Ο αγώνας ενάντια στη Χρυσή Αυγή ή θα είναι πατριωτικός ή δεν θα υπάρξει

του Γιώργου Ρακκά

Από τη στιγμή που ο Γιώργος Καραμπελιάς και το Άρδην δημοσιοποίησαν τις απόψεις τους πάνω στο «φαινόμενο Χρυσή Αυγή», και ξεκίνησαν μια καμπάνια ενάντια σε αυτό, πολλοί έσπευσαν να διαφωνήσουν: «Η Χρυσή Αυγή είναι αποκλειστικά προϊόν των θλιβερών συνεπειών του μεταναστευτικού αδιεξόδου. Λύνεις το αδιέξοδο, και λύνεις το πρόβλημα που λέγεται Χρυσή Αυγή», μας είπαν.

Εντούτοις, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, και όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο διαθέτουν λειψή κατανόηση του φαινομένου. Διότι, δυστυχώς, δεν μπορούμε να το περιορίσουμε μόνο στην όντως ταχύτατη απογείωση που πραγματοποίησε η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιώντας με έξυπνο τρόπο το μεταναστευτικό αδιέξοδο.

Σαφώς, υπάρχει ένα μεθοδικό πολιτικό σχέδιο πίσω από τη διαπλοκή της Χρυσής Αυγής με το μεταναστευτικό αδιέξοδο: Πρώτον, βρήκε μια συγκεκριμένη γειτονιά, υποδειγματική του προβλήματος, και εγκαταστάθηκε εκεί κάνοντας «δουλειά στη βάση». Έχτισε την ηγεμονία της μεθοδικά, με καθημερινές παρεμβάσεις και επιδείξεις μιας δύναμης που ισχυροποιούνταν με τον καιρό, όσο οι άρχουσες τάξεις και σύσσωμο το πολιτικό κατεστημένο του εθνομηδενισμού συνέχιζαν την εγκληματική τους στάση έναντι του ζητήματος. Η δράση τους θυμίζει τους «εγκατεστημένους» της κομμουνιστικής παράδοσης, δηλαδή τις ομάδες των αγκιτατόρων που πήγαιναν επί μήνες να ζήσουν στις εργατικές συνοικίες, για να οργανώσουν το κίνημα διεκδικήσεων και την αντίσταση της εργατικής τάξης. Στη συνέχεια, ήρθε η έδρα στο Δημοτικό Συμβούλιο, που συμβόλισε τη γενίκευση της ηγεμονίας, από μια γειτονιά σε όλες τις συνοικίες της πόλης, όπου υπάρχει παρόμοιο πρόβλημα. Την ίδια μέθοδο ακολούθησαν και στις άλλες πόλεις και γειτονιές της χώρας, με αποτέλεσμα, στις εκρηκτικές συνθήκες της γοργής μνημονιακής αποσύνθεσης της ελληνικής κοινωνίας, να γίνει η μεγάλη έκπληξη.

Ωστόσο, υπάρχει κάτι πέρα από αυτό. Υπάρχει ένα στοιχείο που αναδεικνύεται σήμερα στην ελληνική κοινωνία, το οποίο ερμηνεύει τα ερείσματα της Χρυσής Αυγής μέσα στην ελληνική κοινωνία. Αν δεν το κατανοήσουμε αυτό, δεν θα μπορέσουμε ποτέ πραγματικά να κατανοήσουμε ούτε για το τι πράγμα μιλάμε, ούτε για το τι κινδύνους εγκυμονεί.

Η άνοδος της Χ.Α. εκφράζει το τέλος ενός ολόκληρου αστερισμού αξιών, νοοτροπιών και αντιλήψεων στις οποίες είχαμε συνηθίσει μέσα στη μεταπολίτευση. Η μεταπολίτευση ξεκίνησε με ένα τεράστιο ηθικό, αξιακό, ακόμα και συναισθηματικό κεφάλαιο, που άφησαν οι αιματηροί και πολύχρονοι αγώνες του λαού για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του. Αυτό το κεφάλαιο είναι που προσδιόριζε αυστηρά τα όρια της φαντασιακής θέσμισης της μεταπολίτευσης, το τι μπορεί να λέγεται και το τι όχι. Η Χρυσή Αυγή βρέθηκε στο περιθώριο, διότι βρισκόταν έξω από τη ρητά όρια, ζούσε στη σφαίρα της ολοκληρωτικής ιδεολογικής απονομιμοποίησης.

Και όμως! Αρκούσαν 25 χρόνια εθνομηδενισμού και καθεστωτικής μετάλλαξης των προοδευτικών δυνάμεων, μέσα στους ποικίλους εξουσιαστικούς θεσμούς, για να εκφυλιστεί εξ ολοκλήρου αυτό το αξιακό, ηθικό και συναισθηματικό κεφάλαιο. Οι άνθρωποι που το διαχειρίστηκαν, το ΠΑΣΟΚ, η Αριστερά και οι αντιεξουσιαστές, το ξεφτίλισαν εντελώς: το διέστρεψαν σε εθνομηδενισμό, σε μηδενισμό, σε ολοκληρωτική εγωκρατία και σε αμοραλισμό. Το συλλογικό μας ζώο σάπισε από το κεφάλι ρημάζοντας κάθε υψηλή συλλογική αξία, κάθε βαθύτερο νόημα που, με αγώνες και αίμα, έγραψε ο ελληνικός λαός καθ’ όλη τη διάρκεια του 20^ού αιώνα.

Δυστυχώς, σήμερα, μέσα στο τέλμα όπου έχουμε φτάσει, δεν ισχύουν ούτε τα βασικά, που άλλοτε καθιστούσαν την ελληνική κοινωνία ανοιχτή, δημοκρατική, φιλολαϊκή και προοδευτική – με την πραγματική έννοια του όρου, δηλαδή με εκείνην της ανύψωσης και της καλλιέργειας των πιο υψηλών αρχών του ελληνισμού. Σήμερα, τα πάντα τίθενται υπό αμφισβήτηση. Και ο κόσμος, «εκπαιδευμένος» σε συνθήκες γενικευμένου αμοραλισμού και έκπτωσης κάθε αρχής και αξίας, δεν αντιλαμβάνεται, για παράδειγμα, το γιατί είναι πολύ επικίνδυνο να θέσουμε στο επίκεντρο της συλλογικής μας ζωής τη βία και τον νόμο του ισχυρού – βασικό πρόταγμα της Χρυσής Αυγής. Ούτε η ανθρώπινη ζωή ή η αλληλεγγύη έχουν κάποια αξία, εδώ που φτάσαμε. Και δεν είναι μόνο η έκπτωση των ιδεών, είναι και η έκπτωση των πραγματικών, υλικών συνθηκών για την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Υπ’ αυτή την έννοια, η ασχήμια της Χρυσής Αυγής αντικατοπτρίζει την ασχήμια των αδιεξόδων που κατατελματώνουν τις ζωές μας: εκφράζει τηδιολίσθηση της καθημερινότητάς μας σε μια επί της ουσίας μη-ανθρώπινη κατάσταση, εξ ου και η ανύψωση της απανθρωποποίησης σε πρόταγμα, που αντιπροσωπεύουν οι μπρουτάλ φιγούρες των Κασιδιάρηδων και των Παναγιώταρων.

Ωστόσο, κάτι τέτοιο εγγυάται τη χειρότερη δυνατή εξέλιξη της διάχυτης αγανάκτησης που επικρατεί στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας: τον μετασχηματισμό και την καταστάλαξή της σε μίσος. Τι άλλο υπόσχεται η Χρυσή Αυγή, πέρα από τη διαμεσολάβηση της ιδεολογίας από το μίσος, και της πολιτικής από τη βία; Γι’ αυτό και πάντοτε ο εχθρός θα πρέπει να βρίσκεται εκεί που φτάνει η γροθιά τους. Είναι οι μετανάστες και όχι η μετανάστευση, είναι τα «κομμούνια» και όχι ο κοινός, σε δεξιούς και αριστερούς, νεοφιλελεύθερους και αντικαπιταλιστές, εθνομηδενισμός.

Τι εγγυάται, όμως, αυτή η εξέλιξη; Τι θα γίνει, ας πούμε, στα κέντρα των πόλεων, όταν το, καταλυμένο προ πολλού και ανίκανο να προστατέψει τις λαϊκές τάξεις, κράτος δικαίου υποκατασταθεί εκτεταμένα από τις δυνάμεις του μίσους; Η βία θα γίνει ο μοναδικός τρόπος διευθέτησης των συλλογικών μας αναγκών, σε ένα τοπίο δίχως μέλλον.

Διότι είναι εξίσου σημαντικό ότι δεν υφίσταται καμία πρόταση διακυβέρνησης από τη σκοπιά του νέου ναζισμού. Μόνο μια υπόσχεση ότι η επικράτηση των πρακτικών της βίας στην καθημερινότητά μας θα αποκαταστήσει την τάξη και την ασφάλεια – και όλα αυτά στο όνομα μιας αντίληψης για την τάξη, σε χημικά καθαρή μορφή: ένας ολοκληρωτισμός που κινητοποιείται για να καταστείλει τους πολλαπλούς εσωτερικούς εχθρούς στη λογική της συλλογικής ευθύνης. Ήδη διαφαίνεται στον ορίζοντα το κοινωνικό σκηνικό που υπόσχεται η Χρυσή Αυγή, όχι για να αποφύγουμε τη φτώχεια και την ολοκληρωτική χρεοκοπία, αλλά για να την διαχειριστούμε. Γι’ αυτό και η πολιτική της ταιριάζει στη χρεοκοπία, το όνειρό της είναι να προκληθεί στη χειρότερη μορφή της, ώστε, τότε, να αποπειραθεί να υποκαταστήσει, σε μεγάλη κλίμακα, την εκφυλισμένη δημοκρατική αρχή με τη δική της.

