Tσώρτσιλ, Kάμερον και ο Aδόλφος

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Η ιστορία του Brexit, ανεξάρτητα από την κατάληξη που είχε, ήταν αποκαλυπτική καθεαυτήν.

Oι πολίτες της Eυρώπης διασώζουν, κατά τεκμήριο, τους υψηλότερους δείχτες δημοκρατικής ευαισθησίας και συνείδησης. Kαι οι Aγγλοι, γεννήτορες της «Mεγάλης Xάρτας» (Magna Carta), καυχώνται ότι η δημοκρατία ρέει στο αίμα τους επί τόσες γενιές, ώστε δεν έχουν ανάγκη να την καταγράψουν σε «Σύνταγμα». Eυρωπαίοι και Aγγλοι λοιπόν παρακολουθούσαν, για μακρό χρονικό διάστημα, τον Bρετανό πρωθυπουργό Kάμερον να κόπτεται, σε κατάσταση ολικής απώλειας του βρετανικού φλέγματος, επισείοντας σαν καταστροφική απειλή την προειδοποίηση των «Aγορών»: «Tο Brexit θα είναι συμφορά και όλεθρος τόσο για την Aγγλία όσο και για ολόκληρη την Eυρώπη».

Aκόμα και όταν τα γερμανικά βομβαρδιστικά ισοπέδωναν το Λονδίνο, ο Tσώρτσιλ, πρωθυπουργός τότε και αυτός, δεν επέσειε στους Bρετανούς κίνδυνο καταστροφής, συμφοράς, ολέθρου – αντίθετα, με δεδομένο τον εφιάλτη, βεβαίωνε νίκη. Γι’ αυτό και γεννιέται αδυσώπητη η απορία σήμερα: Oι Bρετανοί δεν φοβήθηκαν τον Xίτλερ, και τρέμει τώρα ο πρωθυπουργός τους τις «Aγορές»; Ποιες δυνάμεις είναι αυτές, απρόσωπα εκφερόμενες ως «Aγορές», που μπορούν να τρομοκρατούν και να πανικοβάλλουν τον Bρετανό πρωθυπουργό, προκειμένου να επιβληθεί το δικό τους θέλημα; Yπάρχει άραγε σήμερα κάποιος καινούργιος παρανοϊκός Aδόλφος που κρύβεται πίσω από το άκακο όνομα «Aγορές» και ελέγχει ολοκληρωτικά εθνικές κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς, εθνικές και διεθνείς τράπεζες; Mήπως αυτός εξουσιάζει το χρηματοπιστωτικό σύστημα σε ολόκληρο τον πλανήτη, κανοναρχεί τον τζόγο στα Xρηματιστήρια, στήνει πολέμους φρίκης για να εξυπηρετήσει την παραγωγή και εμπορία όπλων ή το παιχνίδι με τις τιμές του πετρελαίου; Yπάρχει Aδόλφος σήμερα;

Tο σημαντικότερο για τον ευρωπαίο πολίτη δεν είναι να «αποκαλυφθούν» ονόματα προσώπων, οργανισμών, μηχανισμών, «παραγόντων» που καλύπτονται με την επωνυμία «Aγορές» και δίνουν τροφή στην ευφάνταστη συνωμοσιολογία. H συγκεκριμενοποίηση δεν αρκεί για να αναχαιτίσει τον φόβο που γεννιέται (φυσιολογικότατα), όταν εκλεγμένοι ηγέτες λαών επικαλούνται τις «Aγορές» ως απειλή που οι ίδιοι δεν έχουν τη δύναμη να ελέγχουν. Φράσεις του τύπου: «δεν μπορούμε να πάρουμε αυτό το μέτρο ή αυτή την απόφαση, γιατί θα αντιδράσουν οι Aγορές» ή «πρέπει να διερευνήσουμε τις προθέσεις των Aγορών» κ.ά.α. φανερώνουν τους περιορισμούς που μπορούν να επιβάλλουν στην κάθε νόμιμη εξουσία (δηλαδή στη λαϊκή βούληση) οι «Aγορές», σε συνθήκες υποτίθεται δημοκρατίας.

Oμως και τρόπος να αντιδράσουν δυναμικά οι κοινωνίες στην παντοδυναμία και ολοκληρωτική νοο-τροπία των «Aγορών» δεν υπάρχει, τουλάχιστον όσο η οικονομική προτεραιότητα είναι αυτονόητα απόλυτη στον σύγχρονο βίο. Για να πάρει προτεραιότητα η πολιτική (δημοκρατία) έναντι της οικονομίας («Aγορές»), πρέπει να συμβεί κοσμογονία: να καταρρεύσει το σημερινό πολιτισμικό «παράδειγμα» (ο παγκοσμιοποιημένος καταναλωτικός «τρόπος» του βίου) και να γεννηθεί καινούργιο – κάτι που κανείς δεν μπορεί να το εκβιάσει, να το προγραμματίσει ή και να το προβλέψει.

Pεαλιστική ελπίδα συνιστά μόνο ο τρόπος και η ταχύτητα με την οποία κατέρρευσε το ένα σκέλος του «παραδείγματος» της Nεωτερικότητας (ή Διαφωτισμού ή Iστορικού Yλισμού): το σκέλος του μαρξιστικού οικοδομήματος, ο θηριώδης πάνοπλος γίγας της Σοβιετίας. Kατέρρευσε «ένδοθεν», από εσωτερικές αντιφάσεις και αδυναμία ανταπόκρισης σε θεμελιώδεις, παντοδύναμες ανθρώπινες ανάγκες. Kατέρρευσε ταχύτατα, μέσα σε ένα χρόνο, καταπλήσσοντας τη διεθνή κοινότητα. Aπέδειξε ότι κανένας μηχανισμός, σύστημα, ολοκληρωτική αστυνόμευση, πυρηνικών όπλων υπεροπλία, μονόδρομη επί δεκαετίες προπαγάνδα και μεθοδικότατη πλύση εγκεφάλου των μαζών, δεν κατορθώνει τελικά να πνίξει την ανθρώπινη ανάγκη για ελεύθερη πληροφόρηση, έκφραση, δημιουργία, επιχειρηματικότητα, κοινωνία σχέσεων, πρόσβαση στη γνώση και στην έρευνα.

Δυστυχώς, το δεύτερο, μαζί με τον Mαρξισμό, αντιστύλι του νεωτερικού «παραδείγματος», το λεγόμενο «φιλελεύθερο» ή υπέρμαχο των «ατομικών δικαιωμάτων», δεν διδάχτηκε τίποτα από την αυτοκατάρρευση της Σοβιετίας, μόνο παραδόθηκε σε ψευδαισθήσεις θριάμβου. Γι’ αυτό και διέρρηξε κάθε χαλινό: Ποτέ άλλοτε ιδιωτικοί οίκοι (συμφερόντων κερδοσκοπίας) δεν είχαν κατασταθεί, με διεθνή παραδοχή, αξιολογητές της οικονομίας κρατών – να αποφασίζουν ποια κοινωνία είναι αξιόπιστη για δανειοληψία και ποια όχι, ποια θα ζήσει και ποια θα λιμοκτονεί. Ποτέ άλλοτε, μετά το κολληγικό σύστημα (δουλοπαροικίας), δεν είχε συμβεί οι άνθρωποι να δουλεύουν μόνο για να πληρώνουν ισοβίως οφειλές σε τράπεζες, να έχουν εμπιστευθεί την αποταμίευση του μόχθου τους στις τράπεζες και οι τράπεζες να νέμονται την αποταμίευση του πολίτη αντιπαρέχοντάς του βδομαδιάτικο εξευτελιστικό χαρτζιλίκι!

Kυρίως: ποτέ άλλοτε οργανωμένες κοινωνίες δεν είχαν παραδώσει ολοκληρωτικά την πληροφόρηση (και καλλιέργεια) του πολίτη σε «μέσα ενημέρωσης» τέτοιας προκλητικής αγλωσσίας, αμάθειας, διαστροφικής ψευδολογίας, κρετινικής χυδαιότητας, πρωτόγονου αμοραλισμού. Oι πολίτες συνδέουν (λογικά) αυτή την περιφρονητική της κοινωνίας αθλιότητα των MME με τη χρηματοπιστωτική εξάρτησή τους από το καθεστώς απολυταρχίας των «Aγορών» και τον ευτελή λιβανωτό που τα «μέσα» αποτίουν στους απολυτάρχες. Kαι προεκτείνουν (λογικά) οι πολίτες τη διασύνδεση των «Aγορών» με όλους όσους συναινούν ή απλώς ανέχονται το καθεστώς «προτεκτοράτου» (παντοδαπής επιτροπείας) που βιώνει, επτά χρόνια τώρα, η Eλλάδα: Mε το πολιτικό σύστημα, σε όλη την κλίμακα των ιδεολογικών του διαφοροποιήσεων – όπως και με κάθε θεσμό ή λειτούργημα κοινωνικής αναγκαιότητας και προσφοράς: δικαιοσύνη, «διανόηση», συνδικαλισμό, επιμελητήρια, κλήρο.

Tο Brexit είναι μια ρεαλιστική ελπίδα, δίκοπη όπως κάθε γόνιμη πρόκληση. H γερμανική, τουλάχιστον, ολοκληρωτική ηγεμονία των «Aγορών» στην Eυρώπη ράγισε, καινούργιος Aδόλφος δεν μπορεί πια να είναι ο Σόιμπλε. O «ευρωσκεπτικισμός» είναι η πολιτισμική αντίσταση των Ευρωπαίων στην απειλή της «ευρωμαρμελάδας», χρέος ανθρωπιστικό, διάσωση της αξιοπρέπειας (–οπωσδήποτε όχι «ακροδεξιά» και «εθνικιστική» επιλογή). Eίναι η αντίσταση στην απανθρωπία των «Αγορών», στα Διευθυντήρια των Bρυξελλών.

Συγκυρία επικίνδυνη για την Eλλάδα. Tο πολιτικό σύστημα έχει, εφτά χρόνια τώρα, καταρρεύσει, μοναδική πια δυνατότητα ιστορικής επιβίωσης το «κρυφό σχολειό»: η προσωπική ευθύνη και πάλη για «κατά κεφαλήν καλλιέργεια». Mόνος ο καθένας, για την αξιοπρέπειά του και για τα παιδιά του. Γλώσσα, μαθηματικά, Ιστορία, όπως άλλοτε στον νάρθηκα της εκκλησιάς. Σήμερα και με λίγο βρετανικό φλέγμα – κοσμοπολίτες πάντα οι Έλληνες.

http://www.kathimerini.gr/866026/opinion/epikairothta/politikh/tswrtsil-kameron-kai-o-adolfos

«Υπάρχει αφύπνιση της Ιστορίας, αλλά όχι αφύπνιση της πολιτικής»

ΠΣυντάκτες:

Νόρα Ράλλη, Τάσος Τσακίρογλου

Ο μαθηματικός, φιλόσοφος, διάσημος συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής (στα νιάτα του συμμετείχε στον Μάη του ’68 ως οπαδός του Μάο) Αλέν Μπαντιού, παρά τα 79 του χρόνια, είναι ευθυτενής τόσο στο σώμα όσο και στη σκέψη του. Ηταν να ταξιδέψει πέρσι στην Ελλάδα και τελικά ήρθε ένα χρόνο μετά, δίνοντας δύο ομιλίες (Νομική Αθηνών, Γαλλικό Ινστιτούτο).

Αν και έχει δεχτεί μεγάλη κριτική, κυρίως από τους συντρόφους του, ο Μπαντιού συνεχίζει να είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και μας προτρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την Ευρώπη, τον Μάρξ, ακόμα και τον ίδιο τον έρωτα.

• Οταν κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ, μιλήσατε για την «αφύπνιση της Ιστορίας στην Ευρώπη». Ενα χρόνο μετά τι πιστεύετε;

Νομίζω πως αυτή η «αφύπνιση της Ιστορίας» δεν έχει τελειώσει. Βρισκόμαστε μόνο στην αρχή. Και προτού γίνουν ξεκάθαρα τα πράγματα, πρέπει να υπάρξουν πολλές δοκιμασίες ακόμη. Γνωρίζουμε ήδη πως η δημιουργία ενός νέου, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, κόμματος, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ή οι Podemos στην Ισπανία, είναι μια αρχή, αλλά όχι κάτι το επαρκές.

Παραμένει βέβαια πιθανό όλες αυτές οι πολιτικές μορφές να γίνουν κομμάτι του υπάρχοντος, κυρίαρχου πολιτικού συστήματος. Θα ήθελα να τονίσω ότι παρόμοιες προσπάθειες έχουν γίνει και στο παρελθόν: σε διάφορα επαναστατικά επεισόδια υπήρξαν παρόμοιες καινοτομίες, οι οποίες όμως τελικά εντάχθηκαν στον προϋπάρχοντα, κυρίαρχο ιστό.

Αυτό είναι μια απαραίτητη δοκιμασία που χρειάζεται για να καταδειχθεί ότι η καινοτομία είναι κάτι πολύ πιο απαιτητικό απ’ ό,τι νομίζουμε. Συνεχίζω ως εκ τούτου να πιστεύω ότι υπάρχει «αφύπνιση της Ιστορίας», αλλά όχι ακόμη «αφύπνιση της πολιτικής».

• Πού πρέπει, δηλαδή, να στηριχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να αποφύγει αυτόν τον σκόπελο;

Δεν μπορώ να θεμελιώσω εγώ την ελληνική πολιτική από την αρχή… Ισως να χάθηκε και η ευκαιρία, με τη συνθηκολόγηση μετά το δημοψήφισμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα βρίσκεται στη θέση ενός διαχειριστή και δυστυχώς δεν διακρίνουμε μια πραγματική πολιτική καινοτομία. Θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να επανεπινοήσει τον εαυτό του και αν είναι να το κάνει, πρέπει να βιαστεί.

• Είχατε πει πως η πολιτική των κλειστών συνόρων της Ευρώπης συνεπάγεται την άρνηση της καθολικότητας. Τι σημαίνει αυτό για την Ενωμένη Ευρώπη;

Η Ευρώπη υπήρξε μια ήπειρος για την υπέρβαση των εθνικισμών. Αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο αν ανοιχτεί κανείς σε ολόκληρο τον κόσμο και όχι μόνο στις αγορές και τα προϊόντα. Γι’ αυτό είναι αντιδραστική η κίνηση του κλείσιμου των συνόρων, γιατί είναι απομόνωση από τον κόσμο.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η Ευρώπη είναι ικανή, πολύ εύκολα, να δεχτεί πολλά εκατομμύρια προσφύγων. Το ότι αυτό δεν συμβαίνει είναι σαν να βάλλουμε εμείς οι ίδιοι εναντίον του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Βέβαια δεν είναι όλη η Ευρώπη, αλλά κάποια από τα κράτη-μέλη της που κλείνουν τα σύνορά τους, παρ’ όλα αυτά στο φόντο αυτής της πράξης είναι η επανεμφάνιση των εθνικισμών. Γι’ αυτό πιστεύω πως αυτή η «έλλειψη καθολικότητας» είναι ουσιαστικά «έλλειψη Ευρώπης».

• Κύριο στοιχείο της φιλοσοφίας σας είναι ο λεγόμενος «ενιαίος κόσμος». Πώς μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτόν σε μια μόνο κατ’ επίφαση δημοκρατική Ευρώπη;

Ασφαλώς, η Ευρώπη στην ουσία της δεν είναι δημοκρατική. Δυστυχώς, αυτό είναι ένα γεγονός. Αρνείται ένα σωρό πράγματα υπό το σύνθημα ότι «πρόκειται για ξένους», ξαναδημιουργώντας σύνορα στο εσωτερικό της.

Αυτό είναι πολύ σοβαρό, γιατί η Ε.Ε. έγινε ακριβώς για να πέσουν αυτά τα σύνορα. Στην Ιταλία, ένας δήμαρχος αποφάσισε να υψώσει τείχος ανάμεσα στην πόλη και τα προάστιά της… Οπότε ο «ενιαίος κόσμος» που ευαγγελίζομαι είναι μια αρχή – αλλά δεν έχει συμβεί ακόμη.

• Τουλάχιστον για ένα νέο «συμβάν» (ένας όρος-σταθμός στη φιλοσοφία σας) μπορούμε να μιλάμε σήμερα και με ποιο τρόπο;

Θα έλεγα πως η Ευρώπη μάλλον αναζητά ένα νέο «συμβάν», παρά το δημιουργεί. Πολλοί πιστεύουμε στο απαραίτητο της αλλαγής. Πολλοί προσπαθούμε να κάνουμε κάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Ωστόσο, όχι. Προς το παρόν τουλάχιστον δεν μπορούμε να μιλάμε για ένα «ευρωπαϊκό γεγονός».

Ακόμα και τα λαϊκά κινήματα -σε Ελλάδα, Ισπανία, Γαλλία- δεν είναι «ευρωπαϊκά», αλλά έχουν περισσότερο τοπικό χαρακτήρα διεκδίκησης. Δεν μιλούν για την Ευρώπη, μιλούν για τον τόπο τους. Από την άλλη, ούτε η Ευρώπη μπορεί να υποστηρίξει ένα «συμβάν». Ισως αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αντιδράσει διαφορετικά τη στιγμή του ελληνικού δημοψηφίσματος, να ήταν διαφορετικά τα πράγματα.

• Το «Αυτό είναι ένα πραξικόπημα» της βραδιάς υπογραφής του Μνημονίου από τον Τσίπρα από μισό δισ. Ευρωπαίων δεν συνιστά ένα «γεγονός»;

Είναι ένα «γεγονός», αλλά αρνητικό. Ναι, μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης εκδηλώθηκε, αλλά η συνθηκολόγηση δεν αναιρείται από αυτό. Πάρα πολλοί άνθρωποι στην Ευρώπη εκείνη τη στιγμή της υπογραφής ένιωσαν πως χάθηκε μια ευκαιρία.

• Σήμερα, που υπάρχει ταξικός διαχωρισμός ακόμη και μέσα στην ίδια κοινωνική τάξη, πώς μπορούμε να το διαχειριστούμε;

Οταν μιλάμε για ταξική ενότητα, στην πραγματικότητα μιλάμε για πολιτική ενότητα. Σήμερα αυτό δεν ισχύει – αν και το έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν να συμβαίνει.

Μην ξεχνάμε πως η μεσαία, κυρίως, τάξη στην Ευρώπη είναι σήμερα, καπιταλιστική. Ενα τμήμα της είναι απόλυτα ενταγμένο στον νεοφιλελευθερισμό και τις καπιταλιστικές δομές και συνεχώς φοβάται μήπως φτωχοποιηθεί. Γι’ αυτό και είναι τόσο δύσκολο να κατασκευαστεί μια νέα πολιτική.

• Η δική σας άποψη για το σημερινό όραμα της αλλαγής ποια είναι;

Η ιδέα ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε τα πράγματα είναι αρκετά διαδεδομένη, προφανώς γιατί ο καπιταλισμός έφτασε στα όριά του. Αλλά είναι αρκετά ασαφής αυτή η ιδέα – περιορίζεται μόνο στην αναγνώριση της αναγκαιότητας της αλλαγής. Χρειάζεται μια στρατηγική διευκρίνιση: μια ιδέα ενοποιητική.

Αυτό μάς λείπει. Ακριβώς γι’ αυτό είναι σημαντική σήμερα η θεωρητική δουλειά. Θα πρέπει να αναδιατυπώσουμε τις θέσεις του Μαρξ γύρω από τα τέσσερα σημεία: την ιδιοκτησία, την οργάνωση της εργασίας, τον διεθνισμό και το ζήτημα των σχέσεων του ατόμου με το κράτος.

Το καθένα από αυτά τα σημεία θα πρέπει να αναδιατυπωθεί στο πλαίσιο των σημερινών συνθηκών. Πιο συγκεκριμένα: το θέμα της ιδιοκτησίας σήμερα αφορά περισσότερο τα χρηματοοικονομικά παρά την κτηματική περιουσία. Το θέμα την οργάνωσης της εργασίας έχει μεταλλαχθεί εξαιτίας των νέων τεχνολογιών. Ο διεθνισμός πρέπει να λάβει υπόψη του την ύπαρξη της παγκόσμιας αγοράς.

Και το θέμα του κράτους και της εξουσίας πρέπει να λαμβάνει υπόψη του τα δημοκρατικά κεκτημένα. Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να ξαναδούμε τη θεωρία του Μαρξ, για να δημιουργήσουμε μια νέα νεωτερικότητα.

• Είστε και μαθηματικός. Στην αρχαιότητα, ο θεός του έρωτα, της μουσικής και της μαθηματικής γνώσης ήταν ο ίδιος. Σήμερα τα μαθηματικά σχετίζονται μόνο με τα χρηματοπιστωτικά. Πού πάει ο έρωτας;

Και τον έρωτα θα πρέπει να τον επανεφεύρουμε. Να τον επινοήσουμε εκ νέου, όπως λέει ο Ρεμπό, στο πλαίσιο μιας ανταγωνιστικής κοινωνίας, γεμάτης ατομισμό και αντιπαλότητες, όπου ζούμε. Ερωτας σημαίνει να δεχτείς απόλυτα πως η ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου θα μπει εντελώς μέσα στη δική σου.

Είναι μια εμπειρία του κόσμου που αναπτύσσεται στο πλαίσιο της διαφοράς και όχι του ατόμου – κι αυτό έρχεται σε αντίθεση με την κυριαρχούσα ιδεολογία της προσωπικής επιτυχίας. Γι’ αυτό πρέπει να επινοήσουμε εκ νέου τον νέο έρωτα.

http://www.efsyn.gr/arthro/yparhei-afypnisi-tis-istorias-alla-ohi-afypnisi-tis-politikis

Ένα ντοκιμαντέρ που «δεν πρέπει» να δείτε

Πριν από λίγες μέρες προβλήθηκε σε Γαλλία και Γερμανία ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ πάνω στην επτάμηνη διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους δανειστές της. Καλό θα ήταν να του ρίξετε μια ματιά, γιατί αν μείνετε στα αποσπάσματα που παρουσίασαν τα ελληνικά συστημικά ΜΜΕ, θα χάσετε τα καλύτερα σημεία του

του Θάνου Καμήλαλη

Το ντοκιμαντέρ έχει τίτλο «Grèce, le jour d’après » ( Ελλάδα, η επόμενη μέρα), προβλήθηκε από το κανάλι ARTE και ακολουθεί την πορεία των διαπραγματεύσεων, από τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιανουαρίου μέχρι την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Ως αφηγητές χρησιμοποιούνται βασικοί πρωταγωνιστές του «ελληνικού δράματος», μεταξύ των οποίων οι Γιούνκερ, Μοσκοβισί και Σόιμπλε, ο Γιώργος Κατρούγκαλος (μόνος υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ που δέχτηκε να μιλήσει, σύμφωνα με τον δημιουργό), αλλά και οι  Γιάννης Πρετεντέρης κι Ευάγγελος Βενιζέλος. Ακολουθείται δηλαδή μια «συντηρητική» προσέγγιση του ζητήματος, που ακόμα και αυτή δεν άρεσε ολόκληρη…

Μάθαμε, καθώς τα ΜΜΕ είχαν την καλοσύνη να μας τα μεταφέρουν, ότι σύμφωνα με τον κ.Σοίμπλε «15 χώρες της Ευρωζώνης ήθελαν την Ελλάδα εκτός ευρώ». Μάθαμε επίσης ότι η κυβέρνηση «κατόρθωσε να περάσει μια συμφωνία χειρότερη από αυτήν που απορρίφθηκε στο δημοψήφισμα», σύμφωνα με τον κ.Γιούνκερ. Ενημερωθήκαμε ότι «η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε σχέδιο», ότι «ο Βαρουφάκης ήταν διακοσμητικός», ότι «δεν μπορούμε να μιλάμε για γερμανική δικτατορία στην Ευρώπη». Σχεδόν όλες οι πολύ σημαντικές απόψεις κορυφαίων ευρωπαίων αξιωματούχων έφτασαν στους ελληνικούς δέκτες.

Μοσκοβισί: Ούτε ο Σόιμπλε ήθελε Grexit λόγω

Κάπου εδώ ξεκινούν τα προβλήματα. Λέει ο Επίτροπος Οικονομικών της Κομισιόν, Πιερ Μοσκοβισί: «Ήθελαν να μας οδηγήσουν έως το τέλος Ιουνίου με το ρολόι στο χέρι ελπίζοντας ότι το Grexit να μας τρομάξει αρκετά ώστε να κάνουμε υποχωρήσεις στο χρέος και σε κάποιες εμβληματικές μεταρρυθμίσεις. Αυτή ήταν η τακτική τους και ο Βαρουφάκης ήταν εδώ για να μην διαπραγματευτεί». Κάνοντας ένα λογικό άλμα, τα ελληνικά μέσα έβαλαν λεζάντα σε αυτήν τη δήλωση τη φράση «νόμιζαν ότι θα μας τρομάξει το Grexit», κάτι που υπονοεί φυσικά ότι οι Ευρωπαίοι δεν φοβήθηκαν ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ούτε κάτι τέτοιο θα είχε μεγάλο κόστος γι αυτούς.

Βέβαια σε επόμενο σημείο του ντοκιμαντέρ, ο κ.Μοσκοβισί λέει καθαρά ότι κατά τη γνώμη του το Grexit δεν ήταν ποτέ πραγματικό σενάριο, καθώς ήταν πολύ ακριβό για τους Ευρωπαίους. Ακόμα και ο ίδιος ο κ.Σόιμπλε, σύμφωνα με τον Επίτροπο Οικονομικών της Κομισιόν, αναλογιζόταν το μεγάλο κόστος που θα είχε κάτι τέτοιο για την Ευρωζώνη. Το Grexit, δηλώνει, ήταν απλά «ένα όπλο, μία τακτική, για να κερδίσει ο Σόιμπλε περισσότερα».

Γιούνκερ: Το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα ήταν ΝΑΙ στα μέτρα

Πολύ ενδιαφέρουσα επίσης (και χαμένη στη… μετάφραση μάλλον), είναι η άποψη του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ για όσους Έλληνες ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Σύμφωνα με τον κ.Γιούνκερ οι ψηφοφόροι του ΝΑΙ δεν ζήτησαν την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη, όπως νομίζουν οι περισσότεροι από αυτούς αλλά και τα κόμματα που το υποστήριξαν. Σύμφωνα με τον κ.Γιούνκερ το 38% των Ελλήνων είπε ΝΑΙ σε μειώσεις μισθών, συντάξεων, περισσότερους φόρους και «ξήλωμα» των συλλογικών συμβάσεων, σε μια «σφαγή», καθώς έτσι υποστηρίζει ότι παρουσιάστηκε η συμφωνία στους Έλληνες.

Και η παραμονή στην Ευρώπη κύριε; Πουθενά. Μάλλον δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο ζήτημα. Πώς όμως να βρουν το θάρρος τα κανάλια να παίξουν μια τέτοια δήλωση, μετά τη «μεγαλειώδη» εκστρατεία τους υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα;

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί με σιγουριά ότι π.χ. ο Σόιμπλε λέει ψέματα και ο Μοσκοβισί αλήθεια, ή το αντίθετο, άλλωστε ο καθένας υπηρετεί τις δικές του πολιτικές σκοπιμότητες. Το πρόβλημα είναι αυτή η ιδιόμορφη ενημερωτική «TINA», η απουσία, η απόκρυψη της εναλλακτικής, «ενοχλητικής» άποψης. Το πρόβλημα είναι ότι κάποιος, κατά τη διάρκεια μετάδοσης της πληροφορίας, κάνει μία επιλογή. Αυτό θα «παιχτεί», εκείνο όχι, με κριτήρια φυσικά όχι την ενημέρωση και την ανάγκη πληροφόρησης των πολιτών. Δεν θα πρεπε να είναι όλα κάπως αλλιώς;

Υ.Γ. Με τέτοιες δηλώσεις φαίνεται ότι η «Ανασκόπηση» του ThePressProject για την διαπραγμάτευση δικαιώνεται:

http://www.thepressproject.gr/article/83478/Ena-ntokimanter-pou-den-prepei-na-deite

Το σπασμένο κέλυφος

Πέπη Ρηγοπούλου

Στους Κ.Γ. και Κ. Κ.

Το κέλυφος καλύπτει κάποια θαλάσσια όντα, όπως τα οστρακόδερμα, τους αστακούς, τις καραβίδες και άλλα. Επίσης, τις χελώνες, θαλάσσιες και στεριανές. Ο ρόλος του για όλα αυτά τα είδη του ζωικού βασιλείου είναι προστατευτικός.

Ισως γι’ αυτό στο παραδοσιακό φαντασιακό των λαών, πριν η Αναγέννηση με όπλο το τηλεσκόπιο διαλύσει τις ψευδαισθήσεις, ο ίδιος ο ουρανός, στον βαθμό που φαινόταν να προστατεύει τους θνητούς, εμφανιζόταν σαν ένας θόλος, δηλαδή κάποιας μορφής κέλυφος, στολισμένο από κάποιον ταλαντούχο διακοσμητή με φωτεινά σημάδια, τα αστέρια.

Ωστόσο, στο ζωικό πάντα βασίλειο, ένα κέλυφος μπορεί να μετατραπεί και στον χώρο όπου ο πρώην προστατευόμενος βράζει, μεταφορικά αλλά και κάποτε κυριολεκτικά, στο ζουμί του.

Παράδειγμα, ο Αμαντρίλο, ζώο της Λατινικής Αμερικής, που μαγειρεύεται από τους ντόπιους μέσα στο ίδιο το σκληρό καύκαλό του.

Ιδεολογίες, δοξασίες, θρησκείες, πλέγματα πολιτικών και κοινωνικών σχέσεων, αποτελούν συχνά ένα κέλυφος που άλλοτε αντέχει και άλλοτε καταρρέει, άλλοτε προστατεύει και άλλοτε πνίγει.

Στα χρόνια της δικτατορίας, αυτοί που απεχθάνονταν ή έστω αντιπαθούσαν τους συνταγματάρχες, δηλαδή η πλειοψηφία των Ελλήνων, θεωρούσαν, όχι λανθασμένα, τις ΗΠΑ υπόλογες για τα δεινά της χώρας, και είχαν στραφεί προς τη Δυτική Ευρώπη γυρεύοντας αρωγή και προστασία.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που έφτασε μετά την πτώση της χούντας και ενώ εξελισσόταν η εισβολή και κατοχή στην Κύπρο με παράλληλη απειλή γενικότερου ελληνοτουρκικού πολέμου, προσέφερε στον λαό το επιθυμητό κέλυφος προστασίας: την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, εγγύηση αποτροπής εξωτερικών πολέμων και εσωτερικών εκτροπών και περαιτέρω οικονομικής ανάπτυξης.

Η είσοδος στην Ευρωπαϊκή Ενωση έφερε στη χώρα σημαντικά κονδύλια. Το δώρο αυτό, όμως, σαν νέος δούρειος ίππος, έφερε μαζί του και την παρέμβαση στην παραγωγή της χώρας μας, που, και με την ευθύνη των Ελλήνων πολιτικών που κυβέρνησαν αλλά και της πελατείας τους, οδήγησε σε μία στρεβλή ανάπτυξη και παραμόρφωσε την παραγωγικότητά της. Ενώ η προστασία από εξωτερικές απειλές ήταν τόσο λίγη που η Ελλάδα ήταν αναγκασμένη να εξασφαλίσει από μόνη της την αποτροπή και έτσι βρέθηκε με υπέρογκες αμυντικές δαπάνες, που σημαίνουν όταν δεν προϋποθέτουν την υπερκοστολόγηση και τη μίζα.

Οσο για την αποτροπή δικτατοριών, που έτσι κι αλλιώς ήταν πια από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 άχρηστες για τον ιμπεριαλισμό στην Ελλάδα, αλλά και στην Ισπανία και την Πορτογαλία, τα όσα σήμερα συμβαίνουν μπορεί να ερμηνευθούν και σαν εξ Εσπερίας εισαγωγή μεταλλαγμένων δικτατοριών που αντί για τα τεθωρακισμένα χρησιμοποιούν τις τράπεζες και τα Μέσα.

Ολα αυτά είναι λίγο ή πολύ παραδεκτά, ακόμα και από αυτούς που δηλώνουν ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα εδώ μπορεί να ερμηνευθεί ορθολογιστικά. Λιγότερο προφανές είναι κάτι που υπήρχε εδώ και καιρό, αλλά πήρε στις μέρες μας μορφή καταιγιστικού φαινομένου.

Πρόκειται για την παταγώδη διάψευση του ευρωπαϊστικού επιχειρήματος που συρρικνώνει στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή, μάλλον, στο διευθυντήριό της την Ευρώπη και τον πλανήτη ολόκληρο, προσδίδοντάς της μια μεταφυσική διάσταση που την καθιστά οικονομικό, πολιτικό και τελικά ψυχικό κέλυφος, συνώνυμο του κάθε αληθούς, δικαίου και ωραίου.

Το αποτέλεσμα του πρόσφατου δημοψηφίσματος δείχνει ότι η πλειοψηφία στην Ελλάδα έχει ήδη αντιληφθεί ότι το κέλυφος αυτό δεν έχει απλώς διαρραγεί αλλά, αντί για προστασία, συνιστά γεωμετρικά αυξανόμενη απειλή.

Αυτοί που δεν το αντιλαμβάνονται, ωστόσο, δεν είναι μόνον όσοι κλείνουν τα μάτια από συμφέρον ή φόβο.

Είναι επίσης και όσοι, διανοούμενοι κυρίως, έχουν αναγάγει τον στενό και ουσιαστικά οικονομίστικο και απολιτικό ορθολογισμό που σήμερα μας ισοπεδώνει σε πολιτισμικό και πολιτικό κανόνα.

Για πόσο θα συνεχίσουν να αρνούνται να δουν το τέλος των ψευδαισθήσεών τους;

Το τέλος, βεβαίως, δεν είναι μια στιγμή, αλλά μια φάση που μπορεί να διαρκέσει τόσο που να μας θάψει όλους.

Οσες και όσοι ωστόσο δεν συναινούμε στην ταφή μας κάτω από το θρυμματισμένο κέλυφος των ψευδαισθήσεων, καλούμαστε να βρούμε έναν άλλο λόγο, φίλο και όχι τύραννο της ψυχής και του σώματός μας, οδηγό για τις πράξεις μας.

http://www.efsyn.gr/arthro/spasmeno-kelyfos

ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ

Το γεγονός ότι η πραγματική χρηματιστηριακή αξία των τραπεζών τα τελευταία χρόνια κινείται από 1,5 δισ. ευρώ έως 5 δισ. ευρώ και το κράτος, δηλαδή οι πολίτες, έχουμε χρεωθεί με 80 δισ. ευρώ για να τις ανακεφαλαιοποιούμε και να τις σώζουμε, δείχνει από μόνο του ότι το δίλλημα «ευρώ ή δραχμή» απογυμνωμένο από κάθε ουσιαστική αλλαγή πολιτικής, είναι και μάταιο και αποπροσανατολιστικό.

Μιλώντας για τη χρηματιστηριακή αξία των τραπεζών δεν αναφέρομαι στο χθεσινό κατάντημα των τραπεζικών μετοχών. Για παράδειγμα, η αθροιστική χρηματιστηριακή αξία της Εθνικής Τράπεζας, της Eurobank, της Alpha Bank και της Τράπεζας Πειραιώς τον Απρίλιο του 2013 ήταν 1,7 δισ. ευρώ. Σε μία νύχτα η αξία τους εκτινάχτηκε σε πάνω από 26 δισ. ευρώ καθώς ο δημόσιος τομέας προσέφερε στις τράπεζες … βοήθεια 24,5 δισ. ευρώ.

Με το να επιστρέψουμε, λοιπόν, απλώς στη δραχμή δίχως να αλλάξει η κυρίαρχη πολιτική και οι συνειδήσεις των πολιτών το μόνο που θα αλλάξει είναι ότι η χρηματιστηριακή αξία των τραπεζών θα είναι 5 δισ. δραχμές και το κράτος, δηλαδή οι πολίτες, θα φορτώνονται με 80 δισ. δραχμές για να τις σώζουμε.

Νομίζω πως έχει περάσει η ώρα που θα έπρεπε οι εκπρόσωποι του κινήματος της εξόδου από την ευρωζώνη να μας παρουσιάσουν ένα συνολικό πρόγραμμα, μια συνολική πρόταση για το τι ακριβώς επιδιώκουν με την έξοδο από την ευρωζώνη, σε τι ελπίζουν και πώς θα το καταφέρουν. Η «στεγνή» συζήτηση περί ευρώ ή δραχμής δεν λέει κάτι.

Επίσης δεν λέει κάτι η εξήγηση του Λαπαβίτσα: «Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω τους καλούς οπαδούς του μονόδρομου, αλλά αναλυτικός σχεδιασμός της εξόδου υπάρχει από καιρό. Η δημόσια κατάθεσή του είναι θέμα πολιτικό και θα γίνει όταν θα το επιλέξει η πλευρά που εδώ και χρόνια επιχειρηματολογεί υπέρ της εξόδου» όπως την καταθέτει στο κείμενό του με τίτλο «Τι είναι και τι δεν είναι το Εναλλακτικό Σχέδιο».

Λυπάμαι κι εγώ που η εξήγηση του Λαπαβίτσα σχετικά με το χρόνο κατάθεσης της πρότασης από την «πλευρά που εδώ και χρόνια επιχειρηματολογεί υπέρ της εξόδου» μου θυμίζει τον Σταύρο Θεοδωράκη και το «Ποτάμι» που έλεγαν ότι έχουν πρόγραμμα αλλά θα μας το αποκάλυπταν μετά τις εκλογές. Απουσιάζει η σοβαρότητα και η όποια ένδειξη ότι η «πλευρά που εδώ και χρόνια επιχειρηματολογεί υπέρ της εξόδου» διαθέτει κάποια σοβαρή και ολοκληρωμένη πρόταση.

Ως εκ τούτου και εν ολίγοις, το να συνεχίσουμε να ελπίζουμε ότι η λύση θα δοθεί από κόμματα, φορείς και «πλευρές» είναι μία ακραία αυταπάτη. Η οποιαδήποτε λύση δεν θα έρθει από πάνω, από κάποια κυβέρνηση, αλλά μόνο από κάτω, από τους πολίτες.

Δεν θα προσφερθεί από κάποιον σωτήρα, αλλά μόνο από τη συνειδητοποίηση των πολιτών ότι δεν είναι ο λιτός ή ο πλούσιος βίος προϋπόθεση για την έξοδό μας από τη φούσκα της εφήμερης λάμψης μιας φασίζουσας ευρωπαΐλας. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο ουσιαστικός βίος. Η αλλαγή των φιλοδοξιών και των στόχων μας. Η κατάργηση της αγωνίας για κοινωνική καταξίωση μέσω της απαξίωσης των πραγματικών ιδανικών που αφορούν στον άνθρωπο. Όταν αλλάξουμε όνειρα, το ξανασυζητάμε.

http://kartesios.com/?p=193460

Ποια συμφωνία; Οι Γερμανοί «σοφοί» εισηγούνται στη Μέρκελ συντεταγμένη χρεοκοπία και το ΔΝΤ προβλέπει διάλυση της Ευρωζώνης

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΑΛΛΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ

Μετά τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και οι πέντε «Σοφοί» της γερμανικής οικονομίας κινούνται σχεδόν στην ίδια γραμμή και εισηγούνται μηχανισμό χρεοκοπίας για τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης προκειμένου στο μέλλον να αποφευχθούν κρίσεις, τονίζοντας παράλληλα ότι η έξοδος από το ευρώ θα πρέπει να επιτρέπεται ως ύστατη επιλογή. 

Την ίδια στιγμή, ανάλυση του ΔΝΤ τεκμηριώνει μέσα από γραφήματα (δημοσιεύονται στην Telegraph) πώς η Ευρωζώνη δεν έχει καμία απολύτως τύχη αν συνεχίσει να λειτουργεί με τη Γερμανία να καταγράφει μεγάλα πλεονάσματα και της χώρες του Νότου, όπως η Ελλάδα να βυθίζονται στην ύφεση, στην ανεργία και στην φτώχια.

Είναι να αναρωτιέται κανείς λοιπόν μετά από αυτή (ή μάλλον και με αυτά) πώς η Ελλάδα μπορεί να επιβιώσει μέσα σε αυτή την Ευρωζώνη. Το μόνο ξεκάθαρο είναι ότι η συμφωνία που η κυβέρνηση επιδιώκει είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί και αδύνατο να υλοποιηθεί.

Έχει ήδη ακυρωθεί, αφού οι φοροδοτικές ικανότητες του λαού έχουν τελειώσει και δεν γίνεται καμία απολύτως προσπάθεια να χτυπηθούν τα συμφέροντα. Το αντίθετο μάλιστα, καλούνται και πάλι την κρίση που προέκυψε από τα capital controls και την αποτυχία της διαπραγμάτευσης να πληρώσουν τα μεσαίου και χαμηλού εισοδήματος κοινωνικού στρώματος.

Σε έκθεσή τους υπό τον τίτλο «συνέπειες της ελληνικής κρίσης για έναν σταθερότερο ευρωχώρο», η οποία υπεβλήθη σήμερα στην κυβέρνηση, οι πέντε «Σοφοί» της γερμανικής οικονομίας υποστηρίζουν ότι η ελληνική κρίση ανέδειξε την κατεπείγουσα ανάγκη για περαιτέρω μεταρρυθμίσεις προκειμένου η Ευρωζώνη να καταστεί σταθερότερη.

Μεταξύ των μέτρων που εισηγούνται είναι η εμβάθυνση της τραπεζικής ένωσης, αλλά και η συμπλήρωση της εργαλειοθήκης της Ευρωζώνης με μηχανισμό ο οποίος θα επιτρέπει την συντεταγμένη χρεοκοπία κράτους-μέλους. Αυτή η πρόνοια θα καθιστούσε, σύμφωνα με τους διακεκριμένους γερμανούς οικονομολόγους, αξιόπιστο τον όρο «no bail-out». 

«Προκειμένου να ενισχύσουμε την συνοχή της νομισματικής ένωσης, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι ψηφοφόροι στις χώρες των πιστωτών δεν είναι διατεθειμένοι να χρηματοδοτούν μονίμως τις χώρες των οφειλετών», δηλώνει ο Πρόεδρος του Συμβουλίου των Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων Κρίστοφ Σμιτ στην εισήγησή του και επισημαίνει ότι ένας τέτοιος μηχανισμός από τη μια πλευρά θα υποχρέωνε τους πιστωτές να αναλάβουν τις απώλειες εάν ένα κράτος χρεοκοπούσε, ενώ θα προκαλούσε λεπτομερέστερη εκτίμηση των κρατικών κινδύνων εκ μέρους των πιστωτών.

Οι «Σοφοί» πάντως εκτιμούν ότι η έξοδος μιας χώρας από την Ευρωζώνη θα πρέπει να παραμένει πιθανή, αλλά μόνο ως «ύστατη επιλογή», καθώς, όπως αναφέρεται στην Έκθεση, «ένα μονίμως μη-συνεργάσιμο κράτος-μέλος δεν θα πρέπει να απειλεί την ύπαρξη του ευρώ».

Στην ίδια έκθεση οι Γερμανοί οικονομολόγοι εκφράζουν επιφυλάξεις σχετικά με την εφαρμογή πολιτικών όπως η δημιουργία υπουργείου Οικονομικών για την Ευρωζώνη, ευρωπαϊκού σχεδίου ασφάλισης για την ανεργία ή οικονομικής διακυβέρνησης, απορρίπτοντας εμμέσως την «Έκθεση των πέντε Προέδρων». Είναι κάτι που έχει επικαλεστεί ο Β. Σόιμπλε.

«Το να είναι η Ευρωζώνη συλλογικά υπεύθυνη για πιθανά κόστη χωρίς όμως τα κράτη-μέλη να παραχωρήσουν μέρος της εθνικής κυριαρχίας τους για τις δημοσιονομικές και οικονομικές πολιτικές, με το πέρασμα του χρόνου θα καθιστούσε την νομισματική ένωση πιο ασταθή», γράφουν οι γερμανοί «Σοφοί», απαντώντας έτσι και σε δημοσίευμα του περιοδικού Der Spiegel που ήθελε την γερμανική κυβέρνηση έτοιμη να συζητήσει για έναν υπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης, με δικό του προϋπολογισμό και με την εξουσία να επιβάλλει αύξηση των φόρων.

Σε άρθρο τους που δημοσιεύεται στη σημερινή Frankfurter Allgemeine Zeitung, οι τέσσερις από τους πέντε οικονομολόγους του Συμβουλίου προειδοποιούν ακόμη ότι κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε μονομερή και μόνιμη μεταφορά βαρών, χωρίς παράλληλα να ενισχυθεί ο δημοκρατικός έλεγχος σε ευρωπαϊκό επίπεδο. 

Τονίζουν πάντως ότι «το θέμα αφορά πολλά περισσότερα από την Ελλάδα», καθώς απεδείχθη ότι η μόνιμη έλλειψη διάθεσης συνεργασίας ενός κράτους-μέλους μπορεί να κλονίσει τις βάσεις της νομισματικής ένωσης και να την απειλήσει υπαρξιακά.

«Ιδιαίτερα τραγικές είναι οι πολιτικές εντάσεις που δημιουργήθηκαν μεταξύ των κρατών-μελών, διότι, ειδικά το κοινό νόμισμα, θα έπρεπε να αποτελεί σύμβολο ολοκλήρωσης. Στο μέλλον λοιπόν πρέπει να δοθεί περισσότερη σημασία στην τήρηση των κοινών κανόνων. Ως ύστατη επιλογή θα έπρεπε όμως να είναι δυνατή και η έξοδος ενός κράτους από την νομισματική ένωση», καταλήγουν οι οικονομολόγοι.

Στο μεταξύ, τέσσερα ενδεικτικά γραφήματα που προκύπτουν από τα δεδομένα της ανάλυσης του ΔΝΤ και αφορούν τις παθογένειες (… και τα προβλήματα) που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα, αλλά και η υπόλοιπη νομισματική ένωση, μπορούν να πείσουν και τον πλέον αισιόδοξο ότι το μέλλον της είναι αβέβαιο.

Το ΔΝΤ σημειώνει ότι «επανεξισορρόπηση έχει αποτύχει να επιτευχθεί μεταξύ των πιστωτριών χωρών, με τα μεγάλα τρέχοντα πλεονάσματα της Γερμανίας και των Κάτω Χωρών να συνεχίζουν να αυξάνεται και να κινούνται μακριά από τα επίπεδα των μεσοπρόθεσμων θεμελιωδών μεγεθών. Η Γερμανία, επί παραδείγματι, «τρέχει» αυτή τη στιγμή ένα πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών σε επίπεδα ρεκόρ στη σύγχρονη εποχή, παραβιάζοντας τους κανόνες της Ευρωζώνης που έχουν να κάνουν με τις «υπερβολικές ανισορροπίες». Χωρίς φυσικά να τιμωρείται γι’ αυτό.

Το ΔΝΤ, εκ νέου, εντείνει τις εκκλήσεις του προς τις μεγάλες οικονομίες να μειώσουν τις παγκόσμιες ανισορροπίες. Στην πραγματικότητα, αυτό που ζητάει από το Ταμείο είναι να αναλάβουν η Γερμανία και οι άλλες χώρες που έχουν δημοσιονομικά περιθώρια και χαμηλό δημόσιο χρέος, να υποστηρίξουν τις επενδύσεις και την κατανάλωση εντός της Ευρωζώνης.

