τελευταία αυτά που μέχρι την έναρξη των διαπραγματεύσεων θεωρούσε δικαιώματά της. Ποια είναι τα θέματα που θέλει η Άγκυρα να συζητηθούν; Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα τεθούν θέματα όπως το ιδιοκτησιακό καθεστώς των «γκρίζων ζωνών», δηλαδή νησιών και βραχονησίδων του Αιγαίου, ο αφοπλισμός των νησιών Ανατολικού Αιγαίου και Δωδεκανήσου, τα 10 ν.μ του εναέριου χώρου, η αποδοχή από την Ελλάδα της άρνησης επέκτασης των χωρικών υδάτων πάνω από τα 6 ν.μ. κλπ. Που σημαίνει ότι στην καλύτερη περίπτωση που δεν υπάρξει ελληνική υποχώρηση και ύπαρξη συμφωνίας θα έχουν καταγραφεί επίσημα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όλες οι τουρκικές διεκδικήσεις. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι αποδείχθηκε αδιέξοδη η πολιτική του «δεν διεκδικούμε τίποτα δεν παραχωρούμε τίποτα». Θα καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων όχι για να ζητήσουμε, έστω σεβασμό συνθηκών (διαβάστε σε άλλο σημείωμα της πρώτης σελίδας, ποία μεταχείριση επιφύλαξαν στους Έλληνες της Ίμβρου που υποτίθεται ότι προστατεύονταν από την συνθήκη της Λοζάνης, οι Τούρκοι), αλλά για να επιτύχουμε να πάψουν να παραβιάζουν τα θαλάσσια, εναέρια και ενίοτε χερσαία σύνορά μας και να μην προκαλούν. Αυτό ζητάμε μόνο… Ένα άλλο σημείο της επιστολής που χρειάζεται να προσεχθεί ιδιαίτερα είναι αυτό που αναφέρεται στις «στρατιωτικές δραστηριότητες των δύο χωρών στο Αιγαίο ως εστίες έντασης οι οποίες πρέπει να αποτραπούν»! Το Αιγαίο χωρίς τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις ή τουλάχιστον χωρίς τις δραστηριότητές τους (;), δηλαδή για «να μην προκαλούν εστίες έντασης»… Από εκεί και πέρα στην επιστολή αναφέρονται ως τομείς δυνητικής συνεργασίας η Ενέργεια (πετρέλαια…), το Εμπόριο και Επενδύσεις, ο Πολιτισμός, η Παράνομη μετανάστευση, η Πράσινη Ενέργεια, Περιβάλλον, Αναδάσωση και Πράσινη Ανάπτυξη, οι Υποδομές και Μεταφορές και η Καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος. Όλα αυτά υπό την προστασία της τουρκικής Αεροπορίας στο Αιγαίο, προφανώς… Κάνει τέλος μια απαρίθμηση των γενικών ενοτήτων συνεργασίας μεταξύ των δύο χώρων, αναφέροντας συγκεκριμένα τις ακόλουθες θεματικές: διμερής συνεργασία, περιφερειακή συνεργασία (Μεσόγειος, Μέση Ανατολή, Μαύρη Θάλασσα, Βαλκάνια, Καύκασος), παγκόσμια θέματα (κλιματική αλλαγή, μη διασπορά πυρηνικών όπλων, οικονομική κρίση και θεσμοί), σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας, πρόοδος διερευνητικών επαφών και μέτρα μείωσης της έντασης και ενίσχυσης της ασφάλειας στο Αιγαίο. Κλείνοντας την επιστολή του προς τον Τούρκο Πρωθυπουργό, ο Γιώργος Παπανδρέου επαναλαμβάνει το μήνυμα ειρήνης που μετέφερε τον Οκτώβριο στον τουρκικό λαό και τονίζει ότι από κοινού με τον Ταγίπ Ερντογάν μπορούν να αλλάξουν την πορεία των Ελληνοτουρκικών σχέσεων και να τις οδηγήσουν προς ένα λαμπρό μέλλον προς όφελος των δύο λαών. Η επιστολή επιδόθηκε από τον Πρέσβη της Ελλάδας στην Άγκυρα, Φάνη Ξυδά. Στην απαντητική του επιστολή προς τον Τούρκο ομόλογό του, ο Γ. Παπανδρέου δηλώνει ενθαρρυμένος από την κοινή τους επιθυμία για βελτίωση των σχέσεων των δύο χωρών, Τονίζει δε, ότι Ελλάδα και Τουρκία πρέπει να επιλύσουν τα θεμελιώδη πολιτικά ζητήματα που παραμένουν ανεπίλυτα, ιδίως ενώπιον των μεγάλων παγκόσμιων προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε. «Αναφορικά με το Αιγαίο, πρωταρχική προτεραιότητα της Ελλάδας είναι η δημιουργία ασφαλούς περιβάλλοντος και ατμόσφαιρας αμοιβαίας εμπιστοσύνης». Ο Έλληνας Πρωθυπουργός τονίζει «την ανάγκη σεβασμού της εδαφικής ακεραιότητας, του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών, τόσο των διμερών όσο και των πολυμερών, καθώς αυτές αποτελούν το πλαίσιο για το εδαφικό καθεστώς στο Αιγαίο και συνιστούν θεμέλιο προς εξασφάλιση διαρκών σχέσεων καλής γειτονίας». Τότε τι θα συζητήσουν; Αφού η Άγκυρα διαφωνεί ως προς το σύνολο των ανωτέρω θεμάτων με την ελληνική θέση και η επιδίωξή της είναι να αναθεωρηθούν οι συνθήκες. Αναφορικά με το Κυπριακό, ο Έλληνας Πρωθυπουργός τονίζει ότι «το κλειδί για βιώσιμη λύση είναι να αφεθούν οι δύο κοινότητες να αποφασίσουν ελεύθερα για το κοινό τους μέλλον, χωρίς καμιά έξωθεν παρέμβαση ή πίεση». Περιγράφοντας τη λύση, κάνει αναφορά σε «ένα ομοσπονδιακό σχήμα με δομές που θα εγγυώνται την αποτελεσματική λειτουργία του κράτους». Ιδού και η ελληνοτουρκική ομοσπονδία στην Κύπρο… Αφού εκφράζει την υποστήριξη της Ελλάδας στην ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας, ο Έλληνας Πρωθυπουργός κάνει ειδική αναφορά στη σημασία εκπλήρωσης εκ μέρους της Τουρκίας, των υποχρεώσεών της έναντι της Ελληνικής μειονότητας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Σχετικά με τη μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη, ο Έλληνας Πρωθυπουργός τονίζει ότι ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των Ελλήνων πολιτών, ανεξαρτήτως θρησκείας, πολιτιστικών καταβολών ή εθνοτικής προέλευσης, είναι αποκλειστική ευθύνη της Ελληνικής Πολιτείας και προσωπική του δέσμευση έναντι κάθε Έλληνα πολίτη. Όσον αφορά την παράνομη μετανάστευση, στην επιστολή αναφέρεται ότι η συνεργασία τόσο στο διμερές, όσο και στο Ευρωπαϊκό πλαίσιο, συμπεριλαμβανομένης της υποστήριξης της Τουρκίας προς τις επιχειρήσεις της FRONTEX, αποτελεί τον μόνο τρόπο για αποτελεσματική αντιμετώπιση του φαινομένου. Δεν αναφέρει όμως ότι η Τουρκία μέχρι σήμερα αρνείται να συμμετάσχει σε αυτή την προσπάθεια με αποτέλεσμα η λαθρομετανάστευση να έχει εξελιχθεί στην κορυφαία ασσύμετρη απειλή για τη χώρα. Στο πλαίσιο αυτό, ο Έλληνας Πρωθυπουργός προτείνει την οργάνωση μιας επίσημης επίσκεψης σε πρωθυπουργικό επίπεδο και προσκαλεί τον κ. Ερντογάν να επισκεφθεί τη χώρα μας, τονίζοντας ότι τα δύο υπουργεία Εξωτερικών θα πρέπει να καθορίσουν μια κατάλληλη ημερομηνία πιθανώς πριν το καλοκαίρι. Είναι βέβαια η πρώτη φορά που Έλληνας πρωθυπουργός δέχεται διάλογο εφ΄όλων των διεκδικήσεων της Τουρκίας…

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr, http://www.schizas.com

Δανειολήπτες και δανειοδότες τον 21ο αιώνα…

                    Όταν στις αρχές του περασμένου αιώνα ο γερμανός κοινωνιολόγος και οικονομολόγος Μαξ Βέμπερ (1864-1920) διατύπωνε την θεωρία ότι «η κύρια αντίθεση της κοινωνίας εδώ και χιλιάδες χρόνια είναι εκείνη ανάμεσα στους δανειολήπτες και στους δανειοδότες», δεν είχε βρει μεγάλη ανταπόκριση. Την εποχή εκείνη η κυρίαρχη θεωρία πάνω σ΄ αυτό το θέμα ήταν η μαρξιστική, που στη διαμάχη κεφαλαίου και εργασίας έβλεπε την κύρια αντίθεση της κοινωνίας. Ο ραγδαία ανερχόμενος βιομηχανικός καπιταλισμός και οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στις φάμπρικες δεν άφηναν πολλά περιθώρια για άλλες σκέψεις.Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Σήμερα, με όλα αυτά που βιώνουμε σαν άτομα αλλά και σαν κράτος, φαίνεται πως επιβεβαιώνεται ο Μαξ Βέμπερ. Το πάνω χέρι στην παγκόσμια οικονομία το έχουν πλέον οι διαχειριστές του χρήματος, οι τραπεζίτες, με μια σημαντική διαφορά όμως… σε σύγκριση με προηγούμενες εποχές.

Μια ματιά στην ιστορία μας δείχνει ξεκάθαρα τη νέα μορφή του προβλήματος. Όλα ξεκίνησαν εδώ και χιλιάδες χρόνια όταν κάποιοι είδαν ότι το χρήμα, δηλαδή η νεκρή αποταμιευμένη εργασία είναι ένα εμπόρευμα όπως όλα τα άλλα και μάλιστα πιο προσοδοφόρο από την ζωντανή εργασία. Η δίχως όρια και μέτρο εκμετάλλευση της ζωντανής εργασίας από τη νεκρή, που είναι το χρήμα-κεφάλαιο, οδήγησε σε κοινωνικές συγκρούσεις και αναγκαστικά σε μέτρα όπως η Σεισάχθεια του Σόλωνα για την διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης. Αλλοι λαοί εφήρμοσαν παρόμοια μέτρα με βασιλικά διατάγματα ή «θεϊκές» εντολές, όπως οι εβραίοι με την λεγόμενη Παλαιά Διαθήκη, η οποία καταδίκαζε την τοκογλυφία αλλά μόνο ανάμεσα στους ομοεθνείς και ομόθρησκους εβραίους και όχι των εβραίων προς αλλόθρησκους. Παρότι ο χριστιανισμός δεχόταν την Παλαιά Διαθήκη σαν ιερό κείμενο, δεν έδωσε σημασία στην τοκογλυφία μέχρι τον 12ο μ.Χ. αιώνα. Όταν με την άνοδο της φεουδαρχίας χιλιάδες υπερχρεωμένοι ακτήμονες αγρότες άρχισαν να διαμαρτύρονται στους επισκόπους για την άγρια εκμετάλλευσή τους από τους δανειολήπτες φεουδάρχες, μόνο τότε η εκκλησία καταδίκασε επισήμως την τοκογλυφία στην οικουμενική Σύνοδο της Ρώμης.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να βρεθούν σε πλεονεκτική θέση οι μοναδικοί που συνέχιζαν να δανείζουν με τόκο, οι εβραίοι και οι Ιππότες του Ναού, γνωστοί σαν Ναϊτες. Οι πρώτοι, σύμφωνα με την Βίβλο τους που επέτρεπε να δανείζουν με τόκο σε αλλόθρησκους και οι δεύτεροι, που έξυπνα βάφτισαν τον τόκο «πρόσθετο δώρο», ήταν πλέον οι κυρίαρχοι στην αγορά του χρήματος. Όταν το 1307 οι δεύτεροι εξοντώθηκαν από τον βασιλιά της Γαλλίας φίλιππο τον Δ΄ και τον Πάπα Κλήμη τον Ε΄ με σκοπό να βάλουν χέρι στα τεράστια αποθέματα χρήματος που συγκέντρωσαν, οι εβραίοι έμειναν οι μόνοι κυρίαρχοι. Όταν λίγους αιώνες αργότερα άρχισαν οι τραπεζικές και χρηματιστηριακές μπίζνες, ήταν επόμενο να κυριαρχήσουν εκείνοι που είχαν το χρήμα αλλά και την τεχνογνωσία. Οι ίδιοι είναι μέχρι σήμερα οι κυρίαρχοι του χρηματοπιστωτικού παιχνιδιού παγκοσμίως και με το σπαθί τους. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι τραπεζίτες του κόσμου είναι εβραϊκής καταγωγής. Μέχρι και στη μεγαλύτερη τράπεζα των γερμανών, που δεν φημίζονται για τα καλά τους αισθήματα έναντι των εβραίων, έχουν διοικητή της έναν εβραίο και μάλιστα ελβετό υπήκοο, τον Joseph Ackerman. Η επικερδής αλλά άχαρη αυτή δουλειά, μπορεί να τους έφερε σε πλεονεκτική θέση αλλά με τίμημα έναν αντισημιτισμό που έχει τις ρίζες του ακόμη και πριν την σταύρωση του Χριστού. Η σταύρωση του Χριστού είναι τις περισσότερες φορές μόνο η αφορμή.

Μπορεί μέχρι σήμερα, όταν μιλάμε για δανειοδότες και δανειολήπτες να εννοούμε σχέσεις μεταξύ ατόμων και να έρχονται στο μυαλό μας συνθήκες και καταστάσεις της εποχής του Σόλωνα ή αντισημιτικές και αντισιωνιστικές κορώνες, τα πράγματα όμως έχουν σοβαρέψει αρκετά. Αν παλαιότερα υπήρχε ο κίνδυνος κάποιοι άνθρωποι να χάσουν την ελευθερία και την οικονομική τους ανεξαρτησία ή και περιουσία, σήμερα, με την παγκοσμιοποιημένη κοινωνία και οικονομία και τα ενιαία νομίσματα, κινδυνεύουν πλέον ολόκληρα κράτη να χάσουν την ανεξαρτησία τους και γενιές ολόκληρες να καταντήσουν δουλοπάροικοι, όχι άλλων εθνών αλλά διεθνών τραπεζιτών, που έχουν όνομα και διεύθυνση.

Αν τον 6ο π.Χ. αιώνα η αθηναϊκή αριστοκρατία αντιλήφθηκε ότι η κοινωνική ειρήνη ήταν σημαντικότερη από το χρήμα και είχε την τύχη να βρεθεί ένας Σόλων, σήμερα, στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία, δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις. Μαρτυρία γι αυτό είναι το παράδειγμα της Αργεντινής και άλλων χωρών, που με την ευλογία του ΔΝΤ οδηγήθηκαν στην χρεοκοπία.

Δεν γνωρίζει κανείς που θα οδηγήσει αυτή η συνεχής και αέναη συσσώρευση τοκογλυφικών κερδών. Αν εκείνοι που κινούν τα νήματα του χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν σοβαρευτούν, αν δεν παραιτηθούν από ένα μέρος τουλάχιστον των υπερβολικών απαιτήσεών τους και συνεχίσουν δίχως μέτρο και όριο να απομυζούν και την τελευταία ρανίδα αίματος από εκείνους που ακόμη και από απρονοησία έπεσαν στα νύχια τους, τότε αλίμονο σε όλους. ( Η αναφορά στο εβραϊκό χρηματοπιστωτικό κατεστημένο δεν έχει να κάνει με αντισημιτισμό. Οι άνθρωποι τη δουλειά τους κάνουν και καλά κάνουν. Το ίδιο θα κάναμε κι εμείς αν δεν υιοθετούσαμε την θρησκεία τους. Εμείς όμως οφείλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και αυτά που γράφω δεν είναι αποτέλεσμα νοσηρής φαντασίας ούτε συνομωσιολογικά σενάρια).

Γράφει ο

Πηγή…

Προστασία του ορεινού όγκου Υμηττού και των αρχαιολογικών χώρων του

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ
Ερμού 136, 10553 Αθήνα. Τηλ-Fax.: 2103252214 www.sea.org.gr, http://sylellarxeol.blogspot.com/

Αθήνα, 16/12/2009
Αρ. Πρωτ: 216

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Προστασία του ορεινού όγκου Υμηττού και των αρχαιολογικών χώρων του

Η κλήση από τον Οργανισμό Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας προς τις Εφορείες Αρχαιοτήτων Αττικής να καταθέσουν απόψεις και προτάσεις εν όψει της τροποποιήσεως του ισχύοντος  Π.Δ. προστασίας του Υμηττού (ΦΕΚ 544/Α/ 1974) έγινε δεκτή με αισιοδοξία, διότι αφενός δινόταν η ευκαιρία να θεσμοθετηθούν οι αρχαιολογικοί χώροι  και μνημεία του Υμηττού και αφετέρου διότι θα τροποποιούνταν το καθεστώς των χρήσεων και των όρων δόμησης που αλλοιώνουν την φυσιογνωμία του βουνού και κατά συνέπεια το περιβάλλον των αρχαιολογικών χώρων. Θεωρήθηκε δηλαδή, ότι θα έπαυαν πλέον να επιτρέπονται τα πολιτιστικά κέντρα και τα κτήρια κοινωφελούς χαρακτήρα (θεραπευτήρια, αναπαυτήρια κ.λπ..), τα οποία εξ ορισμού είναι ογκώδη. 

Πολύ περισσότερο εφόσον, όπως κατέστη γνωστό στο πανελλήνιο, οι ρυθμίσεις αυτές αποτελούν την κερκόπορτα της αυθαιρεσίας, ώστε να έχουν οικοδομηθεί πλήθος πολυτελών επαύλεων κυρίως στην ανατολική κλιτύ του Υμηττού, υπό το πρόσχημα του πολιτιστικού κτηρίου. Θεωρήθηκε επίσης, ότι τίθεται φραγμός στην ανάπτυξη των κεραιών στην κορυφογραμμή και την εγκατάσταση κεραιών κινητής τηλεφωνίας. 

Γρήγορα όμως, έγινε αντιληπτό ότι ο σκοπός της τροποποίησης ήταν η διευκόλυνση των οδικών έργων διά του Υμηττού για τη σύνδεση των νοτίων προαστίων της Αθήνας με την Αττική Οδό και τον αερολιμένα Ελευθέριος Βενιζέλος.

Ο Υμηττός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ιστορία της πόλης – κράτους των Αθηνών και κυρίως με τους Κλεισθένιους δήμους που αναπτύχθηκαν στις υπώρειές του. Συνδέεται με μυθολογικά (αντιπαράθεση Πάλλαντα και Θησέως) και ιστορικά περιστατικά. Το Υμήττιο μέλι ήταν φημισμένο από τα αρχαία χρόνια. 

Στους σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους που έχουν εντοπισθεί στον Υμηττό και για τους οποίους προτάθηκε οριοθέτηση και θεσμοθέτηση Ζώνης Α, αδόμητης, απόλυτης προστασίας συγκαταλέγονται:

• Το Ιερό του Διός Σημείου στην κορυφή του Υμηττού
• Ο ναός του Διός Ομβρίου και του Απόλλωνος Προοψίου στον Προφήτη Ηλία Κορωπίου
• Το σπήλαιο του Νυμφολήπτου και το σπήλαιο του Λεονταρίου
• Διάσπαρτα χαράγματα και επιγραφές με πλήθος αρχαίων ονομάτων
• Τα λατομεία του μαρμάρου κυρίως στην περιοχή της Καισαριανής καθώς και στις ανατολικές πλαγιές
• Τα στρατόπεδα στην Ηλιούπολη και στο Κακό Ρέμμα
• Αγροικίες ύστερων κλασικών – ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων στις υπώρειές του, με γνωστότερη αυτή της Βάρης
• Υδρομαστευτικά υδραγωγεία αποτελούμενα από υπόγειους αγωγούς ύψους έως και 2 μ. και φρέατα στα Γλυκά Νερά, την Παιανία, το Κορωπί
• Ο  αρχαιολογικός χώρος των Λαμπρικών Κορωπίου, όπου εντοπίζεται ο αρχαίος δήμος των Λαμπτρών Καθύπερθεν και μεγάλη βυζαντινή εγκατάσταση
• Ο αρχαιολογικός χώρος στις θέσεις Κίτσι,  Θίτι, Χάβαρα και Μακρυά Πεύκα Κορωπίου, όπου εκτός από τα αρχιτεκτονικά και ταφικά κατάλοιπα του αρχαίου δήμου των Λαμπτρών Υπένερθεν, έχει ανασκαφεί προϊστορική ακρόπολη, ενώ στη θέση του ιερού της Αφροδίτης βρίσκεται σήμερα ο βυζαντινός Ι.Ν. της Παναγίας της Μεσοσπορίτισσας
• Εκκρεμεί η θεσμοθέτηση Ζώνης Α αδόμητης, απολύτου προστασίας για την προϊστορική ακρόπολη.

Στην τελική πρόταση του νέου Π.Δ. Υμηττού, η οποία δεν έχει αποσταλεί για γνωμοδότηση στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, οι παραπάνω αρχαιολογικοί χώροι εντάσσονται ασαφώς στη Ζώνη Α, επιτρέποντας παρεκκλίσεις και εξαιρέσεις που θίγουν την απόλυτη προστασία των αρχαιολογικών χώρων. 

Απόσπασμα από την πρόταση Π.Δ.: «Ζώνη Α. Η ζώνη αυτή καθορίζεται ως Πάρκο Φύσης (NATURA) και Ιστορικών Μνημείων με στόχο την ανάδειξη των ιδιαίτερων φυσικών, γεωλογικών, και ιστορικών χαρακτηριστικών του Υμηττού. Είναι ζώνη απολύτου προστασίας, εντός της οποίας δεν επιτρέπεται η δόμηση εκτός από την κατασκευή μόνο πέντε (5) νέων δημοτικών αναψυκτηρίων μέγιστου εμβαδού 100τμ, περιπτέρων δασικής αναψυχής, καθώς και οι διαμορφώσεις χώρων θέας, πληροφόρησης, παρατήρησης και η χάραξη μονοπατιών και ποδηλατοδρόμων».

Επισημαίνεται ότι στον αρχαιολογικό χώρο των Λαμπτρών Υπένερθεν, και συγκεκριμένα από την Περιοχή Β2 μέσης προστασίας του (θεσμοθετημένης με το από 20-2-2003 Π.Δ. – ΦΕΚ 199/Δ/2003) πρόκειται να διέλθει ο νέος αυτοκινητόδρομος, πλάτους 25 μ. με υπόγειες σήραγγες και κοιλαδογέφυρες, με το σκεπτικό ότι η διάνοιξη οδών επιτρέπεται στις ζώνες μέσης προστασίας. Όταν όμως, στις ζώνες αυτές επιτρέπεται μόνον η ανέγερση ισόγειας κατοικίας 100 τ.μ. και αγροτικής αποθήκης 30 τ.μ. σε αγροτεμάχιο 20 και  κατά παρέκκλιση 4 στρεμμάτων, είναι εύκολα αντιληπτό το μέγεθος των οδών που είναι αναγκαίες για την εξυπηρέτησή τους, και το οποίο ουδεμία σχέση έχει με τον αυτοκινητόδρομο που προαναφέρθηκε. Πρόσθετα το τμήμα αυτό (Κορωπίου – Αγίας Μαρίνας) που θίγει και τον αρχαιολογικό χώρο των Λαμπρικών, δεν προέβλεπε στο από 20-2-2003 Π.Δ. και δεν συνοδεύεται από καμία μελέτη σκοπιμότητας.

Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ εκφράζει την κάθετη αντίρρησή του για τα όσα σχεδιάζονται για τον Υμηττό και την ανησυχία του σχετικά με την τύχη των αρχαιοτήτων και ζητεί:

την άμεση προώθηση της διαδικασίας για την θεσμοθέτηση  των Ζωνών Α αδόμητων, απολύτου προστασίας των αρχαιολογικών χώρων του Υμηττού, η οποία εκκρεμεί στην Κεντρική Υπηρεσία και  την ενσωμάτωσή τους στο νέο Π.Δ. προστασίας του Υμηττού, χωρίς καμία παρέκκλιση ή εξαίρεση την θεσμοθέτηση ενός πλαισίου που θα περιλαμβάνει συνολικά την προστασία του Υμηττού ως ιστορικού και αρχαιολογικού χώρου και φυσικού τοπίου, θέτοντας τέρμα στην αλλοίωση  του περιβάλλοντος, την αυθαίρετη δόμηση, εγκατάσταση κεραιών κ.λπ., αλλά και στον  σχεδιασμό που θέλει να μεταβάλει τον χαρακτήρα του, άμεσα με την κατασκευή έργων και έμμεσα με τις αλλαγές  που θα επιφέρουν  τα έργα αυτά στις χρήσεις γης, πάντοτε εις βάρος του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος την ακύρωση της Κ.Υ.Α για την κατασκευή του αυτοκινητοδρόμου και την επανεξέτασή της, ώστε αυτή να επιφέρει την ελάχιστη δυνατή επιβάρυνση, καθώς και την κατάργηση του τμήματος Κορωπίου – Αγίας Μαρίνας.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ

Ο τελευταίος τυφλός του δάσους

«Το περίεργο είναι ότι τη νύχτα, στον ύπνο μου, μέσα στα όνειρά μου, εγώ βλέπω. Βλέπω πολύ καλά. Βλέπω το πρόσωπο της μάνας μου. Βλέπω το χιόνι, ένα χορταράκι, μια μύγα, βλέπω όλα τα χρώματα».

Το όνομά του είναι Βόλφγκανγκ Φάσερ. Ζούσε με τους γονείς του και τα τέσσερα αδέλφια του στο Γκλάρους της Ελβετίας, μπροστά στα βουνά, πάντα στο φως. Το βράδυ άκουγαν όλοι μαζί Μότσαρτ. Η όρασή του άρχισε να επιδεινώνεται στα οκτώ του χρόνια εξαιτίας μιας ανίατης ασθένειας, της μελαγχρωστικής αμφιβληστροειδοπάθειας. Την άνοιξη της χρονιάς που έκλεισε τα δεκαπέντε, τα πράγματα άρχισαν να χειροτερεύουν. Ένα πρωί, ενώ περπατούσε σε ύψος 3.600 μέτρων, όλα γύρω του άρχισαν να σκοτεινιάζουν. Ύστερα από έξι ώρες κάθησε μπροστά σ΄ έναν παγετώνα. Θυμάται τη μυρωδιά του αέρα, τον ήλιο που έκαιγε. Και τα χρώματα που γίνονταν όλο και πιο θαμπά. Ήταν η αρχή της καινούργιας μοναξιάς του, κι εκείνη την ημέρα την αποδέχθηκε.

Χρειάστηκε δέκα ώρες για να γυρίσει στο σπίτι. Κι από τότε δεν σταμάτησε ποτέ. Έμαθε να διαβάζει με τη μέθοδο Βraille. Έμαθε να παίζει σαξόφωνο. Έμαθε να απομνημονεύει τον χώρο, να αισθάνεται τα εμπόδια, να μυρίζεται τον κίνδυνο. Πήγε στη Ζυρίχη, όπου σπούδασε για τρία χρόνια φυσικοθεραπευτής. Κι όταν απέκτησε πίστη στον εαυτό του, έφυγε για τα βουνά του Λεσότο, 15.000 χιλιόμετρα νοτιότερα. «Έφτασα το 1981», λέει στη Ρεπούμπλικα. «Φτώχεια, αρρώστιες, σκόνη, λίγα ζώα. Η χώρα είχε τόσο λίγα, που ακόμη κι ένας τυφλός φυσικοθεραπευτής ήταν κάτι». Σκόπευε να μείνει τρία χρόνια. Έμεινε πέντε. Πήγαινε από το ένα χωριό στο άλλο για να θεραπεύει τους ασθενείς του. Όλοι τον γνώριζαν, όλοι του διηγούνταν την ιστορία τους, με αντάλλαγμα τη δική του. Όταν δεν επισκεπτόταν ασθενείς, δίδασκε. Κι όταν έφυγε, άφησε πίσω του δεκάδες νέους φυσικοθεραπευτές.

Μετά την Αφρική, δεν μπορούσε να επιστρέψει πια στη Ζυρίχη. «Ήθελα ένα μέρος όπου να μπορώ να αναπνέω, να περπατώ, να ζω». Διάλεξε την Τοσκάνη, την είχε ήδη επισκεφθεί μια φορά και τον είχε κατακτήσει το άρωμα των δασών. Το χωριό στο οποίο κατέφυγε λέγεται Κουόρλε, και έχει 28 κατοίκους. Στα 53 του, ο Φάσερ έγινε νυχτερινός ξεναγός. Όταν πέφτει το σκοτάδι, οδηγεί τους επισκέπτες σε ένα ιδιαίτερο ταξίδι, στη μαύρη καρδιά του δάσους. Ένα ταξίδι όπου όλοι οι χάρτες είναι περιττοί κι όπου ο μόνος που βλέπει είναι εκείνος. Τις άλλες ημέρες περπατάει μόνος του, μέχρι πέρυσι είχε τον σκύλο του, τον Ντάστι, αλλά του πέθανε. Παρ΄ όλα αυτά δεν έχει χαθεί ποτέ, ούτε κι όταν το χιόνι σβήνει τα ίχνη και τους θορύβους. Ούτε έχει φοβηθεί, τους λύκους τους καταλαβαίνει πολύ πριν πλησιάσουν. Πρόσφατα έγραψε κι ένα βιβλίο, το ονόμασε «Αόρατο για τα μάτια» και το αφιέρωσε στους νέους.

Πάρτε τα όλα πίσω!

Ο φίλος μου ο Πρόεδρος (τον οποίο έχω πλειστάκις αναφέρει χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσω τι είδους «πρόεδρος» είναι) πρότεινε μια ευφυή λύση για να τελειώνει αυτή η αλητεία των πιέσεων, της λοιδορίας και του συλλογικού μας εξευτελισμού από εταίρους, εχθρούς και φίλους (ευφυή μεν, πλην όμως με ελάχιστες ελπίδες να υιοθετηθεί στη χώρα όπου ενδημεί η ανοησία).

Πρώτον, να παραδεχθούμε με ειλικρινή μεταμέλεια ότι πράγματι είμαστε η πιο σπάταλη κοινωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πως ό,τι μας χορήγησαν μέχρι σήμερα ως κοινοτικές επιδοτήσεις ή ως δανεισμό το φάγαμε σε πολυτελείς δαπάνες που δημιούργησαν τα ελλείμματα.

Δεύτερον, να μαζέψουμε όλα τα πολυτελή και περιττά αγαθά που αγοράσαμε με τα δάνεια και τις επιδοτήσεις και να τους τα επιστρέψουμε (διότι τα αγοράσαμε από αυτούς, τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Βρετανούς, τους Ολλανδούς, αλλά και τους Αμερικανούς, που θέλουν να έχουν πάντα πλεονάσματα – αν και ούτε αυτοί τα έχουν πλέον).

Τρίτον, να δηλώσουμε ότι είμαστε πλέον αποφασισμένοι να υποβάλουμε εαυτούς σε ενάρετη, αυστηρή, προτεσταντική λιτότητα, ως εκ τούτου θα δανειζόμαστε στο εξής με εξαιρετική φειδώ χρήματα για να τους ξεπληρώσουμε τα χρέη και να μειώσουμε τα ελλείμματά μας. Και εκ των πραγμάτων δεν θα έχουμε την ευτυχία να αγοράζουμε τα αγαθά που σε τόση αφθονία διοχετεύουν στην αγορά μας. Θα ζήσουμε με ό,τι έχουμε. Με ό,τι βγάζει η γη, ό,τι σπέρνουμε και θερίζουμε – αν στο μεταξύ, βεβαίως, οι αγρότες έχουν πειστεί να φύγουν από τα μπλόκα.

Θα είναι μια άτυπη πτώχευση, μια ανταλλαγή σε είδος, ένας δίκαιος συμβιβασμός για να πάψουν οι πιστωτές μας να ασχολούνται μαζί μας. Θα πρέπει να λύσουμε μόνο μερικά τεχνικής φύσεως προβλήματα.

Πρώτον, το χωροταξικό. Πού θα συγκεντρώσουμε προς επιστροφή τις Mercedes, τα Volkswagen, τις Porsche, τα Cayenne, τα Citroën, τα Ford που με τόση απερισκεψία αγοράζαμε για δεκαετίες; Κι ακόμα, τα iPhone, τα Sony Erickson, τις ηλεκτρικές συσκευές, τα στερεοφωνικά συστήματα, τις τηλεοράσεις, τα dvd. Τα Prada, τα Sonia Rykiel, τα Escada, τα Timberland, τα Marlboro Classics. Αλλά και τα Zara, τα Sprinter, τα Levi’s κι όλα όσα μας ντύνουν από τότε που τελέσαμε το τελευταίο μνημόσυνο της Πειραϊκής Πατραϊκής και του καταστήματος νεωτερισμών της γειτονιάς. Κι επίσης, τα φάρμακα, τα εμβόλια της γρίπης, τα καλλυντικά, τα απορρυπαντικά, αλλά και τα υποβρύχια, τα μαχητικά αεροσκάφη, τα ελικόπτερα, τις φρεγάτες, τα αντιτορπιλικά, μαζί με τα ανταλλακτικά τους. Τα ψηφιακά γκατζετάκια, τα συστήματα πληροφορικής, τα PC, τα Mac, τα Vaio, όλα αυτά τα αγαθά που καταναλώναμε με υπερβάλλοντα ζήλο και τα αγοράζαμε χωρίς να πολυρωτάμε για την τιμή τους, από τότε που μετατραπήκαμε σε μια οικονομία που δεν παράγει σχεδόν τίποτε εκτός από ζαρζαβατικά, μερικά οπωρικά και -α, ναι… βέβαια!- χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες!

Δεύτερον, πέραν του χωροταξικού, υπάρχει το χρηματοοικονομικό. Όλα αυτά που θα τους επιστρέψουμε, ελαφρώς μεταχειρισμένα, αλλά σε καλή κατάσταση, πώς θα τα αποτιμήσουμε για να δούμε πόσα από τα χρέη μας ξεπληρώνουμε; Μια Mercedes SLK, για παράδειγμα, την αγοράζουμε 50.000 ευρώ. Έπειτα από μεταχείριση 2-3 ετών η τιμή της πέφτει λίγο κάτω από τα 30.000. Άντε να τους κάνουμε και μια έκπτωση και να την εκτιμήσουμε στα 25.000 ευρώ. Θα το δεχθούν οι φίλοι μας οι Γερμανοί ή θα μας πουν: «Α, όχι, μια μεταχειρισμένη Mercedes τριών ετών στη Γερμανία δεν πάει πάνω από 10.000. Εδώ καινούργια και έχει 20.000». Μα, τότε, σημαίνει ότι μας πουλάγανε ακριβά. Κι αν το ίδιο συμβαίνει και με τα άλλα αυτοκίνητα, αλλά και με τα φάρμακα, και τα κινητά, και τα ψηφιακά γκάτζετ, και τα φιρμάτα ρούχα, και τα συσκευασμένα τρόφιμα, και τα υποβρύχια, και τα τεθωρακισμένα, και τα ελικόπτερα, και τα αεροπλάνα, σημαίνει ότι μπορεί και να αισχροκερδούσαν εις βάρος μας. Αν, λοιπόν, κάνουμε τον λογαριασμό, δύο τινά μπορεί να συμβούν: ή θα κάνουμε το deal της επιστροφής με τιμές Αθηνών, οπότε θα πρέπει να αποδεχθούν το υπερτίμημα που προκύπτει από τις τσουχτερές τιμές της δικής μας αγοράς, ή θα το κάνουμε με τιμές Βρυξελλών (ή Λονδίνου, Βερολίνου, Παρισιού, Νέας Υόρκης), οπότε θα πρέπει να παραδεχτούν ότι ψιλοκλέβανε, εμάς τα αφελή νεόπλουτα πελατάκια. Σε κάθε περίπτωση, το ισοζύγιο μπορεί να αποδειχθεί και υπέρ μας. Μπορεί, δηλαδή, να μας χρωστάνε κιόλας.

Αφού τελειώσει αυτή η συναλλαγή, αυτή η ιδιότυπη αναστροφή πώλησης των εκατομμυρίων προϊόντων που έχουμε ψωνίσει από τους αγαπητούς φίλους και εταίρους, θα πρέπει να αποφασίσουν ότι θα έχουν χάσει, αν όχι διά παντός, για αρκετές δεκαετίες πάντως, μια αγορά 11 εκατομμυρίων καταναλωτών που δεν είχε αφήσει παραπονεμένη καμιά ευρωπαϊκή ή αμερικανική επιχείρηση που δοκίμαζε την τύχη της εδώ. Θα μας χάσουν και ως αγοραστές των προϊόντων τους και ως δανειολήπτες των χρημάτων τους. Με τι θα μας αντικαταστήσουν, δικό τους πρόβλημα. Απλώς, θα πρέπει να προβληματιστούν με τι θα αντικαταστήσουν κι άλλους πελάτες που πιθανώς θα χάσουν μετά από μας. Τους Πορτογάλους, για παράδειγμα. Και πολύ περισσότερο τους Ιρλανδούς, τους Ρουμάνους, τους Βούλγαρους, τους Λετονούς, τους Λιθουανούς, όλες τις κοινωνίες και οικονομίες που προσαρτούν με πείσμα στο άρμα της μεγάλης τους αγοράς και επιδοτούν ή δανειοδοτούν την παραγωγική τους αποδιάρθρωση, μέχρι του σημείου να πνιγούν στα εισαγόμενα αγαθά, τα χρέη και τα ελλείμματα. Αν όλοι αυτοί -αγορές τουλάχιστον 100 εκατομμυρίων καταναλωτών- μπουν στον ενάρετο κύκλο της λιτότητας, της δημοσιονομικής ειλικρίνειας και των μηδενικών ελλειμμάτων, πού θα πουλήσουν οι εξ ορισμού ενάρετοι άρχοντες της ευρωαγοράς τα προϊόντα τους; Πού θα διαθέσουν τα πανάκριβα οπλικά τους συστήματα, πώς θα κερδοσκοπήσουν από τον δανεισμό μας, πώς θα εξασφαλίσουν τα δικά τους πολυπόθητα πλεονάσματα;

Βεβαίως, μια τέτοια συναλλαγή δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί – όχι γιατί ο Πρόεδρος κάνει πλάκα κι εγώ την αναπαράγω, αλλά γιατί δεν διαθέτουμε πολιτικές ηγεσίες με μια στοιχειώδη φαντασία. Οι πολιτικές ηγεσίες ήταν πάντα μέρος του προβλήματος. Λειτούργησαν απλώς σαν ντίλερ όλων των πραματευτάδων που έφταναν εδώ για να πουλήσουν τα πάντα: από καρφίτσες μέχρι τεχνογνωσία ιδιωτικοποιήσεων και από γάλατα μέχρι Leopard. Κατέστησαν, βεβαίως, συνένοχη εν μέρει και την κοινωνία, με μικροεξαγορές και ευτελείς συναλλαγές (έναν διορισμό στο Δημόσιο, μια επιδότηση για να γίνει ο αγρότης μικροεπιχειρηματίας των δύο σεζόν, χρήμα δανεικό για να γίνουν σχεδόν όλοι ιδιοκτήτες). Και δημιούργησαν μια παρασιτική ολιγαρχία που με περισσό ζήλο μετέτρεψε τις ήδη ισχνές παραγωγικές δραστηριότητες σε μεταπρατικές.

Η ουσία, όμως, είναι πως το οικονομικό μοντέλο που σήμερα έχει γίνει συνώνυμο της καταστροφής εξυπηρέτησε πρωτίστως τις ανάγκες αυτών που σήμερα μας χλευάζουν ως το δημοσιονομικό τέρας της Ευρωζώνης. Κάθε ευρώ που αγόγγυστα έχει εισφέρει η Γερμανία στον κοινοτικό προϋπολογισμό το έχει πάρει πίσω στο πολλαπλάσιο. Το ίδιο και η Γαλλία, η Ιταλία ή η Βρετανία. Οι εισφορές τους στην «αδύναμη» Ελλάδα έγιναν για να κερδίσουν χρόνο οι νταλίκες που έφερναν τα προϊόντα τους μέχρι εδώ και χώρο στα ράφια των σούπερ μάρκετ ή στις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων. Στο μεταξύ, η Ελλάδα έγινε ακόμα πιο «αδύναμη» και ο περίφημος ευρωπαϊσμός έγινε κίτρινος σαν το λεμόνι. Γιατί αποδεικνύεται με τον πιο θλιβερό τρόπο ότι το ευρώ δεν μας σώζει από την καταστροφή, το Σύμφωνο Σταθερότητας δεν ξέρει τίποτε άλλο από το να «τιμωρεί» και η Ε.Ε. είναι ένα πουκάμισο αδειανό, ένα προκεχωρημένο φυλάκιο των αγορών και της κερδοσκοπικής Διεθνούς, ανίκανη για μια στοιχειώδη εκδήλωση αλληλεγγύης, για μια υποτυπώδη πολιτική προστασία, αδύναμη έστω να αυτοπροστατευθεί την ώρα που η υπόστασή της κρέμεται από τον πιο αδύναμο κρίκο της. Προς το παρόν, αυτός είμαστε εμείς.

Posted by ΚΙΜΠΙ

Στα χέρια της Moody’s

Nικήσαμε τις τίγρεις και τα λιοντάρια και μας έφαγαν οι ψύλλοι. Κάπως έτσι κινδυνεύει να την πάθει η κυβέρνηση, εάν δεν καταφέρει να αναστρέψει το κλίμα φόβου και απαισιοδοξίας που επικρατεί στην κοινωνία.

Αυτή τη στιγμή, καθ’ άπασαν την επικράτειαν, από τον πιο πλούσιο επιχειρηματία μέχρι και τον πιο φτωχό μεροκαματιάρη, υπάρχει μια εντυπωσιακά αρνητική ψυχολογία. Όχι για την κυβέρνηση, αλλά για τα επερχόμενα, για το τι τέξεται η επομένη.

Ακόμη και έξυπνοι άνθρωποι συζητούν σοβαρά τις πλέον απίστευτες βλακείες για το τι θα συμβεί στη χώρα τους προσεχείς μήνες. Οι φήμες, ανυπόστατες επί το πλείστον, δίνουν και παίρνουν.

Η σπερμολογία διαλύει κάθε σταθερά για την εφαρμογή πολιτικών αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης. Η λογική «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» επικρατεί, καθώς καθημερινά κερδίζει έδαφος η καταστροφολογία.

Η Ελλάδα, η χώρα του ήλιου και του φωτός, η αλέγρα και γελαστή, η Ελλάδα της αισιοδοξίας και της ελπίδας, τείνει να εξαφανιστεί. Ντυμένη στα μαύρα, μετατρέπεται σταδιακά σε απέραντο κενοτάφιο, όπου οι κάτοικοι-μοιρολογίστρες της ολοφύρονται για το κακό που τους βρήκε, αλλά κυρίως γι’ αυτό που θα τους συμβεί.

Τι θα τους συμβεί; Θα γίνουμε Αργεντινή, λέει ο ένας. Θα πτωχεύσουμε και θα αναλάβει τις τύχες μας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, προφητεύει ο άλλος. Θα μας διώξουν από την Ευρωζώνη, υποστηρίζει κάποιος τρίτος. Όχι, μόνοι μας θα βγούμε από το ευρώ, θα γυρίσουμε στη δραχμή, θα γίνει υποτίμηση και θα χάσουμε τα λεφτά μας, αντιτείνει ο τέταρτος.

