ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

 Zάγκρεμπ, Κροατία,

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η ώρα είναι περασμένες έντεκα. Οι διαβάτες έχουν αραιώσει πολύ εδώ, στην κεντρική πλατεία του Ζάγκρεμπ. Οι παρέες και τα ζευγαράκια πληρώνουν και φεύγουν. Τα γκαρσόνια ανυπομονούν να τελειώσουν τη δουλειά, να πάνε για ύπνο. Η κίνηση πέφτει, η ησυχία διαδέχεται τα ακούσματα του πλήθους, στο σκοτάδι μιας γλυκιάς, ανοιξιάτικης νύχτας. ‘Οσο αραιώνει το πλήθος, τόσο το μάτι δεν μπορεί να αποφύγει τις σιωπηρές φιγούρες. ‘Oπως τον ηλικιωμένο κύριο που στέκεται διστακτικός μπροστά στη βιτρίνα με τα σάντουιτς του “ξενυχτάδικου”, μετρώντας και ξαναμετρώντας προσεκτικά τα λιγοστά του κέρματα. Τους απόμαχους της ζωής, που έχουν περικυκλώσει όλους τους κάδους των σκουπιδιών της πλατείας, εξετάζοντας σχολαστικά το περιεχόμενό τους. Πρόσωπα-σύμβολα της νέας Φτώχειας που απλώνει τις θανατερές φτερούγες της πάνω από την Ευρώπη, εκπρόσωποι όχι ενός λυπηρού “περιθωρίου”, όπως θέλουμε να πιστεύουμε, αλλά του «μέλλοντος» που μας ετοιμάζουν οι τραπεζίτες της. “¨Ολοι ξέρουμε ότι οι επόμενες γενηές θα ζήσουν χειρότερα από μας”, δήλωσε μια μέρα ο Πρόεδρος της Κομισιόν Μπαρόζο, χωρίς ίσως να συνειδητοποιεί τις εκρηκτικές συνέπειες της δήλωσής του. ¨Οσο για μένα, εκπλήσσομαι με το πόσο λίγη σημασία δίνουμε όλοι μας σε αυτά που λέει, όπως πέρυσι το καλοκαίρι, πούκανε μια περίεργη αναφορά στο ενδεχόμενο νέων δικτατοριών στη Νότιο Ευρώπη.

Η Κροατία ετοιμάζεται τώρα να μπει, επιτέλους, στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση. Η γειτονική Ρουμανία είναι ήδη μέσα στον νεοφιλελεύθερο «παράδεισο». Την παραμονή των Χριστουγέννων, η τηλεόραση του Βουκουρεστίου μετέδιδε ζωντανά την ομιλία του Πρωθυπουργού. Απέκρουε στη Βουλή την πρόταση μομφής της αντιπολίτευσης. Ξαφνικά, μια κραυγή ακούστηκε από τα θεωρεία: «Πήρατε το φαί από το στόμα των παιδιών μας». Υπακούοντας στο νόμο της τέχνης τους, οι κάμερες στράφηκαν ακαριαία στον 40χρονο τεχνικό της ρουμανικής ΕΡΤ που πηδούσε εκείνη τη στιγμή στο κενό, φορώντας ένα μπλουζάκι πούγραφε: «Κλέψατε το μέλλον των παιδιών μας».

Τελικά, ο Αντριάν Σουμπαρού μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και γλύτωσε. Πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού δεν άντεξε τις τελευταίες περικοπές κατά 25% των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και των κοινωνικών επιδομάτων που έπαιρναν οικογένειες με ανάπηρα παιδιά, όπως η δική του. Είκοσι χρόνια μετά από την πτώση του «κομμουνισμού» του Τσαουσέσκου, η Ρουμανία έχει δύο εκατομμύρια λιγότερους κατοίκους από τότε και τους μισούς εργάτες. Σήμερα, το 61% των Ρουμάνων λέει στις δημοσκοπήσεις ότι ζει «πολύ χειρότερα» απότι στο παληό καθεστώς, το 84% θεωρεί ότι κακώς εκτελέσθηκε ο Τσαουσέσκου και η γυναίκα του χωρίς τίμια δίκη και το 60% λυπάται για τον θάνατό του. Το 45% των Ρουμάνων εκτιμά ότι θάταν καλύτερα αν δεν είχε γίνει η αντικομουνιστική επανάσταση του 1989 και το 59% θεωρούν τον κομμουνισμό καλή ιδέα που, όμως, «δεν εφαρμόστηκε σωστά», κατά το 44%.

Νοσταλγία

Με το προηγούμενο καθεστώς, οι Ρουμάνοι είχαν σταθερή δουλειά, δεν πλήρωναν σχεδόν τίποτα για τη στέγη που παρείχε το κράτος, είχαν δωρεάν ιατρική περίθαλψη και επιδοτούμενες διακοπές στη Μαύρη Θάλασσα. Σήμερα, ζουν σε μια χώρα που μπορεί να είναι μεν μέλος της ΕΕ, την κυβερνά όμως η Μαφία, υπόκεινται στην κατεδάφιση των δημόσιων και κοινωνικών δαπανών, κατ΄ εντολήν της Κομισιόν, ξένοι ελέγχουν τις τράπεζες και μεσαίες τάξεις δεν υπάρχουν. Μια παρασιτική νεοπλουτίστικη τάξη επιδεικνύει την ακαλαισθησία και την αμορφωσιά της σε μια θάλασσα φτώχειας και εξαθλίωσης, όπου θεωρείται φυσικό για τις φοιτήτριες να εκδίδονται για να χρηματοδοτήσουν τις σπουδές τους.

Ο δεσποτικός «κομμουνισμός» αντικαταστάθηκε από έναν εξίσου, ή περισσότερο άγριο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, είδος μετάβασης από μια δήθεν «προλεταριακή» δικτατορία σε μια μαφιόζικη δήθεν «δημοκρατία». Η «διαφθορά» δεν είναι παρενέργεια, είναι ουσία ενός συστήματος που στηρίχτηκε στην «πρωταρχική συσσώρευση» του κεφαλαίου δια λεηλασίας του δημόσιου πλούτου. Μαυροβούνιος, ελληνικής καταγωγής συγγραφέας, ο Ανδρέας Νικολαϊδης
μας εξηγεί με την ακόλουθη ιστορία τη φύση του μετασχηματισμού:

«‘Όταν επιβλήθηκαν οι κυρώσεις στη Σερβία και το Μαυροβούνιο, κάμποσοι Μαυροβούνιοι πήγαιναν στην Ιταλία, έκλεβαν, γυρνούσαν και πουλούσαν τα κλοπιμαία. Μια μέρα, η αστυνομία έπιασε έναν και τον πλάκωσε στο ξύλο στην ανάκριση. Αν και ταλαιπωρημένος, ο κλέφτης φώναξε στους αστυνομικούς που τον έδερναν: «Εμένα μπορείτε να με σκοτώσετε, όχι όμως την ιδέα της ελεύθερης αγοράς!»

Μια καταστροφική μετάβαση

Η «μετάβαση» δεν κατέστρεψε μόνο τη Ρουμανία, αλλά σχεδόν όλες τις κοινωνίες των πρώην ανατολικών χωρών. Είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση και το αποδειχθέν πλαστό όνειρο «ελευθερία και δολλάρια», οι πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες, εκτός της Πολωνίας, δεν κατάφεραν να φτάσουν το ακαθάριστο εθνικό προϊόν που είχαν τότε, υπογραμμίζει ο Βούλγαρος ακαδημαϊκός Ροσσέν Βασίλιεφ σε έναν έξοχο απολογισμό της «μετάβασης» στο Global Research. Προτού συνέλθουν από τα δεινά της κατάρρευσης, οι χώρες αυτές βρίσκονται τώρα αντιμέτωπες με την κρίση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού! Η Κροατία χρωστούσε τρία δισεκατομμύρια δολλάρια όταν διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία. Σήμερα χρωστάει πάνω από ογδόντα!

Μετά το «όνειρο» της Δύσης και του καπιταλισμού, ξεφτίζει τώρα και το δίδυμο «αδελφάκι» του, το ευρωπαϊκό «όνειρο». Η ‘Ενωση απαιτεί από την Κροατία, εν όψει ένταξης, να κλείσει ή πουλήσει τα κρατικά ναυπηγεία, τελευταίο βιομηχανικό «στολίδι» που της απέμεινε, καταργώντας τις κρατικές επιδοτήσεις, εν ονόματι της «αρχής» του «ελεύθερου, ανόθευτου ανταγωνισμού». Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις μόνο 40% των Κροατών είναι υπέρ της ένταξης, 40% εναντίον, 20% δεν απαντά. «Αν ψηφίσω Ναι στο δημοψήφισμα, θα το κάνω μόνο γιατί δεν ξέρω που πάει το ‘Όχι, δεν είναι σαφής η εναλλακτική», μου λέει η δημοσιογράφος Λιούμπιτσα Λέτινιτς, του καναλιού 3, που μοιάζει πολύ σκεπτική με την ΕΕ. Κι αφού δώσει αυτή την απάντηση, το ξανασκέφτεται και αντιστρέφει το θεώρημα: «’Η μπορεί να ψηφίσω όχι γι’ αυτό ακριβώς, να δω τι θα γίνει!»

Πρωτεύουσα της αμιφισβήτησης και η ‘άμεση δημοκρατία»

«Μοιρασμένη» ανάμεσα στους Ουστάσι και τους παρτιζάνους του Τίτο στον Παγκόσμιο Πόλεμο, η Κροατία χρωστάει την ύπαρξή της ως κράτος όχι μόνο στα προβλήματα της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και την εγκληματική πολιτική Γερμανίας, Αυστρίας και Βατικανού στα Βαλκάνια, που ήθελαν τα δικά τους προτεκτοράτα. Τα σύνορά της, τα χρωστάει στην επέμβαση των ΗΠΑ που έπεισαν τον Μιλόσεβιτς να αφήσει ανυπεράσπιστους τους Σέρβους σε Σλαβονία και Κράινα. Είναι αντικομμουνιστική, δεξιά, συντηρητική και θρησκευόμενη. Είναι δηλαδή το τελευταίο μέρος που περιμένει κανείς σήμερα να βρει αριστερούς και δη νέους. Καταλαβαίνετε λοιπόν την έκπληξή μου την Τρίτη, καθώς, προερχόμενος από μια Ελλάδα που αναζητά κανείς «με το ντουφέκι» νέους στις εκδηλώσεις της αριστεράς ή της «αμφισβήτησης», αντίκρισα εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες νεαρούς να συνωστίζονται για να μπουν στον κεντρικό κινηματογράφο του Ζάγκρεμπ, το «Κινό Ευρόπα» (πρώην «Μπαλκάν»!), όπου ετοιμαζόταν να μιλήσει ο κάπως εκκεντρικός Σλαβόι Ζίζεκ, λαύρος επικριτής του νεοφιλελευθερισμού και ανερχόμενος τώρα «σταρ» της ευρωπαϊκής «αμφισβήτησης».

Και δεν είναι μόνο αυτός. Το Ζάγκρεμπ έγινε, για δύο εβδομάδες, η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα της αμφισβήτησης, με μια σειρά παράλληλων, «ομόκεντρων» εκδηλώσεων, που συγκέντρωσαν μια πλειάδα διανοουμένων από τα Βαλκάνια, την Ευρώπη, και εκτός αυτής. Στο κέντρο τους το «Φεστιβάλ Ανατρεπτικών Ταινιών», το τέταρτο που οργανώνεται μετά το 2008, φέτος με τον τίτλο «μια αίσθηση ιστορίας και η ηθική της αντίστασης στον τρίτο κόσμο». Τα προηγούμενα αφορούσαν το 1968, την Πολιτιστική Επανάσταση και τον σοσιαλισμό. Λες και ξαναφυτρώνει τώρα ο σπόρος που άφησαν, στη δεκαετία του ¨70, οι λαμπροί διανοούμενοι της, μόλις ανεκτής από το καθεστώς, επιθεώρησης Praxis. ‘Ένα νέο κίνημα σπουδάζουσας νεολαίας, αλλά με ευρύτερη απήχηση στους πολίτες αναπτύσσεται τώρα στην Κροατία. Αποφεύγει τους «Σοσιαλιστές», που δεν έχουν τίποτα το σοσιαλιστικό, δεν θέλει επιστροφή στον κλασικό «κομμουνισμό», συγκεντρώνεται κυρίως γύρω από την ιδέα της «’Αμεσης Δημοκρατίας», περισσότερο μορφή απόρριψης ενός χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος, παρά συγκεκριμένη ακόμα ιδέα κοινωνικής αναδιοργάνωσης. Δουλεύει πολύ με «κοινωνικά μέσα», όπως το Facebook.

Στο Ζάγκρεμπ ήρθαν, μίλησαν, αντήλλαξαν απόψεις και συχνά συγκρούσθηκαν, συζητώντας για την κρίση Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης, τις αραβικές επαναστάσεις, τον πόλεμο στη Λιβύη, άνθρωποι όπως ο «τριτοκοσμικός» οικονομολόγος Σαμίρ Αμίν, στενός φίλος του Ανδρέα και ιδρυτής του «Παγκόσμιου Εναλλακτικού Φόρουμ», ο φιλόσοφος ‘Ιστβαν Μέζαρος, ο Ντέιβιντ Χάρβευ, ο Μπάουμαν, ο Αντόνιο Νέγκρι, θρυλική, ανώδυνη όμως λένε τώρα οι επικριτές του, μορφή της ιταλικής «αυτονομίας», το ευρωπαϊκό δίκτυο Transform, διανοούμενοι από όλες σχεδόν τις βαλκανικές χώρες και πολλές ευρωπαϊκές (από την Ελλάδα, ο Χάρης Γκολέμης του Ινστιτούτου Πουλαντζά και ο γράφων), αλλά και αρκετοί μη Ευρωπαίοι, που επέκριναν σφοδρά τους τελευταίους για τις πολύ περιορισμένες διαμαρτυρίες τους για το νέο πόλεμο στη Λιβύη. Το θέμα της ένταξης ή μη στην ΕΕ δίχασε σφόδρα τους εκπρόσωπους της σλοβένικης και κροάτικης «νέας αριστεράς», όπως και ευρύτερα η στάση που πρέπει να τηρήσει η αριστερά απέναντι στο ευρώ. ¨Εκκληση για “μέτωπο των χρεωμένων” έκαναν οι Πορτογάλλοι. «Η Ευρώπη κουράστηκε, της λείπει ο δυναμισμός», ήταν το συμπέρασμα των εκπροσώπων του κορεατικού Ινστιτούτου ‘Ερευνας για τον 21ο αιώνα.

Ζαγκρέμπ ίσον Μαγκρέμπ, παίζει με τις λέξεις ο Κροάτης Σρέτσκο Χόρβατ, που περιμένει, όπως και ο Ζίζεκ, μια «κοινωνική ανάφλεξη» στα Βαλκάνια, ανάλογη της βορειοαφρικανικής. Υπενθυμίζει τις μεγάλες διαδηλώσεις στη Ρουμανία, τους νεκρούς διαδηλωτές στην Αλβανία, το μεγάλο φοιτητικό κίνημα και τις καταλήψεις πανεπιστημίων στην Κροατία, τα αντίστοιχα κινήματα στη Βοσνία. Ο Julian Assange έχει προβλέψει ότι θα προκληθεί επανάσταση στα Βαλκάνια, όταν δημοσιεύσει στα Wikileaks τα ντοκουμέντα που αφορούν τη χερσόνησο.

Πρόκειται μάλλον για «υπεραισιόδοξες», «βιαστικές” εκτιμήσεις, που δεν παίρνουν ίσως υπόψιν τους ότι, σε αντίθεση με την Αραβία, όπου η «δημοκρατία» μπορούσε να αποκρυσταλλώσει τον αγώνα κατά της τυραννίας, το «εναλλακτικό σχέδιο» για τις χώρες των Βαλκανίων δεν έχει καν παρουσιασθεί. Αντανακλούν όμως τον όλο και πιο ανυπόφορο χαρακτήρα των κοινωνικών πιέσεων, την κατάρρευση του ονείρου, την εμφάνιση μιας γενηάς που δεν επιδιώκει μόνο νάχει λεφτά στην τσέπη, θέλει να αφήσει κάποιο αποτύπωμα στην ιστορία.

Κόσμος του Επενδυτή, 21.11.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com

Ελληνοβουλγαρικές μειονότητες κι ένα αναγνωστικό που μεταμορφώθηκε σε..»μακεδονικό»

Πολύς λόγος έχει γίνει για το περίφημο «Μακεδονικό» αναγνωστικό που επανακυκλοφόρησε η Σκοπιανή προπαγάνδα το 2006 (προηγήθηκε μια έκδοση το 1993 από τη Σκοπιανή Διασπορά στην Αυστραλία). Οι πιο ενημερωμένοι θα θυμούνται ασφαλώς και την παρουσίαση του στη Θεσσαλονίκη, παρουσία μεταξύ άλλων του Παύλου Βοσκόπουλου, του Ουράνιου Τόξου, το οποίο συνχρηματοδότησε την έκδοση, του Μιχάλη Τρεμόπουλου των Οικολόγων Πράσινων, αλλά και του..»ελληνόφωνου» κ. Κωνσταντίνου, ο οποίος πρόσφατα μάλιστα διορίστηκε στη θέση του προέδρου της Δ.Ε.Θ.. Είναι όμως αλήθεια δικό τους το περίφημο ABECEDAR; Οι ελαχιστότατοι περιφερόμενοι του Ουράνιου Τόξου και λοιποί «υπερήφανοι απόγονοι του Αλεξανδρόφσκι» διατυμπανίζουν όπου βρεθούν και όπου σταθούν για την «πολυπληθή μειονότητα» τους καθώς και για το δίκαιο που, ως μοναδικό φαινόμενο, δεν εφαρμόζεται ποτέ στην Ελλάδα. Παραπλανούν, ψευδολογούν, ονομάζοντας «μακεδονικό» ένα αναγνωστικό που ήταν αποτελεσμα αμοιβαιων παραχωρήσεων για τις μειόνοτητες του 1924-25. Για μειονότητες ωστόσο Βουλγαρικες και Ελληνικές. Η ιστορία, όπως γίνεται πάντα στην περίπτωση των Σκοπιανών, αποκαλύπτει την αλήθεια που προσπαθούν μάταια να διαστρεβλώσουν. Έγγραφα του 1924 έρχονται να αποδείξουν πως το «μακεδονικό» αναγνωστικό, ήταν στην πραγματικότητα Βουλγαρικό! Για του λόγου το αληθές: Στις 29 Σεπτεμβρίου 1924 η Ελλάδα υποχρεώθηκε να υπογράψει πρωτόκολλο περί μειονοτήτων με τη Βουλγαρία, που έμεινε γνωστό ως Πολίτη-Καλφώφ.  Το πρωτόκολλο αυτό προέβλεπε τόσο την προστασία της ελληνικής μειονότητας στη Βουλγαρία, όσο και της βουλγαρικής στην Ελλάδα, με επιστατούσα αρχή την Κοινωνία των Εθνών (μετέπειτα ΟΗΕ). .Αν και στο πρωτόκολλο Πολίτη – Καλφώφ, δεν υπήρξε καμία αναφορά σε αναγνωστικά, παρά μόνον στην ίδρυση σχολείων για τις μειονότητες, αποφασίστηκε η έκδοση δύο βιβλίων: Ένα για τους Έλληνες της Βουλγαρίας, το οποίο ονομάσθηκε ‘ΑΛΦΑΒΗΤΑ’. Το δεύτερο, με λατινικούς χαρακτήρες, για τους Βούλγαρους που κατοικούσαν στην Ελλάδα, το οποίο δεν ήταν άλλο από το γνωστό ‘ABECEDAR’, το οποίο επικαλούνται σήμερα οι Σκοπιανοί ως «Μακεδονικό» αναγνωστικό. Επιπλέον απόδειξη αποτελεί μεταφρασμένο βουλγαρικό άρθρο στην εφημερίδα Εμπρός το οποίο ανάμεσα σε άλλα, κάνει λόγο και για το βουλγαρικό αναγνωστικό που εξέδωσε η Ελλάδα και παρουσίασε στην Κοινωνία των Εθνών. Παρά τα όσα καταγγέλουν ακόμη και στις μέρες μας για τη χρήση λατινικών χαρακτήρων κλπ στο αναγνωστικό οι «μακεδονίζοντες» Βούλγαροι, και αναμασούν οι βουλγαρίζοντες Σκοπιανοί υφάρπαγες, η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα, είτε από πίεση, είτε από βλακεία, εξέδωσε το βουλγαρικό αναγνωστικό το Νοέμβριο του 1925 και παρόλο που το Πρωτόκολλο δεν βρισκόταν σε ισχύ. Και ενώ το βουλγαρικό αναγνωστικό του 1925 κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο, το αντίστοιχο ελληνικό είναι άφαντο. Μα μήπως εκδόθηκε και ποτέ; Επιπλέον, μπορούν τα φρικιά των Βαλκανίων να μας παρουσιάσουν το αντίστοιχο ελληνικό αναγνωστικό το οποίο απευθύνεται στην πολυπληθή ελληνική ομογένεια που ζει στα θρασύτατα γειτονικά κράτη; Διότι για μεν τη Βουλγαρία, η ελληνικής εθνικότητας πολίτες σήμερα ξεπερνούν τις 200 χιλιαδες.. ενώ στο ψευδοκρατίδιο ξεπερνούν με βεβαιότητα τις 100 χιλιαδες. Το Πρωτόκολλο Πολίτη-Καλφώφ Ο ένας από τους λόγους που οδήγησε στην ακύρωση του Πρωτοκόλλου ήταν η Σερβία, η οποία διαμαρτυρήθηκε έντονα κατά της συμφωνίας, φοβούμενη ότι η Βουλγαρία θα της προκαλούσε ζημιά στο νότο. Κατέκρινε δρυμύτατα μάλιστα την ελληνική κυβέρνηση για αυτή της την απόφαση, εφόσον η βουλγαρική κυβέρνηση γνώριζε καλά πως δεν υπάρχουν βουλγαρικοί πληθυσμοί μέσα στην ελληνική Μακεδονία. (Βλ.παρακάτω άρθρο της Σερβικής εφημερίδας Νότιος Αστήρ) Έτσι λοιπόν η ελληνική κυβέρνηση άρχισε να αναθεωρεί το Πρωτόκολλο. (βλ. τηλεγράφημα Καραπάνου στο οποίο προτείνεται στην Ελλάδα να δηλώσει έπειτα από συνεννόηση με τη Σερβία, ότι η Σερβική μειονότητα στην Ελλάδα θα προστατευθεί ακόμη κι αν δεν υπάρξει αμοιβαία δήλωση από πλευράς Σερβίας. Ο Ελ. Βενιζέλος προτείνει την ακύρωση του Πρωτοκόλλου ώστε να εξομαλυνθούν οι σχέσεις της Ελλάδας με τη Σερβία. Σημείωση: Σερβική μειονότητα που ωστόσο δεν ξεπερνούσε τα 33 άτομα…     Ωστόσο, ο κυριότερος λόγος της απόρριψης του Πρωτοκόλλου απο την Ελληνική Εθνοσυνεύλεση στάθηκε το ρατσιστικό προγκρόμ που εφάρμοσαν Βούλγαροι “παρακρατικοί” εναντίον της Ελληνικής μειόνοτητας,  με αποτέλεσμα να υπάρξουν ακόμη και δολοφονίες Βούλγαρων πολιτών μόνο και μόνο επειδή ήταν Έλληνες στην εθνικότητα. Όταν οι Βούλγαροι επιτέθηκαν στην Μακεδονία, δολοφονώντας 3 Έλληνες στρατιώτες σε φυλάκιο και έναν λοχαγό, η Ελλάδα απείλησε ότι θα εισβάλει στη Βουλγαρία. Η Βουλγαρία μάλιστα ισχυρίστηκε ότι είχε εισβάλει ελληνικός στρατός στα εδάφη της, κάτι που το Γενικό Επιτελείο Στρατού διέψευσε κατηγορηματικά. Τότε η Βουλγαρία ζήτησε τη βοήθεια της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία έστειλε αξιωματικούς της ως επιτηρητές της ειρήνης στην περιοχή. Η Βουλγαρία ωστόσο, δε σταμάτησε να επιθυμεί την έξοδο της στο Αιγαίο, και με προκλήσεις, συκοφαντίες και επιθέσεις κομιταζήδων, δε σταμάτησε να προκαλεί πληγές στην Ελλάδα, που εκτελώντας τις επιθυμίες των Μεγάλων Δυνάμεων, υποχωρούσε χωρίς αντίδραση..     Το χρονικό του πρωτοκόλου αναλυτικά συνοδευόμενο από τα πρωτότυπα έγγραφα: 1924 Ιανουάριος 7 Eπιστολή του Δ. Κακλαμάνου προς τον Ελ. Βενιζέλο με την οποία αποστέλει αντίγραφο τηλεγράφηματος σχετικά με το ελληνοβουλγαρικό Πρωτόκολλο. Αξίζει να σημειωθεί το σχόλιο του κ. Κακλαμάνου σχετικά με αυτό: η Ελλάδα «εισήλθε αφελώς εις την σφηκοφωλέαν, εξεγείροντας όλο το σμήνος των σφηκών». Ακολουθεί το απόρρητο τηλεγράφημα του Δ. Κακλαμάνου, στο οποίο αναφέρονται οι πιέσεις που δέχεται η Ελλάδα να υπογράψει το πρωτόκολο περί μειονοτήτων. 1924 Σεπτέμβριος 29 Λίστα εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από το Σεπτέμβριο του 1924 και έπειτα, εναντίον του ελληνικού στοιχείου στη Βουλγαρία. Τονίζεται ότι κανείς από τους τελούντες τα εγκλήματα δεν συλλήφθηκε ή ενοχλήθηκε με οποιονδήποτε τρόπο. 1924 Οκτώβριος 15 Μετάφραση άρθρου της Σερβικής εφημερίδας «Νότιος Αστήρ» σχετικά με το ελληνοβουλγαρικό Πρωτόκολλο. Αναφορά στη σερβική μειονότητα στην Ελλάδα αλλά και δριμύ κατηγορώ στην χώρα μας η οποία, ανάμεσα σε άλλα, δε θα καταστεί ποτέ ειλικρινής φίλη και σύμμαχος της Σερβίας. Αξίζει να τονίσουμε πως οι Σέρβοι αναφέρονται στο υποδουλωμένο από την Ελλάδα τμήμα της δικής τους Μακεδονίας.. 1924 Νοέμβριος 4 Τηλεγράφημα του έλληνα υπουργού εξωτερικών προς την Πρεσβεία της Ελλάδας στο Βελιγράδι, σχετικό με την απαίτηση της Σερβίας για  συμφωνία αναγνώρισης μειονοτήτων στις δυο χώρες, χωρίς την ανάμειξη της Κοινωνίας των Εθνών. Αναφέρονται μεταξύ άλλων, η δυσφορία της Σερβικής κυβέρνησης προς τη Συμφωνία Ελλάδας-Βουλγαρίας, η απαίτηση της Σερβίας να ανοίξουν Σερβικά σχολεία στην Ελλάδα, αλλά και η απάντηση της Ελλάδας, η οποία κρίνει πως η Σερβία είτε δεν πληροφορήθηκε σωστά, είτε δεν κατανόησε πλήρως τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα απέρριψε τις απαιτήσεις της. (σ.σ. Όπως αναφέρεται και στο τηλεγράφημα, ξενόγλωσσα σχολεία και εκκλησίες, δε μπορούσαν να δημιουργηθούν παρά μόνο εάν οι κάτοικοι οι ίδιοι το ζητούσαν και εφόσον εμφάνιζαν, βάσει νόμου, τον απαιτούμενο αριθμό 50 μαθητών ξένης εθνικότητας). Ο υπουργός κλείνει το τηλεγράφημα εκφράζοντας τα σχέδια της Ελλάδας να εγκαταστήσει μεταξύ των αλλόγλωσσων πληθυσμών έλληνες πρόσφυγες, πράγμα που θα αναγκάσει τους πληθυσμούς αυτούς να φύγουν από τη χώρα, περιορίζοντας έτσι τον κίνδυνο στο ελληνικό έδαφος.  1924 Νοέμβριος 14 Τηλεγράφημα του Μεταξά σχετικά με το καθεστώς της βουλγαρικής μειονότητας στην Ελλάδα και της ελληνικής μειονότητας στη Βουλγαρία. 1924 Δεκέμβριος 17   Τηλεγράφημα του Α.Καραπάνου προς την Πρεσβεία της Ελλάδας στο Παρίσι σχετικά με τις μειονότητες. Στο τηλεγράφημα αυτό γίνεται για πρώτη φορά λόγος περί χρήσης της Σλαβομακεδονικής διαλέκτου στα σχολεία σλαβικών μειονοτήτων στην Ελλάδα, πράγμα που βρίσκει επιφυλακτικούς τους εκπροσώπους της Κοινωνίας των Εθνών, οι οποίοι δεν το συνιστούν ως λύση στην Ελλάδα. 1924 Δεκέμβριος 19 Τηλεγράφημα του υπουργού Ν.Πολίτη προς το Υπουργείο Εξωτερικών σχετικά με πρόταση του Ελ. Βενιζέλου για ακύρωση του Πρωτοκόλλου της Γενεύης από την Ελληνική πλευρά. Ο Βενιζέλος προτείνει την ακύρωση του πρωτοκόλλου Πολίτη-Καλφώφ, για εξομάλυνση των σχέσεων της Ελλάδας με την Σερβία. Πίνακας με την κατάσταση των σχολείων των μειονοτήτων στην Ελλάδα σύμφωνα με τις στατιστικές του 1924. 1925 Μάιος 20 Κρυπτογράφημα προς την Ελληνική Πρεσβεία στο Παρίσι από τον κ.Μιχαλακόπουλο, ο οποίος ζητάει να του ανακοινωθεί η οριστική ακύρωση του Πρωτοκόλου περί μειονοτήτων, καθώς όσο παραμένει σε εκκρεμότητα, ενισχύει τη σερβική επιθυμία προς σύναψη σύμβασης περί μειονοτήτων. 1925 Ιούνιος 8 Ανακοίνωση τηλεγραφήματος του Ελ. Βενιζέλου από τον κ. Πολίτη, στο οποίο αναφέρει πως η Κοινωνία των Εθνών δε θα φέρει αντίρρηση κατά της απάντησης της Ελλάδας. Ωστόσο, θα ήταν φρόνιμο από πλευράς της Ελλάδας να μη θίξει το ηθικό ενδιαφέρον της Βουλγαρίας υπέρ των ομογενών της στη χώρα μας. Ηθικό ενδιαφέρον που ενδιαφέρει πρωτίστως την Ελλάδα να μην αμφισβητείται, εφόσον έχει τόσο μεγάλο αριθμό ομογενών εκτός συνόρων. Ταυτόχρονα, ο Ελ. Βενιζέλος συστήνει στην Ελληνική κυβέρνηση να μην οξύνει τις σχέσεις της με τη Σερβία. Χειρόγραφο σχέδιο τηλεγραφήματος του Ελ.Βενιζέλου προς τον Υπουργό Εξωτερικών, με το οποίο συμβουλεύει την Ελληνική Κυβέρνηση να ανακοινώσει δημόσια ότι από αυτή τη στιγμή θεωρεί άκυρο το Πρωτόκολλο των μειονοτήτων και ακόμα και αν υποβληθεί στη συνέλευση δε θα κυρωθεί. Δυστυχώς, έχουμε διαπιστώσει κατά πόσο το ασυμβίβαστο των χειρισμών του κ. Βενιζέλου ωφέλησε την Ελλάδα.. Εμπιστευτικό αγγλικό έγγραφο στο οποίο αναφέρεται πως η Σερβία ακύρωσε τη Συμφωνία Συμμαχίας με την Ελλάδα λόγω του Πρωτοκόλλου που υπέγραψε η Ελλάδα με τη Βουλγαρία, γεγονός που αποτελεί επαρκή λόγο για να ακυρωθεί το Πρωτόκολλο. Αναφέρεται ακόμη πως μακροπρόθεσμα το Πρωτόκολο αυτό θα αποδειχθεί ζημιογόνο τόσο για τη Διεθνή ειρήνη όσο και για την ίδια την Κοινωνία των Εθνών. Καλούνται οι πραγματικοί φίλοι της Κοινωνίας των Εθνών να βοηθήσουν την Ελλάδα να αφαιρέσει αυτό το εμπόδιο για την ειρήνη. Όχι μόνο το Πρωτόκολο οφείλει να καταδικαστεί από κάθε Έλληνα, αλλά οφείλουν να ληφθούν υπόψιν οι εκδηλώσεις της Βουλγαρίας, οι οποίες κατέστησαν βέβαιο στην Ελλάδα ότι η Μακεδονία βρίσκεται σε κίνδυνο και επομένως καμιά ελληνική κυβέρνηση δε θα μπορούσε να το υποστηρίξει.     Έκθεση του Βρετανού Αντιπροσώπου στην Κοινωνία των Εθνών για την προστασία της βουλγαρικής μειονότητας στην Ελλάδα.  Αναφέρει τη δυσθυμία της Κοινωνίας των Εθνών για την μη έγκριση από την Ελληνική Κυβέρνηση της υπογραφής του Πρωτοκόλλου για τις μειονότητες του Σεπτεμβρίου 1924. Σχολιάζει τις αντιρρήσεις της ελληνικής πλευράς για το Πρωτόκολλο και προτείνει τρία ερωτήματα που πρέπει να τεθούν προς την Ελληνική Κυβέρνηση σχετικά με την προστασία των μειονοτήτων. Macedonia Hellenic Land    Σημείωση: Οι σύνδεσμοι οδηγούν στα πρωτότυπα έγγραφα.   Πηγές: Μουσείο Μπενάκη, Αρχείο Ελευθέριου Βενιζέλου Population exchange in Greek Macedonia: the rural settlement of refugees 1922-1930 Εφημερίδες Το Σκριπ, Εμπρός, Μακεδονία 1924-1926

