Ανεκτίμητη η γεωπολιτική αξία της Ελλάδας – Οι Γερμανοί κάνουν «μπούρδες»

Tο τίμημα για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη αξίζει να πληρωθεί σύμφωνα με τους Financial Times και τον Μαρκ Τσάντλερ (Marc Chandler), διεθνής επικεφαλής νομισματικής στρατηγικής της Brown Brothers Harriman που υπογράφει την ανάλυση.

Οι πολιτικοί της Ευρώπης έχουν διαλέξει λάθος κοινή γλώσσα σύμφωνα με τον Τσάντλερ o οποίος υποστηρίζει πως στην περίπτωση αυτή η γεωπολιτική έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από την οικονομία και το κόστος του σφάλματος θα είναι ανυπολόγιστο.

Ακόμη κι αν είναι το τίμημα για την ασφαλή διατήρηση των Αθηνών εντός της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης και ασφάλειας είναι υψηλό, αξίζει να πληρωθεί, αναφέρεται στο άρθρο με τίτλο «Keeping Greece in the euro is about far more than money».

Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί εμμένουν στενόμυαλα στην οικονομική θέση της Ελλάδας, αψηφώντας την τεράστια γεωπολιτική της σημασία. Το τίμημα διατήρησης των Αθηνών εντός της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης και ασφάλειας αξίζει να πληρωθεί.

Παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ: Αξία… ανεκτίμητη!

Οταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες αναφέρονται στην Ελλάδα, μιλούν την διάλεκτο των οικονομικών, ανεξάρτητα από την μητρική τους γλώσσα. Είμαι οικονομικός αναλυτής και την γνωρίζω καλά αυτή τη διάλεκτο. Πιστεύω όμως ότι οι πολιτικοί της ηπείρου έχουν διαλέξει λάθος κοινή γλώσσα. Η γεωπολιτική, πολύ περισσότερο από την οικονομία, είναι το κύριο ζήτημα. Το κόστος του σφάλματος θα είναι μη μετρήσιμο.

Να θυμηθούμε ότι μέχρι πολύ πρόσφατα, το 2013, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι συζητούσαν για συμφωνία εμπορικής ενοποίησης με την Ουκρανία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι διπλωμάτες γνώριζαν τις γεωπολιτικές παραμέτρους αυτής της προσπάθειας. Πράγματι, η συμμετοχή της Ουκρανίας στην Ε.Ε. είχε τεθεί από πολλούς ως μακροπρόθεσμος στόχος. Αλλά οι Βρυξέλλες, απορροφημένες με τις τεχνικές λεπτομέρειες μιας συμφωνίας για το άνοιγμα των αγορών, ίσως απέσπασαν το βλέμμα από την στρατηγική κατάσταση.

Οι ρωσικές αντιδράσεις στην Ουκρανία πάντα ήταν δύσκολο να προβλεφθούν. Αλλά το πρίσμα της οικονομίας ήταν λάθος επιλογή και οδήγησε τους διπλωμάτες σε λάθος διαδρομή. Αυτό είναι ένα σφάλμα που η Ευρώπη δεν αντέχει να επαναλάβει στην Ελλάδα.

Οι υπουργοί Οικονομικών συζητούν τις απαιτήσεις της Αθήνας για ένα δάνειο που θα συντηρήσει την χώρα μέχρι τον Ιούνιο, δίνοντας χρόνο για διαπραγμάτευση μιας μόνιμης λύσης στα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας. Τα ποσά που εμπλέκονται είναι μεγάλα, και οι ελληνικές απαιτήσεις εγείρουν ερωτηματικά για το νομισματικό και μακροοικονομικό πλαίσιο όλης της οικονομίας της ευρωζώνης.

Δεν πρέπει να ληφθούν βιαστικές αποφάσεις. Αυτά τα θέματα όμως, όσο σημαντικά κι είναι, δεν πρέπει να τυφλώνουν τους πολιτικούς όσον αφορά την τεράστια γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας.

Πρόκειται για μια χώρα που ενώνει τον βορρά με τον νότο, και την ανατολή με την δύση, όπως καμία άλλη. Αποτελεί το νότιο άκρο του ΝΑΤΟ και η σχέση που απολαμβάνει με Ρωσία, Ιράν, Κίνα και άλλους είναι μοναδική εντός της συμμαχίας. Ακόμη κι αν είναι υψηλό το τίμημα για την ασφαλή διατήρηση των Αθηνών εντός της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης και ασφάλειας, αξίζει να πληρωθεί.

Η Ελλάδα είναι υπεύθυνη για την εξασφάλιση ενός μεγάλου και ασταθούς τμήματος των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε. Κι αυτός ο ρόλος θα γίνει ακόμη σημαντικότερος, με τις συγκρούσεις που μαίνονται στην βόρειο Αφρική και την Μέση Ανατολή.

Η στρατηγική σημασία της χώρας ως πυλώνα της Ευρώπης έχει αυξηθεί κι ας έχει συρρικνωθεί η οικονομία της κατά το ένα τέταρτο. Είναι μια από τις λίγες χώρες της ευρωζώνης που ανταποκρίνονται στις δεσμεύσεις τους προς το ΝΑΤΟ για τις στρατιωτικές δαπάνες (και γι” αυτό το λόγο, συμπτωματικά, είναι από τους σημαντικότερους πελάτες των γερμανικών και γαλλικών κατασκευαστών όπλων).

Οι πολιτικοί της υπόλοιπης Ευρώπης είναι κατανοητό να ανησυχούν που θα υποχρεωθούν οι φορολογούμενοι πολίτες τους να πληρώσουν για τις παλαιές δημοσιονομικές ατασθαλίες της Ελλάδας. Αλλά πρέπει να θυμούνται επίσης ότι η χώρα δεν αμείβεται επαρκώς για την πολύτιμη συμβολή της στην κοινή άμυνα της Ευρώπης.

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία θα ταρακουνήσουν εκείνους τους Ευρωπαίους που κάποτε θεωρούσαν δεδομένο ότι οι μεταπολεμικές εδαφικές τακτοποιήσεις θα γίνουν σεβαστές από όλους τους γείτονες. Στην παρατεταμένη, όπως φαίνεται, αντιπαράθεση της δύσης με την Ρωσία, τα γεωστρατηγικά δεδομένα που κατέχει η Ελλάδα είναι αναντικατάστατα.

Ωστόσο οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιμένουν να μιλούν για την οικονομική θέση της Ελλάδας λες και έχουν εξασφαλίσει την πλήρη γεωπολιτική υποταγή της. Τα γεγονότα μπορεί να τους επιβεβαιώσουν. Αλλά είναι επικίνδυνο στοίχημα. Θα είναι τραγωδία να βάλουν αυτό το στοίχημα στην τύχη, επειδή θα κάνουν στενόμυαλη ανάλυση της κατάστασης.

Αν το παιχνίδι επιβολής που εκτυλίσσεται ανάμεσα στην Αθήνα και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, καταλήξει στην έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, το κόστος θα είναι πολύ μεγαλύτερο από μερικά απλήρωτα δάνεια και οικονομική πίεση.

Ο διοικητής της ΕΚΤ Mario Draghi, έχει πει ότι θα κάνει τα πάντα για να σώσει το ευρώ. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί θα πρέπει να κάνουν πολύ περισσότερα για να κρατήσουν την Ελλάδα στο ευρώ και να διασφαλίσουν την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη.

*Ο αρθρογράφος είναι διεθνής επικεφαλής νομισματικής στρατηγικής της Brown Brothers Harriman – Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο euro2day.gr

Γεωπολιτικές συνέπειες της Αλώσεως

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΕΤΗ Η. ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΑ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΕΙΑ.

Μυστράς, Κυριακή 29 ΜΑΪΟΥ 2011.

     Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, κατά την επέτειο της Αλώσεως, τελέσθηκε με πρωτοβουλία του Συνδέσμου των εν Αττική Λακεδαιμονίων στην βυζαντινή Μητρόπολη του Αγίου Δημητρίου στον Μυστρά, με ιδιαίτερη λαμπρότητα, μνημόσυνο του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου από τον σ. Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης, παρουσία των αρχών και πλήθους κόσμου. Ακολούθησε μέσα στον ναό ομιλία του καθηγητή και συγγραφέα Μελέτη Μελετόπουλου, με θέμα «ΟΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ».

    Ο Μελέτης Μελετόπουλος στην ομιλία του ανέλυσε το διεθνές πλαίσιο εντός του οποίου έλαβε χώρα η Άλωση, επισημαίνοντας ότι η δημογραφικά και κοινωνικά καθημαγμένη από τους λοιμούς Ευρώπη αδυνατούσε να οργανώσει αντιτουρκική σταυροφορία  για να διασώσει το Βυζάντιο. Αλλά και το ψυχικό και πολιτικό ρήγμα της Τέταρτης Σταυροφορίας απέκλειε μία πολιτική συνεργασία της Δύσης με την φθίνουσα αυτοκρατορία.

    Στην συνέχεια ο ομιλητής  εξέθεσε την κατάσταση στην Βαλκανική χερσόνησο, όπου μία αλληλοσπαρασσόμενη πανσπερμία βαλκανικών ηγεμονιών(η Σερβία ήταν είναι φόρου υποτελής στους Τούρκους, η Βουλγαρία είχε καταληφθεί από το 1380), φραγκικών ηγεμονιών (στο Αιγαίο, στην Αθήνα και στην  Πελοπόννησο, που κατελήφθησαν από τους Τούρκους μετά την Κωνσταντινούπολη), βυζαντινών καταλοίπων(Τραπεζούντα, Μυστράς, που επεβίωσαν για μερικά χρόνια μετά την Άλωση) είχαν αντικαταστήσει την κραταιά βυζαντινή επικράτεια και αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν την οθωμανική προέλαση.

    Οι Τούρκοι πέρασαν στην Καλλίπολη το 1361 ως μισθοφόροι βυζαντινών ηγεμόνων και εγκαταστάθηκαν στα Βαλκάνια με έδρα την Αδριανούπολη. ‘Ετσι πραγματοποίησαν κυκλωτική κίνηση και απειλούσαν πλέον την Κωνσταντινούπολη και από τα δυτικά.

    Ο ομιλητής παρουσίασε την κατάσταση του βυζαντινού κράτους, το οποίο κατά την εποχή της Αλώσεως είχε απωλέσει όλες του τις επαρχίες και είχε περιοριστεί στην Κωνσταντινούπολη και στο Δεσποτάτο του Μυστρά, το οποίο διοικούσε κάποιο μέλος της βασιλεύουσας δυναστείας των Παλαιολόγων. Η πρωτεύουσα, η Κωνσταντινούπολη, βρισκόταν σε μεγάλη παρακμή, ο πληθυσμός της είχε περιοριστεί στις 50.000 (σε σχέση με το εκατομμύριο της εποχής των Κομνηνών), ολόκληρες συνοικίες ήταν ακατοίκητες. Υπήρχε ισχυρή παρουσία ιταλών εμπόρων(Γενουατών, Ενετών κ.ά.), που ήλεγχαν την οικονομική ζωή. Μπροστά στην οθωμανική απειλή, η βυζαντινή ιθύνουσα τάξη μετέφερε τα περιουσιακά της στοιχεία στο εξωτερικό(οι περισσότεροι δεν γλύτωσαν τελικώς την σφαγή), ενώ υπήρχε κύμα φυγής βυζαντινών λογίων στην Δύση.

    Η εθνική στρατηγική των Παλαιολόγων ήταν η συνεργασία με την Δύση, κάτι που αποδείχθηκε ατελέσφορο. Οι Παλαιολόγοι επεδίωκαν την διάσωση της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι κάποιο απροσδόκητο γεγονός να ανατρέψει την μοιραία εξέλιξη των πραγμάτων. Ακριβώς αυτός ήταν ο βαθύτερος λόγος που ο Μωάμεθ αποφάσισε να επιδιώξει πάση θυσία την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως, διότι κατανοούσε ότι όσο η Κωνσταντινούπολη ήταν ελεύθερη οι ήδη υπόδουλοι ελληνικοί πληθυσμοί θα διατηρούσαν σημείο αναφοράς και ελπίδα αποκατάστασης.

    Ο ομιλητής αναφέρθηκε στην συνέχεια στην προσωπικότητα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, τονίζοντας ότι ήταν γενναίος, έντιμος, και κυρίως είχε συνειδητοποιήσει την ιστορικότητα των στιγμών. Επέλεξε ενσυνείδητα την αυτοθυσία, διότι κατανόησε (όπως αποδεικνύει η απάντησή του στην πρόταση του Μωάμεθ να παραδώσει οικειοθελώς την εξουσία και να αποχωρήσει «Την πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν εστίν….») ότι μία παράδοση της Πόλης στον Μωάμεθ θα νομιμοποιούσε τον τελευταίο ως ηγεμόνα στην συνείδηση του ελληνικού έθνους, το οποίο έτσι θα αφομοιωνόταν από το οθωμανικό κράτος και θα εξέλιπε ιστορικά. Αντιθέτως η αντίσταση μέχρις εσχάτων και η θυσία του Κωνσταντίνου στην Πύλη του Ρωμανού απέκλεισαν αυτό το ενδεχόμενο, δημιούργησε τις προϋποθέσεις μακροχρόνιας και σε βάθος εθνικής αντίστασης και οδήγησε τελικά στην Επανάσταση και στην Ανεξαρτησία.

    Κάτι που φαίνεται από την απάντηση που έδωσε τέσσερις αιώνος αργότερα ο Κολοκοτρώνης στον λόρδο Χάμιλτον, ο οποίος τον ερώτησε ποιοί είναι οι σύγχρονοι Έλληνες. Ο αρχηγός της Επανάστασης του απάντησε: «είμαστε οι στρατιώτες του βασιλέως μας. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη και εμείς πήραμε τα βουνά.»

    Ο ομιλητής παρουσίασε στην συνέχεια τις βασικές συνέπειες της Αλώσεως:

α. η άρση της πολιτικής ελευθερίας των Ελλήνων και η μετατροπή τους από υποκείμενο σε αντικείμενο του διεθνούς δικαίου,

β. ο εγκλωβισμός του Ελληνισμού σε μία υπανάπτυκτη και καθυστερημένη δομή και η αποκοπή του από την Αναγέννηση και τις ευρωπαϊκές εξελίξεις,

γ. η βίαιη διακοπή της παλαιολόγειας αναγέννησης, που είχε ήδη αρχίσει να οδηγεί την βυζαντινή κοινωνία σε μία εξέλιξη όπως αυτή που συνέβη δύο αιώνες αργότερα στην Δυτική Ευρώπη ( όπως έχει δείξει η σύγχρονη βυζαντινολογική έρευνα),

δ. την μεταφορά του κέντρου βάρους ενός βαρβαρικού ασιατικού κράτους σε ευρωπαϊκό έδαφος, την περαιτέρω προώθηση των Τούρκων μέχρι την Αυστρία και την Πολωνία και την δημιουργία εστίας μόνιμης απειλής κατά του ευρωπαϊκού πολιτισμού και εξισλαμισμού της Ευρώπης (τουλάχιστον μέχρι την δεύτερη πολιορκία της Βιέννης το 1683),

ε. την εν συνεχεία κατάληψη της Κύπρου(1571) και της Κρήτης (1669), όπου ανθούσε σημαντικός πολιτισμός πρωτο-αναγεννησιακού χαρακτήρα και ο οποίος εξαλείφθηκε παντελώς με την επιδρομή των Τούρκων,

ζ. την πλήρη ανατροπή των δημογραφικών δεδομένων, λόγω μαζικών σφαγών, εξισλαμισμών, φυγής στην Δύση, μετακίνησης των πληθυσμών στα ορεινά, εξελίξεις που έφεραν τον Ελληνικό έθνος στα όρια της ιστορικής του εξαφάνισης και απαιτήθηκαν αιώνες για να ανατραπούν και να αρχίσει η ανάκαμψη,

η. την μετατροπή των Ελληνικών χωρών σε πεδίο γεωπολιτικής σύγκρουσης των Τούρκων με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις (αρχικά με τους Ενετούς και στην συνέχεια με τους Ρώσσους και τους Αγγλογάλλους), που είχε ως συνέπεια τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων σε εναλλασσόμενους κυριάρχους, τις σφαγές σε περίπτωση εσφαλμένης επιλογής συμμάχου και την διαμόρφωση αντανακλαστικών υποτέλειας και αναζήτησης σωτήρων.

    Ο ομιλητής αναφέρθηκε επίσης στα κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά της τουρκοκρατίας, και κυρίως της παρακμιακής της φάσης, από τα οποία  προέρχονται τα βασικά αρνητικά στοιχεία του νεοελληνικού βίου, όπως οι πελατειακές σχέσεις, η διοικητική αυθαιρεσία, η διαφθορά, η εξαγορά των αξιωματούχων, ο νεποτισμός και η ευνοιοκρατία, η διαπλοκή οικονομικής και κοινωνικής εξουσίας, δηλαδή τα κλασσικά δομικά υλικά του ασιατικού δεσποτισμού.

    Μέσα όμως από την τρομακτική και πρωτοφανή δοκιμασία της τουρκοκρατίας, το χειμαζόμενο Ελληνικό έθνος  σκληραγωγήθηκε σε συνθήκες κατοχής, ανασυγκροτήθηκε δημογραφικά και κοινωνικά, αναγεννήθηκε πνευματικά και εκπαιδευτικά με την βοήθεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας η οποία λειτούργησε ως υποκατάστατο του διαλελυμένου βυζαντινού κράτους και παράγων συνοχής των απανταχού ελληνικών πληθυσμών. Αναπτύχθηκε οικονομικά εκμεταλλευόμενο τις ευνοϊκές διεθνείς περιστάσεις της βιομηχανικής επανάστασης, των ναπολεοντείων και των ρωσσοτουρκικών πολέμων.

   Το αποκορύφωμα της αναγέννησης του Ελληνικού έθνους υπήρξε η Ελληνική Επανάσταση, που είχε ως επίκεντρο την Πελοπόννησο και την τεράστια μορφή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Πρόκειται για τεράστιο επίτευγμα: οι υπόδουλοι Έλληνες επαναστάτησαν εναντίον μίας αχανούς αυτοκρατορίας που εκτεινόταν από τον Δούναβι ως τον Νείλο και από τον Περσικό κόλπο ως τον Ατλαντικό ωκεανό και την συνέτριψαν στην Τρίπολη, στα Δερβενάκια, στο Αιγαίο και στην Ρούμελη, επιτυγχάνοντας τελικώς την ανεξαρτησία τους.

    Ο ομιλητής στο τέλος της διάλεξής του επεσήμανε  ότι αυτό που σήμερα αποκαλείται «Μεγάλη Ιδέα», και μάλιστα από ορισμένους με αρνητικό πρόσημο, ήταν η αυτονόητη και φυσιολογική επιθυμία του Ελληνικού Έθνους να απελευθερώσει την επί χιλιετία ιστορική του πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη.

http://www.antibaro.gr/node/3093

ΑΙΓΥΠΤΟΣ: ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ (ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΟΜΠΑΜΑ-ΙΣΡΑΗΛ)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Στην αποφασιστικότερη φάση της μπαίνει η μάχη για την εξουσία στο Κάιρο, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, μάχη που θα κρίνει όχι μόνο την εξέλιξη του Αιγύπτου, αλλά θα επηρεάσει βαθειά το μέλλον όλου του ισλαμικού κόσμου, δεδομένης της κεντρικής σημασίας της Αιγύπτου για τον αραβικό κόσμο. (σ.σ. το άρθρο αυτό γράφτηκε μερικές ώρες πριν από την ΄πτώση του Μουμπάρακ)

Το ζήτημα βέβαια δεν είναι μόνο «ποιος κυβερνά την Αίγυπτο», αλλά και «ποιος κυβερνά τον κόσμο». Τα τελευταία εικοσιτετράωρα, οι ενδείξεις αποκαλύπτουν ότι γίνεται μια θυελλώδης σύγκρουση στο παρασκήνιο της «αυτοκρατορικής εξουσίας» ανάμεσα στον Ομπάμα, που έχει, κατά τα φαινόμενα, αποφασίσει να εγκαταλείψει τα παραδοσιακά, διεφθαρμένα και χρεωκοπημένα καθεστώτα-πελάτες, προς όφελος ενός ανοίγματος στους λαούς, αναλαμβάνοντας και το σχετικό ρίσκο και πιο παραδοσιακές δυνάμεις στο Ισραήλ και στο «βαθύ αμερικανικό κράτος», που επιχειρούν να τα διατηρήσουν πάση θυσία στη θέση τους.

Αυτό μόνο μπορεί να εξηγήσει αμερικανούς Πρέσβεις που «ξεμπροστιάζουν» τον Πρόεδρό τους, όπως ο ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ στο Κάιρο (γιός ενός από τους ιδρυτές της CIA και της οργάνωσης Γκέλεν και πρωτεργάτη του πραξικοπήματος του Ιράν, με πλούσια δράση ο ίδιος στο Κόσοβο, στη φιλελευθεροποίηση της αιγυπτιακής οικονομίας κλπ.). Μόνο αυτό μπορεί επίσης να εξηγήσει πως ο αρχηγός της CIA ανήγγειλε την αποχώρηση Μουμπάρακ για να διαψευσθεί λίγο αργότερα… ‘Η γιατί ένας ισραηλινός αξιωματούχος συμμετείχε στη συνεδρίαση του αμερικανικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας! Οι εξελίξεις στο Κάιρο θυμίζουν κάπως τη σύσκεψη του 1974 που είχε αποφασίσει να αναθέσει στον Κανελλόπουλο την κυβέρνηση, προτού την αναθέσει στον Καραμανλή…Με τη σημαντική διαφορά όμως ότι ο αιγυπτιακός λαός είναι ήδη στους δρόμους όλων των πόλεων.

Το κλειδί των εξελίξεων, όχι μόνο στην Αίγυπτο, αλλά στο σύνολο της Μέσης Ανατολής το κρατάει τώρα στα χέρια του ο στρατός του Νάσσερ. Θα υπακούσει στον Μουμπάρακ ή θα περάσει στην άλλη πλευρά;

Απευθυνθήκαμε σε δύο πρόσωπα που παρακολουθούν στενά την Αίγυπτο, από τις δύο αντίπαλες όχθες της μεγάλης διαμάχης που διατρέχει την Μέση Ανατολή, για να μας φωτίσουν για το τι συμβαίνει και πως το βλέπουν. Ο ένας είναι ένας από τους σημαντικότερους διαμορφωτές της ισραηλινής στρατηγικής σκέψης, ο Καθηγητής Εφραίμ ‘Ινμπαρ. Η δεύτερη είναι η αρχισυντάκτρια μιας από τις σημαντικότερες επιθεωρήσεις του αραβικού κόσμου, της λιβανικής Bada’el, Leila Ghanem.
Leila Ghanem: H επανάσταση δεν σταματάει, η Αίγυπτος δεν γυρνάει στους Φαραώ και τους Σουλτάνους, μεγάλη ήττα για το Ισραήλ
Η αρχισυντάκτρια της Bada’el ήταν θυμωμένη προχτές το βράδυ με τον Μουμπάρακ. «Θέλουν να πάρουν από αυτό το λαό τη χαρά της νίκης. Θέλουν να τον ξαναγυρίσουν στην κατάσταση του σκλάβου. Αλλά δεν θα τους περάσει. Η Αίγυπτος δεν θα γυρίσει στην εποχή των Φαραώ και των Σουλτάνων», μας λέει, πεπεισμένη ούτε η αστυνομία, ούτε ο Στρατός έχουν πλέον τη δυνατότητα να καταστείλουν αυτό που εξελίσσεται στη μεγαλύτερη ίσως επανάσταση του αραβικού έθνους, αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερες κοινωνικές τάξεις και επεκτεινόμενη σε όλη την Αίγυπτο.
Η Λέιλα παρακολουθεί στενά, με κομμένη την ανάσα, όπως και όλος ο αραβικός κόσμος, την αιγυπτιακή επανάσταση, μετακινούμενη αδιάκοπα μεταξύ Λιβάνου, Γαλλίας και Βόρειας Αφρικής. Στη συζήτηση που είχαμε μαζί της μας περιέγραψε αναλυτικά τις ταχύτατες εξελίξεις της επανάστασης. Μεταφέρουμε στη συνέχεια τις βασικότερες πληροφορίες και εκτιμήσεις της.
Ο Μουμπάρακ έχασε τα τελευταία ίχνη αξιοπιστίας, όταν ο δυτικός τύπος δημοσίευσε προ ημερών ότι έχει περιουσία 40-70 δις. Στην Αίγυπτο, το 40 είναι συμβολικό, είναι το ποσοστό του πληθυσμού κάτω από το όριο φτώχειας, χωρίς πρόσβαση σε ηλεκτρικό και πόσιμο νερό. ‘Ηταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Στη διάρκεια της τελευταίας εβδομάδας, οι εξεγερμένοι υποστηρίζουν ότι 18 εκατομμύρια Αιγύπτιοι βγήκαν στους δρόμους και σημαντικά τμήματα της εργατικής τάξης ξεκίνησαν απεργίες. Γενικεύθηκαν επίσης οι καταλήψεις εργοστασίων και δημοσίων κτιρίων.
Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα του βάθους της «δημοκρατικής επανάστασης», αυτού του «αιγυπτιακού 1789», ήταν η δημιουργία «λαϊκών επιτροπών». Οι πρώτες που δημιουργήθηκαν ήταν επιτροπές στις γειτονιές, που αντικατέστησαν την αστυνομία. Ακολούθησαν επιτροπές εργατών, μεσαίων στρωμάτων (δικαστών, γιατρών, τεχνικών της διώρυγας κλπ.), επιτροπών των κατοίκων στην απέραντη ζώνη της εξαθλίωσης στην περίμετρο του Καίρου. Ταυτόχρονα, η επανάσταση επεκτάθηκε γεωγραφικά, ακόμα και σε περιοχές της ‘Ανω Αιγύπτου (Λούξορ, Ασουάν, Φαγιούμ κλπ.) που δεν είχαν δει πολιτική δράση από την αυγή των χρόνων. Περιέλαβε επαρχιακά κέντρα, οργανωμένα οικογενειακά (σε clans) που παραδοσιακά τροφοδοτούν με στελέχη τον στρατό. Οι Χριστιανοί Κόπτες αγνόησαν τις οδηγίες των θρησκευτικών ηγετών τους και συμμετείχαν στις διαδηλώσεις. Αντιπροσωπείες από όλες τις περιοχές συνέρρευσαν στην Πλατεία Απελευθέρωσης (Ταχρίρ) του Καίρου, που λειτουργεί τώρα ως «επαναστατικό εργαστήριο», κατά την Κυρία Γκάνεμ, θυμίζοντας την «Κομμούνα του Παρισιού» του 1871. Εκεί το κίνημα επεξεργάζεται τις θέσεις και τα αιτήματά του και εκεί δημιουργήθηκε μια «επιτροπή δικαστών» με αντικείμενο την επεξεργασία νέου συντάγματος. Η αντιπολίτευση δεν ωθεί τις εξελίξεις, ανταποκρίνεται με καθυστέρηση στην πίεση που δέχεται από τη βάση.
Ενώ το κίνημα διευρυνόταν σε όλη τη διάρκεια της περασμένης εβδομάδας το καθεστώς κατέρρεε. Πρώτη κατέρρευσε η αστυνομία, ακολούθησε το κυβερνητικό κόμμα και το σύστημα ελεγχόμενων ΜΜΕ. με μια σειρά λιποταξιών επιφανών στελεχών και τη δημιουργία «επιτροπών ακέραιων δημοσιογράφων» και του δικτύου « Maspero 2011 ». Σταδιακά, «περάσαμε από την εξέγερση σε μια λαϊκή επανάσταση, όπως οι ίδιοι οι εξεγερμένοι την χαρακτηρίζουν», μας λέει η Λέιλα Γκάνεμ.
Ο στρατός επηρεάστηκε κι αυτός από την ατμόσφαιρα στη χώρα, ενώ η στάση του παραμένει αινιγματική. ‘Ηδη πάντως αρκετοί αξιωματικοί βγήκαν στις τηλεοράσεις και τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ της εξέγερσης, ενώ το Στρατιωτικό Συμβούλιο που συνεδρίασε χωρίς τον Μουμπάρακ εξέδωσε ένα «Στρατιωτικό Ανακοινωθέν αρ. 1», που υπέγραψε ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου. Η φρασεολογία αυτή είναι η ίδια που χρησιμοποίησαν οι αξιωματικοί του Νάσσερ όταν πήραν την εξουσία, ανατρέποντας τον Βασιληά της Αιγύπτου. Στο ανακοινωθέν, η ηγεσία του στρατού δηλώνει ότι «εγγυάται» τις διεκδικήσεις του λαού. Την απάντηση όμως για το τι θα κάνει ο Στρατός θα την δώσει ίσως το «ανακοινωθέν αρ. 2» που αναμένεται τώρα, μετά το διάγγελμα Μουμπάρακ. (σ.σ. Πάντως, το Προεδρικό Μέγαρο και άλλα κρίσιμα σημεία του καθεστώτος δεν τα φυλάει ο Στρατός, αλλά η Προεδρική Φρουρά).
Στις απαρχές του κινήματος ήταν ένα κίνημα 60.000 νέων, κυρίως της μεσοαστικής τάξης, που έδωσαν σκληρούς αγώνες και μερικοί έχασαν τη ζωή τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δικτυωμένοι μέσω του ‘Ιντερνετ. ‘Ένα άλλο κίνημα είναι το «κίνημα της 6ης Απριλίου», με 60.000 νέους 20-30 ετών, οργωμένων μέσω διαδικτύου, που δημιουργήθηκε από αφορμή μια κίνηση αλληλεγγύης σε μια εργατική απεργία το 2008 και είναι το πιο ενεργό την τελευταία τριετία. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν διάφορα άλλα κινήματα της αριστεράς, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, νέων, φοιτητών και φιλελεύθερων)Προτίμησαν να δρουν αποκεντρωμένα για να αποφύγουν τις αστυνομικές διώξεις, προχθές όμως συγκρότησαν δύο μεγάλες «συμμαχίες», την αριστερίζουσα «Συμμαχία της Επανάστασης του θυμού» και τη «Συσπείρωση νέων της 25ης Ιανουαρίου». Διεκδικούν αποχώρηση Μουμπάρακ, άρση κατλαστασης πολιορκίας, δημιουργία συνταγματικού συμβουλίου για επεξεργασία συντάγματος, διάλυση και εκλογή νέου κοινοβουλίου, δίκη διφθαρμένων πολιτικών και υπευθύνων για «εγκλήματα κατά του αιγυπτιακού λαού» και ειδικά δολοφονίες διαδηλωτών.

Σε αυτές τις δυνάμεις προστέθηκαν σταδιακά τα διάφορα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης (νασσερικοί, αριστεροί, Μπαραντέι, Αδελφοί Μουσουλμάνοι κλπ). Μια από τις μεγάλες αποκαλύψεις της επανάστασης, λέει η Ghanem, ήταν αυτή του βαθμού υπερτίμησης των ΑΜ από το καθεστώς προκειμένου να τρομοκρατήσει τους Κόπτες, να εξουδετερώσει την αντιπολίτευση και να πάρει με το μέρος του τμήμα της αριστεράς. Οι νέοι της κίνησης συμμετείχαν, δεν πρωταγωνίστησαν όμως στην επανάσταση. Οι ΑΜ αντιμετωπίζουν μείζον πρόβλημα πολιτικής στρατηγικής, μη μπορώντας να μετασχηματίσουν την αναμφισβήτητη συμπάθεια που διαθέτουν σε πολιτική επιτυχία. Εδώ και μερικά χρόνια, τους διαπερνά ένας «αέρας εκσυγχρονισμού» στο επίπεδο της υιοθέτησης δυτικών ρούχων και μοντέρνας επικοινωνίας. Επίσημα εγκατέλειψαν κάθε θεοκρατικό σχέδιο και δηλώνουν οπαδοί των τουρκικών και μαροκινών ισλαμιστών. Αλλά συνεχίζουν να διατηρούν διπλή γλώσσα στις λαϊκές γειτονιές, μια προς τα έξω και μια πολύ παραδοσιακή.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι αν είναι ο προτιμώμενος από τον Νετανιάχου Σουλεϊμάν, ο διάδοχος του Μουμπάρακ, «σε κάθε περίπτωση ο μεγάλος χαμένος της λαϊκής δημοκρατικής επανάστασης θα είναι το Ισραήλ», εκτιμά η Κυρία Γκάνεμ, που θυμίζει ότι ο Σουλεϊμάν ήταν ο πρωτεργάτης της συμφωνίας αερίου με το Ισραήλ, που θεωρείται εξαιρετικά δυσμενής για τα αιγυπτιακά συμφέροντα.
Ο αιγυπτιακός γίγαντας ξύπνησε. Το τζίνι δεν θα ξαναμπεί στο μπουκάλι. Μπορεί να επηρεάσει κι άλλες αραβικές χώρες.
EFRAIM INBAR, κορυφαίος Ισραηλινός στρατηγικός: ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΑΒΕΣ Ο ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ, Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙ

Aπό τους κορυφαίους διαμορφωτές της ισραηλινής στρατηγικής σκέψης, ο Καθηγητής Efraim Inbar διευθύνει το σπουδαιότερο ίσως Κέντρο Στρατηγικών Σπουδών της χώρας του, το BESA στο Πανεπιστήμιο Μπαρ-Ιλάν. Υπηρέτησε σε διάφορες κρατικές θέσεις και είναι μέλος του Ιστορικού Τμήματος των ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων και Πρόεδρος του Συνδέσμου Διεθνών Μελετών του Ισραήλ. Δηλώνει ενθουσιώδης οπαδός του Ηράκλειτου, που τον ερμηνεύει ως απόστολο του Πολέμου, ενώ ομολογεί αυτοβούλως, με αφορμή μια ερώτηση για την Τουρκία, το ηθικο-πολιτικό του credo: «Δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Η λέξη εμπιστοσύνη δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μου». Μιλήσαμε μαζί του σε μια προσπάθεια να έχουμε μια ιδέα των αντιλήψεων που επικρατούν στο Ισραήλ για την αιγυπτιακή κρίση.

Η κυβέρνηση της Αιγύπτου, λέει, εφαρμόζει επιτυχώς μια τακτική «ανάσχεσης» του εναντίον της κινήματος, διεξάγοντας έναν πόλεμο φθοράς, στον οποίο μάλλον θα επικρατήσει. Του παρατηρούμε ότι το κίνημα δεν δείχνει προς το παρόν να «κουράζεται», νέες κοινωνικές δυνάμεις προστίθενται στην εξέγερση, πολλαπλασιάζονται οι απεργίες των εργατών. Σε μια τέτοια περίπτωση, υποστηρίζει, μπορεί τελικά το καθεστώς να χρειαστεί να χρησιμοποιήσει περισσότερη ισχύ. «Η καταπίεση δουλεύει» προσθέτει γελώντας (“repression works”).

Δουλεύει όμως άραγε τόσο καλά η καταπίεση, όσο φαίνεται ίσως εκ πρώτης όψεως; Κι αν δουλεύει, ποιες είναι οι μακροχρόνιες συνέπειες της χρήσης της; ρωτάμε τον Καθηγητή. Στο κάτω-κάτω αν υπήρξε κάποιος που ήξερε τη βία καλύτερα από όλους δεν ήταν άλλος από τον Ναπολέοντα. Κι ήταν αυτός ακριβώς που είπε ότι με τις λόγχες μπορείς να κάνεις τα πάντα, εκτός από το να καθήσεις πάνω τους. Ο Εφραίμ ‘Ινμπαρ τα ακούει όλα αυτά ευγενώς μεν, κάπως «βερεσέ» δε. Η καταπίεση, μας λέει, δούλεψε για πολλές δεκαετίες και μπορεί να δουλέψει και στο μέλλον. Δεν πιστεύω πολύ, μας λέει, στη δυνατότητα αλλαγής προς τη δημοκρατία. Οι μόνες συγκροτημένες πολιτικές δυνάμεις στην Αίγυπτο είναι ισλαμικές δυνάμεις, περιλαμβανομένων των «Αδελφών Μουσουλμάνων». Αυτό καθιστά μόνη αξιόπιστη εναλλακτική, μόνο δρόμο, τα αυταρχικά καθεστώτα.
Δηλαδή υπάρχει κάτι στο Ισλάμ που δεν επιτρέπει τη δημοκρατία; Ρωτάμε τον Καθηγητή, που περιορίζει το ασυμβίβαστο στους ‘Αραβες, αναφέροντας παραδείγματα επιτυχούς έναρξης εκδημοκρατισμού ισλαμικές χώρες όπως την Μαλαισία, την Ινδονησία και την Τουρκία. Το αποδίδει στην «αποτυχία» των «αραβικών ελίτ», στη μη ύπαρξη «εκσυγχρονιστικών ελίτ» όπως αυτές που υπάρχουν στην Κορέα ή την Μαλαισία. ‘Όταν τον ρωτάμε γιατί συμβαίνει αυτό, το αποδίδει σε μερικά στοιχεία της αραβικής πολιτικής κουλτούρας.
O Καθηγητής ‘Ινμπαρ δεν μασάει τα λόγια του για τον Ομπάμα και την πολιτική του. Θεωρεί ότι η στροφή του Προέδρου των ΗΠΑ, που ζητούσε πριν μια βδομάδα την άμεση αποχώρηση του Μουμπάρακ, είναι στη σωστή κατεύθυνση, παραμένει όμως ανεπαρκής. Ακόμα και τώρα, που η Ουάσιγκτων ζητά «μετάβαση εν τάξει», η πολιτική της παραμένει «αρκετά αφελής», όπως π.χ. όταν επιμένει στην κατάργηση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Η κυβέρνηση Ομπάμα, υπογραμμίζει, διακρίνεται για την αφέλειά της και για το «σύνδρομο του Κάρτερ».
‘Όταν του παρατηρούμε ότι και οι νεοσυντηρητικοί, στις αρχές της δεκαετίας, έθεσαν τη «δημοκρατία» ως κεντρικό σύνθημα στη Μέση Ανατολή, συμφωνεί ότι ήταν κι αυτοί «πολύ ιδεαλιστές» και απέτυχαν στην «πολιτική μηχανική», όπως σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Εγώ, συμπληρώνει, είμαι οπαδός ενός διαφορετικού, πιο πραγματιστικού συντηρητισμού. Δεν πρέπει να επιτρέπεται η συμμετοχή στις εκλογές μη δημοκρατικών κομμάτων, όπως της Χαμάς, που οι Αμερικανοί επέτρεψαν να πάρει μέρος στις παλαιστινιακές εκλογές, με αποτέλεσμα να ελέγχει σήμερα τη Γάζα. Υπάρχουν φανατικοί στον ισλαμικό χώρο, πολύ περισσότερο φανατικοί από τον Αχμαντινετζάντ, τονίζει.
Με την ευκαιρία της συνομιλίας μας δεν παραλείπουμε να τον ρωτήσουμε για τις σχέσεις με την Τουρκία. Μιλάει για σοβαρό ρήγμα με την ‘Αγκυρα, λόγω της μεταβολής της τουρκικής στάσης απέναντι στο Ισραήλ. Αποδίδει τη νέα τουρκική πολιτική στην ισλαμική απόχρωση στην εξωτερική πολιτική, στην επιθυμία μεγαλύτερου ρόλου στη Μέση Ανατολή και στις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες της ‘Αγκυρας.
Μένει πάντως κανείς με την απορία για το αν η αποτυχία του αραβικού «εκσυγχρονισμού» και όσα ο Καθηγητής προσάπτει στην «αραβική πολιτική κουλτούρα», δεν οφείλονται τελικά παρά ακριβώς στην απαίτηση να παραμείνει ο αραβικός κόσμος σε αποικιακή σχέση προς τη Δύση και το Ισραήλ. Διερωτάται επίσης κανείς, τι θα σήμαινε για τα μακροχρόνια στρατηγικά συμφέροντα και την εικόνα της Δύσης, αν ταυτιζόταν με μια μεγάλης έκτασης αιματηρή καταστολή. Μια τέτοια καταστολή πιθανώς θα απαιτούνταν, χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τα κατάφερνε τελικά να σώσει τους από πολλού χρεωκοπημένους πολιτικά αραβικούς αυταρχισμούς. Η προσπάθεια να κρατηθεί ο Σάχης με το ζόρι, πριν από 30 χρόνια, όχι μόνο απέτυχε, εξακολουθεί να έχει τεράστιες πολιτικές συνέπειες σήμερα. ‘Οσο για τη λογική του Διαρκούς Πολέμου, εμφανίζεται μεν από τους οπαδούς της ως η μόνη ρεαλιστική, ιστορικά όμως, σε αυτήν ακριβώς περιέχεται το σπέρμα της αυτοκαταστοφής.

konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 13.2.2011

Ο ρόλος της Κύπρου στη διαμάχη Ισραήλ-Τουρκίας

Σε προηγούμενο άρθρο (βλ. Η σημασία της συμφωνίας Κύπρου-Ισραήλ για διαχωρισμό της ΑΟΖ), τονίσαμε, ότι το όραμα του υπουργού εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου όπως αυτό διατυπώνεται στο βιβλίο του “Στρατηγικό βάθος- Η σημερινή θέση της Τουρκίας” και το οποίο υλοποιείται πιστά από της ανόδου στην εξουσία του Ισλαμικού κόμματος του Ταγίπ Ερντογάν, έχει σαν ακρογωνιαίο λίθο τη “Μεσογειακή Στρατηγική”. Την άσκηση δηλαδή γεωστρατηγικού ελέγχου στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Αυτή όμως η στρατηγική της Τουρκίας έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα ενός άλλου σημαντικού παίχτη της περιοχής, του Ισραήλ, το οποίο, περικυκλωμένο από τις τρεις πλευρές από 100 εκατομύρια Άραβες μουσουλμάνους, έχει μια μόνο διέξοδο, τη Μεσόγειο. Εάν ο πνεύμονας της Μεσογείου κλείσει για οποιοδήποτε λόγο, τότε το Ισραήλ είναι καταδικασμένο στον αργό θάνατο.

Εάν, σαν υπόθεση εργασίας, θεωρήσουμε ότι η Κύπρος δεν υπήρχε στο χάρτη, τότε τα πράγματα για τη Τουρκία θα ήταν πολύ πιο εύκολα αναφορικά με τον έλεγχο της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου. Αυτός ο έλεγχος θα μπορούσε να ασκηθεί από τις ναυτικές και αεροπορικές βάσεις της νότιας και νοτιοανατολικής Τουρκίας, με δεδομένο ότι το μεν FIR της Τουρκίας θα έφθανε μέχρι τις ακτές του Ισραήλ, η δε Αποκλειστική Οικονομική της Ζώνη, 200 ναυτικά μίλια από τις νότιες ακτές της.

Η ύπαρξη όμως της Κύπρου στο στόμιο αυτής της ευαίσθητης περιοχής, όχι τόσο σαν χερσαίο έδαφος, όσο σαν κρατική οντότητα με δικαίωμα διατήρησης ενόπλων δυνάμεων, ανατρέπει εκ βάθρων τη στρατηγική επιδίωξη της Τουρκίας για έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου. Και τούτο, γιατί η γεωγραφία της περιοχής, περιορίζει, εξ αιτίας της Κύπρου, τα δικαιώματα της Τουρκίας που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο, (FIR, ΑΟΖ, Έρευνα-Διάσωση) σε μια στενή λωρίδα νότια των παραλίων της.

Στρατηγική διαχρονική επιδίωξη της Τουρκίας αναφορικά με την επιδιωκόμενη από αυτή λύση στο Κυπριακό, ήταν και είναι η απαγόρευση του Κυπριακού κράτους να ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα αναφορικά με το FIR, την ΑΟΖ, την Έρευνα – Διάσωση και την ασφάλειά του. Αυτές οι επιδιώξεις της Τουρκίας, που θα επιτρέψουν στην ίδια να καλύψει το κενό ασφάλειας που θα υπάρξει στη περιοχή και να ασκήσει τον έλεγχο επί της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου, υπερπηδώντας τον σκόπελο της κρατικής οντότητας της Κύπρου, θα μορφοποιηθεί μέσα από μια λύση στη βάση των δύο χωριστών κρατών και της πλήρους αποστρατιωτικοποίησης του νέου κράτους (εξαιρουμένων βέβαια των δικών της ή και άλλων ξένων δυνάμεων που θα σταθμεύουν στο νησί).

Αυτοί όμως οι σχεδιασμοί της Τουρκίας, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα του Ισραήλ, το οποίο είναι αποφασισμένο έναντι κάθε τιμήματος, να διατηρήσει τον πνεύμονα της ανατολικής Μεσογείου ανοικτό. Με λίγα λόγια, το Ισραήλ δεν θα επιτρέψει ποτέ στη Τουρκία να ασκήσει το στρατηγικό έλεγχο στη περιοχή αυτή η οποία αποτελεί το ζωτικό του χώρο. Κύπρος και Ισραήλ εδώ και πολλά χρόνια βρίσκονται σε μια άτυπη συμφωνία αναφορικά με τη χρήση του FIR Λευκωσίας από τη πολεμική αεροπορία του Ισραήλ. Τα μαχητικά αεροσκάφη του Ισραήλ μόλις απογειωθούν από τα αεροδρόμια, ελλείψει χερσαίου βάθους, εισέρχονται εντός του FIR Λευκωσίας παραβιάζοντας τους κανόνες εναέριας κυκλοφορίας. Αυτό γίνεται δεκάδες φορές ημερησίως και η Κυπριακή Δημοκρατία, σιωπηρά, ανέχεται αυτή τη κατάσταση. Στη περίπτωση όμως που σε μια λύση του Κυπριακού, τον έλεγχο του FIR Λευκωσίας αναλάβει άμεσα ή έμμεσα η Τουρκία, τα πράγματα για το Ισραήλ δεν θα είναι τα ίδια.

Και επειδή η σύμπτωση συμφερόντων μεταξύ των κρατών από την εποχή του Θουκυδίδη υπήρξε το κλειδί στην επίτευξη των εθνικών συμφερόντων, η επιδίωξη του Ισραήλ σήμερα να κρατήσει την Ισλαμική Τουρκία μακρυά από την ανατολική Μεσόγειο, περνά μέσα από το κοινό συμφέρον της Κύπρου και της Ελλάδας, που επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό. Κατ εξοχήν όμως, η επιδίωξη αυτή του Ισραήλ περνά μέσα από τη λύση του Κυπριακού. Γιατί μια λύση που θα άφηνε ανοικτό το ενδεχόμενο δημιουργίας κενού ασφάλειας στη περιοχή, θα ανέτρεπε τις ισορροπίες και θα δημιουργούσε πρόβλημα επιβίωσης για το Ισραήλ.

Καθήκον λοιπόν της σημερινής πολιτικής ηγεσίας της Κύπρου, είναι, αφήνοντας κατά μέρος ιδεοληψίες και αγκυλώσεις του παρελθόντος να προχωρήσει χωρίς ενδοιασμούς σε κάθε είδους σχέσεις με το γειτονικό Ισραήλ, με έμφαση στον αμυντικό τομέα, στα πλαίσια πάντοτε του διεθνούς και Ευρωπαϊκού δικαίου. Η συνθήκη της Λισαβόνας, μέσω της μόνιμης διαρθρωμένης συνεργασίας, παρέχει το πλαίσιο αμυντικής συνεργασίας μεταξύ κρατών – μελών αλλά και τρίτων κρατών. Ελλάδα- Κύπρος θα πρέπει τάχιστα να προχωρήσουν σ΄αυτή τη συνεργασία, εντάσσοντας σ΄αυτή κατά περίπτωση και το Ισραήλ.

Το Ισραήλ, εξυπηρετώντας πρωτίστως τα δικά του στρατηγικά συμφέροντα, μπορεί να εξελιχθεί σε αποφασιστικό παράγοντα επίλυσης του Κυπριακού, λόγω κυρίως του Εβραϊκού λόμπυ, που ασκεί ως γνωστό μεγάλη επιρροή στα Αμερικανικά κέντρα λήψεως αποφάσεων.

Aνδρέας Πενταράς, Υποστράτηγος ε.α. για το Geopolitics-Gr

Αποκλειστική συνέντευξη του Αντιστράτηγου ε.α. Δημήτριου Αλευρομάγειρου στον ‘Εμπροσθοφύλακα’ (Μέρος Β’)

05 Οκτωβρίου 2010
Συντακτική Ομάδα

Ενώ στο πρώτο μέρος της συνέντευξης ασχοληθήκαμε κυρίως με το Κυπριακό πρόβλημα, σ’ αυτό το μέρος ο Αντιστράτηγος ε.α. Δημήτριος Αλευρομάγειρος απαντάει σε ερωτήσεις σχετικά με τις ελλαδο-τουρκικές σχέσεις.

 

1. Στρατηγέ, είναι γεγονός ότι η Ελλάδα περνάει μια κρίσιμη περίοδο όσον αφορά την οικονομική της κατάσταση. Πιστεύετε ότι τα οικονομικά προβλήματα που την ταλανίζουν, την επηρεάζουν και στην εξωτερική της πολιτική και στα διάφορα εθνικά θέματα;

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι ένας επαίτης δεν μπορεί να έχει καλή εξωτερική πολιτική. Λυπάμαι που το λεω αυτό. Όμως, εγώ δεν πιστεύω ότι έχει φτάσει η Ελλάδα σε τέτοιο κατάντημα. Ναι, έχουν γίνει πολύ κακοί χειρισμοί. Κι αυτό δεν το λεω εγώ, αλλά όλος ο κόσμος. Την κακή οικονομική πολιτική δεν θα την αποδώσω στην παρούσα κυβέρνηση, κι ούτε στην προηγούμενη. Είναι μια κακή πολιτική που ακολουθείται εδώ και πολλά χρόνια. Όταν μιλάς ψεύτικα και όταν βαυκαλίζεσαι ότι μπαίνοντας στην ΟΝΕ θα είμαστε ισχυρότερη χώρα, μια μεγάλη χώρα που θα κυβερνά τα Βαλκάνια κι όλες αυτές τις αηδίες που μας έλεγε ο κ. Σημίτης, είναι επόμενο να αγριέψει τώρα ο λαός και να θέλει την κεφαλή επί πινάκι όλων όσων υποπτεύεται ότι κλέψανε. Και προφανώς έχουν κλέψει πάρα πολλοί.

Πάντως, πιστεύω ότι θα βγει και ένα καλό από αυτή την ιστορία: δεν θα τολμήσει κανένας πολιτικός στο μέλλον ή τουλάχιστον δεν θα τολμήσει όπως τολμούσε μέχρι τώρα να καταχράται το δημόσιο χρήμα. Το προσωπικό χρήμα είναι ιερό για τον καθένα μας. Το χρήμα του δημοσίου όμως, είναι ιερότατο. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό το πράγμα, που έχει υπηρετήσει σε δημόσιες θέσεις, πρέπει να είναι τρελλός ή απατεώνας. Η Ελλάδα έφτασε σε αυτό το χάλι μετά από μια στρεβλή πολιτική χωρίς βιομηχανίες, χωρίς τίποτα. Το μόνο που μας απόμεινε είναι ο τουρισμός, ο οποίος είναι πολύ ευάλωτος.

Πιστεύω λοιπόν ότι υπάρχει μια αδυναμία στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Η αδυναμία όμως κύριε Παπανδρέου, δεν μπορεί να μας οδηγήσει να φέρουμε τον Ερντογάν για να μας «βοηθήσει». Είναι για να γελάει κανείς. Αν είναι δυνατόν! Να βάλεις την γάτα να φυλάει τα ποντίκια. Οπωσδήποτε, η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας είναι μείον. Όμως πιστεύω στη δύναμη αυτού του λαού και πιστεύω ότι θα αντεπεξέλθουμε. Δεν μπορώ να ξέρω αν η πολιτική η οποία ακολουθεί αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση, η οποία επικρίνεται για το μέγεθος του δανείου, των επιτοκίων κλπ είναι σωστή. Εκείνο το οποίο φοβάμαι όμως, είναι αυτές τις οικονομικές επιθέσεις, που είναι ταυτόχρονα και επιθέσεις στον πολιτικό τομέα, εξαναγκάζοντας το κράτος να υποχωρήσει και σε άλλα θέματα. Προφανώς είμαστε σε δύσκολη θέση, αλλά δεν θέλουμε τους πολιτικούς να κλαινε και να λένε ότι δεν κοιμούνται την νύχτα. Είναι σε εκείνη την θέση για να κάνουν καλό στην Ελλάδα, όχι για να προσκαλούν τον Ερντογάν σε κοινό Υπουργικό Συμβούλιο.

2. Όντως, η Τουρκία φαίνεται ότι το εκμεταλλεύτηκε μέσω της πρόσφατης επίσκεψης Ερντογάν, όπου ακούστηκαν ήδη φωνές για την έναρξη μιας «Νέας Τουρκοκρατίας» για την Ελλάδα.

Οι λαοί που αγωνίζονται δεν παθαίνουν τίποτα. Και ο ελληνικός λαός αγωνίζεται. Να μην νομίζουμε ότι δεν βλέπει τα ελληνοτουρκικά. Βέβαια εγώ περίμενα από κάποια κόμματα, όπως για παράδειγμα το ΚΚΕ και τη Νέα Δημοκρατία, να αντιδράσουν σε αυτά τα θέματα (οικονομικά και εθνικά). Ο λόγος πιστεύω είναι ότι, δυστυχώς, η μαχητικότητα ενός λαού δεν μεταφέρεται στα κόμματα. Έκανε φυσικά το ΚΚΕ κατ’ επανάληψη διαδηλώσεις με σωστές τοποθετήσεις, αλλά δεν το είδα να κάνει μια συγκέντρωση 2000 ατόμων στην πλατεία Κλαυθμώνος για την έλευση του Ερντογάν στην Ελλάδα. Να νιώσει ο Παπανδρέου την πίεση του λαού και να ακούσει ο Ερντογάν ότι υπάρχει κόσμος που δεν τον θέλει εδώ πέρα.

3. Πώς αποτιμάτε την πολιτική της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια όσον αφορά τις σχέσεις της με την Ελλάδα;

Η Τουρκία αυτή στιγμή έχει τρομακτικά προβλήματα. Το γεγονός όμως ότι βρίσκεται στην περιφέρεια, δίνει την ευκαιρία στις ΗΠΑ να την χρησιμοποιήσουν ως Δούρειο Ίππο στην Μέση Ανατολή. Επομένως, μέσω των συμφερόντων που έχουν οι ΗΠΑ με την Τουρκία, η Τουρκία εξυπηρετεί και τα δικά της συμφέροντα εις βάρος της Ελλάδας. Ο στόχος της είναι ξεκάθαρος. Το έχουμε πει. Είναι η Κύπρος, το Αιγαίο και η Θράκη.

Όμως η Τουρκία δεν μπορεί να παίζει συνέχεια αυτό το παιχνίδι με τις ΗΠΑ. Ο Νταβούτογλου στο περιβόητο αυτό βιβλίο του μιλάει περί της θρησκευτικής ενότητος. Αναιρεί εαυτόν ο κ. Νταβούτογλου όταν λέει αυτά τα πράγματα όμως, διότι δεν τα εφαρμόζει στην Τουρκία, τη στιγμή που υπάρχουν τα εκατομμύρια των Κούρδων. Ξεχνάνε άραγε οι Άραβες τις σφαγές που έκαναν οι Οθωμανοί εις βάρος τους; Δεν είναι εύκολα αυτά τα παιχνίδια. Επομένως, πιστεύω ότι αυτή η πολιτική της Τουρκίας δεν μπορεί να έχει διάρκεια.

4. Όσον αφορά την Θράκη, τί πιστεύετε ότι προσπαθεί να επιδιώξει η Τουρκία; Ένα νέο Κυπριακό;

Κοιτάξτε, εγώ είμαι αισιόδοξος από πάρα πολλούς άλλους σχετικά με την Θράκη. Είμαι αισιόδοξος και για το ελληνικό στοιχείο που υπάρχει αλλά και για την αντίσταση από πλευράς των Ελλήνων Πομάκων, οι οποίοι είναι βιαίως εξισλαμισθέντες με την έννοια να τους τουρκοποιήσουν ενώ αυτοί δεν νιώθουν Τούρκοι αλλά Έλληνες. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί το αίτημα τους να διδάσκονται την ελληνική και όχι την τουρκική γλώσσα στα σχολεία και γι’ αυτό εκδόθηκε και το ελληνο-πομακικό λεξικό. Άρα λοιπόν πιστεύω ότι υπάρχει αντίσταση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η Τουρκία δεν έχει βλέψεις. Έχει παράνομα στην Κομοτηνή τουρκικό προξενείο το οποίο εμείς ανεχτήκαμε, το οποίο χρησιμοποιεί ως πέμπτη φάλαγγα. Εγώ πιστεύω ότι δεν κινδυνεύει η Θράκη τόσο, όσο νομίζουμε ότι κινδυνεύει, αλλά δεν πρέπει να εφησυχάσουμε.

Και βέβαια, πρέπει να πω ότι είμαι σφόδρα αντίθετος με την πολιτική του Υπουργείου Παιδείας η οποία έχει δημιουργήσει πάρα πολλά προβλήματα μέσω της κ. Δραγώνας, της κ. Φραγκουδάκη, στις οποίες δεν έχω εμπιστοσύνη κι ούτε πιστεύω ότι λειτουργούν για το καλό της Ελλάδος. Λυπάμαι που το λεω αυτό.