Δεν θα χάσουμε τα λεφτά μας, μια μείωση θα υποστούμε, όπως όταν γινόταν υποτίμηση της δραχμής, πετάγεται ένας πέμπτος και συμπληρώνει: έτσι όμως θα βγούμε από το αδιέξοδο, αφού δεν θα ’χουμε τους ξένους, τους κακούς Κοινοτικούς, να μας λένε συνεχώς τι να κάνουμε.

Κάπως έτσι πορεύεται σε επίπεδο καφενειακού διαλόγου η χώρα. Γι’ αυτό και ο παραγωγός από το Βέλο Κορινθίας, που πουλάει τα προϊόντα του σε λαϊκή αγορά του Χολαργού, ψάχνει να βγάλει τα λεφτά του στο εξωτερικό. Το ίδιο κάνουν και o φούρναρης, o δημοσιογράφος, o δικηγόρος – όλοι φίλοι μου.

Έμαθαν ότι οι «μεγάλοι» έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και τώρα θέλουν να τους μιμηθούν και οι ίδιοι. Άλλοι σκέφτονται μήπως είναι καλύτερα να αγοράσουν λίρες, ώστε όταν έρθει η… Κατοχή να μπορούν να κάνουν τις συναλλαγές τους. Απίστευτο; Απίστευτο!

Αληθινό, όμως, και ενδεικτικό της ανθρώπινης νεοελληνικής βλακείας, η οποία εν τούτοις σε μεγάλο βαθμό δικαιολογείται, επειδή απουσιάζουν η δημόσια νουθεσία, ο συντεταγμένος δημόσιος διάλογος, η άνωθεν στοχευμένη παρέμβαση για το πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα.

Και πολύ φοβούμαι ότι, αν δεν υπάρξει τις αμέσως προσεχείς ημέρες μια επικοινωνιακή καταιγίδα που θα διαλύει τις φήμες και θα αποκαθιστά την αλήθεια για το τι ακριβώς συμβαίνει, όντως θα μας φάνε οι ψύλλοι. Και πρέπει να ειπωθούν τα πράγματα από τους ειδήμονες και τους κατά νόμο και επάγγελμα υπεύθυνους. Από αυτούς που πράγματι γνωρίζουν.

Η χώρα βρίσκεται σε μια οριακή στιγμή. Δεν μπορεί η καθοδήγησή της να γίνεται από τους συνήθεις δημοσιολογούντες. Όσο κι αν συμπαθώ τον Τράγκα ή τον Πρετεντέρη, τον Αυτιά ή τον Καμπουράκη, ήρθε νομίζω η στιγμή για κάποιο διάστημα τα παράθυρα των τηλεοράσεων ή οι συχνότητες των ραδιοφώνων να γεμίσουν με τα πρόσωπα και τις φωνές του Κωστόπουλου και του Σάλλα, του Ταμβακάκη και του Νανόπουλου, του Βγενόπουλου και του Πανταλάκη.

Μεγαλύτερο ενδιαφέρον και αξία θα είχε ένας διάλογος μαζί τους και μεταξύ τους. Απείρως περισσότερα θα προσέφεραν και θα έκαναν πολύ πιο ψηλά νούμερα τηλεθέασης εκπομπές και πάνελ με τραπεζίτες, σοβαρούς πανεπιστημιακούς, έγκυρους οικονομολόγους, θεσμικούς εκπροσώπους, πολιτικούς (υπουργούς και βουλευτές), αλλά και δημοσιογράφους που έχουν γνώσεις περί την οικονομία.

Η οικονομική κρίση είναι μεγάλη, είναι εθνική, και δεν μπορεί να τη διαχειρίζονται οι συνήθεις δημοσιολογούντες, οίτινες έχουν άποψη για τα spreads, τους «Πυρήνες της Φωτιάς», τα Τέμπη, τους αγρότες, την Αϊτή, το Ταμιφλού, τις εκλογές, τον Ζίκο, την ένταση στο Αιγαίο και το όνομα της «Μακεδονίας».

Επειδή λοιπόν κινδυνεύει η χώρα και κινδυνεύουμε όλοι να πάθουμε εθνική κατάθλιψη, θα πρέπει άπαντες να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας. Όποιος έχει να πει κάτι σοβαρό και τεκμηριωμένο, κάτι που μπορεί να καθοδηγήσει την κοινωνία και να την προστατεύσει, οφείλει να το πει και να του δοθεί η δυνατότητα να το πει.

Οι άλλοι ας σωπάσουν και ορισμένοι ας βγάλουν και τον σκασμό, γιατί μόνον κακό προξενούν με την ημιμάθεια και την ασχετοσύνη τους. Αν οι σοβαροί, οι επαγγελματίες, οι ειδικοί, οι γνωρίζοντες το πρόβλημα δεν μιλήσουν τώρα, πότε θα μιλήσουν;

Εάν δεν βγει ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, ο αξιότιμος Γ. Προβόπουλος, να πει πώς έχουν τα πράγματα, λογικό είναι να ενημερώνονται οι πολίτες από τον Τράγκα και τον Πρετεντέρη και να ζουρλαίνονται, καθώς ο ένας τούς λέει για τους… Φίτσηδες και ο άλλος για τον ιρλανδικό μονόδρομο.

Αν δεν μιλήσει τώρα ο Κ. Σημίτης, ένας πρωθυπουργός που διαχειρίστηκε επιτυχώς και ως υπουργός Οικονομικών προηγούμενες οικονομικές κρίσεις, πότε θα μιλήσει; Τι σόι «εθνικό κεφάλαιο» θέλει να είναι που προτιμά τον ρόλο της Σφιγγός, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο για νουθεσίες προς το έθνος μόνον στον κ. Μητσοτάκη;

Βεβαίως, τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχει η κυβέρνηση, γιατί αυτή οφείλει να οργανώσει τον δημόσιο διάλογο και να κινητοποιήσει πνευματικές και παραγωγικές δυνάμεις που θα τη συνδράμουν στο έργο της.

Αυτή οφείλει με τα μέτρα και τις πολιτικές της, αλλά και τις παρεμβάσεις της σε εγχώρια και κυρίως ξένα κέντρα και φόρα, να διαφυλάξει το κύρος, την αξιοπιστία και τη δυνατότητα της χώρας να αντιμετωπίσει με αποτελεσματικότητα την κρίση. Αυτή κυβερνά και πρέπει να τρέξει τις διαδικασίες που θα επαναφέρουν τη χώρα σε τροχιά δημοσιονομικής ευταξίας και παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Ευτυχώς ή δυστυχώς, ο κλήρος έλαχε στον Γ. Παπανδρέου να ηγηθεί της χώρας στην πιο δύσκολη, μεταπολεμικά, περίοδο. Αν καταφέρει να τη σώσει, θα καταγραφεί στους μεγάλους πολιτικούς της Ιστορίας, ξεπερνώντας ίσως σε φήμη ακόμη και τον πατέρα και τον παππού του.

Αν δεν τα καταφέρει, θα εγγραφεί στη λίστα των «ιδανικών και ανάξιων εραστών» της πολιτικής. Και μπορεί να τα καταφέρει, γιατί ακόμη κι αυτοί που διαφωνούν με τις ιδέες και το κόμμα του αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του την τιμιότητα, την ειλικρίνεια και την εργατικότητα.

Η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι στο πλευρό του και έτοιμη να δεχθεί σκληρά και επώδυνα μέτρα. Χρειάζεται όμως να θέσει τέρμα στη διαβούλευση, τη δημοκρατικότητα και τη σπατάλη χρόνου.

Η μοίρα τα ’φερε έτσι ώστε ένας ανοιχτός, μετριοπαθής, καινοτόμος και συμμετοχικός πολιτικός να πρέπει να μετατραπεί σε στιβαρό «δικτάτορα», για να μπορέσει να φέρει εις πέρας μια εθνική αποστολή, όπως είναι η αντιμετώπιση της πολύπλευρης και πολυεπίπεδης οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης και παρακμής στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.

Δυστυχώς για τον ίδιο, θα πρέπει να αρνηθεί για λίγο τον εαυτό του και να μετέλθει και κλασικών παραδοσιακών συνταγών για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Έκτακτες συνθήκες απαιτούν έκτακτες πολιτικές, τακτικές και μεθόδους.

Παρά δε τα όσα λέγονται και γράφονται, το να ανασυγκροτηθεί η χώρα και να ξαναμπεί σ’ έναν ενάρετο κύκλο δεν είναι και τόσο δύσκολο όσο περιγράφεται. Υπό μία και μόνη προϋπόθεση: να τηρηθεί απαρέγκλιτα το Πρόγραμμα Σταθερότητας. Χωρίς χρονοτριβή, με συγκεκριμένες εξειδικεύσεις και μετρήσιμους στόχους.

Εάν περάσει κι άλλος χρόνος και δεν αρχίσουν να λαμβάνονται από σήμερα κιόλας μέτρα, το τρένο θα χαθεί και οι αγορές και οι εταίροι μας θα μας τιμωρήσουν διπλά και τρίδιπλα.

Η κρίση εμπιστοσύνης των αγορών προς την ελληνική οικονομία πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστεί με πράξεις και όχι πλέον με διακηρύξεις καλών προθέσεων.

Χωρίς να ληφθούν πρόσθετα μέτρα, αλλά με μια σειρά κινήσεων που θα πείσουν τις αγορές ότι αυτή τη φορά η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίσει το δημοσιονομικό της πρόβλημα και να βάλει οριστικά τέρμα στην περίοδο της δυσπιστίας και των αμφισβητήσεων. Συγκεκριμένα, θα μπορούσε:

1 Από τη Δευτέρα κιόλας, το ελληνικό Δημόσιο να προχωρήσει σε δανεισμό μέσω ιδιωτικής τοποθέτησης από το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα ποσού 2 δισ. ευρώ. Έτσι, θα σταλεί ένα μήνυμα στις αγορές ότι το ελληνικό Δημόσιο έχει ευρείες δυνατότητες δανεισμού και ότι οι ελληνικές τράπεζες μπορούν να βοηθήσουν σε αυτή την κατεύθυνση.

2 Η κυβέρνηση να επιλέξει μια μεγάλη ιδιωτικοποίηση από το πρόγραμμα των 2,5 δισ. ευρώ που έχει ήδη ανακοινώσει και να προχωρήσει σε αυτήν με συνοπτικές αλλά συγχρόνως ανοιχτές διαδικασίες (π.χ., μέσω πλειστηριασμού). Για τη διαφάνεια της όλης διαδικασίας να προσληφθεί ένας διεθνής σύμβουλος ή κοινοπραξία ελληνικών τραπεζών. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να μείνει σ’ αυτό, αλλά να συνεχίσει το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και για περισσότερα από 2,5 δισ. ευρώ.

3 Να περάσει το μήνυμα στις αγορές ότι τα μέτρα της κυβέρνησης αποδίδουν. Για παράδειγμα, την άλλη εβδομάδα να ανακοινωθεί ο βαθμός βελτίωσης των δημοσίων εσόδων μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για την αύξηση των φόρων στα τσιγάρα και στα ποτά, σε σύγκριση με την αμέσως προηγούμενη περίοδο.

4 Να ανακοινωθεί επίσημα το ποσό μείωσης των δημοσίων δαπανών από την περικοπή των επιδομάτων στον δημόσιο τομέα, που -όπως έχει δηλώσει ο Γ. Παπακωνσταντίνου- θα εφαρμοστεί αναδρομικά από την 1/1/2010.

5 Να τερματιστεί η «διχοτόμηση» της χώρας από τις κινητοποιήσεις των αγροτών, ώστε να μεταδοθεί παντού το μήνυμα ότι η Ελλάδα είναι κράτος δικαίου με ισχυρή κυβέρνηση.

6 Να υλοποιηθεί άμεσα ένα πρόγραμμα καταγραφής των συνταξιούχων. Όλοι οι συνταξιούχοι να υποχρεωθούν, πριν εισπράξουν τη σύνταξη του επομένου μηνός, να υποβάλουν υπεύθυνη δήλωση στις τράπεζες -απ’ όπου αυτή καταβάλλεται- ότι δεν ασκούν σήμερα εργασία με οποιαδήποτε μορφή και σχέση.

Αν γίνουν άμεσα όλα αυτά, θα επέλθει τουλάχιστον ηρεμία, ώστε να μπουν μπροστά με μεγαλύτερη άνεση και τα άλλα μέτρα (εκτός του Προγράμματος Σταθερότητας) που είτε δημόσια έχει διακηρύξει ότι προτίθεται να λάβει η κυβέρνηση είτε επεξεργάζεται το οικονομικό επιτελείο.

Σε κάθε πάντως περίπτωση πρέπει να τρέξει. Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος τις προσεχείς ημέρες ή εβδομάδες να μεταβάλει γνώμη και η Moody’s και να μας υποβαθμίσει. Κι αν μας υποβαθμίσει η Moody’s, το τοπίο αλλάζει δραματικά.

Θα πάμε σε καταστάσεις ροκ. Γιατί; Επειδή είναι ο μόνος μεγάλος διεθνής οίκος πιστοληπτικής ικανότητας που μας αξιολογεί με Α. Όλοι οι άλλοι μάς έχουν σε κατηγορία Β. Και γιατί αυτό είναι σοβαρό; Επειδή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δέχεται ως ενέχυρο τα ελληνικά ομόλογα υπό την προϋπόθεση ότι είναι της τάξεως Α.

Εάν αυτό πάψει να υφίσταται, οι ελληνικές τράπεζες και κατ’ επέκτασιν το κράτος και οι πολίτες θα περιέλθουν σε κατάσταση ασφυξίας.

Ήδη στην ΕΚΤ υπάρχουν ως ενέχυρο ελληνικά ομόλογα αξίας 45 δισ., τα οποία σταδιακά θα πρέπει μέχρι 31/12/2010 να επανακτηθούν από τις εγχώριες τράπεζες. Όχι πιστωτική επέκταση 10% δεν θα έχουμε το 2010, όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση, αλλά αρνητική που θα κυμαίνεται από -5% (το ήπιο σενάριο) έως -20% (το ακραίο).

Και, όπως καταλαβαίνετε, εάν κινδυνεύσουν οι τράπεζες, θα τεθεί εν κινδύνω το σύνολο της οικονομίας, καθώς η ελληνική οικονομία είναι δεμένη με το τραπεζικό σύστημα όπως η βελόνα με το κουβάρι που πλέκουν το πουλόβερ.

Θα είναι δε μια τέτοια εξέλιξη ένα ακόμη ελληνικό παράδοξο. Ενώ στις άλλες χώρες η κρίση ξεκίνησε από τις τράπεζες και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη μακροοικονομία, στα καθ’ ημάς -όπου οι τράπεζες άντεξαν, επειδή δεν ήταν εκτεθειμένες στα τοξικά προϊόντα- μπορεί η μακροοικονομική ανισορροπία να χτυπήσει τις τράπεζες.

Αυτό, όμως, είναι μια άλλη ιστορία. Προσώρας, αυτό που επείγει είναι η κυβέρνηση να κάνει οτιδήποτε είναι δυνατόν προκειμένου να αποτραπεί τυχόν υποβάθμιση από τη Moody’s.

Δυστυχώς, η τύχη της χώρας βρίσκεται στα χέρια ενός (λ)οίκου και πάση θυσία πρέπει να αποφύγουμε τη δαγκωματιά του, καθότι μπορεί να αποβεί θανατηφόρα…

posted by felnikos

 

Οι νέοι έχουν δίκιο να είναι οργισμένοι

 

Συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ. Αναστασίου στην εφημερίδα «Καθημερινή» — Η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει προκαλέσει ανασφάλεια στους ανθρώπους, σε όλο τον κόσμο. Η Εκκλησία, ως πνευματικός και κοινωνικός φορέας, πώς παρεμβαίνει; — Η παρέμβασή της γίνεται με την επισήμανση του πυρήνα του προβλήματος και τον τονισμό των χριστιανικών απόψεων για την αντιμετώπισή του. Με τον πιο επίσημο τρόπο η Ορθόδοξη Εκκλησία διακήρυξε με μια φωνή, στο Μήνυμα των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών (Κων/πολις, Οκτώβριος 2008), ότι «το χάσμα μεταξύ πλουσίων και πτωχών διευρύνεται δραματικώς εξ αιτίας της οικονομικής κρίσεως, η οποία είναι αποτέλεσμα μανιακής, συχνά, κερδοσκοπίας εκ μέρους οικονομικών παραγόντων και στρεβλής οικονομικής δραστηριότητος, η οποία, στερουμένη ανθρωπολογικής διαστάσεως και ευαισθησίας, δεν εξυπηρετεί τελικώς τας πραγματικάς ανάγκας της ανθρωπότητος. Βιώσιμος οικονομία είναι εκείνη η οποία συνδυάζει την αποτελεσματικότητα με την δικαιοσύνην και την κοινωνικήν αλληλεγγύην». Η Εκκλησία αδιάκοπα υποδεικνύει την ενδεδειγμένη κατεύθυνση: λιτότητα και εγκράτεια στην προσωπική ζωή, ειλικρινή αυτοκριτική, σεβασμό στην αξιοπρέπεια του κάθε ανθρωπίνου προσώπου, όπου και σε όποιες συνθήκες και αν γεννήθηκε. Και ακόμα, η Εκκλησία έχει χρέος να αγωνίζεται για δικαιότερους κοινωνικούς θεσμούς, διορατικές ρυθμίσεις, περισσότερη αλληλεγγύη, γνησιότερη αγάπη. Βεβαίως, αν παραμείνει σε θεωρητικές διακηρύξεις, δεν πείθει. Η πιο σημαντική βοήθεια και διαρκής παρέμβαση είναι η διακήρυξη αυτών των αληθειών με τη συνεπή συμπεριφορά, με το έργο των μελών της, ιδιαίτερα όσων έχουν υπεύθυνη θέση. — Στην Ελλάδα, από ενάμιση εκατομμύριο μετανάστες, νόμιμους και μη, οι 800.000 προέρχονται από την Αλβανία. Ποια πρέπει να είναι η συμπεριφορά μας απέναντι στους μετανάστες; — Η θέση της Εκκλησίας, ως συνόλου και κάθε χριστιανού προσωπικά, είναι ο σεβασμός παντός ανθρωπίνου προσώπου, ανεξαρτήτως καταγωγής η γλώσσας, ιδιαιτέρως όταν βρίσκεται σε δοκιμασία και ανάγκη. Η φράση του Χριστού «ξένος ήμην και συνηγάγετέ με» (Ματθ. 25:35), με την οποία ο ίδιος ο Κύριος ταυτίζεται με τον ξένο, καθορίζει το εκκλησιαστικό μας χρέος. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν αναμφισβήτητα οι μετανάστες και η Εκκλησία αυτό το πνεύμα καλλιεργεί και ενισχύει, στηλιτεύοντας τον ρατσισμό και συμβάλλοντας στην ομαλή ένταξή τους στην τοπική κοινωνία. Υπάρχουν, βεβαίως, και περιπτώσεις όπου ορισμένοι μετανάστες δημιούργησαν σοβαρά προβλήματα. Αλλά από καμιά κοινωνική ομάδα δεν λείπουν τα αρνητικά παραδείγματα. Ας μη παραθεωρείται όμως το γεγονός ότι οι μετανάστες συνέβαλαν και στην ανάπτυξη της οικονομίας σε ανάγκες οι οποίες δεν ήταν δυνατόν να καλυφθούν από εντοπίους. Τη μεταναστευτική βέβαια πολιτική κάθε χώρας την καθορίζει η αρμόδια πολιτεία. Ειδικότερα για την Αλβανία, πιστεύω ότι θα συνέβαλλε αποφασιστικά στη μείωση του μεταναστευτικού κύματος και στην επιστροφή πολλών Αλβανών η ταχύτερη και γενικότερη ανάπτυξη της χώρας. Προς αυτήν την κατεύθυνση θα χρειαστεί συστηματικότερη επενδυτική δραστηριότητα, σταθερή και στενή συνεργασία Ελλάδος και Αλβανίας. Η κοινωνική, οικονομική και πνευματική άνοδος της μιας θα είναι ευεργετική και για την άλλη. — Ποια συμβουλή θα δίνατε σε έναν θυμωμένο 15χρονο; — Κατ’ αρχήν θα του έλεγα ότι έχει δίκιο που θυμώνει με όσα απαράδεκτα διαπιστώνει καθώς μεγαλώνει. Με την ασυνέπεια λόγων και έργων των μεγάλων. Με την αδικία της κοινωνίας. Με τη χλιδή των ολίγων και την ανέχεια των πολλών. Με την υποκρισία και ανευθυνότητα των λεγομένων αρμοδίων στους διαφόρους τομείς της κοινωνικής ζωής. Αλλά μετά την οργή, πρέπει νηφάλια να καθήσει να σκεφθεί ποιο είναι το δικό του χρέος. Τώρα που βρίσκεται στην εφηβική ηλικία, να μην εκχωρεί την προσωπική του βούληση και ελευθερία σε συνθήματα άλλων που μπορεί να κινούνται από ιδιοτελείς επιδιώξεις. Να μη γίνει άχρωμο στοιχείο μιας μάζας, αλλά να μείνει υπεύθυνο κύτταρο της κοινωνίας. Και όταν μεγαλώσει, να μη μιμηθεί αυτές τις συμπεριφορές που σήμερα κατακρίνει. Να μη συμβιβαστεί με την κρατούσα νοοτροπία της ανεντιμότητος, της πλεονεξίας, της σκληροκαρδίας, της ασυνεπείας και του εγωκεντρισμού. Να συνεχίσει υπεύθυνα την αναζήτηση. Υπάρχουν στην ιστορία του λαού μας, στην ιστορία της Εκκλησίας μας, υπέροχα παραδείγματα ακεραιότητος, δημιουργικότητος, υπευθυνότητος, αυτοθυσίας για χάρη του λαού. Πολλά έχουν αμφισβητηθεί στο πέρασμα του χρόνου. Αναμφισβήτητα όμως παραμένουν η ελευθερία και η αγάπη. Η μία συμπληρώνει την αλλη. Της δίδει βάθος και ουσία. Η ελευθερία αρχίζει με την υπέρβαση του εγωκεντρικού εαυτού μας. Και η αγάπη εκφράζεται με σεβασμό στο κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, εκδηλώνεται έμπρακτα, χωρίς απαίτηση ανταλλαγμάτων. Η επιλογή, τελικά, είναι δική του. Το μόνο που μπορώ να τον βεβαιώσω είναι ότι προσωπικά δεν έχω μετανιώσει οσάκις έμεινα πιστός στο πνεύμα του Ευαγγελίου. Η ορθόδοξη πνευματικότητα, βασισμένη στην εσωτερική ελευθερία και την αγάπη, οδηγεί σε μια συνεχή ωρίμανση, υπεύθυνη στάση ζωής και δημιουργικότητα. — Εχετε διακονήσει σε πολλά και «δύσκολα» μέρη της Γης. Ποιες είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις σας; — Αυτές δεν χωρούν στις γραμμές μιας συνεντεύξεως. Είναι πολλές αναμνήσεις από τα χρόνια που διακόνησα στην Αφρική• από την περίοδο των μεταπτυχιακών σπουδών στη Γερμανία, όταν ταξίδευα μεταφέροντας σε μια βαλίτσα τα απαραίτητα για να τελέσω τη Θεία Λειτουργία για τους Ελληνες μετανάστες σε διάφορες γωνιές των εργοστασίων. Ιδιαίτερα πολλές από τα τελευταία 17 χρόνια στην Αλβανία. Επίσης, αναμνήσεις από επαφές με ανθρώπους διαφόρων θρησκευτικών παραδόσεων σε διάφορες ασιατικές χώρες, στην Ινδία, στην Κίνα, στην Ιαπωνία. Δεν λησμονώ την Πρωτοχρονιά του 1964, στη ζούγκλα μεταξύ Μεξικού και Γουατεμάλας –στη διάρκεια επιστημονικής έρευνας– μόνος και άρρωστος, φιλοξενούμενος από ένα ζευγάρι Αμερικανών ιεραποστόλων που ζούσαν εκεί μεταφράζοντας την Καινή Διαθήκη σε γλώσσες αμερικανικών φυλών. Αναπολώ τις σκέψεις που με είχαν παρηγορήσει: «Ο,τι κι αν συμβεί, είσαι στα χέρια του Θεού. Αποδέξου τη ζωή με τις δυσκολίες της. Να σου φθάνει ο Θεός». Αργότερα, θυμάμαι, στην Κένυα το 1988, στη Λαϊκίπια, σε 2.000 υψόμετρο, κοντά στον ισημερινό, κάτω από την επιβλητική κορυφή του όρους Κένυα. Ανάμεσα στους νεοφώτιστους ήταν πολλοί και πολλές από τη φυλή Τουρκάνα, που μέχρι πρότινος ζούσαν σε πρωτόγονες συνθήκες. Είχα τη χαρά να λειτουργήσω μαζί τους στο Ολ Μαράν, σε ένα παράπηγμα που άφηνε ελεύθερο τον βουνίσιο δυνατό αέρα και τη βροχή να ανακατεύονται με τις ψαλμωδίες. Βλέποντας τα ηλιοκαμένα πρόσωπα των νεοφωτίστων Αφρικανών να προσέρχονται εκστατικά στη Θεία Κοινωνία, ένοιωσα την ανάγκη να ομολογήσω: «Εκ μέρους του λαού και της Εκκλησίας της χώρας μου, που την ίδρυσε ο Απόστολος Παύλος, θέλω να σας ζητήσω συγγνώμη γιατί ήρθαμε τόσο αργά, με καθυστέρηση αιώνων». Ολοζώντανα μένουν στη μνήμη μου τα πρώτα Χριστούγεννα στα Τίρανα, το 1991, όταν λειτουργήσαμε στον καθεδρικό ναό, που ήταν εσωτερικά εντελώς κατεστραμμένος. Είχαμε βάλει νάιλον στα παράθυρα για να κρυώνουμε λιγότερο• η βροχή διαπερνούσε τη στέγη. Ο ναός όμως ήταν κατάμεστος και η ατμόσφαιρα συγκλονιστική. Στη συνέχεια, σκέπτομαι την Πρωτοχρονιά του 1992 στην Κορυτσά. Μετά τον μακροχρόνιο διωγμό, τελέσαμε την πρώτη Λειτουργία στον παλαιό Καθεδρικό ναό της Κορυτσάς, ο οποίος είχε μετατραπεί σε Μουσείο. Το καλοκαίρι, όταν είχα ζητήσει να τον επισκεφθώ, ο πρόεδρος Αλία είχε αποκλείσει οποιαδήποτε επιστροφή του χώρου αυτού στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Είχε υπογραμμίσει: Ποτέ! Να όμως που ο Θεός άνοιξε πάλι δρόμους στα αδιέξοδα. Η συγκινητική εμπειρία συμπυκνώθηκε στη βεβαιότητα: Υπάρχει ελπίδα.

Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897

Πολεμική αναμέτρηση μεταξύ του Βασιλείου της Ελλάδας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με αφορμή το Κρητικό Ζήτημα.
 Η πρώτη τουφεκιά έπεσε στις 6 Απριλίου 1897 και οι πολεμικές συγκρούσεις τερματίστηκαν στις 8 Μαΐου του ίδιου χρόνου με ήττα της Ελλάδας.
Ο κρητικός λαός κατά το διάστημα 1890 έως 1895 βρίσκεται σε δεινή κατάσταση καθώς πρέπει να αντιμετωπίσει τη βαριά φορολογία, την καταπίεση, τις βιαιοπραγίες και τις δολοφονίες από μέρος των Τούρκων. Το νησί βρίσκεται και πάλι σε επαναστατικό αναβρασμό.

Στις 23 και 24 Ιανουαρίου του 1897 οι Τούρκοι βάζουν φωτιά στα Χανιά και σφάζουν τους χριστιανούς. Τότε εκατό περίπου επαναστάτες συγκεντρώθηκαν στο Ακρωτήρι αποφασισμένοι να διεκδικήσουν με κάθε μέσο την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.
Το ψήφισμα των επαναστατών στις 25 Ιανουαρίου στο Ακρωτήρι κήρυσσε την κατάλυση της τουρκικής κατοχής και καλούσε τον Έλληνα βασιλιά να καταλάβει το νησί. Τις επόμενες μέρες έφτασαν στο Ακρωτήρι και άλλοι ένοπλοι, υψώνουν την ελληνική σημαία και οργανώνουν επαναστατικό στρατόπεδο. Οι λόγοι της επιλογής του Ακρωτηρίου ήταν ότι βρισκόταν κοντά στα Χανιά και ότι οι κατέχοντες τη θέση αυτή μπορούσαν να παρακολουθούν κάθε κίνηση από την πόλη και προς αυτήν.
Οι Μεγάλες Δυνάμεις ((Ιταλία, Γαλλία, Αυστρία, Γερμανία, Αγγλία και Ρωσία) δεν αποδέχονται το αίτημα των επαναστατών και αποφασίζουν τη διεθνή κατοχή των πόλεων Χανίων, Ρεθύμνου και Ηρακλείου. Η νέα αυτή εξέλιξη οδήγησε το βασιλιά Γεώργιο Α΄ και την κυβέρνηση Δεληγιάννη της Ελλάδας να επέμβουν άμεσα στέλνοντας στρατό στην Κρήτη.
Εκστρατευτικό σώμα 1500 ανδρών μ’ επικεφαλής τον συνταγματάρχη Τιμολέοντα Βάσσο, αποβιβάστηκε την 3η Φεβρουαρίου 1897 στο Κολυμπάρι. Στο Ρέθυμνο και το Ηράκλειο στάλθηκαν εθελοντές και πολεμοφόδια. Ο Βάσσος ανακοινώνει την εντολή που έχει να καταλάβει το νησί στο όνομα του βασιλιά των Ελλήνων, ενώ οι Μεγάλες Δυνάμεις τον ειδοποιούν να μην πλησιάσει τα Χανιά σε ακτίνα μικρότερη των έξι χιλιομέτρων.

Στις αρχές του 1896 την Ελλάδα κυβερνούσε ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, πολιτικός με δημαγωγικές τάσεις. Εκτός από τα μεγάλα και δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα, είχε να αντιμετωπίσει και την κατάσταση στην Κρήτη, που βρισκόταν τότε υπό οθωμανικό ζυγό. Η διακυβέρνηση της μεγαλονήσου από τον ελληνικής καταγωγής Καραθεοδωρή Πασά είχε στεφθεί από αποτυχία. Τα φιλελεύθερο και φιλοδίκαιο πνεύμα του εξόργισε τους Τουρκοκρητικούς, οι οποίοι αποφάσισαν να καταστήσουν αδύνατη την περαιτέρω παραμονή του στο νησί. Ταραχές εξερράγησαν και δολοφονίες χριστιανών προκρίτων σημειώθηκαν, όχι κάτι ασυνήθιστο στη μακραίωνα διαβίωση μουσουλμάνων και χριστιανών στην Κρήτη.
Τον Καραθεοδωρή Πασά διαδέχθηκε ο τουρκαλβανός Τουρχάν Πασάς, ο οποίος ούτε και αυτός έγινε αποδεκτός από τους ομοδόξους του. Με προτροπή των μεγάλων δυνάμεων, τη διοίκηση της Κρήτης ανέλαβε ο χριστιανός Γεώργιος Βέροβιτς, πρώην διοικητής της Σάμου. Η κατάσταση, όμως, παρέμεινε έκρυθμη και το αίμα έρεε άφθονο. Οι χριστιανοί Έλληνες, που αποτελούσαν το 80% των κατοίκων της Κρήτης, είχαν ξεσηκωθεί και ζητούσαν αυτονομία για το νησί τους.
Η Αγγλία, η Γαλλία, η Ρωσία, η Αυστρία και η Ιταλία έστειλαν από ένα πλοίο στην Κρήτη για την προστασία των υπηκόων τους. Το ίδιο ήθελε να πράξει και η Ελλάδα, αλλά εμποδίστηκε από τις πρεσβευτές των Μεγάλων Δυνάμεων στην Αθήνα. Πάντως, βοήθεια έφθανε από την Ελλάδα στην Κρήτη, χάρη στην ιδιωτική πρωτοβουλία και συγκεκριμένα την «Εθνική Εταιρεία», μια μεγαλοϊδεατική οργάνωση, με βαθιές ρίζες στην ελίτ της αθηναϊκής κοινωνίας και της ελληνικής διασποράς.
Η ενέργεια αυτή προκάλεσε την αντίδραση του Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ, ενώ από την πλευρά τους οι Μεγάλες Δυνάμεις προσπαθούσαν να τον πείσουν να δώσει μεγαλύτερα προνόμια στην Κρήτη. Ο Σουλτάνος δέχθηκε ο διοικητής της Κρήτης να είναι πάντοτε χριστιανός και να διορίζεται με τη σύμφωνη γνώμη των μεγάλων Δυνάμεων, αλλά την ίδια ώρα ενθάρρυνε τους Τουρκοκρητικούς να γίνονται καθημερινά προκλητικότεροι.
Στις 24 Ιανουαρίου 1897 οι μουσουλμάνοι προέβησαν σε σφαγές χριστιανών στα Χανιά. Ο Δηληγιάννης, ευρισκόμενος σε δύσκολη θέση και υπό την πίεση των λαϊκών αντιδράσεων, αναγκάσθηκε να στείλει στρατιωτικές δυνάμεις στην Κρήτη, γνωρίζοντας ότι αυτό θα αποτελούσε αιτία πολέμου για την Υψηλή Πύλη. Στολίσκος πολεμικών πλοίων κατευθύνθηκε στο νησί υπό τον βασιλόπαιδα Γεώργιο, ενώ ο συνταγματάρχης Τιμολέων Βάσσος με χίλιους άνδρες αποβιβάσθηκε στον όρμο του Κολυμπαρίου (δυτικά των Χανίων), με εντολή να καταλάβει την Κρήτη εν ονόματι του Βασιλιά Γεωργίου Α’.

Στις 7 Φεβρουαρίου είχε την πρώτη του επιτυχία, όταν κατανίκησε τετραπλάσια δύναμη τουρκοκρητών και οθωμανικών δυνάμεων. Στρατιωτικά αγήματα είχαν αποβιβάσει στο νησί και οι Μεγάλες Δυνάμεις, που απαγόρευσαν κάθε περαιτέρω επιθετική ενέργεια στον Βάσσο και τους άνδρες του. Με την παρουσία ελληνικών δυνάμεων στην Κρήτη, ο Σουλτάνος δεν είχε άλλη δυνατότητα, παρά να κηρύξει τον πόλεμο κατά της Ελλάδας. Το έπραξε στις 5 Απριλίου 1897.
Την εποχή εκείνη, η ελληνοτουρκική μεθόριος διέτρεχε τη γραμμή από την Άρτα έως τις νοτιοανατολικές προσβάσεις του Ολύμπου.
 Οι Οθωμανοί συγκέντρωσαν στρατιωτική δύναμη, αποτελούμενη από 121.500 άνδρες και 1300 ιππείς, με αρχηγό τον Ετέμ Πασά και γερμανούς συμβούλους. Οι ελληνικές δυνάμεις παρέταξαν 54.000 άνδρες και 500 ιππείς, με επικεφαλής τον διάδοχο Κωνσταντίνο.
Η πρώτη εβδομάδα των πολεμικών επιχειρήσεων (6-11 Απριλίου) αναλώθηκε σε μάχη χαρακωμάτων κατά μήκος των Θεσσαλικών συνόρων. Στις 11 Απριλίου, ο Ετέμ Πασάς και οι άνδρες του εισήλθαν στο ελληνικό έδαφος από τα στενά της Μελούνας και διέσπασαν γρήγορα τις ελληνικές δυνάμεις στον Τύρναβο (12 Απριλίου). Οι έλληνες στρατιώτες υποχώρησαν άτακτα και συμπτύχθηκαν στα Φάρσαλα, όπου αντέταξαν νέα γραμμή άμυνας. Η Λάρισα αφέθηκε στην τύχη της και καταλήφθηκε από τους Τούρκους στις 13 Απριλίου, αφού προηγουμένως είχε εκκενωθεί από τους κατοίκους της. Την ίδια μέρα, τουρκική δύναμη κατευθύνθηκε στο Βελεστίνο, όπου αντιμετωπίστηκε από τον Συνταγματάρχη Σμολένσκη και την ταξιαρχία του.
Με πεσμένο το ηθικό, οι Έλληνες υπέστησαν και νέα ήττα στα Φάρσαλα, στις 24 Απριλίου, υποχωρώντας αυτή τη φορά με τάξη. Ο Σμολένσκης διατάχθηκε να εγκαταλείψει το Βελεστίνο και να μεταβεί με τις δυνάμεις του στον Δομοκό, όπου ο Έλληνες προετοίμαζαν νέα γραμμή άμυνας. Μάταια, όμως, αφού ο υπέρτερος τουρκικός στρατός πέτυχε μια ακόμη νίκη στις 5 Μαΐου, έχοντας πλέον ανοιχτό το δρόμο για την Αθήνα. Σε μια ύστατη προσπάθεια, ο Σμολένσκης, που αποδείχθηκε ο πιο αξιόπιστος στρατιωτικός, διατάχθηκε από τον Κωνσταντίνο να κρατήσει το πέρασμα στις Θερμοπύλες. Δεν χρειάστηκε, γιατί επενέβησαν οι Μεγάλες Δυνάμεις.
Ο τσάρος Νικόλαος Β’, συγγενής εκ μητρός του έλληνα βασιλιά Γεωργίου Α’, έπεισε τον Σουλτάνο να διατάξει κατάπαυση του πυρός. Το σχετικό πρωτόκολλο υπογράφτηκε στο χωριό Ταράτσα της Λαμίας στις 8 Μαΐου 1897, με τους Οθωμανούς να έχουν ανακαταλάβει όλη τη Θεσσαλία. Στο μέτωπο της Ηπείρου η ανακωχή έγινε μία μέρα νωρίτερα (7 Μαΐου 1897). Τα πράγματα εκεί είχαν εξελιχθεί καλύτερα για τον Ελληνικό Στρατό. Οι δυνάμεις του συνταγματάρχη Μάνου όχι μόνο κράτησαν στη γραμμή Άρτας – Πέτα, αλλά προήλασαν και μέσα στο τουρκικό έδαφος. Οι απώλειες για την ελληνική πλευρά ήταν 672 νεκροί, 2.383 τραυματίες και 252 αιχμάλωτοι και για την τουρκική 1111 νεκροί, 3.238 τραυματίες και 15 αιχμάλωτοι.
Οι βασικότερες αιτίες για την εθνική ντροπή του 1897 ήταν η έλλειψη διορατικότητας από την πολιτική τάξη και το απαράσκευο του ελληνικού στρατού. Η κυβέρνηση Δηλιγιάννη, για να αντιμετωπίσει το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, είχε περικόψει τις στρατιωτικές δαπάνες, ενώ ο κομματισμός βασίλευε στο στρατό, με την προαγωγή στις ανώτερες θέσεις ανίκανων αξιωματικών.

Ο στρατηγός και μετέπειτα δικτάτωρ Θεόδωρος Πάγκαλος χαρακτηρίζει στα Απομνημονεύματά του «ένοπλο συρφετό» το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα και αναφέρει σχετικά: «Η κατάστασις του στρατού μας ήτο οικτρά… Τα στελέχη του πεζικού, εκτός ολίγων, ήσαν τελείως αμαθή και ανίκανα. Η μεγίστη πλειοψηφία των ανωτέρων αξιωματικών απετελείτο από αγαθούς τύπους, των οποίων η στρατιωτική μόρφωσις περιωρίζετο εις την τακτικήν της καταδιώξεως, ληστών, φυγοδίκων και ζωοκλεπτών… Αυτός ήτο στρατός, διά του οποίου η ανεκδιήγητος εκείνη κυβέρνησις ενόμιζεν ότι θα νικήση την Τουρκική Αυτοκρατορία…».
Το οριστικό τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου γράφτηκε στις 22 Νοεμβρίου 1897 στην Κωνσταντινούπολη, με καταρρακωμένο το γόητρο της χώρας και την υπερηφάνεια των Ελλήνων. Ο Θεόδωρος Δηληγιάννης είχε παραιτηθεί υπό το βάρος της ήττας και τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης υπέγραψε ο Αλέξανδρος Ζαΐμης. Με τη συμφωνία, που επεξεργάστηκαν οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι εδαφικές απώλειες για την Ελλάδα ήταν μικρές, αφού επανέκτησε τη Θεσσαλία, την οποία είχε χάσει στο πεδίο της μάχης.
Όμως, η Ελλάδα των τόσων οικονομικών προβλημάτων και του τρικούπειου «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν!» υποχρεώθηκε να καταβάλει μια υπέρογκη αποζημίωση στην Τουρκία (4.000.000 τουρκικές λίρες), ως πολεμική επανόρθωση. Αναγκάσθηκε να λάβει ένα ακόμη δάνειο και προκειμένου να ξεπληρώσει το δυσβάστακτο χρέος της τέθηκε υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Αυτό είχε ως συνέπεια να εκχωρήσει πηγές των δημοσίων εσόδων στους πιστωτές της και να δημιουργηθούν έτσι τα περίφημα μονοπώλια στο τσιγαρόχαρτο, το αλάτι, το πετρέλαιο, τον καπνό, τα σπίρτα και τα τραπουλόχαρτα, που θα διατηρηθούν μέχρι την είσοδο της χώρας μας στην ΕΟΚ το 1981.
Το θετικό για τις εθνικές διεκδικήσεις ήταν η αποχώρηση των Οθωμανών από την Κρήτη, η οποία απέκτησε την αυτονομία της (1898), πρώτο στάδιο για την ενσωμάτωσή της στην Ελλάδα (1913). Η εθνική οργή θα απαλυνθεί με τον καιρό, η φτωχή Ελλάδα γρήγορα θα σηκώσει κεφάλι και 15 χρόνια αργότερα θα γραφτεί το έπος των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-1913.

Αναρτήθηκε στο greeksurnames.blogspot.com

Το λάθος στην Ιατρική. Προβληματισμοί και σύγχρονα δεδομένα

του Αλέξανδρου Ι. Νομικού *

                       Με αφορμή πρόσφατα περιστατικά σχετικά με την περίθαλψη και την αντιμετώπιση διασήμων ασθενών και της ευρείας συζήτησης που πραγματοποιείται σχετικά με τα ιατρικά λάθη, σκόπιμο κρίνεται να παρατεθούν μερικά δεδομένα που αφορούν στην έννοια του ιατρικού λάθους αλλά και στη σχέση ιατρού-ασθενούς.

                        Καταρχάς, σύμφωνα με τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας, που αποτελεί επιπλέον νόμο του κράτους <<ο ιατρός ενεργεί με βάση:

α) την εκπαίδευση που του έχει παρασχεθεί κατά τη διάρκεια των προπτυχιακών του σπουδών, την άσκησή του για την απόκτηση τίτλου ιατρικής ειδικότητας και τη συνεχιζόμενη ιατρική του εκπαίδευση,

β) την πείρα και τις δεξιότητες που αποκτά κατά την άσκηση της ιατρικής και γ) τους κανόνες της τεκμηριωμένης και βασισμένης σε ενδείξεις ιατρικής επιστήμης>>. Επιπροσθέτως <<έχει δικαίωμα για επιλογή μεθόδου θεραπείας, την οποία κρίνει ότι υπερτερεί σημαντικά έναντι άλλης, για τον συγκεκριμένο ασθενή, με βάση τους σύγχρονους κανόνες της ιατρικής επιστήμης, και παραλείπει τη χρήση μεθόδων που δεν έχουν επαρκή επιστημονική τεκμηρίωση>>.

