Αργεντινομάχοι και Αργεντινολάτρες

Η Αργεντινή επιλέγει την χρεοκοπία και τη σύγκρουση με τα κερδοσκοπικά funds, και στην Ελλάδα ξεσπάει πόλεμος ανάμεσα σε αργεντινομάχους και αργεντινολάτρες. Οι Έλληνες δεν έχουν καταλάβει ακόμα πως δεν τους παίρνει πια να κρίνουν τους άλλους λαούς.

Σε περίπτωση που κάποιοι δεν το έχουν αντιληφθεί, στην Αργεντινή -σε αντίθεση με την Ελλάδα- δεν έχουν ακόμα την εξουσία οι πολιτικοί που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία το 2001.

Ο Φερνάντο ντε λα Ρούα εγκατέλειψε το προεδρικό μέγαρο με ελικόπτερο.

Επίσης, οι πολίτες της Αργεντινής δεν απέδωσαν την χρεοκοπία της χώρα τους στους …μετανάστες, ούτε ψήφισαν νεοναζιστές.

Σύγκριση ανάμεσα στην χρεοκοπία της Ελλάδας και της Αργεντινής δεν μπορεί να γίνει, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.

Η πρόεδρος και η κυβέρνηση της Αργεντινής επέλεξαν την σύγκρουση με τα κερδοσκοπικά funds, και δεν είναι λίγοι αυτοί οι ειδικοί που θεωρούν πως έκανε τη σωστή κίνηση.

Ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς δεν έχει καμία σχέση με τον καπιταλισμό όπως τον ξέραμε μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες.

Ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς είναι ο πιο άγριος καπιταλισμός – μέχρι τον επόμενο- και έχει μετατρέψει την παγκόσμια οικονομία σε καζίνο.

Κι αυτό δεν είναι μια αριστερή θεώρηση· οι ίδιοι οι καπιταλιστές είναι που ασκούν σκληρή κριτική στον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς που δεν είναι, βέβαια, καθόλου ελεύθερη.

Θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε την εξουσία να την έχουν οι εκλεγμένοι πολιτικοί ή τα αρπακτικά funds.

Ξεκάθαρα πράγματα.

Αν στο εξής τις αποφάσεις για την Αργεντινή, την Ελλάδα -και την κάθε χώρα- θα τις παίρνουν οι κερδοσκόποι και τα …αμερικανικά δικαστήρια, δεν χρειάζονται πια εκλογές. Να καταργηθούν.

Οι πολιτικοί που υπακούν τυφλά στις Τράπεζες και στα κερδοσκοπικά funds- δηλαδή οι Έλληνες πολιτικοί όλων των κυβερνήσεων από την χρεοκοπία του 2010 και μετά- δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης.

Είναι διακοσμητικοί.

Και είναι και άσχημη διακόσμηση πολιτικοί όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης.

Η Αργεντινή επέλεξε τη σύγκρουση με τα κερδοσκοπικά funds.

Η Αργεντινή επέλεξε να αναδείξει την παράνοια της παγκόσμιας οικονομίας σήμερα.

Ήδη, ο διάλογος, σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει ανοίξει.

Προσφεύγοντας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, η Αργεντινή θέτει ευθέως το ερώτημα «Δημοκρατία ή Κερδοσκόποι;».

Και θα ήταν χρήσιμο να ξέρουμε την επίσημη απάντηση.

Αν οι εκπρόσωποι των αρπακτικών funds και ο Αμερικανός δικαστής επιμείνουν, θα φάνε μια ωραία βόμβα και δεν θα επιμένουν πια.

Αν εσύ πιστεύεις πως, για την πλάκα σου, μπορείς να παίζεις με τη ζωή ενός ολόκληρου λαού, μπορεί κάποιος πατριώτης να παίξει και τη δική σου ζωή. Και δεν θα σε κλάψει κανείς.

Και στο εξής, οι υπόλοιποι κερδοσκόποι θα είναι κάπως πιο διαλλακτικοί και συζητήσιμοι.

Η Αργεντινή έχει ήδη ξεμπερδέψει με την χρεοκοπία της.

Η Ελλάδα δεν έχει ακόμα αντιληφθεί πως έχει χρεοκοπήσει.

Αλλά η Ελλάδα μπορεί να είναι τυχερή.

Η σημερινή στάση της Αργεντινής βοηθάει πολύ την Ελλάδα. Και άλλες χώρες.

Αν η Αργεντινή δικαιωθεί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, θα υπάρχει δεδικασμένο .

Σε ευχαριστούμε Αργεντινή.

ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑΣ: Η Ιρλανδία, έχοντας πεισθεί ότι, σκοπός του ΔΝΤ δεν είναι η αναδιάρθρωση της οικονομίας της, αλλά η λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών της, η οικονομική γενοκτονία δηλαδή, σχεδιάζει να το διώξει έως το τέλος του έτους

Οι Ιρλανδοί φορολογούμενοι, μεταξύ των ετών 2010 και 2012, κατά τη διάρκεια των οποίων δραστηριοποιείται η Τρόικα στη χώρα τους, επιβαρύνθηκαν με 224 εκ. €. Το ποσόν αυτό δεν αφορά τους τόκους του δανείου των 67 δις €, με το οποίο ενισχύθηκε η Ιρλανδία, αλλά το «κόστος διαχείρισης» – τα δικαιώματα καλύτερα (fees), για τη χρήση του συγκεκριμένου ποσού (πηγή: Independent), καθώς επίσης για τις «υπηρεσίες» που είναι συνδεδεμένες μαζί του (τρίμηνοι έλεγχοι, γραφείο του ΔΝΤ κλπ.).      