5. Η Τουρκία επιθυμεί να ενταχθεί στην ΕΕ και η Ελλάδα και η Κύπρος κρατάνε το κλειδί. Πώς μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε αυτό;

Είναι μέσα στην πολιτική. Εμένα δεν με ενδιαφέρει ποιο είναι το όραμα του Νταβούντογλου. Εμένα με ενδιαφέρει ότι οι ελληνικές πολιτικές ελίτ εξυπηρετούν το όραμά του. Εγώ δεν είμαι εναντίον του τουρκικού λαού. Οι πρώτοι που είναι εναντίον του τουρκικού λαού είναι η ίδια η κυβέρνησή του, διότι αυτή τη στιγμή δεν έχουν δημοκρατία στην Τουρκία. Είναι οιονεί δημοκρατία. Λένε πολλοί ότι ο Ερντογάν έρχεται σε σύγκρουση με το στρατό. Δεν έρχεται σε καμία σύγκρουση ο Ερντογάν. Είναι σε συνεννόηση με το στρατό, ο οποίος παίζει τον ρόλο του αγωνιζόμενος πιο σκληρά και δήθεν πραγματοποιεί παραχωρήσεις προς την πολιτική ηγεσία την οποία εμμέσως ελέγχει. Κι έτσι δείχνουν αυτό το δήθεν δημοκρατικό πρόσωπο προς την Δύση.

Όσον αφορά την ΕΕ τώρα, η μεν Ευρώπη πιστεύω ότι νομίζει πως με την ένταξη της Τουρκίας θα βελτιωθεί η δημοκρατική συμπεριφορά της Τουρκίας, τόσο προς τον λαό της όσο και προς τα γειτονικά της κράτη. Η δε Τουρκία δεν κάνει παραχωρήσεις προς την Ευρώπη. Το κομμάτι «Ευρώπη» το βλέπει σαν διέξοδο να παίξει ένα σοβαρό ρόλο σε ένα μεγαλύτερο κλαμπ. Από την άλλη μεριά όμως, να θυμίσω ότι η Τουρκία παρενέβη τότε στην ένταξη των 10 ανατολικο-ευρωπαϊκών χωρών το 2004, οι οποίες οι περισσότερες ήταν φιλοαντλαντιστές. Δηλαδή, ήδη η Αμερική έχει δημιουργήσει ένα ρήγμα εντός της ΕΕ. Το 2003 είχε παρέμβει ο Μπους λέγοντας ότι η θέση της Τουρκίας είναι μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο και αυτά τα «δημοκρατικά» θέματα δεν είναι σημαντικά. Αυτή ήταν η απαίτηση της Αμερικής. Άρα, η Αμερική με την Τουρκία και άλλα πρώην σοβιετικά κράτη που τώρα είναι φιλοαμερικάνικα, προσπαθεί να μειώσει την αξία της Ευρώπης. Κι αν θέλετε μέσα σ’ αυτό εντάσσεται κι αυτή η πίεση αυτή τη στιγμή στο οικονομικό κομμάτι, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα. Η Αμερική δεν μπορεί να κάνει τον χωροφύλακα στην Ευρώπη. Πρέπει να βρει τοπικούς χωροφύλακες. Οι Αμερικανοί έχουνε καταλήξει πως ο κόσμος του 2020 δεν μπορεί να είναι μόνο αμερικάνικος. Πρέπει να είναι πολυπολικός. Δηλαδή να έχουμε την Αμερική, την Ευρώπη, την Κίνα, τη Ρωσία. Υπάρχει μια άλλη πλευρά που υποστηρίζει πως η Ευρώπη δεν πρέπει να αναδυθεί ως μια μεγάλη δύναμη. Μέσα στο πλαίσιο αυτό για να μην αναδειχθεί η Ευρώπη ως δύναμη είναι η ένταξη της Τουρκίας. Γι’ αυτό η Ελλάδα ως δορυφόρος και υποτελής της Αμερικής εκτελεί ουσιαστικά τις εντολές της Αμερικής και από κοντά και η Κύπρος.

Οι συμμαχίες οι οποίες κάνουμε πρέπει να έχουν ένα μίνιμουμ ιδεολογικής βάσεως. Αυτή τη στιγμή η Ευρώπη έχει πρόβλημα. Δεν είναι η Ευρώπη των λαών. Δεν είναι η Ευρώπη που οραματιστήκανε  στην αρχή. Κι αυτό προσπαθεί να εκμεταλλευτεί η Αμερική, με το να μπει η Τουρκία στην Ευρώπη. Είχαμε τη δύναμη να κάνουμε επίθεση ειρήνης. Εφόσον επιθυμούν να μπουν στην ΕΕ, να μην πραγματοποιούν αυτά που μονίμως θέλουνε. Ένα δείγμα θα ήταν η σωστή λύση του κυπριακού προβλήματος.

6. Μια πιθανή ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ πόσο επικίνδυνη μπορεί να θεωρηθεί για την Ελλάδα και την Κύπρο;

Κοιτάξτε, στο βάθος του χρόνου, ο στόχος θα πρέπει θεωρητικά να είναι όχι η αντιπαλότητα των λαών αλλά η συμφιλίωση. Όχι όμως στο όνομα της υποταγής. Αυτό είναι το θέμα. Γι’ αυτό βλέπετε την κυρία Διαμαντοπούλου, τον κύριο Παπανδρέου, την κυρία Δραγώνα και τον κύριο Θάνο Βερέμη να μιλάνε για μια ελληνοτουρκική προσέγγιση. Εγώ δεν είμαι αντίθετος με μια ελληνοτουρκική προσέγγιση, όπως δεν είμαι αντίθετος με μια ελληνοϊταλική ή ελληνοβρετανική προσέγγιση. Η διαφορά είναι ότι μιλούμε για μια αγαθή προσέγγιση που είναι εις βάρος των συμφερόντων της Ελλάδας.

Θα σας πω ένα παράδειγμα με έναν αιχμάλωτο του 1974 τον όποιο έτυχα να γνωρίσω το 1974 στην Κύπρο, κατά την ανταλλαγή αιχμαλώτων. Όταν ήταν αιχμάλωτος, ο Τούρκος στρατιώτης ρωτούσε εκεί έναν-έναν τους αιχμαλώτους. «Είσαι με τον Γρίβα ή τον Μακάριο;». «Μακάριο» του απάντησε ένας αιχμάλωτος. Τον σαπίσανε στο ξύλο. Ρωτάνε μετά αυτό τον αιχμάλωτο την ίδια ερώτηση. Σκεφτόμενος το ξύλο που έφαγε ο προηγούμενος, «με τον Γρίβα» απαντάει. Και τον σαπίσανε κι αυτόν στο ξύλο. Αυτά τα εγκλήματα που έκανε ο απλός Τούρκος στρατιώτης, γιατί τα έκανε; Διότι το κράτος της Τουρκίας του έμαθε τέτοια νοοτροπία. Εγώ δεν είμαι εναντίον της συμφιλίωσης των λαών και δεν νομίζω να είναι κανένας. Αλλά πιστεύω ότι η συμφιλίωση δεν μπορεί να γίνει μονομερώς. Δηλαδή, δεν μπορώ εγώ να διακηρύσσω συμφιλίωση και «ελάτε Τούρκοι από δω». Τότε θα είμαι υπόδουλος. Αυτή είναι η συμφιλίωση των δούλων. Η συμφιλίωση των λαών είναι αυτό που γίνεται μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, μέσα σε πλαίσια αλληλοσεβασμού και αξιοπρέπειας του κράτους και των λαών. Τα άλλα είναι παραμύθια της χαλιμάς. Κι αν δεν αγωνιστούμε γι’ αυτό, θα έχουμε πρόβλημα.

7. Τους τελευταίους μήνες, με αφορμή το περιστατικό του στολίσκου για άρση του αποκλεισμού της Γάζας, βλέπουμε μια κλιμακούμενη αντιπαράθεση μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ. Οι απόψεις στον ελληνικό χώρο διίστανται. Στην Κύπρο μερικοί μιλούν για μια χρυσή ευκαιρία να συναφθεί στρατιωτική και διπλωματική συμμαχία με το Ισραήλ κατά της Τουρκίας, διότι λένε πως «έτσι και αλλιώς οι Παλαιστίνιοι και οι Άραβες ποτέ δεν ανταπέδωσαν την φιλία μας», άλλοι λένε πως κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό και «θα χάναμε την υποστήριξη πολλών χωρών (μουσουλμανικών και μη) λόγω των ομοιοτήτων που υπάρχουν μεταξύ Κυπριακού προβλήματος και Παλαιστινιακού προβλήματος». Ποια η άποψη σας επί του θέματος, και τι σημαίνει αυτή η αντιπαράθεση για τον Ελληνισμό;

Ξεκάθαρη είναι η άποψη μου. Υπάρχει μια παροιμία που λέει «όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια ράτσα». Την στρατηγική και την τακτική δεν πρέπει να την κάνουμε ευκαιριακά. Δηλαδή σήμερα να πάμε με τον μεν και αύριο να πάμε με τον δε, αλλά πρέπει να έχουμε μια μακρόπνοα στρατηγική. Επειδή ήτανε Τούρκοι, θα δικαιολογήσουμε τη δολοφονία των εννέα ακτιβιστών; Άλλη ηλιθιότητα που ακούω αυτές τις μέρες είναι ότι πρέπει να διαλέξουμε αν θα είμαστε είτε με τους Τούρκους είτε με τους Ισραηλίτες, κι αφού οι Ισραηλίτες χτύπησαν τους Τούρκους να πάμε με τους Ισραηλίτες. Αυτό μου θυμίζει τις παραμονές της πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως που λέγανε ότι «δεν είμαστε με την παπική τιάρα, γι’ αυτό να πάμε με το τουρκικό φέσι». Δηλαδή τώρα επειδή δεν πρέπει να πάμε με το τουρκικό φέσι πρέπει να πάμε με το τουρμπάνι; Όχι, εμείς είμαστε με την Ελλάδα, δεν είμαστε με τους Τούρκους, ούτε με τους Ισραηλινούς, διότι και οι δύο είναι πίσω από τα γεγονότα της καταστροφής της Κύπρου. Τελεία και παύλα.

Επίσης, πιστεύω ότι η ρήξη δεν είναι σε βάθος αλλά είναι μια φαινομενική ρήξη. Ουδεμία χώρα του αραβικού συνδέσμου έχει αναγνωρίσει το ψευδοκράτος.  Αν και δυστυχώς ορισμένες αραβικές χώρες έχουν δοτές κυβερνήσεις από την Αμερική, ο αραβικός λαός έχει ζήσει στο πετσί του την οθωμανική βαρβαρότητα. Και γι’ αυτό, ο αραβικός κόσμος έχει στηρίξει την κυπριακή πλευρά. Η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ έχει προβεί επίσης σε βαρβαρότητες. Επομένως, πως μπορεί να υποστηρίξει την Κυπριακή Δημοκρατία για τις τουρκικές βαρβαρότητες στην Κύπρο. Η πολιτική πρέπει να στηρίζεται σε ηθικές βάσεις για να έχει αξία.

[συνεχίζεται…]

Ποιός κυβερνά αυτή τη χώρα;

O TOMMASO PADOA-SCIOPPA και ο τέταρτος δρόμος προς την … παγκοσμιοποίηση: η Ελλάδα, ως η πρώτη «αποικία» της «Παγκοσμιοποίησης» (*)

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μέλος της διευθύνουσας επιτροπής της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, μέλος της επίλεκτης Ομάδας των Τριάντα που δημιούργησε το ίδρυμα Ροκφέλλερ, βετεράνος του ΔΝΤ, δημιουργός της “Ευρώπης των τραπεζών“, που ίδρυσε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, ο Ιταλός Tommaso_Padoa-Schioppa, που διορίστηκε στη θέση “οικονομικού συμβούλου” του ΓΑΠ μόνο “κεντροαριστερός χαφ”, όπως τον παρουσίασε μερίδα του ελληνικού τύπου, δεν μπορεί να θεωρηθεί, ενώ είναι τελείως αμφίβολο αν, ένας άνθρωπος με αυτές τις διασυνδέσεις και τον διεθνή ρόλο, έρχεται ως απλός σύμβουλος στο Μέγαρο Μαξίμου.

Ο κ. Σκιόπα είναι ένα πολύ κεντρικό πρόσωπο της πιο “σκληρής”, “αντιδραστικής” θα λέγαμε κάποτυε πτέρυγας του παγκόσμιου οικονομικού κατεστημένου, της “Αυτοκρατορίας της Παγκοσμιοποίησης”, μιας παγκόσμιας “Aριστοκρατίας του Χρήματος”, αυτής ακριβώς που επετέθη στη χώρα μας από το περασμένο φθινόπωρο, σε μια προσπάθεια να μεταβάλλει την Ελλάδα σε πεδίο δοκιμής για την καταστροφή του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, δηλαδή του πολιτισμού μας, και του κράτους-έθνους, δηλαδή της δημοκρατίας. Διερωτάται κανείς για τους λόγους που επέβαλαν στον και Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς τον διορισμό ενός τέτοιου προσώπου…

Η τοποθέτηση του Ιταλού συμβούλου είναι η τελευταία σε μια “απόβαση” ξένων συμβούλων στην Ελλάδα, που αφορά σχεδόν όλους τους τομείς κυβερνητικής και κρατικής δράσης και δεν έχει προηγούμενο στην ΕΕ, αλλά και στη νεώτερη ελληνική ιστορία, με εξαίρεση πολύ “ειδικές” και “σκοτεινές” περιόδους της.

Ορισμένοι μάλιστα σχολιαστές ακόμα και του κατεστημένου και μάλλον φιλοκυβερνητικού τύπου έθεσαν ήδη ζητήματα λειτουργίας πολιτεύματος, κρατικής ασφάλειας, εθνικής ανεξαρτησίας. Το κλασικό ερώτημα “Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;” επανέφερε από τις στήλες της Ελευθεροτυπίας ο Κώστας Τσουπαρόπουλος. Σε ποιόν ανήκει η Ελλάδα, ρώτησε από το Βήμα ο Δημήτρης Ψυχογιός. Για τη “Διεθνή των Συμβούλων” έκανε λόγο σκωπτικά ο Ιορδανίδης της Καθημερινής. Ακόμα και κυβερνητικά στελέχη διερωτώνται π.χ. από πού πηγάζει η εμπιστοσύνη που φαίνεται να έχει ο Πρωθυπουργός σε αυτή τη στρατιά παράξενων “ειδικών”.

Η εμφάνιση αυτών των δεκάδων συμβούλων έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία γιατί κανείς δεν φαίνεται, ούτε στο κόμμα, ούτε στο κράτος να επιτελεί ουσιαστικά καθήκοντα σχεδιασμού. Οι υποτιθέμενοι σύμβουλοι δεν βοηθάνε επομένως ένα οποιοδήποτε ελληνικό, εθνικό σχέδιο να πραγματοποιηθεί – σχεδιάζουν και αποφασίζουν οι ίδιοι. Μακάρι να λαθεύουμε, αλλά με δεδομένο το ποιοί είναι αυτοί οι σύμβουλοι, τις απόψεις και τις εθνικότητές τους, μοιάζει η Ελλάδα να έχει επιλεγεί ως είδος “αποικίας” της (αγγλωσαξωνικής και αμερικανοεβραϊκής κυρίως) “Παγκοσμιοποίησης”, χώρος ενός σημαντικού πειράματος για την εξέλιξη των ανθρώπινων πολιτικών δομών.

Σκιόπα – ο άνθρωπος που καταστρέφει τις κυβερνήσεις που συμμετέχει…

Για να ξαναγυρίσουμε στον κ. Σκιόπα, η μόνη σχέση του με την “κεντροαριστερά”, αν οι όροι έχουν πια κάποια σημασία σε αυτές τις εποχές της μεγάλης παρακμής, κατάπτωσης και εκφυλισμού, είναι ότι υπηρέτησε ως Υπουργός Οικονομικών του Ρομάνο Πρόντι. Αυτός είναι κάποιο είδος “κεντροαριστερού”, φοβούμεθα όμως ότι τον χαρακτηρίζει πολύ περισσότερο είναι η προϋπηρεσία του στην διαβόητη Goldman Sachs. (Να θυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι η τράπεζα αυτή, πρωτεργάτης των μεγαλύτερων καταστροφών της παγκόσμιας οικονομικής ιστορίας, κατάφερε το περασμένο φθινόπωρο το ακατόρθωτο: να είναι, με το αζημίωτο, ο κεντρικός σύμβουλος της Ελλάδας για θέματα χρέους και ιδιωτικοποιήσεων, ο κύριος συνομιλητής του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, και, ταυτόχρονα, ο αρχιτέκτων της κερδοσκοπικής επίθεσης στην αγορά CDS εναντίον της Ελλάδας! Η ελληνική κυβέρνηση πληροφορήθηκε με έξη μήνες καθυστέρηση τον ρόλο της, ακόμα και τότε όμως τοποθέτησε τον άνθρωπό της, τον κ. Χριστοδούλου, αν και τελούντα υπό έρευνα από τις αρχές των ΗΠΑ, ως επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης του Δημοσίου Χρέους)

Ως Υπουργός του Πρόντι, ο Σκιόπα έκανε ότι μπορούσε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των τραπεζών, εφαρμόζοντας ένα πρόγραμμα λιτότητας και δημοσιονομικής εξυγίανσης που κατέστρεψε την ιταλική κεντροαριστερά και κατέστησε τον Μπερλουσκόνι αναμφισβήτητο κυρίαρχο της ιταλικής πολιτικής σκηνής. Πρόλαβε πάντως, προτού … συντρίψει την κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε, να αυξήσει το όριο συνταξιοδότησης, να παγώσει τους μισθούς, να μετατρέψει δεκάδες χιλιάδες μόνιμες θέσεις εργασίας σε προσωρινές συμβάσεις, να μειώσει τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων και τις κοινωνικές δαπάνες και να θεσμοθετήσει πάνω από 60 νέους φόρους. Προσπάθησε, χωρίς να το καταφέρει, να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις και να πουλήσει την Αλιτάλια.

Οι λονδρέζικοι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς τον χαρακτήρισαν ως τον χειρότερο Υπουργό Οικονομικών της Ευρώπης! ‘Οσο για την ιταλική Τζορνάλε μας προειδοποίησε κι αυτή με σαφήνεια: “Δεν θα πάρει πολύ στους ‘Eλληνες για να ανακαλύψουν ότι ο Σκιόπα δεν είναι o Προμηθέας που χαρίζει τη φωτιά της ανάκαμψης, αλλά η ‘Ατροπος, η Μοίρα που κόβει το νήμα της οικονομικής επιβίωσης. Αν δεν τον ξαναβάλουν στο πρώτο καράβι να τον στείλουν πίσω…μπορεί να φτάσει η στιγμή που θα γίνει ο τάφος των ελληνικών πορτοφολιών”. Με τον Σκιόπα να ενισχύει τις … ντόπιες προσπάθειες, σε λίγο δεν θα φτάνουν τα παγκάκια και τα πευκάκια της Ελλάδας για τους συνταξιούχους και τους ανέργους της…

…Και τοποτηρητής της Διεθνούς των Τραπεζών

Ο κ. Σκιόπα όμως δεν είναι ένας κοινός νεοφιλελεύθερος διαχειριστής. Συμμετέχει στο επιτελείο των πιο αντιδραστικών παγκόσμιων θεσμών, που επιδιώκουν και ουδόλως το κρύβουν την οικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης, με την κατάργηση του έθνους-κράτους, που συνιστά το μόνο υπαρκτό πλαίσιο άσκησης δημοκρατίας, και την απόδοση της αρμοδιότητας οικονομικής πολιτικής σε υπερεθνικούς οργανισμούς που εκπροσωπούν την ολιγαρχία του χρήματος, σε τράπεζες και σε επιχειρήσεις. Για τους Ρότσιλντ, Ροκφέλερ κλπ., η δημοκρατία, όση υπήρξε τέλος πάντων μετά τη Γαλλική Επανάσταση, ήταν τελικά μια … δυσάρεστη παρένθεση, που καιρός είναι να κλείσει.

Ο κ. Σκιόπα υπήρξε εκ των πρωτεργατών της ευρωπαϊκής νομισματικής ενοποίησης τύπου Μάαστριχτ, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται η εγγύηση των αποδόσεων του χρηματιστικού κεφαλαίου και η απαγόρευση κεϋνσιανών διορθώσεων και πολιτικών, που θα μπορούσαν να ενοχλήσουν τους εκπροσώπους της πιο τερατώδους και ολοκληρωτικής ολιγαρχίας του Χρήματος, που εμφανίστηκε σε όλη την Ιστορία του ανθρώπινου γένους. Το Μάαστριχτ, όπως έχουμε τώρα την ευκαιρία να διαπιστώσουμε, συνιστά την πιο ακραία, εξτρεμιστικά μονεταριστική και νεοφιλελεύθερη οικονομική δομή που δημιουργήθηκε ποτέ στην ιστορία. Αυτή η δομή, μαζί με τη θεσμοποίηση της απόλυτης ελευθερίας των ροών κεφαλαίου και εμπορευμάτων, επιβάλει την κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, δηλαδή του πολιτισμού.

Εκτός από πρωτεργάτης του Μάαστριχτ και βετεράνος του ΔΝΤ, ο “Ιταλός φίλος” του Γιώργου Παπανδρέου, διαθέτει και πολλές άλλες ενδιαφέρουσες ιδιότητες. Είναι μέλος της οργανωτικής επιτροπής της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, που αποσκοπεί στην εδραίωση της αμερικανικής ηγεμονίας παγκοσμίως, δια της υποταγής της Ευρώπης στις ΗΠΑ και δια της διεθνούς επικράτησης των νεοφιλελεύθερων δογμάτων.
Είναι επίσης ένας από τους Τριάντα.

Η Ομάδα των Τριάντα: Διευθυντήριο της παγκοσμιοποίσης

Εκτός από την Μπίλντεμπεργκ, ο Σκιόπα συμμετέχει στην “Oμάδα των Τριάντα”, που έχει ιδρύσει, με παραπλήσιους της Μπίλντεμπεργκ σκοπούς, με περισσότερο όμως οικονομικό-νομισματικό και λιγότερο πολιτικό περιεχόμενο, το ίδρυμα Ροκφέλλερ, συντονίζοντας τους εκπροσώπους τριάντα από τις μεγαλύτερες τράπεζες του πλανήτη, ή άτομα στενά συνδεδεμένα μαζί τους. Τις απόψεις και τα σχέδια αυτής της ομάδας, που, δυστυχώς για μας, ήρθε να εφαρμόσει στο πειραματόζωο Ελλάς, ιδίως με την πρωτοφανή ανάμειξη του ΔΝΤ στα ζητήματα της ευρωζώνης, διατύπωσε ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ: “Ολοι χρειάζονται το ΔΝΤ γιατί, δίχως αυτό, η παγκόσμια οικονομία, δεν θα μπορούσε να γίνει ένα εξιδανικευμένο όραμα απόλυτα ρευστών, άψογα ενημερωμένων και πλήρως αρρύθμιστων αγορών κεφαλαίου” (Wall Street Journal, 1.5.1998)

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για το τμήμα του διεθνούς κατεστημένου που επιδιώκει το πέρασμα της εξουσίας από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις των εθνών κρατών στα θεσμικά ή λιγότερο θεσμοποιημένα κέντρα του χρηματιστικού κεφαλαίου και της αυτοκρατορικής ισχύος, στυλοβάτες ενός υπό εκκόλαψη παγκόσμιου ολοκληρωτισμού.

Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι, λέει ο λαός. Μια ματιά στην “παρέα” του Σκιόπα στην Ομάδα των Τριάντα είναι απολύτως αποκαλυπτική για το είδος των δυνάμεων που εκπροσωπεί ο σύμβουλος του κ. Παπανδρέου. Επικεφαλής είναι ο Πωλ Βόλκερ, ο άνθρωπος που γκρέμισε την ιδέα της ρύθμισης στην οικονομία των ΗΠΑ, καταστρέφοντας το αμερικανικό κεϋνσιανό ισοδύναμο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Ο Βόλκερ υπήρξε ο κύριος αρχιτέκτονας της οικονομικής πολιτικής του (περίπου ακροδεξιού) προέδρου των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν, μαζί με τον Μάρτιν Φελντστάιν, επίσης μέλος των Τριάντα. Οι περισσότεροι από δαύτους είναι πρώην ή νυν διευθυντικά στελέχη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της οργάνωσης που έχει καταστρέψει τις περισσότερες οικονομίες παγκοσμίως (στη Ρωσία αίφνης, οι συνέπειες της δράσης και των συνταγών του ΔΝΤ ήταν, κρινόμενες από την πτώση της παραγωγής, των επενδύσεων, του προσδόκιμου ζωής κλπ. ανάλογες ή χειρότερες από τα αποτελέσματα της εισβολής του Χίτλερ στη Σοβιετική ¨Ενωση το 1941!)

Στην ομάδα των τριάντα συμμετέχουν επίσης μια σειρά από “μπουμπούκια” του νεοφιλελευθερισμού, όπως ο πρωτεργάτης της πολωνικής θεραπείας-σοκ Μπαλσερόβιτς ή οι “ξεθεμελιωτές” των κοινωνιών του Μεξικού και της Βραζιλίας Ζεντίγιο και Νέτο. Συμμετέχουν επίσης οι εκπρόσωποι των μεγαλύτερων παγκοσμίως αμερικανικών και αμερικανοεβραϊκών τραπεζών, όπως π.χ. ο Τζέικομπ Φρένκελ, αντιπρόεδρος της διαβόητης για τον ρόλο της το 2008, ΑΙG, o ‘Αντριου Κρόκετ, πρόεδρος της JP Morgan Chase της οικογένειας Ροκφέλερ, ο Sir David Walker, ανώτερος σύμβουλος της Morgan Stanley, ο Gerg Hausler, πρώην στέλεχος της Λαζάρ, ο Μάριο Ντράγκι, κυβερνήτης της Τράπεζας της Ιταλίας και βετεράνος της Goldman Sachs. Kαι επειδή “η Γκόλντμαν είναι παντού”, δεν είναι μόνο με τους διάφορους ανθρώπους της στην Επιτροπή των Τριάντα, είναι και με τον ίδιο τον διευθύνοντα σύμβουλό της Gerald Corrigan που συμμετέχει. ¨Όπως επίσης συμμετέχει ο βετεράνος του ΔΝΤ και νυν επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας του Ισραήλ Στάνλει Φίσερ και ο πρώην Υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής Ντομίνγκο Καβάλιο, γνωστός για τη συμβολή του στην καταστροφή της πατρίδας του!

Πολύ παράξενες λοιπόν οι παρέες του κεντροαριστερού μας χαφ. Μας έλεγαν πριν από τις εκλογές για μια επιτροπή προοδευτικών οικονομολόγων, Στίγκλιτζ, Γκαλμπρέιθ, Σεν και βρεθήκαμε τελικά με ότι πιο αντιδραστικό υπάρχει παγκοσμίως! Στη νεώτερη ελληνική ιστορία, μετά τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους, αλλά και στα ευρωπαϊκά χρονικά, δεν νομίζουμε ότι υπήρξε ποτέ τόσο κραυγαλέα αντίθεση κυβερνητικής ρητορείας και πράξης, όσο στη σημερινή σοσιαλιστική Ελλάδα.

Μερικά έθνη πιο … ίσα από τα άλλα

Οι θεσμοί στους οποίους συμμετέχει ο Σκιόπα, παρά την ιταλική του καταγωγή, είναι κυρίως αμερικανικοί και αμερικανοεβραϊκοί, οι πιο εξτρέμ θεσμοί και οργανώσεις της παγκοσμιοποίησης. Σπανίως και μόνο επικουρικά συμμετέχουν σε αυτούς εκπρόσωποι άλλων εθνοτήτων. Μιλάνε για πολυεθνικότητα, αλλά είναι μια άκρως αγγλοσαξωνική και εβραϊκή πολυεθνικότητα.

Πρέπει να υπογραμμίσουμε, στο σημείο αυτό, ότι δεν εντυπωσιάζει μόνο ο αριθμός των συμβούλων του ‘Eλληνα πρωθυπουργού και οι ιδέες τους, ακριβώς στον αντίποδα αυτών που υποστηρίζει δημόσια ο κ. Παπανδρέου. Εντυπωσιάζει και ο ακραία επιλεκτικός χαρακτήρας της εθνικής τους προέλευσης, όπως και του συνόλου των διεθνών επαφών του ‘Eλληνα Πρωθυπουργού. Πρέπει να ψάξουμε με το φανάρι για να βρούμε σε αυτές, αν βρούμε, κανένα Γάλλο, Γερμανό ή Ρώσο. Αντίθετα έχει πλημμυρίσει ο κόσμος από Αγγλοσάξωνες και Εβραίους. Ακόμα και η Επιτροπή του για τη μεταρρύθμιση της κυβέρνησης και του Γραφείου του αποτελείται από έναν Αμερικανό, έναν (εβραϊκής καταγωγής) Σουηδό, ένα Βρετανό και έναν Αυστραλό. ‘Oχι μόνο είναι ξένοι, αλλά δεν είναι τουλάχιστο Γερμανοί ή Γάλλοι, οι δύο εθνότητες που επηρέασαν αποφασιστικά τη συγκρότηση του νεώτερου ελληνικού κράτους. Τι είδους έργο είναι δυνατόν να προσφέρουν αυτοί οι άνθρωποι στον Πρωθυπουργό της Ελλάδας ή στην ελληνική δημόσια διοίκηση; Υπάρχουν άλλες χώρες που χρησιμοποίησαν τόσους ξένους ειδικούς; Η κατάσταση αρχίζει και θυμίζει τους Αμερικανούς στην Ελλάδα του εμφυλίου, ή τη Ρωσία μετά την πτώση του κομμουνισμού, όταν είχε αποβιβαστεί μια ταξιαρχία ξένων (που κατέστρεψαν τελικά τη χώρα).

Διερωτάται κανείς γιατί ο κ. Παπανδρέου έχει ελάχιστες έως μηδενικές επαφές με Γάλλους, Γερμανούς, Ρώσους, Κινέζους, ‘Αραβες, μη φιλοαμερικανούς τριτοκοσμικούς, γιατί ο διεθνής του ορίζοντας μοιάζει τόσο απελπιστικά αμερικανικός και παγκοσμιοποιημένος. Ο κόσμος είναι πολύ πιο περίπλοκος, η Ελλάδα έχει άλλες ανάγκες και κινδυνεύει όπως πορεύεται να πάθει στο τέλος ασφυξία και να πεθάνει.

(*) To άρθρο αυτό είχε γραφτεί όταν η εφημερίδα Ελεύθερος (25.8.2010) δημοσίευσε άρθρο Ιταλού γερουσιαστή καταπέλτη για τις παρελθούσες δραστηριότητες του κ. Σκιόπα και της συζύγου του, δημιουργού, κατά το άρθρο, και πρύτανη του Σιωνιστικού Πανεπιστημίου της Ιταλίας.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, στις 26.8.2010
konstantakopoulos.blogspot.com

Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Κίνδυνος εμπλοκής της Αθήνας στον σχεδιαζόμενο πόλεμο με Ιράν: Η παγίδα Νετανιάχου στον Γιώργο Παπανδρέου

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Την ενεργό, άμεση εμπλοκή της Ελλάδας (όπως και της Βουλγαρίας) στον Μεγάλο Πόλεμο κατά του Ιράν για την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής (και προοπτικά την παγκόσμια κυριαρχία), που σχεδιάζει εδώ και χρόνια η ισραηλινή και αμερικανική ακροδεξιά, επιδιώκει από τον Γιώργο Παπανδρέου ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ Βενιαμίν Νετανιάχου.

Αυτό υποστηρίζουν άριστα ενημερωμένες διπλωματικές πηγές. Λόγω της φύσεως του θέματος, λόγω επίσης του ότι οι μακρότατες, διάρκειας χωρίς προηγούμενο στα διεθνή διπλωματικά χρονικά, συνομιλίες Παπανδρέου-Νετανιάχου, διεξάγονται χωρίς την παρουσία Ελλήνων διπλωματών και ούτε καν των στενότερων συνεργατών των δύο ανδρών, δεν κατέστη δυνατόν να επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες αυτές από τρίτες, ανεξάρτητες πηγές.

Εκτιμήσαμε όμως ότι η ουδέποτε μέχρι τώρα διαψευσθείσα αξιοπιστία των πηγών μας και λόγοι εθνικού συμφέροντος επιβάλουν την δημοσιοποίηση των πληροφοριών που μας έδωσαν. Ελπίζουμε, χωρίς να το πιστεύουμε, ότι οι πληροφορίες μας είναι ανακριβείς, κυρίως όμως αυτό που ελπίζουμε είναι ότι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν θα δώσει στον κ. Νετανιάχου όσα επίμονα του απαιτεί. (Δεν θέλουμε άλλωστε να ξεχάσουμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι γιος του Ανδρέα Παπανδρέου, στο όνομα του οποίου πίνουν ακόμα νερό σε όλη την Ανατολή, και Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Ο κ. Νετανιάχου είναι, αντίθετα, ο ηγέτης της ισραηλινής άκρας δεξιάς, ο χρηματοδότης του νεοσυντηρητικού σχεδίου για την Αμερική του 21ου αιώνα και των μελετών Περλ και Βούλφοβιτς που οδήγησαν στο δεκαετές ματοκύλισμα της Μέσης Ανατολής)

Μέσω Ελλάδας ο βομβαρδισμός της Τεχεράνης;

Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, αυτό που ζητάει το Ισραήλ από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία είναι να επιτρέψουν στην πολεμική του αεροπορία να στήσει αερογέφυρα στον ελληνικό και βουλγαρικό εναέριο χώρο, προκειμένου να επιτεθεί στο Βόρειο Ιράν και την Τεχεράνη, μέσω Μαύρης Θάλασσας και Γεωργίας. Επιθυμεί επίσης να έχει και χερσαίες διευκολύνσεις, τεχνικές και ανεφοδιασμού, για το άνοιγμα του βορείου αεροπορικού μετώπου που σχεδιάζει.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε φυσικά αν θα πραγματοποιηθεί τελικά η επίθεση κατά του Ιράν. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι προετοιμάζεται επίμονα και μεθοδικά εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά και ότι τυχόν ικανοποίηση των ισραηλινών αιτημάτων από την κυβέρνηση Παπανδρέου θα ισοδυναμεί νομικά και ουσιαστικά, εφόσον γίνει η επίθεση, με κήρυξη πολέμου της Ελλάδας κατά του Ιράν, όπως υπογραμμίζουν έγκριτοι νομικοί. Η Αθήνα θα καθίστατο, σε μια τέτοια περίπτωση, συνένοχος ενός από τα μεγαλύτερα διεθνή πολιτικά εγκλήματα της Ιστορίας, παραβιάζοντας κατάφωρα τη διεθνή έννομη τάξη, τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και το ελληνικό Σύνταγμα, και μεταβαλλόμενη σε ενδεχόμενο στόχο αντιποίνων.

Η περίπτωση του Ιράν, αξίζει να σημειωθεί, είναι πολύ διαφορετική και πολύ σοβαρότερη ακόμα και από τις περιπτώσεις του Ιράκ, του Αφγανιστάν ή της Γιουγκοσλαβίας. Μια ενδεχόμενη επίθεση κατά του Ιράν, μετά από τις εισβολές στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τον Λίβανο και τη Γάζα, κινδυνεύει να αποδειχθεί η σταγόνα που θα ξεχειλίσει οριστικά το ποτήρι οποιασδήποτε εναπομένουσας σταθερότητας στη Μέση Ανατολή και διεθνώς. Θα έχει ανυπολόγιστες παγκόσμιες συνέπειες, κινδυνεύοντας να εξελιχθεί σε ιδιότυπη παγκόσμια σύρραξη, που μπορεί να πάρει τη μορφή γενικευμένης σύγκρουσης Δυτικών και Μουσουλμάνων.

Αν πιστέψουμε εξάλλου τον μεγάλο αμερικανικό τύπο, στα επιχειρησιακά σχέδια της επίθεσης κατά του Ιράν, περιλαμβάνεται και η πιθανή χρήση τακτικών ατομικών όπλων για πρώτη φορά μετά τη Χιροσίμα. Αυτό, αν γίνει, θα σημάνει το πέρασμα ενός ηθικο-πολιτικού και στρατιωτικού κατωφλίου για ολόκληρο τον κόσμο. Μια τέτοια χρήση θα απαλλάξει εκατομμύρια ανθρώπων από κάθε είδους ηθικό φραγμό και αναστολή για την χρήση μεθόδων τρομοκρατίας, ακόμα και με μέσα μαζικής καταστροφής και, αν δεν οδηγήσει στο τέλος του κόσμου, μπορεί πάντως να οδηγήσει στο τέλος της αμερικανικής και της ισραηλινής υπερδύναμης, με τον τρόπο που η Σικελική Εκστρατεία τερμάτισε την Αθηναϊκή Ηγεμονία. Αυτοί ακριβώς είναι και οι λόγοι που οδήγησαν τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και ένα σημαντικό τμήμα όχι μόνο του αμερικανικού, αλλά και του διεθνούς εβραϊκού κατεστημένου, να συμμαχήσουν και να αποτρέψουν τον πόλεμο που ετοιμάζονταν να εξαπολύσουν Τζωρτζ Μπους και Ντικ Τσένευ.

Στο σενάριο ειδικά που θέλει να ενεργοποιήσει ο κ. Νετανιάχου για επίθεση μέσω Ελλάδας, δεν θα είναι μια μεγάλη συμμαχία, όπως το ΝΑΤΟ, που θα επιτεθεί συνολικά κατά του Ιράν. Ελλάδα, Βουλγαρία και Γεωργία θα θεωρηθούν από την Τεχεράνη, από το ενάμισυ δισεκατομμύριο Μουσουλμάνων και από την παγκόσμια κοινή γνώμη ως οι κύριοι συναυτουργοί του ισραηλινού εγκλήματος, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια του ελληνικού λαού και τη διεθνή εικόνα της Ελλάδας.

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΔΡΟΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΕΡΑΝΗ

H ισραηλινή αεροπορία έχει τέσσερις διαδρομές για να προσεγγίσει και να βομβαρδίσει το Ιράν:

Α. μέσω του Ιράκ, ο εναέριος χώρος του οποίου ελέγχεται από τις ΗΠΑ. Στην περίπτωση αυτή, η Ουάσιγκτον θα είναι αυτόχρημα συνεργός στην επίθεση, κάτι που δεν επιθυμεί για πολιτικούς λόγους

Β. μέσω της Σαουδικής Αραβίας, η ηγεσία της οποίας γνωρίζει ότι διακινδυνεύει την ίδια την επιβίωσή της αν δώσει τον εναέριο χώρο της για επίθεση κατά του Ιράν

Γ. μέσω της Τουρκίας, κάτι που αποκλείει όμως η σημερινή στάση της ‘Aγκυρας

Δ. μέσω της Γεωργίας, μιας χώρας που ελέγχεται απολύτως από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ και βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το βόρειο Ιράν. Μόνο που η ισραηλινή αεροπορία πρέπει να μπορεί να φτάσει στη Γεωργία κι αυτό μπορεί να γίνει είτε μέσω της Τουρκίας, είτε μέσω της Ελλάδας και της Βουλγαρίας.

Αυτός ακριβώς είναι ο παράγων που εξηγεί τις ασυνήθιστα πυκνές επαφές του κ. Παπανδρέου με τον κ. Νετανιάχου. Οι δύο Πρωθυπουργοί συναντήθηκαν τρεις φορές σε διάστημα έξη μηνών, ενώ ο κ. Παπανδρέου δεν έκανε παρά μόνο από ένα ταξίδι στο Παρίσι και το Βερολίνο, παρόλο που η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής κρίσης! Ο ’Ελληνας Πρωθυπουργόις ταξίδεψε πρόσφατα και στη Σόφια, στην οποία πήγε αυγουστιάτικα και ο Πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες. Επισήμως, για να συζητήσει με τους Βούλγαρους, αν πιστέψουμε τις επίσημες ανακοινώσεις, για το πως οι δύο χώρες θα συνεργασθούν καλλιεργώντας βιολογικά ραπανάκια και πως η Σόφια του Μπόικο Μπορίσωφ, της Μαφίας και των καμπαρέ, θα … πρωταγωνιστήσει στην … επίλυση του μεσανατολικού και τη συμφιλίωση Εβραίων και Παλαιστινίων!

ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΣΑΑΚΑΣΒΙΛΙ ΚΑΙ ΡΟΝΤΟΣ

Δεινοί έμποροι και διαπραγματευτές, με ασυνήθιστες ικανότητες παραπλάνησης και μεγάλη συλλογικότητα που δεν διαθέτουμε εμείς οι ‘Eλληνες, οι Εβραίοι είναι, μαζί με τους Κύπριους, από τους πλέον επίφοβους διαπραγματευτές στον κόσμο. Ο ίδιος ο Νετανιάχου καυχήθηκε δημόσια ότι έχει περίπου στο τσεπάκι του τους Αμερικανούς Προέδρους. Είναι φανερό ότι θέλει, προτού φύγει από το πολιτικό προσκήνιο, να έχει καταστρέψει ολοσχερώς το Ιράν (δεν προκάλεσε βέβαια κοτζάμ εισβολή στο Ιράκ μόνο και μόνο για να δυναμώσει την Τεχεράνη) και να έχει μπλέξει για τα καλά τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια φλεγόμενη από άκρου εις άκρο Μέση Ανατολή.

Μαιτρ στην παραπλάνηση, οι Ισραηλινοί έχουν στήσει και μερικές από τις πιο αριστοτεχνικές παγίδες της ιστορίας, ιδίως όταν έχουν να κάνουν με χώρες και ελίτ σε κατάσταση γενικευμένης αποσύνθεσης.

Ορισμένες μαρτυρίες τους εμπλέκουν μάλιστα και στην παραπλάνηση, που θεωρείται κυρίως βέβαια αμερικανικό έργο, το 1974, του Ιωαννίδη, που επείσθη ότι επρόκειτο να ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα. Σήμερα η ημισέληνος κυματίζει περίπου στο μισό νησί. Οι υπερπατριώτες της ΕΟΚΑ Β’ που στρατολόγησε η Μοσσάντ και η CIA στο νησί όχι μόνο κατάφεραν να φέρουν τους Τούρκους στην Κύπρο, αλλά και παραμένουν ακόμα αδιόρθωτοι, στην καλύτερη περίπτωση, νεροκουβαλητές των ίδιων ξένων συμφερόντων, εκστρατεύοντας τώρα υπέρ μιας κυπρο-ισραηλινής συμμαχίας και επικρίνοντας αναδρομικά τον Μακάριο. Μερικές φορές αναρωτιέται κανένας αν είναι η βλακεία ή η προδοσία ο χειρότερος εχθρός των Ελλήνων.

Πριν από δύο χρόνια και αφού έκαναν τη Γεωργία προτεκτοράτο τους, οι Ισραηλινοί έσπρωξαν τον Σαακασβίλι σε μια αυτοκτονική επίθεση εναντίον της Ρωσίας. Το αποτέλεσμα ήταν η απολύτως προβλέψιμη από όλους, πλην του ίδιου του Γεωργιανού ηγέτη, καταστροφή της Γεωργίας, οι ίδιοι πέτυχαν όμως δύο σημαντικά πράγματα:

– έδωσαν ένα απτό παράδειγμα στη Μόσχα για τις δυνατότητες που έχουν να αποσταθεροποιήσουν ενόπλως την πρώην ΕΣΣΔ, αν όχι να προκαλέσουν νέο ψυχρό πόλεμο και επομένως ένα εξ αντιδιαστολής κίνητρο στη ρωσική διπλωματία να είναι πιο προσεκτική στις συναλλαγές και την υποστήριξή της προς την Τεχεράνη

– έσπρωξαν τη Ρωσία στην αναγνώριση Οσσετίας και Αμπχαζίας, αναγνώριση που παγίωσε την ισραηλινή επιρροή στην υπόλοιπη Γεωργία και αφαίρεσε από τη Μόσχα το μόνο μοχλό πίεσης επί της Τιφλίδας, την απειλή δηλαδή ότι θα αναγνωρίσει τις δύο αυτόνομες περιοχές.

Σε αυτό το σατανικό, παγκόσμιας σημασίας και εμβέλειας σχέδιο, φαίνεται ότι έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο ο κ. ‘Αλεξ Ρόντος, εξ απορρήτων του … Γιώργου Παπανδρέου, που δείχνει να τον περιβάλλει με την απεριόριστη εμπιστοσύνη του, κατά τρόπο που εμείς τουλάχιστο δυσκολευόμαστε να ερμηνεύσουμε. Να σημειώσουμε ότι ο κ. Ρόντος πρωταγωνίστησε σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις αμερικανικών και ισραηλινών συμφερόντων στα Βαλκάνια, εναντίον της Ρωσίας, στον Καύκασο και τη Μέση Ανατολή την τελευταία δεκαετία, χρησιμοποιώντας ευρέως το όνομα Παπανδρέου. Τρεις μήνες πριν από τον πόλεμο στη Γεωργία, τον … προέβλεψε (!!!), από τις στήλες της Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν. Τέτοια οξυδέρκεια!

Καμιά φάκα δεν θάπιανε ποντίκια, αν δεν είχε και κάποιο τυρί. Στην τωρινή περίπτωση, το “τυρί” που μας προτείνουν είναι η σύμπηξη μιας στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ κατά της Τουρκίας. Είναι όμως καλό αυτό το τυρί, ή μήπως είναι δηλητηριασμένο και πεθάνουμε αν το φάμε;

Ο ΑΞΟΝΑΣ ΜΕ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Η τελευταία “μεγάλη ιδέα” που διατρέχει το ελληνικό εκσυγχρονιστικό κατεστημένο, αλλά επίσης σημαντικούς κύκλους της ελληνικής και κυπριακής δεξιάς και ακροδεξιάς, είναι η σύμπηξη μιας συμμαχίας με το “πανίσχυρο” Ισραήλ, που θα μας λύσει όλα τα προβλήματα με την Τουρκία! Mόνο που βέβαια ουδέποτε οι ευφάνταστοι προπαγανδιστές αυτής της ιδέας δεν μπορούν να αποδείξουν τον ισχυρισμό τους, να μας δείξουν δηλαδή τα ανταλλάγματα που παίρνει η Ελλάδα για την πολιτική της.

Πολύ ωραία. Επί μιάμισυ δεκαετία, το νέο, εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ υποστήριξε ότι η λύση των εθνικών προβλημάτων μας είναι να τα βρούμε με την Τουρκία κι ότι η άνοδος των ισλαμιστών του Ερντογάν, εις βάρος των κεμαλιστών, θα οδηγούσε σε αδιατάρακτη φιλία, ειρήνη και συνεργασία Ελλάδα και Τουρκία. Στη βάση αυτού του θεωρήματος, το κυβερνών νέο ΠΑΣΟΚ μεταξύ άλλων: α) συμμετείχε σε ένα μεγάλο, διεθνές πολιτικό έγκλημα, την σύλληψη και παράδοση του ηγέτη της κουρδικής επανάστασης στην Τουρκία, υπό την άμεση καθοδήγηση των αμερικανικών και ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών, β) αναγνώρισε υπό την πίεση Ολμπράιτ ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο στην ‘Αγκυρα, γ) υποχρέωσε την Κύπρο να ακυρώσει την αγορά ρωσικών αντιαεροπορικών όπλων, δ) υποστήριξε ενθουσιωδώς την ένταξη στην ΕΕ της απειλούσης στο Αιγαίο και κατέχουσας στην Κύπρο Τουρκίας.

Η πολιτική αυτή κατέληξε στη σύνταξη του σχεδίου Ανάν, που προέβλεπε τη διάλυση του κυπριακού κράτους και τη μετατροπή του σε είδος μεταμοντέρνου προτεκτοράτου, υπό τη διοίκηση ξένων δικαστών. Τις βασικές ιδέες για τη δομή αυτού του σχεδίου εισηγούνται για πρώτη φορά οι Ισραηλινοί ειδικοί που συμμετέχουν σε ειδικό φόρουμ για τα ελληνοτουρκικά που συνέρχεται τρεις φορές το 2001, στην Ουάσιγκτον, την Αθήνα και το Ισραήλ, οργανωμένο από το ίδρυμα Κόκκαλη. Η βασική ιδέα των Ισραηλινών ήταν, υπογραμμίζει ο Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Αλέξανδρος Κούτσης, που συμμετείχε σε ένα από αυτά τα συνέδρια, το πώς, δια των ρυθμίσεων του σχεδίου θα κρατήσουν υπό δυτικό-ισραηλινό έλεγχο την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αποτρέποντας την είσοδο τρίτων δυνάμεων.

Είναι λοιπόν δυνατό οι ‘Eλληνες πολιτικοί που, αποδεχόμενοι τις εισηγήσεις και συμβουλές αυτές, έκαναν και μέχρι τώρα κάνουν αυτή την πολιτική φιλίας και συμφιλίωσης με τους ισλαμιστές του Ερντογάν, να μας λένε τώρα ξαφνικά ότι θέλουν να κάνουν συμμαχία με το Ισραήλ εναντίον του Ερντογάν; Είναι αυτό εθνική πολιτική, ή είναι, αντίθετα, εθνική προσαρμογή στις μεταβαλλόμενες ανάγκες του αμερικανοεβραϊκού κατεστημένου της Ουάσιγκτον; Που το 2001 ήθελε να στηρίξει τον Ερντογάν και την ελληνοτουρκική φιλία, ενώ τώρα θέλει να στριμώξει τον Ερντογάν και δια της Ελλάδος. ‘Exουν την παραμικρή σχέση με οποιαδήποτε ελληνική, εθνική στρατηγική, αυτές οι επιλογές;

Ασφαλώς δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι πιο παλαιστίνια από τους παλαιστινίους. Μια εξισορρόπηση της μεσανατολικής της πολιτικής; επιβαλλόταν εδώ και πολύ καιρό. Αλλά αυτό που έγινε μετά το 1996 δεν ήταν εξισορρόπηση, ήταν η επιστροφή της ελληνικής ελίτ από τη σχετική ανεξαρτησία του Ανδρέα Παπανδρέου στη “συνήθη” κατάσταση υποτέλειας και εξάρτησης προς τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τις Βρυξέλλες, η επιστροφή στα γνωστά “φαναριώτικα” ρεφλέξ του συμβιβασμού και του κατευνασμού κάθε αφεντικού, ρεφλέξ που διαφοροποιούν τις ελίτ του πρώην οθωμανικού χώρου, από τις γνήσια ευρωπαϊκές, κυρίαρχες ελίτ.

Επί Κώστα Καραμανλή, η ελληνοισραηλινή συνεργασία παίρνει ποιοτικά ανώτερο χαρακτήρα, με τη μυστική συμφωνία που επέτρεπε στην ισραηλινή αεροπορία να πραγματοποιεί ασκήσεις προσομοίωσης βομβαρδισμού του Ιράν στον ελληνικό χώρο δοκιμάζοντας μάλιστα τα ρωσικά αντιαεροπορικά ΤΟΡ και Ες 300 που διαθέτουμε. Το κέρδος του Ισραήλ από τη συνεργασία ήταν κολοσσιαίο. Κανείς αντίθετα, δεν εξήγησε ποτέ τι κέρδισε η Ελλάδα από αυτή την ιστορία, εκτός του να αρχίσει να μπαίνει στο “κάδρο” του μουσουλμανικού κόσμου ως εχθρική χώρα. Στη διετία που μεσολάβησε από τις πρώτες ασκήσεις των Ισραηλινών στο Αιγαίο, οι τελευταίοι παρέδωσαν στην Τουρκία τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη, πολύ επικίνδυνα για τα ελληνικά νησιά!

Βεβαίως κάθε χώρα έχει ανάγκη συμμάχων. Γιατί όμως Αθήνα και Λευκωσία απέρριψαν διαρρήδην τις προσπάθειες Βιλπέν, Σαρκοζί, Μέρκελ και άλλων να προτάξουν τα ελληνικού και κυπριακού ενδιαφέροντος θέματα για να αρθρώσουν το όχι που θέλουν να πουν στην τουρκική ένταξη; Να μια πολύ πιο φυσιολογική συμμαχία, με τις κεντρικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, που δεν τη θέλει όμως η Ελλάδα και η Κύπρος! ‘Oπως δεν θέλει και πολλά πάρε-δώσε με τη Ρωσία του Πούτιν, πολύ πιο φυσιολογικό σύμμαχο της Ελλάδας.

Μας λένε ότι τι αμερικανοϊσραηλίνό λόμπυ θα κινητοποιηθεί τώρα υπέρ των εθνικών μας δικαίων. Μάλιστα. ¨Εχουν όμως εθνικές επιδιώξεις η Ελλάδα και η Κύπρος, για να έχει νόημα αυτή η κινητοποίηση; Η Αθήνα θέλει να ρωτήσει τη Χάγη αν είναι ελληνικό το Φαρμακονήσι και το Αγαθονήσι. Ο κ. Χριστόφιας προτείνει ένα εκ περιτροπής κράτος στο νησί, που απορρίπτουν τα υπόλοιπα κόμματα και ο πληθυσμός του! Χρειαζόμαστε πραγματικά συμμάχους για τέτοιους είδους επιδιώξεις;

Υπάρχουν βεβαίως και διάφοροι ανεγκέφαλοι, που προφητεύουν κάθε τόσο ότι είμαστε στα πρόθυρα της διάλυσης της Τουρκίας, με τη βοήθεια ασφαλώς της συμμαχίας με το Ισραήλ. Αυτό που έχει σίγουρα διαλυθεί εδώ και πολύ καιρό είναι το μυαλό μας και οποιοδήποτε εθνικό σχέδιο, γι¨αυτό και καταλήξαμε πρόσφατα στην αγκάλη του ΔΝΤ.

Ας δοκιμάσουμε όμως προς στιγμήν να πάρουμε στα σοβαρά τα λεγόμενα. Αν αύριο, επιστρέψουν στην εξουσία οι κεμαλιστές, και τα ξαναφτιάξουν με το Ισραήλ, τι θα κάνουν οι Ναπολέοντες και οι Μέτερνιχ; Αν στο μεταξύ ο Ερντογάν με το κύρος που τώρα διαθέτει στον μουσουλμανικό κόσμο πείσει είκοσι ή τριάντα χώρες να αναγνωρίσουν την ΤΔΒΚ, τι θα κάνουν τότε οι κουτοπόνηροι, ιδιοτελείς φωστήρες της Λευκωσίας; Αν αντίθετα, ο μουσουλμανικός κόσμος πιάσει φωτιά και γίνει η Τουρκία Ιράν, θα επιθυμούσαμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή μιας τέτοιας σύγκρουσης;

Ρωτήστε τους οπαδούς του ελληνοϊσραηλίνού άξονα και περιμένετε απαντήσεις. Δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει καμιά συζήτηση, υπάρχει μόνο πρωτογονισμός και ιδιοτέλεια, υπάρχει η έλξη της δύναμης και η συνήθεια της υποτέλειας. Ο γράφων δεν έχει καμία αντίρρηση για την ανάπτυξη των ελληνοισραηλινών σχέσεων, αρκεί να μην είναι λεόντεια η βάση τους, να είναι ισορροπημένες και να μη διαταράσσουν βάναυσα την διεθνή εικόνα και ακτινοβολία της Ελλάδας.

Γιατί εκτός από τον ρεαλισμό της δύναμης, υπάρχει επίσης στη διεθνή πολιτική η δύναμη της ηθικής και η σοφία της ιστορίας, αλλοιώς οι Αμερικανοί θα κέρδιζαν, δεν θα έφευγαν ντροπιασμένοι από το Βιετνάμ, το Ιράκ, το Αφγανιστάν αύριο. Οι ‘Eλληνες δεν είμαστε Σταυροφόροι, ζούμε χιλιάδες χρόνια εδώ και θέλουμε να ζήσουμε άλλα τόσα. Δεν μπορούμε να αντέξουμε τη συσπείρωση πίσω από την Τουρκία όλου του Ισλάμ και αυτό θα καταφέρουμε στο τέλος όπως πάμε κι αφού θα έχουμε διασπαθίσει όλο το τεράστιο αυτό κεφάλαιο που δημιούργησε ιδίως ο Ανδρέας Παπανδρέου με την πολιτική του, μια πολιτική που μιμείται τώρα ο Ταγίπ Ερντογάν!

Αλλά δεν ήταν μόνο ο Ανδρέας. Αν υπάρχει ένα ζήτημα που συσπείρωσε τους περισσότερους ¨Ελληνες πολιτικούς, πολύ διαφορετικούς κατά τα άλλα μεταξύ τους, ήταν η ανάγκη εξισορρόπησης, καλών σχέσεων με τον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Καραμανλής, Γρίβας, Μακάριος, Λυσσαρίδης, Μιχάλης Ράπτης, ακόμα και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος κατάλαβαν, ένοιωσαν τη σημασία του αραβικού κόσμου, κατάλαβαν ότι για την Ελλάδα η Ανατολή είναι η πολιτιστική ενδοχώρα της, η ήπια ισχύς της, το δικό της στρατηγικό βάθος. Δεν έχουμε πυραύλους, δεν είμαστε δισεκατομμύρια, δεν έχουμε υψηλή τεχνολογία. Είμαστε όμως η χώρα του Παρθενώνα και του Περικλή, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Πρωταγόρα, που γέννησε την ελευθερία και τη δημοκρατία, ο λαός του 1821, του 1941-44, του 1955-59. Αυτό είναι το κεφάλαιό μας και καλό είναι, στα πλαίσια ασφαλώς κάποιου ρεαλισμού που η ζώη επιβάλλει, να κυττάμε να μη το βρωμίσουμε, να το παραδώσουμε αλώβητο στις επόμενες γενηές των Ελλήνων

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Eπίκαιρα, στις 19.8.2010
Konstantakopοulos.blogspot.com

Η Τουρκία λειτουργεί ήδη σαν μεγάλη ναυτική δύναμη

του Σταύρου Λυγερού

Σχολιάζοντας την έντονη κινητικότητα του τουρκικού ναυτικού, η εφημερίδα Σαμπάχ συνόψισε με εύγλωττο τρόπο τη νέα ναυτική στρατηγική της Άγκυρας: «Ας μην ξεχνάμε ότι κάποτε αποκαλούσαν τη Μεσόγειο τουρκική λίμνη»! Είναι σαφές ότι η Τουρκία λειτουργεί ήδη σαν μεγάλη ναυτική δύναμη. Το ναυτικό της ανοίγεται πια σε θάλασσες από τις οποίες απουσίαζε αιώνες.

