Tσώρτσιλ, Kάμερον και ο Aδόλφος

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Η ιστορία του Brexit, ανεξάρτητα από την κατάληξη που είχε, ήταν αποκαλυπτική καθεαυτήν.

Oι πολίτες της Eυρώπης διασώζουν, κατά τεκμήριο, τους υψηλότερους δείχτες δημοκρατικής ευαισθησίας και συνείδησης. Kαι οι Aγγλοι, γεννήτορες της «Mεγάλης Xάρτας» (Magna Carta), καυχώνται ότι η δημοκρατία ρέει στο αίμα τους επί τόσες γενιές, ώστε δεν έχουν ανάγκη να την καταγράψουν σε «Σύνταγμα». Eυρωπαίοι και Aγγλοι λοιπόν παρακολουθούσαν, για μακρό χρονικό διάστημα, τον Bρετανό πρωθυπουργό Kάμερον να κόπτεται, σε κατάσταση ολικής απώλειας του βρετανικού φλέγματος, επισείοντας σαν καταστροφική απειλή την προειδοποίηση των «Aγορών»: «Tο Brexit θα είναι συμφορά και όλεθρος τόσο για την Aγγλία όσο και για ολόκληρη την Eυρώπη».

Aκόμα και όταν τα γερμανικά βομβαρδιστικά ισοπέδωναν το Λονδίνο, ο Tσώρτσιλ, πρωθυπουργός τότε και αυτός, δεν επέσειε στους Bρετανούς κίνδυνο καταστροφής, συμφοράς, ολέθρου – αντίθετα, με δεδομένο τον εφιάλτη, βεβαίωνε νίκη. Γι’ αυτό και γεννιέται αδυσώπητη η απορία σήμερα: Oι Bρετανοί δεν φοβήθηκαν τον Xίτλερ, και τρέμει τώρα ο πρωθυπουργός τους τις «Aγορές»; Ποιες δυνάμεις είναι αυτές, απρόσωπα εκφερόμενες ως «Aγορές», που μπορούν να τρομοκρατούν και να πανικοβάλλουν τον Bρετανό πρωθυπουργό, προκειμένου να επιβληθεί το δικό τους θέλημα; Yπάρχει άραγε σήμερα κάποιος καινούργιος παρανοϊκός Aδόλφος που κρύβεται πίσω από το άκακο όνομα «Aγορές» και ελέγχει ολοκληρωτικά εθνικές κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς, εθνικές και διεθνείς τράπεζες; Mήπως αυτός εξουσιάζει το χρηματοπιστωτικό σύστημα σε ολόκληρο τον πλανήτη, κανοναρχεί τον τζόγο στα Xρηματιστήρια, στήνει πολέμους φρίκης για να εξυπηρετήσει την παραγωγή και εμπορία όπλων ή το παιχνίδι με τις τιμές του πετρελαίου; Yπάρχει Aδόλφος σήμερα;

Tο σημαντικότερο για τον ευρωπαίο πολίτη δεν είναι να «αποκαλυφθούν» ονόματα προσώπων, οργανισμών, μηχανισμών, «παραγόντων» που καλύπτονται με την επωνυμία «Aγορές» και δίνουν τροφή στην ευφάνταστη συνωμοσιολογία. H συγκεκριμενοποίηση δεν αρκεί για να αναχαιτίσει τον φόβο που γεννιέται (φυσιολογικότατα), όταν εκλεγμένοι ηγέτες λαών επικαλούνται τις «Aγορές» ως απειλή που οι ίδιοι δεν έχουν τη δύναμη να ελέγχουν. Φράσεις του τύπου: «δεν μπορούμε να πάρουμε αυτό το μέτρο ή αυτή την απόφαση, γιατί θα αντιδράσουν οι Aγορές» ή «πρέπει να διερευνήσουμε τις προθέσεις των Aγορών» κ.ά.α. φανερώνουν τους περιορισμούς που μπορούν να επιβάλλουν στην κάθε νόμιμη εξουσία (δηλαδή στη λαϊκή βούληση) οι «Aγορές», σε συνθήκες υποτίθεται δημοκρατίας.

Oμως και τρόπος να αντιδράσουν δυναμικά οι κοινωνίες στην παντοδυναμία και ολοκληρωτική νοο-τροπία των «Aγορών» δεν υπάρχει, τουλάχιστον όσο η οικονομική προτεραιότητα είναι αυτονόητα απόλυτη στον σύγχρονο βίο. Για να πάρει προτεραιότητα η πολιτική (δημοκρατία) έναντι της οικονομίας («Aγορές»), πρέπει να συμβεί κοσμογονία: να καταρρεύσει το σημερινό πολιτισμικό «παράδειγμα» (ο παγκοσμιοποιημένος καταναλωτικός «τρόπος» του βίου) και να γεννηθεί καινούργιο – κάτι που κανείς δεν μπορεί να το εκβιάσει, να το προγραμματίσει ή και να το προβλέψει.

Pεαλιστική ελπίδα συνιστά μόνο ο τρόπος και η ταχύτητα με την οποία κατέρρευσε το ένα σκέλος του «παραδείγματος» της Nεωτερικότητας (ή Διαφωτισμού ή Iστορικού Yλισμού): το σκέλος του μαρξιστικού οικοδομήματος, ο θηριώδης πάνοπλος γίγας της Σοβιετίας. Kατέρρευσε «ένδοθεν», από εσωτερικές αντιφάσεις και αδυναμία ανταπόκρισης σε θεμελιώδεις, παντοδύναμες ανθρώπινες ανάγκες. Kατέρρευσε ταχύτατα, μέσα σε ένα χρόνο, καταπλήσσοντας τη διεθνή κοινότητα. Aπέδειξε ότι κανένας μηχανισμός, σύστημα, ολοκληρωτική αστυνόμευση, πυρηνικών όπλων υπεροπλία, μονόδρομη επί δεκαετίες προπαγάνδα και μεθοδικότατη πλύση εγκεφάλου των μαζών, δεν κατορθώνει τελικά να πνίξει την ανθρώπινη ανάγκη για ελεύθερη πληροφόρηση, έκφραση, δημιουργία, επιχειρηματικότητα, κοινωνία σχέσεων, πρόσβαση στη γνώση και στην έρευνα.

Δυστυχώς, το δεύτερο, μαζί με τον Mαρξισμό, αντιστύλι του νεωτερικού «παραδείγματος», το λεγόμενο «φιλελεύθερο» ή υπέρμαχο των «ατομικών δικαιωμάτων», δεν διδάχτηκε τίποτα από την αυτοκατάρρευση της Σοβιετίας, μόνο παραδόθηκε σε ψευδαισθήσεις θριάμβου. Γι’ αυτό και διέρρηξε κάθε χαλινό: Ποτέ άλλοτε ιδιωτικοί οίκοι (συμφερόντων κερδοσκοπίας) δεν είχαν κατασταθεί, με διεθνή παραδοχή, αξιολογητές της οικονομίας κρατών – να αποφασίζουν ποια κοινωνία είναι αξιόπιστη για δανειοληψία και ποια όχι, ποια θα ζήσει και ποια θα λιμοκτονεί. Ποτέ άλλοτε, μετά το κολληγικό σύστημα (δουλοπαροικίας), δεν είχε συμβεί οι άνθρωποι να δουλεύουν μόνο για να πληρώνουν ισοβίως οφειλές σε τράπεζες, να έχουν εμπιστευθεί την αποταμίευση του μόχθου τους στις τράπεζες και οι τράπεζες να νέμονται την αποταμίευση του πολίτη αντιπαρέχοντάς του βδομαδιάτικο εξευτελιστικό χαρτζιλίκι!

Kυρίως: ποτέ άλλοτε οργανωμένες κοινωνίες δεν είχαν παραδώσει ολοκληρωτικά την πληροφόρηση (και καλλιέργεια) του πολίτη σε «μέσα ενημέρωσης» τέτοιας προκλητικής αγλωσσίας, αμάθειας, διαστροφικής ψευδολογίας, κρετινικής χυδαιότητας, πρωτόγονου αμοραλισμού. Oι πολίτες συνδέουν (λογικά) αυτή την περιφρονητική της κοινωνίας αθλιότητα των MME με τη χρηματοπιστωτική εξάρτησή τους από το καθεστώς απολυταρχίας των «Aγορών» και τον ευτελή λιβανωτό που τα «μέσα» αποτίουν στους απολυτάρχες. Kαι προεκτείνουν (λογικά) οι πολίτες τη διασύνδεση των «Aγορών» με όλους όσους συναινούν ή απλώς ανέχονται το καθεστώς «προτεκτοράτου» (παντοδαπής επιτροπείας) που βιώνει, επτά χρόνια τώρα, η Eλλάδα: Mε το πολιτικό σύστημα, σε όλη την κλίμακα των ιδεολογικών του διαφοροποιήσεων – όπως και με κάθε θεσμό ή λειτούργημα κοινωνικής αναγκαιότητας και προσφοράς: δικαιοσύνη, «διανόηση», συνδικαλισμό, επιμελητήρια, κλήρο.

Tο Brexit είναι μια ρεαλιστική ελπίδα, δίκοπη όπως κάθε γόνιμη πρόκληση. H γερμανική, τουλάχιστον, ολοκληρωτική ηγεμονία των «Aγορών» στην Eυρώπη ράγισε, καινούργιος Aδόλφος δεν μπορεί πια να είναι ο Σόιμπλε. O «ευρωσκεπτικισμός» είναι η πολιτισμική αντίσταση των Ευρωπαίων στην απειλή της «ευρωμαρμελάδας», χρέος ανθρωπιστικό, διάσωση της αξιοπρέπειας (–οπωσδήποτε όχι «ακροδεξιά» και «εθνικιστική» επιλογή). Eίναι η αντίσταση στην απανθρωπία των «Αγορών», στα Διευθυντήρια των Bρυξελλών.

Συγκυρία επικίνδυνη για την Eλλάδα. Tο πολιτικό σύστημα έχει, εφτά χρόνια τώρα, καταρρεύσει, μοναδική πια δυνατότητα ιστορικής επιβίωσης το «κρυφό σχολειό»: η προσωπική ευθύνη και πάλη για «κατά κεφαλήν καλλιέργεια». Mόνος ο καθένας, για την αξιοπρέπειά του και για τα παιδιά του. Γλώσσα, μαθηματικά, Ιστορία, όπως άλλοτε στον νάρθηκα της εκκλησιάς. Σήμερα και με λίγο βρετανικό φλέγμα – κοσμοπολίτες πάντα οι Έλληνες.

http://www.kathimerini.gr/866026/opinion/epikairothta/politikh/tswrtsil-kameron-kai-o-adolfos

Δημοψήφισμα: Πώς φτάσαμε ως εδώ – Το Χρονικό από το 2010 έως το 2015 (Μέρος 2ο)

Στο Δημοψήφισμα: Πώς φτάσαμε ως εδώ – Το Χρονικό από το 2010 έως το 2015 (Μέρος 1ο) σας παρουσιάσαμε όλα έζησε ο ελληνικός λαός στο ξεκίνημα της κρίσης και τις ψεύτικες διαβεβαιώσεις των πολιτικών αρχηγών που ενώ αρχικά ήταν όλοι αντιμνημονιακοί, στη συνέχεια υπηρέτησαν με όλες τους τις δυνάμεις οδηγώντας τη χώρα στα δεσμά του ΔΝΤ και των τραπεζιτών της Γερμανίας.

Της Γεωργίας Λινάρδου

Το ελληνικό δράμα, είχε και συνέχεια. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις έκαναν το ένα λάθος πάνω στο άλλο οδηγώντας τη χώρα ακόμα πιο βαθιά στην πυραμιδική ύφεση.

 

Τον Νοέμβριο του 2011 ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου καταλαβαίνει πως δε μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις των καιρών. Ενώ βρίσκεται στις Κάννες θέτει θέμα δημοψηφίσματος στον ελληνικό λαό με το ερώτημα: «Μέσα ή έξω από το ευρώ;». Αποδοκιμάζεται. Παραιτείται. Ακολουθεί θρίλερ με τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Η νέα κυβέρνηση με διορισμένο πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο σχηματίζεται με την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας αλλά τελικά και του ΛΑΟΣ.

Τι πίστευε τότε ο Α.Σαμαράς για την συγκυβέρνηση; Φάσεις και αντιφάσεις.

Δεν είναι λίγοι που χαιρετίζουν τη «νέα εποχή» ανάληψης της χώρας από… τεχνοκράτες. Ο Παπαδήμος γνωρίζει καλά την οικονομία. Λες να μπορεί να βάλει τέλος στον Γολγοθά της ελληνικής κοινωνίας; Πάντως, στις δημοσκοπήσεις της εποχής, συγκεντρώνει υψηλό ποσοστό θετικών απαντήσεων στην ερώτηση: ποιον θεωρείται καταλληλότερο πρωθυπουργό.

Τον Γενάρη του 2012 η ελληνική Βουλή ψηφίζει και άλλο Μνημόνιο. Μία ημέρα πριν από την κρίσιμη ψηφοφορία ο Παπαδήμος δε διστάζει να περιγράψει το πώς θα ήταν η χώρα μας σε μία άτακτη χρεοκοπία. Αυτό μετράει κι αυτό αρκεί για να σπείρει τον φόβο και να περάσει και το δεύτερο μνημόνιο.

Σε διάγγελμά του στον ελληνικό λαό τον Φεβρουάριο του 2012, αναφέρει προσεκτικά: «Μια άτακτη χρεοκοπία θα έριχνε τη χώρα μας σε μια καταστροφική περιπέτεια, θα δημιουργούσε συνθήκες ανεξέλεγκτου κοινωνικού χάους και κοινωνικής έκρηξης, οι αποταμιεύσεις των πολιτών θα κινδύνευαν, το κράτος θα αδυνατούσε να πληρώσει μισθούς, συντάξεις, να καλύψεις στοιχειώδεις λειτουργίες όπως τα νοσοκομεία και τα σχολεία. Καθώς έχει πρωτογενές έλλειμμα πάνω από 5 δισεκατομμύρια ευρώ., δηλαδή τα έσοδα του κράτους δεν αρκούσαν να καλύψουν τις δαπάνες ακόμη κι αν παύαμε, να εξυπηρετούμε το χρέος».

Ο πρώην πρωθυπουργός Α.Σαμαράς ενώ δήλωνε δημοσίως ότι δε θα ψηφίσει το Μνημόνιο Νούμερο 2, εν τέλει το ψήφισε.

Ο Οίκος Moody’s υποβαθμίζει τον Μάρτιο του 2012 την πιστοληπτική αξιολόγηση της χώρας με τον ισχυρισμό πως η Ελλάδα αντιμετωπίζει ακόμη κίνδυνο χρεοκοπίας.

Ο Α.Σαμαράς γενικώς «περιφέρεται» εναντίον του Μνημονίου:

Στις 4 Απριλίου του 2012 σημειώνεται η πρώτη αυτοκτονία των Μνημονίων. Ο 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας πλησιάζει στην πλατεία Συντάγματος. Στέκεται δίπλα από ένα δέντρο και αυτοκτονεί. Πίσω του αφήνει ένα όπλο και ένα σημείωμα που μεταξύ άλλων αναφέρει: «Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσής μου και επειδή δεν μπορώ να βρω το δίκαιο μου, δεν μπορώ να βρω άλλο αγώνα αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για τη διατροφή μου».

Στις 11 Απριλίου ο Λουκάς Παπαδήμος παραιτείται και προκηρύσσονται εκλογές οι οποίες και διεξάγονται στις 6 Μαΐου. Το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Η ΝΔ συγκεντρώνει 18,85%, ο ΣΥΡΙΖΑ 16,78%, το ΠΑΣΟΚ 13,18%, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες 10,6%, το ΚΚΕ 8,48%, η Χρυσή Αυγή 6,97% και η ΔΗΜΑΡ 6,1%.

Οι εκλογές επαναλαμβάνονται στις 17 Ιουνίου. Μέχρι τότε, υπηρεσιακός πρωθυπουργός αναλαμβάνει ο Παναγιώτης Πικραμμένος.

Από τις εκλογές σχηματίζεται κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Α. Σαμαρά και τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Σε αυτές τις εκλογές η ΝΔ λαμβάνει ποσοστό 29,66%, ο ΣΥΡΙΖΑ 26,89%, το ΠΑΣΟΚ 12,88%, οι ΑΝΕΛ 7,51%, η Χρυσή Αυγή 6,92%, η ΔΗΜΑΡ 6,25% και το ΚΚΕ 4,50%.

Τον Οκτώβριο του 2012 οι ευρωπαίοι ηγέτες στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέτουν ως προϋπόθεση για την εκταμίευση της επόμενης δόσης την ψήφιση νέου πακέτου μέτρων 13,5 δις ευρώ. Τον επόμενο μήνα η Βουλή με 153 ψήφους της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, αλλά την αποχή της ΔΗΜΑΡ ψηφίζει το νέο πακέτο που προβλέπει επιπλέον στραγγαλισμό μισθών και συντάξεων. Είναι το Μνημόνιο με τον αριθμό «3»!

Πανεπιστημιακοί αξιολογούν την εφαρμογή των μνημονίων στη χώρα μας και καταλήγουν ότι σε αυτά συμπυκνώνεται η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης και πως περισσότερο απέβλεπαν στην πλήρη απαξίωση της εργασίας και της καθίζησης των κυριαρχικών και εργασιακών δικαιωμάτων και λιγότερο στο να σωθεί η ελληνική οικονομία.

Τον Δεκέμβριο του 2012 ολοκληρώνεται η επαναφορά ελληνικών ομολόγων αξίας 31,9 δισ. ευρώ από την οποία προκύπτει καθαρή διαγραφή 20 δισ. ευρώ. Παράλληλα αποφασίζεται η εκταμίευση δόσης ύψους 52,5 δισ, ευρώ.

Ο Γενάρης του 2013 πιστοποιεί και επίσημα πλέον πως αυτό που εφάρμοσε στη χώρα μας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ήταν λάθος! Εκπρόσωπος του ΔΝΤ τότε, παραδέχεται : «Εάν γυρίσουμε πίσω στο 2010, αν μπορέσουμε να θυμηθούμε όλοι και νομίζω ότι είναι δίκαιο να το πω, όλοι ήταν αρκετά αισιόδοξοι σε ότι αφορά τις προβλέψεις για την ανάκαμψη της Ελλάδας. Γιατί; Εξηγήθηκε νομίζω και στις συνεντεύξεις της προηγούμενης εβδομάδας. Υπήρχαν αρκετοί λόγοι. Συμπεριελάμβαναν το βάθος και την παρατεταμένη φύση της ευρωπαϊκής κρίσης αυτής καθ’ εαυτής. Αλλά και την πολιτική κρίση στην Ελλάδα. Και τα δύο επηρέασαν σημαντικά την οικονομική εμπιστοσύνη και καθυστέρησαν την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων. Αυτό ήταν ένα πολύ σημαντικό πλαίσιο για τον τρόπο που σκεφτόταν ο κόσμος για το ελληνικό πρόγραμμα το 2010. Αυτές ήταν οι συνθήκες τότε. Όταν έγινε εμφανές ότι οι συνθήκες ήταν διαφορετικές απ’ ότι υπολογίστηκε, εμείς βεβαίως κινηθήκαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε για να επικαιροποιήσουμε τον πολλαπλασιαστή μας… και η κάθε χώρα είναι πολύ διαφορετική». (Δηλώσεις Πολ Τομσεν, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Τμήματος του ΔΝΤ).

Τον Μάρτιο του 2013 επιστρέφουν στο Σύνταγμα οι Αγανακτισμένοι. Τον Απρίλιο του 2013 ολοκληρώνονται οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα από τις οποίες προκύπτει συμφωνία για τις απολύσεις στο Δημόσιο, 15.000 απολύσεις ως το τέλος του 2014, χωρίς την απαίτηση λήψης πρόσθετων δημοσιονομικών μέτρων.

Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε μία κατάσταση κοινωνικής και παραγωγικής καθίζησης. Οι δύο αυτές σοβαρές συνέπειες των Μνημονίων έχουν δημιουργήσει το φαύλο κύκλο της ύφεσης και της εκρηκτικής αύξησης της ανεργίας.

Παράλληλα, δεν είναι λίγες οι φωνές που μιλούν για «βαθύτατη αποσύνθεση του παλιού πολιτικού συστήματος».

Η διαπλοκή σύσσωμη συνιστά “Ναι”. Εσύ;

Του Κώστα Βαξεβάνη

Η χώρα κινδυνεύει αν δεν ψηφίσει “Ναι”. Ποιός το λέει αυτό; Το λέει ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος που εφάρμοζαν λιτότητα, μνημόνια, μισθούς πείνας αλλά δεν παρέλειψαν να χρηματοδοτήσουν τράπεζες και όλη την ελίτ. Το λένε ακόμη οι παραπόταμοι της διαπλοκής που πηγάζουν από τα κανάλια και ξεχύνονται να πνίξουν ό,τι δεν είναι του γούστου τους και δεν αντιλαμβάνεται το παντεσπάνι της διαπλοκής σαν αντίδωρο σε εκκλησία. Το λένε τα ίδια τα κανάλια με άγχος, τρόμο και πανικό. Ανησυχούν για τα κλειστά ΑΤΜ, αυτοί που έκλεισαν σπίτια και τις ψυχές των ανθρώπων. Το “Όχι” είναι η καταστροφή αναφωνεί και ο Σόιμπλε με αυτό το ύφος αηδίας που έχει όποτε αναφέρεται σε οτιδήποτε ελληνικό.

Η χώρα κινδυνεύει αναφωνεί και ο μεγάλος Μητσοτάκης και ο μικρός Μητσοτάκης και η άλλη Μητσοτάκη και ο εγγονός Μητσοτάκης  και τα όπου γης βαφτιστήρια τους κραδαίνοντας τους μισθούς του Δημοσίου.  Κινδυνεύουμε αναφωνεί και ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων και ο σύλλογος εμπόρων και ο βρωμερός συνδικαλισμός που επί δεκαετίες πρόσφερε τους εργαζόμενους ως ομήρους στα κόμματα και τη διαφθορά. Η χώρα θα χαθεί αν δεν ψηφίσει “Ναι”, διαβεβαιώνει ο Ψυχάρης και ο Μπόμπολας με τα δάνεια των εκατομμυρίων και με τον τρόμο μην νικήσει αυτή η κυβέρνηση και τους βάλει να πληρώσουν όσα χρωστάνε. Το σκοτάδι θα γίνει πιο μαύρο από το μαύρο επιμένουν οι πολιτικοί και όχι μόνο συνεταίροι του Άκη, αλλά και οι όπου γης υπόδικοι του λευκού κολάρου. “Ναι” και ο Μαρινάκης, ”Ναι” και η νέα γενιά των μιντιαρχών, “Ναι” και ο Ράπτης του iefimerida με τα 230.000 διαφήμιση από το ΚΕΛΠΝΟ , «Ναι» και ο απόφοιτος Δημοτικού Χατζής με το μισό εκατομμύριο από το ΚΕΛΠΝΟ και το ένα εκατομμύριο από το Δημόσιο όπου θεωρητικά δεν μπορούσε να είναι ούτε κηπουρός. «Ναι» γράφουν και ξαναγράφουν, λένε και ξαναλένε, όσοι καταναλώνουν τα εκατομμύρια των τραπεζικών διαφημίσεων που στην πραγματικότητα είναι το δημόσιο χρήμα.

Ευρώ ή δραχμή κινδυνολογεί από την πρώτη μέρα που ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα και ο Θέμος και μαζί του αυτοί που χρόνια τώρα έχουν  ως μοναδικό  πραγματικό δίλημμα «σε μαύρη σακκούλα ή σε βαλίτσα»; «Ναι» φωνάζουν με δύναμη Πανεπιστημιακοί και καλλιτέχνες του life style ενώνοντας τη φωνή τους με ομοθυμία και μαζί όλα τα κατασκευάσματα της κομματικής επετηρίδας που συντήρησαν  τα άθλια Πανεπιστήμια για να μπορούν να φαντάζουν επιστήμονες . «Ναι» φωνάζει και o Σάκης μαζί με τη Λάτση, «Ναι» φωνάζει και η πέστροφα του Ποταμιού που δεν μπορεί να καταλάβει τους φτωχούς που κάνουν όλο λάθη όπως ευθαρσώς είπε. «Ναι» επιμένουν όσοι δεν τρόμαξαν τόσα χρόνια από τις ουρές στα συσσίτια και στα νοσοκομεία, δεν τις έβλεπαν καν,  αλλά ανατρίχιασαν με τις ουρές στα ΑΤΜ.

«Ναι» δηλώνουν και οι τεχνοκράτες που έφεραν την καταστροφή και ήταν όλο προβλέψεις για το φως στο τούνελ την ώρα που το φως ήταν το τραίνο που ερχόταν από την άλλη πλευρά. «Ναι» και οι συνταγολόγοι της καταστροφής.

«Ναι» και οι συνταγματολόγοι της καρδιάς μας, «Ναι» και οι σύμβουλοι των τραπεζών και του Παπαδήμου που βγαίνουν στις τηλεοράσεις ως ανεξάρτητοι αναλυτές και καθηγητές αποκρύπτοντας όπως πάντα το ποιοί είναι.

Οι επιχειρηματίες της διαπλοκής δεν φωνάζουν μόνο «Ναι», αλλά εκβιάζουν για το «Ναι». Λένε στους εργαζόμενους πως θα κλείσουν οι επιχειρήσεις ενώ πολλοί φτάνουν στον εκβιασμό πως θα πληρώσουν μόνο αν υπάρξει «Ναι». Τόση δημοκρατία είχαμε να δούμε απ τη Χούντα.

Το σύστημα όλο της διαπλοκής, διασυνδεδεμένο με τα κανάλια των διεφθαρμένων είναι σε παράκρουση. Είναι έτοιμο να εξαφανίσει τους αριστερούς και τους συνοδοιπόρους τους όπως έκανε τα χρόνια μετά τον εμφύλιο. Κατίνες της πολιτικής και της υποκρισίας που δεν τολμούσαν να εκστομίσουν πως είναι με το Σαμαρά και τον Βενιζέλο, ξαφνικά εμφανίζονται πως τάχα έχασαν πάσα ιδέα για τον Τσίπρα και τον βρίζουν παντού δίνοντας την εικόνα του μετανιωμένου.

Η διαπλοκή καταλαβαίνει πως είναι σε κίνδυνο, πως παίζει το τελευταίο της χαρτί και δεν κρύβεται. Αν χάσει τώρα τα χάνει όλα. Όχι τη χρηματοδότηση που επικαλείται, ούτε το ευρωπαϊκό της πνεύμα. Χάνει τη δυνατότητα να κοροϊδεύει και να εξουσιάζει. Να ξεζουμίζει τους είλωτες και να κοροϊδεύει τους δούλους.

Όλοι αυτοί οι ναιναίκοι (από το ναι για να μην παραξηγηθώ) είναι το πιο μεγάλο επιχείρημα για το «Όχι». Αν τους αθροίσεις, αν αναλογιστείς ποιοί είναι που σου προτείνουν το «Ναι», αρκεί για να καταλάβεις την αξία του «Όχι». Όσο βγαίνουν στα κανάλια για να φοβίσουν, τόσο θυμίζουν ποιοί είναι και τι έχουν κάνει. Και βέβαια αποκρύπτουν πως αυτό το δημοψήφισμα γίνεται για να μην παρθούν μέτρα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει σπαταλήσει αυτές τις μέρες τεράστια ποσά για να μην φανεί η ταραχή στα χρηματιστήρια. Πολλά περισσότερα από αυτά που θα έδινε για την Ελλάδα. Ξέρουν καλά τι τους περιμένει αν νικήσει το «Όχι». Ξέρουν πως το «Όχι» δεν διώχνει την Ελλάδα από την Ευρώπη αλλά δρομολογεί νέες καταστάσεις. Αν μπορούσαν να διώξουν την Ελλάδα χωρίς ζημιά θα το είχαν κάνει. Δεν σπαταλούν χιλιάδες ώρες συσκέψεων, άγχους και διαπραγματεύσεων από φιλευσπλαχνία αυτοί που δεν δίστασαν να κόψουν τη σύνταξη γερόντων.

Δεν έχουν ιερό και όσιο, είναι γεμάτοι κυνισμό και αμοραλισμό σε τέτοιο βαθμό που μόλις μερικές μέρες πριν πρότειναν να μην φορολογηθούν τα καζίνο και τα κέρδη πάνω από 500.000 ευρώ αλλά ο κόσμος. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως δεν έχουν κανένα ανθρωπισμό, μόνο ψυχρή ανάλυση σε νούμερα. Και αυτή η ανάλυση δείχνει πως κινδυνεύουν με το «Όχι». Η πραμάτεια τους, τα κεφάλαιά τους, η ιστορία λιτότητας, όχι τα οράματα.

Αλλά επιμένω πως το «Όχι» δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία, όσο το σώμα και το πνεύμα της διαπλοκής, από τις φυλακές Κορυδαλλού ως τα δημοσιογραφικά γραφεία και από τις τράπεζες ως τα κανάλια δηλώνει «Ναι».

Είναι αυταπόδεικτα όλοι οι λόγοι για να ψηφίσει κάποιος «Όχι». Το «Όχι» δεν είναι κίνδυνος για την Ευρώπη αλλά για τη διαπλοκή και τη λιτότητα. Εκτός αν πιστεύετε πως ο Ψυχάρης εργάζεται για την οραματική Ευρώπη και ο Θεοδωράκης για τους πρωταγωνιστές της καθημερινής ζωής.

http://www.koutipandoras.gr/article/144801/i-diaploki-syssomi-synista-nai-esy

Ηχηρό μήνυμα ΟΗΕ υπέρ του δημοψηφίσματος και κατά ΔΝΤ και ΕΕ

Το διαβάσατε ή το ακούσατε σε κάποιο από τα ελληνικά ΜΜΕ?

Κόλαφο για όσους επιχειρούν να αποτρέψουν τη διενέργεια δημοψηφίσματος στην Ελλάδα αποτελεί μήνυμα εμπειρογνωμόνων του OHE, που χαιρετίζουν την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης ενώ ασκούν ιδιαίτερα σκληρή κριτική στο ΔΝΤ και την ΕΕ.

Εμμέσως πλην σαφώς γίνεται λόγος για παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας από τα τελεσίγραφα της τρόικας και τους πιστωτές αλλά και αναφορές στο δικαίωμα που προσφέρει το διεθνές δίκαιο σε μια χώρα να μην πληρώσει τα χρέη της, εάν αυτό οδηγεί σε καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου.

“Είναι απογοητευτικό ότι το ΔΝΤ και η ΕΕ απέτυχαν να βρουν μια λύση η οποία να μην απαιτεί επιπλέον μέτρα επιστροφής στη λιτότητα” σημειώνουν και συμπληρώνουν:¨Κάποιοι ηγέτες εξέφρασαν δυσαρέσκεια για τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Γιατί; Τα δημοψηφίσματα εντάσσονται στις καλύτερες παραδόσεις της δημοκρατικής διακυβέρνησης”.

Στο μήνυμα, που υπογράφουν ο ειδικός εμπειρογνώμονας για την Προώθηση μιας δημοκρατικής και δίκαιης διεθνούς τάξης πραγμάτων, Alfred de Zayas, και η ειδική εμπειρογνώμονας στα ανθρώπινα δικαιώματα και τη διεθνή αλληλεγγύη, Virginia Dandan, τονίζεται ότι αυτό που διακυβεύεται είναι πολύ σημαντικότερο από την αποπληρωμή του χρέους.

Οι δυο εμπειρογνώμονες κάνουν ιδιαίτερη αναφορά στις παρεμβάσεις που έκανε πρόσφατα ο Ανεξάρτητος Εμπειρογνώμονας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών Juan Pablo Bohoslavsky όταν συναντήθηκε με την πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου και τα μέλη της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους.

“Κανείς δεν μπορεί να περιμένει ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός θα αθετήσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε απέναντι στους ψηφοφόρους του, οι οποίοι τον εξέλεξαν με σαφή εντολή να διαπραγματευτεί μια δίκαιη λύση, η οποία δεν θα αποδομήσει την ελληνική δημοκρατία και δεν θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη ανεργία και περισσότερα δεινά για τον πληθυσμό” αναφέρει η ανακοίνωση.

“Η συνθηκολόγηση σε τελεσίγραφα για την επιβολή νέων μέτρων λιτότητας δεν είναι συμβατή με τη δημοκρατική ευθύνη που εμπιστεύθηκε στον πρωθυπουργό το εκλογικό σώμα” συνεχίζει η ανακοίνωση επισημαίνοντας επίσης ότι “από τη φύση του κάθε κράτος έχει ευθύνη να προστατεύσει την ευημερία των υπηκόων του. Αυτό απαιτεί εθνική κυριαρχία για τη χάραξη της δημοσιονομικής πολιτικής και την έκδοση προϋπολογισμών, η οποία δεν μπορεί να χαλκεύεται από εξωτερικούς παράγοντες, είτε αυτοί είναι κράτη, διακυβερνητικοί οργανισμοί ή πιστωτές”.

Επίσης επισημαίνουν ότι η Ελλάδα δεν φέρει καμία ευθύνη για την χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2008 η οποία αποτελεί τη βασική αιτία για την κατάσταση που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα.

“Δημοκρατία” καταλήγουν οι εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ “σημαίνει αυτοδιάθεση και η αυτοδιάθεση συχνά απαιτεί δημοψηφίσματα – όπως στην Ελλάδα”.

http://info-war.gr/2015/07/%CE%B7%CF%87%CE%B7%CF%81%CF%8C-%CE%BC%CE%AE%CE%BD%CF%85%CE%BC%CE%B1-%CE%BF%CE%B7%CE%B5-%CF%85%CF%80%CE%AD%CF%81-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%AF%CF%83%CE%BC%CE%B1/

Ένα Ένα Τέσσερα

Προσωπική άποψη! Η επιλογή μας στο δημοψήφισμα και όχι μόνο, μεταξύ ΟΧΙ ή ΝΑΙ, δεν πρέπει να εκκινείται από κομματικά, μικροπολιτικά ή άλλα εγωκεντρικά κίνητρα, με την έννοια του στενού ατομικού συμφέροντος, την απάντηση την δίνει ο Καστοριάδης διαβάζοντας τον Θουκυδίδη: Ή Ελευθερία ή Ησυχία. Πρέπει να διαλέξετε. Και τα δυο δεν γίνονται.

Εταιρείες δεν δίνουν μισθούς με πρόσχημα την έλλειψη ρευστότητας και απειλούν τους υπαλλήλους να ψηφίσουν ΝΑΙ. Μέσα ενημέρωσης επιχειρούν να δημιουργήσουν κλίμα τραπεζικού πανικού (και όχι μόνο). Η Ε.Ε μας καλεί σε απόλυτη υποταγή: Να ψηφίσετε ΝΑΙ ό,τι και αν σας ρωτήσουν, μας είπε ανοιχτά ο Γιούνκερ.

Έτσι ξεκινούν οι απόπειρες πραξικοπήματος στις σύγχρονες κοινωνίες της Δύσης. Τι ακριβώς περιμένατε, ερπύστριες στους δρόμους και φαντάρους με όπλα στα χέρια; Τα πραξικοπήματα είναι πάντα οικονομικά, ξεκινούν από τη διακοπή ρευστότητας και συνεχίζονται με συντονισμένες κινήσεις επιχειρηματιών και καναλαρχών.

Υπάρχει συνήθως μια στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου που καλείσαι να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.

Υπάρχει μια φορά που πρέπει να επιλέξεις στο δίλημμα που έθεσε ο Καστοριάδης διαβάζοντας τον Θουκυδίδη: Ή Ελευθερία ή Ησυχία. Πρέπει να διαλέξετε. Και τα δυο δεν γίνονται.

Υπάρχει συνήθως μόνο μια φορά σε κάθε γενιά, που είτε πιστεύεις στις αρχές της αστικής δημοκρατίας είτε ζητάς κάτι περισσότερο από αυτή, καλείσαι να ξαναδιαβάσεις την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος – το περίφημο 114 που έγινε 120. Ως εκ τούτου όποια και αν θα είναι η απόφαση της Ε.Ε (και της κυβέρνησης) σε μια διαπραγμάτευση υποταγής η απάντηση πλέον είναι αναγκαστικά ΟΧΙ.

– O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Eλλήνων.
– O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.
– H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»

Άρης Χατζηστεφάνου

http://info-war.gr/2015/06/%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%AD%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B1/

H Πρώτη Φορά Αριστερά έγινε Πρώτη Φορά Δημοκρατία

«…Όσοι θεωρούν διχασμό το δημοψήφισμα, θα πρέπει να μάθουν πως το δημοψήφισμα είναι Δημοκρατία.

Το δημοψήφισμα είναι μόνο Δημοκρατία. Διαφορετικά, να καταργήσουμε και τις εκλογές, για να μην «διχάζονται» οι Έλληνες….»

 

Με τηλεοπτικό διάγγελμά του, ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος της Κυριακή 5 Ιουλίου, για το αν οι Έλληνες πολίτες αποδέχονται ή απορρίπτουν την πρόταση των θεσμών.

Είναι το πρώτο δημοψήφισμα που διεξάγεται στη χώρα μας, μετά από 41 χρόνια.

Όλοι συνηθίζουν να λένε με χαρακτηριστική ευκολία πως η Ελλάδα γέννησε την Δημοκρατία αλλά δεν είναι πολλοί που απορούν για το πώς γίνεται οι χώρες που δεν γέννησαν την Δημοκρατία να κάνουν δημοψηφίσματα, ενώ η Ελλάδα ποτέ.

Το ότι θα διεξαχθεί δημοψήφισμα την Κυριακή 5 Ιουλίου σημαίνει πως μπορούσαν -ακόμα και με αυτό το Σύνταγμα με το άρθρο 44- να έχουν διεξαχθεί και άλλα δημοψηφίσματα στη χώρα μας. Οι αφορμές αυτά τα 41 χρόνια ήταν πολλές.

Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε το δημοψήφισμα;

Γιατί δεν μπορεί να πάει τη συμφωνία στην Βουλή. Στη Βουλή, η συμφωνία θα περνούσε με τις ψήφους των μνημονιακών κομμάτων -με παράλληλες απώλειες ψήφων των βουλευτών της κυβέρνησης- και η κυβέρνηση θα έχανε την δεδηλωμένη.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολιτικός και είναι παίκτης. Όλες οι κινήσεις του τα τελευταία χρόνια – είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς μαζί του- δείχνουν πως ξέρει να παίζει. Ο Ανδρέας Παπανδρέου θα χαμογελάει από τον ουρανό. Τελικά, ο «μικρός» δεν ήταν καλός μόνο στη μίμηση του τρόπου ομιλίας του Ανδρέα.

Η συμφωνία με τους δανειστές προχώρησε. Ο Αλέξης Τσίπρας δούλεψε εντατικά όλους αυτούς τους μήνες προς αυτή την κατεύθυνση, έκανε το δικό του καθήκον, και τώρα καλεί τους Έλληνες να αποφασίσουν.

Η ευθύνη της απόφασης για την αποδοχή ή απόρριψη της πρότασης των θεσμών ξεπερνάει τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνηση.

Όσοι θεωρούν διχασμό το δημοψήφισμα, θα πρέπει να μάθουν πως το δημοψήφισμα είναι Δημοκρατία.

Το δημοψήφισμα είναι μόνο Δημοκρατία. Διαφορετικά, να καταργήσουμε και τις εκλογές, για να μην «διχάζονται» οι Έλληνες.

Σημαντικότερο και από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της Κυριακής 5 Ιουλίου, είναι ότι γίνεται δημοψήφισμα.

Το σημαντικότερο είναι πως οι Έλληνες έχουν την τύχη τους στα χέρια τους.

Με μια μόνο κίνηση, ο Αλέξης Τσίπρας βγήκε από την δύσκολη θέση, ενώ, παράλληλα, έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που επικαλείται τη λαϊκή κυριαρχία και προσφεύγει σε δημοψήφισμα.

Δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά, αναγγέλλοντας το δημοψήφισμα, ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε κάτι μοναδικό:

H Πρώτη Φορά Αριστερά έγινε Πρώτη Φορά Δημοκρατία.

Οι Έλληνες αντέχουν την Δημοκρατία στην χώρα που γεννήθηκε;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αντέχει την Δημοκρατία;

Άρθρο 1 του Συντάγματος:

1. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

2. Θεμέλιο του Πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.

3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

http://pitsirikos.net/2015/06/h-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC-%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B5-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC-%CE%B4/

«Η Ευρώπη είναι πλέον αποικία της Γερμανίας»

συνέντευξη του Ελένο Σάνια στην Εφημερίδα των Συντακτών

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στην Αφροδίτη Τζιαντζή

Για τον συγγραφέα περισσότερων από 30 βιβλίων -κυρίως στα γερμανικά και τα ισπανικά- η μορφή του Δον Κιχώτη, μαζί με τον Τολστόι, τον Γκάντι και τους στωικούς φιλοσόφους, είναι «η πιο αγνή ενσάρκωση του αναρχισμού. Αγωνίσου και χάσε». «Ενας Δον Κιχώτης στη Γερμανία» είναι ο τίτλος ενός από τα αυτοβιογραφικά του βιβλία.

Στο βιβλίο του «Η Ελευθεριακή Επανάσταση: Οι αναρχικοί στον εμφύλιο πόλεμο στην Ισπανία» (υπό έκδοση από τις εκδόσεις «Στάσει Εκπίπτοντες») δεν περιγράφει απλώς τις αναμνήσεις του από τον Εμφύλιο. Ηταν εξάλλου μόλις 9 ετών όταν τα φασιστικά στρατεύματα του Φράνκο μπήκαν στη Βαρκελώνη. Μιλά για τις περιπέτειες των εξόριστων αντικαθεστωτικών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γαλλία, όπου βρέθηκε ο πατέρας του, για το δίκτυο παράνομης κινητικότητας και επικοινωνίας των φυλακισμένων αγωνιστών με τις οικογένειές τους. Η προσωπικότητα του Σάνια διαμορφώθηκε από αυτές τις συνθήκες και οι κουβέντες του πατέρα του, που ίδρυσε το «Λαϊκό Εγκυκλοπαιδικό Αθήναιο», τον σημαντικότερο αυτομορφωτικό θεσμό της Βαρκελώνης, τον σφράγισαν: «Δεν έχω κανένα χάρισμα. Ολα όσα έλεγε ο πατέρας μου αποτελούσαν μέρος της παιδείας μου. (…) Το πρώτο γράμμα της ζωής μου σε ποιον το έγραψα; Στον πατέρα μου. Και το πρώτο γράμμα που λαμβάνω είναι δικό του, από τη φυλακή. Ηταν μια πολύ σπουδαία εμπειρία», παραδέχεται. Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Ανθρωπομανία» ο Σάνια επισκέφθηκε την Αθήνα και μίλησε στην «Εφ.Συν.».

• Χθες μιλήσατε για την αυτοδιεύθυνση στο κοινό του Πολυτεχνείου. Σήμερα μιλάτε σε μια συνεταιριστική εφημερίδα. Ποια είναι η δική σας εμπειρία από τον χώρο των ΜΜΕ, αρθρογραφώντας επί χρόνια σε ισπανόφωνες εφημερίδες;

 

Στο Πολυτεχνείο μίλησα για τη μεγάλη αντίφαση ανάμεσα στον σκληρό κόσμο που ζούμε και τον κόσμο που ονειρευόμαστε. Γνωρίζουμε καλά ότι οι εφημερίδες βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών, που παραπληροφορούν τον κόσμο με συστημική προπαγάνδα. Οι αντισυστημικές, κριτικές φωνές γίνονται όλο και πιο σπάνιες. Πριν από 20 και 30 χρόνια εξέδωσα βιβλία που πλέον δεν θα μπορούσαν καν να βρουν εκδότη.

 

• Στην Ελλάδα υπάρχει έντονο αντιγερμανικό συναίσθημα, κυρίως εξαιτίας της οικονομικής πολιτικής της τρόικας, που νιώθουμε ότι υπαγορεύεται από τη γερμανική κυβέρνηση. Πώς βλέπετε τον ρόλο της Γερμανίας στην Ευρώπη;

 

Πριν από 25 χρόνια έγραψα ένα βιβλίο με τίτλο «Εl Quarto Imperio – Το Τέταρτο Ράιχ». Η προφητεία μου εκπληρώθηκε. Η Ευρώπη είναι πλέον αποικία της Γερμανίας. Ο ρόλος της Γερμανίας είναι ολέθριος. Πρέπει κάποια στιγμή η Ευρώπη να επαναστατήσει ενάντια στη γερμανική ηγεμονία.

 

• Θεωρείτε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί ποτέ να γίνει Ευρώπη των λαών;

 

Η Ευρώπη τού σήμερα, η Ευρώπη της κρίσης είναι ένα γραφειοκρατικό τέρας. Ασκεί μια αδυσώπητη, αντιδημοκρατική ηγεμονία. Η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, του Ευρωκοινοβουλίου και των λόμπι είναι παρασιτική. Σιτίζονται με ντροπιαστικά υψηλούς μισθούς και έχουν μεγαλύτερη εξουσία από τα εθνικά Κοινοβούλια. Ο κάθε λαός πρέπει να παλεύει μέσα στην ίδια του τη χώρα ενάντια στο αυταρχικό αυτό καθεστώς των Βρυξελλών. Αυτή είναι η Ευρώπη των εμπόρων, της αγοράς και του κεφαλαίου.

 

• Ζήσατε τη δικτατορία του Φράνκο στην πατρίδα σας. Φοβάστε ότι μπορούμε να ξαναζήσουμε τέτοιες εποχές στην Ευρώπη;

 

Σήμερα ζούμε τη δικτατορία του κεφαλαίου και όχι τη δικτατορία των όπλων. Είναι μια άλλη μορφή δικτατορίας. Η Ελλάδα έχει 27% ανεργία, η Ισπανία 25% ανεργία, ο κόσμος δεν μπορεί καν να επιβιώσει. Αυτό που ζούμε είναι ένας πολιτισμός του θανάτου.

 

• Εχετε γράψει βιβλία για την αυτοδιεύθυνση. Πόσο εφικτή είναι σε κοινωνίες όλο και πιο ολοκληρωτικές;

 

Στο καπιταλιστικό Μάντσεστερ του 19ου αιώνα, οι εργάτες κατάφεραν να δημιουργήσουν συνεταιρισμούς αλληλοβοήθειας, παραγωγικούς και καταναλωτικούς. Η συνεταιριστική παράδοση αναδύθηκε από το ίδιο το εργατικό κίνημα. Ο πατέρας μου το 1930, σε συνθήκες καπιταλισμού, δούλευε με άλλους συντρόφους του σε μεγάλη κοοπερατίβα, εργοστάσιο υαλικών. Λειτουργούσε στην εντέλεια, χωρίς αφεντικά και ιεραρχία. Αν ήταν εφικτό τότε, είναι και σήμερα.

 

• Επαιρναν όλοι τον ίδιο μισθό;

 

Οχι. Αυτό συνέβη αργότερα. Την εποχή της Ισπανικής Επανάστασης, ο θείος μου ήταν γραμματέας του Συνδικάτου Θεάματος της CNT και έπαιρνε τον ίδιο μισθό με τον τελευταίο εργάτη.

 

• Ο αναρχοσυνδικαλισμός στην Ισπανία ήταν ένα πολύ σημαντικό κίνημα. Παραμένει επίκαιρος ή ανήκει στο παρελθόν;

 

Οι θεμελιώδεις αρχές της ελευθεριακής ιδεολογίας παραμένουν έγκυρες: η ισότητα, η συνεργασία, ο αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας. Το πρόβλημα είναι ότι τα ελευθεριακά συνδικάτα της Ισπανίας δεν έχουν πια τη δύναμη να υποστηρίξουν αυτές τις αρχές. Πριν από τον πόλεμο η αναρχοσυνδικαλιστική CNT ήταν το μεγαλύτερο κίνημα στην Ισπανία με 2 εκατομμύρια αγωνιστές. Σήμερα ο συνδικαλισμός στο σύνολό του βρίσκεται σε κρίση. Οση δύναμη απομένει στα συνδικάτα, έχει περάσει στα χέρια γραφειοκρατών και ρεφορμιστών, που υπηρετούν το σύστημα. Στη Γερμανία τα συνδικάτα λειτουργούν σαν καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

 

• Υιοθετείτε μια ανθρωπιστική κοσμοθεωρία. Δεν είναι και ο ανθρωπισμός μια κακοπαθημένη έννοια, όταν ώς και βομβαρδισμοί γίνονται στο όνομά του;

 

Ο δικός μου ανθρωπισμός είναι αντικαπιταλιστικός, ελευθεριακός, αντιαστικός. Είναι μια έννοια που τη χρησιμοποιούν όλοι, όμως εγώ τη χρησιμοποιώ με την πρωταρχική της σημασία.