 

Αναλυτικότερα, η Ιρλανδία πλήρωσε για την παροχή υπηρεσιών εκ μέρους της Τρόικας το 2010 42,9 εκ. €, το 2011 113,8 εκ. € και το 2012 67,3 εκ. € – όπου η μείωση του ποσού που πληρώθηκε το 2012 οφείλεται στο ότι, η χώρα ζήτησε και έλαβε λιγότερα χρήματα από την Τρόικα, σε σχέση με αυτά που της είχαν εγκριθεί.  

 

Επί πλέον του κόστους διαχείρισης, η Ιρλανδία πλήρωσε τόκους στην Τρόικα – ύψους 1,4 δις € μόνο για το 2012.Βέβαια, η αντιπολίτευση της χώρας απαιτεί την επιστροφή του κόστους διαχείρισης – θεωρώντας ότι είναι υπερβολικό να πληρώνει τόσο μεγάλα ποσά, απλά και μόνο για να καλύπτονται τα έξοδα ελέγχου της εκ μέρους των δανειστών της. Η κυβέρνηση δε διαπραγματεύεται «με νύχια και με δόντια» όλα όσα της χρεώνουν οι σύνδικοι του διαβόλου (ΔΝΤ) – οι οποίοι κοστολογούν όλο και πιο ακριβά τη «βοήθεια» τους.

 

Ολοκληρώνοντας η Ιρλανδία, έχοντας πεισθεί πλέον ότι, σκοπός του ΔΝΤ δεν είναι η αναδιάρθρωση της οικονομίας της, αλλά η λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών της, σχεδιάζει να το διώξει έως το τέλος του έτους – το αργότερο στις αρχές του 2014.   

 

 

 

Σε σχέση τώρα με την παραπάνω είδηση, αυτό που οφείλει να μας ενδιαφέρει δεν είναι το πόσο πλήρωσε τις «υπηρεσίες» της Τρόικας η Ιρλανδία, αλλά τι ακριβώς κοστίζουν στην Ελλάδα – η οποία φαίνεται πως όχι μόνο δεν διαπραγματεύεται αυτά που μας χρεώνει το ΔΝΤ για τους ελέγχους του (fees) αλλά, σε αντίθεση με την Ιρλανδία, παίρνει όλα τα δάνεια που εγκρίνονται, «ζητιανεύοντας» ακόμη περισσότερα.

 

Κρίνοντας δε από τα ποσά που η Ιρλανδία πλήρωσε για τα 67 δις € συνολικού δανείου που της εγκρίθηκε, έχουμε την εντύπωση ότι η Ελλάδα, η οποία έλαβε υπερτριπλάσια δάνεια, χρεώνεται τουλάχιστον με τα τριπλά – επομένως, με τουλάχιστον 300 εκ. € ετησίως, χωρίς να υπολογίζουμε φυσικά τους τόκους.

 

Εάν τώρα η Independent έχει σωστή πληροφόρηση, καθώς επίσης εάν πράγματι συμβαίνει κάτι ανάλογο στην Ελλάδα, τότεόλοι εμείς οι Έλληνες πληρώνουμε αυτούς που λεηλατούν και καταστρέφουν τη χώρα μας – προσφέροντας τους 300 εκ. €, για τους μισθούς και τα έξοδα τους!

 

Αν και δεν το πιστεύουμε, αφού ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα χαρακτήριζε ως απίστευτα ανόητους όλους τους Έλληνες, συμπεριλαμβανομένου φυσικά του πολιτικού τους συστήματος, θα ήταν μάλλον σωστό να ερευνηθεί – έτσι ώστε να τεκμηριωθεί ότι οι Ιρλανδοί, οι οποίοι πληρώνουν τέτοιου είδους κόστη, είναι απλά πολύ πιο ανόητοι από τους Έλληνες.    

 

Βέβαια, αν κάτι τέτοιο πράγματι συμβαίνει (εάν δηλαδή πληρώνουμε 300 εκ. € ετησίως για τις υπηρεσίες των μπράβων των τοκογλύφων, επί πλέον στους τόκους των δανείων που πήραμε, υποθηκεύοντας ανεύθυνα με το PSI ολόκληρη τη χώρα), ελάχιστοι Έλληνες θα πιστεύψουν ότι είναι δυνατόν ποτέ να ξεχρεωθεί η Ελλάδα – πόσο μάλλον να απελευθερωθεί από τη σκλαβιά και τους «κεφαλικούς φόρους», οι οποίοι ως συνήθως τη συνοδεύουν.   

 

 

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

 

Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας εκτοξεύθηκε στα 321 δις € ή στο 180% του ΑΕΠ – με την κυβέρνηση να ισχυρίζεται ότι, η αύξηση οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

 

Εν τούτοις, ακόμη και ο πιο ανόητος καταλαβαίνει εύκολα ότι, το δημόσιο χρέος αυξάνεται, και θα συνεχίσει να αυξάνεται, επειδή υπάρχουν ελλείμματα – ελλείμματα που λειτουργούν ακριβώς όπως οι ζημίες στις επιχειρήσεις, οι οποίες κάθε χρόνο προστίθενται στα ήδη υφιστάμενα χρέη τους.

 

Περαιτέρω, για να μην υπάρχουν ελλείμματα, θα πρέπει το επιτόκιο δανεισμού της χώρας (υπολογίζεται σήμερα από το ΔΝΤ στο 2,3% κατά μέσον όρο) να είναι χαμηλότερο από το ρυθμό ανάπτυξης – πόσο μάλλον όταν οι δημόσιες δαπάνες αυξήθηκαν το πρώτο επτάμηνο στα 33,8 δις € από 32,6 δις €, σύμφωνα με την έκθεση της ΤτΕ.

 

Επειδή όμως ο ρυθμός ανάπτυξης είναι αρνητικός (ύφεση υψηλότερη του -4%), για να μπορέσει να σταθεροποιηθεί το χρέος, να πάψει να αυξάνεται δηλαδή, θα πρέπει το επιτόκιο δανεισμού να είναι πιο αρνητικό – μίας τάξης μεγέθους του -5%.