                       Με βάση τα παραπάνω προκύπτει ότι η εκπαίδευση του ιατρού και η εφαρμογή συγκεκριμένων κανόνων, καθοδηγούν τον ιατρό προκειμένου ο τελευταίος να λάβει τις εξαιρετικά σημαντικές αποφάσεις που σχετίζονται με τη υγεία του ασθενούς του. Επιπλέον ο ιατρός<< έχει υποχρέωση συνεχιζόμενης δια βίου εκπαίδευσης και ενημέρωσης σχετικά με τις εξελίξεις της ιατρικής επιστήμης και της ειδικότητάς του>>.

                        Στο σημείο αυτό πρέπει να τονιστεί μία ακόμη ιδιαίτερα σημαντική παράμετρος σχετική με τα παραπάνω. Συγκεκριμένα ο ιατρός <<οφείλει να αναγνωρίζει τα όρια των επαγγελματικών του ικανοτήτων και να συμβουλεύεται τους συναδέλφους του>>. Ησυνεργασία επομένως καθώς και η αναζήτηση δεύτερης γνώμης αποτελεί υποχρέωση αλλά και σημείο δύναμης και όχι αδυναμίας εκ μέρους του ιατρού.

                       Πως όμως ορίζεται η έννοια του ιατρικού λάθους και ποιοι οι παράγοντες που οδηγούν σε αυτό;

                      Σύμφωνα με το Institute of Medicine στις Η.Π.Α, ως σφάλμα ορίζεται <<η αποτυχία να ολοκληρωθεί μια προγραμματισμένη δράση, όπως υπήρχε η πρόθεση, ή η χρήση εσφαλμένου σχεδιασμού για την επίτευξη ενός στόχου>>.

                     Ποιοι όμως είναι οι παράγοντες που οδηγούν σε ιατρικά σφάλματα;

Καταρχάς ένας μεγάλος αριθμός ιατρικών σφαλμάτων σχετίζεται με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ασκείται η ιατρική. Τεράστιος όγκος εργασίας, μικρός αριθμός ιατρικού και παραϊατρικού προσωπικού, έλλειψη των απαραίτητων διαγνωστικών μέσων, εξάντληση του ιατρικού προσωπικού που σχετίζεται με την υποχρέωση διεκπεραίωσης μεγάλου αριθμού εφημεριών με αποτέλεσμα κόπωση και επακόλουθα ιατρικά σφάλματα, είναι μερικές από τις παραμέτρους που αφορούν τις συνθήκες άσκησης της ιατρικής διεθνώς.

                    Παράλληλα όμως υπάρχουν και παράγοντες που σχετίζονται με τον ίδιο τον ιατρό. Έτσι, έλλειψη εμπειρίας, δυσκολίες στην συνεργασία με άλλους συναδέλφους, υπερεκτίμηση ή υποεκτίμηση του περιστατικού δύνανται να οδηγήσουν σε ιατρικό σφάλμα.

                   Ακόμη μία παράμετρος που πρέπει να αναφερθεί είναι η άσκηση από ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό ιατρών της λεγόμενης <αμυντικής ιατρικής>. Συγκεκριμένα, με δεδομένο το κλίμα αμφισβήτησης και απαξίωσης του ιατρικού λειτουργήματος και τον φόβο δικαστικών διώξεων, ο  ασθενής υποβάλλεται σε πολύ μεγάλο αριθμό εργαστηριακών εξετάσεων, με αποτέλεσμα την απώλεια χρόνου, ενώ δύσκολα λαμβάνονται αποφασιστικές πρωτοβουλίες.

                  Με βάση τα παραπάνω πρέπει κανείς αναζητώντας λύσεις για την μείωση των ιατρικών λαθών να σταθεί σε δύο παραμέτρους. Καταρχάς, στην ανάγκη δια βίου εκπαίδευσης των ιατρών και τον επαναπροσδιορισμό των εκπαιδευτικών προγραμμάτων των ειδικευομένων συναδέλφων. Επιπλέον στην ανάγκη επανακαθορισμού των σχέσεων συνεργασίας μεταξύ των ιατρών και την εύρεση δυνατοτήτων επικοινωνίας και διατμηματικής ή διανοσοκομειακής συνεργασίας για πολύ σοβαρά περιστατικά.

                Επίσης είναι υποχρέωση της συντεταγμένης πολιτείας η στελέχωση των νοσοκομειακών μονάδων, με επαρκές ιατρικό, νοσηλευτικό, και τεχνολογικό προσωπικό, η παροχή κινήτρων στους νοσοκομειακούς ιατρούς για μετεκπαίδευση και η θεσμοθέτηση συγκεκριμένων κανόνων για την εκπαίδευση  των ειδικευομένων ιατρών.

                Το παρόν άρθρο δεν έχει ως στόχο να καταστεί απολογητικό σημείωμα ή να εξωραΐσει καταστάσεις. Αντίθετα με νηφαλιότητα και υπευθυνότητα σκοπός του γράφοντος είναι να καταδείξει τη φύση του ιατρικού λάθους, τα αίτια αυτού και τις προτεινόμενες λύσεις για την ελάττωση των ιατρικών σφαλμάτων.

            Σημαντικό είναι επίσης να τονιστεί πως ο ιατρός ο οποίος βάλλεται συνεχώς, από μερίδα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, αγωνίζεται καθημερινά κάτω από αντίξοες συνθήκες προς όφελος τόσο του ασθενούς όσο και του κοινωνικού συνόλου. Εξάλλου, σύμφωνα με τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας < οφείλει, επίσης, να διατηρεί σε υψηλό επίπεδο την επαγγελματική

του συμπεριφορά, ώστε να καταξιώνεται στη συνείδηση του κοινωνικού συνόλου και να προάγει το κύρος και την αξιοπιστία του ιατρικού σώματος. Ο ιατρός πρέπει να επιδεικνύει τη συμπεριφορά αυτή όχι μόνον κατά την άσκηση του επαγγέλματός του, αλλά και στο πλαίσιο της γενικότερης κοινωνικής έκφανσης της προσωπικότητάς του>. Αντίστοιχα πρέπει να αναγνωρίζεται από την κοινωνία και η τεράστια προσφορά του.

 

                                                           ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

1. Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας (ν. 3418/ΦΕΚ 287 28/11/05)
2. Cooper K.  Errors and error rates in surgical pathology: an Association of Directors of Anatomic and Surgical Pathology survey. Arch Pathol Lab Med. 2006 May;130(5):607-9

      3.   Sirota RL. Defining error in anatomic pathology. Am J Clin Pathol. 2008 Jan;129(1):167-8;

     *Ιατρός-Παθολογοανατόμος

      Δρ. Πανεπιστημίου Αθηνών

      Επιμελητής Β’  Γ.Ν.Α <Ασκληπιείο Βούλας>

Η ευτυχία είναι άτιμο πράγμα

Η ευτυχία είναι άτιμο πράγμα. Λίγο αυθαίρετο, λίγο παραπλανητικό, συχνά επιφυλάσσει εκπλήξεις.

O Ρίτσαρντ είναι ένας 36χρονος λευκός έμπορος που ζει στη Φλόριντα. Είναι υγιής, ωραίος, έχει μεγάλη επιτυχία στις γυναίκες, ζει μόνος σε ένα σπίτι με πισίνα, πέρασε τα Χριστούγεννα στην Ταϊτή και στον ελεύθερο χρόνο του διαβάζει, τρέχει Μαραθώνιο και γράφει ποίηση. Τις τελευταίες ημέρες γράφει μια ελεγεία για τον σεισμό στην Αϊτή.

Η Λόρνα είναι μια 64χρονη μαύρη που ζει στη Βοστώνη. Είναι παχιά, μάλλον άσχημη, κάνει αιμοκάθαρση, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να έχει πλούσια κοινωνική ζωή και να προσέχει τα εγγόνια της. Έχει στενή σχέση με τον 67χρονο άνδρα της, διαθέτει το 10% του εισοδήματός της για φιλανθρωπικούς σκοπούς, χαίρει μεγάλης εκτίμησης στην κοινότητά της και τις τελευταίες ημέρες έχει αναλάβει την πρωτοβουλία να συγκεντρώσει μέσω της εκκλησίας 10.000 δολάρια για τα θύματα του σεισμού στην Αϊτή.

Αν βάζατε στόχο να γίνετε ευτυχέστερος το 2010, με ποιο από τα δύο προαναφερόμενα πρόσωπα θα ταυτιζόσασταν; Με τον Ρίτσαρντ, φυσικά. Όπως γράφει όμως ο Νίκολας Κριστόφ στους Νιου Γιορκ Τάιμς, η Λόρνα είναι πιθανότατα ευτυχέστερη. Πρώτα απ΄ όλα, η επιστήμη έχει αποδείξει ότι οι άνδρες δεν είναι πιο ευτυχείς από τις γυναίκες ούτε οι άνθρωποι που ζουν σε ηλιόλουστες περιοχές είναι πιο ευτυχείς από αυτούς που ζουν σε ψυχρό κλίμα. Τα πράγματα με την υγεία είναι πιο μπερδεμένα, ακόμη όμως και χρόνια προβλήματα (που οδηγούν, για παράδειγμα, σε αιμοκάθαρση) έχουν μακροπρόθεσμα μικρή επίπτωση στην ευτυχία αφού προσαρμοζόμαστε σε αυτά. Οι όμορφοι δεν είναι ευτυχέστεροι από τους άσχημους. Οι λευκοί είναι ελάχιστα πιο ευτυχείς από τους μαύρους. Και οι νέοι είναι λιγότερο ευτυχείς από τους μεγάλους, τουλάχιστον εκείνους που δεν έχουν συμπληρώσει ακόμη τα 65 τους χρόνια.

Στην πραγματικότητα, η Λόρνα έχει αρκετά πλεονεκτήματα έναντι του Ρίτσαρντ. Έχει λιγότερο άγχος και ο περίγυρός της τρέφει βαθύ σεβασμό γι΄ αυτήν. «Οι άνθρωποι είναι σαν τις μέλισσες, ο προορισμός τους είναι να ζουν μέσα σε κοινωνικές ομάδες», λέει ο καθηγητής ψυχολογίας Τζόναθαν Χάιντ, συγγραφέας του βιβλίου Η Υπόθεση της Ευτυχίας. Η ευτυχία συνδέεται επίσης με τη φιλανθρωπία, τον εθελοντισμό και την αιμοδοσία- δεν είναι τυχαίο ότι οι θρήσκοι είναι πιο ευτυχείς από τους άθεους. Πειράματα έχουν δείξει πως όταν ένας εθελοντής ενθαρρύνεται να σκεφτεί ότι προσφέρει χρήματα σε μια φιλανθρωπική οργάνωση, φωτίζονται τα τμήματα του εγκεφάλου του που συνδέονται με εγωιστικές απολαύσεις όπως είναι το φαγητό και το σεξ…

«Το πιο εγωιστικό πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς είναι να βοηθά άλλους ανθρώπους», λέει ο Μπράιαν Μαλέινι, ιδρυτής της οργάνωσης Smile Τrain που βοηθά δεκάδες χιλιάδες παιδιά τα οποία γεννιούνται κάθε χρόνο με χειλεοσχιστία ή υπερωιοσχιστία. Ζωντανό παράδειγμα, ο ίδιος: πραγματικά ευτυχισμένος ένιωσε μόνο όταν πέταξε τη Φεράρι και αφοσιώθηκε στα παιδιά.

Συνελήφθη η Έλενα Σκορδέλη και ο αδελφός της

Φέρονται ως ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Άντη Χατζηκωστή Συνελήφθη τελικά η παρουσιάστρια της Κύπρου Έλενα Σκορδέλη, αφού οι κυπριακές αρχές έκριναν πως φέρεται να είναι η ηθική αυτουργός της δολοφονίας του Άντη Χατζηκωστή. Το όνομά της είχε εμπλακεί εξαρχής στη δολοφονία του Κύπριου μεγαλοεκδότη. Ωστόσο, οι κυπριακές αρχές δεν είχαν όλα τα στοιχεία προκειμένου να προβούν στη σύλληψή της παρουσιάστριας μέχρι το βράδυ της Πέμπτης, όπου τελικά μετά την έκδοση του εντάλματος σύλληψής της, η Έλενα Σκορδέλη συνελήφθη μαζί με τον αδερφό της Τάσο Κρασοπούλη. Οι πρώτες πληροφορίες αναφέρουν ότι οι Αρχές δεν χρειάστηκε να την αναζητήσουν, καθώς γνώριζαν πού βρίσκεται, ενώ κατά τη διάρκεια της προσαγωγής της προτίμησε να αφήσει ακάλυπτο το πρόσωπό της σε αντίθεση με τον αδερφό της. Σύμφωνα με πληροφορίες, κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, «έσπασε» ένας από τους τρεις μέχρι στιγμής συλληφθέντες και, όπως αναφέρουν δημοσιογραφικές πηγές από την Κύπρο, πρόκειται να ενταχθεί σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων.

PressGr

Οι Πομάκοι στην Ελληνική Θράκη

Του Φάνη Μαλκίδη
Ανακοίνωση στο Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο «Χώρος και περιβάλλον: Παγκοσμιοποίηση-Διακυβέρνηση-Βιωσιμότητα».
Αθήνα, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Εισαγωγή
Η εισήγηση αναλύει το ζήτημα κοινωνικού αποκλεισμού σε μια ιδιαίτερη αγροτική κοινωνία της Ελλάδας, τη Θράκη. Εξετάζει μία συνιστώσα των μουσουλμανικών μειονοτήτων, τους Πομάκους και τα ζητήματα που σχετίζονται με τη διαβίωσή τους στο χώρο.
Στο πρώτο μέρος καταγράφεται η κοινωνία των Πομάκων, μετά το 1950 και το δεύτερο μέρος εξειδικεύεται σε καίρια ζητήματα του Πομακικού χώρου, όπως είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός, η γλώσσα, η εκπαίδευση, τα προβλήματα του αγροτικού χώρου και της γυναίκας.
Στόχος της εισήγησης είναι να αναδείξει το ζήτημα των Πομάκων τόσο σε σχέση με τη μακροχρόνια καταπίεση της ιδιαίτερης τους ιστορίας, παράδοσης, πολιτιστικής κληρονομιάς, γλώσσας και πολιτισμικής ταυτότητας, όσο και σε συνδυασμό με το αγροτικό χώρο διαβίωσής τους που διακρίνεται για την υπανάπτυξη και τον αποκλεισμό από την ευρύτερη ελληνική κοινωνία.

Οι Πομάκοι
Ο τούρκος ιστορικός Ν. Αβτζίογλου, αναγνωρίζει τους Πομάκους ως ξένη προς τους Τούρκους εθνότητα, ενώ ο καθηγητής Γ. Ερτζάν, σε μελέτη του, τονίζει ότι οι Πομάκοι ήταν η τρίτη μεγάλη πληθυσμιακή ομάδα της χερσονήσου του Αίμου, μετά τους Αλβανούς και τους Βόσνιους που προσχώρησε στο Ισλάμ. Προσθέτει ότι ενώ στην Ανατολία εξισλαμισμός σήμαινε εκτουρκισμό, αντίθετα στη χερσόνησο του Αίμου η αλλαξοπιστία δεν οδηγούσε πάντα στην αλλαγή της εθνικότητας.
Από την άλλη η επίσημη τουρκική θέση, χαρακτηρίζει τους Πομάκους, τουρκικής καταγωγής και τους αποκαλεί “ορεινούς ομογενείς του βαλκανικού βραχίονα”1. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν μπορεί να καταστραφεί από την πομακική ταυτότητα χαρακτηρίζεται ως τουρκικό. Σφετερισμό της κληρονομιάς και της ιστορίας τους αποτελούν οι εκθέσεις λαϊκών ενδυμασιών και εργοχείρων, που κατά καιρούς πραγματοποιήθηκαν και προβάλλονταν ως έργο τουρκικού πολιτισμού, όπως και οι λαϊκές και θρησκευτικές εκδηλώσεις, τα ήθη και έθιμα στα πομακοχώρια, που προσδιορίζονται ως εκδηλώσεις των Τούρκων2.
Σύμφωνα με την ελληνική ιστοριογραφία οι Πομάκοι προέρχονται από την αρχαία θρακική φυλή των Αγριάνων3. Εθνολογική έρευνα υποστηρίζει βασίμως, ότι οι σλαβόφωνοι Πομάκοι είναι απόγονοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αυτόχθονος πληθυσμού. Η λέξη Πομάκος κατά μεν τους Βούλγαρους προέρχεται από τη βουλγαρική λέξη pomagam = βοηθώ, εξαιτίας της βοήθειας προς τους Τούρκους κατά των Βουλγάρων το 1876, κατά δε τους Έλληνες πιθανόν να προέρχεται από τη λέξη πομάξ = πότης και συμπορεύεται με την παλαιά συνήθεια των Θρακών να πίνουν4.
Αιματολογική εξέταση σε 1030 κατοίκους στα χωριά Εχίνος, Σάτραι, Ωραίον, Μελίβοια και Κοτύλη, δηλαδή το 1/20 του συνολικού πληθυσμού των Πομάκων διαπιστώνει αιματολογική συγγένεια Πομάκων και Ελλήνων σε ποσοστό 50-70% 5.
Ξένοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι οι Πομάκοι είναι εξισλαμισμένοι και εκσλαβισθέντες γλωσσικώς, απόγονοι ή τα τελευταία υπολείμματα των αρχαίων Θρακών και ότι έχουν φλέβα ελληνική6.

Οι Πομάκοι και οι κρατικές πολιτικές
Κατά την τελευταία απογραφή (2001) και σύμφωνα με τα προσωρινά αποτελέσματά της ο συνολικός πληθυσμός της Θράκης ανέρχεται σε 355.000 κατοίκους. Εξ αυτών 241.000 είναι ορθόδοξοι και 114.000 μουσουλμάνοι. Οι μουσουλμάνοι διακρίνονται σε 36.000 Πομάκους (23.000 στο νομό Ξάνθης, 11.000 στο νομό Ροδόπης, 2.000 στο νομό Έβρου), 24.000 αθίγγανους (από 9.000 στους νομούς Ξάνθης και Ροδόπης και 2.000 στο νομό Έβρου) και 54.000 τουρκοφανείς- τουρκογενείς (10.000 στο νομό Ξάνθης, 42.000 στο νομό Ροδόπης και 2.000 στο νομό Έβρου). Από τους Πομάκους της Ξάνθης περί τους 700 έχουν τουρκική φυλετική ρίζα. Στη Βουλγαρία οι Πομάκοι ανέρχονται σε 100.000 περίπου7.
Είναι γεγονός ότι οι μειονοτικοί πληθυσμοί όπου και εάν βρίσκονται, άσχετα αν έχουν υποστεί αλλαγές ονομασίας και χαρακτηρίζονται πολυπολιτισμικές και πολυεθνικές κοινωνίες, έχουν αρνηθεί να αφομοιωθούν, ή να χάσουν την παραδοσιακή τους ταυτότητα. Στην περίπτωση των Πομάκων αναφερόμαστε σε αυτό που ονομάζονται «ιστορικές μειονότητες» και τις οποίες συναντάμε στην Ευρώπη. Ιστορικές μειονότητες νοούνται αυτές που έχουν εγκατασταθεί για ιστορικούς λόγους σε συγκεκριμένο χώρο-έδαφος και μετακινούνται εντός του χώρου, ακόμη και αν αυτός έχει επηρεαστεί από συνοριακές αλλαγές. Η καταγραφή των χαρακτηριστικών στοιχείων μιας μειονότητας έγινε αντικείμενο πολλαπλών αντιμετωπίσεων οι οποίες καταλήγουν σε εννοιολογικής σημασίας προσεγγίσεις. Κατ’ αποτέλεσμα οι μειονότητες διαχωρίζονται σε εθνικές, σε εθνοτικές (χωρίς στην ουσία να υπάρχουν διαφορετικά γνωρίσματα, άρα αυτή η διαφοροποίηση τείνει να ενσωματωθεί), σε θρησκευτικές, σε γλωσσολογικές, σε πολιτισμικές. Παρόλα αυτά στη χερσόνησο του Αίμου, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι οι ποικίλες εθνότητες ή μειονοτικές ομάδες έχουν συχνά κοινή ιστορία με τα υπόλοιπα επικρατούντα φύλα8. Σε πολλές περιπτώσεις όπως αυτή των Πομάκων η καταγωγή των μειονοτήτων ή εθνοτήτων φτάνει πολύ πίσω στον ιστορικό χρόνο. Στη σειρά μεταλλαγών που διέρχονται, συχνά νεοεμφανιζόμενα φύλλα επιδρούν θρησκευτικά ή γλωσσικά, με αποτέλεσμα την αποκοπή κοινωνικών ομάδων και την κατοπινή μετεξέλιξή τους σε μειονοτικές ομάδες.
Η Συνθήκη της Λωζάννης, το βασικό νομικό κείμενο που καθορίζει την παραμονή των μουσουλμάνων στην Ελλάδα, αναφερόταν και αναγνώριζε την ύπαρξη μιας μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη χωρίς ειδικότερη αναφορά στην ιδιαίτερη εθνοτική, πολιτισμική ταυτότητα και προέλευση των επιμέρους μειονοτικών ομάδων που τη συνέθεταν9. Μετά τη συνθήκη όμως και κυρίως από το 1952 (ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ), η ταυτότητα των τριών ουσιαστικά μουσουλμανικών μειονοτήτων (Πομάκων, τουρκοφανών και Ρωμά) καθοριζόταν από τα ισχύοντα γεωστρατηγικά δόγματα και τις σχέσεις ανάμεσα στα κράτη της περιοχής. Δεν ήταν η ιστορία, η παράδοση, η πολιτιστική κληρονομιά, η γλώσσα που όριζαν την εθνική ταυτότητα κάθε ομάδας, αλλά η λογική, η γεωπολιτική και οι σχέσεις των κρατών.
Πρώτο θύμα αυτής της πολιτικής υπήρξε η ομάδα των Πομάκων. Αρχές της δεκαετίας τον 1950 το ελλαδικό εξαρτημένο κράτος, στα πλαίσια της πολιτικής του ψυχρού πολέμου και της διαίρεσης σε συνασπισμούς, ανεχόταν ή προωθούσε την τουρκοποίησή τους. Με την όξυνση όμως των σχέσεων αργότερα με την Τουρκία αλλάζει την πολιτική του. Από εδώ και πέρα τους προτιμούσε Βούλγαρους παρά Τούρκους. ‘Έτσι οι Πομάκοι δεν έζησαν σε συνθήκες που να τους επιτρέπουν να αναπτύξουν και διατηρήσουν τις παραδόσεις του την ιδιαίτερη πολιτισμική τους ταυτότητα. Το ελλαδικό κράτος παρέμεινε εγκλωβισμένο, ακίνητο στη διεκδίκηση τον θρησκευτικού χαρακτήρα της μειονότητας, όταν το τουρκικό κράτος διαμέσου της θρησκείας ή με μηχανισμούς εξαναγκασμού, τρομοκράτησης, ελέγχου, προωθούσε σταθερά την τουρκοποίησή τους. Το ελληνικό κράτος δεν παρείχε βοήθεια για τη διατήρηση της μνήμης των παραδόσεων και του παρελθόντος των Πομάκων, που καλύπτεται ακόμη από μεγάλα κενά. Η έμμονη στην προβολή της χριστιανικής τους προέλευσης, απομάκρυνε ψυχολογικά τη θρησκόληπτη μάζα. Η τακτική αυτή παραγνώριζε το γεγονός, ότι οι Πομάκοι ήταν και παραμένουν αυστηρά προσηλωμένοι στο Ισλάμ, μέλη τους επανδρώνουν τις ιερατικές σχολές και η συντριπτική πλειοψηφία των θρησκευτικών λειτουργών στη Θράκη προέρχεται από αυτούς. Οι αναφορές στο χριστιανικό παρελθόν, στον βαθμό που εντάχθηκαν σε σκοπιμότητες, προκάλεσαν αρνητικούς συνειρμούς και επαναφέρουν επώδυνες αναμνήσεις από την βίαιη προσπάθεια των Βουλγάρων για εκχριστιανισμό.
Σε καθαρό θρησκευτικό επίπεδο, η απομόνωσή τους ανάμεσα σε δύο χριστιανικούς λαούς (Βούλγαρους και Έλληνες), τους ώθησε προς την πλησιέστερη ισλαμική χώρα την Τουρκία. Τη σφοδρή αντίθεση των πρώτων κεμαλικών δεκαετιών ακολούθησε η συμφιλίωση με τη νέα πραγματικότητα. Οι πηγές του Ισλάμ στις αραβικές χώρες βρίσκονταν αρκετά μακριά και αδύναμες να στηρίξουν μία αραβόφιλη ισλαμική ομάδα στη Θράκη Η Τουρκία ήταν η ισχυρή δύναμη, που είχε τη δύναμη να επιβάλει τη θέληση της και εκτός των συνόρων της, με αποτέλεσμα να διευκολυνθεί ψυχολογικά η κλίση των Πομάκων προς αυτήν.
Η ελληνική τακτική εξομοίωσης, σε όλο το επίπεδο, των Πομάκων με τους υπόλοιπους μουσουλμάνους, συνέβαλε στη σφυρηλάτηση της συνοχής και της ανάπτυξης ισχυρών ψυχολογικών δεσμών μεταξύ των αλλογενών, αλλά ομόθρησκων τμημάτων της μειονότητας. Οι όποιες διαθέσεις Πομάκων, σε ατομικό ιδίως επίπεδο, για προσέγγιση με την αλλόθρησκη Ελλάδα προσέκρουαν στην αμηχανία των τοπικών αρχών, που αξιοποιούσαν για αλλότριους σκοπούς τέτοιες σχέσεις. Η έλλειψη κατανόησης και ευαισθησίας προλείαναν το έδαφος για το μειονοτικό επεκτατισμό των Τουρκοφανών.

Η γλώσσα
Γραπτά μνημεία της γλώσσας των Πομάκων, όπως και της γλώσσας όλων των αρχαίων θρακικών φυλών δεν υπάρχουν. Είναι δηλαδή η γλώσσα ομιλούμενη, αλλά μη γραφόμενη. Τα Πομακικά, ένα ενδιαφέρον, κατά βάσιν σλαβογενές ιδίωμα, που μέχρι πρόσφατα ομιλείτο προφορικώς, άρχισε τελευταία να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον μελετητών και ήδη εκδόθηκαν πρώτες περιγραφές της δομής και του λεξιλογίου των Πομακικών στην Ελλάδα. Παρατηρείται ότι η πομακική γλώσσα στην ανατολική περιοχή της Θράκης έχει επηρεασθεί από την τουρκική γλώσσα, ενώ αντίθετα στο δυτικό τμήμα της από τη βουλγαρική, ενώ πάμπολλες είναι οι ελληνικές λέξεις – και μάλιστα οι αρχαιοπρεπείς, γεγονός που ενισχύει την άποψη για την αρχαία καταγωγή των Πομάκων και τη συγγένειά τους με τους Έλληνες10.
Η πομακική είναι γλώσσα, που τελεί υπό ποικιλόμορφο διωγμό και οι φορείς της θύματα πολιτισμικής γενοκτονίας. Η περιορισμένη γεωγραφική της έκταση ή η δημογραφική βαρύτητα του πληθυσμού που τη μιλά, δεν της στερεί το δικαίωμα στην ύπαρξη, όπως αντίστοιχα και της πλουσιότατης ινδοευρωπαϊκής γλώσσας των Ρωμά.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με τα ψηφίσματά του για την ανάγκη προστασίας της ευρωπαϊκής λαϊκής κληρονομιάς, και το Συμβούλιο της Ευρώπης, με τη διακήρυξή του για τις τοπικές γλώσσες, εκφράζουν την ευαισθησία των λαών, για τη διατήρηση του ευρωπαϊκού πολιτιστικού και γλωσσικού πλούτου, του οποίου ένα ζωντανό κύτταρο αποτελούν και οι Πομάκοι. Μέσα, λοιπόν, στο διεθνές κλίμα και την ευαισθησία που διακρίνει τους ευρωπαϊκούς λαούς, προστίθεται η ελληνική γλωσσική παραφωνία, κατοχυρωμένη μάλιστα με δύο διμερή ελληνοτουρκικά μορφωτικά πρωτόκολλα.

Η εκπαίδευση
Η Θράκη παρουσιάζει το χαμηλότερο ποσοστό πτυχιούχων πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και το μεγαλύτερο ποσοστό αναλφαβητισμού, με μεγάλη απόκλιση από τις άλλες περιφέρειες της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ το μέσο πανελλαδικό ποσοστό των Ελλήνων που δεν ολοκλήρωσαν την 9χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση δεν ξεπερνάει το 57%, στη Θράκη φθάνει κατά μέσο όρο στο 72%, με ιδιαίτερη απόκλιση στον Νομό Ροδόπης, στον οποίο οι 8 στους 10 κατοίκους, δεν έχουν απολυτήριο του υποχρεωτικού σχολείου. Ο κυρίαρχος λόγος της σημαντικής αυτής ανισότητας που εκδηλώνεται στη Θράκη με τη μορφή της εκπαιδευτικής και μορφωτικής διαφοροποίησης εκκολάπτεται στο έδαφος της εξαιρετικά χαμηλής συμμετοχής των μουσουλμανικών μειονοτήτων της Θράκης στη Δευτεροβάθμια (Γυμνάσιο – Λύκειο) και τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Τα παιδιά των Πομάκων μιλούν στο σπίτι τους τη μητρική τους γλώσσα και όταν πηγαίνουν στο σχολείο υφίστανται ένα γλωσσικό ευνουχισμό από τον μουσουλμάνο δάσκαλο που τους διδάσκει την τουρκική και τον χριστιανό που τους διδάσκει την ελληνική. Η μόνη που δεν διδάσκονται είναι η πομακική, την οποία το μειονοτικό σχολείο την απορρίπτει, σφραγίζοντας από την παιδική ηλικία τα παιδιά των Πομάκων με το στίγμα της απαξίωσης, της υποτίμησης, της κατωτερότητας.
Στη Θράκη λειτουργούν σήμερα συνολικά 683 Νηπιαγωγεία, Δημοτικά Σχολεία, Γυμνάσια και Λύκεια και από αυτά στο 1/3 περίπου φοιτούν αποκλειστικά μουσουλμάνοι, τουρκοφανείς, Πομάκοι και Ρωμά. Στα μουσουλμανικά σχολεία φοιτούν συνολικά 7.382 μαθητές, εκ των οποίων οι 3.108 είναι τουρκογενείς, οι 2.786 Πομάκοι και 483 Ρωμά. Άλλοι 1.005 αποτελούν το μεικτό μουσουλμανικό μαθητικό δυναμικό.
Από το 1995 ορίζεται με νόμο από το Υπουργείο Παιδείας ένα ειδικό ποσοστό θέσεων (0,5%) οι οποίες προορίζονται για την εισαγωγή σε ΑΕΙ και ΤΕΙ αποφοίτων Λυκείου που προέρχονται από τις μουσουλμανικές μειονότητες. Η ενέργεια από τη μεριά της ελληνικής Πολιτείας όταν δεν συνοδεύεται από αλλαγές στο επίπεδο της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης δεν μπορεί να «αφοπλίσει» τη ναρκοθετημένη εκπαιδευτική πορεία των μουσουλμάνων μαθητών που δεν βοηθούνται να γνωρίσουν καλύτερα την ελληνική γλώσσα, με αποτέλεσμα να εγκαταλείπουν αρκετοί από αυτούς τις σπουδές τους. Ενώ στα Δημοτικά Σχολεία που φοιτούν μουσουλμάνοι μαθητές καλύπτουν ένα ποσοστό της τάξεως του 50% όλων των Δημοτικών της Θράκης, τα Νηπιαγωγεία φθάνουν το 5% και τα Γυμνάσια – Λύκεια δεν ξεπερνούν το 20% 11.
Τα ποσοστά αυτά αναδεικνύουν σε όλη την έκτασή του το πρόβλημα, επικεντρώνοντας στο ότι οι μουσουλμάνοι μαθητές μορφώνονται κάτω από άνισες συνθήκες αφού προσέρχονται αφενός στο Δημοτικό Σχολείο χωρίς τα εφόδια της προσχολικής αγωγής ­ που θα έδινε την ευκαιρία να εξοικειωθούν οι Πομάκοι με την κατανόηση της ελληνικής γλώσσας με στόχο την ομαλή ένταξή τους ­ και αφετέρου συμμετέχουν ελλειμματικά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην οποία, βέβαια, λείπουν τα ιδιαίτερα προγράμματα και βιβλία που θα παίρνουν υπόψη τις ιδιαιτερότητες (πολιτισμικές, θρησκευτικές κ.λπ.) των μαθητών, καθώς και το διδακτικό προσωπικό με παιδαγωγική κατάρτιση που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της μειονότητας. Με τα Μορφωτικά Πρωτόκολλα υποθηκεύτηκε το μέλλον της πομακικής, η προφορική παράδοση, ο λαϊκός πολιτισμός και οι ιστορικές παραδόσεις12.
Στα μειονοτικά σχολεία της Θράκης, η πομακική νεολαία, διαποτίζεται από την ιδέα της τουρκικής καταγωγής. Η πομακική γλώσσα φτάνει ως το προαύλιο του σχολείου, χωρίς ποτέ να βρεθεί στην αίθουσα διδασκαλίας φθάνει ως την αίθουσα των δικαστηρίων χωρίς ποτέ να ακουστεί στην ακροαματική διαδικασία. Μία, λοιπόν, ξένη και εγκάθετη γλώσσα έχει επιβληθεί από το κράτος, ως φορέας επικοινωνίας με τον πομακικό πληθυσμό, παραγκωνίζοντας τη μητρική και ομιλούμενη από πολλές χιλιάδες άτομα. Οι Πομάκοι, μέσω της τουρκικής γλώσσας, εξοικειώνονται με τα τουρκικά πρότυπα ζωής και αποβάλλουν σταδιακά τα ιστορικά τoυς χαρακτηριστικά. Η κουλτούρα τους αλλοιώνεται και κατακερματίζεται. Η υποχρεωτική διδασκαλία της τουρκικής επέβαλε στη συλλογική τους μνήμη την πλαστή εικόνα για το τουρκικό παρελθόν και τη συσκότιση όλων των στοιχείων, που βοούσαν για το αντίθετο.
Οι Πομάκοι μαθητές είναι θύματα της ιστορικής συγκυρίας και της εκπαιδευτικής διαδικασίας13 που τους επιβάλλει αναπόφευκτα την εκμάθηση της επίσημης ελληνικής, αλλά και της τουρκικής, σε βάναυση και αναιτιολόγητη αντικατάσταση της οικογενειακής. Η διαδικασία αυτή έχει σημαντικές επιπτώσεις στην ψυχική και διανοητική ανάπτυξη των παιδιών, που δεν καθίστανται απλά δίγλωσσα, αλλά τρίγλωσσα, τετράγλωσσα και από την τετάρτη δημοτικού και πεντάγλωσσα, χωρίς, εν τούτοις, η βιωματική και φορτισμένη με όλο τον συναισθηματικό πλούτο γλώσσα, να αναγνωρίζεται και να διδάσκεται. Η μητρική απορρίπτεται στο δημοτικό σχολείο, οι μαθητές ντρέπονται γι’ αυτήν, τους εμπεδώνεται η άποψη ότι η γλώσσα τους δεν έχει καμμία αξία, γι’ αυτό και πρέπει να μάθουν άλλες και άρα να υφίστανται θεμελιακή προσβολή ως ανθρώπινα όντα.
Την κατάσταση της πολυγλωσσίας και του τουρκοκεντρικού χαρακτήρα της πομακικής εκπαίδευσης θεραπεύει, μερικώς μόνο και σε επίπεδο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, η λειτουργία γυμνασίων, με αποκλειστική χρήση της ελληνικής στην ορεινή Ξάνθη, στα χωριά Σμίνθη, Γλαύκη, Εχίνος, Θέρμες και στην Οργάνη του νομού Ροδόπης. Στην κατάσταση της περιορισμένης παιδείας των Πομάκων πρέπει να επισημανθεί το ιδιαίτερο ζήτημα των κοριτσιών, τα οποία μετά το μάθημα πάνε κατευθείαν στο σπίτι, χωρίς να αναπτύσσουν τα ελληνικά τους. Όσα κορίτσια τελειώσουν το δημοτικό έχουν ελάχιστες πιθανότητες να συνεχίσουν τις σπουδές τους στο γυμνάσιο. Η μεγάλη πλειοψηφία αναλαμβάνει καθήκοντα νοικοκυράς μέσα στο σπίτι. Όσο απομακρύνεται κάποιος από τα αστικά κέντρα προς τις αγροτικές και απομακρυσμένες ορεινές περιοχές, τόσο μειώνεται μέχρι μηδενισμού μερικές φορές ο αριθμός των μαθητριών στα Γυμνάσια14.
Υπάρχουν σήμερα οικισμοί, στους οποίους δεν υπάρχει γυναίκα που να έχει συνεχίσει τις σπουδές της στο γυμνάσιο. Το τέλος του γυμνασίου σημαίνει και το τέλος της εκπαίδευσης για τις μουσουλμάνες. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η πρώτη μουσουλμάνα σπουδάστρια της Ειδικής Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης, απ΄ όπου αποφοιτούν δάσκαλοι για τα μειονοτικά σχολεία της Θράκης εισήχθη, μόλις το 1991.

Ο κοινωνικός αποκλεισμός των Πομάκων
Σημαντικοί σταθμοί στις διμερείς ελληνοτουρκικές σχέσεις, υπήρξαν η υπογραφή του Συμφώνου Φιλίας του 1930 και τα Μορφωτικά Πρωτόκολλα του 1951 και 1968, με τα οποία αναγνωρίστηκε, για άλλη μία φορά, μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης, ως μοναδική μειονοτική γλώσσα η τουρκική – την οποία γνώριζε μόνον ένα 5% των Πομάκων – και επαναβεβαιώθηκε το νομικό πλαίσιο, που απέκλειε την επίσημη αναγνώριση της πομακικής15.
Το μειονοτικό σχολείο αποτέλεσε την πλατειά δίοδο, απ’ όπου πέρασε η τουρκική συνείδηση, για να εμποτιστεί στους μαθητές. Η προσπάθεια αυτή δεν συνάντησε πολιτική αλλά ούτε, κυρίως, μορφωτική αντίδραση, αφού για πρώτη φορά παρεχόταν μαζικής κλίμακας παιδεία σε έναν πληθυσμό, που ήταν στη συντριπτική του πλειοψηφία αγράμματος, ενώ αξιοποιήθηκε επιπλέον εναντίον της πομακικής ο ισχυρός φόβος που ένιωθαν οι Πομάκοι από ενδεχόμενη βουλγαρική κάθοδο, την οποία έζησαν δραματικά δύο φορές (1913-1918 και 1941-1944).
Ο χρόνος και η επιμονή έφεραν δυσμενή αποτελέσματα ιδιαίτερα σε όσους μετανάστευσαν στα πεδινά, όπου εισήλθαν σε νέες πολιτισμικές και οικονομικές πραγματικότητες: συγκατοίκησαν σε μικτούς οικισμούς ή συνοικίες και συχνά διασταυρώθηκαν με τους τουρκοφανείς. Την αλλοτρίωση τους την προώθησαν οι συλλογικές παραστάσεις και η διαβίωση στα αστικά και ημιαστικά κέντρα (τουρκόφωνα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κοινωνική – θρησκευτική ζωή κ .α.). Τα παιδιά, που προήλθαν από μικτούς γάμους και μεγάλωσαν στα πεδινά, αγνοούν την πομακική, αλλά και δεν έχουν κάποιο ισχυρό κίνητρο για να τη μάθουν, καθώς δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένη και δεν θα χρησιμεύσει πουθενά. Κυρίαρχη αποβαίνει η τουρκική, ως εξυπηρετούσα τις περισσότερες οικονομικο-κοινωνικές σχέσεις και με το γόητρο που της προσδίδει η διδασκαλία στα σχολεία. Ταυτόχρονα θεωρείται παρακινδυνευμένη η χρήση της προγονικής γλώσσας, γιατί μπορεί να προκαλέσει την οργή των φανατικών16 που δεν παύουν να επισημαίνουν, ότι αυτή αμφισβητεί από μόνη της την ενιαία και αδιαίρετη τουρκική ταυτότητα των μελών της μειονότητας.
Η μετανάστευση στα πεδινά συνοδεύεται από την προσδοκία της κοινωνικής και οικονομικής ανόδου. Στην ορεινή Ξάνθη, η κυριαρχία της πομακικής είναι απόλυτη και χρησιμοποιείται τόσο μέσα στο σπίτι όσο και έξω από αυτό. Προχωρώντας όμως ανατολικά, η κατάσταση παρουσιάζεται συγκεχυμένη. Η πομακική εμφανίζεται ισχυρότερη στην υψηλότερη ζώνη του νομού Ροδόπης και φθίνει με τη μείωση του υψομέτρου. Τα χωριά που βρίσκονται στις χαμηλότερες ζώνες της Ροδόπης έχουν τουρκοφωνήσει πριν από μια ή και περισσότερες γενιές. Η γειτνίασή τους με το συμπαγές τουρκόφωνο περιβάλλον της πεδιάδας ήταν ένας πρόσθετος παράγοντας, που επιτάχυνε την απώλεια της απροστάτευτης και μη αναγνωρισμένης μητρικής γλώσσας. Στην πομακική ομάδα των χωριών του νομού Έβρου, η υποχώρηση της πομακικής, προς όφελος της τουρκικής, είναι ακόμη μεγαλύτερη. Η γνώση της τουρκικής γλώσσας λειτούργησε ως σύμβολο υπεροχής της κυρίαρχης τάξης των Πομάκων, η οποία και προσχώρησε στην αντίστοιχη των τουρκοφανών, ενισχύοντας τη θέση της. Η τοπική πολιτική και θρησκευτική ηγεσία είναι σήμερα στενά εξαρτημένη από την τουρκική πολιτική, από την οποία αντλεί κύρος και δύναμη. Η αποποίηση της πομακικής ταυτότητας θα αποτελέσει πλέον βασική προϋπόθεση κοινωνικής και οικονομικής ανέλιξης. Από την άποψη αυτή, αποτελούν ήσσονος σημασίας τεκμήρια και μη ασφαλείς δείκτες διάγνωσης εθνικού φρονήματος, τα κείμενα που κατά καιρούς δημοσιεύθηκαν και στα οποία οι Πομάκοι συντάκτες τους υπερασπίζονται, σε δραματικούς τόνους, την τουρκική καταγωγή τους. Ο βαθμός εκτουρκισμού του στρώματος αυτού δεν είναι ολοκληρωτικός, όσο εμφανίζεται, διότι ούτε ιστορικές ρίζες διαθέτει αλλά και συνδέεται με μία σειρά ατομικών επιδιώξεων, όπως οικονομικά συμφέροντα στην Τουρκία, προσδοκία εισαγωγής των παιδιών στα τουρκικά πανεπιστήμια, κ.ά.
Το πολιτικοκοινωνικό κλίμα στην πομακική κοινωνία χαρακτηρίζεται από τη διάχυτη και ασφυκτική καταπίεση του πληθυσμού από τους μηχανισμούς της Τουρκίας. Η ελευθερία έκφρασης τελεί υπό διωγμό και οι Πομάκοι μόνο κατ’ ιδίαν και υπό προϋποθέσεις εκμυστηρεύονται αυτά που ποτέ δε θα τολμούσαν να διατυπώσουν δημοσίως. Η αποπομακοποίηση τους στερεί προοδευτικά τη δυνατότητα να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως διαφορετικό από τους άλλους και να αντιληφθούν ότι είναι ένας καταπιεσμένος πληθυσμός, που υφίσταται μία υποδειγματική εθνοκτονία και ένα αδιόρατο, αλλά καθόλα βίαια εκτουρκισμό. Η οδυνηρή απόρριψη από το περιβάλλον και η χαμηλή κοινωνική τους θέση οδήγησαν στη μειωμένη αυτοεκτίμηση της προσωπικής και συλλογικής τους αξίας. Η εκούσια, σε ορισμένες περιπτώσεις, απόρριψη της ταυτότητάς τους δεν έγινε για λόγους εθνικούς, αλλά επειδή το σημαινόμενο της πομακικής (ταυτότητας) ήταν η πολιτισμική κατωτερότητα.
Η οικογένεια στη μουσουλμανική κοινωνία της Θράκης και ο ρόλος της γυναίκας, επηρεάστηκε από πολλούς πολιτικούς παράγοντες οι οποίοι συνέβαλλαν στη διάρθρωση του χώρου. Η πατριαρχική οικογένεια στο πομακικό χωριό αποτελεί παραγωγική μονάδα, στην οποία ο νέος βρίσκει δουλειά στα χωράφια ή στα κοπάδια ζώων του πατέρα του. Τα τελευταία χρόνια ο τύπος της εκτεταμένης πατριαρχικής οικογένειας ολοένα και υποχωρεί. Βασικός λόγος είναι η μείωση των παιδιών σε μια οικογένεια, η μετανάστευση και η αστυφιλία.
Όλο και περισσότεροι νέοι των ορεινών και απομακρυσμένων περιοχών εγκαταλείπουν την αγροτική κοινωνία και εγκαθίστανται στις πεδινές κωμοπόλεις και πόλεις της Θράκης, αλλάζοντας συχνά επαγγελματική απασχόληση και δημιουργώντας τη δική τους πυρηνική οικογένεια. Στην ύπαιθρο, η έλλειψη δυνατοτήτων επαγγελματικής καριέρας για τη γυναίκα όπου η απομόνωση είναι πολύ έντονη, δηλαδή η οικονομική εξάρτηση από τη μία και από την άλλη η προσκόλληση της στις εντολές του Κορανίου17 συνεχίζουν να συντηρούν τον κοινωνικό διαχωρισμό των δύο φύλων και την ανδρική προκατάληψη και εχθρότητα, σε ότι αφορά την πολιτική και κοινωνική συμμετοχή των γυναικών.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο διαμορφώνονται οι ανάλογες πολιτιστικές αξίες, οι οποίες υιοθετούνται από την παιδική ηλικία, για να διαιωνίζουν και ν’ αναπαράγουν τους παραδοσιακούς ανδρικούς και γυναικείους ρόλους18.
Στην πομακική κοινωνία, η κοινωνική κινητικότητα βρίσκεται σε χαμηλά έως μηδενικά επίπεδα, η ανάδειξη των προσώπων πραγματοποιείται με εξωγενείς και όχι κοινωνικές παρεμβάσεις, οι ρόλοι παραδίνονται από μια γενιά στην άλλη σχεδόν άφθαρτοι και αναλλοίωτοι. Αυτό παρατηρείται ιδιαίτερα στην ύπαιθρο όπου όχι μόνο σημειώνονται έντονα φαινόμενα αποκλεισμού, αλλά υποβόσκουν και εντείνονται οι ενδομειονοτικές διαμάχες μεταξύ της Πομακικής ομάδας που συγκρούεται με την τουρκοφανή και η τουρκοφανή που συγκρούεται με την Αθιγγάνικη. Σχέσεις επιγαμίας, ανάμεσα στους Σουνίτες και Σιίτες, δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και μεταξύ Μπεκτασήδων και ορθοδόξων Σουνιτών. Ακόμη οι τουρκοφανείς όπως και οι Πομάκοι δεν συνάπτουν γάμους με τους Αθίγγανους γιατί τους θεωρούν κοινωνικά και φυλετικά υποδεέστερους19.
Όταν υπάρχουν μικτοί γάμοι μία οδυνηρή συνέπεια σε πρακτικό επίπεδο, είναι η δυσκολία επαφής και συνεννόησης των παιδιών με τη σειρά των συγγενών που είναι πομακικής καταγωγής, οι οποίοι και υποχρεώνονται πλέον, εξ ανάγκης, να αποδεχθούν την τουρκική ως μέσο γλωσσικής επικοινωνίας με τους νεώτερους απογόνους τους.
Για τη πομάκα γυναίκα γάμος, κυρίως, σημαίνει μεταπήδηση από την αυστηρότητα της πατρικής οικογένειας στην υποταγή της συζυγικής στέγης. Αναλαμβάνει νέα καθήκοντα και καταβάλλει μια καθημερινή προσπάθεια για να θεωρηθεί η παρουσία της απαραίτητη ή να κριθεί με επιείκεια και από το σύζυγο και από τους συγγενείς του. Με αυτά λοιπόν τα δεδομένα φυσικό είναι ο αριθμός των διαζυγίων να μειώνεται κατά το ήμισυ, αφού ο ένας στους δύο (η σύζυγος δηλαδή ) ποτέ δεν αξιώνει διαζύγιο.
Η ανάλυση της πομακικής κοινωνίας δείχνει ότι η δομή της οικογένειας παρά τις επιρροές που δέχεται από ευρωπαϊκά πρότυπα και τον ελλαδικό χώρο κρατά τον συμπαγή ιστό της και την ιδεολογία της, η οποία είναι προσανατολισμένη σε στέρεες ισλαμικές αρχές, εμπλουτισμένες με τις προτεραιότητες της τουρκικής πολιτικής για τη Θράκη, σε αντίθεση με την ελληνική πολιτική η οποία όταν δεν απουσιάζει περιορίζεται σε διοικητικές και γραφειοκρατικές κινήσεις, οι οποίες δημιουργούν καθεστώς γκέτο και αμυντικές-εχθρικές κινήσεις. Στις ασθενέστερες τάξεις και κυρίως στον αγροτικό χώρο καταπιέζεται η γυναικεία προσωπικότητα ενώ αρκετές φορές οι γυναίκες είναι και θύματα οικονομικής εκμετάλλευσης. Οι αιτίες είναι προϊόν της διάταξης των δομημένων για χρόνια σχέσεων που επικρατούν στην οικογένεια και προέκταση των σχέσεων που ισχύουν στο σύνολο της μουσουλμανικής κοινωνίας της Θράκης και του ιδιόμορφου καθεστώτος πολιτικού εναγκαλισμού από τη πλευρά της Τουρκίας και θλιβερής αδιαφορίας και άγνοιας από το ελληνικό κράτος.