Παραδόξως, σε αυτό το σημείο, υφίσταται μια εκλεκτική συγγένεια με το άλλο άκρο του φάσματος, με τον αντιεξουσιαστικό εθνομηδενισμό, ο οποίος ήταν εκείνος που πρώτος γύρευε ν’ αναδείξει πάνω απ’ όλα το «ταξικό μίσος». Τώρα, έντρομος, ανακαλύπτει ότι η πολιτική έκφραση του μίσους, που κυριαρχεί μεταξύ των πιο φτωχών και απελπισμένων, κάθε άλλο παρά τους δικούς τους καρπούς έχει δρέψει. Αυτό, ωστόσο, ανήκει σε μια άλλη πολύ ευρύτερη συζήτηση που θα πρέπει να διεξαχθεί άμεσα και διεξοδικά: στην ευρύτερη αλληλεπίδραση που υφίσταται μεταξύ του ακραίου εθνομηδενισμού και του νέου ναζισμού της Χρυσής Αυγής, στην έμμεση αλληλοτροφοδοτική δυναμική που ανέπτυξαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, κατά τα οποία βρίσκονταν σε κάθετη σύγκρουση. Αυτή η παράδοξη σχέση θεμελιώθηκε πάνω σε κοινά γνωρίσματα των δύο χώρων, τη λατρεία του εμφυλίου, τη μισαλλοδοξία, την έμφαση προς τον ολοκληρωτικό πόλεμο και τη βαθιά απέχθεια –όχι μόνο προς τους δημοκρατικούς θεσμούς αυτούς καθ’ αυτούς, που, εξάλλου, έπνεαν σάπιοι τα λοίσθια κατά την ύστερη μεταπολίτευση– αλλά απέναντι σε αυτή καθεαυτή τη δημοκρατική αρχή.

Υπ’ αυτή την έννοια –της υποστροφής σε μια κατάσταση καθολικού εμφυλίου– η Χρυσή Αυγή αντιπροσωπεύει μια μεγάλη απειλή για την ελληνική κοινωνία, σήμερα. Μια απειλή την οποία θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε άμεσα – και, προφανώς, το πρόβλημα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ο εθνομηδενισμός που τροφοδοτεί το φαινόμενο και δρα συμπληρωματικά ως προς αυτό.

Αντίθετα, ο αγώνας ενάντια στους νέους Έλληνες ναζί ή θα είναι πατριωτικός ή δεν θα υπάρξει. Και θα είναι πατριωτικός με δύο τρόπους.

Πρώτον, θα κατανοεί τον ιδιαίτερο, εθνικό χαρακτήρα του ελληνικού αδιεξόδου και θα απαντάει αποφασιστικά σε αυτό, αφαιρώντας το χαλί κάτω από τα πόδια της Χρυσής Αυγής. Δηλαδή, να απαντήσουμε επί της ουσίας σε ζητήματα όπως το μεταναστευτικό, η τουρκική απειλή, η τεράστια προδοσία που διαπράττουν ελλαδικές και κυπριακές ελίτ πάνω στο Κυπριακό, να διαμορφώσουμε μια νέα εθνική στρατηγική αξιοπρέπειας για τη χειραφέτησή μας από τους δυτικούς μας πάτρωνες.

Δεύτερον, και εξίσου καθοριστικό, θα πρέπει να υπάρξει μια πνευματική και παιδευτική αναγέννηση. Να ξαναστήσουμε στα πόδια του το ελληνικό φαντασιακό, γιατί σήμερα κάθε αξία έχει καταρρεύσει, και όλα φαίνονται να επιτρέπονται: Η κατάρρευση της ελληνικής παιδείας, και η ισοπέδωση του ελληνικού πολιτισμού έχει κατεδαφίσει κάθε ηθικό και αξιακό φραγμό εντός της κοινωνίας. Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος που μας κάνει να μην μπορούμε, σήμερα, να αντιμετωπίσουμε τη Χρυσή Αυγή μόνο με καταγγελίες για τον ναζιστικό της χαρακτήρα, την ανοιχτή οικειοποίηση της δικτατορίας κ.ο.κ. Γιατί αυτά είναι ψιλά γράμματα, που χάνονται στον χυλό της αμάθειας και της αποπολιτικοποίησης, που έχτισαν από κοινού τηλεοράσεις και εθνομηδενισμός κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Σε αυτόν τον χυλό επωάζονται όλα τα πνευματικά υποπροϊόντα, που στρώνουν τον δρόμο στη νομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής, και αυτόν τον χυλό θα πρέπει ακριβώς να καταπολεμήσουμε.

 

Υστερόγραφο: Όποιος «πέφτει από τα σύννεφα», μπροστά στη γοργή και ταχεία ανάδειξη της Χρυσής Αυγής στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, δεν θα πρέπει να ξεχνάει ότι, σήμερα, η Χρυσή Αυγή, πατάει σε στοιχεία που δρούσαν συγκαλυμμένα κατά την εποχή της μεταπολίτευσης. Ο αυριανισμός συσπείρωνε γύρω του πολλά τέτοια στοιχεία, καθώς είχε κατ’ εξοχήν ολοκληρωτικό χαρακτήρα και επώαζε στο εσωτερικό του φασιστικές αντιλήψεις. Η μεταστροφή ενός μεγάλου όγκου του αυριανισμού προς τη Χρυσή Αυγή, πράγμα που επιβεβαιώνουν και οι μετακινήσεις από το ΠΑΣΟΚ προς αυτήν, ιδιαίτερα στις λαϊκότερες και φτωχότερες συνοικίες, σηματοδοτεί όντως μεγάλη πολιτική μεταστροφή, που τελέστηκε μπροστά στο σοκ απώλειας της έστω και σχετικής ευημερίας των προηγούμενων δεκαετιών. Ωστόσο, η μετατόπιση ήταν κυρίως πολιτική και όχι ιδεολογική, καθώς ο κανιβαλικός εκπασοκισμός είχε ήδη επωάσει στο εσωτερικό του το «αυγό του φιδιού». Και κάτι τέτοιο δεν μπορούμε να το λαμβάνουμε υπόψη μόνον σε ό,τι αφορά αποκλειστικά τους ψηφοφόρους ή τους υποστηρικτές του κόμματος. Θα πρέπει να το κατανοήσουμε και γενικότερα, στο επίπεδο της ιδεολογικής ηγεμονίας, δηλαδή στο πώς εκπαίδευσε ο εκπασοκισμός μια ολόκληρη κοινωνία, σε στάσεις και συμπεριφορές που σήμερα στρώνουν τον δρόμο για την άνοδο της Χ.Α.

 http://ardin-rixi.gr/archives/6226

Η Ιστορία μάς έχει δώσει φύλλο πορείας

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Από τα πρώτα τεύχη του ελληνικού Nexus αποκαλύψαμε έγκαιρα τις «αυτοκρατορικές» κατευθύνσεις που είχε εξ αρχής η παγκοσμιοποίηση και πως ΔΕΝ είναι μόνο ο καπιταλισμός αλλά μια θρησκευτικού τύπου σέκτα τραπεζιτών που θέλουν να επιβάλουν την πολιτική τους βούληση σε ολόκληρο τον κόσμο με βάση τις θεωρίες των Λήο Στράους και Μίλτον Φρίντμαν.

Γράψαμε επανειλημμένα για το νεοφιλελεύθερο πραξικόπημα των «ChicagoBoys», για το ψέμα ότι οι «ελεύθερες αγορές» σημαίνουν ελεύθερους ανθρώπους και για την βιομηχανία του τρόμου που επιβάλλει την ιδιωτικοποίηση των κοινωνιών προς όφελος των ολιγαρχών.

Μια βασική αρχή της φιλοσοφίας της ελίτ των globalists είναι η αντιμετώπιση της εξαπάτησης ως αναγκαιότητας.

Ο σπουδαίος ρόλος της υπερεθνικής ελίτ τούς επιτρέπει να λένε «ευγενή ψεύδη» όχι μόνο στην μάζα των ανθρώπων, αλλά και στους ισχυρούς της εξουσίας, τους οποίους θεωρούν πλέον υπαλλήλους τους.

Στη νέα παγκόσμια τάξη, αυτό που όρισε ο Νίτσε ως «υπεράνθρωπο», ή ο «ερχόμενος άνθρωπος» της πλανητικής διακυβέρνησης, στην ουσία δεν νοιάζεται καθόλου για τον άνθρωπο. Δεν υπάρχει ηθική, ούτε καλό, ούτε κακό.

Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων, η «αγέλη», όπως την αποκαλούν, δεν είναι ικανή να το ενστερντιστεί αυτό. Επομένως, αυτοί χρειάζονται συνέχεια την δημιουργία φοβήτρων (τρομοκρατία, χρεοκρατία, οικολογική απειλή κλπ), δρώντας αθόρυβα στα παρασκήνια της εξουσίας. Η κυριαρχία τους είναι ένα μυστικό βασίλειο το οποίο βασίζεται στην λογική που δημιουργήθηκε από τις σέκτες που δρούσαν την εποχή της απολυταρχίας: «το άτομο που ψιθυρίζει στο αυτί του βασιλιά είναι πιο σημαντικό από τον ίδιο τον βασιλιά».