 

• Βρίσκετε ελπίδα σε κόμματα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα ή οι Podemos στην Ισπανία;

 

Δεν ισοπεδώνω τις διαφορές ανάμεσα στα κόμματα. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Ομως δεν εμπιστεύομαι τα πολιτικά κόμματα να διαχειρίζονται τις υποθέσεις του λαού. Πιστεύω στην εργατική χειραφέτηση και την άμεση δημοκρατία. Οσο για το Podemos, είναι ένας μικρός πυρήνας πρώην κομμουνιστών και ακαδημαϊκών, παιδιών του μπαμπά, απομακρυσμένων από τα προβλήματα της εργατικής τάξης. Προέρχονται βέβαια από το κίνημα της 15 Μάη των πλατειών, που ωστόσο δεν γεννήθηκε στους κόλπους της παραγωγής. Ελπιδοφόρο θεωρώ το κίνημα κατά των εξώσεων στην Ισπανία, τοπικά εγχειρήματα επανάκτησης και αυτοδιαχείρισης φυσικών πόρων -όπως το νερό, μικρές οικο-κολεκτίβες, χωριά με τοπικό νόμισμα. Κυρίως όμως θεωρώ ελπιδοφόρα τη διάχυση αυτών των εγχειρημάτων. Δεν μπορούν να αλλάξουν το σύστημα, αν η αντιπαράθεση δεν περάσει στον τομέα της παραγωγής. Χρειαζόμαστε μια επανάσταση των συνειδήσεων. Μόνο αν η εργατική τάξη συνειδητοποιήσει το μέγεθος της εκμετάλλευσής της, το πόσο υποφέρει και εξαθλιώνεται, θα μπορέσει να εξεγερθεί.

 

Τα βιβλία του συγγραφέα Ελένο Σάνια «Ανθρωπομανία» και «Η κοινωνία της αυτοδιεύθυνσης και οι εχθροί της» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Στάσει εκπίπτοντες»

 

http://ardin-rixi.gr/archives/18852?fb_action_ids=766391880065868&fb_action_types=news.publishes&fb_ref=pub-standard

ΝΑ ΣΗΚΩΘΟΥΜΕ ΟΡΘΙΟΙ – Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

του Γιώργου Ν. Πολίτη

H επιμονή στην οικονομική ανάγνωση του «ελληνικού προβλήματος» είναι ανούσια. Η οικονομική κρίση δεν είναι αιτία, αλλά συνέπεια του προβλήματος. Κι εμείς αντί να χτυπάμε τη ρίζα του κακού, παλεύουμε να φυλαχτούμε από τους καρπούς του. Το δίλημμα «αριστερά ή δεξιά» έχει νόημα μόνο στις ανεπτυγμένες κοινωνίες. Η δική μας βρίσκεται σε προηγούμενο στάδιο. Είναι βυθισμένη στον Μεσαίωνα του παραλογισμού. Πρώτα πρέπει να ξεφύγει από αυτόν και μετά να αναζητήσει αριστερότερους ή δεξιότερους δρόμους. Μόνο αν, ως κοινωνία, επαναφέρουμε τη λογική στη ζωή μας, θα μπορέσουμε να σηκωθούμε όρθιοι. Αυτό είναι το πολιτικό πρόταγμα της εποχής.
Γιατί η κοινωνία συγχέει το σωστό με το λάθος, το καλό με το κακό; Μελετώντας ορισμένες χαρακτηριστικές ιστορίες νεοελληνικής τρέλας, λύνουμε εδραιωμένες παρεξηγήσεις:
• Ο λαός είναι ένας και ενιαίος ή χωρίζεται σε ομάδες με διαφορετικά και αντικρουόμενα συμφέροντα, που η πολιτική καλείται να διευθετήσει;
• Αν η ιδιοκτησία είναι το Άγιο Δισκοπότηρο του νεοφιλελευθερισμού, γιατί το «χαράτσι» της ΔΕΗ και η υπερφορολόγηση βαφτίζονται νεοφιλελεύθερα μέτρα;
• Ποιος είναι ο θεματοφύλακας του δημόσιου συμφέροντος; H εκάστοτε κυβέρνηση που εκλέγει η πλειοψηφία ή οι συνδικαλιστικές ενώσεις που ελέγχονται από τη μειοψηφία;
Στον τόπο που γέννησε τη Λογική, κυριαρχεί ο παραλογισμός. Να πώς θα τον νικήσουμε.

Το κοινωνικό και ψυχικό υπόβαθρο της αυταρχικής εξουσίας

«…Το ελληνικό κράτος είναι ο κεντρικός μηχανισμός μέσα από τον οποίο ασκούν διαχρονικά ηγεμονία, οι διάφορες εγχώριες πολιτικές και οικονομικές ελίτ. Παραδομένες σε μία άνευ λογικής εκμετάλλευση αυτής της ηγεμονίας, δεν δίστασαν να υπονομεύσουν ακόμη και τον ίδιο τον μηχανισμό από τον οποίο αντλούσαν τα προνόμιά τους, δηλαδή το κράτος, το οποίο ξεπέρασε τα συνήθη διεθνή (καπιταλιστικά και μη δημοκρατικά) «όρια» χρεοκοπίας, διαφθοράς και αναξιοκρατίας.»

του Σωτήρη Αμάραντου

Πώς στρώθηκε ο δρόμος για τον φασισμό?

Pitsirikos

Αν μου ζητούσαν να επιλέξω μια φράση-κλειδί που ακουγόταν πολύ στην Ελλάδα τις προηγούμενες δυο δεκαετίες, δεν θα είχα κανένα ενδοιασμό: «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε πολλές φορές από χιλιάδες χείλη απλών πολιτών. Μπορεί να την είπες κι εσύ. «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε, ως απάντηση, από εκατοντάδες «καλλιτέχνες» και ηθοποιούς, όταν ερωτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα μας. Το πίστευαν; Το έλεγαν γιατί ήθελαν να τα έχουν καλά με όλους και να μη χάσουν «πελάτες»; Πάντως, το έλεγαν.

Τις προηγούμενες δεκαετίες, η πολιτική στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο δημοφιλής όσο είναι σήμερα. Αν ξεκινούσες πολιτική συζήτηση, οι άνθρωποι δυσανασχετούσαν. Ήταν «βαρετό».

Κάτι ακόμα που δεν ήταν διόλου δημοφιλές στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η γνώση και η πνευματικότητα. Ο χαρακτηρισμός «κουλτουριάρης» σου ερχόταν αμέσως σαν ταμπέλα όχι αν προσπαθούσες να πεις κάτι πολύ βαρύ και ασήκωτο αλλά αν έκανες το λάθος να ξεφύγεις λίγο από το Κλικ, το Nitro, το ποδόσφαιρο και τα τηλεοπτικά κλισέ.

Αν δεν άκουγες Βίσση, Ρέμο, Σφακιανάκη, Ρουβά και Χατζηγιάννη, ήσουν κουλτουριάρης. Κι έτσι φτάσαμε κάποια στιγμή να θεωρούνται κουλτουριάρικα τα λαϊκά τραγούδια του Τσιτσάνη και του Χατζιδάκι.

Μιλώντας με νέους ανθρώπους, συνειδητοποιείς πως δεν έχουν διαβάσει σχεδόν τίποτα. Εντάξει, δεν ήμασταν ποτέ ένας λαός βιβλιολάγνων που δεν άφηναν το βιβλίο από το χέρι αλλά οι παλαιότερες γενιές όλο και κάτι είχαν διαβάσει. Έστω, τους κλασικούς συγγραφείς. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν κορόιδευαν αυτούς που αγαπούσαν το διάβασμα.

Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του «Αλχημιστή» του Πάολο Κοέλιο στη χώρα μας. Αφενός το βιβλίο ήταν μικρό και αφετέρου περιείχε μια φράση που οι Έλληνες αποστήθισαν μαζικά: «Όταν επιθυμείς κάτι, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Πώς; Μόνο με την επιθυμία; Χωρίς κόπο; Χωρίς πόνο; Χωρίς διάβασμα; Χωρίς γνώση; Ό,τι κι αν εννοούσε ο Κοέλιο, οι παθητικοί -και λόγω Ορθοδοξίας- Έλληνες καθησυχάστηκαν, αφέθηκαν στο σύμπαν και το περίμεναν να συνωμοτήσει υπέρ τους. Το σύμπαν δεν συνωμότησε.

Η αδιαφορία για την πολιτική και η απόλυτη αντιπνευματικότητα οδήγησαν στην χρεοκοπία. Πρώτα στην κοινωνική, ηθική και πολιτιστική χρεοκοπία και μετά στην οικονομική.

Ακόμα κι αν διαφωνεί κάποιος πως η αδιαφορία της πλειοψηφίας των πολιτών για την πολιτική και η αποστροφή τους για την γνώση οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία, δεν θα διαφωνήσει στο ότι οι πολίτες καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν την χρεοκοπία με τα πνευματικά εφόδια που απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή, με τον Σφακιανάκη, τη Μενεγάκη, τα ζώδια, τους μάγειρες, τις συνταγές και ό,τι άλλο πρόβαλε η ιδιωτική τηλεόραση.

Κοίταξε τα cd που αγόρασες όλα αυτά τα χρόνια, τα βιβλία που διάβασες (αν διάβασες), θυμήσου τις ταινίες, τις θεατρικές παραστάσεις και τις συναυλίες που παρακολούθησες (αν παρακολούθησες), γιατί είναι αυτά τα όπλα με τα οποία θα αντιμετωπίσεις την χρεοκοπία. Αυτός είσαι.

Βέβαια, ένα μεγάλος αριθμός Ελλήνων αντιμετωπίζει την χρεοκοπία με μόνο εφόδιο την αποβλάκωση που του πρόσφερε η ελληνική τηλεόραση. Και συνεχίζει να αποβλακώνεται.

Χρειάζονται εφόδια για να σκεφτείς. Και αυτά τα εφόδια δεν θα τα βρεις στην τηλεόραση.

Η τηλεόραση δεν έχει καμία σχέση με την παιδεία, την γνώση και το πνεύμα. Είναι ένα μέσο που μπορεί κάποιες φορές –και υπό προϋποθέσεις- να είναι ενδιαφέρον και ψυχαγωγικό αλλά στην Ελλάδα δεν συνέβη ούτε αυτό. Η ελληνική τηλεόραση απευθύνεται στα χαμηλά ένστικτα και –με ελάχιστες εξαιρέσεις- είναι ένας σκουπιδοτενεκές, με ξεπουλημένα λαμόγια, χαζογκόμενες, βιζιτούδες και διάφορους άλλους φελλούς.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι οι Έλληνες που σέβονται τον εαυτό τους δεν εμφανίζονται στην τηλεόραση. Ίσως, να δέχτηκαν να εμφανιστούν σε κάποια αξιοπρεπή εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης αλλά μέχρι εκεί.

Το να μην εμφανίζεσαι στην τηλεόραση σημαίνει -μεταξύ άλλων- πως δεν πιστεύεις πως πάνω απ’ όλα είναι το κέρδος. Γιατί η τηλεόραση έχει να κάνει με πολλά χρήματα.

Όλα αυτά τα χρόνια, τα πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης δεν ενδιαφέρονταν, βέβαια, για την πολιτική. Ήταν εθνικοί σταρ, οπότε ανήκαν σε όλους τους Έλληνες και δεν έπαιρναν ποτέ θέση για τίποτα. Επίσης, τα πρόσωπα της τηλεόρασης –τουλάχιστον αυτά που κυριάρχησαν- είναι βαριά αμόρφωτα.

Σε μια χώρα που μεγάλο μέρος των πολιτών δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική και την γνώση -και η «εκπαίδευσή» τους ήταν τηλεοπτική-, δεν θα πρέπει να κάνει σε κανέναν εντύπωση το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή εκφράζει σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας.

Αν δεν σε ενδιέφερε ποτέ η πολιτική και, παράλληλα, έχεις την εντύπωση πως ο Καζαντζάκης είναι ποδοσφαιριστής, είναι απόλυτα λογικό –όταν χρειαστεί- να εκφραστείς πολιτικά με το απόλυτο σκοτάδι, τον φασισμό, τους ψευτοτσαμπουκάδες, τις μαγκιές, τις κλωτσιές, τα ουρλιαχτά και όλη αυτήν την κτηνωδία που εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή. Το κτήνος το εκφράζουν τα κτήνη.

Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαία η συμπάθεια των τηλεοπτικών προσώπων για τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Μαζί τους αισθάνονται πολύ άνετα, αφού πνευματικά βρίσκονται στην ίδια κατάσταση: σε αυτή του χιμπαντζή.

Η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε τώρα. Ο νεοναζισμός δεν ήρθε τώρα. Ο φασισμός δεν ήρθε τώρα. Θα έπρεπε να τον είχες διακρίνει στον ναρκισσισμό της Ελένης, στην εγωπάθεια του Σάκη, στη ρηχότητα της Ρούλας και του Γρηγόρη, στον αδίστακτο κυνισμό του Θέμου και στην κτηνώδη βλακεία που κουβαλάνε όλα αυτά τα εγωκεντρικά ανθρωποειδή που θεοποίησαν το εύκολο κέρδος, προώθησαν την ιδιωτεία και πούλησαν τη ψυχή τους στον διάολο.

Κι αν αυτοί έβγαλαν πολλά χρήματα, αυτοί που τους παρακολουθούσαν μαγεμένοι –και τους παρακολουθούν ακόμα αφού είναι πια ανάπηροι πνευματικά- παίρνουν για τρόπαιο τη Χρυσή Αυγή.

Οι πολίτες έχουν χρέος να ασχολούνται με τα κοινά και να ενδιαφέρονται για την πολιτική.

Οι πολίτες έχουν χρέος να φροντίζουν την ψυχή τους και το μυαλό τους, να επιζητούν την γνώση και να αποφεύγουν τα σκουπίδια.

«Μας πρόδωσαν οι πολιτικοί» λένε οι πολίτες. Ναι, αλλά πολύ πριν, οι πολίτες είχαν προδώσει τους εαυτούς τους. Το πρώτο δεν θα είχε συμβεί, αν δεν είχε συμβεί το δεύτερο.

Ο φασισμός είναι εδώ. Μέσα μας.

(Στη φωτογραφία -με ελληνική φορεσιά- είναι ο Όσκαρ Ουάιλντ. Αν και τα βιβλία του Όσκαρ Ουάιλντ υπάρχουν πια παντού -και στο διαδίκτυο-, εκατομμύρια Έλληνες στη διάρκεια της ζωής τους δεν θα διαβάσουν ούτε μια φράση του επειδή το σύμπαν δεν θα συνωμοτήσει.)

http://pitsirikos.net/2012/10/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CF%83%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%BF-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C/

Θουκυδίδης: τα 3 κριτήρια για μια ελεύθερη πολιτεία

Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη μια πόλη (μια χώρα θα λέγαμε σήμερα) είναι ελεύθερη όταν είναι αυτόνομη, αυτόδικη και αυτοτελής. Ας κάνουμε μια σύντομη αναφορά σε κάθε μια απο αυτές τις έννοιες για να κατανοήσουμε σε τι τελικά συνίσταται η ελευθερία μιας χώρας αλλά και να δούμε ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που πρέπει να την διέπουν.
Αυτόνομη
Αυτονομία σημαίνει να δίνει η πολιτεία στον εαυτό της τους νόμους της. Προσοχή όμως. Πολιτεία, με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου, δεν είναι ένας εξουσιαστικός μηχανισμός ανεξάρτητος απο την κοινωνία που της επιβάλλεται, όπως είναι το κράτος σήμερα. Αντίθετα, πολιτεία είναι το σύνολο των μελών μιας κοινότητας που οργανώνονται πολιτικά. Είναι δηλαδή η πολιτεία, η ίδια η κοινωνία με την μορφή πολιτικής οντότητας. Όταν λέμε λοιπόν οτι η πολιτεία δίνει τους νόμους της στον εαυτό της, εννοούμε οτι το σύνολο των πολιτών που αποτελούν την πολιτεία θέτουν τους νόμους σύμφωνα με τους οποίους θεωρούν οτι πρέπει να ζουν. Σε μια αυτόνομη πολιτεία άρα, οι πολίτες ειναι αυτοι που κατέχουν και ασκούν την νομοθετικη λειτουργία. Η κορυφαία έκφραση αυτονομίας μιας πολιτείας σημειώθηκε στην Αρχαία Αθήνα όταν οι πολίτες μέσα απο το κυρίαρχο όργανο, την Εκκλησία του Δήμου πρότειναν, ψήφιζαν, ενέκριναν ή απέρριπταν, άλλαζαν ή καταργούσαν τους νόμους τους.
Αυτόδικη
Αυτόδικος είναι η πολιτεία στην οποία η απονομή του δικαίου γίνεται από τα δικά της δικαστήρια και σύμφωνα με τους νόμους που η ίδια η πολιτεία έχει προηγουμένως θεσπίσει. Μέσα από τα δικαστήρια της η πολιτεία έχει την ευκαιρία να εφαρμόσει την βούληση της, οπως την έχει κωδικοποιήσει μεσα απο τους νόμους που έχει ψηφίσει ο λαός. Έτσι όπου προκύπτουν αμφισβητήσεις σχετικά με την εφαρμογή του νόμου, όπως π.χ. στην περίπτωση που εξετάζεται αν ένας άρχοντας άσκησε τα καθήκοντα του σύμφωνα με τον νόμο ή όχι, η πολιτεία με τα δικαστήρια καλείται να τον επιβάλλει. Κι όταν λέμε οτι η πολιτεία καλείται να επιβάλλει την εφαρμογή του νόμου, εννοούμε οτι την εξουσία να κάνει κάτι τέτοιο την έχει ο λαός και την εκδηλώνει μεσα απο δικαστικά όργανα τα οποία ο ίδιος ο λαός τα συνθέτει. Για παράδειγμα αυτόδικος πολιτεία ήταν η πολιτεία των αρχαίων Αθηναίων αφού μέσα από τα δικαστήρια της Ηλιαίας ενα μέρος του λαού που νομοθέτησε είχε και την εξουσία να επιβάλλει την εφαρμογή αυτού του νόμου.
Αυτοτελής
Αυτοτελής, τέλος, είναι η πολιτεία που λαμβάνει η ίδια τις αποφάσεις που χρειάζονται για την εύρυθμη λειτουργία της πολιτείας σε καθημερινή βάση. Η αυτοτέλεια είναι, θα λέγαμε σήμερα, η δυνατότητα της πολιτείας να κυβερνάει η ίδια τον εαυτό της αποφασίζοντας σχετικά με τα θέματα που πρέπει να διευθετηθούν. Ετσι έχουμε για παράδειγμα την Εκκλησία του Δήμου στην Αρχαια Αθήνα η οποία παίρνει τις αποφάσεις ως το κορυφαίο όργανο που εκφράζει την αυτοτέλεια της πολιτείας.
Μέσα απο αυτήν την πολύ σύντομη ανάλυση, είδαμε πως μια πολιτεία ειναι ελεύθερη όταν ο λαός της έχει τα κατάλληλα όργανα να θέτει τους νόμους της, να τους επιβάλλει όταν χρειάζεται και να λαμβάνει τις αποφάσεις που την αφορούν. Πρέπει άρα, για να είναι ελεύθερη η πολιτεία, να είναι ελεύθεροι οι πολίτες να κάνουν ολα τα παραπάνω. Πολιτεία ελεύθερη χωρις ελεύθερους πολίτες δεν υφίσταται. Και πολιτεία χωρις ελεύθερους πολίτες δεν είναι Δημοκρατία.

 

http://tosymvolaio.wordpress.com/2014/03/18/%CE%B8%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%85%CE%B4%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1-3-%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CE%B5/

Ο Αριστοτέλης και η προάσπιση του κοινού συμφέροντος στην Δημοκρατία – μέρος 1

Ο Αριστοτέλης, ο μεγάλος μας φιλόσοφος και πρώτος πολιτειολόγος, δεν διέκρινε μόνο τα είδη των πολιτευμάτων μεταξύ τους, αλλά διέκρινε και τα διαφορετικά είδη δημοκρατικού πολιτεύματος. Μάλιστα, ο Σταγειριτης φιλόσοφος, μας εξηγεί με σαφήνεια και απλότητα ποιο είναι το είδος της Δημοκρατίας που θα πρέπει να αποφεύγει οπωσδήποτε μια πολιτεία προκειμένου να μην καταλυεται το κοινό συμφέρον.

Μας λέει λοιπόν ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του οτι “άλλο ένα είδος Δημοκρατίας είναι εκείνο στο οποίο κυρίαρχος δεν είναι ο νόμος αλλά ο λαός. Σε αυτού του τύπου την Δημοκρατία, οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται σύμφωνα με τον νόμο, αλλά σύμφωνα με τα ψηφίσματα της Εκκλησίας του Δήμου. Σε αυτήν την Δημοκρατία είναι όπου κυριαρχούν οι δημαγωγοί”. Στην συνέχεια μας εξηγεί ο Αριστοτελης τον μηχανισμό με τον οποίο συμβαίνει αυτό, λέγοντας ότι “Στα δημοκρατικά πολιτεύματα όπου η κυριαρχία ανήκει στον νόμο δεν χωρούν δημαγωγοί, ενώ παντού όπου δεν κυριαρχεί ο νόμος οι δημαγωγοι ευδοκιμούν. Γιατι όταν η ανώτατη εξουσία δεν ανήκει στον νόμο αλλά στον λαό, ο λαός γίνεται ο ίδιος μοναρχης κι ας αποτελείται απο πολλούς, αφού οι πολλοί κυριαρχούν όχι σαν μεμονωμένα άτομα αλλά όλοι μαζί ως σύνολο. Αυτός ο λαός, ως άλλος απόλυτος μοναρχης επιδιώκει να βασιλεύσει μόνος, δεν περιορίζεται από την κυριαρχία του νόμου, γίνεται δεσποτικος και το πάνω χέρι παίρνουν οι πολιτικοί εκείνοι που, κολακεύοντας τον, τον καθιστούν υποχειριο τους. Μια τέτοια Δημοκρατία είναι ανάλογη με το είδος αυτό του μοναρχικού πολιτεύματος που ονομάζεται τυραννία. Τα ψηφίσματα του λαού στο είδος αυτό της Δημοκρατίας ισοδυναμούν με διατάγματα τυραννου…”. Και προσθέτει στην συνέχεια πως “Αυτοί που ευθύνονται στο να έχουν κυρίαρχη δύναμη τα εκάστοτε ψηφίσματα και όχι οι σταθεροί και αναλλοίωτοι νόμοι είναι οι δημαγωγοί που φέρνουν όλα τα ζητήματα στην κρίση του λαού· και συμβαίνει οι δημαγωγοί να αποκτούν μεγάλη δύναμη, γιατί ο μεν λαός γίνεται κυρίαρχος όλων, αυτοί δε γίνονται οι κυρίαρχοι της γνώμης του λαού, αφού κάνουν τα πλήθη να υπακούουν σε αυτούς. Κι όταν τα πράγματα φτάσουν σε τέτοιο σημείο να απαγγελθουν κατηγορίες εναντίον των αρχόντων, οι δημαγωγοί λένε οτι “θα τους δικάσει ο λαός” κι ο λαός δέχεται ευχαρίστως την πρόκληση αυτή”. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη όμως, “με αυτόν τον τρόπο καταλυονται όλοι οι θεσμοί” και για αυτό “θα μπορούσε κανείς εύκολα να κατακρίνει τη Δημοκρατία αυτού του είδους ότι δεν είναι καν πολίτευμα, αφού εκεί όπου δεν άρχουν οι νόμοι δεν υπάρχει πολιτεία. Το σωστό είναι η κυριαρχία του νόμου να εκτείνεται παντού, σε όλα τα θέματα, και μόνο για τα επι μέρους ζητήματα να εκδίδουν αποφάσεις οι πολιτειακές αρχές. Συνεπώς, εφόσον η Δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα, είναι φανερό οτι το πολιτειακό σύστημα στο οποίο τα πάντα διοικούνται με ψηφίσματα δεν είναι Δημοκρατία με την κυριολεκτική σημασία της λέξης”.

Μετά από αυτό το απόσπασμα, στο οποίο ο Αριστοτέλης αναλύει το είδος του δημοκρατικου πολιτεύματος όπου καταλυονται οι νόμοι και κυριαρχούν οι δημαγωγοί, θα ήταν χρήσιμο να εξετάσουμε πώς πρέπει να λειτουργεί μια Δημοκρατία για να είναι πράγματι αντάξια του ονόματος της και να υπηρετεί το κοινό συμφέρον, αλλά και πώς αυτό επηρεάζει εμάς σήμερα και το σύγχρονο πρόταγμα για Δημοκρατία.

Με βάση την ανάλυση που κάνει ο Αριστοτελης, τέσσερα φαίνεται ότι είναι τα κύρια ζητήματα που θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας. Πρώτον, ότι είναι δυνατόν να υπάρξουν δημοκρατικές πολιτείες όπου κυρίαρχος δεν είναι ο νόμος αλλά ο λαός, ο οποιος διοικεί την πόλη σύμφωνα με τα ψηφίσματα που εκδίδει στην Εκκλησία του Δήμου. Δεύτερον, αυτός ο λαός ο οποίος αψηφώντας τον νόμο, θέτει τον εαυτό του πάνω απο αυτόν και αποφασίζει για όλα με ψηφίσματα, δεν διαφέρει σε τίποτα από τους τυραννους των μοναρχικων πολιτειών κι αντίστοιχα, τα ψηφίσματα που εκδίδει στην Εκκλησία του Δήμου, δεν διαφέρουν σε τίποτα απο τα διατάγματα των τυράννων. Τρίτον, υπαίτιοι για αυτήν την εκτροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος που οδηγεί στην κατάλυση των νόμων και των θεσμών, είναι οι δημαγωγοί οι οποίοι φέρνουν συνεχώς όλα τα ζητήματα για τα οποία πρέπει να ληφθούν αποφάσεις στην κρίση του λαού κι ο λαός ευχαρίστως αποδέχεται την πρόκληση. Τέλος, κατά αυτόν τον τρόπο, ενώ ο λαός κυριαρχεί πάνω στην πολιτεία κατέχοντας την ανώτατη εξουσία, ο ίδιος κυριαρχείται απο αυτούς που επηρεάζουν την γνώμη του την ώρα που καλείται να λάβει τις αποφάσεις. Έτσι όμως, ο λαός έχει την ψευδαίσθηση οτι ο ίδιος διοικεί ενώ στην πραγματικότητα διοικείται δια της δικής του ανώτατης εξουσίας από εκείνους που έχουν την ικανότητα και την βούληση να τον κατευθύνουν και να τον χειραγωγουν. Αυτό είναι το βασικό νόημα των όσων αναφέρει εδώ ο Αριστοτελης. Ποια είναι όμως η σημασία όλων αυτών για εμάς σήμερα; Ποιο είναι τελικά το δημοκρατικό πρόταγμα της εποχής μας; Αυτό είναι κάτι που θα αναλύσουμε στο επόμενο μέρος αυτού του άρθρου.

*Σημ.:Για την απόδοση του αρχαίου κειμένου, χρησιμοποιήθηκαν τα έργα του Διονύση Βιτσου “Αριστοτέλη Πολιτικά: ποιοί πρέπει να μας κυβερνούν” και του Κωνσταντίνου Χολεβα “Θεματική επιλογή απο τα πολιτικα του Αριστοτέλους”

 

http://tosymvolaio.wordpress.com/2014/03/21/%CE%BF-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%AC%CF%83%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD/

Β. Μαρκεζίνης: Πώς θα βγούμε ζωντανοί από την «καταιγίδα» της κρίσης!

Βαρυσήμαντο άρθρο του Βασίλειου Μαρκεζίνη στην Κυριακάτικη Δημοκρατία 22.12.2013  

 Πού βρισκόμαστε;

Βρισκόμαστε εν μέσω μιας φοβερής φουρτούνας – οικονομικής, πολιτικής, αμυντικής, ηθικής, κοινωνικής. Πιθανόν να κατορθώσουμε να βγούμε από αυτή την κατάσταση εάν αποδεχθούμε πραγματικά ότι, για κάποια χρόνια, όλη η κοινωνία θα πρέπει να συμμεριστεί το κόστος της ανάκαμψης, ανάλογα με την οικονομική δυνατότητα καθενός μέλους της. Και όταν λέω «όλη», δεν εννοώ μόνο τα εύπορα μέλη της, αλλά και τα κομματικά και ποικιλοτρόπως ευνοούμενα μέλη της – κατηγορία εντελώς διαφορετική από τους «παραδοσιακούς πλουσίους», η οποία είναι γνωστή και ως η μαφία των «διαπλεκομένων» ή, άλλως πώς, καιροσκόπων. Κάπου 4%-5% των ψηφοφόρων ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, η οποία μας έφερε τον Σημίτη το 2001, τον Καραμανλή το 2004, τον Παπανδρέου το 2009, τον Σαμαρά (παρόλο που τον «απεχθανόταν») το 2012 και τώρα… Κύριος οίδε!

Πώς καταφέραμε να φτάσουμε σε αυτή την κατάσταση;

Υπερκατανάλωση. Διαστρεβλωμένος συνδικαλισμός. Ιδιοτελή έως και απολύτως διεφθαρμένα κατεστημένα, τα οποία, από το 1965 και μετά, διέχεαν προς τα κάτω τη χαλαρή οικονομική ηθική τους. Πελατειακή πολιτική από όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν, ιδίως μετά το 1974. Εγκατάλειψη, ιδίως από το 1990 και μετά, των παραδοσιακών ηθικών αξιών, πολλές φορές ως συνέπεια των ιδεών που ασπάστηκαν οι λεγόμενοι αριστεροδεξιοί «νεωτεριστές», οι οποίοι τώρα προσπαθούν να αναστηθούν πολιτικά. Επακόλουθο όλων αυτών στάθηκε, μεταξύ άλλων, η απώλεια της αίσθησης της κοινωνικής συνοχής.

Πώς μπορούμε να βγούμε από αυτή την κατάσταση;

Το είπε ο Ευριπίδης (ή, μάλλον, ο Αριστοφάνης) στους «Βατράχους» το 401 π.Χ.: «Με νέους ανθρώπους και νέες ιδέες». Επείγει ιδιαίτερα μια ειρηνική επανάσταση, για να αποφύγουμε την αιματηρή, η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από εξωτερικούς εχθρούς για τον αφανισμό μας, ως έθνους. Αλλά, αντίθετα από την αιματηρή, η ειρηνική επανάσταση μπορεί να γίνει μόνο με τη συγκατάθεση των προνομιούχων μελών της κοινωνίας, όσο ακόμη υπάρχει καιρός.

Ορισμένες επειγόντως απαιτούμενες οικονομικές αποφάσεις

1. Αποκατάσταση του διαλυμένου κοινωνικού ιστού με αντιμετώπιση της ανεργίας και των αναγκών των χαμηλόμισθων, των χαμηλοσυνταξιούχων και των ανέργων. Κάτι τέτοιο θα δοκιμάσει (δημαγωγικά) η παρούσα κυβέρνηση την άνοιξη, αλλά μάλλον πιο πειστικά θα το επιχειρήσει -άγνωστο όμως εάν το πετύχει- ο Αλέξης!

2. Οι ευπορούντες πρέπει να αντιληφθούν ότι η ανασυγκρότηση πρέπει να αρχίσει από τη φροντίδα προς τους αδύναμους και εγκαταλελειμμένους, διότι αυτό απαιτεί όχι μόνον η δικαιοσύνη, αλλά και το συμφέρον των ίδιων των ευπορούντων.

3. Αναμόρφωση του τραπεζικού συστήματος, η οποία δεν σημαίνει κρατικοποίηση, αλλά θα μπορούσε να περιλαμβάνει πώληση σε ξένους, οικονομικά υγιείς τραπεζικούς οργανισμούς. Αυτό θα σταματούσε τη συνεχή αύξηση του δημόσιου χρέους μας για να βοηθούνται οι τραπεζίτες, αλλά όχι και οι τράπεζες και -προπαντός- η αγορά. Θα απέτρεπε, επίσης, τις τράπεζες από το να δανείζουν σε πτωχευμένα κόμματα και αυτοκρατορίες μέσων επικοινωνίας και να ζητούν, ταυτόχρονα, νομική προστασία από τυχόν αγωγές των μετόχων τους.

4. Πρέπει να φέρουμε στην ενεργό πολιτική νέους ανθρώπους -μεταξύ άλλων και επιχειρηματίες- έστω και προσωρινά, αντί των «επαγγελματιών πολιτικών» που εφτά φορές στις 10 στερούνται επαγγέλματος ή εμπειρίας ζωής. Ο λόγος; Να εκμεταλλευθούμε τις πρακτικές γνώσεις των επιτυχημένων της ζωής. Μόνη προϋπόθεση η απόλυτη εντιμότητα. Η πρώτη προτεραιότητα μιας νέας κυβέρνησης θα είναι να μιλήσει με αυτούς τους ανθρώπους, να αναζητήσει τις συμβουλές τους και μετά να τις ακούσει και να τις λάβει υπόψη της. Κάτι τέτοιο έχει κάνει έως σήμερα ο κ. Σαμαράς; Και αν ναι, το κάνει αρκετά συχνά ώστε να έχει πλήρη επίγνωση των ατυχών συνεπειών της πολιτικής του;

5. Ενθάρρυνση της ανάπτυξης μέσω: (α) στοχευμένης μείωσης της φορολογίας, (β) αποφυγής συχνών αλλαγών της φορολογικής νομοθεσίας και (γ) δραστικής μείωσης της γραφειοκρατίας.

Θεωρώ ότι αυτά μπορούν να γίνουν με ένα πακέτο μέτρων, στα οποία θα περιλαμβάνεται η φορολόγηση των εταιριών με ενιαίο συντελεστή (flat-rate) 20%, που θα μειώνεται περαιτέρω -ακόμη και σε 10%- εάν:

(α) τα κέρδη μένουν μέσα στην εταιρία τουλάχιστον επί τρία χρόνια ή

(β) η επένδυση είναι τέτοια, ώστε να μπορεί να δημιουργήσει σημαντικό αριθμό νέων θέσεων στην αγορά εργασίας ή

(γ) είναι επένδυση σε υψηλή τεχνολογία ή

(δ) στοχεύει περιοχές στις οποίες η χώρα έχει επείγουσα πολιτική ανάγκη ενίσχυσης, όπως είναι λ.χ. η Θράκη.

6. Ταχεία, χωρική αποκέντρωση με επιλογή περιοχών προς ανάπτυξη και με ταυτόχρονη μετακίνηση υπουργείων στην περιφέρεια, με σκοπό τη βαθμιαία ανάπτυξη νέας ζωής και δημιουργίας θέσεων εργασίας σε επιλεγμένες αστικές περιοχές σε διάφορα διαμερίσματα της χώρας. Π.χ., προ δύο ετών πρότεινα το υπουργείο Πολιτισμού, για πολιτικούς και πολιτισμικούς λόγους, να μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη. Ούτε ένας Θεσσαλονικιός βουλευτής δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα!

Ολα τα προαναφερθέντα και περισσότερα ακόμη θα χρειαστούν απαραιτήτως, εάν -όπως μου φαίνεται πολύ πιθανό να συμβεί- μας εξαναγκάσουν, ίσως με κίνητρα, οι «Ευρωπαίοι φίλοι μας» σε «εθελούσια έξοδο» από την ευρωζώνη και σε επιστροφή στη δραχμή. Κάτι τέτοιο θα είναι εξαιρετικά οδυνηρό. Αλλά θα μπορούσε ταυτόχρονα να περιορίσει τη διάρκεια της δοκιμασίας, εφόσον:

(α) ως όρος ήπιας αποχώρησης επιτευχθεί μακροχρόνια αποπληρωμή του χρέους,

(β) οι συμπατριώτες μας δεν θα δουν την επιστροφή στη δραχμή σαν ευκαιρία για επιστροφή στις παλιές και δηλητηριώδεις συνήθειες δαπανών, και

(γ) επιτευχθεί σοβαρή εξοικονόμηση χρημάτων με την εξάλειψη έκτακτων επιδοτήσεων σε πολιτικούς φίλους και στη συνομοταξία των αποκαλουμένων «golden boys» -όρος που, για μένα, περιλαμβάνει και τους ηγέτες των εργατικών συνδικάτων-, οι οποίοι έχουν μολύνει σαν πανούκλα την κοινωνία μας και δημιουργούν φθόνο μάλλον, παρά αληθινή εργασία.  

Πώς μπορούν να επιτευχθούν όλα αυτά;

Περικοπές. Τεράστιο θέμα, αλλά ιδού μερικές ιδέες σε περίληψη:

Πρώτον: Οικονομίες σχετικώς μικρές σε μέγεθος, αλλά με μεγάλη αξία συμβολισμού

1. Αποδοχές βουλευτών, υπουργικά και βουλευτικά αυτοκίνητα, μείωση ειδικά συμφωνημένων επιχορηγήσεων σε επικεφαλής ανεξάρτητων Αρχών και «golden boys», π.χ. ΤΑΙΠΕΔ, ειδικούς συμβούλους – ιδίως στους πολυθεσίτες του Δημοσίου.

2. Μείωση οικονομικής βοήθειας σε πλούσια μουσεία και πολιτιστικά ιδρύματα που έχουν ήδη στηριχθεί υπερ-γενναιόδωρα από το κράτος. Τα ονόματα περιττεύουν, αν και τα συνεχώς ευεργετούμενα είναι σε όλους γνωστά.

Δεύτερον: Σημαντικές περικοπές

1. Πραγματικός και όχι προσχηματικός (για να ξεγελάσουμε την τρόικα) περιορισμός του δημόσιου τομέα διά φυσιολογικής ελάττωσης (natural wastage) των εργαζομένων αλλά και με την παροχή μη υποχρεωτικών κινήτρων, του είδους που έχει στο παρελθόν υποδείξει ο κ. Μάνος.

2. Άμεση διακοπή χρηματοδότησης ΜΚΟ και κοινωνικώς μη αναγκαίων ιδρυμάτων.

3. Μειώσεις μισθών και θέσεων σε ΔΕΚΟ, ιδίως σε εκείνες των οποίων η συνεχιζόμενη λειτουργία δεν είναι αναγκαία για ευρύτερους σκοπούς.

4. Άμεση και αυστηρή εφαρμογή φορολογικής νομοθεσίας σε μεγαλοφοροφυγάδες προς παραδειγματισμό.

5. Συμφωνημένη ή de facto μη καταβολή τόκου δανείων και τοκοχρεολυσίων σε ξένους δανειστές κ.λπ. επί μία περίοδο τουλάχιστον πέντε ετών.

6. Δραστικός περιορισμός της επιρροής των οικονομικών συμφερόντων που επηρεάζουν ανασταλτικά την ενεργειακή πολιτική της χώρας.

Περιορισμένη αλλά αναγκαία συνταγματική αναθεώρηση

1. Οι βουλευτές να μην επιτρέπεται να γίνονται υπουργοί.

2. Περιορισμός των βουλευτικών εδρών σε 200.

3. Αλλαγή των κανόνων που αφορούν την ευθύνη των υπουργών. Εφαρμογή του κοινού ποινικού δικαίου.

4. Νομικός περιορισμός των αμφισβητήσεων/προσβολών στο ΣτΕ που καθυστερούν επενδυτικά σχέδια (έπειτα από συνεννόηση με το ΣτΕ ως προς τον καλύτερο τρόπο που μπορεί να πραγματωθεί αυτή η ιδέα).

5. Απλούστευση της αφαίρεσης αξιωμάτων/μονιμότητας σε περιπτώσεις αποδεδειγμένης ανεπαρκούς εκτέλεσης καθηκόντων.  

Άμυνα/προστασία κυριαρχικών δικαιωμάτων σε γη, αέρα και θάλασσα

Ο ρόλος των (στρατιωτικώς) ανειδίκευτων Διαμόρφωση νέου, συντονισμένου δόγματος εξωτερικής και αποτρεπτικής στρατιωτικής πολιτικής. Σε αυτήν τη διαδικασία οι μεγαλύτεροι στρατιωτικοί εγκέφαλοι της ιστορίας αναγνωρίζουν σημαντικό ρόλο σε μη στρατιωτικούς, πολιτικούς ή σκεπτόμενους πολίτες.

Σκέψεις επί της Αποτρεπτικής Στρατηγικής

1. Από την εποχή των Ναπολεόντειων Πολέμων και των αναλύσεων των Jomini, Clausewitz και von Moltke, βρίσκουμε στη στρατηγική σκέψη την ιδέα της «αποφασιστικής μάχης». Αυτή η ιδέα είναι χρήσιμη, αλλά οφείλουμε να σημειώσουμε πού εφαρμόζεται, καθώς και τους περιορισμούς της.

2. Δεν εφαρμόζεται όταν οι συγκρουόμενες δυνάμεις είναι εκείνες των υπερδυνάμεων, που μπορούν να εκμηδενίσουν ολότελα η μία την άλλη. Ωστόσο, μπορεί να εφαρμοστεί όταν ο ένας εκ των εμπολέμων είναι εμφανώς υπέρτερος του άλλου. Αυτό έχει συνέπειες για τον πιο αδύναμο από τους δύο.

3. Μία συνέπεια είναι ότι πρέπει να αρχίσει επιδιώκοντας τον περιορισμό στο ελάχιστο δυνατό των επιπτώσεων του πρώτου χτυπήματος του αντιπάλου. Μια άλλη συνέπεια είναι να μετατρέψει τη σύγκρουση σε σύγκρουση σχετικής αντοχής. Μια τρίτη είναι η συνειδητοποίηση ότι τίποτε το προσχεδιασμένο δεν πρόκειται να επιζήσει της έναρξης των εχθροπραξιών.  

4. Το τελευταίο σημείο είναι εξόχως σημαντικό στον στρατηγικό σχεδιασμό, διότι σημαίνει ότι ο ασθενέστερος των συμπλεκομένων πρέπει να είναι ικανός να αυτοσχεδιάζει, επιδιώκοντας ένα βήμα κάθε φορά, ώστε να είναι σε καλύτερη θέση από αυτήν στην οποία ήταν κατά την έναρξη της μάχης.

5. Για να το θέσω μεταφορικά, με όρους θεάματος, η στρατηγική δεν είναι έργο σε τρεις πράξεις, αλλά μια εξελισσόμενη «σαπουνόπερα» με δυνάμει καταστροφικές συνέπειες, εάν οι στρατηγικοί σύμβουλοι του πιο αδύναμου από τους εμπλεκόμενους είναι ανίκανοι να προσαρμόζονται διαρκώς σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον.

6. Το συμπέρασμα αυτών των σκέψεων, συμπέρασμα ενός ερασιτέχνη, ο οποίος εντούτοις πάντοτε επιζητεί την κοινή λογική, είναι ότι, αν και τα στρατηγικά σχέδια σπανίως επιζούν της έναρξης των εχθροπραξιών, ο στρατηγικός σχεδιασμός είναι απαραίτητος. Και, κατά την άποψή μου, το πιο σπουδαίο -αν όχι το μόνο πραγματικά σημαντικό- στοιχείο επ’ αυτού πρέπει να είναι όχι απλώς αυτό που συμβούλευε ο Sung Chu, δηλαδή η παραπληροφόρηση και η απάτη, αλλά κυρίως η επιμελημένη προετοιμασία των νευραλγικών συμμαχιών.

Έτσι, ερχόμαστε στο επόμενο και τελευταίο μέρος της πρότασής μου.

Αναγέννηση της εξωτερικής πολιτικής  

Η Ελλάδα είναι χώρα γεωπολιτικά σημαντική αλλά και, παράλληλα, ποικιλοτρόπως ευάλωτη. Η Ιστορία και η λογική μας διδάσκουν ότι η προστασία των συμφερόντων της εξαρτάται από επιτυχείς συμμαχίες, στρατιωτική ετοιμότητα και εσωτερική ομοψυχία. (Όλα τα θέματα που αναφέρω κατωτέρω αναπτύσσονται εκτενώς [σελ. 65- 205] στο πρόσφατο βιβλίο μου «Η Ελλάδα στον κατήφορο» [εκδ. Σιδέρη], γι’ αυτό και αρκούμαι εδώ σε επικεφαλίδες.)

1 Αλλαγή των ξεπερασμένων / δουλοφρόνων ελληνικών «ελίτ».

2 Ανάγκη διεύρυνσης του κύκλου των πολιτικών «φίλων» της χώρας για αμυντικούς αλλά και οικονομικούς λόγους.

3 Μια τέτοια πολιτική είναι εφικτή αν φιλία και ραγιαδισμός διαφοροποιηθούν ως έννοιες και μάθουμε ότι, «για να πάρουμε, πρέπει να τερματίσουμε τη δουλική συνήθεια μόνο να δίδουμε» (Βλ. Κίνα σε Αίγυπτο, Ρωσία σε Ουκρανία ή, παλαιότερα, Ρωσία προς Ελλάδα.)  

4 Συμπέρασμα: Στον εξωτερικό τομέα οι λαμβανόμενες αποφάσεις πρέπει να ξεκινούν από το Δίκαιο και να καταλήγουν βασισμένες στον πολιτικό ρεαλισμό, καθώς σιγά σιγά πρέπει να κινηθούμε προς μία φάση «ενεργητικής ουδετερότητας» βασισμένης στην ιδέα «βοηθούμε όσους μας βοηθούν, αλλά ανήκουμε όμως μόνο στους εαυτούς μας».

Τα τρία σενάρια έως τις ευρωεκλογές

Πιθανές εξελίξεις

O πρωθυπουργός βρίσκεται σήμερα σε άκρως αντιδημοτική και επικίνδυνη θέση. Οι πιθανές αντιδράσεις του (κατά υποθετική σειρά προτίμησης του) θα ήταν ίσως οι ακόλουθες:

-Πρώτο σενάριο Ο πρωθυπουργός ενδίδει σε όλες τις απαιτήσεις των «φίλων» του και, με τη βοήθεια του φοβερού και τρομερού επικοινωνιακού μηχανισμού του, επιχειρεί να παρουσιάσει το αποτέλεσμα ως νίκη. Η προσπάθεια αυτή συνδυάζεται με «στοχευμένες παροχές» κατά την προεκλογική περίοδο, ώστε να περάσει η ιδέα ότι το εκλογικό σώμα του οφείλει να τον υπερψηφίσει προκειμένου αυτός να συνεχίσει την «πρόοδο» που έχει ήδη σημειώσει.

-Δεύτερο σενάριο Ο πρωθυπουργός δεν ενδίδει στις εντεινόμενες πιέσεις των «ξένων φίλων» του, αποφασίζει να παίξει «σκληρό παιχνίδι» και, μέσω εκλογών, προσπαθεί να πείσει τους καχύποπτους ψηφοφόρους ότι -έστω και καθυστερημένα- μάχεται για τα συμφέροντά τους και, εν ανάγκη, είναι πρόθυμος ακόμη και να θυσιαστεί.

-Τρίτο σενάριο Ο πρωθυπουργός ανατρέπεται, κυρίως από τους κομματικούς φίλους του, και γίνονται προσπάθειες να συγκροτηθεί μια κυβέρνηση συνασπισμού με νεοδημοκρατική ηγεσία αλλά και με τη στήριξη διάφορων βουλευτών, οι οποίοι δεν έχουν μεταξύ τους άλλο κοινό στοιχείο πέρα από την επίγνωση ότι, εάν γίνονταν εκλογές, οι περισσότεροι θα αποχαιρετούσαν τη Βουλή για πάντα. Εχω ήδη χαρακτηρίσει αυτήν τη πρακτική εκσυγχρονισμένη εκδοχή των διαβόητων Ιουλιανών του 1965. Κατά την άποψή μου, καμία από τις παραπάνω λύσεις δεν θα μπορούσε να επιβιώσει μετά τις Ευρωεκλογές του Μαΐου, ενώ, επίσης, στα χρόνια που θα έρχονταν καμία δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει καλό όνομα στον πρωθυπουργό και στον συνασπισμό του.

Πρόταση για μη κομματική κυβέρνηση με επιτυχημένους (και τίμιους) ανθρώπους της αγοράς

Η συμβουλή μου

Πολλά έχουν γραφτεί για εμένα τον τελευταίο καιρό, αλλά, ως συνήθως, πρόκειται για φαντασιώδη κατασκευάσματα στερούμενα αληθοφάνειας. Το μόνο πράγμα που αληθεύει είναι ότι διάφοροι πολιτικοί, όλων των αποχρώσεων, μου ζητούν ενίοτε να τους εκφράσω τις απόψεις μου σχετικά με εξελίξεις και γεγονότα στο εξωτερικό. Θα συνεχίσω να παρέχω τις συμβουλές μου όσο καλύτερα μπορώ σε οποιονδήποτε μου τις ζητά με τρόπο καλόπιστο. Θα πρέπει όμως, μια μέρα, οι προαναφερθείσες ιδέες να γίνουν πραγματικότητα. Αυτό δεν μπορεί να γίνει από πολιτικά πρόσωπα που στο μυαλό τους έχουν μόνο ένα πράγμα: πώς να παραμείνουν στην εξουσία ή πώς να επανεκλεγούν. Αργά ή γρήγορα, λοιπόν, η χώρα μας θα πρέπει να διοικηθεί από μια μη κομματική κυβέρνηση, η οποία θα πρέπει να διαθέτει αρκετή ελευθερία κινήσεως ώστε να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα – μέτρα που ποτέ δεν θα λάμβανε κάποιος πολιτικός. Και η κυβέρνηση αυτή θα πρέπει να αναλάβει τη διοίκηση της χώρας για περιορισμένο και προκαθορισμένο χρονικό διάστημα, η διάρκεια του οποίου δεν θα υπερέβαινε το ένα έτος. Δεν ομιλώ για κυβέρνηση «σοφών». Η λέξη «σοφός» μου εμπνέει έντονη δυσπιστία, μια και συνοδεύεται με την εικόνα αιθεροβάμονος.