 

Με δεδομένο τώρα το ότι, κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, αφού κανένας δεν θα δάνειζε τα χρήματα του πληρώνοντας τόκο αντί να εισπράττει, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα συνεχίσει να αυξάνεται – ξεπερνώντας σύντομα το 200% του ΑΕΠ, ειδικά εάν οι ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών αποδειχθούν υψηλότερες του αναμενομένου.

 

Στο σημείο αυτό θα λέγαμε σε όλους όσους θεωρούν πως θα ήταν καλύτερα να κλείσουν οι τράπεζες ότι, τότε θα χαθεί σημαντικό μέρος των καταθέσεων – αφού τα περί «εγγυητικού κεφαλαίου» αποτελούν σε μεγάλο βαθμό «μύθο». Επίσης θα τονίζαμε ότι, οι κίνδυνοι φορολόγησης των καταθέσεων για να διασωθούν οι τράπεζες είναι μεγαλύτεροι από ποτέ– όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη της ΕΕ.

 

Συνεχίζοντας, εάν ισχύει η προειδοποίηση του ΔΝΤ, σύμφωνα με την οποία οι άμεσοι φόροι θα αυξηθούν κατά 12,4% για τα εισοδήματα του 2013, τότε η ύφεση θα εκτοξευθεί στα ύψη – επομένως, τόσο τα ελλείμματα (ζημίες), όσο και το δημόσιο χρέος. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε η μοναδική διέξοδος της χώρας θα ήταν η διαγραφή χρέους – διαφορετικά θα οδηγούταν στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.

 

Η διαγραφή όμως που θα απαιτούταν θα ήταν της τάξης του 120% του ΑΕΠ – έτσι ώστε τα χρέη να μειωθούν στο 80% του ΑΕΠ, για να μπορέσει να αντιμετωπισθεί η συνεχιζόμενη αύξηση τους, έως τη στιγμή που η Ελλάδα θα δημιουργούσε πλεονάσματα.

 

Αυτό το 120% σημαίνει πως η απαιτούμενη διαγραφή είναι του ύψους των 216 δις € περίπου. Με δεδομένο τώρα πως ομόλογα μόλις 38 δις € ευρίσκονται στα χέρια ιδιωτών επενδυτών (τα οποία δεν είναι δυνατόν να διαγραφούν αφού έχουν εκδοθεί με αγγλικό δίκαιο), καθώς επίσης το γεγονός ότι, το ΔΝΤ δεν διαγράφει ποτέ τα δάνεια του, τα 216 δις € θα έπρεπε να ζημιώσουν τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης και την ΕΚΤ – κάτι που δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι θα συμβεί.

 

Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να ασχολείται με αυτά τα προβλήματα, γνωρίζοντας προφανώς ότι η Ελλάδα οδηγείται στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και στην έξοδο από την Ευρωζώνη (αποκλειστικά και μόνο επειδή ακολουθεί πιστά, δουλικά καλύτερα τις εγκληματικές οδηγίες του ΔΝΤ – μείωση των μισθών, αύξηση των φόρων, οικονομική γενοκτονία κλπ.), επιμένει να μην αντιμετωπίζει κατά πρόσωπο την πραγματικότητα και συνεχίζει τη διασπορά ψευδών ελπίδων.

 

Εκτός αυτού, φαίνεται να προτρέπει τους δύο υπουργούς, οι οποίοι τοποθετήθηκαν από το ΔΝΤ (ιδιαίτερα τον έναν) να αποπροσανατολίζουν μεθοδικά την κοινή γνώμη, με συνεχείς θεατρικές παραστάσεις άνευ προηγουμένου – φυσικά με τη συμμετοχή ορισμένων διατεταγμένων τηλεοπτικών σταθμών, οι οποίοι επαναλαμβάνουν τις ίδιες «θεατρικές πράξεις» πολλές ημέρες.  

 

Το γεγονός αυτό θα μπορούσε να το παρομοιάσει κανείς με την προσπάθεια ενός καπετάνιου να «διασκεδάσει», με τη βοήθεια γελωτοποιών, τους επιβάτες του, για να μην αντιληφθούν ότι το καράβι βουλιάζει – αντί να προσπαθήσει να σώσει το πλοίο του, καθώς επίσης όλους όσους μπορεί, από αυτούς που δυστυχώς επέλεξαν να ταξιδέψουν μαζί του. 

http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2952.aspx

ΕΛΛΑΔΑ, ΤΟ ΑΝΟΗΤΟ ΘΥΜΑ: Διαπιστώνοντας ότι η Ισπανία παραποιεί τα στατιστικά της στοιχεία, ανακοινώνοντας υψηλότερο ΑΕΠ, αναρωτιόμαστε γιατί η Ελλάδα αποδέχεται το διεθνή εξευτελισμό της – επίσης, τόσες αποτυχημένες «συνταγές θεραπείας» της οικονομίας της

Η Ελλάδα, με τα αλλεπάλληλα λάθη όλων των κυβερνήσεων της, σκόπιμα και μη, έχει κλείσει σταδιακά πολλές «εξόδους κινδύνου» – όπως ήταν, για παράδειγμα, η «αναστολή πληρωμών» πριν από την εισβολή του ΔΝΤ, η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα όταν το δημόσιο χρέος ήταν μη ενυπόθηκο, υπαγόμενο στο εθνικό δίκαιο και μετατρέψιμο σε δραχμές (πριν από την υπογραφή του PSI δηλαδή) κοκ.