http://www.macedoniahellenicland.eu/content/view/1020/39/lang,el/

Αγριο πολιτικό πόκερ στο Κόσοβο

του Γιώργου Δελαστίκ

Σε πολιτικοδιπλωματική κόλαση έχει μεταβληθεί το Κόσοβο μετά τις βουλευτικές εκλογές της 12ης Δεκεμβρίου. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο ότι τα αποτελέσματα καθιστούν επίπονη και πιθανόν μακρόσυρτη διαδικασία τον σχηματισμό κυβέρνησης (το πρώτο κόμμα πήρε μόλις 33,5% και το δεύτερο 23,6%, το τρίτο 12,2% και το τέταρτο 10,8%, αλλά και τα τρία αρνούνται να συμμαχήσουν με το πρώτο). Το ασταθές πολιτικό σκηνικό περιπλέκεται εξαιρετικά από τη μετεκλογική παρέμβαση με έμμεσο τρόπο της Γερμανίας, της Αγγλίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ, οι οποίες επιδίδονται σε έναν ανελέητο διαγκωνισμό και αντιπαράθεση μεταξύ τους με στόχο την αύξηση της στενής επιρροής της καθεμιάς από αυτές τις χώρες στις πολιτικές εξελίξεις του Κοσόβου. Οι κινήσεις τους είναι ομολογουμένως εντυπωσιακές.

Κυριακή έγιναν οι εκλογές, Δευτέρα γνωστοποιήθηκε το ανεπίσημο αποτέλεσμα και αμέσως άρχισαν να πέφτουν οι «πολιτικές βόμβες».

Πρώτοι άρχισαν οι Αμερικανοί. Καθώς πρώτο κόμμα ήταν αυτό του απερχόμενου, άκρως αμερικανόφιλου πρωθυπουργού Χασίμ Θάτσι, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έσπευσε να νομιμοποιήσει το εκλογικό αποτέλεσμα. Για «ορόσημο στη δημοκρατική εξέλιξη του Κοσόβου» έκανε λόγο ο εκπρόσωπος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, Μαρκ Τόνερ, παρά τις καταγγελίες της κοσοβάρικης αντιπολίτευσης για κραυγαλέες περιπτώσεις νοθείας.

Τόνισε μάλιστα την «επιτακτική ανάγκη» άμεσης έναρξης του διαλόγου Κοσόβου – Σερβίας, αμέσως μετά την επισημοποίηση των εκλογικών αποτελεσμάτων.

Την επόμενη μέρα, Τρίτη 14 Δεκεμβρίου, το Συμβούλιο της Ευρώπης δημοσιοποίησε μια συγκλονιστική έκθεση του Ελβετού γερουσιαστή Ντικ Μαρτί για το Κόσοβο, η οποία κατηγορεί ευθέως τον Χασίμ Θάτσι ως ηγετικό στέλεχος κοσοβάρικης συμμορίας, η οποία δολοφονούσε το 1999 και το 2000 Σέρβους και Αλβανούς… και πουλούσε τα όργανά τους για μεταμοσχεύσεις σε κλινικές του εξωτερικού.

Ο Ντικ Μαρτί θεωρείται άνθρωπος της επιρροής των Γερμανών και έγινε πασίγνωστος σε όλο τον κόσμο από τις αποκαλύψεις που έκανε σε άλλη έκθεσή του για τις παράνομες φυλακές της CIA στην Ευρώπη, όπου βασάνιζαν οι Αμερικανοί υπόπτους για ισλαμιστική δράση, που είχαν απαγάγει οι πράκτορες της CIA σε διάφορες χώρες του κόσμου.

«Οι πρώτες πληροφορίες γι’ αυτή την έκθεση του Μαρτί ήρθαν με μια δημοσιογραφική επιτυχία της εφημερίδας »Γκάρντιαν» από το Ηνωμένο Βασίλειο, μια χώρα που δεν έχει κρύψει την υποστήριξή της προς έναν αντίπαλο τον Χ. Θάτσι, τον τέως πρωθυπουργό Ραμούς Χαραντινάι, ο οποίος περιμένει να δικαστεί σε δεύτερο βαθμό για εγκλήματα πολέμου από το Διεθνές Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία» καταγγέλλει η γαλλική εφημερίδα «Μοντ», η οποία μάλιστα αναρωτιέται ευθέως: «Γιατί δημοσίευσε αυτή την έκθεση σε μια πολιτική στιγμή τόσο ουδέτερη;». Την Πέμπτη, το δικαστήριο απαγόρευσε στον Χαραντινάι, το κόμμα του οποίου ήρθε τέταρτο στις εκλογές του Κοσόβου με 10,8%, να ταξιδέψει προσωρινά στο Κόσοβο μέχρι να ξαναρχίσει η δίκη του.

Είναι προφανές ότι ο Χαραντινάι ήθελε να διαπραγματευθεί απευθείας με τον Θάτσι την υποστήριξη και συμμαχία με το κόμμα του για να σχηματίσουν κυβέρνηση και να γίνει ο ίδιος αντιπρόεδρος αυτής της κυβέρνησης, πράγμα που θα δυσκόλευε πολύ το ενδεχόμενο καταδίκης του στη Χάγη. Το δικαστήριο τορπίλισε αυτό το πολιτικό σχέδιο.

Ενώ όμως οι Αμερικανοί και οι Γάλλοι υποστηρίζουν τον μαφιόζο εγκληματία πολέμου Χασίμ Θάτσι και οι Αγγλοι τον επίσης εγκληματία πολέμου Χαραντινάι, οι Γερμανοί υποστηρίζουν έναν πολιτικά πολύ πιο επικίνδυνο Αλβανό πολιτικό ηγέτη του Κοσόβου, παρ’ όλο που αυτός δεν βαρύνεται με τέτοιο παρελθόν. Ονομάζεται Αλμπίν Κούρτι και είναι αρχηγός του κόμματος «Αυτοδιάθεση», το οποίο κατέβηκε πρώτη φορά στις εκλογές και ήρθε κατευθείαν τρίτο με ποσοστό 12,2%.

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτού του κόμματος έγκειται στο ότι είναι το μοναδικό κοσοβάρικο κόμμα που τάσσεται ανοιχτά και αναφανδόν υπέρ της ένωσης του Κοσόβου με την Αλβανία και της άμεσης αποχώρησης από το Κόσοβο όλων των ξένων στρατευμάτων των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

«ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ»

«Καταπιεζόμενοι Αλβανοί παντού»

Την κατάργηση της παραγράφου 3 του άρθρου 1 του επιβληθέντος από τις ΗΠΑ και την ΕΕ Συντάγματος του Κοσόβου απαιτεί το εξ 100 σημείων εκλογικό πρόγραμμα του κοσοβάρικου κόμματος «Αυτοδιάθεση». Βάσει της παραγράφου αυτής, το Κόσοβο αναλαμβάνει την υποχρέωση να μην εγείρει εδαφικές απαιτήσεις έναντι οιασδήποτε γειτονικής χώρας ούτε να επιχειρήσει ένωση με κάποια χώρα ή τμήμα αυτής. Κατά το πρόγραμμα αυτό, η εξωτερική πολιτική του Κοσόβου πρέπει να επικεντρωθεί στις σχέσεις με τους Αλβανούς στις γειτονικές χώρες (ΠΓΔΜ, Ελλάδα, Σερβία, Μαυροβούνιο), οι οποίοι γενικά «υπόκεινται σε διακρίσεις και καταπιέζονται», όπως αναφέρει το κόμμα της «Αυτοδιάθεσης».

ethnos.gr, infognomonpolitics.blogspot.com

Βιβλιοπαρουσίαση στην Ξάνθη – «Το Πείραμα – η γιουγκοσλαβική εμπειρία και η διάλυση των Βαλκανίων»

Σε Ξάνθη και Κομοτηνή παρουσιάζεται το βιβλίο του Άκη Κοσώνα «Το Πείραμα – η γιουγκοσλαβική εμπειρία και η διάλυση των Βαλκανίων».

Την Δευτέρα 1η Νοεμβρίου 2010, στις 20:00, το Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (Ε.ΚΕ.ΒΙ.), τα Βιβλιοπωλεία «Σπανίδη» και οι Εκδόσεις «Αρμός» παρουσιάζουν στην Ξάνθη το βιβλίο του συγγραφέα-δημοσιογράφου Άκη Κοσώνα με τίτλο «Το πείραμα – Η γιουγκοσλαβική εμπειρία και η διάλυση των Βαλκανίων». Εισηγητές θα είναι ο Παναγιώτης Σγουρίδης, π. Βουλευτής Ξάνθης – Αντιπρόεδρος της Βουλής και ο συγγραφέας του βιβλίου. Την εκδήλωση θα συντονίσει η δημοσιογράφος κα Αλεξάνδρα Γρηγορίου. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ιδρύματος, στην καπναποθήκη «Π», στην οδό Καπνεργατών 9.

Την επόμενη ημέρα, Τρίτη 2 Νοεμβρίου στις 8 το βράδυ η παρουσίαση του βιβλίου θα πραγματοποιηθεί και στην Κομοτηνή στο βιβλιοπωλείο «Δημοκρίτειο», στην οδό Δημοκρίτου 9. Το βιβλίο θα παρουσιάσει ο πανεπιστημιακός Φάνης Μαλκίδης παρουσία του συγγραφέα.

Παραμονές Πάσχα  του 1999 βομβαρδίστηκε από τις νατοϊκές δυνάμεις και αποδυναμώθηκε καθοριστικά η Σερβία. Διαλύθηκε ότι είχε απομείνει από τη Γιουγκοσλαβία και ανασχηματίστηκαν τα σύνορα στα Βαλκάνια για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αμερικανική επιλογή να τελειώνουν με τη Γιουγκοσλαβία και να ανοίξουν το δρόμο στην ίδρυση νέων κρατών, δημιούργησε μια νέα κουλτούρα, μια νέα αντίληψη πραγμάτων στη βαλκανική χερσόνησο : Διέλυσε οριστικά την αίσθηση των ισχυρών κρατών και επέβαλε καθεστώς εξάρτησης από τρίτες δυνάμεις σε χώρες που είτε υπήρχαν στο παρελθόν και σχημάτισαν τη Γιουγκοσλαβία, είτε δεν υπήρχαν και γεννήθηκαν τώρα.

Συγχρόνως, το όλο εγχείρημα κατέδειξε την ανυπαρξία της Ευρώπης ως ενιαίας δύναμης, ακόμα και ως συμμαχίας να κάνει κάτι την ώρα πολύ εξωευρωπαϊκές δυνάμεις δρούσαν (και στρατιωτικά) στα εδάφη της. Αυτό οδήγησε στη συμπέρασμα ότι οι χώροι δεν (αυτό)προσδιορίζονται πια τόσο γεωγραφικά, ως ενότητες, αλλά εξαρτησιακά. Η Ελλάδα, μέρος της βαλκανικής, υπέστη άμεσα τις εξελίξεις και τις αλλαγές που προέκυψαν από τη διάλυση της γειτονικής χώρας. Συνορεύαμε με τη Γιουγκοσλαβία. Τώρα συνορεύουμε με τη «Μακεδονία». Έως τότε είχαμε μία Αλβανία στα βορειοδυτικά μας σύνορα. Τώρα υπάρχει κι άλλη μια με το «μαξιλάρι» της «Μακεδονίας» ανάμεσά μας, το Κόσοβο».  

Η ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΣ ΤΩΝ ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Το άρθρο είναι του Ιωάννη Μιχαλέτου και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Hellenic Nexus τον Ιούνιο του 2010.

Η δυναστεία των χρηματιστών και τραπεζιτών Ρότσιλντ (Rothschild) εδώ και τρεις αιώνες ασκεί μεγάλη επιρροή σε πάμπολλες οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις στον πλανήτη συμπεριλαμβανομένης της τωρινής κρίσης του ευρώ και της παράπλευρης κρίσης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Λόγω της πραγματικά ασύλληπτης περιουσίας τους και των συμμετοχών τους σε πάσης φύσεως κεφαλαιοκρατικές δραστηριότητες, η λειτουργία του Οίκου των Ρότσιλντ δομείται παραδοσιακά με εντολοδόχους, που αναλαμβάνουν -έναντι ανταλλαγμάτων- να στηρίξουν τις επιδιώξεις τους, εν είδει υπερ-εργολάβων. Παράλληλα, οι Ρότσιλν ενδιαφέρονται για την κατακύρωση στη σφαίρα των συμφερόντων τους του ορυκτού πλούτου των κρατών, με τα οποία συναλλάσσονται. Με βάση τα παραπάνω, η παρούσα έρευνα θα επικεντρωθεί στον γνωστό κερδοσκόπο Τζωρτζ Σόρος και στον ρόλο του ως εντολοδόχου των Ρότσιλντ για τα Βαλκάνια, καθώς και στις προσπάθειες τους, εδώ και δεκαετίες, να γίνουν κυρίαρχοι του φυσικού πλούτου της περιοχής, μέσω τρίτων…

Η ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΡΟΤΣΙΛΝΤ

Στα μέσα του 18ου αι., ο Moses Bauer Rothschild καταγράφεται ως ο ιδρυτής μιας από τις διασημότερες και πλουσιότερες οικογένειες όλων των εποχών. Γεννημένος το 1744 στη Φρανκφούρτη, απέκτησε το προσωνύμιο «Rothschild» -που στα Γερμανικά μεταφράζεται ως «κόκκινη ασπίδα»- και αναρριχήθηκε στο τότε χρηματοπιστωτικό σύστημα ως χρηματοδότης πριγκίπων και των μικρών κρατών που αποτελούσαν την τότε Γερμανία. Δεν αποτελεί φυσικά σύμπτωση ότι η έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά και το οικονομικό κέντρο της σημερινής Γερμανίας είναι η Φρανκφούρτη, ενώ το έμβλημα της πόλης δεν είναι παρά μια κόκκινη ασπίδα! Ο πατριάρχης των Ρότσιλντ είχε 5 υιούς, οι οποίοι σταδιακά ακολούθησαν χρηματοοικονομικές σταδιοδρομίες σε διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες και σύντομα έγιναν κυρίαρχοι των εξελίξεων εκεί. Ο Σολομών ίδρυσε την εταιρία του στη Βιέννη, ο Κάρολος στη Νάπολη, ο Νέιθαν στο Λονδίνο, ο Τζέιμς στο Παρίσι και ο Άμσελ παρέμεινε στην Φρανκφούρτη. Σήμερα ενεργοί είναι, ουσιαστικά, οι οίκοι του Λονδίνου και των Παρισίων, και διαπλέκονται, μέσω μιας πλειάδας εταιριών, με τα μεγαλύτερα επιχειρηματικά ονόματα του πλανήτη.

Ο ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ · Edmund Rothschild (1916-2009)

Ίδρυσε την εταιρία BRINCO Corporation (British Newfound land Development Corporation), η οποία ανέλαβε την εκμετάλλευση τεράστιων ορυχείων πολύτιμων μετάλλων στον Κα ναδά μεταπολεμικά, ενώ η κόρη του είναι η σύζυγος του Marcus Egius, Προέδρου της Barclays Global Financial Group και του BBC. O Edmund είναι κατ’ εξοχήν μέλος του βρετανικού κατεστημένου και έπαιξε σημαντικό ρόλο στο άνοιγμα της Ιαπωνίας στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, μέσω των δικών του τραπεζών. • Evelyn Rothschild (1931) Ο ισχυρός ανήρ της οικογένειας και κάτοχος πολλών τίτλων και προεδριών εταιριών. Αποτέλεσε μέλος ή πρόεδρος των Δ.Σ. του Economist, της παγκόσμιας αυτοκρατορίας διαμαντιών De Beers, της εταιρίας υπολογιστών IBM, της εφημερίδας Daily Telegraph, ενώ ίδρυσε την ένωση για τη μελέτη του τραπεζικού και χρηματοοικονομικού συστήματος, με έδρα τη Φρανκφούρτη. Ο Evelyn διατηρεί δεσμούς αρκετών ετών με πολιτικούς που έχουν κατ’ επανάληψη διατελέσει κύριοι σύμβουλοι πρωθυπουργών, όπως ο Peter Mandelson για τον Tony Blair, o Vernon Jordan για τον Bill Clinton, ενώ είναι επιστήθιος φίλος του Τζωρτζ Σόρος. Ο Vernon Jordan είναι και ο διευθύνων σύμβουλος στην εταιρία Lazard Freres & Co. LLC, η οποία στις αρχές Μαΐου προσκλήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση να αναλάβει χρέη συμβούλου για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και των δυσκολιών για την αποπληρωμή του χρέους… Η σύζυγος του Evelyn, γόνος της πολύ πλούσιας οικογένειας Στέιν της Νέας Υόρκης, είναι μεγάλη χρηματοδότρια της Hilary Clinton. · Nathan Philip Rothschild (1971) Ο Nathan είναι ο υιός του Jacob Rothschild και πρόεδρος ή μεγαλομέτοχος εταιριών, όπως οι RIT Capital, Atticus Capital, JNR Limited, NM Rothschild, Vanco, British Petroleum, Rio Tinto κ.ά. Πρόσφατα διαδέχθηκε στη διεύθυνση των εταιριών τον πατέρα του, ο οποίος είναι στενός φίλος του Χένρι Κίσιντζερ, με το οποίο έχουν κοινή εταιρεία πολιτικών συμβούλων.

Ο ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ · David Rene Rothschild (1942)

Ο David είναι ο επικεφαλής του χρηματοοικονομικού ομίλου ΝΜ Rothschild Group και της Τράπεζας Rothschild & Cie Banque. · Eduard Rothschild (1957) Ο Eduard είναι μεγαλομέτοχος των εταιριών του αδερφού του David, ιδιοκτήτης της εφημερίδας Liberation και της μεταλλουργικής εταιρίας Imerys, με εγκαταστάσεις σε πολλές χώρες του κόσμου.

Η ΣΧΕΣΗ ΤΖΟΡΤΖ ΣΟΡΟΣ ΚΑΙ ΡΟΤΣΙΛΝΤ

Ο Τζωρτζ Σόρος γεννήθηκε στη Βουδαπέστη το 1930 ως Georgy Schwartz και το 1936 η οικογένεια του άλλαξε το επώνυμο της σε Sorosz. Έφυγε από τη μεταπολεμική Κομμουνιστική Ουγγαρία και σπούδασε στη Μ. Βρετανία και στις ΗΠΑ, όπου σταδιακά δημιούργησε μια κολοσσιαία χρηματιστηριακή αυτοκρατορία, με εξειδίκευση στη νομισματική χειραγώγηση. Παράλληλα, είναι πασίγνωστος μέσω των ομώνυμων ιδρυμάτων του, τα οποία έχουν ανοίξει παραρτήματα στην Ανατολική Ευρώπη και, εν πολλοίς, αποτελούσαν το μακρύ χέρι της αμερικανικής πολιτικής σε αυτές τις χώρες. Η διασύνδεση του με τους Ρότσιλντ γίνεται μέσω των προσώπων που απαρτίζουν τα Δ.Σ. των εταιριών του. Ο Richard Katz, μέλος του Quantum Fund του Σόρος, είναι και επικεφαλής της Rothschild Italia S.p.A. (με έδρα το Μιλάνο) αλλά και της Τράπεζας Ν. Μ. Rothschild & Sons (με έδρα το Λονδίνο). Έτερος συνεργάτης είναι ο Nils Ο. Taube, μέλος επίσης του Quantum Fund αλλά και του St. James Place Capital, συμφερόντων Ρότσιλντ. Επιπλέον, συνεργάτης του Σόρος είναι και ο Michael Cicurel, διευθυντής της Τράπεζας Rothschild & Cie Banque.

ΤΟ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΕΩΝ

ΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

Στα μέσα του 2007 ιδρύθηκε από τον Τζ. Σόρος το European Council of Foreign Affairs (ECFR), στο οποίο είναι μέλη πολλές προσωπικότητες που διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην περιοχή τη δεκαετία του ’90, όπως οι Μάρτι Αχτισάαρι, Τζουλιάνο Ντ’Αμάτο, Γιόσκα Φίσερ, Ντομινίκ Στρος-Καν κ.ά. Ο Μάρτι Αχτισάαρι είναι ο Φινλανδός πολιτικός που έπαιξε κύριο ρόλο στη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου ως επικεφαλής των διεθνών Αρχών. Ο Στρος-Καν είναι, βεβαίως, ο πρόεδρος του ΔΝΤ, ενώ είναι αξιοσημείωτο ότι την εν λόγω θέση την κατέλαβε μερικούς μήνες μετά την ίδρυση του ECFR. Επιπλέον, θεωρείται ότι θα κατέβει ως αντίπαλος του Σαρκοζί στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2012. Ας σημειωθεί εδώ η υποστήριξη που παρείχε στην Ελλάδα ο Σαρκοζί στο θέμα της οικονομικής ενίσχυσης, αλλά και στο ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας – στάση εντελώς αντίθετη με εκείνη των ατόμων που συμμετέχουν στο «σύστημα Σόρος». Κοινό χαρακτηριστικό των συντελεστών αυτής της ομάδας είναι ο καταλυτικός ρόλος τους, κατά τη διάρκεια των εμφυλίων στη Γιουγκοσλαβία, όπως και οι αγώνες τους υπέρ του βομβαρδισμού της Σερβίας το 1999, υπέρ των Σκοπίων, υπέρ της ανεξαρτησίας του Μαυροβουνίου και υπέρ Της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Ηδη, το ECFR έχει εκδόσει ειδική έκθεση που χαρακτηρίζει την Ελλάδα και την Κύπρο ως «Δουρειους Ιππους της Ρωσίας στην Ευρώπη», ενώ έχουν αρχίσει μια διαδικασία αποδόμησης των ευρωπαϊκών ηγεσιών που προσεγγίζουν Μόσχα και Πεκίνο. Καλά τεκμηριωμένες πηγές στις ΗΠΑ και τη Γερμανία σχολιάζουν ότι ο σκοπός του ECFR είναι να υποστηρίξει -στο επίπεδο της διανόησης- πολιτικές που έχουν ως στόχο τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας», την περαιτέρω ταπείνωση της Σερβίας, τον εξοβελισμό της ρωσικής επιρροής και την τιμωρία της Ελλάδας και της Κύπρου για προηγούμενες πρωτοβουλίες τους. Προκειμένου να γίνει ευρέως αποδεκτός ο ρόλος τους, χρησιμοποιούντο επικάλυμμα του «ευρωπαϊκού κέντρου μελετών», ενώ ήδη έχουν ανοίξει παραρτήματα σε διάφορες πόλεις, όπως η Σόφια στη Βουλγαρία.. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια επανακάμψη των φαντασμάτων της δεκαετίας του ’90, τα οποία στηρίζονται σε ένα πλανητικό σύστημα οικονομοπολιτικής εξουσίας, που θεωρεί ότι οι σημερινές εξελίξεις στα Βαλκάνια δεν συμβαδίζουν με τα συμφέροντα του. Ο λόγος που εμφανίστηκε τη δεδομένη χρονική στιγμή το ECFR είναι η αποτυχία προηγούμενων σχεδίων και οργανισμών που ελέγχονταν από τον Σόρος. Η γνωστή ΜΚΟ «Παρατηρητήριο του Ελσίνκι» ουσιαστικά χρεωκόπησε το 2007, ενώ ο ρόλος του ως μηχανισμός προπαγάνδας είχε αποκαλυφθεί προ καιρού. Ο οργανισμός αυτός είχε δημιουργηθεί τη δεκαετία του 70 με έδρα τη Βιέννη και, μετά το 1989, φέρεται να έπαιξε ρόλο στην υπονόμευση κυβερνήσεων και κρατών στη Ρωσία και στις χώρες των Βαλκανίων. Πρόσχημα για τη δράση του «ΙΙαρατηρητηρίου» παρέμεναν πάντα τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ προστέθηκαν οι μειονότητες, οι μετανάστες, ο αντι-εθνικισμός και ο αντι-ρατσισμός. Τέλος, και το Open Society Foundation του Σόρος αντιμετωπίζει προβλήματα καθώς, παρόλες τις χιλιάδες υποτροφιών που δόθηκαν με σκοπό τον προσηλυτισμό νέων ταλαντούχων Βαλκανίων επιστημόνων, αρκετοί από αυτούς δεν ενστερνίστηκαν ιδέες που αντιτίθεντο στα εθνικά τους συμφέροντα, ενώ και η κυβέρνηση του Μπους δεν παρείχε ικανή κάλυψη στον Σόρος, λόγω της διαπλοκής του με διπλωμάτες που πρόσκεινται στους Δημοκρατικούς και τις σκοτεινές διαδρομές τους, σε σχέση με το οργανωμένο έγκλημα σε Κόσοβο, ΠΓΔΜ και Αλβανία. Η δε ίδρυση του ECFR συνδέεται τόσο με την επίσκεψη του Ρότσιλντ στην Αθήνα, τον Μάρτιο του 2009, όσο και με τη Διάσκεψη της Μπίλντερμπεργκ στη Βουλιαγμένη τον Μάιο του ίδιου έτους, αλλά και τη συνεπακόλουθη «ελληνική κρίση του χρέους», που εξελίσσεται σε έναν χρηματοοικονομικό πόλεμο ΗΠΑ-ΕΕ, από τον οποίο μέχρι στιγμής κερδισμένοι βγαίνουν οι «τραπεζίτες των πολέμων», όπως έχουν χαρακτηριστεί κατά το παρελθόν οι Ρότσιλντ. Από την άλλη πλευρά, λόγω της φρενήρους δραστηριότητας των Ρότσιλντ, έχει προκληθεί αντισυσπείρωση εναντίον τους και είναι πολύ πιθανόν το ερχόμενο διάστημα να υπάρξουν αποκαλύψεις και εξελίξεις, που θα στρέφονται εναντίον τους. Ο χρόνος θα δείξει τι ακριβώς θα γίνει, αλλά είναι χρήσιμο για τον αναγνώστη να το κρατήσει αυτό ως μια πολύ ισχυρή πιθανότητα. Σημειωτέον ότι όλες οι εταιρίες, οργανισμοί και πρόσωπα που δραστηριοποιούνται στα Βαλκάνια έχουν σαφέστατα στόχευση να «αλώσουν» την ελληνική αγορά είτε συμμετέχοντας σε ιδιωτικοποιήσεις κρατικών εταιριών, είτε αποκτώντας τον έλεγχο ιδιωτικών ελληνικών οργανισμών, ιδιαίτερα στον τραπεζικό και βιομηχανικό τομέα. Δεν είναι τυχαίο ότι, σε όλες τις άλλες βαλκανικές χώρες, αυτό επιτεύχθηκε ύστερα από την προσφυγή τους στο ΔΝΤ,.. Η ευθύνη των κυβερνώντων είναι ζωτικής και ιστορικής σημασίας, τόσο για τη χώρα όσο και για τους ίδιους, ως εκπροσώπους μιας πολιτικής τάξης που καταρρέει υπό το βάρος της αποτυχίας και της συσσωρευμένης διαφθοράς δεκαετιών.

