Οι «μνήμες της δόξας» αλλά και του ξεριζωμού

Κωνσταντίνος Χολέβας 

Δύο επέτειοι συγκινούν την εθνική μνήμη αυτές τις ημέρες. Στις 17 Μαΐου συμπληρώθηκαν 100 ακριβώς χρόνια από τη Συνθήκη του Λονδίνου της 17ης Μαΐου 1913 (30 Μαΐου με το νέο ημερολόγιο). Με τη Συνθήκη αυτή έληγε ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος υπέρ των ορθοδόξων χριστιανικών χωρών και με σημαντική ήττα των οθωμανών Τούρκων. Η δεύτερη επέτειος είναι της 19ης Μαΐου 1919, όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα και κήρυξε τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Ηταν ένας κακός οιωνός για το μέλλον του Μικρασιατικού Ελληνισμού, που ξεριζώθηκε ολοκληρωτικά μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.

Η Συνθήκη του Λονδίνου δικαίωνε σε μεγάλο βαθμό τις θυσίες των Μακεδονομάχων του 1903-1908 και των στρατιωτών μας κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμου που ξεκίνησε στις 5/10/1912. Οι εύζωνοι, οι ιππείς, οι πυροβολητές και οι ναύτες μας είχαν μετά από σκληρές μάχες απελευθερώσει τη Μακεδονία, την Ηπειρο, τα νησιά του Βορείου Αιγαίου. Οι Κρήτες βουλευτές εισήλθαν από τον Οκτώβριο στο ελληνικό Κοινοβούλιο καταργώντας στην πράξη την αυτονομία που είχε η Μεγαλόνησος. Με τη Συνθήκη αυτή η οθωμανική Πύλη παραχωρούσε στις συμμαχικές χώρες Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία και Μαυροβούνιο όλα τα εδάφη δυτικά της γραμμής Αίνου – Μηδείας (στη Θράκη) με εξαίρεση την Αλβανία, η οποία ανακηρυσσόταν αυτόνομη μετά από πιέσεις της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας.

Οι Μεγάλες Δυνάμεις ανελάμβαναν να διακανονίσουν το καθεστώς της Χερσονήσου του Αθω (ενσωματώθηκε στην Ελλάδα ύστερα από απαίτηση των 19 από τις 20 μονές -πλην της ρωσικής), των νησιών του Αιγαίου, πλην Δωδεκανήσου, και τα σύνορα του ιδρυομένου νέου κράτους της Αλβανίας. Ως προς την Κρήτη αναγνωρίστηκε η επικυριαρχία της Ελλάδος και με το άρθρο 4 της Συνθήκης η Τουρκία «παραιτείται υπέρ των συμμάχων ηγεμόνων πάντων των επί της νήσου κυριαρχικών δικαιωμάτων της». Η Συνθήκη του Λονδίνου άφησε αρκετές ασάφειες και δεν καθόριζε επακριβώς τα εδάφη που κέρδιζε κάθε ένας από τους νικητές. Ολα αυτά ρυθμίστηκαν με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, στις 28 Ιουλίου 1913. Προηγήθηκε ο Β’ Βαλκανικός Πόλεμος, κατά τον οποίο Ελληνες, Σέρβοι και Ρουμάνοι νίκησαν την παράσπονδη Βουλγαρία.

Η επέτειος αυτής της Συνθήκης αφενός μεν μας γεμίζει με υπερηφάνεια για τη νίκη μας στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο, αφετέρου μας θλίβει διότι μας θυμίζει την ατυχή μοίρα της Βορείου Ηπείρου. Ενώ ο Στρατός μας απελευθέρωσε ολόκληρη την τουρκοκρατούμενη Ηπειρο, η Ιταλία και η Αυστριακή Αυτοκρατορία ήθελαν να δημιουργήσουν ένα τεχνητό κράτος για να ελέγχουν την είσοδο της Αδριατικής. Ετσι μάζεψαν διάφορες ετερόκλητες φυλές με αμφίβολη αλβανική συνείδηση και στα εδάφη τους προσάρτησαν την ελληνικότατη Βόρειο Ηπειρο. Ο Ελ. Βενιζέλος εκβιάστηκε: Ή τη Χίο και Μυτιλήνη ή τη Βόρειο Ηπειρο. Τελικά απέσυρε τον Στρατό μας. Οι Βορειοηπειρώτες μετά από έναν χρόνο πήραν τα όπλα και κέρδισαν την αυτονομία τους εντός Αλβανίας με το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας της 17ης Μαΐου 1914. Αλλη μία σημαντική επέτειος του Μαΐου, της οποίας η εκατονταετηρίδα συμπληρώνεται του χρόνου.

Η Γενοκτονία των Ποντίων αδελφών μας και το ποντιακό αντάρτικο, το οποίο δεν είναι τόσο γνωστό στις νεότερες γενιές, μας θυμίζουν τη Μεγάλη Ιδέα, τη Ρωμηοσύνη της Ανατολής, τον ποντιακό θρήνο για την Αλωση του 1453 που κατέληγε με την ελπίδα: «Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο»! Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία (Ρωμανία από τη Νέα Ρώμη – Κωνσταντινούπολη) θα αναγεννηθεί. Ερχόμενοι ως πρόσφυγες στον ελλαδικό κορμό οι Πόντιοι έφεραν την ορθόδοξη ευλάβειά τους, την επιχειρηματικότητά τους, τον μαχητικό πατριωτισμό τους, τα πανάρχαια έθιμά τους.

Αραγε ποιες εκδηλώσεις γίνονται στα σχολεία για τη Γενοκτονία των Ποντίων;

  

Κωνσταντίνος Χολέβας

δημοκρατία

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/05/blog-post_5504.html#more

Έτσι εκνεύρισα τον Πάγκαλο (κοινώς, ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι..)

Ο Greg Palast είναι ένας, εκ των πλέον επιτυχημένων, συγγραφέας των New York Times και τολμηρός δημοσιογράφος έρευνας, τα ρεπορτάζ του οποίου εμφανίζονται στο BBC Newsnight και στην εφημερίδα The Guardian. Ο Palast είναι ιδιαίτερα καυστικός με τους πλούσιους και τους ισχυρούς. Παρακολουθείστε τα ρεπορτάζ και τις ταινίες του στοhttp://www.GregPalast.com, όπου μπορείτε επίσης να επικοινωνήσετε μαζί του εγγράφως με ασφάλεια, σημειώνοντας στο έγγραφο σας τη λέξη “εμπιστευτικό”. Ιδού το άρθρο του που αφορά τα δικά μας….

My Big Fat Greek Minister

By Greg Palast for Vice Magazine

 

Δεν ήταν πάρα πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει το “Fat Bastard” ( Η μετάφραση δική σας…) ανάμεσα σε ένα πλήθος από πανέμορφες Ρωσίδες, βιομήχανους και μηντιάρχες στο Eurasia Media Forum στο Καζακστάν (κάτι σαν καρναβάλι για τους ανατολίτες ολιγάρχες). Αν μη τι άλλο θέλαμε και οι δυο απεγνωσμένα καφέ και ήμασταν στην ίδια ουρά.

Σε κάθε περίπτωση αποφεύγω να αναφέρομαι στο βάρος ενός ανθρώπου ή στην ηλικία του δεδομένων και των δικών μου μειονεκτημάτων. Αλλά ο συγκεκριμένος Fat Bastard” ( Η μετάφραση δική σας…) το αποζητά.

