Το αδιέξοδο της υπερπληροφόρησης…

Σε παλαιότερη ανάρτησή μας είχαμε δημοσιεύσει ένα σημαντικό κείμενο του συγγραφέα Σάββα Γρηγοριάδη, στο οποίο ανέλυε τα προβλήματα που προκύπτουν από την αναξιόπιστη, επιφανειακή και συχνά κατευθυνόμενη «γνώση» που παρέχει το Διαδίκτυο και οι διαδικτυακές «εγκυκλοπαίδειες» του τύπου Βικιπαιδεία (βλ. ανάρτηση 23/10/10 «Η στρεβλή γνώση της Βικιπαιδείας» http://ethnologic.blogspot.com/2010/10/blog-post_23.html). Για τον φαιδρό τρόπο με τον οποίο γράφονται τα «λήμματα» της Βικιπαιδείας, μπορούν να πάρουν μια γεύση διαβάζοντας την σχετική ανάρτησή μας στις 25-10-10 («Γνώση» για τις μάζες – Εγκυκλοπαίδεια μαζικής κατανάλωσης και ελεγχόμενης γνώσης: Ο παράδεισος της ημιμάθειας http://ethnologic.blogspot.com/2010/10/blog-post_25.html). Το άρθρο του γνωστού δημοσιογράφου Πάσχου Μανδραβέλη που αναδημοσιεύουμε σήμερα έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα, αποδεικνύοντας ότι τα πολυδιαφημισμένα και προβαλλόμενα συνθήματα περί της «δωρεάν» και «λαϊκής» γνώσης που είναι προσβάσιμη από όλους, είναι εντελώς παραπλανητικά και αποπροσανατολιστικά. Όλα αυτά μπορούν να λειτουργήσουν μόνον υποβοηθητικά σε σχέση με τις κλασσικές μεθόδους εκπαίδευσης του Σχολείου και ειδικά στην χώρα μας είναι απλώς γελοιότητες των πολιτικάντηδων, οι οποίοι δεν τολμούν να ομολογήσουν την παταγώδη αποτυχία του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος και του Δημοσίου Σχολείου. Αυτή όμως είναι μια άλλη και πολύ μεγάλη συζήτηση…

ΔΕΕ

Το παζάρι των τεχνολογιών

«Τον 12ο αιώνα οι Bενεδικτίνοι μοναχοί εφηύραν το μηχανικό ρολόι. Χρειαζόταν αυτό το εργαλείο για την ακριβή ώρα της προσευχής που έπρεπε να κάνουν. Oι μοναχοί, όμως, δεν συνειδητοποίησαν ότι το ρολόι δεν ήταν απλώς ένα μέσο καταγραφής των ωρών, αλλά και ένα μέσο συγχρονισμού των πράξεων των ανθρώπων. Ετσι, λοιπόν, στα μέσα του 14ου αιώνα, το εργαλείο αυτό βγήκε έξω από τα τείχη των μοναστηριών κι έφερε νέα και ακριβή κανονικότητα στη ζωή του εργαζόμενου και του εμπόρου. Tο μηχανικό ρολόι έκανε δυνατή την ιδέα της συστηματικής παραγωγής, των συστηματικών ωρών εργασίας… Xωρίς το ρολόι, ο καπιταλισμός θα ήταν αδύνατος. Eδώ βρίσκεται λοιπόν το μεγάλο παράδοξο: το ρολόι εφευρέθηκε από ανθρώπους που ήθελαν να αφοσιωθούν περισσότερο στον Θεό και κατέληξε σε ανθρώπους που ήθελαν να αφοσιωθούν στη συγκέντρωση χρημάτων. H τεχνολογία έχει πάντα απρόβλεπτες επιπτώσεις. Δεν είναι πάντα ξεκάθαρο στην αρχή ποιος θα κερδίσει τι και ποιος θα χάσει τι».

Neil Postman

Ο μεγάλος διανοητής της επικοινωνίας, Νηλ Πόστμαν, ήταν πάντα επιφυλακτικός με τις νέες τεχνολογίες. Πιστεύει ότι «κάθε τεχνολογική αλλαγή είναι μια φαουστική διαπραγμάτευση: προστίθεται μια νέα τεχνολογία, και μπαίνει στο περιθώριο μια παλιά. Αυτές οι δύο τεχνολογίες δεν είναι ποτέ ίσες. Mερικές φορές, μια νέα τεχνολογία δημιουργεί περισσότερα απ’ όσα καταστρέφει. Αλλες φορές καταστρέφει περισσότερα απ’ όσα δημιουργεί. Ποτέ, όμως, δεν είναι μονόπλευρη».

Το πρόβλημα των καιρών μας για τον μεγάλο διανοητή είναι η υπερπληροφόρηση. Ο ίδιος συνήθιζε να κάνει ένα απολαυστικό πείραμα στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, όπου ήταν καθηγητής. «Γίνεται καλύτερα το πρωί, όταν βλέπω ένα συνάδελφο να εμφανίζεται χωρίς να έχει στα χέρια του ένα αντίτυπο των New York Times», λέει. «»Διάβασες τους Times σήμερα», ρωτώ. Aν απαντήσει «όχι», το πείραμα συνεχίζεται. «Πρέπει να κοιτάξεις στη σελίδα 23», λέω. «Yπάρχει ένα φανταστικό πείραμα για μια μελέτη στο Harvard. Εκαναν μια έρευνα για διαιτητικές τροφές και βρήκαν ότι μια φυσιολογική δίαιτα λειτουργεί καλύτερα αν προστεθούν έξι φορές την ημέρα σοκολατούχα εκλέρ. Φαίνεται ότι υπάρχει ένα ειδικό θρεπτικό συστατικό στα εκλέρ -η ενκομιακή διοξίνη- που μειώνει τις θερμίδες με εκπληκτικό ρυθμό».

» Mια άλλη πιθανή απάντηση που χρησιμοποιώ σε συναδέλφους, οι οποίοι είναι γνωστοί για τον υγιεινό τρόπο ζωής τους είναι η εξής: «Oι νευροφυσιολόγοι στο πανεπιστήμιο της Στουτγκάρδης ανακάλυψαν μια σχέση μεταξύ τρεξίματος και μειωμένης νοημοσύνης. Σε περίοδο πέντε ετών, έλεγξαν περισσότερους από 1.200 ανθρώπους και βρήκαν ότι όσες περισσότερες ώρες έτρεχαν, τόσο μειωνόταν η νοημοσύνη τους. Δεν ξέρουν ακριβώς τον λόγο που γίνεται αυτό, αλλά έτσι είναι»…

» Oι περισσότεροι θα πιστέψουν, ή τουλάχιστον δεν θα αμφισβητήσουν, αυτό που τους λέω. Mερικές φορές θα πουν: «Aλήθεια; Eίναι αυτό δυνατόν;». Mερικές φορές θα ζητήσουν επανάληψη: «Πού είπες ότι έγινε αυτή η έρευνα;». Kάποιες άλλες φορές λένε: «Ξέρεις; Εχω ακούσει κι εγώ κάτι τέτοιο».

» Ενα συμπέρασμα από την έρευνά μου έχει εκφραστεί από τον Τζορτζ Οργουελ πριν από 50 χρόνια. Παρατήρησε ότι ο μέσος άνθρωπος σήμερα είναι εξίσου αφελής με τον μέσο άνθρωπο του Mεσαίωνα. Τότε οι άνθρωποι πίστευαν άκριτα στην αυθεντία της θρησκείας τους. Σήμερα πιστεύουμε άκριτα στην αυθεντία της επιστήμης. Ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε, μας είναι εν πολλοίς ακατανόητος. Δεν υπάρχει γεγονός -πραγματικό ή φανταστικό- που θα μας καταπλήξει επί μακρόν, αφού δεν έχουμε μια κατανοητή και λογικά ακόλουθη εικόνα του κόσμου, τέτοια που θα έκανε ένα γεγονός να φαίνεται ως απαράδεκτη αντίφαση. Πιστεύουμε, επειδή δεν υπάρχει λόγος να μην πιστέψουμε… Σ’ έναν κόσμο χωρίς πνευματική ή νοητική τάξη, όλα είναι πιστευτά, οτιδήποτε δεν είναι προβλεπτό και κατά συνέπεια οτιδήποτε δεν μας εκπλήσσει.»

Το «πολιτιστικό έιτζ»

«Στον Mεσαίωνα υπήρχε σπάνις πληροφορίας, αλλά η σπανιότητα έκανε την πληροφορία σημαντική και χρήσιμη. Aυτή η κατάσταση αλλάζει στα τέλη του 15ου αιώνα, όταν ο Γουτεμβέργιος μετέτρεψε μια οινοποιητική πρέσα σε τυπογραφική. Kάνοντας αυτό δημιούργησε κάτι που σήμερα ονομάζουμε πληροφοριακή έκρηξη. Σαράντα χρόνια μετά την ανακάλυψη της τυπογραφίας, υπήρχαν τυπογραφικές μηχανές σε 100 πόλεις έξι διαφορετικών κρατών. Πενήντα χρόνια μετά, είχαν τυπωθεί οκτώ εκατομμύρια βιβλία, γεμάτα πληροφορίες που δεν ήταν διαθέσιμες στον μέσο άνθρωπο. Eίναι παραπλανητικό να πιστεύουμε ότι ο υπολογιστής μάς οδήγησε στην εποχή της πληροφορίας. H τυπογραφική μηχανή μάς οδήγησε εκεί, κι από τότε δεν έχουμε απελευθερωθεί απ’ αυτή.

» Aυτό όμως που ξεκίνησε ως απελευθερωτικό ρεύμα, μεταλλάχθηκε σε χείμαρρο χάους. Aκούστε τι αντιμετωπίζουμε, αν πάρω ως παράδειγμα τη χώρα μου: στις HΠA (σημ.: το 1996 που ο Πόστμαν έγραφε αυτά) εκδίδονται 11.520 εφημερίδες, 11.556 περιοδικά, υπάρχουν 27.000 καταστήματα που νοικιάζουν βιντεοκασέτες, 362 εκατομμύρια τηλεοπτικές συσκευές και πάνω από 400.000 εκατομμύρια ραδιόφωνα. Kάθε χρόνο εκδίδονται πάνω από 40.000 τίτλοι βιβλίων (300.000 σε όλο τον κόσμο).