Τάσσομαι, αντιθέτως, υπέρ μιας κυβέρνησης καταξιωμένων επαγγελματιών, βιομηχάνων, εμπόρων και ειδημόνων σε θέματα απασχόλησης και κοινωνικής πολιτικής, οι οποίοι θα ήταν αποδεδειγμένα τίμιοι και ικανοί να επιλύσουν με ορθολογικό τρόπο τα σοβαρότατα προβλήματα που μαστίζουν τη χώρα μας. Τα προβλήματα αυτά σχετίζονται, μεταξύ άλλων, με την οικονομία, την εξωτερική πολιτική και την εθνική άμυνα, τα εργασιακά και τα κοινωνικά θέματα, την υγεία, την ανάγκη να καθιερώσουμε ένα ποιοτικό σύστημα ανώτατης τεχνολογικής εκπαίδευσης, καθώς και την άμεση ανάγκη να αναδιαρθρώσουμε τον δημόσιο τομέα της χώρας μέσω της πάταξης της γραφειοκρατίας. Κανένα από αυτά τα προβλήματα δεν μπορεί να επιλυθεί εύκολα και η επίλυσή τους θα χρειαστεί την καλόπιστη στήριξη των δικαστηρίων. Θα είναι, μάλιστα, εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπιστούν όλα μαζί αυτά τα θέματα κατά τρόπο που θα ικανοποιεί τους πάντες. Το καθήκον αυτό, ωστόσο, αποτελεί αδήριτη ανάγκη – η οποία ουδέποτε πρόκειται να εκπληρωθεί αν η σημερινή ομάδα πολιτικών, τραπεζιτών και μιντιαρχών παραμείνει όχι απλώς στην εξουσία αλλά και κοντά σε οποιοδήποτε κέντρο λήψης πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων κατά το άμεσο μέλλον.

Μόνον ο ελληνικός λαός μπορεί να αποφασίσει εάν είναι έτοιμος να δεχτεί μια τέτοια οικονομική επανάσταση για λογαριασμό του. Έχω όμως τη βάσιμη υποψία ότι, για να αποφασίσει η πλειοψηφία να στηρίξει μια τέτοια τολμηρή πολιτική ισορροπίας μεταξύ «αγοράς και κράτους», θα πρέπει η κατάσταση να χειροτερεύσει ακόμη περισσότερο. Φοβάμαι ότι θα περάσουμε και από αυτό το στάδιο!

http://www.antibaro.gr/article/9644#comment-10541

Το Πολυτεχνείο στη ζωή μας

Μετά από τόσες δεκαετίες, ας σκεφτούμε επιτέλους ότι η επανάληψη δηλώνει όχι μόνο βαρεμάρα, αλλά κυρίως διεκπεραιωτική αντίληψη έναντι του βαθύτερου νοήματος της γιορτής

γράφει ο Δημήτρης Αγγελής

Πήγα σήμερα το πρωί την κόρη μου στο νηπιαγωγείο. Μπαίνοντας στην τάξη της άκουσα τα γνωστά τραγούδια που συνοδεύουν τη γιορτή του Πολυτεχνείου και ανατρίχιασα. Από τότε που ήμουν στο δημοτικό τα ίδια και τα ίδια, αλλά τώρα και στο νηπιαγωγείο; Χρειάζονται τα παιδιά τέτοια προπαίδεια στον θαυμαστό κόσμο της Μεταπολίτευσης;

Πέρυσι, τα ίδια στο προνήπιο. Γύρισε η κόρη μου από τη σχετική γιορτή (!) φωνάζοντας με πάθος το ρυθμικό σύνθημα «Ψωμί – παιδεία – ελευθερία! Κάτω η Χούντα, ζήτω η Δημοκρατία!» Το αστείο, μάλιστα, είναι ότι δεν ήξερε τις λέξεις οπότε είχε πολύ βολικά αντικαταστήσει το σύνθημα και φώναζε «Ψωμί – τυρί – ελευθερία»!

Διαφωνώ κάθετα με όσα υποστηρίζει η Χρυσή Αυγή για το θέμα. Διαφωνώ όμως και με πολλούς άλλους. Το Πολυτεχνείο υπήρξε μια αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση, απρογραμμάτιστη (χαρακτηριστικό ότι η τότε Αριστερά ήταν εναντίον της), αληθινή και γι’ αυτό οφείλουμε να τη γιορτάζουμε. Συμβολίζει τους αληθινούς και ακομμάτιστους αγώνες για τη Δημοκρατία, έναν υψηλό πατριωτικό και δημοκρατικό ιδεαλισμό. Από εκεί και πέρα, όμως, οι λαϊκές φιέστες που καθιερώθηκαν επί ΠΑΣΟΚ με τα στεφάνια των πολιτικών, με τον πετροπόλεμο και τους εμπρησμούς των αναρχικών αργότερα (δηλαδή των εχθρών της δημοκρατίας!), με την πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία και τους επίσημους σχολικούς εορτασμούς (που ενώ ο νόμος έλεγε για δίωρη γιορτή και μάθημα εξελίχθηκαν σε γιορτή μόνο) εξευτέλισαν το αληθινό νόημα της επετείου και την έκαναν ακόμα μία φούσκα της μεταπολίτευσης. Ήταν η πρώτη «κοσμική» γιορτή που θεσμοθετούσε το Κράτος, εννοώ γιορτή με αναγωγή αποκλειστικά και μόνο στην «ιερότητα» της Δημοκρατίας και όχι στη θρησκευτικότητα του Έλληνα (όπως όλες ανεξαιρέτως οι άλλες επέτειοι που γιορτάζουμε), οπότε συνοδευόταν με ανάλογη αμηχανία και ήταν φυσικό γρήγορα να φθαρεί.

Κι έτσι φτάνουμε στο σημείο στη γιορτή της 28^ης Οκτωβρίου τα παιδιά του νηπιαγωγείου να ζωγραφίζουν περιστέρια και να βλέπουν αντιπολεμικές ταινίες και στη γιορτή του Πολυτεχνείου να ακούνε το «Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία». (Ωραίο τραγούδι, αλλά είναι σα ν’ ακούς το «Πάγωσε η τσιμινιέρα» με τον Νταλάρα σε διαδήλωση του ΚΚΕ. Μετά από τόσες δεκαετίες, ας σκεφτούμε επιτέλους ότι η επανάληψη δηλώνει όχι μόνο βαρεμάρα, αλλά κυρίως διεκπεραιωτική αντίληψη έναντι του βαθύτερου νοήματος της γιορτής).

(*Και μια σημείωση: Αν και επί χρόνια υποστήριζα τις αδυναμίες της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας, συντάσσομαι πλέον μ’ εκείνους που θεωρούν ότι η πλήρης απαξίωση της Μεταπολίτευσης ευνοεί πλέον αποκλειστικά και μόνο την άνοδο των άκρων).

http://manifestomag.wordpress.com/2012/11/16/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CE%BC%CE%B1%CF%82/

Πολυτεχνείο 1973- Κρατούμενοι/βασανιζόμενοι- Τρομοκρατία ΕΑΤ/ΕΣΑ

AΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ-ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΕΠΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ [1]

Με αφορμή την επικείμενη επέτειο της εξέγερσης του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ το 1973 παρατίθενται δύο πίνακες με στοιχεία συλληφθέντων από την περιβόητη αυτή στρατιωτική αστυνομία. Η ΕΣΑ αποτέλεσε το πανίσχυρο χέρι της δικτατορίας με την τρομοκρατία του οποίου  ήλεγχε τις Ένοπλες Δυνάμεις και τον πληθυσμό.

Τα κτήρια του Ειδικού Ανακριτικού Τμήματος της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας (ΕΑΤ/ΕΣΑ)  βρίσκονται κάτω από το Ναυτικό Νοσοκομείο (όπου πολύ συχνά ακούγονταν οι κραυγές των βασανιζόμενων τότε), πίσω από το άγαλμα του Βενιζέλου στη Βασιλίσσης Σοφίας. Παράλληλα λειτουργούσε στου ΠΑΠΑΓΟΥ το Κέντρο Εκπαίδευσης της ΕΣΑ (ΚΕΣΑ) όπου με πολύ σκληρές και συχνά απάνθρωπες συνθήκες αποκτούσαν οι «επιλεγμένοι» στρατεύσιμοι τον «τιμητικό» τίτλο του ΕΣΑτζή, υποψήφιου συχνά βασανιστή, όπως αποδείχθηκε όλα εκείνα τα χρόνια.

Στα βιβλία κρατουμένων στις πύλες των δύο στρατοπέδων καταγράφονταν τα στοιχεία που παρουσιάζονται, ενώ σε κάποια στήλη του ΚΕΣΑ (που δεν περιλαμβάνεται εδώ) σημειώνονταν πότε διατίθεται και πότε επιστρέφει ο κάθε κρατούμενος από το ανακριτικό κέντρο (όπου και οι συστηματικοί βασανισμοί).

Σήμερα σε ένα από τα κτήρια του ΕΑΤ/ΕΣΑ λειτουργεί ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ), απ’ τους οποίους πολλοί είχαν «φιλοξενηθεί» στη φωλιά της τρομοκρατίας.

Στο κολαστήριο αυτό από 16-8-72 μέχρι 2-5-1974 κρατήθηκαν και ανακρίθηκαν τουλάχιστον 227 κρατούμενοι (στις δεκατρείς περιπτώσεις γυναίκες). Τούτο προκύπτει από τον πρώτο ΠΙΝΑΚΑ  που ακολουθεί. Στο ίδιο διάστημα έχουμε την εξέγερση του πολυτεχνείου και νωρίτερα τον ίδιο χρόνο την  εξάρθρωση της οργάνωσης για Κίνημα στο Ναυτικό.

Καταγράφονται στοιχεία μεταχθέντων στο ΕΑΤ πιθανότατα όμως όχι όλων. Για το Κίνημα φερ’ ειπείν σημειώνει σε επιστολή του ο αντιναύαρχος Μανταδάκης  «…δεν έχει ο πίνακας αυτός ονόματα των συλληφθέντων αξιωματικών του ΠΝ που κρατούνταν στα υπόγεια του ΓΕΝ και του βοηθητικού κτηρίου ή στο Βοτανικό και μεταφέρονταν για ανάκριση με παραμονή 3-5 ημερών στο ΕΑΤ…εκτιμώ ότι περιλαμβάνει μόνον αυτούς που είτε κρατήθηκαν απ’ ευθείας στο ΕΑΤ ή μετήχθησαν από το ΚΕΣΑ…»

Ο πρώτος πίνακας έχει στοιχεία από τον Αύγουστο του 1972 μέχρι τέλους της δικτατορίας και καλύπτει μεγαλύτερο εύρος συλληφθέντων. Εάν συγκρίνουμε τους δύο πίνακες διαπιστώνουμε πως πολλοί ήταν εκείνοι που εγκλείονταν κατευθείαν στο ΕΑΤ και από εκεί απολύονταν, ενώ το ΚΕΣΑ το χρησιμοποιούσαν και ως πρόσθετο χώρο κράτησης. Πολλά από τα στοιχεία δεν έχουν συμπληρωθεί στο βιβλίο κρατουμένων. Η ορθογραφία δεν τηρήθηκε στην αντιγραφή, επειδή αφορά ονόματα και διευθύνσεις ενώ οι συντάκτες του βιβλίου ήταν ανορθόγραφοι.

Από τους αναγραφόμενους στον πρώτο πίνακα (εάν εξαιρεθούν οι άνευ επαγγέλματος που είναι εξήντα δύο) ξεχωρίζουν οι φοιτητές στην περίοδο των γεγονότων της Νομικής και του Πολυτεχνείου και οι αξιωματικοί της οργάνωσης για Κίνημα στο Ναυτικό. Συνολικά καταχωρούνται είκοσι έξη αξιωματικοί εν ενεργεία (του ναυτικού οι περισσότεροι), πέντε απόστρατοι, δώδεκα στρατεύσιμοι ενώ δεν απουσιάζουν οι καλλιτέχνες (Καζάκος, Μητσιάς, Υψηλάντη), τέως Βουλευτές (μεταξύ των οποίων μια γυναίκα η Τσουδερού), Καθηγητές Πανεπιστημίων και Πολυτεχνείου, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες κ.ο.κ.

Η ΕΣΑ μέσα από τα δύο βιβλία των κρατουμένων παρουσιάζεται να παίζει ρόλο σε ευρύ πεδίο υποθέσεων. Πολλούς από τους καταγραμμένους ως κρατούμενους συναντάμε τα επόμενα χρόνια να συμμετέχουν στα δημόσια πράγματα της χώρας.

Το ΚΕΣΑ δεν περιορίζεται στο ρόλο εκπαιδευτή του προσωπικού της στρατιωτικής αστυνομίας και του ΄΄δεσμοφύλακα΄΄ των αντιπάλων του καθεστώτος. Συντάσσει ΄΄Δελτία Ψυχολογικών Επιχειρήσεων΄΄ και Π.Δ.Α.[2] Από αυτά διαπιστώνεται, πως είναι τροφοδότης άλλων υπηρεσιών του καθεστώτος και αποδέκτης πληροφοριών σε ότι αφορά «αντεπαναστατικές» ενέργειες, υπόπτους, ΄΄ψιθύρους΄΄, δημοσιεύματα…

Οι υπογράφοντες τα δελτία και τα Π.Δ.Α. φέρουν το βαθμό του ταγματάρχη, που ήταν και ο κυρίαρχος μαζί με του λοχαγού (αλλά και αντισυνταγματάρχη κατά περίπτωση) στις μονάδες της ΕΣΑ.[3]

Τους μικρούς και μεσαίους βαθμούς προτιμούσε ο Ιωαννίδης και σωστά για ΄΄σύσφιξη σχέσεων΄΄ και για στρατολόγηση στον ισχυρό πυρήνα και «κέρβερο» της ΄΄επανάστασης΄΄ που ήταν η ΕΣΑ. Αυτοί οι βαθμοί όμως είναι και οι προβλεπόμενοι για τις πιο ΄΄ευαίσθητες΄΄ επιχειρησιακές και άλλες θέσεις των Μονάδων και Επιτελείων του στρατεύματος.

Ο κανονισμός της ΕΣΑ, δημοσιεύθηκε σε ΦΕΚ το 1968. Είκοσι χρόνια αργότερα το 1989 έχουμε ανατύπωση, δηλαδή συνέχιση εφαρμογής του ΣΚ 600-1, χωρίς καμία απολύτως αλλαγή πλην του ονόματος. Η εφαρμογή του κανονισμού του 1951 θεωρήθηκε για σαράντα χρόνια επιτυχής και συνέχισε να εφαρμόζεται. Είδαμε σε προηγούμενο άρθρο περισσότερα για τον κανονισμό αυτόν που υπήρξε για δεκαετίες ο «κακός δαίμων» της ομαλότητας στη χώρα μας και ο οδηγός εκτροπών των οργάνων των εκάστοτε χουντικών.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΑΠΟ 1972 ΜΕΧΡΙ 1974

ΕΠΩΝΥΜΟ	ΟΝΟΜΑ	ΠΑΤΡΩΝΥΜΟ	ΕΤΟΣ ΓΕΝΝ	ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ	ΚΑΤΟΙΚΙΑ	ΣΥΛΛΗΨΗ	ΑΠΟΛΥΣΗ
Zores	Ernest-Ludwig	Kurt	1939		ΣΤΟΥΤΓΑΡΔΗ	16/8/1972	15/10/1972
Αναστασόπουλος	Ανδρέας	Αθανάσιος	1935		ΓΟΥΔΙ	20/11/1972	–
Ζήκος	Ντίνος	Ιωάννης	1921		ΔΑΦΝΙ	7/11/1972	15/12/1972
Σταυρουλάκης	Ανδρέας	Γεώργιος	1928		ΚΥΨΕΛΗ	13/11/1972	–
Σκουτέλης	Αθανάσιος	Δημήτρης	1946		ΖΩΓΡΑΦΟΣ	10/2/1973	6/3/1973
Μίχας	Κωνσταντίνος	Ηλίας	1942		ΦΘΙΩΤΙΔΑ	19/2/1973	6/3/1973
Κουφιώτης	Κωνσταντίνος	Στέφανος	1944		ΦΘΙΩΤΙΔΑ	19/2/1973	Μαρ-73
Βγόντζας	Αλέξανδρος	Νικόλαος	1953		ΥΜΗΤΤΟΣ	14/3/1973	6/4/1973
Βγόντζας	Αντώνιος	Νικόλαος			ΥΜΗΤΤΟΣ	27/3/1973	12/4/1973
Αλαβάνος	Κωνσταντίνος	Νικόλαος	1946		ΠΑΤΗΣΙΑ	6/4/1973	11/5/1973
Κανελλάκης	Παναγιώτης	Γεώργιος	1942	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΗΛΥΣΙΑ	6/4/1973	29/6/1973
Κουτσογιάννης	Ιωάννης	Ασημάκης	1933	ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ε.α.	ΕΞΑΡΧΙΑ	6/4/1973	20/6/1973
Μπουλούκος	Διονύσιος	Γεώργιος	1935	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	4/5/1973	29/6/1973
Τσάτσος	Δημήτριος	Θεμιστοκλής	1933	ΥΦ. ΠΑΝΕΠ ΒΟΝΝΗΣ	ΨΥΧΙΚΟ	6/5/1973	26/7/1973
Τσουδερού	Βιργινία	Ιωάννης	1924	ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ	ΑΘΗΝΑ	6/5/1973	29/5/1973
Πεπονής	Αναστάσιος	Ιωάννης	1924	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΑΘΗΝΑ	6/5/1973	18/7/1973
Μαρωνίτης	Δημήτριος	Νικόλαος	1929	ΥΦ. ΠΑΝΕΠΙΣΤ. ΘΕΣ.	ΚΟΛΩΝΑΚΙ	6/5/1973	21/8/1973
Καραμανλής	Νικόλαος	Αθανάσιος	1937	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΦΙΛΟΘΕΗ	6/5/1973	27/6/1973
Σαμπατακάκης	Μιχάλης	Θεώδορος	1949	ΦΟΙΤ ΟΔ/ΚΗΣ	ΚΑΛΛΙΘΕΑ	8/5/1973	29/6/1973
Λάζος	Χρήστος	Γεώργιος	1949	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	8/5/1973	29/6/1973
Μαντζουράνης	Ιωάννης	Κωνσταντίνος	1952	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	8/5/1973	1/6/1973
Αγιοστρατίτης	Γεώργιος	Αποστόλης	1949	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΧΑΪΔΑΡΙ	8/5/1973	29/5/1973
Κοροβέσης	Μάνος	Βασίλειος	1950	ΦΟΙΤ ΟΔ/ΚΗΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	8/5/1973	1/6/1973
Παπασταυρίδης	Ανδρέας	Γεώργιος	1949	ΦΟΙΤ ΙΑΤΡΙΚΗΣ	ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ	8/5/1973	29/5/1973
Τσαφαράκης	Σταύρος	Στυλιανός	1950	ΦΟΙΤ ΦΥΣΙΚΟΜΑΘ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	8/5/1973	25/7/1973
Παππάς	Δημήτριος	Βίκτορας	1942	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΑΘΗΝΑ	11/5/1973
Σεργόπουλος	Ιωάννης	Γεώργιος	1950	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΜΑΡΟΥΣΙ	15/5/1973
Πεσματζόγλου	Ιωάννης- Γεώργ.	Στέφανος	1918	ΚΑΘ. ΠΑΝ ΑΘΗΝΩΝ	ΑΘΗΝΑ	13/5/1973	5/7/1973
Πάγκαλος	Περικ-Χριστ/ρος	Αγησίλαος	1942	ΠΟΛ.ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ	ΑΘΗΝΑ	15/5/1973	28/6/1973
Στρατιδάκης	Σταύρος	Γεώργιος	1932	ΙΑΤΡΟΣ	ΑΘΗΝΑ	16/5/1973	26/7/1973
Μαυρογιάννης	Διονύσιος	Ιωάννης	1946	ΦΟΙΤ ΦΑΡΜ/ΚΗΣ	ΙΛΙΣΙΑ	19/5/1973	29/5/1973
Βουτσινά	Πόπη			ΦΟΙΤ ΦΙΛΟΣΟΦ		23/5/1973	26/5/1973
Τσαφαράκης	Μανούσος	Στυλιανός	1944	ΦΟΙΤ ΦΥΣΙΟΓΝ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	22/5/1973	29/5/1973
Μπίστης	Νικόλαος			ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ		22/5/1973
Τζουμάκας	Στέφανος	Αθανάσιος	1946	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	26/5/1973	29/5/1973
Φιλιππάκης	Γεώργιος	Ιωάννης	1949	ΦΟΙΤ ΒΙΟΜΗΧ	ΚΑΛΛΙΘΕΑ	24/5/1973
Βερνίκος	Γεώργιος	Αλέξανδρος	1950	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	26/5/1973	6/6/1973
Δεμέστιχας	Γρηγόριος	Παναγιώτης	1940	ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	29/5/1973	8/7/1973
Καραμήτσος	Γεώργιος	Χρήστος	1933	ΑΝΤΙΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΨΥΧΙΚΟ	29/5/1973	16/6/1973
Σταθόπουλος	Ιωάννης	Παναγιώτης	1934	ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ	ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ	29/5/1973	8/7/1973
Αργυρίου	Σταύρος	Νικόλαος	1927	ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΑΧΑΡΝΩΝ	29/5/1973	17/8/1973
Θεμελίδης	Νικόλαος	Βασίλειος	1940		ΠΑΠΑΓΟΥ	29/5/1973	2/6/1973
Αβραμέας	Μιχαήλ	Σωτήρης	1928	ΤΑΓΜΡΧΗΣ ε.α.	ΚΑΛΛΙΘΕΑ	1/6/1973	21/8/1973
Γκιόγκεζας	Αθανάσιος	Δημήτρης	1931	ΑΝΤΙΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΧΟΛΑΡΓΟΣ	2/6/1973	21/8/1973
Σερεμέτης	Δημήτριος	Βασίλειος	1953	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	1/6/1973
Τσεκούρας	Ευάγγελος	Κωνσταντίνος	1953	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	2/6/1973	13/7/1973
Κονοφάος	Σπυρίδων	Κωνσταντίνος	1923	ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΚΗΦΙΣΙΑ	6/6/1973
Βασιλάκης	Νικόλαος	Ιωάννης	1944	ΝΑΥΤΙΚΟΣ	ΚΡΗΤΗ	9/6/1973	9/6/1973
Κοκινίδης	Κωνσταντίνος	Ηλίας	1931	ΣΜΗΝΑΡΧΟΣ		9/6/1973	26/6/1973
Παπαδάκης	Ιωάννης	Αντώνιος	1952	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΚΡΗΤΗ	9/6/1973	11/6/1973
Παναγιωταρέας	Πιέρρος	Αντώνιος	1931	ΑΝΤΙΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΚΗΦΙΣΙΑ	11/6/1973
Καπερώνης	Βασίλειος	Σπυρίδων	1954	ΦΟΙΤ ΙΑΤΡΙΚΗΣ	ΧΑΡΑΥΓΗ	11/6/1973	29/6/1973
Στράτος	Χριστόφορος	Σταμούλης	1924	ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΣ	ΓΛΥΦΑΔΑ	11/6/1973	30/6/1973
Κωτσαρίδας	Σπυρίδων	Γεώργιος	1920	ΕΜΠΟΡΟΣ	ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ	11/6/1973	30/6/1973
Λαγάρας	Ευάγγελος	Σπυρίδων	1936	ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ	ΚΥΨΕΛΗ	11/6/1973
Βαρδάνης	Μιχάλης	Εμμανουήλ	1936	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ[4]	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	13/6/1973
Παρασκευόπουλος	Γεράσιμος	Άγγελος	1949	ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΝΟΜ	ΠΥΡΓΟ ΗΛΕΙΑΣ	13/6/1973
Αποστολάκης	Δημήτριος	Εμμανουήλ	1934	ΑΝΤΣΜΝΡΧΟΣ	ΧΟΛΑΡΓΟΣ	14/6/1973	21/8/1973
Βασιλείου	Νικόλαος	Δημήτρης	1937	ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ	ΑΘΗΝΑ	14/6/1973	21/6/1973
Κορυστιάνη	Ιωάννα	Χρήστος	1952	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	15/6/1973
Πάληος	Γεώργιος	Κωνσταντίνος	1936	ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ	ΚΗΦΙΣΙΑ	16/6/1973	31/6/1973
Σέκερης	Αθανάσιος	Ευάγγελος	1932	ΑΝΤΙΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΑΘΗΝΑ	16/6/1973	21/8/1973
Στάγκας	Ιωάννης	Μάρκος	1937	ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ	ΠΑΛ. ΦΑΛΗΡΟ	17/6/1973	21/8/1973
Παπασταυρίδης	Ανδρέας	Γεώργιος	1944	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	20/6/1973	28/6/1973
Δημητρακόπουλος	Αναστάσιος	Κωνσταντίνος	1940		ΣΥΝΤΑΓΜΑ	27/6/1973
Τζουμάκας	Στέφανος	Αθανάσιος	1940		ΠΛΑΤ ΒΑΘΗΣ	28/6/1973	29/6/1973
Χρυσομάλλης	Βασίλειος	Στυλιανός	1953		ΚΥΨΕΛΗ	28/6/1973	29/6/1973
Λιοναράκης	Νικήτας	Εμμανουήλ	1950	ΣΤΡΑΤΕΥΣΙΜΟΣ	ΠΑΠΑΓΟΥ	28/6/1973	30/6/1973
Χρηστάκος	Δημήτριος	Βασιλείου	1932	ΑΝΤΣΜΡΧΟΣ	ΤΑΝΑΓΡΑ	29/6/1973
Παπαδόπουλος	Γεώργιος	Κωνσταντίνου	1929	ΣΜΗΝΑΡΧΟΣ	ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ	29/6/1973	10/7/1973
Κοκκινίδης	Κωνσταντίνος	Ηλίας	1931	ΣΜΗΝΑΡΧΟΣ		29/6/1973	21/8/1973
Βασιλειάδης	Απόστολος	Σπυρίδων	1940	ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ	ΑΘΗΝΑ	21/6/1973
Κωτσαρίδας	Σπυρίδων	Γεώργιος	1920	ΕΜΠΟΡΟΣ	ΑΘΗΝΑ	20/7/1973
Στράτος	Χριστόφορος	Σταμούλης	1924	ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΣ	ΓΛΥΦΑΔΑ	2/7/1973	21/8/1973
Αθανασιάδης	Νικόλαος	Αθανάσιος	1920	ΚΑΘ.ΜΕΤΣ ΠΟΛΥΤ	ΙΛΙΣΙΑ	2/7/1973	14/7/1973
Καραμήτσος	Γεώργιος	Χρήστος	1933	ΑΝΤΠΛΧΟΣ	ΝΕΟ ΨΥΧΙΚΟ	2/7/1973
Παπαδόγγονας	Αλέξανδρος			ΑΝΤΠΧΛΟΣ		2/7/1973	21/8/1973
Κονοφάος	Σπυρίδων	Κωνσταντίνος	1923	ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΚΗΦΙΣΙΑ	3/7/1973
Σωτηρόπουλος	Σωτήριος	Γεώργιος	1936		ΑΘΗΝΑ	4/7/1973
Αποσκίτης	Χρήστος	Λεωνίδας	1916	ΤΡΑΠΕΖΙΤΙΚΟΣ	ΑΧΑΡΝΩΝ	5/7/1973	21/8/1973
Αποσκίτης	Κωνσταντίνος	Λεωνίδας	1911	ΠΡΩΗΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ	ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ	6/7/1973	21/8/1973
Στάπας	Νικόλαος	Θεώδορος	1937	ΕΠΙΣΜΗΝΑΓΟΣ	ΒΟΥΛ/ΚΤΟΝΟΥ	11/7/1973	21/8/1973
Βαρδάνης[5]	Μιχαήλ	Εμμανουήλ	1936	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	13/7/1973	21/8/1973
Ματζουράνης	Ιωάννης	Κωνσταντίνος	1952	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΦΥΛΗΣ	14/7/1973	25/7/1973
Καλαϊτζάκης	Γεώργιος	Εμμανουήλ	1952	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΣΠΕΤΣΩΝ	17/7/1973	18/7/1973
Αλεξανδρής	Δημήτριος	Γεώργιος				19/7/1973
Ράπτης	Νικόλαος	Παναγιώτης	1950	ΦΟΙΤ ΜΑΘΗΜ	ΛΑΜΙΑ	24/7/1973	29/7/1973
Στέμνης	Αντώνιος	Δημήτριος	1952	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΑΝΩ ΠΕΤΡΑΛ	26/7/1973	21/8/1973
Στρατιδάκης	Σταύρος	Γεώργιος	1932	ΙΑΤΡΟΣ	ΠΑΤΡ ΙΩΑΚΕΙΜ	28/7/1973	21/8/1973
Κοροβέσης	Πάνος	Βασίλειος	1950	ΦΟΙΤ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	28/7/1973	21/8/1973
Σερεμέτης	Δημήτριος	Βασίλειος	1953	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΠΑΤΗΣΙΑ	28/7/1973	21/8/1973
Σαμπατακάκης	Μιχαήλ	Θεόδωρος	1949	ΦΟΙΤ ΟΔΟΝΤΡΙΑΤΡ	ΚΑΛΛΙΘΕΑ	28/7/1973	14/8/1973
Λιοναράκης	Νικήτας	Εμμανουήλ	1950	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΠΑΠΑΓΟΥ	28/7/1973	21/8/1973
Βουτσινά	Πόπη	Λεωνίδας	1951	ΦΟΙΤ ΦΙΛΟΣΟΦ	ΙΩΑΝΝΙΝΑ	29/7/1973	21/8/1973
Καρυστιάνη	Ιωάννα	Χρήστος	1952	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	3/8/1973
Μαυρογέννης	Διονύσιος	Ιωάννης	1946	ΦΟΙΤ ΦΑΡΜΑΚ/ΚΗΣ	ΙΛΙΣΙΑ	7/8/1973	21/8/1973
Τσαφαράκης	Μανούσος	Στυλιανός	1944	ΦΟΙΤ ΦΥΣΙΟΓΝΩΣΤ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	7/8/1973
Καπερώνης	Βασίλειος	Σπυρίδων	1954	ΦΟΙΤ ΙΑΤΡΙΚΗΣ	ΧΑΡΑΥΓΗ	7/8/1973	21/8/1973
Παριανός	Γεώργιος		1949	ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	7/8/1973	14/8/1973
Λάζος	Χρήστος	Γεώργιος	1941	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΠΛΑΤ ΒΑΘΗΣ	7/8/1973	14/8/1973
Μπουζάκης	Εμμανουήλ	Γεώργιος	1943	ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΖΩΓΡΑΦΟΥ	7/8/1973	21/8/1973
Γκαζής	Αντώνιος	Κωνσταντίνος	1942	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΚΡΗΤΗ	7/8/1973
Σταθόπουλος	Ιωάννης	Παναγιώτης	1934	ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ	ΑΜΠΕΛΟΚΗΠ	29/5/1973	21/8/1973
Θεούλης	Ιωάννης	Κωνσταντίνος	1934	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΛΑΡΙΣΑ	8/8/1973	28/8/1973
Τρουπάκης	Διονύσιος	Γεράσιμος	1927	ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΠΑΛ ΨΥΧΙΚΟ	10/8/1973	14/8/1973
Σακελαρόπουλος	Θεόδωρος	Διονύσιος	1952	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΤΕΘ	ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ	17/8/1973	21/8/1973
Αλαβάνος	Αλέξανδρος	Νικόλαος	1950		ΚΑΛΛΙΘΕΑ		21/8/1973
Παπανικολάου	Νικόλαος	Ιωάννης	1920	ΣΥΝΤΡΧΗΣ ε.α.	ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ	18/11/1973
Αρχάκης	Αλέξανδρος	Δημήτριος	1930	ΑΞ/ΚΟΣ ε.α.	ΚΟΥΚΑΚΙ	18/11/1973
Μάτης	Απόστολος	Κωνσταντίνος	1947	ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΔΕΗ	ΜΗΧΑΛΑΚ/ΛΟΥ	16/11/1973
Λέκκας	Κωνσταντίνος	Ιωάννης	1953	ΛΟΧΙΑΣ	ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ	18/11/1973	22/11/1973
Δασκαλόπουλος	Δημήτριος	Αθανάσιος	1947	ΔΟΚΙΜΟΣ	ΗΛΥΣΙΑ	18/11/1973
Κουλούτζιος	Γεώργιος	Σπυρίδων	1951	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΑΤΤΙΚΗΣ	18/11/1973	22/11/1973
Γιαννακός	Ευάγγελος	Δημήτριος	1952	ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟΣ	ΚΕΡΑΣΟΥΝΤΟΣ	18/11/1973	29/11/1973
Δρόσος	Επαμεινώνδας	Χαράλαμπος	1951	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ	18/11/1973	22/11/1973
Λιοναράκης	Αντώνιος	Εμμανουήλ	1954		ΠΑΠΑΓΟΥ	18/11/1973	21/11/1973
Πειρουνάκης	Αθανάσιος-Χαρ.	Ναπολέων	1951		ΕΞΑΡΧΙΑ	18/11/1973	22/11/1973
Αδαμόπουλος	Γρηγόριος	Απόστολος	1951	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΠΟΛΥΓΩΝΟ	19/11/1973	30/11/1973
Λαμπρόπουλος	Παναγιώτης	Αντώνιος	1953	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ	19/11/1973	30/11/1973
Αθανασίου	Τριαντάφυλλος	Γεώργιος	1954	ΤΖΑΜΑΣ	ΚΥΨΕΛΗ	19/11/1973	21/11/1973
Σμπύλιας	Πέτρος	Βασίλειος	1942		ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ	19/11/1973	20/11/1973
Βλάχος	Ευστάθιος	Ιωάννης	1951	ΦΟΙΤ ΜΑΘΗΜ	ΚΥΨΕΛΗ	19/11/1973	22/11/1973
Δραγώνας	Χαράλαμπος	Διονύσιος	1945		ΚΥΨΕΛΗ	19/11/1973	20/11/1973
Σελούλης	Δημήτριος	Αθανάσιος	1930	ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΣΟΕΕ	ΠΑΤΗΣΙΩΝ	19/11/1973	20/11/1973
Χαλκιδάκης	Αλέξανδρος	Γρηγόριος	1951	ΝΑΥΤΗΣ	ΤΡΕΙΣ ΓΕΦΥΡΕΣ	19/11/1973	29/11/1973
Πατσαβός	Νικόλαος	Γεώργιος	1939	ΞΕΝΟΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡ	ΚΟΛΩΝΑΚΙ	19/11/1973
Τζεφριός	Ευστάθιος	Αθανάσιος	1951	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ	19/11/1973
Τουλούπας	Δημήτριος	Ανδρέας	1912	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	19/11/1973
Δρόσος	Ιωάννης	Ζαχαρίας	1951	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ		20/11/1973
Παρασκευόπουλος	Γεράσιμος	Άγγελος	1949	ΑΣΚΟΥΜ ΔΙΚΗΓ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	20/11/1973
Κούρκουλας	Δημήτριος	Κωνσταντίνος	1954	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΧΑΛΑΝΔΡΙ	20/11/1973
Ιατρίδης	Βασίλειος	Χριστόφορος	1944	ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	20/11/1973
Παπαπέτρος	Άγγελος	Επαμεινώνδας	1950	ΦΟΙΤΗΤΗΣ	ΠΛ. ΑΜΕΡΙΚΗΣ	20/11/1973	29/11/1973
Υψηλάντη	Αιμιλία	Κωνσταντίνος	1941	ΗΘΟΠΟΙΟΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	20/11/1973	27/11/1973
Μπούτσικα	Χρυσούλα	Αντώνιος	1937	ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΟΤΕ	Κ.ΠΑΤΗΣΙΑ	20/11/1973	21/11/1973
Γροσομανίδου	Θεοδώρα	Μιχαήλ	1952	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΠΑΠΑΓΟΥ	20/11/1973	28/11/1973
Τσιλικούνας	Σταύρος	Κωνσταντίνος	1954	ΦΟΙΤ ΒΙΟΜΗΧ/ΚΗΣ	ΑΝΩ ΒΟΥΛΑ	21/11/1973
Κοκκίνης	Σωτήριος	Δημήτριος	1954	ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	Κ.ΠΑΤΗΣΙΑ	21/11/1973	29/11/1973
Καπερώνης	Βασίλειος	Σπυρίδων	1954	ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ	ΧΑΡΑΥΓΗ	21/11/1973
Λαδόπουλος	Δημήτριος	Παναγιώτης	1954	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΙΛΙΣΙΑ	21/11/1973
Σαπουνάκης	Αναστάσιος	Γεώργιος	1951	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΠΑΤΗΣΙΩΝ	21/11/1973
Βερνίκος	Νικόλαος	Αλεξανδρής	1945	ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ	ΑΘΗΝΑ	22/11/1973	27/11/1973
Σκουλικίδης	Θεόδωρος	Νικόλαος	1925		ΑΘΗΝΑ	22/11/1973
Πεπονής	Αναστάσιος	Ιωάννης	1924	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΑΘΗΝΑ	22/11/1973
Λίτινας	Τίτος	Σπυρίδων	1949	ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΑΣΟΕΕ	ΚΟΛΩΝΑΚΙ	22/11/1973
Τσατάλα	Αγγέλα	Πάτροκλος	1947	ΠΛΕΚΤΑ	ΚΟΛΩΝΑΚΙ	23/11/1973	27/11/1973
Βέης	Γεώργιος	Κωνσταντίνος	1929	ΚΑΘΗΓ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΜΑΡΑΣΛΕΙΟ	23/11/1973	26/12/1973
Παπαδάκης	Ευάγγελος	Κωνσταντίνος	1950	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΓΚΥΖΗ	23/11/1973
Χριστουλάκης	Δημήτριος	Χαράλαμπος	1948		ΧΑΛΑΝΔΡΙ	23/11/1973
Μιχόπουλος	Δημήτριος	Βασίλειος	1950	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΒΙΚΤΟΡΙΑ	23/11/1973	27/11/1973
Μαλανδράκης	Χρήστος	Γεώργιος	1950	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΚΥΨΕΛΗ	23/11/1973
Νικολαϊδης	Ιωσήφ	Αναστάσιος	1936	ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ	ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ	24/11/1973	27/11/1973
Χαραλαμπόπουλος	Ιωάννης	Γεώργιος	1919	ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ε.α.		25/11/1973	27/11/1973
Χρυσοφάκη	Ευαγγελία	Ματθαίος	1952	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΑΝΩ ΗΛΥΣΙΑ	24/11/1973	27/11/1973
Οικονομόπουλος	Ιωάννης	Κωνσταντίνος	1942	ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΚΥΨΕΛΗ	24/11/1973
Καρατζαφέρης	Σπυρίδων	Ιωάννης	1938		Π.ΦΑΛΗΡΟ	27/11/1973	12/12/1973
Λαλιώτης	Κωνσταντίνος	Γεώργιος	1951	ΦΟΙΤ ΟΔΟΝΤΡΙΑΤΡ	ΚΥΨΕΛΗ	27/11/1973
Καζάκος	Κωνσταντίνος	Αναστάσιος	1935	ΗΘΟΠΟΙΟΣ	ΙΛΙΣΙΑ	27/11/1973
Σταμέλος	Κυριάκος	Ελευθέριος	1952		ΚΥΨΕΛΗ	27/11/1973
Φελέκης	Ιωάννης	Ευάγγελος	1943		ΧΑΛΑΝΔΡΙ	28/11/1973	6/12/1973
Λουτσέρας	Αριστ.	Εμμανουήλ	1955	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΑΙΓΑΛΕΩ	29/11/1973
Αγγελίκας	Ηλίας	Αναστάσιος	1951	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΝΙΚΑΙΑ	30/11/1973	6/12/1973
Βλάχος	Θεόδωρος	Νικόλαος	1950	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΠΑΤΗΣΙΑ	30/11/1973
Δρόγκαλης	Γεώργιος	Κωνσταντίνος	1954	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΠΕΙΡΑΙΑΣ	30/11/1973	6/12/1973
Γιαννόπουλος	Γεώργιος	Σπυρίδων	1950	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΑΘΗΝΑ	30/11/1973
Σπηλιάκος	Σταύρος	Χαραλάμπης	1952	ΦΟΙΤ ΓΥΜΝ ΑΚΑΔ	ΚΥΨΕΛΗ	5/12/1973
Τίγκας	Ιωάννης	Αθανάσιος	1950	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΚΑΛΟΓΡΕΖΑ	5/12/1973	6/12/1973
Σκιαδόπουλος	Κωνσταντίνος	Αλέξανδρος	1948	ΕΚΤΕΛΩΝΙΣΤΗΣ	ΑΛΚΑΙΟΥ	5/12/1973
Ραμαντάνης	Χρήστος	Παναγιώτης	1941	ΕΛΑΙΟΧΡΩΜ/ΤΗΣ	ΚΕΡΑΜΙΚΟ	6/12/1973
Τσαβέλας	Παντελής	Αλέξανδρος	1930	ΦΟΙΤ ΙΑΤΡΙΚΗΣ	ΚΥΨΕΛΗ	6/12/1973	14/12/1973
Σιδεράς	Γεώργιος	Ηλίας	1951	ΦΟΙΤ ΙΑΤΡΙΚΗΣ		5/12/1973
Κουμούτσος	Νικόλαος	Γεώργιος	1922	ΚΑΘΗΓ ΠΟΛΥΤΕΧ	Ν.ΨΥΧΙΚΟ	6/12/1973
Χριστόπουλος	Ιωάννης	Απόστολος	1946	ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ	ΓΚΥΖΗ	6/12/1973
Μιχόπουλος				ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ
Μαγαράκης				ΦΟΙΤ ΙΑΤΡΙΚΗΣ
Ιωσηφίδης	Φίλιππος	Φίλιππος	1923	ΕΜΠΟΡ ΠΟΛΥΤΕΛ. ΜΕΤΑΛΛΩΝ	ΤΣΙΜΙΣΚΗ	11/1/1974
Καράντζος	Στυλιανός	Διονύσιος	1932	ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ	ΖΩΓΡΑΦΟΥ	11/1/1974	23/4/1974
Κωνσταντινίδης	Αντώνιος	Πέτρος	1918	ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ	ΚΥΨΕΛΗ	12/1/1974
Δίκος	Δημήτριος	Γεώργιος	1910	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	Λ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ	12/1/1974	23/4/1974
Παριανός	Γεώργιος		1949	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΓ ΑΡΤΕΜΙΟΣ	12/1/1974	7/3/1974
Μαργέλος	Ηλίας	Χρήστος	1911	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ		14/1/1974	15/1/1974
Τρυπαναγνωστ/λος	Κωνσταντίνος	Αθανάσιος	1912	ΕΙΣΑΓ ΚΡΕΑΤΩΝ	ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ	14/1/1974	21/2/1974
Φαφούτης	Δημήτριος	Χρήστος	1947	ΔΙΕΡΜΗΝΕΥΣ	ΚΥΨΕΛΗ	15/1/1974	17/1/1974
Ραπτόπουλος	Γεώργιος	Ηλίας	1929	ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ	ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ	15/1/1974
Μαργέλος	Σωκράτης	Ηλίας	1932	ΖΩΕΜΠΟΡΑΣ	ΧΑΛΑΝΔΡΙ	16/1/1974
Γεωργάτος	Σπυρίδων	Ευάγγελος	1949	ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ	ΑΙΓΑΛΕΩ	18/1/1974
Γεωργίου	Παύλος	Σωτήριος	1932	ΚΑΘΗΓ ΠΑΝΕΠ	ΑΘΗΝΑ	22/1/1974	23/1/1974
Σπηλιόπουλος	Αναστάσιος	Γεώργιος	1933	ΔΗΜΟΣ ΥΠΑΛ	ΑΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ	26/1/1974	23/4/1974
Παλαιολόγος	Νικόλαος	Θεόδωρος	1917	ΕΚΤΕΛΩΝΙΣΤΗΣ	ΚΑΛΛΙΘΕΑ	26/1/1974	23/4/1974
Σημάκος	Γεώργιος	Δικαίος	1946	ΤΟΠΟΓΡΑΦΟΣ	ΚΑΤΩ ΠΕΤΡΑΛ	29/1/1974	1/2/1974
Νικολάου	Ευάγγελος	Νικόλαος	1945	ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΝΕΟ ΦΑΛΗΡΟ	31/1/1974
Αθανασίου	Αδαμάντιος	Βασιλείου		ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	ΑΜΑΡΟΥΣΙΟ	1/2/1974
Πουλερός	Νικόλαος	Παναγιώτης	1950	ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΠΑΤΗΣΙΩΝ	3/2/1974	5/2/1974
Σκοκίδης	Κρίτων	Κωνσταντίνος	1934	ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΑΘΗΝΑ	5/2/1974	12/2/1974
Καραντζάς	Αναστάσιος	Γεωργίου	1931	ΚΗΠΟΥΡΟΣ	ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΑ	3/2/1974	6/2/1974
Δημητριάδης	Ιωάννης	Αιμίλιος	1946	ΕΜΠΕΙΡΟΓΝ ΤΟΥΡΙΣ	ΑΘΗΝΑ	6/2/1974	7/2/1974
Κουρήδης	Στυλιανός	Κρίτωνας	1926	ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ	ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ	8/2/1974
Δαλαρούγκος	Παναγιώτης			ΥΠΑΛ ΑΓΡ ΤΡΑΠ	ΖΩΓΡΑΦΟΥ	8/2/1974	19/2/1974
Σαμορτανίδης	Ιωάννης	Βασίλειος	1946	ΧΟΡΕΥΤΗΣ	ΠΕΡΙΣΣΟΣ	8/2/1974	1/3/1974
Σκευάκης	Νικόλαος	Βασίλειος	1950	ΝΑΥΤΙΚΟΣ	ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ	9/2/1974	16/2/1974
Τσιλιγγίρης	Λάζαρος	Χαράλαμπος	1911	ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ	ΛΑΡΙΣΑ	9/2/1974
Μπεκατώρος	Στέφανος	Κωνσταντίνος	1946	ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ		9/2/1974	11/2/1974
Παναγιωτίδου	Πελαγία	Εμμανουήλ	1954	ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ	ΠΕΡΙΣΣΟΣ	11/2/1974
Σαμαρίδης	Βασίλειος	Κωνσταντίνος	1922	ΕΜΠΟΡΟΡΑΠΤΗΣ	ΛΑΡΙΣΑ	14/2/1974	19/2/1974
Παπαθεοδώρου	Απόστολος		1951	ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ		20/2/1974
Ψαρράς	Θωμάς	Δημήτριος	1957	ΜΑΘΗΤΗΣ	ΗΛΥΣΙΑ	23/2/1974	27/2/1974
Καπάτσος	Κυριάκος	Ιωάννης	1924	ΑΡΓΥΡΑΜΟΙΒΟΣ	ΠΕΙΡΑΙΑΣ	28/2/1974
Καπάτσος	Ευστάθιος	Ιωάννης	1924	ΑΡΓΥΡΑΜΟΙΒΟΣ	ΠΕΙΡΑΙΑΣ	28/2/1974	2/3/1974
Ροζάκης	Αρτέμιος	Ιωάννης	1951	ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	1/3/1974
Εξαρχόπουλος	Νικόλαος	Λεωνίδας	1930	ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ	ΧΟΛΑΡΓΟΣ	2/8/1974	9/3/1974
Χατζησταύρος	Κωνσταντίνος	Σταύρου	1934	ΓΕΩΠΟΝΟΣ	Ν.ΣΜΥΡΝΗ	4/3/1974	19/3/1974
Σωτηρίου	Αντώνιος	Τηλέμαχος	1954	ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ	ΙΛΙΣΙΑ	5/3/1974
Μοραΐτης	Αριστείδης	Ιωάννης	1928	ΕΚΤΕΛΩΝΙΣΤΗΣ	ΠΕΙΡΑΙΑΣ	7/3/1974	9/3/1974
Καραγιαννίδης	Νικόλαος	Δημήτριος	1945	ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ	ΑΘΗΝΑ	8/3/1974	9/3/1974
Δεβλέτογλου	Ευδόκιμος	Νικόλαος	1895	ΧΡΥΣΟΧΟΟΣ	Ν.ΚΗΦΙΣΙΑ	8/3/1974	12/3/1974
Λύτρας	Δημήτριος	Χρήστος	1930	ΟΔΗΓΟΣ ΤΑΧΙ	ΚΑΛΛΙΘΕΑ	14/3/1974	23/3/1974
Αθανασιάδης	Αθανάσιος	Ιωάννης	1908	ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	15/3/1974	13/4/1974
Νάτσιος	Χρήστος	Απόστολος	1937	ΗΘΟΠΟΙΟΣ	Λ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ	15/3/1974	16/3/1974
Καθάριος	Δημήτριος	Γεώργιος	1934	ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ	ΠΑΤΗΣΙΩΝ	18/3/1974	19/3/1974
Μητσιάς	Εμμανουήλ	Μιλτιάδης	1946	ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ	Ν.ΣΜΥΡΝΗ	20/3/1974
Ζαχαρίας	Μιλτιάδης	Μιχαήλ	1951	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΣΤΑΘΜΟΣ ΛΑΡΙΣΗΣ	27/3/1974
Κωσταντάτος	Γεώργιος	Γεράσιμος	1949	ΟΔΗΓΟΣ ΤΑΧΙ	Π.ΦΑΛΗΡΟ	2/4/1974
Ζωίδης	Δημήτριος	Στέργιος	1949		Π.ΦΑΛΗΡΟ	2/4/1974
Κοντοβουνήσιου	Βιολέτα	Αλέξανδρος	1939	ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΒΥΡΩΝ	19/4/1974	23/4/1974
Αποστολά	Μαρία	Αθανάσιος	1948	ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤ	ΥΜΗΤΤΟΣ	19/4/1974
Αποστολάς	Αθανάσιος	Γεώργιος	1948	ΦΟΙΤ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡ	ΥΜΗΤΤΟΣ	19/4/1974
Ζωίδης	Δημήτριος	Στέργιου	1949	ΦΟΙΤΗΤΗΣ	Π.ΦΑΛΗΡΟ	19/4/1974	2/5/1974
Πασιπουλαρίδης
Γιαχανετζής	Νικόλαος					11/1/1974
Μπαλάς	Γεώργιος					11/1/1974
Ευθυβούλης	Ανανίας					11/1/1974
Λαμπρόπουλος	Ηλίας					12/1/1974
Τάγκας	Δημήτριος					12/1/1974
Δίκος	Ναούμ					14/1/1974
Καμέτης	Πολύβιος					24/1/1974
Μαυρίας	Κωνσταντίνος					26/1/1974	23/4/1974
Δέκιος	Αντώνιος					31/1/1974
Σαμσής	Αργύριος					1/2/1974
Πετρής	Κωνσταντίνος					27/2/1974
Χαρισιάδης	Ναπολέων					27/2/1974	5/3/1974
Κυπραίος	Παναγιώτης					1/3/1974
Αγγελίδης	Μηνάς					2/3/1974	9/3/1974
Στεφανής	Νικόλαος					5/3/1974
Κουτσούκος	Εμμανουήλ					8/3/1974
Αναστασίου	Αναστάσιος					9/3/1974
Γεωργαράκος	Ηλίας					18/3/1974
Αποστολίδης	Σπυρίδων					18/3/1974
Κακάτζης	Ιωάννης					18/3/1974
Πρειωτάκης	Νικόλαος					22/3/1974
Μαργέλος	Ηλίας					4/4/1974
Φουρούλης	Δημήτριος					19/4/1974
Δεσύπρης	Γεώργιος					20/4/1974
Παπαγεωργίου	Κωνσταντίνος					20/4/1974
Αλεξόπουλος	Δημήτριος					23/4/1974
Μαραβέλιας	Κωνσταντίνος					23/4/1974
Κακαβάς	Θεόδωρος					23/4/1974
Στάμος	Αλ.					24/4/1974
Τσιρώνης	Χρήστος					26/4/1974
Φίνος	Χρήστος					25/4/1974

 

ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ  ΣΤΟ ΚΕΣΑ ΑΠΟ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ ΜΕΧΡΙ ΙΟΥΛΙΟ 1974

Στον επόμενο πίνακα με τους 75 κρατούμενους στο ΚΕΣΑ στου ΠΑΠΑΓΟΥ, δύο είναι αξιωματικοί, ένας ναύτης, ένας μαθητής, εννέα στρατεύσιμοι του στρατού και όλοι οι υπόλοιποι ιδιώτες.