Είχα προσπαθήσει να βγάλω την εικόνα της κοιλιάς του από το μυαλό μου, αλλά ένα απόκομμα των New York Times βάραινε την τσέπη μου καθώς αναφερόταν στα υποσιτισμένα παιδιά των δημοτικών σχολείων στην Ελλάδα. Το άρθρο αρχίζει ως εξής:

ΑΘΗΝΑ: Ως διευθυντής του δημοτικού σχολείου, ο Λεωνίδας Ν….ς είναι συνηθισμένος να βλέπει τα παιδιά να παίζουν, να γελούν και να ονειρεύονται για το μέλλον. Αλλά πρόσφατα βλέπει κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι που θεωρούσε αδύνατο να συμβαίνει στην Ελλάδα: τα παιδιά να παίρνουν μέσα από κάδους απορριμμάτων του σχολείου τρόφιμα. Και ένα 11χρονο αγόρι, ο Παντελής Π., έπεσε κάτω από τη πείνα στο σχολείο..

Ο Fat Bastard – ή, κατά κόσμον, Θεόδωρος Πάγκαλος, ηγετικό μέλος  του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ), που αντιστοιχεί στην Ελλάδα στους Εργατικούς – σκέφτεται ότι τα ελληνάκια θα πρέπει να σταματήσουν να κοιλοπονούν από τη πείνα.

Ο Πάγκαλος, όπως μπορείτε να δείτε από την παρακάτω φωτογραφία, δεν πέφτει κάτω από τους πόνους της πείνας. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος φαίνεται πιο πιθανό να γονατίσει από ωδίνες τοκετού, αν και κατά πάσα πιθανότητα, απλά δεν μπορεί να γονατίσει καθόλου.

Ο Πάγκαλος είναι γνωστός ως ο κατήγορος των Ελλήνων εργαζόμενων για τη φρίκη και την πείνα και τα  ερείπια που κάποτε ήταν η Ελληνική οικονομία. Ωστόσο, αυτός δεν φταίει για τίποτε. Μέχρι πέρυσι, και μέσα από τον πυρήνα της κρίσης, ήταν απλά ο αναπληρωτής πρωθυπουργός στην Ελλάδα – σε τι να φταίει;

Ο Υπουργός Πάγκαλος είναι πολύ αγαπητός από τα στελέχη του τραπεζικού τομέα, από τους κερδοσκόπους -γύπες και από την Πρώσο Πρόεδρο Angela Merkel, επειδή έχουν, στο πρόσωπο του,  ένα γιγαντιαίο Έλληνα  που θα ξεστομίζει τους χρησμούς τους: ότι αυτό το έθνος κατέρρευσε ξαφνικά επειδή οι Έλληνες φτύνουν το κουκούτσι της ελιάς, επειδή είναι τεμπελχανάδες που δεν εργάζονται  περισσότερο από τρεις ώρες την εβδομάδα και παίρνουν σύνταξη στην εφηβεία ώστε να αράζουν και να πίνουν ούζο επιδοτούμενοι από το κράτος.

Ο Πάγκαλος οδηγεί την Πέμπτη Φάλαγγα εναντίων των Ελλήνων, ζητώντας από το λαό να δεχτεί τους όρους της Γερμανίας, τους όρους της οικονομικής παράδοσης: λιτότητα, που σημαίνει περικοπές στα επιδόματα, στις συντάξεις, στις θέσεις εργασίας. Από αυτή την εβδομάδα, περισσότεροι από ένας στους τέσσερις Έλληνες (27 τοις εκατό) είναι εκτός εργασίας.

Ενώ περιμέναμε στην  ουρά για καφέ, ο Fat Bastard μου είπε ότι όποιος διαμαρτύρεται για τα μέτρα λιτότητας, “Είναι φασίστας ή κομμουνιστής ή συνωμοσιολόγος”.

Δεν μου είπε σε ποια από αυτές τις τρεις κατηγορίες ανήκει ο 11χρονος που έπεσε κάτω απ τη πείνα.

Για την ιστορία, οι Έλληνες εργάζονται 619 περισσότερες ώρες ετησίως (βλέπε πίνακα) από ό, τι ο μέσος Γερμανός (και πολύ περισσότερο απ’ ότι οι Βρετανοί ή Αμερικανοί).

Αλλά για τον κόσμο, σύμφωνα με τον Πάγκαλο, τη  Μέρκελ και τα παπαγαλάκια των μέσων μαζικής ενημέρωσης, η Ελλάδα πήγε στην κόλαση άπατη, επειδή ολόκληρο το έθνος, ξαφνικά μετατράπηκε σε τεμπέληδες απατεώνες.

Αλλά υπάρχει μια άλλη εξήγηση για το ναυάγιο και την καταστροφή: Η Ελλάδα είναι μια σκηνή εγκλήματος. Και οι εργαζόμενοι της δεν είναι οι δράστες του εγκλήματος, είναι τα θύματα -, εξαπατημένοι, με τις εθνικές βιομηχανίες τους να έχουν λεηλατηθεί και το Υπουργείο Οικονομικών τους στραγγισμένο από ρευστό εξ αιτίας οικονομικών παιχνιδιών.

Το 2001, η Ελλάδα πέρασε από τη δραχμή στο ευρώ. Η δραχμή ήταν αρκετά καλή, από την εποχή του Αριστοτέλη και πολύ καλή για τον τουρισμό, τη κύρια βιομηχανία στην Ελλάδα. Αλλά όταν ο «ήλιος-και-η διασκέδαση» τιμολογούνται εκ νέου σε ευρώ, οι τουρίστες κολύμπησαν σε όλη την Αδριατική ή πήγαν για κεφτεδάκια στη φθηνή τουρκική λίρα. Προ-ευρώ, οι  επισκέψεις τουριστών στην Ελλάδα ήταν περισσότερες από εκείνες στην Τουρκία κατά εκατομμύρια.

Με το Υπουργείο Οικονομικών να αιμορραγεί εξ αιτίας του σκληρού νομίσματος, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του κ. Πάγκαλου σε συνεργασία με την αντιπολίτευση κα μέσα από πολύπλοκες νομισματικές διαδικασίες προσπαθεί να κρύψει τις απώλειες από το κοινό και, το σημαντικότερο, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Γιατί η συγκάλυψη του ελλείμματος; Η απάντηση είναι ότι το ευρώ είναι κάτι περισσότερο από ένα νόμισμα: είναι ένας ζουρλομανδύας, ένα σύνολο κανόνων που ασφυκτικά, για παράδειγμα, απαγορεύουν σε κάθε κράτος με νόμισμα το ευρώ να έχει έλλειμμα  άνω του 3% του ΑΕΠ.

Αυτό είναι αδύνατο σε μια ύφεση – για να μην πούμε απλά τρελό – εφ όσον απαιτεί μείωση των δημοσίων δαπανών, όταν οι δαπάνες είναι περισσότερο αναγκαίες. Οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Βραζιλία, η Ινδία – τα έθνη που τράβηξαν τον κόσμο από το χείλος της κατάθλιψης – όλοι έτρεξαν ελλείμματα άνω του 3% τη κρίσιμη περίοδο.

Ρώτησα τη σύμβουλο οικονομικών Nomi Prins αν μπορεί να υπολογίσει το χρέος προς το ΑΕΠ της Αμερικής με τους κανόνες του ευρώ, και η ίδια εκτιμά ότι τα ελλείμματα του Ομπάμα –όχι στη κορύφωση της ύφεσης – φτάνουν στο 10,2 % του ΑΕΠ.