» O δεσμός μεταξύ πληροφορίας και δράσης έχει διαρραγεί. H πληροφορία είναι τώρα εμπόρευμα που μπορεί να αγοραστεί και να πουληθεί, να χρησιμοποιηθεί ως μορφή ψυχαγωγίας, ή να φορεθεί ως ένδυμα για να αυξήσει το κύρος κάποιου. H πληροφορία έρχεται αδιάκριτα. Δεν απευθύνεται σε κάποιον συγκεκριμένα. Eίναι ασύνδετη από τη χρησιμότητά της. Εχουμε κορεσθεί από πληροφορία, πνιγόμαστε μέσα σ’ αυτή, δεν την ελέγχουμε και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε μ’ αυτή…
Tο πληροφοριακό ανοσοποιητικό μας σύστημα δεν δουλεύει πια. Δεν ξέρουμε πώς να φιλτράρουμε αυτή την πλημμύρα πληροφοριών, δεν ξέρουμε πώς να τη μειώσουμε, δεν ξέρουμε πώς να τη χρησιμοποιήσουμε. Πάσχουμε από ένα είδος πολιτιστικού έιτζ.

» Mέσα σ’ αυτή την κατάσταση έρχεται και ο υπολογιστής… O υπολογιστής και η πληροφορία του δεν μπορούν να μας απαντήσουν στα θεμελιώδη ερωτήματα, σ’ αυτά που πρέπει να απαντήσουμε για να δώσουμε νόημα στη ζωή μας και να την κάνουμε πιο ανθρώπινη. O υπολογιστής δεν μπορεί να μας παράσχει ένα οργανωμένο ηθικό πλαίσιο. Δεν μπορεί να μας πει ποιες ερωτήσεις αξίζει να υποβάλλουμε. Δεν μπορεί να μας προσφέρει τα μέσα να κατανοήσουμε για ποιον λόγο βρισκόμαστε εδώ, ή γιατί πολεμάμε ο ένας τον άλλο, ή γιατί φθίνει τόσο συχνά η ευπρέπεια – ειδικά τώρα που την χρειαζόμαστε περισσότερο. O υπολογιστής, κατά κάποιο τρόπο, είναι ένα εκπληκτικό παιχνίδι που μας αποσπά από όλα εκείνα τα οποία πρέπει να αντιμετωπίσουμε: το πνευματικό κενό, τη γνώση του εαυτού μας, τις χρήσιμες αντιλήψεις για το παρελθόν και το μέλλον μας…»

 

http://ethnologic.blogspot.com/

Ελλάς και «μεγάλη» Αλβανία

Δημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον άρθρο του κ. Κ. Χολέβα, το οποίο περιλαμβάνεται στην ύλη του περιοδικού ΑΜΥΝΑ ΚΑΙ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ, τεύχος Ιανουαρίου 2011.

ΔΕΕ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΒΑΝΙΑ ΘΑ ΜΑΣ ΧΟΡΕΨΕΙ ΤΣΑΜΙΚΟ;

Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

«Μεγάλη Αλβανία» ή επί το διπλωματικότερον «Φυσική Αλβανία». Μία ιδέα που φουντώνει όλο και περισσότερο στην ταραγμένη γειτονιά μας, αλλά εμείς δεν δίνουμε τη δέουσα προσοχή απορροφημένοι από το μνημόνιο και το μνημόσυνο των εργασιακών δικαιωμάτων. Μία αντίληψη που φλογίζει την καρδιά πολλών Αλβανών στα Βαλκάνια, όπως δείχνουν οι στατιστικές. Μία ιδέα που προωθείται εις βάρος της σταθερότητας στην περιοχή και την ώρα που η Ελλάδα χρηματοδοτεί με κάθε τρόπο την αλβανική οικονομία. Μία ιδέα πάντως που αρχίζει να προβληματίζει τους Ευρωπαίους φανερά και τους Αμερικανούς λιγότερο φανερά. Βλέπετε, υπάρχει το κύρος της Υπερδύναμης. Πώς να βγουν τώρα οι ΗΠΑ να καταγγείλουν τον Αλβανικό αλυτρωτισμό όταν στήριξαν πολιτικά και νομικά την διάλυση της Σερβίας και την απόσχιση του Κοσσόβου;

Τα γεγονότα, τα οποία πρέπει να μάς απασχολήσουν περισσότερο εντοπίζονται σε τρεις ειδήσεις που καταγράφω στη συνέχεια.

Πρώτον. Η ετήσια έρευνα για τα Βαλκάνια, που δημοσιοποιήθηκε (9.12.2010) από τη διεθνή εταιρία δημοσκοπήσεων Gallup σε συνεργασία με το Ευρωπαϊκό Ταμείο για τα Βαλκάνια, ανέδειξε το ζήτημα της Μεγάλης Αλβανίας ως ένα από τα σημαντικότερα στην περιοχή. Η έρευνα καταδεικνύει ότι μεγάλες πλειοψηφίες αλβανικής εθνικής συνείδησης σε πολλά κράτη της περιοχής βλέπουν ευνοϊκά το ενδεχόμενο ενός μεγάλου και ενιαίου κράτους που θα συγκεντρώσει όλους τους Αλβανούς, ακόμη και αν δεν πιστεύουν ότι αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί γρήγορα. Συγκεκριμένα: Το 62% των ερωτηθέντων στην Αλβανία, το 81% στο Κόσσοβο και το 51,9% στη ΦΥΡΟΜ υποστηρίζουν τη δημιουργία μιας κοινής χώρας για τους Αλβανούς της περιοχής. Η σύγκριση με προηγούμενες έρευνες της ίδιας εταιρίας δείχνει ότι τα ποσοστά έχουν αυξηθεί στο Κόσσοβο και στη ΦΥΡΟΜ μέσα σε 2 χρόνια.

Στην ίδια έρευνα οι ηγέτες των Αλβανών που έχουν απομείνει εντός σερβικής επικρατείας δηλώνουν ότι συντόμως η περιοχή του Πρέσεβο θα ακολουθήσει την τύχη του Κοσσόβου, δηλαδή θα αποσχισθεί από τη Σερβία.. Οι ίδιοι έθρεσαν ως χρονικό στόχο για την υλοποίηση της Μεγάλης ή «Φυσικής» Αλβανίας το έτος 2015.Σε συναντήσεις μεταξύ Αλβανών όλων των Βαλκανίων, που γίνονται στα Τίρανα, συζητείται η συγκρότηση μιας ένωσης υπό τον τίτλο «Λίστα της Φυσικής Αλβανίας». Οι συμμετέχοντες πολιτικοί εκπρόσωποι αλβανικών κομμάτων και κοινοτήτων πιστεύουν ότι υπάρχει αλβανική μειονότητα στην Ελλάδα για την οποία οφείλει να ενδιαφερθεί η «Φυσική Αλβανία». Όπως γίνεται αντιληπτό ο όρος «Φυσική Αλβανία» υποδηλώνει ότι θεωρείται φυσικό και δίκαιο να ενωθούν σε ένα κράτος όλοι οι Αλβανοί των Βαλκανίων.

Δεύτερον. Οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Αλβανίας, συγγενείς και απόγονοι των εγκληματιών πολέμου του 1941-44, διεκδικούν την ελεύθερη είσοδό τους στην Ελλάδα για να τιμήσουν, όπως ανακοίνωσαν, την επέτειο της …. γενοκτονίας τους από τους Έλληνες στις 27 Ιουνίου του 1944. Δεδομένου ότι οι Αλβανοί υπήκοοι θα μετακινούνται στην Ε.Ε. χωρίς βίζα οι ηγέτες των αλβανικών εθνικιστικών κινημάτων σκοπεύουν να γιορτάσουν στην Ηγουμενίτσα την «Ημέρα Γενοκτονίας», όπως την αποκαλούν. Καλό θα ήταν αν θυμίσουμε ότι από τους 19.000 Τσάμηδες Μουσουλμάνους που απέφυγαν την ανταλλαγή πληθυσμών το 1923, οι 1900 καταδικάσθηκαν από το Δικαστήριο Δωσιλόγων Ιωαννίνων το 1945 ως συνεργάτες των Γερμανοϊταλών κατακτητών και ως υπεύθυνοι για εγκλήματα εις βάρος των Ελλήνων της Θεσπρωτίας. Οι ανταρτικές ομάδες του Ν. Ζέρβα τούς καταδίωξαν και αυτοί έφυγαν στην Αλβανία οπότε δικάσθηκαν ερήμην ενώ η περιουσία των καταδικασθέντων δημεύθηκε. Σήμερα τα μεγάλα κόμματα και ο τύπος της Αλβανίας στηρίζουν τον ρενβανσισμό των Τσάμικων οργανώσεων. Προσωπικά πιστεύω ότι χρησιμοποιούν αυτό το δήθεν θέμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (επιστροφή ανθρώπων και περιουσιών) ως αντιπερισπασμό στο υπαρκτό ζήτημα της καταπίεσης των Βορειοηπειρωτών. Όσο η Αθήνα σιωπά ή μιλά υποτονικά για τα δίκαια της Ελληνικής Εθνικής Κοινότητας στην Αλβανία, τόσο θα αποθρασύνεται η προπαγάνδα των Τσάμηδων και των υποστηρικτών τους.

Τρίτον. Η ιδέα της Μεγάλης Αλβανίας προφανώς έχει θορυβήσει ορισμένους παράγοντες στην Ευρώπη και αρχίζουν τώρα να ομολογούν γεγονότα που δεν ήθελαν να δουν όταν βομβάρδιζαν τη Σερβία. Αναφέρομαι χαρακτηριστικά σε έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης με συντάκτη τον Ντικ Μάρτι, στην οποία καταγγέλλεται ο πρωθυπουργός και νικητής των προσφάτων εκλογών του Κοσσόβου Χασίμ Θάτσι, ως στενά συνδεδεμένος με σοβαρότατες παράνομες πράξεις, ακόμη και με την εμπορία οργάνων Σέρβων αιχμαλώτων. Η έκθεση προκάλεσε την αντίδραση του Θάτσι, αλλά θα συζητηθεί στις 25 Ιανουαρίου 2011 στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του ΣτΕ. Είναι απορίας άξιον για ένα καλόπιστο παρατηρητή πώς το ΝΑΤΟ, το FBI, και άλλες δυτικές υπηρεσίες έδωσαν αυτά τα στοιχεία στον συντάκτη της Έκθεσης, αλλά δεν μιλούσαν μέχρι τώρα. Ίσως για να μην επηρεάσουν την γνωμοδότηση του Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαίου που τελικά θεώρησε σύννομη -χωρίς πειστική νομική θεμελίωση- την απόσχιση του Κοσσόβου από τη Σερβία.