Εν τούτοις, παρά τις μεγάλες δικές της ευθύνες,

Πολιτικό τσουνάμι στη Μεσόγειο φέρνει ο Σόιμπλε

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου – ¨Επίκαιρα»

Παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του… Κάπως έτσι μπορεί να ερμηνεύσει κανείς τη σημερινή επίσκεψη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στην Αθήνα και την πρόσκληση του Μπαράκ Ομπάμα στον Αντώνη Σαμαρά να επισκεφθεί το Λευκό Οίκο στις 8 Αυγούστου.
Δύο κινήσεις πολιτικής στήριξης μιαςπαραπαίουσας κυβέρνησης και συμβολικής αποζημίωσης του Έλληνα πρωθυπουργού για τα «δεδουλευμένα»: τον περιορισμό της ρωσικής παρουσίας στη Μεσόγειο με  την έγκριση του βασικά αμερικανικών συμφερόντων αγωγού ΤΑΡ στην περίπτωση της Ουάσιγκτον, και τις εκατόμβες εκπαιδευτικών και δημοτικών υπαλλήλων στο βωμό της νιοστής δανειακής δόσης στην περίπτωση του Βερολίνου. 

Ωστόσο, τόσο ο τσάρος της γερμανικής οικονομίας όσο και ο Αμερικανός πλανητάρχης γνωρίζουν ότι θα ασπαστούν έναν πρωθυπουργό όχι μόνο περιορισμένης ευθύνης, αλλά και περιορισμένου πολιτικού χρόνου. Δεν υπάρχει σοβαρό έντυπο ή σοβαρός αναλυτής ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού που να μην αναγνωρίζει πλέον ότι οι μνημονιακές πολιτικές οδηγούν την Ελλάδα, όπως και όλο τον ευρωπαϊκό Νότο, σε κοφτερά βράχια.

Την ημέρα που άρχιζε το πρώτο Συνέδριο του ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ, η συντηρητική αμερικανική εφημερίδα The Woll Street κυκλοφορούσε με ένα κύριο άρθρο που έκανε φύλλο και φτερό το περίφημο success story  του κ. Σαμαρά, με διαπιστώσεις τις οποίες άφοβα θα συνυπέγραψαν οι κ.κ. Σταθάκης και Δραγασάκης:

«Το ελληνικό χρέος ήταν 157% στο τέλος του περασμένου χρόνου, παρά την αναδιάρθρωση που μείωσε δραστικά την αξία του χρέους που κατείχαν ιδιώτες. Το έλλειμμα ήταν 12% του ΑΕΠ, με την ανεργία να φτάνει το 26,8% και την οικονομία να συρρικνώνεται επί πέντε συναπτά έτη, με πρόβλεψη για νέα μείωση κατά 4,4% φέτος. Όλα αυτά υπογραμμίζουν αυτό που έχει αρχίσει σιγά σιγά να συνειδητοποιείται ακόμη και στις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη: η Ελλάδα δεν θα αποπληρώσει ποτέ τα χρήματα που δανείστηκε για να διασωθεί».

Ποιο  success story;

Η νεοφιλελεύθερη εφημερίδα, που απηχεί το πνεύμα της Wall Street, αναφέρει ότι «κάθε συζήτηση περί βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους ακούγεται σήμερα σαν ανέκδοτο», μιλά για«καταστροφικά αποτελέσματα του προγράμματος διάσωσης», δηλαδή των τριών Μνημονίων και καταλήγει ως εξής: «Δεν πρέπει η Ελλάδα να επωμιστεί μονομερώς το κόστος ενός συλλογικού σφάλματος των Ευρωπαίων. Είναι καιρός να εξεταστεί σοβαρά η διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους που βρίσκεται στα χέρια του δημόσιου τομέα» – μια πρόταση που η μεν Αθήνα δεν τολμά ούτε καν να ψελλίσει, το δε Βερολίνο δεν επιτρέπει ούτε καν να συζητηθεί.

Την ίδια ημέρα, το κύριο άρθρο των New York Times ήταν καταπέλτης για την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Υπό τον τίτλο «Λάθος συνταγή για την Ελλάδα», η ναυαρχίδα του αμερικανικού Τύπου έγραφε: «Η Ελλάδα βρίσκεται ήδη σε κρίσιμη κατάσταση και η τελευταία συμφωνία με την τρόικα θα χειροτερέψει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Η επί σειρά ετών ακολουθούμενη πολιτική λιτότητας δηλητηρίασε την ελληνική πολιτική ζωή, καταδίκασε στην ανεργία έναν στους τέσσερις εργάτες και δύο στους τρεις νέους και διέρρηξε το δίχτυ κοινωνικής προστασίας. (…) Το να εξοστρακίζεις ακόμη περισσότερους δημοσίους υπάλληλους στην ανεργία, όταν αυτή ήδη φτάνει στο 27%, δεν μπορεί να ονομάζεται πραγματικά μεταρρύθμιση, ιδίως όταν αυτό γίνεται κατ επιταγήν των ξένων τραπεζιτών».

Σε άλλο άρθρο της, η ίδια εφημερίδα παρομοίαζε την Ελλάδα με… βάτραχο που σιγο-βράζει στο καυτό νερό: «Αν ρίξεις ένα βάτραχο σε νερό που βράζει, θα πηδήσει αμέσως έξω. Αν όμως ζεστάνεις το νερό σταδιακά, ο βάτραχος περιμένει υπομονετικά να βράσει μέχρι θανάτου». Η νεοϋορκέζικη εφημερίδα καυτηριάζει τον αυξανόμενο «αυταρχισμό» της κυβέρνησης Σαμαρά και τα ανοίγματα της στη Χρυσή Αυγή, ενώ αναφορικά με το «λουκέτο» στην ΕΡΤ σημειώνει ότι «ξύπνησε μνήμες τανκς»! Τέλος, στην ίδια εφημερίδα ο αρθρογράφος Ρος Ντουθάτ έγραφε ότι για την Ελλάδα και τις άλλες ασθενείς χώρες του ευρωπαϊκού Νότου ότι «η Ευρωζώνη είναι επί της ουσίας μια οικονομική φυλακή, με τη Γερμανία σε ρόλο δεσμοφύλακα και το κοινό νόμισμα στο ρόλο της γρίλιας».