Η Ελλάδα, φοβούμενη τον αποκλεισμό της από την ευρω-τρέλα, στράφηκε στην Goldman Sachs για βοήθεια. Για μία αμοιβή $ 400 εκατομμύριων (£ 263 εκατομμύρια), πλέον κάποιων αφανών αμοιβών, η Goldman Sachs ήταν πρόθυμη να μαγειρέψει τα βιβλία του κράτους με ένα περίπλοκο σύνολο των συναλλαγών επί παραγώγων. [Για τα στοιχεία της απάτης παραγώγων, ανατρέξτε στην ενότητα «Πώς η Goldman Απέλυσε την Ελλάδα».]

Δεδομένου ότι η απάτη ανακαλύφθηκετο 2009, το ελληνικό κράτος είχε να πληρώσει τους εξαπατημένους ομολογιούχους ένα ασφάλιστρο για την ασφάλιση έναντι αθέτησης των χρεών της χώρας. Η ασφάλιση πιστωτικού κινδύνου κοστίζει κατά μέσο όρο περίπου $ 14,000 (£ 9,218) ανά οικογένεια, ανά έτος.

Όταν ήμουν ερευνητής συνεργαζόμενος με το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, στις ημέρες που η  Αμερική προσποιούνταν ότι είχε ακόμα τη δικαιοσύνη, θα ονομάζονταν αυτό το κόλπο με τα παράγωγα “απάτη στην αγορά”. Θα χώναμε τους απατεώνες μέσα για τα καλά.

Έτσι, θα πρέπει να πληρώσει η Goldman; Όχι, σύμφωνα με τον Πάγκαλο, διότι – στην κοσμοθεωρία των αρχόντων μας – τα θύματα της απάτης είναι τόσο ένοχοι όσο οι θύτες. Ο Πάγκαλος έβγαλε ακόμα και ένα διάσημο (ή διαβόητο) σύνθημα, το : mazi-ta-fagame. Αυτό στα ελληνικά θα πει  ”τα φάγαμε όλοι μαζί” (ένα δείγμα του οποίου χρησιμοποιήθηκε σε ένα τραγούδι των Plastic Flowers).

Αλλά τα ορατά στοιχεία δείχνουν ότι ο  Πάγκαλος, και όχι ο μικρός Παντελής που έπεσε κάτω με στομαχόπονο λόγω πείνας – έφαγε όλες τις πίτες.

Η μαζική ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας σε χαμηλές τιμές σνίτσελ έχει τραβήξει τους Γερμανούς κερδοσκόπους να βουτήξουν τα κουτάλια τους, αν και η Ομοσπονδία της γερμανικής βιομηχανίας διαμαρτύρεται για τη καταβρόχθιση των περιουσιακών στοιχείων από τους Έλληνες «πρίγκιπες».

Ήμουν έτοιμος να καλέσω τον υπουργό Πάγκαλο σε γεύμα για να εξετάσουμε τις θεωρίες του, αλλά έφυγε με μια παχυδερμική ντρίπλα όταν τον ρώτησα για τη Geir Haarde. Haarde, πρώην πρωθυπουργό της Ισλανδίας, που κρίθηκε ένοχος για συγκάλυψη ποινικώς κολάσιμων γνώσεών του για την απάτη που χρησιμοποιήθηκε από τις τράπεζες της Ισλανδίας πριν λιώσουν την οικονομία της χώρας.

Ρώτησα το Fat Bastard, «Νομίζετε ότι εσείς στην ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να πάτε στη φυλακή για παρόμοια συμπεριφορά;»

Ίσως γι ‘αυτό ο υπουργός Πάγκαλος δεν ήθελε να έρθει για φαγητό μαζί μου

http://www.vice.com/en_uk/read/my-big-fat-greek-minister

http://psithyroi8.wordpress.com/2013/05/22/%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%B9-%CE%B5%CE%BA%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8E%CF%82-%CE%BF-%CE%BA%CF%8C/

«Η νέα εξουσία της Τουρκίας πλούτισε από τη Γενοκτονία»

Συνέντευξη του Σαΐτ Τσετίνογλου, Τούρκου ακαδημαϊκού

Από τον Γιώργο Κιούση δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία

– Η εθνική εκκαθάριση χαρακτηρίζεται ως γενοκτονία;

«Οι πρακτικές που εφαρμόστηκαν διαθέτουν όλα τα αναφερόμενα χαρακτηριστικά της νομοθεσίας του ΟΗΕ για τη διάπραξη της Γενοκτονίας. Η πρώτη πρόβα της Γενοκτονίας έγινε κατά των Αρμενίων το 1909 στην Κιλικία. Η δεύτερη έγινε στα παράλια του Αιγαίου και την Ανατολική Θράκη, που αποτελεί την έναρξη της τραγωδίας των Ελλήνων των περιοχών αυτών. Υπό την οργανωτική καθοδήγηση του Μαχμούτ Τζελάλ (Μπαγκάρ) και του Κουστσούμπασι Εσρέφ, με τη συμμετοχή των νομαρχών, επάρχων και στρατιωτικών διοικητών εκτελέστηκε η επιχείρηση εκδίωξης και θανάτωσης των Ελλήνων».

– Ποιους θα κατονομάζατε ως υπευθύνους αυτής της πράξης;

«Έχουμε να κάνουμε με ομαδική υπαιτιότητα. Τους κεμαλιστές, την οθωμανική διοίκηση μαζί με τις δυνάμεις της Γερμανίας και Αυστροουγγαρίας, αλλά και τις δυνάμεις της Αντάντ (Αγγλία, ΗΠΑ, Γαλλία και τσαρική και μπολσεβική Ρωσία). Έχουμε την εκτέλεση μιας γενοκτονίας ενώπιον των οφθαλμών τους. Με την έναρξη των εκτοπισμών των Ελλήνων το 1913, τη δεύτερη φάση της εθνοκάθαρσης του 1919-1920 και την ανταλλαγή του 1923, ο πληθυσμός της Ανατολής μειώθηκε κατά 25%. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν γυμνοί. Οι ιδιωτικές και κοινοτικές περιουσίες τους αρπάχτηκαν. Το ζήτημα αυτό παραμένει ανοιχτό».

– Κάποιοι Έλληνες ισχυρίζονται ότι δεν έγινε Γενοκτονία…

«Η ιστορία “διαψεύδει” τους ιστορικούς αυτούς. Το πρώτο πλήγμα κατά των Ελλήνων πραγματοποιείται το 1914 με την εκδίωξη άνω των 250.000 από τις εστίες τους από τις περιοχές της Ανατολικής Θράκης και Δυτικής Ανατολίας. Τον Απρίλιο του 1915 ξεκινάει η επιχείρηση πορείας προς το θάνατο για τους Αρμενίους, Έλληνες της Ανατολής και του Πόντου, υπό την ονομασία Τεχτζίρ (εκτοπισμός). Η λεηλασία από τους μουσουλμάνους ακολουθούσε αμέσως. Αυτά αναφέρει ο Εμμ. Εμμανουηλίδης ως απ’ ευθείας μάρτυρας».

 

– Θα αναγνωρίσει το τουρκικό κράτος τη Γενοκτονία;

 

«Είμαστε ενώπιον ενός πολύ δύσκολου ζητήματος. Τουλάχιστον το 30% της σημερινής αξίας της κινητής και ακίνητης περιουσίας της Τουρκίας έχει προέλευση τη λεηλασία και αυτό σε τι χρηματικό ποσό αντιστοιχεί; Μιλάμε για αξία τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Η περιουσία αυτή αρπάχτηκε από κάποιους και την πήραν κάποιοι. Διαπιστώνουμε ότι το φαινόμενο που ονομάζεται Ρεπουμπλικανική Τουρκία έχει ως θεμέλιο αυτή τη γιγάντια μεταφορά περιουσίας.