Η ελληνική διπλωματία οφείλει να προετοιμασθεί για αντιμετωπίσει την προπαγάνδα των Τσάμηδων και της «Φυσικής Αλβανίας» σε διεθνή βήματα. Επίσης πρέπει να δηλώσουμε με κάθε τρόπο ότι σεβόμαστε κάθε εργατικό και τίμιο Αλβανό που δουλεύει στη χώρα μας, αλλά δεν πρόκειται αν αποδεχθούμε την ανάδειξη αυτών των προσωρινών κατοίκων της χώρας μας σε αναγνωρισμένη μειονότητα. Το μόνο υπαρκτό μειονοτικό ζήτημα στις ελληνοαλβανικές σχέσεις είναι ο Ελληνισμός της Αλβανίας.

Κ.Χ. ΔΕΚ. 2010

http://ethnologic.blogspot.com/

Προφητικά κείμενα του Κωστή Παλαμά και του Κώστα Βάρναλη

Διαβάστε τι γράφουν μέσα στην ποίησή τους οι μεγάλοι Έλληνες ποιητές, Κωστής Παλαμάς και Κώστας Βάρναλης, που νομίζεις ότι ζουν ακριβώς το σήμερα, σαν να ήσαν οι προφήτες του καιρού τους!…

ΤΙ ΕΓΡΑΦΕ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Το είχε πει κι ο Παλαμάς, ο ποιητής-προφήτης,
που μίλαγε για Ελληνισμό και για Ορθοδοξία,
είναι στο πνεύμα υμνητής και του λαού ο γλύπτης,
που κάνει κάθε εικόνα του και ζωντανή κι αγία:

«Και τους τρέμουνε των κάμπων οι κιοτήδες,
και με ονόματα τους κράζουν πονηρά
κλέφτες και απελάτες και προδότες,
τους μισούν οι βασιλιάδες, κι όλοι οι τύραννοι,
κ’ είναι, μέσα στους σκυφτούς, τα παλικάρια
κ’ είναι, μέσ’ στους κοιμισμένους, οι στρατιώτες.
Με τα μαύρα τα μαντίλια στα κεφάλια τους,
πες τους και καλόγερους, αν θέλης,
πες τους και φιλόσοφους με τη φλοκάτα,
πες τους εθνικούς, είν’ οι ακριβοί της Φύσης
πες τους χριστιανούς. Χριστό λατρεύουν,
κι ο Χριστός μ’ αυτούς γιομάτος νιάτα.
Ό,τι πολεμάτε για ν’ αδράξετε
μ’ ενός άδειου λόγου ορμή,
το ζητάνε αυτοί με τ’ άρματα στα χέρια,
και δε σκύβουνε γυρτούς βωμούς να ορθώσουν,
κ’ είναι σαν πατέρες των παιδιών
που θα πλάσουνε βασίλεια, του ήλιου ταίρια.
Της υγείας το γάλα και το αίμα της θυσίας
ταιριάσανε στο είναι τους,
και στα λογγωμένα τους τα στήθια
μια πλατιά καρδιά βροντολαλεί,
μαρτυρώντας, πολεμώντας, τραγουδώντας,
τη ζωή και την αλήθεια!»

ΤΙ ΕΓΡΑΦΕ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

Είναι και πάλι ο ποιητής, ο Βάρναλης πιο κάτω,
που ξέρει πώς ένας λαός δυστυχισμένος πάντα,
θα τραγουδά τον πόνο του όσο κι αν πιάνει πάτο,
αφού το χρήμα πάντοτε τού φτιάχνει τη «λεζάντα»:

«Η Πολιτεία των αφεντάδων
το Δίκιο των αδικητάδων!
Έχουν τον πόλεμο θεμέλιο
και δύναμή τους την κλεψιά.
Έχουν το ψέμα για βαγγέλιο
κι όποιος το πίνει πιο διψά.»

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/01/blog-post_3730.html

ΕΛΙΑΜΕΠ: Έργα και ημέραι

Και υπουργεία; Και το ΝΑΤΟ; Και η Παγκόσμια Τράπεζα, τα αμερικανικά Ιδρύματα Σόρος Φορντ και Μάρσαλ; Και ο Παναγής Βουρλούμης; Και ο Αλέξης Παπαχελάς; Τη γνωστή διαφήμιση ιδιωτικού ΙΕΚ, με την οποία προμοτάρει τους επιτυχημένους αποφοίτους του, θυμηθήκαμε, όταν κληθήκαμε, εντυπωσιασμένοι από τα «ηχηρά» ονόματα που συναντήσαμε κατά την έρευνά μας, να γράψουμε ένα «δυνατό» πρόλογο για το ρεπορτάζ που ακολουθεί και αφορά το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ).

Πρόκειται, άλλωστε, για ένα Ίδρυμα που, πέρα από τους πολυάριθμους φίλους του στις υψηλότερες βαθμίδες της ελληνικής και της διεθνούς διπλωματίας, διαθέτει και αρκετούς εχθρούς, οι οποίοι του προσάπτουν φιλοαμερικανική πολιτική και υπεράσπιση ιδεών ανθρώπων που μόνο φιλέλληνες δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Αρκετοί μάλιστα, σε σκωπτικό ύφος, αποκαλούν το ΕΛΙΑΜΕΠ «Ελληνικό Ίδρυμα Αμερικανικής Εξωτερικής Πολιτικής»… Για όσους δεν το γνωρίζουν, το υπό εξέταση Ίδρυμα ξεκίνησε το 1988 ως ιδέα του γνωστού ακαδημαϊκού Θάνου Βερέμη. Η πρώτη του ονομασία, μάλιστα, ήταν «Ελληνικό Ίδρυμα Άμυνας και Εξωτερικής Πολιτικής».

Σε αυτό το σημείο αξίζει να υπενθυμίσουμε μια κοινοβουλευτική επερώτηση του 1996, λίγο μετά την κρίση των Ιμίων, του τότε βουλευτή και απερχόμενου σήμερα νομάρχη Δράμας Κώστα Ευμοιρίδη, με την οποία αναφερόταν στη χρηματοδότηση του ΕΛΙΑΜΕΠ από κρατικά κονδύλια, αλλά και στο πρόσωπο του τότε προέδρου του κ. Βερέμη. Μεταξύ άλλων, τονιζόταν στη συγκεκριμένη επερώτηση: «Ο κ. Βερέμης είχε ιδιαίτερες ευαισθησίες στις θεωρίες του ελληνοτουρκισμού και προσβλέπει στο ιδεώδες όχι της απλής ελληνοτουρκικής συνύπαρξης, αλλά της δημιουργίας μιας πολιτικής φόρμουλας ελληνοτουρκικής συνομοσπονδίας. Ο κ. Βερέμης πρεσβεύει πως η ιδέα του έθνους είναι ανύπαρκτη και αποτελεί φανταστικό κατασκεύασμα, πως το σημερινό ελληνικό έθνος είναι αντικειμενικά ανύπαρκτο και δημιούργημα διανοουμένων»!

Σύμφωνα, πάντως, με όσα αναφέρονται στην ιστοσελίδα του, το ΕΛΙΑΜΕΠ:

• Διεξάγει έρευνες σε θέματα σχετικά με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης και τις διεθνείς σχέσεις, με ιδιαίτερη έμφαση στις διατλαντικές σχέσεις, την ασφάλεια, τη μετανάστευση, τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς και τα θέματα χρηστής διακυβέρνησης και κλιματικών αλλαγών. Στις γεωγραφικές περιοχές ενδιαφέροντος περιλαμβάνονται η ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, του Εύξεινου Πόντου, της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

• Συμβάλλει στο δημόσιο και πολιτικό διάλογο για τα παραπάνω θέματα.

• Παρέχει στους διαμορφωτές πολιτικής, τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και αλλού έγκυρη και ανεξάρτητη πληροφόρηση, αναλύσεις και προτάσεις πολιτικής.

• Εκπαιδεύει επαγγελματίες –μεταξύ άλλων, δημόσιους λειτουργούς, δημοσιογράφους και πανεπιστημιακούς– σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, όπως η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η πρόληψη, η διαχείριση και η επίλυση συγκρούσεων, η παρακολούθηση των δημοκρατικών εκλογών, η συμβολή σε μια ενισχυμένη κοινωνία πολιτών και ο ρόλος των μέσων μαζικής επικοινωνίας σε κοινωνίες πολιτών.

• Διευρύνει την ενημέρωση της κοινής γνώμης σε θέματα σχετικά με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την εξωτερική πολιτική και τις διε θνείς υποθέσεις.

• Ενημερώνει ξένους δημοσιογράφους, διπλωμάτες, ειδικούς αναλυτές και αντιπροσωπείες στρατιωτικών σχολών που επισκέπτονται την Ελλάδα.

• Συμμετέχει ενεργά σε διεθνείς συνεργασίες και δίκτυα, καθώς και στο διάλογο για το μέλλον της Ευρώπης και των ευρωατλαντικών σχέσεων.

Μέλη-έκπληξη

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιά ζει, όμως, το να καταγράψει κανείς τα ονόματα των προσώπων που απαρτίζουν το ΔΣ, το Τιμητικό Συμβούλιο, καθώς και τους ειδικούς συμβούλους του ΕΛΙΑΜΕΠ. Κι αυτό γιατί παρατηρεί μια σύζευξη του ακαδημαϊκού, επιχειρηματικού αλ- λά και δημοσιογραφικού κατεστημένου της χώρας, που προκαλεί εύλογα ερωτηματικά. Κι αν στη θέση του προέδρου (Λουκάς Τσούκαλης) και των αντιπροέδρων (Θάνος Βερέμης, Θεόδωρος Κουλουμπής) βρίσκει κανείς ακαδημαϊκούς, ένας ουδέτερος παρατηρητής εκπλήσσεται με τα ονόματα εκείνων που καλύπτουν τα πόστα του γενικού γραμματέα και του ταμία.