Οι συνέπειες από την αποτυχία να μειωθούν οι ανισορροπίες είναι σοβαρές και δεν πρέπει να υποτιμούνται. Ο Ντέβιντ Λίπτον του ΔΝΤ, εξηγεί: «Θα σήμαινε μια χαμένη ευκαιρία και θα έδινε ένα μέτριο αποτέλεσμα ως προς την ανάπτυξη και τη σταθερότητα της ένωσης».

Από την άλλη πλευρά, τα πιο αδύναμα κράτη του Νότου (με προεξάρχουσα την Ελλάδα) κουβαλούν το μεγαλύτερο βάρος των δυσλειτουργιών της Ευρωζώνης και έχουν προχωρήσει σε εσωτερική υποτίμηση (μείωση του κόστους εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών) για να καταστούν ανταγωνιστικές.

Η Ελλάδα (όπως δείχνει το διάγραμμα) έχει υποστεί την πιο σημαντική υποτίμηση τα τελευταία χρόνια. Στην αντίπερα όχθη, η Γερμανία έχει μετατραπεί σε μια «υπέρ-ανταγωνιστική» χώρα σε σχέση με τους εταίρους της.

Η ανεργία παραμένει ένα σοβαρό πρόβλημα στην Ευρωζώνη και κατά μέσο όρο έχει φτάσει στο 11%. Ιστορικά υψηλά εμφανίζει η ανεργία στους νέους και μάλιστα έχουμε να κάνουμε με μακροχρόνια ανεργία. Ο αριθμός των ατόμων που εργάζονται αυτή τη στιγμή είναι πολύ κάτω από το επίπεδο προ κρίσης.

Οι οικονομολόγοι κάνουν πλέον λόγο για «υστέρηση»: ένα φαινόμενο που είναι απότοκο της μακροχρόνιας ανεργίας. Φυσικά, όπως είναι αναμενόμενο, τα χρόνια προβλήματα ανεργίας εμφανίζονται με πιο έντονο τρόπο στη Νότια Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Ελλάδα και την Ισπανία.

 

Μια σύγκριση του ΑΕΠ (ανά άτομο) των ΗΠΑ και της Ευρωζώνης μπορεί να μας πείσει. Το ΔΝΤ αναμένει μια αύξηση της τάξης του 1,5% (για το 2015) εντός της Ευρωζώνης, αλλά μακροπρόθεσμα η δυνητική αύξηση θα κυμανθεί γύρω στο 1%.

Οι αναλυτές σημειώνουν πως η παραγωγή της Ευρωζώνης ενδέχεται να είναι μικρότερη του 2% από το 2020, όσο αυξάνονται τα ασφάλιστρα κινδύνου σε χώρες με υψηλό χρέος και παρατηρούνται δυσμενείς οικονομικές συνθήκες που οδηγούν σε χαμηλούς ρυθμούς επενδύσεων.

Τμήμα ειδήσεων defencenet

Citigroup: «Ζωτική ανάγκη μείωσης του ελληνικού χρέους κατά 130 δισ. ευρώ» αλλά … εντός ευρώ;

ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΣΕ ΛΊΓΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ» ΣΗΜΕΙΩΝΕΙ Η ΤΡΑΠΕΖΑ

Με έκθεσή της, η αμερικανική τράπεζα Citigroup αναφέρει πως η Ελλάδα θα χρειαστεί ένα «κούρεμα» περί τα 130 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή το 35-40% του χρέους της, αλλά αυτό είναι δύσκολο να γίνει λόγω του τεράστιου ποσού που θα χρειαστεί να «κουρευτεί».

Το «συντηρητικό» σενάριο κάνει λόγο για παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη έως το 2022. Σε αυτή την περίπτωση, οι εταίροι θα πρέπει να προχωρήσουν το 2016 σε ένα «κούρεμα» που θα αγγίζει τα 110 δισεκατομμύρια ευρώ (60% του ονομαστικού ΑΕΠ της χώρας για το 2014). Μόνο έτσι θα καταφέρει η Ελλάδα να εμφανίσει το 2022, χρέος που θα φτάνει στο 120% του ΑΕΠ της.

Το άλλο σενάριο είναι λιγότερο δραστικό, άρα από πολιτικής άποψης πιο «εύπεπτο». Σύμφωνα με αυτό, μετά το 2016 οι Ευρωπαίοι θα ήταν σε θέση να κάνουν «κουρέματα» ετησίως σε διάφορες δόσεις ύψους 15 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Εδώ ειπεισέρχεται και ο παράγων «ευρώ». Μόλις προ τριων ημερών η καγκελάριος της Γερμανίας Α.Μέρκελ παραδέχθηκε ότι υπάρχει ανάγκη αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους και ότι αυτό «Θα μελετηθεί, όταν ολοκληρωθεί η ανάλυση του πρώτου μέρους του προγράμματος»αλλά τόνισε ότι «Δεν μπορεί να γίνει «κούρεμα» χρέους μέσα σε μία νομισματική ένωση».

Αρα μήπως το «κουρεμα» έρθει … εκτός της νομισματικής ένωσης ως bonus επιβίωσης της χώρας;

Ωστόσο, σημειώνει η έκθεση της Citigroup, αν η Ευρώπη δεν προχωρήσει άμεσα σε ένα «κούρεμα» και περιμένει στωικά έως το 2022, τότε ο λογαριασμός θα ανέβει. Έτσι, το κόστος θα μπορούσε να ανέβει στα 130 δισεκατομμύρια ευρώ (72% του ονομαστικού ΑΕΠ σύμφωνα με τα στοιχεία του 2014).

«Αυτά τα σενάρια καθιστούν σαφές πόσο δύσκολο θα είναι πολιτικά να πραγματοποιηθεί μια μείωση του χρέους της χώρας, δεδομένων των τεράστιων ποσών για τα οποία μιλάμε», σημειώνει ο αναλυτής της Citi, Guillame Menuet.

Όπως επισημαίνει, κάθε είδους εναλλακτική που δεν υποδηλώνει ένα τέτοιο κούρεμα του χρέους, όπως επέκταση της περιόδου ωρίμανσης του χρέους ή μείωση των επιτοκίων, θα έπρεπε να περιλαμβάνει περιόδους χάριτος χωρίς πληρωμή των επιτοκίων που θα έπρεπε να επεκταθούν για πολλές δεκαετίες.

Στο μεταξύ o αρχηγός του συγκυβερνώντος -με τους Σοσιαλδημοκράτες- συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος, Ράινχολντ Μιτερλένερ δήλωσε πριν λίγο ότι «συνεχίζει να μην αποκλείει ένα Grexit, μία έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ», σημειώνοντας ότι το σχέδιο Β είναι «επίσημη γραμμή της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Πώς μετατρέπουν την Ελλάδα σε αποικία χρέους – 88,5 δισ. δάνειο αλλά ούτε ένα ευρώ στην πραγματική οικονομία

ΟΛΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ,

Η συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση με τους δανειστές μετατρέπει την Ελλάδα σε «αποικία χρέους». Μπορεί οι δύο αυτές λέξεις να έχουν γραφτεί αρκετές φορές, αλλά αν δει κανείς που θα πάνε τα 88,5 δισ. ευρώ του δανείου αντιλαμβάνεται πώς αυτός ο τόπος δεν έχει κανένα μέλλον όσο οι πολιτικοί του βάζουν την υπογραφή τους σε μνημόνια αφενός θνησιγενή και αφετέρου όμως ταφόπλακα στην ελληνική κοινωνία.

Ούτε ένα ευρώ από τα 88,5 δισ. των Ευρωπαίων που έχουν το θράσος να μιλούν για… αλληλεγγύη και του ΔΝΤ δεν πηγαίνει στην ελληνική οικονομία. Όλα για την αποπληρωμή παλαιότερων δανείων, για την καταβολή τόκων, για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, για την εξόφληση εταιρειών σαν τη Siemens που μοίραζε μίζες για να παίρνει έργα στην Ελλάδα. Κι όμως υπάρχουν κάποιοι που συνεχίζουν να της δίνουν έργα. 

Και ποιος θα πληρώσει όλα αυτά τα δάνεια που παρουσιάζονται ως πρόγραμμα για να ορθοποδήσει η ελληνική οικονομία; Οι πολίτες. Τα κοροΐδα που πίστεψαν πώς κάτι μπορεί να αλλάξει αλλά αντί της ελπίδας ήρθε ο όλεθρος του τρίτου μνημονίου που τους στερεί βασικά προϊόντα και τους αφήνει να πεθάνουν σαν το σκυλί στο αμπέλι γιατί πλέον το σούπερ μάρκετ πάει στο 23%, όπως και τα έξοδα κηδείας.

Έχουμε λοιπόν και λέμε: Θα πάρουμε δάνειο 65,5 δισ. ευρώ από τον ESM και 16,4 δισ. ευρώ από το ΔΝΤ. Που θα πάνε αυτά; Ιδού η απάντηση: 

· 29,7 δισ. ευρώ για αποπληρωμές δανείων στο Ευρωσύστημα 

· 9,9 δισ. ευρώ στο ΔΝΤ

· 5,5 δισ. ευρώ σε ιδιώτες κατόχους χρέους.

· 25 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαίωση του τραπεζικού συστήματος.

· 17,2 δισ. ευρώ σε τόκους.

· 7 δισ. ευρώ για εσωτερικά χρέη.

· 7,7 δισ. ευρώ για τη ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος.

Το σύνολο του δανείου προς την Ελλάδα αγγίζει τα 88,5 δισ. ευρώ (έως τον Δεκέμβριο του 2018), αφού θα πρέπει να υπολογιστεί και το πρόγραμμα-γέφυρα των 7 δισ. ευρώ τα οποία ούτε καν θα τα δούμε, αφού θα πάνε για την αποπληρωμή της δόσης των 3,4 δισ. ευρώ των ομολόγων της ΕΚΤ και των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το ΔΝΤ, 2 δισ. ευρώ. Τα ελάχιστα εναπομείναντα επίσης σε δανειακές υποχρεώσεις.

Απ’ όλα αυτά το συμπέρασμα που προκύπτει λοιπόν είναι πώς η χώρα μετατρέπεται σε μια «αποικία χρέους» και οι δανειστές θα συνεχίσουν να εξουσιάζουν τον ελληνικό λαό λέγοντας του πότε, πώς και τι θα κάνει. Ενδεικτικό είναι πώς οι δανειστές επιβάλουν στη μεσαία τάξη να τρώει λιγότερο μοσχαρίσιο κρέας, γιατί αυτό είναι ακριβό και «δεν δικαιούται να το έχει». 

Η αύξηση του ΦΠΑ στο 23% δεν είναι καθ’ όλου τυχαία, όπως η κατάργηση του ειδικού καθεστώτος ΦΠΑ στα ακριτικά νησιά, η μείωση των αμυντικών δαπανών και πολλών άλλων μέτρων. Μέτρων που θα φέρουν νέα ύφεση και νέα μέτρα διαιωνίζοντας το χρέος.

Πρέπει κάποια στιγμή να το πάρουμε χαμπάρι. Αυτή η πολιτική δεν οδηγεί πουθενά. Στο μόνο που αποσκοπεί είναι στο να βάλουν χέρι οι δανειστές στα περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας και να αρπάξουν όσο περισσότερα μπορούν υποτάσσοντας τον λαό. Η έξοδος από το ευρώ είναι απλά θέμα χρόνου…

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Συμφώνησαν για το τέλος της ευρωζώνης!

Μπάμπης Μιχάλης

Ξεχάστε για πάντα την ευρωζώνη που ξέρατε έπειτα από αυτό το Σαββατοκύριακο, «η αποδόμησή της ήδη ξεκίνησε». Αφωνοι έμειναν δεκάδες διεθνείς παρατηρητές, που παρακολουθούν τα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα εδώ και χρόνια, από τα όσα συνέβησαν τα τελευταία 24ωρα στις Βρυξέλλες και την οδυνηρή συμφωνία στην οποία εξαναγκάστηκε η ελληνική κυβέρνηση από τους εταίρους της. Θεωρούν ότι η συμφωνία αυτή σημαίνει και το οριστικό τέλος της ευρωζώνης.

«Υποχρεώνοντας τον Αλέξη Τσίπρα σε μια ταπεινωτική ήττα, οι πιστωτές της Ελλάδας έκαναν πολύ περισσότερα από το να ωθήσουν τα πράγματα προς μια αλλαγή καθεστώτος στην Ελλάδα ή να βάλουν τις σχέσεις αυτής της χώρας με την ευρωζώνη.

Κατέστρεψαν την ευρωζώνη όπως τη γνωρίσαμε και κατεδάφισαν την ιδέα της νομισματικής ένωσης ως βήμα προς τη δημοκρατική πολιτική ένωση», επισημαίνει στο χθεσινό άρθρο του στους «Financial Times» ο Βόλφγκανγκ Μινχάου.

«Ωμή ειλικρίνεια»

«Και για να το κάνουν αυτό -συμπληρώνει- επέστρεψαν στις εθνικιστικές ευρωπαϊκές διαμάχες ισχύος του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού. Υποβίβασαν την ευρωζώνη σε ένα τοξικό σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών, με ένα κοινό νόμισμα που λειτουργεί προς το συμφέρον της Γερμανίας και συγκρατείται υπό την απειλή της απόλυτης εξαθλίωσης γι’ αυτούς που αμφισβητούν την κυρίαρχη τάξη. Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να ειπωθεί γι’ αυτό το Σαββατοκύριακο είναι η ωμή ειλικρίνεια εκείνων που επέβαλαν αυτήν την αλλαγή καθεστώτος».

«Το πραγματικό πραξικόπημα αυτό το Σαββατοκύριακο δεν ήταν όμως μόνον η αλλαγή καθεστώτος στην Ελλάδα, αλλά και η πρόταση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για πενταετή έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Παρ’ ότι δεν αποφασίστηκε τελικά -ένα μέλος της ευρωζώνης απαίτησε την εκδίωξη- πρόκειται για αλλαγή καθεστώτος και στην ευρωζώνη, καθώς οποιαδήποτε άλλη χώρα θελήσει στο μέλλον να προκαλέσει τη γερμανική οικονομική ορθοδοξία θα αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα».

Ο Μινχάου εκτιμά ότι «το Grexit θα επιστρέψει στο τραπέζι με το παραμικρό πολιτικό ατύχημα, είτε εντός της Ελλάδας είτε στα Κοινοβούλια της ευρωζώνης» και ζητά από τους Ελληνες να θέσουν στους εαυτούς τους το ερώτημα: «Πιστεύετε ότι ένα πρόγραμμα οικονομικών μεταρρυθμίσεων, για το οποίο η κυβέρνηση δεν έχει την πολιτική εντολή, ένα πρόγραμμα που απορρίφθηκε ρητά από ένα δημοψήφισμα, που επιβλήθηκε μέσω ενός καθαρού πολιτικού εκβιασμού μπορεί να δουλέψει;».

Εκτιμά πάντως ότι «πολύ σύντομα όλοι θα αναρωτηθούμε αν αυτή η νέα ευρωζώνη, στην οποία ο ισχυρός στριμώχνει τον αδύναμο, μπορεί να διατηρηθεί». «Από τη στιγμή που απογυμνώνεις την ευρωζώνη από τις οποιεσδήποτε φιλοδοξίες πολιτικής και οικονομικής ένωσης, τη μετατρέπεις σε ένα ωφελιμιστικό σχέδιο όπου οι χώρες-μέλη ζυγίζουν τις αποφάσεις τους με γνώμονα οφέλη και κόστος. Σε ένα τέτοιο σύστημα κάποιος, κάπου, κάποτε θα θελήσει να φύγει. Και η ισχυρή πολιτική δέσμευση δεν θα βρίσκεται εκεί πια για να σώσει την ευρωζώνη».

«…Η Ευρωπαϊκή Ενωση με τη σημερινή της μορφή βρίσκεται στο τέλος της, η δημοκρατία αποτελεί πλέον κάτι περιθωριακό. Η ελληνική Βουλή πρέπει να λάβει κάποιες αποφάσεις μέσα σε εξαιρετικά λίγο χρόνο. Δεν υπάρχει καν χρονικό περιθώριο για τη σωστή διατύπωση των νόμων. Ποτέ μέχρι τώρα άλλες χώρες δεν είχαν θέσει σε ένα μέλος της Ε.Ε. τελεσίγραφο, πώς και με ποιο τρόπο να αποφασίσει μια Βουλή», τονίζει από την πλευρά της σε σχετική ανάλυση η οικονομική ιστοσελίδα Deutsche Wirtschafts Nachrichten, προβλέποντας πτώση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, κυβέρνηση τεχνοκρατών και καταστροφή της ελληνικής οικονομίας από την υφεσιακή πολιτική που επιβάλλει η συμφωνία.

Μαζί με την καταστροφή της Ελλάδας όμως έρχεται και η καταστροφή του ευρώ και της Ενωμένης Ευρώπης. Τη θέση της αλληλεγγύης και των κοινών αξιών παίρνει πια ο αγώνας του ενός εναντίον του άλλου.

«Η Ανγκελα Μέρκελ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μετέτρεψαν μέσα σε μια νύχτα την Ε.Ε. σε έναν σχηματισμό όπου δεν κυριαρχεί πια η εμπιστοσύνη αλλά ο απόλυτος φόβος. (…) Στο τέλος θα έλθει η ρήξη. (…) Είτε οι χώρες της Νότιας Ευρώπης θα ιδρύσουν μια νέα Ενωση είτε η Γερμανία θα εγκαταλείψει την Ε.Ε. (…) Η Ανγκελα Μέρκελ έχει καταστεί ο καταστροφέας του ευρώ».

Στο ίδιο μήκος κύματος ο Μάρτιν Σαντμπού συμπληρώνει σε δικό του άρθρο στους χθεσινούς «Financial Times» ότι τα μαθήματα της ελληνικής συμφωνίας είναι τρία -και τα τρία διόλου εποικοδομητικά: α. Η ύβρις μιας τάξης των Ευρωπαίων πολιτικών, που υποτάσσουν κάθε εγχώρια πολιτική διαδικασία στον βωμό της μικροπολιτικής τους, β. Η καθυστερημένη αναβίωση της Γαλλίας ως «συν-ηγέτιδας» του ευρωπαϊκού σχεδίου, γ. Η έλλειψη ανεξαρτησίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία στραγγάλισε το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα εκτελώντας εντολές κυβερνήσεων.

«Επεκτείνουν την ελληνική κρίση χρέους»

Απογοητευτική χαρακτήρισαν τη συμφωνία οι δυνάμεις που μάχονται για την κατάργηση του χρέους των χωρών του τρίτου κόσμου, αφού η Ελλάδα συνεχίζει να παραμένει όμηρος των πιστωτών, αντί να αναδιαρθρώνει το χρέος της. Ο Tim Jones, οικονομολόγος της οργάνωσης Jubilee Debt Campaign, τόνισε ότι η συμφωνία απλώς επεκτείνει την πενταετή κρίση χρέους της Ελλάδας για τουλάχιστον 10 χρόνια ακόμη.

«Στο επίκεντρο αυτής της συμφωνίας υπάρχει ένα ψέμα από τους ηγέτες της ευρωζώνης ότι δεν μπορούν να γίνουν ονομαστικά κουρέματα χρέους. Μπορούν, θα έπρεπε και πρέπει να γίνουν. Η υποσαχάρια Αφρική και η Λατινική Αμερική υπέφεραν από οικονομική στασιμότητα και αυξανόμενη φτώχεια για περισσότερα από 20 χρόνια στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 λόγω της άρνησης διαγραφής των χρεών τους και της επιβολής λιτότητας σε βάρος της δημοκρατίας. Τα ίδια περιμένουν τώρα και τους Ελληνες».

http://www.efsyn.gr/arthro/symfonisan-gia-telos-tis-eyrozonis

Foreign Policy: «Oι Γερμανοί έβαλαν την σημαία τους ξανά στην Ακρόπολη»

» Καθημερινά χανόμαστε στον λαβύρινθο της μικροπολιτικής, ενίοτε της μικροκομματικής κριτικής και ανάλυσης των καταστάσεων, που βιώνουμε, με κραυγές και συνθήματα, χωρίς να αναζητούμε τις βαθύτερες αιτίες των προβλημάτων! Ναι, σαν κράτος και κοινωνία έχουμε σημαντικά προβλήματα και παθογένειες, αλλά αυτά ήταν οι αιτίες της χρεωκοπίας μας? Αναρωτήθηκε κανείς, ακόμη και αν εξαλείφαμε αυτές τις «παιδικές» ασθένειες και διέγραφαν το 100% του χρέους μας, μήπως σε είκοσι χρόνια θα χρωστούσαμε ξανά κάποια δις ευρώ?

Γιατί χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία δεν έχουν ανάλογο εμπορικό πλεόνασμα με την Γερμανία?  Υπάρχουν και άλλα ερωτήματα και πολλές σκέψεις. Εφόσον λοιπόν ανήκουμε στην Δύση και Μένουμε Ευρώπη, κατά άλλους, ας ακούσουμε τι συμβαίνει και τι συζητούν στην Εσπερία…»

«Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ»

«Οι Έλληνες θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν την παραμονή τους στο ευρώ για να καταστρώσουν ένα πλάνο διαφυγής από αυτό. Να εξασφαλίσουν τις τράπεζές τους σε περίπτωση χρεοκοπίας μέσα στο ευρώ και να λειτουργήσουν με τέτοιο τρόπο που να μην μπορεί ξανά η ΕΚΤ να τους κλείσει τις τράπεζες.» αναφέρει το γνωστό Foreign Policy, το οποίο έχει σε πρώτο πλάνο μια φωτογραφία με την γερμανική σημαία ξανά στημένη πάνω στην Ακρόπολη.

Ο συμβολισμός είναι σαφής, η Ελλάδα βρίσκεται ξανά υπό γερμανική Κατοχή, και αυτή τη φορά οι Έλληνες δεν έχουν ακόμα την δύναμη να τους πολεμήσουν διότι ο εχθρός δεν έχει φυσική παρουσία στην χώρα αλλά την κυβερνάει δια των αντιπροσώπων του, και εκ του μακρόθεν.

Και καταλήγει: «Η Ευρωζώνη, ως σύνολο, παραμένει μια οικονομική υπόθεση και μια δημοκρατική ντροπή. Είναι παγιδευμένη σε ένα εφιαλτικό κενό όπου η πολιτική δεν επιτρέπει τη δημιουργία κοινών θεσμών που αποδυναμώνουν τη Γερμανία και την ΕΚΤ, ενώ ο φόβος αποτρέπει τα θύματά της από την αναχώρηση. Τόσο μεγάλο είναι το ευρωπαϊκό όνειρο». Το ίδιο περιοδικό σε δεύτερο άρθρο του αναφέρει την αναγκαιότητα να φύγει η Γερμανία από την Ευρωζώνη καθώς είναι η πραγματική πηγή των προβλημάτων.

Ο Φίλιπ Λεγκρέν ήταν για τέσσερα χρόνια στην Κομισιόν, λειτουργώντας ως οικονομικός σύμβουλος, πολύ κοντά στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς των Βρυξελλών. Άρα γνωρίζει.

Κι επειδή γνωρίζει, τώρα, δύο ημέρες μετά τη σύναψη συμφωνίας, αναφέρει σε άρθρο του στο Foreign Policy πως μέσα στο Σαββατοκύριακο η γερμανική ηγεσία λειτούργησε με τρόπο βάναυσο, εκδικητικό και κοντόφθαλμο κατά της Ελλάδας. Όμως, βρήκε την υποστήριξη και από τη Φρανκφούρτη και την παράνομη απειλή της ΕΚΤ να τραβήξει το βύσμα που κρατάει εν ζωή τις ελληνικές τράπεζες. «Δεν υπάρχει τίποτα ένδοξο στην Ευρωζώνη. Είναι μια τερατώδης κομπίνα αντιδημοκρατικών πιστωτών», αναφέρει με επιθετικό τόνο.

Η συζήτηση για το τρίτο πακέτο στήριξης οδήγησε τους Γερμανούς σε κινήσεις που διπλασιάζουν την έτσι και αλλιώς καταστροφική στρατηγική των πιστωτών κατά τα τελευταία πέντε χρόνια, συμπιέζουν την ελληνική οικονομία, αυξάνουν το χρέος της και ποδοπατούν κάθε έννοια δημοκρατίας. Ακόμη και η Deutsche Bank αναφέρεται, πλέον, στην Αθήνα με όρους υποτέλειας.

Κατά τον Λεγκρέν, η Γερμανία αποδεικνύεται πως είναι ένας καταστροφικός ηγεμόνας σε μια ένωση που στερείται πολιτικών θεσμών. Η Ελλάδα, από τη μεριά της, κατανόησε τη ματαιότητα της αντίστασής της. Οι μικρές χώρες, όπως η Σλοβακία και η Φινλανδία συμφώνησαν με τη Γερμανία, αλλά η φωνή τους είναι ελάχιστα καθοριστική. Για τη Γερμανία, όλοι αυτοί είναι χρήσιμοι ηλίθιοι που παρέχουν κάλυψη στα απολύτως στενά συμφέροντά της. Μέσω των δανείων προς την Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να σωθούν οι τράπεζες των δύο χωρών, αλλά μόνο αυτές της Γερμανίας. «Είναι αφελές να πιστεύουμε ότι το Βερολίνο δεν θα τους ισοπέδωνε αν βρίσκονταν στο δρόμο του».

Το άρθρο σημειώνει το Βερολίνο και η Φρανκφούρτη εκβίασαν από το 2010 την Ιρλανδία, την Ιταλία και φυσικά την Ελλάδα στην οποία προχώρησαν σε ένα κτηνώδες σχέδιο. Τα κόμματα που αμφισβήτησαν την «Συναίνεση του Βερολίνου», θα έπρεπε να ηττηθούν με υποταγή – τίποτα λιγότερο. Κάτω από αυτό το πρίσμα, η Ευρωζώνη συγκροτείται από το φόβο.

Ο Λεγκρέν αναφέρει πως η ταπείνωση του Τσίπρα ήταν πλήρης. Καίτοι κάλεσε ένα δημοψήφισμα και πήρε με το μέρος του τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, δεν κατάφερε να έχει στα χέρια του ένα διαπραγματευτικό χαρτί έναντι των δανειστών. Δεν μπορούσε να περιμένει αναδίπλωση από μέρους τους. Έτσι, ο Τσίπρας δεν τόλμησε να αρνηθεί τις άδικες συνθήκες που του επέβαλε το Βερολίνο, μπροστά στο φόβο της εξόδου από το ευρώ και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η επιστροφή της μισητής Τρόικας στην Αθήνα. Η ελληνική Βουλή θα πρέπει να πάρει πίσω όλους τους νόμους που ψήφισε από τον Ιανουάριο και να ψηφίσει άλλους, σαφώς σκληρότερους. Ακόμη και έτσι, όμως, δεν εξασφαλίζει το τρίτο πρόγραμμα, αλλά ανοίγει το δρόμο για νέες διαπραγματεύσεις. Θα πρέπει πρώτα να εκπληρώσει κάποιους όρους και συνθήκες και στη συνέχεια να λάβει τα πολλά χρήματα.

Το πάγιο αίτημα της Ελλάδας για ελάφρυνση χρέους πηγαίνει με υποκριτικό τρόπο, από την πλευρά των δανειστών, στο μέλλον. Αντιθέτως, απαιτείται περισσότερη λιτότητα που θα βαθύνει ακόμη περισσότερο την οικονομική τρύπα της χώρας και θα αυξήσει το δυσβάσταχτο χρέος της. Ο Λεγκρέν προβλέπει πως η ύφεση και η κοινωνική αντίδραση θα φουντώσουν όταν θα αρχίσει να σχηματοποιείται η τεχνοκρατική εικόνα που επέβαλε το Βερολίνο στην Αθήνα.

Το αμερικανικό πολιτικό περιοδικό «Foreign Policy» που συνήθως απηχεί απόψεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δημοσιεύει και ένα άρθρο με τίτλο «It’s Time to Kick Germany Out of the Eurozone».

Διαβάστε τι γράφει το άρθρο:

«Να γιατί η άγκυρα που τραβάει στο βυθό την ευρωπαϊκή οικονομία δεν είναι η Αθήνα-είναι το Βερολίνο». Τον περασμένο χρόνο, η Γερμανία εκτόξευσε ένα εμπορικό πλεόνασμα 217 δισεκατομμυρίων ευρώ, που την καθιστά δεύτερη στον κόσμο μετά την Κίνα που κυριαρχεί στο παγκόσμιο εμπόριο.  Για κάποιους, καθιστά την Γερμανία φωτεινό σημάδι στην κατά τα άλλα ανεμική οικονομία της Ευρωζώνης ή «οδηγό ανάπτυξης», όπως το έχει θέσει ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Κατά βάθος, το γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα, βρίσκεται ακριβώς στην καρδιά των ευρωπαϊκών προβλημάτων: Μακράν των αυξητικών τάσεων των παγκόσμιων οικονομιών, τραβούν τους Ευρωπαίους στην κατηφόρα. Ο καλύτερος τρόπος διαφυγής από την ξεροκέφαλη αυτή κατάσταση είναι για τη Γερμανία να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη.

Οι Γερμανοί συνήθως απαντούν σ’ αυτές τις κατηγορίες με ένα είδος πληγωμένης σύγχυσης. «Έχουμε εμπορικό πλεόνασμα -προσπαθούν υπομονετικά να εξηγήσουν- επειδή είμαστε πιο ανταγωνιστικοί από τους περισσότερους εμπορικούς ανταγωνιστές εταίρους μας».

«Μπορείτε να μας κατηγορήσετε -ερωτούν- επειδή ο κόσμος προτιμά να αγοράζει ανώτερης ποιότητας γερμανικά αγαθά; Κάτι που δεν θέλουμε να ανατραπεί».

Έτσι μ΄ αυτό το επιχείρημα, ο υπόλοιπος κόσμος θα πρέπει να εντείνει την προσπάθεια, να βελτιώσει τα τους οίκου του και να μοιάσει περισσότερο με την Γερμανία. «Στο μεταξύ μην μας μισείτε επειδή είμαστε όμορφοι…».

Παρά την λαϊκή μυθολογία, ωστόσο, ουδείς λόγος υπάρχει να γίνουμε ανταγωνιστικοί με «όρους εμπορικού πλεονάσματος». Πίσω στα 1817, ο οικονομολόγος David Ricardo είχε επισημάνει στις Αρχές Πολιτικής Οικονομίας και Φορολογίας (On the Principles of Political Economy and Taxation) ότι η βάση για το εμπόριο είναι «ο ανταγωνισμός και όχι το απόλυτο πλεονέκτημα».

Με άλλα λόγια «ακόμη και όταν μία χώρα είναι καλύτερη στα πάντα, θα πρέπει να εξάγει τα καλύτερά της και να εισάγει όλα εκείνα στα οποία είναι λιγότερο καλή».

Η κρίση στην Ευρωζώνη συνήθως αποκαλείται κρίση χρέους. Αλλά κατά βάθος η Ευρώπη ως σύνολο δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα εξωτερικού χρέους, αλλά εσωτερικού:

Τα πλεονάσματα της Γερμανίας και τα αυξανόμενα χρέη της Ευρωπαϊκής περιφέρειας είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Η Γερμανία κέρδισε (πολλά) από το ενιαίο νόμισμα παρά από τις επενδύσεις στο εσωτερικό της χώρας για να δανείζει τους Ευρωπαίους εμπορικούς εταίρους της ώστε να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα.

Ως το 2007, το γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα είχε φτάσει τα 195 δισεκατομμύρια ευρώ, από τα οποία τα δύο τρίτα προέρχονταν από το εσωτερικό της Ευρωζώνης.

Το Βερολίνο μπορεί να το αποκαλεί «λιτότητα», αλλά δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα γερμανικά υπερβολικά αποθέματα, τα οποία οι τράπεζές της δυσκολεύονται να προωθήσουν σε χρήση, έχουν καλά επενδυθεί.

Έτσι δίνουν στους Γερμανούς την ψευδαίσθηση της ευημερίας ανταλλάσσοντας την εργατική απόδοση με ανταπόδοση χάρτινων «IOU» τα οποία ουδέποτε θα είναι σε θέση να ξεπληρώσουν.

Κάτι θα πρέπει ν΄ αλλάξει , αλλά τι; Σε κανονικές συνθήκες κάθε χώρα θα πρέπει να προωθεί την δική της νομισματική πολιτική βασιζόμενη στο διακανονισμό της συναλλαγματικές της αξίες.

Αλλά η Ευρωζώνη έχει πέσει στην παγίδα. Οι χώρες της πρέπει να ακολουθήσουν σε δύο διαφορετικές κατευθύνσεις, αλλά κάτω από ενιαίο νόμισμα.

Ο ευρωπαϊκός νομισματικός κατευνασμός -με εξασθενημένο ευρώ- αναπροσανατολίζει την ευρωπαϊκή εσωτερική ανισορροπία με εξωστρέφεια. Το γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα με τις ΗΠΑ σημειώνει έκρηξη πάνω 49% από το 2007 στο 2013) ενώ μειώνεται ως προς την Ιαπωνία και την Κίνα, καθώς σημειώνει άνοδο σε πλεόνασμα σε σχέση με τη Βραζιλία και την Νότιο Κορέα.

Τον περασμένο χρόνο, οι Γερμανοί πολιτικοί έδειξαν περισσότερο πρόθυμοι να προσπαθήσουν να αυξήσουν τη ζήτηση, ανεβάζοντας τον κατώτατο μισθό, περικόπτοντας το ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης και αυξάνοντας τις συντάξεις, με την απειλή να θίξουν την παραγωγικότητα, την οποία θεωρούν γερμανικό προνόμιο πηγή ικανότητας για κατανάλωση.

Ταυτόχρονα ήταν οι ίδιοι πολιτικοί που αρνήθηκαν να περικόψουν φόρους ή να αυξήσουν τις δημόσιες δαπάνες, κάτι που το 2014 είχε ως αποτέλεσμα να υποβληθεί στην Γερμανία ο πρώτος ισοσκελισμένος προϋπολογισμός από το 1969, μία χρονιά νωρίτερα, από όσο προβλεπόταν.

Για τους περισσότερους Γερμανούς οποιαδήποτε πρόταση να χαλαρώσουν την οικονομική πειθαρχία, προσκρούει στο ελληνικό παράδειγμα. Τα μεγάλα τραπεζικά αποθέματα ψάχνουν να βρουν πρόθυμους δανειολήπτες.

Με γερασμένο πληθυσμό, ίσως εξηγείται ο λόγος που οι Γερμανοί αποταμιεύουν. «Η «ανάπτυξη» που δημιουργεί η Γερμανία χρηματοδοτώντας μη βιώσιμη εμπορική ανισότητα -εντός και εκτός Ευρωζώνης- είναι μια ψευδαίσθηση. Είναι μια δανεική ανάπτυξη για μικρό διάστημα. Για τη Γερμανία και τον κόσμο, είναι κακό εμπόριο.

Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Οι φορές που η Ελλάδα σταμάτησε τη Γερμανία πριν την απόλυτη επικράτηση

Του Μαρίνου Γκασιάμη

«Γερμανία, Γερμανία πάνω απ’ όλα. Πάνω απ’ όλα στον κόσμο». Αυτοί οι στίχοι αποτελούν τις δύο πρώτες στροφές του τραγουδιού, στίχοι του οποίου αποτελούν τον Γερμανικό εθνικό ύμνο. Στον εθνικό ύμνο βέβαια που χρησιμοποιείται μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο προτιμούν τους στίχους που λένε «Ενότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία για την πατρίδα», ούτως ώστε να μην προκαλούν τα αισθήματα των υπόλοιπων λαών της ηπείρου.

Η Γερμανία είναι μια ένωση κρατιδίων που επιτεύχθηκε μόλις το 1871 υπό την μορφή της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, που σχεδόν αμέσως έγινε και αποικιακή δύναμη.
Από τον καιρό που ήταν ακόμα στα σπάργανα, στόχος της άρχουσας τάξης της ήταν να γίνει υπερδύναμη.

Έχει μείνει στην ιστορία η φράση του πρώτου της καγκελάριου Όττο Φον Βίσμαρκ, που ήταν ένας αν μη τι άλλο δυναμικός και δραστήριος άνθρωπος, στην οποία είπε χαρακτηριστικά ότι «Τα μεγάλα ερωτήματα της ημέρας δεν θα απαντηθούν με λόγια και αποφάσεις της πλειοψηφίας αλλά με σίδερο και αίμα».

Η φράση αυτή καταδεικνύει την θέληση των βιομηχάνων και γενικά των εύπορων της Γερμανίας να ποδηγετήσουν τα πράγματα τουλάχιστον σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Στην πορεία αυτή η Γερμανία έχει βρει κατά την διάρκεια του 20ου και του 21ου αιώνα τρεις φορές μπροστά της την Ελλάδα.
Μια Ελλάδα που πάντα βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο, ωστόσο πάντα επιτελώντας το χρέος της απέναντι στην ιστορία τα έβαλε με μια υπερδύναμη και βγήκε νικητής!

Η πρώτη φορά ήταν στο πλαίσιο του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου.

Η πρώτη φορά

Η Γερμανική Αυτοκρατορία στις αρχές του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν μια υπερδύναμη με τεράστια βιομηχανική παραγωγή που απομυζούσε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των αποικιών της.
Αποζητούσε ωστόσο να επικρατήσει και επί των παραδοσιακών υπερδυνάμεων του 19ου αιώνα, δηλαδή την Βρετανία και την Γαλλία, που και στις απαρχές του 20ου έδειχναν να ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό την υφήλιο μιας και το «άστρο» των ΗΠΑ δεν είχε αρχίσει ακόμα να ανατέλλει.

Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος που ονομάστηκε 1ος Παγκόσμιος, η μιλιταριστική κοινωνία τόσο της Γερμανίας όσο και της συμμάχου της Αυστροουγγαρίας πέρασαν ορμητικά και με μεγάλο ενθουσιασμό σε επιθετικές επιχειρήσεις.

Στην αρχή η στάση της Ελλάδας, κυρίως λόγω της φιλογερμανικής στάσης του τότε Βασιλιά, παρέμεινε ουδέτερη παρά τα πλήγματα που δέχθηκε, όπως η αιχμαλωσία ολόκληρου του Δ Σώματος Στρατού το 1916, του οποίου οι  6.100 στρατιώτες και οι 430 αξιωματικοί, στάλθηκαν σε στρατόπεδα αιχμαλώτων στο Γκέρλιτς.

Η αιχμαλώτιση αυτή ήταν ένα από εκείνα τα γεγονότα που ενέτειναν ακόμα περισσότερο τον διχασμό στην Ελληνική κοινωνία μεν έδωσαν όμως τα «εφόδια» σε όσους επιζητούσαν μια είσοδο σε εκείνο τον πόλεμο.

Το 1917 πλέον η κατάσταση στα μέτωπα είχε ως εξής. Η μεγάλη επίθεση τον Ιούλιο του 1917 εναντίον του αυστρορωσικού μετώπου που προετοιμάστηκε από τους Ρώσους της κυβέρνησης Κερένσκυ που είχε αναλάβει την διακυβέρνηση μετά την πτώση του Τσάρου δεν είχε τα απαιτούμενα αποτελέσματα από στρατιωτική άποψη.

Η Γερμανία συνέχισε με καινούργια ορμή την προώθηση στις ακτές της Βαλτικής.

Αυτή η επιτυχία της Γερμανίας είχε ως αποτέλεσμα οι μπολσεβίκοι του Λένιν αναλάβουν την εξουσία στην Ρωσία και με την συνθήκη Μπρεστ-Λιτόφσκ η Μόσχα να βγει εκτός πολέμου.
Η εξέλιξη αυτή επέτρεψε στη Γερμανία να μεταφέρει τεράστιους όγκους στρατευμάτων από την ανατολή στο γαλλικό μέτωπο.
Οι Γερμανοί με τα στρατεύματα αυτά μπήκαν στη Βόρεια Γαλλία και νικώντας τους συμμάχους στη μάχη του Σωμ και να φτάσουν μέχρι και την περιοχή της Αμιένης. Από εκεί ακόμα και μια εισβολή στην ίδια την Βρετανία φάνταζε πολύ πιθανή.

Η είσοδος των ΗΠΑ στον πόλεμο το 1917 απλά έδωσε μια ανάσα στους συμμάχους της Αντάντ. Στο μέτωπο της Ιταλίας οι Αυστριακοί είχαν καθηλώσει τους Ιταλούς. Έλειπε ένα ακόμα μέτωπο που θα δημιουργούσε το απαραίτητο ρήγμα και την διέξοδο για την νίκη
Αυτό το μέτωπο ανοίχτηκε στην Ελλάδα…

Η Ελλάδα το πλήρωσε αυτό με τον διχασμό, ωστόσο η μικρή αυτή χώρα έδωσε την έναρξη της αντίστροφης μέτρησης για την πτώση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Ελλάδα κατάφερε να συγκεντρώσει 300.000 στρατό  που εντάχθηκαν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους στο αγγλογαλλικό στράτευμα που πολεμούσε στην Μακεδονία. Η αποφασιστική μάχη δόθηκε στο Σκρα στις 30 Μαΐου 1918, γνωστή και ως «μάχη του Σκρα», με ολοκληρωτική νίκη των ελληνικών δυνάμεων.
Η νίκη αυτή προκάλεσε ρήγμα στο μέτωπο των Γερμανών, Αυστριακών και Βουλγάρων συμμάχων τους. Μια ταχεία προέλαση θα έθετε σε κίνδυνο όλο των σχεδιασμό του Βερολίνου. Το άνοιγμα όμως και μόνο του Βαλκανικού μετώπου ανάγκασε τους Αυστριακούς να μεταφέρουν στρατεύματα από το Ιταλικό μέτωπο.
Η νίκη αυτή των Ελλήνων στο Σκρα υμνήθηκε από Γάλλους και Άγγλους πολιτικούς, όπως ο Κλεμανσώ και ο Λόϋδ Τζώρτζ. Χαρακτηρίστηκε ως θρίαμβος και κρίσιμο σημείο για την κατάρρευση του Ανατολικού μετώπου των Γερμανών.

Η δεύτερη φορά

Για την δεύτερη φορά δεν χρειάζονται και πολλά λόγια καθώς είναι χαραγμένη στην μνήμη πολλών εχθρών και φίλων της Ελλάδας που είναι ακόμα εν ζωή.

Η Μάχη της Ελλάδας 1940-41, για την απόκρουση των απρόκλητων Ιταλικών αρχικά επιθέσεων, αργότερα δε και των Γερμανικών, διήρκεσε συνολικά 216 ημέρες, ήτοι 7 μήνες, μέχρι να επιτευχθεί η ολοκλήρωση της καταλήψεως της πατρίδας μας από τις συνδυασμένες στρατιωτικές δυνάμεις του Ιταλο-Γερμανικού Άξονα. Αυτό το γεγονός προκάλεσε παγκόσμια κατάπληξη και αιτία πολλαπλού γενικευμένου θαυμασμού και εγκωμίων. Ήταν κάτι το μεγαλειώδες, το οποίο δικαίως θεωρήθηκε ως Ελληνικό θαύμα.

Κατ’ αντιδιαστολή, όπως αναφέρει ο Peter Young στο βιβλίο του “WORLD ALMANAC BOOK OF WW II ”, για την κατάληψη της Γαλλίας ο Άξονας χρειάστηκε 45 ημέρες, παρά τη στρατιωτική βοήθεια που της εδόθη με την εκεί παρουσία ισχυρών Αγγλικών δυνάμεων, του Βελγίου 18 ημέρες, της Ολλανδίας 5 ημέρες, ενώ η Δανία υπέκυψε σε 12 ώρες και οι Αυστρία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Ρουμανία και Αλβανία συμμάχησαν ή παραδόθηκαν αμαχητί.

Η χρονοτριβή των Γερμανών στην Ελλάδα τους κόστισε την μάχη της Ρωσίας. Είναι γνωστή η φράση του ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης Ιωσήφ Στάλιν που είπε «Λυπάμαι διότι γηράσκω και δεν θα ζήσω επί μακρόν δια να ευγνωμονώ τον Ελληνικών Λαό, του οποίου η αντίστασης έκρινε τον 2ον Παγκόσμιο Πόλεμο».

Χαρακτηριστική επίσης είναι η ακόλουθη δήλωση του Βρετανού Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας Philip Noel Baker, που έκανε την 28η Οκτωβρίου 1942, στην οποία μεταξύ άλλων τόνιζε, όπως αναφέρεται στο βιβλίο «Η Μεσόγειος κατά τον Β΄ ΠΠ – Η συμβολή της Ελλάδος προς αποτροπή της καταλήψεως της Μεσογείου υπό της Γερμανίας» του Α. Π. Ζολώτα, εκδόσεως Ερωδιός, 2005:

«Εάν η Ελλάδα ενέδιδε στο τελεσίγραφο τον Μουσολίνι, κανείς δεν θα είχε το δικαίωμα να την κατηγορήσει. Το λέγω αυτό ενώ γνωρίζαμε τότε και γνωρίζουμε και σήμερα ακόμη καλύτερα, τι θα σήμαινε για μας και για τον αγώνα μας η συνθηκολόγηση αυτή. Ο Άξονας θα είχε από τότε στη διάθεσή του όλη την Ευρώπη για να αναπτύξει τις γραμμές των συγκοινωνιών του και τα αεροπλάνα και τα υποβρύχια του θα κυριαρχούσαν έκτοτε από τις ακτές της Ελλάδας σε ολόκληρη την Μεσόγειο. Το έργο της άμυνας μας στην Αίγυπτο θα γινόταν πολύ δυσκολότερο. Η Συρία, το Ιράκ και η Κύπρος θα καταλαμβάνοντο από τον Άξονα. Ή Τουρκία θα εκυκλούτο. Οι πετρελαιοπηγές της εγγύς Ανατολής θα ήσαν στην διάθεσή του. Η οπίσθια θύρα του Καυκάσου θα ανοίγετο γι’ αυτόν. Δεν δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι θα χάναμε ολόκληρη την Μέση Ανατολή και ίσως και αυτόν τον πόλεμο.

Χάρις στην Ελληνική άμυνα, μας δόθηκε ο καιρός να αποκρούσουμε αρχικά και να συντρίψουμε έπειτα την Ιταλική στρατιά που κινήθηκε από τη Λιβύη εναντίον της Αιγύπτου, να εκκαθαρίσουμε την Ερυθρά Θάλασσα από τα εχθρικά πλοία, να μεταφέρουμε την Αμερικανική βοήθεια προς την Εγγύς Ανατολή και να εξουδετερώσουμε έτσι την εχθρική απειλή εναντίον της.
Τα αποτελέσματα της Ελληνικής άμυνας γίνονται αισθητά ακόμη και σήμερα στους αγώνες μας. Εάν το Στάλινγκραντ και ο Καύκασος κρατούν σήμερα, αυτό δεν είναι άσχετο με την Ελληνική άμυνα, από την οποίαν επωφελούμεθα ακόμη, υστέρα από την πάροδο δύο ολοκλήρων ετών. Ό κόσμος, πραγματικά, δεν δικαιούται να λησμονήσει τα κατορθώματα των Ελλήνων κατά την ιστορική εκείνη στιγμή».

