Αποκλειστική συνέντευξη του Αντιστράτηγου ε.α. Δημήτριου Αλευρομάγειρου στον ‘Εμπροσθοφύλακα’ (Μέρος Γ’)

16 Οκτωβρίου 2010
Συντακτική Ομάδα

Στο πρώτο μέρος της συνέντευξης ασχοληθήκαμε κυρίως με το Κυπριακό πρόβλημα, ενώ στο δεύτερο μέρος με τις ελλαδοτουρκικές σχέσεις. Σ’ αυτό το τρίτο και τελευταίο μέρος της συνέντευξης, ο Αντιστράτηγος ε.α. Δημήτριος Αλευρομάγειρος απαντάει σε διάφορες γενικές ερωτήσεις.

1. Είστε ένας μπαρουτοκαπνισμένος αξιωματικός ο οποίος υπερασπίστηκε ενόπλως την Κύπρο κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα δεδομένα, η κατάσταση της Εθνικής Φρουράς αυτή τη στιγμή είναι άθλια, και παρ’όλα αυτά -με ένα σιδηρόφρακτο στρατό απέναντί μας- πολλοί μιλούν για μείωση της θητείας, αποστρατιωτικοποίηση, μείωση αμυντικών δαπανών κ.ο.κ. Ποια, κατά τη γνώμη σας, θα ήταν η καλύτερη μορφή άμυνας για την Κυπριακή Δημοκρατία;

 

Ευχαριστώ πολύ για την έκφραση, αλλά είναι λάθος το «μπαρουτοκαπνισμένος». Με τρεις μέρες πόλεμος δεν γίνεσαι «μπαρουτοκαπνισμένος». Αυτοί που υπερασπίστηκαν πραγματικά την Κύπρο ήταν οι «εθελοντές» Κύπριοι στρατιώτες και οι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ οι οποίοι δώσανε τη ζωή τους σε μία υπόθεση χαμένη. Το έχω πει κατ’ επανάληψη και μου δίνετε τώρα την ευκαιρία να ξαναπώ τον περίφημο στίχο του Καβάφη: «…και περισσότερη τιμή σας πρέπει γιατί, γνωρίζατε ότι οι Μήδοι, στο τέλος, θα περάσουν».

 

Όσον αφορά την Εθνική Φρουρά δεν μπορώ να ξέρω σε ποιά ακριβώς κατάσταση βρίσκεται, διότι απλούστατα δεν βρίσκομαι κάτω στην Κύπρο. Γνωρίζω όμως ότι ο Αρχηγός του ΓΕΕΦ είναι ένας θαυμάσιος άνθρωπος. Πριν λίγο καιρό σε μια εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο, συναντήθηκα με τον Υπουργό Άμυνας της Κύπρου, ο οποίος είναι και παλιός συνάδελφος, και του είπα ότι πρέπει να προσέξουμε το θέμα του στρατού πάρα πολύ και τον είδα να έχει πραγματικά καλές προθέσεις.

 

Για το θέμα της μείωσης της θητείας στην Κύπρο, εγώ ήμουν και είμαι εναντίον οποιασδήποτε μείωσης, τη στιγμή που έχεις απέναντι σου 40.000 στρατιώτες. Το 2007 που είχα πάει στην Κύπρο, είχα μια συνάντηση με τον τότε Αρχηγό ΓΕΕΦ και τον τότε Υπουργό Αμύνης, κ. Πασιαρδή, και ήταν τότε που συζητιόταν το θέμα της μείωσης και τους είπα ότι εγώ το θεωρώ έγκλημα. Είναι έγκλημα σαν μήνυμα προς τον κατοχικό στρατό. Τα μηνύματα που πρέπει να του στέλνουμε είναι μηνύματα ενίσχυσης της Εθνικής Φρουράς, κι όχι αποδυνάμωσής της, και μάλιστα ακριβώς την ώρα που γίνονται οι διπλωματικές συζητήσεις. Αυτό είναι το παιχνίδι. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπέγραψε την Συνθήκη της Λωζάνης έχοντας την στρατιά του Έβρου. Επομένως, πως μπορείς να υπογράψεις όταν είσαι γυμνός;

 

Λέγεται επίσης, ότι στόχος της κυπριακής πολιτικής ηγεσίας είναι η αποστρατιωτικοποίηση της Κύπρου μετά την λύση. Κι εγώ δεν θέλω να γίνονται πόλεμοι και μακάρι να σταματούσαν να γίνονται. Ούτε οι στρατιωτικοί έχουν διάθεση να σκοτώνονται. Όμως, η δύναμη και ο φόβος της δύναμης θα υπάρχουν πάντοτε και αλίμονο σε αυτούς που δεν θα έχουνε δύναμη. Πάλι θα κάνουμε τα καλά παιδιά και να διαλύσουμε τον στρατό; Έχουμε και ένα τρανό παράδειγμα στην Κύπρο: Διώξαμε την ελληνική μεραρχία το 1967 και ήρθαν οι Τούρκοι και κατέλαβαν το μισό νησί το 1974.

 

Τούρκος στρατιώτης στις μάχες που έλαβαν χώρα στο προάστειο του Αγίου Παύλου στην Λευκωσία. Ο Ταγματάρχης εξ Ελλάδος Δημήτριος Αλευρομάγειρος με το Τάγμα Επιστράτων του τους κράτησε εκτός του προαστείου και ουσιαστικά διατήρησε την Λευκωσία στα προ της εισβολής όρια της.

2. Είστε επίσης Επίτιμος Γενικός Επιθεωρητής Στρατού. Τι έχετε να πείτε για τη σημερινή κατάσταση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, με μείωση της θητείας, μίζες, αποστολές στρατευμάτων στο εξωτερικό και με την Τουρκία να κάνει συνεχείς παραβιάσεις στον ελληνικό εναέριο και θαλάσσιο χώρο;

 

Και πάλι όμως δεν μπορώ να γνωρίζω πολλά διότι έχω αποστρατευθεί από το 1997. Όμως, θα πω το εξής: είμαι τελείως αντίθετος στην μείωση της θητείας. Το 1987 κάναμε μία μελέτη σε αυτό το θέμα και το συμπέρασμα ήταν ότι η Ελλάδα, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν μπορεί να έχει στρατό κάτω από 18 μήνες. Όταν μειώνεις την θητεία, μετά δεν μπορείς να την αυξήσεις. Επομένως είναι μια πολύ σημαντική απόφαση για το κράτος η μείωση της θητείας. Αλλά εδώ τα κόμματα υπόσχονται μειώσεις θητείας για να μαζέψουν ψήφους. Αυτά είναι τα εγκλήματα που πραγματοποιούν. Δεν μπορείς να έχεις 8 μήνες στρατό. Είναι απαράδεκτο! Οι Τούρκοι άραγε έχουνε μειώσει την στρατιωτική τους θητεία;

 

Υπάρχει βέβαια και το δημογραφικό πρόβλημα, αλλά ο επαγγελματικός στρατός είναι ένα τεράστιο λάθος. Το 2000 είχα κάνει μία μελέτη και την είχα στείλει σε όλα τα κόμματα και είναι αστείο τί μου απάντησαν. Ο αξιόμαχος στρατός είναι αυτός που αποτελείται από τον καθηγητή, τον γεωργό, τον επιχειρηματία, τον πλούσιο, τον φτωχό κλπ. Τότε γίνεται μία ζύμωση και συγκροτείται αυτό που ονομάζουμε, «λαϊκός στρατός», «στρατός του λαού». Δεν μπορείς να καλείς ένα στρατό να θυσιαστεί για την πατρίδα του επ’ αμοιβής, όπως είναι ο επαγγελματικός στρατός. Το 1792, στην μάχη του Βαλμύ, ο Γάλλος στρατηγός Κέλλερμαν νίκησε τα τέσσερα βασιλικά Πρωσσικά στρατεύματα με τους «ξεβράκωτους» Γάλλους με την ιαχή «Ζήτω το έθνος!». Τότε, ο Γερμανός συγγραφέας Γκαίτε είχε πει ότι τελειώσανε οι στρατοί των βασιλιάδων και αρχίζουν οι στρατοί των λαών. Στην Ελλάδα έχουμε ένα τρανό παράδειγμα αυτών των στρατών: την επανάσταση του 1821.

 

Θα σας πω και κάτι που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν. Η ετυμολογία της λέξης «κληρωτός» είναι από την κλήρωση που γινόταν για το ποιοι θα πάνε στρατό, διότι όταν ερχόταν η σειρά τους να πάνε στρατό, πηγαίνανε περισσότεροι από όσους χρειαζότανε το κράτος. Σήμερα βέβαια, με τα ψηλά ποσοστά της φυγοστρατίας, η λέξη έχει χάσει την έννοια της.

3. Βγαίνοντας λίγο έξω από τα όρια της Ελλάδας, βλέπουμε πως με το Ευρώ, την Συνθήκη της Λισαβώνας κλπ, το έθνος-κράτος χάνει σιγά σιγά την κυριαρχία του, σε επίπεδο πολιτικό, διοικητικό, οικονομικό, ακόμη και πολιτιστικό. Ποια η άποψη σας γι αυτές τις εξελίξεις, και τι ρόλο καλούνται να παίξουν (ή ίσως θα πρέπει να παίξουν) τα έθνη σε αυτή την νέα παγκόσμια τάξη;

 

Η Ενωμένη Ευρώπη ήταν όραμα μιας σύνθεσης και όχι ισοπέδωσης και πολτοποίησης πολιτισμών. Η ισοπέδωση και η πολτοποίηση είναι στόχοι της πολυπολιτισμικότητας και της παγκοσμιοποίησης. Η αντίληψη της παγκοσμιοποίησης σε επίπεδο πολτοποίησης είναι λανθασμένη, διότι το να ‘αγαπώ την πατρίδα μου’, δεν σημαίνει ‘εχθρεύομαι την πατρίδα του άλλου’. Το γεγονός ότι όλοι αγαπάνε την μητέρα τους, σημαίνει ότι εχθρεύονται τις μητέρες των άλλων; Κι όμως, σε αυτά τα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, έχει μειωθεί η αγάπη προς την πατρίδα, η οποία σνομπάρεται ως ‘εθνικισμός’, ‘σοβινισμός’, ‘φασισμός’, ‘ρατσισμός’. Αυτή είναι η επιτυχία της ξένης προπαγάνδας.

 

Είναι λάθος και μαρξιστικά αν θέλετε, διότι ο διεθνισμός δεν ταυτίζεται καθόλου με την παγκοσμιοποίηση. Η αγάπη προς την πατρίδα δεν σημαίνει εχθρότητα προς την πατρίδα του άλλου. Άρα είναι λάθος η οποιαδήποτε επίθεση σε ότι έχει σχέση με το πατριωτικό.

 

4. Ταυτόχρονα με την μείωση της εθνικής κυριαρχίας σε κρατικό επίπεδο, βλέπουμε μια παράλληλη επίθεση στην εθνική ταυτότητα από διάφορες ομάδες, ΜΚΟ και άλλους οργανωμένους πολιτικούς σχηματισμούς, όπου βάλλονται και δαιμονοποιούνται όλα όσα εκείνα απαρτίζουν την ελληνική μας ταυτότητα, πολλές φορές μάλιστα στο όνομα της “αριστεράς”, της “αναρχίας”, του “αντιφασισμού”, του “αντιρατσισμού” κ.ο.κ. Ένας “θεωρητικός”, μάλιστα, αυτού του “ρεύματος” παλαιότερα αποκάλεσε όσους αντιδρούσαν στο αντιεπιστημονικό βιβλίο ιστορίας της Στ’ δημοτικού ως «εσμό αλευρομάγειρων». Πως σχολιάζετε αυτές τις εξελίξεις, ποιους εξυπηρετούν κατά την γνώμη σας, και ποιοι -από επιχειρησιακής άποψης- δυνατόν να κρύβονται πίσω από τους κουκουλοφόρους φυσικούς αυτουργούς;

Αυτή είναι η λεγόμενη πέμπτη φάλαγγα. Το βιβλίο της Στ’ Δημοτικού ήταν ένα βιβλίο των πεμπτοφαλαγγιτών. Αν ήταν συνειδητοί ή ασυνείδητοι, μου είναι αδιάφορο. Τότε αντιδράσαμε και αυτοί μας ειρωνεύτηκαν. Ο κ. Λιάκος ήταν αυτός που αναφέρθηκε σε όσους αντιδράσανε, ως «εσμό αλευρομάγειρων», ίσως διότι ήμουν από τους πρώτους στη λίστα που υπογράψαμε. Του χαρίζω αυτή την έκφραση, διότι «εσμός» είναι αυτός ο ίδιος και οι όμοιοί του. Δυστυχώς, είναι άνθρωποι που είτε έχουν διαστρεβλωμένη αντίληψη της ιστορίας, είτε  συνειδητά ή ασυνείδητα επιτίθενται σε ότι έχει σχέση με την Ελλάδα.

 

Όσον αφορά την αριστερά, επικαλούνται το όνομά της πολλοί άνθρωποι που ποτέ δεν ήταν αριστεροί. Δεν μπορεί να είσαι αριστερός και να μην είσαι πατριώτης. Γι’ αυτό και η αριστερά στην Ελλάδα, αντλεί δύναμη από την αντίσταση του 1940-44. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος σχεδόν ηγήθηκε, δεν ήταν το μόνο κόμμα, του αγώνα εναντίον του Σχεδίου Ανάν. Ενώ στην Κύπρο, η ηγεσία ή τουλάχιστο μέρος της ηγεσίας της αριστεράς δεν συμμετείχε στον αντιαποικιακό και αντιιμπεριαλιστικό αγώνα.

5. Ποια η άποψη σας στο θέμα της μετανάστευσης και της λαθρομετανάστευσης, το οποίο έχει πάρει πλέον διαστάσεις εθνικού προβλήματος το οποίο δεν απειλεί μόνο την εθνική κυριαρχία, αλλά και την οικονομία και την ίδια την κοινωνική συνοχή. Ποια είναι η προοδευτική αντιμετώπιση του ζητήματος;

 

Είναι ένα τεράστιο θέμα, το οποίο έχει πάρα πολλές οπτικές. Μια πρώτη οπτική είναι ότι αυτοί οι φουκαράδες που έρχονται εδώ πέρα, είναι τα πρώτα θύματα ενός κράτους που τους χρησιμοποιούνε σαν δούλους. Μέσα όμως από αυτή την ιστορία δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να πω ότι θα γίνει μια εκμετάλλευση από αυτούς, που επιθυμούν την συρρίκνωση της Ελλάδος, διοχετεύοντας άτομα που θα μπολιάσουνε επικίνδυνα την εθνικότητά μας. Αυτό δεν σημαίνει ρατσισμός. Εδώ στην Ελλάδα χρόνια είχαμε και Πακιστανούς, Πολωνούς, Φιλιππινέζους και ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα. Εγώ πιστεύω πως ο ελληνικός λαός μόνο ρατσιστικός δεν είναι. Όμως, κανένα κράτος δεν μπορεί να δέχεται ανεξέλεγκτα κάτι. Υπάρχουνε νόμοι και στην Ελλάδα, και στην Ευρώπη και σε διεθνές επίπεδο.

 

Όταν δεν υπάρχει κανένας έλεγχος και κανένα μέτρο, τότε είναι μία εισβολή, ένας δούρειος ίππος εισόδου κάποιων υπόπτων στοιχείων με στόχο να δημιουργήσουνε πρόβλημα. Ένα σοβαρό κράτος, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα από το 1990. Ναι οι Έλληνες είμαστε φιλόξενος λαός αλλά ακόμα και ο «Ξένιος Ζευς» δεν εννοούσε όταν έρθουν σπίτι μου βιαίως 500 άτομα να τα βάλω να κοιμηθούνε. Εγώ δεν λέω να τους πετάξουμε στην θάλασσα όπως έκανε η Ιταλία. Αλλά πρώτα πρέπει να προσέξουμε τα σημεία εισόδου αυτών στην χώρα μας και κατά δεύτερον να έρθουμε σε συμφωνία με τις χώρες που μας τους στέλνουν.

6. Διαβάζετε τον ‘Εμπροσθοφύλακα’; Ποια η άποψη σας γι’ αυτόν, και ποιο μήνυμα θα θέλατε να περάσετε στους αναγνώστες μας, μεγάλο ποσοστό των οποίων είναι νεαροί σε ηλικία;

 

Τον διαβάζω, βέβαια, και πιστεύω ότι πάει πάρα πολύ καλά. Έχει μια σωστή γραμμή γενικώς, και επίσης δεν έχει φανατισμό. Ο φανατισμός μπορεί να είναι στοιχείο πρόσκαιρης ένωσης ατόμων, αλλά μακροπρόθεσμα χάνει ο φανατισμός. Γι’ αυτό και λέμε ότι ο οποιοσδήποτε είναι φανατικός με κάτι, δεν μπορεί να δει μακριά. Όταν έχεις φανατισμό, χάνεις και το δίκαιο σου. Μια φράση που μου άρεσε πολύ, την είπε ο Νεοκλής Σαρρής σε ένα βιβλίο του: «Στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που πουλάνε πατρίδα και άνθρωποι που πουλάνε την πατρίδα». Και οι δύο κατηγορίες αυτές είναι επικινδύνες.

Εξέγερση στη Γαλλία: η μητέρα όλων των μαχών (και οι διαφορές με την Ελλάδα)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η σημαντικότερη, κρίσιμη για όλη την Ευρώπη, κοινωνική σύγκρουση εδώ και πολλά χρόνια, διεξάγεται τώρα στη Γαλλία. ‘Oπως με όλα τα μεγάλα κοινωνικά φαινόμενα, δεν είναι δυνατόν να προβλεφθεί εκ των προτέρων η εξέλιξή τους, είναι όμως ήδη βέβαιο ότι οποιαδήποτε έκβασή της θα επηρεάσει βαθιά όλη την ευρωπαϊκή κατάσταση. Γι’ αυτό το λόγο, παρακολουθούν τώρα με κομμένη την ανάσα τις κινητοποιήσεις των Γάλλων εργαζομένων και νέων το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, η Κομισιόν και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις – υπάλληλοι κατ oυσία των διεθνών τραπεζών.

Η επιτυχία ή αποτυχία των μεταρρυθμίσεων του συνταξιοδοτικού από τον Σαρκοζί (που προβλέπουν μεταξύ άλλων την αύξηση του ορίου ηλικίας από τα 60 στα 62 χρόνια)έχει πολύ ευρύτερη του επίδικου αντικειμένου σημασία, γιατί θα αποτελέσει πρόκριμα για το πόσο εύκολα θα περάσει και τι εμπόδια θα συναντήσει το σχέδιο των κυρίαρχων ευρωπαϊκών δυνάμεων. Που επιδιώκουν να φορτώσουν στους Ευρωπαίους πολίτες το κόστος της οικονομικής κρίσης και της διατήρησης, σε απαράδεκτα υψηλά επίπεδα, κερδών και ελευθερίας του χρηματιστικού κεφαλαίου, που είναι υπεύθυνο για τη σημερινή κρίση. Αυτό ακριβώς επιχειρούν οι διεθνείς τράπεζες, που κινούν στην πραγματικότητα τα νήματα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, απαιτώντας την κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας, τη διαιώνιση της λιτότητας του Βορρά και τη μετατροπή του Νότου σε Τρίτο Κόσμο. Με την Ελλάδα να πρωτοπορεί θλιβερά στην πορεία κοινωνικής και οικονομικής αποσύνθεσης και καταστροφής.

Το κλίμα στη Γαλλία είναι τώρα εκρηκτικό, με τις μαζικές κινητοποιήσεις να προσλαμβάνουν κατά περίπτωση σχεδόν εξεγερσιακό χαρακτήρα. Η όλη ατμόσφαιρα είναι στον αντίποδα όσων συμβαίνουν στην Ελλάδα. Εδώ επικρατεί, προς το παρόν τουλάχιστο, το “O σώζων εαυτόν σωθήτω», ο κυνισμός κοινωνικών κατηγοριών και ατόμων, που αφήνουν τους άλλους (δημοσίους υπαλλήλους, φορτηγατζήδες, συνταξιούχους, σιδηροδρομικούς) να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους, μην αντιλαμβανόμενοι ότι θα την πατήσουν και οι ίδιοι στο τέλος, κατά τον κλασικό τρόπο του Μπρεχτ: δεν θα υπάρχει κανείς να τους βοηθήσει όταν έρθει η ώρα τους.

Στην Ελλάδα, η ηγεσία των μεγάλων συνδικάτων, όπως της ΓΣΕΕ, μπορούν ακόμα να δρουν ανενόχλητα εναντίον των εργαζομένων και των συμφερόντων τους. Οι νέοι σκέφτονται να φύγουν, όχι να παλέψουν, στην κοινωνία κυριαρχεί η συνεχιζόμενη και ενθαρρυνόμενη από την κυβέρνηση, με τη ρητορεία περί διαφθοράς και απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, μεταξύ πολλών άλλων, αποσύνθεση οποιουδήποτε εθνικού σχεδίου, η καταστροφή της συλλογικής αυτοπεποίθησης των Ελλήνων, προκειμένου να μικρύνουν οι απαιτήσεις τους σε απαιτήσεις ραγιάδων και να δικαιολογηθεί ως αναπόφευκτη η ασκούμενη πολιτική. Για να κρύψει τη γύμνια της, η κυβέρνηση μικραίνει τη χώρα στα πολύ μικρά μέτρα των δικών της ικανοτήτων. Ο ελληνικός λαός αιφνιδιάστηκε από την ταχύτητα της επίθεσης κατά των δικαιωμάτων του, η κοινωνία εμφανίστηκε απολύτως απροετοίμαστη για το είδος των επιχειρημάτων που της εκτοξεύθηκαν και ηττήθηκε στο μυαλό της, προτού καλά καταλάβει τι συμβαίνει και βγει στους δρόμους.

Οι αντίθετες ακριβώς τάσεις επικρατούν τώρα στη Γαλλία. Τις γαλλικές κινητοποιήσεις χαρακτηρίζουν προπάντων:

– η αλληλεγγύη των γενεών, των μαθητών και των συνταξιούχων, που κατεβαίνουν από κοινού στον δρόμο και δίνουν πάνδημο χαρακτήρα στο κίνημα (το 71% των Γάλλων συμφωνεί με τις κινητοποιήσεις)

– η μαζική και δυναμική συμμετοχή μαθητών και φοιτητών, με καταλήψεις εκατοντάδων λυκείων, που δείχνει μια γενιά και μια χώρα που πιστεύει και αγωνίζεται για το μέλλον της, μια γενιά νέων που δεν έχει παραιτηθεί από τα δικαιώματά της

– ένα κίνημα που αναγκάζει τις ηγεσίες των συνδικάτων, αν και θα ήθελαν να είναι πιο μετριοπαθή, να ακολουθούν, αντί να ποδηγετούν τη βάση τους. Οι κινητοποιήσεις έχουν ξεφύγει εν μέρει από τον έλεγχο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και συχνά οι αποφάσεις παίρνονται απευθείας από τη βάση με γενικές συνελεύσεις

– σε αντίθεση με το παρελθόν, ο ιδιωτικός τομέας είναι πολύ περισσότερο ενεργός στις κινητοποιήσεις, με μεγάλη συμμετοχή στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας (μεταφορές και ενέργεια). Οι κινητοποιήσεις είναι συγκρίσιμες ή ανώτερες με τις μεγάλες απεργίες του 1995 και, σε ορισμένες περιπτώσεις υπερέβησαν τα επίπεδα του 1968.
– Για πρώτη φορά επίσης εδώ και πολλά χρόνια, οι Γάλλοι εργαζόμενοι διαπνέονται από αυτοπεποίθηση και από την προσδοκία της νίκης τους στην αναμέτρηση.

Κύρια δύναμη της αντιπολίτευσης, οι Γάλλοι σοσιαλιστές παραμένουν με την πλάτη στον τοίχο, υποχρεωμένοι από τα μια να διαβεβαιώνουν το τραπεζικό και πολιτικό κατεστημένο της Ευρώπης, ότι επιθυμούν και αυτοί κάποια μορφή μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού, υποχρεωμένοι όμως από την άλλη να ακολουθούν το κίνημα εναντίον της. Μόνο ο οιωνεί αρχηγός της δεξιάς πτέρυγας και υποψήφιος για υποψήφιος Πρόεδρος Ντομινίκ Στρως-Καν είναι υπέρ των σχεδίων του Σαρκοζί.

Φυσικά, η Γαλλία είναι μια μεγάλη χώρα και κατά συνέπεια είναι και μεγαλύτερη η πεποίθηση του πληθυσμού ότι μπορεί να υπερασπίσει τις κατακτήσεις του, σε αντίθεση με την Ελλάδα. Στη χώρα μας εξάλλου δεν υπήρξε κανένα είδος κινήματος εθνικής ανόρθωσης τα τελευταία χρόνια της απίστευτης παρακμής. Αντίθετα, από το ευρωδημοψήφισμα του 2005 και έπειτα, η γαλλική κοινωνία έχει πραγματοποιήσει μια συντριπτική, θεωρητική και πρακτική κριτική του “ευρωφιλελευθερισμού” και της παγκοσμιοποίησης, με αποτέλεσμα να μην ενοχοποιείται και να μην παραλύει με το πρώτο επικοινωνιακό μπαράζ εναντίον των κινητοποιήσεων.

Ενδιαφέρουσα είναι και η στρατηγική του Σαρκοζί, η δημοτικότητα του οποίου έχει πέσει από το 67% όταν εξελέγη Πρόεδρος, στο 27% σήμερα. Ο αρχηγός της γαλλικής ριζοσπαστικής και αυταρχικής νεοδεξιάς εγκατέλειψε τις διάφορες δημαγωγικές φιοριτούρες του για να ταχθεί τελικά αποφασιστικά στο πλευρό της Μέρκελ και των τραπεζών. Προκαλεί ο ίδιος, συνειδητά, τη σύγκρουση, ελπίζοντας ίσως να τσακίσει μέσα από μια παρατεταμένη αναμέτρηση το γαλλικό κοινωνικό κίνημα.

Το τελευταίο διακρίνεται μεν για τη μεγάλη μαχητικότητά του, τον βαθύτατα δημοκρατικό χαρακτήρα του, την πολύ σοβαρή κριτική που ασκεί στο σύστημα. Παραμένει όμως ακόμα σε μεγάλο βαθμό αμυντικό και στερείται διεθνών συμμάχων. Ούτε οι Σοσιαλιστές, άμεσα υπεύθυνοι για το κατασκεύασμα του Μάαστριχτ και προσχωρήσαντες εδώ και καιρό στην παγκοσμιοποίηση και τις αρετές της διαρκούς απελευθέρωσης των αγορών, ούτε η ριζοσπαστική αριστερά, δεν διαθέτουν στοιχειώδες εναλλακτικό σχέδιο, ικανό να συσπειρώσει γύρω από την απαίτηση βασικών μεταρρυθμίσεων, όπως η επαναφορολόγηση και ο επανέλεγχος των ροών του χρηματιστικού κεφαλαίου, ένα πρόγραμμα ευρωπαϊκών επενδύσεων και προστασίας της Ευρώπης απέναντι στον εξωτερικό ανταγωνισμό, ενός κοινωνικού, φορολογικού και οικονομικού Μάαστριχτ, σε συνδυασμό με την ριζική μεταρρύθμιση των σημερινών κανόνων λειτουργίας του ευρωπαϊκού νομίσματος. Παρά εξάλλου τη μεγάλη ομοιότητα των προβλημάτων των ευρωπαϊκών χωρών, παρά το γεγονός ότι το κεφάλαιο ασκεί άμεσα διεθνή πολιτική, παρά το ότι οι λύσεις μπορούν συχνά να δοθούν μόνο σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι κοινωνικές αντιδράσεις στη βαρβαρότητα και τον ολοκληρωτισμό που επιβάλει το χρηματιστικό κεφάλαιο, η Διεθνής των Τραπεζών, διακρίνονται για τον αποσπασματικό, εθνικό χαρακτήρα τους.

Η ζήτηση για μια προοδευτική, δημοκρατική διέξοδο από την κρίση είναι σήμερα πολύ έντονη. Παρόλο που ο τύπος αρέσκεται να τονίζει την άνοδο της άκρας δεξιάς, ιδίως σε ορισμένες περιφερειακές χώρες, στις δύο βασικότερες ευρωπαϊκές χώρες, Γερμανία και Γαλλία, είναι η δεξιά που τώρα καταποντίζεται στις δημοσκοπήσεις.

Είναι πολύ νωρίς για να προβλέψουμε τις εξελίξεις. ‘Iσως, μέσα από μια σειρά εξεγέρσεων, που δεν θα μείνουν περιορισμένες στη Γαλλία, να προκύψει σταδιακά το περίγραμμα μιας δημοκρατικής απάντησης στην οικονομική κρίση. Αλλοιώς η Ευρώπη, στην πορεία της προς τριτοκοσμοποίηση, είτε θα γίνει μια απολύτως “γερμανική” και “ατλαντική” ολοκληρωτική δομή, είτε, το πιθανότερο, θα αποσυντεθεί και θα διασπασθεί μέσα σε ένα επικίνδυνο χάος.

Επίκαιρα, 21.10.21
Konstantakopoulos.blogspot.com

‘Eνα αμαρτωλό ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ-ΜΕΣΙΤΙΚΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ

Ελληνοτουρκικά, τρόικα, εξοπλισμοί: Γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου αρνείται να μιλήσει για εξοπλισμούς με τον Ερντογάν;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Για πολλοστή φορά το τελευταίο διάστημα, ο Ταγίπ Ερντογάν επανέφερε το ζήτημα των αμυντικών δαπανών Ελλάδας/Τουρκίας. Σε μια ομιλία στο Πανεπιστήμιο Πίρι Ρέις, ο Τούρκος Πρωθυπουργός υπογράμμισε ότι οι δύο χώρες κατασκεύαζαν κατά καιρούς φανταστικούς αντιπάλους και ξόδευαν τα μαλλιά της κεφαλής τους για να τους αντιμετωπίσουν. Αυτό, υποστήριξε, προκάλεσε την ελληνική οικονομική κρίση και κατάρρευση.

Το σχήμα Ερντογάν είναι εν μέρει ακριβές και εν μέρει ανακριβές. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι το εξωφρενικό ποσό που ξόδεψε επί 35 χρόνια, 4-4,5% του ΑΕΠ, για να οπλίζεται, οδήγησε την Ελλάδα στο “να κερδίσει τον πόλεμο χάνοντας την ειρήνη”. ‘Oλες εξάλλου οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, και οι Υπουργοί ‘Αμυνας, αξίζουν, και με το παραπάνω, κρέμασμα στην Πλατεία Συντάγματος, όχι μόνο για τις μίζες που εισέπραξαν και τις υπαγορευμένες εξοπλιστικές επιλογές τους, αλλά και την πλήρη αποτυχία τους να μετασχηματίσουν τις αμυντικές δαπάνες σε βιομηχανική-τεχνολογική επένδυση.

Από την άλλη, η απειλή έναντι της οποίας εξοπλίζεται η Ελλάδα μόνο φανταστική δεν είναι. Η Τουρκία, αντίθετα με όσα λέει ο Πρωθυπουργός της, απειλεί την Ελλάδα, λόγω και έργω. ‘Εχει καταλάβει τη μισή Κύπρο, εκδιώκοντας δια πυρός και σιδήρου εκατοντάδες χιλιάδες ‘Ελληνες. Εξεδίωξε τους ‘Ελληνες της Πόλης, της ‘Iμβρου, της Τενέδου. Διαθέτει τον μεγαλύτερο αποβατικό στόλο του κόσμου απέναντι από τα νησιά του Ανατολικού Aιγαίου, ασκούμενο ετησίως στην κατάληψη ενός εξ αυτών. Δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία. Απειλεί επισήμως με πόλεμο την Ελληνική. Τι άλλο πρέπει να κάνει για να συμπεράνουμε ότι συνιστά απειλή; Εξοπλιζόμενη, η Αθήνα αμύνεται εναντίον πραγματικής απειλής, έστω και με ελάχιστα ορθολογικό τρόπο, εντείνοντας δηλαδή με τους εξοπλισμούς της τις δύο κύριες λειτουργίες, λεηλασία και υποδούλωση της χώρας, που έχουν απομείνει στο ληστοκρατικό και ξενόδουλο πολιτικό σύστημα των κομμάτων εξουσίας.

Ανεξαρτήτως όμως της ανάλυσης και της ρητορείας που χρησιμοποιεί, και που έχει σημασία, δευτερεύουσα όμως, ο Ερντογάν λέει και ξαναλέει στην Αθήνα ότι θέλει μείωση των εξοπλισμών. Μιλώντας μάλιστα για φανταστικές απειλές υιοθετεί τη φρασεολογία του αντιπρόεδρου Πάγκαλου. Μήπως άλλωστε όλο το φάσμα των Ελλήνων φιλότουρκων ατλαντιστών και εκσυγχρονιστών δεν μας λέει εδώ και χρόνια ότι το μεγάλο όφελος από την πολιτική φιλίας και προσέγγισης, κατ’ ουσίαν παραχωρήσεων και κατευνασμού έναντι της ‘Αγκυρας, θα είναι το μεγάλο οικονομικό όφελος, το “μέρισμα ειρήνης” του Γ. Παπανδρέου.

ΑΘΗΝΑ: ΔΕΝ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΜΕΙΩΣΗ ΕΞΟΠΛΙΣΜΩΝ!

Θα περίμενε κανείς λοιπόν η κυβέρνηση Παπανδρέου να πετάξει τη σκούφια της με τις προτάσεις Ερντογάν και να του πει έλα να κουβεντιάσουμε συγκεκριμένα. Ε, λοιπόν, μην το περιμένετε. Οι Υπουργοί του Γιώργου θυμήθηκαν ξαφνικά την … τουρκική απειλή και τους τουρκικούς εξοπλισμούς, που δεν θυμούνται σε καμμιά άλλη περίπτωση, για να απορρίψουν οποιαδήποτε σκέψη να διαπραγματευθούν μείωση ή έστω πάγωμα των εξοπλισμών. Τα ελληνικά Υπουργεία Εξωτερικών και ‘Aμυνας, δεν ενοχλούνται να διαπραγματεύεται ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, αρνούνται όμως μετά βδελυγμίας οποιαδήποτε συζήτηση για τους αμαρτωλούς εξοπλισμούς της χώρας, θέτοντας την επίλυση των ελληνοτουρκικών ως προϋπόθεση οποιασδήποτε μείωσης, πρακτικά δηλαδή καλώντας μας να περιμένουμε τη Δευτέρα Παρουσία!

Αν κυβερνούσε τη χώρα ο Καρατζαφέρης, θα καταλαβαίναμε ίσως την αντίδραση της κυβέρνησης. Αν όμως ο κ. Παπανδρέου είναι ειλικρινής σε αυτά που λέει, θα περίμενε κανείς από έναν τόσο επίμονο, μέχρι παρεξηγήσεως, οπαδό της ελληνοτουρκικής φιλίας και προσέγγισης να ανταποκριθεί άμεσα στα ανοίγματα Ερντογάν, πολύ περισσότερο στο πλαίσιο της τραγικής οικονομικής κατάστασης της χώρας. Να καλέσει δηλαδή τον Τούρκο Πρωθυπουργό στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για μια ισόρροπη, αμοιβαία, επαληθεύσιμη μείωση ή, έστω, πάγωμα των εξοπλισμών στο σημερινό τους επίπεδο. Αν οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν κατ’ ελάχιστο σοβαρές, θα το είχαν ζητήσει οι ίδιες εδώ και πολύ καιρό, πριν τα πει ο κ. Ερντογάν και πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση. Γιατί, στην πραγματικότητα, ακόμα κι αν η Τουρκία δεν χρησιμοποιήσει ποτέ τα όπλα της, υποχρεώνει την Ελλάδα σε μια κούρσα εξοπλισμών, προς όφελος της αμερικανικής, γαλλικής και γερμανικής βιομηχανίας, που γονάτισε τη χώρα μας. Είναι σα να πληρώνουμε ένα γεωπολιτικό φόρο υποτέλειας.

Το κακό με τις στρατιωτικές δαπάνες δεν είναι μόνο αυτό. Συνιστούν μια από τις κυριότερες και πιο αδιαφανείς πηγές μαύρου πολιτικού χρήματος, διαφθοράς και εξάρτησης του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, είναι στο κέντρο του φαινομένου της διαπλοκής. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες είναι γνωστό ότι έχουν ένα επίφοβο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, που έχει τεράστια επιρροή και απειλεί τη δημοκρατία. Στην Ελλάδα, έχουμε όμως ένα εξίσου σημαντικό, όχι όμως στρατιωτικο-βιομηχανικό αλλά στρατιωτικο-μεσιτικό σύμπλεγμα. Και φαίνεται ότι τα περισσότερα κόμματα θέλουν να το διατηρούν, ακόμα και όταν η οικονομική κρίση απειλεί την εθνική υπόσταση.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΑ ΖΗΤΗΣΕΙ

Η μείωση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και των εξοπλιστικών τους προγραμμάτων, η αποχώρηση του στρατού κατοχής από την Κύπρο, η μεταβολή της επιθετικής διάταξης και της συμπεριφοράς του τοπυρκικού στρατού, όφειλαν να είναι προαπαιτούμενο οποιασδήποτε σοβαρής συζήτησης για βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. ‘Eπρεπε δηλ. να γίνει το ακριβώς ανάποδο από αυτό που έκαναν οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 1996, της Ουάσιγκτον τα ρήματα πειθόμενες. Συνιστά γελοιότητα και κραυγαλέα έλλειψη αυτοσεβασμού για την Ελλάδα, την Κύπρο, τις κυβερνήσεις τους και την ΕΕ, το ότι άρχισαν και συνεχίζουν ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, με τον τουρκικό στρατό κατοχής να παραμένει στην Κύπρο. Αυτή τη στιγμή η ‘Αγκυρα εισπράττει προενταξιακές βοήθειες από την ΕΕ, την ίδια στιγμή που οι εξοπλισμοί της αναγκάζουν την Ελλάδα να ξοδεύει τα μαλλιοκέφαλά της για να την αντιμετωπίσει. Η Ελλάδα δεν διαμαρτύρεται διεθνώς για την απειλή της Τουρκίας εις βάρος της και τις δαπάνες που υποχρεώνεται να κάνει (μόνο ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ τα θυμάται, οι ‘Ελληνες ευρωβουλευτές περιορίζονται να εισπράττουν τις παχυλές αμοιβές τους!). H Ελλάδα δεν ζητάει την οικονομική, στρατιωτική και πολιτική συμπαράστασή των εταίρων της εναντίον της Τουρκίας, αλλά έχει γίνει το καλύτερο διεθνές στήριγμα της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας που την απειλεί! Τύφλα νάχει ο Μέτερνιχ και ο Ταλλεϋράνδος μπροστά στους παραλογισμούς που ο φόβος, η ιδιοτέλεια και η εξάρτηση επιβάλλουν ως ελληνική εξωτερική-αμυντική “πολιτική”!

Στο αποκορύφωμα αυτού του παραλογισμού, η Ελλάδα αρνείται οποιαδήποτε συζήτηση με τον Ερντογάν για μείωση, ή τουλάχιστον πάγωμα εξοπλισμών. Φυσικά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν ο Τούρκος Πρωθυπουργός είναι ειλικρινής ή όχι, ποιες ακριβώς είναι οι σκέψεις του κλπ. Αλλά αυτά ακριβώς διαπιστώνονται σε μια διαπραγμάτευση. Στο κάτω-κάτω, αν πρόκειται για τουρκική απάτη, η συζήτηση του θέματος θα βοηθήσει στη διευκρίνιση και θα εκθέσει τις προθέσεις της ‘Aγκυρας. Η κυβέρνηση Παπανδρέου όμως, η ίδια που συζητάει ζητήματα εθνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, αρνείται μετά μανίας να συζητήσει ζητήματα εξοπλισμών.

ΕΝΑ ΑΜΑΡΤΩΛΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ-ΜΕΣΙΤΙΚΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ

Επειδή δύσκολα κάποιος μπορεί στα σοβαρά να υποθέσει ότι αυτή η άρνηση έχει να κάνει με τον φόβο της σημερινής κυβέρνησης μήπως αποκτήσει υπεροπλία η Τουρκία, ή με τις τουρκικές απειλές που δεν την έχουν ποτέ άλλοτε απασχολήσει, αναγκάζεται να σκεφτεί ότι και η παρούσα κυβέρνηση, απλούστατα, ουδόλως θέλει να σπάσει τα δεσμά της εξάρτησης και της υποτέλειας προς τις αμερικανικές, γαλλικές και γερμανικές βιομηχανίες (η μόνη άλλη ερμηνεία είναι ότι στερείται παντελώς πολιτικών ιδεών και φαντασίας, και πάλι όμως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο). Γι’ αυτό άλλωστε παραλαμβάνει, αν είναι δυνατόν, γερμανικά υποβρύχια που γέρνουν, για να τα ξαναπουλήσει, όπως μας λέει, γελοιοποιούμενη και κοροϊδεύοντάς μας στα μούτρα. Παίρνει τα υποβρύχια που γέρνουν, όχι όμως τα ρώσικα θωρακισμένα που έχει συμφωνήσει η προηγούμενη κυβέρνηση, παρά και τις προσπάθειες της Μόσχας να κάνει τη προμήθεια όσο γίνεται ελκυστικότερη – λέγεται ότι πρότεινε αποπληρωμή με αγροτικά προϊόντα.