Αλήθεια, ποιος θα περίμενε ότι γενικός γραμματέας του ΕΛΙΑΜΕΠ θα ήταν ο Αλέξης Παπαχελάς, διευθυντής της εφημερίδας Η Καθημερινή και παρουσιαστής των «Νέων Φακέλων» της τηλεόρασης του ΣΚΑΪ; Πολλοί, μάλιστα, αποδίδουν τη συχνή προβολή των θέσεων του ΕΛΙΑΜΕΠ από αυτά τα δύο μέσα ενημέρωσης του Ομίλου Αλαφούζου στο συνδετικό κρίκο, που δεν είναι άλλος από τον κ. Παπαχελά. Μόνο τυχαίο δεν είναι, εξάλλου, το γεγονός ότι την επιστημονική ευθύνη για την αμφιλεγόμενη για την ιστορική της ακρίβεια νέα υπερπαραγωγή του ΣΚΑΪ, «1821, Η Γέννηση ενός Έθνους», δεν την έχει άλλος από τον κ. Βερέμη, ιδρυτή και σημερινό αντιπρόεδρο του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Κι αν η συμμετοχή ενός μεγαλοδημοσιογράφου στο ΔΣ ενός Ιδρύματος το οποίο λειτουργεί ως δεξαμενή σκέψης («think tank») που επηρεάζει κυβερνητικές πολιτικές μπορεί να κρίνεται από ορισμένους ηθικά επιλήψιμη, τι να πει κανείς για το γεγονός ότι ταμίας του ΕΛΙΑΜΕΠ είναι ο Παναγής Βουρλούμης, ο τέως πλέον πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΤΕ, σε βάρος του οποίου έχουν ασκηθεί δύο ποινικές διώξεις για κακουργηματικές πράξεις; Όπως έχουν γράψει και τα «Επίκαιρα», άλλωστε, για την υπόθεση των συμβάσεων τεχνικής υποστήριξης 2003-2007, ο κ. Βουρλούμης έχει παραπεμφθεί σε δίκη. Αυτές οι εξελίξεις φαίνεται, πάντως, πως δεν έχουν πτοήσει την εμπιστοσύνη των υπόλοιπων μελών του ΔΣ του Ιδρύματος ως προς τις διαχειριστικές ικανότητες του 73χρονου μάνατζερ…

Μην νομίζετε, ωστόσο, ότι οι εκπλήξεις ως προς το ποιοι απαρτίζουν το ΔΣ του ΕΛΙΑΜΕΠ σταματούν εδώ! Κι αυτό γιατί μεταξύ των μελών του εντοπίζει κανείς τον Γιώργο Δαυίδ, πρόεδρο της Coca Cola Ελλάς, και τον Μίνωα Ζομπανάκη, που είχε υπηρετήσει και ως σύμβουλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όταν ο τελευταίος ήταν πρωθυπουργός. Την ίδια ώρα, στο αποκαλούμενο Τιμητικό Συμβούλιο του Ιδρύματος συμμετέχουν η Νίκη Γουλανδρή, πρόεδρος του Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας, καθώς και οι δημοσιογράφοι Στάθης Ευσταθιάδης και Γιάννης Καρτάλης του Βήματος και ο Κώστας Ιορδανίδης της Καθημερινής.

Δημοσιογραφικά ονόματα βρίσκει κανείς και στις θέσεις των ειδικών συμβούλων (συγκεκριμένα, του Γιώργου Καπόπουλου και του Άλκη Κούρκουλα), ενώ με την ίδια ιδιότητα υπηρετούν το ΕΛΙΑΜΕΠ και οι Παύλος Αποστολίδης (πρώην διοικητής της ΕΥΠ), Γιώργος Γλυνός (πρώην αξιωματούχος της Ευρωπαϊ κής Επιτροπής) και Μιχά λης Μυριάν θης των Ελληνικών Πε τρελαίων (ΕΛΠΕ), που ανήκουν στον Όμιλο Λάτση και στο Ελληνικό Δημόσιο.

Αντίφαση

Παρ’ όλη, όμως, τη διαπλοκή που διαφαίνεται μεταξύ ΕΛΙΑΜΕΠ και εξουσίας («συμβατικής» και τέταρτης), ο πρόεδρός του κ. Τσούκαλης διατείνεται, μέσα από την ιστοσελίδα του Ιδρύματος, πως αυτό δεν αποτελεί όργανο κανενός κρατικού, κομματικού ή ιδιωτικού φορέα. Παράλληλα, υποστηρίζει πως, για να διασφαλίσει την ανεξαρτησία του, φροντίζει για την κατά το δυνατόν μεγαλύτερη διασπορά των πηγών χρηματοδότησης για τις πολλές δραστηριότητες που αναλαμβάνει. Πώς, όμως, ισχύουν τα παραπάνω, όταν στο ίδιο site αναφέρεται, ανάμεσα σε άλλα, πως ο κατάλογος των χορηγών του ΕΛΙΑΜΕΠ περιλαμβάνει ελληνικά υπουργεία, θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεγάλα ιδρύματα, καθώς και ιδιωτικές εταιρείες;…

Ευρωατλαντισμός

Στο μεταξύ, το ΕΛΙΑΜΕΠ κατηγορείται από πολλούς επαΐοντες πως προάγει το δόγμα του ευρωατλαντισμού. Με λίγα λόγια, πως δεν υπηρετεί την ιδέα μιας μεγάλης και ανεξάρτητης Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά μιας Ένωσης πλήρως υποταγμένης στις ΗΠΑ. Παράλληλα, κύκλοι με τους οποίους συνομιλούν τα «Επίκαιρα» αναφέρουν πως τέσσερα μέλη του ΔΣ του Ιδρύματος έχουν κατηγορηθεί για συμμετοχή στην περιβόητη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Πρόκειται για τους κυ ρίους Τσούκαλη, Βερέμη, Παπαχελά και Δαυίδ – ο τελευταίος φέρεται να είχε πρωτοστατήσει υπέρ του Σχεδίου Ανάν για την Κύπρο το 2004.

Οι ίδιες πηγές, εξάλλου, ενημερώνουν τους αναγνώστες μας πως σε συνέδρια του ΕΛΙΑΜΕΠ έχουν παρευρεθεί και στελέχη-«γεράκια» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, όπως ο Τόμας Φρίντμαν, ο δημοσιογράφος των New York Times, ο άνθρωπος που έπεισε την αμερικανική κοινή γνώμη πως πρέπει να γίνει ο πόλεμος στο Ιράκ. Έχουν παρευρεθεί και ο πρέσβης Τζον Νεγκροπόντε, που αποδείχτηκε πως χρηματοδοτούσε υπόγεια τους «Κόντρας» στη Νικαράγουα, αλλά και ο Μπρους Τζάκσον, αντιπρόεδρος της αμυντικής βιομηχανίας Lockheed Martin που παράγει τα F-16, αλλά και κινητήριος μοχλός της δεξαμενής σκέψης «Σχέδιο για το Νέο Αμερικανικό Αιώνα» («Project for the New American Century»).

Σε άλλα συνέδρια έχουν παραστεί και ο διαβόητος μυστικοσύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, ο Άλεξ Ρόντος, αλλά και ο λόρδος Χάνεϊ, ο εμπνευστής του Σχεδίου Ανάν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ολόκληρο το ΕΛΙΑΜΕΠ είχε μετακομίσει στην Κύπρο το 2004 για την προώθηση του σχεδίου, ενώ σήμερα διοργανώνει εκπαιδευτικά σεμινάρια για τους αξιωματικούς των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Ο σχετικός κατάλογος, όμως, τελειωμό δεν έχει, αφού ο υφυπουργός Εξωτερικών των κυβερνήσεων Καραμανλή Γιάννης Βαληνάκης έχει διατελέσει γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ. Επιπροσθέτως, ο σημερινός αντιπρόεδρος του Ιδρύματος, κ. Κουλουμπής, έχει κατηγορηθεί πως έχει περάσει από νευραλγικές υπηρεσίες του αμερικανικού Πενταγώνου, ενώ η σύζυγος του κ. Τσούκαλη, Μαρία Λογοθέτη, ότι τοποθετήθηκε πρόσφατα σε κομβική θέση στο υπουργείο Εξωτερικών. 

«Ελληνόφιλο» το ΕΛΙΑΜΕΠ

Ο γενικός διευθυντής για ΝΑΤΟ, Σόρος και Φορντ: «Ναι, είναι χορηγοί μας»

Ο Θάνος Ντόκος, γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ, παραδέχεται σε συνομιλία του με τα «Επίκαιρα» πως το Ίδρυμα έχει χρηματοδοτηθεί στο πρόσφατο και απώτερο παρελθόν από το ΝΑΤΟ, την Παγκόσμια Τράπεζα και τα διόλου φιλελληνικά Ιδρύματα Σόρος και Φορντ. Ο προϋπολογισμός, εξάλλου, του ΕΛΙΑΜΕΠ άγγιξε, για το 2010, το 1 εκατομμύριο ευρώ! Γύρω στο 50% αυτού του ποσού προήλθε από προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το υπόλοιπο από χορηγίες από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Όπως πάλι παραδέχεται ο κ. Ντόκος, ανάμεσα στους «συνήθεις» χορηγούς του Ιδρύματος είναι το υπουργείο Εξωτερικών και, σε μικρότερο βαθμό, το υπουργείο Άμυνας. Το ΝΑΤΟ, εξάλλου, έχει χορηγήσει συνέδρια με ποσά που ανέρχονται στις 5.000 με 10.000 ευρώ, ενώ η Παγκόσμια Τράπεζα ένα συνέδριο του 2008, που περιλάμβανε έξοδα μετάβασης και διαμονής των συμμετεχόντων. Επιπλέον, με χρήματα των ιδρυμάτων του Τζορτζ Σόρος καλύφθηκαν, στις αρχές του 2000, ταξιδιωτικά εισιτήρια συμμετεχόντων από τα Βαλκάνια σε συνέδρια της Χάλκης. Τα ιδρύματα Φορντ και Ροκφέλερ είχαν, επίσης, χρηματοδοτήσει προγράμματα που αφορούσαν την πυρηνική διασπορά, κατά τη δεκαετία του ’90.