Τα επαγγέλματα του ζωέμπορου και του κτηνίατρου οδηγούν στην υπόθεση κρεάτων με τον συνταγματάρχη Μπαλόπουλο, που προβλήθηκε ως ΄΄απόδειξη΄΄, πως το καθεστώς του Ιωαννίδη δε χαριζόταν υποτίθεται σε κανέναν.

Η σύνθεση των κρατουμένων αποδεικνύει, πως αποστολή του ΚΕΣΑ εκτός της ανελέητης εκπαίδευσης των οπλιτών της ΕΣΑ, ήταν η κράτηση οποιωνδήποτε για τους οποίους το καθεστώς επεφύλασσε ειδική μεταχείριση.

ΟΝΟΜΑ	ΕΠΩΝΥΜΟ	ΠΑΤΡ/ΜΟ	ΕΤΟΣ ΓΕΝ	ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ	ΚΑΤΟΙΚΙΑ	ΕΙΣΟΔΟΣ	ΕΞΟΔΟΣ
Μαργέλος	Σωκράτης	Ηλίας	1932		ΧΑΛΑΝΔΡΙ	18/1/1974
Τάγκος	Δημήτριος	Αργύριος	1919	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	Π.ΦΑΛΗΡΟ	12/1/1974	29/6/1974
Μπάλλας	Γεώργιος	Κωνσταντίνος	1941	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	ΚΥΨΕΛΗ	11/1/1974	Ιουν-74
Μαργέλος	Ηλίας	Χρήστος	1911	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	ΗΛΥΣΙΑ	4/4/1974	29/6/1974
Φίνος	Χρήστος	Απόστολος	1930	ΥΠΑΛ.ΠΟΛ.ΑΕΡΟΠ	ΠΛ.ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ	25/4/1974	30/5/1974
Μαυριάς	Κωνσταντίνος	Γεώργιος	1940	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	ΣΕΠΟΛΙΑ	26/1/1974	28/6/1974
Γιαχανετζής	Νικόλαος	Νικόλαος	1915	ΑΡΓΥΡΑΜΟΙΒΟΣ	ΚΟΡΔΙΚΤΩΝΟΣ	11/1/1974	29/6/1974
Καπέτης	Πολύβιος	Δημήτριος	1915	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ	24/1/1974	29/6/1974
Κακαβάς	Θεόδωρος	Σπύρος	1946	ΥΠΑΛ.ΠΟΛ. ΑΕΡ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	23/4/1974
Κουτσούκος	Εμμανουήλ	Ιωάννης	1914	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	Π.ΦΑΛΗΡΟ	8/3/1974	28/6/1974
Αλεξόπουλος	Δημήτριος	Αλέξανδρος	1933	ΥΠ.ΠΟΛΙΤ.ΑΕΡΟΠ	ΚΑΛΛΙΘΕΑ	23/4/1974	30/5/1974
Δίκος	Ναούμ	Γεώργιος	1915	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	ΧΑΛΑΝΔΡΙ	14/1/1974	29/6/1974
Μαραβέλιας	Κωνσταντίνος	Φώτης	1934	ΥΠ.ΠΟΛΙΤ.ΑΕΡΟΠ	ΧΑΪΔΑΡΙ	23/4/1974	30/5/1974
Αναστασίου	Αναστάσιος	Χρήστος	1921	ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ	Λ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ	9/3/1974	28/6/1974
Λαμπρόπουλος	Ηλίας	Ιωάννης	1937	ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ	ΕΥ.ΠΑΛΙΚΑΡΙΔΗ	12/1/1974	29/6/1974
Βέκιος	Αντώνιος	Χρίστος	1935	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	ΚΥΨΕΛΗ	31/1/1974	29/6/1974
Δεσύπρης	Γεώργιος	Νικόλαος	1914	ΥΠΟΣΤΡΑΤΗΓΟΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	20/4/1974	11/5/1974
Χαρισιάδης	Ναπολέων	Γρηγόριος	1916	ΥΠΟΥΡ.ΓΕΩΡΓΙΑΣ	ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ	27/2/1974	29/6/1974
Ζύμνης	Αργύριος	Αθανάσιος	1921	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ	1/2/1974	29/6/1974
Ραυτόπουλος	Γεώργιος	Ηλίας	1929	ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ	ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ	15/1/1974	29/6/1974
Ευθυβούλης	Ανανίας	Θεόδωρος	1914	ΕΜΠΟΡΟΣ	ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ	11/1/1974	29/6/1974
Τσιρώνης	Χρήστος		1932	ΥΠ..ΠΟΛΙΤ ΑΕΡΟΠ		26/4/1974	30/5/1974
Φουρούλης	Δημήτριος	Σωτήριος	1938	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	Π.ΦΑΛΗΡΟ	19/4/1974	29/6/1974
Γεωργαράκος	Ηλίας	Παναγιώτης	1948	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΔΗΜΗΤΡ/ΛΟΥ	18/3/1974	22/5/1974
Κακάτσης	Ιωάννης	Ιωάννης	1944	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ	18/3/1974	22/5/1974
Πετρής	Κωνσταντίνος	Χρήστος	1930	ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ	ΚΥΨΕΛΗ	27/2/1974	28/6/1974
Κυπραίος	Παναγιώτης	Σωτήριος	1948	ΛΟΧΙΑΣ	ΑΛΙΜΟΣ	1/3/1974	13/5/1974
Αποστολίδης	Σπυρίδων	Κωνσταντίνος	1950	ΔΕΑ	ΚΟΛΩΝΟΣ	18/3/1974	14/5/1974
Αγγελίδης	Μηνάς	Εμμανουήλ	1950	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΚΟΛΩΝΟΣ	2/3/1974	14/5/1974
Στάμος	Αλφρέδος	Θρασύβουλος	1948	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΠΛ.ΑΤΤΙΚΗΣ	24/4/1974	13/5/1974
Φιωτάκης	Νικόλαος	Στυλιανός	1951	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΚΑΛΑΜΑΚΙ	22/3/1974	3/7/1974
Στεφανής	Νικόλαος	Παντελής	1949	ΝΑΥΤΗΣ	ΣΠΑΡΤΗ	5/3/1974	13/5/1974
Αγγελλής	Γεώργιος	Κωνσταντίνος	–	ΥΠ.ΠΟΛΙΤ ΑΕΡΟΠ	ΑΝ.ΓΛΥΦΑΔΑ	10/5/1974	30/5/1974
Νοικοκύρης	Νικόλαος	Παναγιώτης	1923	ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ	ΚΑΛΑΜΩΝ	12/5/1974	18/5/1974
Κρημπένης	Βασίλειος	Ηλίας	1924	ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ	ΚΑΛΑΜΑΚΙ	13/5/1974	30/5/1974
Μαστροκωστόπουλος	Κωνσταντίνος	Ευθύμιος	1913	ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ	ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗΣ	14/5/1974	16/5/1974
Κωνσταντινίδης	Αντώνιος	Πέτρος	1918	ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ	ΚΥΨΕΛΗ	18/5/1974	29/6/1974
Τριανταφυλλίδης	Παναγιώτης	Ηλίας	1947	ΓΟΥΝΕΡΓΑΤΗΣ	–	22/5/1974	29/6/1974
Σκορδάς	Κωνσταντίνος	΄Δημήτριος	1932	ΓΕΩΠΟΝΟΣ	ΑΓ.ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ	22/5/1974	27/6/1974
Λαμπίρης	Γεώργιος	Σωτήριος	1944	ΧΡΥΣΟΧΟΟΣ	ΚΕΡΚΥΡΑ	29/5/1974	25/7/1974
Δαβέρος	Γεώργιος	Παναγιώτης	1932	ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΑΛΙΜΟΣ	29/5/1974	25/7/1974
Παλαβίδης	Κωνσταντίνος	Νικόλαος	1917	ΕΜΠΟΡΟΣ	ΚΟΥΚΑΚΙ	29/5/1974	25/7/1974
Τσώνης	Σταύρος	Αναστάσιος	1912	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ		30/5/1974	29/6/1974
Καπάτσος	Κυριάκος	Ιωάννης	1924	ΑΡΓΥΡΑΜΟΙΒΟΣ	ΠΕΙΡΑΙΑΣ	30/5/1974	27/6/1974
Αθανασίου	Αδαμάντιος	Βασίλειος	1918	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	ΑΜΑΡΟΥΣΙΟ	30/5/1974	29/6/1974
Παπαδάτος	Γρηγόριος			ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ		29/5/1974	13/6/1974
Κανάκης	Αδαμάντιος		1946	ΕΜΠΟΡΟΣ	ΠΕΙΡΑΙΑΣ	5/6/1974	13/6/1974
Παπαγεωργίου	Κωνσταντίνος	Γεώργιος	1917	ΤΑΞΙΑΡΧΟΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	13/6/1974	25/7/1974
Θεοχάρης	Ευστάθιος	Ιωάννης	1932	ΔΗΜ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	15/6/1974	25/7/1974
Ξυλωριτάκης	Αγαμέμνονας	Κωνσταντίνος	1924	ΖΩΓΡΑΦΟΣ	ΚΕΡΚΥΡΑ	1/7/1974	25/7/1974
Σταύρου	Σταύρος	Κωνσταντίνος	1945	ΠΤΥΧ ΟΙΚ ΕΠΙΣΤ	ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ	3/7/1974	4/7/1974
Γκιάτης	Ηλίας	Παρνασός	1931	ΞΕΝΟΔΟΧΟΣ	ΛΑΜΙΑ	6/7/1974	25/7/1974
Αποστολά	Μαρία	Αθανάσιος (σύζ)	1948	ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΥΜΗΤΤΟΣ.	19/4/1974	—
Γκατηρτσής	Χρήστος	Ανδρέας		ΙΔΙΩΤ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΧΑΡ ΤΡΙΚΟΥΠΗ	13/7/1974	24/7/1974
Φθιωρέτος	Αντώνιος		1956	ΜΑΘΗΤΗΣ	ΚΥΨΕΛΗ	15/7/1974	25/7/1974
Σταϊκούρας	Κωνσταντίνος		1942	ΔΗΜ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΚΥΨΕΛΗ	11/7/1974	16/7/1974
Καντηρτζής	Χρήστος	Ανδρέας	1951	ΙΔΙΩΤ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΧΑΡ ΤΡΙΚΟΥΠΗ	15/7/1974	25/7/1974
Τατάκης	Ευάγγελος	Κωνσταντίνος	1950	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΚΑΤΕΡΙΝΗ	11/7/1974	20/7/1974
Βαφειάδης	Δημήτριος	Ιωάννης	1955		ΠΕΙΡΑΙΑΣ	11/7/1974	16/7/1974
Κουμέλης	Κωνσταντίνος	Νικόλαος	1929	ΣΥΜΒΟΛ/ΦΟΣ	ΚΟΛΩΝΟΣ	11/7/1974	25/7/1974
Αντωνίου	Άγγελος	Θωμάς	1952	ΑΓΡΟΤΗΣ	ΔΡΑΜΑ	11/7/1974	20/7/1974
Πλεύρης	Κωνσταντίνος	Αθανάσιος	1939	ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ	ΧΟΛΑΡΓΟΣ	11/7/1974	25/7/1974
Κολοκοτρώνης	Αλέξανδρος	Δημητρίου	1949	ΔΕΑ	ΚΥΨΕΛΗ	11/7/1974	16/7/1974
Λυμπέρης	Αθανάσιος	Λεωνίδα	1942	ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΘΗΒΩΝ	11/7/1974	24/7/1974
Ναστούλης	Δημήτριος	Χρήστος	1931	ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ		11/7/1974	25/7/1974
Κραγάκης	Αριστοτέλης	Ιωάννης	1917	ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ	ΑΘΗΝΑ	12/7/1974	24/7/1974
Νομικός	Μιχαήλ	Θεόδωρος	1947	ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ	ΜΕΤΣΟΒΟΥ	16/7/1974	25/7/1974
Κανελλόπουλος	Λάμπρος	Αναστάσιος		ΙΔΙΩΤ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	16/7/1974	25/7/1974
Αβραμόπουλος	Βασίλειος	Σπυρίδων	1946	ΓΟΥΝΟΠΟΙΟΣ		16/7/1974	25/7/1974
Χατσούλης	Φαίδων			ΔΙΕΥΘ ΕΘΝ ΤΡΑΠ		11/7/1974	25/7/1974
Δενδρινός	Ανδρέας			ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΗΛΕΙΑ	11/7/1974	25/7/1974
Πετρόπουλος				ΕΜΠΟΡΟΣ	ΗΛΕΙΑ	16/7/1974	25/7/1974
Κομίτης	Τηλέμαχος	Κωνσταντίνος	1942	ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ	ΡΕΘΥΜΝΟ	21/7/1974
Λιούλιας	Αχιλλεύς	Γεώργιος	1952	ΦΟΙΤ ΙΑΤΡΙΚΗΣ	ΠΑΤΗΣΙΑ	21/7/1974	25/7/1974
Καμένης						11/7/1974
Αποστολάς	Αθανάσιος					19/4/1974

---

[1] Τα στοιχεία προέρχονται από το βιβλίο του Κακαρά, Οι Έλληνες Στρατιωτικοί, εκδόσεων Παπαζήση, Αθήνα 2008

[2] Τα αρχικά Π.Δ.Α. εκτιμάται πως σημαίνουν ΄΄Περιοδικόν Δελτίον Αντιπληροφοριών΄΄ κρίνοντας από το περιεχόμενό τους που είναι παρόμοιο με των Δελτίων Ψυχολογικών Επιχειρήσεων, αλλά εξυπηρετεί τον σκοπό των ΄΄αντιπληροφοριών΄΄. Όπου ΄΄αντιπληροφορία΄΄ είναι εκείνη που χρησιμοποιείται από «…τις φίλιες δυνάμεις για αντιμετώπιση πληροφοριών του αντιπάλου…». Η ερμηνεία καταχωρείται με επιφύλαξη.

[3] Διευκρινίσθηκε πως λόχοι ΕΣΑ υπάρχουν σε όλες τις μεγάλες στρατιωτικές μονάδες, ΕΑΤ/ΕΣΑ υπάρχει μόνον ένα στην Αθήνα και ΚΕΣΑ μόνον ένα στου Παπάγου.

[4] Το Βαρδάνη καταχωρούν ως δικηγόρο και όχι ως αξιωματικό ε.α. ιδιότητα με την οποία και τον συνέλαβαν για τη συμμετοχή του στην οργάνωση για κίνημα στο ναυτικό και τον βασάνισαν στο ΕΑΤ/ΕΣΑ. Αντίθετα το Σπύρο Μουστακλή δεν τον καταγράφουν στον ίδιο πίνακα. Εκείνος βασανίσθηκε και βγήκε από εκεί για την υπόλοιπη ζωή του ανάπηρος σε μεγάλο βαθμό και ανήμπορος.

[5] Υπάρχουν περιπτώσεις που ο ίδιος κρατούμενος καταχωρείται σε δύο διαφορετικές ημερομηνίες. Προφανώς τους μετέφεραν πάλι για ανάκριση από το ΚΕΣΑ και τους καταχωρούσαν εκ νέου.

Ετικέτες: τρομοκρατία, ΕΣΑ, Ιωαννίδης, Πολυτεχνείο, δικτατορία
Αναρτήθηκε στις Uncategorized | 2 σχόλια »

Ιωαννίδης, Τρομοκρατία, Φασισμός, Πολυτεχνείο

Νοεμβρίου 7, 2012

(ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΩΝ)

 

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

(ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: ΕΝΑΣ «ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ» ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ)

Σε προηγούμενο αναφερθήκαμε στην ΕΣΑ, τα βασανιστήρια και την εκ τούτων τρομοκρατία ως όργανα-μεθόδους άσκησης εξουσίας. Εδώ θα προσεγγίσουμε ένα δικτάτορα («αφανή και αόρατο» τον αποκαλούσαν) που αξιοποίησε αυτούς τους παράγοντες για έλεγχο του κρατικού μηχανισμού και του λαού. Η σύγκριση –  αν όχι η αντιγραφή – φασιστικών / ναζιστικών πρακτικών οδηγεί σε ταυτόσημες μεθόδους. Σημερινά «πολιτικά» φαινόμενα (όσον αφορά την τρομοκρατία και τη χρήση βίας) είναι συμβατά και εύκολα αναγνωρίσιμα. Σημειώνουμε την τρομοκρατία που ανοιχτά μας επιβάλλουν ισχυριζόμενοι τι θα προκύψει αν δε συμφωνήσουμε με τα μνημόνια αλλά και  την ταυτόχρονη βία στους δρόμους και σε χώρους εργασίας/κατοικίας οικονομικών μεταναστών.

Εν όψει της επετείου εορτασμού του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ο ταξίαρχος Ιωαννίδης της προσφέρεται καλύτερα για εξέταση ως δικτάτορας της περιόδου 1967-74 παρά ο Παπαδόπουλος. Χρησιμοποίησε τους μηχανισμούς πιο έξυπνα απ’ αυτόν, λειτούργησε από το παρασκήνιο, δε μιλούσε δημόσια και δεν εκτέθηκε με φλυαρίες. Είπε μόνον εκείνο το περίφημο ΄΄μας εξαπατήσατε΄΄ στους Αμερικανούς και ξέμπλεξε (έτσι ξέπλυνε τα «καθαρά» χέρια του… κάτι θυμίζει αυτό και για σημερινές ατάκες εν δυνάμει πολιτικών).

Από συνεντεύξεις που πάρθηκαν,[1] την κατάθεση του Γκιζίκη στην επιτροπή της Βουλής για το Κυπριακό, και πλήθος άλλων γραπτών στοιχείων προκύπτει  ο τρόπος με τον ασκούσε την εξουσία κυρίως από το Νοέμβριο του 1973 και συγκεκριμένα:

• Είχε επαφές με τοπικούς πράκτορες της CIA που αποτελούσαν το δίαυλο συνεννόησης με τα κέντρα ισχύος των ΗΠΑ.

• Στις Ένοπλες Δυνάμεις (ΕΔ) διέθετε ένα μεγάλο αριθμό πιστών οπαδών από στελέχη μεσαίων και μικρών βαθμών κυρίως του στρατού ξηράς, μέσω των οποίων τις ποδηγετούσε. Για τις ηγετικές θέσεις των ΕΔ επέλεγε αξιωματικούς που υπάκουαν σ’ αυτόν. Για τα σώματα ασφαλείας (ΣΑ) δεν είχε πρόβλημα, αφού κυριαρχώντας στις ΕΔ, ήταν απλό να κυριαρχεί και στα ΣΑ. Ο στρατιωτικός νόμος που ίσχυε βοηθούσε σ’ αυτό ακόμα και στις τυπικές διαδικασίες επιλογών για στελέχωσή τους, εκτός της τρομοκρατίας που η Ελληνική Στρατιωτική Αστυνομία (ΕΣΑ) ασκούσε και στα Σώματα αυτά (Αστυνομία, Χωροφυλακή, Αγροφυλακή, Λιμενικό και Πυροσβεστικό).

• Στις θεσμικές θέσεις που κρατούσαν τις σφραγίδες και τις υπογραφές των Νομοθετικών και Προεδρικών Διαταγμάτων είχε διορίσει δικούς του ανθρώπους (Ανδρουτσόπουλο, Γκιζίκη).

• Με τον απόλυτο έλεγχο της ΕΣΑ χρησιμοποιούσε την τρομοκρατία και μέσα στις ΕΔ (κύρια στο στρατό) και στην κοινωνία, αφού ο μηχανισμός της τρομερής αυτής αστυνομίας διευρύνθηκε και σε αριθμό υπηρετούντων και σε καθήκοντα.

• Την ασφάλεια του καθεστώτος την είχε αναλάβει κατ’ αποκλειστικότητα η συγκεκριμένη υπηρεσία και η ΚΥΠ, την οποία επίσης είχε υπό τν έλεγχο του με δικούς του αξιωματικούς.

• Στο ΓΕΕΦ και στην Εθνοφρουρά της Κύπρου υπηρετούσαν αξιωματικοί επιλεγμένοι και πιστοί στη χούντα και οι περισσότεροι στον ίδιον τον Ιωαννίδη. Στην Κύπρο επίσης  κατηύθυνε και την ΕΟΚΑ Β΄.

• Την καθημερινή εξουσία ασκούσε μέσω των διορισμένων επικεφαλής σε κάθε τομέα, και στην κυβέρνηση με απ’ ευθείας αλλά εν κρυπτώ και ανεπίσημες επαφές, όπως αυτές που περιγράφει ο Γκιζίκης. «…Τακτικές, πολύωρες συσκέψεις με Πρόεδρο Δημοκρατίας –Πρωθυπουργό-Αρχηγό Ενόπλων Δυνάμεων και Ιωαννίδη…»  Τους έβλεπε όμως και όλους μόνος του σε χωριστές συναντήσεις.[2]

Διαφαίνεται, πως εκείνο στο οποίο είχε επικεντρώσει απ’ αρχής την προσοχή του (μετά τη δημιουργία των δικτύων ελέγχου του κρατικού μηχανισμού στο σύνολό του), ήταν η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Πίστευε σ’ αυτήν, την επεδίωκε με κάθε τρόπο. Αυτό εξ άλλου αποτελούσε τη βάση της ΄΄προπαγάνδας΄΄ με την οποία έπειθε τους αξιωματικούς (είχε ιδιαίτερες ικανότητες στο να συνωμοτεί και να πείθει, απ’ ότι λένε αξιωματικοί του στρατού). Ξεκινώντας και από υπερεθνικιστικές θέσεις θεωρούσε πως η επίλυση του Κυπριακού με την (διπλή) ένωση, θα του έδινε το πιο ισχυρό έρεισμα για αναγνώριση και διάσωση της ΄΄επανάστασης΄΄.

Για τον τρόπο που ένα άτομο, ο Ιωαννίδης εν προκειμένω, ήλεγχε τις ΕΔ, παρ’ ότι διατηρούσε στην ιεραρχία μεσαία θέση στο στράτευμα, ρωτήθηκαν όλοι οι στρατιωτικοί που έδωσαν  συνεντεύξεις και κάλυψαν ως εξής το θέμα:

• Ο Ιωαννίδης ξεχωρίζει απ’ όλα τα στελέχη των ΕΔ, διότι διαθέτει ικανότητες που μια σημαντική μερίδα στρατιωτικών αναγνωρίζει, παραδέχεται, θαυμάζει και ως εκ τούτων τον εμπιστεύεται, τον εκτιμά, τον ακολουθεί. Εκτός της λιτής ζωής που διάγει, δεν εμπλέκεται σε οικονομικά σκάνδαλα, δεν αυτοπροβάλλεται, δε θέλει περίλαμπρα αξιώματα. Μπορεί και πείθει, εκφράζοντας την πίστη και αγάπη του στην Ελλάδα, που θέλει να την μεγαλώσει με την Κύπρο, τη Βόρειο Ήπειρο και άγνωστο τι άλλο. Αυτά δεν τα κρύβει, αλλά τα χρησιμοποιεί και φέρνει κοντά του αξιωματικούς πιστούς σ’ αυτόν μόνον.

• Στην κατοχή εντάσσεται στο Ζέρβα και σε μια σύγκρουση με τον ΕΛΑΣ συλλαμβάνεται. Κατά τον Αντιστράτηγο Λύτρα υπογράφει δήλωση (;) και παραμένει μέχρι το τέλος του πολέμου μαζί με τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Δεν διατίθενται στοιχεία  τι έκανε στο διάστημα αυτό αλλά και δεν διασταυρώθηκε το στοιχείο αυτό. Το 1951 τον συναντάμε να συμμετέχει στο πραξικόπημα του ΙΔΕΑ, που στην ουσία γίνεται για να πιέσει τον Παπάγου να ανακαλέσει την παραίτησή του.

• Προδικτατορικά υπηρετεί στις μεταθέσεις των αξιωματικών, θέση που εκμεταλλεύεται για μυήσεις στη συνωμοτική ομάδα που χρησιμοποιήθηκε στο πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου 1967.

• Στην επταετία 1967-1974, και αφού αναλαμβάνει μετά το Λαδά τη διεύθυνση της ΕΣΑ στο ΓΕΣ, τη διευρύνει, την επανδρώνει με νέα στελέχη απόλυτα δικά του και την χρησιμοποιεί για τον έλεγχο των ΕΔ και ολόκληρης της χώρας.

• Η ΕΣΑ συλλαμβάνει, ανακρίνει και χρησιμοποιεί βία. Βασανίζει τους αντιπάλους του καθεστώτος όχι για να αποσπάσει πληροφορίες μόνον, αλλά και για να συντηρεί τη φήμη της, να τιμωρεί, να φοβίζει, να στερεώνει την ΄΄επανάσταση΄΄ περιχαρακώνοντάς την με προστατευτικό τείχος τρόμου.

Ο Ιωαννίδης καταλαμβάνει την εξουσία πολύ εύκολα, όπως αποκαλύπτει ο Κομπόκης, και την ασκεί με το φόβο. Ο άνθρωπος αυτός επομένως, προχωρεί μαζί με την ΕΣΑ και με τα βασανιστήρια που έφερε ο μηχανισμός  με ευθύνη του στο χώρο των ΕΔ.. Βάζοντας στη θέση βασανιστών κυρίως στρατευσίμους, μετά από κατάλληλη πολύ σκληρή εκπαίδευση, αλλά και στελέχη των ΕΔ, που έφεραν στην επιφάνεια κάποια σκοτεινή πλευρά του χαρακτήρα τους.

Ο ρόλος του Ιωαννίδη στο πραξικόπημα της Κύπρου, είναι γνωστός και από τη βιβλιογραφία των τότε αρχηγών ΓΕΝ και ΑΕΔ. [3] Και οι δύο προσπαθούν να διασώσουν την αξιοπρέπειά τους ως αρχηγών του ναυτικού ο ένας και των ΕΔ ο άλλος, ενώ έπαιρναν εντολές από έναν εν ενεργεία ταξίαρχο με ιστορική έτσι καταρράκωση κάθε αρχής ιεραρχίας. Αλλά στα θέματα που προκύπτουν ευθύνες, όπως το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, είναι και οι δύο εύγλωττοι. Ο Ιωαννίδης φταίει για όλα, λένε οι δυο στρατιωτικοί «ηγέτες» που όπως και όλοι οι αρχαιότεροι του δικτάτορα προτίμησαν έρποντες τον εν ενεργεία μισθό από μια σύνταξη που θα τους πρόσφερε τα προσχήματα τουλάχιστον πως δεν υπηρέτησαν κατώτερό τους σε βαθμό. Τέτοιες μαριονέτες ήταν οι των ανωτάτων βαθμών! Και θα οδηγούσαν αυτοί υπό έναν τέτοιον δικτάτορα τη χώρα σε πόλεμο; Αν είναι δυνατόν, όπως και έγινε με την πιο μεγάλη προδοσία τουλάχιστον μεταπολεμικά!

Ο ίδιος ο Ιωαννίδης καταθέτει στην επιτροπή και αρνείται να απαντήσει διότι «…θεωρώ ταύτην ως μη αντικειμενικήν και αμερόληπτον μετά την συζήτησιν εις την Βουλήν την 21^ην Φεβρουαρίου 1986. …». Ήταν ο μόνος τρόπος να αποφύγει το διάλογο, να κρύψει όλα εκείνα στα οποία, δεν έχει απαντήσεις που να τον τιμούν.

Το πάγιο ερώτημα σε στελέχη των ενόπλων δυνάμεων ήταν ΄΄πως ένας ταξίαρχος εν ενεργεία ήλεγχε τις ΕΔ της χώρας, όταν στην ιεραρχία ήταν πολλές θέσεις κάτω από την κορυφή της πυραμίδας΄΄. Οι απαντήσεις καλύπτουν (όχι πάντα) και τα της ΕΣΑ και τα περί βασανιστηρίων. Ξεχωρίζουν εκείνα από τα βασανιστήρια της Μπουμπουλίνας και τα προερχόμενα από τα Σώματα Ασφαλείας γενικότερα.

Πριν το 1967 αυτό το ΄΄προνόμιο΄΄ το είχε μόνον η ασφάλεια και οι βασανιζόμενοι κατά συνθήκη ανήκαν σε συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο, αυτόν του ΚΚΕ. Η δικτατορία επέκτεινε το φάσμα βασανιζόμενων και κάλυψε οποιουσδήποτε αντιστέκονταν σ’ αυτήν. Τα σκήπτρα σιγά-σιγά πήρε η ΕΣΑ. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι ΄΄δάσκαλοι΄΄ του είδους, δηλαδή η ασφάλεια, σταμάτησαν να χρησιμοποιούν τη μέθοδο. Είναι γνωστές οι δίκες των βασανιστών και των δύο χώρων. Δεν δικάστηκαν έτσι, ώστε να ικανοποιηθεί το δημόσιο περί δικαίου αίσθημα. Κάποιους απ’ αυτούς τους σκότωσαν τρομοκρατικές οργανώσεις (Μάλιο, Μπάμπαλη).

Από το Βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών μαθαίνουμε τα αποδιδόμενα στα στελέχη των Σωμάτων Ασφαλείας περί βασανιστηρίων. Δεν διαβάζεται εύκολα αυτό το κείμενο[4] όσο ψυχρό και αν είναι. Εξετάζει και αποφαίνεται για Δασκαλόπουλο, Λάμπρου, Μάλλιο, Μπάμπαλη, Καραπαναγιώτη, Γιαννικόπουλο, Καλύβα, Σπανό, Κραββαρίτη, Παύλου, Ντζαφέρη, Λιάπη ….σύνολο εκατόν πενήντα τρεις αστυνομικούς αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και οπλίτες οι οποίοι «…κατά την διάρκειαν της διά του πραξικοπήματος της 21^ης Απριλίου 1967 εγκαθιδρυθείσης δικτατορικής διακυβερνήσεως της Χώρας…εφήρμοσαν μεβόδους βασανισμού…»

Ακόμα πιο δύσκολα διαβάζεται ένα άλλο κείμενο γραμμένο από αντιστασιακό, που βασανίσθηκε απ’ αυτούς της ασφάλειας. Πρόκειται για την Αγγελική Σωτήρη, όπου λιτά περιγράφει τις συνθήκες κράτησης. Δηλαδή τα βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε ως μέλος της παράνομης τότε ομάδας έκδοσης του εντύπου ΄΄ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ΄΄ της οργάνωσης ΄΄Αντιδικτατορική ΕΦΕΕ΄΄. Σημειώνεται εδώ διότι, εκτός των άλλων, στο κείμενό της αναφέρεται και το Μπογιάτι.

Υπήρχε και εκεί τάγμα ΕΣΑ υπό τον αντισυνταγματάρχη Γκόρο, καθώς και στρατιωτικές φυλακές. Η ΕΣΑ και ο Γκόρος χρησιμοποιήθηκαν και για κρατούμενους ιδιώτες που τους βασάνιζαν στρατιωτικοί. Για το Νοέμβριο του 1973 (αμέσως μετά το Πολυτεχνείο) κατονομάζονται ως βασανιστές στο στρατόπεδο αυτό εκτός του αντισυνταγματάρχη Π. Γκόρου και οι ταγματάρχης Σ. Κονδύλης και υπολοχαγός Θ. Ζούλας. Αναφέρονται επίσης ως κρατούμενοι στρατιωτικοί οι εν ενεργεία αντισυνταγματάρχης Αναγνωστόπουλος και ταγματάρχης Αρχάκης οι οποίοι και στη μεταπολίτευση κατέθεσαν ως μάρτυρες στη δίκη που έγινε εις βάρος του Γκόρου για τα βασανιστήρια του Γ. Τρικαλινού, παλαίμαχου στελέχους του ΚΚΕ.

Η Σωτήρη είχε συλληφθεί μαζί με τους Λάζαρο Σταθάκη και Σταύρο Τσικουδάκη και βρέθηκε στην ασφάλεια με «…την Βίκυ Σιδέρη, τη Νάντια Βαλαβάνη …και την Ιωάννα Μακρή ….τους άντρες πολιτικούς κρατούμενους, Κάππο, Γόντικα, Σταθάκη, Μαρούκη και άλλους τους έχουν πάει στις στρατιωτικές φυλακές στο Μπογιάτι…». Τους βασάνισαν όλους και δεν μίλησαν. Ο Κάππος λέει στον Ιωαννίδη μετά δεκαπέντε χρόνια όταν τον συναντά στην επιτροπή της Βουλής για το Φάκελο της Κύπρου «…δεν βγάλατε τίποτε από μένα…». Αυτή ήταν και η τιμωρία τελικά του δικτάτορα όπως και των άλλων ΄΄κομμουνιστοφάγων΄΄. Να τους ανακρίνει βουλευτής του ΚΚΕ!!

Ο Ιωαννίδης, ένας βιρτουόζος του τρόμου δικτάτορας, φασίστας, εθνικοσοσιαλιστής, υπερεθνικιστής και με «καθαρά χέρια»! Εάν βέβαια εξαιρέσουμε το αίμα των θυμάτων των βασανιστηρίων, τους νεκρούς στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στο πραξικόπημα κατά της Κύπρου, στην εισβολή των Τούρκων στο μαρτυρικό νησί! Τόσο καθαρά ήταν τα χέρια του!! Οι συνειρμοί με τα της εποχής μας δεν είναι εξωπραγματικοί.

---

[1] Στα πλαίσια διατριβής απ’ την οποία προέκυψε το βιβλίο του Α. Κακαρά, Οι Έλληνες Στρατιωτικοί, Παπαζήση, Αθήνα 2006, απόπου και τα στοιχεία του παρόντος με προσαρμογές.

[2]Βλ.  Μπονάνου, Η Αλήθεια, Αθήνα

[3] Βλ. Αραπάκη, Το Τέλος της Σιωπής, Νέα Σύνορα- Λιβάνη, Αθήνα 2000 και Μπονάνου,  ο.π.

[4]Βλ.  Βούλευμα υπ’ αριθ.4347/20-12-1975 του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών.

Ετικέτες: τρομοκρατία, Ιωαννίδης, Ναζισμός, Φασισμός, βασανιστήρια, δικτάτορας, δικτατορία, καθαρά χέρια
Αναρτήθηκε στις Uncategorized | 3 σχόλια »

“Μαύρη ΕΣΑ” Τρομοκρατία Φασισμός και “Χρυσή Αυγή”

Νοεμβρίου 1, 2012

Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

(Η ΕΣΑ ΚΑΙ Η ΒΙΑ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΥ)

(ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ-ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΗΣ «ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ»)

Το απριλιανό καθεστώς/δικτατορία είχε ανάγκη από έναν τρόπο πρόσθετο της προπαγάνδας και της ΄΄επαναστατικής ιδεολογίας΄΄, με τον οποίο θα πείθονταν ολόκληρος ο λαός, οι ΕΔ και κύρια οι εργαζόμενοι, ότι έπρεπε να συνεργαστούν, να υπακούουν, να ανέχονται. Δεν ήταν μόνον το γεγονός πως χρειαζόταν επίφαση ηρεμίας, ώστε να φανεί η διαφορά με την κατάσταση της ΄΄προεπαναστατικής ανώμαλης περιόδου΄΄. Το καθεστώς όφειλε και ήθελε να συνεργαστεί και με την κυρίαρχη τάξη, με τους βιομηχάνους, με το μεγάλο κεφάλαιο. Ώφειλε/ήθελε να έχει την στήριξή τους. « Η δικτατορία κατόρθωσε με τη δύναμη του τρόμου να εξασφαλίσει την πολυπόθητη για το μεγάλο κεφάλαιο ΄΄κοινωνική συνοχή΄΄ και έτσι να διευκολύνει τη διαδικασία καπιταλιστικής ανάπτυξης, κύρια σε βάρος των εργαζομένων» (Μοσχονάς).

Έτσι εξηγείται ο ρόλος των μηχανισμών αστυνόμευσης από τις ΕΔ, που δεν υπήρχε πριν τη δικτατορία. Δηλαδή ο νέος ρόλος κύρια της ΕΣΑ με την επέκταση των δραστηριοτήτων της και στους πολίτες. Τα στρατοδικεία, ο στρατιωτικός νόμος, η υπόλοιπη εργατική νομοθεσία έρχονται συμπληρωματικά στον τρόμο, που η άμεση επαφή των οργάνων του καθεστώτος επιβάλλει με τις μεθόδους τους. Η έκδηλη βία, τα βασανιστήρια και ή έντεχνη διοχέτευση φρικιαστικών λεπτομερειών στην αγριότητά τους, βοηθούν σημαντικά, πειθαναγκάζουν σε υπακοή, αποτρέπουν την αντίσταση αφού τρομοκρατούν.

Την προσέγγιση και ανάλυση της ΕΣΑ και των ΕΣΑτζήδων και τον τρόπο που λειτούργησαν το διάστημα 67-74 μελετούν αρμόδιοι επιστήμονες.[1] Καλύπτουν απορίες, που θα μπορούσαν να διατυπωθούν για το φαινόμενο αυτό, εκτός ίσως των προεκτάσεων και σχέσεων των ανθρώπων, που στελέχωναν την υπηρεσία αυτή με τις δομές και λειτουργία των ΕΔ απ’ όπου προέρχονταν. Στα συμπεράσματά τους οι συγγραφείς προβάλλουν ενδιαφέρουσες ερμηνείες συμπεριφορών και απόψεις.

Η Φατούρου καταλήγει (αποδεικνύει;) πως, οι νέοι άνθρωποι με την κατάλληλη εκπαίδευση γίνονται βασανιστές, μετατρεπόμενοι και οι ίδιοι σε θύματα. Είναι τολμηρό αυτό το συμπέρασμα, όχι εύκολα αποδεκτό απ’ όσους υπέστησαν βασανιστήρια, οδηγεί στην αντιμετώπιση του βασανιστή ως αρρώστου παρά ως ενόχου, αναγκάζει τον αναγνώστη να σκέπτεται, πως και ο ίδιος θα μπορούσε να γίνει βασανιστής και απλά ήταν τυχερός στη θητεία του. Έτσι όλοι αισθανόμαστε ή θα ‘πρεπε να αισθανόμαστε κάπως ένοχοι. Εκτός από το αναλογούν στον καθένα μερίδιο ευθύνης, για το πώς είναι διαμορφωμένη η κοινωνία και κύρια οι μηχανισμοί ποδηγέτησης της.

Η Δαράκη αμφιβάλλει η ίδια (και σωστά), πως δεν πρόκειται να εφαρμοσθεί η θέση της για επανένταξη των τέως εσατζήδων στην κοινωνία. Μέσα από ανάλογο πρόγραμμα εκπαίδευσης, με χρήση ακόμα και καθηγητών/ διαλεκτών κάποιων από τα θύματά τους (όσους πέρασαν και υπηρέτησαν στην ΕΣΑ, τους υπολογίζει στους 4.000 περίπου για το διάστημα της δικτατορίας). Εκεί όμως που η αναλύτρια μιλάει προφητικά, είναι όταν εκφράζει από το 1976 ακόμα (χρονιά έκδοσης του βιβλίου της Δαράκη) φόβους για το μέλλον της σχέσης ΄΄εσατζήδες –κυβέρνηση -κατεστημένο-ένοπλες δυνάμεις΄΄ . Μπορεί βέβαια να μην υπήρξαν φαινόμενα όπου να δικαιώθηκε σε μεγάλη έκταση η πρόβλεψή της για τους εσατζήδες, που είναι «…διαθέσιμοι για τον παρακρατισμό, όποτε τους καλέσει…». Και τούτο γιατί το φαινόμενο των ακροδεξιών, φασιστικών οργανώσεων, που για χρόνια έδρασαν μεταπολιτευτικά, δεν είναι άσχετο με τη δεξαμενή των εν δυνάμει ακροδεξιών εργαλείων τρόμου, όπως οι εσατζήδες. Ούτε μπορούσε να φανταστεί τότε τη σημερινή κατάσταση με τα «παληκάρια» της «Χρυσής Αυγής», το ναζιστικό χαιρετισμό, τη συνεχόμενη άνοδό της με όλες τις αιτίες που εκτρέφουν καθόλου υποκρυπτόμενο ρατσισμό ως στοιχείο φασιστικό και ναζιστικό.

Τέλος η ίδια συγγραφέας κάνει χρήση και υιοθετεί τις θέσεις άρθρου του καθηγητή Γ. Κουμάντου, (όπου) δείχνει με ποιον τρόπο ο  Καραμανλής προσπάθησε να ανασυντάξει τον Μηχανισμό που γεννά τις χούντες «…να ΄΄ξεμουτρώσει΄΄ ο στρατός και να ξαναβρεί τον προσανατολισμό του. …Η Καραμανλική επιείκεια αποβλέπει στο να εξασφαλισθεί η υποταγή και η αφοσίωση του στρατού στο Κόμμα που κυβερνάει και στις κοινωνικές δυνάμεις που εκφράζονται με το κόμμα αυτό …». Και σχολιάζει η συγγραφέας αυτό που βγαίνει από το άρθρο του Κουμάντου, (ο γράφων συμφωνεί με τη θέση αυτή). «…Πρόκειται δηλαδή για μια ανανέωση της πατροπαράδοτης πολιτικής του ελληνικού κατεστημένου απέναντι στο Στρατό, της πολιτικής ιδιοποίησης και εκφεουδαρχισμού του Στρατού, προς όφελος της ομάδας στην εξουσία….»

Θα μπορούσε να σταματήσει εδώ η προσέγγιση, εάν, αυτό το συμπέρασμα/ παρατήρηση, δε χρειαζόταν άλλη απόδειξη στην προσπάθεια τότε του Καραμανλή για προσεταιρισμό των ΕΔ, απ’ αυτήν της τροποποίησης της ποινής του θανάτου των πρωταιτίων σε ισόβια. Χρειάζεται πρόσθετη απόδειξη της άποψης για τις διαδικασίες του μεταπολιτευτικού κράτους προς εξισορρόπηση/ επαναστήριξη /συμμάζεμα των ΕΔ στον παραδοσιακό τους ρόλο και αποκατάσταση της σχέσης τους με το ΄΄κατεστημένο΄΄;

Εκτός των άλλων την βρίσκουμε στη μη αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου και του Κανονισμού της ΕΣΑ. Το μόνο που άλλαξε μετά τη δικτατορία ήταν η ονομασία, ώστε να μην προκαλεί γραμμένη στα περιβραχιόνια των ανδρών και τα αυτοκίνητα της υπηρεσίας. Από ΕΣΑ ονομάζεται ΄΄Στρατονομία΄΄ με το Ν.276/76 ο οποίος παρασέρνει και τις άγνωστες σχεδόν ΕΑΑ της αεροπορίας και ΕΝΑ του ναυτικού αλλάζοντάς τες σε Αερονομία και Ναυτονομία. Μια πρόταση του ΣΑΓΕ (συμβούλιο Αρχηγών Γενικών Επιτελείων) για ψήφιση Νόμου που θα προβλέπει Γενικό Κανονισμό Στρατονομίας- Ναυτονομίας- Αερονομίας (με διαδικασίες που ξεκίνησαν ίσως και πριν το 1983) δεν είχε αποτέλεσμα.

Το συμπέρασμα είναι πως ισχύει ακόμα (τουλάχιστον ίσχυε το 2006) στο σύνολό του ο Νόμος 1746/1951 για την στρατιωτική αστυνομία! Δηλαδή η λογική που διαμόρφωσε ο εμφύλιος, που μόλις είχε λήξει, είναι εκείνη που διατρέχει τη στρατιωτική αστυνομία τα τελευταία πενήντα χρόνια. Με απλές αλλαγές ονόματος και τίποτε άλλο.

Αυτόν το Νόμο που κυρώνει τον Κανονισμό 600-1και αφορά την «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ» τον σεβάστηκε και αξιοποίησε υπέρ του δέοντος η δικτατορία, δεν τον άλλαξε ο Καραμανλής μεταπολιτευτικά, τον διατήρησε το ΠΑΣΟΚ για περισσότερα από είκοσι χρόνια σε ισχύ! Αν ισχύει ακόμα, θα σημαίνει πως επιτελεί καλά τον σκοπό του. Αυτόν δηλαδή που ο Κουμάντος και η Δαράκη –Μαλλέ θέτουν ως στόχο του Καραμανλή για τις ΕΔ. Και βέβαια δεν είναι μόνον η Δεξιά με το κυβερνών κόμμα (ΕΡΕ πρώτα, Νέα Δημοκρατία αργότερα) που εξυπηρετείται. Είναι και το Κέντρο με τα αντίστοιχα μεταπολεμικά Κόμματα (Ένωση Κέντρου, ΠΑΣΟΚ) που επίσης εξυπηρετούνται από την ίδια Νομοθεσία και Κανονισμούς. Το ΠΑΣΟΚ είναι κυβερνών κόμμα για περισσότερα χρόνια από τη ΝΔ. Ο λόγος μη ουσιαστικών αλλαγών είναι, πως τα κόμματα αυτά, υπηρετούν στην ουσία την ίδια πελατεία (΄΄κατεστημένο΄΄ τη λέει και ο Κουμάντος και η Μαλλέ και όλοι). Εκτός των ΄΄μαζών΄΄ που ποδηγετούνται και πείθονται με ανώδυνες εναλλαγές των διαχειριστών της εξουσίας.

Στο σχέδιο Νόμου με συντάκτες στελέχη των ΕΔ, (και μάλιστα από το χώρο των υπηρετούντων στη διεύθυνση στρατονομίας, απ’ όπου και η αρχική ιδέα) υπάρχει διστακτική προσέγγιση /πρόβλεψη για αποφυγή χρήσης αναίτιας βίας από τα όργανα της ΕΣΑ. Εκεί μπορούν να ενταχθούν τα βασανιστήρια, όχι ως αναίτια βία, αλλά με  διάταξη  να σταματά υποτίθεται η όρεξη των ροπαλοφόρων και των αφεντικών τους. Γράφει ο συντάκτης στο άρθρο 5 του προτεινομένου σχεδίου: «…τα στρατονομικά όργανα μπορούν να κάνουν χρήση της αστυνομικής ράβδου (κλομπ), μόνον όταν βρίσκονται σε νόμιμη άμυνα, και η χρήση τους είναι δικαιολογημένη και απόλυτα αναγκαία. Στην περίπτωση αυτή πρέπει να αποφεύγονται τα κτυπήματα σε ευαίσθητα μέρη του σώματος, όπως στο κεφάλι και στα γεννητικά όργανα…». Η πρόταση αυτή της ανώτατης ηγεσίας των ΕΔ δεν έγινε δεκτή, και δεν προχώρησε προφανώς από τον ΥΕΘΑ, που είναι ο άμεσος προϊστάμενός τους. Προτίμησε την ισχύουσα νομοθεσία από το 1951. Πρόκειται για τον Νόμο 1746/1951 «περί Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας». Το όνομα όπως είπαμε άλλαξε το 1975 και έγινε Στρατονομία. Τίποτε άλλο.

