Η Τουρκία προσθέτει τον αλυτρωτισμό στο εύφλεκτο μείγμα της Συρίας

Του Κώστα Ράπτη από την ιστοσελίδα capital.gr  

Η κατάρριψη ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους στην τουρκο-συριακή μεθόριο αποτελεί την πλέον επικίνδυνη εξέλιξη που έχει καταγραφεί στους δύο μήνες που διαρκεί η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας -και μόνο για τον λόγο ότι συνιστά θερμό επεισόδιο ανάμεσα σε μία χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και μία πυρηνική δύναμη. Σε αυτό το πλαίσιο το ΝΑΤΟ συγκαλείται εκτάκτως σήμερα το απόγευμα (18:00 ώρα Ελλάδας) για να συζητήσει την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους.

Το ερωτήματα που μένουν προς το παρόν αναπάντητα ως προς τις ακριβείς συνθήκες υπό τις οποίες έλαβε χώρα το περιστατικό (αν δηλ. το ρωσικό Suhoi-24 καταρρίφθηκε από τουρκικά F-16 ή από αντιαεροπορική συστοιχία εδάφους και αν παρέμεινε καθ’ όλη την διάρκεια της πτήσης του εντός συριακού εναέριου χώρου, όπως υποστηρίζει το ρωσικό Γενικό Επιτελείο, ή αντιθέτως είχε ειδοποιηθεί δέκα φορές εντός πενταλέπτου, να εγκαταλείψει την τουρκική επικράτεια, όπως ισχυρίζεται η άλλη πλευρά) έχουν ασφαλώς τη σημασία τους, αλλά δεν είναι τα πιο καθοριστικά.

Τα κρισιμότερα ερωτήματα αφορούν πρώτον τη ρωσική απάντηση (η οποία δεν είναι διόλου απαραίτητο να εκδηλωθεί εν θερμώ) και δεύτερον την αμερικανική στάση. Αναμένει κανείς ότι οι ΗΠΑ θα καλύψουν την σύμμαχό τους Τουρκία, αλλά θα είναι πολύ διαφορετικό αν αποδειχθεί ότι η Άγκυρα λειτουργεί “προβοκατόρικα”, ενώπιον μιας διαφαινόμενης συνεννόησης των “μεγάλων παικτών” ερήμην της, ή αντιθέτως ενεργεί, με την απαραίτητη “κατανομή ρόλων”, στο πλαίσιο ενός κοινού αμερικανο-τουρκικού σχεδιασμού.

Το αν τα πράγματα θα μπορέσουν να παραμείνουν υπό έλεγχο είναι κάτι που θα φανεί μέσα στις επόμενες ώρες και μέρες. Είναι πάντως προκαταβολικά βέβαιο ότι η προγραμματισμένη για αύριο επίσκεψη του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Sergei Lavrov θα ματαιωθεί και ότι ακυρώνεται η εν γένει προσπάθεια να “στεγανοποιηθούν” οι οικονομικές σχέσεις των δύο πλευρών (ενέργεια, τουρισμός κτλ.) από τις διαφωνίες τους στη συριακή κρίση.

Πρόκειται πάντως για εξέλιξη κάθε άλλο παρά απρόβλεπτη, καθώς το σφράγισμα του εναέριου χώρου της Συρίας αποτελεί το κατεξοχήν αντικείμενο της ρωσικής επέμβασης, ιδίως μετά την συμφωνία του Ιουλίου με την οποία η Τουρκία παραχώρησε στις ΗΠΑ τη δυνατότητα χρήσης της αεροπορικής βάσης του Ιντσιρλίκ. Εξ ού και από την πρώτη εβδομάδα των ρωσικών επιχειρήσεων στη Συρία υπήρξαν εμπλοκές με την πολεμική αεροπορία της γείτονος (παραβιάσεις του εναέριου χώρου της Τουρκίας “εκ παραδρομής”, “κλείδωμα” τουρκικών μαχητικών από ρωσικά κτλ.), ώστε να ανατραπεί η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων που είχε εκ των πραγμάτων επιβάλλει από το 2012 η Άγκυρα στη βόρεια Συρία, σε βάθος πέντε χιλιομέτρων από τα σύνορα.

Την πιθανότητα θερμού επεισοδίου πολλαπλασίασε η νέα ορμή με την οποία οι Tayyip Erdogan και Ahmet Davutoğlu προωθούν το τελευταίο διάστημα την ιδέα της δημιουργίας “ασφαλούς ζώνης”, υποτίθεται για την αποκατάσταση των προσφύγων, στον χώρο ανάμεσα στα αυτονομημένα κουρδικά “καντόνια” του Αφρίν και του Κομπάνι (ήτοι στο μόνο τμήμα της τουρκικής μεθορίου στο οποίο επιτρέπεται ακόμη η επικοινωνία με τις ανταρτοκρατούμενες συριακές περιοχές). Επιπλέον, οι σχεδιασμοί της Άγκυρας αποκτούν και σαφώς “αλυτρωτικά” χαρακτηριστικά, στον βαθμό που στηρίζονται στην τουρκομανική κοινότητα της Συρίας. Ήδη από την Παρασκευή η τουρκική διπλωματία προχώρησε σε ένα σκληρά διατυπωμένο διάβημα, απειλώντας τη Ρωσία με “σοβαρές επιπτώσεις”, εάν δεν τερματίσει τις επιχειρήσεις της στο “Όρος των Τουρκομάνων” (όπου αναμφίβολα δρουν και στελέχη των τουρκικών υπηρεσιών). Οι επιτυχίες που σημείωσε, με ρωσική αεροπορική κάλυψη, ο συριακός στρατός το Σαββατοκύριακο εναντίον της τουρκομανικής ταξιαρχία “Σουλτάν Μουράτ” εξηγούν εν πολλοίς τη σημερινή τουρκική αντίδραση.

Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Feridun Sinirlioğlu φέρεται να έθεσε το ζήτημα τηλεφωνικώς στον Αμερικανό ομόλογό του από τη Δευτέρα, ενώ ο Davutoğlu που βρίσκεται όλο αυτό το διάστημα σε διαρκή συνεργασία με τους επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου και των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας, έκανε γνωστό ότι θα απευθυνθεί για το ζήτημα των Τουρκομάνων στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Κατήγγειλε δε ότι οι ρωσικές δυνάμεις επιχειρούν, σε περιοχές όπου δεν δρά το Ισλαμικού Κράτος, από κοινού με “ξένους μαχητές” (της Χεζμπολλάχ; Ιρανούς Φρουρούς της Επανάστασης;), καθώς, όπως είπε, δεν είναι μόνο οι τζιχαντιστές ξενόφερτοι.

Παρατηρούμε έτσι για άλλη μία φορά μια ρητορική υποβάθμισης και σχετικοποίησης της τζιχαντιστικής απειλής από την πλευρά της Άγκυρας, την ίδια ώρα που ο Ali Türkmani επιφανές στέλεχος της συριακής τουρκομανικής κοινότητας με δηλώσεις του στην τουρκική εφημερίδα BirGünδιαψεύδει τον επικοινωνιακό ορυμαγδό περί στοχοποίησης της συγκεκριμένης μειονότητας.

http://ardin-rixi.gr/archives/196761

Η προβοκάτσια Φίλη, το «σύμπλεγμα της ήττας» και το συλλογικό μας μέλλον

«…Αρκεί και μόνο να σημειώσουμε ότι ο Σάιτ Τσετίνογλου έχει δηλώσει ότι «η σημερινή εξουσία, που είναι οι προύχοντες της Ανατολίας που πλούτισαν από τη Γενοκτονία, μέχρι την εποχή του Οζάλ έκρυβε στο προσκέφαλο τα προϊόντα αυτής της μεταφοράς πλούτου. Η αλυσίδα συνεχίζει χωρίς να σπάσουν οι κρίκοι της και αυτό καθιστά πολύ δύσκολη την αναγνώριση της Γενοκτονίας»…»

 

Του Γιώργου Ρακκά

Ένα από τα χαρακτηριστικά της επαίσχυντης φιλοατλαντικής, αριστεροφιλελεύθερης κυβέρνησης, που έχει αναλάβει να «εκτελέσει» ένα συμβόλαιο ακραίας αποικιοποίησης της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας, είναι ότι πολιτεύεται Οργουελιανά, με «προβοκάτσιες» για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης.

Προβοκάτσια ήταν, προφανώς, το “σκίσιμο των μνημονίων” αλλά και αυτό το δημοψήφισμα, που προβλήθηκε ως ύψιστη επιβεβαίωση των πιο αυθεντικών δημοκρατικών αντανακλαστικών για να τα ενταφιάσει οριστικά στην συνέχεια και να επιβάλει σιγή νεκροταφείου στην ελληνική κοινωνία.

Τελευταίο κρούσμα αυτής της προβοκατόρικης διακυβέρνησης είναι οι περίφημες δηλώσεις Φίλη, σχετικά με την μη ύπαρξη της ποντιακής γενοκτονίας στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου. Η στόχευσή τους υπήρξε διπλή, και αποκαλύπτεται εξόχως από την ρελάνς την οποία έκανε μιλώντας την Τετάρτη το βράδυ στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Εκεί θα καταγγείλει «την αναζωπύρωση παλαιών και νέων στερεότυπων και του εθνικιστικού λόγου», ενώ δίπλα του θα σπεύσει η  υφισταμένη του Σία Αναγνωστοπούλου, επισημαίνοντας την ύπαρξη φαινομένων «που φτάνουν στα όρια του χουλιγκανισμού όταν ένας άνθρωπος θέλει να πει οτιδήποτε δεν μπορεί να τολμήσει να πει κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για περαιτέρω συζητήσεις»[1].

[Παρεμπιπτόντως, και για να καταδείξουμε ποια η σχέση της εν λόγω πανεπιστημιακού με το κατεστημένο της γειτονικής χώρας, αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι μερικά χρόνια πριν πρωτοστατούσε σε μια εκστρατεία εξωραϊσμού του πρασινοφασίστα Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, προβάλλοντάς τον στα ελληνικά ΜΜΕ ως… «ελπίδα εκδημοκρατισμού» της γειτονικής χώρας, ποιόν;, αυτόν που καταγγέλλει όλη η δημοκρατική αντιπολίτευση της γείτονος ότι απεργάζεται ανοιχτά πλέον αυταρχική εκτροπή στην Τουρκία![2]].

Αυτήν ακριβώς την προβοκάτσια ήρθε να υπηρετήσει και, ποιος άλλος;, οι ναζί της Χρυσής Αυγής κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης των Ποντιακών Σωματείων στο Σύνταγμα. Υπολογίζοντας στην αυτονόητη παρουσία βουλευτών απ’ όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα –καθώς οι αντιδράσεις στις δηλώσεις Φίλη είχαν καθολικό χαρακτήρα– κατέβηκαν οργανωμένα και επιτέθηκαν στον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας,Γιώργο Κουμουτσάκο, για να “καπελώσουν” την συγκέντρωση και να δικαιώσουν την προπαγάνδα των Φίλη-Αναγνωστοπούλου. Η ελληνική ακροδεξιά στον πατροπαράδοτό της ρόλο.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο από το οποίο ισχυρίζονται ο υπουργός και η υφυπουργός του: Λόγοι εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης, αλλά και αναγκαιότητες επιβαλλόμενες από τα έξωθεν συμφέροντα υπαγορεύουν στην δοσμένη συγκυρία την επίκληση των εθνομηδενιστικών στερεοτύπων. Και αν κάπου στον σάλο που προκλήθηκε υπάρχει «εθνικισμός» (sic!), αυτός θα πρέπει να αναζητηθεί στην σκανδαλώδη ταύτιση της ελληνικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας με την τακτική άρνησης της γενοκτονίας που συστηματικά προωθεί ο τουρκικός σωβινισμός και στις τρεις του εκδοχές –ισλαμοφασιστικός, κεμαλοφασιστικός, ή τουρανοφασιστικός.

Κατά τα άλλα, πρόκειται για μια προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανιστεί ως “διωκόμενη” σπάζοντας το φράγμα της πολιτικής απομόνωσης που έχουν προκαλέσει τα ίδια τα πεπραγμένα της, και συσπειρώνοντας τις λοιπές δυνάμεις του κοσμοπολίτικου εθνομηδενισμού –το Ποτάμι, μέρος του ΠΑΣΟΚ, τους ακαδημαϊκούς της ΔΗΜΑΡ κ.ο.κ. Ήδη ο Τατσόπουλος και η Ρεπούση έσπευσαν προς υποστήριξη της κυβέρνησης.

Ενώ, ας μην ξεχνάμε ότι επίκειται το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στην Άγκυρα, καθώς η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε σε μια περίοδο που η παγκόσμια κοινή γνώμη βοά για τα εγκληματικά αίσχη του καθεστώτος Ερντογάν, εκείνη να επισκεφθεί την γειτονική χώρα και ουσιαστικά να δηλώσει την υποστήριξή της σε αυτό.

Ο Φίλης στέλνει μήνυμα, επομένως στην τουρκική ηγεσία, ότι η αντίστοιχη ελλαδική θα είναι «υπάκουο παιδί» στα ζητήματα αιχμής που θέτει ο νεο-οθωμανισμός, ότι θα κάνει τα χατίρια του στην Κύπρο, το Αιγαίο, θα κλείνει με αυταρέσκεια τα μάτια της ενόσω αυτός εντείνει τις σφαγές και το κυνηγητό των Κούρδων, παζαρεύοντας τι; Μια αυτονόητη αναθεώρηση της τουρκικής πολιτικής στο προσφυγικό –δηλαδή να σταματήσει η Άγκυρα τόσο απροκάλυπτα να χρησιμοποιεί το ανθρωπιστικό δράμα των προσφύγων για την αμφισβήτηση των ελληνοτουρκικών συνόρων και την ολοκληρωτική εξάντληση των μεγάλων ελληνικών νησιών.

Ας μην «ψαρώνουμε» λοιπόν. Αν για κάτι είναι σαφές από την παρουσία του Φίλη στα δημόσια πράγματα κατά τα τελευταία χρόνια είναι ότι αυτός, σαν γνήσιο και φανατικό τέκνο της κομματικής γραφειοκρατίας (απαρατσνικ λέγεται στην σοβιετική αργκό), ποτέ δεν λέει την προσωπική του άποψη, πάντοτε λειτουργεί ως «λαγός», και μάλιστα πάντοτε αναλαμβάνει  τις πιο δύσκολες προπαγανδιστικές αποστολές.

Αυτά ως προς τις προθέσεις. Αξίζει όμως να ασχοληθούμε επί της ουσίας με το διάβημα Φίλη, καθώς αυτό ξυπνάει σύνδρομα και αντανακλαστικά μερίδων της ελληνικής κοινωνίας τα οποία είναι πολύ βαθιά και θα πρέπει κάποτε να εκλογικευθούν και να τα ξεπεράσουμε.

Κατ’ αρχάς, αξίζει να ξεκαθαρίσουμε –κακώς, γιατί θα έπρεπε να είναι αυτονόητο– ότι η άποψη του Φίλη (και της Σίας Αναγνωστοπούλου, και του Αντώνη Λιάκου, ο οποίος μάλλον προτάσσει τα σοβαρότερα επιχειρήματα εκ των τριών) είναι εντελώς αστεία από επιστημονική, νομική και ιστορική σκοπιά. Προφανώς και, με βάση τον τυπικό ορισμό της γενοκτονίας σύσσωμος ο Μικρασιατικός Ελληνισμός υπέστη μια αδιαμφισβήτητη γενοκτονία. Το έργο των Κωνσταντίνου Φωτιάδη και Πολυχρόνη Ενεπεκίδη[3] έχει αποφανθεί με οριστικό και αμετάκλητο τρόπο για του λόγου το αληθές, παρουσιάζοντας πειστικά ιστορικά τεκμήρια για την έκταση και την εμβέλεια της γενοκτονίας, καθώς και για την εξίσου αδιαμφισβήτητη πρόθεση των Νεότουρκων να ξεριζώσουν οριστικά το ιστορικό πολυπολιτισμικό υπόβαθρο της Μικράς Ασίας.

Μόνο και μόνο για να αντιληφθούμε το μέτρο της γελοιότητας των απόψεων Φίλη, αξίζει να προσθέσουμε ότι αυτές δεν αντίκεινται μόνο στις καθ’ όλα εμπεριστατωμένες έρευνες και μελέτες της ελληνικής ιστοριογραφίας αλλά και στο πρόσφατο εξίσου εμπεριστατωμένο έργο της… νέας τουρκικής ιστοριογραφίας (Φουάτ Ντουντάρ, Σαΐτ Τσετίνογλου και Τανέρ Ακτσάμ –για να αναφέρουμε τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της) που ως προς το προκείμενο είναι εξίσου κατηγορηματική.

Αρκεί και μόνο να σημειώσουμε ότι ο Σάιτ Τσετίνογλου έχει δηλώσει ότι «η σημερινή εξουσία, που είναι οι προύχοντες της Ανατολίας που πλούτισαν από τη Γενοκτονία, μέχρι την εποχή του Οζάλ έκρυβε στο προσκέφαλο τα προϊόντα αυτής της μεταφοράς πλούτου. Η αλυσίδα συνεχίζει χωρίς να σπάσουν οι κρίκοι της και αυτό καθιστά πολύ δύσκολη την αναγνώριση της Γενοκτονίας»[4]. Ενώ το έργο του Φουάτ Ντουτάρ, παρουσιάζοντας τα μυστικά τηλεγραφήματα και τις εκθέσεις που αντάλλασσαν μεταξύ τους τα ηγετικά στελέχη των Νεότουρκων, υποστηρίζει ότι ήδη από τα πρώτα τους βήματα επιδόθηκαν σε μια «μηχανική των εθνοτήτων» με σκοπό, (τι άλλο;), την ολοκληρωτική ομογενοποίηση της Μικράς Ασίας[5].

Όπως υπαινιχθήκαμε και προηγουμένως, το βαθύτερο πρόβλημα που κατέδειξαν οι δηλώσεις Φίλη και όλη η αντιπαράθεση που ανέκυψε από αυτές είναι το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω, που πλέον θεωρούνται αυτονόητα ακόμα και μεταξύ των νέων Τούρκων ιστορικών, δεν θεωρούνται αυτονόητα στην χώρα μας –και κατά παράδοση αμφισβητούνται από μερίδες του ελληνικού προοδευτισμού στ’ όνομα της ψευδεπίγραφης «ελληνοτουρκικής φιλίας» [η οποία, παραδόξως, κατά το παρελθόν, στηρίχτηκε φανατικά τόσο από την σκληρή μετεμφυλιακή δεξιά του Παπάγου, όσο και από την… Χούντα].

Θα πρέπει, πραγματικά, να σκάψουμε πολύ βαθιά στην συλλογική μας ψυχολογία, ώστε να κατανοήσουμε γιατί μια μερίδα της κοινωνίας μας –η οποία μάλιστα μετά την εισβολή και την κατάκτηση της μισής Κύπρου, βρίσκεται κατά παράδοση εντός των κέντρων εξουσίας στην χώρα μας, μέχρι πρότινος των μηχανισμών ιδεολογικής εξουσίας, και εσχάτως της πολιτικής εξουσίας– όχι μόνον αρνείται το προφανές, αλλά επιπλέον θεωρεί ότι η παραδοχή από έναν εκπτωχευμένο λαό των 10 εκατομμυρίων είναι ικανή να ‘βλάψει’ (sic!) ένα οπλισμένο σαν αστακό, αυταρχικό και επεκτατικό κατεστημένο.

Αυτό, μόνον υπό το φως της «διαλεκτικής του Κυρίου και του Δούλου» θα μπορέσουμε να το κατανοήσουμε: Σαν αντιληφθούμε τα σύνδρομα αυτο-υποτίμησης και τα κόμπλεξ κατωτερότητας που παράγουν στις ελληνικές άρχουσες τάξεις τόσο το γεγονός της δραστικής, ριζικής εξαφάνισης του Μικρασιατικού Ελληνισμού από τους Νεότουρκους, όσο και την σημερινή υπερπροβολή της ισχύος του που ασκεί συστηματικά το τουρκικό κατεστημένο. Ή αν επικαλεστούμε στον Φρανς Φανόν, και στην αξεπέραστη ανάλυσή του για το πώς ο κυρίαρχος επιβάλει στις μερίδες της διανόησης των αποικιοκρατούμενων τηνάρνηση του συλλογικού τους εαυτού, την οποία μάλιστα εκφράζουν λαμβάνοντας ρόλο πρωτοπορίας στην πνευματική και ψυχολογική αποδόμηση του ίδιου του λαού τους[6].

Μόνον έτσι, ίσως, θα μπορούσε κανείς να ερμηνεύσει αυτόν τον απίστευτο χάρτη τον οποίον, ανάμεσα σε άλλους, δημοσιοποίησε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, ο αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Δημήτρης Σταματόπουλος, δηλώνοντας μάλιστα ευθαρσώς ότι τον χρησιμοποιεί για να διδάξει στους φοιτητές του την Μικρασιατική Εκστρατεία[7]:

Αν θα προσέξατε καλά, ο χάρτης παρουσιάζει όλα τα μεγάλα επαναστατικά γεγονότα εθναφύπνισης των λαών της Βαλκανικής ως… «διωγμούς Οθωμανών Μουσουλμάνων», ενώ το αποκορύφωμα ότι παρουσιάζει την περίοδο από την απαρχή της αγγλικής επικυριαρχίας της Κύπρου, μέχρι την… εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων ως… περίοδο «διωγμών» του οθωμανικού μουσουλμανικού στοιχείου (!!!). Αυτά διδάσκονται σήμερα στο ελληνικό πανεπιστήμιο, από “αριστερούς ακαδημαϊκούς” (sic!), οι οποίοι προφανώς είναι το αντίστοιχο του Αλέξη Τσίπρα στο επίπεδο του Πανεπιστημίου –κάνουν το ίδιο κακό με αυτό που κάνει σήμερα στην χώρα η διακυβέρνησή του, μόνο που στοχεύουν συστηματικά στα μυαλά των νεώτερων γενεών και όχι στην οικονομία, την κοινωνία και τις πολιτικές δομές της χώρας.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνον πρόβλημα ιστορικής αποτίμησης του παρελθόντος. Είναι και μελλοντικής ιστορικής προοπτικής. Έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή, και ακόμα δεν έχουμε ξεκαθαρίσει ως έθνος τι μας συνέβη τότε: Το 1922, το έθνος μας υπέστη βίαια, και δια της γενοκτονίας μια δραστική μετάλλαξη της ιδιοσυστασίας του. Έπαψε πλέον να αποτελεί «έθνος-κοσμοσύστημα», δηλαδή έναν διακριτό πολιτιστικό πόλο που διαπότιζε με το ίχνος της πολιτισμικής, υλικής του δραστηριότητα έναν εκτεταμένο χώρο της νοτιοανατολικής Ευρώπης και Μεσογείου –αυτό που θα λέγαμε Δύση της Ανατολής– και «κλείστηκε μέσα στα βουνά» της ελλαδικής Χερσονήσου, με συνέπεια να καταστεί ένας μικρός λαός των συνόρων, που πασχίζει για την επιβίωσή του ως ελεύθερο υποκείμενο μέσα στον 21^ο αιώνα[8].

Ας εκφράσουμε το πρόβλημα με όρους του παρόντος. Όπως είπαμε και προηγουμένως, σήμερα ο ελληνικός λαός βρίσκεται στο ναδίρ  της δημογραφικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής του δραστηριότητας –μετά βίας μετράει εντός των ορίων του ελληνικού κράτους τα 10 εκατομμύρια, και αντιμετωπίζει δίπλα του ένα επεκτατικό, αυταρχικό κατεστημένο σε φασιστική εκτροπή η οποία δυστυχώς στηρίζεται από μια οριακή κοινωνική πλειοψηφία 30 και πλέον εκατομμυρίων ψηφοφόρων. Που απειλούν να κινητοποιήσουν έναν πληθυσμό σχεδόν 80 εκατομμυρίων σε μια κατεύθυνση εκσυγχρονισμού και αποκατάστασης του οθωμανικού imperium, με όρους του 21^ου αιώνα βέβαια.

Τι μας λέει ο κύριος Φίλης, και οι στρατιές των διανοούμενων – «αυλικών της εξουσίας» οι οποίες τον στηρίζουν, όπως στο παρελθόν στήριζαν και τον Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Σημίτη και όλη την παράδοση της ελληνικής εθελοδουλίας σε αντίστοιχα διαβήματα; Ότι επί της ουσίας πρέπει να συρθούμε ενώπιον αυτού του κατεστημένου, να σκύψουμε και να αποδεχθούμε κάθε αξίωση. Προφανώς, προωθείται μια έντεχνη παρεξήγηση: «Συνύπαρξη» σημαίνει εκλογίκευση των σχέσεων, εξισορρόπησή τους, και συστηματικός αγώνας ώστε να εξουδετερωθεί σχετικώς αυτή η τόσο τρομακτική ανισορροπία ισχύος και να βρεθεί ένα modus vivendi που να επιτρέπει τον ελεύθερό μας βίο ως λαός. Και όχι, φυσικά, να ξύνεσαι στην γκλίτσα του… φασίστα και του επεκτατιστή λέγοντας ότι παρά τα όσα έκανε, και παρά τα όσα κάνει σήμερα στο Κουρδιστάν, την Συρία, την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα, εμείς τον θεωρούμε «αδελφό μας» -όπως είπε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης κατά την τελευταία επίσκεψή του στην Σμύρνη[9].

Δεν μπορείς να είσαι «αδελφός» με αυτόν που σε απειλεί με ιστορική έκλειψη, μόνο και μόνο επειδή τον φοβάσαι και θέλεις να τα έχεις καλά μαζί του. Μπορείς να σταθείς αξιοπρεπώς απέναντί του, και να του κάνεις ένα ειλικρινές ξεκαθάρισμα: Ότι αν θέλει να συνυπάρξουμε εν ειρήνη και δημοκρατικά, θα πρέπει να αποκαταστήσει τα ιστορικά του εγκλήματα, και να πάψει να παράγει άλλα στην ευρύτερη περιοχή. Μόνον έτσι θα σε σεβαστεί.

Και σε αυτήν την προσπάθεια, ευτυχώς, δεν είμαστε μόνοι ακόμα. Είναι οι μειονότητες της Ανατολίας που καταπιέζονται ακόμα και σήμερα από το τουρκικό κατεστημένο –από τους Κούρδους μέχρι τους Αλεβίτες. Είναι οι Αρμένιοι και οι Ασσύριοι. Είναι, βέβαια, οι Σύροι που έχουν αγανακτήσει από την απλόχερη στήριξη που δίνει ο Ερντογάν στους τζιχαντιστές δήμιούς τους. Και είναι και όλη εκείνη η μερίδα της παγκόσμιας κοινής γνώμης, που παρά την παροξυστική πλύση εγκεφάλου και την προπαγάνδα του παγκόσμιου συστήματος επιμένει να τοποθετείται αντι-αποικιακά, δημοκρατικά, με άξονα και γνώμονα την οικουμενική αίσθηση του Δικαίου.

Το δίλημμα έχει τεθεί. Ή θα δώσουμε αυτόν τον καλό αγώνα, ή το 1922 θα ολοκληρωθεί τραγικά μέσα στον 21^ο αιώνα. Ο κύριος Φίλης, η κυρία Αναγνωστοπούλου και οι συν αυτώ έχουν διαλέξει στρατόπεδο, το «με ποιους θα παν και ποιους θα αφήσουν». Εμείς;

[1] «Στην αντεπίθεση πέρασε ο Νίκος Φίλης», real.gr, 5/11/2015. Ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=459975&catID=11.

[2] «Σήμερα, λέει η Σία Αναγνωστοπούλου, ο εκσυγχρονισμός της τουρκικής κοινωνίας που επιχειρείται (κυρίως μέσω Ερντογάν) με την ευρωπαϊκή προοπτική, δεν μπορεί παρά να συνοδευτεί και από μέτρα εκδημοκρατισμού, όπως το απαιτεί η E.E. Θα δούμε ότι εκδημοκρατίζεται και η ταυτότητα. Σήμερα, στην τουρκική εθνική ταυτότητα προστίθεται ως δομικό, ένα στοιχείο που έλειπε από την πρόσφατη προηγούμενη, την κεμαλική: Το Ισλάμ». Τάκης Καμπύλης, «Η τουρκική εθνική ταυτότητα», Καθημερινή, 31/01/2010.

[3] Κωνσταντίνος Φωτιάδης, Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα 2004. Πολυχρόνης Ενεπεκίδης, Γενοκτονία στον Εύξεινο Πόντο. Διπλωματικά Εγγραφα από τη Βιέννη (1909-1918), Εύξεινος Λέσχη Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1995.

[4] Γιώργος Κιούσης, «Συνέντευξη με τον Σαΐτ Τσετίνογλου», Ελευθεροτυπία, 18/05/2013.

[5] Φουάτ Ντουντάρ, Ο Κώδικας της σύγχρονης Τουρκίας, Η Μηχανική των Εθνοτήτων της Ένωσης και Προόδου 1913-1918, Νέος Κύκλος Κωνσταντινουπολιτών, Αθήνα 2014.

[6] Franz Fanon, Black Skin, White Masks, Εκδόσεις Verso, Λονδίνο 2008 (Νέα Έκδοση).

[7] Πηγή: https://www.facebook.com/demetres.stamatopoulos2?fref=ts.

[8] Βλέπε Γιώργος Καραμπελιάς, Χίλιαενιακόσιαείκοσιδύο: Δοκίμια για την νεοελληνική ιδεολογία, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2002 και Γιώργος Καραμπελιάς, Ελλάδα, μια χώρα των συνόρων, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1992.

[9] Μπουτάρης: «Με τους Τούρκους αισθάνομαι αδελφός», Το Ποντίκι Web, 7/10/2015. Ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.topontiki.gr/article/145324/mpoytaris-me-toys-toyrkoys-aisthanomai-adelfos-video. Προσπελάστηκε 5/11/2015.

http://ardin-rixi.gr/archives/196515

Καρυώτης: Η φίλη της Τουρκίας στο υπουργείο Εξωτερικών

Η υφυπουργός Εξωτερικών Σία Αναγνωστοπούλου με τον πρώην υφυπουργό Εξωτερικών Νίκο Χουντή κάνουν δηλώσεις στα μέσα μαζικής ενημέρωσης κατά τη διάρκεια της τελετής παράδοσης παραλαβής του υπουργείου μετά την τελετή ορκωμοσίας ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου και του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, Σάββατο 18 Ιουλίου 2015. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Φώτης Πλέγας Γ.

Του Θεόδωρου Καρυώτη

Ξαναδημοσιεύθηκε, την Κυριακή 19 Ιουλίου 2015, μια συνέντευξη που είχε δώσει η Σία Αναγνωστοπούλου στην εφημερίδα Αυγή τον Νοέμβριο του 2014, αλλά αποκτά ιδιαίτερη σημασία τώρα γιατί ανέλαβε στο υπουργείο των Εξωτερικών τη θέση του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών αρμόδιου για θέματα Ευρωπαϊκών Υποθέσεων.

Σίγουρα, δεν γνωρίζει και δεν έχει διαβάσει το Δίκαιο της Θάλασσας. Κοιτάξτε τι έγραψε:

«Η ΑΟΖ μπορεί να ανακηρυχθεί μονομερώς από ένα κράτος μόνο στην περίπτωση που το όμορο στη θάλασσα κράτος απέχει 400 και πλέον μίλια. Σε περίπτωση μικρότερης απόστασης, η ΑΟΖ δεν ανακηρύσσεται, αλλά οριοθετείται έπειτα από συμφωνία με το κράτος ή τα κράτη που έχουν μέτωπο στην ίδια θάλασσα. Αρχή λοιπόν της οριοθέτησης της ΑΟΖ (σε όμορα κράτη) είναι η συναίνεση.»

Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να γράφω ότι η ανακήρυξη της ΑΟΖ είναι μια μονομερής πράξη. Απόδειξη τούτου αποτελεί και το γεγονός ότι μέχρι σήμερα έχουν γίνει 137 ανακηρύξεις ΑΟΖ στον πλανήτη Γη και όλες αυτές ήταν μονομερείς. Είναι πολύ σημαντικό να αναφέρουμε εδώ ότι σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε κάποια κρίση στις διμερείς σχέσεις γειτονικών κρατών λόγω μονομερούς ανακήρυξης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν μονομερή ανακήρυξη ΑΟΖ την 10^η Μαρτίου 1983 και φυσικά έδωσαν ΑΟΖ σε όλα τα νησιά τους. Η τότε Σοβιετική Ένωση έδειξε την δυσαρέσκειά της για την ανακήρυξη της Αμερικανικής ΑΟΖ αλλά γρήγορα άλλαξε γνώμη και ανακήρυξε την δικιά της ΑΟΖ στις 28 Φεβρουαρίου 1984 και μετά ακολούθησαν δεκάδες κράτη και αρκετά κράτη-μέλη της ΕΕ.

Επίσης, πόσο απέχει ένα παράκτιο κράτος  από ένα άλλο δεν έχει καμία αξία.

Και όταν η κυρία υπουργός αναφέρει ότι  «Αρχή λοιπόν της οριοθέτησης της ΑΟΖ (σε όμορα κράτη) είναι η συναίνεση» δεν είναι τίποτε άλλο από την πλήρη υποταγή της στις τουρκικές θέσεις.

Αυτές, βέβαια, είναι και οι αμερικανικές θέσεις. Το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας στην ελληνοτουρκική διένεξη είναι ξεκάθαρα η στάση των Ηνωμένων Πολιτειών που δεν έχει αλλάξει καθόλου τα τελευταία 30 χρόνια. Οι Αμερικανοί, από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι τον Αλέξη Τσίπρα, παίζουν το ίδιο τραγούδι στο βιολί τους λέγοντας στις ελληνικές κυβερνήσεις ότι δεν πρέπει να κάνουν μια μονομερήανακήρυξη ΑΟΖ χωρίς να τα βρούνε με την Τουρκία, παριστάνοντας ότι δεν γνωρίζουν ότι η ανακήρυξη ΑΟΖ είναι, πάντα, μια μονομερής πράξη, όπως ακριβώς έκαναν και αυτοί το 1983. Μια από τις πιο σημαντικές δηλώσεις, από αμερικανικής πλευράς, έγινε στις 27 Ιουλίου 2011 από τον βοηθό Υπουργό Εξωτερικών Φίλιπ Γκόρντον που δήλωσε, σε συνάντησή του με δημοσιογράφους στην Αθήνα, ξεκάθαρα την απαράδεκτη αυτή δήλωση:

«Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να αποφεύγονται μονομερή βήματα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνωρίζουν τα δικαιώματα των χωρών για την ανακήρυξη αποκλειστικών οικονομικών ζωνών, αλλά… δεν νομίζουμε ότι θα ήταν προς το συμφέρον της Ελλάδος να το πράξει χωρίς πλήρη συνεργασία με τους γείτονές της, της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης». 

ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΔΙΚΑΙΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗ ΥΠΟΥΡΓΟ

Το Άρθρο 74 της Σύμβασης του Δίκαιου της Θάλασσας, που η υπουργός δεν έχει διαβάσει, αναφέρει τα ακόλουθα: 

1. H οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ κρατών με απέναντι ή παρακείμενες ακτές θα πραγματοποιείται κατόπιν συμφωνίας με βάση το διεθνές δίκαιο, όπως αναφέρεται στο άρθρο 38 του Καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου, για την επίτευξη μιας δίκαιης λύσης.
2. Αν δεν μπορεί να επιτευχθεί σε ένα λογικό χρονικό πλαίσιο συμφωνία, τα ενδιαφερόμενα κράτη θα προσφεύγουν στις διαδικασίες που προβλέπονται στο Μέρος XV (της Σύμβασης).

Τα 200 μίλια αποτελούν το ανώτατο όριο μιας ΑΟΖ. Για να έχει ένα κράτος ΑΟΖ 200 μιλίων πρέπει να απέχει από ένα άλλο παράκτιο κράτος 400 μίλια. Τέτοιες αποστάσεις δεν υπάρχουν ανάμεσα στην Ελλάδα και σε όλες τις γειτονικές της χώρες και επομένως ακολουθείται η οριοθέτηση με βάση την μέση γραμμή. Η Τουρκία δεν δέχεται αυτό το είδος οριοθέτησης λέγοντας ότι το Αιγαίο είναι κλειστή θάλασσα και τα ελληνικά νησιά δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα που έχουν οι ηπειρωτικές περιοχές. Προσπαθεί βέβαια να αποσιωπήσει ότι έχει ήδη συμφωνήσει την ΑΟΖ της στην Μαύρη Θάλασσα, πού είναι πιο κλειστή θάλασσα από το Αιγαίο. Συγκεκριμένα προχώρησε σε οριοθετήσεις με την  τότε Σοβιετική Ένωση, με τη Ρουμανία και με την Βουλγαρία χρησιμοποιώντας βεβαίως τη  μέθοδο της μέσης γραμμής – που όμως αρνείται να αποδεχτεί για το Αιγαίο.

Ένα εύλογο ερώτημα που τίθεται, είναι γατί προτάθηκε και τελικά υιοθετήθηκε ΑΟΖ που έχει πλάτος 200 ν.μ. Δηλαδή, γιατί δεν προτιμήθηκε μια απόσταση 50 ν.μ. ή 100 ν.μ. ή 150 ν.μ. ή 500 ν.μ.; Η πιο αποδεκτή ερμηνεία είναι ότι όταν άρχισε η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας υπήρξαν ήδη ορισμένα κράτη που είχαν υιοθετήσει απόσταση 200 ν.μ. για την αιγιαλίτιδα ζώνη τους. Τα κράτη αυτά (της Λατινικής Αμερικής και μερικά της Αφρικής) δεν θα δεχόντουσαν να περιορίσουν την κυριαρχία τους σε πλάτος μικρότερο των 200 ν.μ. και πολύ σωστά στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας πολλές αντιπροσωπείες σκέφθηκαν να προτείνουν τα 200 ν.μ. ως ΑΟΖ, πράγμα που θα είχε μεγαλύτερη πιθανότητα υιοθέτησης από την παγκόσμια κοινότητα.

Τελειώνοντας το μάθημα, η κυρία Αναγνωστοπούλου, που είναι υπεύθυνη για θέματα Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, πρέπει μα μη κάνει κάποια γκάφα με τους Ευρωπαίους εταίρους μας στα θέματα θαλάσσιας πολιτικής.

Όταν, παλαιότερα, ο τότε Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς μίλησε για μια ΑΟΖ της Ευρώπης, οι ειδικοί του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν ειρωνικές δηλώσεις αναφέροντας ότι δεν υπάρχει ΑΟΖ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εύχομαι η υπουργός να μην επαναλάβει το ίδιο λάθος όταν επισκεφτεί τις Βρυξέλλες. Το γεγονός και μόνο ότι η ΕΕ διαθέτει μεγάλο μήκος ακτών ήταν αρκετό για να ενδιαφερθεί και να λάβει μέρος στην 3^η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας που θα δημιουργούσε το νέο Σύνταγμα των Θαλασσών του πλανήτη μας. Βέβαια, ο κύριος λόγος της συμμετοχής της ΕΕ στην Διάσκεψη, ήταν το γεγονός, ότι τα κράτη-μέλη της είχαν μεταβιβάσει ορισμένες αρμοδιότητες στην τότε ΕΟΚ. Οι αρμοδιότητες αυτές αφορούσαν βασικά τα θέματα της αλιείας, της εμπορικής πολιτικής και της διατήρησης του θαλάσσιου περιβάλλοντος. Δηλαδή η ΕΕ έχει κυριαρχικά δικαιώματα αλιείας στις ΑΟΖ των κρατών-μελών της και γι’ αυτό και η ΕΕ έχει Επίτροπο για τα θέματα Αλιείας και ΑΟΖ.

Η Σύμβαση του 1982 (στο Μέρος XVIΙ και στο Παράρτημα IX) δίνει τη δυνατότητα συμμετοχής Διεθνών Οργανισμών αμέσως μετά τη συμμετοχή της απολύτου πλειοψηφίας των κρατών-μελών της. Ήδη όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ καθώς και η ίδια η ΕΕ έχουν επικυρώσει τη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας. Με βάση τα άρθρα 309 και 310 δεν επιτρέπεται να διατυπωθούν επιφυλάξεις ή εξαιρέσεις όταν τα διάφορα κράτη καταθέτουν την επικύρωση της Σύμβασης. Έτσι, τα κράτη-μέλη της ΕΕ δεν μπορούν να έχουν επιφυλάξεις σχετικά με τις αρμοδιότητες που έχουν μεταβιβάσει σε αυτή. Πιο συγκεκριμένα, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση υπέγραψε την Τελική Πράξη της Σύμβασης του Δίκαιου της Θάλασσας τον Δεκέμβρη του 1982 στο Montego Bay της Τζαμάικας έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Η Κοινότητα σημειώνει ότι τα Κράτη-Μέλη της έχουν μεταβιβάσει σ’ αυτήν τις αρμοδιότητες που αφορούν στην διατήρηση και διαχείριση των αλιευτικών τους πόρων. Επομένως, στα θέματα αλιείας μόνο η Κοινότητα μπορεί να υιοθετήσει τους σχετικούς κανόνες και κανονισμούς (οι οποίοι εκτελούνται από τα Κράτη-Μέλη) και έχει την δυνατότητα να προβαίνει σε συμφωνίες με τρίτα Κράτη ή με διεθνείς οργανισμούς.»

Τέλος, όπως έχω, για τριάντα χρόνια τώρα, γράψει:

«Η Ελλάδα πρέπει άμεσα να ανακηρύξει την κυριαρχία της σε μια ΑΟΖ όπως αυτό εκφράζεται στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας και να μην διακατέχεται από φοβικό σύνδρομο. Ο εκλιπών πρόεδρος της Κύπρου, Τάσος Παπαδόπουλος ανακήρυξε ΑΟΖ το 2004 έχοντας μόνο 4 τανκς και 2 ελικόπτερα και δεν φοβήθηκε την Τουρκία, η οποία απλώς είπε ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή ΑΟΖ, ενώ αντίθετα και οι ΗΠΑ και η ΕΕ την αποδέχτηκαν αμέσως. Φυσικά, μια τέτοια ΑΟΖ δεν θα διαθέτει μόνο η ηπειρωτική χώρα, αλλά και όλα τα ελληνικά νησιά. Έτσι, η Ελλάδα θα αποκτήσει μια ΑΟΖ που θα έχει έκταση 147.300 τ.χ.μ., δηλαδή μια έκταση μεγαλύτερη από αυτή της ηπειρωτικής χώρας. Χρησιμοποιώντας τις αρχές της ΑΟΖ το μεγαλύτερο ποσοστό του Αιγαίου και οι φυσικοί του πόροι θα ανήκουν στην Ελλάδα και με αυτό τον τρόπο δεν θα χρειασθεί ούτε να γίνει καμιά επέκταση των χωρικών μας υδάτων, ούτε να συζητάμε με τους Τούρκους αν τα νησιά μας έχουν υφαλοκρηπίδα ή όχι.»

Ο ήρωας της Κύπρου, στρατηγός Δημήτριος Αλευρομάγειρος, με έντονη πίκρα, έστειλε μια ανοικτή επιστολή προς τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, που δεν πρέπει να αγνοηθεί, και διατύπωσε την γνώμη ότι είναι αδιανόητο, μια φίλη της Τουρκίας να καταλαμβάνει μια κρίσιμη θέση στο ΥΠΕΞ!

Προσυπογράφω και εγώ τις θέσεις του στρατηγού:

«Μέρες της μαύρης επετείου της τουρκικής εισβολής, με βαθύτατο πόνο ψυχής και τιμώντας απόλυτα τον τιτάνιο, θα έλεγα κυρίως προσωπικό σας, αγώνα με το δολοφονικό ιερατείο των Βρυξελλών, ποιώ ειλικρινή έκκληση να αδρανοποιήσετε πλήρως, αφού δεν βρέθηκε ούτε ένας συνεργάτης ή σύμβουλός σας τόσον μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ όσον και από τους ΑΝΕΛ, να σας ενημερώσει και να σας προστατέψει, την μηδενικής έως καταστροφικής αξίας αλλά πολύ σημαντικά αρνητικής σημειολογίας νέοτοποθετηθείσας Αναπληρώτριας Υπουργού των Εξωτερικών.

Θα υπάρξουν πάρα πολλοί από τους προσωπικούς αλλά και τους πολιτικούς αντιπάλους σας που με χαιρεκακία θα σας επικρίνουν για την πολύ άστοχη αυτή κίνησή σας, δεν ανήκουμε σε αυτούς.»

http://mignatiou.com/2015/07/kariotis-i-fili-tis-tourkias-sto-ipourgio-exoterikon/

Η ΘΡΑΚΗ ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

 

του Αναστάσιου Λαυρέντζου

Από τη δεκαετία του 1920 που η Θράκη ενσωματώθηκε στον ελλαδικό κορμό, πέρασε περίπου ένας αιώνας. Στο διάστημα αυτό η Τουρκία εξάλειψε την ελληνική μειονότητα στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο, ενώ χρησιμοποιώντας ως μοχλό τη μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη, έθεσε σε εφαρμογή μια πολιτική αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας στην περιοχή. Στο ίδιο διάστημα το ελληνικό κράτος χειρίστηκε τα ζητήματα της Θράκης χωρίς μακροπρόθεσμη οπτική. Το αποτέλεσμα ήταν η Θράκη να καταδικασθεί σε έναν χρόνιο οικονομικό και δημογραφικό μαρασμό και παράλληλα να δοθεί πρόσφορο έδαφος στην τουρκική πολιτική για την προώθηση των στόχων της. Σήμερα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Θράκη φθάνουν σε ένα κρίσιμο σημείο, καθώς οι μεταβολές ενός πλήθους παραμέτρων (κοινωνικών, οικονομικών, δημογραφικών) την οδηγούν σε ένα μεταίχμιο. Αυτό ακριβώς καταδεικνύει το παρόν βιβλίο το οποίο στη βάση αυτής της διαπίστωσης κάνει ένα ακόμη βήμα: καταθέτει μια τολμηρή πρόταση για μια Νέα Ελληνική Πολιτική στη Θράκη.

Σελίδες : 252

Λιανική τιμή: 15€
Έκπτωση: -10%
Τελική τιμή: 13,5€

«Κυπριακό: Η αιρετική λύση» του Σταύρου Λυγερού

 

Δέκα χρόνια µετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, έχει ήδη δροµολογηθεί η διαδικασία για την επιβολή λύσης τύπου Ανάν! Ο Σταύρος Λυγερός αποδεικνύει ότι αυτό ήταν αναµενόµενο, αφού το 2004 η Λευκωσία έχασε τη χρυσή ευκαιρία να αξιοποιήσει το συντριπτικό «όχι» (76%) για να δροµολογήσει µια αναθεώρηση στρατηγικής από µηδενική βάση. Το διαπραγµατευτικό πλαίσιο που φέρει τον τίτλο «δικοινοτική διζωνική οµοσπονδία» οδηγεί αναπόφευκτα σε σχέδια τύπου Ανάν, δηλαδή σε µια ιδιότυπη και µη βιώσιµησυνοµοσπονδία. Τα σχέδια αυτά, ενώ καλλιεργούν την αυταπάτη της επανενοποίησης της Κύπρου, στην πραγµατικότητανοµιµοποιούν τον έλεγχο της Άγκυρας στον Βορρά και εγγράφουν τουρκικές υποθήκες στον Νότο.
Κατά τον συγγραφέα, προϋπόθεση για να αλλάξει το πλαίσιο αναζήτησης λύσης είναι να ανοίξει η συζήτηση για το περιεχόµενο της λύσης προς όλες τις κατευθύνσεις, χωρίς ταµπού και µε συνείδηση ότι οι επιλογές είναι περιορισµένες και εθνικά επώδυνες. Μόνο αν ο κυπριακός Ελληνισµός επεξεργαστεί αντιπρόταση ικανή να βρει απήχηση και ερείσµατα στη διεθνή κοινότητα, θα αποφύγει τελικώς λύση τύπου Ανάν.