Σύμφωνα με τον κ. Ντόκο, το ΕΛΙΑΜΕΠ δεν σχετίζεται με δραστηριότητες που έχουν να κάνουν με τον ιδιωτικό τομέα, γι’ αυτό και δεν δημιουργείται σύγκρουση συμφερόντων, όταν χρηματοδοτείται από ιδιώτες. «Δεν είναι εύκολη η επιβίωση ενός ιδρύματος στην Ελλάδα. Θέλουμε οι ιδιωτικοί παράγοντες να είναι μέλη των ΔΣ, ώστε να μας χρηματοδοτούν. Για να εξασφαλίζουμε τη διαφάνεια και την αμεροληψία, προσπαθούμε η χρηματοδότησή μας να προέρχεται από όσο το δυνατό περισσότερες πηγές, ώστε να μην επηρεάζεται ο τρόπος λειτουργίας μας. Γι’ αυτό προσπαθούμε να κρατούμε μια ισορροπία ανάμεσα στον ελληνικό κρατικό και ιδιωτικό τομέα και στους ξένους χορηγούς», υπογραμμίζει ο γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση, ο κ. Ντόκος επισημαίνει πως οι Βρυξέλλες δεν θέτουν άλλους όρους για τη χρηματοδότηση των ερευνητικών προγραμμάτων, πέρα από τους καθαρά επιστημονικούς. «Υποβάλλονται χιλιάδες αιτήσεις από όλη την Ευρώπη και χρηματοδοτούνται, με βάση σχετικές αποφάσεις επιστημόνων, λίγες από τις πολλές», προσθέτει. Παράλληλα, ο κ. Ντόκος σημειώνει πως το ΕΛΙΑΜΕΠ είναι ελληνόφιλο, με σαφή ευρωπαϊκό και όχι αμερικανικό προσανατολισμό. Συμπληρώνει, όμως, πως είναι προς το συμφέρον της εξυπηρέτησης των εθνικών μας συμφερόντων η φιλική συνεργασία με τις ΗΠΑ. «Η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή χώρα και οι ΗΠΑ εξακολουθούν να παίζουν σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια σκηνή. Ήμασταν πολύ αρνητικοί με την περίοδο Μπους. Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε, όμως, την πρόοδο που έχει γίνει με τη διακυβέρνηση Ομπάμα. Ο καθένας από όσους συμμετέχουν στο ΕΛΙΑΜΕΠ υποστηρίζει τις απόψεις του και τις υπογράφει. Δεν εκφράζει, όμως, συνολικώς το Ίδρυμα», παρατηρεί ο κ. Ντόκος.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα: 23/12/2010

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/01/blog-post_8490.html

To κυπριακό ως πρόβλημα αυτοδιάθεσης

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τι είναι το κυπριακό; Εθνοτική σύγκρουση; Σύγκρουση Ελλάδας και Τουρκίας, εκδήλωση ελληνικού ή τουρκικού ιμπεριαλισμού; Πρόβλημα εισβολής ή διάθεσης των Ελληνοκυπρίων να επικρατήσουν επί των Τουρκοκυπρίων; Σύγκρουση εθνικισμών; Γιατί ένα ζήτημα που “δεν πουλάει”, “κούρασε”, που τόσο πολλοί
θάθελαν να αφήσουν πίσω τους, επανέρχεται εκεί που κανείς δεν το περιμένει, παίζοντας καταλυτικό ρόλο στην πολιτική ζωή και τη διεθνή θέση της Ελλάδας, “κυρίαρχη λεπτομέρεια” της Αν. Μεσογείου, όπως το ονόμασε ο συντάκτης ενός εγγράφου στα Wikileaks”;

Η Mεγάλη (σκόπιμη) Σύγχυση

Οι περισσότεροι ασχολούμενοι με το κυπριακό δίνουν απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, όχι στη βάση επιχειρημάτων ή ανάλυσης, αλλά με τσιτάτα και κλισέ, που μας μαθαίνουν περισσότερα για τις προθέσεις τους, παρά για την ουσία του ζητήματος και τους τρόπους αντιμετώπισης. Οι περισσότεροι συσκοτίζουν συστηματικά τις ρίζες του προβλήματος, γιατί δεν θέλουν να τις αντιμετωπίσουν, και αρκετοί συχνά σπέρνουν σύγχυση με σκοπό να περάσουν πολιτικές που θα ήταν, υπό άλλες συνθήκες, αδιανόητες. Το κάνουν για τα αίτια του κυπριακού, το κάνουν και για τις προτεινόμενες λύσεις του.
Μάταια ο γράφων επιχειρούσε, στις συνεντεύξεις που πήρε από τους προεδρικούς υποψηφίους το 2008, να αποσπάσει αίφνης μια έστω ελάχιστα σαφή απάντηση στο ερώτημα ποιός και με ποιά μέσα θα ασκεί την εξουσία, στα πλαίσια της λύσης που έκαστος επεδίωκε, παρόλο που αυτό το ερώτημα είναι το πρώτο που απαντά ένα σύνταγμα. ¨Οσο για τη διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία, που λένε ότι επιδιώκουν σχεδόν οι πάντες, ουδείς, πλην Κόφι Ανάν, στο διαβόητο σχέδιό του, δεν την περιέγραψε ποτέ με στοιχειώδη σαφήνεια. Μια μέρα το ΡΙΚ ρώτησε τους τηλεθεατές αν ξέρουν τι σημαίνει αυτή, η πάγια, κύρια επιδίωξη του κυπριακού κράτους. Το 80% απήντησε αρνητικά!

Η υστερόβουλα καλλιεργημένη επί δεκαετίες, σε Ελλάδα και Κύπρο, σύγχυση για την ουσία του θέματος, η αναφορά στο κυπριακό κυρίως μέσω μπερδεμένων και ακατάληπτων νομικών όρων, η γενικευμένη προσφυγή στις, τόσο οικείες στην πολιτική κουλτούρα του νησιού, αλλά και της Ελλάδας, μεθόδους των υπαινιγμών και της απάτης, συνιστά τεράστιο εμπόδιο στην αποτελεσματική διεκδίκηση των θεμελιωδών δικαίων του κυπριακού λαού και πηγή μεγάλου κινδύνου για τον ελληνικό λαό.

Αν δεν υπήρχε τέτοια σύγχυση, θα ήταν αδιανόητη η εμφάνιση του τερατώδους σχεδίου Ανάν, ίσως του χειρότερου συντάγματος στην παγκόσμια ιστορία, που κατέλυε κάθε μορφή δημοκρατικού, ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους, υπάγοντας άμεσα τους Κυπρίους στην εξουσία Λονδίνου και Ουάσιγκτων. Ούτε θα αφηνόταν χωρίς πολιτική υπεράσπιση διεθνώς, το λαϊκό όχι στο δημοψήφισμα του 2004. (1)

Η ενοχλητική σκιά της Αυτοκρατορίας

Ο απλός και ανύποπτος παρατηρητής θα διαπιστώσει εύκολα ότι το κυπριακό είναι λίγο από όλα όσα αναφέραμε στην πρώτη παράγραφο. Εμφανίζεται σήμερα, κυρίως, ως παγωμένη σύγκρουση Κύπρου-Ελλάδας με την Τουρκία και το δημιούργημά της, την ΤΔΒΚ. Τα φαινόμενα όμως απατούν. Χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε τη σημασία και αυτονομία της ελληνοτουρκικής διαμάχης, στις διάφορες μορφές που πήρε, δεν είναι αυτή η πρωτογενής σύγκρουση. Αν και σημαντική, είναι δευτερογενής.

Η πρωτογενής αιτία δημιουργίας του κυπριακού, αλλά και ο παράγων που σήμερα το επικαθορίζει αποφασιστικά είναι άλλος: η επιθυμία της βρετανικής Αυτοκρατορίας στο παρελθόν, μιας άλλης σήμερα (HΠΑ, Ισραήλ, Βρετανία, διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και διεθνή media) (2) να ελέγξουν το άφθαστης στρατηγικής και πλέον, και οικονομικής, λόγω των υδρογονανθράκων, σημασίας νησί, αρνούμενοι στους κατοίκους του το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Και ο μόνος λόγος που πολιτικές δυνάμεις Ελλάδας-Κύπρου δεν το αναγνωρίζουν, είναι γιατί είναι οι ίδιες εξαρτημένες.

Στις πολύ δημοκρατικές διεθνείς συνθήκες που προέκυψαν από τη σοβιετική νίκη το 1945, τον θρίαμβο του Μάο, την εθνική αφύπνιση και εξέγερση των αποικιών, τη βρετανική παρακμή, το Λονδίνο δεν είχε, στη δεκαετία του 1950, τα πολιτικο-στρατιωτικά μέσα να καταστείλει την αντιαποικιακή Επανάσταση της ΕΟΚΑ, υλοποιώντας την επιδίωξη που έθεσε επισήμως, στη Βουλή των Κοινοτήτων, ο Υπουργός Αποικιών: να μην αναγνωρισθεί ποτέ στους Κυπρίους δικαίωμα αυτοδιάθεσης.

Ο Υπουργός είχε σοβαρότατους λόγους. Το νησί είχε και έχει τεράστια στρατηγική αξία. Απέναντι από Σουέζ, Ισραήλ, Λίβανο, Τζεϊχάν, συνέχεια Κρήτης και Καστελόριζου, ελέγχει την Αν. Μεσόγειο. Είναι το φυσικό ορμητήριο για τις δυτικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή και στρατηγική εφεδρεία του Ισραήλ. Είναι πολύτιμο κέντρο επικοινωνιών-παρακολουθήσεων της ευρείας Μέσης Ανατολής. Διαθέτει μεγάλους ενεργειακούς πόρους. ¨Εχει όμως και ένα σοβαρό μειονέκτημα: κατοικείται κατά 82% από ¨Ελληνες!

Στη δεκαετία του 1950, για να αντιμετωπίσει την ΕΟΚΑ και να κρατήσει υπό έλεγχο το νησί, το Λονδίνο έβαλε στην εξίσωση δύο παράγοντες: Τουρκία-Τουρκοκύπριους αφενός, τους νικητές του ελληνικού εμφυλίου αφετέρου, δηλαδή το απολύτως εξαρτημένο από Αγγλία-ΗΠΑ ελληνικό πολιτικό προσωπικό. ¨Εχουμε δύο πνεύμονες, Αγγλία και Αμερική, είπε ο Γεώργιος Παπανδρέου, όταν ο Δήμαρχος Λευκωσίας του ενεχείρισε τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος υπέρ της Ενωσης που οργάνωσε η κυπριακή εκκλησία, και κινδυνεύουμε από ασφυξία αν τους χάσουμε.

Χρειάστηκε να περάσουν δεκαπέντε χρόνια, για να δει, αυτός ο κατεξοχήν άνθρωπος των ‘Αγγλων στην Ελλάδα και οργανωτής για λογαριασμό τους, από το 1943, του εμφύλιου, τους Αμερικανούς να τον ανατρέπουν μέσω Ανακτόρων και Μητσοτάκη, για να αντιληφθεί στο πετσί του ότι οι “πνεύμονες” χρησίμευαν μάλλον να πνίγουν την Ελλάδα, παρά να της επιτρέπουν να αναπνέει.

Oι ‘Ελληνες πολιτικοί κλήθηκαν να προτιμήσουν τα στρατηγικά συμφέροντα της Αυτοκρατορίας από τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, που συνέπιπταν με τη δημοκρατική αρχή της αυτοδιάθεσης. Αυτός ήταν ο λόγος που οι ΗΠΑ στήριξαν την ανάδειξη Καραμανλή, την αποστασία και τα πραξικοπήματα του 1967 και του 1973. Δυστυχώς, δυστυχέστατα, αυτός μας φαίνεται επίσης ο μόνος λόγος για τον οποίο ΗΠΑ- Βρετανία “λύσσαξαν” (από κοινού με τους κ.κ. Μητσοτάκη, Μπακογιάννη, Παπανδρέου), να ανατραπεί το 2008 ο Παπαδόπουλος, έστω και αν αυτό σήμαινε να ανεχθούν, κατά τρόπο εξαιρετικά παράδοξο, την άνοδο ενός, κατά δήλωσή του, αριστερού και κομμουνιστικού κόμματος όπως το ΑΚΕΛ, στην εξουσία μιας στρατηγικής χώρας-μέλους της ΕΕ! Αν κάποιος διαθέτει μια καλύτερη ερμηνεία αυτής της παραδοξότητας, καλοδεχούμενη.