Ο «ΑΞΟΝΑΣ ΕΠΙΡΡΟΗΣ» ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Εάν εξετάσουμε τις εν γένει τοποθετήσεις των εκπροσώπων που συγκροτούν τη «γραμμή Σόρος», εύκολα διαπιστώνουμε την υπεράσπιση τους στο θέμα του «Σχεδίου Ανάν», την ευνοϊκά διακείμμενη πολιτική υπέρ των Σκοπίων και -εσχάτως- τη στήριξη τους για την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ. Έχοντας ως βάση αυτές τις επιλογές, στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί ένα δίκτυο επαφών του Σόρος, το οποίο εκτείνεται σε όλα τα κύρια επίπεδα διαμόρφωσης αποφάσεων. Σε οικονομικό επίπεδο, κύριος εκφραστής των συμφερόντων Σόρος είναι η εταιρία επενδύσεων Soros Real Estate Partners. Ιδρυτικά στελέχη της εταιρίας αυτής, έπειτα από χρόνια παρουσίας σε ομίλους όπως η Goldman Sachs, η JP Morgan και η Hilton international, τοποθέτησαν μέσω του fund κεφάλαια άνω του 1 δισ. δολαρίων, σε δεκάδες έργα στην αγορά ακίνητης περιουσίας (www.capital.gr/news.asp? Details=181450). Εν συνεχεία, ίδρυσαν την Dolphin Capital, η οποία έχει ίδια κεφάλαια 884 εκατ. ευρώ, ενώ η αξία του πάγιου ενεργητικού της ξεπερνά σήμερα το 1,9 δισ. ευρώ. Σήμερα αποτελεί τη μεγαλύτερη εταιρία real estate στην αγορά Alternative Investment Market του χρηματιστηρίου του Λονδίνου. Επενδύει σε μεγάλες παραθαλάσσιες εκτάσεις σε Ανατολική Μεσόγειο και Κεντρική Αμερική, και δημιουργεί υψηλού επιπέδου τουριστικά θέρετρα. Το χαρτοφυλάκιο ακινήτων σε Ελλάδα και Κύπρο ξεπερνά τα 63.000 στρέμματα γης (www.capital.gr/Articles.asp?id=966766). Τυχαίο, αν και άξιο αναφοράς, είναι και το γεγονός ότι η σύζυγος του Κώστα Μπακογιάννη, γιου και πολιτικού συμβούλου (2006-2009) της Ντόρας Μπακογιάννη όταν η ίδια ήταν Υπουργός Εξωτερικών, είναι συγγενής α’ βαθμού μεγαλοστελέχους της Soros Estate Partners. Σε τεχνοκρατικό επίπεδο, το ελληνικό think-tank ΕΛΙΑΜΕΠ αποτελεί τον κυριότερο συνεκτικό κρίκο με τις βαλκανικές οργανώσεις του Σόρος. Ο δε πρόεδρος του είναι μέλος του ECFR, αλλά και τακτικός συνομιλητής της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, αποτελώντας ένα από τα πλέον τακτικά μέλη της Λέσχης και ξεπερνώντας σε αριθμό συμμετοχών τους περισσότερους Έλληνες πολιτικούς, συμπεριλαμβανομένων και πρωθυπουργών! Ταυτόχρονα, η σύζυγος του βρίσκεται, από το φθινόπωρο του 2009, στη θέση της Ειδικής Γραμματέως Αξιοποίησης Διεθνών Προγραμμάτων του Υπουργείου Εξωτερικών. Όπως σημείωσε ρητορικά ελληνική ηλεκτρονική εφημερίδα (www. antinews.gr/?p=32224): «Δικαιούται η γυναίκα του προέδρου ενός think-tank, που χρηματοδοτείται από το ΥΠΕΞ, να καταλαμβάνει κομβική,και πολιτική θέση μέσα στο Υπουργείο;» Είναι γνωστό ότι το ΕΛΙΑΜΕΠ λαμβάνει μια πάγια -και διόλου ευκαταφρόνητη- πίστωση από το ΥΠΕΞ εδώ και δυο δεκαετίες, ενώ η Ειδική Γραμματεία αναλαμβάνει τη διαχείριση κονδυλίων εκατ. ευρώ για διεθνή ερευνητικά προγράμματα. (www.eliamep.gr/old-site/eliameold/eliamep/www.eliamep.gr/eliamep/content/home/about_eliamep/funding/el/in dex.html) Ο ακαδημαϊκός βραχίονας των απόψεων Σάρος στην Ελλάδα εκφράζεται μέσω του South East European Studies at Oxford – SEESOX (Τμήμα Μελετών Νοτιοανατολικής Ευρώπης του Κολλεγίου St. Anthony του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης). Η εφημερίδα Το Κυπριακό Ποντίκι, σε πρόσφατο άρθρο της ανέφερε ότι «δύο καθηγητές ελληνικής καταγωγής οτο Λονδίνο, υπέρμαχοι του Σχεδίου Ανάν, οι Καλυψώ Νικολαΐδου και Όθων Ανασταοάκης της SEESOX, πρωτοστατούν στη διοργάνωση σεμιναρίου, με θέμα την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας και με κύριο ομιλητή τον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου! Το σεμινάριο προώθησης, διαφήμισης και ωραιοποίησης της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής θα λάβει χώρα μεταξύ 30 Απριλίου – 2 Μαΐου, 2010». (www.pontiki.com.cy/23/3623.html) Κατά τη διαμονή της στο Χάρβαρντ, η κ. Νικολαΐδου ανέλαβε την ίδρυση της έδρας του προγράμματος Κόκκαλη για τη ΝΑ Ευρώπη, μέσω της οποίας πήραν υποτροφία αρκετοί Βαλκάνιοι πολιτικοί, μερικοί εκ των οποίων αποτελούν σφόδρα πολέμιους της χώρας, όπως ο ΥΠΕΞ των Σκοπίων Μιλοσόφοκι και πολλοί άλλοι. Από το 1996, είναι σύμβουλος του σημερινού πρωθυπουργού για ευρωπαϊκά θέματα ενώ, παράλληλα, έχει υπάρξει και σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη. Δημοσιογραφικοί κύκλοι την αναφέρουν ως υπέρμαχο της έλευσης του ΔΝΤ στην Ελλάδα, ήδη από τον Οκτώβριο του 2009. (http://en.wikipedia.org/wiki/Kalypso__ Nicola%C3%AFdis)

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ

Οι σκοποί των Ρότσιλντ και Σόρος, σε ό,τι αφορά την ελληνική Οικονομία, αφορούν κατά βάση τον ορυκτό πλούτο της χώρας. Η έρευνα σχετικά με τις δραστηριότητες τους στις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες αποσκοπεί στο να δηλώσει το πραγματικό διακύβευμα για την Ελλάδα και τις προσωπικότητες που θα αναλάβουν -για λογαριασμό των παραπάνω- να εισέλθουν στην αγορά της χώρας και να εξαγοράσουν έναντι πινακίου φακής εταιρίες και δικαιώματα εξόρυξης. Εταιρίες παραγωγής νικελίου, τα ορυχεία βωξίτη, τα κοιτάσματα χρυσού, πετρελαίου, τα αποθέματα λιγνίτη και χρωμίτη, όπως και οι συγκεντρώσεις ουρανίου και καδμίου στη Μακεδονία αποτελούν βασικούς στόχους. Ταυτόχρονα, η εναπομείνασα βαριά βιομηχανία της χώρας είναι ο επόμενος στόχος. Σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον για εκμετάλλευση τουριστικών ζωνών, αυτό προδιαθέτει τον πλήρη αφελληνισμό της ελληνικής παραγωγής και την εξαγωγή δια παντός από την Ελλάδα ενός τεράστιου πλούτου που θα αφανίσει και τις τελευταίες πιθανότητες οικονομικής ανάτασης της χώρας. Η υποστήριξη του Σόρος και η πολιτική του ατζέντα υπέρ των Σκοπίων, αλλά και της «Μεγάλης Αλβανίας», σε συνδυασμό με την πίεση που δέχεται η Ελλάδα από την Τουρκία και την πρόσφατη εισδοχή της στον μηχανισμό του ΔΝΤ, δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, υπάρχει το ενδεχόμενο το «σύστημα Σόρος» να πλειοδοτήσει για την εκκαθάριση του πλούτου της χώρας υπέρ των δικών του συμφερόντων και των Ρότσιλντ, προς εξασφάλιση ορισμένων πρόσκαιρων υλικών ανταλλαγμάτων, τα οποία σύντομα θα αποδειχθούν η φενάκη για την ουσιαστική απώλεια της οικονομικής αυτοτέλειας της χώρας και, τελικά, της εθνικής ανεξαρτησίας. Μετά την επιτυχημένη εφαρμογή του δόγματος «Διαίρει, βασίλευε και εξαγόρασε», που εφαρμόστηκε στις βαλκανικές χώρες, έφτασε η σειρά της Ελλάδας. Και αποτελεί μεγάλη ιστορική πρόκληση να καταφέρει η χώρα να διατρέξει αυτή την Οδύσσεια, χωρίς να απωλέσει ζωτικά της συμφέροντα.

http://www.schizas.com

Ο Σόρος,, ταυτόχρονα είναι ο κύριος χρηματοδότης της μεγάλης σε κυκλοφορία αλβανικής εφημερίδας στην Πρίστινα Koha ditore και κύριος συνεργάτης του Αλβανού επιχειρηματία Ekrem Luka, που έχει σχεδόν το μονοπώλιο στην κινητή τηλεφωνία και τη βιομηχανία ζύθου στην περιοχή.
Η εταιρία Alferon έχει αγοράσει το σύμπλεγμα των μεταλλουργείων Feronikl στην περιοχή, μέσω τριών επιχειρηματιών από το Καζακστάν, με κυριότερο μέτοχο τον Alexander Mashkevic.
Ο ίδιος είχε εργαστεί ως διευθυντικό στέλεχος στην εταιρία ορυχείων ENRC (Eurasian Natural Resources Corporation), πρόεδρος της οποίας ήταν ο Johannes Sittard, παλαίμαχο στέλεχος των επιχειρήσεων των Ρότσιλντ στο Λονδίνο. Παράλληλα, είναι και το δεξί χέρι του Ινδού μεγιστάνα των μετάλλων Lakshmi Mittal, στου οποίου τις εταιρίες εμφανίζονται ως μεγαλομέτοχοι μέλη της οικογένειας των Ρότσιλντ. Εκτός από την Alferon, η εταιρία Global Steel Corporation (ιδιοκτησίας Mittal) διαθέτει και άλλη παρουσία στο Κόσοβο, μέσω της βουλγαρικής θυγατρικής της, Kremikovici, η οποία (το 2005) αγόρασε τα ορυχεία χρωμίου Lamkos στην περιοχή Vucitrn του Κοσόβου.
Η οικογένεια Mittal έχει επενδύσει μεγάλα κεφάλαια και στη Ρουμανία. Η σύνδεση τους με τους Ρότσιλντ γίνεται μέσω του Wilbur Ross (μέλος Δ.Σ εταιειών τους), ο οποίος σταδιο δρόμησε ως επενδυτικός τραπεζίτης σε τράπεζες των Ρότσιλντ, στο Λονδίνο. Η σύνδεση των δυο οικογενειών γίνεται εμφανέστερη από την κοινή τους συμμετοχή στην εταιρία Field Fresh Foods Company που εδρεύει στην Ινδία και εξάγει τρόφιμα κυρίως στην Ε.Ε.

· Μαυροβούνιο
Όπως και στην περίπτωση του Κοσόβου, η περίοδος πριν την ανεξαρτησία του (το 2006) σημαδεύτηκε από την έντονη ανάμειξη του Σόρος στη δημιουργία ΜΚΟ, όπως οι CEDEM, Helsinki Committee for Human Rights, Human Rights Action και Hominem Querum. Όλες υποστήριζαν τη διακήρυξη ανεξαρτησίας του Μαυροβουνίου, με ρητορική είτε συναφή με τα «ανθρώπινα δικαιώματα», είτε συχνά με την προοπτική οικονομικής ανάπτυξης. Τα επακόλουθα, όμως, απέδειξαν ότι πρόκειται για μια ακόμη συμφωνία καλά οργανωμένης οικονομικής επέκτασης της πλειάδας συμφερόντων που απαρτίζουν την αυτοκρατορία των Ρότσιλντ.

Ο πρώτος «επενδυτής» ήταν ο Καναδός επιχειρηματίας Salford και στέλεχος των επιχειρήσεων του Nathaniel Rothschild, που άρχισε την κατασκευή τεραστίας μαρίνας και εμπορικών τουριστικών κέντρων στο Μαυροβούνιο, αγοράζοντας τα καλύτερα παράλια σημεία της χώρας. Ταυτόχρονα, η Τράπεζα ΟΤΡ Banking Group (συμφερόντων Ρότσιλντ) εξαγόρασε την Εμπορική Τράπεζα του Μαυροβουνίου, που ήλεγχε σχεδόν το ήμισυ των καταθέσεων στη χώρα. Επιπλέον, ο Ρώσος επιχειρηματίας και συνεργάτης του Nathaniel Rothschild, Deripaska, εξαγόρασε την Εταιρία Αλουμινίου του Μαυροβουνίου και τα μεταλλεία βωξίτη, μαζί με τεράστιες εκτάσεις παράλιας γης.

· Βοσνία
Βασιζόμενος στην ίδια πλοκή, ο Σόρος χρηματοδότησε μια σειρά οργανώσεων όπως οι Helsinki Committee for Human Rights, Lex International, Press Now, Soros Media Centre, Nezavisne Novine, Alternative Television Banja Luka και Net Novinar, και ξεκίνησε ένα νέο γύρο εξαγορών εταιριών στρατηγικής σημασίας.
Η εταιρία Mittal εξαγόρασε το σύμπλεγμα μεταλλείων RZR Ljubija, που διαθέτει τεράστια αποθέματα απολήψιμου σιδήρου υψηλής περιεκτικότητας. Ταυτόχρονα, ο Ρώσος επιχειρηματίας Deripaska (μέσω της εταιρίας Stabag και χρηματοδότησης των Ρότσιλντ) αγόρασε δίκτυο αυτοκινητοδρόμων, ενώ ο επιχειρηματίας Salford, συνεργάτης των Ρότσιλντ, εξαγόρασε τη μεγαλύτερη εταιρία παραγωγής τροφίμων στη χώρα.
Η περίπτωση των Mittal έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί έχουν διεισδύσει σε πολύ μεγάλο βαθμό στη Βοσνία, εξαγοράζοντας τη βιομηχανία χάλυβα στη Ζένιτσα, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια του είδους στα Βαλκάνια.
Η ουγγρική εταιρία πετρελαιοειδών MOL, στην οποία μεγαλομέτοχοι είναι τόσο οι Ρότσιλντ όσο και ο Σόρος, εξαγόρασε τη βοσνιακή Energopetrol, η οποία έχει αγοράσει πολύ μεγάλα μερίδια στην αγορά καυσίμων σε Κόσοβο, Μαυροβούνιο, Κροατία και Ρουμανία.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων, οι εταιρίες εξαγοράστηκαν κυριολεκτικά έναντι πινακίου φακής και απέδωσαν πολύ μεγάλα κέρδη στους νέους ιδιοκτήτες τους, καθώς οι λόγοι της χαμηλής αξίας πώλησης τους ήταν πολιτικοί και όχι επιχειρηματικοί.

· Σκόπια

Στην επαρχία του Κοσόβου η ανάμειξη του Σόρος είναι έντονη, μέσω των δεκάδων ΜΚΟ που χρηματοδότησε με ποσά που ξεπερνούν τα 400 εκατ. ευρώ, από το 1991 και εντεύθεν, και προπαγάνδιζαν την εξέγερση των Αλβανών και τη συνεπακόλουθη εγκατάσταση της διεθνούς δύναμης. Επιπλέον, το Κόσοβο αποκαλείται συχνά «Κουβέιτ των Βαλκανίων», λόγω των μεγάλων ποσοτήτων χρυσού, άνθρακα, μόλυβδου, χρωμίου, αργύρου, ουρανίου και χαλκού που διαθέτει. Η ενεργοποίηση» του στην περιοχή είχε καθαρά οικονομικό ενδιαφέρον, πέρα από τις προφανείς γεωπολιτικές προεκτάσεις.
· Κόσοβο

ΕΛΛΑΔΑ-ΚΟΣΟΒΟ: ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ ΣΕ ΤΕΝΤΩΜΕΝΟ ΣΧΟΙΝΙ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com

Tην ελληνική παρουσία στην περιοχή τόνισε ο Αν. ΥΠΕΞ Δημήτρης Δρούτσας, επισκεπτόμενος Βελιγράδι και Πρίστινα αμέσως μετά την έκδοση της γνωμοδότησης του Διεθνούς Δικαστηρίου για την αποσχισθείσα σερβική επαρχία.

Η Αθήνα διατηρεί άριστες σχέσεις και με την Πρίστινα και με το Βελιγράδι. Βραχυπρόθεσμα, επιδιώκει να συμβάλει στη μη εκδήλωση περαιτέρω πολωτικών συμπεριφορών, που θα βάθαιναν το χάσμα. Η Σερβία ετοιμάζεται για τη μάχη της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Στο Κόσοβο τo μόνο που συζητάνε και που θεωρεί ρεαλιστικό ο δυτικός παράγων, είναι η απόδοση κάποιου καθεστώτος αυτονομίας στην Μιτρόβιτσα. Μεσοπρόθεσμα, η ελληνική στρατηγική είναι η ένταξη των δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ μέχρι το 2014. Η αρνητική εκδοχή του μηνύματος είναι: “αν δεν κάνετε κάτι, δεν βλέπετε Ευρώπη”.

Βεβαίως οι Αλβανοκοσοβάροι έχουν τη δική τους αντίληψη για τη … φιλία και τις καλές σχέσεις. ‘Ετσι, προ ημερών, ο “Yπουργός Περιβάλλοντος” του Κοσόβου δεν παρέλειψε να παρευρεθεί στα κατεχόμενα στους … εορτασμούς για την επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο!

Κόσοβο και σερβική εθνική ιδεολογία

Το θέμα του Κοσόβου αγγίζει όμως τον πυρήνα της σερβικής εθνικής ιδεολογίας. ‘Ενας Πρόεδρος που θα νομιμοποιούσε την απόσπασή του, θα υπέγραφε πιθανώς την θανατική του καταδίκη, πολιτικά, αν όχι και φυσικά. Οι πρωταγωνιστές της εικοσαετούς, ανηλεούς αντισερβικής εκστρατείας κέρδισαν, η συντριβή όμως του σερβικού έθνους παραδόξως του αφαιρεί και οποιονδήποτε σοβαρό λόγο συμβιβασμού! Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται και για τους Σέρβους που τάχασαν σχεδόν όλα, η διατήρηση της “ψυχής” τους, των ιστορικών τίτλων “ιδιοκτησίας” του Κοσόβου, είναι περίπου το μόνο που τους έχει απομείνει, αν θέλουν να υπάρχουν ως έθνος. Διατηρούν εξάλλου την υποστήριξη της Μόσχας (όσο δεν εντάσσονται στο ΝΑΤΟ), του Πεκίνου, μεγάλου μέρους του εκτός Δύσης κόσμου και πέντε κρατών της ΕΕ.

Απομένει το δέλεαρ της ευρωπαϊκής προοπτικής. H αξία της όμως μοιάζει ξεθωριασμένη λόγω των προβλημάτων της ΕΕ, τόσο ορατών σε Λεττονία, Ουγγαρία, Ρουμανία και, προπάντων. Ελλάδα. Τα περισσότερα μέλη της ΕΕ άλλωστε δεν εκδηλώνουν κανένα ενθουσιασμό για τη συνέχιση μιας διεύρυνσης που συνέβαλε στο να καταστήσει περίεργο, ακυβέρνητο “μωσαϊκό” την ‘Eνωση, εντείνοντας την κρίση της και διαψεύδοντας προσδοκίες που ενέπνευσε.

Τούτων δοθέντων, απομένει να δούμε αν η πληγή του Κοσόβου είναι το τελευταίο εμπόδιο προς την εμπέδωση μιας ευρωπαϊκής νέας τάξης ή, αντίθετα, ένα τραύμα έτοιμο να αναζωπυρώσει, σε δεδομένη στιγμή, τοπικές εθνοτικές συγκρούσεις και την προαιώνια σύγκρουση Ρώσων/Δυτικών στα Βαλκάνια. Mετά από όσα έγιναν, η διχοτόμηση του Κοσόβου και η αναγνώριση στους Σέρβους του ίδιου δικαιώματος του οποίου κάνουν χρήση οι Αλβανοκοσοβάροι, μοιάζει η μόνη λογική και σταθερή λύση, η μόνη που δεν θα συνιστούσε επικράτηση του ενός επί του άλλου. Αλλά δεν είναι επιθυμητή από τις ΗΠΑ. Ενδεχομένως, υποστηρίζουν οι πιο καχύποπτοι από τους διπλωμάτες μας, γιατί η Ουάσιγκτον επιδιώκει κάθε επιμέρους ρύθμιση να φέρει τον σπόρο μιας ελεγχόμενης αστάθειας, μιας δυνατότητας μελλοντικής κρίσης, που θα καθιστά αιωνίως αναγκαία την αμερικανική παρουσία στη ΝΑ Ευρώπη.

Τι πρέπει να κάνει η Αθήνα;

Ισχυρές πιέσεις αναμένεται να ασκήσουν στην Αθήνα οι ΗΠΑ για την αναγνώριση του Κοσόβου. Μεταξύ των Ελλήνων διπλωματών βρίσκει κανείς σήμερα εκπροσώπους τριών “σχολών σκέψης”:

Πρώτον, όσοι θεωρούν ότι την Ελλάδα συμφέρει ότι συμφέρει και την Ουάσιγκτον, σε αυτό και σε όλα τα θέματα. Υποστηρίζουν ότι η Αθήνα πρέπει να παραμερίσει ευαισθησίες και κληρονομιές του παρελθόντος και να ευθυγραμμίσει την πολιτική της με τους πλούσιους και ισχυρούς

Δεύτερον, όσοι πιστεύουν ότι πρέπει να γίνει, για λόγους ελληνικού εθνικού συμφέροντος, μια κίνηση εξισορρόπησης προς τη μεριά των Αλβανών, που να λαμβάνει υπ’ όψιν της τις εξελίξεις στη χερσόνησο και την αυξανόμενη ισχύ και επιρροή του αλβανικού στοιχείου, που τείνει να γίνει προνομιακός βραχίονας Αμερικανών και Τούρκων στη χερσόνησο του Αίμου.

Τρίτον, όσους θεωρούν επικίνδυνο παραλογισμό την αναγνώριση του Κοσόβου από την Ελλάδα, τη στιγμή που η Αθήνα παραμένει δύναμη του στάτους κβο, αντιμέτωπη με κάποιας μορφής αναθεωρητικές απειλές στις μισές ελληνικές περιφέρειες και με ψευδοκράτος στην Κύπρο. Υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα, και μετά την απόφαση του Δικαστηρίου, δεν μπορεί, πολιτικοδιπλωματικά, να σηκώσει το βάρος μιας τέτοιας αντίφασης, αφού βασίζει όλη την εξωτερική της πολιτική στο διεθνές δίκαιο.

Οι ίδιοι κύκλοι εκτιμούν ότι έχει επέλθει εδώ και πολύ καιρό και με το παραπάνω εξισορρόπηση της βαλκανικής πολιτικής της Αθήνας. Μια αναγνώριση του Κοσόβου δεν θα είχε σπουδαία αποτελέσματα στις ελληνοαλβανικές σχέσεις, γιατί θα γινόταν αντιληπτή από τους Αλβανούς ως κίνηση υπαγορευμένη από τις ΗΠΑ. Αντίθετα, θα τραυμάτιζε βαθιά, εις το διηνεκές τις ελληνοσερβικές σχέσεις, γιατί οι Σέρβοι θα την θεωρούσαν πισώπλατη μαχαιριά. Το ζήτημα του Κοσόβου, τονίζουν, δεν είναι τρέχον ζήτημα διπλωματίας ή στρατηγικής. Αφορά την ιστορία και το μέλλον των Βαλκανίων, τη βαθύτερη ιστορική συνείδηση των λαών τους, σχέσεις μεταξύ των εθνών τους που πηγαίνουν αιώνες πίσω και θα πάνε αιώνες μπροστά, υπερβαίνοντας τρέχουσες διαχειρίσεις. Αν η Ελλάδα δεν μπορεί να ταυτισθεί με τη Σερβία ή τη Ρωσία, χρειάζεται απελπιστικά καλές σχέσεις μαζί τους και την παρουσία τους, επί ποινή στρατηγικής ασφυξίας.

Κόσμος του Επενδυτή, 7.8.2010

ΠΡΟΣ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟ: Η απόφαση για το Κόσοβο

To Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ως όργανο του ΝΑΤΟ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com

Βαρυσήμαντη για το παγκόσμιο σύστημα δικαίου και τα άμεσα ελληνικά/κυπριακά συμφέροντα υπήρξε η απόφαση, ακριβέστερα συμβουλευτική γνώμη προς τη ΓΣ του ΟΗΕ για την ανεξαρτησία του Κοσόβου που εξέδωσε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, τονίζουν ¨Ελληνες διπλωμάτες.

Η απόφαση υποστηρίζει ότι η ανεξαρτησία προήλθε από τη δράση μιας “εσωτερικής οντότητας” και όχι ενός κράτους, η νομιμότητά της δεν υπάγεται επομένως στο διεθνές δίκαιο, που ρυθμίζει τις σχέσεις μεταξύ κρατών και του οποίου θεμελιώδης λίθος, καθ¨ όλη τη μεταπολεμική περίοδο, αποτυπωμένος στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ ήταν ο σεβασμός της εδαφικής ακεραιότητας.

¨Όπως δήλωσε στην παρέμβασή της η Αλβανία, η ανακήρυξη ανεξαρτησίας θα ήταν σοβαρή παράβαση του διεθνούς νόμου, αν είχε παίξει αποφασιστικό ρόλο η επέμβαση τρίτων χωρών, κάτι που δεν συνέβη. Στη δήλωσή τους τα Τίρανα και στην απόφασή του το Δικαστήριο “ξέχασαν’ τη μικρή … λεπτομέρεια ότι η ανεξαρτοποίηση του Κοσόβου, δεν υπήρξε προϊόν αλβανικής επανάστασης, αλλά μαζικής στρατιωτικής επέμβασης του ΝΑΤΟ, χωρίς άδεια του ΟΗΕ. Το Δικαστήριο, αν και όργανο υποτίθεται του ΟΗΕ, αγνόησε την απόφαση 1244 του ΣΑ, κατά την οποία το Κόσοβο παραμένει τμήμα της τότε Γιουγκοσλαβίας και νυν Σερβίας!

Η απόφαση ήταν στην πραγματικότητα αναμενόμενη και προδιαγεγραμμένη. Μια απόφαση που θα κήρυσσε παράνομη την ανεξαρτοποίηση του Κοσόβου θα συνιστούσε μείζονα αποδοκιμασία ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Ορισμένοι κύκλοι μάλιστα της σερβικής αντιπολίτευσης, κατηγορούν τον φιλοαμερικανό Πρόεδρο της Σερβίας και τους συμβούλους του, ότι χειρίσθηκε το ζήτημα με τρόπο που να οδηγήσει στην παραπομπή στο Δικαστήριο και σε μια παρόμοια απόφαση, προκειμένου να δημιουργήσει προηγούμενο που να τον διευκολύνει στην πρόθεση συνθηκολόγησής του έναντι της Δύσης. Γεγονός είναι πάντως ότι η τακτική Τάντιτς δεν φαίνεται να αποδίδει παρά καινούριες “σφαλιάρες” για το έθνος του. Αλλά και η δυτική προσέγγιση του “πάρτα όλα Αλβανέ, μην παίρνεις τίποτα Σέρβε”, επίσης τελικά κινδυνεύει να προκαλέσει νέο γύρο αστάθειας.