Η κυβέρνηση δεν έχει κανένα πρόβλημα να κόβει συντάξεις των 500 ευρώ, να στέλνει διαβητικούς να ακρωτηριασθούν και δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους να πληρώνουν από την τσέπη τους τις πιο απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις. Αλλά, όλα κι όλα, είναι απόλυτη στην εφαρμογή των σιδηρών, αν και άγραφων “νόμων των ελληνικών προμηθειών”, των νόμων που βασιλεύουν στον κόσμο της μίζας, της εξάρτησης και της διαπλοκής.

Ο ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Υπάρχουν βεβαίως και όσοι υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να παγώσουν οι εξοπλισμοί γιατί κάτι τέτοιο θα παγιώσει την τουρκική υπεροχή. Πρόκειται είτε για υστερόβουλη συνηγορία υπέρ των διαπλεκομένων της άμυνας, είτε για ανοησία. Ελλάδα και Τουρκία θα βοηθήσουν πολύ τον εαυτό τους και τους λαούς τους, αν π.χ. δεν αγοράσουν για πέντε χρόνια ούτε ένα μείζον οπλικό σύστημα, αεροπλάνο, πλοίο, υποβρύχιο, βαλλιστικό πύραυλο. Το επιχείρημα της παγίωσης θα είχε νόημα, μόνο αν η Ελλάδα επροτίθετο να “προλάβει” την Τουρκία με μπαράζ εξοπλισμών. Κάτι τέτοιο αποκλείεται εντελώς. Είναι πολύ πιθανότερο να δούμε τον μονομερή αφοπλισμό της Ελλάδας! Υπό όρους μάλιστα που θα αντανακλούν τα συμφέροντας της αποικιακής Τρόικας που μας διοικεί.

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ: ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ

Το πιο σοβαρό πρόβλημα μιας διαπραγμάτευσης με τον Ερντογάν είναι ποιος θα την κάνει! Είναι συζητήσιμο αν το ελληνικό κράτος και η πολιτικο-στρατιωτική ηγεσία είναι σε θέση να τη φέρουν σε πέρας. Αφιερώνοντας το 90% του χρόνου του επί δεκαετίες σε ίντριγκες, ρουσφέτια, άσκηση υποτέλειας στους “συμμάχους” και λεηλασία του δημοσίου χρήματος, το ελληνικό διοικητικό-πολιτικό σύστημα δεν έχει αναπτύξει τις ικανότητες που χρειάζονται στα κανονικά κράτη για να κάνουν τη δουλειά τους. Στην περίπτωση της σημερινής κυβέρνησης έχουμε επιπλέον και μια παράδοξη αντίληψη εθνικής κυριαρχίας, που οδήγησε τον κ. Παπανδρέου ως Υπουργό Εξωτερικών να προτείνει την κατάλυση του κυπριακού κράτους ως λύση του κυπριακού (σχέδιο Ανάν) και ως Πρωθυπουργό να υιοθετήσει ένα μνημόνιο παραίτησης του ελληνικού κράτους από μεγάλο μέρος της κυριαρχίας του.

Eπίκαιρα, 14.10.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

Αποκλειστική συνέντευξη του Αντιστράτηγου ε.α. Δημήτριου Αλευρομάγειρου στον ‘Εμπροσθοφύλακα’ (Μέρος Β’)

05 Οκτωβρίου 2010
Συντακτική Ομάδα

Ενώ στο πρώτο μέρος της συνέντευξης ασχοληθήκαμε κυρίως με το Κυπριακό πρόβλημα, σ’ αυτό το μέρος ο Αντιστράτηγος ε.α. Δημήτριος Αλευρομάγειρος απαντάει σε ερωτήσεις σχετικά με τις ελλαδο-τουρκικές σχέσεις.

 

1. Στρατηγέ, είναι γεγονός ότι η Ελλάδα περνάει μια κρίσιμη περίοδο όσον αφορά την οικονομική της κατάσταση. Πιστεύετε ότι τα οικονομικά προβλήματα που την ταλανίζουν, την επηρεάζουν και στην εξωτερική της πολιτική και στα διάφορα εθνικά θέματα;

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι ένας επαίτης δεν μπορεί να έχει καλή εξωτερική πολιτική. Λυπάμαι που το λεω αυτό. Όμως, εγώ δεν πιστεύω ότι έχει φτάσει η Ελλάδα σε τέτοιο κατάντημα. Ναι, έχουν γίνει πολύ κακοί χειρισμοί. Κι αυτό δεν το λεω εγώ, αλλά όλος ο κόσμος. Την κακή οικονομική πολιτική δεν θα την αποδώσω στην παρούσα κυβέρνηση, κι ούτε στην προηγούμενη. Είναι μια κακή πολιτική που ακολουθείται εδώ και πολλά χρόνια. Όταν μιλάς ψεύτικα και όταν βαυκαλίζεσαι ότι μπαίνοντας στην ΟΝΕ θα είμαστε ισχυρότερη χώρα, μια μεγάλη χώρα που θα κυβερνά τα Βαλκάνια κι όλες αυτές τις αηδίες που μας έλεγε ο κ. Σημίτης, είναι επόμενο να αγριέψει τώρα ο λαός και να θέλει την κεφαλή επί πινάκι όλων όσων υποπτεύεται ότι κλέψανε. Και προφανώς έχουν κλέψει πάρα πολλοί.

Πάντως, πιστεύω ότι θα βγει και ένα καλό από αυτή την ιστορία: δεν θα τολμήσει κανένας πολιτικός στο μέλλον ή τουλάχιστον δεν θα τολμήσει όπως τολμούσε μέχρι τώρα να καταχράται το δημόσιο χρήμα. Το προσωπικό χρήμα είναι ιερό για τον καθένα μας. Το χρήμα του δημοσίου όμως, είναι ιερότατο. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό το πράγμα, που έχει υπηρετήσει σε δημόσιες θέσεις, πρέπει να είναι τρελλός ή απατεώνας. Η Ελλάδα έφτασε σε αυτό το χάλι μετά από μια στρεβλή πολιτική χωρίς βιομηχανίες, χωρίς τίποτα. Το μόνο που μας απόμεινε είναι ο τουρισμός, ο οποίος είναι πολύ ευάλωτος.

Πιστεύω λοιπόν ότι υπάρχει μια αδυναμία στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Η αδυναμία όμως κύριε Παπανδρέου, δεν μπορεί να μας οδηγήσει να φέρουμε τον Ερντογάν για να μας «βοηθήσει». Είναι για να γελάει κανείς. Αν είναι δυνατόν! Να βάλεις την γάτα να φυλάει τα ποντίκια. Οπωσδήποτε, η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας είναι μείον. Όμως πιστεύω στη δύναμη αυτού του λαού και πιστεύω ότι θα αντεπεξέλθουμε. Δεν μπορώ να ξέρω αν η πολιτική η οποία ακολουθεί αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση, η οποία επικρίνεται για το μέγεθος του δανείου, των επιτοκίων κλπ είναι σωστή. Εκείνο το οποίο φοβάμαι όμως, είναι αυτές τις οικονομικές επιθέσεις, που είναι ταυτόχρονα και επιθέσεις στον πολιτικό τομέα, εξαναγκάζοντας το κράτος να υποχωρήσει και σε άλλα θέματα. Προφανώς είμαστε σε δύσκολη θέση, αλλά δεν θέλουμε τους πολιτικούς να κλαινε και να λένε ότι δεν κοιμούνται την νύχτα. Είναι σε εκείνη την θέση για να κάνουν καλό στην Ελλάδα, όχι για να προσκαλούν τον Ερντογάν σε κοινό Υπουργικό Συμβούλιο.

2. Όντως, η Τουρκία φαίνεται ότι το εκμεταλλεύτηκε μέσω της πρόσφατης επίσκεψης Ερντογάν, όπου ακούστηκαν ήδη φωνές για την έναρξη μιας «Νέας Τουρκοκρατίας» για την Ελλάδα.

Οι λαοί που αγωνίζονται δεν παθαίνουν τίποτα. Και ο ελληνικός λαός αγωνίζεται. Να μην νομίζουμε ότι δεν βλέπει τα ελληνοτουρκικά. Βέβαια εγώ περίμενα από κάποια κόμματα, όπως για παράδειγμα το ΚΚΕ και τη Νέα Δημοκρατία, να αντιδράσουν σε αυτά τα θέματα (οικονομικά και εθνικά). Ο λόγος πιστεύω είναι ότι, δυστυχώς, η μαχητικότητα ενός λαού δεν μεταφέρεται στα κόμματα. Έκανε φυσικά το ΚΚΕ κατ’ επανάληψη διαδηλώσεις με σωστές τοποθετήσεις, αλλά δεν το είδα να κάνει μια συγκέντρωση 2000 ατόμων στην πλατεία Κλαυθμώνος για την έλευση του Ερντογάν στην Ελλάδα. Να νιώσει ο Παπανδρέου την πίεση του λαού και να ακούσει ο Ερντογάν ότι υπάρχει κόσμος που δεν τον θέλει εδώ πέρα.

3. Πώς αποτιμάτε την πολιτική της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια όσον αφορά τις σχέσεις της με την Ελλάδα;

Η Τουρκία αυτή στιγμή έχει τρομακτικά προβλήματα. Το γεγονός όμως ότι βρίσκεται στην περιφέρεια, δίνει την ευκαιρία στις ΗΠΑ να την χρησιμοποιήσουν ως Δούρειο Ίππο στην Μέση Ανατολή. Επομένως, μέσω των συμφερόντων που έχουν οι ΗΠΑ με την Τουρκία, η Τουρκία εξυπηρετεί και τα δικά της συμφέροντα εις βάρος της Ελλάδας. Ο στόχος της είναι ξεκάθαρος. Το έχουμε πει. Είναι η Κύπρος, το Αιγαίο και η Θράκη.

Όμως η Τουρκία δεν μπορεί να παίζει συνέχεια αυτό το παιχνίδι με τις ΗΠΑ. Ο Νταβούτογλου στο περιβόητο αυτό βιβλίο του μιλάει περί της θρησκευτικής ενότητος. Αναιρεί εαυτόν ο κ. Νταβούτογλου όταν λέει αυτά τα πράγματα όμως, διότι δεν τα εφαρμόζει στην Τουρκία, τη στιγμή που υπάρχουν τα εκατομμύρια των Κούρδων. Ξεχνάνε άραγε οι Άραβες τις σφαγές που έκαναν οι Οθωμανοί εις βάρος τους; Δεν είναι εύκολα αυτά τα παιχνίδια. Επομένως, πιστεύω ότι αυτή η πολιτική της Τουρκίας δεν μπορεί να έχει διάρκεια.

4. Όσον αφορά την Θράκη, τί πιστεύετε ότι προσπαθεί να επιδιώξει η Τουρκία; Ένα νέο Κυπριακό;

Κοιτάξτε, εγώ είμαι αισιόδοξος από πάρα πολλούς άλλους σχετικά με την Θράκη. Είμαι αισιόδοξος και για το ελληνικό στοιχείο που υπάρχει αλλά και για την αντίσταση από πλευράς των Ελλήνων Πομάκων, οι οποίοι είναι βιαίως εξισλαμισθέντες με την έννοια να τους τουρκοποιήσουν ενώ αυτοί δεν νιώθουν Τούρκοι αλλά Έλληνες. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί το αίτημα τους να διδάσκονται την ελληνική και όχι την τουρκική γλώσσα στα σχολεία και γι’ αυτό εκδόθηκε και το ελληνο-πομακικό λεξικό. Άρα λοιπόν πιστεύω ότι υπάρχει αντίσταση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η Τουρκία δεν έχει βλέψεις. Έχει παράνομα στην Κομοτηνή τουρκικό προξενείο το οποίο εμείς ανεχτήκαμε, το οποίο χρησιμοποιεί ως πέμπτη φάλαγγα. Εγώ πιστεύω ότι δεν κινδυνεύει η Θράκη τόσο, όσο νομίζουμε ότι κινδυνεύει, αλλά δεν πρέπει να εφησυχάσουμε.

Και βέβαια, πρέπει να πω ότι είμαι σφόδρα αντίθετος με την πολιτική του Υπουργείου Παιδείας η οποία έχει δημιουργήσει πάρα πολλά προβλήματα μέσω της κ. Δραγώνας, της κ. Φραγκουδάκη, στις οποίες δεν έχω εμπιστοσύνη κι ούτε πιστεύω ότι λειτουργούν για το καλό της Ελλάδος. Λυπάμαι που το λεω αυτό.

5. Η Τουρκία επιθυμεί να ενταχθεί στην ΕΕ και η Ελλάδα και η Κύπρος κρατάνε το κλειδί. Πώς μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε αυτό;

Είναι μέσα στην πολιτική. Εμένα δεν με ενδιαφέρει ποιο είναι το όραμα του Νταβούντογλου. Εμένα με ενδιαφέρει ότι οι ελληνικές πολιτικές ελίτ εξυπηρετούν το όραμά του. Εγώ δεν είμαι εναντίον του τουρκικού λαού. Οι πρώτοι που είναι εναντίον του τουρκικού λαού είναι η ίδια η κυβέρνησή του, διότι αυτή τη στιγμή δεν έχουν δημοκρατία στην Τουρκία. Είναι οιονεί δημοκρατία. Λένε πολλοί ότι ο Ερντογάν έρχεται σε σύγκρουση με το στρατό. Δεν έρχεται σε καμία σύγκρουση ο Ερντογάν. Είναι σε συνεννόηση με το στρατό, ο οποίος παίζει τον ρόλο του αγωνιζόμενος πιο σκληρά και δήθεν πραγματοποιεί παραχωρήσεις προς την πολιτική ηγεσία την οποία εμμέσως ελέγχει. Κι έτσι δείχνουν αυτό το δήθεν δημοκρατικό πρόσωπο προς την Δύση.

Όσον αφορά την ΕΕ τώρα, η μεν Ευρώπη πιστεύω ότι νομίζει πως με την ένταξη της Τουρκίας θα βελτιωθεί η δημοκρατική συμπεριφορά της Τουρκίας, τόσο προς τον λαό της όσο και προς τα γειτονικά της κράτη. Η δε Τουρκία δεν κάνει παραχωρήσεις προς την Ευρώπη. Το κομμάτι «Ευρώπη» το βλέπει σαν διέξοδο να παίξει ένα σοβαρό ρόλο σε ένα μεγαλύτερο κλαμπ. Από την άλλη μεριά όμως, να θυμίσω ότι η Τουρκία παρενέβη τότε στην ένταξη των 10 ανατολικο-ευρωπαϊκών χωρών το 2004, οι οποίες οι περισσότερες ήταν φιλοαντλαντιστές. Δηλαδή, ήδη η Αμερική έχει δημιουργήσει ένα ρήγμα εντός της ΕΕ. Το 2003 είχε παρέμβει ο Μπους λέγοντας ότι η θέση της Τουρκίας είναι μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο και αυτά τα «δημοκρατικά» θέματα δεν είναι σημαντικά. Αυτή ήταν η απαίτηση της Αμερικής. Άρα, η Αμερική με την Τουρκία και άλλα πρώην σοβιετικά κράτη που τώρα είναι φιλοαμερικάνικα, προσπαθεί να μειώσει την αξία της Ευρώπης. Κι αν θέλετε μέσα σ’ αυτό εντάσσεται κι αυτή η πίεση αυτή τη στιγμή στο οικονομικό κομμάτι, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα. Η Αμερική δεν μπορεί να κάνει τον χωροφύλακα στην Ευρώπη. Πρέπει να βρει τοπικούς χωροφύλακες. Οι Αμερικανοί έχουνε καταλήξει πως ο κόσμος του 2020 δεν μπορεί να είναι μόνο αμερικάνικος. Πρέπει να είναι πολυπολικός. Δηλαδή να έχουμε την Αμερική, την Ευρώπη, την Κίνα, τη Ρωσία. Υπάρχει μια άλλη πλευρά που υποστηρίζει πως η Ευρώπη δεν πρέπει να αναδυθεί ως μια μεγάλη δύναμη. Μέσα στο πλαίσιο αυτό για να μην αναδειχθεί η Ευρώπη ως δύναμη είναι η ένταξη της Τουρκίας. Γι’ αυτό η Ελλάδα ως δορυφόρος και υποτελής της Αμερικής εκτελεί ουσιαστικά τις εντολές της Αμερικής και από κοντά και η Κύπρος.

Οι συμμαχίες οι οποίες κάνουμε πρέπει να έχουν ένα μίνιμουμ ιδεολογικής βάσεως. Αυτή τη στιγμή η Ευρώπη έχει πρόβλημα. Δεν είναι η Ευρώπη των λαών. Δεν είναι η Ευρώπη που οραματιστήκανε  στην αρχή. Κι αυτό προσπαθεί να εκμεταλλευτεί η Αμερική, με το να μπει η Τουρκία στην Ευρώπη. Είχαμε τη δύναμη να κάνουμε επίθεση ειρήνης. Εφόσον επιθυμούν να μπουν στην ΕΕ, να μην πραγματοποιούν αυτά που μονίμως θέλουνε. Ένα δείγμα θα ήταν η σωστή λύση του κυπριακού προβλήματος.

6. Μια πιθανή ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ πόσο επικίνδυνη μπορεί να θεωρηθεί για την Ελλάδα και την Κύπρο;

Κοιτάξτε, στο βάθος του χρόνου, ο στόχος θα πρέπει θεωρητικά να είναι όχι η αντιπαλότητα των λαών αλλά η συμφιλίωση. Όχι όμως στο όνομα της υποταγής. Αυτό είναι το θέμα. Γι’ αυτό βλέπετε την κυρία Διαμαντοπούλου, τον κύριο Παπανδρέου, την κυρία Δραγώνα και τον κύριο Θάνο Βερέμη να μιλάνε για μια ελληνοτουρκική προσέγγιση. Εγώ δεν είμαι αντίθετος με μια ελληνοτουρκική προσέγγιση, όπως δεν είμαι αντίθετος με μια ελληνοϊταλική ή ελληνοβρετανική προσέγγιση. Η διαφορά είναι ότι μιλούμε για μια αγαθή προσέγγιση που είναι εις βάρος των συμφερόντων της Ελλάδας.

Θα σας πω ένα παράδειγμα με έναν αιχμάλωτο του 1974 τον όποιο έτυχα να γνωρίσω το 1974 στην Κύπρο, κατά την ανταλλαγή αιχμαλώτων. Όταν ήταν αιχμάλωτος, ο Τούρκος στρατιώτης ρωτούσε εκεί έναν-έναν τους αιχμαλώτους. «Είσαι με τον Γρίβα ή τον Μακάριο;». «Μακάριο» του απάντησε ένας αιχμάλωτος. Τον σαπίσανε στο ξύλο. Ρωτάνε μετά αυτό τον αιχμάλωτο την ίδια ερώτηση. Σκεφτόμενος το ξύλο που έφαγε ο προηγούμενος, «με τον Γρίβα» απαντάει. Και τον σαπίσανε κι αυτόν στο ξύλο. Αυτά τα εγκλήματα που έκανε ο απλός Τούρκος στρατιώτης, γιατί τα έκανε; Διότι το κράτος της Τουρκίας του έμαθε τέτοια νοοτροπία. Εγώ δεν είμαι εναντίον της συμφιλίωσης των λαών και δεν νομίζω να είναι κανένας. Αλλά πιστεύω ότι η συμφιλίωση δεν μπορεί να γίνει μονομερώς. Δηλαδή, δεν μπορώ εγώ να διακηρύσσω συμφιλίωση και «ελάτε Τούρκοι από δω». Τότε θα είμαι υπόδουλος. Αυτή είναι η συμφιλίωση των δούλων. Η συμφιλίωση των λαών είναι αυτό που γίνεται μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, μέσα σε πλαίσια αλληλοσεβασμού και αξιοπρέπειας του κράτους και των λαών. Τα άλλα είναι παραμύθια της χαλιμάς. Κι αν δεν αγωνιστούμε γι’ αυτό, θα έχουμε πρόβλημα.

7. Τους τελευταίους μήνες, με αφορμή το περιστατικό του στολίσκου για άρση του αποκλεισμού της Γάζας, βλέπουμε μια κλιμακούμενη αντιπαράθεση μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ. Οι απόψεις στον ελληνικό χώρο διίστανται. Στην Κύπρο μερικοί μιλούν για μια χρυσή ευκαιρία να συναφθεί στρατιωτική και διπλωματική συμμαχία με το Ισραήλ κατά της Τουρκίας, διότι λένε πως «έτσι και αλλιώς οι Παλαιστίνιοι και οι Άραβες ποτέ δεν ανταπέδωσαν την φιλία μας», άλλοι λένε πως κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό και «θα χάναμε την υποστήριξη πολλών χωρών (μουσουλμανικών και μη) λόγω των ομοιοτήτων που υπάρχουν μεταξύ Κυπριακού προβλήματος και Παλαιστινιακού προβλήματος». Ποια η άποψη σας επί του θέματος, και τι σημαίνει αυτή η αντιπαράθεση για τον Ελληνισμό;

Ξεκάθαρη είναι η άποψη μου. Υπάρχει μια παροιμία που λέει «όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια ράτσα». Την στρατηγική και την τακτική δεν πρέπει να την κάνουμε ευκαιριακά. Δηλαδή σήμερα να πάμε με τον μεν και αύριο να πάμε με τον δε, αλλά πρέπει να έχουμε μια μακρόπνοα στρατηγική. Επειδή ήτανε Τούρκοι, θα δικαιολογήσουμε τη δολοφονία των εννέα ακτιβιστών; Άλλη ηλιθιότητα που ακούω αυτές τις μέρες είναι ότι πρέπει να διαλέξουμε αν θα είμαστε είτε με τους Τούρκους είτε με τους Ισραηλίτες, κι αφού οι Ισραηλίτες χτύπησαν τους Τούρκους να πάμε με τους Ισραηλίτες. Αυτό μου θυμίζει τις παραμονές της πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως που λέγανε ότι «δεν είμαστε με την παπική τιάρα, γι’ αυτό να πάμε με το τουρκικό φέσι». Δηλαδή τώρα επειδή δεν πρέπει να πάμε με το τουρκικό φέσι πρέπει να πάμε με το τουρμπάνι; Όχι, εμείς είμαστε με την Ελλάδα, δεν είμαστε με τους Τούρκους, ούτε με τους Ισραηλινούς, διότι και οι δύο είναι πίσω από τα γεγονότα της καταστροφής της Κύπρου. Τελεία και παύλα.

Επίσης, πιστεύω ότι η ρήξη δεν είναι σε βάθος αλλά είναι μια φαινομενική ρήξη. Ουδεμία χώρα του αραβικού συνδέσμου έχει αναγνωρίσει το ψευδοκράτος.  Αν και δυστυχώς ορισμένες αραβικές χώρες έχουν δοτές κυβερνήσεις από την Αμερική, ο αραβικός λαός έχει ζήσει στο πετσί του την οθωμανική βαρβαρότητα. Και γι’ αυτό, ο αραβικός κόσμος έχει στηρίξει την κυπριακή πλευρά. Η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ έχει προβεί επίσης σε βαρβαρότητες. Επομένως, πως μπορεί να υποστηρίξει την Κυπριακή Δημοκρατία για τις τουρκικές βαρβαρότητες στην Κύπρο. Η πολιτική πρέπει να στηρίζεται σε ηθικές βάσεις για να έχει αξία.

[συνεχίζεται…]

Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΡΕΜΕΙ ΤΗ ΓΑΛΛΙΑ και η Γερμανία τρελλαίνει τους Ευρωπαίους

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Με κομμένη την ανάσα παρακολουθεί η Ευρώπη την εξελισσόμενη μεγάλη κοινωνική σύγκρουση με αφορμή το ασφαλιστικό στη Γαλλία, τη χώρα που γέννησε, με διαδοχικές επαναστάσεις τη νεώτερη ευρωπαϊκή δημοκρατία και τον σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτισμό και συνεχίζει να εκπλήσσει την ευρωπαϊκή πολιτική.

To πολιτικο-κοινωνικό κλίμα είναι εκρηκτικό. Σε μια από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις των τελευταίων δεκαετιών, τρία εκατομμύρια εργαζόμενοι βγήκαν στους δρόμους την Τρίτη, παραλύοντας τη χώρα. Νέες κινητοποιήσεις προγραμματίζονται σήμερα. Στο κίνημα προστέθηκε αυθορμήτως η νεολαία, φοιτητές και κυρίως μαθητές. Που θα βρούμε δουλειά, αν δουλεύουν οι παπούδες μας, διερωτώνται εύστοχα οι πιτσιρικάδες.

Στη Γαλλία βρίσκει κανείς χαραγμένο, σε κάθε αστυνομικό τμήμα της, το σύνθημα της Επανάστασης, “Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα” και μια λαϊκή, “σοσιαλιστική” κουλτούρα στον αντίποδα του ολοκληρωτισμού των τραπεζών που επιχειρείται να επιβληθεί. Λόγω της παράδοσής τους, του ρόλου που έπαιξαν στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια ιστορία, οι Γάλλοι αντιλαμβάνονται ενστικτωδώς ότι το μεγάλο διακύβευμα της κρίσης, δεν αφορά το α’ ή β‘ μέτρο οικονομικής πολιτικής, αλλά το μέλλον της κοινωνίας τους και της δημοκρατίας.

Την έκβαση της γαλλικής σύγκρουσης αναμένουν με τεράστιο ενδιαφέρον και ανησυχία, υπογραμμίζουν διεθνείς παρατηρητές, τα εκτός Ευρώπης κέντρα του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου, μιας μισοαόρατης, ολιγαρχικής, πολύ πραγματικής όμως εξουσίας που χρησιμοποιεί την κρίση χρέους-ελλειμμάτων για να φτιάξει μια Ευρώπη στα μέτρα της. Η σύγκρουση στη Γαλλία θεωρείται ευρέως “γενική δοκιμή” για όλη την ήπειρο.

Ο Πρόεδρος Σαρκοζί σε ρόλο “Μεγάλου Προβοκάτορα”!

‘H ταν ή επί τας, διακήρυξε ο ηγέτης της γαλλικής νεοδεξιάς Νικολά Σαρκοζί, εγκαταλείποντας άδοξα τις “αντικαπιταλιστικές” (!) φιοριτούρες και την εύκολη, αλλά χωρίς αντίκρυσμα κριτική των τραπεζιτών και ευθυγραμμιζόμενος με τη … “Διεθνή” τους, στην περικοπή των κοινωνικών δικαιωμάτων. Επιχειρεί να επιβάλλει την αλλαγή του ασφαλιστικού, πυροδοτώντας ουσιαστικά ο ίδιος τη σύγκρουση, με μεθόδους Ναπολέοντα (του “Mικρού” όμως, του Τρίτου, όχι του Μεγάλου, λένε σαρκαστικά οι άσπονδοι φίλοι του).

Mικρός, μεγάλος ή παλαβός, ο Γάλλος Πρόεδρος απέφυγε οποιαδήποτε διαβούλευση και αγνόησε τον παθολογικό φόβο εξέγερσης που η ιστορία της χώρας έχει ενσταλάξει στην άρχουσα τάξη της. Επιχειρώντας να περάσει με αυταρχικές μεθόδους τύπου “Aποφασίζομεν και διατάσσομεν!” τις περικοπές των συντάξεων, έριξε λάδι στη φωτιά, προκαλώντας τελικά κοινωνική έκρηξη. ‘Iσως πιστεύει ότι δεν έχει άλλη λύση, ίσως ποντάρει σε μετωπική σύγκρουση και θριαμβευτική νίκη, μόνη προσωπική πολιτική διέξοδο μετά τον δημοσκοπικό καταποντισμό του.

Η βάση παρακάμπτει τα συνδικάτα

‘Oτι κι αν σκέφτηκε ο Νικολά, η σύγκρουση ήρθε. Δεν την προκάλεσαν ούτε η αμήχανη αριστερά, ούτε οι φοβισμένοι συνδικαλιστές. Οι ηγεσίες των μεγάλων συνδικάτων, CFDT και CGT, θα ήθελαν να περιορίσουν τη διαμαρτυρία σε μια μάχη για την τιμή των όπλων. Η βάση δεν τους άφησε περιθώρια με τη μαχητικότητά της, επιβάλλοντας για πρώτη φορά τη λήψη αποφάσεων άμεσα, από τις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων. Το κίνημα διαμαρτυρίας κατέστη πάνδημο, με όλες τις ηλικίες, από μαθητές μέχρι συνταξιούχους στους δρόμους.

Σκληραίνει η Γερμανία

Αν αυτά γίνονται στη Γαλλία, στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση κινείται η γερμανική δεξιά και το τραπεζικό κατεστημένο της Φραγκφούρτης. Η γαλλική ιθύνουσα τάξη “στοιχειώνεται” ακόμα από την επαναστατική παράδοση της χώρας της. Πολιτικοί ελάχιστα αιρετικοί όπως Γιουνκέρ και Στρως-Καν φοβούνται το εκρηκτικό αδιέξοδο όπου οδηγούν οι πολιτικές της ΕΕ. Αυτοί που αντιδρούν με χαρακτηριστική πρωσική ακαμψία και πλήρη έλλειψη πολιτικότητας, αδιαφορώντας για τον μακροχρόνιο κίνδυνο να τινάξουν στον αέρα την ‘Eνωση, είναι η γερμανική δεξιά και οι γερμανικές τράπεζες.

Ο Πρόεδρος της Μπούντεσμπανκ ζήτησε από την ΕΚΤ να σταματήσει ακόμα και τη δειλή παρέμβαση που πραγματοποιεί, αγοράζοντας κρατικά ομόλογα ευρωπαϊκών κρατών, και να ανεβάσει τα επιτόκια. Αυτό συνεπάγεται πρακτικά να αφήσει τα μέλη της ΕΕ χωρίς άμυνα απέναντι στις επιθέσεις των “αγορών”, που κυριαρχούνται από έναν πολύ περιορισμένο αριθμό αμερικανικών, κυρίως αλλά όχι μόνο, τραπεζών, γύρω από την Goldman Sachs. Με αυτές συμμάχησε πρακτικά το Βερολίνο, κατά τρόπο ήκκιστα ευρωπαϊκό, χρησιμοποιώντας τες σε ρόλο “αστυνομίας” της ευρωζώνης.

Με τις μεγάλες περικοπές ζήτησης, η Γερμανία κινδυνεύει να εντείνει ευρωπαϊκή και διεθνή οικονομική κρίση, με τον ίδιο ακριβώς μηχανισμό που οδήγησε στην καταστροφή του 1929-31. Με την πολιτική της και τα τιμωρητικά προγράμματα για τα ελλείμματα που προωθεί στην ΕΕ, αφενός σπρώχνει περιοχές της Ευρώπης σε τριτοκοσμοποίηση, αφετέρου υπονομεύει μακροχρόνια το ευρωπαϊκό εγχείρημα, που είναι ασύμβατο με τη διαρκή αύξηση ανισοτήτων στο εσωτερικό ευρωζώνης και ΕΕ.

Είναι η πρώτη φορά μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο που η γερμανική Δεξιά και το γερμανικό κεφάλαιο επιδεικνύουν τόσο ισχυρή έλλειψη οποιασδήποτε κοινωνικής και ευρωπαϊκής ευαισθησίας, είτε φοβούμενοι ότι θα αναλάβουν πολύ περισσότερα βάρη από όσα θέλουν, είτε λόγω της αλαζονικής αυτοπεποίθησής τους μετά την ενοποίηση. Δεν είναι όμως λίγοι οι Ευρωπαίοι, αλλά και Γερμανοί παρατηρητές, που εκτιμούν ότι τα οικονομικά μέσα της Γερμανίας δεν επαρκούν για να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, όπως δεν άρκεσαν τα στρατιωτικά της μέσα τον περασμένο αιώνα.

Από την άποψη αυτή δεν είναι τυχαίες οι παρεμβάσεις του Στρως-Καν, που ζήτησε παράταση της αποπληρωμής του ελληνικού χρέους και, ακόμα περισσότερο, οι δηλώσεις του επικεφαλής της ευρωζώνης Γιουνκέρ. Στην Ελλάδα δώσαμε σημασία κυρίως στο ποιος ήταν ο Πρωθυπουργός που χαρακτήρισε τη χώρα διεφθαρμένη. Αλλά ο Γιουνκέρ αμφισβήτησε όλη την ευρωπαϊκή πολιτική, εγκαλώντας Γερμανία και Γαλλία για ανεύθυνη, εγωϊστική συμπεριφορά, και για περίπου αποικιακή σχέση που τείνουν να εγκαθιδρύσουν με τις μικρότερες και φτωχότερες χώρες που εκμεταλλεύονται δια των εξαγωγών τους. Αυτά δεν έχουν λεχθεί ποτέ από επίσημα ευρωπαϊκά χείλη. Πίσω από την αποστροφή Γιουνκέρ, υπάρχει διάθεση αποποιήσεως ευθυνών, υπάρχει όμως και απελπισία τμήματος του ευρωπαϊκού πολιτικού κατεστημένου, ενώπιον της διαφαινόμενηξς ευρωπαϊκής πορείας.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι, για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, οι Γερμανοί κινούνται προς τα αριστερά, αντιδρώντας στη λιτότητα, αλλά και γιατί δεν πείσθηκαν για την ορθότητα της διαχείρισης των ευρωπαϊκών από το δίδυμο Μέρκελ-Βεστερβέλε, τα κόμματα των οποίων καταποντίζονται στις δημοσκοπήσεις, όπως και ο Σαρκοζί. Ο ευρωπαϊκός τύπος δίνει μεγάλη σημασία στην άνοδο ακροδεξιών και φασιστών σε διάφορες πλούσιες, περιφερειακές χώρες, οι κάτοικοι των οποίων ενδιαφέρονται κυρίως να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. ‘Iσως όμως μεγαλύτερη σημασία έχει η διαγραφόμενη κίνηση μακράν της δεξιάς στις δύο κεντρικότερες ευρωπαϊκές χώρες, ενδεικτική αναζήτησης κοινωνικής διεξόδου.

Στρατηγικά αδιέξοδα

Δύο αντιμαχόμενοι πόλοι ισχύος τείνουν τώρα να εγκαθιδρυθούν στην Ευρώπη, γύρω από τη Μέρκελ ο ένας, γύρω από το γαλλικό κοινωνικό κίνημα ο άλλος. Kαι τα δύο όμως “στρατόπεδα” μοιάζουν, προς το παρόν, υπογραμμίζουν πολλοί σχολιαστές, να στερούνται μακροχρόνιας ικανής στρατηγικής. Η Ευρώπη είναι καταδικασμένη μετατρεπόμενη σε ζώνη γερμανικής κυριαρχίας και πανευρωπαϊκής λιτότητας. Από την άλλη, το αίτημα μιας πιο ρυθμισμένης και προστατευμένης οικονομίας, μιας κοινωνικής, οικολογικής, φορολογικής Ευρώπης παραμένει γενικόλογο και δεν έχει γίνει αντικείμενο πολιτικής καμπάνιας, ενώ οι επιμέρους αντιδράσεις στην αποσάθρωση του κράτους πρόνοιας είναι αμυντικές, εθνικές και όχι συντονισμένες.

Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες παραμένουν βασικά συντηρητικές, πιστεύουν πολλοί αναλυτές. Δύσκολα προσχωρούν σε καινούρια οράματα. Κυρίως ενδιαφέρει τους Ευρωπαίους η διατήρηση δικαιωμάτων, κατακτήσεων, ενός επιπέδου ευημερίας, που γίνεται όμως διαρκώς δυσκολότερη. Η οικονομική κρίση, η κρίση της ευρωζώνης και η παγκοσμιοποίηση υπονομεύουν τις βάσεις του μεταπολεμικού consensus στη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη. Η κρίση απελευθερώνει σταδιακά ισχυρές δυνάμεις που θα μεταβάλουν πιθανότατα τη μορφή της ηπείρου.
Κόσμος του Επενδυτή, 16.10.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

Αντιδράσεις στην Ελλάδα στις προτάσεις Ερντογάν για τους εξοπλισμούς

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σε πρόσφατη ομιλία του ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν επανέφερε στο προσκήνιο της επικαιρότητας το ζήτημα των “απειλών” κατά της Ελλάδας και της Τουρκίας και των συνακόλουθων μεγάλων στρατιωτικών δαπανών των δύο χωρών. Φέρνοντας το παράδειγμα της Ελλάδας, έκανε λόγο για κατασκευασμένες, φανταστικές απειλές και εξήγησε με το μεγάλο ύψος των στρατιωτικών δαπανών τα ελληνικά οικονομικά προβλήματα.

Δεν είναι η πρώτη φορά τους τελευταίους μήνες που ο Τούρκος Πρωθυπουργός αναφέρεται στο θέμα των εξοπλισμών, των οποίων επανειλημμένως έχει προτείνει τη μείωση. Το ίδιο ζήτημα επανέρχεται όμως συχνά κατά καιρούς στην ελληνική πολιτική επικαιρότητα, αλλά και στη διεθνή. Το έθεσε ιδιαίτερα ο γνωστός ευρωβουλευτής Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, που επέκρινε τις ευρωπαϊκές πολεμικές βιομηχανίες για εκμετάλλευση της Ελλάδας, αναφερόμενος και στα γεωπολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας.

Κυβερνητικές αντιδράσεις

Σχολιάζοντας τις δηλώσεις Ερντογάν, o κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Πεταλωτής άφησε να εννοηθεί ότι ο κ. Ερντογάν δεν εννοεί τις προτάσεις του για μείωση των εξοπλισμών, που πρέπει, όπως είπε, να φαίνεται στις πράξεις. Πρόσθεσε ότι είναι βαρύ το τίμημα για την προστασία του ελληνικού ζωτικού χώρου και, γι¨αυτό ακριβώς “πρέπει να σταματήσει, πλέον, αυτό το γαϊτανάκι που υπήρχε γύρω από τους εξοπλισμούς, με τα κέρδη και με όλες τις παθεογένειες που υπήρχαν”.

Υψηλά ιστάμενοι αξιωματούχοι του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, μιλώντας στο ΑΠΕ υπογράμμισαν ότι θα προέλθει, όπως τόνισε πρόσφατα και ο Πρωθυπουργός, μέρισμα ειρήνης από τη βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Αυτό προϋποθέτει, κατά τους ίδιους, τη θεμελιώδη αλλαγή της συμπεριφοράς και της τακτικής της Τουρκίας, τον σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου και ιδίως του Δικαίου της Θάλασσας, των κανόνων καλής γειτονίας και την απάλειψη της απειλής πολέμου. Αυτά είναι αυτονόητο ότι θα οδηγήσουν τις σχέσεις σε άλλη βάση που θα επιτρέψει να πάμε σε μείωση γιατί δεν θα υπάρχει η σημερινή απειλή. Για την ελληνική διπλωματία το ζήτημα της μείωσης των εξοπλισμών δεν τίθεται τώρα στην ημερήσια διάταξη των ελληνοτουρκικών, αλλά θα προέλθει μόνο από τη βελτίωση των σχέσεων.

Αίσθηση πάντως προκάλεσαν πρόσφατες δηλώσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θεόδωρου Πάγκαλου, σύμφωνα με τον οποίο εξοπλιζόμαστε για την αντιμετώπιση φανταστικών απειλών, αλλά και του αναπληρωτή Υπουργού ¨Αμυνας που διεκτραγώδησε το καθεστώς των αμυντικών προμηθειών. Ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης υπογράμμισε σχετικά ότι αισθάνεται εθνική ντροπή κάθε φορά που αναγκάζεται να αγοράζει όπλα που δεν μας χρειάζονται, με βάση μια αντικειμενική εκτίμηση των κινδύνων που υπάρχουν στον σημερινό κόσμο, για την Ελλάδα, πρσθέτοντας ότι και οι Τούρκοι αγοράζουν όπλα που δεν τους χρειάζονται,

Τα κόμματα για τις προτάσεις Ερντογάν

Κληθείς από το ΑΠΕ να σχολιάσει τις του Τούρκου Πρωθυπουργού ο Αντιπρόεδρος και Τομεάρχης Εξωτερικής Πολιτικής και Διεθνών Σχέσεων της Ν.Δ. Δημήτρης Αβραμόπουλος, μας είπε τα εξής:

«Ο Τούρκος Πρωθυπουργός κ. Ερντογάν σε πνεύμα κριτικής για την ελληνική οικονομία αλλά και αυτοκριτικής για τη χώρα του, σχετικά με τις οικονομικές επιπτώσεις από τους εξοπλισμούς, παραγνωρίζει ότι η Ελλάδα συνεχώς προβληματίζεται, ανησυχεί και λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα προστασίας της, από τη στιγμή που το «casus belli» της Τουρκίας εναντίον της, εξακολουθεί να ισχύει στέλνοντας τα απειλητικά του μηνύματα, σε συνδυασμό με τις συνεχείς τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο. Η Τουρκία είναι σε θέση να αποδείξει άμεσα και έμπρακτα τις καλές της προθέσεις και την πραγματική της βούληση. Η Ελλάδα το έχει ήδη πράξει».