Ακόμη σκληρότερη, η γαλλική Le Monde Diolomatique κάνει λόγο στο κύριο άρθρο του διευθυντή της, Σερζ Αλιμί, στο τελευταίο φύλλο της έγκυρης, μηνιαίας επιθεώρησης για «ευρωπαϊκό Μεσαίωνα», με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ και τους βαρύτατους ακρωτηριασμούς στη δημόσια Υγεία και Παιδεία και την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Αλλά και γερμανικά έντυπα, όπως η εφημερίδα Die Zeit και το περιοδικό Der Spiegel, αναγνωρίζουν ότι οι μνημονιακές πολιτικές έχουν αποτύχει και ότι το ελληνικό χρέος είναι απαραίτητο να «κουρευτεί», ενώ καυτηριάζουν τον «όρκο της σιωπής» που έχει επιβάλει στους Ευρωπαίους η Άνγκελα Μέρκελ ώστε να μην ανοίξει καμία συζήτηση επ’ αυτού προ των γερμανικών εκλογών του προσεχούς Σεπτεμβρίου.

Δυστυχώς για τη Γερμανίδα καγκελάριο, η υπόλοιπη Ευρώπη δεν διαθέτει την πολυτέλεια να περιμένει υπομονετικά τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών – από τα οποία, άλλωστε, δεν έχει να περιμένει και πολλά πράγματα.

Ολόκληρος ο ευρωπαϊκός Νότος μοιάζει με ενεργό ηφαίστειο που, ύστερα από σχετική ηρεμία ενός χρόνου, ετοιμάζεται για καινούριες εκρήξεις. Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία βιώνουν κυβερνητικές κρίσεις διαρκείας, που μπορεί να έχουν διαφορετικές αφορμές -αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ και πλήρης απαξίωση του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, σκάνδαλα του κυβερνώντος Λαϊκού Κόμματος στην Ισπανία, αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης Λέτα από τις δικαστικές περιπέτειες του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, διάρρηξη της συνεργασίας Δεξιάς και Ακροδεξιάς στην Πορτογαλία-, αλλά θρέφονται από τις ίδιες αιτίες: την ανοιχτή χρεοκοπία των πολιτικών λιτότητας και τη διόγκωση της κοινωνικής διαμαρτυρίας.

Αίφνης, στην Πορτογαλία η ανεργία ξεπέρασε για πρώτη φορά, ύστερα από την «επανάσταση των γαρύφαλλων» του 1974, το 18%, η οικονομία συρρικνώθηκε κατά 5,5% και το έλλειμμα όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά εκτοξεύτηκε στο 10,6%. Κι αν μέχρι χθες οι Πορτογάλοι εμφανίζονταν ως οι δακτυλοδεικτούμενοι, υπάκουοι και υπομονετικοί μαθητές της Άνγκελα Μέρκελ και της Κριστίν Λαγκάρντ, οι τέσσερις γενικές απεργίες της φετινής χρονιάς άλλαξαν άρδην το σκηνικό και οδήγησαν σε κατάρρευση την κυβέρνηση του συντηρητικού Πέδρο Πάσους Κοέλιου.

Πανικόβλητος, ο επίσης δεξιός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Άνιμπαλ Καβάκο Σίλβα, κάλεσε τους Σοσιαλιστές να μπουν σε κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού». Κάτι που, ωστόσο, προσκρούσει στην αξίωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης -η οποία έχει κάθε λόγο να επιθυμεί πρόωρες εκλογές, καθώς οι δημοσκοπήσεις τής δίνουν άνετη νίκη- για τερματισμό της λιτότητας και επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου.

Εξαιρετικά δύσκολη εμφανίζεται η οικονομική κατάσταση και στην Ιταλία, η οποία υποβαθμίστηκε πρόσφατα από τον οίκο αξιολόγησης Standard & Poor’s, ενώ το χρέος της έχει ξεπεράσει τα 2 τρις ευρώ – έξι φορές μεγαλύτερο από το ελληνικό.

Εν ολίγοις, η κρίση χρέους και η κυβερνητική κρίση επιστρέφουν ταυτόχρονα σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για ένα πολύ καυτό καλοκαίρι, που μπορεί να διαψεύσει το γνωστό αφορισμό του Ουμπέρτο Έκο, σύμφωνα με τον οποίο «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις»… 

 

Αναρτήθηκε από ΒΑΘΥ

Τραπεζικοί εισβολείς

Διαβάστε κάποια πράγματα που δεν τα ξέρουμε ( εγω δεν τα ήξερα ) τα οποία δίνουν κάποιες απαντήσεις στα περί ¨λύσης¨.Μιας ανύπαρκτης λύσης που τελικά το παγκόσμιο σύστημα ( με δεκανίκι της τράπεζες) προσπαθεί και τελικά καταφέρνει την ομηρία των λαών.