Η Τουρκία στρέφεται στην κινέζικη αγορά

Ο Ερντογάν αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια μεγάλη αγορά όπλων από την Κίνα, γεγονός που δυσαρεστεί τις ΗΠΑ

Του Πίτερ Λι από τη Ρήξη φ. 97

Την 26η Σεπτεμβρίου 2013 η Τουρκία αιφνιδίασε τους πάντες με την απόφασή της να ξοδέψει το μη ευκαταφρόνητο ποσό των τριών δισ. δολαρίων για να αγοράσει το κινέζικο αυτοκινούμενο αντιπυραυλικό σύστημα FD-2000.
Το FD-2000 βασίζεται στον παλαιότερο κινέζικο πύραυλο Χονγκ Κι (HQ), ο οποίος χρησιμοποιείται από τις κινέζικες ένοπλες δυνάμεις από τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Στην ουσία αποτελεί μια εξαγωγική έκδοση του HQ-9, ο οποίος παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2009 και διαφημίζεται ως μια βελτιωμένη έκδοση του ρωσικού αντιπυραυλικού συστήματος S-300, αλλά με ένα ραντάρ ελέγχου πυρός που εμφανισιακά είναι πανομοιότυπο με αυτό του αμερικανικού αντιπυραυλικού συστήματος Πάτριοτ της Ρέυθεον (οι Αμερικανοί υποπτεύονται πως οι Κινέζοι έκλεψαν την τεχνολογία πιθανώς με μια «μικρή» βοήθεια από το Ισραήλ).
Ο αμυντικός αναλυτής Γουέντελ Μίνικ περιέγραψε το σύστημα FD-2000, όπως παρουσιάστηκε από τους Κινέζους, σε κάποια ασιατική έκθεση όπλων το 2010:
Το σύστημα μπορεί να στοχεύσει πυραύλους Κρουζ στα 7 με 14 χλμ, πυραύλους αέρος-εδάφους στα 7 με 50 χλμ, αεροσκάφη στα 7 με 125 χλμ. και βόμβες λέιζερ και τακτικούς βαλλιστικούς πυραύλους στα 7 με 25 χλμ. Σύμφωνα με το διαφημιστικό φυλλάδιο της Κινέζικης Εταιρείας Εισαγωγών Εξαγωγών Μηχανημάτων Ακριβείας (CPMIEC), η οποία κατασκευάζει το σύστημα: «Η αποστολή του FD-2000 είναι η αντιαεροπορική προστασία ζωτικών πολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών στόχων. Μπορεί επίσης να συνδυαστεί με άλλα αντιαεροπορικά συστήματα για τη δημιουργία ενός συστήματος αεράμυνας πολλαπλών επιπέδων για πλήρη αεράμυνα περιοχής».
Η Τουρκία προτίθεται να προμηθευτεί δώδεκα συστήματα FD-2000 (όταν προέκυψε η συριακή κρίση είχε ζητήσει από τους Αμερικανούς είκοσι συστήματα Πάτριοτ και της δόθηκαν έξι για ένα χρόνο, με δυνατότητα ανανέωσης της παραμονής των αρχικών έξι σε τουρκικό έδαφος για έναν ακόμη χρόνο).
Το FD-2000 φαίνεται πολύ καλό στα χαρτιά, αλλά δεν έχει δοκιμαστεί σε συνθήκες μάχης και, όταν είναι γνωστό ότι το σύστημα Πάτριοτ δεν είναι αποτελεσματικό εναντίον των πυραύλων Κρουζ, πόσο αποτελεσματικό μπορεί να είναι το κινέζικο αντίγραφό του; Βέβαια, φαίνεται πως εκτός από τους πολιτικούς παράγοντες, ο κύριος λόγος που η Τουρκία επέλεξε το συγκεκριμένο οπλοσύστημα ήταν η χαμηλή τιμή του και η κινέζικη προθυμία για συμπαραγωγή και μεταφορά τεχνολογίας.
Οι σχετικές αναφορές στον Τύπο, από τον Ιούνιο ακόμη, έδειχναν πως η Τουρκία προσανατολιζόταν στο κινέζικο σύστημα. Παρ’ όλα αυτά, η τουρκική ανακοίνωση για την επιλογή του FD-2000, εν μέσω των διαπραγματεύσεων για τα χημικά όπλα στη Συρία, φαίνεται σαν ευθεία αμφισβήτηση των ΗΠΑ, που κατασκευάζουν τους Πάτριοτ, αλλά και του ΝΑΤΟ, που παρέχει τα πληρώματα για τις έξι πυροβολαρχίες Πάτριοτ που βρίσκονται αναπτυγμένες στην Τουρκία.
Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν αισθάνεται σίγουρα προσβεβλημένος από την αλλαγή πλεύσης των ΗΠΑ στο θέμα της Συρίας, οι οποίες αρκούνται, πλέον, στην καταστροφή των χημικών όπλων του Άσαντ, αντί να υποστηρίξουν το επικίνδυνο και πρόωρο τουρκικό σχέδιο για αστραπιαία αλλαγή ηγεσίας στη χώρα.
Στρατιωτικοί αναλυτές έχουν ήδη προειδοποιήσει ότι το επιθετικό σχέδιο του Ερντογάν για αλλαγή καθεστώτος στη Συρία ενέχει το ρίσκο της συριακής απάντησης με χημικά. Ταυτόχρονα, υπάρχει ένας έρπων σκεπτικισμός σχετικά με την αποτελεσματικότητα των Πάτριοτ στην Τουρκία. Ο αναλυτής Σάιτ Γιλμάζ σχολίασε στην εφημερίδα Ζαμάν ότι οι Πάτριοτ δεν θα καταφέρουν να αποτρέψουν ένα χτύπημα με συριακούς πυραύλους μικρού βεληνεκούς. Όντως, η πλειοψηφία των Τούρκων πολιτών βλέπει τις έξι πυροβολαρχίες Πάτριοτ ως μια αποκλειστικά συμβολική ένδειξη υποστήριξης του ΝΑΤΟ. Πιθανώς, ούτε η αντιπυραυλική ασπίδα των FD-2000 θα είναι 100% αδιαπέραστη, αν και όλα δείχνουν ότι το συριακό είναι δευτερεύον μέτωπο για την Τουρκία στο ευρύτερο πυραυλικό παιχνίδι που θέλει να παίξει.
Η απόφαση της Τουρκίας να αγοράσει ένα υπερσύγχρονο αντιπυραυλικό σύστημα χρονολογείται από το 2011 και αποτέλεσε μέρος της αμφίσημης πολιτικής της σε σχέση με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, το Ιράν και την απειλή των ιρανικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς.
Το 2011, η κυβέρνηση Ομπάμα ανακοίνωσε ότι η συμμετοχή της Τουρκίας στο ενιαίο αμυντικό πυραυλικό σύστημα των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ θα περιοριζόταν στην εγκατάσταση ενός σταθμού ραντάρ στη Μαλάτεια, χωρίς την παροχή πυραυλικής άμυνας από το ΝΑΤΟ. Όπως ήταν αναμενόμενο, το Ιράν ανακοίνωσε ότι ο σταθμός ραντάρ του ΝΑΤΟ στην Τουρκία θα είχε έναν τεράστιο στόχο ζωγραφισμένο πάνω του και το ΝΑΤΟ άφησε την Τουρκία να αντιμετωπίσει την ιρανική απειλή με ίδια μέσα. Τότε ήταν που η Τουρκία ξεκίνησε την αναζήτηση για κάποιο αντιπυραυλικό σύστημα που κατέληξε με την ανακοίνωση της αγοράς των FD-2000.
Μπορεί να υποτεθεί πως η Τουρκία, στην προσπάθειά της να διατηρήσει την περιφερειακή της ισχύ ως ανεξάρτητος παίκτης, πήρε τη συνειδητή απόφαση να προκαλέσει το Ιράν, συμπράττοντας με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στο θέμα του ραντάρ, (ενώ ταυτόχρονα, δήθεν, έθεσε τον όρο ότι το Ιράν δεν πρέπει να αναγνωριστεί ως ο στόχος του ραντάρ) και να κατευνάσει την έντονη δυσαρέσκεια του Ιράν με την επιλογή ενός μη νατοϊκού αντιπυραυλικού συστήματος.
Επιπλέον, το συριακό ζήτημα έχει ενισχύσει την επιθυμία της Τουρκίας για ένα σύστημα πυραυλικής άμυνας εκτός ΝΑΤΟ. Μια πρόσφατη ανάλυση στον ιστότοπο του Ινστιτούτου Κάρνεγκι επισημαίνει πως το αίσθημα ότι η Τουρκία έχει αδικηθεί από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στο θέμα της Συρίας είναι πολύ ισχυρό και μεταφράζεται άμεσα σε μια ανεξάρτητη αμυντική πολιτική.
Σε ένα άγνωστο επεισόδιο της ιστορίας του ΝΑΤΟ, η μόνη άσκηση διαχείρισης κρίσης την οποία έχει διεξαγάγει η συμμαχία, και στην οποία χρειάστηκε να γίνει χρήση του άρθρου 5 (συλλογικής αυτοάμυνας), κατέληξε σε διαφωνία. Συμπτωματικά, το σενάριο της άσκησης, που έλαβε χώρα το 2002, προσομοίωσε μια αντίδραση των χωρών του ΝΑΤΟ με χρήση του άρθρου 5 σε μια επίθεση με χημικά όπλα από την Άμπερλαντ, μια υποθετική γείτονα χώρα στα νότια της Τουρκίας.
Η Άμπερλαντ διέθετε αρκετούς πυραύλους Σκουντ με βιολογικές και χημικές κεφαλές που στόχευαν την Τουρκία. Κατά τη διάρκεια της 7ήμερης άσκησης, οι ΗΠΑ και η Τουρκία κράτησαν σκληρή στάση, υποστηρίζοντας τη διενέργεια προληπτικού χτυπήματος, ενώ η Γερμανία, η Γαλλία και η Ισπανία προτίμησαν να αποφορτίσουν την κρίση με πολιτικά μέσα.
Η άσκηση έληξε τελικά με τα μέλη του ΝΑΤΟ να διαφωνούν σχετικά με την ιδανικότερη αντίδραση της συμμαχίας πριν καν πραγματοποιηθεί η επίθεση ή γίνει επίκληση του άρθρου 5.
Για την Τουρκία, ο κίνδυνος σε σχέση με το Ιράν ελλοχεύει σε κάποια υπερβολική αντίδραση του ΝΑΤΟ, η οποία θα εμπλέξει την Τουρκία σε μια περιφερειακή σύγκρουση την οποία δεν θα επιθυμεί τη δεδομένη στιγμή. Στη Συρία, αυτή τη στιγμή, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το ΝΑΤΟ δεν δεσμεύεται αρκετά και αφήνει την Τουρκία ευάλωτη στα συριακά αντίποινα, μετά το στρατηγικό λάθος του Ερντογάν με τη δέσμευση για αλλαγή καθεστώτος στη Συρία.
Αν και οι FD-2000 δεν ενδείκνυνται για αντιμετώπιση των συριακών πυραύλων μικρού βεληνεκούς, θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην εφαρμογή μια ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στην τουρκοσυριακή μεθόριο –ένα ενδεχόμενο που το ΝΑΤΟ έχει αποκλείσει για τους Πάτριοτ που έχει παρατάξει απέναντι στη Συρία (οι οποίοι, ας σημειωθεί, βρίσκονται σε ασφαλή απόσταση από τα συριακά σύνορα και αποκλειστικός τους σκοπός φαίνεται να είναι η προστασία των στρατιωτικών εγκαταστάσεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ), χωρίς την ανάγκη να υπάρξει απόφαση του ΟΗΕ.
Ο Ερντογάν είναι, επίσης, δυσαρεστημένος και με την υποστήριξη που προσφέρει η Ρωσία στο καθεστώς Άσαντ τόσο σε διπλωματικό, όσο και σε επιχειρησιακό επίπεδο, ειδικά αν συγκριθεί με την κινέζικη διακριτικότητα στο θέμα. Η κινέζικη στάση αποτέλεσε μάλλον και το βασικό λόγο μη επιλογής των S-300. Επίσης, με την επιλογή του κινέζικου οπλοσυστήματος, ο Ερντογάν μπορεί να στείλει το μήνυμα στο  Ιράν ότι, κλείνοντας την πόρτα στις δυτικές εταιρείες κατασκευής όπλων, εμποδίζει την πλήρη ένταξη της Τουρκίας στο ενιαίο αντιπυραυλικό σύστημα των ΗΠΑ.

Μετάφραση: Dean M.

 

http://ardin-rixi.gr/archives/14557

Η Ελληνική ΑΟΖ και το κοίτασμα υδρογονανθράκων μεταξύ Χίου-Σάμου-Ικαρίας

Πολλοί θα διερωτάσθε γιατί οι Τούρκοι αρέσκονται να κάνουν ασκήσεις στο κέντρο του Αιγαίου και στη περιοχή ανάμεσα σε Χίο, Σάμο και Ικαρία. Η απάντηση φυσικά είναι η παρουσία μεγάλων κοιτασμάτων στις παραπάνω περιοχές, τις οποίες θέλουν να γκριζάρουν. Σε αυτό το άρθρο θα σας μιλήσουμε για το κοίτασμα στη περιοχή Χίου – Σάμου – Ικαρίας. Θα ακολουθήσουν και άλλα άρθρα…
Στον χάρτη αριστερά φαίνεται η θέση της Ελληνικής ΑΟΖ πάνω σε ένα ανάγλυφο χάρτη της Google (κίτρινη γραμμή) στο οποίο επάνω έχουμε τοποθετήσει μια διαφάνεια ενός άλλου χάρτη γνωστού απο το 2007, για τον οποίο έχουμε μιλήσει προηγουμένως εδώ στον οποίο φαίνονται μετρήσεις ΜΑD (Magnetic Anomaly Detection) που έχουν γίνει  στην περιοχή.

Οι περιοχές που έχουν κόκκινο χρώμα είναι περιοχές που είναι υποψήφιες να έχουν κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Οι αποστάσεις ανάμεσα στα νησιά αυτά είναι περίπου 30-60 ναυτικά μίλια, πολύ λιγότερο δηλαδή απο τα 200 ναυτικά μίλια, που είναι το όριο μιας ΑΟΖ.
Ο χάρτης αυτός μας δείχνει ότι στη περιοχή αυτή η Ελλάδα μπορεί να κάνει πλήρη εκμετάλλευση των κοιτασμάτων αλλά περιμετρικά στην ΑΟΖ έρευνες και εκμετάλλευση του κοιτάσματος μπορεί να κάνει και η Τουρκία. 
Αν και “θεωρητικά” δεν είναι πρόβλημα, τα όρια της Ελληνικής ΑΟΖ θα αποκτούσαν μεγαλύτερη παγίωση αν πολλές βραχονησίδες στο ΑΙγαίο είχαν γίνει νησίδες με τη δημιουργία οικονομικής ζωής πάνω σε αυτές, όπως οι βραχονησίδες που επιδεικνύονται στο χάρτη,  μια απο τις οποίες είναι οι δύο βραχονησίδες Καλόγεροι στο κέντρο του Αιγαίου. Σημειώστε, ότι ανεκμετάλλευτες οικονομικά νησίδες (βραχονησίδες) δεν δικαιούνται ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας (άρθρο 121 του Νόμου της Θάλασσας, βλέπετε εδώ).

Κανένας δεν απαγορεύει σε ένα κράτος να δώσει οικονομική ζωή σε βραχονησίδες οι οποίες του ανήκουν.

Στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις έκαναν τα πάντα για να περιορίσουν τη δυνατότητα δόμησης και ανάπτυξης οικονομικής ζωής σε τέτοιες βραχονησίδες είτε με νόμους Τούρκογλου που άρχισαν επι Σημίτη είτε βάζοντας τες στο δίκτυο Natura 2000 είτε μετατρέποντάς τες σε αρχαιολογικούς χώρους.
H παρουσία του κοιτάσματος μας δίνει και μια ιδέα για το που η Τουρκία θα μπορούσε να δημιουργήσει θερμό επεισόδιο στο μέλλον. Βλέπετε απο τι μπορεί να αλλάξει το στρατηγικό δόγμα μιας χώρας όπως και οι κανόνες εμπλοκής της σε θερμό επισόδιο;
Όπως θα διαπιστώσατε είμαστε οι πρώτοι που μιλάμε για αυτό το κοίτασμα. Η παρέα των “ειδικών” που βγαίνει στα ΜΜΕ και μιλάει και για ΑΟΖ αναφέρεται μόνο σε περιοχές κοιτασμάτων υδρογονανθράκων νότια της Κρήτης. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Ή κάποιοι δεν ξέρουν απο γεωοικονομία ή σας δουλεύουν.
Εμείς ξεκινήσαμε να σας μιλάμε για όσα υπάρχουν πάνω απο τη Κρήτη και το κάνουμε πρώτοι…

Ζcode-Gr.blogspot.com

Τι λοιπόν σημαίνει η ανακήρυξη της Στρογγύλης ως αρχαιολογικού χώρου; Γιατί η άκρα του τάφου σιωπή;

Σχετικό άρθρο: Απίστευτο σκάνδαλο: Μίκρυναν την Ελληνική ΑΟΖ από Καστελόριζο προς Κύπρο! 

Νίκος Σταματάκης, Ph.D

Νέα Υόρκη

Ενώ την περασμένη Παρασκευή  5 Σεπτεμβρίου ο υπ. Εξωτερικών κ. Βενιζέλος βρισκόταν στο Κάιρο για πολύ σημαντικές επαφές με την ηγεσία της Αιγύπτου για το θέμα της ΑΟΖ, μαθεύτηκε ξαφνικά την ίδια μέρα ότι το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) κήρυξε την Στρογγύλη αρχαιολογικό χώρο «λόγω των σημαντικών ελληνιστικών, βυζαντινών και άλλων αρχαιοτήτων που είναι διάσπαρτες στο νησί».  Η απόφαση μάλιστα δημοσιεύθηκε πάραυτα στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

Παρότι το γεγονός αυτό καθαυτό έχει μεγάλη σημασία, επικρατεί έκτοτε άκρα του τάφου σιωπή.  Κανείς από τους μεγαλόσχημους δημοσιογράφους δεν έχει άραγε την απορία να διερευνήσει τη σημασία του θέματος;  Είναι γνωστό σε όλους ότι χωρίς την Στρογγύλη – ως μέρος του συμπλέγματος του Καστελορίζου – η ελληνική ΑΟΖ δεν εφάπτεται της κυπριακής.  Μήπως η ανακήρυξη όλης της νησίδας (η οποία κατοικείται μόνο από λίγους έλληνες στρατιώτες) σε αρχαιολογικό χώρο έχει περισσότερο αρνητικές παρά θετικές συνέπειες;  Επειδή εξ ορισμού σε κάθε αρχαιολογικό χώρο η οικονομική δραστηριότητα (εκτός της λειτουργίας κάποιου χώρου / μουσείου) απαγορεύεται.  Και κυρίως απαγορεύεται η οικοδόμηση και η κατοίκηση του χώρου αυτού.

Μετά τη Συρία έρχεται τώρα η σειρά της Τουρκίας;

 

Σάββας Καλεντερίδης
Μελετώντας τα κείμενα, τις αναλύσεις και τα άρθρα που γράφονται διεθνώς αυτές τις μέρες, μετά την πρόταση της Ρωσίας για έλεγχο του χημικού οπλοστασίου της Συρίας από τη διεθνή κοινότητα, με σκοπό την αποφυγή του στρατιωτικού κτυπήματος, ένας όρος ή ακριβέστερα μια θεωρία μάς τράβηξε την προσοχή. Πρόκειται για τη «θεωρία του ελεγχόμενου χάους», την οποία επικαλέστηκε ο Ρώσος δημοσιογράφος Βίκτορ Καμένεβ, για να εξηγήσει την πολιτική που ασκούν οι ΗΠΑ, υποστηριζόμενες από το Ισραήλ, λέμε εμείς, στην περιοχή της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής και εν προκειμένω στη Συρία.
Ο Ρώσος δημοσιογράφος στο άρθρο του αναφέρει ότι, αφού διαμελιστεί η Συρία, ως αποτέλεσμα της ακολουθούμενης πολιτικής, θα έλθει η σειρά της Τουρκίας -και όχι του Ιράν- να γευθεί τα «φρούτα» της πολιτικής του ελεγχόμενου χάους, αφού θα έχει συσσωρευθεί στην περιοχή μια δυναμική αστάθειας, η οποία θα εξαχθεί προς την Τουρκία, όπου υπάρχουν και είναι ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες για κάτι τέτοιο. Το Κουρδικό και ο τριακονταετής πόλεμος με τους αντάρτες του ΡΚΚ, σε συνδυασμό με τα άλλα ζητήματα εθνοτικής και θρησκευτικής ανομοιογένειας που ενυπάρχουν στην Τουρκία, την καθιστούν υποψήφια και της δίνουν προτεραιότητα να είναι αυτή το επόμενο «θύμα» αυτής της πολιτικής.
Οσον αφορά την πολυετή συμμαχική σχέση της Αγκυρας με την Ουάσινγκτον, σύμφωνα πάντα με τον Ρώσο αρθρογράφο, η Τουρκία έχει ολοκληρώσει την αποστολή της και από τούδε και στο εξής θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα καλύτερα διαμελισμένη παρά ενωμένη!
Συμβάλλοντας κι εμείς με τη σειρά μας στην ως άνω προσέγγιση, να προσθέσουμε ότι, όσον αφορά τη Συρία, ο στρατηγικός ελιγμός της Ρωσίας να προτείνει τον έλεγχο του χημικού οπλοστασίου της Συρίας από τη διεθνή κοινότητα, πέραν του ότι δίνει διέξοδο στις ίδιες τις ΗΠΑ, εξασφαλίζει την εκπλήρωση ενός μείζονος σημασίας στρατηγικού στόχου του Τελ Αβίβ. Είναι γνωστό ότι ένα από τα σοβαρά ζητήματα που θα είχε να αντιμετωπίσει το Ισραήλ σε περίπτωση πολέμου με το Ιράν είναι η απειλή από το χημικό οπλοστάσιο της Συρίας, που μπορεί να στοιχίσει τη ζωή σε δεκάδες χιλιάδες Ισραηλινών πολιτών. Τώρα, με την εξουδετέρωση από τη μια πλευρά της απειλής αυτής, αφού δεν θα υφίσταται πλέον χημικό οπλοστάσιο, και τη διάλυση των στρατιωτικών και λοιπών κρατικών δομών λόγω του εμφυλίου που θα συνεχιστεί για αρκετό διάστημα από την άλλη, η απειλή από τη Συρία θα υποβαθμιστεί για το Ισραήλ, το οποίο θα μπορεί πλέον να επιδοθεί απερίσπαστο στην αντιμετώπιση της απειλής που ακούει στο όνομα Ιράν.
Να συμπληρώσουμε και να πούμε ότι και η απειλή που ακούει στο όνομα Χεζμπολάχ θα υποβαθμιστεί κι αυτή, αφού η κρατική υπόσταση της Συρίας, που δεν θα υφίσταται πλέον τουλάχιστον στη μορφή που είχε μέχρι τώρα, ήταν απαραίτητη για τον εξοπλισμό και τη συντήρηση της πολεμικής μηχανής της σιιτικής οργάνωσης, που έφερε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση το Ισραήλ τα προηγούμενα χρόνια.
Κοιτώντας αντικειμενικά την εικόνα και την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη Συρία και κρίνοντας τις πιθανές εξελίξεις, μπορούμε να πούμε με σχετική ασφάλεια ότι ο εμφύλιος στη Συρία θα συνεχιστεί, οδηγώντας στην πλήρη εξάντληση τα αντιμαχόμενα μέρη, ενώ σε κάθε περίπτωση ο σίγουρος κερδισμένος θα είναι ο κουρδικός παράγοντας, που ήδη κινείται με οργανωμένο τρόπο και σταθερά βήματα προς τη θεσμοθέτηση των κρατικών δομών που υπάρχουν από τον Ιούλιο του 2012 στη βόρεια Συρία, αυτό που οι ίδιοι αποκαλούνΡοζάβα ή Δυτικό Κουρδιστάν.
Φυσικά, για να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο η Αγκυρα, εξοπλίζει και υποστηρίζει με κάθε τρόπο την ισλαμική τρομοκρατική οργάνωση Αλ Νούσρα, παρακλάδι της Αλ Κάιντα, που δρα στη Συρία, την οποία στρέφει εναντίον των Δυνάμεων Λαϊκής Αμυνας, που δεν είναι τίποτε άλλο από τον στρατό των 20-25 χιλιάδων ανδρών και γυναικών που έχουν ιδρύσει οι στρατιωτικές δομές του ΡΚΚ, με έδρα το Κανδήλι.
Το ζήτημα είναι ότι η Τουρκία με την κίνησή της αυτή όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα, αφού οι εμπειροπόλεμοι αντάρτες του ΡΚΚ, που αποτελούν τον πυρήνα των Δυνάμεων Λαϊκής Αμυνας, αντιμετωπίζουν με σχετική ευκολία τους «αφιονισμένους» ισλαμιστές τρομοκράτες της Αλ Κάιντα, αλλά επιβαρύνει τη θέση της για την επόμενη μέρα, αφού η παρουσία ισλαμιστικών τρομοκρατικών ομάδων στην περιοχή και στο έδαφός της και ευνοεί και της δίνει… προτεραιότητα στην εφαρμογή της πολιτικής του ελεγχόμενου χάους.
Α, να υπογραμμίσουμε ότι η εσπευσμένη δήλωση που έκανε ο Νταβούτογλου την 11η Σεπτεμβρίου, ότι «η Τουρκία δεν έχει καμία σχέση με την Αλ Νούσρα», δεν διορθώνει την κατάσταση, γιατί εκείνοι που πρέπει έχουν και φωτογραφίες και άλλα ντοκουμέντα για την εμπλοκή της Αγκυρας και της κυβέρνησης Ερντογάν στην ισλαμική τρομοκρατία!!!
Οπότε…

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «δημοκρατία«

Ούτε ένα ευρώ τέλη διέλευσης από τον αγωγό! Του Γ. Δελαστίκ

Το χειρότερο είναι ότι διαγράφονται ήδη οι απειλητικές σκιές που επιβεβαιώνουν ότι θα υλοποιηθούν οι χειρότερες υποψίες: μέσω του αγωγού TAP η χώρα μας θα καταστεί σταδιακά ενεργειακός όμηρος της Τουρκίας!

Με το κυπριακό τραπεζικό σύστημα ολοκληρωτικά διαλυμένο για πάντα, είναι εντελώς αδύνατη η κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας.

Εξοργιστικό είναι αυτό που αποκαλύφθηκε ότι υπέγραψε η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά για το σε βαθμό γελοιότητας πολυδιαφημισμένο Διαδριατικό Αγωγό (TAP) φυσικού αερίου, ο οποίος θα μεταφέρει στη Νότια Ιταλία μέσω Τουρκίας, Ελλάδας και Αλβανίας φυσικό αέριο του Αζερμπαϊτζάν από την Κασπία: η χώρα μας δεν θα εισπράττει… ούτε ένα ευρώ τέλος διέλευσης από το φυσικό αέριο που θα περνά όταν ο αγωγός τεθεί σε λειτουργία το 2019! Τζάμπα εντελώς παραχώρησε το ελληνικό έδαφος σε μήκος 547 χιλιομέτρων ο Σαμαράς στους Αζέρους, τους Τούρκους και τους Ευρωπαίους για να περάσουν τον αγωγό τους! Δωρεάν εκχώρησε το οικόπεδο!

Το μόνο αναμενόμενο έσοδο του Δημοσίου από τον TAP θα είναι κάποια εντελώς ασήμαντα φορολογικά έσοδα ύψους, όπως υπολογίζεται, το πολύ 320 εκατ. ευρώ σε… 15 χρόνια! Δηλαδή 20 με 21 εκατ. ευρώ το χρόνο!

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι με τα έσοδα του… «ενεργειακού κόμβου» του Αντώνη Σαμαρά η Ελλάδα μπορεί, π.χ., μέσα σε μόλις… 60 (!) χρονάκια να καλύψει την «τρύπα» που θα δημιουργηθεί φέτος, μόνο φέτος, στον ΕΟΠΥΥ και υπολογίζεται σε 1,2 δις ευρώ. Το συνολικό χρέος του ΕΟΠΥΥ, που είναι μέχρι στιγμής 2,5 δις ευρώ, το ξεχρεώνουν τα έσοδα του TAP σε… 125 χρόνια, αν όλα πάνε κατ’ ευχήν. Εμίρηδες μας έκαναν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος!

 

Ξεπουλάνε τη χώρα

Κάνει λάθος όποιος πονηρός Έλληνας σκέφτεται ότι για να φέρονται τόσο ηλίθια στο θέμα των τελών διέλευσης οι ηγέτες της ΝΔ και των υπολειμμάτων του ΠΑΣΟΚ θα έχουν σίγουρα εξασφαλίσει κάποια άλλα οφέλη για την Ελλάδα, πολύ σημαντικότερα. Δεν έχουν εξασφαλίσει απολύτως τίποτα.

Δεν έχουν εξασφαλίσει ούτε καν να αγοράζει η χώρα μας φυσικό αέριο από τον αγωγό που θα περνά από τα εδάφη μας! Να αγοράζει, δηλαδή, σε διεθνείς τιμές, όχι προνομιακές!

Για τα μάτια του κόσμου, τα κυβερνητικά λαμόγια λένε ότι δήθεν τώρα η ΔΕΠΑ υπέβαλε προσφορά για να μπορεί να αγοράζει από το 2019 ένα δισεκατομμύριο κυβικά μέτρα αζερινό φυσικό αέριο. Παραμύθια! Ποια ΔΕΠΑ; Η ανύπαρκτη; Πρώτα η ΔΕΠΑ θα πωληθεί έναντι πινακίου φακής σε «κολλητούς» της κυβέρνησης Τσολάκογλου με πολλαπλές δουλείες και δεσμεύσεις και έπειτα οι νέοι «μαυραγορίτες» κάτοχοί της θα κάνουν ή όχι προσφορά.

Ο Σαμαράς δεν εξασφάλισε ούτε καν συμμετοχή της Ελλάδας στην κοινοπραξία που θα εκμεταλλεύεται τον TAP όταν λειτουργήσει έναντι της παραχώρησης της ελληνικής γης για τη διέλευσή του. Τώρα, λένε, θα αρχίσουν συζητήσεις ώστε το Ελληνικό Δημόσιο να… αγοράσει –προσοχή, να αγοράσει!– ποσοστό 1% έως το πολύ 5% της κοινοπραξίας ώστε από το 2019 να συμμετέχει στα όποια κέρδη παρουσιάσει η εκμετάλλευση του TAP.

Με άλλα λόγια, θα τους… πληρώσουμε κι από πάνω –και μάλιστα προκαταβολικά!– για να παίρνουμε γύρω στο 1% των μελλοντικών κερδών που θα παρουσιάζει ο TAP, αφού προηγουμένως έχουν γίνει όλες οι λογιστικές απάτες ελαχιστοποίησης εικονικά των κερδών ώστε να διασφαλίζονται τα συμφέροντα των βασικών μετόχων – Άγγλων, Γερμανών, Γάλλων, Αζέρων και… Τούρκων!

Καλά που είναι και πατριώτης ο Σαμαράς, γιατί διαφορετικά μπορεί να μας παγίδευαν οι ξένοι και να μην υπερασπιζόταν άλλος πρωθυπουργός τόσο αποτελεσματικά τα ελληνικά συμφέροντα!

 

Ελλάδα εναντίον Ρωσίας

Πολύ σοβαρότερες είναι οι επιπτώσεις της κατασκευής του TAP στο πολιτικό επίπεδο.

Ο μοιραίος για την Ελλάδα Γιώργος Παπανδρέου, στο ελάχιστο διάστημα που κυβέρνησε τη χώρα, εναρμονιζόμενος με την αμερικανική ενεργειακή πολιτική κατόρθωσε να υπονομεύσει το ρωσικό αγωγό φυσικού αερίου South Stream που θα μετέφερε ρωσικό φυσικό αέριο στην Ιταλία μέσω Βουλγαρίας και Ελλάδας, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στους αγωγούς αζερινού φυσικού αερίου – δηλαδή τον TAP, τον Nabucco ή και τους δύο.

Προηγουμένως, ο Γ. Παπανδρέου είχε ματαιώσει την κατασκευή και του αγωγού μεταφοράς ρωσικού πετρελαίου Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης.

Η εκδίωξη από τον Σαμαρά των Ρώσων με βρώμικο τρόπο από την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και του ΔΕΣΦΑ στο φυσικό αέριο προκειμένου να εξυπηρετηθούν επιχειρηματίες που συνδέονται με τα αμερικανικά συμφέροντα, παρόλο που πρόσφεραν λιγότερο από τα μισά λεφτά που έδιναν οι Ρώσοι, οριστικοποίησε το πέρασμα της Ελλάδας στο αντιρωσικό ενεργειακό στρατόπεδο. Έχουμε, μάλιστα, ισχυρή την εντύπωση ότι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε και αν ποτέ σχηματιστεί κυβέρνηση με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ.

«Επίθεση εναντίον της Gazprom», του ρωσικού ενεργειακού γίγαντα, χαρακτηρίζει στον τίτλο της την κατασκευή του αγωγού TAP η γερμανική σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα Die Zeit.

Ευνόητο είναι ότι η ένταξη από τον Σαμαρά της Ελλάδας στο αντιρωσικό στρατόπεδο, σε πλήρη διάσταση με την πολιτική που ακολουθούσε ο Κώστας Καραμανλής όταν ήταν αυτός αρχηγός της ΝΔ και πρωθυπουργός, θα έχει σοβαρές πολιτικές συνέπειες. Δεν μπορεί πλέον η Αθήνα να υπολογίζει στη στήριξη της Μόσχας ούτε στις ελληνοτουρκικές διαφορές ούτε στο Κυπριακό, αφού ο Σαμαράς έκανε την Ελλάδα εχθρό της Ρωσίας, συνεχίζοντας την ολέθρια πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου, του οποίου αποδεικνύεται πιστός ομοϊδεάτης και μαθητής…

 

Όμηροι των Τούρκων!

Δεν είναι όμως ότι η Ελλάδα θα έχει να αντιμετωπίσει μόνο τη δυσαρέσκεια των Ρώσων για ένα θέμα που κάθε άλλο παρά εξυπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα.

Το χειρότερο είναι ότι διαγράφονται ήδη οι απειλητικές σκιές που επιβεβαιώνουν ότι θα υλοποιηθούν οι χειρότερες υποψίες: μέσω του αγωγού TAP η χώρα μας θα καταστεί σταδιακά ενεργειακός όμηρος της Τουρκίας!

Οι επαΐοντες συνειδητά υποβαθμίζουν τη σημασία ενός εξαιρετικά σοβαρού γεγονότος. Η Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν αποφάσισαν πέρσι και υποτίθεται ότι θα αρχίσουν να κατασκευάζουν από φέτος έναν αποκλειστικά δικό τους αγωγό που θα ξεκινά από την Κασπία στο Αζερμπαϊτζάν, θα περνά στη Γεωργία και έπειτα θα διασχίζει ολόκληρη την Τουρκία, από τα ανατολικά της σύνορα με τη Γεωργία μέχρι τα σύνορα στο ευρωπαϊκό τμήμα της με την Ελλάδα και τη Βουλγαρία.

Ο Αγωγός της Ανατολίας (TANAP) είναι πολύ μεγαλύτερος και πολύ ακριβότερος από τον TAP. Έχει μήκος 2.000 χιλιομέτρων (έναντι 847 χιλιομέτρων του TAP) και σαφώς ακριβότερος, καθώς προϋπολογίζεται να κοστίσει τουλάχιστον 6 δις ευρώ έναντι 4 του TAP. Στον TANAP συμμετέχουν με 20% οι Τούρκοι και με 80% οι Αζέροι.

Από τον TANAP θα εφοδιάζεται με φυσικό αέριο ο TAP. Από τη στιγμή όμως που ο TANAP είναι αζεροτουρκικός, ο Ερντογάν και οι κυβερνήσεις της Άγκυρας εν γένει έχουν νομικά και πολιτικά κάθε δικαίωμα να καθορίζουν αυτές πόσο φυσικό αέριο θα παρέχουν στον TAP και ποιας προέλευσης θα είναι το αέριο αυτό. De facto οι Τούρκοι γίνονται έτσι άρχοντες του TAP!

Για την Ελλάδα αυτό είναι μια πολύ αρνητική εξέλιξη, ιδίως αν αρχίσει σταδιακά ο εφοδιασμός και της ελληνικής αγοράς με αζερινό φυσικό αέριο μέσω TAP. Η χώρα μας καθίσταται έτσι αντικειμενικά ενεργειακός όμηρος της Τουρκίας στον τομέα του φυσικού αερίου! Όποτε θέλει η Άγκυρα θα περιορίζει ή και θα κόβει την παροχή αερίου προς την Ελλάδα με διάφορα προσχήματα, όταν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις θα είναι τεταμένες για οποιοδήποτε λόγο.

 

Αιχμάλωτη και η Κύπρος

Πολύ αρνητική εξέλιξη και για το φυσικό αέριο της Κύπρου συνιστά η κατασκευή του TAP, όπως, άλλωστε, το ίδιο θα ήταν και η επιλογή του Nabucco.

Η κατασκευή, μάλιστα, του TANAP κάνει τα πράγματα πολύ, πολύ χειρότερα. Ο αγωγός αυτός θα περνά από το Καϊσερί, πολύ κοντά στο λιμάνι του Τζεϊχάν που βρίσκεται απέναντι από την Κύπρο. Με το κυπριακό τραπεζικό σύστημα ολοκληρωτικά διαλυμένο για πάντα, είναι εντελώς αδύνατη η κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας. Όλες οι ξένες εταιρείες που εκμεταλλεύονται το κυπριακό φυσικό αέριο θα αποφασίσουν να το διοχετεύσουν στους αγωγούς TANAP – TAP!

Αυτό παρέχει τεράστια δυνατότητα άσκησης πολιτικών πιέσεων των κυβερνήσεων της Άγκυρας επί της Κύπρου. Να δέχονται ή να μην δέχονται φυσικό αέριο κυπριακής προέλευσης ανάλογα με το αν η Λευκωσία πειθαρχεί ή όχι στις απαιτήσεις τους, αν κάνει ή όχι βήματα νομιμοποίησης των τετελεσμένων της εισβολής του «Αττίλα».

Με την οικτρή οικονομική κατάσταση της Κύπρου, που σύντομα θα γίνει αφόρητη και όλοι οι Κύπριοι θα ψάχνουν για πηγές χρημάτων, αλλά και με Πρόεδρο το φανατικό υπέρμαχο του Σχεδίου Ανάν, Νίκο Αναστασιάδη, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να γίνουν πραγματικότητα τα πιο εφιαλτικά σενάρια.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ (Τεύχος 194)

20-7-1974: 35 χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο

Συγγραφέας: Της Σύνταξης

Ηττηθήκαμε στην Κύπρο;

Το χρονικό μιας προδοσίας

Του Κώστα Χατζηαντωνίου

Η Δευτέρα 15η Ιουλίου 1974 εκδηλώθηκε στη Λευκωσία, από την ελεγχόμενη από τη χούντα Εθνική Φρουρά, το προδοτικό πραξικόπημα κα­ι του αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Το πραξικόπημα αυτό είχε από καιρό σχεδιαστεί στους παράδρομους της CIA και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που εκμεταλλευθήκαν άριστα τη μικρόνοια της ιωαννιδικής δικτατορίας. Η επιβολή της 21ης Απριλίου άλλωστε ήταν υπό τις «ευλογίες» του αμερικανικού παράγοντος που επιθυμούσε σφόδρα να κλείσει με μια λύση διπλής ένωσης το Κυπριακό, μόνιμη εστία εσωτερικής αναταραχής στο NATO. Παράλληλα από καιρό ήθελε να απαλλαγεί από τον Μακάρι­ο τον οποίο θεωρούσε εν δυνάμει «Κάστρο της Μεσογείου» και απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ.

Η επιβολή αυτής της «λύσης» (που με την ιερή λέξη της Ενώσεως κάλυπτε την ουσία που ήταν η διχοτόμηση) με πολιτικά μέσα είχε αποτύχει (σχέδιο Άτσεσον κ.λπ.) αφού ο Μακάριος ανθίστατο και δεν υπήρχε Ελλαδίτης πολιτικός που θα αναλάμβανε αυτό το κόστος. Δεν απέμενε παρά η δημιουργία μιας σκηνοθετημένης πολεμικής κρίσης. Πρώτη δοκιμή υπήρξαν τα γεγονότα του 1967 αλλά η υποχώρηση Παπαδόπουλου, και η προδοτική απόσυρση της μεραρχίας και του βαρύτατου οπλισμού της προ του τουρκικού τελεσιγράφου, θεωρηθήκαν επαρκές πρώτο βήμα.

Ακολούθησαν τα χρόνια της σκληρής αντιπαράθεσης με τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Είναι πασίγνωστη η μέθοδος του ιμπεριαλισμού, όταν έχει να αντιμετωπίσει έναν σκληροτράχηλο αντίπαλο ηγέτη, να ενισχύει υπόγεια έναν ακόμη πιο «αδιάλλακτο» υπερπατριωτικό πόλο ώστε με τα μαξιμαλιστικά αιτήματα του να υπερκερνά τη στρατηγική του αυθεντικού αντιπάλου. Στην Κύπρο η παράταξη του γενναίου στρατιώτη αλλά πολιτικά αφελούς, Γ. Γρίβα έπεσε σε αυτή την παγίδα, ιδιαίτερα, μετά τον θάνατο του τελευταίου που αναίρεσε και το τελευταίο εμπόδιο αφού ο έλεγχος της ΕΟΚΑ-Β πέρασε πλέον απ’ ευθείας στη χούντα των Αθηνών.

Η υπονόμευση του εσωτερικού μετώπου στην Κύπρο στηρίχθηκε σε δύο σχήματα προπαγάνδας. Στον «κομμουνιστικό κίνδυνο» (είμαστε σε μια ε­υχή αντικομμουνιστικής τύφλωσης) και στη δήθεν αντίδραση του Μακαρίου στην ένωση. Ένας εθνικισττής, ενωτικός και αντικομμουνιστης ηγέτης όπως ο Μακάριος κατηγορήθηκε για την αντιδυτική του πολιτική. Όταν όμως οι δυτικές χώρες δεν του πω­λούσαν οπλισμό (άρματα, τορπιλακάτους κ.λπ.), δεν έπρεπε να αγοραστούν έστω τα ρωσικά άρματα και οι ρωσικές τορπιλάκατοι που διετίθεντο; Όταν απειλείτο με τουρκική εισβολή δεν έπρεπε να επι­διώξει σοβιετική παρέμβαση αφού οι ΗΠΑ ανέχονταν τους βομβαρδισμούς της Τηλλυρίας (καλο­καίρι 1964) για να εκβιάσουν τη διπλή ένωση, το σχέδιο Άτσεσον που όλοι σήμερα προβάλλουν α­ποκρύπτοντας το διχοτομικά του στοιχεία; Ή όταν υπονομεύετο πανταχόθεν, δεν ήταν αναγκασμένος να αναζητήσει στήριξη στο αριστερό ΑΚΕΛ; Κι ό­μως. Τις ενέργειες αυτές οι μικρόνοες τις χρησι­μοποιούσαν στη συνέχεια ως… απόδειξη του φιλοσοβιετικού τάχα προσανατολισμού του αρχιεπι­σκόπου.

Ο ταξίαρχος Χάντζος, αμετανόητος αντιμακαριακός, σε πόνημα του για το 1974, ομολογεί ότι πολιτική όλων των ελλαδικών κυβερνήσεων, των χουντικών συμπεριλαμβανομένων, ήταν η διπλή έ­νωση. Σε αυτή την ένωση αντετίθετο ο Μακάριος. Αλλά η προδοτική χούντα προπαγάνδιζε στην Κύ­προ αορίστως περί ενώσεως παρασύροντας τους αγνούς Κυπρίους στον ολέθριο διχασμό. Ο Μακά­ριος όπως κάθε Έλλην Κύπριος επιθυμούσε δια­καώς την ένωση αλλά κατανοούσε ότι άμεσα ήταν αδύνατη αφού η Αθήνα δεν ήταν αποφασισμένη να την επιδιώξει. Πραξικοπηματική ένωση σήμαινε πό­λεμο με την Τουρκία. Κι εκεί όλες οι κυβερνήσεις των Αθηνών έκαμναν πίσω, δειλές όντας και στην υπηρεσία αλλότριων συμφερόντων.

Δεδομένου ότι η Ζυρίχη απέκλειε ρητώς την ένωση και ο Μακάριος με την αναθεώρηση του συντάγματος φαινόταν ως αίτιος της κρίσης (τυπικά διότι ουσιαστικά το κράτος δεν μπορούσε να λειτουργήσει) δεν ή­ταν δυνατόν να επιδιώκει επίσημα την ένωση. Με την πολιτική του ο Μακά­ριος θα πετύχει να «σπρώξει» τους Τουρκοκυπρίους στους θυλάκους που δεν περνούσαν το 6% της νή­σου. Η κυπριακή δημοκρατία είχε κα­ταστεί, με την αποχώρηση των Τ/Κ από τα πολιτειακά όργανα, ένα αμι­γώς ελληνικό κράτος. Οι άθλιες συν­θήκες στους θυλάκους είχαν αναγκά­σει τους Τ/Κ να εξέρχονται σιγά- σι­γά απ’ αυτούς είτε προς το νότο είτε στο εξωτερικό και η πορεία της επα­νένταξης τους ως μειονότητας ήταν νομοτελειακή με την τακτική κωλυ­σιεργίας του Μακαρίου στις διακοι­νοτικές. ΗΠΑ και Τουρκία φυσικά α­ντιλαμβάνονται αυτή τη στρατηγική. Επείγονται λοι­πόν για την ανατροπή του Μακαρίου.

Σε αυτό το «παιχνίδι» ενεπλάκη η ηλίθια προ­δοτική χούντα των Αθηνών. Και είναι αποκαλυπτικό των σχεδίων ότι το πραξικόπημα θα εκδηλωθεί σε μια χρονική στιγμή που οι Τουρκοκύπριοι, κουρα­σμένοι από τον περιορισμό στους θυλάκους, ανα­ζητούν μια λύση και οι διακοινοτικές συνομιλίες φτάνουν για πρώτη φορά κοντά σε μια συμφωνία που επιβεβαιώνει την ενότητα της Κυπριακής Δη­μοκρατίας και περιορίζει τα προνόμια της Ζυρίχης, Οι Αμερικανοί επείγονται αφού η κρίση στο Αιγαίο φτάνει τον Ιούνιο σε ακραία όρια και παρότι έχουν πετύχει να συρθεί η ελληνική χούντα σε συνομιλί­ες με την Τουρκία για το Αιγαίο.

Όταν ο Ιωαννίδης αποφασίζει την ανατροπή του Μακαρίου νομίζει ότι εισηγείται κάποιο δικό του σχέδιο στους Αμερικανούς που τον περιμέ­νουν με ανοιχτή αγκάλη. Τον διαβεβαιώνουν μάλι­στα ότι δεν πρόκειται να εκδηλωθεί τουρκική αντί­δραση. Κι είναι απορίας άξιον, κάποιοι που ήθελαν να παριστάνουν τους «επαναστάτες» και τους «ε­θνικιστές» πώς αποδέχονται τόσο αβασάνιστα τις διαβεβαιώσεις των πρακτόρων, αφού φυσικά ο Κίσινγκερ ήταν αρκετά ευφυής ώστε να μην συνομι­λεί απ’ ευθείας μαζί τους.

Το σχέδιο αυτό ήταν έτοιμο πριν την περίφημη επιστολή Μακαρίου της 2ας Ιουλίου 1974 και δεν προκλήθηκε δήθεν από την επιστολή με την οποία ο Μακάριος ζητούσε ανάκληση των Ελλαδιτών α­ξιωματικών από την Εθνική Φρουρά. Η απόφαση ελήφθη πριν την παραλαβή της επιστολής. Η μι­κρόνοια και η ευθύνη για την απόφαση ανατροπής του Μακαρίου ή τη μη πρόληψη της δεν αφορά μόνο την ομάδα Ιωαννίδη αλλά συνολικά όλο το πλέγμα εξουσίας του 1974. Όλους όσοι παρίστα­ναν τον «πρόεδρο της δημοκρατίας» (τον περίφη­μο Γκιζίκη που ποικιλοτρόπως προστατεύθηκε α­πό τη δημοκρατία μας για ευνόητους λόγους), τον πρωθυπουργό, τους «υπουργούς» και εν συνόλω την αστική μας τάξη που μέχρι τότε απολάμβανε τη χουντική ευημερία πριν ανακαλύψει, υπό το βάρος της προδοσίας, τη «δημοκρατία» (διάβαζε αλλαγή φρουράς). Η μικρόνοια (μόνιμο χαρακτηριστικό της ελληνικής ακροδεξιάς) στην ιστορία έχει αποδει­χθεί συχνά χειρότερη και από τη συνειδητή προδο­σία. Ενημέρωση των Αμερικανών για το σχέδιο ανα­τροπής του Μακαρίου σημαίνει φυσικά και ενημέρωση των Τούρκων οι οποίοι αναμένουν. Ο Ίνονου έχει αφήσει τις υποθήκες του: «Ετοιμαστείτε και μη βιάζεστε. Αφήστε πρώτα τους Έλληνες να φα­γωθούν μεταξύ τους και μετά μ’ έναν περίπατο θα πάρετε ό, τι θέλετε».

Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου θα προκαλέ­σει βαρύ πλήγμα στην Εθνική Φρουρά. Τα αιματηρά εμφύλια επεισόδια δημιουργούν κατάσταση χάους. Οι μονάδες εγκαταλείπουν τις στρατηγικές θέσεις τους, διασκορπίζονται αναζητώντας τον… εχθρό. Και εχθρός είναι τώρα οι «μακαριακοί», όπως για τους μακαριακούς εχθρός είναι οι «χουντικοί» και οι εοκαβήτες και όχι οι Τούρκοι που ετοιμάζονται. Οι μοίρες καταδρομών «πρέπει» να είναι μακριά από τις προβλεπόμενες θέσεις τους τη μέρα της εισβολής. Η αμυντική ισχύς της Κύπρου ελαχιστο­ποιείται και υλικά και ψυχολογικά. Σαν να μη φτά­νουν αυτά προστίθεται μια επιλογή – προβοκάτσια: Επιλέγεται ως νέος πρόεδρος ο Ν. Σαμψών που η ηρωική αλλά και χωρίς ηθικούς φραγμούς δράση του κατά Βρετανών και Τούρκων τον είχαν καταστή­σει ιδιαιτέρως μισητό πρόσωπο και πάντως όχι ι­δανικό για ανώτατη πολιτειακή θέση.

Ο Ετζεβίτ από την 15η Ιουλίου παραπλανητικά δηλώνει ότι τα γεγονότα αποτελούν «εσωτερική υπόθεση των Ελληνοκυπρίων» και από την άλλη διατάσσει εσπευσμένες προετοιμασίες του αποβατικού σώματος. Από την πρώτη μέρα του πραξι­κοπήματος εισηγείται χωρίς περιστροφές την ε­πέμβαση και το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας α­ποφασίζει από το βράδυ της 15ης Ιουλίου απόβα­ση για τις 20 Ιουλίου. Ταξιδεύει το βράδυ της 17ης στο Λονδίνο για να έχει το άλλοθι ότι διαβουλεύθηκε προ της επιθέσεως και με την άλλη εγγυή­τρια δύναμη και συναντά εκεί και τον Αμερικανό υφυπουργό Εξωτερικών Σίσκο, δηλώνοντας ξεκά­θαρα ότι η Τουρκία θα επέμβει. Παράλληλα εξα­σφαλίζει τη σοβιετική ουδετερότητα που δεν δυ­σαρεστείται ιδιαίτερα από την ελληνοτουρκική δια­μάχη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τη μεσολάβηση δεν α­ναλαμβάνει ο Κίσσινγκερ αλλά ένας υφυπουργός του, οι «πιέ­σεις» του οποίου κάθε άλλο παρά συγκινούν την Άγκυρα. Στην Αθήνα, παρά τα σαφή μη­νύματα από πρεσβείες και μυ­στικές υπηρεσίες, ουδείς δια­τάσσει οποιαδήποτε προπαρα­σκευή για αντιμετώπιση της ε­πικείμενης τουρκικής επίθεσης αλλά και ούτε κάνουν μια διπλω­ματική κίνηση προς την Τουρκί­α ώστε, υποσχόμενοι π.χ. κά­ποιον συμβιβασμό στο κυπρια­κό πρόβλημα, να κερδίσουν χρόνο. Ήθελαν να ανατρέψουν το Μακάριο; Θαυμάσια! Γιατί δεν έλαβαν τα στοιχειώδη μέσα α­μύνης στο διάστημα 15-20 Ιου­λίου; Ένα ερώτημα που αποκαλύπτει τον πυρήνα της προδοσίας.

Το μέγα έγκλημα προετοιμάζεται. Ο Σίσκο επι­σκέπτεται την Αθήνα στις 19 Ιουλίου. Το σχέδιο εκτυλίσσεται άψογα, ο Σίσκο από τη συνάντηση με τον Ετζεβίτ ήδη γνωρίζει ότι η Τουρκία θα χτυπή­σει. Ο Ιωαννίδης δεν πιστεύει, έχει άλλες διαβε­βαιώσεις αλλά καλού – κακού απειλεί με πόλεμο χωρίς όμως να πάρει οποιοδήποτε μέτρο προπα­ρασκευής. Ο Σίσκο δηλώνει στην πολιτική και στρα­τιωτική ηγεσία ότι «έρχεται ως εκπρόσωπος της κυβερνήσεως του για να μεσολαβήσει για την ει­ρηνική διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφο­ρών». Προτρέπει την Ελλάδα να φανεί διαλλακτι­κή, να δεχθεί τους τουρκικούς όρους παραχωρώ­ντας διέξοδο των Τουρκοκυπρίων στη θάλασσα και ανεχόμενη στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας στη νήσο. Πρόκειται σαφώς για το σχέδιο που προβλέ­πει τη διπλή ένωση, τον τελευταίο εκβιασμό πριν την επέμβαση. Ούτε τότε αντιλαμβάνεται η Αθήνα ότι πρέπει να προετοιμαστεί για τη σύγκρουση. Ας αποπλέει το πρωί της 19ης Ιουλίου από τη Μερσί­να ο τουρκικός αποβατικός στόλος.

Η περιοχή Αδάνων – Μερσίνας είναι ήδη κατά­μεστη στρατού, φορτηγών, τεθωρακισμένων. Στην Κύπρο δεν λαμβάνονται τα αναγκαία προπαρα­σκευαστικά μέτρα. Το Γενικό Επιτελείο της Εθνικής Φρουράς χρειάζεται 48 ώρες για την υλοποίη­ση των σχεδίων συναγερμού και επιστρατεύσεως. Και παρότι ο χρόνος υπήρχε, ουδείς αποφασίζει να εφαρμοστούν τα προβλεπόμενα σχέδια, έστω υπό τύπον ασκήσεων. Ούτε καν τίθεται η Εθνοφρουρά υπό προειδοποίησιν, ένα μέτρο που θα κατέπαυε τα εμφύλια πάθη με το ψυχολογικό βάρος της τουρ­κικής απειλής. Η Εθνοφρουρά θα υποστεί στρατη­γικό και τακτικό αιφνιδιασμό. Ούτε λόγος φυσικά για την ανάγκη να αποσταλούν άμεσα στην Κύπρο μονάδες βαρέων όπλων (και δη αντιαεροπορικού και αντιαρματικού πολέμου).

Σαν να μη φτάνουν αυτά κάποιοι παραπληρο­φορούν την Αθήνα με ανοησίες για κινήσεις στα βουλγαρικά σύνορα, λες και η ΕΣΣΔ ήθελε να απο­τρέψει την ενδονατοϊκή σύρραξη ή θα απειλούσε την Ελλάδα, μια νατοϊκή χώρα. Σε τέτοιον παρά­φρονα αντικομμουνισμό πελαγοδρομούσαν οι στρα­τιωτικοί ηγέτες και τέτοιο παιχνίδι έπαιζαν οι Αμε­ρικανοί αφού η «πληροφορία» ήρθε από το στρα­τιωτικό τους ακόλουθο στη Σόφια…

Μόνη αντίδραση υπήρξε από τον Α/ΓΕΝ Αραπάκη που στέλλει τρία υποβρύχια στην περιοχή Ρόδου. Τα υποβρύχια, για να φτάσουν από τον Πει­ραιά στην Κύπρο εν καταδύσει και να δράσουν, ή­θελαν πέντε μέρες. Σπεύδοντας εν αναδύσει ως τη Ρόδο μπορούσαν να βρεθούν στις ακτές της Κυρήνειας το μεσημέρι της 22ας. θα ήταν αργά για τον Αττίλα-1 (αφού τα F-84 που βρίσκονταν στην Κρήτη δεν στέλλονται) αλλά προλάβαιναν το δεύ­τερο κύμα αποβάσεως, το οποίο μπορούσαν να πλήξουν με τη μοίρα αεροσκαφών F-4E που όμως μόλις στις 22 στέλλεται στην Κρήτη. Αν δε απέπλεαν από τις 15 Ιουλίου, θα ήσαν στην Κύπρο από τη μέρα της πρώτης απόβασης. Δυστυχώς, μόλις το μεσημέρι της 20ης τα δύο εξ αυτών θα διατα­χθούν να πλεύσουν προς την Κύπρο για να ανακλη­θούν την επομένη.

Νύχτα της 19ης Ιουλίου. Ο τουρκικός στόλος με την αποβατική δύναμη πλησιάζει ανενόχλητος τις ακτές της Κύπρου παρότι εντοπίζονται από τα ραντάρ των ακτών. Η μη εκμετάλλευση αυτής της νύχτας θα αποδειχθεί μοιραία. Ο Σίσκο προσπαθεί στην Άγκυρα να αποτρέψει την επιχείρηση χωρίς όμως εξουσιοδότηση για μια σαφή απειλή παρε­μπόδισης της. Και στην Κύπρο; Αδράνεια εν όψει του επερχόμενου κινδύνου, ανικανότητα στην εκτί­μηση της κατάστασης και τη λήψη αναγκαίων μέ­τρων, ανικανότητα στην αντιμετώπιση της έκτακτης κατάστασης. Η εσχάτη προδοσία δεν είναι κάτι πε­ρισσότερο απ’ αυτά. Προδότης δεν είναι μόνο ο συνειδητός και ο αμειβόμενος πράκτορας. Μπορεί να είναι και ένας ηλίθιος εθνικόφρων. Οι μονάδες αποκοιμίζονται από το ΓΕΕΦ, που καθησυχάζει ακό­μη και τους διοικητές ταγμάτων. Μάταια φωνάζουν οι σταθμοί έγκαιρης ειδοποίησης και οι διευθύν­σεις πληροφοριών: Οι Τούρκοι φτάνουν!