Στελέχη της ΝΔ που ασχολούνται πολλά χρόνια με το θέμα των εξοπλισμών, υπογραμμίζουν ότι η Ελλάδα δεν έχει περιθώρια για περικοπές. Αυτό που χρειάζεται είναι να σπάσει το κύκλωμα των προμηθευτών και να στραφεί η χώρα σε ποιοτική αναδιάρθρωση.

Με δήλωσή του προς το ΑΠΕ το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ υπογράμμισε:
“Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, με τις δηλώσεις του «περί φανταστικών εχθρών», που κατασκευάζει η Ελλάδα, θα είχε απόλυτο δίκιο αν εδώ και 36 χρόνια η Τουρκία (μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ), δεν κατείχε το 37% της Κύπρου, αν δεν υπήρχε η τουρκική στρατιά του Αιγαίου, οι παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, οι τουρκικές «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο. Αν δεν υπήρχε το ΝΑΤΟϊκό στρατηγείο της Σμύρνης (με όλες τις συνέπειες στα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο), αν δεν υπήρχε η εμφανής προσπάθεια ανάφλεξης μειονοτικών ζητημάτων στη Θράκη, με τις «πλάτες» και της ΕΕ. Στην πραγματικότητα ο κ. Ερντογάν παίρνει τη «σκυτάλη» από τον Θ. Πάγκαλο κι «ανακυκλώνει» δηλώσεις του τελευταίου, πως δήθεν τα ελληνοτουρκικά προβλήματα είναι κατασκευασμένα από διπλωματικούς υπαλλήλους. Κι οι δυο τους θα ‘χαν δίκιο αν δεν άλλαζαν τα σύνορα στα Βαλκάνια, αν δεν υπήρχε ο ΝΑΤΟϊκός βομβαρδισμός της Σερβίας, η ειρήνη που επιβλήθηκε «με το πιστόλι στο κρόταφο», καθώς κι η πρόσφατη απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης για τη νομιμοποίηση του Κοσόβου. Αν ο ΟΗΕ δεν ήταν το «φύλλο συκής» για την κατοχή ολόκληρων χωρών από τους ιμπεριαλιστές. Επειδή όμως κανένα από τα παραπάνω «αν» δεν ισχύει, ας σταματήσουν να μας πουλούν «φύκια για μεταξωτές κορδέλες».

Για τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ και πρόεδρο του ΣΥΝ Αλέξη Τσίπρα οι αμυντικές δαπάνες συνιστούν “σκάνδαλο’, όπως μας είπε, υπενθυμίζοντας την επανειλημμένως διατυπωθείσα πρόταση του κόμματός του για αμοιβαία μείωση των εξοπλισμών, πρόταση που υποστηρίζεται και από Τούρκους αριστερούς και δημοκράτες.

“Tο εξοπλιστικό πρόγραμμα της Τουρκίας είναι εξωφρενικό” και συνιστά “θράσος χιλίων πιθήκων” να μας εγκαλεί ο κ. Ερντογάν γιατί εξοπλιζόμαστε, μας είπε ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Ιωάννης Κοραντής. Κατά τον βουλευτή, που έχει διατελέσει και Πρέσβης στην ¨Αγκυρα, ουδείς αρνείται ότι το 4-4,5% του ΑΕΠ που ξοδεύει η Ελλάδα για την άμυνά της βαρύνει την οικονομία μας κι αν είχαμε άλλους γείτονες δεν θα θέλαμε τέτοιες δαπάνες. Στην ερώτησή μας τι θα έβλαπτε ένα πάγωμα των εξοπλισμών στα σημερινά τους επίπεδα, ο κ. Κοραντής είπε ότι μια τέτοια συμφωνία θα έπρεπε να είναι αμοιβαία και επαληθεύσιμη, να προβλέπει μεγαλύτερες περικοπές για την Τουρκία, λόγω της υπαρχούσης εξοπλιστικής ανισότητος και να συνδέεται με αλλαγές στην τουρκική πολιτική και συμπεριφορά.

Δημοσκοπήσεις

Το 64% των πολιτών τάσσεται υπέρ δραστικών μειώσεων των εξοπλιστικών προγραμμάτων, με 20% εναντίον. Στα πλαίσια διμερούς συμφωνίας με την Τουρκία για από κοινού μείωση των εξοπλισμών τα ποσοστά αυξάνονται σε 87% υπέρ και 6% εναντίον. Αυτό είναι το εύρημα έρευνας της VPRC για το TVXS με αντικείμενο τα προτιμώμενα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης που έγινε τον περασμένο Μάιο.

Δημοσιεύτηκε από το ΑΠΕ-ΜΠΕ στις 8.10.2010

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

Πρόδρομος Εμφιετζόγλου: Κάθε χρόνο θα πληρώνουμε μόνο σε τόκους 9 Εγνατίες, για να αντιμετωπίσουμε το χρέος…

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ «ΧΡΟΝΟ»

«Ψηφίζω στην Κομοτηνή και επιλέγω Δημήτρη Κοτσάκη για τον Δήμο» θα πει καλώντας τον κόσμο να μην παρασυρθεί από σειρήνες που μιλούν για αποχή.
Οι επιχειρήσεις του προσανατολίζονται στο εξωτερικό, τα Ελληνικά Σωληνουργεία ουσιαστικά πλέον παράγουν σωλήνες για πετρέλαιο για την Αμερική και τα μάρμαρα Καβάλας υλοποιούν εξαγωγές σε Κίνα και Εμιράτα.

Συνέντευξη Μελαχροινή Μαρτίδου
Ήρθε στην Κομοτηνή στα πλαίσια των τακτικών του επισκέψεων στην Θράκη ο Πρόδρομος Εμφιετζόγλου πρόεδρος της Μηχανικής, της γνωστής κατασκευαστικής και εισηγμένης στο Χρηματιστήριο όπου τον συναντήσαμε και μιλήσαμε μαζί του για την νέα εποχή με το ΔΝΤ στην Ελλάδα, τον επιχειρηματικό κόσμο, τα εθνικά θέματα αλλά και τις επικείμενες εκλογές.
Ο κ. Εμφιετζόγλου σαν Κομοτηναίος πολίτης μετά την μεταδημότευσή του θα ψηφίσει στην Κομοτηνή κι αποκαλύπτει δημόσια την επιλογή του. «Ψηφίζω τον Δημήτρη Κοτσάκη». Προτείνει να διαβάσουν όλοι οι σκεπτόμενοι Έλληνες το βιβλίο του Βασίλη Μαρκεζίνη «Για μια νέα εξωτερική πολιτική», ενώ συστήνει με τα ψυχικά αποθέματα που έχουμε σαν λαός, να ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση και στους πολιτικούς μας μην υποχωρήσουμε στα εθνικά θέματα, για να νιώθουμε και εμείς περήφανοι σαν Έλληνες.
Η συνέντευξη αν και μακροσκελής, έχει ενδιαφέρον να την διαβάσει κανείς γιατί είναι οι θέσεις ενός ανθρώπου που έχει αναλώσει την ζωή του στην εθελοντική προσφορά, στηρίζοντας προσπάθειες ταπεινών και καταφρονεμένων, δίνοντας χώρο αξία και βήμα στα ιδανικά της ζωής, υποστηρίζοντας την τέχνη και τον πολιτισμό, μετέχοντας στην καθημερινότητα τσιγγάνων, πομάκων και άλλων Θρακών, υποστηρίζοντας το λόγο πνευματικών ανθρώπων που δεν τους δίνεται βήμα .
Κύριε Εμφιετζόγλου η ΜΗΧΑΝΙΚΗ είναι μια εταιρία που υπηρετεί τα ανθρώπινα ιδανικά, ήθελα να σας ρωτήσω, η οικονομική κρίση που έχει χτυπήσει τις κατασκευές, το αυτοκίνητο και πολλούς άλλους κλάδους, πως σας βρίσκει;
-Οι συνθήκες είναι δύσκολες. Τα λάθη των κυβερνώντων τόσα χρόνια επέτειναν την αύξηση του χρέους και φτάσαμε σε ένα δυσθεώρητο χρέος των 350 δις ευρώ το οποίο ουσιαστικά χρειάζεται κάθε χρόνο περίπου 18 δις ευρώ για τόκους, άρα κάθε χρόνο πληρώνουμε για τόκους 9 Εγνατίες, τεράστιο ποσό, το οποίο γονατίζει αυτή την χώρα.
Δυστυχώς αυτό προέκυψε από λάθη πολλών κυβερνήσεων που δεν σκέφτηκαν ότι πρέπει να κρατούν πάντα υπό έλεγχο το χρέος. Όπως ένας απλός άνθρωπος πρέπει να προσέχει ώστε να μην έχει μεγάλα χρέη στην Τράπεζα γιατί μετά θα έχει προβλήματα, έτσι θα έπρεπε και το κράτος να προσέξει την αλματώδη αύξηση του χρέους. Αυτή η ιστορία δηλαδή έγινε τα τελευταία 30 χρόνια, δεν υπήρχε χρέος, η χώρα είχε ένα ασήμαντο χρέος, ενώ τώρα φτάσαμε να έχουμε 350 δις ευρώ και μάλιστα σε μια περίοδο που δεν είχαμε ούτε πολέμους, ούτε εθνικές καταστροφές, ούτε πρόσφυγες να μπορέσουμε να αποκαταστήσουμε, ούτε εμφύλιο πόλεμο, ούτε εισβολή των Γερμανών και των Ιταλών, κι’ όμως σε μια ειρηνική περίοδο δυστυχώς τα λάθη μας οδήγησαν σε αυτό το χρέος…

Πως βλέπετε τον οικονομικό ορίζοντα, δηλαδή μετά το μνημόνιο.
-Με αυτά τα δεδομένα είναι πάρα πολύ δύσκολο, διότι το χρέος είναι δυσβάσταχτο και οι τρέχοντες τόκοι επίσης. Το μνημόνιο που συζητάνε έχει και τα καλά του με την έννοια ότι μας λέει «κύριοι, πάρτε κάποια μέτρα, σκεφτείτε ότι έχετε ξεφύγει», από την άλλη πλευρά το θέμα είναι η κυβέρνηση πρέπει να οδηγήσει αυτή την χώρα με κατά βάση περιορισμό των δαπανών της. Η χώρα δεν έχει πρόβλημα ουσιαστικά, ο δημόσιος τομέας έχει πρόβλημα. Η ανικανότητα των κυβερνήσεων να διοικήσουν το μαγαζί. Η δήθεν επανίδρυση του κράτους που δεν έγινε απολύτως τίποτα – χειροτέρεψαν τα πράγματα την περασμένη περίοδο, οδήγησαν την χώρα σε αυτή την κατάσταση και κυρίως ο δημόσιος τομέας του όποιου όλοι πληρώνουμε τα ελλείμματα. Ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα, τα νοικοκυριά, είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από άλλες χώρες, αλλά δυστυχώς πρέπει να πληρώνουν τα λάθη του δημόσιου τομέα και είναι εγκληματικό αυτό το πράγμα.
Θυμάμαι το ’78 ο μακαρίτης ο Κανελόπουλος, αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, έλεγε ότι «δημόσιος τομέας είναι το 50% και ο ιδιωτικός το 50% και εσείς – απευθυνόμενος προς τους επαγγελματίες – πρέπει να είστε τόσο αποδοτικοί ώστε να καλύψετε την ζημιά του δημόσιου τομέα». Δυστυχώς από τότε ο δημόσιος τομέας μεγεθύνθηκε, η ζημίες μεγάλωσαν και όλοι εμείς πρέπει να πληρώνουμε τα τεράστια λάθη των κυβερνώντων.

Ως εταιρία εσείς έχετε μειώσει τον βηματισμό σας;
-Ως εταιρία εμείς έχουμε δύο σκέλη, το εσωτερικό και το εξωτερικό. Στο εσωτερικό η κατάσταση στα δημόσια έργα είναι γνωστή, τα έργα έχουν παγώσει, οι πληρωμές δεν γίνονται, γίνεται κάθε προσπάθεια περικοπής του λαβείν, για να εμφανίσουμε στην Τρόικα ότι κάνουμε οικονομίες, μη πληρώνοντας. Αυτή η οικονομία είναι πλασματική , διότι αν δεν πληρώνεις μένουν τα λεφτά στο ταμείο αλλά στην ουσία τα οφείλεις. Οπότε στο εσωτερικό υπάρχει μείωση ως προς τον τομέα των δημοσίων έργων. Στις βιομηχανίες τις οποίες έχουμε, προσανατολιζόμαστε περισσότερο στις εξαγωγές. Τα Ελληνικά Σωληνουργεία ουσιαστικά πλέον παράγουν σωλήνες για πετρέλαιο για την Αμερική και τα μάρμαρα Καβάλας προσανατολίζονται περισσότερο σε εξαγωγές προς Κίνα και τα Εμιράτα.
Στο εξωτερικό συνεχίζουμε, είχαμε και έχουμε δραστηριότητα και έργα, βέβαια και όλες αυτές οι χώρες έχουν επηρεαστεί από την οικονομική κρίση, στην Ρωσία τα πράγματα είναι καλύτερα και ανακάμπτουν. Εμείς συνεχίζουμε το πρόγραμμα μας κάπως περιορισμένο, στην Ουκρανία τελειώνουμε το συγκρότημα μας «Άρτεμις» και στην Ρωσία συνεχίζουμε το συγκρότημα μας «Μέγας Αλέξανδρος» και το οικιστικό έργο «Ήρα».

Άρα αναδιπλώνετε την πολιτική σας με βάση τα δεδομένα στην Ελλάδα.
-Ναι και γενικότερα.

Οι ξένοι πως μας βλέπουν Πρόεδρε;
-Οι ξένοι δυστυχώς μας οικτίρουν και αυτό είναι ένα μεγάλο χτύπημα για την αξιοπιστία της χώρας και το συναντούμε κι εμείς έξω. Με άλλο σεβασμό μας μιλούσαν και με άλλο τρόπο μας αντιμετωπίζουν τώρα. Είναι λυπηρό αυτό για όλους εμάς που αγωνιστήκαμε μαζί με τα έργα και τις προσπάθειες μας να σηκώσουμε την ελληνική σημαία στο εξωτερικό. Δυστυχώς για να χτίσεις μια αξιοπιστία και εμπιστοσύνη και σεβασμό χρειάζεσαι πολύ χρόνο, ορισμένα γεγονότα όμως αρκούν ώστε όλη αυτή η προσπάθεια να καταπέσει και αυτό έχει γίνει τελευταία.

Πιστεύετε ότι φτάσαμε τόσο οριακά, μπορούμε να ξανακερδίσουμε το στοίχημα;
-Όχι αλλά χρειάζεται και πάλι η προσπάθεια, πολύ μεγαλύτερη τώρα πια, γιατί πρέπει να αντιστρέψεις τις κακές εντυπώσεις και αυτό κοστίζει περισσότερο. Εμείς συνεχίζοντας την προσπάθεια μας, πέραν των επαγγελματικών μας σχεδίων, και στην Ρωσία και στην Ουκρανία, όταν μεγάλες τοπικές επιχειρήσεις έχουν πτωχεύσει και έχουν σταματήσει τα έργα, δίνουμε αυτό το μήνυμα με τις δικές μας δυνάμεις, αυτό το μήνυμα.

Είστε Θρακιώτης, είστε συμπολίτης μας Κομοτηναίος. Που θα ψηφίσετε φέτος, στην Κομοτηνή;
-Βεβαίως στην Κομοτηνή θα ψηφίσω και βεβαίως θα ψηφίσω και σε δύο Κυριακές γιατί σαν νέος πολίτης αυτής της πόλης, ενδιαφέρομαι και θέλω να εκπληρώνω και τις υποχρεώσεις μου αλλά και ενδιαφέρομαι για την πρόοδο της πόλης και όπου μπορώ να συμβάλλω. Είμαι πάντα πρόθυμος να το κάνω και γι’ αυτό θα έρθω και θα ψηφίσω και θα δώσω την ψήφο μου στον Δημήτρη Κοτσάκη που εκτιμώ ότι είναι ένας άξιος άνθρωπος. Έχει κάνει αρκετά έργα και είναι και ένας άνθρωπος ο οποίος ενδιαφέρεται για τους αναξιοπαθούντες και βέβαια ελπίζω ότι όταν βγει δήμαρχος θα προσέξει ακόμη περισσότερο τους συμπολίτες μας στον Ήφαιστο και στην Αδριανουπόλεως, που έχουν ιδιαίτερα προβλήματα και να μπορέσουμε να βελτιώσουμε το επίπεδο και τους όρους διαβίωσης τους, αλλά και να βελτιωθεί κατά το δυνατόν και το επίπεδο μόρφωσης των παιδιών τους.

Μεγάλη καρδιά πάντα πρόεδρε.
-Εγώ τα λέω τα πράγματα με το όνομα τους, όπως πιστεύω και καθαρά, δεν έχω καμία σκοπιμότητα και καμία πολιτική τοποθέτηση, οι απόψεις μου είναι πάντα με την έννοια του συμφέροντος της πατρίδας και συγκεκριμένα της περιοχής της Θράκης και της Κομοτηνής όπου είμαι και δημότης.

Είχαμε υψηλές αφίξεις, στην Αλεξανδρούπολη τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, ακούγεται και η άφιξη του Αντώνη Σαμαρά, δεν έρχεται η Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά θα ήθελα να σχολιάσουμε και τις δικές της κινήσεις.
-Λυπούμε διότι όλοι οι πολιτικοί αυτή την στιγμή έχουν εμπλακεί σε έναν ανταγωνισμό, πάντα υπάρχουν διαφορές, αλλά αυτή την στιγμή που είναι δύσκολη δεν θα πρέπει να αναλίσκονται σε αλληλοκατηγορίες, δυστυχώς βλέπουμε να επαναλαμβάνεται το παλιό το σκηνικό. Αυτή είναι μια εποχή που θα πρέπει να παραμεριζόντουσαν προσωπικές αντεγκλήσεις και να πέφτανε όλοι μαζί στην προσπάθεια να λύσουμε τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Προσωπικά πολέμησα την Ντόρα Μπακογιάννη, για την στάση της στα εθνικά θέματα και υποστήριξα τον Αντώνη Σαμαρά διότι ακριβώς έχει σωστές απόψεις στα εθνικά θέματα τα οποία βρίσκονται σε πολύ κρίσιμο σημείο. Δυστυχώς πρέπει να αντιληφθούν όλοι οι πολιτικοί ότι οι εχθροί μας αντιμετωπίζουν την Ελλάδα τώρα σαν μια ευκαιρία, γιατί βρίσκεται σε μια δύσκολη οικονομική κατάσταση. Ευκαιρία είναι να πάρουμε κανένα οικόπεδο φθηνά….
Κι επειδή βλέπουμε στην Θράκη να γίνονται πράγματα – σημεία και θαύματα – το ελληνικό κράτος να παραχωρεί, να απέχει, να ανέχεται καταστάσεις απαράδεκτες, είμαι υποχρεωμένος να κάνω έκκληση σε όλους τους πολιτικούς, καταρχήν στον πρωθυπουργό που κυβερνά αλλά και στους άλλους πολιτικούς, ότι πρέπει να υπάρξει εθνική συνεννόηση για την αντιμετώπιση των σοβαρών εχθρικών θεμάτων, όχι μόνο στη Θράκη αλλά και στο Αιγαίο αλλά και στην Κύπρο.
Γιατί ο Ελληνισμός είναι ένας, έχουμε πάθει τόσες καταστροφές, έχουμε συρρικνωθεί, δεν αντέχει άλλη συρρίκνωση και άλλη καταστροφή ο τόπος μας και αυτό είναι ευθύνη όλων των πολιτικών, πρωτίστως της κυβέρνησης αλλά και των άλλων πολιτικών κομμάτων. Φοβούμαι ότι σε όλα τα μέτωπα υπάρχει η αίσθηση ότι η Ελλάδα υποχωρεί ή ότι η Ελλάδα είναι το «καλό παιδί», άρα να πιέσουμε την Ελλάδα. Αυτό είναι ένα πολύ κακό σημάδι. Όσον αφορά την Τουρκία είναι γνωστά τα σχέδια της. Τα γράφει ο Νταβούτογλου ξεκάθαρα στο βιβλίο του, τα λένε οι άνθρωποι, βλέπουμε προσπάθειες να δημιουργήσουν μειονοτικό στην Ρόδο, τα πράγματα στην Θράκη τα ξέρετε καλύτερα από εμένα, αυτή η αθλιότητα που έγινε πάνω στις Θέρμες, οι δήθεν συνδυασμοί ισότητας, λες και δεν υπάρχει όχι μόνο ισότης αλλά μάλλον εύνοια προς τους μουσουλμάνους παρά στους χριστιανούς στην Θράκη. «Το πρώτο βήμα για την ισότητα», δηλαδή το δεύτερο βήμα θα είναι η απόλυτη ανισότητα, το τρίτο βήμα θα είναι να βγάλουν και την σημαία που έχουν για την Δυτική Θράκη που έχουν οι Τούρκοι, να απαγορεύουμε σε οποιονδήποτε να μιλήσει και να του συμπεριφέρονται σαν Ταλιμπάν. Η κατάσταση είναι εκτός ορίων και δεν είναι μόνο στην Θράκη. Βλέπετε τι γίνεται στο Αιγαίο, έξω από το Σούνιο φθάνουν τα πολεμικά τους. Ήμουν στο Αγαθονήσι, μου λένε οι άνθρωποι κατεβαίνουν τόσο χαμηλά που τρίζουν τα παράθυρα των σπιτιών. Ήμουν στην Κάλυμνο και μου λένε ότι ασύστολα παραβιάζουν όχι μόνο τα 6 μίλια των χωρικών υδάτων αλλά πλησιάζουν στις ελληνικές ακτές και βλέπουμε και μια απαράδεκτη υποχώρηση προς την Κύπρο. Θέλω να στείλω ένα μήνυμα στον πρωθυπουργό, «προς θεού καμία υποχώρηση στο Αιγαίο, προς θεού καμία συμφωνία για οποιονδήποτε διαμοιρασμό του Αιγαίου ή συνεργασία σε τυχόν εξόρυξη πετρελαίου στην περιοχή και βέβαια το απόλυτο Ελληνικό χρέος, άμεση διακήρυξη της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο η οποία ουσιαστικά καθιστά ολόκληρο το Αιγαίο και την μισή Ανατολική Μεσόγειο αποκλειστική οικονομική ζώνη της Ελλάδος όπου μόνο η Ελλάδα έχει το δικαίωμα να κάνει έρευνες εξόρυξης πετρελαίου αλλά και αξιοποίησης του πλούτου και των ψαριών και των άλλων στοιχείων της θαλάσσης, ακόμη και των ενεργειακών, στην περιοχή αποκλειστικής οικονομικής ζώνης» και είναι δυστυχώς δράμα που δεν τολμά φοβούμενη η ελληνική κυβέρνηση να την διακηρύξει ενώ η Τουρκία την έχει διακηρύξει και την έχει οριοθετήσει την Μαύρη θάλασσα, άρα ουσιαστικά παραδεχόμενοι εμμέσως το δίκαιο της Θάλασσας το οποίο με την πίεση της στρατιωτικής – οικονομικής δύναμης εκβιάζει ώστε να αναγκάσει την πατρίδα μας να παραιτηθεί. Αυτό για εμένα είναι το πιο σοβαρό πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζει η χώρα, πολύ σοβαρότερο από την οικονομική κατάσταση, διότι η οικονομική κατάσταση μπορεί να ξεπεραστεί με θυσίες, με αγώνες, με κόπο, με πόνο, αλλά λάθη στα εθνικά μας θέματα, όπως λέει η γραφή, ουκ απογίνονται, είναι ανεπανόρθωτα.

Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στον απλό πολίτη που παρακολουθεί αποσβολωμένος τα τεκταινόμενα; Τί λέτε λοιπόν στον απλό ψηφοφόρο;
-Στον απλό πολίτη όχι μόνο της Θράκης αλλά και όλης της Ελλάδος, λέω ότι πρέπει να προσέλθει και να ψηφίσει τους καλύτερους με τα δεδομένα που υπάρχουν. Χρειάζεται σ’ αυτή η χώρα να αναλάβουν οι καλύτεροι, οι πιο ικανοί και υπάρχουν. Δεν είναι όλοι επιπέδου μετριότητος που δεν μπορούν να οδηγήσουν την χώρα και πρέπει οι ικανοί Έλληνες να μείνουν στην Ελλάδα, να μην φύγουν, να σφίξουν τα δόντια τους, παρά τον θυμό που έχουν, παρά την οργή… Και ένα τελευταίο μήνυμα, παρόλες τις δυσκολίες, να κρατήσουν το κεφάλι ψηλά, με αξιοπρέπεια να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Έχουμε υψηλό φρόνημα εμείς οι Έλληνες, έχουμε μια ιστορία που ξεκινάει από το 3000 π.Χ., προσφέραμε ένα σωρό πράγματα, είμαστε ικανοί και τα παιδιά μας είναι ακόμη ικανότερα. Ας μην μας πάρει η κάτω βόλτα της δύσκολης κατάστασης. Ας μείνουμε με αξιοπρέπεια και με πείσμα και ας πολεμήσουμε. Θα το ξεπεράσουμε και θα νιώθουμε διπλά υπερήφανοι γιατί καταφέραμε έναν ύπουλο εχθρό, όπως είναι η οικονομική δυσπραγία και μάλιστα όταν επιβάλλεται με όρους μνημονίου. Να τον νικήσουμε και τότε θα νιώσουμε ότι κάναμε και εμείς το χρέος μας γιατί έχουμε κάνει και πολλά λάθη όλα αυτά τα χρόνια, διότι ψηφίσαμε αυτούς που μας κυβέρνησαν και μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Αυτό είναι το λάθος μας. Πρέπει να ψηφίσουμε. Να μην είναι η αποχή μια δήλωση οργής αλλά αντίθετα να είναι η παρουσία μας ότι είμαστε ενεργοί πολίτες, ότι παίρνουμε το μήνυμα και προσπαθούμε να συμμετέχουμε, για να αναδεικνύουμε τους καλύτερους και να πάμε μπροστά.
Πολλοί κατά διαστήματα με ρωτάνε «καλά, τι άλλη πολιτική θα μπορούσε κανείς να έχει, μήπως είμαστε αναγκασμένοι να έχουμε αυτή την υποχωρητική πολιτική; Μήπως δεν είμαστε τόσο δυνατοί ώστε να αξιώνουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και για να έχουμε ειρήνη πρέπει να υποχωρούμε;» Αυτό είναι ακριβώς το μεγαλύτερο λάθος. Και βέβαια υπάρχει άλλη εξωτερική πολιτική που να προασπίζει τα εθνικά συμφέροντα και με την ευκαιρία θέλω να πω στους συμπολίτες μας την ομιλία του Βασίλη Μαρκεζίνη, αυτής της σπουδαίας προσωπικότητας, την οποία έκανε στην Αθήνα την περασμένη Τρίτη, αλλά και το βιβλίο του «Για μια νέα ελληνική εξωτερική πολιτική», το οποίο συνιστώ όχι να το διαβάσει απλά κανείς αλλά να το μελετήσει. Εκεί με τρόπο διαυγέστατο λέει ότι δεν πρέπει κατά κανένα τρόπο να υποχωρούμε. Υπάρχουν 1000 τρόποι να αντιμετωπίσει κανείς την σημερινή κατάσταση έξυπνα και για το συμφέρον της πατρίδας του. Ιδιαίτερα τώρα με τα οικονομικά, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον φοβικό σύνδρομο για να ελέγξουν τον κόσμο να μην έχει την δύναμη να αντισταθεί και να σφίξει την γροθιά του κόντρα σε εθνικές υποχωρήσεις. Άρα είναι στα χέρια μας να αποδείξουμε ότι έχουμε την υψηλοφροσύνη, το θάρρος, έχουμε τα ψυχικά αποθέματα και να ξεπεράσουμε την κρίση, και να μην υποχωρήσουμε στα εθνικά θέματα, για να νιώθουμε και εμείς περήφανοι σαν Έλληνες».
ΧΡΟΝΟΣ

Μία Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα – Μαγνητοσκόπηση της ομιλίας του Βασ. Μαρκεζίνη

Η παρουσίαση του βιβλίου «Μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα» του Β. Μαρκεζίνη, απο το αντίφωνο.

 http://vimeo.com/16015528

O SAMIR AMIN ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΙΝΑ

Συνέντευξη του Σαμίρ Αμίν στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο

Το μεγαλύτερο μέρος της συνέντευξης που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δρόμος της Αριστεράς” στις 16.10.2010

Eρώτ. Πως βλέπεις να εξελίσσεται η κατάσταση στη Γαλλία;

Απάντ. Ο νόμος που πάει να περάσει από τη Γερουσία και το Κοινοβούλιο για τις συντάξεις είναι τελείως απαράδεκτος. Το κίνημα διαμαρτυρίας μεγαλώνει. Στην τελευταία διαδήλωση συγκεντρώθηκαν 3.500.000 διαδηλωτές. Ακόμα και η αστυνομία, που πάντα δίνει νούμερα κατώτερα των πραγματικών, παραδέχτηκε ότι η διαδήλωση ήταν πολύ μεγαλύτερη από τις προηγούμενες. Το κίνημα μεγαλώνει και ριζοσπαστικοποιείται. Η μαζική είσοδος των νέων, των φοιτητών το αποδεικνύει. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι κάπως ενοχλημένες γιατί φοβούνται τη ριζοσπαστικοποίηση, φοβούνται ότι θα ξεπεραστούν από την ίδια τους τη βάση. Τη στρατηγική της κυβέρνησης είναι δύσκολο να τη μαντέψει κανείς. Η συμπεριφορά της ήταν προβοκατόρικη, διότι μια μεταρρύθμιση τέτοιας έκτασης θα έπρεπε τουλάχιστον να γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης σε στρογγυλό τραπέζι με τα συνδικάτα, τα κόμματα κ.λπ. Τίποτα από αυτά δεν έγινε. Η κυβέρνηση ήθελε να περάσει τη μεταρρύθμιση όπως την είχε σχεδιάσει μόνη της. Μήπως αυτή η πρόκληση είναι εσκεμμένη, με την έννοια ότι το κίνημα θα ριζοσπαστικοποιούνταν αλλά θα έχανε και η νίκη της Δεξιάς θα ήταν με αυτόν τον τρόπο μεγαλύτερη; Σε μια τέτοια περίπτωση ο υπολογισμός αυτός θα μπορούσε να λειτουργήσει, θα μπορούσε όμως και να μην λειτουργήσει. Είναι νωρίς για να το πούμε.

Ερώτ, Σε τι συνίσταται η ριζοσπαστικοποίηση;

Απάντ. Μπαίνει στο στόχαστρο όχι μόνο ο νόμος για τις συντάξεις αλλά ολόκληρη η φιλελεύθερη πολιτική του καθεστώτος, σε όλες τις διαστάσεις της.

Ερώτ. Εδώ και είκοσι χρόνια έχουν γίνει σημαντικοί κοινωνικοί αγώνες στη Γαλλία και επίσης μια σημαντική πολιτική σύγκρουση στο δημοψήφισμα του 2005, που κερδήθηκε από τους αντιπάλους του ευρωσυντάγματος ενάντια στο “καθεστώς”, σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πολιτικές δυνάμεις. Αν όμως η γαλλική κοινωνία είναι πολύ ξεκάθαρη στο «όχι» της, είναι λιγότερο ξεκάθαρη στο «ναι» της, στο θετικό περιεχόμενο των διεκδικήσεών της. Π.χ. όχι στο Μάαστριχτ, τι βάζουμε όμως στη θέση του; Υπάρχει, αποκρυσταλλώνεται τώρα μια εναλλακτική, μια απάντηση από την πλευρά του λαϊκού κινήματος στην οικονομική και κοινωνική κρίση;

Απάντ. Αυτό που λες είναι σωστό, αλλά ισχύει για όλες τις χώρες του κόσμου στη δεδομένη στιγμή. Τα κινήματα διαμαρτυρίας και αντίστασης είναι ισχυρά αλλά δεν έχουν ακόμα την εναλλακτική θετική απάντηση. Τα πολιτικά κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που θάπρεπε να το κάνουν, δεν έχουν αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Ερωτ. Τα προβλήματα είναι περίπου ίδια σε όλη την Ευρώπη, το χρηματιστικό κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις κάνουν ουσιαστικά πολιτική διεθνή, ο συντονισμός όμως των επιμέρους εθνικών κινημάτων είναι σε πολύ χαμηλό επίπεδο, σχεδόν ανύπαρκτος.

Απάντ, Σωστό. Αν και αρχίζει κάτι τέτοιο να αχνοφαίνεται, πολύ αργά, αλλά φαίνεται. Ήμουν χτες στη Γενεύη σε μια παγκόσμια συνάντηση συνδικάτων με κύρια εκπροσώπηση από την Ευρώπη. Διαπίστωσα μια συναίσθηση της αυξανόμενης ριζοσπαστικοποίησης. Επέμεινα στο θέμα του διεθνούς συντονισμού των αγώνων, στο διεθνισμό της εργατικής τάξης και των λαών ως κοινό καθήκον. Τους είπα καθαρά ότι είμαστε ακόμα μακριά από τον αναγκαίο συντονισμό.

Ερώτ. Το ρωτάω και ως ‘Eλληνας, γιατί η Ελλάδα έγινε στόχος μεγάλης επίθεσης, είδαμε κάποιες εκδηλώσεις αλληλεγγύης, κάποιες φωνές εδώ κι εκεί, πρακτικά όμως ούτε το συνδικαλιστικό κίνημα, ούτε η ριζοσπαστική Αριστερά συμπαραστάθηκε ουσιαστικά, με δυναμικό τρόπο, σε μια ευρωπαϊκή κοινωνία που επιδιώκουν να την κάνουν πειραματόζωο για όλη την Ευρώπη.

Απάντ, Είναι σίγουρο. Οι απαιτήσεις της περιόδου είναι μεγάλες. Αν ο συντονισμός δεν βελτιωθεί αρκετά γρήγορα, κινδυνεύουμε να πάμε σε ήττες.

Ερώτ. Πως ερμηνεύεις αυτές τις αδυναμίες. Υπάρχει κάποια βαθύτερη αιτία για την καθυστέρηση αποκρυστάλλωσης μιας εναλλακτικής πολιτικής και ενός διεθνούς συντονισμού; Πρόκειται για κόπωση, για αμηχανία της ριζοσπαστικής Αριστεράς, για συντηρητισμό των ευρωπαϊκών κοινωνιών;

Απάντ, Υπάρχουν πολλοί λόγοι που συγκλίνουν σε αυτή την αδυναμία. Είναι αλήθεια ότι ένα μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής κοινωνίας παραμένει κάπως συντηρητική, διότι, παρά τις αναταραχές, η κατάσταση δεν είναι ακόμα τόσο απελπιστική όσο στην περιφέρεια του καπιταλιστικού συστήματος. Υπάρχουν τα ιμπεριαλιστικά κέρδη που απαλύνουν το σοκ, αλλά αυτό είναι ένα δεδομένο μόνιμο και συστημικό, δεν είναι συγκυριακό. Πληρώνουμε πολύ ακριβά και θα το πληρώνουμε για καιρό την κατάρρευση των αντιλήψεων για το σοσιαλισμό του 20ού αιώνα, σοβιετικού ή άλλου. Τα κόμματα, ακόμα και τα ριζοσπαστικά της Αριστεράς, τον καιρό εκείνο έχασαν σε μεγάλο βαθμό την αξιοπιστία τους.

Ερώτ. Πρακτικά, σε πολλές οργανώσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς για να μη μιλήσουμε για τις υπόλοιπες, έχουμε μια δομή διεκδικήσεων συνδικαλιστικών, αμυντικών, όχι πολιτικών. Είναι σαν να μην πιστεύουν στην πραγματικότητα, στο βάθος, στην πιθανότητα πραγματικής αλλαγής της κοινωνίας.

Απάντ. Πράγματι, υπάρχει μια τέτοια, “συνδικαλιστική” δομή. Στην παρέμβαση μου στα συνδικάτα στη Γενεύη, που ακούστηκε με προσοχή και συμπάθεια, είπα ότι πρέπει να περάσουμε από την άμυνα στην επίθεση, δεν μπορούμε με επιτυχία να προστατέψουμε τα κεκτημένα που μπαίνουν στο στόχαστρο της μόνιμης επίθεσης του κεφαλαίου παθητικά. Πρέπει να περάσουμε στην επίθεση και δεν μπορεί να γίνει αυτό αν δεν έχουμε μια στρατηγική που να ενοποιεί τη διαφορετικότητα των διαφόρων ρευμάτων, δυνάμεων, οργανώσεων με αντικειμενικούς στρατηγικούς στόχους…

Ερωτ. Και των διαφορετικών χωρών…

Απάντ, Και των κινημάτων διαφορετικών χωρών αλλά και των κινημάτων μέσα σε κάθε χώρα. Γιατί και στο εσωτερικό της κάθε χώρας, τα κινήματα παραμένουν πολύ διασπασμένα.

Ερώτ, Από την απάντηση σου συμπεραίνω ότι εκτιμάς ότι η παρούσα κρίση του παγκόσμιου και ευρωπαϊκού καπιταλισμού είναι μια συστημική κρίση που δεν μπορεί να βρει λύση, δηλαδή δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί η κατάσταση με το σύστημα όπως είναι σήμερα.

Απάντ, Πιστεύω ότι είναι μια καίρια συστημική κρίση. Η απάντηση σε αυτήν την κρίση θα προέλθει από διάφορες πρωτοβουλίες, ειδικότερα από τις πρωτοβουλίες του Νότου. Των λαών και των κρατών του Νότου. όπως η απάντηση στην πρώτη μακρά παγκόσμια κρίση του 20ου αιώνα ήταν μια παγκόσμια συναίνεση σε μια άλλη παγκοσμιοποίηση κ.λπ. Η απάντηση τότε δόθηκε στα 1914-1955, με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τη ρωσική επανάσταση, την οικονομική κατάρρευση του 1929, το ναζισμό και τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό, τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τις επαναστάσεις σε Κίνα και Βιετνάμ, το Μπαντούνγκ και την επανάκτηση της ανεξαρτησίας των ασιατικών και αφρικανικών χωρών. Αυτά τα γεγονότα ανέτρεψαν τους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης και στις χώρες του κέντρου και στην περιφέρεια και δημιούργησαν τους όρους για τα «30 ένδοξα χρόνια» της σοσιαλδημοκρατίας και του κοινωνικού συμβολαίου στη Δύση, τους όρους του υπαρκτού σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση και την Κίνα και τους όρους ύπαρξης των εθνικών λαϊκών καθεστώτων για να τα ονομάσουμε έτσι γενικά, με κοινωνικές αλλαγές λίγο-πολύ προοδευτικές. Η ανατροπή του συσχετισμού δύναμης είναι προϊόν άνισης πάλης με στόχους δυνητικά αντικαπιταλιστικούς, αλλά όχι αυθόρμητα αντικαπιταλιστικούς. βασικά ξεκινώντας από θέσεις αντιμπεριαλιστικές στο Νότο, δυνητικά προοδευτικές και δυνητικά αντικαπιταλιστικές σε διάφορους βαθμούς, χωρίς να δίνουν ηχώ στο Βορρά.

Ερώτ. Οι αλλαγές στο Νότο τον 20ο αιώνα ήταν ένα υποκειμενικό και αντικειμενικό στήριγμα στους εργαζόμενους της Δύσης, δεν οδήγησαν όμως σε ριζική αλλαγή στη Δύση και ως αποτέλεσμα είχαμε τελικά την αντεπίθεση του συστήματος.

Απάντ, Ανησυχώ για το κατά πόσο, έστω και σε διαφορετικές συνθήκες, πάμε σε μια επανάληψη του 20ου αιώνα. Δηλαδή σε προόδους βασικά αντιιμπεριαλιστικές στο Νότο, δυνητικά προοδευτικές και δυνητικά αντικαπιταλιστικές σε διάφορους βαθμούς, που θα μείνουν χωρίς ηχώ στο Βορρά.