Η τρίτη φορά

Για την τρίτη φορά που η «μικρή» Ελλάδα στέκεται στο δρόμο της Γερμανίας για να κυριαρχήσει στην Ευρώπη δεν έχουμε και πολλά προς το παρόν να γράψουμε μιας και βρίσκεται σε εξέλιξη η σύγκρουση ανάμεσα στις δύο χώρες.
Η μία, η Γερμανία, επιζητά την επικράτηση της, ευτυχώς σε οικονομικό μόνο επίπεδο αυτή την φορά, μέσω ενός ακραία φιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης που καταδικάζει σε ύφεση τις υπόλοιπες χώρες ενώ παράλληλα καταπατά ακόμα και θεμελιώδης αξίες της Ευρώπης, όπως αυτή φτιάχτηκε τουλάχιστον μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η άλλη, η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα που υψώνει το ανάστημά της στην ΕΕ, ζητώντας κάτι που και άλλες χώρες επιθυμούν αλλά τρέμουν να το ζητήσουν. Μια Ευρώπη βασισμένη στην αλληλεγγύη των λαών με περισσότερη δημοκρατία και επικράτηση των αρχών του δικαίου επί των αρχών των αγορών.
Το μέλλον θα δείξει αν και η τρίτη αυτή φορά θα στεφθεί από επιτυχία για τους Έλληνες αλλά και το ποιες θα είναι οι επιπτώσεις για αυτούς.

Βιβλιογραφία-πηγές:
•    Ιστορία του Ελληνικού Έθνους του Κ. Παπαρηγόπουλου-Π.Καρολίδη-Γ.Αναστασιάδη-Ν. Μουτσόπουλου
•    ΕΑΝ Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΛΕΓΕ ΟΧΙ ΤΟ 1940, του παλαιμάχου Γεωργίου Ευθυμίου Χαροκόπου, Εκδόσεως ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ, 2005
•    Η ΗΡΩΙΚΗ ΕΛΛΑΣ 1940-1941, Έκδοση τα ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, 2001
•    Έκθεση Υποναύαρχου ε.α Σωτηρίου Γεωργιάδη Π.Ν.

http://www.koutipandoras.gr/article/145458/oi-fores-poy-i-ellada-stamatise-ti-germania-prin-tin-apolyti-epikratisi

Για την ΕΚΤ η Βουλγαρία είναι “Ευρώπη”, η Ελλάδα όχι

Τα τελευταία 24ωρα οι οπαδοί της υποτέλειας στην ΕΕ επιχειρούν να πείσουν την κοινή γνώμη και τους εαυτούς τους ότι οι κλειστές τράπεζες είναι ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης και όχι της ΕΚΤ.

Εκτός, από τα παιδαριώδη, νομικίστικα επιχειρήματα του τύπου “η κυβέρνηση υπέγραψε τα capital controls και όχι η ΕΚΤ”, τα οποία βρήκαν ανταπόκριση μόνο για λίγες ώρες στα μεσημερινιανάδικα της ενημέρωσης, το δεύτερο ανάχωμα ήταν η άποψη ότι η ΕΚΤ δεν οφείλει να διατηρεί την παροχή ρευστότητας στην Ελλάδα.

Δυστυχώς για άλλη μια φορά οι οπαδοί του ΝΑΙ σε όλα διαψεύστηκαν πρώτα και κύρια από τα πλέον συντηρητικά και νεοφιλελεύθερα έντυπα και αναλυτές της Ευρώπης και της Αμερικής.

Όπως αποδεικνύει το περιοδικό Forbes, και το Bloomberg η ΕΚΤ επέτρεψε στη Βουλγαρία, η οποία δεν είναι μέλος της ευρωζώνης, να δανειστεί με τα επιτόκια που προβλέπονται για όλες τις χώρες μέλη της νομισματικής ένωσης, τα οποία όμως δεν ισχύουν για την Ελλάδα που είναι μέλος.

“Είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι πλεονεκτήματα προσφέρει πλέον στην Ελλάδα η συμμετοχή της στην Ευρωζώνη” σχολιάζει η γνωστή δημοσιογράφος Frances Coppola επισημαίνοντας ότι η ΕΕ αντιμετωπίζει πλέον τη χώρα μας με χειρότερους όρους από όσες χώρες χρησιμοποιούν το ευρώ χωρίς να είναι μέλη της ευρωζώνης.

Η ίδια επισημαίνει ότι θα θεωρούνταν αδιανόητο για την κεντρική τράπεζα της Μεγάλης Βρετανίας να διακόψει τη ρευστότητα στις τράπεζες της Σκωτίας. Αντιθέτως η ΕΚΤ το κάνει και μάλιστα όχι για οικονομικούς λόγους αλλά για πολιτικούς. Η ευρωζώνη καταλήγει η Coppola είναι πλέον μια τραπεζική δικτατορία που ελέγχεται από τραπεζίτες.

Στο ίδιο μήκος κύματος και η Washington Post επισημαίνει με ειλικρινή έκπληξη ότι “η ΕΚΤ κάνει ότι μπορεί για να σώσει το ευρώ σε όλες τις χώρες εκτός από την Ελλάδα” και εξηγεί πως όχι μόνο μπορούσε να αποτρέψει τον τραπεζικό πανικό αλλά αποφάσισε να τον ενισχύσει με μοναδικό στόχο να μην επιτρέψει στην Ελλάδα να επιτύχει οποιαδήποτε συμφωνία.

“Δεν είναι η Ελλάδα αλλά η ΕΚΤ που επιχειρεί να κάψει τις γέφυρες της συνεννόησης” επισημαίνει και τοzerohedge, που γνωρίζει όσο λίγοι τις βουλές των αγορών και των κεντρικών τραπεζών.

Αν λοιπόν η ΕΚΤ συνεχίσει την ίδια πορεία,  προκειμένου να επηρεάσει τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, οδηγεί αναπόδραστα στην έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη ή στην έκδοση ενός παράλληλου νομίσματος (αξίζει να διαβάσετε ολόκληρη την ανάλυση της Coppola που εξηγεί το σχετικό μηχανισμό).

Το επιχείρημα των οπαδών του ΝΑΙ, λοιπόν, καταρρέει ολοκληρωτικά. Η ΕΚΤ και το Βερολίνο δεν αντιμετωπίζουν πλέον την Ελλάδα μέλος της ευρωζώνης ενώ αντίθετα η κυβέρνηση μάχεται για να παραμείνει μέλος σε ένα κλαμπ τραπεζιτών που της προσφέρει μόνο προβλήματα και κανένα πλεονέκτημα. Οι οπαδοί του ΝΑΙ θυμίζουν τους ναζιστές της Χ.Α που ήθελαν να ενταχθούν σε σε δίκτυα Ευρωπαίων φασιστών αλλά δεν γίνονταν δεκτοί γιατί ήταν μαυριδεροί.

Όλοι αυτοί όμως μας αφήνουν ολοκληρωτικά αδιάφορους. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η ελληνική κυβέρνηση να καταλάβει ότι για πρώτη φορά έχει τη δυνατότητα να εξηγήσει στον ελληνικό λαό τι σημαίνει έξοδος από το ευρώ και ποιοι είναι οι κίνδυνοι αλλά και οι τεράστιες προοπτικές που ανοίγονται μπροστά μας. Όχι φυσικά γιατί η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα αποτελεί από μόνη της φιλολαϊκή κίνηση αλλά γιατί η παραμονή στην ευρωζώνη υπόσχεται μόνο συνεχείς εκβιασμούς χωρίς ανταλλάγματα. Μόνο έτσι μπορεί να μετουσιώσει την αξιοπρέπεια του δημοψηφίσματος σε πραγματική ελπίδα για το μέλλον και να μην καταρρεύσει  από τη δύναμη της λαϊκής ισχύος που η ίδια απελευθέρωσε σαν το τζίνι από το μπουκάλι.

Άρης Χατζηστεφάνου

http://info-war.gr/2015/07/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BA%CF%84-%CE%B7-%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7-%CE%B7/

«H Ελλάδα έχει ήδη κερδίσει, περιμένετε λίγες μέρες και θα το δείτε»

Οι ερμηνείες και τα συμπεράσματα είναι αλληλοσυγκρουόμενα. Γεγονός είναι πως βρισκόμαστε σε ένα πόλεμο (οικονομικό κυρίως) και όπως σε κάθε σύρραξη, οι μόνοι σίγουρα χαμένοι είναι οι λαοί. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μας διαιρέσουν, μετατρέποντας αυτό τον πόλεμο σε εμφύλια διαμάχη. Η ιστορία μας είναι πλήρης σχετικών γεγονότων. Για αυτό συνιστούμε ψυχραιμία! Β.Χ.Ο.

«Ο Τσίπρας έπαιξε μέχρι τώρα ένα πολύ έξυπνο παιχνίδι για γερά νεύρα (σ.σ. chicken game) το οποίο σχεδόν σίγουρα θα φέρει θετικά αποτελέσματα», υποστήριξε ο συντάκτης της γερμανικής εφημερίδας Die Zeit, Josef Joffe, σε συνέντευξη του στο CNN.

Η Γερμανίδα Καγκελάριος, Angela Merkel, «γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν θέλει να έχει ένα νεκρό πτώμα στα χέρια της» – όχι μέσα στην Ευρώπη, πολλώ δε μάλλον μέσα στην δική της Ευρώπη», δήλωσε ο Josef Joffe στην δημοσιογράφο του CNN, Christiane Amanpour.

«Οι Γερμανικές απειλές όπως και οι απειλές των

υπολοίπων απλώς δεν πείθουν κανέναν»

«Δεν πρόκειται να υπάρξει Grexit», ξεκαθάρισε ο κ. Joffe. «Και ο λόγος είναι απλός. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι περισσότεροι είναι ότι ακόμη και στην περίπτωση ενός Grexit, η Ελλάδα παραμένει στην Ε.Ε., επομένως πάλι θα έχει πρόσβαση στα τρισεκατομμύρια της Ευρώπης, μέσω  των προγραμμάτων ανάπτυξης… Το μόνο που θα αλλάξει είναι ότι αυτά τα χρήματα θα πηγαίνουν προς μια χώρα, που θα είναι συνέχεια στα πρόθυρα της κατάρρευσης, εκτός και αν της χορηγηθεί μια ισχυρή ένεση ρευστότητας».

«Αυτό το ξέρει και η Μέρκελ και ο Ολάντ, αλλά κυρίως το γνωρίζει πολύ καλά και ο Τσίπρας», συμπλήρωσε. «Τι λέει ουσιαστικά στους Ευρωπαίους (σ.σ. ο Αλέξης Τσίπρας), ξέρετε κάτι; Ελάτε να μας τιμωρήσετε! Θα τιμωρήσετε τους εαυτούς σας ακόμη περισσότερο. Θέλετε αλήθεια να καταστρέψετε και τις δικές σας οικονομίες; Δεν το θέλετε, έτσι δεν είναι;», δήλωσε ο κ. Joffe.

«Κανένας δεν θέλει να βρίσκεται στην δυσάρεστη θέση, να κάνει κακό στον εαυτό του μόνο και μόνο για να εκδικηθεί κάποιον άλλο», τόνισε.

Ο συντάκτης της Die Zeit αναφέρθηκε και στην πολύκροτη έκθεση (σ.σ. της περασμένη εβδομάδας) του ΔΝΤ, που καθιστούσε σαφές ότι το Ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, σχολιάζοντας: «Τι είπε ουσιαστικά το ΔΝΤ στους ηγέτες της Ευρώπης; Κοιτάξτε πως έχουν τα πράγματα αγόρια και κορίτσια, η Ελλάδα δεν μπορεί να πληρώσει», και συνέχισε λέγοντας, «Εάν στο λέει αυτό το ΔΝΤ, τότε είναι ήδη μια εντυπωσιακή νίκη του Αλέξη Τσίπρα».

«Για τους παραπάνω λόγους», συμπλήρωσε ο Γερμανός δημοσιογράφος, «στοιχηματίζω ότι οι Έλληνες έχουν ήδη κερδίσει το «παιχνίδι», περιμένετε λίγες ακόμη μέρες και θα το διαπιστώσετε».

Π.Κ.

Πηγή: CNN

Αποκάλυψη συνομιλίας-σοκ από τους New York Times: «Οταν ο Β.Σόιμπλε έδωσε εντολή στην ΕΚΤ να κλείσει τις ελληνικές τράπεζες»!

Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήταν αυτός που πήρε την απόφαση για επιβολή των capital controls και το κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών αποκαλύπτουν σε δημοσίευμά τους οι New York Times!

Οπως αποκαλύπτει η αμερικανική εφημερίδα σε ένα μεγάλο άρθρο της όπου περιγράφει το παρασκήνιο της περασμένης εβδομάδας που οδήγησε την ελληνική κυβέρνηση στην απόφαση για το δημοψήφισμα και την ΕΚΤ στο κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών: Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών είνι ο αυτουργός πίσω από το capital control, τις κλειστές ελληνικές τράπεζες και τα «60άρια»!

Την Πέμπτη Τσίπρας και Βαρουφάκης συμφώνησαν ότι δε μπορούσαν να παρουσιάσουν την πρόταση αυτή στο υπουργικό συμβούλιο, καθώς είχαν ενταθεί οι φωνές τις τελευταίες εβδομάδες που έβαζαν κόκκινες γραμμές σε φόρους και συντάξεις, ενώ είχαν αυξηθεί και οι πιέσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της ρήξης με την Ευρώπη και της επιστροφής στη δραχμή.

Οι δύο άνδρες συμφώνησαν να πιέσουν την Ευρώπη για το θέμα του χρέους, ώστε να έχει μια πιθανότητα η συμφωνία να περάσει από τη Βουλή.

Όταν όμως ο Γ. Βαρουφάκης το έθεσε στους συναδέλφους του υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης την ίδια ημέρα στο Eurogroup, του απάντησαν πως έχει μείνει ελάχιστος χρόνος για διαπραγματεύσεις.

“Γιάνη, αν συνεχίσεις να μιλάς για το χρέος, η συμφωνία θα είναι αδύνατη”, του είπε ο Ολλανδός Γ. Ντάσελμπουμ.

Τότε ο Γερμανός Β. Σόιμπλε «πήρε την σκυτάλη» και άσκησε κριτική στον Γάλλο Επίτροπο Οικονομικών Π.Μοσκοβισί ότι «Κρατάει απαράδεκτα ευνοϊκή στάση απέναντι στην Ελλάδα», καθώς, όπως είπε, «Ακόμη και η τελευταία πρόταση των θεσμών θα είχε δυσκολίες να περάσει από τη γερμανική Βουλή»!

Και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κατέληξε ρίχνοντας την «βόμβα», όπως αναφέρουν οι NYT: “Η μόνη λύση είναι η επιβολή capital controls και αυτό θα γίνει”!

Η αντίστροφη μέτρηση για την μεγαλύτερη κοινωνική κρίση στην Ελλάδα μετά τον Β’ΠΠ είχε ξεκινήσει και πάι δια χειρός ενός Γερμανού.

Στο σημείο αυτό ο Γ. Βαρουφάκης προσπάθησε να σώσει την κατάσταση με μία ύστατη υποχώρηση: Απευθύνθηκε στη διευθύντρια του ΔΝΤ Κ.Λαγκάρντ και της είπε: “Εστω! Αν υπογράψουμε αυτή τη συμφωνία, μπορείτε να δηλώσετε επίσημα ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο;”.

“Έχει ένα επιχείρημα ο Γιάνης”, απάντησε η Κριστίν Λαγκάρντ, “Πρέπει να απαντηθεί το ζήτημα του χρέους”.

Πριν προλάβει όμως να συνεχίσει, τη διέκοψε ο Γ. Ντάισελμπλουμ. “Γιάνη η προσφορά είναι take it or leave it”, του είπε «σπρώχνωντας» την ελληνική κυβέρνηση να ανακοινώσει το δημοψήφισμα…

Την προηγούμενη Παρασκευή 26/06 το πρωί στις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός μάζεψε τους στενούς συνεργάτες του σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για μια μυστική σύσκεψη.

Από όλους τους συμμετέχοντες ζητήθηκε να αφήσουν εκτός τα κινητά τους τηλέφωνα για να αποφευχθεί καταγραφή των συνομιλιών τους από τις γερμανικές και γαλλικές μυστικές υπηρεσίες που διακριβώθηκε ότι παρακολουθούσαν τις μεταξύ τους τηλεφωνικές συνομιλίες.

Εκεί ο Αλέξης Τσίπρας άκουσε από όλους τους συνεργάτες του να υποστηρίζουν ότι το ΔΝΤ και η Γερμανία δεν ήθελαν συμφωνία, αλλά αντίθετα έσπρωχναν την Ελλάδα σε χρεοκοπία.

To προηγούμενο βράδυ οι ευρωπαίοι ηγέτες στη Σύνοδο Κορυφής είχαν απορρίψει τη νέα πρόταση του πρωθυπουργού για ελάφρυνση του χρέους.

“Αυτό δεν πάει πουθενά”, φέρεται να είπε εκνευρισμένος ο πρωθυπουργός, “όσο πιο πολύ κινούμαστε προς αυτούς, εκείνοι απομακρύνονται”. 

Μετά από μερικές ώρες πήρε την απόφαση να μπει στο αεροπλάνο για την Ελλάδα και από εκεί να ανακοινώσει το δημοψήφισμα.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Δημοψήφισμα: Πώς φτάσαμε ως εδώ – Το Χρονικό από το 2010 έως το 2015 (Μέρος 2ο)

Στο Δημοψήφισμα: Πώς φτάσαμε ως εδώ – Το Χρονικό από το 2010 έως το 2015 (Μέρος 1ο) σας παρουσιάσαμε όλα έζησε ο ελληνικός λαός στο ξεκίνημα της κρίσης και τις ψεύτικες διαβεβαιώσεις των πολιτικών αρχηγών που ενώ αρχικά ήταν όλοι αντιμνημονιακοί, στη συνέχεια υπηρέτησαν με όλες τους τις δυνάμεις οδηγώντας τη χώρα στα δεσμά του ΔΝΤ και των τραπεζιτών της Γερμανίας.

Της Γεωργίας Λινάρδου

Το ελληνικό δράμα, είχε και συνέχεια. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις έκαναν το ένα λάθος πάνω στο άλλο οδηγώντας τη χώρα ακόμα πιο βαθιά στην πυραμιδική ύφεση.

 

Τον Νοέμβριο του 2011 ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου καταλαβαίνει πως δε μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις των καιρών. Ενώ βρίσκεται στις Κάννες θέτει θέμα δημοψηφίσματος στον ελληνικό λαό με το ερώτημα: «Μέσα ή έξω από το ευρώ;». Αποδοκιμάζεται. Παραιτείται. Ακολουθεί θρίλερ με τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Η νέα κυβέρνηση με διορισμένο πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο σχηματίζεται με την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας αλλά τελικά και του ΛΑΟΣ.

Τι πίστευε τότε ο Α.Σαμαράς για την συγκυβέρνηση; Φάσεις και αντιφάσεις.

Δεν είναι λίγοι που χαιρετίζουν τη «νέα εποχή» ανάληψης της χώρας από… τεχνοκράτες. Ο Παπαδήμος γνωρίζει καλά την οικονομία. Λες να μπορεί να βάλει τέλος στον Γολγοθά της ελληνικής κοινωνίας; Πάντως, στις δημοσκοπήσεις της εποχής, συγκεντρώνει υψηλό ποσοστό θετικών απαντήσεων στην ερώτηση: ποιον θεωρείται καταλληλότερο πρωθυπουργό.

Τον Γενάρη του 2012 η ελληνική Βουλή ψηφίζει και άλλο Μνημόνιο. Μία ημέρα πριν από την κρίσιμη ψηφοφορία ο Παπαδήμος δε διστάζει να περιγράψει το πώς θα ήταν η χώρα μας σε μία άτακτη χρεοκοπία. Αυτό μετράει κι αυτό αρκεί για να σπείρει τον φόβο και να περάσει και το δεύτερο μνημόνιο.

Σε διάγγελμά του στον ελληνικό λαό τον Φεβρουάριο του 2012, αναφέρει προσεκτικά: «Μια άτακτη χρεοκοπία θα έριχνε τη χώρα μας σε μια καταστροφική περιπέτεια, θα δημιουργούσε συνθήκες ανεξέλεγκτου κοινωνικού χάους και κοινωνικής έκρηξης, οι αποταμιεύσεις των πολιτών θα κινδύνευαν, το κράτος θα αδυνατούσε να πληρώσει μισθούς, συντάξεις, να καλύψεις στοιχειώδεις λειτουργίες όπως τα νοσοκομεία και τα σχολεία. Καθώς έχει πρωτογενές έλλειμμα πάνω από 5 δισεκατομμύρια ευρώ., δηλαδή τα έσοδα του κράτους δεν αρκούσαν να καλύψουν τις δαπάνες ακόμη κι αν παύαμε, να εξυπηρετούμε το χρέος».

Ο πρώην πρωθυπουργός Α.Σαμαράς ενώ δήλωνε δημοσίως ότι δε θα ψηφίσει το Μνημόνιο Νούμερο 2, εν τέλει το ψήφισε.

Ο Οίκος Moody’s υποβαθμίζει τον Μάρτιο του 2012 την πιστοληπτική αξιολόγηση της χώρας με τον ισχυρισμό πως η Ελλάδα αντιμετωπίζει ακόμη κίνδυνο χρεοκοπίας.

Ο Α.Σαμαράς γενικώς «περιφέρεται» εναντίον του Μνημονίου:

Στις 4 Απριλίου του 2012 σημειώνεται η πρώτη αυτοκτονία των Μνημονίων. Ο 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας πλησιάζει στην πλατεία Συντάγματος. Στέκεται δίπλα από ένα δέντρο και αυτοκτονεί. Πίσω του αφήνει ένα όπλο και ένα σημείωμα που μεταξύ άλλων αναφέρει: «Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσής μου και επειδή δεν μπορώ να βρω το δίκαιο μου, δεν μπορώ να βρω άλλο αγώνα αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για τη διατροφή μου».

Στις 11 Απριλίου ο Λουκάς Παπαδήμος παραιτείται και προκηρύσσονται εκλογές οι οποίες και διεξάγονται στις 6 Μαΐου. Το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Η ΝΔ συγκεντρώνει 18,85%, ο ΣΥΡΙΖΑ 16,78%, το ΠΑΣΟΚ 13,18%, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες 10,6%, το ΚΚΕ 8,48%, η Χρυσή Αυγή 6,97% και η ΔΗΜΑΡ 6,1%.

Οι εκλογές επαναλαμβάνονται στις 17 Ιουνίου. Μέχρι τότε, υπηρεσιακός πρωθυπουργός αναλαμβάνει ο Παναγιώτης Πικραμμένος.

Από τις εκλογές σχηματίζεται κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Α. Σαμαρά και τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Σε αυτές τις εκλογές η ΝΔ λαμβάνει ποσοστό 29,66%, ο ΣΥΡΙΖΑ 26,89%, το ΠΑΣΟΚ 12,88%, οι ΑΝΕΛ 7,51%, η Χρυσή Αυγή 6,92%, η ΔΗΜΑΡ 6,25% και το ΚΚΕ 4,50%.

Τον Οκτώβριο του 2012 οι ευρωπαίοι ηγέτες στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέτουν ως προϋπόθεση για την εκταμίευση της επόμενης δόσης την ψήφιση νέου πακέτου μέτρων 13,5 δις ευρώ. Τον επόμενο μήνα η Βουλή με 153 ψήφους της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, αλλά την αποχή της ΔΗΜΑΡ ψηφίζει το νέο πακέτο που προβλέπει επιπλέον στραγγαλισμό μισθών και συντάξεων. Είναι το Μνημόνιο με τον αριθμό «3»!

Πανεπιστημιακοί αξιολογούν την εφαρμογή των μνημονίων στη χώρα μας και καταλήγουν ότι σε αυτά συμπυκνώνεται η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης και πως περισσότερο απέβλεπαν στην πλήρη απαξίωση της εργασίας και της καθίζησης των κυριαρχικών και εργασιακών δικαιωμάτων και λιγότερο στο να σωθεί η ελληνική οικονομία.

Τον Δεκέμβριο του 2012 ολοκληρώνεται η επαναφορά ελληνικών ομολόγων αξίας 31,9 δισ. ευρώ από την οποία προκύπτει καθαρή διαγραφή 20 δισ. ευρώ. Παράλληλα αποφασίζεται η εκταμίευση δόσης ύψους 52,5 δισ, ευρώ.

Ο Γενάρης του 2013 πιστοποιεί και επίσημα πλέον πως αυτό που εφάρμοσε στη χώρα μας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ήταν λάθος! Εκπρόσωπος του ΔΝΤ τότε, παραδέχεται : «Εάν γυρίσουμε πίσω στο 2010, αν μπορέσουμε να θυμηθούμε όλοι και νομίζω ότι είναι δίκαιο να το πω, όλοι ήταν αρκετά αισιόδοξοι σε ότι αφορά τις προβλέψεις για την ανάκαμψη της Ελλάδας. Γιατί; Εξηγήθηκε νομίζω και στις συνεντεύξεις της προηγούμενης εβδομάδας. Υπήρχαν αρκετοί λόγοι. Συμπεριελάμβαναν το βάθος και την παρατεταμένη φύση της ευρωπαϊκής κρίσης αυτής καθ’ εαυτής. Αλλά και την πολιτική κρίση στην Ελλάδα. Και τα δύο επηρέασαν σημαντικά την οικονομική εμπιστοσύνη και καθυστέρησαν την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων. Αυτό ήταν ένα πολύ σημαντικό πλαίσιο για τον τρόπο που σκεφτόταν ο κόσμος για το ελληνικό πρόγραμμα το 2010. Αυτές ήταν οι συνθήκες τότε. Όταν έγινε εμφανές ότι οι συνθήκες ήταν διαφορετικές απ’ ότι υπολογίστηκε, εμείς βεβαίως κινηθήκαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε για να επικαιροποιήσουμε τον πολλαπλασιαστή μας… και η κάθε χώρα είναι πολύ διαφορετική». (Δηλώσεις Πολ Τομσεν, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Τμήματος του ΔΝΤ).

Τον Μάρτιο του 2013 επιστρέφουν στο Σύνταγμα οι Αγανακτισμένοι. Τον Απρίλιο του 2013 ολοκληρώνονται οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα από τις οποίες προκύπτει συμφωνία για τις απολύσεις στο Δημόσιο, 15.000 απολύσεις ως το τέλος του 2014, χωρίς την απαίτηση λήψης πρόσθετων δημοσιονομικών μέτρων.

Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε μία κατάσταση κοινωνικής και παραγωγικής καθίζησης. Οι δύο αυτές σοβαρές συνέπειες των Μνημονίων έχουν δημιουργήσει το φαύλο κύκλο της ύφεσης και της εκρηκτικής αύξησης της ανεργίας.

Παράλληλα, δεν είναι λίγες οι φωνές που μιλούν για «βαθύτατη αποσύνθεση του παλιού πολιτικού συστήματος».

Ηχηρό μήνυμα ΟΗΕ υπέρ του δημοψηφίσματος και κατά ΔΝΤ και ΕΕ

Το διαβάσατε ή το ακούσατε σε κάποιο από τα ελληνικά ΜΜΕ?

Κόλαφο για όσους επιχειρούν να αποτρέψουν τη διενέργεια δημοψηφίσματος στην Ελλάδα αποτελεί μήνυμα εμπειρογνωμόνων του OHE, που χαιρετίζουν την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης ενώ ασκούν ιδιαίτερα σκληρή κριτική στο ΔΝΤ και την ΕΕ.

Εμμέσως πλην σαφώς γίνεται λόγος για παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας από τα τελεσίγραφα της τρόικας και τους πιστωτές αλλά και αναφορές στο δικαίωμα που προσφέρει το διεθνές δίκαιο σε μια χώρα να μην πληρώσει τα χρέη της, εάν αυτό οδηγεί σε καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου.

“Είναι απογοητευτικό ότι το ΔΝΤ και η ΕΕ απέτυχαν να βρουν μια λύση η οποία να μην απαιτεί επιπλέον μέτρα επιστροφής στη λιτότητα” σημειώνουν και συμπληρώνουν:¨Κάποιοι ηγέτες εξέφρασαν δυσαρέσκεια για τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Γιατί; Τα δημοψηφίσματα εντάσσονται στις καλύτερες παραδόσεις της δημοκρατικής διακυβέρνησης”.

Στο μήνυμα, που υπογράφουν ο ειδικός εμπειρογνώμονας για την Προώθηση μιας δημοκρατικής και δίκαιης διεθνούς τάξης πραγμάτων, Alfred de Zayas, και η ειδική εμπειρογνώμονας στα ανθρώπινα δικαιώματα και τη διεθνή αλληλεγγύη, Virginia Dandan, τονίζεται ότι αυτό που διακυβεύεται είναι πολύ σημαντικότερο από την αποπληρωμή του χρέους.

Οι δυο εμπειρογνώμονες κάνουν ιδιαίτερη αναφορά στις παρεμβάσεις που έκανε πρόσφατα ο Ανεξάρτητος Εμπειρογνώμονας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών Juan Pablo Bohoslavsky όταν συναντήθηκε με την πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου και τα μέλη της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους.

“Κανείς δεν μπορεί να περιμένει ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός θα αθετήσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε απέναντι στους ψηφοφόρους του, οι οποίοι τον εξέλεξαν με σαφή εντολή να διαπραγματευτεί μια δίκαιη λύση, η οποία δεν θα αποδομήσει την ελληνική δημοκρατία και δεν θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη ανεργία και περισσότερα δεινά για τον πληθυσμό” αναφέρει η ανακοίνωση.

“Η συνθηκολόγηση σε τελεσίγραφα για την επιβολή νέων μέτρων λιτότητας δεν είναι συμβατή με τη δημοκρατική ευθύνη που εμπιστεύθηκε στον πρωθυπουργό το εκλογικό σώμα” συνεχίζει η ανακοίνωση επισημαίνοντας επίσης ότι “από τη φύση του κάθε κράτος έχει ευθύνη να προστατεύσει την ευημερία των υπηκόων του. Αυτό απαιτεί εθνική κυριαρχία για τη χάραξη της δημοσιονομικής πολιτικής και την έκδοση προϋπολογισμών, η οποία δεν μπορεί να χαλκεύεται από εξωτερικούς παράγοντες, είτε αυτοί είναι κράτη, διακυβερνητικοί οργανισμοί ή πιστωτές”.

Επίσης επισημαίνουν ότι η Ελλάδα δεν φέρει καμία ευθύνη για την χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2008 η οποία αποτελεί τη βασική αιτία για την κατάσταση που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα.

“Δημοκρατία” καταλήγουν οι εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ “σημαίνει αυτοδιάθεση και η αυτοδιάθεση συχνά απαιτεί δημοψηφίσματα – όπως στην Ελλάδα”.

http://info-war.gr/2015/07/%CE%B7%CF%87%CE%B7%CF%81%CF%8C-%CE%BC%CE%AE%CE%BD%CF%85%CE%BC%CE%B1-%CE%BF%CE%B7%CE%B5-%CF%85%CF%80%CE%AD%CF%81-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%AF%CF%83%CE%BC%CE%B1/

Ένα Ένα Τέσσερα

Προσωπική άποψη! Η επιλογή μας στο δημοψήφισμα και όχι μόνο, μεταξύ ΟΧΙ ή ΝΑΙ, δεν πρέπει να εκκινείται από κομματικά, μικροπολιτικά ή άλλα εγωκεντρικά κίνητρα, με την έννοια του στενού ατομικού συμφέροντος, την απάντηση την δίνει ο Καστοριάδης διαβάζοντας τον Θουκυδίδη: Ή Ελευθερία ή Ησυχία. Πρέπει να διαλέξετε. Και τα δυο δεν γίνονται.

Εταιρείες δεν δίνουν μισθούς με πρόσχημα την έλλειψη ρευστότητας και απειλούν τους υπαλλήλους να ψηφίσουν ΝΑΙ. Μέσα ενημέρωσης επιχειρούν να δημιουργήσουν κλίμα τραπεζικού πανικού (και όχι μόνο). Η Ε.Ε μας καλεί σε απόλυτη υποταγή: Να ψηφίσετε ΝΑΙ ό,τι και αν σας ρωτήσουν, μας είπε ανοιχτά ο Γιούνκερ.

Έτσι ξεκινούν οι απόπειρες πραξικοπήματος στις σύγχρονες κοινωνίες της Δύσης. Τι ακριβώς περιμένατε, ερπύστριες στους δρόμους και φαντάρους με όπλα στα χέρια; Τα πραξικοπήματα είναι πάντα οικονομικά, ξεκινούν από τη διακοπή ρευστότητας και συνεχίζονται με συντονισμένες κινήσεις επιχειρηματιών και καναλαρχών.

Υπάρχει συνήθως μια στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου που καλείσαι να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.

Υπάρχει μια φορά που πρέπει να επιλέξεις στο δίλημμα που έθεσε ο Καστοριάδης διαβάζοντας τον Θουκυδίδη: Ή Ελευθερία ή Ησυχία. Πρέπει να διαλέξετε. Και τα δυο δεν γίνονται.

Υπάρχει συνήθως μόνο μια φορά σε κάθε γενιά, που είτε πιστεύεις στις αρχές της αστικής δημοκρατίας είτε ζητάς κάτι περισσότερο από αυτή, καλείσαι να ξαναδιαβάσεις την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος – το περίφημο 114 που έγινε 120. Ως εκ τούτου όποια και αν θα είναι η απόφαση της Ε.Ε (και της κυβέρνησης) σε μια διαπραγμάτευση υποταγής η απάντηση πλέον είναι αναγκαστικά ΟΧΙ.

– O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Eλλήνων.
– O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.
– H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»

Άρης Χατζηστεφάνου

http://info-war.gr/2015/06/%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%AD%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B1/

Η Ευρώπη και η Γερμανία πρέπει να γονατίσουν μπροστά στην Ελλάδα και να της πουν: «Ευχαριστώ». Φιλελληνική επίθεση του Ζαν-Λικ Γκοντάρ

Για τρίτη φορά από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση, ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου, ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ (η τελευταία ταινία του οποίου «Αποχαιρετισμός στη Γλώσσα» κυκλοφόρησε πρόσφατα στις ελληνικές αίθουσες) εκφράζεται με τα πιο θερμά λόγια για την Ελλάδα.

Από τον Ορέστη Ανδρεαδάκη

«Οι Γερμανοί είναι καθάρματα» λέει γελώντας ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ στο περιοδικό «SoFilm».

«Διαγράψαμε όλα τους τα χρέη, ξαναχτίσαμε τα σπίτια τους, και τους επιτρέπεται να εισβάλλουν στην Ελλάδα ως τουρίστες».

Προκλητικός και αιρετικός όπως πάντα, ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ, στα 84 του χρόνια, αναστάτωσε το πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών χωρίς καν να πατήσει το πόδι του εκεί.

Σκηνή από την ταινία «Αποχαιρετισμός στη Γλώσσα» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, που θα προβάλλεται στις αίθουσες από τις 4 Ιουνίου

Σε μια μεγάλη συνέντευξή του στο κινηματογραφικό περιοδικό «SoFilm» μιλάει για τα πάντα – το σινεμά, τους φίλους του, τα όνειρά του και την οικονομική κρίση στην Ελλάδα.

Θυμίζουμε ότι τον Μάιο του 2010 είχε αρνηθεί να παρευρεθεί στην πρεμιέρα της προηγούμενης ταινίας του «Film Sosialisme» στο Φεστιβάλ Καννών, επικαλούμενος «προβλήματα ελληνικού τύπου» όπως έγραφε στο λακωνικό φαξ που είχε στείλει.

Λίγους μήνες αργότερα είχε δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν χρωστάει τίποτα, εν αντιθέσει με τους Ευρωπαίους και τον υπόλοιπο κόσμο, οι οποίοι σύμφωνα με τον Γκοντάρ θα έπρεπε να δίνουν δέκα δολάρια στην Ελλάδα κάθε φορά που χρησιμοποιούν τη λέξη «επομένως».

Ο Γκοντάρ είχε υποστηρίξει ότι πάνω σε αυτήν τη λέξη – θεμελιώδη λίθο της Αριστοτελικής σκέψης – έχει οικοδομηθεί ολόκληρος ο σύγχρονος πολιτισμός.

«Και η γλώσσα μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες». Σχέδιο του Γκοντάρ

Το ίδιο επαναλαμβάνει και στην τωρινή του συνέντευξη στο «SoFilm» απαντώντας στον δημοσιογράφο Τιερί Λούνας σχετικά με το αν οι Έλληνες έχουν δίκιο να ζητούν πολεμικές αποζημιώσεις από την Γερμανία.

«Φυσικά κι έχουν δίκιο! Και σας προτείνω να δείτε την ταινία «Η Κληρονομιά της Κουκουβάγιας» του Κρις Μαρκέρ στην οποία αντιλαμβανόμαστε ότι όλα τα χρωστάμε στην ελληνική σκέψη, η οποία διήρκησε για χιλιάδες χρόνια».

Ο Γκοντάρ αναφέρεται στο διάσημο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Κρις Μαρκέρ, «Η Κληρονομιά της Κουκουβάγιας», το οποίο αποτελείται από 13 είκοσι-πεντάλεπτα επεισόδια και προβλήθηκε πρώτη φορά στη γαλλική τηλεόραση το καλοκαίρι του 1989.

«Η ταινία μας δείχνει πώς η ελληνική σκέψη επηρέασε ακόμη και την Ιαπωνία. Αφιερώστε ένα βράδυ στο να δείτε την ταινία «Η Κληρονομιά της Κουκουβάγιας» και το πρόβλημα ανάμεσα στην Γερμανία, την Ευρώπη και την Ελλάδα θα έχει διευθετηθεί για εσάς. Η Ευρώπη και η Γερμανία πρέπει να γονατίσουν μπροστά στην Ελλάδα και να της πουν: «ευχαριστώ»».

«Αυτό είναι όλο. Κάθε φορά που φτιάχνετε μια πρόταση και που λέτε «επομένως», οι Έλληνες θα πρέπει να λαμβάνουν δέκα δολάρια ως δικαιώματα συγγραφέα, και δεν θα υπήρχε πλέον ελληνικό χρέος».

http://www.cinemag.gr/article.asp?catid=37406&subid=2&pubid=130061765

 

Guardian κατά Μέρκελ, Ντράγκι, Λαγκάρντ, Γιούνκερ: «Ένας για όλους και όλοι για να… γ@μ@σουμε την Ελλάδα!»

Η Ελλάδα, μετά τα capital control, τις κλειστές τράπεζες, το δημοψήφισμα και τις απειλές για Grexit, εξακολουθεί να είναι στο επίκεντρο των διεθνών ΜΜΕ, ειδικά του Guardian, που μας αφιερώνει δυο σκίτσα!

O Steve Bell αποτύπωσε με το σκίτσο του τη συμπεριφορά των Ευρωπαίων εταίρων, που τη Δευτέρα ενώθηκαν για να προειδοποιήσουν την Ελλάδα ότι ένα «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα της Κυριακής θα σημαίνει έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.

Ο σκιτσογράφος του Guardian σκιτσάρει τους Γιούνκερ, Λαγκάρντ, Ντράγκι και Μέρκελ ως τους τέσσερις Σωματοφύλακες, που φορούν μπέρτες με το σήμα του ευρώ αλλά έχουν… κατεβασμένα τα παντελόνια και τα… εσώρουχά τους!

Και οι τέσσερις υψώνουν τα σπαθιά τους και αναφωνούν «ένας για όλους και όλοι για να… γ@μ@σουμε την Ελλάδα!». 

Στο δεύτερο σκίτσο, από τον Martin Rowson, ο Αλέξης Τσίπρας θαλασσοπνίγεται, η βάρκα της Ευρώπης μπάζει νερά, ο Γιούνκερ και ο Ντράγκι έχουν στριμωχτεί σε μια γωνιά και η Λαγκάρντ κρατάει στα χέρια της το σωσίβιο που θα σώσει την Ελλάδα. Αλλά δεν το κάνει εξαιτίας της… συμπεριφοράς της!

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Οι ασκήσεις κρημνοβασίας Τσίπρα-Βαρουφάκη και η επερχόμενη κάθαρση

«…1) Γνωρίζει κανείς, αγαπητοί αναγνώστες, που πήγαν τελικά τα πολλά δις που είχαν παρκάρει οι Ρώσοι και άλλοι μεγιστάνες σε κυπριακές τράπεζες…

2) Γνωρίζει κανείς ποιος είναι ο ιδιοκτήτης των περισσότερων ξενοδοχείων στην Τουρκία, την ίδια στιγμή που οι ευρωπαίοι δήθεν «εταίροι» μας πρότειναν στην τελική τους πρόταση να βάλουν ΦΠΑ 23% στα ελληνικά ξενοδοχεία και την εστίαση…

3)  Γνωρίζει κανείς γιατί οι «θεσμοί» επιμένουν να βάλουν στην ελληνική ναυτιλία φορολογία μεγαλύτερη από αυτή που ισχύει στην Ολλανδία και τη Γερμανία;…»

Του Νίκου Σταματάκη

Παγκόσμια αίσθηση προκάλεσε η απόφαση του Ελληνα πρωθυπουργού να προτείνει τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Προτού προχωρήσουμε σε ορισμένες διαπιστώσεις, ας υπογραμμίσουμε ότι προϋπόθεση για μια επιτυχή για την Ελλάδα έκβαση των οποιωνδήποτε σεναρίων – περιλαμβανομένης και της επιστροφής στη δραχμή (η οποία καθόλου δεν ισοδυναμεί με καταστροφή σύμφωνα με κορυφαίους οικονομολόγους) – είναι η εθνική ΕΝΟΤΗΤΑ.  Μόνο εάν ο ελληνικός λαός – και ο ελληνισμός ολόκληρος – πορευθεί ενωμένος σαν μια γροθιά θα έχουν οι ιστορικές αυτές ώρες ευτυχή κατάληξη.

Ο αιφνιδιασμός και η έκπληξη στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες ήταν απόλυτος.  Δεν θάπρεπε όμως να είναι έτσι, εάν οι Ευρωπαίοι ηγέτες ήταν πράγματι ηγέτες και όχι αλλοπρόσαλλοι έφηβοι και λογιστές χαμηλού επιπέδου.  Οι διαπιστώσεις αυτές δεν ανήκουν στο γράφοντα αλλά στον νομπελίστα οικονομολόγο Πολ Κρούγκμαν (http://krugman.blogs.nytimes.com/2015/06/25/breaking-greece/?_r=0) ο οποίος – ανάμεσα σε πολλούς άλλους διαπρεπείς σχολιαστές και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού – κυριολεκτικά ξεφτιλίζει την τακτική των «θεσμών» – του ΔΝΤ συμπεριλαμβανομένου…

Εάν οι «θεσμοί» ήθελαν να φέρουν τον Αλέξη Τσίπρα σε δύσκολη θέση θάπρεπε να αποδεχτούν με μικρές τροποποιήσεις την «αιματηρή» πρότασή του για περίπου 8 δις περικοπών, την οποία οι ίδιοι υποδέχτηκαν τη Δευτέρα με πολύ θετικά σχόλια.  Και θάπρεπε παράλληλα να κάνουν αυτό που ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιού του ζητούσε ως «καθήκον» τους ακόμα και χθές, να προσφέρουν δηλαδή στην Ελλάδα κάποια συγκεκριμένη υπόσχεση για περικοπή του χρέους και ένα σοβαρό επενδυτικό πρόγραμμα.  Αντί αυτού, συμπεριφερόμενοι απρεπέστατα και εκτός κάθε πολιτικής και οικονομικής λογικής, απαίτησαν με μορφή τελεσιγράφου περικοπές πλέον των 12 δις ευρώ. Η κα Μέρκελ μάλιστα επέμεινε επαναλαμβάνοντας ανερυθρίαστα τη λέξη «γενναιόδωρη» για την τελική πρόταση των θεσμών 5 φορές (!) στην συνέντευξη τύπου της Παρασκευής…   Εδειξαν με άλλα λόγια ότι σκοπός τους δεν είναι η λύση του προβλήματος, αλλά η ταπείνωση και η εξαθλίωση του ελληνικού λαού.

Εάν επεδείκνυαν τέτοια – απαράδεκτη για ευρωπαίους ηγέτες – συμπεριφορά μόνο στο ελληνικό πρόβλημα θα λέγαμε ίσως ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης… Ατυχώς επέδειξαν εξίσου χαμηλού επιπέδου ηγεσία στο μεταναστευτικό και ανάγκασαν επίσης χθές τον Ιταλό πρωθυπουργό κ.Ρέντσι να χρησιμοποιήσει χαρακτηρισμούς πρωτάκουστους για τα ευρωπαϊκά ήθη…  Εχουμε προφανώς να κάνουμε με σοβαρότατο πρόβλημα ηγεσίας της Ευρώπης  το οποίο μεταφράζεται στην ουσία σε ιστορική ευθύνη της Γερμανίας, η οποία, ακάθεκτη στην «σιδερένια» αυθεντία της και αιωνίως «πειθαρχημένη» σε μια ακατανόητη ακαμψία, οδηγεί για ακόμα μια φορά την Ευρώπη και τον κόσμο στην καταστροφή.

Ας δούμε επιγραμματικά μερικά απλά (από τα πάμπολλα) παραδείγματα για το πώς η «γερμανική απληστία» επιδιώκει την αρπαγή του πλούτου των ευρωπαϊκών λαών – και ειδικά των Ελλήνων –  τα τελευταία χρόνια:

1) Γνωρίζει κανείς, αγαπητοί αναγνώστες, που πήγαν τελικά τα πολλά δις που είχαν παρκάρει οι Ρώσοι και άλλοι μεγιστάνες σε κυπριακές τράπεζες πριν την στοχευμένη καταστροφή της μεγαλονήσου από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς;  Σωστά το μαντεύσατε, κυρίως στην Γερμανία.