Στις πέντε το πρωί τουρκικά αεροσκάφη βομ­βαρδίζουν ελληνοκυπριακούς στόχους. Πέφτουν οι πρώτοι αλεξιπτωτιστές στο θύλακα της Λευκωσίας στο Κιόνελι, και τα αποβατικά κινούνται προς την ακτή ενώ ξημερώνει. Ο πρώτος καταπέλτης αποβατικού πέφτει στην παραλία Πεντεμίλι Κυρήνειας, σε περιοχή όπου αναμενόταν κατά τα ελληνικά σχέδια. Οι άνδρες αποβιβάζονται από τα αποβατικά με άνεση μεγαλύτερη και από εκτέλεση άσκησης. Κατέρχονται σε μπουλούκια, μέσα σε σύγχυση όλες οι μονάδες σε έναν αιγιαλό πλάτους 200 μ. Πρωτοφανής υπήρξε η απόβαση τόσων δυνάμεων σ’ ένα μόνο αιγιαλό. Τόσο σίγουροι ήσαν την έλλειψη αντίστασης. Τα πυρά υποστήριξης του στόλου τους ήσαν αναπάντεχα άστοχα. «Αραιά που ακούγονταν ριπές αυτομάτων», θα γράψει ο Μπιράντ. Ήσαν οι λιγοστοί γενναίοι που αυτοβούλως αμύνονταν αφού μόλις στις 10 εμφανίστηκε τμήμα της Εθνοφρουράς, το γενναίο 251 του Κουρούπη. Στο μεταξύ οι αλεξιπτωτιστές και καταδρομείς ενισχύουν το θύλακο Λευκωσίας.

Ο εκτελών χρέη διοικητού της Εθνοφρουράς (ο αφελέστατος στρατηγός Ντενίσης είχε κληθεί στην Αθήνα), ο θλιβερός ταξίαρχος Γεωργίτσης που είχε ξοδέψει όλο του το πάθος στις συνωμοσίες και το πραξικόπημα και δεν είχε καιρό για την απόκρουση της εισβολής, αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Ενημερώνει τον Μπονάνο (που το βράδυ της 19ης άνετος κοιμόταν στο θέρετρο του Αγ. Ανδρέα) ότι πραγματοποιείται τουρκική απόβαση στην Κερύνεια και πέφτουν αλεξιπτωτιστές στον θύλακο Λευκωσίας – Αγύρτας ενώ η τουρκική αεροπορία βομβαρδίζει τον Πενταδάκτυλο και στόχους της ελληνικής Λευκωσίας. Ο Μπονάνος αρνείται ακόμη και τότε να δώσει διαταγές για αντεπίθεση λέγοντας χαρακτηριστικά στον αντιπλοίαρχο Νικολόπουλο (ένορκη κατάθεση τελευταίου) ότι «η Τουρκία χτυπά την Κύπρο και εμείς είμαστε Ελλάς;»!! Η ΕΛΔΥΚ, για την ενέργεια της οποίας απαιτείται διαταγή του ΑΕΔ, ολιγωρεί και χάνονται πολύτιμες ώρες. Λίγες ώρες πριν, ο Μπονάνος έχει διατάξει το αρματαγωγό «Λέσβος», που έφτασε με 450 άνδρες της ΕΛΔΥΚ για να αντικαταστήσουν τη σειρά που απολυόταν, να γυρίσει στην Ελλάδα παρότι έβλεπε πως οι άνδρες αυτοί ήσαν παραπάνω από απαραίτητοι εν όψει της τουρκικής θέσης! Ακόμη και τα πυρομαχικά που μετέφερε το αρματαγωγό διέταξε να μην εκφορτωθούν!

Η εθνοφρουρά αναλαμβάνει αυτοβούλως να αμυνθεί αφού βάλλεται και η ΕΛΔΥΚ. Αλλά είναι ήδη αργά. Μια μερική έστω επιστράτευση την προηγούμενη θα επέτρεπε το πρωί της 20ης Ιουλίου να υπάρχουν τα προβλεπόμενα δύο τάγματα στον χώρο απόβασης και την Κυρήνεια, να είχε οργανωθεί επάκτιο πυροβολικό και να συμπληρωνόταν η εμπόλεμη σύνθεση των μονάδων. Η μόνη μονάδα ακτής, το ηρωικό 251 Τ.Π., δεν θα σφαγιαζόταν φεύγοντας από την εν ειρήνη έδρα του. Η ταυτόχρονη αντιμετώπιση θυλάκων και απόβασης απαιτούσε επιστράτευση, η Εθνοφρουρά των 10.000 δεν μπορούσε και τον επιθετικό ελιγμό κατά των θυλάκων και κατά των εισβολέων να ενεργήσει συγχρόνως, με την Ελλάδα παρατηρητή.

Όταν οι ελληνοκυπριακές μονάδες το πρωί της εισβολής σπεύδουν να βγουν από τα στρατόπεδα, δέχονται τα καταστρεπτικά πυρά της τουρκικής α­εροπορίας. Τα ελληνικά τάγματα που περισφίγγουν τον θύλακο Λευκωσίας – Αγύρτας έχουν χάσει την υπεροχή. Το χειρότερο είναι ότι, λόγω του πρα­ξικοπήματος, δεν βρίσκονται ούτε αυτά ούτε οι μοί­ρες καταδρομών στις προβλεπόμενες από τα σχέ­δια θέσεις αφού ασχολούνταν με την επιβολή του νέου καθεστώτος. Οι τρεις μοίρες καταδρομών, που θα επετίθεντο στο βόρειο ορεινό τμήμα του θυλά­κου στον Πενταδάχτυλο, είναι στη Λευκωσία για την ασφάλεια του πραξικοπήματος από το οποίο και έχουν μειωμένη μαχητική ικανότητα.

Στο μεταξύ στην Αθήνα ο Σίσκο διαβεβαιώνει ότι θα στα­ματήσει τους Τούρκους αν δεν κηρύξει η Ελλάδα τον πόλεμο. Η στρατιωτική ηγεσία και το «υ­πουργικό συμβούλιο» των ασπαλάκων συνέρχεται, κουβε­ντιάζει και κηρύσσει γενική επιστράτευση. Ο Ιωαννίδης α­πειλεί με πόλεμο επειδή τον «εξαπάτησαν» ενώ ο στρατός θέλει δυο μέρες για να προε­τοιμαστεί. Ο «πρόεδρος της δημοκρατίας» Γκιζίκης, οι με­γαλόσχημοι ως τότε υπουργοί και στρατηγοί, ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων (ΓΕΕΘΑ) στρατηγός Μπονάνος οι αρχη­γοί των Επιτελείων (Γαλατσάνος, Παπανικολάου, Αραπάκης), άβουλα ανθρω­πάκια ως τότε στα χέρια του ταξιάρχου Ιωαννίδη, θα του αντιταχθούν για τον ίδιο λόγο που τον υπά­κουαν. Για τη σωτηρία του ασήμαντου τομαριού τους. Ο Αραπάκης προτείνει ανοιχτά την παράδοση της εξουσίας στους πολιτικούς.

Τα περί πολέμου ήσαν ανοησίες αφού ο όγκος των ελληνικών μονάδων είναι στην… Αθήνα και όχι στον Έβρο όπου ο εχθρός έχει προετοιμαστεί και είναι τριπλάσιος σε μεραρχίες και τετραπλάσιος σε άρματα μάχης. Η σωτηρία της Κύπρου μπορού­σε να προέλθει μόνο με την πρόβλεψη της εισβο­λής ή έστω την αποστολή των υποβρυχίων και των F-84 ή των F-4Ε αμέσως μετά την εκδήλωση της και χωρίς να κηρυχθεί πόλεμος. Έτσι την ευθύνη για κήρυξη πολέμου θα την είχε η Τουρκία, πράγμα απίθανο. Αλλά τα 22 υπερσύγχρονα F-4 Ε μόλις στις 22 Ιουλίου θα σταλούν από την Ανδραβίδα στην Κρήτη!

Απόγευμα της 20ης Ιουλίου, θαυμάστε την πε­ριγραφή του Μεχμέτ Αλή Μπιράντ: «Ο Μεχμέτ κλείνει το ραδιόφωνο του. Γύρω απλώνεται μια πε­ρίεργη νεκρική σιωπή. Πού είναι αυτοί οι Έλληνες τέλος πάντων; Οι Τούρκοι δεν είχαν συναντήσει καμιά σοβαρή αντίσταση κατά την προέλαση τους». Χωρίς ενόχληση τα αποβατικά γυρίζουν στη Μερσί­να για να… φέρουν και το δεύτερο κύμα της επίθεσης! Η αντεπίθεση που θα εξαπολύσουν μετά το απόγευμα και το βράδυ οι ελληνικές δυνάμεις εί­ναι ισχνότατη (από τα 27 άρματα

στη Λευκωσία, ακινητοποιούνται τα 23 αφού οι διοικητές τους. Λαμπρινός και Κορκόντζελος, ήξεραν μόνο κατά του Μακαρίου να τα χρησιμοποιούν και να πολιτικολο­γούν αντί να κάνουν συντήρηση), με εξαίρεση την επίθεση των καταδρομέων που γρήγορα διατάσ­σονται να υποχωρήσουν. Από τις 04:30 το πρωί, με την τουρκική αεροπορία να κυριαρχεί, η πίεση χα­λάρωσε.

Ο Αττίλας τόσον από πλευράς σχεδίου όσον και εκτέλεσης αποδείχθηκε απίστευτα πρόχειρος και ερασιτεχνικός. Αποβιβάστηκε ευχερώς επειδή δεν συνάντησε αντίσταση. Δεν διέθετε επαρκείς και κατάλληλες δυνάμεις (αποβιβάστηκαν μόλις 6.000 άνδρες), δεν μερίμνησε για τον απαιτούμενο στρατηγικό εδαφικό χώρο, ακριβώς επειδή ήταν ενήμερος ότι δεν θα συναντούσε αντίσταση. Οι σπο­ραδικές αντιστάσεις των γενναίων τού δημιουρ­γούν αμηχανία. Αδρανεί καίτοι επιτιθέμενος, ζητεί απεγνωσμένα ενισχύσεις που χρειάζονται 48 ώρες για να φτάσουν. Και γι’ αυτό τρέμει το πρώτο βράδυ της εισβολής, φοβάται νυχτερινή αντεπίθεση της Εθνοφρουράς. Παρά ταύτα δεν περιφρουρεί το χώ­ρο του με προφυλακές μάχης ούτε κάνει προσπά­θεια διεύρυνσης του μετά την αποβίβαση. Ποιοι τον καθησυχάζουν;

Η μάχη που θα μπορούσε να κερδηθεί από την πρώτη νύχτα δεν δόθηκε ποτέ από την Εθνοφρου­ρά. Την είχαν διαλύσει τα εμφύλια πάθη, το πραξι­κόπημα και η χουντική αβελτηρία. Δεν εφαρμόστη­καν τα προβλεπόμενα σχέδια. Η μάχη αυτή δεν δό­θηκε ποτέ. Το Συμβούλιο Ασφαλείας ζητεί κατά­παυση του πυρός και απόσυρση των ξένων δυνά­μεων από την Κύπρο. Ο Κίσινγκερ πέτυχε αυτό που ήθελε, τώρα έπρεπε να αποτραπεί ο ελληνο­τουρκικός πόλεμος και να αρκεστούν οι Τούρκοι σε όσα είχαν κατακτήσει. Ο Σίσκο μεταφέρει στην Ά­γκυρα ότι η χούντα συμφώνησε να παραμείνουν στην Κύπρο αλλά εντός των θυλάκων τα τουρκικά στρατεύματα που είχαν αποβιβαστεί, να αντικατασταθεί ο Σαμψών και να αποσυρθούν οι αξιωματικοί που έλα­βαν μέρος στο πραξικόπημα. Οι Τούρ­κοι έχουν υλοποιήσει την πρώτη φά­ση του σχεδίου τους που προέβλεπε διέξοδο του θυλάκου στη θάλασσα και δημιουργία προγεφυρώματος, ώστε να αρχίσουν διαπραγματεύσεις για το νέο κυπριακό κράτος ή τη διπλή ένω­ση.

Η κατάπαυση του πυρός είναι μια καλή λύση και για τον Αττίλα που βρί­σκεται σε δυσχερή θέση. Η οδός Κε­ρύνειας – Λευκωσίας δεν έχει τεθεί ακόμη υπό έλεγχο, στον Πενταδάχτυλο συνεχίζονται συγκρούσεις, οι θύ­λακοι πολιορκούνται (έχουν πέσει Λε­μεσού, Λάρνακας και Πάφου). Την ί­δια μέρα (21 Ιουλίου), τουρκικά αε­ροσκάφη βομβαρδίζουν μοίρα του στό­λου τους, την οποία εκλαμβάνουν ως ελληνική νηοπομπή και βυθίζουν το αντιτορπιλικό Κοτζάτεπε. Τι είχε συμ­βεί; Το αρματαγωγό «Λέσβος», που απέπλευσε μετά τη διαταγή της Α­θήνας για να επιστρέψει με τους άν­δρες της ΕΛΔΥΚ που απολύονταν, σταματά στην Πάφο, βομβαρδίζει τον τουρκοκυπριακό θύλακο και αποβιβά­ζει τους άνδρες. Την ενέργεια αυτή εξέλαβαν οι Τούρκοι ως άφιξη ενισχύ­σεων από την Ελλάδα και, αναζητώ­ντας τη νηοπομπή, εβύθισαν το «Κο­τζάτεπε».

Στην Αθήνα οι αρχηγοί των επιτε­λείων αποκρούουν την ανόητη εισή­γηση Ιωαννίδη για πόλεμο (ανόητη διό­τι ήταν αργά και όχι γιατί δεν έπρε­πε) και ο Μπονάνος ζητεί από τον Αραπάκη να ανακληθούν τα υποβρύχια. Όντως αυτά διατάσσονται μεσημέρι 21ης να επιστρέψουν, για να διατα­χθούν και πάλι στις 22 να πλεύσουν προς Κύπρο και να… ανακληθούν εκ νέου στις 23! Ο Μπονάνος διατάσσει και την επιστροφή του οχηματαγωγού «Ρέθυμνο» που είχε φτάσει 100 μί­λια νότια της Λεμεσού με το 537 Τ.Π. και ένα τάγμα Κυπρίων εθελοντών. Η ελληνική μοίρα καταδρομών, που ξε­κινά με 15 Νοράτλας από την Κρήτη, φτάνει νύχτα 21 προς 22 με απώλειες λόγω της κατάρριψης ενός και των ζημιών σε τρία αεροσκάφη από κακή συνεννόηση με τις φίλιες δυνάμεις. Δεν ξέρανε καν αν έρχονταν μαχητικά ή μεταγωγικά! Υπεύθυνος και για αυ­τό το αίμα υπήρξε ο θλιβερός Μπο­νάνος που δεν θεώρησε σωστό να βρίσκεται στο γραφείο του τη νύχτα για να συντονίσει τις επιχειρήσεις και να ενημερώσει το ΓΕΕΦ για την αποστο­λή της μοίρας. Επιπρόσθετα ας σκε­φτούμε και κάτι άλλο: Αφού έφθασαν τα Νοράτλας, γιατί δεν μπορούσαν να φτάσουν και μαχητικά, να ανεφοδια­στούν και να αρχίσουν δράση το πρωί της 22ας;

Οι Τούρκοι εκμαιεύουν το βράδυ από τον Κίσινγκερ κατάπαυση πυρός (από τις 16:00 της επομένης όμως!) για να σταθεροποιηθούν στο προγε­φύρωμα. Ο Κίσινγκερ τους διαβεβαιώ­νει ότι, αφού οι ενισχύσεις από το δεύτερο κύμα με τα άρματα μάχης φτάνουν από ώρα σε ώρα, είναι εφι­κτή η εκεχειρία το απόγευμα της ε­πομένης. Ρητά δε τους ενθαρρύνει να συνεχίσουν την αποστολή ενισχύ­σεων και μετά την κατάπαυση του πυ­ρός! Το μεσημέρι της 22ας Ιουλίου καταλαμβάνεται η περικυκλωμένη Κε­ρύνεια και αποβιβάζεται το δεύτερο κύμα. Η Αθήνα διά στόματος Αραπάκη (κυβέρνηση και Ιωαννίδης έχουν εξα­φανιστεί) αποδέχεται στη διάρκεια της νύχτας τη σχετική μεσολάβηση, τα υποβρύχια διατάσσονται να επι­στρέψουν αφήνοντας ελεύθερο το χώ­ρο μεταξύ Μ. Ασίας- Κύπρου προ και κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας.

Η «τρίτη χούντα», που επέζησε μόλις δυο μέρες και αποτελείτο από τους Μπονάνο- Αραπάκη- Γαλατσά-νο- Παπανικολάου συνεχίζει κι αυτή εν αγνοία της το σχέδιο των Αμερικα­νών. Η Ελλάδα αντί να αντεπιτεθεί και να εξαλείψει το αδύνατο προγεφύ­ρωμα, απαγορεύοντας συνάμα την ε­νίσχυση του από την Ανατολία αναζη­τεί τη λύση στην πολιτική μεταβολή. Η χούντα είναι πια άχρηστη για τους πάτρωνες της. Οι Τούρκοι, παρά την εκεχειρία, μετά την Κυρήνεια και τη συνένωση της με το θύλακο της Λευ­κωσίας, καταλαμβάνουν την Άσπρη Μούττη στον Πενταδάχτυλο και την πεδιάδα του Δικώμου. Ολοκληρώνε­ται η μεταφορά της 39ης μεραρχίας και μεταφέρεται απρόσκοπτα και άλ­λη μία, η 28η. Έρχονται άρματα. Η ε­κεχειρία είναι απαραίτητο στάδιο του σχεδίου για τη σταθεροποίηση και ε­νίσχυση των Τούρκων, αλλά και για τη δρομολόγηση των μεταπολιτευτικών διαδικασιών στην Ελλάδα.

23 Ιουλίου. Στρατιωτική ηγεσία και υπουργικό συμβούλιο αγνοούνται, τα έχουν χαμένα. Η Ελλάδα δεν εκ­προσωπείται από κανέναν. Ο ναύαρ­χος Αραπάκης αναλαμβάνει πρωτο­βουλία, μη υπάρχοντος άλλου, δια­πραγματεύεται και αποφασίζει. Το μείζον είναι να παραδώσουν την ευ­θύνη της εξουσίας άρον – άρον κι όχι η σωτηρία της Κύπρου. Το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως. Οι χουντικοί ασπάλακες ενδιαφέρονται πια μόνο για τη σωτηρία του τομαριού τους. Οι «αρχηγοί» αποφασίζουν πολιτικοποί­ηση και ο Μπονάνος σπεύδει στον Γκιζίκη, ο οποίος καλεί το μεσημέρι τους άλλους αρχηγούς και εν συνεχεία τον Ιωαννίδη που ζητεί 48ωρη άδεια α­φού υπόσχεται πως δεν θα αντιδρά­σει! Η σύσκεψη των πολιτικών αρχη­γών με τον Γκιζίκη οδηγεί σε εντολή προς τον Π. Κανελλόπουλο. Αραπά­κης και Αβέρωφ όμως επικοινωνούν με τον Καραμανλή, η εντολή προς Κα­νελλόπουλο αίρεται.

Τη νύχτα της 23ης Ιουλίου οι Έλ­ληνες με τα κεράκια γιορτάζουν το τέλος της χούντας. Ο Κίσινγκερ ανα­σαίνει με ανακούφιση. Το χειρότερο, η λαϊκή εξέγερση του ένοπλου επι­στρατευμένου λαού είχε αποφευχθεί. Με την υψηλή αμερικανική εποπτεία δίνονται οι σχετικές διαβεβαιώσεις και η τρίτη χούντα παραδίδει την πολιτι­κή εξουσία αφού παραμένει επικεφα­λής του στρατού- προφανώς λόγω των μέχρι τότε θριάμβων της. Η αλ­λαγή φρουράς αποκαλείται «αποκα­τάσταση της δημοκρατίας». Η νέα η­γεσία κράτησε την υπόσχεση της, δεν έθιξε τους υπεύθυνους της τραγω­δίας, άλλωστε σε λίγες εβδομάδες κατέστη συνένοχη μέσω της ανοχής του Αττίλα-2. Φροντίζει να εντάξει στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας τους αφελείς του Κέντρου παραδί­δοντας μάλιστα στο Γ. Μαύρο την η­λεκτρική καρέκλα του υπουργείου Ε­ξωτερικών για να τον καταστήσει συ­νένοχο της εγκατάλειψης της Κύ­πρου. Όπερ και εγένετο.

Στις 25 Ιουλίου αρχίζει η διάσκε­ψη της Γενεύης, χωρίς τον χουντικό ΥΠ.ΕΞ. Κυπραίο που δήλωνε ότι προ­τιμά τη Γενεύη γιατί του αρέσει το ελβετικό «φοντί». Δεν πρόλαβε να το απολαύσει. Οι Τούρκοι προελαύνουν και ενισχύουν τις δυνάμεις τους πα­ραβιάζοντας χωρίς προσχήματα την ε­κεχειρία. Ο Γ. Μαύρος απειλεί με α­ποχώρηση αλλά οι Τούρκοι συνεχίζουν να προωθούνται αφού ο θύλακος Κε­ρύνειας – Λευκωσίας δεν ικανοποιεί τα σχέδια τους. Ζητούν να αποσυρθούν οι ελληνικές δυνάμεις από τους θυ­λάκους της Νότιας Κύπρου. Οι Τούρ­κοι ζητούν προκειμένου να σταματή­σουν την προώθηση τους, την εκκέ­νωση των τουρκικών χωριών από τις ελληνικές δυνάμεις. Το προγεφύρω­μα διευρύνεται συνεχώς.

Στις επίμονες διαπραγματεύσεις για κατάπαυση πυρός, η Ελλάδα δέ­χεται να παραμείνουν οι τουρκικές δυ­νάμεις στη γραμμή που θα υπάρχει όταν υπογραφεί η συμφωνία! Η μεγά­λη νεκρή ζώνη θα επιτρέπει την πε­ραιτέρω προέλαση ενώ οι Τούρκοι αρνούνται και την παρουσία ειρηνευ­τικής δύναμης στη νεκρή ζώνη. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Γκιουνές τη χαρακτηρίζει «χαλκά στο λαιμό του τουρκικού στρατού». Αρ­νείται και την παρακολούθηση των α­κτών από τον ΟΗΕ που θα απέτρεπε την άφιξη νέων ενισχύσεων. Οι Αμε­ρικανοί που έχουν τη δυνατότητα να σταματήσουν έστω τους Τούρκους στην περιοχή που κατέχουν αναπτύσσοντας ειρηνευτικές δυνάμεις πέριξ αυτών, δεν πιέζουν ούτε κατ’ ελάχιστον.

Η Ελλάδα αποδέχεται την παραμονή τουρκικών δυνάμεων ακόμη και μετά την ανακωχή και γίνεται μνεία για «αποχώρηση όλων των ξένων (sic) στρατευμάτων μόνο μετά τη λύση και της συνταγματικής πτυχής του κυπριακού» και «όταν δημιουργηθούν συνθήκες αμοιβαίας εμπιστοσύνης»! Όμως ούτε αυτή τη διατύπωση ανέχεται ο Ετζεβίτ που διατάσσει τον Γκιουνές να αποσυρθεί από τη διάσκεψη αν η Αθήνα δεν αποδεχθεί επίσημα τα τετελεσμένα και την εγκαθίδρυση ενός νέου ομοσπονδιακού κράτους στην Κύπρο, με δύο αυτόνομες διοικήσεις. Ομολογεί ο Μπιράντ: «Κα­τά τη διάσκεψη της Γενεύης ο Ετζεβιτ προσπάθησε σκληρά για την επίτευξη ενός και μόνο σκοπού. Να παραστεί ανάγκη δεύτερης στρατιωτικής επιχείρησης».

Ο Μαύρος δέχεται ακόμη και την αναφορά σε δύο διοικήσεις για να σαποτρέψει το ναυάγιο της διάσκεψης και τη νέα προέλαση. Με παρέμβαση του Κίσινγκερ η αναφορά στην αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων παίρνει έναν εντελώς άχρωμο χαρακτήρα («σταδιακή» και «σε εύθετο χρόνο» αφού ληφθούν εκείνα «τα μέτρα που θα συνέβαλλαν σε αποκατάσταση της αμοιβαίας εμπιστοσύνης»).Η Ελλάδα αποδέχεται και το νέο κείμενο. Η συμφωνία της Γενεύης (30 Ιουλίου) υπήρξε αναμφισβήτητα μια πολιτική νίκη της Τουρκίας ανώτερη των στρατιωτικών ως τότε επιτυχιών. Πανηγυρίζει η Αθήνα γιατί δεν χρειάζεται να πολεμήσει. Τους προδότες έχουν διαδεχτεί οι δειλοί ενώ στην αντιπολίτευση μονάχα πατριδοκάπηλοι και καιροσκόποι φωνασκούν. Καμία ψυχωμένη πατριωτική πρόταση. Ένας λαός αθλίων που ανέχτηκε (τουλάχιστον… ) τη χούντα των πατριδοκάπηλων και τους Παττακούς κάνον­τας αντίσταση με ανέκδοτα, δοξολογεί τώρα τον Καραμανλή που «μας έσωσε από τον πόλεμο».

Εκμεταλλευόμενοι την εκεχειρία οι Τούρκοι αποβιβάζουν συνεχώς δυνάμεις και εφόδια, προωθούν τις γραμμές τους. Η Ελλάδα αντίθετα δεν εκμεταλλεύεται την εκεχειρία για την αποστολή ενισχύσεων και βαρειά εξοπλισμένων μονάδων. Όταν εξαπο­λυθεί ο Αττίλας-2 είναι πια αργά. Τις πρώτες μέρες του Αυγούστου κατα­λαμβάνονται Καραβάς, Λάπηθος και το ανατολικά αυτής ζωτικής σημασί­ας ύψωμα του Πενταδάκτυλου Κόρνος (1023). Μάταια ο ΟΗΕ καταγγέλ­λει τις τουρκικές δυνάμεις για συνε­χείς παραβιάσεις της εκεχειρίας. Η Βρετανία απορρίπτει πρόταση της Α­θήνας για αεροπορική κάλυψη μιας νηοπομπής με ενισχύσεις.

Στις 8 Αυγούστου συγκαλείται και η δεύτερη διάσκεψη της Γενεύης με τους Τούρκους να έχουν καταλάβει 100 τ. χλμ. από την ημέρα της εκεχει­ρίας της 30ης Ιουλίου. Οι Τούρκοι θέ­τουν πλέον ανοιχτά τις πολιτικές και συνταγματικές τους αξιώσεις για ε­γκαθίδρυση μιας ομοσπονδίας με κα­ντόνια. Η Άγκυρα προτείνει σύστημα με έξι τουρκικά καντόνια στο βορρά αλλά και στο νότο, συνολικής εκτάσε­ως 34% της νήσου ενώ εναλλακτικά ο Ντενκτάς προτείνει διζωνική ομο­σπονδία με όρια από το Λιμνίτη στα δυτικά και, μέσω της κατεχόμενης κατά το ήμισυ Λευκωσίας, ως το λι­μάνι Αμμοχώστου στα δυτικά. Ακρι­βώς δηλαδή τη γραμμή που επρόκει­το να καταλάβουν μερικές μέρες αρ­γότερα οι τουρκικές δυνάμεις αλλά και τα όρια του σχεδίου Ανάν!

Όταν είδαν ότι η Ελλάδα δεν ε­πρόκειτο να πολεμήσει για την Κύ­προ αποθρασύνθηκαν. Έτσι από το 5% του εδάφους έφτασαν στο 35%. Στις 01:45 της 14ης Αυγούστου, 45 λεπτά πριν δοθεί το σύνθημα για τη νέα επί­θεση του Αττίλα, ο Γκιουνές παρου­σίαζε το τουρκικό τελεσίγραφο για με­ταβίβαση σε 24 ώρες στην τουρκοκυ­πριακή διοίκηση της περιοχής που α­πέμενε για να συμπληρωθεί το κύριο καντόνι Λευκωσίας- Κυρήνειας (που κάλυπτε το 17% της νήσου). Ζητούσε επίσης την άμεση παράδοση των τουρκικών τομέων Λευκωσίας και Αμ­μοχώστου και σε τρεις μέρες των υ­πολοίπων «καντονιών» που θα απο­τελούσαν το 34% της Κύπρου. Κληρίδης και Μαύρος ζητούν 48 ώρες προ­θεσμία αλλά ο Γκιουνές εν όψει της επιθέσεως αποχωρεί από τη διάσκε­ψη.

Στις 04:30 η τουρκική αεροπορία εξαπολύει σφοδρό βομβαρδισμό. Α­κολουθεί η προέλαση των τεθωρακι­σμένων και του πεζικού που προχω­ρεί κατά μπουλούκια, οι πεδιάδες Μόρφου και Μεσαυρίας παραδίδονται αμαχητί αφού η γραμμή αμύνης ορίζεται στους πρόποδες του Τροόδους. Οι Αβέρωφ, Αραπάκης και Παπανικολάου μεταπείθουν τον Κα­ραμανλή να μη σταλούν υποβρύχια, αεροσκάφη ή ενισχύσεις κατά των Τούρκων! Ήταν αργά. Είκοσι μέρες είχαν χαθεί χωρίς σοβαρή ενίσχυση της Κύπρου. Ένδεκα χρόνια περίμενε την επιστροφή ο Κ. Καραμανλής, δεν ήταν διατεθειμένος να ρισκάρει έναν πόλεμο που έχει πάντα την πιθανό­τητα ήττας. «Η Κύπρος κείται μακράν» δηλώνει και η Ελλάδα αντί να δώσει τον αγώνα της τιμής εξαπολύει την τρακατρούκα της αποχώρησης από το NATO. H ελλαδική αριστερά τσιμπά το δόλωμα και θυσιάζει κι αυτή τον κυπριακό ελληνισμό. Οι Τούρκοι θα κα­ταλάβουν περισσότερα εδάφη από τα προκαθορισμένα για διαπραγματευ­τικούς λόγους, όπως ομολογούν ο Μπιράντ από τότε, ο Εβρέν πρόσφα­τα. Σε 48 ώρες (ως τη νέα εκεχειρία) η Β. Κύπρος είχε παραδοθεί.

Με το πλεονέκτημα της χρονικής απόστασης μπορούμε σήμερα να πού­με την αλήθεια. Δεν ηττηθήκαμε στρα­τιωτικά. Ηττηθήκαμε πολιτικά και η­θικά. Και αυτό υπήρξε απείρως χει­ρότερο. Την προδοσία της στρατιωτι­κής χούντας διαδέχθηκε η αναξιότητα και η αναξιοπρέπεια ενός πολιτι­κού εσμού που για μήνες βάδισε χέ­ρι – χέρι με τους επικεφαλής των επι­τελών της χούντας, των ίδιων ανθρώ­πων που δεν έπραξαν τίποτε για να εμποδίσουν την εισβολή. Χρόνια ολό­κληρα δεν ομολόγησαν την ήττα γιατί φοβούνταν ότι ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, μέσα στη ηθική ανά­ταση της δημοκρατικής απελευθέρω­σης, θα αξίωνε μιαν ιστορική απάντη­ση, θα επέβαλλε την πολιτική της ρε­βάνς.

Αυτό έτρεμε το μεταπολιτευτικό κατεστημένο. Να καταστεί στη λαϊκή συνείδηση η Κύπρος μια νέα Αλσατία -Λωρραίνη που θα έσυρε τους πολι­τικούς στη μόνη αξιοπρεπή πολιτική, την ανατροπή των τετελεσμένων. Σήμερα που ο λαός αυτός εκφυλίστηκε οριστικά και δεν υπάρχει φόβος πα­τριωτικής αντίδρασης, θρασύτατα α­ποφαίνονται ότι «ηττηθήκαμε το 1974» για να εκμαιεύσουν τη συναί­νεση στη νέα εθνική ταπείνωση. Κα­νένα δάκρυ μάνας αγνοούμενου δεν φτάνει για να ταράξει την ευωχία αυ­τού του λαού και των αντάξιων του ηγετών.

Από το τ. 40-41 του Άρδην

Διαβάστε ακόμα:

Τι «πέτυχε» η 21η Απριλίου, Γιώργος Καραμπελιάς

Η συγκλονιστική μαρτυρία ενός Τούρκου

Η καταστροφή του ’74 και η κυπριακή ποίηση, Χρ. Αλεξάνδρου

20 Ιουλίου 1994, είκοσι χρόνια μετά, Τάσος χατζηαναστασίου

Η κληρονομιά της Χούντας, Σπύρος Σοφοκλέους

Αμερικανός Σύμβουλος προς την Εξουσία: Γιατί βοηθάτε το μυστικό γερμανικό σχέδιο ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;

Του Μιχαήλ Στυλιανού

Σάλπισμα αφύπνισης προς την αμερικανική εξουσία, ότι βοηθώντας την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πραγματοποιεί (με βομβαρδισμούς),εν αγνοία της, ένα γερμανικό μυστικό σχέδιο ,εξέπεμψε προ ημερών διάσημος Αμερικανός δημοσιολόγος, κυβερνητικός κατά καιρούς συνεργάτης και προεδρικός σύμβουλος.
Το εκρηκτικό άρθρο του Robert Kaplan δημοσιεύθηκε στις 29 Μαΐου στο όργανο του Gatestone Institute με τίτλο «Οι ΗΠΑ βοηθούν στην ανασυγκρότηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».
Στον πληθωρισμό της καθημερινής διεθνούς δημοσιότητος (ελεγχόμενης κατά το πλείστον) απαντώνται κάποτε άρθρα και αναλύσεις πιστοποιημένης ενημερωτικής ποιότητας, αξιοπιστίας και κύρους. Πολύ σπανιότερα ο ασκημένος ερευνητής ανακαλύπτει και κείμενα-τροχιοδεικτικά εξελίξεων. Των οποίων το πυροδοτικό περιεχόμενο και η ταυτότητα της υπογραφής απαιτούν σοβαρότερη της συνήθους ανάγνωση –μελέτη και αρχειοθέτηση σε φάκελο αναφοράς.
Μακρά πορεία του Ρόμπερτ Κάπλαν στα ασαφή όρια μεταξύ διεθνούς δημοσιογραφίας, διδασκαλίας σε στρατιωτικές σχολές, συνεργασίας με το Πεντάγωνο, τη CIA και το Στέητ Ντηπάρτμεντ και λειτουργίας ως κυβερνητικού και προεδρικού συμβούλου, κατατάσσει ορισμένα τουλάχιστον άρθρα του σ’ αυτή τη τελευταία κατηγορία. Δεκαπέντε βιβλία του –ορισμένα γεωπολιτικής- αποτελούν μέρος της συγκομιδής μακροχρόνιων αποστολών του Κάπλαν στα Βαλκάνια (έμενε για καιρό στην Αθήνα,όπου και νυμφεύθηκε), στην Κεντρική Ασία και στη Μέση Ανατολή. Τιμήθηκε από το Στέητ Ντηπάρτμεντ με το παράσημο «Διακεκριμένων Υπηρεσιών», διετέλεσε προεδρικός σύμβουλος το 2001 και είναι στέλεχος του Ινστιτούτου Εξωτερικής Πολιτικής.
Τώρα, στο προκείμενο άρθρο του ο Κάπλαν επισημαίνει ότι όλες οι αμερικανικές στρατιωτικές επεμβάσεις (πέριξ της Μεσογείου), όπου ένα κοσμικό καθεστώς αντικαταστάθηκε από ένα ισλαμικό είχαν αποτελέσει στο παρελθόν τμήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και « μέχρι σήμερα –γράφει- η γερμανική πολιτική έχει πετύχει να κρατήσει μυστικό τον ηγετικό ρόλο της στην ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.»
Υπενθυμίζει ότι από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 οι ΗΠΑ επενέβησαν στρατιωτικά σε σειρά ενόπλων εσωτερικών συρράξεων στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή: βομβαρδίζοντας τους Σέρβους και τη Σερβία σε υποστήριξη του ισλαμικού καθεστώτος Ιζετμπέκοβιτς στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη το 1995, ξαναβομβαρδίζοντας τους Σέρβους και τη Σερβία σε υποστήριξη των μουσουλμάνων του Ου Τσε Κα στο Κόσοβο το 1999 και βομβαρδίζοντας το καθεστώς του Καντάφι στη Λιβύη σε υποστήριξη των ανταρτών. Κάθε επέμβαση εδικαιολογείτο στους Αμερικανούς πολίτες ως γινόμενη για ανθρωπιστικούς λόγους. Ως επιπρόσθετοι λόγοι αναφέρονταν η απόκτηση αμερικανικής παρουσίας στα Βαλκάνια, η εξάλειψη του κομμουνισμού από τη Γιουγκοσλαβία και η προστασία του πληθυσμού της Λιβύης από το δολοφονικό καθεστώς του Καντάφι.
Κάθε αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή –εκτός του Ιράκ- εφαρμόσθηκε στο ίδιο πατρόν. Πρώτα σημειώνεται μια εσωτερική ενοπλη σύρραξη στη δεδομένη χώρα. Τα αμερικανικά ΜΜΕ ρίχνουν σ’ αυτή όλο το βάρος τους. Στήν αφήγηση που αναπτύσσεται «οι καλοί» είναι οι αντικαθεστωτικοί. Οι «κακοί», τους οποίους πρέπει να συντρίψουν οι Αμερικανοί, είναι βάρβαροι δεσπότες, εγκληματίες πολέμου,ένοχοι γενοκτονίας. Διεθνείς προσωπικότητες επιρροής, ΜΚΟ, διεθνείς οργανώσεις ζητούν την στήριξη των αντικαθεστωτικών και την ανατροπή του καθεστώτος. Κατόπιν ο πρόεδρος των ΗΠΑ διατάσσει αμερικανική λογιστική υποστήριξη και βοήθεια σε όπλα στους εξεγερμένους. Τελικά διατάσσει και βομβαρδισμούς υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ. Η διαδικασία αυτή καταλήγει πάντοτε με την αντικατάσταση ενός κοσμικού από ένα ισλαμικό καθεστώς σε περιοχή που διετέλεσε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας…
Και στις χώρες της «Αραβικής ΄Ανοιξης», Τυνησία και Αίγυπτο, όπου δεν υπήρξε αμερικανική επέμβαση, σημειώθηκε η ίδια κατάληξη και η τακτική της Τουρκίας ήταν να σπεύσει σε στήριξη των εξεγερμένων και σε αναγνώρισή τους ως νόμιμης κυβέρνησης. Οι Τούρκοι ηγέτες συσχετίζουν άλλωστε τις συρράξεις στη Βοσνία και στις χώρες της «Αραβικής Ανοιξης», όπως επεσήμανε ο Αμερικανός Τουρκολόγος Ηarold Rhode.Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ερντογκάν ξεκαθάρισε άλλωστε τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής του στον επινίκειο λόγο του στις εκλογές του 2011, επισημαίνει ο Κάπλαν. Είπε ότι η νίκη του κόμματός του είναι εξ ίσου σημαντική για την ΄Αγκυρα και για το Σεράγεβο (πρωτεύουσα της Βοσνίας), για τη Σμύρνη όσο και για τη Δαμασκό, για την Κωνσταντινούπολη όσο και για την Ιερουσαλήμ…
Η θέση ότι οι χώρες που απέκτησαν ισλαμικά καθεστώτα τύπου Αδελφών Μουσουλμάνων ή Αλ Κάϊντα, με αμερικανική ένοπλη επέμβαση ή με την «Αραβική Ανοιξη», σημειώνουν την επιστροφή στην οθωμανική επικράτεια δεν στερείται λογικής, κατά τον Ρόμπερτ Κάπλαν. Που εξηγεί ότι, εκτός από πολιτική εξουσία στο έδαφος και στον πληθυσμό της, η Οθωμανική Αυτοκρατορία διεκδικούσε και την υπόσταση Χαλιφάτου με πνευματική εξουσία επί του συνόλου των Μουσουλμάνων, εντός και εκτός των συνόρων της. Είναι- γράφει- λογικό, όσο και αν φαίνεται περίεργο εκ πρώτης όψεως, ότι το σχέδιο ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κινείται σε δύο παράλληλες κατευθύνσεις: την αποδόμηση του κεμαλικού κράτους και την προώθηση του Χαλιφάτου, το οποίο λένε πως λαχταρούν οι Μουσουλμάνοι.
Η θεώρηση της τουρκικής επιδίωξης για ανασύσταση της αυτοκρατορίας στο ιστορικό της πλαίσιο εγείρει κατά τον Κάπλαν το θέμα του ρόλου της Γερμανίας σ’ αυτό το σχέδιο. Υπενθυμίζει ότι από της συγκρότησής της (σε ενιαίο κράτος) το 1870 η Γερμανία αντιμετώπισε την Τουρκία σάν τον πολυτιμότερο πελάτη και σύμμαχο, χώρα ελέγξιμη με συνδυασμό μέσων όπως οικονομικές δοσοληψίες, εκπαιδευτικές υποτροφίες, οργανωτική βοήθεια και τεχνογνωσία όσο και δωροδοκία των Τούρκων αξιωματούχων. Την επιρροή της στη Τουρκία η Γερμανία έβλεπε σάν μέσο επηρεασμού του παγκόσμιου Ισλάμ προς το συμφέρον της. Και όπως κατέδειξε ο Γερμανός καθηγητής Wolfgang Schwanitz, κατά τον 1o Παγκόσμιο Πόλεμο η Γερμανία χρησιμοποίησε το τουρκικό Χαλιφάτο για να υποδαυλίσει Τζιχάντ – ταραχές και εξεγέρσεις- σε περιοχές όπου μουσουλμανικοί πληθυσμοί τελούσαν υπό την διοίκηση των εχθρών της: Ρώσων, Γάλλων, Βρετανών και Σέρβων.
Ως εντυπωσιακή επιτυχία απόκρυψης της γερμανικής πολιτικής προβάλλει ο Κάπλαν στο άρθρο του ότι στα πενήντα τόσα αμερικανικά άρθρα για την «Αραβική ΄Ανοιξη» που εξερεύνησε δεν βρήκε πουθενά τη λέξη Γερμανία. Τον έμμεσο (πλην κρίσιμο) ρόλο της στην ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι ιχνηλάτησε μέσω παραπομπής σε άρθρο στην «Επιθεώρηση Πολιτικής» της 1-2-2004, με τίτλο « ΄Ενα ΄Ανομο Διεθνές Δικαστήριο», για το Δικαστήριο Εγκληματιών (της Χάγης), το οποίο διατύπωσε την κατηγορία και εξέδωσε το ένταλμα σύλληψης του Μουαμάρ Καντάφι, που προσέφεραν την νομική βάση «νομιμοποίησης» των Νατοϊκών βομβαρδισμών , οι οποίοι οδήγησαν στην ανατροπή του καθεστώτος. Η αναφορά στη Γερμανία βρίσκεται σ΄αυτό το άρθρο του 2004, το οποίο αποκαλύπτει ότι αυτό το «΄Ανομο Διεθνές Δικαστήριο» είναι δημιούργημα γερμανικής έμπνευσης, επιβολής και σε σημαντικό βαθμό γερμανικής χρηματοδότησης.
( Σημ.συν. Πόκειται για το δικαστήριο που καταδίκασε και καταδικάζει σωρεία Σέρβων ηγετών, ενώ απαλλάσσει Κροάτες αλλά και Ουτσεκάδες οπλαρχηγούς –σήμερα ηγέτες του Κοσόβου- μολονότι ενοχοποιημένους από την πρώην Πρόεδρό του για την απόσπαση ζωτικών οργάνων προς πώληση από Σέρβους αιχμαλώτους, σε «κλινικές» βασανισμού.)
Με αυτά τα δεδομένα λογικό είναι το συγκεκριμένο δικαστήριο να υπηρετεί τις γερμανικές επιδιώξεις, σημειώνει ο Κάπλαν και προσθέτει ότι αυτό αντιπροσωπεύει και τη σχέση της Γερμανίας με την «Αραβική ΄Ανοιξη». Ωστόσο- υπογραμμίζει- αυτά δεν αναφέρονται πουθενά. Σιωπή, που επιβάλλει εξήγηση.
Στοιχεία της δράσης της γερμανικής μυστικής υπηρεσίας ΒΝD και της συνεργασίας του γερμανικού υπουργείου των Εξωτερικών επισημαίνει ο Κάπλαν σε ανταπόκριση του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζών Ρόζενθαλ στούς ΄Ασιαν Τάϊμς. Η ανταπόκριση αποκαλύπτει ότι η γερμανική κυβέρνηση απέκλεισε «για λόγους εθνικού συμφέροντος» την δημοσιότητα αναφορών της μυστικής υπηρεσίας BND στη Συρία ότι την περιβόητη σφαγή αμάχων στην πόλη Χούλα διέπραξαν οι ισλαμιστές αντάρτες και όχι οι κυβερνητικές δυνάμεις. Επίσης ότι το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών συνεργάζεται με εκπροσώπους της συριακής αντιπολίτευσης στην εκπόνηση «συγκεκριμένων σχεδίων» ομαλής μεταπολίτευσης, μετά την ανατροπή του ΄Ασσαντ.
Ανακεφαλαιώνοντας την ιστορία αμερικανικών στρατιωτικών επεμβάσεων η ευνοουμένων αντικαθεστωτικών εξεγέρσεων που εγκαθιδρύουν φανατικά ισλαμικά καθεστώτα σε χώρες όπου η Τουρκία (με την μυστική γερμανική συνέργεια) επιχειρεί την ανασύσταση του Οθωμανικού Χαλιφάτου, ο Ρόμπερτ Κάπλαν κλείνει το άρθρο του με την εκρηκτική κατακλείδα:
«Για ποιο λόγο η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών θα πρέπει να προάγει ενεργητικά τις γερμανικές στοχεύσεις – την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας (θύμα γερμανικής εισβολής στους δύο μεγάλους πολέμου) και την αναδημιουργία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είναι ένα ερώτημα που οφείλει να απαντηθεί.»

 

Υ.Γ. Μ.Σ.
Απουσιάζει από τα στοιχεία του Ρόμπερτ Κάπλαν, προφανώς λόγω αγνοίας, η συντριπτική μαρτυρία του διαπρεπούς Γάλλου στρατηγού Γκαλουά, πρώην ΓΕΕΘΑ, στη συγκλονιστική συνέντευξη-εξομολόγηση που έδωσε λίγο προ του θανάτου του προ λίγων ετών, όπου εκφράζει την συντριβή του για το λάθος της Γαλλίας να συμμετάσχει στην καταστροφή της πιστής συμμάχου της Σερβίας. Απεκάλυψε εκεί ότι την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας σχεδίαζαν και συζητούσαν παρουσία του παράγοντες της γερμανικής ελίτ από τη δεκαετία του ’70, σε ετήσιες συνάξεις τους σε περιοχή της Βαυαρίας. Κατέθεσε την προσωπική μαρτυρία του, από επισκέψεις στο Σεράγεβο, ότι η επιχείρηση στήθηκε σε οικοδόμημα προπαγανδιστικής ψευδολογίας και ότι διττός στόχος του γερμανικού σχεδίου ήταν η καταστροφή της Σερβίας για την συμπαράταξή της με τους Συμμάχους στους δύο Πολέμους και η έξοδος της Γερμανίας δια της Αδριατικής στη Μεσόγειο. 

 http://www.anixneuseis.gr/?p=68339

Λαοθάλασσα στην πλατεία Ταξίμ και σε 40 πόλεις της Τουρκίας !

Η πρωτοφανής και πρωτότυπη λαϊκή εξέγερση στην Τουρκία, όχι μόνο δεν φαίνεται να φυλλορροεί αλλά, αντίθετα, αποκτά νέα ορμή με την άμεση εισβολή στο αγωνιστικό προσκήνιο των συνδικάτων και της τουρκικής εργατικής τάξης. 

Βαρύνουσα σημασία αυτή τη στιγμή αποκτά η δήλωση του πολιτικού σκέλους του PKK, με την οποία συμπαραστέκεται στους διαδηλωτές.

 

Το μέγα ερώτημα είναι αν θα μπορέσει να έχει συνέχεια η Τουρκική λαϊκή εξέγερση και κυρίως το ερώτημα είναι τι πολιτικό προσανατολισμό θα πάρει, αν μπορέσει να πάρει και σε ποια κατεύθυνση θα κινηθούν οι πολιτικές επιπτώσεις και προεκτάσεις της.

 

 

Ο ρόλος της τουρκικής ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμος.

 

Θα μπορέσει να επηρρεάσει τις εξελίξεις; Θα ενισχύσει σημαντικά τις θέσεις της;

 

Χιλιάδες πολίτες σπεύδουν στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των συνδικάτων στην έβδομη μέρα των διαδηλώσεων κατά του πρωθυπουργούΡετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

 

 

 

Στην έκκληση των εργατικών συνδικάτων ανταποκρίθηκαν δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές, οι οποίοι δεν πτοήθηκαν από την φονική κρατική καταστολή των προηγούμενων ημερών και έχουν συρρεύσει μαζικά στην Πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολής το απόγευμα της Τετάρτης!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τα μπλοκ της DISK (σ.σ. της Συνομοσπονδίας Εργατικών Συνδικάτων) ξεκίνησαν από τα κεντρικά γραφεία της  στο Σισλί της Κωνσταντινούπολης και πορεύονται προς την πλατεία Ταξίμ. Κυριαρχεί το σύνθημα «Ταγίπ παραιτήσου«. «Ταξίμ αντιστάσου, οι εργαζόμενοι φθάνουν» είναι επίσης ένα από τα συνθήματα που ακούγονται. Διαδηλωτές επίσης απαιτούν από την κυβέρνηση να καθαιρέσει τους αστυνομικούς διευθυντές πολλών πόλεων της χώρας, μεταξύ των οποίων και εκείνους της Άγκυρας και της Κωνσταντινούπολης, για τη χρήση βίας που άσκησαν οι δυνάμεις καταστολής σε βάρος ειρηνικών διαδηλώσεων.

 

Η είσοδος του εργατικού ποταμού στην πλατεία Ταξίμ ήταν εντυπωσιακή σε παλμό και μαχητικότητα καθώς τα μέλη  κρατούσαν αναμένους πυρσούς και φώναζαν το σύνθημα » Δίπλα, δίπλα ενάντια στο φασισμό» και άλλα συνθήματα κατά της αντεργατικής πολιτικήςτης κυβέρνησης. Νωρίτερα και πριν φτάσουν στην Πλατεία Ταξίμ, κράτησαν ενός λεπτού σιγή προς τιμή των εργατών που έχασαν τις ζωές τους στη σφαγή του 1977.  

 

Οι επιθέσεις των κυβερνητικών δυνάμεων καταστολής συνεχίζονται στις συνοικίες Beylikdüzü και στο Gazi, ενώ η αντίσταση για το πάρκο Gezi, μετατράπηκε γρήγορα σε αντίσταση ενάντια στο φασισμό του AKP (σ.σ. κυβερνών κόμμα) και στην κυβερνητική πολιτική. Η αντίσταση που συνεχίζεται εδώ και μέρες έχει εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα με κοινά συνθήματα «Να παραιτηθεί η κυβέρνηση» και «Δίπλα-δίπλα, ενάντια στον φασισμό».

 

Κατά την χθεσινή μέρα (Τρίτη 4/6), η  πλατεία Beylikduzu μεταράπηκε σε σημείο συνάντησης για τις πορείες που ξεκίνησαν από 7-8 διαφορετικά σημεία, κατά τις ώρες 20:00 – 21:00. Πολλές χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην συγκεκριμένη πλατεία. Οι δυνάμεις της τουρκικής ατυνομίας αναχαίτισαν όσους κατευθύνονταν προς τα τοπικά γραφεία του AKP [σ.σ. κυβερνών κόμμα]. Οι διαδηλωτές ήταν στην πλειοψηφία τους άτομα νεαρής ηλικίας καιεργαζόμενοι και οι επιθέσεις που δέχθηκαν διήρκησαν σχεδόν δύο ώρες. Μάλιστα,τεθωρακισμένα οχήματα της αστυνομίας αρχισαν να επιτίθενται, με την υποστήριξη διμοιριών των ΜΑΤ, με κατεύθυνση προς την πλατεία. Το πλήθος δε διαλύθηκε, και ανασυντάσσεται για να ξαναδιαδηλώσει.

 

Μαθητές στο λύκειο Istanbul Kurtuluş αποφάσισαν να συμμετάσχουν δηλώνοντας την αλληλεγγύη τους στις απεργιακές εκδηλώσεις. Η διοίκηση του σχολείου έκλεισε τις πόρτεςενώ οι μαθητές έβγαιναν από το σχολείο, αλλά οι μαθητές ακάθεκτοι προχώρησαν προς την έξοδο.

 

Χιλιάδες δημοτικοί υπάλληλοι περπατούν προς την πλατεία Ταξίμ από το Unkapanı, όπου και πρόκειται να διαδηλώσουν ενωμένοι με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, νέους, νέες , φτωχούς αγρότες και επαγγελματίες. Ακόμα, χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι της Κωνσταντινούπολης άρχισαν να μαζεύονται στην Saraçhane.

 

Χιλιάδες εργαζόμενοι συγκέντρωθηκαν στο κτίριο του DISK στο Sisli. Μέλη των σωματείων Genel-İş, Birleşik Metal-İş, Nakliyat-İş, Devrimci Sağlık-İş, Basın-İş, Sine-Sen, Bank-Sen ξεδίπλωσαν πανό. Αντηχεί το παντού σύνθημα «Γενική απεργία, Γενική αντίσταση»!

 

Ο αριθμός των διαδηλωτών που μετέχουν στις παλαϊκές, πανεργατικές διαδηλώσεις ολοένα και αυξάνεται με τη συμμετόχή χιλιάδων εργατών και εργαζομένων. Οι διαδηλωτές χτυπούν τα κατσαρολικά που έχουν μαζί τους. Συνεχώς συρρέει όλο και περισσότερος κόσμος!