Στο βαθμό που ο Έλληνας πολίτης είναι παντελώς -και εσκεμμένα- αναλφάβητος οικονομικά, πρέπει με απλά λόγια να του εξηγήσουμε τι συμβαίνει και κυρίως ποια είναι η λύση!
Έτσι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και να εξηγήσουμε τις βασικές παραμέτρους που… πρωταγωνιστούν στο όλο “πρόβλημα”.
Πρώτα από όλα να εξηγήσουμε το πιο βασικό: Τι είναι χρήμα.
Ο όλος μηχανισμός του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος βασίζεται (ουσιαστικά από το 1913), ΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΚΡΙΣΜΑ (ζωγραφισμένα χαρτιά δηλαδή) ΑΠΟ ΙΔΙΩΤΕΣ και στον δανεισμό τους στη συνέχεια, έντοκα, στα κράτη(!;). Η διαδικασία όμως αυτή, μπορεί μακροπρόθεσμα να δημιουργήσει μόνο ένα πράγμα: Αναπαραγόμενο χρέος, στασιμοπληθωρισμό και ύφεση, αφού με βάση το σύστημα αυτό, χρήμα δεν μπορεί να παραχθεί αν δεν υπάρχει δανεισμός. Άρα το χρήμα είναι χρέος και το χρέος χρήμα.
Τα παραπάνω μπορούν να γίνουν κατανοητά με τη βοήθεια ενός παραδείγματος μέσα από το οποίο θα καταφανεί όλο το εξωφρενικά απλό κόλπο, το οποίο σε εξοργίζει όταν κατανοείς ότι όλα, (ανεργία, φτώχεια, χρέος) ουσιαστικά γίνονται κυριολεκτικά για ΚΟΠΑΝΙΣΤΟ ΑΕΡΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ!
Η κυβέρνηση λοιπόν, παραγγέλλει στην κεντρική τράπεζα (η οποία είναι ΙΔΙΩΤΙΚΗ!), να “δημιουργήσει” έστω 100€. Τότε η κεντρική τράπεζα ζωγραφίζει κάτι χαρτιά και δημιουργεί τα 100€, (χρήμα) τα οποία δίνει στην κυβέρνηση με τόκο (παρ’ ότι τίποτα δεν τον δικαιολογεί) και παίρνει σαν αντάλλαγμα κρατικές εγγυήσεις πάλι σε ζωγραφισμένα χαρτιά (χρέος). Στη συνέχεια, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του ποσού αυτού μπαίνει στις τράπεζες (το 3% του συνολικού ποσού είναι ρευστό, το άλλο είναι απλοί λογιστικοί αριθμοί), αυτές το πολλαπλασιάζουν με δάνεια (μέθοδος κλασματικών αποθεματικών), περίπου επί 9 φορές! Άρα λοιπόν “κυκλοφορεί” στην αγορά ένα ποσό χρήματος της τάξης του 90 με 100% επιπλέον από αυτό που κόπηκε και μάλιστα έντοκο(!;).
Από που λοιπόν θα βρεθεί το επιπλέον χρήμα για την αποπληρωμή των τόκων,αφού στην πραγματικότητα στην αγορά υπάρχουν μόνο τα 100€ που κόπηκαν; Μα με νέο δάνειο, που θα δημιουργήσει ξανά νέο έντοκο χρήμα και άρα νέο ανακυκλούμενο χρέος και πάει λέγοντας, μέχρι το σύστημα να κορεστεί (όποτε το αποφασίσουν) και οι “αδύναμοι κρίκοι” να καταστραφούν και να ξεπουληθούν.
Να επομένως γιατί όλα τα κράτη (ΗΠΑ, Γερμανία, Ισπανία, Αυστραλία, Αγγλία κ.λ.π.) έχουν Δημόσιο χρέος που αναπαράγεται και δημιουργεί “κρίσεις” ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Άρα λοιπόν μην ακούτε τα περί “…αυτοί θέλουν τα λεφτά τους πίσω” και…τέτοια! Δεν τους ενδιαφέρουν τα ζωγραφισμένα χαρτιά όπως νομίζουμε εμείς κιι εδώ ακριβώς είναι η παγίδα τους, η μεγάλη παγίδα στην οποία συναινούν οι πολιτικοί, οι οποίοι στηρίζουν την ύπαρξή τους στην προσωπική στήριξη που απολαμβάνουν από τους τραπεζίτες!
Το χρήμα είναι πλέον το υπέρτατο όπλο, είναι το μέσο με το οποίο κλέβουν από χώρες πρώτες ύλες, πλουτοπαραγωγικές πηγές και γαιοστρατηγικά συμφέροντα, που διαφορετικά μόνο με επιθετικό πόλεμο θα είχαν κατορθώσει. Αν θέλουν χρήμα το κόβουν ό,τι ώρα θέλουν και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανένα. Άλλωστε οι κυβερνήσεις, οι μόνες που συνταγματικά μπορούν να τους ελέγξουν, είναι κατά κανόνα εξαγορασμένες, όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα!
Το ΔΝΤ θα έπρεπε να είχε χρεοκοπήσει από καιρό, αφού έχασε χρήματα από την Αργεντινή, την Ουγγαρία, την Τουρκία, την Ισλανδία και άλλες χώρες που τελικά επαναστάτησαν και απλά δεν πλήρωσαν.
Ο όλος πόλεμος πιέσεων έτσι, έχει να κάνει, αφ’ ενός με τις απαιτήσεις βοηθητικών του συστήματος τραπεζών, οι οποίες, καθώς βρίσκονται εκ των πραγμάτων στον αισχρό αυτό μηχανισμό, πρέπει να “σιγουρέψουν” την επιβίωσή τους στο βαθμό που κατανοούν ότι εργάζονται σε χώρο αδηφάγο χωρίς ίχνος ηθικής και χωρίς φίλους και αφ’ ετέρου, έχει να κάνει με την προσπάθεια των τραπεζικών καρτέλ να μας πτωχεύσουν σιγά–σιγά ώστε να ελαχιστοποιηθεί η ζημία από τα Ελληνικά ομόλογα που έχουν στα χέρια τους και στη συνέχεια να μπούμε (ανεπαίσθητα) σε επιτήρηση και έτσι να ληστέψουν ό,τι εποφθαλμιούν, να το αρπάξουν χωρίς να δώσουν τίποτε απολύτως. Να αρπάξουν δηλαδή τα πάντα, επειδή μας έχουνε δώσει αριθμούς (λογιστικούς αριθμούς που πληκτρολόγησαν σε υπολογιστές ή τυπωμένα χαρτιά που φυσικά τύπωσαν οι ίδιοι οι… δανειστές μας! Δηλαδή, με το τίποτε, παίρνουν τα πάντα!Δεν είναι λοιπόν το χρήμα το πρόβλημα! Το χρήμα εξάλλου δεν πρέπει να είναι τίποτε άλλο από ΒΟΗΘΗΤΙΚΟ ΜΕΣΟ ΣΥΝΑΛΛΑΓΩΝ (στην θεωρητική του βάση χρησιμοποιήθηκε ως κοινό μέσο αντί της ανταλλαγής προϊόντων)! Ο τρόπος όμως που επιθετικά χρησιμοποιείται από τους διεθνείς εγκληματίες (βλέπε τραπεζίτες), το αναγάγει σε…προϊόν και μάλιστα προϊόν εγκλήματος. Το μεταλάσσει σε υλικό που έχει εσωτερική αξία, σε συμπαντικό μηχανισμό και τέλος σε… θρησκεία!
Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην χώρα μας είναι μαθηματικά μη αναστρέψιμη. Δεν υπάρχει περίπτωση να αποπληρωθούν τα δάνεια αυτά σε καμιά περίπτωση στο βαθμό που η κρίση νομοτελειακά ανακυκλώνεται και βαθαίνει. Το ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα εγγυάται το αδιέξοδο, επειδή το ίδιο το σχεδίασε, το ίδιο το εξέθρεψε, το ίδιο το εκτελεί. Και ως κοινός κλέφτης προσπαθεί γρήγορα να πάρει τα κλοπιμαία και να τα μετατρέψει σε σταθερή (μη χρηματική) αξία…