 

»Αν εξετάσουμε τη δημιουργία οποιασδήποτε καπιταλιστικής μονάδας στη σημερινή Τουρκία βρίσκουμε ελληνική ή αρμενική περιουσία. Αν εξετάσετε την ηγεσία των κεμαλιστών βλέπετε ότι όλοι σφετερίστηκαν περιουσίες Ελλήνων και Αρμενίων. Ακόμη και ο ίδιος ο Ατατούρκ δεν αποτελεί εξαίρεση. Σκεφτείτε ότι το Προεδρικό Μέγαρο στο Τσανκαγιά είναι του Αρμενιάν Κασαπιάν, που εκτοπίστηκε. Ολα τα θέρετρα του Ατατούρκ είναι αποτελέσματα σφετερισμού από Αρμενίους και Ελληνες».

– Τρομακτικοί οι αριθμοί;

«Ο αριθμός των Ελλήνων που εκτοπίστηκαν πριν από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι 1,5 εκατομμύριο, από τους οποίους οι μισοί έχασαν τη ζωή τους. Το μέγεθος της περιουσίας τους που κατασχέθηκε είναι πενταπλάσιο του ετήσιου οθωμανικού κρατικού προϋπολογισμού. Στην περίπτωση των Αρμενίων, η περιουσία που χάθηκε, εκτός από την πολιτιστική κληρονομιά, ανέρχεται σε 1,5 δισεκατομμύριο γαλλικά φράγκα της εποχής, χώρια οι καταθέσεις των Αρμενίων που κατασχέθηκαν».

 

– Η άρνηση εκτιμάτε ότι προέρχεται από φανατισμό;

«Όχι. Μιλάμε για την πρακτική σφετερισμού τεράστιου πλούτου, που αποτελεί το θεμέλιο της κοινωνικής και οικονομικής υπόστασης ενός σημαντικού μέρους των πλουσίων της Τουρκίας. Η τάξη που εξουσίασε την Τουρκία για πολλές δεκαετίες ήταν αυτή που ανήλθε στην εξουσία διά μέσου σφαγών και λαφυραγωγίας. Η σημερινή εξουσία, που είναι οι προύχοντες της Ανατολίας που πλούτισαν από τη Γενοκτονία, μέχρι την εποχή του Οζάλ έκρυβε στο προσκέφαλο τα προϊόντα αυτής της μεταφοράς πλούτου. Η αλυσίδα συνεχίζει χωρίς να σπάσουν οι κρίκοι της και αυτό καθιστά πολύ δύσκολη την αναγνώριση της Γενοκτονίας».

http://ardin-rixi.gr/archives/12615

Προκλήσεις του Βασίλη Βιλάρδου

Προκλήσεις

Έχουμε τεκμηριώσει επανειλημμένα ότι, η Ελλάδα είναι μία πολύ πλούσια χώρα – με την τεράστια δημόσια περιουσία της σχεδόν «ανέγγιχτη», με μεγάλο υπόγειο πλούτο (ενέργεια), με θετικό κρατικό ισολογισμό, ειδικά εάν προστεθούν οι αποζημιώσεις που της οφείλει η Γερμανία (κατοχικό δάνειο, χρυσός, κλοπές αρχαιολογικών μνημείων), με πολύτιμες κρατικές επιχειρήσεις, με μία απίστευτη πολιτιστική κληρονομιά, με εξαιρετικά φυσικά κάλλη, με μία πολύ εύπορη γη, με σημαντικότατη ιδιωτική περιουσία (ακίνητα άνω των 1,5 τρις €) κοκ. 

Δυστυχώς η ηγεσία της Ελλάδας είχε ανέκαθεν την «κακή συνήθεια» να τονίζει μόνο το δημόσιο χρέος της, χωρίς ποτέ να αναφέρει τα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία ευρίσκονται απέναντι του – ενώ συνεχίζει να εφαρμόζει μία «ανασταλτική», μία «καταθλιπτική» καλύτερα πολιτική μιζέριας και φτωχοποίησης του πληθυσμού, η οποία δεν οδηγεί πουθενά. 

Το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα τώρα, η πατρίδα μας είναι αντιμέτωπη με μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις, μετά τα τεράστια λάθη (ΔΝΤ, μνημόνια, διαδοχικά PSI κλπ.) των τελευταίων κυβερνήσεων της: με την αύξηση κεφαλαίου του τραπεζικού της συστήματος. 

Αν και η αύξηση αυτή είναι εγγυημένη, αφού έχει εξασφαλιστεί από το ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, θεωρούμε πως η συμμετοχή ή μη του ιδιωτικού τομέα είναι καθοριστικής σημασίας για το μέλλον της πατρίδας μας. 

Ειδικότερα, η πλήρης κάλυψη του απαιτούμενου 10%, πολύ περισσότερο του 12%, θα σήμαινε ότι οι ιδιώτες επενδυτές πιστεύουν στις μελλοντικές προοπτικές του τραπεζικού μας συστήματος – επομένως, της Ελληνικής Οικονομίας. Επίσης, κάτι πάρα πολύ σημαντικό: το ότι θεωρούν αρκετό το ποσόν της αύξησης κεφαλαίου που επιχειρείται. 

Αντίθετα, η περιορισμένη συμμετοχή τους, θα τεκμηρίωνε τις αμφιβολίες τους, οι οποίες θα επιδείνωναν κατά πολύ την ήδη προβληματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας η οποία οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην κακή διαχείριση των κυβερνήσεων της – τουλάχιστον όσον αφορά το δημόσιο χρέος, τα ελλείμματα του τακτικού προϋπολογισμού, το τρομακτικό ύψος της ανεργίας, καθώς επίσης τις συνεχιζόμενες χρεοκοπίες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. 

Περαιτέρω, αν και εμείς θεωρούμε πολύ χαμηλό το ύψος της αύξησης κεφαλαίου, με κριτήριο της παρελθούσες ζημίες, τα επισφαλή δάνεια, την εκροή καταθέσεων στο εξωτερικό κλπ., ευχόμαστε και ελπίζουμε αφενός μεν να είναι αρκετή, αφετέρου να στεφθεί με απόλυτη επιτυχία – κάτι που θα απαιτούσε να ξεπεράσει η συμμετοχή των ιδιωτών το 12% ή, ακόμη καλύτερα, το 15%.

Εάν δε μία επιτυχημένη αύξηση κεφαλαίου των τραπεζών, συνδυαζόταν με τη διαφαινόμενη αλλαγή στάσης τόσο της Ευρωζώνης, όσο και της Γερμανίας, με βάση την οποία φαίνεται να προγραμματίζεται η πληθωριστική αντιμετώπιση του προβλήματος της υπερχρέωσης (αν και αμφιβάλλουμε για την ειλικρίνεια των προθέσεων της πρωσικής κυβέρνησης, λόγω των επικείμενων εκλογών, αλλά και στου σχεδίου Β που έχει επεξεργασθεί), τότε οι προοπτικές της πατρίδας μας θα άλλαζαν ραγδαία. 