 

Τις μεσημεριανές ώρες, η πορεία της DISK (Συνομοσπονδία Επαναστατικών Συνδικάτων Τουρκίας)κατευθύνεται από την Elmadag στην Ταξίμ. Η πορεία έφθασε αργότερα στην πλατεία Ταξίμ, κάτι που δεν της επετράπη την πρωτομαγιά! 

 

Καθηγητές και φοιτητές του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης κήρυξαν αποχή απο τα μαθήματα και πραγματοποιούν πορεία προς την Πλατεία Ταξίμ. Αυτή την ώρα η Γέφυρα Ανκαπανί είναι γεμάτη διαδηλωτές χάρη και στους κατοίκους της γύρω περιοχής [οι οποίοι προφανώς έχουν σπεύσει να συμμετάσχουν στις διαμαρτυρίες]!

 

Επιπλέον, τις απογευματινές ώρες, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση πολλών χιλιάδων μελών της KESK (Ομοσπονδία Σωματείων και Ενώσεων Υπαλλήλων Δημοσίου Τομέα) και πορεία στην οδό Ilerliyor.

 

 

 

ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΚΑΙ ΑΝΤΛΙΕΣ ΝΕΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ ΣΤΗΝ AΓΚΥΡΑ

 

Με δακρυγόνα και αντλίες νερού επιχειρεί να διαλύσει η αστυνομία τις μεγάλες διαδηλώσειςπου πραγματοποιούνται και σήμερα Τετάρτη, για 7η μέρα στην Άγκυρα. Χιλιάδες εργαζόμενοι έχουν κατακλύσει την πλατεία Κιζιλάι, στο κέντρο της Άγκυρας, με αίτημα την παραίτηση  του Τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

 

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα , τα ξημερώματα της Τετάρτης (5/6), διαδήλωση, στην οποία συμμετείχαν πολλές χιλιάδες διαδηλωτές, έληξε. Στις διαδηλώσεις στην πλατεία Tuzluçayır (τα ξημερώματα της Τετάρτης 5/6), οι διαδηλωτές καλούνται με σύνθημα «Σταματήστε τη ζωή, πάμε σ’ απεργία για το Λαό». Μεγάλο μέρος του πλήθους στην πλατεία διασκορπίστηκε, ενώ αρκετές χιλιάδες ακόμα διαδηλωτών συνεχίζουν ανυποχώρητοι.

 

Δυναμεις καταστολής του ανένδοτου «χημικού» Ερντογάν επιτέθηκαν σε χιλιάδες διαδηλωτών με δακρυγόνα στην λεωφόρο Kızılay Ziya Göakalp. Ο κόσμος διασκορπίστηκε στα στενά Konur, Karanfil, Selanik και Sakarya.Εν τω μεταξύ, φοιτητές του πανεπιστημιού Hacettepe, κάνουν διαμαρτυρία, στο κτίριο Beytepe.

 

 Εκατοντάδες άτομα από το Πάρκο Saimekadin ενώθηκαν με χιλιάδες ακόμα που είχαν μαζευτεί στην γειτονιά της Balkiraz. Μαζί με τον κόσμο που βρίσκεται στους γύρω δρόμους φτάνουν αρκετές χιλιάδες. Στη διαδήλωση που έγινε στην Saimekadin κράτησαν ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της Κωνσταντινούπολης, Άγκυρας και Αντιόχειας. Η διαδήλωση τελείωσε με την έκκληση στις 5 Ιουνίου να μαζευτούν στο Πάρκο Saimekadin για Γενική Απεργία.

 

Οι βίαιες κατασταλτικές κυβερνητικές επιθέσεις στην πλατεία Κιζιλάι έχουν τελειώσει.Τεθωρακισμένα οχήματα της αστυνομίας κυνηγούν διαδηλωτές που έχουν απομείνει κατά μήκος κυρίων λεωφόρων όπως οι Ziya Gökalp, Meşrutiyet και Mithatpaşa.

 

Εργαζόμενοι στον τομέα των υπηρεσιών συγκεντρώθηκαν μπροστά από τις εφορίες, κατευθύνθηκαν προς αυτές. Εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας συγκεντρώθηκαν στανοσοκομεία. Συνάντηση μελών του DISK(Συνομοσπονδία Επαναστατικών Συνδικάτων Τουρκίας) πραγματοποιείται στην οδό Sakarya.Τα μέλη του σωματείου BES συγκεντρώθηκαν νωρίς το πρωί για να αποφασίσουν σχετικά με την πορεία των κινητοποιήσεών τους. Δημόσιοι υπάλληλοι κατευθύνονται προς την πλατεία Κιζιλάι όπου και θα διαδηλώσουν.

 

Μετά το κάλεσμα από τα κοινωνικά δίκτυα, εκατοντάδες μαθητές λυκείου και φοιτητέςπερπατούν στους δρόμους πίσω από την πλατεία Κιζιλάι και φωνάζουν συνθήματα. Οι φοιτητές και οι μαθητές θα ενωθούν με την ομάδα των εργατών.

 

Ακαδημαικοί που ερχόντουσαν από το πανεπιστήμιο AU Dikimevi συναντήθηκαν μαζί με αυτούς από το πανεπιστήμιο Cebeci. Χιλιάδες ακαδημαϊκοί πορεύονται προς την Κιζιλάι.

 

Εργαζόμενοι γιορτάζουν την συνέχεια του αγώνα τους με πυροτεχνήματα στην Κιζιλάι. Χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι βρίσκονται στο Kizilay. Κόσμος συνεχίζει να κατευθύνεται προς τα ’κει. Όλοι μαζί στέλνουν χαιρετισμούς αλληλεγγύης στην Πλατεία Ταξίμ!

 

Ευρηματικοί οι διαδηλωτές στην Άγκυρα καθώς αντιμετώπισαν τα δακρυγόνα με… μπιτόνια νερού. Μόλις η αστυνομία εκτόξευε δακρυγόνο οι διαδηλωτές το αρπάζανε αμέσως και το τοποθετούσαν μέσα σε μπιτόνι. Μετά έκλειναν ερμητικά το καπάκι.                                                                           

 

ΚΥΜΑ ΠΑΛΛΑΪΚΗΣ-ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΠΑΛΗΣ ΑΠ’AKΡΟΥ ΕΙΣ ΑΚΡΟΝ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

 

Οι συγκρούσεις συνεχιζονται και στην Αντιόχεια  με μεγάλη σφοδρότητα , τα ξημερώματα της Τετάρτης (5/6). Δυνάμεις καταστολής επιτίθενται διαρκως, δεν μπορουν να διεισδύσουν, όμως, στις γειτονιές.

 

Διαδηλωτής τραυματίστηκε στο αριστερό μάτι, από δακρυγόνο που πέταξαν οι αστυνομικές δυναμεις στο συγκεντρωμένο πλήθος από μικρη απόσταση. Ο τραυματίας διακομίστηκε στο νοσοκομείο. Τα θωρακισμένα οχήματα ξαναβγήκαν στους δρόμους της Αντιόχειας.

 

Η αστυνομία αναπτύσσει δυνάμεις σε στενά, κατόπιν των τελευταίων επιθέσεων με τεθωρακισμένα.  Διαδηλωτές που προσπάθησαν να καταλάβουν διπλανούς δρόμουςαπωθήθηκαν βίαια.

 

Στην  Ατάλεια, οι υπάλληλοι του δημόσιου τομέα διαδηλώνουν από το πάρκο Aydın Kanza προς την πλατεία Cumhuriyet,ενώ οι εργάτες σχεδιάζουν να φτιάξουν μια μεγάλη σκηνή στην πλατεία Cumhuriyet.

 Στο Ντιγιάρμπακιρ, μεγάλη συγκεντρωση εκπαιδευτικών στο πάρκο Αχμέτ Αρίφ. Εργαζόμενοι στο δημοσίου ετοιμάζονται να κατευθυνθούν προς την πλατεία Νταγκαπι από τους χώρους εργασίας τους όπου συγκεντρώθηκαν νωρίτερα. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις συνεχίζονται μεπαραδοσιακόούς χορούς. Η πλειοψηφία των νέων της πόλης συμμετέχει δυναμικά και μαζικά στις διαδηλώσεις.
 

Στη Σαμσούντα χιλιάδες εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα που συγκεντρώθηκαν και πραγματοποιούν διαδήλωση σε κεντρικά σημεία της πόλης.

 

Στην πόλη Dersim χιλιάδες εργάτες συγκετρώθηκαν στην κεντρική πλατεία της πόλης.

 

Νωρίς το πρωί της Τετάρτης(5/6), 25 άνθρωποι συνελήφθησαν στη Σμύρνη με την κατηγορία της διάδοσης «ψεύτικων και δυσφημιστικών πληροφοριών» μέσω του Twitter, επειδήκάλεσαν σε συγκεντρώσεις.

 

Στην πόλη Χόπα οι συγκεντρωμένοι διαδηλωτές εργάτες και προλετάριοι στο Κοινωνικό Κέντρο της Χόπα θα πραγματοποιήσουν νέα συγκέντρωση στην Πλατεία της Χόπα στις 20.00.

 

Στην Κερασσούντα, το απόγευμα της Τετάρτης (5/6),πολλές εκατοντάδες δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι βρίσκονται μπροστά απο το μπλόκ του KESK (Ομοσπονδία Σωματείων και Ενώσεων Υπαλλήλων Δημοσίου Τομέα) έφτασαν στην Πλατεία Ατατούρκ της Κερασούνταςφωνάζοντας το σύνθημα «Ταξίμ παντού, Αντίσταση παντού» και » Δίπλα, δίπλα ενάντια στο φασισμό». Το πλήθος τους υποδέχονται με ζητωκραυγές, και χειροκροτήματα ακόμα και απο τα μπαλκόνια!

 

Στην πόλη Χαταϋ, συνδικάτα και οργανώσεις της αριστεράς καλούν τον λαό σε διαδήλωση τιμής και μνήμης του θανάτου του 22χρονου διαδηλωτή Αμπντουλάχ Κομέρτ ο οποίος έπεσε νεκρός απο δολοφονικό χτύπημα των δυνάμεων καταστολής.

 Στο Κοτσαέλι χιλιάδες εργάτες συγκεντρώθηκαν μπροστά στην Κεντρική Τράπεζα, ύστερα πορεύτηκαν στο Μνημείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η απεργία των εργαζομένων στο Μνημείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων συνεχίζεται.
 Στην Μπάφρα η πορεία που ξεκίνησε από τα τοπικά γραφεία του σωματείου εκπαιδευτικώνολοκληρώθηκε στην πλατεία Cumhuriyet με συνέντευξη τύπου.
 
 

ΣΤΑΣΗ ΑΝΑΜΟΝΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΝΤΣ

 

Εν τω μεταξύ, στάση αναμονής τηρούν οι διαδηλωτές μετά τη συνάντησή τους με τον αντιπρόεδρο της τουρκικής κυβέρνησης, Μπουλέντ Αρίντς, από τον οποίο ζήτησαν την καθαίρεση κυβερνητών και ηγετικών στελεχών της αστυνομίας για την καταστολή των διαδηλώσεων.

 

Τα μέλη της ομάδας Αλληλεγγύης στο Ταξίμ απαίτησαν από την κυβέρνηση να εγκαταλείψει τασχέδια για χτίσιμο ενός ακόμη εμπορικού κέντρου στο μητροπολιτικό πάρκο της Κωνσταντινούπολης.

 

Παράλληλα, ζητούν την «καρατόμηση» των κυβερνητών και των αρχηγών της αστυνομίας, τους οποίους η οργάνωση θεωρεί υπεύθυνους για τις βιαιότητες των τελευταίων ημερών.

 

Οι διαδηλωτές παρέδωσαν τα αιτήματά τους στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, Μπουλέτ Αρίντς, στη διάρκεια συνάντησής τους στην Άγκυρα.

 

Μεταξύ άλλων οι ακτιβιστές ζητούν να αφεθούν ελεύθεροι όλοι οι διαδηλωτές που έχουν συλληφθεί από την αστυνομία.

 

Επίσης, ζητούν να σταματήσει η χρήση δακρυγόνων από την αστυνομία και να γίνεται σεβαστή η ελευθερία της έκφρασης στην Τουρκία.

 

Ο Μουμτζού υπογράμμισε ότι από την ανταπόκριση της κυβέρνησης στα θέματα αυτά θα καθοριστεί το μέλλον των κινητοποιήσεων.

 

 

 

ΤΡΙΤΟΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΗΣ ΝΕΚΡΟΣ

 

Τρίτος νεκρός στις διαδηλώσεις στην Τουρκία. Ένας νεαρός ακτιβιστής που είχε τραυματιστεί σε διαδηλώσεις στην Άγκυρα υπέκυψε στα τραύματά του, μεταδίδει η εφημερίδα Hurriyet, επικαλούμενη την Τουρκική Ιατρική Ένωση.

 

Πρόκειται για τον Ετέμ Σαρισουλούκ, ο οποίος ήταν ήδη εγκεφαλικά νεκρός, καθώς είχε δεχθείχτύπημα στο κεφάλι στη διάρκεια των διαδηλώσεων. Ο Σαρισουλούκ είναι ο τρίτος νεκρός των διαδηλώσεων.

 

Άλλα δύο άτομα έχουν χάσει τη ζωή τους. Πρόκειται για τον Αμπντουλάχ Κομέρτ, έναν22χρονο, μέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος του Λαού, ο οποίος σκοτώθηκε στηνΑντιόχεια στις 3 Ιουνίου στη διάρκεια των συγκρούσεων και τον 20χρονο Μεχμέτ Αβαλίτας ο οποίος χτυπήθηκε από αυτοκίνητο που έπεσε πάνω σε πορεία στην Άγκυρα.

 

 

 

ΜΗΝΥΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΤΩΝ ΚΟΥΡΔΩΝ ΑΝΤΑΡΤΩΝ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ

 

Ανακοίνωση υπέρ των διαδηλωτών εξέδωσε την Τετάρτη η πολιτική πτέρυγα του PKK(KCK) εγκαταλείποντας την στάση αναμονής που τηρούσε ώς σήμερα εξαιτίας της διαδικασίας ειρήνευσης που βρίσκεται σε εξέλιξη έπειτα από την συμφωνία του Ταγίπ Ερντογάν με τον κούρδο ηγέτη Αμπντουλάχ Οτζαλάν.

 

Ωστόσο, η κίνηση αυτή δεν είναι σίγουρο ότι θα ωφελήσει τους διαδηλωτές, καθώς στηνσυνείδηση μεγάλης μερίδας τούρκων πολιτών οι κούρδοι αντάρτες έχουν στόχο να διαμελίσουν την χώρα τους.

 

Στην ανακοίνωσή του το KCK κάλεσε τους κούρδους «να αναλάβουν πρωτοβουλία ενωμένοι με τις δημοκρατικές δυνάμεις της Τουρκίας και να αναλάβουν τις ευθύνες τους, ώστε να προχωρήσει προς την σωστή κατεύθυνση η πρωτοβουλία, που θα μεταμορφώσει την Τουρκία σε δημοκρατική χώρα». 
Το KCK καλεί επίσης τους εργαζόμενους και τους δημοκρατικούς πολίτες να αντισταθούν σε όσους προσπαθούν να διακόψουν τη διαδικασία της δημοκρατικής λύσης και να συμβάλλουν στην κατεύθυνση της ενδυνάμωσής της.

 

Στην ανακοίνωση, που δημοσιεύεται στο πρακτορείο FIRAT, το οποίο πρόσκειται στο PKK, σημειώνεται ότι η δημοκρατική λύση «δεν έχει μόνο στόχο τη δημοκρατική επίλυση του κουρδικού, αλλά και τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας».

 

Επίσης, αναφέρεται ότι η αστυνομική βία έρχεται σε αντίθεση με τη δημοκρατική επίλυση του κουρδικού.

 

Το KCK στρέφει τα πυρά του κατά του κυβερνώντος κόμματος του Ταγίπ Ερντογάν, λέγοντας ότι ο κατ’ επίφαση περιορισμός του στρατού από το AKP δεν εξάλειψε τη βία, την οποία τώρα ασκεί η αστυνομία.

 

«Η αντίσταση του πάρκου Γκεζί στέλνει το μήνυμα της νέας Τουρκίας» αναφέρεται επίσης στην ανακοίνωση.

 

 

 

ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΒΓΑΖΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ

 

Τους τούρκους πιστούς βγάζει στο δρόμο για την βραδινή προσευχή της Τετάρτης το κυβερνών κόμμα, με την ευκαιρία της μουσουλμανικής γιορτής του Μιράτς, ενώ οι δρόμοι στις μεγάλες πόλεις της χώρας «βράζουν» κάθε νύχτα από τις διαδηλώσεις εναντίον του Ερντογάν.

 

Δημοσίευμα της Yeni Safak, επικαλούμενο πηγές των υπηρεσιών ασφαλείας, υποστηρίζει ότι «ακραίες ομάδες» σκοπεύουν να υποκινήσουν επεισόδια τα ξημερώματα της Πέμπτης, οπότε και γιορτάζεται το Μιράτς.

 

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, στόχος θα είναι και ομάδες πιστών που πηγαίνουν σε τζαμιά.

 

Την ίδια στιγμή, απόντος του Ερντογάν στην τετραήμερη περιοδεία του στις χώρες του Μάγκρεμπ, το κλίμα στην Τουρκία παραμένει τεταμένο.

 

Εν όψει της επιστροφής του, μάλιστα, την Πέμπτη ο κομματικός μηχανισμός του AKP ετοιμάζειθριαμβευτική υποδοχή του, ως απάντηση στους επικριτές του.

 

Μετά τα νέα νυχτερινά επεισόδια σε Κωνσταντινούπολη, Άγκυρα, Σμύρνη και Τουντζελί, την Τετάρτη, το πρωθυπουργικό γραφείο έπεσε θύμα χάκιγνγκ, με τους δράστες να υποστηρίζουν ότι υπέκλεψαν εμπιστευτικά στοιχεία των στελεχών του.

 

H ομάδα, που υπογράφει ως Anonymoys Turkey, ανέφερε στο Twitter πως δεν έχει δημοσιοποιήσει στοιχεία που υπέκλεψε, αλλά θα δημοσιοποιούσε μόνο κωδικούς mail που σχετίζονταν με μη διαβαθμισμένες πληροφορίες.

 

Πηγή στο τουρκικό πρωθυπουργικό γραφείο που επικαλείται το Reuters επιβεβαίωσε ότι λογαριασμοί δέχθηκαν επίθεση, λέγοντας πως οι λογαριασμοί αυτοί έχουν αποκοπεί.

 

Νωρίτερα την Τετάρτη, σάλο στο τουρκικό διαδίκτυο προκάλεσαν οι αναφορές για προσαγωγή 24 χρηστών του Twitter με την κατηγορία της «προπαγανδιστικής πληροφόρησης».

 

stopcartel Newsdesk

http://stopcartelnews.blogspot.gr/2013/06/40.html

Νέα Κυκλοφορία: «Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη», του Αλέξανδρου Μαλλιά

Αλέξανδρος Π. Μαλλιάς

Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη

 

Στον κ. Αλέξανδρο Μαλλιά, μετά από 35 χρόνια θητείας στο Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, όπου υπηρέτησε με πίστη και αφοσίωση την Πατρίδα, απονεμήθηκε ο τίτλος «Πρέσβης επί Τιμή«!

Ο κ. Μαλλιάς, υπηρετώντας σε διάφορες θέσεις στο Υπουργείο αλλά και σε διπλωματικές Αρχές σε χώρες της Βαλκανικής, απέκτησε μεγάλες εμπειρίες για τα Βαλκανικά Θέματα, ενώ πολύτιμες είναι και οι εμπειρίες του από τη θητεία του στις ΗΠΑ, ως Πρέσβης της Ελλάδος στην Ουάσιγκτον.

Μέρος αυτών των εμπειριών κατέγραψε και συμπεριέλαβε στο βιβλίου που κυκλοφορείται από τιςΕκδόσεις Ινφογνώμων, με τίτλο: «Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη»

 

Διαβάζοντας το βιβλίο ο αναγνώστης και ο μελετητής, θα έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει πώς εκτυλίσσεται η πολιτικο-διπλωματική σκέψη ενός Έλληνα διπλωμάτη, ενώ ταυτόχρονα θα αποκτήσει τη δυνατότητα να διεισδύσει στις βαθιές πτυχές της πιο σύγχρονης μορφής του Βαλκανικού Ζητήματος, όπως το Σκοπιανό, το Κοσοβαρικό, το Αλβανικό κ.λπ.

Πέραν των ειδικών γνώσεων και εμπειριών, ο κ. Μαλλιάς καταθέτει στο βιβλίο και τις απόψεις του για το «Ευρωπαϊκό Όραμα», το οποίο υπηρέτησε από νεαρή ηλικία, κάνοντας ταυτοχρόνως και σχετικά σκληρή αυτοκριτική για τις ευθύνες του ιδίου αλλά και της γενιάς του, για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα.

 «Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη» είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από τους Έλληνες της «κρίσης»!!!

 

«Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη»

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: «ΠΕΡΙ ΕΙΡΗΝΗΣ»

«Έχοντας αυτά κατά νου, πρέπει να μην ακούτε αυτούς που προς το παρόν σας ευχαριστούν, ενώ καθόλου δε φροντίζουν για το μέλλον, ούτε αυτούς που λένε πως αγαπούν το λαό, αλλά καταστρέφουν το κράτος.

Όπως είπα παραπάνω, αφότου έγιναν κυρίαρχοι του βήματος τέτοιοι ομιλητές, σε τόση απερισκεψία οδήγησαν την πόλη που έπαθε όσα λίγο πιο πάνω σας εξέθεσα.» 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ του δημοσιογράφου Σταύρου Λυγερού

Μέρος Πρώτο: Η Ελλάδα της παρακμής στην Ευρώπη της κρίσης

 

Εισαγωγικό σημείωμα του Δρα Θάνου Ντόκου, Γενικού Διευθυντού του ΕΛΙΑΜΕΠ

 

1.1. Ενδοσκόπηση και αυτοκριτική

1.2. Εκμυστηρεύσεις προς τους νέους διπλωμάτες

1.3. Δικαιοσύνη, συμφέρον και ηγεμονισμός: Μια κριτική προσέγγιση της Ευρώπης και της σημερινής Ελλάδας μέσα από κείμενα των Αρχαίων Κλασικών

1.4. Η δική μου Ευρώπη

1.5. Για την Ευρώπη των πολιτών με Αξιοπρέπεια

1.6. Από την κλεπτοκρατία στη χρεοκοπία

 

Μέρος δεύτερο: Ελλάδα και πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας

 

Εισαγωγικό σημείωμα του Ευάγγελου Κωφού, τ. Εμπειρογνώμονα – Πρεσβευτή

2.1. Ενότητα πρώτη: Αθήνα -Σκόπια: Από τη δύσκολη συμβίωση στο αδιέξοδο;

 

2.1.1. Σκόπια – Ουάσινγκτον : Μια συνέντευξη

2.1.2. Οι εκλογές στην πΓΔΜ και εμείς

2.1.3. Η πολιτική των προθέσεων και οι προθέσεις των πολιτικών

2.1.4. Στην τελική ευθεία για το Σικάγο (20-21 Μαΐου 2012)

2.1.5. Ανοικτή επιστολή προς τους Σλαβομακεδόνες

2.1.6. Το ζήτημα του ονόματος σε νέα φάση: Υπάρχουν προϋποθέσεις επίλυσης;

2.1.7. Δυο επιστολές και ένα Μνημόνιο Κατανόησης

 

2.2. Ενότητα δεύτερη: Σλαβομακεδόνες και Αλβανοί – Από τη συνύπαρξη στη σύγκρουση

 

2.2.1. Η σύγκρουση του 2001 και εμείς

2.2.2. Το άγνωστο παρασκήνιο της Συμφωνίας της Αχρίδας

2.2.3. Η ελληνική διπλωματία κατά την κρίση του 2001

 

Μέρος τρίτο: Η πορεία και το χρονικό της διπλωματικής ήττας στη Χάγη

 

Εισαγωγικό σημείωμα της δημοσιογράφου Αγγελικής Σπανού

 

3.1. Προσοχή στη Χάγη: Μια αποκαλυπτική συνέντευξη – προειδοποίηση

3.2. Προσφυγή της Ελλάδος κατά της πΓΔΜ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης

3.3. Λάθος χειρισμοί

3.4. Η ενοχλητική αλήθεια

3.5. Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης

3.6. Ώρα ανάληψης ευθυνών

3.7. Η επόμενη ημέρα: Να καταγγείλουμε την Ενδιάμεση Συμφωνία

 

Μέρος τέταρτο: Οι νέες ισορροπίες στα Βαλκάνια

 

Εισαγωγικό σημείωμα της ευρωβουλευτού Μαριλένας Κοππά

 

4.1. Βαλκάνια: Η Ελλάδα χωρίς κύρος και αξιοπιστία

4.2. Η Σερβία και το Κόσοβο μετά τη γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης

4.3. Η νέα σχέση Σερβίας – Τουρκίας

4.4. Ελλάδα και Κόσοβο: Ανάγκη να προσδιοριστούν τα κοινά μας συμφέροντα

4.5. Το Κόσοβο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ελλάδα

4.6. Ημερολόγιο Τιράνων: Οι 180 ημέρες που άλλαξαν την εικόνα της Αλβανίας

4.7. Η Ελλάδα και οι Αλβανοί γείτονές μας: Το πλαίσιο και οι όροι μιας συνολικής στρατηγικής συνεργασίας με τον αλβανικό παράγοντα

4.8. Ελλάδα και Αλβανία, Quo Vadis? Άρθρο – απάντηση του πρώην πρωθυπουργού της Αλβανίας Παντελή Μάικο στον πρέσβη Αλέξανδρο Μαλλιά

4.9. Επιτέλους αρχίσαμε να συζητάμε: Απάντηση στον πρώην πρωθυπουργό της Αλβανίας Παντελή Μάικο

 

Μέρος πέμπτο: Η Ελλάδα και οι ανατροπές στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο

 

Εισαγωγικό σημείωμα του δημοσιογράφου Αλέξανδρου Τάρκα

 

5.1. Ελλάδα και Ισραήλ: Σχέσεις με στρατηγικό βάθος

5.2. Οι αθέατες όψεις της κρίσης στην Αίγυπτο και η επόμενη ημέρα στη Μέση Ανατολή

5.3. «Ελ Αχ Ελ Ακίντ» – Ο Αδελφός Ηγέτης

5.4. Λιβύη: Οι προοπτικές μετά το στρατιωτικό αδιέξοδο

 

Μέρος έκτο: Ψηλαφίζοντας τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις

 

Εισαγωγικό σημείωμα του Αλέξανδρου Τάρκα

 

6.1. Εκ βαθέων: Ουάσινγκτον τέσσερα χρόνια πριν

6.2. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο κύριος Νίκολα Γκρουέβσκι κι εμείς

6.3. Wikileaks – Περί διαρροών: μια προσωπική εμπειρία

6.4. Έτσι είναι αν έτσι σας αρέσει: Οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις χωρίς διμερή προβλήματα;

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/05/blog-post_554.html#.Ua4oJNJYPyd

Οι πραγματικοί λόγοι που οδήγησαν στις «αλκυονίδες ημέρες» της Τουρκίας

 

του Σάββα Καλεντερίδη
Όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενες αναλύσεις μας, η Τουρκία εξωθείται από την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ να συμμετέχει σε έναν θρησκευτικό πόλεμο εναντίον των σιιτών της Μέσης Ανατολής, ως επικεφαλής του σουνιτικού μπλοκ, που, με βάση το σχεδιασμό, θα αποτελείται από τους Άραβες σουνίτες του Ιράκ, τους Κούρδους σουνίτες, τους Τούρκους σουνίτες, και τους σουνίτες της Συρίας και του Λιβάνου.
Ο στόχος είναι η εξουδετέρωση της επιρροής που ασκεί το Ιράν στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και στις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου!
Εξ αυτού και η εμπλοκή της Τουρκίας στην επιχείρηση ανατροπής του Άσαντ, μια επιχείρηση που, εκ των πραγμάτων, στρέφεται εναντίον των αλαουιτών της Συρίας!
Από τότε που η Τουρκία συμμετέχει στην ουσία στον πόλεμο που γίνεται εναντίον του Άσαντ, έχει αυξηθεί και ενταθεί η ρητορική εναντίον των αλαουιτών και των σιιτών (έχουμε ακόμα και εκκλήσεις σουνιτών θρησκευτικών ηγετών για Ιερό Πόλεμο εναντίον των σιιτών, με αφορμή την εμπλοκή της Χεζμπολάχ στις επιχειρήσεις στη Συρία), ενώ πλέον η κυβέρνηση Ερντογάν αυταρχικοποιείται και ριζοσπαστικοποιείται ακόμα περισσότερο, και μάλιστα με την άδεια της Ουάσιγκτον!
Το γεγονός αυτό, της στοχοποίησης δηλαδή των αλαουιτών, που θεωρούνται συγγενείς ιδεολογικά με τους αλεβίτες, σε συνδυασμό με την σουνιτική ριζοσπαστικοποίηση της κυβέρνησης Ερντογάν, έχει θορυβήσει το τελευταίο διάστημα τους αλεβίτες της Τουρκίας, οι οποίοι, μάλιστα, εξέφρασαν τις ανησυχίες τους για τους κινδύνους απόλυτης περιθωριοποίησης των αλεβιτών σε μόνιμη πλέον βάση!
Ενώ λοιπόν η κατάσταση είχε έτσι, πριν από μια εβδομάδα ο πρωθυπουργός Ερντογάν ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να δώσει στην υπό κατασκευή τρίτη γέφυρα του Βοσπόρου το όνομα «Γιαβούζ Σουλτάν Σελήμ«, που θεωρείται ο σφαγέας των αλεβιτών της Τουρκίας!
Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι οι μεγάλη μάζα των αλεβιτών εκφράζεται πολιτικά και εκλογικά κυρίως μέσα από το κεμαλικό Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, ενώ πολύ μεγάλο ποσοστό, θα λέγαμε η συντριπτική πλειοψηφία, της ηγεσίας και των μελών αριστερών και ακροαριστερών οργανώσεων, προέρχονται από τις κοινωνίες των αλεβιτών!
Ένα σημαντικό πεδίο συσσωρευμένης ανησυχίας και δυσφορίας, λοιπόν, τις παραμονές της εξέγερσης στην Κωνσταντινούπολη, ήταν οι αλεβίτες, που βλέπουν να παγιώνεται στην Τουρκία μιαδημοκρατικοφανής ισλαμική δικτατορία, που θα θέσει σε μόνιμη βάση στο περιθώριο της ιστορίας τα 15-20 εκατομμύρια αλεβίτες.
Σ’ αυτούς πρέπει να προστεθούν οι διάφορες αριστερές οργανώσεις που δρουν στην Τουρκία, που επαναλαμβάνουμε, είναι συγκοινωνούντα δοχεία με τις κοινωνίες των αλεβιτών, οι κεμαλιστές, που περιθωριοποιούνται πολιτικά από την επικράτηση του Ερντογάν και του ΑΚΡ, οι Τούρκοι δημοκράτες, που ανησυχούν από τη διολίσθηση της Τουρκίας προς τη σκότο του Ισλάμ, αλλά και διάφορες εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες, που νοιώθουν να απειλούνται από το νέο μοντέλο εξουσίας που επιχειρεί να οικοδομήσει ο Ερντογάν.
Φυσικά, ανάμεσα σε εκείνους που συμμετέχουν και ίσως πυροδοτούν τα επεισόδια, είναι σίγουρο ότι βρίσκονται και άτομα που ήταν για χρόνια τρόφιμοι του βαθέος κράτους των κεμαλιστών και τώρα έμειναν «άστεγοι».
Από την εικόνα λείπουν οι Κούρδοι και το ΡΚΚ, που καταβάλλει προσπάθειες να κρατήσει τις κουρδικές μάζες μακρυά από τα επεισόδια, τα οποία θα είχαν λάβει εφιαλτικές διαστάσεις, σε περίπτωση που συμμετείχαν τα οργανωμένα μέλη του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, που είναι πολύ πιο «εξασκημένα» στις μάχες με την αστυνομία μέσα στις πόλεις, λόγω του πολύχρονου αγώνα που δίνουν εναντίον του τουρκικού κράτους.
Αν υπάρχουν κάποιοι που αναρωτιούνται γιατί λείπουν οι Κούρδοι, να τους ενημερώσουμε ότι θέλουν να διαφυλάξουν την πορεία των συνομιλιών με την τουρκική κυβέρνηση, για μια συμφωνία πολιτικής επίλυσης του Κουρδικού.
Η δυσφορία και οργή, λοιπόν, που είναι συσσωρευμένη σε ετερόκλητα τμήματα της τουρκικής κοινωνίας είναι αυτή που εκφράστηκε στις διαδηλώσεις της Κωνσταντινούπολης, της Άγκυρας και της Σμύρνης, που ξέσπασαν με αφορμή τα σχέδια ανοικοδόμησης του «Στρατοπέδου του Πυροβολικού» ως εμπορικό κέντρο, στο «Πάρκο Περιπάτου», κοντά στην Πλατεία Ταξίμ.
Τώρα, αν αποτολμήσουμε να κάνουμε μια πρόβλεψη για την πορεία των επεισοδίων και των διαδηλώσεων, εκτιμούμε ότι αυτές θα κοπάσουν τις επόμενες ώρες ή το πολύ ημέρες, αφήνοντας όμως ορατά και βαθιά σημάδια στην συλλογική μνήμη για την ήττα που υπέστη ο Ερντογάν και η κυβέρνησή του.
Όσον αφορά τη διεθνή εικόνα της Τουρκίας, υπέστη ρήγμα, όπως ρήγμα υπέστη και η εικόνα του ίδιου του Ερντογάν, που χρεώνεται τον βλακώδη χειρισμό -η μέθη της εξουσίας γαρ- της υπόθεσης αυτής, χειρισμός που οφείλεται στον ιδιότυπο χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασία του ανδρός!
Τέλος, οι Έλληνες πολίτες θα πρέπει να είναι πολύ επιφυλακτικοί σε ειδήσεις και απόψεις που εμπλέκουν τον τουρκικό στρατό και μιλούν για σενάρια εξαγωγής κρίσης με στρατιωτικό επεισόδιο με την Ελλάδα.
Δεν θα προβούμε σε χαρακτηρισμούς των απόψεων και των σεναρίων αυτών, όμως υπογραμμίζουμε ότι αυτά τα ζητήματα είναι πολύ σοβαρά και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζονται από όλους!
Σε ό,τι μας αφορά, εμείς λέμε ότι αυτοί που αναφέραμε παραπάνω είναι οι πραγματικοί λόγοι που οδήγησαν στις «αλκυονίδες ημέρες» της Τουρκίας, που, όπως είναι γνωστόν, προηγούνται της Άνοιξης. 
Μόνο που είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς πότε θα τελειώσει ο «ισλαμικός χειμώνας» και πότε -και αν- θα έλθει ο «Τουρκική Άνοιξη»!
Εν αναμονή, λοιπόν!!!

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/06/blog-post_6176.html#.Ua3lwdJYPyc

Διαβάστε, για να κατανοήσετε γιατί ξέσπασαν οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αμφισβήτησης στην Τουρκία!

Αλεβίτες: Μια άγνωστη παράμετρος του Νέου Ανατολικού Ζητήματος

 

Αφιέρωμα στην εφημερίδα «Ποντιακή Γνώμη», φύλλο Απριλίου 2013

Η «Ποντιακή Γνώμη», όλα αυτά τα χρόνια, κάλυψε αρκετά παραστατικά τις εξελίξεις γύρω από τοΚουρδικό Ζήτημα, που είναι μια από τις δυο σημαντικές παραμέτρους του Νέου Ανατολικού Ζητήματος. Τώρα που το Κουρδικό Ζήτημα έχει πάρει το δρόμο προς την πολιτική λύση,αναδεικνύεται σταδιακά το ζήτημα των Αλεβιτών, που ξεπερνούν τα 15 εκατομμύρια στο σύνολο της τουρκικής επικράτειας.
Οι Αλεβίτες είναι λαός που έχει υιοθετήσει έναν ειρηνικό τρόπο ζωής, ο οποίος στηρίζεται σε βασικές αρχές όπως ο σεβασμός της ζωής, ο διάλογος, η ανεκτικότητα προς τους άλλους, ο σεβασμός της γυναίκας, αρχές που πρεσβεύει η πίστη τους, την οποία οι ίδιοι δεν θεωρούν καν θρησκεία, αλλά φιλοσοφία και τρόπο ζωής.

 

Παραθέτουμε παρακάτω μια συνέντευξη του Γενικού Προέδρου της Ομοσπονδίας Συλλόγων Αλεβί – Μπεκτασί Σελαχατίν Οζέλ, που έδωσε στη δημοσιογράφο Εζκγί Μπασαράν, της εφημερίδαςΡαντικάλ, στην οποία περιγράφεται και ορίζεται με αδρές γραμμές το πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται το ζήτημα των Αλεβιτών της Τουρκίας.

Oι Αλεβίτες πιστεύουν στον Ιμάμη Αλί, ο οποίος εικονίζεται εδώ με τους λοιπούς ένδεκα ιμάμηδες. Δώδεκα ιμάμηδες, κατ’ αντιδιαστολή των δώδεκα μαθητών του Ιησού.

Οι Αλεβίτες και το Κουρδικό Κίνημα

Οι Αλεβίτες, που μέχρι τώρα είχαν μεταξύ τους διαφορές για τις προτεραιότητες του αγώνα τους, ανέλαβαν μια σημαντική πρωτοβουλία το περασμένο Σάββατο στην Καισάρεια. Συγκεντρώθηκαν κάτω από μια στέγη όλες οι οργανώσεις των Αλεβιτών και συζήτησαν για τη διαδικασία επίλυσης του Κουρδικού, για τις εξελίξεις στη Συρία και για άλλα θέματα που επηρεάζουν την πορεία του Αλεβιτικού Ζητήματος. Στη συγκέντρωση αυτή συναντηθήκαμε με τον κ. Οζέλ και συζητήσαμε αυτά τα θέματα.

 

Ερώτηση: Το Σάββατο συγκεντρώθηκαν όλοι οι σύλλογοι των Αλεβιτών στην Καισάρεια, για να συζητήσουν τη στάση τους στη διαδικασία επίλυσης του Κουρδικού. Το επέβαλαν κάποιοι ειδικοί λόγοι;

Απάντηση: Όχι. Εμείς είναι αρκετός καιρός που συγκεντρωνόμαστε όλοι μαζί. Άλλωστε, έχουν ειπωθεί τόσα πολλά ρατσιστικά εναντίον μας, που μας έκαναν να ξεχάσουμε τις όποιες μεταξύ μας διαφορές. Άλλωστε, το ποιοι είναι οι σύλλογοι Αλεβιτών που είτε τους ίδρυσε το κράτος για τους δικούς του λόγους είτε ιδρύθηκαν για ιδιοτελείς και προσωπικούς σκοπούς, άρχισε σιγά-σιγά να βγαίνει στην επιφάνεια. Εμείς είμαστε μια κοινότητα που στηρίζεται στο διαρκή διάλογο. Και μέσα από αυτόν συμφωνήσαμε σε μερικά ζητήματα, όπως να γίνει μουσείο το ξενοδοχείο Μαντιμάκ¹, να αναγνωριστούν οι ιεροί μας χώροι, να επανακαθοριστούν οι αρμοδιότητες και οι δράσεις της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων. Φυσικά, να πούμε πως το γεγονός ότι συγκεντρωθήκαμε όλοι μαζί, παραμερίζοντας τις όποιες διαφορές, το χρωστάμε στη διαλεκτική του Πρωθυπουργού μας!

 

Ερώτηση: Πώς δηλαδή;

Απάντηση: Οι δηλώσεις αλλά και η πολιτική πρακτική που ακολουθεί ο κ. Ταγίπ για μας τους Αλεβίτες, μας κρατά σε εγρήγορση και ενωμένους όλους τους Αλεβίτες. Να είναι καλά, όταν αναφέρεται στους Αλεβίτες, ο λόγος του είναι διασπαστικός, ρατσιστικός. Με αφορμή αυτή τη συμπεριφορά, μας δόθηκε η ευκαιρία να κατανοήσουμε όλοι μας, πόσο άνευ σημασίας και πόσο άκαιρες είναι οι όποιες διαφορές και διαφωνίες που έχουμε μεταξύ μας. Μας δόθηκε η ευκαιρία να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε στη μέση ενός αγώνα επιβίωσης. Στη διάρκεια του δημοψηφίσματος ο Πρωθυπουργός στο πρόσωπο του Κιλιτσντάρογλου έκανε τα πλήθη να γιουχάρουν όλους τους Αλεβίτες. Αν δεν είχαμε συσπειρωθεί σε μια τέτοια κατάσταση, πότε θα συσπειρωνόμασταν;

 

Ερώτηση: Φυσικά, δεν ήταν η πρώτη φορά που ακούσατε ρατσιστικά σχόλια για τους Αλεβίτες στη διάρκεια της Δημοκρατίας (από το 1923);

Απάντηση: Έχετε δίκιο. Πόσα και πόσα δεν υποστήκαμε. Και από τους δεξιούς και από τους αριστερούς. Τι Τανσού Τσιλέρ και τι Μετούτ Γιλμάζ είδαμε. Όμως ποτέ ως τώρα δεν αντιμετωπίσαμε μια τόσο συστηματική στοχοποίηση. Και είναι συστηματική γιατί πρόκειται για μια στρατηγική. Γι’ αυτό θεωρούμε ότι δεν ήταν κάποια γκάφα κάθε φράση που εκτοξεύθηκε εναντίον των Αλεβιτών. Όλα εντάσσονται στα πλαίσια ενός σχεδίου, μιας στρατηγικής! Αυτό το έχουμε αντιληφθεί πλέον!

 

Ερώτηση: Ποιος είναι ο στόχος τους;

Απάντηση: Θέλουν να δημιουργήσουν ένα σουνιτικό μέτωπο-μπλοκ στη Μέση Ανατολή. Σχεδιάζεται δε η Τουρκία να έχει ηγετικό ρόλο σ’ αυτό το μπλοκ. Για μας τους Αλεβίτες υπάρχει χώρος σ’ αυτήν την εικόνα; Αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να υπάρχει. Γι’ αυτό ο αγώνας μας έχει μετατραπεί σε έναν αγώνα επιβίωσης, κάτι που επιβάλλει την ενότητά μας σ’ αυτόν τον αγώνα. Κοιτάξτε, σε σφαγές που γίνονται στο Ιράν και το Ιράκ, η Τουρκία δεν βγάζει άχνα. Αν παρατηρήσετε, οι άνθρωποι που σφάζονται είναι Σιίτες ή Αλεβίτες. Δυστυχώς, αν δεν είσαι Σουνίτης, δεν έχεις τύχη σ’ αυτά τα χώματα.

 

Ερώτηση: Στο ζήτημα της Συρίας ποια είναι η στάση των Αλεβιτών της Τουρκίας;

Απάντηση: Ακόμα και να κάνετε αυτήν την ερώτηση σ’ εμάς, είναι άτοπο και αδιανόητο. Εμείς είμαστε Αλεβίτες. Το όνομά μας είναι ειρήνη, το επώνυμό μας ειρήνη, η θρησκεία μας ειρήνη. Όταν πεθαίνουν σε κάποιο σημείο της γης άνθρωποι, εμείς δεν περιμένουμε να μάθουμε την ταυτότητά τους για να επαναστατήσουμε. Εμείς δεν υποστηρίζουμε ούτε τον Άσαντ ούτε τον λεγόμενο Ελεύθερο Συριακό Στρατό (ΕΣΣ). Πρέπει να σημειώσουμε όμως ότι οι Νουσαϊρίτες της Αντιόχειας επηρεάζονται άμεσα από την υπόθεση αυτή. Όχι μόνο επειδή έχουν συγγενείς στη Συρία. Άρχισαν να τους συμπεριφέρονται άσχημα μέσα στην ίδια τους την πατρίδα, μόνο και μόνο επειδή είναι Νουσαϊρίτες. Φοβούνται πολύ από τον ΕΣΣ. Τα δε ΜΜΕ, όταν αναφέρονται στις εξελίξεις και τα προβλήματα που προέρχονται από τα γεγονότα στη Συρία, πάντα ξεχνούν να αναφερθούν στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συμπατριώτες μας οι Νουσαϊρίτες. Πρέπει να σημειώσουμε το εξής: Πριν αρχίσει αυτός ο πόλεμος, το 90% των Αλεβιτών της Τουρκίας δεν γνώριζε ότι ο Άσαντ είναι Αλεβίτης. Το μάθαμε μετά, αφ’ ότου άρχισε ο πόλεμος. Τότε τα ΜΜΕ «ανακάλυψαν» ότι είναι Αλεβίτης, όταν άρχισαν να αναφέρονται στα εγκλήματά του! Όμως ο Άσαντ δεν έγινε Αλεβίτης όταν άρχισε ο πόλεμος. Ήταν και πιο πριν, όταν έκαναν στενές σχέσεις μαζί του, όταν τον παρουσίαζαν ως φίλαθλο και τον φιλοξενούσαν στους αγώνες της Φενερμπαχτσέ. Όμως εμείς τότε δεν το γνωρίζαμε. Όταν ένοιωσαν την ανάγκη να τον παρουσιάσουν ως δικτάτορα, τότε θυμήθηκαν ότι είναι και Αλεβίτης. Αυτό γινόταν πάντα σε ζητήματα που αφορούσαν εμάς τους Αλεβίτες.

 

Ερώτηση: Τι σημαίνει αυτό;

Απάντηση: Αυτό σημαίνει ότι δεν χάνουν την ευκαιρία να διασυνδέουν πάντα οτιδήποτε κακό με τον Αλεβιτισμό. Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο Σουσουρλούκ, είπε κανείς ότι ο Αμπντουλλάχ Τσατλί ήταν Χανεφί Σουνίτης; Όχι. Όταν όμως αναφέρονταν στον Χουσεΐν Κοτζαντάγ, που βρισκόταν μαζί με τον Τσατλί στο ίδιο αυτοκίνητο, μίλησαν για Αλεβίτη Αστυνομικό Διευθυντή. Στις αναφορές που γίνονται εσχάτως για το ΡΚΚ, παρατηρούμε την ίδια πρακτική.

 

Ερώτηση: Τι εννοείτε;

Απάντηση: Βλέπουμε άρθρα που μιλούν για μια πτέρυγα που υπάρχει μέσα στο ΡΚΚ η οποία δεν θέλει τη λύση και πως η πτέρυγα αυτή είναι γεράκια του πολέμου. Αυτή η πτέρυγα, λοιπόν, αποτελείται από Αλεβίτες, σύμφωνα με τους διακινητές αυτής της άποψης. Με άλλα λόγια, αυτοί που θέλουν τη συνέχιση του πολέμου, είναι Αλεβίτες. Άρα, αν εκκαθαριστούν όλοι αυτοί από τις τάξεις του ΡΚΚ, όλα θα κυλίσουν πιο εύκολα και πιο ομαλά! Και θα πρέπει να καταβάλει κανείς πολλές προσπάθειες για να παρουσιάσει μια θρησκεία που είναι ταυτισμένη με την ειρήνη και την αδελφότητα, ως πολεμοκάπηλη και ως πολεμοχαρή. Το κράτος μας πάντα κατέβαλε τεράστιες προσπάθειες γι’ αυτό κι εμείς του επιστρέφουμε τους χαρακτηρισμούς! Κοιτάξτε, εγώ συνδέω όλα όσα λένε για τους Αλεβίτες του ΡΚΚ με το έγκλημα που έγινε στο Παρίσι. Εγώ δεν είμαι κράτος και δεν διαθέτω πηγές πληροφοριών, όμως σε κάθε περίπτωση δεν απαγορεύεται να ενώνω τα κομμάτια του παζλ και να βγάζω συμπεράσματα. Αμέσως μετά την εμφάνιση αυτών των δημοσιευμάτων, που παρουσίαζαν τους Αλεβίτες του ΡΚΚ ως γεράκια που ήθελαν τη συνέχιση του πολέμου, έγινε το έγκλημα στο Παρίσι. Και τα τρία κορίτσια που σκοτώθηκαν στο Παρίσι, ήταν Αλεβίτισες. Δεν είναι δυνατόν αυτό να μην προκαλεί τις υποψίες μας.

 

Ερώτηση: Δεν έχουμε καταλάβει τη στάση που τηρούν οι σύλλογοι των Αλεβιτών στη διαδικασία πολιτικής λύσης του Κουρδικού.

Απάντηση: Η θέση μας είναι ξεκάθαρη, όμως μάλλον δεν την εξηγήσαμε σωστά. Πάντως μένω έκπληκτος, γιατί όταν δεν είχε κανείς το θάρρος να πει μια λέξη εναντίον του πολέμου και των εγκλημάτων που γίνονταν, προτού ξεκινήσει η διαδικασία της εκεχειρίας και της κατάπαυσης του πυρός, εμείς ήμασταν στο Ντιγιάρμπακιρ, το Ρομπόσκι… Μήνες πριν συγκροτήσαμε επιτροπές και είπαμε να μεσολαβήσουμε για να απελευθερωθούν οι αιχμάλωτοι που κρατούσε το ΡΚΚ. Δεν πήραμε απάντηση. Μετά, όταν άλλαξε η κατεύθυνση του ανέμου, το ΡΚΚ αποφάσισε να τους απελευθερώσει. Στην αντιπροσωπεία που πήγε να τους παραλάβει, δεν υπήρχε ούτε ένας εκπρόσωπος των Αλεβιτών. Το BDP θα μπορούσε να πει τότε ότι «οι οργανώσεις των Αλεβιτών κατέβαλαν προσπάθειες επί μήνες για την απελευθέρωση αυτών των ανθρώπων, ας συμπεριλάβουμε στην αντιπροσωπεία έναν εκπρόσωπό τους». Δεν το έπραξε. Αυτό δεν έπρεπε να γίνει.

 

Ερώτηση: Είναι αλήθεια ότι οι Αλεβίτες είναι θυμωμένοι το τελευταίο διάστημα με το κουρδικό πολιτικό κίνημα;

Απάντηση: Θυμωμένοι όχι, πιο σωστά δυσαρεστημένοι. Εμείς δεν είναι δυνατόν να αποδεχτούμε την αναφορά που έκανε ο Οτζαλάν σε «ισλαμική ένωση», στο μήνυμα που έδωσε στο Νεβρόζ. Εμείς έχουμε υποφέρει χρόνια τώρα από αυτό που λέγεται τουρκοϊσλαμική σύνθεση. Τώρα ακούμε για Κουρδο-Τουρκο-Ισλαμική σύνθεση, και αυτό που έχουμε να περιμένουμε απ’ αυτό, είναι πάλι καταπίεση και προβλήματα. Ως ένας λαός που υποφέραμε πολλά από πολιτικές που μας διαφοροποιούσαν και μας περιθωριοποιούσαν επί δεκαετίες, θα θέλαμε κάτι πιο περιεκτικό και κάτι πιο δημοκρατικό, κάτι που δυστυχώς δεν έγινε!

 

Ερώτηση: Όμως πιο μετά και ο Οτζαλάν, αλλά και άλλα ηγετικά στελέχη του Κουρδικού Κινήματος, όπως ο Καραγιλάν, ο Ζουμπεΐρ Αϋντάρ και ο Ρεμζί Καρτάλ, προσπάθησαν να διορθώσουν τα πράγματα, λέγοντας ότι δεν κατανοήσατε σωστά το μήνυμα…

Απάντηση: Μάλιστα, ακούσαμε και διαβάσαμε αυτές τις εξηγήσεις, όμως αυτό δεν αρκεί. Θα δούμε με τον καιρό πόσο περιεκτικοί και πόσο ανεκτικοί είναι. Μην ξεχνάτε ότι εμείς ζήσαμε περιπτώσεις όπως ο Ιδρίσι Μπιτλίσι²… Αυτά που λένε τώρα, όταν τα συνδυάσει κανείς με εκείνες τις μνήμες… Πώς να μην ανησυχούμε λοιπόν;

 

Ερώτηση: Το κουρδικό πολιτικό κίνημα από την πλευρά του λέει ότι «εμείς τόσα χρόνια πολεμήσαμε και υπερασπιστήκαμε τα δικαιώματα των Αλεβιτών. Τώρα αυτοί κόλλησαν σε μια λέξη και μας υποψιάζονται»…

Απάντηση: Μα εμείς αυτό δεν το αποδεχόμαστε. Όχι. Το Κουρδικό Κίνημα υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των Κούρδων, έδωσε αγώνες γι’ αυτά. Όμως δεν έχω καταλάβει τι έκανε επί χρόνια για τη θέση και τα δικαιώματα των Αλεβιτών. Δεν γνωρίζω. Μετά την πυρπόληση των Αλεβιτών στη Σεβάστεια, έγινε η σφαγή στο χωριό Μάσμπαγλαρ³. Το έκανε το ΡΚΚ. Αν το Κουρδικό Κίνημα υπερασπίστηκε μ’ αυτόν τον τρόπο τα δικαιώματα των Αλεβιτών, εμείς δεν το ζητήσαμε, δεν το θέλουμε. Εκεί που είναι το αίμα και ο πόλεμος, δεν είμαστε εμείς. Δεν επιλέγουμε αυτόν το δρόμο για να υπερασπιστούμε και να εξασφαλίσουμε τα δικαιώματά μας, κανείς να μην επιλέξει αυτόν το δρόμο, χρησιμοποιώντας το όνομά μας. Εγώ εδώ μιλώ για τις βασικές μας αρχές, να μη θεωρήσει κανείς ότι είμαστε εναντίον της ειρήνης.