Η απόφαση συνιστά ορόσημο της απομάκρυνσης από το σύστημα δικαίου που αντανακλούσε το αποτέλεσμα του Παγκοσμίου Πολέμου και στο οποίο έπαιζε κεντρικό ρόλο η εδαφική ακεραιότητα, κυριαρχία και ανεξαρτησία των κρατών. Το νέο “σύστημα” αντανακλά τη νίκη ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Δύσης στον ψυχρό πόλεμο. Η νέα τάξη πραγμάτων δεν διακρίνεται τόσο από διαφορετικούς κανόνες δικαίου, όσο από την νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας και της σχετικότητας στις διεθνείς σχέσεις. Δεν εφαρμόζονται νέες αρχές, εφαρμόζονται οι αρχές ανάλογα με τη θέληση του Ηγεμόνα: μοιάζει το διεθνές ισοδύναμο μιας μετάβασης από τη συνταγματική στην ελέω Θεού μοναρχία, υποστηρίζει έγκριτος ¨Ελληνας συνταγματολόγος.

Η περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας είναι το καλύτερο παράδειγμα, αφού σε κάθε φάση του δράματός της χρησιμοποιούνταν διαφορετικά κριτήρια από τη διεθνή κοινότητα. Για να διαλυθεί η πολυεθνική Γιουγκοσλαβία, χρησιμοποιήθηκε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, αλλά για να μην κάνουν χρήση του οι Σέρβοι της Βοσνίας βομβαρδίστηκαν από το ΝΑΤΟ. Οι Κροάτες και οι Αλβανοκοσοβάροι είχαν δικαίωμα απόσπασης από τη Γιουγκοσλαβία, όχι όμως οι Σέρβοι από την Κροατία ή το Κόσοβο. Η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Αλβανών συνιστά λόγο ανεξαρτησίας, είναι ελεύθερη όμως η εθνοκάθαρση των Σέρβων του Κοσόβου και της Κροατίας. Ο μόνος κοινός παρονομαστής των κριτηρίων είναι η επιθυμία τιμωρίας και καταστροφής των Σέρβων, μετατροπής τους σε παράδειγμα συνεπειών της απειθαρχίας και δημιουργίας μιας σειράς μη βιώσιμων, συχνά εγκληματικών, απολύτως εξαρτημένων μικροκρατών στα Βαλκάνια.

Ειρήσθω εν παρόδω, η απόφαση κατέδειξε, ακόμα μια φορά, υπογραμμίζουν έγκριτοι νομικοί, τον σχετικό χαρακτήρα και αξία του Διεθνούς Δικαστηρίου, περισσότερο πολιτικού, παρά δικαιοδοτικού οργάνου. Αυτό είναι γνωστό από την ιστορία, με πιο ακραία περίπτωση τις αποφάσεις για τη Ναμίμπια, που προκάλεσαν μποϋκοτάζ από τις αφρικανικές χώρες, αναγκάζοντας τελικά το Δικαστήριο σε αυτοκριτική και συγγνώμη! Σπανίως αυτά δεδομένα λαμβάνονται υπόψιν από όσους εν Αθήναις το έχουν αναγορεύσει σε κύριο εργαλείο απόκρουσης των τουρκικών διεκδικήσεων.

Η απόφαση συνιστά εξαιρετικά επικίνδυνο προηγούμενο για τα ελληνικά συμφέροντα στην Κύπρο, λόγω της προφανούς αναλογίας Κοσόβου/ΤΔΒΚ. Την αναλογία επεσήμαναν στις παρεμβάσεις τους στη Χάγη η Αυστρία, που ετάχθη υπέρ του Κοσόβου, υπογραμμίζοντας ότι η ΤΔΒΚ διαφέρει γιατί ανακηρύχθηκε με δράση της Τουρκίας, αλλά και η Ρωσία που τάχθηκε κατά της ανεξαρτησίας Κοσόβου, επικαλούμενη ακριβώς τον κίνδυνο να αποτελέσει προηγούμενο για περιπτώσεις όπως η Κύπρος.

Το γεγονός ότι ο διεθνής τύπος προτιμά να αναφέρεται στην περίπτωση μερικών δεκάδων χιλιάδων Τουρκοκυπρίων και όχι στα πολύ σημαντικότερα παραδείγματα 40 εκατ. Κούρδων χωρίς κράτος ή των Παλαιστινίων, πρέπει να θεωρηθεί ένδειξη κυοφορούμενων αντικυπριακών σχεδίων. ¨Ηδη, ορισμένοι Τούρκοι σχολιαστές καλούν την ¨Αγκυρα να εκμεταλλευθεί την απόφαση στο κυπριακό.
Η διαδικασία συζήτησης στο Δικαστήριο προκάλεσε μεγάλο αριθμό συχνά έντονων και σημαντικών παρεμβάσεων από δεκάδες κράτη. Η Κίνα μάλιστα έκανε για πρώτη φορά και προφορική παράσταση, υπογραμμίζοντας ότι η εδαφική ακεραιότητα των κρατών είναι ο θεμέλιος λίθος του διεθνούς δικαίου και τονίζοντας ότι επέτρεψε την υπερψήφιση της απόφασης 1244 για το Κόσοβο, γιατί προέβλεπε ρητά την παραμονή του εντός της τότε Γιουγκοσλαβίας και νυν Σερβίας.

Στην ακροαματική διαδικασία παρενέβησαν σχεδόν όλες οι χώρες της ΝΑ Ευρώπης, πλην Ελλάδος, παρά τον ηγετικό ρόλο στα Βαλκάνια που οι ελληνικές κυβερνήτες αρέσκονται να αποδίδουν στον εαυτό τους. Κροατία, Αλβανία, Βουλγαρία ετάχθησαν υπέρ του Κοσόβου, Κύπρος και Ρουμανία εναντίον. Η Κύπρος επανέλαβε μετά την έκδοση της απόφασης ότι εξακολουθεί να αναγνωρίζει το Κόσοβο ως τμήμα της Σερβίας, σε αντίθεση με την Αθήνα που προτίμησε μάλλον ασαφή θέση.

Την ανεξαρτησία υποστήριξαν με παρεμβάσεις τους οι ΗΠΑ, οι μεγάλες δυτικές χώρες και μερικές μουσουλμανικές, οι τελευταίες για λόγους μάλλον μουσουλμανικής ή αλληλεγγύης προς τις ΗΠΑ. Το πιο αστείο από τα επιχειρήματα που διατυπώθηκαν ήταν αυτό των ίδιων των Κοσοβάρων, που υποστήριξαν ότι μοναδικός σκοπός των διαπραγματεύσεων ήταν να συμφωνήσουν οι Σέρβοι με την ανεξαρτησία! Γερμανοί και Ολλανδοί επικαλέσθηκαν, σε μια προσπάθεια απόδοσης στοιχειώδους συνοχής στην άποψή τους, στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης. Το Βερολίνο, που πρωταγωνίστησε στην αιματηρή γιουγκοσλαβική διάλυση, ανεκάλυψε μάλιστα και ένα καινοφανές “κριτήριο αποτελεσματικότητας”, υποστηρίζοντας ότι το Κόσοβο έχει “ιδιότητες οικοδόμησης έθνους”.

Οι Βρετανοί, που γνωρίζουν τι μπορεί να σημαίνει η επίκλησή του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση παγκοσμίως, ήταν πολύ ασαφέστεροι στη θέση τους, κάνοντας λόγο για το κοινό ευρωπαϊκό μέλλον Κοσόβου και Σερβίας. Οι ΗΠΑ ζήτησαν από το Δικαστήριο περίπου να κάνει ότι θέλει, αλλά να μην πειράξει τη δήλωση ανεξαρτησίας του Κοσόβου. Στο νομικό μέρος είπαν ότι το Κόσοβο ήταν εσωτερική περιοχή της Σερβίας και άρα δεν ισχύει για αυτό η υποχρέωση των κρατών σε σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας άλλων κρατών (σύμφωνα με αυτή τη λογική μπορεί κάθε επαρχία κράτους να κηρύσσει, με την υποστήριξη τρίτων κρατών, την ανεξαρτησία της, αρκεί να διαλέγει “σωστά” με ποιους θα συμμαχήσει). Μόνο η Ισπανία, από τα μεγάλα δυτικά κράτη, αντιτάχθηκε στην ανεξαρτησία του Κοσόβου, προφανώς λόγου και του φόβου για τη δική της ακεραιότητα.

Εκτός Δύσης και ορισμένων Μουσουλμάνων Συμμάχων της, η Ρωσία, η Κίνα, τα κράτη της Λατινικής Αμερικής, αλλά και το αφρικανικό Μπουρούντι, με μακρά και πικρή πείρα δυτικών επεμβάσεων, υπερασπίστηκαν σθεναρά την αρχή της εδαφικής ακεραιότητας, υπογραμμίζοντας ότι το δικαίωμα αυτοδιάθεσης ισχύει μόνο στα πλαίσια αντιαποικιακών αγώνων. Στις παρεμβάσεις τους ήταν πολύ έκδηλος ο φόβος για την εξέλιξη ενός κόσμου χωρίς δίκαιο, όπου μια συμμαχία ισχυρών κρατών διεκδικεί για τον εαυτό της το δικαίωμα να επεμβαίνει όπου και όπως νομίζει, χωρίς συμφωνία του ΟΗΕ, για να ξαναγράφει τα σύνορα, την ιστορία και την τύχη του κόσμου.

Κόσμος του Επενδυτή, 31.7.2010

«Mαύρη» έκθεση από το STRATFOR – «H Ελλάδα στη χειρότερη θέση της γεωπολιτικά μετά το … 1820»!

«Μαύρη» έκθεση για την Ελλάδα από το STRATFOR, σε σημείο … παρεξηγήσεως αφού προβλέπει για την ερχόμενη τριετία μόνο γεωπολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά δεινά, τα χειρότερα μετά την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους το 1830, η οποία μάλιστα θεωρεί ότι η σύγχρονη Ελλάδα βρίσκεται από άποψη συμμαχιών σε ακόμα δυσμενέστερη θέση από αυτή που βρισκόταν πριν (!) από την Επανάσταση του ’21! Χαρακτηριστικό είναι ότι οι συντάκτες της έκθεσης καταλήγουν διατυπώνοντας τον ισχυρισμό ότι «Η Ελλάδα  είναι η πρώτη φορά από το 1820 που είναι πραγματικά μόνη της!».

Η άκρως αρνητική έκθεση του ινστιτούτου που συγκεντρώνει μερικούς από τους κορυφαίους γεωστρατηγικούς αναλυτές των ΗΠΑ οι οποίοι κατά κανόνα πριν την ενασχόλησή τους με το STRATFOR απασχολούντο σε κυβερνητικές θέσεις (CIA, Στέϊτ Ντιπάρτμεντ κλπ), προβλέπει τα εξής για το βραχυπρόθεσμο εθνικό μας μέλλον: Κρίσιμη μείωση του γεωπολιτικού της ρόλου στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, σενάρια ολοκληρωτικής εσωτερικής κατάρρευσης, παράλυση του πολιτικού ελέγχου, κοινωνική έξαρση με την χρήση βίαιων πρακτικών, σταδιακή αποσύνδεση από τις μεγάλες δυνάμεις,  πολιτική αποσταθεροποίηση σε σημαντικό βαθμό, και έξοδο από την ευρωζώνη!

Και μάλιστα η έξοδος από την Ευρωζώνη, λέει το STRATFOR, θα συντελεστεί όταν τα υπόλοιπα μέλη της ευρωζώνης πειστούν ότι δεν θα υπάρξει σοβαρός αντίκτυπος στις οικονομίες τους από την εξέλικη αυτή. Δηλαδή τώρα μας έτειναν χείρα βοηθείας προκειμένου να μην δεχθούν πλήγαμ οι οικονομίες τους, αλλά μελλοντικά, μόλιες «ασφαλιστούν» έναντι του ελληνικού «κινδύνου» θα «κόψουν το σχοινί» που μας κρατάει στην επιφάνεια»! 

«Τα τρία επόμενα χρόνια θα είναι καθοριστικά για την σύγχρονη μετεπαναστατική από συστάσεως του ελληνικού κράτους ιστορία της χώρας» αναφέρει η δεκασέλιδη ανάλυση και συμπερασματικά καταλήγει: «Υποβαθμίστηκε ο ρόλος της Ελλάδας ως στρατηγικού συμμάχου στα Βαλκάνια, με την αλλαγή της πολιτικής γεωγραφίας της περιοχής μετά τον πόλεμο στα Βαλκάνια (το 1993), μια απώλεια που ήταν ορατή σε όλους πέρα από την ίδια της Ελλάδα, με αποτέλεσμα η Αθήνα, αρνούμενη να αποδεχτεί την πραγματικότητα, έκανε τα πάντα να διατηρήσει την θέση της, δανειζόμενη αφενός τεράστια ποσά για σύγχρονους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και δίνοντας αφετέρου λανθασμένα στοιχεία για να μπει στην ευρωζώνη».

Δηλαδή σύμφωνα με το STRATFOR θα έπρεπε η Ελλάδα να συμβιβαστεί με την ιδέα της γεωπολιτικής έκλειψής της και να μην αναζητήσει νέο ρόλο. Μία άποψη που σίγουρα σηκώνει πολλή συζήτηση…

Από πολιτικής άποψης αυτή η εξέλιξη δεν μπορεί να εξηγηθεί  – πάντα σύμφωνα με τους συντάκτες της έκθεσης. «Αντιθέτως, η σημερινή οικονομική κρίση περιγράφεται –κυρίως- από τα δυτικοευρωπαϊκά ΜΜΕ ως αποτέλεσμα της ελληνικής τεμπελιάς, υπερδαπανών και ανευθυνότητας με αποτέλεσμα να διογκώνεται το πάντα ελλειμματικό δημόσιο χρέος και ο εσωτερικός και κυρίως εξωτερικός δανεισμός της χώρας».

Συνεχίζοντας, οι αναλυτές εξηγούν «ότι η Ελλάδα, αντιμετωπίζοντας μεταξύ άλλων και την υπαρκτή απειλή για το Αιγαίο (σ.σ. παραδέχονται την απειλή, αλλά δεν κατανοούν τους ελληνικούς εξοπλισμούς ή δεν κατανοούν την σκοπιμότητά τους…) δεν είχε εναλλακτική λύση παρά να χρεωθεί, ύστερα από την απώλεια του ενδιαφέροντος από τους δυτικούς προστάτες εταίρους», για να συμπληρώσουν ότι:

«Σήμερα η Ελλάδα δεν μπορεί ούτε να ονειρεύεται ότι θα μπορέσει να επιτύχει τον 5ο γεωπολιτικό της στόχο, την κυριαρχία της δηλαδή στην ανατολική μεσόγειο. Πάγια θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής της τις δυο τελευταίες 10ετιες. Ακόμα και ο 4ος στόχος , που είναι η ενοποίηση της εσωτερικής Ελλάδας βρίσκεται υπό αμφισβήτηση, όπως απεικονίζεται στην έκθεση λόγω της «εσωτερικής της αδυναμίας της να μαζέψει τους φόρους. Σχεδόν το 25% της ελληνικής οικονομίας εντάσσεται στην παραοικονομία, ένα ποσοστό από τα πλέον υψηλότερα ανάμεσα στις ανεπτυγμένες χώρες».

Για το STRATFOR, «η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει χωρίς εξωτερικό προστάτη», και τίθεται το ερώτημα «Αν η Ελλάδα θα μπορέσει να αποδεχτεί την μείωση κατά πολύ του γεωπολιτικού της ρόλου κάτι που δεν εξαρτάται από την ίδια αλλά εξαρτάται από τις στρατηγικές  που υιοθετεί η Τουρκία, η οποία είναι μια αναδυόμενη γεωπολιτική δύναμη που στοχεύει να επεκτείνει την επιρροή της στα Βαλκάνια, την Μέση Ανατολή και τον Καύκασο. Το ερώτημα είναι τώρα αν η Τουρκία θα εστιάσει τους στόχους της στο Αιγαίο ή αντί αυτού επιθυμεί να συμφωνήσει με την Ελλάδα, ώστε να επικεντρωθεί σε άλλα συμφέροντά της».

Η συμβουλή του ινστιτούτου είναι να βρει η Ελλάδα τον τρόπο να ξαναγίνει χρήσιμη σε μια ή περισσότερες μεγάλες δυνάμεις, σπεύδει όμως να πει ότι είναι κάτι απίθανο, «εκτός εάν μια σύγκρουση μεγάλων δυνάμεων επιστρέψει στα Βαλκάνια».

Για να καταλήξει ότι σε κάθε περίπτωση, τα επόμενα τρία χρόνια θα είναι καθοριστικά για την ελληνική ιστορία, προοιωνίζοντας μια εικόνα αποσταθεροποίησης από τα αυστηρά μέτρα που επέβαλε το ΔΝΤ και η ΕΕ, με αποτέλεσμα την περαιτέρω εξασθένιση της κεντρικής κυβέρνηση, αλλά και την χρεοκοπία προ των πυλών (κρίνοντας από το επίπεδο του χρέους, το οποίο –όπως επισημαίνουν- σύντομα θα είναι πάνω από το 150% του ΑΕΠ), και την στάση επιφυλακής των ευρωπαίων εταίρων για μια διαταγή εξόδου από την ευρωζώνη, μόλις διαπιστωθεί ότι αυτό δεν αποτελεί κίνδυνο για την υπόλοιπη Ευρώπη.

Έτσι, το Stratfor εκτιμά ότι η Ελλάδα, χωρίς πρόσβαση σε διεθνή κεφάλαια ή χρήματα στήριξης, μπορεί να αντιμετωπίσει μια ολοκληρωτική κατάρρευση του εσωτερικού  πολιτικού ελέγχου με άμεσο αποτέλεσμα την έξαρση της κοινωνικής βίας, τέτοια που έχει να δει από την περίοδο της στρατιωτικής χούντας την δεκαετία του 70» για να καταλήξουν οι συντάκτης της απαισιόδοξης έκθεσης ότι   «Η Ελλάδα  είναι πρώτη φορά από το 1820 είναι πραγματικά μόνη της!».

Τα όσα αναφέρει η έκθεση «σηκώνουν πολλή κουβέντα» κα σίγουρα δεν ευσταθούν σε αρκετά σημεία ως προς την βάση των επιχειρημάτων. Π.χ. δεν λαμβάνουν υπ’όψιν τους τον παράγοντα «Χ», ο οποίος δεν μπορεί να περιγραφεί, αλλά μπορεί η εμφάνισή του να αλλάξει τον ρου των πραγμάτων και αυτός μπορεί να έρθει είτε υπό την μορφή προσώπου, είτε υπό την μορφή εξέλιξης πραγμάτων. Αλλά και κάποια συμπεράσματα αυτοαναρούνται: Η Ελλάδα ουδέποτε επιδίωξε κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά ισχυρή παρουσία, δεδομένης της ανάγκης υπεράσπισης της ασφάλειας συμπαγούς ομοεθνούς πληθυσμού στην Κύπρο.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Φραγμός στους Αψβούργους

Πριν από 10 χρόνια, στο έμπα του 21ου αιώνα, η ελληνική επιχειρηματικότητα βρισκόταν σε φάση απογείωσης της εξωστρέφειάς της. Ολοένα και περισσότερες εταιρείες, μεγάλες και μικρές, κατακτούσαν τα Βαλκάνια. Οι προοπτικές ήταν θαυμάσιες. Οι ευκαιρίες πολλές. Η πρόκληση μεγάλη.

Οι χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού είχαν αρχίσει να συνέρχονται από την κατάρρευση του εκεί υπαρκτού σοσιαλισμού, είχαν, για σχεδόν μια δεκαετία, οι περισσότερες, εκπαιδευτεί στη δημοκρατία, είχαν ανοίξει τις αγορές τους στα ιδιωτικά κεφάλαια και τα σύνορά τους στους ξένους πολίτες και επενδυτές.

Η Ελλάδα -ως γείτονας και ανεπτυγμένη χώρα- ήταν, εκείνη την εποχή, ένα πρότυπο γι’ αυτούς, αφού (εκτός των άλλων πλεονεκτημάτων) ήταν η μόνη βαλκανική χώρα που ανήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.

Για εμάς, για τους Έλληνες, τα Βαλκάνια μαζί με την Ουκρανία και τη Γεωργία σηματοδοτούσαν την επιστροφή της Ιστορίας. Ο χώρος που στο παρελθόν είχε ακμάσει και μεγαλουργήσει ο Ελληνισμός ήταν και πάλι ελεύθερος για μια νέα «αργοναυτική εκστρατεία». Ήταν ο καιρός για να ξαναπιάσουμε το νήμα του επιχειρείν στη Μολδοβλαχία.

Στο γύρισμα του αιώνα, η «Χάρτα» του Ρήγα Βελεστινλή μπορούσε να ξαναγραφτεί με όρους ηγεμονίας των Ρωμιών. Και σταθήκαμε συνεπείς σ’ αυτό το ραντεβού με την Ιστορία. Επιχειρήσαμε την «έξοδο». Προσπαθήσαμε να εκμεταλλευτούμε τη μοναδική ιστορική ευκαιρία που μας παρουσιάστηκε να αποχτήσουμε μια ενδοχώρα 60-100 εκατομμυρίων ανθρώπων.

Στην αρχή το «πέταγμα» έγινε μεμονωμένα και ασύντακτα. Στη συνέχεια, πιο οργανωμένα και πριν από 10 χρόνια με υποστηρικτή τις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες «χτυπήθηκαν» στα ίσα με Αυστριακούς, Γερμανούς, Γάλλους και Ιταλούς για να εδραιώσουν την παρουσία στη Σόφια, το Βουκουρέστι, το Βελιγράδι, τα Τίρανα.

Όσο οι ελληνικές τράπεζες καταχτούσαν μερίδια αγοράς, τόσο η όρεξη των Ελλήνων «κατακτητών» μεγάλωνε. Ήρθε έτσι η σειρά της Τουρκίας με την Εθνική Τράπεζα, της Πολωνίας με την Eurobank, της Αιγύπτου με την Πειραιώς. Το παιχνίδι μεγάλωνε. Από βαλκανικό έγινε της ευρύτερης ΝΑ Ευρώπης και της Μεσογείου.

Εκτός από τις ελληνικές ήταν και οι κυπριακές τράπεζες και εταιρείες που επίσης είδαν το «χρυσόμαλλο δέρας». Βέβαια η κάθε τράπεζα έκανε «απόβαση» μόνη της. Επεκτάθηκαν ευθύγραμμα στις γειτονικές χώρες. Χωρίς μεταξύ τους συνεννόηση. Χωρίς πρότερες οδηγίες ή εκ των υστέρων βοήθεια και καθοδήγηση από το ελληνικό κράτος.

Ο εγχώριος ανταγωνισμός μεταφέρθηκε και στην αποκαλυφθείσα ενδοχώρα. Αυτό είχε τα θετικά του, αλλά -όντας μη ενταγμένο σε μια συντεταγμένη στρατηγική «εξόδου» του Ελληνισμού- δεν διέθετε τα κατάλληλα υποστηρίγματα και τις εναλλακτικές τακτικές σε περίπτωση που τα δεδομένα άλλαζαν.

Γι’ αυτό ευθύνεται και το «ανάπηρο», εσωστρεφές και κατά βάσιν κομπραδόρικο ελληνικό κράτος, αλλά και ο αλαζονικός κοσμοπολιτισμός που σε μεγάλο βαθμό επέδειξαν οι Έλληνες επιχειρηματίες και ο οποίος μπορεί να αιτιολογηθεί αφενός λόγω του αισθήματος ισχύος που ένιωθαν ότι είχαν και αφετέρου ένεκα αυτής καθαυτής της φύσης της ελληνικής επιχειρηματικότητας που κατά βάσιν είναι ιδιωτική και πολλές φορές εγωιστική υπόθεση. Κυρίως, όμως, λόγω της απουσίας κουλτούρας συνεργασίας.

Ο εγχώριος πόλεμος για επικράτηση στον τραπεζικό τομέα μεταφέρθηκε αυτούσιος και στις νέες και υπό κατάκτησιν αγορές. Κατά κάποιον τρόπο στον τραπεζικό πόλεμο της Βαλκανικής μπορούμε να πούμε ότι οι ελληνικές τράπεζες εμφανίστηκαν ως οικογενειακές επιχειρήσεις, τη στιγμή που οι αντίπαλοί τους ήταν πολυεθνικοί όμιλοι.

Οι γερμανικές, γαλλικές, ιταλικές, αυστριακές τράπεζες έχουν ένα παγκόσμιο δίκτυο, ενώ οι δικές μας για πρώτη φορά επιχειρούσαν να γίνουν σε τέτοια έκταση και εν απουσία του ομογενειακού στοιχείου «διεθνή μαγαζιά». Η ΕΤΕ, η Alpha, η Eurobank, η Πειραιώς κατάφεραν πάντως, παρά τις προαναφερόμενες, αλλά και άλλες αδυναμίες, να δώσουν έντονο ελληνικό χρώμα στην τραπεζική αγορά της ευρύτερης περιοχής όπου δραστηριοποιήθηκαν.

Σήμερα, στη Βουλγαρία δραστηριοποιούνται τέσσερις ελληνικές τράπεζες με συνολικό μερίδιο αγοράς στις χορηγήσεις 38% και στις καταθέσεις 25%. Στη Ρουμανία επίσης τέσσερις τράπεζες με μερίδια 22% και 16% αντίστοιχα. Στη Σερβία πέντε τράπεζες με μερίδια 29% και 22%. Στην Αλβανία τέσσερις τράπεζες με μερίδια 44% και 20%. Στα Σκόπια δύο με μερίδια 30% και 30%. Στην Κύπρο πέντε τράπεζες με μερίδια 13% και 11% και στην Ουκρανία τρεις τράπεζες με μικρότερα μερίδια (1,5% και 1,2%).

Τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα και πριν εκδηλωθεί η κρίση στην ελληνική οικονομία η παρουσία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος στις ως άνω χώρες (περιλαμβανομένων και της ΕΤΕ κατά μείζονα λόγο στην Τουρκία και της Eurobank στην Πολωνία) απέβαινε σε όφελος όλων: των τραπεζών και των μετόχων τους, της εθνικής οικονομίας, αλλά και των τοπικών κοινωνιών.

Από τη στιγμή όμως που η Ελλάδα μπήκε στην περιπέτεια των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του χρέους με επακόλουθο την ασφυκτική παρουσία του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Κομισιόν, τα πράγματα άλλαξαν. Οι έκτακτες συνθήκες που δημιουργήθηκαν στα οικονομικά της χώρας, και από εκεί επεκτάθηκαν στην αγορά, επηρέασαν το τραπεζικό μας σύστημα. Η αδυναμία άντλησης χρηματοδοτικών πόρων από τις διεθνείς αγορές και η υπολειτουργία της διατραπεζικής αγοράς ώθησαν τις τράπεζες στη μόνη πηγή χρηματοδότησης, την ΕΚΤ.

Η νέα πραγματικότητα, επομένως, ανέτρεψε το μέχρι σήμερα σκηνικό της παρουσίας των ελληνικών τραπεζών στο εξωτερικό. Πλέον, φαντάζει πολυτέλεια να έχουν οι ελληνικές τράπεζες πολλαπλή και ανταγωνιστική μεταξύ τους παρουσία σε χώρες όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Σερβία.

Είναι υπερβολική σπατάλη πόρων η παρουσία τεσσάρων ή πέντε τραπεζών σε χώρες με μέγεθος τραπεζικού ενεργητικού όσο μιας μεσαίας ελληνικής τράπεζας. Για να καταλάβετε τι εννοώ, το σύνολο του ενεργητικού του τραπεζικού συστήματος της Ρουμανίας (87 δισ. ευρώ) ισούται σχεδόν με αυτό της Eurobank, της Βουλγαρίας (36 δισ. ευρώ) μόλις ξεπερνά το ενεργητικό της ΑΤΕ και της Σερβίας (24 δισ. ευρώ) υπολείπεται αυτού της Εμπορικής. Θα πρέπει, λοιπόν, κάτι να γίνει.

Και το καλύτερο που θα μπορούσε να γίνει θα ήταν να αποφασίσουν οι διοικήσεις των τραπεζών να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Δεν μπορεί, στη δύσκολη τούτη εποχή, οι τράπεζές μας στη Βαλκανική να έχουν η κάθε μια χωριστή διοίκηση, χωριστά κτίρια, συχνά η μία τράπεζα να είναι απέναντι στην άλλη και να παρέχουν υπηρεσίες υποστήριξης για τα ίδια προϊόντα με τεράστια κόστη για την κάθε μία.

Το ζητούμενο, συνεπώς, σήμερα είναι το πώς: Πρώτον, οι τράπεζες θα συνασπίσουν τις δυνάμεις τους στις επιμέρους αγορές, ώστε να επιτύχουν τη μεγαλύτερη δυνατή εξοικονόμηση πόρων και τη σοβαρή μείωση των δαπανών τους.

Δεύτερον, θα αποκτήσουν ισχυρό μέγεθος που θα προσδίδει εμπιστοσύνη και κύρος ώστε να αυξήσουν το μερίδιό τους στις τοπικές αγορές και να αντλήσουν περισσότερες και μεγαλύτερες καταθέσεις και άλλα κεφάλαια από το εξωτερικό, ενισχύοντας την αυτοδύναμη ανάπτυξή τους.

Και, τρίτον, θα αποκτήσουν μεγαλύτερη επιρροή και αποτελεσματικότητα, που θα τις βοηθήσει να υποστηρίξουν όχι μόνον τα ελληνικά κεφάλαια στις χώρες αυτές, αλλά και τις οικονομίες στις οποίες λειτουργούν.

Τώρα, μάλιστα, που τα μέτρα αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας επεκτείνονται στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και θα επηρεάσουν άμεσα ή έμμεσα και τις περισσότερες από τις χώρες αυτές.