Σε αντίθεση με τους κεμαλιστές, που έχουν στόχο να θέσουν υπό αεροναυτικό έλεγχο το ανατολικό Αιγαίο, οι νεοοθωμανοί επιδιώκουν μια δεσπόζουσα παρουσία όχι μόνο στο Αιγαίο, αλλά συνολικά στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν χάνουν, λοιπόν, ευκαιρία να επιδεικνύουν τη ναυτική ισχύ τους όχι μόνο στις γειτνιάζουσες θάλασσες, αλλά και μακριά από τα τουρκικά εδάφη.

Τον τελευταίο καιρό, τα ελληνικά ΜΜΕ έδωσαν έμφαση στις βόλτες του τουρκικού υδρογραφικού σκάφους «Τσεσμέ» στη θαλάσσια περιοχή της Σαμοθράκης. Το γεγονός αυτό, ωστόσο, χωρίς να χάνει σε σημασία, αποτελεί εκδήλωση πάγιας τακτικής των Τούρκων. Εδώ και δεκαετίες χρησιμοποιούν την πραγματοποίηση ερευνών στην ελληνική υφαλοκρηπίδα είτε ως συνταγή πρόκλησης κρίσης είτε ως μέθοδο προειδοποίησης της Αθήνας, με σκοπό να την αποτρέψουν από την άσκηση νόμιμων ελληνικών δικαιωμάτων, τα οποία οι ίδιοι αμφισβητούν.Η αποστολή του «Τσεσμέ» εξυπηρετεί τη δεύτερη κατηγορία. Ο χρόνος δεν είναι τυχαίος. Συνδέεται με τη δεδηλωμένη πρόθεση της κυβέρνησης Παπανδρέου να παραχωρήσει άδειες για την πραγματοποίηση σεισμικών ερευνών σε 42 θαλάσσια οικόπεδα εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, στο Κρητικό και στο Ιόνιο. Οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι οι έρευνες θα πραγματοποιηθούν εντός ελληνικών χωρικών υδάτων, αλλά φρόντισαν να στείλουν το έμπρακτο μήνυμά τους ότι δεν θα ανεχθούν επέκταση των ερευνών εκτός των έξι μιλίων. Είναι αξιοσημείωτο ότι εξέδωσαν και ανακοίνωση, όπου αναφέρουν το Πρωτόκολλο της Βέρνης του 1976, με τον ισχυρισμό ότι αυτό δεσμεύει τις δύο χώρες να μην πραγματοποιήσουν σεισμικές έρευνες στο Αιγαίο πέρα των χωρικών τους υδάτων.Το ίδιο περίπου σκηνικό είχαν στήσει οι Τούρκοι το Νοέμβριο του 2008 στη θαλάσσια περιοχή νοτίως του Καστελόριζου για να αποτρέψουν τον καθορισμό ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στην

Ανατολική Μεσόγειο. Και τα κατάφεραν, αφού το ζήτημα έχει ουσιαστικά μπει στο ράφι.
Εάν τα ανωτέρω είναι εφαρμογή πάγιας τουρκικής τακτικής, μια σειρά άλλων κινήσεων είναι κομμάτια του παζλ της αναδυόμενης νεοοθωμανικής στρατηγικής.

Δύο μόνο παραδείγματα:
• Η Άγκυρα επιχειρεί να καταργήσει εμπράκτως ελληνικά πεδία βολής στο Αιγαίο και να επιβάλει δικά της. Με το σκοπό αυτό δεσμεύει περιοχές για δικές της αεροναυτικές ασκήσεις στις περιοχές των ελληνικών πεδίων βολής της Άνδρου και της Ψαθούρας, που λειτουργούν σαν προστατευτική ζώνη για τα πολεοδομικά συγκροτήματα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Παραλλήλως, έχουν de facto δημιουργήσει δικό τους πεδίο βολής στο θαλάσσιο τρίγωνο Άθως – Σαμοθράκη – Λήμνος.
• Οι Τούρκοι εφαρμόζουν μια νέα τακτική για να δημιουργήσουν τετελεσμένο αναφορικά με την αρμοδιότητα έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο. Τις προηγούμενες ημέρες σκηνοθέτησαν ναυτικό ατύχημα πρώτα βορείως των βραχονησίδων Καλόγεροι, στην καρδιά του Αιγαίου, και δύο ημέρες αργότερα στην περιοχή μεταξύ Λήμνου και Αϊ Στράτη. Όχι μόνο στέλνουν πλωτά και αεροπορικά μέσα, αλλά με ΝΟΤΑΜ χαρακτήρισαν τις περιοχές αυτές περιοχές δικής τους ευθύνης και σύστησαν σε μη τουρκικές μονάδες διάσωσης να αποφύγουν την είσοδό τους στις περιοχές! Παραλλήλως, τουρκικά πολεμικά πλοία και αεροσκάφη επιχείρησαν να εμποδίσουν ελληνικά σκάφη και ελικόπτερα να πραγματοποιήσουν επιχείρηση έρευνας και διάσωσης.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι Τούρκοι εκμεταλλεύτηκαν την άρνηση της κυβέρνησης Καραμανλή να χρηματοδοτήσει τον εκσυγχρονισμό της ναυτικής βάσης του Δυρραχίου για να βάλουν πόδι και εκεί, μετά τα προνόμια που έχουν αποκτήσει στη ναυτική βάση της Αυλώνας απέναντι από την Κέρκυρα. Στα τέλη Ιουνίου, μάλιστα, ισχυρή τουρκική ναυτική δύναμη πραγματοποίησε ασκήσεις με πραγματικά πυρά δυτικά της Κεφαλονιάς και στη συνέχεια δυτικά και ανατολικά της Κρήτης, δημιουργώντας συνθήκες αεροναυτικής περικύκλωσης της Μεγαλονήσου.
Οι εν λόγω ασκήσεις δεν παραβίασαν τους διεθνείς κανόνες, αλλά σηματοδοτούν μία νέα εποχή στον ελληνοτουρκικό ναυτικό ανταγωνισμό. Η Άγκυρα ανοίγει μέτωπο και στο Ιόνιο, στα νώτα της Ελλάδας, την ίδια στιγμή που κλιμακώνει τη ναυτική πίεσή της στο Αιγαίο, στέλνοντας τακτικά πολεμικά σκάφη της να κάνουν επίδειξη σημαίας έξω από το Σούνιο. Είναι προφανές ότι το γεωγραφικό τόξο των απειλών για την εθνική ασφάλεια διευρύνεται επικίνδυνα.
Τα μικρής και μεσαίας κλίμακας τετελεσμένα που μεθοδικά και συστηματικά δημιουργεί η Άγκυρα δεν είναι αποσπασματικές κινήσεις ούτε περιορισμένης σημασίας, όπως τα παρουσιάζει η ειδησεογραφία. Αθροιστικά διαφοροποιούν προς όφελος των Τούρκων τη γεωπολιτική ισορροπία στην περιοχή.

Πηγή : http://www.m-epikaira.gr/

Ολική επαναφορά

Η στήλη σήμερα φιλοξενεί το κείμενο του Θάνου Βερέμη «Ολική Επαναφορά» (4.7.2010) που εξηγεί με απλά λόγια τη φιλοσοφία της πολιτικής Νταβούτογλου όπως αναπτύχθηκε στο πολυσυζητημένο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος» (ελλ.μετ., 2010). Το σημαντικότερο σημείο που θίγει ο Βερέμης στο κείμενό του, είναι η ανιστορική και προκατειλημμένη ματιά με την οποία διαβάστηκε το βιβλίο του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών από τους διάφορους «ειδικούς» αναλυτές, πανεπιστημιακούς και «διανοούμενους». Η πρόσληψή τους αναλώθηκε στην επιβεβαίωση των όσων ήδη πιστεύουν για την Τουρκία και όχι στην καλύτερη κατανόηση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Ο Βερέμης υπογραμμίζει το γεγονός ότι η πολιτική Νταβούτογλου δεν είναι καινοφανής. Έχει ρίζες στην οζαλική πολιτική παράδοση. Επιτρέψτε μου μια προσωπική παρατήρηση: ο όρος Νεοοθωμανισμός, που έχει ταυτιστεί με τη σκέψη Νταβούτογλου, έχει επενδυθεί στο ελληνόφωνο πλαίσιο με μια αναχρονιστική φοβία, σάμπως οι Οθωμανοί, αύριο μεθαύριο, θα βγουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας για να ξανακατακτήσουν την Κύπρο, την Ελλάδα, τα Βαλκάνια και βεβαίως τη Βασιλεύουσα! Του Θάνου Bερέμη Ένας από τους λόγους της περιορισμένης μας μνήμης είναι ότι ελάχιστοι διαβάζουν βιβλία. Και αυτοί οι λίγοι που διαβάζουν αρκούνται σε έργα του επαγγελματικού τους ενδιαφέροντος, με κάποια συμπληρώματα καλοκαιρινής ανάγνωσης μυθιστορημάτων. Ετσι, ακόμα και οι μορφωμένοι συμπατριώτες μας ανακαλύπτουν την πυρίτιδα όταν την επαναφέρει στην κοιτίδα της κάποιος επαναπατριζόμενος Έλληνας από την Εσπερία. Σχετικά πρόσφατα το ελληνικό κοινό ανακάλυψε τη σκέψη του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, χάρη στο ευπώλητο έργο του «Στρατηγικό βάθος», το οποίο εξακολουθεί να προηγείται στη λίστα της «Καθημερινής». Αυτό που ο μειλίχιος Τούρκος καθηγητής πρεσβεύει εδώ είναι ότι η χώρα του μπορεί με ειρηνικά μέσα να επανεύρει την παλιά επιρροή της οθωμανικής αυτοκρατορίας στην Ευρασία, τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, αλλά κυρίως να της αναγνωριστεί ένας παγκόσμιος στρατηγικός ρόλος αφού διαθέτει τη 17η μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη. Οι απόψεις του ωστόσο δεν είναι πρωτοφανείς. Προηγήθηκαν πολιτικοί όπως οι Ντεμιρέλ, Ερμπακάν και κυρίως ο Τουργκούτ Οζάλ, που κατέδειξαν την «ανιστορικότητα» (Στέλιος Ράμφος) την οποία επέβαλε στη νεώτερη Τουρκία ο Κεμάλ Ατατούρκ αποσιωπώντας έτσι τη μεγάλη εποχή των Τούρκων Οθωμανών. Εβδομήντα, περίπου, χρόνια μετά την κεμαλική καταδίκη του ισλαμικού παρελθόντος, ο Τουργκούτ Οζάλ διαλαλούσε την οθωμανική δόξα. Είναι άραγε σύμπτωση ότι οι δύο πρωθυπουργίες του Οζάλ συνέπεσαν με τις τελευταίες ημέρες της Σοβιετικής Πομπηίας και η προεδρία του με την ολική επαναφορά της Αγίας Ρωσίας; Την ίδια δηλαδή εποχή που η Ρωσία καταργούσε την ανιστορικότητα του μαρξιστικού – λενινιστικού της καθεστώτος, η Τουρκία αναζητούσε τη χαμένη της ιστορικότητα. Είναι, πιστεύω, δίκαιο να τοποθετήσουμε τις καταβολές του ιδεολογικού μετασχηματισμού της τουρκικής πολιτικής εξουσίας στην περίοδο Οζάλ. Η πιο σημαντική έκφραση της αλλαγής υπήρξε η επιστροφή του θεωρητικού του τουρκικού εθνικισμού Ζίγια Γκέκαλπ στο προσκήνιο του τουρκικού ενδιαφέροντος. Ο Γκέκαλπ διασώθηκε από τον μαθητή του Κεμάλ, αλλά κουτσουρεμένος. Ο δημιουργός της νεώτερης Τουρκίας γκρέμισε τον ισλαμικό πυλώνα και διατήρησε τους άλλους δύο στην εθνογενετική θεωρία του Γκέκαλπ: τον εθνοτισμό και τον δυτικό προσανατολισμό της χώρας. Χωρίς όμως τον ισλαμικό πυλώνα η Τουρκία έχανε τα σημεία αναφοράς της σε ένα ένδοξο παρελθόν. Ο Νταβούτογλου, ως υπουργός κυβέρνησης η οποία περιόρισε τις εξουσίες των στρατιωτικών τοποτηρητών του κεμαλισμού, αντλεί την έμπνευσή του από τον πρώτο διδάξαντα προκειμένου να προβεί σε επανασύσταση της οθωμανικής ισχύος και επιρροής. Πρόκειται βέβαια για μια ουτοπία που όμως μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη για τη σημερινή τουρκική κυβέρνηση. Αν και ο Τούρκος πρωθυπουργός άνοιξε πολλά μέτωπα συγχρόνως (Ισραήλ, ΗΠΑ, Ε. Ε.) και δεν μπορεί να ελπίζει να ανταγωνιστεί τη Ρωσία στον Καύκασο και στη βόρεια όχθη της Μαύρης θάλασσας, επιχειρεί μια ιστορική επανασυγκόλληση της ίδιας της διχασμένης Τουρκίας. Καθώς ο κεμαλισμός χάνει την αποκλειστικότητά του στον κεντρώο και αριστερό χώρο του πολιτικού φάσματος, πολιτικοί τύπου Νταβούτογλου επιχειρούν την επανίδρυση του τουρκικού κράτους το οποίο θα αναγνωρίζει τους Κούρδους, τους Αλεβί (σιίτες Τούρκους), τους Λαζούς και όλους όσοι συνδέει ένα κοινό μουσουλμανικό παρελθόν που παρά τις προσπάθειές του δεν κατάφερε να εξαφανίσει ο κεμαλισμός. Η παρουσία ενός Κούρδου Αλεβί στην ηγεσία του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος -ό, τι δηλαδή απέμεινε από το κόμμα του Ατατούρκ και του Ινονού, μετά την ερήμωση που προκάλεσε στην ιστορική παράταξη ο ρόλος των στρατιωτικών και το χειρότερό τους πρόκριμα, ο απελθών Ντενίζ Μπαΐκάλ- αποτελεί ενδιαφέρον άνοιγμα της αντιπολίτευσης προς τις μειονότητες της Τουρκίας. Επανερχόμαστε στην αρχική διαπίστωση ότι οι Έλληνες δεν διαβάζουν. Διαφορετικά, θα ήταν γνωστή η πλούσια βιβλιογραφία για την Τουρκία και τα ελληνοτουρκικά. Ο αείμνηστος Βύρων Θεοδωρόπουλος είχε συγγράψει αρκετά πονήματα για την πολιτική φιλοσοφία των γειτόνων. Ο Θάνος Ντόκος στο μεγάλο και γόνιμο έργο του για την αμυντική πολιτική της Τουρκίας είχε καταλήξει σε διαπιστώσεις που τώρα επαναπατρίζονται από ομογενείς του εξωτερικού. Η Εκάβη Αθανασοπούλου, του Πολιτικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπως και ο Γιάννης Γρηγοριάδης ο οποίος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Μπιλκέντ της Αγκυρας, μας κρατούν ενήμερους για όσα συντρέχουν στην εξωτερική πολιτική των Τούρκων. Ο σημαντικός τουρκολόγος Αλέξης Αλεξανδρής έγραψε πολλά έγκυρα κείμενα πριν γίνει γενικός πρόξενος στην Κωνσταντινούπολη και σημερινός εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ στη Θράκη. Η βιβλιογραφία μας στον τομέα των Ελληνοτουρκικών είναι από τις πιο πλούσιες που διαθέτουμε. Είναι πραγματικά κρίμα να αγνοείται τόσο κατάφωρα από τους διανοουμένους μας. Κωδικός άρθρου: 961268 ΠΟΛΙΤΗΣ – 01/08/2010, Σελίδα: 25

http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=961268,printer.html&-V=columns

ΜΕΓΑΛΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΣΕ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΟ ΑΚΕΛ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com

Σε ιστορικό αδιέξοδο και πρωτοφανή στην ιστορία του, εκτός ίσως της περιόδου 1955-56, πολιτική απομόνωση έχει οδηγηθεί το ΑΚΕΛ, μεγαλύτερο κόμμα της κυπριακής αριστεράς. Ταυτόχρονα, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν ήταν ποτέ τόσο απομονωμένη, χωρίς ουσιαστικούς συμμάχους και με ελάχιστα ερείσματα στην παγκόσμια κοινή γνώμη, όσο σήμερα.

Η κατάσταση που διαμορφώνεται σταδιακά στο κυπριακό εγκυμονεί σοβαρότατους κινδύνους για την υπόσταση του κυπριακού κράτους, το μέλλον των Ελληνοκυπρίων, αλλά και τις τύχες της κυπριακής και ελληνικής αριστεράς, αν τυχόν επωμισθούν ή στηρίξουν την ευθύνη καταστροφικών εθνικών ρυθμίσεων στο κυπριακό, όπως και τα ελληνοτουρκικά. Ο κίνδυνος αυτός είναι μεγαλύτερος στο μέτρο που σημαντικοί τομείς της αριστεράς βλέπουν το κυπριακό ως κυρίως πρόβλημα εθνοτικών σχέσεων και λιγότερο ως ένα μετασχηματισμένο αποικαικό πρόβλημα. ¨Η συγχέουν κατά τρόπο απαράδεκτο και ανιστόρητο τον εθνισμό (ενός μάλιστα απειλούμενου και αμυνόμενου βασικά έθνους) και τον εθνικισμό, καταλήγοντας ενίοτε στην υιοθέτηση αντιδραστικών θέσεων στην εξωτερική πολιτική, που επιτρέπουν στις πιο οπισθοδρομικές δυνάμεις να εκμεταλλεύονται το κενό προσπαθώντας να εμφανισθούν συνεπέστερες στη υπεράσπιση των διεθνών συμφερόντων του ελληνικού λαού.

Στην πιο ακραία και απευκταία περίπτωση, μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να συμβάλει σε ένα “1974 από την ανάποδη”. ¨Ενας βασικός λόγος που οι ιδέες της αριστεράς-κεντροαριστεράς ηγεμόνευσαν στην Ελλάδα μετά την πτώση της χούντας, είναι γιατί ολόκληρο το μεταπολεμικό σύστημα εξουσίας κατέρρευσε, όταν η υποτέλειά του στις ΗΠΑ οδήγησε στην κυπριακή τραγωδία. Αν η κεντροαριστερά και αριστερά στην Ελλάδα και στην Κύπρο, προσφέρει ιδεολογικό άλλοθι ή πρωταγωνιστήσει σε εθνικά επαχθείς ρυθμίσεις, που θα αποδειχθούν μη ρεαλιστικές, μπορεί να συμβάλει στην παραγωγή ενός νεοεθνικιστικού ιδεολογικού “τσιμέντου”. Που χρειάζεται απελπιστικά για δικούς της σκοπούς μια στερούμενη σήμερα σοβαρότητας και κύρους ελληνική ακροδεξιά και οι παντοειδείς οπαδοί ενός νέου αυταρχισμού, ενδεχομένως αναγκαίου για τη μαζική καταστροφή των κοινωνικών όρων ύπαρξης του ελληνικού λαού.

Από τους τρεις συμμάχους, χάρη στην ψήφο των οποίων εξελέγη ο κ. Χριστόφιας το 2008, μόνο το ΔΗΚΟ παραμένει στην κυβέρνηση αλλά σε κατάσταση διαρκούς αντιπαλότητας προς το ΑΚΕΛ. Το άλλο κόμμα της κυπριακής αριστεράς, η σοσιαλιστική ΕΔΕΚ αποχώρησε, παρά τις ανοίκειες, ιταμές επεμβάσεις των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών για να παραμείνει. Προφανώς οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές δεν ενήργησαν χωρίς τη συγκατάθεση, αν όχι παρότρυνση του ΠΑΣΟΚ.

Οι Σοσιαλιστές και το ΔΗΚΟ, παρά την παραμονή του στην κυβέρνηση, διαφωνούν με την κεντρική φιλοσοφία των προτάσεων Χριστόφια στο κυπριακό, ιδιαίτερα την εκ περιτροπής προεδρία. Το χειρότερο για το ΑΚΕΛ δεν είναι η διαφωνία των συμμάχων του, αλλά η επανειλημμένως διαπιστωμένη σε όλες τις δημοσκοπήσεις κατηγορηματική διαφωνία του κυπριακού λαού, σε ποσοστό τουλάχιστον 70%, με τις προτάσεις αυτές. Είναι άλλωστε η σκληρή λαϊκή αντίδραση που ανάγκασε ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ να πάρουν αρνητική θέση, όχι το αντίθετο.

Η πρόταση Χριστόφια προβλέπει ότι κατά καιρούς το κυπριακό κράτος, το 82% του πληθυσμού του οποίου είναι ελληνικής εθνότητας, θα έχει Τούρκο Πρόεδρο, ενώ η ψήφος των πολιτών θα σταθμίζεται ανάλογα με την εθνότητά τους, για να μην αισθάνεται μειονότητα η μειονότητα. Αυτή είναι μία εξωφρενική, άδικη και εξωπραγματική συνταγματική ρύθμιση, που δεν απαντάται σε κανένα φυσιολογικό κράτος του κόσμου, όπου δεν είναι δυνατόν η μειονότητα να αποκτά υποχρεωτικώς εκ περιτροπής την εξουσία επί του συνόλου του κράτους και του λαού. Θα προϋπέθετε, αν μη τι άλλο, ένα επίπεδο εμπιστοσύνης που δεν υπάρχει και αν υπήρχε θα την καθιστούσε περιττή. Οι προτάσεις Χριστόφια προβλέπουν επίσης μηχανισμό επίλυσης των διαφορών των δύο κοινοτήτων, στον οποίο θα έχουν εκ περιτροπής πλειοψηφία ¨Ελληνες και Τούρκοι και ξένο δικαστή με βαρύνουσα ψήφο στη δικαστική εξουσία.

Φυσικά, ένα κράτος πρέπει να έχει μηχανισμούς προστασίας της μειονότητας, από αυτό όμως το σημείο έως την πλήρη κατάργηση της αρχής της πλειοψηφίας, της δημοκρατίας δηλαδή, η διαφορά είναι όση και μεταξύ ενός κράτους και ενός ζουρλομανδύα, προορισμένου να καταρρεύσει στην πρώτη δυσκολία ή υπονόμευση, όπως συνέβη στο παρελθόν. Στο κυπριακό έχουμε μια τυπική εκδήλωση της παγκόσμιας τάσης να χρησιμοποιούνται τα θεμιτά, μέχρις ενός σημείου, μειονοτικά δικαιώματα, για να καταργούνται τα δικαιώματα των πλειοψηφιών. Τάση στην οποία απαντούσε ο Λένιν, εδώ και έναν αιώνα, στο κλασικό Δικαίωμα των Εθνών στην Αυτοδιάθεση, με τη φόρμουλα: “Πάλη ενάντια στα προνόμια και τη βία του καταπιέζοντος έθνους, καμιά ανοχή στην επιδίωξη προνομίων από το καταπιεζόμενο έθνος”

Κατ¨ ουσίαν, η πρόταση δεν περιγράφει κυπριακό, αλλά εκ περιτροπής ελληνικό και τουρκικό κράτος. Στο “κράτος” αυτό, δεν καταργείται μόνο η αρχή της πλειοψηφίας, αλλά και το βασικό εργαλείο κυριαρχίας και αυτοάμυνας, ο στρατός, χάριν του “οράματος” της “αποστρατικοποιημένης Κύπρου”. Αλλά η Κύπρος δεν μπορεί να απειλήσει κανέναν, απειλείται αντιθέτως η ίδια. Είναι παράλογο να μην έχει δικαίωμα και μέσο αυτοάμυνας. Μακάρι να καταργηθούν κράτη και στρατοί, επειδή όμως ουδείς στη Μεσόγειο, πλην του Κυπρίου Προέδρου, σκέφτεται να το κάνει αυτό, το πρακτικό αποτέλεσμα της κατάργησης του κυπριακού στρατού και της απαγόρευσης της αυτοάμυνας θα εξυπηρετήσει τους εχθρούς και όχι τον κυπριακό λαό ή κράτος. Τι ενιαίο κράτος θα είναι μια Κύπρος, που δεν θα διαθέτει βασικούς μηχανισμούς διαμόρφωσης κυπριακής συνείδησης, κοινά σχολεία και κοινό στρατό; Τι σόι αποστρατικοποίηση θα είναι αυτή, όταν προβλέπεται η παραμονή εις το διηνεκές του βρετανικού στρατού; Τέτοιες ρυθμίσεις είναι εγγενώς ασταθείς, περιγράφουν δύο κράτη σε συσκευασία ενός, όπου το καθένα θα βαφτίσει αστυνομία τις παραστρατιωτικές του δυνάμεις. Θα εξυπηρετήσει μόνον όσους επιδιώκουν ανέκαθεν τη μετατροπή της Κύπρου σε εσωτερικά ασταθές προτεκτοράτο: Βρετανία, Τουρκία, ΗΠΑ, Ισραήλ. Προβλέπουν, δεν αποτρέπουν τη διχοτόμηση, καταργώντας παράλληλα το κράτος, τα δικαιώματα δηλαδή του κυπριακού λαού στο νησί, κάτι που ήταν και παραμένει η κεντρική επιδίωξη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από το 1878, που πρωτοπάτησε το πόδι της σε ένα από τα στρατηγικότερα σημεία της υφηλίου.

Ο μέσος Κύπριος πολίτης, όπως και το 2004, αντιδρά ενστικτωδώς όχι μόνο στην αδικία των ρυθμίσεων, αλλά κυρίως στη διάλυση του κράτους, που ορθώς διαισθάνεται ως την κυριότερη προϋπόθεση επιβίωσής του.

Ακόμα κι αν ήταν σωστές οι προτάσεις Χριστόφια, υπάρχει κρίσιμο ζήτημα νομιμοποίησης. Οι διακοινοτικές συνομιλίες εξελίχθηκαν σε ιδιόρρυθμη συντακτική διαδικασία ερήμην του λαού. Γίνεται εκπόνηση νέου συντάγματος εν κρυπτώ και παραβύστω, από έναν άνθρωπο, τους συμβούλους του και το κόμμα του!

Το δημοψήφισμα που προβλέπεται τελικά δεν είναι η αρμόζουσα μορφή λαϊκής συμμετοχής στην εκπόνηση συντάγματος, αλλά και θα γίνει, αν γίνει, υπό εκβιαστικές συνθήκες. Ο κυπριακός λαός πιθανώς θα απορρίψει το σχέδιο. Θα καταβάλλει όμως τεράστιο διεθνές πολιτικό τίμημα απορρίποντας σχέδιο που έχει προσυπογράψει ο Πρόεδρός του, όταν μάλιστα ουδείς εξήγησε διεθνώς, με καταληπτά επιχειρήματα και στη βάση αρχών, το ¨Όχι του 2004.

Στην πράξη άλλωστε, που είναι το τελικό κριτήριο κάθε θεωρίας και επιχειρήματος, διαπιστώθηκε ότι οι πολλές παραχωρήσεις Χριστόφια, “αποταμιεύθηκαν” ευχαρίστως από την τουρκική και αγγλική πλευρά, την οδήγησαν όμως τελικά σε περισσότερη αδιαλλαξία και εθνικισμό, όπως φάνηκε με την εκλογή ¨Ερογλου, και το Λονδίνο σε μεγαλύτερη σκλήρυνση. Αν η πολιτική αυτή είναι σωστή, γιατί παράγει λάθος αποτελέσματα;

Η Κύπρος θα πιεσθεί σύντομα να λύσει όπως όπως το κυπριακό, με ακόμα χειρότερες προτάσεις και υπό απειλή αναγνώρισης με κάποια μορφή των κατεχομένων, όπως επίσης και για να άρει το βέτο στο άνοιγμα πέντε κεφαλαίων της ευρωτουρκικής ενταξιακής διαπραγμάτευσης. Η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ παραμένει κεντρική επιδίωξη του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού και κεντρική νεοφιλελεύθερη πολιτική. Αποσκοπεί στην εσαεί αποτροπή της ευρωπαϊκής χειραφέτησης και ενισχύει την κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους. Δυστυχώς, εκτός από μεγάλη ιδέα του Στέητ Ντηπάρτμεντ, είναι και η μεγάλη ιδέα της ελληνικής κυβέρνησης.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δρόμος της Αριστεράς”

Μετέωρο βήμα η γεωπολιτική υπεραξία της Κύπρου

Αδυναμία διαχρονικά αξιοποίησης της στρατηγικής σημασίας του νησιού
ΤΟΥΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Η στρατηγική και γεωπολιτική υπεραξία της Κύπρου αποτελεί διαχρονικά ένα γεγονός που προκάλεσε αλλεπάλληλες και διαδοχικές κατακτήσεις του νησιού από ξένους, αλλά και πολλές πολιτικές περιπλοκές στη σύγχρονη Ιστορία της.

Η αξιοποίηση αυτού του εργαλείου, που έχει επιβεβαιωθεί και κατά τον πόλεμο του Λιβάνου το 2006, δεν έγινε, καθώς η άσκηση πολιτικής και η διαμόρφωση τακτικής στηρίχθηκε, κυρίως από το 1974 και εντεύθεν, σε αμυντικογενείς προσανατολισμούς.
Η γεωπολιτική της διάσταση έχει ενταχθεί, κυρίως μετά την τουρκική εισβολή του 1974, στη λογική της διαχείρισης του κυπριακού προβλήματος από τους εν δυνάμει μεσολαβητές. Είναι προφανές πως οι συζητήσεις που διεξάγονται στο Κυπριακό, οι προτάσεις που υποβάλλονται από τρίτους, όπως και τα σχέδια λύσης, έχουν ως βασικό συστατικό τη γεωπολιτική σημασία του νησιού.

Από τη μορφή και το περιεχόμενο της λύσης, όπως μέχρι σήμερα προωθούνται διά προτάσεων και σχεδίων, θα καθορισθεί εν πολλοίς και αυτός που θα έχει και τον στρατηγικό έλεγχο του νησιού. Η ανατροπή αυτών των επιδιώξεων που εκδηλώνονται από την Τουρκία αλλά και τη Βρετανία, όπως και τις ΗΠΑ σε μικρότερο βαθμό, θα απομακρύνει θνησιγενείς συνταγές επίλυσης του προβλήματος, που θα έχουν περιεχόμενο με ημερομηνία λήξης.

Είναι ίσως γι’ αυτό που έχει σημασία τόσο το περιεχόμενο και η μορφή της λύσης του κυπριακού προβλήματος όσο και ο βαθμός και το είδος της εμπλοκής τρίτων για την εφαρμογή ή την εποπτεία της συμφωνίας. Είναι όμως απαραίτητο η στρατηγική σημασία της χώρας να αξιοποιείται προς όφελός της.

Η Τουρκία
Η Τουρκία θεωρεί πως ο στρατηγικός έλεγχος της Κύπρου, η ομηροποίηση του νησιού, θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της στην ευρύτερη περιοχή. Χρησιμοποιεί τους Τουρκοκύπριους ως όχημα για να εκπληρώσει τους ευρύτερους σχεδιασμούς της στην περιοχή. Η τακτική που ακολούθησε, σταθερά και χωρίς αναπροσαρμογές ακόμη και πριν από την κυπριακή ανεξαρτησία το 1960, η αναβάθμιση του δικού της ρόλου, που κατά καιρούς διαπιστώνεται, έχουν προσφέρει σοβαρά πολιτικά πλεονεκτήματα στην Τουρκία. Η χώρα αυτή μπήκε, με τις ευλογίες των Βρετανών, ως εγγυήτρια στο νεοσύστατο κράτος· στη συνέχεια, με τη συνεχή υπονόμευση της Κυπριακής Δημοκρατίας, προχώρησε στην εισβολή του 1974, ενώ σήμερα διεκδικεί να νομιμοποιήσει την παράνομη κατοχή μέσω μιας συμφωνίας η οποία θα στηρίζεται στα αποτελέσματα της εισβολής. Μιας συμφωνίας που θα της διασφαλίζει την εσαεί παρουσία της στην Κύπρο.

Οι Βρετανοί
Το Λονδίνο αποτελεί τη σταθερότερη δύναμη που δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την αξιοποίηση των στρατηγικών πλεονεκτημάτων που προσφέρει η γεωγραφική θέση της Κύπρου. Η Κύπρος χρησιμοποιήθηκε την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου αλλά και στη συνέχεια, στην προσπάθεια διαχείρισης της «νέας κατάστασης πραγμάτων» που προέκυψε με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Η συνεχής αναβάθμιση των στρατιωτικών βάσεων γίνεται για να εξυπηρετήσει τα τελευταία χρόνια και τους Αμερικανούς. Η Λευκωσία δεν αμφισβήτησε ποτέ ευθέως, πλην μερικών εξαιρέσεων, το ρόλο της Βρετανίας στο νησί. Είτε υπήρχε σύγκρουση με το Λονδίνο σε πολιτικό επίπεδο είτε όχι, η απρόσκοπτη λειτουργία των βάσεων, ακόμη και κατά παράβαση των Συνθηκών Εγκαθίδρυσης του 1960, αποτέλεσε και αποτελεί άβατο για τη Λευκωσία. Οι στρατηγικές επιδιώξεις της Βρετανίας στο νησί δεν αποτέλεσαν ποτέ στο παρελθόν στοιχείο πολιτικής αξιοποίησης ούτε ενός πάρε δώσε. Κι αυτό αποτελεί μια πολιτική επιλογή των εκάστοτε κυβερνήσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι οποίες αντιμετώπιζαν ενίοτε με καχυποψία τους Βρετανούς, αλλά ουδέποτε αμφισβήτησαν το ρόλο τους.

Η Ελλάδα
Η Αθήνα δεν έχει ολοκληρωμένη, συνολική στρατηγική στην ανατολική Μεσόγειο, κι αυτό είναι αποτέλεσμα τόσο της αδυναμίας της να ξεφύγει από την πεπατημένη πολιτική τού αθηναϊκού κράτους, όσο και της φοβικής αντιμετώπισης των θεμάτων εξωτερικής πολιτικής. Η ενίσχυση και η βοήθεια προς την Κύπρο, που γίνεται για εθνικούς βασικά λόγους, δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα εάν η Ελλάδα δεν έχει στρατηγική στην περιοχή, η οποία θα πρέπει να είναι κοινή με την Κύπρο και θα στοχεύει στην αξιοποίηση προς όφελός τους της ρευστής κατάστασης στη Μέση Ανατολή. Η Ελλάδα ως κράτος, και ο ελληνισμός ευρύτερα, οφείλει, και για λόγους αντιμετώπισης της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής, να αντιτάξει μια συνολική πολιτική στην περιοχή. Μια πολιτική η οποία θα στοχεύει να καθιερώσει τις δυο χώρες, Ελλάδα και Κύπρο, ως εξισορροπητικές δυνάμεις. Να αποτελέσουν ένα σοβαρό αντίβαρο στους τουρκικούς σχεδιασμούς και να συνιστούν εναλλακτική δύναμη, που θα προσφέρεται για στρατηγικές συμμαχίες.

Η Κυπριακή Δημοκρατία
Το κυπριακό κράτος έχει επιζήσει πολλών επιθέσεων, πολλών υπονομεύσεων. Οι συνεχείς επιθέσεις δεν του επέτρεψαν να διαμορφώσει μια συνολική πολιτική διαχείρισης της γεωπολιτικής του σημασίας. Αυτό βέβαια δεν συνιστά άλλοθι. Από το 1974 και εντεύθεν η στρατηγική σημασία του νησιού δεν έχει αξιοποιηθεί με στόχο να διασφαλίσει καλύτερους όρους επίλυσης του Κυπριακού. Για την ακρίβεια, η Κύπρος είχε ως πλεονέκτημα και εργαλεία άσκησης πολιτικής την Κυπριακή Δημοκρατία, το αναγνωρισμένο κράτος και τη γεωπολιτική της σημασία, τη γεωγραφική της θέση.

Η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση προσφέρει περισσότερα και σημαντικότερα πλεονεκτήματα και εναπόκειται στους διαχειριστές του Κυπριακού να τα αξιοποιήσουν. Παλαιότερα είχε εκφρασθεί από τον βετεράνο πολιτικό, σοσιαλιστή Βάσο Λυσσαρίδη, η ανάγκη για την αξιοποίηση των εμπλεκόμενων συμφερόντων. Να υπάρξει δηλαδή καθορισμός των διαφορετικών συμφερόντων που έχουν διαφορετικές χώρες και να αξιοποιηθούν προς όφελος των προσπαθειών λύσης του Κυπριακού. Αυτά μπορούν να συνοψιστούν στα εξής: • Οι Βρετανοί διαθέτουν βάσεις στο νησί, τις οποίες χρησιμοποιούν και οι Αμερικανοί αλλά και το ΝΑΤΟ.

• Οι Αμερικανοί εξασφαλίζουν όλα τα αιτήματα διευκολύνσεων που ζητούν από τη Λευκωσία, χωρίς ανταλλάγματα.

• Οι Αμερικανοί ενίοτε αντιμετωπίζουν την Κύπρο ως μέρος των σχεδιασμών τους που αφορούν την Τουρκία. Ουδέποτε την αντιμετώπισαν χωριστά.

• Οι Ευρωπαίοι, ως σύνολο η ΕΕ αλλά και χώρες ειδικά (Γαλλία, Γερμανία), αναζητούν διέξοδο για άσκηση ρόλου και πολιτικής στην ανατολική Μεσόγειο. Με τη Γαλλία υπήρξε στρατιωτική συμφωνία αξιοποίησης της αεροπορικής βάσης «Ανδρέας Παπανδρέου» στην Πάφο.

Η λύση και οι προοπτικές για τη χώρα
Η ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗλύση το 2004 με το Σχέδιο Ανάν εξυπηρετούσε βασικά τα στρατηγικά συμφέροντα και τους σχεδιασμούς της Άγκυρας και του Λονδίνου. Διά της μόνιμης παρουσίας τους στην Κύπρο, τους πρόσφερε σημαντικά οφέλη και πλεονεκτήματα. Τόσο πολιτικά, με τις ρυθμίσεις που προέβλεπε το Σχέδιο Ανάν, όσο και στρατιωτικά (με επιτόπια παρουσία και βάσεις, δικαιοδοσία στην Περιοχή Ελέγχου Πτήσεων ΙR, με δικαιώματα στα χωρικά ύδατα, στην υφαλοκρηπίδα και στην ΑΟΖ: δικαίωμα εκμετάλλευσης υποθαλάσσιου πλούτου, δικαίωμα έρευνας και διάσωσης κ.ά).

Το σχέδιο απορρίφθηκε στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004, γιατί δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των πολιτών και δεν θα μπορούσε να εφαρμοσθεί. Αμέσως μετά το δημοψήφισμα, την 1η Μαΐου, η Κύπρος εντάχθηκε στην ΕΕ.

Η Ένωση μπορεί να αξιοποιήσει τη γεωγραφική θέση της Κύπρου (γέφυρα μεταξύ τριών ηπείρων Ασίας, Ευρώπης, Αφρικής) και τη γεωπολιτική της σημασία. Υπό την προϋπόθεση, πάντα, ότι η λύση του Κυπριακού δεν θα καθιστά τη χώρα προτεκτοράτο καμίας τρίτης δύναμης, το κράτος δεν θα λειτουργεί με εξαρτήσεις και οι πολίτες δεν θα ζουν με μειωμένα δικαιώματα.

Η στρατηγική σημασία της Κύπρου θα πρέπει να αξιοποιηθεί τόσο προς όφελος της χώρας και των πολιτών της όσο και προς όφελος της ΕΕ, η οποία πρέπει να αντιμετωπίζει ως κέρδος την παρουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας στους κόλπους της.

Οι έρευνες για το πετρέλαιο ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΝ;
Υπάρχει πετρέλαιο και φυσικό αέριο στη θαλάσσια περιοχή νοτίως της Κύπρου; Το ζήτημα τούτο δεν είναι σημερινό. Έχει συζητηθεί πολλές φορές στο παρελθόν, επανήλθε όμως και πρόσφατα, όταν από προκαταρκτικές έρευνες διαφάνηκε πως υπάρχει περίπτωση εντοπισμού κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Το γεγονός ότι οι έρευνες δεν έχουν αρχίσει έγκειται πρωτίστως στην αντίδραση της Τουρκίας, που εκτοξεύει μέχρι και στρατιωτικές απειλές σε βάρος της Κύπρου· αλλά και στις επιφυλάξεις που εξέφρασαν κάποιες διεθνείς εταιρείες, ως απόρροια των απειλών που εκτόξευσε η Άγκυρα. Ανεξαρτήτως τού εάν θα προχωρήσουν ή όχι οι έρευνες, αυτό που διαφαίνεται είναι πως η ύπαρξη κοιτασμάτων (αυτό λένε οι δορυφορικές λήψεις εικόνων, αλλά και οι Αιγύπτιοι που αντλούν πετρέλαιο σε περιοχή που γειτνιάζει με την κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη – ΑΟΖ) αναβαθμίζει τη στρατηγική σημασία της Κύπρου.

Περαιτέρω, το νησί λόγω της γεωγραφικής του θέσης έχει ούτως ή άλλως εγγύτητα με πηγές πετρελαίου και αποτελεί σταθμό μεταφοράς και διακίνησης, ένα άλλο στοιχείο δηλαδή της στρατηγικής σημασίας της Κύπρου.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/07/blog-post_7641.html

Αλβανία: αντιδράσεις στο “δόγμα Νταβούτογλου”

«Νεο-Οθωμανισμός και Αλβανία»

Στις 22 Φεβρουαρίου 2010, το αλβανικό πολιτικό περιοδικό MAΡΟ δημοσίευσε άρθρο με τον τίτλο «Νεο-Οθωμανισμός και Αλβανία», γραμμένο από τον γνωστό συγγραφέα και αναλυτή Πίρο Μίσα, με θέμα την ομιλία που εκφώνησε στα τέλη του 2009 στο Σεράγεβο ο Τούρκος ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου. Σημειώνεται ότι την ομιλία του Τούρκου ΥΠΕΞ δημοσίευσε στο ΜΑΡΟ πριν από ένα μήνα ο δημοσιογράφος του περιοδικού Λορέντς Βαγγέλη, μαζί με σχόλιο ότι το περιοδικό δεν συμφωνεί με τις απόψεις Νταβούτογλου. Επίσης, η εφημερίδα Σέκουλι, είχε φιλοξενήσει σχόλιο του πρώην προέδρου του Δημοκρατικού Κόμματος των Αλβανών των Σκοπίων, Αρμπέρ Τζαφέρι, ο οποίος στρεφόταν εναντίον των απόψεων του Νταβόυτογλου.

Το άρθρο του Μίσα στο περιοδικό ΜΑΡΟ αναδημοσίευσαν οι κυριακάτικες εφημερίδες Πανοράμα, Κοριέρι, Αλμπάνια κ.ά. Αφού υπογραμμίζει ότι στο Σεράγεβο για πρώτη φορά ο Τούρκος ΥΠΕΞ επιβεβαίωσε τις υπόνοιες που από καιρό κυκλοφορούσαν ότι οι φιλοδοξίες της Τουρκίας να γίνει παγκόσμια δύναμη υπονοούν τη δημιουργία ζώνης τουρκικής επιρροής (είτε ηγεμονίας), η οποία θα ξεκινά από το μακρινό Αφγανιστάν και θα καταλήγει στις ακτές της Αδριατικής, δηλαδή στις περιοχές όπου κάποτε κυριαρχούσαν οι Οθωμανοί, ο Μίσα αναφέρει, μεταξύ άλλων:

Στην πράξη ο Νταβούτογλου κατέστησε σαφές στο Σεράγεβο ότι η νομιμότητα των γεωπολιτικών διεκδικήσεων της Τουρκίας επί μερικών περιοχών της Βαλκανικής και ευρύτερα, στηρίζεται και στο γεγονός ότι σήμερα στην Τουρκία ζουν, λέει, περισσότεροι Αλβανοί, Βόσνιοι, Τσετσένοι και Αμπχάζιοι, απ’ ότι ζουν στις αντίστοιχες χώρες τους. Είναι πλέον κατανοητό ότι η αναφορά, όποτε υπάρχει ευκαιρία, στους αποκαλούμενους Αλβανούς της Τουρκίας δεν είναι τυχαία. Όταν ακούγονται τέτοιες δηλώσεις, αυθόρμητα προκύπτουν μερικά ερωτηματικά: Από ποιες πηγές προέρχονται οι πληροφορίες ότι στην Τουρκία ζουν 5 εκατ. Αλβανοί, τη στιγμή που στη χώρα αυτή ποτέ δεν έγινε μια απογραφή όπου οι πολίτες να δηλώσουν την εθνική καταγωγή τους; Εφόσον οι Τούρκοι δέχονται ότι στη χώρα τους υπάρχουν τόσοι πολλοί Αλβανοί, έχουν άραγε αυτοί οι Αλβανοί τη δυνατότητα να ασκήσουν τα δικαιώματα που παγκοσμίως είναι αναγνωρισμένα για τις μειονότητες;

Το Δεκέμβριο ο Πρόεδρος της Τουρκίας Γκιούλ επισκεπτόμενος την Αλβανία, σε ομιλία που εκφώνησε στο τουρκικό σχολείο «Τουργκούτ Οζάλ» στα Τίρανα, δήλωσε εκτός των άλλων: «Επιτρέψτε μου να πω ότι όλοι εμείς μαζί είμαστε συστατικό ενός μεγάλου έθνους». Ποιανού έθνους; Διότι βάσει της διεθνώς αποδεκτής έννοιας «έθνος», Αλβανοί και Τούρκοι δεν μπορεί να είναι συστατικό του ίδιου έθνους. Αυτό θα ίσχυε εάν τη σύγχρονη έννοια του όρου «έθνος» την αντικαθιστούσαμε με την έννοια του όρου «μιλέτ» της εποχής των Οθωμανών, όπου οι κάτοικοι της Αυτοκρατορίας διαχωρίζονταν όχι βάσει της εθνικότητας, αλλά της θρησκευτικής ταυτότητας, θεωρώντας τους Αλβανούς μουσουλμάνους συστατικό του ίδιου μιλέτ με τους Τούρκους, τους Τσετσένους, τους Άραβες κ.ά., ενώ τους Αλβανούς χριστιανούς Ορθόδοξους τους θεωρούσαν συστατικό του μιλέτ των Ρωμιών μαζί με τους Έλληνες, τους Σέρβους, τους Βούλγαρους κ.ά. Πάνε μερικά χρόνια τώρα που ορισμένοι τουρκικοί κύκλοι εργάζονται στη βάση της ίδιας λογικής με εκείνην του Νταβούτογλου.

Την ανησυχία του για το φαινόμενο αυτό εξέφρασε πρώτος ο Άρμπερ Τζαφέρι από το Σεπτέμβριο του 2007, όταν σε άρθρο του έγραψε ότι ορισμένοι κύκλοι της τουρκικής κοινωνίας και του τουρκικού κράτους κάτω από το μανδύα της θρησκευτικής δραστηριότητας χρηματοδοτούσαν εκδηλώσεις ο πραγματικός στόχος των οποίων ήταν να αποδείξουν ότι οι αλβανοί είναι αναπόσπαστο συστατικό του οθωμανικού πολιτισμού. Ο Τζαφέρι αναφέρθηκε και σε μαζική τελετή που έγινε στο Λιμπράζντ όπου 200 αγόρια υποβλήθηκαν σε μαζική περιτομή σύμφωνα με την τουρκική παράδοση και κρατούσαν στα χέρια τους αλβανικές και τουρκικές σημαίες. Τέτοιες δραστηριότητες δεν είναι τυχαίες. Τέτοια σχέδια που κινούνται με το κάλυμμα της θρησκευτικής δραστηριότητας δημιουργούν προβλήματα στους κόλπους της κοινότητας των αλβανών, αλλά και στις κρατικές και εθνικές σχέσεις των αλβανών σε ευρωπαϊκό πλαίσιο. Τι θα γινόταν εάν Έλληνες και Σέρβοι θα έκαναν το ίδιο; Δηλαδή να βάφτιζαν παιδιά Αλβανών ορθοδόξων και να τους έδιναν να κρατούν ελληνικές ή σερβικές σημαίες;

Πέρυσι ο Δήμος Κωνσταντινούπολης με την ευκαιρία της θρησκευτικής εορτής του ιφτάρ γέμισε την κεντρική πλατεία Σκεντέρμπεη στα Τίρανα με τουρκικές σημαίες. Φέτος το ίδιο έγινε και στη Σκόδρα και παραδόξως κανένας δεν θυμήθηκε να πει ότι η τουρκική σημαία είναι σύμβολο του τουρκικού κράτους και δεν υπάρχει λόγος να υψώνεται σε θρησκευτικές εκδηλώσεις στην Αλβανία.

Όλα αυτά μέχρι χθες πιστεύαμε ότι ήταν πρωτοβουλίες μερικών κύκλων, η ομιλία του τούρκου ΥΠΕΞ, όμως, τους αποδίδει άλλο χαρακτήρα. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι όλο το γεωπολιτικό οικοδόμημα Νταβούτογλου στηρίζεται κυρίως σε δύο πολιτικο-πολιτιστικά στοιχεία: στην ισλαμική θρησκεία και την ιστορία, ή πιο συγκεκριμένα, στην αποκαλούμενη οθωμανική κληρονομιά. Τα δύο αυτά στοιχεία χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία του στενού κυκλώματος Οθωμανική κληρονομιά – ισλαμική θρησκεία – Τουρκία, το οποίο θα καθιστούσε εφικτή την επιτυχία της νέας τουρκικής στρατηγικής. Είναι τα ίδια στοιχεία στα οποία εστιάζεται η δραστηριότητα των κύκλων που αναφέρει ο Άρμπερ Τζαφέρι. Δεν είναι δύσκολο επίσης να αντιληφθεί κανείς ότι πίσω από πολύωρες συζητήσεις των τελευταίων ετών για την ιστορία είτε την ταυτότητα των αλβανών, το διακύβευμα δεν είναι το παρελθόν, αλλά το μέλλον μας. Επιμένοντας για ριζική αναθεώρηση της θέσης που καταλαμβάνει η κληρονομιά της οθωμανικής περιόδου και συνεπώς η ισλαμική θρησκεία στον συλλογικό αυτοπροσδιορισμό, στην κουλτούρα και γενικά στην αλβανική οντότητα, επιδιώκουν τον εκ νέου ιστορικό αυτοπροσδιορισμό των αλβανών και συνεπώς της θέσης τους ως προς το σύγχρονο κόσμο.

Φυσικά, διάφοροι κύκλοι δεν μπορούν να αντιταχθούν ανοικτά στη λαϊκή προσδοκία για ένταξη στην Ευρώπη, αλλά οι κατά καιρούς ιδέες που διατυπώνουν, σύμφωνα με τις οποίες η Αλβανία δεν ανήκει ούτε στη Δύση ούτε στην Ανατολή και ότι λόγω της ιστορίας και της υποτιθέμενης μουσουλμανικής πίστης της πλειοψηφίας των αλβανών, η πιο φυσιολογική γεωπολιτική θέση της Αλβανίας θα ήταν εκείνη της γέφυρας, του μόνιμου μεσολαβητή μεταξύ Ασίας και Ευρώπης, του παρελθόντος και του μέλλοντος, οι ιδέες αυτές, λοιπόν, δεν είναι και μακριά από τα οράματα του Νταβούτογλου. Θα πρέπει να προσθέσουμε ότι οι απόψεις αυτές καλύπτονται συνήθως με ένα εθνικιστικό πέπλο, όπου σημαντική θέση κατέχει η μεγιστοποίηση στερεοτύπων και υπονοιών που υπάρχουν σε βάρος των χριστιανών γειτόνων μας, ως ιστορικών μας εχθρών, από τις απειλές των οποίων μας υπεράσπισε ιστορικά δήθεν ακριβώς η Τουρκία και η μουσουλμανική μας πίστη.

Αφού αναφέραμε όλα αυτά, δικαιολογημένα προκύπτει το ερώτημα: Υπάρχει λόγος να ανησυχούμε; Υπάρχει άραγε κάτι το αληθινό στα όσα έγραφε ο Άρμπερ Τζαφέρι σε άρθρο στην εφημερίδα Σέκουλι με τίτλο: «Οθωμανική πρόκληση», το οποίο ασχολούνταν με την ομιλία του Νταβούτογλου στο Σεράγεβο, τονίζοντας: «Για μία ακόμα φορά η Τουρκία προσπαθεί να μας απομακρύνει από την Ευρώπη. Αυτή τη φορά επιδιώκει να υπονομεύσει την όλη διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης της Αλβανίας, να μας γυρίσει πίσω στην “οθωμανική στρούγκα” και να μας κάνει συστατικό των σχεδίων της ίσως για μία ακόμα μάχη με την Ευρώπη για τα Βαλκάνια. Οι αλβανοί ανέτρεψαν τον κομμουνισμό για μια ευρωπαϊκή και όχι οθωμανική Αλβανία».

Υπάρχει πράγματι τέτοιος κίνδυνος; Εκ πρώτης όψεως όχι, εάν λάβουμε υπόψη ότι η πλειοψηφία των αλβανών θέλουν την Ευρώπη, γι΄ αυτό και κάθε πρόταση παρεκτροπής από την πορεία μας προς την Ευρώπη θα ήταν απαράδεκτη. Φυσικά οι Αλβανοί πολιτικοί θα πρέπει να καταστήσουν σαφές και χωρίς αμφιταλαντεύσεις στους Τούρκους επισήμους ότι η Αλβανία εκτιμά αρκετά θετικά την ανάπτυξη των σχέσεων με μια φίλη χώρα όπως η Τουρκία, αλλά η φιλία αυτή δεν μπορεί να στηρίζεται σε θέσεις όπως εκείνες του Νταβούτογλου, δηλαδή ούτε στην οθωμανική νοσταλγία, ούτε και στη θρησκευτική αλληλεγγύη! Επίσης θα πρέπει να καταστήσουν σαφές ότι την εμπεδωμένη πλέον αυτή φιλία δεν εξυπηρετούν ενέργειες ορισμένων κύκλων, πόσο μάλλον όταν είναι γνωστό ότι οι αλβανοί είναι πολύ ευαίσθητοι όταν έχουν υπόνοιες πως κάποιος προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τη θρησκεία για άλλους σκοπούς που έχουν συνέπειες διάσπασης. Ελπίζω οι πολιτικοί μας, εάν δεν το έχουν κάνει, να το κάνουν με την πρώτη ευκαιρία. Δυσάρεστη γεύση άφησε κάποιος αλβανός πολιτικός που έγραψε άρθρο με ψευδώνυμο, στο οποίο, κατενθουσιασμένος, περιγράφει τη νέα τουρκική γεωπολιτική στρατηγική ως ιδιοφυία και τον Νταβούτογλου τον θεωρεί προσωπικότητα στο ανάστημα του Κίσινγκερ! Ένας άλλος αλβανός πολιτικός, με αξίωμα ανώτερο από τον προηγούμενο, βγήκε στην τηλεόραση και μιλώντας για την αλβανο-τουρκική παραδοσιακή φιλία, αναφέρθηκε και στον αποκαλούμενο προνομιακό ρόλο που είχαν οι αλβανοί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία? Ο κάθε πολίτης μπορεί να εκφράσει την άποψή του ελεύθερα, αλλάζουν όμως τα πράγματα όταν μιλούν οι πολιτικοί, διότι τίθεται το ερώτημα: Ταυτίζονται οι δηλώσεις αυτές με την επίσημη πολιτική του κράτους;

Φυσικά η Τουρκία ως μεγάλη χώρα μπορεί να προσδοκά να γίνει παγκόσμια δύναμη, οι Αλβανοί από την άλλη, έχουν κάθε λόγο να βλέπουν με συμπάθεια την άνοδο της τουρκικής πολιτικής και οικονομικής παρουσίας στην περιοχή και στη χώρα τους. Στην Αλβανία υπάρχει ολόκληρο δίκτυο τουρκικών σχολείων από την προσχολική ηλικία μέχρι το πανεπιστήμιο, σήμερα τα σχολεία αυτά παρακολουθούν 3.860 άτομα, ενώ άλλα 3.260 άτομα έχουν αποφοιτήσει. Και εδώ όμως υπάρχει ένα αλλά? το οποίο έχει σχέση με τη διαφάνεια. Θα ήταν καλό η αλβανική κοινή γνώμη να γνώριζε περισσότερα για το «Κίνημα Γκουλέν», ιδιοκτησία του οποίου είναι τα τουρκικά σχολεία στην Αλβανία, τι εκπροσωπεί αυτό, μάλιστα να γνώριζε και για την πολεμική που γίνεται κατά καιρούς στην Τουρκία για το Κίνημα και τον ιδρυτή του Φετουλάχ Γκουλέν. Υπάρχουν άτομα που βλέπουν το Κίνημα αυτό με καχυποψία, το θεωρούν ως πολιτικό κίνημα που έχει ως στόχο να δημιουργήσει μια ελίτ που θα δώσει ισλαμικό χαρακτήρα στο τουρκικό κράτος και την τουρκική κοινωνία. Ποια είναι η αλήθεια; Στα Βαλκάνια όμως, περισσότερη διαφάνεια δεν κάνει κακό.