Ολοκληρώνοντας, επειδή κανένα από τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα δεν φαίνεται να διαθέτει τα απαραίτητα πολιτικά χαρίσματα, μία ηγεσία δηλαδή που να έχει την ικανότητα να εκπαιδεύει, να εμπνέει τεκμηριωμένα, καθώς επίσης να δραστηριοποιεί ορθολογικά τους Πολίτες, προστατεύοντας την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την εθνική τους κυριαρχία, εξασφαλίζοντας τους παράλληλα το διεθνή σεβασμό, έχουμε την άποψη ότι οι Έλληνες πρέπει επιτέλους να πάρουν τα ηνία μόνοι τους – επιβάλλοντας την «υιοθέτηση» της άμεσης δημοκρατίας.

https://www.facebook.com/viliardos/posts/560104657362338

Αφετηρία για ένα πατριωτικό εναλλακτικό κίνημα

Η συζήτηση για την διαμόρφωση ενός αντιστασιακού πολιτικού πόλου προχωράει!

Της Κίνησης Πολιτών Άρδην από τη Ρήξη φ. 93

Βρισκόμαστε πλέον στον τέταρτο χρόνο της σφοδρής ελληνικής κρίσης και όσα έχουν ήδη συμβεί ξεκαθαρίζουν αρκετά την υφή και τον χαρακτήρα της περιόδου που διανύουμε.
1) Η κρίση έτσι όπως εκδηλώθηκε στη χώρα μας από τα τέλη του 2009, ως καθολική πανεθνική κρίση, πυροδότησε τρομακτικά επώδυνες και επικίνδυνες για το μέλλον και την επιβίωση του ελληνικού λαού αλλαγές. Η ελληνική κοινωνία, υπό τους εκβιασμούς της γερμανικής Ευρώπης και των λοιπών ξένων δανειστών, εξαναγκάστηκε σ’ έναν «μεγάλο μετασχηματισμό» μέσα από οδυνηρά για την πλειοψηφία του λαού μέτρα. Πλέον ο νεοελληνικός παρασιτισμός, έτσι όπως εκδηλώθηκε κατά την ύστερη μεταπολίτευση, με το συναινετικό κοινωνικό του πρόσωπο, την αναπαραγωγή των εκτεταμένων μεσοστρωμάτων, τον δικομματισμό και τον διάχυτο μηδενισμό και κοσμοπολιτισμό του, τείνει να καταστεί παρελθόν, αφήνοντάς μας όμως ως παρακαταθήκη μια βαθύτατη σήψη και παρακμή.
2) Στη θέση του ορθώνεται μια φτωχοποιημένη και πολλαπλώς εξαρτώμενη αποικία χρέους, με έντονες και σκληρές ανισότητες, την οποία διευθύνει αυταρχικά ένα κράτος-εντολοδόχος των ξένων πολιτικών επικυρίαρχων, των χρηματιστηρίων και των πολυεθνικών. Μέσα σ’ αυτό, κάθε ιδέα-λάβαρο της παλαιάς εποχής αντιστρέφεται, σαν σε φωτογραφικό είδωλο, στο αντίθετό της: Το τοτέμ του κοσμοπολιτισμού και το «ανήκουμεν εις την Δύση» μεταβλήθηκε στο σκιάχτρο-ιανό νεοθωμανισμού και νέας γερμανικής επικυριαρχίας. Η κίβδηλη ευημερία, σε εκτεταμένη εξαθλίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας, και η ξέφρενη κατανάλωση στα πολυκαταστήματα, στον συνωστισμό και τους καβγάδες των συσσιτίων, για μια σακούλα κρεμμύδια. Ο γαλαντόμος πολυπολιτισμός των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, σε γκέτο και αντιπαράθεση, στο πλαίσιο μιας δημογραφικά παρηκμασμένης χώρας της μεθορίου, μεταξύ Δύσης και Ανατολής, σε μια συγκυρία που πραγματοποιείται η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών στην ανθρώπινη ιστορία. Και, βέβαια, η αβάσταχτη ελαφρότητα της εγωκρατίας και της καλοπέρασης έχει δώσει τη θέση της στην αβεβαιότητα και την απελπισία, ενώ ένα μεγάλο μέρος των νέων γενεών ξεριζώνεται και εγκαταλείπει τη χώρα.
3) Όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω μιας παγκόσμιας θύελλας, καθώς το οικονομικό κέντρο βάρους του πλανήτη μετατοπίζεται από τη Δύση στην Ανατολή και τη Λατινική Αμερική, προς στις νέες οικονομικές δυνάμεις (Ρωσία, Κίνα, Βραζιλία, Ινδία, Νότιο Αφρική). Ο παλαιός κόσμος αναδιπλώνεται, η Ευρώπη δείχνει το σκοτεινό της πρόσωπο, ευρισκόμενη σε πορεία μετάβασης προς την αυταρχική λιτότητα, ενώ οι ΗΠΑ εντείνουν την αποσταθεροποίηση στη Μέση Ανατολή, ως μέσο για να αντιμετωπίσουν διά της γεωπολιτικής το οικονομικό συγκριτικό πλεονέκτημα των νεοανερχόμενων παικτών της παγκόσμιας σκακιέρας. Η παλαιά τάξη αποσυντίθεται και η αποσταθεροποίηση γενικεύεται, γεγονός που αφήνει πολλά κενά σε περιφερειακές δυνάμεις, όπως είναι η Τουρκία, να ενδυναμωθούν και να ξεδιπλώσουν ανοιχτά τις δικές τους ηγεμονικές φιλοδοξίες –λέγε με νεοθωμανισμό. Σε αυτό το τοπίο των σαρωτικών ανατροπών, το αμείλικτο γεωπολιτικό ζήτημα που τίθεται για τον λαό μας είναι ότι οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται, ενώ εμείς οι ίδιοι βιώνουμε μια πρωτοφανή απώλεια κυριαρχικών κεκτημένων, λόγω της δημοσιονομικής κρίσης και της υπαγωγής μας σε καθεστώς ξένης προστασίας. Το ερώτημα που τίθεται για μας είναι αμείλικτο: Αν στην εποχή της «ισχυρής Ελλάδας στην ισχυρή Ευρώπη» τα εθνικά ζητήματα επέμεναν με τη σφοδρότητα των Ιμίων, του Σχεδίου Ανάν, της συστηματικής τουρκικής παρέμβασης στη Θράκη και των επίμονων διεκδικήσεων στο Αιγαίο, τι θα γίνει τώρα, που οι παγκόσμιες ισορροπίες διαταράσσονται, ισχυροποιείται ο νεοθωμανισμός και η χώρα μας κλυδωνίζεται;
4) Είναι αλήθεια ότι, μέσα σε αυτόν τον πάταγο, ο ελληνικός λαός, αν και επί δεκαετίες εν υπνώσει, αλλοτριωμένος, με τα συλλογικά αντιστασιακά του αντανακλαστικά να ’χουν ατροφήσει από τη χρόνια τηλεδικτατορία, έκανε μια μεγάλη προσπάθεια να αποτρέψει την επέλαση της αποικίας χρέους. Σ’ ένα από τα μαζικότερα κινήματα της μεταπολίτευσης, στις πλατείες της αγανάκτησης, προσπάθησε να κόψει δρόμο και αστραπιαία να δημιουργήσει προϋποθέσεις ανάσχεσης της ελεύθερης πτώσης. Κατάφερε να θέσει στο στόχαστρο τους πραγματικούς εχθρούς, κατονομάζοντας ως κύριους υπαίτιους της κρίσης τους ταγούς του σάπιου ελληνικού πολιτικού συστήματος, ενώ συνέλαβε σε βάθος την ουσία του ζητήματος συνδυάζοντας αιτήματα για εθνική απελευθέρωση, δικαιοσύνη, κοινωνική ισότητα και άμεση δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου, πως το πιο προωθημένο, μαζικό κίνημα των δεκαετιών, παρέμεινε πολιτικά ανάδελφο, πως η συντριπτική πλειοψηφία των οργανωμένων δυνάμεων, είτε μιλάμε για τα κόμματα και τις οργανώσεις της αριστεράς, είτε για τον διεφθαρμένο, γραφειοκρατικοποιημένο συνδικαλισμό, παρέμειναν στο περιθώριο των κινητοποιήσεων. Δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς, καθώς πολύ σωστά, αυθόρμητα, ο κόσμος έκρινε ότι όλοι αυτοί αποτελούν μέρος του προβλήματος και  δεν μπορούν να εμφανιστούν ως αρωγοί σε οποιαδήποτε διαδικασία άρσης του αδιεξόδου.