Εάν τα παραπάνω είναι ορθά και υπάρχει συμφωνία, ίσως θα πρέπει οι ελληνικές τράπεζες να κινηθούν αντίστροφα απ’ ό,τι σχεδιάζουν. Αντί να συνεργαστούν και να συγχωνευθούν στα καθ’ ημάς, να το πράξουν πρώτα στο εξωτερικό. Να ξεκινήσουν από κει την προσπάθεια για δημιουργία «εθνικών πρωταθλητών».

Ίσως θα έπρεπε και η κυβέρνηση να τους «συστήσει» να το κάνουν και να τους βοηθήσει ώστε να γίνει με επωφελή τρόπο και για τις τράπεζες και για την εθνική οικονομία. Ένα υβρίδιο συνεργασίας στο εξωτερικό μπορεί σε δεύτερο χρόνο να λειτουργήσει και ως υπόδειγμα εγχώριων συγχωνεύσεων.

Αν, τελικά, επείγει η συγχώνευση τραπεζών στην Ελλάδα, όπως πολλοί διατείνονται, τότε ίσως είναι πολύ περισσότερο αναγκαία και πιο επείγουσα η ενοποίησή τους στο εξωτερικό.

Θα πρέπει, μάλιστα, να ληφθούν σοβαρά υπόψη τα μεγέθη των τοπικών αγορών και τα μερίδια που ελέγχουν οι ελληνικές τράπεζες, ώστε αλλού να δημιουργηθεί μια τράπεζα και αλλού δύο, όχι πάντως περισσότερες. Μ’ αυτό τον τρόπο, οι ελληνικές τράπεζες θα μετέχουν στα τραπεζικά σχήματα που θα δημιουργηθούν με βάση τα μερίδια αγοράς και τα κεφάλαιά τους, διατηρώντας στην Ελλάδα την αυτονομία τους και -κυρίως- χωρίς συνέπειες στις θέσεις εργασίας τη δύσκολη αυτή περίοδο.

Εάν το πείραμα πετύχει, που θα πετύχει, και όταν αρχίσουν να βελτιώνονται οι συνθήκες, τότε ανοίγει και το πεδίο των εγχώριων συγχωνεύσεων. Μάλιστα, θα έλθει περίπου και ως κάτι το φυσιολογικό. Θα είναι το δεύτερο βήμα για να δημιουργηθούν «εθνικοί πρωταθλητές». Και εάν κάποιοι δεν πιστεύουν στην πολιτική αυτή, μπορούν να προχωρήσουν σε συνεργασίες με ξένες τράπεζες, ώστε να δυναμώσουν.

Ανεξαρτήτως πάντως της στρατηγικής που έχει η κάθε ελληνική τράπεζα για το μέλλον της, το ευκταίο σήμερα θα ήταν να πειραματιστούν συγχωνευόμενες στο εξωτερικό. Η δυναμική που θα παραχθεί θα δράσει ευεργετικά και πολλαπλασιαστικά και στην εγχώρια τραπεζική αγορά, αλλά και την εθνική οικονομία.

Εξάλλου θα ήταν λάθος αυτό που καταχτήθηκε, η σημαντική δηλαδή παρουσία της Ελλάδος στην ευρύτερη περιοχή, να χαθεί. Και δεν θα χαθεί απλώς μια μεγάλη εμπορική αγορά, αλλά μια ευρύτερη εθνική γεωπολιτική δυνατότητα επηρεασμού των εξελίξεων στην περιοχή.

Η ευκαιρία «εξόδου» του Ελληνισμού στη Βαλκανική Χερσόνησο, την Ανατολική Ευρώπη και τη Μεσόγειο -που παρουσιάστηκε στα τέλη του περασμένου αιώνα και στις αρχές του νέου- δεν παρουσιάζεται κάθε μέρα. Συμβαίνει κάθε πενήντα ή εκατό χρόνια. Είχαμε την ευκαιρία. Την αξιοποιήσαμε. Θα ήταν τραγικό να τη χάσουμε και να παραχωρήσουμε ζωτικό χώρο σε άλλους.

Εάν λόγω της οικονομικής κρίσης φύγουμε από τις «αποικίες» που φτιάξαμε, θα τις καταλάβουν άλλοι. Και υπάρχουν πολλοί. Οι Τούρκοι, οι Ρώσοι και οι παλιοί Αψβούργοι. Δεν ξέρω αν πρέπει να τους δώσουμε αυτή τη δυνατότητα.

Πάντως και σε κάθε περίπτωση θα ήταν έγκλημα η Βαλκανική να περικυκλωθεί είτε από τους νεο-οθωμανούς του Ερντογάν, όπως τον 16ο και 17ο αιώνα, είτε να γίνει φέουδο των νεο-Αψβούργων της Μέρκελ, όπως τον 18ο και 19ο αιώνα, είτε η σφαίρα επιρροής των νεο-ολιγαρχών Ρώσων του Πούτιν, όπως τον 20ό αιώνα.

Εκτός λοιπόν από τα καθαρά εμπορικά και τραπεζικά κίνητρα, η ενδυνάμωση της παρουσίας στα Βαλκάνια υπαγορεύεται και από ευρύτερους γεωστρατηγικούς λόγους της Ελλάδας. Μάλιστα, η κρίση μπορεί να γίνει ευκαιρία.

Και η ευκαιρία στο συγκεκριμένο θέμα έγκειται στο εξής απλό: Οι συγχωνεύσεις των τραπεζών -που είναι όντως ανάγκη για να ξεπεραστεί η κρίση- μπορεί να έλθει απ’ έξω. Όσο δυναμώνει η παρουσία των ελληνικών τραπεζών στο εξωτερικό, τόσο αυξάνεται η δυνατότητα να γίνουν συγχωνεύσεις στο εσωτερικό, που με τη σειρά τους μπορούν να γίνουν καταλύτης για αναθέρμανση της οικονομίας, της αγοράς, του Χρηματιστηρίου, των επιχειρήσεων.

Ίσως οι Έλληνες τραπεζίτες, αλλά και η κυβέρνηση θα έπρεπε να το σκεφθούν σοβαρά…

 

 http://felnikos.blogspot.com/

Η Ελληνική κρίση, οι Αλβανοί και τα Σκόπια

του Κωνσταντίνου Χολέβα-Πολιτικός Επιστήμων
Μία ανησυχία που εκφράζεται από πολλούς Έλληνες είναι ότι δεν πρέπει να διαπραγματευθούμε σοβαρά εθνικά ζητήματα εν μέσω οικονομικής κρίσης, διότι βρισκόμαστε σε αδύναμη θέση. Όσοι παρακολουθούμε το Μακεδονικό και τα Βαλκανικά θέματα θυμόμαστε από την Ιστορία ότι ο Βουλγαρικός εθνικισμός κατά της Μακεδονίας αξιοποίησε την ελληνική οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1890.

Το 1893, ακριβώς τη χρονιά κατά την οποία ο Χ,. Τρικούπης ομολόγησε ότι «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», στη Βουλγαρία ιδρύθηκε η Ε.Μ.Ε.Ο ( Επαναστατική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση) γνωστή με τα βουλγαρικά αρχικά Β.Μ.Ρ.Ο. Η οργάνωση αυτή ανέλαβε την προπαγάνδα κατά της Ελλάδος και έπαιξε βασικό ρόλο στον Μακεδονικό Αγώνα. Σήμερα με αυτό το όνομα υπάρχουν δύο κόμματα. Ένα στα Σκόπια, το οποίο κυβερνά, και ένα μικρό στη Βουλγαρία.

Το 1898 μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο και την επιβολή στην Ελλάδα του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, τότε ακριβώς ιδρύθηκε στη Σόφια το «μακεδονικό Κομιτάτο». Από το όνομά του προήλθαν και οι ένοπλοι κομιταζήδες οι οποίοι συγκρούσθηκαν με τους ντόπιους Έλληνες της Μακεδονίας και με τους εθελοντές που ήλθαν από την ελεύθερη Ελλάδα. Η Ιστορία , λοιπόν, μάς διδάσκει να προσέχουμε διότι με τα δικά μας προβλήματα πολλοί χαίρονται και προσπαθούν να εκμεταλλευθούν την κατάσταση.

Ειδικά δε στις σχέσεις μας με τη ΦΥΡΟΜ και στο θέμα του ονόματος πιστεύω ότι για πολλούς ακόμη λόγους η στιγμή είναι ακατάλληλη για κάθε διαπραγμάτευση. Πρώτον, διότι λόγω της κρίσης αποδυναμώθηκε η εικόνα της Ελλάδος ως ισχυρού οικονομικού εταίρου στα Σκόπια. Δεύτερον, διότι παρά την ελληνική υποχώρηση και την επίσημη αποδοχή σύνθετης ονομασίας, ουδεμία υποχώρηση είδαμε από τα Σκόπια. Τρίτον, διότι βρισκόμαστε σε φάση όξυνσης του ψευδομακεδονικού εθνικισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο νέος Πρέσβυς της ΦΥΡΟΜ στο Βατικανό είναι στενός συνεργάτης της Σχισματικής «Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας», η οποία δεν αναγνωρίζεται από καμμία Ορθόδοξη Εκκλησία.

Τούτο μαρτυρεί ότι τα Σκόπια σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο, ακόμη και την «Εκκλησία» που κατασκεύασε ο Τίτο για διεθνή προπαγάνδα. Ο τέταρτος λόγος που επιβάλλει περίσκεψη είναι η αναζωπύρωση του αλβανικού αλυτρωτισμού στο τρίγωνο Κοσσόβου-ΦΥΡΟΜ-Σερβίας. Αν υλοποιηθεί και στα Σκόπια το σενάριο του Κοσσόβου η ΦΥΡΟΜ κινδυνεύει να διχοτομηθεί. Οπότε γιατί η Ελλάδα να συζητεί την παραχώρηση ονόματος, ιστορίας και πολιτισμού σε ένα κράτος που δεν ξέρουμε αν μεθαύριο θα υπάρχει;

Η πρόσφατη ειδησεογραφία μάς πληροφορεί ότι στις 11. 5. 2010 Αλβανοί ένοπλοι σκοτώθηκαν σε ανταλλαγή πυρών με την σκοπιανή αστυνομία κοντά στα σύνορα της ΦΥΡΟΜ με το Κοσσυφοπέδιο σε ένα από τα πιο σοβαρά επεισόδια εθνοτικής βίας μετά την ένοπλη ρήξη του 2001. Στην κατοχή τους εντοπίσθηκε μεγάλη ποσότητα όπλων και εμβλήματα με τα διακριτικά του UCK, του γνωστού μας από το 1999 Αλβανικού Απελευθερωτικού Στρατού. Οι δύο από τους νεκρούς ήταν πολίτες της ΦΥΡΟΜ, αλβανικής καταγωγής, και ο τρίτος Αλβανός κάτοικος του Κοσσόβου. Είχαν όλοι ποινικό μητρώο και ένας εξ αυτών είχε καταδικασθεί ερήμην σε κάθειρξη εννέα ετών. Στο φορτηγό εντοπίσθηκαν τρεις εκτοξευτήρες χειροβομβίδων, τρεις τσάντες με χειροβομβίδες, έξι τσάντες με εκρηκτικά ΤΝΤ, τυφέκια ακριβείας, νάρκες και πυρομαχικά.

Μία εβδομάδα πριν από αυτό το επεισόδιο η σκοπιανή αστυνομία είχε ανακαλύψει τέσσερις κρύπτες με μεγάλη ποσότητα αλβανικού οπλισμού στην ίδια περιοχή, αλλά οι φύλακες του οπλισμού διέφυγαν. Παράλληλα στους δρόμους των Σκοπίων αλβανικές Μ.Κ.Ο. διοργανώνουν διαδηλώσεις με αίτημα την ισότιμη χρήση της αλβανικής γλώσσας στο Κοινοβούλιο και την ουσιαστική μετατροπή του κράτους από σλαβικό «μακεδονικό» σε συνεταιρισμό Αλβανών και Σλάβων με πολλές άλλες μικρότερες μειονότητες. Το μήνυμα των Αλβανών της ΦΥΡΟΜ, που αποτελούν το 30% και ενθαρρύνονται από την απόσχιση του Κοσσόβου είναι σαφές: «Αν οι Σλάβοι των Σκοπίων δεν μας παραχωρήσουν το 50% της εξουσίας τότε θα διεκδικήσουμε με τα όπλα την απόσχισή μας και θα ενωθούμε με τους αδελφούς μας Κοσσοβάρους». Φυσικά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο οι Σλάβοι των Σκοπίων θα αναζητήσουν κάπου αλλού στήριγμα και το πιθανότερο είναι να στραφούν προς τη Βουλγαρία, η οποία επισήμως τους θεωρεί Βουλγάρους. Η πιθανότητα να έχουμε σε λίγα χρόνια καντονοποίηση ή πλήρη διχοτόμηση στη ΦΥΡΟΜ είναι πολύ μεγάλη. Άλλωστε οι ΗΠΑ στον αλβανικό παράγοντα ποντάρουν περισσότερο λόγω και της δημογραφικής του ικμάδας. Δεν θα στενοχωρηθούν ιδιαιτέρως από τη διάσπαση της ΦΥΡΟΜ. Στα Βαλκάνια οι ΗΠΑ προσπαθούν να εξευμενίσουν το μουσουλμανικό στοιχείο, για να εξισορροπήσουν τη στάση τους στο Μεσανατολικό.

Προφανώς η όλη αναβίωση των αλβανικών μεγαλοϊδεατικών σχεδίων δεν αφορά μόνο τη ΦΥΡΟΜ. Η Φυσική Αλβανία, όπως αποκαλείται ηπιότερα το όραμα της «Μεγάλης Αλβανίας» έχει κακές διαθέσεις και προς τη Σερβία και προς το Μαυροβούνιο και προς την Ελλάδα. Δημοσιογράφοι και άλλοι επισκέπτες της Βορείου Ηπείρου μάς πληροφορούν ότι έχουν αυξηθεί τα συνθήματα στους τοίχους υπέρ των Τσάμηδων εγκληματιών πολέμου και κατά της Ελλάδος. Η ελληνική επίσημη αδράνεια και έλλειψη αντίδρασης βλάπτει το εθνικό μας γόητρο. Επιπλέον καλό είναι να αναθεωρηθεί η μεταναστευτική πολιτική της σημερινής κυβερνήσεως, όπως ορθότατα ζήτησε και ο Αντώνης Σαμαράς, για λόγους εθνικής ασφαλείας. Η μαζική εισροή και πολιτογράφηση Αλβανών στη χώρα μας ίσως δημιουργήσει μειονοτικές διεκδικήσεις. Δεν παραβλέπω τους φιλήσυχους Αλβανούς αλλά ουδείς μπορεί να αποκλείσει ότι μεταξύ των εδώ λαθρομεταναστών υπάρχουν επικίνδυνοι και οργανωμένοι εθνικιστές.

http://www.diktyo21.gr/item.asp?ReportID=1031

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ- Η γιουγκοσλαβική εμπειρία κι η διάλυση των Βαλκανίων

     ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

    Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα», σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου του Άκη Κοσώνα με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Το Πείραμα – Η γιουγκοσλαβική εμπειρία και η διάλυση των Βαλκανίων και στην συζήτηση που θα ακολουθήσει.

      Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 12 Μαϊου, στις 7.30 το απόγευμα στο πολιτιστικό κέντρο του Ι.Ν. Φανερωμένης. *

      Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο τηλέφωνο 210-6546742.

* Σε ευθεία γραμμή απο την 5η στάση Χολαργού στην λ. Μεσογείων.

 βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» Φανερωμένης 8, Χολαργός 

Ηλεκτρ.διεύθ. nonamebk@acci.gr ή ενημερωθείτε μέσω του διαδικτύου στην ηλεκτρονική σελίδα https://papaleonidasdimitris.wordpress.com

 Ο Άκης Κοσώνας έγραψε ένα πολύ χρήσιμο βιβλίο. Ακριβώς έντεκα χρόνια πριν, παραμονές Πάσχα βομβαρδίστηκε από τις νατοϊκές δυνάμεις και αποδυναμώθηκε καθοριστικά η Σερβία, διαλύθηκε ότι είχε απομείνει από τη Γιουγκοσλαβία και ανασχηματίστηκαν τα σύνορα στα Βαλκάνια για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αμερικανική επιλογή να τελειώνουν με τη Γιουγκοσλαβία και να ανοίξουν το δρόμο στην ίδρυση νέων κρατών, δημιούργησε μια νέα κουλτούρα, μια νέα αντίληψη πραγμάτων στη βαλκανική χερσόνησο : Διέλυσε οριστικά την αίσθηση των ισχυρών κρατών και επέβαλε καθεστώς εξάρτησης από τρίτες δυνάμεις σε χώρες, που είτε υπήρχαν στο παρελθόν και σχημάτισαν τη Γιουγκοσλαβία, είτε δεν υπήρχαν και γεννήθηκαν τώρα.

Συγχρόνως, το όλο εγχείρημα κατέδειξε την ανυπαρξία της Ευρώπης ως ενιαίας δύναμης, ακόμα και ως συμμαχίας να κάνει κάτι την ώρα πολύ εξωευρωπαϊκές δυνάμεις δρούσαν (και στρατιωτικά) στα εδάφη της. Αυτό οδήγησε στη συμπέρασμα ότι οι χώροι δεν (αυτό)προσδιορίζονται πια τόσο γεωγραφικά, ως ενότητες, αλλά εξαρτησιακά.
Η Ελλάδα, μέρος της βαλκανικής, υπέστη άμεσα τις εξελίξεις και τις αλλαγές που προέκυψαν από τη διάλυση της γειτονικής χώρας. Συνορεύαμε με τη Γιουγκοσλαβία. Τώρα συνορεύουμε με τη «Μακεδονία». Έως τότε είχαμε μία Αλβανία στα βορειοδυτικά μας σύνορα. Τώρα υπάρχει κι άλλη μια με το «μαξιλάρι» της «Μακεδονίας» ανάμεσά μας, το Κόσοβο.

Στο βιβλίο περιγράφονται ρόλοι και συμπεριφορές χωρών, πολιτικών κομμάτων, διανοούμενων, δημοσιογράφων και παραγόντων. Παραγόντων που αγάπησαν την βαλκανική κρίση. Είναι οι ίδιοι που αγαπούν κάθε κρίση μια και μέσω αυτής πλουτίζουν και αλλάζουν τις δομημένες ισορροπίες έτσι ώστε να ετοιμάσουν την υποδοχή της επόμενης κρίσης.

Η Επανάσταση του 1821 ως επιστέγασμα μιας μακροχρόνιας διαδικασίας και οι οικονομικοί, κοινωνικοί και πολιτισμικοί παράγοντες αυτής της διαδικασίας, οι οποίοι συνετέλεσαν στην εξέγερση των Ελλήνων

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               

του Δημήτρη Παπαλεωνίδα.

 Συζητώντας για την Επανάσταση του 1821 αναφερόμαστε με κάποια δημοφιλή στερεότυπα που προβάλλουν την τουλάχιστον μονομερή άποψη για την καταπίεση από τους Οθωμανούς των μη μουσουλμάνων (υπονοώντας κυρίως τους Έλληνες) και δεν αναφερόμαστε στους άλλους λαούς Σέρβους, Βούλγαρους, Ρουμάνους και Αλβανούς, που συνυπάρχουν και συμβιώνουν όλοι μαζί στον ίδιο γεωγραφικό χώρο τα Βαλκάνια. Λαοί, που αναπτύχθηκαν σημαντικά η ιδιαίτερη έκφραση και ο γραπτός πολιτισμός τους χάρη στην ανεκτικότητα, που επέδειξε από τον 6Ο αιώνα έως την Άλωση το Βυζάντιο. Στην συνέχεια η Οθωμανική αυτοκρατορία ακολουθώντας ανάλογη πολιτική με την οργάνωση των μιλέτ (της θρησκευτικής κοινότητας που διατηρεί την πολιτιστική της ιδιαιτερότητα)(1) εδραίωσε την πολιτιστική πολυμορφία και την αρμονική συμβίωση των υποτελών της για σχεδόν πέντε αιώνες. Σημαντική επιβεβαίωση είναι το ιστορικό γεγονός του διωγμού των Εβραίων από την καθολική Ισπανία, οι οποίοι βρήκαν καταφύγιο στα εδάφη του σουλτάνου στα 1492.

 Αποτέλεσμα αυτής της μακρόχρονης διεργασίας και συμβίωσης διαφόρων εθνογλωσσικών ομάδων σε ένα τόσο στενό γεωγραφικό χώρο δημιούργησε το φαινόμενο του Βαλκάνιου ανθρώπου, που μεταχειρίζεται με μεγάλη ευκολία τις διαφορετικές γλώσσες και μεταπηδά ανάλογα με τις συνθήκες από την μια εθνοτική κοινότητα στην άλλη, περιστασιακά ή και μόνιμα.

 Ποιοι ήταν αυτοί οι οικονομικοί, κοινωνικοί και πολιτισμικοί παράγοντες που ώθησαν τους Έλληνες να διαταράξουν αυτό το σύστημα ειρηνικής συμβίωσης, να εγκαταλείψουν την σαφώς ηγετική θέση τους έναντι των άλλων υπόδουλων, να διαμορφώσουν εθνική συνείδηση και να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία τους; Η εξουσία και τα προνόμια του  έλληνα οικουμενικού Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης επί όλων των χριστιανικών εκκλησιών των Βαλκανίων και της ανατολικής Μεσογείου, η διοικητική ισχύς των Φαναριωτών, η θεσμοθετημένη αυτοδιοίκηση των ελληνικών κοινοτήτων  και οι επιδόσεις στο εμπόριο των Ελλήνων(2) είναι θέματα ανάμεσα σε άλλα που θα εξετάσουμε παρακάτω. 

 Α.        Οικονομικοί παράγοντες

 Το 1715, με την κατάληψη της Πελοποννήσου ολοκληρώνεται η πολιτική ενότητα των Ελλήνων κάτω από την κυριαρχία των Οθωμανών. Η σύντομη ειρήνη που ακολουθεί, μεταξύ των τουρκοβενετικών και ρωσοτουρκικών πολέμων, επιτρέπει την ανάπτυξη του εμπορίου στα εδάφη της οθωμανικής αυτοκρατορίας, που περνά στα χέρια των δύο μεγάλων δυνάμεων της εποχής Αγγλίας και Γαλλίας. (3) Οι εστίες πολέμου μεταφέρονται προς την Μεσοποταμία, στις περιοχές γύρω από τον Δούναβη και στην θάλασσα με συνέπεια την αύξηση του κόστους του πολέμου με αμφίβολα κέρδη και στις πιέσεις για την καταβολή υψηλότερων φόρων, που επιβάρυναν κυρίως τους ραγιάδες.  Αυτή την περίοδο ξεκινά η μαζική μετανάστευση των Ελλήνων προς την Ευρώπη, όπου σχηματίζονται οι πρώτες ελληνικές κοινότητες (Βιέννη, Τεργέστη, Μασσαλία, Οδησσό, Αμβέρσα) κυρίως από εμπόρους και ναυτικούς. (4) 

 Με την συνθήκη του Πασάροβιτς (1718) οι υπήκοοι του σουλτάνου κερδίζουν εμπορικά προνόμια στις κτήσεις των Αψβούργων και οι Οθωμανοί αποσπούν τον Μοριά από την Βενετία. Οι Βενετοί χωρίς λιμάνια πια χάνουν το διαμετακομιστικό εμπόριο στο Ιόνιο και στην Αδριατική, αρχικά από τους Μεσολογγίτες και στη συνέχεια από το Αιτωλικό και το Γαλαξίδι.

 Με την ρωσοτουρκική συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή (1774), η Ρωσία αποκτά το δικαίωμα προστασίας των ορθόδοξων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και με το το άρθρο 11 της συνθήκης επιτρέπεται η ελεύθερη ναυσιπλοΐα σκαφών και υπηκόων της Ρωσίας στη Μαύρη θάλασσα. Σε συνδυασμό της παραπάνω συνθήκης με την Εμπορική Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης (10.6.1783), οι Έλληνες ναυτικοί μπορούν να ταξιδεύουν με «ρωσικά ναυτιλιακά έγγραφα», υψώνοντας στα πλοία τους την ρωσική σημαία. Γράφει ο Απόστολος Βακαλόπουλος ότι από τότε «μπορούσαν να οι Έλληνες να ταξιδεύουν ανενόχλητοι…σε όλα τα λιμάνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και της Μεσογείου ως το Γιβραλτάρ». (5) Η ανάπτυξη της βιομηχανίας, η αύξηση του εμπορίου στην Ευρώπη(6) και οι αυξημένες ανάγκες για εισαγωγή πρώτων υλών, από μη αναπτυγμένες χώρες, ευνόησαν τους χριστιανούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και κυρίως τους Έλληνες. (7) Η Γαλλική Επανάσταση (1789), οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι και ο διπλός ναυτικός αποκλεισμός (1796-1814)  των Άγγλων που απέκοπταν το εμπόριο της Ευρώπης με τις αποικίες και των Γάλλων που απέκλειαν τα αγγλικά πλοία και εμπορεύματα από κάθε ευρωπαϊκό λιμάνι, ωφέλησε μεταξύ άλλων τους έλληνες ναυτικούς, που παραβιάζοντας τον αποκλεισμό των εμπολέμων μετέφεραν εμπορεύματα και κυρίως (ρωσικό) σιτάρι σε αποκλεισμένα λιμάνια. Το γαλλικό εμπόριο στην Ανατολή «παραλύει», που το παίρνουν στα χέρια τους οι Έλληνες ναυτικοί, που αναλαμβάνουν τις μεσογειακές μεταφορές και όλη την ακτοπλοΐα και ανταγωνίζονται ανοικτά τους Άγγλους. Οι Υδραίοι, Σπετσιώτες και Ψαριανοί κερδίζουν τεράστιες περιουσίες, τροφοδοτώντας την αποκλεισμένη Γαλλία με σιτάρι. 

Χαρακτηριστικό  είναι ότι την περίοδο 1810-1815 η συμμετοχή ελληνικών πλοίων στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας – λιμάνι σταθμός στο διεθνές εμπόριο δημητριακών- κυμαίνεται στο 65% με 69%. Ανάλογα στοιχεία προκύπτουν για το λιμάνι της Οδησσού, από όπου φορτώνονται τα σιτηρά της Μαύρης Θάλασσας. Η συμμετοχή των ελληνικών πλοίων για την ίδια περίοδο κυμαίνεται πάνω από το 60% και ειδικά την περίοδο 1812-1814 κυμαίνεται στο 95%. Σημαντική παρουσία ελληνικών πλοίων παρατηρούνται και στην δυτική Μεσόγειο (Αγκόνα, Μασσαλία και Λιβόρνο).(8) Η Θεσσαλονίκη είναι το μοναδικό ελεύθερο λιμάνι της Μεσογείου, από την οποία τροφοδοτείται ολόκληρη η Ευρώπη, αναπτύσσοντας το στεριανό εμπόριο με βασικά προϊόντα υφάσματα, μεταξωτά, γούνες και νήματα.  Παράλ-ληλα δημιουργούνται σε διάφορα μέρη της ελλαδικού χώρου (Μαδεμοχώρια, Αμπελάκια) συνεταιρισμοί (συντροφίες) και για πρώτη φορά παρατηρείται μια μορφή συνεργασίας κεφαλαίου και εργασίας συστήνοντας μετοχικές εταιρείες . Αντίστοιχα στο εμπορικό ναυτικό ισχύει το «συντροφοναυτικό» σύστημα, στο οποίο κάθε ναύτης είχε λόγο στις συναλλαγές και μερίδιο στα κέρδη.

Οι ιστορικές συγκυρίες που ώθησαν το ελληνικό εμπόριο και ειδικά την ελληνική ναυτιλία να κυριαρχήσει στις θαλάσσιες μεταφορές στην Μεσόγειο είχαν σαν συνέπεια εκτός των πέρα από κάθε προσδοκία θετικών οικονομικών αποτελεσμάτων, να συνειδητοποιήσουν κυρίως οι Έλληνες του εξωτερικού την απόσταση που απείχε η ανεπτυγμένη Ευρώπη από την Οθωμανική Ανατο-λή.  Χάρη στο εμπόριο οι Έλληνες ήρθαν σε επαφή με την Ευρώπη και επηρεά-στηκαν από την Γαλλική επανάσταση, το κίνημα του Διαφωτισμού, τον Ρομ-αντισμό και τις φιλελεύθερες ιδέες.

 Τέλος το σημαντικότερο κέρδος ήταν η δημιουργία στόλου επανδρωμένου με έμπειρους και ετοιμοπόλεμους ναυτικούς, ο οποίος σύμφωνα με τον Πουκεβίλ, το 1813 διέθετε 611 πλοία συνολικής χωρητικότητας 153.080 κόρων με 5.850 κανόνια και 17.045 άνδρες έμπειρους και ετοιμοπόλεμους. (9) 

Β.         Κοινωνικοί παράγοντες. 