Ο Αλβανός αρθρογράφος καταλήγει ως εξής: «Συμπέρασμα: Θέσεις όπως εκείνες του Νταβούτογλου αποτελούν προκλήσεις, προκλήσεις οι οποίες μπορεί να αντιμετωπιστούν χωρίς να βλάψουν καθόλου τις αρκετά καλές σχέσεις με την Τουρκία και για όσο διάστημα η πολιτική ηγεσία της χώρας θα γνωρίζει ποιο είναι το εθνικό μας συμφέρον και θα είναι εκφραστής της πλειοψηφίας των αλβανών, οι οποίοι σκέπτονται, όπως έγραφε ο Ισμαήλ Κανταρέ, ότι: «Η Δύση αυτή, έτσι όπως είναι, προβληματική, υπεροπτική, πιο πολύ απωθητική παρά φιλόξενη, αυτή η Δύση η οποία, όπως και η δημοκρατία, όπως και η ελευθερία, δεν είναι τόσο όμορφη, ούτε και τέλεια, όπως την ονειρευόμασταν την εποχή της δυστυχίας μας (του κομμουνισμού), αυτή η Δύση λοιπόν παραμένει η μοναδική μας λύση».

http://parisis.wordpress.com

Δ. Ε. Α. Χ. και Ανεπρόκοποι

 Ο Σ Ο ΠΕΡΝΟΥΝ τα χρόνια κι επειδή ο τουρκικός επεκτατισμός αποδεικνύει, όλο και περισσότερο, τις αρχέγονες από το 1977 και διαρκείς, έκτοτε, επί του Κυπριακού ψευδαισθήσεις, τις οποίες καλλιέργησαν και με τις οποίες ασκούν την πολιτική τους τα Ηττημένα Μυαλά της ηγεσίας μας, τόσο περισσότερο θα αναδεικνύεται πόσο ορθή ήταν η στρατηγική του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας – Κύπρου και πόσο καταστροφική ήταν, είναι και θα αποβαίνει, η εγκατάλειψή του. Και για την Ελλάδα και για την Κύπρο. Το βαθύτερο πρόβλημα του Ελληνισμού, αμφοτέρων των κρατών μας, ελλαδικού και κυπριακού, είναι ότι: Ακόμα κι εκείνες οι ηγεσίες που αποφάσισαν την έναρξη του Δόγματος, οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ στην Αθήνα και ΔηΣυ στη Λευκωσία, δεν είχαν στ’ αλήθεια… στρατηγική!

Δεν είχαν συνολικό στρατηγικό σχεδιασμό, μία από τις πτυχές του οποίου -η στρατιωτική ισχύς- θα ήταν το ΔΕΑΧ. Το επινόησε ο Πρωθυπουργός Α. Γ. Παπανδρέου το 1993. Έσπευσε αμέσως να το συνδιακηρύξει ο Πρόεδρος Γλ. Κληρίδης. Άρχισε η υλοποίησή του το 1994. Διήρκεσε έξι χρόνια, χωρίς την πλήρη ανάπτυξή του: Χωρίς, δηλαδή, τη μόνιμη στάθμευση της ελλαδικής Πολεμικής Αεροπορίας στη βάση «Ανδρέας Παπανδρέου» της Πάφου και του ελλαδικού Πολεμικού Ναυτικού στη βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» στο Μαρί. Ξήλωσαν το ΔΕΑΧ, το 2001, ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, ο υπ.Εξ. Γ. Παπανδρέου και ο ΠτΔ Κληρίδης. Οι ίδιοι που έσερναν τον Ελληνισμό από την ταπείνωση των S-300 στο έκτρωμα Ανάν: Σχέδιο μετατροπής της Κύπρου σε τουρκο-βρετανικό προτεκτοράτο και ομηρίας της Ελλάδας.

Κ Υ Π Ρ Ο Σ και Ελλάς, χωρίς το ΔΕΑΧ, μετατρέπονται σε κράτη υπόδουλα, αντί κυρίαρχα, της γεωγραφίας τους. Λιποτακτούν από τον χώρο. Εγκαταλείπουν τον χώρο. Και, φυσιολογικά, εξαναγκάζονται σε υποταγή, διαφόρων διαβαθμίσεων, στις χώρες εκείνες της αποφασιστικής ναυτικής και αεροπορικής ισχύος που ανενόχλητες σφετερίζονται τον χώρο: Ο άξονας των σιδερόφρακτων και αιμοσταγών συμμάχων Τουρκίας – Ισραήλ, που οσημέραι μεταβάλλεται σε συγκρουσιακή αντιπαράθεση ΚΑΙ στον χώρο του απόντος, του λιποτακτήσαντος Ελληνισμού. Τον οποίο, Ελληνισμό, τόσο οι ίδιες όσο και οι άλλες πέριξ αλλά και μακρόθεν ενδιαφερόμενες δυνάμεις, ελάχιστα υπολογίζουν και πολύ λιγότερο λαμβάνουν υπ’ όψιν.

Ο Λ Ο Ι ΣΧΕΔΟΝ οι άλλοι έχουν σχέδια αξιοποίησης και εκμετάλλευσης της στρατηγικής γεωγραφικής θέσης της Κύπρου. Οι μόνοι που αποδεδειγμένα δεν έχουν, είναι οι ανεπρόκοποι Αθηνών τε και Λευκωσίας.
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΡ 8.6.10

Πόσους εύστροφους, οξυδερκείς και (προπάντων) εύψυχους επαΐοντες, θα μπορούσαν να επιστρατεύσουν Ελλάς και Κύπρος (αν είχαν κυβερνήσεις της προκοπής) για να ξεκοκαλίσουν το «Στρατηγικό Βάθος» του νεο-σουλτανίσκου Νταβούτογλου και να εντοπίσουν προς αξιοποίηση τις… αχίλλειες πτέρνες του;
Λάζ. Α. Μαύρος

TO ΙΣΡΑΗΛ ΒΟΥΛΙΑΞΕ ΣΤΗ ΓΑΖΑ – και η Κύπρος στα ρηχά

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μια από τις μεγαλύτερες ηθικοπολιτικές ήττες της ιστορίας του υπέστη αυτή την εβδομάδα το εβραϊκό κράτος. Η επίθεση των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων στα πλοία του «στολίσκου της ελευθερίας», που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια στην αποκλεισμένη Γάζα, και στον οποίο επέβαιναν βουλευτές, ευρωβουλευτές, βραβεία Νόμπελ κλπ., η σφαγή αόπλων ακτιβιστών στα διεθνή ύδατα της Μεσογείου, η κακομεταχείριση, τα βασανιστήρια, ο άγριος ξυλοδαρμός ακτιβιστών, μεταξύ των οποίων ο συντονιστής του ελληνικού τμήματος της «Ελεύθερης Γάζας» καθηγητής Βαγγέλης Πισσίας, από τον οποίο αφαιρέθηκαν μάλιστα τα φάρμακα που λάμβανε (ο καθηγητής δεχόταν και στην Αθήνα δολοφονικές απειλές πριν από την αναχώρηση του στολίσκου), κατέδειξαν, ακόμα μια φορά και πέραν αμφιβολίας, στην παγκόσμια κοινή γνώμη, τον αληθινό χαρακτήρα του κράτους του Ισραήλ και της πολιτικής του.
\
Η αποφασιστική αντίδραση της ‘Αγκυρας στην επίθεση, οδήγησε σε έντονη τουρκο-ισραηλινή διαμάχη, ταυτόχρονα όμως «εκτόξευσε» την Τουρκία στη θέση του κύριου υπερασπιστή των Μουσουλμάνων, αλλά και διερμηνευτή των αισθημάτων όλης της ανθρωπότητας έναντι της συμπεριφοράς του Ισραήλ. Πόσο μάλλον με έναν Ομπάμα που δεν τολμάει ούτε να ανοίξει το στόμα να ασκήσει λίγο και καθήκοντα αρχηγού υπερδύναμης βρε αδερφέ!, Αντιθέτως η Αθήνα δεν κέρδισε απολύτως τίποτα από την μέχρι παρεξηγήσεως μετρημένη αντίδρασή της, τόσο της κυβέρνησης όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που έμοιαζαν να ντρέπονται και να φοβούνται μαζί μήπως παρεξηγηθούν κάνοντας κριτική στο Ισραήλ και τους χαμηλούς τόνους που επέλεξε η Αθήνα, παρόλο που μεταξύ των πλοίων που δέχθηκαν επίθεση ήταν και δύο ελληνικά.

Τη στιγμή που μασκοφόροι Ισραηλινοί στρατιώτες κακοποιούσαν άγρια ‘Ελληνες πολίτες, ο αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας μίλησε για «δυσανάλογη» βία, λες και το πρόβλημα ήταν η δυσαναλογία και όχι η βία. Το Υπουργείο Εξωτερικών είχε κλείσει και δεν απαντούσε για αρκετές ώρες τη Δευτέρα το πρωί. Ούτε σκέψη για ανάκληση των πρεσβευτών, όπως έπραξε π.χ. η Μαδρίτη και η Στοκχόλμη, καμία έντονη απάντηση στην Τουρκία, όπως αυτή του Ιρλανδού Πρωθυπουργού. Και μάλιστα, όταν επικεφαλής της σφαγής ήταν ο Υπουργός ‘Αμυνας του Ισραήλ Εχούντ Μπάρακ, αντιπρόεδρος του κ. Παπανδρέου στη Σοσιαλιστική Διεθνή. (Να σημειώσουμε επίσης ότι αρχίζει και γίνεται ακατανόητη η τακτική των υπό τον κ. Χρυσοχοϊδη αστυνομικών δυνάμεων να διαλύουν, άνευ λόγου, ειρηνικές διαδηλώσεις πολιτών που ασκούν συνταγματικό τους δικαίωμα, όπως έξω από την Πρεσβεία του Ισραήλ στην Αθήνα. Η τακτική αυτή δεν θα συσπειρώσει τους φιλήσυχους πολίτες, για τον απλούστατο λόγο ότι οι «φιλήσυχοι πολίτες» συμφωνούν με τους διαδηλωτές και είναι συχνότατα οι ίδιοι διαδηλωτές)

Στην Κύπρο τα πράγματα κατέληξαν πολύ χειρότερα, σε μεγάλο φιάσκο, που μπορεί να έχει σοβαρότατες διπλωματικές επιπλοκές για την Κυπριακή Δημοκρατία και τραυμάτισε σοβαρά το κύρος της.

Ερντογάν σε στυλ Ανδρέα

Η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, με τη δυναμική πολιτική της, σε στυλ Ανδρέα Παπανδρέου, κέρδισε πάλι την παράσταση, εμφανιζόμενη ως ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης και εκφραστής όχι μόνο του μουσουλμανικού κόσμου, αλλά και όλης της πολιτισμένης ανθρωπότητας που έχει πλέον αγανακτήσει βαθιά με τη επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά και την ατιμωρησία του Ισραήλ.

Τόσο με την πρόσφατη συμφωνία με το Ιράν και τη Βραζιλία, όσο και με την υπόθεση της Γάζας, η ‘Αγκυρα απέκτησε ένα κολοσσιαίο πολιτικο-διπλωματικό κεφάλαιο. Φυσικά, στην κατηγορία που θέλει να παίξει υφίσταται και κινδύνους, μέχρι τώρα όμως εμφανίζεται μια χώρα που μετετράπη σε μερικά χρόνια από περιφερειακό εργαλείο δεύτερης κατηγορίας της αμερικανικής πολιτικής σε διεθνή πολιτικο-διπλωματικό παίκτη πρώτης γραμμής.

‘Όπως και στην περίπτωση των σχέσεων με τη Ρωσία του Πούτιν, όπου ο κ. Ερντογάν διδάχτηκε από και αντέγραψε στην πρώτη ευκαιρία τα ανοίγματα Καραμανλή, έτσι και στην περίπτωση της Γάζας εκμεταλλεύθηκε μια ελληνική σε μεγάλο βαθμό πρωτοβουλία και την χρησιμοποίησε για τους δικούς της σκοπούς.

Ελληνικά ήταν τα δύο πρώτα πλοία που έσπασαν τον αποκλεισμό της Γάζας το 2008 και με τη γαλανόλευκη υψωμένη μπήκαν στο λιμάνι της Γάζας, προκαλώντας παραλήρημα ενθουσιασμού σε εκατοντάδες εκατομμύρια Μουσουλμάνων που παρακολουθούσαν ζωντανά την αναμετάδοση της σκηνής – που όμως, όπως αναμενόταν, προκάλεσε πολύ μικρότερο ενδιαφέρον των ελληνικών τηλεοράσεων! Η ελληνική αυτή κίνηση διέθετε όμως περιορισμένα μέσα και συνέπεσε με μια περίοδο που οι ιθύνοντες των Αθηνών ενδιαφέρονταν και ενδιαφέρονται περισσότερο για την εύνοια του Ισραήλ παρά των Αράβων, μια περίοδο εντεινόμενης ελληνικής κρίσης και απίστευτης κακομοιριάς ενός πολιτικού και διπλωματικού συστήματος που δύσκολα μπορούσε να πάρει οποιαδήποτε πρωτοβουλία..

Μετά το 1996, οι ελληνικές κυβερνήσεις, πάσχουσες από «ευρωατλαντικό στραβισμό» διασπάθισαν το τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο που κατέλειπε στην Ελλάδα ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη διεθνή πολιτική του. Την περίοδο αυτή η Αθήνα επέστρεψε όλο και περισσότερο στον συνήθη ρόλο του προβλέψιμου «καλού παιδιού» Αμερικανών και Ευρωπαίων. Την ίδια περίοδο η Τουρκία κάνει το αντίθετο. Εγκαινιάζει, μετά το 2003, μια πολιτική «χειραφέτησης», με τα λόγια του Αχμέτ Νταβούτογλου, από την Ουάσιγκτον. Πέραν του ότι πήρε υπόψιν της καλύτερα τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα, η πολιτική Νταβούτογλου, πήρε επίσης καλύτερα υπόψιν της τη σχετική μείωση του ειδικού βάρους της Δύσης και την άνοδο τρίτων παικτών, όπως η Ρωσία, το Ισλάμ, η Κίνα κλπ. Η ‘Αγκυρα έπαιξε και κέρδισε.

Την ίδια περίοδο, το αμερικανικό κατεστημένο διχάζεται βαθιά μετά τις ήττες σε Ιράκ και Λίβανο. Μια μερίδα του αντιλαμβάνεται τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να έχει η ασφυκτική πρόσδεση των ΗΠΑ στο άρμα του Ισραήλ. Ο Νετανιάχου ήταν ο σχεδιαστής των πολέμων στη Μέση Ανατολή και ο χρηματοδότης του βασικού θινκ τανκ που στελέχωσε την κυβέρνηση Μπους. ‘Εχει επιλέξει έναν ακροδεξιό φασίστα ως Υπουργό Εξωτερικών και είναι οπαδός του διαρκούς πολέμου, κατά των Παλαιστινίων και κατά του Ιράν ει δυνατόν, έστω και με ατομικά όπλα. Ο Ομπάμα όμως δεν μπορεί να πει στο Ισραήλ αυτά που θέλει να του πει – έχει ανάγκη την Τουρκία για να τα λέει. ‘Όπως επίσης έχει ανάγκη μιας μετριοπαθούς ισλαμικής δύναμης, για να αντισταθμίζει την επιρροή του Ιράν και των ριζοσπαστών ισλαμιστών, μετά την ουσιαστική παρακμή των αραβικών καθεστώτων. ‘Όλα αυτά ισοδυναμούν με σημαντικό λαισέ πασσέ για τους Τούρκους.

Ελλάδα/Ισραήλ: η «ιδέα» μιας συμμαχίας

Εδώ και χρόνια η Αθήνα έχει εγκαταλείψει αποφασιστικά την πάγια πολιτική της στη Μέση Ανατολή, υπέρ μιας σύσφιγξης των σχέσεων με το Ισραήλ, σύμβολο της οποίας έγιναν οι μεγάλες ελληνοισραηλινές ασκήσεις προσομοίωσης μιας επίθεσης κατά του Ιράν.

Η πολιτική αυτή συνιστά τομή εν σχέσει με όλη την ελληνική πολιτική μετά το 1950. Αν υπάρχει ένα θέμα που να το καταλάβαιναν με τον ίδιο τρόπο σχεδόν όλοι οι ‘Ελληνες και Κύπριοι πολιτικοί είναι το θέμα της ανάγκης να στηριχθούν Αθήνα και Λευκωσία στους ‘Αραβες, στους Ρώσους, στους Ευρωπαίους, για να αντιμετωπίσει την καταθλιπτική πίεση των ΗΠΑ. Τόσο διαφορετικά πρόσωπα όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο στρατηγός Γρίβας και ο Βάσσος Λυσσαρίδης, ο Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο) και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Μακάριος, ο Σπύρος Μαρκεζίνης, ο Τάσσος Παπαδόπουλος καταλάβαιναν αυτή τη στοιχειώδη γεωπολιτική και ιστορική αλήθεια, που μόνο τις δύο τελευταίες δεκαετίες έχουν αρχίσει να μην καταλαβαίνουν πολλοί φωστήρες μας. ‘Όμως, αν η Ελλάδα και η Κύπρος, με την πολιτική τους, συσπειρώσουν όλο το Ισλάμ πίσω από την Τουρκία, ακόμα και ένα παιδί καταλαβαίνει τους μεγάλους κινδύνους που αναλαμβάνουν!

Μέχρι τώρα ουδείς αρμόδιος έχει εξηγήσει τι οφέλη μπορεί να έχει η Ελλάδα από τη στρατιωτική και άλλη συνεργασία με το Ισραήλ και από την εγκατάλειψη της παραδοσιακής πολιτικής στενών σχέσεων με τους ‘Αραβες και τους Ιρανούς. ‘Όπως λέει πεπειραμένος διπλωμάτης: «Οι ‘Ελληνες ζήσαμε χιλιάδες χρόνια εδώ και θέλουμε να ζήσουμε άλλα τόσα. Δεν είμαστε κράτος Σταυροφόρων, ούτε συνεργαστήκαμε ποτέ με Σταυροφόρους»

Κυπριακά παρατράγουδα

«Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι», δήλωσε ο Βάσσος Λυσσαρίδης πληροφορούμενος την ισραηλινή επίθεση κατά του στολίσκου της ελευθερίας.

Ο Λυσσαρίδης είναι ένα όνομα που παραμένει χαραγμένο στη μνήμη των λαών της ανατολής. Αλλά ο «Γιατρός» δεν επαρκεί για να άρει τις αμαρτίες όλων μας, τη βλακεία μας και την ακόμα μεγαλύτερη ιδιοτέλειά μας.

Μέχρι τώρα, η κυβέρνηση Χριστόφια όχι μόνο επέτρεψε να αναχωρήσουν από την Κύπρο τα κατά καιρούς πλοία της «ελέυθερης Γάζας», αλλά και φρόντιζε την ασφάλειά τους με βατραχανθρώπους κλπ., δεδομένης της μακράς εμπειρίας διεθνών τρομοκρατικών επιχειρήσεων των ισραηλινών υπηρεσιών.

Αυτή τη φορά όμως ο Χριστόφιας λύγισε προ των ισραηλινών πιέσεων και απαγόρευσε, με μια αμφισβητούμενης νομιμότητας διαταγή, τον κατάπλου και απόπλου των πλοίων. Η κυπριακή «ελεύθερη Γάζα», επικεφαλής της οποίας ήταν το ίδιο το … κυβερνών ΑΚΕΛ με τον ευρωβουλευτή του, δεν πήρε και πολύ στα σοβαρά τη διαταγή. Συνέχισε την προετοιμασία και περίμενε την ομάδα των ξένων που θα επιβιβαζόταν στην Κύπρο.

Πρέπει να σημειωθεί ότι στην Κύπρο προγραμματιζόταν να έρθει μια επιτροπή βουλευτών, ευρωβουλευτών και προσωπικοτήτων από την Ευρώπη, που δεν ήθελαν να ταξιδεύουν πολλές μέρες. Η συμμετοχή τους στην αποστολή ήταν κρίσιμη, γιατί ήταν η «ασπίδα» της, λόγω των αξιωμάτων που κατείχαν.

Η λύση που βρέθηκε λοιπόν, αφού η κυβέρνηση αρνιόταν τον ελλιμενισμό των πλοίων, ήταν η αντιπροσωπεία να νοικιάσει βάρκες και να βγει στα ανοιχτά για να επιβιβαστεί στα πλοία. Το Ισραήλ άσκησε νέες πιέσεις στον Χριστόφια ο οποίος απαγόρευσε, τελείως παρανόμως, ακόμα και την ενοικίαση βαρκών από τους Ευρωπαίους βουλευτές και ευρωβουλευτές!!!

Το αποτέλεσμα; Δεκάδες άνθρωποι της κυπριακής ΚΥΠ, περιπολικά της αστυνομίας, φουσκωτά του Λιμενικού, ελικόπτερα κλπ. περικύκλωσαν ασφυκτικά την ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία και την ακολουθούσαν παντού όπου πήγαινε! Βουλευτής του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τάσος Κουράκης πήγε στην Κύπρο ως θαυμαστής του Χριστόφια και γύρισε από το νησί σοκαρισμένος και αφού η κυπριακή αστυνομία απείλησε να τον συλλάβει! ‘Όπως λέει ο ίδιος: «’Ενοιωσα σαν τρομοκράτης, με τα ελικόπτερα από πάνω, τα φουσκωτά με τους ενόπλους, την καταδίωξη. Απείλησαν τους βαρκάρηδες ότι δεν θα ξαναδουλέψουν αν μας πάνε στα ανοιχτά. Κατάλαβα ότι παρακολουθούσαν το τηλέφωνό μου, γιατί κανόνισα ένα ραντεβού με έναν βαρκάρη σε μια ερημική παραλία κι όταν πήγα βρήκα φουσκωτά με ενόπλους να με περιμένουν. Δοκίμασα να τηλεφωνήσω στον Λυσσαρίδη και μου μπλόκαραν ηλεκτρονικά το τηλέφωνο».

Μετά από αρκετές ώρες εξωφρενικής συμπεριφοράς των κυπριακών αρχών έναντι μιας ομάδας δεκάδων Ευρωπαίων βουλευτών και ευρωβουλευτών, η πλειοψηφία των ξένων ακτιβιστών πέρασε στα κατεχόμενα και αναζήτησε από κει μέσο για να μεταβεί στο στολίσκο. Αρκετοί Ελληνοκύπριοι δημοσιογράφοι, που ουδέποτε έχουν πάει στα κατεχόμενα να διαδηλώσουν αίφνης κατά της κατοχής, αλλά πηγαίνουν τακτικότατα να παίζουν στα καζίνα, άρχισαν να κατηγορούν τους ξένους ακτιβιστές ότι δεν αγωνίζονται κατά της κατοχής της Κύπρου και να επαναλαμβάνουν κατηγορίες και ισχυρισμούς εναντίον της όλης κίνησης «Ελεύθερη Γάζα», που δεν τόλμησε να αναφέρει ούτε η Μοσσάντ.

Το χειρότερο από όλα, το πλέον επονείδιστο, ήταν η άρνηση των κυπριακών αρχών να προστρέξουν σε βοήθεια δύο πλοίων του στολίσκου που παρέπλεαν την Κύπρο κινδύνευσαν να βυθισθούν. Οι αρμόδιοι, λειτουργώντας πρακτικά ως υπάλληλοι μάλλον Ισραηλινών παρά Κυπριακών υπηρεσιών, όχι μόνο αρνήθηκαν να τους βοηθήσουν, αλλά τους είπαν και να πάνε στην κατεχόμενη Αμμόχωστο!

Ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Λιλλήκας υπογραμμίζει ότι η στρατηγική της υποχώρησης σε όλες τις ξένες πιέσεις, των ισραηλινών πιέσεων περιλαμβανομένων, θα οδηγήσει σε διπλωματική καταστροφή την
Κύπρο, π.χ. αν η Τουρκία επιδιώξει την ψήφιση ευνοϊκού για τις θέσεις της ψηφίσματος από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

«Από την πρώτη στιγμή του αγώνα για την ανεξαρτησία μας, όταν η ΕΟΚΑ του Γρίβα ανατίναζε αγγλικά αεροπλάνα που πήγαιναν να βομβαρδίσουν την Αίγυπτο του Νάσερ, η αλληλεγγύη Κυπρίων και Αράβων απετέλεσε τη θεμελιώδη ιστορική ασπίδα του κυπριακού λαού και της Κυπριακής Δημοκρατίας απέναντι στους εχθρούς της», υπογραμμίζει βετεράνος πολιτικός του νησιού. «Αν χάσουμε τους φίλους, αν χάσουμε το όνομά μας, θα χαθούμε στο τέλος και οι ίδιοι, θα πληρώσουμε πανάκριβο τίμημα για τις ανιστόρητες συμμαχίες. ‘Όπως άλλωστε γράφει και ο Ντέιβιντ Ιγκνάτιους στη Ουάσιγκτον Ποστ, θέλοντας να εξηγήσει πως οι ξυπόλητοι Ιρακινοί, Λιβανέζοι, Αφγανοί νίκησαν τους Αυτοκράτορες, η αξιοπρέπεια είναι πολύ ισχυρό πολεμικό όπλο». Πόσο μάλλον για έναν ολιγάριθμο λαό, που επικαλείται διαρκώς το δίκαιο, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε. Εκτός αν η επίκληση είναι μόνο εικονική…
Δημοσιεύτηκε στον «Κόσμο του Επενδυτή», 5.6.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

Ημερολόγιο καταστρώματος

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μικρό παιδί, πριν καλά-καλά πάω σχολείο, λάτρευα τις εφημερίδες. Αργότερα, τα βήματα της ζωής μόνα τους σχεδόν με πήγαν στη δημοσιογραφία, παρόλο που, κάνοντας μια παραχώρηση στον πατέρα μου, σπούδασα προηγουμένως Φυσική.

Τώρα, για πρώτη φορά, δεν θέλω ούτε εφημερίδες να διαβάζω, ούτε τηλεοράσεις να βλέπω. Δεν θέλω να διαβάζω την Αστέρω Χριστοδουλίδου στο Παρόν ή τον Ρωμανιά και τον Ρομπόλη, να μου εξηγούν λεπτομερώς πως, δίκην Ηρώδη, η κυβέρνηση επιπίπτει επί των Ελλήνων εργαζομένων και συνταξιούχων, γερόντων, ηλικιωμένων, αλλά και νέων. Δεν θέλω να μαθαίνω πως η κυβέρνηση της Ελλάδας σπάει τη ραχοκοκαλλιά της κοινωνίας, του ελληνικού λαού, του κράτους πρόνοιας και του εν γένει κράτους των Ελλήνων.

Με τα μέτρα για συντάξεις, το ασφαλιστικό, την ουσιαστική κατάργηση περιορισμού και αποζημιώσεων απολύσεων, η κυβέρνηση δεν σπάει μόνο κοινωνικο/οικονομικά, σπάει και ηθικά τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας. Μας λέει ότι κακώς υπολογίσαμε να πάρουμε μια σύνταξη της προκοπής στα γεράματά μας ή στην αρρώστια μας, ότι θάταν πιο έξυπνο, όσοι τουλάχιστο μπορούσαμε, να κλέψουμε κι εμείς το κράτος ή, πάντως, να κάνουμε ατομικά και όχι κοινωνικά επωφελείς επιλογές στη ζωή μας. Μας λέει ότι κακώς επενδύσαμε στη μόρφωση των παιδιών μας. Μας λέει ότι είμαστε μαλάκες. Μας επιβεβαιώνει ότι στην Ελλάδα κερδίζει το λαμόγιο και η πουτάνα. Στην υγεία των κορόιδων!

Τέτοια πράγματα δεν έχουν γίνει στην Ευρώπη μετά τη δεκαετία του 1930. Η κυβέρνηση έχει καταπλήξει τους πάντες διεθνώς. Είναι η μόνη παγκοσμίως που ζητάει να επιβάλει στον από πάσης πλευράς ατυχή λαό της περισσότερα μέτρα κι από αυτά που ζητάει και αυτό το ΔΝΤ, αν τουλάχιστο πιστέψουμε όσα πρόλαβε να πει ο Μιχάλης Ιγνατίου στο ΜΕΓΑ, προτού τον λογοκρίνει το κανάλι του! Προφανώς, η τρόικα ζήτησε περισσότερα για να φτάσει σε κάποια ισορροπία. Είναι τόσο υποτελείς οι δικοί μας που δώσανε ακόμα περισσότερα!!!

Στη Βουλή, οι εκπρόσωποι ενός προ πολλού σάπιου μέχρι το μεδούλι πολιτικού συστήματος διαμαρτύρονται για τις επιθέσεις του ΣΕΒ. Από τις πιο σοβαρές και αξιοπρεπείς περιπτώσεις ο κ. Καστανίδης, μόνο που ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Ο κ. Καστανίδης είναι βουλευτής και το κόμμα του κυβέρνηση, γιατί υποσχέθηκαν τελείως διαφορετικά πράγματα στους ψηφοφόρους από αυτά που κάνουν. ‘Όταν αποφασίσουν να τηρήσουν το Σύνταγμα και πάνε να ανανεώσουν την εντολή τους από τον ελληνικό λαό, τότε θα τους πάρουμε και μεις στα σοβαρά. Ευτυχώς για τον ελληνικό κοινοβουλευτισμό που, σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή, υπήρξαν τρεις βουλευτές, οι κ.κ. Δημαράς, Οικονόμου και Σακοράφα, να σώσουν την τιμή του πολιτικού κόσμου, των εκατομμυρίων μελών και οπαδών του ΠΑΣΟΚ, της λεγόμενης Δημοκρατικής Παράταξης.

Τις προάλλες βρέθηκα σε μια συζήτηση. ‘Ηταν δύο από τους καλύτερους αναλυτές εταιρειών δημοσκόπησης. Ο ένας θεωρούσε τον Σεπτέμβρη ως πιθανότερο μήνα πτώσης της κυβέρνησης, ο άλλος τον Δεκέμβρη! Πολύ υπερβολικοί θα πείτε, αλλά και ο Γιάννης Μαυρής στην Καθημερινή, πιο κομψά, υπενθυμίζει ότι ο βαθμός κυβερνητικής αποδοχής βρίσκεται στο 20%. Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι μια κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνήσει χαμηλότερα. Η κυβέρνηση λέει ότι αυτά δεν την νοιάζουν, ουδείς όμως την έχει εξουσιοδοτήσει να μας σώσει παρά τη θέλησή μας! Οι πολιτικοί μας αντιμετωπίζουν τη χώρα συνήθως σαν τσιφλίκι του πατέρα τους, κινδυνεύουν όμως να αντιμετωπίσουν τώρα πολύ μεγάλες εκπλήξεις.

Σε μια κατάσταση σαν τη σημερινή, κάθε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη. Σημασία άλλωστε δεν έχει να προβλέψουμε τι θα συμβεί στην κυβέρνηση, αλλά τι θα συμβεί στη χώρα. Γιατί όπως πάμε, δεν κινδυνεύουμε να μείνουμε από κυβέρνηση, από χώρα και από κράτος κινδυνεύουμε να μείνουμε, να είναι η γενηά μας η τελευταία που γνώρισε συγκροτημένο πλαίσιο εθνικής και κρατικής ύπαρξης στη νεώτερη ελληνική ιστορία.

Θα μου πείτε ότι κινδυνολογώ. Αλλά το ίδιο θα μου λέγατε και πριν από ένα χρόνο, αν προέβλεπα ότι σε λιγότερο από 12 μήνες, η κυβέρνηση θα μας οδηγούσε στο ΔΝΤ και την τρόικα. Δεν υπάρχει κυβερνητική δήλωση μέχρι τώρα που να μην έχει ανατραπεί σε διάστημα μερικών ημερών! Στο Δρομοκαϊτειο θα με κλείνατε αν σας έλεγα ότι θα συμβούν αυτά. Γι’ αυτό είμαι υποχρεωμένος να επισημάνω ότι δεν είμαι καθόλου βέβαιος για το αν σε έξη ή δώδεκα μήνες από σήμερα δεν θα έχω το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης να αποφασίζει τι είναι ελληνικό και τι όχι στο Αιγαίο, ότι δεν ξέρω αν θα έχω ή όχι Κυπριακή Δημοκρατία στην Κύπρο και ότι δεν ξέρω τι θα γίνεται στη Θράκη.

Θα με πείτε καχύποπτο. Είμαι κι έχω πάρα πολλούς λόγους που είμαι. Αλλά και η κυβέρνησή μου δεν με καθησυχάζει. Αρνείται να περιγράψει τι ακριβώς θα παραπέμψει στη Χάγη, με τι χωρικά ύδατα θα πάει στο Δικαστήριο, πως θα οριοθετήσει την υφαλοκρηπίδα όταν διαφωνούμε για την κυριότητα στα νησιά. Δεν εξηγεί ούτε γιατί δεν οριοθετεί ΑΟΖ, ούτε γιατί δεν κάνει μια σοβαρή πρόταση ελέγχου και παγώματος εξοπλισμών. Δεν μου λέει αν συμφωνεί με τη σουρεαλιστική πρόταση να είναι εκ περιτροπής ελληνική και τουρκική η Κυπριακή Δημοκρατία.

Ομολογώ ότι με τρομάζουν αρκετοί Υπουργοί για την έλλειψη οποιασδήποτε βιωματικής σχέσης με την ελληνική πολιτική και την Ελλάδα εν γένει. Με τρομάζει ο απίστευτος αριθμός Αμερικανών συμβούλων σε όλους τους τομείς κυβερνητικής δραστηριότητας (οικονομία, επικοινωνία, εξωτερική πολιτική, υπηρεσίες, μεταρρύθμιση κράτους, διαχείριση κρίσεων). Τόση εμπιστοσύνη σε αλλοδαπούς έχει αυτή η κυβέρνηση; Δεν φοβάται τίποτα; Σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να γίνω πιο αναλυτικός. Ελπίζω και εύχομαι να μη χρειαστεί. Κοντά στο νου και η γνώση, λένε στα μέρη μου.

Δεν τα γράφω αυτά για να σας τρομάξω ή να κινδυνολογήσω, τα γράφω γιατί μόνος τρόπος να αποτραπούν ή να περιορισθούν μείζονες, τελεσίδικες κοινωνικές και εθνικές καταστροφές, είναι να συνειδητοποιήσει ο ελληνικός λαός τη σοβαρότητα της απειλής. Μόνο ο ελληνικός λαός κινητοποιούμενος μπορεί να αποτρέψει τις καταστροφές που έρχονται μάλλον σύντομα, παρά αργά.

Οι κοινωνικο/οικονομικές αλληλοτροφοδοτούνται με τις εθνικές καταστροφές. Δεν μας προτρέπουν τυχαία Γερμανοί πολιτικοί να πουλήσουμε τα νησιά μας. Και πίσω από τις γραμμές του Κεμάλ Ντερβίς στη Καθημερινή, εύκολα διακρίνει κανείς την προσπάθειά του να μη δείξει την τουρκική όρεξη που άνοιξε. Αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία για την ‘Αγκυρα να ξαναδορυφοροποιήσει την παληά της κτήση.

Δεν είναι μόνο η ‘Αγκυρα. Ξεχνάμε συχνά που βρισκόμαστε. Ο ελληνικός χώρος (Ελλάδα και Κύπρος) είναι από τα καλύτερα φιλέτα της παγκόσμιας γεωπολιτικής. Κυτάξτε τον χάρτη. Ξεκινάει ο ελληνικός χώρος από την έξοδο των Στενών για να φτάσει μέσω του ανατολικού Αιγαίου, του Καστελόριζου και της Κύπρου σχεδόν στη διώρυγα του Σουέζ. Τεμαχίζει τη Μεσόγειο στα δύο, ελέγχοντας την πρόσβαση της δυτικής Ευρώπης στην τουρκοισλαμική Ανατολή και το Ισραήλ. Παρεμβάλλεται ανάμεσα στη σλαβική Ευρώπη και την Αφρική. Η ελληνική γεωγραφία μπλέκεται αξεδιάλυτα με της ελληνική ιστορία και τον πολιτισμό, φτιάχνοντας την ταυτότητά μας. (Kαι η προσθήκη σημαντικών αποθεμάτων υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και την Κύπρο, αν αληθεύει, όπως φαίνεται ότι αληθεύει, κάνει ακόμα πιο εκρηκτική την εξίσωση).

Ακόμα κι αν οι διεθνείς δυνάμεις που επιβουλεύονται Ελλάδα/Κύπρο – και τόχουν άπειρες φορές αποδείξει – δεν είχαν τέτοια σχέδια, θα τα επεξεργαζόντουσαν και θα τα έθεταν σε άμεση εφαρμογή, βλέποντας και μόνο την κατάσταση της χώρας. Λίγο στρίμωγμα από δω, κάμποση σύγχυση από κει και θα βρεθούμε αύριο στη Χάγη να αποφασίσει ποιο νησί είναι ελληνικό και ποιό δεν είναι, προτού πούμε κίμινο, με τον ίδιο περίπου τρόπο που η κυβερνητική dream team μας οδήγησε στη αδιανόητη, προ μερικών μηνών, ταπείνωση της τρόικας.

Πόσο μάλλον που κράτος, κυβέρνηση και το εν γένει πολιτικό προσωπικό, στων ΗΠΑ και της παγκοσμιοποίησης τα ρήματα πειθόμενοι, ελάχιστη διάθεση έχουν να υπερασπιστούν του κράτους/έθνους, εννοιών που θεωρούν μάλλον ενοχλητικές και παρωχημένες. Για τον ελληνικό λαό όμως, χωρίς να θέλουμε να αρνηθούμε την αξία υπερεθνικών ολοκληρώσεων, το έθνος κράτος είναι το μόνο πλαίσιο άσκησης δημοκρατικής εξουσίας και όπου μπορεί ίσως να αποφύγει να γίνει έθνος δούλων.

Ακόμη χειρότερα, η κυβέρνηση μοιάζει να μπερδεύει φίλους και εχθρούς, κάτι που θα έχει σοβαρότατες συνέπειες. Για τους ‘Ελληνες π.χ. ο Πούτιν είναι σημαντικότατος δυνητικός φίλος, ο Ερντογάν σίγουρος εχθρός. Για την κυβέρνηση συμβαίνει το αντίθετο! Ο Πρωθυπουργός συναντήθηκε δύο, ίσως και αρκετά περισσότερες φορές με το Νο 2 της αμερικανοεβραϊκής Goldman Sachs, προτού πάει να δει την Μέρκελ και τον Σαρκοζί, κάτι που έπραξε μόνο όταν η κρίση είχε φτάσει πια στο αποκορύφωμά της.

‘Όπως και στην οικονομία, έτσι και στη διεθνή κυριαρχία μας, η Ελλάδα αντιμετωπίζει κίνδυνο πολύ απότομης σχεδιασμένης κατάρρευσης, προτού προλάβουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Μόνο η εναργής, αποφασιστική, ταχεία κινητοποίηση του ελληνικού λαού μπορεί ίσως να αποτρέψει τα χειρότερα. Οι διεθνείς δυνάμεις που επιβουλεύονται την Ελλάδα και η Τουρκία γνωρίζουν ότι μόνο τώρα και μόνο κινούμενες αστραπιαία, μπορούν να καταβάλουν το ελληνικό κράτος.

Επίκαιρα, 27.5.2010

Konstantakopoulos.blogspot.com

Η «Νταβουτόγλεια» διεθνολογία

 

 

Με τον Παναγιώτη Ηφαιστο
Πριν από δύο χρόνια πρότεινα να μεταφραστεί στα ελληνικά το βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου «Στρατηγικό βάθος» (Εκδόσεις Ποιότητα, http://www.piotita.gr ). Πολλοί άλλοι διεθνολόγοι ενθάρρυναν αυτήν την πρωτοβουλία. Στη στρατηγική ανάλυση αποτελεί θέσφατο και κοινό τόπο ότι η ακριβής γνώση αντιπάλων και συμμάχων είναι αναγκαία προϋπόθεση ανάπτυξης μιας ορθολογιστικής διπλωματίας και μιας ορθολογιστικής υψηλής εθνικής στρατηγικής.

Κρίθηκε αναγκαίο, εξάλλου, να εξορθολογιστεί ο ελληνικός επιστημονικός και δημόσιος διάλογος με τη δημοσίευση των αυθεντικών θέσεων και του κοσμοθεωρητικού υπόβαθρου της τουρκικής εθνικής στρατηγικής της τελευταίας δεκαετίας.

Μετά το Μάιο του 2009, ο Αχμέτ Νταβούτογλου τοποθετήθηκε επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας. Ακολούθησαν χιλιάδες σχόλια, που συχνά στηρίζονταν σε αποσπασματικές αναφορές στο «Στρατηγικό βάθος». Έχοντας ήδη μελετήσει το βιβλίο, με έκπληξη διαπίστωσα ότι το «Στρατηγικό βάθος» δεν προσφέρει μόνο την κοσμοθεωρία του νεο-Οθωμανισμού, αλλά ότι αποτελεί, επίσης, είδος εγχειριδίου των σημερινών τουρκικών τακτικών και διπλωματικών αποφάσεων της Άγκυρας.

Ιδιοφυής και ριψοκίνδυνη
Πέραν πάσης αμφιβολίας, η πολιτικοστοχαστική σύλληψη του Νταβούτογλου είναι τόσο ιδιοφυής όσο είναι και ριψοκίνδυνη. Μέσα σ’ έναν απέραντο γεωπολιτικό χώρο ετερογενών και ανομοιογενών κοινωνικών οντοτήτων, που εκτείνεται από την Άπω Ανατολή μέχρι την Ευρώπη, οι Τούρκοι αναζητούν τα νήματα κοσμοσυστημικών συγκλίσεων μεταξύ των ισλαμικών κοινωνιών, των οποίων το κομβικό σημείο και ο ηγετικός δρων μπορεί να είναι, υποστηρίζει ο Νταβούτογλου, το τουρκικό εθνοκράτος. Κανείς πρέπει να λάβει υπόψη ότι οι ισλαμικές κοινωνίες δεν έχουν άγνωστες καταβολές. Ανατολικά του Αιγαίου βρίσκονται έθνη μακραίωνης διαδρομής, που αποτέλεσαν τη Βυζαντινή Οικουμένη και που στη συνέχεια τέθηκαν υπό την ηγεμονία των Οθωμανών, και πολλά εξ αυτών εξισλαμίστηκαν. Πολιτικά, ανθρωπολογικά, θρησκευτικά και οικονομικά ο απέραντος αυτός χώρος δεν είναι επίπεδος και ευθύγραμμος. Αντίθετα, ίσως είναι ο πλέον πολύπλοκος και δυναμικός χώρος του πλανήτη.

Αυτό δεν φαίνεται να διαφεύγει του Νταβούτογλου, ο οποίος δείχνει να είναι ένας βαθύς γνώστης των μακροϊστορικών τάσεων και συμπεριφορών. Εντούτοις, επειδή το «Στρατηγικό βάθος» δεν είναι μόνο ένα επιστημονικό βιβλίο αλλά και ένα βιβλίο εφαρμοσμένης στρατηγικής, ο Νταβούτογλου χρησιμοποιεί όλη του την τέχνη για να επισκιάσει τα στοχαστικά άλματα που εκλογικεύουν τις ιστορικές πολιτικές και θρησκευτικές διαφορές. Αντιπαραθέτει, εξάλλου, τον κόσμο του Ισλάμ με τους αποικιοκράτες -κάτι που κατά τα άλλα είναι σωστό-, τη στιγμή που έξυπνα υποβαθμίζει ή αποσιωπά τον εξίσου δεσποτικό χαρακτήρα των Οθωμανών. Αυτό τον βοηθά στο να αναδείξει το τουρκικό εθνοκράτος ως την αιχμή του δόρατος ενός περίπου αγαθοεργού νεο-Οθωμανικού κοσμοσυστήματος.

Οικειοποιείται τους πάντες και τα πάντα
Πάντως, τίποτα δεν πετάει από τη διαδρομή του κόσμου από τα αρχαία χρόνια μέχρι και την μεταψυχροπολεμική εποχή. Αντίθετα, οικειοποιείται τους πάντες και τα πάντα. Ο Αχμέτ Νταβούτογλου, άλλοτε μιλώντας αληθινά, άλλοτε εκλογικεύοντας με ριψοκίνδυνα πολιτικοστοχαστικά άλματα και άλλοτε προσδιορίζοντας το στίγμα των επερχόμενων μεγάλων μετασχηματισμών μέσα στον απέραντο μετα-αποικιακό κόσμο που εκτείνεται από τη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια μέχρι την Κίνα, επιχειρεί να ενώσει όσα νήματα μπορεί για να καταστήσει το τουρκικό εθνοκράτος τον άξονα των εξελίξεων στο ιστορικό βάθος του 21ου αιώνα. Πόσο και πώς αυτά αφορούν τους νεοέλληνες; Δεν μπορώ να εξαντλήσω σε μερικές γραμμές ένα πυκνό και περιεκτικό κείμενο. Συντομογραφικά παρατηρώ ότι επειδή οι νεοέλληνες δεν είναι ισλαμιστές υπό το πρίσμα της Νταβουτόγλειας κοσμοθεωρίας, η θέση τους είναι προδιαγεγραμμένη. Όπως το θέτει, «η Τουρκία πλέον είναι υποχρεωμένη να ανα­βαθμιστεί, ώστε, ανερχόμενη σε υψηλότερη κλίμακα, να θεωρήσει τις σχέσεις της με αυτές τις χώρες (στην περίμετρο της Τουρκίας) ως υποδεέστερα στοιχεία με την άσκηση έναντι αυτών πολιτικών αφ’ υψηλού».

Η τελευταία ευκαιρία αφύπνισης
ΕΞΑΛΛΟΥ, στον αντίποδα των κυρίαρχων νομικίστικων ελληνικών αντιλήψεων, η Νταβουτόγλεια διεθνολογία κατανοεί τη διαλεκτική σχέση ισχύος και υπερίσχυσης του ισχυρότερου στις νομικές συζητήσεις. Έχει, τονίζω, ακριβέστατη αντίληψη των πολιτικών όψεων του διεθνούς δικαίου και της διαφοράς μεταξύ πολιτικής κυριαρχίας και ρευστών ιστορικών υποθέσεων που σχετίζονται με το ιστορικά ρευστό ανθρωπολογικό περιβάλλον της περιφέρειάς μας. Υπό το πρίσμα μιας καθαρά γεωπολιτικής αντίληψης των πραγμάτων αναζητά ερείσματα στα Βαλκάνια, το Αιγαίο και την Κύπρο, όπου υπάρχουν «ισλαμικά κατάλοιπα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας», με το να εντάσσει τα «Οθωμανικά κατάλοιπα» σε μια περιφερειακή και κοσμοσυστημική στρατηγική δομή, που θα αποτελεί το όχημα της Τουρκίας ν’ ανέβει ταχύρρυθμα τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας ισχύος.

Καλά κάνουν όσοι ενδιαφέρονται να σκέφτονται σοβαρά για τα ελληνοτουρκικά, να μελετήσουν κάθε γραμμή του «Στρατηγικού βάθους». Θα καταλάβουν ότι αν εκπληρωθούν οι κοσμοθεωρίες και τα στρατηγικά σχέδια της Τουρκίας, ενώ εμείς πνευματικά, οικονομικά, πολιτικά και στρατηγικά θα συνεχίσουμε να κατηφορίζουμε προς το τέλμα, το νεοελληνικό κράτος και η ήδη παραπαίουσα Κυπριακή Δημοκρατία εκπνέουν διά παντός. Το εκδοτικό αυτό γεγονός προσφέρει ίσως την τελευταία ευκαιρία αφύπνισης, πνευματικής ανόρθωσης και στρατηγικής ανασύνταξης.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Καθηγητής Στρατηγικών Σπουδών,
Πανεπιστήμιο Πειραιώς-www.ifestosedu.gr
ΣΗΜΕΡΙΝΗ

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/05/blog-post_9313.html

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ: Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΧΗ ΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

“Δεν θα πεθάνουμε για το Ντάντσιχ», έλεγαν οι Γάλλοι πριν εβδομήντα χρόνια. «Δεν θα πληρώσουμε για τους ‘Ελληνες», λένε σήμερα οι Γερμανοί. Κι αν στο μεταξύ, η δύναμη του χρήματος αντικατέστησε τη δύναμη των όπλων στην Ευρώπη, δεν την έκανε λιγότερο θανατηφόρα (και τελικά αυτοκαταστροφική).

Η επίθεση κατά της Ελλάδας από ισχυρές “γεωοικονομικές” δυνάμεις, τις δυνάμεις του πλήρως απελευθερωμένου χρηματιστικού κεφαλαίου, μιας υπό εκκόλαψη Αυτοκρατορίας του Χρήματος, έχει μια τεράστια, παγκόσμια σημασία, που υπερβαίνει κατά πολύ το μέγεθος αυτής της μικρής χώρας. Είναι η πρώτη από μια σειρά μαχών, που θα καθορίσουν το μέλλον των ευρωπαϊκών κρατών και εθνών, το μέλλον της ιδέας μιας ενωμένης, ανεξάρτητης, κοινωνικής Ευρώπης, της δημοκρατίας και του πολιτισμού μας.

Το ερώτημα που επιχειρείται να απαντηθεί στην Ελλάδα είναι ποιος θα πληρώσει το συσσωρευθέν χρέος της παγκόσμιας οικονομίας, περιλαμβανομένου του χρέους που συσσωρεύθηκε για τη σωτηρία των μεγάλων τραπεζών το 2008. Θα το πληρώσει ο πληθυσμός των ανεπτυγμένων χωρών, με την κατάργηση των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων τριών αιώνων, του ευρωπαϊκού πολιτισμού δηλαδή; Θα το πληρώσουν οι τρίτες χώρες; Θα το πληρώσουμε με την καταστροφή του περιβάλλοντος; Θα κυριαρχήσουν οι τράπεζες στα κράτη ή τα κράτη στις τράπεζες;

Θα μπορέσει η Ευρώπη να ξανακυριαρχήσει στο τέρας του χρηματιστικού κεφαλαίου, επαναφέροντας ρυθμίσεις ροών κεφαλαίου, λελογισμένου προστατευτισμού, αναπτυξιακή πολιτική, συμβάλλοντας στην οικοδόμηση ενός πολυπολικού κόσμου, δίνοντας έτσι ένα παράδειγμα παγκόσμιας αξίας, ή θα καταστραφεί σε άγριες εσωτερικές διαμάχες, στερεώνοντας τον παραπαίοντα ηγεμονικό ρόλο των ΗΠΑ σήμερα, ίσως άλλων αύριο, αν όχι παγκόσμιο ή περιφερειακούς ολοκληρωτισμούς;

Η ελληνική κρίση

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η ‘Ενωσή τους, που διέθεσαν κολοσσιαία ποσά για τη σωτηρία των τραπεζών, επιβάλλουν τώρα στην Ελλάδα τη λήψη μέτρων που συνιστούν τη μεγαλύτερη κοινωνική οπισθοδρόμηση στην ιστορία της χώρας, με την εξαίρεση της γερμανικής κατοχής του 1941-44, αλλά και την σπρώχνουν στη μεγαλύτερη ύφεση εδώ και δεκαετίες, στερώντας την από κάθε αναπτυξιακή προοπτική για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Κάτι που, en passant, κινδυνεύει να καταστήσει αδύνατη την αποπληρωμή του χρέους της, κινδυνεύει δηλ. να κάνει την Ελλάδα Λήμαν Μπράδερς της νέας φάσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που άρχισε το 2008.

‘Εχουμε φτάσει στο σημείο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να δανείζει τις ευρωπαϊκές τράπεζες με 1%, προκειμένου αυτές να δανείσουν με 6% ή 7% το ελληνικό κράτος. Συμβάλλοντας έτσι στην κερδοσκοπική επίθεση εναντίον της Ελλάδας και του ευρώ, επικεφαλής της οποίας είναι οι … αμερικανικές
Τράπεζες, και πρώτη μεταξύ όλων η Γκόλντμαν Ζακς (αλλά στην οποία επίσης συμμετέχουν και μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες)! Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αρνούνται ταυτόχρονα να εκδώσουν ευρωομόλογα, που θα επέτρεπαν στην Ελλάδα να δανειστεί με λογικούς όρους.

Πως η ελληνική ηγεσία οργανώνει την ήττα της χώρας

Η ελληνική πολιτική ελίτ, από τη δική της πλευρά, αδυνατεί εδώ και καιρό να συμπεριφερθεί ως εθνική ελίτ, έχοντας εναποθέσει την οικονομική πολιτική της χώρας στις Βρυξέλλες και την εξωτερική στην Ουάσιγκτων. «Πρέπει να ευθυγραμμίσουμε τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα με τα συμφέροντα των πλουσίων και των ισχυρών», ήταν το δόγμα του Πρωθυπουργού Σημίτη, που διαδέχθηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1996. Δεδομένου ότι τα εθνικά συμφέροντα έχουν αντικειμενικό χαρακτήρα, το έργο που ανέθεσε στον εαυτό της, δια του «νέου ΠΑΣΟΚ», η ελληνική ελίτ, έμοιαζε με αυτό του Προκρούστη. Σήμερα, η ελληνική κοινωνία καλείται να πληρώσει το τίμημα.

Σπάνια στην ελληνική ιστορία το χάσμα ήταν τόσο αβυσσαλέο όσο σήμερα ανάμεσα στην ελίτ και την πολιτική τάξη από τη μια, τα λαϊκά στρώματα από την άλλη. Σπάνια η ελληνική ελίτ είχε χάσει τόσο πολύ την ικανότητα να σκέφτεται σε όρους του έθνους που εκπροσωπεί και οι διανοούμενοι της δεν είχαν τόσο πολύ “εξαγορασθεί” από τις δυνάμεις είτε του “ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού”, είτε της πιο κλασικής στην Ελλάδα υποτέλειας στην Ουάσιγκτον (ενίοτε και με ολίγο άρωμα «αριστερού αντιεθνικισμού»). Αλλά και σπάνια οι υποκείμενες τάξεις ήταν τόσο στερημένες δυνατότητας άρθρωσης πολιτικού λόγου και ιδεολογικής απάντησης στην επίθεση που δέχονται.

Επί τουλάχιστο ένα τέταρτο αιώνα, στην Ελλάδα και όχι μόνο, κατεδαφίζονται συστηματικά όλες οι συλλογικές αξίες, είτε της αριστεράς είτε της δεξιάς, είτε της παράδοσης είτε της νεωτερικότητας. Οι αξίες της κοινωνικής αλληλεγγύης και του σοσιαλισμού, οι αξίες του έθνους, του πατριωτισμού και του χριστιανισμού λοιδωρούνται και εξευτελίζονται στην πράξη.

Ο ‘Ελληνας Φάουστ έδωσε την ψυχή του για ένα τζιπ 4χ4. Τώρα και το τζιπ και πολύ περισσότερα του παίρνουνε, και κυρίως από αυτούς που δεν φταίνε τίποτα, από εκατομμύρια εργατικών και εντίμων Ελλήνων, που δεν έκαναν περιουσίες από το τίποτα και που έμειναν παγωμένοι, χωρίς τρόπο άμυνας, χωρίς αναλυτικά εργαλεία να καταλάβουν τι συμβαίνει, καθώς το τσουνάμι των “αγορών“ ετοιμάζεται να καταστρέψει, ιδίως αν δεν αντιδράσουν άμεσα, μαζικά, δυναμικά, συγκροτημένα, τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων, σε μια Ελλάδα και μια Ευρώπη που κυριαρχείται από ένα ξετσίπωτο Εγώ.

Ούτε η αριστερά, ούτε τα συνδικάτα, ούτε η «εθνική» δεξιά σε ελληνικό, όπως και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι προετοιμασμένες για αυτό που έρχεται. Η δομή των αιτημάτων τους παρέμενε μέχρι πρόσφατα, αν όχι και σήμερα, μια καλύτερη αναδιανομή για τους μεν, μια στοιχειώδης υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων για τους δε. Προϋποθέτει κατ’ ουσίαν τη βιωσιμότητα του συστήματος που θεωρητικώς αντιμάχονται. Δεν είναι το αίτημα μιας ριζικής αναμόρφωσης του συστήματος, ένας αυθεντικός ριζοσπαστικός μεταρρυθμισμός.

Στην Ελλάδα, η Γκόλντμαν Ζακς οργάνωνε την επίθεση κατά της χώρας, ανοίγοντας, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του Σεπτεμβρίου, λογαριασμό για την ελληνική χρεωκοπία στην αγορά CDS. Την ίδια ώρα το μεν ΠΑΣΟΚ υποσχόταν μια νεοκεϋνσιανή διαχείριση, με το σύνθημα Παπανδρέου «υπάρχουν λεφτά», αν και επρόκειτο πιθανώς για απλή απάτη, τμήμα διεθνούς συνωμοσίας για να φθάσει η χώρα στο ΔΝΤ, τα δε κόμματα της αριστεράς ζητούσαν μεγάλες αυξήσεις και διορισμό εκατό χιλιάδων νέων δημοσίων υπαλλήλων, αντί να προειδοποιήσουν για την κρίση χρέους, την πιθανότητα επίθεσης στη χώρα και να προτείνουν μέτρα αντιμετώπισής της! Στελέχη και ηγεσίες ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, “επαναστατικής” αριστεράς και συνδικάτων, δεν είχαν ούτε μισή ουσιαστική κουβέντα να πουν για τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, ούτε μισή πρωτοβουλία να πιστωθούν.