2) Γνωρίζει κανείς ποιος είναι ο ιδιοκτήτης των περισσότερων ξενοδοχείων στην Τουρκία, την ίδια στιγμή που οι ευρωπαίοι δήθεν «εταίροι» μας πρότειναν στην τελική τους πρόταση να βάλουν ΦΠΑ 23% στα ελληνικά ξενοδοχεία και την εστίαση;  Πολύ σωστά και πάλι, ανήκουν σε γερμανικά συμφέροντα…

3)  Γνωρίζει κανείς γιατί οι «θεσμοί» επιμένουν να βάλουν στην ελληνική ναυτιλία φορολογία μεγαλύτερη από αυτή που ισχύει στην Ολλανδία και τη Γερμανία;  Μια πρόσφατη είδηση που πέρασε στα ψιλά το εξηγεί: Η μεγάλη ελληνική εφοπλιστική εταιρία Navios Maritime αγόρασε από γερμανική τράπεζα αντί χαμηλού τιμήματος 24 πλοία που ανήκαν σε χρεοκοπημένες γερμανικές εταιρείες…  Οι Γερμανοί πριν 10-15 χρόνια ξέχασαν ότι κατάγονται από τη Μογγολία και θέλησαν να γίνουν θαλασσινοί… Πήραν λοιπόν φτηνά δάνεια από τις τράπεζές τους και έφτιαξαν στα ναυπηγεία τους ολόκληρο στόλο για να «πετάξουν τους έλληνες (και τους νορβηγούς) από τη μέση»…  Βλέπετε, όντας οι αιώνιοι ρατσιστές, θεωρούν τους εαυτούς ανώτερους σε όλα…  Για 2-3 χρόνια κάτι πήγαν να καταφέρουν, αλλά μόλις η παγκόσμια οικονομία το 2008 βυθίστηκε σε βαθειά ύφεση, οι Γερμανοί «εφοπλιστές του γλυκού νερού» άρχισαν να χρεοκοπούν – οδηγώντας μάλιστα μεγάλες γερμανικές τράπεζες στη χρεοκοπία!!.. Τεράστια ποσά χάθηκαν…  Ενώ οι έλληνες εφοπλιστές, μαθημένοι στις φουρτούνες, έκαναν την κρίση ευκαιρία και τους αγόρασαν τα γερμανικά πλοία «μπιρ παρά»…  Εκδίκηση λοιπόν επιδιώκουν οι Γερμανοί…

Οσο για την κίνηση του Αλέξη Τσίπρα να ζητήσει αιφνιδιαστικά δημοψήφισμα, κανείς μπορεί να προβάλλει διάφορες ενστάσεις.  Όπως για παράδειγμα, υπάρχουν βάσιμες αμφιβολίες εάν η χώρα είναι προετοιμασμένη για την πιθανή επιστροφή στη δραχμή. Οι Τσίπρας και Βαρουφάκης δεν έχουν αφήσει να εννοηθεί ότι έχουν γίνει οι κατάλληλες προετοιμασίες.   Ελπίζουμε να έχουν γίνει με απόλυτη μυστικότητα.  Ελπίζουμε επίσης τα 40 δις που απέσυραν πρόσφατα τα ελληνικά νοικοκυριά από τις καταθέσεις τους στις τράπεζες να ήταν μέρος του σχεδίου.  Εάν πράγματι ήθελαν να έχουν οι κινήσεις τους μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ θα έπρεπε από νωρίς να δηλώσουν ότι «παρότι είμαστε προσηλωμένοι στις διαπραγματεύσεις, προετοιμάζουμε τη χώρα και το λαό για τα χειρότερα».  Και θα έπρεπε να έχουν επισπεύσει τις κινήσεις τους αντί να περιμένουν το καλοκαίρι όπου η ζημιά που ήδη έχει υποστεί ο ελληνικός τουρισμός είναι μεγάλη…

Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Αλέξη Τσίπρα για:

1) Ελλειψη καλόπιστης διάθεσης συμβιβασμού με τους «θεσμούς», και υπογραμμίζουμε το «καλόπιστη» καθώς αποδεικνύεται και από την έλλειψη προετοιμασίας για άλλα ενδεχόμενα και ειδικά για την επιστροφή στη δραχμή.  Η πρόταση που κατέθεσε ο κ. Τσίπρας την περασμένη Δευτέρα παραβίαζε σχεδόν όλες τις προεκλογικές του υποσχέσεις και ήταν κάτι παραπάνω από «αιματηρή». Ηταν δε βέβαιο ότι θα δημιουργούσε τεράστιο ρήγμα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και θα άνοιγε το δρόμο για την πτώση της δημοτικότητας της κυβέρνησης.  Αντί οι ευρωπαίοι ηγέτες να κινηθούν σε ρεαλιστικά επίπεδα προσφέροντας το ήδη έτοιμο επενδυτικό πακέτο Γιουνγκέρ, κάποια έστω μελλοντική συμμετοχή στην «ποσοτική χαλάρωση» της ΕΚΤ και μια – έστω διαβαθμισμένη – υπόσχεση περικοπής του χρέους (όπως μάλιστα επίμονα ζητούσε ο αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιού), κατέφυγαν σε επιπλέον αιματηρές περικοπές και σε τελεσίγραφα….  Η ευθύνη για το αδιέξοδο και το πιθανότατο πλέον «ατύχημα» είναι ΤΩΡΑ ΟΛΗ δική τους.

2) Κανείς δεν μπορεί έστω και να υπονοήσει ότι ο έλληνας πρωθυπουργός δεν έχει ηγετικά προσόντα.  Η πρόταση δημοψηφίσματος του Αλέξη Τσίπρα είναι μια υψηλού μέν ρίσκου, πλήν όμως σπουδαία κίνηση που μόνο ένας ηγέτης ολκής μπορεί να κάνει.  Ας μας συγχωρήσει ο Κώστας Καραμανλής αλλά μόνο «άφρων» δεν είναι η κίνηση του Τσίπρα.  Από τη μια πλευρά με την κίνηση αυτή η Ελλάδα πήρε την πρωτοβουλία των κινήσεων και κατέστησε τους δανειστές έρμαια των εξελίξεων.  Ας μας επιτραπεί να μη μιλήσουμε για δήθεν «διαπραγματευτές» και ακόμα περισσότερο δήθεν «ηγέτες» τύπου Σαμαρά και Βενιζέλου… Από πότε οι “yesmen” έγιναν καλοί διαπραγματευτές;  Και από πότε οι κλασσικοί «σιγουρατζήδες» και διεκπεραιωτές διαπλεκόμενων συμφερόντων ονομάζονται «ηγέτες»;  Ωρα να αποχωρήσουν οριστικά από το προσκήνιο…

Είναι βέβαια αλήθεια ότι η κα. Μέρκελ υπέπεσε σε σφάλμα νωρίς χθές όταν δήλωσε ότι «θέλει λύση πριν το άνοιγμα των αγορών τη Δευτέρα», γιατί αποκάλυψε όλους τους φόβους της και έδωσε στην ελληνική πλευρά το σήμα που περίμενε.  Από την άλλη, η Ελλάδα ευρισκόμενη στο «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», αναποδογυρίζει τα δεδομένα και αναγκάζει τους δανειστές να έρθουν και εκείνοι, ταυτόχρονα με τους έλληνες, αντιμέτωποι με τις συνέπειες του Grexit, αντί να κάθονται αναπαυτικά βολεμένοι στην δήθεν ασφάλεια των επενδυτικών τους «εργαλείων»…  Πρόκειται για σενάριο αμοιβαίας ζημιάς ή καταστροφής…  Ας δούμε τώρα πόσο άνετα θα αισθάνεται ο κ.Σόιμπλε και ο κ.Ντάϊσενμπλουμ τη Δευτέρα το πρωί… Και τελικά μήπως ο κ. Τουσκ μπορεί τώρα να βγεί και να μας πεί “the game is over”?  Περιμένουμε αγαπητέ κ.Τουσκ… Δεν σας ακούσαμε σήμερα…. Πού άραγε έχετε κρυφτεί; Πίσω από τα φουστάνια της Μέρκελ;

3) Επίσης ας σημειωθεί ότι δεν είναι καθόλου «αντισυνταγματική» ούτε και «ατυχής» ή οτιδήποτε άλλο η διενέργεια δημοψηφίσματος.  Επί μήνες πολλοί παπαγαλίζουν ότι ο ελληνικός λαός στις δημοσκοπήσεις προκρίνει «πάση θυσία» παραμονή στο ευρώ.  Με τον τρόπο αυτό τα χέρια του Αλέξη Τσίπρα παρουσιάζονταν δεμένα στις διαπραγματεύσεις.  Ενώ τώρα θα δούμε εάν πράγματι ο ελληνικός λαός θέλει – κάτω από οποιοδήποτε καταπιεστικό γερμανικό πρόγραμμα  – να μείνει στο ευρώ…. Ο ίδιος ο λαός πρέπει να αποφασίσει και όχι οι δημοσκόποι – οι οποίοι καθόλου δεν έχουν την «έξωθεν καλή μαρτυρία» όταν απέτυχαν πολλάκις να προβλέψουν εκλογικά αποτελέσματα και όταν πληρώνονται από λογής συμφέροντα.  Και μάλιστα όταν ακόμα και οι δευτεροετείς των κοινωνικών επιστημών που διδάσκονται την κατάρτιση ερωτηματολογίων γνωρίζουν πόσο εύκολο είναι να επηρεάσει το αποτέλεσμα ερευνών εκείνος που διατυπώνει τα ερωτήματα.

Είχαμε τονίσει σε προηγούμενο άρθρο μας ότι ο μεγάλος πλούτος των Ελλήνων είναι η ιδιοκτησία μας σε ένα κομμάτι γης αυτής της πανέμορφης χώρας, η οποία ιδιοκτησία ποτέ δεν πρέπει να επιτραπεί να αρπαχθεί – μέσω φόρων και πλειστηριασμών – από ξένα συμφέροντα.  Η περιουσία αυτή θα έχει περίπου την ίδια αξία είτε εντός είτε εκτός του ευρώ.  Επίσης ο μεγάλος ελληνικός πλούτος ήταν ανέκαθεν και είναι και τώρα η Ελληνική Διασπορά και η Ναυτιλία μαζί με την έμφυτη επιχειρηματικότητα και την προαιώνια έφεση στα γράμματα, τις επιστήμες, την έρευνα…  Αυτό τον πλούτο πρέπει να διαφυλάξει ο Ελληνισμός ως κόρη οφθαλμού, να τον εκμεταλλευθεί και να τον ενισχύσει.

Δεν έχουμε ως Ελληνες τίποτε να φοβηθούμε από αποτυχημένους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, που θέλουν να προσποιούνται τους πολιτικούς ηγέτες.  Δεν πρέπει να φοβηθούμε ένα ακόμα έτος δυσκολιών προς κάποια πιθανή νομισματική αλλαγή.  Αρκεί να εκμεταλλευθούμε τα φυσικά μας προσόντα και πλεονεκτήματα και πάνω απ’όλα να μείνουμε ΕΝΩΜΕΝΟΙ.

Ο φόβος δεν ήταν ποτέ το συναίσθημα που υπολόγισε κανείς αληθινός Ελληνας, ούτε σε καιρό ειρήνης αλλά ούτε και σε καιρό πολέμου…  Πάντοτε ξέραμε να ρισκάρουμε ανοίγοντας τα πανιά μας διάπλατα σε όλη την Οικουμένη – μέχρι που αποτυχημένες ηγεσίες καταδίκασαν τα τελευταία 40 χρόνια δυό ολόκληρες γενιές να ονειρεύονται «θεσούλα στο Δημόσιο»… Ας ξαναγυρίσουμε στις ρίζες μας στον πραγματικό μας εαυτό.  Στην ευρηματικότητα, στην επιχειρηματικότητα, στην έμφυτη δημιουργικότητα… ΑΣ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΧΘΡΟ ΜΑΑ, ΤΗ ΔΙΧΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΑΣ ΠΟΡΕΥΤΟΥΜΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ… Το αύριο ανήκει στην Ελλάδα και του Ελληνες γιατί για μια ακόμα φορά μας έλαχε ο κλήρος να παίξουμε καθοριστικό ρόλο στην παγκόσμια Ιστορία….

Νέα Υόρκη, 27 Ιουνίου 2015

http://mignatiou.com/2015/06/i-askisis-krimnovasias-tsipra-varoufaki-ke-i-eperchomeni-katharsi/D

H Πρώτη Φορά Αριστερά έγινε Πρώτη Φορά Δημοκρατία

«…Όσοι θεωρούν διχασμό το δημοψήφισμα, θα πρέπει να μάθουν πως το δημοψήφισμα είναι Δημοκρατία.

Το δημοψήφισμα είναι μόνο Δημοκρατία. Διαφορετικά, να καταργήσουμε και τις εκλογές, για να μην «διχάζονται» οι Έλληνες….»

 

Με τηλεοπτικό διάγγελμά του, ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος της Κυριακή 5 Ιουλίου, για το αν οι Έλληνες πολίτες αποδέχονται ή απορρίπτουν την πρόταση των θεσμών.

Είναι το πρώτο δημοψήφισμα που διεξάγεται στη χώρα μας, μετά από 41 χρόνια.

Όλοι συνηθίζουν να λένε με χαρακτηριστική ευκολία πως η Ελλάδα γέννησε την Δημοκρατία αλλά δεν είναι πολλοί που απορούν για το πώς γίνεται οι χώρες που δεν γέννησαν την Δημοκρατία να κάνουν δημοψηφίσματα, ενώ η Ελλάδα ποτέ.

Το ότι θα διεξαχθεί δημοψήφισμα την Κυριακή 5 Ιουλίου σημαίνει πως μπορούσαν -ακόμα και με αυτό το Σύνταγμα με το άρθρο 44- να έχουν διεξαχθεί και άλλα δημοψηφίσματα στη χώρα μας. Οι αφορμές αυτά τα 41 χρόνια ήταν πολλές.

Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε το δημοψήφισμα;

Γιατί δεν μπορεί να πάει τη συμφωνία στην Βουλή. Στη Βουλή, η συμφωνία θα περνούσε με τις ψήφους των μνημονιακών κομμάτων -με παράλληλες απώλειες ψήφων των βουλευτών της κυβέρνησης- και η κυβέρνηση θα έχανε την δεδηλωμένη.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολιτικός και είναι παίκτης. Όλες οι κινήσεις του τα τελευταία χρόνια – είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς μαζί του- δείχνουν πως ξέρει να παίζει. Ο Ανδρέας Παπανδρέου θα χαμογελάει από τον ουρανό. Τελικά, ο «μικρός» δεν ήταν καλός μόνο στη μίμηση του τρόπου ομιλίας του Ανδρέα.

Η συμφωνία με τους δανειστές προχώρησε. Ο Αλέξης Τσίπρας δούλεψε εντατικά όλους αυτούς τους μήνες προς αυτή την κατεύθυνση, έκανε το δικό του καθήκον, και τώρα καλεί τους Έλληνες να αποφασίσουν.

Η ευθύνη της απόφασης για την αποδοχή ή απόρριψη της πρότασης των θεσμών ξεπερνάει τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνηση.

Όσοι θεωρούν διχασμό το δημοψήφισμα, θα πρέπει να μάθουν πως το δημοψήφισμα είναι Δημοκρατία.

Το δημοψήφισμα είναι μόνο Δημοκρατία. Διαφορετικά, να καταργήσουμε και τις εκλογές, για να μην «διχάζονται» οι Έλληνες.

Σημαντικότερο και από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της Κυριακής 5 Ιουλίου, είναι ότι γίνεται δημοψήφισμα.

Το σημαντικότερο είναι πως οι Έλληνες έχουν την τύχη τους στα χέρια τους.

Με μια μόνο κίνηση, ο Αλέξης Τσίπρας βγήκε από την δύσκολη θέση, ενώ, παράλληλα, έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που επικαλείται τη λαϊκή κυριαρχία και προσφεύγει σε δημοψήφισμα.

Δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά, αναγγέλλοντας το δημοψήφισμα, ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε κάτι μοναδικό:

H Πρώτη Φορά Αριστερά έγινε Πρώτη Φορά Δημοκρατία.

Οι Έλληνες αντέχουν την Δημοκρατία στην χώρα που γεννήθηκε;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αντέχει την Δημοκρατία;

Άρθρο 1 του Συντάγματος:

1. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

2. Θεμέλιο του Πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.

3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

http://pitsirikos.net/2015/06/h-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC-%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B5-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC-%CE%B4/

Επικό άρθρο! Κατερίνα Ακριβοπούλου: H παράγκα των Βρυξελλών άρχισε να μαθαίνει πεντοζάλη!

Αν και δεν συμφωνώ με τα «νταούλια» οι διαπιστώσεις της Κατερίνας Ακριβοπούλου είναι ακριβείς. (βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα»)

Διαβάστε το επικό άρθρο της γνωστής δημοσιογράφου Κατερίνας Ακριβοπούλου, που φημίζεται για την αντικειμενικότητα και οξυδέρκειά της (sic)

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου

Τα ψέματα τελειώνουν …

Από την επομένη των εκλογών η παράγκα των Βρυξελλών άρχισε να μαθαίνει αυτό που προεκλογικά χλεύασε και η ίδια και οι εδώ εμπορικοί της αντιπρόσωποι…Τον πεντοζάλη με ζάλη …

Φάνηκε τρεις μέρες μετά τις εκλογές, στη ζαλάδα του Σουλτς που ήρθε στην Αθήνα, με τον αέρα του «αφεντικού» και άκουσε τον Τσίπρα να του λέει «το πρόγραμμά σας απέτυχε«… Και λίγες μέρες μετά, ο Έλληνας πρωθυπουργός έκλεινε κατάμουτρα το τηλέφωνο στον Ντράγκι και στη γενικευμένη, και μέχρι τότε αδιατάρακτη αυθάδεια των δανειστών…
Φάνηκε επίσης με τη σκοτοδίνη του Ντάισελμπλουμ, σ΄εκείνη την εμβληματική στιγμή, όταν 0 Βαρουφάκης του είπε on kamera τέρμα η τρόικα στην Αθήνα και έπαθε ντελίριο ο πλανήτης …

Πέντε μήνες τώρα το κάλεσμα της ιστορίας έχει φέρει ήδη τα πάνω κάτω στη διεθνή πολιτική σκακιέρα. Το ελληνικό ζήτημα έγινε παγκόσμιο. Οι αντιθέσεις στο ευρωπαϊκό σκηνικό εξερράγησαν. Η ενδογερμανική κρίση αποκαλύφθηκε και απειλεί την ίδια την πολιτική υπόσταση της Μέρκελ. Οι αμερικανογερμανικές σχέσεις καθορίζονται εν πολλοίς από τις εξελίξεις που σχετίζονται με την Ελλάδα. Η πολυδιάστατη πολιτική με τα ανοίγματα στον Πούτιν και η ομιλία του Έλληνα Πρωθυπουργού στους ηγέτες των BRICS, να συζητιέται σε όλο τον πλανήτη, έδωσε στη χώρα παγκόσμια εμβέλεια και στη Δημοκρατία το χώρο που της στέρησε ημνημονιακή λαίλαπα.

Η ελληνική κυβέρνηση έχει προκαλέσει ήδη την πρώτη μεγάλη ανατροπή: Να ομολογείται πλέον από όλους, η αποτυχία του πιο άγριου,μισανθρωπικού και εγκληματικού νεοφιλελεύθερου μοντέλου που έχει επιβληθεί στην Ευρώπη.

Όσο είχαμε τους βολικούς εθελόδουλους του μνημονίου, οι παραδοχές ότι η Ελλάδα βυθίστηκε στην καταστροφή για να σωθούν κατά κύριο λόγο οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες, αντιμετωπίζονταν σαν αντιμνημονιακή αίρεση. Τώρα είναι στην αιχμή των αναλύσεων σε όλα τα ξένα ΜΜΕ.

Οι επισημάνσεις ότι από το δάνειο-μαμούθ των 300 και πλέον δισ. για το οποίο επαίρονταν ο ανεκδιήγητος ΓΑΠ, ελάχιστα διατέθηκαν στην ελληνική οικονομία, αποκρούονταν σαν αριστερή εμμονή. Τώρα είναι η επωδός όλων.

Οι θεμελιωμένες καταγγελίες, ότι το ΔΝΤ παρανόμησε με την Ελλάδα, επιστρέφονταν σαν ιδεοληπτικές. Τώρα η Λαγκάρντ που παίζει το κεφάλι της, λόγων εκλογών, έχει διατάξει ΕΔΕ για τον Τόσμεν.

Οι τεκμηριωμένες αναλύσεις από την προεκλογική περίοδο του 12 – οπότε και πρωτοξεκίνησε η τρομοκρατική προπαγάνδα για το κόμμα της δραχμής,που συνεχίζεται μέχρι σήμερα- ότι ένα grexit θα προκαλούσε μεγαλύτερη ζημιά σε όλο το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο σύστημα, χλευάζονταν σαν αφελείς. Τώρα διατυπώνονται από το σύνολο των ηγετών του κόσμου.

Όταν φτάνει το spiegel να βγαίνει στο συγκλονιστικό εξώφυλλό του, με σκηνές Αποκάλυψης σε περίπτωση που γκρεμιστεί η Ελλάδα, ή η συντηρητική Daily Telegraph, να κάνει λόγο για τους «
φύλακες της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας που προκαλούν εσκεμμένα ένα bankrun, θέτοντας σε κίνδυνο το σύστημα της Ευρώπης και αναγκάζοντας την Ελλάδα να γονατίσει», με τον αρθρογράφο να επισημαίνει ότι « σπάνια στη σύγχρονη εποχή έχουμε γίνει μάρτυρες παρόμοιων γεγονότων και κακών αποφάσεων από εκείνους που υποτίθεται ότι είναι υπεύθυνοι για την παγκόσμια χρηματοπιστωτική σταθερότητα και που έθεσαν τη θεμέλια λίθο για το δυτικό κόσμο», τότε κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει εκεί έξω ε ;

“Ολα αυτά τα προκάλεσε η Ελλάδα με τη στάση της και τη στρατηγική της.

Ο πεντοζάλης βλέπετε… Που πήρε το όνομά του από τον πέμπτο ζάλο (δηλαδή βήμα ), όπως αποκαλούσαν την πέμπτη κατά σειρά ελπίδα των Κρητικών για απελευθέρωση της Κρήτης από τους Τούρκους. Και οι δανειστές επιμένουν για την πέμπτη αξιολόγηση, υπενθυμίζεται…Είναι καθαρά πολεμικός χορός, διαβάζουμε στο σχετικό λήμμα και διαδηλώνει λέει τον ξεσηκωμό, τη λεβεντιά, τον ηρωισμό καιτην ελπίδα.

Ο Τσίπρας άλλαξε ήδη το παιχνίδι στην Ευρώπη. Η ιστορική μοίρα δεν δίνει άλλη επιλογή παρά να το κερδίσει.-

.altsantiri.gr

Οι τρεις αιτίες που απειλούν να τινάξουν στον αέρα τη συμφωνία

 Ο ΦΠΑ στα μακαρόνια που εξεγείρει τον κύριο Φίλη, οι ασφαλιστικές εισφορές ή μήπως η φορολογία 28% ή 29% στις επιχειρήσεις απειλούν να τινάξουν στον αέρα τη συμφωνία;

Μία τέτοια συμφωνία, τόσο ιστορικής, πολιτικής, οικονομικής και για ορισμένους ιδίως γεωπολιτικής σημασίας, δεν είναι δυνατόν να τιναχτεί στον αέρα για μία …χούφτα ευρώ, μου έλεγε παλαίμαχος και πολύπειρος διπλωμάτης.
Αρα κάτι άλλο κρύβεται πίσω από το παραβάν. Και πιο συγκεκριμένα κρύβονται τρία πράγματα.

Το πρώτο και σπουδαιότερο, που προκαλεί εκνευρισμό στους Γερμανούς είναι η δίκαια και σωστή εμμονή και επιμονή της κυβέρνησης στη ρύθμιση του χρέους. Μέχρι και γερμανικές εφημερίδες άρχισαν να το αναγνωρίζουν, όπως η ¨Σιντόιτς Τσάιτουγκ¨ η οποία έκανε λόγο για το ιστορικό χρέος της Γερμανίας, παραλληλίζοντας το ελληνικό αίτημα με το ¨κούρεμα¨ του γερμανικού χρέους το 1953, που στάθηκε η βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε το γερμανικό οικονομικό θαύμα.

Πολύ σωστά, τόσο ιστορικά, όσο και οικονομικά η κυβέρνηση επιμένει στη ρύθμιση του χρέους ώστε να πάρει ανάσα η οικονομία και να περάσει σε βιώσιμη, υγιή και αυτοτροφοδοτούμενη ανάπτυξη.

Εξάλλου, χωρίς ρύθμιση του χρέους η μια πιο προωθημένη δέσμευση από εκείνη του 2012 η κυβέρνηση σε καμία περίπτωση δεν θα μπορέσει να περάσει τη συμφωνία από τη Βουλή.

Ένα σχέδιο για το χρέος θα αποτελέσει το ¨φύλλο συκής¨ που απαιτείται για να μπορέσουν και οι βουλευτές το ΣΥΡΙΖΑ να κρύψουν πίσω του μία συμφωνία έκτρωμα που κανένας δεν μπορούσε να διανοηθεί ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του.

Το χρέος και η ρύθμισή του είναι το καυτό θέμα της διαπραγμάτευσης.

Από αυτό πηγάζουν και τα άλλα δύο. Η θέση του ΔΝΤ στη διαπραγμάτευση, και η θέση της Κριστίν Λαγκάρντ.
Το ΔΝΤ αυτή τη στιγμή είναι εκτεθειμένο με τα δάνεια που έδωσε στην Ελλάδα τα οποία σύμφωνα με ορισμένα μέλη της δόθηκαν κατά παράβαση του καταστατικού.

Επίσης, αν η Ελλάδα αθετήσει την καταβολή των δόσεων η ηγεσία του ΔΝΤ βρίσκεται διπλά εκτεθειμένη, αφού εκτός του ότι δεν θα πάρει τα χρήματα, το ΔΝΤ θα βρεθεί εκτός Ευρώπης, πράγμα που η ίδια η Κριστίν Λαγκάρντ διόλου επιθυμεί, ενώ θα έχει δανείσει μία χώρα της οποία το χρέος δεν είναι βιώσιμο (παραβίαση του κανονισμού) και είχε θεωρηθεί βιώσιμο μόνο χάρη στη δέσμευση του 2012 για ρύθμιση.

Σε αυτό το εκρηκτικό πλαίσιο τοποθετείστε και την ανανέωση της θητείας της Κριστίν Λαγκάρντ το 2016 στη θέση της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ και θα έχετε ένα πιο ολοκληρωμένο παζλ.

Γιατί αν το ΔΝΤ βγει βαριά τραυματισμένο από την ευρωπαϊκή περιπέτεια στην οποία τόσο στήριξε για να ανορθώσει το καταβαραθρωμένο κύρος του, η Κριστίν Λαγκάρντ δεν έχει καμία ελπίδα να κερδίσει την ανανέωση. Και είναι αυτό που κάνει τη Γαλλίδα πολιτικό να είναι τόσο εκνευρισμένη τις τελευταίες ημέρες. Αφού το τέλος της θητείας στο ΔΝΤ θα σημάνει κατά πάσα πιθανότητα και το τέλος της πολιτικής της καριέρας, αφού στη χώρα της μάλλον δεν θα είναι ευπρόσδεκτη εξαιτίας του σκανδάλου Ταπί.
Θανάσης Λυρτσογιάννης

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=412616&catid=13

Guardian: Το δίλημμα είναι Grexit ή διαγραφή χρέους

Grexit και χρεοκοπία ή διαγραφή χρέους είναι το μοναδικό δίλημμα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι πιστωτές της Ελλάδας, σύμφωνα με άρθρο στον Guardian που υπογράφει ο Αντριου Φέλλoου, ερευνητής στο Oriel College της Οξφόρδης.

Ολόκληρο το άρθρο του Άντριου Φέλοου:

Είναι απολύτως καθαρό σε όλες τις πλευρές πλέον – εάν και σπάνια το παραδέχονται – ότι η Ελλάδα δεν θα αποπληρώσει ποτέ τα δάνεια διάσωσης. Η σημερινή προσέγγιση αξιώνει από την Ελλάδα να επιτυγχάνει μεγάλο και παρατεταμένο πρωτογενές πλεόνασμα για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των πιστωτών. Αυτή η προσέγγιση θα την υποχρεώσει να αποστραγγίσει τουλάχιστον μια γενιά για να μεταφέρει σε άλλες χώρες τεράστια ποσά απ’ ό,τι παράγει ο ελληνικός λαός.

Η ιστορία και οι οικονομικές αρχές μας διδάσκουν ότι το να προσπαθείς να επιβάλεις τέτοιου τύπου λογικές σε μια βαθιά τραυματισμένη οικονομία, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να την καταστρέψεις και να πλήξεις και όσους προσδοκούν έσοδα από εκείνη.

Είναι πια η ώρα να σταματήσει η υποκρισία και να ανσδειχθεί η διαγραφή χρέους της Ελλάδας να αποτελεί στο κεντρικο κίνητρο για την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα.

Σίγουρα ήταν λάθος που η Ελλάδα εισήλθε στη ζώνη του ευρώ με τον λόγο χρέους προς ΑΕΠ άνω του 100%, όμως η τιμωρία της πάει πέρα από κάθε νομιμοποίηση που θα έδινε αυτή η αιτία. Στην πραγματικότητα, ίσως, το μισό από το χρέος που βαρύνει την Ελλάδα σήμερα να είναι συνέπεια των σφαλμάτων σχεδιασμού του ευρώ.

Μετά την είσοδό της στην νομισματική ένωση, η Ελλάδα πλημμύρισε με πολύ φθηνά δάνεια. Τα πλεονάσματα της Γερμανίας διογκώθηκαν από τα περίπου 50 δισ. ευρώ που ήταν όταν υιοθετήθηκε το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, στα 200 δισ. ευρώ το 2007 και ανακυκλώθηκαν από τις ορμητικές τράπεζες ως τεράστιες ροές κεφαλαίου στην ευρωπαϊκή περιφέρεια.

Η Γερμανία δημιούργησε ένα τεράστιο απόθεμα απαιτήσεων έναντι χωρών όπως η Ελλάδα, που κάποια μέρα θα αναγκαζόταν να χάσει, με τις μόνες άγνωστες παραμέτρους να είναι το πότε και το πόσο άσχημα θα γίνονταν τα πράγματα.

Όταν όλες αυτές οι ροές κεφαλαίων αντιστράφηκαν, η Ελλάδα εξαιτίας του ευρώ, δεν μπορούσε να εκτυπώνει τα δικά της χρήματα, ούτε να υποτιμήσει το νόμισμά της για να ενισχύσει τις εξαγωγές της, ούτε να μειώσει τα επιτόκιά της, ούτε να ακολουθήσει τη δική της πολιτική ποσοτικής χαλάρωσης, ούτε να δημιουργήσει υψηλότερο πληθωρισμό για να μειώσει την πραγματική αξία του χρέους της.

Πολλές άλλες χώρες μετατόπισαν τα βάρη των χρεοκοπημένων τραπεζών τους στους ισολογισμούς των κυβερνήσεών της.

Στην Ελλάδα, αυτό θα αύξανε τους κινδύνους μιας χρεοκοπίας και έτσι Γερμανία, Βρετανία, ευρωζώνη και άλλοι, προχώρησαν σε έμμεση διάσωση των τραπεζών τους μέσω δανείων βασισμένων στο σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας, μεταθέτοντας τα προβλήματά τους στην ΕΚΤ και το ΔΝΤ.

Η προσωρινή αύξηση του δημοσιονομικού ελλείμματος σε μια ύφεση είναι απολύτως φυσιολογική.

Για την Ελλάδα, εγκλωβισμένη μέσα στο ευρώ, αυτή η αύξηση ενίσχυσε και τον κίνδυνο αθέτησης των υποχρεώσεών της, γεγονός που με τη σειρά του ώθησε το κόστος δανεισμού της χώρας υψηλότερα και είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθεί ακόμη περισσότερο ο λόγος δημόσιου χρέους προς ΑΕΠ.

Η πρόληψη τέτοιων καταστροφικών βρόχων απαιτούσε έναν μηχανισμό δημοσιονομικών μεταβιβάσεων στο εσωτερικό της ευρωζώνης προς κράτη – μέλη που αντιμετωπίζουν μεγάλο αρνητικό σοκ ή αναλαμβάνουν τα οικονομικά βάρη των τραπεζών τους. Αντ’ αυτού, η Ελλάδα εξαναγκάστηκε να προχωρήσει σε εσωτερική υποτίμηση.

Ωστόσο, εξαλείφοντας την εγχώρια ζήτηση και εισάγοντας τεράστια οικονομική αβεβαιότητα, το μόνο στο οποίο χρησίμευσε ήταν για να πιέσεις τις επενδύσεις τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.

Κατέστρεψε τεράστιο μέρος του παραγωγικού ανθρώπινου κεφαλαίου (σκεφτείτε τι κάνει στην ανάπτυξη το 25% ανεργία και πάνω από το 50% ανεργίας των νέων). Δημιούργησε ακόμη υψηλότερο λόγο δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ και τροφοδότησε περαιτέρω αποπληθωρισμό στην Ελλάδα και την ευρωζώνη στο σύνολό της.

Στην αρχή, οι γερμανοί εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για την τεχνητή άνοδο του ευρώ και πέρασαν τους κινδύνους του συστημικού κινδύνου σε χώρες όπως η Ελλάδα.

Πλέον, καθώς οι προοπτικές για την Ελλάδα επιδεινώνονται και το ευρώ πιέζεται ολοένα και περισσότερο, οι γερμανικές εξαγωγές παίρνουν ώθηση και οι Γερμανοί εκφράζουν λιγότερο τη συμπάθειά τους.

Εν τω μεταξύ, οι πανικόβλητες εκροές κεφαλαίου από το 3% στις αρχές του 2011 στο σχεδόν μηδέν σήμερα, διευκολύνουν τη Γερμανία στο δημοσιονομικό μέτωπο.

Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι οι πιστωτές στην Ελλάδα πρέπει να διαλέξουν μεταξύ δύο δυσάρεστων σεναρίων. Το ένα είναι η Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ και να κηρύξει στάση πληρωμών στο χρέος της που είναι κυρίως σε ευρώ. Οι πιστωτές της δεν θα αποπληρωθούν και κοστοβόρες κερδοσκοπικές πιέσεις θα συσσωρεύονται σε Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία, ενώ η ίδια η Ελλάδα θα γίνει περισσότερο πολιτικά και οικονομικά ασταθής.

Η εναλλακτική είναι η Ελλάδα να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ και οι πιστωτές της θα πρέπει να προχωρήσουν σε περαιτέρω διαγραφή του ελληνικού χρέους.Το τελευταίο σενάριο είναι σαφώς και το λιγότερο επώδυνο.

Οι μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα πρέπει να πάνε χέρι-χέρι με τις διαγραφές χρέους, όχι λόγω κάποιων ιδιαίτερων αρετών της Ελλάδας, αλλά διότι η λογική του ευρώ είναι η μόνη υγιής διέξοδος.

Εκείνοι που οδήγησαν τη χώρα στο χάος έχουν απαξιωθεί σε μεγάλο βαθμό στην Ελλάδα. Η Ελλάδα έχει κάνει τεράστια βήματα προόδου στη μετατόπιση του πρωτογενούς δημοσιονομικού ισοζυγίου (προ φόρων) και του διαρθρωτικού δημοσιονομικού ελλείμματος σε πλεόνασμα. Περαιτέρω μεταρρυθμίσεις χρειάζονται πλέον ανάπτυξη και αυτό θα συμβεί μόνο εάν το οικονομικό παρελθόν αντιμετωπιστεί ακριβώς ως παρελθόν.

http://www.alexiptoto.com/guardian-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-grexit-%CE%AE-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AE-%CF%87%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85%CF%82/

«Φτύσε τη δημοκρατία» ζητά από Βαρουφάκη ο μαστιγοφόρος παρουσιαστής (δείτε εκπληκτικό βίντεο)

Τι συμβαίνει με τη διαπραγμάτευση, με απλά λόγια

Του Κώστα Βαξεβάνη

Όσα συμβαίνουν και κυρίως γράφονται σε σχέση με τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους, έχουν μια διάσταση που απαιτεί απλή εκλογίκευση. Με αυτή την εκλογίκευση προκύπτει ο βασιλιάς γυμνός και όχι το τέρας πύρινο. Ας πάμε λοιπόν με απλά βήματα προς τη λογική

1.Γιατί τόση σκληρότητα;Σε κάθε διαπραγμάτευση  η προσπάθεια που γίνεται είναι να εξασφαλίσει ο καθένας τα μέγιστα οφέλη και τις μικρότερες απώλειες. Αυτό δεν γίνεται κάτω από μια διαδικασία ευφορίας και φιλοφρονήσεων, αλλά με πιέσεις, απαιτήσεις και αρκετές φορές εκβιασμούς. Επίσης το παιχνίδι της διαπραγμάτευσης δεν εξελίσσεται γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι αλλά σε όλα τα πεδία. Κυρίως αυτό της επικοινωνίας. Δηλαδή οι διαπραγματευόμενοι, με δηλώσεις ή διαρροές, προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα κλίμα τετελεσμένων και κυρίως φόβου για τον «αντίπαλο». Σε πολλές περιπτώσεις βλέπουμε και τη λειτουργία του καλού και του κακού μπάτσου των κλασσικών αμερικάνικων ταινιών. Ο ένας απειλεί και ο άλλος δείχνει διαλακτικός και φιλικός. Αυτά συμβa;iνουν σε όλες τις διαπραγματεύσεις, ακόμη και αυτές που αφορούν την αγορά ενός μεταχειρισμένου αυτοκινήτου.

2. Οι κλώνοι του Σόιμπλε. Είναι λοιπόν μάλλον ξεκάθαρο,πως για παιχτεί το παιχνίδι της διπραγμάτευσης σωστά, πρέπει από την κάθε πλευρά να υπάρχει όσο το δυνατόν μέτωπο «αμετακίνητων θέσων», προκειμένου η δεδομένη υποχώρηση από τις θέσεις αυτές, για να υπάρξει συμφωνία, να είναι όσο το δυνατόν πιο συμφέρουσα. Ο κάθε διαπραγματευτής προσπαθεί να κάνει συμμαχίες και να εξασφαλίσει ρωγμές στην απέναντι πλευρά. Στο θέμα αυτό η Ελλάδα έχει πραγματικά πρόβλημα. Μεγάλες πολιτικές ομάδες οι οποίες κυβέρνησαν στο παρελθόν, δημιουργούν εκ των πρωτέρων την εικόνα του «αδιαπραγμάτευτου» και της αποτυχίας. Δεν συντάσσονται με την εθνική απαίτηση, αλλά προφητεύουν την καταστροφή και δημιουργούν φόβο. Σε μια τέτοια λειτουργία στήνεται η ανακύκλωση κλίματος.Δηλαδή κάποιος Σόιμπλε στο εξωτερικό ή κάποια εφημερίδα, κάνει μία εκτίμηση ή δημιουργεί ένα φόβο για τις διαπραγματεύσεις. Αυτή η δήλωση που όπως είπαμε είναι μια δήλωση όχι που εκφράζει την πραγματικότητα απαραίτητα, αλλά που προσπαθεί να δημιουργήσει μια πραγματικότητα, αναπαράγεται από τα εγχώρια Μέσα Ενημέρωσης και τους κλώνους του Σόιμπλε στην Ελλάδα. Στη συνέχεια το κλίμα που δημιουργείται με τον τρόπο αυτό στη χώρα, από τον Σόιμπλε και τους κλώνους Σόιμπλε,καταγράφεται ως «ρεπορτάζ» από ξένα ΜΜΕ και δημιουργεί πλέον μια πραγματικότητα που μπορεί να στηρίζεται σε φήμη αλλά είναι πια πραγματικότητα. Ένα παράδειγμα είναι οι πολλαπλές φήμες για Bank Run. Στην αρχή υπήρξαν φόβοι για διοχέτευση κεφαλαίων στο εξωτερικό. Στη συνέχεια κάποιες Τράπεζες δημιούργησαν μέσω «πληροφοριών» αυτή τη ροή. Τα ξένα Μέσα Ενημέρωσης κατέγραψαν την πραγματικότητα που δημιουργήθηκε βάζοντας μάλιστα και φωτογραφίες από ουρές συνταξιούχων που περίμεναν στις ουρές στις Τράπεζες για τη σύνταξη εμφανίζοντας πως υπάρχει φυγή κεφαλαίων. Όλο αυτό ανακυκλώθηκε από τα κανάλια και τελικώς η φυγή κεφαλαίων επιτεύχθηκε.

3. Γιατί δεν συντάσσονται όλοι μαζί; Αυτή είναι μια απλοική και ευγενής ερώτηση την οποία βάζουν καλοπροαίρετοι  άνθρωποι ή απολίτικοι. Απέναντι σε αυτή την κρίση, όπως και σε όλα τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα, υπάρχουν διαφορετικά συμφέροντα αλλά και ερμηνείες. Μπορεί να συνταχθεί η κυβέρνηση και όποιος πιστεύει πως η Ελλάδα και η Ευρώπη δεν μπορούν να προχωρήσουν άλλο έτσι, με το Βενιζέλο που επέβαλε χαράτσια και το Σαμαρά που έκοψε μισθούς αλλά ταυτόχρονα έκανε πιο πλούσιους τους τραπεζίτες και την οικονομική ελίτ; Ο ένας θεωρεί πως η λύση για την ανάπτυξη είναι να επιβιώσει ο κόσμος με ανθρώπινα μεροκάματα για να αναπτυχθεί η χώρα, και ο άλλος πως πρέπει να πέσουν κι άλλο οι μισθοί για να είναι φτηνός ο στρατός που θα δουλεύει στο Λάτση. Η εικόνα του θύματος με τον θύτη αγκαλιά μπορεί να θυμίζει σε ρομαντισμό τα «ανεμοδαρμένα ύψη», αλλά δεν είναι πραγματικότητα. Σημασία έχει να είναι ισχυρές οι συμμαχίες στην κοινωνία που θα απαιτούν την αλλαγή και όχι να καθορίσουν την τύχη της χώρας αυτοί που την κατέστρεψαν. Ακόμη και οι εθνικές αφηγήσει που παρουσίαζαν τους έλληνες στο παρελθόν ενωμένους να μεγαλουργούν , είναι μύθοι. Στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο υπήρχαν πάντα Εφιάλτες και Λεωνίδες, Βελουχιώτηδες και Ράλληδες, κουζουλοί έλληνες και οπαδοί της υποχωρητικότητας.

4. Πού κολλάει η διαπραγμάτευση και γιατί; Η κυβέρνηση δήλωσε προεκλογικά και γι αυτό υποστηρίχθηκε από τους πολίτες, πως δεν θα πάρει υφεσιακά μέτρα. Δηλαδή δεν θα σπρώξει την ελληνική κοινωνία προς τα κάτω με απολύσεις, μειώση μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας. Όταν ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις, αυτή τη διαπίστωση την έθεσε στο Τραπέζι και κατάφερε να πετύχει τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Όσο περνούσε όμως ο καιρός, η Γερμανία και οι εταίροι κατάλαβαν πως μπορούν σταδιακά να αποδομήσουν το εσωτερικό ελληνικό μέτωπο. Έτσι εκμεταλλεύτηκαν τους κλώνους Σόιμπλε και την ισχύ των ΜΜΕ στην Ελλάδα για να δημιουργήσουν  συσχετισμούς υπέρ τους ή έστω κλίμα φόβου. Αυτή τη στιγμή η διαπραγμάτευση κολλάει στις ελληνικές κόκκινες γραμμές. Δηλαδή η κυβέρνηση δεν υποχωρεί στην απόφαση να μην γίνουν απολύσεις, να μην κοπούν συντάξεις και μισθοί, να μην αυξηθεί ο ΦΠΑ και να μην δοθεί όσο όσο η Δημόσια περιουσία. Αντιθέτως έχει εξαγγείλει για πρώτη φορά μέτρα για την πάταξη της φοροδιαφυγής και του μαύρου πλούτου.

Οι εταίροι δεν θέλουν μια Ελλάδα που μπορεί να σωθεί, αλλά μια Ελλάδα που θα εφαρμόσει τα μέτρα τους. Δηλαδή τα μέτρα λιτότητας τα οποία θα εξασφαλίσουν τη «δημοσιονομική τάξη». Είτε πρόκειται για γερμανικό σύνδρομο είτε για αντίληψη για την οικονομία, αυτό το μοντέλο έχει αποτύχει ακόμη και στη Γερμανία των εκατομμυρίων φτωχών και υποαπασχολούμενων και της όλο πιο πλούσιας οικονομικής ελίτ.

Αυτο το μοντέλο αμφισβητείται πολιτικά σε όλη την Ευρώπη και κυρίως στο Νότο. Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία μιλούν ανοιχτά για την ανάγκη μιας άλλης πολιτικής στην Ευρώπη. Δηλαδή το θέμα δεν είναι οι επιλογές λιτότητας, αλλά η αναδιαμόρφωση της Ευρώπης η οποία έχει δομικά λάθη και είναι άδικη.

Είναι λοιπόν στοίχημα για τη μερκελική αντίληψη, να μην περάσει η ελληνική αντίσταση η οποία θα γενικευτεί ως πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη. Γι αυτό τέτοια επίθεση, για αυτό τόση επιμονή και φόβος.

5. Αν υποχωρήσει η Ελλάδα; Το ερώτημα είναι γιατί να υποχωρήσει η Ελλάδα; Αν υποχωρήσει δεν γίνεται ανακόλουθος μόνο ο Συριζα αλλά επιστρέφουμε στην προηγούμενη κατάσταση. Να την θυμίσω λέγοντας πως η τρόικα κυβερνούσε μέσω mail, και ο πρωθυπουργός έκανε νόμους όσα απαιτούσε η τρόικα. Αυτά που απαιτούσε ήταν κόψιμο μισθών, απολύσεις, χτύπημα της πραγματικής Οικονομίας και βέβαια να γίνουν τα χρέη των Τραπεζών δικά μας, χωρίς να πληρώσουν ποτέ οι τραπεζίτες.

Αν υποχωρήσει η κυβέρνηση, θα χαθεί η μοναδική ευκαιρία να αλλάξει η Ευρώπη και να αναπτυχθεί η χώρα. Δεν είναι θέμα πολιτικής ανακολουθίας αλλά ευκαιρίας που θα χαθεί.

6. Τι θα πάθουμε αν δεν υποχωρήσουμε; Αν κοιτάξει κάποιος τα δημοσιεύματα του διεθνή Τύπου, το ερώτημα αυτό απαντιέται με πολλούς τρόπους. Άλλοι λένε πως θα καταστραφεί η Ελλάδα, αλλά υπάρχουν και αρκετοί που υποστηρίζουν πως θα καταστραφεί η Ευρώπη. Οι προφήτες της Οικονομίας, αυτοί δηλαδή που δεν κατάφεραν να προβλέψουν την κρίση και πούλαγαν κωλόχαρτα ως επενδυτικά προιόντα, είναι ανίκανοι να πουν τι ακριβώς θα συμβεί γιατί δεν το ξέρουν. Αν το ήξεραν και αυτό σήμαινε την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την καταστροφή της, θα το είχαν ήδη πραγματοποιήσει. Δεν το ξέρουν όμως και πολύ περισσότερο φοβούνται τις εξελίξεις. Σε μια παγκόσμια Οικονομία, η κατάρρευση της Lehman Brother στην Αμερική οδήγησε την υφήλιο σε κρίση. Σκεφθείτε αν καταρρεύσει μια χώρα.

Άρα το τι θα κάνουν δεν το ξέρουν.Προσπαθούν μέσα από το φόβο που προξενούν, τις πιέσεις που ασκούν, τους εκβιασμούς και το πολιτικό προσωπικό που διαθέτουν στην Ελλάδα να δημιουργήσουν όσο καλύτερες συνθήκες μπορούν για τους ίδιους. Να θυμίσω πως με τα ίδια επιχειρήματα πέρασαν τα μνημόνια.