Επιμέναμε συνεχώς να προειδοποιούμε για την τεχνική «Σοκ και Δέος», που εφαρμοζόταν για χρόνια στην Ελλάδα, πολύ πριν αυτή κορυφωθεί με τα Μνημόνια και αρχίσουν να μιλούν κι άλλοι γι’ αυτήν.

Για την απώλεια της νομισματικής κυριαρχίας, την διάλυση της βιομηχανίας, την συρρίκνωση της γεωργίας με αποτέλεσμα την έλλειψη διατροφικής επάρκειας, την υπερχρέωση των νοικοκυριών προς όφελος των τραπεζών, το έγκλημα του Χρηματιστηρίου…

Παράλληλα με την συνεχή πτώση του πνευματικού επιπέδου, την αποδόμηση της ιστορίας και της παιδείας, την πολιτιστική και περιβαλλοντική καταστροφή, την συνεχή προπαγάνδα για την άμβλυνση των συνειδήσεων και την ελαχιστοποίηση των αντιστάσεων.

Όλες αυτές οι τεχνικές του Σοκ, που παρουσιάζονταν σαν ευρωπαϊκό «αναπτυξιακό» μοντέλο, ΔΕΝ ήταν τίποτα άλλο από το «παραγούλιασμα» σαν το χταπόδι του ελληνικού λαού έτσι ώστε να γίνει πιο «εύπεπτος» για τους Επικυρίαρχους όταν θάρθει η ώρα… Και η ώρα έχει έρθει!

Τα υπερεθνικά κέντρα που κατευθύνουν αυτή την εξέλιξη μαζί με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, κρατικούς και μισθοφορικούς (ΝΑΤΟ, Blackwater κ.ά.), έχουν δρομολογήσει τις τελευταίες κινήσεις για να επιβάλλουν την «συλλογική κυριαρχία», σύμφωνα με τον νεολογισμό Μπαρόζο. Δηλαδή την συλλογική νεοταξική κατοχή και την διάλυση κάθε εθνικής οντότητας στην Ευρώπη με την επιβολή του προγράμματος «δημοσιονομικής σταθερότητας», την τραπεζική ένωση και την δημιουργία του «ευρωπαϊκού συνταγματικού χώρου» που θα υποκαταστήσει τον εθνικό πολιτικό χώρο του κάθε κράτους. Η Ελλάδα, ήδη, με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, βρίσκεται σε τροχιά οριστικής διάλυσης.

Η χώρα μας, και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, συνθλίβεται σήμερα μέσα στις δαγκάνες της χρεοκρατίας.

Οι εξελίξεις των τριών τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα έχουν καταλύσει με κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα την συνταγματική τάξη της χώρας. Οι εγχώριοι μνημονιακοί δωσίλογοι και οι εντολοδόχοι τους στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο διαλύουν με μέθοδο τον κοινωνικό ιστό και τις άμυνες των πολιτών, τις ένοπλες δυνάμεις και την άμυνα της χώρας, μετατρέποντάς την σε προτεκτοράτο, σε αποικία χρέους.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο πρέπει να εξεταστεί και το ενεργειακό ζήτημα σήμερα, σε μια ανώμαλη περίοδο για την Ελλάδα και για την Κύπρο, που έχει χαθεί ένα μεγάλο μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας.

Ποιος είναι σε θέση να διαχειρισθεί τα ενεργειακά μας κοιτάσματα;

Οι καθεστωτικές δυνάμεις που έχουν καταφέρει τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα στα εθνικά θέματα και στο ζήτημα των αγωγών;

Οι εντεταλμένοι των ξένων αρπακτικών που εποφθαλμιούν τον δημόσιο πλούτο;

Ας αναρωτηθούμε μήπως το θέμα των ΑΟΖ είναι το τυρί στην φάκα της μακροημέρευσης αυτού του άθλιου καθεστώτος κατοχής που ουσιαστικά οδηγεί στις ΕΟΖ, τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, υπερεκμετάλλευσης τριτοκοσμικού τύπου.

Όλα τα αντιλαϊκά ιστορικά τέρατα ξαναζωντανεύουν στις μέρες μας, μπορούν να αψηφούν τα σύνορα και να επιτίθενται από παντού. Η Ελλάδα δεν είναι «παράπλευρη» απώλεια στον σημερινό ανταγωνισμό, αλλά προεπιλεγμένος Στόχος. Είναι ο ιδανικός τόπος για να υλοποιηθεί η σύγκρουση των νέων γεωπολιτικών αξόνων που τείνουν να δημιουργηθούν στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης. Η Γερμανία διεκδικεί την αναπτυγμένη βιομηχανικά ευρωζώνη και τις ενεργειακές πηγές, οι Αγγλοσάξονες ένα «κομμάτι» ευρωπαϊκό του Νότου εκτός ευρώ, οι Γάλλοι μετεωρίζονται πάλι μεταξύ «πουρκουάδων» και «μακί», οι ανερχόμενες δυνάμεις των BRICS μπαίνουν δυναμικά στο προσκήνιο και ο σιωνισμός με τον νεοθωμανισμό συγκρούονται για την μοιρασιά της Ανατολικής Μεσογείου.

Η πρόσφατη δημόσια και ανεπιφύλακτη πρόβλεψη του Κίσσινγκερ, ότι το 2022 το Ισραήλ ΔΕΝ θα υπάρχει πιά, πρέπει να μας προβληματίσει γι’ αυτά που έρχονται στην περιοχή μας. (New York Post, Οκτώβριος 2012).

Εμείς, σήμερα, δίνουμε την «μητέρα των μαχών» για να σώσουμε τον εναπομείναντα ελληνισμό.

Η συγκρότηση τώρα ενός μεγάλου εθνικο-απελευθερωτικού μετώπου μέσα από τον ίδιο τον λαό, τις νέες πρωτοβουλίες και συλλογικότητες, τα κινήματα γειτονιάς και αλληλεγγύης είναι μονόδρομος για τον αγώνα επιβίωσης που δίνουμε.

Μπορεί να φαίνεται ακόμα βερμπαλιστικό, ουτοπικό ή ανέφικτο, με δεδομένο το σμπαράλιασμα –ψυχολογικό και αξιακό- που έχει γίνει στην κοινωνία.

Μπορεί, επίσης, να υπονομεύεται από τα «δεξιά» και «αριστερά» αναχώματα και προκαταλήψεις που διασπούν τις προσπάθειες για πανεθνική συστράτευση σε Ελλάδα και Κύπρο.

Δεν έχουμε, όμως, άλλη επιλογή από το να προσπαθήσουμε, κι έχουν γίνει αρκετά βήματα συνειδητοποίησης μετά το Σύνταγμα. Αναδεικνύονται σιγά-σιγά αυθεντικές αγωνιστικές και καθαρές πολιτικές δυνάμεις που, με θάρρος, όραμα και αξιοπρέπεια, θα βρουν τον μίτο της Αριάδνης για να δραπετεύσουμε από τον ζουρλομανδύα της Ευρωζώνης, των Μνημονίων και της Τρόϊκας.

Μπροστά στην επερχόμενη οριστική εθνική χρεωκοπία, πέρα από τα οικονομικά και πολιτικά προγράμματα εξόδου από την κρίση, ΔΥΟ είναι τα ΒΑΣΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ για το μέλλον αυτού του τόπου: α) πού στηριζόμαστε πνευματικά, β) πού στηριζόμαστε γεωπολιτικά.

Γιατί η χρεωκοπία, πέρα από οικονομική, είναι πρωτίστως πνευματική και πολιτισμική και γιατί, αν ορθώσουμε ανάστημα απέναντι στους Επικυρίαρχους και τους τοκογλύφους, θα χρειαστούμε νέους συμμάχους και διεθνή στηρίγματα για να πετύχουμε.

Η Δύση, στην οποία παραδοθήκαμε άνευ όρων τόσες δεκαετίες, είναι εγκλωβισμένη στο τυφλό αδιέξοδο του καζινο-καπιταλισμού της ευρωζώνης και τα επιτελικά κέντρα της είναι ντε φάκτο εχθρικά απέναντί μας.

Η δημιουργική επιστροφή της Ελλάδας στην ιστορία προϋποθέτει την λειτουργία της μνήμης. Μόνο η αναζήτηση στα έργα υψίστης τέχνης, φιλοσοφίας και ηθικής ολόκληρης της πνευματικής μας παράδοσης μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε αυτό που συμβαίνει και σε τι να ελπίζουμε.

Οι λύσεις δεν θα βρεθούν με κοντόφθαλμες οπτικές, μπακαλίστικες αντιλήψεις και τυχοδιωκτικές λυκοσυμμαχίες. Η αντίληψη του εμποράκου και του μικροϋπολογισμού δεν οδηγεί πια πουθενά, είναι το πνεύμα της παράδοσης και του εφησυχασμού που καλλιεργεί η Ειρήνη.

Όμως, σήμερα στην πατρίδα μας έχουμε Πόλεμο… Το φύλλο πορείας έχει επιδοθεί σε όλους μας από την ίδια την Ιστορία, σε κάθε Έλληνα και Ελληνίδα… κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.

*[Από την εισήγηση στην ετήσια εκδήλωση του Hellenic Nexus, 12-4-2013]

 

 

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Από τα πρώτα τεύχη του ελληνικού Nexus αποκαλύψαμε έγκαιρα τις «αυτοκρατορικές» κατευθύνσεις που είχε εξ αρχής η παγκοσμιοποίηση και πως ΔΕΝ είναι μόνο ο καπιταλισμός αλλά μια θρησκευτικού τύπου σέκτα τραπεζιτών που θέλουν να επιβάλουν την πολιτική τους βούληση σε ολόκληρο τον κόσμο με βάση τις θεωρίες των Λήο Στράους και Μίλτον Φρίντμαν.