Υποσυνείδητα, αριστερά και συνδικάτα πίστευαν περισσότερο από τους τραπεζίτες στην ευστάθεια του συστήματος κι οπωσδήποτε δεν είχαν καμία διάθεση και αυτοπεποίθηση να ασχοληθούν με τη ριζική μεταρρύθμισή του. Είχαν προ πολλού ενσωματωθεί κατ’ ουσίαν σε αυτό και ενδόμυχα πίστευαν ότι ζούσαν στον καλύτερο δυνατό κόσμο, από τον οποίο, όχι από κάποια «επαναστατική δράση των μαζών», περίμεναν να τους αναγνωρίσει τη χρησιμότητά τους. Τώρα, καθώς οι πολύ πιο ρεαλιστικές τράπεζες περνάνε στην κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και της δημοκρατίας, αλλά και των ευρωπαϊκών κρατών, από τα οποία αφαιρούν όλο το περιεχόμενο, αφήνοντας μόνο την ταμπέλα, όσες πολιτικές δυνάμεις της ηπείρου δεν έχουν ακόμα παραδοθεί στο χρηματιστικό κεφάλαιο, μοιάζουν ιδεολογικά, πολιτικά και ψυχολογικά αφοπλισμένες.

«Παράφρων» μεταβλητή της ιστορίας, η κυβέρνηση διαχειρίζεται την κρίση κατά χαοτικό τρόπο που την βαθαίνει και την καθιστά πολύ πιο επικίνδυνη, μέσω μια σειράς μηχανισμών που θυμίζουν έντονα τον μηχανισμό αυτοκτονίας του σοβιετικού συστήματος. Δεν γνωρίζουμε τη συμβολή σε αυτό το αποτέλεσμα του τεραστίου αριθμού ατύπων Αμερικανών συμβούλων, που έχουν διεισδύσει στα άδυτα των αδύτων όλων των τομέων της ελληνικής εξουσίας. Η κυβέρνηση εκλαμβάνει τους εχθρούς ως φίλους και τους φίλους ως εχθρούς, αντί να αναζητά πολιτική υποστήριξη στα λαϊκά στρώματα της χώρας που παραδοσιακά στήριξαν το ΠΑΣΟΚ, αναζητά αναγνώριση και αξιοπιστία στις δυνάμεις που επιτίθενται στη χώρα. Το γεγονός ότι είναι το ΠΑΣΟΚ που ασκεί αυτή την πολιτική έχει προκαλέσει τεράστια σύγχυση στην κοινωνία και έχει συμβάλει στην παράλυση που έχει προκαλέσει ένας πιθανώς σχεδιασμένος ψυχολογικός πόλεμος που συνεχίζεται επί μήνες κατά του ελληνικού λαού, σε μια προσπάθεια να του καταστρέψει την αυτοπεποίθηση και την εκτίμηση στη χώρα και το έθνος του. Η εχθρική προς το έθνος ιδεολογία του μεταΠΑΣΟΚ, στην οποία δυστυχώς προσχώρησε ένα τμήμα της αριστεράς, και ένα άλλο δεν την πολέμησε, είναι το κερασάκι στην τούρτα, αφού η επίθεση του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου στρέφεται καταρχήν και κατεξοχήν εναντίον του κράτους έθνους, με την απομύζηση όλων των δημοκρατικών, αναδιανεμητικών και κοινωνικά προστατευτικών λειτουργιών που του έχουν απομείνει.

Ο ηγετικός πυρήνας της σημερινής κυβέρνησης αποτελείται από “ανθρώπους του Νταβός”, και μάλιστα της πιο φιλοαμερικανικής και «αντιεθνικιστικής» εκδοχής που έχει ποτέ παρουσιασθεί στην Ελλάδα (επικεφαλής μάλιστα ενός πολύ «εθνικού» και αντιαμερικανικού κόμματος, σε μια από τις αναμέτρητες αντιφάσεις που αναδεικνύει η ελληνική κρίση.) ‘Όταν λέμε «άνθρωποι του Νταβός» εννοούμε άνθρωποι που όντως πιστεύουν στη ρητορεία του Νταβός, και νομίζουν ότι θα κερδίσουν την εύνοια του Νταβός με την επανάληψη αυτής της ρητορείας. Που παίζουν δηλαδή πόκερ με κοράκια, νομίζοντας ότι είναι φίλοι τους που τους μαθαίνουν χαρτιά. Διακρίνονται από την τραγική όσο και γελοία αυταπάτη ότι θα τους λυπηθούν τα διεθνή
Κέντρα που τους θεωρούν δικούς τους.

Πέραν του ότι μπέρδεψε εχθρούς και φίλους, η σημερινή κυβέρνηση δεν πολυπιστεύει στη χώρα και δεν μπορεί να οργανώσει την άμυνά της, όπως φαίνεται ούτε τους όρους της παράδοσής της δεν μπορεί καλά-καλά να διαπραγματευθεί. Χρειάστηκε πχ. να μάθει από τους Νιου Γιορκ Τάιμς, τη Λιμπερασιόν, το Μαριάν, τον γαλλικό και ελληνικό τύπο, ότι ο βασικός της διεθνής οικονομικός σύμβουλος, η αμερικανοεβραϊκή τράπεζα Γκόλντμαν Ζακς είχε οργανώσει την κερδοσκοπική επίθεση κατά της Ελλάδας και ότι είναι μια τράπεζα-βαμπίρ, που καταστρέφει τους πελάτες της αφού τους απομυζήσει!

Χωρίς αμφιβολία η Ελλάδα, για λόγους ιστορικούς, είναι η χώρα με τις πιο αδύνατες δομές στην ευρωζώνη και η μόνη μαζί με την Κύπρο (με την οποία άλλωστε αλληλεξαρτάται απολύτως) που αντιμετωπίζει εξωτερική απειλή. Η ιδιαίτερη ιστορία και τα προβλήματα της Ελλάδας την κάνουν αρκετά ξεχωριστή περίπτωση στο ευρωπαϊκό περιβάλλον, όχι όμως ακριβώς εξαίρεση. Αντίθετα, είναι εδώ το πεδίο όπου, ακριβώς εξαιτίας των «ιδιορρυθμιών» της χώρας, των ειδικών προβλημάτων και της αδυναμίας των δομών της, εξαιτίας επίσης της υποχρέωσής της να «σηκώνει» το γεωπολιτικό και οικονομικό βάρος αντιμετώπισης μιας αναθεωρητικής Τουρκίας δίπλα της, εμφανίζονται με μεγαλύτερη ένταση και σαφήνεια τάσεις που είναι παρούσες σε όλη την Ευρώπη. Οι ιδιαιτερότητες της Ελλάδας φωτίζουν καλύτερα τη δράση των μεγάλων δυνάμεων που έχουν τεθεί σε κίνηση. Η ελληνική κρίση καταδεικνύει έτσι, με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο τον ακραίο παραλογισμό στον οποίο έχει οδηγήσει τόσο η πλήρης απελευθέρωση του χρηματιστικού κεφαλαίου, των ανταλλαγών εμπορευμάτων και των ροών κεφαλαίου, που οικοδομείται παγκοσμίως εδώ και 30 χρόνια, όσο και η, κρίσιμης σημασίας, ευρωπαϊκή της πραγμάτωση, η υπαρκτή ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Θα αποτελέσει φοβερή τραγωδία για τον ελληνικό λαό αν, εξαιτίας του χαοτικού και εγκληματικού τρόπου με τον οποίο η ελληνική ηγεσία αντιμετωπίζει την κρίση, η καταστροφή της Ελλάδας προσφέρει την αναγκαία ενέργεια για μια μεταρρύθμιση της ευρωζώνης, που θάναι πολύ καθυστερημένη για να επωφεληθεί η Ελλάδα.

Γερμανία κατά Ευρώπης

Πριν από είκοσι χρόνια, άρτι ενοποιηθείσα, η Γερμανία, στην πρώτη πράξη “στρατηγικής ενηλικίωσής” της, “αποτέλειωσε” την πολυεθνική, ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία, επιβάλλοντας στους εταίρους της την αναγνώριση των τελείως αυθαίρετων και μη αποδεκτών συνόρων των Δημοκρατιών της. Το αποτέλεσμα ήταν, πρώτον, μια αλυσσίδα πολέμων που κατέστρεψαν τη Βαλκανική, χωρίς να λύσουν κανένα της πρόβλημα, δεύτερο, ο θάνατος, εν τη γενέσει της, της κοινής εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής της Ευρώπης και, τρίτο, η πανηγυρική επιστροφή των ΗΠΑ σε ρόλο απολύτου κυρίαρχου στη ΝΑ Ευρώπη.

‘Όλα αυτά όμως θα μοιάζουν με απλό πταίσμα, συγκρινόμενα με όσα μπορεί να συμβούν τώρα, ως αποτέλεσμα του δογματικού και ακραία εγωϊστικού και κοντόφθαλμου τρόπου με τον οποίο το Βερολίνο, υπερασπίζεται τους κανόνες του Μάαστριχτ, διατεθειμένο, κατά τα φαινόμενα, να ρίξει έναν ή περισσότερους εταίρους του, και μάλιστα του “σκληρού πυρήνα”, της Ευρωζώνης, στον “Καιάδα” μιας οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής.

Τώρα, με την “ελληνική”, αύριο με την “ισπανική”, “πορτογαλλική” ή κάποια άλλη κρίση, το διακύβευμα δεν είναι απλώς η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική και η μοίρα των Βαλκανίων, αλλά η ίδια η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης που κινδυνεύει να πεθάνει, μαζί με το κοινό νόμισμά της, όπως ήδη σημειώνουν οι πιο οξυδερκείς πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές στην Ευρώπη και διεθνώς. Αν το 1990-91, η γερμανική πολιτική εδραίωσε τον… ρόλο των ΗΠΑ στην ΝΑ Ευρώπη, η σημερινή γερμανική πολιτική οδηγεί στην σταθεροποίηση για δεκαετίες του κλονιζόμενου σήμερα ηγεμονικού τους ρόλου στα ευρωπαϊκά, αν όχι παγκόσμια πράγματα. Αλλά και στερεί την Ευρώπη από την πιθανότητα να παίξει, στηριγμένη στις ιδέες και τον πολιτισμό της, ένα πρωτοποριακό ρόλο στην τόσο απαραίτητη αναμόρφωση του παγκόσμιου συστήματος.

Τέτοια κολοσσιαία, ιστορικά σφάλματα δεν είναι πρωτόγνωρα στη γερμανική ιστορία: σήμερα το Βερολίνο υπερεκτιμά την οικονομική του δύναμη, όπως υπερτίμησε τη στρατιωτική του στις δεκαετίες του 1910 και 1930, συμβάλλοντας στην καταστροφή της Ευρώπης και της ίδιας της Γερμανίας με τους δύο παγκοσμίους πολέμους. {1}

Το Βερολίνο είναι το κυρίως ωφελημένο από την καθιέρωση του κοινού νομίσματος και τον τρόπο λειτουργίας της ΕΕ, αρνείται όμως τώρα να “βάλει το χέρι στην τσέπη” για να στηρίξει τους πιο αδύναμους. Δεν υπερασπίζεται την Ευρώπη ούτε εξωτερικά, απέναντι στις επιθέσεις των κυριαρχούμενων από τους Αγγλοαμερικανούς διεθνών τραπεζών και του χρηματιστικού κεφαλαίου, που ονομάζονται ευσχήμως “αγορές”. Δεν την υπερασπίζεται ούτε εσωτερικά, όχι μόνο αρνούμενη να συμπαρασταθεί, αλλά και λοιδορώντας έναν υποτιθέμενο εταίρο της, την Ελλάδα, τη στιγμή που αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης.

Η Γερμανία έχει δίκηο όταν υποστηρίζει ότι, ενεργώντας έτσι, υπερασπίζεται τους κανόνες του Μάαστριχτ, που απαγορεύουν κάθε αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια μεταξύ των μελών της ΕΕ και επιβάλλουν, εις τον αιώνα τον άπαντα, μια νομισματική πολιτική που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Οι κανόνες αυτοί ανταποκρίνονται στα γερμανικά συμφέροντα, όπως τα αντιλαμβάνονται οι κυρίαρχοι τουλάχιστο κύκλοι του Βερολίνου και, κυρίως, ανταποκρίνονται στα συμφέροντα των τραπεζών και εν γένει κατόχων χρηματιστικού κεφαλαίου. Τα δικά τους κέρδη εγγυάται το Μάαστριχτ, σε συνδυασμό με το οικοδόμημα πλήρους απελευθέρωσης των ανταλλαγών κεφαλαίου και εμπορευμάτων, που απαγορεύουν άμεσα και έμμεσα στους Ευρωπαίους να ασκήσουν πληθωριστική, κεϋνσιανή, αντικυκλική πολιτική όταν χρειάζεται, αλλά και να αμυνθούν απέναντι στον εξωτερικό οικονομικό ανταγωνισμό, από τις ΗΠΑ ή την Κίνα.

Υποστηρίζοντας όμως, ορθώς, ότι τη σημερινή πολιτική της την υπαγορεύει το ίδιο το Μάαστριχτ, που πρέπει να τηρείται ως Ευαγγέλιο, το Βερολίνο αποκαλύπτει άθελά του τον τερατώδη χαρακτήρα του σημερινού ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος, κοινή λογική φτάνει, για να καταλάβει ότι καμιά ‘Ενωση, κανενός είδους, ανθρώπων, λαών, κρατών, οτιδήποτε, δεν μπορεί να μακροημερεύσει στηριγμένη στην … απαγόρευση της αλληλεγγύης! Οι λαοί της Ευρώπης δεν συγκατατέθηκαν στην ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης για να … καταστραφούν, συγκατατέθηκαν για να αποκτήσουν περισσότερη ασφάλεια και ευημερία.

Στέλνοντας τους εταίρους της να … κόψουν το κεφάλι τους στην πρώτη δυσκολία, η γερμανική ηγεσία απονομιμοποιεί η ίδια, σε μεγάλο βαθμό, και την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης και την ιδέα του κοινού νομίσματος και τη δική της φιλοδοξία να ηγείται της Ευρώπης. Τι νόημα έχει μια ‘Ενωση που κινητοποίησε όλα της τα μέσα για να σώσει τις τράπεζες που προκάλεσαν την κρίση του 2008 και αρνείται να το κάνει για να σώσει έναν ευρωπαϊκό λαό, που απειλείται από τις διασωθείσες με δημόσιο χρήμα τράπεζες; Ο μόνος λόγος που απομένει στα πληττόμενα μέλη της ευρωζώνης να παραμένουν σε αυτή, είναι ο φόβος από τις συνέπειες μιας αποχώρησης (και διάφορα ιδιοτελή συμφέροντα ιθυνόντων κύκλων τους). Για πόσο καιρό όμως θα είναι επαρκής, ιδίως στην πιθανή περίπτωση εμβάθυνσης της οικονομικής κρίσης, που θα οδηγήσει σε “λατινοαμερικανοποίηση” μεγάλων περιοχών της Ευρώπης; ‘Όπως και στον Εικοστό Αιώνα, η Γερμανία θα πληρώσει και η ίδια τελικά το τίμημα του εγωϊσμού της, πολιτικά υπονομεύοντας τον ρόλο της, οικονομικά στραγγαλίζοντας τους αγοραστές των προϊόντων της. Αλλά κινδυνεύει να το συνειδητοποιήσει όταν θα είναι πολύ αργά για να επανορθώσει. (3)

Είναι προφανές ότι η ελληνική κρίση δεν έχει να κάνει μόνο ή κύρια με τα πολύ σοβαρά εσωτερικά προβλήματα της χώρας και το ίδιο το υπάρχον πολιτικό της σύστημα, πηγή απέραντης διαφθοράς και ίσως σημαντικότερη από την Τουρκία απειλή για τη χώρα. Αυτοί είναι παράγοντες που προσδιορίζουν τη μορφή, τον χρόνο εκδήλωσης, τις δυνατότητες απάντησης στην κρίση, δεν είναι όμως εκεί το αίτιό της, όπως αποδεικνύει η εμφάνισή της στην Ισπανία, την Πορτογαλία και αλλού. Στην Ελλάδα μπορεί να εκδηλώνεται ως κρίση δημόσιου χρέους, στην Ισπανία ιδιωτικού, εκδηλώνεται όμως παντού. Αντανακλά την μακροχρόνια αδυναμία των πιο αδύνατων μελών της ‘Ενωσης να ανταπεξέλθουν στο περιβάλλον αφενός μιας νομισματικής πολιτικής κομμένης και ραμμένης στα μέτρα της Γερμανίας και των διεθνών τραπεζών, αφετέρου στην άρση κάθε εξωτερικού προστατευτικού φραγμού της ευρωζώνης.

Η «εσωτερική» λειτουργία του κοινού νομίσματος, ελλείψει αντισταθμιστικών μηχανισμών, οδηγεί σε διαρκή μεταφορά υπεραξίας από τον ευρωπαϊκό νότο στον βορρά. Η «εξωτερική» λειτουργία μιας ευρωζώνης που έχει οικειοθελώς απαγορεύσει στον εαυτό της κάθε προστασία από τον βορειοαμερικανικό και κινεζικό ανταγωνισμό, οδηγεί στην καταστροφή της ευρωπαϊκής παραγωγικής ικανότητας, αρχής γενομένης από τους πιο αδύνατους. Η βιομηχανία μας μεταναστεύει από τη Βόρειο Ελλάδα στα Βαλκάνια, οι τουρίστες αποφεύγουν τη χώρα του ακριβού ευρώ, προτιμώντας τα τουρκικά παράλια (4). Το πρόβλημα θα επιδεινωθεί με τον τερματισμό οσονούπω των πολιτικών συνοχής. Το ελληνικό δομικό πρόβλημα ασφαλώς παρόξυνε την ευρωπαϊκή κρίση και μας έφερε στο επίκεντρό της, αλλά δεν είναι αυτό που δημιούργησε την κρίση.

Τα προβλήματα αυτά δεν τα αντιμετωπίζει μόνο η Νότια Ευρώπη, τα διακρίνει και τα αντιμετωπίζει και η περισσότερο κεντρική, μητροπολιτική Γαλλία. Και είναι αυτή η χώρα, η πολιτική, αν η Γερμανία είναι η βιομηχανική, καρδιά της Ευρώπης που, φυσιολογικά, τα νοιώθει πιο γρήγορα. Είναι στη ρίζα της απόρριψης από τον γαλλικό λαό του ευρωσυντάγματος το 2005. Σημαντικοί Γάλλοι διανοούμενοι, όπως οι Τοντ, Σαπίρ, Κασσέν κ.α. έκτοτε έχουν επισημάνει το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η ευρωζώνη, ως ειδική, ευρωπαϊκή εφαρμογή του καθεστώτος πλήρους απελευθέρωσης των ανταλλαγών και του χρήματος, πρωτόλεια μορφή μιας ολοκληρωτικής “Αυτοκρατορίας του Χρήματος” που καλείται να συμπληρώσει και να συνοδεύσει την πιο κλασική “Aυτοκρατορία των ‘Οπλων”, που σταμάτησε η αντίσταση των Μουσουλμάνων στο Ιράκ, τον Λίβανο το Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη. Για «αυτοκρατορία» άλλωστε δεν έκανε ήδη λόγο ο κ. Μπαρόζο και για τις υπηρεσίες του στη στήριξη της αμερικανικής επίθεσης κατά του Ιράκ δεν έγινε κυρίως και θλιβερά γνωστός;

Μέχρι τώρα, οι ιδέες μεταρρύθμισης της ευρωζώνης δεν μπορούσαν να εφαρμοσθούν, γιατί δεν υπήρχε πίσω τους επαρκής πολιτική βούληση. Θα είναι μεγάλη κατάρα, τραγωδία για τον ελληνικό λαό αν, εξαιτίας του τρόπου που το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαχειρίζεται τη χώρα, πληρώσει με το τίμημα της καταστροφής του την αναγκαία ενέργεια για μια μεταρρύθμιση του ευρώ, που ίσως θα γίνει, αν γίνει, όταν θα είναι πολύ αργά για να επωφεληθούμε από αυτή.

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΓΕΩΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Σε ότι αφορά πάντως τη γεωπολιτική διάσταση του ζητήματος, οι Γερμανοί ιθύνοντες μοιάζουν να μην αντιλαμβάνονται τα διδάγματα της δικής τους ιστορίας, της αδυναμίας τους δηλαδή, στις δεκαετίες που προηγήθηκαν του α’ παγκοσμίου πολέμου να εισπράξουν τα οφέλη από τις επιστημονικές και τεχνολογικές προόδους τους. Ο Καπιταλισμός-καζίνο, που δημιούργησε η απορρύθμιση των τελευταίων δεκαετιών και στον οποίο συγκατατέθηκαν με ιδιοτέλεια και χαρακτηριστική έλλειψη στρατηγικής οξυδέρκειας, είναι αγγλοαμερικανικό παιδί. Κανείς παίκτης, όσο καλός και δυνατός κι αν είναι, δεν κέρδισε ποτέ τον ιδιοκτήτη του καζίνου!

Διερωτάται κανείς αν υπάρχει ένας στρατηγικός σχεδιασμός πίσω από την κρίση που ξέσπασε τώρα με το ευρώ, τη στιγμή που βρισκόταν στο κατώφλι του να γίνει παγκόσμιο αποθεματικό. Πόσο μάλλον όταν η Goldman Sachs ήταν πίσω από την επίθεση κατά της Ελλάδας. Συγκατατιθέμενοι με το Μάαστριχτ σε μια Ευρώπη-«δικτατορία των τραπεζών», οι Γερμανοί επωφελήθηκαν από την οικονομική τους υπεροχή, επέτρεψαν όμως ταυτόχρονα να στηθεί μια τεράστια δυνητική παγίδα, που τώρα ενεργοποιήθηκε, κατά της ενωμένης Ευρώπης. Επόμενο όμως και πολύ λογικό ήταν να συμβούν αυτά τα πράγματα, όταν αρχιτέκτονας της ευρωπαϊκής νομισματικής πολιτικής δεν ήταν άλλος από τον άνθρωπο της Γκόλντμαν Ζακς ‘Οτμαρ ‘Ισσινγκ!

Βλέπουμε ίσως λοιπόν σήμερα να ξεδιπλώνεται ο στρατηγικός σχεδιασμός, αυτός δηλαδή που ολοκληρώνει γεωπολιτική και γεωοικονομία, πίσω από την αρχιτεκτονική του Μάαστριχτ. Η κρίση ήταν εγγεγραμμένη στο Μάαστριχτ, με δύο ακραίες απολήξεις. Είτε τη μετατροπή της Ευρώπης σε υποτελή ολοκληρωτική δομή, είτε τη διάλυσή της στα εξ ων συνετέθη, ή πάντως την παραμονή της σε μια κατάσταση σπαραγμού από τα εσωτερικά της προβλήματα, που την εμποδίζει να αυτονομηθεί από τις ΗΠΑ και να επιβληθεί στο παγκόσμιο, ιδίως, αλλά όχι μόνο αμερικανοεβραϊκό χρηματιστικό κεφάλαιο.

Η πολιτική του Βερολίνου μοιάζει να κυριαρχείται από την ελπίδα ότι θα τα καταφέρει καλύτερα με την παγκοσμιοποίηση, παρά διεκδικώντας για λογαριασμό μιας αναμορφωμένης Ευρώπης πραγματική ισοτιμία με τις ΗΠΑ, στα πλαίσια ενός πολυπολικού κόσμου ρυθμισμένων ροών κεφαλαίου και εμπορίου. ‘Ισως ακριβώς γιατί ακόμα είναι ισχυρή η ανάμνηση των ηττών του όταν επεδίωξε ανοιχτά την ηγεμονία του. Μοιάζει όμως έτσι να λησμονεί ότι η παγκοσμιοποίηση κυριαρχείται από τον χρηματοπιστωτικό τομέα και όχι από τη βιομηχανία που είναι το δικό της πλεονέκτημα. Κινδυνεύει στο τέλος να βρεθεί στην ίδια θέση με αυτή που βρέθηκε περί τα τέλη του «μεγάλου» φιλελεύθερου αιώνα, στις παραμονές του α’ παγκοσμίου πολέμου.

Οι Γερμανοί ιθύνοντες σκέπτονται πιθανώς ότι μια «αποβολή» ή ο εξαναγκασμός σε αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, θα μπορούσε να είναι μια λύση, που θα επέτρεπε αφενός να «παραδειγματισθούν» τα υπόλοιπα μέλη της, αφετέρου θα αύξαινε την ομοιογένεια ενός σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα που έχει «ξεχειλώσει». Η ιδέα μιας «Ευρώπης πολλών ταχυτήτων» και ομόκεντρων κύκλων, όπως την εξέφρασε στο παρελθόν ο Karl Lammers, παραμένει δημοφιλής στη Γερμανία. Μόνο που οι κύκλοι μπορεί να αποδειχθούν τελικά ετερόκεντροι.

Βεβαίως, για την Ελλάδα, αλλά και άλλα μέλη της ευρωζώνης το πρόβλημα θα τεθεί αφ’ εαυτού και μάλλον γρηγορότερα και όχι αργότερα. Μόνο αν η ευρωζώνη μεταρρυθμισθεί σύντομα και σε βάθος έχει νόημα η παραμονή της Ελλάδας και άλλων κρατών. Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μία ή περισσότερες αποχωρήσεις θα έχουν για τη Γερμανία τα πλεονεκτήματα στα οποία ίσως αποβλέπει.

Το Βερολίνο θα διακινδυνεύσει, με μια τέτοια πολιτική, να βυθίσει την ευρωζώνη και την ΕΕ σε τρομερή κρίση. Ταυτόχρονα , θα οδηγήσει σε μείζονα στρατηγική ήττα της Ευρώπης στην Ανατολική Μεσόγειο, συμβάλλοντας στην κεντρική αμερικανική στρατηγική επιδίωξη στην περιοχή. Που είναι η συγκρότηση μιας αμερικανοτουρκικής ζώνης επιρροής από την Αδριατική μέχρι τον Καύκασο και την Κύπρο. Μια τέτοια ζώνη, στην οπτική «κατάληψης του κέντρου» της «στρατηγικής σκακιέρας» κατά Μπρζεζίνσκι, θα παρεμβάλλεται μεταξύ Ευρώπης και υδρογονανθράκων της Μέσης Ανατολής, μεταξύ Ρωσίας και «θερμών θαλασσών». Θα συμμετέχει επιπλέον στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση. Θα είναι δηλαδή ένα από τα κέντρα μιας Ευρασίας κυριαρχούμενης από τις ΗΠΑ, ένα μέσο «στρατηγικής παράλυσης» της Ευρώπης και μια βάση για την αναχαίτιση της Ρωσίας. Θάπρεπε στην Ευρώπη να γνωρίζουμε, αλλά είναι συζητήσιμο αν θέλουμε να το γνωρίζουμε, από την εποχή των εκθέσεων Βούλφοβιτς και Τζερεμάια, ότι κεντρική στρατηγική επιδίωξη της Ουάσιγκτον είναι η μη ανάδειξη ανταγωνιστικών προς αυτή δυνάμεων, με την εφαρμογή πολιτικών που θέτουν από τώρα εμπόδια σε μια τέτοια μελλοντική ανάδειξη, όπως και η παρεμβολή εμποδίων σε συνεργασίες ή συμμαχίες πόλων του διεθνούς συστήματος. (2)

Αθήνα, 20 Μαρτίου 2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

Σημειώσεις

Και στον προηγούμενο αιώνα και τώρα, η γερμανική εργατική τάξη ακολουθεί δυστυχώς με παραδειγματική πειθαρχία την ιθύνουσα τάξη της, ακολουθεί μια πολιτική προδοσίας των ταξικών συμφερόντων της που θα πληρώσει πολύ ακριβά, όπως και στο παρελθόν. Τα γερμανικά συνδικάτα αποδέχονται τη συμπίεση των αμοιβών, έναντι της διατήρησης της απασχόλησης, αδιαφορώντας για το μακροχρόνιο αδιέξοδο. Η πειθαρχία, ως ενσάρκωση κοινωνικού ορθολογισμού, η μεγαλύτερη επιτυχία των Γερμανών μοιάζει να γίνεται πάλι διαβατήριο αυτοκαταστροφής με έναν τρόπο που μόνο ένας Χέγγελ θα μπορούσε να περιγράψει! Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ επίσης έχει περιγράψει πολύ καλά πως κάποτε οι Εβραίοι αδιαφόρησαν γι’ αυτό που πάθαιναν οι κομμουνιστές, οι εργάτες γι’ αυτό που συνέβαινε στους Εβραίους, ώσπου στο τέλος δεν υπήρχε κανείς να υπερασπίσει τους ίδιους.

H ψυχανάλυση θα μπορούσε να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τον μηχανισμό με τον οποίο μια συντριβή, του τύπου που υπέστησαν οι Γερμανοί το 1945, μοιάζει να τους στέρησε τη δυνατότητα να χωνέψουν, να μεταβολίσουν την ιστορία των τραγωδιών που υπέστησαν και επεφύλαξαν στη διαδρομή τους. Μοιάζει έτσι να μην μπορούν να μεταβάλουν ουσιαστικά τα αυτό και ετεροκαταστροφικά χαρακτηριστικά τους, που τους οδηγούν να επαναλαμβάνουν με άλλο τρόπο τον εαυτό τους. Η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση έχουν την οικονομική ισχύ να συντρίψουν την Ελλάδα, όπως οι ναζί το έκαναν το 1941. Μόνο που οι συνέπειες για την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, όταν θάρθουν, δεν θα είναι λιγότερο σημαντικές, λιγότερο καταστροφικές από αυτές που υπέστη η Σοβιετική ‘Ενωση για τη συντριβή της Ουγγαρίας και της Τσεχοσλοβακίας. Εξαιτίας του 1956 και του 1968 δεν υπάρχει σήμερα η ΕΣΣΔ και το ΚΚΣΕ!

Η καμπάνια εναντίον των «τεμπέληδων Ελλήνων» στον γερμανικό και δευτερευόντως βρετανικό τύπο πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις και έναν χαρακτήρα καθαρά σαδιστικό και ρατσιστικό. Από την καμπάνια αυτή μαθαίνουμε όμως περισσότερα για τη Γερμανία και λιγότερα για την Ελλάδα. Το περιοδικό Φόκους π.χ. χρησιμοποίησε την Αφροδίτη της Μήλου για να λοιδωρήσει και να εξευτελίσει τους ‘Ελληνες. Η ανθρωπότητα όμως, όσο υπάρχει, είναι πιθανότερο να θυμάται την Αφροδίτη της Μήλου παρά το εμπορικό κέντρο της Σόνυ που διάλεξε να χτίσει η Γερμανία στη θέση του τείχους, σύμβολο ενός εγωϊστικού, απόλυτου Τίποτα που απειλεί τώρα να σκοτώσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ευτυχώς βέβαια, υπάρχουν και μερικοί Γερμανοί που σώζουν την τιμή της πατρίδας τους, όπως ο Λόταρ Μπίσκι, συμπρόεδρος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που καυτηρίασε αυτή την καμπάνια ως δηλωτική της «κακής πλευράς» του έθνους του, αυτής που θα προτιμούσαμε όλοι να μας δοθεί μια ευκαιρία να ξεχάσουμε.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι η καμπάνια αυτή που επιτίθεται στα σύμβολα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, της χώρας που είτε αρέσει στους Γερμανούς, είτε όχι, γέννησε τις ιδέες της Πόλης, του Πολίτη, της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, είναι η πιο βαθειά ένδειξη ότι έχουμε μπει σε μια περίοδο πορείας προς την βαρβαρότητα. Μετά την αμφισβήτηση των αξιών και επιτευγμάτων της Ρωσικής Επανάστασης, του σοσιαλισμού, των εθνικοαπελευθερωτικών, αντιαποικιακών κινημάτων, βαδίζουμε προς την αμφισβήτηση του Διαφωτισμού και της Αστικής Δημοκρατίας. Ποια Δημοκρατία άλλωστε όταν οι πιο κρίσιμες αποφάσεις για τον ελληνικό λαό λαμβάνονται εκτός Ελλάδας;

Ο γερμανικός τύπος αναφέρεται εκτενώς στα προβλήματα διοίκησης και διαφθοράς της Ελλάδας, πολύ λιγότερο όμως στις εκτεταμένες δωροδοκίες της εταιρείας Ζήμενς προς τα δύο μεγάλα ελληνικά κόμματα. Χάρη σε αυτές η Γερμανία πήρε πλήθος δημοσίων έργων, εξαγόρασε τις καλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις, εφοδίασε τον ελληνικό στρατό με άρματα Λέοπαρντ που θα έκαναν ευτυχή τον Γκουντέριαν, αλλά δεν είναι πολύ χρήσιμα στους ‘Ελληνες στρατηγούς. Ακόμα και τώρα, οι Γερμανοί υποχρέωσαν την πανικόβλητη κυβέρνηση μιας απειλούμενης χώρας να αγοράσει από τα ναυπηγεία τους ένα υποβρύχιο που οι ‘Ελληνες στρατιωτικοί αρνούνταν να πάρουν γιατί γέρνει, αλλά και ζήτησαν, σε αντάλλαγμα των όποιων δανείων ή εγγυήσεων συγκατατεθούν τελικά να δώσουν, προνομιακή μεταχείριση στα ζητήματα ανανεώσιμων ενεργειών και το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας.

Ο γερμανικός τύπος παραλείπει επίσης να αναφερθεί στο ότι η Γερμανία δεν έχει καταβάλει αποζημιώσεις στη χώρα για τις φοβερές καταστροφές που υπέστη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε καν επέστρεψε τον χρυσό και αρχαιότητες που πήρε. ‘Όταν στις αρχές της δεκαετίας τα θύματα των ναζί απείλησαν με κατάσχεση το κτίριο του Ινστιτούτου Γκαίτε στην Αθήνα, ένας οργισμένος Γερμανός διπλωμάτης απειλούσε, με δήλωσή του στη Γκάρντιαν, ότι αν οι ‘Ελληνες επιμείνουν στην κατάσχεση, θα δούμε κι εμείς που πηγαίνουν τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης. Η ελληνική διαφθορά για την οποία τόσο αγανακτούν σήμερα στη Γερμανία, όχι μόνο ήταν πασίγνωστη στο Βερολίνο, αλλά και ήταν και προνομιακό εργαλείο γερμανικής πολιτικής και ελληνικής υποτέλειας.

(2) Η επιστροφή της Ελλάδας στο καθεστώς αμερικανικής αποικίας είναι το βέβαιο αποτέλεσμα τυχόν υλοποίησης αυτού του σεναρίου. Κι αυτό όχι στην χειρότερη περίπτωση. Η χειρότερη περίπτωση είναι η σταδιακή μεταβολή της Ελλάδας από χώρα σε χώρο, όπου οι κοινωνικές καταστροφές, οι πιέσεις στην εθνική συνοχή, η μετανάστευση των Ελλήνων θα την μετατρέψουν σταδιακά σε μια πολυεθνική αποθήκη ανθρώπων, μια «βάση κινέζικων μεροκάματων» χρήσιμη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αφαιρώντας από τον ελληνικό λαό ουσιαστικά, αν όχι και τυπικά, την κυριαρχία σε ένα από τα στρατηγικότερα μέρη της υφηλίου.

Η Ελλάδα καλείται ήδη εδώ και πάνω από μία δεκαετία να υποστεί όχι μόνο τις οικονομικές και κοινωνικές, αλλά επίσης και τις στρατηγικές συνέπειες της διαρκούς διεύρυνσης της ΕΕ, «λύνοντας» με παραχωρήσεις ελληνικής κυριαρχίας και την αυτοδιάλυση του κυπριακού κράτους τις ελληνοτουρκικές «διαφορές», κύριο εμπόδιο στον δρόμο της ‘Αγκυρας προς την ΕΕ. Η αντιμετώπιση όμως της τουρκικής απειλής ήταν, υποτίθεται, ένας από τους βασικούς λόγους της ελληνικής ένταξης στην ΕΕ και την ευρωζώνη, αλλά και η αιτία τεράστιων εξοπλιστικών δαπανών της Ελλάδας.

Μια από τις καταπληκτικές, εξωφρενικές όψεις της ελληνικής υποτέλειας είναι ότι η Αθήνα υποστήριξε με φανατισμό και εναντίον των εθνικών και κοινωνικών συμφερόντων της την αμερικανική και νεοφιλελεύθερη πολιτική διεύρυνσης της ΕΕ και μάλιστα προς την Τουρκία. ‘Όταν μάλιστα η Μέρκελ και οι Γάλλοι, θέλοντας να αλλάξουν το ναι που είχαν πει στην τουρκική ένταξη, απευθύνθηκαν στον Καραμανλή και τον Παπαδόπουλο, προτείνοντας να χρησιμοποιήσουν τα ελληνικά και κυπριακά θέματα για να σταματήσουν την Τουρκία, Αθήνα και Λευκωσία προτίμησαν την υποτέλεια. Αργότερα ήρθε ο Παπανδρέου του οποίου είναι κεντρική μεγάλη ιδέα η τουρκική ένταξη!

Με δύο λόγια τι έγινε; Το Βερολίνο, καταλαβαίνοντας ότι μετά τη μεγάλη διεύρυνση η ΕΕ γίνεται «κουρελού», άρχισε, με τρόπο είναι αλήθεια αντιφατικό, να οργανώνει την άμυνα της Ευρώπης όπως η ίδια την καταλαβαίνει. Θα μπορούσε η άμυνα αυτή να περνάει από το Αιγαίο και τη Λευκωσία, οι επαρχιώτες όμως Ελλάδας και Κύπρου δεν θέλησαν αυτή τη συμμαχία, προτιμώντας τον αιώνιο ρόλο τοποτηρητή της αγγλοαμερικανικής αποικίας που τους αρέσει για τους ίδιους και τη χώρα τους. Το αποτέλεσμα ήταν ότι διευκόλυναν το Βερολίνο να σκεφτεί ότι ίσως θα μπορούσε να πετάξει το ελληνικό έρμα για να στερεώσει ότι μείνει στον ευρωπαϊκό σκληρό πυρήνα, χάνοντας μια Ελλάδα που, έτσι κι αλλοιώς δεν είχε. Ακόμα και αν δεν μας πετάξει εκτός άλλωστε, μας χρησιμοποιεί ήδη ως σάκο του μποξ, σε συμμαχία με τις “αγορές” και καταστροφικές συνέπειες για το μέλλον της Ελλάδας.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Η ΝΕΑ ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΚΥΡΑΣ, ΟΠΩΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ

«Ζωτικό χώρο» αναζητεί στο Αιγαίο η Τουρκία

 

Το γνωστό βιβλίο του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου, «Το στρατηγικό βάθος. Η Διεθνής θέση της Τουρκίας», κυκλοφορεί, επιτέλους, στα ελληνικά τις επόμενες ημέρες.(σημ. θα διατίθεται στο βιβλιοπωλείο μας από την Δευτέρα 31/5, καθώς και στην συζήτηση με θέμα Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρος – Εξωτερική πολιτική και άμυνα, την Τετάρτη 2/6).

 Στο πολυσέλιδο βιβλίο, που κυκλοφορεί (από τις εκδόσεις Ποιότητα), υπάρχουν ειδικά κεφάλαια για την Ελλάδα και την Κύπρο, οι οποίες εντάσσονται ως στοιχεία στην περιφερειακή πολιτική της Τουρκίας, στη Μεσόγειο. Ας συγκρατήσουμε τις θέσεις του κ. Νταβούτογλου για τη νέα «θαλάσσια στρατηγική στο Αιγαίο» της Τουρκίας, που ευθέως αναζητεί μεγαλύτερο «ζωτικό χώρο» στο Αιγαίο.

«Αντίφαση μεταξύ γεωπολιτικής πραγματικότητας και του ισχύοντος καθεστώτος» στο Αιγαίο, διαπιστώνει ο Αχμέτ Νταβούτογλου και μάλιστα θεωρεί ότι αυτή είναι «η βασική πηγή του προβλήματος» «Τα Στενά αποτελούν τη σημαντικότερη πηγή στρατηγικού πλεονεκτήματος της Τουρκίας. Η χρήση αυτής της πηγής στρατηγικού πλεονάσματος βάσει μιας συνεπούς στρατηγικής, μίας ορθολογικής διπλωματίας και ενός καλού συγχρονισμού κρίνεται σημαντική όχι μόνον εξαιτίας της προσαρμογής της Τουρκίας στις συνθήκες του Ψυχρού Πολέμου, αλλά και από την άποψη του μακροπρόθεσμου στρατηγικού της πεπρωμένου».

***

«Το Αιγαίο και η Κύπρος κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου αποτέλεσαν δύο σημαντικά σημεία της επικαιρότητας, που ενδιαφέρουν άμεσα τη θαλάσσια περιοχή εγγύς της Τουρκίας, χωρίς να έχει μειωθεί ποτέ η σημασία τους. Η παγκόσμια και περιφερειακή συγκυρία που άλλαξε κατά τη μεταψυχροπολεμική περίοδο προσέθεσε νέα στοιχεία στη σημασία που έχουν αυτά τα δύο σημαντικά σημεία της επικαιρότητας από την πλευρά της Τουρκίας. Στην κορυφή αυτών των νέων στοιχείων διακρίνονται το νέο πεδίο αλληλεπίδρασης και η στρατηγική διάρθρωση, που αναφέραμε παραπάνω».

«Η αλληλεπίδραση αυτή αύξησε τη σημασία κυρίως της ανατολικής Μεσογείου ως νέας περιοχής θαλάσσιας αλληλεπίδρασης. Τα ζητήματα, όπως του Αιγαίου και της Κύπρου, που περιλαμβάνονται στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, πέραν από τη σημασία που έχουν τα ίδια ενέχουν και μία ιδιαίτερη σημασία που πηγάζει από τη διαπεριφερειακή αλληλεπίδραση. Γι’ αυτό τον λόγο είτε στα ζητήματα που σχετίζονται με τα πεδία διαπεριφερειακής αλληλεπίδρασης είτε στα δευτερεύοντα ζητήματα, όπως της Κύπρου και του Αιγαίου, πρέπει να ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι η Τουρκία δεν είναι μόνο μία χώρα του Αιγαίου αλλά και μία χώρα της ανατολικής Μεσογείου, που εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, σε μία περιοχή που ξεκινάει από την Αδριατική και εκτείνεται ώς τον κόλπο της Αλεξανδρέττας και τη διώρυγα του Σουέζ. Χωρίς τον προσδιορισμό της στρατηγικής γενικότερα της Μεσογείου και ειδικότερα της ανατολικής Μεσογείου και χωρίς να υπάρχει ο συντονισμός της με τις πολιτικές που αφορούν τις εγγύς χερσαίες και θαλάσσιες περιοχές, δεν μπορούν να αξιολογηθούν στο πλαίσιο ενός στρατηγικού συνόλου ούτε το ζήτημα του Αιγαίου ούτε και εκείνο της Κύπρου. Οι πολιτικές της Τουρκίας για την Κύπρο και το Αιγαίο πρέπει να επανεξεταστούν ακόμη στο πλαίσιο της συγκυρίας του Ψυχρού Πολέμου. Μια Τουρκία που έχει αποκλειστεί από το Αιγαίο και έχει περικυκλωθεί στα νότια από την «Ρωμαίικη διοίκηση της νότιας Κύπρου»* (sic) σημαίνει ότι τα περιθώριά της να κάνει ένα άνοιγμα στον κόσμο έχουν περιοριστεί σημαντικά.

Το Αιγαίο αποτελεί το σημαντικότερο θαλάσσιο κομβικό σημείο της ευρασιατικής παγκόσμιας ηπείρου στην κατεύθυνση Βορρά-Νότου. Σε αντίθεση με την περίπτωση της Ερυθράς Θάλασσας και του Περσικού Κόλπου, που κατέχουν παρόμοιες θέσεις, το Αιγαίο, που βρίσκεται σε μία κοντινή απόσταση και από τις τρεις ηπείρους και παρέχει τη δυνατότητα του ανοίγματος και στις τρεις χωρίς κάποιο χερσαίο εμπόδιο, έχει από αυτή την άποψη μία πρώτης τάξης στρατηγική σημασία όχι μόνο για την Ελλάδα και την Τουρκία, που διαθέτουν ακτές σε αυτή τη θάλασσα, αλλά κατ’ αρχάς για τις παράκτιες χώρες του Ευξείνου Πόντου και έπειτα για όλες τις παγκόσμιες και περιφερειακές δυνάμεις που έχουν ανάγκη ενός μεταφορικού και εμπορικού κόμβου».

«Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των νησιών του Αιγαίου βρίσκεται υπό ελληνική κυριαρχία αποτελεί το σημαντικότερο αδιέξοδο της πολιτικής της εγγύς θαλάσσιας περιοχής της Τουρκίας. Η βασική πηγή προβλήματος στο Αιγαίο είναι η αγεφύρωτη αντίφαση μεταξύ της γεωλογικής και γεωπολιτικής πραγματικότητας και του ισχύοντος καθεστώτος. Η εγγύτητα ενός σημαντικού μέρους των ελληνικών νησιών στη μικρασιατική ακτή σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρησιακή βάση εναντίον της Μικράς Ασίας, και η περικύκλωση των υδάτινων διαδρόμων, που εξασφαλίζουν το πέρασμα από την Προποντίδα στη Μεσόγειο, από αυτά τα νησιά, αξιολογούνται από την Τουρκία ως ένα πολύ σοβαρό κενό ασφάλειας. Αντίθετα, η Ελλάδα ακολουθεί μια στρατηγική χρησιμοποίησης του πλεονεκτήματος που της παρέχεται από την κατοχή των νησιών, για να το εφαρμόσει στο σύνολο του Αιγαίου και της υδάτινης περιοχής. Το γεγονός ότι οι δίαυλοι (ανατολικά και δυτικά της Κρήτης) αφενός της Καρπάθου και της Κάσου και αφετέρου των Κυθήρων και του ακρωτηρίου της Σπάθης αλλά και της Καρπάθου και της Μαρμαρίδας, έχουν περικυκλωθεί από αυτά τα νησιά, επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό τη σύνδεση με Εύξεινο Πόντο – Προποντίδα – Μεσόγειο της Τουρκίας».

«Στην περίπτωση που η ελληνική θέση αποκτήσει ισχύ, η Τουρκία θα βρεθεί αντιμέτωπη με μία στρατηγική πολιορκία, αλλά θα επηρεαστεί απευθείας και στις οικονομικές της δραστηριότητες. Ας δώσουμε ένα παράδειγμα: Το 88% του εξωτερικού εμπορίου της Τουρκίας πραγματοποιείται μέσω θαλάσσιων μεταφορών και πέραν εκείνου που προορίζεται απευθείας για τα παράλια της Μεσογείου. Το υπόλοιπο (περίπου το 65%) διασχίζει το Αιγαίο. Από μία άλλη σκοπιά, 15.200 πλοία των 49 εκατ. καθαρής χωρητικότητας (Κ.Κ.Χ.) καταπλέουν / αποπλέουν διασχίζοντας το Αιγαίο σε λιμάνια του Αιγαίου, της Προποντίδας και του Εύξεινου Πόντου, ενώ 4.687 πλοία περίπου 15 εκατ. καθαρής χωρητικότητας (Κ.Κ.Χ.) καταπλέουν / αποπλέουν σε λιμάνια της Μεσογείου. Το τελευταίο έτος, περίπου το 85% των 20.500 τόνων αργού πετρελαίου, που γίνεται η επεξεργασία του στην Τουρκία, φτάνει στα διυλιστήρια των Νέμρουτ, Αλίαγα, Tupras,, Atas,, Botas,, διασχίζοντας τη Μεσόγειο και το Αιγαίο. Η διασπορά σε λιμάνια της Τουρκίας ικανότητας φόρτο-εκφόρτωσης 120 εκατ. τόνων αποδεικνύει την αδιαμφισβήτητη θέση του Αιγαίου στις εμπορικές δομές της Τουρκίας. Περίπου το 25% αυτής της ικανότητας βρίσκεται στη Μεσόγειο, το 21% στο Αιγαίο, το 41% στην Προποντίδα και το 13% στον Εύξεινο Πόντο. Αν ληφθεί υπόψη και το γεγονός ότι το Αιγαίο αποτελεί την περιοχή-διάπλου της Προποντίδας και του Ευξείνου Πόντου, η γεωοικονομική σημασία αυτής της θάλασσας – διάπλου μπορεί να γίνει αντιληπτή κατά τον πιο ευδιάκριτο τρόπο.

Οι εντάσεις που υφίστανται στις σχέσεις με την Ελλάδα πρέπει να αξιολογηθούν εκ νέου στο πλαίσιο μίας γενικής θαλάσσιας στρατηγικής στο Αιγαίο, δεδομένου ότι η χώρα αυτή, θεωρώντας ως μη ικανοποιητικό το ισχύον καθεστώς που περιορίζει τον ζωτικό χώρο της Τουρκίας, ακολουθεί μία επεκτατική πολιτική. Και το σημαντικότερο μέσο, για να επιτευχθεί αυτό, είναι η απόκτηση από μέρους της Τουρκίας ενός ισχυρού εμπορικού στόλου που θα της επιτρέπει να χρησιμοποιεί με πιο δραστήριο τρόπο τα διεθνή ύδατα στο Αιγαίο. Η υπεροχή της Ελλάδας σε αυτό το θέμα πηγάζει όχι μόνο από το εύρος της περιοχής που κατέχει στο Αιγαίο αλλά και από την ικανότητα που διαθέτει στις θαλάσσιες μεταφορές.

Μια πιο αποτελεσματική χρήση του Αιγαίου, που αποτελεί θάλασσα-σύνδεσμο, μπορεί να γίνει εφικτή μόνο με τη σύνδεση αυτής της θάλασσας με τις άλλες θαλάσσιες περιοχές. Η Τουρκία, για να γίνει μία πραγματική περιφερειακή δύναμη, είναι υποχρεωμένη να αυξήσει την πολιτική και οικονομική της επιρροή στις θαλάσσιες αρτηρίες που εκτείνονται από το Αιγαίο ώς την Αδριατική και από το Σουέζ ώς την Ερυθρά Θάλασσα. Είναι αναπόφευκτο η Τουρκία να ακολουθήσει μία δραστήρια πολιτική σε κάθε σημείο που οδηγεί τον Εύξεινο Πόντο και το Αιγαίο στις ανοικτές θάλασσες». *

  Π. Ήφαιστος – P. Ifestos

http://www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ 1996 6ο συνέδριο ΠΑΣΟΚ

http://www.youtube.com/watch?v=DhiZhgyJ948&NR=1

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη.

Σπούδασε Πολιτικές Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία. Μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Ρωμης.
Ήταν ένας από τους επτά που έγραψαν στο Μόναχο της Γερμανίας, την διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ. Απετέλεσε μια κρτική εναλλακτική πρόταση στο ΠΑΣΟΚ η οποία δικαιώθηκε Ιστορικά. Αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ το 1999. Αγωνίσθηκε να συγκροτήσει ένα νέο Μορφωητικό και Πολιτικό Κίνημα την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΕΝΩΣΗ.
Επεξεργάστηκε και ανέδειξε στα πλαίσια του Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών και ιδιωτικά, πολλά ζητήματα του Ελληνικού, Εθνικού, Κοινωνικού σχηματισμού και εισήγαγε νέες έννοιες, αναλυτικά σχηματα, νέα ζητήματα και λέξεις στην διανοητική και πολιτική μας δημόσια ζωή. Πολλά πήραν τη μορφή βιβλίων, όπως:
Ελληνική Ποιότητα και Ανάπυτξη
Αγροφιλία
Πόλεων και Τόπου Παιδεία
Πολυκεντρική Ελλάδα
ΠΑΣΟΚ – Ιδέες, Αρχές και Γραφειοκρατία
Εθνικά Ζητήματα
Το Ποντιακό Ζήτημα Σήμερα
Το Ποντιακό Ζήτημα στον ΟΗΕ
Τον Φεβρουάριο του 1994, το Ελληνικό Κοινοβούλιο υιοθέτησε την πρότασή του καθιερώνοντας την 19η Μαίου ως ημέρα μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. Υιοθέτησε επίσης το 1997 την πρότασή του, για την δημιουργία μιας νέας πόλης στην Θράκη, αλλά η τότε η κυβέρνηση την ακύρωσε.
Στα πλαίσια μιας Διεθνούς Κύρους ΜΗ Κυβερνητικής Οργάνωσης αναγνωρισμένης από τον ΟΗΕ, συμπαραστάθηκε σε πολλούς λαούς στην Αφρική, Νότια Αμερική, Ασία, Αρμενίους και Κούρδους. Το 1986, εισήγαγε για πρώτη φορά το Κουρδικό στον ΟΗΕ, με ομιλία του στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Γενεύη. Η ίδια διεθνής Οργάνωση, εισήγαγε το Ποντιακό στον ΟΗΕ με συνεχείς παρεμβάσεις της.
Για όλα αυτά προσκαλείται για διαλέξεις σε Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια και Κέντρα Μελετών. Τα τελευταία χρόνια και σε Ελληνικά.

http://adiavroxoi.blogspot.com/2010/05/1996.html

Το στρατηγικό βάθος του Αχμέτ Νταβούτογλου

Του Παναγιώτη Ήφαιστου, καθηγητή Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς.

Η κυκλοφορία του βιβλίου του Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος (Εκδόσεις Ποιότητα 2010) είναι ένα μοναδικό πολιτικοστοχαστικό γεγονός. Αν λάβουμε υπόψη και τα συντρέχοντα οικονομικά προβλήματα, προσφέρεται για μια αφύπνιση και ριζοσπαστική ανασύνταξη των πνευματικών, πολιτικών και διπλωματικών επιλογών των Eλλήνων.

Η ελληνική πολιτική σκέψη των δύο τελευταίων δεκαετιών έχει υποστεί πολλές στρεβλώσεις. Στις ελληνοτουρκικές σχέσεις κυριάρχησαν απίστευτα λανθασμένες αντιλήψεις για την πολιτική Ερντογάν, του οποίου διπλωματικός μέντορας εξ αρχής ήταν ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου. Τα πάντα ισοπεδώθηκαν και όλα υποβιβάστηκαν σε απλουστευτικές και ευθύγραμμες υποθέσεις για το μέλλον των σχέσεων Ελλάδας – Τουρκίας. Το μέσον ήταν παρωχημένες φιλελεύθερες προπαγανδιστικές θέσεις που υποβλήθηκαν μέσα από χιλιάδες κείμενα στην ελληνική κοινωνία: «δημοκρατίες που δήθεν δεν πολεμούν», «εξευρωπαϊσμούς που δήθεν θα εξημέρωναν τους Τούρκους», «φιλίες και οικονομική αλληλεξάρτηση που δήθεν θα φέρουν την ειρήνη» και «λαοί που δήθεν τίποτα δεν τους χωρίζει». Κλασικές συνταγές όλα αυτά που μεθοδευμένα οδηγούν τον αδύναμο-αμυνόμενο είτε σε πόλεμο είτε σε εθελούσια συρρίκνωση.

Οποιος διαβάσει το Στρατηγικό βάθος, θα καταλάβει δύο κύριες πτυχές της συγκαιρινής τουρκικής στρατηγικής. Πρώτον, ότι η κοσμοθεωρία και ο στρατηγικός σχεδιασμός των Τούρκων ηγετών όχι μόνο δεν είναι αβάσιμος, αλλά επιπλέον έχει πιάσει τον σφυγμό των διεθνών εξελίξεων.

Το γεγονός, δηλαδή, ότι ο παλιός μοντερνιστικός κόσμος παρακμάζει και ότι ο κόσμος των εθνών γεννιέται. Δεύτερον, ότι η εκπλήρωση των σκοπών της νεο-οθωμανικής στρατηγικής και κοσμοθεωρίας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Για λόγους που αφορούν την εσωτερική πολιτική ζωή, το κουρδικό και αστάθμητους διεθνοπολιτικούς παράγοντες, είναι μια ριψοκίνδυνη σχοινοβασία.

Δύσβατος, λοιπόν, ο δρόμος των Νεο-οθωμανών, αλλά ο τροχός των ιστορικών εξελίξεων έχει πολλά γυρίσματα, πολλά απρόσμενα και απρόβλεπτα.

Σε κάθε περίπτωση, η στρατηγική Νταβούτογλου είναι ένα μεγάλο τουρκικό στοίχημα. Επιχειρεί να αντλήσει δυνάμεις, ενώνοντας πολλά ταυτόχρονα νήματα.

Η θεμελιώδης προσέγγιση αφορά την πνευματική ανασύνταξη που θα προσαρμόσει την τουρκική πολιτεία στον κυρίαρχο ισλαμικό χαρακτήρα του κοινωνικού της υπόβαθρου.

Το πλεονέκτημα του ’74

Το ανθρωπολογικό ζήτημα, στη συνέχεια, επιχειρεί να το αναγάγει σε κοσμοσυστημικό έρεισμα με το να ενώσει τα νήματα όλων των συγγενειών σε όλο το ιστορικό και γεωγραφικό βάθος. Ανατολικά και δυτικά της Τουρκίας. Ανατολικά επιχειρεί, βασικά, να σταθεροποιήσει ένα πλέγμα συμμαχιών με το πλέγμα κοινωνιών και κρατών που μέχρι πρότινος βρίσκονταν κάτω από τον δυτικό αποικιοκρατικό ζυγό και που σήμερα αναζητούν κοσμοθεωρητικούς και πολιτικούς προσανατολισμούς.

Στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο απερίφραστα περιγράφει τον τρόπο που τα «κατάλοιπα των Οθωμανών» στις διάφορες χώρες θα αποτελέσουν την αφορμή για ριζικές ανακατατάξεις που τίποτα δεν αποκλείουν. Ενώ φιλοσοφικά «κλαίει και οδύρεται» για τα λάθη του παρελθόντος που περιόρισαν την Τουρκία στο Αιγαίο, προσδιορίζει συγκεκριμένες μεθοδεύσεις επικυριαρχίας και εκτοπισμού της Ελλάδας. Σε αυτές συμπεριλαμβάνει και τον οικονομικό τομέα.