Η Ε.Ε και η Μέρκελ θα έχουν εκτός από οικονομικό πρόβλημα και πολιτικό με την κατάρρευση της Ελλάδας. Η Γερμανία για μια ακόμη φορά θα ενοχοποιηθεί για το τι κάνει στην Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πάψει να είναι μια οραματική Ένωση και θα αποκαλυφθεί ως αυταρχικός μηχανισμός. Την ίδια ώρα θα δημιουργηθούν ίσως νέες Ενώσεις στην Ευρώπη και νέοι συσχετισμοί με παίκτη τη Ρωσία, πράγμα που δεν θέλει ούτε η Γερμανία ούτε η ΗΠΑ.

7.Έχουν τη δυνατότητα να κλείσουν τις στρόφιγγες; Την Τετάρτη μία ακτιβίστρια διατάραξε τη συνέντευξη τύπου του Ντράγκι, φωνάζοντας «κάτω η Δικτατορία της Κεντρικής Τράπεζας». Είχε δίκιο στο χαρακτηρισμό. Κατά τη διακυβέρνηση της χώρας από τους Σαμαρά και Βενιζέλο, δημιουργήθηκε χωρίς τις ελληνικές αντιρρήσεις η Τραπεζική Ενοποίηση. Ακούγεται ως κάτι καλό. Η Ευρωπαική Ένωση προχωρά σε διάφορες ενοποιήσεις, εκτός από αυτές των χρεών φυσικά. Πρακτικά αυτό που έγινε, ήταν να εκχωρηθούν μια σειρά από πολιτικές εξουσίες που ασκούνται από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις στις Κεντρικές Τράπεζες και την Κεντρική Ευρωπαική Τράπεζα (πρόκειται ουσιαστικά για ιδιωτικούς μηχανισμούς όπως η Τράπεζα της Ελλάδος). Οι Τράπεζες κυβερνούν και καθορίζουν πώς θα ρέει το χρήμα. Οι κατά τόπους Τράπεζες δεν μπορούν να εκτυπώσουν χρήμα, μόνο να να ζητήσουν . Και η ΕΚΤ μπορεί να αρνηθεί είτε είναι ανήθικο, είτε παράλογο, είτε απαράδεκτο. Έχει τη «νομιμότητα» να λειτουργεί έτσι. Να σταματήσει να δίνει χρήματα στις ελλληνικές Τράπεζες παρότι η Ελλάδα είναι εντάξει με την αποπληρωμή των δανείων της. Η Ελλάδα δεν έχει πάρει χρήματα από το 2014, παρότι πληρώνει τις δόσεις. Άρα αυτό που τους ενδιαφέρει, το κριτήριο, δεν είναι αν θα πληρώνει η Ελλάδα, αν θα είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της, αλλά αν θα κάνουν αυτό που θέλουν στην Ελλάδα.

Με αυτή τη λογική λοιπόν μπορούν να κρατήσουν κλειστές τις στρόφιγγες και να εκβιάσουν. Αλλά την ίδια ώρα διακινδυνεύουν η Ελλάδα να μην υποχωρήσει και να έχουν οι ίδιοι τις επιπτώσεις που φοβούνται. Αν κλείσουν οι στρόφιγγες, η Ελλάδα μπορεί να μην αποπληρώνει τα δάνεια, αλλά να κρατάει το χρήμα για τις εσωτερικές ανάγκες. Τι θα κάνει η ΕΚΤ;Θα πάρει την απόφαση να δρομολογήσει τη διάλυση της Ε.Ε;

 

8.Μήπως λένε αλήθεια;

Όχι δεν λένε αλήθεια και το δείχνει η ιστορία τους και οι ήρωές της. Ο πρώην διευθυντής του ΔΝΤ πρόσφατα συνελήφθη για διαφθορά. Ο Γιούνγκερ είχε δημιουργήσει στο Λουξεμβούργο ως πρωθυπουργός φορολογικό παράδεισο. Ο Σόιμπλε είχε εμπλοκή σε χρηματισμό με το «σκάνδαλο Κολ». Η σχέση τους με την αλήθεια ποτέ δεν ήταν καλή. Απλώς ασκούν πολιτική με τον τρόπο που γνωρίζουν, προς όφελος της Οικονομίας που θέλουν. Δεν λένε λοιπόν αλήθεια.Δεν τα πάνε καλά με την αλήθεια. Ας δούμε την πρόσφατη Ιστορία. Όταν η Ελλάδα μπήκε υπό την διοίκηση της Τρόικας και των μνημονίων, εμφάνιζαν όλο αυτό ως μονόδρομο. Τώρα πλέον έχουν παραδεχθεί και οι ίδιοι πως αν η Ελλάδα έκανε στάση πληρωμών, θα αναγκάζονταν να υποχωρήσουν γιατί θα έχαναν τρισεκατομμύρια. Παρ όλα αυτά και τότε έλεγαν πως θα καταστραφεί η Ελλάδα.

Όταν στη συνέχεια μπήκε το θέμα του κουρέματος του Ελληνικού χρέους, Γερμανία και Γαλλία συμφώνησαν πως δεν θα γίνει και ο ντόπιος Παπακωνσταντίνου είχε πει πως αν γίνει θα είναι καταστροφή. Αποδεικνύεται πως δεν ήθελαν το κούρεμα γιατί οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες είχαν ελληνικά ομόλογα.Αν κουρευόταν το χρέος θα καταστρέφονταν οι ίδιοι και όχι η Ελλάδα.Παρ όλα αυτά έλεγαν πως θα καταστραφεί η Ελλάδα.

Μετά τη σύνοδο των Καννών και αφού ξεφορτώθηκαν τα ομόλογα, άλλαξαν εντελώς την επιχειρηματολογία και υποστήριξαν πως πρέπει να γίνει κούρεμα.Προχώρησαν σε κούρεμα με Αγγλικό Δίκαιο ενώ άλλαξαν και την κυβέρνηση στην Ελλάδα δίνοντας εντολή στο Βενιζέλο να ρίξει τον Παπανδρέου. Την απώλεια των Τραπεζών από το κούρεμα την αναλάβαμε εμείς με την ανακεφαλαιοποίηση. Αντιθέτως, δεν ζήτησαν να ανακεφαλαιοποιηθούν τα ασφαλιστικά ταμεία  που κατέρρευσαν με το κούρεμα.Έλεγαν πως διαφορετικά θα καταστραφεί η χώρα.

Θα μπορούσε η ΕΚΤ να πάρει πρωτοβουλίες για το ελληνικό αλλά και το ευρωπαϊκό χρέος. Αντί γι αυτό, έπαιρνε ομόλογα (ελληνικό χρέος δηλαδή) από την ελεύθερη αγορά σε μισή τιμή και εμάς μας έβαζε μέσω του δανεισμού να τα πληρώνουμε στην ονομαστική τους αξία. Και αυτή η τοκογλυφία έγινε για να μην καταστραφεί η Ελλάδα;

Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα που αποδεικνύουν πως «και τρων και ψεύδονται» που θα έλεγε και η Βλαχοπούλου. Άρα η επιχειρηματολογία τους είναι και σήμερα ψεύτικη. Απλώς ενεργοποιούν τη σωστή και αποτελεσματική ως σήμερα τακτική. Η οποία βέβαια απαιτεί να δημιουργηθεί έντονο κλίμα φόβου στη χώρα που θα αντικαταστήσει την αισιοδοξία μετά τις εκλογές.Το ρόλο αυτό δεν τον έχει αναλάβει ο Σόιμπλε αλλά το ντόπιο πολιτικό και μιντιακό προσωπικό. Τι ζητάνε σήμερα; Να μην υπάρχουν οι κόκκινες γραμμές γιατί θα καταστραφούμε. Δηλαδή να δεχθούμε να γίνουν απολύσεις, να κοπούν κι άλλο συντάξεις, να ανεβεί το ΦΠΑ και να παραδώσουμε τη Δημόσια περιουσία; Για να μην καταστραφεί η Ελλάδα λένε. Δηλαδή ποιά είναι η καταστροφή αν όχι αυτό;

http://www.koutipandoras.gr/article/138424/ti-symvainei-me-ti-diapragmateysi-me-apla-logia

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΓΑΡ ΕΓΓΥΣ…

Ζητήσαμε από τον κ. Τσίπρα να μας μιλήσει με τη γλώσσα της αλήθειας. Κι εκείνος άρχισε να μας μιλά με τη γλώσσα του Αντώνη Σαμαρά. «Παρατάσεις», «θα δούμε», «ίσως», «από τον επόμενο χρόνο», «την έγκριση των εταίρων», «θα το συζητήσουμε», «απαιτεί την έγκριση»….

Κατά τα λοιπά, περιβάλλον εκβιασμού και τρόμου περί άδειων ταμείων, προβλήματος ρευστότητας, στενότητας χρόνου, ανάγκη άμεσων αποφάσεων…

Το μόνο που απομένει είναι ένα «αν δεν το ψηφίσουμε δεν θα υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις».

Ακόμη κι αν είναι μία φορά σαφές ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων δεν έδωσε ρητή εντολή στον κ. Τσίπρα να επιστρέψει την Ελλάδα στη δραχμή, είναι χίλιες φορές σαφέστερο ότι κανείς δεν έδωσε την έγκριση στον κ. Τσίπρα να συνεχίσει τα Μνημόνια, να τα επεκτείνει, να τα ανανεώσει και γενικώς να βαδίσει στο δρόμο που χάραξαν οι πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Πολλές οι οικονομικές αναλύσεις, τοποθετήσεις, προσεγγίσεις, όμως την ουσιαστικότερη την διάβασα από τον φίλο Ηλία Γαρουφαλάκη και είναι μία τούρκικη παροιμία που λέει «Όταν φεύγεις από τον δρόμο για τη χασούρα, κέρδος έχεις». Όμως η κυβέρνηση συνεχίζει στο δρόμο της μεγάλης χασούρας, μέχρι να χαθεί στον ορίζοντα και να μην φαίνεται.

Οι «διαπραγματεύσεις» και τα Eurogroups των τελευταίων ημερών κατάφεραν να δείξουν ακόμη και στον πλέον αφελή λαό της Ευρώπης ότι η ευρωζώνη είναι μία κανονική Μαφία. Εμείς ουσιαστικά δεν είμαστε μέλος της Μαφίας. Ένας πελάτης της είμαστε. Η Μαφία μάς δάνεισε χρήματα που μας πήρε πίσω με δεκάδες τρόπους.

Η εικόνα έχει ως εξής: Έρχονται κάποιοι γραβατωμένοι μπράβοι μία νύχτα στο μαγαζί μας και μας υπόσχονται προστασία από το παγκόσμιο υφεσιακό περιβάλλον. Όμως εμείς δεν έχουμε τα χρήματα για να πληρώσουμε τους μπράβους. Τότε οι μπράβοι προσφέρονται να μας δανείσουν λεφτά κι εμείς συμφωνούμε να δανειζόμαστε λεφτά από τους μπράβους και ύστερα να τους τα επιστρέφουμε με τόκο για να αγοράζουμε την προστασία τους.

Δεν υπάρχει καμία λογική σε όλο αυτό. Τη συμφωνία την υπέγραψε ο Γιώργος Παπανδρέου, την επέκτεινε ο Αντώνης Σαμαράς και τώρα την διαπραγματεύεται ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτό φαίνεται μέχρι στιγμής.

Τώρα το μαγαζί πάλι δεν έχει χρήματα, οι δουλειές δεν πάνε καλά, ούτε τις σπασμένες καρέκλες δεν αλλάξαμε, ούτε ποτά αγοράσαμε, ούτε το πάτωμα σκουπίζουμε, πωλήσεις δεν είχαμε και το ταμείο δεν έχει χρήματα, αλλά οι μπράβοι ήρθαν να εισπράξουν τα συμφωνημένα. Μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις ακολουθούσαν πάντα την ίδια λύση. Ξαναδανείζονταν από τους μπράβους για να τους ξαναπληρώσουν και ούτω καθ’ εξής.

Κανείς δεν ξεμπέρδεψε από τους τοκογλύφους. Για όσους αντέχουν σαν βόδια ζωσμένα να στριφογυρνούν στο κυκλικό τ’ αλώνισμα έχει καλώς. Όσοι τα έχουν δώσει όλα κι έχει στερέψει το λίχνισμα, τότε τους τσιμεντάρουν ως παράδειγμα για τους άλλους πελάτες, και τους φουντάρουν στη θάλασσα.

Εμείς είμαστε στα τελειώματα πάλι. Ή θα δανειστούμε ξανά για να πληρώνουμε προστασία στους μπράβους της ΕΚΤ, των Βρυξελλών, του ΔΝΤ και του Σόιμπλε ή θα μας φουντάρουν για να φοβούνται οι Ισπανοί.

Τώρα είναι η ώρα να φεύγουμε. Καλή η ευρωζώνη αλλά βρωμάνε τα χνώτα της. Από επιλογή και όσο το δυνατόν πιο οργανωμένα, αποχωρούμε. Θα περάσουμε για ένα διάστημα δύσκολα από πολυτέλειες, αλλά μήπως και τώρα πόσο διασκεδαστικά περνάμε; Η ανθρωπιστική κρίση διαπιστώθηκε, αλλά η διαπίστωση δεν αρκεί και λύση δεν φαίνεται. Μόνο μπλα – μπλα και όλη την ημέρα στασίδι στα κανάλια των διαπλεκόμενων ως νέοι Αδώνιδες.

Αυτοί οι 4 μήνες δεν πρέπει να πάνε χαμένοι προσπαθώντας να αποδείξουμε στη Μαφία πόσο καλοί πελάτες είμαστε. Ούτε «μέρα – μέρα» να προσπαθούμε να χτίσουμε την εμπιστοσύνη με τη Μέρκελ.

Πρέπει «μέρα – μέρα» να οργανώνουμε την έξοδό μας από τον φαύλο κύκλο του παρανοϊκού χρέους και την επιστροφή στην αυτοδιαχείριση ενός εθνικού νομίσματος.

Εκτός κι αν ο Αλέξης Τσίπρας έχει επιλέξει άλλους συμμάχους και θέλει να περάσει με επιτυχία την αξιολόγηση από εκείνους. Δεν μπορώ ή δεν θέλω να το πιστέψω αυτό. Τουλάχιστον όχι ακόμη. Είναι νωρίς. Γι’ αυτό, μου περισσεύει ένα «αλλά…».

Αλλά… ίσως ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποφασίσει να αναζητήσει κάθε ευκαιρία του Συστήματος των Μαφιόζων για να την εκμεταλλευτεί, πριν αποφασίσει να δώσει «εντολή στον Βαρουφάκη» όχι πλέον για συμφωνία, αλλά για ρήξη.

Σύντομα θα φανεί…

http://kartesios.com/?p=183541

Συμβιβασμός-γέφυρα

του Σταύρου ΛυγερούΑντιμέτωποι με το φάσμα των ανεξέλεγκτων επιπτώσεων ενός ναυαγίου τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και το ευρωιερατείο, υποχρεώθηκαν να κάνουν τις αναγκαίες υποχωρήσεις ώστε το Eurogroupτης Παρασκευήςνα καταλήξει σε μία αρχική συμφωνία, η οποία αποτυπώθηκε στην κοινή ανακοίνωση. Η αρχική αυτή συμφωνία αναμένεται να καταστεί λειτουργική, όταν τη Δευτέρα η Αθήνα θα καταθέσει έναν κατάλογο με τις μεταρρυθμίσεις, τις οποίες προτίθεται να εφαρμόσει κατά τη διάρκεια του τετραμήνου της παράτασης.

Ο ελληνικός κατάλογος θα περιλαμβάνει όλες τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες είναι επιθυμητές και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Παρά τις διαφωνίες που έχουν μαζί της, τααφεντικά της ΕΕ έχουν συνειδητοποιήσει ότι μόνο αυτή, λόγω της απουσίας εξαρτήσεων, έχει την πολιτική βούληση και ως εκ τούτου πιθανότητες να καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου σε κρίσιμους τομείς, όπως είναι η καταπολέμηση της διαπλοκής, της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής.

Σύμφωνα με κοινοτικό αξιωματούχο, το ευρωιερατείο θα επιδιώξει να συμπεριλάβει στον κατάλογο που θα στείλει η Αθήνα και δεσμεύσεις, οι οποίες είναι αντιπαθείς στην ελληνική πλευρά. Μ’ αυτή την έννοια, στις αρχές αυτής της εβδομάδας θα έχουμε έναν ακόμα μικρό κύκλο διαπραγμάτευσης.Ο ίδιος, ωστόσο, θεωρεί ελάχιστα πιθανό να προκληθεί αδιέξοδοικανό να σκοτώσει τη συμφωνία της Παρασκευής.

 

Όλα δείχνουν, λοιπόν, ότι το διάχυτο κλίμα αβεβαιότητας των τελευταίων ημερών διαλύεται. Δεν υπάρχουν, άλλωστε, πολλά περιθώρια ακόμα. Η κλιμακούμενη αιμορραγία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χορηγούσε με το σταγονόμετρο την αύξηση του ορίου πρόσβασης των ελληνικών τραπεζών στην έκτακτη χρηματοδότηση του ELA, θα καθιστούσε την επόμενη εβδομάδα αναπόφευκτη την επιβολή περιορισμών στην ελευθερία κυκλοφορίας κεφαλαίων και στο ύψος των αναλήψεων.

Η κυβέρνηση Τσίπρα είχε κάνει βήματα για να διευκολύνει την επίτευξη μίας μεταβατικής συμφωνίας που θα της εξασφάλιζε ηρεμία και τον απαραίτητο χρόνο για να δώσει δείγματα γραφής. Οι προγραμματικές δηλώσεις είχαν αρκετές εκπτώσεις συγκρινόμενες με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Εκτός αυτού, με την έναρξη των διαπραγματεύσεων, η Αθήνα εγκατέλειψε την απαίτησή της για κούρεμα του ελληνικού χρέους και αποδέχθηκε πρωτογενές πλεόνασμα 1,5% του ΑΕΠ.

Οι σημαντικές αυτές υποχωρήσεις, ωστόσο, δεν στάθηκαν ικανές να σπάσουν το τείχος που ύψωσε ο Σόιμπλε στο Eurogroup της 16^ης Φεβρουαρίου, καταφέρνοντας όχι μόνο να τορπιλίσει τη μεσολαβητική προσπάθεια του επιτρόπου Μοσκοβισί, αλλά και να απομονώσει την ελληνική πλευρά. Υπό τον πέλεκυ της απειλής του επικείμενουτραπεζικού πανικού, η επιστολή Βαρουφάκη ήταν το ύστατο βήμα της Αθήνας για να αποτρέψει τη ρήξη.

Σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, η κίνηση αυτή έγινε σε συνεννόηση με παράγοντες του ευρωιερατείου που επιδιώκουν τον συμβιβασμό. Οι ίδιοι αυτοί παράγοντες έστειλαν το μήνυμα στο Μαξίμου ότι πρόθεση του Σόιμπλε ήταν να μην επιτρέψει συμφωνία και ως εκ τούτου να τραβήξει τις διαπραγματεύσεις μέχρι την τελευταία στιγμή. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών θεωρούσε δικαιολογημένα ότι ο αναπόφευκτος τραπεζικός πανικός θα προκαλούσε υψηλό πολιτικό κόστος στην ελληνική κυβέρνηση και θα την υποχρέωνε στο παρά ένα να υποκύψει και να παραδοθεί.

Οι παράγοντες που παρότρυναν την Αθήνα να ζητήσει παράταση του προηγούμενου προγράμματος είχαν υποσχεθεί ότι με την κίνησή της αυτή θα έβγαζε στην επιφάνεια τις ενδοευρωπαϊκές αντιθέσεις και κατ’ επέκτασιν θα προκαλούσε ρήγματα στην ενότητα γύρω από τη γραμμή του Βερολίνου που –έστω και με πολλές επιφυλάξεις– είχε επιτύχει ο Σόιμπλε στις 16 Φεβρουαρίου.

Έτσι ο Τσίπρας άναψε το πράσινο φως για την επιστολή Βαρουφάκη. Όταν, μάλιστα, ήρθε η άμεση απόρριψη του ελληνικού αιτήματος από τον Σόιμπλε, η Αθήνα εισήλθε σε φάση κόκκινου συναγερμού. Το παρήγορο σημάδι ήταν ότι η άρνηση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών εν μέρει μετατράπηκε σε μπούμεραγκ. Θεσμικά προκάλεσε επειδή προκατέλαβε το Eurogroup.Πολιτικά,επέτρεψε στους υποστηρικτές μίας συμβιβαστικής λύσης να διαφοροποιηθούν δημοσίως από την ανελαστική γραμμή του, η οποία ουσιαστικά συνοψιζόταν στο εκβιαστικό δίλημμα «ή παράδοση άνευ όρων ή στραγγαλισμός».

Είναι αξιοσημείωτο ότι η γραμμή Σόιμπλε επικρίθηκε δημοσίως και στο εσωτερικό της Γερμανίας. Οι Πράσινοι χαρακτήρισαν αυθάδη την απόρριψη του ελληνικού αιτήματος. Ο δε σοσιαλδημοκράτης αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομικών Γκάμπριελ διαφοροποιήθηκε δημοσίως. Ακόμα και η Μέρκελ φρόντισε να τηρήσει αποστάσεις από την αδιάλλακτη ρητορική του υπουργού της, διαβλέποντας ότι κέρδιζε έδαφος το σενάριο του συμβιβασμού και ως εκ τούτου δεν ήθελε να εκτεθεί προσωπικά.

Παρόλα αυτά, το απειλητικό παιχνίδι των δηλώσεων και των διαρροών, σε συνδυασμό με την έκδηλη εχθρότητα όχι μόνο των παραδοσιακών συμμάχων της Γερμανίας, αλλά και των κυβερνήσεων της ευρωπαϊκής περιφέρειαςπου πουλάνε πολιτικά στους λαούς τους τον μονόδρομο της λιτότητας, τροφοδοτούσε στην Αθήνα τον φόβο νέου αδιεξόδου. Και όχι αδίκως. Οι υπουργοί Οικονομικών της Ισπανίας και της Πορτογαλίας έκαναν τα πάντα για να τορπιλίσουν τη συμφωνία της Παρασκευής.

Μη διαθέτοντας χρόνο λόγω της κλιμακούμενης φυγής καταθέσεων, ο Τσίπρας αναμίχθηκε απευθείας στις διαπραγματεύσεις. Τηλεφώνησε στον Ολάντ και στη Μέρκελ, ενώ επικοινώνησε και με τον Ρέντσι. Παραλλήλως,την Παρασκευή ζήτησε επισήμως από τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Τουσκ να συγκαλέσει έκτακτη σύνοδο κορυφής για σήμερα Κυριακή, εάν το Eurogroup έληγε χωρίς συμφωνία.

Σύμφωνα με αξιόπιστη πηγή, μάλιστα, έστειλε το μήνυμα ότι εάν επιχειρούσαν να στραγγαλίσουν την κυβέρνησή του θα τον εξωθούσαν στη σύνοδο κορυφής να ανακοινώσει την προκήρυξη δημοψηφίσματος. Το ερώτημα θα ήταν η αποδοχή ή όχι του γερμανικού/ευρωπαϊκού τελεσιγράφου.Αυτό είναι και το «σχέδιο Β» που η Κουμουνδούρου έχει εδώ και ένα χρόνο επεξεργασθεί για να αντιμετωπίσει ενδεχόμενη προσπάθεια στραγγαλισμού της τότε μελλοντικής κυβέρνησης Τσίπρα.

Μία ρήξη θα οδηγούσε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις με απροσδιόριστες επιπτώσεις όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρωζώνη. Ο Σόιμπλε και οι σύμμαχοι του υποστηρίζουν δημοσίως ότι ακόμα κι αν προκύψει Grexit, οι επιπτώσεις για το ευρώ θα είναι ελεγχόμενες. Οι υπόλοιποι (κυβερνήσεις, πολιτικοί, οικονομολόγοι και δημοσιογράφοι), όμως, προειδοποιούν ότι η Ευρωζώνη θα εισέλθει σε αχαρτογράφητα ύδατα κι ότι το ενδεχόμενο ενός καταστροφικού ντόμινο είναι πολύ πιθανό.

Είναι αξιοσημείωτο και ενδεικτικό για το πόσο έχει στην πράξη καταργηθεί η ισοτιμία των χωρών-μελών το γεγονός ότι τη συμφωνία της Παρασκευής επεξεργάσθηκαν οι παράγοντες του ευρωιερατείου με την ενδιαφερόμενη ελληνική πλευρά κι όχι συλλογικά το Eurogroup. Το ίδιο είχε συμβεί πριν δύο χρόνια με την επιβολή Μνημονίου και το κούρεμα καταθέσεων στην Κύπρο.

Η αρχική συμφωνία στο Eurogroupτης Παρασκευής δεν αποτελεί νίκη της Αθήνας, αλλά αποτελεί ήττα της κυβέρνησης Μέρκελ με ευρύτερες, μάλιστα, επιπτώσεις. Στην πραγματικότητα, αμφισβητείται για πρώτη φορά ευθέως η γερμανική τάξη πραγμάτων που το Βερολίνο έχει τα τελευταία χρόνια επιβάλει στην Ευρώπη.

Η προσπάθεια του Σόιμπλε να συντρίψει τον «αντάρτη» Τσίπρα έχει σκοπό να δημιουργήσει ένα παράδειγμα προς αποφυγή και κατ’ αυτόν τον τρόπο να εξουδετερώσει το υποφώσκον κύμα αμφισβήτησης. Προς το παρόν απέτυχε, γεγονός που σύμφωνα με κοινοτικό αξιωματούχο ίσως είναι το έναυσμα για να αρχίσει να ξηλώνεται το πουλόβερ της «γερμανικής Ευρώπης».

Προϋπόθεση γιατην αποσταθεροποίηση και πολύ περισσότερο για τη συντριβή της νέας ελληνικής κυβέρνησηςήταν η πολιτική απομόνωσή της και η δαιμονοποίησή της. Σ’ αυτό το επίπεδο οι γερμανικές προσπάθειες μάλλον έπεσαν στο κενό. Οι πρωτοφανείς στα χρονικά της ΕΕ δηλώσεις του Σόιμπλε εναντίον της Ελλάδας αντανακλούσαν τον έντονο εκνευρισμό του. Σύμφωνα με πληροφορίες από την Ουάσιγκτον, μάλιστα, απέφυγε να απαντήσει σε δύο προσπάθειες του Αμερικανού ομολόγου του Λιού να μιλήσει τηλεφωνικά μαζί του!

Ο Τσίπρας έχει καταφέρει να αναδείξει την ευρωπαϊκή διάσταση του ελληνικού προβλήματος και να το συνδέσει με το πανευρωπαϊκό αίτημα για την αντικατάσταση της λιτότητας από πολιτικές ανάπτυξης. Αυτός είναι ο λόγος που την ελληνική υπόθεση δεν υποστηρίζουν μόνο η ευρωπαϊκή Αριστερά και οι διαδηλωτές. Την υποστηρίζει και ένα φάσμα πολιτικών, οικονομολόγων και δημοσιογράφων, οι οποίοι συχνά δεν έχουν καμία ιδεολογική και πολιτική συγγένεια με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η αρχική συμφωνία της Παρασκευής αποτρέπει προς το παρόν την προσπάθεια του Βερολίνου να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση Τσίπρα.Καλά ενημερωμένες πηγές, ωστόσο, δεν αποκλείουν η γερμανική πλευρά να εκμεταλλευθεί την πρώτη αξιολόγηση του ελληνικού καταλόγου με τις μεταρρυθμίσεις για να εγείρει εμπόδια. Οι ίδιες πηγές, μάλιστα, θεωρούν απίθανο ο Σόιμπλε να εγκρίνει το ξήλωμα μνημονιακών νόμων το επόμενο τετράμηνο.

Η διατύπωση της κοινής ανακοίνωσης είναι σαφής όσον αφορά την ελληνική παραίτηση από το δικαίωμα μονομερούς ακύρωσης μνημονιακών νόμων. Ευρωπαϊκή έγκριση απαιτείται όχι μόνο για την ακύρωση μέτρων που έχουν δημοσιονομικό κόστος, αλλά και μέτρων που επηρεάζουν τη χρηματοοικονομική σταθερότητα και οικονομική ανάκαμψη. Δηλαδή σχεδόν για τα πάντα.Μόνο τα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης δεν αναμένεται να συναντήσουν εμπόδια, εφόσον βεβαίως έχει εξασφαλισθεί ότι η χρηματοδότησή τους δεν θα προκαλέσει δημοσιονομική απόκλιση.

Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, σ’ αυτό το επίπεδο η Αθήνα υποχώρησε. Η θέση της ότι η επιστολή Βαρουφάκη δεν θα γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης διαψεύσθηκε. Δεν μπορούσε, βεβαίως, η επιστολή να αλλάξει, αλλά το κείμενο που δεσμεύει τους πάντες είναι η κοινή ανακοίνωση. Το ίδιο διαψεύσθηκε και η διαβεβαίωση του υπουργού Επικρατείας ότι η ελληνική κυβέρνηση θα συνεννοείται με το ευρωιερατείο μόνο για τα ζητήματα που έχουν δημοσιονομική επιβάρυνση.

Ακόμα και όσοι στο ευρωιερατείο υποστηρίζουν μία συμβιβαστική λύση είχαν απαιτήσει από την Αθήνα να ζητήσει παράταση του προγράμματος. Η επιστολή Βαρουφάκη ικανοποίησε αυτή την απαίτηση, παρότι οι διατυπώσεις της επιχειρούν να αποσυνδέσουν τη δανειακή σύμβαση από τους συναρτώμενους μνημονιακούς όρους.

Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είχε την ψευδαίσθηση ότι θα εξασφάλιζε χρηματοδοτική κάλυψη, χωρίς όρους. Απλώς πρότεινε ως όρους τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις με τις οποίες συμφωνεί, καθώς και την υποχρέωση να αποφύγει την ψήφιση νόμων που θα προκαλέσουν δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Με άλλα λόγια, στόχος της ήταν να ενταφιάσει τα 18 επώδυνα προαπαιτούμενα της αξιολόγησης που εκκρεμεί από το φθινόπωρο και να δημιουργήσει ένα νέο πλαίσιο ελληνικών δεσμεύσεων πιο συμβατό με τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης.

Αυτό εν μέρει το επέτυχε. Οι διατυπώσεις της κοινής ανακοίνωσης επιτρέπουν συχνά διπλή ανάγνωση, ώστε να ικανοποιούν τις εκατέρωθεν επικοινωνιακές σκοπιμότητες. Αυτό που μετράει, όμως, είναι ο τελικός κατάλογος των ελληνικών δεσμεύσεων. Το γεγονός ότι θα τον καταρτίσει η Αθήνα και θα τον συνδιαμορφώσει με το ευρωιερατείο είναι σημαντικό.

Ο Βαρουφάκης διαβεβαιώνει πως δεν θα υπάρχουν δεσμεύσεις για μέτρα λιτότητας, όπως επίσης κι ότι δεν θα μειωθούν οι συντάξεις και δεν θα αυξηθεί ο ΦΠΑ όπου είναι χαμηλότερος. Η πραγματική πολιτική αποτίμηση, όμως, θα γίνει όταν ο εγκεκριμένος και από το ευρωιερατείο κατάλογος συγκριθεί με τα 18 μνημονιακά προαπαιτούμενα και με το μέηλ του Χαρδούβελη.

Είναι αξιοσημείωτος και ο τρόπος που παρακάμφθηκε ο σκόπελος με το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος. Για να μην υποχωρήσει ούτε η μία ούτε η άλλη πλευρά το ύψος αφέθηκε να καθορισθεί με βάση τις συνθήκες που θα επικρατούν στην ελληνική οικονομία. Η Αθήνα μπορεί να ισχυρισθεί δικαιολογημένα ότι αυτό την ευνοεί, έστω κι αν επιτρέπει στα γεράκια του ευρωιερατείου να κρύψουν την υποχώρησή τους.

Από την άλλη πλευρά, η χρηματοδότηση της ελληνικής πλευράς για να ανταποκριθεί στις δανειακές υποχρεώσεις της είναι φειδωλή. Η δόση των 7,2 δισ θα εκταμιευθεί μόνο όταν οι συμφωνημένες μεταρρυθμίσεις εφαρμοσθούν. Το ίδιο και τα 1,9 δις, που είναι η επιστροφή των κερδών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας από τα ελληνικά ομόλογα το 2014. Τέλος, τα 11 δισ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα είναι διαθέσιμα μόνο για ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Ανακεφαλαιοποίηση που θα καταστεί απαραίτητη όταν ρυθμισθούν τα κόκκινα δάνεια.

Η κυβέρνηση αναμφισβήτητα έκανε πολλά βήματα πίσω, αλλά το μεγάλο κέρδος της είναι ότι απέφυγε τη ρήξη, η οποία θα την οδηγούσε σε επώδυνες καταστάσεις όχι μόνο στο οικονομικό-κοινωνικό, αλλά και στο πολιτικό επίπεδο. Και την απέφυγε υποχωρώντας σε αρκετά ζητήματα, αλλά χωρίς να παραδοθεί άνευ όρων, όπως επιδίωξε το Βερολίνο.

Εάν μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου οριστικοποιηθεί η μεταβατική αυτή συμφωνία, η μεγάλη μάχη για τον Τσίπρα και τους υπουργούς του δεν θα είναι με τα λιοντάρια του ευρωιερατείου, αλλά με τους αναρίθμητους κοριούς των ελληνικών παθογενειών. Κι αυτή η μάχη θα είναι πιο δύσκολη. Όχι μόνο λόγω της δεδομένης απειρίας των κυβερνητικών στελεχών, αλλά και λόγω των ισχυρών ιδεοληψιών του «μικρού ΣΥΡΙΖΑ», οι οποίες ήδη ρίχνουν τη σκιά τους.

Αν και οι διαμαρτυρίες που ήδη διατυπώνονται στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ για τη συμφωνία εδράζονται στις δεδομένες υποχωρήσεις από το κυβερνητικό πρόγραμμα, δεν φαίνονται προς το παρόν ικανές να δημιουργήσουν σοβαρό πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση. Η συμφωνία δεν συνιστά παράδοση και έχει προκαλέσει ανακούφιση στην κοινή γνώμη. Δεν αποκλείεται καθόλου, ωστόσο, να προκαλέσει τριβές και δυσλειτουργίες στο κυβερνητικό σχήμα.

Μόνο εάν η κυβέρνηση Τσίπρα φέρει αποτελέσματα στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων που θα συμφωνηθούν θα έχει ελπίδες να διαπραγματευθεί με αξιώσεις το συμβόλαιο που θα καθορίσει τη σχέση της Ελλάδας με την Ευρωζώνη τα επόμενα χρόνια. Στο πλαίσιο αυτό του συμβολαίου, άλλωστε, εντάσσεται και η ζωτικά αναγκαία αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ώστε να εξαλειφθεί η αβεβαιότητα που αποτρέπει τις παραγωγικές επενδύσεις.

Το άρθρο «Συμβιβασμός-γέφυρα» δημοσιεύθηκε στο Πρώτο Θέμα την Κυριακή 22-2-2015.

 

Ανεκτίμητη η γεωπολιτική αξία της Ελλάδας – Οι Γερμανοί κάνουν «μπούρδες»

Tο τίμημα για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη αξίζει να πληρωθεί σύμφωνα με τους Financial Times και τον Μαρκ Τσάντλερ (Marc Chandler), διεθνής επικεφαλής νομισματικής στρατηγικής της Brown Brothers Harriman που υπογράφει την ανάλυση.

Οι πολιτικοί της Ευρώπης έχουν διαλέξει λάθος κοινή γλώσσα σύμφωνα με τον Τσάντλερ o οποίος υποστηρίζει πως στην περίπτωση αυτή η γεωπολιτική έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από την οικονομία και το κόστος του σφάλματος θα είναι ανυπολόγιστο.

Ακόμη κι αν είναι το τίμημα για την ασφαλή διατήρηση των Αθηνών εντός της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης και ασφάλειας είναι υψηλό, αξίζει να πληρωθεί, αναφέρεται στο άρθρο με τίτλο «Keeping Greece in the euro is about far more than money».

Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί εμμένουν στενόμυαλα στην οικονομική θέση της Ελλάδας, αψηφώντας την τεράστια γεωπολιτική της σημασία. Το τίμημα διατήρησης των Αθηνών εντός της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης και ασφάλειας αξίζει να πληρωθεί.

Παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ: Αξία… ανεκτίμητη!

Οταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες αναφέρονται στην Ελλάδα, μιλούν την διάλεκτο των οικονομικών, ανεξάρτητα από την μητρική τους γλώσσα. Είμαι οικονομικός αναλυτής και την γνωρίζω καλά αυτή τη διάλεκτο. Πιστεύω όμως ότι οι πολιτικοί της ηπείρου έχουν διαλέξει λάθος κοινή γλώσσα. Η γεωπολιτική, πολύ περισσότερο από την οικονομία, είναι το κύριο ζήτημα. Το κόστος του σφάλματος θα είναι μη μετρήσιμο.

Να θυμηθούμε ότι μέχρι πολύ πρόσφατα, το 2013, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι συζητούσαν για συμφωνία εμπορικής ενοποίησης με την Ουκρανία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι διπλωμάτες γνώριζαν τις γεωπολιτικές παραμέτρους αυτής της προσπάθειας. Πράγματι, η συμμετοχή της Ουκρανίας στην Ε.Ε. είχε τεθεί από πολλούς ως μακροπρόθεσμος στόχος. Αλλά οι Βρυξέλλες, απορροφημένες με τις τεχνικές λεπτομέρειες μιας συμφωνίας για το άνοιγμα των αγορών, ίσως απέσπασαν το βλέμμα από την στρατηγική κατάσταση.

Οι ρωσικές αντιδράσεις στην Ουκρανία πάντα ήταν δύσκολο να προβλεφθούν. Αλλά το πρίσμα της οικονομίας ήταν λάθος επιλογή και οδήγησε τους διπλωμάτες σε λάθος διαδρομή. Αυτό είναι ένα σφάλμα που η Ευρώπη δεν αντέχει να επαναλάβει στην Ελλάδα.

Οι υπουργοί Οικονομικών συζητούν τις απαιτήσεις της Αθήνας για ένα δάνειο που θα συντηρήσει την χώρα μέχρι τον Ιούνιο, δίνοντας χρόνο για διαπραγμάτευση μιας μόνιμης λύσης στα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας. Τα ποσά που εμπλέκονται είναι μεγάλα, και οι ελληνικές απαιτήσεις εγείρουν ερωτηματικά για το νομισματικό και μακροοικονομικό πλαίσιο όλης της οικονομίας της ευρωζώνης.

Δεν πρέπει να ληφθούν βιαστικές αποφάσεις. Αυτά τα θέματα όμως, όσο σημαντικά κι είναι, δεν πρέπει να τυφλώνουν τους πολιτικούς όσον αφορά την τεράστια γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας.

Πρόκειται για μια χώρα που ενώνει τον βορρά με τον νότο, και την ανατολή με την δύση, όπως καμία άλλη. Αποτελεί το νότιο άκρο του ΝΑΤΟ και η σχέση που απολαμβάνει με Ρωσία, Ιράν, Κίνα και άλλους είναι μοναδική εντός της συμμαχίας. Ακόμη κι αν είναι υψηλό το τίμημα για την ασφαλή διατήρηση των Αθηνών εντός της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης και ασφάλειας, αξίζει να πληρωθεί.

Η Ελλάδα είναι υπεύθυνη για την εξασφάλιση ενός μεγάλου και ασταθούς τμήματος των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε. Κι αυτός ο ρόλος θα γίνει ακόμη σημαντικότερος, με τις συγκρούσεις που μαίνονται στην βόρειο Αφρική και την Μέση Ανατολή.

Η στρατηγική σημασία της χώρας ως πυλώνα της Ευρώπης έχει αυξηθεί κι ας έχει συρρικνωθεί η οικονομία της κατά το ένα τέταρτο. Είναι μια από τις λίγες χώρες της ευρωζώνης που ανταποκρίνονται στις δεσμεύσεις τους προς το ΝΑΤΟ για τις στρατιωτικές δαπάνες (και γι” αυτό το λόγο, συμπτωματικά, είναι από τους σημαντικότερους πελάτες των γερμανικών και γαλλικών κατασκευαστών όπλων).

Οι πολιτικοί της υπόλοιπης Ευρώπης είναι κατανοητό να ανησυχούν που θα υποχρεωθούν οι φορολογούμενοι πολίτες τους να πληρώσουν για τις παλαιές δημοσιονομικές ατασθαλίες της Ελλάδας. Αλλά πρέπει να θυμούνται επίσης ότι η χώρα δεν αμείβεται επαρκώς για την πολύτιμη συμβολή της στην κοινή άμυνα της Ευρώπης.

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία θα ταρακουνήσουν εκείνους τους Ευρωπαίους που κάποτε θεωρούσαν δεδομένο ότι οι μεταπολεμικές εδαφικές τακτοποιήσεις θα γίνουν σεβαστές από όλους τους γείτονες. Στην παρατεταμένη, όπως φαίνεται, αντιπαράθεση της δύσης με την Ρωσία, τα γεωστρατηγικά δεδομένα που κατέχει η Ελλάδα είναι αναντικατάστατα.

Ωστόσο οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιμένουν να μιλούν για την οικονομική θέση της Ελλάδας λες και έχουν εξασφαλίσει την πλήρη γεωπολιτική υποταγή της. Τα γεγονότα μπορεί να τους επιβεβαιώσουν. Αλλά είναι επικίνδυνο στοίχημα. Θα είναι τραγωδία να βάλουν αυτό το στοίχημα στην τύχη, επειδή θα κάνουν στενόμυαλη ανάλυση της κατάστασης.

Αν το παιχνίδι επιβολής που εκτυλίσσεται ανάμεσα στην Αθήνα και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, καταλήξει στην έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, το κόστος θα είναι πολύ μεγαλύτερο από μερικά απλήρωτα δάνεια και οικονομική πίεση.

Ο διοικητής της ΕΚΤ Mario Draghi, έχει πει ότι θα κάνει τα πάντα για να σώσει το ευρώ. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί θα πρέπει να κάνουν πολύ περισσότερα για να κρατήσουν την Ελλάδα στο ευρώ και να διασφαλίσουν την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη.

*Ο αρθρογράφος είναι διεθνής επικεφαλής νομισματικής στρατηγικής της Brown Brothers Harriman – Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο euro2day.gr

«Η συμβουλή μου στον Βαρουφάκη είναι να μην υποχωρήσει…»

wolfgang_munchau.jpg

«Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών μπορεί να περιμένει μια παγωμένη υποδοχή όταν θα αντιμετωπίσει αύριο τους συναδέλφους του της ευρωζώνης. Η συμβουλή μου στον Γιάνη Βαρουφάκη είναι να αγνοήσει τα βλέμματα εκνευρισμού και τις συγκαλυμμένες απειλές και να μείνει αμετακίνητος. Είναι μέλος της πρώτης κυβέρνησης στην ευρωζώνη που έχει δημοκρατική εντολή να εναντιωθεί σε μια άκρως δυσλειτουργική πολιτική, που έχει αποδειχθεί οικονομικά αστοιχείωτηκαι πολιτικά μη βιώσιμη», γράφει ο Βόλφγκανγκ Μινχάου, κορυφαίος οικονομικός αναλυτής, μεταξύ άλλων των Financial Times και του περιοδικού Spiegel, σε ένα άρθρο κόλαφο για τις ευρωπαϊκές πολιτικές, απόσπασμα του οποίου ακολουθεί: 

«Φυσικά είναι επικίνδυνο να υψώσει ανάστημα η Ελλάδα στην ευρωπαϊκή ελίτ. Οι συνέπειες μιας αποτυχίας πρέπει να έχουν γίνει απόλυτα κατανοητές. Η Ελλάδα μπορεί να διακινδυνεύει την οικονομική κατάρρευση και μαζί με αυτή την αναγκαστική έξοδο από την ευρωζώνη….

Η συζήτηση στην ουσία δεν είναι για τα χρήματα. Χρειάζονται μόνο μερικοί οικονομολόγοι σε μια μπυραρία, με ένα μολύβι και λίγες μπύρες στο πλάι για να κάνουν τις μαθηματικές πράξεις. Η διαφωνία είναι για το περιτύλιγμα…

Οι Ελληνες θέλουν ένα απλό «δάνειο-γέφυρα» που να συνδυάζεται με μια σαφή παραδοχή ότι τα προηγούμενα προγράμματα έχουν αποτύχει. Αλλοι διαφωνούν. Οι Γερμανοί υποστηρίζουν την λιτότητα για ιδεολογικούς λόγους. Οι Πορτογάλοι αντιτίθενται δεδομένου ότι οι ίδιοι πήραν το χάπι της λιτότητας χωρίς να εξεγερθούν. Και οι Λιθουανοί λένε «εμείς είμαστε πιο φτωχοί από εσάς. Γιατί να σας σώσουμε;» Και πάει λέγοντας.

Τι πρέπει λοιπόν να κάνει η ελληνική κυβέρνηση; Θα πρέπει να επιμείνει στις θέσεις της να μην αποδεχθεί τη συνέχιση του υπάρχοντος προγράμματος. Ετσι δεν θα δεσμεύεται πλέον από αυτοκαταστροφικούς στόχους, όπως να έχει πρωτογενές πλεόνασμα 3% του ΑΕΠ. Για μια χώρα με μαζική ανεργία, ένας τέτοιος στόχος είναι παραλογισμός.

Φυσικά θα ήταν καλύτερα αυτές οι ανοησίες να πάψουν να ισχύουν όσο η Ελλάδα παραμένει στην ευρωζώνη. Αλλά το πιο σημαντικό είναι να σταματήσουν.

Εαν αυτό δεν είναι εφικτό, η Αθήνα θα πρέπει να ετοιμάσει ένα σχέδιο Β. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ανάγκη μια επίσημη έξοδο από την ευρωζώνη, μια λύση που είναι η πιο ακραία και επικίνδυνη. Υπάρχουν και πιο έξυπνες επιλογές που μπορεί να προηγηθούν.

Η πιο λογική από όλες είναι η υιοθέτηση ενός παράλληλου μέσου συναλλαγής- όχι κατ’ανάγκη νομίσματος –  κάτι σαν κρατικό εργαλείο χρέους που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε συγκεκριμένες περιπτώσεις {…} Τέτοια εργαλεία ήδη υπάρχουν στις αμερικανικές πολιτείες. {…}

Με ένα τέτοιο εργαλείο η Ελλάδα μπορεί να αφήσει πίσω της τις πολιτικές λιτότητας χωρίς να εγκαταλείψει την ευρωζώνη. {…} Και αυτό που κανείς δεν ομολογεί  είναι ότι από τη στιγμή που υιοθετηθεί ένα τέτοιο σύστημα, μπορείς να κηρύξεις χρεοκοπία απέναντι στους Ευρωπαίους πιστωτές σου.

Τι μπορούν να σου κάνουν;

Δεν μπορούν να σε πετάξουν έξω από την ευρωζώνη.

Δεν έχουν τα νομικά εργαλεία για να το κάνουν.

Δεν μπορούν να σε διώξουν ούτε από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Και θα εξακολουθούν να χρειάζονται την συγκατάθεση σου για να αλλάξουν τις συνθήκες ή για όποια πολιτική απόφαση χρειάζεται ομοφωνία, όπως η ανανέωση των κυρώσεων απέναντι στη Ρωσία.