Διατρέχοντας το νόμο διαπιστώνουμε πως πρόκειται για κείμενο που αφορά μόνον τις ΕΔ. Ως προορισμό της ΕΣΑ προβλέπει την «…εκτός των στρατοπέδων, τάξιν, ασφάλειαν, πειθαρχίαν, και άψογον παράστασιν του στρατεύματος…». Για τους αξιωματικούς το όριο χρόνου υπηρεσίας στην αστυνομία αυτή είναι δύο χρόνια το λιγότερο, ενώ για τους υπαξιωματικούς τρία χρόνια. Οι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί πρέπει να επιλέγονται και να «…διακρίνονται διά το ήθος και τον χαρακτήρα των, να είναι ακριβοδίκαιοι, ταχείας αντιλήψεως, δραστήριοι, επιβλητικοί την εμφάνισιν, ευγενείς εις τους τρόπους, αλλά και άτεγκτοι συνάμα, οσάκις αναπότρεπτοι ανάγκαι το επιβάλλουν…». Η ΕΣΑ δεν έγινε γνωστή για τους ευγενείς και δίκαιους που υπηρετούσαν εκεί στη δικτατορία. Οπωσδήποτε υπήρχαν και τέτοιοι. Εξ άλλου ο μηχανισμός του Ιωαννίδη επέλεγε άριστους νέους αξιωματικούς για την υπηρεσία αυτή, όπως δηλώνουν στις συνεντεύξεις τους επαΐοντες στρατιωτικοί.

Παρόμοια κριτήρια ίσχυαν και για τους υπαξιωματικούς, που προορίζονται για την ΕΣΑ. Ο νόμος προβλέπει τα ίδια, συν την προϋπόθεση να έχουν απολυτήριο Δ΄ τάξης δημοτικού τουλάχιστον. Αναφερόμαστε στο 1951 και τα πράγματα έκτοτε έχουν βελτιωθεί σ’ αυτό το σημείο. Όσο για τους στρατευσίμους «…δέον να ώσιν αρίστης σωματικής διαπλάσεως και εμφανίσεως, υψηλού αναστήματος (1,75 και άνω) μεγάλης σωματικής αντοχής (γιατί άραγε, οξείας αντιλήψεως, ικανής νοημοσύνης, ενεργητικότητος και παρατηρητικότητος, προικισμένοι δι’ επιμονής και υπομονής,, περιεργείας, ευσυνειδησίας και πρωτοβουλίας…υψηλόν δείκτην μορφώσεως…».

Όλες αυτές οι προβλέψεις και προϋποθέσεις πήγαν περίπατο τουλάχιστον για τους στρατευσίμους, αλλά και για τους περισσότερους των στελεχών. Να θυμόμαστε, πως η ΕΣΑ έγινε γνωστή με τους βασανιστές της μικρών και μεγάλων βαθμών και όχι για τους υπόλοιπους που δεν βασάνιζαν. Ούτε ευσταλείς ήταν όλοι ούτε έκπαγλου καλλονής και ικανής νοημοσύνης. Δεν ήταν αυτά τα προσόντα, που ήθελαν από τους συγκεκριμένους νέους. Τους ήθελαν για εργαλεία και όχι να σκέφτονται περισσότερο απ’ όσο χρειαζόταν.

Ο διοικητικός μηχανισμός της ΕΣΑ ξεκινούσε από Διευθύνσεις στο ΓΕΣ, στη Στρατιά, στα Σώματα Στρατού και στις μεγάλες μονάδες εξομοιωμένες με Σώμα Στρατού.

Περιλάμβανε επίσης ένα κέντρο εκπαίδευσης το ΚΕΣΑ και ένα ειδικό ανακριτικό τμήμα το ΕΑΤ/ΕΣΑ (που αναδείχθηκε ως το κέντρο της πραγματικής εξουσίας στην Ελλάδα την επταετία 1967-74). Οι δυνάμεις κρούσης της ΕΣΑ απλώνονται από εδώ και κάτω με τους λόχους, που προβλέπονται στη Στρατιά, τα Σώματα Στρατού και τις μεγάλες μονάδες, στις μεραρχίες και «Λόχους Γραμμών Συγκοινωνιών». Τέλος προβλέπονται και ανεξάρτητες ομάδες, προφανώς για μικρότερες μονάδες.

Ανάλογα με το επίπεδο της οργάνωσης οι αρμοδιότητες ποικίλλουν κλιμακούμενες από τα επιτελικά επίπεδα που λειτουργούν ως σύμβουλοι της ηγεσίας, ως υπεύθυνοι για τον έλεγχο, παρακολούθηση, επιθεωρήσεις, έκδοση οδηγιών, μεταθέσεις, αποσπάσεις, μελέτες, εισηγήσεις λύσεων, πιστώσεις, εφοδιασμούς … Αυτά για τις Διευθύνσεις του ΓΕΣ και των μεγάλων μονάδων, όπου επίσης προβλέπονται και αρμοδιότητες για ζητήματα κυκλοφορίας οχημάτων, για αιχμαλώτους πολέμου και «…ιδιώται κρατούμενοι…καταγραφή, περιορισμό, φροντίς, μεταχείρησις, πειθαρχία,  εξασφάλισις, χρησιμοποίησις, εκπαίδευσις και επαναπατρισμός ιδιωτών…».[2]

Η πρόβλεψη του Νόμου για αρμοδιότητες εκτός στρατοπέδων που αφορούν μόνον τους στρατιωτικούς επεκτείνεται και σε ιδιώτες «…οίτινες κρατούνται υπό του Στρατού και ευρίσκονται υπό την δικαιοδοσίαν τούτου…» ενώ καλύπτει και τον έλεγχο ταυτοτήτων και κυκλοφορίας προσωπικού, που αφορά όμως «…και τον πληθυσμόν…εις τας υπό στρατιωτικόν έλεγχον περιοχάς….(καταληφθείσαι, ή κατεχόμεναι, απελευθερωθείσαι… εχθρικαί, συμμαχικαί ή Εθνικού εδάφους)…σύλληψις παραβατών …στρατιωτικών ή ιδιωτών…». Υποτίθεται πως η ΕΣΑ δρα και κατά ιδιωτών παντού στις πολεμικές επιχειρήσεις, όπου είναι αρμόδιες οι ΕΔ, και επί εθνικού εδάφους. Το τι έκανε δε χρειάζεται να αναλυθεί εδώ.

Αυτός ο Στρατιωτικός Κανονισμός 600-1 του 1968 είναι αντίγραφο του Ν 1746/51 και ποτέ δεν εφαρμόσθηκε επί εχθρών στρατιωτικών και ιδιωτών. Στις αρμοδιότητες του τμήματος που ευθύνεται για τις χειρότερες βαρβαρότητες της δικτατορίας, δηλαδή του ειδικού ανακριτικού τμήματος ΕΑΤ/ΕΣΑ, περιλαμβάνεται η αποστολή με γενικόλογο καθορισμό την ΄΄ασφάλεια του στρατεύματος΄΄. «…Το ΕΑΤ/ΕΣΑ είναι μονάς Σ. Α. { Στρατιωτικής Αστυνομίας} υπαγομένη απ’ ευθείας εις την Δ/νσιν Σ.Α./ΓΕΣ { εκεί ήταν ο Ιωαννίδης διευθυντής, εξ ου η παντοδυναμία του με τέτοιο μηχανισμό βασανιστών} …έχει ως αποστολήν: την ανίχνευσιν, διερεύνησιν και δίωξιν παντός πειθαρχικού ή ποινικού αδικήματος ή εγκλήματος. Η περιοχή τούτου εκτείνεται εφ’ ολοκλήρου της Επικρατείας…». Επομένως με τον στρατιωτικό Νόμο (όχι πως τους ήταν οπωσδήποτε απαραίτητος επί δικτατορίας, αλλά η εφαρμογή του διευκόλυνε και λειτουργούσε και ψυχολογικά) το ΕΑΤ/ΕΣΑ μπορούσε «… να ενεργεί…συλλήψεις… προανακρίσεις… κατ’ οίκον έρευνα…κατασχέσεις…».

Το προσωπικό της ΕΣΑ έχει προνόμια, που δεν έχουν οι του υπολοίπου στρατεύματος. Δεν ανατίθεται σ’ αυτούς υπηρεσίες άσχετες προς την αποστολή της, και αντίστοιχα οι στρατονόμοι εκτελούν τα στρατονομικά και μόνον καθήκοντα, μη χρησιμοποιούμενοι ως γραφείς, αγγελιαφόροι, φρουροί στρατηγείου και σκοποί διοικητηρίων. Το τελευταίο είναι αρκετό να ζηλεύουν όλοι οι στρατεύσιμοι την υπηρεσία αυτή, εάν δεν ξέρουν για τα υπόλοιπα.

Τα προνόμια δεν είναι μόνο για να μην είναι αποκρουστική η υπηρεσία στην ΕΣΑ, αλλά και για πρακτικούς λόγους. Ειδικά το ΕΑΤ/ΕΣΑ σε τίποτα δε θύμιζε στρατιωτική υπηρεσία από εμφάνιση, καθαριότητα, τάξη, για να αναφερθούν μόνον οι ανώδυνες πλευρές ΄΄πρόσοψης΄΄ της μονάδας. Πώς ήταν δυνατόν να ανακρίνουν, να βασανίζουν, να έχουν εμφάνιση απαράδεκτη, εάν στρατωνίζονταν με άλλες υπηρεσίες. Η εξουσία πήγαζε από τη βρωμιά, την ανηθικότητα, το σαδισμό, τα βίτσια ψυχικά άρρωστων και ανώμαλων στελεχών και στρατονόμων. Το φως της ΄΄επαναστάσεως που καταύγαζε τα Εθνικά Ιδεώδη και τα διέσωσαν αι Ένοπλοι Δυνάμεις του Έθνους΄΄ το συντηρούσαν άνθρωποι σαν τον Χατζηζήση, το Σπανό, και τους υπόλοιπους που κατέληξαν στην υποστάθμη των στελεχών του στρατού.

Ήταν αξιωματικοί  που χτυπούσαν κρυφά από πίσω και βασάνιζαν συναδέλφους τους,  φροντίζοντας έτσι να μην τους βλέπουν οι ίδιοι, ειδικά όταν γνωρίζονταν από το στρατό. Χτυπούσαν πολεμιστές της περιόδου 1940-49 ανεξάρτητα ιδεολογικής τοποθέτησης, γιατί έτσι αισθάνονταν δυνατοί. Όλους αυτούς φρόντισαν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, να διασώσουν και να πέσουν στα μαλακά. Και ο λόγος ήδη αναφέρθηκε. Το ΄΄σύστημα΄΄ χρειαζόταν τη συντήρηση των ΕΔ και των ΣΑ αλώβητων και απρόσβλητων. Ακόμα και των στρεβλωτικών τους αποφύσεων όπως η Ειδική Ασφάλεια και το ΕΑΤ/ ΕΣΑ.

Χρειάζονταν φαίνεται και οι μηχανισμοί ανάδυσης διαδικασιών, δυνατοτήτων και ομάδων εκτροπών και συνωμοσίας, όπως από το 1940 μέχρι το 1973, που ήταν η τελευταία του Ιωαννίδη. Ακριβώς γιατί ΄΄το σύστημα΄΄ δεν ήθελε να θίξει τα ΄΄παιδιά΄΄ που έπρεπε να προστατέψει, γιατί τα χρειαζόταν. Το παράκαναν βέβαια με τη βία και τα βασανιστήρια αλλά ΄΄εμείς για σένα δουλεύουμε ρε μαλακισμένο» είπε ο υπεύθυνος της ασφάλειας, χαστουκίζοντας έναν δεκαεξάχρονο, που έγραφε συνθήματα κατά της χούντας. Συνέβη στο Μαρκόπουλο Αττικής την παραμονή επίσκεψης εκεί του Παττακού και τον συνέλαβαν διαπιστώνοντας αμέσως πως δεν ήταν ο οποιοσδήποτε. Γι΄ αυτό και εξανέστη ο αξιωματικός της ασφάλειας μόλις πληροφορήθηκε πως είναι Αμερικανός υπήκοος και εγγονός εφοπλιστή.

Ο Κανονισμός για την ΕΣΑ επεκτείνεται σε λεπτομέρειες για όλες τις αρμοδιότητες, που εάν εφαρμόζονταν, η υπηρεσία αυτή θα πρόσφερε υποτίθεται θετικά. Υπάρχει και ειδική πρόβλεψη για τη χρήση βίας (αρθρ.49). Προτρέπει να αποκτήσουν τα όργανα της ΕΣΑ «…ικανότητα χρησιμοποιήσεως…λαβών και κτυπημάτων (ζίου- ζίτσου)…διά την καταβολήν και σύλληψιν των αποδρώντων παραβατών…με την ράβδον…τα κτυπήματα εις τον ώμον, εις τας χείρας, εις τους πόδας και εις το στομάχι καταβάλλουν εν άτομον άνευ προξενήσεως μεγάλων σωματικών βλαβών…να αποφεύγονται τα κτυπήματα εις την κεφαλήν… ». Οι άνθρωποι που συνέταξαν τον κανονισμό, δε γράφουν πως απαγορεύονται τα κτυπήματα στο κεφάλι και οπουδήποτε. Γράφουν ΄΄να αποφεύγονται΄΄. Στην πραγματικότητα αυτό που έγινε στην επταετία 1967-74, ήταν η αντιστροφή σε όλο το φάσμα των προβλεπομένων και η εκμετάλλευση των δυνατοτήτων του Νόμου με υπέρβαση κάθε ορίου.

Έκαναν ότι ήθελαν. Και εναντίον των πολιτών και εναντίον των στρατιωτικών. Το ίδιο και εναντίον εκείνων, που επέλεγαν να υπηρετήσουν στην ΕΣΑ και εκπαιδεύονταν στο ΚΕΣΑ. Η εκπαίδευσή τους ήταν σκληρή. Οι μόνοι αλώβητοι και απλησίαστοι από την στρατιωτική αστυνομία, ήταν τα άτομα που υπηρετούσαν σ’ αυτήν εφ’ όσον περνούσαν την εκπαίδευση με επιτυχία.

Όσο για το ναυτικό, η αντίστοιχη υπηρεσία, η ΕΝΑ (Ελληνική Ναυτική Αστυνομία) ή ΄΄Ναυτονομία ΄΄ της μεταπολίτευσης, επέδειξε κάποια δραστηριότητα στη δικτατορία, αλλά δεν υπάρχει σύγκριση με της ΕΣΑ. Εν τούτοις στις Ναυτικές Φυλακές ΄΄ΑΡΗΣ΄΄ περιγράφτηκαν περιπτώσεις βασανιστηρίων[3] αλλά όχι εκ συστήματος, ούτε κατευθυνόμενων κεντρικά και με στόχο πολιτικούς κρατούμενους.

Στο πολεμικό ναυτικό, τις προϋποθέσεις και την επιλογή των ΄΄κατάλληλων΄΄ για ναυτονόμους /δεσμοφύλακες των Ν/Φ ΑΡΗΣ, περιγράφει το 1972 εκείνος που φροντίζει να τους διαλέξει. Συγχρόνως έχουμε και μικρό δείγμα των μεθόδων εκπαίδευσής τους, με τρόπο που καθιερώθηκε από τον τότε διοικητή των φυλακών. Υπεύθυνος για την επιλογή των εν λόγω οργάνων ήταν ο οπλονόμος ανθυπασπιστής Κ. Δημάκης. Οι οδηγίες ήταν του διοικητή πλωτάρχη Α. Τσίγκρου, και σύμφωνα μ’ αυτές, έπρεπε να επιλέγουν από τους προπαιδευμένους στα Κέντρα Εκπαίδευσης ΚΕΠΑΛ και ΚΕΚΑΝ, ναύτες μικρής ηλικίας, εύσωμους, από απομακρυσμένα χωριά ή νησιά και αγράμματους. Οι στρατεύσιμοι αυτοί γινόντουσαν όργανα της διοίκησης των φυλακών.

Για την ΄΄Αερονομία΄΄ (ή ΄΄Ελληνική Αστυνομία Αεροπορίας΄΄ όπως λεγόταν μέχρι τη μεταπολίτευση), δεν έγινε προσπάθεια να βρεθούν στοιχεία, αφού δεν τη συναντήσαμε και πουθενά, εκτός της δίκης των αεροπόρων μεταπολεμικά.

Παρατέθηκαν τα παραπάνω για να τα θυμηθούν οι παλιότεροι και να τα πληροφορηθούν οι νεότεροι. Οι μέρες είναι πολύ δύσκολες, φαινόμενα καθημερινά όπως συμπεριφορές της «Χρυσής Αυγής» μας παραπέμπουν σε μεθόδους παρόμοιες με τις εφαρμοζόμενες από παρακρατικές στην ουσία και εκτός νόμου υπηρεσίες, ακόμα και σε διάρκεια ανώμαλου καθεστώτος όπως η δικτατορία 1967-74. Η τρομοκρατία και τότε και τώρα πέρα από τα θύματα της δεν ωφέλησε ποτέ τα όργανα που την εφάρμοσαν. Το φασισμό και το ναζισμό δεν είναι ούτε να τον παραβλέπει κανείς ούτε να στρεβλώνει τους στόχους τους.

---

[1] Βλ. ΔΑΡΑΚΗ-ΜΑΛΛΕ Μ, Οι Εσατζήδες, Κέδρος, Αθήνα 1976 και  ΧΑΡΙΤΟΥ-ΦΑΤΟΥΡΟΥ Μ, Ο Βασανιστής ως Όργανο της Κρατικής Εξουσίας, Ψυχολογικές Καταβολές, Ελληνικά Γράμματα Αθήνα 2003.

[2] Βλ. (άρθρ2 παρ. ι (3) ΣΚ 600-1 ΄΄ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΄΄ΦΕΚ 654 Τ2 25/11/1968

[3] Βλ. Α. Κακαρά, Το Πολεμικό Ναυτικό στη Δικτατορία 1967-74, γνώση, Αθήνα 1995, Για τα στοιχεία του κειμένου βλ. και Α.Κακαρά, Οι Έλληνες Στρατιωτικοί, Παπαζήση, Αθήνα 2006

http://kakaras.wordpress.com/2012/11/13/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF-1973-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B6%CF%8C%CE%BC%CE%B5/

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΕΛΒΕΤΙΑΣ

Είναι ίσως σκόπιμο να αναλύσουμε σε γενικές γραμμές πως λειτουργεί η δημοκρατία της Ελβετίας, έτσι ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα, ποια οφείλουν να είναι τα επόμενα στάδια εξέλιξης της χώρας μας.Κατ’ αρχήν λοιπόν, η σημερινή Ελβετία αποτελείται από 20 καντόνια και 6 «ημικαντόνια», διαφορετικής έκτασης πληθυσμού και οικονομικής δομής μεταξύ τους (με 3.000 κοινότητες).Το κάθε ένα από τα 26 καντόνια και ημικαντόνια έχει το δικό του Σύνταγμα, τα δικά του Δικαστήρια, τη δική του Κυβέρνηση, το δικό του Κοινοβούλιο και τη δική του Αστυνομία. Η πολύπλοκη αυτή δομή έχει σαν αποτέλεσμα την ύπαρξη διαφορετικών νόμων, οι οποίοι συνήθως εξισορροπούνται μεταξύ τους, έτσι ώστε να λειτουργεί το σύστημα στο σύνολο του – περισσότερο μετά από συμφωνίες των καντονιών και λιγότερο με τη βοήθεια ομοσπονδιακών νομοθετημάτων.

Το βασικότερο χαρακτηριστικό της άμεσης δημοκρατίας της χώρας είναι τα συχνά (αρκετές φορές εντός του ίδιου έτους) δημοψηφίσματα, τα οποία αφορούν νόμους και νομοσχέδια – σε επίπεδο κοινοτήτων, επίσης τον προϋπολογισμό (έσοδα και έξοδα).

Κατά τη διάρκεια ενός «δημοψηφιστικού» Σαββατοκύριακου, αποφασίζεται συχνά για περισσότερα από δέκα διαφορετικά θέματα, τα οποία συμπεριλαμβάνουν «ερωτήματα» της ομοσπονδίας, των καντονιών και των κοινοτήτων.

Το ομοσπονδιακό Σύνταγμα, όπως επίσης το Σύνταγμα των καντονιών, καθορίζει επακριβώς το είδος των νόμων, καθώς επίσης των υπολοίπων αποφάσεων (νομοσχεδίων κλπ), οι οποίοι (οποίες) υπάγονται υποχρεωτικά σε δημοψηφίσματα. Για όλους τους εναπομένοντες νόμους ή αλλαγές νόμων, για αυτούς δηλαδή που δεν υπάγονται σε δημοψηφίσματα, είναι δυνατόν, εντός τριών μηνών από την ψήφιση τους εκ μέρους του εκάστοτε Κοινοβουλίου, να απαιτηθεί από τους Πολίτες η διενέργεια δημοψηφίσματος – υπό την προϋπόθεση να συγκεντρωθούν 50.000 υπογραφές, μεταξύ αυτών που έχουν το εκλογικό δικαίωμα. Ίσως οφείλουμε να σημειώσομε εδώ ότι, στην Ελβετία επιτρέπεται η ταχυδρομική ψήφος (υποθέτουμε σύντομα και η ηλεκτρονική), έτσι ώστε να διευκολύνονται οι Πολίτες στην εξάσκηση των εκλογικών τους δικαιωμάτων.

Το ίδιο ισχύει και για τις αποφάσεις των καντονιών ή των κοινοτήτων – όπου όμως ο αριθμός των απαιτουμένων υπογραφών είναι ανάλογα μικρότερος. Στις πολύ μικρές κοινότητες δεν υπάρχει «κοινοβούλιο», οπότε οι εκλογείς συζητούν και αποφασίζουν κατά τη διάρκεια των «κοινοτικών συγκεντρώσεων», οι οποίες λαμβάνουν χώρα πολλές φορές εντός του ιδίου έτους.

Επειδή, μέσα σε μία άμεση δημοκρατία, οι νόμοι, οι οποίοι ψηφίζονται από το Κοινοβούλιο, μπορούν να καταργηθούν με τη βοήθεια της συλλογής υπογραφών εναντίον τους, οπότε ακολουθεί δημοψήφισμα, γίνεται εκ των πρότερων προσπάθεια, πριν ακόμη δηλαδή ψηφιστούν, να εξασφαλισθεί η συμφωνία της πλειοψηφίας των εκλογέων – με αποτέλεσμα να υπάρχουν αρκετοί συμβιβασμοί, έτσι ώστε να λαμβάνονται υπ’ όψιν τα συμφέροντα όλων.

Στα πλαίσια αυτά η κυβέρνηση, πριν ακόμη συντάξει τους νόμους, διενεργεί έρευνες μεταξύ όλων των κομμάτων, των κοινωνικών ομάδων, των εμπορικών συνδέσμων, των συνδικαλιστικών οργανώσεων, των θρησκευτικών συλλόγων κλπ, έτσι ώστε να σφυγμομετρήσει την κοινή γνώμη.

Επειδή λοιπόν σε μία άμεση δημοκρατία οι νόμοι ελέγχονται από όλους τους Πολίτες, το κοινό συμφέρον ευρίσκεται σε πρώτη θέση – ενώ η «συντεχνιακή» ικανοποίηση των πολιτικών κομμάτων ή άλλων ομάδων μεταξύ τους, έρχεται σε δεύτερη μοίρα.Συνεχίζοντας, με τη συγκέντρωση 100.000 υπογραφών από το εκλογικό σώμα, μπορεί να απαιτηθεί η αλλαγή του Συντάγματος σε ομοσπονδιακό επίπεδο – σε επίπεδο καντονιών, οι απαιτούμενες υπογραφές είναι λιγότερες. Σε σχέση δε με κάθε πρωτοβουλία των Πολιτών είναι υποχρεωτικά τα δημοψηφίσματα, ακόμη και αν διαφωνεί η κυβέρνηση ή το κοινοβούλιο. Εν τούτοις, το κοινοβούλιο έχει τη δυνατότητα να αντιπροτείνει κάτι άλλο στους Πολίτες, για το οποίο είναι τότε υποχρεωμένοι να ψηφίσουν.

Σε αντίθεση τώρα με τα απλά νομοθετήματα, η αλλαγή του Συντάγματος σε ομοσπονδιακό επίπεδο απαιτεί, εκτός από την πλειοψηφία των εκλογέων, επίσης την πλειοψηφία των καντονιών – κάτι που πρακτικά έχει αποδειχθεί μεγαλύτερο εμπόδιο. Το ομοσπονδιακό κοινοβούλιο τώρα αποτελείται από δύο μέρη:

(α) Από το Εθνικό Συμβούλιο (τη μεγάλη Βουλή), στο οποίο εκπροσωπούνται όλοι οι Πολίτες ισότιμα. Ο αριθμός των εδρών του έχει περιορισθεί στις 200, κάτι που σημαίνει ότι υπάρχει ένας βουλευτής ανά 35.000 εκλογείς. Κάθε καντόνι αποτελεί έναν εκλογικό τομέα και εκλέγει έναν τουλάχιστο εκπρόσωπο – ενώ η εκλογική θητεία ανέρχεται σε τέσσερα έτη.

(β) Από το Τοπικό Συμβούλιο (τη μικρή Βουλή), στο οποίο εκπροσωπούνται όλα τα καντόνια – όπου το κάθε ένα στέλνει δύο εκπροσώπους, ενώ τα «ημικαντόνια» από έναν. Τα μέλη του τοπικού συμβουλίου εκλέγονται με το Δίκαιο των καντονιών, ενώ η θητεία τους μπορεί (χωρίς όμως να είναι υποχρεωτικό) να είναι η ίδια με αυτήν του Εθνικού Συμβουλίου.

Το «αξίωμα» του βουλευτή στην Ελβετία δεν θεωρείται ως κύρια απασχόληση – οπότε οι αμοιβές που λαμβάνουν οι βουλευτές είναι ελάχιστες, με αποτέλεσμα να είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται στο επάγγελμα τους, για να συντηρηθούν.

Παρά το ότι λοιπόν οι απαιτήσεις των κοινοβουλευτικών δραστηριοτήτων είναι πολύ μεγάλες, οπότε οι βουλευτές είναι αναγκασμένοι να δαπανούν πολλές ώρες, οι Ελβετοί δεν θέλουν να υιοθετήσουν ένα «επαγγελματικό κοινοβούλιο» – θεωρώντας πολύ σωστά ότι έτσι, χωρίς να είναι επαγγελματικό δηλαδή, λειτουργεί περισσότερο προς όφελος των Πολιτών.

Τα μέλη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης δεν εκλέγονται από τους Πολίτες, αλλά από το Κοινοβούλιο – τόσο από το Εθνικό, όσο και από το Τοπικό, κατά τη διάρκεια μίας κοινής συνεδρίασης τους. Τα επτά μέλη της κυβέρνησης (δύο από το κόμμα των ελευθέρων δημοκρατών, δύο από το χριστιανοδημοκρατικό, δύο από το σοσιαλιστικό και ένα από το SVP), το κάθε ένα εκ των οποίων διοικεί κάποιο υπουργείο, σχηματίζουν μία «συναδελφική Αρχή» (η διακομματική «συναίνεση» είναι εκ των πραγμάτων δεδομένη), η οποία λαμβάνει όλες τις σημαντικές κυβερνητικές αποφάσεις, κατά τη διάρκεια των εβδομαδιαίων συναντήσεων της.

Ο Πρόεδρος (πρωθυπουργός) της κυβέρνησης εκλέγεται κάθε χρόνο όπου, με βάση άγραφους κανόνες, όλα τα μέλη της εκάστοτε κυβέρνησης ασκούν την εξουσία του Προέδρου, ο ένας μετά τον άλλον (rotation principle). Ο εκάστοτε Πρόεδρος διευθύνει τις συνεδριάσεις της κυβέρνησης, ίσος μεταξύ ίσων, ενώ αντιπροσωπεύει τη χώρα σε επίσημες δραστηριότητες, είναι υπεύθυνος για την καθιερωμένη ομιλία του νέου έτους κλπ. Όμως, δεν υποδέχεται μόνο αυτός τους ξένους εκπροσώπους άλλων κυβερνήσεων, αλλά όλη η κυβέρνηση μαζί.

Τα κοινοβούλια των καντονιών αποτελούνται από ένα σώμα (μεγάλη βουλή), ενώ διαθέτουν 100-200 βουλευτές, οι οποίοι εκλέγουν την κυβέρνηση του καντονιού, όπως συμβαίνει με την ομοσπονδιακή. Τέλος, ένα μέρος των 3.000 κοινοτήτων της Ελβετίας ειδικά οι πόλεις, διαθέτουν ένα κοινοτικό κοινοβούλιο – συνήθως με λιγότερους από 50 βουλευτές.

Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ

Έχουμε την άποψη ότι, η ανάγκη αναθεώρησης του εκ φύσεως διεφθαρμένου πολιτεύματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (άρθρο μας), πρέπει να είναι εν πρώτοις προς την κατεύθυνση της συμμετοχικής δημοκρατίας, η οποία ορίζεται ως εξής:

“Η συμμετοχική δημοκρατία είναι ένας τύπος φιλελεύθερης δημοκρατίας, η οποία δίνει έμφαση στην ευρεία εμπλοκή των πολιτών στην διεύθυνση και διαχείριση των πολιτικών υποθέσεων.

Αν και η ετυμολογία υπονοεί ότι, όλα τα πολιτεύματα που αξίζουν την ονομασία «δημοκρατία» στηρίζονται στη συμμετοχή των πολιτών, οι παραδοσιακές αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες τείνουν να περιορίζουν τη συμμετοχή αυτή στην ανάδειξη αντιπροσώπων, οι οποίοι αποφασίζουν για όλα τα ζητήματα, εγκαταλείποντας έτσι τη διακυβέρνηση σε μία επαγγελματική ολιγαρχία – πολύ συχνά δε, σε έναν «κομματικό» δικτάτορα-πρωθυπουργό. Η συμμετοχική δημοκρατία προσπαθεί να εισάγει σε αυτό το σύστημα κάποια χαρακτηριστικά άμεσης δημοκρατίας, συνήθως σε φιλελεύθερο πλαίσιο, έτσι ώστε να διευρύνει το πλήθος των ανθρώπων που έχουν πρόσβαση στις πολιτικές διεργασίες λήψης αποφάσεων, αλλά και να εμβαθύνει αυτήν την πρόσβαση”.

http://logiosermis.net/world/europe/20085-%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B5%CE%BB%CE%B2%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%B1%CF%83.html#.UJy91eSsiSo

http://thalamofilakas.blogspot.gr/2012/11/blog-post_119.html

http://ubuntu-hellas.gr/site/%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%B2%CE%B5%CF%84/

Πυρά Σιατίστης Παύλου για ”Corpus Christi” και ”Χρυσή Αυγή”

Του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου από την Romfea.gr

---

Δύο λόγια νοιώθω την ανάγκη να πω ξέροντας πως θα ενοχλήσουν πολλούς. Αφορμή τα όσα διαδρατίστηκαν με ένα άθλιο κινηματογραφικό έργο.

Μέχρι τα πρόσφατα γεγονότα η αντικειμενική κριτική είχε αποφανθεί ότι πρόκειται για ένα έργο αμφιβόλου καλλιτεχνικής αξίας, για μια μετριότητα.

Η δεύτερη πληροφορία που είχαμε είναι ότι οι συντελεστές του, θα επεδίωκαν την σύγκρουση με την Εκκλησία για καθαρά διαφημιστικούς και εισπρακτικούς λόγους.

Ήδη κάποιοι γνωστοί, αγανακτισμένοι πάντα με τους άλλους και ποτέ με τον εαυτό τους, ρωτούσαν τι κάνει η Ιερά Σύνοδος.

Η Σύνοδος όντως απασχολήθηκε με το θέμα, το συζήτησε, είχε τις πληροφορίες για την επιδιωκόμενη σύγκρουση εκ μέρους των συντελεστών της ταινίας και αποφάσισε να αντιδράσει με σύνεση, χωρίς όμως να τους προσφέρει την επιδιωκόμενη ευκαιρία.

Πάντα όμως υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν μόνο τη γνώμη τους σωστή. Εκείνοι που πιστεύουν ότι κάθε άποψη διαφορετική από τη δική τους είναι προδοτική.

Λησμόνησαν ότι το καλό πρέπει να γίνεται καλά για να είναι καλό.

Τελικά οι θλιβεροί συντελεστές του έργου πέτυχαν στο στόχο τους.

Διαφημίστηκαν, παρουσιάστηκαν σαν θύματα οι πραγματικοί θύτες, παρουσίασαν σαν τέχνη, την χυδαιότητα του εσωτερικού τους κόσμου, τέθηκαν υπό την προστασία του γνωστού λόμπυ Τατσόπουλος-Ρεπούση και σία και έτσι πέτυχαν οι δήθεν υπερασπισταί του Χριστού να γίνουν οι καλύτεροι διαφημιστές μιας χυδαίας μετριότητας.

Να παρουσιαστεί σαν τέχνη το άτεχνο, σαν σημαντικό το ασήμαντο, να φανούν σαν σπουδαίοι οι μετριότητες, να παριστάνουν τους ηθοποιους οι φθορείς και διαφθορείς του ήθους και της αξιοπρέπειας, ανήγαγαν σε μεγέθη ασήμαντα τα θλιβερά ανθρωπάκια.

Ναι είμαι θυμωμένος με αυτούς τους ψευτο-ομολογητές και ψευτο-ήρωες.

Να τα πάρω όμως τα πράγματα με την σειρά.

Θά με ερωτήσετε: Δεν σε ενόχλησε αυτό το άθλιο έργο; Ασφαλώς και πολύ.

Όταν ξέρεις ποιός είναι ο Χριστός που αγαπάς και πιστεύεις και Τον διακονείς σε όλη σου τη ζωή ενοχλείσαι. Ενοχλείσαι από το κατάντημα των ανθρώπων, από την απίστευη διαστροφή της ψυχής τους, από τα θλιβερά απωθημένα και τις μειονεξίες τους.

Λυπάσαι για τη φτήνεια τους, που προσπαθούν να την πουλήσουν για τέχνη. Όμως ξέρεις: Ο Χριστός σου δεν έχει καμμία σχέση με το περιεχόμενο αυτού του έργου. Ότι ο Χριστός σου ΔΕΝ κινδυνεύει από τα θλιβερά αυτά ανθρωπάρια, από τα γυναικάρια και τα ανδρεικελα που ισχυρίζονται ότι κάνουν τέχνη.

Ο καθένας ο,τι έχει δίνει και όλοι αυτοί δείχνουν τι έχουν και ποιοί είναι. Δείχνουν μόνοι τους την ποιότητα τους και ρεζιλεύονται.

Αν οι θερμόαιμοι δεν τους είχαν διαφημίσει, θα είχαν περάσει απαρατήρητοι. Το μόνο που κατάφεραν η θλιβερή θιασάρχης και η παρέα της είναι να επιβεβαιώσουν την γνωστή προφητεία του Γέροντος Συμεώνος για τον Χριστό. «Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών και εις σημείον αντιλεγόμενον». Δυστυχώς γι’αυτούς κείται εις πτώσιν.

Το δεύτερο που περιμένω να με ρωτήσετε είναι: Μα δεν πρέπει να υπερασπίσουμε την πίστη μας, τον υβριζόμενο Χριστό μας; Ναι, αλλά πως;

Την μέθοδο που χρησιμοποίησαν οι «αγωνιστές» την έχει αποδοκιμάσει ο ίδιος ο Κύριος μας.

Είναι η μέθοδος του Πέτρου που πήγε να υπερασπισθεί το Χριστό με ένα μαχαίρι. Το ίδιο λοιπόν κάνουν και οι σημερινοί που είναι ικανοί να καταστρέψουν, να κτυπήσουν και πιθανώς να λυντσάρουν τους υβριστές στο όνομα της πίστης.

Τι θλιβερό. Αλλά και πόσο επίκαιρο. Ο Χριστός αποδοκιμάζει τη μέθοδο τους. Θα μπορούσε ο Χριστός να υπερασπισθεί τον εαυτό Του μόνος Του.

Με τις λεγεώνες των Αγγέλων Του. Θα μπορούσε να ρίξει φωτιά και να τους κάψει. Αμφιβάλλετε; Δεν είναι όμως αυτό το πνεύμα Του.

Ο Χριστός δεν κινδυνεύει από τα θλιβερά αυτά ανθρωπάρια. Δεν κινδυνεύει από την αναισχυντία των άθεων και των διεφθαρμένων.

Η Πίστη κινδυνεύει από την αμετανοησία των χριστιανών, από την απουσία αγιασμού και αρώματος χάριτος σ’ αυτούς που θέλουν να λέγονται πιστοί.

Κινδυνεύει από την εκκοσμίκευση της πνευματικής ζωής των χριστιανών που αντικατέστησαν τον αγιασμό και το μαρτύριο για την πίστη, αυτή είναι η πνευματική αντίσταση, με το λυντσάρισμα των απίστων.

Δεν θυμίζει αυτό κάτι από Ιερά Εξέταση και μουσουλμανισμό η κάνω λάθος; Αφήσαμε τα βαρύτερα του νόμου και κυνηγάμε τα εντυπωσιακά και τα εύκολα.

Η απάντηση στη βλασφημία και τον χλευασμό της πίστης είναι η αναπλήρωση της πτώσεως των ταλαίπωρων χλευαστών με το περίσσευμα της δικής αγάπης και του δικού μας αγιασμού.

Θέλω όμως να πω και δυό λόγια και στους «επαγγελματίες» υπερασπιστές κάθε χυδαιότητας στο όνομα της τέχνης.

Με τέτοιους υπερασπιστές δεν μεταποιείται η χυδαιότητα, αδικείται η τέχνη, αλλά και αποκαλύπτεται η πνευματική πτωχεία των δήθεν προοδευτικών.

Η ταύτιση της χυδαιότητας με την τέχνη δεν τιμά αυτούς που το επιχειρούν. Ελευθερία του λόγου είναι και η βλασφημία και η αισχρολογία και η ρυπαρότητα.

Είτε όμως μας αρέσει είτε όχι η γλώσσα πάντα λαλεί από το περίσσευμα της καρδιάς και έτσι οι άνθρωποι δεν δείχνουν την ανύπαρκτη ελευθερία τους, αλλά την θλιβερή ποιότητα και το περιεχόμενο της καρδιάς τους και αυτορεζιλεύονται πέρα από τους τίτλους και τους τύπους τους.

Κανένα επιχείρημα δεν αποκτά ουσία και αλήθεια κρυπτόμενο πίσω από το βαρύγδουπο τίτλο του Πανεπιστημιακού Καθηγητή σε μια εποχή που μια τέτοια εκλογή επιτυγχάνεται με την υποστήριξη συντεχνιών ποικίλης μορφής, πολύ περισσότερο όταν κάποιοι αληθινά ικανοί απερρίφθησαν γιατί δεν ανήκαν στην «ομάδα», γιατί τους απέρριψε ο ιδεολογικός Προκρούστης.

Η χυδαιότητα και η αισχρότητα ούτε τέχνη είναι, ούτε πολιτισμός.

Άφησα τελευταία τη «Χρυσή Αυγή» που στην πραγματικότητα είναι «μαύρη νύκτα».

Είναι θλιβερό ότι κάποιοι «χριστιανοί αγωνιστές» ταυτίστηκαν με τη χρυσή αυγή για να υπερασπιστούν τον Χριστό.

Τον Χριστό που η «χρυσή αυγή» τον διώκει, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα, των προσφύγων, των μεταναστών ακόμα και των παιδιών.

Ξεχάσατε αγαπητοί μου χριστιανοί το λόγο του Χριστού «εφόσον εποιήσατε, ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε;»

Δεν είναι ο άνθρωπος εικόνα του Χριστού όποιος και εάν είναι; Δεν είναι ένας μετανάστης, ένας πρόσφυγας, ελάχιστος αδελφός του Χριστού;

Δεν είναι ο «πλησίον» της Παραβολής του Καλού Σαμαρείτη; Σύμφωνα λοιπόν με την χρυσαυγίτικη αντίληψη θα έπρεπε ο Σαμαρείτης βλέποντας τον πληγωμένο Ιουδαίο να τον πετάξει στα σκουπίδια, τότε θα ήταν «καλός».

Κάθε εναγκαλισμός και χάϊδεμα χριστιανού ή πολύ περισσότερο ιερωμένου προς την Χρυσή Αυγή δείχνει μπέρδεμα φρικτό και ακύρωση της πίστης.

Κανείς δεν μπορεί να παίζει «εν ου παικτοίς». Ο λόγος του Θεού έχει απόλυτο και αιώνιο κύρος.

Είναι άλλο το θέμα των προσφύγων και των προβλημάτων που μια ανίκανη πολιτική ηγεσία άφησε να δημιουργηθούν και άλλο η απόλυτη αξία του ανθρώπινου προσώπου.

Δεν θα ακυρώσουμε την αλήθεια του Θεού για να λύσουμε τα προβλήματα μας. Αντιθέτως τα προβλήματα δημιουργήθηκαν γιατί την αλήθεια του Θεού την αντικαταστήσαμε με την αλαζονεία μας και την επιπολαιότητα μας.

Στώμεν λοιπόν καλώς! Στώμεν μετά φόβου! Η άκρη του κουβαριού είναι του Χριστού το θέλημα και όχι οι αυθαιρεσίες και οι εξυπνάδες των ανθρώπων!

http://ardin-rixi.gr/archives/8855

 

Στις …20.479 ευρώ το μήνα το συνολικό κόστος παροχών για κάθε βουλευτή!

κλικ στην εικόνα για να μεγαλώσει

 

Το «πάσης φύσεως» κόστος του κάθε βουλευτή για το Κοινοβούλιο ξεπερνά τις …20.000 ευρώ   μηνιαίως ή τα 700 ευρώ ημερησίως, όπως προέκυψε από την απαίτηση (για δικούς τους λόγους ) των δικαστικών και ειδικότερα του τμήματος  του Μισθοδικείου, προκειμένου να τους γνωστοποιηθεί το πάσης φύσεως κόστος που δαπανά η Βουλή για τον κάθε βουλευτή.

Σύμφωνα με  δημοσίευμα του «Έθνους» της Κυριακής και του δημοσιογράφου Γ. Πίκουλα, οι δικαστικοί ζήτησαν με προσφυγές τους  να κηρυχθούν παράνομες οι μειώσεις που έγιναν στον κλάδο τους. Το Μισθοδικείο (δικαστήριο) ζήτησε από τη Βουλή διευκρινίσεις καθώς  το Σύνταγμα προβλέπει ότι «οι βουλευτές δικαιούνται αποζημίωσης η οποία είναι ίση με το σύνολο των πάσης φύσεως μηνιαίων αποδοχών του ανώτατου δικαστικού λειτουργού».

Η απάντηση καθυστέρησε πέραν του προβλεπόμενου διμήνου, διότι η Βουλή δεν ήθελε να αποκαλύψει, σύμφωνα με το δημοσίευμα,  ότι:

«Βάσει του προϋπολογισμού της Βουλής, η βουλευτική αποζημίωση για κάθε βουλευτή φτάνει συνολικά τα 8.000 ευρώ.

Περίπου στα 1.100 ευρώ κατά μέσο όρο τον μήνα υπολογίζονται οι αμοιβές των βουλευτών από τη συμμετοχή τους στις κοινοβουλευτικές επιτροπές, με το συγκεκριμένο κονδύλι να ανέρχεται στα 2.875.000 ευρώ. Για κάθε επιτροπή ο βουλευτής παίρνει 150 ευρώ και επιπλέον 150 ευρώ το  μήνα ως επιπλέον αποζημίωση των συνεδριάσεων της Ολομέλειας στα θερινά τμήματα της Βουλής. Σύνολο για επιτροπές και θερινά 1.250 ευρώ τον μήνα.

Το 2012 το συνολικό ποσό για την κάλυψη της οικογενειακής παροχής και εργοδοτικών εισφορών υπέρ ΕΟΠΥΥ ανέρχεται στα 1.062.000 ευρώ ή 350 ευρώ για κάθε βουλευτή τον μήνα.

Περίπου 1.000 ευρώ κατά μέσο όρο κοστολογούνται τα αυτοκίνητα των βουλευτών που τους παρέχονται από τη Βουλή. Μετά και τις μειώσεις στα μισθώματα και στον κυβισμό των αυτοκινήτων, για τους βουλευτές της Αττικής τα αυτοκίνητα 1.400 κυβικών κοστίζουν 750 ευρώ τον μήνα, ενώ για τους βουλευτές επαρχίας τα αυτοκίνητα 1.800 κυβικών κοστίζουν 1.200 ευρώ τον μήνα.

Στον προϋπολογισμό προβλέπονται έξοδα κίνησης για τους βουλευτές ύψους 1.705.100 ευρώ ή 473 ευρώ τον μήνα για κάθε βουλευτή.

Το κονδύλι του προϋπολογισμού του 2012 για το επίδομα οργάνωσης γραφείου των βουλευτών είναι 8.146.900 ευρώ, άρα κάθε βουλευτής παίρνει τον μήνα 2.263 ευρώ, στο οποίο περιλαμβάνονται και τα ταχυδρομικά τέλη που δικαιούται που είναι περίπου 1.000 ευρώ μηνιαίως.

Επίδομα ενοικίου λαμβάνουν οι βουλευτές περιφέρειας που υπολογίζεται περίπου σε 1.000 τον μήνα για κάθε βουλευτή, με τους περισσότερους να διαμένουν σε μεγάλα ξενοδοχεία της Αθήνας ύστερα από συμφωνίες που έχουν γίνει με τη Βουλή.

Για τα τηλέφωνά τους οι βουλευτές λαμβάνουν περίπου 11.800 ευρώ ετησίως για τα σταθερά τηλέφωνα (ή 983 ευρώ μηνιαίως) και άλλα 200 ευρώ τον μήνα ως πλαφόν για τα κινητά.

Το κόστος για τους δύο επιστημο­νικούς συνεργάτες που δικαιούται να έχει ο κάθε βουλευτής ανέρχεται περίπου στα 2.000 ευρώ μηνιαίως για τον κάθε συνεργάτη, άρα 4.000 ευρώ και για τους δύο. Επίσης οι βουλευτές επαρχίας δικαιούνται δύο μονά εισιτήρια την εβδομάδα προκειμένου να μεταβαίνουν στις περιφέρειές τους. Αυτό σημαίνει 104 μονά εισιτήρια τον χρόνο, τα οποία υπολογίζονται κατά μέσο όρο στα 11.500 ευρώ τον χρόνο ή 960 ευρώ τον μήνα.

Με την κοστολόγηση όλων των παροχών που δίνονται στους βουλευτές και παρά τις μειώσεις που τους έγιναν, το συνολικό ποσό που πληρώνει η Βουλή μηνιαίως για κάθε βουλευτή, φτάνει τις 20.479 ευρώ, ενώ  έχει αρθεί και το ασυμβίβαστο και μπορεί ο κάθε βουλευτής να ασκεί παράλληλα το όποιο επάγγελμά του.

http://www.eklogika.gr/news/10384

Η οργή, η ψήφος κι η εθνική γιορτή των Ισλανδών

Διονύσης ΕΛευθεράτος

Η κατ’ εξοχήν εκνευριστική καθεστωτική «οδηγία» προς …τους ναυτιλλόμενους του μνημονιακού «ωκεανού» είναι να «ψηφίσουν με βάση τη λογική, όχι την οργή». Γεμάτοι …κατανόηση, μάλιστα, οι καθεστωτικοί αρλουμπολόγοι προτάσσουν ένα «δικαιολογημένη, κατά τ’ άλλα» πριν από τη λέξη «οργή» και …ξεμπερδεύουν. Ας μην προσποιούνται ότι ανησυχούν μήπως η οργή «φτιάξει» θολωμένη σκέψη. Όλοι ξέρουμε ότι εδώ και καιρό μοχθούν νυχθημερόν για να πλάσουν μια απολύτως συγχυσμένη συλλογική σκέψη: Θολωμένη από τον φόβο. Μπερδεμένη από τον γκεμπελισμό, από την ιδεολογική, «μιντιακή» (κι όχι μόνο) τρομοκρατία.