5) Τι πέτυχε αυτό το κίνημα; Πολλά, αλλά όχι αρκετά. Εξανάγκασε το κατεστημένο σε αναδίπλωση και έριξε στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας πολλούς από τους μέχρι τότε πρωταγωνιστές του. Διέλυσε τον δικομματισμό και τσάκισε στερεωμένες συμμαχίες δεκαετιών που όριζαν τις τύχες αυτής της χώρας. Εντούτοις δεν έφτασε μέχρι το τέλος του δρόμου, δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τη μετάβαση από το πολιτικό σύστημα της παράδοσης και της υποταγής, σ’ ένα νέο αντιστασιακό πολιτικό αστερισμό –και γι’ αυτό σύντομα επικράτησαν οι δυνάμεις της Θερμιδώρ που καιροφυλακτούσαν: Εκφράστηκαν αρχικά μέσω του Παπαδήμου, κι ύστερα από την τρικομματική κυβέρνηση, η οποία ανέλαβε να ολοκληρώσει την μετάβαση από την ύστερη μεταπολίτευση στην αυταρχική αποικία χρέους, όπως είπαμε, φτωχοποιώντας την κοινωνία και υποθηκεύοντας το ίδιο το μέλλον του ελληνισμού.
6) Οι λόγοι της αποτυχίας ήταν πολλοί. Ο κυριότερος, ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις προσέκρουσαν στο σκόπελο των δυνάμεων της ίδιας της υστερομεταπολιτευτικής παρακμής. Στο γεγονός ότι κοινωνία και πολιτική σφαίρα είχαν εξαντληθεί αμετάκλητα και δεν μπόρεσαν να γεννήσουν κανένα συνεκτικό υποκείμενο που θ’ αναλάβει να προχωρήσει την υπόθεση της αντίστασης του λαού ένα βήμα πιο πέρα. Εξάλλου, τα τελευταία είκοσι χρόνια, η μαζική υποκατάσταση των Ελλήνων εργαζομένων από τους ξένους μετανάστες, λαθραίους ή μη, πέρα από τις συνέπειες που μπορεί να έχει στη συνοχή μιας χώρας των συνόρων όπως η δική μας, αλλοίωσε βαθύτατα την ελληνική κοινωνία. Η εργατική τάξη και οι εργάτες γης υποκαταστάθηκαν μαζικά από τους μετανάστες, αποσυνθέτοντας τη συνοχή των εργαζομένων και διαφθείροντας ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, που έμαθε να ζει με υπηρέτες, σε ένα καθεστώς οιονεί δουλοκτησίας.
7) Μετά την αποτυχία των άμεσων λαϊκών κινητοποιήσεων, που υπονομεύτηκαν και από τη δράση των επαγγελματιών της βίας (βλέπε Μαρφίν κ.λπ.) ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε ο κύριος αποδέκτης της λαϊκής δυσαρέσκειας και αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση, αξιώνοντας να εκφράσει τη ριζική αντίθεση του ελληνικού λαού προς το μνημόνιο. Αποδείχτηκε όμως  ένας νάνος μέσα σε ρούχα γίγαντα, καθώς δεν είναι σε θέση, λόγω της ταξικής του συγκρότησης και της ιδεολογικοπολιτικής του διαμόρφωσης να παίξει τον ρόλο που ο ίδιος διεκδικεί: με μεσοστρωματική και αρκετά εξασφαλισμένη κοινωνικά οργανωτική ραχοκοκαλιά, διαβρωμένος από τον εθνομηδενισμό και την κοσμοπολίτικη αυταπάτη, αρκετά μπλεγμένος στα δίκτυα της εξουσίας κατά το παρελθόν –ιδιαίτερα στους ιδεολογικούς μηχανισμούς, τα ΜΜΕ και το πανεπιστήμιο– δεν μπορεί να εξελιχθεί στο νέο ΕΑΜ. Τόσο για λόγους κοινωνικού-πολιτισμικού χάσματος με την παλιά και τη νέα φτωχολογιά, όσο και για λόγους ιδεολογικούς, καθώς στο παραπέντε της νέας υποδούλωσής μας στη σύμπραξη γερμανικής Ευρώπης και νεοθωμανισμού, πολλοί ανάμεσά τους συζητούν ακόμα για το αν υπάρχουν… Έλληνες και ελληνικό έθνος!
Αποτέλεσμα αυτής της αδυναμίας είναι ότι προσπαθεί να καλύψει το πραγματικό πολιτικό-ιδεολογικό κενό με μακιγιάζ και επικοινωνιακά τερτίπια. Έτσι, ο ίδιος ο πρόεδρός του, αντί να βγει ανοιχτά και να καλέσει σε νέο ΕΑΜ, κηρύσσοντας παρατεταμένο πόλεμο ενάντια στις δυνάμεις της νέας εθνικής υποδούλωσης, επέλεξε τον δρόμο της ψευδοϋπευθυνότητας, εμφανιζόμενος ως «η αριστερά που προσπαθεί να κυβερνήσει». Οπότε, μετά τις εκλογές ακολούθησε ένα ρεσιτάλ διγλωσσίας και παλινδρομήσεων, που υπαγορευόταν από μια ευκαιριακή τακτική η οποία, ελλείψει μιας στρατηγικής βάθους, πότε έδινε έμφαση στο «αριστερά» και πότε στο «μπορεί να κυβερνήσει». Γι’ αυτό και η πορεία του θυμίζει μια αέναη κίνηση εκκρεμούς, που θέτει τον ΣΥΡΙΖΑ πότε σε τροχιά (λεκτικής) ριζοσπαστικοποίησης και πότε σε στάση «υπεύθυνης αντιπολίτευσης», όπως την εννοεί σήμερα ο πολιτικός κόσμος της υποτέλειας, δηλαδή μέσω συναντήσεων με τον Σόιμπλε και τον Φούχτελ, επισκέψεων στις ΗΠΑ και στην Γερμανία, ομιλιών στο Μπρούκινγκς και στα συνέδρια του Εκόνομιστ.
8) Από την άλλη, τα αυτόνομα υποκείμενα των πλατειών και οι νέες αντιμνημονιακές δυνάμεις έπεσαν θύματα της.. αυθεντικότητάς τους, όντας τέκνα μιας κοινωνίας που τελούσε επί δεκαετίες σε συνθήκες κοινωνικής, ιδεολογικής και πολιτιστικής καθίζησης. Το αποτέλεσμα ήταν να σκοντάψουν στα εμπόδια χιλίων δύο μαγγανειών, τσαρλατάνων και  ψευδοϊδεολογημάτων. Τα οποία είχαν για κοινό τόπο το ότι αυτοπροτείνονταν ως πανάκεια και υπόσχονταν μια ηρωική, αλλά γρήγορη επιστροφή στη χτεσινή ευκολία. Έτσι, σύντομα εκδηλώθηκαν παθογένειες, που συνοδεύουν μέχρι και σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι της δημόσιας συζήτησης: Έναν οικονομισμό, που θεωρεί κάθε πρόσφατη κακοδαιμονία λίγο πολύ ως απότοκο μιας συνωμοσίας του διεθνούς κεφαλαίου και των ευρωκρατών, εύκολης να ανατραπεί με τρικ όπως η γενικευμένη στάση πληρωμών ή η επιστροφή στη δραχμή. Κι όλα αυτά με αρκετή δόση μανίας, όπου, κάθε στιγμή που ανακηρυσσόταν ένα «σχέδιο ανατροπής» έπρεπε ντε και καλά να ήταν η στιγμή του «ή τώρα η ποτέ», η οποία συνοδευόταν με θούριους, καλέσματα για άμεσες ανατροπές και χειμερινές εφόδους στ’ ανάκτορα – σε απίστευτο διαζύγιο με την πραγματικότητα, η οποία πάντοτε επέμενε να είναι γκρίζα, μίζερη και καταθλιπτική. Αυτός ακριβώς ο χαρακτήρας, το γεγονός ότι οι αυτόνομες, «νέες δυνάμεις», εκδηλώθηκαν οργανωτικά ως καρικατούρα, προσπερνώντας ζητήματα πολύ καίρια, όπως είναι η συγκρότηση, η ιδεολογική επεξεργασία, η ύπαρξη στρατηγικής και τακτικής, ο βαθμός συνειδητοποίησης του κόσμου και το επίπεδο της Παιδείας του, αποδεικνύουν εν τέλει πόσο ατροφικές υπήρξαν, πόσο λίγο κατάφεραν να κερδίσουν τη βαθύτερη εμπιστοσύνη του κόσμου –πέρα από το να εκφράσουν τον καημό και το άχτι, τη βαθύτερη επιθυμία για εκτόνωση της καταρρακωμένης μας αξιοπρέπειας.