Από τα 490 δις δάνεια που πήραμε τα τελευταία 10 χρόνια, το 97% περίπου πήγε στην εξόφληση τόκων παλαιότερων δανείων και μόνο 3% στο έλλειμμα, στην πραγματική οικονομία.


Να γιατί παρ’ ότι παίρνουμε δάνεια από το μηχανισμό “στήριξης”, αυτά, παράδοξα συνοδεύονται από αυξήσεις φόρων και περικοπές μισθών.

Η λύση λοιπόν βρίσκεται στην ΚΟΠΗ ΑΤΟΚΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΑΤΗ και ο απόλυτος έλεγχος της προσφοράς του από τα ίδια τα κράτη μέσω ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΡΑΠΕΖΑΣ και μάλιστα εθνικής! Δε νοείται η ύπαρξη ιδιωτικών τραπεζών! Δε νοείται να υπάρχουν κέρδη από χαρτιά χωρίς εσωτερική αξία, χωρίς κανένα απολύτως πραγματικό αντίκρυσμα! Δε μπορεί οι τραπεζίτες, οι άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, να κυβερνούν τα πάντα σ’ αυτή τη γη και να τα θέλουν αισχρά όλα δικά τους! Πρέπει επιτέλόυς να δοθεί ένα τέλος σ’ αυτόν τον παραλογισμό! Αυτό που κυριαρχεί σε μια οικονομία είναι και πρέπει να είναι ΤΟ ΠΡΟΪΟΝ και όχι το χρήμα! Και εάν θέλετε, σε μία κοινωνία όλα πρέπει να στοχεύουν στην ανάδειξη του ανθρώπου και των αναγκών του και όχι στην καταστροφή του ανθρώπου μέσω των αναγκών του. Δεν μπορεί μία κοινωνία να λειτουργεί για το χρήμα και να αγνοεί τον άνθρωπο.
ΚΟΠΗ ΑΤΟΚΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΑΤΗ λοιπόν, μόνο εδώ βρίσκεται η λύση. Κάθε άλλη πρόταση, αναδιάρθρωση του χρέους, ελεγχόμενη πτώχευση, πέρασμα σε κοπή χρήματος με γνώμονα τον χρυσό (με το ίδιο χρηματοπιστωτικό καθεστώς) κ.λ.π.,μόνο απλή καθυστέρηση στον κυκλικό θάνατο μπορεί να επιφέρει!

Έξοδος λοιπόν από το ευρώ και την Ε.Ε (είδαμε τι είναι πια), κοπή ενός δικού μας άτοκου νομίσματος και νομιμοποίησή του στη συνέχεια ώστε να εξαφανιστεί η δαμόκλειος σπάθη της στάσης πληρωμών στο εσωτερικό. Πλήρης και ισόβια στάση πληρωμών των χρεών μας (δεν πληρώνουμε τίποτα για κοπανιστό αέρα δηλαδή), φορολογία 40% στα κέρδη των τραπεζών και κρατικοποίησή τους στη συνέχεια (και όχι να πληρώνουμε δεκάδες δισ. ευρώ για να στηρίξουμε τις τράπεζες που έχουν δημιουργήσει το πρόβλημα και μας εκβιάζουν). Μετατροπή των Ευρώ σε δολάρια (άμυνα) και επίθεση στην ΕΕ, ΕΚΤ και το ΔΝΤ του όποιου Έλληνα (όχι πράκτορα όπως τώρα) αρχηγού, που θα ξεσκεπάσει τους μηχανισμούς αυτούς και θα τους κατονομάσει διεθνώς ως Παραμάγαζα της FED των HΠΑ και των Rothschild!