Τη σερβίρουν με ρυθμούς τόσο κατακλυσμιαίους, ώστε ελπίζουν πως τα αποτελέσματα είναι «ισοδύναμα» ενός αλτσχάιμερ ή ενός ολέθριου delete στις αποθηκευμένες γνώσεις κάποιου ανθρώπου, μέσου επιπέδου ενημέρωσης. «Συγγνώμη, αγαπητέ μου νευρολόγε, αλλά ένας παθολόγος συνάδελφός σας με παρέπεμψε σε νοσοκομείο και εκεί διαπίστωσα ότι έλειπαν πολλά φάρμακα. Έχω μπερδευτεί, γιατί νόμιζα ότι τέτοιες ελλείψεις θα έχουμε εάν φύγουμε από το ευρώ. Φύγαμε και δεν το έμαθα; Το έμαθα, αλλά το ξέχασα, γιατρέ μου; Λέει ο Σαμαράς, γιατρέ μου, πως αν φύγουμε από την ευρωζώνη το νόμισμά μας θα υποτιμηθεί από 50% έως 70%. Εγώ ήξερα ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι κυβερνήσεις είναι αυτές που αποφασίζουν δυο πράγματα, σταθμίζοντας διάφορες παραμέτρους: Πόσο νέο χρήμα θα κόψουν και πόσο θα υποτιμήσουν το εθνικό νόμισμα – εκτός αν αφήσουν την αξία του να ρυθμιστεί στη διεθνή αγορά. Αφού λοιπόν αυτά τα ρυθμίζει όποια κυβέρνηση έχει στα χέρια της την καυτή πατάτα, πώς διάολο Σαμαράς, Βενιζέλος και τραπεζίτες μου λένε ήδη –χαρτί και καλαμάρι– πόσο θα υποτιμηθεί το νόμισμα;

 

Υποτιμούν εμένα, υποτιμώ εγώ τις μαντικές τους ικανότητες ή απλώς τρελαίνομαι;». Έτσι είναι: Από την καθεστωτική βιομηχανία παραγωγής και διοχέτευσης φόβου –την κατ’ εξοχήν βιομηχανία που ανθεί επί κρίσης– κινδυνεύει η διαύγεια της σκέψης. Όχι από την οργή. Η οργή αυτή, άλλωστε, δεν είναι στιγμιαία, όπως ακριβώς δεν ήταν στιγμιαία και τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά εγκλήματα που την κατέστησαν αναπόφευκτη. Με αυτή την οργή ζούμε, πλέον. Μας συντροφεύει διαρκώς, σαν αχώριστος φίλος. Δεν μας κάνει να σκεφτόμαστε «εν θερμώ» – μας κρατά σε μόνιμο κοχλασμό. Δεν μας κάνει σπασμωδικούς, αλλά αποφασισμένους – η διαφορά είναι τεράστια. Δεν μειώνει την ευθυκρισία μας – αντιθέτως, μας κάνει πολλαπλά δύσπιστους προς όλα τα φθηνά τρικ που επιστρατεύονται για να την άρουν. Ναι, μάθαμε να ζούμε με αυτήν την οργή. Δεν είναι «αναπηρία», είναι ένα από τα σημαντικά όπλα μας, στον πόλεμο που έπεται της εκλογικής μάχης!

 

Α, να μην ξεχάσουμε: Όταν εμείς ψηφίζουμε (17 Ιουνίου), οι Ισλανδοί γιορτάζουν την ημέρα της ανεξαρτησίας τους. Ας τους συγχαρούμε διπλά, για την πολύ πιο πρόσφατη κατάκτηση της ανεξαρτησίας τους από το ΔΝΤ και τις αγορές. Είδατε πώς …καταστράφηκαν οι Ισλανδοί από τότε που είπαν το καθαρό «δεν πληρώνουμε»; Το ΑΕΠ τους ανέβηκε. Ο πληθωρισμός, ο οποίος είχε προσεγγίσει το 19% όταν ήταν …υπάκουα παιδιά, έπεσε στο 2,5%. Το δημόσιο χρέος, από 115% υπολογίζεται να έχει μειωθεί στο 80%, ως το 2015. Με υποτίμηση του νομίσματος, έλεγχο στις ροές κεφαλαίου, εθνικοποίηση των τραπεζών που είχαν καταρρεύσει και διασφάλιση των καταθέσεων των πολιτών της, η Ισλανδία, αυτό το διευρυμένο παγοδρόμιο το οποίο προφανώς παράγει …τα πάντα (εν αντιθέσει προς το ελληνικό σεληνιακό τοπίο), πέτυχε όλα όσα εδώ θεωρούν αδιανόητα οι αρλουμπολόγοι. Βεβαίως οι Ισλανδοί δεν είναι μέλη του πορνείου η «ωραία Ευρωπαϊκή Ένωση», αλλά μάλλον το αντέχουν αυτό το όνειδος…

http://www.prin.gr/2012/06/icelandic.html#more

Ψηφίζουμε νηφάλια στην δημοκρατική Ευρώπη του φασισμού

Η Ευρώπη πέταξε τη μάσκα της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, πέταξε τον Λοκ, τον Μοντεσκιέ, τον Ρουσώ στα σκουπίδια. Φάρος και οδηγός της είναι μόνον ο Καρλομάγνος και αυτό πλέον το διατυμπανίζει. Επί δύο μήνες επιστράτευσε τους μηχανισμούς της, επιστράτευσε λυτούς και δεμένους, παντός χρώματος πολιτικούς της σε μια -μοναδική στην ιστορία- φασιστική επέμβαση, προκειμένου να επηρεάσει το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών. Το “δόγμα του σοκ” υιοθετείται πλήρως από Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ., Κομισιόν, Πρόεδρο και Βουλή της Ευρωπαϊκής Ένωσης που τρομοκρατούν προς κάθε κατεύθυνση. Τα μέσα άλλαξαν: περάσαμε από τα tanks στις banks. Η πρόσφατη παρουσία του νέου Γάλλου Προέδρου στην ελληνική τηλεόραση ήταν ενδεικτική για τον υπαλληλικό ρόλο αμφοτέρων, δηλωτική για το προσχεδιασμένο της πτώχευσης που θα πλήξει όσους το φασιστικό σύστημα επιλέξει.

“Ψηφίστε ό,τι θέλετε, αρκεί να συμφωνεί με αυτό πουθέλουμε”. Αρκεί να τηρηθεί το απάνθρωπο μνημόνιο, που όχι μόνον πραγματοποιεί τα αντίθετα από όσα υπόσχεται, αλλά θεμελιώθηκε πάνω στο απόλυτο ψεύδος, στην πλήρη εξαπάτηση των πολιτών, στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, στην απόλυτη έκπτωση των θεσμών που λειτουργούσαν (όσο λειτουργούσαν), μη εξαιρουμένου του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Δημοκρατία κατά τη σημερινή Ευρώπη είναι εκείνο το πολίτευμα, στο οποίο ο “κυρίαρχος λαός” έχει δικαίωμα επικύρωσης των εναντίον του εγκλημάτων. Κι αφού το πολίτευμα δεν είναι “ελέω Θεού”, αλλά στήνεται κάλπη, εννοείται επίσης ότι ο λαός είναι “κυρίαρχος” στην πολύπλευρη “ενημέρωση” του ενός. Εννοείται ότι προσέρχεται να αποφασίσει, βάσει τρομο-διλημμάτων, κατασκευασμένων συνθημάτων και τριτευόντων θεμάτων (από το ογκώδες μνημόνιο πόσα γνωρίζουμε;). Δημοκρατία λοιπόν για την Ευρώπη σημαίνει “ευθύνες για όσα συμβαίνουν στους πολίτες”, “μίζες και ασυλία για τους εκλεγμένους πολιτικούς”! Η ταύτιση των Ευρωπαίων με τα δυο ελληνικά κόμματα εξουσίας εξήγησε ως ένα βαθμό και τον εγχώριο φασισμό των δυο τελευταίων δεκαετιών.

Ενώ από το 1821 εμπεδώνουμε πόσο αδύναμοι είμαστε, πόση ανάγκη χρημάτων και εκσυγχρονισμού έχει ο ελληνικός πολιτισμός, εντελώς “ξαφνικά, απρόσμενα και αναπάντεχα” την τελευταία δεκαετία ξαναγράφεται η (λειψή) ιστορία μας επί το ευρωπαϊκότερον, το μουσουλμανικότερον, το αυτοκρατορικότερον, το διεθνιστικότερον. Ο συνωστισμός των τούρκικων σήριαλ στην “πολύπλευρη” ενημέρωση είναι προφανώς συμπτωματικός. Εξίσου “ξαφνικά”, εκτός των PIGS, “πρόβλημα χρέους” παρουσίασε και η Κύπρος. Το διαπίστωσε η Moody’s, η οποία προφανώς διαπίστωσε ότι το χρέος της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, δεν συνορεύει με το οικόπεδο Λεβιάθαν. Ενώ το θέμα “Ιραν” ήταν έτοιμο να σκάσει, ξαφνικά προέκυψε “πρόβλημα δημοκρατίας” στη Συρία. Κάτι προβλήματα δικτατόρων σε Αίγυπτο και Λιβύη “τακτοποιήθηκαν”. Τι μένει; Το “πρόβλημα” της Ελλάδας, που ίσως να λυθεί με τη “μέθοδο Γιουγκοσλαβίας”. Το “Δουβλίνο 2” άνοιξε τα σύνορα, τώρα πρέπει να προστατευτούν οι μετανάστες από τη “ρατσιστική βία” των Ελλήνων. Όσο για τους μουσουλμάνους της Θράκης…

Θα προσέλθουμε λοιπόν στην κάλπη με άξονα το φόβο, με θέμα τα χαστούκια, τα τσεκούρια και τις μολότωφ ή θα προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε όσα συμβαίνουν; Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται υπό κατοχή και η κατοχή αυτή απειλεί με το φασισμό της όλα τα κράτη, όλα τα έθνη. Όχι όμως ταυτόχρονα, τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση. Την ίδια στιγμή, η Ε.Ε. επιχειρεί να ορίσει τον φασισμό έξω απ’ αυτήν. Πετώντας τον διαφωτισμό στα σκουπίδια, η Ευρώπη δηλώνει ότι δεν τον χρειάζεται πια. Της αρκεί ο ανθρωπισμός της γκιλοτίνας και των γκούλαγκ (που περιέργως, διαδέχθηκαν τον διαφωτισμό).

Τι κάνουμε; Η ανάλυση του πώς φτάσαμε εδώ πρέπει να συνεχιστεί. Ταυτόχρονα, ενημερώνουμε όσο περισσότερους ευρωπαίους πολίτες μπορούμε. Κατανοούμε ότι πέρα από την προπαγάνδα που υφίστανται, δεν έχουν το κίνητρο να μας προσέξουν, όπως κι εμείς δεν προσέχαμε τη Γιουγκοσλαβία πριν μερικά χρόνια. Τα δυο κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα υπέγραψαν την καταδίκη μας. Από ευρωπαϊκή ιδεολογία; Το ένα σίγουρα όχι, και τα δυο όμως, συρόμενα-εκβιαζόμενα από το φόβο της αποκάλυψης των σκανδάλων στα οποία ενεπλάκησαν. Η “αριστερά” και η “δεξιά” που πιστέψαμε επί 40 χρόνια εξαφανίστηκαν, με τρόπο που μαρτυρά ότι ουδέποτε υπήρξαν, έτσι όπως αυτοπροσδιορίστηκαν. Όμως ακούμε και πάλι για “κεντροαριστερές” και “κεντροδεξιές” λύσεις! Πόσο εύκολο είναι να εμπλακούμε σε ένα νέο, ψευδεπίγραφο διχασμό; Ψηφίζουμε νηφάλια ως προς αυτούς που θέλουν να μας παρασύρουν, ψηφίζουμε χωρίς φόβο, αλλά με πάθος για ελευθερία, για ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ψηφίζουμε, γνωρίζοντας ότι τελείωσε η εποχή της δια της ψήφου -μόνον- επίλυσης των θεμάτων, συνειδητοποιώντας ότι την επαύριο -στην καλύτερη περίπτωση- έχουμε πάρα πολλή δουλειά…

15-6-2012
Στέργιος Ζυγούρας

http://karavaki.wordpress.com/2012/06/15/democratic-fascist-eu/

Κυβερνώντας από τα παρασκήνια. Η δολοφονία ενός ενοχλητικού κοινοτάρχη.

«Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια,

αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ρθει»

Πάμπλο Νερούντα

To απόγεμα της Μεγάλης Δευτέρας του 1986 έξω από το χωριό Πόμπια, στα νότια του νομού Ηρακλείου, το αυτοκίνητο που κινείται αργά στον άδειο και επικίνδυνο επαρχιακό δρόμο αναγκάζεται να σταματήσει όταν σε μία στροφή κάποιοι έχουν πετάξει κλαδιά και πέτρες που κλείνουν τον δρόμο.
Ο οδηγός γνωρίζει καλά την περιοχή, είναι ο πρόεδρος της κοινότητας Πηγαδάκια.
Ανυποψίαστος βγαίνει από το αυτοκίνητο για να δει τι συμβαίνει, όταν δέχεται τον πρώτο πυροβολισμό.
Τραυματισμένος προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από το αυτοκίνητο, αλλά ο δολοφόνος πλησιάζει και τον εκτελεί μπροστά στα έντρομα μάτια της οικογένειάς του.

Η δολοφονία του κοινοτάρχη Γιάννη Κουτσάκη, άγνωστη δυστυχώς στους περισσότερους, έβαλε τίτλους τέλους σε μια μακροχρόνια αντιπαράθεση, και είναι χαρακτηριστική για το πως λειτουργεί το παρακράτος στην χώρα μας.
Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.

Το μοναστήρι της Οδηγήτριας κατέχει μεγάλες εκτάσεις, τις οποίες νοικιάζει ή παραχωρεί σε βοσκούς της περιοχής.
Το 1961 ο Νίκος Βαρδινογιάννης, αξιωματικός τότε του πολεμικού ναυτικού, βρίσκεται ξαφνικά ιδιοκτήτης 4.400στρεμμάτων στην συγκεκριμένη περιοχή, μόνο που δεν τα αγοράζει από τον νόμιμο ιδιοκτήτη (την μονή δηλαδή) αλλά από τους βοσκούς ενοικιαστές για ένα κομμάτι ψωμί.
Παρά τις διαμαρτυρίες που έφτασαν τότε μέχρι και το κοινοβούλιο, το σκάνδαλο κουκουλώνεται μια που η οικογένεια διαθέτει ισχυρή πολιτική κάλυψη.

Η κομπίνα ολοκληρώνεται με την μυστηριώδη…«εξαφάνιση» των τίτλων ιδιοκτησίας που είχε στην κατοχή της η μονή, έτσι ώστε να μην μπορεί να στοιχειοθετηθεί η απάτη σε βάρος του δημοσίου.

Λίγο αργότερα, η οικογένεια Βαρδινογιάννη δημιουργεί την εταιρία ΣΕΚΑ και αγοράζει με αποικιοκρατικές διαδικασίες από το Ελληνικό δημόσιο το νησάκι «Άγιος Παύλος» στην είσοδο του όρμου των Καλών Λιμένων, έναντι 78.000 δραχμών.

Στην συνέχεια, με υποθήκη το νησί που αγόρασαν, παίρνουν δάνειο 36 εκατομμυρίων δρχ. (!) από Αμερικανική τράπεζα, και σε συνεργασία με την Mobil δημιουργούν στην περιοχή εγκαταστάσεις υγρών καυσίμων και ανεφοδιασμού πλοίων (βλέπε αμερικανικός 6ος στόλος).

Μοναδικό αγκάθι στα μεγαλεπήβολα σχέδια της οικογένειας ήταν ο μικρός οικισμός των Καλών Λιμένων και οι λιγοστοί ψαράδες κάτοικοί του.

Οι κάτοικοι του οικισμού βρέθηκαν ξαφνικά περικυκλωμένοι από τις εγκαταστάσεις της εταιρίας.
Πολλοί εγκαταλείπουν την περιοχή και μεταναστεύουν, ενώ οι εναπομείναντες έχουν να αντιμετωπίσουν έναν συνεχή και ψυχοφθόρο πόλεμο νεύρων από την εταιρία και τους τραμπούκους της.
Βροχή οι ξυλοδαρμοί και οι μηνύσεις για ανύπαρκτες πολεοδομικές παρατυπίες ακόμα και όταν κάποιος προσπαθούσε να επιδιορθώσει την τουαλέτα του, ενώ την ίδια στιγμή η εταιρία έχτισε παράνομα διάφορα κτίρια, ένα ξενοδοχείο, και μια βίλλα για την οικογένεια Βαρδινογιάννη.

Η εκλογή του Γιάννη Κουτσάκη το 1978 δίνει ελπίδα στους κατοίκους.
Το πρώτο του μέλημα είναι να ανοίξει επιτέλους ο δρόμος από τα Πηγαδάκια στους Καλούς Λιμένες.
Ο δρόμος είχε χαραχθεί το 1962, οι απαλλοτριώσεις είχαν τελειώσει το 1966, αλλά η εταιρία παρόλο που είχε πληρωθεί, δεν άφηνε τα συνεργεία της νομαρχίας να προχωρήσουν.

Το 1981 μετά την νίκη του ΠΑΣΟΚ ο Κουτσάκης πιστεύει πως θα μπορέσει επιτέλους να ξεπεράσει τα εμπόδια και την τρομοκρατία της ΣΕΚΑ, τελειώνει τον δρόμο και ξεκινά να φτιάχνει δίκτυο ηλεκτρισμού και ύδρευσης στην περιοχή, δίνοντας καθημερινά μάχη με τους μπράβους της ΣΕΚΑ που τα βράδια καταστρέφουν ότι φτιάχνουν τα κρατικά συνεργεία την ημέρα.
Τα έργα του κοινοτάρχη έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα κύμα επιστροφής των εκδιωγμένων κατοίκων, σε μια προσπάθεια να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους.
Η ΣΕΚΑ τους κάνει την ζωή δύσκολη, με ένα καταιγισμό μηνύσεων προσπαθώντας έτσι να κατεδαφίσει τα σπίτια των κατοίκων ως αυθαίρετα!

Οι Βαρδινογιάννηδες ασκούν αφόρητη πίεση στον νομάρχη να γκρεμίσει τα σπίτια των ανθρώπων, όμως όλα πέφτουν πάνω στην άρνηση του κοινοτάρχη ο οποίος απαντά ότι πρώτα θα γκρεμιστούν τα αυθαίρετα της εταιρίας, οι βίλες των Βαρδινογιάννηδων κλπ.
Τον χειμώνα του 1985 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του κοινοτάρχη όταν ένα άγνωστο αυτοκίνητο προσπαθεί να ρίξει το αυτοκίνητο του Κουτσάκη σε γκρεμό, ενώ σε μια συνάντηση του με τους εκπροσώπους της εταιρίας, οι μπράβοι ξυλοκοπούν τον ανυπόταχτο κοινοτάρχη.
Ο Κουτσάκης σχεδιάζει να επισκεφτεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη σε μια προσπάθεια να εντοπίσει τα εξαφανισμένα συμβόλαια της μονής Οδηγήτριας και να ξεσκεπάσει την απάτη των Βαρδινογιάννηδων, μόνο που τον πρόλαβαν οι πληρωμένοι δολοφόνοι.
Ενδιαφέρον έχει και ο διάλογος μεταξύ Βαρδή Βαρδινογιάννη και Δημήτρη Κουφοντίνα στη δίκη της 17 Νοέμβρη.

Οι συγγενείς του δολοφονημένου κοινοτάρχη περιμένουν εδώ και δεκαετίες να πέσει φως στην υπόθεση, ενώ οι απειλές συνεχίστηκαν και μετά τον θάνατο του Κουτσάκη.

Το κόλπο με την αρπαγή κρατικής περιουσίας με την βοήθεια μοναστηριών ήταν τόσο πετυχημένο που ο όμιλος Βαρδινογιάννη το επανέλαβε και στην Χαλκιδική.

Η περίπτωση της Σιθωνίας

Πρόκειται για τη μονή Ξενοφώντος και μια έκταση 57.000 στρεμμάτων στην Σιθωνία.
Το 1965 η μονή υποβάλλει αίτηση αναγνώρισης ιδιοκτησίας στο Ελληνικό δημόσιο, η οποία και φυσικά απορρίπτεται.
Επί χούντας όμως η μονή κάνει και δεύτερη προσπάθεια και με την βοήθεια … του θεού και της χούντας, ως εκ θαύματος δικαιώνεται.
Αμέσως μεταβιβάζει την έκταση για ένα συμβολικό ποσό -μαντέψτε που- στην …ΣΕΚΑ!

Με την μεταπολίτευση, και μετά από τις έντονες αντιδράσεις τοπικών φορέων και κατοίκων, το 1974 η πολιτεία ακυρώνει την χουντική απόφαση και ανακηρύσσει την έκταση δημόσια.
Από τότε η μονή σε συνεργασία με την ΣΕΚΑ έχουν ξεκινήσει ένα δικαστικό αγώνα κατά του δημοσίου με τα γνωστά κόλπα, ψευδομάρτυρες, απειλές, δωροδοκίες, κλπ.

Οι απάτες με τις εκκλησιαστικές περιουσίες δεν έχουν σταματήσει να επαναλαμβάνονται μέχρι και τις μέρες μας, με διάφορες εκδοχές, όπως πχ με το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου, τη μονή Τοπλού, και άλλες.

Έτσι λοιπόν δύο απόστρατοι του ναυτικού βρέθηκαν ξαφνικά με τεράστιες περιουσίες με την βοήθεια των Αμερικανών που τόσο τους εξυπηρέτησαν στο εμπάργκο της Ροδεσίας. Ας θυμηθούμε και αυτό το ..κατόρθωμα.

«Ioanna V»: το πειρατικό του ομίλου Βαρδινογιάννη

Τα χρόνια της πειρατείας

Η οικογένεια Βαρδινογιάννη …διαπρέπει στο σπάσιμο του αποκλεισμού του ρατσιστικού καθεστώτος της Ροδεσίας από τον ΟΗΕ που έγινε παγκόσμια γνωστός ως «Beira Patrol», προμηθεύοντας πετρέλαιο την κυβέρνηση του Ιαν Σμίθ με την υποστήριξη της CIA.

Οι Αμερικανοί θέλοντας να πάρουν κάτω από την σφαίρα επιρροής τους τις πρώην αποικίες της Μεγάλης Βρετανίας αλλά αποφεύγοντας να συγκρουστούν μετωπικά με τους Βρετανούς συμμάχους, βοηθούν τους Βαρδινογιάννηδες να δράσουν ως πειρατές χωρίς αυτοί να χρειαστεί να λερώσουν τα χέρια τους.
Η συγκεκριμένη υπόθεση είναι μία από τις μαύρες σελίδες της ελληνικής ναυτιλίας: περιφρόνηση ψηφισμάτων του ΟΗΕ, αλλαγή σημαίας από λιμάνι σε λιμάνι, αλλαγή ονόματος του καραβιού μεσοπέλαγα, κλπ.

Πηγή: http://kora.matrix.msu.edu/files/50/304/32-130-9D0-84-al.sff.document.nusa19660407.pdf

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή.
Το 1972, επί χούντας δηλαδή, ιδρύουν την Μότορ Όιλ.
Το 1979 με υπουργό συντονισμού τον …Μητσοτάκη τους δίνεται πεσκέσι ο Παναθηναϊκός.
Και αυτό το κόλπο ήταν τόσο πετυχημένο που το μιμήθηκε κάθε σωστός απατεώνας (Κοσκωτάς κλπ) που θέλησε να κάνει καριέρα στο ελληνικό Ελ Ντοράντο.

Κατά τραγική σύμπτωση, πάλι επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, αποκτούν την τράπεζα Πειραιώς, καταπίνουν την Μακεδονίας-Θράκης, ενώ ας μην ξεχνάμε πως μερικές μόνο μέρες μετά τον σχηματισμό της Οικουμενικής Kυβέρνησης του Ξενοφώντα Ζολώτα, το 1989, ξεκινά το MEGA Channel …

Το «τηλεοπτικό πλυντήριο» όχι μόνο βοηθά στις μπίζνες της οικογένειας προσφέροντας δωρεάν διαφήμιση με το γνωστό κόλπο των ..αγαθοεργιών της φιλεύσπλαχνης οικογένειας ως υποκατάστατο της ανύπαρκτης δικαιοσύνης, αλλά και ελέγχοντας έτσι έμμεσα το πολιτικό σύστημα δίνοντας τηλεοπτικό χρόνο σε άτομα της αρεσκείας τους.

Και έτσι φτάσαμε σήμερα στα γελοία ψευτοδιλήμματα «ευρώ ή μνημόνιο» και τα καταστροφολογικά σενάρια του παρακράτους και των παπαγάλων τους, που ευτυχώς αρχίζουν να ξεθωριάζουν στα μάτια της κοινής γνώμης.

Ο μόνος τρόπος πια για να κρατηθούν στην εξουσία είναι πουλώντας φόβο.

«Δεν θα έχουμε φάρμακα, πετρέλαιο, τρόφιμα, οδοντόβουρτσες, αν βγει η αριστερά» φωνάζουν χωρίς να ντρέπονται, αυτοί που κατέστρεψαν τον τόπο επί τόσες δεκαετίες.
Σε μία χώρα που έχει τόσο ανάγκη από ριζικές αλλαγές, προσπαθούν απελπισμένα να περάσουν το μήνυμα ότι «δεν είναι τώρα εποχή για αλλαγές, ας κάτσουμε στα αυγά μας»

Σταθεροί στις ..αξίες τους ως γνήσια τέκνα ενός συστήματος Φρανκεστάιν, προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι τίποτα δεν πρέπει να γίνεται για πρώτη φορά.
Τελευταίες σπασμωδικές κινήσεις μιας κομματοκρατίας που απέτυχε σε όλα πουλώντας ταυτόχρονα πατριωτική ηθική, ενώ ακόμα και τώρα που όλα έχουν καταρρεύσει γύρω τους, αδυνατούν να ψελλίσουν έστω και δυο κουβέντες ουσιαστικής αυτοκριτικής.

«Οι μεγαλύτερες καταστροφές δεν προήλθαν από την ανυπακοή, αλλά από την υπακοή», είχε πει κάποτε ο Χάουαρντ Ζίν, ενώ ο ίδιος υπερασπιζόμενος πριν αρκετά χρόνια μια ομάδα οικολόγων που είχε εισβάλει σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο, είχε πει απευθυνόμενος προς τους δικαστές:

«Χωρίς την πολιτική ανυπακοή, εσείς σήμερα δεν θα ήσαστε εδώ»

http://jungle-report.blogspot.com/2012/05/h.html

Προτάσεις για εθνική–κοινωνική–πολιτική και οικονομική αναγέννηση

 Το κείμενο συντάχθηκε στην διάρκεια της άνοιξης και του καλοκαιριού του 2011, ενώ οι αγανακτισμένοι της πλ. Συντάγματος και αλλού, κραύγαζαν την οργή του λαού. Ήταν σκέψεις και ιδέες, που καταγράφηκαν κατά την διάρκεια των γεγονότων και της ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον. Δεν διεκδικούν κάποια πρωτοτυπία, αντίθετα είναι τόσο απλοϊκές στην σύλληψη τους, που απορείς, για την ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, να εκφραστούν ανάλογα και κυρίως να κάνουν έργα τα λόγια ή μήπως δεν πρόκειται για ανικανότητα; Σκεφτείτε, διαβάστε και η ευθύνη μπροστά στην κάλπη…μόνο δική σας!

Δ.Π.

Η ώρα έχει έρθει για εμάς, να αποφασίσουμε πως θέλουμε

τα παιδιά μας και οι επόμενες γενιές να μας θυμούνται.

(δεν θυμάμαι που το διάβασα αλλά με εκφράζει απόλυτα)

 

Ανάγκη να διαμορφώσουμε μία πρόταση πολιτικά ρεαλιστική ώστε να αντιμετωπίσουμε την οικονομική, πολιτική κατοχή και τελικά την σχεδόν σίγουρη απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας από τους διεθνείς τοκογλύφους και τους εγχώριους συνεργάτες τους.

 

Μία πολιτική πρόταση με βραχυπρόθεσμους πρακτικούς στόχους και μακρoπρόθεσμο σχεδιασμό. Ένα σχέδιο για να μας οδηγήσει σε μία ζωντανή κοινωνία πολιτών, την οποία θα χαρακτηρίζει η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη, η μέριμνα και η πρόβλεψη. Μία κοινωνία η οποία θα ενώσει τους έλληνες και θα αναδείξει τα ταλέντα τους σε μία νέα πνευματική, πολιτική και οικονομική ανάπτυξη και τελικά στην εθνική αναγέννηση. Η έλλειψη εθνικής συνείδησης καθιστά κάθε λαό ευάλωτο.

 

 

Ποια είναι η πρόταση μας.

 

1. Δημοψήφισμα με αίτημα για Συντακτική εθνοσυνέλευση και ερώτημα εφαρμογής ή όχι του Μνημονίου. Έναρξη Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους. Παράλληλα επιδιώκουμε με άλλους εταίρους να αναλάβει η ΕΕ, μέσω της ΕΚΤ, την διαχείριση του συνόλου του δημοσίου χρέους των ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες πλήττονται, με στόχο την επίτευξη καλύτερων όρων δανεισμού, απομακρύνοντας τις τράπεζες από την θέση του ενδιάμεσου μεταξύ κρατών και Ευρωπαϊκής τράπεζας.   

 

2. Διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων και επανεκτίμηση της χρησιμότητας τους μέσα σε ένα πραγματικά δημοκρατικό πολίτευμα. Ο κομματικός αγώνας για επιβίωση και κυριαρχία στο αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα, τα μετατρέπει σε μηχανισμούς παραγωγής διαφθοράς, πολιτικών παθών και ψεύδους. Στα πλαίσια εξυγίανσης του δημόσιου βίου να ελεγχθούν κυρίως φορολογικά και να καταλογιστούν τα ελλείμματα και τέλος να επιστραφούν στο δημόσιο ταμείο των παράνομα προεισπραχθέντων κρατικών επιχορηγήσεων. Σε περίπτωση διάλυσης τους να είναι υπόχρεοι των χρεών κατά σειρά ευθύνης οι διατελέσαντες αρχηγοί, βουλευτές, κομματικά στελέχη και εγγεγραμμένα μέλη τους.

Περιορισμό της εκλογής των βουλευτών σε δύο ή τρεις θητείες, με δικαίωμα ανάκλησης τους με συγκεκριμένο αριθμό υπογραφών.

Εξομοίωση των βουλευτικών παροχών με τους ανώτερους του δημόσιου τομέα, εξορθολογισμό των λοιπών παροχών και κατάργηση των βουλευτικών συντάξεων με αντικατάσταση τους με τις αντίστοιχες των ασφαλιστικών ταμείων τους.

Άμεση κατάργηση του νόμου περί μη ευθύνης υπουργών και της δικαστικής ασυλίας των βουλευτών.

Ασυμβίβαστο βουλευτικής και υπουργικής ιδιότητας.

Υιοθέτηση ενιαίας λίστας υποψηφίων βουλευτών ανεξάρτητα του πολιτικού χώρου από τον οποίο προέρχονται, με βάση το σκεπτικό, πως αφού οι κοινωνικοί εταίροι συνυπάρχουν, συμβιβάζονται και συνεργάζονται, αντίστοιχα οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι υποχρεούται να λειτουργούν αντίστοιχα και μακριά από κομματικές αντιπαραθέσεις και ιδεοληψίες .

Η ανάδειξη νέων προσώπων μέσα από διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας από την βάση έως τα υψηλότερα επίπεδα διακυβέρνησης με συμμετοχή όσων καλύπτουν τις οριζόμενες από το νόμο προϋποθέσεις και μικρής διάρκειας θητείες είναι βασική προϋπόθεση εξυγίανσης της πολιτικής ζωής και αναζωογόνησης της ελληνικής κοινωνίας.

 

3. Αφαίρεση δικαιώματος εκλογής ή διορισμού σε δημόσιες υπηρεσίες, για τα επόμενα 10 χρόνια, όσων αναμίχθηκαν στο δημόσιο βίο ή προκάλεσαν με την στάση ζωής τους (πολιτευτές, βουλευτές, κομματικά στελέχη, συνδικαλιστές, δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι, εθνικοί εργολάβοι, εμπορικοί αντιπρόσωποι, διοικητές τραπεζών, ασφαλιστικών ταμείων, καλλιτεχνών, κ.α.) τα τελευταία 30 χρόνια έως σήμερα και των συγγενών τους έως β΄ βαθμού, – γιατί αν δεν είναι οι άμεσα υπεύθυνοι για την διαφθορά, οπωσδήποτε σίγουρα την ανέχτηκαν εφόσον δεν την κατήγγειλαν και δεν είχαν την πολιτική ευθιξία και αξιοπρέπεια να παραιτηθούν των θέσεων και των προνομίων τους.

Παράλληλα η δήμευση των κινητών και ακινήτων περιουσιακών στοιχείων δικών τους και της οικογένειας τους, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όσων δεν καλύπτονται με τον έλεγχο του πόθεν έσχες, από ορκωτούς λογιστές υπο την εποπτεία εκλεγμένων δικαστών, είναι μία από τις προϋποθέσεις εξυγίανσης του δημόσιου βίου και ικανοποίησης του περί δικαίου αισθήματος.

 

4. Δικαίωμα εκλέγειν για όλους τους έλληνες πολίτες και των δύο φύλων από 20 ετών και άνω, οι οποίοι έχουν εκπληρώσει τη στρατιωτική και για ειδικές περιπτώσεις την κοινωνική θητεία τους, επαναλαμβάνω έλληνες πολίτες και των δύο φύλλων, και εκλέγεσθαι από 30 ετών και άνω με προϋπόθεση επαγγελματικής εμπειρίας, για να μην επιτρέψουμε ξανά την δημιουργία επαγγελματιών πολιτικών εναλλακτικά η επιλογή της κλήρωσης συνάδει με τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.

 

5. Οριστική κατάργηση περιφερειών και ενίσχυση των τοπικών δήμων με βάση την ελληνική κοινοτική παράδοση από την αρχαιότητα έως την ανεξαρτησία του 1821. Η Ελλάδα κατέχει πολύ μικρή έκταση για να δικαιολογείται ο οριζόντιος και κάθετος κατακερματισμός σε περιοχές και επίπεδα εξουσίας.

 

6. Επανασύνδεση των ελλήνων του εξωτερικού με την μητρόπολη και γενική ατέλεια σε πιθανές επενδύσεις ή μετεγκατάσταση επιχειρήσεων τους στην πατρίδα. 

 

7. Στελέχωση του σώματος των Δικαστών με κλήρωση προσώπων για 3ετή θητεία, τα οποία θα διαθέτουν επαρκή επαγγελματική εμπειρία ως δικηγόροι ή κατά περίπτωση άλλων ειδικοτήτων. Με τον τρόπο αυτό θα καλυφτεί το έλλειμμα απονομής δικαιοσύνης, που έχει παγιωθεί πλέον. Η προοπτική είναι οι δικαστές να εκλέγονται για συγκεκριμένες χρονικά θητείες από νομικούς οι οποίοι ασκούν την δικηγορία.

 

8. Εθνικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων, των φυσικών πόρων και των τραπεζών με παράλληλη αναδιαμόρφωση του τραπεζικού συστήματος και την μετατροπή τους σε μοχλούς ανάπτυξης της οικονομίας. Ιδιαίτερη έμφαση στην Αγροτική τράπεζα, Εθνική, Ταχ. Ταμιευτήριο, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ.

 

9. Αναδιοργάνωση της αγροτικής και αλιευτικής παραγωγής, της ναυτιλίας και του τουρισμού, του μικρομεσαίου εμπορίου και βιοτεχνίας, της επιστημονικής έρευνας και της πανεπιστημιακής – επαγγελματικής εκπαίδευσης καθώς και της παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Ο στόχος του 30 – 40% της καταναλωμένης ενέργειας να προέρχεται από ΑΠΕ είναι εφικτός για τα κλιματολογικά δεδομένα της χώρας.

 

10. Η οικονομική ανάπτυξη προϋποθέτει κοινωνική και εθνική ασφάλεια, δηλαδή αξιόμαχο στρατό και εκπαιδευμένα σώματα ασφαλείας, αντίστροφα η ισχυρή οικονομία δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μία δυναμική εξωτερική πολιτική και αποτελεσματική εθνική άμυνα. Οι στρατιωτικές προμήθειες θα αποτελούν  εργαλείο ανάπτυξης της ελληνικής βιομηχανικής παραγωγής και όχι μέσο αύξησης των ελληνικών καταθέσεων στην Ελβετία και αλλού.

 

11. Ανακήρυξη της ουδετερότητας της Ελλάδας σε ένα πολυπολικό περιβάλλον και εκμετάλλευση της γεωπολιτικής – γεωοικονομικής θέσης της στα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο και την Μαύρη Θάλασσα. Προσοχή όμως δεν προτείνουμε την μείωση των εξοπλισμών, αλλά την ελληνοποίηση τους μέσω της αύξησης της ελληνικής προστιθέμενης αξίας τους. Με συμμαχίες και συνεργασίες (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία) στη βάση του εθνικού συμφέροντος  το οποίο το περιγράφουν οι λέξεις ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ – ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ – ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ – ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Οι προτάσεις χρειάζονται εξειδίκευση, εμβάθυνση και συμπλήρωμα αλλά περιγράφουν με σαφή τρόπο κατευθυντήριες γραμμές και στόχους για την αναγέννησης της Πατρίδας. Καθήκον όλων μας είναι να τις βελτιώσουμε και να τις εφαρμόσουμε και να μην αφεθούμε άλλη μια φορά στα χέρια των ειδικών, επαναλαμβάνοντας λάθη του παρελθόντος. 

Ανακεφαλαίωση των «επιτευγμάτων» του Υφεσιακού Μνημονίου

Βομβαρδισμός αυτές τις μέρες και ενόψει των εκλογών, από τα μνημονιακά κόμματα για το τι πέτυχαν με το μνημόνιο και το PSI.

Και ενώ και οι δύο με κυνικότητα πέρασαν ρύθμιση χρηματοδότησης για τα κόμματά τους, όταν όλη η Ελλάδα στενάζει από τα χρέη του Δημοσίου προς το εσωτερικό, ενώ είναι σε εξέλιξη το κόψιμο μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών/επιδομάτων αλλά και ο φοροαρμαγεδώνας σε όλο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας.

Και οι δύο πανηγυρίζουν για το τι πέτυχαν με το Μνημόνιο αλλά και το PSI.

Είναι έτσι;

Για να ανακεφαλαιώσουμε το έργο τους:

 

• Η πολιτική που συμφωνήθηκε δεν προβλέπει μέτρα ανάπτυξης.
• Προωθεί την υποτίμηση μισθών, συντάξεων και μικρομεσαίας ιδιοκτησίας, οδηγώντας την Ελλάδα σε μια αποειδίκευση και σε μια οικονομία με χαρακτηριστικά χώρας τρίτου κόσμου.
• Προστέθηκαν 600 χιλ άνεργοι και 50% νέο χρέος στο αγγλικό δίκαιο.
• Διάλυση της Παιδείας, Υγείας και της Εθνικής Άμυνας λόγω μη χρηματοδότησης των στοιχειωδών αναγκών τους. Χαρακτηριστικά αναφέρω τα χρέη του ΕΟΠΠΥ, τα βιβλία που δεν πήγαν ποτέ και τα ανταλλακτικά για την στήριξη του υπάρχοντος πολεμικού υλικού που δεν μπορούν να αγορασθούν.
• Δεν έγινε τίποτα στο καίρια και ουσιαστικά ζητήματα που αφορούν τα έσοδα του κράτους, όπως αυτά της φοροδιαφυγής, διαφθοράς και της γραφειοκρατίας. Αντίθετα τα πράματα χειροτέρευσαν.
• Η κυβέρνηση καμαρώνει για το κούρεμα, όπως λέει των 105 δισεκατομμυρίων στα ομόλογα-χρέος. Τα πράγματα δεν έχουν έτσι όπως τα περιγράφει. Το μισό από το κούρεμα αφορά ελληνικές τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία. Κατά συνέπεια, δεν μας χάρισαν οι δανειστές μας κάποια γενικά και αφηρημένα δις.
• Έναντι του κουρέματος οι τράπεζες θα λάβουν στήριξη από το δημόσιο 50 δισεκατομμυρίων. Δηλαδή ο ελληνικός λαός δανείζεται προκειμένου να πληρώσει το κούρεμα των τραπεζών, που το εμφανίζει η κυβέρνηση ως «δώρο» των ξένων.
• Το χειρότερο βέβαια είναι το αβέβαιο μέλλον των ασφαλιστικών ταμείων που με το κούρεμα χάνουν δισεκατομμύρια χωρίς να είχαν επενδύσει σε ελληνικά ομόλογα. Και από πάνω θα βγάλουν λέει αναλογιστικές μελέτες ενώ πετσόκοψαν τα αποθεματικά τους.
• Μεγάλοι χαμένοι είναι οι μικροομολογιούχοι. Αντίθετα, οι κάτοχοι μεγάλων ποσοτήτων ελληνικών ομολόγων τα έχουν αγοράσει τους τελευταίους μήνες στη δευτερογενή αγορά στο 28-32% της αξίας τους. Το κούρεμα σε αυτούς δεν συνοδεύεται με απώλειες αφού λαμβάνουν ομόλογα που αντιστοιχούν στο 35% της αξίας των προηγουμένων, καθώς και 15% της αξίας των ομολόγων, που είχαν στην κατοχή τους, άμεσα και σε ρευστό.
• Ανάλογα καμαρώνει η κυβέρνηση και για τη νέα δανειακή σύμβαση των 130 δισεκατομμυρίων. Στην πραγματικότητα από αυτά τα 130 δισεκατομμύρια τα 35 δις είναι το υπόλοιπο από το προηγούμενο δάνειο.
• Τα 50 δις όπως ήδη ανέφερα δίνονται στις τράπεζες και τα 30 δις στους ομολογιούχους για την ανταλλαγή. Κατά συνέπεια, ουσιαστικά, τα νέα ποσά που αφορούν άμεσα την Ελλάδα, είναι πολύ περιορισμένα.
• Το 2009 το ελληνικό ΑΕΠ ήταν 235 δις και το χρέος 298,7. Το ποσοστό του χρέους ως προς το ΑΕΠ ήταν 127,1%. Δηλαδή στο ίδιο περίπου ύψος που προβλέπεται να είναι αυτό το 2020 μετά από την μεγάλη περιπέτεια που περνάμε και αφού θα έχει διαλυθεί ο εργασιακός και κοινωνικός ιστός.
• Αν αθροίσουμε τα δάνεια που έχουμε λάβει, αυτά ανέρχονται ήδη στα 205 δις (75 +130). Αν αγόραζε εξαρχής η ΕΚΤ με το ίδιο ποσό τμήμα του ελληνικού χρέους, τότε θα είχαμε χρέος προς ιδιώτες 93,7 δις. που αντιστοιχεί σε ποσοστό 39,9% του ΑΕΠ. Ανάλογα, αν το 2009 γινόταν πρώτα το κούρεμα και μετά λαμβάνονταν μέτρα, τότε θα χρέος θα ήταν 158.7 δισεκ. που αντιστοιχεί σε 53,1% του ΑΕΠ το 2009.
• Ανάλογα, ως προς τη νέα συμφωνία, ακόμα και χωρίς την ανάγκη κάλυψης των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού έως το 2013, το ποσό των 130 (μείον 50 δις για τις τράπεζες και 30 δις για τους ομολογιούχους) δεν φτάνει ούτε για την κάλυψη των κουρεμένων τοκοχρεολυσίων έως και το 2020.
• Αυτό που πολλές φορές -άλλες εσκεμμένα και άλλες ακούσια- δεν εξηγείται, είναι το πεδίο εφαρμογής του κουρέματος. Οι περισσότεροι άνθρωποι, ακούγοντας τη φράση «50% κούρεμα του ελληνικού χρέους», εύλογα σκέφτονται πως το ποσοστό αφορά στο σύνολο του χρέους της χώρας, που αυτή τη στιγμή ανέρχεται στα 366 δισεκατομμύρια ευρώ -άρα μείωσή του κατά 183 δις. Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
• Ποιους δεν αφορά : Ομόλογα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (περίπου 60 δις), δάνεια της Τρόικας (65 δις), άλλα δάνεια που έχει συνάψει το Ελληνικό Δημόσιο (περίπου 20 δις), Έντοκα Γραμμάτια του Ελληνικού Δημοσίου (15 δις), όσα ομόλογα λήγουν μετά το 2020 (άλλα 40 – 45 δις) και άλλες υποχρεώσεις προς προμηθευτές κλπ του Ελληνικού Δημοσίου (π.χ. φαρμακευτικές εταιρείες)
• Αν ένα χρέος 366 δις θεωρείται μη βιώσιμο, πόσο βιώσιμο θεωρείται ένα χρέος 291 δις;
• Το Ελληνικό χρέος είναι πλέον ΟΛΟ κάτω από το αγγλικό δίκαιο.

Συμπερασματικά, οι πολιτικές που επιλέγονται από το 2009 είναι πολιτικές ύφεσης και μονόπλευρης λιτότητας. Δεν θέτουν την Ελλάδα σε τροχιά ανάπτυξης. Αντιθέτως αυξάνουν το χρέος, το έλλειμμα και τις κοινωνικές ανισότητες.

 

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η μελέτη του CEPR(http://issuu.com/makedonas_akritas/docs/cepr_2012-2_report_of_the_greek__crisis_gr ), η Ελλάδα στο πλαίσιο του προγράμματος υιοθετεί μέτρα προκυκλικά. Δηλαδή μία αυστηρότερη δημοσιονομική πολιτική που μειώνει τη συνολική ζήτηση στην οικονομία, κάνοντάς την να συρρικνωθεί περαιτέρω. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να:

 

• μειώνει τα δημόσια έσοδα, δεδομένου ότι οι εισφορές από τους φόρους πέφτουν μαζί με το εισόδημα.
• αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες , όπως τα επιδόματα ανεργίας, που αυξάνονται αυτομάτως όταν η οικονομία συρρικνώνεται.

Αυτό καθιστά τον δημοσιονομικό στόχο ακόμη πιο δύσκολο να επιτευχθεί. Εάν το ΑΕΠ συρρικνώνεται(ύφεση), τότε η μείωση των δαπανών κατά, ας πούμε, 5% του ΑΕΠ, δεν βελτιώνει το δημοσιονομικό ισοζύγιο κατά το ίδιο ποσοστό, γιατί την επόμενη χρονιά ο παρονομαστής του κλάσματος (ΑΕΠ) είναι μικρότερος. Είναι σημαντικό να το θυμόμαστε αυτό, γιατί το Μνημόνιο επιβάλλει περικοπές δαπανών πολύ μεγαλύτερες από ό,τι δείχνει η μείωση των δαπανών όταν μετριέται ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Αυτά πέτυχαν οι σωτήρες μας.

Ζητήματα καίριας σημασίας που βοηθούν διαρθρωτικά την ανάπτυξη, η επίλυση των οποίων θα ενίσχυε δυναμικά και σε βάθος χρόνου την οικονομία, θα μείωναν τις δαπάνες και θα αύξαναν τα έσοδα, είναι ΕΠΙΤΗΔΕΣ άγνωστα και ξεχασμένα για την Τρόικα και των Μνημονιακών κυβερνήσεων. Ζητήματα που έχουν καταθέσει με μελέτες κοινωνικοί φορείς(ομοσπονδία εμπόρων) όπως:

 

• περιορισμός της γραφειοκρατίας
• ενίσχυση της διαφάνειας,
• έγκαιρη απονομή δικαιοσύνης,
• ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας,
• εκσυγχρονισμός του θεσμικού πλαισίου,
• οργάνωση και τόνωση της επιστημονικής έρευνας,
• συνεχής και υψηλού επιπέδου κατάρτιση των εργαζομένων,
• βελτίωση των υποδομών,
• ολοκλήρωση της μηχανοργάνωσης και γενικά η ψηφιοποίηση στο δημόσιο τομέα,
• δημιουργία ενός απλού και ξεκάθαρου φορολογικού συστήματος χωρίς παράθυρα και μπαλώματα
• άρση των όλων στρεβλώσεων που προκαλούνται στην αγορά από δυσλειτουργίες του κράτους και που θα μπορούσαν να λάβουν χώρα άμεσα και δίχως κόστος,

αλλά και στοιχεία που χρησιμοποιούν οι αγορές και τα κράτη παγκόσμια(World Economic Forum) όπως:

 

• Θεσμοί(Institutions): 96^η η Ελλάδα το 2012
• Υποδομές(Infrastructure): 45^η
• Μακροοικονομικό Περιβάλλον(Macroeconomic environment ): 140^η
• Υγεία και Εκπαιδευτικό Σύστημα(Health and primary education): 37^η
• Ανώτερη Εκπαίδευση και Κατάρτιση(Higher education and training): 46^η
• Αποδοτικότητα Αγορών Αγαθών(Goods market efficiency): 107^η
• Αποτελεσματικότητα της Εργασίας(Labor market efficiency): 126^η
• Ανάπτυξη Χρηματοπιστωτικής Αγοράς(Financial market development): 110^η
• Τεχνολογική Ετοιμότητα(Technological readiness): 47^η
• Μέγεθος Αγοράς(Market size): 42^η
• Εξειδίκευση Επιχειρήσεων(Business sophistication): 77^η
• Καινοτομία(Innovation): 88η.

θίχτηκαν ακροθιγώς ή και καθόλου.

 

Ένας είναι ο λόγος που ρίχνουν τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα: να διαλύσουν το κοινωνικό κράτος το οποίο 2 χρόνια τώρα στηρίζονταν στις εισφορές αυτών των μισθών. Αυτά που εφαρμόζουν σε εμάς, τα έχουν κάνει Βούλγαροι, Ρουμάνοι κλπ. Το αποτέλεσμα; ΜΗΔΕΝ.

Σιγά μην πάει επενδυτής να βάλει τα λεφτά του σε χώρες που επικρατεί τέτοια κοινωνική αναστάτωση.

 

Αυτά και σκεφτείτε όταν πάτε στις κάλπες ποιους θα ψηφίσετε και τι θα ψηφίσετε.