Η πιο επικίνδυνη εναλλακτική είναι μια «σκληρή έξοδος»- το Grexit. Αυτό είναι ένα σενάριο που η Ελλάδα θα πρέπει να προσπαθήσει να αποφύγει γιατί θα είναι εξαιρετικά διασπαστικό. Αλλά η κλίμακα των αρνητικών επιπτώσεων, τουλάχιστον για την Ελλάδα, εξαρτάται από την διαχείριση του.

Το Grexit είναι πιθανά πιο επικίνδυνο για την ίδια την ευρωζώνη, επειδή μπορεί να θεωρηθεί ως μια φόρμουλα και για άλλους, ειδικά εάν δεν επέλθει Αρμαγεδδόνας στην Ελλάδα. Παρότι δεν είναι το επιθυμητό, ακόμα και το Grexit θα ήταν προτιμότερο από ότι το status quo.

Το χειρότερο σενάριο θα ήταν η ελληνική κυβέρνηση να κάνει πρώτη πίσω και να αποδεχθεί την ήττα.

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ συνομολογίσει σε αυτή την πολιτική συναίνεση, τότε το μόνο κόμμα που θα μείνει να αντιπαραταχθεί σε αυτές τις πολιτικές θα είναι η Χρυσή Αυγή, το κόμμα των Νεοναζί.  

Αυτό που θα προτιμούσα είναι η ευρωζώνη ως σύνολο να εγκαταλείψει τις αποτυχημένες πολιτικές των τελευταίων πέντε ετών και να προχωρήσει μπροστά.

Εάν αυτό αποδειχθεί πολιτικά αδύνατο, η δεύτερη καλύτερη εκδοχή, για την Ελλάδα τουλάχιστον, θα ήταν μια ημι-έξοδος, με ένα παράλληλο νόμισμα και χρεοκοπία μόνο έναντι των επίσημων πιστωτών της.

Σε κάθε περίπτωση δεν θα πρέπει να υποχωρήσει την Δευτέρα».

http://www.efsyn.gr/arthro/i-symvoyli-moy-ston-varoyfaki-einai-na-min-ypohorisei

«Η Ευρώπη είναι πλέον αποικία της Γερμανίας»

συνέντευξη του Ελένο Σάνια στην Εφημερίδα των Συντακτών

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στην Αφροδίτη Τζιαντζή

Για τον συγγραφέα περισσότερων από 30 βιβλίων -κυρίως στα γερμανικά και τα ισπανικά- η μορφή του Δον Κιχώτη, μαζί με τον Τολστόι, τον Γκάντι και τους στωικούς φιλοσόφους, είναι «η πιο αγνή ενσάρκωση του αναρχισμού. Αγωνίσου και χάσε». «Ενας Δον Κιχώτης στη Γερμανία» είναι ο τίτλος ενός από τα αυτοβιογραφικά του βιβλία.

Στο βιβλίο του «Η Ελευθεριακή Επανάσταση: Οι αναρχικοί στον εμφύλιο πόλεμο στην Ισπανία» (υπό έκδοση από τις εκδόσεις «Στάσει Εκπίπτοντες») δεν περιγράφει απλώς τις αναμνήσεις του από τον Εμφύλιο. Ηταν εξάλλου μόλις 9 ετών όταν τα φασιστικά στρατεύματα του Φράνκο μπήκαν στη Βαρκελώνη. Μιλά για τις περιπέτειες των εξόριστων αντικαθεστωτικών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γαλλία, όπου βρέθηκε ο πατέρας του, για το δίκτυο παράνομης κινητικότητας και επικοινωνίας των φυλακισμένων αγωνιστών με τις οικογένειές τους. Η προσωπικότητα του Σάνια διαμορφώθηκε από αυτές τις συνθήκες και οι κουβέντες του πατέρα του, που ίδρυσε το «Λαϊκό Εγκυκλοπαιδικό Αθήναιο», τον σημαντικότερο αυτομορφωτικό θεσμό της Βαρκελώνης, τον σφράγισαν: «Δεν έχω κανένα χάρισμα. Ολα όσα έλεγε ο πατέρας μου αποτελούσαν μέρος της παιδείας μου. (…) Το πρώτο γράμμα της ζωής μου σε ποιον το έγραψα; Στον πατέρα μου. Και το πρώτο γράμμα που λαμβάνω είναι δικό του, από τη φυλακή. Ηταν μια πολύ σπουδαία εμπειρία», παραδέχεται. Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Ανθρωπομανία» ο Σάνια επισκέφθηκε την Αθήνα και μίλησε στην «Εφ.Συν.».

• Χθες μιλήσατε για την αυτοδιεύθυνση στο κοινό του Πολυτεχνείου. Σήμερα μιλάτε σε μια συνεταιριστική εφημερίδα. Ποια είναι η δική σας εμπειρία από τον χώρο των ΜΜΕ, αρθρογραφώντας επί χρόνια σε ισπανόφωνες εφημερίδες;

 

Στο Πολυτεχνείο μίλησα για τη μεγάλη αντίφαση ανάμεσα στον σκληρό κόσμο που ζούμε και τον κόσμο που ονειρευόμαστε. Γνωρίζουμε καλά ότι οι εφημερίδες βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών, που παραπληροφορούν τον κόσμο με συστημική προπαγάνδα. Οι αντισυστημικές, κριτικές φωνές γίνονται όλο και πιο σπάνιες. Πριν από 20 και 30 χρόνια εξέδωσα βιβλία που πλέον δεν θα μπορούσαν καν να βρουν εκδότη.

 

• Στην Ελλάδα υπάρχει έντονο αντιγερμανικό συναίσθημα, κυρίως εξαιτίας της οικονομικής πολιτικής της τρόικας, που νιώθουμε ότι υπαγορεύεται από τη γερμανική κυβέρνηση. Πώς βλέπετε τον ρόλο της Γερμανίας στην Ευρώπη;

 

Πριν από 25 χρόνια έγραψα ένα βιβλίο με τίτλο «Εl Quarto Imperio – Το Τέταρτο Ράιχ». Η προφητεία μου εκπληρώθηκε. Η Ευρώπη είναι πλέον αποικία της Γερμανίας. Ο ρόλος της Γερμανίας είναι ολέθριος. Πρέπει κάποια στιγμή η Ευρώπη να επαναστατήσει ενάντια στη γερμανική ηγεμονία.

 

• Θεωρείτε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί ποτέ να γίνει Ευρώπη των λαών;

 

Η Ευρώπη τού σήμερα, η Ευρώπη της κρίσης είναι ένα γραφειοκρατικό τέρας. Ασκεί μια αδυσώπητη, αντιδημοκρατική ηγεμονία. Η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, του Ευρωκοινοβουλίου και των λόμπι είναι παρασιτική. Σιτίζονται με ντροπιαστικά υψηλούς μισθούς και έχουν μεγαλύτερη εξουσία από τα εθνικά Κοινοβούλια. Ο κάθε λαός πρέπει να παλεύει μέσα στην ίδια του τη χώρα ενάντια στο αυταρχικό αυτό καθεστώς των Βρυξελλών. Αυτή είναι η Ευρώπη των εμπόρων, της αγοράς και του κεφαλαίου.

 

• Ζήσατε τη δικτατορία του Φράνκο στην πατρίδα σας. Φοβάστε ότι μπορούμε να ξαναζήσουμε τέτοιες εποχές στην Ευρώπη;

 

Σήμερα ζούμε τη δικτατορία του κεφαλαίου και όχι τη δικτατορία των όπλων. Είναι μια άλλη μορφή δικτατορίας. Η Ελλάδα έχει 27% ανεργία, η Ισπανία 25% ανεργία, ο κόσμος δεν μπορεί καν να επιβιώσει. Αυτό που ζούμε είναι ένας πολιτισμός του θανάτου.

 

• Εχετε γράψει βιβλία για την αυτοδιεύθυνση. Πόσο εφικτή είναι σε κοινωνίες όλο και πιο ολοκληρωτικές;

 

Στο καπιταλιστικό Μάντσεστερ του 19ου αιώνα, οι εργάτες κατάφεραν να δημιουργήσουν συνεταιρισμούς αλληλοβοήθειας, παραγωγικούς και καταναλωτικούς. Η συνεταιριστική παράδοση αναδύθηκε από το ίδιο το εργατικό κίνημα. Ο πατέρας μου το 1930, σε συνθήκες καπιταλισμού, δούλευε με άλλους συντρόφους του σε μεγάλη κοοπερατίβα, εργοστάσιο υαλικών. Λειτουργούσε στην εντέλεια, χωρίς αφεντικά και ιεραρχία. Αν ήταν εφικτό τότε, είναι και σήμερα.

 

• Επαιρναν όλοι τον ίδιο μισθό;

 

Οχι. Αυτό συνέβη αργότερα. Την εποχή της Ισπανικής Επανάστασης, ο θείος μου ήταν γραμματέας του Συνδικάτου Θεάματος της CNT και έπαιρνε τον ίδιο μισθό με τον τελευταίο εργάτη.

 

• Ο αναρχοσυνδικαλισμός στην Ισπανία ήταν ένα πολύ σημαντικό κίνημα. Παραμένει επίκαιρος ή ανήκει στο παρελθόν;

 

Οι θεμελιώδεις αρχές της ελευθεριακής ιδεολογίας παραμένουν έγκυρες: η ισότητα, η συνεργασία, ο αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας. Το πρόβλημα είναι ότι τα ελευθεριακά συνδικάτα της Ισπανίας δεν έχουν πια τη δύναμη να υποστηρίξουν αυτές τις αρχές. Πριν από τον πόλεμο η αναρχοσυνδικαλιστική CNT ήταν το μεγαλύτερο κίνημα στην Ισπανία με 2 εκατομμύρια αγωνιστές. Σήμερα ο συνδικαλισμός στο σύνολό του βρίσκεται σε κρίση. Οση δύναμη απομένει στα συνδικάτα, έχει περάσει στα χέρια γραφειοκρατών και ρεφορμιστών, που υπηρετούν το σύστημα. Στη Γερμανία τα συνδικάτα λειτουργούν σαν καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

 

• Υιοθετείτε μια ανθρωπιστική κοσμοθεωρία. Δεν είναι και ο ανθρωπισμός μια κακοπαθημένη έννοια, όταν ώς και βομβαρδισμοί γίνονται στο όνομά του;

 

Ο δικός μου ανθρωπισμός είναι αντικαπιταλιστικός, ελευθεριακός, αντιαστικός. Είναι μια έννοια που τη χρησιμοποιούν όλοι, όμως εγώ τη χρησιμοποιώ με την πρωταρχική της σημασία.

 

• Βρίσκετε ελπίδα σε κόμματα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα ή οι Podemos στην Ισπανία;

 

Δεν ισοπεδώνω τις διαφορές ανάμεσα στα κόμματα. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Ομως δεν εμπιστεύομαι τα πολιτικά κόμματα να διαχειρίζονται τις υποθέσεις του λαού. Πιστεύω στην εργατική χειραφέτηση και την άμεση δημοκρατία. Οσο για το Podemos, είναι ένας μικρός πυρήνας πρώην κομμουνιστών και ακαδημαϊκών, παιδιών του μπαμπά, απομακρυσμένων από τα προβλήματα της εργατικής τάξης. Προέρχονται βέβαια από το κίνημα της 15 Μάη των πλατειών, που ωστόσο δεν γεννήθηκε στους κόλπους της παραγωγής. Ελπιδοφόρο θεωρώ το κίνημα κατά των εξώσεων στην Ισπανία, τοπικά εγχειρήματα επανάκτησης και αυτοδιαχείρισης φυσικών πόρων -όπως το νερό, μικρές οικο-κολεκτίβες, χωριά με τοπικό νόμισμα. Κυρίως όμως θεωρώ ελπιδοφόρα τη διάχυση αυτών των εγχειρημάτων. Δεν μπορούν να αλλάξουν το σύστημα, αν η αντιπαράθεση δεν περάσει στον τομέα της παραγωγής. Χρειαζόμαστε μια επανάσταση των συνειδήσεων. Μόνο αν η εργατική τάξη συνειδητοποιήσει το μέγεθος της εκμετάλλευσής της, το πόσο υποφέρει και εξαθλιώνεται, θα μπορέσει να εξεγερθεί.

 

Τα βιβλία του συγγραφέα Ελένο Σάνια «Ανθρωπομανία» και «Η κοινωνία της αυτοδιεύθυνσης και οι εχθροί της» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Στάσει εκπίπτοντες»

 

http://ardin-rixi.gr/archives/18852?fb_action_ids=766391880065868&fb_action_types=news.publishes&fb_ref=pub-standard

Μια καταδίκη της γερμανικής ηγεμονίας

του Γιώργου Καραμπελιά

Το πρώτο και καθοριστικό συμπέρασμα από τις ευρωπαϊκές εκλογές είναι η ενίσχυση των φυγόκεντρων τάσεων απέναντι στη από τη γερμανική Ευρώπη. Παντού, από τη Βρετανία έως την Ιταλία και την Ελλάδα, από την Ισπανία έως την Ουγγαρία και τη Φιλανδία, ενισχύθηκαν οι τάσεις προς την προτεραιότητα της εθνικής αυτονομίας έναντι μιας Ευρώπης που έχει μπει κάτω από τον ζουρλομανδύα της Μέρκελ και τη στρατηγική της λιτότητας. Στη Βρετανία ο κλασσικός βρετανικός απομονωτισμός ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και εκφράστηκε με τη μεταβολή του «ανεξαρτησιακού» κόμματος σε πρώτη δύναμη στις ευρωεκλογές. Στη Γαλλία η χαβιαριστερά των σοσιαλιστών, αλλά και η ευρωπαϊστικη «αριστερά» του Μελανσόν, ηττήθηκαν κατά κράτος μπροστά στη Λεπέν που εμφανίζεται ως υποστηρικτής της γαλλικής ανεξαρτησίας απέναντι στη Γερμανία. Στην Ιταλία ο Πέπε Γκρίλλο και το «κόμμα των πέντε αστέρων», παρά την υστερική φύση του αρχηγού του αναδείχθηκε σε δεύτερο κόμμα. Στις περισσότερες χώρες της ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης, την Αυστρία, τη Φιλανδία, την Ουγγαρία, θριάμβευση η ξενοφοβική δεξιά. Ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία ενισχύθηκαν οι «εναλλακτικοί» για τη Γερμανία που υποστηρίζουν την αποχώρηση από το ευρώ, ενώ και το ναζιστικό NΡD εξέλεξε για πρώτη φορά ευρωβουλευτή. Τέλος στην Ελλάδα, ενισχύθηκε τόσο η ναζιστική δεξιά της Χ.Α. όσο και η αριστερά ­– ο Σύριζα και το ΚΚΕ- που αμφισβητούν την γερμανική ηγεμονία. Στην Ισπανία τέλος, τα δύο μεγάλα ευρωπαϊστικά κόμματα οι σοσιαλιστές και το λαϊκό κόμμα, έχασαν το 40% της δύναμής τους και ενισχύθηκαν οι μικρότεροι σχηματισμοί, η αριστερά που τριπλασίασε τη δύναμή της και κυρίως οι αγανακτισμένοι του Podemos που μπήκαν στο ευρωκοινοβούλιο με 5 έδρες. Τέλος στην Ιρλανδία, ενισχύθηκε η πολιτική πτέρυγα του ΙΡΑ το Σιν Φέιν. Aν θέλαμε μάλιστα να κάνουμε μια τυπολογία αυτής της αντιγερμανικής και «αντιευρωλιγούρικης» ψήφου, θα λέγαμε πως στο Νότο της Ευρώπης ενισχύθηκε περισσότερο μια αριστερή αντισυστημική ψήφος, ενώ στο Βορρά και την Ανατολική Ευρώπη μια δεξιά και ακροδεξιά.

Η παρά φύσιν ανάδυση της Χ.Α.

H Ελλάδα αποκλίνει σε μεγάλο βαθμό από την ευρωπαϊκή ψήφο ακριβώς λόγω της έκτασης της κρίσης και των ιδιαιτεροτήτων της χώρας μας. Η έκταση της κρίσης υπήρξε τέτοια ώστε συρρίκνωσε αποφασιστικά τη λεγόμενη κεντροαριστερά, η οποία στο σύνολό της (ΕΛΙΑ, ΠΟΤΑΜΙ και ΔΗΜΑΡ) περιορίστηκε στο 15-16% σε αντίθεση με την ηγεμονική της παρουσία σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης στο 40-45%. Η κυβερνώσα δεξιά υπέστη επίσης κατακερματισμό και συρρίκνωση μια και περιορίστηκε με τη σειρά της στο 22% των ψήφων. Παράλληλα ενισχύθηκαν οι αντισυστημικές και αντιγερμανικές τάσεις με κυρίαρχη την επιβεβαίωση του ΣΥΡΙΖΑ που σταθεροποίησε τα ποσοστά του Ιουνίου του 2012 και την ενίσχυση της Χ.Α. στο 9,5%.

Το γεγονός ότι στην Ελλάδα παρά την έκταση της κρίσης η λεγόμενη αντισυστημική ψήφος διαμοιράστηκε σε δύο μεγάλες κατευθύνσεις (ΣΥΡΙΖΑ και Χ.Α.) καθώς και σε μία πληθώρα μικρότερων σχηματισμών (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, Οικολόγοι κλπ) ή από την αντίθετη κατεύθυνση (ΛΑΟΣ, Πολύδωρας,κ.λπ.), είναι συνέπεια των ελληνικών ιδιαιτεροτήτων.

Η διάσπαση της «αντιμνημονιακής» ψήφου σε δύο μεγάλες κατευθύνσεις, η οποία δεν διαπιστώνεται σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα, αποτελεί συνέπεια της ελληνικής ιδιαιτερότητας. Του γεγονότος δηλαδή ότι η Ελλάδα, μαζί με την Κύπρο, αποτελούν τις μόνες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχουν πρόβλημα εθνικής επιβίωσης και απειλούνται στην ίδια τους την υπόσταση. Στον βαθμό λοιπόν που η αριστερά, η οποία είναι ο κύριος υποδοχέας της διαμαρτυρίας απέναντι στην κοινωνική και οικονομική κρίση, αγνοούσε και υποτιμούσε τα εθνικά θέματα – ή ακόμα χειρότερα, οι εθνομηδενιστικές της πτέρυγες, συνηγορούσαν υπέρ της «ελληνοτουρκικής» φιλίας ή των «ανοικτών συνόρων» προς τους μετανάστες – δημιούργησε τις συνθήκες γι’ αυτόν τον βαθύτατο διχασμό: Αντί να ενσωματώσει την εθνική/πατριωτική διάσταση στην κοινωνική και οικολογική ευαισθησία απέρριπτε την πρώτη για να κρατήσει μόνο τη δεύτερη.

Έτσι, όπως έχουμε καταδείξει χιλιάδες φορές, επέτρεψε σε ένα φασιστικό γκρουπούσκουλο να μετατραπεί σε πολιτική δύναμη και να δώσει στην ακροδεξιά ένα δήθεν αντισυστημικό και πατριωτικό μανδύα. Είναι χαρακτηριστικό πως σε απόλυτη ομοφωνία με τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ, η Αριστερά προβάλλει ως βασική αιτία ενίσχυσης της Χ.Α. τον «εθνικισμό» του Σαμαρά, του «Δικτύου 21» κ.ά,(!) και όχι τον εθνομηδενισμό που είχε καταστεί ηγεμονικός την τελευταία εικοσαετία στην Ελλάδα.

Εξ αιτίας αυτού του διχασμού, ο ΣΥΡΙΖΑ παρ’ ότι διατήρησε τα ποσοστά του των εκλογών του 2012, δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα ευρύτερο ρεύμα που θα του επέτρεπε να διεκδικήσει με αξιώσεις την ανατροπή του κυρίαρχου κυβερνητικού συνασπισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο σταυροδρόμι

Τις βαθύτερες αιτίες αυτού του δισταγμού του λαϊκού σώματος, μπορεί να τους διαγνώσει δια γυμνού οφθαλμού ο οποιοσδήποτε, και η ίδια ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αρκεί να παρατηρήσει την σειρά με την οποία εκλέγονται οι ευρωβουλευτές της –από τον παλιό Συνασπισμό εκλέγεται μόνο ο Παπαδημούλης– ενώ από τους έξι οι τρεις (Σακοράφα, Κατρούγκαλος, Χρυσόγονος, είναι πασοκογενείς και εμφανίζονται ως πατριωτικών αποκλίσεων), ο δε Γλέζος αποτελεί το σύμβολο της πατριωτικής αριστεράς. Άλλη, απολύτως χαρακτηριστική ένδειξη, είναι η εκλογή του Καρυπίδη, ο οποίος είχε αποκλειστεί ως «εθνικιστής και αντισημίτης», με συντριπτικά ποσοστά ως περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να αναδειχθεί πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές και στην περιφέρεια της Αττικής, όπου η γενική πολιτική διάσταση κυριαρχούσε έναντι της τοπικοπεριφερειακής, αλλά ταυτόχρονα δεν κατόρθωσε ούτε να ανεβάσει το ποσοστά του, ούτε να επιτύχει σημαντικά κέρδη σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο. Έτσι, ναι μεν υποσκέλισε στο γενικό επίπεδο τη Ν.Δ., αλλά ταυτόχρονα δεν κατόρθωσε να διαμορφώσει πλειοψηφικό ρεύμα. Κατά συνέπεια, βρίσκεται μπροστά σ’ ένα δίλημμα: Είτε να διαμορφώσει αυτό το ρεύμα μετασχηματίζοντας την ίδια τη ιδεολογία και το προφίλ του σε μια αντισυστημική πατριωτική κατεύθυνση, αναγκαία προϋπόθεση για μια τέτοια πλειοψηφία, είτε να προσπαθήσει να κυριαρχήσει δολιχοδρομώντας ανάμεσα στις σκοπέλους του συστήματος. Στη δεύτερη περίπτωση, θα πρέπει να συμβιβαστεί με τα μεγάλα συμφέροντα μέσα και έξω από τη χώρα, και να δημιουργήσει τους όρους για συμμαχίες με άλλες πολιτικές δυνάμεις –της συστημικής κεντροαριστεράς ή ακόμα και δεξιάς– για να αποκτήσει τη δυνατότητα μιας εκλογικής επικράτησης. Και όλες οι σχέσεις με την «αμερικανική αριστερά» από τον Όλιβερ Στόουν μέχρι το Βαρουφάκη, η προσέγγιση με τον ΓΑΠ δια μέσου της πληθώρας των συμβούλων, που έχουν μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ, και η ενίσχυση του μεσοστρωματικού χαρακτήρα της ηγεσίας του κόμματος, προδιαθέτουν για μια τέτοια κατεύθυνση. Σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι υποχρεωμένοι να συνδιαλλαγούν και να συναλλαγούν με το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟΤΑΜΙ και τους σπόνσορές τους, για να διασφαλίσουν την πλειοψηφία.

Αντίθετα ένα παλλαϊκό εαμικό κίνημα θα σάρωνε όλα τα συστημικά αναχώματα και θα μετασχημάτιζε την ίδια την κοινωνική και πολιτική απεύθυνση του κόμματός.

Και δυστυχώς δεν είμαστε πολύ αισιόδοξοι για κάτι τέτοιο. Διότι, αν αυτό δεν έγινε το 2012, όταν το σύστημα ήταν πολύ πιο αιφνιδιασμένο, οι Χριστόπουλοι, οι Λιάκοι και οι Βαρουφάκηδες ήταν ακόμα στην κοιτίδα τους του Σημίτη και του ΓΑΠ, ενώ η λαϊκή αγανάκτηση βρισκόταν στο ζενίθ, θα μπορέσει να γίνει άραγε σήμερα;

Εμείς πάντως, δεν θα πάψουμε να το ευχόμαστε γιατί θα συνιστούσε μια επιτάχυνση των αναπόφευκτων ιστορικών εξελίξεων που οδηγούν στη διαμόρφωση ενός πατριωτικού,δημοκρατικού, κοινωνικού και οικολογικού μετώπου.

Το μνημονιακό στρατόπεδο

Αντίθετα ο Σαμαράς πρέπει να είναι απολύτως ευτυχής με τα αποτελέσματα των εκλογών, δεδομένου ότι φοβόταν τα χειρότερα και την άμεση κατάρρευσή του, στην περίπτωση που η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη, και το κόμμα του θα βυθιζόταν πιο κάτω από το 22,7% που εν τέλει απέσπασε. Επιπλέον, η πτώση του ΠΑΣΟΚ σε διαχειρίσιμο επίπεδο, η κατάρρευση της ΔΗΜΑΡ που ήθελε να εμφανιστεί ως αντικυβερνητικός πόλος της «κεντροαριστεράς» και η ανάδειξη ενός νέου μπαλαντέρ όπως το ΠΟΤΑΜΙ, αποτελούν στοιχεία που μπορούν να επιτρέψουν έστω για ένα μικρό διάστημα ακόμα την επιβίωση του κυβερνητικού σχηματισμού.

Δεν ευοδώθηκε η απόπειρα της πυροδότησης μιας άμεσης κρίσης στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, από την πλευρά του ΓΑΠ και της ΔΗΜΑΡ, την οποία ευελπιστούσε και ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αντίθετα είναι δυνατόν και μάλλον βέβαιο ότι θα προστεθούν νέα κοινοβουλευτικά δεκανίκια στο εξασθενημένο κυβερνητικό στρατόπεδο, που θα προέλθουν από τη διάλυση της ΔΗΜΑΡ και ίσως από μια πιθανή κρίση των ΑΝΕΛ.

Η αποφυγή πλήρους κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ, δίνει τη δυνατότητα στο σύστημα όχι μόνο να κερδίσει χρόνο στη συνολική κυβερνητική στρατηγική, αλλά και να δρομολογήσει εξελίξεις για την ανασυγκρότηση της «κεντροαριστεράς». Και αυτό μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους: Ο πρώτος είναι η σταδιακή μεταβολή του ΣΥΡΙΖΑ στη νέα «κεντροαριστερά», κατεύθυνση που προδιαγράφεται εν μέρει από την εκλογική ενίσχυση των πασοκογενών του ΣΥΡΙΖΑ και της Δούρου στην περιφέρεια Αττικής, είτε μέσα από τη διαμόρφωση ενός νέου «κεντροαριστερού» πόλου μεταξύ ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙΟΥ και υπολειμμάτων της ΔΗΜΑΡ, είτε –όπερ και το πιθανότερο– μέσα από ένα συνδυασμό και των δύο. Η διαμόρφωση εξάλλου ενός «κεντροαριστερού» πόλου από τις παραδοσιακές μνημονιακές δυνάμεις θα αποτελεί τον μοχλό για τον έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ και των εξελίξεων στο εσωτερικό του.

Το μόνο κόμμα το οποίο παρ’ όλο το συγκεχυμένο χαρακτήρα του εκφράζει μια πατριωτική και ταυτόχρονα αντιμνημονιακή και δημοκρατική κατεύθυνση είναι οι ΑΝΕΛ. Γι’ αυτό, και είναι λυσσαλέα και επίμονη η προσπάθεια να εξαφανιστεί από το πολιτικό σκηνικό. Όπως είχαμε τονίσει τρεις μέρες πριν, «ένα τέτοιο κόμμα, σε συμμαχία με όποιες πατριωτικές δυνάμεις υπάρχουν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αποτελέσει ένα μεγάλο πρόβλημα για όσους απεργάζονται τη συστημική ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ . Και παρότι η ηγεσία των ΑΝΕΛ… δίνει πολύ συχνά μια αίσθηση αλαλούμ, αποτελεί παρόλα ταύτα έναν πόλο πατριωτικό και αυθεντικά αντιμνημονιακό! Είναι εξαιρετικά σημαντική η επιβίωση/μετασχηματισμός των ΑΝΕΛ . Διότι οι ΑΝΕΛ, δεν έχουν πλέον μέλλον ως κόμμα της “λαϊκής δεξιάς, αλλά θα πρέπει να μετασχηματιστούν πραγματικά σε “Ανεξάρτητους Έλληνες”, αν θέλουν να επιβιώσουν.» Αυτή μας η προεκλογική διαπίστωση επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά στις ψήφους που έλαβαν οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές της. Προηγούνται οι Μαριάς, Ρωμανιάς, Ζουράρις, Γεωργαντά, Μαρκάτος, κ.λπ. ενώ στους πρώτους ψηφισθέντες δεν περιλαμβάνεται κανένας προερχόμενος από την παραδοσιακή δεξιά.

Κάτω από το 3%

Από τα σαράντα κόμματα και κομματίδια που κατέβηκαν σε αυτές τις ευρωεκλογές, τα τριάντα τρία, έλαβαν ποσοστό κάτω του 3% , συγκεντρώνοντας όμως ένα σχετικά σημαντικό ποσοστό των εκλογέων – μία ακόμα ένδειξη για την έλλειψη μεγάλων και πλειοψηφικών ρευμάτων στην ελληνική κοινωνία. Θα λέγαμε πως οι κυβερνητικοί αποδοκιμάστηκαν αλλά οι αντικυβερνητικοί δεν έπεισαν με αποτέλεσμα να επιταθεί η διασπορά και η διάχυση. Εντυπωσιακό είναι το ποσοστό που καταφέρνει να αποσπάσει ο Καρατζαφέρης, με το 2,7% που κέρδισε σε μια προεκλογική εκστρατεία ολίγων εβδομάδων, λειτουργώντας ως μια εν δυνάμει εφεδρεία της κυβερνητικής δεξιάς. Σημαντικό επίσης και ανέλπιστο ήταν το ποσοστό του Χατζημαρκάκη, μιας αστείας προσωπικότητας, που όμως κατόρθωσε να ξεπεράσει τον ακόμα πιο αστείο Τζήμερο και άλλους Σκυλακάκηδες. Οι Οικολόγοι Πράσινοι, στους οποίους επιχειρήθηκε μία στροφή έξω από τα παραδοσιακά μονοπάτια του εθνομηδενιστικού ευρωπαϊσμού τους, εν τέλει διασπάστηκαν, εμφανίστηκαν με δύο ψηφοδέλτια, και προβάλλοντας ένα εντελώς συγκεχυμένο προφίλ απέτυχαν και στις δύο εκδοχές τους (συγκεντρώνοντας 0,9% και 0,5% αντίστοιχα). Τα λεγόμενα «κόμματα της δραχμής», «Σχέδιο Β, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, ΔΡΑΧΜΗ», κλπ, στο προνομιακό γι’ αυτά πεδίο των ευρωεκλογών, δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν το 2,5%, στο σύνολό τους, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως η «επαναστατική» πλειοδοσία σε μία κατεύθυνση που δεν έχει καμία σχέση με τις γεωπολιτικές πραγματικότητες της χώρας, δεν έχει καμία πιθανότητα πλέον.

Το μέτωπο

Η συγκρότηση του πατριωτικού- κοινωνικού- οικολογικού και δημοκρατικού μετώπου που έχει ανάγκη η χώρα θα μπορούσε να επιταχυνθεί εάν υπήρχε ένας διακριτός ιδεολογικοπολιτικός πόλος ικανός να επιταχύνει τις εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ και στην πολιτική ζωή της χώρας γενικά. Κατά τον ίδιο τρόπο που οι εσωτερικοί «ελεγκτές» της πολιτικής ορθότητας θεωρούν αποφασιστικής σημασίας, την ύπαρξη κομμάτων της συστημικής κεντροαριστεράς, για να μπορούν να ελέγχουν τόσο τη δεξιά (βλέπε συγκυβέρνηση) όσο και την αριστερά (ιδεολογικά και πολιτικά), η ύπαρξη ενός αντισυστημικού πατριωτικού πόλου θα μπορούσε να επηρεάσει καθοριστικά τις εξελίξεις στο σύνολο της αριστεράς αλλά και της κοινωνίας γενικότερα και να αφαιρέσει ταυτόχρονα το έδαφος κάτω από τα πόδια του ναζιστικού μορφώματος.

Γι’ αυτό, και οι αντίπαλοί μας κάνουν ότι μπορούν για να μην συγκροτηθεί τέτοιος πόλος (συκοφαντώντας προβοκάροντας, αποκλείοντας, προβάλλοντας τις πιο αστείες και ελεγχόμενες μορφές αυτού του χώρου έτσι ώστε να μείνει ανήμπορος μεταξύ του αντιφατικού χαρακτήρα των ΑΝΕΛ, και του …. «Σχεδίου Β» του Αλαβάνου. Προφανώς λοιπόν, για άλλη μια φορά αυτό το αίτημα τίθεται ακόμα πιο επιτακτικά. Και την επόμενη περίοδο θα πρέπει να παλέψουμε γι’ αυτό, αξιοποιώντας και δυνάμεις που αναδύθηκαν τόσο μέσα από τις αυτοδιοικητικές, όσο και τις ευρωπαϊκές εκλογές. Αλλά σε αυτό το ζήτημα θα χρειαστεί να επανέλθουμε τις επόμενες ημέρες.

Lazio: Η ελπίδα για το νερό έρχεται από την Ιταλία!

• 

Η ελπίδα για το νερό ως συλλογικό αγαθό έρχεται από την Ιταλία και την περιοχή του Lazio. Με ένα πρωτοποριακό νόμο, του οποίου την πρώτη μορφή ετοίμασαν οι ίδιοι οι πολίτες, διαφαίνεται ότι η νομοθετική “σοφία” δεν διατίθεται μόνο σε ακριβά δικηγορικά γραφεία συμβούλων πολυεθνικών. Αν και ευχάριστη, η είδηση αυτή μας υπενθυμίζει την απόσταση που πρέπει να διανύσουμε από την σημερινή πραγματικότητα για την υιοθέτηση οποιασδήποτε δημοκρατικής διαδικασίας που αφορά την νομοθέτηση στην χώρα μας. Τα συγχαρητήρια και τον σεβασμό μας στους πολίτες του Lazio.

Την προηγούμενη εβδομάδα, η τοπική κυβέρνηση της Lazio (ιταλική περιφέρεια που περιλαμβάνει τη Ρώμη με πληθυσμό 5,7 εκατομμυρίων κατοίκων) ενέκρινε ένα περιφερειακό νόμο σύμφωνα με τον οποίο

•  το νερό δηλώνεται ως κοινό αγαθό και αναγνωρίζεται το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό,

•  αναγνωρίζεται ότι το νερό αποτελεί υπηρεσία δημόσιου συμφέροντος και ως εκ τούτο δεν υπόκειται σε αναγκαστική υποβολή προσφορών μέσω διαγωνισμού,

• προβλέπεται η διαχείριση του νερού να γίνεται βάσει μη κερδοσκοπικών κριτηρίων,

• προβλέπεται για τις κοινότητες η δυνατότητα συμμετοχής του κοινού στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων στη διαχείριση του νερού,

• προβλέπεται η δημιουργία ενός περιφερειακού ταμείου που θα βοηθήσει τις κοινότητες να επαναδημοτικοποιήσουν τις υπηρεσίες ύδρευσης τους,

• προβλέπεται, με βάση την αλληλεγγύη, η δημιουργία ενός περιφερειακού ταμείου για την υποστήριξη μη κερδοσκοπικών συνεργασιών(συμπεριλαμβανομένων των δημόσιων φορέων) προκειμένου να επεκταθεί η πρόσβαση στο νερό στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Ο περιφερειακός νόμος εγκρίθηκε ως αποτέλεσμα της συνεχούς κοινωνικής κινητοποίησης (πράγματι, ο νόμος αποτελεί παράδειγμα λαϊκής νομοθεσίας, δηλαδή το αρχικό κείμενο προήχθη από μία δημοφιλή ψηφοφορία η οποία υπογράφτηκε από 37.000 πολίτες και 40 κοινότητες) Το τελικό κείμενο αναμένεται να εγκριθεί από την περιφερειακή κυβέρνηση της Λάτσιο μέσα στην επόμενη εβδομάδα, αλλά οι παραπάνω αρχές πρέπει να παραμείνουν).

 

http://www.savegreekwater.org/?p=3989

Η νέα δραχμή

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα κράτος, από την κατάρρευση της αγοραστικής αξίας του νομίσματος του ενώ, στην περίπτωση της Ελλάδας, η υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη χρεοκοπία – με τη στάση πληρωμών δηλαδή ή με τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους

(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)

«Κάθε κράτος, στην προσπάθεια του να βελτιώσει την οικονομική του θέση, παίρνει μέτρα επιβλαβή για την ευημερία των γειτόνων του. Αφού αυτή η τακτική δεν περιορίζεται μόνο σε ένα κράτος, ο καθένας υφίσταται πολύ περισσότερες συνέπειες παρόμοιων λογικών που εφαρμόζουν οι γείτονες του, από τα οφέλη που έχει ο ίδιος, λόγω των επιλογών του.

Πρακτικά όλα τα «λαοφιλή φάρμακα» που κυκλοφορούν σήμερα, είναι «αλληλοεξοντωτικού» χαρακτήρα. Ανταγωνιστικές μειώσεις μισθών, ανταγωνιστικοί δασμοί, ανταγωνιστική ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων στο εξωτερικό, ανταγωνιστικές υποτιμήσεις, ανταγωνιστικά οικονομικά προγράμματα – η κατάσταση του «θα κάνω τον γείτονα ζητιάνο».

Η αιτία είναι το ότι, τα έξοδα του ενός είναι κανονικά τα έσοδα κάποιου άλλου. Έτσι, καθώς προσπαθούμε να βελτιώσουμε το δικό μας περιθώριο, μειώνουμε το περιθώριο κάποιου άλλου. Εάν λοιπόν η ίδια πρακτική ακολουθηθεί παντού, θα χειροτερεύσει η κατάσταση όλων.

Οιοσδήποτε ιδιώτης, οδηγούμενος από την προσωπική κατάσταση, στην οποία ευρίσκεται, μπορεί να μειώσει τις συνηθισμένες του δαπάνες – κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει γι’ αυτό. Όμως, ας μη νομίζει κανείς ότι, με αυτόν τον τρόπο υπηρετεί κάποιο συλλογικό συμφέρον.

O μοντέρνος καπιταλισμός είναι «πλεύση καλού καιρού». Όταν ξεσπάσει η καταιγίδα, ο καπιταλιστής εγκαταλείπει τα καθήκοντα του καπετάνιου, ενώ μπορεί να βουλιάξει ακόμα και τις βάρκες που θα τον γλύτωναν – από τη μανία του να σπρώξει τον κοντινό του έξω από την βάρκα για να μπει ο ίδιος ….. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα κράτος, από την κατάρρευση της αγοραστικής αξίας του νομίσματος του» (Keynes, σε ελεύθερη απόδοση).

.

Άποψη

Οι συζητήσεις που αφορούν τη δραχμή είναι μάλλον περιττές, κρίνοντας τόσο από αυτά που συμβαίνουν στηνΕυρώπη, όπου η εμπιστοσύνη στο νόμισμα καταρρέει, όσο και από τις δυσοίωνες εξελίξεις στην Ελλάδα – όπου δεν είναι καθόλου απίθανο, να οδηγηθεί ξαφνικά στην «εκούσια» έξοδο της από την Ευρωζώνη.

Εν τούτοις, είναι ίσως σωστό να μην αφήνει κανείς ασχολίαστα κάποια πράγματα, έτσι ώστε να μην δημιουργούνται παρανοήσεις – ενώ η ιδανικότερη λύση για όλους θα ήταν η επιστροφή στην αφετηρία (άρθρο μας).

Στα πλαίσια αυτά, είναι ανοησία η απάντηση που ακούσαμε στην ερώτηση, σχετικά με την πλέον κατάλληλη

Μπουμπαλάνδη, το δυστοπικό σενάριο της Ευρώπης

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Το Γερμανικό Ζήτημα είναι πάλι επίκαιρο. Για άλλη μια φορά η Ευρώπη βρίσκεται κάτω από την μπότα της γερμανικής ωμότητας που εκδηλώνεται, προς το παρόν, με οικονομικές μεθόδους.

Οι πρώτοι που προείδαν τον σημερινό κίνδυνο ήταν, φυσικά, οι Βρετανοί πριν ακόμα από την ενοποίηση των δύο Γερμανιών και την Συνθήκη του Μάαστριχτ. Τα λονδρέζικα φύλλα, όπως ο Spectator και η Daily Mail, κραύγαζαν από τότε, δικαιολογημένα, όπως αποδείχθηκε, ότι οι Γερμανοί ξανάρχονται σαν τα «τσομπανόσκυλα» της Ευρώπης και η Ε.Ε. γίνεται μια «γερμανική ληστοφωλιά». Η τότε πρωθυπουργός τους, Μάργκαρετ Θάτσερ, σε αντίθεση με τους Μιτεράν και Γκορμπατσώφ, κατάλαβε αμέσως ξεκάθαρα ότι η Ευρώπη κινδύνευε να βρεθεί ξανά κάτω από τον γερμανικό οδοστρωτήρα.

 

Ο έμπιστός της υπουργός Εμπορίου, Νίκολας Ρίντλεϋ, δήλωνε το καλοκαίρι του 1990: «Οι Γερμανοί κατακτούν την Ευρώπη κι οι Γάλλοι είναι τα σκυλάκια τους».

Δύο δεκαετίες μετά, η Γερμανία είναι στην καρδιά της τρέχουσας ευρωπαϊκής κρίσης χρέους χάρη στις ανισορροπίες που δημιούργησε η ίδια μέσα στην ευρωζώνη. Η φράου Μέρκελ συμπεριφέρεται σαν Καγκελάριος της Ε.Ε. κι όχι της Γερμανίας, επιβάλλοντας όμως στους άλλους τις «γερμανικές ιδέες» του ισχυρού ανταγωνισμού που βαθαίνουν συνέχεια την κρίση.

Η Μπούντεσμπανκ –Bundesbank– ή Μπούμπα, όπως συνηθίζουν να την λένε, μετατρέπει σταθερά την Ευρώπη σε μια Μπουμπαλάνδη.

Ακριβώς όπως προφήτευσε στα τέλη του 1993 η εξίσου μισητή, κατά τα άλλα, Μάργκαρετ Θάτσερ σε μια συνέντευξή της στο Spiegel: «Είναι ξεκάθαρο», έλεγε, «ότι εσείς οι Γερμανοί δεν θέλετε να προσδεθείτε στην Ευρώπη. Θέλετε να προσδέσετε στην Γερμανία ό,τι απομείνει από την Ευρώπη».

Σήμερα, 24 χρόνια μετά την πτώση του τείχους και την γερμανική ενοποίηση, η ιστορία του γερμανικού Ράϊχ επαναλαμβάνεται και η Ελλάδα είναι αυτή που το βιώνει χειρότερα από όλους στο πετσί της. Όταν φωνάζαμε από το 2010, από την αρχή της χρεοκρατίας, πέραν των άλλων, και για τους «ναζί», κάποιοι καλοθελητές έσπευδαν να αθωώσουν τους Γερμανούς με διάφορες δικαιολογίες του τύπου «οι Αμερικανοί κατέχουν την Γερμανία… οι Εβραίοι είναι από πίσω… η Γερμανία δεν είναι κράτος, είναι εταιρεία κ.ο.κ.».

Ναι, όλα αυτά μπορεί να συμβαίνουν συγχρόνως, αλλά αυτή που είναι το όχημα της καταστροφικής πολιτικής απέναντί μας, και απέναντι σε όλους τους Ευρωπαίους, είναι η Γερμανία. Η συμπεριφορά της πολιτικής της ηγεσίας είναι ανάλογη αυτής της χιτλερικής Γερμανίας, σε μια παγκοσμιοποιημένη εκδοχή της και με άλλα προσχήματα.

Και τότε τραπεζίτες την στήριξαν για να αλώσει την Ευρώπη και τώρα οι «αγορές» την στηρίζουν. Ο γερμανικός ρεβανσισμός, με αρχή τον αισχρό ρόλο που έπαιξε στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, είναι ήδη εντός των ευρωπαϊκών πυλών. Αυτός που το κατάλαβε εγκαίρως, καλύτερα απ’ όλους, είναι ο Γερμανός συγγραφέας Wolfgang Michal που σε μια δεξιοτεχνική και ευφυή εργασία του με τον τίτλο «Η Γερμανία και ο επερχόμενος Βιλχελμίνειος Ιμπεριαλισμός» προσπάθησε να μας προειδοποιήσει, από την δεκαετία του ’90, για το τι μας περιμένει.

«Τα πράγματα κυλούν ακριβώς, όπως και μετά την ίδρυση του Ράϊχ, το 1871. Η ενωμένη ξανά Γερμανία θα καταστρέψει και πάλι την Ευρωπαϊκή ισορροπία. Γιατί το εθνικό σενάριο των Γερμανών δεν προβλέπει τη δημιουργία ενός εθνικού κράτους που έχει κορέσει τις επιθυμίες του, αλλά τη δημιουργία μιας Μεσευρωπαϊκής μεγάλης αυτοκρατορίας (Ράϊχ) ανάμεσα στη Γαλλία από τα δυτικά και τη Ρωσσία στα ανατολικά. Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι. Είναι το όνειρο-στόχος των Γερμανών να ιδρύσουν και πάλι έναImperium Romanum», λέει ο Michal.

«Το πρόγραμμα αυτής της κυριαρχικής πολιτικής είναι απλό και κατά σχεδόν ανόητο τρόπο, πάντα ίδιο. Είναι ένα αιώνιο τριπλό άλμα: πρώτα η Ευρώπη, μετά ο κόσμος, μετά πόλεμος. Αυτό το πρόγραμμα βασίζεται στην ακατανίκητη γερμανική αντίληψη, της παρακινδυνευμένης κεντρικής θέσης και της απ’ αυτήν συνεπαγόμενης αναγκαιότητας, ότι η Γερμανία οφείλει να γίνει ο κυρίαρχος της Ευρώπης.

Αυτή η έμμονη ιδέα που οδηγεί στην επανάληψη του ίδιου σεναρίου, στον πόλεμο, ακολουθείται με στείρα επιμονή από τη γένεση της Γερμανίας τον 10^ο αιώνα. Εκείνο μόνο που αλλάζει κάθε φορά, είναι ο χρόνος τον οποίο χρειάζεται ο κύκλος της μοίρας της Γερμανίας για μια στροφή, το μήκος των διαφόρων φάσεων και οι ενδιάμεσες περίοδοι.

Την εποχή του Μπίσμαρκ, την ένωση του Ράϊχ το 1871 ακολούθησε μια σύντομη περίοδος σταθεροποίησης της χώρας στην Ευρώπη. Μετά μια μακρύτερη περίοδος της ευρωπαϊκής αποσύνθεσης και παράλληλα μια σύντομη περίοδος ανάμιξης στη διεθνή πολιτική και τέλος μια μακρά προετοιμασία για πόλεμο. Την εποχή του Χίτλερ, όλα κινήθηκαν σαν να υπήρχε χρονικός επιταχυντής».

Και πάλι, μετά την επανένωση της Γερμανίας είχαμε μια φάση σταθεροποίησής της στην Ευρώπη για να μεταβούμε στην κυριαρχημένη από τους Γερμανούς Ευρώπη. «Όπως και πριν εκατό χρόνια η γερμανική απαίτηση για ισότιμη συμμετοχή θα εξαπολύσει μια συγκεχυμένη “παγκόσμια πολιτική”, χωρίς κάποιο σχέδιο, βιαστική, στο τέλος καταστροφική. Ήδη, ακόμη και οι πρωταγωνιστές, εκείνοι δηλαδή που επιδιώκουν αυτόν το νέο παγκόσμια κυριαρχικό ρόλο, είναι κατά βάση αναγνωρίσιμοι: είναι οι νέοι ιμπεριαλιστές, το μελλοντικό παγγερμανικό κίνημα», προβλέπει ο Wolfgang Michal.