Ερώτ. Υπάρχει και πιο μαύρο σενάριο, διότι η πίεση του Νότου μπορεί να οδηγήσει και σε αντίθετες διαφοροποιήσεις στο Βορρά, σε αναγέννηση ολοκληρωτισμών.

Απ. Δεν πρέπει να αγνοήσουμε αυτόν τον κίνδυνο, Θα είναι μια δεύτερη εκδοχή, σε διαφορετικές συνθήκες, του φασισμού, ως απάντησης στην οικονομική κρίση. Αλλά δεν είμαι υπεραπαισιόδοξος συστηματικά. Το νεοφιλελεύθερο καθεστώς έχει εντείνει πολύ τις διαφοροποιήσεις μέσα στις ίδιες τις κοινωνίες του Βορρά, με την πρόσκαιρη εργασία, την ανεργία κ.λπ. και υπάρχουν επίσης απαντήσεις προοδευτικές, αλληλεγγύης των εργαζομένων.

Ερώτ, Όταν αναφέρεσαι στο Νότο, συμπεριλαμβάνεις την Κίνα;

Απάντ. Ασφαλώς. Είναι το βασικό κέντρο του Νότου.

Ερώτ. Πολλοί πιστεύουν ότι η Κίνα, παρά την ανεξαρτησία της ως προς της ΗΠΑ και την Ευρώπη, πέτυχε τα οικονομικά της θαύματα με μορφές άγριας εκμετάλλευσης των εργαζομένων της που μπορεί ακόμα και να αποσταθεροποιήσουν το κινέζικο καθεστώς.

Απάντ. Αυτό δεν είναι λάθος αλλά είναι μέρος μόνο της πραγματικότητας. Το άλλο μέρος είναι καταρχήν ότι η Κίνα παραμένει ένας αντίπαλος του ιμπεριαλιστικού συστήματος, δεν μπορεί να γίνει τμήμα της Δύσης. Δεύτερο, αν και το κινεζικό καθεστώς έχει εθνικές καπιταλιστικές φιλοδοξίες, οι σχέσεις με το λαό είναι αμφιλεγόμενες, δεν είναι μόνο η κόκκινη σημαία και το υποτίθεται κομμουνιστικό κόμμα αλλά επίσης το γεγονός ότι υπάρχει η ίση πρόσβαση στη γη από τους αγρότες π.χ. και δεν υπάρχει περίπτωση να ανοίξει η γη στον καπιταλισμό. Ένα μεγάλο μάθημα του μαοϊσμού και της πολιτιστικής επανάστασης είναι ότι ο κινεζικός λαός έμαθε να παλεύει. Δεν υπάρχουν μόνο οι αντιφρονούντες, χειραγωγούμενοι ή όχι από τη Δύση, αλλά επίσης στην Κίνα υπάρχουν σημαντικοί κοινωνικοί αγώνες μπροστά στους οποίους το καθεστώς υποχωρεί ή ψάχνει συμβιβασμούς. Δεν αναπτύσσεται μόνο ο άγριος καπιταλισμός στην Κίνα.

Ερώτ, Βλέπουμε μια φανταστική οικονομική ανάπτυξη, αλλά ο πολιτισμός που αναπτύσσουν μοιάζει καθυστερημένη εκδοχή της δυτικής καταναλωτικής κοινωνίας

Απάντ. Ναι και όχι. Είναι αλήθεια για τη μεσαία τάξη. Υπήρξε μια αστικοποίηση στην Κϊνα τα τελευταία 30 χρόνια με 200.000.000 νέους κατοίκους πόλεων, μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων και ένα μικρό στρώμα πολύ πλούσιων. Σε αυτό το κομμάτι της κινέζικης κοινωνίας υπάρχει ο καταναλωτισμός και το δυτικό μοντέλο είναι αδιαμφισβήτητο αλλά δεν υπάρχει μόνο αυτό. Υπάρχουν οι εργατικοί και αγροτικοί αγώνες και το κινέζικο καθεστώς, το βλέπουμε στο οικολογικό πρόβλημα, επηρεάζεται πολύ περισσότερο από τα δυτικά καθεστώτα από τον προβληματισμό αυτό. Στις χώρες του καπιταλιστικού κέντρου υπάρχει η άμεση δικτατορία των γενικευμένων μονοπωλίων, όπως τα ονομάζω. Μια μονοπωλιακή ολιγαρχία που ελέγχει όλο το παραγωγικό σύστημα και όλο το πολιτικό και πολιτιστικό σύστημα. Δεν είναι το ίδιο στην Κίνα.

Ερώτ. Πως βλέπει η Κίνα την ευρωπαϊκή κρίση. Αντίστροφα, πώς μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα, με τα γνωστά προβλήματα, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ή όχι την Κίνα και τις άλλες αναπτυσσόμενες χώρες

Απάντ. Μέσα στην Ευρώπη δεν το γνωρίζω. Πιστεύω ότι η Κίνα όπως και οι ΗΠΑ δεν θεωρούν την Ευρώπη σημαντική. Έχουν άδικο αλλά νομίζω ότι αυτή είναι η οπτική τους. Αντιθέτως, το γκρουπ της Σαγκάης (Κίνα, Ρωσία, Κεντρική Ασία με παρατηρητές την Ινδία, το Ιράν και τις νοτιοανατολικές χώρες) στον οικονομικό τομέα παίρνει πρωτοβουλίες σε αυτή την περιοχή που συγκεντρώνει περίπου τα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού. Οι προτάσεις των Κινέζων για την Αφρική και τη Λατινική Αμερική είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Όταν οι Κινέζοι πάνε στην Αφρική, τι λένε; Λένε θέλουμε πετρέλαιο, ορυκτά κλπ, να κάνουμε διαπραγματεύσεις για να αναπτυχθείτε και να ανοίξετε στην κινεζική αγορά για αυτά τα προϊόντα. Χωρίς προϋποθέσεις. Κάθε χώρα μπορεί να διαπραγματευτεί αποδεκτά πράγματα. Όταν όμως πάνε στην Αφρική οι Ευρωπαίοι, όπως και οι Αμερικάνοι, τι λένε; Πρέπει να παραδοθείτε. Πρέπει να υιοθετήσετε το νεοφιλελευθερισμό, να ανοίξετε την αγορά σας στα κεφάλαια και να κάνουμε ότι θέλουμε. Είναι τελείως διαφορετικό.

Ερώτ. Διερωτώμαι κατά πόσον στις ΗΠΑ δεν ωριμάζει τώρα ένα νέο στρατηγικό σχέδιο, το αντίθετο από αυτό που έκαναν με τον Κίσινγκερ το 70, να προσπαθήσουν ίσως να χρησιμοποιήσουν τη Ρωσία, ελπίζουν μέσω του Μεντβέντιεφ, εναντίον της Κίνας, όπως είχαν χρησιμοποιήσει τότε την Κίνα κατά της ΕΣΣΔ
Απάντ. Ίσως. οι δυνάμεις, ιμπεριαλιστικές ή όχι, προσπαθούν να παίξουν με τις μεγάλες ή μικρές αντιθέσεις των ανταγωνιστών τους, είναι φυσιολογικό. Αλλά πιστεύω ότι η πρόοδος του γκρουπ της Σαγκάης είναι ενδεικτική.

Ερώτ. Ας γυρίσουμε στην Ευρώπη. Μιλήσαμε για την έλλειψη, προς το παρόν, αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης από την πλευρά της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Από την άλλη βλέπουμε ότι υπάρχει στο ευρωπαϊκό επίπεδο ένα κέντρο που παίρνει πρωτοβουλίες, όχι πάντα με συνοχή, αλλά παίρνει, θα λέγαμε μια ντε φάκτο συμμαχία ανάμεσα στη Γερμανία της Μέρκελ και τα βασικά κέντρα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, μια συμμαχία που επιχειρεί να δώσει τη δική της αντιδραστική απάντηση στην οικονομική κρίση…

Απάντ. Η επίσημη Γερμανία, είτε η σοσιαλδημοκρατική, είτε η δεξιά, είτε της μεγάλης συμμαχίας, συνεχίζει το παιχνίδι του να αποβλέπει στη θέση έξοχου υπαρχηγού (second brilliant) των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Δηλαδή να πλασάρεται στον ευρωατλαντισμό, με έναν κυρίαρχο ρόλο για τη Γερμανία. Η φανταστική επιστολή του Παπανδρέου στη Μέρκελ (σ.σ. γράφτηκε από τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα) το λέει με τον τρόπο της. Η Γερμανία προσπάθησε να διαμορφώσει την Ευρώπη δυο φορές με τον πόλεμο, το ‘14 και το ‘39 με το ναζισμό. Και τις δυο φορές απέτυχε και κόστισε πολύ ακριβά. Τώρα η σημερινή Ευρώπη είναι λίγο υπερβολικό να πούμε ότι είναι γερμανική αλλά περίπου εκεί πάει.

Ερώτ, Θα φτάσει όμως; Η Σοβιετική ‘Ενωση συνέτριψε την Ουγγαρία το 1956, αλλά τώρα δεν υπάρχει! Αν η Γερμανία συντρίψει την Ελλάδα, όπως προσπαθεί, δεν ξέρω αν θα υπάρχει στο μέλλον Ευρωπαϊκή Ένωση.

Απάντ. Συμφωνώ. Γι’ αυτό η ριζοσπαστική Αριστερά της Ευρώπης πρέπει να πάρει τις ευθύνες της, πρέπει να διαλύσει αυτό το ευρωπαϊκό σχέδιο. Δεν μπορούμε να τρεφόμαστε με τη σκέψη ότι αυτή η Ευρώπη μπορεί να γίνει μια κοινωνική Ευρώπη και μπλα μπλα μπλα Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί ήταν εξαρχής φτιαγμένοι για να ανακόψουν κάθε προοδευτική δυνατότητα και όταν έχουμε να κάνουμε με ένα τέτοιου είδους σύστημα δεν μπορούμε να ελπίζουμε να εξελιχθεί προς το καλύτερο. Πρέπει να το διαλύσουμε για να ξαναχτίσουμε.

Ερώτ. Θίγεις το κέντρο του στρατηγικού προβλήματος και γίνονται τώρα τέτοιες συζητήσεις στην Ελλάδα, αν π.χ. πρέπει αργά ή γρήγορα να φύγουμε από την ευρωζώνη κ.λπ. Θα μπορούσαμε να δούμε δυο σενάρια, δυο πιθανές στρατηγικές. Θα μπορούσε αίφνης η ευρωπαϊκή αριστερά να επιδιώξει, να ζητήσει, με συγκεκριμένες πολιτικές καμπάνιες, από της ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να υιοθετήσουν μέτρα προς μια νέα φορολόγηση των κεφαλαίων, μια νέα ρύθμιση του συστήματος πχ όπως υπήρχε πριν τη νεοφιλελεύθερη αποδιάρθρωση, ίσως προς μορφές προστατευτισμού και οργάνωσης μιας καμπάνιας σε όλη την Ευρώπη για ένα διαφορετικό μοντέλο ευρωπαϊκής ενοποίησης. Μια άλλη εναλλακτική θα ήταν πχ ότι οι πιο αδύναμες χώρες όπως η Ελλάδα να αρχίζουν να φεύγουν από την ευρωζώνη, αλλά ποιες θα είναι οι συνέπειες για τις χώρες αυτές και για την Ευρώπη στο σύνολό της; Δεν θα ήταν πιο λογικό, πριν φτάσουμε σε ένα τέτοιο σημείο, που μπορεί να γίνει αναπόφευκτο στο μέλλον, να φτιάξουμε ένα κίνημα λαών, εργαζομένων, χωρών, συνδικάτων για μια διαφορετική Ευρώπη. ‘Αλλωστε, η αποχώρηση από την ευρωζώνη δεν θα λύσει αυτόματα τα προβλήματα μας με το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. γιατί δεν προέρχονται μόνο από την ευρωζώνη και δεν τα έχουν μόνο τα μέλη της. Ακόμα και η Γερμανία για να κάνει την ευρωζώνη να λειτουργήσει όπως το έκανε με την Ελλάδα δεν χρησιμοποίησε τους θεσμούς της, αναγκάστηκε να καταφύγει στην Γκολντμαν Ζακς, άφησε τα διεθνή κεφάλαια να επιτεθούν στην Ελλάδα.

Απάντ, Δεν διαφωνώ με τη στρατηγική που περιγράφεις, με μια προσπάθεια πριν τα χαλάσουμε να κινητοποιήσουμε στο μάξιμουμ την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Θα τα συζητήσουμε αυτά στην Αθήνα, στο συνέδριο του Αριστερού Βήματος, αλλά δεν είμαι αντίθετος με αυτήν την στρατηγική. Μην μπερδεύουμε τα πράγματα. Το ζήτημα είναι ποιες είναι οι πιθανότητες να προχωρήσουμε πραγματικά σε αυτό το δρόμο, πρέπει να υπολογίσουμε και την πιθανότητα να μην προχωρήσει.

Ερώτ. Είναι αλήθεια ότι δεν έχει γίνει τίποτα σε αυτή την κατεύθυνση και μοιάζει πολύ δύσκολη. Αλλά και δεν μπορούσε να γίνει, γιατί χοντρικά το σύστημα δούλευε, δεν είχε παρουσιαστεί το σημερινό αδιέξοδο και τόσο έντονες κοινωνικές επιπτώσεις. Διερωτώμαι αν πρέπει να παίρνουμε την ερμηνεύσιμη απάθεια του παρελθόντος ως αιώνια συνθήκη των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Γιατί να μην υποθέσουμε ότι μια τόσο σοβαρή κρίση θα απελευθερώσει κοινωνικές δυνάμεις, πρακτική ζήτηση άλλης Ευρώπης, δημιουργώντας τη δυνατότητα διεθνούς μετώπου αγώνα; Γιατί και το άλλο σενάριο εμπεριέχει προφανώς κινδύνους ηττών και επιπλέον δύσκολα μπορεί να φτιαχτεί ένα μέτωπο μόνο για την καταστροφή του υπάρχοντος συστήματος. Γιατί άλλωστε πρέπει να αφήσουμε την ιδέα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αλληλεγγύης, συνεργασίας, δεν ξέρω τι όρο θα χρησιμοποιούσα, στη μεγάλη μπουρζουαζία;

Απάντ, Είμαστε απολύτως σύμφωνοι. Έχω την ίδια λογική.

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Αρβελέρ: Η Μονοπολιτισμικότητα της Αρχαίας Ελλάδας και του Βυζαντίου διέσωσαν τη συνέχεια του Ελληνισμού

Με συνέντευξή της στην εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ η κ. Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.

του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΧΟΛΕΒΑ
Το Βυζάντιο, είπε, ήταν μεν πολυεθνικό, αλλά μονοπολιτισμικό, είχε μόνο τον ελληνικό πολιτισμό. Έτσι η διαπρεπής βυζαντινολόγος μάς έδωσε και το μυστικό της επιβιώσεως ενός κράτους επί 1100 χρόνια. Τα μονοπολιτισμικά κράτη έχουν μέλλον, τα πολυπολιτισμικά διαλύονται είτε ειρηνικά είτε με τη βία των όπλων. Θυμηθείτε την περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, παρατηρήστε τα διαλυτικά φαινόμενα στα Σκόπια (μουσουλμάνοι Αλβανοί κατά Χριστιανών Σλάβων), ακόμη και στο Βέλγιο (οι Ολλανδόφωνοι Φλαμανδοί θέλουν να αποσχισθούν από τους γαλλόφωνους Βαλλόνους).
Μπορεί μία κοινωνία σήμερα να αντέξει ένα συγκεκριμένο –όχι απεριόριστο- αριθμό μεταναστών από άλλες χώρες, αλλά πρέπει να τους ενσωματώνει σε ένα και μοναδικό πολιτιστικό πρότυπο. Ο μονοπολιτισμός σώζει τις κοινωνίες, διατηρεί τις ισορροπίες και απομακρύνει τη διάσπαση και την γκετοποίηση. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν διδασκόμαστε από την Ιστορία. Αντί να θαυμάζουμε το μονοπολιτισμικό Βυζάντιο (Ρωμανία) έχουμε διδαχθεί από ξενόφερτες προπαγάνδες και από θορυβώδεις μειοψηφίες να υμνούμε την πολυπολιτισμικότητα. Κάποιοι θέλουν να μεταφέρουν άκριτα στη χώρα μας πρότυπα κοινωνιών που δεν έχουν καμμία σχέση με την ιστορία μας, την ψυχοσύνθεσή μας, τις κοινωνικές ανάγκες μας.

Το πολυπολιτισμικό πρότυπο δοκιμάσθηκε στις ΗΠΑ που είναι εξ ολοκλήρου χώρα μεταναστών. Στην Ευρώπη οι σοβαρές χώρες καταπολεμούν την πολυπολιτισμικότητα και μιλούν για ένα και μοναδικό πολιτιστικό πρότυπο που οφείλουν όλοι να ακολουθούν. Απόρροια της πολυπολιτισμικής ψυχώσεως στην Ελλάδα είναι και η αδράνεια των ελληνικών αρχών κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια έναντι του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης. Όποιος μιλούσε δημοσίως κατά του αλόγιστου και ανεξέλεγκτου αριθμού λαθρομεταναστών κινδύνευε να δεχθεί τα γνωστά κοσμητικά επίθετα που χρησιμοποιούν οι δήθεν προοδευτικοί. Ευτυχώς τα πράγματα αλλάζουν και σ’ αυτό συντελεί και η συμμετοχή μας στην Ευρ. Ένωση. Μπορεί για άλλα θέματα να έχουμε παράπονα από την Ε.Ε., όμως στο θέμα των λαθρομεταναστών μάς βοηθεί εμπράκτως. Η αστυνομική δύναμη ΦΡΟΝΤΕΞ της Ε.Ε. περιπολεί με πλοία και ελικόπτερα στα θαλάσσια σύνορά μας προς την Τουρκία και όπως μαθαίνουμε από τη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 12-6-2010 ήδη μειώθηκε κατά 70% η λαθραία είσοδος ασιατών μεταναστών , τους οποίους έστελναν οι Τούρκοι δουλέμποροι.
Αν δεν υπήρχε η ΦΡΟΝΤΕΞ και η πολιτική βούληση της Ευρ. Ενώσεως, θα πελαγοδρομούσαμε ακόμη σε ιδεολογικές συζητήσεις περί «ανοικτών συνόρων» και πολυπολιτισμικών παραδείσων. Σε όλη την Ευρώπη καταρρέει η ιδεολογία της πολυπολιτισμικότητας. Οι λαοί τονώνουν την εθνική συνείδηση και θέτουν όρια στον αριθμό των μεταναστών που μπορούν να αντέξουν. Όταν σε μία χώρα οι κυβερνώντες δεν λαμβάνουν μέτρα υπέρ της μονοπολιτισμικής κοινωνίας τότε διογκώνεται η Ακροδεξιά. Το είδαμε στις Ολλανδικές εκλογές του Ιουνίου. Όποιοι ειλικρινά δεν θέλουν να αφήσουν τη λύση των προβλημάτων σε ακραία πολιτικά κινήματα θα πρέπει να ωθήσουν τα κόμματα εξουσίας, κεντροδεξιά και κεντροαριστερά , να λάβουν καίρια μέτρα κατά των πολυπολιτισμικών μύθων. Ο ρατσισμός δεν κερδίζει έδαφος όταν προστατεύουμε τις εθνικές και θρησκευτικές αξίες της πλειοψηφίας του λαού μας. Αντιθέτως κερδίζει έδαφος όταν αγνοούμε τα δικαιώματα των πολλών στο όνομα ενός κίβδηλου ανθρωπισμού που αφήνει την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι και οδηγεί σε αύξηση της εγκληματικότητας και σε διάλυση του κοινωνικού ιστού. Ως Ορθόδοξος Χριστιανός αντιτίθεμαι στα δύο άκρα. Και στον φυλετισμό-ρατσισμό, αλλά και στους πολυπολιτισμικούς και εθνομηδενιστικούς μύθους. Η ελληνική κοινωνία οφείλει να σταματήσει την κίνηση του εκκρεμούς από το ένα στο άλλο άκρο και να χαράξει τη μέση οδό της Αριστοτελικής λογικής. Ούτε μπορούμε να γίνουμε φρούριο με κλειστές πόρτες ούτε να μετατραπούμε σε παράδεισο του κάθε λαθρομετανάστη και δουλεμπόρου.
Η μονοπολιτισμικότητα της Αρχαίας Ελλάδος και του Βυζαντίου διέσωσαν τη συνέχεια του Ελληνισμού.
Έχουμε χρέος απέναντι στους νέους μας να συνεχίσουμε αυτή την πορεία, αυτόν τον πολιτισμό. Η ελληνορθόδοξη ταυτότητα μας διδάσκει κατανόηση και ανεκτικότητα προς τους άλλους πολιτισμούς. Όχι όμως εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων και της ιστορικής μας αυτοσυνειδησίας. Ας διδάξουμε λοιπόν στα παιδιά μας την ελληνορθόδοξη παράδοση και την Ιστορία του Έθνους μας και ας αξιοποιήσουμε την ευρωπαϊκή βοήθεια για τον περιορισμό της λαθρομεταναστεύσεως.

*Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ: Βυζαντινολόγος ιστορικός, πρώτη γυναίκα πρόεδρος του τμήματος Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, πρώτη γυναίκα πρύτανης του ίδιου πανεπιστημίου και πρύτανης του Πανεπιστημίου της Ευρώπης. Είναι πρόεδρος, μεταξύ άλλων, του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου, της Επιτροπής Ηθικής του Εθνικού Κέντρου για την Επιστημονική Έρευνα (Γαλλία), του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου των Δελφών (Ελλάδα) και επίτιμη πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής Βυζαντινών Σπουδών. Διετέλεσε πρόεδρος του Πανεπιστημίου Παρισίων και πρόεδρος του Κέντρου Georges Pompidou- Beaubourg.

Αρβελέρ: Η Μονοπολιτισμικότητα της Αρχαίας Ελλάδας και του Βυζαντίου διέσωσαν τη συνέχεια του Ελληνισμού

 

Με συνέντευξή της στην εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ η κ. Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.

του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΧΟΛΕΒΑ
Το Βυζάντιο, είπε, ήταν μεν πολυεθνικό, αλλά μονοπολιτισμικό, είχε μόνο τον ελληνικό πολιτισμό. Έτσι η διαπρεπής βυζαντινολόγος μάς έδωσε και το μυστικό της επιβιώσεως ενός κράτους επί 1100 χρόνια. Τα μονοπολιτισμικά κράτη έχουν μέλλον, τα πολυπολιτισμικά διαλύονται είτε ειρηνικά είτε με τη βία των όπλων. Θυμηθείτε την περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, παρατηρήστε τα διαλυτικά φαινόμενα στα Σκόπια (μουσουλμάνοι Αλβανοί κατά Χριστιανών Σλάβων), ακόμη και στο Βέλγιο (οι Ολλανδόφωνοι Φλαμανδοί θέλουν να αποσχισθούν από τους γαλλόφωνους Βαλλόνους).
Μπορεί μία κοινωνία σήμερα να αντέξει ένα συγκεκριμένο –όχι απεριόριστο- αριθμό μεταναστών από άλλες χώρες, αλλά πρέπει να τους ενσωματώνει σε ένα και μοναδικό πολιτιστικό πρότυπο. Ο μονοπολιτισμός σώζει τις κοινωνίες, διατηρεί τις ισορροπίες και απομακρύνει τη διάσπαση και την γκετοποίηση. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν διδασκόμαστε από την Ιστορία. Αντί να θαυμάζουμε το μονοπολιτισμικό Βυζάντιο (Ρωμανία) έχουμε διδαχθεί από ξενόφερτες προπαγάνδες και από θορυβώδεις μειοψηφίες να υμνούμε την πολυπολιτισμικότητα. Κάποιοι θέλουν να μεταφέρουν άκριτα στη χώρα μας πρότυπα κοινωνιών που δεν έχουν καμμία σχέση με την ιστορία μας, την ψυχοσύνθεσή μας, τις κοινωνικές ανάγκες μας.

Το πολυπολιτισμικό πρότυπο δοκιμάσθηκε στις ΗΠΑ που είναι εξ ολοκλήρου χώρα μεταναστών. Στην Ευρώπη οι σοβαρές χώρες καταπολεμούν την πολυπολιτισμικότητα και μιλούν για ένα και μοναδικό πολιτιστικό πρότυπο που οφείλουν όλοι να ακολουθούν. Απόρροια της πολυπολιτισμικής ψυχώσεως στην Ελλάδα είναι και η αδράνεια των ελληνικών αρχών κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια έναντι του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης. Όποιος μιλούσε δημοσίως κατά του αλόγιστου και ανεξέλεγκτου αριθμού λαθρομεταναστών κινδύνευε να δεχθεί τα γνωστά κοσμητικά επίθετα που χρησιμοποιούν οι δήθεν προοδευτικοί. Ευτυχώς τα πράγματα αλλάζουν και σ’ αυτό συντελεί και η συμμετοχή μας στην Ευρ. Ένωση. Μπορεί για άλλα θέματα να έχουμε παράπονα από την Ε.Ε., όμως στο θέμα των λαθρομεταναστών μάς βοηθεί εμπράκτως. Η αστυνομική δύναμη ΦΡΟΝΤΕΞ της Ε.Ε. περιπολεί με πλοία και ελικόπτερα στα θαλάσσια σύνορά μας προς την Τουρκία και όπως μαθαίνουμε από τη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 12-6-2010 ήδη μειώθηκε κατά 70% η λαθραία είσοδος ασιατών μεταναστών , τους οποίους έστελναν οι Τούρκοι δουλέμποροι.
Αν δεν υπήρχε η ΦΡΟΝΤΕΞ και η πολιτική βούληση της Ευρ. Ενώσεως, θα πελαγοδρομούσαμε ακόμη σε ιδεολογικές συζητήσεις περί «ανοικτών συνόρων» και πολυπολιτισμικών παραδείσων. Σε όλη την Ευρώπη καταρρέει η ιδεολογία της πολυπολιτισμικότητας. Οι λαοί τονώνουν την εθνική συνείδηση και θέτουν όρια στον αριθμό των μεταναστών που μπορούν να αντέξουν. Όταν σε μία χώρα οι κυβερνώντες δεν λαμβάνουν μέτρα υπέρ της μονοπολιτισμικής κοινωνίας τότε διογκώνεται η Ακροδεξιά. Το είδαμε στις Ολλανδικές εκλογές του Ιουνίου. Όποιοι ειλικρινά δεν θέλουν να αφήσουν τη λύση των προβλημάτων σε ακραία πολιτικά κινήματα θα πρέπει να ωθήσουν τα κόμματα εξουσίας, κεντροδεξιά και κεντροαριστερά , να λάβουν καίρια μέτρα κατά των πολυπολιτισμικών μύθων. Ο ρατσισμός δεν κερδίζει έδαφος όταν προστατεύουμε τις εθνικές και θρησκευτικές αξίες της πλειοψηφίας του λαού μας. Αντιθέτως κερδίζει έδαφος όταν αγνοούμε τα δικαιώματα των πολλών στο όνομα ενός κίβδηλου ανθρωπισμού που αφήνει την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι και οδηγεί σε αύξηση της εγκληματικότητας και σε διάλυση του κοινωνικού ιστού. Ως Ορθόδοξος Χριστιανός αντιτίθεμαι στα δύο άκρα. Και στον φυλετισμό-ρατσισμό, αλλά και στους πολυπολιτισμικούς και εθνομηδενιστικούς μύθους. Η ελληνική κοινωνία οφείλει να σταματήσει την κίνηση του εκκρεμούς από το ένα στο άλλο άκρο και να χαράξει τη μέση οδό της Αριστοτελικής λογικής. Ούτε μπορούμε να γίνουμε φρούριο με κλειστές πόρτες ούτε να μετατραπούμε σε παράδεισο του κάθε λαθρομετανάστη και δουλεμπόρου.
Η μονοπολιτισμικότητα της Αρχαίας Ελλάδος και του Βυζαντίου διέσωσαν τη συνέχεια του Ελληνισμού.
Έχουμε χρέος απέναντι στους νέους μας να συνεχίσουμε αυτή την πορεία, αυτόν τον πολιτισμό. Η ελληνορθόδοξη ταυτότητα μας διδάσκει κατανόηση και ανεκτικότητα προς τους άλλους πολιτισμούς. Όχι όμως εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων και της ιστορικής μας αυτοσυνειδησίας. Ας διδάξουμε λοιπόν στα παιδιά μας την ελληνορθόδοξη παράδοση και την Ιστορία του Έθνους μας και ας αξιοποιήσουμε την ευρωπαϊκή βοήθεια για τον περιορισμό της λαθρομεταναστεύσεως.

*Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ: Βυζαντινολόγος ιστορικός, πρώτη γυναίκα πρόεδρος του τμήματος Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, πρώτη γυναίκα πρύτανης του ίδιου πανεπιστημίου και πρύτανης του Πανεπιστημίου της Ευρώπης. Είναι πρόεδρος, μεταξύ άλλων, του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου, της Επιτροπής Ηθικής του Εθνικού Κέντρου για την Επιστημονική Έρευνα (Γαλλία), του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου των Δελφών (Ελλάδα) και επίτιμη πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής Βυζαντινών Σπουδών. Διετέλεσε πρόεδρος του Πανεπιστημίου Παρισίων και πρόεδρος του Κέντρου Georges Pompidou- Beaubourg.

http://geopolitics-gr.blogspot.com

Το πόρισμα του Άγγλου Κρόφορντ Πράις για την κατάληψη της Θεσσαλονίκης

 

Η παράδοση των Τούρκων της Θεσσαλονίκης στον Κωνσταντίνο

Το 1912 δεν ήταν… 2009. Τότε οι δημοσιογράφοι ήταν λίγο απ’ όλα. Πολύ περισσότερο όταν πήγαιναν σε καυτές περιοχές όπως τα Βαλκάνια τον Οκτώβριο του 1912. Στη δίνη του Α’ Βαλκανικού Πολέμου ο Κρόφορντ Πράις, ο απεσταλμένος των “Times” του Λονδίνου ενημέρωνε τους αναγνώστες της εφημερίδας του, αλλά όπως φαίνεται ενημέρωνε και τους υπεύθυνους του Υπουργείου Εξωτερικών για τις εκελίξιες. Η έκθεσή του για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης δίνει τα γεγονότα από τη δική του σκοπιά. Η ματιά του ταυτίζεται με τη ματιά της αγγλικής πολιτικής εκείνη την εποχή. Από τις Βαλκανικές δυνάμεις στήριζε την Ελλάδα και μισούσε τη Βουλγαρία που ήταν δορυφόρος της Ρωσίας. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Πράις δεν πιάνει τη διαφωνία του Κωνσταντίνου με τον Βενιζέλο αν και έχει την πληροφορία. Έτσι κι αλλιώς η έκθεση είναι ένα σημαντικό ντοκουμέντο κι αξίζει τον κόπο να την διαβάσει κανείς… 
Πόρισμα ερεύνης για την κατάληψη της Θεσσαλονίκης
Υπό Κρόφορντ Πράις, ειδικού απεσταλμένου εφημερίδος «Times»
Το θέμα της Θεσσαλονίκης δημιούργησε ζωηρές αντιγνωμίες. Τα γεγονότα διαστράφηκαν με κακοβουλία και κακεντρέχεια. Θεώρησα καθήκον μου να επεκτείνω τις παρατηρήσεις μου με εξονυχιστική έρευνα. Κατά τη διάρκειά της κατάφερα να συγκεντρώσω πολλά έγγραφα. Πιστεύω ότι η αφήγησή μου είναι από κάθε άποψη αυθεντική.
Οι έξι μεραρχίες του ελληνικού στρατού πέρασαν τον ποταμό Αξιό την 25^η Οκτωβρίου. Το αρχηγείο του εγκαταστάθηκε στο Τοψίν. Στις 4.30μμ ο διάδοχος Κωνσταντίνοςν ειδοποιήθηκε ότι ειδικό τρένο είχε φθάσει στο Τεκελί (όπου ήδη δύο τάγματα ευζώνων με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Κωνσταντινόπουλο, είχαν κάνει στάση). Το τρένο μετέφερε τους απεσταλμένους αντιπροσώπους με γράμμα του Ταχσίν Πασά, αρχιστρατήγου των τουρκικών στρατευμάτων τα οποία υπερασπίζονταν τη Θεσσαλονίκη.
Το γράμμα πληροφορούσε τον διάδοχο Κωνσταντίνο ότι οι πρόξενοι των Μεγάλων Δυνάμεων, μαζί με κάποιους Τούρκους αξιωματικούς, παρακαλούσαν τον επικεφαλής των ελληνικών στρατευμάτων να αναβάλλει την επίθεση στη Θεσσαλονίκη μέχρι την πραγματοποίηση αυτής της συνάντησης. Τον διάδοχο πίεσαν να δεχτεί την επιτροπή στο Τοψίν, οι πρόξενοι της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και της Αυστρίας τους οποίους συνόδευε ο Τούρκος στρατηγός Σεφίκ Πασάς φρούραρχος της Θεσσαλονίκης.
Οι πρόξενοι δήλωσαν στην Α.Β υψηλότητα ότι ο Τούρκος αρχιστράτηγος ήταν διατεθειμένος να δεχθεί την αποφυγή κάθε στρατιωτικής επιχείρησης με τον όρο ότι θα του επιτραπεί να αποσυρθεί με τον στρατό του στο Καραμπουρνού, μέχρι να υπογραφεί η ειρήνη. Η αποδοχή αυτών των όρων θα έδινε στον ελληνικό στρατό το δικαίωμα να καταλάβει τη πόλη την επόμενη της 26^ης Οκτωβρίου.
Ο διάδοχος Κωνσταντίνος απάντησε ότι καταλαβαίνει τον κίνδυνο τον οποίο διέτρεχε η πόλη της Θεσσαλονίκης και αυτή ήταν η επιθυμία του, αλλά πρώτος και κύριος στόχος του ήταν να νικήσει τον εχθρό και να επιμείνει στην παράδοση και αφοπλισμό του τουρκικού στρατού σε Θεσσαλονίκη και Καραμπουρνού.
Επιθυμία του ήταν να επιτρέψει στους Τούρκους αξιωματικούς να κρατήσουν τα ξίφη τους με την προϋπόθεση ότι θα του υποσχεθούν με το λόγο της στρατιωτικής τους τιμής ότι δεν θα συμμετάσχουν στο μέλλον σε επιχειρήσεις εναντίον των συμμαχικών στρατευμάτων.
Ο Τούρκος στρατηγός Σεφίκ Πασάς δήλωση ότι έπρεπε να συνεννοηθεί με τον αρχηγό του για την αποδοχή των όρων. Του δόθηκε προθεσμία μέχρι τις 6 το πρωί της επόμενης μέρας, 26 Οκτωβρίου σε περίπτωση που δεν δινόταν ικανοποιητική απάντηση.
Στις 5 το πρωί της 26^ης Οκτωβρίου ο Σεφίκ Πασάς επέστρεψε φέρνοντας την απάντηση του Ταχσίν Πασά, ο οποίος δεχόταν όλους τους όρους εκτός από την παράδοση του Καραμπουρνού και της διατήρησης υπό τα όπλα 5.000 ανδρών για τη προστασία των αόπλων αιχμαλώτων του.
Ο Κωνσταντίνος αρνήθηκε κάθε τροποποίηση των όρων. Οι Τούρκοι αντιπρόσωποι ζήτησαν νέα εξάωρη προθεσμία για να συνεννοηθούν και πάλι με τον Ταχσίν Πασά, αλλά δεν τους δόθηκε.
Ο Σεφίκ Πασάσς ειδοποιήθηκε ότι θα εκδοθεί αμέσως διαταγή άμεσης προέλασης για την κατάληψη της Θεσσαλονίκης.
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 26 Οκτωβρίου 1912 ο συγκεντρωμένος έξω από τη Θεσσαλονίκη ελληνικός στρατός εγκατέλειψε τις θέσεις του και προχωρούσε προς τη πόλη. Η ταξιαρχία του ιππικού προχωρούσε προς τη Γιουβέσνα στο δρόμο προς τις Σέρρες με στόχο να ανακόψει τη τουρκική υποχώρηση. Η 2^η μεραρχία με το στρατηγό Κολλάρη βάδιζε από το Βατελίκ σε Δρεμίγλάβα και Μπάλτζαν. Οι μεραρχίες 1^η,3^η και 7^η περνούσαν τη γραμμή Αραπλή – Σαρτομιέρ-Μπουναρτζά και προχωρούσαν για να επιτεθούν στους Τούρκους στη γραμμή Λεμπέτ-Νταουτμπαλή-Γκραδμπίορ. Στις 2 το μεσημέρι ολόκληρος ο ελληνικός στρατός είχε αναπτυχθεί σε τάξη μάχης απέναντι στις εχθρικές θέσεις.    
Στις 12.30 το μεσημέρι ο διάδοχος Κωνσταντίνος μαζί με το επιτελείο του ξεκίνησαν έφιπποι για να παρακολουθήσουν την προέλαση των ελληνικών στρατευμάτων προς το Σιαμλί.

Ο στρατάρχης Ταχσίν Πασάς παραδίδει το πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης στον Κωνσταντίνο

Στις 3 το μεσημέρι ενώ ο διάδοχος παρακολυθούσε τη προέλαση της 1^ης και 7^ης μεραρχίας έφθασε έφιππος ανθυπίλαρχος ο οποίος έφερε τη πληροφορία ότι στις 11 το πρωί η ελληνική ταξιαρχία ιππικού συνάντησε μικτό σύνταγμα ιππικού από βουλγάρους και Σέρβους σε απόσταση 32 χλμ ΒΔ της Θεσσαλονίκης. Την ακολουθούσε σε απόσταση τριών ωρών (12-15 χλμ) μικτή ταξιαρχία. Πίσω από αυτή σε απόσταση πάλι τριών ωρών ακολουθούσε μία μεραρχία ως οπισθοφυλακή.
Το μικτό σύνταγμα είπε ότι θα διανυκτερεύσει στο Γκολόμπασι. Αυτή ήταν η πρώτη είδηση που έφθανε στο ελληνικό αρχηγείο για την προσέγγιση βουλγαρικής στρατιωτικής δύναμης.
Ο διάδοχος Κωνσταντίνος αμέσως μόλις έμαθε τα γεγονότα έγραψε στον βούλγαρο στρατηγό την επιστολή (όπως αναφέρει την πήρε από βουλγαρική πηγή):
Αρχηγείον ελληνικού στρατού προ Θεσσαλονίκης
Οκτωβρίου 26 1912, ώρα 3μμ
Στρατηγές μου,
Αυτή τη στιγμή πληροφορήθηκα ότι το ιππικό σας έφθασε στο χωριό Αποστολάρ, και ότι το ακολουθείτε σε απόσταση 10 χλμ και τέρμα της πορείας σας είναι η Θεσσαλονίκη.
Εκφράζω τη χαρά μου για αυτή τη συνάντηση των στρατευμάτων μας και έχω τι τιμή να σας πληροφορήσω ότι βρίσκομαι ήδη επικεφαλής του στρατού μου μπροστά στη πόλη αυτή, στην οποία επειδή δεν προβλέπω καμιά σοβαρή αντίσταση, θα μπω πιθανότατα απόψε.
Σπεύδω να σας ανακοινώσω τη πληροφορία αυτή για να μην μπείτε στο κόπο να προχωρήσετε προς τη Θεσσαλονίκη. Και εάν το θεωρήσετε ωφέλιμο πηγαίνετε με τις δυνάμεις σας όπου υπάρχει επείγουσα στρατιωτική ανάγκη.
Ο Αρχιστράτηγος του ελληνικού στρατού ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ δούκας της Σπάρτης
Διεύθυνση
Προς τον στρατηγό Θεοδωρώφ
Στη συνέχεια ο Έλληνας αρχιστράτηγος ανέβηκε στο άλογό του και κατευθύνθηκε βόρεια προς το σημείο όπου το κέντρο του στρατού του πέρασε το Γαλλικό ποταμό.
Το μεσημέρι ο ελληνικός στρατός βρισκόταν οκτώ χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη. Στις 3.15 έφθασε στις ελληνικές προφυλακές Τούρκος αξιωματικός με λευκή σημαία. Έφερνε γράμμα του Χασάν Ταχσίν πασά προς τον διάδοχο, ο οποίος εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στην εμπροσθοφυλακή της 3^ης Μεραρχίας. Το γράμμα έγραφε:
Προς την Α.Υψηλότητα τον πρίγκιπα Κωνσταντίνο, αρχηγό του ελληνικού στρατού
Έχω την τιμή να πληροφορήσω την Υμετέρα Υψηλότητα ότι αποδέχομαι τη πρότασή ΣΑΣ την οποία κάνατε χθες.»
ΧΑΣΑΝ ΤΑΧΣΙΝ, στρατηγός μεραρχίας και διοικητής του 8^ου σώματος του οθωμανικού στρατού
Μόλις πήρε το τουρκικό έγγραφο για την άνευ όρων παράδοση της Θεσσαλονίκης στον ελληνικό στρατό σταμάτησε η προέλασή του. Διατάχτηκε όμως η 7^η μεραρχία με το απόσπασμα των δύο ταγμάτων ευζώνων να συνεχίσουν τη πορεία τους και να καταλάβουν τα περίχωρα της Θεσσαλονίκης. Ταυτόχρονα διατάχτηκαν δύο αξιωματικοί του επιτελείου του ο συνταγματάρχης Δούσμανης και ο λοχαγός Ι.Μεταξάς να φύγουν για να συναντηθούν με τον Χασάν Ταχσίν πασά. Στις 11 το βράδυ υπέγραφαν στο κυβερνητικό κονάκι της Θεσσαλονίκης το πρωτόκολλο της παράδοσης της Θεσσαλονίκης με τον τουρκικό στρατό που βρισκόταν σ’ αυτήν (25.000 άνδρες, 1.000 αξιωματικοί, 70 πυροβόλα και το φρούριο Καραμπουρνού).
Την παράδοση της Θεσσαλονίκης στον ελληνικό στρατό ανήγγειλε ο διάδοχος Κωνσταντίνος με επείγον τηλεγράφημα στον Βασιλιά και στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. Η αναφορά αυτή προς το υπουργείο στρατιωτικών δεν έφθασε έγκαιρα στο πρωθυπουργό ο οποίος ανησύχησε από τις πληροφορίες για κάθοδο των Βουλγάρων προς τη Θεσσαλονίκη και έστειλε το παρακάτω τηλεγράφημα:
Αρχηγείον στρατού, αρ.80200
Παραγγέλεσθε να αποδεχθήτε την προσφερομένην υμίν παράδοσιν της Θεσσαλονίκης και να εισέλθητε εις αυτήν άνευ αναβολής. Καθιστώμεν υπεύθυνον δια πάσαν αναβολήν έστω και στιγμής. Βενιζέλος
Στις 2 το μεσημέρι της ίδιας μέρας ο Βενιζέλος έμαθε για την αναφορά του διαδόχου για την παράδοση της πόλης από τις 11 το βράδυ και διέταξε να μην διαβιβαστεί το τηλεγράφημα προς τον διάδοχο-αρχιστράτηγο «διότι δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές καταστάσεις».
Στις 4 το πρωί της 26^ης προς την 27^η Οκτωβρίου ο διάδοχος μπήκε με το επιτελείο του στη Θεσσαλονίκη και επιθεωρούσε την 1^η ελληνική μεραρχία που έμπαινε στη πόλη.
Μέχρι τις 3 το μεσημέρι της 26^ης Οκτωβρίου ο διάδοχος – αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος και το επιτελείο του δεν γνώριζαν ότι πλησίαζε και ο βουλγαρικός στρατός. Μόνο το απόγευμα της 26^ης Οκτωβρίου όταν η ελληνική ταξιαρχία ιππικού προχωρούσε από Γενίκιοϊ σε Γιουβένσα  συνάντησε στο δρόμο των Σερρών βουλγαρική φάλαγγα. Ο ανθυπίλαρχος Στάικος του ελληνικού ιππικού διατάχτηκε να προχωρήσει και να συναντήσει το βουλγαρικό στρατιωτικό τμήμα. Όταν πλησίαζε στη Γιουβένσα βρήκε τη φάλαγγα που μόλις είχε σταματήσει τη πορεία της. Ο στρατηγός Πετρόφ και ο Στάντσεφ – βούλγαρος πρεσβευτής στο Παρίσι που τώρα υπηρετεί στο στρατό- μόλις είχαν κατεβεί από τα άλογά τους. Ο Έλληνας ανθυπίλαρχος ενημέρωσε τον στρατηγό Πετρόφ ότι ο τουρκικός έχει ήδη περικυκλωθεί από τον ελληνικό στρατό και διαπραγματεύεται τη συνθηκολόγηση και τη παράδοση της Θεσσαλονίκης.