Το Λονδίνο πίσω από τη διένεξη

Το 1831, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι της Κύπρου ενώθηκαν στην εξέγερση εναντίον της καταπιεστικής εξουσίας του σουλτάνου, με την υποστήριξη, φαίνεται, του προξένου της Γαλλίας, μιας χώρας αποικιακής μεν, αλλά σχετικά δημοκρατικότερης από τη Βρετανία. Η τελευταία έθεσε υπό την εξουσία της το νησί τον Ιούλιο του 1878 και, ήδη τον Σεπτέμβριο, δημιούργησε συμβούλιο διακυβέρνησης, η δομή του οποίου μοιάζει απελπιστικά με τη δομή εξουσίας του … σχεδίου Ανάν, 130 χρόνια αργότερα. Υπερεκπροσωπείται η μουσουλμανική μειοψηφία, υποεκπροσωπείται η πλειοψηφία, ώστε οι Βρετανοί, μέλη του συμβουλίου, μπορούν να πλειοψηφούν αθροιζόμενοι με τη μειοψηφία. Η μειοψηφία απέκτησε ισχυρό κίνητρο συνεργασίας με τον αποικιοκράτη, η πλειοψηφία ισχυρό λόγο δυσφορίας με τη μειοψηφία.

Από το 1878 μέχρι σήμερα, κύριος άξονας της βρετανικής πολιτικής στην Κύπρο παραμένει η χρήση των δικαιωμάτων της μειοψηφίας για να ακυρωθούν βασικά δικαιώματα της πλειοψηφίας. Φυσικά τα δικαιώματα της μειοψηφίας οφείλουν να γίνονται σεβαστά, μέχρι του σημείου εκείνου όμως που δεν ανατρέπουν και καταστρατηγούν τα δικαιώματα της πλειοψηφίας. Η γηραιά Αλβιών δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τους Τουρκοκυπρίους. Ενδιαφέρθηκε να τους χρησιμοποιήσει, για να αφαιρέσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, το θεμέλιο της απαίτησης του κυπριακού λαού να κάνει ο ίδιος κουμάντο στο νησί του και, άρα, να μην κάνει η Βρετανία.

Το μοντέλο του 1878, πολιτική και ενίοτε θεσμική ενσάρκωση της αρχής “διαίρει και βασίλευε”, επανεμφανίζεται ως βρετανική απάντηση στο αίτημα αυτοδιάθεσης των Κυπρίων, που παίρνει, απολύτως φυσιολογικά, τη μορφή του αιτήματος για ένωση με την Ελλάδα, στη δεκαετία του 1950. Η Βρετανία εισηγείται στην Τουρκία να εκδηλώσει ενδιαφέρον για την Κύπρο, ενώ είχε αποποιηθεί οποιωνδήποτε διεκδικήσεων με τη συνθήκη της Λωζάννης. Σε βρετανούς διπλωμάτες αποδίδεται η έμπνευση της βομβιστικής απόπειρας στο σπίτι του Κεμάλ, στη Θεσσαλονίκη, και του πογκρόμ των Ελλήνων της Πόλης που ακολούθησε. Το 1958, οι βρετανικές υπηρεσίες προκαλούν την πρώτη σφαγή Ελληνοκυπρίων από Τουρκοκύπριους. Εντείνουν τη δυσφορία μεταξύ των δύο κοινοτήτων, στρατολογώντας Τουρκοκυπρίους στην εφεδρική αστυνομία, υπεύθυνη για τις διώξεις και βασανισμούς Ελληνοκυπρίων και φυσιολογικό στόχο της ΕΟΚΑ.

Για λόγους που παραμένουν αδιευκρίνιστοι, αλλά στους οποίους οπωσδήποτε βάρυνε η απροθυμία της εξαρτημένης ελληνικής ηγεσίας να στηρίξει τον κυπριακό αγώνα, ο Μακάριος δέχτηκε το 1958 την ανεξαρτησία έναντι της ένωσης. Οι Βρετανοί, αφού εγκολπώθηκαν την παραχώρηση, αφοσιώθηκαν έκτοτε στο να στερήσουν το υπό δημιουργία κράτος κάθε πραγματικού περιεχομένου κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, όπερ επέτυχαν μέσω των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, που Καραμανλής και Αβέρωφ επέβαλαν στον Αρχιεπίσκοπο, παρά την αντίρρηση των εκπροσώπων της εξέγερσης Λυσσαρίδη και Παπαδόπουλου.

Οι συμφωνίες φτιάχτηκαν για να μη μπορούν να εφαρμοσθούν, ώστε η εσωτερική διαμάχη να υπονομεύσει τη δυνατότητα του νέου κράτους να λειτουργήσει, αναγκάζοντας αμφότερες τις κοινότητες να προστρέχουν στη βρετανική επιδιαιτησία. Κορυφαίοι Βρετανοί συνταγματολόγοι χαρακτήρισαν το κυπριακό σύνταγμα το πλέον δυσεφάρμοστο παγκοσμίως, μετά το κενυάτικο. Προβλεπόταν δικαίωμα βέτο της μειοψηφίας σε όλα σχεδόν τα θέματα. Τέτοιο καθεστώς δεν μπορούσε να λειτουργήσει – όπως σε Ινδίες, Αραβία, Αφρική, οι Βρετανοί κατόρθωσαν να προκαλέσουν μια αιματηρή εθνοτική διαμάχη, που έδωσε τελικά, μαζί με το made in USA πραξικόπημα του 1974, το αναγκαίο πρόσχημα για την τουρκική εισβολή.

Στο μέλλον δια του παρελθόντος

Δεν μπορούμε να το δείξουμε στο πλαίσιο ενός σύντομου άρθρου, οι διαφορές όμως στην ιστορική ανάγνωση του κυπριακού απηχούν διαφορές στον τρόπο που η ελληνική ελίτ αντιμετωπίζει το διαχρονικό πρόβλημα εξάρτησης Ελλάδας-Κύπρου από τα παγκόσμια ιμπεριαλιστικά κέντρα. Στη συζήτηση για την ιστορία κρύβεται μια συζήτηση για το μέλλον, για την πολιτική.

Οι εκπρόσωποι του ελληνικού νεοραγιαδισμού, όπως ο Αβέρωφ, προωθούσαν πάντα τη θεωρία των χαμένων ευκαιριών – φταίει το ξερό ελληνικό κεφάλι που δημιουργήθηκε και παραμένει άλυτο το κυπριακό. Βασιζόμενοι σε μια τέτοια ιστορική ερμηνεία, ζητούσαν και ζητάνε τον κατευνασμό ΗΠΑ, Βρετανίας, Τουρκίας και Τουρκοκυπρίων, μέχρι του σημείου να καταργήσουν, εν ονόματι της μειοψηφίας, το κυπριακό κράτος, όπως συνέβη με το σχέδιο Ανάν, όπως πολύ φοβόμαστε ότι μπορεί να συμβεί με τις συμφωνίες Χριστόφια-Ταλάτ και όπως είναι η διαχρονική ιμπεριαλιστική επιδίωξη.

Στα χρόνια μας επιχειρούν να στήσουν μια κολοσσιαία απάτη, παρουσιάζοντας ως προοδευτική πολιτική τον ραγιαδισμό. Υποστηρίζουν μερικοί ότι ο διεθνισμός επιβάλλει παραίτηση από τα εθνικά δικαιώματα, παραίτηση που βεβαίως δεν γίνεται υπέρ οποιασδήποτε μειοψηφίας ή του παγκόσμιου σοσιαλισμού, που δεν θα τη χρειαζόταν αν υπήρχε, αλλά υπέρ της Αυτοκρατορίας.

Αν ο διεθνισμός των λαών έχει νόημα στην εποχή μας, τι άλλο μπορεί να είναι αυτό το νόημα από την υπεράσπιση των εθνών και των κρατών τους, απέναντι σε ένα σχέδιο που επιδιώκει να τα υποτάξει και να τα διαλύσει, από την ένωσή τους εναντίον της επιγδίωξης μιας παγκόσμιας Δικτατορίας; Αλλά μια τέτοια ένωση προυποθέτει τη δίκαιη, δεν μπορεί να στηριχθεί στην άδικη επίλυση των διαφορών τους.

Το να φύγει κάποιος από το πλαίσιο του δικού του έθνους για να συμπαραταχθεί στον αδικούμενο αδύναμο ενός άλλου έθνους που καταπιέζει είναι όντως πράξη μεγάλης γενναιότητας. Το να θυσιάσει θεμιτά εθνικά δικαιώματα του δικού του έθνους, για να γίνει αρεστός στους Αγγλοαμερικανούς, μοιάζει μάλλον πράξη δουλικότητας, αν όχι προδοσίας.

¨Οσες πολιτικές δυνάμεις υπερασπίστηκαν κατά καιρούς το κυπριακό κράτος, υλική πραγμάτωση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του κυπριακού λαού, χρειάστηκε, ακόμα κι όταν δεν τόθελαν αρχικά, να αντισταθούν σε Ουάσιγκτων και Λονδίνο και να πάρουν συχνά το δρόμο για Μόσχα, Παλαιστίνη, Παρίσι ή Πεκίνο. Δυστυχώς όμως, είναι πολλοί οι εκπρόσωποι μιας νεοπλουτικής και απίστευτα επαρχιακής πολιτικής ελίτ, σε Ελλάδα και Κύπρο, που προτιμούν (με το αζημίωτο) τα αγγλοαμερικανικά σαλόνια και τα ελβετικά σαλέ.

1. Για το σχέδιο Ανάν, Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου, Η Αρπαγή της Κύπρου (το σχέδιο Ανάν ως εργαλείο της αμερικανικής στρατηγικής), Λιβάνης, Αθήνα 2004, Μίκη Θεοδωράκη, Γιατί ξαναλέμε όχι στο σχέδιο Ανάν, Καθημερινή, 3.5.2004. Επειδή αυτοί οι συγγραφείς μπορεί να θεωρηθούν εθνικιστές και μάλιστα Ελληνες, που είναι πολύ πιο επιβαρυντικό, παραπέμπουμε τον αναγνώστη στις Διαιρέσεις της Κύπρου, μιας από τις μεγάλες μορφές της διεθνούς, μαρξιστικής νέας αριστεράς, του Πέρι Αντερσον (εκδόσεις Αγρα).