Στην Κύπρο, βασικά, λέει ότι με όχημα το πλεονέκτημα του 1974 πρέπει να την ελέγξει πλήρως. Είναι ρητός και σαφής: Οπως το θέτει ο Τούρκος ΥΠΕΞ, η Κύπρος «είναι μια σταθερή βάση και αεροπλανοφόρο που είναι σε θέση να ελέγχει τις περιοχές του Περσικού κόλπου και της Κασπίας και τις υδάτινες αρτηρίες του Αντεν και του Ορμούζ, οι οποίες αποτελούν τις σημαντικότερες υδάτινες περιοχές που συνδέουν Ευρασία και Αφρική». Γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά, προσθέτει, «ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα Κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού της χώρου.

Τώρα τι λέει να κάνουν οι Τούρκοι κατά όποιου επιχειρεί να ανατρέψει τη στρατηγική ανάδειξης της Τουρκίας σε υπερδύναμη; Ελεος, δεν υπάρχει: «Η Τουρκία πρέπει να είναι προετοιμασμένη, ώστε να απαντήσει με την απαιτούμενη σκληρότητα σε κάθε γεγονός που απειλεί τους στρατηγικούς της υπολογισμούς».

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Το στρατηγικό βάθος»

Για το Αιγαίο

Φτάσαμε στο ύστατο σημείο υποχωρήσεων!

Ο ζωτικός χώρος και το Αιγαίο. Το Αιγαίο αποτελεί το σημαντικότερο θαλάσσιο κομβικό σημείο της ευρασιατικής παγκόσμιας ηπείρου στην κατεύθυνση Βορρά-Νότου.

(…) Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των νησιών του Αιγαίου βρίσκεται υπό ελληνική κυριαρχία αποτελεί το σημαντικότερο αδιέξοδο της πολιτικής της εγγύς θαλάσσιας περιοχής της Τουρκίας. Η βασική πηγή προβλήματος στο Αιγαίο είναι η αγεφύρωτη αντίφαση μεταξύ της γεωλογικής και γεωπολιτικής πραγματικότητας και του ισχύοντος καθεστώτος. Το γεγονός ότι τα νησιά του Αιγαίου είναι φυσική προέκταση της γεωλογικής δομής της χερσονήσου της Μικράς Ασίας και το ότι ο πολιτικός διαχωρισμός που έχει προκύψει, σε αντίθεση με τις γεωπολιτικές αναγκαιότητες, με τις διεθνείς συνθήκες έχει επικυρωθεί υπέρ της Ελλάδας παρέχουν το κατάλληλο έδαφος, για να αναφύονται διάφορα ζητήματα, όπως η υφαλοκρηπίδα, τα χωρικά ύδατα, ο εναέριος χώρος, η ζώνη FIR, τα πεδία διοίκησης και ελέγχου και ο εξοπλισμός των νησιών. Η εγγύτητα ενός σημαντικού μέρους των ελληνικών νησιών στη μικρασιατική ακτή σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρησιακή βάση εναντίον της Μικράς Ασίας, και η περικύκλωση των υδάτινων διαδρόμων, που εξασφαλίζουν το πέρασμα από την Προποντίδα στη Μεσόγειο, από αυτά τα νησιά, αξιολογούνται από την Τουρκία ως ένα πολύ σοβαρό κενό ασφάλειας.

…Στην περίπτωση που ισχύσει η εφαρμογή των 12 ν.μ., η Τουρκία στην πράξη δεν θα έχει πρόσβαση στο Αιγαίο χωρίς την άδεια της Ελλάδας. Σε αυτή την περίπτωση, ενώ το ποσοστό της ανοικτής θάλασσας θα υποχωρήσει στο 26% του Αιγαίου, η κυριαρχία της Ελλάδας θα ανέλθει στο 63,9%, το Αιγαίο θα γίνει μία κλειστή θάλασσα της Ελλάδας και το ποσοστό της Τουρκίας θα κυμαίνεται γύρω στο 10%.

Ο ρόλος της οικονομίας

Στην περίπτωση που η ελληνική θέση αποκτήσει ισχύ, η Τουρκία θα βρεθεί αντιμέτωπη με μία στρατηγική πολιορκία, αλλά θα επηρεαστεί απευθείας και στις οικονομικές της δραστηριότητες.

…Οι εντάσεις που υφίστανται στις σχέσεις με την Ελλάδα πρέπει να αξιολογηθούν εκ νέου στο πλαίσιο μιας γενικής θαλάσσιας στρατηγικής στο Αιγαίο, δεδομένου ότι η χώρα αυτή, θεωρώντας ως μη ικανοποιητικό το ισχύον καθεστώς που περιορίζει τον ζωτικό χώρο της Τουρκίας, ακολουθεί μία επεκτατική πολιτική. Και το σημαντικότερο μέσο, για να επιτευχθεί αυτό, είναι η απόκτηση από μέρους της Τουρκίας ενός ισχυρού εμπορικού στόλου που θα της επιτρέπει να χρησιμοποιεί με πιο δραστήριο τρόπο τα διεθνή ύδατα στο Αιγαίο. Η υπεροχή της Ελλάδας σε αυτό το θέμα πηγάζει όχι μόνο από το εύρος της περιοχής που κατέχει στο Αιγαίο αλλά και από την ικανότητα που διαθέτει στις θαλάσσιες μεταφορές.

…Η προσέγγιση του ζητήματος δεν πρέπει να γίνεται ωσάν να πρόκειται για μία οποιαδήποτε τυχαία βραχονησίδα. Η Τουρκία, εξαιτίας των προηγούμενων σοβαρών διπλωματικών παραλείψεων, έχει ήδη φτάσει στο ύστατο σημείο υποχωρήσεων στο Αιγαίο.

Μετά από αυτό, κάθε συμβιβασμός που θα γίνει μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες που ενδέχεται να φθάσουν ακόμη και ως την εξαφάνιση του ζωτικού χώρου της Τουρκίας στο Αιγαίο και κατ’ επέκταση του χώρου που κινείται στον άξονα Μεσόγειος-Εύξεινος Πόντος.

Για την Κύπρο

Λόγω της γεωγραφικής της θέσης δεν θα μέναμε ποτέ αδιάφοροι

Στο πλαίσιο αυτό το Κυπριακό δεν είναι ούτε ένα συνηθισμένο τουρκοελληνικό εθνοτικό ζήτημα ούτε απλώς μια χρονίζουσα τουρκοελληνική ένταση. Η Τουρκία, που κατέχει μία θέση που επηρεάζεται άμεσα από όλες αυτές τις ισορροπίες, είναι υποχρεωμένη να αξιολογήσει την επί του Κυπριακού πολιτική της έξω από το περιορισμένο πλαίσιο των τουρκοελληνικών σχέσεων. Το Κυπριακό μετατρέπεται με μία συνεχώς και αυξανόμενη ταχύτητα σε ένα ζήτημα Ευρασίας και Μέσης Ανατολής-Βαλκανίων (Δυτικής Ασίας-Ανατολικής Ευρώπης). Η πολιτική επί του Κυπριακού πρέπει να τεθεί σε ένα νέο στρατηγικό πλαίσιο, σύμφωνο προς το ήδη διαμορφωμένο νέο (διεθνές) στρατηγικό πλαίσιο.

Η σημασία του Κυπριακού από την οπτική της Τουρκίας μπορεί να μελετηθεί κατά βάση σε δύο κύριους άξονες.

Ο πρώτος προκύπτει από την ιστορική ευθύνη της Τουρκίας για την εμπέδωση της ασφάλειας της μουσουλμανικής τουρκικής κοινότητας της νήσου και είναι ένας άξονας που έχει κοινωνικό χαρακτήρα. Με τη μείωση των εδαφών του Οθωμανικού κράτους, πάντα μία από τις βασικές παραμέτρους της οθωμανοτουρκικής εξωτερικής πολιτικής υπήρξε η ασφάλεια και η συνέχεια των μουσουλμανικών στοιχείων που παρέμειναν στα εγκαταλειφθέντα εδάφη.

Το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός κύματος που θα ξεκινήσει από μία περιοχή λόγω ανικανότητας ή αδυναμίας της Τουρκίας και θα επεκταθεί σε άλλες καθιστά αναγκαία μια κατάσταση γενικότερης επιφυλακής και επαγρύπνησης.

Μια ενδεχόμενη αδυναμία, που θα μπορούσε να ανακύψει αναφορικά προς την ασφάλεια και την προστασία της τουρκικής κοινότητας της Κύπρου, εμπεριέχει τον κίνδυνο να εξαπλωθεί κατά κύματα στη Δυτική Θράκη και στη Βουλγαρία – και ακόμη και στο Αζερμπαϊτζάν και στη Βοσνία.

Ο ζωτικός χώρος

Γι’ αυτόν τον λόγο η προστασία της τουρκικής κοινότητας της Κύπρου έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο από την άποψη της εν λόγω κοινότητας αλλά και από την άποψη του μέλλοντος των λοιπών κοινοτήτων, οι οποίες συνιστούν οθωμανικά κατάλοιπα.

Ο δεύτερος σημαντικός άξονας του Κυπριακού ζητήματος είναι η σημασία της γεωγραφικής θέσης του νησιού από γεωστρατηγική άποψη. Ο άξονας αυτός καθαυτός είναι ζωτικής σημασίας ανεξάρτητα από το ανθρώπινο στοιχείο που βρίσκεται εκεί. Ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού της χώρου.

Οπως τα Δωδεκάνησα, όπου δεν υπάρχει πλέον ένας επαρκής τουρκικός πληθυσμός, εξακολουθούν να διατηρούν τη σημασία τους για την Τουρκία και όπως οι ΗΠΑ, παρόλο που δεν έχουν καμία πληθυσμιακή προέκταση προς την Κούβα και τα υπόλοιπα νησιά της Καραϊβικής, ενδιαφέρονται άμεσα γι’ αυτά, έτσι και η Τουρκία είναι υποχρεωμένη από στρατηγική άποψη να ενδιαφέρεται για την Κύπρο πέραν του ανθρώπινου παράγοντα.

Για τα Δωδεκάνησα

Σφάλαμε και τα χάσαμε

Το 1944 οι Γερμανοί, που αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από τα Δωδεκάνησα, πρότειναν στην τουρκική κυβέρνηση την κατάληψή τους.

Το γεγονός ότι η τουρκική κυβέρνηση της εποχής, προτιμώντας να λάβει τη σύμφωνη γνώμη της Αγγλίας, τήρησε στο θέμα των νησιών εξαιτίας της αγγλικής άρνησης μία αδιάφορη στάση συνιστά τον σημαντικότερο κρίκο στην αλυσίδα παραλείψεων που στέρησε από την Τουρκία την έξοδό της στο Αιγαίο.

Αργότερα, στις συνομιλίες μεταξύ των Ιταλών και των συμμάχων που διεξήχθησαν στο Παρίσι το 1946, η κυβέρνηση, αποφασίζοντας ότι η χώρα δεν είχε δικαίωμα να λάβει μερίδιο από τη λεία του πολέμου (sic), διότι έμεινε εκτός από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, συνέδραμε ολοφάνερα στην παράδοση των νησιών αυτών στην Ελλάδα.

… Το σημείο με τις μεγαλύτερες πιθανότητες εμπλοκής σε σύρραξη της Τουρκίας είναι τα νησιά του Αιγαίου, που στενεύουν σε σημαντικό βαθμό τον ζωτικό χώρο της (sic), και ο λόγος είναι τα ασυγχώρητα λάθη που έγιναν ως συνέπεια της ανυπαρξίας μίας συνεπούς θαλάσσιας στρατηγικής.

Η κρίση των Ιμίων, που έφερε στο προσκήνιο το θέμα της ελληνικής κυριαρχίας ακόμη και επί των βραχονησίδων που βρίσκονται μπροστά στα παράλιά μας, είναι το πικρό τιμολόγιο των συσσωρευμένων σφαλμάτων που έχουν διαπραχθεί.

Εκμετάλλευση μειονοτήτων

Δημιουργία άξονα Αλβανίας με Βοσνία

Η βάση της πολιτικής επιρροής της Τουρκίας στα Βαλκάνια είναι τα οθωμανικά κατάλοιπα, που είναι οι μουσουλμανικές κοινότητες. Σήμερα φαίνεται με ξεκάθαρο τρόπο το λάθος της πολιτικής εκκένωσης των Βαλκανίων με τη μετανάστευση αυτών των κοινοτήτων (στην Τουρκία), που κατά το παρελθόν θεωρήθηκαν ως άχθος της εξωτερικής πολιτικής. Αυτή τη στιγμή η Τουρκία φαίνεται να διαθέτει σημαντικές δυνατότητες που της παρέχει η ιστορική συσσώρευση εμπειρίας, βασιζόμενη στην οθωμανική κληρονομιά στα Βαλκάνια. Πρωτίστως, στις δύο χώρες (Βοσνία και Αλβανία), όπου οι μουσουλμάνοι είναι πλειονότητα και θεωρούνται φυσικοί σύμμαχοι της Τουρκίας, εμφανίστηκε η βούληση να μετατραπεί αυτή η κοινή ιστορική συσσώρευση σε μία συμμαχία. Οι τουρκικές και μουσουλμανικές μειονότητες που διαβιούν στη Βουλγαρία, στην Ελλάδα, στη Μακεδονία, στο Σαντζάκ (επαρχία της Σερβίας), στο Κόσοβο και στη Ρουμανία αποτελούν σημαντικά στοιχεία της βαλκανικής πολιτικής της Τουρκίας.

Οι δύο σημαντικοί βραχυπρόθεσμοι και μεσοπρόθεσμοι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας στα Βαλκάνια είναι η ισχυροποίηση της Βοσνίας και της Αλβανίας μέσα σε ένα πλαίσιο σταθερότητας και η δημιουργία ενός διεθνούς νομικού πλαισίου που θα θέσει υπό την προστασία του τις εθνικές μειονότητες της περιοχής. Στο νομικό αυτό πλαίσιο η Τουρκία πρέπει να επιδιώκει συνεχώς την εξασφάλιση εγγυήσεων που θα της παρέχουν το δικαίωμα παρέμβασης στα ζητήματα που αφορούν τις μουσουλμανικές μειονότητες των Βαλκανίων. Η απόκτηση από την Τουρκία ενός τέτοιου δικαιώματος στα Βαλκάνια μπορεί να γίνει εφικτή, μόνο αν η χώρα υιοθετήσει μία δραστήρια και δυναμική βαλκανική πολιτική, η οποία θα λαμβάνει υπόψη συνεχώς τους πολιτισμικούς και ιστορικούς παράγοντες. Στην αντίθετη περίπτωση η Τουρκία όχι μόνο θα χάσει την επιρροή που ασκεί στα Βαλκάνια έναντι της Ελλάδας, η οποία μέσω του Πατριαρχείου του Φαναρίου (sic) που με τη μικρή ρωμαίικη (sic) μειονότητα επιδιώκει να αποκτήσει οικουμενικό χαρακτήρα, και της Ρωσίας, η οποία επιχειρεί να ασκήσει επιρροή στους ορθόδοξους Σλάβους στην περιοχή των Βαλκανίων και του Καυκάσου, αλλά θα μείνει και δίχως στήριγμα εν όψει ελληνικών και ρωσικών διεκδικήσεων στα Στενά

ΕΘΝΟΣ

Αναρτήθηκε στο http://kosmosystima.blogspot.com/

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΗ (ΑΥΤΟ)ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Η κατάργηση των συντάξεων και του κράτους πρόνοιας στην Ελλάδα

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com

Κριτήριο των κριτηρίων για τον πολιτισμό μιας κοινωνίας, ενός ανθρώπου, μιας χώρας είναι ο τρόπος που μεταχειρίζονται τον ηλικιωμένο, τον ανήμπορο, τον άρρωστο, τον αδύναμο. Πάντων μέτρον άνθρωπος, δίδασκε ο Πρωταγόρας, ηγέτης των Σοφιστών, θεωρητικών και ιδεολόγων της αρχαίας Δημοκρατίας.

Τo πρόγραμμα περικοπής μέχρι ουσιαστικής κατάργησης των συντάξεων οδηγεί σε γενοκτονία συνταξιούχων, ηλικιωμένων, ασθενών. Χιλιάδες συμπολίτες μας θα δυστυχήσουν, θα αρρωστήσουν και θα πεθάνουν εξαιτίας του. Οι συνέπειες στον κοινωνικό ιστό θα πολλαπλασιασθούν από οικονομικές πολιτικές που οδηγούν σε εκτόξευση την ανεργία, περιορίζοντας τις αποζημιώσεις απολύσεων. Η ελληνική οικονομία οδηγείται σε κραχ, ο κοινωνικός ιστός σε διάρρηξη και, μαζί, απειλούνται τα θεμέλια της δημοκρατίας και η εθνική ασφάλεια.

Η ηθική ζημιά στην ελληνική κοινωνία θα είναι απροσμέτρητη. Στη συλλογική μνήμη του ελληνικού λαού, η επικείμενη ημικατάργηση του κράτους πρόνοιας θα καταγραφεί ως κοινωνική και εθνική καταστροφή. ‘Ένα σύνδρομο Μαρίας Αντουανέτας μοιάζει όμως να εμποδίζει την κυβέρνηση να το αντιληφθεί. Απορεί κανείς με την ακατάσχετη τηλεοπτική πολυλογία και ενίοτε ψευδολογία των αρμοδίων, που αλλάζουν μάλιστα κάθε δεύτερη μέρα αυτά που λένε. Δεν καταλαβαίνουν ότι τρομοκρατούν και εξαγριώνουν τους πολίτες; Σε άλλο πλανήτη κατοικούν;

Οι σημερινοί συνταξιούχοι είναι ανήμποροι να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, οι αυριανοί πολύ συγχισμένοι για να υπερασπιστούν το μέλλον τους. Οι διαδρομές όμως του δίκηου και του άδικου είναι παράξενες. Το ανάθεμα του γέροντα, που του κόβουν τα 500 ευρώ της σύνταξης, γιατί δεν έχουν τα κότσια ούτε καν να διαπραγματευθούν με ΔΝΤ και Κομισιόν, θα βρει δικό του τρόπο να εκδικηθεί. .
Ο Απόστολος Κακλαμάνης διαπίστωσε πικρά πως το κύμα της οργής δεν κάνει πολλές διακρίσεις. Κινδυνεύει να αποδειχθεί εξίσου ισοπεδωτικό με τη βαρβαρότητα που δέχεται η κοινωνία. Oι βουλευτές που απαιτούν σεβασμό, σεβάστηκαν την εντολή των ψηφοφόρων; Σεβάστηκαν το πνεύμα, αν όχι το γράμμα του συντάγματος, εκχωρώντας εθνική κυριαρχία στο ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Κομισιόν ή περιβάλλοντας τον κ. Παπακωνσταντίνου με εξουσίες ¨Υπατου Αρμοστή, όταν του έδωσαν εξουσίες να υπογράφει δεσμευτικές συμφωνίες, για θέματα κοινοβουλευτικής αρμοδιότητας;

Υποστηρίζονται όλα αυτά ως απαραίτητα. Αν το πίστευαν οι πολιτικοί μας ταγοί, ας έβρισκαν το θάρρος να ξαναγυρίσουν στον ελληνικό λαό, εν ονόματι του οποίου κυβερνούν, ζητώντας νέα, διαφορετική εντολή. Τι συζητάμε όμως; Από τον Αύγουστο 2009 τουλάχιστο, ο κ. Προβόπουλος ενημέρωσε για το έλλειμμα. Κατά τον κ. Σαχινίδη, το ΔΝΤ ήταν παρόν από τις 5.10! Μπορεί να θεμελιωθεί το νέο κράτος που χρειαζόμαστε, το νέο κοινωνικό συμβόλαιο που έχουμε απελπιστικά ανάγκη, πάνω σε απάτες προεκλογικών μπαλκονιών, διακηρύξεις που αλλάζουν κάθε βδομάδα, στημένα γκάλοπ, δίκυκλα ΜΑΤ ή τις επικίνδυνες προβοκάτσιες που (ελπίζουμε ότι δεν θα) μπορούσαν να σκαρφιστούν οι υπηρεσίες του ελληνικού βαθέος κράτους, εκ γενετής συνδεδεμένες με Λονδίνο και Ουάσιγκτον;

Δεν θα επανέλθουμε στο δήθεν αναπόφευκτο της προσφυγής στο ΔΝΤ, για το οποίο πολύ μελάνι χύθηκε στις στήλες των «Επικαίρων». Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση δεν έκανε περίπου τίποτα για να αποτρέψει το ενδεχόμενο. ‘Αλλωστε, το ΠΑΣΟΚ δεν περίμενε τις αγορές για να μάθει το νεοφιλελευθερισμό. Δεν το υποχρέωσαν οι αγορές να βάλει το 2004 στο ψηφοδέλτιο επικρατείας τους ηγέτες του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού-ατλαντισμού Στέφανο Μάνο και Ανδρέα Ανδριανόπουλο. Αργότερα, ο κ. Παπανδρέου φλέρταρε με τον σοσιαλδημοκρατικό κεϋνσιανισμό τύπου Στίγκλιτζ ή Κρούγκμαν και που είναι πραγματικά η καρδιά του ένας Θεός ξέρει. Σημασία έχει η πράξη και η πολιτική.

Ο γράφων ουδέποτε υποστήριξε την άποψη ότι υπάρχουν λεφτά. Δεν υπήρχαν περιθώρια κεϋνσιανής διόρθωσης τον Οκτώβριο 2010. Θα έπρεπε ίσως να γίνει εσωτερική υποτίμηση. Μπορούσε να γίνει με ένα σοβαρό πρόγραμμα ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης, που θα χτυπούσε την απέραντη λεηλασία του ελληνικού κράτους μέσω της διαφθοράς, θα περιόριζε τα εισοδήματα της μεσαίας και ανώτερης τάξης και τη φοροδιαφυγή, θα χρησιμοποιούσε το γεωπολιτικό χαρτί της χώρας. Μπορούσε να γίνει με μικροχειρουργική, όχι με το τσεκούρι του ΔΝΤ. ‘Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα συνιστούσε ενδεχομένως και απαραίτητο στοιχείο νέας αναπτυξιακής προσπάθειας και προσπάθειας εθνικής αναγέννησης. Αντ’ αυτού καταλήξαμε σε ένα πρόγραμμα αυτοκαταστροφής της ελληνικής κοινωνίας, οικονομίας και του κράτους.

Την κεντρική ιδέα του προγράμματος διατύπωσε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου: “Ο δημόσιος τομέας είναι βαρίδι για την οικονομία, δεν την αφήνει να ανθήσει”. Τη δήλωση δεν την έκανε προεκλογικά στον ελληνικό λαό, αλλά πρόσφατα στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς (5.5.2010), όργανο του Σίτυ και των διεθνών τραπεζών που τίναξαν στον αέρα το ελληνικό χρέος.

Tο αστείο, αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τέτοιο όρο για μια τραγωδία, είναι ότι, λέγοντάς τα, ο κ. Παπακωνσταντίνου, που επιδιώκει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των διεθνών τραπεζιτών, περιορίζει, χωρίς να το καταλαβαίνει, τη χρησιμότητά του γι’ αυτούς. Το Σίτυ και ο Σόρος θέλουν να κλέψουν την Ελλάδα και να τη σταθεροποιήσουν ίσως πολύ μετά και ως κάτι πολύ διαφορετικό. ‘Όταν ο κ. Παπακωνσταντίνου τους δώσει αυτό που τώρα θέλουν, το ελληνικό δημόσιο, θα παύσουν να τον έχουν ανάγκη. ‘Ηδη καλλιεργούν παρασκηνιακά τις φιλοδοξίες του κ. Χρυσοχοϊδη, για να κάμψουν ενδεχόμενες αναστολές του στη δυναμική στήριξη του προγράμματος. Κι αυτός όμως, μεταβατικός θα αποδειχθεί. Θα χρειασθούν άλλες ιδεολογίες και δυνάμεις για να “πολτοποιηθεί” η Ελλάδα.

Ξέρουν ότι το πρόγραμμά τους δεν είναι εφαρμόσιμο. Γράφουν και ξαναγράφουν στις εφημερίδες τους ότι θα χρεωκοπήσουμε. Σχεδιάζουν πως θα εκμεταλλευθούν μια χρεωκοπία και πως θα αναδιαρθρώσουν το χρέος προς ώφελός τους, κατά το μοντέλο Γέλτσιν, με πλήρη δηλαδή λεηλασία της δημόσιας περιουσίας και της ελληνικής κοινωνίας. Το δυσθεώρητο ελληνικό χρέος είναι το μεγάλο τους όπλο. Ακόμα μεγαλύτερο όπλο είναι όμως γι’ αυτούς η διακηρυγμένη στρατηγική επιδίωξη της κυβέρνησης να ανακτήσει την “αξιοπιστία στις αγορές”.

Τα διεθνή κέντρα που οργάνωσαν την επίθεση κατά της Ελλάδας, σκέφτονται από τώρα ποιόν θάθελαν για διάδοχο και του κ. Παπακωνσταντίνου και ολόκληρης της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ! Θα υποστηρίξουν άλλες λύσεις, αφού ξεζουμίσουν όλο το κεφάλαιο του ονόματος Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Μακάρι να μπορούσε η κυβέρνηση, μια στιγμή μονάχα, να διερωτηθεί γιατί προκαλεί τόσο ενθουσιασμό σε Μητσοτάκη, Καρατζαφέρη, Δασκαλόπουλο!

Η δήλωση του Υπουργού Οικονομικών δείχνει άγνοια της παγκόσμιας και ελληνικής οικονομικής ιστορίας και της συγκυρίας. Αν ο κ. Παπακωνσταντίνου έλεγε ότι “αυτός’ ο δημόσιος τομέας είναι βαρίδι και χρειάζεται να τον αλλάξουμε, θα τον χειροκροτούσαμε. ‘Όμως πουθενά στον κόσμο δεν υπήρξε ανάπτυξη χωρίς στρατηγική εμπλοκή του κράτους, από την Κορέα και την Ιαπωνία έως τις υπερφιλελεύθερες ΗΠΑ, όπου ο όγκος της έρευνας, της τεχνολογίας, της αντικυκλικής παρέμβασης έγινε μέσω των δημόσιων στρατιωτικών δαπανών. Δεν θα λύσουμε το πρόβλημα του κράτους καταργώντας το, όπως δεν συνιστά θεραπεία ο θάνατος του ασθενούς.

Ο κ. Παπακωνσταντίνου δεν είναι Υπουργός σε χώρα που διαθέτει Ζήμενς, ΙΒΜ ή Ντασώ. Οι ξένοι που θα αγοράσουν έναντι πινακίου φακής τη δημόσια περιουσία δεν ενδιαφέρονται για ανάπτυξη. Με μικρότερο δημόσιο τομέα, η ανάπτυξη πάει περίπατο. Πόσο μάλλον που το δημόσιο που θα αφήσει πίσω της η κυβέρνηση θα είναι πολύ χειρότερο από το υπάρχον.

Αυτό θα συμβεί γιατί κλονίστηκε συθέμελα ότι απέμενε από την εμπιστοσύνη του πολίτη και του δημόσιου λειτουργού στο κράτος και την πολιτική ηγεσία, κλονίστηκε η αυτοπεποίθηση του ελληνικού λαού, η εμπιστοσύνη στη χώρα του, αποσυντίθεται το όποιο, περιορισμένο κοινωνικό κεφάλαιο και εθνικό σχέδιο διέθετε η χώρα. Δεν μπορεί η ανόρθωση της χώρας να στηριχτεί σε ψέμματα και αδικίες. Ανακοινώνοντας τελείως διαφορετικά μέτρα κάθε βδομάδα και καταστροφολογώντας επί μήνες εν πανικώ η κυβέρνηση τσάκισε την ελληνική αυτοπεποίθηση. Μόνο άνθη του κακού, φοβερές καταστροφές μπορούν να φυτρώσουν και να ανθίσουν στο έδαφος που έτσι σπέρνουν. (Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε δυστυχώς ότι σε αυτή την καμπάνια ψυχολογικού πολέμου, που θυμίζει τον τρόπο απότομης καταστροφής της ΕΣΣΔ, δεν συνέβαλαν ξένες υπηρεσίες.)

Η Θάτσερ δεν κρύφτηκε για να περάσει τα μέτρα της, δεν ισχυρίστηκε ότι είναι σοσιαλίστρια! Βγήκε θαρραλέα μπροστά, τα πρότεινε στο έθνος της και πήρε την εντολή του. Επαναστάσεις ή αντεπαναστάσεις στη ζωή των λαών δεν γίνονται με κολπάκια. Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσαμε να σκεφτούμε κάτι τέτοιο – ή να το κάνουμε γιατί δεν σκεφτόμαστε.

Καμμιά ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει, ιδίως στην Ελλάδα, χωρίς στυβαρό, αλλά και πολύ διαφορετικό, πολύ πιο σύγχρονο και εκπαιδευμένο, με αίσθηση αποστολής δημόσιο τομέα. Η συκοφαντική καμπάνια εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων έχει αρκετή πέραση γιατί στηρίζεται στην καθημερινή εμπειρία της συναλλαγής με το δημόσιο. Αλλά τον δημόσιο τομέα δεν τον έφτιαξαν οι υπάλληλοι, τους υπάλληλους έφτιαξαν τα αφεντικά του δημόσιου τομέα.

Θα μπορούσαν να λεηλατούν τα ιδιωτικά συμφέροντα το ελληνικό δημόσιο, αν δούλευε στοιχειωδώς; Κάποιος φρόντισε να μην προσληφθούν χειρούργοι στον Ευαγγελισμό για να πηγαίνουν οι ασθενείς στα ιδιωτικά νοσοκομεία. Ϊσως ο ίδιος που φρόντισε να προσλάβει το νοσοκομείο δεκάδες κηπουρούς ή ηλεκτρολόγους που δεν χρειάζεται. Η λύση στο πρόβλημα είναι λοιπόν να προσλάβουμε τους χειρούργους που λείπουν και να στείλουμε τους κηπουρούς στους κήπους. Δεν είναι λύση ούτε να συνεχίσουμε την πρόσληψη κηπουρών, ούτε να διακόψουμε κάθε πρόσληψη!

Για να μη βρούμε ποτέ τα πρόσωπα που οργάνωσαν την καταστροφική κατάσταση του δημοσίου, μας έβαλαν τώρα όλους μαζί να ασχολούμεθα με τα επιδόματα των υπαλλήλων, να αντιπαραθέτουν ιδιωτικούς με δημόσιους υπαλλήλους, εργαζόμενους με συνταξιούχους, εργαζόμενους με ανέργους, επιταχύνοντας τη βύθιση του σκάφους. ‘Οπως οι Γερμανοί έβαλαν όλη την Ευρώπη να ασχολείται με τους ‘Ελληνες, για να μη διερωτηθεί για την νομισματική πολιτική της ΕΕ ή τις συνέπειες της εξωφρενικής απελευθέρωσης επί δεκαετίες του χρηματιστικού κεφαλαίου. Είναι δυνατό να θεωρηθούν τα επιδόματα των Ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων υπεύθυνα για τη μεγαλύτερη κρίση της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης και του παγκόσμιου καπιταλισμού;

Λησμονούμε ότι ο ελληνικός δημόσιος τομέας λειτουργεί και ως κράτος πρόνοιας, κακό, οθωμανικό, πελατειακό βέβαια. Δεν έχουμε επιδόματα ανεργίας, κατώτερο εισόδημα επιβίωσης, κοινωνικές υπηρεσίες της προκοπής, πρέπει να λαδώνουμε για τα νοσοκομεία και να πληρώνουμε για φροντιστήρια. Θα μας κόψουν τώρα κι αυτές τις μίζερες συντάξεις. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε επίδομα τις αμοιβές τμήματος των υπαλλήλων, αυτό το επίδομα επιτρέπει στην ελληνική οικογένεια να επιβιώνει, παίζει τον ίδιο ρόλο που κάποτε έπαιζε το χτηματάκι στο χωριό. Το σύστημα έπρεπε προ πολλού να αλλάξει, να ορθολογικοποιηθεί, δεν είναι όμως λύση να πεθάνουμε τους ‘Ελληνες.

Η απότομη, βάρβαρη εισαγωγή της ελληνικής εκδοχής νεοφιλελευθερισμού, υπό τον άμεσο έλεγχο διεθνών τραπεζών και κρατών με μοναδικό συμφέρον να διατηρήσουν τον ελληνικό λαό σε κατάσταση πνιγμένου στα χρέη δουλοπάροικου, αντανακλά στην πραγματικότητα τον βαθύτερα υποτελή χαρακτήρα της ελληνικής άρχουσας τάξης, μόνιμη σταθερά της νεώτερης ιστορίας μας. Σηματοδοτεί όμως και την είσοδο σε μια ιδιαίτερα οξεία φάση της κρίσης του μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Θα προκαλέσει αναπόφευκτα κοινωνικές αντιδράσεις, τις μόνες άλλωστε ικανές να ανακόψουν κάπως το πρόγραμμα καταστροφής του κράτους και της ελληνικής κοινωνίας, θα απειλήσει την εθνική ασφάλεια και τη δημοκρατία. Διατρέχουμε τον κίνδυνο, αφού χρησιμοποιηθήκαμε ως πειραματόζωο για να φέρουμε στην Ευρώπη το ΔΝΤ και να αρχίσουμε από δω τη λατινοαμερικανοποίηση της ηπείρου, να γίνουμε πειραματόζωο και για την κατάργηση της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, για να φέρουμε κι εδώ καμμιά χούντα σαν αυτές που ευδοκίμησαν αλλού ως αποτέλεσμα εφαρμογής των ίδιων συνταγών. Μήπως ήταν πολύ βολικός, για να ήταν τυχαίος, ο εμπρησμός της Μαρφίν με τους υπαλλήλους μέσα;

Ο ελληνικός νεοφιλελευθερισμός είναι δείγμα καθυστέρησης. Αν είχε κάποιο οικονομικό πλεονέκτημα ήταν στην αρχή του φιλελεύθερου κύκλου (1970-80). H εφαρμογή της μεθόδου στην πρώτη μεγάλη ρωγμή του κύκλου, όταν οι πάντες ξαναγυρνάνε στο κράτος για σωτηρία και η παγκοσμιοποίηση δείχνει σοβαρές ενδείξεις μη βιωσιμότητας, θα αποβεί καταστροφική για μια Ελλάδα με ήδη αδύναμες κρατικές δομές, χωρίς αξιόλογο ιδιωτικό τομέα και υπό εθνική απειλή.

Το πρόγραμμα, εφαρμοζόμενο μέχρι τέλους, θα οδηγήσει στη μετατροπή της Ελλάδας από χώρα σε χώρο, θλιβερή μισοαποικία. ‘Οσοι ‘Ελληνες μπορούν θα μεταναστεύσουν, νέες μάζες εξαθλιωμένων Ασιατών και Αφρικανών θα εποικίσουν το χώρο. Θα γίνουμε μια αποθήκη σύγχρονων δούλων που θα δουλεύουν για κινέζικα μεροκάματα, χρησιμοποιούμενοι ως πολιορκητικός κροιός για την κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας, της δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Θα γίνουμε μείζων μοχλός αμερικανικής επιρροής στην Ευρώπη και γενικό δοκιμαστήριο μιας γιγαντιαίας επίθεσης της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Χρήματος εναντίον των ευρωπαϊκών λαών. Δυστυχώς, όχι μόνο οι οικονομικές επιλογές της κυβέρνησης αλλά και μια σειρά άλλων επιλογών εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής τείνουν να ενισχύσουν την επίθεση αυτή εναντίον του ελληνικού έθνους-κράτους.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, 20.5.2010

YΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ!

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Υπό την πίεση των μεγάλων αμερικανικών τραπεζών, της Κομισιόν και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, η ελληνική κυβέρνηση, έκουσα, άκουσα, υιοθετεί μέτρα που δεν οδηγούν πουθενά αλλού παρά στην επιδείνωση της κρίσης που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα, μιας από τις σοβαρότερες και πιο επικίνδυνες στους δύο αιώνες της ελληνικής ανεξαρτησίας.

Τα μέτρα εντείνουν την ύφεση, οδηγούν στον αργό θάνατο της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, υποθηκεύουν το μέλλον και την ανεξαρτησία της Ελλάδας, την ικανότητά της να αμυνθεί απέναντι στις τουρκικές επιβουλές σε Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο. Η κοινωνική αδικία είναι τόσο βαθειά που θα αφήσει μόνιμα σημάδια στη ψυχή του έθνους μας και θα υπονομεύσει ηθικο-πολιτικά οποιαδήποτε μελλοντική μεταρρύθμιση και προσπάθεια ανόρθωσης.

Καλούνται να επωμισθούν τα βάρη της κρίσης όχι τα στρώματα που έχουν την ευθύνη της κατάντιας μας, που λεηλάτησαν συστηματικά τον δημόσιο πλούτο και αρνούνται να πληρώσουν φόρους, αλλά οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Πρόκειται για πολιτικό θρίαμβο του ελληνικού Λαμογιστάν, Η πολιτική αυτή ματαιώνει τα όνειρα των νέων και δηλητηριάζει τις ψυχές των απόμαχων. Συνιστά την πιο κραυγαλέα ποδοπάτηση κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας. Δεν έχει δοθεί από κανένα εντολή για τέτοια πολιτική. Αν η κυβέρνηση θέλει να την εφαρμόσει επιβάλλεται η οργάνωση δημοψηφίσματος.

Οι διεθνείς δυνάμεις που επιβάλλουν τα μέτρα δεν ενεργούν για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Ενεργούν για την εγγύηση των κερδών του χρηματιστικού κεφαλαίου παγκοσμίως. Θέλουν να κάνουν την Ελλάδα παράδειγμα για το πέρασμα της κοινωνικής βαρβαρότητας, του μοντέλου που προωθούν σε όλη την Ευρώπη. Η πολιτική τους απηχεί τα γεωπολιτικά σχέδια της Ουάσιγκτων στην περιοχή μας και τα γεωοικονομικά σχέδια της Ευρώπης των τραπεζιτών. Μας προδιαγράφουν ένα μέλλον και υποδούλωσης και καταστροφής. ¨Όχι μόνο δεν θα μπορέσουμε να πληρώσουμε το χρέος, αλλά θα βυθιστούμε όλο και περισσότερο στη θηλειά του.

Είναι μεγάλης απορίας άξιο γιατί, η κυβέρνηση που ετοιμάζεται να επιβάλει αυτόν τον κοινωνικό Καιάδα, δεν έχει κάνει καμιά προσπάθεια να συλλέξει έκτακτους και τακτικούς πόρους (υμιυπαίθριοι, έκτακτη φορολόγηση υπερκερδών τραπεζών και επιχειρήσεων, αυθαίρετα, πολυτελής κατανάλωση, εκκλησιαστική περιουσία, αναφέρουμε απλώς ενδεικτικά). Γιατί αίφνης δεν επιβάλλεται μια έκτακτη εισφορά στους ελεύθερους και ευημερούντες επαγγελματίες, που εμφανίζονται πενόμενοι στην εφορία; Ποιος νόμος της ελληνικής υποτέλειας μας υποχρεώνει να διατηρούμε στρατεύματα στο Αφγανιστάν, τη στιγμή που οι μεγαλύτερες τράπεζες των “συμμάχων” μας ποντάρουν στη χρεωκοπία της Ελλάδας; Περισσότερο θα λογάριαζαν τον Γιώργο Παπανδρέου αν απέσυρε αμέσως τις ελληνικές δυνάμεις, από όσο γιατί πάει ταξίδι στις ΗΠΑ. Για ποιο λόγο η κυβέρνηση μιας χώρας απειλούμενης με κατάρρευση δεν έχει διορίσει ακόμα, πέντε μήνες μετά την άνοδό της, διοικήσεις στους κρατικούς οργανισμούς; Για ποιο λόγο η κυβέρνηση δεν αμύνεται της χώρας διεθνώς, αλλά την αφήνει να διασύρεται χωρίς τελειωμό; Γελάνε στη Γερμανία και στη Γκόλντμαν Ζακς με τις διεθνείς αυτοκριτικές μας για τη διαφθορά μας, αφού αυτοί πληρώνανε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και τους κρατικούς αξιωματούχους μας.

Στις έκτακτες καταστάσεις, όταν απειλείται η επιβίωση ενός λαού, ενός έθνους, προσφεύγει κανείς σε κάθε δυνατό μέτρο. Απευθύνεται στους έλληνες ομογενείς. Ζητάει επιτέλους επιτακτικά πολεμικές αποζημιώσεις. Διευρύνει τις πηγές δανεισμού σε Κίνα και Ρωσία. Απειλεί, αν χρειαστεί, με στάση πληρωμών και αναδιάρθρωση χρέους. Στρέφει τις αμυντικές του δαπάνες προς αυτούς που συμπαραστέκονται, όχι προς αυτούς που υπονομεύουν τη χώρα και τις κάνει αναπτυξιακό χαρτί. Διαπραγματεύεται εν τέλει την τεράστια γεωπολιτική αξία του οικοπέδου “Eλλάς”. Εδώ μαζεύτηκαν τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ που ετοιμάστηκαν για τη Γιουγκοσλαβία. Από τη Σούδα απογειώθηκε ο μεγαλύτερος αριθμός μαχητικών που βομβάρδισαν το Ιράκ. Αν εμείς δεν είμαστε δεδομένοι, δεν θα υπήρχε ούτε μια περίπτωση στο εκατομμύριο να δοθεί από τα κέντρα της αυτοκρατορικής ισχύος το πράσινο φως στις τράπεζές του να χτυπήσουν την Ελλάδα. Με δυο λόγια, μια κυβέρνηση με συνείδηση της ιστορικής στιγμής, κάνει τα πάντα, δεν αφήνει όμως τη χώρα της να καταστραφεί, υποχωρώντας πανικόβλητη στις πιέσεις των Προστατών και τα συμφέροντα των εξαρτημένων “Λαμογίων”. Αν η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός δεν αλλάξουν αμέσως πορεία, κινδυνεύουν να επωμισθούν το βάρος και την ευθύνη μιας από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ελληνική ιστορία.

To άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, στις 4-3-2010.

Από τη Συνθήκη των Σεβρών και της Λωζάννης στην «τράπουλα» των Ρωσικών αγωγών και το άγχος για Ανανική λύση στην Κύπρο

 

Αναρτήθηκε από Geopolitics-Gr.blogspot

Οι χάρτες της Ευρώπης όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, αλλά και της Μέσης, Εγγύς και Άπω Ανατολής, διαμορφώθηκαν μετά από αιματηρούς τοπικούς και Παγκόσμιους Πολέμους, με βάση την Ιστορία, τη Γεωγραφία και τις κατά καιρούς Διεθνείς Συνθήκες και Διμερείς ή Πολυμερείς Συμφωνίες. Η Ιστορία του 19ου και του 20ου αιώνα έχει καταγράψει πολύ σημαντικές Συνθήκες και Συμφωνίες και η έξοδος ή υπαναχώρηση από τις οποίες επέφεραν και αλλαγές στον Γεωπολιτικό Χάρτη που επηρεάζει και την Κύπρο. Σήμερα μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, με την οποία επήλθε το τέλος των Συμφωνιών της Γιάλτας, απότοκος του οποίου ήταν και η απεξάρτηση των Ανατολικών χωρών της Ευρώπης και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, βιώνουμε μια προσπάθεια να επιβληθούν ανακατατάξεις οι οποίες να διασφαλίζουν πολύ λεπτά ισοζύγια μεταξύ των Υπερδυνάμεων.

Μέσα σε αυτές τις λεπτές ισορροπίες η Τουρκία, ο επιτήδειος ουδέτερος σε δύο Παγκοσμίους Πολέμους παίζει με τη φωτιά. Η διαφυγή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και αργότερα του Κεμαλικού καθεστώτος, από την εφαρμογή της Συνθήκης των Σεβρών μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οδήγησε το 1922 στη Συνθήκη της Λωζάννης, με την οποία αποποιήθηκε των κτήσεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με τη θρασύτητα που την χαρακτηρίζει, την οποία υποδαυλίζουν και οι Αγγλοαμερικανοί, η Τουρκία επιχειρεί την μονομερή ανατροπή των ισορροπιών που δημιούργησε η Συνθήκη της Λωζάννης, τόσο στην Κύπρο, όσο και στο Αιγαίο και στη Θράκη. Την ίδια ώρα επιχειρεί να προκαταλάβει τη δημιουργία του νέου χάρτη της Μέσης Ανατολής, όπως προδιαγράφηκε από τις στρατηγικές κινήσεις των Αγγλοαμερικανών από τη δεκαετία του 1990 και προνοεί μεταξύ άλλων και τη δημιουργία ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους. Ενός Κουρδικού κράτους του οποίου τα Βόρεια σύνορα, είναι τα Νότια σύνορα της Αρμενίας, όπως πρόβλεπε και η Συνθήκη των Σεβρών.

Μεθυσμένη λοιπόν η Τουρκία από το όραμα της αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τη μορφή της Μεγάλης Τουρκίας, δεν αντιλαμβάνεται ότι «ο Θεός έδωσε στον μύρμηγκα φτερά για να τον καταστρέψει». Η μονομερής αποποίηση των υποχρεώσεών της από τη Συνθήκη της Λωζάννης, με την προκλητική συμπεριφορά της στην περιοχή, οδηγεί αναπόδραστα, είτε πίσω στη Συνθήκη των Σεβρών, είτε σε μια παραλλαγή της. Μια παραλλαγή η οποία θα ανακόψει τον Μεγαλοϊδεατισμό της αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η οποία, θα αφαιρέσει από τους Κεμαλιστές την δυνατότητα να συμπεριφέρονται σαν Περιφερειακή Υπερδύναμη και να εκβιάζουν τους πάντες.

Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και της Γιουγκοσλαβίας, η οποία απέδωσε ένα Ευρωπαϊκό χάρτη, της προ του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εποχής ευρισκόμαστε ενώπιον αυτού που η Αμερικανίδα Υπουργός Εξωτερικών ονόμασε πολλές φορές ως «οδικό χάρτη» ή «νέο χάρτη» της Μέσης Ανατολής. Μια ματιά στο χάρτη της διέλευσης των αγωγών του Ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου προς τη Μεσόγειο, ένας εκ των οποίων καταλήγει στο Τσεϊχάν στη μύτη της Καρπασίας, αναδεικνύει δύο τινά. Πρώτον ότι δεν θα επιτραπεί στην Τουρκία να κατέχει αυτό τον όγκο του στρατηγικού οπλοστασίου της ενέργειας (ούτε και των υδάτων βέβαια της περιοχής) και Δεύτερο, το γιατί η Τουρκία και οι Αγγλοαμερικανοί πάτρωνες τους βυσσοδομούν και επείγονται να κλείσουν το Κυπριακό με τρόπο που να εξασφαλίζουν έναντι των Ευρωπαίων συμμάχων τους (κυρίως Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας) αλλά και της Ρωσίας, το στρατηγικό πλεονέκτημα μιας De Facto και De Jure, επικυριαρχίας στην Κύπρο και δη στην Καρπασία, μέσα από λύσεις τύπου Ανάν και μάλιστα με Δημοψήφισμα. Ευρισκόμαστε με άλλα λόγια σε μια κατάσταση όπως λένε και οι μεγάλοι πάτρωνες της Τουρκίας «BACK TO SQUARE ONE» σε ότι αφορά το Γεωπολιτικό μας χώρο.

Χάρτης της Συνθήκης των Σεβρών, με τις σφαίρες επιρροής των Συμμάχων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τα εδάφη της Σμύρνης και της Ανατολικής Θράκης που επεραχωρούντο στην Ελλάδα. Στο άνω μέρος χάρτης διέλευσης των Ρωσικών αγωγών πετρελαίου και αερίου. Οι αγωγοί Μπουρκάς και Κωνσταντινούπολης περνούν από την «Διεθνή αποστρατικοποιημένη ζώνη», σύμφωνα με τη Συνθήκη των Σεβρών. Η πετρελαιοφόρος, εξάλλου, περιοχή, των Κούρδων του Ιράκ, σημειώνεται επίσης ως «Διεθνής αποστρατικοποιημένη ζώνη». Ο αγωγός Μπακού – Τσεϊχάν, καταλήγει απέναντι από την Καρπασία. Ο δε αγωγός αερίου διασχίζει την Τουρκία, ερχόμενος από περιοχές της Αρμενίας και του Κουρδιστάν. Κάτω αριστερά ο χάρτης της «Μεγάλης Ιδέας» των Κεμαλιστών Νεοτούρκων.

Είναι αξιοσημείωτο να αναφερθεί επίσης, ότι η Συνθήκη των Σεβρών του 1920 προνοούσε στο άρθρο 62 ότι η «αλληλεξάρτηση Τούρκων και Κούρδων στην περιοχή θα είναι ίση μέχρι το 2010». Η εισβολή της Τουρκίας στο Βόρειο Ιράκ, σε συνάρτηση με τον καλλιεργούμενο Μεγαλοϊδεατισμό των Κεμαλιστών, παραπέμπει και θυμίζει την Μικρασιατική Εκστρατεία και τον Μεγαλοϊδεατισμό των Ελλήνων της τότε εποχής. Το δυστύχημα για την Κύπρο, την Ελλάδα και τον Ελληνισμό ευρύτερα, είναι το γεγονός ότι, όπως πάντα, οι σφαγείς του ελληνισμού χρησιμοποιούν τους διαχρονικούς αφελείς ή και διατεταγμένους Δούρειους Ίππους και Εφιάλτες ανάμεσα μας.

Το αισιόδοξο, βέβαια, για μας μήνυμα των καιρών είναι ότι από την μια ο Υπερατλαντικός Μεγάλος Αδελφός της Γηραιάς Αλβιόνας άρχισε να κουτσαίνει κάτω από το βάρος της απληστίας του και της χρεοκοπίας του, οικονομικά, κοινωνικά και διπλωματικά και συνεπακόλουθα και στρατιωτικά. Και από την άλλη η ίδια η Γηραιά Αλβιόνα είναι το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, με τα λιγοστά μπεμπεράκια της (πρώην Σοβιετο ελεγχόμενες ανατολικές χώρες) να αρχίζουν και αυτές να ανοίγουν σιγά – σιγά τα μάτια τους και να βλέπουν ότι τα Εθνικά τους συμφέροντα είναι με τους Ευρωπαίους και τους Ρώσσους και όχι με τους νεοφανείς δήθεν φίλους τους εκ Δυσμών. Ταυτόχρονα η Ρωσική Άρκτος, αναδιπλώνεται και δεν μπορεί πλέον να ανακοπεί η καθιέρωσή της στο «τραπέζι της μοιρασιάς», όπως σε ένα βαθμό και της Κίνας.

Μία είναι, με άλλα λόγια η αλήθεια, ο Κόσμος δεν είναι πλέον αμπελοχώραφο των Αγγλοαμερικανών και η περιοχή μας δεν είναι πλέον Οθωμανικό τσιφλίκι, για να το αγοράσουν ή να το νοικιάσουν. Στο μόνο που ελπίζουν είναι να τους πουλήσουμε εμείς την Κύπρο και μάλιστα έναντι πινακίου φακής, με την υπογραφή μας. Πήραν ήδη την υπογραφή κάποιων βιομηχανοποιημένων ηγετών, αναλυτών, ακαδημαϊκών και δημοσιογραφικών φερέφωνων στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Ο λαός μας όμως τους έκλεισε την πόρτα και θα τους την ξανακλείσει, ξανά και ξανά σαν τίμημα και για την αχαριστία και τη μοχθηρότητά τους απέναντι σε ένα Έθνος και ένα λαό που έδωσε 500,000 ψυχές στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έναντι μόνο 250,000 των ΗΠΑ και της Βρετανίας, για να είναι οι Εγγλέζοι και οι Αμερικάνοι ελεύθεροι και ισχυροί αντί υποζύγια του Ναζισμού και του Φασισμού, όπως θα τους άξιζε.

 

Χάρης Κυριακίδης

Πώς το Κουρδικό επηρεάζει το Κυπριακό

Χρήστος Ιακώβου Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Αναρτήθηκε από Geopolitics-Gr.blogspot

Όταν πριν από δέκα χρόνια, οι ΗΠΑ έσπευσαν να βοηθήσουν τις τουρκικές δυνάμεις να συλλάβουν τον ηγέτη του Εργατικού Kόμματος του Κουρδιστάν (PKK), Αμπντουλλάχ Οτσαλάν, πολλοί μίλησαν για το τέλος του Κουρδικού ζητήματος, ελάχιστοι όμως μπόρεσαν να αναλύσουν το γεγονός εκείνο μέσα από ένα διαφορετικό στρατηγικό πρίσμα. Το θέμα αυτό ήρθε στην επιφάνεια μετά την επίσκεψη του Ομπάμα στην Τουρκία τον περασμένο Απρίλιο και τις έκτοτε εξελίξεις γύρω από τη Μεσανατολική διάσταση του Κουρδικού. Μέσα σε λιγότερο από εκατό χρόνια, αφότου το Κουρδικό άρχισε να άρχισε να σχηματοποιείται ως γεωπολιτικό ζήτημα στην Μέση Ανατολή, δεν είχε πάρει τέτοια περιφερειακή διάσταση όπως τη σημερινή.

Η κίνηση των αμερικανών, το 1999, ήταν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου το οποίο αποσκοπούσε στο να εξουδετερωθεί ο Οτσαλάν, ως πιθανός αντίπαλος των δύο Κούρδων ηγετών του Βορείου Ιράκ, του Μασούντ Μπαρζανί και του Τζαλάλ Ταλαμπανί. Aν ο Οτσαλάν, ετίθετο εκτός τροχιάς των εξελίξεων θα ενίσχυαν την σταθερότητα στην Τουρκία και οι δύο Κούρδοι ηγέτες του Ιράκ θα αποκτούσαν μεγαλύτερο περιθώριο χειρισμών και θα αυξανόταν η εξάρτησή τους από την Ουάσιγκτον. Το δεύτερο θα τους εξασφάλιζε ένα στρατηγικό πλεονέκτημα στην προσπάθειά τους να κατευθύνουν τις εσωτερικές δυνάμεις που μπορούσαν να λειτουργήσουν αποσταθεροποιητικά κατά του Σαντάμ Χουσείν.

Σήμερα, με την σταδιακή αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ, η προοπτική δημιουργίας ενός Κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ καθίσταται ολοένα και πιο ορατή. Το ζήτημα όμως της επιβίωσης της Κουρδικής οντότητας αποτελεί βασικό στρατηγικό στόχο και τίθεται πλέον επιτακτικά η ανάγκη περιφερειακής συνεργασίας των Κούρδων. Αυτό επιβάλλεται από το ότι προϋπόθεση για την επιβίωση του Κουρδικού κράτους είναι η ικανότητά του να εξασφαλίσει διέξοδο προς τη θάλασσα για να μπορέσει να διαθέσει τον υπόγειό του πλούτο στις διεθνείς αγορές. Πιθανή διέξοδος προς τη θάλασσα μέσω Ιράν και Συρίας αποκλείεται υπό τις παρούσες γεωπολιτικές συνθήκες αφού το πολιτικό εγχείρημα δημιουργίας Κουρδικής οντότητας στο Βόρειο Ιράκ τυγχάνει της ένθερμης και ανοικτής υποστήριξης των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Αφού η έξοδος μέσω «εχθρικών χωρών» είναι απαγορευτική, επομένως, η επιλογή που μένει είναι η διέξοδος στην θάλασσα μέσω Τουρκίας, επιλογή μονομερής και μονοσήμαντη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εξηγείται και η επίσκεψη του Μπάρακ Ομπάμα στην Τουρκία τον περασμένο Απρίλιο. Έκτοτε, η αμερικανική διπλωματία για να εξασφαλίσει τη στήριξη της Τουρκίας έχει διαπραγματευτεί με το ΡΚΚ και με την Κουρδική ηγεσία του Ιράκ (Ταλαμπανί – Μπαρζανί) ούτως ώστε να εξασφαλίσει παρασκηνιακά τις ρυθμίσεις που απαιτεί η Άγκυρα. Η βραχυπρόθεσμη φάση αυτής της διαπραγμάτευσης είναι η αναμενόμενη διακήρυξη από τον φυλακισμένο Οτσαλάν της εγκατάλειψης της στρατιωτικής δράσης από το ΡΚΚ με αντιπαροχή κάποια πολιτικά ανταλλάγματα για τους Κούρδους της Τουρκίας καθώς επίσης και η συμμετοχή τουρκικών εταιριών στην βιομηχανία εκμετάλλευσης των ενεργειακών αποθεμάτων του Βορείου Ιράκ. Οι αναφορές, τον τελευταίο καιρό, από μέρος της Τουρκικής ηγεσίας για «Κουρδική Ομόσπονδη Διοίκηση» στο Β. Ιράκ αποτελεί μία έμμεση δημόσια αναφορά για το τι τεκταίνεται υπογείως.