 

Ερώτηση: Δηλαδή, οι οργανώσεις των Αλεβιτών θα συμβάλλουν στη διαδικασία ειρηνικής επίλυσης του Κουρδικού;

Απάντηση: Εμείς πάντα αυτό προσπαθούσαμε, όμως δεν μας άκουγε κανείς. Αν ο πρωθυπουργός μάς ζητούσε να επιλέξουμε εμείς μια προσωπικότητα ανάμεσά μας, για να εκπροσωπήσει τους Αλεβίτες στην Επιτροπή Σοφών που συγκροτήθηκε για το Κουρδικό, θα ήταν πιο σωστό. Όμως αυτός επέλεξε μόνος του τον κατά τη δική του άποψη κατάλληλο, τον Ιζεττίν Ντογάν. Καλώς. Εμείς παρακολουθούμε αυτήν τη διαδικασία με καλές προθέσεις. Και θέλουμε να μοιραστούμε τους προβληματισμούς μας. Ολόκληρη η Τουρκία θέλει να σταματήσει η αιματοχυσία. Όμως υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για το αν μετατραπεί ή όχι αυτή η κατάπαυση του πυρός σε δημοκρατία. Εμείς θέλουμε να μοιραστούμε τις απόψεις μας γι’ αυτό το θέμα. Χθες η Σεμπαχάτ Τουντζέλ, από το BDP, μας κάλεσε σε ένα συνέδριο (εννοεί ένα από τα τέσσερα συνέδρια που πρότεινε να γίνουν ο Οτζαλάν). Θα αξιολογήσουμε την πρόσκληση αυτή και θα αποφασίσουμε σχετικά.

 

1. Το έγκλημα του Μαντιμάκ: Στις 2 Ιουλίου 1993, Αλεβίτες διανοούμενοι απ’ όλη την Τουρκία συγκεντρώθηκαν στο ξενοδοχείο Μαντιμάκ της Σεβάστειας, στα πλαίσια των εκδηλώσεων του πολιτιστικού συλλόγου Πιρ Σουλτάν Αμπντάλ. Ισλαμιστές, υποκινούμενοι από τις μυστικές υπηρεσίες του τουρκικού κράτους, πυρπόλησαν το ξενοδοχείο, με αποτέλεσμα να καούν 33 συγγραφείς, ποιητές, καλλιτέχνες και διανοούμενοι Αλεβίτες. Φυσικά, κανένας δεν τιμωρήθηκε για το έγκλημα αυτό.

2. Ιδρίσι Μπιτλίσι: Κούρδος πολιτικοθρησκευτικός ηγέτης, που βοήθησε τον Σουλτάνο Γιαβούζ Σελίμ στον πόλεμο εναντίον του αλεβιτικού βασιλείου των Σαφαβιδών (1514). Κατηγορείται ότι μαζί με τον σουλτάνο διέπραξε απίστευτες σφαγές εις βάρος των Αλεβιτών – Μπεκτασίδων της Ανατολίας.

3. Μάσμπαγλαρ: Μόλις τρεις ημέρες μετά το έγκλημα στο ξενοδοχείο Μαντιμάκ, στις 5 Ιουλίου 1993, αντάρτες του ΡΚΚ επιτέθηκαν στο σουνιτικό χωριό Μπάσμπαγλαρ, του νομού Ερζιγκιάν, και σκότωσαν 33 χωρικούς. Μιλώντας για την επίθεση στο χωριό, ο Οτζαλάν παραδέχτηκε ότι το έκαναν αντάρτες του ΡΚΚ, χωρίς την έγκρισή του και κατόπιν πρωτοβουλίας του τοπικού διοικητή δόκτορα Μπαράν, ο οποίος ήταν Αλεβίτης.

Aλεβίτης γέροντας-σοφός, που απολαμβάνει του σεβασμού της κοινωνίας των Αλεβιτών. Στο πρόσωπό του μπορεί να διακρίνει κανείς την ηρεμία και την πραότητα, χαρακτηριστικά των Αλεβιτών, σε αντιπαραβολή με το σκληρό βλέμμα των ιερωμένων Σουνιτών, στο οποίο επίσης αντικατοπτρίζεται η θρησκευτική οργή που υπάρχει στην σουνιτική κοινωνία, που εκφράζεται πολλές φορές με πράξεις ανείπωτης βίας.

 

Μήνυμα του Οτζαλάν στο Συνέδριο των Αλεβιτών

Ο ηγέτης των Κούρδων, Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, έστειλε μήνυμα στο 5ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Συλλόγων Αλεβιτών (FEDA), που έγινε στην πόλη Gelsenkirchen, με τη συμμετοχή 200 συνέδρων, στις 11-12 Μαΐου 2013.

Οι σύνεδροι εκπροσώπησαν συλλόγους από τη Γερμανία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ελβετία, την Ολλανδία, την Αυστρία, την Αγγλία, τη Σουηδία και τη Δανία.

Στο συνέδριο παρέστησαν επίσης Κούρδοι επίσημοι απ’ όλες τις κουρδικές οργανώσεις και κόμματα της Τουρκίας, καθώς και εκπρόσωποι των Κούρδων Αλεβιτών του Δυτικού Κουρδιστάν (ΒΑ Συρία) και των Τουρκομάνων Αλεβιτών!

Στο συνέδριο διαβάστηκε και το μήνυμα που έστειλε ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, το οποίο έχει ως εξής:

«Ο Αλεβιτισμός είναι μεγάλη ανάγκη να ανανεωθεί και να ενσωματώσει ξανά τη νοοτροπία της αντίστασης. Υπό την έννοια αυτή, πρέπει να υπερασπιστεί τις ιστορικές του αρχές και την παράδοση του Τζεμ*. Η παράδοση του Τζεμ και του Ζικίρ** είναι μια μεγάλη ιστορία αντίστασης. Το Ζικίρ είναι επαναστατική προπαγάνδα. Όσο για το Σεμάχ***, αυτό θεωρώ ότι είναι κάτι σαν την πορεία των ανταρτών.

Εμείς συμμετείχαμε σε Σεμάχ αλλά και σε Ζικίρ, και μάλιστα με το παραπάνω. Όποιος προσεγγίζει το κίνημα και τον αγώνα μας επιφανειακά και υπεραπλουστευμένα, κάνει μεγάλο λάθος.

Μάλιστα, εμείς είμαστε ένα κίνημα σαν την Κερμπέλα και έχουμε ευθύνη να μην επιτρέψουμε να επαναληφθούν αντίστοιχα γεγονότα. Η πορεία τους στην Ιστορία ήταν άγρια και οι Αλεβίτες υπέστησαν σφαγές. Επί αιώνες οι Αλεβίτες καταπιέστηκαν από τους Γεζίτες, οι Ζωροάστρες εσφάγησαν ανελέητα από τις ισλαμικές ηγεσίες, οι Κούρδοι και οι Κομουνιστές συνεθλίβησαν από τους Κεμαλιστές. Οι Αλεβίτες να εξετάσουν με υψηλό αίσθημα ευθύνης, με επιστημονικότητα και σε βάθος αυτά τα γεγονότα, θα αποτρέψουν νέες Κερμπέλα και θα καταφέρουν, τελικά, να βγουν αλώβητοι από όλους αυτούς τους κινδύνους.

Στην Ιστορία υπάρχουν πολλές παραδόσεις των Αλεβιτών, των Ζωροαστρών, των Δερβίσηδων. Θα πρέπει κάποια στιγμή όλα αυτά να βγουν στο φως, να μας προβληματίσουν και να μας διαφωτίσουν. Αν δεν γίνει αυτό, θα ζήσουμε χειρότερα από αυτά που υποστήκαμε στην ιστορία. Σήμερα, το Τζεμ, το Ζικίρ και το Σεμάχ συνεχίζονται ως παραδόσεις και βοηθούν στην επιτυχία του αγώνα.

Όταν συγκρίνουμε την αλεβιτική πραγματικότητα στα πλαίσια της κουρδικής πραγματικότητας, διαπιστώνουμε ότι οι Αλεβίτες Κούρδοι έχουν διατηρήσει την κουρδική τους ταυτότητα, πλην όμως έχουν μείνει αρκετά πίσω από τους υπόλοιπους Κούρδους. Οι Αλεβίτες είναι ένα τμήμα του λαού μας, που ξέρει να παραμένει πιστό στις εθνικές και πολιτιστικές μας παραδόσεις, που ξέρει να αντιστέκεται στους ξένους κατακτητές, στη βία και την εκμετάλλευση, που εμφορείται από τις αξίες της δικαιοσύνης και του δικαίου. Όμως όλα αυτά δεν έχουν οργανωθεί και δεν έχουν θεσμοθετηθεί σε σωστή βάση. Και αυτό το εκμεταλλεύεται με το χειρότερο τρόπο το κράτος και το σύστημα, το οποίο βρίσκει εύκολα συνεργάτες για να ελέγχει εκ των έσω τους Αλεβίτες. Ο Κεμαλισμός, όπως έκανε εναντίον του Κομουνισμού και του Σοσιαλισμού, επιτέθηκε εναντίον των Κούρδων, ενώ με ακόμα μεγαλύτερη μανία επιτέθηκε εναντίον των Αλεβιτών. Οι εκάστοτε εξουσίες διήρεσαν τους λαούς και έστρεψαν τους Σαφί Σουνίτες εναντίον των Αλεβιτών, των Ασσυρίων και των Γεζιντήδων. Εκμεταλλεύτηκαν εθνοτικές και θρησκευτικές διαφορές και οδήγησαν στη σφαγή τους ανθρώπους.

Εμείς όμως συνδέσαμε όλους τους κύκλους, τους Αλεβίτες, τους Γεζιντήδες, τους Σοσιαλιστές, και κάναμε τη σύνθεση μέσα στο ΡΚΚ. Αυτή η ανθρώπινη ενότητα ήταν η πιο βασική αναγκαιότητα για τον αγώνα προς την ελευθερία. Αυτό μπορώ να πω ότι το πετύχαμε. 

Είναι ο πιο σωστός δρόμος να κατανοήσουμε πλήρως την αξία αυτών των παραδόσεων.

Να έλθω και σε ένα άλλο θέμα. Θεωρώ ότι έχει σημασία να ιδρυθεί η «Ένωση Αλεβιτών του Κουρδιστάν». Οι ηγέτες των Αλεβιτών (Πιρ), που μπορούν να καθοδηγούν τα Τζεμ και τα Σεμάχ, πρέπει να οργανωθούν. Εγώ δίνω μεγάλη σημασία στις τελετές των Αλεβιτών, αφού στην ουσία το κίνημα του ΡΚΚ είναι μια σύγχρονη αντίληψη αυτών των τελετών.

Κατά την άποψή μου, η ιδεολογία του ΡΚΚ είναι πιο κοντά στον Αλεβιτισμό από οποιοδήποτε άλλο δόγμα. Επίσης είναι κοντά στο Ζωροαστρισμό. Δηλαδή, να το πούμε με άλλα λόγια, μέσα στο ΡΚΚ οι Αλεβίτες και οι Ζωροάστρες μπορούν να νιώθουν περισσότερο άνετα από όλους τους άλλους. Και επαναλαμβάνω, οι Αλεβίτες και οι Ζωροάστρες, πρέπει να αποκτήσουν και πάλι συνείδηση και να αυτοοργανωθούν κατάλληλα.

Είναι γνωστό ότι ο Αλεβιτισμός είναι συνώνυμος της αγάπης. Εμείς πιστεύουμε ότι η κάθε θρησκευτική και εθνοτική ομάδα πρέπει να εκφράζεται ελεύθερα, κάθε άνθος θα πρέπει να ανθίζει, υπό την προϋπόθεση αυτό να μην είναι εναντίον του άλλου. Αυτό που θέλω, λοιπόν, είναι όλα αυτά τα άνθη, που καταπιέστηκαν και υπέφεραν επί αιώνες, να ανθίσουν και πάλι.

Είμαστε σε μια περίοδο που τα εδάφη μας είναι μάρτυρες μιας νέας άνοιξης, που ανθίζουν και πάλι όλα τα άνθη των πολιτισμών. Είναι η εποχή μιας άλλης Άνοιξης. Θα υπερασπιστούμε την ιστορική κληρονομία του Αλεβιτισμού και θα κερδίσουμε.

Με το σεβασμό μου,

Αμπντουλλάχ Οτζαλάν»

 

Σημειώσεις

Τζεμ: Είναι τόπος συνάθροισης, συζήτησης, λήψης αποφάσεων και πραγματοποίησης τελετών της κοινότητας των Αλεβιτών. Στο Τζεμ συμμετέχουν ισότιμα άνδρες, γυναίκες, νέοι, γέροι και παιδιά.

Ζικίρ: Η επίκληση του Προφήτη Αλί, στον οποίον πιστεύουν οι Αλεβίτες.

 

Σεμάχ: Κυκλική τελετή, που απεικονίζει την πορεία σε έναν άλλον κόσμο, στον κόσμο της αγάπης και της αλληλοκατανόησης. Είναι μια από τις δώδεκα τελετές που τελούνται στο Τζεμ.

 

Ποντιακή Γνώμη

Η εφημερίδα εκδίδεται από το Μάρτιο του 2008 από τις εκδόσεις ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ. 

Πληροφορίες-Συνδρομές: κ. Κεσίδου Σοφία, 210 3316036, Fax 210 3250421, Email: gnomi@infognomon.gr

Βιβλιοπωλείο: Φιλελλήνων 14, Σύνταγμα, Αθήνα

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/06/blog-post_4734.html#more

Νεο-οθωμανική αποικιοκρατική Χούντα

της σύνταξης ardin-rixi.gr

Δεύτερη μέρα σφοδρών συγκρούσεων σήμερα στην Κωνσταντινούπολη, και μάλλον βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να εξελίσσεται μια μεγάλη εξέγερση των δυνάμεων του λεγόμενου ‘κοσμικού τόξου’ της γειτονικής Τουρκίας, ενάντια στον αυταρχισμό του Ερντογανικού νεο-οθωμανισμού.

 Αυτό το ‘κοσμικό τόξο’ που βρίσκεται αυτήν την στιγμή στους δρόμους είναι ένα (εκρηκτικό, είναι η αλήθεια) μείγμα ετερόκλητων στοιχείων, από Γκρίζους Λύκους και οπαδούς του Ρεμπουμπλικανικού Κόμματος, μέχρι ακροαριστερούς, κομμάτια της κοσμοπολίτικης μεσοστρωματικής νεολαίας, αναρχικούς, Αλεβίτες, Κούρδους, Άραβες κ.ο.κ.

 Η αντίθεση σοβεί από παλιά, και αποτελεί μια μάχη για την φυσιογνωμία της χώρας. Τώρα εξερράγη καθώς τον τελευταίο καιρό το καθεστώς του Ερντογάν προέβη σε μια σειρά προκλήσεων ταυτόχρονα προς πολλές κοινωνικές ομάδες.

 – Πέρασε νόμο που ρυθμίζει πολύ αυστηρά την πώληση αλκόολ, και αποκάλεσε έμμεσα αλλά σαφέστατα ‘μεθύστακες’ τον Κεμάλ και τον Ινονού μέσα στο κοινοβούλιο.

 – Προχωράει ακάθεκτος στην ανακατασκευή ενός μεγάλου οθωμανικού στρατοπέδου στην πλατεία Ταξίμ, το οποίο θα λειτουργεί ως εμπορικό κέντρο-σύμβολο της νεο-οθωμανικής ισχύος.  Το στρατόπεδο αυτό, καταργήθηκε και ισοπεδώθηκε από τους κεμαλιστές στα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυση του νεο-τουρκικού κράτους, και θεωρείται ότι έχει ιδιαίτερη συμβολική βαρύτητα.

 – Επέλεξε να ονομάσει την τρίτη γέφυρα που θεμελιώθηκε στον Βόσπορο, με το όνομα του σφαγέα των Αλεβιτών, Σελίμ Α.

 – Απαγόρευσε το φιλί στο μετρό της Πόλης.

 – Απαγόρευσε και έπνιξε στην καταστολή τις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς.

 Και πολλά πολλά άλλα, τα οποία κατάφεραν να εξοργίσουν τους κεμαλιστές, κομμάτια της νεολαίας, τους Αλεβίτες, την Αριστερά κ.ο.κ. Ταυτόχρονα, τα τελευταία γεγονότα στο Ρεχανλί, μια πόλη με μεγάλο αλεβιδικό πληθυσμό, όπου εξερράγη ένα από τα τρία αυτοκίνητο-βόμβα, ενέργεια που πιθανότατα προήλθε από το συριακό τμήμα της Αλ Κάιντα, ξεσήκωσαν σάλο στο εσωτερικό της Τουρκίας καθώς θεωρήθηκαν το επιστέγασμα αποτυχίας της μεγαλομανιακής πολιτικής Ερντογάν για τη Συρία.

 Έτσι, και όταν μια διαδήλωση για τα επικείμενα έργα στην πλατεία Ταξίμ αντιμετωπίστηκαν με υπέρμετρη βία και καταστολή από την αστυνομία, πετάχτηκε η σπίθα που έβαλε φωτιά στα μεγάλα αστικά κέντρα, ιδιαίτερα σ’ εκείνα του δυτικού τμήματος της χώρας –όπου οι Αλεβίτες, η Αριστερά και γενικά τα κοσμικά κόμματα έχουν μεγαλύτερη δύναμη.

 Έτσι, πολύ σύντομα, ο Ερντογάν, αμήχανος, βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη εξέγερση ενάντια στο νεο-οθωμανικό κατεστημένο. Μια εξέγερση που δοκιμάζει να την αντιμετωπίσει με την πυγμή –το Σάββατο το απόγευμα δήλωσε ότι αν το ρεμπουμπλικανικό κόμμα μπορεί να κατεβάσει στην Κωνσταντινούπολη 100.000 διαδηλωτές, εκείνος μπορεί να κατεβάσει 1.000.000.

 Στην πραγματικότητα η Τουρκία είναι διχασμένη σε δύο μπλοκ. Το, νεο-οθωμανικό, σουνιτικό, στηρίζει τη δύναμη του στις επαρχίες της Ανατολίας και στην Άγκυρα, σε μια νέα μεγαλοαστική τάξη που αναπτύσσει σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία και τα εμιράτα, στους ισλαμικούς μεντρεσέδες και τον Φετιχουλάχ Γιουλέν, καθώς και φτωχά στρώματα των αστικών στρωμάτων, τα οποία προέρχονται από την σουνιτική ύπαιθρο και έχουν διατηρήσει μέσα σε συνθήκες φτώχειας το ισλαμικό σύστημα αξιών. Αυτός είναι ο κόσμος που συνασπίζεται πίσω από τον Ερντογάν, και απαρτίζει το κοινωνικό μπλοκ της νεο-οθωμανικής εξουσίας.

Μιας εξουσίας που κυριαρχεί εδώ και 12 χρόνια στην Τουρκία, χρόνο υπεραρκετό ώστε να ‘χαλαρώσει’ ξεδιπλώνοντας πλέον τον πραγματικό της χαρακτήρα: Αυτόν που βλέπουμε σε ό,τι αφορά στην πολιτική της στο Συριακό, για παράδειγμα, ή τα κρούσματα της εσωτερικής καταστολής, που χθες αφορούσαν μόνο τους Κούρδους και σήμερα γενικεύονται σε ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού.

 Έτσι, τα γεγονότα του τελευταίου χρόνου αποδεικνύουν και στους πιο κακόπιστους ότι στην πραγματικότητα ο Νεο-οθωμανισμός έχει συστήσει στην Τουρκία μια επιθετική, δικτατορία. Και το γεγονός ότι αποκαλύπτεται τώρα σε όλη του την έκταση, με βάση τη συμβαίνει στη Συρία ή στην Κωνσταντινούπολη, φέρνει σε ιδιαίτερη αμηχανία τις ελληνικές άρχουσες τάξεις σε Ελλάδα και Κύπρο.

 Διότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχουν εξαπολύσει μια προπαγάνδα εξωραϊσμού του Ταγίπ Ερντογάν, και του καθεστώτος του, προκειμένου να βοηθήσουν στο ελληνοτουρκικό συνοικέσιο.  Έτσι η μυθολογία που συστηματικά κατασκεύασαν τα ελληνικά ΜΜΕ και η κυρίαρχη κάστα του ελληνικού ακαδημαϊκού κόσμου (ένα εξαιρετικό δείγμα μπορεί κανείς να διαβάσει εδώ) ήθελε τον Ερντογάν και το AKP πυλώνα εκδημοκρατισμού της γειτονικής χώρας, και φορέα μεταρρυθμίσεων που θα φέρει πιο κοντά την Τουρκία στην Ε.Ε. Με αυτό το μύθο, εξ άλλου διαστρέβλωναν συστηματικά και την φύση της σύγκρουσης μεταξύ του Ερντογάν και των κεμαλιστών στρατηγών, αποδίδοντας προθέσεις εκδημοκρατισμού σε πρωτοβουλίες που στην ουσία ήταν ενδείξεις ενός νέου συγκεντρωτισμού που στόχευε στην σουλτανοποίηση της πολιτικής εξουσίας στην Τουρκία!

Ο χημικός πόλεμος και τα σπασμένα κεφάλια των κατοίκων της Κωνσταντινούπολης απέδειξαν περίτρανα στην Ελλάδα, και σε όλο τον κόσμο την πραγματική φύση του καθεστώτος Ερντογάν, διαλύοντας κάθε αυταπάτη που είχε καλλιεργηθεί (σε μεγάλο βαθμό τεχνηέντως από τους νεο-οθωμανικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς) περί της φύσεως του καθεστώτος Ερντογάν, με βάση την ισραηλο-τουρκική σύγκρουση. Τότε, λίγο ως πολύ τον παρουσίαζαν ως τον Τσάβες της Μεσογείου, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι ο πραγματικός ρόλος που επιφύλασσε για τον εαυτό του όταν ανακατεύτηκε με το Παλαιστινιακό, δεν ήταν αυτός του ‘μαχόμενου αντισιωνιστή’, αλλά του Σουλτάνου που προσβλέπει στην απελευθέρωση εδαφών που θεωρεί πρώην κτήσεις του και σκοπεύει να τα εντάξει και πάλι στην δική του σφαίρα επιρροής.

Τα τελευταία γεγονότα απέδειξαν, λοιπόν, τον πραγματικό χαρακτήρα του καθεστώτος που αντιπροσωπεύει ο Ερντογάν, ο Νταβούτογλου, και ο Γκιούλ. Οι λαοί της περιοχής που απειλούνται από αυτό, και ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες, δεν μπορούμε παρά να βλέπουμε με συμπάθεια –όχι βέβαια τους κεμαλιστές και τους Γκρίζους Λύκους– αλλά τον αγώνα των Αλεβιτών, τμημάτων της Νεολαίας, των Κούρδων και της Άκρας Αριστεράς για εκδημοκρατισμό της γειτονικής χώρας. Εξ άλλου κι εμείς, μαχόμενοι τον τουρκικό επεκτατισμό σε κάθε του εκδοχή, νεο-οθωμανική ή κεμαλική παλεύουμε ακριβώς για το ίδιο πράγμα: Τον εκδημοκρατισμό των σχέσεων της Τουρκίας με τις γειτονικές της χώρες. Εκδημοκρατισμός που δεν είναι εφικτός, αν δεν πάψει την κατοχή της Κύπρου, τις απειλές στο Αιγαίο, τις προσπάθειες να μετατρέψει τη Θράκη σε προτεκτοράτο, αν δεν αναγνωρίζει την γενοκτονία διαρκείας που έχει εξαπολύσει εναντίον του ελληνισμού (1453-1922-1974) και βεβαίως εναντίον όλων των άλλων λαών της Μικράς Ασίας.

 Προφανώς, κράτος που συμπεριφέρεται έτσι στο εξωτερικό δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι δημοκρατικό – όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι Κούρδοι, και το μαθαίνουν τώρα με δραματικό τρόπο οι διαδηλωτές της πλατείας Ταξίμ. Η αναγνώριση της Αγίας Σοφίας ως ορθόδοξης εκκλησίας, (ως συμβολική αποκήρυξη της κουλτούρας κατάκτησης και λεηλασίας που διέπει τις πρακτικές του γειτονικού κράτους), η άρση της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, η αναγνώριση της αυτοδιάθεσης των Κούρδων και των δικαιωμάτων των Αράβων και των Αλεβιτών, ο σεβασμός των συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων στο εσωτερικό –να πάψει δηλαδή η τουρκική εξουσία να είναι τόσο καταπιεστική  και αυταρχική–, είναι όψεις της ίδιας διαδικασίας.

 Και τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν λογιών λογιών ‘προοδευτικοί’ και μη, νεο-οθωμανιστές στη χώρα μας για τα γεγονότα της Κωνσταντινούπολης, στεκόμενοι μόνο στην ‘καταστολή’ και όχι στη φύση και τον χαρακτήρα του καθεστώτος που την εξαπέλυσε έχουν ακριβώς αυτόν τον σκοπό. Να συγκαλύψουν το γεγονός ότι εκδημοκρατισμός και εγκατάλειψη του επεκτατισμού είναι όψεις του ίδιου νομίσματος.

Σε Ελλάδα, Τουρκία και Βαλκανική, επομένως ο εχθρός είναι κοινός, σήμερα λέγεται Νεο-οθωμανική (χθές, κεμαλική) Ιμπεριαλιστική Χούντα και βρίσκει στηρίγματα και στην ίδια τη χώρα μας στις τράπεζες, στα υπουργεία, την τηλεόραση και στα πανεπιστήμια.

http://ardin-rixi.gr/archives/13049

Παζάρι Ομπάμα – Ερντογάν με ελληνικό κόστος

του Σταύρου Λυγερού από τη REAL

ΣΤΟΝ ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ, η Ουάσιγκτον αντιμετώπιζε την Αθήνα και την Άγκυρα σαν γεωπολιτικό δίδυμο και γι’ αυτό κρατούσε τις ισορροπίες σ’ όλα τα επίπεδα. Εδώ και χρόνια, όμως, η θεώρηση αυτή αποτελεί παρελθόν. Η διαφορά του ειδικού βάρους της Ελλάδας και της Τουρκίας, άλλωστε, συνεχώς μεγαλώνει. Η Ελλάδα έχει καταστεί «αποικία χρέους» της ευρωζώνης, ενώ η Τουρκία ενισχύει συνεχώς τη διεθνή θέση της, με αποτέλεσμα να αποτελεί σήμερα μέλος της ομάδας των 20 ισχυρότερων κρατών.

Το άνοιγμα της ψαλίδας στο δυναμικό των δύο χωρών αναπόφευκτα αντανακλάται στον τρόπο που τις αντιμετωπίζει η Ουάσιγκτον. Εάν σ’ αυτό προστεθεί και το γεγονός ότι η Τουρκία εμπλέκεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στα μεγάλα προβλήματα του μεσανατολικού χώρου, εξηγείται ο λόγος που οι ΗΠΑ τη θεωρούν κράτος-κλειδί για τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς τους στην ευρύτερη περιοχή.

Η επίσκεψη Ερντογάν στην Ουάσιγκτον αυτές τις ημέρες, όπως και οι προηγούμενες επισκέψεις του, αντανακλά τη σημασία που αποδίδει ο Λευκός Οίκος στον ρόλο της Άγκυρας. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι διμερείς σχέσεις είναι ανέφελες. Σημαίνει, όμως, ότι οι Αμερικανοί αντιμετωπίζουν την Τουρκία όχι σαν κράτος-πελάτη στο οποίο δίνουν εντολές, αλλά ως κράτος με δικά του σεβαστά συμφέροντα, με το οποίο είναι υποχρεωμένοι να διαπραγματεύονται.

Στο κέντρο των συνομιλιών Ομπάμα – Ερντογάν ήταν η κρίση στη Συρία, η οποία συνδέεται με την κατάσταση στο Ιράκ, με τον ρόλο του Ιράν και βεβαίως με τις σχέσεις Ισραήλ – Τουρκίας. Υπενθυμίζουμε ότι μέχρι να εκδηλωθεί το κύμα της αραβικής εξέγερσης, η Άγκυρα είχε συνάψει στρατηγική σχέση με τη Δαμασκό και την Τεχεράνη, έχοντας ως κύριο κοινό παρονομαστή την καταστολή του κουρδικού αλυτρωτισμού.
Όταν η πυρκαγιά μεταφέρθηκε στη Συρία, αρχικά φάνηκε ότι η ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ ήταν ζήτημα χρόνου. Κλασικός καιροσκόπος, η Τουρκία έκανε στροφή και έγινε ο κύριος υποστηρικτής των αντικαθεστωτικών. Τους πρόσφερε βάσεις, οπλισμό και εφόδια. Ο Ερντογάν υποσχέθηκε, μάλιστα, στη Δύση ότι εντός μερικών μηνών θα είχε επιτύχει την ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ. Στόχος του ήταν, μέσω των σουνιτών ανταρτών, να θέσει υπό τουρκικό έλεγχο τη μετα-Ασαντ Συρία και ειδικότερα να καταλύσει το κρατικό μόρφωμα που έχουν δημιουργήσει οι Κούρδοι (κατά τα δύο τρίτα ελέγχονται πολιτικά από το ΡΚΚ) σε συριακές περιοχές που γειτνιάζουν με την Τουρκία.

Οι εξελίξεις διέψευσαν τον Ερντογάν. Τώρα ζητάει από τον Ομπάμα ενεργή παρέμβαση του ΝΑΤΟ με την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, ώστε να εξουδετερωθεί η συριακή αεροπορία, δημιουργία ζώνης ασφαλείας εντός του συριακού εδάφους και προμήθεια των ανταρτών με βαρύ οπλισμό.

Η πολύνεκρη βομβιστική επίθεση στη συνοριακή πόλη Ρεϊχανλί δεν φαίνεται να είναι άσχετη με τις αμερικανοτουρκικές διαπραγματεύσεις κορυφής. Οι νεοοθωμανοί φορτώνουν την ευθύνη σε τουρκική ακροαριστερή οργάνωση, την οποία διασυνδέουν με τη Δαμασκό. Το περιβάλλον θυμίζει κινούμενη άμμο και ως εκ τούτου κάθε εκτίμηση είναι παρακινδυνευμένη. Είναι σαφές, όμως, ότι το κλίμα που δημιούργησε η αιματηρή έκρηξη αντικειμενικά διευκολύνει αυτούς που επιδιώκουν κλιμάκωση της επέμβασης στον συριακό εμφύλιο πόλεμο.

Ο Ομπάμα, ωστόσο, δεν φαίνεται διατεθειμένος να εμπλέξει περαιτέρω τις ΗΠΑ. Όπως και οι Ισραηλινοί, φοβάται μήπως μετά την ανατροπή του Ασαντ επικρατήσουν φονταμενταλιστές ισλαμιστές, όπως είναι η οργάνωση Αλ Νάσρα. Το έργο, άλλωστε, το έχουμε ξαναδεί. Γι’ αυτό και ο Ομπάμα αναζητάει πολιτική λύση σε συνεργασία με τη Μόσχα, η οποία θα προβλέπει την απομάκρυνση του Ασαντ από την εξουσία, στο πλαίσιο όμως μίας ομαλής μετάβασης, ώστε να αποτραπεί η ανεπιθύμητη εξέλιξη.

Όλα αυτά αγγίζουν και τον Ελληνισμό. Για να εξισορροπήσουν την απόρριψη τουρκικών απαιτήσεων στο συριακό μέτωπο, οι Αμερικανοί είναι πιθανόν να δώσουν ανταλλάγματα, υποστηρίζοντας την Άγκυρα στο μέτωπο της Κύπρου. Η Ουάσιγκτον δεν θέτει επισήμως την επίλυση του Κυπριακού ως προϋπόθεση για την εκμετάλλευση των κυπριακών κοιτασμάτων, όπως επιθυμούν οι Τούρκοι, αλλά τα διασυνδέει. Αντίστοιχες δηλώσεις είχαμε προσφάτως και από τον επίτροπο Ολι Ρεν και από τον γ.γ. του ΝΑΤΟ.

Η Άγκυρα, οι Αμερικανοί αλλά και οι Ευρωπαίοι θεωρούν μοναδική ευκαιρία το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έχει μετατραπεί σε «αποικία χρέους» και επιπροσθέτως στην Προεδρία βρίσκεται ο δεδηλωμένος υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν Αναστασιάδης. Επιχειρούν, λοιπόν, να εκμεταλλευθούν τη διπλή αυτή ευκαιρία για να επιβάλλουν μία λύση τύπου Ανάν.

Η πρόσκληση για την Ουάσιγκτον που δεν έρχεται

Σ’ΑΥΤΗ τη δύσκολη συγκυρία, η Ελλάδα όχι μόνο είναι πιο αδύναμη παρά ποτέ, αλλά και έχει ελάχιστες δυνατότητες να επηρεάσει την αμερικανική στάση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έναν χρόνο μετά την πρωθυπουργοποίησή του ο Σαμαράς δεν έχει ακόμα προσκληθεί στην Ουάσιγκτον, παρά το γεγονός ότι είναι πάγια πρακτική των Αμερικανών να καλούν επισήμως τους νέους ηγέτες των φίλιων χωρών.
Ο Λευκός Οίκος δεν αρνείται τη συνάντηση, αλλά πετάει την μπάλα στην κερκίδα. Ο Έλληνας πρωθυπουργός ήλπιζε ότι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Ουάσιγκτον, στις αρχές Ιουνίου, για να μιλήσει σε συνέδριο αμερικανοεβραϊκής οργάνωσης, θα είχε συνάντηση με τον Ομπάμα. Παρά τις προσπάθειες του ελληνοαμερικανικού λόμπι, όμως, ο Λευκός Οίκος ξαναπέταξε την μπάλα στην κερκίδα, με αποτέλεσμα ο Σαμαράς να ματαιώσει το ταξίδι του. Κυβερνητικές πηγές αποδίδουν την εξόφθαλμη απροθυμία του Λευκού Οίκου στο ότι η Αθήνα δεν αποκλείει να πουλήσει τη ΔΕΠΑ και τον ΔΕΣΦΑ σε ρωσική εταιρεία, όπως την πιέζουν. Ο κύριος λόγος της αμερικανικής δυσαρέσκειας, όμως, είναι το γεγονός ότι ο Σαμαράς έχει βάλει όλα τα αβγά του στο γερμανικό καλάθι.

Προς το παρόν οι ΗΠΑ αποφεύγουν την άμεση εμπλοκή τους στις ενδοευρωπαϊκές ισορροπίες. Όπως έδειξε, όμως, και η δημόσια διαφωνία του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών με τον Σόιμπλε, η Ουάσιγκτον δυσφορεί με την πολιτική που το Βερολίνο επιβάλλει στην ευρωζώνη. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι το τελευταίο που θα ήθελαν οι Αμερικανοί είναι μια γερμανική Ευρώπη.

Για πρώτη φορά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι Κούρδοι σε μερικά χρόνια θα αποτελούν πλειονότητα στην Τουρκία!!!

Οτζαλάν προς Κούρδους: Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε

 

 

Χάρτης αύξησης του πληθυσμού της Τουρκίας από το 1990 μέχρι το έτος 2005. Στις κουρδικές περιοχές η αύξηση του πληθυσμού είναι 40% ενώ στις λοιπές από 2 (Πόντος) έως 25%. Στις περιοχές του Μαρμαρά-Αν. Θράκης και της Μεσογείου (Μερσίνα-Άδανα) η αύξηση είναι 44% και 34% αντίστοιχα, γιατί εκεί μετανάστευσαν κουρδικοί πληθυσμοί, ενώ πρέπει να ληφθεί ότι στο ποσοστό αύξησης των περιοχών Αιγαίου και Κεντρικής Ανατολίας, συνέβαλαν και οι κουρδικοί πληθυσμοί που μετανάστευσαν εκεί τη δεκαετία του ’90! Στη μόνη περιοχή που δεν παρατηρείται εγκατάσταση κουρδικών πληθυσμών, είναι ο Πόντος, όπου η αύξηση τη δεκαπενταετία είναι 2%. (Πηγή: Turksolu)

Του Σάββα Καλεντερίδη

Την προηγούμενη Κυριακή αναφερθήκαμε στον πραγματικό σκοπό της επίσκεψης Ερντογάν στην Ουάσιγκτον, που αν και προσπάθησε ο ίδιος να δώσει πανηγυρικό και …αυτοκρατορικό τόνο, κατέληξε σε μια κατ’ ουσίαν διπλωματική ήττα της Τουρκίας. Και δεν το λέμε αυτό για να παίρνουμε θάρρος λόγω της ιδιαίτερα δύσκολης οικονομικής, πολιτικής και διπλωματικής συγκυρίας που διέρχεται η χώρα.

Ο Ερντογάν πήγε στην Ουάσιγκτον με δυο προαναγγελθείσες καίριες θέσεις. Η μια ήταν η άμεση επιβολή απαγόρευσης πτήσεων στον εναέριο χώρο της Συρίας, για να απωλέσει έτσι το πλεονέκτημα που έχει ο καθεστώς Άσαντ, το οποίο, επωφελούμενο της αεροπορικής κυριαρχίας, έχει φέρει τις ένοπλες εγκληματικές συμμορίες που δρουν στο εσωτερικό της Συρίας, σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, από επιχειρησιακής άποψης.

 

Το άλλο ζήτημα για το οποίο ο ίδιος ο Ερντογάν εξέφρασε κάθετη αντίθεση, ήταν η πραγματοποίση δεύτερης διεθνούς διάσκεψης για το ζήτημα της Συρίας, αυτό που ονομάστηκε «Γενεύη -2».

Και στο ένα ζήτημα και στο άλλο, ο Ερντογάν έπεσε πάνω σε «αμερικανικό τοίχο», αναγκαζόμενος να παραδεχθεί δημόσια ότι το ζήτημα της απαγόρευσης πτήσεων αφορά τη διεθνή κοινότητα και τον ΟΗΕ, ενώ, κάνοντας στροφή 180 μοιρών μέσα σε 48 ώρες, ανακάλυψε ξαφνικά τη χρησιμότητα της «Γενεύης -2». Ούτε στο ζήτημα της υπογραφής συμφωνίας ελευθέρου εμπορίου πήρε αυτό που ήθελε, ούτε υπόσχεση των ΗΠΑ για στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, ενώ το κερασάκι στην τούρτα ήταν η δημόσια αναφορά του Μπάρακ Ομπάμα σε «κουρδική μειονότητα». Παρ’ ότι ο Ερντογάν αντέδρασε στο άκουσμα της λέξης «μειονότητα», ο Ομπάμα επέμεινε στον χαρακτηρισμό, λέγοντας απλώς ότι δεν έδωσε πολιτική χροιά στον όρο.

Μια, όμως, που ο πρόεδρος των ΗΠΑ αναφέρθηκε στην «κουρδική μειονότητα», έστω και χωρίς να δώσει πολιτική χροιά στον όρο, να κάνουμε κι εμείς μια αναφορά στο θέμα, αφού κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιος είναι ο πραγματικός αριθμός των Κούρδων που κατοικούν στην Τουρκία. Ο λόγος είναι απλός. Στις απογραφές από τη δεκαετία του 1960 απαγορεύεται να ερωτώνται οι απογραφόμενοι για τη μητρική τους γλώσσα και για την εθνικότητά τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αναφέρονται διάφορα νούμερα για τον πληθυσμό των Κούρδων της Τουρκίας.

Εμείς θα δανειστούμε τα στοιχεία της τουρκικής εταιρείας ερευνών ΚΟΝΤΑ, όπως αυτά δημοσιεύθηκαν πρόσφατα στην εφημερίδα Μιλλιέτ. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΚΟΝΤΑ, ο πληθυσμός των Κούρδων της Τουρκίας για το 2013 υπολογίστηκε στα 13.4 εκατομμύρια, ήτοι το 17,7% του συνόλου του τουρκικού πληθυσμού.

Αν και υπάρχουν πολλές ενστάσεις από κουρδικούς φορείς, οι οποίοι ανεβάζουν τον αριθμό των Κούρδων της Τουρκίας στα 20 εκατομμύρια, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να εξετάσουμε τα στοιχεία της ΚΟΝΤΑ από ανάλογες έρευνες που πραγματοποίησε το 2006 και το 2010. Να σημειωθεί ότι η ως άνω εταιρεία, από τριετίας διεξάγει σε μηνιαία βάση έρευνες στο σύνολο της Τουρκίας, για την πορεία και την αύξηση των εθνικών και εθνοτικών ομάδων που κατοικούν στην Τουρκία!

Στην έρευνα το 2006 το 78,1% των ερωτηθέντων ηλικίας άνω των 18 ετών δήλωσαν ότι είναι Τούρκοι, το 13,4% Κούρδοι και το υπόλοιπο 8,5% άλλες εθνότητες. Στο σύνολο του πληθυσμού τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 76%, 15,7% και 8,3%.

Τα ίδια στοιχεία στην έρευνα το 2010 για τους άνω των 18 ετών ήταν 76,7%, Τούρκοι, 14,7% Κούρδοι και 8,6% λοιποί, και 73,6%, 18,3% και 8,1% για το σύνολο του πληθυσμού.

Για το 2013, η έρευνα της ΚΟΝΤΑ δίνει τα εξής στοιχεία:

Τούρκοι ηλικίας 18 και άνω 40,550 εκατομμύρια, ηλικίας μέχρι 17 ετών 15,770 εκ., σύνολο 56,320 εκ.

Κούρδοι ηλικίας 18 και άνω 7,770 εκ, ηλικίας μέχρι 17 ετών 5,630 εκ., σύνολο 13,400 εκ.

Λοιποί ηλικίας 18 και άνω 4,490 εκ, ηλικίας μέχρι 17 ετών 1,420 εκ., σύνολο 5,910 εκ.

Το άκρως ενδιαφέρον της έρευνας, εκτιμούμε ότι είναι το εξής στοιχείο. Στα στοιχεία για το 2013, ενώ στις ηλικίες άνω των 18 οι Κούρδοι αποτελούν το 14,7%, στις ηλικίες μέχρι 17 ετών αποτελούν το 24,7 του πληθυσμού. Δηλαδή, με απλά λόγια, σήμερα ένα στα τέσσερα παιδιά στην Τουρκία είναι Κούρδοι!

Εμείς αφήνουμε τους λεπτομερέστερους υπολογισμούς και τις αναγωγές στους ειδήμονες δημογράφους και στατιστικολόγους. Απλά, αν αναλογιστούμε ότι το ποσοστό των νέων μέχρι 17 ετών, είναι σχεδόν διπλάσιο από αυτόν των άνω των 18, τότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι σε λίγες δεκαετίες οι Κούρδοι θα είναι πλειονότητα στην Τουρκία.

Άραγε, το στοιχείο αυτό ήταν που επηρέασε το ΡΚΚ και το οδήγησε στην απόφαση να ακολουθήσει το δρόμο της «ειρήνης» με την Τουρκία, σε συνδυασμό, φυσικά, με τα τεκταινόμενα στο Νότιο Κουρδιστάν και με το γεγονός ότι το κουρδικό κράτος που ιδρύει το ΡΚΚ στη Συρία, του δίνει πλέον βιωσιμότητα και πολύ περισσότερες επιχειρησιακές, οικονομικές και πολιτικές δυνατότητες απ’ ότι είχε μέχρι τώρα;

 κυριακάτικη δημοκρατία

«Η νέα εξουσία της Τουρκίας πλούτισε από τη Γενοκτονία»

Συνέντευξη του Σαΐτ Τσετίνογλου, Τούρκου ακαδημαϊκού

Από τον Γιώργο Κιούση δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία

– Η εθνική εκκαθάριση χαρακτηρίζεται ως γενοκτονία;

«Οι πρακτικές που εφαρμόστηκαν διαθέτουν όλα τα αναφερόμενα χαρακτηριστικά της νομοθεσίας του ΟΗΕ για τη διάπραξη της Γενοκτονίας. Η πρώτη πρόβα της Γενοκτονίας έγινε κατά των Αρμενίων το 1909 στην Κιλικία. Η δεύτερη έγινε στα παράλια του Αιγαίου και την Ανατολική Θράκη, που αποτελεί την έναρξη της τραγωδίας των Ελλήνων των περιοχών αυτών. Υπό την οργανωτική καθοδήγηση του Μαχμούτ Τζελάλ (Μπαγκάρ) και του Κουστσούμπασι Εσρέφ, με τη συμμετοχή των νομαρχών, επάρχων και στρατιωτικών διοικητών εκτελέστηκε η επιχείρηση εκδίωξης και θανάτωσης των Ελλήνων».

– Ποιους θα κατονομάζατε ως υπευθύνους αυτής της πράξης;

«Έχουμε να κάνουμε με ομαδική υπαιτιότητα. Τους κεμαλιστές, την οθωμανική διοίκηση μαζί με τις δυνάμεις της Γερμανίας και Αυστροουγγαρίας, αλλά και τις δυνάμεις της Αντάντ (Αγγλία, ΗΠΑ, Γαλλία και τσαρική και μπολσεβική Ρωσία). Έχουμε την εκτέλεση μιας γενοκτονίας ενώπιον των οφθαλμών τους. Με την έναρξη των εκτοπισμών των Ελλήνων το 1913, τη δεύτερη φάση της εθνοκάθαρσης του 1919-1920 και την ανταλλαγή του 1923, ο πληθυσμός της Ανατολής μειώθηκε κατά 25%. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν γυμνοί. Οι ιδιωτικές και κοινοτικές περιουσίες τους αρπάχτηκαν. Το ζήτημα αυτό παραμένει ανοιχτό».

– Κάποιοι Έλληνες ισχυρίζονται ότι δεν έγινε Γενοκτονία…

«Η ιστορία “διαψεύδει” τους ιστορικούς αυτούς. Το πρώτο πλήγμα κατά των Ελλήνων πραγματοποιείται το 1914 με την εκδίωξη άνω των 250.000 από τις εστίες τους από τις περιοχές της Ανατολικής Θράκης και Δυτικής Ανατολίας. Τον Απρίλιο του 1915 ξεκινάει η επιχείρηση πορείας προς το θάνατο για τους Αρμενίους, Έλληνες της Ανατολής και του Πόντου, υπό την ονομασία Τεχτζίρ (εκτοπισμός). Η λεηλασία από τους μουσουλμάνους ακολουθούσε αμέσως. Αυτά αναφέρει ο Εμμ. Εμμανουηλίδης ως απ’ ευθείας μάρτυρας».

 

– Θα αναγνωρίσει το τουρκικό κράτος τη Γενοκτονία;

 

«Είμαστε ενώπιον ενός πολύ δύσκολου ζητήματος. Τουλάχιστον το 30% της σημερινής αξίας της κινητής και ακίνητης περιουσίας της Τουρκίας έχει προέλευση τη λεηλασία και αυτό σε τι χρηματικό ποσό αντιστοιχεί; Μιλάμε για αξία τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Η περιουσία αυτή αρπάχτηκε από κάποιους και την πήραν κάποιοι. Διαπιστώνουμε ότι το φαινόμενο που ονομάζεται Ρεπουμπλικανική Τουρκία έχει ως θεμέλιο αυτή τη γιγάντια μεταφορά περιουσίας.

 

»Αν εξετάσουμε τη δημιουργία οποιασδήποτε καπιταλιστικής μονάδας στη σημερινή Τουρκία βρίσκουμε ελληνική ή αρμενική περιουσία. Αν εξετάσετε την ηγεσία των κεμαλιστών βλέπετε ότι όλοι σφετερίστηκαν περιουσίες Ελλήνων και Αρμενίων. Ακόμη και ο ίδιος ο Ατατούρκ δεν αποτελεί εξαίρεση. Σκεφτείτε ότι το Προεδρικό Μέγαρο στο Τσανκαγιά είναι του Αρμενιάν Κασαπιάν, που εκτοπίστηκε. Ολα τα θέρετρα του Ατατούρκ είναι αποτελέσματα σφετερισμού από Αρμενίους και Ελληνες».

– Τρομακτικοί οι αριθμοί;

«Ο αριθμός των Ελλήνων που εκτοπίστηκαν πριν από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι 1,5 εκατομμύριο, από τους οποίους οι μισοί έχασαν τη ζωή τους. Το μέγεθος της περιουσίας τους που κατασχέθηκε είναι πενταπλάσιο του ετήσιου οθωμανικού κρατικού προϋπολογισμού. Στην περίπτωση των Αρμενίων, η περιουσία που χάθηκε, εκτός από την πολιτιστική κληρονομιά, ανέρχεται σε 1,5 δισεκατομμύριο γαλλικά φράγκα της εποχής, χώρια οι καταθέσεις των Αρμενίων που κατασχέθηκαν».

 

– Η άρνηση εκτιμάτε ότι προέρχεται από φανατισμό;

«Όχι. Μιλάμε για την πρακτική σφετερισμού τεράστιου πλούτου, που αποτελεί το θεμέλιο της κοινωνικής και οικονομικής υπόστασης ενός σημαντικού μέρους των πλουσίων της Τουρκίας. Η τάξη που εξουσίασε την Τουρκία για πολλές δεκαετίες ήταν αυτή που ανήλθε στην εξουσία διά μέσου σφαγών και λαφυραγωγίας. Η σημερινή εξουσία, που είναι οι προύχοντες της Ανατολίας που πλούτισαν από τη Γενοκτονία, μέχρι την εποχή του Οζάλ έκρυβε στο προσκέφαλο τα προϊόντα αυτής της μεταφοράς πλούτου. Η αλυσίδα συνεχίζει χωρίς να σπάσουν οι κρίκοι της και αυτό καθιστά πολύ δύσκολη την αναγνώριση της Γενοκτονίας».

http://ardin-rixi.gr/archives/12615

Μεγάλη μετακίνηση Τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων σε Αιγαίο και Αν. Θράκη

Ενώ συνεχίζεται η διαδικασία εξόδου των δυνάμεων του ΡΚΚ από το τουρκικό έδαφος προς το β Ιράκ, στα πλαίσια της διαδικασίας επίλυσης της χρόνιας διαμάχης τουρκικού στρατού και Κούρδων ανταρτών, όπως έγινε γνωστό από την τουρκική εφημερίδα, Aydınlık, αλλά και από τοπικούς παράγοντες, τις τελευταίες μέρες παρατηρείται μεταφορά μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων από τις νοτιοανατολικές επαρχίες όπου βρίσκονταν για να αντιμετωπίσουν τους Κούρδους αντάρτες προς τα δυτικά σύνορα της Τουρκίας, δηλαδή προς τις μικρασιατικές ακτές του Αιγαίου απέναντι από τα ελληνικά νησιά καθώς και προς τα ελληνοτουρκικά σύνορα της Α Θράκης.

 Μεγάλη μετακίνηση Τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων σε Αιγαίο και Αν. Θράκη Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις της τουρκικής εφημερίδας, στρατιωτικές δυνάμεις από την περιοχή του Σιρνάκ στην νοτιοανατολική Τουρκία καθώς και από τις περιοχές που συνορεύουν με το Ιράκ, μετακινούνται με μεγάλες αυτοκινητοπομπές προς τα δυτικά σύνορα της Τουρκίας.Οι μετακινήσεις αυτές εντάσσονται στο σχέδιο της ανακωχής με τους Κούρδους αντάρτες και στον γενικότερο σχεδιασμό του τουρκικού Γενικού Επιτελείου να μεταφέρει μεγάλες δυνάμεις προς τα δυτικά αποσυμφορίζοντας την νοτιοανατολική Τουρκία μετά την εκεχειρία που έχει επιτευχτεί με το ΡΚΚ κατόπιν προσωπικής πρωτοβουλίας του Αμντουλάχ Οσταλάν.

Οι πληροφορίες και οι εικόνες που μεταδίδονται σε επιλεγμένα τουρκικά ΜΜΕ, δείχνουν μεγάλες αυτοκινητοπομπές από τις περιοχές του Μαρντίν, Νουσαϊμπίν και του Σιρνάκ, να κατευθύνονται προς τα δυτικά. Οι αυτοκινητοπομπές αυτές που αποτελούνται από μεγάλα TIR του τουρκικού στρατού μεταφέρουν στρατιωτικές μονάδες, τεθωρακισμένα τανκ και πολεμικό υλικό που προορίζονταν για την αντιμετώπιση του ΡΚΚ.

Το εντυπωσιακό είναι πως οι αναφορές αποκαλύπτουν ότι και απο άλλες επαρχίες όπου τα τελευταία χρόνια είχαν γίνει επίκεντρο σκληρών πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ του τουρκικού στρατού και των Κούρδων ανταρτών εκκενώνονται σταδιακά από μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις που κατευθύνονται προς τα δυτικά σύνορα. Σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα, η συμφωνία μεταξύ του Κούρδου ηγέτη Αμπτνουλάχ Οσταλάν και του ΑΚΡ, δηλαδή του ισλαμικού κόμματος του Ταΐπ Ερντογάν, προβλέπει την σταδιακή μεταφορά μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων από τα ανατολικά προς τα δυτικά.

Μάλιστα ο όρος αυτός τέθηκε από τον Οσταλάν προς την τουρκική πλευρά για να απευθύνει το γνωστό του διάγγελμα που ανακοίνωνε την εκεχειρία μεταξύ των Κούρδων ανταρτών και του τουρκικού στρατού. Ο όρος αυτός έγινε γνωστός απο τον ίδιο τον Οτσαλάν προς τους βουλευτές του φιλοκουρδικού κόμματος, BDP, όταν τον επισκέφτηκαν για να διαβουλευτούν μαζί του για την διαδικασία επίτευξης της εκεχειρίας και την παράλληλη αποχώρηση των Κούρδων ανταρτών απο το τουρκικό έδαφος μέσα στον Μάιο μήνα.