Γράψαμε επανειλημμένα για το νεοφιλελεύθερο πραξικόπημα των «ChicagoBoys», για το ψέμα ότι οι «ελεύθερες αγορές» σημαίνουν ελεύθερους ανθρώπους και για την βιομηχανία του τρόμου που επιβάλλει την ιδιωτικοποίηση των κοινωνιών προς όφελος των ολιγαρχών.

Μια βασική αρχή της φιλοσοφίας της ελίτ των globalists είναι η αντιμετώπιση της εξαπάτησης ως αναγκαιότητας.

Ο σπουδαίος ρόλος της υπερεθνικής ελίτ τούς επιτρέπει να λένε «ευγενή ψεύδη» όχι μόνο στην μάζα των ανθρώπων, αλλά και στους ισχυρούς της εξουσίας, τους οποίους θεωρούν πλέον υπαλλήλους τους.

Στη νέα παγκόσμια τάξη, αυτό που όρισε ο Νίτσε ως «υπεράνθρωπο», ή ο «ερχόμενος άνθρωπος» της πλανητικής διακυβέρνησης, στην ουσία δεν νοιάζεται καθόλου για τον άνθρωπο. Δεν υπάρχει ηθική, ούτε καλό, ούτε κακό.

Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων, η «αγέλη», όπως την αποκαλούν, δεν είναι ικανή να το ενστερντιστεί αυτό. Επομένως, αυτοί χρειάζονται συνέχεια την δημιουργία φοβήτρων (τρομοκρατία, χρεοκρατία, οικολογική απειλή κλπ), δρώντας αθόρυβα στα παρασκήνια της εξουσίας. Η κυριαρχία τους είναι ένα μυστικό βασίλειο το οποίο βασίζεται στην λογική που δημιουργήθηκε από τις σέκτες που δρούσαν την εποχή της απολυταρχίας: «το άτομο που ψιθυρίζει στο αυτί του βασιλιά είναι πιο σημαντικό από τον ίδιο τον βασιλιά».

Επιμέναμε συνεχώς να προειδοποιούμε για την τεχνική «Σοκ και Δέος», που εφαρμοζόταν για χρόνια στην Ελλάδα, πολύ πριν αυτή κορυφωθεί με τα Μνημόνια και αρχίσουν να μιλούν κι άλλοι γι’ αυτήν.

Για την απώλεια της νομισματικής κυριαρχίας, την διάλυση της βιομηχανίας, την συρρίκνωση της γεωργίας με αποτέλεσμα την έλλειψη διατροφικής επάρκειας, την υπερχρέωση των νοικοκυριών προς όφελος των τραπεζών, το έγκλημα του Χρηματιστηρίου…

Παράλληλα με την συνεχή πτώση του πνευματικού επιπέδου, την αποδόμηση της ιστορίας και της παιδείας, την πολιτιστική και περιβαλλοντική καταστροφή, την συνεχή προπαγάνδα για την άμβλυνση των συνειδήσεων και την ελαχιστοποίηση των αντιστάσεων.

Όλες αυτές οι τεχνικές του Σοκ, που παρουσιάζονταν σαν ευρωπαϊκό «αναπτυξιακό» μοντέλο, ΔΕΝ ήταν τίποτα άλλο από το «παραγούλιασμα» σαν το χταπόδι του ελληνικού λαού έτσι ώστε να γίνει πιο «εύπεπτος» για τους Επικυρίαρχους όταν θάρθει η ώρα… Και η ώρα έχει έρθει!

Τα υπερεθνικά κέντρα που κατευθύνουν αυτή την εξέλιξη μαζί με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, κρατικούς και μισθοφορικούς (ΝΑΤΟ, Blackwater κ.ά.), έχουν δρομολογήσει τις τελευταίες κινήσεις για να επιβάλλουν την «συλλογική κυριαρχία», σύμφωνα με τον νεολογισμό Μπαρόζο. Δηλαδή την συλλογική νεοταξική κατοχή και την διάλυση κάθε εθνικής οντότητας στην Ευρώπη με την επιβολή του προγράμματος «δημοσιονομικής σταθερότητας», την τραπεζική ένωση και την δημιουργία του «ευρωπαϊκού συνταγματικού χώρου» που θα υποκαταστήσει τον εθνικό πολιτικό χώρο του κάθε κράτους. Η Ελλάδα, ήδη, με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, βρίσκεται σε τροχιά οριστικής διάλυσης.

Η χώρα μας, και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, συνθλίβεται σήμερα μέσα στις δαγκάνες της χρεοκρατίας.

Οι εξελίξεις των τριών τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα έχουν καταλύσει με κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα την συνταγματική τάξη της χώρας. Οι εγχώριοι μνημονιακοί δωσίλογοι και οι εντολοδόχοι τους στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο διαλύουν με μέθοδο τον κοινωνικό ιστό και τις άμυνες των πολιτών, τις ένοπλες δυνάμεις και την άμυνα της χώρας, μετατρέποντάς την σε προτεκτοράτο, σε αποικία χρέους.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο πρέπει να εξεταστεί και το ενεργειακό ζήτημα σήμερα, σε μια ανώμαλη περίοδο για την Ελλάδα και για την Κύπρο, που έχει χαθεί ένα μεγάλο μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας.

Ποιος είναι σε θέση να διαχειρισθεί τα ενεργειακά μας κοιτάσματα;

Οι καθεστωτικές δυνάμεις που έχουν καταφέρει τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα στα εθνικά θέματα και στο ζήτημα των αγωγών;

Οι εντεταλμένοι των ξένων αρπακτικών που εποφθαλμιούν τον δημόσιο πλούτο;

Ας αναρωτηθούμε μήπως το θέμα των ΑΟΖ είναι το τυρί στην φάκα της μακροημέρευσης αυτού του άθλιου καθεστώτος κατοχής που ουσιαστικά οδηγεί στις ΕΟΖ, τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, υπερεκμετάλλευσης τριτοκοσμικού τύπου.

Όλα τα αντιλαϊκά ιστορικά τέρατα ξαναζωντανεύουν στις μέρες μας, μπορούν να αψηφούν τα σύνορα και να επιτίθενται από παντού. Η Ελλάδα δεν είναι «παράπλευρη» απώλεια στον σημερινό ανταγωνισμό, αλλά προεπιλεγμένος Στόχος. Είναι ο ιδανικός τόπος για να υλοποιηθεί η σύγκρουση των νέων γεωπολιτικών αξόνων που τείνουν να δημιουργηθούν στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης. Η Γερμανία διεκδικεί την αναπτυγμένη βιομηχανικά ευρωζώνη και τις ενεργειακές πηγές, οι Αγγλοσάξονες ένα «κομμάτι» ευρωπαϊκό του Νότου εκτός ευρώ, οι Γάλλοι μετεωρίζονται πάλι μεταξύ «πουρκουάδων» και «μακί», οι ανερχόμενες δυνάμεις των BRICS μπαίνουν δυναμικά στο προσκήνιο και ο σιωνισμός με τον νεοθωμανισμό συγκρούονται για την μοιρασιά της Ανατολικής Μεσογείου.

Η πρόσφατη δημόσια και ανεπιφύλακτη πρόβλεψη του Κίσσινγκερ, ότι το 2022 το Ισραήλ ΔΕΝ θα υπάρχει πιά, πρέπει να μας προβληματίσει γι’ αυτά που έρχονται στην περιοχή μας. (New York Post, Οκτώβριος 2012).

Εμείς, σήμερα, δίνουμε την «μητέρα των μαχών» για να σώσουμε τον εναπομείναντα ελληνισμό.

Η συγκρότηση τώρα ενός μεγάλου εθνικο-απελευθερωτικού μετώπου μέσα από τον ίδιο τον λαό, τις νέες πρωτοβουλίες και συλλογικότητες, τα κινήματα γειτονιάς και αλληλεγγύης είναι μονόδρομος για τον αγώνα επιβίωσης που δίνουμε.

Μπορεί να φαίνεται ακόμα βερμπαλιστικό, ουτοπικό ή ανέφικτο, με δεδομένο το σμπαράλιασμα –ψυχολογικό και αξιακό- που έχει γίνει στην κοινωνία.

Μπορεί, επίσης, να υπονομεύεται από τα «δεξιά» και «αριστερά» αναχώματα και προκαταλήψεις που διασπούν τις προσπάθειες για πανεθνική συστράτευση σε Ελλάδα και Κύπρο.

Δεν έχουμε, όμως, άλλη επιλογή από το να προσπαθήσουμε, κι έχουν γίνει αρκετά βήματα συνειδητοποίησης μετά το Σύνταγμα. Αναδεικνύονται σιγά-σιγά αυθεντικές αγωνιστικές και καθαρές πολιτικές δυνάμεις που, με θάρρος, όραμα και αξιοπρέπεια, θα βρουν τον μίτο της Αριάδνης για να δραπετεύσουμε από τον ζουρλομανδύα της Ευρωζώνης, των Μνημονίων και της Τρόϊκας.

Μπροστά στην επερχόμενη οριστική εθνική χρεωκοπία, πέρα από τα οικονομικά και πολιτικά προγράμματα εξόδου από την κρίση, ΔΥΟ είναι τα ΒΑΣΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ για το μέλλον αυτού του τόπου: α) πού στηριζόμαστε πνευματικά, β) πού στηριζόμαστε γεωπολιτικά.