Η άνοδος και η σταθεροποίηση της Χρυσής Αυγής αποτελεί την καλύτερη δυνατή απόδειξη της αποτυχίας των εγχειρημάτων του λεγόμενου αντιμνημονιακού τόξου. Διότι εκφράζει ακριβώς την αρνητική, διεστραμμένη εκδοχή της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Εκείνη που εκφυλίζει το αίτημα για εθνική ανεξαρτησία σε ναζισμό, που εκτονώνει την αγανάκτηση προς το εμφυλιακό σύνδρομο, που καθηλώνει την οργή σε τυφλό, ανθρωποφάγο χουλιγκανισμό, ενισχύοντας τη μετατροπή της κοινωνίας μας σε φατριαστική ζούγκλα, τέλειο συμπλήρωμα της αποικίας χρέους, καθώς όλοι θα αναλώνονται σ’ έναν πόλεμο εναντίον όλων, αφήνοντας τον επικυρίαρχο να κάνει ήσυχος τη δουλειά του.
9) Για τους λόγους αυτούς, δεν κατέστη δυνατή η αποτροπή της προδιαγεγραμμένης πορείας της χώρας προς την υποδούλωση και τη φτωχοποίηση. Κοιτώντας γύρω μας, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή έχει επί της ουσίας συντελεστεί –ακόμη κι αν δεν έχουν εκδηλωθεί σε όλη τους την έκταση οι συνέπειες αυτής της εξέλιξης. Έτσι, τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε διαφορετικού τύπου καθήκοντα από αυτά που έθετε ο αντιμνημονιακός αγώνας της πρώτης περιόδου: Πλέον το ζήτημα δεν τίθεται στο να αποτρέψουμε τον νέο ζυγό, αλλά να τον αποτινάξουμε την ίδια στιγμή που αυτός έχει πραγματοποιήσει βαθιές τομές εντός της κοινωνίας και ενώ όλες οι παλιές λύσεις τείνουν να εξαντληθούν. Αυτή η συγκυρία αναδεικνύει τέσσερις κύριες προϋποθέσεις, για το μέγιστο πολιτικό ζήτημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο ελληνικός λαός.
Πρώτον, η απάντησή του πρέπει να δοθεί στο κεντρικό πολιτικό πεδίο, από ένα πολιτικό υποκείμενο το οποίο θα συσπειρώνει το μέγιστο δυνατό των κοινωνικών συμμαχιών, συνθέτοντας τα επί μέρους αιτήματά τους στο κύριο αίτημα, αυτό της εθνικής μας απελευθέρωσης και της υπέρβασης της εθνικής παρακμής. Ειδάλλως, στις συνθήκες της γενικευμένης κρίσης που ζούμε, η μία κοινωνική ομάδα στρέφεται εναντίον της άλλης, ενώ οι προδοτικές άρχουσες τάξεις επιβιώνουν μέσα από την τακτική του διαίρει και βασίλευε. Τον τελευταίο καιρό, τα φαινόμενα του κοινωνικού αυτοματισμού δεν είναι λίγα, ενώ πλέον είναι εμφανής η τακτική της κυβέρνησης να απομονώνει μία, προς μία τις κοινωνικές ομάδες και να τις συνθλίβει με την πυγμή της.
Δεύτερον, η απάντησή του πρέπει να διαθέτει υψηλή ιδεολογική επεξεργασία. Αφού η κρίση αποτελεί κοινή συνισταμένη εθνικών, οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών παραμέτρων, τέτοιου τύπου θα πρέπει να είναι και η απάντηση σε αυτή. Μέχρι σήμερα, κάθε απόπειρα του ελληνικού λαού να αντισταθεί είχε ως κύρια αδυναμία της την ιδεολογική ένδεια. Κι όμως, μόνο το οραματικό στοιχείο είναι ικανό να ενεργοποιήσει πλήρως τα αντιστασιακά αντανακλαστικά των Ελλήνων. Σε αυτό το σημείο, η σύνθεση μεταξύ εθνικής ανεξαρτησίας, κοινωνικής χειραφέτησης, άμεσης δημοκρατίας και οικολογίας –σε συνδυασμό με την πολιτιστική και παιδευτική αναγέννηση του ελληνικού λαού, τίθεται ως επιτακτική ανάγκη. Αυτή είναι η πρώτη ύλη που θα συσπειρώσει στο μέγιστο τις λαϊκές δυνάμεις. Η ενότητα του λαού θα πρέπει να έχει ιδεολογική-οραματική βάση, ειδάλλως αποτελεί άλλοθι για ευκαιριακές πολιτικές συμμαχίες, παιχνίδια παραγόντων και πολιτικές απάτες αλά ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης, από τις οποίες έχουμε ταλαιπωρηθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια.
Τρίτον, η απάντησή του θα πρέπει να δοθεί έξω από τους κύριους παράγοντες του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος. Διότι όλοι έχουν αποδειχθεί φθαρμένοι, εξαντλημένοι και ανίκανοι όχι να προκαλέσουν, αλλά έστω και να συμβάλουν στην πολυπόθητη αναγέννηση: Ο κόσμος της μεταπολίτευσης έχει σαπίσει ολοκληρωτικά και κάθε προσπάθεια που ξεκινάει από αυτόν, ακόμα κι αν έχει καλές προθέσεις, είναι καταδικασμένη να υποστεί τη μετάσταση της παρακμής του. Έτσι, το κύριο βάρος πέφτει σε δυνάμεις που καθ’ όλη την διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου δεν είχαν ενσωματωθεί στο καθεστώς, στην ιδεολογία του και στον πολιτικό κόσμο που είχε κατασκευάσει.
Αυτές οι τρεις κύριες προϋποθέσεις είναι που ενεργοποιούν τη δυνατότητα του δικού μας πολιτικού-ιδεολογικού χώρου να αναλάβει για πρώτη φορά μια κεντρική πολιτική πρωτοβουλία. Διότι, όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, υπήρξαμε οι θανάσιμοι εχθροί του εκσυγχρονισμού, του εθνομηδενισμού, του παρασιτισμού, όλου του δικτύου της εξουσίας που ξεκινάει από τη νεοφιλελεύθερη δεξιά και καταλήγει στην κοσμοπολίτικη αριστερά. Έχουμε δε, εδώ και δεκαετίες προβεί σε μια συστηματική ιδεολογική δουλειά, στη βάση της κοινωνίας με έντυπα όπως το Άρδην, η Ρήξη, ο Αντιφωνητής κ.λπ.  και πραγματοποιώντας εκατοντάδες εκδηλώσεις σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, ενώ, όπου ήταν δυνατό, υπήρξε και εκλογική παρουσία σε συνδικάτα ή αυτοδιοικητικές δομές. Η δουλειά αυτή έχει διαμορφώσει την κατάλληλη ιδεολογική βάση πάνω στην οποία μπορούμε να πατήσουμε για να ξεκινήσουμε μια ευρύτερη πολιτική απόπειρα.
10) Αυτή, πρέπει να γίνει με όρους μεθοδικότητας και συστηματικότητας, βήμα το βήμα. Μέχρι τώρα, κι εμείς οι ίδιοι, πιεσμένοι από την τροπή και την ταχύτητα των εξελίξεων, δοκιμάσαμε αμέτρητες φορές να κόψουμε δρόμο μέσα από διάφορες συμμαχίες. Η απόπειρα, η εξέλιξη και η κατάληξη της Σπίθας του Μίκη Θεοδωράκη είναι χαρακτηριστική, γνωστή σε όλους και δεν χρειάζεται να την αναλύσουμε περαιτέρω. Μέσα σε όλα τα άλλα, απέδειξε ότι ο μετασχηματισμός ενός ιδεολογικού πλεονεκτήματος σε πολιτικό σχήμα δεν είναι μια ευθύγραμμη και εύκολη διαδικασία. Άρα θα πρέπει να κινηθούμε με σύνεση και προσοχή.
Γι’ αυτό και επιλέξαμε να ξεκινήσουμε μια συζήτηση με την προοπτική των διπλών εκλογών, δημοτικών και ευρωεκλογών, που θα πραγματοποιηθούν τον Μάιο του 2014. Διότι η φύση της εκλογικής διαδικασίας, που δεν απαιτεί τις δυνάμεις των εθνικών εκλογών, και λειτουργεί επί της ουσίας ως πειραματικό εργαστήριο, μας δίνει τη δυνατότητα να οργανωθούμε, να δικτυωθούμε σε κάθε περιοχή της Ελλάδας, αξιοποιώντας όλη την προηγούμενη δουλειά μας, ώστε να εμφανιστούμε αξιοπρεπώς. Ανοίγουμε επομένως αυτήν τη συζήτηση σήμερα, τον Μάιο του 2013, προκειμένου να διερευνήσουμε τους όρους και τα χαρακτηριστικά του εγχειρήματος. Στόχος μας, να διαμορφώσουμε έναν οδικό χάρτη που θα μας οδηγήσει κατά τα τέλη αυτού του χρόνου σ’ ένα κεντρικό οργανωτικό συνέδριο.