2. Το βασικό περίγραμμα των ιδεών που οδήγησαν αργότερα στο σχέδιο Ανάν, πρωτοπαρουσιάστηκαν από Ισραηλινούς σε σεμινάρια για το κυπριακό που οργάνωσε το ιδρυμα Κόκκαλη, όπως μας διαβεβαίωσε ο ειδικός για τη Μέση Ανατολή Καθηγητής του Παντείου Αλέξανδρος Κούτσης, που συμμετείχε σε ένα από αυτά.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Δημοσιεύτηκε στον Δρόμο της Αριστεράς, 20.12.2010

Η υπερδύναμη και η υποδούλωση

<!– Σε µεταλλικά κοντέινερ θα µεταφερθούν αµέσως µόλις βγουν στην επιφάνεια οι 33 µεταλλωρύχοι, προκειµένου να προστατευτούν από το φως του ηλίου. –>

Του ΑΡΙΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Οι τελευταίες απειλές του Αχμέτ Νταβούτογλου, όπως και του Εκεμέν Μπαγίς (με αποκορύφωμα τις θεατρικές αντιδράσεις για τα επεισόδια στο ΑΠΟΕΛ – Καρσίγιακα) επιβεβαιώνουν ένα γεγονός ιδιαίτερης σημασίας, που πρέπει να συνειδητοποιήσει η ηγεσία μας για να το χειριστεί προς όφελος των εθνικών συμφερόντων: Ότι η τουρκική ηγεσία αντιλαμβάνεται όλο και πιο επίπονα (γι΄ αυτήν) πως το άλυτο Κυπριακό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στους σχεδιασμούς της για τη μεγάλη Τουρκία, την περιφερειακή ευρωπαϊκή υπερδύναμη, αυτό που πολλοί μελετητές πλέον ονομάζουν νεο-οθωμανισμό.


Οι απειλές του Νταβούτογλου, ότι «δεν πρέπει να τίθενται στην Τουρκία διλήμματα να επιλέξει μεταξύ ΕΕ και Κύπρου διότι όταν η Τουρκία βρίσκεται ενώπιον τέτοιων διλημμάτων ξαφνιάζει καμιά φορά με τις αποφάσεις της που δεν είναι οι αναμενόμενες», είναι προφανείς δικαιολογίες για την εσωτερική πολιτική «αγορά», στην οποία πρέπει να δοθούν εξηγήσεις για την παγωμένη διαπραγματευτική διαδικασία της χώρας.

Αλλά, πέραν αυτού, η αξιολόγηση των απειλών, πρέπει να αναζητηθεί στους στρατηγικούς σχεδιασμούς της Άγκυρας, οι οποίοι ασφαλώς δεν πρόκειται να ανατραπούν απλώς και μόνο επειδή η Κύπρος, μονομερώς πάγωσε τα ενταξιακά της κεφάλαια. Δεν πρόκειται δηλαδή, ούτε να ανατρέψει τη στρατηγική ένταξης στην Ε.Ε., μια πορεία που ακολουθεί από το 1959 (όταν υπέβαλε αίτηση σύνδεσης με την ΕΟΚ) ούτε βεβαίως και να επιτεθεί στρατιωτικά για να καταλάβει όλη την Κύπρο, αναιρώντας σαν από αιφνίδια παραφροσύνη την ευρωπαϊκή προοπτική της.

Έτσι, οι δήθεν «μη αναμενόμενες αποφάσεις της Τουρκίας που καμιά φορά ξαφνιάζουν», δεν πρέπει να προβάλλονται ως πραγματικές απειλές, όμως πρέπει να ταρακουνήσουν τις ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας, για να εξετάσουν τη διαχείριση μιας νέας στρατηγικής, βασισμένης στην πραγματική αδυναμία της Άγκυρας να εφαρμόσει τα νεοθωμανικά της οράματα, χωρίς προηγουμένως να επιλύσει το Κυπριακό και τις διαφορές της με την Ελλάδα.

Στη διάσκεψη των Τούρκων πρέσβεων, αρχές της βδομάδας (στην ίδια διάσκεψη όπου χτες ο Έλληνας Πρωθυπουργός απέδειξε ότι δεν έλαβε κανένα μήνυμα από τη θρασύτατα διακηρυγμένη τουρκική πολιτική σε βάρος των εθνικών κυριαρχικών συμφερόντων και συνεχίζει την καταβαραθρωμένη πολιτική εξημέρωσης του θηρίου) ο Νταβούτογλου μίλησε ακριβώς για τους στόχους της τουρκικής κυβέρνησης, που θέλει την Τουρκία παγκόσμια υπερδύναμη. Αυτή η «μεγάλη ιδέα» όμως περνά από την Κύπρο και την Ελλάδα, που βρίσκονται πια μπροστά σε ένα δίλημμα: Είτε θα υποταχθούν στη νέο-οθωμανική πραγματικότητα, όπως ήδη κάνει μια κάστα ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων, πολιτικών και επιχειρηματιών, οι οποίοι έχουν αποδεχθεί την τουρκική ηγεμονία (φτάνει να κερδίζουν και οι ίδιοι, από τη μια, τη «φιλία» των ισχυρών και από την άλλη ένα μερίδιο από τα εκατομμύρια που διακινεί η «ελληνοτουρκική φιλία», χωρίς να τους αφορά το ότι τελικά, αυτό συνεπάγεται την εκχώρηση ολόκληρης της Κύπρου στην Τουρκία, αλλά και ελληνικής εδαφικής κυριαρχίας) είτε θα αντισταθούν στην υποταγή και θα μελετήσουν άλλες επιλογές, αξιοποιώντας  τη στρατηγική τους θέση ως το γεωπολιτικό επίκεντρο της περιοχής (οι εξελίξεις με το Ισραήλ είναι ενδεικτικές) για να ξεφύγουν από την παγίδα.
«Για όλα αυτά όμως», όπως διαβάζουμε στο βιβλίο Νέο-οθωμανισμός, που αναλύει διεξοδικά το φαινόμενο, «υπάρχει μια προϋπόθεση, ότι οι Έλληνες θέλουν ακόμα να είναι ανεξάρτητοι, ότι εκτιμούν την ελευθερία περισσότερο από τα χάμπουργκερ…»

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=6&art_id=2316

ΑΙΓΑΙΟ:»Κάτι σοβαρό και επικίνδυνο ετοιμάζεται»

 Του Αντώνη Κακαρά*

Είναι καθαρό πλέον πως κάτι ετοιμάζεται στο Αιγαίο. Κάτι σοβαρό, επικίνδυνο και ασύμφορο βέβαια για τη χώρα μας. Και τούτο από τις επαναλαμβανόμενες «εξόδους» ερευνητικών σκαφών της Τουρκίας, παρά τις μέχρι σήμερα συμφωνίες για μη πρόκληση έντασης στο Αιγαίο και αφ’ ετέρου από την κινητικότητα του ΝΑΤΟ πάλι σε θέματα που σχετίζονται με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις που επηρεάζουν τη συνοχή της Νοτιοανατολικής πτέρυγας του αμαρτωλού Συμφώνου. Εδώ θα προσεγγίσουμε το ζήτημα του Αιγαίου.

Η θάλασσα, ο βυθός της και το υπέδαφός του είναι η σημερινή αλλά βασικά η αυριανή πηγή πλούτου, με τον οποίο θα επιβιώσει ο άνθρωπος.

Και αυτός ο πλούτος δεν είναι μόνον τα ψάρια και τα ορυκτά. Το Αιγαίο λοιπόν είναι ο πνεύμονας ζωής για την Ελλάδα.

Συνηθίζεται να αποκαλούμε ΄΄ορατή απειλή εξ ανατολών΄΄ όλες τις διεκδικήσεις των Τούρκων που στρέφονται κατά κυριαρχικών μας δικαιωμάτων (δηλαδή αυτών που με τίποτα δεν πρέπει να διαπραγματευόμαστε).

Εάν συγκρίνει κανείς την απειλή αυτή με τις καινοφανείς «ασύμμετρες» στις οποίες κατ’ απαίτηση του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ έχουν ήδη στραφεί τα πάντα, τότε αντιλαμβανόμαστε πόσο λάθος τακτική ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις όπως και παλιότερα με τον κομμουνιστικό «κίνδυνο».

Κυριαρχικά  δικαιώματα της χώρας μας κινδυνεύουν επομένως:

·Κατ’ αρχήν από την Τουρκία και το ΄΄στρατιωτικό-οικονομικό κατεστημένο΄΄ που την ελέγχει,

·Από τρίτες χώρες και οργανισμούς (κύρια τις ΗΠΑ, και το ΝΑΤΟ) που δε σέβονται ούτε υπολογίζουν τις διεθνείς Συνθήκες- Συμβάσεις που έχουν κατοχυρώσει αυτά μας τα δικαιώματα,

·Από την έλλειψη σταθερής και αμετακίνητης, πατριωτικής πολιτικής των ελληνικών κυβερνήσεων στα ζητήματα τα αποκαλούμενα ως ΄΄ελληνοτουρκικές διαφορές΄΄ και

· Από την πεποίθηση των κυβερνώντων κομμάτων που μεταφράζεται και ως εξωτερική πολιτική ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ παρέχουν εγγυήσεις και ασφάλεια στην  Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο.

Έτσι αποδυναμώνεται η άμυνά μας.

Όλες οι ελληνοτουρκικές διαφορές περιέχουν διεκδικήσεις της Τουρκίας ενώ απολύτως καμία εκ μέρους της Ελλάδας.

Επομένως η οποιαδήποτε συζήτηση και ρύθμιση, θα σημαίνει εκ προοιμίου από την πλευρά της Ελλάδας υποχώρηση σε κάποια σημεία.

Οι Τούρκοι θέλουν δικά τους όλα από τη μέση γραμμή (25ο μεσημβρινό περίπου) και ανατολικά.

Εκτός από τα νησιά εκείνα που «αναφέρονται με το όνομά τους στις Συνθήκες και τις Διεθνείς Συμφωνίες με τις οποίες παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα».

Από την πλευρά της δικής μας κυβέρνησης διατυμπανίζεται η θέση πως, συζητήσιμο είναι μόνον το θέμα της υφαλοκρηπίδας. Χωρίς να εξηγεί το αυτονόητο πως πλήθος άλλων θεμάτων επηρεάζονται ή προκύπτουν από την όποια ρύθμιση της υφαλοκρηπίδας.