Υπάρχουν τρεις επιλογές σε ότι αφορά το οικονομικό πρόγραμμα:

 

 

• Συνέχιση των όρων του υφιστάμενου υφεσιακού-νεοφιλελεύθερου Μνημονίου, εντός του Ευρώ με τα αποτελέσματα που τα ζούμε όλοι μας.
• Αλλαγή των όρων και επανακαθορισμός του Μνημονίου με στόχο την Ανάπτυξη και των παραγόντων που το επηρεάζουν όπως αναφέρθηκαν πιο πριν, πάντα εντός του ευρώ
• Δραχμή και ίσως έξοδο από την ΕΕ.

Εσύ αποφασίζεις στις 6-5-2012

http://akritas-history-of-makedonia.blogspot.com/2012/04/blog-post_29.html

Αντιστεκόμενοι στη διάλυση της Ελλάδας και την εκδίωξη των Ελλήνων από την Ιστορία

Έκκληση προς κάθε ευαίσθητο Έλληνα και άνθρωπο

Ξάνθη, 1η Μαΐου 2012

Γεώργιος Π. Παύλος, Αναπλ. Καθηγητής Δ.Π.Θ., http://www.gpavlos.gr – info@gpavlos.gr

Γράφω αυτό το κείμενο με πόνο καρδιάς και ωδίνη. Ως πανεπιστημιακός δάσκαλος δεν νοιώθω καθόλου ευχάριστα να ασκώ κριτική σε συμπολίτες και συνανθρώπους μου, όταν μάλιστα αυτοί κατέχουν το αξίωμα του πολιτικού και του εκλεγμένου εκπροσώπου του λαού. Όμως, δεν μπορώ να μείνω αδιάφορος απέναντι σε μια τέτοιας διαστάσεως εθνική καταστροφή και εξαθλίωση του λαού μου, καθώς «φίλος ο Πλάτων, αλλά φιλτάτη η αλήθεια». Και όσο πιο γρήγορα, όσοι περισσότεροι δούμε την αλήθεια, τόσο ταχύτερα θα σωθεί η πατρίδα μας.
Τα δύο μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλυσοδεμένα τα ίδια -μέσω των ηγετών και των μελών των- από δεσμεύσεις προς τρίτους όπως το διεθνές τραπεζικό καρτέλ και διάφορες διεθνείς λέσχες που προωθούν την παγκόσμια διακυβέρνηση ή από βρώμικα χρήματα μέσω σκανδάλων τύπου Siemens και άλλων, αλυσοδένουν τώρα τους Έλληνες και φονεύουν την Ελλάδα.
Για όσους πιστεύουν ή προπαγανδίζουν ότι το Μνημόνιο ήταν και είναι μονόδρομος, ας δούμε τι λένε οι ίδιοι οι Γερμανοί, σύμφωνα με τον επιφανή Έλληνα οικονομολόγο Βασίλη Βιλιάρδο1, ο οποίος στο άρθρο του “Ο εχθρός της Ευρώπης” αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Ο Γερμανός ιστορικός Α. Ritschl γράφει: Η ανθελληνική υστερία των γερμανικών ΜΜΕ είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για τη Γερμανία. Η γερμανική ανάπτυξη οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο ότι τα θύματα του πρώτου και δευτέρου παγκοσμίου πολέμου παραιτήθηκαν από τις απαιτήσεις των…. Το ότι η Γερμανία οφείλει την οικονομική της άνοδο στην γενναιοδωρία των άλλων λαών δεν το έχει ξεχάσει κανείς. Ούτε οι Έλληνες. Εάν ξυπνήσουν οι Έλληνες, εάν εκλέξουν επαρκείς, ανιδιοτελείς, ικανούς, θαρραλέους πολιτικούς και διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, απαιτώντας με τη σειρά τους τα χρήματα που χωρίς καμία αμφιβολία τους χρωστάμε, και υποχρεωθούμε νομικά να εξοφλήσουμε όλες μας τις υποχρεώσεις, τότε θα μας πάρουν και τα πουκάμισά μας. Αφού με βάση τη συμφωνία του Λονδίνου οι πολεμικές αποζημιώσεις που δεν πληρώθηκαν το 1953 θα έπρεπε να εξοφληθούν σε περίπτωση επανένωσης της Γερμανίας…. Τα χρέη της Γερμανίας προς την Ελλάδα υπολογίσθηκαν πρόσφατα στα 565 δισεκατομμύρια ευρώ…. Η καλύτερη λύση σήμερα για την Ελλάδα και τη Γερμανία είναι η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού χρέους…».
«Ο Γερμανός οικονομολόγος H. Muller γράφει: Η Γερμανία μπορούσε να συμπεριφερθεί καλοπροαίρετα. Έπρεπε να κάνει όπως οι ΗΠΑ μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η Καγκελάριος όφειλε να οδηγήσει την Ε.Ε. σε ένα κοινό μέλλον…. Η διαγραφή χρεών (haircut) δεν θα βοηθούσε καθόλου την Ελλάδα…. Αντίθετα από όλα όσα λέει η Καγκελάριος, η Ελλάδα σε μια τέτοια περίπτωση θα παρέμενε για πάρα πολλά χρόνια εκτός αγορών και θα έχανε τη δυνατότητα να δανειστεί μόνη της στο μέλλον…. Για να μπορέσει η Ελλάδα να μειώσει το χρέος της θα έπρεπε να έχει πρωτογενές πλεόνασμα πάνω από 8%, κάτι που δεν έχει καταφέρει ποτέ καμία χώρα με εξαίρεση τη Νορβηγία…. Η κερδοσκοπία αναζωπυρώνεται όποτε η κρίση βαθαίνει απειλητικά…. Πολλοί στο κυβερνών κόμμα θεωρούν ότι έπρεπε να δείξουν στις αγορές… ποιος είναι το αφεντικό της Ευρώπης και της Ελλάδος…. Δεν υπήρχε καμία εναλλακτική επιλογή παρά η μεταφορά πόρων από τις πλεονασματικές προς τις ελλειμματικές χώρες τις ευρωζώνης και η δημοσιονομική και πολιτική ένωση…. Όμως αυτό δεν πουλάει και δεν φέρνει ψήφους όπως η παραδειγματική τιμωρία των Ελλήνων…. Αντί να δείξουμε αλληλεγγύη καταλήξαμε να δοκιμάζουν οι αγορές την αντοχή του ευρώ στοιχηματίζοντας στη διάλυση της ευρωζώνης…. Εάν το ευρώ καταρρεύσει η Γερμανία θα έχει την αποκλειστική ευθύνη….».

Ακόμη, ο Βασίλης Βιλιάρδος επισημαίνει: «Η Γερμανία χρησιμοποίησε το ΔΝΤ για τη βρώμικη δουλειά έχοντας άλλα σχέδια για τη συνέχεια όπως τεκμηριώνεται σήμερα από τους εκβιασμούς προς την Ελλάδα…. Εάν οι εντολείς του ΔΝΤ, δηλαδή οι αγορές, επιτεθούν στην Ιταλία, θα είναι πολύ δύσκολο να ευοδωθούν πλέον τα όποια μυστικά σχέδια της τεκτονικής κυβέρνησης της Γερμανίας και του γερμανικού καρτέλ (διακρίνοντας από την κατηγορία αυτή τους Γερμανούς πολίτες οι οποίοι υποφέρουν ήδη τα πάνδεινα)….».

Καθίσταται πλέον σαφές ότι τα δύο μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχουν εξαπατήσει τους Έλληνες υπογράφοντας το Μνημόνιο ως μονόδρομο. Διότι, ούτε η χρεοκοπία αποφεύγεται στο επίπεδο της κοινωνίας τουλάχιστον, αφού ήδη σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι σήμερα είναι άνεργοι και οι κατώτεροι μισθοί καταλήγουν στα 200 ευρώ, αλλά και διότι, χάριν των όποιων ιδιοτελών συμφερόντων όσων κρύβονται και κινούν τα νήματα πίσω από τις κλειστές πόρτες της Ιπποκράτους και της Συγγρού ή όποιες άλλες, δεν αξιοποιήθηκε καμία εναλλακτική δυνατότητα για τη σωτηρία της εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας πέραν της νέας δανειακής Σύμβασης, όπως αυτή σχεδιάστηκε και υπογράφηκε ερήμην του ελληνικού συμφέροντος από την μειοψηφική και δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου.

Μείζον έγκλημα βεβαίως, είναι ο διπλασιασμός του δημοσίου χρέους χωρίς, ταυτόχρονα, τα νέα δάνεια να χρησιμοποιηθούν για την στήριξη της ανάπτυξης και του μεσαίου επιχειρηματικού κόσμου, η ύπαρξη του οποίου είναι προϋπόθεση επιβίωσης της ελληνικής κοινωνίας, αλλά αντίθετα, για την μετάλλαξη του προηγούμενου χρέους σε μια αναβαθμισμένη και προστατευόμενη από το αγγλικό δίκαιο νέα μορφή εθνικού χρέους, με την επιπλέον δυνατότητα άμεσα εκτελέσιμης λεηλασίας και κατάσχεσης του δημόσιου πλούτου, όπως αυτό δείχνεται ακολούθως.

Έτσι, ο όρος «δολοφονικός» είναι κυριολεκτικός, αφού οι Έλληνες καταδικάζονται σε αργό θάνατο, εάν τελικά ο ελληνικός λαός δεν αντισταθεί σύσσωμος και με κάθε νόμιμο τρόπο. Διότι τί άλλο παρά δολοφονία είναι η καταδίκη του ελληνικού λαού σε μια ζωή, όπου η διατροφή, η κατοικία, η απασχόληση, η υγεία είναι ήδη πολυτέλεια για τους μισούς ή και περισσότερους των Ελλήνων; Το ακόμη χειρότερο δε όλων, είναι ο διωγμός των ικανότερων Ελλήνων νέων εκτός της Ελλάδας ως μετανάστες και η καταδίκη όσων μένουν στην Ελλάδα σε μισθούς πείνας των 200 – 500 ευρώ. Έτσι, οι μεν νέοι καταδικάζονται να μην μπορούν να δημιουργήσουν οικογένεια, η δε Ελλάδα εγκαταλείπεται στη δημογραφική της κατάρρευση. Αν όλα αυτά δεν είναι δολοφονία της Ελλάδας, τότε τι άλλο είναι;

Κατόπιν τούτου, δεν κατανοώ πώς μπορούν οι πολιτικοί μας άνδρες, ιδίως οι αρχιτέκτονες του Μνημονίου, να απευθύνονται προεκλογικά στον ελληνικό λαό ωσάν να μην είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για ό,τι τραγικό συμβαίνει σήμερα στον τόπο αυτό. Εδώ, μόνον οι ψυχαναλυτές θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν τα ψυχρά χαμόγελα των κ.κ. Βενιζέλου και Παπανδρέου ή τους υπερπατριωτικούς θεατρινισμούς του κ. Σαμαρά και την παγερότητα του κ. Παπαδήμου.

Είναι πράγματι τραγικό, Έλληνες πολιτικοί να φτάνουν σε αυτό το κατάντημα, να φοβούνται να παρουσιαστούν δημόσια και να κρύβονται σε κλειστές αίθουσες κατά την προεκλογική των επικοινωνία με το λαό. Από την άλλη πλευρά, είναι επίσης τραγικό το ότι όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν μπορούν να συναντηθούν σε ένα ελάχιστο κοινών παραδοχών, προκειμένου να σταματήσουν την κατακρήμνιση της Ελλάδος σε άβυσσο που προκάλεσαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και να απαιτήσουν ένα Μνημόνιο σύμφωνο προς το συμφέρον τόσο της Ελλάδας όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σε όσους πάλι, ισχυρίζονται ότι το εν λόγω δολοφονικό νέο Μνημόνιο ήταν ή είναι ανάγκη και μονόδρομος, ας τους απαντήσουμε ότι ψεύδονται. Διότι, εάν οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες επικαλούντο την ενότητα του ελληνικού λαού, αφού τον ενημέρωναν επαρκώς, αναγνωρίζοντας λάθη και ευθύνες του παρελθόντος, θα είχαν τόση πολιτική δύναμη ώστε κανείς διεθνής δανειστής ή διεθνής τοκογλύφος δεν θα μπορούσε να τους εκβιάσει να αποδεχθούν το πρωτοφανές αυτό εθνικό ξεπούλημα. Αντίθετα, οι Έλληνες πολιτικοί άνδρες (και γυναίκες), που υπηρετούν τα στενά ιδιωτικά και κομματικά ιδιοτελή των συμφέροντα διέσπασαν και διασπούν την εθνική ενότητα με συνέπειες ασφαλώς οδυνηρές και για τα κόμματα και για τον λαό, αφού προκειμένου να μην θιγούν οι ίδιοι και οι συνεργοί των, οδήγησαν στο επιχειρούμενο εθνικό ξεπούλημα.

Μετά από τη γνώση αυτή διερωτώμεθα, κατά πόσο, αλήθεια, οι Έλληνες σήμερα, παραμονές των εκλογών, έχουν αντιληφθεί επαρκώς ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ συνεπικουρούμενα από μια αδιάλλακτη και δογματική αριστερά που επενδύει στο χάος, χάριν της δικής της ιδεοληπτικής κομμουνιστικής ουτοπίας, έχουν συναποδεχθεί και σχεδιάσει την κατάργηση του ελληνικού κράτους και την δολοφονία του ελληνικού λαού;

Πόσο, αλήθεια, όλοι οι Έλληνες σήμερα και ολόκληρος ο ελληνικός λαός γνωρίζουν τι έχουν υπογράψει και τι πρόκειται να πράξουν στους επόμενους μήνες οι ηγέτες των δύο αυτών κομμάτων μέσω της νέας Δανειακής Σύμβασης;

Για να γνωρίζει ο κάθε Έλληνας ψηφοφόρος τις διαστάσεις του ιστορικού εγκλήματος εναντίον της Ελλάδος, αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένα από αυτά που διαβάζουμε στο νέο συμφωνηθέν με την Τρόικα, συνοψίζοντας τις προδοτικές υποχρεώσεις, δεσμεύσεις και αποφάσεις που περιλαμβάνονται σε αυτό το υπογραφέν από τους Έλληνες βουλευτές των δύο κομμάτων Νέο Μνημόνιο. Στα επόμενα ακολουθούμε και επεκτείνουμε σχόλια του Καθηγητή Ε. Μπίλλη 2, του Ε.Μ.Π.:

1. Με το άρθρο 1 του υπογραφέντος μνημονίου δημιουργείται Ταμείο υφαρπαγής όλης της Ελλάδος από τους Έλληνες και οικονομική – φυσική εξόντωση των Ελλήνων. Το εν λόγω Ταμείο με την επωνυμία «ΤΑΜΕΙΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΑΕ» το οποίο διοικείται κατ’ ευθείαν από την Τρόικα και τους διεθνείς δανειστές, απαλλάσσεται από κάθε μορφή φορολογίας και η λειτουργία του βαρύνει μόνον το Ελληνικό Δημόσιο. Δηλαδή, όσοι Έλληνες θα εργάζονται σε αυτό για να εξαφανιστεί με καθολικό ξεπούλημα ολόκληρη η Ελλάδα και να δολοφονηθεί ο ελληνικός λαός, θα πληρώνονται από το Ελληνικό Δημόσιο. Δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεσμεύτηκαν ακόμη και τα έξοδα διάλυσης του ελληνικού κράτους και δολοφονίας των Ελλήνων, να βαρύνουν το ίδιο το Ελληνικό Δημόσιο.

2. Τα δύο κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχουν δεσμευτεί ώστε οι διατάξεις του Μνημονίου να κατοχυρωθούν και από το νέο Σύνταγμα που θα προκύψει από την εντός του 2012-2013 υποχρεωτική αναθεώρηση και τροποποίηση του υπάρχοντος. Δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν αποδεχτεί και έχουν αποφασίσει τη συνταγματική πλέον κατάργηση της Ελλάδος και των Ελλήνων από την ελληνική επικράτεια. Ποιές συντάξεις και ποιοί μισθοί ή ποιά δάνεια; Εδώ έχει αποφασισθεί η πλήρης εξόντωση του ελληνικού λαού και ο διωγμός του από την Ελλάδα. Όλες οι δικαιολογίες που ακούμε και τα κροκοδείλια δάκρυα των κυρίων Παπανδρέου, Βενιζέλου, Σαμαρά και όποιου άλλου, σκοπό έχουν να αποπλανήσουν κάθε Έλληνα και να ολοκληρώσουν ένα καλά σχεδιασμένο δολοφονικό σχέδιο εναντίον της Ελλάδος και του ελληνικού λαού αλλά και εναντίον της Ε.Ε.

3. Τα έσοδα από την πώληση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας πάνε κατ’ ευθείαν στους δανειστές και όχι στο ελληνικό κράτος. Μάλιστα, θα πουλάμε για όσα χρόνια αποφασίζει και μας επιβάλλει η Τρόικα.

4. Η εκποίηση της Δημόσιας περιουσίας περιλαμβάνει ακόμη και τις πωλήσεις περιουσιών τοπικών αυτοδιοικήσεων (ΟΤΑ) μέχρι και τους αιγιαλούς, αλλά και αποθεματικά κερδοφόρων Δημόσιων εταιρειών, όπως ο ΟΠΑΠ και άλλες. Επίσης, οι Δημόσιοι φορείς πωλούμενοι παραχωρούν και τα όποια δικαιώματά των επί του ελληνικού ορυκτού πλούτου: πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χρυσός, ουράνιο, κλπ.

5. Τα έσοδα από όλους τους Δημόσιους φορείς, όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, εισπράξεις ενοικίων ή φόρων, όλα αυτά ανήκουν πλέον στο δημιουργούμενο από την Τρόικα Ταμείο και από εκεί εισπράττονται από τους δανειστές και διεθνείς τοκογλύφους, ενώ τα έξοδα λειτουργίας των εταιριών αυτών ακόμη και μετά την πώλησή των (μισθοί, τεχνικές υποδομές, κλπ) βαρύνουν το Ελληνικό Δημόσιο.

6. Το Ελληνικό Δημόσιο δεσμεύτηκε να επιχορηγεί όσους Δημόσιους Οργανισμούς δεν θα πουληθούν (π.χ. ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ) αλλά οι επιχορηγήσεις αυτές και τα έσοδα θα εισπράττονται μέσω του Ταμείου από την Τρόικα. Επίσης τα έσοδα όλων των Δημοσίων οργανισμών ακόμη και πριν την πώλησή των θα εισπράττονται από τους δανειστές. Η Τρόικα μέσω του Ταμείου θα καθορίζει τις αυξήσεις στο ρεύμα, το νερό, τις συγκοινωνίες ή ό,τι άλλο.

7. Δεσμεύονται με εχεμύθεια προς τρίτους και τον ελληνικό λαό, δηλαδή υποχρεούνται να κρατούν το στόμα τους κλειστό όσοι συμμετέχουν στις συνεδριάσεις του Ταμείου, ενώ θα παρίστανται και παρατηρητές των δανειστών. Συγχρόνως, η Βουλή των Ελλήνων υποχρεούται να κυρώνει με νόμο όλες τις πράξεις του Ταμείου, το περιεχόμενο των οποίων θα τηρείται απόρρητο και μη προσβάσιμο στα Μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου και κατά συνέπεια τον λαό. Οι ίδιοι οι Υπουργοί παραδέχτηκαν ότι δεν γνώριζαν το περιεχόμενο του δεύτερου, Νέου Μνημονίου, όταν το ψήφιζαν.

8. Το Ταμείο αυτό θα αποφασίζει σε ποια τιμή και σε ποιους θα πουλάμε τα ελληνικά λιμάνια, τους δρόμους, τα αεροδρόμια, τις βραχονησίδες και ό,τι άλλο ελληνικό επί γης, θαλάσσης και αέρος. Δηλαδή θα μπορεί ο οποιοσδήποτε προτείνεται από το Ταμείο, κράτος ή ιδιώτης, να αγοράζει την Ελλάδα σε όποια μάλιστα τιμή αποφασίζει η Τρόικα και οι δανειστές της Ελλάδος. Ακόμη, ό,τι δεν πουλιέται ή δεν αξιοποιείται, (π.χ. ο ΟΣΕ ή ό,τι άλλο) διαλύεται και χρεοκοπεί, με εντολή του Ταμείου.

9. Το Ταμείο θα μπορεί να εκδίδει δικό του ομόλογο ή να δανείζεται προς όφελος των δανειστών και των τοκογλύφων με εγγύηση της Ελλάδας και υποθήκευση της ελληνικής περιουσίας. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δια χειρός Παπανδρέου, Βενιζέλου, Σαμαρά και Παπαδήμου μετατρέπουν αναγκαστικά την Ελλάδα σε διεθνή και κοινής χρήσης «πόρνη». Η Οθωμανική Αυτοκρατορία σεβάστηκε τον ελληνικό λαό και την ελληνική κοινωνία περισσότερο από την σημερινή Τρόικα και τα δύο κόμματα – συνεργούς της.

10. Απαγορεύεται εις το εξής η Ελλάδα να μπορεί να αγοράζει τα δικά της ομόλογα για να αποσβεννύει το χρέος, όπως έκαναν στο παρελθόν άλλες χώρες για την αντιμετώπιση του εθνικού των χρέους.

11. Με το άρθρο 14 οι ελληνικοί αιγιαλοί και οι παραλίες παραχωρούνται επίσημα στους δανειστές. Άρα και τα νησιά μας, κατ’ ουσίαν παραχωρούνται στους δανειστές και σε όσους αυτοί οι ίδιοι θα μεταπωλούν το ελληνικό χρέος. Έτσι, κάποιοι γείτονές μας δεν χρειάζεται πλέον να προκαλούν θερμά επεισόδια. Θα μπορούν να αγοράζουν σε φθηνές τιμές ό,τι θέλουν από την Ελλάδα, λιμάνια, νησιά, αεροδρόμια, κλπ.

12. Τέλος, κινδυνεύουν με κατάσχεση ελληνικά πολεμικά πλοία, αεροπλάνα και ό,τι άλλο έχει ελληνική σημαία, μετά από δικαστικές προσφυγές διεθνών επενδυτών ή δανειστών.
ΠΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ ΘΑ ΚΡΥΦΤΕΙΤΕ; ΠΟΥ Κύριοι, όταν θα αντιληφθεί ο ελληνικός λαός τί έχετε αποφασίσει γι’ αυτόν και την Ελλάδα του 21ου αιώνα, υπογράφοντας το επαχθές και δολοφονικό αυτό νέο Μνημόνιο, αντί να επιλέξετε άλλους δρόμους, προκειμένου να μην οδηγηθεί η χώρα εδώ ή ακόμη χειρότερα στους επόμενους μήνες ή χρόνους;

Και εάν θα δεχόμασταν εξ’ ανάγκης τη λαφυραγωγία και λεηλασία του Δημόσιου πλούτου εις βάρος της Ελλάδας, όμως πώς μπορούμε να δεχθούμε την οικονομική και φυσική εξόντωση του ελληνικού λαού;

Είναι σαφές ότι, δυστυχώς για τους Έλληνες και την Ελλάδα, τα δύο κυρίαρχα κόμματα νοσούν και όζουν διαδίδοντας τη νόσο και την δυσοσμία των σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Αυτό ας το συλλογιστεί καλά όποιος Έλληνας πολίτης ψηφίσει στις 6 Μαΐου το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Διότι τα δύο αυτά κόμματα ασελγούν επί μακρόν επί του σώματος των Ελλήνων, υποκρινόμενα αυτά και οι εκπρόσωποί των τις αθώες περιστερές και καταρρακώνοντας τον πολιτικό βίο της χώρας.

Στο μέλλον, όλοι όσοι εργάστηκαν ενεργά ή έπραξαν πλημμελώς ως εκλεγμένοι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού, για να φθάσει η Ελλάδα σε αυτό το κατάντημα κατά την προηγούμενη 20ετία και ιδίως κατά τα τελευταία 12 χρόνια, επί κυβερνήσεων Σημίτη –Καραμανλή – Παπανδρέου – Παπαδήμου, όλοι αυτοί θα χρεωθούν αναλόγως ένα ιστορικό εθνικό έγκλημα εις βάρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας, εις βάρος του ελληνικού λαού αλλά και εις βάρος της διεθνούς δημοκρατίας, αφού η ελληνική κρίση λειτουργεί ως πολιορκητικός κριός άλωσης κάθε ελεύθερου, ανεξάρτητου και δημοκρατικού κράτους στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αναλογικά, η ίδια ευθύνη θα βαρύνει κάθε άλλο κόμμα και πολιτικό άνδρα ή γυναίκα που δεν μπορεί να υπερβεί τον μικροκομματισμό του και δεν συμπράττει για την δημιουργία ενός πανελλήνιου εθνικού μετώπου σωτηρίας της Ελλάδας και του ελληνικού λαού. Ένα τέτοιο πανελλήνιο μέτωπο θα αποθάρρυνε κάθε πρόθεση των διεθνών τοκογλύφων.
Ακόμη, αντίστοιχο μερίδιο στην πρωτόγνωρη για όλη την ελληνική ιστορία εισβολή και οικονομική, πολιτική, πολιτιστική δολοφονία της Ελλάδος και του ελληνικού λαού, θα έχουν οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, οι καλλιτέχνες, οι δημοσιογράφοι, οι εκκλησιαστικοί άνδρες αλλά και όλοι οι Έλληνες πολίτες, εάν αδιαφορήσουν και γυρίσουν την πλάτη σε όσα αυτή τη στιγμή διαδραματίζονται εναντίον της Ελλάδος, του ελληνικού λαού, αλλά και εναντίον της Ευρώπης και των ευρωπαϊκών λαών.

Εξοχότατε Πρόεδρε της Δημοκρατίας, μολονότι δείξατε το δρόμο δωρίζοντας τον Προεδρικό σας μισθό στο Ελληνικό Δημόσιο, δυστυχώς δεν βρέθηκε κανείς μιμητής σας στη Βουλή των Ελλήνων, ούτε ακόμη και οι ιδεολόγοι κομμουνιστές που μισούν το κεφάλαιο και τον καπιταλισμό. Όμως αυτό δεν επαρκεί. Ακούστε τη φωνή του λαού σας και την «μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων». Μην δειλιάσετε να υψώσετε το ανάστημά σας ως ιστορική προσωπικότητα εναντίον κάθε ανθελληνικού Μνημονίου, προκειμένου να σωθεί η ελληνική περιουσία και αξιοπρέπεια. Για αυτή τη στιγμή υπάρχετε και όχι για διακόσμηση στις παρελάσεις των εθνικών επετείων. Για αυτή τη στιγμή σας χρειάζεται ο ελληνικός λαός.

Άγιοι Ιεράρχες, ακούστε τη φωνή της ιστορίας πριν είναι πολύ αργά. Μιμηθείτε τον Αγ. Ιωάννη το Χρυσόστομο, τον Ιερομάρτυρα Χρυσόστομο Επίσκοπο Σμύρνης, τον Ιερομάρτυρα Γρηγόριο Ε΄ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και τόσους άλλους, και υψώστε την φωνή και το ανάστημά σας με κάθε τρόπο εναντίον αυτών που θέλουν να ταπεινώσουν και να εξοντώσουν οικονομικά, πολιτιστικά και πνευματικά τον ελληνικό λαό. Ως προς τα οικονομικά, μιμηθείτε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και προστατέψτε έμπρακτα όλο τον λαό μας πέραν κάθε διάκρισης. Ίσως η Εκκλησία να είναι το μόνο καταφύγιο στους επερχόμενους καιρούς. Ετοιμαστείτε γι’ αυτό.
Έλληνες συμπολίτες και φίλοι, πολιτικοί άνδρες και γυναίκες, επιστήμονες, καλλιτέχνες ή δημοσιογράφοι που δεν υποτάσσεσθε στο καρτέλ της Τρόικας και των κομματικών συνεργών ενός εθνικού εγκλήματος, αλλά και Έλληνες όλου του κόσμου σε όποια ήπειρο και αν ζείτε, Ευρώπη, Αμερική, Ασία, Αυστραλία, Αφρική, ακούστε τη φωνή της ιστορίας του λαού μας. Ακούστε τη φωνή της ιστορίας μας από τον Όμηρο μέχρι το Λεωνίδα και τον Περικλή και από εκεί μέχρι τον Διγενή Ακρίτα, τον Παλαιολόγο, τον Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Καποδίστρια, τον Λόρδο Βύρωνα, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Ίωνα Δραγούμη, τον Άρη Βελουχιώτη, τον Μπελογιάννη και τόσους άλλους Έλληνες ή φιλέλληνες που αγάπησαν την Ελλάδα και έδωσαν το αίμα τους γι’ αυτήν.

Πράξτε ό,τι περνά από το χέρι ή το μυαλό σας για να σωθεί και να μείνει ελεύθερη η Ελλάδα. Και να είστε πεπεισμένοι πως όσο υπάρχει η Ελλάδα, τόσο θα υπάρχει δημοκρατία, ελευθερία και ανθρωπιά επάνω στον πλανήτη. Γι’ αυτό όσοι επιδιώκουν με την παγκόσμια διακυβέρνηση να βυθίσουν τους λαούς και τα έθνη σε ένα νέο Μεσαίωνα και ένα νέο Φεουδαρχισμό, ξεκίνησαν με την εξαφάνιση και εξόντωση από την ιστορία της Ελλάδας και των Ελλήνων. Είναι δε τραγικό γεγονός πώς ένας Έλληνας Πρωθυπουργός άνοιξε μόνος του την Κερκόπορτα της προδοσίας και εξόντωσης του λαού που τον ανέδειξε και τον εμπιστεύθηκε.

Έλληνες και Φιλέλληνες, αγωνιστείτε και ενημερώστε κάθε ευαίσθητο άνθρωπο, για να σώσετε την παγκόσμια Δημοκρατία. Ένα αγαθό που προσέφερε η Ελλάδα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και μην ξεχνάτε πως το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής ήταν πάντα το αίσθημα ευθύνης και αγωνίας του κάθε Έλληνα για όλο το ανθρώπινο γένος και για όλη την ιστορία του. Ως Έλληνες δεν αρνούμαστε τα χρέη και τις υποχρεώσεις μας προς κάθε νόμιμο δανειστή μας. Αρνούμαστε όμως τη δολοφονία της Ελλάδος και άλλων ευρωπαϊκών χωρών από τους διεθνείς τοκογλύφους και τους διεθνείς δολοφόνους κρατών και λαών.

Όλοι οι Έλληνες στην Ελλάδα και απανταχού στον κόσμο ας ξυπνήσουμε από το λήθαργο που μας επέβαλαν τα δύο μεγάλα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, συνεπικουρούμενα από άλλα μικρότερα, με τους όποιους συνεργάτες των, δημοσιογράφους και ΜΜΕ ή νεόκοπους διανοούμενους που έβγαζαν και βγάζουν το ψωμί των προπαγανδίζοντας συχνά εναντίον της αλήθειας, εναντίον του εθνικού συμφέροντος και εναντίον της αληθούς Δημοκρατίας, είτε στην Ελλάδα, είτε στην Ε.Ε., είτε διεθνώς.

Η κρίση στην Ελλάδα είναι κρίση της ιστορίας και όλοι οι λαοί και όλοι οι άνθρωποι θα ωφεληθούν απ’ αυτήν. Η Ελλάδα είναι η «τριανταφυλλιά του κόσμου». Όσοι θέλουν να την ξεριζώσουν από την ιστορία, δεν θα κατορθώσουν τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από το να σκορπίσουν τα φύλλα, την ομορφιά και το άρωμά της σε όλο τον κόσμο. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, τους λόγους του Στρατηγού Μακρυγιάννη «Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούνε να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά».

Αυτή είναι η ιστορική ευθύνη όλων των Ελλήνων σήμερα. Να γεμίσουν όλον τον κόσμο με Ελλάδες, προς όφελος του κόσμου. Να σώσουν την Ελλάδα, χάριν του κόσμου και των ανθρώπων, χάριν της παγκόσμιας Δημοκρατίας και ελευθερίας κάθε ανθρώπου και κάθε λαού.

1 Online: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2372.aspx

2 Online: http://ellhnikhaktofylakh.blogspot.com/2011/03/blog-post_5054.html

ΤΟ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΑΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Μόλις πέντε ημέρες πριν από τις εκλογές επιβεβαιώνονται –σε βαθμό «κακουργήματος»– οι διαπιστώσεις στις οποίες είχαμε προβεί, όταν άνοιγε αυτή η προεκλογική περίοδος. Πως οι εκλογές αυτές αποτελούν την αρχή του τέλους του μεταπολιτευτικού σκηνικού, αποτελούν έναν οδοδείκτη για τις μελλοντικές εξελίξεις και τις προδιαγράφουν, χωρίς ταυτόχρονα να προσφέρουν κάποια σίγουρη εναλλακτική πολιτική πρόταση στο ξεπερασμένο παρελθόν. Όπως τονίζαμε, η κύρια πλευρά τους είναι η διάλυση του παλαιού, μεταπολιτευτικού, πολιτικού συστήματος.

Η ολική κατάρρευση των καθεστωτικών δυνάμεων, με πρώτο και κύριο τον αρχιτέκτονα της καταστροφής –το κόμμα-σύστημα ΠΑΣΟΚ–, η αδυναμία του ετέρου Καππαδόκη του πολιτικού συστήματος, της Νέας Δημοκρατίας, να αποτελέσει αξιόπιστη λύση, έστω στα πλαίσια του, ο πολυκερματισμός των πολιτικών δυνάμεων και η διάχυτη αγανάκτηση, δίνουν τον τόνο αυτών των εκλογών.

Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω πια: Το καθεστώς αποσυντίθεται και καταρρέει και όλοι οι εκπρόσωποί του διασύρονται ανοιχτά μπροστά στα μάτια μας.

 

Το τέλος του ΠΑΣΟΚ

Πρώτα και κύρια ξεφτίζουν αμετάκλητα το ΠΑΣΟΚ και ο Βενιζέλος, που αγωνίζονται να πιάσουν το 15%, έχοντας καταντήσει ένας περιφερόμενος θίασος-μαγνήτης αποδοκιμασιών και διαπομπεύσεων. Μαζί τους είναι μόνον το Σύστημα, το συγκρότημα Λαμπράκη, το Mega και τα λοιπά μέσα της κατοχικής προπαγάνδας, τα οποία δίνουν ρεσιτάλ γκεμπελισμού, μήπως και καταφέρουν να τους συγκρατήσουν από τη διάλυση. Και όμως! Όπου σταθούν και όπου βρεθούν διαπομπεύονται, γιουχάρονται και ξεφωνίζονται, γεγονός που είναι απολύτως φυσιολογικό, και ίσως λίγο αν φανταστεί κανείς το κακό που έχουν κάνει σ’ αυτόν τον τόπο. Ο κύβος έχει ριφθεί και τα πράγματα είναι καθαρά και ξάστερα: Το ΠΑΣΟΚ έχει διαπράξει ύψιστο πολιτικό έγκλημα, και κανείς δεν πρόκειται να ησυχάσει εάν όλοι αυτοί οι κύριοι, με πρώτους και καλύτερους τον Γιωργάκη και τον Παπακωνσταντίνου, δεν συναντήσουν τον Άκη Τσοχατζόπουλο στον Κορυδαλλό, στην πτέρυγα των χουντικών. Το ΠΑΣΟΚ έχει μπει στην τελική φάση της ιστορικής διαδρομής του.

 

Η απαξίωση του Σαμαρά

Δεύτερον, απαξιώνεται διαρκώς η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά. Διότι, κάθε μέρα, αποδεικνύεται ότι είναι λίγος και το κόμμα του ελάχιστο. Δέσμιο μιας παρέας γιάπηδων του Κολωνακίου, μέχρι προχθές περιόριζε την προεκλογική του εκστρατεία σε νεοφιλελεύθερους εξυπνακισμούς, έδινε ρεσιτάλ πολιτικής γκάφας και ανέλπιστων δώρων προς τους αντιπάλους του (λέγε με Συμπιλίδη), ενώ, τώρα τελευταία, πανικόβλητο, προσπαθεί να συγκρατήσει τους ψηφοφόρους από τον Καμμένο και τη Χρυσή Αυγή με πυροτεχνήματα παλαιοδεξιάς εθνικοφροσύνης. Έτσι, αντί να καταγγέλλει τις ηγεσίες και τους μηχανισμούς των αριστερών κομμάτων ως συνενόχους του ΠΑΣΟΚ στον μεταπολιτευτικό εκφυλισμό της δημοκρατίας, αντί να τους καταγγέλλει για τον εθνομηδενισμό τους, στρέφεται συλλήβδην κατά των «αριστερών», ανασταίνοντας τους παλαιούς διχασμούς, ενισχύοντας εν τέλει το ΠΑΣΟΚ, τα εξαπτέρυγά του (λέγε με ΔΗΜΑΡ), καθώς και τους πιο εθνομηδενιστικούς κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Σαμαράς δεν διαθέτει ούτε πρόγραμμα ούτε σχέδιο και είναι απελπιστικά λίγος απέναντι στις απαιτήσεις των καιρών. Εξάλλου, όλα αυτά είχαν ήδη διαφανεί από την εγκληματική του επιλογή να στηρίξει τον Παπανδρέου, τον Νοέμβριο, όταν αυτός και το κόμμα του κατέρρεαν, μέσα σε ένα κλίμα γενικής αμφισβήτησης από τους ίδιους τους βουλευτές του. Με την κίνησή του, όχι μόνο έσωσε τον αντίπαλό του και έφερε τον Παπαδήμο – αλλά και μας οδήγησε στο αδιέξοδο-ταφόπλακα του δεύτερου μνημονίου.

 

Οι θεσμικοί «αντιμνημονιακοί» και τα όρια τους

Τρίτον, οι εκλογές αυτές αναδεικνύουν τη σαφή βούληση του ελληνικού λαού να ενισχύσει έναν ριζοσπαστικό, αντιστασιακό πατριωτισμό. Γι’ αυτό τον λόγο ανεβαίνει ο Καμμένος, παρ’ όλο που το παρελθόν του αποτελεί μείζον μειονέκτημα, γι’ αυτό τον λόγο ενισχύεται και ο Τσίπρας – παρ’ όλο που το κόμμα-βαρίδι που σέρνει από πίσω του κάνει ό,τι μπορεί για να το αποκρύψει. Για τον ίδιο λόγο επιβιώνει και το ΚΚΕ, ο μηχανισμός του οποίου έχει κηρύξει αυτοδιάλυση. Ιδιαίτερα η άνοδος του Καμμένου και του Τσίπρα συνδέεται με την προσπάθεια αυτών των προσωπικοτήτων να υπερβούν τα παλαιά στεγανά και στερεότυπα του χώρου τους και να ανοιχτούν προς τον ίδιο τον ελληνικό λαό, άσχετα με τα κίνητρά τους.

Ωστόσο, μένουν και οι δύο στη μέση του δρόμου. Ο Καμμένος, γιατί αυτό το άνοιγμα το συνδυάζει με μια νεοφιλελεύθερη οικονομική και πολιτική αντίληψη, ο δε Τσίπρας γιατί η υπέρβαση που επιχειρεί εξαντλείται περισσότερο σε μια προσωπική ρητορεία και δεν τολμάει να υπερκεράσει τα εθνομηδενιστικά βαρίδια του κόμματός του. Έτσι, αποσιωπά ζητήματα που συνδέονται με την ελληνική ταυτότητα και το μεταναστευτικό, δεν παίρνει θέση στα εθνικά ζητήματα και προβάλλει την ίδια συντεχνιακή αντίληψη του παλιού ΠΑΣΟΚ για τα ζητήματα που σχετίζονται με την Παιδεία και την κοινωνία.

Η έλλειψη ακριβώς μιας συγκροτημένης πρότασης καταδεικνύεται και από τον τρόπο με τον οποίο η σημερινή ανάγκη υπέρβασης των παλαιών διαχωρισμών μετατρέπεται σε μια τυχοδιωκτικής εμπνεύσεως πρόταση διακυβέρνησης. Διότι είναι προφανές ότι αυτή η πρόταση του Τσίπρα σκοπεύει πολύ περισσότερο να αιφνιδιάσει το ΚΚΕ και τη ΔΗΜΑΡ και να δώσει μόστρα στον ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίζεται εξαιρετικά ενισχυμένος δημοσκοπικά, και δεν βασίζεται σε κάποιες επί της ουσίας θέσεις ή σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα. Διότι είναι ένα πράγμα το να φράξεις τον δρόμο στη μνημονιακή πολιτική, απογυμνώνοντας τα μνημονιακά κόμματα, την τρόικα και το καθεστώς, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια γενική αλλαγή των συσχετισμών και είναι ένα δεύτερο να μπορείς να προτείνεις και να επιβάλεις εδώ και τώρα μια ουσιαστικά νέα διακυβέρνηση. Πράγματι, ανάμεσα σε ποιους; Το ΚΚΕ υποστηρίζει την άμεση έξοδο από ευρωζώνη και ΕΟΚ, ο Κουβέλης είναι ευρωπαϊκότερος του ΠΑΣΟΚ και ο Σύριζα ταλαντεύεται ανάμεσα σε πολλαπλές τοποθετήσεις. Εάν σε αυτούς προστεθεί και η στήριξη από τον… Καμμένο, καταλαβαίνουμε ότι πιθανότατα θα οδηγηθούμε σε τραγέλαφο.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια επανάληψη, ολίγον γελοιογραφική, του πασοκικού συνθήματος των εκλογών του 1981, «στις 18 Σοσιαλισμό». Εξάλλου, το κύριο χαρακτηριστικό των δύο κατ’ εξοχήν «αντιμνημονιακών» κομμάτων είναι ο ιδιότυπος λαϊκισμός τους, και η προσπάθεια να αποφεύγουν τα δύσκολα. Ο Καμμένος αποσιωπά τις νεο-φιλελεύθερες όψεις της πολιτικής του, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ τις εθνομηδενιστικές. Χαρακτηριστικά, οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» επαναφέρουν διαρκώς τη συζήτηση στο «μνημόνιο», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη διαρκή αναφορά του πως η κρίση είναι «ευρωπαϊκό ζήτημα», αποκρύβει την ιδιαίτερη και ρατσιστική αντιμετώπιση της Ελλάδας από τους Ευρωπαίους «εταίρους», ενώ, για το μεταναστευτικό, πετάει την μπάλα στην κερκίδα, υπεκφεύγοντας με το «Δουβλίνο 2» και με το «να πάρουν ταξιδιωτικά έγγραφα οι μετανάστες» ταυτόχρονα, προβάλλει ελάχιστα ως κεντρικό αίτημα την πληρωμή των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου.

 

Είναι εφικτός ένας νέος Ανδρέας;

Στην πραγματικότητα, και τα δύο αυτά κόμματα εμπνέονται από το αλήστου μνήμης παράδειγμα του Ανδρέα. Ο Καμμένος παίζει σε όλα τα ταμπλό και είναι «έτοιμος», δήθεν, για συμμαχίες με όλους τους «αντιμνημονιακούς». Ο ΣΥΡΙΖΑ, που πριν πέντε χρόνια υπεράσπιζε την κατεδάφιση της χώρας, κατά τον μηδενιστικό Δεκέμβρη του 2008, και οικοδόμησε στον πιο ακραίο λαϊκιστικό Αλαβανισμό, σήμερα επενδύει στον Ανδρεϊσμό, που φαίνεται να ελκύει και τον Καμμένο. Μόνο που οι εποχές είναι πολύ διαφορετικές. Το ανδρεϊκό φαινόμενο οικοδομήθηκε στη δεκαετία του 1970, όταν το καθεστώς είχε αποθέματα αναδιανομής, υπήρχαν ευνοϊκές διεθνείς συνθήκες και ο δανεισμός ήταν ακόμα πολύ χαμηλός. Γι’ αυτό και ο Ανδρέας μπορούσε να επενδύει σε μια συνολική πολιτική που ήταν, ταυτόχρονα, πατριωτική, αναδιανεμητική και… δανειστική! Σήμερα, δεν μπορεί να επαναληφθεί κάτι ανάλογο διότι ο ελληνισμός δίνει –κυριολεκτικά– μια πάλη ζωής ή θανάτου. Και κανένα επιδερμικό ή λαϊκιστικό –με την αρνητική έννοια του όρου– σχήμα, δεν έχει δυνατότητες μακροημέρευσης. Εξ άλλου, θα πρέπει να θυμίσουμε το δημοσκοπικό 18% του Αλαβάνου –και του μικρού τότε Τσίπρα– στη φάση της επένδυσης στα Εξάρχεια και… την κα Ρεπούση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα διπλό πρόσωπο Ιανού, από τη μία πλευρά αποτελεί, υπέρβαση της μεταπολίτευσης, και από την άλλη την πιο χαρακτηριστική συνέχειά της, τόσο κοινωνικά όσο και ιδεολογικά. Εξάλλου σήμερα ενισχύεται σε βάρος του Κουβέλη, διότι καθώς βαθαίνει η κρίση, προσελκύει τους απογοητευμένους ή οικονομικά κατεστραμμένους Πασόκους, που προς στιγμήν είχαν στραφεί προς τη ΔΗΜΑΡ, η οποία – σε μεγάλο βαθμό εξ αιτίας της… Ρεπούση– συρρικνώθηκε και συσπειρώνει μόνο τη σημιτική πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ!

Δηλαδή, για να διευκρινίσουμε τη θέση μας. Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και η στρατηγική Τσίπρα –όχι ο ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα–, ενώ δεν αποτελούν κάτι το πραγματικά «νέο» και συνεκτικό στη μετα-μεταπολιτευτική περίοδο, ταυτόχρονα προϊδεάζουν και προαναγγέλλουν μια νέα ιστορική εποχή κατά την οποία θα καταρριφθούν οι παλαιοί διαχωρισμοί και θα τείνει να συγκροτηθεί ένας νέος πολιτικός άξονας γύρω από τις θεματικές του πατριωτισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της οικολογίας και της άμεσης δημοκρατίας. Ο Καμμένος ανταποκρίνεται στο κριτήριο του πατριωτισμού, αλλά υπολείπεται δραματικά στα υπόλοιπα, ο ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρίνεται –με τον τρόπο του– στο θέμα της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά έχει τη μεγάλη τρύπα στο ζήτημα του πατριωτισμού και της εθνικής επιβίωσης του ελληνισμού.

 

Η οργανωτική αποτυχία των «αγανακτισμένων»

Οι μόνες δυνάμεις που θα μπορούσαν να προσφέρουν ένα αρχικό πρόπλασμα του «νέου» ήταν οι δυνάμεις των «πλατειών» και των Αγανακτισμένων. Ωστόσο, απέτυχαν να το κάνουν. Και βασική ευθύνη γι’ αυτό έχουν η μεγαλομανία και ο μεγαλοϊδεατισμός που υπήρξαν ένα από τα βασικά βαρίδια του αντιμνημονιακού κινήματος μέχρι σήμερα. Ο Μίκης Θεοδωράκης, μαζί με τον Κασιμάτη, απέρριπταν συστηματικά την οποιαδήποτε πολιτική παρέμβαση της Σπίθας, και άρα τη συμμετοχή της στις εκλογές, με το καταπληκτικό διττό επιχείρημα ότι εμείς απευθυνόμαστε στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού και περιμένουμε την κατάρρευση του καθεστώτος, ενώ, ταυτόχρονα, δεν έχουμε τη δυνατότητα και τα οικονομικά μέσα ούτε καν να διαμορφώσουμε ένα στοιχειώδες ψηφοδέλτιο! Ή όλα ή τίποτα, δηλαδή τίποτα! Άλλοι συγκρότησαν μεγαλεπήβολα «μέτωπα» και ετοίμασαν προγράμματα για τις πρώτες «εκατό μέρες» της εξουσίας τους και την ίδια στιγμή δεν μπορούν να συμπληρώσουν αξιόπιστα και πλήρη ψηφοδέλτια, συμμετέχοντας με περιθωριακό τρόπο στις εκλογές.

Και έτσι κατεστράφη η μόνη πραγματική δυνατότητα συγκρότησης ενός σχετικά αξιόπιστου εκλογικού αντιστασιακού σχήματος, που θα μπορούσε να εκφράσει τους κοινούς τόπους του κινήματος των Αγανακτισμένων, με αποτέλεσμα τη δυναμική αυτού του κινήματος να την εισπράξουν οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και ο ΣΥΡΙΖΑ, το δε κενό του να το εκμεταλλευτεί ακόμα και η Χρυσή Αυγή που εμφανίζεται στα μάτια των αδαών νεαρών ως το κατ’ εξοχήν αντισυστημικό κίνημα.

 

Η νέα περίοδος του αντιστασιακού κινήματος

Αυτές οι εξελίξεις έχουν ήδη μεταβάλει τον τρόπο και τους κόμβους συγκρότησης ενός, εαμικού τύπου, πολυσυλλεκτικού δημοκρατικού ρεύματος, που είναι αναγκαίο και εφικτό στην περίοδο που έρχεται.