Η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν μια ισλαμική αυτοκρατορία, αλλά η οθωμανική κοινωνία ήταν μία πολυθρησκευτική κοινωνία, με την έννοια ότι στην επικράτειά της δεν ζούσαν μόνο μουσουλμάνοι, αλλά επίσης χριστιανοί (ορθόδοξοι, καθολικοί,  Αρμένιοι) και εβραίοι. Με βάση τις ισλαμικές κοινωνικό-πολιτικές αρχές για το οθωμανικό κράτος δεν είχε καμία θεσμική σημασία η εθνική προέλευση των υπηκόων του, αλλά το θρήσκευμά τους. Υπήρχαν λοιπόν το μιλέτ των πιστών (μουσουλμάνων), το μιλέτ των χριστιανών και το μιλέτ των εβραίων. Ελληνόφωνοι,  σλαβόφωνοι ή τουρκόφωνοι ορθόδοξοι χριστιανοί αναγνωρίζονταν ως «Ρουμ» – «Ρωμιοί» και συγκροτούσαν το μιλέτ με επικεφαλής τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και διοικητικό μηχανισμό την εκκλησία με πλήρη οργανωτική αυτονομία, δικαστική εξουσία και δικαίωμα φορολόγησης των πιστών. (10) Κατά την άλωση της Πόλης δεν υπήρχε Πατριάρχης. Ο ίδιος ο Μωάμεθ ο Πορθητής αναβίωσε και αναβάθμισε τον θεσμό, με αυξημένες μάλιστα αρμοδιότητες και εξουσίες, διορίζοντας μία ηγετική μορφή του ανθενωτικού ορθόδοξου κλήρου, τον Γεννάδιο Σχολάριο, ενισχύοντας την ορθόδοξη χριστιανοσύνη έναντι των ρωμαιοκαθολικών, που απειλούσαν το δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας του. (11) Η ανάδειξη της ορθόδοξης Ρωσίας και η ανάγκη συνδιαλλαγής μαζί της, προσέδωσε στον Πατριάρχη και αρμοδιότητες εξωτερικής πολιτικής, με την επιπλέον υποχρέωση να λειτουργήσει αποτρεπτικά σε κάθε μορφή δυτικής επιρροής στον οθωμανικό χώρο. Το Πατριαρχείο και η εκκλησία στηρίχτηκαν στην ελληνική γλώσσα των εκκλησιαστικών κειμένων, με συνέπεια να τη διατηρήσουν ζωντανή. Από την πρώτη εκλογή πατριάρχη υπήρξε έντονη συμμετοχή λαϊκών (ορθόδοξων), που λόγω της πρόσδεσης τους με την νέα τάξη πραγμάτων και εκμεταλλευόμενοι την πολιτική αλλαγή προσπάθησαν και συχνά κατάφεραν να επιβάλλουν το πρόσωπο της επιλογής τους και φυσικά να έχουν λόγο στις υποθέσεις της εκκλησίας και γενικότερα της ορθόδοξης κοινότητας. Αυτοί αποτελούνταν από τους επικεφαλείς των συντεχνιών της οθωμανικής πρωτεύουσας, αλλά και της ανερχόμενης σε ισχύ αριστοκρατίας των Φαναριωτών. Από τον 17ο αιώνα οι Φαναριώτες διορίζονται «μεγάλοι δραγουμάνοι» (αξίωμα που είχε την ευθύνη για τις σχέσεις με την χριστιανική Δύση), «δραγουμάνοι του στόλου» και από το 18Ο αιώνα προμήθευαν κυβερνήτες της παραδουνάβιες ηγεμονίες.  Σύμφωνα με τον Παρασκευά Κονόρτα, παρατηρείται συχνά το γεγονός Φαναριώτες να καταλαμβάνουν εκκλησιαστικά αξιώματα ή να αντλούν οικονομικά οφέλη από παροχές που ο πατριάρχης τους παρείχε, αποβλέποντας στην στήριξη τους σε διάφορα θέματα,  λόγω των στενών σχέσεων τους με υψηλόβαθμους Οθωμανούς αξιωματούχους ή και με τον ίδιο τον σουλτάνο. Η ανάμιξη των Φαναριωτών στα εκκλησιαστικά ζητήματα αυξάνεται και σύμφωνα με τα χρονικά του Υψηλάντη και του Σεργίου Μακραίου, οι επεμβάσεις στην επιλογή του πατριάρχη, η επιλογή επισκόπων, οι δανειοδοτήσεις μελών του ανώτατου κλήρου είναι συνεχείς.  (12)

 Η οθωμανική αυτοκρατορία αδυνατώντας να συγκεντρώσει τους φόρους λόγω έλλειψης ισχυρού κεντρικού μηχανισμού νοίκιαζε την συλλογή φόρων. Ο ενοικιαστής έπρεπε να βρει τον τρόπο να εισπράξει τα χρήματα της φορολογίας πλέον κάποιου κέρδους για τον ίδιο.  Οι κοινότητες ήταν ένας θεσμός που διευκόλυνε την συγκέντρωση των φόρων και την απόδοση τους στο κρατικό ταμείο. Μεσάζοντες στην διαδικασία είσπραξης των φόρων κυρίως σε είδος και μετατροπής των σε χρήμα ήσαν οι προεστοί, δημογέροντες, κοτζαμπάσηδες η προύχοντες που διακρίνονταν όχι τόσο από τον πλούτο τους σε ιδιόκτητες γαίες, όσο στα μέσα που διέθεταν για την ολοκλήρωση της αποστολής τους (αποθήκες, μεταφορικά μέσα, γνωριμίες, άνθρωποι για έλεγχο και προστασία κ.α.).

 Άλλος θεσμός ήταν οι αρματολοί,  ένοπλοι, άτακτοι ή ληστές, οι οποίοι συμφωνούσαν με την οθωμανική εξουσία με οικονομικά ανταλλάγματα ή και σχετική ανεξαρτησία την είσπραξη φόρων και την επιβολή της τάξης στις περιοχές τους. Επίσης υπήρχαν οι εκτός νόμου κλέφτες,  που όσο συχνά επιβουλεύονταν τις περιουσίες των προεστών, άλλο τόσο συνέπρατταν μαζί τους, παρέχοντας στρατιωτικές υπηρεσίες. Δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο η μετατροπή κλεφτών σε αρματολούς και το αντίθετο ανάλογα με τις συγκυρίες και τα συμφέροντα που διαμορφώνονταν συγκεντρώνοντας συχνά τεράστιες περιουσίες.

Οι μεγάλοι καπεταναίοι και έμποροι από τις ναυτικές κοινότητες της Υδρας, των Σπετσών ή της Μυκόνου, οι ηγέτες των επαγγελματικών συντεχνιών ή σημαντικών εμπορικών κοινοτήτων (Αμπελάκια) και οι Έλληνες των παροικιών κυρίως έμποροι αντιπροσωπεύουν σημαντικά κομμάτια του Ελληνισμού. (13)

 Η ιδιαίτερη θέση και τα προνόμια μέσα στην οθωμανική κοινωνία του ανώτατου κλήρου, των φαναριωτών, των ελληνικών κοινοτήτων, των αρματολών και των κλεφτών καθώς και η δεσπόζουσα θέση στις παροικίες των Ελλήνων που διέπρεψαν στο εμπόριο ή τα γράμματα, συγκροτούν με όλες τις μεταξύ τους διαφορές (γλωσσικές, πολιτιστικές, οικονομικές και κοινωνικές) μια ακμάζουσα αστική τάξη,  που σταδιακά καθοδηγούμενη και εξαρτημένη από ξένες δυνάμεις οδηγεί στην ιδεολογική και εθνική αφύπνιση των ελλήνων και φουντώνει την επιθυμία τους για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση. (14)

Γ.         Πολιτισμικοί παράγοντες.

 Ο 18ος αι., ήταν εποχή αφύπνισης της εθνικής συνείδησης των ελλήνων και προπαρασκευής για τον μεγάλο ξεσηκωμό του 1821. Το κίνημα του γαλλικού διαφωτισμού, συνταράζει όλη την Ευρώπη και αναπόφευκτα τους υπόδουλους έλληνες. «Η μετάδοση του Διαφωτισμού στην ελληνική παιδεία γίνεται δυνατή μέσω των εμπόρων και των διανοούμενων της διασποράς. Πολλοί από αυτούς κατάγονται από ορεινές περιοχές και άγονα νησιά και στράφηκαν προς την Δύση, όπου ταξίδεψαν είτε για να μορφωθούν είτε να εμπορευθούν. Γνώρισαν και αφομοίωσαν τις αρετές και τα ελαττώματα της Δύσης και αφομοίωσαν την νοοτροπία, την επιστήμη και την παιδεία της «φωτισμένης Ευρώπης». Οι φορείς αυτών των ιδεών πρόβαλλαν τον Διαφωτισμό ως εναλλακτική πρόταση στην ελληνική συλλογική συνείδηση και ανέλυσαν το ελληνικό πρόβλημα με τους όρους της πολιτισμικής ανανέωσης(15) και της πολιτικής αλλαγής(16) κατά το πρότυπο του δυτικού φιλελευ-θερισμού.» (17)  

Τα κηρύγματα για ελευθερία, ισότητα, κοινωνική πρόοδο, φτάνουν και στα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και οι πρώτες μεταρρυθμίσεις παρατηρούνται στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες σε μία προσπάθεια, των Φαναριωτών που έχουν την εξουσία, να συμβιβάσουν τις διαφορές απόψεων (συντηρητικοί – φιλελεύθεροι), διαφυλάσσοντας και αναδεικνύοντας την θέση τους, ως ελίτ και στο νέο υπό διαμόρφωση έθνος, εκτός της οθωμανικής αυτοκρατορίας..

Τότε περίπου προκύπτει το σημαντικότερο ζήτημα, που είναι η υιοθέτηση ενός απλουστευμένου γλωσσικού τύπου σαν εκπαιδευτικού οργάνου για την ανύψωση του μορφωτικού επιπέδου του λαού. Δάσκαλοι όπως ο Μοισιόδακας(18), ο Ανθρακίτης ο Βούλγαρης και ο Καταρτζής, διδάσκουν ή καλούν το έθνος σε επανάσταση στην μόνη γλώσσα που μπορούν να επικοινωνήσουν την ομιλούμενη γλώσσα του λαού. Συμφωνούν ότι η κοινωνική πρόοδος, η ελευθερία και η πολιτική ανεξαρτησία θα είναι συνέπεια της διάδοσης των γραμμάτων και της αφύπνισης της εθνικής συνείδησης με μέσο την ζωντανή γλώσσα του έθνους. Πολύ γρήγορα οι πρώτες αντιδράσεις στην επιλογή αυτή έρχονται για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας και ταξικών συμφερόντων.(19) Η ιστορική συγκυρία του κλασικισμού και η νεοελληνική «Αναγέννηση» όπως την αποκαλεί ο Σβορώνος, που συμβάλλει στην ανύψωση του μορφωτικού και πνευματικού επιπέδου του έθνους και εμβαθύνει στις νέες επιστήμες μέσα σε δεκάδες ελληνικά σχολεία σε όλες σχεδόν τις ελληνικές πόλεις, με όλα τα προβλήματα επικοινωνίας και συνοχής λόγω γλωσσικών, πολιτιστικών, οικονομικών, κοινωνικών και θρησκευτικών διαφορών, που υπάρχουν μεταξύ των ελλήνων, τους επιτρέπουν να ανακαλύψουν στην Αρχαιότητα, το λαμπρό παρελθόν των προγόνων τους, να «επανασυνδεθούν» με τις ρίζες τους και έμμεσα να νομιμοποιήσουν την απαίτηση τους για εθνική ανεξαρτησία. Οι έλληνες, όπως υποστήριζαν, μπορεί να τους χώριζαν πολλά, αλλά το μόνο αδιαμφισβήτητο στοιχείο που τους ένωνε ήταν οι κοινοί πρόγονοι. Η σύνδεση με την Αρχαιότητα, η συγγένεια με τους ένδοξους προγόνους, η ονοματοδοσία παιδιών και πλοίων με ονόματα αρχαιοελληνικά, ενώ την ίδια στιγμή πολλοί κυρίως αλβανικής καταγωγής δεν μιλούσαν καν ελληνικά, ξεκίνησε πολύ πριν το 1821 .(20)

 Η γλώσσα, οι πατροπαράδοτοι δημοκρατικοί θεσμοί, το εθιμικό δίκαιο, οι παραδόσεις, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, το δημοτικό τραγούδι, η παιδεία και άλλες αξίες προσέδωσαν στον ελληνικό λαό συνοχή και κράτησαν ζωντανή την ιστορική συνείδηση της συνέχειας τους από την αρχαιότητα. Οι επιδόσεις του στο εμπόριο, ο υψηλός βαθμός αυτοδιοίκησης,  η κοινωνική αλληλεγγύη που επεδείκνυε, τον ανέδειξαν μέσα από την πανσπερμία των λαών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και κυρίως της Βαλκανικής σε μία μορφή «διαβαλκανικής» αστικής τάξης. Η συμπαράσταση που επιδεικνύουν οι Βαλκάνιοι μεταξύ τους, σε κάθε κίνημα ανεξαρτησίας του ομόδοξου γείτονα, δεν έχει σχέση με τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν τον 19Ο αιώνα, με την ανάδειξη του εθνικισμού, το δώρο της «φωτισμένης Ευρώπης» στα Βαλκάνια. Το όραμα του Ρήγα για μια δημοκρατική βαλκανική πολιτεία, στην οποία θα συμμετέχουν όλοι ακόμη και οι Τούρκοι, ισότιμα, όπου θα προστατεύεται η ζωή και η περιουσία κάθε πολίτη, όπου όλοι άντρες και γυναίκες θα έχουν δικαιώματα εκπαίδευσης και συμμετοχής στα κοινά,  ξεσηκώνει τις καρδιές και οι διακηρύξεις του Ναπολέοντα για αυτοδιάθεση των λαών τους γεμίζει προσδοκίες.         

(1)              Μαργαρίτης Γ. «Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου Ελληνισμού» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, σελ.48-49, Ε,Α,Π,, Πάτρα 1999

(2)          Μαργαρίτης Γ. «Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου Ελληνισμού» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, σελ.50-52, Ε,Α,Π,, Πάτρα 1999

(3)             Σβορώνος Ν. Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας,  Αθήνα,  Θεμέλιο, ιγ΄έκδοση, σελ.51-53, Αθήνα 1999.

(4)             Μαργαρίτης Γ. «Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου Ελληνισμού» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, σελ.45-46, Ε,Α,Π,, Πάτρα 1999

(5)             Βακαλόπουλος Α. Συλλογικό έργο Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, ,τ.ΙΑ,. σελ.84 Αθήνα 1975 

(6)             Μαργαρίτης Γ. «Η Ευρώπη των επαναστάσεων» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, σελ.31, Ε,Α,Π,, Πάτρα 1999

(7)             Μαργαρίτης Γ. «Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου Ελληνισμού» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, σελ.54, Ε,Α,Π,, Πάτρα 1999

(8)             Βλάμη Δ., «Το ελληνικό εμπόριο και οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι», Ελευθεροτυπία, Ιστορικά τεύχος 6/2/2003, σελ.10, Αθήνα.

(9)             Μαργαρίτης Γ. «Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου Ελληνισμού» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, σελ.54, Ε,Α,Π,, Πάτρα 1999

(10)           Μαργαρίτης Γ. «Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου Ελληνισμού» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, σελ.49-50, Ε,Α,Π,, Πάτρα 1999

 (11)          Κολοβός Η., «Μη μουσουλμάνοι και Οθωμανική κοινωνία», Ελευθεροτυπία, Ιστορικά τεύχος 285, σελ.41, Αθήνα, 2005.

 

     (12)      Κονόρτας Π.,»Οθωμανικές θεωρήσεις για το Οικουμενικό Πατρι-αρχείο», εκδ.Αλεξάνδρεια, σελ.143-145, Αθήνα 1998

     (13)      Μαργαρίτης Γ. «Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου Ελληνισμού» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, σελ.51-54, Ε,Α,Π,, Πάτρα 1999.

    (14)       Σβορώνος Ν. Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας,  Αθήνα,  Θεμέλιο, ιγ΄έκδοση, σελ.53-55, Αθήνα 1999.

    (15)       Ρήγας Φεραίος – Βελεστινλής (1757-1798) Επηρεασμένος από την Γαλλική Επανάσταση, με το συγγραφικό του έργο (Μεγάλη Χάρτα, Θούριος, Νέα Πολιτική Διοίκησις) συνδέει την απελευθέρωση του έθνους με την ανάπτυξη της παιδείας.

   (16)        Αδαμάντιος Κοραής (1748-1833). Στήριξε την ιδέα διεκδίκησης εθνικού κράτους ερχόμενος σε αντιπαράθεση με το Πατριαρχείο απαντώντας στην συντηρητική Πατρική Διδασκαλία με την Αδελφική Διδασκαλία προς τους Γραικούς. Εξέδωσε Ιπποκράτη και αρχαίους συγγραφείς. Οι πολιτικές του διακηρύξεις Σάλπισμα Πολεμιστήριον (1801) και Τι πρέπει να κάμωσιν οι Γραικοί  (1805) δείχνει πως πιστεύει ότι η γέννηση του νέου ελεύθερου γένους των Γραικών εκτός από υπόθεση παιδείας και εθνικής συνείδησης είναι και υπόθεση πολιτικής βούλησης.

    (17)       Κιτρομηλίδης Πασχάλης, Νεοελληνικός Διαφωτισμός, Μ.Ι.Ε.Τ., σελ.505-6, Αθήνα 1996.

   (18)        Ιώσηπος Μοισιόδακας (1730-1800) δάσκαλος, υποστηρικτής της προφορικής γλώσσας για παιδευτικούς λόγους. (βλ. Μάριο Βίττι, Ιστορία της Νεοελληνικής λογοτεχνίας, Εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήνα, 1978, σελ.131)

   (19)        Σβορώνος Ν. Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας,  Αθήνα,  Θεμέλιο, ιγ΄έκδοση, σελ.56-57, Αθήνα 1999.

  (20)        Μαργαρίτης Γ. «Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου Ελληνισμού» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, σελ.55-56, Ε,Α,Π,, Πάτρα 1999.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Μαργαρίτης Γ. «Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου Ελληνισμού» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, Ε.Α.Π., Πάτρα 1999
2. Σβορώνος Ν. Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας,  Αθήνα,  Θεμέλιο, ιγ΄έκδοση, Αθήνα 1999.
3. Βακαλόπουλος Α. Συλλογικό έργο Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, ,τ.ΙΑ,. σελ.84 Αθήνα 1975 
4. Μαργαρίτης Γ. «Η Ευρώπη των επαναστάσεων» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, Ε.Α.Π., Πάτρα 1999
5. Βλάμη Δ., «Το ελληνικό εμπόριο και οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι», Ελευθεροτυπία, Ιστορικά τεύχος 6/2/2003, Αθήνα.
6. Κολοβός Η., «Μη μουσουλμάνοι και Οθωμανική κοινωνία», Ελευθεροτυπία, Ιστορικά τεύχος 285, Αθήνα 2005.
7. Κονόρτας Π., «Οθωμανικές θεωρήσεις για το Οικουμενικό Πατρι-αρχείο», εκδ.Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1998
8. Κιτρομηλίδης Πασχάλης, «Νεοελληνικός Διαφωτισμός», Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα 1996.
9. Μάριο Βίττι, «Ιστορία της Νεοελληνικής λογοτεχνίας», Εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήνα, 1978.

 

Θράκη, μύθος και ιστορία

Του Φάνη Μαλκίδη

Η Θράκη, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες, ήταν αδελφή της Ευρώπης και της Αφρικής και ήταν νύμφη του Κρόνου. Οι Πυθαγόρας, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Αισχύλος θεωρούσαν τη Θράκη «Αγία χώρα του φωτός και των Μουσών».
Σήμερα ο χώρος της Θράκης κατοικείται από τους Βούλγαρους, που κατέχουν 42.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα (τ.χ.), τους Τούρκους, με 23.000 τ.χ. και από Έλληνες με 8.000 τ.χ. Εντούτοις η ιστορία της Θράκης είναι ενιαία και απόλυτα συνδεμένη με την ευρύτερη γεωγραφική έκταση της χερσονήσου του Αίμου, τα Βαλκάνια.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι η Θράκη ήταν το μέγιστο έθνος μετά τους Ινδούς και τα φύλα της ξεπερνούσαν τα 64. Τα όριά της ήταν από το όρος Δύσωρον της Μακεδονίας, βόρεια στον Ίστρο ποταμό (Δούναβη), ανατολικά στον Εύξεινο Πόντο και νότια στην Προποντίδα και το Αιγαίο πέλαγος. Ο Όμηρος συμφωνεί με τον Ηρόδοτο και αναφέρει τον Όλυμπο ως το θρακικό όριο προς τα δυτικά καθώς και τις παράλιες πόλεις Μαρώνεια – Μαρωνίτης ήταν οίνος που κέρασε ο Οδυσσέας τον Πολύφημο στην Ομήρου Οδύσσεια -, τον Αίνο, τη Λήμνο, την Ίμβρος, την Τένεδο και τη Σαμοθράκη, απ’ όπου ο Ποσειδώνας παρακολουθούσε τον Τρωικό πόλεμο. Επίσης γράφει στην Ιλιάδα για Θρακιώτες που πήραν μέρος στον Τρωικό πόλεμο.
Ο Θουκυδίδης έμεινε για πολλά χρόνια στη Θράκη καταγράφοντας την ιστορία της περιοχής, ενώ ο μεγαλύτερος γεωγράφος εκ Πόντου Στράβωνας αναφέρει ότι ο Όλυμπος, ένα μέρος της Αττικής, η Εύβοια, η Βοιωτία, κατοικούνταν από θρακικά φύλα. Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος γράφει πως η Μακεδονία αποτελεί μέρος της Θράκης, ενώ ο Λατίνος περιηγητής και ιστορικός Παυσανίας λέγει ότι οι Θράκες ήταν πολυάριθμοι υπολειπόμενων μόνο των Κελτών.
Η ιστορική περίοδος της Θράκης αρχίζει ουσιαστικά από την εκστρατεία του Δαρείου του Α΄, που επέβαλε την κυριαρχία στην περιοχή. Μετέπειτα αναπτύχθηκε το βασίλειο των Οδρυσών, που κυριάρχησε για χρόνια. Από το 359 π.Χ. η Θράκη βρίσκεται υπό την κυριαρχία του Φιλίππου και Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι το 281, όταν σκοτώνεται ο Λυσίμαχος, διοικητής της Θράκης, στη μάχη του Κουροπεδίου. Το 279 π.Χ. εισβάλλουν στη Θράκη οι Κέλτες, και εκατό χρόνια αργότερα οι Ρωμαίοι κατέχουν το στρατηγικό αυτό χώρο, αφού, όπως πληροφορεί ο Λατίνος ιστορικός Αμμιανός, οι Θράκες νικήθηκαν το 105 π.Χ. στη μεγάλη μάχη του ποταμού Έβρου. Το 20 π.Χ., μετά από μάχες και αντιπαραθέσεις, η Ρώμη ανακηρύσσει τη Θράκη ρωμαϊκή επαρχία και από τότε αρχίζει μια μακρά περίοδος, κατά τη διάρκεια της οποίας ο χώρος θα γνωρίσει πολλούς κατακτητές. Το 254 μ.Χ. εισβάλλουν οι Γότθοι, το 375 οι Ούννοι, το 481 οι Οστρογότθοι. Από το 493 έως το 502 εισβάλλουν οι Άβαροι, οι Γότθοι και οι Ούννοι, ενώ συμμετέχουν για πρώτη φορά και Βούλγαροι, και το 545 εμφανίζονται οι Σκλαβηνοί, λαός σλαβικής καταγωγής.

Με την ίδρυση του Βυζαντινού κράτους ο αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος διαιρεί τη Θράκη στην επαρχία της Ανατολής και την επαρχία του Ιλλυρικού της Ευρώπης. Το 535 ο ιστορικός Ιεροκλής αναφέρει ότι η Θράκη χωρίστηκε στην επαρχία Κάτω Μοισίας, στο χώρο της σημερινής Ρουμανίας και Βουλγαρίας, στην επαρχία της Σαρδικής (σήμερα περιοχή βουλγαρικής πρωτεύουσας, Σόφιας), στη επαρχία Θράκης (παράλια Εύξεινου Πόντου), στην επαρχία της ανατολικής Ρωμυλίας, στην επαρχία Θράκης (σημερινή Τουρκία). Τότε αναπτύσσονται μια σειρά από πόλεις – οικονομικά και πνευματικά κέντρα, που κρατούν πρωταγωνιστικό ρόλο στο Βυζάντιο: Αδριανούπολη, Μεσημβρία, Αγχίαλος, Βάρνα, Πύργος, Σαράντα Εκκλησιές, Διδυμότειχο, Ραιδεστός, Καλλίπολη, Στενήμαχος.
Ειδικά για τη Φιλιππούπολη ο Γερμανός ιστορικός Henriche Randzoven γράφει στα 1632 ότι «η πολιτεία ήταν πολύ όμορφη και κατοικούνταν στην συντριπτική πλειοψηφία της από Έλληνες».
Με την παρακμή του Βυζαντίου και τελικά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, η Θράκη περιέρχεται στα χέρια των Οθωμανών. Αρχίζει μια σκοτεινή περίοδος σκλαβιάς και οι Έλληνες της Θράκης αναζητούν τη λύτρωση και την ελευθερία μέσα από την Εκκλησία και την εκπαίδευση. Οι Θράκες θα πάρουν μέρος στην ελληνική επανάσταση το 1821, ωστόσο η Θράκη θα μείνει εκτός κρατικής δομής.

Η σύγχρονη περίοδος

Το 1875, με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, η ανατολική Ρωμυλία, το βόρειο δηλαδή κομμάτι της ενιαίας Θράκης, ενσωματώνεται στη Βουλγαρία και ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων προσφύγων εγκαθίστανται στο ελληνικό κράτος. Η οθωμανική κατοχή του υπόλοιπου κομματιού της Θράκης κράτησε έως το 1912, που η περιοχή καταλήφθηκε από τους Βούλγαρους. Με τις ελληνικές νίκες στους Βαλκανικούς πολέμους, και τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο απελευθερώθηκε η «δυτική» και η «ανατολική» Θράκη, αλλά με τη Συνθήκη της Λωζάνης η «ανατολική» δόθηκε στους Τούρκους και παρέμεινε μόνο το νοτιοδυτικό κομμάτι στην Ελλάδα. Τότε οι Θρακιώτες από την ανατολική Θράκη, που δόθηκε στην Τουρκία, θα περάσουν στο ελληνικό κομμάτι της Θράκης και νέοι πρόσφυγες θα εγκατασταθούν στο ελληνικό κράτος. Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η ελληνική Θράκη περνά στα χέρια των Βουλγάρων για να απελευθερωθεί το 1944.

Μετά από την πρώτη περίοδο ανασυγκρότησης, τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα και τις μεγάλες πληθυσμιακές αλλαγές, η Θράκη σήμερα κατοικείται από 355.000 ανθρώπους (προσωρινά στοιχεία απογραφής 2001). Η περιοχή αποτελεί σήμερα αντικείμενο ενδιαφέροντος για την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση και ένας χώρος ιδιαίτερης στρατηγικής σημασίας, ένας κόμβος ενός ευρύτερου δικτύου επικοινωνίας ανθρώπων και προϊόντων. Ωστόσο η Θράκη έχει μείνει πίσω και γι΄ αυτό ευθύνονται πολλοί.

Οι αναζητήσεις των Θρακών στη διασπορά

Όπως όλη η Ελλάδα αλλά ιδιαίτερα η Θράκη εμφανίζει ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών στην Ευρώπη, τη Γερμανία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Ελβετία. Οι Έλληνες φορείς μιας ιδιαίτερης κουλτούρας και πολιτιστικής παράδοσης ανθρωπισμού, ειρήνης και οικουμενικότητας, δημιούργησαν κοινότητες και εθνικοτοπικούς συλλόγους σε πολλές πόλεις της Ευρώπης.
Η συγκρότηση της Ομοσπονδίας Θρακών Ευρώπης αποτελεί μια συνολική προσπάθεια προς τη διατήρηση των εθίμων της πατρίδας τους και δημιουργεί και αναπτύσσει καλές και φιλικές σχέσεις με τους υπόλοιπους λαούς. Στην προσπάθεια αυτή των Θρακών, και ιδιαίτερα των νέων, που ζουν στην Ευρώπη και μεταδίδουν εδώ πολλά χρόνια τον ελληνικό πολιτισμό και τη θρακική παράδοση στη χώρα που τους δέχθηκε και στην οποία σήμερα ζουν, οφείλουμε να συμβάλλουμε όλοι. Από εδώ από μια ιστορική πόλη, το Μόναχο, που οι σχέσεις του με την Ελλάδα είναι παλιές, μπορούμε να παλέψουμε για την καταγραφή του ιστορικού παρελθόντος, το παρόν και ιδιαίτερα το μέλλον των επόμενων γενεών των Θρακών για την ειρήνη, τη συνεργασία και την ανάδειξη της μεγάλης πολιτισμικής και ηθικής δύναμης της Ελλάδας, της Θράκης.

Μέρος της ομιλίας του Φάνη Μαλκίδη στην Α΄ Συνδιάσκεψη Νεολαίας της Ομοσπονδίας Θρακικών Συλλόγων Ευρώπης.

Ο χώρος της Ελλάδας – Χώρος Ανθρωποποιήσεως

Άρης Ν. Πουλιανός

     Με την ευκαιρία της βράβευσης του Α.Ν. Πουλιανού αναδημοσιεύουμε από το όργανο του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος Σ.Α.Φ.Ε.Σ.-τατα (Έτος 4ο, αρ. φύλ. 15, Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2002), από την εκδήλωση τιμής προς τον καθηγητή κ. Άρη Ν. Πουλιανό, της 26.2.2002, σε συνεργασία με το Επιμελητήριο Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος, την περίληψη της ομιλίας του Καθηγητή Ανθρωπολογίας κ. Άρη Ν. Πουλιανού Ο ΧΩΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΧΩΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΠΟΙΗΣΕΩΣ.
     Την προσφώνηση έκανε ο Καθηγητής κ. Μιχαήλ Δεκλερής, Πρόεδρος του Επιμελητηρίου και Βιωσιμότητος, πρώην Πρόεδρος του Ε’ Τμήματος του Συμβουλίου Επικρατείας.
     Ακολουθεί η περίληψη της ομιλίας του Α.Ν. Πουλιανού, όπως δημοσιεύθηκε στο ανωτέρο όργανο.