Τονίζουμε το πολύ σοβαρό θέμα πως γραμμές βάσης, χωρική θάλασσα, αποκλειστική οικονομική ζώνη, εναέριος χώρος και γκρίζες ζώνες θα καθοριστούν οπωσδήποτε μαζί με την υφαλοκρηπίδα αφού η νομική τους σχέση είναι αδιάρρηκτη.

Οι Τούρκοι από το 1974 και μετά κατάφεραν με την υποστήριξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και τηνυποχωρητικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων στόχους που διαφορετικά θα κατακτούσαν μόνο με πόλεμο. Μια ματιά σ’ αυτούς είναι χρήσιμη.

·Επίσημη παραδοχή και αναγνώριση από Πρωθυπουργούς μας (Σημίτη και Μητσοτάκη ενώ για το νυν Πρωθυπουργό δεν μπαίνει καν ζήτημα μη παραδοχής) πως έχουν δικαιώματα στο Αιγαίο. Τούτο σημαίνει πως δέχτηκαν ότι πρέπει να προσδιοριστούν και κατοχυρωθούν αυτά στους Τούρκους. Έτσι προχώρησε και συνεχίζεται η ΄΄διερευνητική συζήτηση΄΄ μεταξύ εκπροσώπων των υπουργείων εξωτερικών των δύο χωρών.

·Την άποψη (που την προβάλλουν υπερασπίζοντάς τους και οι Αμερικανοί) πως οι Έλληνες έχουν όλα τα νησιά στο Αιγαίο και αυτοί τίποτα (αρχή του ΄΄ζωτικού χώρου΄΄ που πρόβαλλε και ο Χίτλερ). Έτσι προκύψανε οι «γκρίζες ζώνες» και έτσι καταγράφονται και στους επίσημους αμερικανικούς χάρτες, που χρησιμοποιούνται στο ΝΑΤΟ κλπ

·Εξαφάνιση από τους ίδιους χάρτες των συνόρων στη θάλασσα στο Ανατολικό Αιγαίο, καίτοι από αρχές του ’50 τα είχαν αποδεχτεί.

·Αμφισβήτηση με παραβιάσεις εθνικής εναέριας περιοχής στη ζώνη από 6 μέχρι 10 μίλια και πάνω από τις «γκρίζες ζώνες».

·Να μην επεκτείνουμε μέχρι 12 μίλια που δικαιούμαστε την Αιγιαλίτιδα ζώνη από 6 που έχουμε σήμερα. Η χώρα μας δεν το έχει κάνει αυτό ούτε καν στην ηπειρωτική Ελλάδα, το Ιόνιο και την Κρήτη, όπως αυτοί στη Μεσόγειο και το Βορρά. Τέτοια λεβεντιά δηλαδή.

·Να τροποποιήσουμε (υπερυψώσουμε) αεροδιαδρόμους για τα πολιτικά αεροπλάνα κατ’ απαίτησή τους με αποτέλεσμα να μπορούν ελεύθερα να διέρχονται τα πολεμικά τους από κάτω. Μέχρι τότε οι αεροδιάδρομοι ήταν νοητός φραγμός από Τουρκία προς Ελλάδα. Επίσης να καταργήσουμε άλλους αεροδιαδρόμους με τα αντίστοιχα ισχυρά οικονομικά οφέλη που πέρασαν βέβαια στην πλευρά της Τουρκίας.

·Να παραδοθεί η ΄΄ευθύνη΄΄ άμυνας του Αιγαίου (αλήθεια, προστασίας του από ποιους;) στην αρμοδιότητα του στρατηγείου του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη, ήτοι σε Αμερικανό ο οποίος κατά περίπτωση εκχωρεί το δικαίωμα αυτό και σε Τούρκο διοικητή. Λύκοι δηλαδή φιλάνε το μαντρί ενώ οι δικοί μας φύλακες τρέχουν σε πολέμους ενάντια άλλων λαών για ξένα συμφέροντα. Τις μέρες αυτές παρουσιάζεται και σ’ αυτό το θέμα κινητικότητα με επισκέψεις νατοϊκών παραγόντων.

·Να αρνούνται οι Ένοπλες Δυνάμεις μας συμμετοχή σε ασκήσεις σε περιοχές, ό,που περιλαμβάνονται νησιά των οποίων αμφισβητούν το δικαίωμά μας για εξοπλισμό και άμυνα (Λήμνος, Άη Στράτης κ.λ.π.). Έτσι γίνονται ασκήσεις του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και εμείς τις αποφεύγουμε «διαμαρτυρόμενοι» με τον τρόπο αυτό. Τους τιμωρούμε δηλαδή με αποχή από ΄΄φαγοπότι΄΄ με δικά μας εδέσματα. Εάν θεωρήσουμε ως εκπαίδευση και φαγοπότι τις Νατοϊκές ασκήσεις. Εκεί καταντήσαμε δηλαδή. Αντί να τους σιχτιρίσουμε.

Η παρατηρούμενη κινητικότητα για τις αποκαλούμενες ΄΄ελληνοτουρκικές διαφορές΄΄ εκτιμάται πως οφείλεται:

·Στις πιέσεις όσων ενδιαφέρονται να κλείσουν τα θέματα αυτά, για να μπορέσουν να ασχοληθούν με επενδύσεις και εκμετάλλευση των πόρων του Αιγαίου.

·Στην όρεξή τους για επενδύσεις στην Τουρκία, που είναι μια εκτεταμένη αγορά υπό ένταξη μάλιστα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το τελευταίο σημαίνει για μερικούς πλούσια κοινοτικά προγράμματα, ήτοι εκμετάλλευση πόρων και απομύζηση από την εργασία δεκάδων εκατομμυρίων υπάκουων «πάμφθηνων» Τούρκων. Ο Άγγλος Πρωθυπουργός μάλιστα δεν κρύβει την ανυπομονησία του όπως και οι Αμερικανοί για ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ.

·Στον απρόσκοπτο έλεγχο του ίδιου χώρου ως κρίσιμου στρατηγικά για τη διέλευση αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου από Ανατολή προς Ευρώπη. Ο χώρος Ελλάδα- Τουρκία- Κύπρος είναι πολύ σοβαρός για τις ανάγκες των ομάδων ισχύος των ΗΠΑ- Αγγλίας κ.λ.π. (δηλαδή των ιμπεριαλιστών του Δυτικού κόσμου και της Νέας Τάξης πραγμάτων για να χρησιμοποιήσουμε την μοντέρνα ορολογία) προς περικύκλωση της Ρωσίας και έλεγχο περιοχών ενέργειας και δρόμων ροής φυσικών πόρων.

·Στην αξιοποίηση του Αιγαίου ως βασικού άξονα προς το Βορρά (μέσω Θεσσαλονίκης, Καβάλας κ.λ.π.) όπου εγκαθίστανται οι νέες Αμερικανικές βάσεις και οπλικά συστήματα σε χώρες του τέως Συμφώνου της Βαρσοβίας.

·Στο ότι οι συνομιλίες των εκπροσώπων των υπουργείων εξωτερικών των δύο χωρών, που διεξάγονται με ελάχιστους γνώστες του περιεχομένου τους (μέγας ο κίνδυνος από τη μυστική διπλωματία), έχουν φτάσει σε οριακό σημείο και μάλλον είναι έτοιμοι για ΄΄συνυποσχετικό΄΄ και προσφυγή στη Χάγη.

Οι Τούρκοι οφείλουν να σταματήσουν τις απειλές για πόλεμο (το περίφημο casus belli), ενώ ο λαός μας πρέπει να τις μετράει, αλλά να τις γράφει και εκεί που πρέπει.

Και αυτό γίνεται καλύτερα όταν, οι ένοπλες δυνάμεις βρίσκονται εδώ έτοιμες και εμψυχωμένες να υπερασπιστούν την πατρίδα μας, ενώ οι δικοί μας κυβερνήτες να ενημερώσουν τη Βουλή και το λαό για τις συζητήσεις και τη μυστική διπλωματία. Είναι δικαιώματά μας αυτά που συζητούν και δεν έχει καμία κυβέρνηση και ποτέ ανοιχτή επιταγή για τη διαπραγμάτευσή τους.

Κάτι ακόμα σε σχέση και με το Κυπριακό. Διαφαίνεται πως η ενδοτικότητα των κυβερνήσεων της Ελλάδας στην Κύπρο, είναι αποτέλεσμα όχι μόνον της πάγιας πολιτικής των κυβερνητικών κομμάτων ειδικά τα τελευταία χρόνια, αλλά και υπόσχεσης (ίσως και μυστικής συμφωνίας) των Αμερικανών και Τούρκων. Έτσι εξηγούνται και οι δηλώσεις Τούρκου προηγούμενου αρχηγού ΓΕΕΘΑ (του ισχυρότερου προσώπου στην Τουρκία) πως, σε μία εβδομάδα μετά την λύση του Κυπριακού, όλα τα θέματα Αιγαίου θα έχουν λυθεί. Αλλά και ο Έλληνας Πρωθυπουργός είχε δηλώσει στις αρχές του 2003 πως, εάν το Κυπριακό λυνόταν με βάση το σχέδιο Ανάν, «…τότε επίκειται εντός του 2003 συμφωνία των δύο πλευρών επί του θέματος της υφαλοκρηπίδας». Ήταν προφανώς μια συγκαλυμμένη προσπάθεια επηρεασμού υπέρ του απαράδεκτου σχεδίου Ανάν, έδειχνε όμως και πόσο είχαν εν κρυπτώ προχωρήσει οι συνομιλίες των δύο χωρών χωρίς καμία ενημέρωση Βουλής και ελληνικού λαού. Τέλος είναι πολύ εμφανές πως ανεξάρτητα της τελικής λύσης προωθείται η ιδέα της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου με γενναίο μερίδιο αμερικανικών εταιριών.

Η επαγρύπνηση είναι απαραίτητη και για ένα ακόμα λόγο. Οι λύσεις που απεργάζονται, δεν έχουν πισωγύρισμα. Θα είναι ουσιαστικά απώλεια και των υπολοίπων κεκτημένων στην Κύπρο και επαναχάραξη των συνόρων της Ελλάδας.

*Ο Αντώνης Κακαράς, είναι απόστρατος αξιωματικός του ΠΝ,συγγραφέας έξι βιβλίων με τελαυταίο τη «Λίστα του Τσαγκάρη«. Είναι Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και μέλος της ΚΙΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΜΥΝΑ (ΚΕΘΑ)
 

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=6&art_id=2289

Τα 4 στάδια αποσταθεροποίησης ενός κράτους

http://www.youtube.com/watch?v=7d7liC46Pa8&feature=player_embedded