Συμπερασματικά
Μια νέα πολιτική για τις μειονότητες στη Θράκη, οφείλει να τις καθορίζει, να τις χαρακτηρίζει ως τέτοιες, με βάση όχι τη θρησκευτική όσο την πολιτιστική και εθνική τους ταυτότητα. Με βάση την ιστορία, τις παραδόσεις, την πολιτιστική τους κληρονομιά, τη γλώσσα. Αυτή η προσέγγιση διακρίνει, διαχωρίζει στο χώρο της Θράκης, όχι μια μουσουλμανική θρησκευτική, αλλά τρεις διαφορετικές πολιτισμικές οντότητες. Σύμφωνα με αυτές τις αρχές, οι Πομάκοι της Θράκης έχουν δικαίωμα σε όλες εκείνες τις συνθήκες και τα μέσα γνώσης, επαναπόκτησης, της ιστορίας, του πολιτισμού, της κουλτούρας, της γλώσσας, της ταυτότητάς τους.
Ο χώρος της Θράκης θα μπορούσε να αποτελέσει τον πρώτο πυρήνα – χώρο μιας ελεύθερης εθνικά, πολιτισμικά και κοινωνικά ζωής για τους Πομάκους. Μένει στο ελλαδικό κράτος, την ελληνική κοινωνία να δημιουργήσει όλες εκείνες τις αναγκαίες συνθήκες διατήρησης και ανάπτυξης της ιδιαιτερότητάς τους.
Η μελέτη αλλά και η ιστορική διάσωση των μειονοτικών ομάδων και ιδιαίτερα των Πομάκων που υποστεί μια μεγάλη αλλοίωση της ταυτότητάς τους, αποτελεί σημαντικό γεγονός για την επιστήμη αλλά και δείκτη υψηλού πολιτισμικού επιπέδου αφού μια πολιτισμένη κοινωνία αποτελεί εκείνη όπου σέβεται και προστατεύει κάθε μορφής κοινωνική, πολιτιστική, θρησκευτική και εθνοτική διαφορετικότητα.

——————————————————————————–

1. Avcioglu Dogan Turkleri tarihi, cilt Α’, Istanbul 1989, σελ. 40 και Yavuz E. Devsirme sorunu. Belleten, cilt L (sα. 198), Ankara 1987, σελ.679-725. Σε τουρκικό σχολικό εγχειρίδιο της Β’ Λυκείου, οι Πομάκοι καταχωρούνταν ως Βούλγαροι που εξισλαμίστηκαν ( Νurettin S. Cografyasi, cilt 2, Istanbul 1966, σελ. 11 ). Σλάβους τους θεωρεί και ο Κεμάλ Καρπάτ, στο έργο του Αn inquiry into the social foundations of nationalism in the Ottoman State. vol.Α, ρ.160, Princeton 1973, καθώς και στο Ottoman Population 1830-1914, 1985, p. 49 κ.ά. Στην εγκυκλοπαίδεια της εφημ. Μilliyet (1991), στον Γ’ τόμο. σελ.770, οι Πομάκοι προσδιορίζονται ως εξισλαμισμένοι Βούλγαροι. Ο καθηγητής Μεχμέτ Γκιονλιούμπολ. στο έργο του Uluslararast Politika, ερμηνεύοντας τη διαμόρφωση των εθνοτήτων στη Χερσόνησο του Αίμου, χαρακτηρίζει τους Πομάκους ως Βούλγαρους (Ankara 1993, σελ.337). (επιστροφή)

2. Την τάση αυτή εκφράζει το βιβλίο του Dede A. Bati Trahya folklorou 1978, το περιοδικό Bati Trahya’nin Sesi, τεύχος 1, Kasιm – Αralik 1987, Istanbul, και η πρόσφατη έκδοση με συλλογή δημοτικών τραγουδιών των Resit S. Osman H. A. Bati Trakya Turkuleri, Κομοτηνή 1994), βλ. Μουσόπουλος Θ. “Συμπεράσματα από τη μελέτη των δημοτικών τραγουδιών των Πομάκων”. Εισήγηση στο συνέδριο Εθνογενετικές Διαδικασίες στα Βαλκάνια, Κομοτηνή 23-25/9/1994 (επιστροφή)

3. Πρώιμες αναφορές για την αρχαιοθρακική τους καταγωγή, βρίσκουμε σε έργο του Νικολαίδη Β. Les Turks et la Turquie contemporaine, Paris 1859, p.273-276), όπου μιλά για απόγονους της φυλής των Σατρών. Εκείνος, όμως, που προέβαλε περισσότερο τη θεωρία, ήταν ο Σέρβος αρχαιολόγος Στ. Βέρκοβιτς, ο οποίος υποτίθεται ότι ανακάλυψε στην ορεινή Ροδόπη χιλιάδες στίχους από τη σλαβική ποιητική παράδοση με θέματα σχετικά με τον Ορφέα κ.α. (Veda Slovena, Βελιγράδι 1874). (επιστροφή)

4. Βλ. τα έργα Μαγκριώτης Γ. Πομάκοι ή Ροδοπαίοι; Αθήνα 1990 Μυλωνάς Π. Οι Πομάκοι της Θράκης, Αθήνα 1990. Ροδάκης Π. Οι Θράκες μουσουλμάνοι. Αθήνα 1991. Τσιούμης Κ. Οι Πομάκοι στο Ελληνικό κράτος (1920-1950), Θεσσαλονίκη 1997. Φωτέας Π. Οι Πομάκοι της Δυτικής Θράκης, Κομοτηνή 1978 . Χιδίρογλου Π. Οι Έλληνες Πομάκοι και η σχέση τους με την Τουρκία, Αθήνα 1989. (επιστροφή)

5. Βλ. Ξηροτύρη,Ν. Ίδιαι παρατηρήσεις επί της κατανομής των συχνοτήτων των ομάδων αίματος εις τους Πομάκους, Θεσσαλονίκη 1971 και του ιδίου “Αχριάνες και Πομάκοι: Θράκες ή Σλάβοι;” Στα πρακτικά του Β’ Συμποσίου Λαογραφίας ΙΜΧΑ. Θεσσαλονίκη 1976, σσ. 333-358. (επιστροφή)

6. Geitler L. Poeticke tradice Thraku i Bulharu. V Praze 1878, σ. 33. (επιστροφή)

7. Επιλέξαμε τον όρο Τουρκοφανείς, ως ορθότερο και σε αντικατάσταση του όρου Τουρκογενείς – που κατά τη μέχρι τώρα τακτική χρησιμοποιείται από την ελληνική πλευρά -, για να περιγράψουμε το μη πομακικό και μη ρώμικο (αθιγγάνικο) τμήμα των μουσουλμανικών μειονοτήτων. Το δεύτερο συνθετικό (-γενείς) παραπέμπει σε καταγωγή από το τουρκικό γένος, του οποίου ο ανθρωπολογικός προσδιορισμός παρουσιάζει δυσκολίες. Η αντικατάσταση του δεύτερου συνθετικού -γενείς με το -φανείς υποδηλώνει τη μη (απόλυτη) τουρκική καταγωγή και ταυτόχρονα επιθυμεί να καταγράψει, σε συνδυασμό με το πρώτο συνθετικό τουρκο-, τα επίκτητα πολιτισμικά στοιχεία, όπως η τουρκική γλώσσα ή ακόμη και η τουρκική εθνική συνείδηση. Συνεπώς ο όρος αναφέρεται στην καταγωγή και όχι στη συνείδηση της ομάδας που (η συνείδηση), ως υποκειμενικό στοιχείο, μεταλλάσσεται στην πορεία του χρόνου. Βλ. σχετικά Λιάπης Α. Η υποθηκευμένη γλωσσική ιδιαιτερότητα των Πομάκων. Κομoτηνή 1995. Με την ίδια σημασία, χρησιμοποίησε τον όρο τουρκοφανείς ο Σκαλιέρης Γ. στο Λαοί και φυλαί της Μικράς Ασίας, εν Αθήναις 1922, στην προσπάθεια του να περιγράψει το εθνολογικό μωσαϊκό της Μικράς Ασίας. (επιστροφή)

8. Βλ. Μανωλοπούλου-Βαρβιτσιώτη Κ. Σύγχρονα προβλήματα μειονοτήτων στα Βαλκάνια. Αθήνα 1989 και Κοππά Μ. Οι μειονότητες στα μετακομμουνιστικά Βαλκάνια, Αθήνα 1997. (επιστροφή)

9. Υπουργείον Επί των Εξωτερικών. Η συνθήκη της Λωζάνης. Αθήνα 1923. (επιστροφή)

10. Τα Πομακικά, τελευταία έχουν συγκεντρώνει το ενδιαφέρον Πομάκων και άλλων μελετητών (κυρίως εκπαιδευτικών) και ήδη εκδόθηκαν πρώτες περιγραφές της δομής και του λεξιλογίου των Πομακικών στην Ελλάδα. Βλ τα έργα Μουμίν Α.- Χαμδή Ο. Πομανικό Αναγνωστικό. Κομοτηνή 1997, όπου οι συγγραφείς χρησιμοποιώντας το ελληνικό αλφάβητο απ’ όπου προήλθαν τόσο το λατινικό όσο και το κυριλλικό αλφάβητο των σλαβικών γλωσσών, οι δύο συγγραφείς προχωρούν μεθοδικά μέσω των γραμμάτων-φθόγγων και σύντομων αντίστοιχων κειμένων στη διδασκαλία της ανάγνωσης και της γραφής της Πομακικής σε ένα πρώτο επίπεδο. Ακόμη βλ. τα έργα Θεοχαρίδης Π. Πομάκοι .Οι μουσουλμάνοι της Ροδόπης, Ιστορία, καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία, λαογραφικά. Ξάνθη 1995, σελ.297. και του ιδίου Πομακο-ελληνικό Λεξικό, Θεσσαλονίκη 1996 α. Ελληνο- πομακικό λεξικό, Θεσσαλονίκη 1996 β. και Γραμματική της Πομακικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 1996 γ. Ακόμη βλ. Καραχότζα Ρ. Πομακικο-ελληνικό Λεξικό, Ξάνθη 1995. Παναγιωτίδης Ν., Οι Πομάκοι και η γλώσσα τους, Αλεξανδρούπολη 1997 και τα Συλλογικά , Ελληνοπομακικοί διάλογοι, Ξάνθη 1996, Γραμματική Πομακικής Γλώσσας. Ξάνθη 1996, και Συντακτικό Πομακικής Γλώσσας, Ξάνθη 1997.(επιστροφή)

11. Βακαλιός Θ. , Κανακίδου, Ε. , Παναγιωτίδης Ν. , Παπαγιάννη, Β. Το πρόβλημα της εκπαίδευσης στη Θράκη. Η περίπτωση της Μουσουλμανικής Μειονότητας με έμφαση στους Πομάκους». Αλεξανδρούπολη 1998. (επιστροφή)

12. Παναγιωτίδης Ν. Το μειονοτικό εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας, Αλεξανδρούπολη 1996. (επιστροφή)

13. Σαρβανάκης Θ. Παράγοντες που επηρεάζουν τους μουσουλμανόπαιδες στην εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, Αλεξανδρούπολη 1987 και Δημουλάς Γ.Κ. Η γραπτή επικοινωνία και η γραπτή έκφραση χριστιανών και μουσουλμάνων μαθητών των τριών ανώτερων τάξεων Δημοτικών Σχολείων του Ν. Ροδόπης, Κομοτηνή, Νοέμβριος 1991. (επιστροφή)

14. Κανακίδου, Ε. Η εκπαίδευση στη μουσουλμανική μειονότητα της Δυτικής Θράκης. Αθήνα 1995, σελ. 74-75. (επιστροφή)

15. Λιάπης Α.ο.π σελ.18. (επιστροφή)

16. Φωτέα Π. Οι Πομάκοι της Δυτικής Θράκης, Κομοτηνή 1978, σσ. 24 25. (επιστροφή)

17. Για παράδειγμα το Κοράνιο στο 4o κεφάλαιο δίνει την ακόλουθη εντολή για τα περιουσιακά ζητήματα : «Στη διανομή της περιουσίας σας ανάμεσα στα παιδιά σας τα αγόρια να δίνετε διπλάσιο μερίδιο απ’ ότι στα κορίτσια». Λίγο παρακάτω ο πιστός διαβάζει: «Οι άνδρες είναι ανώτεροι από τις γυναίκες γιατί ο Θεός τους έδωσε την υπεροχή πάνω τους και πρέπει να τις προικίζουν από τις περιουσίες τους. Οι γυναίκες πρέπει να υπακούουν και να αποσιωπούν τα μυστικά των συζύγων τους μια που ο Ουρανός τους εμπιστεύθηκε τη φύλαξή τους. Οι σύζυγοι που ενδεχομένως θα υποφέρουν από την απείθειά τους μπορούν να τις τιμωρούν, να τις αφήνουν μόνες στα κρεβάτια τους και ακόμα και να τις κτυπούν. Η υποταγή των γυναικών θα τις προστατεύει από κάθε κακομεταχείριση». Ζωγράφου –Μεραναίου, Μ.Κοράνιο Αθήνα χ.χ σελ.123. (επιστροφή)

18. Οι σχέσεις των συζύγων στο Ισλάμ, όπου παρατηρείται δυσκαμψία στον εκσυγχρονισμό της οικογενειακής και κοινωνικής συμπεριφοράς (Γιαννουλάτος Α. Ισλάμ. Αθήνα 1975, σελ.195), στηρίζονται σε θεσμική βάση. Ο συναισθηματισμός υποχωρεί στις οικογενειακές σχέσεις και αυτές καθορίζονται από την οργάνωση του νοικοκυριού και την τεκνοποιία. (επιστροφή)

19. Ζεγκίνης Ε. Ο Μπεκτασισμός στη Δ.Θράκη .Συμβολή στην ιστορία της διαδόσεως του μουσουλμανισμού στον Ελλαδικό χώρο, Θεσσαλονίκη 1988.

Η καλή δημοσιογραφία είναι σαν την καλή μουσική

Η καλή δημοσιογραφία είναι σαν την καλή μουσική: γαληνεύει ή παθιάζει, αλλά πάντα μάς κάνει καλύτερους. Ένας άνθρωπος που το ήξερε καλά, και υπηρέτησε άριστα και τα δύο αυτά είδη, έφυγε χθες από κοντά μας.

Το 62ο συνέδριο της Παγκόσμιας Ένωσης Εφημερίδων, που πραγματοποιήθηκε στις αρχές του μήνα στο Χιντεραμπάντ της Ινδίας, είχε μια καλή είδηση: οι εφημερίδες δεν θα πεθάνουν. Απλώς θα αλλάξει η κατανομή των ρόλων στο εσωτερικό του κόσμου των μέσων ενημέρωσης. «Το χαρτί θα απευθύνεται σε κοινό όλο και υψηλότερων απαιτήσεων, ενώ το Διαδίκτυο και τα κινητά τηλέφωνα θα παραμείνουν μαζικά μέσα ενημέρωσης», είπε ο Χουαν Σενιόρ, αντιπρόεδρος της οργάνωσης Ιnternational Μedia Consulting Group. Με βάση αυτή τη λογική, η κυκλοφορία των εφημερίδων θα πέσει, ενώ η τιμή τους θα αυξηθεί. «Πρέπει να δοθεί έμφαση στην ποιότητα της γραφής και το βάθος της ανάλυσης», πρόσθεσε, εκτιμώντας ότι ο δημοσιογράφος θα μετατραπεί μοιραία σε δημοσιογράφο-αναλυτή (journanalyst).

Η εκτίμηση αυτή ζεσταίνει την καρδιά μας σε μια μέρα που όλοι μας- όχι μόνο οι δημοσιογράφοι αυτής της εφημερίδας, αυτού του ομίλου, αλλά ολόκληρης της χώρας- αισθανόμαστε ορφανοί. Δεν θα μπορούσε βέβαια να είναι κι αλλιώς. Δεν μπορεί να μην έχει μέλλον η σοβαρή, η έγκυρη, η τίμια δημοσιογραφία. Πάντα θα υπάρχει ένα κοινό γι΄ αυτήν, άλλοτε θα μειώνεται, άλλοτε θα αυξάνεται, είναι κάτι που έχει σχέση με την εποχή και με τις αξίες της. Την πεποίθηση αυτή δεν την εκφράζει βέβαια ένας «αντικειμενικός παρατηρητής», αλλά ένας τυχερός δημοσιογράφος. Ένας δημοσιογράφος που γνωρίζει τι σημαίνει σοβαρή και ελεύθερη δημοσιογραφία γιατί δούλεψε υπό την καθοδήγηση ενός Λέοντα Καραπαναγιώτη και την εποπτεία ενός Χρήστου Λαμπράκη. Τον πρώτο τον γνώρισα καλά. Τον δεύτερο, ελάχιστα. Και οι δύο μού ενέπνεαν μέγιστο σεβασμό. Και επίγνωση του προνομίου μου.

Σ΄ εκείνο το συνέδριο δόθηκε έμφαση και σε κάτι άλλο: στη δύναμη του «εμπορικού σήματος», της σφραγίδας. Ο αναπληρωτής διευθυντής σύνταξης της Γκάρντιαν, για παράδειγμα, δήλωσε ότι δεν είναι ούτε πιθανό ούτε επιθυμητό να καταργηθεί στο Διαδίκτυο η δωρεάν πρόσβαση στις εφημερίδες. «Χρειαστήκαμε δέκα χρόνια για να κτίσουμε το σήμα μας στο Web», είπε ο Πολ Τζόνσον. «Σήμερα, για μια εφημερίδα σαν τη δική μας, η δωρεάν πρόσβαση αποτελεί προϋπόθεση για να ασκούμε επιρροή στην κοινή γνώμη και να μετράμε στη δημόσια συζήτηση». Ασφαλώς και τα blogs αποτελούν μια δημοφιλή εναλλακτική πηγή ενημέρωσης, κυρίως για τις νεαρές ηλικίες. Ασφαλώς και οι παραδοσιακές, «συμβατικές» εφημερίδες αμφισβητούνται συχνά λόγω των σχέσεών τους με τις εταιρείες, των δεσμεύσεών τους απέναντι στους διαφημιστές ή των κομματικών τους προτιμήσεων. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το «σήμα» είναι εγγύηση, είναι καταφύγιο, είναι χώρος προβληματισμού, συζήτησης και εκτόνωσης. Για το δικό μας σήμα, για το δικό μας επαγγελματικό σπίτι, ξέρουμε καλά σε ποιον χρωστάμε ευγνωμοσύνη.

«ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ» ΚΑΤΑ «ΕΘΝΙΚΗΣ» ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Δύο γραμμές στον ΣΥΡΙΖΑ

«ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ» ΚΑΤΑ «ΕΘΝΙΚΗΣ» ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Μια έκπληξη περίμενε τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτη Λαφαζάνη σε πρόσφατη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Μια συμμαχία «δεξιών ανανεωτών» και «αριστεριστών αντιεθνικιστών» του προσήψε τις θέσεις που πήρε στη Βουλή και τον κατηγόρησε ότι δεν θέλει την Τουρκία στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση. Αφορμή δύο ερωτήσεις που υπέβαλε στον Πρωθυπουργό και Υπουργό Εξωτερικών, ρωτώντας τον γιατί η ‘Αγκυρα συνεχίζει ενταξιακές διαπραγματεύσεις χωρίς να συμμορφώνεται με τα πλεόν στοιχειώδη προαπαιτούμενα, όπως η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η εφαρμογή του τελωνειακού πρωτοκόλλου. Αλλά δεν ήταν μόνο οι δύο ερωτήσεις που είχαν ενοχλήσει. ‘Ηταν επίσης η παρουσία του κ. Λαφαζάνη σε δημόσια συζήτηση με τον πρώην Υπουργό Εξωτερικών της Κύπρου Γιώργο Λιλλήκα και διάφορες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα. Για το ΑΚΕΛ, που δεν ξέχασε ποτέ τη σταλινο-μπρεζνιεφική οργανωτική νοοτροπία, ο Λιλλήκας είναι «αποστάτης» και ο κ. Χριστόφιας του έχει υποσχεθεί ότι ο «λαός του ΑΚΕΛ» θα περάσει από πάνω του σαν «οδοστρωτήρας». Μιλώντας στην εν λόγω συζήτηση, ο κ. Λαφαζάνης υπογράμμισε ότι η διεύρυνση της ΕΕ παρακολουθεί ουσιαστικά τον ΝΑΤΟϊκό σχεδιασμό και εξελίσσεται, με τους όρους που γίνεται, σε κοινωνική καταστροφή, ενώ ετάχθη υπέρ του «παγώματος» των ενταξιακών διαπραγματεύσεων υπό τις παρούσες συνθήκες.

Στην Κοινοβουλευτική Ομάδα ο κ. Λαφαζάνης απάντησε κάπως ειρωνικά στους επικριτές του. Κυττάξτε, τους είπε περίπου, η συζήτηση για το αν η Τουρκία πρέπει να μπει ή να μη μπει στην ΕΕ είναι για σοβαρές χώρες. Εδώ κουβεντιάζουμε αν τηρεί ή δεν τηρεί τουλάχιστο τις δεσμεύσεις και υποχρεώσεις της. Οι επικριτές του φρόντισαν να διοχετεύσουν την υπόθεση στις εφημερίδες, με την παραπλανητική προσθήκη ότι ο Αλέξης Τσίπρας επέκρινε, και αυτός, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, κάτι που δεν συνέβη.

Τα ίδια είχαν γίνει και το περασμένο καλοκαίρι. ‘Όταν ο τότε Πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος, αντιδρώντας στην κλιμάκωση των τουρκικών προκλήσεων πάνω από το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι και στη διαιώνιση του παραλογισμού της μη αναγνώρισης και κατοχής της Κύπρου και του casus belli, ζήτησε πάγωμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας έπεσαν να τον φάνε από το κόμμα του. Ο κ. Μπαλάφας με δηλώσεις του ζήτησε τότε να μην οξύνουμε τα ελληνοτουρκικά (λες και μπορούσε να το κάνει αυτό ο Αλαβάνος!), ο κ. Τριγάζης έγραψε δύο σελίδες άρθρο στην Αυγή για να πει όλο κι όλο ότι πρέπει να συνεχισθεί η πορεία της Τουρκίας προς την πλήρη ένταξη και ο «αντιεθνικιστής» κ. Θεοδωρίδης ζήτησε περίπου να τα δώσουμε όλα στην ‘Αγκυρα και να αφοπλισθούμε μονομερώς έναντι της Τουρκίας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κ. Θεοδωρίδης συνυπέγραψε το 2006 με τον Γιάννη Μηλιό και τη Σίσσυ Βωβού άρθρο, που η «Αυγή» και η «Εποχή» πρόβαλαν δεόντως στην πρώτη σελίδα και χωρίς αντίλογο, άρθρο το οποίο ουσιαστικά υιοθετεί, και στα ελληνοτουρκικά και στο κυπριακό, όλη την επιχειρηματολογία, της κακιάς ώρας κατά τα άλλα, του τουρκικού Γενικού Επιτελείου, για να ζητήσει εν κατακλείδι την άρση του “εμπάργκο” στην “Βόρειο Κύπρο”, ουσιαστικά δηλαδή την αναγνώριση της “ΤΔΒΚ”. Αντίθετα, η «Εποχή», που έχει καταστήσει, από τότε που βγήκε, έμβλημά της την ελεύθερη διακίνηση όλων των ιδεών και τον ελεύθερο διάλογο στην αριστερά, αρνήθηκε να δημοσιεύσει άρθρο επικριτικό του ΑΚΕΛ, με το επιχείρημα ότι θέλει να διατηρήσει ένα επίπεδο σχέσεων με το κόμμα αυτό!

Υπάρχει βλέπετε μια κάπως … παραδοσιακή Αριστερά, η Αριστερά του ΕΑΜ, του ‘Αρη και του Γλέζου, της ΕΔΑ και των διαδηλώσεων για την ένωση με την Κύπρο, μια Αριστερά που υπάρχει ακόμα καταναλώνοντας, όχι μόνο τη συμπαράταξή της με τους κοινωνικά αδύναμους, αλλά και το τεράστιο πολιτικό και ηθικό κεφάλαιο της μεγαλειώδους Εθνικής Ατίστασης και των αγώνων της ενάντια στην ξένη εξάρτηση της Ελλάδας. Υπάρχει όμως και μία άλλη αριστερά, που … θεωρεί περίπου τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ως εγκληματία πολέμου! Ο βουλευτής Δρίτσας π.χ., που εξελέγη με τα χρώματα του ΣΥΡΙΖΑ, πήγε στη Βουλή τις προάλλες για να υποστηρίξει την καινοφανή για αριστερό και «αντιιμπεριαλιστή» βουλευτή άποψη ότι, για την κυπριακή τραγωδία, ευθύνονται οι «τουρκοφάγοι» και «υπερπατριώτες» ‘Ελληνες. Δεν φτάνει δηλαδή που στον ελληνικό λαό επεβλήθη από τις ΗΠΑ δικτατορία το 1967 για να γίνει το πραξικόπημα και η εισβολή στην Κύπρο, θα φορτώσουμε τώρα στους ‘Ελληνες την ευθύνη για όσα έκανε η CIA το 1967 και το 1974? Στην αγγλική και την αμερικανική πρεσβεία τρίβουν πάντως, όπως είναι φυσικό, τα χέρια τους με τέτοιες θέσεις.

Αυτή η αριστερά είναι μια ντε φάκτο αμερικανική αριστερά, αφού συμφωνεί, σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα, με όσα ζητά η Ουάσιγκτον στην περιοχή μας (όπως η κρατούσα, τάση στο ΑΚΕΛ τείνει δυστυχώς να μετατραπεί σε όργανο της βρετανικής πολιτικής). Από την υποστήριξη, βρέξει χιονίσει, της τουρκικής ένταξης στην ΕΕ, που είναι και μια κεντρική ατλαντική, αλλά και κεντρική νεοφιλελεύθερη πολιτική, έως την ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος – που εύκολα φαντάζεται κανείς σε ποια «δημοκρατία» θα οδηγήσει. Είναι αυτή η αμερικανική «αριστερά» που ωρυόταν στο παρελθόν για τα «εγκλήματα των Σέρβων», δεν έκανε όμως τίποτα για να αποτρέψει τα σχέδια μεγάλου, ακόμα και ατομικού πολέμου κατά της Τεχεράνης. Που υποστηρίζει ότι το μόνο που έχει σημασία είναι ο “ταξικός” αγώνας και θεωρεί απαράδεκτη κάθε αναφορά στο έθνος. Λες και μπορεί ένας αριστερός να εξεγείρεται για την καταπίεση μιας τάξης από μια άλλη, αλλά να αδιαφορεί για την καταπίεση ενός έθνους από ένα άλλο!

Αυτή η «αμερικανική αριστερά» εκτείνεται από την «ανανεωτική πτέρυγα» μέχρι τους «αντιεθνικιστές αριστεριστές”. Δεν θέλουμε να τους το προσάψουμε ως πρόθεση, γεγονός όμως είναι ότι το το «αντιεθνικιστικό» χαρτί θάταν μεγάλο ατού σε ένα αλισβερίσι με το κατεστημένο μιας χώρας που ελάχιστη διάθεση έχει να την υπερασπίσει, ιδίως πηγαίνοντας κόντρα στις ΗΠΑ και τους φίλους τους εν Ευρώπη. Οι ΅αντιεθνικιστές αριστεριστές΅ διανοούμενοι, δεν μας έχουν καταπλήξει με τις μαρξιστικές αναλύσεις τους, ούτε για τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, ούτε για τις νέες μορφές του μεταψυχροπολεμικού «ανθρωπιστικού ιμπεριαλισμού». Το μόνο που μας προσφέρουν είναι μια εκτός τόπου και χρόνου ΅διεθνιστική΅ ιδεοληψία, η μεταφορά δηλαδή σε τελείως διαφορετικές συνθήκες διάφορων τέτοιων υποτίθεται «διεθνιστικών» σχημάτων.

Μπορεί η επιρροή αυτής της συμμαχίας να είναι μειοψηφική στην βάση της Αριστεράς, είναι όμως δυσανάλογα μεγάλη στην «γραμμή» του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, έχει καθοριστική επιρροή στην «Αυγή» και την «Εποχή» και συντριπτική υποστήριξη μεταξύ των «αριστερών» πανεπιστημιακών – τόσο «αριστερών» και τόσο «επιστημόνων» που, στην περίπτωση του σχεδίου Ανάν δεν μπορούσαν να κάνουν απλή πρόσθεση και αφαίρεση και ετάχθησαν υπέρ ενός σχεδίου που μετέτρεπε την πλειοψηφία του πληθυσμού σε μειοψηφία στα όργανα αποφάσεων! Τέτοιο ήθος, τέτοια επιστήμη, τέτοια αριστεροσύνη!

Το 2004, η γραμμή υπέρ του σχεδίου Ανάν πέρασε με λίγες ψήφους διαφορά στην Κεντρική Επιτροπή του Συνασπισμού. Είχαν τότε αντιταχθεί στο σχέδιο μια πλειάδα στελεχών του Κόμματος, με επικεφαλής τον Αλέκο Αλαβάνο και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Τα στελέχη αυτά κέρδισαν και την πλειοψηφία στο συνέδριο που ακολούθησε. Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν λειτουργούν με πολιτική, αλλά με λογική καρτέλ μηχανισμών. Οι «ανανεωτές» πήραν τον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και καμία συζήτηση δεν έγινε έκτοτε, ούτε στον ΣΥΝ, ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ για τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, όπως και για όλα τα θέματα.

Τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής δεν είναι όμως δευτερεύοντα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα. Η ελληνική αριστερά, αν είναι ακόμα ζωντανή, αν είναι αριστερά, δεν πρόκειται να γλυτώσει από το πρόβλημα με ασκήσεις οπορτουνισμού, ούτε μπορεί να περιορισθεί στην οικονομική και κοινωνική θεματολογία, αν υποθέσουμε ότι κι εκεί τα πάει καλύτερα. Οι εξελίξεις στο κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά πλησίασαν στο σημείο που θα απειλήσουν ευθέως την κυριαρχία του ελληνικού και κυπριακού κράτους. Οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας, οι πληβείοι της, αυτοί άλλωστε που εντέλει την υπεράσπισαν από το 1821 μέχρι
το 2004, είναι κυρίως αυτοί που έχουν ανάγκη τα δύο κράτη τους, μοναδικό υπαρκτό σήμερα πλαίσιο άσκησης κάποιου δημοκρατικού ελέγχου της εξουσίας και κάποιας κοινωνικής προστασίας για τον ελληνικό λαό.

περιοδικό «Επίκαιρα», 21.1.2010

Ο ΥΠΕΞ Λαβρόφ για τους αγωγούς, το Κυπριακό και τις ελληνορωσικές σχέσεις

Το διαρκές ενδιαφέρον της ρωσικής πλευράς για την κατασκευή του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη επαναβεβαίωσε ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, σημειώνοντας, κατά την απολογιστική για το 2009 συνέντευξη Τύπου που εδωσε, ότι πέραν της πρακτικής, οικονομικής σημασίας για τους εταίρους, το σχέδιο συμβάλει στην ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης.

«Σε ό,τι αφορά στον Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη η δουλειά συνεχίζεται και με τους Έλληνες και με τους Βούλγαρους συνεταίρους», είπε ο κ. Λαβρόφ, σημειώνοντας ότι βρέθηκε στην Ελλάδα το Δεκέμβριο και είχε συνομιλίες με τον Πρωθυπουργό Γ.Α. Παπανδρέου και άλλους αξιωματούχους «και αισθάνθηκα ότι καμιά εξασθένηση του ενδιαφέροντος προς την ενεργειακή παράμετρο της εταιρικής μας σχέσης δεν υπάρχει».

«Πολύ περισσότερο, που το θεμέλιο της συνεργασίας μεταξύ Ρωσίας και Ελλάδας στον τομέα της ενέργειας μπήκε όταν το κόμμα του κ. Παπανδρέου βρισκόταν την προηγούμενη φορά στην εξουσία, γι’ αυτό και αισθανόμαστε τη συνέχεια και την υποστηρίζουμε»,συμπλήρωσε ο Ρώσος Υπουργός.

Σε ό,τι αφορά στις καθυστερήσεις στην υλοποίηση του έργου και στο ερώτημα «πότε αυτή θα ενεργοποιηθεί», ο κ. Λαβρόφ είπε ότι πρέπει πρώτα να ερωτηθεί η βουλγαρική πλευρά «και προς το παρόν συγκεκριμένη απάντηση από τη νέα κυβέρνηση σχετικά με το ενδιαφέρον της για το σχέδιο αυτό δεν έχουμε λάβει».

«Γνωρίζω ότι και οι Έλληνες συνάδελφοι θα ήθελαν επίσης να διασαφηνιστεί το ζήτημα αυτό», πρόσθεσε ο Σ.Λαβρόφ.

Συγκρίνοντας τον Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη με τον Σαμψούντα – Τσεϊχάν, που επίσης παρακάμπτει τα Στενά μέσω, όμως, του τουρκικού εδάφους, ο Λαβρόφ σχολίασε ότι «οι Ρώσοι ειδικοί, που μελέτησαν αυτό το ζήτημα, εκκινούν από την εκτίμηση ότι και οι δύο πετρελαιαγωγοί είναι από οικονομική άποψη απολύτως αξιόπιστοι».

Ο κ. Λαβρόφ είπε ότι επίσης προοδεύει και το σχέδιο South Stream για τη μεταφορά φυσικού αερίου στην Ευρώπη, στο οποίο συμμετέχει και η Ελλάδα, καθώς «όλο και περισσότερες εκκρεμότητες, οι οποίες πρέπει να επιλυθούν με τη μία ή την άλλη πλευρά βρίσκουν τη θετική τους λύση».

Αναφερόμενος εν γένει στην ελληνορωσική συνεργασία, ο κ. Λαβρόφ είπε ότι «η ενέργεια είναι πολύ σημαντική παράμετρος των σχέσεών μας, αλλά κάθε άλλο παρά με αυτήν εξαντλείται όλο το εύρος της συνεργασίας μας, η οποία βασίζεται στην πνευματική εγγύτητα, τις ιστορικές παραδόσεις, την αμοιβαία έλξη του ελληνικού και του ρωσικού λαού, τους πολιτιστικούς δεσμούς, γι’ αυτό και τιμούμε ιδιαιτέρως τις σχέσεις μας με την Ελληνική Δημοκρατία».

Απαντώντας σε ερώτηση για τη διευθέτηση του Κυπριακού, ο κ. Λαβρόφ είπε ότι η ρωσική στάση δεν άλλαξε ποτέ και οι προσπάθειες διαιτησίας του παρελθόντος, όπως το σχέδιο Ανάν, έχουν καταρρεύσει.

«Σε ό,τι αφορά στη διευθέτηση του Κυπριακού η θέση μας ποτέ δεν άλλαξε και βασίζεται στις ίδιες αρχές, οι οποίες εφαρμόζονται σε κάθε άλλη σύγκρουση και ειδικότερα ότι οι ίδιες οι πλευρές πρέπει να συμφωνήσουν ειρηνικά, χωρίς οποιαδήποτε πίεση έξωθεν, χωρίς οποιαδήποτε τεχνητά ακραία χρονικά όρια και φυσικά χωρίς οποιαδήποτε διαιτησία», δήλωσε ο κ. Λαβρόφ.

«Προσπάθεια διαιτησίας είχε επιχειρηθεί στο πλαίσιο του λεγόμενου σχεδίου Ανάν και κατέρρευσε», είπε ο Ρώσος Υπουργός, προσθέτοντας ότι «αυτό επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι είναι αναγκαίο να επιστρέψουμε στις θεμελιώδεις αρχές, που έχουν καταγραφεί στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας».

Υπ’ αυτό το πρίσμα «χαιρετίζουμε ενεργά τη διαπραγματευτική διαδικασία, που εξελίσσεται μεταξύ του προέδρου Χριστόφια και του κ. Ταλάτ», σημείωσε ο κ. Λαβρόφ, χαρακτηρίζοντας ειδικότερα «πολύ σωστή τακτική» το ότι προχωρούν «από το απλό στο δύσκολο», «διότι επιτρέπει στο βαθμό που επιλύονται σχετικά απλά ζητήματα να ενισχύεται η εμπιστοσύνη και κατά τον τρόπο αυτό να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την επίλυση πιο δύσκολων θεμάτων».

Η Μόσχα, τόσο στο πλαίσιο του ΣΑ του ΟΗΕ, όσο και στις διμερείς επαφές της με τις ενδιαφερόμενες πλευρές, «τασσόμαστε ενεργά υπέρ της υποστήριξης αυτής ακριβώς της διαδικασίας, χωρίς όμως να καταστεί επ’ ουδενί αντικείμενο οποιασδήποτε έξωθεν επέμβασης ή επιβολής οποιωνδήποτε συνταγών».

«Γνωρίζουμε ότι τέτοιες προσπάθειες καταβάλλονται», υπογράμμισε ο κ. Λαβρόφ, εκτιμώντας ότι «είναι αντιπαραγωγικές και δεν πρόκειται να συμφωνήσουμε με αυτές».

Αναφερόμενος ειδικότερα στην ενεργειακή συνεργασία της Ρωσίας με την Τουρκία και τον αγωγό φυσικού αερίου Blue Stream-2, ο οποίος σχεδιάζεται να καταλήγει στο τουρκικό λιμάνι του Τσεϊχάν και να τροφοδοτεί μελλοντικά με ρωσικό αέριο την ευρύτερη περιοχή της Μ.Ανατολής, συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου και του Ισραήλ, ο κ. Λαβρόφ είπε ότι η διαδρομή του αγωγού «δεν έχει οριστικά προσδιοριστεί».