Ο διάδοχος Κωνσταντίνος υποδέχεται στη Θεσσαλονίκη τον πατέρα του Βασιλιά Γεώργιο

Ο στρατηγός Πετρόφ απάντησε ότι δεν γνώριζε τίποτα σχετικό και ήταν αποφασισμένος να επιτεθεί και να βομβαρδίσει τη Θεσσαλονίκη νωρίς το επόμενο πρωί. Η συνομιλία Στάικου – Πετρόφ μεταδόθηκε αμέσως στο ελληνικό αρχηγείο.
Πρωί 27^ης Οκτωβρίου 1912. Η 2^η ελληνική μεραρχία βρίσκεται σε Ντεμίργκλαβα και Μπάλτζα. Ενώ προετοιμάζεται να προχωρήσει προς το Αιβατλή παίρνει διαταγή αναστολής της επιχείρησης γιατί έχει υπογραφεί το πρωτόκολλο συνθηκολόγησης του τουρκικού στρατού στη Θεσσαλονίκη. Την ίδια στιγμή ο διοικητής της 2^ης μεραρχίας στρατηγός Καλλάρης παρατήρησε από αριστερά προς τα βόρειοδυτικά φάλαγγα πεζικού να πλησιάζει από Γιουβέσνα με κατεύθυνση προς το Αϊβατλή. Στον Βούλγαρο αξιωματικό που του παρουσιάστηκε ο Έλληνας στρατηγός του έδωσε σε μετάφραση τη διαταγή που είχε πάρει πριν από λίγο για συνθηκολόγηση των Τούρκων.
Οι Βούλγαροι χωρίς να ασχολούνται με τη στρατιωτική εθιμοτυπία ανέπτυξαν μικρό απόσπασμα σε θέση μάχης και άρχισαν να πυροβολούν τους Τούρκους που υποχωρούσαν. Ελάχιστοι ήταν οι πυροβολισμοί που ρίχτηκαν.
Πολλά ειπώθηκαν και πολλά συμπεράσματα βγήκαν από την λεγόμενη «μάχη» μεταξύ Τούρκων και Βουλγάρων έξω από τη Θεσσαλονίκη. Είναι σαφές ότι δεν συνέβη τίποτα που είχε τον χαρακτήρα μάχης. Οι Βούλγαροι δεν παρουσίασαν καμία απόδειξη των λεγομένων τους για τη «μάχη». Επισκέφθηκα λίγο αργότερα το παρουσιαζόμενο ως πεδίο της μάχης και μου αποκάλυψαν ότι μόνο τρεις Τούρκοι σκοτώθηκαν στη κορυφή ενός λόφου από μια βουλγαρική οβίδα.
Την ίδια μέρα, 27 Οκτωβρίου, ο διάδοχος Κωνσταντίνος έστειλε με τον λοχαγό Παπαδιαμαντόπουλο και δεύτερο γράμμα στον στρατηγό Θεοδόροφ. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι ο στρατηγός Πετρόφ είχε ζητήσει με αξιωματικό του από τον Ταχσίν Πασά να του δώσει πρωτόκολλο παράδοσης της Θεσσαλονίκης ίδιο με αυτό που συνέταξε με τον Έλληνα διάδοχο. Στην απαίτηση αυτή ο Ταχσίν Πασάς απάντησε ότι αφού παραδόθηκε στον ελληνικό στρατό δεν μπορούσε να κάνει το ίδιο και με δεύτερο αντίπαλο.
Αμέσως μετά τα γεγονότα του Αϊβατλή ο Έλληνας αρχιστράτηγος έστειλε στο Βούλγαρο στρατηγό τον λοχαγό Μαζαράκη με την εντολή να εκφράσει προς αυτό την έκπληξή του και τη λύπη του διότι ενώ επανειλημμένως του αναφέρθηκε ότι ο τουρκικός στρατός συνθηκολόγησε, αυτός άνοιξε πυρ κατά των τουρκικών στρατευμάτων και απαίτησε από τον Χασάν Ταχσίν πρωτόκολλο παράδοσης ίδιο με αυτό που δόθηκε στον ελληνικό στρατό.
Ο Βούλγαρος στρατηγός Πετρόφ ισχυρίστηκε ότι δεν γνώριζε τα όσα έγιναν και επανέλαβε ότι θεώρησε την ανακοίνωση που του έκανε ο διοικητής της 2^ης ελληνικής μεραρχίας ως τέχνασμα των Τούρκων για να πετύχουν εύκολη υποχώρηση. Ομολόγησε ακόμα ότι ζήτησε από τον Ταχσίν Πασά να υπογράψει και μαζί του πρωτόκολλο παράδοσης.
28 Οκτωβρίου 1912. Ώρα 11 το πρωί. Ένας Βούλγαρος αξιωματικός  φτάνει στο ελληνικό στρατηγείο που έχει εγκατασταθεί στο διοικητήριο για να ζητήσει εκ μέρους του στρατηγού Θεοδόροφ από τον διάδοχο να επιτρέψει σε δύο βουλγαρικά τάγματα που ήταν μούσκεμα από τη βροχή να μπουν στη πόλη για να… στεγνώσουν. Ο ανώτερος επιτελικός αξιωματικός στον οποίο διαβίβασε το αίτημά, του απάντησε, ότι αφού ο διάδοχος κατέλαβε τη πόλη ο στρατηγός Θεοδόροφ έχει καθήκον και υποχρέωση να πάει ο ίδιος να υποβάλει το αίτημά του στον κάτοχο τα πόλης, αρχηγό του ελληνικού στρατού. Ο Βούλγαρος αξιωματικός έφυγε.
Στο μεταξύ ο διάδοχος Κωνσταντίνος ξεκίνησε από τον σιδηροδρομικό σταθμό, μπήκε με κάθε επισημότητα στη πόλη επικεφαλής της 1^ης μεραρχίας. Ενώ αυτή παρήλαυνε μπροστά του κατέφθασε σε αυτοκίνητο στο ελληνικό στρατηγείο ο στρατηγός Θεοντόροφ μαζί με τον τέως πρεσβευτή της Βουλγαρίας στο Παρίσι Στάντσεφ, εφέδρου αξιωματικού του ιππικού.
Ο διάδοχος δέχτηκε τον στρατηγό Θεοδόροφ και τον συνοδό του Στάντσεφ στο γραφείο του μετά το τέλος της παρέλασης της 1^ης ελληνικής μεραρχίας. Ο Βούλγαρος στρατηγός παραπονέθηκε γιατί τα στρατεύματά του εμποδίστηκαν στην είσοδο της πόλης κατά διαταγή του Έλληνα αρχιστρατήγου, ενώ ήδη είχαν αρχίσει μεγάλη «μάχη» πέντε ωρών και είχαν υποστεί μεγάλες απώλειες (Έχω έκθεση που έγραψε για μένα Βούλγαρος αξιωματικός του επιτελείου ο οποίος βεβαιώνει κατηγορηματικά ότι δεν δόθηκε μάχη και δεν υπήρχε καμία απώλεια από την πλευρά των Βουλγάρων). Στο τέλος ο στρατηγός Θεοδόροφ παρακάλεσε να του επιτραπεί η είσοδος στη Θεσσαλονίκη με δύο τάγματα στρατού  επειδή οι άντρες του ήσαν κατάκοποι και μουσκεμένοι. Ο διάδοχος δεν έκρυψε την έκπληξή του για το πώς γίνεται λόγος γα σοβαρή μάχη στις 27 Οκτωβρίου, αφού ο Τουρκικός στρατός είχε παραδοθεί από τις 3 τα ξημερώματα της 26^ης Οκτωβρίου. Τον ρώτησε εάν έλαβε τις τόσες επιστολές του με τις οποίες τον πληροφορούσε για την ελληνική προέλαση, για τις διαπραγματεύσεις, τη παράδοση και τη συνθηκολόγηση της Θεσσαλονίκης. Ο Θεοδόροφ επέμεινε ότι δεν πήρε κανένα γράμμα παρ’ όλο που υπήρχε απόδειξη παραλαβής τους.
Μετά από μεγάλη συζήτηση ο Βούλγαρος στρατηγός ξανάφερε τη κουβέντα στην άδεια για την είσοδο δύο ταγμάτων του στη Θεσσαλονίκη. Ο διάδοχος του απάντησε ότι δυστυχώς δεν μπορούσε να επιτρέψει την είσοδο στρατού με δική του πρωτοβουλία και όφειλε να ενημερώσει την κυβέρνησή του. Του πρόσθεσε ότι επρόκειτο για ζήτημα το οποίο μπορούσε να καταλήξει σε «συγκυριαρχία». Υποσχέθηκε να αναφέρει αμέσως το ζήτημα στην Αθήνα.
Οι Βούλγαροι επέμειναν κι επέστρεψαν στο θέμα. Δήλωσαν  ότι σε περίπτωση αρνητικής απάντησης της ελληνικής κυβέρνησης θα τα απέσυραν αφού τους δινόταν 12ωρη προθεσμία. Στο σημείο αυτό οι Βούλγαροι ισχυρίστηκαν ότι έστειλαν στους Έλληνες τελεσίγραφο στο οποίο απειλούσαν ότι θα έμπαιναν στη πόλη έστω και με τη βία. Επρόκειτο για μεγαλοποίηση του θέματος από τους ίδιους τους Βουλγάρους. Εκείνο που παραδέχομαι είναι ότι οι Βούλγαροι άρχισαν να στρέφουν τα κανόνια τους προς τη πόλη. Ήταν τόσο βαθιά η πίκρα τους επειδή έφθασαν στη Θεσσαλονίκη μετά την κατάληψή της ώστε άφηναν  να εννοηθεί ότι ήσαν διατεθειμένοι να βομβαρδίσουν τους συμμάχους τους, εάν δεν τους δινόταν η άδεια να μπουν στη Θεσσαλονίκη. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα επέκριναν όλο το ελληνικό έθνος επειδή τους αρνήθηκε τη φιλοξενία δύο ταγμάτων συμμαχικού στρατού και φίλου έθνους. Στις 29 Οκτωβρίου δόθηκε η άδεια όπως τα δύο βουλγαρικά τάγματα μπουν για να ξεκουραστούν στη Θεσσαλονίκη.

http://pasatempo.wordpress.com

Ομιλία Επίτιμου Προέδρου του Κ.Σ. ΕΔΕΚ Βάσου Λυσσαρίδη στα εγκαίνια της έκθεσης αφίσας για τα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην Αθήνα

Όσοι είχαμε την τύχη να βρεθούμε χθες στην ΤΕΧΝΟΠΟΛΗ[ και ήμασταν πάρα πολλοί ] μεταλάβαμε όχι μόνον μιάς πατριωτικής ιεροτελεστίας με αρχιερέα έναν ογκόλιθο του Ελληνισμού και αγωνιστή της παγκόσμιας Ελευθερίας,Τον Βάσο Λυσσαρίδη ,αλλά αναβαπτίσαμε την πίστη για αγώνα μέχρι την τελική απελευθέρωση της Ελληνικής Κύπρου μας.

Δεν είναι δυνατόν , οι αγώνες αυτοί να πάνε χαμένοι,

Χαμένοι και θαμμένοι στα βάθη του χοιροστασίου της Ιστορίας , σε μια πολίτικη Σπιναλόγκα, θα τεθούν εκείνοι που συμβιβάζονται καθημερινά με τους επιβουλεις της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας,

Απολαύστε λοιπόν την ομιλία του αιώνιου έφηβου Βάσου Λυσσαριδη και συστρατευθείτε.

 

Δ.Αλευρομάγειρος

 

Ομιλία Επίτιμου Προέδρου του Κ.Σ. ΕΔΕΚ Βάσου Λυσσαρίδη  στα εγκαίνια της έκθεσης αφίσας για τα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην Αθήνα

25.10.2010

 

Ο αγώνας για δημοκρατία, ελευθερία, ανθρώπινα δικαιώματα διαχρονικός και συνδεδεμένος με την εθνική ταυτότητα μέσα στα πλαίσια της οποίας διαμορφώνονται και τα ιδεολογικά ρεύματα.

Στην Ελληνική νοοτροπία ανώτερη αρετή η προσήλωση σε αρχές και αξίες, που κατοχυρώνουν την ελευθερία και την δημοκρατία και όταν ακόμα αυτό σημαίνει θυσία ζωής.

Η Κύπρος ένα αναπόσπαστο τμήμα του Ελληνισμού, με συμβολή στον αρχαιο-Ελληνικό πολιτισμό, με Ζήνωνες κι Ονήσιλλους, με Ομηρικά κατάλοιπα στην τοπολαλιά με βουβά τώρα αρχαία θέατρα, με συμπόρευση με τον Μέγα Αλέξανδρο, με Κίμωνες, με παρουσία δίπλα σε Μακρυγιάννηδες, με βιασμένες τώρα Βυζαντινές εκκλησιές, με Μαχαιράδες μ΄ένα αγροτόπαιδο από τη Λύση που πισωγύρισε τον χρόνο και μ΄ένα σύγχρονο μολών λαβέ δακτυλοδεικτεί την πορεία μας.

Με τον Κολοκοτρώνη να δηλώνει: «Τίποτα δεν εφοβήθηκα, ούτε εις τας αρχάς, ούτε  εις τον καιρόν  του Δράμαλη όπου ήρθε με 30 χιλιάδες στράτευμα εκλεκτό ούτε ποτέ, μόνο εις το προσκύνημα εφοβήθηκα». Κι εμείς αυτό φοβόμαστε.

Κι αυτή η κληρονομιά παραμένει ζωντανή όταν στην Κύπρο την αέρινη τη Μακαρία γη οι ιστορικές παραδόσεις πλαστογραφούνται, θέατρα και εκκλησιές δολοφονούνται, τα ανθρώπινα δικαιώματα ενταφιάζονται και πατρογονικές εστίες δημεύονται.

Όμως δεν μας ταιριάζει το μοιρολόϊ. Πιστοί στις πολυχιλιόχρονες παραδόσεις μας, με τον λαό και για τον λαό θ΄αγωνιζόμαστε ωσότου ζωντανέψουμε την αρχαία φωνή στα βουβά θέατρα. Θάταν μοιρολατρικό να ζητάμε από τον άψυχο ψυχωμένο βράχο να αποδιώξει τον κατακτητή.

Εμείς θα δανείσουμε χέρια και ψυχή στον αδούλωτο βράχο ωσότου λεύτεροι πατήσουμε στον Πενταδάκτυλο, στη Λάπηθο με τα αχνάρια του Κανάρη ζωντανά, στο Καρπάσι, τη Μόρφου, στην Κερύνεια. Κάψαμε τα γιοφύρια πίσω μας και έτσι η πορεία μας είναι μονόδρομος.

Πενήντα χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η Μ. Βρετανία με την αυτοκρατορία καταρρέουσα αποφάσισε να συντηρήσει πολιτικοστρατιωτική παρουσία στην Κύπρο για να διαδραματίσει ένα περιφερειακό ρόλο με παγκόσμια εμβέλεια.

Έτσι με την τριμερή στο Λονδίνο ενέπλεξε την Τουρκία παρά τις πρόνοιες της συνθήκης της Λοζάνης με στόχο την αξιοποίηση των Τουρκοκυπρίων ως αναχώματος στον αγώνα του Κυπριακού λαού για αυτοδιάθεση. Το ουδέποτε του τότε υφυπουργού Χόπκινσον τερμάτιζε κάθε προοπτική για ειρηνική ανέλιξη. Η έκρηξη νομοτελειακή. Η ΕΟΚΑ συντάραξε τον Κυπριακό Ελληνισμό και ενέπνευσε άλλους λαούς στον αντιαποικιοκρατικό τους αγώνα.

Τα παιδιά του λαού εξευτέλισαν τον θάνατο, ανεβαίνοντας τα σκαλιά της αγχόνης τραγουδώντας κι η πανίσχυρη Βρετανική στρατιωτική μηχανή αποδείχθηκε ανίκανη να σιγάσει την επαναστατική φλόγα.

Στον Μαχαιρά ξαναζωντάνεψαν οι Θερμοπύλες. Ο Γρηγόρης πισωγύρισε τον χρόνο.

Εκείνη την ύστατη στιγμή το αυτόματο

αυτοκτόνησε ανίκανο να παραβγεί στο χρόνο

Στο χέρι μια ασπίδα, ένα κοντάρι

ιμάτια, τραγουδιστές φωνές

και βέλη Περσικά καλύψανε τον ουρανό

                             και διώξανε τ΄ αηδόνια.

Η Λύση αγέννητη. Η Αθήνα ζωντανή.

— Μολών λαβέ.

Κι εκεί στον Μαχαιρά

με πληγωμένα άγουρα ανθάκια

με τ΄αηδόνια άλαλα

ένας μικρός Γρηγόρης

άκοπα πισωγύρισε τον χρόνο.

Ενθάδε κείται ο Γρηγόρης του

                                      Αυξεντίου.

πιστός στου Κίμωνα τις εντολές

χωρίς περγαμηνές καταγωγής

με μόνη του περιουσία

ένα νεκρό αηδόνι

ένα τσαλακωμένο αγριολούλουδο

κι ένα μολών λαβέ

που ακούεται ακόμα.

 

 

Τα αγροτόσπιτα μεταμορφώθηκαν σε πανίσχυρα κάστρα κι ένας ολόκληρος λαός με μικρές εξαιρέσεις στρατεύθηκε στον αγώνα.

Το τέλος της διαδρομής η συμφωνία Ζυρίχης-Λονδίνου που δυστυχώς νομιμοποιούσε την πολιτικοστρατιωτική παρουσία της Τουρκίας και επέβαλλε ένα μη λειτουργικό σύνταγμα φυλετικών διακρίσεων.

Η προσπάθεια του Μακάριου να μετατρέψει το σύνταγμα σε λειτουργικό προσέκρουσε στην άρνηση της Τουρκίας.

Είναι τραγελαφικό Έλληνες να θεωρούν την πρόταση των 13 σημείων ως αφετηρία της έκρηξης του 1963-4. Από πότε προτάσεις οδηγούν σε έκρηξη αντί σε διάλογο. Έτσι προσφέρεται άλλοθι στην Τουρκία η οποία οργάνωσε την Τουρκανταρσία που κακώς προβάλλεται ως διακοινοτική ταραχή. Ο τότε γ.γ. του Ο.Η.Ε., Ου Θαντ με σαφήνεια αποδίδει την ευθύνη στις Τουρκικές προθέσεις για δημιουργία πολιτικο-στρατιωτικού προγεφυρώματος στην Κύπρο. Ούτε ο αυτοεγκλωβισμός πέτυχε δεδομένου ότι η πλειοψηφία των Τουρκοκυπρίων εξακολουθούσε να ζει ειρηνικά με τους Ελληνοκύπριους εκτός θυλάκων μέχρι την Τουρκική εισβολή.

Ακολούθησε η αντεθνική τρομοκρατική δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β με την εμπλοκή της χούντας ολιγάριθμων Ελληνόφωνων αξιωματικών που είναι αδιανόητο να ταυτίζονται με την Ελλάδα και με τον Ελληνικό λαό, τον οποίο δυνάστευαν.

Δυστυχώς η συνεργασία ή η ένοχη σιωπή κομμάτων διευκόλυνε τα ξένα σχέδια, ενώ η αντίσταση του λαού ήταν καθολική στην Κύπρο και την Ελλάδα όπως περιγράφεται με την περιβόητη φράση του Γεωργίου Παπανδρέου Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, καθολικώς διαμαρτυρομένων. Συνταχθήκαμε με την λαϊκή αντίσταση. Δεν τρομοκρατηθήκαμε, αλλά τρομοκρατήσαμε τους τρομοκράτες.

Όμως τελικά μαρτυρήσαμε την τελική φάση του σχεδίου Κίσσιντζερ.

Πραξικόπημα, δολοφονία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, εισβολή.

Η εισβολή ήταν προσχεδιασμένη. Τα αποβατικά πλοία έτοιμα προ μακρού. Έτσι, παρά το ότι οι ολιγάριθμοι επίορκοι αξιωματικοί παραμένουν ένοχοι στη συνείδηση του έθνους και θάπρεπε να αντιμετωπίσουν ακόμα πιο σκληρά τις συνέπειες της ενοχής τους δε θα πρέπει να προσφέρουμε άλλοθι στην εγκληματική Τουρκική εισβολή ούτε να καταδικάζουμε το σύνολο των πατριωτών Ελλήνων αξιωματικών και στρατιωτών που πολέμησαν ηρωικά και έπεσαν προασπιζόμενοι τον Κυπριακό Ελληνισμό. Εδώ ανάμεσα μας βρίσκονται αξιωματικοί που έσωσαν τη Λευκωσία η δε ΕΛΔΥΚ έγραψε σελίδες άφθαστου ηρωισμού. Τιμούμε και θα τιμούμε τους συναγωνιστές μας Έλληνες και οι νεκροί έχουν ήδη προστεθεί στις δέλτους της ιστορίας. Αυτοί είναι η Ελλάδα. Αυτοί είναι η μητέρα πατρίδα.

Κι εγώ θα επαναλαμβάνω φορτικά και ζητώ την κατανόησή σας σε κάθε παρουσία μου στον μητροπολιτικό χώρο

                             Ελλάδα που με δίδαξες

                             αληθινά να αγαπώ και τον Ανδρέα

                             τον Αράμ και του

                             γειτονικού χωριού τον

                                      φίλο τον Ομέρη

                             Εγώ Ελλάδα μου δεν

                                      σε κρατάω μητριά

                             Και τώρα στο στερνό

                                      το μονοπάτι

                             μάνα Ελλάδα θα σε πω

                             Κι όταν ακόμα

                             κάποιοι νεοέλληνες εδώ κι εκεί

                             μου γύρισαν τη πλάτη.

 

Πενήντα χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας. Χρόνια δίσεκτα με ανεκπλήρωτα οράματα και με κατολισθήσεις. Με την Τουρκανταρσία, την ακατανόητη δράση της ΕΟΚΑ Β, το προδοτικό πραξικόπημα, την εισβολή, την εθνοκάθαρση, το μεταπραξικόπημα, την προσπάθεια επιβολής του σχεδίου Γκιουνές, πού προνοούσε διασπορά του Τουρκικού στρατού σ΄ολόκληρη την Κύπρο την επιστροφή του Μακάριου, τον διακοινοτικό διάλογο που αποτελεί αδόκιμη διαδικασία, δεδομένου ότι το Κυπριακό είναι θέμα κατοχής.

Ο Μακάριος διαπίστωσε την παρέκκλιση και στην τελευταία του ομιλία στην πλατεία Ελευθερίας διακήρυξε ότι ο διάλογος διέδραμε την χρησιμότητα του, χρησιμοποιείται ως άλλοθι από την Τουρκία και ότι ήδη υπερέβημεν τα όρια ασφάλειας σε υποχωρήσεις.

Οι επίγονοι δεν ακολούθησαν. Σήμερα διεξάγεται ένας διάλογος. Πάνω σε ποια βάση;

Η Τουρκία (οι Τουρκοκυπριακές ηγεσίες αποτελούν φερέφωνα της Τουρκικής πολιτικής και όχι εκπροσώπους των Τουρκοκυπριακών συμφερόντων) προτείνει δυο λαούς, δυο κράτη, συνεταιρισμό, νομιμοποίηση του εποικισμού και της διαίρεσης, εγγυητικά δικαιώματα και ξένη στρατιωτική παρουσία.

Υπήρξε παρέκκλιση στο πρώτο κοινό ανακοινωθέν. Ο συνεταιρισμός απερρίφθη από το σύνολο των κρατών (μετά την αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων) που αναγνώρισαν μια και μόνη Κυπριακή κυβέρνηση ολόκληρης της επικράτειας και του συνόλου των πολιτών.

Η συζήτηση επί μέρους χωρίς καθορισμό πλαισίου λύσης αποτελεί παρέκκλιση.

Όπως αδόκιμη είναι και η στρατηγική μονομερών υποχωρήσεων προς τους Τουρκοκύπριους με τον ευσεβοποθισμό ότι αυτό θα οδηγήσει σε λύση όταν ο Νταβούτογλου με κυνισμό διακηρύττει ότι κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας Τουρκοκύπριος θάπρεπε να τον εφεύρουμε και ότι η Τουρκία πρέπει να ελέγχει τις Κυπριακές εξελίξεις γιατί η Κύπρος είναι απαραίτητη στους σχεδιασμούς της να καταστεί περιφερειακή υπερδύναμη με παγκόσμια εμβέλεια.

Ταυτόχρονα απαιτεί συγκυριαρχία στο Αιγαίο, κηδεμονία των Μουσουλμανικών κοινοτήτων στον πρώην Οθωμανικό χώρο. Δηλαδή διχοτόμηση του Αιγαίου, Κυπροποίηση της Θράκης και Αλεξανδρετοποίησης της Κύπρου μέσω του εποικισμού. Η μάχη που δίνεται σήμερα είναι η επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού στα χώματα που φιλοξενούν πολυχιλιόχρονη Ελληνική παρουσία.

Έτσι η κοινή πανεθνική στρατηγική επιβάλλεται όχι μόνο για λόγους εθνικής ταύτισης, αλλά και ταύτισης κινδύνων και προοπτικών.

Ανακοινώνει πολιτική μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες, δεδομένου ότι οι γείτονες αποδέχονται τις παράνομες αξιώσεις του.

Ο Νταβούτογλου προτείνει μονόπλευρη φιλία που ισοδυναμεί με δουλεία.

Κι εμείς απαντούμε.

Σαν πάρεις τον ανήφορο απ΄τον

                                                Ξερό στην Έπια

                             μη παραλείψεις να κοντοσταθείς

                                      στο τώρα ορφανό μνημείο του

                                                          Μούσκου

                             ενός νεαρού νεοαρχαιοέλληνα

                             που χωρίς δυσκολία προτίμησε τον

                                      πρόωρο χαμό

                             από την επώδυνη προσδοκία

                             μιας αλυσοδεμένης αξιοπρέπειας

                             Ακόμα λίγο πιο ψηλά ένα

                             φτωχοπαίδι από τη Λύση

                             στάθηκε όρθιος νεκρός Λεωνίδας

                                                χωρίς τρακόσιους

                             Από κει σα ροβολείς τον Πενταδάκτυλο

                             Σ΄ένα στενάχωρο κρησφύγετο

                             δολοφονήθηκε ο ενάρετος

                             κι απόμεινε αθάνατη η αρετή

                             Δεν θα σε ταξιδέψω στα

                                                παλιά

                             Στους  Κίμωνες, τους Ζήνωνες και

                             τον αεικίνητο Κανάρη

                             Μόνο σαν στον κατήφορο

                                      βρεθείς στη Λευκωσία

                             παρακαλώ σε μη ξεχάσεις να

                                      τους πεις

                             πως όλοι αυτοί τους καρτερούν

                             Ο εύκολος δρόμος έχει άχαρο

                                                          τέλος

                             Ο δύσκολος δανείζει στη ζωή

                                                αιωνιότητα.

Για να διασφαλίσουμε ενότητα δράσης πρέπει να προτείνουμε ως βάση λύσης το ομόφωνο ανακοινωθέν του Εθνικού Συμβουλίου του 2009 που προνοεί για λύση που πρέπει να διασφαλίζει την ενότητα του χώρου, του κράτους, της οικονομίας, των θεσμών, των βασικών ελευθεριών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θα απαλλάσσει από έποικους, κηδεμόνες και ξένη στρατιωτική παρουσία.

Αν θα υπάρξει αδιέξοδο να είναι σαφής η διαφορά για να μη επιτρέπει στους παγκόσμιους Πιλάτους να νίπτουν τας βρώμικας χείρας.

Δυστυχώς υπήρξαν παρεκκλίσεις. Να αναιρεθούν προτάσεις που συγκρούονται με τις πρόνοιες του ομόφωνου ανακοινωθέντος του Εθνικού Συμβουλίου (εκ περιτροπής προεδρία, παρουσία εποίκων, δυαρχία). Το δικαίωμα ιδιοκτησίας είναι αδιαμφισβήτητο. Το λιμάνι Αμμοχώστου μπορεί να λειτουργήσει μόνο με εμπλοκή της Κυπριακής κυβέρνησης)

Θέλουμε φιλία με όλους. Αμφίπλευρη. Θέλουμε ειρήνη. Βασισμένη στη δικαιοσύνη. Να προασπίσουμε τα δικαιώματά μας. Το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής, κατοχής, εποικισμού.

Να καταγγείλουμε την Τουρκία σ΄όλα τα διεθνή, περιφερειακά και εθνικά βήματα. Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας προϋποθέτει συμμόρφωση στις Ευρωπαϊκές αξίες και τα Ευρωπαϊκά κεκτημένα. Δεν θα ανεχθούμε Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας a la carte. Δεν αντιτιθέμεθα, αλλά στηρίζουμε διεθνή διάσκεψη. Όμως με μόνο θέμα την διεθνή πτυχή (κατοχή και εποικισμό) και με συμμετοχή μόνο κυβερνήσεων. Άλλωστε μόνο με τον τερματισμό της κατοχής θα αποκτήσουν οι Τουρκοκύπριοι ανεξαρτησία φωνής. Οι κίνδυνοι είναι ορατοί.

Όμως υπάρχουν οι προϋποθέσεις να τις αξιοποιήσουμε.

Και θα το επαναλαμβάνω φορτικά στον μητροπολιτικό χώρο. Όμαιμοι δεν ζητούν αλληλεγγύη. Απαιτούν συστράτευση.

Κι εγώ στα ενενήντα μου δεν ζητώ δικαιολογητικό απουσίας, αλλά στρατεύομαι.

Μούπαν: Γιατί διδάσκεις αντίσταση

                                      Κάποιοι θα σκοτωθούν

                             Είπα: Μόνο έτσι κάποιοι θα

                                                          ζήσουν

                             Μούπαν: Μιλάς για σκλαβωμένα

                                                          χώματα

                                                Τα χώματα δεν νοιώθουν

                             Είπα: Αυτός που δεν νοιώθει

                                                είσαι συ

                             Μούπαν: Γιατί πονάς για τη

                                      Χειμάρρα. Την έχεις δει

                                      για μια μονάχα ώρα

                             Είπα: Γιατί την έχω δει

                             Μούπαν: Γιατί ζητάτε από τον

                                      Πενταδάκτυλο τους ξένους ν΄αποδιώξει

                             Είπα: Εγώ δεν το ζητώ. Εγώ

                                      χαράσσω ρότα για τον Άγιο

                                                          Ιλαρίωνα

                             Μούπαν: Οι γενίτσαροι γίνανε

                                      οι πιο φανατικοί Σουλτανοτουρκοφάγοι

                             Είπα: Εγώ έχω ήδη μεγαλώσει

                             Μούπαν: Σαν πας στην Σμύρνη

                                      δεν θάβρεις ούτε έντομο

                                                          Ελληνικό

                             Είπα: Πάρε την εκατοντάχρονη

                             Σμυρνιά και πες της το

                             Μού είπαν: Να διδαχθείς από την

                                      ιστορία

                                      επιβιώνουν όσοι πειθαρχούν

                                      στους παγκόσμιους

                                                          άρχοντες

                   Είπα: Επιλέγω την

απειθαρχία.

                   Μούπαν:  Γιατί επιμένεις

                             Σε δυο γενιές θάχεις

                             ξεχάσει την τωρινή

                                      καταγωγή σου

                   Είπα: Δεν ζω στον

                             αυριανό τον χρόνο.

                             Τώρα ζω.

                            

Και να το θυμάστε πάντα. Θα το επαναλαμβάνω ωσότου γίνει βίωμα.

Αν εθελούσια δεν γονατίσεις ούτε νεκρό δεν μπορούν να σε γονατίσουν.

 

——————–

Βιβλιοπαρουσίαση στην Ξάνθη – «Το Πείραμα – η γιουγκοσλαβική εμπειρία και η διάλυση των Βαλκανίων»

Σε Ξάνθη και Κομοτηνή παρουσιάζεται το βιβλίο του Άκη Κοσώνα «Το Πείραμα – η γιουγκοσλαβική εμπειρία και η διάλυση των Βαλκανίων».

Την Δευτέρα 1η Νοεμβρίου 2010, στις 20:00, το Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (Ε.ΚΕ.ΒΙ.), τα Βιβλιοπωλεία «Σπανίδη» και οι Εκδόσεις «Αρμός» παρουσιάζουν στην Ξάνθη το βιβλίο του συγγραφέα-δημοσιογράφου Άκη Κοσώνα με τίτλο «Το πείραμα – Η γιουγκοσλαβική εμπειρία και η διάλυση των Βαλκανίων». Εισηγητές θα είναι ο Παναγιώτης Σγουρίδης, π. Βουλευτής Ξάνθης – Αντιπρόεδρος της Βουλής και ο συγγραφέας του βιβλίου. Την εκδήλωση θα συντονίσει η δημοσιογράφος κα Αλεξάνδρα Γρηγορίου. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ιδρύματος, στην καπναποθήκη «Π», στην οδό Καπνεργατών 9.

Την επόμενη ημέρα, Τρίτη 2 Νοεμβρίου στις 8 το βράδυ η παρουσίαση του βιβλίου θα πραγματοποιηθεί και στην Κομοτηνή στο βιβλιοπωλείο «Δημοκρίτειο», στην οδό Δημοκρίτου 9. Το βιβλίο θα παρουσιάσει ο πανεπιστημιακός Φάνης Μαλκίδης παρουσία του συγγραφέα.

Παραμονές Πάσχα  του 1999 βομβαρδίστηκε από τις νατοϊκές δυνάμεις και αποδυναμώθηκε καθοριστικά η Σερβία. Διαλύθηκε ότι είχε απομείνει από τη Γιουγκοσλαβία και ανασχηματίστηκαν τα σύνορα στα Βαλκάνια για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αμερικανική επιλογή να τελειώνουν με τη Γιουγκοσλαβία και να ανοίξουν το δρόμο στην ίδρυση νέων κρατών, δημιούργησε μια νέα κουλτούρα, μια νέα αντίληψη πραγμάτων στη βαλκανική χερσόνησο : Διέλυσε οριστικά την αίσθηση των ισχυρών κρατών και επέβαλε καθεστώς εξάρτησης από τρίτες δυνάμεις σε χώρες που είτε υπήρχαν στο παρελθόν και σχημάτισαν τη Γιουγκοσλαβία, είτε δεν υπήρχαν και γεννήθηκαν τώρα.

Συγχρόνως, το όλο εγχείρημα κατέδειξε την ανυπαρξία της Ευρώπης ως ενιαίας δύναμης, ακόμα και ως συμμαχίας να κάνει κάτι την ώρα πολύ εξωευρωπαϊκές δυνάμεις δρούσαν (και στρατιωτικά) στα εδάφη της. Αυτό οδήγησε στη συμπέρασμα ότι οι χώροι δεν (αυτό)προσδιορίζονται πια τόσο γεωγραφικά, ως ενότητες, αλλά εξαρτησιακά. Η Ελλάδα, μέρος της βαλκανικής, υπέστη άμεσα τις εξελίξεις και τις αλλαγές που προέκυψαν από τη διάλυση της γειτονικής χώρας. Συνορεύαμε με τη Γιουγκοσλαβία. Τώρα συνορεύουμε με τη «Μακεδονία». Έως τότε είχαμε μία Αλβανία στα βορειοδυτικά μας σύνορα. Τώρα υπάρχει κι άλλη μια με το «μαξιλάρι» της «Μακεδονίας» ανάμεσά μας, το Κόσοβο».  

ΜΙΚΗΣ: «ΟΙ δυνάμεις του χάους αλωνίζουν χωρίς εμπόδια»

    ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟ ΡΕΣΑΛΤΟ                                                                  http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5049

  Μόλις λάβαμε επιστολή του Μίκη προς το Λιβανελί και τον Κούρδο συγγραφέα

Γιασάρ Κεμάλ.

Ο Μίκης  θέτει τα πράγματα με οξύτατη διαύγεια και ΑΙΧΜΗΡΑ, επανορθώνοντας και το δικό του λάθος.

Να θυμίσουμε ότι το 1987 ο Μίκης ο Στέφανος Ληναίος ο Λιβανελί, ο Γιασάρ Κεμάλ και ο εξέχαστος Αζίζ Νεσίν είχανε ιδρύσει την Επιτροπή Ελληνοτουρκικής Φιλίας.

 

 

 

 

 

                                                                                                          Αθήνα,  23.10.2010

 

 

 

Αγαπητοί μου Yassar και Zülfü,

 

Από χθες βρίσκεται και πάλι στην Αθήνα, για δεύτερη φορά μέσα σε έξι μήνες, το πρωθυπουργικό ζεύγος της Τουρκίας, ο Υπουργός Εξωτερικών και πλήθος άλλα διοικητικά στελέχη, για να συζητήσουν με τους Έλληνες ομολόγους τους μέσα στα πλαίσια του «Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας».

 

Εάν μεταφερθούμε στα 1986, τότε που δημιουργούσαμε στην Πόλη την πρώτη επιτροπή Ελληνοτουρκικής Φιλίας, θα δούμε ότι στο μεταξύ έχει γίνει ένα τεράστιο βήμα ανάμεσα στις σχέσεις των δύο λαών μας, γεγονός που για μας μπορούσε να θεωρηθεί τότε σαν ένα αληθινό θαύμα.