Εκτός απο τον όρο αυτό, όπως αναφέρουν οι δημοσιογραφικές πληροφορίες, η κουρδική πλευρά έθεσε και άλλους δυο όρου προς την τουρκική που είναι :1) η αναγνώριση της κουρδικής ταυτότητας στο νέο τουρκικό σύνταγμα και,2) η παραχώρηση περιορισμένης αυτονομίας στις περιοχές που κατοικούν οι Κούρδοι. Οι δυο αυτοί όροι αναμένεται να συζητηθούν στην επόμενη φάση της διαδικασίας εκεχειρίας ενώ ο πρώτος όρος, δηλαδή η αποχώρηση μεγάλου μέρους των τουρκικών στρατευμάτων από τα ανατολή με κατεύθυνση προς τα δυτικά έχει ήδη αρχίσει να εφαρμόζεται.

 

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς η εξέλιξη αυτή επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το κλίμα όσον αφορά την ελληνική πλευρά καθώς μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις που μέχρι σήμερα βρίσκονταν στα ανατολικά σύνορα της Τουρκίας απασχολούμενες με το κουρδικό αντάρτικο τώρα αποδεσμεύονται και κατευθύνονται προς τα δυτικά δηλαδή έρχονται αντιμέτωπες με την ελληνική πλευρά.

Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τις αναμενόμενες προκλήσεις της Άγκυρας στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο, μόνο ήρεμες μέρες δεν προμηνύει. Άραγε εκεί στην Αθήνα έχουν υπό όψιν τους όλες αυτές τις εξελίξεις, ή ακόμα βαυκαλίζοντα από τα καραγκιοζιλίκικα χαμόγελα των ελληνοτουρκικών επαφών και συναντήσεων;

 

Και ενώ οι τούρκοι συσσωρεύουν δυνάμεις στα ελληνοτουρκικά σύνορα, μήπωςκάποιοιυπονομεύουν πλέον απροκάλυπτα την επιχειρησιακή ετοιμότητα των ενόπλων δυνάμεων; – Καταργούν το Β’ Σώμα Στρατού – Αποδεκατίζουν τους πλέον μάχιμους και επιχειρησιακά άρτια οργανωμένους σχηματισμούς καταδρομικών επιχειρήσεων – Δολοφονούν την καρδιά του Ελληνικού Στρατού και αποδέχονται ως βάση, τους σχεδιασμούς των νεοταξικών ιδρυμάτων όπως του ΙΣΤΑΜΕ και ΕΛΙΑΜΕΠ;..  ΑΦΟΠΛΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ; ΜΗΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΜΕΘΟΔΕΥΟΥΝ ΠΙΣΩΠΛΑΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ;

Σφοδρή κριτική δέχεται ήδη η Νέα Δομή Δυνάμεων των ελληνικών ΕΔ που παρουσιάστηκε στα μέλη της Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής από ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς, ενώ μία αποκάλυψη-σοκ ήδη ναρκοθετεί το όλο σκηνικό: Η προτεινόμενη Νέα Δομή Δυνάμεων είναι ακριβές αντίγραφο..Σε ποσοστό 90% της μελέτης του ιδρύματος ΙΣΤΑΜΕ (του ιδρύματος του ΠΑΣΟΚ για την εξωτερική πολιτική και άμυνα) σε συνεργασία με το περιβόητο ΕΛΙΑΜΕΠ!

Σε όλα, δε, τα βασικά της σημεία, όπως αυτό που προβλέπει την κατάργηση του Β’ Σώματος Στρατού (η οποία συγκεντρώνει τα πυρά των πάντων) είναι ακριβώς η ίδια.

Η μελέτη είχε παρουσιαστεί στον υπηρεσιακό υπουργό Εθνικής Άμυνας και πρώην Α/ΓΕΣ, Φ. Φράγκο επανειλημμένα και είχε επιστραφεί με τον χαρακτηρισμό «Απαράδεκτη και άκρως επικίνδυνη».

Η κατάργηση του Β’ Σώματος Στρατού που ήλεγχε τις επίλεκτες δυνάμεις που ήταν ενταγμένες στην 13η ΔΕΕ διασκορπίζει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα τον πλέον μάχιμο και επιχειρησιακό σχηματισμό που απαρτίζεται από τις εξής μονάδες: 1η Ταξιαρχία Καταδρομών – Αλεξιπτωτιστών (1η ΤΑΞ ΚΔ-ΑΛ, Ρεντίνα), 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία «Πόντος» (71η Α/Μ ΤΑΞ ΠΖ, Νέα Σάντα Κιλκίς) και 32η Ταξιαρχία Πεζοναυτών «Μοράβας» (32η ΤΑΞ ΠΝ, Βόλος).

Δηλαδή καταργείται η «καρδιά» του Ελληνικού Στρατού και η ικανότητα να υπάρξει συντονισμένη απάντηση σε μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεις, ενώ σε καιρό ειρήνης καταργείται ο κεντρικός σχηματισμός επιμελητείας των παραπάνω επίλεκτων δυνάμεων.

Ο Α/ΓΕΕΘΑ διατηρεί μόνο τις ειδικές δυνάμεις της Δύναμης «Δέλτα»μ (ΕΤΑ, Ζ’΄ΜΑΚ, ΔΥΚ, 31 ΜΕΕ) που αριθμούν λιγότερους από 1000 άνδρες.

Πρακτικά αποκλείουν τη πιθανότητα ταχύτατης κλιμάκωσης σε επίπεδο μείζονος εμπλοκής μιας σύγκρουσης. Δημιουργείται μια Δομή Δυνάμεων που καταργεί διοικητικά το μεσαίο επίπεδο εμπλοκής των επίλεκτων δυνάμεων και δημιουργείται ένα χάσμα μεταξύ ειδικών δυνάμεων και των συμβατικών (Πεζικό, πυροβολικό, τεθωρακισμένα κλπ).

Το γεγονός ότι η μελέτη των ΙΣΤΑΜΕ-ΕΛΙΑΜΕΠ προέβλεπε την διοικητική κατάργηση – με ότι αυτό συνεπάγεται – του πλέον ισχυρού σχηματισμού του Ελληνικού Στρατού, αν εν τέλει αυτό θα ισχύσει, τότε μόνο ανησυχία προκαλεί.

Μήπως τελικά θα αρχίσουμε να πληρώνουμε, σε θέματα εθνικής ασφάλειας, τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης που κάποιοι άθλιοι ηγετίσκοι, συνεπικουρούμενοι από το τραπεζικό κατεστημένο στάς Αθήνας και εν Κύπρο με τις ενέργειες τους προκάλεσαν για ίδιον όφελος;

 

Όμηρος Αλεξάνδρου

http://omirosalexandrou.blogspot.com

 

H Eldorado Gold στην Τουρκία: όσα δεν έμαθαν οι “ενσωματωμένοι” δημοσιογράφοι

Ενημέρωση από τηνUstun Reinart.

Διαβάστε αυτά που δεν είπε η Eldorado στους“ενσωματωμένους” δημοσιογράφους που πήγε βόλτα στην Τουρκία. Διαβάστε για την “περιβαλλοντική προστασία” (δείτε καιεδώ), για την αντίσταση του κόσμου, για τις πρακτικές που ακολουθούν οι εταιρείες για να διαβρώσουν τον κοινωνικό ιστό και να κάμψουν την αντίδραση. Όλα όσα συμβαίνουν εκεί, συμβαίνουν ή θα συμβούν και σε αυτή την πλευρά του Αιγαίου.

Στη φωτογραφία είναι το μεταλλείο Kisladag της Eldorado το 2010. Έχει μεγαλώσει κι άλλο από τότε. Η εταιρεία όμως δεν τους πήγε εκεί τους δημοσιογράφους, τους πήγε στο ολοκαίνουριο Efemcukuru που δεν έχει ούτε ενάμιση χρόνο που είναι σε παραγωγή…

Έχουμε γράψει πολλά για τα μεταλλεία στην Τουρκία. Δείτε εδώ.

 

Oι κάτοικοι ακόμα διαμαρτύρονται για το μεταλλείο της TUPRAG/ELDORADO στο EFEMCUKURU κοντά στη Σμύρνη!

1 Μαΐου 2013

Η μεταλλευτική εταιρεία Tuprag (που ανήκει εξ ολοκλήρου στην καναδική Eldorado Gold) έχει αρκετά καταστροφικά, αμφιλεγόμενα έργα στην Τουρκία.

Ένα από αυτά είναι στο χωριό Efemcukuru, 20 χλμ. από την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας, τη Σμύρνη. Αυτό είναι ένα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο έργο, διότι βρίσκεται εντός της λεκάνης απορροής του φράγματος Tahtali το οποίο παρέχει σχεδόν το 40% του πόσιμου νερού της Σμύρνης.

Το μεταλλείο βρίσκεται 700 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, σε ένα λόφο καλυμμένο με γιγάντια πεύκα και αμπέλια. Ένα δεύτερο φράγμα, το Camli, που προγραμματίστηκε και σχεδιάστηκε στη δεκαετία του l990 για να εξασφαλίσει την παροχή πόσιμου νερού στη Σμύρνης, ακυρώθηκε από την κρατική Διεύθυνση Ύδρευσης το l999, μόλις η Tuprag / Eldorado ανακοίνωσε το έργο του χρυσωρυχείου.

Η πόλη της Σμύρνης διακήρυξε ότι το φράγμα Camli είναι “ζωτικής σημασίας για την πόλη” και το κράτησε στα σχέδια του Δήμου. Ωστόσο, το τουρκικό Υπουργείο Περιβάλλοντος και Δασών αρνήθηκε να δεχθεί την Έκθεση Περιβαλλοντικής Αξιολόγησης του φράγματος.

Το 2002, ενώ οι γεωτρήσεις και οι κατασκευή συνεχιζόταν στο χώρο του μεταλλείου, πολλές επαγγελματικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένου του Δικηγορικού Συλλόγου της Σμύρνης, ξεκίνησε μια δικαστική υπόθεση για ασφαλιστικά μέτρα κατά των αδειών που εκδόθηκαν για το μεταλλείο. Μεταξύ των καταγγελόντων ήταν και το Ιατρικό Επιμελητήριο της Σμύρνηςκαι η Δημοτική Αρχή Υδάτων.

Μια έκθεση πραγματογνωμοσύνης που υποβλήθηκε στο δικαστήριο ανέφερε σαφώς ότι το χρυσωρυχείο θα προκαλέσει ζημιά στα δάση της περιοχής και θα ρυπάνει το πόσιμο νερό της Σμύρνης, αλλά η έκθεση απορρίφθηκε λόγω των κατηγοριών της Tuprag ότι ο εμπειρογνώμονας, ο καθηγητής Δρ Savki Filiz, είχε αντιταχθεί προηγουμένως στο μεταλλείο χρυσού στην Πέργαμο της Τουρκίας. Στις 8 Σεπτεμβρίου 2005, ενώ η δικαστική υπόθεση ήταν ακόμη σε εξέλιξη, η τουρκική κυβέρνηση αποδέχθηκε τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της Tuprag.

Το 2006, οι χωρικοί του Efemcukuru έκαναν διαμαρτυρία για το μεταλλείο στη Σμύρνη, και έκαψαν τα έγγραφα της μεταλλευτικής εταιρείας που προσφερόταν να αγοράσει τη γη τους. Σε απάντηση, η τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε το 2007 να καταφύγει σε “αναγκαστική απαλλοτρίωση εκτάκτου ανάγκης” των εδαφών, βασισμένη σε έναν νόμο που επιτρέπει την απαλλοτρίωση για την “υπεράσπιση της χώρας.”

Ένας συνασπισμός οικολόγων και επαγγελματικών φορέων ξεκίνησε μια δεύτερη δικαστική υπόθεση κατά των αναγκαστικών απαλλοτριώσεων, και το 2008, το Τουρκικό Συμβούλιο της Επικρατείας εξέδωσε απόφαση αναστολής της “απαλλοτρίωσης εκτάκτου ανάγκης.”

Η τοπική αυτοδιοίκηση της Σμύρνης σφράγισε τις πύλες του μεταλλείου το 2009, αλλά η κατασκευή συνεχίστηκε, και ένοπλοι ιδιωτικοί φρουροί εμπόδιζαν τους δημοτικούς επιθεωρητές να επισκεφθούν το χώρο.

Το 2011, μια αλλαγή στη νομοθεσία έδωσε το δικαίωμα στις επαρχιακές συνελεύσεις να εκδίδουν άδειες μεταλλείων και την 1η Ιουνίου 2011, η Επαρχιακή Συνέλευση της Σμύρνης εξέδωσε άδεια παραγωγής για το μεταλλείο της Tuprag / Eldorado στο Efemcukuru.

Στους χωρικούς που αρνήθηκαν να πουλήσουν τη γη τους στην εταιρεία, προσφέρθηκαν δουλειές στο μεταλλείο. Σταδιακά εγκατέλειψαν τα εδάφη τους.

Σήμερα, ένας μόνο χωρικός, ο Αhmet Karacam εξακολουθεί να αντιστέκεται και αρνείται να πουλήσει τη γη του. Λόγω της αντίστασης του Karacam, η εταιρεία δεν κατάφερε να καθορίσει την απαιτούμενη ζώνη των 200 μέτρων γύρω από το μεταλλείο και έτσι έχει χάσει την άδεια δοκιμαστικής παραγωγής. Απτόητη, η εταιρεία συνεχίζει να λειτουργεί με την άδεια παραγωγής που είχε λάβει πριν απωλέσει την δοκιμαστική άδεια.

Τον Δεκέμβριο του 2012, οι κάτοικοι του Kavacik (3 χλμ. από το μεταλλείο) και του Efemcukuru έκαναν πορεία προς το μεταλλείο για να διαμαρτυρηθούν για το θάνατο των 55 κατσικών και ενός αλόγου που ψόφησαν αφού ήπιαν νερό από ένα ρέμα κοντά στο μεταλλείο. Στο ίδιο ρεμα έχουν πεθάνει εκατοντάδες ψάρια.

Η εταιρεία συνεχίζει τις εντατικές γεωτρήσεις στο δάσος γύρω από το υπάρχον μεταλλείο με την ελπίδα της αύξησης της παραγωγής.

Ενημέρωση για το χρυσωρυχείο KISLADAG της ELDORADO GOLD στο Usak Esme

10 Αυγούστου 2012 (από την έκθεση του Tahir Öngür, Γεωλόγου Μηχανικού).

Η Eldorado Gold / Tuprag, παράγει χρυσό και ασήμι, με την επικίνδυνη και πρωτόγονη μέθοδο της εκχύλισης σε σωρούς, χωρίς φράγμα τελμάτων.

Σωροί από εκχυλισμένο μετάλλευμα ήδη ποτισμένοι με κυανιούχο νάτριο βρίσκονται στο χώρο του ορυχείου, σε στρώσεις. Κάθε στρώση καλύπτεται με χώμα, άργιλο, και μία μεμβράνη και μια νέα στρώση σχηματίζεται πάνω από την προηγούμενη. Επτά στρώσεις είναι ορατές αυτή τη στιγμή.

Για να αποφευχθεί η ρύπανση του αέρα με κυανιούχο νάτριο, η εταιρεία οφείλει να ελέγχει το επίπεδο του pH πολύ προσεκτικά, πράγμα που δεν κάνει. Από καιρό σε καιρό, μια ισχυρή μυρωδιά από πικραμύγδαλα γεμίζει τον αέρα, και οι άνθρωποι από τα γύρω χωριά τρέχουν στα τμήματα επειγόντων περιστατικών με ναυτία, ρίγη και πονοκεφάλους.

Οι έντονες βροχοπτώσεις προκαλούν φθορές στις μεμβράνες που καλύπτουν τους σωρούς των εκχυλισμένου μεταλλεύματος, απελευθερώνοντας κυανιούχο νατριο στο έδαφος και στον αέρα. Ένα μέρος από το ρυπασμένο νερό ρέει μέσα από την κοντινή κοιλάδα, και καταλήγει στα ρέματα.

Η εταιρεία έχει δηλώσει στην Περιβαλλοντική Μελέτη της, ότι σε περίπτωση ενός ατυχήματος τα γύρω χωριά θα πρέπει να εκκενωθούν. Στην πραγματικότητα, αυτά τα ατυχήματα συγκαλύπτονται.

Εχει ζητηθεί να γίνει ανάλυση του νερού που χρησιμοποιείται από τις κοινότητες γύρω από το μεταλλείο αλλά το αίτημα έχει μείνει αναπάντητο.

Ενημέρωση σχετικά με το Όρος Ίδη – Ένα τέρας πλανάται πάνω από τα βουνά της Ίδης…

[Tο κείμενο συνοδεύεται από τη σημείωση ότι η Eldorado έχει πουλήσει τα ποσοστά της στα μεταλλεία του όρους Ίδη στην Alamos Gold. Ωστόσο, αξίζει να διαβάσετε για τον αγώνα των χωρικών της περιοχής κατά των μεταλλείων που μοιάζει πολύ με τον δικό μας εδώ!]

Οι εταιρείες εξόρυξης κάνουν γεωτρήσεις για χρυσό στα όρη Ίδη από το 2004.

Ο Mehmet Tombul, ο Πρόεδρος της Γενικής Διεύθυνσης Μεταλλείων και Συντονισμού ανακοίνωσε ότι από το 2003, η υπηρεσία του έχει αδειοδοτήσει 868 επιχειρήσεις και από αυτές οι 553 άδειες ήταν για προκαταρκτικές γεωτρήσεις και οι 300 για επιχειρήσεις εκμετάλλευσης.

Από τις οκτώ εταιρείες εξόρυξης χρυσού που εκτελούν γεωτρήσεις στα βουνά της Ίδης σήμερα, επτά έχουν ολοκληρώσει τη διαδικασία Περιβαλλοντικής Αξιολόγησης και μία είναι ακόμα σε εκκρεμότητα, αλλά όλες τους ετοιμάζονται να ξεκινήσουν παραγωγή.

Η καναδική Alamos Gold, η Pilot Gold της Newmont, καθώς και η τουρκική θυγατρική της Newmont, Koza, είναι απειλές για το φράγμα Atikhisar που παρέχει το πόσιμο νερό της πόλης του Τσανάκαλε (Δαρδανέλια).

Ο Όμηρος, στην Ιλιάδα, αναφέρεται στα βουνά της Ίδης ως “η Ίδη των χιλίων πηγών». Έδρα της Μεγάλης Θεάς Κυβέλης και λίκνο της μυθολογίας, αυτό το υπέροχο βουνό είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός οξυγόνου στην Ευρώπη μετά από τις Άλπεις, ένας τόπος εκπληκτικής βιοποικιλότητας και ένα καταφύγιο για εκατοντάδες άγρια ​​ζώα.

Στον αρχαίο κόσμο, το σημερινό Τσανάκαλε ήταν γνωστό ως Τρωάδα. Στην επαρχία βρίσκονται πάνω από 300 αρχαιολογικοί χώροι, συμπεριλαμβανομένων της Άσσου και της Τροίας. Οι Εταιρείες εξόρυξης χρυσού κάνουν γεωτρήσεις πάνω σε δέκα χιλιάδες χρόνια ιστορίας, και αφού οι αρχαιολογικές ανασκαφές εδώ δεν έχουν ολοκληρωθεί, δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα έχουμε χάσει.

Ο Περιβαλλοντικός Συνασπισμός του Τσανάκαλε – που δημιουργήθηκε από ομάδες πολιτών της περιοχής, ο Δήμαρχος του Τσανάκαλε – καλεί τους κατοίκους της περιοχής να σηκώσουν ανάστημα για να υπερασπιστούν τη γη και τα νερά τους. Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στην περιοχή ξεκίνησαν το 2007, πραγματοποιήθηκαν έως τον Ιούνιο του 2012 και συνεχίζονται.

Ο τοπικός πληθυσμός, που υποστηρίζεται από επαγγελματικούς φορείς (το Αρχιτεκτονικό Επιμελητήριο, Ιατρικούς και Δικηγορικούς Συλλόγους) έχει μποϊκοτάρει τις συνεδριάσεις, όπου οι εταιρείες εξόρυξης θα τους ενημέρωναν έπρεπε να τους ενημερώσει για τη διαδικασία περιβαλλοντικής αξιολόγησης, με αποτέλεσμα να καθυστερήσουν αυτά τα σχέδια.

Η Περιβαλλοντικός Συνασπισμός του Canakkale έχει ξεκινήσει δικαστικές υποθέσεις για να ακυρώσει τις Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων που ήδη έχουν γίνει αποδεκτές από την κυβέρνηση.

Όμως, η γη και τα νερά ήδη υποφέρουν. Ακόμη και κατά το στάδιο των προκαταρκτικών γεώτρησεων, κάποια από τα ρέματα της περιοχής ρυπάνθηκαν από χημικές ουσίες, γεγονός που οδήγησε σε φόβους ότι τα νερά στα φράγματα του Bayramiç και του Akhisar θα μπορούσαν επίσης να έχουν ρυπανθεί. Παιδιά σε κοντινά χωριά υπέφεραν από ναυτίες και ζαλάδες και ζώα υπέστησαν αποβολές.

Μια πηγή πόσιμου νερού που ανακαλύφθηκε από ένα δημόσιο οργανισμό κοντά στην πόλη Can, πωλήθηκε στην Alamos Gold.

Οι χωρικοί του Karaköy στην πόλη του Bayramiç αντιστάθηκαν στην Alamos Gold για περισσότερο από ένα χρόνο, αρνούμενοι να κόψουν τα δέντρα στο χώρο του μεταλλείου. Η εταιρεία για να σπάσει την αντίσταση εγκαταστάθηκε μέσα στο χωριό. Η Alamos Gold έκανε μήνυση σε τρεις νεαρούς άνδρες οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν για το μεταλλείο. Οι άνδρες κρίθηκαν ένοχοι και τους απαγορεύθηκε η πρόσβαση στο βουνό για τρεις μήνες. Τώρα, η Alamos Gold τους μηνύει και πάλι, ζητώντας αποζημίωση 7.500 $ από τον κάθε έναν. Με τη σειρά τους, οι κάτοικοι του Τσανάκαλε μηνύουν την Alamos Gold για αποζημίωση.

Οι αρχές του χωριού Muratlar αποφάσισαν να:

• Αποφύγουν κάθε επαφή με την εταιρεία εξόρυξης,

• Να αποφεύγουν κάθε χωρικό που δέχεται θέση εργασίας στο μεταλλείο,

• Να απαγορεύσουν όλα τα οχήματα της εταιρείας εξόρυξης από το χωριό

• Να απαγορεύσουν στο προσωπικό δημοσίων σχέσεων της εταιρείας εξόρυξης την είσοδο στο χωριό.

• Να οργανώσουν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας αν το μεταλλείο φέρει εργαζόμενους από άλλα μέρη.

Στις διαμαρτυρίες για την Περιβαλλοντική Αξιολόγηση, οι ντόπιες γυναίκες είναι ιδιαίτερα μαχητικές και δεν περνούν απαρατήρητες. Όταν η αστυνομία απέκλεισε το χωριό Kizilelma στην πόλη  Can για να εμποδίσει την είσοδο υποστηρικτών του περιβάλλοντος από άλλα χωριά, οι γυναίκες οδήγησαν τους επισκέπτες στο χωριό μέσα από ορεινούς δρόμους. Σε πολλά χωριά, οι γυναίκες έχουν αρχίσει να δημιουργούν επιτροπές «Όχι στο χρυσό».

Ο αγώνας συνεχίζεται για την υπεράσπιση της ζωής στην “Ίδη των χιλίων Springs”.

(Μετάφραση στα αγγλικά από την Üstün B. Reinart, με πληροφορίες που παρασχέθηκαν από τον Reyhan Erdem).

http://antigoldgreece.wordpress.com/2013/05/02/eldorado-in-turkey/

 

Ήταν μειονότητα οι Έλληνες στην Μικρά Ασία;

ΠΟΣΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ΤΟ 1912;

 

Ένα από τα κυριότερα επιχειρήματα όσων κατέκριναν και κατακρίνουν την Μικρασιατική Εκστρατεία είναι ότι η Μικρά Ασία κατοικούνταν στη συντριπτική πλειοψηφία της από Τούρκους, ότι οι Έλληνες ήταν μια μικρή μειονότητα και συνεπώς δεν είχε δικαίωμα το ελληνικό έθνος να ζητήσει τμήμα της Μικρασίας. Παρακάτω θα εξετάσoουμε το κατά πόσο αληθεύει η άποψη για «τουρκική Μικρά Ασία».

 

Πληθυσμιακά στοιχεία για την Μικρά Ασία. 
Από το βιβλίο του Γεώργιου Κ. Σκαλιέρη «Λαοί και Φυλαί της Μικράς Ασίας» πρώτη έκδοση Ιούνιος 1922, επανέκδοση από τις εκδόσεις ΡΗΣΟΣ, 1990, αντιγράφουμε το συνολικό πληθυσμό κατά φυλές κι εθνότητες, σε Μικρά Ασία και σε Αρμενία/Κουρδιστάν, όπως ήταν πριν την αρχή των εκτοπισμών και διωγμών κατά των Χριστιανών από το Οθωμανικό κράτος, στα 1913: 

Μικρά Ασία

	Εθνικότητα ή φυλή	Πληθυσμός
1	ΕΛΛΗΝΕΣ (Ορθόδοξοι, Δυτικοί, Μελχίτες, Διαμαρτυρόμενοι, Έλληνες πολίτες)	2.660.316
2	ΑΡΜΕΝΙΟΙ (Γρηγοριανοί, Δυτικοί, Προτεστάντες)	637.268
3	ΚΟΠΤΕΣ ΚΑΙ ΛΑΤΙΝ ΡΑΓΙΑΣΗ	10.019
4	ΤΣΙΓΚΑΝΟΙ	78.221
5	ΙΟΥΔΑΙΟΙ	56.970
6	ΟΘΩΜΑΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ	1.802.697
7	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΚΡΗΤΕΣ	53.926
8	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ  ΓΙΟΥΡΟΥΚΟΙ	1.291.861
9	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΚΙΖΙΛ-ΜΠΑΣ	384.834
10	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΔΕΡΒΙΣΙΔΕΣ	173.825
11	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΛΥΚΙΑΣ	95.000
12	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΠΙΣΙΔΙΑΣ	85.000
13	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΛΥΚΑΟΝΙΑΣ	70.040
14	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΠΑΜΦΥΛΙΑΣ	90.004
15	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΑΦΣΑΡΟΙ	225.000
16	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ	95.000
17	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΤΡΟΥΚΜΕΝΗΔΕΣ	95.000
18	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΒΙΘΥΝΙΑΣ	200.000
19	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΜΕΣΟΧΑΛΔΗΝΟΙ	80.000
20	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΛΑΖΟΙ	125.000
21	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΣΑΝΝΟΙ	303.955
22	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΜΙΓΓΡΕΛΟΙ-ΑΜΠΧΑΖΟΙ	210.510
23	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΓΕΩΡΓΙΑΝΟΙ	55.000
24	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΑΝΖΑΡΙΤΕΣ	64.000

25	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΖΕΫΜΠΕΚΕΣ	39.880
26	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ	5.300
27	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΠΟΜΑΚΟΙ	85.823
28	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΚΙΡΚΑΣΙΟΙ	433.582
29	ΚΟΥΡΔΟΙ	119.834
30	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΕΚ ΒΟΣΝΙΑΣ-ΕΡΖΕΓΟΒΙΝΗΣ….	64.462
31	ΣΥΡΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ	67.744
32	ΔΥΤΙΚΟΙ	30.397
33	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΤΑΤΑΡΟΙ-ΠΕΡΣΕΣ	78.518
	ΣΥΝΟΛΟ	9.868.706

  

(ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΒΙΛΑΕΤΙΑ) ΑΡΜΕΝΙΑ ΚΑΙ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ

	1	ΑΡΜΕΝΙΟΙ	860.000
	2	ΚΟΥΡΔΟΙ	855.000
	3	ΤΟΥΡΚΜΟΜΑΝΟΙ	40.000
	4	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΚΙΖΗΛ ΜΠΑΣ	242.580
	5	ΤΟΥΡΚΟΙ	30.500
	6	ΕΛΛΗΝΕΣ	31.214
	7	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΚΙΡΚΑΣΙΟΙ	27.500
	8	ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΥΡΟΙ	9.990
	9	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΣΥΡΟΙ	8.000
	10	ΧΑΛΔΑΙΟΙ (ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ)	25.020
	11	ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΙΑΚΩΒΙΤΕΣ	28.744
	12	ΓΕΖΙΤΕΣ (μεταξύ Ισλάμ και Χριστιανισμού)	17.263
	13	ΚΟΠΤΕΣ ΤΣΙΓΚΑΝΟΙ	3.988
	14	ΝΕΣΤΟΡΙΑΝΟΙ	92.000
	15	ΞΕΝΟΙ ΗΜΕΔΑΠΟΙ	4.986
	16	ΛΑΤΙΝΟΙ	18
	17	ΙΟΥΔΑΙΟΙ	6.506
	18	ΞΕΝΟΙ	1.220
19		ΛΟΙΠΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ	366.000
		ΣΥΝΟΛΟ	2.644.140

Σύνολο πληθυσμού Μικρασίας και τουρκικής Αρμενίας-Κουρδιστάν: 12.512.846 

Οι Τούρκοι (Οθωμανοί και λοιπές τουρκόφωνες μουσουλμανικές φυλές)  συνολικά είναι: 6.940.060, δηλαδή μόλις το 55,46% του συνολικού πληθυσμού. Αυτό το ποσοστό εννοούν οι Έλληνες μαρξιστές όταν μιλάνε περί Μικρασίας-Αρμενίας-Κουρδιστάν ως το «καθαρά Τουρκικό μέρος της οθωμανικής αυτοκρατορίας»; 

Οι Έλληνες, Αρμένιοι, Κούρδοι, Νεστοριανοί και λοιποί Χριστιανοί συνολικά δίνουν 5.401.167, δηλαδή 43,16% του πληθυσμού. 

 

Αυτό το 45% του πληθυσμού της «Ασιατικής Τουρκίας» έπρεπε, σύμφωνα με τους Έλληνες διεθνιστές και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις να συνεχίσει να ανέχεται τη βαρβαρότητα τις διώξεις και τις γενοκτονίες εκ μέρους των Τούρκων, του άλλου μισού πληθυσμού, απλά και μόνο επειδή ο Λένιν είχε συμμαχήσει με τον Κεμαλισμό;

 Δεν είχαν αυτοί δικαίωμα στο  να απαλλαχθούν από τον τουρκικό ζυγό; Μιλάμε για πεντέμισυ εκατομμύρια ανθρώπους στα 1913, που με τον ρυθμό άυξησης του πληθυσμού στην Ανατολία σήμερα θα ήταν 30 εκατομμύρια.

 

 Ε, αυτοί έπρεπε να σφαγούν για χάρη της «προοδευτικής κεμαλικής  Τουρκίας», και η απελευθερωτική εκστρατεία των Ελλήνων να αποκληθεί «ιμπεριαλιστική».

 Κι ας μην πουν τίποτε για «σφαγές του Ελληνικού στρατού εις βάρος των Τούρκων». Παρεκτροπές φυσικά υπήρξαν. Ειδικότερα κατά την άτακτη υποχώρηση του στρατού μας. Δε μπορούν όμως αυτές οι παρεκτροπές, αφενός ούτε αριθμητικά να συγκριθούν με τις σφαγές που διενήργησαν οι Τούρκοι μεταξύ 1914-1922, αλλά αφετέρου ούτε και να συγκριθούν (όντας μη προμελετημένες) με την προμελετημένη γενοκτονία που είχε σχεδιασθεί και εκτελεσθεί από τις ηγεσίες του τουρκικού κράτους εις βάρος των  χριστιανών υπηκόων του. 

«Οι Χριστιανοί της Τουρκίας πρέπει ή να εκτουρκιστούν ή να διωχθούν», είχαν αποφασίσει οι Νεότουρκοι συνέχεια των οποίων ήταν ο Κεμαλισμός. 

ΟΛΟΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, Έλληνες και Αρμένιοι.

 

 Πώς τολμάνε να μην παραδέχονται αρκετοί το ότι η σφαγή ενός και πλέον εκατομμυρίων Ελλήνων δεν ήταν γενοκτονία; 

Άντε ένας άντε δύο να έπεσαν τυχαία στις κάνες των όπλων του Κεμάλ, αλλά ένα εκατομμύριο; 

Υπενθυμίζω: από τα 3,2 εκατομμύρια που ζούσαν το 1912 σε Α.Θράκη και Μ.Ασία, γύρισαν εδώ περί το 1,6 εκατομμύρια (1,28 το 1923 και οι υπόλοιποι πιο πριν), έφυγαν στη Ρωσία περί τις 200.000-300.000, έμειναν στην Κωνσταντινούπολη περί τις 150.000, άρα σφάχτηκαν 1.200.000. 

 

Πώς γίνεται να αντιπαραβάλονται οι ενέργειες ενός στρατού που έκαιγε καλύβες όντας υπό άτακτη υποχώρηση με τις προσχεδιασμένες και προμελετημένες ενέργειες ενός κράτους που ήθελε να εκτουρκίσει ή να σφάξει το  40 % των υπηκόων του, και μάλιστα το έλεγε επίσημα;  

Πώς είναι δυνατόν να γίνεται λόγος για 200.000  νεκρούς Τούρκους από τον Ελληνικό στρατό (που είχε 30.000 απώλειες) τη στιγμή που αυτός και αριθμητικά λίγος μέσα στο χάος της τεράστειας Μικρασίας ήταν, αλλά  και συνεχώς πολεμούσε ώστε δεν είχε χρόνο για γενοκτονίες; 

Πώς γίνεται να εξισώνουν κάποιες μεμονωμένες ενέργειες ενός ατάκτως οπισθοχωρούντα και εν πλήρη διαλύσει στρατού με μια προμελετημένη γενοκτονία, εν ψυχρώ πραγματοποιούμενη; 

Γνωρίζουν άραγε πως τη στιγμή που η Σμύρνη έπλεε στο αίμα, των μουσουλμάνων της Β. Ελλάδας δεν πειράχτηκε ούτε μια τρίχα της κεφαλής τους, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα το ελληνικό κράτος να απειλήσει ή να εφαρμόσει αντίποινα εναντίον τους ώστε ο Κεμάλ (και οι προκάτοχοί του, από το 1915 και μετά) να σταματήσει τις σφαγές των Μικρασιατών; 

Εμείς όμως δεν κάναμε τέτοια πράγματα.

 

 Σε ένα πόλεμο γίνονται αρκετά άσχημα πράγματα, όμως γενικεύσεις που εξισώνουν θύμα και θύτη, και μάλιστα παραγνωρίζουν το ιστορικό υπόβαθρο της συμπεριφοράς του θύματος (οι Τούρκοι επί αιώνες έσφαζαν άοπλους Ρωμιούς, είναι λογικό κάποτε να σφάξουν και οι Ρωμιοί, αλλά η μια σφαγή διαφέρει από την άλλη: το θύμα εκδικείται, ενώ ο θύτης που επί αιώνες έσφαζε δεν έχει καμιά δικαιολογία) είναι απαράδεκτες.

 

 Είναι σαν να εξισώνεται ο αντισημιτισμός των  Παλαιστινίων που υπέφεραν  και υποφέρουν από το Ισραήλ, με τον αντισημιτισμό των  Ναζί στους οποίους τίποτε δεν έφταιξαν οι Εβραίοι.

Στο συνέδριο του κόμματος των Νεοτούρκων, τον Οκτώβριο του 1911 είχε αποφασισθεί: «Η Τουρκία πρέπει να γίνει μια ουσιαστικά μουσουλμανική χώρα(..) Αργά ή γρήγορα πρέπει να επιτευχθεί η ολοκληρωτική οθωμανοποίηση (διάβαζε τουρκοποίηση) όλων των υπηκόων της αυτοκρατορίας.

Είναι πάντως ξεκάθαρο πως αυτό δε μπορεί να επιτευχθεί με την πειθώ και ως εκ τούτου πρέπει να προσφύγουμε στην ένοπλη βία (..)Πρέπει να αρνηθούμε στις άλλες εθνότητες το δικαίωμα να έχουν δικές τους οργανώσεις. Κάθε μορφή αποκέντρωσης συνιστά προδοσία της Τουρκικής Αυτοκρατορίας. ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΕΘΝΟΤΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΛΗΤΕΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ. (..)»

Ξέρω βέβαια, κανείς δεν έχει στα χέρια του τα διατάγματα του εμπρησμού της Σμύρνης ή των διωγμών μεταξύ 1915-1922 οπότε οι διεθνιστές μας έχουν κάθε δικαίωμα να αρνούνται πως έγινε γενοκτονία. Και εις ανώτερα. 

 

Όσο για το κύριο επιχείρημα των αντιεθνικιστών που κατακρίνουν την Μικρασιατική Εκστρατεία, το «έστω, ας δεχτούμε, ότι είχαμε δίκαιο να πάει ελληνικός στρατός στη Σμύρνη-Ιωνία. 

Γιατί επήγαμε να κατακτήσουμε την Άγκυρα;», αυτό φανερώνει την πλήρη άγνοιά τους για τα δεδομένα της εποχής. 

Απαντούμε: απλούστατα, για να κρατηθεί η Σμύρνη ελληνική, έπρεπε να κατανικηθεί ο κεμαλισμός. Δια της εκστρατείας προς την Άγκυρα-Σαγγάριο δεν ετίθετο θέμα κατάκτησης των περιοχών αυτών ούτε όλης της Μικρασίας, αλλά θέμα οριστικής αποσόβησης του κινδύνου για τη Σμύρνη. 

Καθώς ο κεμαλισμός συνεχώς και ενδυναμωνόταν, ήταν βέβαιο ότι θα αμφισβητούσε ένοπλα την ελληνική κυριαρχία σε Σμύρνη και Α. Θράκη. 

Δεν έπρεπε να εξασφαλιστεί μια για πάντα η Ελλάδα από την αμφισβήτηση των ελληνικότατων αυτών περιοχών; 

Υπήρχαν δύο τρόποι να το κάνουμε αυτό. Είτε θα περιμέναμε στα όρια της Ιωνίας, 150-200 χλμ ανατολικά της Σμύρνης, να ενδυμωθεί κι άλλο ο Κεμάλ, να στρατολογήσει κι άλλους Τούρκους (ειδικά από τις περιοχές από τις οποίες θα αποσύρονταν ο ελληνικός στρατός), είτε θα επιτιθέμεθα στον Κεμάλ προσπαθώντας να τσακίσουμε το κεφάλι του φιδιού.

 

Οι τότε ιθύνοντες διάλεξαν το δεύτερο σχέδιο, καθώς το πρώτο τους φάνηκε πως θα προκαλούσε φθορές στον ελληνικό στρατό: ο Κεμάλ, εάν η Ελλάδα περιοριζόταν μόνη της στην στενότατη και μικρή ζώνη κατοχής της Ιωνίας, θα μπορούσε να συγκεντρώσει τεράστιες ποσότητες στρατού σε απόσταση 100-200 χλμ από την Ιωνία προκαλώντας «ασφυξία» και είτε δια του αντάρτικού του είτε εξαναγκάζοντας μας να παρακολουθούμε 200 .000 στρατό έτοιμο να επιτεθεί όποτε θελήσει σε μια στενότατη ζώνη. 

Το δίλημμα ήταν τραγικό, ωστόσο δεν πρέπει οι κακόπιστοι αντιεθνικιστές να μας πείσουν ότι σκοπός της εκστρατείας προς την Άγκυρα ήταν η κατάκτηση όλης της Τουρκίας.

 

 Ψεύδονται ασύστολα όταν ισχυρίζονται ότι δεν καταλαβαίνουν γιατί βαδίσαμε προς Άγκυρα.

Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι η εκστρατεία προς την Άγκυρα ήταν στρατιωτικό λάθος, επαναλαμβάνουμε το κύριο επιχείρημα υπέρ της απελευθέρωσης της Ιωνίας το 1920: Ποιος ψεύτης, αλήθεια, από αυτή τη δράκα αντιεθνικιστών, θα τολμούσε να ισχυριστεί ότι 

Α) η Σμύρνη και η ενδοχώρα της δεν ήταν ελληνικότατες περιοχές και ποιος απατεώνας μπορεί να ισχυριστεί ότι 

Β) οι σφαγές κατά των Ελλήνων από τους Τούρκους το 1922 ήταν αποτέλεσμα απλώς και μόνο ή κυρίως της παρουσίας ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία κι ενδεχομένως των βιαιοτήτων που διέπραξαν Έλληνες στρατιώτες; 

Σφαγές και γενοκτονίες κατά των Μικρασιατών είχαν ξεκινήσει από τα 1915-1916, προτού πατήσει καν Έλληνας στρατιώτης το πόδι του στην Μικρά Ασία, πολύ καν σκεφτεί κανείς εκστρατεία στην Άγκυρα. 

Δεν είναι λοιπόν «καλά να πάθουμε» οι σφαγές που υπεστήκαμε τον Αύγουστο του 1922 στη Σμύρνη και γενικά στη Μ. Ασία. 

Δεν ήταν «δίκαια εκδίκηση των Τούρκων». Ήταν συνέχεια των σφαγών του 1915-1918, και γι’ αυτό επήγαμε επιπλέον στην Μικρά Ασία το 1920 (εκτός από το να απελευθερώσουμε ελληνικότατες περιοχές): για να μην επαναληφθούν τα γεγονότα του 1915-1918.

Το ότι απέτυχε παταγωδώς η τότε ηγεσία στους δύο αυτούς στόχους διόλου δεν μειώνει το δίκαιο του εγχειρήματος.

 

 Εύλογη η ένσταση πως τα παραπάνω πληθυσμιακά στοιχεία είναι ίσως νοθευμένα για λόγους εθνικού ελληνικού συμφέροντος. 

 

Ο Γ. Σκαλιέρης στην αρχή του βιβλίου αυτού παραθέτει στατιστικά στοιχεία ξένων:  Ο Malte-Brun στην «Géographie Universelle» 1875 (tom. V) γράφει «Η Μ.Ασία έχει 8-9 εκ. κατοίκων εξ ων τα 5 είναι Μουσουλμάνοι και οι άλλοι Έλληνες Ορθόδοξοι.» 

 

Ο M. Ph. Le Bas στο Asie Mineure, 1878 γράφει «Οι Έλληνες κι οι Αρμένιοι της Μικράς Ασίας ανέρχονται σε 3 εκατομμύρια, οι μουσουλμάνοι σε πέντε. Αν αφαιρεθούν οι Κούρδοι και τα νομαδικά φύλα, οι Τούρκοι ούτε εις τέσσερα εκατομμύρια φτάνουν». 

 

Ο Γάλλος αξιωματικός  L. Lamouche, που επισκέφτηκε ως μέλος επίσημης αποστολής την Τουρκία, στο L’Organisation Militaire de l’ Empire Ottoman γράφει «Οι Τούρκοι δεν υπερβαίνουν τα 38% του πληθυσμού της χώρας». 

 

Ο Fontanier στο Voyages en Orient, Paris 1829 γράφει «γίνεται λόγος περί Τουρκικής πλειονοψηφίας ενώ αυτή δεν υπάρχει». 

 

Ο Τούρκος Refik Nevzad στο La Fédération Ottomane, Paris 1915 λέει πως οι Τούρκοι μαζί με τους εξοθωμανισθέντες ανέρχονται στο 44,8%. 

 

Τέλος, η συμφωνία μεταξύ των Τουρκων και των εν Τουρκια ελληνικών πολιτικών οργανώσεων στις αρχές του 1912 κάνει λόγο για 2,5 εκατομμύρια Έλληνες στη Μικρα Ασία (μαζί με τα σαντζάκια Αδάνων και Αντάκιας), οπότε τα 2,66 εκατομμύρια που αναφέρει ο Σκαλιέρης δεν απέχουν και πολύ από την αλήθεια. 

Τη συμφωνία αυτή είχαν δεχθεί όχι τίποτα παρακατιανοί Τούρκοι, αλλά ο τότε Μέγας Βεζύρης Κιαμήλ Πασάς, ο τότε καθηγητής συνταγματικού δικαίου  μετέπειτα εν Ρώμη  αντιπρόσωπος της Κεμαλικής Εθνοσυνέλευσης Αρίφ Μπέης, Στρατάρχες, πολλοί στρατιωτικοί και αριστοκράτες Τούρκοι. 

Και είχαν μάλλιστα υποσχεθεί για περισσότερες έδρες, δηλαδή πως υπήρχε περισσότερος των 2,5 εκατομμυρίων πληθυσμός Ελληνικός στην Μικρά Ασία.

 

ΠΗΓΗ: porta_aurea

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ………………2009 μ.Χ

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/04/blog-post_6884.html#.UV1kSqJmiSo

Οι επιπτώσεις μιας μεγάλης γεωπολιτικής δίνης σε Κύπρο και Ελλάδα (2)

Το μεγάλο κάδρο και η συγνώμη του Ισραήλ

 

Του Σάββα Καλεντερίδη

Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στην έκκληση που έκανε ο Άπο προς τους συντρόφους του και προς το τουρκικό κράτος για την επίτευξη συμφωνίας με σκοπό την ειρηνική επίλυση του Κουρδικού, αφού είχε προηγηθεί η έκκληση του τουρκικού κράτους προς τον Κούρδο ηγέτη να παρέμβει προς την κατεύθυνση αυτή.

Ποιοι είναι, όμως οι πραγματικοί λόγοι που υποχρέωσαν το τουρκικό κράτος να ζητήσει από έναν «αρχιτρομοκράτη» να μεσολαβήσει για την επίτευξη μιας λύσης, νομιμοποιώντας τον ίδιο αλλά και το ΡΚΚ, που είναι επίσης χαρακτηρισμένο ως τρομοκρατική οργάνωση;

 

Το έχουμε ξαναγράψει σε προηγούμενες αναλύσεις μας. Ο στόχος των ΗΠΑ, του Ισραήλ και του εβραϊκού παράγοντα είναι ο γεωπολιτικός έλεγχος της περιοχής της Μεσοποταμίας, συναφώς ο έλεγχος των κοιτασμάτων του Κιρκούκ και η δημιουργία ενός ασφαλούς ενεργειακού διαδρόμου στην κατεύθυνση Κιρκούκ-Άδανα/Αλεξανδρέτα/Λατάκεια-Κύπρος-Καστελόριζο-Κρήτη-Πελοπόννησος.

Για να γίνει αυτό, υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις οι οποίες είναι εκ των ουκ άνευ. 

Πρώτη, φυσικά, είναι η ισχυροποίηση της Αυτόνομης Κουρδικής Διοίκησης σε βαθμό που να είναι σε θέση να συνάπτει συμφωνίες -ερήμην της Βαγδάτης- με μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες για την εκμετάλλευση των χρυσοφόρων πετρελαϊκών κοιτασμάτων, κάτι που αποτελεί ένα τεράστιο βήμα για την ντε φάκτο ανεξαρτησία του Κουρδιστάν, και δίνει άλλες δυναμικές στα κουρδικά επελευθερωτικά κινήματα που δραστηριοποιούνται στα άλλα τρία τμήματα του Κουρδιστάν, που κατέχονται από Ιράν, Τουρκία και Συρία!

Δεύτερη προϋπόθεση είναι ο αποκλεισμός του Ιράν από την εν λόγω περιοχή, την οποία διεκδικεί για δυο λόγους. Ο ένας είναι γιατί θεωρεί ότι οι Κούρδοι αποτελούν φυλή που εντάσσεται στην ευρύτερη οικογένεια του περσικού έθνους και άρα το Μεγάλο Κουρδιστάν πρέπει να αποτελεί περιοχή επιρροής του Ιράν, και ο άλλος γιατί η Τεχεράνη φιλοδοξεί να ελέγξει το σύνολο της ιρακινής επικράτειας μέσω των σιιτών του Ιράκ, που αποτελούν την πλειονότητα και ελέγχουν τα επίσης χρυσοφόρα πετρελαϊκά κοιτάσματα της περιοχής της Βασόρας, που κατοικείται από σιιτικούς πληθυσμούς.

Τρίτη προϋπόθεση, συναφής με την πρώτη, είναι η αποδοχή από πλευράς της Τουρκίας της κουρδικής πραγματικότητας. Τι σημαίνει όμως αυτό; Σημαίνει αναγνώριση από την Άγκυρα της Αυτόνομης Κουρδικής Διοίκησης σήμερα, του ανεξάρτητου Κουρδιστάν αύριο. Επίσης σημαίνει αναγνώριση των Κούρδων που κατοικούν στην Τουρκία, άρα συνομιλίες και νομιμοποίηση του Άπο και του ΡΚΚ, για να είναι, μεταξύ άλλων, ασφαλής ο ενεργειακός -και όχι μόνο- διάδρομος στο τμήμα Κιρκούκ-Ερμπίλ-Μαρντίν-Τζεϋχάν Αδάνων. Σε όλα αυτά έλεγαν σθεναρά και πεισματικά όχι οι στρατηγοί και οι κεμαλιστές, γι’ αυτό επιλέχτηκε ο Ερντογάν και οι σύντροφοί του από το 1994, που έδωσαν υπόσχεση να πουν το μεγάλο ναι, γι’ αυτό στηρίχτηκε το ΑΚΡ με κάθε τρόπο ο από τις ΗΠΑ και από τον εβραϊκό παράγοντα, γι’ αυτό και οι συνομιλίες της κυβέρνησης Ερντογάν με τον Άπο.

Τέταρτη προϋπόθεση, συναφής με τη δεύτερη, είναι  είναι  η «συμμόρφωση» της Συρίας, αφ’ ενός μεν για να ολοκληρωθεί ο αποκλεισμός του Ιράν από την περιοχή, αφού είναι γνωστό ότι το θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης χρησιμοποιεί την επικράτεια αλλά και τους κρατικούς μηχανισμούς και δυνατότητες της Συρίας, για να ασκεί επιρροή στο Λίβανο και τη Λωρίδα της Γάζας, και αφ’ ετέρου για να είναι ασφαλής ο έτερος εναλλακτικός διάδρομος, που αποδυναμώνει την Τουρκία, αυτός που κινείται στη γραμμή τμήμα Κιρκούκ-Ερμπίλ-Κάμισλο-Αφρίν-Λατάκεια/Αλεξανδρέττα. Γι’ αυτό και η από σπόντα (;) δημιουργία τουδεύτερου αυτόνομου κουρδικού κράτους στα βόρεια της Συρίας, που, σημειωτέον, ιδρύθηκε μετά από την απροκάλυπτη επέμβαση της Τουρκίας στη Συρία, και ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από το ΡΚΚ, στρατιωτικά στελέχη του οποίου οργάνωσαν και διοικούν τις Δυνάμεις Λαϊκής Άμυνας του Δυτικού Κουρδιστάν, που αποτελούνται από 15 χιλιάδες άνδρες και γυναίκες, μέχρι στιγμής. Να σημειωθεί, επίσης, ότι, σύμφωνα με πληροφορίες, σημαντικό μέρος των ανταρτών του ΡΚΚ που θα αποχωρήσει από το τουρκικό έδαφος θα εγκατασταθεί στο Δυτικό Κουρδιστάν, κατά μήκος των σημερινών συνόρων Τουρκίας-Συρίας, καθώς και ότι ένας από τους πιο σημαντικούς στρατιωτικούς διοικητές του ΡΚΚ, ο Φερμάν Χουσεΐν, κατάγεται από το Δυτικό Κουρδιστάν! 

Πριν πάμε στην πέμπτη προϋπόθεση, που είναι η δημιουργία κατάλληλων συνθηκών που θα καταστήσουνασφαλή και λειτουργικό το τμήμα του ενεργειακού διαδρόμου Κύπρος-Κρήτη-Πελοπόννησος, να σημειώσουμε ότι για να λειτουργήσει το όλο σχήμα, αλλά και για να αντιμετωπιστεί με οποιονδήποτε τρόπο το πρόβλημα «Ιράν», που έχει παγκόσμιες διαστάσεις, ήταν απαραίτητη η συνεργασία Ισραήλ-Τουρκίας, που είναι βασικοί πυλώνες του …οικοδομήματος.

 

Γι’ αυτό η προτροπή Ομπάμα προς Νετανιάχου και Ερντογάν να τα ..βρούνε, γι’ αυτό το τηλεφώνημα της ταπεινωτικής συγνώμης, μια συγνώμη που δόθηκε στη λογική του καζάν-καζάν, που επικαλέστηκε ο Ερντογάν στη συνάντησή του με τον Έλληνα πρωθυπουργό στην Κωνσταντινούπολη,  όπου συνήλθαν τα υπουργικά συμβούλια Ελλάδας-Τουρκίας.

Ήδη έχουμε αγγίξει την πέμπτη προϋπόθεση, που επιβάλλει την εξεύρεση συμβιβαστικών λύσεων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου τώρα, στο Αιγαίο λίγο αργότερα, στα προβλήματα που έχουν ανακύψει τα τελευταία σαράντα χρόνια που είναι σε εξέλιξη το ως άνω σχέδιο.

Και με αυτήν την πέμπτη προϋπόθεση σχετίζεται η συγνώμη του Ισραήλ προς την Τουρκία, όπως επίσης και η αποδυνάμωση της Ελλάδας σε οικονομικό και διεθνοπολιτικό επίπεδο, αλλά και τα τραγικά γεγονότα που είναι σε εξέλιξη στην Κύπρο τις μέρες αυτές.