Κατ’ αρχάς, για να μπορέσουμε να θέσουμε κάποια στιγμή, ουσιαστικά και όχι γελοιογραφικά, το αίτημα μιας συνολικής αλλαγής, είμαστε υποχρεωμένοι να πραγματοποιήσουμε μια «μακρά πορεία» –που οι συνθήκες την κάνουν να γίνεται πολύ πιο σύντομη χρονικά αλλά παραμένει αναγκαία από ποιοτική άποψη– μέσα από τα κινήματα αλλά και τους θεσμούς. Κατά την προηγούμενη περίοδο, αυτό μπορούσε και έπρεπε να εγκαινιαστεί μέσα από ένα «αντιμνημονιακό μέτωπο», συγκροτημένο σε μίνιμουμ πρόγραμμα, με βάση το κίνημα των Αγανακτισμένων και τις «πλατείες», το οποίο θα διευκρίνιζε την ιδεολογία και το πρόγραμμά του, σταδιακά, καθώς θα συγκροτούνταν. Δηλαδή, θα περνούσαμε από το πολύ γενικό και τις μίνιμουμ κοινές συνιστώσες στη συγκεκριμενοποίηση.

Αυτό δεν κατέστη δυνατό, για λόγους που έχουμε αναλύσει. Σήμερα, αφού η συγκρότηση δια του άμεσου «μετώπου των πλατειών» κατέστη ανέφικτη και άλλες πολιτικές δυνάμεις κάλυψαν το «κενό», έχουμε φτάσει στην ανάγκη της συγκεκριμενοποίησης προτάσεων και στρατηγικών, ενώ η καταστροφή της χώρας με την υπογραφή και των δύο μνημονίων έχει βαθύνει. Στο εξής, το «μέτωπο» δεν μπορεί να είναι μόνον «αντιμνημονιακό» αλλά πρέπει να πάμε ένα βήμα πάρα πέρα, να γίνει «αντιστασιακό», συμπεριλαμβάνοντας θεματικές όπως το μεταναστευτικό, η Κύπρος, η ΑΟΖ, οι Γερμανικές Επανορθώσεις και το Κατοχικό Δάνειο. Επί πλέον, είμαστε υποχρεωμένοι πλέον να μιλήσουμε για ένα μέτωπο που θα συγκροτηθεί όχι από τις «πλατείες» και μόνο, αλλά από διαφορετικές πολιτικές και κοινωνικές συνιστώσες και με στοιχεία προγραμματικής συμφωνίας που υπερβαίνουν την απλή αντιμνημονιακή ρητορική.

Κατά συνέπεια, προσβλέπουμε στη συνάντηση δυνάμεων που έχουν ήδη πίσω τους ένα κάποιο ιδεολογικό και πολιτικό παρελθόν και θα προέλθουν συχνά από τις αναπόφευκτες διευκρινίσεις απόψεων, οι οποίες θα λάβουν χώρα στο εσωτερικό υπαρκτών πολιτικών δυνάμεων, κάτω από την πίεση του ίδιου του λαού^. καθώς και από νέες δυνάμεις που θα αναδειχθούν από το κίνημα – μέσα σε ένα κινηματικό και θεσμικό χωνευτήρι. Διότι η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ και η ανάδειξη νέων πολιτικών σχημάτων, όπως οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», θα προκαλέσει στο εσωτερικό τους όλο και πιο ισχυρές διαφοροποιήσεις,. Δεν μπορεί ο εθνομηδενιστικός πυρήνας του Συνασπισμού να συμβαδίσει με τον νέο πατριωτικό λόγο, που έστω υπαινικτικά ή δημαγωγικά προφέρει ο Τσίπρας, ούτε θα μπορέσουν οι διάφορες «συνιστώσες» να συμπορεύονται σε κομβικά ζητήματα όπως το Κυπριακό, η ΑΟΖ, το μεταναστευτικό κ.λπ. Το ίδιο, και ίσως σε μεγαλύτερη έκταση, θα συμβεί στους «Ανεξάρτητους Έλληνες», γύρω από την πιθανή ή όχι συμπόρευση με νέα κυβερνητικά σχήματα. Ούτε το δυναμικό που εκφράστηκε στα ποικίλα σχήματα του χώρου των Αγανακτισμένων, από τη Σπίθα έως το ΕΠΑΜ, θα μείνει εκτός αυτών των διαδικασιών.

Σε αυτές τις συνθήκες, καθίσταται αναγκαία η διαμόρφωση ισχυρών και συνεκτικών σχημάτων και ομαδοποιήσεων, που ενστερνίζονται το «τετράπτυχο» που θέτουμε ως προϋπόθεση μιας προγραμματικής συμφωνίας, και οι οποίες θα μπορέσουν να λειτουργήσουν ως πόλοι αναφοράς και καταλύτες αυτής της μελλοντικής ανασύνθεσης που προδιαγράφουμε.

Πλέον, είναι εφικτή η συγκρότηση ενός –πλειοψηφικής απεύθυνσης– αντιστασιακού, πατριωτικού – ριζοσπαστικού ρεύματος. Υπάρχουν ίσως και οι συνθήκες ώστε να μπορέσει να σώσει τη χώρα από την απόλυτη καταστροφή, καθώς, ακόμα και στην Ευρώπη, πληθαίνουν οι φωνές που απορρίπτουν την πολιτική στραγγαλισμού που θέλει να επιβάλει η πανευρωπαϊκή γερμανική κηδεμονία. Ταυτόχρονα, το καθεστώς μέσα στην Ελλάδα έχει σαπίσει εντελώς και δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον αν δεν αλλάξουμε άρδην κράτος και κοινωνία.

Αυτές οι απόψεις έχουν πλειοψηφικό χαρακτήρα και εκφράζουν το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού: υπάρχει κενό εξουσίας και ηγεμονίας, αλλά τα οργανωμένα σχήματα και οι πολιτικές ομαδοποιήσεις βρίσκονται τραγικά πίσω από τις νέες ανάγκες. Γιατί προέρχονται, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, από ιδεολογικά και πολιτικά σχήματα διαμορφωμένα –και κάποτε πρωταγωνιστές της– στη μεταπολίτευση, τις πρακτικές και την ιδεολογία της. Γι’ αυτό εξάλλου και αποτελεί πολιτικαντισμό και ανδρεοπαπανδρεϊκή ρητορεία η πρόταση για άμεση ανατροπή του «συστήματος». Ιδού λοιπόν το κεντρικό αίτημα της περιόδου: Η ιδεολογική ηγεμόνευση της αντιστασιακής ιδεολογίας και στρατηγικής και η ταυτόχρονη οικοδόμηση των οργανωτικών προϋποθέσεων για τη μετατροπή αυτής της ιδεολογικής κυριαρχίας σε πολιτική.

Οι εκλογές σηματοδοτούν την απαρχή αυτής της διαδικασίας και όχι το τέλος τους. Ούτως ή άλλως, οι συσχετισμοί δεν θα μπορέσουν να παγιώσουν ισορροπίες, έστω και για ελάχιστους μήνες. Μας περιμένει, επομένως, μια μεγάλη περίοδος αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων, αστάθειας και αβεβαιότητας, μέσα στην οποία θα διογκωθεί ο κίνδυνος της ολικής κατάρρευσης, που ήδη επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας. Πρέπει λοιπόν να εργαστούμε για έναν αυτόνομο πόλο πατριωτικής, ριζοσπαστικής και δημοκρατικής αντίστασης.

Όσο για το «τι ψηφίζουμε» σε αυτές τις εκλογές, πιστεύουμε πως ήδη έχουμε διαγράψει τη γενική κατεύθυνση. Ψηφίζουμε, «χωρίς αυταπάτες», δυνάμεις που αρνούνται την υποταγή και την καταστροφή της χώρας και μάλιστα επιλέγουμε και πού θα κατευθύνουμε την ψήφο μας, σε άτομα που βρίσκονται πιο κοντά στο αντιστασιακό ζητούμενο και πιθανώς στις αναγκαίες μελλοντικές ανασυνθέσεις.

 

Υ.Γ. Έχουμε μια ειλικρινή απορία. Για ποιο λόγο άραγε οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» αλλά προπαντός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναδεικνύουν σε κεντρικό αίτημα της προεκλογικής εκστρατείας, όχι το χρονοβόρο ζήτημα των Γερμανικών Αποζημιώσεων γενικά, αλλά την άμεση καταβολή από τη Γερμανία του Κατοχικού Δανείου, άμεσα απαιτητού και πληρωτέου, που ξεπερνάει τα 65 δισεκατομμύρια ευρώ χωρίς τους τόκους; Γιατί όχι μια κεντρική διαδήλωση με αυτό το αίτημα;

Καλή ψήφο και ες αύριον τα σπουδαία.

Πρωτομαγιά 2012

ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ «ΑΡΔΗΝ»

www.ardin-rixi.gr

Δυό λόγια για τον Αλέκο

Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, ούτε και είμαι ο καταλληλότερος για να μιλήσω μέσα σε λίγα λεπτά για τη ζωή και το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη. Γι’ αυτό δεν θα σας μιλήσω ‘για τον Αλέκο’. Πώς θα μπορούσα άλλωστε εντίμως αφού δεν τον γνώρισα, δυστυχώς. Τον συνάντησα μια και μοναδική φορά και τον χαιρέτισα φευγαλέα, ήμουν τότε είκοσι χρονών, στο γραφείο του πατέρα μου -και τότε ακόμη αρχηγού του- λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, τη δολοφονία του για τους πολλούς που δεν πεισθήκαμε ποτέ με την εκδοχή του απίθανου ‘τροχαίου’ με τα πολλά αναπάντητα ερωτηματικά….

Δεν θα μιλήσω ‘για τον Αλέκο’ γιατί από εκείνη τη μέρα συνομιλώ -όπως πολλοί της γενιάς μου- ‘με τον Αλέκο’. Θα μιλήσω λοιπόν ‘προσωπικά’. Γιατί η Πολιτική, όπως την εννοούσε ο Αλέκος, με “Π” κεφαλαίο δηλαδή, είναι πάντα υπόθεση ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ, υπόθεση του πολίτη, προϊόν ΑΠΟΦΑΣΗΣ και πράξη ΕΥΘΥΝΗΣ και, όπως στην περίπτωση του, ΑΝΔΡΕΙΑΣ και ΑΡΕΤΗΣ.

Έθεσε ψηλά τον πήχη για τις επόμενες γενιές ο Αλέκος.
Υπήρξε πραγματικά ασυμβίβαστος αγωνιστής.
Στους αγώνες για ελεύθερη Κύπρο.
Στους ανένδοτους για δημοκρατική Ελλάδα.
Στην αντίσταση κατά της Δικτατορίας. Ως επίδοξος τυρρανοκτόνος, ως αλύγιστος κρατούμενος βασανισθείς και ως πολυμήχανος δραπέτης.
Ασυμβίβαστος όμως και με τους συμβιβασμούς της ‘Μεταπολίτευσης’. Ασυμβίβαστος με το κουκούλωμα του φακέλλου του πραξικοπήματος της Κύπρου (που έδωσε το αναγκαίο πρόσχημα στην Τουρκία για την εισβολή) στο όνομα υψηλών κρατικών σκοπιμοτήτων ή, για να το πούμε λιανά, για να μη θιγούν οι Αμερικάνοι πάτρωνες του Καραμανλή και του Αβέρωφ -και πρώτα και κύρια ο προεδρεύων υπερυπουργός των εξωτερικών των ΗΠΑ Κίσινγκερ, ο ‘εγκέφαλος’ της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας.
Είχε βαλθεί να τα φέρει όλα στο φώς ο Αλέκος, “για να ‘βρουν ανάπαυση οι πρώτοι νεκροί”.
Γιατί δεν μπορούσε να ησυχάσει, δεν μπορούσε να ζει συνένοχος, ούτε δια της σιωπής….
Έτσι υπήρξε το πρώτο θύμα, ο πρώτος μάρτυρας της ‘Μεταπολίτευσης’.
Η θυσία του ανέδειξε τα όριά της στον δεύτερο κιόλας χρόνο της ζωής της. Υπό αυτή την έννοια σήμανε και το πρώϊμο ‘τέλος’ της, ήδη από τότε.

Εκλιπόντος του πραγματικού ήρωα, φιλοτεχνήθηκε ανεμπόδιστα το προφίλ του δήθεν ‘χαρισματικού σωτήρα’ για να διαδεχθεί τον ψευτο-‘Εθνάρχη’.
Μπελογιάννης, Λαμπράκης, Παναγούλης “έπρεπε” να φύγουν απ’ τη μέση για να προχωρήσει, μέσα από τη διάλυση του ΕΑΜ, της ΕΔΑ και του Κέντρου, η κατάλυση του Ελληνικού Έθνους που μας οδήγησε, μέσα από το καθεστώς του δικομματισμού που έτσι οικοδομήθηκε, στη σημερινή χρεωκοπία, τη νέα κατοχή, τη νέα χούντα των τραπεζιτών και των ευρωκρατών.

Καταθέτοντας στεφάνι σήμερα, τριάνταεπτά ακριβώς χρόνια μετά τη θυσία του, σ’αυτόν τον υπέροχο ανδριάντα που δείχνει –σημαδιακά- στον ίδιο δρόμο που δείχνει, λίγο παρακάτω, ο γέρος του Μωριά, δεν στεκόμαστε μόνο στον συμβολισμό, ούτε μόνο στο ηθικό χρέος, να βαδίσουμε στα χνάρια του, στα χνάρια τους.

Δίνουμε όρκο τιμής -όρκο ζωής- να μη συμβιβαστούμε ποτέ ούτε εμείς!
Να δώσουμε στο καθεστώς, στη χούντα της ‘Μεταπολίτευσης’, τη χαριστική βολή, για ν’ αναστήσουμε το Έθνος μας, για να σώσουμε τη Χώρα και το Λαό και να σαλπίσουμε την επανάσταση της Ειρήνης και της Δικαιοσύνης, την επανάσταση της Δημοκρατίας, στην Ευρώπη και τον Κόσμο,σε μια στιγμή που απειλούνται περισσότερο από ποτέ.

Ξεκινάμε από τον Αλέκο Παναγούλη και βαδίζουμε προς το Σύνταγμα για ν’αφήσουμε ένα κλαράκι δάφνης και να τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή για τον Δημήτρη Χριστούλα και για όλα τα θύματα, όλους τους μάρτυρες της σύγχρονης γενοκτονίας στην οποία υποβάλλεται ‘επιστημονικά’ και ‘προτεστάντικα’ ο Λαός μας σήμερα, εν αναμονή της ανασυγκρότησής του ως Έθνους, της συγκρότησής του -για πρώτη φορά- ως πραγματικά ανεξάρτητου Κράτους, όρο εκ των ων ουκ άνευ για την κατάκτηση της Ελευθερίας του, την εξασφάλιση της Σωτηρίας του, όρο εκ των ων ουκ άνευ για την ανάκτηση της Αξιοπρέπειάς του.

Θα καταλήξουμε στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο όπου πραγματοποιήθηκε, το 1893, από τον Σύλλογο Σταύρου Καλλέργη, ο πρώτος εορτασμός της εργατικής πρωτομαγιάς στην Ελλάδα, για να υπογραμμίσουμε ότι ο αγώνας μας είναι ταυτόχρονα εθνικός και κοινωνικός, ότι το Απελευθερωτικό Μέτωπο που ανυποχώρητα επιδιώκουμε (και το οποίο αποτελεί εθνική και κοινωνική αναγκαιότητα) είναι Εθνικό και Λαϊκό και σκοπό έχει να ολοκληρώσει την Επανάσταση του ’21 και την Απελευθέρωση του ’44.

Μήπως έτσι διακινδυνεύουμε έναν νέο Εμφύλιο; Μετά τον μπαμπούλα της χρεωκοπίας και της επιστροφής στη δραχμή, το σύστημα, ντόπιο και διεθνές, δεν θα διστάσει να καταφύγει, παίζοντας τα ρέστα του, στην έσχατη αυτή ‘γραμμή άμυνας’, πρώτα ως κινδυνολογία και έπειτα και ως σενάριο ανωμαλίας. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Εμφύλιος καλά κρατεί εκατέρωθεν (παρά τις θεσμικές ρυθμίσεις της ‘Μεταπολίτευσης’), βοηθούντος και του ‘μεταναστευτικού’, και βρίσκει ιδεολογική ‘κάλυψη’ στα δόγματα της εθνικής και ταξικής ‘καθαρότητας’ που επικαλούνται οι ‘αριστεροί’ και ‘δεξιοί’ πυλώνες του. Το Εθνικό-Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο που οικοδομείται βρίσκεται εκ των πραγμάτων και συνειδητά στον αντίποδα του ‘νέου’ διχασμού και θα αποτελέσει ικανή δύναμη αποτροπής Εμφυλίου και αναγέννησης της Πατρίδας μας.

Γιάννης Μαύρος, Αθήνα, Πρωτομαγιά 2012

Κι ο εμφύλιος είναι στημένος…

• 
  Πόσες φορές νιώσατε ανασφάλεια σήμερα με την απειλή της αναρχίας, του χάους, της ακυβερνησίας και της κοινωνικής έκρηξης που μπορεί να οδηγήσει σε εμφύλιο; Αν δεν την νιώσατε ούτε μία, τότε σίγουρα δεν είστε από αυτούς που βλέπουν τηλεόραση ή ακούν ραδιόφωνο. Και σίγουρα δεν διαβάζετε την Καθημερινή, το Βήμα, τα Νέα, το Έθνος και άλλες «αξιόπιστες» φυλλάδες. Σε κάθε άλλη περίπτωση είστε και σήμερα ένα από τα θύματα της καθημερινής προπαγανδιστικής τρομοκρατίας όσων βρίσκονται στην εξουσία.

Αν κάποιος κάνει μια σοβαρή ιστορική αναδρομή στις περιπτώσεις των εμφυλίων και των κοινωνικών ταραχών σε όλον τον κόσμο θα παρατηρήσει τα εξής:

Α) Παρέμβαση δυνάμεων από το εξωτερικό (άμεση ή έμμεση)

Β) Νίκη Αριστερών κομμάτων ή ριζική αλλαγή πολιτικών συσχετισμών στην κοινωνία

Οι περισσότερες επεμβάσεις των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Αγγλίας ή ακόμα και της Ρωσίας σε όλη τη διάρκεια της νεότερης Ιστορίας του κόσμου μας είναι πλέον γνωστές – ίσως όχι με λεπτομέρεια, αλλά ευτυχώς έχουν φροντίσει κάποιοι ιστορικοί και μελετητές να τις αποτυπώσουν. Πάντα ο απώτερος στόχος αυτών των επεμβάσεων δεν ήταν ο εκδημοκρατισμός ή η ελευθερία των καταπιεσμένων, αλλά ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών μιας χώρας. Όπου υπάρχουν ακόμα σημεία τριβής και εστίες που θα μπορούσαν να συμβούν πόλεμοι, έχει βάλει το χέρι της κάποια δυτική (ή κάποιας μεγάλης χώρας) κυβέρνηση και όποτε θέλει απλά δίνει το σύνθημα για την εκπυρσοκρότηση. Πρωταθλητές βέβαια σε όλο αυτό το μακελειό είναι οι ΗΠΑ, καθώς έχουν εμπλακεί ή έχουν προκαλέσει τόσους πολέμους στα τελευταία 100 χρόνια που δεν έχει προκαλέσει κανένα άλλο κράτος στον κόσμο.

Σε δεύτερο επίπεδο, όταν οι πολιτικοί συσχετισμοί άλλαζαν υπέρ των αδυνάτων –και αυτό συνέβαινε μόνο στις περιπτώσεις που γίνονταν εξ αριστερών τον τελευταίο αιώνα– οι κάτοχοι της εξουσίας προτιμούσαν να δουν μια χώρα στο χάος, παρά να αφήσουν τον λαό να έρθει πιο κοντά στην εξουσία ή σε μια πιο δίκαια αναδιανομή του πλούτου. Εδώ βέβαια, ο εξωτερικός παράγοντας, πάντα συναλλάσσεται με τον τοπικό άρχοντα ή κυβερνήτη, καθώς εκείνος εξασφαλίζει τα συμφέροντά του. Ακόμα και η αλλαγή καθεστώτος θα καθορίζεται από τον ισχυρό της κάθε περίπτωσης. Αλλά και η τακτική της «Αντεπανάστασης» ενάντια σε μία Επανάσταση, είναι πλέον ρουτίνα για όσους δεν θέλουν με τίποτα να χάσουν τα κεκτημένα.

Ο Eduardo Galeano στο βιβλίο του «Μνήμη της φωτιάς – Ο αιώνας του ανέμου» γράφει χαρακτηριστικά για τις δημοτικές εκλογές που έλαβαν χώρα το 1923 στο Ακαπούλκο του Μεξικό:

Οι δυνάμεις της τάξης στην υπηρεσία του εκδημοκρατισμού

Μετά την προβολή της ταινίας του Τομ Μιξ, ακολούθησε εκφώνηση λόγου. Όρθιος μπροστά στην οθόνη του μοναδικού κινηματογράφου του Ακαπούλκο, ο Χουάν Εσκουεδέρο άρχισε ξαφνικά να μιλά στο κοινό εναντίον των εμπόρων που πίνουν το αίμα του λαού. Όταν οι αστυνομικοί όρμησαν πάνω του, ήδη είχε γεννηθεί το Εργατικό Κόμμα του Ακαπούλκο, μέσα στα χειροκροτήματα.
Σε μικρό χρονικό διάστημα το Εργατικό Κόμμα όχι μόνο μεγάλωσε αλλά κέρδισε και τις εκλογές, και κρέμασε τη μαυροκόκκινη σημαία του στο δημαρχείο. Ο Χουάν Εσκουδέρο, ο νέος δήμαρχος με την ψηλή κορμοστασιά, τις φαβορίτες και τα μυτερά μουστάκια, είναι ο σοσιαλιστής δήμαρχος που θα μετατρέψει εν ριπή οφθαλμού το δημαρχείο σε έδρα των συνεταιρισμών και των συνδικάτων, θα ξεκινήσει την εκρίζωση του αναλφαβητισμού και θα αψηφήσει την παντοκρατορία των τριών εταιρειών που κουμαντάρουν το νερό, τον αέρα, το έδαφος και το εξαθλιωμένο, τρισάθλιο μεξικανικό λιμάνι, το εγκαταλειμμένο από τον Θεό και την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Τότε οι παντοκράτορες οργανώνουν νέες εκλογές, για να διορθωθεί το λάθος του λαού, όμως το Εργατικό Κόμμα του Ακαπούλκο κερδίζει ξανά. Δεν υπάρχει άλλη λύση από την κινητοποίηση του στρατού, που αμέσως αναλαμβάνει την εξομάλυνση της κατάστασης. Ο νικητής των εκλογών Χουάν Εσκουδέρο δέχεται δυο σφαίρες, μία στο χέρι και μία άλλη από κοντά, στο μέτωπο, χαριστική βολή ενώ οι στρατιώτες βάζουν φωτιά στο δημαρχείο.
Ο Εσκουδέρο θα αναστηθεί και θα συνεχίσει να κερδίζει τις εκλογές. Ακρωτηριασμένος και σχεδόν μουγκός, θα κάνει σε αναπηρική καρέκλα τη θριαμβευτική του εκστρατεία ως βουλευτής, υπαγορεύοντας τους λόγους του σε ένα αγόρι που ερμηνεύει τα μουρμουρητά του και τα επαναλαμβάνει μεγαλόφωνα από την εξέδρα.
Οι παντοκράτορες του Ακαπούλκο αποφασίζουν να πληρώσουν τριάντα χιλιάδες πέσος τη στρατιωτική περιπολία για να πυροβολήσει σωστά αυτή τη φορά. Στα λογιστικά βιβλία των εταιριών καταγράφεται η έξοδος των χρημάτων, αλλά όχι και ο προορισμός τους.
Τελικά ο Χουάν Εσκουδέρο θα πέσει νεκρός για τα καλά και μια για πάντα.

Στο βιβλίο του Galeano, όπως και στην Ιστορία του λαού των ΗΠΑ του Χάουαρντ Ζιν, μπορείτε να διαβάσετε πολλές παρόμοιες ιστορίες και γεγονότα, που απλά επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Φαίνεται σε κάποιους τυχαίο το γεγονός του ελληνικού εμφυλίου σε μια περίοδο που η Αριστερά είχε την πρωτοκαθεδρία και την προτίμηση του ελληνικού λαού; Αλλά αλλιώς είχαν αποφασίσει οι «παντοκράτορες» της εποχής και έτσι θα έπρεπε να συμβεί. Σήμερα, οι εργαζόμενοι γίνονται δούλοι με μισθούς πείνας, τα λιμάνια ξεπουλήθηκαν στους Κινέζους, τα αεροδρόμια στους Γερμανούς, το έδαφος θέλουν να το δώσουμε σε Άραβες, το νερό και τον ήλιο σε όποιον επιχειρηματία προλάβει και σε λίγο θα πληρώνουμε για να αναπνεύσουμε.

Την ίδια στιγμή, προβάλλεται ως τρομερό και μόνο το ενδεχόμενο να μην βγει μια αυτοδύναμη κυβέρνηση, όταν στο Βέλγιο για ενάμισι χρόνο δεν υπήρχε κυβερνητική συνεργασία, όταν ακόμα και στην Ολλανδία κατέρρευσε ο κυβερνητικός συνασπισμός, όταν η τελευταία έγνοια του έλληνα πολίτη είναι αν θα βγει πρωθυπουργός ο άσχετος Σαμαράς ή ο αυταρχικός Βενιζέλος.

Τα κόμματα έχουν στα χέρια τους όλο αυτό το διάστημα τις δημοσκοπήσεις που κάνουν για λογαριασμό τους οι εταιρίες και δεν δημοσιεύονται καθώς απαγορεύεται από τον νόμο. Σύμφωνα με αυτές πράττουν και δεν είναι καθόλου τυχαίος ο πανικός τους καθώς όπως διαρρέει τα ποσοστά των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν αρκούν για το σχηματισμό της προσυμφωνημένη κυβέρνησης συνεργασίας*. Αυτό δεν μπορεί να αφήσει τους τοπικούς αφέντες και την οικονομική ελίτ να ηρεμήσει και μόλις τελειώσουν οι τηλεοπτικές εφεδρείες και οι απειλές της ακυβερνησίας δεν θα πιάνουν τόπο θα πρέπει να εξασφαλιστεί πως η Αριστερά δεν θα κυβερνήσει.

Σε αυτό το σημείο φωτίζεται και ο ρόλος της εμφάνισης της Χρυσής Αυγής η οποία εδώ και χρόνια έχει σιγονταριστεί από τα δυο μεγάλα κόμματα, παρ’ όλες τις καταγγελίες που γίνονται από αναρχικούς, αριστερούς και ανθρωπιστικούς φορείς. Με δεδομένη την εγκληματική της δράση -γιατί δεν είναι Σύνδεσμος όπως αυτοαποκαλείται αλλά εγκληματική οργάνωση- θα έπρεπε να έχει εδώ και καιρό τεθεί εκτός νόμου και αρκετοί από τους μπράβους-μέλη της να βρίσκονται στη φυλακή. Όμως την ίδια ώρα που το κράτος-φασίστας καταδικάζει σε εξοντωτικές ποινές αναρχικούς πολιτικούς κρατούμενους, χρησιμοποιεί για την εξόντωση της 17Ν μέχρι και ψυχοφάρμακα και προσπαθεί να εξομοιώσει τον κομμουνισμό και την Αριστερά με τον ναζισμό, οι χρυσαυγίτες όχι μόνο δρουν ανενόχλητοι, αλλά στελεχώνονται και προστατεύονται από αστυνομικούς (μέχρι και ο Παπουτσής έχει παραδεχθεί δημοσίως διασυνδέσεις της Χ.Α. με την ΕΛΑΣ και τα ΜΑΤ).

Στην Πάτρα πριν λίγα χρόνια είχε γίνει ολόκληρο πογκρόμ εναντίον αριστερών και αναρχικών με τους αστυνομικούς και τους χρυσαυγίτες σε ρόλο κυνηγού. Για ώρες απειλούσαν, χτυπούσαν πόρτες σπιτιών και οι μεν έκαναν προσαγωγές, οι δε χτυπούσαν στο ψαχνό. Οι μαχαιροβγάλτες κυκλοφορούν ελεύθεροι και οι αγωνιστές του Συντάγματος βρίσκονται προφυλακισμένοι ή προσάγονται δι’ ασήμαντον αφορμή. Στο καθεστωτικόΈθνος υπάρχει ολόκληρο ρεπορτάζ με πρώην χρυσαυγίτη που λέει τα παρακάτω:

«Ως ταμίας της ”Χρυσής Αυγής”, είχα τη δυνατότητα να γνωρίζω ότι στο ταμείο δεν είχαμε ποτέ περισσότερα από 300-400 ευρώ. Με τα χρήματα αυτά δεν συντηρείται οργάνωση. Ποιος την ενίσχυε, δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Ξέρω όμως ότι το προεκλογικό μας υλικό για τις ευρωεκλογές είχε έρθει με δελτίο αποστολής από τα γραφεία μεγάλου κόμματος…» και «Απ’ ό,τι εμμέσως μας έδωσε να καταλάβουμε ο ίδιος ο διαβόητος ”αρχηγός” της Χρυσής Αυγής, ”αρπαχτές” γινόντουσαν από όλους τους κομματικούς χώρους καταπώς συνέφερε τα δύο μεγάλα κόμματα». Όπως λέει, ήταν μάρτυρας όταν ο ίδιος ο «αρχηγός» τον είχε στείλει με άλλους να συνοδεύσουν σε εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ πολιτικό πρόσωπο που τον είχε καλέσει βουλευτής της ΝΔ.

Η διασύνδεση των κομμάτων εξουσίας και η απροκάλυπτη ενεργοποίηση και δράση της Χ.Α. σε αυτό το χρονικό σημείο έρχεται να επιβεβαιώσει πως το καθεστώς, οι έχοντες το χρήμα και οι ξένοι συνέταιροί τους, είναι έτοιμοι να πετάξουν το μπαλάκι και το τέρας στους δρόμους ώστε να προκαλέσουν χάος και αναταραχή (ίσως και εμφύλιο) στην περίπτωση που η Αριστερά καταφέρει να συγκεντρώσει κυβερνητική πλειοψηφία. Ακόμα και ο εκλογικός νόμος-ντροπή ίσως δεν είναι αρκετός για να σώσει το δικομματισμό από τη συντριβή κι αν ένα από τα ετοιμοπόλεμα δεκανίκια του συστήματος (ΛΑΟΣ-ΔΗΜΑΡ) δεν επαρκούν για να υπάρχει και ηθική νομιμοποίηση (άνω του 50% στο σύνολο των ψήφων) μιας συγκυβέρνησης, τότε είναι πολύ πιθανό να επιλεγεί η καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας, ώστε οι αυτόκλητοι σωτήρες να ξαναπάρουν τα ηνία.

Με τη βοήθεια του MEGA και του Σκάι, κανείς δεν αμφιβάλλει πως με μια εβδομάδα ταραχών, θα ζητηθεί και πάλι κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή και στρατιωτική επέμβαση για «να αποφύγουμε τα χειρότερα», να «σώσουμε τη χώρα από την ακυβερνησία και το χάος» και εν τέλει να επιστρέψουμε σαν απολωλότα πρόβατα στο μαντρί.  Άλλωστε τα παπαγαλάκια της εξουσίας εδώ και καιρό προλειαίνουν το έδαφος. Ο Μανδραβέλης ουκ ολίγες φορές αναφέρθηκε στον κίνδυνο τέτοιων συμπεριφορών, ο Χωμενίδης -αν δεν κάνω λάθος- είχε πει στο twitter στο περίπου «μήπως πρέπει να κάνουμε κι εμείς η σιωπηρή πλειοψηφία μια αντισυγκέντρωση στο Σύνταγμα;», οι «φιλελεύθεροι» ζητούν τον περιορισμό των απεργιών και των συγκεντρώσεων και έρχεται η ώρα να αναρωτηθείς για πόσο μαλάκες μας περνάνε;

Είναι δυνατόν όταν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες βγαίνουν μέχρι και τον περασμένο Φλεβάρη στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν σύσσωμοι, να πιστεύει κανείς ότι θα μαζέψει μια αντισυγκέντρωση πάνω από 10.000 βολεμένους και πληρωμένους; Είναι δυνατόν να μιλούν για κίνδυνο από τις διαμαρτυρίες ενός τεράστιου τμήματος των εργαζομένων (στις μεγάλες απεργίες ξεπέρασαν τις 400.000 σε μία μέρα) και να το παίζουν χαλαροί για τις επιθέσεις των χρυσαυγιτών και των μπάτσων σε ό,τι κινείται; Είναι δυνατόν να μας κουνάν το δάχτυλο οι καναπεδάκηδες που η πλειοψηφία τους τρέφεται από το Δημόσιο (ή από συναλλαγές με το Δημόσιο) για επιχειρηματικότητα και πλήγματα στον τουρισμό; Είναι δυνατόν μετά από όσα έχει σημάνει το Σύνταγμα για τον λαό τον τελευταίο χρόνο, να θέλει το ΠΑΣΟΚ να κάνει ανοιχτή προεκλογική συγκέντρωση εκεί;

Και όμως, η εξουσία είναι γλυκιά, οι βολεμένοι είναι αρκετοί παρόλο που πολλοί ξεβολεύτηκαν, οι πολυεθνικές δεν θέλουν να χάσουν τα κεκτημένα, οι δανειστές θέλουν να μας έχουν του χεριού τους και οι ντόπιοι συνεργάτες τους δεν δίνουν δεκάρα παρά μόνο για τα κέρδη. Αν δεν αποδείξουμε στην κάλπη πως δεν έχουν την παραμικρή στήριξη του ελληνικού λαού, μια αναταραχή –ακόμα και με νεκρούς– δεν θα τους είναι δύσκολη. Γι’ αυτό μην επιλέξετε την αποχή. Με την αποχή μπήκε η Χ.Α. στο Δήμο Αθήνας, με την αποχή πλησιάζουν τα δυο μεγάλα κόμματα την αυτοδυναμία.

Σκεφτείτε, ψηφίστε με συνείδηση, ψηφίστε Αριστερά και η ψήφος σας δεν θα πάει χαμένη. Ό,τι κι αν λένε τώρα τα κομμάτια της αν δεν ενωθεί μετά τις εκλογές που τα ποσοστά της θα φτάνουν σε ιστορικά υψηλά ξέρουν ότι θα μπουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Και δεν νομίζω να το ξανακάνουν.

Ό,τι και να γίνει στις εκλογές πάντως, τη ζωή μας οφείλουμε να τη διεκδικούμε καθημερινά στους δρόμους ελπίζοντας πως κάποτε δεν θα υπάρχουν μπάτσοι, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και καταπίεση.

* Στο άκουσμα και μόνο ενδεχόμενης αποδοχής από τον ΣΥΡΙΖΑ της στήριξης μιας Αριστερής κυβέρνησης από το κόμμα του Καμμένου, έπεσαν τα παπαγαλάκια τους μέσα από τα κανάλια και τις εφημερίδες να ειρωνευτούν, να διαβάλλουν και να διαστρεβλώσουν την ίδια την είδηση. Έναν πολιτικό με ακροδεξιά ερείσματα όπως ο Καμμένος δεν θα τον ήθελε κανείς σοβαρός άνθρωπος σε καμία κυβέρνηση, αλλά ο ζήλος των ΜΜΕ για την αποδόμηση ενδεχόμενης “στήριξης ή ανοχής” μόνο τυχαίος δεν είναι. Είναι επίσης κατανοητό τα μικρότερα κόμματα της Αριστεράς να βγάζουν φλύκταινες σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όπως κατανοητό είναι να καταγγέλουν και τον ύπουλο πόλεμο της “χαμένης ψήφου” που δέχονται από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ αλλά ας μην ξεχνούν τον πραγματικό κίνδυνο . Το καθεστώς δεν θέλει σε καμία περίπτωση η Αριστερά να πρωταγωνιστεί σε έναν νέο κυβερνητικό σχήμα και αν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ κατάφερναν να συνεργαστούν, τότε σίγουρα η πρώτη τους προτεραιότητα θα ήταν στο κυβερνητικό σχήμα να συμπεριληφθούν και μικρότερα αριστερά κόμματα. Τουλάχιστον η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρόλο τον αποκλεισμό της από τις δημοσκοπήσεις, έχει τις δυνατότητες να μπει στη βουλή.

http://molisxypnisa.wordpress.com/2012/04/29/172/

Νέο σύνταγμα στην Ισλανδία, και η συνωμοσία της σιωπής …

Η Ισλανδία έκλεισε το 2011 με αύξηση 2,1% του ΑΕΠ της που θα πρέπει,σύμφωνα με τις προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής,να ανέλθει στο ποσοστό του 2,7% το 2013, χάρη κυρίως στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

 

Η Ισλανδία είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που απέρριψε με δημοψήφισμα τη διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών της, αφήνοντας να καταρρεύσουν μερικές από αυτές και δικάζοντας πολλούς τραπεζίτες για τα οικονομικά εγκλήματα τους, αλλά περιέργως τα γαλλικά και τα ευρωπαϊκά μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν το αναφέρουν, η το αναφέρουν ελάχιστα…

 

Δεν υπάρχει επίσημη λογοκρισία στα μέσα ενημέρωσης, στο ραδιόφωνο ή την τηλεόραση, αλλά οι δημοσιογράφοι και οι εμπειρογνώμονες από όλους τους ορίζοντες, τόσο πρόθυμοι για να μιλήσουν για το τι συμβαίνει στην Αίγυπτο, τη Λιβύη και τη Συρία, δεν λένε απολύτως τίποτα για το τι συμβαίνει στην Ισλανδία. Μήπως μίλησαν για αυτό στις πολλές πολιτικές συζητήσεις για τις προεδρικές εκλογές; Μήπως είδαμε καμιά εικόνα στην τηλεόραση; Φυσικά όχι, γιατί οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να έχουν την κακή ιδέα να εμπνευστούν από αυτά…

 

Στην Ισλανδία, ο λαός ανάγκασε σε παραίτηση μια κυβέρνηση στο σύνολό της. Οι μεγάλες τράπεζες κρατικοποιήθηκαν και αποφασίστηκε να μην πληρωθεί το χρέος που είχαν συνάψει με τράπεζες στη Βρετανία και την Ολλανδία, χρέος που πρόεκυψε από την σφαλμένη χρηματοπιστωτική πολιτική τους.

 

·         2008: Οι τράπεζες Glitnir, Kaupthing και Landsbankinn εθνικοποιήθηκαν, προκειμένου να αποφευχθεί η χρεοκοπία τους παρά να  συνεισφέρουν άνευ όρων δημόσια κεφάλαια, όπως στην Ισπανία ή άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το σύνολο του χρέους της Ισλανδίας ισούταν με 9 φορές το ΑΕΠ της. Το νόμισμα κατέρρευσε και το χρηματιστήριο ανέστειλε τις δραστηριότητες του μετά από μια πτώση 76%.

·         2009: Το ΔΝΤ, ως συνήθως, απαίτησε, σε αντάλλαγμα των λεγομένων μέτρων  «προσαρμογής» την περικοπή των κοινωνικών δαπανών που προκάλεσε την οργή του πληθυσμού, την πτώση της κυβέρνησης και την κήρυξη πρόωρων εκλογών.

 

Η αριστερά κέρδισε την απόλυτη πλειοψηφία, προκαλώντας την κατάρρευση του Κόμματος της Ανεξαρτησίας, ένα συντηρητικό κόμμα, που ήταν ανέκαθεν η κυρίαρχη δύναμη στη χώρα που διατήρησε μόνο το 23,7% των ψήφων. Η Johanna Siguroardottir επιλέχτηκε να ηγηθεί της κυβέρνησης μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες και τους αριστερούς οικολόγους.

 

Η δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας εξακολουθούσε να υφίστατο. Μέσω ενός νόμου, προτάθηκε στη Μεγάλη Βρετανία και την Ολλανδία την αποπληρωμή του χρέους και τη πληρωμή 3.500 εκατ. ευρώ, ποσό που έπρεπε να καταβληθεί σε μηνιαίες δώσεις από όλες τις οικογένειες της Ισλανδίας για 15 χρόνια με επιτόκιο 5%. Αλλά ο λαός πάλι κατέβηκε στο δρόμο και απαίτησε τον νόμο να τεθεί σε δημοψήφισμα.

 

·         Ιανουάριος 2010: Ο Πρόεδρος αρνήθηκε να κυρώσει αυτόν το νόμο και ανακοίνωσε την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία

·         Μάρτιος 2010: Το δημοψήφισμα έλαβε χώρα και το Όχι στην αποπληρωμή του χρέους κέρδιζε με το 93% των ψήφων.

Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση προσπαθούσε να ρυθμίσει νομικά τις ευθύνες για τη κρίση. Άρχισαν οι συλλήψεις αρκετών τραπεζιτών και ανωτέρων στελεχών. Η Ιντερπόλ ξεκίνησε έρευνα και όλοι οι τραπεζίτες που εμπλέκονταν αναχώρησαν από τη χώρα. Σε αυτό το πλαίσιο κρίσης, εκλέχτηκε μία συνέλευση με αποστολή να συντάξει ένα νέο σύνταγμα για να αντικαταστήσει το υπάρχον που ήταν απλό αντίγραφο του δανικού συντάγματος.

 

Για αυτό το σκοπό, έγινε άμεση προσφυγή στον κυρίαρχο λαό ο οποίος έκλεξε 25 πολίτες χωρίς πολιτική συγγένεια μεταξύ των 522 υποψηφίων που παρουσιαστήκαν (προϋπόθεση: να είναι ενήλικας και να έχει λάβει την υποστήριξη τουλάχιστον 30 ατόμων).

 

·         Σεπτέμβριος 2010: Ο πρώην πρωθυπουργός Geir Haarde ενάγεται για αμέλεια στη διαχείριση της κρίσης. Η Ιντερπόλ εξέδωσε επίσης διεθνές ένταλμα σύλληψης κατά του πρώην προέδρου της Sigurdur Einarsson.

·         Φεβρουάριος 2011: Η Συντακτική Συνέλευση άρχισε τις εργασίες της για να παρουσιάσει, από τις γνώμες που συλλέχτηκαν από διάφορες συνελεύσεις που πραγματοποιήθηκαν σε όλη τη χώρα, ένα σχέδιο ενός Μεγάλου Χάρτη (Magna Carta).

·         Μάρτιος 2011: Μετά από ορισμένες κριτικές σχετικά με το χαμηλό ποσοστό συμμετοχής (36%) για τον διορισμό των μελών της Συντακτικής Συνέλευσης, ο Πρωθυπουργός, σε συνεννόηση με τους ηγέτες των κυριοτέρων κομμάτων που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο, συγκροτεί μια συμβουλευτική επιτροπή για να συνεχίσει την αναθεώρηση του συντάγματος. Η τελευταία προτείνει στο Κοινοβούλιο να διορίσει ένα «Συνταγματικό Συμβούλιο» από 25 μέλη της διαλυμένης Συνταγματικής Συνέλευσης.

·         Απρ. 2011: Οι πολίτες λένε εκ νέου Όχι σε ένα δεύτερο δημοψήφισμα για την αποπληρωμή του χρέους, μετά την άρνηση του Ισλανδού Πρόεδρου Olafur Ragnar Grimsson να υπογράψει το νόμο της 16ης Φεβρουαρίου 2011 (γνωστός ως «τρίτος νόμος Icesave »). Η νέα κεντροαριστερή κυβέρνηση δήλωνε πράγματι ότι είχε εξασφαλίσει νέα συμφωνία Icesave που ήταν καλύτερη από την προηγούμενη, αλλά ο λαός της Ισλανδίας εξακολούθησε να αρνηθεί να συμμετάσχει στην χρεοκοπία των τραπεζών που κρίθηκαν ως ανεύθυνες.

·         Ιούλιος 2011: Με βάση τις εκθέσεις της Συνταγματικής Επιτροπής και του Εθνικού Φόρουμ (πολίτες), το Συνταγματικό Συμβούλιο ενέκρινε ομόφωνα ένα σχέδιο συντάγματος που υποβλήθηκε στο Κοινοβούλιο στις 27 Ιουλίου. Το τελευταίο, υπεύθυνο για την τροποποίηση του σχεδίου, ασχολήθηκε με αυτή την εντολή το φθινόπωρο του 2011 και οι συζητήσεις βρίσκονται ακόμα σε εξέλιξη.

 

Οι κύριες προτάσεις του νέου Συντάγματος

 

Από το σύνολο των 114 άρθρων και εννέα κεφαλαίων, μπορούμε να σημειώσουμε συγκεκριμένα:

·         Άρθρο 15: Δικαίωμα στην πληροφόρηση. Οι πληροφορίες και τα έγγραφα που κατέχουν οι δημόσιες αρχές θα πρέπει να είναι διαθέσιμα χωρίς καμία εξαίρεση και η πρόσβαση του κοινού σε αυτά τα έγγραφα θα πρέπει να διασφαλίζεται από το νόμο.

·         Άρθρο 63: Δημιουργία Επιτροπής Επίβλεψης της ευθύνης της κυβέρνησης. Μια έρευνα σχετικά με τις δράσεις και τις αποφάσεις της κυβέρνησης μπορεί να ζητηθεί από το ένα τρίτο των μελών της Αλθίνγκι (ισλανδικό κοινοβούλιο).

·         Άρθρο 65: Δικαίωμα στην άμεση προσφυγή σε δημοψήφισμα. Το 10% των ψηφοφόρων μπορούν να ζητήσουν εθνικό δημοψήφισμα για τους νόμους που ψηφίζει η Αλθίνγκι.

·         Άρθρο 66: Δυνατότητα άμεσης προσφυγής κατά της Αλθίνγκι. Το 2% των ψηφοφόρων μπορεί να υποβάλει μια ερώτηση στο Κοινοβούλιο και να υποβάλει  νομοσχέδιο εάν υποστηρίζεται από το 10% των ψηφοφόρων.

·         Άρθρο 90: Διορισμός του πρωθυπουργού. Ο πρωθυπουργός διορίζεται από το Κοινοβούλιο.

·         Άρθρο 99: Ανεξαρτησία των δικαστηρίων. Η ανεξαρτησία των δικαστηρίων πρέπει να είναι εγγυημένη από το νόμο.

·         Άρθρο 105: Αυτονομία των τοπικών κοινωνιών. Οι πηγές εσόδων της τοπικής αυτοδιοίκησης πρέπει να είναι εγγυημένες από το νόμο, όπως και το δικαίωμά καθορισμού της χρήσης αυτών των πόρων.

 

Το νέο σύνταγμα θα πρέπει να υποβληθεί σε δημοψήφισμα πριν από την ψηφοφορία από το Κοινοβούλιο. Θα πραγματοποιηθεί μάλλον στις 30 Ιουνίου, σε συνδυασμό με τις προεδρικές εκλογές ή το φθινόπωρο.

 

Η Ισλανδία δεν είναι σίγουρα παρά μια μικρή χώρα με 320.000 κατοίκους, όμως, δίνει ένα μάθημα δημοκρατίας στα μεγάλα κράτη της Ευρώπης και του κόσμου. 

Σκεφτείτε για παράδειγμα ότι στη Γαλλία, η συνταγματική μεταρρύθμιση του 2008 γράφτηκε ολόκληρη στα Ηλύσια και ότι οι βουλευτές την ενέκριναν μόνο με δύο ψήφους διαφορά, αφού είχαν υποστεί για εβδομάδες τις ακραίες απαράδεκτες πιέσεις από τον αρχηγό του κράτους …

http://www.agoravox.fr/actualites/international/article/nouvelle-constitution-en-islande-114748

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/04/blog-post_6085.html#.T5GOe7MjG8B

ΣΕ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι

Γράφει ο Δρ. Αριστείδης Δ. Πάνος – Πολιτειολόγος

Συμπληρώνονται αύριο (21-4-2012) 45 χρόνια από την σήψη και πτώση της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών.

Κατά καιρούς έχουν επιχειρηθεί από πολλούς να εμφανίσουν τα αίτια, τα οποία προκάλεσαν την επιβολή και επικράτηση της Δικτατορίας στη Χώρα μας.

Θα ήταν κοινοτυπία η αναφορά στις αφορμές και τα αίτια αυτής της «επιτυχίας» (sic) των Συνταγματαρχών!

Βιβλία και άρθρα μπορεί κανείς να αναζητήσει πάμπολα για μια σφαιρική ενημέρωση.

Ο λόγος στην αποφράδα ημέρα σήμερα δεν είναι μόνο επετειακός ή αφιερωματικός εις ανάμνηση της … επταετίας του γύψου!

Ο λόγος είναι καθαρά πολιτικός.Εξαιτίας της Οικονομικής συγκυρίας, την οποία διέρχεται η Χώρα μας και οι συνάνθρωποί μας, πολλοί απερίσκεπτα, επιπόλαια, ορισμένοι δε σκόπιμα, διατυπώνουν την .. εύκολη άποψη, ότι για όλα φταίει το Σύστημα, δηλαδή το Δημοκρατικό μας Πολίτευμα.

Πολλοί δε προπετείς ή και νοσταλγοί για τα χαμένα ίσως συμφέροντά τους, δεν διστάζουν να εκστομίσουν την γνωστή φράση «ένας Λοχίας ή Συνταγματάρχης μας χρειάζεται»!…

Καταρχήν πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το Σύστημα, δηλαδή το Πολίτευμα της Δημοκρατίας μπορεί να είναι … «το χειρότερο με εξαίρεση όλα τα άλλα» κατά τη γνωστή έκφραση του Ουϊνστον Τσώρτσιλ, αλλά δεν παύει να είναι το ανθρωπινότερο και το πλέον ελεγχόμενο, εν αντιθέσει με όλα τα άλλα.

Στις Δικτατορίες τα πάντα «σκιάζει η φοβέρα και πλακώνει η σκλα