Η εθνική ομφαλοσκόπηση των Γερμανών δεν θα διαρκέσει πολύ, όπως και μετά την ίδρυση του πρώτου γερμανικού Ράϊχ. Σήμερα, η ιδέα ενός ισχυρού κεντροευρωπαϊκού «πυρήνα ευρώ» αποτελεί τον θεμέλιο λίθο για τον νέο επεκτατισμό. «Κι αυτό γιατί το ολοκληρωμένο εθνικό κράτος, δεν έχει καμμιά παράδοση στην Γερμανία. Η απαίτηση για περισσότερα, παραμένει πάντοτε ένα βασικό γερμανικό πάθος».

Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται σαν «θεωρία συνωμοσίας» γιατί μυρίζουν μπαρούτι, γιατί οι καιροί έχουν αλλάξει, γιατί υπάρχει ένα σύστημα «δημοκρατικών» αξιών που θα το αποτρέψει και άλλοι ευσεβείς πόθοι ότι ο γερμανικός λαός δεν έχει πια απαιτήσεις κυριαρχίας. Όλες αυτές οι ενστάσεις, αργά ή γρήγορα, καταρρέουν μπροστά στην «σταθερά κυρίαρχη γερμανική εξωτερική πολιτική που συνίσταται στο να μην αναγνωρίζει σύνορα», τονίζει ο Michal. «Χαρακτηριστικό της Γερμανίας είναι, ότι το εθνικό σ’ αυτή την χώρα δεν συνδυάζεται ποτέ όπως στις άλλες δυτικές χώρες “φυσιολογικά” με δημοκρατία, αλλά αποκλειστικά ως κυριαρχία».

Με λίγα λόγια, για το Βερολίνο και τους δορυφόρους του μία είναι η σκέψη: Δύναμη χωρίς περιορισμό!Αυτό είναι και το πνεύμα των «τροϊκανών» δυνάμεων κατοχής. Έχουμε να κάνουμε με μια συμμορία τσομπανόσκυλων που τρομοκρατούν τους Ευρωπαίους ώστε να κάνουν τα πάντα για να είναι αρεστοί στους Γερμανούς. Ξύπνα Ευρώπη! Ξύπνα Ελλάδα!

 

 *Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Hellenic Nexus, τ.79, Νοέμβριος 2013

Tο φινλανδικό θαύμα στην Παιδεία

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Δεκαετίες ολόκληρες αιωρείται στην ελληνική (και όχι μόνο) κοινή γνώμη η ακαθόριστη άποψη ότι στη Σκανδιναβία η εκπαίδευση είναι πολύ καλή. Όταν όμως άρχισαν να δημοσιοποιούνται ευρύτερα τα αποτελέσματα του προγράμματος PISA (Programme for International Student Assessment – Πρόγραμμα Διεθνούς Aξιολόγησης των Σπουδαστών) κατά τη διάρκεια της τρέχουσας δεκαετίας, το όνομα της Φινλανδίας βρέθηκε στα χείλη αλλά και τις γραφίδες πολλών.

Oι εντυπωσιακές επιδόσεις των Φινλανδών μαθητών και φοιτητών προκάλεσαν αίσθηση σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο και δικαιολογημένα έστρεψαν την προσοχή στο εκπαιδευτικό σύστημα της «Xώρας των Xιλίων Λιμνών». Πόσο μάλλον που οι ανά τριετία έρευνες του προγράμματος PISA διενεργούνται από τον OOΣA σε σαράντα ανεπτυγμένες χώρες, σε 15χρονους μαθητές και με πολύ μεγάλα δείγματα (π.χ. στη Φινλανδία εξετάστηκαν 6.235 μαθητές από 197 σχολεία), οπότε είναι κανείς βέβαιος ότι δεν έχουμε να κάνουμε με τα αποτελέσματα κάποιας τρέχουσας δημοσκόπησης, αλλά με σοβαρή επιστημονική έρευνα.

Tάξεις – Kοινωνικές κυψέλες
H Φινλανδία έχει εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, όπως και η Eλλάδα. Oι αρχές όμως που διαπερνούν τη φινλανδική εκπαιδευτική αντίληψη διαφέρουν ριζικά. Bασίζονται στις παιδαγωγικές αρχές του Γάλλου Σελεστίν Φρενέ – να μαθαίνουν τα παιδιά κάνοντας πράγματα μέσα σε πλαίσιο κοινότητας. Στην πράξη αυτό μεταφράζεται στο ότι από την πρώτη κιόλας τάξη του Δημοτικού οι μικροί μαθητές συμμετέχουν σε πληθώρα δραστηριοτήτων της καθημερινής ζωής.

Xρησιμοποιούν ελάχιστα βιβλία, δεν ενθαρρύνεται καθόλου η παθητική απομνημόνευση, δεν απαιτείται από τα παιδιά να είναι καρφωμένα στο θρανίο. Mπορούν να περιφέρονται στην τάξη, να ζητούν πληροφορίες από τον δάσκαλο, να συνεργάζονται με τους συμμαθητές τους. Yπό την καθοδήγηση του δασκάλου τα παιδιά αποφασίζουν τι θα κάνουν κάθε εβδομάδα και υλοποιούν μόνα τους, με τους δικούς τους ρυθμούς, τα καθήκοντα που αυτά αποφάσισαν.

Δεν κάνουν απλώς πάμπολλες εκδρομές εκτός σχολείου σε χώρους διαφόρων δραστηριοτήτων αλλά και εναλλάσσονται σε ομάδες που συμμετέχουν σε όλες ανεξαιρέτως τις δουλειές που σχετίζονται με το σχολείο: βοηθούν στην κουζίνα, τακτοποιούν βιβλία στη βιβλιοθήκη, φροντίζουν τα λουλούδια και τα φυτά που υπάρχουν στη σχολική αυλή, συμμετέχουν στον διαχωρισμό για ανακύκλωση των απορριμμάτων του σχολείου…

Mάλιστα στις δραστηριότητες αυτές τα παιδιά δεν καθοδηγούνται από τους δασκάλους τους, αλλά από το μη εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου: μαγείρους, κηπουρούς, καθαρίστριες, γραμματέα… Eτσι τα παιδιά αναπτύσσουν αισθήματα σεβασμού προς τη δουλειά όχι μόνο των δασκάλων τους, αλλά και όλων των εργαζομένων.

«H ευθύνη για την εκπαίδευση των παιδιών μοιράζεται εξίσου σε όλους και αποφεύγονται μη αναγκαίες ιεραρχικές δομές μεταξύ του προσωπικού», σημειώνει χαρακτηριστικά φυλλάδιο του φινλανδικού υπουργείου Eξωτερικών που αναφέρεται στο θέμα, παρουσιάζοντας τη νοοτροπία που διαπερνά αυτή την πολιτική.

Στην υπηρεσία όλων
Tα φινλανδικά σχολεία βρίσκονται εξαρχής στην υπηρεσία των πολιτών. Mορφώνουν τα παιδιά, αλλά διευκολύνουν και τους γονείς. Eίναι φυσικά δημόσια σχεδόν στην ολότητά τους. Xρηματοδοτούνται από τους δήμους ή το κράτος. Eίναι ολοήμερα, εφοδιασμένα με παιδότοπους, παιδικές χαρές και φυσικά το αναγκαίο προσωπικό για την επίβλεψη των παιδιών μέχρι να γυρίσουν οι γονείς από την εργασία τους και να τα πάρουν σπίτι. Όλα ανεξαιρέτως τα σχολεία (συμπεριλαμβανομένου του αντίστοιχου Λυκείου) της Φινλανδίας παρέχουν δωρεάν ζεστό φαγητό το μεσημέρι στους μαθητές. Δωρεάν είναι και όλα τα βασικά υλικά για την εκπαίδευση (βιβλία, τετράδια, μολύβια κ.λπ.), ενώ δωρεάν γίνεται και η μεταφορά στο σχολείο όλων των παιδιών που ζουν μακριά ή παρουσιάζουν κινητικά προβλήματα.

Tα φινλανδικά σχολεία είναι επίσης ανοιχτά στην τοπική κοινωνία. Oι γονείς είναι ευπρόσδεκτοι στις σχολικές δραστηριότητες που μπορούν να βοηθήσουν με τις γνώσεις ή την τέχνη τους – ένας πατέρας δημοσιογράφος π.χ. μπορεί να πάει στο εργαστήριο που τα παιδιά φτιάχνουν ανά ομάδα το δικό τους περιοδικό και να τους πει πώς να το κάνουν καλύτερο ή μία μητέρα που γνωρίζει ραπτική, πλέξιμο ή κέντημα είναι καλοδεχούμενη στην αντίστοιχη ομάδα για να δείξει στα παιδιά πώς να ράβουν, να πλέκουν ή να κεντούν.

Oι τοπικές αρχές είναι επίσης υποχρεωμένες να παράσχουν τη βασική εκπαίδευση ακόμη και στα παιδιά που λόγω βαριάς ασθένειας ή αναπηρίας δεν μπορούν να πάνε στα κανονικά γενικά σχολεία, ακόμη και αν χρειάζεται να τους στείλουν δάσκαλο στο σπίτι.

Δρόμοι διαρκώς ανοιχτοί
Mετά την εννιάχρονη υποχρεωτική βασική εκπαίδευση, περίπου οι μισοί μαθητές κατευθύνονται στο Λύκειο και άλλοι τόσοι στα επαγγελματικά σχολεία. Mόλις το 6% των Φινλανδών μαθητών σταματάει την εκπαίδευσή του με την ολοκλήρωση της φοίτησης στο εννιάχρονο σχολείο γενικής παιδείας. Oύτε και τρέχουν όμως όλοι στο Γενικό Λύκειο, όπως εδώ. Mόνο οι μισοί.

Στη βασική και μέση εκπαίδευση οι Φινλανδοί δίνουν εξαιρετική έμφαση στις γλώσσες, με την πρώτη ξένη γλώσσα να διδάσκεται υποχρεωτικά από την τρίτη Δημοτικού και τη δεύτερη από την πρώτη Γυμνασίου το αργότερο. Mέχρι να τελειώσουν το Λύκειο, όσοι μαθητές θέλουν μπορούν να έχουν μάθει έως και έξι(!) γλώσσες.

Oσο για τα παιδιά μεταναστών, αρκεί να μπορούν να σχηματίσουν μια μικρή, ολιγομελή ομάδα και ο δήμος, με δικά του φυσικά έξοδα, είναι υποχρεωμένος να παρέχει εκπαίδευση και στη γλώσσα τους δύο φορές την εβδομάδα. Στο Eλσίνκι π.χ. όπου υπάρχουν 2.600 παιδιά μεταναστών, τέτοια μαθήματα γίνονται σε περίπου 40 γλώσσες.

Aκόμη μεγαλύτερη προσοχή δίνουν οι Φινλανδοί σε θέματα θρησκείας. Aρκεί να υπάρξουν τρία και μόνο παιδιά σε μία τάξη από κάποια θρησκεία για να διδάσκονται το μάθημα των Θρησκευτικών στη θρησκεία τους και αποκλειστικά σε αυτήν. Θρησκευτικά δεν διδάσκονται επίσης καθόλου στα παιδιά που οι γονείς τους δεν το επιθυμούν. Tα παιδιά αυτά διδάσκονται Hθική και Διαπροσωπικές Σχέσεις όλα τα χρόνια της βασικής και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

«Εκτόπισαν» την ιδιωτική εκπαίδευση

H τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίζεται σε Πανεπιστήμια και Πολυτεχνεία. Kαθώς ο αριθμός των υποψηφίων υπερβαίνει τις θέσεις σε αυτά, το κάθε AEI επιλέγει τους φοιτητές που θα δεχθεί είτε μόνο με τους βαθμούς του Λυκείου είτε με συνδυασμό βαθμών Λυκείου και επιμέρους εισαγωγικών εξετάσεων για το συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο ή Πολυτεχνείο. H εθνική στρατηγική της Φινλανδίας πάντως συνίσταται στο να προσφέρει τη δυνατότητα ανώτατης εκπαίδευσης στα δύο τρίτα της κάθε ηλικιακής ομάδας. Tα AEI παραμένουν ανοιχτά και για παιδιά που έχουν στραφεί στα επαγγελματικά Λύκεια, μέσα από κάποιες διαδικασίες. Tο τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών είναι, όπως με εμφανή υπερηφάνεια τονίζει το φινλανδικό υπουργείο Eξωτερικών, ότι «χάρη στην υψηλή ποιότητα του σχολικού συστήματος γενικής παιδείας του δημόσιου τομέα, η Φινλανδία δεν έχει εμπορική αγορά στη βασική εκπαίδευση, ενώ και στα άλλα επίπεδα και στους άλλους τομείς η εμπορική παροχή εκπαίδευσης είναι σχετικά μικρή συγκρινόμενη με πολλές άλλες δυτικές χώρες». Προφανώς καθόλου δεν αρέσουν στον OOΣA, προπύργιο του νεοφιλελεύθερου δογματισμού, ούτε τα συμπεράσματα των Φινλανδών ούτε τα επιτεύγματα της δημόσιας εκπαίδευσης της Φινλανδίας, την υπεροχή των οποίων αναγκάζεται να πιστοποιεί ο ίδιος ο OOΣA!

 

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=9625103&tag=9563

Το ευρώ και η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση

του Γιώργου Καραμπελιά,

 

Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. την οποία επιδιώκουν οι ελληνικές κυβερνήσεις από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 και η οποία εγκαινιάσθηκε το 1980 αποτελεί συνέπεια δύο βασικών γεωπολιτικών δεδομένων. Πρώτον, του χωρισμού της Ευρώπης σε ανατολικό και δυτικό στρατόπεδο με αποτέλεσμα η Ελλάδα να αποτελεί μέχρι το 1989 τη μοναδική χώρα που ανήκε στη δυτική συμμαχία και το ΝΑΤΟ στη νοτιοανατολική Ευρώπη έναντι των υπόλοιπων βαλκανικών χωρών που ανήκαν είτε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας, είτε στους αδέσμευτους (Γιουγκοσλαβία), είτε συμμαχούσαν με την «μακρινή κόκκινη Κίνα» (η Αλβανία του Εμβερ Χότζα). Ο χωρισμός των Βαλκανίων ανάμεσα σε μια «δυτική» Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες απέκλειε λίγο πολύ μια βαλκανική στρατηγική, τέτοια που προσπάθησε να αναπτύξει ο Παπαναστασίου από το 1930. Το δεύτερο γεωπολιτικό δεδομένο το οποίο επιτείνεται μετά το 1974 την κατοχή της Β. Κύπρου από την Τουρκία και την τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, είναι η αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής μέσω της προσφυγής σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή συμμαχία. Στρατηγική που ήταν ιδιαίτερα εμφανής στις προσπάθειες του Κων. Καραμανλή και την ιδιαίτερη σχέση που ανέπτυξε με την Γαλλία στην δεκαετία του ’70.

Τέλος, και ίσως αποφασιστικότερης σημασίας, η παρασιτική φύση του κεφαλαίου έναντι της Δύσης βαθειά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, ολοκλήρωνε τον «μονόδρομο» της στροφής προς την Ε.Ε. Και όλα αυτά παρ’ ότι ήταν προφανές πως η ένταξη αυτή θα είχε αρνητικές συνέπειες ιδιαίτερα για την ελληνική βιομηχανική παραγωγή η οποία καλούνταν να ανταγωνιστεί χωρίς δασμολογική προστασία τις πολύ ισχυρότερες δυτικοευρωπαϊκές οικονομίες.

Ωστόσο, κατ’ εξοχήν το γεγονός της δραματικής και βίαιης επανεμφάνισης της τουρκικής επιθετικότητας μετά το 1974, παρέσυρε οποιαδήποτε αντίθετη άποψη. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου το οποίο είχε ταχθεί ενάντια στη ΕΟΚ (είναι γνωστό το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο») προσαρμόστηκε εν τέλει σ’ αυτή τη νέα «εθνική» στρατηγική απέναντι στην οποία αντιτασσόταν μόνο το ΚΚΕ – αντίθεση που θεωρούνταν ιδιοτελής εξαιτίας της προσκόλλησής του στην Σοβιετική Ένωση και τα συμφέροντά της.

Η ένταξη στην ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά από λίγα χρόνια) μετέβαλε ριζικά την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Αποσυνέθεσε σταδιακά την ελληνική βιομηχανία και μετέβαλε την αγροτική παραγωγή σε έναν επιδοτούμενο τομέα που προσέφερε μεν εισόδημα και ανέβασε το βιοτικό επίπεδο των αγροτών, με τίμημα όμως τη σταδιακή μεταβολή τους σε παράσιτα της ευρωπαϊκής οικονομικής μηχανής. Η ελληνική οικονομία και ιδιαίτερα το τραπεζιτικό σύστημα «εκσυγχρονίστηκαν», οι Έλληνες είδαν μία άνοδο των εισοδημάτων του τριτογενή τομέα, και μία ενίσχυση του καταναλωτικού τους επιπέδου. Ωστόσο, αυτός ο παρασιτικός «εκσυγχρονισμός» στηριζόταν σ’ ένα συνεχώς διογκούμενο δανεισμό, και την οικοδόμηση ενός κοινωνικού κράτους με δανεικά, χωρίς να θιγούν ουσιαστικά τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα που συνέχιζαν να αναπαράγουν τη θέση τους μέσω της φοροδιαφυγής και της εκτεταμένης φυγής των κεφαλαίων. Βέβαια, η κατάρρευση του ανατολικού στρατοπέδου μετά το 1989 και η γενικευμένη τάση όλων των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών να προσδεθούν στην Ε.Ε., μετέβαλε την Ελλάδα σε μια ευρωπαϊκή «όαση» «ευημερίας στην νοτιοανατολική Ευρώπη και ενίσχυσε της φιλοευρωπαϊκές τάσεις. Στην ίδια κατεύθυνση θα λειτουργήσει και η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ η οποία λειτουργούσε ως παράγοντας αποτροπής της τουρκικής επιθετικότητας. Εξάλλου, η αθρόα είσοδος μεταναστών από την καταρρεύσασα ανατολική Ευρώπη, η εγκαινίαση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και μια ροή άφθονου και άκοπου χρήματος προς τις ελληνικές ψευδοελίτ και τελευταίο αλλά όχι ελάχιστο η μεταφορά του κέντρου βάρους της χρηματοδότησης εκπαιδευτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων από την Αθήνα στις Βρυξέλλες, δημιούργησε μία ευρύτατη και πρωτοφανή φιλοευρωπαϊκή συναίνεση στο σύνολο των νέων και των παλαιών ελίτ.

Το κλεπτοκρατικό σύστημα τροφοδοτούνταν πλέον από το «χρήμα των Βρυξελλών» με αντίτιμο την αυξανόμενη εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας και τη διεύρυνση του εμπορικού ελλείμματος. Αυτή η διαδικασία θα γνωρίσει ένα νέο τεράστιο άλμα προς τα εμπρός με την ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, η οποία δεν ανταποκρινόταν σε καμιά ζωτική ανάγκη της οικονομίας ή των γεωπολιτικών συμφερόντων μας. Αντίθετα θα μας αφαιρέσει τη δυνατότητα της προσαρμογής στον οικονομικό κύκλο και στην αντιμετώπιση του ανταγωνισμού πολύ ισχυρότερων οικονομικά χωρών.  Το ευρώ βοήθησε μόνο τον δανεισμό που έγινε πολύ ευκολότερος και την πάρα πέρα παρασιτοποίηση της ελληνικής οικονομίας.

Έτσι στην δεκαετία του 2000 οι Έλληνες μπορούσαν να νοιώθουν πλέον «δυτικοευρωπαίοι». Μπορούσαν να ταξιδεύουν σ’ ολόκληρη την Ευρώπη χωρίς διαβατήριο και αλλαγή συναλλάγματος, να καταναλώνουν ταυτόχρονα με τους Παριζιάνους τα τελευταία δημιουργήματα της μόδας και να αγοράζουν φτηνώτερα αυτοκίνητα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 και η κατάκτηση του Euro στο ποδόσφαιρο, αποτέλεσαν το απόγειο αυτής της ευφορίας παρασιτικού χαρακτήρα. Η αριστερά συμμετείχε στις ευρωπαϊκές κινητοποιήσεις στη Γένοβα, στη Βαρκελώνη, στις Βρυξέλλες, στην Πράγα, οργάνωνε  συγκεντρώσεις του ευρωπαϊκού φόρουμ στη Θεσσαλονίκη και δεν διανοούνταν πλέον παρά μόνο ένα αποκλειστικά δυτικοευρωπαϊκό μέλλον. Γι’ αυτό θα στρέφεται βίαια ενάντια σε κάθε «εθνικιστική» παρέκκλιση ταυτιζόμενη με τις αξίες της Δύσης. Εξ ού και η αλλαγή στο εκπαιδευτικό σύστημα, η εγκατάλειψη της παράδοσης, η γενικευμένη πολιτιστική αλλοτρίωση της νεολαίας.

Η γερμανική Ευρώπη και η κρίση

Το 2009 θα έλθει λοιπόν η ώρα μιας αναπάντεχης κρίσης που έπιασε στον ύπνο τους πάντες. Και όμως οι προϋποθέσεις είχαν ήδη συγκεντρωθεί.  Η Ελλάδα, δεν αποτελεί πλέον για τη γερμανοκεντρική Ευρώπη παρά μία ανατολικομεσογειακή απόφυση, μια και η διεύρυνση της ΕΕ προς Ανατολάς μας είχε αφαιρέσει το ρόλο της βιτρίνας της Δύσης στα Βαλκάνια και την Ανατολή. Η κατάρρευση και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης εξάλλου, μείωσαν την γεωπολιτική της σημασία ως προμαχώνα έναντι της σοβιετικής διείσδυσης, ενώ το οικονομικό βάρος της περιοχής μετακινήθηκε προς την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα. Γι’ αυτό και η νέα γλώσσα της Γερμανίας και της ευρωπαϊκής επιτροπής έναντι της Ελλάδας.

Η ίδια η Ε.Ε. είχε πλέον μεταβληθεί ριζικά. Η αρχική ευρωπαϊκή κοινότητα των έξι χωρών είχε μεταβληθεί σε έναν γίγαντα είκοσι εφτά χωρών, με πάνω από πεντακόσια εκατομμύρια κατοίκους, οικοδομημένη σε δύο ομόκεντρες ζώνες. Η πρώτη περιλαμβάνει τις δεκαεφτά χώρες της ευρωζώνης με πυρήνα τους τη νέα ενιαία Γερμανία που υποκατέστησε το ισχυρό μάρκο με το ισχυρό ευρώ. Η γερμανική ενοποίηση είχε πλέον μεταβάλει και τα γεωπολιτικά δεδομένα στην Ευρώπη. Μέχρι το 1989, τέσσερεις χώρες με ταυτόσημο πληθυσμιακό βάρος και λίγο πολύ ανάλογο οικονομικό βάρος, η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία και η Μ. Βρετανία (με πληθυσμούς εξήντα εκατομμυρίων η καθεμία και ΑΕΠ λίγο πολύ ισοϋψές) εξασφάλιζαν μία πολυμέρεια στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση που είχε σαν κέντρο της τον άξονα Βόννης-Παρισίων. Σε αυτή την Ευρώπη η συμμετοχή των εθνών κρατών ήταν λίγο πολύ τυπικά ισότιμη με δικλείδες ασφαλείας που ενίσχυαν τις μικρότερες ευρωπαϊκές χώρες (ισχυρότερη αντιπροσώπευσή τους στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, αρχή της ομοφωνίας ή της πλειοψηφία κρατών στη λήψη αποφάσεων κ.λπ.). Από τη στιγμή όμως που κατέρρευσε το αντίπαλο σοβιετικό δέος, ενοποιήθηκε η Γερμανία και άρχισε η κούρσα της παγκοσμιοποίησης, τα δεδομένα μεταβλήθηκαν δραματικά:

Η Γερμανία μεταβάλλεται και πάλι σε μια πρωσική αυτοκρατορική δύναμη (εξάλλου η πρωτεύουσά της μεταφέρεται στο Βερολίνο), ενώ στα ανατολικά της ανοίγεται μια αγορά εκατό εκατομμυρίων ανθρώπων. Μεταβάλλεται στην κεντρική δύναμη της νέας αυτής Ευρώπης που θα της προσφέρει τα μεγέθη για να μπορεί να ανταγωνιστεί ισότιμα τις άλλες μεγάλες περιφερειακές δυνάμεις (ΗΠΑ, Ινδία, Κίνα, κ.λπ.). Το Μάαστριχτ, το ευρωπαϊκό σύνταγμα, το ευρώ και η ευρωζώνη αποτελούν τους αναβαθμούς της οικοδόμησης αυτής της νέας αυτοκρατορικής γερμανικής Ευρώπης, την οποία η Γερμανία βλέπει να οικοδομείται σε δύο ή ίσως και τρεις ζώνες. Μία ζώνη του πυρήνα της Β. Ευρώπης στην οποία θα συμμετέχει και η υποταγμένη αλλά ακόμα πυρηνική δύναμη Γαλλία και μία δεύτερη που θα περιλαμβάνει τις χώρες της νότιας και ανατολικής Ευρώπης, είτε συμμετέχουν είτε όχι στην ευρωζώνη, καθώς και –υπέρτατη ύβρη για τις ΗΠΑ– τη Μεγάλη Βρετανία.

Η οικονομική κρίση, απετέλεσε την ευκαιρία και την στιγμή για να διευκρινιστούν και να οριστούν αυτά τα νέα πεδία. Η γερμανική στρατηγική αντιμετώπισε ένα νέο πρόβλημα. Ενώ η ανατολική Ευρώπη βρίσκεται εκτός της ζώνης του ευρώ και επομένως τα δημοσιονομικά προβλήματά τους δεν επηρεάζουν άμεσα τον ευρωπαϊκό πυρήνα, αντίθετα οι χώρες της νότιας Ευρώπης ως επιβίωση μιας παλιότερης εποχής βρίσκονται στο εσωτερικό της και επηρεάζουν αποφασιστικά το σύνολο της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής. Για τους Γερμανούς πρόκειται για μία απαράδεκτη «επιβίωση» μιας παλιάς Ευρώπης των εθνών-κρατών. Διότι το αυτοκρατορικό σχήμα επιτάσσει τον διαχωρισμό μεταξύ των ζωνών του κέντρου και της περιφέρειας.

Η παρουσία λοιπόν της Ελλάδας στον σκληρό πυρήνα, αποτελούσε μια πρωτοφανή παραφωνία για τη γερμανική πολιτική (γι’ αυτό και η Μέρκελ θα κατηγορήσει τον Σρέντερ και τους σοσιαλδημοκράτες ότι την άφησαν κακώς να εισέλθει στην ζώνη του ευρώ). Η αρχική στρατηγική των Γερμανών το 2010, όπως το αναγνώρισε ο Σόιμπλε, στόχευε στην εκδίωξη της Ελλάδας και την μετάθεσή της στη δεύτερη ευρωπαϊκή ζώνη. Εν τέλει όμως αυτό δεν μπόρεσε να το επιτύχει κυρίως λόγω της αλλαγής των γεωπολιτικών δεδομένων στην περιοχή. Η άρνηση των Τούρκων να επιτρέψουν τη χρήση του τουρκικού εδάφους για την επίθεση στο Ιράκ, η σύγκρουση της Τουρκίας με το Ισραήλ, η αυξανόμενη αναταραχή που έφερε η «αραβική άνοιξη» σε όλη την περιοχή, ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία και κ.ο.κ. μετέβαλαν τα γεωπολιτικά δεδομένα.

Ο συμβιβασμός έγινε πάνω στην πλάτη μας

Οι Αμερικανοί δεν επιθυμούσαν καθόλου την είσοδο και της Ελλάδας σε μια εποχή αβεβαιότητας, την οποία θα προκαλούσε ούτως ή άλλως η εκδίωξή της από την ευρωζώνη σε συνθήκες αναταραχής και πανικού, στο βαθμό μάλιστα, που ανάλογη έτεινε να είναι και η στάση του εβραϊκού λόμπι. Έτσι, πραγματοποιήθηκε ένας συμβιβασμός μεταξύ Αμερικανών και Γερμανών που εκφράστηκε από έναν άνθρωπο των Αμερικανών τον Γιώργο Παπανδρέου και τη συγκρότηση της τρόικας και τη συμμετοχή του ΔΝΤ. Η Ελλάδα θα παρέμενε στην ευρωζώνη με τίμημα όμως μια εσωτερική υποτίμηση χωρίς ιστορικό προηγούμενο και την μεταβολή της σε αποικία χρέους των Γερμανών.

Ένας τέτοιος συμβιβασμός είναι προς όφελος και των υπόλοιπων νότιων χωρών και της Γαλλίας διότι διατηρεί στο εσωτερικό της ευρωζώνης εκείνες τις δυνάμεις που θα επιτρέψουν πιθανώς στο μέλλον μια αναμέτρηση με τις αυτοκρατορικές διαθέσεις της Γερμανίας! Πολλοί υποστηρίζουν πως οι Γερμανοί υποχώρησαν από τη στρατηγική της εκδίωξης της Ελλάδας, διότι φοβούνταν ένα πιθανό ντόμινο που θα οδηγούσε σε κρίση το σύνολο της Ευρωζώνης και θα εξαπλωνόταν πιθανώς στην Ισπανία, την Πορτογαλία ή ακόμα και την Ιταλία. Εν τούτοις, εάν η Γερμανία ήθελε να εκκαθαρίσει την ευρωζώνη από τα ξερά κλαδιά, δεν μπορούσε να φοβηθεί μία τέτοια κρίση που θα οδηγούσε σε μια στενότερη και «υγιή» ευρωζώνη, ενώ θα κρατούσε τις υπόλοιπες χώρες του νότου και κατ’ εξοχή την Ελλάδα σε μία δορυφορική θέση στο εσωτερικό της ενωμένης Ευρώπης. Οι μόνοι που αντιδρούσαν σθεναρά εκείνη την εποχή σε μια τέτοια κρίση, ήταν οι Γάλλοι των οποίων η οικονομία κινδύνευε να συμπαρασυρθεί στη δίνη της κρίσης. Γι’ αυτό, και ενώ έβαλαν φραγμό στην εκδίωξη της Ελλάδας, όπως και οι Αμερικανοί συμφώνησαν εν συνεχεία να αφήσουν στους Γερμανούς το «ελεύθερο» στο χειρισμό του ελληνικού ζητήματος στο εσωτερικό της Ευρωζώνης (εξού και η μη συμμετοχή τους στην τρόικα, η αποδοχή των Ράινχεμπαχ και Φούχτελ ως αντιπρόσωπων της ΕΕ στην Ελλάδα κ.ο.κ.).

Οι Γερμανοί έχοντας υποχωρήσει σε αυτό που οι ίδιοι θεωρούσαν μείζον, δηλαδή την εκδίωξη της Ελλάδας,  δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν καμία περαιτέρω παραχώρηση, και θέλουν να μας γονατίσουν, χρησιμοποιώντας τα κρατικά πλέον δάνεια (το χειρότερο μνημονιακό έγκλημα των Παπαδήμου-Βενιζέλου– Σαμαρά υπήρξε η αποδοχή του PSI και η μεταβολή δανείων ιδιωτικών, σε ελληνικό δίκαιο και σε μεγάλο βαθμό εσωτερικού χαρακτήρα, προς έλληνες ομολογιούχους, σε Ελλάδα και Κύπρο, σε δανεισμό έναντι ξένων κρατών!). Γι’ αυτό και επιμένουν σε ένα ακόμα μνημόνιο ώστε να κρατήσουν τη χώρα όσο το δυνατόν περισσότερο δεμένη στο άξονά τους, αφού εξάλλου στο μεταξύ έχουν εξοντώσει και την κυπριακή οικονομία που αποτελούσε ένα παράθυρο της Ρωσίας στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η σύγκρουση με τους Γερμανούς όχι μόνο δεν θα λάβει τέλος, αλλά θα συνεχιστεί και θα πάρει και γεωπολιτικές διαστάσεις μια και η Γερμανία και πάλι αναβαθμίζει τις σχέσεις της με την Τουρκία (πράγμα στο οποίο θα συμβάλει και η συμμετοχή των σοσιαλδημοκρατών στην νέα κυβέρνηση) ενώ η λυκοφιλία με τον Πούτιν ίσως σύντομα λάβει τέλος στην ουκρανική σύγκρουση.

Οι προϋποθέσεις και η στρατηγική της αντίστασης

Η Ελλάδα επομένως, βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μία στρατηγική οικοδόμησης της Ευρώπης και σε ένα νόμισμα, εχθρικά σε αυτή και τα συμφέροντά της. Κατά  συνἐπεια, θα πρέπει να παλέψει για να απεγκλωβιστεί. Πως όμως μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Κατ’ αρχάς επειδή και η οικονομική και η κοινωνική και η γεωπολιτική μας κατάσταση είναι εξαιρετικά αρνητικές, όλες μας οι κινήσεις πρέπει να είναι βαθύτατα μελετημένες και να στηρίζονται σε μια βαθιά συναίνεση του ελληνικού λαού:

Πρώτον, στα επόμενα χρόνια θα πρέπει να αλλάξουμε το οικονομικό μοντέλο του παρασιτισμού προς μία κατεύθυνση μεγαλύτερης αυτονομίας.

Δεύτερο, θα πρέπει να διευρύνουμε τις γεωπολιτικές συμμαχίες μας με άλλες δυνάμεις τόσο στο νότο της Ευρώπης, όσο στα Βαλκάνια και στην ανατολική Ευρώπη καθώς και στη Μ. Ανατολή.

Σε ότι αφορά στο ευρώ και την Ε.Ε. η αποδέσμευσή μας θα πρέπει να αρχίσει από την άρνηση των νέων μέτρων εσωτερικής υποτίμησης που επιτάσσει η γερμανική στρατηγική (που δεν έχει πάψει να επιδιώκει έμμεσα την εκδίωξη της Ελλάδας) και τη σταδιακή αναζήτηση συμμαχιών σε δυνάμεις που τα επόμενα χρόνια θα αμφισβητήσουν το ευρώ είτε ως κοινό νόμισμα, είτε ως ευρώ ταυτισμένο με τη γερμανική πολιτική. Ήδη, στην Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία, πληθαίνουν οι φωνές που τάσσονται ενάντια στο ευρώ και οι προσεχείς ευρωεκλογές θα αποτελέσουν μάλλον μια διατράνωση της θέλησης  των ευρωπαϊκών λαών να αντιταχθούν στην αυτοκρατορική Γερμανία. Ακόμα και στην τόσο φιλοευρωπαϊκή Γαλλία σε πρόσφατη δημοσκόπηση για πρώτη φορά πάνω από το 60% των Γάλλων θεωρούν την επίδραση της Ευρώπης αρνητική για τη γαλλική οικονομία και κοινωνία. Ενώ, τα κόμματα που τάσσονται εναντίον του ευρώ είτε από τα αριστερά είτε από τα δεξιά ενισχύονται σε όλες τις χώρες. Ο ακροαριστερός Ιταλός φιλόσοφος Τζορτζιο Αγκαμπέν, μίλησε πρόσφατα για μια «λατινική αυτοκρατορία» μεταξύ των χωρών του Νότου και της Β. Αφρικής σε αντιπαράθεση με τη γερμανική Ευρώπη.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι πολύ σύντομα η Ελλάδα θα έχει βγει από την «καραντίνα», στην οποία την είχαν θέσει μετά από γερμανική πίεση οι υπόλοιπες χώρες της νότιας Ευρώπης, και η πάλη ενάντια στο γερμανικό ευρώ θα γίνει όλο και πιο έντονη. Το γεγονός εξάλλου, ότι εμφανίστηκε ήδη στη Γερμανία ένα κόμμα που ζητάει την έξοδο της Γερμανίας από το ευρώ, και υποστηρίζεται από την ένωση Γερμανών βιομηχάνων, καταδεικνύει πως οι πιθανές λύσεις είναι ακόμα άδηλες και το μόνο σίγουρο είναι πως το ευρώ θα μπει σε κρίση.

Όπως έχουμε καταδείξει πολλές φορές, μία βασική προϋπόθεση για την επιτυχία της γερμανικής στρατηγικής, ήταν και παραμένει η συμμαχία (συμφέροντος και όχι αγάπης βέβαια) με τη Ρωσία. Η Ρωσία προμηθεύει πρώτες ύλες και κυρίως καύσιμα στη Γερμανία και αγοράζει από αυτήν μηχανήματα και καταναλωτικά προϊόντα με τα χρήματα που εισπράττει από την πώληση ενέργειας. Τι πιο συμβολικό άλλωστε από το γεγονός ότι ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Σρέντερ έγινε οικονομικός σύμβουλος και αντιπρόσωπος της Γκάζπρομ. Ωστόσο, όσο αναπτύσσεται το Ντραγκ ναχ όστεν της Γερμανίας και όσο ανασυγκροτείται η ρωσική βιομηχανία και οικονομία, τα συμφέροντα αρχίζουν να αποκλίνουν όλο και περισσότερο. Και αν επιβεβαιωθεί η σύγκρουση του Νοεμβρίου γύρω από την Ουκρανία (για το εάν θα προσχωρήσει δηλαδή σε σύνδεση με την Ε.Ε. ή στην «κοινή αγορά» Λευκορωσίας-Ρωσίας και Καζακστάν θα κρίνει εν πολλοίς το μέλλον το γερμανορωσικών σχέσεων. Η Ρωσία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δεχθεί μία Ουκρανία ενταγμένη στη γερμανική σφαίρα επιρροής. Αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως και αιτία πολέμου (τουλάχιστον διπλωματικού οικονομικού και πολιτικού). Εξάλλου, ήδη η Ρωσία πλήρωσε ακριβά τη φιλία της με τη Γερμανία στην Κύπρο.

Αυτές οι συνθήκες, η εσωτερική ενδυνάμωση, και η διαμόρφωση πατριωτικών πολιτικών κινημάτων που έχουν συνείδηση των διακυβευμάτων του ελληνισμού καθώς και η ανάπτυξη σχέσεων τόσο στο εσωτερικό της Ευρώπης, όσο και προς τα ανατολικά και προς νότια, αποτελούν τις προϋποθέσεις για τη σταδιακή ανάκτηση της αυτονομίας μας που κάποια στιγμή θα οδηγήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και στην απομάκρυνση/αποδέσμευση από το γερμανικό ευρώ.

Είτε –αν φτάσουμε στο αμήν και με τη συναίνεση του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας– μονομερώς, είτε σε συμφωνία μαζί με άλλες χώρες της ευρωζώνης, είτε μέσα από την απομάκρυνση της Γερμανίας από το ευρώ, ή τέλος πάντων μέσα από την αποτυχία της αυτοκρατορικής γερμανικής στρατηγικής, θα πρέπει να ανακτήσουμε τα στοιχειώδη όπλα της οικονομικής και πολιτικής μας αυτονομίας, επομένως και ένα νόμισμα που να μπορεί να μπει στην υπηρεσία της οικονομίας μας. Αυτό στο βάθος χρόνου σημαίνει και μία διαφορετική αντίληψη για την Ευρώπη. Έχουμε επαναλάβει χιλιάδες φορές, πως για μας μια ενιαία Ευρώπη, θα σήμαινε μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, με ισότιμη συμμετοχή όλων των λαών και τη διαμόρφωση ενός βαλκανικού πόλου στο εσωτερικό της. Και προφανώς έχοντας απεγκλωβιστεί από ατλαντικούς επιθετικούς οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ, και έχοντας δημιουργήσει έναν νέο οργανισμό συλλογικής ασφάλειας της Ευρώπης – της όλης Ευρώπης.

Οι κυβερνήσεις όλης της ΕΕ ρημάζουν τα εισοδήματα των λαών

 Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

 

Γράφει ο Δελαστίκ :

«Με μεγάλη έκπληξη διαπιστώνουμε  ότι η πλούσια Ολλανδία, χώρα που δεν ανήκει καν στη νότια Ευρώπη, είχε το ίδιο ποσοστό μείωσης του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος με τη… φτωχή Πορτογαλία – για την ακρίβεια πτώση κατά 5,2% στην Ολλανδία και κατά 5,3% στην Πορτογαλία! Οι παρατηρήσεις αυτές μας οδηγούν σε ένα άλλο συμπέρασμα: πολλές από τις κυβερνήσεις των κρατών που ανήκουν στην ΕΕ έχουν εξαπολυθεί εναντίον των πολιτών τους και τους μειώνουν το εισόδημά τους με τις πολιτικές λιτότητας που ασκούν, ανεξάρτητα από το αν οι χώρες τους έχουν υπαχθεί σε καθεστώς μνημονιακής υποτέλειας ή όχι.

ΟΛΟ ΑΡΘΡΟ

 

 

Φρίκη προκαλούν τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Κομισιόν για τις μεταβολές που έχει υποστεί το πραγματικό

Δικαστική απόφαση-σταθμός: Δεν θα πληρώσουν οι λαοί τις τράπεζες!

Με ικανοποίηση χαιρετίζουμε την απόφαση του δικαστηρίου της ΕΖΕΣ (Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών), η οποία απορρίπτει όλες τις καταγγελίες που κατατέθηκαν από τις Κάτω Χώρες και το Ηνωμένο Βασίλειο κατά της Ισλανδίας στην υπόθεση «Icesave» | 1 |, σημειώνει σε άρθρο του ο Ερίκ Τουσέν, της οργάνωσης CADTM, (Επιτροπή για την κατάργηση του χρέους του Τρίτου Κόσμου)

Η απόφαση καθιστά σαφές ότι δεν είναι ευθύνη της χώρας στην οποία μια τραπεζική εταιρεία έχει την έδρα της να καλύπτει τα έξοδα των εγγυήσεων του τραπεζικού της συστήματος, καθώς και ότι ο μηχανισμός του δίχτυ ασφαλείας πρέπει να χρηματοδοτείται από τις ίδιες τις τράπεζες.

Αυτό επιβεβαιώνει εμμέσως ότι η διαδικασία της κανονικής εκκαθάρισης, όπως αυτή εφαρμόστηκε στη περίπτωση της «Landsbanki» (μητρική της Icesave) είναι τελείως ορθή, όταν μια τράπεζα, ακόμα και χαρακτηρισμένη ως «TBTF» (too big to fail, πολύ μεγάλη για να πέσει ), έχει περισσότερα χρέη από τα περιουσιακά στοιχεία της.

Όμοια πρέπει να είναι η περίπτωση των περισσότερων μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών, αν τα τοξικά στοιχεία ενεργητικού στους ισολογισμούς τους καταγράφονταν στην πραγματική τους αξία.

Είναι το αντίθετο από αυτό που έχει καθιερωθεί, από το 2007 και την αρχή των επαναλαμβανόμενων χρηματοπιστωτικών κρίσεων, για να σωθούν οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών με τις πλάτες της κοινότητας.

Οι κυβερνήσεις των βιομηχανικών χωρών έδωσαν την εγγύηση τους προς τις τράπεζες στο χείλος της χρεοκοπίας των χωρών τους, χωρίς αιτιολόγηση, χρησιμοποιώντας δημόσια κονδύλια για τη διευκόλυνση των ταμειακών ροών των τραπεζών.

Την ίδια στιγμή, οι κυβερνώντες άρχισαν να σφυρηλατήσουν την ιδέα ότι το φταίξιμο άνηκε στο πληθυσμό. Αυτή η εκστρατεία είχε και έχει ως στόχο να πείσει τους πολίτες ότι πρέπει να αποδέχονται τις μειώσεις στους μισθούς τους, την υποβάθμιση της κοινωνικής κάλυψης, την αύξηση της ανασφάλειας και την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας.

Οι λαοί δεν ευθύνονται και δεν συμφωνούν με τα μέτρα λιτότητας που τους επιβάλλονται.

Η απόφαση αυτή αποδεικνύει τη νομιμότητα της γνώμης των λαών και ως εκ τούτου αποδείχνει τον μη νομιμοποιημένο χαρακτήρα αυτών των μέτρων λιτότητας.

Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα εξακολουθεί να κρατά την αναπνοή του, περιμένοντας την ημέρα που τα τοξικά στοιχεία του ενεργητικού του θα ωριμάσουν και δεν θα μπορεί πλέον να κρυφτούν.

Τότε, θα ζητηθεί (ή μάλλον διαταχθεί) από τον πληθυσμό να το διασώσει και πάλι.

Οι κυβερνήσεις, μέσω των δομών που έχουν εφαρμοστεί έκτοτε, θα αναζητήσουν από τις χρηματοπιστωτικές αγορές να δανειστούν τα ίδια τα δικά τους χρήματά και να τα δώσουν πίσω στις τράπεζες που κατέχουν τα τοξικά στοιχεία ενεργητικού.

Με την απόφαση της ΕΖΕΣ, γνωρίζουμε τώρα ότι δεν είναι οι λαοί (Ελληνικός, Ιρλανδικός, Πορτογαλικός ή άλλοι) που πρέπει να πληρώσουν και ότι η προθυμία των κυβερνήσεων να πράξουν με τον τρόπο που πράττουν αποδείχνει τη συνενοχή τους με τις τράπεζες.

Οι οικονομικές κρίσεις θα συνεχιστούν, εκτός εάν οι τράπεζες απαλλοτριωθούν χωρίς αποζημίωση, κοινωνικοποιηθούν με λαϊκό και δημοκρατικό έλεγχο και τίθενται στην υπηρεσία των αναγκών του πληθυσμού παρά των χρηματοπιστωτικών αγορών.

Είναι επίσης απαραίτητο να εντοπιστούν μέσω του λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους όλα τα παράνομα η μη-νομημοποιμένα χρέη, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που προέρχονται από την διάσωση των τραπεζών, για να ακυρωθούν.

| 1 |.η απόφαση του δικαστηρίου της ΕΖΕΣ, 28.01.2013

Επιτροπή για την κατάργηση του χρέους του Τρίτου Κόσμου

  http://www.logiosermis.net/2013/09/blog-post_4207.html#ixzz2eo6hk4Tv

ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ – Α’ ΜΕΡΟΣ (ΕΝΩΣΙΣ Αυγούστου

Υπήρξα πάντοτε θιασώτης της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πίστευα και πιστεύω πως η Κύπρος πρέπει να βρίσκεται σε όλους τους οργανισμούς στους οποίους ανήκει και η Ελλάδα. Ακόμη και σε οργανισμούς που είναι γνωστοί για τη δράση τους, όπως είναι το ΝΑΤΟ. Έτσι κι εγώ πάλεψα για την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γνωρίζοντας πολύ καλά τι είναι αυτή η Ένωση και γνωρίζοντας πολύ καλά τις παγίδες που κρύβει και έκρυβε αυτός ο ευρωπαϊκός συνασπισμός κρατών. Η ανυπαρξία ενός εθνικού κινήματος στην Κύπρο μα και στην Ελλάδα και η συνεχιζόμενη επιθετικότητα της Τουρκίας με έπεισε, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι έπρεπε να ταυτίσουμε τη μοίρα μας με αυτήν της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με την ελπίδα αλλά και τον ευσεβοποθισμό πως τουλάχιστον αυτή η ένταξή μας θα μας εξασφάλιζε τις ελεύθερες περιοχές και δεν θα επέτρεπε στην Τουρκία ν’ αλωνίζει εις βάρος μας, όπως έκανε κατά τα προηγούμενα της ένταξης χρόνια. Παρ’ όλες τις αδυναμίες της Ένωσης, είναι ταυτοχρόνως γεγονός πως η Τουρκία ΔΕΝ τόλμησε έως τώρα ν’ ασκήσει ουσιώδη πολιτική άγριου στριμώγματος προς την Κυπριακή Δημοκρατία. Εάν δεν ήμασταν μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και συνεχίζαμε την πορεία μας ως αδέσμευτοι και αποστρατικοποιημένοι, τώρα με το φυσικό αέριο η Τουρκία, γνωρίζοντας τα χάλια της Ελλάδας μα και της Κύπρου, θα έφτανε έως τα περίχωρα της Πάφου, ούτως ώστε να μην υπάρχει καμμία αμφιβολία για το πού φτάνει η ΑΟΖ της.