Γιατί η χρεωκοπία, πέρα από οικονομική, είναι πρωτίστως πνευματική και πολιτισμική και γιατί, αν ορθώσουμε ανάστημα απέναντι στους Επικυρίαρχους και τους τοκογλύφους, θα χρειαστούμε νέους συμμάχους και διεθνή στηρίγματα για να πετύχουμε.

Η Δύση, στην οποία παραδοθήκαμε άνευ όρων τόσες δεκαετίες, είναι εγκλωβισμένη στο τυφλό αδιέξοδο του καζινο-καπιταλισμού της ευρωζώνης και τα επιτελικά κέντρα της είναι ντε φάκτο εχθρικά απέναντί μας.

Η δημιουργική επιστροφή της Ελλάδας στην ιστορία προϋποθέτει την λειτουργία της μνήμης. Μόνο η αναζήτηση στα έργα υψίστης τέχνης, φιλοσοφίας και ηθικής ολόκληρης της πνευματικής μας παράδοσης μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε αυτό που συμβαίνει και σε τι να ελπίζουμε.

Οι λύσεις δεν θα βρεθούν με κοντόφθαλμες οπτικές, μπακαλίστικες αντιλήψεις και τυχοδιωκτικές λυκοσυμμαχίες. Η αντίληψη του εμποράκου και του μικροϋπολογισμού δεν οδηγεί πια πουθενά, είναι το πνεύμα της παράδοσης και του εφησυχασμού που καλλιεργεί η Ειρήνη.

Όμως, σήμερα στην πατρίδα μας έχουμε Πόλεμο… Το φύλλο πορείας έχει επιδοθεί σε όλους μας από την ίδια την Ιστορία, σε κάθε Έλληνα και Ελληνίδα… κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.

  

*[Από την εισήγηση στην ετήσια εκδήλωση του Hellenic Nexus, 12-4-2013]

H Eldorado Gold στην Τουρκία: όσα δεν έμαθαν οι “ενσωματωμένοι” δημοσιογράφοι

Ενημέρωση από τηνUstun Reinart.

Διαβάστε αυτά που δεν είπε η Eldorado στους“ενσωματωμένους” δημοσιογράφους που πήγε βόλτα στην Τουρκία. Διαβάστε για την “περιβαλλοντική προστασία” (δείτε καιεδώ), για την αντίσταση του κόσμου, για τις πρακτικές που ακολουθούν οι εταιρείες για να διαβρώσουν τον κοινωνικό ιστό και να κάμψουν την αντίδραση. Όλα όσα συμβαίνουν εκεί, συμβαίνουν ή θα συμβούν και σε αυτή την πλευρά του Αιγαίου.

Στη φωτογραφία είναι το μεταλλείο Kisladag της Eldorado το 2010. Έχει μεγαλώσει κι άλλο από τότε. Η εταιρεία όμως δεν τους πήγε εκεί τους δημοσιογράφους, τους πήγε στο ολοκαίνουριο Efemcukuru που δεν έχει ούτε ενάμιση χρόνο που είναι σε παραγωγή…

Έχουμε γράψει πολλά για τα μεταλλεία στην Τουρκία. Δείτε εδώ.

 

Oι κάτοικοι ακόμα διαμαρτύρονται για το μεταλλείο της TUPRAG/ELDORADO στο EFEMCUKURU κοντά στη Σμύρνη!

1 Μαΐου 2013

Η μεταλλευτική εταιρεία Tuprag (που ανήκει εξ ολοκλήρου στην καναδική Eldorado Gold) έχει αρκετά καταστροφικά, αμφιλεγόμενα έργα στην Τουρκία.

Ένα από αυτά είναι στο χωριό Efemcukuru, 20 χλμ. από την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας, τη Σμύρνη. Αυτό είναι ένα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο έργο, διότι βρίσκεται εντός της λεκάνης απορροής του φράγματος Tahtali το οποίο παρέχει σχεδόν το 40% του πόσιμου νερού της Σμύρνης.

Το μεταλλείο βρίσκεται 700 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, σε ένα λόφο καλυμμένο με γιγάντια πεύκα και αμπέλια. Ένα δεύτερο φράγμα, το Camli, που προγραμματίστηκε και σχεδιάστηκε στη δεκαετία του l990 για να εξασφαλίσει την παροχή πόσιμου νερού στη Σμύρνης, ακυρώθηκε από την κρατική Διεύθυνση Ύδρευσης το l999, μόλις η Tuprag / Eldorado ανακοίνωσε το έργο του χρυσωρυχείου.

Η πόλη της Σμύρνης διακήρυξε ότι το φράγμα Camli είναι “ζωτικής σημασίας για την πόλη” και το κράτησε στα σχέδια του Δήμου. Ωστόσο, το τουρκικό Υπουργείο Περιβάλλοντος και Δασών αρνήθηκε να δεχθεί την Έκθεση Περιβαλλοντικής Αξιολόγησης του φράγματος.

Το 2002, ενώ οι γεωτρήσεις και οι κατασκευή συνεχιζόταν στο χώρο του μεταλλείου, πολλές επαγγελματικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένου του Δικηγορικού Συλλόγου της Σμύρνης, ξεκίνησε μια δικαστική υπόθεση για ασφαλιστικά μέτρα κατά των αδειών που εκδόθηκαν για το μεταλλείο. Μεταξύ των καταγγελόντων ήταν και το Ιατρικό Επιμελητήριο της Σμύρνηςκαι η Δημοτική Αρχή Υδάτων.

Μια έκθεση πραγματογνωμοσύνης που υποβλήθηκε στο δικαστήριο ανέφερε σαφώς ότι το χρυσωρυχείο θα προκαλέσει ζημιά στα δάση της περιοχής και θα ρυπάνει το πόσιμο νερό της Σμύρνης, αλλά η έκθεση απορρίφθηκε λόγω των κατηγοριών της Tuprag ότι ο εμπειρογνώμονας, ο καθηγητής Δρ Savki Filiz, είχε αντιταχθεί προηγουμένως στο μεταλλείο χρυσού στην Πέργαμο της Τουρκίας. Στις 8 Σεπτεμβρίου 2005, ενώ η δικαστική υπόθεση ήταν ακόμη σε εξέλιξη, η τουρκική κυβέρνηση αποδέχθηκε τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της Tuprag.

Το 2006, οι χωρικοί του Efemcukuru έκαναν διαμαρτυρία για το μεταλλείο στη Σμύρνη, και έκαψαν τα έγγραφα της μεταλλευτικής εταιρείας που προσφερόταν να αγοράσει τη γη τους. Σε απάντηση, η τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε το 2007 να καταφύγει σε “αναγκαστική απαλλοτρίωση εκτάκτου ανάγκης” των εδαφών, βασισμένη σε έναν νόμο που επιτρέπει την απαλλοτρίωση για την “υπεράσπιση της χώρας.”

Ένας συνασπισμός οικολόγων και επαγγελματικών φορέων ξεκίνησε μια δεύτερη δικαστική υπόθεση κατά των αναγκαστικών απαλλοτριώσεων, και το 2008, το Τουρκικό Συμβούλιο της Επικρατείας εξέδωσε απόφαση αναστολής της “απαλλοτρίωσης εκτάκτου ανάγκης.”

Η τοπική αυτοδιοίκηση της Σμύρνης σφράγισε τις πύλες του μεταλλείου το 2009, αλλά η κατασκευή συνεχίστηκε, και ένοπλοι ιδιωτικοί φρουροί εμπόδιζαν τους δημοτικούς επιθεωρητές να επισκεφθούν το χώρο.

Το 2011, μια αλλαγή στη νομοθεσία έδωσε το δικαίωμα στις επαρχιακές συνελεύσεις να εκδίδουν άδειες μεταλλείων και την 1η Ιουνίου 2011, η Επαρχιακή Συνέλευση της Σμύρνης εξέδωσε άδεια παραγωγής για το μεταλλείο της Tuprag / Eldorado στο Efemcukuru.

Στους χωρικούς που αρνήθηκαν να πουλήσουν τη γη τους στην εταιρεία, προσφέρθηκαν δουλειές στο μεταλλείο. Σταδιακά εγκατέλειψαν τα εδάφη τους.

Σήμερα, ένας μόνο χωρικός, ο Αhmet Karacam εξακολουθεί να αντιστέκεται και αρνείται να πουλήσει τη γη του. Λόγω της αντίστασης του Karacam, η εταιρεία δεν κατάφερε να καθορίσει την απαιτούμενη ζώνη των 200 μέτρων γύρω από το μεταλλείο και έτσι έχει χάσει την άδεια δοκιμαστικής παραγωγής. Απτόητη, η εταιρεία συνεχίζει να λειτουργεί με την άδεια παραγωγής που είχε λάβει πριν απωλέσει την δοκιμαστική άδεια.

Τον Δεκέμβριο του 2012, οι κάτοικοι του Kavacik (3 χλμ. από το μεταλλείο) και του Efemcukuru έκαναν πορεία προς το μεταλλείο για να διαμαρτυρηθούν για το θάνατο των 55 κατσικών και ενός αλόγου που ψόφησαν αφού ήπιαν νερό από ένα ρέμα κοντά στο μεταλλείο. Στο ίδιο ρεμα έχουν πεθάνει εκατοντάδες ψάρια.

Η εταιρεία συνεχίζει τις εντατικές γεωτρήσεις στο δάσος γύρω από το υπάρχον μεταλλείο με την ελπίδα της αύξησης της παραγωγής.

Ενημέρωση για το χρυσωρυχείο KISLADAG της ELDORADO GOLD στο Usak Esme

10 Αυγούστου 2012 (από την έκθεση του Tahir Öngür, Γεωλόγου Μηχανικού).