     Με τις ανθρωπολογικές μας έρευνες 50 ετών και πλέον, φθάσαμε στο συμπέρασμα ότι στην Ν.Α. άκρη της Ευρώπης, που την ονομάζουμε σήμερα Ελλάδα, και κατά μήκος όλου του Αιγαίου Πελάγους, σχηματίστηκε ένα νέο είδος επί της γης, το ανθρώπινο είδος (…) Η μέθοδος που ακολούθησα ήταν η Γεωγραφική Διαφοροποίηση των Ανθρωπολογικών Γνωρισμάτων, η πιο δόκιμη μέθοδος μέχρι σήμερα (…)

     (…) Στην Ελλάδα παρατηρούνται δύο κύριοι ανθρωπολογικοί τύποι: ο Ηπειρωτικός και ο Αιγαιακός. Ο Στεριανός και ο Θαλασσινός. Ο πρώτος ξαπλώνεται στην Πίνδο, και ο δεύτερος σ’ όλα τα παράλια, συμπεριλαμβανομένου και του τμήματος της Δυτικής Μικράς Ασίας, που σήμερα έχει τουρκέψει. Και οι δύο τύποι έχουν κοινή καταγωγή από τον καιρό του Αρχανθρώπου, οι οποίοι αργότερα, με το σχηματισμό των φυλών και των ανθρωπολογικών τύπων μετεξελίχθηκαν στους σημερινούς κατοίκους. Οι φαινότυποι έχουν δηλ. κοινό Γονότυπο, επομένως και κοινή καταγωγή, άρα συγγενικούς δεσμούς, στενούς – κοινώς – δεσμούς αίματος.

     Οι ανθρωπολογικοί αυτοί τύποι ανεπτύχθησαν και μέσα στα υπόλοιπα βαλκανικά κράτη, δηλαδή, οι ανθρωπολογικοί τύποι της Ελλάδος δεν συμπίπτουν με τα κρατικά σύνορα, αλλά συναντώνται και πέραν των ορίων της πατρίδος. Από τον Δούναβη μέχρι και τη Γαύδο – Κρήτη. Από το Αφιόν Καρά Χισάρ μέχρι την Αδριατική. Τα κρανία του Τσατάλ – Χουγιούκ στην Ανατολία – της εποχής του Τρωικού Πολέμου – είναι τα ίδια με τα κρανία των σημερινών Θρακών και νησιωτών μας. Γι αυτό το πιο σωστό συμπέρασμα για τον Τρωικό Πόλεμο είναι ότι είναι ο Πρώτος Εμφύλιος πόλεμος των Ελλήνων.

     Η διακήρυξη της Ανθρωπολογικής Εταιρείας Ελλάδος στην οποία αναφέρομαι, διακηρύσσει την τεκμηριωμένη με έγκυρα ανθρωπολογικά επιχειρήματα επιστημονική αλήθεια ότι οι λαοί των Βαλκανίων έχουν κοινή ανθρωπολογική καταγωγή και στενούς συγγενικούς δεσμούς μεταξύ τους. Οι διαφορές που παρουσιάζονται στη Θρησκεία, τη Γλώσσα και τις Παραδόσεις τους, είναι μόνο επιφανειακές και δεν μεταβάλλουν το ανωτέρω συμπέρασμα (…)

     Οι Βαλκάνιοι έχουν λοιπόν κοινή καταγωγή, αλλά κάποτε είχαν και κοινή γλώσσα: την ελληνική. Αυτό αποδεικνύουν τα ελληνικά των Σαρακατσαναίων της Πίνδου, της αρχαιότερης φυλετικής ομάδας στην Ευρώπη. Άπλωσαν οι Αρχάνθρωποι σ’ όλη την Ευρώπη και σιγά – σιγά απέκτησαν σε κάθε βουνό και κάθε κάμπο τη δική τους ντοπιολαλιά. Έτσι απέκτησε η Ευρώπη αυτή τη Βαβυλωνία των γλωσσών που παρατηρούμε σήμερα. Αλλά όλες αυτές οι γλώσσες είχαν κοινή ρίζα – την Ελληνική. Αυτή είναι η κοινή γλώσσα των Ευρωπαίων, κι όχι η λεγομένη Ινδοευρωπαϊκή, στην οποία κατατάσσουν οι γλωσσολόγοι και την Ελληνική. Και μάλιστα, όπως ισχυρίζονται, ήρθε η ελληνική από τη Βαλτική και εξελλήνισε τους Προέλληνες. Δεν υπάρχουν Προέλληνες και ελληνικά ομιλούντες νεώτεροι. Αυτή τη θεωρία της Ινδοευρωπαϊκής μας την επέβαλαν οι σπουδασμένοι στη Δύση. Και μάλιστα χρονολογικά την τοποθετούν στην 4η χιλιετηρίδα π.Χ. δηλαδή στην Υστερονεολιθική εποχή. Κι ερωτώ: Δεν υπήρχαν άνθρωποι πριν το 4000, και δεν μίλαγαν, δεν συνεννοούντο μεταξύ των;

     Όντως την 4η χιλιετηρίδα υπήρξαν μετακινήσεις λαών στην Κεντρική Ευρώπη. Αυτό διαπιστώνεται παλαιο-ανθρωπολογικώς. Αλλά η προ-έκταση της ύπαρξης κοινής Ινδοευρωπαϊκής γλώσσας δεν ευσταθεί.

     Η γλώσσα είναι ένα από τα στοιχεία που καθορίζουν την εθνότητα. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως οι άνθρωποι που μιλάνε την ίδια γλώσσα ανήκουν πάντα στην ίδια φυλή ή στον ίδιο ανθρωπολογικό τύπο. Γι αυτό πρέπει να ξεχωρίζουμε την έννοια «έθνος» από την έννοια «φυλή» – ράτσα. Τα διάφορα ελληνικά φύλα – Ίωνες, Αιολείς, Δωριείς, κ.λπ. – είχαν κοινή καταγωγή και φυλετική και γλωσσική. Διαφοροποιήσεις ενδοφυλετικές και ενδογλωσσικές υπήρχαν και διαρκώς σχηματίζονται. Δεν είναι ορθό ότι οι Πελασγοί είναι οι αρχαιότεροι κάτοικοι της Ελλάδας, δηλ. οι κάτοικοι της νεολιθικής εποχής. Η Ελλάς ήταν και νωρίτερα κατοικημένη και πάντοτε. Υπάρχουν άφθονα πλέον ανθρωπολογικά στοιχεία και παλαιοανθρωπολογικά ευρήματα που το αποδεικνύουν. Κι έτσι αποχαιρετίστε τους Πελασγούς κ.λ. λαούς.

     Η παραδοχή Προελλήνων και Ελλήνων στάθηκε τροχοπέδη σε θέματα γλωσσολογικά. Ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα, όπου το ελληνικό αλφάβητο το κήρυξαν φοινικικής καταγωγής. Ευτυχώς ήρθε ο Βούλγαρος γλωσσολόγος Βλ. Γκεωργκίεφ και απέδειξε ότι η φοινικική γραφή είναι κρητικής καταγωγής…

     Και τώρα οι γλωσσολόγοι του κόσμου πρέπει να αναθεωρήσουν όλες τις θεωρίες περί καταγωγής της γλώσσας…

     Ο Αρχάνθρωπος των Πετραλώνων είχε έναρθρο λόγο. Αυτό το αποδείξαμε ακόμη και από το 1977 (…) Πέραν της ανακάλυψης της αρχαιότερης φωτιάς στη γη και του αρχαιότερου πολιτισμού – ότι ο Αρχάνθρωπος διέθετε λόγο είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα των ανασκαφών μας. Επομένως, οι γλωσσολόγοι του κόσμου πρέπει ν’ αρχίζουν τις μελέτες τους από τον Αρχάνθρωπο…

     Το όλο θέμα των σχέσεων ανθρωπολογικών τύπων και γλωσσικών ομάδων πρέπει να ερευνηθεί, αν και η έλλειψη οποιασδήποτε εσωτερικής σχέσης μεταξύ φυλής και γλώσσας είναι ολοφάνερη.

     Το παράδειγμα με τους Βούλγαρους που ανήκουν φυλετικά στον Αιγαιακό τύπο, μιλάνε σλαβικά, φέρουν το εθνώνυμο «βούλγαροι» που είναι άσχετο και προς το φυλετικό τύπο και προς τη γλώσσα, δείχνει την έλλειψη οποιασδήποτε αιτιακής εξάρτησης της γλώσσας από τη ράτσα. Κι αυτό δεν αντιφάσκει στο ότι σε μερικές περιπτώσεις βλέπουμε να υπάρχει «ιστορική σχέση» μεταξύ γλώσσας και φυλετικού τύπου.

     Από τα παραπάνω βγαίνει ακόμη το συμπέρασμα ότι μια γλώσσα ή ένας πολιτισμός μπορούν να μεταδοθούν χωρίς ταυτόχρονη εξάπλωση του ανθρωπολογικού τύπου. Οι ανθρωπολογικοί τύποι όμως ποτέ δεν εξαπλώνονται χωρίς να φέρουν μαζί τους ορισμένη γλώσσα και ορισμένο πολιτισμό. Όσο όμως κανείς προχωρεί στο απώτερο παρελθόν της ανθρωπότητας, η διάσταση αυτή (δηλ. ανθρωπολογικού τύπου και γλώσσας) πρέπει να ελαττώνεται και να φτάνει σε σημείο σχεδόν πλήρους σύμπτωσης γλώσσας και φυλής. Αλλά αυτό επιτυγχάνεται μόνο με την ανθρωπολογική μελέτη της καταγωγής των λαών (…)

     Η πεποίθηση ότι στο Σπήλαιο Πετραλώνων και στα 34 στρώματα, ζούσε το ίδιο είδος ανθρώπου με τον ίδιο πολιτισμό, μας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι δεν είχε έρθει από την Αφρική όπως διδάσκουν σήμερα όλα τα Πανεπιστήμια του κόσμου, αλλά ότι ήταν αυτόχθων.

     Έτσι, βγήκαμε έξω απ’ τη σπηλιά και αρχίσαμε να ψάχνουμε για τους προγόνους των Αρχανθρώπων. Τη δεκαετία του ’70 είχαμε βρει τα πρώτα τους εργαλεία: λίθινα και οστέινα στην περιοχή της Νέας Τρίγλιας Χαλκιδικής. Τη δεκαετία του 2000 βρήκαμε και τα πρώτα πλήρως απολιθωμένα οστά του πρώτου Όρθιου Ανθρώπου επί της Γης μέχρι Σήμερα, τον οποίο ονομάσαμε Homo erectus trilliensis.

     Μέχρι τώρα έχουμε βρει εκατοντάδες εργαλείων του – λίθινα και οστέινα – και 7 άτομα όρθιων trilliensis. Εάν υπήρχαν χρήματα θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε ανασκαφές σε μεγάλη κλίμακα και να αποκαλύψουμε πολλά ακόμη υπολείμματα. Γνωρίζουμε ήδη μετά βεβαιότητας πότε πρωτοστέκεται όρθιος ο άνθρωπος επί της γης: η περίοδος αυτή είναι το Ανώτερο Μειόκαινο, το οποίο και ονομάσαμε ΑΝΘΡΩΠΟΓΕΝΕΣ. Αυτό έχει ηλικία 11-12 εκατομμυρίων ετών. Η χρονολόγησή του έγινε γεωλογικώς και στρωματογραφικώς, αλλά και παλαιομαγνητικώς στις ΗΠΑ – Ινστιτούτο Γης, της Νότιας Καρολίνας (…)

     (…) Η σημασία της ανεύρεσης των αρχαιοτέρων ανθρώπων στη γη μας μέχρι σήμερα, εδώ στην Ελλάδα περνάει κάθε προηγούμενη παλαιο-ανθρωπολογική ανεύρεση. Το Αιγαίο αναδεικνύεται σε κοιτίδα του ανθρωπίνου είδους. Από το βόρειο μέρος του, τη Χαλκιδική ως το νότιο, κι από το Ιόνιο ως την Ανατολή, από αυτήν την περιοχή εκπορεύεται και απλώνεται ο άνθρωπος σ’ όλον τον παλαιό κόσμο. Δηλαδή από ένα κέντρο. Ο Μονοκεντρισμός πλέον επικρατεί σαν θεωρία και σαν φιλοσοφία. Έχει πλέον τη δυνατότητα το νέο βιολογικό είδος να προσαρμοστεί σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης. Το γεγονός αυτό επιτρέπει μια Βιολογική Γενίκευση: όλα τα είδη που εμφανίζονται γεννιούνται σ’ ένα κέντρο και μόνο. Από κει και πέρα εξαπλώνονται και προσαρμόζονται αναλόγως: κι ο ιπποπόταμος και οι φάλαινες.

     Ο άνθρωπος απεδείχθη ο πλέον προσαρμοστικός με τη δημιουργία των φυλών του, ακόμη από το Πλειόκαινο. Σταθεροποιείται πλέον στο τέλος του Πλειστοκαίνου οπότε και ελαττούται η Φυσική Επιλογή, ή και μηδενίζεται.

     Αυτή η πορεία προκαθορίζει και το Μέλλον του Ανθρώπου. Πόσο θα αντέξει, ή μάλλον πόσο θα διαρκέσει στο περιβάλλον που ζούμε και τι κάνουμε εμείς για να το συντηρήσουμε ως είδος, εφ’ όσον μας ενδιαφέρει να επιβιώσουμε κι όχι να αυτοκτονήσουμε.

     Σήμερα για μένα το ερώτημα το πιο επίμονο είναι πόσο διήρκεσε το Προανθρώπινο Στάδιο.

     Θεωρητικά πιστεύω ότι διήρκεσε 4-5 εκατομμύρια χρόνια. Τότε έχουμε τις μεγάλες εκρήξεις στο Αιγαίο: Ηφαιστείων, καταποντισμών, περίπου πριν 16 εκατομμύρια χρόνια. Υπάρχουν ήδη οι Ανώτεροι Πριμάτοι οι οποίοι διαβιούν κυρίως στα δέντρα. Με την ανάφλεξη του περιβάλλοντος μένουν χωρίς «στέγη» και υποχρεούνται να βαδίσουν όρθιοι επί της γης. Τέκνο της Ανάγκης, λοιπόν, ο Άνθρωπος. Όμως, ώριμο τέκνο που προετοίμαζε η φύση την όρθια παρουσία του για αρκετό διάστημα. Μέχρις ότου επήλθε η ποιοτική αλλαγή. Το πέρασμα από τη ζωώδη κατάσταση στην ανθρώπινη εγένετο με κβαντικό άλμα, δηλ. με την απότομη μεταβολή της κατάστασης ενός συστήματος σε μια άλλη, συσσωρευμένη ποσοτική ενέργεια, που με τις ανάλογες βαρυτικές κβαντικές αλληλεπιδράσεις του βαρυτικού πεδίου – έχουμε νέα μορφή οργάνωσης ύλης (ύλη ο άνθρωπος).

     Προφανώς αυτή ήταν η ίδια η κοινή διαδικασία για την εμφάνιση της ζωής στη γη, για όλα τα είδη – φυτικά και ζωικά. Επιτρέψτε μου μια προεκτίμηση του θέματος για τα επόμενα – μακρινά – χρόνια. Στις διεργασίες της ύλης δεν υπάρχει αρχή και τέλος. Κι έτσι, παρακαλώ μην με ερωτήσετε Μετά τον Άνθρωπο. Τι; Είναι το μόνο που μπορώ να ισχυριστώ προς ώρας. Ίσως μόνο να έγκειται στη συνέχιση της ύπαρξης του ανθρώπου για άλλα 15 εκατομμύρια χρόνια, όχι περισσότερα πάντως. Έχουμε αρκετό καιρό στη διάθεσή μας μέχρι να καθορίσουμε ποιο νέο είδος και πότε θα μπορούσε να μας διαδεχθεί.

     Για την ώρα ένα έχουμε να σκεφθούμε σοβαρά. Πως εδώ στην Ελλάδα γεννήθηκε ο Αρχάνθρωπος και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν αυτό το γεγονός όλοι οι Ευρωπαίοι, τόσο πιο γρήγορα θα συσπειρωθούν και θα μπορέσουν να διευθετήσουν τα του οίκου τους, χωρίς να επιτρέπουν την ποδηγέτησή τους από ξένες δυνάμεις.

Απ’ το βιβλίο: Άρης Ν. Πουλιανός, Η προέλευση των Ελλήνων, Βιβλιοθήκη της Ανθρωπολογικής Εταιρείας Ελλάδος Αρ.15

ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΕΙΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

Δεν είναι… παίξε γέλασε!

ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑ ΚAΙ ΑΝΑΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ

του Λεωνίδα Βατικιώτη

 

Από τη Μαύρη Θάλασσα ως την Αδριατική το πολιτικό τοπίο των χωρών της Βαλκανικής Χερσονήσου εξακολουθεί να σφύζει από πολιτικές και εθνικές αντιπαραθέσεις και διπλωματικές συγκρούσεις. Το (καθησυχαστικό ομολογουμένως) γεγονός ότι οι μαύρες τρύπες των Βαλκανίων δεν εγκυμονούν κινδύνους στρατιωτικής ανάφλεξης, όπως παλιά, δεν τις κάνει λιγότερο προβλέψιμες…

Στιγμιότυπο από τον εορτασμό για τον έναν χρόνο από την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, το οποίο έχει μέχρι στιγμής αναγνωριστεί από 63 κράτη μεταξύ των οποίων τις ΗΠΑ και 22 κράτη-μέλη της Ε.Ε.

   Η Κυριακή 13 Δεκεμβρίου ήταν ξεχωριστή μέρα για τη Σερβία, καθώς δεκατέσσερα χρόνια μετά το τελευταίο του δρομολόγιο ένα τρένο που επί δεκαετίες συνέδεε το Βελιγράδι με το Σεράγεβο, πρωτεύουσα της πολυεθνικής Βοσνίας (γνωστό και ως Ιερουσαλήμ της Ευρώπης) ξεκίνησε πάλι τη γνωστή διαδρομή του. Οι πιο αισιόδοξοι θέλησαν με αυτό το συμβολικό γεγονός να υπογραμμίσουν το κλείσιμο της αιματηρής περιόδου που άνοιξαν οι αλλεπάλληλοι διαμελισμοί της Γιουγκοσλαβίας με την ανάδυση επτά ανεξάρτητων κρατών τα οποία πλέον ενώνονται κάτω από τον ίδιο στόχο: την ένταξη στην Ε.Ε. Επιδίωξη που εσχάτως εμφανίζεται ως πανάκεια συγκαλύπτοντας τα δομικά και ως εκ τούτου ανυπέρβλητα προβλήματα που αντιμετωπίζει η σταθερότητα και η συνοχή πολλών κρατών της χερσονήσου του Αίμου.
   Το παράδειγμα της Βοσνίας/Ερζεγοβίνης είναι το πιο χαρακτηριστικό. Το δημιούργημα της Συνθήκης του Ντέιτον, που υπογράφηκε στην ομώνυμη στρατιωτική βάση του Οχάιο τον Νοέμβριο του 1995, εξ αρχής αποτέλεσε το πιο δυσλειτουργικό, γραφειοκρατικό και χωρίς ιστορικό προηγούμενο μοντέλο δημιουργίας κράτους. Αποτελούμενο από μια κροατοβοσνιακή ομοσπονδία και μια σερβική δημοκρατία, το επίσημα αναγνωρισμένο προτεκτοράτο, πρώτα του ΟΗΕ και τώρα της Ε.Ε., βρίσκεται ξανά τους τελευταίους μήνες στο επίκεντρο ανακατατάξεων. Αφορμή για μια σειρά προτεινόμενων συνταγματικών μεταρρυθμίσεων, που συζητήθηκαν μεταξύ εκπροσώπων των ΗΠΑ, της Ε.Ε. και της Βοσνίας/Ερζεγοβίνης στη στρατιωτική βάση του Μπούτμιρ που βρίσκεται στο Σεράγεβο (λες και δεν ήθελαν να μείνει χωρίς συνέχεια η «καλή αρχή» που έγινε στη βάση του Ντέιτον) αποτέλεσε η παράλυση όλων σχεδόν των νομοθετικών σωμάτων που υπάρχουν –και είναι άφθονα! Η πρόταση της Ουάσινγκτον και των Βρυξελλών ωστόσο δεν στόχευε σε μια συμμετρική, ισότιμα δηλαδή κατανεμημένη μεταξύ μουσουλμάνων, Κροατών και Σέρβων ακύρωση κατοχυρωμένων δικαιωμάτων αρνησικυρίας που διαθέτουν και τα οποία έχουν προκαλέσει πλήρες αδιέξοδο, αλλά ρίχνει την πέτρα του αναθέματος στους γνωστούς αγνώστους: τους Σέρβους! Θεωρώντας ως αιτία της διοικητικής παράλυσης την Σερβική Δημοκρατία, το πακέτο συνταγματικών μεταρρυθμίσεων εισηγείται τη διάλυσή της και την ενσωμάτωση των Σέρβων στην βοσνιοκροατική ομοσπονδία. Η σερβική πλευρά, διά του πρωθυπουργού Μίλοραντ Ντόντικ, απέρριψε οποιαδήποτε σχετική πρόταση, χωρίς αυτό να σημαίνει δυστυχώς ότι θα τις αποφύγει. Ο διεθνής παράγοντας, και ειδικότερα ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζέιμς Στάινμπεργκ, με τον Καρλ Μπιλντ, υπουργό Εξωτερικών της Σουηδίας, που είχε την κυκλική προεδρία της Ε.Ε. το δεύτερο εξάμηνο του 2009, έχει καταστήσει σαφές ότι λίαν συντόμως θα δώσει στη δημοσιότητά τις προτάσεις του, αδιαφορώντας για τις σερβικές διαφωνίες. Η Σερβική Δημοκρατία από την άλλη απειλεί με τη διενέργεια δημοψηφίσματος, ζητούμενο του οποίου θα είναι η απόσπασή της από τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη και ακόμη η προσάρτησή της στη Σερβία.
   Το αίτημα της ενοποίησης της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας/Ερζεγοβίνης με τη Σερβία, όσο και αν συγκινεί όλους τους Σέρβους και είναι από κάθε άποψη νόμιμο, πρέπει να αναφερθεί ότι δεν γίνεται δεκτό με τόσο μεγάλο ενθουσιασμό από το Βελιγράδι, το οποίο απέχει από κάθε σχέδιο επαναχάραξης των συνόρων. Πολύ περισσότερο αν δεν συνάδει με τους σχεδιασμούς της Ουάσινγκτον ή των Βρυξελλών, όπως εν προκειμένω συμβαίνει. Το Βελιγράδι αντίθετα έχει επενδύσει όλο το διπλωματικό του κεφάλαιο στην ένταξη στην Ε.Ε. Το μοναδικό διεθνές εμπόδιο που ορθώνεται σε αυτή την πορεία προέρχεται από την Ολλανδία που κατηγορεί τη Σερβία ότι δεν συνεργάζεται όσο πρέπει με το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπως φαίνεται και από την αδυναμία του να συλλάβει τον Σερβοβόσνιο στρατηγό Ράτκο Μλάντιτς. Παρ’ όλα αυτά οι πολίτες της Σερβίας, μαζί με του Μαυροβούνιου και της πΓΔΜ, απαλλάχθηκαν της υποχρέωσης έκδοσης βίζας για τα ταξίδια τους στις χώρες του Σένγκεν από τις 19 Δεκεμβρίου. Η απόρριψη του σχετικού αιτήματος για τους πολίτες της Αλβανίας, του Κοσσυφοπεδίου και της Βοσνίας/Ερζεγοβίνης (ειδικότερα τους μουσουλμάνους, δεδομένου ότι οι περισσότεροι Κροάτες και Σέρβοι της Βοσνίας Ερζεγοβίνης έχουν κροατικά και σερβικά διαβατήρια) έδωσε αφορμή για να κατηγορηθούν οι Βρυξέλλες για ισλαμοφοβία.
   Συγκεκριμένα (και με βάση την αγγλόφωνη έκδοση της «Καθημερινής» που είναι ενσωματωμένη στην «International Herald Tribune», στις 3 Δεκεμβρίου) ο επικεφαλής της ισλαμικής κοινότητας στη Βοσνία Μουσταφά Τσέρικ, δήλωσε πως «το μήνυμα των Βρυξελλών μας δήλωσε ότι αξίζουμε λιγότερο από τους Σέρβους, Μαυροβούνιους, Μακεδόνες και Κροάτες γείτονές μας». Να σημειωθεί πως η Βοσνία/Ερζεγοβίνη με 1,5 εκατ. μουσουλμάνους φιλοξενεί το μεγαλύτερο ποσοστό μουσουλμάνων στην Ευρώπη. Στη δεύτερη θέση με βάση το ποσοστό έρχεται η Γαλλία, που φιλοξενεί 5,5 εκατ. ή το 8% του πληθυσμού της και στην τρίτη η Ολλανδία με 1 εκατ. μουσουλμάνους ή 6%, όπως προκύπτει από στοιχεία που δημοσίευσε η ισπανική εφημερίδα «El Pais» στις 2 Δεκεμβρίου 2009. Η πραγματική αιτία πάντως για τη διατήρηση του καθεστώτος της βίζας στις παραπάνω χώρες σχετίζεται με το διάτρητο καθεστώς στην έκδοση διαβατηρίων, την εγκληματικότητα, τη διαφθορά κ.ά. Ο δρόμος για την ένταξη της Κροατίας στην Ε.Ε. έπειτα από μια περίοδο στασιμότητας δέκα μηνών άνοιξε τον περασμένο Οκτώβριο, όταν συμφώνησε με τη Σλοβενία να εξετάσουν σε διμερές επίπεδο μια συνοριακή τους διαφορά και να πάψει αυτό το θέμα να αποτελεί εμπόδιο στην ένταξη της Κροατίας στην Ε.Ε. «Ιδέα» που μάλλον καλοάρεσε στη σουηδική προεδρία η οποία φλερτάρισε για λίγο, πριν από την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου, με τη σκέψη να παραπέμψει τη διένεξη μεταξύ Ελλάδας και πΓΔΜ για την ονομασία της τελευταίας σε διμερείς επαφές, ξεμπλοκάροντας έτσι την διαδικασία ένταξής της στην Ε.Ε. Να σημειωθεί επίσης ότι η Κροατία θα πληρώσει ακριβά την ένταξή της στην Ε.Ε. καθώς υποχρεώθηκε να βάλει λουκέτο σε 6 ζημιογόνα ναυπηγεία, να σταματήσει τις κρατικές επιδοτήσεις σε βιομηχανίες κ.λπ.
   Δείγμα των «νέων ηθών» που κυριαρχούν στο Βελιγράδι αποτελεί η μεταφορά της διαμάχης για τη νομιμότητα της ανεξαρτητοποίησης του Κοσσυφοπεδίου στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπου φυσικά και θα εκτονωθεί η πολιτική αντιπαράθεση κλείνοντας για πάντα ο σχετικός φάκελος, χωρίς περαιτέρω συνέπειες. Χωρίς δηλαδή επιπτώσεις για τις χώρες που ενθάρρυναν την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου τον Φεβρουάριο του 2008, αντίθετα με την απόφαση 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που ελήφθη τον Ιούνιο του 1999 και το όριζε ως επαρχία της Σερβίας. Το Κοσσυφοπέδιο μέχρι στιγμής έχει αναγνωριστεί από 63 κράτη, μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ και 22 κράτη μέλη της Ε.Ε., που αφού ενθάρρυναν την καταστρατήγηση της διεθνούς νομιμότητας τώρα εμφανίζονται ως οι εγγυητές της σταθερότητας στα Βαλκάνια! Ο εύθραυστος χαρακτήρας του Κοσσυφοπεδίου και η ανυπαρξία συνοχής φάνηκε πεντακάθαρα και στις δημοτικές εκλογές που οργανώθηκαν την τρίτη Κυριακή του Νοεμβρίου του 2009, όπου συμμετείχε μόλις το 45% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων. Το χειρότερο μάλιστα για τον ηγέτη του Κοσσυφοπεδίου και πρώην οπλαρχηγό του UCK, Χασίμ Θάτσι, που θριαμβολογούσε για την επιτυχία των εκλογών, ήταν πως η αποχή δεν ήρθε από τους 150.000 Σέρβους που ζουν στα βόρεια της χώρας, αλλά από τους Αλβανούς που απλώς αδιαφορούν, δίνοντας προτεραιότητα στην καθημερινή μάχη με τη φτώχεια και την ανεργία που κάνουν θραύση.
   Σε αυτό ακριβώς το έδαφος της ανέχειας και της παρακμής ανθούν τα σχέδια των Τιράνων για τη Μεγάλη Αλβανία, που θα συνενώνει το Κοσσυφοπέδιο και επίσης τους Αλβανούς της πΓΔΜ. Τα Τίρανα δεν χάνουν ευκαιρία να δηλώνουν ότι εργάζονται για τη συγκρότησή της, όπως συνέβη για παράδειγμα τον Ιούνιο, λίγες ημέρες πριν από τη διεξαγωγή των εκλογών στην Αλβανία, κατά τα εγκαίνια ενός αυτοκινητοδρόμου που ενώνει την Αλβανία με το Κοσσυφοπέδιο. Ενός αυτοκινητοδρόμου που «τερματίζει τον διαμελισμό του αλβανικού έθνους» σύμφωνα με τα λόγια του Σαλί Μπερίσα που τον εγκαινίασε, παρουσία και του Τούρκου πρωθυπουργού Ρεζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Η επένδυση στον εθνικισμό ωστόσο δεν έσωσε τον Αλβανό πρωθυπουργό από την εσωτερική αμφισβήτηση που εκδηλώθηκε την επομένη κιόλας των εκλογών, από την αξιωματική αντιπολίτευση με ηγέτη τον δήμαρχο των Τιράνων Έντι Ράμα, που χαρακτήρισε το αποτέλεσμα των εκλογών ως προϊόν νοθείας. Ωστόσο οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που συνεχίζονται ακόμη και σήμερα στα Τίρανα από την αντιπολίτευση δεν έχουν ελπίδα αλλαγής του σκηνικού από τη στιγμή που τα αποτελέσματα αναγνωρίστηκαν από τους παρατηρητές του ΟΑΣΕ.
   Το πόσο αγαπούν τη… νοθεία τα Βαλκάνια φάνηκε και στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές στη Ρουμανία. Η αφορμή για την προκήρυξή τους δόθηκε με την πρόταση μομφής που κατατέθηκε τον Οκτώβρη εναντίον της κυβέρνησης συνεργασίας. Η αιτία ωστόσο ήταν η ογκούμενη λαϊκή δυσφορία λόγω των εξοντωτικών μέτρων που επέβαλαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Ε.Ε. προκειμένου να στηρίξουν τη δοκιμαζόμενη οικονομία της: απολύσεις, περικοπές μισθών και υποχρεωτικές αργίες στους δημοσίους υπάλληλους ήταν ορισμένα μόνο από τα μέτρα που υιοθετήθηκαν. Οι κάλπες ωστόσο ανέδειξαν ξανά πρόεδρο τον επικεφαλής της Δεξιάς και πρώην καπετάνιο Τραϊάν Μπασέσκου, που φάνηκε ότι κάτι παραπάνω ήξερε όταν λοιδορούσε τα έξιτ πολς που έδιναν ως νικητή τον αντίπαλό του Μιρτσέα Τζοάνα, την Κυριακή 6 Δεκεμβρίου, κατά τη διεξαγωγή της επαναληπτικής ψηφοφορίας. Η απρόβλεπτη και οριακή νίκη του με ποσοστό 50,33%, που αμφισβητήθηκε από την αντιπολίτευση, θα οξύνει τη νομιμοποίηση της νέας κυβέρνησης. Δεξιά κυβέρνηση (με επικεφαλής τον πρώην δήμαρχο της Σόφιας και πρώην σωματοφύλακα που τώρα υπόσχεται να εξαλείψει τη διαφθορά…) ανέδειξαν και οι εκλογές στη Βουλγαρία που πραγματοποιήθηκαν την πρώτη Κυριακή του Ιουλίου. Η ανατροπή των σοσιαλιστών ωστόσο συνοδεύτηκε και από μία μείζονος σημασίας ανατροπή στις διπλωματικές προτεραιότητες της Σόφιας με προεκτάσεις που ξεπερνούν τα στενά γεωγραφικά όρια της περιοχής. Πρόκειται ειδικότερα για τη διαφαινόμενη αναθεώρηση από τη νέα κυβέρνηση της στρατηγικής ενεργειακής συμφωνίας της Σόφιας με τη Μόσχα, που έγινε υπό την επίκληση των αρνητικών επιπτώσεων που θα έχει στο περιβάλλον. Ανησυχία που μόνο ειρωνικά χαμόγελα δημιουργεί αν σκεφτούμε την πρωτοφανή έκταση της διαφθοράς στη γειτονική χώρα και την παραδοσιακή αδιαφορία που επιδεικνύει η πολιτική της ηγεσία για τόσο λεπτά θέματα. Τώρα θυμήθηκαν το περιβάλλον; Στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας η Βουλγαρία συμμετείχε στο σχέδιο κατασκευής του αγωγού South Stream που μέσω της Βουλγαρίας θα προωθούσε ρωσικό αέριο στην κεντρική και νοτιοανατολική Ευρώπη, του Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, και επίσης είχε συμφωνήσει στην κατασκευή ενός πυρηνικού εργοστασίου από τη Ρωσία. Όλα αυτά τα σχέδια τώρα τελούν υπό αναθεώρηση. Παράλληλα, οι δηλώσεις του Ρίτσαρντ Μόρνινγκσταρ, ειδικού απεσταλμένου της Ουάσινγκτον για θέματα ενέργειας στην Ευρασία, από τη Σόφια μετά τη συνάντησή του με τον πρόεδρο και τον πρωθυπουργό της χώρας ότι «η Βουλγαρία κάνει πολλά σωστά πράγματα αυτή τη στιγμή» σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον που δείχνει η Σόφια για τη συμμετοχή της στην κατασκευή του αγωγού Ναμπούκο, που ανταγωνίζεται το σχέδιο της Gazprom, φέρνουν στην επιφάνεια έναν γενικότερο αναπροσανατολισμό της βουλγαρικής διπλωματίας. Ταυτόχρονα η Βουλγαρία μετατρέπεται σε μοχλό ανατροπής των γεωπολιτικών ισορροπιών στην περιοχή προς όφελος των ΗΠΑ. Φιλοδοξία της ελληνικής κυβέρνησης είναι να επιλυθεί αυτό το δαιδαλώδες πλέγμα αντιθέσεων στη Βαλκανική, που σε αδρές μόνο γραμμές παρουσιάστηκε παραπάνω, ή να αρχίσει να επιλύεται με την ένταξη των χωρών της Δυτικής Βαλκανικής στην Ε.Ε. ως το 2014. Αυτό είναι το περιεχόμενο της «Ατζέντας 2014» που έθεσε σε προτεραιότητα η κυβέρνηση Παπανδρέου με την ανάληψη των καθηκόντων της και ανέλαβε να προωθήσει ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών κ. Δημ. Δρούτσας με το πρόσφατο ταξίδι στα Δυτικά Βαλκάνια. Ωστόσο, μια τέτοια φιλοδοξία υποτιμά το βάθος των συγκρούσεων ενώ υπερτιμά τη δυνατότητα της Ε.Ε. να λειτουργήσει εξισορροπητικά όταν σε μια σειρά κορυφαίες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα η αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου από τις σημαντικότερες χώρες της Ε.Ε. το 2008, απέδειξε ακριβώς το αντίθετο.