Κλείνοντας, θα υπογραμμίσουμε ότι η κάθε χώρα, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των πολιτών και του έθνους της, φροντίζει πρώτα να κατανοεί έγκαιρα αυτά που σχεδιάζονται και πρόκειται να συμβούν στην περιοχή της και στη συνέχεια δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες και συμμαχίες για να αντιμετωπίσει από κατάλληλη θέση τα γεγονότα και τα επισυμβαίνοντα. Αυτό απαιτεί αξιόπιστο πολιτικό προσωπικό και ικανούς υπηρεσιακούς παράγοντες.

Χωρίς να θέλουμε να γίνουμε κακοί και άγγελοι κακών, με πολιτικούς και υπηρεσιακούς παράγοντες που γονατίζουν με το παραμικρό όχι μόνο στην αμερικανική πρεσβεία,όπως γινόταν εκ …παραδόσεως, αλλά και στην τουρκική, όπως έγινε στην περίπτωση της παρουσίασης του βιβλίου του Μουράτ Καραγιλάν «Η Ανατομία του Πολέμου στο Κουρδιστάν», Λευκωσία και Αθήνα πολύ δύσκολα θα αντιμετωπίσουν έστω και με σχετική επιτυχία αυτά που είναι σε εξέλιξη και αυτά που θα ακολουθήσουν.

Εκτός κι αν ξυπνήσουν οι Έλληνες, που κοιμούνται σε βαθύ γεωπολιτικό σκοτάδι και στην Κύπρο και στην Ελλάδα και περισώσουν έστω και κάτι!

 Όσο για τα σενάρια σε σχέση με την εξέλιξη που μπορεί να έχει η πορεία της εκεχειρίας που κήρυξε ο Οτζαλάν και η πορεία των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ, μετά την ταπεινωτική συγνώμη του Νετανιάχου, και τις ενδεχόμενες επιπτώσεις τους στα ελληνικά συμφέροντα, στο επόμενο άρθρο μας.

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/03/2_31.html#.UVlkQqJmiSo

Οι επιπτώσεις μιας μεγάλης γεωπολιτικής δίνης σε Κύπρο και Ελλάδα (1)

Οι πραγματικές διαστάσεις της εκεχειρίας του Άπο

 

Του Σάββα Καλεντερίδη

Την προηγούμενη εβδομάδα, και ενώ ήταν σε εξέλιξη η τραγωδία και ο διεθνής διασυρμός-εξευτελισμός της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδας, που απαξιωμένη διεθνώς, παρέμεινε απλός θεατής στα παιχνίδια της Γερμανίας και του διεθνούς κεφαλαίου εις βάρος μιας χώρας μέλους της ευρωζώνης, έλαβαν χώρα δυο γεγονότα-εξελίξεις που αξίζουν της προσοχής και της ανάλυσής μας.

Η μια ήταν η έκκληση ειρήνης του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, που έγινε στον εορτασμό του Νεβρόζ, στην Άμιδα (Ντιγιαρμπακίρ), και η επακολουθήσασα ανακήρυξη μονομερούς εκεχειρίας εκ μέρους του ΡΚΚ, η οποία έγινε δια στόματος του Μουράτ Καραγιλάν, και η άλλη η ταπείνωση του Ισραήλ απέναντι στην Τουρκία, μέσω της συγνώμης που ζήτησε τηλεφωνικά ο πρωθυπουργός Νετανιάχου από τον Τούρκο ομόλογό του (για την πολύνεκρη επίθεση στο Μαβί Μαρμαρά), τη προτροπή του Ομπάμα, που πραγματοποιούσε επίσημη επίσκεψη στην περιοχή.

Όσον αφορά στο πρώτο γεγονός, αν και ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν είχε απευθύνει πανομοιότυπη έκκληση προς το τουρκικό κράτος αλλά και προς τους συντρόφους του, στελέχη και μέλη του ΡΚΚ, πριν από 14 χρόνια, στις 18 Μαρτίου 1999, δηλαδή λίγες εβδομάδες μετά τη σύλληψή του στο Ναϊρόμπι, τη φορά αυτή τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.

Θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να διαβάσουμε το σύνολο της επιστολής που έστειλε και τότε ο Άπο στους συντρόφους του, όμως αυτό δεν είναι δυνατόν λόγω στενότητας χώρου. Απλά να αναφέρουμε ότι και τότε επεδίωκε ειρηνική επίλυση του Κουρδικού και, για να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα διαλόγου και διαπραγματεύσεων, έδινε και πάλι κάποια μηνύματα προς τα συντηρητικά κομμάτια της τουρκικής κοινωνίας, ενώ και πάλι ζητούσε από τους συντρόφους του να αποχωρήσουν από τα εδάφη της τουρκικής επικράτειας μέχρι την 1^η Σεπτεμβρίου 1999, Παγκόσμια Ημέρα της Ειρήνης.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν της επιστολής του Άπο, το 1999, τα αναφέρει με κάθε λεπτομέρεια ο Μουράτ Καραγιλάν στο βιβλίο του «Η Ανατομία τουΠολέμου στο Κουρδιστάν», η παρουσίαση του οποίου στην Αθήνα αποτέλεσε άλλη μια «ευκαιρία» σε ορισμένους υποτακτικούς του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών να υποβάλλουν για άλλη μια φορά τα …σέβη τους στην αμερικανική και στην τουρκική πρεσβεία.

Τότε οι αντάρτες του ΡΚΚ υπάκουσαν και αποχώρησαν από τις βάσεις τους στο Βόρειο Κουρδιστάν, για να ακολουθήσει μια περίοδος ανασυγκρότησης του κόμματος και των ανταρτών σε πολιτικό και σε οργανωτικό είπεδο. Παράλληλα,  έγιναν προσπάθειες από πλευράς του Άπο κυρίως να βρεθεί ένας κοινός τόπος μεταξύ του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος και του τουρκικού κράτους, για την πολιτική λύση του Κουρδικού. Το τουρκικό κράτος, επηρμένο από τη «νίκη» της παράδοσης Οτζαλάν, δεν ανταποκρίθηκε στις προσπάθειες αυτές και συνέχισε την πολιτική της άρνησης του κουρδικού παράγοντα και της συντριβής του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, με αποτέλεσμα ο έγκλειστος στη φυλακή του Ιμραλί  Κούρδος ηγέτης, να δώσει το μήνυμα στους συντρόφους του που είχαν συγκεντρωθεί στο όρος Κανδήλι, στο Νότιο Κουρδιστάν (Β. Ιράκ), να ετοιμάζονται ξανά για πόλεμο. Στις 1 Ιουνίου 2004, μάλιστα, ανακοίνωσε μέσα από τη φυλακή ότι τερματίζεται η μονομερής εκεχειρία, λόγω της σκληρής στάσης που τηρούσε το τουρκικό κράτος απέναντι στον ίδιον και το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα.

Το τι ακολούθησε είναι και πάλι γνωστό, σε όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις. Οι αντάρτες του ΡΚΚ διείσδυσαν κρυφά στις βάσεις τους, στο Βόρειο Κουρδιστάν, και άρχισε και πάλι ο ένοπλος αγώνας, με καταστροφικά αποτελέσματα για τον τουρκικό στρατό, παρ’ ότι οι κυβερνήσεις Ερντογάν προσπάθησαν να λιώσουν το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα με κάθε τρόπο, συνεργαζόμενες και δίνοντας στην κυριολεξία γην και ύδωρ από τη μια στη Συρία, το Ιράκ και το Ιράν και από την άλλη στις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

 

Περίτρανη απόδειξη ότι οι προσπάθειες του Ερντογάν απέτυχαν οικτρά, είναι το γεγονός ότι το ΡΚΚ κατόρθωσε να παραμείνει όρθιο και να καταφέρει ισχυρά κτυπήματα στο τουρκικό κράτος, με αποκορύφωμα τη δράση των ανταρτών στην περιοχή Σεμντίνλι-Γιουκσέκοβα-Τσουκούρτζα-Χακκιάρι, το καλοκαίρι του 2012, όπου επί τετράμηνο οι μονάδες του τουρκικού στρατού εφοδιάζονταν μόνο από αέρος! 

Δηλαδή,

-παρ’ ότι είχε προηγηθεί σύλληψη και η φυλάκιση 10 χιλιάδων πολιτικών στελεχών του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, 

-παρ’ ότι έγινε προσπάθεια αποδιάρθρωσης και διάλυσης των πολιτικών και μετωπικών οργανώσεων του ΡΚΚ στην Τουρκία και στην Ευρώπη, 

-παρ’ ότι η Τουρκία συμμάχησε με εχθρούς και φίλους για να εξουδετερώσει και στρατιωτικά του ΡΚΚ, 

στο τέλος η τουρκική κυβέρνηση αντιλήφθηκε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη συνθηκολόγηση, μια κίνηση που έγινε από πλευράς Τουρκίας προς τον Άπο το Νοέμβριο του 2012, για να ακολουθήσουν διαπραγματεύσεις για το γενικό πλαίσιο της λύσης και στη συνέχεια η δήλωση του Άπο στις 21 Μαρτίου 2013.

Ο δρόμος για την ειρήνη και την πολιτική λύση του Κουρδικού θα είναι μακρύς και η ημέρα αποχώρησης των ανταρτών από την Τουρκία θα είναι πιθανόν η 15^η Αυγούστου 2013, που είναι η τριακοστή επέτειος έναρξης του ένοπλου αγώνα του ΡΚΚ. Και φυσικά, θεωρούμε ότι είναι αδιανόητο να μην έχουν σκεφθεί ο Άπο και οι σύντροφοί του ότι θα πρέπει να είναι έτοιμοι για τα πάντα, και για τα καλά και για τα κακά!

Στο άρθρο μας αυτό προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε το στενό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκε ο Άπο και το τουρκικό κράτος. Στο άρθρο της Κυριακής θα ανοίξουμε το «φακό», για να εντάξουμε τις εξελίξεις στο ευρύτερο πλαίσιο, σ’ αυτό που κινήθηκε η ταπεινωτική συγνώμη του Ισραήλ προς την Τουρκία.

Ες Κυριακήν να …ευρέα, λοιπόν!

«δημοκρατία«

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/03/1.html#.UVljuqJmiSo

Η Τουρκία «καταπίνει» την ΑΟΖ στο Καστελόριζο και επιτίθεται στην Κύπρο

Της Κύρας Αδάμ*

Η κυπριακή οικονομική κρίση επιτάχυνε το άνοιγμα του ενεργειακού φακέλου στην Ανατολική Μεσόγειο, με την Τουρκία να είναι η πλέον επισπεύδουσα και η πλέον ανήσυχη για τις εξελίξεις.

Kύπρος και Ισραήλ, Ελλάδα και Τουρκία, τέσσερις πτωχές σε ενεργειακές πηγές χώρες μέ χρι τώρα, είναι πλέον υποχρεωμένες να αλλάξουν άρδην θέσεις και στόχους εξωτερικής και ενεργειακής πολιτικής (εκμετάλλευσης και διανομής υδρογονανθράκων). Είναι υποχρεωμένες να αναζητήσουν συμμάχους σε κράτη και πολυεθνικές, έτσι ώστε να αυξήσουν τη σταθερότητα στην περιοχή και δι’ αυτού του τρόπου την προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων, άρα και των μελλοντικών κερδών τους.

Η αρχή του «ταξιδιού» έγινε το 2003, όταν η Shell για λογαριασμό της Αιγύπτου βρήκε με γάλες ποσότητες φυσικού αερί ου στα ανοιχτό του δέλτα του Νείλου. Ακολούθησε η Κύπρος το 2006 με τις πρώτες έρευνες σε μέρος της ΑΟΖ της σε 13 μπλοκ και την ανάθεση στην αμερικανική εταιρεία NOBLE, το 2007, των ερευνών στο πολλά υποσχόμε νο μπλοκ 12 ή αλλιώς «το μπλοκ της Αφροδίτης». Λίγο αργότερα προστέθηκε και η ισραηλινή DE-LEK, η οποία από κοινού με τη NOBLE εντόπισε το 2010 ένα γιγαντιαίο κοίτασμα στο μπλοκ Λεβιάθαν, που «συνορεύει» με τα κοιτάσματα της Κύπρου. Από τον Μάιο του 2012 η Λευκωσία επιστράτευσε και τις εταιρείες TOTAL, ΕΝΙ και GAZPROM-BANK για έρευνες στα οικόπεδα 9,2,3,11.

Οριοθέτηση ΑΟΖ

Δεν πρέπει, όμως, να διαφεύγει της προσοχής ότι η κυπριακή δημοκρατία δεν έχει «αγγίξει» τα οικόπεδα 4,5,6,7 και 10, στα οποία από την πρώτη στιγμή η Τουρκία προέβαλε τους ισχυρισμούςτης ότι ανήκουν στη «δική» της ΑΟΖ που επιμένει ότι φτάνει μέχρι την Αίγυπτο.
Η Τουρκία εντόπισε ευθύς εξ αρχής τον υπαρκτό κίνδυνο να μείνει εκτός νυμφώνος, αν:
-δεν τροποποιηθούν(;) οι οριοθετήσεις των ΑΟΖ Κύπρου, Αιγύπτου, στη νότια πλευρά της νήσου, και
-κατοχυρωθεί διεθνώς ότι το ελληνικό Καστελόριζο έχει, όπως ορίζει το Δίκαιο της θά λασσας, δική του υφαλοκρη πίδα και ΑΟΖ, που επιτρέπει στην Ελλάδα, την Κύπρο και στην Αίγυπτο να «ενώσουν» τιςΑΟΖ τους αφήνοντας ένα μικρό μόνον τμήμα σε ΑΟΖ της Τουρκίας στην περιοχή.

Διμέτωπος αγώνας

Η Τουρκία, με τα γρήγορα ανακλαστικά της, ξεκίνησε αμέσως «διμέτωπο αγώνα» και στην υπόθεση του Καστελόριζου, αλλά και στην ΑΟΖ της Κύπρου και των χρυσοφόρων κοιτασμάτων της.

Ο στόχος είναι εμφανής: όση περισσότερη φασαρία προκαλείται γύρω από τα κοιτάσμα τα, τόσο περισσότερο αποθαρρύνονται μεγάλοι επενδυτές σε περιοχές «μεγάλου ρίσκου» και τόσο περισσότερο θα εμπλα κούν στη «διευθέτηση» του προ βλήματος μεγάλες δυνάμεις με συμφέροντα στην περιοχή, πρωτίστως οι ΗΠΑ και δευτε ρευόντως η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η «φασαρία» στην κυπριακή ΑΟΖ ξεκίνησε το 2011 όταν η τουρκοκυπριακή πλευρά «υπέ γραψε» συμφωνία οριοθέτησης της ΑΟΖ «της» με την Τουρκία, η οποία έκτοτε λειτουργεί υπέρ των «ενιαίων συμφερόντων» των δυο «κρατών». Ο Τουρκο κύπριος ηγέτης Ερόγλου, μάλι στα, επέμεινε δημοσίως ότι η τουρκοκυπριακή πλευρά, ως ισότιμη πλευρά στις συμφωνίες του 1960, «έχει ίσα δικαιώματα πάνω στις φυσικές πηγές της νήσου, στην ξηρά και τις θαλάσσιες περιοχές της Κύπρου…».

Όλως περιέργως, ο πρώην πρόεδρος της κυπριακής δημοκρατίας Δ. Χριστόφιας την ίδια χρονιά στη Γ.Σ. του ΟΗΕ προσέθεσε στη γραπτή ομιλία του ότι «θέλω να διαβεβαιώσω τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μου ότι ανεξαρτήτως των συνθη κών θα επωφεληθούν από την πιθανή ανακάλυψη και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων…».

Η ειλικρινής όσο και «ρο μαντική» αυτή τοποθέτηση του προέδρου, την εποχή κατά την οποία η Κύπρος βρισκόταν ακόμα σε «οικονομική νιρβάνα», γύρισε μπούμερανγκ σήμερα στις συνθήκες οικονομικής κατάρ ρευσης της Λευκωσίας και έγινε η αιχμή του δόρατος του Τούρ κου υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου.

Ο στόχος για τη συνολική διευθέτηση της ΑΟΖ

Η προσπάθεια της κυπριακής κυβέρνησης να διαμορφώσει ένα «Ταμείο Αλ ληλεγγύης» με πρόθεση να διοχετευθούν σε αυτό τα μελλοντικά κέρδη από το φυσικό αέριο για να βοηθη θεί η οικονομική κατάσταση της Κύπρου έγινε η αφορμή για την Άγκυρα να αναποδογυρίσει την εικόνα. Το οικο νομικό όφελος από τους υδρογονάνθρακες για τους Τουρκοκύπριους «συνιδρυ-τές» της Κύπρου είναι το «πάτημα» για την Άγκυρα να προτείνει τη συνολική διευθέτηση των ΑΟΖ της περιοχής, Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου αν μείνει,ενωμένη -ή των δυο κρατών της Κύ πρου αν οι δυο κοινότητες δεν τα «βρουν στη μοιρασιά» της ΑΟΖ και των κερδών.
Η καινούργια «ιδρυτική» συμφωνία στην Κμπρο, κατά την άποψη της Τουρκίας περνάει μέσα από τη συμφωνία των ΑΟΖ της Κύπρου, της Ελλάδας και της Τουρκίας με την Αίγυπτο, στη μέση της Αν. Μεσογείου. Αυτό κατά την τουρκική άποψη σημαίνει ότι έχει επέλθει προηγου μένως «συμβιβασμός » ανά μεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία στο θέμα της οριο θέτησης της μεταξύ τους ΑΟΖ.

Η Άγκυρα δείχνει πλέον ‘να βάζει σε δεύτερη μοίρα την «ΑΟΖ του Αιγαίου» (σ.σ.: την οποία μάλλον μπορεί να κερδίσει χωρίς μεγάλες απώλειες η Ελλάδα με βάση το Δίκαιο της θάλασσας). Ενδιαφέρεται πρωτίστως για την «ΑΟΖ της Αν. Μεσογείου» υπέρ αυτής, εκτιμώντας ότι εύκολα «θα καταπιεί» την ΑΟΖ του Καστελόριζου, αφού «η τάση» των τελευταίων αποφάσεων του Δικαστηρίου της Χάγης είναι να μην αποδίδει ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα σε νησιά που βρίσκονται πολύ μακριά από την ξηρά του κράτους όπου ανήκουν και πολύ κοντά στις ακτές του παρακείμενου κράτους.

Αμοιβαίο όφελος

Στο σημείο αυτό η Άγκυρα επιχειρεί να προσεταιρι στεί την επαμφοτερίζουσα επίσημη θέση των ΗΠΑ στο θέμα της κυπριακής ΑΟΖ. Η Ουάσινγκτον ναι μεν «αναγνωρίζει το δικαίωμα της κυπριακής δημοκρατίας να εξορύξει της φυσικές πηγές μέσα στην ΑΟΖ της, συμπε ριλαμβανομένης της βοή θειας από αμερικανικές εταιρείες… προσβλέπει, όμως, στο αμοιβαίο όφελος και για τις δυο πλευρές από τις κοινές πηγές, στο πλαίσιο μιας συνολικής συμφωνίας για το Κυπριακό».

«Χαρτί» για την Τουρκία το κόστος μεταφοράς

Ένα «χαρτί» που προσδοκά να παίξει πολύ χοντρά η Τουρκία στους υδρογονάνθρακες της Αν. Μεσογείου είναι το σχέδιο και το κόστος μεταφοράς των υδρογονανθράκων στην Ευρώπη.

Η τουρκική πλευρά και εκ παραλλήλου η βρετανική πλευ ρά, που «προωθεί» όπως καλύτερα μπορεί την ίδια άποψη, θε ωρούν ότι ο πλέον «οικονομικός τρόπος» για να μεταφερθεί το φυσικόαέριο στην Ευρώπη είναι να περάσει μέσω Τουρκίας, υπονο ώντας σαφώς ότι η Κύπρος (κα τά προτίμηση ενιαία) θα διατρέ χεται από έναν τουρκικό κατ’ ου σία αγωγό στο έδαφος της Τουρκίας. Σπεύδουν, μάλιστα, να παρουσιάσουν και ελκυστικά νούμερα, αποσιωπώντας όμως ότι οι τουρκικοί αγωγοί για τη μεταφο ρά του αερίου στην Ευρώπη εί ναι οι περισσότεροι στα σκαριά και όχι έτοιμοι.

Γι’ αυτό και εκ πρώτης όψεως προκαλεί έκπληξη η «τιμωρητική» απόφαση της Άγκυρας να αναιρέσει όλα τα σχέδια κατασκευής αγωγών σε τουρκικό έδαφος, στα οποία συμμετέχει η ιταλική ΕΝΙ, διότι η εταιρεία αυτή έχει αναλάβει εξορύξεις σε οι κόπεδο της κυπριακής ΑΟΖ. Η ΕΝΙ συμμετέχει στους σχεδιαζόμενους μαζί με τους Ρώσους αγωγούς Σαμσουν Τσεϋχάν (για τη μεταφορά πετρελαίου από την Μαύρη θάλασσα στο λιμάνι του Τσεϊχάν στη Μεσόγειο αλλά και στον υποθαλάσσιο ανωνή ρωσικού φυσικού αερίου SOU TH STREAM, καθώς και στη με ταφορά φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν μέσω Τουρκίας σε Ελλάδα και Ιταλία (ITGI), ή με την παράκαμψη της Ελλάδας τον αγωγό TAP. I

Σκοπιμότητα με το αέριο του Ισραήλ

Υπάρχει ένα ακόμα ανοιχτό κεφάλαιο στην περιοχή: το φυσικό αέριο του Ισραήλ και οι τουρκοϊσραηλινές σχέ σεις.

Το σπάσιμο των πάγων ανάμεσα στην Άγκυρα και την Ιερουσαλήμ έγινε θεαματικά από τον πρόεδρο Ομπάμα, αλλά ενώ η «θιγμένη» Τουρκία στην ουσία προσβλέπει στην αναθέρμανση, το «απολογούμενο» Ισραήλ δείχνει πιο επιφυλακτικό.

Η επαναπροσέγγιση Τουρκίας – Ισραήλ, πα ράλληλα με την «ειρηνευτική διαδικασία, Άγ κυρας με Κούρδους της Τουρκίας, αλλά και της Τουρκίας με τους Κούρ δους του Β. Ιράκ, ενδυ ναμώνει τον αμερικανι κό κλοιό γύρω από το Ιράν, ορκισμένο εχθρό του Ισραήλ και των ΗΠΑ.

Αποξένωση

Όμως, ισχυρό μέλη μα της Τουρκίας είναι να αποξενώσει όσο μπορεί περισσότερο το φυσικό αέριοτου Ισραήλ από αυτό της Κύπρου. Γι’ αυ τό και από τώρα απλώνει δίχτυα με την ιδέα μετα φοράς του ισραηλινού φυσικού αερίου και πάλι μέσω Τουρκίας, ως προ σφορότερη οικονομικά λύση στο θέμα.

Είναι άγνωστο αν το Ισραήλ θα εξαρτήσει το μέλλον του τόπου του και τη σύνδεση του με την ΕΕ μέσω του φυσικού αερίου του από την Τουρ κία ή θα εξετάσει το κό στος και τα οφέλη από σχέδια μεταφοράς του μέσω Κύπρου και Ελλά δας.

Οι συνομιλίες Ελλά δας – Ισραήλ για μια τέ τοια προοπτική δεν βρίσκονται καν στα σπάργανα, αν και η Αθήνα, μετά την επαναπροσέγ γιση του Ισραήλ με την Τουρκία, σπεύδει και αυ τή στο Ισραήλ για συνομιλίες σε ανώτατο επίπε δο. Το ίδιο προτίθεται να κάνει και ο πρόεδρος της Κύπρου.

Έτσι παραφράζεται η γνωστή ρήση ότι το (τουρκικό) βόδι ξυπνάει τον αγωγιάτη (Αθήνα, Λευκωσία) για το Ισραήλ.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Η Ελλάδα σήμερα

http://www.onalert.gr/stories/i-tourkia-katapinei-tin-aoz-sto-kastelorizo-kai-epitithetai-stin-kypro

ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ, Η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

‘‘Et preterea censeo: Carthago delenda!’’

Η ξενοκρατούμενη Ελλάδα δοκιμάζεται από την βαθύτερη και πιο πολύπλευρη κρίση της σύγχρονης, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την τραγική δεκαετία του 1940, ιστορίας της. Την ίδια στιγμή οι ηγέτες της νεοοθωμανικής Toυρκίας αισθάνονταν ότι η χώρα τους είναι αρκετά ισχυρή ώστε να διεκδικεί ηγεμονικό ρόλο στον μουσουλμανικό κόσμο. Η επιδίωξή ξετυλιγόταν μέσα στην ευρύτερη γεωπολιτική ρευστότητα και ενώ ήταν ασαφές πως επρόκειτο να διαμορφωθεί η κατάσταση στον μεταεξεγερσιακό αραβοϊσλαμικό κόσμο και στο ευρύτερο γεωπολιτικό σύστημα Βαλκάνια-Ανατολική Μεσόγειος-Μέση Ανατολή- Καύκασος. Η επανάσταση του Ρήγα Βελεστινλή έμεινε ανολοκλήρωτη. Το μεγάλο πλήθος των σημερινών νεοελλήνων δεν γνωρίζει το έργο και το όραμα αυτού του μεγάλου επαναστάτη. Yπάρχουν διάφοροι παράγοντες και λόγοι για το κατάντημά μας. Η σύγχρονη Ελλάδα χαρακτηρίζεται από χρόνιο μεταπρατικό παρασιτισμό της οικονομίας της, πνευματική και πολιτική εξάρτηση, μιμητισμό έναντι ετερόχθονων πολιτισμικών προτύπων, εκτεταμένη ατομοκρατία κτλ. Η μεγάλη πλειονότητα των εγχώριων ελίτ κρατούν ενδοτική στάση τόσο έναντι της Τουρκίας, του νεοοθωμανισμού τα τελευταία χρόνια, όσο και έναντι των ισχυρών διεθνών δρώντων, κυρίως της Δύσης. Την τελευταία εικοσαετία περίπου βιώνουμε και τη λαίλαπα της μαζικής παράνομης μετανάστευσης αλλοδαπών, που παίρνει διαστάσεις εποικισμού. Την τελευταία τριετία μας επέβαλαν τα Μνημόνια της κοινωνικής εξαθλίωσης, της παραίτησης από την εθνική κυριαρχία, της κατοχής. Η τρικομματική συγκυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική αυτών που μετέτρεψαν τη χώρα σε χρεοαποικία.

Σε εφαρμογή της λεγόμενης «λειτουργικής λογικής παραγωγικών σχέσεων», στο πλαίσιο της 2ης συνόδου του Ανώτατου Συμβούλιου Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, συναντήθηκαν στις 4 Μαρτίου την Κωνσταντινούπολη οι πρωθυπουργοί Ερντογάν και Σαμαράς. Συζήτησαν και προήδρευσαν απο κοινού αυτού του Συμβουλίου, με τη συμμετοχή των Υπουργών Εξωτερικών ως συντονιστών και των αρμόδιων Υπουργών Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού / Εθνικής Παιδείας – Νέας Γενιάς και Αθλητισμού, Δικαιοσύνης, Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων / Οικογένειας και Κοινωνικής Πολιτικής / Ναυτιλίας και Αιγαίου / Δικτύων, Ναυτιλίας και Επικοινωνιών, Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων / Γεωργίας και Κτηνοτροφίας, Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη / Εσωτερικών, Τουρισμού / Πολιτισμού και Τουρισμού, Υγείας καθώς και των Υπουργών Επικρατείας, Εθνικής Άμυνας, Ευρωπαϊκών Υποθέσεων. Οι δύο πρωθυπουργοί πανηγύρισαν για την ‘‘καλή μέρα’’ στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αυτά που πληροφορηθήκαμε είναι οι κοινοτοπίες των “ιθυνόντων” μπροστά στις κάμερες που καταναλώνονται εύκολα. Ιδιαίτερα από ένα φιλοθεάμον κοινό που ψυχαγωγείται και διαμορφώνει τις αντιλήψεις του για την γειτονική χώρα και την ιστορία του ευρύτερου χώρου από τα τουρκικά σήριαλ. Συνυπογράφηκαν 25 κείμενα (πρωτόκολλα και ‘‘μνημόνια κατανόησης’’) διμερούς συνεργασίας. Ανάμεσά τους περιλαμβάνονται Σχέδιο Δράσης μεταξύ των Υπουργείων Εξωτερικών, Πρωτόκολλο για την δημιουργία θεσμικού πλαισίου μεταξύ του Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαικών Μελετών (ΕΚΕΜ) του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών και του Κέντρου Στρατηγικών Ερευνών (SAM) του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών,Πρόγραμμα Ανταλλαγών στους τομείς Πολιτισμού, Εκπαίδευσης, Επιστημονικό, Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, Νεολαίας και Αθλητισμούγια τα έτη 2013-2015, κοινή Διακήρυξη για τους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020, συμφωνίες στους τομείς: της Γεωργίας, για την απαγόρευση και πρόληψη της παράνομης διακίνησης και μεταφοράς πολιτιστικής περιουσίας, για τις Υπηρεσίες Υγείας σε Περιπτώσεις Καταστροφών, για την Ενίσχυση των Συστημάτων Υγείας κλπ.[1]

Ο πρωθυπουργός δήλωνε πως η Ελλάδα είναι “προσηλωμένη στο διεθνές δίκαιο σχετικά με τις ΑΟΖ”. Πως μπορεί άραγε να το κάνει αυτό ένα κράτος προτεκτοράτο, που υπακούει στις εντολές των τοκογλύφων δανειστών και των “οίκων” για χάρη των οποίων έχουν μετατραπεί – πρώτα από το ΠΑΣΟΚ και μετά από την συγκυβέρνηση – το Σύνταγμα σε φάντασμα; Είδαμε και τον Ρετζέπ Eρντογάν να μιλάει για “λύση που θα είναι επωφελής και για τις δύο πλευρές”. Η “λύση” αυτή θα βασίζεται στις μέχρι τώρα θέσεις και ενέργειες της νεοοθωμανικής Τουρκίας, εγκεκριμένες από τις ΗΠΑ και την υπό γερμανική ηγεμονία ΕΕ, και στους περιορισμούς που έθεταν στην Ελλάδα τα Μνημόνια. Στο πλαίσιο μιας τέτοιας λύσης θα γίνουν π.χ η “συνεκμετάλλευση (αρχικά) της “θάλασσας της Ανατολικής Μεσογείου” (έτσι αποκαλείται τώρα το Αιγαίο), η τουρκοποίηση της Θράκης, η “καντονοποίηση” των άλλων τμημάτων της καλλικρατικής Ελλάδας στα πρότυπα ενός “ανανικού” Κυπριακού κράτους, η συρρίκνωση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και η παραχώρηση από την ελληνική κυβέρνηση ενός μέρους της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε τουρκικούς επιχειρηματικούς ομίλους.

H συνάντηση Ερντογάν-Σαμαρά ήταν ένα ακόμα φιάσκο. Και η Αγκυρα δεν θα μπορούσε να μην το εκμεταλλευθεί. Παρέτεινε κατά 3 χρόνια τις άδειες ερευνών της τουρκικής Κρατικής Εταιρείας Ερευνών Πετρελαίου (TPAO) στην ανατολική Μεσόγειο, που βρίσκονται εκτός τουρκικών χωρικών υδάτων, αλλά όπως αναφέρει είναι «τουρκικής δικαιοδοσίας». Πρόκειται για τις περιοχές TPO/XVI/A και TPO/XVI/B, οι οποίες βρίσκονται απολύτως καθαρά εντός της ελληνικής ΑΟΖ στην περιοχή του Καστελόριζου και μέχρι την κυπριακή ΑΟΖ. Είναι οι περιοχές αυτές που η ελληνική πλευρά κατέθεσε, υποτίθεται, τη ρηματική διακήρυξη στον ΟΗΕ για να απαγορεύσει στους Τούρκους να κάνουν έρευνες. Η άκρως προκλητική αυτή κίνηση δημοσιεύτηκε στην τουρκική εφημερίδα της κυβερνήσεως και οι άδειες επεκτείνονται χρονικά έως το 2016. Το μελάνι μπήκε τη στιγμή που ο Αντώνης Σαμαράς και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος βρίσκονταν ακόμη στην Κωνσταντινούπολη.

Το θέμα της ΑΟΖ δεν πρέπει επ’ ουδενί λόγο να αποτελεί εργαλείο επικοινωνιακής πολιτικής. Πολύ περισσότερο, τέτοιες αποφάσεις δεν πρέπει να εντάσσονται στις συνήθεις κοινοβουλευτικές συγκρούσεις, ούτε να επιτραπεί στους έχοντες συμφέρον να επιβάλλουν τις απόψεις τους. Κυκλοφορούν φήμες ότι υπάρχουν «εθνικοί εργολάβοι» που πιέζουν την κυβέρνηση να ανακηρύξει αμέσως την ΑΟΖ, με το επιχείρημα ότι «η Κύπρος που το έπραξε, δεν έπαθε τίποτε». Είναι σημαντικό ζήτημα η εξασφάλιση της σύμφωνης γνώμης και των κρατών -Αιγύπτου, Λιβύης-, τα οποία επηρεάζονται σε σημαντικό βαθμό από την Άγκυρα. Και στις 7 Μαρτίου ήρθε η είδηση που μας προσγείωσε. Ότι στην αιγυπτιακή Βουλή έγινε συζήτηση για την ακύρωση της συμφωνίας καθορισμού της ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Αιγύπτου, όπως δημοσίευσε το αραβικό πρακτορείο «Μένα».

Mια ομάδα στο Facebook με τίτλο »Φτάνει πιά! Κυριακή 10 Μαρτίου όλοι στο Σύνταγμα 6 μμ. Η Πορτογαλία δείχνει το δρόμο» διοργάνωσε μια νέα συγκέντρωση ‘‘Αγανακτισμένων’’ και ανακοίνωσε άλλη μια στις 31 Μαρτίου. Δεν γνωρίζω από ποιούς και πώς ξεκίνησε. Αυτοί που γνωρίζουν περισσότερα, ας μας πληροφορήσουν. Ιδιαίτερα σπουδαίο ζήτημα είναι σήμερα η αυτοοργάνωση των πολιτών στη βάση λογικών (άμεσης) δημοκρατίας. Αυτό είναι βάση του πολιτικού επαναπροσδιορισμού, της πολιτισμικής αναγέννησης και της παραγωγικής ανασυγκρότησης συνάμα που χρειαζόμαστε επειγόντως. Να δημιουργήσουμε ανεξάρτητες δημοκρατικές πατριωτικές κινήσεις πολιτών σε κάθε γειτονιά, πόλη, χωριό, χώρο εργασίας και σπουδών. Με αλληλεγγύη, δημοκρατία, αυτονομία… Και αυτές να καθορίσουν κοινούς στόχους. Π.χ.: Επαφές ομάδων πολιτών και βιοκαταναλωτικών συνεταιρισμών με ομάδες και συνεταιρισμούς παραγωγών από διάφορες περιοχές της χώρας για άμεση προμήθεια και ανταλλαγές προιόντων, ιδιαίτερα διατροφικών. Οργάνωση μαζικών, παλλαικών εκδηλώσεων και συλλογή υπογραφών πολιτών που να απαιτούν την ακύρωση των δανειακών συμβάσεων, Μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων. Και άμεσα σχετικό ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ. Προετοιμασία και σύγκληση Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης. Σε κάθε συλλαλητήριο να στήνονται τραπεζάκια για συλλογή υπογραφών. Και αυτό να γίνεται και διά μέσου του Διαδικτύου. Μπορούν να συνδυαστούν! Χρειάζεται να συμφωνήσουμε ο μεγαλύτερος δυνατός αριθμός Ελλήνων πολιτών σε 1 ή 2 ή 3 απλά και κατανοητά ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ… Κάθε ιδέα δεκτή για την ανάπτυξη συμπράξεων… Βεβαίως, αυτές οι κινήσεις πολιτών χρειάζεται να επικοινωνούν και να συντονίζονται. Ωστε να διασφαλίζεται η αποτελεσματικότητά τους. Και να συγκλίνουν στην συγκρότηση ενός ενωτικού ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ! Ένα τέτοιο κίνημα δεν μπορεί παρά να έχει ως βασικούς πολιτικούς άξονες την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική χειραφέτηση, την δημοκρατία, την οικολογία, την αγροτική αναγέννηση!

Θόδωρος Μπατρακούλης

Δρ Γεωπολιτικής, Δικηγόρος

theobatrak@gmail.com

http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com

---

[1] Bλ. «Ολες οι συμφωνίες που υπέγραψε η Ελλάδα με την Τουρκία στην Κωνσταντινούπολη», 06.03.2013, http://theodorosbatrakoulis.blogspot.gr

Η αύξηση του κουρδικού πληθυσμού, απειλή για την Τουρκία

του Σάββα Καλεντερίδη
Εφιάλτης τείνει να γίνει η αύξηση του κουρδικού πληθυσμού στην τουρκική επικράτεια, αφού σε συνδυασμό με την υπογεννητικότητα που παρουσιάζουν οι μη κουρδικοί πληθυσμοί, σταδιακά θα καταστήσει τους Κούρδους πλειονότητα στα όρια της τουρκικής επικράτειας.
Αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος που ο Τούρκος (;) πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε μέχρι και πρόσφατα (1 Ιανουαρίου 2013) ότι η κάθε οικογένεια θα πρέπει να κάνει τουλάχιστον τρία παιδιά, ασχέτως αν ο ίδιος το συνέδεσε με θέματα θρησκείας και διαιώνισης της φυλής αλλά και με τον πληθυσμιακό δυναμισμό που πρέπει να έχει η Τουρκία και για λόγους γεωοικονομίας.
Να σημειωθεί ότι δείκτες γεννητικότητας των κατοίκων των μεγαλουπόλεων και των νομών της δυτικής Τουρκίας είναι περίπου ίδιοι με αυτούς των ευρωπαϊκών χωρών και της Ελλάδας, ενώ οι αντίστοιχοι δείκτες στους νομούς της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Τουρκίας είναι υπερδιπλάσιοι, γεγονός που συνεγείρει την κυβέρνηση αλλά και τους κύκλους των Τούρκων εθνικιστών.
Αυτός είναι και ο λόγος που ομάδα εθνικιστών άρχισε το 2005 καμπάνια και συλλογή υπογραφών στη Σμύρνη, με την οποία ζητούσε «να σταματήσει η αύξηση του πληθυσμού των Κούρδων«, ενώ μοιράζονταν και φυλλάδια, που εκτός των άλλων έγραφαν: «Ε Τουρκάλα γυναίκα και άνδρα! Κάνε ένα ακόμα παιδί για τον Τουρκισμό! Οι προδότες, οι κλέφτες και οι διακινητές ηρωίνης αυξάνονται.  Αυτός που θα σώσει τον Τούρκο, που έχει στριμωχτεί ανάμεσα στον αραβικό και τον δυτικό πολιτισμό, και θα μας μάθει να αγαπάμε τους εαυτούς μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς είμαστε που θα δώσουμε την απάντηση που αξίζει στους Κούρδους και τους Τσιγγάνους συμμορίτες«.
Την ευθύνη της καμπάνιας αυτής είχε ο Σύλλογος Τούρκων Εθνικιστών Μπουντούν (Turkcu Toplumcu Budun Dernegi), με πρόεδρο τον Rifat Cenk Tozkoporan.
Τη συγκεκριμένη καμπάνια κατήγγειλε στο δικαστήριο ως ρατσιστική ο δικηγόρος Μουράτ Ντιντσέρ, του Συλλόγου Προοδευτικών Δικηγόρων (CHD), το οποίο δικαστήριο θεώρησε ότι η καμπάνια αυτή θα πρέπει να θεωρηθεί ως δικαίωμα στην κριτική, αφού, σύμφωνα με την άποψη της υπεράσπισης, η καμπάνια στρεφόταν εναντίον των συμμοριών και όχι εναντίον συγεκριμένων φυλετικών ομάδων!
Η δίκη έγινε σε δικαστήριο της Σμύρνης, στις 13 Δεκεμβρίου 2012.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η απολογία που έκανε ο κατηγορούμενος στο δικαστήριο, μέρος της οποίας, σύμφωνα με την εφημερίδα Ραντικάλ, έχει ως εξής: «Με βάση το τουρκικό σύνταγμα, όσοι κατοικούν στην Τουρκία είναι όλοι Τούρκοι. Για να μην γίνουμε μειονότητα μέσα στην ίδια μας την πατρίδα, προτείναμε στο τουρκικό κράτος να σταματήσει την αύξηση μιας ομάδας συμπατριωτών μας που αφήνουν τα παιδιά τους χωρίς ανατροφή, εκείνων που λένε ότι είναι Κούρδοι, απέναντι σε όσους λένε «Εγώ είμαι Τούρκος. Εμείς κάναμε χρήση του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης που μας παρέχει το Σύνταγμα«.
Να σημειωθεί ότι αντίστοιχη καμπάνια με τίτλο «Δεν υπάρχει Κουρδικό Πρόβλημα, υπάρχει Κουρδική Επέλαση» είναι σε εξέλιξη μέχρι και σήμερα από το περιοδικό «Τουρκική Αριστερά» (TURKSOLU), από το οποίο είναι και ο χάρτης που αναρτήσαμε.

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/02/blog-post_5356.html#.UROW2R2siSp

Θράκη: Το τυρί, η φάκα, ο πρόξενος και οι μητροπολίτες

Του Σάββα Καλεντερίδη

Έχουμε αναφερθεί σε άλλα άρθρα μας στις άθλιες μεθοδεύσεις της τουρκικής πρεσβείας στην Αθήνα, η οποία σε πλήρη συγχρονισμό με το τουρκικό Γενικό Επιτελείο κατευθύνει και καθοδηγεί τους διπλωμάτες και τους «άλλους» που υπηρετούν στα προξενεία της Τουρκίας στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Κομοτηνή και τη Ρόδο, εφαρμόζοντας την οδηγία του Τούρκου πρωθυπουργού Ερντογάν για την εργαλειοποίηση της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, και εσχάτως της Ρόδου και της Κω, που έχει ως στόχο τον διαμελισμό της Ελλάδος, αλλά και τη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών στο εσωτερικό της πατρίδας μας, που θα καταστήσουν πιο εύκολη τη γεωπολιτικής της περικύκλωση από Σκόπια και Αλβανία.

Το θέμα της αποσταθεροποιητικής δράσης των τουρκικών διπλωματικών αρχών στην Ελλάδα και των ερωτήσεων των Ελλήνων βουλευτών, κάλυψε μερίδα του τύπου και φυσικά η εφημερίδα δημοκρατία, καθώς και μέσα ηλεκτρονικής ενημέρωσης, που ξεσκέπασαν την παρακρατική δράση των Τούρκων διπλωματών και των εγκαθέτων τους.

 

Όπως είναι γνωστόν, μετά τα δημοσιεύματα στη δημοκρατία υπήρξε επιτέλους αντίδραση Ελλήνων βουλευτών, οι οποίοι κατέθεσαν δυο ερωτήσεις για την παράνομη και παρακρατική δράση των προξενείων της Κομοτηνής και της Ρόδου.

Παρότι το διάβημα που έκανε το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών για την ανοικτή παρέμβαση του Τούρκου προξένου στην Κομοτηνή σε επιχείρηση τρομοκράτησης νόμιμου ιμάμη από παρακρατικούς του προξενείου, παρέμβαση που αποτελούσε καραμπινάτη παρανομία και αιτία άμεσης απέλασης, στην ουσία πρόσφερε σανίδα σωτηρίας στον Τούρκο διπλωμάτη, που το τονίζουμε, επί της ουσίας εκτελεί στρατιωτική αποστολή στη Θράκη, σύμφωνα με δικές μας πληροφορίες, ο Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα αποφάσισε να ρίξει στάχτη στα μάτια της Ελλάδας, δίνοντας οδηγίες στους προξένους Κομοτηνής και Ρόδου να κάνουν ένα διάλειμμα από την παραστρατιωτική τους δράση και να επιδοθούν σε μια …επίθεση φιλίας!

Ως αποτέλεσμα των οδηγιών αυτών, ο Τούρκος πρόξενος Κομοτηνής άρχισε τις επισκέψεις στους μητροπολίτες και τους δημάρχους της περιοχής, επαναλαμβάνουμε, για να ρίξει στάχτη στα μάτια των ελληνικών αρχών και της ελληνικής κοινής γνώμης και για να ξεχαστεί η αποσταθεροποιητική και εξόχως επιθετική πολιτική που ασκείται χρόνια τώρα στη Θράκη και εσχάτως στα Δωδεκάνησα, με όχημα τους δυστυχείς Έλληνες μουσουλμάνους.

Μόνο που η επιχείρηση «στάχτη στα μάτια», εκτός από πολύ καρότο έχει και ολίγον μαστίγιο.

Να εξηγήσουμε τι εννοούμε.

Ο Τούρκος πρόξενος κ. Ιλχάν Σενέρ, κατά την επίσκεψή του στον μητροπολίτη κ. Δαμασκηνό, τοποτηρητή της Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής, αναφερόμενος στις μηχανοκίνητες πορείες μελών της Χρυσής Αυγής σε μουσουλμανικά χωριά της περιοχής, είπε ότι «οι αιρετοί μουφτήδες (σ.σ. ψευδομουφτήδες) έκαναν έκκληση στους ανθρώπους της μειονότητας να μην απαντήσουν σε αυτές τις προκλήσεις».

Δηλαδή, παρά την προβιά που φόρεσε με πολύ επιμελημένο τρόπο, ο κ. πρόξενος δεν μπόρεσε να κρύψει το πραγματικό του πρόσωπο, αυτό του Γκρίζου Λύκου, αναφερόμενος –με σκοπό να τα νομιμοποιήσει– σε πρόσωπα που υποτίθεται ότι εκλέγονται ως θρησκευτικοί ηγέτες της μουσουλμανικής μειονότητας, κατά παράβαση της παράδοσης του Ισλάμ, που δεν αναγνωρίζει θρησκευτική ιεραρχία. Και όλα αυτά για να δημιουργήσουν συνθήκες μιας ανύπαρκτης αμοιβαιότητας με όσα ισχύουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, που τηρεί μια ορθόδοξη παράδοση που προηγείται της παρουσίας των Τούρκων στην Κωνσταντινούπολη.

Να σημειωθεί ότι το τουρκικό προξενείο εμπλέκεται φανερά στη διαδικασία επιβολής εγκάθετων της Άγκυρας στις θέσεις των ιμάμηδων της ελληνικής Θράκης, με σκοπό τον απόλυτο έλεγχο της μειονότητας από το τουρκικό κράτος και από το τουρκικό Γενικό Επιτελείο και ότι οι ελληνικές αρχές γνωρίζουν πολύ καλά τους δρόμους του χρήματος αλλά και την τρομοκρατία που ασκείται, για να ενδύονται την προβιά του ιμάμη και του θρησκευτικού ηγέτη οι άλλοι Γκρίζοι Λύκοι.

Απλά, είναι θέμα χρόνου να αποφασίσει η ελληνική κυβέρνηση να θέσει τέρμα στην τουρκική παρακρατική και παραστρατιωτική δράση στη Θράκη, αφ’ ενός μεν για να επανέλθει η νομιμότητα στη συγκεκριμένη περιοχή της ελληνικής επικράτειας και να λειτουργήσουν σωστά όλοι οι φορείς του ελληνικού κράτους και αφ’ ετέρου για να απαλλαγούν οι μουσουλμάνοι της Θράκης από τον «ισλαμοφασιστικό γύψο» του προξενείου και των εγκάθετων της Άγκυρας.

Είναι θέμα χρόνου. Θα περιμένουμε…

Εφημερίδα «δημοκρατία»

Μια βιβλιοπαρουσίαση που ενόχλησε την τουρκική πρεσβεία

Χθες παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Πολεμικό Μουσείο το βιβλίο του ηγετικού στελέχους του PKK Μουράτ Καραγιλάν, Η Ανατομία του Πολέμου στο Κουρδιστάν, που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Ινφογνώμων. Παρακάτω παραθέτουμε βιβλιοπαρουσίαση αυτού του σημαντικού βιβλίου· η τουρκική πρεσβεία πολύ ενοχλήθηκε από την έκδοση αυτού του βιβλίου και την παρουσίαση του στο Πολεμικό Μουσείο. Μάλιστα έκανε ότι μπορούσε για να μεταφερθεί η εκδήλωση σε άλλο χώρο και προς στιγμήν έδειξε να το καταφέρνει, αφού το υπουργείο Εξωτερικών αποδέχτηκε το αίτημα της πρεσβείας, αλλά το πράγμα, σύμφωνα με το ρεπορτάζ (δείτε εδώ), έφτασε στο Μέγαρο Μαξίμου, το οποίο άδειασε το υπουργείο και επέτρεψε να γίνει η βιβλιοπαρουσίαση. Θυμίζουμε ότι πριν δύο χρόνια, όταν με αφορμή την επίσκεψη του Ερντογάν, το Άρδην είχε διοργανώσει εκδήλωση για το θέμα, την τελευταία στιγμή το Πολεμικό Μουσείο υποχώρησε στις πιέσεις, τότε του υπουργείου Άμυνας και της τουρκικής πρεσβείας και την τελευταία στιγμή απέσυρε την άδεια χρήσης του αμφιθεάτρου, ενώ πρόσφατα, μετά από παρέμβαση της τουρκικής πρεσβείας, η ελληνική αστυνομία δεν επέτρεψε στην πορεία Κούρδων πολιτικών προσφύγων ούτε καν να προσεγγίσουν τον χώρο της πρεσβείας, τους σταμάτησαν στο Σύνταγμα. Φαίνεται ότι η τουρκική πρεσβεία έχει ζηλέψει την ανοχή που χαίρει το τουρκικό προξενείο στη Θράκη και νομίζει ότι θα κάνει τα ίδια και στην Αθήνα ή όπου αλλού συμβαίνει κάτι που την κακοκαρδίζει. 

Άρδην

Βιβλιοπαρουσίαση που δημοσιεύτηκε στο Άρδην τ. 90

Η ανατομία του πολέμου στο Κουρδιστάν, Εκδόσεις Ινφογνώμων Αθήνα, 2012, σελ. 560

Το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα του PKK, 13 χρόνια μετά τη σύλληψη του ηγέτη του Οτσαλάν, και σε πείσμα όλων των «ειδικών» που προέβλεπαν ότι θα μαραζώσει, τα τελευταία χρόνια βιώνει νέα άνθηση. Μέρα παραμέρα φτάνουν ειδήσεις από τις νοτιο-ανατολικές επαρχίες της Τουρκίας για νέα ενέργειες του PKK, όλο και πιο δυναμικές. Σε αυτή την ευνοϊκή φάση για τον αγώνα του κουρδικού λαού, η νέα ηγετική ομάδα του PKK, με κύριο εκπρόσωπο τον Μουράτ Καραγιλάν, έγραψε το παρόν βιβλίο, αφιερωμένο στη μνήμη των Κούρδων ανταρτών – εθνομαρτύρων που έπεσαν σε διάφορες μάχες, αλλά και για να λειτουργήσει και ως ένας απολογισμός προς τον έγκλειστο Οτσαλάν για όσα έπραξε το PKK από τη φυλάκισή του και μετά.
Στα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου, διαβάζουμε για την ιστορία των Κούρδων από τα χρόνια των Μήδων, για τον αρνητικό ρόλο που έπαιξε το γεγονός ότι οι Κούρδοι απομακρύνθηκαν από τον ζωροαστρισμό και ασπάστηκαν το ισλάμ (σήμερα, η πλειοψηφία των Κούρδων είναι Σουνίτες, αλλά υπάρχει ισχυρή αλεβιτική μειονότητα, αλλά και γεζιντί, που είναι εξέλιξη του ζωροαστρισμού), χωρίς ποτέ να επιχειρήσουν έναν εναρμονισμό του ισλάμ με τη δική τους πολιτισμική παράδοση, όπως π.χ. πραγματοποίησαν οι Ιρανοί. Η πρόσδεσή τους στο Χαλιφάτο, που από ένα σημείο και μετά ταυτίζεται με την οθωμανική Αυτοκρατορία, τους μετατρέπει σε δορυφόρο των Τούρκων, αφού η θρησκευτική ταυτότητα των Κούρδων υπερφαλαγγίζει την εθνική.
Η διάλυση της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αναζωπύρωσε τις ελπίδες για τη δημιουργία κουρδικού κράτους, αλλά η συνθήκη των Σεβρών, που άνοιγε τον δρόμο για δημιουργία κουρδικού κράτους, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Οι Κούρδοι μην έχοντας εθνικό σχέδιο, συμμάχησαν με τον Κεμάλ που τους υποσχόταν ότι, αν το βοηθούσαν, θα αποκτούσαν την ανεξαρτησία τους. Φυσικά, ο Κεμάλ τους εξαπάτησε και δεν τους κατοχύρωσε ούτε την ελάχιστη αυτονομία που είχε κατά νου. Οι Κούρδοι αντιδρούν και ξεσπούν εξεγέρσεις το 1925 και το 1927. Αποτυγχάνουν για μια σειρά από λόγους, όπως το ότι είναι πολυδιασπασμένοι, ότι υπάρχουν ανώτερα στρώματα που επιθυμούν τη συνεργασία με τους Τούρκους και ότι εφαρμόζουν απαρχαιωμένες τακτικές μάχης.
Τα επόμενα κεφάλαια ασχολούνται με τις διαδικασίες που οδήγησαν στη δημιουργία του PKK, τις πρώτες ένοπλες επιθέσεις, το 1984, την έναρξη του αντάρτικου κ.ά. Με τον Πόλεμο του Κόλπου, το 1990 οι Κούρδοι αντάρτες ενίσχυσαν τις θέσεις στο νότιο Κουρδιστάν (Ιράκ) και πολλαπλασίασαν τις επιθέσεις του στην Τουρκία και τις εξεγέρσεις σε πόλεις, που κυριαρχούσαν οι Κούρδοι. Επιδίωξη του PKK ήταν να δημιουργήσει απελευθερωμένες περιοχές και να σύρει το τουρκικό κράτος σε διαπραγματεύσεις. Και αυτό το κατάφεραν όταν ο Οζάλ ξεκίνησε διαπραγματεύσεις μαζί τους, όμως ο θάνατος (ή δολοφονία) του Οζάλ και το γεγονός ότι οι Τούρκοι παραβίασαν την κατάπαυση του πυρός οδήγησαν σε ναυάγιο εκείνη την πρώτη προσπάθεια εξεύρεσης λύσης. Από τότε και μέχρι τη σύλληψη του Οτσαλάν, η Τουρκία ενέτεινε τις προσπάθειές της να καταπνίξει το αντάρτικο.
Στη συνέχεια, περιγράφεται η περίοδος ανασυγκρότησης του κινήματος, η ενδοσκόπηση που έκαναν για να βρουν τις αιτίες που τους εμποδίζουν να αποκτήσουν την ελευθερία τους και τις απαραίτητες διορθώσεις που χρειάστηκε η πολεμική τακτική τους. Τέλος, αναλύεται η νέα στρατηγική του PKK, της νόμιμης άμυνας, που, σε αντίθεση με τη παλιά που πάνω από όλα ήταν η στρατιωτική ισχύ τώρα το επίκεντρο είναι η πολιτική μάχη, μέρος της οποίας είναι και οι προσπάθειες του αντάρτικου. Η αντίσταση πια είναι ιδεολογική, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, κοινωνική και διπλωματική και γι’ αυτό, σε αυτή, μπορούν δυνητικά να συμμετάσχουν όλοι οι Κούρδοι. Οι Κούρδοι, κατά τους συγγραφείς του βιβλίου, προετοιμάζονται για τον ολοκληρωτικό αμυντικό πόλεμο, που θα εξαπολυθεί την κατάλληλη στιγμή και θα εγκαθιδρύσει στο Κουρδιστάν το δημοκρατικό συνομοσπονδιακό σύστημα, το πολιτικό σύστημα που προωθεί το PKK. Ο αγώνας του PKK, μετά από τρεις δεκαετίες παρουσίας, είναι καλά εδραιωμένος πράγμα που αποδεικνύεται και από την έκδοση τόσο εμπεριστατωμένων βιβλίων.

http://ardin-rixi.gr/archives/10281

Να απαντήσουμε στην πολιτισμική Τουρκοποίηση

του Γιώργου Καραμπελιά

Η προβολή του «Σουλεϊμάν» από τον ΑΝΤ-1 ξεχείλισε το ποτήρι. Τουλάχιστον, σε ό,τι με αφορά, ανακάλυψα έντρομος, από τις επτά η ώρα το απόγευμα μέχρι τις έντεκα το βράδυ, στα ιδιωτικά κανάλια μεγάλης ακροαματικότητας και κατ’ εξοχήν στο Μέγκα και τον Αντένα (αλλά βέβαια δεν μπορούσε να λείψει και ο Άλφα), το τουρκικό κράτος να έχει ήδη καταλάβει τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες της Ελληνικής Δημοκρατίας, χωρίς ακόμα να χρειαστεί να καταλάβει το έδαφος της Ελλάδας.