Η Eldorado Gold / Tuprag, παράγει χρυσό και ασήμι, με την επικίνδυνη και πρωτόγονη μέθοδο της εκχύλισης σε σωρούς, χωρίς φράγμα τελμάτων.

Σωροί από εκχυλισμένο μετάλλευμα ήδη ποτισμένοι με κυανιούχο νάτριο βρίσκονται στο χώρο του ορυχείου, σε στρώσεις. Κάθε στρώση καλύπτεται με χώμα, άργιλο, και μία μεμβράνη και μια νέα στρώση σχηματίζεται πάνω από την προηγούμενη. Επτά στρώσεις είναι ορατές αυτή τη στιγμή.

Για να αποφευχθεί η ρύπανση του αέρα με κυανιούχο νάτριο, η εταιρεία οφείλει να ελέγχει το επίπεδο του pH πολύ προσεκτικά, πράγμα που δεν κάνει. Από καιρό σε καιρό, μια ισχυρή μυρωδιά από πικραμύγδαλα γεμίζει τον αέρα, και οι άνθρωποι από τα γύρω χωριά τρέχουν στα τμήματα επειγόντων περιστατικών με ναυτία, ρίγη και πονοκεφάλους.

Οι έντονες βροχοπτώσεις προκαλούν φθορές στις μεμβράνες που καλύπτουν τους σωρούς των εκχυλισμένου μεταλλεύματος, απελευθερώνοντας κυανιούχο νατριο στο έδαφος και στον αέρα. Ένα μέρος από το ρυπασμένο νερό ρέει μέσα από την κοντινή κοιλάδα, και καταλήγει στα ρέματα.

Η εταιρεία έχει δηλώσει στην Περιβαλλοντική Μελέτη της, ότι σε περίπτωση ενός ατυχήματος τα γύρω χωριά θα πρέπει να εκκενωθούν. Στην πραγματικότητα, αυτά τα ατυχήματα συγκαλύπτονται.

Εχει ζητηθεί να γίνει ανάλυση του νερού που χρησιμοποιείται από τις κοινότητες γύρω από το μεταλλείο αλλά το αίτημα έχει μείνει αναπάντητο.

Ενημέρωση σχετικά με το Όρος Ίδη – Ένα τέρας πλανάται πάνω από τα βουνά της Ίδης…

[Tο κείμενο συνοδεύεται από τη σημείωση ότι η Eldorado έχει πουλήσει τα ποσοστά της στα μεταλλεία του όρους Ίδη στην Alamos Gold. Ωστόσο, αξίζει να διαβάσετε για τον αγώνα των χωρικών της περιοχής κατά των μεταλλείων που μοιάζει πολύ με τον δικό μας εδώ!]

Οι εταιρείες εξόρυξης κάνουν γεωτρήσεις για χρυσό στα όρη Ίδη από το 2004.

Ο Mehmet Tombul, ο Πρόεδρος της Γενικής Διεύθυνσης Μεταλλείων και Συντονισμού ανακοίνωσε ότι από το 2003, η υπηρεσία του έχει αδειοδοτήσει 868 επιχειρήσεις και από αυτές οι 553 άδειες ήταν για προκαταρκτικές γεωτρήσεις και οι 300 για επιχειρήσεις εκμετάλλευσης.

Από τις οκτώ εταιρείες εξόρυξης χρυσού που εκτελούν γεωτρήσεις στα βουνά της Ίδης σήμερα, επτά έχουν ολοκληρώσει τη διαδικασία Περιβαλλοντικής Αξιολόγησης και μία είναι ακόμα σε εκκρεμότητα, αλλά όλες τους ετοιμάζονται να ξεκινήσουν παραγωγή.

Η καναδική Alamos Gold, η Pilot Gold της Newmont, καθώς και η τουρκική θυγατρική της Newmont, Koza, είναι απειλές για το φράγμα Atikhisar που παρέχει το πόσιμο νερό της πόλης του Τσανάκαλε (Δαρδανέλια).

Ο Όμηρος, στην Ιλιάδα, αναφέρεται στα βουνά της Ίδης ως “η Ίδη των χιλίων πηγών». Έδρα της Μεγάλης Θεάς Κυβέλης και λίκνο της μυθολογίας, αυτό το υπέροχο βουνό είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός οξυγόνου στην Ευρώπη μετά από τις Άλπεις, ένας τόπος εκπληκτικής βιοποικιλότητας και ένα καταφύγιο για εκατοντάδες άγρια ​​ζώα.

Στον αρχαίο κόσμο, το σημερινό Τσανάκαλε ήταν γνωστό ως Τρωάδα. Στην επαρχία βρίσκονται πάνω από 300 αρχαιολογικοί χώροι, συμπεριλαμβανομένων της Άσσου και της Τροίας. Οι Εταιρείες εξόρυξης χρυσού κάνουν γεωτρήσεις πάνω σε δέκα χιλιάδες χρόνια ιστορίας, και αφού οι αρχαιολογικές ανασκαφές εδώ δεν έχουν ολοκληρωθεί, δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα έχουμε χάσει.

Ο Περιβαλλοντικός Συνασπισμός του Τσανάκαλε – που δημιουργήθηκε από ομάδες πολιτών της περιοχής, ο Δήμαρχος του Τσανάκαλε – καλεί τους κατοίκους της περιοχής να σηκώσουν ανάστημα για να υπερασπιστούν τη γη και τα νερά τους. Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στην περιοχή ξεκίνησαν το 2007, πραγματοποιήθηκαν έως τον Ιούνιο του 2012 και συνεχίζονται.

Ο τοπικός πληθυσμός, που υποστηρίζεται από επαγγελματικούς φορείς (το Αρχιτεκτονικό Επιμελητήριο, Ιατρικούς και Δικηγορικούς Συλλόγους) έχει μποϊκοτάρει τις συνεδριάσεις, όπου οι εταιρείες εξόρυξης θα τους ενημέρωναν έπρεπε να τους ενημερώσει για τη διαδικασία περιβαλλοντικής αξιολόγησης, με αποτέλεσμα να καθυστερήσουν αυτά τα σχέδια.

Η Περιβαλλοντικός Συνασπισμός του Canakkale έχει ξεκινήσει δικαστικές υποθέσεις για να ακυρώσει τις Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων που ήδη έχουν γίνει αποδεκτές από την κυβέρνηση.

Όμως, η γη και τα νερά ήδη υποφέρουν. Ακόμη και κατά το στάδιο των προκαταρκτικών γεώτρησεων, κάποια από τα ρέματα της περιοχής ρυπάνθηκαν από χημικές ουσίες, γεγονός που οδήγησε σε φόβους ότι τα νερά στα φράγματα του Bayramiç και του Akhisar θα μπορούσαν επίσης να έχουν ρυπανθεί. Παιδιά σε κοντινά χωριά υπέφεραν από ναυτίες και ζαλάδες και ζώα υπέστησαν αποβολές.

Μια πηγή πόσιμου νερού που ανακαλύφθηκε από ένα δημόσιο οργανισμό κοντά στην πόλη Can, πωλήθηκε στην Alamos Gold.

Οι χωρικοί του Karaköy στην πόλη του Bayramiç αντιστάθηκαν στην Alamos Gold για περισσότερο από ένα χρόνο, αρνούμενοι να κόψουν τα δέντρα στο χώρο του μεταλλείου. Η εταιρεία για να σπάσει την αντίσταση εγκαταστάθηκε μέσα στο χωριό. Η Alamos Gold έκανε μήνυση σε τρεις νεαρούς άνδρες οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν για το μεταλλείο. Οι άνδρες κρίθηκαν ένοχοι και τους απαγορεύθηκε η πρόσβαση στο βουνό για τρεις μήνες. Τώρα, η Alamos Gold τους μηνύει και πάλι, ζητώντας αποζημίωση 7.500 $ από τον κάθε έναν. Με τη σειρά τους, οι κάτοικοι του Τσανάκαλε μηνύουν την Alamos Gold για αποζημίωση.

Οι αρχές του χωριού Muratlar αποφάσισαν να:

• Αποφύγουν κάθε επαφή με την εταιρεία εξόρυξης,

• Να αποφεύγουν κάθε χωρικό που δέχεται θέση εργασίας στο μεταλλείο,

• Να απαγορεύσουν όλα τα οχήματα της εταιρείας εξόρυξης από το χωριό

• Να απαγορεύσουν στο προσωπικό δημοσίων σχέσεων της εταιρείας εξόρυξης την είσοδο στο χωριό.

• Να οργανώσουν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας αν το μεταλλείο φέρει εργαζόμενους από άλλα μέρη.

Στις διαμαρτυρίες για την Περιβαλλοντική Αξιολόγηση, οι ντόπιες γυναίκες είναι ιδιαίτερα μαχητικές και δεν περνούν απαρατήρητες. Όταν η αστυνομία απέκλεισε το χωριό Kizilelma στην πόλη  Can για να εμποδίσει την είσοδο υποστηρικτών του περιβάλλοντος από άλλα χωριά, οι γυναίκες οδήγησαν τους επισκέπτες στο χωριό μέσα από ορεινούς δρόμους. Σε πολλά χωριά, οι γυναίκες έχουν αρχίσει να δημιουργούν επιτροπές «Όχι στο χρυσό».

Ο αγώνας συνεχίζεται για την υπεράσπιση της ζωής στην “Ίδη των χιλίων Springs”.