Σήμερα, όμως, οφείλουμε να ρίξουμε καινούργιες ματιές προς τους «συμμάχους» μας, οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας μαζί τους και να δούμε ξανά τι ακριβώς είναι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση, για να μπορέσουμε να εξυπηρετήσουμε τα δικά μας εθνικά συμφέροντα, έστω και αν αυτό σημαίνει πως θα είμαστε συνεχώς τα μαύρα πρόβατα αυτού του συνασπισμού.

Είναι γεγονός πως αυτή η σχέση είναι μια σχέση υποτέλειας και όχι ισότιμη. Απόδειξη αυτού είναι και η σημερινή τραγική μας οικονομική κατάσταση, που δεν οφείλεται ούτε στην Τουρκία ούτε στους εχθρούς του Βορρά, αλλά στην ίδια την ευρωπαϊκή οικογένεια και στην υποταγή μας στο ευρωπαϊκό μοντέλο διαχείρισης του βίου μας. Θέλω σε αυτό το πρώτο μέρος του σημειώματός μου να υποδείξω, σχεδόν αυθαίρετα, τα σημεία που δείχνουν αυτήν την υποταγή μας στον ευρωπαϊκό πολιτισμό που, ως γνωστόν, όχι μόνο δεν είναι και δικός μας πολιτισμός, αλλά είναι κυρίως μάλιστα ο αντίποδας του δικού μας πολιτισμού. Η Ευρώπη όντως μας μάρανε, που έλεγε κι ο Πανούσης. Η Ευρώπη μάς έχει κατακλύσει με ό,τι χειρότερο διαθέτει, με ό,τι απεχθέστερο παράγει ο πολιτισμός της. Αυτά εμείς δεν τα εισπράττουμε ως κακά αλλά ως παραδείγματα προς μίμηση και γι’ αυτό αδυνατούμε να αντιδράσουμε όπως θα έπρεπε. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ενώ η Ευρώπη μάς έριξε στην πιο μαύρη κατοχή, εμείς αντιδρούμε με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, κάνοντας ψευτοδιαδηλώσεις με αγγεία της κουζίνας, ωσάν να βρισκόμαστε σε πανηγύρι. Είναι επίσης χαρακτηριστική και η απάθειά μας μπροστά σε αυτήν την κατοχή και την πτώχευση που έχει επιφέρει. Είναι επίσης χαρακτηριστική και η ανοχή μας προς τους δικούς μας υπεύθυνους της κρίσης. Ένας άλλος ελληνικός λαός μπαίνει πια στο προσκήνιο, ένας λαός που δεν έχει καμμία σχέση με τους οικοδόμους της δεκαετίας του ’60 ούτε με τους εργάτες και φοιτητές της δεκαετίας του ’70. Μία μάζα ανθρώπων που αντί να έχει ως λάβαρά της τα λόγια της ελευθερίας των ποιητών μας, τραγουδά χαζοχαρούμενα τραγουδάκια και χτυπά κουζινικά σκεύη σαν ολλανδοί γκέυ σε ππαρέιτ. Ένας άλλος λαός κάνει την εμφάνισή του, ακολουθώντας τα χνάρια μιας άλλης αστικής τάξης, η οποία πάλι έχει διαμορφωθεί κατά τα τελευταία 40 χρόνια. Αυτή η ελίτ –πολιτική, οικονομική και πνευματική– όπως και αυτός ο λαός έχει όντως εκσυγχρονιστεί, έχει όντως εξευρωπαϊστεί και όλα αυτά εις βάρος του εαυτού του, εις βάρος των συμφερόντων του Ελληνισμού ή, ίσως, καλύτερα να λέγαμε εις βάρος μιας περιοχής στην ανατολική Μεσόγειο που παλιά λεγόταν Ελλάδα- Κύπρος-Ελληνισμός, διότι πια είμαστε Έλληνες μόνο στο όνομα και όχι στην ουσία, γι’ αυτό άλλωστε βγάζουμε την ελληνική σημαία μόνο όταν παίρνουμε μια καλή θέση στη Γιουροβίζιον ή στην μάππαν και τις άλλες στιγμές ΚΑΙΜΕ την ελληνική σημαία, μέσα σε μια διεθνιστική και ανθελληνική ζάλη που ο τόπος μας δεν γνώρισε ποτέ μέχρι σήμερα στη μακραίωνη ιστορία του.

Τι είναι, τέλος πάντων, αυτή η Ευρώπη και γιατί οφείλουμε πια ν’ αντισταθούμε σ’ αυτήν με νύχια και με δόντια;

Το 1962, τέλη Ιουνίου, τέλειωσα το δημοτικό σχολείο Αιγιαλούσης το πρωί και το μεσημέρι φεύγαμε οικογενειακώς για την Αγγλία. Σταματήσαμε για λίγο στην Αθήνα ή στες Αθήναις, όπως τις λέγαμε τότε, και εκεί ο παππούς μου έκανε έναν τρικούβερτο καυγά, γιατί δεν μας άφησαν να κατεβούμε και να επισκεφτούμε «για δέκα λεπτά ολάν» την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα. Ο παππούς, ήδη εκνευρισμένος διότι τον φράγκεψαν και του έβγαλαν τη βράκα για να μεταναστεύσει, λίγο ήταν να ανατινάξει το αεροπλάνο. Δεν το χωρούσε ο νους του ότι ένα αεροπλάνο γεμάτο με Κυπραίους, που μάλιστα σταματά στες Αθήναις, θα ήταν δυνατόν να μην επισκεφτεί τον Παρθενώνα και να προσκυνήσει. Τελικά φύγαμε χωρίς επεισόδια και φτάσαμε αργά το απόγευμα στο Λονδίνο. Έβρεχε και έβρεχε και ο τόπος ήταν σκοτεινός. Μας παρέλαβε ο πατέρας μου με άλλους συγγενείς και πήγαμε από το αεροδρόμιο με αυτοκίνητα στο Λονδίνο. Διασχίζοντας το Λονδίνο για να φτάσουμε στο σπίτι άλλων συγγενών, είδα το κεντρικό Λονδίνο (Πικαντίλυ, Τραφάλγκαρ Σκουέαρ κτλ.) και έμεινα. Δεν προλάβαινα να βλέπω όλες αυτές τις καινούργιες εικόνες. Εντύπωση μεγάλη μου έκαναν τα φώτα, ειδικά αυτά που αναβόσβηναν τονίζοντας όλα αυτά τα χρώματα. Βλέπετε, στη Γιαλούσα ΔΕΝ είχαμε ρεύμα, δεν γνωρίζαμε τα καλά του ηλεκτρισμού, ειδικά εμείς οι πιο νέοι οι οποίοι, αν και πηγαίναμε εκδρομές στο Βαρώσι, ποτέ δεν διανυκτερεύαμε για να δούμε τα φώτα. Υπόψιν κιόλας πως στη Γιαλούσα ο βρακάς παππούς μου όργωνε τα χωράφια του ακριβώς με το ίδιο τρόπο που το έκαναν και οι πρόγονοί του 3.000 χρόνια πριν. Σε λίγες μέρες φύγαμε για το Κεντ, σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο πολύ γνωστό τότε σε όλους τους Εγγλέζους και ειδικά στους εργάτες της κεντρικής Αγγλίας, οι οποίοι για δεκαπέντε μέρες έκαναν τις διακοπές τους σ’ αυτό το χωριό περίπου κάθε χρόνο. Στο Μάργκεϊτ έπαθα ένα πολιτισμικό σοκ. Μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, έπαθα ένα ΑΝΤΙ-πολιτισμικό σοκ. Όλο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο έβλεπα χιλιάδες Εγγλέζους να κατακλύζουν την τεράστια παραλία κι εκεί να βάζουν κάτι κρέμες πάνω τους και να κάθονται σαν ζώα μες στον ήλιο. Μόνο μερικά πιτσιρίκια και μερικοί άλλοι τολμηροί έπαιρναν το ρίσκο να μπουν σ’ ένα υγρό γκρίζο πράγμα που το έλεγαν θάλασσα. Για δύο μήνες έβλεπα τους Εγγλέζους να περιμένουν στη σειρά για να μπουν μέσα στα εστιατόρια, για να φάνε όλοι το ΙΔΙΟ φαγητό, το ΙΔΙΟ γλυκό και φυσικά το ΙΔΙΟ τσάι. Τα βράδια τους έβλεπα όλους μέσα στις λεγόμενες παμπ, άλλως μπυραρίες, να πίνουν και να φωνάζουν βαρβαριστί διάφορα ακαταλαβίστικα. Σαν τέλειωναν τη δουλειά τους τ’ αδέλφια μου, παίρναμε τον δρόμο για το σπίτι, περνώντας μέσα από τα κάτουρα και τους εμετούς των Εγγλέζων, οι οποίοι, με την πρώτη ευκαιρία, στα πρώτα στενά έξω από τις μπυραρίες κατουρούσαν όπως τα ζώα μας στη Γιαλούσα. Ο παππούς μου άρχισε τη μουρμούρα, δεν μπορούσε να βλέπει «τα χτηνά», όπως αποκαλούσε τους Εγγλέζους, και επέμενε να τον στείλουν πίσω, πράγμα που κατάφερε σε λίγους μόνο μήνες. Εγώ που ήθελα να φύγω από την πρώτη στιγμή, δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Τον Σεπτέμβρη με έγραψαν οι γονείς μου σ’ ένα καλό σχολείο, όπου φοιτούσαν και μερικά άλλα Ελληνόπουλα, παιδιά μεταναστών. Εκεί συνειδητοποίησα αμέσως τι σκατόρατσα ήταν οι Εγγλέζοι. Το τι είδα σ’ αυτό το σχολείο δεν περιγράφεται. Το σχολείο μου στη Γιαλούσα σε σχέση με το σχολείο του Μάργκεϊτ ήταν ένα παλάτι και σαν κτήριο αλλά και σε εκπαιδευτική ουσία, αλλά κυρίως στο επίπεδο της μαθητικής κοινωνίας. Από τις πρώτες μέρες είδα τα Εγγλεζούθκια να συμμετέχουν καθημερινώς σε διαγωνισμούς πορδίσματος, ρεξίματος και κατουρήματος, ακόμη και μέσα στην τάξη, πράγματα αδιανόητα για μας τους άξεστους χώρκατους ιθαγενείς. Αυτό, όμως, που ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό ήταν οι άνευ λόγου μάχες στα διαλείμματα. Δεν γινόταν να περάσει διάλειμμα χωρίς να σπάσουν μύτες και να σχιστούν κεφάλια από τους τσακωμούς που έκαναν οι πιο δυνατοί με τους πιο αδύνατους διά ασήμαντον αφορμή ή χωρίς καμμιά αφορμή. Σου έλεγε κάποιος, «what are you looking at?», και πριν απαντήσεις η μύτη σου ήταν σπασμέ- νη και το αίμα έρρεε στο τσιμέντο. Αν τολμούσες να πεις ποιος το ’κανε, νοείται ότι μετά το σχολείο το ξύλο θα ήταν πολύ περισσότερο. Τις σκηνές με τις μάχες στο σχολείο τις έβλεπε κανείς και έξω και μέσα στις παμπ, μόνο που οι μεγάλοι έσπαζαν και μπουκάλια μπύρας και σε σημάδευαν για μια ολόκληρη ζωή, και αυτό διότι δεν άρεσε η φάτσα σου σε κάποιον νταή, μεθυσμένο και μαστουρωμένο με χάπια κυρίως.

Σαν τέλειωνε το σχολείο και μπαίναμε στα λεωφορεία ή στα τραίνα για να επιστρέψουμε σπίτι, κρατούσα την ψυχή μου. Με μαχαίρια κι άλλα αντικείμενα έσκιζαν τα καθίσματα των λεωφορείων και των τραίνων χωρίς κανέναν λόγο. Κατέστρεφαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, μέχρι που σταματούσαν τα τραίνα τραβώντας τις ειδικές ασφάλειες που υπήρχαν για να τις τραβήξεις σε περίπτωση κινδύνου. Νοείται ότι η αστυνομία ήταν καθημερινός επισκέπτης στο σχολείο. Στην άγρια Γιαλούσα, την έως προσφάτως αποικία του στέμματος, δεν ήμασταν άγιοι, αλλά τέτοια φαινόμενα δεν υπήρχαν. Κλέβαμε ο ένας τα μέσπιλα του άλλου, αμολούσαμε κανέναν ζίζιρον στην τάξη, τρώγαμε πού και πού και καμμιά μπουνιά επειδή πηγαίναμε να τα βάλουμε με κάποιον πιο δυνατό από εμάς επειδή πρόσβαλε την οικογένειά μας αποκαλώντας μας μπάσταρδο, έστω και αν στη Γιαλούσα πολλά παιδιά ήσαν όντως μπάσταρδοι στην κυριολεξία. Αυτοί, όμως, οι μπάσταρδοι δεν ήξεραν το μεγάλο επίτευγμα των δωδεκάχρονων Άγγλων, το λεγόμενο SNOGGING SESSION, όπου κυριολεκτικά για τριάντα λεπτά ένα ζεύγος παιδιών φιλιούνταν στο στόμα χωρίς να ξεκολλήσουν τα χείλη τους να πάρουν μιαν ανάσα, και όλα αυτά μέσα στο μικρό ξωκλήσι του σχολείου ή πίσω από το ξωκλήσι, όπου υπήρχε μια παράγκα για τα εργαλεία του κηπουρού. Με το σνόγκινγκ είχα καταλάβει πια, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ανήκα σε έναν άλλον πολιτισμό, σε έναν ανώτερο πολιτισμό που μπορεί να ήταν στο σκοτάδι στη Γιαλούσα τα βράδια, αλλά ήταν τόσο το φως της ημέρας που βλέπαμε ακόμη και χωρίς φεγγάρι. Τη νύχτα στο Μάργκεϊτ, όταν άκουγα το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» ή τον Μπιθικώτση να τραγουδά τη Μαργαρίτα τη Μαργαρω και μετά τον Καζαντζίδη να πονά για τη Μαντουβάλα και κυρίως τη Φυτούση να κλαίει τον ταχυδρόμο της, έπαιρνα την εκδίκησή μου. Είχα καταλάβει πολύ νωρίς ότι δεν θα γίνω ποτέ Άγγλος, δεν θα γίνω ποτέ Ευρωπαίος, διότι απλούστατα ανήκα σε έναν άλλον πολιτισμό, πολύ ανώτερο από τα νυχτερινά έγχρωμα φωτάκια τους.

Β.Φ.

http://vasosftohopoullos.wordpress.com/2013/08/30/%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%83-%CE%B5%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B9%CF%83/

Κόλαση η Μεσόγειος, οι ΗΠΑ υποκινούν νέο μεγάλο πόλεμο

Φλέγεται κυριολεκτικά ολόκληρη η Μεσόγειος απ’ άκρη σ’ άκρη, αλλά η οικονομική λαίλαπα που σαρώνει και καταστρέφει για δεκαετίες την Ελλάδα θολώνει δικαιολογημένα το μυαλό των Ελλήνων και δεν τους επιτρέπει να συνειδητοποιήσουν σε όλη της την έκταση και το βάθος την τραγικότητα της κατάστασης και τις νέες συμφορές που κυοφορούνται στην περιοχή μας.

 Στις βόρειες ακτές της Μεσογείου, όλες οι χώρες περιδινίζονται στη χειρότερη οικονομική κρίση που έχουν γνωρίσει στα σχεδόν εβδομήντα χρόνια που κύλησαν από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, βαλκανικές χώρες, Πορτογαλία στις δυτικές εσχατιές της ευρωπαϊκής ηπείρου, έξω από την πύλη της Μεσογείου στο Γιβραλτάρ βυθίζονται όλο και βαθύτερα στη φτώχεια και τη μιζέρια με πρωτοφανείς ρυθμούς. Απέναντι, στις αραβικές νότιες ακτές της Μεσογείου, οι εμφύλιες συγκρούσεις που είτε βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη είτε στα πρώτα τους στάδια ή προετοιμάζονται, βάφουν ήδη με ποταμούς αίματος τα γαλάζια νερά της κοινής μας θάλασσας που γέννησε τους αρχαιότερους και μεγαλύτερους πολιτισμούς.

Στην Αίγυπτο, μια χούντα πραξικοπηματιών στρατιωτικών ανέτρεψε τον δημοκρατικά εκλεγμένο ισλαμιστή πρόεδρο Μόρσι και σφάζει τον λαό της Αιγύπτου που αντιτάσσεται στο δικτατορικό καθεστώς. Νοσταλγοί της χούντας του Μουμπάρακ όλοι τους οι πραξικοπηματίες, οι περισσότεροι των οποίων βρίσκονται στην υπηρεσία των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Στη Συρία, το ηθικά και πολιτικά χρεοκοπημένο καθεστώς του Ασαντ αμύνεται λυσσωδώς σφαγιάζοντας Σύρους πολίτες που δεν είναι μαζί του, ενώ οι αντικαθεστωτικοί είναι πολύ χειρότεροι.

Στίφη κατσαπλιάδων μισθοφόρων των εμιράτων και του Ισραήλ χρησιμοποιούν αδίστακτα χημικά όπλα εναντίον του συριακού πληθυσμού με χιλιάδες νεκρούς, επιχειρώντας να εμφανίσουν τον Ασαντ ως ένοχο χρήσης χημικών όπλων. Αμερικανοί, Ευρωπαίοι και Ισραηλινοί ετοιμάζουν νέο εμφύλιο στον Λίβανο. Πράκτορές τους τοποθετούν τις βόμβες σε σουνιτικά τζαμιά για να αποδοθεί η ευθύνη στη σιιτική Χεζμπολάχ, την οποία τον περασμένο μήνα η ΕΕ χαρακτήρισε επισήμως ως δήθεν «τρομοκρατική» οργάνωση, ώστε να πάρουν επισήμως αμέσως το μέρος των φασιστικών φιλοδυτικών δυνάμεων του Λιβάνου, συνεχιστών των φαλαγγιτών, όταν ξεσπάσει ανοιχτά ο πόλεμος στον Λίβανο που προετοιμάζουν πυρετωδώς. Προετοιμασία εμφυλίου πολέμου εκ μέρους των ΗΠΑ, της ΕΕ και του Ισραήλ γίνεται και στην Τυνησία, όπου και εκεί η λαϊκή επανάσταση έφερε στην εξουσία ισλαμικές δυνάμεις, καθώς αυτές ανταποκρίνονται στην πολιτική και κοινωνική συνείδηση των αραβικών πληθυσμών κατά τη σημερινή φάση.

Ο Λευκός Οίκος έχει ξεκινήσει μια αντεπίθεση διαρκείας στις αραβικές χώρες της Μεσογείου προσπαθώντας να ανακτήσει τις χώρες που έχασε με το ξέσπασμα της «αραβικής άνοιξης» ή ακόμη περισσότερο να εμφανίσει ως… «συνέχεια της αραβικής άνοιξης» τη μεθοδευμένη απόπειρα ανατροπής αραβικών καθεστώτων που δεν είναι τυφλά όργανά του.
Η επιτυχία των ΗΠΑ και της ΕΕ να ανατρέψουν το καθεστώς του Καντάφι στη Λιβύη χρησιμοποιώντας το ΝΑΤΟ και Αραβες μισθοφόρους άνοιξε την όρεξη των Αμερικανών και κάποιων Ευρωπαίων να ανατρέψουν και τον Ασαντ.
Η πράξη απέδειξε όμως ότι χωρίς τη χρήση της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ, οι κατσαπλιάδες μισθοφόροι που εξοπλίζει η Δύση και πληρώνουν τα εμιράτα είναι σχεδόν αδύνατο να ανατρέψουν υφιστάμενα αραβικά καθεστώτα, ακόμη και όταν μια χώρα σαν την Τουρκία παρέχει ολόπλευρη βοήθεια στους Σύρους αντικαθεστωτικούς.

Η Ουάσιγκτον το κατάλαβε αυτό κι έτσι στην Αίγυπτο προχώρησε στην οργάνωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος και στην εγκαθίδρυση χούντας αμερικανόδουλων αξιωματικών, όπως ο Παπαδόπουλος και ο Ιωαννίδης στη χούντα των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου 1967 στη χώρα μας.
Σε μια χώρα σαν την Αίγυπτο άλλωστε με 85 εκατομμύρια κατοίκους, οποιαδήποτε στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ για την ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Μόρσι είναι πιθανότατο ότι θα οδηγούσε όλους τους αραβικούς λαούς προς την κατεύθυνση της αντιαμερικανικής ριζοσπαστικοποίησης.
Τίποτα όμως δεν έχει τελειώσει σε αυτή την ιστορία της προσπάθειας των ΗΠΑ και ορισμένων Ευρωπαίων ηγετών να καθυποτάξουν όλες τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Ισως αποδειχθεί ότι είναι αδύνατον να πετύχουν τον στόχο τους χωρίς να εξαπολύσουν έναν γενικευμένο πόλεμο στην περιοχή – έναν πόλεμο που θα οδηγήσει στην κόλαση των στρατιωτικών συγκρούσεων εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους.

ΕΘΝΟΣ

ΕΛΛΑΔΑ, ΤΟ ΑΝΟΗΤΟ ΘΥΜΑ: Διαπιστώνοντας ότι η Ισπανία παραποιεί τα στατιστικά της στοιχεία, ανακοινώνοντας υψηλότερο ΑΕΠ, αναρωτιόμαστε γιατί η Ελλάδα αποδέχεται το διεθνή εξευτελισμό της – επίσης, τόσες αποτυχημένες «συνταγές θεραπείας» της οικονομίας της

Η Ελλάδα, με τα αλλεπάλληλα λάθη όλων των κυβερνήσεων της, σκόπιμα και μη, έχει κλείσει σταδιακά πολλές «εξόδους κινδύνου» – όπως ήταν, για παράδειγμα, η «αναστολή πληρωμών» πριν από την εισβολή του ΔΝΤ, η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα όταν το δημόσιο χρέος ήταν μη ενυπόθηκο, υπαγόμενο στο εθνικό δίκαιο και μετατρέψιμο σε δραχμές (πριν από την υπογραφή του PSI δηλαδή) κοκ.

Εν τούτοις, παρά τις μεγάλες δικές της ευθύνες,

ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΤΗΣ ΜΟΝΤ ΝΤΙΠΛΟΜΑΤΙΚ: ΠΩΣ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ!

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ» ΚΑΙ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ» ΕΥΡΩ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ

Αυτόν τον Αύγουστο το πρωτοσέλιδο της Μοντ Ντιπλοματίκ, του γαλλικού μηνιαίου έντυπου αναφοράς για την Αριστερά σε διεθνές επίπεδο, που εκδίδεται σε 27 γλώσσες και 84 χώρες με συνολική κυκλοφορία άνω του ενός εκατομμυρίου  κυκλοφορεί με το εξής εντυπωσιακό πρωτοσέλιδο: «πως να φύγουμε από το ευρώ».

Συντάκτης του σχετικού κειμένου ο Φρεντερίκ Λορντόν, από τα πιό σημαντικά ονόματα στο χώρο της «ετερόδοξης» οικονομικής σκέψης στη Γαλλία.

Ο δρόμος της Ουγγαρίας,του Βασίλη Βιλιάρδου

Πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, αδυνατούν να καταλάβουν το αυτονόητο – το ότι η εύκολη λύση του δανεισμού και η πολιτική των υποκλίσεων, σε συνδυασμό με την αναποτελεσματικότητα, οδηγούν σε συνθήκες γαλλικής επανάστασης

“Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε πως είναι δυνατόν μία χώρα, σαν την Ουγγαρία, η οποία έχει πληθυσμό περίπου ίδιο με την Ελλάδα, μηδαμινό πλούτο και το μισό ΑΕΠ, να διώχνει το ΔΝΤ και να βάζει στη θέση της τη Γερμανία – ενώ η Ελλάδα, παρά τον τεράστιο υλικό και πολιτιστικό πλούτο της, καθώς επίσης τις απίστευτες φυσικές ομορφιές της, να βυθίζεται όλο και περισσότερο στην παγίδα του χρέους.

Αδιανόητο είναι επίσης το ότι η πολιτική ηγεσία της πατρίδας μας, εφαρμόζοντας δουλικά τις εντολές των εισβολέων, συνεχίζει ανόητα να «παροπλίζει» τους Έλληνες – στοιβάζοντας όλο και περισσότερους πεινασμένους στα αμπάρια ενός βαποριού που πλέει ακυβέρνητο σε μία τρικυμισμένη θάλασσα, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως με τον τρόπο αυτό είναι σχεδόν βέβαιο ότι το πλοίο θα βουλιάξει“.

Σε μία συνέντευξη με την καγκελάριο της Γερμανίας, της ζητήθηκε η άποψη σχετικά με αυτά που είπε ο αρχηγός της αντιπολίτευσης – αναφερόμενος στο ότι η Ουγγαρία θα έπρεπε να «απομονωθεί» από την ΕΕ, εάν δεν συμμορφωνόταν με τις απαιτήσεις της Κομισιόν. Η απάντηση της γερμανίδας ήταν η εξής:

“Θα έλεγα ότι δεν θα έπρεπε να στείλει κανείς αμέσως το ιππικό στη χώρα. Θα ήταν καλύτερα να συζητήσουμε μαζί και να αλλάξουμε τους νόμους, με τους οποίους δεν συμφωνούμε, στην Ουγγαρία. Η χώρα αυτή μας βοήθησε πολύ στα πλαίσια της επανένωσης της Γερμανίας – κάτι που δεν είναι σωστό να ξεχάσουμε.

Από την άλλη πλευρά βέβαια δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για να μην επέμβουμε, εάν τυχόν βεβαιωθούμε ότι καλλιεργούνται αντισημιτικές ή άλλες επικίνδυνες τάσεις από την κυβέρνηση της Ουγγαρίας. Οφείλουμε όμως να επιλέξουμε την ανοιχτή συζήτηση, με την οποία είμαστε εξοικειωμένοι. Εν τούτοις, πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να επαναφέρουμε τους Ούγγρους φίλους μας στο σωστό δρόμο – να μην αποδεχθούμε λοιπόν να τους αποκλείσουμε (διώξουμε) από την ΕΕ. Εάν το κάνουμε, τότε δεν θα έχουμε πλέον καμία επιρροή σε όλα όσα συμβαίνουν εκεί“.

Η τοποθέτηση της καγκελαρίου εκνεύρισε, εξόργισε ουσιαστικά τον αρκετά υπερήφανο πρωθυπουργό της Ουγγαρίας – ειδικά όσον αφορά την έκφραση της να μην στείλει αμέσως το ιππικό στη χώρα του. Στα πλαίσια αυτά, παρομοίασε την απειλή της Μέρκελ με την «επιχείρηση Μαργαρίτα» (Margarethe) του Χίτλερ – ο οποίος, το 1944, έστειλε στρατεύματα, για να καταλάβουν την τότε σύμμαχο του Ουγγαρία. Ο πρωθυπουργός είπε τα εξής:

“Οι Γερμανοί έχουν στείλει στο παρελθόν ξανά το ιππικό, με τη μορφή τότε των πολεμικών αρμάτων τους (τανκς).Θα τους παρακαλούσαμε να μην το επαναλάβουν – αφού, ακόμη και εκείνη την εποχή δεν ήταν καλή ιδέα, ενώ παράλληλα δεν λειτούργησε“.

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι έμμεσα η Γερμανία, καλυμμένη δηλαδή «από το μανδύα» της Κομισιόν, διεξάγει συζητήσεις με την κυβέρνηση της Ουγγαρίας, υπό την απειλή της χρήσης της παραγράφου 7 του ευρωπαϊκού συμβολαίου «περί απομόνωσης» μίας χώρας – κάτι με το οποίο δεν συμφωνούν όμως τα υπόλοιπα μέλη της Κοινότητας.

Σύμφωνα με αυτή τη «ρήτρα», είναι δυνατόν ορισμένα δικαιώματα ενός κράτους-μέλους να καταργηθούν (για παράδειγμα, το δικαίωμα ψήφου στο συμβούλιο), εάν τυχόν οι βασικές αρχές, επάνω στις οποίες έχει οικοδομηθεί η Ένωση (ελευθερία, δημοκρατία, σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, βασικές ατομικές ελευθερίες, Κράτος Δικαίου), «τραυματίζονται» σοβαρά, σε επαναλαμβανόμενη βάση.

Απλούστερα, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας κατηγορείται για χειραγώγηση των ΜΜΕ προς όφελος του (όπως επίσης ο Ρώσος πρόεδρος), για παρεμβάσεις στην ελεύθερη αγορά υπέρ των Πολιτών και εναντίον των τραπεζών (κρατική ρύθμιση των στεγαστικών δανείων), για την «άδικη φορολόγηση» των πολυεθνικών επί του τζίρου τους κλπ. – για την επιβολή νόμων γενικότερα, οι οποίοι είναι αντίθετοι με αυτούς που ισχύουν στην ΕΕ.

Με την αιτιολογία τώρα της αλλαγής του συντάγματος της Ουγγαρίας για πολλοστή φορά η Γερμανία, ως συνήθως μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, θέλησε να συστήσει μία επιτροπή παρακολούθησης της χώρας – έχοντας την άποψη, με τη δικαιολογία καλύτερα ότι, η κυβέρνηση αποσκοπούσε στη «συγκέντρωση δύναμης», εις βάρος των δημοκρατικών θεσμών. Ουσιαστικά δηλαδή ο Ούγγρος πρωθυπουργός κατηγορούταν ότι ακολουθούσε το δρόμο της Ρωσίας – θέλοντας να επιβάλλει στο κράτος του τη «δικτατορία των νόμων», όπως αποκαλείται ο συγκεκριμένος τρόπος διακυβέρνησης* από το Ρώσο πρόεδρο.

Όπως είναι φυσικό (κάτι που δυστυχώς δεν συνέβη ποτέ στην Ελλάδα), ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας αντέδρασε εξαιρετικά έντονα – λέγοντας ότι, η ίδρυση μίας ειδικής επιτροπής παρακολούθησης δεν είναι συμβατή με τις ευρωπαϊκές συνθήκες, επειδή με τον  τρόπο αυτό διαταράσσεται η ισορροπία μεταξύ των Θεσμών της ΕΕ και των κρατών-μελών της. Παράλληλα, κατηγόρησε αυτούς που κατακρίνουν την κυβέρνηση του, ισχυριζόμενος ότι πίσω από όλα αυτά κρύβονται πολιτικές σκοπιμότητες.

Περαιτέρω, ο πρόεδρος της κεντρικής τράπεζας της Ουγγαρίας, με επιστολή του προς τη διευθύντρια του ΔΝΤ, απαίτησε να εγκαταλείψει άμεσα το Ταμείο τη χώρα του – επειδή δεν υφίσταται πλέον κανένας λόγος διαρκούς παραμονής του εκεί. Σε τελική ανάλυση δε, ζήτησε να κλείσουν τα γραφεία του ΔΝΤ στη Βουδαπέστη – αναφέροντας ότι η κυβέρνηση κατάφερε να επιτύχει το στόχο μείωσης του ελλείμματος κάτω του 3% του ΑΕΠ, να καταπολεμήσει την ύφεση, να αναχαιτίσει την ανεργία, καθώς επίσης να περιορίσει το δημόσιο χρέος.

Οι στόχοι αυτοί επιτεύχθηκαν παρά το ότι, ή μάλλον επειδή η Ουγγαρία δεν εφάρμοσε ποτέ τα μέτρα που απαιτούσε το ΔΝΤ, έχοντας δανείσει το 2008 στη χώρα το ποσόν των 20 δις € – ένα ποσόν που εξόφλησε ήδη η Ουγγαρία, πριν ακόμη καταστεί ληξιπρόθεσμο, εξοικονομώντας τόκους 11,7 εκ. € (οι τελευταίες δόσεις, ύψους συνολικά 2,15 δις €, έληγαν το τρίτο και τέταρτο τρίμηνο του 2013, καθώς επίσης το πρώτο και δεύτερο τρίμηνο του 2014).

Ολοκληρώνοντας η Ουγγαρία (ΑΕΠ περί τα 97 δις €, εργαζόμενοι 4,38 εκ.), κατηγορούσε ανέκαθεν τόσο το ΔΝΤ, όσο και την Κομισιόν, σε σχέση με το ότι αναμιγνύονται υπερβολικά, σε θέματα που αφορούν την εθνική κυριαρχίατης χώρας – κάτι που η κυβέρνηση της, σε αντίθεση με την ελληνική, δεν θέλησε ποτέ να ανεχθεί

Ακριβώς για το λόγο αυτό, ο πρωθυπουργός έπαψε να εφαρμόζει ήδη από το 2010 το μνημόνιο που του είχε επιβληθεί από το ΔΝΤ, ακλουθώντας το δικό του δρόμο καταπολέμησης της κρίσης – μεταξύ άλλων, φορολογώντας όσο καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα τόσο τις τράπεζες, όσο και τις πολυεθνικές εταιρείες (επί του τζίρου τους, έτσι ώστε να μην  μπορούν να αποφεύγουν την πληρωμή φόρων, με τη βοήθεια υπεράκτιων «μορφωμάτων» ή άλλων μεθοδεύσεων).

Κατανοώντας λοιπόν οι Ούγγροι ότι «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», καθώς επίσης πολύ δουλειά, θυσίες και ανιδιοτέλεια, κατόρθωσαν να διώξουν το ΔΝΤ από την πατρίδα τους – πριν οδηγηθούν στη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, στην εξαθλίωση, καθώς επίσης στη χρεοκοπία.

Δυστυχώς πολλές άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, αδυνατούν να καταλάβουν το αυτονόητο – το ότι δηλαδή ο εύκολος δρόμος του συνεχούς δανεισμού και η πολιτική των υποκλίσεων δεν οδηγούν πουθενά. Ακόμη περισσότερο, η κάθε μία ημέρα που παραμένει η Τρόικα στη χώρα μας, κοστίζει τεράστια ποσά – ενώ, εάν δεν εκδιωχθεί άμεσα, με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία, το μέλλον της Ελλάδας θα γίνεται όλο και πιο σκοτεινό.

Βέβαια, αν και η Ουγγαρία κατόρθωσε τελικά να διώξει το ΔΝΤ, δίνοντας του ένα πολύ μεγάλο μάθημα, θα δυσκολευθεί αρκετά να αντιμετωπίσει την ΕΕ – την πρωσική Γερμανία δηλαδή, για να είμαστε αντικειμενικοί, η οποία την απείλησε ήδη με διακοπή των κοινοτικών επιδοτήσεων ύψους 2 δις €.

Γνωρίζοντας η καγκελάριος το αδύνατο σημείο της χώρας (χρηματοδότηση), αρνείται εκβιαστικά να επιτρέψει την πληρωμή των συμφωνημένων επιδοτήσεων – έτσι ώστε να την αναγκάσει να συμβιβαστεί με την αποστολή του ιππικού (επιτροπή παρακολούθησης), ακολουθώντας ίσως πιστά, αν και με οικονομικούς όρους, τα βήματα του Χίτλερ.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

“Οι λαοί κυβερνώνται από το χαρακτήρα τους. Όλοι οι θεσμοί που δεν είναι προσαρμοσμένοι απόλυτα, με βάση αυτό το χαρακτήρα, δεν αντιπροσωπεύουν παρά ένα δανεικό ρούχο, κομμένο και ραμμένο σε λανθασμένα μέτρα – μία πρόσκαιρη μεταμφίεση, η οποία οδηγεί σε οδυνηρά μονοπάτια“.

Όπως συμπεραίνεται από την Ουγγαρία μία κυβέρνηση, ειδικά σε εξαιρετικά κρίσιμες περιόδους για τη χώρα της, κρίνεται εκ του αποτελέσματος – αφού αυτή είναι που αποφασίζει, που εφαρμόζει ή δεν εφαρμόζει δικά της ή ξένα μέτρα, που πείθει ή δεν πείθει τους κυβερνωμένους (να δουλέψουν, να επενδύσουν, να διατηρήσουν τα χρήματα τους στις εγχώριες τράπεζες, να καταναλώσουν, να πληρώσουν φόρους), που εμψυχώνει ή παρακινεί δημιουργικά το λαό, που διατηρεί ή δεν διατηρεί την τάξη και τη σταθερότητα, που διευκολύνει ή δυσκολεύει την είσοδο εξτρεμιστικών ομάδων στην πολιτική ζωή της χώρας κοκ.

Δυστυχώς για όλους μας, με βάση τα πρόσφατα στοιχεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού που εξέδωσε η Τράπεζα της Ελλάδας**, καθώς επίσης με κριτήριο την ανασφάλεια που επικρατεί στο σύνολο σχεδόν των Πολιτών της χώρας, η σημερινή κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς – ενώ πάρα πολλοί Έλληνες αναφέρουν χαρακτηριστικά ότι, “Ο πόλεμος θα διεξαχθεί το Φθινόπωρο…. Θα ψηφίσουμε τον ηγέτη της αντιπολίτευσης αλλά, εάν δεν τηρήσει και αυτός τις υποσχέσεις του ή εάν είναι επίσης ανίκανος και δεν τα καταφέρει, θα τον κρεμάσουμε κυριολεκτικά στο Σύνταγμα, θα τον σκοτώσουμε!“.

Κατά την άποψη μας, πρόκειται για μία εξαιρετικά επικίνδυνη εξέλιξη – πολύ περισσότερο επειδή ο άνθρωπος, όταν δεν καθοδηγείται σωστά, γίνεται πολύ πιο βλαβερός, απρόβλεπτα επικίνδυνος και καταστροφικός, παρά ωφέλιμος.

Εάν λοιπόν δεν υπάρξει κάποια σημαντική αλλαγή, εάν η Γερμανία παραμείνει αμετακίνητη στις θέσεις της, καθώς επίσης εάν η Τρόικα συνεχίσει την εγκληματική πολιτική της, προβλέπονται συνθήκες γαλλικής επανάστασης στηνΕλλάδα – με τρομακτικές συνέπειες για όλους όσους οδήγησαν ενδοτικά την πατρίδα τους στη χρεοκοπία***, καθώς επίσης για αυτούς που συνεχίζουν να ακολουθούν με δουλοπρέπεια την ίδια καταστροφική πορεία.  

http://ardin-rixi.gr/archives/13902

αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα casss.gr

Γιάννης Βαρουφάκης: Να χρεοκοπήσουμε εδώ και τώρα

Για μέρες τώρα βαραίνουμε τις ψυχές μας με μια μόνιμη αγωνία: Θα χρεοκοπήσει το κράτος μας; Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε…

Αν οι φίλοι μας οι Γερμανοί δεν έχουν….πρόβλημα να χρεοκοπήσουμε, καιρός είναι να το κάνουμε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όχι ως διαπραγματευτική μπλόφα και ούτε μόνο γιατί το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να χρεοκοπήσουμε σε ένα χρόνο (βλ. το προηγούμενο άρθρο μου Το Πρώτο Τάνγκο στην Ευρωζώνη) αλλά επειδή ήρθε η ώρα να στρέψουμε το βλέμμα στην αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας.

Υπάρχει τέτοια πλευρά; Και βέβαια υπάρχει. Σε σχέση με χώρες όπως η γνωστή τρόικα Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία, αλλά και η Βρετανία και το Βέλγιο, το σύνολο του χρέους μας (δημοσίου και ιδιωτικού) είναι το μικρότερο. Πως αυτό; Επειδή οι έλληνες, ως άτομα αλλά και ως ιδιωτικός τομέας, χρωστάμε πολύ λιγότερα εκείνων. Ακόμα και οι αντιπαθέστατες τράπεζές μας έχουν ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα: Πάνω από 150 δις πραγματικών καταθέσεων!

Μιλάμε για άνω του μισού ΑΕΠ σε καταθέσεις, κάτι για το οποίο οι περισσότεροι εταίροι μας θα σκότωναν να το έχουν, που λέει ο λόγος. Αν μάλιστα προσθέσετε και όλα τα χρήματα ελλήνων που…
βρίσκονται στο εξωτερικό, θα δείτε ότι οι έλληνες δεν είμαστε και τόσο φτωχοί κατά μέσον όρο, κι ας έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη (με εξαίρεση την Λεττονία).

Ως πολίτες είμαστε ελάχιστα χρεωμένοι σε σχέση με πολλούς από τους επικριτές μας στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε λευκές περιστερές. Για δεκαετίες φορτώναμε το δημόσιο με τόσο μεγάλο χρέος που το βλέπουμε πλέον να βουλιάζει μπροστά στα μάτια μας.

Εδώ όμως που φτάσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα και να αποφασίσουμε σύσσωμοι (ΣΕΒ και ΓΣΕΕ, γιάπηδες και στελέχη του ΠΑΜΕ, αστοί των βορείων προαστίων και αναρχικοί της Πλατείας Εξαρχείων) να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στο κράτος, δεν αρκεί. Αν μάλιστα το παρακάνουμε στην αλληλεγγύη προς το δημόσιο, η ‘γενναιοδωρία’ μας αυτή θα στεγνώσει την κυκλική ροή του πλούτου από το οποίο εξαρτάται το δημόσιο για τα έσοδά του το 2011, το 2012 κ.ο.κ.

Ποια είναι λοιπόν τα χαρμόσυνα νέα; Ότι μια πτώχευση θα αποδειχθεί σχετικά ανώδυνη. Ο λόγος διττός: Πρώτον, δεν είμαστε κατά μέσον όρο ούτε οι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. Δεύτερον, όσον αφορά τα χρέη του δημοσίου, αυτά βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο από όσο βαραίνουν τους ξένους.

Κάντε την σύγκριση με την Ιαπωνία, το χρέος της οποίας ανήκει σε Ιάπωνες σε ποσοστό 95%. Αν το Ιαπωνικό κράτος αναγκαστεί στην πτώχευση, η καταστροφή της χώρας θα είναι ολική. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για εμάς, καθώς μας ανήκει (δηλαδή στις δικές μας τράπεζες) μόνο το 25% του δημόσιου χρέους μας. Έτσι λοιπόν, δεδομένου ότι η πτώχευση του δημοσίου διαγράφεται ως αναπόφευκτη (εκτός αν πανικοβληθούν οι εταίροι μας αρκετά και το συνδράμουν για χρόνια πολλά, οπότε έχει καλώς), το κόστος της στάσης πληρωμών δεν θα το υποστούμε μόνοι μας.

Μα αν το δημόσιο κηρύξει στάση πληρωμών, τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Πως θα ξανα-δανειστεί; Πράγματι, το κράτος θα στριμωχθεί. Για κάμποσο καιρό το δημόσιο θα πρέπει απλώς να ξοδεύει όσα μαζεύει από φόρους. Και γιατί είναι κακό αυτό; Να μάθει επί τέλους, αφού θα έχει ανακουφιστεί από το νταλκά των τοκοχρεολυσίων, να ζει με αυτά που εισπράττει. Π.χ. να καταγγείλει όλες τις εξοπλιστικές συμβάσεις, να συμπιέσει τους ανώτερους μισθούς (τον δικό μου συμπεριλαμβανομένου) τόσο που να καλύπτει τις δαπάνες του από τους φόρους που εισπράττει κλπ.

Οι τράπεζές μας; Θα υποφέρουν, είναι αλήθεια – δεδομένου ότι ακόμα και το 25% του δημόσιου χρέους που διαθέτουν θα παγώσει. Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι το έχουν ήδη διαθέσει στην ΕΚΤ ως ενέχυρο για ζεστό χρήμα που έχουν ήδη πάρει. Και ότι έχουν πρόσβαση στις τεράστιες, κατά κεφαλήν, αποταμιεύσεις μας. Για να μην προσθέσω ότι απολαμβάνουν εγκληματικά υψηλά ποσοστά κέρδους τόσα χρόνια. Όπως το κράτος μας, έτσι κι αυτές να μάθουν να ζουν λιτά και με σύνεση όπως κάνουν χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ.

Επί πλέον, ο αποκλεισμός του κράτους μας από τις χρηματαγορές δεν θα διαρκέσει πολύ. Αν κηρύξει στάση πληρωμών, και ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του, δεν θα περάσει πολύ καιρός που παλιοί δανειστές θα αποδεχθούν νέους όρους αποπληρωμής ενός ποσοστού των περασμένων δανεικών και νέοι υποψήφιοι δανειστές (μπορεί και οι ίδιοι με τους παλιούς) θα σχηματίσουν ουρά έξω από το Υπουργείο Οικονομίας να το δανείσουν!

Βλέπετε, το χρέος μας θα έχει μειωθεί τόσο που θα αποτελούμε εξαιρετική επένδυση. Έτσι είναι το κεφάλαιο – όταν οσφραίνεται ένα επικερδές deal δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του.

Σε τελική ανάλυση, είναι λάθος μας να φοβόμαστε τόσο πολύ την στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου. Αλλοι πρέπει να φοβούνται μια τέτοια εξέλιξη περισσότερο από εμάς:

• η κυβέρνηση της κας Μέρκελ η οποία θα πρέπει να διασώσει τις Γερμανικές τράπεζες που θα κλονιστούν από μια δική μας στάση πληρωμών
• η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα πρέπει να δει τι θα κάνει με μία χώρα-μέλος την οποία δεν μπορεί να αποβάλει από την ΕΕ αλλά η οποία τελεί υπό πτώχευση
• οι κυβερνήσεις όλων των άλλων χωρών (πλην ίσως της Ολλανδίας και της Αυστρίας) που θα τρέμουν για το ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των αγορών (των οποίων η όρεξη θα έχει ανοίξει από την ‘επιτυχημένη’ επίθεση στο χρέος της Ελλάδας)
• οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας (χωρών με συνολικό χρέος πάνω από 400%)
• όλοι όσοι έχουν επενδύσει στο ευρώ, είτε σε περιουσιακά στοιχεία είτε ως μέσο συναλλαγής.

Στάση πληρωμών λοιπόν!

Τώρα!
Με χαμόγελο και αισιοδοξία! (Και ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Ότι αν πειθόμασταν να απελευθερωθούμε από τον φόβο της πτώχευσης, οι φίλοι μας οι Γερμανοί θα έσπευδαν την ίδια στιγμή να την αποσοβήσουν…)

 

 

tromaktiko