Ο νεο-οθωμανισμός εισβάλλει στις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες

Κάθε μέρα, ασταμάτητα και συστηματικά, η Τουρκία αιχμαλωτίζει το φαντασιακό, τη διασκέδαση και την αποβλάκωση των Ελλήνων που, αλαλιασμένοι από τα χαράτσια της Μέρκελ, είναι έτοιμοι να παραδοθούν, τουλάχιστον ιδεολογικά, στον Νταβούτογλου και τον Ερντογάν. Και μιλάω για το τουρκικό κράτος, διότι, από την πρόχειρη τηλεθέαση αυτών των εκπομπών, επί δύο ημέρες –κακώς δεν είχα ασχοληθεί ενωρίτερα–, διαπίστωσα πως είναι ειδικά φτιαγμένες ως προπαγανδιστικό όπλο για την επανοθωμανοποίηση των βαλκανικών λαών και των Ελλήνων. Οι Τούρκοι, που παρουσιάζονται σ’ αυτά, ζουν σε μυθικές επαύλεις και διαμερίσματα, οι γυναίκες τους δεν φοράνε φερετζέ ή μαντήλα, οι σειρές απαγορεύεται να μεταγλωττιστούν και μεταδίδονται με ελληνικούς υποτίτλους, ώστε να εθιζόμαστε στην τουρκική γλώσσα, ενώ, όσον αφορά τον Σουλεϊμάν, οι γυναίκες στο χαρέμι κυκλοφορούν σαν πόρνες σε δυτικό πορνείο ή ελληνικό σήριαλ, για να μην ξεφύγουν οι Έλληνες από τα πολιτιστικά τους πρότυπα των τελευταίων δεκαετιών.

Με την προβολή του Σουλεϊμάν κάνουν ένα επί πλέον βήμα. Το πρώτο ήταν ο εθισμός και η αποδοχή, μέσα από δήθεν ανούσιες ιστορίες, όπου οι «καθυστερημένοι» –όπως με πληροφόρησαν φίλοι που γνωρίζουν τα τουρκικά– είναι «Κούρδοι» και οι προοδευμένοι πάντοτε «Τούρκοι». Αφού η αφασική ελληνική κοινωνία, τα πειθήνια όργανα των αφεντικών τους, οι δημοσιογράφοι, το ΕΣΡ και τα κόμματα δεν έβγαλαν τσιμουδιά και πέρασε με επιτυχία το πρώτο κύμα, ήρθε η σειρά για το δεύτερο.

Τώρα πλέον, αφού είχε φροντίσει πρώτα ο ΣΚΑΪ να αποδομήσει, μαζί με όλη την παρέα των Βερέμηδων, την ελληνική ιστορία και το ’21, έρχεται η ώρα να αντικατασταθεί η ελληνική ιστορία από την τούρκικη. Καθημερινά, την ώρα της υψηλότερης τηλεθέασης, η τουρκική ιστορία, εξωραϊσμένη, περνάει στον ελληνικό λαό, έτσι ώστε να εθιστεί σε αυτά που πρόκειται να ακολουθήσουν, την υπαγωγή της Ελλάδας και της Κύπρου απευθείας στο νεο-οθωμανικό οικοδόμημα.

Εξάλλου, τόσοι και τόσοι έχουν φροντίσει γι’ αυτό. Οι κράχτες της «ελληνοτουρκικής φιλίας», παρά την κατοχή της Κύπρου, παρά το casus belli, παρά τις ανοικτές παραβιάσεις στο Αιγαίο, έχουν κάνει τη δουλειά τους – το Αιγαίο, εξάλλου, κατ’ αυτούς, «ανήκει στα ψάρια του», δηλαδή στα τουρκικά πολεμικά πλοία, και τις τουρκικές θαλαμηγούς εσχάτως. Διανοούμενοι που μέχρι χθες ψωμιζόντουσαν στις Βρυξέλλες και τις ποικίλες ΜΚΟ, ανακαλύπτουν πως η «πρωτεύουσά» τους είναι η Κωνσταντινούπολη και ξημεροβραδιάζονται εκεί σε σεμινάρια, πανεπιστήμια και καλοπληρωμένα συνέδρια. Η ελλαδική εκκλησία έχει κομματιαστεί στα πέντε και επιδιώκεται η πλήρης υπαγωγή της σε ένα πατριαρχείο που, αντί να διεκδικεί την απελευθέρωσή του από το τουρκικό κράτος, υπονομεύει συστηματικά τα τελευταία υπολείμματα αυτονομίας της ελλαδικής εκκλησίας – και ο «εθνικιστής» Χριστόδουλος δεν είναι πλέον εδώ.

Ακόμα και διανοούμενοι, που κάποτε πρωτοστατούσαν στις κινητοποιήσεις για το βιβλίο της Ιστορίας και ενάντια στο σχέδιο Ανάν, ανακαλύπτουν τη γοητεία του νεο-οθωμανισμού και μας καλούν σε υπαγωγή σ’ αυτόν. Και όλα αυτά, σε ένα φόντο οικονομικής κρίσης, ξέφρενου οικονομισμού κομμάτων, μέσων ενημέρωσης και διανοουμένων, που, επικεντρώνοντας αποκλειστικά στην οικονομική διάσταση της κρίσης, συσκοτίζουν τη γεωπολιτική και την πολιτισμική της διάσταση, εν τέλει το ίδιο το πρόβλημα της ελευθερίας και της επιβίωσής μας ως έθνος.

Υπερέβησαν τα εσκαμμένα

Μέσα σ’ όλα αυτά, λοιπόν, γιατί όχι και ο Σουλεϊμάν, που μπορεί να πολιόρκησε και να σφαγίασε τους Κερκυραίους με τον Μπαρμπαρόσα, μπορεί να υποχρέωσε όλους τους χριστιανούς γαιοκτήμονες να εξισλαμιστούν, μπορεί να εξεστράτευσε ο ίδιος ενάντια στη Ρόδο, αλλά, είχε χριστιανές σκλάβες στο χαρέμι του, και ερωτεύτηκε μία απ’ αυτές!

Τι άλλο θα επιθυμούσαν οι εκπρόσωποι μιας ελίτ και μιας μεταπρατικής τάξης που πάντα έψαχνε ένα αφεντικό να υπηρετεί και να την πληρώνει. Αφού τα έφερε η ιστορία να μην αρκούν πλέον οι δυτικοί και ο τουρκικός νεο-οθωμανισμός να ξεπροβάλλει και πάλι στο ιστορικό προσκήνιο, τι να κάνουν οι άνθρωποι; Έχουν «οικογένεια», κανακάρηδες στο Χάρβαρντ, εξοχικά στη Μύκονο και στο Πήλιο, σκάφη, λογαριασμούς στην Ελβετία, και όλα αυτά απαιτούν και μερικές «υποχωρήσεις». Εν τέλει, υπάρχει διέξοδος από την κρίση! Πως τα κατάφερε η «σκλάβα Αλεξάνδρα» να γίνει κυρία φορώντας… γαλλικές τουαλέτες στο χαρέμι του Σουλεϊμάν; Δεν θα προσλάβει και ο κ. Ερντογάν μερικούς καναλάρχες και μεγαλοδημοσιογράφους για θυρωρούς παρατρεχάμενους και γιουσουφάκια; Όσο για τον ελληνικό λαό, την ελληνική ιστορία, τις μνήμες του, τόσα χρόνια κάνουν ό,τι μπορούν για να τα ξεθεμελιώσουν. Τώρα λοιπόν είναι η ώρα να βάλουν ανοικτά τον Τούρκο κατακτητή στο μυαλό του και στο «φαντασιακό» του.

Επειδή όμως υπάρχουν και μερικοί «τρελοί», και είμαστε πολλοί, για να μην πω η πλειοψηφία, που δεν ενδιαφερόμαστε για το αν θα βγούμε στα κανάλια τους, αν θα γράψουμε στις φυλλάδες τους, που δεν μας κρατάνε από πουθενά γιατί δεν υποταχτήκαμε ποτέ στη θλιβερή μικροεξουσία και τους εκβιασμούς τους, δεν πρόκειται να σιωπήσουμε, ούτε θα τους αφήσουμε να συνεχίζουν ατιμωρητί το καταστροφικό τους έργο. Το λάθος μας, και το αναγνωρίζουμε, είναι ότι, μέσα στην παραζάλη της αποκλειστικής ενασχόλησης με το μνημόνιο και με τον πράκτορα Γιωργάκη, αφήσαμε αυτή τη συστηματική πλύση εγκεφάλου του νεο-οθωμανισμού να εγκατασταθεί στη χώρα και, σήμερα, θα πρέπει να καταβάλουμε πολλαπλάσιες προσπάθειες για να την αναχαιτίσουμε. Όμως, ας είναι βέβαιοι ότι θα κάνουμε ό,τι μπορούμε.

Να αντιδράσουμε εδώ και τώρα

Πριν απ’ όλα, καλούμε όλους τους δημοσιογράφους που σέβονται τον εαυτό τους (εάν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι) και δουλεύουν σ’ αυτά τα μέσα ενημέρωσης, να πάρουν θέση, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και να διαμαρτυρηθούν. Τι λέει άραγε η λαλίστατη ΕΣΥΕΑ του κ. Τρίμη;

Δεύτερον, απαιτούμε από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης να παρέμβει για ανοικτή παραβίαση των συνταγματικών αρχών που διέπουν τη λειτουργία των μέσων ενημέρωσης σε μία χώρα που εξακολουθεί να λέγεται Ελλάδα.

Τρίτον, καλούμε τα κόμματα να πάψουν να τηρούν σιγή ιχθύος, και να πάρουν θέση. Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο ο Αλέξης Τσίπρας, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αρνήθηκε –και σωστά– στο παρελθόν να δώσει συνέντευξη στο τηλεοπτικό κανάλι ΜΕΓΚΑ και σήμερα σιωπά, απέναντι στην πολιτισμική γενοκτονία του ελληνικού λαού. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο Πάνος Καμένος και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες σιωπούν. Φοβούνται μήπως τους καναλάρχες, και θέλουν να μας πείσουν ότι θα αντιταχθούν στους δανειστές και στις τουρκικές παραβιάσεις;

Τέταρτον, καλούμε τους διανοουμένους, που εύκολα βάζουν την υπογραφή τους σε οποιοδήποτε κείμενο αφορά –και σωστά– λαούς που βρίσκονται στα πέρατα του κόσμου, να διαμαρτυρηθούν επιτέλους γι’ αυτό που συμβαίνει στη χώρα τους. Καλούμε την Ακαδημία, τις ενώσεις ηθοποιών. Καλούμε τις ομογενειακές οργανώσεις να κινητοποιηθούν άμεσα.

Τέλος, ξέροντας πως μόνο ο πατριωτισμός των Ελλήνων μπορεί να υποχρεώσει τους ανενδοίαστους καναλάρχες και ιδιοκτήτες να ανακρούσουν πρύμναν, τους καλούμε να οργανώσουμε μαζί το μποϊκοτάζ αυτών των μέσων ενημέρωσης και των εταιρειών που διαφημίζονται σ’ αυτές τις εκπομπές, να κινητοποιηθούμε με όλα τα μέσα για την απόσυρσή τους.

Η μάχη αυτή είναι συνέχεια, αλλά κατά πολύ ευρύτερη, εκείνης που δώσαμε για την απόσυρση του βιβλίου της Ιστορίας της Έκτης Δημοτικού και πρέπει να την διεξάγουμε με όλα τα πρόσφορα μέσα, στέλνοντας μαζικές διαμαρτυρίες σε κόμματα, δημοσιογράφους και κανάλια να πάρουν θέση, υπογράφοντας σε κείμενα διαμαρτυρίας με χιλιάδες υπογραφές που πρέπει να σταλούν σε όλους αυτούς, πραγματοποιώντας, αν χρειαστεί, ακόμα και συγκεντρώσεις έξω από τα κανάλια που τη γενοκτονία της μνήμης του ελληνισμού την μεταβάλουν πλέον σε εμφύτευση μιας νέας πλαστής αφήγησης που εκθειάζει τους σφαγείς, τους βιαστές και τους καταπιεστές μας.

Και σήμερα, 6 Σεπτεμβρίου, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι ημέρα μνήμης για την εξόντωση του ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, στα Σεπτεμβριανά του 1955, και έχουν περάσει μόλις ενενήντα χρόνια από τη γενοκτονία της Σμύρνης και του μικρασιατικού Ελληνισμού. Και αν ο Αντένα και το Μέγκα αποφάσισαν να τα εορτάσουν με τον τρόπο τους, αποκρύπτοντάς τα και εν τέλει εκθειάζοντάς τα, μπορούμε και εμείς με τον δικό μας.

 

Γιώργος Καραμπελιάς

6 Σεπτεμβρίου 2012

Υ.Γ Μία μικρή ένδειξη για το ότι οι Έλληνες είναι όντως διατεθειμένοι να αντιδράσουν, αποτελεί και το γεγονός ότι μέσα σε 24 ώρες το κείμενο των υπογραφών της «Κίνησης Πολιτών Άρδην», για την απόσυρση του «Σουλεϊμάν» συγκέντρωσε ήδη 4.000 υπογραφές.

 

www.ardin-rixi.gr

Οι Κούρδοι της Τουρκίας ξεκίνησαν την «επαναστατική» επίθεση τους

Δίκτυο ελεύθερων ειδήσεων της Μεσοποταμίας 

Το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (ΡΚΚ), άλλαξε τη στρατηγική του μετά την άρνηση και τη κατασταλτική πολιτική της τουρκικής κυβέρνησης, ενάντια σε όλες τις νόμιμες διεκδικήσεις του κουρδικού λαού, και ξεκινά την «επαναστατική» επιχείρηση του για την επίτευξη της δημοκρατικής αυτονομίας.

Οδηγώντας έναν αγώνα εναντίον της Άγκυρας για 30 χρόνια, το κουρδικό κίνημα ξεκίνησε νέα επίθεση για τη διεκδίκηση της δημοκρατικής αυτονομίας του κουρδικού λαού. Για πρώτη φορά από τη δεκαετία του 1990, η ένοπλη οργάνωση αναλαμβάνει τον έλεγχο μιας περιοχής στο εσωτερικό των συνόρων της Τουρκίας, ήτοι του Κουρδιστάν.

Τρία ελικόπτερα καταρρίφθηκαν

 

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που ελέγχονται από το καθεστώς σιωπούν και οι αρχές δεν αναφέρουν τίποτα. Καμία πειστική δήλωση, ενώ η ένοπλη πτέρυγα του κινήματος HPG (οι Δυνάμεις της Λαϊκής Άμυνας) ισχυρίζεται ότι έχει σκοτώσει δεκάδες στρατιώτες και καταδρομείς, καθώς και κατέρριψε τουλάχιστον τρία ελικόπτερα από τις 22 Ιουλίου σε δύο παραμεθόριες περιοχές Χακάρι και Σιρνάκ.

Οι μαχητές του ΡΚΚ από τους οποίους οι μισοί είναι γυναίκες, στήνουν τακτικά, σχεδόν καθημερινά, οδοφράγματα για έλεγχο ταυτότητας, απαγάγουν και στη συνέχεια αφήνουν τα άτομα που εργάζονται στην κατασκευή στρατιωτικών σταθμών και στην κατασκευή φραγμάτων, που θεωρείται μια πολιτική καταστροφής που στοχεύει τη φύση και την ιστορία του Κουρδιστάν. Το σχέδιο κατασκευής δεκάδων φραγμάτων στοχεύει επίσης να κλείσει τα σημεία διέλευσης των Κούρδων μαχητών. 

Δικαστήριο του PKK


Το κίνημα απέκτησε επίσης το «Δικαστήριο» του για να δικάσει όσους διαπράττουν εγκλήματα στο Κουρδιστάν. Μεταξύ αυτών που συνελήφθησαν από την οργάνωση περιλαμβάνεται ο δήμαρχος του Gurpinar (ΑΚΡ), που απήχθη στις 2 Ιουλίου, σε αντίποινα για τις μαζικές συλλήψεις Κούρδων πολιτικών. Η κυβέρνηση του ΑΚΡ σιωπά όπως πάντα, όπως και για τους στρατιώτες που βρίσκονται στα χέρια του PKK από το 2011. Η οργάνωση δεν σκότωσε κανένα από τους «αιχμαλώτους» της, ισχυριζόμενη ότι θα δικαστούν δίκαια. Ισχυρίζεται ότι είναι κατά της θανατικής ποινής. 

Το τουρκικό καθεστώς είχε ξεκινήσει μία άνευ προηγουμένου επίθεση τον Απρίλιο του 2009, συλλαμβάνοντας χιλιάδες ενεργά μέλη του κύριου νόμιμου κουρδικού κόμματος BDP. Τουλάχιστον 35 δήμαρχοι και έξι Κούρδοι βουλευτές βρίσκονται σήμερα πίσω από τα κάγκελα.

Το ΑΚΡ απέτυχε

Το 2011, το κουρδικό κίνημα κήρυξε τον «επαναστατικό πόλεμο του λαού» του, μια νέα στρατηγική για την επίλυση του κουρδικού προβλήματος. Από την πλευρά της, η κυβέρνηση του ΑΚΡ ποντάρισε αρχικά σε ένα σενάριο Ταμίλ να τελειώσει με το PKK, κατά την ίδια περίοδο. Μετά από κάποιες στρατιωτικές επιχειρήσεις που στόχευαν να χρησιμοποιήσουν το πλεονέκτημα από την αδράνεια των μαχητών κατά τη διάρκεια του χειμώνα, η κυβέρνηση είχε ανακοινώσει ότι η οργάνωση είχε δεχτεί σοβαρά πλήγματα και ότι ποτέ δεν θα ανακάμψει.  Παρά τις εκστρατείες παραπληροφόρησης και χειραγώγησης που πραγματοποιούνται μαζικά παράλληλα με την πολιτική της άγριας καταστολής, το νόμιμο BDP και το ένοπλο κίνημα είναι πιο ισχυρά και αποφασισμένα από ποτέ. Εν ολίγοις, το καθεστώς ΑΚΡ απέτυχε κατά της κουρδικής αντιπολίτευσης που αρνείται να υποκύψει.

Νέα άνευ προηγουμένου επίθεση του κινήματος

Η νέα επίθεση του ένοπλου κινήματος, που ξεκίνησε στις 22 Ιουλίου στο Şemdinli κοντά στο Σιρνάκ, έχει έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα, διότι η οργάνωση ανέλαβε τον έλεγχο μιας μεγάλης περιοχής, μεταξύ άλλων, των Gediktepe και Τεκελί, δύο στρατηγικών λόφων. 
Ο τουρκικός στρατός έχει αναπτύξει περίπου 30.000 στρατιώτες και παραστρατιωτικές δυνάμεις, χωρίς επιτυχία. Το ΡΚΚ ισχυρίζεται ότι έχει σκοτώσει πάνω από 100 στρατιώτες, κυρίως μισθοφόρους. Ο θάνατος αυτών των στρατιωτών δεν αποκαλύπτεται, αλλά η ύποπτη αύξηση των νεκρών στο στρατό ενισχύει την υποψία ότι πρόκειται για στρατιώτες που σκοτώθηκαν στις συγκρούσεις.

Ένας διοικητής της ένοπλης πτέρυγας του ΡΚΚ, ο Κεμάλ Garzan, επιβεβαίωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Φιράτ ότι αυτό που συμβαίνει στην Şemdinli είναι μια νέα τακτική: «Είναι μια επαναστατική επιχείρηση και δεν πρόκειται για συνηθισμένη δράση. Πρόκειται για νέα τακτική. Οι αντάρτες έχουν ήδη ξεκινήσει μεγάλες επιχειρήσεις πριν να επιστρέψουν στις βάσεις τους αμέσως. Αλλά στη Şemdinli τα πάντα είναι διαφορετικά».

Μαζικοί βομβαρδισμοί

Σύμφωνα με το HPG, οι μαχητές του ελέγχουν την περιοχή άνευ οπισθοδρόμησης και αναστείλουν όλες τις επιθέσεις του στρατού. Στις 29 Ιουλίου, δεκάδες αεροσκάφη βομβάρδισαν μαζικά τις περιοχές Gostê, Hecîbeg, Nêrkola, Ranya Pîrê, Genîştepe, Girê Karker καιMasîro. Δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες έχουν αναπτυχθεί και η περιοχή απαγορεύτηκε από τις αρχές για τους αμάχους. Ο δήμαρχος BDP του Şemdinli Σεντάτ Tore, δήλωσε ότι ο στρατός αναγκάσε χιλιάδες κατοίκους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Ο στρατός εξακολουθεί να μην είναι σε θέση να εισέλθει στην περιοχή από την ξηρά, ενώ το κίνημα ισχυρίζεται ότι κατέρριψε δύο ελικόπτερα, στις 24 και 29 Ιουλίου.

Κάθε μέρα από την αρχή αυτής της επίθεσης, οι μαχητές του ΡΚΚ στήνουν οδοφράγματα για έλεγχο ταυτότητας στις περιοχές υπό τον έλεγχό τους. Στις 30 Ιουλίου συγκρούσεις έλαβαν χώρα 1 χλμ. από τη Şemdinli.

Η Τουρκία σε αδιέξοδο

Ενώ η Μέση Ανατολή βρίσκεται σε φάση αλλαγής, το τουρκικό κράτος, που εξακολουθεί να βασίζεται σε μια μοναδική ράτσα, μία μοναδική γλώσσα και μια μοναδική σημαία, συνεχίζει να καταστείλει όλες τις διεκδικήσεις του κουρδικού λαού.

Τα τεχνητά σύνορα που χαράχτηκαν με την άρνηση και τη καταπίεση του κουρδικού λαού και των άλλων μειονοτήτων της Μέσης Ανατολής δεν αντέχουν πλέον. Η αντι-κουρδική συμμαχία μεταξύ Τουρκίας, Ιράν και Συρίας κατέρρευσε μετά τη συριακή σύγκρουση. Μετά το Ιράκ και τη Συρία, έρχεται η σειρά του Ιράν και της Τουρκίας. Είτε ριζική αλλαγή με την αναγνωρίση των νομίμων δικαιωμάτων του κουρδικού λαού σε μια πραγματική δημοκρατία, είτε ολική διακοπή.

Σε κάθε περίπτωση, η σημερινή Τουρκία και τα άλλα καταπιεστικά καθεστώτα στην περιοχή δεν θα μπορούν πλέον να μείνουν όρθια για μεγάλο χρονικό διάστημα αν διατηρούν την ίδια νοοτροπία. 
Οι αυτοκρατορικές νεοθωμανικές φιλοδοξίες του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι ανέφικτες. Βυθισμένοι βαθιά μέσα στο ρατσισμό και σε μια ηλίθια αλαζονεία, ο Ερντογάν και η κλίκα του δεν έχουν ακόμη κατανοήσει τις αλλαγές στη Μέση Ανατολή.

Μια μεσανατολική συνομοσπονδία;

Οι Κούρδοι είναι πλέον αποφασισμένοι να οικοδομήσουν τη δημοκρατική αυτονομία τους στο πλαίσιο μιας μεσανατολικής συνομοσπονδίας, ένα σχέδιο που πρωτο-αναπτύχθηκε από τον ηγέτη του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτσαλάν, φυλακισμένο στην Τουρκία από το 1999 σε πλήρη απομόνωση. 

Το σχέδιο προτείνει τη δημιουργία ενός συστήματος «συνομοσπονδιακής οργάνωσης της κοινωνίας», μέσω της αυτονομίας, απορρίπτοντας την έννοια του έθνους-κράτους, που θεωρείται η πηγή των προβλημάτων για τουλάχιστον πέντε χιλιάδες χρόνια. Για τον Οτσαλάν, μια δημοκρατική, οικολογική και ισόνομη όσον αφορά τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών συνομοσπονδία θα ήταν η καλύτερη λύση για να μπορέσει η περιοχή να βρει την πραγματική της ταυτότητα. 

Αν οι χώρες που αποικίζουν το Κουρδιστάν εξακολουθούν να αρνούνται οποιαδήποτε κοινή λύση με τους Κούρδους, ένα κουρδικό έθνος-κράτος θα μπορούσε να επιβληθεί ως τελική λύση.

Maxime Azadi

Πηγή

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/08/blog-post_9768.html#.UBwGSPbibz0

Τούρκος πρώην Υπουργός Αμύνης, προειδοποιεί για διαμελισμό της Τουρκίας

Η χρεοκοπία του «στρατηγικού βάθους» και η ανύπαρκτη Ελλάδα

 

του Σάββα Καλεντερίδη

Η ελληνική κοινή γνώμη βομβαρδίστηκε επί μια πενταετία με το περίφημο δόγμα του «στρατηγικού βάθους» της Τουρκίας, την πατρότητα του οποίου διεκδικεί ο επί των Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου, ο οποίος δέχεται ανοικτά σφοδρή κριτική από σημαντικούς σχολιογράφους τουρκικών εφημερίδων για τις εν γένει επιλογές του και κυρίως για την πολιτική που ακολούθησε στο θέμα της Συρίας. Να σημειώσουμε ότι η Τουρκία όχι μόνο συντάχθηκε, αλλά πλειοδότησε στην επιχείρηση ανατροπής του μέχρι πριν ενάμιση χρόνο στενού προσωπικού φίλου του Ερντογάν Μπασάρ Άσαντ, προέδρου της τότε στρατηγικής φίλης Συρίας.

Όταν η Τουρκία άρχισε να δέχεται στο έδαφός της, σε ειδικά διαμορφωμένα στρατόπεδα, «πρόσφυγες» από τη Συρία και όταν άρχισε να φιλοξενεί τους επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου της Συρίας και του λεγόμενου Ελεύθερου Στρατού της Συρίας, ο Μεχμέτ Γιαζάρ, που το 1985 εξελέγη βουλευτής με το Κόμμα της Μητέρας Πατρίδας, του Τουργκούτ Οζάλ, και διετέλεσε υπουργός Επικρατείας το 1989 και Αμύνης το 1991, βλέποντας την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση Ερντογάν και ο Νταβούτογλου στο ζήτημα της Συρίας, στις 12 Οκτωβρίου 2011 έστειλε προσωπική επιστολή στον Τούρκο πρωθυπουργό, στην οποία αναφέρεται στις επιπτώσεις που αναμένεται να έχει η πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και η εφαρμογή του Σχεδίου της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής.

Τα κύρια σημεία της συγκεκριμένης επιστολής ήταν τα εξής:

«… Για την ασφάλεια των πετρελαίων και του Ισραήλ έχει ήδη ιδρυθεί ένα ημιανεξάρτητο κουρδικό κράτος στο Ιράκ.

Το ΡΚΚ έχει εγκατασταθεί εν ασφαλεία στο όρος Κανδήλι με τη βοήθεια του Βορείου Ιράκ. Χωρίς καμία αμφιβολία, κατά τη διάρκεια αυτών των εξελίξεων η Τουρκία χρησιμοποιήθηκε. Με την ενεργοποίηση της «Δύναμης Σφυρί» βορείως του 36^ου Παραλλήλου για την προστασία των Κούρδων, μετά την επίθεση στο Ιράκ, το 1991, η Τουρκία συνειδητά ή ασυνείδητα συνέβαλε στη δημιουργία αυτού του κράτους.

Τώρα παίζεται ένα παρόμοιο έργο στη Συρία. Όπως φαίνεται, η Συρία θα διαμελιστεί, και στα ΒΑ της, αμέσως μετά τα σύνορά μας, θα ιδρυθεί ένα δεύτερο Ομόσπονδο Κουρδικό Κράτος. Στο θέμα αυτό διατηρώ κάποιες ενστάσεις και θεωρώ ότι μας χρησιμοποιούν ως χώρα.

Το ΡΚΚ ήδη έχει αρχίσει να στέλνει κάποια μηνύματα στους Κούρδους της Συρίας. Αναμφίβολα, δεν είναι δυνατόν να θεωρήσει κανείς ότι εγώ είναι δυνατόν να υποστηρίξω καθεστώτα όπως του Σαντάμ, του Μπασάρ Άσαντ και του Ιράν.

Όμως τα μεγάλα κράτη έχουν δυνατότητες να αξιολογούν και να χρησιμοποιούν πολύ καλύτερα από μας τις περιφερειακές δυναμικές και τις συνθήκες που επικρατούν στο εσωτερικό των χωρών της περιοχής. Ίσως να μας ικανοποιεί το γεγονός ότι φαινομενικά έχουμε εξομαλύνει τις σχέσεις μας και έχουμε αυξήσει τις εξαγωγές μας προς το Βόρειο Ιράκ. Ίσως να υπερασπιζόμαστε την ακεραιότητα του Ιράκ. Τώρα το ίδιο κάνουν και οι ΗΠΑ, υπό το φόβο του Ιράν. Όμως, όταν αρχίσει να αλλάζει η κατάσταση και στο Ιράν, τότε υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες το Ιράκ να μην μπορέσει να διατηρήσει την ακεραιότητά του.

Τα ημιανεξάρτητα ομόσπονδα κουρδικά κράτη που σχηματίζονται -χθες το Ιράκ, σήμερα η Συρία, αύριο στο Ιράν- περισφίγγουν την Τουρκία και κανείς σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κάνει ότι δεν βλέπει πως είναι σε εφαρμογή το Σχέδιο της ίδρυσης ενός Μεγάλου Κουρδιστάν, το οποίο θα συμπεριλαμβάνει και εδάφη της Τουρκίας. Γιατί το πιο σημαντικό σκέλος του Σχεδίου της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής είναι η ίδρυση του Μεγάλου Κουρδιστάν. Αυτός είναι ένας δρόμος που στο τέλος θα οδηγήσει στην ένωση Ισραήλ-Κουρδιστάν. Ασφαλώς δεν είναι δυνατόν να περιμένει κανείς ότι θα αποδεχτούμε ποτέ ένα σχέδιο που οδηγεί στο διαμελισμό της Τουρκίας. Όμως, δεν πρέπει να αφήσουμε το λαγό να περάσει το ανάχωμα…

Οι ΗΠΑ, ειδικά την περίοδο αυτή, έχουν ανάγκη την Τουρκία για να εξασφαλίσει την ακεραιότητα του Ιράκ και να περιορίσει τον αντιαμερικανισμό στη Μέση Ανατολή, για να αντιμετωπίσουν το Ιράν. Αυτοί είναι και οι λόγοι που οι ΗΠΑ επιδεικνύουν ως πρότυπο το μετριοπαθές Ισλάμ της Τουρκίας. Οι ΗΠΑ σχεδιάζουν ότι η ανατροπή των δικτατορικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή και η ανάληψη της διακυβέρνησης από μετριοπαθή ισλαμικά κόμματα μέσω εκλογών, θα γίνει με πιο ομαλό τρόπο έχοντας ως πρότυπο την Τουρκία. Γι’ αυτό το λόγο είναι τόσο σημαντικά για τις ΗΠΑ η Τουρκία και το ΑΚΡ. Αυτό είναι μια σημαντική δύναμη για την Τουρκία την περίοδο αυτή. Αρκεί να οργανώσουμε και να σχεδιάσουμε τις δράσεις μας σε μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο επίπεδο.

Δεν έχω αμφιβολία ότι το κράτος μας, που έχει βαθιά παράδοση και διαθέτει την ανάλογη πληροφόρηση, θα κάνει πολύ καλύτερες αξιολογήσεις από τις δικές μου στο θέμα αυτό. Οι απόψεις μου που περιέχονται στην παρούσα επιστολή, είναι αυτά που μπορεί να δει κανείς απ’ έξω, ως απλός πολίτης…».

Παραθέσαμε τα κυριότερα σημεία της επιστολής του πρώην Υπουργού Αμύνης της Τουρκίας, γιατί θεωρούμε πως -αν και λέει ότι περιέγραψε την κατάσταση με τα μάτια ενός πολίτη, που βλέπει τα πράγματα απ’ έξω- περιέχει πολύ σημαντικές διαπιστώσεις και προδιαγράφει εξελίξεις που θα οδηγήσουν στην επαναχάραξη των συνόρων στην ευρύτερη περιοχή της Μεσοποταμίας και θα φέρουν έναν καινούργιο γείτονα της Κύπρου και της Ελλάδος, το Κουρδιστάν, που θα έχει διέξοδο στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Μερσίνας και Αλεξανδρέττας.

Αφού σημειώσουμε την ποιότητα της πολιτικής ανάλυσης του Τούρκου πρώην υπουργού, ο οποίος, σημειωτέον, απέχει από την πολιτική τα τελευταία είκοσι χρόνια, να υπογραμμίσουμε ότι η διαδικασία αυτή δεν θα γίνει εύκολα, καθώς η Τουρκία και γνώστης του σχεδίου είναι και αρκετή πολιτική, διπλωματική, οικονομική και στρατιωτική δύναμη διαθέτει, και ξέρει να κάνει καλά το «ανατολίτικο» παζάρι με τους μεγάλους παίκτες της περιοχής, με πρώτο και καλύτερο τη Ρωσία.

Η Ελλάδα σπαράσσεται από τη μεγαλύτερη κρίση από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους και τα κόμματα φαίνεται ότι έχουν χάσει κάθε επαφή με την κοινωνική και τη διεθνή πραγματικότητα, αφού μέρα με τη μέρα -λες και διαγωνίζονται μεταξύ τους- αρθρώνουν όλο και πιο ανεύθυνο και δημαγωγικό λόγο και βυθίζονται στην ανυποληψία, ενώ με ανεύθυνους και υποκριτικούς χειρισμούς ακόμα και για απλά θέματα, όπως αυτό της αθλήτριας Βούλας Παπαχρήστου, συνεχίζουν να καταβαραθρώνουν και να πλήττουν το κύρος της χώρας σε διεθνές επίπεδο. Παρότι συνεχίζεται η τραγική ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος και στη διαχείριση κρίσεων, είναι επιβεβλημένο η χώρα να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων -και όχι απλά να παρακολουθεί τις εξελίξεις γύρω από τα θέματα που αναπτύσσονται στην ως άνω επιστολή- και να χαράξει στρατηγική.

Τολμώ δε να υπογραμμίσω ότι σε περίπτωση που «διαβάσουμε» σωστά τις εξελίξεις και σχεδιάσουμε ανάλογα τις πολιτικές επιλογές της πατρίδος μας, δεν είναι μακριά η περίοδος που ίσως να μπορούμε να μιλάμε ότι δεν υφίσταται καν τουρκική απειλή.

Αρκεί να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να απομονώσουμε τους καταστροφείς του έθνους και της πατρίδος.

Δημοκρατία

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/07/blog-post_7051.html#.UBwF8Pbibz0

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΝΕΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ

Με ιδιαίτερη εκτίμηση, λάβαμε από τον κ. Γεώργιο Χρήστου, Δικηγόρο LLM Kent, το άρθρο του κ. Λάμπρου Καλαρρύτη όπου γίνεται αναφορά για την παρουσίαση της δυνατότητας ενός άλλου δρόμου στο Αιγαίο, τον οποίο έχει προτείνει ο κ. Χρήστου και ο οποίος ως τώρα δεν έχει αναφερθεί και γνωστοποιηθεί ευρύτερα.

Αξίζει να διαβαστεί από όλους όσους ενδιαφέρονται επί του θέματος ώστε να συνειδητοποιήσει κι ο τελευταίος Έλληνας ότι το Διεθνές Δίκαο της Θάλασσας, μας παρέχει τέτοια νομική δύναμη που ουδέποτε στην ιστορία είχαμε.

Μένει η βούληση της ηγεσίας της χώρας ώστε να την αξιοποιήσει και με ένα στρατηγικό σχεδιασμό να αποδώσει τους καρπούς που όλοι προσμένουμε.

 

 

Ευχαριστούμε τον κ. Χρήστου για την αποστολή του άρθρου και αισιοδοξεί κανείς όταν υπάρχουν Έλληνες που πονάνε τον τόπο και με προτάσεις προσφέρουν δυνατότητες επίλυσης των προβλημάτων του.

 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

 

Του Λάμπρου Καλαρρύτη

Κόσμος του Επενδυτή, 17/07/2010, σελ 33

 

Οι προβλέψεις του Δικαίου της Θάλασσας για Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και Παράκτιο Αρχιπέλαγος αποτελούν εναλλακτικές λύσεις που μπορούν να απεγκλωβίσουν την Αθήνα από το διπλωματικό αδιέξοδο με την Άγκυρα.

Η έξοδος του τουρκικού ερευνητικού σκάφους «Πίρι Ρέις» στο Αιγαίο και η συμπερίληψη από τους Τούρκους τμημάτων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στις υπό έρευνα περιοχές μάλλον θα πρέπει να θεωρείται «ευεργετική» και «ωφέλιμη».

Υπενθυμίζει σε αρκετούς στην Αθήνα ότι, εν αντιθέσει με την «ελαστικότητα» που
χαρακτηρίζει την ελληνική στάση, η τουρκική ατζέντα παραμένει σκληρή και αδιαπραγμάτευτη.

Η Άγκυρα φροντίζει να το καθιστά αυτό σαφές σε τακτά χρονικά διαστήματα, είτε με παραβιάσεις είτε με «αβλαβείς διελεύσεις» επίδειξης σημαίας είτε με έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, προσγειώνοντας τις ιδέες όσων επιμένουν να αναζητούν καλές προθέσεις εκεί όπου το μόνο που υπάρχει είναι ξεκάθαρη στρατηγική και στόχευση.

Τα υπόλοιπα είναι στη φαντασία τους …;

Η Τουρκία επιμένει να επιλέγει το Καστελόριζο για να υπομνήσει έμπρακτα την αμφισβήτηση της υφαλοκρηπίδας των νησιών, διότι το συγκεκριμένο νησί εξασφαλίζει προβολή της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο και επαφή της με την κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ).

Η Ελλάδα έχει καθυστερήσει να προχωρήσει στη χάραξη ΑΟΖ -μόλις πριν από περίπου ενάμιση χρόνο ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με την Αίγυπτο και τη Λιβύη, οι οποίες δεν έχουν καταλήξει λόγω παρέμβασης της Τουρκίας-, παρ’ ότι αυτή προβλέπεται στο δίκαιο της Θάλασσας εδώ και 28 χρόνια, από το 1982.

Παρωχημένη έννοια

Ακόμη και τώρα η Αθήνα, στη σχετική συζήτηση με την Τουρκία, επιμένει να μιλά για «υφαλοκρηπίδα», η οποία έννοια θεωρείται από πολλούς διεθνολόγους και αναλυτές «παρωχημένη» και ούτως ή άλλως υπερκαλύπτεται από την ΑΟΖ, η οποία εξασφαλίζει ευρύτερα δικαιώματα και οικονομικά οφέλη.

«Με βάση τα άρθρα 55, 56, 57 της νέας Σύμβασης, ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή, το πλάτος της οποίας μπορεί να φθάσει τα 200 ναυτικά μίλια (ν.μ.) από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης και εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, την εκμετάλλευση,την διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη των υδάτων, του βυθού και υπέδαφους της θάλασσας, καθώς και κυριαρχικά δικαιώματα, που αναφέρονται στην εξερεύνηση και οικονομική εκμετάλλευση των ρευμάτων και των υπερκείμενων της θάλασσας ανέμων …;

Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά ( Άρθρο 121, παράγραφο 2), ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές.

Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου ότι δηλαδή, ότι τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι βρίσκονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας.»

Αυτά αναφέρει σε άρθρο του ο Θεόδωρος Καρυώτης, καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ και μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, προκρίνοντας την έννοια της ΑΟΖ, έναντι της υφαλοκρηπίδας.

Ολέθριο λάθος

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι μια άλλη προσέγγιση, για την οποία επίσης έχει γίνει πολλή συζήτηση, αυτή του χαρακτηρισμού του Αιγαίου ως Αρχιπελάγους.

Ο δικηγόρος (και επικεφαλής της αντιπολίτευσης στο Δήμο Οινουσσών Χίου) Γεώργιος Χρήστου αναφέρει σε άρθρο του ότι είναι λάθος της Ελλάδας που δεν επέλεξε εξαρχής αυτή την ερμηνεία και ενεπλάκη με την Τουρκία στη διελκυστίνδα για το αν έχουμε δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 νμ και για το αν τα νησιά έχουν ή δεν έχουν υφαλοκρηπίδα:

«Η θέση της χώρας μας στο διεθνές δίκαιο είναι αρχιπελαγική.

Τα γειτνιάζοντα στο ηπειρωτικό κομμάτι νησιά εμπίπτουν στον ορισμό του παράκτιου αρχιπελάγους, όπως αυτό φωτογραφίζεται στο άρθρο 7 της Σύμβασης του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Σύμφωνα με αυτό το άρθρο το Αιγαίο Αρχιπέλαγος πρέπει να περικλειστεί με ευθείες ακτογραμμές βάσης, κατά το παράδειγμα του νορβηγικού.

Η οριοθέτηση του νορβηγικού αρχιπελάγους Skjaergaard από το Διεθνές Δικαστήριο το 1951 οδήγησε την 1η Συνδιάσκεψη για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1958 στο να υιοθετήσει την ακριβή φράση του δικαστηρίου για την περιοχή αυτή και στην ενσωμάτωσή της στην ομώνυμη Σύμβαση για τα χωρικά ύδατα.

Η δε εφαρμογή του κανόνα των ευθειών ακτογραμμών κατά το δικαστήριο επιβάλλεται λόγω της ιδιαίτερης αρχιπελαγικής γεωμορφολογίας. Αυτολεξεί το κείμενο αυτό μεταφέρθηκε και στο προαναφερθέν άρθρο 7.»

Ο συγγραφέας υπογραμμίζει ότι η ανακήρυξη του Αιγαίου ως παράκτιου αρχιπελάγους δεν προϋποθέτει συμφωνία μεταξύ των γειτονικών κρατών και μπορεί να γίνει μονομερώς από τη χώρα που πληροί τα κριτήρια.

Συμπληρώνει, δε, ότι το Αιγαίο μπορεί παράλληλα να αναγνωριστεί νομικά ως «αρχιπελαγικού τύπου στενό, συνδέον τη Μεσόγειο με τον Εύξεινο Πόντο», ενισχύοντας έτι περαιτέρω την ελληνική θέση έναντι των τουρκικών αιτιάσεων:

«Η εφαρμογή του άρθρου 7 είναι μονομερής απευθυντέα πράξη, δε χρειάζεται δηλαδή συμφωνία με κάποιο άλλο κράτος, παρά μόνο αποδεκτή χάραξη και κατάθεση σε διεθνείς οργανισμούς όπως τον ΟΗΕ και τον Παγκόσμιο Ναυτιλιακό Οργανισμό(IMO).

Η δε ανακήρυξη του ως στενό μπορεί να γίνει με βάση τις διατάξεις της Σύμβασης, συγκεκριμένα τα άρθρα 34 έως 45 και ανάλογες με τις παραπάνω διαδικασίες.

Τα άρθρα αυτά ως κωδικοποίηση του διεθνούς εθιμικού δικαίου έχουν ήδη εφαρμοστεί από πλείστα όσα κράτη, για παράδειγμα τη Ρωσία, τον Καναδά, τη Γαλλία, την Κίνα, την Ιαπωνία κοκ .

Επικύρωση θα μπορούσε να αποτελέσει μια συμφωνία σε παρευξείνιο ή/και σε ευρύτερο νοτιοανατολικό επίπεδο, αντίστοιχη εκείνης του Μοντρέ για το στενό των Δαρδανελλίων.»

Πιέσεις

Βέβαια, συμφωνία σε «παρευξείνιο ή ευρύτερο νοτιοανατολικό επίπεδο» δεν θα είναι εύκολη υπόθεση, αφενός διότι θα συμμετάσχει και η Τουρκία, αφετέρου διότι το πιθανότερο είναι ότι θα ασκηθούν πιέσεις, πχ από τις ΗΠΑ, σε αρκετές συμμετέχουσες χώρες να μην επικυρώσουν τις ελληνικές αποφάσεις.

Είναι σαφές, ωστόσο, από τα παραπάνω ότι το Δίκαιο της Θάλασσας παρέχει πολύ περισσότερες δυνατότητες στη χώρα μας από τις θέσεις στις οποίες έχει εγκλωβιστεί εδώ και χρόνια.

Επειδή είναι προφανές ότι η κυβέρνηση προσανατολίζεται στη συνέχιση της διαπραγματευτικής λογικής που διεκόπη το 2004, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ΥΠΕΞ, δηλαδή στην επιλεκτική επέκταση των χωρικών υδάτων στα 7,8 ή 9 ν.μ. ή και στη διατήρησή τους στα 6 νμ στις περιοχές που αντιδρά η Τουρκία και σε πλήρη εφαρμογή του δικαιώματος επέκτασης στα 12 ν.μ., μόνο στις ανώδυνες θάλασσες, είναι ορατός ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε οριστικοποίηση και επισημοποίηση του κατακερματισμού του εθνικού χώρου.

Ενδεχόμενη βεβιασμένη κίνηση της κυβέρνησης στη γνωστή λογική του «κλεισίματος» των μεγάλων ανοιχτών ζητημάτων της εξωτερικής πολιτικής θα οδηγήσει σε μη αναστρέψιμες συνέπειες.

Οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση οφείλει να εξετάσει τις εναλλακτικές που διασφαλίζουν στο μέγιστο βαθμό τα εθνικά συμφέροντα, και όχι να προωθήσει αυτές στις οποίες υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να συμφωνήσει η Τουρκία:

«Με το να αναγνωριστεί το Αιγαίο ως Παράκτιο Αρχιπέλαγος στο διεθνές δίκαιο, καλύπτονται τα κυριαρχικά κενά που ονομάζονται διεθνή ύδατα.

Το κάθε νησί δεν αποτελεί αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά ενώνεται άρρηκτα με το διπλανό του και δημιουργείται μία κι ενιαία αρχιπελαγική κυριαρχική αλυσίδα.

Το διεθνές δίκαιο είναι σαφές.

Σε παράκτιο αρχιπέλαγος δεν εφαρμόζεται ο κανόνας των 6 ή 12 ν.μ., αλλά ο προπεριγραφείς κανόνας του άρθρου 7.»

hggiken.pblogs.gr

http://national-pride.org/2012/07/31/%CF%85%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%83-%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%B9%CE%B3%CE%B1%CE%B9%CE%BF-2/

Η Τουρκία αποκτά «μίνι» αεροπλανοφόρο

Ο ΑΛΛΑΧ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙ ΔΥΝΑΜΗ—-ΙΝΣΑΛΛΑΧ.

ΕΤΣΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΠΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ.

ΣΑΣ ΘΥΜΙΖΩ ΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΑ ΦΟΚΛΑΝΤΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟΦΟΡΟ Invicible ΤΩΝ ΕΓΓΛΕΖΩΝ,

ΟΙ ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΙ ΕΧΑΣΑΝ ΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΤΟ ΕΝΤΟΠΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΒΥΘΙΣΟΥΝ—ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΑΚΟΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΚΡΥΨΟΥΝ;

ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΣΧΕΔΙΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΣΤΕΙΛΕΙ ΣΤΟ ΠΑΤΟ.

ΟΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΕΣ.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΓΓΛΕΖΟΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΑΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΖΩΝΗ ΤΟ ΑΡΓΕΝΤΙΝΟ BELGRANO ΚΑΙ ΤΟ ΒΥΘΥΣΑΝ ΜΕ ΠΑΝΩ 200 ΝΕΚΡΟΥΣ. ΣΤΗ ΨΥΧΡΑ . ΕΚΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΥΣ ΕΝΩ ΕΠΡΕΠΕ ΑΥΤΟΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΣΝ ΜΕ ΚΑΜΙΚΑΖΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΟ invicible.

ΒΟΥΛΗΣΗ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ.

ΜΑΡΙΟΣ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗΣ

 

 

Ένα εντυπωσιακό πλοίο συντονισμού θαλάσσιων αποβάσεων, στην ουσία ένα ελαφρό ελικοπτεροφόρο ή και «μίνι» αεροπλανοφόρο

από το οποίο θα μπορούν να επιχειρούν και κάθετης αποπροσγείωσης μαχητικά αεροσκάφη F-35B περιγράφουν οι απαιτήσεις για το νέο τουρκικό πλοίο LPD/LPH, εκτοπίσματος 18-25.000 τόνων που δόθηκαν στην δημοσιότητα.

Πρόκειται καθαρά για ένα «επιθετικό» πρόγραμμα, το οποίο εκκινεί την ναυπήγησή του το 2015 με την προοπτική να είναι πλήρως επιχειρησιακό το 2022!

Με το πλοίο αυτό η Τουρκία θα μπορεί να εκτελεί ευρείας έκτασης αποβατικές επιχειρήσεις ή επιχειρήσεις υποστήριξης αποβάσεων στα … δυτικά των ελληνικών νησιών!

Πληροφορίες από την Τουρκία αναφέρουν ότι έχουν καταλήξει σε ναυπηγικά σχέδια από την Ιταλία (εκεί το συγκεκριμένο πλοίο χρησιμοποιείται ως αεροπλανοφόρο από όπου επιχειρούν μαχητικά κάθετης αποπροσγείωσης ΑV-8B και θα επιχειρούν μελλοντικά F-35B) και τη Νότιας Κορέας και από αυτές τις χώρες θα γίνει η επιλογή του βασικού σχεδίου το οποίο θα προσαρμοστεί στις τουρκικές ανάγκες.

Τι θα μεταφέρει το «μίνι» αεροπλανοφόρο; ‘Ενα πραγματικά εντυπωσιακό φορτίο:

• 18 επιθετικά ελικόπτερα T-129. Τα 2/3 του συνόλου των ελληνικών επιθετικών ελικοπτέρων, δηλαδή, μόνο του. Επίσης μέχρι 8 μέσα μεταφορικά ελικόπτερα UH-60 ή 4 μεγάλα μεταφορικά CH-47 Chinook ή 4 V-22 Osprey ή 6 μαχητικά F-35B

• 4 μεγάλα αποβατικά Landing Craft Mechanics (LCM),

• 27 μικρότερα αποβατικά ΤΟΜΑ Amphibious Assault Vehicles (AAV),

• 2 μικρότερα αποβατικά σκάφη Landing Craft Personnel Vehicles (LCVP)

• 1 σκάφος διοίκησης και συντονισμού αποβάσεων

• 1 μεγάλο φουσκωτό RHIB για διενέργεια ειδικών αποστολών και εκκαθάρισης ακτών από αντιαποβατικά κωλύματα.

http://www.dailynews24.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=15164%3A%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%AC-%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B9-%CE%B1%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF#.UALdbYqV4e0.