 

Κι όμως, παρά τις συνεχείς επαφές, τα ζεϊμπέκικα των υπουργών και τις κουμπαριές των πρωθυπουργών, στην ουσία δεν έχει επιτευχθεί έως τώρα η παραμικρή πρόοδος, τουλάχιστον ως προς τα μεγάλα θέματα που εξακολουθούν να χωρίζουν τις δυο χώρες, όπως το Αιγαίο, η Κύπρος και τόσα άλλα.

 

Διαβάζω τον ελληνικό τύπο σήμερα, μετά την πρώτη συνάντηση των δύο πρωθυπουργών και βλέπω ότι εκείνο που κυριαρχεί είναι η επιφύλαξη ή καχυποψία και η έλλειψη εμπιστοσύνης ως προς τις κρυφές βλέψεις και τα σχέδια της Τουρκίας. Μπροστά στις κάμερες όλοι χαμογελούν, όμως αμέσως μετά είναι σκεπτικοί και συνοφρυωμένοι, λες και οι συνομιλίες γίνονται για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, δηλαδή κουβέντες του αέρα, προκειμένου ο ένας να κερδίσει χρόνο εναντίον του άλλου.

 

Όσο για την ελληνική κοινή γνώμη, ιδιαίτερα μετά το βιβλίο του Νταβούτογλου και την γενική άνοδο της Τουρκίας, γίνεται κάθε μέρα και πιο φοβισμένη και τα σενάρια για τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας σε βάρος μας γίνονται όλο και πιο πιστευτά. Ο παλιός μύθος για τον κίνδυνο εξ Ανατολών ξαναφουντώνει, έτσι που στην ουσία ξαναβρισκόμαστε στην εποχή της δεκαετίας του ΄80, τότε που όταν γύρισα στην Αθήνα μετά την ίδρυση της Επιτροπής μας, η Κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ) και η Αριστερά με χαρακτήρισαν με μια λέξη «προδότη», ενώ επί μήνες τα δημοσιογραφικά όργανά τους εξαπέλυαν καθημερινά εναντίον μου δηλητήριο και λάσπη…

 

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι: αφού στο βάθος δεν υπάρχει θέληση για να βρεθεί μια οριστική λύση στις διαφορές μας, γιατί οι ηγεσίες έχουν αλλάξει τη στάση τους με συνεχείς συναντήσεις, φιλοφρονήσεις, κουμπαριές και Ανώτατα Συμβούλια; Κι όλα αυτά στην επιφάνεια, ενώ στο βάθος ο καθένας παραμένει αμετάθετος στην θέση του; Τι άλλο μπορούμε να σκεφτούμε εκτός από το ότι επάνω και από τις δύο κυβερνήσεις υπάρχει μια υπέρτατη δύναμη, που κινεί τα νήματα και μια μέρα επιδιώκει να μας φέρει κοντά και την άλλη να μας κάνει εχθρούς; Και ποια άλλη μπορεί να είναι η δύναμη αυτή εκτός από τις Η.Π.Α. ;  Που δυστυχώς μπορούν και παίζουν μαζί μας όπως η γάτα με τα ποντίκια; Δεν είναι μόνο κρίμα αλλά και ντροπή για δυο λαούς με τόσο μεγάλη ιστορία και τόσο βαθειές παραδόσεις να μην μπορούν να αντιτάξουν τη δική τους θέληση και τα δικά τους συμφέροντα σε κείνα της υπερδύναμης, που διανύει σήμερα μια περίοδο επικίνδυνης ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας σε όλα τα μέτωπα; Στην Μέση Ανατολή στέλνουν βόμβες και θάνατο. Στην Ευρώπη επιβάλλουν οικονομική κρίση και εξαθλίωση.

 

Τώρα σε σχέση με μας, ποιος ξέρει ποια σχέδια έχουν για το Αιγαίο, για την Κύπρο, για την Θράκη, για την Μεγάλη Αλβανία και τη Μεγάλη Μακεδονία (Σκόπια) και κυρίως για τα πετρέλαια. Θυμάσαι ότι το 1975 είχα προτείνει να γίνει μια ελληνοτουρκική εταιρία για την συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων στο Αιγαίο. Είχα μάθει τότε από υψηλού επιπέδου υπηρεσίες ότι κάτω από το Αιγαίο υπάρχει μια θάλασσα πετρελαίου πολύ μεγάλη,, την οποία οι Αμερικανοί έσπευσαν να την χαρακτηρίσουν ως στρατηγικό τους απόθεμα, που θα έπρεπε να παραμείνει μυστικό, έως ότου φτάσει η ώρα που θα το αξιοποιήσουν για τις δικές τους ανάγκες. Γι’ αυτό ήταν απαγορευμένο στην Ελλάδα και στην Τουρκία να προχωρήσουν σε κοινές έρευνες, δεδομένου ότι η διαμόρφωση στο Αιγαίο με τις δύο ηπείρους και τα νησιά ανάμεσά τους, θέτει πολύπλοκα προβλήματα για τη διευθέτηση των αμοιβαίων δικαιωμάτων στο χώρο της υφαλοκρηπίδας.

 

Όμως η κοινή λογική μας λέει, ότι αν υποθέσουμε ότι κάτω από το Αιγαίο και από τα τουρκικά παράλια έως τις ακτές της ηπειρωτικής Ελλάδας υπάρχει μια τεράστια δεξαμενή, τότε εάν γίνει μια τρύπα έξω από την Σμύρνη είτε έξω από τον Πειραιά, θα καταλήξουν και οι δυο στην ίδια δεξαμενή! Επομένως αν υπάρχει πράγματι ατό το κοίτασμα, τότε αυτό και μόνο το γεγονός, θα έπρεπε να μας ενώνει, ώστε το όφελος να πάει (σε ποσοστά που θα καθοριστούν από κοινού) στους δυο λαούς και όχι σε ξένους. Στο μεταξύ η φιλία θα μας απαλλάξει από τις μεγάλες πολεμικές δαπάνες που μας γονατίζουν και θα μας βοηθήσουν να βρούμε τις δίκαιες λύσεις στα προβλήματα  που εκκρεμούν, έτσι που η καχυποψία να αποκατασταθεί με την εμπιστοσύνη, γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρρώστια για έναν λαό από εκείνη του φόβου και του μίσους. Και μόνο αν σκεφτούμε ότι θέλουμε-δεν θέλουμε είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε πλάι-πλάι χιλιάδες χρόνια και είναι όχι μόνο βλαβερό αλλά θα έλεγα ηλίθιο και κατώτερο για δυο λαούς να επιλέγουν να ζούνε με καυγάδες που τους εμποδίζουν να ζουν ήρεμα, πολιτισμένα, ειρηνικά τόσο για την ψυχική τους γαλήνη όσο και για τα δικά τους συμφέροντα.

 

Δεν είναι αλήθεια, ντροπή να μας βάζουν οι ξένοι να μαλώνουμε σαν κοκόρια για να τρίβουν τα χέρια τους και να λένε μεταξύ τους: «Αυτοί οι δυο είναι καθυστερημένοι, φοβισμένοι και υπανάπτυκτοι λαοί, που όσο τους εκμεταλλευόμαστε για τα συμφέροντά μας, τόσο τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα έχει περισσότερο την εύνοιά μας. Ποιος θα είναι το πιο καλό παιδί μαζί μας.». Και πράγματι έως τώρα οι τιμημένοι μας πασάδες, πότε ο Έλληνας και πότε ο Τούρκος τρέχουν στον Μεγάλο Σουλτάνο, στον Λευκό Οίκο, την Υψηλή Πύλη, για να υποβάλουν τα σέβη τους, να φιλήσουν τα χρυσά του υποδήματα και να βεβαιώσουν πόσο καλοί και υπάκουοι είναι και πόσο πρόθυμοι να πραγματοποιήσουν τις εντολές του.

 

Να γιατί, αγαπητοί μου αδελφοί, ο δρόμος της ουσιαστικής προσέγγισης περνά μόνο μέσα από τη θέληση των λαών. Όπως τότε, πριν 24 χρόνια, που αποφασίσαμε Έλληνες και Τούρκοι να δώσουμε τα χέρια καλώντας τους λαούς μας να κάνουν το ίδιο. Έτσι και τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, θα πρέπει να βρεθούν νέοι άνθρωποι, για να συνεχίσουν το έργο μας. Πράγμα που είναι πιο εύκολο, αφού οι κυβερνήσεις -έστω και τυπικά- δηλώνουν πρόθυμες να συνεργαστούν. Επιστήμονες, πνευματικοί άνθρωποι, καλλιτέχνες, εργαζόμενοι, δήμαρχοι, δημοσιογράφοι, απλοί πολίτες από τις δύο πλευρές, πρέπει να επιδιώξουν να βρεθούν μαζί, για να συζητήσουν πολιτισμένα, υπεύθυνα και ειλικρινά, να βρουν τις πραγματικές αιτίες του Κακού, να στύψουν τα μυαλά τους και να προτείνουν δίκαιες λύσεις.

 

Σήμερα οι δυνάμεις του Χάους αλωνίζουν χωρίς εμπόδια σπέρνοντας το φόβο, τη δυστυχία, το μίσος και τον θάνατο παντού. Κι εμείς βρισκόμαστε στο μάτι του Κυκλώνα. Για να μπορέσουμε να επιζήσουμε ως άτομα, ως λαοί και ως χώρες, πρέπει κατ’ αρχήν ο κάθε λαός να αναπτύξει τη μέγιστη εσωτερική συνοχή επιλέγοντας τις καλλίτερες πολιτικές και τους πιο άξιους πολιτικούς που θα τον οδηγήσουν προς την πρόοδο και την ευημερία. Όμως δεν φτάνει αυτό. Γιατί καμμία χώρα δεν είναι τόσο δυνατή, ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει το τέρας του Χάους, όσες δυνάμεις κι αν έχει. Πρέπει τουλάχιστον αυτοί που είναι γείτονες, να σταματήσουν τις διαφορές τους, για να σχηματίσουν όλοι μαζί σύνολα κρατών, που πιστεύουν στην Ειρήνη, στο Διεθνές Δίκαιο και στην Ανεξαρτησία των Λαών. Το ίδιο ισχύει και για τα Βαλκάνια, εκεί όπου οι Η.Π.Α. και το ΝΑΤΟ, αφού διέλυσαν και βύθισαν στη φτώχεια μια τόσο δυνατή, περήφανη και ευημερούσα χώρα όπως η Γιουγκοσλαυία, μηχανορραφούν σπέρνοντας τη διαίρεση και το φόβο, με στόχο να μας μεταβάλουν σε μια περιοχή κομματισμένη σε μικρά κρατίδια όπως έκαναν με το Κόσοσβο. Τελικός τους στόχος να γίνουμε υποχείρια στη θέληση αυτού του Διεθνούς Διευθυντηρίου, που με το στρατό και το χρήμα, τον πόλεμο και την εξαθλίωση μας έχει ρίξει στο στόμα του Χάους. Όποια χώρα, όποιος λαός πιστεύει ότι θα γλιτώσει από την λαίλαπα πειθαρχώντας και κολακεύοντας τον Μέγα Σουλτάνο, κάνει φριχτό λάθος.

 

Εμείς αγαπητοί μου Yassar και Zülfü, είχαμε το προνόμιο να υπηρετούμε τη θεία Αρμονία όχι μόνο με τον Λόγο και τη Μουσική αλλά και με τις ιδέες μας, που έχουν μία και μόνο ευχή και ένα στόχο: την κυριαρχία της Αρμονίας μέσα σε κάθε άνθρωπο, ανάμεσα στους ανθρώπους, μέσα σε κάθε λαό και ανάμεσα σε όλους τους λαούς. Οφείλουμε για άλλη μια φορά να υψώσουμε τη φωνή μας τώρα, γιατί αύριο ίσως να είναι αργά.

 

Σας χαιρετώ με αγάπη,

Δικός σας,

Μίκης Θεοδωράκης

 

 

ΥΓ. Θα χαρώ αν καταφέρετε, αυτή η δραματική μου έκκληση να γίνει γνωστή στον φίλο Τουρκικό λαό. Εάν συμφωνείτε, θα κάνω κι εγώ το ίδιο, δημοσιοποιώντας την επιστολή μου στο διαδίκτυο.

 

«Ο Άνθρωπος του Τείχους»

Η παρουσίαση μετατέθηκε για την Τετάρτη 8/12, λόγω έκτακτης αναχώρησης του συγγραφέα στο εξωτερικό.

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα», σας προσκαλεί στην παρουσίαση του μυθιστορήματος του Κώστα Βαξεβάνη «Ο Άνθρωπος του Τείχους», την Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου, στις 7.30 το απόγευμα στο πολιτιστικό κέντρο του Ι.Ν. Φανερωμένης. *

Για το βιβλίο θα μιλήσουν η Ρίκα Βαγιάνη, ο Κώστας Κατσουλάρης, συγγραφέας – κριτικός λογοτεχνίας και ο Κώστας Βαξεβάνης και άλλοι.

Θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό. 

   Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο τηλέφωνο 210-6546742.

* 200 μέτρα από τον σταθμό Χολαργού του μετρό και σε ευθεία γραμμή απο την 5η στάση Χολαργού στην λ. Μεσογείων.

 βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» Φανερωμένης 8, Χολαργός 

Ηλεκτρ.διεύθ. nonamebk@acci.gr ή ενημερωθείτε μέσω του διαδικτύου στην ηλεκτρονική σελίδα https://papaleonidasdimitris.wordpress.com

Ο Κώστας Βαξεβάνης αφηγείται με εξαιρετική μαεστρία τις ζωές ενός δημοσιογράφου και ενός επιτυχημένου επιχειρηματία – πολιτικού στην Ελλάδα την δεκαετία του ΄90. Με συνεχείς μετακινήσεις στο χρόνο, παρουσιάζει τις ζωές των δύο ηρώων μέσα απο γεγονότα, καθημερινές καταστάσεις και έντονα συναισθήματα.

 Οι άνθρωποι των μυστικών υπηρεσιών, των επιχειρήσεων, των εκδοτών, της δημοσιογραφίας και της πολιτικής πλέκονται σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι, χωρίς αρχή και τέλος.

Μια ρεαλιστική αφήγηση για την διαπλοκή, τα ΜΜΕ, την πολιτική και τον έρωτα. 

 

Ο Βάσος Λυσσαρίδης στην Αθήνα

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

To Σωματείο «Συμπαράσταση Αγώνα Κύπρου»

η «Συντονιστική Επιτροπή Υποστήριξης Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο»

και η «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων

σας προσκαλούν στην

 

Έκθεση Αφίσας

«36 Χρόνια Κατοχής – 36 Χρόνια Αγώνα για Απελευθέρωση»,

για τα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας

 

που θα πραγματοποιηθεί

στο χώρο της «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων, Αίθουσα «Νίκος Γκάτσος»,

(Πειραιώς 100, Γκάζι)

από τη Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010 έως την Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

 

Στα εγκαίνια της Έκθεσης, τη Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010, ώρα 7μ.μ.

χαιρετισμό θα απευθύνει ο Δήμαρχος Αθηναίων

Νικήτας Κακλαμάνης

Θα διαβασθεί χαιρετισμός του

Αρχιεπισκόπου Κύπρου

 

Ομιλητής

Βάσσος Λυσσαρίδης

Επ. Πρόεδρος ΕΔΕΚ (Κύπρος)

Η ιστορικός τέχνης Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν θα παρουσιάσει εικαστικά

 την Έκθεση

Υπό την Αιγίδα του Πολιτισμικού Οργανισμού Δήμου Αθηναίων (Π.Ο.Δ.Α.)

Μονόδρομος η παύση πληρωμών και η έξοδος από το ευρώ

Συνεχίζουμε την δημοσίευση άρθρων και απόψεων σχετικά με το χρέος της Ελλάδας, ακόμη και αν είναι εντελώς αντίθετες μεταξύ τους.

βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα»

Hellenic Nexus, Οκτώβρης 2010

του Λ. Βατικιώτη

Μήνας του μέλιτος θα φαντάζει για την κυβέρνηση και την τρόικα το πρώτο τρίμηνο από την υιοθέτηση του μνημονίου όσο περνάει ο καιρός και πυκνώνουν τα ανησυχητικά σημάδια στην οικονομία. Το πρώτο διάστημα από την υιοθέτηση των πρωτοφανών σε αγριότητα και κοινωνικά οδυνηρών μέτρων που επιβλήθηκαν με αντάλλαγμα την είσπραξη των 110 δισ. ευρώ από τον μηχανισμό ΔΝΤ – ΕΕ θα ισοδυναμεί με το αποκορύφωμα της αποδοτικότητάς τους για έναν και απλό λόγο: Επειδή η ύφεση, που θα έλθει ως άμεσο αποτέλεσμα αυτών των οικονομικών μέτρων, θα οδηγήσει στο ναδίρ τα δημόσια έσοδα και σε θεαματική απόκλιση από τους στόχους που ορίζονται στο μνημόνιο.

Οι ανησυχίες κατ’ επέκταση που διατυπώνονται για το πόρισμα των ελεγκτών της τρόικας στο πλαίσιο της τακτικής εξέτασης της πορείας της ελληνικής οικονομίας στα μέσα Οκτώβρη είναι πέρα για πέρα βάσιμες. Τα δε δημοσιεύματα για πιέσεις ώστε να εφαρμοστούν νέα μέτρα εις βάρος των οικονομικά ασθενέστερων κάθε άλλο παρά τυχαία. Κι η δήλωση άλλωστε του πρωθυπουργού από τη Θεσσαλονίκη, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου την Κυριακή 12 Σεπτέμβρη δεν άφηνε περιθώρια αισιοδοξίας: «όσο πηγαίνουνε καλά δεν χρειάζεται κανένα νέο μέτρο». Και σε αυτή τη δήλωση φυσικά ο τόνος πέφτει στις τρεις πρώτες λέξεις. Το ερώτημα που προκύπτει επομένως είναι αν… πηγαίνουμε καλά. Κι η απάντηση είναι, όχι! Δεν πηγαίνουμε καλά, με ευθύνη φυσικά της κυβέρνησης, του ΔΝΤ και της ΕΕ που επέβαλαν αυτά τα εξοντωτικά μέτρα.

Η πτώση με στοιχεία

Προς επίρρωση της διαπίστωσής μας ότι «δεν πηγαίνουνε καλά», για να χρησιμοποιήσουμε την πρωθυπουργική ορολογία, αρκεί η αναφορά στην απογοητευτική πορεία που καταγράφουν μια σειρά από κρίσιμα μεγέθη η αξιοπιστία των οποίων δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση:

• Πτώση στις πληρότητες των ξενοδοχειακών μονάδων κατά το δίμηνο Ιουλίου – Αυγούστου ακόμη και της τάξης του 30%.

• Μείωση του ΑΕΠ το δεύτερο τρίμηνο του έτους κατά 3,7%, όταν το πρώτο είχε πάλι μειωθεί κατά 2,3%.

• Ελεύθερη πτώση των ακαθάριστων επενδύσεων πάγιου κεφαλαίου κατά 18,6% το δεύτερο τρίμηνο του έτους, σε ετήσια βάση.

• Μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας τον Ιούνιο, σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο, από όποια σκοπιά και να την εξετάσει κανείς: Με βάση τις άδειες κατά 13%, την επιφάνεια κατά 32% και τον όγκο κατά 29%.

• Μείωση της βιομηχανικής παραγωγής τον Ιούνιο κατά 8,6% σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μήνα του προηγούμενου έτους και για το επτάμηνο Ιανουαρίου – Ιουλίου κατά 6,3%, όταν και πέρυσι το ίδιο επτάμηνο η μείωση είχε ξεπεράσει το 10%.

• Επιδημία λουκέτων σε μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις που έχει πλήξει το 10% των καταστημάτων στην Αθήνα και το 15% στη Θεσσαλονίκη.

• Εκτίναξη του πληθωρισμού τον Αύγουστο στο 5,5%, από 0,9% που ήταν πέρυσι, λόγω των πρόσφατων φόρων.

• Τέλος, το χειρότερο όλων, εκτίναξη της ανεργίας τον Ιούνιο στο 11,6%, που θίγει πλέον 582.000 άτομα, 155.000 περισσότερους από πέρυσι τον ίδιο μήνα.

Τα παραπάνω αντιπροσωπευτικά μεγέθη αποτυπώνουν την ζοφερή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2010. Τι πιο φυσιολογικό επομένως από την συρρίκνωση των δημοσίων εσόδων; Από πού να εισρεύσουν έσοδα στον δημόσιο κορβανά όταν η αγορά βιώνει… πολικές θερμοκρασίες και ακόμη όσοι μπορούν να ξοδέψουν ανησυχούν για τις χειρότερες μέρες, που ξέρουν ότι είναι μπροστά μας και όχι πίσω, αφήνοντας τις αγορές τους για το μέλλον. Φυσιολογική κι αναμενόμενη επομένως η απόκλιση που καταγράφηκε στους στόχους των δημοσίων εσόδων για το πρώτο οκτάμηνο του έτους, όταν το έλλειμμα μειώθηκε κατά 32%, ενώ το μνημόνιο προέβλεπε μείωση κατά 39%. Με βάση τα στοιχεία που έδωσε το ίδιο το υπουργείο Οικονομικών στη δημοσιότητα στις 10 Σεπτέμβρη και αφορούσαν την εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού, ήταν η πρώτη φορά που ο στόχος μείωσης του ελλείμματος έμεινε στα χαρτιά. Γεγονός που είναι πολύ πιθανό να σηματοδοτεί την απαρχή μιας αποκλίνουσας πορείας μεταξύ προβλέψεων και υλοποιήσεων, που θα φέρνει το ένα αντιλαϊκό μέτρο μετά το άλλο.

Εικονική – κυβερνητική – πραγματικότητα 

Η κυβέρνηση από τη μεριά της δηλώνει αισιόδοξη, συσκοτίζοντας την πραγματικότητα. Δια στόματος πρωθυπουργού επιδιώκει να δημιουργήσει μια τεχνητή αισιοδοξία προβάλλοντας το γεγονός ότι μειώθηκε το έλλειμμα. Μα αν είναι δυνατόν μετά από τόσα βάρβαρα μέτρα και μια άτυπη στάση πληρωμών που έχει επιβάλει το δημόσιο αρνούμενο να πληρώσει ακόμη και τους προμηθευτές του να μη μειωνόταν το έλλειμμα! Το ερώτημα είναι κατά πόσο τα μέτρα που ελήφθησαν επ’ αφορμή την εκτίναξη των επιτοκίων δανεισμού πρόκειται να διορθώσουν τις δημοσιονομικές ανισορροπίες. Και η απάντηση είναι ξανά… όχι! Προς επίρρωση η εκτίναξη των σπρεντ, δηλαδή της διαφοράς των επιτοκίων με τα οποία δανείζεται το ελληνικό δημόσιο σε σύγκριση με τα αντίστοιχα γερμανικά επιτόκια, κατά τα μέσα Σεπτέμβρη στο ύψος που είχαν φθάσει τον Μάη, λίγο πριν ανακοινωθεί η προσφυγή στον μηχανισμό ΔΝΤ – ΕΕ και επίσημα. Γιατί ανεπίσημα, με βάση μια αναπάντεχη ομολογία του υφυπουργού Οικονομικών Φιλ. Σαχινίδη η απόφαση στη κυβέρνηση για προσφυγή στο ΔΝΤ είχε ληφθεί αμέσως μετά τις εκλογές. Όλα τα υπόλοιπα που μεσολάβησαν μέχρι τις υποτιθέμενα δραματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού στο Καστελόριζο, από ταξίδια στο εξωτερικό μέχρι την καθημερινή κινδυνολογία από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, δεν αποσκοπούσαν πουθενά αλλού πέρα από την προετοιμασία της κοινής γνώμης. Τον Σεπτέμβρη δηλαδή κι αφού είχαν καρατομηθεί κοινωνικές κατακτήσεις και δικαιώματα αιώνων κι αφού είχε προσημειωθεί το ίδιο το μέλλον της χώρας στους ξένους πιστωτές φθάσαμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε: με τα σπρεντ να πλησιάζουν τις 1.000 μονάδες βάσης. Για την ακρίβεια να φθάνουν τις 957 μονάδες όταν στις 7 Μαΐου είχαν φθάσει τις 976. Αυτή τη φορά όμως επικράτησε ένοχη σιγή ιχθύος. Αφού ο στόχος, να οδηγηθεί δηλαδή η Ελλάδα στο χειρουργικό θάλαμο, είχε επιτευχθεί…

Οι ρίζες του δημοσιονομικού χρέους

Η ηχηρή ανεπάρκεια του μνημονίου να επιλύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, που κανείς δεν αμφιβάλει ότι υφίσταται και προσλαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις, δεν αποδεικνύεται μόνο από τα μέχρι τώρα επιτεύγματα του, αλλά και από μια πρώτη ματιά που μπορούμε να ρίξουμε στις βαθύτερες αιτίες του δημοσιονομικού προβλήματος της Ελλάδας.

Επί της ουσίας, το δημόσιο χρέος προσλαμβάνει τις σημερινές λίγο πολύ διαστάσεις του τη δεκαετία του ’80. Ενδεικτικά από 27% που ήταν το δημόσιο χρέος το 1981, το 1993 έφθασε το 98%. Είναι η χρονική περίοδος που για πρώτη φορά δημιουργείται στην Ελλάδα ένα υποτυπώδες κράτος πρόνοιας και το δημόσιο αρχίζει να καταβάλλει το κόστος μιας σχετικά αξιοπρεπούς υγειονομικής περίθαλψης και ασφάλειας, την οποία οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι απολάμβαναν από τη δεκαετία του ’50 ακόμη. Όσο δηλαδή το κράτος στην Ελλάδα λειτουργούσε υπό συνθήκες πρώιμου βιομηχανικού καπιταλισμού, χωρίς κοινωνικές παροχές, υφίστατο δημοσιονομική ισορροπία. Το πρόβλημα ωστόσο δεν ήταν στις δαπάνες, αλλά στα έσοδα. Δηλαδή, ο αναγκαίος εκσυγχρονισμός της δεκαετίας του ’80, που επέλυσε συσσωρευμένες και αναχρονιστικές αδικίες δεκαετιών, δεν ακολουθήθηκε από μια γενναία αύξηση των φορολογικών εσόδων, όπως συνέβη σε όλη την υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη. Οι ρίζες επομένως του ελληνικού δημοσιονομικού προβλήματος βρίσκονται σε μια ανακολουθία μεταξύ των προοδευτικών φιλολαϊκών μεταρρυθμίσεων της δεκαετίας του ’80 και της διατήρησης ενός φορολογικού πλαισίου εντελώς ξεπερασμένου και δομικά ανεπαρκούς να ανταποκριθεί στις νέες ανώτερες χρηματοδοτικές ανάγκες. Η υστέρηση των φορολογικών εσόδων, ως αποτέλεσμα κατά κύριο λόγο της χαμηλής φορολογίας των νομικών προσώπων (και δευτερευόντως των μεσαίων εισοδημάτων και των ελεύθερων επαγγελματιών) αποτελεί τη βασική αιτία του διόγκωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος και δημόσιου χρέους. Διακρίνεται δε πεντακάθαρα ακόμη και τώρα αν δούμε τους προκλητικά χαμηλούς συντελεστές φορολόγησης κερδών που υπάρχουν στην Ελλάδα σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη, με βάση στοιχεία του ΟΟΣΑ[1]. Έτσι ενώ στην Ελλάδα ο συντελεστής φορολογίας κερδών ήταν το 2009 στο 25% σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης ήταν υψηλότερος. Ειδικότερα, Ολλανδία: 25,5%, Φινλανδία: 26%, Σουηδία: 26,3%, Πορτογαλία: 26,5%, Ιταλία: 27,5%, Αγγλία: 28%, Ισπανία: 30%, Γερμανία: 30,2%, Βέλγιο: 34% και Γαλλία 34,4%.

Το καθεστώς φορολογικής ασυλίας για τα νομικά πρόσωπα γίνεται πιο προκλητικό αν λάβουμε υπ’ όψη μας μια σειρά ακόμη παράγοντες: Πρώτο, ότι ο παραπάνω είναι ο φορολογικός συντελεστής που υπάρχει στα χαρτιά. Στην πράξη οι ανώνυμες πληρώνουν πολύ λιγότερους φόρους καθώς στη συνέχεια υπολογίζονται μια σειρά από φοροαπαλλαγές (όπως για παράδειγμα από τους αναπτυξιακούς νόμους) οι οποίες μειώνουν σημαντικά το φόρο που αποδίδεται. Δεύτερο, τράπεζες, πλοιοκτησία και εκκλησία (που αποτελούν τις τρεις μεγαλύτερες… βιομηχανίες στην Ελλάδα) δεν πληρώνουν ούτε καν αυτή τη φορολογία. Το φορολογικό δίκαιο χαρακτηριστικά των ναυτιλιακών εταιρειών αποτελείται από 60 σχεδόν φοροαπαλλαγές. Αυτό μάλιστα ισχύει όχι μόνο για την υπερπόντια ναυτιλία, για την οποία υπάρχει το επιχείρημα ότι μια υψηλή φορολογία μπορεί να την οδηγήσει στην αναζήτηση σημαίας ευκαιρίας, αλλά και στην ακτοπλοΐα. Τρίτο, ακόμη κι αυτός ο ονομαστικός φορολογικός συντελεστής του 25% μειώθηκε παραπέρα με βάση τις πρωθυπουργικές ανακοινώσεις στη Θεσσαλονίκη, πέφτοντας στο 20%. Το επιχείρημα της κυβέρνησης ήταν πως αυτή η «διευκόλυνση» αφορά τα μη διανεμόμενα κέρδη που επανεπενδύονται στην επιχείρηση. Έχει δηλαδή αναπτυξιακό περιεχόμενο. Όταν όμως όλοι ξέρουν πώς συντάσσονται οι ισολογισμοί και οι λογιστικές καταστάσεις, με χίλια δύο δηλαδή κατά συνθήκη ψεύδη, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν είναι ένα μέσο ακόμη ευνοϊκότερης φορολόγησης των επιχειρήσεων και αύξησης των κερδών; Το τέταρτο και τελευταίο στοιχείο που δείχνει την κοινωνική αδικία της φορολογίας στην Ελλάδα σχετίζεται με τους πολύ υψηλούς έμμεσους φόρους, τις συνεχείς αυξήσεις του ΦΠΑ όλη αυτή τη χρονιά και των Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης στον καπνό, τα καύσιμα και τα τσιγάρα που αποτελείωσαν το ήδη κουτσουρεμένο λαϊκό εισόδημα, αυξάνοντας ταυτόχρονα τα κίνητρα της φοροδιαφυγής τόσο για του καταναλωτές όσο και για τους εμπόρους. Αναγνωρίζοντας λοιπόν ως το φορολογικό, την κατ’ εξοχήν αιτία του δημοσιονομικού προβλήματος στην Ελλάδα, το μνημόνιο δεν έκανε το παραμικρό και το ΔΝΤ επιβεβαίωσε τη φήμη του ως… πυρομανής πυροσβέστης καθώς με την μείωση των φόρων για τις ΑΕ όξυνε και δεν επέλυσε το πρόβλημα. Όσο για το φοροκυνηγητό που έχει εξαπολύσει το ΣΔΟΕ, ας μην κοροϊδευόμαστε. Τα δισ. που λείπουν δεν πρόκειται να έρθουν από τα πρόστιμα όσο οι φορολογικοί συντελεστές είναι στο ναδίρ και το εισόδημα συρρικνώνεται.

Παραγωγικός ακρωτηριασμός μέσω ευρωζώνης 

Η δεκαετία του ’80 ωστόσο δεν σημαδεύτηκε μόνο από την δημιουργία ενός υποτυπώδους και ελλειμματικού, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, κράτους πρόνοιας. Εξ ίσου έντονα σημαδεύτηκε και από την οργανική ενσωμάτωση της Ελλάδας στην παγκόσμια αγορά, μέσω της ένταξης στην ΕΟΚ. Οι αλήστου μνήμης διαφημίσεις με γενικό μότο «ο επιμένων ελληνικά» δεν κατάφεραν να εμποδίσουν την άλωση του εμπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας και την συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγής σε βαθμό εξαφανίσεως. Όλη τη δεκαετία του ’80 κι όσο καταργούνταν σταδιακά οι εμπορικοί φραγμοί χάθηκαν περισσότερες από 100.000 θέσεις εργασίας από την μεταποίηση. Η κορύφωση έρχεται το 2001 με την εισαγωγή του ευρώ, όταν η Ελλάδα μαζί με σειρά άλλες χώρες χάνουν τη δυνατότητα ανταγωνιστικής υποτίμησης του εθνικού τους νομίσματος που μέχρι τότε μπορούσε να καθιστά με τεχνητό τρόπο ακριβά τα εισαγόμενα προϊόντα στα ελληνικά ράφια και σχετικά φθηνά τα ελληνικά εξαγόμενα προϊόντα στις διεθνείς αγορές. Τα δεινά για την εγχώρια παραγωγή γίνονται ακόμη μεγαλύτερα εξ αιτίας της συναλλαγματικής ισοτιμίας που επιβλήθηκε από το Βερολίνο και έγινε δεκτή χωρίς την παραμικρή αντίδραση από την Αθήνα. Μια ισοτιμία που δεν είχε καμία σχέση με την ισοτιμία της δραχμής όπως ήταν διαμορφωμένη εκείνη την περίοδο. Επιβλήθηκε δε με μοναδικό κριτήριο την διευκόλυνση των γερμανικών εξαγωγών. Αξίζει, χάρη της ιστορίας, να αναφέρουμε ότι η ιταλική κυβέρνηση την ίδια περίοδο αντίθετα με την κυβέρνηση του Κ. Σημίτη έδωσε σκληρή μάχη με τους Γερμανούς για να επιβληθεί μια ισοτιμία ένταξης της ιταλικής λιρέτας στο κοινό νόμισμα που δε θα σηματοδοτούσε το τέλος της ιταλικής παραγωγής.

Η γερμανική οικονομική μηχανή μετατράπηκε σε πάντσερ που ισοπέδωσε ξανά όλη την Ευρώπη επί Σρέντερ, όταν εισάγεται η Ατζέντα 2010, βάση της οποίας το αξιοζήλευτο κράτος πρόνοιας της Γερμανίας, σημείο αναφοράς για όλο τον κόσμο, αποσαρθρώνεται. Τότε ξεκινάει ένας αγώνας δρόμου προς τα κάτω, με τη συμπίεση του εργατικού κόστους των Γερμανών να μετατρέπεται σε πολιορκητικό κριό που ισοπεδώνει τα εμπορικά ισοζύγια, όλων των νοτιοευρωπαϊκών χωρών[2]. Τα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας για την εξέλιξη του εργατικού κόστους επιβεβαιώνουν ότι ο κρυφός άσσος της γερμανικής υπεροχής βρίσκεται στην σταδιακή υποβάθμιση των υψηλών παροχών που χαρακτήριζαν την γερμανική αγορά εργασίας. Ενδεικτικά και με βάση δημοσίευμα της εφημερίδας The Wall Street Journal Europe[3] από το 2000 μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2010 το εργατικό κόστος στη Γερμανία αυξήθηκε κατά 18,9% όταν σε όλες τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ κατέγραψε πολύ μεγαλύτερες αυξήσεις. Συγκεκριμένα στην Πορτογαλία αυξήθηκε κατά 29,7%, στη Γαλλία κατά 33,1%, στην Ολλανδία κατά 37,3%, στην Αγγλία κατά 47,4% και στην Ισπανία κατά 50,5%. Στη δε ευρωζώνη κατά μέσο όρο αυξήθηκε κατά 30,3%.

Ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός ότι οι ανισότητες που παράγει η ευρωζώνη δεν αναγνωρίζονται μόνο από εναλλακτικές ερμηνείες, αλλά και από τις πλέον ορθόδοξες, όπως για παράδειγμα από τον κορυφαίο αναλυτή των Financial Times, τον Μάρτιν Γουλφ. Ιδού πως παρουσίαζε την ευρωζώνη σε μια εξαιρετικού βάθους ανάλυσή του στις 8 Σεπτέμβρη[4]: «Από το 2000 έως το 2008 στην εξωτερική ζήτηση οφείλονται τα δύο τρίτα της αύξησης της συνολικής ζήτησης της γερμανικής παραγωγής. Η Γερμανία χρειάζεται σίγουρες αγορές και μια ανταγωνιστική συναλλαγματική ισοτιμία. Η ευρωζώνη της τα έφερε και τα δύο σε ασυνήθιστο βαθμό: η κρίση στην περιφέρεια οδήγησε προς τα κάτω την ισοτιμία του ευρώ και πολλοί από τους εταίρους της Γερμανίας στην ευρωζώνη (που απορροφούν τα δύο πέμπτα των εξαγωγών της, εννιά φορές όσα η Κίνα) είναι μη ανταγωνιστικοί, ύστερα από μια δεκαετία ανερχόμενου σχετικού κόστους. Ακόμη πιο σημαντικό είναι να φανταστούμε τι θα είχε συμβεί αν δεν υπήρχε το ευρώ. Η συναλλαγματική ισοτιμία του γερμανικού μάρκου θα είχε εκτιναχθεί καθώς οι νομισματικές κρίσεις θα έπλητταν την ευρωπαϊκή οικονομία, όπως συνέβη τη δεκαετία του ’90. Στην περιφέρεια της Ευρώπης οι υποτιμήσεις των νομισμάτων θα ήταν τόσο μεγάλες όσο της βρετανικής στερλίνας, αν όχι μεγαλύτερες. Η απουσία τέτοιων αναταραχών έχει ενισχύσει σε μεγάλο βαθμό τις προοπτικές της γερμανικής ανάκαμψης. Η δημιουργία της ευρωζώνης δεν ήταν, μόνο γι’ αυτόν το λόγο, χάρη της Γερμανίας στους εταίρους της, αλλά το αντίθετο. Ήταν ένα μεγάλο οικονομικό (για να μην αναφέρουμε και πολιτικό) κέρδος για την Γερμανία. Οι γερμανοί βιομήχανοι είναι ξεκάθαροι επ’ αυτού, όπως και η κυβέρνηση».

Κατά συνέπεια η δεύτερη αιτία πίσω από την εκτίναξη των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και την κρίση χρέους που ξέσπασε στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου βρίσκεται στην συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Το κοινό νόμισμα για την Ελλάδα αποδείχθηκε η χαριστική βολή σε μια ούτως ή άλλως δομικά προβληματική παραγωγική υποδομή. Για πολλά χρόνια μάλιστα, όσο δηλαδή διαρκούσαν οι γενναιόδωρες κοινοτικές χρηματοδοτήσεις στη γεωργία, την εκπαίδευση και τις υποδομές, η ΕΕ μπορούσε να κρύβει το εχθρικό της περιεχόμενο και τις μη αντιστρεπτού χαρακτήρα ζημιές που προκαλούσε στην παραγωγική υποδομή. Οι επιδοτήσεις, με την παροιμιώδη μάλιστα διαφθορά που συνοδεύονταν, αποτέλεσαν το αναισθητικό που επέτρεψε και έκανε ανεκτό τον παραγωγικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας. Ελλείψει όμως και των επιδοτήσεων ο αποκρουστικός της χαρακτήρας δεν κρύβεται. Σε αυτό το πλαίσιο, και ενώ είναι θέμα χρόνου η υιοθέτηση από τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης μιας σειράς ποινών για όποιες χώρες παραβιάζουν τους κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας, δεν είναι καθόλου τυχαία η αποδοκιμασία των ευρωπαίων πολιτών απέναντι στην ΕΕ όπως καταγράφηκε από το εαρινό ευρωβαρόμετρο τα ευρήματα του οποίου είδαν το φως της δημοσιότητας στο τέλος του Αυγούστου. Βάση των μετρήσεών του για πρώτη φορά αυτοί που δεν εμπιστεύονται την ΕΕ είναι περισσότεροι απ’ όσους την εμπιστεύονται. Συγκεκριμένα το 47% των Ευρωπαίων και το 56% των Ελλήνων δηλώνουν πως δεν την εμπιστεύονται και μόνο το 42% των Ευρωπαίων και των Ελλήνων δηλώνουν πως την εμπιστεύονται. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως καθοριστικό ρόλο σε αυτή την μεταστροφή της γνώμης τους έπαιξε η στάση που τήρησε η ΕΕ απέναντι στην κρίση.