Ανοιχτή εκδήλωση – συζήτηση στο θεματικό άξονα για τη «θεολογία της απελευθέρωσης»

ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ

 Το Ευαγγέλιο στον σύγχρονο κόσμο: συναντήσεις με χριστιανούς και θύραθεν στοχαστές: απόψε η δεύτερη σειρά ομιλιών

 Πραγματοποιείται απόψε η δεύτερη ανοιχτή εκδήλωση – συζήτηση, που διοργανώνει το Γραφείο Νεότητος της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών, στον κύκλο «Το Ευαγγέλιο στον σύγχρονο κόσμο: συναντήσεις με χριστιανούς και θύραθεν στοχαστές» και πιο συγκεκριμένα στο θεματικό άξονα για τη «θεολογία της απελευθέρωσης».

 Το πρόγραμμα της σημερινής εκδήλωσης έχει ως εξής:

Οι χριστιανοί απέναντι στο πρόβλημα της κοινωνικής ανισότητας και το αίτημα της δικαιοσύνης, Τετάρτη 22 Μαΐου 2012, 7.00 μ.μ., στην αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου  της Ι.Α.Α. στο Ρουφ, Μεγάλου Βασιλείου 15, (στάση μετρό «Κεραμεικός»).

• 19.00-19.20: Φτώχεια και κοινωνική ανισότητα ως προκλήσεις για την Ποιμαντική της Εκκλησίας, π. Αντώνιος Καλλιγέρης, (διευθυντής του γραφείου νεότητας της ΙΑΑ, θεολόγος, συγγραφέας).

• 19.20-1940: Τι έχουν να προσφέρουν οι χριστιανοί στη συζήτηση για τη δικαιοσύνη; π. Ευάγγελος Γκανάς, (θεολόγος, συγγραφέας).

·        19.40-20.00: Αμαρτία, απελευθέρωση και δικαιοσύνη, στη Θεολογία της απελευθέρωσης, του Γκουστάβο Γκουτιέρρες, Μιχάλης Πάγκαλος, (φιλόλογος, διδάσκων φιλοσοφία στο ΕΑΠ).

 20.00-20.30: Συζήτηση

 

 

Ο κόσμος είναι για τους χριστιανούς ο τόπος που ζουν και συναντούν τους αδελφούς τους και τον Θεό. Η «καινή εντολή» της Αγάπης είναι διαχρονική και αιώνια αλλά, ταυτόχρονα, όσοι πιστεύουν στο Ευαγγέλιο του Χριστού οφείλουν να συνομιλούν και με την εποχή τους και τους ανθρώπους της, να μπορούν να συμμερίζονται τις ανησυχίες και τις αγωνίες τους. Θα λέγαμε μάλιστα ότι η συνομιλία των χριστιανών με τον σύγχρονο κόσμο και τα προβλήματά του και η εκ μέρους τους κατανόηση αυτού του κόσμου αποτελεί και την προϋπόθεση για να δοθεί με αυθεντικό τρόπο η χριστιανική μαρτυρία. Ο στοχασμός πάνω στον κόσμο μας δεν είναι για τον χριστιανό ένα περιττό βάρος αλλά αποτελεί απαραίτητο όρο της μαρτυρίας, εφόσον η μαρτυρία δεν μπορεί να δοθεί σε συνθήκες άγνοιας και ακατανοησίας του Θεού, του άλλου, του εαυτού μας και του κόσμου.

 

 

Τις ημέρες και ώρες των εκδηλώσεων θα λειτουργεί στην αίθουσα του πρώτου ορόφου  έκθεση Αγιογραφίας των ενοριακών σχολών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών

 

  Με το μετρό, στάση «Κεραμεικός», βγαίνουμε στην έξοδο «Κωνσταντινουπόλεως» και, μετά, παίρνοντας την οδό Δεκελέων, συναντάμε τη Μεγάλου Βασιλείου. Με το λεωφορείο είναι η στάση «Καμπά» (αρ. γραμμής 049 και 815) ή η στάση «Πέτρου Ράλλη» (αρ. γραμμής 838, 914, Β18 και Γ18). Η οδός Μεγάλου Βασιλείου και η αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου (Μεγάλου Βασιλείου 15) βρίσκονται στο δεύτερο παράλληλο δρόμο πίσω από το κτήριο του Μουσείου Μπενάκη (Πειραιώς 138).