«Αλλά εάν βοηθήσει τον εφοδιασμό της Κύπρου με αέριο, νομίζω ότι ούτε η Κύπρος, ούτε εμείς θα έχουμε οποιαδήποτε αρνητικά αισθήματα, αντιθέτως πρόκειται για θετική εξέλιξη, γιατί ενισχύει την ενεργειακή ασφάλεια του κυπριακού κράτους», παρατήρησε ο κ. Λαβρόφ.
iKypros
22/01/2010

Τουρκικές βόλτες γύρω απ΄τα πετρέλαια

«Ψαλίδισε» το ΝΑΤΟ τα σχέδια της Άγκυρας για τριήμερο προκλήσεων στο Αιγαίο με συμμαχικό μανδύα, μετά τις έντονες ελληνικές αντιδράσεις και παραστάσεις σε υψηλό επίπεδο.

Παρ΄ όλα αυτά, η Άγκυρα εφάρμοσε τακτική σκωτσέζικου ντους με τα F-16 της, τα οποία σε μια περίπτωση έφτασαν σχεδόν 5 μίλια από τα Ψαρά, ενώ την Πέμπτη «κύκλωσαν» τη Σαμοθράκη δίνοντας το «παρών» στην περιοχή των πετρελαίων του Βορείου Αιγαίου.

Για την επικινδυνότητα και την προκλητικότητα των τουρκικών σχεδίων το ελληνικό υπουργείο Άμυνας ενημέρωσε το ΝΑΤΟ σε διάφορα επίπεδα, όπως και τον άμεσα αρμόδιο νεοαφιχθέντα στην περιοχή Αμερικανό διοικητή του Συμμαχικού Αεροπορικού Στρατηγείου της Σμύρνης, κ. Τζόντις. Η Αθήνα ξεκαθάρισε- ως προϊόν μάλιστα σύσκεψης σε υπουργικό επίπεδο- ότι τα τουρκικά F-16 θα αντιμετωπιστούν ως άγνωστα και εχθρικά από το σύστημα αεράμυνας.

Σε μια προσπάθεια αποκλιμάκωσης, το ΝΑΤΟ δεν διέθεσε το «ιπτάμενο ραντάρ» του για να καθοδηγούνται οι Τούρκοι πιλότοι ενώ, όπως φαίνεται, πίεσε να τηρήσουν ακριβώς τα σχέδια που είχαν υποβληθεί στη Συμμαχία. Την πρώτη ημέρα αυτό δεν το τήρησαν, κάνοντας σειρά παρεκκλίσεων και προκλήσεων, με πιο σημαντική την προσέγγιση των Ψαρών, ενώ προχώρησαν και στην επικίνδυνη νυχτερινή πτήση. Αντίθετα χθες, δεύτερη ημέρα, το ΝΑΤΟ φαίνεται ότι επανέλαβε τις συστάσεις και τα τουρκικά F-16 δεν βγήκαν από το σχέδιο, αλλά παραβίασαν τον εθνικό εναέριο χώρο γύρω από τη Σαμοθράκη.

Συμμαχικά ερωτηματικά.
Η εμμονή των Τούρκων πάντως να κινηθούν προς τη Σαμοθράκη- που έβαλαν στο σχέδιο μία ημέρα πριν από την άσκηση- προκάλεσε ερωτήματα και σε συμμαχικούς κύκλους. Ορισμένοι επιτελείς μάλιστα δεν απέκλειαν το ενδεχόμενο να ήθελαν οι Τούρκοι να δείξουν το ενδιαφέρον τους για την ευρύτερη περιοχή λόγω της συζήτησης, τελευταία, για πρόσθετες γεωτρήσεις για πετρέλαια. Υπάρχει ωστόσο και η εκτίμηση ότι η επιλογή εκτέλεσης αρκετών αποστολών στο Βόρειο Αιγαίο έγινε ενδεχομένως με υπόδειξη συμμαχικών κύκλων προκειμένου να αποφευχθούν πτήσεις σε άλλες περιοχές, όπου η ύπαρξη πολλών βραχονησίδων χρησιμοποιείται ως πρόσχημα από τους Τούρκους για να «δικαιολογήσουν» τις προκλητικές παραβιάσεις και τις υπερπτήσεις.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΛΟΥΚΑΣ ΔΗΜΑΚΑΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010
ΝΕΑ

Ο Βασίλης Φίλιας απαντά στον Διονύση Γουσέτη

Ο Καθηγητής Βασίλης Φίλιας , με αφορμή το κείμενο του Δ.Γουσέτη «Η θλίψη της παρωχημένη Εθνικής συνείδησης»[ ‘Καθημερινή 13/1/10] συνέταξε το συνημμένο κείμενο, το οποίο μου απέστειλε με την παρακατω επιστολή,

 

«Αγαπητέ Στρατηγέ,

Παρακαλώ θερμά να γνωστοποιήσετε στους αποδέκτες σας το παρακάτω κείμενο

                                              Καθηγητής Βασίλης Φίλιας»

 

Φίλες και Φίλοι,

Σας το στέλνω ευχαρίστως και παρακαλώ [εφ’ όσον συμφωνείτε με το περιεχόμενόν του ] για την προώθησή του  στους δικους σας αποδέκτες και την ανάρτησή του σε όσα blogs μπορείτε.

 

Το κειμενο του καθηγητού θα δημοσιευθεί στο προσεχές τέύχος του περιοδικού «ΑΡΔΗΝ»

 

Δ.Αλευρομαγειρος

[υ.γ. η δακτυλογράφιση του χειρογραφου του κ.Φίλια , έγινε από εμέ.Συνεπώς τυχόν τυπογραφικα λάθη ειναι δικά μου]

Η θλίψη της παρωχημένης εθνικής συνείδησης

Tου Διονυση Γουσετη / diongus@otenet. gr

Είναι να θλίβεσαι. Το μάλλον συντηρητικό γαλλικό περιοδικό «Εξπρές», στο χριστουγεννιάτικο τεύχος του, απομυθοποιεί την ιστορία της Γαλλίας. Ο επικεφαλής του αφιερώματος καθηγητής Μισέλ Βινόκ, συγγραφέας 30 ιστορικών συγγραμμάτων, εξηγεί: «Για να υπάρξει ιστορία ενός έθνους πρέπει να υπάρξει προηγουμένως το έθνος. Γι’ αυτό οι πρώτες ιστορίες του γαλλικού έθνους εμφανίζονται μετά τη Γαλλική Επανάσταση και τον ρομαντισμό… Η ιστορία του έθνους είναι εργαλείο διαμόρφωσης της εθνικής ταυτότητας». Παρόμοιες διαπιστώσεις έκανε η καθηγήτρια Θάλεια Δραγώνα στην Ελλάδα. Η διαφορά είναι ότι το αφιέρωμα του «Εξπρές» είναι κοινός τόπος για τους Γάλλους, ενώ στην καθυστερημένη καθ’ ημάς Ανατολή έπεσαν οι υπερεθνικόφρονες να την εξοντώσουν πολιτικά, απαιτώντας την παραίτησή της από τη θέση της Ειδικής Γραμματέως Θεμάτων Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού, όπου την όρισε η κυβέρνηση. Οι Γάλλοι δεν νιώθουν να θίγεται ο πατριωτισμός και ο εθνικισμός τους όταν διαβάζουν τις ρήσεις του Βινόκ. Και δίνουν αυτόματα υπηκοότητα σε όποιο παιδί γεννηθεί στη χώρα τους. Η κοινωνία τους είναι ανοιχτή. Η δική μας κοινωνία είναι επαρχιώτικη κλειστή και γι’ αυτό κομπλεξική και καχύποπτη απέναντι στους γείτονες, στις μειονότητες, στους μετανάστες, σε κάθε τι διαφορετικό.

Είναι να θλίβεσαι. Σύμφωνα με τον ανθρωπολόγο και φιλόσοφο Ερνεστ Γκέλνερ, ο πατριωτισμός του εδάφους, που δεν βλέπει γύρω του παρά γείτονες και ιμπεριαλιστές που επιβουλεύονται την εδαφική ακεραιότητά μας και συγχρόνως θέλει να επεκτείνει την εδαφική κυριαρχία σε βάρος των γειτόνων, είναι παρωχημένος. Είναι ο πατριωτισμός της εποχής της αγροτικής παραγωγής, όπου το έδαφος ήταν καθοριστικός παράγων για την παραγωγή. Αντίθετα, στη βιομηχανική εποχή πατριωτισμός σημαίνει να είσαι καλύτερος από τους ανταγωνιστές σου. Στη δε μεταβιομηχανική εποχή της παγκοσμιοποίησης και της Ε. Ε., όπου κάθε κράτος-μέλος έχει εκχωρήσει αυτόβουλα μέρος της εξουσίας του, ο πατριωτισμός τείνει να αμβλύνεται. Στη χώρα μας ο πατριωτισμός βρίσκεται ακόμη στην αγροτική περίοδο. Ελάχιστοι πονούν που είμαστε πρώτοι στην Ε. Ε. σε όλα τα αρνητικά και τελευταίοι σε όλα τα θετικά. Ελάχιστοι ντρέπονται για τον διεθνή ευτελισμό μας ή για το καθεστώς επιτήρησης που συρρικνώνει την εθνική κυριαρχία μας. Και όσοι Ελληνες νιώθουν και Ευρωπαίοι καθυβρίζονται ως αφελληνισμένοι, ευρωλιγούρηδες, εθνομηδενιστές, αν όχι προδότες και πράκτορες. Ο Φίλιππος Ηλιού έγραψε το 1983 ότι «η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να βρίσκεται αντιμέτωπη με προβλήματα που είχαν ήδη τεθεί στις αρχές του 19ου αιώνα».

Η παρωχημένη εθνική συνείδηση είναι συνείδηση εικονική. Είναι υπαίτια της κλειστής κοινωνίας μας. Γι’ αυτό, αντί να ωφελεί βλάπτει το έθνος. Ωστόσο, οι φορείς της δημιουργούν σάλο, επηρεάζουν αποφάσεις και καθηλώνουν και τη σκέψη των υπολοίπων, αφού καθορίζουν το πεδίο συζήτησης και αντιπαράθεσης. Ετσι, η καινοτόμα σκέψη αποτελματώνεται. Οι προσπάθειες για πρόοδο υφίστανται καθίζηση. Είναι να θλίβεσαι γιατί αξίζουμε καλύτερη τύχη.

Η απάντηση του καθηγητή Βασίλη Φίλια

Η κολοβή γνώση, η ημιμάθεια, είναι χειρότερη από την αμάθεια, δεδομένου ότι ο αμαθής διατηρεί μια αμεσότητα πρόσληψης της πραγματικότητας, που ο αμαθής έχει χάσει.

Αφορμή της παρέμβασης μου αυτής το κείμενο του Διονυσίου Γουσέτη περί «παρωχημένης εθνικής συνείδησης» στην «Καθημερινή» της 13/1/2010 και το δραγώνιο εθνοφονικό παραλήρημα.

Ίσως μετά τη γνωστή επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη προς την κ. Δραγώνα να μην ήταν αναγκαία η παρέμβασή μου αυτή, όμως θα πρέπει να εξεταστούν ορισμένα θέματα κάτω από καθαρό επιστημονικό πρίσμα.

* * *

Είναι γεγονός ότι η ένοια του Έθνους στη Δύση διαμορφώνεται με την άνοδο των αστικών στρωμάτων – όχι στη Γαλλική Επανάσταση κ. Γουσέτη – ήδη από τον 10^ο και 11^ο αιώνα.

Γιατί; Διότι τα αστικά στρώματα έρχονται να υπερβούν την «υπερεθνική» φεουδαρχική πολυδιάσπαση και να συλλάβουν την εθνο-κρατική ενότητα και οντότητα ως οργανική ενσωμάτωση κοινών συμφερόντων, ιστορικών παραδόσεων και πολιτιστικών χαρακτηριστικών.

Η Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός και το ρήγμα των Νεώτερων χρόνων δεν θα είχε υπάρξει αν δεν είχε πραγματοποιηθεί αυτό το τεράστιο ιστορικό βήμα , δηλαδή η γέννηση του Εθνους – Κράτους.

Επομένως η ενότητα του Έθνους δεν συνδέεται μόνο με πολέμους και συγκρούσεις , όπως υπαινίσσονται οι σύγχρονοι παραποιητές της Ιστορίας, αλλά και με τη συνειδητοποίηση καθοριστικών στοιχείων ταύτισης υλικών , ψυχικών και πνευματικού χαρακτήρα σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Όχι ότι αυτά τα στοιχεία δεν προυπήρχαν , αλλά δεν είχαν συνειδητοποιηθεί ώστε να λειτουργήσουν ως ενεργός μοχλός και κινητήρια δύναμη της Ιστορίας.

Ένας μοχλός που μετέβαλλε τη στατική κοινωνία υπαίθρου της φεουδαρχίας σε δυναμικά εξελισσόμενη κοινωνία πόλεων και επέτρεψε στον άνθρωπο να ξεπεράσει την «ειδωλολατρεία της φύσης»  [ Κ. Μάρξ ] και να την καθυποτάξει , γνωρίζοντας τους νόμους της.

Αν ο κ. Γουσέτης εγνώριζε αυτά στοιχειωδώς δεν θα κατέφευγε στο αφιέρωμα του μη επιστημονικού «Εξπρές»  και σε κάποιο Γάλλο καθηγητή Μισέλ Βινόκ, προκειμένου να στηρίξει το επιστημονικό ανυπόστατο του έργου της κ. Δραγώνα.

Είναι φανερόν ότι δεν γνωρίζει , αλλά όφειλε να γνωρίζει – όπως και η μέντωρ του  κ. Δραγώνα – ότι στην περίφημη πραγματεία του για τον Μακιαβέλι, ο Αντόνιο Γκράμσι [ ή μήπως και αυτός καμουφλαρισμένος ακροδεξιός; ] εμπεδώνει επιστημονικά ότι ο μεγάλος αυτός πολιτικός διανοητής της Αναγέννησης ξεκινά και τελειώνει με το επιχείρημα ότι η κακοδαιμονία της Ιταλίας της εποχής του οφείλετο στο γεγονός ότι στη χώρα αυτή η πολυδιάσπαση δεν είχε επιτρέψει την πραγματοποίηση της εθνικής ενότητας του ιταλικού λαού και ζητούσε τον τύπο εκείνο του «Ηγεμόνα» που θα μπορούσε να το κάνει με κάθε μέσο.

Σαφέστατα η ιδέα του Έθνους λειτούργησε ως εφαλτήριο για την ανάπτυξη ανταγωνιστικών εθνικισμών και τη λογική του «πας μη Έλλην βάρβαρος» που ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια του ανήκειν , του «εμείς», που είναι σύμφυτη με την έννοια του Έθνους και αυτό βέβαια πρέπει να καταπολεμηθεί και να εξαλειφθεί , διότι λειτουργεί στη βάση ενός ακραίου  θετικού στερεοτύπου για το «εμείς» και ενός ακραίου αρνητικού στερεοτύπου για του «άλλους». Όμως για να φτάσουμε σε μία διαδικασία αλληλοκατανόησης μεταξύ των Εθνών πρέπει να πληρούται ο όρος της αμοιβαιότητας , που φυσικά δεν πληρούται όταν η μία πλευρά διώκει, εξευτελίζει και απειλεί [ ας θυμηθούμε τα όσα πρόσφατα κατήγγειλε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ] ή περιπίπτει σε μεγαλοιδεατικούς και ανιστόρητους παραλογισμούς σκοπιανής κοπής και ραφής.

                                                          * * *

 Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι ως προς τα καθ ημάς, όπου ένα μίγμα άγνοιας και συνειδητής διαστρέβλωσης των ιστορικών δεδομένων επιτρέπει  τη διατύπωση θέσεων και επιχειρημάτων εντελώς λαθεμένων.

Πρώτον η πολιτισμική συνέχεια του ελληνισμού – ανεξάρτητα από την οθωμανική κατάκτηση – ήταν αδιάκοπη και ακριβώς γι’ αυτό η αντίληψη της εθνικής ταυτότητας και ιδιαιτερότητας ήταν διάχυτη σε όλα τα στρώματα του λαού – όπως αποδεικνύεται από όλα τα γραπτά κείμενα, τα ήθη και τα έθιμα , τη λαική μούσα , τις λαικές πολιτισμικές παραδόσεις όλων των κατηγοριών – σ’ολη τη διαδρομή του χρόνου από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Δεύτερον η ελληνική γλώσσα – το υπερτατο αυτό πολιτιστικό στοιχείο – δεν έγινε ποτέ νεκρή , όπως π.χ. τα λατινικά , παρά τις όποιες μεταλλαγές που υπέστη όπως κάθε ζωντανή γλώσσα. Γι ‘ αυτό και δεν χρειάστηκε κανέναν Λούθηρο  ή τη Γαλλική Ακαδημία για να ενοποιηθεί, όπως συνέβη με τη γερμανική και τη γαλλική αντίστοιχα. Πέραν τούτου οι όποιοι «διεθνιστές» ισοπέδωσης και ομοιομορφοποίησης λησμονούν ότι η ελληνική γλώσσα ήταν η lingua franca, η κοινή γλώσσα συνενόησης, όχι μόνο στο πλαίσιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας , αλλά σε ολόκληρη την Ανατολή.

Τριτον οι πολιτιστικές επιδράσεις του ελληνισμού στην Βαλκανική και τη Ρωσία, όχι μόνον απλά λόγω ιστορικού παρελθόντος και του αρχαίου μεγαλείου, αλλά κατ ‘ εξοχήν ως ζωντανή και πάλλουσα πραγματικότητα , υπήρξαν κυριολεκτικά ανυπολόγιστες.

Επομένως η εθνική συνείδηση των Ελλήνων, η συνείδηση της εθνικής ταυτότητας δεν είναι κατασκευή , προιόν του ρωμαντισμού του 19^ου αιώνα και κακέκτυπο του δυτικού πρωτύπου. Είναι οργανική μετεξέλιξη μιάς νοηματικής σύλληψης και συνειδητοποίησης , που οι ρίζες τους ανάγονται σε ιστορικό-πολιτισμικά δεδομένα, που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια του αστικού μετασχηματισμού , όπως συνέβη στη Δύση.

Ισχυρίζεται ο κ. Γουσέτης ότι ο ελληνικός πατριωτισμός εδράζεται ακόμα σε μία παρωχημένη αγροτική περίοδο. Τι σημαίνει αυτό; Τίποτα και , μάλιστα είναι βαθύτατα αντιφατικό όταν ο ίδιος υποστηρίζει ότι η έννοια του Έθνους γεννήθηκε με την Γαλλική Επανάσταση που είναι η «επανάσταση της τρίτης τάξης» δηλαδή των αστών !!

* * *

 Ο πολιτισμός της ανθρωπότητας συγκροτήθηκε ως ένα πελώριο μωσαικό που συντίθεται από ψηφίδες , που συνεισέφεραν όλοι οι λαοί μέσα από μία αδιάκοπη όσμωση, αλληλόδραση και μετάλλαξη.

Η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» που ουδέποτε πρέπει να αναφέρεται χωρις την προσθήκη … «και Νέα Τάξη πραγμάτων» δεν έχει καμμία σχέση με οικουμενισμό και διεθνισμό, που προυποθέτουν σχέσεις «επι ίσοις όροις», σχέσεις ισότητας.

Η «παγκοσμιοποίηση» δεν συνιστά απλά μία διαδικασία επικυριαρχιάς των γιγάντιων μονοπωλιακών και τραπεζικών συμφερόντων , αλλά και προυποθέτει και την εξάλειψη του διαφορετικού ώστε να μην υπάρχουν αντιστάσεις στον παγκόσμιο οικονομικό – πολιτικό έλεγχο.

Ακριβώς γι’ αυτό στο ιδεολογικό περίγραμμα της «παγκοσμιοποίησης» εντάσσεται η λογική του «τέλους των ιδολογιών» , της κατάργησης του Έθνους , της πολιτισμικής εξομοίωσης.

Το νευραλγικό χαρακτηριστικό αυτής της προσέγγισης συνίσταται στην ελαχιστοποίηση της σημασίας της Ιστορίας και της ιστορικής μεταβολής , ο καθαγιασμός και η διατήρηση του «γε νυν έχοντος», όπως ακριβώς συλλαμβάνεται από το αμερικανικό δομολειτουργισμό στην Κοινωνιολογία και στον συμπεριφορισμό στην Ψυχολογία *

Αυτά όλα δεν τα αντιλαμβάνονται «προοδευτικοί» του τύπου Δραγώνα – Φραγκιαδάκη – Ρεπούση – Γουσέτη και Σία. Δεν τα αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουθν να τα αντιληφθούν; Είναι ένα ερώτημα.

Πάντως συνειδητά ή ασυνείδητα με τη λογική τους αυτή γίνονται τυμπαμοκρούστες και προωθητές του ιμπεριαλιστικού οδοστρωτήρα , που κρύβεται πίσω από την ιδέα της παγκοσμιοποίησης και μιάς ψευδεπίγραφης πολυπολιτισμικότητας. Εκτός και αν η ασύδοτη δυτικοφρένεια τους ανάγεται στην περιοχή της ψυχοδιανοητικής διαταραχής σε τρόπο ώστε με στρεβλωτική πρισματική διάθλαση να βλέπουν την ελληνική κοινωνία , που πάντοτε υπήρξε ανεκτική στο ξένο και το διαφορετικό ως «κλειστή» έναντι της υποτιθέμενης «ανοικτής» των δυτικοευρωπαίων και των Αμερικανών.

                                 Αθήνα 23 Ιανουαρίου 2010,

                                                       Καθηγητής Βασίλης Φίλιας,

 *Θα ηταν χρήσιμο οι ιεροκήρυκες του εθνομηδενισμού να διαβάσουν επ αυτών τα βιβλία μου «Κοινωνιολογία του Πολιτισμού» και «Συμβολή στον επαναπροσδιορισμό της Ψυχολογίας ως Επιστήμης του Ανθρώπου» , στις εκδόσεις Παπαζήση.

Τουρκικός επεκτατισμός,Ελληνισμός καί σχέδιο λύσης του Κυπριακού

της Κύρα Αδάμ

Μόλις την προηγούμενη δεκαετία η Τουρκία είχε κακές έως εχθρικές σχέσεις με όλους σχεδόν τους γείτονες της, από την Ελλάδα και την Κύπρο, μέχρι τη Συρία τη Ρωσία την Αρμενία το Ιράν  κλπ.

Η Τουρκία  προωθούσε  τις επεκτατικές βλέψεις της σε όλα τα μέτωπα, πολλές φορές με έναν πρωτόγονο βαρβαρισμό θα έλεγα, που οδηγούσε σε εντάσεις χωρίς όμως απτά και σίγουρα αποτελέσματα προς  όφελος των στόχων της.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια πλήρη αντιστροφή , μια αλλαγή ρότας 360 μοιρών στην τουρκική εξωτερική πολιτική.
Με την εξαίρεση και πάλι της Ελλάδας και της Κύπρου, η Τουρκία , αντικατέστησε τα παλιά ανοιχτά μέτωπα, με πολιτικές και οικονομικές συνεργασίες, που δεν ήταν ορατές την προηγούμενη δεκαετία: στενότατες οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία , προσέγγιση με την Αρμενία,  προσέγγιση με τη Συρία  αλλά και το Ιράν, υποστήριξη των Παλαιστινίων  και διατάραξη των σχέσεων με το Ισραήλ- το μόνο σταθερό άξονα την προηγούμενη δεκαετία- σταθερή ανάμειξη  στα προβλήματα  των χωρών του νέου Βαλκανικού χάρτη και όχι απαρατήρητη  παρέμβαση στις χώρες του Καυκάσου και της Μαύρης Θάλασσας.
Η στροφή αυτή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής δεν περνά απαρατήρητη , αν και για τους δύσπιστους δεν έχει φέρει ακόμα αποτελέσματα .

Μια αρχική και βασική παρατήρηση είναι ότι η Τουρκία απλώνεται εκεί από όπου έχει αποσυρθεί σταδιακά την τελευταία δεκαπενταετία η Ελλάδα και ειδικότερα από τις κυβερνήσεις Σημίτη και εντεύθεν.

Στη Μέση Ανατολή , οι στενότατες σχέσεις της Ελλάδας με τη Συρία της δεκαετίας του 80 παραδείγματος χάριν  έχουν τελειώσει , το ίδιο και οι στενές και ελπιδοφόρες σχέσεις με το Ιράν ( Τριμερείς εξάμηνες συναντήσεις Ελλάδας Ιράν Αρμενίας της δεκαετίας του 90)..

Στο Βαλκανικό χώρο η Ελλάδα κατόρθωσε να εγκλωβιστεί στο πρόβλημα με τα Σκόπια. Έχασε σημαντικές  ευκαιρίες ουσιαστικής παρέμβασης στις αλλαγές της δεκαετίας του 90 , με την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ ,καθώς οι Έλληνες πολιτικοί, με την  έλλειψη ψυχραιμίας και οξυδέρκειας που τους χαρακτηρίζει ασχολήθηκαν σχεδόν αποκλειστικώς   με την υπόθεση του Ειδικού Δικαστηρίου  του 89..

Βεβαίως  δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να προωθεί το ρόλο της στα Βαλκάνια ως κράτος μέλος της ΕΕ, ο οποίος, όμως, δεν είναι πρωταγωνιστικός ή καθοριστικός, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Οι σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία έχουν σαφώς  πάρει φθίνουσα πορεία παρά τα μεγαλεπήβολα σχέδια  για την μετατροπή  της Ελλάδας σε νότια πύλη  της Ευρώπης για τα ρωσικά ενεργειακά προϊόντα.
Το φρένο που έχει βάλει η κυβέρνηση Παπανδρέου στην κατασκευή του  αγωγού Μπουργκας Αλεξανδρούπολη, οδηγεί μάλλον την μεγάλη ενεργειακή ρωσική πύλη προς την Ευρώπη  στην Τουρκία και όχι στη χώρα μας .
Αν ρίξει κανείς μια γρήγορη ματιά στον χάρτη και στα σημεία  της νέας τουρκικής προώθησης των συμφερόντων της,, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς , ότι ,ένα σημαντικό συνδετικό στοιχείο όλων αυτών των αλλαγών στην τουρκική εξωτερική πολιτική,  τουλάχιστον στην Ευρασία, είναι  οι ενεργειακές ύλες, πετρέλαιο και φυσικό αέριο και οι οδοί μεταφοράς τους μέσα από το τουρκικό έδαφος.
Πριν από λίγα χρόνια η Τουρκία έδινε την εντύπωση ότι εκπροσωπεί και εργάζεται μόνον για όσα σχέδια  έδιναν το προβάδισμα  στα αμερικανικά ενεργειακά συμφέροντα στην περιοχή, δηλαδή με τον αποκλεισμό των ρωσικών προϊόντων, ώστε να μην εξαρτηθεί πλήρως η Ευρώπη από τη Μόσχα στον ενεργειακό τομέα.
Με καλπάζουσες διαδικασίες το τελευταίο διάστημα, η Τουρκία αρχίζει να διορθώνει αυτή την ανισορροπία της , αυξάνοντας  θεαματικά την συνεργασία  της με τη Μόσχα ,  όχι μόνον για την κατασκευή νέων αγωγών, αλλά σχεδιάζοντας να τροφοδοτήσει τους αγωγούς που περνούν από τουρκικό έδαφος και με  ρωσικές ενεργειακές ύλες.
Έτσι, κατά ένα περίεργο τρόπο, η Τουρκία υλοποιεί αυτή την συμβουλή που είχε δώσει ο τότε πρόεδρος Πούτιν στην Αθήνα  κατά την τελευταία επίσκεψη του :
Φτιάξτε όσους αγωγούς θέλετε εσείς και  όποιους θέλετε , αλλά να ξέρετε ότι οι αγωγοί αυτοί  για να δουλέψουν  αποδοτικά πρέπει να τροφοδοτηθούν με ρωσικό  πετρέλαιο και αέριο…

Η τρέχουσα εξωτερική πολιτική της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής παρουσιάζει ομοίως εξαιρετικό ενδιαφέρον. Παραδοσιακά η Τουρκία ταυτιζόταν ή εξυπηρετούσε  – όχι βεβαίως χωρίς βαριά ανταλλάγματα- την  αμερικανική  πολιτική στην περιοχή .
Το γεγονός αυτό αποτελούσε σχεδόν το μόνιμο ,για «λαϊκή κατανάλωση» επιχείρημα των Ελλήνων πολιτικών, όταν ήθελαν να εξηγήσουν γιατί πχ η Ουάσιγκτον  προτιμούσε  την Τουρκία και την υποστήριζε έναντι της Ελλάδας κλπ.

Έτσι είχαμε συνηθίσει την στενή συνεργασία της Άγκυρας με το Ισραήλ , ιδιαίτερα στον  στρατιωτικό τομέα  με πολλές κοινές εκπαιδευτικές  ασκήσεις  στην Α. Μεσόγειο , στις οποίες  μονίμως ήταν προσκεκλημένη η Αθήνα , που δεν τόλμησε πότε να προσεγγίσει.

Το τελευταίο διάστημα όμως, βλέπουμε μια αναστροφή της κατάστασης αυτής, με τις τουρκο-ισραηλινές σχέσεις στο χαμηλότερο σημείο τους ( θεαματική αποχώρηση Ερντογαν από το Νταβός, «τιμωρία» του ισραηλινού πρέσβη κλπ) και μια  σταθερή προσέγγιση την Άγκυρας με τους Παλαιστινίους , ( μετά τις πρόσφατες  αιματοχυσίες στη Γάζα), αλλά και με το Ιράν, με πύκνωση της ανταλλαγής επισκέψεων, κάτι που στο παρελθόν φαινόταν αδιανόητο.
Το ίδιο ισχύει και για τη Συρία.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι δυο γεγονότα έχουν δώσει μεγάλη ώθηση στη νέα μορφή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής:

Η επίσκεψη ορόσημο Ομπάμα στην Τουρκία στην πρώτη έλευση του στην Ευρώπη μετά την εκλογή του και ο διορισμός του Αχμετ Νταβούτογλου  στη θέση του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας.

Η επίσκεψη Ομπαμα  ήταν συμβολική, γιατί κατέστησε  την Τουρκία  την μουσουλμανική χώρα – μοντέλο για τις υπόλοιπες μετριοπαθείς. Αλλά μην ξεγελαστεί κανείς και  βολευτεί στην εύκολη δικαιολογία ότι η Ουάσιγκτον  δώρισε στην Άγκυρα το νέο ρόλο της .
Η Τουρκία είχε δώσει συγκεκριμένα δείγματα γραφής και προώθησε αποτελεσματικά την θέση της στη νέα αμερικανική κυβέρνηση. Η Άγκυρα αποτέλεσε  το όχημα για να προσπαθήσει η Ουάσιγκτον να προσεγγίσει τον μουσουλμανικό κόσμο, στηρίζοντας ένα συντηρητικό μουσουλμανικό κόμμα όπως αυτό του κ Ερντογαν , που θέλει και μπορεί να συνδιαλέγεται με τους γείτονες του ,να μειώνει προβλήματα και εντάσεις και να διαπραγματεύεται επ ωφελεία του με τις ΗΠΑ.
Φυσικά η Τουρκία έχει πάρει το δώρο της . Από την πίσω πόρτα και με αμερικανική πρόσκληση, η Τουρκία κατέστη  ενεργό μέλος της ομάδας των G 20  δηλαδή των πλέον αναπτυγμένων χώρων στον πλανήτη.
Η επίσκεψη του Ομπάμα στην Τουρκία, πυροδότησε ταυτοχρόνως τη συρρίκνωση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Να υπενθυμίσω ότι μια μόλις ημέρα πριν την έλευση Ομπαμα στην Άγκυρα έγινε στο  Στρασβούργο η συνάντηση Ομπαμα- Καραμανλή ,  μια συνάντηση αδιάφορη και αμήχανη και τελικώς αρνητική, καθώς και οι δύο πλευρές, μα περισσότερο η Αθήνα, έδειξαν να βαριούνται αφόρητα να  συζητήσουν οποιοδήποτε  θέμα, πλην των γνωστών και τετριμμένων παραπόνων-κλισέ  για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις    και πάντα το κερασάκι στην τούρτα με το άνοιγμα της Σχολής της Χάλκης.

Το δεύτερο γεγονός που σημαδεύει την τρέχουσα τουρκική εξωτερική πολιτική είναι ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Αυτός ο εξωκοινοβουλευτικός πολιτικός , κάτι πρωτόγνωρο για τα  τουρκικά δεδομένα,  επελέγη από τον πρωθυπουργό Ερντογαν να  διαμορφώσει και να ηγηθεί της εξωτερικής πολιτικής της χώρας . Είναι γνωστά τα κλισέ των αξόνων πολιτικής του κ Νταβουτογλου – μηδενικά προβλήματα  με τους γείτονες ,προβολή ή και επιβολή του μουσουλμανικού χαραχτήρα της Τουρκίας  ως γέφυρα συνάντησης πολιτισμών και συμφερόντων, πάντοτε όμως υπό την  «καθοδήγηση» και «προστασία» της,  αφού αυτή μόνον μπορεί να  ενώσει όλους «τους συμπατριώτες» του κόσμου , μέσα σε μια νέα τάξη πραγμάτων στην οποία θα υποχωρήσουν  οι ισχύοντες διεθνείς κανόνες  και οργανισμοί και οι ισχύουσες Διεθνείς Συμφωνίας και Συνθήκες.

Τα ερωτήματα είναι δύο
Η Τουρκία ακολουθεί  μια αυτόνομη εξωτερική πολιτική , μια πολιτική που προσομοιάζει με αυτή των  Αδέσμευτων του 1970,ή υπάγεται σ ένα καινούργιο διεθνές σύστημα, αόρατο για την ώρα, που τόσο πολύ ήθελαν να προωθήσουν οι νεοσυντηρτικοί  της κυβέρνησης Μπους;
Και δεύτερον , απομακρύνεται  ουσιαστικά η Τουρκία από την Ευρώπη και επομένως  και από την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Η τωρινή στάση της Τουρκίας απέναντι στην ΕΕ εμπεριέχει στοιχεία και από τα δυο παραπάνω ερωτήματα.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 η Τουρκία έδειχνε αποκλειστικώς στραμμένη στον στόχο της  να γίνει δεκτή στην ευρωπαϊκή αυλή και  να καταστεί μέλος της ΕΕ.
Όταν η διαδικασία αυτή    μπήκε σε τροχιά με τις ενταξιακες διαπραγματεύσεις της , η Άγκυρα προφανώς ζύγισε το εσωτερικό πολιτικό κόστος των μεταρρυθμίσεων και δομικών αλλαγών στο κοσμικό κράτος της, που πρέπει να κάνει, προκειμένου  να καταστεί ένα πραγματικό ευρωπαϊκό κράτος. Βλέπετε την «ανοχή στο διαφορετικό» που προπαγανδίζει στις εξωτερικές σχέσεις της , η Τουρκία δεν θέλει να την εφαρμόσει στο εσωτερικό της με τον ορατό κίνδυνο ριζικών ανατροπών στο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα της .
Με την προβολή στις άλλες πτυχές της εξωτερικής πολιτικής της , η Τουρκία επιχειρεί τώρα να επιβάλει αντί να δεχθεί  τους όρους της ΕΕ, δείχνοντας έτσι, ότι επιλέγει να παραμείνει μια» διαφορετική  χώρα»  μέσα στην Ευρώπη , συνδεδεμένη όμως  με  την πολιτική των υπόλοιπων
«καθαρών» ευρωπαϊκών χωρών.
Έτσι, κατά την γνώμη μου, αρχίζει να ωριμάζει στην Τουρκία η ιδέα μιας ,δικής της, ειδικής σχέσης με την Ευρώπη.

Το μεγάλο ζητούμενο, επομένως, είναι πως αντιμετωπίζουν  αυτή την περίοδο την καλπάζουσα  διπλωματία της Τουρκίας – ανεξαρτήτως  τελικού αποτελέσματος- τόσο η Αθήνα όσο και η Λευκωσία.

Δεν νομίζω να υπάρχει αμφιβολία ότι το μοναδικό πρόσφορο πεδίο παραμένει η Ευρωπαϊκή Ένωση και η διαδικασία ένταξης της Τουρκίας σ αυτήν .
Θεωρώ ότι  οι ευρωπαίοι ηγέτες ακόμα και σήμερα  διατηρούν το ερώτημα γιατί η Ελλάδα και η Κύπρος  ως κράτη μέλη επιμένουν  σταθερότερα ίσως από πολλά άλλα κράτη μέλη   ότι θέλουν την Τουρκία στο πλευρό τους μέσα στην ΕΕ χωρίς να αφήνουν κανένα περιθώριο για δεύτερη σκέψη.

Η αλήθεια είναι ότι η Αθήνα στο Ελσίνκι πέτυχε ούτε εύκολα ούτε  ανέξοδα την ένταξη ολόκληρου του εδάφους της Κύπρου στην ΕΕ, με την πρόνοια της πλήρους εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου όταν μπει και το κατεχόμενο τμήμα , ύστερα από  την επίλυση τουΚυπριακου.
Στην πραγματικότητα  η Αθήνα βρέθηκε τότε μπροστά σ ένα  μεγάλο εκβιασμό, τον οποίο αντιμετώπισε μόνον με την πλήρη αποδοχή  του αιτήματος για την ενταξιακή πορεία της  Τουρκίας . Αυτά έγιναν τότε.
Αλλά  στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι τα πράγματα δεν ήταν ούτε τόσο απλά ούτε τόσο εύκολα ούτε και τόσο φανερά. Γιατί η Άγκυρα, οι  ευρωπαίοι φίλοι της  και η Ουάσιγκτον είχαν σχεδιάσει ότι αυτό το πάρε- δώσε  θα είχε σύντομα ευτυχή κατάληξη  με την επίλυση του Κυπριακού με το σχέδιο Αναν,, αλλά και των λεγόμενων προβλημάτων στο Αιγαίο-δηλαδή των μονομερών και παράνομων  διεκδικήσεων της Τουρκίας-, σε δεδομένους χρόνους, πριν και από την  έναρξη των διαπραγματεύσεων της Τουρκίας και εν πάση περιπτώσει πολύ πριν από την κατάληξη τους .

Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν  έτσι, το σχέδιο Άναν δεν πέρασε τότε. Αλλά ξαναγυρίζει τώρα , τουλάχιστον στα πολύ επικίνδυνα  στοιχεία του.
Και τα ελληνοτουρκικά προβλήματα πάγωσαν μεν από την πλευρά της Αθήνας , ενώ η Τουρκία υλοποιεί πλέον σταθερά όλες τις μονομερείς αποφάσεις της για το Αιγαίο.

Η Αθήνα και η Λευκωσία  επιμένουν ακόμα και σήμερα ότι θέλουν την Τουρκία  στην Ένωση, διότι κατ αυτόν  τον  τρόπο και μέσα από την πίεση των διαπραγματεύσεων, δείχνουν να πιστεύουν, ακράδαντα,  ότι η Τουρκία  θα  προτιμήσει να μετατραπεί σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα στο εσωτερικό της, με όλες εκείνες τις θηριώδεις μεταρρυθμίσεις  που είναι υποχρεωμένη να κάνει και εφ όσον έχει ικανοποιήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Κύπρο και την Ελλάδα.

Η Τουρκία όμως  αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν θέλει να μετατραπεί σ ένα πλήρες, κανονικό, ευρωπαϊκό κράτος, ούτε βιάζεται να διαπραγματευθεί μια λύση στο Κυπριακό, που δεν θα είναι στα μέτρα της, ούτε σέβεται διεθνείς συμφωνίες και κανονισμούς σε ότι αφορά στο Αιγαίο, αλλά θεσπίζει δικούς της νόμους και τους εφαρμόζει μάλιστα.

Επιπροσθέτως , αρχίζει να  αντιμετωπίζει την ΕΕ με προκλητικό τρόπο, επιμένοντας ότι η Ευρώπη είναι αυτή που έχει ανάγκη την Τουρκία και γι αυτό θα την προτιμήσει τελικώς απέναντι στην Κύπρο γιατί  αυτή είναι η μόνη περιφερειακή δύναμη που θα φέρει κοντά την Ευρώπη με τη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο, ενώ μέσω του τούρκικου εδάφους, η Ευρώπη θα έχει πετρέλαιο και φυσικό αέριο που δεν θα είναι κατ ανάγκην ρωσικής προέλευσης

Η ουσία είναι ότι η Ευρώπη θέλει και μπορεί να έχει σχέσεις με την Τουρκία Η Τουρκία  είναι υποχρεωμένη να έχει σχέση με την Ευρώπη , όποια και αν είναι τα σχέδια της και οι επιδιώξεις της .
Το ζητούμενο όμως είναι η μορφή , το περιεχόμενο  , ο βαθμός εξάρτησης και οι δικλείδες ασφάλειας αυτής της εξάρτησης .

Ο σκληρός πυρήνας της ΕΕ, δηλαδή οι μεγάλες χώρες της ευρωζωνης  με άλλα  λόγια ,  έχουν ήδη τοποθετηθεί ορθά απέναντι στην Τουρκία:
Ναι μεν διαπραγματεύσεις ,  αλλά με προηγούμενη υλοποίηση όλων των εκκρεμοτήτων της  Άγκυρας απέναντι σε θεσμούς και κράτη μέλη . Αλλά ακόμα και όταν ολοκληρωθεί η  διαδικασία , τότε τα κράτη μέλη θα επανεξετάσουν αν χωράει η Τουρκία  ως πλήρες μέλος και η απόφαση αυτή θα τεθεί σε δημοψηφίσματα σε ορισμένα κράτη μέλη .
Επιπροσθέτως, Γαλλία και Γερμανία αλλά και Αυστρία έχουν ήδη εκδηλωθεί υπέρ της ειδικής σχέσης της Τουρκίας με την ΕΕ,με  ένα καθεστώς που θα προκύψει μέσα από διαπραγματεύσεις.

Να μην ξεχνάμε ότι οι 27 χώρες  έχουν συναινέσει στο πάγωμα 8 κεφαλαίων, προκειμένου να υλοποιήσει η Άγκυρα την υποχρέωση της για άνοιγμα λιμένων και αεροδρομίων της στην Κύπρο, ενώ η Γαλλία έχει προχωρήσει σε πάγωμα και άλλων κεφαλαίων διαπραγμάτευσης.
Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι ο βασικός λόγος για τον οποίο ο «σκληρός πυρήνας» της ΕΕ δεν επιθυμεί την Τουρκία  ως πλήρες μέλος της είναι .. η ίδια η Τουρκία, διότι αυτή  με βάση την έκταση της και το πληθυσμιακό της μέγεθος, σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές Συνθήκες,  καθίσταται «ισότιμη» πχ με τη Γερμανία ή τη Γαλλία  στη διαμόρφωση  πολιτικής και λήψης αποφάσεων.. Κάτι δηλαδή που δεν γίνεται εύκολα αποδεκτό από τους ακρογωνιαίους λίθους της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης

Αντιθέτως , διαπιστώνουμε ότι η Τουρκία  υποστηρίζεται ιδιαιτέρως  από όλες τις φιλοατλαντικές χώρες μέλη , (Βρετανία και πρώην ανατολικές χώρες) που στοχεύουν σε μία «χαλαρή» Ευρωπαϊκή Ένωση, μη αυτόνομη και ουσιαστικό βραχίονα της πολιτικής της Ουάσιγκτον
Έτσι ,οι χώρες αυτές προβάλουν, συστηματικώς, το επιχείρημα του πόσο απαραίτητη είναι η Τουρκία για την Ευρώπη, με τη μεγάλη αγορά της ,την εξωτερική πολιτική της , αλλά και την ενεργειακή πολιτική της.

Φυσικά, όλες αυτές οι χώρες κάνουν μονίμως τα στραβά μάτια  στην ‘άρνηση της Τουρκίας να υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Κύπρο και αντιθέτως προωθούν συστηματικώς την ενοχοποίηση της Κύπρου για την παρεμπόδιση της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας.