(Μετάφραση στα αγγλικά από την Üstün B. Reinart, με πληροφορίες που παρασχέθηκαν από τον Reyhan Erdem).

http://antigoldgreece.wordpress.com/2013/05/02/eldorado-in-turkey/

 

Ελλήνων Πάσχα: μεταξύ δύο Κόσμων

Θεόδωρος Ι. Ζιάκας

Το βιβλίο* αυτό διαπιστώνει ότι το σύστημα κοσμοθεωρητικού προσανατολισμού, που προσφέρει το κείμενο της Ιλιάδας για τον κόσμο της Ιωνίας του 8ου π.Χ. αιώνα, παραμένει αξιόπιστο και για τον σύγχρονο δικό μας κόσμο. Το ίδιο διαπιστώνει και για το Ευαγγελικό κείμενο, ένα κείμενο τον 1ου και του 2ου αιώνα μ.Χ., όπως τουλάχιστον το προσέλαβαν οι Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας.

Αλλά πώς μπορούν οι κόσμοι των κειμένων αυτών να είναι και δικός μας κόσμος; Αυτό είναι το προκλητικό ερώτημα του βιβλίου.

Οι «κόσμοι» των δύο κειμένων είναι κοσμο-εικόνες, αντιλήψεις για τον κόσμο. Όχι ο ίδιος ο κόσμος. Οπότε, ή ο κόσμος είναι δεδομένος και ανεξάρτητος από τα κείμενα, ή είναι δημιούργημά τους.

 

Με άλλα λόγια: Ή υπάρχει μια στατική, αναλλοίωτη ανθρώπινη «φύση» και τα μεγάλα πολιτισμικά κείμενα μας λένε απλώς «τι είναι και πώς λειτουργεί», ή η εν λόγω «φύση μας» δεν είναι και τόσο «δεδομένη και αναλλοίωτη». Δηλαδή είναι κάτι που διαπλάθεται, με βάση ενυπάρχουσες ίσως δυνατότητες, οι οποίες όμως δεν ενεργοποιούνται από μόνες τους, αυτόματα, αλλά χρειάζονται ειδικές πολιτισμικές επεξεργασίες, κατευθυνόμενες από τη γνώση των δυνατοτήτων αυτών, δηλαδή από κάποια «μεγάλα κείμενα».

 

Αν υπάρχει ανθρώπινη φύση, που επιδέχεται «καλή αλλοίωση», τότε ο ρόλος των μεγάλων κειμένων εμφανίζεται πράγματι ουσιαστικός: Εφόσον αυτά μας «έφτιαξαν» είναι όντως ο «κόσμος μας». Περιέχουν τα «πρότυπα», τους «ελκυστές», τα «κέντρα έλξης», του κόσμου μας.

 

Εδώ μεσολαβεί όμως ένα δεύτερο παράδοξο: Πώς μπορεί το ιλιαδικό κείμενο να είναι «ο κόσμος μας» και το ευαγγελικό κείμενο να είναι επίσης «ο κόσμος μας», αφού τα πρότυπά τους είναι εντελώς διαφορετικά και εν πολλοίς ασυμβίβαστα; Αν ο κόσμος μας είναι «και των δύο», τότε πρέπει να βρισκόμαστε κάπου «ανάμεσα», σαν σε κάποιου είδους ελλειπτική τροχιά γύρω από δύο εστιακά κέντρα. Θα πρέπει να μιλάμε τότε για μια «ένταξη» στους διαφορετικούς κόσμους τους και συνάμα για «απόκλιση» απ’ αυτούς.

 

Μ’ αυτή την ελλειπτική έννοια -και με τα δύο νοήματα του όρου- η Ιλιάδα είναι όντως ο κόσμος μας. Θα διευκρινίσω την ιδιότυπη αυτή ιδέα του βιβλίου με δύο παραδείγματα, το ένα χριστιανικό και το άλλο ομηρικό.

 

α. Χριστιανικό παράδειγμα: «Χριστός ανέστη και χρόνια πολλά!»

Μια φορά (πρόκειται για αληθινή ιστορία) επιστρέφοντας από τη λειτουργία της Αναστάσεως, ο «προοδευτικός» (τότε) Τάσιος (Αναστάσιος), εύχεται στον πατέρα του «χρόνια πολλά».

 

– «Τον κακό σου τον καιρό», του αποκρίνεται ο γέρος!

 

Πέρασαν «χρόνια πολλά», για να κατανοήσει ο Τάσιος το νόημα της απάντησης: Εφόσον ο Χριστός αναστήθηκε, είναι φανερό ότι ο θάνατος πατήθηκε, ότι το κράτος του καταλύθηκε. Το να ζητάμε το λίγο, όταν έχουμε το παν, είναι τουλάχιστον ηλιθιότητα. Τον κακό μας τον καιρό λοιπόν.

 

Ο γέρος βρισκόταν, προφανώς, στον αναστάσιμο κόσμο του. Ήθελε να ανήκει σ’ αυτόν ολοκληρωτικά. Ο γιος του, ο Τάσιος, ανήκοντας στον νεωτερικό μας κόσμο, δεν πίστευε στην Ανάσταση. Εφόσον όμως μετείχε στην «εορτή των εορτών», την «πανήγυρη των πανηγύρεων», μετείχε εν μέρει και στον πατερικό κόσμο. Ο πατερικός κόσμος ήταν, εν μέρει, και δικός του κόσμος: «ο κόσμος μας».

 

Το παράδειγμα δίνει τις δυο «ακραίες» γραμμές του φάσματος. Ο «Χριστός ανέστη», η μία. «Χρόνια πολλά», η άλλη. Ο πολύς κόσμος (μας) βρίσκεται ανάμεσα. Τα λέει και τα δύο μαζί: «Χριστός ανέστη και χρόνια πολλά!»

 

β. Ομηρικό παράδειγμα: το επεισόδιο Αχιλλέα -Λυκάονα.

 

Ο Αχιλλέας είχε αιχμαλωτίσει τον γιο τον Πριάμου, Λυκάονα, και τον είχε πουλήσει στη Λήμνο, αλλά τον εξαγόρασαν οι δικοί του. Έντεκα μέρες γλεντούσε με τους φίλους του, καθώς ήρθε από τη Λήμνο. Πάνω στις δώδεκα όμως τον ξανάριξε ο θεός στα χέρια του Αχιλλέα.

 

Ήταν τη στιγμή που έφευγε από το ποτάμι, όπου είχε αναμερίσει να δροσιστεί. Ήταν χωρίς περικεφαλαία και ασπίδα. Ούτε δόρυ δεν είχε. Όλα τα είχε ρίξει κάτω – γιατί τον βασάνιζε ο κάματος κι ο ιδρώτας.

 

Βλέποντάς τον, ο Αχιλλέας οργίστηκε και ετοιμάστηκε να τον στείλει κατευθείαν στον άλλο κόσμο. Αλλά εκείνος μόλις τον είδε έτρεξε, γονάτισε μπροστά του και με χίλια παρακάλια του ζητούσε να τον λυπηθεί. Λαχταρούσε με την καρδιά του να ξεφύγει τον κακό θάνατο και τη μαύρη μοίρα. «Χρόνια πολλά» ζητούσε ο κακομοίρης!

 

«… τίη όλοφύρεαι ούτως;» (τι ολοφύρεσαι έτσι;), άκουσε τη βροντερή φωνή του Αχιλλέα. Εδώ πέθανε ο Πάτροκλος, που ήταν πολύ καλύτερός σου. Δεν βλέπεις πόσο κι εγώ είμαι ωραίος και μεγαλόσωμος; Κι είμαι από γενναίο πατέρα κι από θεά μητέρα. Όμως και μένα με περιμένει ο θάνατος και η δυνατή η μοίρα. Και του βυθίζει το σπαθί στο σβέρκο.

 

[.«…αλλά, φίλος, Θάνε και συ^. τίη ολοφύρεαι ούτως; / κάτθανε και Πάτροκλος, ό περ σέο πολλόν αμείνων. / Ούχ οράας οίος καί εγώ καλός τε μέγας τε; / πατρός δ’ είμ’ αγαθοίο, θεά δέ με γείνατο μήτηρ / αλλ’ επί τοι καί εμοί θάνατος καί μοίρα κραταιή » (Φ 100-110).]

 

Η φράση έγινε παροιμιώδης: «Κάτθανε και Πάτροκλος». Τουτέστιν: Έτσι κι αλλιώς θα πεθάνουμε. Το θέμα είναι να πεθάνουμε έντιμα και ένδοξα.

 

Αυτός είναι ο κόσμος της Ιλιάδας.

 

Ο Αχιλλέας πιστεύει, βεβαίως, στην μετά θάνατον ύπαρξη της ψυχής, αλλά μη νομιστεί ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν λογαριάζει τον θάνατο. Αυτή η αθανασία της ψυχής δεν έχει καμιά αξία. Καλύτερα δούλος σ’ αυτή τη ζωή παρά βασιλιάς στην άλλη, δηλώνει κατηγορηματικά. Μόνο αυτή εδώ, η μοναδική ζωή μας, έχει αξία.

 

Η αθανασία των Ορφικών, του Πυθαγόρα, του Πλάτωνα, και όλων των μεταγενέστερων, έχει απαξιωθεί προκαταβολικά στην αυγή του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, από τον Ποιητή των ποιητών, ο οποίος «την Ελλάδα πεπαίδευκεν», κατά τον ίδιο τον αρνητή του, τον Πλάτωνα. (Πολιτεία 606 e.) Μόνο την Ανάσταση θα ήταν διατεθειμένος να συζητήσει ο Ποιητής. Το διαβλέπουμε στα λόγια του Σαρπηδόνα:

 

«Καλέ μου, αν ήταν απ’ τον πόλεμο ξεφεύγοντας ετούτον /εμείς αγέραστοι κι αθάνατοι να ζήσουμε αιώνια, / μήτε κι εγώ μαθές ανάμεσα στους πρώτους θα χτυπιόμουν, / μήτε να μπεις και σένα θα ‘σπρωχνα στην δοξαντρούσα μάχη. / Μα τώρα έτσι κι αλλιώς μας ζώνουνε του χάρου οι Λάμιες όλους, / αρίφνητες. Θνητός δε δύνεται να τις ξεφύγει. Πάμε / να ιδούμε κάποιο αν θα δοξάσουμε για αν μας δοξάσει κάποιος!». [Μ 322 – 328, μτφ. Ν. Καζαντζάκη – Ι. Θ. Κακριδή.]