Φαύλος κύκλος

Πέρα από την ανεπαρκή φορολογία και τη συμμετοχή στην ευρωζώνη μια τρίτη σημαντικότατη αιτία που ερμηνεύει το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας σχετίζεται με το ίδιο το χρέος. Δηλαδή τα τεράστια ποσά που δίνονται κάθε χρόνο επί σειρά ετών για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους αποτελούν την μεγαλύτερη αιμορραγία για τα δημόσια οικονομικά, επαρκή λόγο για να γονατίσει και ο πιο ρωμαλέος προϋπολογισμός, όχι αυτός της Ελλάδας. Αρκούν ορισμένες συγκρίσεις που δείχνουν ότι η Ελλάδα απλώς… αδυνατεί να συνεχίσει να εξυπηρετεί το δημόσιο χρέος.

Δαπάνες εξυπηρέτησης χρέους κεντρικής κυβέρνησης, σε εκ. ευρώ
Έτος	Χρεολύσια	Τόκοι	Παράλληλες δαπάνες	Σύνολο
1991	2.703	4.203	46	6.952
1992	6.406	4.123	71	10.600
1993	4.707	6.228	135	11.070
1994	7.162	8.990	190	16.342
1995	7.907	9.098	307	17.312
1996	10.263	9.641	339	20.243
1997	10.145	8.809	308	19.262
1998	9.682	9.018	170	18.870
1999	9.251	9.290	101	18.642
2000	13.131	9.499	58	22.688
2001	11.618	9.289	39	20.946
2002	20.280	8.535	59	28.874
2003	20.763	9.208	70	30.041
2004	18.444	9.283	72	27.799
2005	20.379	9.616	71	30.066
2006	16.589	9.441	56	26.086
2007	22.195	9.657	71	31.923
2008	26.246	11.134	72	37.452
2009	29.000	12.195	145	41.340
2010	19.510	12.950	0	32.460
ΣΥΝΟΛΟ	286.381	180.207	2380	468.968
Πηγή: Υπουργείο Οικονομικών, Κρατικός προϋπολογισμός 2010, Εισηγητική έκθεση

Από τον πίνακα που παραθέτουμε φαίνεται ότι τα χρήματα που έχουμε πληρώσει στους δανειστές τα τελευταία 20 χρόνια (469 δισ. ευρώ) αντιστοιχούν σχεδόν στο 150% του δημόσιου χρέους όπως διαμορφώθηκε στο δεύτερο τρίμηνο του 2010 (317 δισ. ευρώ)! Με βάση την ίδια πηγή, τον κρατικό προϋπολογισμό, οι δαπάνες για τόκους που ανέρχονται σε 12,95 δισ. ευρώ απορροφούν σχεδόν το 50% των άμεσων φόρων (23,8 δισ.), είναι διπλάσιες των χρημάτων που θα δίνονταν για συντάξεις (6,4 δισ.) και αγγίζουν το 5,3% του ΑΕΠ. Το μερίδιό τους μάλιστα στο ΑΕΠ χρόνο με το χρόνο  αυξάνει. Από 4,3% που ήταν το 2007, έφθασαν 4,7% το 2008 και το 5,1% το 2009.

Φαίνεται επομένως πως η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε ένα φαύλο κύκλο όπου η εξυπηρέτηση των δανειακών της υποχρεώσεων όχι απλώς απαγορεύει την άσκηση αναδιανεμητικής πολιτικής, την αύξηση δηλαδή των συντάξεων, αλλά ακόμη χειρότερα δυναμιτίζει τα ίδια τα θεμέλια της οικονομίας. Το μνημόνιο που υπογράφτηκε οξύνει αυτή την αντίθεση καθώς ως άμεσο στόχο του έχει την διάσωση των ξένων τραπεζών που έχουν επενδύσει σε ελληνικά ομόλογα. Το ζητούμενο από την εφαρμογή του είναι να δοθεί χρόνος και ρευστό έτσι ώστε οι μεγάλες τράπεζες της δυτικής Ευρώπης που αγόραζαν μανιωδώς ελληνικά ομόλογα λόγω των πολύ υψηλών αποδόσεών τους ακόμη και την άνοιξη του 2010, αφού δηλαδή ο υπουργός Οικονομικών είχε κατά ανεπίτρεπτο τρόπο παρομοιάσει την Ελλάδα με Τιτανικό, να μπορέσουν να τα ξεφορτωθούν. Και από κει και πέρα γαία πυρί μειχθήτω…

Οι αλλαγές ωστόσο που θα έχουν συντελεστεί θα στρέψουν το ρολόι του χρόνου πολλές δεκαετίες πίσω. Για παράδειγμα, η σχεδιαζόμενη πώληση της Αγροτικής Τράπεζας θα προκαλέσει τεράστιο κοινωνικό ζήτημα στην ελληνική επαρχία. Η παρακμή της γεωργίας τις δύο τελευταίες δεκαετίες, λόγω της ΚΑΠ, έχει οδηγήσει να καταπέσουν πολλές εγγυήσεις από δάνεια που έχει χορηγήσει σε αγρότες η ΑΤΕ με αποτέλεσμα οποιαδήποτε στιγμή να μπορεί να θέσει υπό την κυριότητά της χιλιάδες στρέμματα γης. Σήμερα παρότι έχει τυπικά αυτό το δικαίωμα δεν το ασκεί για προφανείς, κοινωνικούς στο περιεχόμενό της λόγους. Αν όμως η Αγροτική Τράπεζα εξαγορασθεί από μια γερμανική είτε άμεσα είτε σταδιακά (αφού πρώτα δηλαδή εξαγορασθεί από μια ελληνική η οποία στη συνέχεια θα περάσει στον έλεγχο της γερμανικής) τα δικαιώματα αυτά θα εφαρμοστούν στο ακέραιο. Τότε η ελληνική γη θα περάσει με μαζικό τρόπο στα χέρια μιας τράπεζας, η οποία αν συνδέεται με μια εταιρεία παραγωγικής γενετικά τροποποιημένων τροφίμων όπως είναι για παράδειγμα η BΑSF θα μετατρέψει την ελληνική ύπαιθρο σε ένα απέραντο γενετικό και χημικό εργαστήρι. Ο κίνδυνος δεν είναι τόσο μακρινός όσο φαίνεται, από πρώτη ματιά.

Η εκτίμηση ότι οι τράπεζες είναι οι μεγάλοι ωφελημένοι των 110 δισ. ευρώ που διατέθηκαν στην Ελλάδα διατυπώθηκε με τον πιο ωμό τρόπο στις 12 Αυγούστου από τους γερμανικούς Financial Times που χαρακτήριζαν τον έλληνα πρωθυπουργό ως «τον άνθρωπό τους στην Αθήνα»! Η ίδια εφημερίδα μάλιστα υποστήριζε ότι «σε σύγκριση με την τωρινή θεραπεία λιτότητας, η κρατική αθέτηση πληρωμών θα ήταν ο πιο άνετος δρόμος για τους Έλληνες. Σχεδόν το 80% των δανείων έρχονται από το εξωτερικό. Έτσι, σε περίπτωση αναδιάρθρωσης του χρέους, οι ίδιοι Έλληνες θα τη γλίτωναν συγκριτικά ανενόχλητοι»!

Λύση η επαναδιαπραγμάτευση;

Οι γερμανικοί Financial Times δεν ήταν οι πρώτοι που έθεσαν το θέμα της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους. Μια σειρά οικονομολόγοι που φημίζονται για τον πραγματισμό τους όπως ο Πολ Κρούγκμαν ή ο Νουριέλ Ρουμπινί[5] έθεσαν έγκαιρα το θέμα, ξεκινώντας από τη δυσμενέστατη πορεία της ελληνικής οικονομίας. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Αν με ένα χρέος της τάξης του 115%, όπως ήταν στο τέλος του 2009, οι αγορές – πάντα κατά την ορολογία της κυβέρνησης – μας οδήγησαν στο ΔΝΤ, όταν το δημόσιο χρέος φθάσει το 149% του ΑΕΠ, όπως προβλέπεται στο μνημόνιο για το 2014, πού θα μας οδηγήσουν; Στον Καιάδα, φυσικά! Όποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί! Επιχειρήματα δε όπως ότι τότε θα είμαστε αξιόπιστοι γιατί θα έχουμε υποστεί την «χημειοθεραπεία» κατά τους Financial Times του ΔΝΤ δεν στέκουν στην κριτική. Δανείζει κανείς έναν υπερχρεωμένο με το σκεπτικό ότι είναι συνεπής; Αρκεί επίσης να σκεφτούμε ότι η Αργεντινή (με πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και ένα ζωικό κεφάλαιο που ταΐζει πολλές χώρες του κόσμου) κήρυξε παύση πληρωμών στις 24 Δεκέμβρη 2001 αδυνατώντας να εξυπηρετήσει ένα χρέος της τάξης των 144 δις. δολ.! Σχεδόν το ένα τρίτο του ελληνικού ήταν το χρέος της και παρόλα αυτά η Αργεντινή γονάτισε! Η Ελλάδα πώς θα αντέξει;

Η κυβέρνηση παρόλα αυτά με κάθε αφορμή απορρίπτει κάθε σχετικό ενδεχόμενο. Η στάση πληρωμών «θα ήταν καταστροφική για την οικονομία μας, για την αξιοπιστία μας, για το μέλλον μας», δήλωσε από τη Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός όταν ρωτήθηκε σχετικά.

Πέραν του γεγονότος ότι εκ των πραγμάτων οδεύουμε σε αυτή την κατεύθυνση, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Με βάση την διεθνή εμπειρία υπάρχουν δύο είδη αναδιαπραγμάτευσης του χρέους και αθέτησης πληρωμών[6]. Το πρώτο επιβάλλεται από τους πιστωτές με τους όρους να διαμορφώνονται στη βάση των συμφερόντων των ίδιων των τραπεζών. Τότε πράγματι οι όροι είναι απεχθείς και ισοδυναμούν με μια νέα περίοδο λιτότητας. Από μια σκοπιά ήδη είναι σε εξέλιξη μια σιωπηρή αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και μάλιστα με πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η απόφασή της στις 28 Ιούλη να διευρύνει το «κούρεμα» των ομολόγων που παρακρατά για να δανείσει τις εμπορικές τράπεζες από 17% σε 39% σε ότι αφορά το επίπεδο αξιολόγησης των ελληνικών ομολόγων[7] προετοιμάζει την αγορά για αυτό που όλοι κατά τ’ άλλα απεύχονται… Το δεύτερο είδος αθέτησης πληρωμών είναι αυτό που επιβάλλεται με πρωτοβουλία των ίδιων των κρατών που έχουν πιαστεί στα δόκανα του χρέους. Το παράδειγμα της Αργεντινής και της Ρωσίας που κήρυξαν αθέτηση πληρωμών δείχνει ότι όχι μόνο πολύ γρήγορα ξεπέρασαν το εμπάργκο των αγορών αποκτώντας ξανά πρόσβαση σε δανειακά κεφάλαια, αλλά επίσης και η ορμή που απέκτησαν στη συνέχεια οι ρυθμοί μεγέθυνσής τους δεν είχαν προηγούμενο. Θετικότατα ήταν δηλαδή και όχι καταστρεπτικά τα αποτελέσματα από αυτή την πρωτοβουλία.

Σε ό,τι αφορά επίσης τη νομική θεμελίωση της δυνατότητας παραγραφής μέρους ή όλου του χρέους στο διεθνές δίκαιο έχει κατοχυρωθεί η έννοια του «απεχθούς χρέους» που επιτρέπει την αμφισβήτησή του. Απεχθές χρέος χαρακτηρίζεται το χρέος που συνάφθηκε από ένα καθεστώς το οποίο στερούταν δημοκρατικής νομιμοποίησης, όταν τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν σε δραστηριότητες αντίθετες με τα συμφέροντα του πληθυσμού και ο δανειστής γνώριζε ότι τα χρήματα θα δαπανούνταν με αυτό τον τρόπο. Παράλληλα υπάρχει διεθνής προσπάθεια ώστε να θεμελιωθεί η δυνατότητα παραγραφής όταν ο πληθυσμός μιας χώρας στερείται των θεμελιωδών του δικαιωμάτων για να εξυπηρετηθεί το χρέος. Ό,τι ακριβώς συμβαίνει και στην Ελλάδα που η πρόσβαση στην υγεία και την παιδεία θυσιάζονται στο βωμό του μνημονίου.

Στη βάση όλων των παραπάνω η Πρωτοβουλία Οικονομολόγων και Πανεπιστημιακών (www.nomoneynodebt.gr) που συγκροτήθηκε τον Μάιο του 2010 ενάντια στο ΔΝΤ έθεσε στην προμετωπίδα της το στόχο «παύσης πληρωμής του δημόσιου χρέους και εξόδου από το ευρώ». Παράλληλα ανέδειξε μια σειρά ακόμη από στόχους που συμπληρώνουν και υποστηρίζουν την παύση πληρωμών και την έξοδο από το ευρώ, ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζουν τις… ανεπιθύμητες παρενέργειες. Κατ’ αρχήν κρατικοποίηση των τραπεζών με μοχλό τα μυθικά ποσά που έχει ήδη δώσει το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή οι έλληνες φορολογούμενοι, για να τις σώσουν και φθάνουν τα 78 δισ. Κανένας μάλιστα, από την κυβέρνηση ή τον τραπεζικό χώρο, δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι αυτά τα χρήματα είναι αρκετά για να συντηρηθούν στη ζωή οι τράπεζες. Κανείς δεν εγγυάται δηλαδή ότι σε δύο ή τρεις μήνες το δημόσιο δεν θα ξαναβάλει το χέρι στην τσέπη για να τις ενισχύσει και να αποτρέψει τη χρεοκοπία τους. Το αίτημα επομένως της κρατικοποίησης των τραπεζών δεν είναι αυθαίρετο, ούτε προϊόν ιδεολογικής κατασκευής. Πηγάζει από τον βαθιά προβληματικό χαρακτήρα τους. Είναι δε νόμιμο στον βαθμό που με βάση αξιόπιστους υπολογισμούς όταν η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή απελευθέρωνε το πρώτο πακέτο ενίσχυσης, των 28 δισ. ευρώ, εκείνη τη συγκυρία το ποσό αυτό αρκούσε, με βάση την πολύ χαμηλή κεφαλαιοποίησή τους λόγω πτώσης των τιμών των μετοχών, να τις εξαγοράσει. Ας γίνει επομένως τώρα. Value for money, ας αναφωνήσουμε και εμείς ζητώντας να γίνουν σεβαστά τα χρήματα και οι θυσίες των φορολογουμένων!!!

Δεδομένου ότι η κρατικοποίηση των τραπεζών θα δημιουργήσει ένα κύμα φυγής κεφαλαίων από τις τράπεζες ενώ ταυτόχρονα η υιοθέτηση νέου νομίσματος θα ανοίξει τις ορέξεις κερδοσκοπικών κεφαλαίων να ποντάρουν στην θνησιγένεια του φιλόδοξου αυτού νομισματικού πειράματος κρίνεται επιβεβλημένη η θέσπιση φραγμών στις βραχυπρόθεσμες κερδοσκοπικές κινήσεις κεφαλαίων. Πρόκειται για μέτρο (που συχνά περιγράφεται και ως φόρος Τόμπιν από το όνομα του βραβευμένου με Νόμπελ αμερικάνου οικονομολόγου που πρώτος τον πρότεινε) το οποίο θωρακίζει την πραγματική οικονομία και επιτρέπει στην Πολιτική να λειτουργήσει σχεδιασμένα και μακροχρόνια χωρίς την πίεση των λεγόμενων αγορών.

Ένα επιπλέον μέτρο είναι η εκπόνηση και εφαρμογή μιας σύγχρονης βιομηχανικής πολιτικής που θα επιδιώκει τις διεθνείς συνέργειες (θα είναι εξ ορισμού αντίθετη δηλάδή με κάθε έννοια εθνικής αυτάρκειας) και ως γνώμονα θα έχει την ικανοποίηση των σύγχρονων ανθρώπινων και κοινωνικών αναγκών και την στήριξη της απασχόλησης.

Αναγκαία επίσης είναι η επιβολή διατίμησης στα είδη πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, ενοίκια, δίδακτρα, τροφεία, καύσιμα, καθημερινός ρουχισμός, κ.α.) ώστε να αποτραπεί μια πληθωριστική έκρηξη, καθώς η μετάβαση στο νέο νόμισμα θα δώσει την ευκαιρία για ανατιμήσεις. Κάτι ανάλογο με το κύμα αυξήσεων που γνωρίσαμε κατά την μετάβαση από τη δραχμή στο ευρώ (το οποίο όμως ουδέποτε αποπτυπώθηκε στις επίσημες στατιστικές) και μόλις πρόσφατα με αφορμή τις αυξήσεις στους έμμεσους φόρους. Αποτέλεσμα και των δύο αυτών κυμάτων ανατίμησης ήταν να συρρικνωθεί δραματικά το πραγματικό λαϊκό εισόδημα, προς όφελος των εμπορικών και βιομηχανικών κερδών.

Τέλος, είναι αναγκαία η χορήγηση γενναίων αυξήσεων σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα ανεργίας και επίσης κρατικών χρηματοδοτήσεων σε παιδεία και υγεία. Αυτές οι αυξήσεις και οι χρηματοδοτήσεις, που θα εγγυηθούν την κοινωνική συνοχή και θα καταστήσουν παρελθόν – όσο ακόμη προλαβαίνουμε – φαινόμενα κοινωνικής περιθωριοποίησης και γκετοποίησης στην Αθήνα, θα λειτουργήσουν σαν ατμομηχανές της οικονομικής ανάπτυξης.

Εν κατακλείδι είναι ένα στοιχειώδες πρόγραμμα που εγγυάται την ακύρωση της παράδοσης της Ελλάδας στους δανειστές της, όπως προωθεί το μνημόνιο της ντροπής και μπορεί να σημάνει την έξοδο από το χρόνιο οικονομικό μαρασμό. Η υλοποίησή του δε στερείται εμποδίων και δυσκολιών. Είναι όμως λιγότερο οδυνηρά από αυτά που επιχειρούν να μας επιβάλουν οι γερμανοί τραπεζίτες!

---

[1] Τα μεγέθη αναφέρονται σε πίνακα που συνοδεύει άρθρο του Βασίλη Ράπανου με τίτλο «Παγκοσμιοποίηση και φορολογικός ανταγωνισμός», Βήμα Ιδεών, τεύχος 31, Νοέμβριος 2009.

[2] Ο διχασμός που επέρχεται στην ευρωζώνη λόγω του ανταγωνισμού που πυροδοτεί η Γερμανία περιγράφεται με κάθε θεωρητική επάρκεια στην εργασία «2010 κρίση ευρωζώνης, φτώχεια του δυνατού πτώχευση του αδυνάτου», την οποία συνέταξε ομάδα βρετανών οικονομολόγων με επικεφαλής τον Κώστα Λαπαβίτσα (εκδ. Νόβολι, 2010).

[3] «German workers push for higher pay», Wall Street Journal Europe, 9 Σεπτέμβρη 2010.

[4] «Germans are wrong: the eurozone is good for them», Financial Times, 8 Σεπτέμβρη 2010.

[5] Roubini, N. «Greece’s best option is an orderly default», Financial Times, 28 Ιούνη 2010.

[6] Research on Money and Finance, «The eurozone between austerity and default», Σεπτέμβρης 2010.

[7] «ECB sets “haircuts” on bonds from banks», The Wall Street Journal Europe, 29 Ιούλη 2010.

Νέα Έκδοση: Ο Κόσμος ο Μικρός, ο Μέγας – Αισθητική και Ιδεολογίες του Νέου Ελληνισμού

Συγγραφέας: 

Σπύρος Κουτρούλης

 

Έτος Έκδοσης: 2010, Σελ. 237, Τιμή: 14 ευρώ

 Αισθητική και Ιδεολογίες του Νέου Ελληνισμού

 Εισαγωγή

Εξετάζοντας την πορεία του λαού μας, τις αξίες και τα μέτρα που αυτός διαμόρφωσε, τις ιδεολογίες που τον καθόρισαν, είτε ως «απεικόνιση της πραγματικότητας», είτε ως «ψευδή συνείδηση», αλλά και τις αισθητικές του προτάσεις, καταλήξαμε ότι στη σκέψη του Ν. Χατζηκυριάκου-Γκίκα και της Δόμνας Σαμίου «σημασία στη ζωή έχει να μπορεί από το τίποτα να γίνει το παν», όπως και στον στίχο του Ο. Ελύτη «ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας» συνοψίζονται, με προσφυή και εύστοχο τρόπο, η εξέλιξη, οι αγωνίες και τα πάθη του νεότερου ελληνισμού.

Στις σελίδες που ακολουθούν, δοκιμάζουμε να απαντήσουμε σε ερωτήματα όπως:

Υπάρχει στον ελληνισμό μία αντίληψη διαφορετική από αυτή που συναντούμε αρχικά στη Δύση και κατόπιν σε όλο τον σύγχρονο κόσμο, όπου ο Άνθρωπος και ο Κόσμος, ο Άνθρωπος και η Φύση, είναι δύο μεγέθη διαφορετικά και ανταγωνιστικά;

Η συνεργασία των βαλκανικών λαών για την απελευθέρωση από την οθωμανική κυριαρχία ήταν μια παροδική πολιτική συμμαχία, που επρόκειτο μοιραία να τη διαδεχθεί η διαμάχη των εθνικισμών;

Υπάρχει μια πνευματική ατμόσφαιρα, που μαζί με γεωπολιτικούς παράγοντες ευνοεί τη βαλκανική συνεργασία, ώστε να τη θεωρήσουμε, εντέλει, ως ένα «Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο»;

Ο κοινοτισμός και ο συνεργατισμός, που με διάφορες μορφές αναπτύχθηκαν στην ορθόδοξη Ανατολή (από την Ελλάδα μέχρι τη Ρωσία) αποτελεί μια γεωοικονομική αποκλειστικά αναγκαιότητα ή ευνοήθηκε και από άλλους παράγοντες -όπως είναι η θρησκεία- που κομίζουν με έναν βαθύ, συνεχή, επίμονο και υποδόριο τρόπο, αξίες;

Γιατί η Βαλκανική Συνεργασία ενδιέφερε ανθρώπους που είχαν τόσο διαφορετικές κατά τα άλλα κοσμοθεωρίες, όπως ο Π. Κανελλόπουλος, ο Γ. Κορδάτος και ο Ν. Ζαχαριάδης;

Με τέτοια ερωτήματα ξεκινήσαμε αυτό το νοερό, στοχαστικό ταξίδι, όπου οι προσωπικές αγωνίες και εμπειρίες προσπαθούν να συναντηθούν με τις αντίστοιχες της εθνικής και κοινωνικής μας συλλογικότητας. Είχαμε πλοηγούς κάποιους που, σαν τον Νίτσε, αποθεμελίωσαν τον εργαλειακό ορθολογισμό και τα κλειστά συστήματα σκέψης, αλλά και τον Κ. Καραβίδα, τον Ι. Δραγούμη, τον Γιάννη Ρίτσο, τον Νικηφόρο Βρεττάκο.

Στις σελίδες που ακολουθούν, η θεματολογία μας δεν αποσκοπεί να εξαντλήσει το παλίμψηστο του νεότερου ελληνισμού, ούτε να χαρτογραφήσει εξαντλητικά όλα τα ιδεολογικά ρεύματα ή τις αισθητικές αντιλήψεις που έκαναν εμφανή την παρουσία τους, αλλά να επισημάνουμε ορισμένους ουσιώδεις κατά τεκμήριο όρους του.

Με αυτόν τον τρόπο θεωρούμε ότι η ρωμιοσύνη, ο ελληνισμός, ο «Άη Λαός», ο απροσκύνητος χαρακτήρας του, τα πάθη και οι αντιφάσεις του, απεικονίζονται εξίσου σε ένα ποίημα του Ρίτσου και σε έναν πίνακα του Τσαρούχη με θέμα το ζεϊμπέκικο.

Ο Γ. Θεοτοκάς, ο Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Τζούλιο Καΐμη, ο Μ. Καραγάτσης αποτελούν μέλη της εξαίσιας παρέας που ονομάστηκε «γενιά του ’30». Κινήθηκαν με άνεση ανάμεσα στην τζαζ και το ζεϊμπέκικο, τον Θεόφιλο και τον Ματίς, τον Ντοστογιέφσκι και τον Παπαδιαμάντη, τον Καραγκιόζη και τον Πικάσο, την αρχιτεκτονική του Αιγαίου και τον Λε Κορμπιζιέ, δηλαδή ανάμεσα στα γνήσια και αυθεντικά στοιχεία του νέου ελληνισμού και το άνοιγμα στις πιο προωθημένες αναζητήσεις του «μοντέρνου» κόσμου, όπως ήταν ο σουρεαλισμός. Η μελέτη της σκέψης τους είναι οδηγός και πολύτιμη μαρτυρία.

Ο Ι. Συκουτρής, ο εξαιρετικός φιλόλογος και στοχαστής, που δεν μπόρεσε να ανθέξει στα εμπόδια που του έθεσε η κυρίαρχη θλιβερή πανεπιστημιακή μετριότητα της εποχής του και το πλήρωσε στο τέλος με την ίδια τη ζωή του, μετεώρισε τη σκέψη του ανάμεσα στον πλατωνικό ιδεαλισμό και την «πολυθεΐα των αξιών».

Το ποίημα του Γ. Ρίτσου Αποχαιρετισμός, αποτελεί μια αναφορά στον μαρτυρικό θάνατο του Γρηγόρη Αυξεντίου, αλλά και έναν ύμνο στο «παλικάρι» που, αν και ερωτευμένο με τη ζωή, προτιμά τον αξιοπρεπή, τον αγέρωχο θάνατο, από μια ζωή χωρίς ντροπή, χωρίς σεβασμό.

Ο Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο), ο διεθνιστής επαναστάτης, ο γνήσιος πατριώτης, εναρμονίζει τα αιτήματα της άμεσης δημοκρατίας, του κοινοτισμού και του συνεργατισμού με το Ιερό.

Ο Σ. Ράμφος, ξεκινώντας από μια μαρξιστική νεότητα, όδευσε σε όλα τα πιθανά πνευματικά ρεύματα για να καταλήξει, στα ύστερά του, ενθουσιώδης υμνητής του αμερικανισμού και του δυτικού παραδείγματος. Από αυτή την πλευρά θυμίζει τον Τ. Νέγκρι που από την αυτονομία, τον εργατισμό και μια ριζοσπαστική επανερμηνεία του μαρξισμού, εμφανίζεται στα τελευταία του κείμενα θαυμαστής της Αυτοκρατορίας.

Ο Ν. Δήμου, ένας ευπώλητος συγγραφέας, που επιτίθεται κατά του λεγόμενου νεοελληνικού ανορθολογισμού, εγκλωβίζεται τελικά στις αντιφάσεις της σκέψης του και στις έντεχνες αποσιωπήσεις του. Θαυμαστής του Ελύτη και του Π. Γιαννόπουλου, αποδεικνύεται ότι σε πολλά θεμελιώδη και κρίσιμα θέματα, όπως η πολιτιστική θέση του νεότερου ελληνισμού, έχει παρεμφερείς απόψεις με εκείνους που θεωρεί αντιπάλους του, δηλαδή τους «νεο-ορθόδοξους».

 Η σφριγηλότητα, η πολυμέρεια, η λογική συνέπεια και η ευρύτητα του στοχασμού του Παναγιώτη Κονδύλη, όπως και η ακρίβεια και η τελειότητα της γλώσσας του, αποτελούν μία εξαίρεση και μια ηχηρή αντίθεση στην κυρίαρχη στη χώρα μας σκέψη. Έχοντας αφομοιώσει με κριτικό και γόνιμο τρόπο όλο τον ευρωπαϊκό πολιτισμό (και μάλιστα στην πρωτότυπη μορφή του, αφού γνώριζε άριστα παραπάνω από πέντε ευρωπαϊκές γλώσσες), παρήγαγε, στη σύντομη ζωή του, μίας τέτοιας ποιότητας και έκτασης έργο που στη χώρα μας έχει πολύ λίγο αποτιμηθεί, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι αντικείμενο συνεχούς και προσεκτικής μελέτης. Όση βαθιά πολιτική και θεωρητική σκέψη δεν μπόρεσαν να παράξουν οι διάφοροι πανεπιστημιακοί, που τράφηκαν πλουσιοπάροχα στο πρυτανείο των Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων και τα βαρύγδουπα ιδρύματα διαμόρφωσης της αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής, που χρηματοδοτούνται αφειδώς από το ελληνικό κράτος και από μη κυβερνητικές οργανώσεις του εξωτερικού, τη δημιούργησε ο Π. Κονδύλης, αυτός ο «επαΐων του περιθωρίου», όπως αποκαλούσε τον εαυτό του. Εδώ εξετάζουμε μόνο μια επιμέρους αλλά κρίσιμη πλευρά της σκέψης του: Η Ευρώπη, διατείνεται, θα πρέπει να μετακινηθεί αναγκαστικά, από τον Ευρωαντλαντισμό στην Ευρασία. Όπως και όλο το υπόλοιπο έργο του χαρακτηρίζεται από αξιολογική ουδετερότητα, σαφή διάκριση του Είναι και του Δέοντος, ρεαλισμό, ορθολογική περιγραφή του πραγματικού.

Τέλος, ο Θουκυδίδης είναι ένας τόσο παλιός, αλλά και τόσο σύγχρονος στοχαστής μας. Έδειξε, πολύ νωρίτερα και πολύ πληρέστερα από άλλους μεταγενέστερους στοχαστές, ότι ο άνθρωπος, όσο κι αν περνούν τα χρόνια και αλλάζουν οι εποχές, διατηρεί ως αναλλοίωτη ανθρωπολογική σταθερά την επιθυμία για Ισχύ. Με στόχο την επαύξησή της δημιουργεί συμμαχίες και αντιπαλότητες, φιλίες και εχθρότητες, δηλαδή μετέχει της πολιτικής. Με αυτή την οπτική οι αξίες, οι ιδέες, οι θρησκείες υπάρχουν και παίζουν έναν διόλου ευκαταφρόνητο ρόλο, που όμως δεσμεύεται από άλλες υπέρτερες στοχοθεσίες ώστε:

Για έναν τύραννο ή για μια πολιτεία που ασκεί ηγεμονία τίποτε δεν είναι παράλογο αν είναι συμφέρον, τίποτε δεν είναι οικείο αν δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Ανάλογα με τις περιστάσεις, πρέπει να συμπεριφέρεται σαν φίλος ή σαν εχθρός. Και εκείνο που μας συμφέρει εδώ δεν είναι να βλάψουμε τους φίλους μας, είναι να γίνουν ανίσχυροι οι εχθροί μας, επειδή οι φίλοι μας θα είναι δυνατοί.

 

 

Σπύρος Κουτρούλης

Νέο Ηράκλειο, Μάρτιος 2010

Ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος

Η απόκρουση των στρατευμάτων του Μουσολίνι αποτέλεσε την πρώτη νίκη κατά μιας χώρας του Αξονα

Επιμέλεια: Στεφανος Xελιδονης
Την επαύριο του τορπιλισμού της «Ελλης» η ελληνική κυβέρνηση αποσιώπησε ότι η επίθεση ήταν έργο των Ιταλών. Παρά τα αδιάσειστα στοιχεία και τις υποψίες του λαού για τους ενόχους, η Ελλάδα απέφυγε τη σύρραξη. Ετσι, ο Ιωάννης Μεταξάς κέρδιζε κι άλλον χρόνο προκειμένου να προετοιμάσει τη χώρα του ενάντια σε μια μεγάλη ιταλική εισβολή την οποία ανέμενε από καιρό. Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι επέδωσε στον Μεταξά τελεσίγραφο της ιταλικής κυβέρνησης. Με αυτό, η Ρώμη ζητούσε να επιτραπεί η ελεύθερη διέλευση ιταλικών στρατευμάτων, τα οποία θα κατελάμβαναν απροσδιόριστα «στρατηγικά σημεία» εντός της ελληνικής επικράτειας. Ο Μεταξάς αρνήθηκε, απαντώντας στα γαλλικά: «Alors, c’ est la guerre» («Λοιπόν, έχουμε πόλεμο»). Με το «ΟΧΙ» άρχισε ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος. Οι εντυπωσιακές νίκες των Ελλήνων κατά των Ιταλών θα έφερναν εν καιρώ τους Γερμανούς στην Ελλάδα, οι οποίοι θα έσπευδαν σε βοήθεια των συμμάχων τους που αποτύγχαναν στην επίθεσή τους από την Αλβανία. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η αναγκαστική γερμανική επέμβαση στα Βαλκάνια επηρέασε την έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς καθυστέρησε την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα στην ΕΣΣΔ. Αλλοι ιστορικοί διαφωνούν με αυτήν τη θέση. Το βέβαιο είναι πως η απόκρουση της ιταλικής εισβολής αποτέλεσε την πρώτη νίκη κατά μιας χώρας του Αξονα. Το ηθικό παράδειγμα από το «Επος του ’40» τονιζόταν τότε στους διθυραμβικούς επαίνους για τη μικρή Ελλάδα. Οπως είχε πει και ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Εφεξής δεν θα λέμε ότι οι Ελληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Ελληνες».

Η στροφή του Μεταξά προς τη Μεγάλη Βρετανία
Του Ιακωβου Mιχαηλιδη*
«Δηλαδή θα έπρεπε διά ν’ αποφύγωμεν τον πόλεμον να γίνωμεν εθελονταί δούλοι και να πληρώσωμεν αυτήν την τιμήν με το άπλωμα του δεξιού χεριού της Ελλάδος προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν και του αριστερού από την Βουλγαρίαν. Φυσικά δεν ήτο δύσκολον να προβλέψη κανείς ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν οι Αγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδος». Τα παραπάνω λόγια αποτελούν απόσπασμα από ομιλία του Ιωάννη Μεταξά στους διευθυντές των αθηναϊκών εφημερίδων δύο μόνο ημέρες μετά την κήρυξη του Eλληνοϊταλικού Πολέμου, στις 30 Οκτωβρίου 1940. Η στάση του Μεταξά στη διάρκεια του πολέμου δεν αποτελούσε ευκαιριακή τοποθέτηση, αλλά υπήρξε φυσιολογικό επακόλουθο της συνεπούς διπλωματικής πορείας της χώρας, από τις αρχές κιόλας της δεκαετίας του 1910, να συνεργάζεται με τη Βρετανία που αποτελούσε τη μεγαλύτερη ναυτική δύναμη στον χώρο της Μεσογείου.

Τα σύννεφα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου πύκνωσαν στην Ευρώπη ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1930, όταν μια σειρά από ναζιστικά και φασιστικά καθεστώτα ανέλαβαν τον κυβερνητικό έλεγχο σε χώρες όπως η Γερμανία, η Ιταλία και η Ισπανία. Την ίδια στιγμή στα Βαλκάνια οι ζυμώσεις για τη διαμόρφωση σφαιρών επιρροής άρχισαν να πολλαπλασιάζονται. Η περιοχή άλλωστε αποτελούσε προνομιακό χώρο, όπου τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων τέμνονταν προκαλώντας έτσι αναπόφευκτες εντάσεις, συσπειρώσεις και αντισυσπειρώσεις. Η Ιταλία και η Μεγάλη Βρετανία ήταν οι δύο χώρες που ανταγωνίζονταν για τον έλεγχο της περιοχής και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να προωθήσουν τα ερείσματά τους. Ο ανταγωνισμός αυτός προσείλκυσε αναπόφευκτα πολιτικούς από όλα τα Βαλκάνια, πολλοί από τους οποίους ανέλαβαν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες θέλοντας να εκμεταλλευθούν προς όφελος των ιδίων και των κρατών τους την αντιπαράθεση των ισχυρών. Στο πλαίσιο αυτό, παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ιωάννης Μεταξάς ανέλαβε πρωτοβουλίες, που τελικά ενίσχυσαν τα αγγλικά συμφέροντα στην Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα, κατέφυγε σε αγγλικές τράπεζες για την παροχή δανείων, παρέδωσε τον αποκλειστικό έλεγχο των τηλεπικοινωνιών με το εξωτερικό για δεκαέξι χρόνια σε αγγλικές εταιρείες, ενώ διατήρησε το εργοστάσιο συναρμολόγησης αεροπλάνων υπό βρετανικό έλεγχο. Η εκχώρηση των κρατικών υποδομών στους Βρετανούς διέλυσε, όπως ήταν λογικό, τους ενδοιασμούς του Λονδίνου για τις προθέσεις του Μεταξά. Στα τέλη του 1938 ο Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα βομβάρδιζε την υπηρεσία του με αναφορές εκθειάζοντας το καθεστώς Μεταξά, τη μόνη λύση στο πολιτικό χάος της χώρας, όπως έλεγε.

Η απροκάλυπτη αγγλική υποστήριξη εξώθησε τον Μεταξά σε ακόμη μεγαλύτερη προσχώρηση στη βρετανική συμμαχία. «Αυτό που επιθυμώ», εκμυστηρευόταν στον Βρετανό πρεσβευτή στα τέλη του 1938, «είναι μια συμμαχία με τη Μεγάλη Βρετανία. Και γιατί όχι. Θα πρέπει να δεχτούμε ως δεδομένο ότι σε περίπτωση ευρωπαϊκού πολέμου, το ναυτικό και η αεροπορία της Μεγάλης Βρετανίας θα έχουν απόλυτη ανάγκη των ελληνικών νησιών και λιμανιών… Μια συμμαχία επομένως θα ήταν το φυσικότερο πράγμα, από την άποψη ότι δεν υπάρχει άνδρας ή γυναίκα ή παιδί στην Ελλάδα που να μην είναι ολόψυχα αφοσιωμένοι στη χώρα σας».

Οι προτάσεις Μεταξά οδήγησαν τον Waterlow στην άποψη ότι ο Ελληνας δικτάτορας ήταν πολύ καλύτερος από τους συνηθισμένους πολιτικούς και ότι «αν και γερμανόφιλος, οι σχέσεις μας με τον τωρινό πρόεδρο του Υπουργικού Συμβουλίου υπήρξαν φιλικότερες από τις σχέσεις μας με τους προκατόχους του». Οι επισημάνσεις του πρεσβευτή κλόνισαν τελικά τις επιφυλάξεις του Λονδίνου, παραμερίζοντας και τους τελευταίους δισταγμούς του για τα οφέλη από μια πιθανή συμμαχία με την Ελλάδα. Ετσι τον Απρίλιο του 1939, όταν ο Μουσολίνι κατέλαβε στρατιωτικά την Αλβανία, η Αγγλία και η Γαλλία εγγυήθηκαν επίσημα την ανεξαρτησία της Ελλάδας και της Ρουμανίας σχηματοποιώντας έτσι τα στρατόπεδα που διαμορφώνονταν στην περιοχή. Αν και η παραπάνω εγγύηση δημιουργούσε περισσότερο μια ηθική υποχρέωση και δεν αποτελούσε σαφή δέσμευση από την πλευρά της Βρετανίας κήρυξης πολέμου για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας, έγινε δεκτή με ανακούφιση.

Σύγκλιση βασικής στρατηγικής με αποκλίσεις τακτικής
Από τη στιγμή εκείνη και έπειτα, ενάμιση, δηλαδή, χρόνο πριν από την επίσημη κήρυξη του πολέμου, οι ενέργειες του Μεταξά ήταν όλο και πιο εναρμονισμένες με την πολιτική του Λονδίνου. Ετσι, οι προσπάθειες της Ρώμης να προσεγγίσει την Αθήνα κοινοποιήθηκαν στο Λονδίνο και όπως ήταν φυσικό απορρίφθηκαν. Την ίδια στιγμή το «φλερτ» της Βουλγαρίας με τις δυνάμεις του Αξονα μεγάλωνε την ανασφάλεια της Αθήνας για την τύχη της Μακεδονίας και της Θράκης και την εξωθούσε στην αγκαλιά της Βρετανίας. Η οριστικοποίηση της ελληνοβρετανικής συνεργασίας επικυρώθηκε με την υπογραφή διμερούς εμπορικής συμφωνίας τον Ιανουάριο του 1940, που προέβλεπε περικοπή των ελληνικών εξαγωγών προς τη Γερμανία. Η Ελλάδα είχε καταστεί δέσμια των βρετανικών οικονομικών συμφερόντων, κάτι που βεβαίως έγινε αντιληπτό τόσο στο Βερολίνο όσο και στη Ρώμη. Ως εκ τούτου, το καθεστώς ουδετερότητας είχε πια τυπική μόνο σημασία, αφού κατ’ ουσίαν η Αθήνα είχε ήδη με τις ενέργειές της επιλέξει τελεσίδικα το στρατόπεδο του Λονδίνου.