Έτσι λοιπόν  έχουμε μπροστά μας δυο παράδοξα:
Όσο περνά ο καιρός ,και η Τουρκία δεν υλοποιεί τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Κύπρο και ακολουθεί όλο και πιο προκλητική συμπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα, με την μορφή υλοποίησης και παγίωσης των τετελεσμένων  της στο Αιγαίο, άλλο τόσο Αθήνα και Λευκωσία από κοινού  διατρανώνουν την θέση τους ότι πάση θυσία η Τουρκία θα καταστεί μέλος όταν υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της . Που η Τουρκία δεν δείχνει καμιά διάθεση να τις υλοποιήσει.

Από την άλλη πλευρά, η Αθήνα και η Λευκωσία συντάσσονται, αυτή την στιγμή, ανοιχτά με τους πολέμιους της Κύπρου μέσα στην ΣΕ, που θέλουν την πλήρη ένταξη της Τουρκίας και αντιμάχονται τους υποστηρικτές της Κύπρου στην ΕΕ που είναι πολύ σκεπτικοί απέναντι στην πλήρη ένταξη της Τουρκίας και προτιμούν μια ειδική σχέση.

Η μονότονη επανάληψη αυτής της ελλαδικής και κυπριακής θέσης   δεν αποτελεί πλέον πηγή ούτε αισιοδοξίας ,αλλά ούτε και σιγουριάς  για την υλοποίηση του κοινού στόχου της σταθερής και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού και της εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Πρόσθετο ερώτημα αποτελεί και η κατηγορηματική τοποθέτηση του πρωθυπουργού της Ελλάδας μέσα στην Κυπριακή Βουλή, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτήρισε περίπου ως εχθρούς της εθνικής υπόθεσης όλους όσους  υποστηρίζουν το καθεστώς ειδικής σχέσης ΕΕ Τουρκίας.

Στην πολιτική όμως ο πρώτο μάθημα είναι να μην λες ποτέ όχι εκ προοιμίου.
Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, όταν οι μεγάλοι ευρωπαίοι εταίροι ,αλλά και η ίδια η Τουρκία αφήνουν ανοιχτή την προοπτική της ειδικής σχέσης, γιατί την αρνείται κατηγορηματικά η Αθήνα και η Λευκωσία;

Μία ελαφρά έστω μεταβολή  στην απόλυτη και αναποτελεσματική όπως αποδεικνύεται θέση της Ελλάδας και της Κύπρου δεν θα αύξανε, ίσως, το βαθμό πίεσης προς την Άγκυρα να υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Κύπρο;
Και δεύτερον γιατί η Αθήνα και η Λευκωσία θέτουν τους εαυτούς τους εκ προοιμίου εκτός  της ενδεχόμενης  διαπραγμάτευσης πάνω ή κάτω από το ευρωπαϊκό τραπέζι για το είδος και το περιεχόμενο μιας πιθανής ειδικής σχέσης με την Τουρκία;.

Η ελληνική κυβέρνηση μάλιστα φαίνεται να πιστεύει χωρίς να το δηλώνει δημοσίως ότι η Τουρκία, που είναι ή δρα ως περιφερειακή υπερδύναμη, δεν πρόκειται να συνδράμει στη λύση του Κυπριακού αν προηγουμένως δεν ξεκαθαρίσει το τοπίο της ένταξης στην ΕΕ, αλλά μυστηριωδώς πως , η Αθήνα πιστεύει ότι τώρα, σ αυτή τη φάση της διεθνούς υποχώρησης της , λόγω και της οικονομικής κρίσης , το μόνον που μπορεί να κάνει είναι να συζητήσει το θέμα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου με την Τουρκία.
Είναι φανερό ότι η πολιτική της Αθήνας τουλάχιστον απέναντι στην Άγκυρα εμφανίζει κενά σε επίπεδο δημόσιων τοποθετήσεων, που δεν θα γίνουν γνωστά  κατά την γνώμη μου, παρά μόνον όταν ο πρωθυπουργός πραγματοποιήσει την επίσκεψη του στην Ουάσιγκτον  και αποκτήσει ρόλο συμπληρωματικό σ αυτόν της Τουρκίας στην περιοχή:
Αν  δηλαδή  δεσμευτεί σε πάση θυσία λύση του Κυπριακού και των ελληνοτουρκικών,  ώστε να σταθεροποιηθεί η ευρύτερη περιοχή της Αν Μεσογείου , όπως  αρέσκεται τελευταία να λέει η Άγκυρα.

Η Άγκυρα όμως , που μεταβάλλεται και ελίσσεται δεν παραμένει στάσιμη στο Κυπριακό. Δείχνει μάλιστα να βιάζεται να εμπλέξει και την Αθήνα, ως εγγυήτρια δύναμη για να εξαναγκαστεί η Λευκωσία να πάρει δραματικές, μη αναστρέψιμες αποφάσεις για το μέλλον της  ως  κράτους, ως αναγνωρισμένης διεθνούς οντότητας ,μέλος του ΟΗΕ και ΕΕ.

Ο κ Νταβουτογλου αναφέρεται πολύ συχνά στην ανάγκη σύγκλισης τετραμερούς διάσκεψης, αλλά όπως άφησε να εννοηθεί στην Αθήνα τον Δεκέμβριο,  δεν θα είχε καμία αντίρρηση να πραγματοποιηθεί άτυπη τριμερής συνάντηση των εγγυητριών δυνάμεων για να δουν πως θα συμβάλουν στην τελική λύση το κυπριακού , που έτσι και αλλιώς το θέλουν μέχρι τον Ιούνιο, όταν θα επανεξεταστεί η Άγκυρα στην Ευρώπη

Νομίζω ότι μέσα αυτή την αίθουσα , άλλα ίσως και σε ολόκληρη την Κυπριακή επικράτεια,  ελεύθερη και κατεχόμενη, λίγες ακόμα αμφιβολίες υπάρχουν ότι η Τουρκία δουλεύει  συστηματικώς για  τη λύση της Συνομοσπονδίας στην Κύπρο ,για τη συνύπαρξη δύο ανεξάρτητων κρατών μέσα σ ένα κράτος που δεν θα είναι η συνέχεια της υφισταμένης Κυπριακής Δημοκρατίας , άλλα το νέο κράτος από τη συνένωση των δυο συνιστώντων κρατών.

Δεν υπάρχει  σημείο και θέμα στις θέσεις της τ/κ πλευράς στα έγγραφα των συνομιλιών για το Κυπριακό, στο οποίο η Άγκυρα, που υπαγορεύει τις διαπραγματεύσεις στους τουρκοκύπριους, να μην κατοχυρώνει στην πράξη και αμετάκλητα τη μορφή λειτουργίας της συνομοσπονδίας .
Από τον τρόπο λήψης των αποφάσεων σε όλα τα επίπεδα, είτε ανάμεσα στις δυο ομόσπονδες περιοχές, είτε ανάμεσα στην μια ομόσπονδη περιοχή και την κεντρική κυβέρνηση η τ/κ πλευρά επιμένει στην  αυτόνομες αποφάσεις του κάθε συνιστώντος κράτους , που σχεδόν ποτέ δεν υποτάσσεται στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση, τους νόμους και το Σύνταγμα, παρά μόνον μέσα από τη μορφή « Συμφώνου Συνεργασίας» που θα έχει  εκπονηθεί και υπογραφεί ανάμεσα στην κεντρική και την τοπική κυβέρνηση.
Επιμένει στη λήψη ξεχωριστών αποφάσεων με άλλα κράτη και δεν δέχεται την εφαρμογή του υπάρχοντος κοινοτικού κεκτημένου, αλλά επιμένει σε διαμόρφωση πρωτογενούς ευρωπαϊκού δικαίου.  

Με δυο λόγια, τα επίσημα έγγραφα  των θέσεων των δύο πλευρών στη διαπραγμάτευση, ακόμα και τα σημεία σύγκλισης ,όπου αυτά έχουν επιτευχθεί, δημιουργούν σαφώς την εντύπωση ότι το κράτος που θα προέλθει από τη λύση δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει, δεν θα μπορέσει να συμβαδίζει με τους άλλους εταίρους μέσα στην ΕΕ, με την Τουρκία είτε μέσα είτε έξω από την Ευρώπη.

Αλλά  ο μεγαλύτερος κίνδυνος κατά την γνώμη  μου είναι και πάλι η εμφάνιση του εφιαλτικού ερωτήματος που σημάδεψε και την τύχη του σχεδίου Άναν:
Τι θα συμβεί εκείνο το δευτερόλεπτο για το νέο συνεταιριστικό  κυπριακό κράτος όταν  το πνεύμα , η δομή λειτουργίας του κυπριακού κράνους και η εκτελεστική εξουσία του οδηγηθούν σε ασφυκτικό αδιέξοδο, σε μη βιώσιμο μέλλον ;
Μήπως τα δύο κράτη στην Κύπρο τότε τραβήξουν χωριστά το δρόμο τους; Και τότε τι θα συμβεί με την μια ανεξάρτητη διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία του σήμερα;

Το ερώτημα είναι βασανιστικό και υπαρκτό Γιατί σε καμία γραπτή αράδα των επίσημων θέσεων και συγκλίσεων των δυο κοινοτήτων στις διαπραγματεύσεις δεν φαίνεται σταθερά, καθαρά και απόλυτα ότι  αν δεν υπάρξει συμφωνία, ή και διάλυση της συμφωνίας  τότε  επανέρχεται σε ισχύ η προηγούμενη κατάσταση, δηλαδή η εξακολούθηση της σημερινής Κυπριακής Δημοκρατίας.
Με δύο λόγια,  το τίμημα της συμφωνίας να μην είναι η οριστική και αμετάκλητη διάλυση «σε φύλο και φτερό» της υπάρχουσας Κυπριακής Δημοκρατίας , ώστε τώρα ύστερα από 35 χρόνια εισβολής και κατοχής οριστικοποιηθεί  η διάλυση της Κύπρου.

Και το ερώτημα γίνεται ακόμα πιο ασφυκτικό και εφιαλτικό:
Γιατί και η Τουρκία  έχει αλλάξει στόχο στο κυπριακό;

Στόχος της δεν είναι πια η απλή διχοτόμηση της νήσου. Είναι ο διαμελισμός της Κύπρου σε δυο κομμάτια, καθένα από τα οποία, θα ψάχνει  τους «διεθνείς προστάτες»του για να εξασφαλίσει την διεθνή στήριξη για την αναγνώριση του ως κράτος , ως διεθνής  οντότητα.

Με άλλα λόγια η Τουρκία επιδιώκει μανιωδώς να διαλύσει την υπάρχουσα Κυπριακή Δημοκρατία , το μοναδικό ανάχωμα στα επεκτατικά σχέδια της στην ευρύτερη περιοχή της Αν Μεσόγειου.
Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία αξίζει τέτοιας  θλιβερής τύχης και κατάληξης.

Οι αποφάσεις ενδεχομένως είναι πολύ δύσκολες για τους πολιτικούς  . Αλλά τουλάχιστον  η συζήτηση αυτή με μεγάλο συναισθηματικό βάσανο, άλλα και με ψυχρή λογική  πρέπει να ανοίξει τώρα.

 

Θράκη και Τουρκία

Μέρος της συνέντευξης του Φάνη Μαλκίδη στον τηλεοπτικό σταθμό ΘΡΑΚΗ ΝΕΤ

Οι (νέες) δηλώσεις του Τούρκου πρόεδρου της Δημοκρατίας και πρωθυπουργού και υπουργών, βουλευτών και άλλων παραγόντων επιβεβαίωσαν για ακόμη μία φορά την πολιτική της γειτονικής χώρα για την ελληνική Θράκη. Μάλιστα αν αυτό συνδυαστεί και με το γεγονός ένας σημαντικός κλάδος της παρακρατικής οργάνωσης της τουρκικής δομής «Εργκενεγκόν» είχε (και υπό άλλη μορφή έχει ) σαν στόχο τη Θράκη, τότε οι παρακάτω επισημάνσεις αποκτούν έχουν πρακτικό αποτέλεσμα.

1. Είναι γεγονός ότι μέχρι σήμερα η τουρκική πρακτική για την ελληνική Θράκη έχει περάσει κάθε διπλωματική οδό και κινείται σε παρακρατικές και τρομοκρατικές λεωφόρους. Η «Εργκενεγκόν» και οι μέχρι τώρα αποκαλύψεις για τη δραστηριότητά της έδωσαν την ευκαιρία σε όσους είχαν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις για τον τουρκικό ρόλο στη Θράκη να κατανοήσουν και στην πράξη ότι οι δομές του τουρκικού μηχανισμού, κράτος, στρατός, παρακράτος, λειτουργούν σε πλήρη αρμονία και καθολική συνεργασία έχοντας σαν στόχους όχι μόνο μέσα στην τουρκική επικράτεια (στόχος δολοφονίας ο Οικουμενικός Πατριάρχης), αλλά και εκτός.
Η οργάνωση στην πραγματικότητα είναι το alter ego της στρατογραφειοκρατίας. Η οργάνωση η οποία έκανε την βρώμικη δουλειά, από δολοφονίες και βομβιστικές ενέργειες, μέχρι τις προβοκατόρικες υποθέσεις
Μάλιστα η Θράκη δεν αποτελεί έναν περιφερειακό στρατηγικό στόχο για το κράτος-παρακράτος- τρομοκράτη, αλλά κεντρική επιλογή με διακριτές και ουσιαστικές στοχεύσεις. Εναντίον προσώπων και κινήσεων που παλεύουν για την ανάδειξη του τουρκικού επεκτατισμού στη Θράκη.
Παράλληλα θεσμοί που απολαμβάνουν τη στήριξη αυτού του τριγώνου τρομοκρατικών δραστηριοτήτων όπως σύνδεσμοι, σύλλογοι και περιοδικά αλληλεγγύης προς τους «Τούρκους της Δυτικής Θράκης», αποτελούν κέντρα μυστικών υπηρεσιών, παράνομων και έκνομων πράξεων που αμφισβητούν και υποσκάπτουν την ακεραιότητα της Ελλάδας.
Για παράδειγμα, το περιοδικό «Γενί Μπατί Τράκια» είναι ο μηχανισμός μέσω του οποίου το βαθύ κράτος ασχολείται με την Θράκη.
Επίσης στον κατάλογο των συλληφθέντων για την υπόθεση της Εργκενεγκόν, είναι και ο πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου της Άγκυρας Σινάν Αϊγκιούν, μέσω του οποίου πραγματοποιούνταν χρηματοδοτήσεις ψυχολογικών επιχειρήσεων στον χώρο της μειονότητας στη Θράκη.
Ο εν λόγω επιχειρηματίας ήταν χρηματοδότης του Σαδίκ στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και την τελευταία φορά που επισκέφθηκε την Θράκη με ιδιωτικό αεροσκάφος δήλωσε με νόημα ότι την επόμενη φορά θα έλθει με πολλά αεροσκάφη…
Και αυτές οι διαπιστώσεις αποτελούν την αρχή μόνο ενός μεγάλου παγόβουνου που το λιώσιμό του θα αποκαλύψει και άλλες πράξεις που αναιρούν τις διακηρύξεις για ειρηνική συμβίωση και προετοιμάζουν ένταση και διαρκή κρίση.
Αυτά μπορούν να συνδυαστούν και με το γεγονός ότι με κάθε τρόπο οι τουρκικοί μηχανισμοί προωθούν τη προσφυγή σε ευρωπαϊκή και διεθνή φόρα προκειμένου να υπάρξουν αποφάσεις δικαστηρίων που θα πιέσουν πολιτικά την Ελλάδα να προβεί σε περαιτέρω υποχωρήσεις στη Θράκη.

2. Η Τουρκία προσπαθεί εδώ και χρόνια να αμφισβητήσει την ύπαρξη και άλλων συνιστωσών μέσα στους κόλπους των μουσουλμάνων, τόσο θρησκευτικά όσο και εθνοτικά. Για αυτήν υπάρχουν μόνο σουνίτες και μόνο Τούρκοι. Μάλιστα με ενέργειές της προσπαθεί να επιβάλλει αυτήν την ρατσιστική πραγματικότητα. Οι επισκέψεις σε χώρους των σιιτών- μπεκτασίδων από τους Τούρκους επισήμους, η αλλοίωση του χαρακτήρα των πομακικών πανηγυριών, η πίεση προς τους Τσιγγάνους και οι διαρκείς υπομνήσεις για «τουρκική μειονότητα» κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση. Ταυτόχρονα η τουρκική πολιτική προσπαθεί να υπονομεύσει κάθε προσπάθεια διαφορετικότητας μέσα στους μουσουλμάνους, τρομοκρατώντας με κάθε τρόπο τις προσπάθειες των Πομάκων και των Τσιγγάνων για ανάκτηση της ταυτότητάς τους και απεμπλοκής από τους τουρκικούς μηχανισμούς. Μάλιστα σε κάθε ευκαιρία γίνεται αναφορά από καθεστωτικούς παράγοντες από την Τουρκία, από τους ψευδομουφτήδες, στη μία και ενιαία μειονότητα, δηλαδή την «τουρκική» και στον αγώνα που πρέπει να συνεχιστεί ώστε «να γίνει η δυτική Θράκη τουρκική!»

3. Η συνεχή υπονόμευση και αμφισβήτηση με κάθε μέσο της ελληνικής κυριαρχίας στην ελληνική Θράκη είναι πραγματικότητα. Η Άγκυρα ανήγαγε τη μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη σε μείζον θέμα «διαπραγματεύσεων» με την Αθήνα. Η ενέργεια μάλιστα της Τουρκίας να συγκαλέσει «ειδική συνεδρίαση» της τουρκικής εθνοσυνέλευσης για το θέμα της μειονότητας και οι σχετικές ανακοινώσεις του Γκιουλ επισημοποιούν πλέον από πλευράς Τουρκίας ότι «μείζον θέμα» της διαπραγμάτευσης θα αποτελεί πλέον η μειονότητα στη Θράκη.
Η κατάσταση στη Θράκη δεν αποτελεί ούτε κυνήγι μαγισσών, ούτε φαντασμάτων. Είναι μία πραγματικότητα την οποία όσοι την αντιληφθούν μπορούν να κατανοήσουν ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος, που δεν είναι άλλο από τη δράση του τουρκικού κράτους, το οποίο επισήμως απέκτησε και δομή παρακράτους.

ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Οι εκδόσεις «Στοχαστής» σας προσκαλούν την Τετάρτη 27.1.2010 στις 7.30 μμ, στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20, στην εκδήλωση που οργανώνουν με την ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου του Γ.Δ. Ζιούτου «Το Διεθνές Εργατικό Κίνημα στον 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα». Την παρουσίαση του βιβλίου θα κάνουν ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Γιώργος Κουκουλές, ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, ο καθηγητής του ΕΜΠ και διευθυντής του περιοδικού «Θέσεις» Γιάννης Μηλιός και ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. Τη συζήτηση θα συντονίσει ο συγγραφέας και διευθυντής των εκδόσεων «Στοχαστής» και του περιοδικού «Τετράδια» Λουκάς Αξελός.

Ο Αλβανικός εθνικισμός και το Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό της Ακαδημίας Επιστημών των Τιράνων

του Φάνη Μαλκίδη

«Αλβανικά εθνικά εδάφη» τα Ιωάννινα, η Ηγουμενίτσα, η Άρτα και η Πρέβεζα … «Αλβανοί» ο Μάρκος Μπότσαρης και ο Πύρρος Δήμας. Αυτά και άλλα πολλά … περιλαμβάνει η νέα έκδοση του Αλβανικού Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού, που κυκλοφόρησε πρόσφατα η Ακαδημία Επιστημών των Τιράνων, με κρατική χρηματοδότηση. Πρόκειται για τη «βελτιωμένη» επανέκδοση του Αλβανικού Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού, που είχε κυκλοφορήσει το 1985 επί καθεστώτος του Ενβέρ Χότζα. Στη νέα έκδοση, αφαιρέθηκαν τα «φιλοχοτζικά» λήμματα τα οποία αντικαταστάθηκαν με αναφορές που τονώνουν το αλβανικό εθνικό μεγαλείο, όπως η «απελευθέρωση» του Κοσσυφοπεδίου κλπ .Στην εισαγωγή υπογραμμίζεται πως το συγκεκριμένο λεξικό είναι «εθνικού χαρακτήρα» και το περιεχόμενό του «αφορά το αλβανικό έθνος και την πατρίδα του».

«ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΕΘΝΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ» Η Β.Δ ΕΛΛΑΔΑ

Για την Αλβανική Ακαδημία Επιστημών, τη πνευματική και επιστημονική «ελίτ» της χώρας ουσιαστικά, η περιοχή της Ηπείρου, θεωρείται «αλβανικό εθνικό έδαφος», το οποίο κατέλαβε στρατιωτικά η Ελλάδα το 1912 – 1913. «Τα Ιωάννινα μαζί με ένα μεγάλο κομμάτι της Τσαμουριάς και άλλα αλβανικά εδάφη εδόθησαν στην Ελλάδα από τις Μεγάλες Δυνάμεις η οποία τα κατέλαβε στρατιωτικά» γράφει συγκεκριμένα το Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό, που «βλέπει» Τσάμηδες σε Θεσπρωτία και Πρέβεζα. «Η Τσαμουριά είναι μεγάλη γεωγραφική και εθνολογική περιοχή στο νοτιότερο τμήμα των εδαφών που κατοικούνται από Αλβανούς» αναφέρει συγκεκριμένα, κάνοντας λόγο για «γενοκτονία» που υπέστησαν οι Τσάμηδες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από τις ελληνικές αρχές, που τους εκδίωξαν από την περιοχή.

«ΑΛΒΑΝΙΔΑ» ΚΑΙ Η ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ

Για την αλβανική «πνευματική» ελίτ, η μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου Ολυμπιάδα, ήταν … Αλβανίδα, αφού τα αρχαία ηπειρωτικά φύλα (Θεσπρωτοί, Χάονες, Μολοσσοί κ.α) χαρακτηρίζονται ιλλυρικής και όχι ελληνικής προέλευσης, όπως είναι γενικά αποδεκτό. Ακόμη και ο Σουλιώτης Μάρκος Μπότσαρης, κορυφαία μορφή της ελληνικής επανάστασης του 1821, παρουσιάζεται ως … «Marko Boçari». Αλβανός μισθοφόρος, που απλά … πολέμησε στο πλευρό των Ελλήνων εξεγερμένων κατά των Τούρκων. Ως «αλβανική» προσωπικότητα, υπάρχει καταχωρημένος και ο Χρυσός Ολυμπιονίκης Πύρρος Δήμας, χωρίς καμία απολύτως αναφορά στην ελληνική καταγωγή του.

«ΕΠΟΙΚΟΙ» ΟΙ ΒΟΡΕΙΟΗΠΙΡΩΤΕΣ

Οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, στο νότιο τμήμα της χώρας, θεωρούνται «έποικοι» στην περιοχή, από τα χρόνια της τουρκοκρατίας, αφού σύμφωνα με τους συντάκτες του Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού «βρέθηκαν εκεί για να … εργαστούν στα τσιφλίκια των μπέηδων». «Ουσιαστικά δεν υπάρχει καμία αναφορά για τα πολιτιστικά, δημογραφικά και γεωγραφικά χαρακτηριστικά της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, καθώς και της συμβολής της στην αλβανική κοινωνία» λέει ο κ.Κώστας Μπάρκας, πρώην βουλευτής της «Ομόνοιας» και πρόεδρος του ομογενειακού συλλόγου «Προωθώντας την ταυτότητα μας».

ΜΕ ΟΡΑΜΑ ΤΗ «ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΒΑΝΙΑ»

Η Αλβανική Ακαδημία Επιστημών, θεωρείται το πιο σημαντικό επιστημονικό ίδρυμα της Αλβανίας. Οι δράσεις της κινούνται με μοναδικό στόχο την προώθηση επίλυσης του «αλβανικού εθνικού ζητήματος», με ένωση όλων των Αλβανών στα Βαλκάνια. Εκτός από το Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό, σημαντικότερο έργο της Ακαδημίας θεωρείται η έκδοση του βιβλίου : «Πλατφόρμα για την επίλυση του Αλβανικού Ζητήματος» το 2000 σε αλβανικά και αγγλικά. «Το έργο χαρακτηρίζεται από έντονο αλυτρωτισμό, αφού υποστηρίζεται με φανατισμό η «ένωση όλων των Αλβανών σε ένα εθνικό κράτος». Συγκεκριμένα γίνεται λόγος για «το σύνολο του Κοσσυφοπεδίου, τα δυτικά Σκόπια με την πρωτεύουσα της χώρας», ενώ τα όρια του «ιστορικά εθνικού αλβανικού χώρου» απλώνονται πολύ πέρα από τις κατοικούμενες από Αλβανούς περιοχές της πρώην Γιουγκοσλαβίας, για να περιλάβουν την «μείζονα Τσαμουριά» μέχρι την Πρέβεζα, την Καστοριά και τη Φλώρινα» λέει ο κ.Φάνης Μαλκίδης, διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών, συγγραφέας του βιβλίου «Όψεις του Αλβανικού εθνικού ζητήματος», το οποίο περιλαμβάνει την «Πλατφόρμα για την επίλυση του Αλβανικού Ζητήματος», στην ελληνική γλώσσα.

ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΣΤΑΘΜΑ

Πρόσφατα στα γειτονικά Σκόπια, απειλήθηκε νέα εμφύλια σύρραξη ανάμεσα σε Σλάβους και Αλβανούς της χώρας, λόγω της Εγκυκλοπαίδειας που εξέδωσε η εκεί Ακαδημία Επιστημών και Τεχνών, με «αμφιλεγόμενες» αναφορές στην αλβανική μειονότητα, που είχε ως αποτέλεσμα να υπάρξουν σοβαρές αντιδράσεις. Τελικά η σκοπιανή Ακαδημία, αποφάσισε να προχωρήσει στην αναθεώρηση όλων των επίμαχων αναφορών, που από τους Αλβανούς, τόσο στα Σκόπια, όσο στη Πρίστινα και στα Τίρανα, θεωρήθηκαν ως «υποτιμητικές» για τους ίδιους. «Είναι ειρωνικό από τη μία οι Αλβανοί να ζητούν από τους Σκοπιανούς να αφαιρεθούν από την Εγκυκλοπαίδεια τους τα όσα οι ίδιοι θεωρούν προσβλητικά για το έθνος τους και την Αλβανία και την ίδια στιγμή μέσω της δικής τους Ακαδημίας, να προχωρούν στην έκδοση ενός επίσημου Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού, με αναφορές που προσβάλλουν την Ελλάδα και την ελληνική μειονότητα και σίγουρα δε συνάδουν με το καλό πνεύμα συνεργασίας και φιλίας ανάμεσα στις δύο χώρες» επεσήμανε από την πλευρά του ο κ.Βασίλης Μπολάνος, πρόεδρος της «Ομόνοιας» του κόμματος της ελληνικής εθνικής μειονότητας στην Αλβανία και δήμαρχος Χιμάρας. Αξίζει να σημειωθεί πως αν οι δύο πρώτοι τόμοι του επίμαχου Αλβανικού Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού, τυπώθηκαν το 2008 στα Τίρανα, κυκλοφόρησαν μόλις πρόσφατα στα αλβανικά βιβλιοπωλεία. Οι υπόλοιποι τόμοι, αναμένεται να εκδοθούν, μέχρι το τέλος του 2010.

Μεταμοντερνισμός – εθνομηδενισμός – αποδομησμός VΙΙΙ

του καθηγητή Παν. Ηφαιστου

8.    Η δύσκολη θαλασσοπορία του εθνοκρατοκεντρικού κόσμου του 21ού αιώνα

 Αναμφίβολα, η πορεία προς ένα εθνοκρατοκεντρικό κόσμο και ενδεχομένως στο βάθος του μέλλοντος ένα εθνοκεντρικού μη κυριαρχικά οριοθετημένου κόσμου (μετεξελιγμένο παράδειγμα της Βυζαντινής Οικουμένης;) είναι μια θαλασσοπορία προς μια ίσως άφθαστη Ιθάκη. Όμως, σωστά, προσανατολισμένη. Ακριβώς, η εσχατολογία είναι ιδεολογικό προϊόν που απαιτείται να σιγά σιγά να ξεχάσουμε. Τόσο εντός των εθνοκρατών του μέλλοντος όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις, η ειρήνη, η σταθερότητα, η αντιμετώπιση μεγάλων προβλημάτων όπως η άνιση ανάπτυξη, τα μέσα μαζικής καταστροφής και τα περιβαλλοντολογικά προβλήματα θα αντιμετωπίζονται με δυσκολία θαλασσοπορώντας εν μέσω τρικυμίας, Κυκλώπων, Λαιστρυγόνων, Σειρήνων και θυμωμένων Ποσειδώνων. Το ζήτημα είναι, όπως σοφά λέει ο μέγας Αλεξανδρινός ποιητής (μας): «Τι κουβανούμε και τι κτίζουμε μες την ψυχή μας». Αυτά για εμένα ως διεθνολόγο έχουν δύο κυρίως προεκτάσεις:

Πρώτον, προσκόλληση μέχρι εσχάτων στο κοσμοθεωρητικό δόγμα της Εθνικής Ανεξαρτησίας ως Κοσμοθεωρία των Εθνών. Τονίζω ξανά ότι αυτό προνοούν και οι μη νομικίστικα νοούμενες υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου. Δηλαδή, του διεθνούς δικαίου που δεν εξυπηρετείται από τα κροκοδείλια δάκρυα των υποστηρικτών των μεταμοντέρνων μεταψυχροπολεμικών επεμβάσεων.

Δεύτερον, ανθρωπολογική ανάπτυξη μη μοντερνιστικά νοούμενη υπό το πρίσμα των πραγματικοτήτων της εθνοκρατοκεντρικής πλέον δομής του κόσμου (και υπό αυτό το πρίσμα απαιτείται να δούμε και το μέγα ζήτημα της διαλεκτικής σχέσης μετανάστευσης-λαθρομετανάστευσης που αποδεσμεύει τεράστιες αποσταθεροποιητικές δυναμικές λόγω των αποικιοκρατικών και νεοαποικιακών αβαριών των τελευταίων αιώνων). Μια τέτοια πορεία παράλληλα με την προσκόλληση στην κοινή για όλα τα έθνη κοσμοθεωρία της Εθνικής Ανεξαρτησίας προϋποθέτει ανάδειξη, καλλιέργεια και προσκόλληση των πολιτών κάθε εθνοκράτους στις εθνικές τους κοσμοθεωρίες.

Γιατί τέτοιες παραδοχές συμβατές με τα κοινωνικοοντολογικά γεγονότα είναι η μόνη λογική προσέγγιση αποκόλλησης από τις δεσποτικές δομές της έμμεσης αντιπροσώπευσης και κίνησης με φορά προς εξεζητημένες δομές άμεσης δημοκρατίας. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι πολίτες-εντολείς θα ασκούν ολοένα και μεγαλύτερη εποπτεία πάνω στην  εξουσία στο εσωτερικό κάθε εθνοκράτους και πάνω στους διεθνείς θεσμούς του ολοένα και πιο αναπτυσσόμενου εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος (το ίδιο ισχύει και για την ΕΕ η οποία λογικό και ορθολογιστικό είναι να διαφυλαχθεί από τα κοσμοπολίτικα υλιστικά δόγματα του παρελθόντος, καθώς επίσης και από το ενδεχόμενο οι εντολοδόχοι υπερεθνικοί θεσμοί να λειτουργούν εκτός των οριοθετήσεων των διακυβερνητικών θεσμών με αποτέλεσμα να αυξάνει το δημοκρατικό έλλειμμα).

 

Καταληκτικά παρατηρούμε ότι εξορθολογισμός της πολιτικής ενδοκρατικά και διακρατικά σημαίνει πολλά πράγματα μαζί.

Πρώτον, κατανόηση του γεγονότος ότι παγκοσμιοποίηση δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο πλανητικοποίηση. Εξορθολογισμός της πολιτικής σημαίνει εμπέδωση της δημοκρατίας εθνοκρατοκεντρικά αυστηρά στο πλαίσιο διακυβερνητικών διεθνών θεσμών όπου η εφαρμογή των υψηλών αρχών του διεθνούς δικαίου περί διακρατικής ισοτιμίας και εσωτερικής-εξωτερικής αυτοδιάθεσης θα είναι αναγκαστικά ένα μόνιμο στοίχημα που θα κερδίζεται καθημερινά. Ακριβώς το ίδιο ισχύει για το παραδειγματικό μετά-νεοτερικό εθνοκρατοκεντρικό σύστημα της ΕΕ.

Δεύτερον, εξοστρακισμό όλων των ιδεολογιών στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και επάνοδο της πολιτικής Αριστοτελικά νοούμενης. Δηλαδή της κλασικής και διαχρονικά δοκιμασμένης κοινωνιοκεντρικής θεμελίωσης του Κοινωνικού και του Πολιτικού υπό συνθήκες μιας διαρκώς και πιο στενής σχέσης πολίτη εξουσίας και με δεδομένο το θέσφατο της εθνικής ανεξαρτησίας. Πρόοδοι του πολιτικού πολιτισμού αυτού του είδους στο πολιτειακό επίπεδο και διακρατικά σημαίνει ότι οι μοντερνιστικές αντιλήψεις της πολιτικής που τόσο αρνητικά επηρέασαν την ιστορική διαδρομή των τελευταίων αιώνων, θα οδηγηθούν σταδιακά, και αυτές, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Τρίτον, απαιτείται να τονιστεί ότι, αυτονόητα, μια τέτοια τάση θα αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη δύναμη ενόσω μεγάλα έθνη όπως η Ρωσία και πολλά άλλα μεγάλα αναδυόμενα έθνη αφήσουν κατά  μέρος τις αδιέξοδες μοντερνιστικές ηγεμονικές αντιλήψεις που τους τελευταίους αιώνες τράφηκαν από τα μοντερνιστικά ιδεολογικά δόγματα. Λογικά αυτό σημαίνει εγκατάλειψη κοσμοϊστορικών διεθνιστικών σχεδίων και προσκόλληση στις θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου που στηρίζουν την εθνική ανεξαρτησία. Η εθνική ανεξαρτησία ως κοσμοθεωρία και οι Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου είναι αντί-ηγεμονικού χαρακτήρα.

            Τέταρτον, όλοι οι ευγενείς στόχοι θα τιναχτούν στο αέρα αν μεγάλα προβλήματα όπως η άνιση ανάπτυξη και τα κατάλοιπα των διενέξεων της αποικιακής και νεοαποικιακής εποχής δεν αντιμετωπιστούν. Και πάλιν, όμως, ενέχει μεγάλη σημασία κατά πόσο το εθνοκρατοκεντρικό σύστημα κινείται με φορά προς την Ιθάκη ή αντίστροφα προς την επαναφορά του ιδεολογικού φαινομένου. Για όσους δεν το έχουν κατανοήσει θαλασσοπορώντας στον 21 αιώνα κύριο πρόβλημα είναι ο ηγεμονισμός. Όπως πρέπει να έχει γίνει αντιληπτό, ένα κύριο στήριγμά του είναι οι εθνομηδενιστικές παραδοχές.

 

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 20ΕΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ VII

 

Η ΑΧΙΛΛΕΙΟΣ ΠΤΕΡΝΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ

Tου ΝΕΟΚΛΗ ΣΑΡΡΗ

Δύο χρόνια μετά την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, η Άγκυρα πίστευε ότι είχε «λύσει» το κυπριακό πρόβλημα και πως ήταν ζήτημα χρόνου η ελληνική πλευρά να το «χωνέψει». Σειρά είχαν το πλέγμα των υπολοίπων ζητημάτων που θεωρούσαν ότι ήταν σε εκκρεμότητα, δίδοντας άμεση προτεραιότητα στο Αιγαίο, για το οποίο κάτω από το πρόσχημα της χάραξης της υφαλοκρηπίδας του (στο οποίο με τον χρόνο προστέθηκαν και οι θεωρίες των «γκρίζων» ζωνών) υπέβοσκε η ίδια με την Κύπρο στοχοθεσία: μια ιδιότυπη ελληνοτουρκική συγκυριαρχία με βαρύνουσα σ’ αυτήν την τουρκική επικυριαρχία επί του συνόλου, κατά τον τύπο «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μας».

Το απογοητευτικό αυτό τοπίο είχε όμως ένα δυο αχίλλειες πτέρνες, τις οποίες μπορούσε να διακρίνει ένα προσεκτικό μάτι και οι οποίες φαίνονταν έμμεσα αλλά σαφώς από τις ίδιες τις ίδιες τις τουρκικές πηγές από τις οποίες προέκυπτε ο όλος σχεδιασμός. Ο Τουράν Γκιουνές ειδικά, πέραν των όσων ανέφερα, μου εξήγησε διά μακρών τους λόγους για τους οποίους η Τουρκία φοβάται και προσπαθεί όπως αποφύγει τη διχοτόμηση στην Κύπρο. Είχε μάλιστα, με τη θυμοσοφία που τον χαρακτήριζε, σχεδιάσει και τι μπορούσε να συμβεί στην περίπτωση διαμελισμού της Μεγαλονήσου. Στο τμήμα το οποίο θα περιερχόταν στην Ελλάδα θα ήταν δυνατόν να εγκατασταθούν, για παράδειγμα, βαλλιστικά οπλικά συστήματα τα οποία να απειλούσαν και την κεντρική ακόμη Μικρά Ασία (εάν κανείς μελετήσει το περισπούδαστο σύγγραμμα του σημερινού υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου «Στρατηγική σε Βάθος», θα διαπιστώσει τον φόβο που προκάλεσε στην Άγκυρα η πιθανότητα εγκατάστασης των πυραύλων S300 στην Κύπρο (ανάλογη ενέργεια προς εκείνη του Μακαρίου που απετράπη το 1964, γεγονός που τον είχε κάνει γνωστό ως «Κάστρο της Μεσογείου»).
Έτσι η Τουρκία, κατά τον Γκιουνές, «στοχεύει στον έλεγχο ολοκλήρου της Κύπρου». Η πρόθεσή της αυτή δεν έχει άμεση σχέση με την ύπαρξη των Τουρκοκυπρίων, αλλά σχετίζεται με τα ευρύτερα συμφέροντά της στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Άλλωστε και ο Νταβούτογλου σήμερα, στο ίδιο σύγγραμμά του, προκλητικά αναφέρει πως «και αν δεν υπήρχαν Τούρκοι στην Κύπρο», η πολιτική της Τουρκίας έναντι αυτής θα ήταν η ίδια, δεδομένου ότι διακυβεύονται (τα ηγεμονικά της) συμφέροντα στην ευρύτερη γεωστρατηγική περιοχή και προς επίρρωση του ισχυρισμού του τονίζει ότι το ίδιο συμβαίνει με τα νησιά του Αιγαίου τα οποία «κατέχει η Ελλάδα», όπως είναι η Δωδεκάνησος, στην οποία, αν και δεν διαβιούν πλέον ενάριθμοι Τούρκοι, η Τουρκία επιδεικνύει (ή πρέπει να επιδείξει) το ανάλογο προς την Κύπρο ενδιαφέρον.

Με βάση τα παραπάνω στόχος της Τουρκίας είναι ο έλεγχος της Κυπριακής Δημοκρατίας, δηλαδή η μετατροπή της σε ελεεινό ανδρείκελο της Άγκυρας. Πώς όμως μπορεί λοιπόν να συμβεί αυτό;
Το πλεονέκτημα της διεθνούς προσωπικότητας

 

Οι οθωμανικές δομές των συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου
Συμπερασματικά από τα λεγόμενα του Γκιουνές προέκυπτε η αναδιοργάνωση επί νέων βάσεων του κράτους στην Κύπρο, στο οποίο η διπεριφεριακή (και διζωνική) ομοσπονδιακή βάση (στην αρχή του συνεταιρισμού στη βάση 50% και 50% των δύο μερών) ήταν αναπόφευκτη. Οποιαδήποτε όμως λύση δεν θα προέβλεπε την επιστροφή των προσφύγων στις εστίες τους. Οι Έλληνες θα έπρεπε να το έπαιρναν απόφαση, δηλαδή να το χώνευαν. Το διαζύγιο ήταν οριστικό και αμετάκλητο. Προκειμένου να νοηματοδοτήσει τις τουρκικές προθέσεις θα πρέπει να ανατρέξει στις σχετικές εκφράσεις που χρησιμοποιούνται στα τουρκικά και οι οποίες δηλώνουν τις μορφές συνύπαρξης. Η πρώτη από αυτές είναι το ic – ice (ιτς – ιστέ) που σημαίνει «ο ένας εντός του άλλου», δηλαδή σε κατάσταση ανάμειξης. Ο δεύτερος είναι yan – yana (ο ένας δίπλα στον άλλο), δηλαδή μαζί και χώρια και ο τρίτος το ayrι – ayrι (αϊρί – αϊρί), που σημαίνει απολύτως χωριστά. Ο όρος που χρησιμοποιούσε ο συνομιλητής μου ήταν ο τελευταίος. Αυτή η τουρκική στοχοθεσία όμως δεν είναι δυνατό να κατανοηθεί δίχως μια επιβεβλημένη εμβάθυνση στον τρόπο διαβίωσης των διαφόρων εθνικοθρησκευτικών κοινοτήτων κατά την οσμανική περίοδο με βάση τη δομή που ανέφερα προηγουμένως. Επί αιώνες οι μη μουσουλμανικές κοινότητες (cemmaatι gayrι muslimin) διαβίωναν στις πόλεις (αλλά και σε χωριά) σε ξεχωριστές συνοικίες (σε κάποιες πόλεις μάλιστα, όπως στο Φανάρι στην Κωνσταντινούπολη, περιβάλλονταν από τείχη των οποίων η πύλη έκλεινε τη νύχτα). Αυτό όσον αφορά τους τόπους διαμονής και κατοικίας (και λέμε διαμονής, γιατί απαγορευόταν η έστω και διαφορετικού θρησκευτικού δόγματος, ομοθρήσκου ή «ομοεθνούς» διαμονή, όπως γραικού καθολικού χριστιανού (φράγκου), (Τηνιακού λόγου χάριν ή Σαντορινιού, σε οικία ορθοδόξου γραικού (Ρωμιού) με κίνδυνο αφορισμού του φιλοξενούντος ή εκμισθωτή). Η μόνη κοινή για όλες τις κοινότητες περιοχή ήταν η έκταση που περιέκλειε την αγορά (το «παζάρι») και τα κτίρια της διοίκησης. Αυτός είναι ο τρόπος του «μαζί και χώρια» και ανταποκρίνεται σ’ έναν κοινωνικό τύπο όπως της οσμανικής κοινωνίας που είναι παραδοσιακός. Με άλλη έκφραση ως παραδοσιακή κοινωνία το μόρφωμα, η γκετοποίηση, όπως θα λέγαμε σήμερα, ήταν λειτουργική, όπως λειτουργικές ήταν και οι εθικοθρησκευτικές (φυλετικές) διακρίσεις (η υποχρέωση των μη μουσουλμάνων να φέρουν ενδύματα από υφάσματα κατώτερης ποιότητας απ’ ό,τι οι μουσουλμάνοι ή εν πάση περιπτώσει διαφορετικού χρώματος, όπως και η υποχρέωση να φέρουν αναλόγου προς το θρήσκευμά τους χρώματος υποδήματα). Επίσης και η υποχρέωσή τους να σκύβουν γονυπετείς όταν περνούσε από μπροστά τους μουσουλμάνος (συνήθεια που επέζησε μέχρι πρόσφατα σε χωριά της Μικράς Ασίας από φανατικές μουσουλμάνες που έπρατταν το ίδιο στη θέα ανδρών – σε ένδειξη σεβασμού και υπακοής προς αυτούς). Ακόμη τα σπίτια των μη μουσουλμάνων δεν μπορούσαν να είναι βαμμένα άσπρα (αλλά να είναι σκούρου χρώματος) και σαφώς χαμηλότερα του ύψους των μη μουσουλμανικών σπιτιών. Όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα της αρχής κατά την οποία ο πρώτος τη τάξει των μη μουσουλμάνων ακολουθούσε τον τελευταίο στην τάξη μουσουλμάνο. Αρχή από την οποία προκύπτει και το διπλό κριτήριο το οποίο εφαρμόζουν οι Τούρκοι στις σχέσεις τους με την Ελλάδα (αλλά συνήθως και με τους Έλληνες σε μακροχρόνια διαβίωση μ’ αυτούς). Το διπλό αυτό κριτήριο είναι ακριβώς εκδηλωτικό της δομής εξουσίας η οποία διέπει τις σχέσεις της Τουρκίας με βάση την κάθετη αντίληψη των σχέσεών της με τρίτους τους οποίους θεωρούν ως υποκείμενους, ως ασθενέστερους, στη δική της εξουσία.