Τα διαφαινόμενα οφέλη για την Τουρκία, την Κουρδική οντότητα του Β. Ιράκ, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι ευδιάκριτα και μεγάλα. Το εγχείρημα της διεξόδου προς τη θάλασσα μέσω Τουρκίας δημιουργεί μία δυναμική για το ΡΚΚ αφού η διέξοδος θα συντελείται μέσω των Κουρδικών περιοχών της Τουρκίας. Επομένως, το ΡΚΚ γίνεται εκ των πραγμάτων μέρος της διαμόρφωσης της ασφάλειας αλλά και της βιωσιμότητας τόσο της διεξόδου προς την θάλασσα όσο και της διάρκειας αυτής της διαφαινόμενης περιφερειακής συνεργασίας καθώς επίσης και της ουσιαστικής επιβίωσης του υπό εκκόλαψη Κουρδικού κράτους στο Β. Ιράκ. Μέσα σε αυτή τη γεωπολιτική λογική εγγράφεται και η στροφή που κάνει τον τελευταίο καιρό η κυβέρνηση Ερντογάν προς το Κουρδικό καθώς και η αναμενόμενη πολιτική εξαγγελία του φυλακισμένου Οτσαλάν για πολιτική λύση του Κουρδικού.
Είναι προφανές ότι οι προοπτικές για νέο γεωπολιτικό ρόλο της Τουρκίας διευρύνονται ενώ ταυτόχρονα και παράλληλα ο ρόλος των Κούρδων στην περιοχή αναβαθμίζεται, ιδιαίτερα των Κούρδων της Τουρκίας. Αυτά τα δύο θέματα θα επηρεάσουν σε στρατηγικό επίπεδο τις εξελίξεις στην περιοχή αλλά και την πορεία της Τουρκίας μέχρι τουλάχιστον το πρώτο ήμισυ του 21ου αιώνος. Θα επαναπροσδιορίσουν επίσης ισορροπίες σε μία σειρά γεωπολιτικών ζητημάτων της περιοχής συμπεριλαμβανομένων των Ελληνοτουρκικών και του Κυπριακού. Καθοριστικής σημασίας για την υλοποίηση αυτών των σχεδιασμών είναι να διασφαλισθεί η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας γι’ αυτό και Αμερικανοί σήμερα επιχειρούν να απεγκλωβίσουν την Άγκυρα από τις υποχρεώσεις που ανέλαβε, μεταξύ άλλων, και έναντι του Κυπριακού ούτως ώστε να μην λειτουργήσουν πιέσεις προς αυτή για σοβαρές υποχωρήσεις, και επιπλέον να μην τις επιρριφθούν ευθύνες εάν οι συνομιλίες αποτύχουν. Το κλασικό πλέον ερώτημα στρατηγικής που τίθεται για την Ελληνική πλευρά είναι το εξής: Μπορούν οι συντελεστές ισχύος που επηρεάζουν σήμερα την κατεύθυνση λύσης του Κυπριακού να ευνοήσουν την Ελληνική πλευρά στις συνομιλίες ούτως ώστε να εξασφαλίσει ικανοποιητικούς όρους σε κρίσιμα κεφάλαια, όπως η ασφάλεια; Η απάντηση θα πρέπει να θεωρείται ευκρινώς αρνητική.

Για μια νέα Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική (4) : Tα εξοπλιστικά προγράμματα

Η δημιουργία ενός Μικτού Διακλαδικού Στρατηγείου που θα δίνει στον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ τη δυνατότητα διεξαγωγής επιχειρήσεων από την περίοδο της ειρήνης, δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμη.
Οι αμυντικές δαπάνες κάθε χώρας κατανέμονται γενικά στους εξής τομείς:

1. δαπάνες προσωπικού (μισθοδοσία, τροφοδοσία, υγειονομική περίθαλψη), στην Ελλάδα αγγίζουν τα €3 δισ.
2. λειτουργικές δαπάνες (λειτουργία και συντήρηση υλικού, προμήθειες, κόστη σχετιζόμενα με αναλώσιμα και συντήρηση υποδομών), φθάνουν τα €1,8 δισ.
3. εξοπλιστικά προγράμματα (προμήθειες, επενδύσεις, έρευνα και ανάπτυξη).
Οποιοδήποτε οπλικό σύστημα και αν αποκτηθεί, όσο προηγμένο και να είναι, η αποτελεσματικότητα του στο πεδίο της μάχης καθορίζεται από τα ίδια τα στελέχη των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, η απόδοση των οποίων βρίσκεται σε συνάρτηση δύο παραγόντων: της Εκπαίδευσης και του Ηθικού.
Η εξοικονόμιση πόρων που εξήγγειλε η νέα πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Αμυνας μέσω της επανεξέτασης των ΕΜΠΑΕ δε πρέπει σε καμία περίπτωση να αποβεί σε βάρος της στρατιωτικής ισχύος της χώρας σε μία περίοδο αυξανόμενων απειλών.
Παρακάτω παρουσιάζονται τα δυνητικά εξοπλιστικά προγράμματα των ΕΕΔ μέχρι το 2020, χωρίς να αναφέρονται αριθμητικά μεγέθη ή προτεινόμενοι τύποι, αυτό άλλωστε εμπίπτει στην δικαιοδοσία των Γενικών Επιτελείων. Πρόταση του γράφοντος ωστόσο είναι στην επιλογή των οπλικών συστημάτων να λαμβάνεται υπόψην ο βαθμός ομοιοτυπίας, οι χαμηλές απαιτήσεις επάνδρωσης και η μέγιστη δυνατή συμμετοχή της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας.

Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας

• προμήθεια Διακλαδικού Συστήματος Ελέγχου Διοίκησης και Πληροφοριών (C4I)
• προμήθεια δορυφορικού συστήματος τηλεπικοινωνιών
• προμήθεια δορυφορικού συστήματος παρατήρησης γης
• προμήθεια εξειδικευμένου εξοπλισμού συλλογής πληροφοριών για τη Διακλαδική Διεύθυνση Στρατιωτικών Πληροφοριών
• προμήθεια μέσων και εξοπλισμού Ειδικών Επιχειρήσεων

Ο ΕΣ καλείται να εκσυγχρονίσει αρκετά συστήματα προκειμένου να μην απαξιωθούν επιχειρησιακά (c)enkripto
Γενικό Επιτελείο Στρατού

• προμήθεια μεταφορικών ελικοπτέρων και ελικοπτέρων ειδικών επιχειρήσεων
• προμήθεια σύγχρονου ερπυστριοφόρου Τεθωρακισμένου Οχήματος Μάχης (ΤΟΜΑ)
• προμήθεια αμφίβιων ΤΟΜΑ
• προμήθεια τροχοφόρων ΤΟΜΑ
• προμήθεια τροχοφόρων οχημάτων αναγνώρισης
• προμήθεια προηγμένων συλλογών εξοπλισμού μαχητή (νέο τυφέκιο, αισθητήρες, εξαρτήσεις, ιματισμός)
• προμήθεια αυτοκινούμενων πυροβόλων 155mm
• προμήθεια όλμων 120mm
• προμήθεια αντιαρματικών εκτοξευτών μικρού και μεγάλου βεληνεκούς
• προμήθεια αντιαεροπορικού συστήματος μέσου βεληνεκούς
• προμήθεια Μη Επανδρωμένων Αεροσκαφών (UAV)
• προμήθεια ναρκών κατά ελικοπτέρων
• προμήθεια σύγχρονων συστημάτων τηλεπικοινωνιών/κρυπτοσυσκευών
• προμήθεια οχημάτων γενικής χρήσης
• εκσυγχρονισμός επιθετικών ελικοπτέρων ΑΗ-64Α+ Αpache
• εκσυγχρονισμός Τεθωρακισμένων Οχημάτων Μεταφοράς Προσωπικού (ΤΟΜΠ) Μ-113
• εκσυγχρονισμός Πολλαπλών Εκτοξευτών Πυραύλων (ΠΕΠ) RM-70

H ναυπήγηση νέων και ο εκσυγχρονισμός φρεγατών βρίσκεται στις προτεραιότητες του ΠΝ
Γενικό Επιτελείο Ναυτικού

• προμήθεια νέων Αεροσκαφών Ναυτικής Συνεργασίας (ΑΦΝΣ)
• ναυπήγηση φρεγατών Αντιαεροπορικής Άμυνας Περιοχής (ΑΑW)
• ναυπήγηση υποβρυχίων Αναερόβιας Πρόωσης (ΑΙΡ)
• ναυπήγηση υπερταχέων πυραυλακάτων χαμηλού ίχνους (stealth)
• ναυπήγηση κανονιοφόρων
• προμήθεια ελικοπτέρων ανθυποβρυχιακού πολέμου και ελικοπτέρων Ειδικών Επιχειρήσεων αντί του εκσυγχρονισμού των υπάρχοντων ΑΒ-212
• ναυπήγηση Πλοίου Γενικής Υποστήριξης (ΠΓΥ)
• ναυπήγηση πλοίου διάσωσης υποβρυχίων
• προμήθεια βλημάτων κατά στόχων επιφανείας, ανθυποβρυχιακών βλημάτων και τορπιλών
• προμήθεια ταχύπλοων και υποβρύχιων οχημάτων Ειδικών Επιχειρήσεων
• εκσυγχρονισμός φρεγατών MEKO-200HN

Αιέν Υψικρατείν: Το ζητούμενο είναι η εξασφάλιση της εναέριας κυριαρχίας στο Αιγαίο
Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας

• προμήθεια Nέων Μαχητικών Αεροσκαφών (ΝΜΑ)
• εκσυγχρονισμός μαχητικών αεροσκαφών F-16C/D Block 30/50 και Mirage-2000ΒGM/EGM
• προμήθεια ελικοπτέρων C/SAR
• προμήθεια αεροσκαφών εναέριου ανεφοδιασμού καυσίμου (AAR)
• προμήθεια αεροσκαφών προκεχωρημένης εκπαίδευσης (ΝΑΠΕΕ)
• προμήθεια μεταφορικών αεροσκαφών
• προμήθεια συστημάτων αυτοπροστασίας για το σύνολο των αεροσκαφών και ελικοπτέρων
• προμήθεια συστημάτων ναυτιλίας και σκόπευσης
• προμήθεια εξοπλισμού SIGINT/ELINT/ΕW
• προμήθεια βλημάτων και πυρομαχικών μακρού πλήγματος (stand-off)
• προμήθεια βλημάτων αέρος-αέρος
• προμήθεια Μη Επανδρωμένων Αεροσκαφών (UAV)
• προμήθεια φονικών UAV καταστολής αεράμυνας
• αναβάθμιση αντιαεροπορικών συστοιχιών S-300PMU1 σε S-400
• κατασκευή σύγχρονου πεδίου βολής και προμήθεια συστήματος AACMI για επιχειρησιακή εκπαίδευση
• αναβάθμιση του επίγειου δικτύου σταθμών radar, των επικοινωνιών και των Κέντρων Ελέγχου Περιοχής

Γράφει ο strategy

Για μια νέα Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική (3): Η Δομή Δυνάμεων μέχρι το 2020

Οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις διαθέτουν προσωπικό 421.000 που σε πλήρη κινητοποίηση, με την εφαρμογή μερικής επιστράτευσης, μπορούν να φτάσουν τις 800.000. Οι παραπάνω αριθμοί είναι καθαρά πλασματικοί καθώς Ελλάδα και Τουρκία δε πρόκειται να εμπλακούν ποτέ σε ένοπλη αναμέτρηση, η οποία θα διαρκέσει πάνω από 48 ώρες. Όπως είχα γράψει και παλαιότερα,» νικητής σε έναν μελλοντικό Ελληνοτουρκικό Πόλεμο θα είναι εκείνος που θα καταφέρει να κινητοποιήσει πρώτος περισσότερες δυνάμεις στη περιοχή που θα εκδηλωθεί η κρίση και όχι αυτός που έχει γενικά υπεροπλία σε κάποιο Κλάδο/γεωγραφική περιοχή, σε συνδυασμό βέβαια με την επιτυχή εκτέλεση των σχεδίων. Σε κάθε περίπτωση, η επόμενη μέρα πρέπει να βρει την Τουρκία σε μειονεκτική θέση διαπραγμάτευσης για την Ανδριανούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο.»
Ο κορυφαίος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων John Mearsheimer υποστηρίζει ότι η χερσαία ισχύς είναι η κυρίαρχη μορφή στρατιωτικής ισχύος στο σύγχρονο κόσμο, με απλά λόγια, τα ισχυρότερα κράτη διαθέτουν τους ισχυρότερους στρατούς ξηράς. Ο στρατός ξηράς έχει προέχουσα σημασία στο πόλεμο διότι είναι το βασικό εργαλείο για τον έλεγχο εδαφών που είναι ο βασικός αντικειμενικός σκοπός σε κάθε σύρραξη. Βέβαια στην περίπτωση της Ελλάδας, λόγω της γεωγραφικής διαμόρφωσης και τα δυνητικά θέατρα επιχειρήσεων, αυτό δε μπορεί να θεωρηθεί αξίωμα, αντιθέτως οι ΕΕΔ καλούνται να αποκτήσουν ναυτική και εναέρια κυριαρχία ταυτόχρονα και σε συνδυασμό με την επιτυχή εκτέλεση χερσαίων επιχειρήσεων. Γι΄αυτό η προτεινόμενη Δομή Δυνάμεων πρέπει να λαμβάνει υπόψη ότι «το πρώτο πλήγμα, το οποίο εγκαινιάζει την καθοριστική εναρκτήρια φάση του πολέμου, πρέπει να είναι όσο το δυνατόν μαζικότερο και καιριότερο».ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ
Το όραμα για τον ΕΣ του μέλλοντος θέλει ένα στράτευμα σύγχρονο, ισχυρό, ευέλικτο και ταχυκίνητο. Προτεραιότητα, μετά την επίτευξη πλήρους μηχανοκίνησης τη δεκαετία του ΄90, έχει η δημιουργία δυνάμεων ταχείας επέμβασης με μεγάλη ισχύ πυρός. Σε γενικές γραμμές η προωθούμενη Δομή Δυνάμεων (ΔΔ) που θα ισχύει μέχρι το 2020 κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση πλην:
1. της μεταφοράς του Β΄Σώματος Στρατού από τη Βέροια στο Διδυμότειχο στη σημερινή ζώνη ευθύνης του Δ΄ΣΣ, που μόνο προβλήματα θα προκαλέσει.
2. της επιχειρούμενης κατάργησης της 1ης Στρατιάς.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Ελληνικός Στρατός είναι γνωστά, έχουν επισημανθεί κατά καιρούς αλλά αξίζει να αναφερθούν για μια ακόμα φορά οι απαιτούμενες τομές:
1. Καθολική μείωση του αριθμού των θέσεων των ανωτάτων αξιωματικών και άμεση αντιμετώπιση της μάστιγας της γραφειοκρατίας με μείωση του προσωπικού που υπηρετούν σε επιτελεία και γραφεία.
2. Προώθηση και ολοκλήρωση της τετραγωνικής δομής των Ταξιαρχιών.
3. Κλείσιμο της συντριπτικής πλειοψηφίας των ΚΕΝ* και των απενεργοποιημένων μονάδων, απαλλοτρίωση της ακίνητης περιουσίας προς όφελος της δημιουργίας πολυδύναμων στρατοπέδων ή της επέκτασης των ήδη υπάρχοντων, με υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις και προηγμένα μέτρα ασφαλείας. Στόχος είναι η συγκέντρωση των διασκορπισμένων ανά την επικράτεια μονάδων στη Βόρειο Ελλάδα, η επίτευξη πλήρους επάνδρωσης, η μείωση του προσωπικού από καθήκοντα φύλαξής και η διάθεσή τους προς όφελος της εκπαιδευσης. Ενδεικτικά, τα δύο ΚΕΝ που λειτουργούν στο νομό Σερρών θα μπορούσαν να μεταφερθούν και να ενοποιηθούν με μονάδες στους γειτονικούς νομούς.
4. Προμήθεια των κατάλληλων όπλων, μέσων και υλικών που θα διακρίνονται από υψηλό επίπεδο αυτοματισμού, δηλαδή χαμηλές απαιτήσεις επάνδρωσης. Η δημιουργία και δεύτερης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας είναι ένα θετικό βήμα αλλά δυστυχώς χωρίς αντίκρυσμα όταν δεν υπάρχουν διαθέσιμα μεταφορικά ελικόπτερα.
5. Δημιουργία κοινού Διακλαδικού Συστήματος Ελέγχου Διοίκησης και Πληροφοριών (C4I) και ενίσχυση της ΔΔΣΠ.ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ
Το Πολεμικό Ναυτικό με τη συμμετοχή του στις επιχειρήσεις και τις ασκήσεις του ΝΑΤΟ έχει αποδείξει το υψηλότατο επίπεδο και την ικανότητα επιτυχούς δράσης σε ανοιχτές θάλασσες με αυξημένο επίπεδο απειλών. Ως κορυφαίες προτεραιότητες για το ΠΝ μπορούν να θεωρηθούν:
1. η επανάκτηση της ικανότητας αεράμυνας περιοχής μέσω του προγράμματος ναυπήγησης νέων φρεγατών
2. η διατήρηση της υφιστάμενης ΔΔ που προβλέπει 12 υποβρύχια
3. η προμήθεια σύγχρονων Αεροσκαφών Ναυτικής Συνεργασίας (ΑΦΝΣ) για την επαύξηση της ικανότητας επιτήρησης και διεξαγωγής ανθυποβρυχιακού πολέμου (αν και υπήρξε βούληση για τη δημιουργία Ναυτικής Αεροπορίας, οι δυσμενείς οικονομικές συγκυρίες αποτέλεσαν ανασταλτικό παράγοντα).
Σε κάθε περίπτωση, το ΠΝ έχοντας απέναντί του τα αριθμητικά υπέρτερα μέσα του Τουρκικού Ναυτικού θα πρέπει να επενδύσει στη τεχνολογική υπεροχή.ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ
Η ΔΔ για τη Πολεμική Αεροπορία μέχρι το 2020 προβλέπει «οροφή» των 300 μαχητικών αεροσκαφών, στόχος εφικτός αρκεί να υλοποιηθούν τα κατάλληλα προγράμματα εκσυγχρονισμού και προμηθειών, τόσο του ΝΜΑ όσο και των απαραίτητων ανταλλακτικών. Επιτακτική κρίνεται η αύξηση των ωρών πτήσεων αλλά και η προμήθεια αεροσκαφών εναέριου ανεφοδιασμού που αποτελεί πολλαπλασιαστή ισχύος για κάθε σύγχρονη Αεροπορία. Στο εξοπλιστικά ζητήματα θα αναφερθούμε στο τέταρτο και τελευταίο μέρος. Ο Ταξίαρχος (εα) Χρ. Κουτσογιαννόπουλος γράφει:
«Είναι παραδεκτό από τους στρατιωτικούς αναλυτές ότι το αεροπορικό όπλο αποτελεί ένα από τα κύρια αποτρεπτικά όπλα αλλά πρέπει να έχει την δυνατότητα της αεροπορικής κυριαρχίας.
Ο αναμενόμενος κάτοχος αεροπορικής κυριαρχίας έχει στα χέρια του ένα πανίσχυρο όργανο αποτροπής διότι απλά, ο πιθανός αντίπαλος του που θα αντιμετωπίζει σοβαρά το ενδεχόμενο να ηττηθεί σε μια αεροπορική αναμέτρηση, δεν θα αποτολμήσει ποτέ την πρόκληση της.
Ο αδιαμφισβήτητος έλεγχος του αεροπορικού χώρου των επιχειρήσεων πάνω από το έδαφος ή το θαλάσσιο χώρο του αντίπαλου αποτελεί σήμερα την αναγκαία συνθήκη για την επιτυχημένη διεξαγωγή επιχειρήσεων ξηράς ή θαλάσσης. Απώλεια του σημαίνει ουσιαστικά και αποτυχία των επιχειρήσεων αυτών, ανεξάρτητα από το μέγεθος και την ποιότητα των χερσαίων και των ναυτικών δυνάμεων.
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι μετά την επίτευξη αεροπορικής κυριαρχίας στη περιοχή των επιχειρήσεων, θα διευκολυνθεί το σφυροκόπημα των χερσαίων και ναυτικών δυνάμεων του ηττημένου από τον αέρα οι οποίες δεν θα έχουν καμία πιθανότητα επιβίωσης όταν θα αντιμετωπίζουν μία αεροπορική δύναμη χωρίς ουσιαστικά δυνατότητα άμυνας.
Η εξασφάλιση αεροπορικής κυριαρχίας αυξάνει σημαντικά τη δυνατότητα περιορισμού τόσο της διάρκειας μιας σύρραξης όσο και των απωλειών σε ανθρώπινο δυναμικό, οπλικά μέσα και συστήματα αλλά και της υποδομής της χώρας που θα την αποκτήσει.
Με λίγα λόγια την επόμενη ημέρα της λήξης των εχθροπραξιών δεν υπάρχει τιμητική θέση για τον ηττημένο της αεροπορικής αναμέτρησης. Αυτό απέδειξαν συρράξεις όπως ο Πόλεμος της Κορέας, οι Αραβο-Ισραηλινοί Πόλεμοι από το 1948 έως και το 1982, η αεροναυμαχία των νησιών Falklands, και βέβαια η πλέον πρόσφατη γενικευμένη σύρραξη, ο επονομαζόμενος «Πόλεμος του Κόλπου».
Μετά λοιπόν από τη διαπίστωση ότι η απόκτηση αεροπορικής κυριαρχίας αποτελεί αναγκαία και ικανή συνθήκη για την επιτυχή έκβαση μιας σύρραξης, είναι σχεδόν προφανές ότι η επιδίωξη απόκτησης της αποτελεί για την Ελλάδα στρατηγική επιλογή, Εθνικής Ασφάλειας. Σε αυτή την επιλογή θα πρέπει να προσαρμοστούν τόσο τα εξοπλιστικά μας προγράμματα, όσο και όλες οι υπόλοιπες δραστηριότητες των πολιτικοστρατιωτικών οργάνων της χώρας.» (EN)

*(Βέβαια απαιτείται ριζική αναθεώρηση του θεσμού της θητείας και του ΠΩΥΕ: Συνεχής ρεαλιστική εκπαίδευση, συνεχείς πορείες και βολές σε μη στατικούς στόχους, καθημερινή σωματικη αγωγή, καθιέρωση Σχολείου Μαχητή στα πρότυπα της Εθνικής Φρουράς, αντιμετώπιση της ευθυνοφοβίας και του «βύσματος», επαναφορά της 12μηνης θητείας για όσους επιθυμούν να υπηρετήσουν στις Ειδικές Δυνάμεις με τα κατάλληλα κίνητρα).

 

Γράφει ο strategy

Για μια νέα Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική (2): Το Δόγμα

Έτος 2014. Έχει περάσει μία εβδομάδα από την ανατροπή της φιλο-ισλαμικής κυβέρνησης στη Τουρκία και στο ΕΘΚΕΠΙΧ, στα υπόγεια της Μεσογείων, επικρατεί αναβρασμός ένα 24ωρο μετά από τις σκληρές αερομαχίες και τη πτώση ενός τουρκικού μαχητικού στο Αιγαίο. Η υπηρεσιακή κυβέρνηση της Άγκυρας που ελέγχεται πλήρως από το κεμαλικό-στρατιωτικό κατεστημένο αναζητεί απεγνωσμένα διέξοδο από τη κρίση. Οι δορυφορικές εικόνες δείχνουν ανησυχητική κινητοποίηση μονάδων της 4ης Στρατιάς προς το σημείο όπου έχουν καταπλεύσει τα τουρκικά αποβατικά σκάφη. Τα ραντάρ της ΠΑ καταγράφουν νέες μετασταθμεύσεις της Τουρκικής Αεροπορίας προς τα δυτικά, ενώ πληροφορίες από τη Κύπρο αποκαλύπτουν νυχτερινή αποβίβαση αρμάτων μάχης και πολλαπλών εκτοξευτών πυραύλων. Τα τουρκικά ΜΜΕ σε ένα παραλήρημα ανθελληνισμού κάνουν λόγο για κατάρριψη του τουρκικού μαχητικού από τον Έλληνα χειριστή και για επικείμενη μεγάλη «άσκηση» στο Αιγαίο, δικαιολογώντας την έξοδο του στόλου από τις ναυτικές βάσεις Ακσάζ και Γκιολτσουκ. Οι προσπάθειες του Α/ΓΕΕΘΑ να επικοινωνήσει με τον Τούρκο ομόλογό του στη «κόκκινη γραμμή» διακόπτονται όταν παίρνει στα χέρια του σήμα της ΑΣΔΕΝ που αναφέρει τουρκικές αεραποβατικές ενέργειες για τη δημιουργία προγεφυρώματος στη νήσο…
Από την παραπάνω υπόθεση εργασίας, προκύπτουν μερικά ερωτήματα:
1. Οι ΕΕΔ κινούνται για την εξάλειψη του προγεφυρώματος;
2. Οι ΕΕΔ κινούνται για την εξάλειψη του προγεφυρώματος και προχωρούν σε αντίστοιχες ενέργειες σε τουρκικό έδαφος;
3. Μπορούσαν οι ΕΕΔ να προβούν σε πρώτο χτύπημα πριν εκδηλωθεί η τουρκική επίθεση;
Οι απαντήσεις σε αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα συνθέτουν το Δόγμα.
Ο αείμνηστος Π. Κονδύλης παραμένει επίκαιρος και δε θα μπορούσε να ειπωθεί τίποτα παραπάνω από αυτά που έγραψε στη «Θεωρία Πολέμου»:
Α. Το Ζήτημα των Εδαφικών Απωλειών και Κερδών
«Στη Θράκη, ή μάλλον στον Εβρο, η πυκνή συγκέντρωση στρατευμάτων και από τις δύο πλευρές σημαίνει ότι όποιος καταφέρει να διασπάσει πρώτος τις αντίπαλες γραμμές θα έχει τη δυνατότητα να αποκόψει αμέσως, μ’ έναν κυκλωτικό ελιγμό σχεδόν επί τόπου, μεγάλες εχθρικές μονάδες. Ομως αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος, για τον οποίο οι ελληνικές δυνάμεις θα πρέπει εξ αρχής να επιδιώξουν με κάθε θυσία (και η πυκνή συγκέντρωση θα απαιτήσει κατά πάσα πιθανότητα σοβαρές θυσίες) τη διάσπαση του εχθρικού μετώπου και να μην αρκεσθούν σε μιαν παθητική άμυνα. Μια γρήγορη προέλαση τεθωρακισμένων μονάδων στην Ανατολική Θράκη, την οποία ευνοεί το πεδινό έδαφος και οι περιορισμένες αποστάσεις, θα μπορούσε να αποφέρει στην Ελλάδα το σημαντικότερο πιθανό αντίβαρο απέναντι σε οποιεσδήποτε εδαφικές απώλειες σε άλλες περιοχές. Πράγματι, πουθενά αλλού εκτός από τη Θράκη η ελληνική πλευρά δεν έχει τη δυνατότητα αξιόλογης κατάκτησης εδαφών, οσοδήποτε περιορισμένη κι αν κρίνει κανείς αυτή τη δυνατότητα· πάντως υπάρχει, κι αφού είναι η μόνη πρέπει να αξιοποιηθεί στο έπακρο και με συνέπεια. Στο θέατρο του Αιγαίου, καθώς είπαμε, δεν έχει κανένα νόημα η προσπάθεια δημιουργίας προγεφυρωμάτων στη μικρασιατική ακτή, έστω κι αν τα προγεφυρώματα αυτά θα μπορούσαν να κρατηθούν για λίγο· η μόνη ενέργεια, η οποία θα μπορούσε ν’ αποφέρει εδώ εδαφικά οφέλη, θα ήταν μια κατάληψη της Ιμβρου και της Τενέδου, υπό την προϋπόθεση ότι το ελληνικό ναυτικό θα ήταν σε θέση να την καλύψει (την αεροπορική κάλυψη τη θεωρούμε θεμελιώδη και αυτονόητη τόσο σε μιαν απόβαση στα νησιά όσο και σε μιαν προέλαση στη Θράκη…).»
Β. Συγκέντρωση Δυνάμεων
«Ο γεωγραφικός κατακερματισμός του ελληνικού χώρου γεννά εύκολα τον πειρασμό αντίστοιχου κατακερματισμού των ενόπλων δυνάμεων, έτσι ώστε να επιτευχθεί η κατά το δυνατόν πληρέστερη κάλυψή του. Ο πειρασμός αυτός μπορεί να αποβεί θανάσιμος, άλλωστε και ο σκοπός είναι καθ’ εαυτόν ουτοπικός. Η αριθμητική υπεροχή της τουρκικής πλευράς και το πλήθος των πιθανών στόχων της τής δίνει εξ αντικειμένου ορισμένα περιθώρια επιλογής και εκτέλεσης παραπλανητικών αποβατικών και άλλων κινήσεων με σκοπό να ενταθεί ο έτσι κι αλλιώς υπαρκτός ελληνικός πειρασμός του κατακερματισμού των δυνάμεων. Αντίστοιχα μεγάλη επαγρύπνηση και διαίσθηση απαιτείται από την πλευρά της ελληνικής ηγεσίας, η οποία θα πρέπει να ξεκόψει εξ αρχής από την αντίληψη ότι είναι δυνατή η ίση προστασία των πάντων, θα πρέπει επίσης, λόγω της αριθμητικής μειονεξίας και της απόλυτης αναγκαιότητας αεροπορικής παρουσίας σε όλα τα καίρια επιχειρησιακά σημεία, να θέσει σε δευτερεύουσα και τριτεύουσα μοίρα την προάσπιση πόλεων και αμάχων πληθυσμών και να επικεντρώσει τα διαθέσιμά της όχι στην κάλυψη χώρου, αλλά αποκλειστικά στη συντριβή του κύριου όγκου των εχθρικών ενόπλων δυνάμεων, εκεί όπου αυτές θα ρίξουν το βάρος τους και ει δυνατόν πριν προλάβουν να αναπτυχθούν πλήρως. Προκειμένου να εκπληρωθεί ο υπέρτατος αυτός σκοπός ίσως χρειασθεί να διακινδυνεύσει ο αριθμητικά υποδεέστερος την απώλεια εδαφών ή και τη διεξαγωγή επιχειρήσεων με ανοιχτά τα πλευρά του, πράγμα που θα πρέπει ν’ αναπληρώνει με ευελιξία και ταχύτητα. Ομως η τελική έκβαση θα κριθεί με βάση τα όσα θα γίνουν στο επίπεδο εκείνο που άπτεται της ίδιας της ουσίας του πολέμου. Πόλεμος σημαίνει πρωταρχικά επιδίωξη συντριβής των εχθρικών ενόπλων δυνάμεων, απ’ αυτήν εξαρτώνται κι απ’ αυτήν απορρέουν όλα τα άλλα. Και εάν αυτή επιτευχθεί, τότε αναπληρώνονται αργά ή γρήγορα όλα, όσα θυσίασε κανείς θέλοντας να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του την αποφασιστική στιγμή στο αποφασιστικό σημείο.»
Γ. Ισχύς Πυρός
«Η ελληνική πλευρά δεν θα μπορέσει να αντισταθμίσει τα γεωγραφικά της μειονεκτήματα έναντι της τουρκικής αν δεν καλύπτει με ικανή δύναμη πυρός το σύνολο της τουρκικής επικράτειας και όχι απλώς τα θέατρα του πολέμου και περιορισμένο βάθος του χώρου γύρω τους. Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε γιατί. Το μικρό βάθος του ελληνικού χώρου δίνει στην τουρκική πλευρά τη δυνατότητα να πλήξει ολόκληρη την επιφάνειά του με όπλα μικρότερου βεληνεκούς (…) καθώς και με αεροπλάνα που διαθέτουν μικρότερη ωφέλιμη ακτίνα δράσεως από τα ελληνικά. Αλλά και αντίστροφα: το συγκριτικά μεγάλο βάθος του τουρκικού χώρου επιτρέπει να αποσυρθούν στο εσωτερικό του, δηλαδή πέρα από την εμβέλεια της ελληνικής δύναμης πυρός, όπλα μεγαλυτέρου βεληνεκούς (…) καθώς και αεροπλάνα με μεγαλύτερη ωφέλιμη ακτίνα δράσεως· ας σημειωθεί ότι τα τουρκικά αεροπλάνα μπορούν, ξεκινώντας από τα μακρινότερα ως προς εμάς αεροδρόμια της Ανατολίας (Μπάτμαν, Ερζουρούμ), να ανεφοδιάζονται στον αέρα όσο ακόμα βρίσκονται μέσα στον τουρκικό εναέριο χώρο και να εκτελούν έτσι αποστολές μέσα στην ελληνική επικράτεια σα να είχαν απογειωθεί από αεροδρόμια των μικρασιατικών παραλίων. Ετσι, σε περίπτωση σύρραξης, η ελληνική πλευρά, ακόμα κι αν θα επιθυμούσε να αιφνιδιάσει τον αντίπαλο με ένα προληπτικό χτύπημα, δεν είναι διόλου βέβαιο ότι θα έβρισκε τον κορμό των αεροπορικών δυνάμεων στα πλησιέστερα αεροδρόμια. Το κρίσιμο τούτο πρόβλημα λύνεται μόνον με πυραυλικά συστήματα κατάλληλου βεληνεκούς και με ουσιώδεις δυνατότητες ανεφοδιασμού των ελληνικών αεροπλάνων στον αέρα (π.χ. μεταξύ Κρήτης και Κύπρου).»
Δ. Συντριπτικό Πρώτο Πλήγμα (First strike)
«Αν η ελληνική πλευρά, λέγοντας «αμυντικό δόγμα», εννοεί ότι, φοβούμενη μήπως εκτεθεί στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης και των συμμάχων, προτίθεται σε οποιαδήποτε περίπτωση (γενικού) πολέμου να αφήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και το πλεονέκτημα του πρώτου (μαζικού) πλήγματος στον εχθρό, τότε έχει κατά πάσα πιθανότητα υπογράψει μόνη της και εκ προοιμίου την καταδίκη της. Με δεδομένη την τουρκική υπεροπλία και τη γενικότερη τουρκική γεωπολιτική υπεροχή ένα (μαζικό) πρώτο πλήγμα εξ ανατολών θα παραλύσει τεχνικά, αλλά και ψυχολογικά την ελληνική πλευρά. Σε παλαιότερους πολέμους, διεξαγόμενους στην ξηρά, μπορούσε ενδεχομένως να αφεθεί στον εχθρό η επιθετική πρωτοβουλία ως ότου εξαντλήσει τις δυνάμεις του. Ομως αυτό προϋπέθετε ότι ο αμυνόμενος κατείχε θέσεις φυσικά ή τεχνητά οχυρές που του επέτρεπαν να κρατήσει τις δικές του δυνάμεις σχετικά αλώβητες ώσπου να περάσει στην αντεπίθεση. Σήμερα, η δύναμη και το βεληνεκές του πυρός από κάθε κατεύθυνση προς κάθε κατεύθυνση και η μετάθεση του πολεμικού κέντρου βάρους από την ξηρά στον αέρα ακυρώνει αυτήν την προϋπόθεση· δεν υπάρχουν πια κρυψώνες για τις ένοπλες δυνάμεις, και το (μαζικό) πρώτο πλήγμα αποσκοπεί ακριβώς στην εξουδετέρωση των μέσων μιας αντεπίθεσης σε ευρεία κλίμακα. Οι ίδιοι αυτοί τεχνικοί παράγοντες καθιστούν τον χρόνο αποφασιστικό μέγεθος, με άλλα λόγια προσδίδουν στην εναρκτήρια φάση του πολέμου καθοριστική σημασία· ό,τι δεν κερδίζεται ή ό,τι χάνεται στη φάση αυτή είναι δυσκολότατο ν’ αποκτηθεί ή να αναπληρωθεί κατόπιν. Γι’ αυτό και το πρώτο πλήγμα, το οποίο εγκαινιάζει την καθοριστική εναρκτήρια φάση του πολέμου, πρέπει να είναι όσο το δυνατόν μαζικότερο και καιριότερο.»

H ανάπτυξη αμυντικών ή επιθετικών στρατιωτικών ικανοτήτων καθώς και του ανάλογου στρατηγικού Δόγματος, μεταξύ άλλων, σχετίζεται με:
1) τη μορφή της απειλής, δηλαδή τις πολιτικές και στρατιωτικές επιδιώξεις του επιτιθεμένου,
2) τη διάταξη, δομή και ανάπτυξη των ενόπλων δυνάμεων του αντιπάλου,
3) το στρατηγικό δόγμα του αντιπάλου,
4) τις στρατιωτικές ανάγκες στην περίπτωση κάλυψης στόχων εκτός κρατικών συνόρων (προεκτεταμένη αποτροπή),
5) τις τεχνολογικές ικανότητες του αποτρέποντος και του αποτρεπομένου και
6) την ποσότητα/ποιότητα των οπλικών συστημάτων σ’ όλο το φάσμα της αντιπαράθεσης.

E. Αμυντική Στρατηγική
«Αλλά όποιος, θέλοντας και μη, υιοθετεί αμυντική στρατηγική στο ιστορικό και στο πολιτικό επίπεδο, δεν είναι γι’ αυτόν και μόνον τον λόγο υποχρεωμένος να υιοθετήσει αμυντική στρατηγική στο στρατιωτικό επίπεδο. Τα δύο επίπεδα δεν πρέπει να συγχέονται κατά κανένα τρόπο. Αλλο είναι η άμυνα ως ιστορικοπολιτικός σκοπός και άλλο η άμυνα ως στρατιωτικό μέσο, άλλο ο αμυντικός χαρακτήρας ενός πολέμου και άλλο η αμυντική διεξαγωγή ενός πολέμου. Αλλωστε από στρατιωτική άποψη η καθαρά αμυντική διεξαγωγή πολέμου στερείται νοήματος και είναι πρακτικά αδύνατη. Αν την παίρναμε στα σοβαρά, θα σήμαινε ότι ο επιτιθέμενος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει ατιμώρητα, διατρέχοντας απλώς τον κίνδυνο να επανέλθει στην αρχική του θέση και να προετοιμασθεί για να ξαναδοκιμάσει».

ΣΤ. Συμπεράσματα*
1. Δεν πρέπει να αναμένεται τίποτε άλλο παρά διαρκείς απειλές χρήσης βίας και ενέργειες που αποσκοπούν στην υποχώρηση της Ελλάδας.
2. Ο αντίπαλος αποτρέπεται μόνο όταν το κόστος επίθεσης είναι μεγαλύτερο του πιθανού οφέλους.
3. Παθητική στάση και συνεχείς άνευ αντικρίσματος άσκοπες υποχωρήσεις οδηγούν σε σωρευτικά κέρδη που ισοδυναμούν με μεγάλη νίκη χωρίς πόλεμο.

(* Ήφαιστος Παναγιώτης, Πλατιάς Αθανάσιος, «Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική», Παπαζήσης, 1992)

Για μια νέα Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική: Ορισμός και Μορφή των Απειλών (1)

Η αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας εκφράζεται στο Αιγαίο κυρίως μέσω της εναέριας ισχύος.

Ως απειλή ορίζεται η εκδηλωμένη πρόθεση της μιας πλευράς να προκαλέσει ζημιά στα συμφέροντα της άλλης πλευράς αν δεν συμμορφωθεί με τη θέλησή της.
Α. Η μόνη -αμιγώς- στρατιωτική απειλή που αντιμετωπίζει η Ελλάδα πρόερχεται από την Τουρκία, η οποία με τη συνεχιζόμενη αναθεωρητική της πολιτική επιδιώκει την καταναγκαστική επιβολή των εθνικών της επιλογών, χωρίς να αποκλείει τη χρήση βίας. Η πολιτική αυτή εκδηλώνεται:
1. από το Αιγαίο μέχρι τη Κύπρο, με τη Θράκη να αποτελεί ένα εν δυνάμει μέτωπο που αναπόφευκτα θα ενεργοποιηθεί, σε περίπτωση κλιμάκωσης της ελληνο-τουρκικής αντιπαράθεσης,
2. στο τόξο Αλβανίας-ΠΓΔΜ, με την υποστήριξη και ενθάρρυνση ανιστόρητων αλυτρωτικών αξιώσεων.
Σημεία καμπής αυτής της πολιτικής αποτέλεσαν:
1. η απειλή πολέμου (casus belli), διατυπωμένης από το πανίσχυρο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας και εγκεκριμένης με ψήφισμα από τη τουρκική Εθνοσυνέλευση το 1995, σε περίπτωση που η Ελλάδα ασκήσει το νόμιμο δικαίωμα της και επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα από 6 σε 12 ναυτικά μίλια,
2. η έμπρακτη αμφισβήτηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων μέσω της (ολιγόωρης) κατάληψης εθνικού εδάφους το 1996 και η αποδοχή τετελεσμένων με την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Μαδρίτης, το 1997.
Μεσοπρόθεσμος στόχος της Άγκυρας είναι η αλλαγή του εδαφικού καθεστώτος (status quo) σε περιοχές του Αιγαίου για τη συνεκμετάλλευση του υποθαλλάσιου πλούτου της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και μακροπρόθεσμος, η φιλανδοποίηση/αποσταθεροποίηση της Ελλάδας έναντι μιας πανίσχυρης Τουρκίας που θα έχει ανελιχθεί σε περιφερειακή υπερδύναμη. Σε αυτό αποσκοπούν άλλωστε οι προσπάθειες χειραγώγησης της μουσουλμανικής μειονότητας Θράκης και η σκόπιμη, μαζική και κατευθυνόμενη διοχέτευση λαθρομεταναστών.

Η Ελλάδα βρίσκεται μακροπρόθεσμα αντιμέτωπη με τη προοπτική της αποσταθεροποίησης λόγω των ανεξέλεγκτων διαστάσεων της λαθρομετανάστευσης.

Β. Το παγκόσμιο φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης εντάσσεται στις εν δυνάμει ασύμμετρες απειλές και αποτελεί προέκταση του οργανωμένου εγκλήματος. Οι ορδές των εξαθλιωμένων συνανθρώπων μας που καταφθάνουν στην Ελλάδα με την ανοχή, αν όχι υποστήριξη, των κυβερνήσεων τους αποτελεί τη σύγχρονη μορφή του σκλαβοπάζαρου.
Η Ελλάδα αν και δεν υπήρξε αποικιοκρατική δύναμη ούτε εξέφρασε ποτέ ανάγκη για επιπλέον εργατικό δυναμικό δέχθηκε ανεξέλεγκτα και σε σύντομο χρονικό διάστημα τεράστιο κύμα λαθρομεταναστών, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων -όπως διαπιστώνεται- δεν δύναται να αφομοιωθεί από την Ελληνική κοινωνία. Η εξέλιξη αυτή, σε συνδυασμό με το πρόβλημα της υπογεννητικότητας, είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του ποσοστού της εθνικής ομοιογένειας, βασικού συντελεστή ισχύος ενός κράτους ενώ:
1. Μπορεί να είναι αποσταθεροποιητική μέσω της δημογραφικής αλλοίωσης συγκεκριμένων περιοχών, ιδιαίτερα των εθνικά ευαίσθητων ακριτικών νομών Ιωαννίνων, Δωδεκανήσου, Ξάνθης και Κομοτηνής.

2. Επιβαρύνει με δυσβάστακτο οικονομικό κόστος το κράτος και φθείρει τις υποδομές του.

3. Αποτελεί πρόσφορο μέσο διείσδυσης δικτύων τρομοκρατών και ενθαρρύνει την εξάπλωση διαφόρων εκφάνσεων του οργανωμένου εγκλήματος (εμπόριο ναρκωτικών, παράνομη διακίνηση όπλων, trafficking)

4. Ενδέχεται να αποτελέσει απειλή για τη δημόσια υγεία από την εισαγωγή νέων ή άγνωστων νοσημάτων/ιών ή επανεμφάνιση ασθενειών που είχαν εκλείψει.

Γ. Αν και υπάρχει δυσκολία στον ορισμό της, η τρομοκρατία γενικά αποτελεί τη χρήση ή την απειλή χρήσης βίας, ως αντίδραση ή άσκηση πίεσης από οργανωμένες ομάδες με πολιτικο-ιδεολογικά, θρησκευτικά ή άλλα κίνητρα, για τη δημιουργία συλλογικού πανικού και κλίματος αποδιοργάνωσης σε μια κοινωνική ομάδα ή στο σύνολο του πληθυσμού ενός κράτους με απώτερο στόχο την αποκομιδή οφελους από τις κυβερνήσεις/ηγετικές ομάδες. Οι παράγοντες από τους οποίους διαμορφώνεται ένα τρομοκρατικό χτύπημα είναι το στοιχείο του αιφνιδιασμού, ο βαθμός φανατισμού και η φονικότητα του πλήγματος. Οι συμμετέχοντες σε τρομοκρατικές ενέργειες θεωρούν τη πρακτική αυτή ως ένα είδος «νόμιμης άμυνας», η οποία εκδηλώνεται παράνομα και με βίαια μέσα, γιατί δε μπορούν να αντιμετωπίσουν νόμιμα και επί ίσοις όροις τους αντιπάλους τους. Η έκρηξη των τεχνολογιών πληροφορικής και των επικοινωνιών της τελευταίας 20ετίας έχουν δυσχεράνει σημαντικά την αντιμετώπιση του φαινομένου.
Οποιεσδήποτε προβλέψεις για την εξέλιξη της εγχώριας ή διεθνούς τρομοκρατίας τα επόμενα χρόνια είναι παρακινδυνευμένη. Ωστόσο, θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η πιθανότητα μετάλλαξης της τρομοκρατίας ή/και η αλλαγή της μορφής βίας που ασκείται, ενδεικτικές υποθέσεις εργασίας:
1. η χειραγώγηση υπάρχουσας ή δημιουργία νέας τρομοκρατικής ομάδας προς όφελος ξένου κράτος που διάκειται εχθρικά προς την Ελλάδα
2. μαζική κυβερνο-επίθεση από προηγμένα πληροφοριακά συστήματα και χρήστες με στόχο τη παράλυση τoυ κρατικού μηχανισμού και των υποδομών κοινής ωφελείας.

Στρατηγική συμμαχία Ελλάδας-Ισραήλ: Ιστορικό διμερών σχέσεων και προοπτικές συνεργασίας

Οι σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ χαρακτηρίζονται από αμοιβαία καχυποψία και πολλές φορές είχαν κατατείνει σε εχθρότητα και υψηλών τόνων διπλωματική αντιπαράθεση. Η έλλειψη σαφών στρατηγικών στόχων εκ μέρους της Ελλάδας για τη Μέση Ανατολή, η συχνά μονόπλευρη στάση μας υπέρ των αραβικών κρατών, αλλά και η σαφέστατα εχθρική στάση του Ισραήλ κατά την εισβολή και κατοχή της Κύπρου, οδήγησαν στη πρωτοκαθεδρία του Τουρκοϊσραηλινού άξονα στη περιοχή.
Οι γεωπολιτικές ανακατάξεις στην ανατολική Μεσόγειο και η διαφαινόμενη ρήξη(;) στις σχέσεις Άγκυρας-Τελ Αβίβ ώθησαν πολλούς να επαναλάβουν την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός νέου περιφερειακού συστήματος, το οποίο θα δρα ως δίχτυ απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό. Προεξάρχοντα ρόλο σε αυτό θα παίζει μια νέα στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ. Όπως και στο παρελθόν, τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται υπέρ μιας τέτοιας στρατηγικής συμμαχίας για τη προώθηση αμοιβαίων συμφερόντων είναι αφενός ότι θα υπάρξει πρόσβαση στις προηγμένες στρατιωτικές τεχνολογίες της ισραηλινής αμυντικής βιομηχανίας, οδηγώντας σε κατακόρυφη αναβάθμιση της ελληνικής στρατιωτικής ισχύος, αφετέρου ότι η συμπόρευση με τις γεωπολιτικές επιλογές ΗΠΑ και Ισραήλ στη Μέση Ανατολή θα αποβούν μακροπρόθεσμα υπέρ των ελληνικών θέσεων σε μια σειρά κρίσιμων εθνικών θεμάτων.

Το επόμενο δίμηνο αναμένεται η διεξαγωγή της δεύτερης φάσης της κοινής ελληνο-ισραηλινής αεροπορικής συνεκπαίδευσης εντός του FIR Αθηνών
Ιστορικό αμυντικής συνεργασίας
Η Ελλάδα προέβη σε de jure αναγνώριση του Ισραήλ μόλις στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Το 1994 υπεγράφη Συμφωνία Αμυντικοτεχνικής Συνεργασίας Ελλάδος-Ισραήλ από τον τότε υπουργό Εθνικής Άμυνας Γ. Αρσένη, η οποία ανανεώθηκε στη συνέχεια το 1999 από τον Α. Τσοχατζόπουλο και το 2005 από τον Σπ. Σπηλιωτόπουλο που μετέβη στο Τελ Αβίβ. Δημοσιεύματα της εποχής έκαναν λόγο για συνεργασία και στο τομέα των πληροφοριών, στα πλαίσια της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Ακολούθησε η συμμετοχή της Πολεμικής Αεροπορίας και του Πολεμικού Ναυτικού στις πολυεθνικές αεροναυτικές ασκήσεις «Dolphin» των χωρών του Μεσογειακού Διαλόγου τα έτη 2005 και 2006.
Οι βάσεις της συνεργασίας της ΠΑ με την Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία (IAF) τέθηκαν κατά την επίσημη επίσκεψη του -τότε- Α/ΓΕΑ Αντιπτέραρχου Ιωάννη Γιάγκου στο Ισραήλ τον Ιούλιο 2007 και την ανταπόδωση του Ισραηλινού ομολόγου του Υποπτέραρχου Elyezer Shkedy το Δεκέμβριο 2007. Οι δύο κορυφαίες Αεροπορίες συνεκπαιδεύτηκαν για πρώτη φορά το Μάιο-Ιούνιο 2008 υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας κατόπιν ισραηλινής απαίτησης. Λόγω των τεταμένων σχέσεων με τη Τεχεράνη τη περίοδο εκείνη, αρκετοί απέδωσαν την όλη δραστηριότητα σε επικείμενη επίθεση εναντίον των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν. Τα σενάρια της υψηλού επιπέδου αεροπορικής άσκησης «Glorious Spartan 2008» περιελάμβαναν ασκήσεις απόκτησης εναέριας υπεροχής, εναέριου ανεφοδιασμού, προσβολή στόχων εδάφους σε μεγάλες αποστάσεις και αποστολές έρευνας & διάσωσης μάχης.

Κύπρος: καταλύτης των ελληνο-ισραηλινών σχέσεων
Στη χάραξη της πολιτικής απέναντι στο Ισραήλ κυριάρχησαν στο παρελθόν αντιλήψεις και στερεότυπα πέραν κάθε πραγματικότητας, ωστόσο η Κύπρος ήταν και παραμένει βαρόμετρο για τις ελληνο-ισραηλινές σχέσεις. Από το 1954 που η Ελλάδα έφερε το Κυπριακό στον ΟΗΕ, το Ισραήλ, αν και απέφυγε ανοιχτά να υποστηρίξει είτε τη Τουρκία είτε την Ελλάδα, στα παρασκήνια άσκησε πίεση στους Άγγλους και στον ΟΗΕ να υποστηρίξουν την τουρκική θέση για διχοτόμηση, ακριβώς επειδή δεν ήθελε να δει την Ελλάδα να υπαγορεύει την πολιτική της στη Κύπρο και να εμφανίζεται ως περιφερειακή δύναμη με αξιώσεις στην ανατολική Μεσόγειο. Το 1960, η ηγεσία του Ισραήλ συζήτησε μέχρι και παροχή στρατιωτικής βοήθειας στους Τουρκοκυπρίους, κάτι τελικά που έγινε το καλοκαίρι του 1974 όταν το Ισραήλ στήριξε τη τουρκική εισβολή στη Κύπρο. Οι σχέσεις Λευκωσίας-Τελ Αβίβ αποκαταστάθηκαν μόλις το 1994.
Όπως έχει αποδειχθεί και ιστορικά, κατά τις προηγούμενες αραβο-ισραηλινές συγκρούσεις, ο άξονας Κύπρου-Κρήτης-Μάλτας-Γιβραλτάρ αποτελεί το μοναδικό ασφαλή διάδρομο για την επιβίωση του Ισραήλ. Οι προσπάθειες για την απόκτηση του απαραίτητου γεωστρατηγικού βάθους είτε μέσω συμμαχίας με τη Τουρκία είτε μέσω ενός αυτόνομου Κουρδιστάν φυσικά και δε μπορούν να αντισταθμίσουν τη ζωτική σημασία της Κύπρου για τους Ισραηλινούς. O γνωστός για το ρόλο του, Ηenry Kissinger, έγραφε το 1957 σ΄ένα από τα πρώτα του βιβλία: «Στο ορατό μέλλον θα πρέπει να είμαστε ικανοί να υπολογίζουμε στην Οκινάουα ή τις Φιλιππίνες ως περιοχές εφόδου για την ανατολική Ασία, στην Κύπρο ή τη Λιβύη ως περιοχές εφόδου για τη Μέση Ανατολή, και στην Αγγλία ως βάση εφόδου για την Ευρώπη» («Nuclear Weapons and Foreign Policy»).
Με άλλα λόγια, τα ισραηλινά συμφέροντα συγκρούονται σαφέστατα με τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα στη Κύπρο, στη βάση μιας επανενωμένης (και πραγματικά) ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας χωρίς τη βρετανική παρουσία.

Για μια νέα Μεσανατολική Πολιτική
Η Αθήνα, έχοντας εξασφαλίσει τη πλήρη στρατιωτική κάλυψη της Κύπρου, οφείλει να απαπροσαρμόσει τη μεσανατολική της πολιτική προκειμένου να εξισορροπήσει τα βλαπτικά αποτελέσματα του Τουρκοϊσραηλινού άξονα. Πρέπει να τεθούν σε νέο επίπεδο οι σχέσεις με τα αραβικά κράτη της περιοχής (πρωτίστως την Αίγυπτο, τη Συρία, την Ιορδανία) και να βελτιωθούν περαιτέρω τις σχέσεις με το Ισραήλ. Από τις οκτώ συνολικά συμφωνίες πολιτικοστρατιωτικού χαρακτήρα Τουρκίας-Ισραήλ που υπεγράφησαν το 1996, η Άγκυρα αποκόμισε, σε καθαρά στρατιωτικό επίπεδο, ιδιαίτερα οφέλη για τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, ενδεικτικά:
1. Εκσυγχρονισμό 170 αρμάτων μάχης Μ60Α1 σε Μ-60Τ (Sabra) από την ισραηλινή Ιsrael Military Industries (ΙΜΙ).
2. Αναβάθμιση 54 μαχητικών αεροσκαφών F-4E (Terminator 2020) από την Israel Aerspace Industries (IAI).
3. Αναβάθμιση 48 μαχητικών αεροσκαφών F-5/2020 σε συνεργασία με την ΙΑΙ.
4. Προμήθεια 100 βλημάτων αέρος-εδάφους μακράς ακτίνας PopeyeI της Rafael και 102 φονικών αεροχημάτων Ηarpy κατασκευής ΙΑΙ.
5. Προμήθεια συστημάτων ΙΜΙΝΤ (ως ατρακτίδια μαχητικών αεροσκαφών) της El-op και η προμήθεια εξοπλισμού ESM/ELINT της ELTA για τα τουρκικά αεροσκάφη Έγκαιρης Εναέριας Προειδοποίησης & Ελέγχου (ΑΕW&C) Βoeing-737.
6. Προμήθεια 10 Μη-επανδρωμένων Εναέριων Οχημάτων (UAV) Μέσου Ύψους Μακράς Ακτίνας (MALE) τύπου Heron.
Εκτός αυτών είναι περιττό να τονισθούν τα οφέλη από τις κοινές ασκήσεις, τη μεταφορά κρίσιμης τεχνολογίας και την παροχή φωτογραφιών από τους ισραηλινούς δορυφόρους Ofeq.
Η Ελλάδα μπορεί μέσω της πραγματοποίησης κοινών στρατιωτικών ασκήσεων (χωρίς τη παραπληροφόρηση και τη προπαγάνδα που συνόδευσε τη «Glorious Spartan ΄08») και (γιατί όχι;) την από κοινού ανάπτυξη οπλικών συστημάτων στα πλαίσιο μιας αναγεννημένης ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας, να επαυξήσει τη στρατιωτική της ισχύ, αθόρυβα και αποτελεσματικά.

Γράφει ο strategy

Το «πόκερ» των αγωγών: η Τουρκία εκτοπίζει την Ελλάδα

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μείζονες στρατηγικές συνέπειες για την Ελλάδα μπορούν να έχουν οι παράλληλες, ραγδαίες εξελίξεις στο «πόκερ των αγωγών», μεγάλη σύγκρουση για τον έλεγχο των διαδρομών της ενέργειας, αλλά και «τρόπο οργάνωσης» γεωπολιτικού ανταγωνισμού ισχύος. Ανταγωνισμού που θα επηρεάσει αποφασιστικά τη διεθνή θέση μεγάλων δυνάμεων και μικρών χωρών, την ανεξαρτησία της Ευρώπης και τη δυνατότητά της να συνάψει στρατηγική σχέση με τη Ρωσία, όπως και το μέλλον του πρώην σοβιετικού χώρου. Επίσης τη σχετική ισχύ, άρα τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες σημειώθηκε:

– υπογραφή συμφωνιών για την κατασκευή του πετρελαιαγωγού Σαμψούντα-Τζεϊχάν, ευθέως ανταγωνιστικού του Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και παράλληλη αδειοδότηση της διέλευσης του ΣάουθΣτρημ από την τουρκική αποκλειστική οικονομική ζώνη στη Μαύρη Θάλασσα (συζητείται και κατασκευή διυλιστηρίου στο Τζεϊχάν)

– έμμεση πλην σαφής προειδοποίηση Πούτιν προς Σόφια-Αθήνα ότι η Μόσχα θα προχωρήσει με την ‘Αγκυρα αν Βουλγαρία-Ελλάδα κωλυσιεργήσουν

– συγκρότηση μιας τετραπλής «ενεργειακής συμμαχίας» στην Ευρώπη (Ιταλία, Ρωσία, Τουρκία, Γερμανία), με κύριους άξονες τους αγωγούς αερίου Σάουθ και ΝορντΣτρημ

– θεαματική αναβάθμιση, «εκτόξευση», των ρωσο-τουρκικών σχέσεων, με παράλληλη πλήρη ατονία των ελληνορωσικών. Η κατάσταση σήμερα στο τρίγωνο «Αθήνα-Μόσχα-‘Αγκυρα» είναι αντίστροφη της προ διετίας

– πρώτες, αχνές ακόμα και ανεπίσημες, απειλές Μόσχας προς Σόφια ότι, εν ανάγκη, ο ΣάουθΣτρημ μπορεί να περάσει από τουρκικό έδαφος

Στελέχη του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, αλλά και παράγοντες ενεργειακών ομίλων, σημειώνουν ότι, αν οι εν εξελίξει τάσεις ολοκληρωθούν, κινδυνεύει να διαμορφωθεί η εξής κατάσταση:

– η Τουρκία να αναδειχθεί σε κύριο μεταφορέα ρωσικών-κασπιακών-μεσανατολικών ενεργειακών πόρων με ότι συνεπάγεται για την ισχύ της, αλλά και την εξάρτηση Ελλάδας, Ρωσίας, ΕΕ από την ‘Αγκυρα (εξάρτηση οι «περιπλοκές» της οποίας έγιναν ανάγλυφες από τη διαμάχη Ρωσίας-Ουκρανίας, δύο χωρών που δεν πολέμησαν βέβαια ποτέ μεταξύ τους, όπως πλειστάκις συνέβη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας)

– η Ελλάδα να χάσει κάθε δυνατότητα στήριξης, αν χρειασθεί, στο ρωσικό «αντιστήριγμα» για να αντιμετωπίσει (τόσο συχνές ιστορικά) αμερικανοτουρκικές πιέσεις, υφιστάμενη εντέλει «στρατηγική ασφυξία». Για πρώτη, μοναδική φορά στην ιστορία, η ‘Αγκυρα έχει τώρα πολύ καλύτερες σχέσεις από την Αθήνα με περίπου όλη την υφήλιο! Την ίδια ώρα που, όχι μόνο συνεχίζεται αδιάπτωτος στην πράξη (τουλάχιστον από την ‘Αγκυρα) ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός σε Κύπρο, Αιγαίο, Θράκη, αλλά και ο Υπουργός Εξωτερικών της γείτονος Νταβούτογλου υπερασπίζεται ρητά, με πρόσφατη ομιλία του στην πρωτεύουσα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, το «όραμα» μιας «νεοοθωμανικής» Βαλκανικής, αρνούμενος να επιβεβαιώσει ότι τα σύνορα της Λωζάννης είναι οριστικά.