Θα πρέπει βεβαίως να επισημανθεί πως η πολιτική της Βρετανίας στα Βαλκάνια απέβλεπε κυρίως στην υπεράσπιση της Τουρκίας και των Στενών, σε αντίθεση με τους Γάλλους που προτιμούσαν την ανάληψη πιο ριζοσπαστικών πρωτοβουλιών, όπως την εγκατάσταση συμμαχικού προγεφυρώματος στη Θεσσαλονίκη. Οσον αφορά την Ελλάδα, η βρετανική θέση συνοψιζόταν πως σε περίπτωση ιταλικής εισβολής, βρετανικές δυνάμεις θα αποβιβάζονταν στην Κρήτη για να βοηθήσουν τους Ελληνες στην απόκρουση της ιταλικής επίθεσης, ενώ ταυτόχρονα ο βρετανικός στόλος στο Αιγαίο θα κινητοποιούνταν για να διασφαλίσει τον έλεγχο των επικοινωνιών στην περιοχή. Η διασφάλιση δηλαδή της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας εξαρτάτο πολύ περισσότερο από την ικανότητα της Βρετανίας να νικήσει την Ιταλία σε έναν διμερή πόλεμο, παρά από τη δυνατότητά της να προσφέρει στρατιωτική βοήθεια στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Οι ελληνικές πρωτοβουλίες δεν έμεναν φυσικά απαρατήρητες από το καθεστώς του Μουσολίνι προκαλώντας τη δυσαρέσκειά του. Από τις αρχές κιόλας του 1940 η ιταλική επιθετικότητα έναντι της χώρας κλιμακώθηκε, αφού η Ρώμη επιθυμούσε να δοκιμάσει τις αντοχές της Αθήνας στις παράλογες αξιώσεις της. Τον Αύγουστο μάλιστα σημειώθηκε συνδυασμένη επίθεση των ιταλικών εφημερίδων εναντίον της Ελλάδας, ενώ ελληνικά πλοία παρενοχλούνταν στο Αιγαίο από την ιταλική διοίκηση της Δωδεκανήσου. Σύμφωνα με πρόσφατες αρχειακές μαρτυρίες από τα ιταλικά αρχεία, ο Μουσολίνι είχε αποφασίσει να κηρύξει τον πόλεμο στην Ελλάδα ήδη από το καλοκαίρι του 1940 με συμβολική κίνηση τον τορπιλισμό της «Ελλης», αλλά υποχρεώθηκε να αναβάλει για μερικούς μήνες τα σχέδιά του έπειτα από συμβουλές των Γερμανών.

Αμέσως μετά τα γεγονότα του Δεκαπενταύγουστου ο Μεταξάς σε μια συγκινησιακά φορτισμένη συνάντησή του με τον Βρετανό πρεσβευτή, του ζήτησε την αμέριστη βρετανική υποστήριξη δηλώνοντάς του κατηγορηματικά ότι είχε αποφασίσει να αντισταθεί σε κάθε επιβουλή του Αξονα εναντίον της Ελλάδας και ότι σε κάθε περίπτωση προτιμούσε την καταστροφή της χώρας του, από την ταπείνωσή της. Η αποφασιστικότητα του Μεταξά προκάλεσε την αντίδραση του ίδιου του Τσόρτσιλ, ο οποίος σε μήνυμά του προς τον Ελληνα δικτάτορα, στις 25 Αυγούστου 1940, εξέφρασε τον θαυμασμό του για τον τρόπο με τον οποίο ο Μεταξάς είχε χειριστεί την κρίση και τον διαβεβαίωνε πως η θαρραλέα στάση των Ελλήνων, υπό την ηγεσία του, είχε κερδίσει τον θαυμασμό του αγγλικού λαού, που έβλεπε στη στάση των Ελλήνων το παράδειγμα των προγόνων τους μπροστά στον περσικό κίνδυνο. Ωστόσο, ο Βρετανός πρωθυπουργός επανέλαβε και πάλι τη γνωστή θέση του Λονδίνου πως σε περίπτωση ελληνοϊταλικής σύρραξης η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να αναμένει βρετανική βοήθεια για την προστασία των ηπειρωτικών περιοχών της, αλλά να προσδοκά μόνο βρετανική αεροπορική επίθεση εναντίον της Ιταλίας καθώς και αποστολή δυνάμεων για την άμυνα της Κρήτης. Παρά τη βρετανική διστακτικότητα, όμως, ο Μεταξάς δεν έδειξε να υπαναχωρεί από τις θέσεις του. «Απόφασίς μου εις αντίστασιν μέχρις εσχάτων» σημείωνε με αποφασιστικότητα στο «Ημερολόγιό» του. Η άρνησή του να αποδεχθεί το ιταλικό τελεσίγραφο τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 ήρθε απλώς να επισφραγίσει τις εκπεφρασμένες πεποιθήσεις του.

* Ο κ. Ιάκωβος Μιχαηλίδης είναι επίκουρος καθηγητής Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ.

Οι λανθασμένες εκτιμήσεις των Ιταλών «πληρώθηκαν» στην κορυφογραμμή της Πίνδου
Στις 15 Οκτωβρίου 1940 στο γραφείο του Μπενίτο Μουσολίνι στη Ρώμη πραγματοποιήθηκε κρίσιμη σύσκεψη, στην οποία ελήφθησαν οι τελικές αποφάσεις για τη διεξαγωγή επιθετικής στρατιωτικής επιχείρησης εναντίον της Ελλάδας. Παρόντες στη σύσκεψη ήταν, εκτός του Ιταλού δικτάτορα, ο υπουργός των Εξωτερικών Γκαλεάτσο Τσιάνο, ο αρχηγός και ο υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού καθώς και οι επικεφαλής των στρατευμάτων που βρίσκονταν στην Αλβανία. Μέσα σε κλίμα έκδηλου ενθουσιασμού ο Ντούτσε ανακοίνωσε την απόφασή του για την κήρυξη πολέμου εναντίον της Ελλάδας, απόφαση που, όπως είπε, είχε ωριμάσει μέσα του «επί πολύ καιρό». Ηταν η ομολογία μιας επιθυμίας που είχε χαραχθεί αρκετούς μήνες νωρίτερα και είχε σε αρχικό στάδιο εκφρασθεί με τον τορπιλισμό της «Ελλης» ανήμερα της Παναγίας, στις 15 Αυγούστου του 1940.

Οι επιθετικές διαθέσεις του Μουσολίνι ενισχύθηκαν από τις διαβεβαιώσεις της στρατιωτικής ηγεσίας πως οι Ιταλοί στρατιώτες ανυπομονούσαν να εμπλακούν στις πολεμικές συγκρούσεις σε αντίθεση με τους Ελληνες, που φαίνονταν απρόθυμοι αλλά και ανέτοιμοι να αντιπαραθέσουν αξιόλογη αντίσταση. Ωστόσο, παρά τις εισηγήσεις των Ιταλών στρατηγών τα δεδομένα παραμονές της ελληνοϊταλικής σύγκρουσης φαίνεται ότι ήταν αρκετά διαφορετικά. Η Ελλάδα όχι μόνο δεν ήταν απροετοίμαστη αλλά είχε φροντίσει ήδη, έστω και καθυστερημένα, από τον Απρίλιο του 1939, όταν η Ιταλία κατέλαβε την Αλβανία, να αναθεωρήσει το αμυντικό της δόγμα που έως τότε βασιζόταν κυρίως στα οχυρωματικά έργα κατά μήκος των βορείων συνόρων της και να προετοιμασθεί για το ενδεχόμενο χερσαίας επίθεσης από την πλευρά της Ηπείρου. Από την άλλη, οι Ελληνες στρατιώτες μόνο απρόθυμα δεν αντιμετώπισαν την κήρυξη του πολέμου. Τέλος, το φρόνημα των Ιταλών στρατιωτών υπερτονιζόταν δυσανάλογα σε σχέση με τις πραγματικές διαθέσεις τους και τη νομιμοφροσύνη τους απέναντι στο φασιστικό καθεστώς.

Το «μαρτύριο» του πρεσβευτή
Προφανώς τέτοιου είδους αποθαρρυντικές πληροφορίες θα είχαν φθάσει στα αυτιά του Ιταλού πρεσβευτή στην Αθήνα, Εμμανουέλε Γκράτσι, ο οποίος δεν έκρυβε την αγωνία του για τις πρωτοβουλίες των πολιτικών του προϊσταμένων. «Φαντάζομαι ότι στο κελί του θανάτου οι καταδικασμένοι θα περνούν ώρες όχι πολύ διαφορετικές από αυτές που περνώ εγώ τώρα», σημείωνε, λίγο πριν την έναρξη των εχθροπραξιών. Το «μαρτύριο» του Ιταλού πρεσβευτή ολοκληρώθηκε τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου, όταν επέδωσε στον Ελληνα δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά το ιταλικό τελεσίγραφο. «Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα τη μεγαλύτερη απέχθεια για το επάγγελμά μου», εξομολογείται ο Ιταλός διπλωμάτης. Η είδηση της κήρυξης του πολέμου προκάλεσε παλλαϊκές εκδηλώσεις ενθουσιασμού στην Αθήνα. «Σιγά σιγά η Αθήνα παίρνει το ύφος των μεγάλων εθνικών εορτών, κάτι που θυμίζει λ.χ. Τα Εκατόχρονα της Ελληνικής Επανάστασης, αλλά πιο αυθόρμητα και πιο νεανικά. Καιρός θαυμάσιος, καταγάλανος ουρανός. Πλήθη νέων, με στολές της ΕΟΝ ή με πολιτικά, έχουν χυθεί στους κεντρικούς δρόμους, με λάβαρα, σημαίες, δάφνες, μουσικές. Κρατούν εικόνες του βασιλιά, του Μεταξά, του καταδρομικού Ελλη με την επιγραφή: Δεν λησμονούμε. Ο κόσμος συμμετέχει σ’ αυτές τις εκδηλώσεις, χειροκροτεί, ζητωκραυγάζει. Είχα πολλά, πάρα πολλά χρόνια να δω τέτοιο ενθουσιασμό στην Αθήνα. Αισθάνεται κανείς ένα πάθος μες στον αέρα, ένα φανατισμό, μια λεβεντιά. Ξύπνησε το ελληνικό φιλότιμο, είναι κάτι ωραίο. Και μια τέλεια εθνική ενότητα. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αισθάνομαι τέτοιαν ομόνοια να βασιλεύει στον τόπο: Κανείς δεν σκέπτεται αυτή τη στιγμή ότι ο εχθρός είναι δέκα φορές ισχυρότερος, ότι ο θάνατος κρέμεται από πάνω μας μέσα σ’ αυτόν τον λαμπρό ουρανό», περιγράφει εκείνο το πρωινό του Οκτωβρίου ο Γιώργος Θεοτοκάς.

Αλλά και στην κορυφογραμμή της Πίνδου ο ελληνικός στρατός ήταν πιο αποφασισμένος από ποτέ. Εμψυχώνοντας τους άνδρες του ο διοικητής του Αποσπάσματος Πίνδου, Συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Δαβάκης, σε ημερήσια διαταγή του αναφέρθηκε στο δίκαιο του ελληνικού αγώνα επικαλούμενος τα κατορθώματα των προγόνων: «Οι Επαναστάται του ’21 με ξύλα και δρεπάνια αντιμετώπισαν Στρατόν της εποχής επιστημονικώς οπλισμένον χάρις εις το εξυψωμένον ηθικόν των… σήμερον εμείς με οπλισμόν σχεδόν ισάξιον του αντιπάλου θα υστερήσωμεν των προγόνων μας; Με το ανώτερον ηθικόν μας, με το δίκαιον του αγώνος μας, με τη δύναμιν του Θεού, θα εξέλθωμεν νικηφόροι της δοκιμασίας. Η πίστις μετακινεί όρη».

Οι ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις στο μέτωπο (Ηπειρος και Δυτική Μακεδονία) υπερτερούσαν αριθμητικά των αντίστοιχων ελληνικών, χωρίς όμως να υπολογίζονται οι ελληνικές εφεδρείες. Σύμφωνα με το σχέδιο του ιταλικού Γενικού Επιτελείου, θα εκδηλώνονταν δύο κύριες επιθετικές επιχειρήσεις, η πρώτη με στόχο την κατάληψη του Μετσόβου, όπου μάλιστα είχε διατεθεί και η περίφημη μεραρχία των Ιταλών Αλπινιστών «Τζούλια», και η δεύτερη με στόχο την Πρέβεζα για την εξασφάλιση βάσης για το ιταλικό πολεμικό ναυτικό. Αντίθετα, στο μέτωπο της Δυτικής Μακεδονίας το αρχικό ιταλικό σχέδιο ήταν αμυντικό. Ωστόσο, για διάφορους λόγους το ιταλικό επιτελικό σχέδιο δεν μπόρεσε τελικά να υλοποιηθεί.

Οι τρεις φάσεις του πολέμου
Ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος χωρίζεται σε τρεις φάσεις. Στη φάση από τις 28 Οκτωβρίου έως τις 13 Νοεμβρίου 1940, ο ελληνικός στρατός βρέθηκε σε θέση άμυνας και τελικά σταμάτησε την ιταλική προέλαση. Στη συνέχεια, οι Ελληνες στρατιώτες εισήλθαν στο έδαφος της Βορείου Ηπείρου πετυχαίνοντας για περίπου δύο μήνες μεγάλες στρατιωτικές νίκες σε βάρος των Ιταλών. Στην τρίτη φάση του πολέμου από τις 7 Ιανουαρίου έως τις 26 Μαρτίου 1941, αρχικά διακόπηκε η ελληνική αντεπίθεση, ενώ αργότερα εκδηλώθηκε η εαρινή ιταλική επίθεση, χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα. Κορυφαία στιγμή της τρίτης φάσης αποτελεί αναμφίβολα η πολύνεκρη μάχη που δόθηκε γύρω από το «ύψωμα 731».

Τόσο οι Ελληνες όσο και οι Ιταλοί στρατιώτες πολέμησαν με γενναιότητα, τιμώντας τον όρκο που είχαν δώσει προς την πατρίδα τους. Πληθώρα μαρτυριών της εποχής καταγράφουν τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις τους, τις στιγμές μεγαλείου αλλά και τις -όχι σπάνιες- σκηνές αβρότητας μεταξύ τους. Κρίσιμος διαχωριστικός παράγοντας, πάντως, στάθηκε το αίσθημα του δικαίου που τόνωνε το φρόνημα των Ελλήνων στρατιωτών. «Πόσες φορές δεν είδα Ελληνες στρατιώτες να δίνουν τα τελευταία τσιγάρα τους, την περιορισμένη μερίδα του ψωμιού τους σε Ιταλούς που είχαν αιχμαλωτισθεί. Γιατί ο Ελληνας, μολονότι περιέβαλλε με περιφρόνηση τον Ιταλό στρατιώτη, δεν αισθανόταν γι’ αυτόν, ως άνθρωπο, μίσος. Ολο το μίσος τους οι Ελληνες το επεφύλαξαν για τον Μουσολίνι και τον κόμητα Τσιάνο, για τους ανθρώπους που είχαν ρίξει τον ιταλικό στρατό στον πόλεμο. Και αυτό φαινόταν από τα τραγούδια που τραγουδούσαν, ενώ προήλαυναν», επεσήμαινε Αγγλος πολεμικός ανταποκριτής.

Ο βαρύς χειμώνας
Σφοδρός αντίπαλος και για τους δύο αντιμαχόμενους στάθηκε ο βαρύς χειμώνας. Οι πολικές καιρικές συνθήκες με τις συχνές χιονοθύελλες και τη χαμηλή ορατότητα, όπως καταγράφονται στα κινηματογραφικά επίκαιρα της εποχής, ευθύνονται για πλήθος από κρυοπαγήματα που οδήγησαν ακόμη και σε ακρωτηριασμούς. Επέφεραν έτσι πολλές δυσχέρειες στα πεζοπόρα τμήματα, ενώ επέτειναν τις δυσκολίες στον εφοδιασμό των μονάδων με τρόφιμα και πυρομαχικά.

Η παθιασμένη ελληνική αντίσταση και οι απρόσμενες, για πολλούς, επιτυχίες των Ελλήνων στρατιωτών υποχρέωσαν τους Βρετανούς να επανεξετάσουν τη στάση τους απέναντι στη «μάχη της Ελλάδας» και να δηλώσουν ετοιμότητα για προσφορά ουσιαστικότερης βοήθειας. Από την άλλη, οι εξελίξεις στο μέτωπο προκάλεσαν βαθύτατη κρίση στους κόλπους της ιταλικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας οδηγώντας σε παραιτήσεις αλλά και ανακλήσεις Ιταλών στρατηγών από την Αλβανία, γεγονότα που τραυμάτισαν σοβαρά το γόητρο του Ιταλού δικτάτορα. Καθήλωσαν επίσης σημαντικές ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις που υπό άλλες συνθήκες θα είχαν διατεθεί σε άλλα μέτωπα, όπως εκείνο της Βόρειας Αφρικής. Υποχρέωσαν, τέλος, τη Γερμανία του Χίτλερ να επέμβει η ίδια στο ελληνικό μέτωπο προκειμένου να δώσει το αποφασιστικό χτύπημα.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/06/blog-post_6703.html

Η τουρκική ουδετερότητα στον πόλεμο

Mε συνεχείς ελιγμούς προς τις δύο πλευρές η Αγκυρα έμεινε έξω από τη σύρραξη
Επιμέλεια: Στεφανος Xελιδονης
Οταν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα αγωνιζόταν στα πεδία των μαχών κατά των ιταλικών και γερμανικών δυνάμεων, για να πληρώσει στη συνέχεια το βαρύ τίμημα της Κατοχής, η Τουρκία πολεμούσε στο διπλωματικό πεδίο για να διατηρήσει την ουδετερότητά της.

Το ότι το κατόρθωσε οφειλόταν, σε μεγάλο βαθμό, στη στρατηγική της σημασία, η οποία ήταν μεγάλη για όλους. Από τα Στενά θα εδύναντο τόσο τα συμμαχικά σκάφη όσο και αυτά του Αξονα να πλεύσουν προς την ΕΣΣΔ, αλλά και ο σοβιετικός στόλος να βγει από τη Μαύρη Θάλασσα.

Για τη Γερμανία, προσεταιρισμός της Τουρκίας θα σήμαινε πάτημα στη Μέση Ανατολή και πλευρικό χτύπημα στη Βρετανική Αυτοκρατορία. Αντίστοιχα, για τη Βρετανία, αμφισβήτηση της επιρροής της στην ανατολική Μεσόγειο θα μπορούσε να πλήξει τη θέση της στη Μέση Ανατολή, η οποία εγγυάτο, μέσω του Σουέζ, τη συνέχεια της αυτοκρατορικής αρτηρίας προς την Ινδία. Η Τουρκία έπαιξε τα δυνατά αυτά χαρτιά της με τρόπο τέτοιο που στο τέλος κέρδισε χρόνο ουσιαστικά μέχρι τη λήξη της σύρραξης.

Αυτό ήταν και το ζητούμενο για τον Τούρκο πρόεδρο Ισμέτ Ινονού. Και αυτό, μεταξύ άλλων, διότι στη μνήμη του Ινονού αλλά και όλης της άρχουσας τάξης ήταν βαθιά χαραγμένη η ανάμνηση του τρόπου με τον οποίον η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε επιτρέψει να χρησιμοποιηθεί ως γερμανικό εργαλείο στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και των καταστροφών που η επιλογή εκείνη είχε προκαλέσει στη χώρα. Με τις ακροβασίες του -οι οποίες έχουν συχνά χαρακτηριστεί ανήθικες- ο Ινονού πέτυχε για την πατρίδα του να μην επαναληφθεί η τραυματική εμπειρία.

Για την οικονομία και την ασφάλεια
Της Εκαβης Aθανασοπουλου*

Ηδη από το 1938 ήταν προφανές σε όσους παρακολουθούσαν προσεκτικά τις διπλωματικές κινήσεις της Αγκυρας, ότι αυτή επιδίωκε να εκμεταλλευτεί την αντιπαλότητα μεταξύ Βρετανίας και Γερμανίας ώστε να παραμείνει έξω από την επικείμενη σύρραξη, από την οποία δεν είχε κάτι να κερδίσει, αλλά ανέμενε να χάσει πάρα πολλά. Το γεγονός ότι η τουρκική οικονομία εξαρτιόταν στενά από τις εμπορικές σχέσεις με τη Γερμανία είχε παρακινήσει την Αγκυρα να ανοίξει έναν σοβαρό διάλογο με το Λονδίνο από τα τέλη του 1936. Ομως, η βρετανική κυβέρνηση δεν ήταν σε θέση να ικανοποιήσει όλες τις στρατιωτικές και οικονομικές απαιτήσεις της Τουρκίας. Εφόσον λοιπόν η Βρετανία δεν μπορούσε να αντικαταστήσει πλήρως τη Γερμανία ως εμπορικός εταίρος της Τουρκίας, η τουρκική ηγεσία ήταν προσεκτική να μην ψυχράνει τις σχέσεις της με το Βερολίνο.

Ωστόσο, το 1939 η εισβολή της Ιταλίας στην Αλβανία, το ξέσπασμα του πολέμου και το ναζιστικό – σοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης ανάγκασαν την Αγκυρα να επιζητήσει τη συμμαχία της Βρετανίας και της Γαλλίας. Στόχος των Τούρκων ήταν να οικοδομήσουν μέσα από τη συμμαχία μία θέση ισχύος, η οποία θα μπορούσε να ενδυναμώσει την ασφάλεια της χώρας τους σε κάθε ενδεχόμενο. Συγχρόνως, η Αγκυρα επεδίωκε τη σύναψη συμφωνίας με τη Μόσχα ώστε να εξασφαλισθούν τα νώτα της χώρας από πιθανή σοβιετική επίθεση. Ομως μία τέτοια συμφωνία δεν απέβη εφικτή. Τον Οκτώβριο του 1939 η Τουρκία, η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία υπέγραψαν Συνθήκη Αμοιβαίας Βοήθειας και προς στιγμήν φάνηκε ότι η Αγκυρα είχε συμβιβαστεί με την ιδέα συμμετοχής της στον πόλεμο.

Στην πραγματικότητα, ακόμα και τη στιγμή υπογραφής της συνθήκης, ο κύριος φόβος της Αγκυρας ήταν ότι συντασσόμενη με το συμμαχικό στρατόπεδο διέτρεχε τον μεγάλο κίνδυνο μιας σύγκρουσης με τη Σοβιετική Ενωση. Και αυτό επειδή το ναζιστικό – σοβιετικό Σύμφωνο γεννούσε την απειλή γερμανο-σοβιετικής συνεργασίας στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Για τον τότε πρόεδρο της Τουρκίας Ισμέτ Ινονού και τους συνεργάτες του το Σύμφωνο αυτό σηματοδοτούσε την επιστροφή της Ρωσίας στην πολιτική του τσαρικού επεκτατισμού. Κοντολογίς, το ιδανικό για την Αγκυρα ήταν αφενός να οικοδομήσει ένα σύστημα ασφάλειας γύρω από τα βόρεια και μεσογειακά σύνορα της Τουρκίας, το οποίο θα στηριζόταν σε ισοβαρείς σχέσεις με τις Δυτικές δυνάμεις από τη μια και τη Σοβιετική Ενωση από την άλλη. Και αφετέρου να αποφύγει η χώρα την εμπλοκή της στον πόλεμο, εφόσον η ίδια δεν θα γινόταν αντικείμενο επίθεσης. Στα τέλη του 1939 η Αγκυρα αντιμέτωπη με το ανέφικτο μιας τέτοιας ισορροπίας από τη μια, και με τον κίνδυνο συνδυασμένης γερμανο-σοβιετικής επίθεσης από την άλλη, αποφάσισε να διατηρήσει την ουδετερότητά της. Ετσι παρά τη συνθήκη του 1939 η Τουρκία δεν ανέλαβε τις δεσμεύσεις προς τους συμμάχους της (τις οποίες όμως ποτέ δεν αποκήρυξε) παρά μόνο όταν ο πόλεμος είχε ουσιαστικά τελειώσει, δηλαδή το 1945.

Οι βρετανικές διπλωματικές προσπάθειες να οδηγηθεί η Τουρκία στον πόλεμο απέτυχαν σε τρεις περιπτώσεις, το 1940, το 1941 και το 1943. Μετά την κήρυξη του πολέμου από την Ιταλία, τον Ιούνιο του 1940, η Τουρκία όφειλε να εισέλθει στον πόλεμο σύμφωνα με τις υποχρεώσεις που απέρρεαν από τη Συνθήκη του 1939. Η Αγκυρα ωστόσο επέλεξε να παραμείνει αμέτοχη και να παρακολουθεί την εξέλιξη του πολέμου στη Μεσόγειο. Οπως σημείωνε στην ημιεπίσημη εφημερίδα της κυβέρνησης εξέχον στέλεχος της τουρκικής Βουλής, η Τουρκία παρέμενε πιστή στην αγγλο-γαλλική συμμαχία, αλλά όπως ο ίδιος ο Τούρκος βουλευτής ρωτούσε, τι μπορούσαν να κάνουν οι Τούρκοι αφού η γεωγραφική τους θέση δεν ήταν η ίδια με αυτήν των μεγάλων δημοκρατιών; Σύντομα η ήττα της Γαλλίας και η απομόνωση της Βρετανίας ισχυροποίησαν τη θέση της Αγκυρας, η οποία τώρα επιχειρηματολογούσε ότι ήταν ανώφελο να εμπλακεί στον πόλεμο. Στα τέλη του 1940, οι αγγλο-τουρκικές διαπραγματεύσεις για να δοθούν τα Δωδεκάνησα (βρίσκονταν στην κατοχή της Ιταλίας από το 1912) στην Τουρκία δεν κατέληξαν πουθενά και έτσι δεν υπήρξε κίνητρο το οποίο ίσως θα παρακινούσε την Αγκυρα να συμμετάσχει στον πόλεμο.

Στις αρχές του 1941 και εν όψει της επικείμενης γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα, το Λονδίνο ανανέωσε τις προσπάθειές του να εξασφαλίσει τη συμμαχία της Τουρκίας. Αυτή τη φορά η απάντηση της τουρκικής κυβέρνησης ήταν ξεκάθαρη: η Τουρκία θα πολεμούσε μόνο εάν δεχόταν επίθεση.

Διεκδίκησε τα Δωδεκάνησα
Αξίζει να σημειωθεί ότι λίγο μετά την κήρυξη πολέμου η Αγκυρα δεν δίστασε να προβάλει τις διεκδικήσεις της επί των Δωδεκανήσων, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η ουδετερότητα της είχε στερήσει οποιαδήποτε διαπραγματευτική ισχύ με την οποία θα μπορούσε να πιέσει τους Βρετανούς. Και το Λονδίνο από την πλευρά του δεν είχε λόγο να απογοητεύσει την Ελλάδα σχετικά με την αίτησή της να της δοθούν τα νησιά, ο πληθυσμός των οποίων ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου ελληνικός.

Οριστική ρήξη με Γερμανία και Ιαπωνία το… 1945
Την άνοιξη του 1941, η επιδείνωση της θέσης των συμμάχων και η παρουσία των γερμανικών στρατευμάτων στα Βαλκάνια ώθησαν την Αγκυρα να προβεί σε συνεννόηση με τον Χίτλερ, ωστόσο χωρίς να αποκηρύξει τη συμμαχία της με τη Βρετανία. Η τουρκική κυβέρνηση αν και πιεζόταν από το Βερολίνο για τη σύναψη συμμαχίας, αντιστάθηκε στις πιέσεις. Αντ’ αυτής, συμφώνησε να υπογράψει με τη Γερμανία στις 18 Ιουνίου Συνθήκη Εδαφικής Ακεραιότητας και Φιλίας. Προς στιγμήν, φάνηκε ότι το τέλος των φιλικών σχέσεων ανάμεσα στην Τουρκία και τη Βρετανία είχε φτάσει. Το Λονδίνο όμως επέλεξε να μην προβεί σε οποιαδήποτε κίνηση θα αποξένωνε την Αγκυρα και θα την έσπρωχνε στην αγκαλιά του αντιπάλου.

Η γερμανική επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης λίγο αργότερα χαροποίησε αφάνταστα την τουρκική ηγεσία. Συγχρόνως όμως, την οδήγησε και σε νέους προβληματισμούς, οι οποίοι ενίσχυσαν την ήδη ειλημμένη απόφαση να μη συναφθεί συμμαχία με τη Γερμανία. Η σύνταξη της Τουρκίας με τη Γερμανία θα ανάγκαζε την Αγκυρα να κηρύξει πόλεμο εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης, κάτι που η τουρκική ηγεσία σαφώς δεν επιθυμούσε. Η είσοδος των ΗΠΑ στον πόλεμο τον Δεκέμβριο του 1941 και η αγγλο-αμερικανική προσέγγιση με τη Μόσχα δεν άλλαξαν την απόφαση της Αγκυρας να παραμείνει ουδέτερη.

Εξαρτήσεις και φόβοι
Η Τουρκία όχι μόνο συνέχιζε να μην έχει λόγο να λάβει μέρος στον πόλεμο, αλλά επίσης το εμπόριό της εξακολουθούσε να εξαρτάται από τις γερμανικές παραγγελίες. Επιπλέον, η Αγκυρα ευχόταν την καταστροφή της σοβιετικής δύναμης. Κατά συνέπεια είχε έναν πρόσθετο λόγο να μην επιθυμεί να συνεργασθεί με τους Συμμάχους ανοίγοντας τα Στενά στον βρετανικό στόλο προκειμένου αυτός να στηρίξει την πολεμική προσπάθεια των Σοβιετικών. Μάλιστα, όταν δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι η Σοβιετική Ενωση θα υφίστατο ολοκληρωτική ήττα από τις ναζιστικές δυνάμεις, η Αγκυρα έφτασε στο σημείο να κλίνει προς τον Αξονα και προσέγγισε το Βερολίνο με στόχο τη δημιουργία ενός τουρκο-μογγολικού κράτους στον Καύκασο και την Κριμαία. Η αναχαίτιση όμως του γερμανικού στρατού στη μάχη του Στάλινγκραντ τον Σεπτέμβριο του 1942 οδήγησε την Τουρκία πίσω στη θέση της ουδετερότητας.

Στα τέλη του 1942, αν και είχε αρχίσει να διαφαίνεται ότι οι Σύμμαχοι θα νικούσαν, η Αγκυρα συνέχιζε να αντιστέκεται στη βρετανική πίεση να πολεμήσει. Η ιδέα του να καταστεί η Τουρκία συμμαχικό έδαφος, στο οποίο θα είχαν δικαίωμα να σταθμεύουν σοβιετικά στρατεύματα, θα πρέπει να ήταν ιδιαιτέρως ανησυχητική για τους Τούρκους. Εξίσου σημαντικό ήταν επίσης το γεγονός ότι η Γερμανία εξακολουθούσε να εισάγει από την Τουρκία σεβαστές ποσότητες χρωμίου, το οποίο οι Σύμμαχοι δεν ενδιαφέρονταν να αγοράσουν. Ετσι ο Ινονού επιχειρηματολογούσε ότι η χώρα του δεν ήταν καταλλήλως εξοπλισμένη για τον πόλεμο και προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο ζητώντας όσο το δυνατόν περισσότερο πολεμικό υλικό, ως προϋπόθεση για να κηρύξει η Τουρκία τον πόλεμο εναντίον του Αξονα. Ωστόσο, το Λονδίνο ήταν πλέον αποφασισμένο να συντομεύσει τον πόλεμο με το να αναγκάσει την Τουρκία να εκπληρώσει τις συμμαχικές της υποχρεώσεις. Αναπόφευκτα η αδιαλλαξία της Τουρκίας προκάλεσε τελικώς ένταση στις σχέσεις της με τη Βρετανία. Τον Φεβρουάριο του 1944 η βρετανική στρατιωτική αποστολή ανακλήθηκε από την Αγκυρα και οι διμερείς διπλωματικές σχέσεις περιορίστηκαν στο ελάχιστο. Οι διαμαρτυρίες του Λονδίνου για τον τρόπο εφαρμογής της Συνθήκης του Μοντρέ από την Τουρκία σε σχέση με το πέρασμα γερμανικών πλοίων από τα Στενά οδήγησε στην αποκορύφωση της έντασης στις αρχές του καλοκαιριού.

Εν όψει της συμμαχικής νίκης ο Ινονού συνειδητοποίησε την κρισιμότητα της κατάστασης για τη διεθνή θέση της Τουρκίας και υιοθέτησε πολιτική κατευνασμού του Λονδίνου. Στις 15 Ιουνίου 1944 η Αγκυρα συμφώνησε να διακόψει τις σχέσεις με τη Γερμανία. Oκτώ μήνες αργότερα, στις 23 Φεβρουαρίου 1945, ακριβώς την κατάλληλη στιγμή ώστε να εξασφαλίσει την αποδοχή της ως ένα από τα ιδρυτικά μέλη του ΟΗΕ, η Τουρκία επισήμως κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία και την Ιαπωνία. Ηταν απλώς μία συμβολική κίνηση.

* Η κ. Εκάβη Αθανασοπούλου είναι λέκτωρ στις Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και επιστημονική συνεργάτις του ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

To unfair Χριστόφια για το 1974

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σε “κόλαση” μετετράπη ξανά το, πολυτραυματισμένο άλλωστε, “εσωτερικό μέτωπο” της Κύπρου, μετά τη δήλωση του Προέδρου Χριστόφια ότι το 1974 “οι ούτω καλούμενες μητέρες-πατρίδες”, δηλαδή η Ελλάδα και η Τουρκία, εισέβαλαν στην Κύπρο, ενώ αντιδράσεις σημειώθηκαν και στην Αθήνα. Ο Κύπριος Πρόεδρος έκανε μάλιστα αυτή τη δήλωση στο Μπρούκινγκς Ινστιτούσιον, στο έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών, μιας χώρας της οποίας αξιωματούχοι, ακόμα και ο ίδιος ο Πρόεδρος Κλίντον, έχουν ζητήσει συγγνώμη για όσα έπραξαν εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου το 1967 και το 1974!

Αποτέλεσμα της δήλωσης ήταν να δεχθεί ο Πρόεδρος πυρ ομαδόν από όλα τα κόμματα πλην του δικού του, περιλαμβανομένου και του ΔΗΚΟ που συμμετέχει στην κυβέρνησή του, αλλά και πολλούς άλλους παράγοντες του νησιού, ενώ την παραίτηση του Προέδρου ζήτησαν οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-59). Οι επικριτές του κ. Χριστόφια, τον κατηγόρησαν ότι κατηγορεί αδίκως την Ελλάδα και αθωώνει την Τουρκία. Τον επέκριναν επίσης, γιατί ταύτισε την Ελλάδα με την απριλιανή χούντα, ένα καθεστώς που επέβαλε η Ουάσιγκτον στην Ελλάδα, ακριβώς για να “λύσει” το κυπριακό, δηλαδή να ελέγξει το στρατηγικής σημασίας, για τις επεμβάσεις της υπέρ του Ισραήλ και εναντίον των Αράβων στη Μέση Ανατολή, νησί. Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος μιας δικτατορίας που του επεβλήθη και η οποία είχε συλλάβει και βασάνιζε στα μπουντρούμια της τους ίδιους τους συντρόφους του κ. Χριστόφια! Του υπενθύμισαν επίσης ότι το πραξικόπημα εστρέφετο προπάντων εναντίον του ‘Eλληνα στην εθνικότητα Προέδρου της Κύπρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. ¨Αλλωστε, το καθεστώς Σαμψών που επέβαλε η χούντα στο νησί κατέρρευσε σε μερικές μέρες, μαζί με την ίδια. Αντίθετα, ο τουρκικός στρατός έκανε μια πολύ μεγαλύτερη επιχείρηση ένα μήνα αργότερα, χωρίς πια καμιά δικαιολογία, και κατέλαβε περίπου τη μισή Κύπρο, όπου και εγκαταστάθηκε για τα καλά επί 35 ολόκληρα χρόνια, υποστηρίζοντας όπλοις ένα αποσχιστικό κράτος! Ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών κ.Λιλλήκας υπενθύμισε σχετικά στο ΑΚΕΛ τη συχνή δική του θέση μέχρι πρότινος, ότι δηλαδή “το πραξικόπημα και η εισβολή” δεν ήταν παρά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, ενός ξενοκίνητου σχεδίου δηλαδή για την κατάλυση της Δημοκρατίας και τον έλεγχο της Κύπρου.

Το ζήτημα προκάλεσε αντιδράσεις και στην Αθήνα. Ερωτηθείς για τις δηλώσεις Χριστόφια, κατά τη διάρκεια συνάντησης με πολιτικούς συντάκτες, ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου είπε ότι ο Κύπριος Πρόεδρος αναφερόταν στο πραξικόπημα επαναλαμβάνοντας τις πάγιες θέσεις του ΑΚΕΛ, τόνισε ότι υπάρχει ευθύνη της χούντας, όχι όμως του ελληνικού λαού για το 1974 και ότι το πρόβλημα είναι η εισβολή και έκτοτε κατοχή της Κύπρου. Από την πλευρά της, η ΝΔ χαρακτήρισε τουλάχιστον ατυχείς τις δηλώσεις και πρόσθεσε ότι δεν βοηθούν την προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού.

Οι δηλώσεις Χριστόφια προκάλεσαν αναταράξεις και στον περίγυρο της κυπριακής αριστεράς, παράγοντες της οποίας μας είπαν, υπό τον όρο της ανωνυμίας, ότι με τέτοιες τοποθετήσεις η κυπριακή αριστερά αναλαμβάνει ευθύνες που μόνο εκείνη δεν έχει και αθωώνει ουσιαστικά όχι μόνο την Τουρκία, αλλά και τους ακροδεξιούς της ΕΟΚΑ Β και τους χουντικούς (για τους οποίους όντως η χούντα ήταν η Ελλάδα), όργανα ξένων δυνάμεων οι ίδιοι, που ανακυκλώθηκαν έκτοτε στο πολιτικό προσωπικό του νησιού και τους δίνεται σήμερα η ευκαιρία να εμφανισθούν ως τιμητές.

Το ΑΚΕΛ απήντησε στις κατηγορίες επικρίνοντας με τη σειρά του τους επικριτές του Προέδρου ότι διαστρεβλώνουν κακόβουλα τα λεγόμενά του και σχεδιάζουν να οδηγήσουν στην “εξαλλωσύνη” το εσωτερικό μέτωπο και να φθείρουν το πρόσωπο του Προέδρου.

Ανεξάρτητοι παρατηρητές υποστηρίζουν ότι ο κ. Χριστόφιας προέβη στις δηλώσεις αυτές στην μόνιμη προσπάθειά του να κερδίσει τις εντυπώσεις στον διεθνή παράγοντα, παράγοντα όμως που, μέχρι τώρα, όσο πιο υποχωρητική βλέπει την ελληνική πλειοψηφία του νησιού, τόσες περισσότερες υποχωρήσεις της ζητάει να κάνει. Αντανακλούν όμως και μια αντίληψη περί πλήρους ισότητας, ταύτισης πλειοψηφίας και μειοψηφίας, Ελλήνων και Τούρκων, Ελλάδας και Τουρκίας, εξίσωσης ευθυνών του θύματος και του θύτη, που βρίσκεται στο θεμέλιο της φιλοσοφίας των συμφωνιών της Ζυρίχης και του σχεδίου Ανάν. Αυτές οι αντιλήψεις, στην πιο ακραία εκδοχή τους, επιχειρούν να αρθρώσουν μια τραβηγμένη από τα μαλλιά θεωρία περί κυπριακής εθνότητας, λησμονώντας ότι η ίδια η ανεξαρτησία, έναντι της ένωσης με την Ελλάδα, δεν ήταν αποτέλεσμα ελεύθερης επιλογής των Κυπρίων, αλλά τους επεβλήθη από Λονδίνο, Αθήνα και ¨Αγκυρα. Ακόμα και η ιδιαίτερη κυπριακή ταυτότητα, που ενισχύθηκε από την ύπαρξη ανεξάρτητου κράτους, θα παραμένει εν τέλει εύθραυστη, όσο Κύπρος και Ελλάδα αντιμετωπίζουν κοινή απειλή από την Τουρκία.

Γεγονός πάντως είναι ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη καμπή της θητείας του, μαζί και το ΑΚΕΛ, που είναι σήμερα περισσότερο απομονωμένο από ποτέ άλλοτε. Ο κ. Χριστόφιας δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να εκφράσει τη συσπείρωση του λαού του τουλάχιστο στα πιο βασικά θέματα, ενώ μοιάζει πλέον όνειρο θερινής νυκτός η ελπίδα μιας σύντομης λύσης του κυπριακού, σε βάση έστω και κατ¨ελάχιστον αποδεκτή από τον κυπριακό λαό, που υποσχέθηκε προεκλογικά. Αυτό αντίθετα που φαίνεται πολύ πιθανότερο, εκτιμούν πολιτικοί παρατηρητές στη Λευκωσία, είναι να εκδηλωθεί στο άμεσο μέλλον νέα αγγλοτουρκική προσπάθεια για να επιτραπεί το εμπόριο με τα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη και να αρθεί το βέτο Λευκωσίας και Αθήνας στο άνοιγμα κεφαλαίων της τουρκικής ενταξιακής διαπραγμάτευσης.

Δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, 2.10.2010

Konstantakopoulos.blogspot.com