Διπλωματία.gr

Tα Δεκεμβριανά και ο αγγλικός παράγων

Ποντίκι, 10 Δεκεμβρίου 2009

E πιστήμονες στη διαχείριση κρίσεων οι Άγγλοι, είχαν θητεύσει επί μακρόν ως αποικιοκράτες και είχαν λαμπρή σχολή επεμβάσεων στα εσωτερικά των χωρών που είχαν υπό την επιρροή τους. Το ελληνικό ζήτημα, όπως αυτό διαμορφωνόταν στη διάρκεια της Εθνικής μας Αντίστασης, οι Άγγλοι το παρακολουθούσαν στενά και αδιαλείπτως, σχεδιάζοντας το μέλλον πριν ακόμα αυτό δείξει τις… προθέσεις του. Ήδη από το 1943, σε μια διάσκεψη των υπουργών Εξωτερικών στη Μόσχα μεταξύ Σοβιετικών, Αμερικάνων και Άγγλων, ο γνωστός μας Ήντεν θέλησε να βολιδοσκοπήσει τις προθέσεις του Στάλιν σχετικά με την Ελλάδα. Ο Σοβιετικός ηγέτης απάντησε ότι «δεν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα και ότι δεν έχει επαφές με το ΕΑΜ». Πράγματι οι προτεραιότητες που έθεταν οι Σοβιετικοί είχαν να κάνουν με την ενότητα των σλαβικών εθνοτήτων προκειμένου να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικότερα τη γερμανική απειλή, αλλά επίσης και για τον λόγο ότι γεωγραφικά ενώνονταν με κοινά αδι άσπαστα σύνορα. Γενικά η σοβιετική πλευρά κρατούσε αποστάσεις από το ΚΚΕ προκειμένου να αποφύγει τη δυ σμενή αντίδραση των Άγγλων. Οι επιδιώξεις της Σοβιετι κής Ένωσης δεν συμπεριελάμβαναν την Ελλάδα. Βέβαια υπήρχε από το 1943 και έπειτα ένας διάχυτος φόβος για τυχόν κομμουνιστικοποίηση της Ευρώπης και ιδιαίτερα της Ελλάδας λόγω του ΕΑΜ και της οργανωτικής κυριαρ χίας του ΚΚΕ σε αυτό. Έτσι οι διάφορες επισημάνσεις των Άγγλων αξιωματούχων για τον φόβο μπολσεβικοποίη σης της ερειπωμένης από τον πόλεμο Ευρώπης δεν ήταν δίχως βάση.

Στο μεταξύ άρχισαν οι συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με τον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα. Χαρακτηριστικό είναι το τηλεγράφημα του ταγματάρχη Ουάλας το καλοκαίρι του 1944 προς το Foreign Office: «Ο Ζέρβας είναι βρετανικό δημιούργημα, υπό την έννοια ότι είμαστε υπεύθυνοι για τη σημερινή συνέχιση της ύπαρξής του. […] Ο Ζέρβας έχει γίνει τελείως νομιμόφρων σύμμαχος και ακόμα θα κάνει απολύτως ό,τι του πούμε εμείς…».

Γενικά οι Άγγλοι έδειχναν σε υψηλότατο επίπεδο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις που θα ακολουθούσαν τη λήξη του πολέμου στην Ελλάδα και δεν έμεναν με σταυρωμένα τα χέρια. Ο Τσώρτιλ προσέβλεπε πολύ στη σοβιετική στήριξη για τα πράγματα που αφορούσαν την Ελλάδα. Μάλιστα ζήτησε να γίνει κοινή δήλωση μεταξύ Άγγλων, Αμερικάνων και Σοβιετικών για την ενότητα των αντιστασιακών ομάδων της Ελλάδας με αφορμή τις συγκρούσεις ΕΛΑΣ ΕΔΕΣ.

Οι Σοβιετικοί περισσότερο ενδιαφέρθηκαν υποψιασμένοι από την επιμονή των Άγγλων και ζητούσαν για την ουδετερότητά τους στο θέμα της Ελλάδας ανταλλάγματα από τους Άγγλους σε άλλες περιοχές σοβιετικού ενδιαφέροντος. Αυτή ήταν λίγο πολύ η πρακτική που επικρατούσε στην ηγεσία των συμμαχικών δυνάμεων, ανεξαρτήτως ιδεολογικών διαφορών, σχετικά με το μοίρασμα της Ευρώπης, όταν αυτή θα ελευθερωνόταν από τη γερμανική κατοχή.

(Ό,τι θα ακολουθούσε ώς τη νέα πραγματικότητα του Ψυχρού Πολέμου, είναι μια άλλη ιστορία που θα αντιμετωπίσουμε στο μέλλον με ένα σχετικό μας σημείωμα, στο κομμάτι που αφορά τη χώρα μας).

Τελικά η κοινή δήλωση έγινε και από σοβιετικής πλευράς μέσω του ραδιοσταθμού της Μόσχας ζητώντας την ενότητα των ανταρτών και των πολιτών στην Ελλάδα. Η έντονη αυτή διπλωματική κινητικότητα γινόταν με προφυλάξεις και μάλλον είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν ήταν σε γνώση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Η διπλωματική μάχη για τη μεταπολεμική αγγλική κυριαρχία στην Ελλάδα δόθηκε και με τους Αμερικάνους.

Οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των μεγάλων συμμάχων είχαν τις διαβαθμίσεις τους και εντάθηκαν ιδιαίτερα με τα γεγονότα του κινήματος της Μέσης Ανατολής. Η παρουσία του Γεωργίου Παπανδρέου εντυπωσιάζει τους πάντες και οι Άγγλοι που έδιναν ιδιαίτερη σημασία στη στάση της Σοβιετικής Ένωσης ζήτησαν την υποστήριξη του Γεωργίου Παπανδρέου. Ένα μήνυμα του Μολότοφ σχετικά με το ότι δεν έχουν ληφθεί υπόψη οι νόμιμες διαδικασίες των Ελλήνων που εκπροσωπούν το Ελληνικό Εθνικό Κίνημα, έθεσε σε συναγερμό την αγγλική διπλωματία. Οι Άγγλοι ωστόσο έκριναν ότι δεν έπρεπε να δυσκολέψουν με τη θέση τους τις σχέσεις τους με τους Σοβιετικούς με μια πιθανή τους επίθεση εναντίον του ΕΑΜ.

Αυτό το ανέθεσαν στον Γεώργιο Παπανδρέου, ο οποίος δήλωσε στις 2 Μαΐου 1944 ότι «εάν το ΕΑΜ αρνηθεί να συμφωνήσει, θα πρέπει να καταγγελθεί στους Συμμάχους σαν εχθρός που συνεργάζεται με τον εχθρό»! Οι Βρετανοί στις 5 Μαΐου ζητούσαν μια ξεκάθαρη δήλωση των Σοβιετικών που θα στήριζε την ελληνική κυβέρνηση Παπανδρέου και τη συμμετοχή του ΕΑΜ σε αυτή.

Οι εξελίξεις ωστόσο στη γειτονική Γιουγκοσλαβία έφεραν τους Άγγλους στα πρόθυρα νευρικής κρίσης κυρίως μετά την ανταλλαγή μηνυμάτων του Τίτο με το ΕΑΜ. Η αντίδραση του Τσώρτσιλ ήταν άμεση προσπαθώντας να αποκτήσει σχέσεις με τους Γιουγκοσλάβους παρτιζάνους προκείμενου το ΕΑΜ να αποκοπεί από τις συμμαχίες του. «Θα πρέπει να επιβάλουμε στον Τίτο να αποφύγει την ενθάρρυνση του ΕΑΜ στην Ελλάδα» έγραφε ο Άγγλος πρεσβευτής στη Γιουγκοσλαβία προς το Foreign Office στις 8 Μαΐου 1944.

Η αλήθεια είναι ότι τα παζάρια των Μεγάλων Δυνάμεων για τις σφαίρες επιρροής έδιναν κι έπαιρναν ερήμην των λαών, των απελευθερωτικών κινημάτων και των ιδεολογιών. Οι Μεγάλες Δυνάμεις έπαιρναν τη θέση εκείνη που θα τους βόλευε καλύτερα στο μοίρασμα της αιματοβαμμένης Ευρώπης.

Οι Σοβιετικοί που δεν είχαν λόγους να βιάζονται για τις εξελίξεις στην Ελλάδα παρακολουθούσαν την αγωνία των Άγγλων σχετικά με την Ελλάδα και χειρίζονταν το θέμα αόριστα και σοφά μαζί, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο της αμφισβήτησης της κηδεμονίας τους στη χώρα μας. Όλες οι ενέργειες της Σοβιετικής Ένωσης έδιναν την εντύπωση ότι ο Στάλιν δεν ήθελε να δώσει την οριστική του συγκατάθεση για την Ελλάδα. Ακόμα και η συνάντηση της σοβιετικής αποστολής στα τέλη Ιουλίου με τον στρατηγό Σαράφη είχε σκοπό να εξετάσει τις δυνατότητες του ΕΛΑΣ να βοηθήσει στην προέλαση του Κόκκινου Στρατού στα Βαλκάνια, χτυπώντας αποφασιστικά τους Γερμανούς κατά την υποχώρησή τους, έτσι ώστε οι γερμανικές μονάδες να φτάσουν στον Βορρά εξασθενημένες.

Οι συναλλαγές και τα παιχνίδια της διπλωματίας συνεχίζονταν με αμείωτη ένταση ώς τα γεγονότα που μας οδήγησαν στον ματωμένο Δεκέμβρη του προδομένου λαού μας. Τελικά οι Άγγλοι μέσα από διπλωματικές πιέσεις κατάφεραν να αποσπάσουν την ανοχή των Αμερικάνων και να εξασφαλίσουν τη συναίνεση των Σοβιετικών με ανταλλάγματα σε χώρες του πιο άμεσου ενδιαφέροντός τους κατά την επίσκεψη, τον Οκτώβριο του 1944, του υπουργού Εξωτερικών Άντονι Ήντεν. Βρετανοί και Σοβιετικοί είχαν συνάψει την περίφημη «συμφωνία των ποσοστών» για τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.

Στην υποχώρησή τους τα γερμανικά στρατεύματα χτυπιούνται από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Η απελευθέρωση είναι γεγονός και ο λαός έξαλλος από χαρά και υπερηφάνεια για τη στάση του απέναντι στους κατακτητές πλημμυρίζει τους δρόμους για να πανηγυρίσει. Τα πανηγύρια όμως δεν θα διαρκέσουν πολύ κι αυτό το γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα οι Άγγλοι, οι οποίοι εξωθούν στη σύγκρουση.

Ήδη από τις 7 Οκτωβρίου στην Πελοπόννησο είχαν αποβιβαστεί οι πρώτες στρατιωτικές μονάδες, οι οποίες λίγο αργότερα έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό από τον λαό των Αθηνών, ο οποίος ωστόσο διατράνωνε την πίστη του στο ΕΑΜ και το ΚΚΕ.

Στις 18 Οκτωβρίου έφτασε στην Αθήνα η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, νέος ενθουσιασμός και θύελλα εκδηλώσεων υπέρ του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Λίγες μέρες αργότερα, στις 23 Οκτωβρίου, γίνεται ανασχηματισμός στην κυβέρνηση και το ΕΑΜ εξακολουθεί να κατέχει τα έξι υπουργεία.  

 

Το τέλος της ευφορίας

Τα πρώτα σύννεφα δεν άργησαν να σκιάσουν τους πανηγυρισμούς. Οι διαφωνίες των πολιτικών σχηματισμών δημιουργούσαν αδιέξοδα που δεν τα άφηναν ανεκμετάλλευτα οι Άγγλοι, οι οποίοι ήταν πλέον πιεσμένοι ότι η σύγκρουση με τον ΕΛΑΣ ήταν αναπόφευκτη και όντως έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους προκειμένου να πραγματοποιηθεί. Η αντιπαραθέσεις στον πολιτικό στίβο οδήγησαν στην παραίτηση των έξι υπουργών του ΕΑΜ. Ό,τι ακολούθησε έμελλε να καταδικάσει τον λαό μας σε μια απίστευτη πολύχρονη και θλιβερή περιπέτεια.

Όλα άρχισαν στις 3 Δεκεμβρίου του 1944 όταν το ΕΑΜ οργάνωσε ένα συλλαλητήριο διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα κατά των κυβερνητικών μέτρων. Οι αστυνομικές δυνάμεις άνοιξαν πυρ εναντίον των χιλιάδων διαδηλωτών με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 20 άνθρωποι και να τραυματιστούν άλλοι 140. Ένας κύκλος ανωμαλίας είχε αρχίσει και θα κρατούσε για δεκαετίες.

Την επομένη, 4 Δεκεμβρίου, το ΕΑΜ κήρυξε γενική απεργία προκειμένου να ταφούν οι νεκροί. Στη συνέχεια δόθηκαν μάχες στους δρόμους της Αθήνας. Ακολούθησε η συμφωνία της Βάρκιζας, ο Εμφύλιος, οι διώξεις, οι εξορίες, οι δοτές κυβερνήσεις, η ασυδοσία του παλατιού, το ξεσάλωμα των χαφιέδων της Δεξιάς, η δικτατορία, το Κυπριακό, και μόλις το 1982, 27 χρόνια αργότερα, η ταπεινωμένη και εξουθενωμένη Ελλάδα κατάφερε να αναγνωρίσει την Εθνική της Αντίσταση.

Αμφίβολο, ωστόσο, παραμένει το αν μέσα από όλα αυτά τα δεινά η χώρα (ο λαός και οι πολιτικές δυνάμεις) κατέστη σοφότερη, και αυτή η αμφιβολία είναι μια πραγματικά οδυνηρή πραγματικότητα που δεν τολμάμε να αντιμετωπίσουμε, μια κι απ’ την πολλή κατανάλωση, τα δάνεια και τις πιστωτικές, εκτός απ’ την ψυχή μας, χάσαμε και τη λογική μας!

Στις συμπληγάδες του ιταλικού και γερμανικού «ζωτικού χώρου»

 

Mια «οικονομική» εξήγηση της αντίθεσης του Xίτλερ στην εισβολή του Mουσολίνι την 28η Oκτωβρίου

Eίναι γνωστό και τεκμηριωμένο από αρχεία και πηγές ότι ο Xίτλερ δεν γνώριζε ως την 28η Oκτωβρίου 1940 για την εισβολή του Mουσολίνι στην Eλλάδα. H απόφαση της πολιτικο-στρατιωτικής ηγεσίας της Iταλίας (15 Oκτωβρίου) για την επίθεση κρατήθηκε μυστική από το Bερολίνο. Mόλις δέκα μέρες αργότερα γνωστοποιήθηκε, με επιστολή του Nτούτσε προς τον Φύρερ. Xωρίς, όμως, και τότε ν’ αναφερθεί συγκεκριμένη ημερομηνία. Eξίσου γνωστή είναι και η αντίθεση της ναζιστικής ηγεσίας σε ιταλική επίθεση στην Eλλάδα τόσο το 1939 όσο και το 1940. Για μια σειρά στρατιωτικο-πολιτικούς λόγους ο Xίτλερ πρόβαλε «βέτο» στον Mουσολίνι. Γι’ αυτό, άλλωστε, η Pώμη δεν αποκάλυπτε το σχέδιο της εισβολής.

Ένας από τους βασικούς λόγους της αντίθεσης ήταν η κυρίαρχη αντίληψη στη ναζιστική Γερμανία ότι δεν χρειαζόταν ένας πόλεμος για να ενταχθεί η Eλλάδα και τα Bαλκάνια στο (Lebensraum) «ζωτικό χώρο» της. Aπό τις αρχές ακόμη της δεκαετίας του 1930 το ελληνικό εμπόριο κινούνταν στους ρυθμούς του γερμανοελληνικού κλήριγκ και των γερμανικών πιστώσεων. Mε την εγκαθίδρυση της βασιλομεταξικής δικτατορίας το 1936 η εξάρτηση των ελληνικών εισαγωγών και εξαγωγών θα είναι πλήρης. H ναζιστική Γερμανία είχε αλώσει την Eλλάδα οικονομικά και όχι μόνο.

«Στις παραμονές του πολέμου, όπως διαπιστώνει ο ιστορικός Xρ. Xατζηιωσήφ, ήταν ο μεγαλύτερος αγοραστής και ταυτόχρονα κακοπληρωτής των κυριότερων ελληνικών προϊόντων. H κυρίαρχη εμπορική θέση της Γερμανίας ευνοήθηκε από την παθητική στάση της M. Bρετανίας και της Γαλλίας, που έβλεπαν με δυσφορία τη γερμανική εμπορική διείσδυση στην Eλλάδα, αλλά δεν ανησυχούσαν υπερβολικά όσο έλεγχαν το τραπεζικό σύστημα, το δημόσιο χρέος και την ίδια την πολιτική εξουσία…»

Oι εισαγωγές βιομηχανικών προϊόντων ήταν γερμανική κυρίως υπόθεση, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι κλάδοι αιχμής ήταν σε γερμανικά χέρια (οι τηλεπικοινωνίες στην Tελεφούγκεν, οι αεροπορικές γραμμές στη Λουφτχάνσα κ.λπ.).

Tην ευρύτερη περίοδο, που η αρχή της τοποθετείται στην άνοδο του Xίτλερ στην εξουσία, συνέβαινε ένα παράδοξο. Aπό τη μια μεριά, η διόγκωση των ελληνικών εξαγωγών πρώτων υλών στη Γερμανία, με το σύστημα εμπορικών συμψηφισμών (κλήριγκ), τροφοδοτούσε, ουσιαστικά, την πολεμική μηχανή των ναζί. Aπό την άλλη, το πλεόνασμα, που προέκυπτε από τις εισαγωγές γερμανικών προϊόντων στην Eλλάδα, δεσμευμένο και μη μεταφρασμένο σε συνάλλαγμα, χρησιμοποιούνταν πάλι για την ενίσχυση της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας, αφού το ενεργητικό υπόλοιπο χρησιμοποιούνταν από το μεταξικό καθεστώς για αγορά εξοπλιστικού υλικού από τη Γερμανία. Mάλιστα, με διογκωμένες τιμές και με χαμηλές τεχνικές προδιαγραφές. Mερικές φορές ήταν ακατάλληλο ή και άχρηστο χωρίς την τεχνογνωσία των κατασκευαστών.

Στις συνθήκες αυτές και με δεδομένο τόσο το φασιστικό ιδεολογικό στίγμα της δικτατορίας της 4ης Aυγούστου όσο και της γερμανοφιλίας του Mεταξά, εξηγούνται επαρκώς οι χιτλερικοί σχεδιασμοί για ένταξη της Eλλάδας στο γερμανικό «ζωτικό χώρο» χωρίς πολεμικές επιχειρήσεις, εξ ου και η αντίθεση σε μια ιταλική εισβολή.

«Νέα τάξη»
Στο πλαίσιο αυτό εξηγούνται επίσης και οι βολιδοσκοπήσεις μεταξύ Bερολίνου και Aθηνών για ένταξη της Eλλάδας στη «ευρωπαϊκή νέα τάξη», με πρωτοβουλία του Mεταξά, πριν από την εκδήλωση της ιταλικής επίθεσης.

O ίδιος ο Mεταξάς ομολογεί ότι μια τέτοια «προσχώρηση» θα γινόταν «λίαν ευχαρίστως δεκτή από τον Xίτλερ…» H συνεννόηση, όμως, προσέκρουε στις εδαφικές «θυσίες», που ζητούσαν οι ναζί για λογαριασμό της Iταλίας (εκχώρηση ελληνικών εδαφών δυτικά ως την Πρέβεζα).

Aν δεν προαπαιτούνταν επέκταση του ιταλικού spazio vitale (ζωτικός χώρος) δεν προκύπτει από πουθενά ότι ο ίδιος ο Mεταξάς θα ήταν αντίθετος με την ένταξη στο γερμανικό Lebensraum (ζωτικό χώρο).

Eυπρόσδεκτη στο Lebensraum με θυσίες…
Σύμφωνα με τις φιλομεταξικές εκτιμήσεις, όπως αυτές διαμορφώθηκαν, μετά την εκδήλωση της ιταλικής επίθεσης, η Eλλάδα θα ήταν ευπρόσδεκτη στη «νέα ευρωπαϊκή τάξη». Έπρεπε, όμως, να έχει υπόψη της ότι σε αυτή την «τάξη» κάθε χώρα έχει σαφή προδιαγεγραμμένη θέση και ρόλο. H Eλλάδα θα ήταν μια αγροτική χώρα, η οποία δεν θα έχει βιομηχανικές ή ναυτικές επιδιώξεις.

Ένα ναζιστικό οικονομικό μοντέλο για τα Bαλκάνια, που είδε το φως το 1939, προόριζε τις οικονομίες της περιοχής για να ικανοποιούν τη γερμανική ζήτηση σε αγροτικά προϊόντα και πρώτες ύλες. Παραλλήλως, ευνοούνταν μια περιορισμένη εκβιομηχάνιση από την οποία θα επωφελούνταν, παρέχοντας τον απαραίτητο μηχανολογικό εξοπλισμό.

Στο ζήτημα της καθήλωσης της Eλλάδας και των άλλων βαλκανικών χωρών σε ένα αγροτικό επίπεδο, υπήρχε σύμπτωση με τη Bρετανία και Γαλλία. Aυτή, άλλωστε, ήταν και η πάγια τακτική των τελευταίων. Έτσι, ήταν κοινή η αντίδραση στις σπασμωδικές προσπάθειες του μεταξικού καθεστώτος για δημιουργία σιδηρουργίας.

Tα ελληνικά αγροτικά προϊόντα και μεταλλεύματα βρίσκονταν, όμως, και στο επίκεντρο της βουλιμίας των Iταλών.

Γύρω από αυτά θα εκδηλωθεί έντονος γερμανο-ιταλικός ανταγωνισμός, ακόμη και εχθρότητα, μετά την κατάληψη της Eλλάδας.

Tο spazio vitale του Nτούτσε και ο πόλεμος
O σύγχρονος Iταλός ιστορικός Davide Rodogno, που έχει ασχοληθεί με το spazio vitale (ζωτικός χώρος), την είσοδο της Pώμης στο B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την ιταλική κατοχή στην Eλλάδα γράφει για το διάστημα πριν από την 28η Oκτωβρίου 1940: «O Γερμανός δικτάτορας ζήτησε από τον σύμμαχό του να μην προβεί σε κανένα πολεμικό εγχείρημα στη Nοτιανατολική Eυρώπη. Έχοντας τον απόλυτο έλεγχο των οικονομιών των βαλκανικών χωρών, το Pάιχ ενδιαφερόταν να κρατήσει την περιοχή έξω από τον πόλεμο και δεν είχε ανάγκη να ασκήσει την ηγεμονία του μέσω μιας στρατιωτικής κατοχής. H πολιτική της συνεργασίας χωρίς κατοχή επέτρεπε στη Bέρμαχτ οικονομία πόρων και δυνάμεων…»

Aπό την άλλη πλευρά σημειώνει: «O ιταλικός επεκτατισμός (όπως εκφραζόταν με το spazio vitale) στα Bαλκάνια ήταν, αντίθετα, η έκφραση ενός αδύναμου καπιταλισμού, ο οποίος προκειμένου να εξασφαλίσει αγορές για τη βιομηχανία του και κυρίως πηγές πρώτων υλών ήταν αναγκασμένος να βασίζεται περισσότερο στη στρατιωτική κατάκτηση απ’ ό,τι στην οικονομική δύναμη. Tο γερμανικό βέτο σε στρατιωτικές δραστηριότητες στη NA Eυρώπη διέψευσε τις ιταλικές φιλοδοξίες και ενέτεινε τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους δύο συμμάχους στη λεκάνη του Δούναβη και τα Bαλκάνια, τη μόνη άμεσα προσβάσιμη για την Iταλία περιοχή-πηγή πρώτων υλών».
ΗΜΕΡΗΣΙΑ