Είναι τόσο γρήγορες οι εξελίξεις, σημειώνουν οι ίδιοι παρατηρητές, που επιβάλλεται η άμεση αποσαφήνιση της πολιτικής της Αθήνας και των ενεργειακών-διπλωματκών επιλογών της. ‘Οταν αρχίσουν να κατασκευάζονται οι αγωγοί, θα είναι πολύ αργά…

Πούτιν, Ερντογάν, αγωγοί

«Μας είναι εύκολο να εργαζόμαστε με τους Τούρκους φίλους μας, με την τουρκική ηγεσία, διότι όλες οι αμοιβαίες συμφωνίες εκτελούνται και από τις δύο πλευρές εγκαίρως».

Η παραπάνω δήλωση Πούτιν έγινε μετά τη συνάντησή του με τον Μπερλουσκόνι και «τελεκόνφερενς» των δύο με τον Ερντογάν. Συζητήθηκαν τα σχέδια ΣάουθΣτρημ, Σαμψούντα-Τζεϊχάν και νέου ρωσοτουρκικού αγωγού αερίου, του «ΜπλουΣτρημ 2». Συνιστά έμμεση, πλην εύγλωττη προειδοποίηση προς Σόφια-Αθήνα, αφού είναι στις δύο πρωτεύουσες που έχουν σημειωθεί τελευταία επιφυλάξεις για τα σχέδια αγωγών. Πόσο μάλλον συνδυαζόμενη με άλλη δήλωση του κ. Πούτιν ότι η «Τουρκία θα καταλάβει τη θέση της Ουκρανίας» στην εξαγωγή ρωσικού αερίου.

Από μια άποψη, το όλο θέμα είναι εκπληκτικό. Ερντογάν, Μπερλουσκόνι και Πούτιν κάνουν τηλεκόνφερενς για τον Σάουθ Στρημ, που πρότεινε η Αθήνα, όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο να εισάγει μέσω Τουρκίας όλο το ρωσικό αέριο που καταναλώνει. Πρόταση που ήταν το επίκεντρο της σχέσης που πήγαν να δημιουργήσουν Αθήνα και Μόσχα προ τριετίας. Κι ο Πούτιν εκφράζει τώρα «ανυπομονησία» για τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, πρόταση της …κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ από το 1993! ‘Ενα από τα κίνητρά της, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν το γεωπολιτικό «plus», η αύξηση δηλ. των δυσκολιών και του κόστους μιας επίθεσης στη Θράκη.

Βεβαίως, Ρώσοι αναλυτές αναγνωρίζουν ότι η Μόσχα θα πάρει μεγάλο ρίσκο βάζοντας όλα τα αυγά της στο τουρκικό καλάθι, κι ότι ακριβώς η ουκρανική εμπειρία πρέπει να την καταστήσει πολύ προσεκτική, δεν μπορεί όμως και να το αποφύγει αν δεν έχει άλλη διέξοδο. Γνωρίζει ότι η ‘Αγκυρα χρησιμοποίησε άγρια το χαρτί του ελέγχου των Στενών και των ρωσικών πετρελαϊκών εξαγωγών εναντίον της Μόσχας στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ρωσία και Τουρκία έχουν πολεμήσει μεταξύ τους 13 φορές, ενώ υφέρπει πάντα ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός για τον έλεγχο του Καυκάσου, της Κεντρικής Ασίας και των Μουσουλμάνων της πρ. ΕΣΣΔ.

Οι ρωσο-τουρκικές σχέσεις δεν γνώρισαν όμως μόνο πολέμους, αλλά και εντυπωσιακές (αν και μακροχρόνια εύθραυστες) «συνεννοήσεις» στο παρελθόν, που κατέστησε δυνατή η κοινή, εκ δυσμών, απειλή, και πλήρωσαν «ενδιάμεσοι» (‘Ελληνες, Αρμένιοι κλπ.). Προ είκοσι ετών οι ελληνορωσικές και οι τουρκορωσικές οικονομικές σχέσεις ήταν περίποιυ ισοδύναμες, σήμερα ο ρωσο-τουρκικός τζίρος είναι πολλαπλάσιος του ελληνορωσικού, ενώ ήδη η Τουρκία έχει γίνει με τους υπάρχοντες αγωγούς βασικός διαμετακομιστής ρωσικού αερίου. Στη Μόσχα δρα επίσης ένα ισχυρότατο τουρκικό λόμπυ και μια εξαιρετικά ενεργή τουρκική διπλωματία – δεν υπάρχει τίποτα από ελληνικής πλευράς.

Σάουθστρημ vs Ναμπούκο και Τουρκία

Η πρόταση για τον Σάουθστρημ έγινε λόγω του εκβιασμού που ασκούσε το Κίεβο (και από πίσω η Ουάσιγκτον) στη Μόσχα, εκμεταλλευόμενο τη διέλευση των αγωγών αερίου από την ουκρανική επικράτεια. Το Κρεμλίνο απάντησε σχεδιάζοντας έναν «Μπλου Στρημ 2» μέσω Τουρκίας. Η Αθήνα, ενώπιον του ενδεχομένου να εισάγει όλο το αέριο από την Τουρκία, ανταπάντησε με τον Σάουθστρημ. Αυτός ο αγωγός επιτρέπει τον εφοδιασμό της Ευρώπης με ρωσικό αέριο παρακάμπτοντας την Ουκρανία, ενώ αποτρέπει τον παραλογισμό εισαγωγής ρωσικού αερίου μέσω Τουρκίας σε Ελλάδα και ΕΕ.

Απαντώντας, οι ΗΠΑ ανέπτυξαν το σχέδιο «Ναμπούκο», αγωγού αερίου που θα εφοδιάζει την ΕΕ με μη ρωσικό αέριο μέσω τουρκικού εδάφους (παρακάμπτοντας και την Ελλάδα). Η εκλογή νέας βουλγαρικής κυβέρνησης, υπό συντριπτική αμερικανική επιρροή, έθεσε σε νέα αμφιβολία τον ΣάουθΣτρημ. Λόγω Ναμπούκο, η Μόσχα θέλει να κατασκευασθεί γρήγορα ο ΣάουθΣτρημ και πιέζει τη Σόφια με τις δηλώσεις Πούτιν, αλλά και με εμφάνιση, για πρώτη φορά, δημοσιευμάτων (στη ρωσική Κομερσάντ) που κάνουν λόγο για πιθανή αλλαγή του δρομολογίου του αγωγού, αν η Βουλγαρία επιμείνει στις αντιρρήσεις της. Η μόνη εφικτή αλλαγή είναι αν ο αγωγός περάσει μέσω τουρκικού εδάφους. Τότε όμως θα έχει τελείως διαφορετική «στρατηγική λειτουργία». Αντί να απεξαρτά Ελλάδα, ΕΕ και Ρωσία από την Τουρκία, θα εξαρτήσει και τις τρεις πολύ περισσότερο, συνιστώντας κολοσσιαία γεωπολιτική αναβάθμιση της ‘Αγκυρας. Δεν είμαστε εκεί, αλλά το ενδεχόμενο είναι ορατό, αν οι ενδιαφερόμενοι δεν κινητοποιήσουν την αναγκαία πολιτική βούληση.

Σαμψούντα-Τζεϊχάν vs Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη

Πριν από μερικές μέρες υπογράφτηκε πακέτο ρωσο-τουρκο-ιταλικών συμφωνιών για την κατασκευή του πετρελαιαγωγού Σαμψούντα-Τζεϊχάν. Ο αγωγός αυτός θα επιτελεί την ίδια λειτουργία με τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, δηλαδή θα μεταφέρει ρωσικό-κασπιακό πετρέλαιο προς τη Μεσόγειο παρακάμπτοντας τα Στενά. Από οικονομικής πλευράς ο Σαμψούντα-Τζεϊχάν έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος από τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και διασχίζει όλο τον όγκο της Ανατολίας. Ο μόνος λόγος που του δίνει νόημα, από την άποψη της Τουρκίας, είναι ότι, αν δεν φτιαχτεί τελικά ο Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, θα εξακολουθήσει η ‘Αγκυρα να μονοπωλεί τη διέλευση του ρωσικού πετρελαίου προς τη Μεσόγειο. Οι Ρώσοι αρμόδιοι επιμένουν ότι ο αγωγός Μποιυργκάς-Αλεξανδρούπολη παραμένει ζωντανό σχέδιο και τους ενδιαφέρει πάντα, ενώ σε αναδίπλωση προχωρά τώρα και η Σόφια, τυχόν κατασκευή όμως του Σαμψούντα-Τσεϊχάν περιορίζει εξ αντικειμένου τις ποσότητες πετρελαίου προς διοχέτευση στη Μεσόγειο και, μέχρι στιγμής, οι ποσότητες αυτές δεν εξασφαλίστηκαν ούτε για τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη.

Η ρωσο-τουρκική συμφωνία εντάσσεται στα πλαίσια της πρόσφατης και εξαιρετικά θεαματικής προσέγγισης Μόσχας-‘Αγκυρας, με «κουμπάρο» Μπερλουσκόνι, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η τουρκο-αρμενική «εξομάλυνση». Η Ρωσία «ανταμοίβει» επίσης την ‘Αγκυρα για την ταχεία αδειοδότηση του Σάουθ Στρημ. Η ταχύτητα έχει σημασία γιατί ο Σάουθ Στρημ είναι ανταγωνιστικός προς τον Ναμπούκο και τον ΙΤGI (Τουρκία-Ιταλία-Ελλάδα). Η Μόσχα αντιδρά επίσης, με τον τρόπο αυτό, στα προβλήματα που καθυστέρησαν επί δεκάξι χρόνια τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Προβλήματα που ενετάθησαν μετά την εκλογή της τελευταίας βουλγαρικής κιβέρνησης, που δεν δείχνει καμμιά διάθεση να προχωρήσει το έργο, ενώ καμπάνια εναντίον του έχουν αρχίσει περιβαντολλογικές οργανώσεις της γείτονος και ο Δήμος Μπουργκάς (παραδόξως, σημείωσε δηκτικά ρωσική εφημερίδα, η κατασκευή μεγάλων αμερικανικών βάσεων, κόστους 100 εκατ.δολλαρίων, σε Βουλγαρία-Ρουμανία, δεν προκάλεσε καμία οικολογική ανησυχία).

Ο Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη απασχόλησε και την ελληνική προεκλογική εκστρατεία, ενώ μετά τις εκλογές η θέση που διατύπωσε ο Αν. ΥΠΕΞ κ. Δρούτσας σε ομιλία του ήταν ότι όσοι αγωγοί θα κατασκευασθούν εντός Ελλάδος θα εξυπηρετούν τα ελληνικά οικονομικά συμφέροντα και θα σέβονται απολύτως το περιβάλλον. (Η Μόσχα από την πλευρά της επιδιώκει, σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, την αντικατάσταση των έργων που έχει αναλάβει και συνδέονται με την εκτροπή του Αχελώου με άλλα έργα ηλεκτροπαραγωγής, δεδομένης της αβεβαιότητας γύρω από την εκτροπή). Κυβερνητικές πηγές υπογραμμίζουν ότι ελληνική πρόθεση είναι η αδιατάρακτη συνέχιστη της ελληνορωσικής συνεργασίας, με παράλληλη βελτίωση των προνοιών. «Χρειάζεται να ελέγξουμε τα θέματα περιβάλλοντος, δεν αμφισβητούμε την ανάγκη υλοποίησης», λέει στον «Κ.τ.Ε.» κυβερνητικός παράγων, που τονίζει τη σημασία επιλογής των βέλτιστων τεχνικών κατασκευής και του σωστού σχεδιασμού, ώστε να μην υπάρξουν στην πορεία προβλήματα (π.χ. προσφυγές στο Σ.τ.Ε.) και να αποφευχθούν τυχόν ατυχήματα με δυνητικά σημαντικές συνέπειες στο Αιγαίο. Μέχρι στιγμής πάντως δεν ηγέρθη οποιοδήποιτε συγκεκριμένο αίτημα από την ελληνική κυβέρνηση προς τη ρωσική.

Είναι αλήθεια ότι ο Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη συνιστά μείζονα οικολογική πρόκληση. Το θέμα είναι πως μπορεί να συνδυασθεί η οικολογική με την … υπόλοιπη ασφάλεια της Ελλάδας, για την οποία οι σχέσεις με τη Μόσχα έχουν κρίσιμη, στρατηγική σημασία.

Δανικό «ναι» στον Νορντστρημ και η νέα ενεργειακή συμμαχία στην Ευρώπη
]
Η Κοπεγχάγη συγκατατέθηκε προ ημερών στη διέλευση του Νορντστρημ, αίροντας ένα από τα τελευταία εμπόδια στην κατασκευή του αγωγού που διοχετεύει ρωσικό αέριο απευθείας στη Γερμανία, παρακάμπτοντας Πολωνία, Λευκορωσία και Ουκρανία. Η τελευταία έχει εκμεταλλευθεί «αγρίως» το γεγονός ότι είναι χώρα τράνζιτ για να αποσπά φτηνό αέριο, θέτοντας τη Μόσχα προ του διλήμματος ή να ανέχεται την κλοπή αερίου ή να πλήττει τη δική της αξιοπιστία διακόπτοντας την παροχή στη Δυτική και ΝΑ Ευρώπη. ‘Ηδη, ο αυστριακός αρμόδιος προειδοποίησε για επερχόμενη κρίση τροφοδοσίας τον ερχόμενο χειμώνα.

Ο Νορντστρημ αντιμετώπισε κάθε είδους εμπόδια και διαμαρτυρίες. Επικρίθηκε για οικολογικά προβλήματα, ότι μπορεί να βοηθήσει κατασκοπεία κατά της Σουηδίας, ή συνιστά όπλο ρωσικής επιβολής στην Ευρώπη. « Παληά ήταν τα τανκς, τώρα είναι πετρέλαιο και αέριο», δήλωσε, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο πρώην αρχηγός των πολωνικών μυστικών υπηρεσιών στους Νιου Γιορκ Τάιμς! Με μάλλον ξερό τρόπο, οι υπεύθυνοι της Δανικής Υπηρεσίας Ενέργειας το ξέκοψαν: «ο αγωγός είναι απολύτως ασφαλής». Απαντώντας στις επικρίσεις ότι η εισαγωγή ρωσικού αερίου θα αυξήσει την εξάρτηση της Δανίας από τη Μόσχα, τις χαρακτήρισαν αξιοπερίεργες, δεδομένου ότι τώρα εξαρτάται κατά 100% από μία και μόνη πηγή, τη Βόρειο Θάλασσα.

Αν και δεν εμφανίζεται στο προσκήνιο, το Βερολίνο πρέπει να θεωρηθεί κινητήρια δύναμη πίσω από τις τελευταίες κινήσεις στοι πόκερ των αγωγών και είναι η δική του, παρασκηνιακή πλην ισχυρή πίεση, που εξηγεί κυρίως το δανικό ναι στον Νορντστρημ. Η Γερμανία θέλει να διατηρήσει ζηλότυπα την αυτονομία του ενεργειακού της εφοδιασμού και, ευρύτερα, τη δυνατότητα αυτόνομης πολιτικής, γι’ αυτό και δεν επιθυμεί την παρεμβολή της «Νέας Ευρώπης» στις συναλλαγές της με τη Ρωσία. Σύμμαχος στο παιχνίδι αυτό ο Ιταλός Πρωθυπουργός Μπερλουσκόνι, με τις εταιρείες ΕΝΙ και ‘Εντισσον κύριους εταίρους της Ρωσίας και της Τουρκίας, γεγονός που στοίχισε βέβαια στον, βαλλόμενο για σεξουαλικά σκάνδαλα πολιτικό, την μήνι της Ουάσιγκτον.

Συζήτηση για τους αγωγούς στη Βουλγαρία

Οι αγωγοί προκάλεσαν αναταραχή στη Βουλγαρία. Ο συμπρόεδρος του κυβερνητικού συνασπισμού υποστήριξε ότι ο SouthStream εμποδίζει την ευελιξία-διαφοροποίηση των πηγών ενέργειας. Αντίθετα ο πρώην υπουργός Ενέργειας Οφτσάροφ, τόνισε ότι η βουλγαρική κυβέρνηση πρέπει να δηλώσει την θέση της για τα ενεργειακά σχέδια με ρωσική συμμετοχή το συντομότερο δυνατό, καθώς, σε αντίθετη περίπτωση, ενδέχεται να τεθεί σε κίνδυνο η υλοποίησή τους. Για τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, ο κ. Οφτσάροφ τόνισε ότι ο αγωγός μπορεί να περάσει από την Τουρκία, ενάντια στα στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας, αν η βουλγαρική κυβέρνηση δεν καταφέρει να λάβει απόφαση έγκαιρα. Η βουλγαρική «Στάνταρντ» επισημαίνει ότι η Τουρκία «μαζεύει ενεργειακά ατού», νέος ρόλος που «μπορεί να της ανοίξει τις πόρτες της ΕΕ. Η πρόθεση να αποτελέσει ενεργειακό κόμβο διεθνούς βαρύτητας δεν περιορίζεται σε ενεργειακούς και χρηματοοικονομικούς στόχους…Ο Ερντογάν δέσμευσε σαφώς την κατασκευή του Nabucco μέσω Τουρκίας με την ένταξη της χώρας στην ΕΕ…η Άγκυρα έχει θέσει ως σκοπό να καταστεί η Τουρκία ενεργειακό κράτος – κλειδί και να αποκτήσει γεωστρατηγική θέση και στρατιωτικές – πολιτικές δυνατότητες που θα αναβαθμίσουν το βάρος της…Για τη Βουλγαρία είναι εξαιρετικής σημασίας σε ποιό βαθμό η Τουρκία θα κατορθώσει να γίνει σοβαρός ενεργειακός κόμβος με διεθνές βάρος. Μια τέτοια επιτυχία θα μεταβάλει την περιφερειακή ασφάλεια…Αν επέλθουν κάποιες καταστάσεις στην Εγγύς Ανατολή, η Άγκυρα ενδέχεται να δραστηριοποιηθεί «αντισταθμιστικά» προς εμάς. Για τη Βουλγαρία είναι πολύ σημαντικό να έχει δική της γεωενεργειακή στρατηγική…»

«Κόσμος του Επενδυτή», 31.10.2009

A NATO Without Turkey?

Ankara’s Islamist government is turning away from the Western alliance.

 By DAVID SCHENKER (Wall Street Journal)

The European Union has long debated the merits of Turkish EU membership. But now, nearly a decade after Islamists took the reins of power in Ankara, the central question is no longer whether Turkey should be integrated into Europe’s economic and political structure, but rather whether Turkey should remain a part of the Western defense structure.

Recent developments suggest that while Turkey’s military leadership remains committed to the state’s secular, Western orientation and the defining principles of the North Atlantic Treaty Organization, the civilian Islamist government led by the Justice and Development Party (AKP) seems to have different ideas. Ankara is increasingly pursuing illiberal policies at home, for instance by attacking independent media, while aligning itself with militant, anti-western Middle East regimes abroad.

The latest demonstration of Ankara’s political shift was its cancellation last month of Israel’s long-standing participation in NATO military exercises in Turkey. Even worse, on the same day Israel was disinvited, Turkey announced imminent military exercises with Syria, a member of the U.S. list of “State Sponsors of Terrorism.” These developments came just weeks after Ankara and Damascus established a “senior strategic cooperation council.” These developments could signal the beginning of the end of Turkey’s close military and economic cooperation with the Jewish state.

Mr. Erdogan’s new strategic partner—Syria’s Bashar Assad

Ankara is simultaneously moving closer to the mullocracy in Tehran, even though the Islamic Republic is undermining stability in Afghanistan and Iraq by providing insurgents in both countries with explosives that are killing NATO and U.S. soldiers. The Iranian regime is also threatening to annihilate Israel, the very state Turkey is now distancing itself from. And yet Turkey and Iran have signed several security cooperation agreements over the past few years, and just two months ago, Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan hinted he would oppose sanctions against Iran, saying he “firmly believe[d] that the international community’s concern over Iran’s nuclear program should be eased.” This past June, Turkish President Abdullah Gul was among the first to call Iranian President Mahmoud Ahmadinejad to congratulate him on his fraudulent re-election.

Meanwhile at home, individual liberty and rule of law have gone by the wayside. The Islamist government—in an effort to silence critics—attempts to bankrupt the independent and secularist Turkish media through extra-legal tax fines. The AKP government has also targeted political opponents by arresting them on dubious charges of attempting to overthrow the government.

Ankara’s dramatic policy transformation seems inconsistent with the fundamental values that underpin the alliance. NATO partners are bound by the principles articulated in the 1949 charter, which affirm member states’ “desire to live in peace with all peoples and all governments…[a] determin[ation] to safeguard the freedom, common heritage and civilization of their peoples, founded on the principles of democracy, individual liberty and the rule of law.” Member states are also committed to “seek to promote stability and well-being in the North Atlantic area.”

As Ankara’s politics shift, Turkey’s willingness to take on politically difficult NATO missions could also diminish, bringing into question the commitment to “collective defense.” While Turkey has deployed troops to the NATO mission in Afghanistan, it’s unclear that Ankara would support NATO efforts to stem Russian pressure westward in Latvia or Lithuania. Judging from Turkey’s equivocal position on Russia’s 2008 invasion of Georgia, it seems unlikely that Turkey today would even consent to training missions in the Baltic States. Justifying his tilt toward Moscow, Mr. Erdogan said “we have an important trade volume [with Russia]. We would act in line with what Turkey’s national interests require.”

While Ankara’s politics have changed, the military’s pro-Western disposition reportedly has not. But over the past decade, the dynamics between the politicians and the general staff have been transformed. For better or worse, Western pressures have compelled the Turkish military to remain in the barracks, and refrain from interfering in political developments. Today, the Turkish military can do little but watch as the secular, democratic, pro-Western republic established by Mustafa Kemal Ataturk in the early 1900s is undermined.

While it’s still too early to write Turkey out of NATO, in the not so distant future, the alliance will reach a decision point. In 2014, NATO’s next generation fighter plane, the Joint Strike Fighter, will be delivered. Given the direction of Turkish politics, serious questions must be asked about whether the Islamist government in Ankara can be trusted with the highly advanced technology.

It’s time that NATO start thinking about a worst case scenario in Turkey. For even if the increasingly Islamist state remains a NATO partner, at best, it seems Turkey will be an unreliable partner. Since the 1930s, the country has been a model of modernization and moderation in the Middle East. But absent a remarkable turnaround, it would appear that the West is losing Turkey. Should this occur, it would constitute the most dramatic development in the region since the 1979 Islamic Revolution in Iran.

Mr. Schenker is director of the Program in Arab Politics at the Washington Institute for Near East Policy.

Copyright 2009 Dow Jones & Company, Inc. All Rights Reserved

Η Ευρώπη ως τοποστρατηγικό νοητικό σχήμα

του Νίκου Λυγερού

Η μελέτη του χώρου μέσω των δυναμικών συστημάτων της μορφοκλασματικής ανάλυσης και των νοητικών σχημάτων της τοποστρατηγικής, δεν έχει εφαρμογές μόνο σε τοπικό επίπεδο αλλά και σε ολικό. Το νοητικό σχήμα της βαλκανιοποίησης, το οποίο εφαρμόζεται στα Βαλκάνια, στον Καύκασο αλλά και στο δυνητικό Κουρδιστάν, αναδεικνύει τη συμβολή ενός τριπλού δυναμικού σημείου επαφής, όπου υλοποιούνται τριβές λόγω των τριών δεξαμενών έλξης των ισχυρών ελκυστών που περικυκλώνουν το χώρο της μελέτης μας. Η πρώτη εντύπωση, η οποία είναι βέβαια εσφαλμένη είναι ότι το κέντρο αυτού του δυναμικού τριγώνου δεν μπορεί να είναι σταθερό. Ο αλγόριθμος του Newton, όταν εφαρμόζεται σε μια τέτοια περιοχή του επιπέδου του Gauss, αποδεικνύει ότι τα σύνορα των τριών δεξαμενών έλξης είναι απαραίτητα μορφοκλασματικά κι η έννοια του μετώπου σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι μία γραμμική γενίκευση της πιο απλής περίπτωσης με δύο δεξαμενές έλξης. Η τροποποίηση της δράσης των τριών ελκυστών δεν αλλάζει ουσιαστικά την τοπολογία των συνόρων. Κατά συνέπεια, αν κι αυτή η ενδιάμεση περιοχή δεν συμπεριλαμβάνει ένα χώρο μεγάλων διαστάσεων, έχει τη δυνατότητα να διατηρήσει τη δομή της διαχρονικά. Είναι μια παραλλαγή του αστρονομικού φαινομένου που βλέπουμε πάνω στην τροχιά του Δία. Ο Ήλιος με τον πλανήτη Δία δημιουργούν διάφορα σημεία του Lagrange, από τα οποία μερικά έχουν μια σημαντική ανθεκτικότητα ως προς τη δράση του διπλού συστήματος. Δημιουργούνται σημεία ευστάθειας σε μικρές περιοχές. Ο περιορισμός του χώρου εξασφαλίζει μια μεγάλη διάρκεια στο πλαίσιο του χρόνου.

Έτσι, όταν εξετάζουμε τα Βαλκάνια, αναρωτιόμαστε πάντα πώς είναι δυνατόν να έχουν τόσα προβλήματα χώρες που υπάρχουν σ’ ένα τόσο μικρό χώρο. Στην πραγματικότητα, το ερώτημα που θέτει η γεωστρατηγική είναι πώς διατηρούνται σε τόσο μεγάλη χρονική απόσταση αυτές οι μικρές οντότητες. Το πλαίσιο της τοποστρατηγικής, το οποίο δεν εξετάζει τις χωρικές αποστάσεις, δίνει μια κομψή λύση. Η εσωτερική δομή έχει μια τοπολογική ευστάθεια και κατά συνέπεια δίνει τη δυνατότητα στρατηγικών επιβίωσης. Οι εσωτερικές τριβές που ανέλυσε ο Clausewitz υπάρχουν κι οι τρείς ελκυστές δεν μπορούν να τις αποφύγουν. Είναι οι ίδιες, οι οποίες μέσω των προβλημάτων που δημιουργούν, επιτρέπουν την ύπαρξη οντοτήτων. Το παράδοξο αυτού του νοητικού σχήματος προέρχεται από τις απαιτήσεις που παράγει. Το εσωτερικό του τριπλού συστήματος είναι σταθερό, ως προς τη διάρκεια, μόνο και μόνο αν αυτή η περιοχή παραμείνει μικρή σε σχέση με τις τρεις δεξαμενές έλξης. Διότι, στην ουσία δεν είναι παρά μόνο τα σύνορα του τριπλού συστήματος. Με άλλα λόγια, η ύπαρξη κι η διάρκεια των παραδειγμάτων του τύπου Βαλκάνια ή Καύκασος οφείλεται στον περιορισμό του χώρου. Το ίδιο φαινόμενο εξηγεί και τις δυσκολίες ύπαρξης του δυνητικού Κουρδιστάν, ενώ ο πληθυσμός του αποτελείται από 20 εκατομμύρια Κούρδους. Με το ίδιο φαινομενικό παράδοξο, μπορούμε να εξετάσουμε και την Ευρώπη. Ως Ευρωπαίοι συχνά επικεντρωνόμαστε στα προβλήματά μας και τις τριβές μας, δίχως να συνειδητοποιούμε ότι αποτελούν τους λόγους ύπαρξής μας πάνω στην υδρόγειο. Κάνουμε επίσημα τεράστιες προσπάθειες σύγκλισης ενδιαφερόντων και βέβαια συμφερόντων. Αμφιταλαντευόμαστε, διότι δεν βρίσκουμε μία κοινή πορεία και δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε το μοντέλο των Ηνωμένων Πολιτειών. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Σε σχέση με το τριπλό σύστημα της Αφρικής, της Ασίας και της Αμερικής, δεν είμαστε παρά μόνο το τριπλό σημείο επαφής. Το μέγεθος μας συμπίπτει με τα σύνορα τους, όσον αφορά τις δεξαμενές έλξης. Παρόλα αυτά, η διαχρονική μας σταθερότητα συνεχίζει να μας εντυπωσιάζει. Το αληθινό πρόβλημα είναι το γιατί. Τώρα αν εξετάσουμε την Ευρώπη, ως ένα τοποστρατηγικό νοητικό σχήμα, το φαινόμενο της ύπαρξής μας δεν παραμένει ανεξήγητο και μάλιστα ενισχύει και το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή ότι είμαστε ενωμένοι μέσα στη διαφορετικότητά μας. Η απλοϊκή ένωση, δηλαδή η μονολιθική με το μοντέλο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, δεν μπορεί να λειτουργήσει κι η προσέγγισή της μας βάζει σε κίνδυνο αστάθειας, καθώς έγινε με το τρίτο ράιχ. Η δομή μας είναι βιώσιμη κι ανθεκτική διαχρονικά, όσο λειτουργούμε μέσω της διαφορετικότητας. Δεν προσπαθούμε να γίνουμε μόνο δεξαμενή, διότι θα αλλάξει η τοπολογία μας και συνεπώς η δομή μας. Το ισχυρό στοιχείο της Ευρώπης, την οποία όλοι αποκαλούν γηραιά ήπειρο, είναι η διαχρονικότητα. Κι η ανθεκτικότητά μας προέρχεται από την τοποστρατηγική μας.

Τι «παίζεται» στις ελληνορωσικές σχέσεις

Συντάκτης: Σταύρος Λυγερός

Η δήλωση Γ. Παπανδρέου, προαναγγελία αλλαγής στάσης Το μισό βήμα του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή στο θέμα του αγωγούΗ πίεση που ασκεί η κρίση στην κοινωνία δικαιολογεί την έμφαση που δίνεται από τα δύο μεγάλα κόμματα στα οικονομικά ζητήματα, αλλά δεν επαρκεί για να εξηγήσει την απουσία της εξωτερικής πολιτικής από το κέντρο της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Οι όποιες αναφορές έγιναν από τους δύο αρχηγούς ήταν συμβατικές και ουσιαστικά παρέκαμψαν με στερεότυπα τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει στα διάφορα μέτωπα η χώρα. Η μόνη εξαίρεση ήταν η αναφορά του Γιώργου Παπανδρέου στον υπό κατασκευή πετρελαιαγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη. Υπενθυμίζουμε ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μίλησε για λεόντειο συμφωνία (υπέρ της Μόσχας) και επαναδιαπραγμάτευση της σχετικής συμφωνίας. Επίσης, έθεσε θέμα περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Ας σημειωθεί ότι παρεμφερή επιχειρήματα επιστράτευσε και η νέα ακραία φιλοαμερικανική κυβέρνηση της Βουλγαρίας. Η δήλωση Παπανδρέου θεωρήθηκε προαναγγελία της στάσης που θα τηρήσει ως πρωθυπουργός στο μέτωπο των ελληνορωσικών σχέσεων. Για την ακρίβεια, θεωρήθηκε πως θα ακυρώσει τη στενή συνεργασία, που ο απερχόμενος πρωθυπουργός δρομολόγησε με τη Ρωσία στον ενεργειακό τομέα. Μία συνεργασία, που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα και των δύο κρατών, χωρίς, βεβαίως, να παραβιάζει τις δεσμεύσεις της Ελλάδας στους ευρωατλαντικούς θεσμούς. Πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, άλλωστε, κινήθηκαν προς την ίδια κατεύθυνση. Οι ΗΠΑ είχαν θεωρήσει πως η ευρωρωσική ενεργειακή συνεργασία θα οδηγούσε σε χαλάρωση των διατλαντικών δεσμών. Γι’ αυτό και αντέδρασαν, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι η Ευρώπη θα εξαρτηθεί από τη Μόσχα. Στο γενικό αυτό πλαίσιο είχαν εκφράσει και τη δυσαρέσκειά τους για την πολιτική Καραμανλή. Οχι μόνο επισήμως, αλλά και με προπαγανδιστικά δημοσιεύματα, που εμφάνιζαν την Ελλάδα και την Κύπρο σαν «δούρειους ίππους» της Ρωσίας στους κόλπους της Ε.Ε.! Ανησυχίες Στην πραγματικότητα, το διακύβευμα δεν είναι ο πετρελαιαγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη. Πρώτον, επειδή είναι δευτερεύουσας σημασίας και δεύτερον επειδή η υλοποίησή του βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο και είναι δύσκολο πια να σταματήσει. Το ενδεχόμενο μία αυριανή κυβέρνηση Παπανδρέου να ζητήσει επισήμως επαναδιαπραγμάτευση συγκεντρώνει αμελητέες πιθανότητες. Δεν θα προκαλούσε μόνο ρήγμα στις ελληνορωσικές σχέσεις. Θα έβλαπτε καίρια και τα εθνικά συμφέροντα. Υπενθυμίζουμε ότι ο αγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία παρακαμπτήριος του Βοσπόρου στη ροή του ρωσικού πετρελαίου προς τις δυτικές αγορές. Για την Ελλάδα, η κατασκευή του δεν έχει μόνο οικονομική σημασία. Εχει και εθνική σημασία, επειδή εντάσσει τη Θράκη στον διεθνή ενεργειακό χάρτη και κατ’ αυτό τον τρόπο καθιστά δυσχερέστερη την άσκηση τουρκικών επεκτατικών πιέσεων σ’ αυτή την περιοχή. Το πραγματικό διακύβευμα, όμως, δεν είναι ο αγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη. Αυτό που ενοχλεί περισσότερο την Ουάσιγκτον είναι ο αγωγός South Stream. Αυτός ο αγωγός σχεδιάζεται να στείλει το ρωσικό φυσικό αέριο υποθαλάσσια στη Βουλγαρία. Από εκεί ο ένας κλάδος μέσω Ελλάδας θα καταλήξει στην Ιταλία και ο άλλος θα κατευθυνθεί στην κεντρική Ευρώπη. Περιττό να υπογραμμισθεί ότι ο South Stream έχει πολλαπλάσια γεωοικονομική σημασία από τον πετρελαιαγωγό και κατά συνέπεια πολλαπλάσια εθνική σημασία για τη Θράκη. Εδώ και πολύ καιρό κυκλοφορούν φήμες ότι λόγω της σχέσης που ανέπτυξε με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Κώστας Καραμανλής είναι θύμα υπονομευτικών ενεργειών εκ μέρους των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Ορισμένοι είχαν σπεύσει να ερμηνεύσουν μ’ αυτό τον τρόπο και τη νεανική εξέγερση του περασμένου Δεκεμβρίου! Και τώρα αποδίδουν σε υπονόμευση και τη διαφαινόμενη εκλογική ήττα του. Παραλείψεις Στην πραγματικότητα, δεν χρειάσθηκε υπονόμευση για να φθάσει η Ν.Δ. εκεί που είναι σήμερα. Ο Κώστας Καραμανλής έβαλε επανειλημμένως τρικλοποδιές στον εαυτό του. Σ’ ό,τι αφορά δε την ελληνορωσική συνεργασία, τον τελευταίο χρόνο την έχει διά παραλείψεων αφήσει στην τύχη της. Δεν είναι σαφές εάν το έκανε από τον φόβο αμερικανικών αντιδράσεων, ή υπέκυψε στις παρασκηνιακές πιέσεις των κύκλων εντός της Ελλάδας, οι οποίοι εξαρχής αντιμετώπισαν αρνητικά τη σύναψη μιας στρατηγικής ενεργειακής σχέσης με τη Μόσχα. Είναι οι κύκλοι που εμπνέονται από την αμερικανική πολιτική και έχουν την τάση να ευθυγραμμίζονται μαζί της. Είναι οι ίδιοι κύκλοι, που κινδυνολογούν για την εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία, αλλά δεν ενοχλούνται καθόλου για την ενεργειακή εξάρτηση της Ελλάδας από την Τουρκία. Με τον αγωγό Τουρκίας-Ελλάδας-Ιταλίας σε λειτουργία, εάν εγκαταλειφθεί ο South Stream η Τουρκία θα καταστεί διαμετακομιστικό κέντρο και η Ελλάδα θα εξαρτηθεί ενεργειακά από την Αγκυρα. Σε μία διμερή κρίση, η στρόφιγγα πιθανότατα θα κλείσει και η χώρα μας θα απειληθεί με ενεργειακή ασφυξία. Αυτό αφήνει αδιάφορες τις ΗΠΑ, αλλά όφειλε να ενδιαφέρει πολύ τους Ελληνες. Εάν επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις ότι ο Γιώργος Παπανδρέου προτίθεται να τορπιλίσει την ελληνορωσική ενεργειακή συνεργασία, δεν θα συναντήσει μεγάλα εμπόδια. Η υπαναχώρηση του Κώστα Καραμανλή έχει προλειάνει το έδαφος. Οπως και σε άλλα μέτωπα άσκησε εξωτερική πολιτική «μισών βημάτων», που είναι ό,τι χειρότερο. Προσκομίζει το κόστος, αλλά όχι και το όφελος μιας επιλογής. Στροφή Ορισμένοι πάνε ακόμα πιο μακριά. Θεωρούν ότι ο –κατά πάσα πιθανότητα– αυριανός πρωθυπουργός θα πραγματοποιήσει ευρύτερη στροφή προς τις ΗΠΑ, ακόμα και σε σχέση με την Ε.Ε. Στην κοινή γνώμη έχει σχεδόν εδραιωθεί η εντύπωση πως έχει φιλοαμερικανικό προσανατολισμό. Από μόνος του αυτός ο προσανατολισμός είναι μία ένδειξη, αλλά δεν προεξοφλεί ότι θα εφαρμόσει εξωτερική πολιτική που θα αντιβαίνει στα εθνικά συμφέροντα. Ο Γιώργος Παπανδρέου θα κριθεί από τις πράξεις του κι όχι από διάχυτες εντυπώσεις. Ας περιμένουμε να τον κρίνουμε τον Δεκέμβριο, όταν θα δώσει τις πρώτες κρίσιμες εξετάσεις. Υπενθυμίζουμε ότι τότε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα εξετάσει την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας και θα λάβει αποφάσεις. http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_20/09/2009_330139

Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΩΣ ΜΕΙΖΟΝ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Παγκόσμια Ημέρα Νερού
Η έλλειψή του θα αναχθεί σε μείζον γεωπολιτικό θέμα, καθώς το 2050, ο παγκόσμιος πληθυσμός θα έχει ξεπεράσει τα 9 δισεκατομμύρια, ενώ η ζήτηση για νερό θα αυξηθεί κατά 64 δισ. κυβικά μέτρα.
«Το νερό είναι ο πολυτιμότερος φυσικός μας πόρος. Σήμερα, η συνεργασία για τη συνετή του χρήση είναι περισσότερο απαραίτητη από ποτέ», αναφέρει σε μήνυμά του με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Νερού ο γ.γ. του ΟΗΕ, Μπαν Γκι-Μουν.

Σημειώνει ότι «ενώ ο παγκόσμιος πληθυσμός καταναλώνει περισσότερο πόσιμο νερό, η κλιματική αλλαγή έχει ως συνέπεια τη μείωση του νερού σε πολλές περιοχές του κόσμου. Οι πάγοι λιώνουν, η πρόβλεψη των βροχοπτώσεων γίνεται δυσκολότερη, ενώ φαινόμενα όπως οι πλημμύρες και οι ξηρασίες γίνονται ολοένα και πιο ακραία. Η προσεκτική διαχείριση των υδάτινων πόρων και η εξισορρόπηση των διάφορων αναγκών για νερό είναι ζητήματα ζωτικής σημασίας».

Ο γ.γ. του ΟΗΕ στο μήνυμά του επισημαίνει επίσης τα εξής: «Μεγάλο μέρος των υπόγειων ή υπέργειων υδάτων του πλανήτη είναι κοινό. Το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε μια από τις 263 υδάτινες λεκάνες που είναι μοιρασμένες ανάμεσα σε δύο ή περισσότερες χώρες. Η ανησυχία για την πιθανότητα βίαιων συγκρούσεων είναι μέρος των συζητήσεων σχετικά με την κατανομή των περιορισμένων υδάτινων πόρων. Ωστόσο, ενώ οι πιθανότητες να λειτουργήσει το νερό ως καταλύτης συγκρούσεων μεταξύ κρατών και κοινοτήτων είναι υπαρκτές, το παρελθόν δείχνει ότι στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο. Η συνεργασία, όχι η σύγκρουση αποτελεί την πιο συνηθισμένη απάντηση στις ανταγωνιστικές απαιτήσεις που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι.

Με θέμα «Κοινά Αποθέματα Νερού – Κοινές Ευκαιρίες», ο εορτασμός της φετινής Παγκόσμιας Ημέρας Νερού εστιάζει στο πώς οι διασυνοριακοί υδάτινοι πόροι μπορούν να λειτουργήσουν ως μια ενωτική δύναμη. Σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχουν τουλάχιστον 300 διεθνείς συμφωνίες για το νερό, συχνά μεταξύ αντιτιθέμενων πλευρών. Οι συμφωνίες αυτές δείχνουν το πώς οι κοινοί υδάτινοι πόροι μπορούν να ενισχύσουν την εμπιστοσύνη και να προωθήσουν την ειρήνη μεταξύ των κρατών. Η πολιτική βούληση, ένα ευέλικτο πλαίσιο πολιτικής, τα ισχυρά θεσμικά όργανα και μια συνολική προσέγγιση, θα μας βοηθήσουν να οικοδομήσουμε σε αυτά τα θεμέλια για το καλό όλων.

Τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Νερού καλώ τις κυβερνήσεις, την κοινωνία των πολιτών, τον ιδιωτικό τομέα και όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη να αναγνωρίσουν ότι το συλλογικό μας μέλλον εξαρτάται από το πώς θα διαχειριστούμε τους πολύτιμους και πεπερασμένους υδάτινους πόρους», καταλήγει στην ανακοίνωσή του ο κ. Κι-Μουν.

Στοιχεία της UNESCO για την έλλειψη νερού

Εξάλλου, τα στοιχεία της UNESCO για την έλλειψη του πολύτιμου αγαθού είναι απογοητευτικά. Έτσι σύμφωνα με αυτά προβλέπεται ότι η έλλειψή του θα αναχθεί σε μείζον γεωπολιτικό θέμα, καθώς το 2050, ο παγκόσμιος πληθυσμός θα έχει ξεπεράσει τα 9 δισεκατομμύρια, ενώ η ζήτηση για νερό θα αυξηθεί κατά 64 δισ. κυβικά μέτρα ετησίως. Παράλληλα το 2030, περισσότεροι από 5 δισ. άνθρωποι δεν θα έχουν πρόσβαση σε αξιόπιστο σύστημα καθαρισμού του νερού.

Σήμερα η UNESCO υποστηρίζει ότι στις αναπτυσσόμενες χώρες το 80% των ασθενειών συνδέονται με το νερό, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα τουλάχιστον 3 εκατομμύρια άνθρωποι να χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο εξαιτίας της κακής ποιότητας πόσιμου νερού που καταναλώνουν.

Ημερίδα για το νερό

Στο νερό και το μείζον πρόβλημα της ορθής του διαχείρισης θα είναι αφιερωμένη η ημερίδα που διοργανώνουν από κοινού την Κυριακή 22 Μαρτίου – Παγκόσμια Ημέρα Νερού- η Νομαρχία Αθηνών, η ΚΕΔΚΕ και το Πανελλήνιο Οικολογικό Κίνημα. Η ημερίδα θα πραγματοποιηθεί στο ξενοδοχείο Ιλισός, και η είσοδο θα είναι ελεύθερη.

Συνέδριο της ΕΥΔΑΠ

Ο υφ. ΠΕΧΩΔΕ κ. Θεμιστοκλής Ξανθόπουλος μίλησε σε συνέδριο που οργάνωσε η ΕΥΔΑΠ για το πρόβλημα λειψυδρίας που μπορεί να αντιμετωπίσει μελλοντικά η χώρα μας. Όπως είπε «οφείλει η Ελλάδα πριν επέλθει η μείωση των απορροών να αυξήσει τα αποθέματά της. Αυτή τη στιγμή πάνω από το 60% των χειμερινών απορροών καταλήγει στη θάλασσα. Πρέπει να δημιουργήσουμε έργα συγκράτησης νερών για να έχουμε αποθέματα».

Στις επιτυχημένες προσπάθειες της ΕΥΔΑΠ για μείωση των ποσοτήτων νερού που χάνονται από τις καταβόθρες της Υλίκης αναφέρθηκε ο πρόεδρος της ΕΥΔΑΠ κ. Κων/νος Κωστούλας. Περιέγραψε με ποιο τρόπο περιορίσθηκαν οι διαρροές της Υλίκης με διοχέτευση του νερού κατά τους χειμερινούς μήνες στα διυλιστήρια. Μίλησε για τη μείωση των διαρροών στο δίκτυο σωληνώσεων μεταφοράς νερού και το πρόγραμμα διαχείρισης των πιέσεων του δικτύου (με εμφανείς και υπόγειες διαρροές).

Ο πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Κέντρου Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης καθηγητής κ. Ιωάννης Ζιώμας μίλησε για τον τρόπο που οι μεταβολές της θερμοκρασίας επηρεάζουν τον κύκλο του νερού. Όπως είπε, 40 χρόνια ανθρώπινης παρέμβασης χρειάσθηκαν για να καταστραφεί το όζον που δημιούργησε η φύση σε δυο εκατομμύρια χρόνια. Η καταστροφή αυτή έχει ως αποτέλεσμα σοβαρή μείωση των βροχοπτώσεων τα ερχόμενα χρόνια στην Ελλάδα.

Ακόμη κι αν σταματούσαν σήμερα οι εκπομπές αερίων, το φαινόμενο της υπερθέρμανσης δεν μπορεί πλέον να σταματήσει. Συνέπειά του είναι η αύξηση της θερμοκρασίας κατά 0,2 έως 0,5 βαθμούς Κελσίου κάθε δεκαετία. Η Ελλάδα βρίσκεται εντός των ορίων που έχει θέσει η Συνθήκη του Κιότο για την εκπομπές αερίων. Το 2007 οι εκπομπές της αυξήθηκαν κατά 22,42%. Η παραγωγή ενέργειας είναι υπεύθυνη για το 82% των εκπομπών στη χώρα μας.

http://www.kathimerini.gr

«Μηχανισμός πρόκλησης κρίσης»

Του Σταυρου Λυγερου

Κάθε παράκτιο κράτος έχει δικαίωμα να ορίσει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) εύρους μέχρι και 200 μιλίων. Η ΑΟΖ, ως νομικό δικαίωμα ενός κράτους, υπερκαλύπτει το δικαίωμα εκμετάλλευσης της υφαλοκρηπίδας. Περίπου 140 χώρες έχουν δημιουργήσει ΑΟΖ. Αν και δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, η Τουρκία έχει οριοθετήσει τη δική της ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα με βάση την αρχή της μέσης γραμμής. Εχει αποδεχθεί, δηλαδή, τον κανόνα. Με βάση την ίδια αρχή και δεδομένου ότι τα κατοικημένα νησιά έχουν αναμφισβήτητο δικαίωμα ΑΟΖ, η ύπαρξη του Καστελόριζου εξασφαλίζει την επαφή της (υπό οριοθέτηση) ελληνικής ΑΟΖ με την κυπριακή, γεγονός που περιορίζει σημαντικά την τουρκική ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η Ελλάδα είχε αποφύγει να οριοθετήσει τη δική της ΑΟΖ στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο για να μην προκαλέσει τριβές με την Αγκυρα. Οταν, όμως, η Κυπριακή Δημοκρατία οριοθέτησε και προωθεί την εκμετάλλευση της δικής της ΑΟΖ, η Τουρκία προσπαθεί να την εμποδίσει. Παραλλήλως, προσπαθεί να δημιουργήσει τετελεσμένο σφετερισμού της ελληνικής ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, έχοντας αποφασίσει τη διεξαγωγή ερευνών νοτίως του Καστελόριζου. Η απόφαση ελήφθη τον Ιούλιο 2008 και η πρώτη απόπειρα ήταν με νορβηγικό σκάφος τον περασμένο Νοέμβριο. Μετά τα ελληνικά διαβήματα, οι Νορβηγοί είχαν αποχωρήσει, αλλά η επίσημη δημοσίευση τώρα εκείνης της απόφασης είναι ίσως προαναγγελία δεύτερης προσπάθειας. Σίγουρα είναι ένα τεστ των ελληνικών αντιδράσεων.

Ας σημειωθεί ότι στις 19-10-2008 ο αρχηγός του τουρκικού ναυτικού Μετίν Ατάτς (σημ ενκρυπτώ : τον οποίο τραπεζώνουμε κάθε 3 και λίγο στα πλαίσια των επαίσχυντων ΜΟΕ…) είχε δηλώσει: «Εκτιμώ ότι η Ανατολική Μεσόγειος θα καταστεί εστία προστριβών και συγκρούσεων λόγω της πετρελαϊκής σπουδαιότητας που θα αποκτήσει προσεχώς. Εξ αιτίας των πετρελαίων που διαθέτει, θα μετατραπεί σ’ ένα δεύτερο Αραβικό Κόλπο. Η Τουρκία πρέπει να επαγρυπνεί και να αντιδράσει».

Οι παραβιάσεις του εναερίου χώρου, ακόμα και οι υπερπτήσεις, δημιουργούν αρνητικό προηγούμενο, αλλά όχι τετελεσμένο. Δεν συμβαίνει το ίδιο, όμως, με έρευνες στην υφαλοκρηπίδα. Σ’ αυτή την περίπτωση, δεν αρκούν τα διαβήματα. Η Αθήνα πρέπει να τις εμποδίσει, αλλιώς θα απολέσει κυριαρχικό της δικαίωμα. Γι’ αυτό και τέτοιες έρευνες είναι αποτελεσματικός μηχανισμός πρόκλησης κρίσης, τον οποίο η Αγκυρα έχει επανειλημμένως δοκιμάσει από τη δεκαετία 1970 με κορυφαίο περιστατικό την κρίση του Μαρτίου 1987. Μ’ αυτήν την έννοια, η δημοσίευση στην εφημερίδα της τουρκικής κυβέρνησης μπορεί να είναι λειτουργικά πολύ πιο σοβαρή πρόκληση από τους αεροπορικούς τσαμπουκάδες. Η Ελλάδα δεν έχει λόγο να στρατιωτικοποιήσει τη διένεξη. Πριν φθάσει εκεί, έχει αρκετά πολιτικά βέλη στη φαρέτρα της.

kathimerini.gr

Ναυάγιο Πολιτικής στο Αιγαίο

Του Χρύσανθου Λαζαρίδη

Αναλύοντας τα κοινωνικά φαινόμενα ο έλληνας μαρξιστής θεωρητικός Νίκος Πουλαντζάς έκανε την κρίσιμη εννοιολογική διάκριση ανάμεσα στις κοινωνικές δομές και τις κοινωνικές πρακτικές.

Με δύο λόγια εκείνη η θεωρητική συμβολή του μεγάλου έλληνα θεωρητικού είχε ως εξής:
— Υπάρχουν δύο διακριτά πεδία κοινωνικών εξελίξεως: Οι κοινωνικές δομές, όπως αποκρυσταλλώνονται στους θεσμούς…
— Και οι κοινωνικές πρακτικές, όπως εξελίσσονται, άλλοτε αναπαράγοντάς τους θεσμούς, άλλοτε αμφισβητώντας τους, άλλοτε οδηγώντας στην τροποποίησή τους (μεταρρυθμίσεις) κι άλλοτε στην πλήρη ανατροπή τους (επαναστάσεις).

•Κατά κάποιο τρόπο «δομές» είναι η αρχιτεκτονική του κοινωνικού συστήματος, όπως έχει «αποκρυσταλλωθεί» σε θεσμούς – είναι η στατική εικόνα, η «κάτοψη» της κοινωνίας.
•«Πρακτικές» είναι η «ενέργεια» της κοινωνίας όπως «αναβλύζει» μέσα από τις «δομές», άλλοτε στερνιώνοντάς τες, άλλοτε υπονομεύοντάς τες. Είναι η δυναμική διάσταση, το «μηχανολογικό σχέδιο» της κοινωνίας.
Η μελέτη της Ιστορίας αφορά και τις δύο αυτές πλευρές του «δράματος»: Αλλά και την αλληλεξάρτηση και τους αλληλο-επηρεασμούς τους.
Με το μοντέλο Δομών-Πρακτικών ο Πουλατζάς κατόρθωσε να ασκήσει συνολική κριτική σε κάποιες «παρεκκλίσεις» του μαρξισμού:
Για παράδειγμα στον «ιστορικισμό» που λαμβάνει υπ’ όψιν μόνο τις «κοινωνικές δομές», αλλά αγνοεί τις πρακτικές. Λες κι ότι συμβαίνει αποτελεί «νομοτελειακή» εξέλιξη των ίδιων των δομών, χωρίς να παίζουν ρόλο οι πραγματικοί άνθρωποι, οι κοινωνικές δυνάμεις.
Ο βολονταρισμός (βουλησιαρχία), από την άλλη πλευρά κάνει το αντίθετο σφάλμα: λαμβάνει υπ’ όψιν του μόνο τις κοινωνικές πρακτικές, αγνοώντας τις κοινωνικές δομές. Οι βολονταριστές πιστεύουν ότι μπορούν να επιτύχουν «ό,τι θέλουν πολύ» ανεξαρτήτως των περιορισμών που του θέτει το ιστορικό πλαίσιο.
Το έργο του Πουλατζά επηρέασε όχι μόνο τους Μαρξιστές. Μάλλον επηρέασε τους ΜΗ μαρξιστές περισσότερο από ό,τι τους μαρξιστές (δυστυχώς γι’ αυτούς τους τελευταίους)…
Και επηρέασε όχι μόνο την ανάλυση των μεμονωμένων κοινωνιών, αλλά και των διεθνών σχέσεων.
Εδώ ακριβώς θα σταθούμε σήμερα. Θα δούμε πως το θεωρητική σχήμα του Πουλαντζά «Δομές – Πρακτικές» μπορεί να εφαρμοστεί στη θεμελιώδη ανάλυση των διεθνών σχέσεων και γιατί γίνεται επίκαιρο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, πάνω από το Αιγαίο…

«Δομές» και «πρακτικές» στις διεθνείς σχέσεις

— «Δομές» στις διεθνείς σχέσεις είναι το νομικό και θεσμικό καθεστώς που υπάρχει σήμερα στον κόσμο. Αυτό που ονομάζουμε «διεθνές Δίκαιο» καθώς και οι διεθνείς οργανισμοί που λειτουργούν βάσει του διεθνούς δικαίου, παράγουν διεθνές δίκαιο και εφαρμόζουν τις προβλέψεις του.
— «Πρακτικές» στις διεθνείς σχέσεις είναι η έμπρακτη υπεράσπιση και προώθηση συμφερόντων των επί μέρους κρατών (πέραν των ορίων της κυριαρχίας τους) καθώς η «προβολή ισχύος» εκ μέρους τους.
Όταν υπάρχει «ισορροπία» ανάμεσα στις διεθνείς δομές και τις διεθνείς πρακτικές, τότε υπάρχει διεθνής σταθερότητα..

Μ’ άλλα λόγια, όταν αυτά που κάνουν όλοι κινούνται απολύτως μέσα στα πλαίσια αυτών που εκ των προτέρων έχουν συμφωνήσει να κάνουν – ή να ανέχονται ο ένας από τον άλλο – τότε υπάρχει διεθνής σταθερότητα.
Αλλά όταν κάποιοι αποκτούν δύναμη και συμφέρον να κινηθούν πέρα από τα «συμφωνημένα», τότε αρχίζει να υπάρχει αστάθεια. Όταν κάποιος ή κάποιοι δεν μπορούν να προασπιστούν δικαιώματα που έχουν απο