Σχετικά κάποτε, σε φιλική συζήτηση με τον συνάδελφο, πολύ γνωστό και καλό καθηγητή Ιστορίας Ζαφέρ Τοπράκ του Πανεπιστημίου του Βοσπόρου (και μαθητή και αυτού του κοινού μας δασκάλου Ταρίκ Ζαφέρ Τούναγια), συμφώνησε στην παρατήρησή μου ότι «δεν γίνεται τίποτε, Ζαφέρ, γιατί οι Τούρκοι αντιλαμβάνονται τις σχέσεις τους με τους άλλους κάθετα, όχι οριζόντια», σηκώθηκε όρθιος και μου είπε «να σε φιλήσω, εσύ ακτινογράφησες την ψυχή των Τούρκων» (sen Turklerin ruhunu rontgen etmissin).

 

Παρενθετικά θα πρέπει να τονίσουμε ότι τα παραπάνω δεν είναι άσχετα και με την Κύπρο, αλλά και με όλο το πλέγμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Στην Κύπρο, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η γενεσιουργός της Κυπριακής Δημοκρατίας Συνθήκη του Λονδίνου στηρίχτηκε στην οσμανική αρχή των εθνικοθρησκευτικών κοινοτήτων και μάλιστα πολύ χονδροειδώς, γιατί την εξέλαβε με βάση τον διαχωρισμό μουσουλμάνων – μη μουσουλμάνων. Απόδειξη αυτού είναι ότι οι κοινότητες Αρμενίων, Μαρωνιτών και Λατίνων της Μεγαλόνησου υπολογίστηκαν (και υπολογίζονται) στο ποσοστό των Ρωμιών (όπως αποκαλούν τους Ελληνοκυπρίους οι Τούρκοι και η Τουρκία, που σημαίνει ορθόδοξοι χριστιανοί – με αντίστοιχο για την άλλη πλευρά το μουσουλμάνοι και όχι Τούρκοι).

 

Το τρίτο σχήμα της συμβίωσης και η Κύπρος

 

Από τα παραπάνω λοιπόν είναι ολοφάνερο ότι η βασική πρόθεση της Τουρκίας για τη Μεγαλόνησο εξαρχής ήταν η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως νομικού προσώπου, ως διεθνούς προσωπικότητας και η επιβολή όχι μιας διχοτόμησης, αλλά ενός ιδιότυπου «συνομοσπονδιακού» κράτους όπου η μειονότητα του 18%, η οποία με την πάροδο του χρόνου διά των εποίκων ή μετακινουμένων ελευθέρως λόγω Ευρωπαϊκής Ένωσης πληθυσμών από την Τουρκία θα γίνει πλειοψηφία, θα είναι σε θέση να ελέγχει απολύτως όλη την έκταση του κράτους της Κύπρου (σε επίρρωση άλλωστε της παρατήρησης του «πατέρα» της Ζυρίχης Νιχάτ Ερίμ, που έγινε στην έκθεσή του προς την τουρκική κυβέρνηση το 1956 παρακαλώ, ότι «η πλειοψηφία των Ρωμιών στην Κύπρο είναι περιστασιακή και μπορεί σε βάθος χρόνου να ανατραπεί»).

Σκόπιμα αναφέρω «κράτος της Κύπρου» και όχι «Κυπριακή Δημοκρατία». Ακριβώς το Σχέδιο Ανάν προέβλεπε τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την υποκατάστασή της από νέο κράτος που θα πληρούσε τις προδιαγραφές που ήθελε η Τουρκία (και του οποίου ένθερμοι θιασώτες ήταν σχεδόν σύσσωμος ο ελληνικός πολιτικός κόσμος και οι «καθωσπρέπει», δηλαδή όχι οι «φαιδροί» ή «γραφικοί», διαμορφωτές της κοινής γνώμης και «σοβαροί» ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, όπως η κ. Θ. Δραγώνα και ο Νίκος Μουζέλης – είναι όντως συγκινητικό, αλλά από τότε φαίνεται χρονολογείται και το αμοιβαίο αίσθημα το οποίο και τους ένωσε αργότερα). Το επάρατο αυτό σχέδιο στην Κύπρο, που έτυχε υποστήριξης από τον εσμό των χρηματοδοτούμενων, όπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια, από ξένα κέντρα κεκρακτών ή ελεεινών ψιττακίσκων της δοτής άνωθεν προς αυτούς εντολής. Αλλά κατά τα φαινόμενα και το κυοφορούμενο από τις συνεχιζόμενες επί του Κυπριακού διαπραγματεύσεις της Τουρκίας (που χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο του Ταλάτ) με τον Πρόεδρο Χριστόφια κατατείνει και αυτό ωσαύτως στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ήλθε φαίνεται ο χρόνος για να «χωνέψουν» (κατά την έκφραση του Γκιουνές το 1976) οι Έλληνες σε Ελλάδα και Κύπρο τα τετελεσμένα του 1974.

Κοντός ψαλμός αλληλούια!

η Αϊτή και Τσόμσκι

Η Αϊτή είναι παράδειγμα φτώχειας και δυστυχίας. Όταν οι Ευρωπαίοι κατακτητές πρωτοεμφανίστηκαν το νησί ήταν αξιοθαύμαστα πλούσιο και ο πληθυσμός ευημερούσε. Αργότερα έγινε μια από τις βασικές πηγές πλούτου της Γαλλίας. Η σημερινή κρίση πείνας ανιχνεύεται πίσω στο 1915 όταν ο Woodrow Wilson κατέλαβε το νησί. Η κατάληψη του νησιού συνοδεύτηκε από ακραίες βαρβαρότητες. Μεταξύ των εγκλημάτων του Wilson ήταν και η διάλυση του κοινοβουλίου της Αϊτής όταν αυτό αρνήθηκε να επικυρώσει συνθήκη που επέτρεπε στις αμερικάνικες επιχειρήσεις να καταλάβουνε την γη της Αϊτής. Ο Wilson τότε έκανε εκλογές με τις οποίες η συνθήκη επικυρώθηκε με 99,9%. Μόνο στο 5% του πληθυσμού επιτράπηκε να ψηφίσει. Όλα τα παραπάνω θα μείνουν στην ιστορία ως “Ο Ιδεαλισμός του Wilson”…

Νόαμ Τσόμσκι, «Κρίση και Ελπίδα» ( Boston Review, Σεπτέμβριος 2009- Μετάφραση Δημ. Πράπας)

Posted by ΚΙΜΠΙ

Η Αϊτή και οι αϊτοί του ανθρωπισμού

του ΚΙΜΠΙ (εφημ. Επενδυτής)

Όπου φτωχός κι η μοίρα του, θα μπορούσαν να πουν οι πιο μοιρολάτρες, δίνοντας μια διάσταση μεταφυσική σε ένα κατά τα άλλα καταστροφικό -πλην φυσικό- φαινόμενο, όπως ο σεισμός. Αλλά, ακόμη κι αν αποφύγουμε τη μεταφυσική, είναι μάλλον αδύνατο να αποφύγουμε την κοινωνική και πολιτική διάσταση της μεγαλύτερης ανθρωπιστικής τραγωδίας των τελευταίων χρόνων, όπου δοκιμάζονται τα τελευταία ψήγματα ανθρωπισμού της «διεθνούς κοινότητας». Η βολική εξήγηση είναι ότι ο σεισμός στην Αϊτή και ο ασύλληπτος πόνος που έχει καταπλακωθεί κάτω από τα ερείπια είναι ένα ζήτημα αποϊδεολογικοποιημένο, απολίτικο, αταξικό. Ποιος θα τα βάλει με μια δύναμη στα έγκατα της Γης που είναι αδύνατο να την προκαλέσει ή να την καλμάρει ο ανθρώπινος παράγοντας;

Αλλά αυτό, είπαμε, είναι η βολική εξήγηση των πραγμάτων. Άλλη διάσταση παίρνουν τα πράγματα, όμως, όταν αναφέρουμε ότι η Αϊτή των 9 εκατομμυρίων κατοίκων είναι η φτωχότερη χώρα της Δύσης. Ότι το ετήσιο ΑΕΠ της μόλις που ξεπερνά τα 11 δισεκατομμύρια δολάρια – κάτι λιγότερο από τα χρήματα που χρειάζεται η κυβέρνηση για να μειώσει φέτος το έλλειμμα κατά 4%. Ότι ο μέσος Αϊτινός ζει με λιγότερα από 1.000 δολάρια τον χρόνο. Ότι σχεδόν το 80% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της είναι χωρίς δουλειά. Ότι οι περισσότεροι κάτοικοι ζουν σε παραγκουπόλεις και σε παραπήγματα από τα οποία λείπουν τα στοιχειώδη: ρεύμα, ύδρευση, αποχέτευση. Ότι η χώρα των 9 εκατομμυρίων κατοίκων διαθέτει μόλις ένα στοιχειωδώς εξοπλισμένο νοσοκομείο στην πρωτεύουσα Πορτ ο Πρενς. Ότι αυτό το νοσοκομείο των λίγων δεκάδων κλινών είναι αδύνατο να περιθάλψει έστω κι ένα απειροελάχιστο ποσοστό από τους χιλιάδες τραυματίες του σεισμού. Ότι ένα στα δέκα νεογέννητα παιδιά πεθαίνουν στους πρώτους μήνες της ζωής τους. Ότι το AIDS και οι γαστρεντερικές λοιμώξεις θερίζουν τον πληθυσμό. Ότι το μέσο προσδόκιμο ζωής φτάνει μόλις τα 47 χρόνια. Ότι το 85% του πληθυσμού είναι αναλφάβητοι.

Αυτή είναι η μία όψη. Η άλλη έχει σχέση με την ιστορία της Αϊτής. Είναι μια τρομακτική συμπύκνωση της ιστορίας της αποικιοκρατίας και των εγκλημάτων της, των οποίων οι συνέπειες δεν είναι εντελώς άσχετες με τον θάνατο που σκόρπισε ο σεισμός. Έχουν ήδη ανασυρθεί από τα πρόχειρα εγχειρίδια ιστορίας οι υπομνήσεις για την ανακάλυψη της Ισπανιόλας από τον Κολόμβο το 1492, αλλά ίσως δεν έχουν τύχει προσοχής οι λεπτομέρειες της συνέχειας: Ότι σχεδόν ένα εκατομμύριο γηγενείς Ινδιάνοι αφανίστηκαν από τους Ισπανούς αποίκους στα πενήντα πρώτα χρόνια του αποικισμού της περιοχής. Ότι οι Ισπανοί αντικατέστησαν το αφανισμένο εργατικό δυναμικό με τη μεταφορά εκατοντάδων χιλιάδων Αφρικανών σκλάβων στο νησί. Ότι το νησί έγινε πεδίο άγριου αποικιοκρατικού ανταγωνισμού μεταξύ Ισπανών και Γάλλων που οδήγησε στη διχοτόμησή του. Ότι η Αϊτή έγινε πεδίο της μεγαλύτερης εξέγερσης σκλάβων που πέτυχαν τελικά την ανεξαρτησία τους. Ότι η Αϊτινή Δημοκρατία των σκλάβων ήταν η πρώτη χώρα στον κόσμο που αναγνώρισε την ελληνική επανάσταση και το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος. Ότι η χώρα έμεινε για 30 χρόνια υπό αμερικανική κατοχή για την κατοχύρωση των αμερικανικών «επενδύσεων» στο έδαφός της, άλλα είκοσι υπό ουσιαστική αμερικανική διακυβέρνηση και άλλα τριάντα υπό ελεγχόμενη δικτατορία. Ότι έκανε τις πρώτες ελεύθερες εκλογές μόλις το 1990, αλλά ο εκλεγμένος πρόεδρός της εκδιώχθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα σε μια χώρα που δεν έχει στρατό. Ότι τα αλλεπάλληλα στρατιωτικά πραξικοπήματα υποστηρίχθηκαν αναφανδόν από τους συστηματικούς «βασανιστές» της Αϊτής, τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Ότι η μόνη ουσιαστική στρατιωτική παρουσία στη χώρα είναι η αμερικανική, που βρίσκεται εκεί με τον μανδύα της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ. Ότι η χώρα έχει καταληστευθεί από τους «προστάτες» της. Ότι τόσα χρόνια διεθνών «κυρώσεων» ή «βοήθειας» της διεθνούς κοινότητας για την «αποκατάσταση της δημοκρατίας» και της ομαλότητας δεν την έχουν απομακρύνει ούτε εκατοστό από την αθλιότητα, από την ανέχεια του πληθυσμού και από το συνακόλουθο φαινόμενο της κοινωνικής βίας και των εμφύλιων συρράξεων. Ότι η χώρα που θάμπωσε τον Κολόμβο για τον φυσικό της πλούτο είναι αδύνατο πια να θρέψει τους κατοίκους της. Ότι η περιοχή που κάποτε ήταν το βασίλειο της ζάχαρης και του ρυζιού στην Καραϊβική και ο μεγαλύτερος εξαγωγέας της περιοχής εισάγει πια κυρίως από τις ΗΠΑ αυτά τα δύο βασικά αγαθά διατροφής του πληθυσμού της. Ότι η διατροφική κρίση του 2008 μετατράπηκε σε κρίση πείνας πρώτ’ απ όλα στην Αϊτή κι ότι το ξέσπασμα βίας των πεινασμένων Αϊτινών πνίγηκε στο αίμα από τους «ειρηνοποιούς» του ΟΗΕ. Ότι μια χώρα που πεινάει και που πρέπει να διαθέτει τα λιγοστά που παράγει για να εισάγει τρόφιμα είναι αδύνατο να διαθέσει οτιδήποτε για υποδομές, στέρεα κτίρια, ασφαλείς κατοικίες, σχολεία, νοσοκομεία δημόσια κτίρια. Ότι το φυσικό φαινόμενο σεισμός δεν έκανε την εξαίρεση να προφυλάξει, εκτός από τους άξιους της τύχης τους φτωχοδιάβολους της Αϊτής, τους υποτιθέμενους σωτήρες τους, τους υπαλλήλους του ΟΗΕ και της Παγκόσμιας Τράπεζας που κύριος οίδε τι ακριβώς έκανε σ’ αυτή τη χώρα πρωταθλήτρια της φτώχειας. Εισηγήσεις για ιδιωτικοποιήσεις και ενίσχυση της επιχειρηματικότητας; Κάτι τέτοιο. Αυτοί ήταν οι απαράβατοι όροι που έθεσαν στην κυβέρνηση της χώρας το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα για να διαγράψουν χρέη ύψους 1,2 δισ. δολαρίων τον περασμένο Ιούλιο. Χρωστάει ακόμη τα διπλά. Τι μεταρρυθμίσεις πρέπει να κάνει, άραγε, εκτός από το να θάψει τους νεκρούς της;

Η Αϊτή είναι η χαρακτηριστική περίπτωση χώρας όπου η άβουλη «οργή της φύσης», εκδηλωμένη σε λίγα δραματικά δευτερόλεπτα, συνεργάστηκε καταστροφικά με τη βούληση της «αυτοκρατορίας» και τη συστηματική λεηλασία δύο αιώνων από τις μεγάλες αποικιοκρατικές δυνάμεις. Περίπου τις ίδιες (Άγγλους, Γάλλους, Ισπανούς, Αμερικανούς) των οποίων οι οργανωμένοι στρατοί ηττήθηκαν πριν από διακόσια χρόνια από τους εξεγερμένους μαύρους σκλάβους του Πορτ ο Πρενς. Ίσως είναι υπερβολή να πούμε ότι οι απόγονοί τους τιμωρούνται ακόμη για εκείνη την αποκοτιά να αμφισβητήσουν την παγκόσμια τάξη του 19ου αιώνα. Αλλά, πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι έφτασαν σήμερα να σιτίζονται με μπισκότα λάσπης αποξηραμένα στον ήλιο, ότι η επιβίωσή τους εξαρτάται απόλυτα από τα μόλις 60 δολάρια ανά κάτοικο που δίνει κάθε χρόνο η διεθνής κοινότητα; Και ποια θα είναι η συνέχεια για μια χώρα της οποίας οι νεολιθικές υποδομές μηδενίστηκαν κυριολεκτικά από το ταρακούνημα της γης;

Τώρα άρχισε το παγκόσμιο πρωτάθλημα της φιλανθρωπίας. Έφτασαν οι Αμερικανοί πεζοναύτες, φτάνουν κι οι Γάλλοι διασώστες, άνοιξαν οι τραπεζικοί λογαριασμοί για τους χορηγούς, οι εκκλήσεις φιλανθρωπίας δίνουν και παίρνουν, τα ιερατεία της παγκόσμιας αγοράς ετοιμάζονται να εγκατασταθούν μόνιμα εκεί για να επιβλέψουν τη διαχείριση της ανθρωπιστικής βοήθειας. Οι αϊτοί του ανθρωπισμού ξεπλένουν εγκλήματα δύο και πλέον αιώνων πάνω στο χάσμα π’ άνοιξε ο σεισμός… Το οφείλουν βεβαίως. Οφείλουν ν’ ανοικοδομήσουν τη μικρή αυτή χώρα, ν’ αναλάβουν όλο το κόστος όχι μόνο της καταστροφής που προκάλεσε ο σεισμός, αλλά κι αυτής που προκάλεσαν οι συστηματικοί βασανιστές της. Οφείλουν να της δώσουν κι όσα δεν είχε πριν από τον σεισμό. Κι όσα της στέρησαν η αποικιοκρατία, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τα πραξικοπήματα, η ληστρική εκμετάλλευση του φυσικού της πλούτου, η παραγωγική της αποδιάρθρωση κι η κοινωνική της εξαθλίωση. Οφείλουν να της τα δώσουν όλα. Κι ύστερα να την αφήσουν ήσυχη.

Eξ αφορμης:Το Βυζάντιο μετά το έθνος

Yπάρχουν λέξεις που λέγονται και ακούγονται διαρκώς. Αυτοκρατορία, Βυζάντιο, Μεσαίωνας, Ορθοδοξία, Πατριαρχείο, Νεο-οθωμανική πολιτική, δεύτερη και Τρίτη Ρώμη, Ρομαντισμός, Ιστορισμός ή ακόμα και οι πιο «αυτονόητες», όπως Ευρώπη, σχέσεις Δύσης και Ανατολής, Συνέχεια, Ιστορία, Εθνος, Λαός, Καταγωγή.

Αλλοτε είναι εργαλεία διατύπωσης μιας κρατικής πολιτικής φιλοδοξίας (νεο-οθωμανική πολιτική), άλλοτε εκφράζουν μια ταυτότητα εθνική και θρησκευτική (ελλαδική Ορθοδοξία) ή υπερεθνική (Ορθοδοξία ή Ισλάμ), άλλοτε αφορούν την ταυτότητα ενός έθνους (αλβανικός, τουρκικός, σερβικός, βουλγαρικός… εθνικισμός). Είναι αυτονόητο μέρος του φαντασιακού μας, τις εκλαμβάνουμε (ειδικοί και ευρύ κοινό) ως σχεδόν επιστημονικές έννοιες, ενώ πρόκειται συχνά για σχήματα. Θεωρούμε ότι τις κατανοούμε, ότι έχουμε όλοι κάτι να πούμε γι’ αυτές.

Είναι σχεδόν περιττό να τονίσουμε τη σημασία τους και τον ρόλο τους για τη διαμόρφωση των εθνών, ιδίως εκείνων που προέκυψαν ως κρατικές οντότητες (η Τουρκία περιλαμβάνεται σ’ αυτές) από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Είναι, πάντως, ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε σε ποια πολιτικά και πολιτιστικά συμφραζόμενα επινοήθηκαν τα σχήματα αυτά από τους ιστορικούς (κυρίως) του 19ου και, εν μέρει, του 20ού αιώνα. Είναι το αντικείμενο ενός εντυπωσιακά τεκμηριωμένου βιβλίου, βασισμένου σε αρχειακές πηγές και σε δευτερογενή βιβλιογραφία (με γνώση των αντιστοίχων γλωσσών) από την Ελλάδα, την Τουρκία, τη Βουλγαρία και τη Ρωσία: Δ.Α. Σταματόπουλος, «Το Βυζάντιο μετά το έθνος. Το πρόβλημα της συνέχειας στις βαλκανικές ιστοριογραφίες», εκδ. Αλεξάνδρεια, 2009.

Ολα ξεκινούν τον 19ο αιώνα, όταν τα έθνη επανορίζονται ή δημιουργούνται, οι αυτοκρατορίες κλονίζονται, και η εθνική ιστορία (εις βάρος της κοινωνικής) καλείται να υπηρετήσει τις δυνατές πολιτικές διευθετήσεις. Αναγκαιότητα που επιβάλλει την (εθνικώς επανερμηνευόμενη) διαχείριση του παρελθόντος. Οι Ελληνες που φαίνεται να προηγούνται σ’ αυτό τον τομέα και να προκαλούν όλους τους άλλους ανακαλύπτουν τη Συνέχεια, και συναρτούν την αρχαιοελληνική καταγωγή με το χριστιανικό Βυζάντιο, αλλά και το Πατριαρχείο με την Οθωμανική αυτοκρατορία (πολύ ενδιαφέρουσες σελίδες για τις διαφορές Παπαρρηγόπουλου, Ζαμπέλιου και Γεδεών). Οι Βούλγαροι κινούνται μεταξύ της θρακικής, την ουνικής ή της σλαβικής καταγωγής. Οι Αλβανοί κινούνται μεταξύ του οικουμενικού ισλαμισμού και του αναδεικνυόμενου αλβανικού έθνους, ανακαλύπτοντας καθ’ οδόν το ιλλυρικό και το πελασγικό παρελθόν. Οι Ρώσοι διερωτώνται για τη Δύση και το Βυζάντιο, για την αυτοκρατορική οικουμενικότητα του Βυζαντίου, για τον δικό τους βυζαντινισμό. Οι Τούρκοι για την παλιά τους καταγωγή και την οθωμανική αυτοκρατορία (τους). Οι Ρουμάνοι ανακαλύπτουν τους Δακογέτες αλλά και το Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο. Στο βάθος της σκηνής είναι πάντα η Δύση και η σχέση ετεροπροσδιορισμού που διατηρούν μαζί της τα έθνη της οθωμανικής αυτοκρατορίας και η Ρωσία. Αλλά είναι και η δική της σχέση, επεκτατική και κατακτητική συνήθως απέναντί τους (οι αναφορές στη λατινική αυτοκρατορία του Ναπολέοντα του Γ΄ είναι χαρακτηριστικές).

Του Ν. Ε. Καραπιδακη*
* Ο κ. Ν. Ε. Καραπιδάκης είναι καθηγητής της Ιστορίας της μεσαιωνικής Δύσης στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ομηροι αύξοντος πρωτογονισμού

Tου Χρηστου Γιανναρα

Κάτι έχει αλλάξει στη συμπεριφορά μας. Στη συμπεριφορά του μισού ελλαδικού πληθυσμού τουλάχιστον –δηλαδή των κατοίκων του λεκανοπεδίου– ίσως και ευρύτερα.

Οι αλλαγές στη συμπεριφορά συντελούνται «ανεπαισθήτως», δύσκολα τις εντοπίζουμε όσο «η πόλις μας ακολουθεί», όσο γυρνάμε «στους ίδιους δρόμους, στες ίδιες γειτονιές, στην κώχη τούτη τη μικρή». Πρέπει να συμβεί μια έστω και εφήμερη απομάκρυνση, μετάθεση στο τοπικά και τροπικά διαφορετικό, να είναι και τεταμένη η ευαισθησία, για να «αστράψει» ο νους, να δούμε την αλλαγή.

Στη συμπεριφορά αντανακλάται η νοο-τροπία (ο τρόπος του νοείν). Πρώτα αλλάζει ο τρόπος που καταλαβαίνουμε τη ζωή και τα πραγματικά της δεδομένα, και ύστερα προσαρμόζεται στην αλλαγή η συμπεριφορά αθέλητα, αντανακλαστικά. Και μοιάζει να υπάρχουν δύο κυρίως τρόποι συμπεριφοράς, δύο τρόποι να σκέφτεται και να ενεργεί ο άνθρωπος: Ο τρόπος της χρήσης και ο τρόπος της σχέσης. Ασφαλώς διαπλέκονται οι δύο τρόποι, συνυπάρχουν. Αλλά και διαβαθμίζεται η προτεραιότητα: της χρήσης ή της σχέσης – η διαβάθμιση κλιμακώνει τα επίπεδα της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, τελικά και τη διαφοροποίηση των πολιτισμών.

Η προτεραιότητα της χρήσης δηλώνει προβάδισμα της ατομοκεντρικής ανάγκης: των ενορμήσεων αυτοσυντήρησης, κυριαρχίας, ηδονής. Βλέπω και αξιολογώ το κάθε τι γύρω μου, ανθρώπους και πράγματα, με πρώτιστο κριτήριο (ίσως ασυνείδητο) το πόσο χρήσιμα είναι για το άτομό μου, πόσο μπορούν να ικανοποιήσουν την ενστικτώδη ανάγκη μου για αυτεξασφάλιση, επιβολή, απόλαυση. Είμαι υποταγμένος (ανεπίγνωστα, δίχως λογικό έλεγχο) στην απρόσωπη φυσική ανάγκη, υποχείριο της ανάγκης, συμπεριφέρομαι με αντανακλαστικά καταναγκασμού στην ιδιοτέλεια. Η προτεραιότητα της σχέσης δηλώνει ελευθερία από την αναγκαιότητα της ορμής: Για να πετύχω σχέση, με κάποιον ή με κάτι, πρέπει να δεχθώ και να σεβαστώ την ετερότητά του: το γεγονός ότι είναι κάτι άλλο από προέκταση του εγώ μου, έχει τη δική του ύπαρξη, τις δικές του ανάγκες. Κατορθώνω σχέση, όταν ελεύθερα παρακάμπτω την ιδιοτέλειά μου, επειδή ο άλλος ή το άλλο με ενδιαφέρει ως αυτό που είναι και όχι επειδή εγώ το χρειάζομαι. Μόνο ελεύθερος από τις εγωκεντρικές μου ενστικτώδεις ενορμήσεις μπορώ να γνωρίσω πραγματικά την ετερότητα του άλλου, την έκπληξη της μοναδικότητάς του. Να ζήσω τη σχέση, να υπάρξω με την ελευθερία της σχέσης.

Υπήρξαν πολιτισμοί (συλλογικοί τρόποι του βίου) θεμελιωμένοι στην προτεραιότητα του αθλήματος της σχέσης, της κοινωνίας των σχέσεων. Τέτοιον πολιτισμό διαμόρφωσαν για πολλούς αιώνες οι Ελληνες. Σήμερα πανανθρώπινος πολιτισμός (τρόπος του βίου όλων μας) είναι η χρησιμοθηρία, ο ατομοκεντρισμός. Μοιάζει ακαταμάχητος, γιατί ευκολύνει και κολακεύει τα αντανακλαστικά της φύσης μας, τις ενστικτώδεις ενορμήσεις μας. Κάποιες κοινωνίες, με ντρεσάρισμα αιώνων στη χρησιμοθηρία, κατόρθωσαν να αξιολογήσουν χρηστικά και την ωφελιμότητα του ελέγχου των εγωκεντρικών ενορμήσεων: να εθιστούν στην ευγενική συμπεριφορά, στην πρόθυμη αλληλεξυπηρέτηση, στην πειθαρχία σε συμφωνημένες αρχές – οι Ελβετοί, οι Φινλανδοί, ίσως και άλλοι.

Εμείς, οι Μετα-έλληνες, δεν κατορθώσαμε τέτοιαν εξημέρωση της χρησιμοθηρίας. Από τη στιγμή που απολακτίσαμε όσα στοιχεία ελληνικής ταυτότητας έσωζε η λαϊκή μας παράδοση, υιοθετήσαμε την προτεραιότητα του ατομοκεντρισμού με αχαλίνωτο πρωτογονισμό. Οσο εξαλείφονται και τα ελάχιστα ίχνη (ψυχολογικής έστω, συναισθηματικής) ελληνικότητας, όσο «εκσυγχρονίζονται» τα σχολειά και ο δημόσιος λόγος από την ακκιζόμενη ψυχανωμαλία των «αποδομιστών» και εθνομηδενιστών, τόσο πιο ασυγκράτητοι γινόμαστε σε χυδαιότητα συμπεριφοράς, σε κτηνώδη ιδιοτέλεια.

Από χρόνο σε χρόνο γίνεται πιο φανερή, αλλά και πιο αυτονόητη η κυριαρχία του νόμου της ζούγκλας: το δίκιο του ισχυρότερου, η καταξίωση του εκβιαστή, η αποτελεσματικότητα της θρασύτητας. Νόμος είναι ο τσαμπουκάς του διαδηλωτή, το εμπεδωμένουν τα σκολιαρόπαιδα οργανωμένα σε «μαθητικό κίνημα» (!) πριν ακόμη ξετρίψουν στην ανάγνωση και στη γραφή. Η «κατάληψη», ο αποκλεισμός των δρόμων είναι στο σημερινό Ελλαδιστάν η αυτονόητη μορφή «λαϊκής πάλης», δηλαδή ο κτηνώδης εγωισμός των αδίστακτων που εξουσιάζουν βασανίζοντας τους πολλούς.

«Ανεπαισθήτως» αυτός ο πρωτογονισμός της ζούγκλας γίνεται κανόνας γενικής συμπεριφοράς: Ο Μετα-έλληνας οδηγεί, παρκάρει, εισορμά στο λεωφορείο ή στο μετρό, συνωστίζεται μπροστά σε θυρίδες ή γκισέ, με την αφομοιωμένη πεποίθηση ότι αυτός και μόνο υπάρχει επί της γης, μπροστά στο εγώ του πρέπει να παραμερίζουν όλοι. Είναι ο ευφυέστερος, οι άλλοι όλοι «κορόιδα» – δεν μοιάζει να υπάρχουν καν ποινές για τροχαίες παραβάσεις υπεροπτικής αναίδειας.

Καταλαβαίνουμε τη ζωή και τη συνύπαρξη με κατηγορίες εξουσίας: πόση ισχύ επιβολής διαθέτουμε. Δεν μετράνε οι σχέσεις που κατορθώσαμε, η χαρά της προσφοράς, η ποιότητα η σαρκωμένη στην ανιδιοτέλεια. Ο αναιδής, ο αδίστακτος ισχυρός, είναι στο Ελλαδιστάν ατιμώρητος. Τιμωρήθηκε ποτέ πολιτικός ή συνδικαλιστής ακόμα και για κατάφωρα κοινωνικά εγκλήματα; Και όταν υπάρχουν κάποιοι που απολαμβάνουν «δικαίωμα» ατιμωρησίας, κάθε άλλος με στοιχειώδη συνέπεια στο «κοινωνικό συμβόλαιο» συμπεραίνει ότι αποδείχνεται απερίφραστα βλαξ.

Ο ραγδαία συντελούμενος εκβαρβαρισμός των συμπεριφορών στην ελλαδική κοινωνία σήμερα είναι πρόβλημα κυρίως (αν όχι αποκλειστικά) πολιτικό. Δεν έχουμε άλλον τρόπο να αντιμετωπίσουμε νοσηρά κοινωνικά συμπτώματα παρά μόνο τους θεσμούς, δηλαδή την πολιτική. Η ηθικολογία είναι τόσο ανεπαρκής, ώστε η επίκλησή της να καταντάει απάτη. Μόνο με θεσμικά μέτρα τιθασεύεται, παντού και πάντοτε, η αλογία της αντικοινωνικής συμπεριφοράς, ο κτηνώδης εγωκεντρισμός.

Το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης παρήγαγε όχι μόνο το θεσμικό πλαίσιο της ατιμωρησίας κοινωνικών εγκλημάτων, όχι μόνο το «κλίμα» αυτονόητης συλλογικής δουλοφροσύνης απέναντι στη φασιστοειδή ιταμότητα, αλλά και την εμφατική προβολή και ψυχολογική επιβολή του ανθρωπολογικού τύπου μιας θελημένα προκλητικής, ανεξέλεγκτης αναίδειας. Συμβολικές φιγούρες του παλιμβαρβαρικού ήθους αυτής της περιόδου, καταλύτες για την καθολική επιβολή νομιμοποίησης και εξωραϊσμού της χυδαιότητας, είναι κάποιοι κορυφαίοι του λαϊκισμού πολιτικοί, κάποιοι τηλεπαρουσιαστές, τιμητές τάχα παρεκτροπών και αυθαιρεσίας. Γράφουν ιστορία ντροπιαστικής παρακμής. Και επιμένουν θριαμβικά απτόητοι, πλεονεκτικοί σε φήμη, εξουσία, χρήμα.

Οταν η «δημοκρατία» ταυτίζεται με την καταξίωση αντικοινωνικών συμπεριφορών, την τυραννία του νόμου της ζούγκλας, σε ποιο πολίτευμα να προσβλέψουν οι όμηροι πολίτες;

kathimerini.gr

Μεταμοντερνισμός – εθνομηδενισμός – αποδομησμός VΙΙ

του καθηγητή Παν. Ηφαιστου

7.    Το αναπόδραστο πολιτικό και ανθρωπολογικό κατηφόρισμα των μοντερνιστικών και μεταμοντέρνων ιδεολογιών

 Για να κατανοήσουμε τα πιο πάνω και άλλα συναφή ζητήματα, απαιτείται να γνωρίζουμε –αν δεν γνωρίζουμε η συζήτηση είναι άσκοπη– το βασικό δίλημμα των Νέων Χρόνων. Στην Κοσμοθεωρία των Εθνών, ανέλυσα εκτενώς αυτές τις πτυχές, υπό διεθνολογικό όμως πρίσμα. Σύντομες, αλλά αναγκαίες και μη εξαιρετέες συνοψίσεις είναι οι εξής:

α) Ανεξαρτήτως διακηρύξεων όλες οι υλιστικές ιδεολογίες είναι μορφικά πανομοιότυπες. Αρχίζουν και τελειώνουν λέγοντας ότι στην ιδιωτική σφαίρα ο καθείς μπορεί να είναι ότι θέλει αλλά μέσα στην δημόσια σφαίρα θα πρέπει να προσέρχεται ως ιδιώτης που θα συμμετέχει υλιστικά-ωφελιμιστικά στις λειτουργίες του κράτους. Κάθε συνεπής μοντερνιστική υλιστική νοηματοδότηση του δημόσιου βίου απαιτεί και επιδιώκει μια υλιστική δημόσια σφαίρα. Το άτομο μέσα στην δημόσια σφαίρα θεωρείται έτσι άθροισμα αδιαφοροποίητων ιδιοτήτων, αποστερημένος των ανθρωπολογικών προϋποθέσεων που συγκροτούν την ετερότητά του. Αυτές οι ιδιότητες αρχίζουν από τα «ψυχόρμητά του» και φθάνουν μέχρι την ιστορική του συνείδηση, τις ιστορικές μνήμες, τις αντιλήψεις για τις άλλες κοινωνίες, τις ιστορικές του ταυτότητες, τις παραστάσεις για την εχθρότητα άλλων κρατών και κάθε άλλο που τον καθιστούν αστάθμητη και «ανορθολογική» προσωπικότητα. Τονίζουμε ξανά ότι ποτέ δεν υπήρξε και ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει μια τόσο τερατώδης κοινωνική κατασκευή.

β) Κατά την γνωστή διατύπωση του Γκίτενς, βασική παραδοχή των μοντερνιστικών ιδεολογιών είναι ότι το κράτος είναι ένα «δοχείο ισχύος». Ουσίες και νοήματα μειονεκτούν ως κριτήρια κοινού βίου και προτάσσονται λειτουργιστικοί υλιστικοί κανόνες συνύπαρξης των ατόμων. Πέραν των κανόνων συνύπαρξης οι προσδοκίες διίστανται. Οι πολιτικά αφελείς πιστεύουν, και διαρκώς διαψεύδονται, ότι η απέραντη ανθρώπινη ετερότητα μπορεί να εγκλωβιστεί μέσα στις προϋποτιθέμενες ασφυκτικές νομικοθεσμικές δομές που θα διασφαλίζουν μια νομικοπολιτικά προσδιορισμένη ομοιόμορφη συμπεριφορά. Οι πιο υποψιασμένοι αντιλαμβάνονται ότι η ανθρώπινη ετερότητα μέσα στην νομικοθεσμική δομή απαιτεί ασφυκτικούς μηχανισμούς ελέγχων και μηχανισμών καταστολής που θα διασφαλίζουν την υλιστική νομικοπολιτική «συμμόρφωση». Βασικά, αυτό το γεγονός αποτελεί τον μοναδικό σημαντικότερο παράγοντα που ερμηνεύει το διαδοχικό άνοιγμα-κλείσιμο της δεσποτικής και αυταρχικής διακυβέρνησης των μοντερνιστικών καθεστώτων από τον 17ο αιώνα και εντεύθεν. Ερμηνεύει τις γενοκτονίες, τις εθνοκαθάρσεις, τις καταναγκαστικές αφομοιώσεις, την διολίσθηση του κομμουνισμού στην ΕΣΣΔ στην βία και στο μαζικό έγκλημα, τους μηχανισμούς καταστολής των καθεστώτων έμμεσης αντιπροσώπευσης όποτε χαλαρώνει η κοινωνικοπολιτική δομή λόγω εσωτερικής ανθρωπολογικής διαφοροποίησης και την επιμελημένη αδιαφορία των πολιτικών ελίτ έμμεσης αντιπροσώπευσης στις αξιώσεις βαθέματος και επέκτασης της άσκησης «λαϊκής» κυριαρχίας με φορά κίνησης προς ένα αδιασάλευτο σκοπό συνθηκών άμεσης δημοκρατίας.

γ) Ενώ οι εκδοχές και αποχρώσεις των βαθμίδων βίαιης και καταναγκαστικής συμμόρφωσης της νεότερης εποχής είναι απροσμέτρητες, απαιτείται να γίνει κατανοητό ότι ο ρατσισμός ήταν η λογική και συνεπέστερη μοντερνιστική κοινωνικοπολιτική εκδοχή. Οι παραδοχές φιλοσόφων όπως οι La Mettrie και de Sade αποτελούν τις συνεπέστερες στοχαστικές διατυπώσεις του φιλοσοφικού περιεχομένου κάθε υλιστικής δομής, ζήτημα που εξετάστηκε εκτενώς στο προαναφερθέν βιβλίο μου. Μερικά σύντομα λόγια δεν βλάπτουν.

i) Φιλόσοφοι όπως οι La Mettrie και Μαρκήσιος de Sade κατάλαβαν ότι η υλιστική νοηματοδότηση της ζωής για να είναι συνεπής πολιτικά και ανθρωπολογικά απαιτεί μια συνεπή πνευματική εκκένωση του ανθρώπου. Δηλαδή, δεν αρκεί το άτομο να προσέρχεται στην υλιστική δημόσια σφαίρα όπως θέλει αλλά θα πρέπει να εκμηδενιστεί ανθρωπολογικά μέσα στην ιδιωτική σφαίρα για να προσέρχεται ως συνεπής και αδιατάραχτος υλιστής στον δημόσιο μηχανοποιημένο βίο. Φιλοσοφικά συνεπέστατα και λογικά, υποστήριξαν ότι υλιστής πολίτης μέσα σε υλιστικό κράτος σημαίνει νοηματοδότηση των πάντων με όρους μηχανοποιημένης θηριώδους ισχύος, κυριαρχίας και εγκληματικών ή και απάνθρωπων σαδιστικών συμπεριφορών που επιβάλλουν την άποψη του ισχυρότερου. Μάταια φιλελεύθεροι και μαρξιστές στοχαστές προσπάθησαν κατά καιρούς να «αποδείξουν» ότι οι στοχαστικές τους συγγένειές με τον Μαρκήσιο είναι ασθενείς ή ανύπαρκτες. Η αλήθεια είναι ότι ίσαμε τις λογικές συνέπειες της υλιστικής νοηματοδότησης της ατομικής και πολιτικής ζωής η λογική απόληξη είναι τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα που μεταμφιέζονται ποικιλόχρωμα αλλά έχουν ως συνεπή αξίωση την επίπεδη και αθροιστική αντίληψη μιας εκμηδενισμένης ανθρωπολογίας όχι μόνο μέσα αλλά και εκτός της δημόσιας σφαίρας.

ii) Αν και μέσα στην εκμηδενισμένη ατομική σφαίρα μερικών αυτό ήδη συμβαίνει, λίγοι ανθρωπολογικά μηδενισμένοι θα παραδεχθούν ότι είναι οπαδοί του Μαρκήσιου de Sade ή του La Mettrie και των αντί-αισθητικών μέχρι βρώμικων και εγκληματικών επιλογών τους. Οι de Sade και La Mettrie, εξάλλου, ευφυέστατα εξήγησαν τα όρια.

iii) Ανεξαρτήτως προθέσεων ή βαθμού κατανόησης ότι περί αυτού πρόκειται, η μεταμοντέρνα εθνομηδενιστική αποδόμηση, που επιδιώκεται μάλιστα με τον συνήθη φανατισμένο ζήλο κάθε ιδεαλιστικής παραδοχής, αποτελεί, βασικά, επιστροφή στο μέλλον των ανθρωπολογικών Σοδόμων και Γομόρρων των de Sade και La Mettrie. Η μαζική διάδοση των εθνομηδενιστικών παραδοχών,επιπλέον, αποτελεί είδος προσωρινής φιλοσοφικής τους δικαίωσης, γιατί υποστήριζαν ότι ο μοντερνιστικός υλισμός με το να ανατιμήσει την ύλη εις βάρος των πνευματικών εισροών στην δημόσια σφαίρα απαιτεί μια εκμηδενισμένη ανθρωπολογία και την μηχανοποίηση της ζωής.   

 

Το ιδεολογικό φαινόμενο, λοιπόν, καθώς και η συστηματική ρατσιστική νοηματοδότηση του κράτους-έθνους είναι δυτικοευρωπαϊκό προϊόν του ταραχώδους περάσματος από την φεουδαρχία-δουλοπαροικία στην μετά-Θεοκρατική εποχή. Η διαδρομή των ανθρώπων, όμως, έχει πολύ μεγαλύτερη ιστορικοπολιτική έκταση και δεν περιορίζεται στην μοντερνιστική περίοδο η οποία κάλλιστα, από ορισμένες τουλάχιστον πλευρές, μπορεί να θεωρηθεί ως αφενός οπισθοδρόμηση στην προπολιτική εποχή και ως αφετέρου μεγάλη οπισθοδρόμηση συγκρινόμενη με την κλασική εποχή και κυρίως με την Βυζαντινή Οικουμένη. Εδώ, προφανώς, διαχωρίζω την θέση μου με όσους θεωρούν την μοντερνισμό πρόοδο σε σχέση με τον Μεσαίωνα. Αποτελεί, τονίζω εμφατικά, οπισθοδρόμηση σε προπολιτικές εποχές. Αυτή η θέση χρήζει τρις επισημάνσεις.