 

Τα δικά μας «χρόνια πολλά» είναι μάλλον σαν του Λυκάονα. Συνιστούν αυταξία. Αποφυγή του θανάτου πάση θυσία. Βεβαίως δεν υποτιμούμε την «ποιοτική» διάσταση της ζωής, αλλά τη βάζουμε δεύτερη. Γι’ αυτό και στην ευχή «χρόνια πολλά» προσθέτουμε συνήθως «και καλά». Το τι σήμερα εννοούμε «καλά» ας μην το σχολιάσουμε καλύτερα…

 

Αν στον γέρο Όμηρο ευχόμασταν τέτοιου είδους «χρόνια πολλά» θα εισπράτταμε σίγουρα ένα «τον κακό σου τον καιρό». Συνεπώς είμαστε στον κόσμο του Ομήρου, αν πιστεύουμε στην μετά θάνατον ύπαρξη της ψυχής και συγχρόνως μακριά του, αν της δίνουμε αξία. Είμαστε στον κόσμο του Ομήρου, αν καταφάσκουμε τη ζωή, αλλά πολύ μακριά του, αν αυτό που καταφάσκουμε είναι η «ζωούλα» μας.

 

Αλλά πού τέμνεται ο κόσμος του Ευαγγελίου και ο κόσμος της Ιλιάδας; Προφανώς στον κακό μας τον καιρό. Στο ότι ο Όμηρος απαιτεί αρετή και τόλμη. Στο ότι όλο το ομηρικό έπος είναι «αρετής έπαινος». [«Πάσα μεν η ποίησις τω Ομήρω αρετής έστιν έπαινος». (Μέγας Βασίλειος, Προς τους νέους, Υ26.)] Τέμνεται επίσης στην αναστάσιμη «ποιότητα διαθέσεως». [Μαξίμου Ομολογητού, Κεφάλαια θεολογικά, VI κ’, ΡΟ τ. 90, στ. 1312C] Υπ’ αυτή την έννοια είναι και δεν είναι «ο κόσμος μας».

 

Θα κλείσω το σημείωμά μου με την διαστολή του νεωτερικού από το ομηρικό πρότυπο: Και τα δύο είναι «ατομοκεντρικά», με την έννοια ότι ξεχωρίζουν το άτομο από την ομάδα και του δίνουν αξία. Όμως το ομηρικό άτομο είναι «πολύ πιο άτομο» από το άτομο του νεωτερικού Διαφωτισμού. Το δεύτερο είναι λιγότερο συνεκτικό από το πρώτο, πράγμα που οφείλεται, μάλλον, στην ανεπαρκή χειραφέτησή του από τον μεσαιωνικό κολεκτιβισμό.

 

 Πηγή: Αντίφωνο (Ισοκράτης), *πρόλογος στο βιβλίο του Πάνου Τζώνου: Ιλιάδα ο κόσμος μας, εκδ. Εξάντας, Αθήνα 2003.)

http://www.antifono.gr/portal/%CE%A0%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B1/%CE%96%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%B1%CF%82/%CE%91%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1/4356-%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%A0%CE%AC%CF%83%CF%87%CE%B13a-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BE%CF%8D-%CE%B4%CF%8D%CE%BF-%CE%9A%CF%8C%CF%83%CE%BC%CF%89%CE%BD.html

 

2-5-1919

Ήταν μια γλυκειά Ιωνική Μαγιάτικη νύχτα όταν στην όμορφη Ελληνική πόλη την «Γκιαούρ Ιζμίρ» όπως την έλεγαν οι τούρκοι ψιθυρίζονταν από στόμα σε αυτί και από σπίτι σε σπίτι,η είδηση: «Έρχονται!Αύριο έρχονται». Το θωρηκτό Λήμνος,ήτανε στα ανοιχτά του λιμανιού της Σμύρνης στις 1 Μαϊου 1919. Χιλιάδες λαού αγρύπνησε εκείνη την νύχτα εκείνη την νύχτα στην προκυμαία, στην Αγία Φωτεινή, τελέστηκε εσπερινός και οι Σμυρνιοί δοξολογούσαν με την χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα για την λευτεριά που έφτανε…. Οι τούρκοι σκύβουν το κεφάλι και….
μουρμουρίζουν…. «κισμέτ ξαναγυρίζουν στον τόπο τους οι γιουνάνηδες….» Μάταια κάποιοι δερβίσηδες στις τουρκογειτονιές του μπαχρή μπαμπά φανατίζουν τους ομόφυλους τους, ο μακελάρης νουρεντίν και ο αιμοδιψής νομάρχης ραχμή έχουν εξαφανιστεί, οι νεότουρκοι όμως μοιράζουν όπλα και μαχαίρια σ’όσους στρατολογούν από κοντά και οι Ιταλοί, συμβουλεύουν, καθοδηγούν, εμψυχώνουν όσους θέλουν να προκαλέσουν και όπως γίνονται σ’αυτές τις στιγμές,τα κατάλληλα χέρια, άνοιξαν τις φυλακές και πλήθος κακοποιών ξεχύνεται για να ενισχύσουν τους νεότουρκους. Οι πληροφορίες αυτές φτάνουν στον πλοίαρχο Μαυρουδή που βρίσκεται ήδη στην «Καραντίνα»και κάνει διορθώσεις στο δρομολόγιο της μονάδος που θα αποβιβαζόταν. Καθώς η νύχτα αρχίζει να φεύγει, η νηοπομπή που οι Σμυρνιοί, την είχανε ονομάσει «ΙΕΡΗ ΘΕΩΡΙΑ», πλησιάζει το λιμάνι της μεγαλύτερης Ελληνικής πόλης τότε, τα μεταγωγικά Θεμιστοκλής, Πατρίς, Συρία, Αθηνά, Ατρόμητος, Καλουτάς, Ρεπούλης, Αντιγόνη, Άρης, Ξενία, Ουρανία, Αργολίς, Δελφίν, Έλδα και τα αντιτορπιλικά Σφενδόνη, Λόγχη, Αλκιών και Αίγλη, προσεγγίζουν, πλησιάζουν τα πλοία της λευτεριάς… Στις 2 Μαϊου 1919 ο ήλιος της λευτεριάς φωτίζει την θάλασσα του Ερμαίου κόλπου, από ψηλα τα Μαστούσια όρη που ο θρύλος λέει ότι ήταν δύο αδέλφια που απολιθώθηκαν και έγιναν κορφές μετά την κατάκτηση της πόλης από τους τούρκους λάμπουν, χαμογελούν, όλη η πόλη λάμπει σήμερα……. 7:50 ο σαλπιγκτής του «ΠΑΤΡΙΣ»,σαλπίζει το ελευθερωτήριο και μέσα σε φρενίτιδα ενθουσιασμού, αποβιβάζονατι οι εύζωνοι του 1/38, ο πρώτος τσολιάς σκύβει και φιλά το χώμα της λεύτερης Σμύρνης, αγκαλιές ανοίγουν να υποδεχτούν,δάκρυα,φιλιά,κουνιέται η γή,χτυπούν οι καμπάνες της πόλης χαρμόσυνα, ο λαός φωνάζει «ΕΛΛΑΣ ΑΝΕΣΤΗ» και ο Χρυσόστομος, ο Άγιος Χρυσόστομος της Σμύρνης γονατίζει με λυγμούς μπροστά στην λέσχη των κυνηγών και ευλογεί την σημαία ψέλνοντας «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», χιλιάδες λαού ψέλνουν «υπερμάχω στρατηγώ», οι σειρήνες των πλοίων δονούν την ατμόσφαιρα,πλήθος Ελληνικές σημαίες στα χέρια μικρών και μεγάλων,πως ράφτηκαν τόσες σημαίες σε μια νύχτα; Ποτέ δεν είχε σβήσει η ελπίδα! Οι Σμυρνιωτοπούλες ραίνουν με άνθη και ροδόνερο το τάγμα του Τζαβέλλα,οι Σμυρνιοί, στολίζουν με λουλούδια τα όπλα των τσολιάδων και η φωτογραφία του Βενιζέλου παντού στα χέρια όλων.Αυτή ήταν η Σμύρνη για τον στρατό που κατέβαινε από τα πλοία,μια μεγάλη αγκαλιά και αφού είδαν τον στρατό μας,έτρεξαν στο κοιμητήριο όπου εκτυλισσόντουσαν σκηνές που δεν είχε ξαναδεί ανθρώπινο μάτι: Με στεφάνια όπως στην ανάσταση πήγαν στους κεκοιμημένους προγόνους για ν’αναγγείλουν το μεγάλο γεγονός: «Σήκω Πατέρα ήρθαν…Ήρθαν Ξυπνήστε»…

 Μικρὰ Ἀσία, ὁ ἀπελευθερωτικός ἀγώνας 1919-1922, τοῦ Κώστα Χατζηαντωνίου

https://www.facebook.com/yannis.tachopoulos/posts/527586167298290