          Πρώτον, υπενθυμίζω ότι κάνω διάκριση μεταξύ νεοτερικότητας κα μοντερνισμού. Η νεοτερικότητα ως ένας ευρύτερος και πιο φαρδύς δρόμος συμπεριελάμβανε τόσο μεγάλα επιτεύγματα των ανθρώπων στις τέχνες, στα γράμματα και στην τεχνολογία. Οι άνθρωποι της καθημερινότητας της νεοτερικής διαχρονίας, επιπλέον –και παρά την δυσχερή τους πορεία από την δουλοπαροικία στις ηγεμονίες, στην συνέχεια στην αρχαϊκή αστική δεσποτεία στον επαναστατικό αστικοφιλελευθερισμό, τις εθνοκκαθάρσεις και τις γενοκτονίες, και στην συνέχεια στους δύο τρομακτικούς πολέμους και στην ιδεολογική ηγεμονομαχία που ακολούθησε κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα–, κατόρθωσαν να αυτοσυγκροτηθούν ανθρωπολογικά και εθνικά. Το έθνος στην Ευρώπη, εν τέλει, εκκολάφθηκε κατά την διάρκεια της νεοτερικότητας και δεν είχαν όλοι οι ευρωπαίοι στο μυαλό τους την ρατσιστική ανθρωπολογία των ναζί. Ούτε βεβαίως συγκροτήθηκαν ανθρωπολογικά λόγω «συμβολαίου» καθόσον οι ποικίλες ιδιότητες των ανθρωπολογιών των ευρωπαϊκών εθνών είναι πολύ πιο σύνθετες απ’ ότι η θεωρία του συμβολαίου υποθέτει.

            Δεύτερον, η μεγάλη πολιτική ανωμαλία στο εσωτερικό του νεοτερικού ευρωπαϊκού πολιτικού χώρου, ακριβώς έγκειται στο μοντερνιστικό ιδεολογικό φαινόμενο. Στις ανθρωπολογικές διαμορφώσεις δεν προτάχθηκαν πλέον μόνο οι δεσποτικές ηγεμονικές κανονιστικές δομές (οι οποίες λίγο πολύ είχαν και θρησκευτικό-δογματικό χαρακτήρα) αλλά και οι επαναστατικές ιδεολογικές επινοήσεις για επιφάσεις, εποικοδομήματα και «ιδεαλιστικά πεπρωμένα». Αυτό το γεγονός πέραν των προαναφερθέντων κακουχιών και οπισθοδρομήσεων ανέστελλε και μια πιο ταχύρρυθμη φυσιολογική ολοκλήρωση των πρώην δουλοπαροίκων που σιγά-σιγά εξελίχθηκαν στο εσωτερικό των εθνικών ενοτήτων που αναδύθηκαν. Επιπλέον, αυτή η ολοκλήρωση κινήθηκε εν μέσω εμποδίων που έθετε το καθεστώς έμμεσης αντιπροσώπευσης που συνεχίζεται μέχρι και τις μέρες μας. Για να το θέσουμε διαφορετικά, είναι ένα πράγμα εάν οι ευρωπαϊκές κοινότητες είχαν συγκροτηθεί σε δημοκρατικό Δήμο εντός του οποίου θα συντελούνταν διαρκώς ανθρωπολογικές διαμορφώσεις και άλλο ο εγκλωβισμός τους επί ηγεμονιών στον δεσποτικό ζυγό και στην έμμεση αντιπροσώπευση στις λογικές της υλιστικής ιδιωτείας (διαχωρισμό δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας και στέρηση της πρώτης από τον πνευματικό κόσμο των πολιτών).

 

Οι πιο πάνω ιστορικές συνθήκες της ευρωπαϊκής νεοτερικότητας εξηγούν το γεγονός ότι όχι μόνο τα ευρωπαϊκά έθνη δεν εξελίχθηκαν φυσιολογικά αλλά επιπλέον η νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος οδήγησε τόσο σε ενδοκρατικές διαστροφές όσο και στο αποικιοκρατικό φαινόμενο. Η αντίληψη του «κρατικού έθνους» και ο αναπόδραστος πλέον ρατσισμός που συμπλέχθηκε με πολέμους, εθνοσοβινισμούς και την αποικιοκρατική περιπέτεια των πολιτικών ελίτ στην οποία έσυραν και τις κοινωνίες τους, είναι ιδιαίτερα και ιδιόμορφα ευρωπαϊκά φαινόμενα που απαιτείται να εξετάζονται υπό το πρίσμα του πλήθους ειδοποιών διαφορών που τα προσδιορίζουν στον τόπο και στον χρόνο. Γι’ αυτό, μάταια πολλοί επιχειρούν να κατανοήσουν την ανθρωπολογική συγκρότηση των υπόλοιπων εθνών με ρατσιστικούς όρους, ή με στερεότυπα που πλάθουν ιστοριογραφικές ανεκδοτολογίες με σκοπό ένα αδιέξοδο εθνομηδενισμό.

    Γι’ ακόμη ένα λόγο, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, οι ανθρωπολογικές διαμορφώσεις στην ιστορική διαχρονία είναι απολύτως αδύνατο να εξιχνιαστούν πλήρως. Τα κοινωνικοοντολογικά γεγονότα καθώς και οι αξιώσεις εθνικής ανεξαρτησίας είναι οι πλέον αξιόπιστες μαρτυρίες. Η πνευματική, πολιτισμική και ανθρωπολογική συγκρότηση όλων των εθνών χάνεται μέσα στο ιστορικό βάθος που είναι εξ αντικειμένου αδύνατο να διερευνηθεί τεκμηριωμένα, εκτός και αν ασήμαντες επί μέρους πληροφορίες μεμονωμένων γεγονότων αξιολογούνται ως σημαντικές για να εκλογικευτεί ένα επιθυμητό όλο. Ένα είναι σίγουρο, το γεγονός ότι αναρίθμητες σμίλες μορφοποιούν τους ανθρώπους και τις συλλογικές οντότητες που ποτέ δεν έπαψαν να επικοινωνούν, να μεταναστεύουν, να συγκρούονται, να συμμαχούν, να συναλλάσσονται, να χωρίζουν όταν οι κοινωνίες είναι ανθρωπολογικά διαφοροποιημένες και να σμίγουν όταν οι κοινωνίες είναι ανθρωπολογικά συγγενείς. Τα αίτια βρίσκονται κρυμμένα βαθιά μέσα στον ανθρωπολογικό πυρήνα κάθε ανθρώπου και κάθε συγκροτημένου έθνους.

Μπορούμε, σε αντίθεση με ιστοριογραφικές καρικατούρες οι οποίες είτε σχετικοποιούν με ιδεολογικά άλματα είτε ανάγουν το μέρος σε γενικό, να σκεφτούμε το διϋποκειμενικά πασίδηλο μακροιστορικό γεγονός ότι  μικρά και μεγάλα ιστορικά κύματα και απροσμέτρητες συμμίξεις και μεθέξεις στο εσωτερικό και μεταξύ των εθνών, των πολιτισμών και των πολιτειών που διήρκησαν επί αιώνες και που έκτισαν τόσο τις πολιτικές-πνευματικές όσο και τις ανθρωπολογικές δομές του ιστορικού χώρου που αρχίζει από το Αιγαίο και προεκτείνεται στο Μικρασιατικό βάθος και στην Μεσόγειο. Η ανθρώπινη διαδρομή ποτέ δεν ήταν ευθύγραμμα ανοδική ή ανθόσπαρτη και ότι μάλλον ποτέ δεν θα είναι. Η ανθρωπολογική διαμόρφωση και η πολιτειακή συγκρότηση και η συγκράτηση των εθνών αυτού του ιστορικού χώρου δεν βασιζόταν σε κάποιες καθιερωμένες εθνοφυλετικές σταθερές ή ρατσιστικές παραδοχές οι οποίες αποτελούν, όπως προείπαμε, θλιβερό προνόμιο της μοντερνιστικής εποχής.

Υπό διαφορετικές κοσμοσυστημικές συνθήκες η διαδρομή των εθνών συνεχίστηκε σε τοπικό επίπεδο και μετά την πτώση της Βασιλεύουσα Πόλης, της Κωνσταντινούπολης. Βασικά, συνεχίστηκε μέχρι την καταστροφή του 1922. Δική μου θέση είναι ότι αυτή η καταστροφή επιδέχεται πολλές ερμηνείες μια εκ των οποίων είναι η ανθρωπολογική εκμηδένιση του ιστορικού χώρου της Βυζαντινής Οικουμένης και η εγκαθίδρυση των μοντερνιστικών-υλιστικών δομών του νεοτουρκικού και νεοελληνικού κράτους που αναίρεσαν πολιτικά οράματα ή και πολιτικά σχέδια (βλ. για παράδειγμα τις θέσεις του Ρήγα Φεραίου) για εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία στον ιστορικό χώρο των εθνών των Βαλκανίων και της Ανατολής.

            Γι’ αυτό είναι επιστημονικά μιλώντας ακατανόητο το γεγονός ότι οι φορείς των μοντερνιστικών ή μεταμοντέρνων ιδεολογιών με απύθμενη επιστημονική προπέτεια και παραβιάζοντας πάγιους κώδικες της δεοντολογίας της επιστήμης ενοχοποιούν την εθνική διαμόρφωση της κοινωνιών της περιφέρειας της Ελλάδας αντί να περιγράψουν το αληθινό προσωπείο των δυναστικών καθεστώτων και των μοντερνιστών συγγενών τους.

       Ιδιαίτερα όσον αφορά το νεοελληνικό κράτος αλλά όπως φαίνεται και το νεοτουρκικό, το πρόβλημα δεν είναι η εθνικά συγκροτημένη πλέον ανθρωπολογία τους αλλά οι μεταπρατικές μοντερνιστικές δομές που τους επιβλήθηκαν, της μεν Ελλάδας την δεκαετία του 1820 και της Τουρκίας επί Ατατούρκ. Αν κάτι είναι λογικό και αυτονόητο στην Ελλάδα, είναι η αναγκαιότητα της ταχύρρυθμης ολικής επαναφοράς της εθνικής δημοκρατικής παράδοσης και η ανάλογη και αντίστοιχη προσαρμογή του ελληνικού κράτους.

    Οι κρατικές δομές λογικό είναι πάντοτε να κατοπτρίζουν κανονιστικά την υποκείμενη ανθρωπολογία. Το πρόβλημα ποτέ δεν ήταν το έθνος αλλά το γεγονός ότι πάνω από ιστορικά διαμορφωμένα έθνη με μακραίωνους πολιτισμούς και πολιτικά επιτεύγματα επιβλήθηκαν υλιστικές πολιτειακές δομές ασύμβατες με τις υποκείμενες ανθρωπολογίες. Το έργο των δεσποτικών καθεστώτων και της μοντερνιστικής λαίλαπας –η παραδοχή ότι «το κράτος προηγείται του έθνους» και η επιβολή ξενόφερτων κανονιστικών εποικοδομημάτων επί ανθρωπολογικά διαμορφωμένων κοινωνικών οντοτήτων–  επιχειρεί τώρα να συνεχίσει το εθνομηδενιστικό κίνημα σε αγαστή συνεργασία με εξωπολιτικούς διεθνικούς δρώντες, κερδοσκόπους, πολυεθνικές εταιρίες κα αξιωματούχους ηγεμονικών κρατών.    

 

Τώρα, ο Φαλμεράιερ και ο κάθε Φαλμεράιερ, είναι καθαρόαιμα τέκνα της φασιστικορατσιστικής πορείας του μοντερνισμού μετά τον 16ο αιώνα. Η όχι και τόσο παράδοξη σχέση των ρατσιστικών ερμηνειών με τις εθνομηδενιστικές –λόγω στενής συγγένειας μεταξύ όλων των μοντερνιστικών και μεταμοντέρνων παραδοχών– προσφέρει την ευκαιρία για κάποιες καταληκτικές συμπερασματικές επισημάνσεις.

Από τα προηγηθέντα συγκρατούμε ως καίριας σημασίας ζήτημα την μακροϊστορική παρατήρηση ότι της μοντερνιστικής περιόδου προηγήθηκε μια ολόκληρη χιλιετηρίδα κατά την διάρκεια της οποίας ενώ στην Βυζαντινή Οικουμένη ο πολιτικός πολιτισμός και η πνευματική ανάπτυξη των εθνών εν μέσω πολλών δυσκολιών κινούταν ανοδικά, στον δυτικοευρωπαϊκό Μεσαίωνα κυριαρχούσε η Ρωμαιοκαθολική θεοκρατία. Τα ισχυρά αντί-πνευματικά σύνδρομα όλων των μοντερνιστικών ιδεολογιών οφείλονται στο γεγονός ότι η Ρωμαιοκαθολική θεοκρατία αποτελούσε τον αντίποδα και τον αντίπαλο της Βυζαντινής Οικουμένης στο εσωτερικό της οποίας ο Χριστιανισμός επηρεασμένος και από τα επιτεύγματα του κλασικού πολιτικού πολιτισμού και τους άλλους συγγενείς με αυτόν εθνικούς πολιτισμούς του Μικρασιατικού βάθους,  έκτισε ένα κοσμοσύστημα –για να χρησιμοποιήσω τον προσφιλή και εύστοχο όρο του Γιώργου Κοντογιώργη– που διαιώνισε επί αιώνες μια δύσκολη μεν αλλά σχετικά επιτυχή ισορροπία μεταξύ της Βασιλεύουσας Πόλης και των εθνών που την συναποτελούσαν.

Λογικά και αναμενόμενα, η Ρωμαιοκαθολική Θεοκρατία ποτέ δεν σταμάτησε να υπονομεύει και να ροκανίζει την Βυζαντινή Οικουμένη και τα πνευματικά, πολιτισμικά και πολιτικά της επιτεύγματα, μιας και ήταν πολιτικά και θρησκευτικά το αντίθετό της. Το ίδιο ισχύει, όμως, για τον υλιστικό μοντερνισμό που διαδέχθηκε την θεοκρατία.

 

Συμπεραίνοντας θα επιχειρήσουμε τώρα να συνοψίσουμε τα επιχειρήματά μας κάνοντας μια ακόμη μακροϊστορική σχετικοποίηση και σύγκριση φαινομένων βαθύτατων προεκτάσεων για διαμόρφωση του κόσμου μέχρι τις μέρες μας:

α) Ο ανθρωπολογικός εξανδραποδισμός που προκάλεσε ο δεσποτισμός, η θεοκρατία και η φεουδαρχία και που δημιούργησε το φαινόμενο των δουλοπαροίκων, δηλαδή, των ανθρωπολογικά ισοπεδωμένων όντων, εξάλειψε τις προϋποθέσεις συγκρότησης πολιτειών κλασικά νοούμενων στην Δυτική Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αφετηριακές ηγεμονίες των Νέων Χρόνων δεν επιχείρησαν κάτι τέτοιο αλλά όπως ήδη τονίσαμε διακυβερνούσαν δεσποτικά. Εξ αυτού του γεγονότος, όλες ανεξαιρέτως οι μοντερνιστικές ιδεολογίες εμπεριέχουν την πολιτική θανατηφόρα προκατάληψη ότι i) οι πολίτες είναι αγελαίο άθροισμα που για να διακυβερνηθεί απαιτείται μια πεφωτισμένη ηγεσία (αρχικά κληρονομική και στην συνέχεια των έμμεσα εκλεγμένων πολιτικών ελίτ) και ii) ότι η ελιτίστικη ιεραρχία είναι θεμιτή και αναγκαία προϋπόθεση ανθρωπολογικής διαμόρφωσης. Τουλάχιστον όσον αφορά τις χαρούμενες ή τις πιο υποψιασμένες και ηγεμονικά επιστρατευμένες εκδοχές των εθνομηδενιστικών ιδεολογημάτων, αυτές οι παραδοχές διαιωνίστηκαν ως έμμονα υποσυνείδητα σύνδρομα. Άλλη ερμηνεία δεν μπορεί να υπάρξει γι’ αυτά τα μεταφυσικά ιδεολογήματα τα οποία αναγκαστικά είναι βαθύτατα επηρεασμένα από τις αντιφάσεις και τις ασυνέπειες της μοντερνιστικής πολιτικοστοχαστικής διαδρομής. Αριθμητικά αυτή η αποδομητική αντίληψη είναι σήμερα κυρίαρχη στα δυτικά πανεπιστήμια και οι συνέπειες για όσους γίνονται θύματά της είναι πασίδηλες και αυτονόητες.

β)  Η μεταμοντέρνα εθνομηδενιστική θεώρηση στην οποία αναφερθήκαμε μόλις, είναι, βασικά, αποτελματωμένη στην αδιέξοδη θέση –και πολιτικά διεστραμμένη θέση, επαναλαμβάνω, γιατί εμποτίστηκε από την ιστορικά ατυχή σχέση δουλοπαροίκων-εξουσίας στην μετά-θεοκρατική εποχή– ότι το κράτος προηγείται του «έθνους». Αφού έπρεπε να υπάρξει μια τεχνητή ανθρωπολογία αυτό έπρεπε να επιτευχθεί εύκολα με το να ενοποιηθούν υλιστικά-ηγεμονικά οι διαφοροποιημένοι και στερούμενοι πνευματικής καλλιέργειας δουλοπάροικοι. Οι δουλοπάροικοι, εν ολίγοις, δεν είχαν τις ιδιότητες του πολίτη, και ο μοντερνισμός βαθιά επηρεασμένος από αυτή την ιστορική μνήμη που δημιουργεί ελιτίστικες ψυχώσεις και σύνδρομα, ζητά, βασικά, να διαιωνιστεί στο διηνεγκές η αντίληψη «οι κρατικοί θεσμοί προηγούνται της ανθρωπολογικής διαμόρφωσης» (οι σημερινές για παράδειγμα παρωχημένες «θεσμικές θεωρήσεις» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Δηλαδή, επιζητούνται ιδεολογικές επινοήσεις κρατικών κατασκευών στο εσωτερικό των οποίων το ταραχοποιό πνεύμα των πολιτών δεν έχει θέση και όπου ακόμη και ένας αθροιστικός ανθρωπολογικός ακταρμάς θα μπορούσε να λειτουργήσει πολιτικά ευθύγραμμα, «υπάκουα», εύρυθμα και «αποτελεσματικά». Η υλιστική διακυβέρνηση είναι το μέσο και ο σκοπός.

Για τον εγγενώς αντί-πνευματικό χαρακτήρα των υλιστικών ιδεολογιών υπάρχουν τα μοναδικά και ανεπανάληπτα κείμενα του Παναγιώτη Κονδύλη, ιδιαίτερα το Κριτική της μεταφυσικής στην νεότερη σκέψη αλλά και για όποιον έχει την στοχαστική αντοχή να το αντέξει και έτσι την τύχη να το καταλάβει το Πολιτικό και ο Άνθρωπος. Εδώ συγκρατούμε και επισημαίνουμε το γεγονός ότι η διολίσθηση από την αντί-θεοκρατία στον υλισμό και στην αντί-πνευματικότητα είχε ως συνέπεια την προαναφερθείσα σταδιακή κυριαρχία του διαστρεμμένου ιδεολογήματος με προεκτάσεις μέχρι τις μέρες μας.

Ο σύγχρονος εθνομηδενισμός, ακριβώς, έχει τις ρίζες του στην εποχή των δουλοπαροίκων και στην βαθιά ριζωμένη πεποίθηση στην πολιτική κουλτούρα των δυτικών ελίτ ότι ένα κράτος μπορεί να συγκροτηθεί ανθρωπολογικά  και πολιτικά με υλιστικές μόνο μεθόδους. Ακόμη πιο σημαντικό, η ειδοποιός διαφορά όσον αφορά τον σύγχρονο εθνομηδενισμό, τον οποίο επαγγέλλονται πλέον νέες δυναμικές συσπειρώσεις διεθνικών ιδεολόγων, είναι ότι αν ένα έθνος «δυστυχώς» έχει ήδη διαμορφωθεί ανθρωπολογικά θα πρέπει να αποδομηθεί για να κυβερνιέται απρόσκοπτα.

Το επιστημονικό και στοχαστικό τερατούργημα γίνεται άπιαστο και ακατανίκητο όταν όλα αυτά τα παρωχημένα ιδεολογήματα αναμιγνύονται με μεταφυσικές θέσεις περί πολυπολιτισμού, ζήτημα που έθιξα ακροθιγώς πιο πάνω. Την εσχατολογία των μοντερνιστικών ιδεολογιών την διαδέχθηκε η εσχατολογία των πολυπολιτισμικών κρατών (ή ακόμη και του πολυπολιτισμικού πλανήτη). Φλυαρίες, δηλαδή, περί ενός κόσμου ιδιωτών που περιφέρονται χρησιμοθηρικά, συμπεριφέρονται αλτρουιστικά και που αποδέχονται την κατανομή των πόρων φιλεύσπλαχνα. Η ανθρωπολογία τους θα είναι επίπεδη και εθνομηδενισμένη. Αυτό είναι το όραμα πολλών ιδεολογικά προσανατολισμένων θεωρημάτων στα δυτικοευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Στις ΗΠΑ, τα ίδια ρεύματα σκέψης ενέχουν μια άλλη διάσταση καθότι από καιρό ο εθνομηδενισμός ως «συνταγή για τρίτους» είναι διακηρυγμένα και κατ’ ομολογία ένα από τα κυριότερα εργαλεία της εθνικής τους στρατηγικής.

 γ) Όπως υποστηρίζω στο Κοσμοθεωρία των Εθνών, η καθολικά αντί-Αριστοτελική πορεία του μοντερνισμού αποτέλεσε τελικά τον σκληρό φιλοσοφικό πυρήνα στο εσωτερικό της νεοτερικότητας (η οποία, νεοτερικότητα, επαναλαμβάνω, ήταν ένας πολύ πιο φαρδύς πολιτικός και πνευματικός δρόμος μέσα στον οποίο πορεύονταν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες). Η κυριαρχία αντί-Αριστοτελικών παραδοχών σήμαινε, βασικά, ότι η Δύση μετά τον 16ο αιώνα αυτοκτόνησε πολιτικά και στοχαστικά. Αυτό μπορούμε να το πούμε και διαφορετικά: Η αποδυνάμωση της Ρωμαιοκαθολικής θεοκρατίας αντί να οδηγήσει στην ανθρωποκεντρική αριστοτελική συγκρότηση και συγκράτηση των εθνών της Ευρώπης οδήγησε σε ποικίλες εκδοχές της παραδοχής περί «κρατικού έθνους» που λίγο ή πολύ διαποτίζει σχεδόν οτιδήποτε ειπώθηκε ή γράφτηκε στις Δυτικές ηγεμονίες των Νέων Χρόνων. Κυρίως, όμως, διαποτίζει τα πολιτικά και πνευματικά ελίτ με αποτέλεσμα να προσκολλώνται στην έμμεση αντιπροσώπευση και να βλέπουν εχθρικά κάθε κίνηση με φορά προς άμεση δημοκρατία και μια βαθύτερη ανθρωπολογική διαμόρφωση με όρους δημοκρατίας και κοινωνικής ελευθερίας.

Ύστεροι φτωχοί συγγενείς είναι οι ελληνικής καταγωγής φανατισμένοι μεταμοντέρνοι θιασώτες μιας επίπεδης ανθρωπολογίας που αναμενόμενα αρνείται τα πολιτικά και πολιτισμικά κεκτημένα των κοινωνιοκεντρικά κτισμένων εθνικών κοσμοθεωριών της Βαλκανικής και Μεσογειακής περιφέρειας και που θέλει να αντιστρέψει το έθνος ως πνευματικό, πολιτικό και ανθρωπολογικό φαινόμενο για να το μετατρέψει σε ένα συνονθύλευμα πνευματικής εξαθλίωσης επιπέδου δουλοπαροίκων. Οι αποδομηστές, για παράδειγμα, συσπειρωμένοι σε διεθνικές συνάξεις πεισματικά και παιδαριωδώς επιχειρούν να υποστηρίξουν ότι οι κοινωνίες της Βαλκανικής και της Μικρός Ασίας είναι δημιουργήματα της φαντασίας και ότι πίσω τους δεν υπάρχει μια μακραίωνη πνευματική, ανθρωπολογική και πολιτική διαμόρφωση.  

            δ) Στο μυαλό των ημέτερων ελλήνων εθνομηδενιστών δεν χωράει το γεγονός ότι ιστορικοπολιτικά καταμαρτυρείται πως το έθνος συγκροτείται ανθρωπολογικά, πολιτισμικά και πολιτικά μέσα από μακραίωνες και εν πολλοίς άγνωστες συμμίξεις και μεθέξεις ατομικών και συλλογικών οντοτήτων απέραντης και απύθμενης ετερότητας (και ότι η μοντερνιστική υλιστική αντίληψη είναι αφύσικη και εγγενώς ρατσιστική). Πάντως, έστω και συντομογραφικά, απαιτείται να συνοψίσουμε το γεγονός ότι τα μοντερνιστικά διεθνιστικοϋλιστικά δόγματα αναμίχθηκαν και εξελίχθηκαν άναρχα υπό το πρίσμα τριών κύριων ρευμάτων, i) του αστικοφιλελευθερισμού που διαδέχθηκε τις αρχικές αστικές ηγεμονίες), ii) του μαρξισμού (που φιλοδόξησε να τον διαδεχθεί σπρώχνοντας την υλιστική αντίληψη ίσαμε τις λογικές διεθνιστικοϋλιστικές συνέπειές της) και του ii) ναζισμού (που αποτελεί την συνεπέστερη και πιο «αποτελεσματική» μοντερνιστική ιδεολογία). Βασικά, έτσι προέκυψε η «ιδεολογία» ως αντικατάστατο της δημοκρατίας, έτσι γεννήθηκε η έμμεση αντιπροσώπευση (κατ’ ευφημισμό έμμεση «δημοκρατία») ως υποκατάστατο της Δημοκρατίας κινούμενη όμως με φορά δεσποτική και έτσι γεννήθηκαν τα ιδεολογικά μεταμφιεσμένα ηγεμονικά μοντερνιστικά δόγματα.

ε) Ο δυτικός ηγεμονικός μοντερνισμός δεν περιορίστηκε μόνο στις γενοκτονίες και στις εθνοκαθάρσεις που εκτελέστηκαν στην Δυτική Ευρώπη και στην Βόρειο Αμερική αλλά οδήγησε στην κατάληψη του πλανήτη ολόκληρου επί αιώνες. Ο λόγος αυτής της ιμπεριαλιστικής επέκτασης είναι βαθύτατα ριζωμένος σε κάθε υλιστικό ιδεολογικό δόγμα: Όπως επισημάναμε πιο πάνω, εγγενώς ως φιλοσοφικά δόγματα όλες οι ιδεολογίες νοηματοδοτούν τις ανθρώπινες σχέσεις όχι με όρους πολιτικής αλλά με όρους ισχύος και αυτοσυντήρησης (και ασφαλώς κυριαρχίας). Όπως προείπαμε, αν και η διαδρομή των ανθρώπων από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα δεν ήταν ανθόσπαρτη και ποτέ δεν θα είναι, η τρικυμισμένη πορεία προς την Πολιτική Ιθάκη εν μέσω Λαιστρυγόνων, Κυκλώπων και Σειρήνων είχε μια ανοδική φορά, δηλαδή την ανοδική πολιτική, πολιτισμική και ανθρωπολογική συγκρότηση των εθνών την οποία βαθιές ιστορικές ματιές όπως του Ρήγα Φεραίου και του Καβάφη αποτυπώνουν με θαυμαστή ακρίβεια. Μετά τον 16ο αιώνα, όμως, η νέα (πολιτική) μεταφυσική που διαδέχθηκε την Ρωμαιοκαθολική θεοκρατία και που φθάνει μέχρι τους ημιμαθείς σημερινούς μεταμοντέρνους, σήμαινε οδυνηρές εμπειρίες για την ανθρωπότητα: Η νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος από τον μοντερνισμό και τα εγγενώς ρατσιστικά συνοδευτικά δόγματά που οδήγησαν στην κατάληψη του πλανήτη, στην αποικιοκρατική καταλήστευση των εθνών, στην αναστολή της δύσκολης μεν αλλά ανοδικής πολιτικής και ανθρωπολογικής τους πορείας, στην εμπέδωση του μαντρώματος των ανθρώπων (δόγμα κυριαρχίας) ως κύριο τρόπο πολιτειακής συγκρότησης και στο μετά-αποικιακό μετά-ηγεμονικό κόσμο όπου κυριάρχησε η δήθεν ιδεολογική ηγεμονομαχία Σοβιετικής Ένωσης και ΗΠΑ η οποία αποτέλεσε ενέπλεξε άχαρα ματώνοντας όλα τα έθνη του πλανήτη σε μια άνευ πολιτικού περιεχομένου διαπάλη πολλών αιώνων.

ζ) Εις πείσμα των διενιστικοϋλιστικών δογμάτων και των συγκρούσεων που αυτά υποκίνησαν, η εθνική συγκρότηση ποτέ δεν σταμάτησε, ακόμη και στην Ευρώπη. Ειρωνικά, και στην Δυτική Ευρώπη, όπου σιγά σιγά οι δουλοπάροικοι μορφώθηκαν, οι πολίτες ολοένα και περισσότερο αξιώνουν τον ρόλο του εντολέα. Αυτή η τάση θα αποδυναμώνεται μόνο εάν η ελιτίστικη-δεσποτική έμμεση αντιπροσώπευση κινείται με φορά προς έμμεση δημοκρατία και με προορισμό την άμεση δημοκρατία: Όσο πιο κοντά στην πολιτική εξουσία και όσο πιο άμεση εποπτεία ασκεί ο πολίτης-εντολές πάνω στην εντολοδόχο εξουσία τόσο περισσότερο Δημοκρατία έχουμε, και το αντίστροφο. Τα υπόλοιπα, δηλαδή ιδεολογίες, κόμματα και τα λοιπά, είναι κατάλοιπα του μοντερνισμού που δρουν ανασταλτικά στην δημοκρατική ανάπτυξη των εθνών. Εθνών, ακριβώς, τα οποία σταδιακά από μόνα τους και παρά το τεράστιο βάρος των μοντερνιστικών ιδεολογικοφιλοσοφικών δογμάτων, αναπτύσσουν τις εθνικές τους κοσμοθεωρίες. Εδώ τονίζω: Εθνικές κοσμοθεωρίες που αποτελούν κτίσματα πολιτισμού, πολιτικού πολιτισμού και ανθρωπολογιών που καμιά σχέση δεν έχουν με το ρατσιστικά νοούμενο κράτος-έθνος («κράτος → «έθνος»: οι εξωπολιτικοί νόμοι των ελίτ δημιουργούν μια νομικίστικη και αδιαφοροποίητη ανθρωπολογία, παράδοση).

η) Η τραγική μοντερνιστική διαδρομή των τεσσάρων τελευταίων αιώνων άφησε πολλά αποτυπώματα: Πρώτον, ακόμη και στην Δύση το κράτος-κυριαρχία υπονομεύτηκε εσωτερικά από την ίδια την εθνική ανάπτυξη δημιουργώντας το κυρίαρχο Εθνοκράτος το οποίο ορθώς κάθε εθνική κοινωνία διαφυλάττει ως κόρη οφθαλμού. Δεύτερον, γεννήθηκαν αναρίθμητα αίτια πολέμου με μοναδική βασικά πηγή τις ατασθαλίες των διεθνιστικοϋλιστικών δογμάτων από το 16ο αιώνα μέχρι και το τέλος του 20ού αιώνα. Τρίτον, η αναπόδραστη παρακμή των ηγεμονικών ελεφάντων προκαλεί συγκρούσεις με πιο πρόσφατη την ηγεμονομαχία του 20ου αιώνα και την δονκιχωτική αμερικανική προσπάθεια των δύο τελευταίων δεκαετιών να συνεχίσει το πλιάτσικο των πλουτοπαραγωγικών πόρων. Τέταρτον, η ίδια η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση από αμιγές λειτουργιστικό-υλιστικό εγχείρημα ανέτρεψε όλες τις προβλέψεις των αναρίθμητων μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων και μετατράπηκε σε πρότυπο μετά-νεοτερικό εθνοκρατοκεντρατικό φαινόμενο. Βέβαια, έχει πολύ δρόμο να διανύσει και υπονομεύεται από την έλλειψη στρατηγικής συνοχής και την στρατηγική εξάρτηση από τις ΗΠΑ. Πέμπτον, η παρακμή των μοντερνιστικών ηγεμονιών συνοδεύεται από το πιο συγκλονιστικό γεγονός της ιστορίας: Αναδύονται μικρά και μεγάλα έθνη τα οποία αναζητούν μια πραγματική εσωτερική δημοκρατία, ένα πολιτικό σύστημα που να είναι συμβατό με την ιστορικά κτισμένη ανθρωπολογία τους και την ανάδυση της εθνικής ανεξαρτησίας ως της κοσμοθεωρίας όλων των εθνών (εξ ου και ο τίτλος του ανωτέρω ομώνυμου βιβλίου μου).

θ) Το τελευταίο ζήτημα είναι ίσως και η ουσία και η ειδοποιός διαφορά. Ο κόσμος βασικά ολοένα και περισσότερο αφήνει πίσω το μοντερνιστικό δόγμα ότι η δημόσια πολιτειακή σφαίρα πρέπει να είναι υλιστική. Αν και ποτέ δεν κατόρθωσαν να φτιάξουν αμιγείς υλιστικές δημόσιες σφαίρες –αυτές βρίσκονται μόνο στην φαντασία των μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων που ενώ αλλού αποδυναμώνονται στην Ελλάδα κυριαρχούν ολοένα και περισσότερο προαναγγέλλοντας τον πολιτικό και πολιτειακό της θάνατο– ο μοντερνισμός και μεταμοντερνισμός ριζωμένοι στην παράδοση του κράτους-δουλοπαροίκων επιζητούν πολιτειακές δομές εξωπολιτικά νομικά προσδιορισμένες και αντιπαθούν ή καταπολεμούν κάθε εισροή στην δημόσια σφαίρα του πνευματικού κόσμου των πολιτών.

Πριν τον μοντερνισμό, όμως, αυτό ήταν ύβρις. Ακόμη πιο σημαντικό, ο αποκλεισμός του πνευματικού κόσμου των πολιτών από την δημόσια σφαίρα πέραν του ότι εγκαταλείπεται πλέον και  στην Δυτική Ευρώπη ή στις ΗΠΑ, στον «ξεχασμένο» υπόλοιπο κόσμο τον οποίο τα ηγεμονικά ελιτ της Δύσης σκέπτονται μόνο ως χώρο νέο-αποικιακού πλιάτσικου πλουτοπαραγωγικών πόρων, συντελείται κοσμογονία. Στα εννέα δέκατα περίπου του πλανήτη τα έθνη αναπτύσσονται με το να αναβιώνουν τις εθνικές τους κοσμοθεωρίες, να αφήνουν τον πνευματικό κόσμο των ανθρώπων (συμπεριλαμβανομένων και των μεταφυσικών δογμάτων) να εισρεύσει ως ο κύριος διαμορφωτικός παράγων των ανθρωπολογικά θεμελιωμένων νόμων και να αναπτύσσουν την εθνική ανεξαρτησία ως κύριο δόγμα της διπλωματίας τους. ως διεθνολόγος, θα το πω και διαφορετικά: Ο πλανήτης γίνεται ολοένα και πιο δύσκολος για τους επίδοξους ληστές των νέο-μοντερνιστικών δογμάτων (εκ των οποίων τα νεοελληνικά αποδομηστικά δόγματα στην Ελλάδα και στην Κύπρο είναι τα πιο ευτελή, τα πιο ξεπεσμένα, τα πιο ημιμαθή και τα πιο εξυπηρετικά των ηγεμονικών συμφερόντων – από μόνο του το σχέδιο Αναν για το κυπριακό και αυτά που λέχθηκαν ή διαπράχτηκαν γύρω από αυτό το καταμαρτυρείται).

Η Ιστορία του μέλλοντός μας

Του ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗ Καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής – πάντειο Πανεπιστήμιο

Το 2009 ήταν για τον κόσμο, την Ευρώπη και την Ελλάδα μια κακή χρονιά. Η βαθιά οικονομική κρίση με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην κοινωνία και την πολιτική, την κουλτούρα και τον πολιτισμό, καθώς και η παγκόσμια σύγκρουση είτε ως ένοπλη επέμβαση είτε ως τρομοκρατία αποτελούν πλέον σχεδόν καθημερινά φαινόμενα της ανθρώπινης κοινωνίας, εντείνοντας την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα για το μέλλον.
Η Κύπρος μεν βιώνει το δικό της δράμα, όντας όμως πάντα αισιόδοξη, αφού η μακραίωνη ιστορία καλλιέργησε μια θετική στάση καρτερίας και υπομονής των ανθρώπων απέναντι στα γεγονότα και την ίδια τη ζωή.

Βρισκόμαστε ενώπιον της ανατολής του 2010, όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι το 2010 και ιδιαίτερα ο Μάρτιος προδιαγράφονται ως εξόχως κρίσιμες περίοδοι, ίσως και αποφασιστικές, για την επίλυση του εδώ και πενήντα και πλέον χρόνια χρονίζοντος εθνικού και διεθνούς προβλήματος της Κύπρου. Κρίνουμε σκόπιμο και απαραίτητο εν όψει προβλεπόμενων εξελίξεων να θέσουμε ορισμένα ερωτήματα, ακόμα δε και προϋποθέσεις, όρους απαραίτητους για να καταστεί η λύση του κυπριακού προβλήματος βιώσιμη και λειτουργική, πράγμα που σημαίνει ότι δεν επιτρέπεται να διακινδυνεύσουν η Κύπρος, η ηγεσία της αλλά και η Αθήνα μια λύση που δεν παρέχει ασφαλή εχέγγυα βιωσιμότητας και λειτουργικότητας. Τα ερωτήματα που τίθενται κατ’ αρχάς και για τα οποία δεν παίρνουμε απάντηση από τη δημοσιότητα και τη λειτουργία των ΜΜΕ αφορούν τα ακόλουθα:

1) Ποιος είναι ο ρόλος του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ στο πολιτικό επίπεδο, δηλαδή στην ικανότητά του να εκπροσωπεί πραγματικά την τουρκοκυπριακή κοινότητα και να αποφασίζει σε κάθε στάδιο της διαπραγμάτευσης ο ίδιος -και η ηγεσία των Τουρκοκυπρίων- για το μέλλον της κοινότητάς τους και κατ’ επέκταση και για ολόκληρη την Κύπρο; Με το ερώτημα αυτό συνδέεται και ο ρόλος της Τουρκίας, όπου και πρωτοετείς φοιτητές Διεθνών Σχέσεων γνωρίζουν καλώς πως η Τουρκία ελέγχει τον χώρο της κατεχόμενης Κύπρου πολιτικά και γεωστρατηγικά.

Το 2ο ερώτημα αφορά το τι θέλει η Τουρκία στο Κυπριακό πραγματικά και αν διαθέτει την πολιτική βούληση να συμβάλει σε μια βιώσιμη και λειτουργική λύση για την Κύπρο που να μην υπαγορεύεται από τα στρατηγικά συμφέροντα ενός ηγεμονικού ελέγχου της Μεγαλονήσου, πράγμα που θα οδηγήσει ολόκληρη την Κύπρο σε τουρκικό έλεγχο, τον ελληνισμό της Κύπρου σε ομηρία και το κράτος σε διαρκή κρίση διάλυσης από την αφετηρία της κρατικής του υπόστασης.

Το 3ο ερώτημα που τίθεται είναι τι θέλουμε εμείς ως Κύπρος και Ελλάδα σε σχέση με την επίλυση του Κυπριακού και το μέλλον της Κύπρου ως κράτους και ως οντότητας. Θέλουμε μια λύση όποια και να ‘ναι ή θέλουμε μια αληθινά λειτουργική και βιώσιμη επίλυση του εθνικού μας προβλήματος; Θέλουμε μια επιστροφή σε μια παραλλαγή του Σχεδίου Ανάν ή μια αληθινά δημοκρατική, ευρωπαϊκή λύση που να διασφαλίζει το μέλλον ολόκληρης της Κύπρου;

Αυτά ως ερωτήματα. Τώρα οι προϋποθέσεις:

Υπάρχουν δυο απαραίτητες προϋποθέσεις, τις οποίες πρέπει να έχει κατά νου σταθερά και σε κάθε στιγμή διαπραγμάτευσης ο Πρόεδρος της Κύπρου.

Η πρώτη προϋπόθεση είναι πως η Κυπριακή Δημοκρατία, ακόμα και με τη σημερινή της κολοβή μορφή ως προς την άσκηση κυριαρχίας σε ολόκληρη την επικράτεια και παρά τα προβλήματα μη εκπροσώπησης των Τουρκοκυπρίων στο θεσμικό της πλαίσιο, είναι ένα καλό και δημοκρατικό κράτος, ένα κράτος που δεν επιτρέπεται να καταργηθεί ούτε να αλλοιωθεί επί τα χείρω ως προς τη λειτουργικότητα και τη δομή του, αλλά να αναβαθμιστεί, να βελτιωθεί και να καλύψει τον τομέα της κυριαρχίας και της εκπροσώπησης της τουρκοκυπριακής κοινότητας.

Η δεύτερη προϋπόθεση παραπέμπει σε βασικές αρχές που πρέπει να τηρηθούν προκειμένου να διατηρήσουμε τη φύση και την ουσία ενός μοντέρνου και σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους. Η πρώτη είναι η δημοκρατική αρχή και η εφαρμογή της σε διάφορα επίπεδα λειτουργίας του πολιτικού συστήματος για όλους τους πολίτες ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής ή θρησκείας. Μόνο με αυτόν τον τρόπο αναπτύσσεται η κοινωνία των πολιτών και δημιουργούνται οι διαδικασίες ενσωμάτωσης και δημιουργίας του αποκαλούμενου πολιτικού λαού. Η δεύτερη είναι το ομοσπονδιακό πλαίσιο διακυβέρνησης με αναγνώριση της πολιτικής αυτονομίας και αυτοκυβέρνησης για τις δύο εθνότητες, οι οποίες θα είναι σε θέση να διατηρήσουν την πολιτιστική τους φυσιογνωμία, την ιδιοπροσωπία και την πολιτική αυτοπραγμάτωσή τους. Η τρίτη αρχή είναι το κράτος δικαίου, που σημαίνει προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους τους πολίτες και εφαρμογή μιας κεντρικής αρχής του δυτικού πολιτισμού, που λέγεται κατοχύρωση ατομικών ελευθεριών και προστασία τους από την κρατική αυθαιρεσία.

Γνωρίζουμε ότι τα πιο πάνω δεν ανταποκρίνονται στο σημερινό ισοζύγιο ισχύος, που σημαίνει πως η Τουρκία, γεωστρατηγικά και πολιτικά, κατάφερε να ελέγχει τις εξελίξεις στον χώρο, διαθέτουμε όμως τη δύναμη δύο κρατών στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη δύναμη της γεωστρατηγικής θέσης της Κύπρου, την οποία χρειάζονται και ευρωπαϊκές χώρες αλλά και ο αγγλοαμερικανικός παράγοντας και όπου η Κυπριακή Δημοκρατία παίζει ρόλο.

Επίσης πρέπει να υπογραμμίσουμε πως η ελληνική κρίση είναι προσωρινή, η Ελλάδα διαθέτει πάντοτε μια ισχυρή γεωπολιτική βαρύτητα, οφείλουμε να μη βιαζόμαστε, να μη συναινούμε σε όποιες υποδείξεις μάς κάνει στιγμιαία ο διεθνής παράγοντας, αλλά να σχεδιάζουμε την πορεία μας κοιτάζοντας το μέλλον, τη βιωσιμότητα της Κύπρου και τις γενιές που έρχονται, δεδομένου ότι η Ιστορία δεν διδάσκει μόνο για το παρελθόν αλλά καθοδηγεί το μέλλον.