O πανικός, η νομισματική αστάθεια και η δυσπιστία στους θεσμούς- δεσμώτες μας που θα επακολουθήσει, θα δώσει ένα μάθημα που δεν περιμένουν στους διεθνείς απατεώνες και την ευκαιρία στους λαούς να βγουν από τη νομοτελειακά αδιέξοδη δύνη των “παγκοσμιοποιητών” και να γυρίσουν στην πραγματική οικονομία που θα δώσει ψωμί στο φτωχό πληθυσμό και πραγματική ανάπτυξη, χωρίς αυτά τα απάνθρωπα, άχρηστα, αιμοσταγή και αιμοδιψή λαμόγια των τραπεζών.
Επικίνδυνο…; Ε και; Ας δώσουμε τουλάχιστον την άπτρα (πάντα κάποιος το κάνει) ώστε να ξεκινήσει μια παγκόσμια επανάσταση ενάντια σ’ αυτό το νομοτελειακά αδιέξοδο (για τους φτωχούς) σύστημα. Εμείς δεν θα πάθουμε τίποτα, δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτα. Οι ζημιές, ο πανικός και η επισφάλειες που θα δημιουργηθούν, είναι πολύ μεγαλύτερες από την επιστροφή του κοπανιστού αέρα που μας δάνεισαν.
Ότι και να γίνει άλλο, χωρίς την ριζική αλλαγή του υπάρχοντος χρεωστικού και πληθωριστικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, θα δημιουργήσει, (όπως ιστορικά έγινε πολλές φορές) έναν νέο λύκο ,απλά με άλλη προβιά!

Και όπως καταλάβατε, ο δεύτερος σε βαρύτητα και σπουδαιότητα σύμμαχος του συστήματος (γιατί ο πρώτος είναι η παιδεία), οι εξαγορασμένοι πολιτικοί, σαν εθνικοί προδότες πρέπει να… επισκεφθούν ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΟΣ, ΤΟ ΓΟΥΔΙ! ΤΙΠΟΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ!

Λιότσιος Σ.Βασίλης
*Καθηγητής οικονομικών

Χρεοκοπία με δόσεις

Πότε θα πάψουν να επιλέγουν οι Έλληνες την ατομική και συλλογική αυτοκτονία, από την υγιή αντίδραση, καθώς επίσης την υποταγή και την υποτέλεια, από την εθνική κυριαρχία, την ελευθερία, την τιμή και την υπερηφάνεια τους;

 

του Βασίλη Βιλιάρδου από το casss.gr 

 

“Το ΔΝΤ, στην περίπτωση της Ελλάδας, παρομοιάζεται με έναν γιατρό, η (σωστή) διάγνωση του οποίου για τον ασθενή του είναι πως πάσχει από υπόταση (ύφεση). Εν τούτοις, παρά το ότι γνωρίζει ακριβώς την ασθένεια, του γράφει μία συνταγή αγοράς φαρμάκων, για την αντιμετώπιση της πίεσης.

 

Παραδόξως όλοι οι υπόλοιποι γιατροί (ΕΚΤ, Γερμανία κλπ.), οι οποίοι συμμετέχουν στην εξέταση του ασθενούς, συμφωνούν τόσο με τη διάγνωση, όσο και με τη συνταγή(!). Το γεγονός αυτό οδηγεί τους ουδέτερους παρατηρητές στο συμπέρασμα ότι, ο σκοπός της σύσκεψης των γιατρών δεν είναι η θεραπεία, όπως ήθελαν να πιστεύουν, αλλά ο μαρτυρικός, επώδυνος θάνατος του ασθενούς”

 

«Διασώθηκε η Ελλάδα με τις αποφάσεις της χθεσινής σύσκεψης;», αναρωτιέται εύλογα κανείς. «Θεωρητικά ίσως…..πρακτικά όμως πρόκειται για μία ακόμη καθυστέρηση της χρεοκοπίας, για μία επόμενη, οδυνηρή πράξη στο ελληνικό δράμα», θα ήταν η απάντηση οποιουδήποτε προσπαθούσε να κατανοήσει επακριβώς, όλα όσα ανακοινώθηκαν μετά τη σύσκεψη – ειδικά όσον αφορά τις επιφυλάξεις του ΔΝΤ, σε σχέση με την καταβολή της δόσης εκ μέρους του, «όταν και εάν στεφθεί με επιτυχία το πρόγραμμα επαναγοράς ελληνικών ομολόγων, σε τιμές που δεν θα υπερβαίνουν το 35% της ονομαστικής τους αξίας».

 

Στα πλαίσια αυτά, οφείλει να αναφέρει κανείς τους μέχρι σήμερα δανειστές της Ελλάδας (μη συμπεριλαμβανομένων των δανείων για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών), έτσι ώστε να έχει μία καλύτερη εικόνα των αποφάσεων που την αφορούν – για τις χθεσινές ασκήσεις επί χάρτου καλύτερα του περιπλανώμενου Ευρωθίασου ή, διαφορετικά, για το «μάθημα κολύμβησης στην ξηρά».

 

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Ανάλυση συνολικού δανεισμού της Ελλάδας, ύψους 304 δις €

 

Δανειστές	Ποσά σε δις €
Ιδιώτες	63,00
Λοιποί πιστωτές	47,00
Διμερή δάνεια των χωρών της Ευρωζώνης	53,00
ΔΝΤ	22,00
EFSF	74,00
EKT	45,00
Σύνολα	303,00

 

Οι αποφάσεις τώρα είναι οι εξής:

 

(α) Μείωση του επιτοκίου στα διμερή δάνεια, στα 53 δις € λοιπόν, από euribor συν 1,5% μέχρι τώρα, σε euribor συν 0,9% στη συνέχεια και μετά, εάν η Ελλάδα βέβαια πετύχει πρωτογενή (προ τοκοχρεολυσίων) πλεονάσματα, τουλάχιστον 4,5% του ΑΕΠ της, σε euribor συν 0,5%.

 

Τα αποτελέσματα αυτού του «μέτρου» είναι προφανώς μη μετρήσιμα σήμερα – γεγονός που δεν θα μείνει αναπάντητο από τις αγορές. Εκτός αυτού, το πώς θα πραγματοποιηθεί το θαύμα των πλεονασμάτων, εν μέσω μίας καταστροφικής ύφεσης, εγκληματικής ανεργίας, μαζικής χρεοκοπίας των επιχειρήσεων κλπ., είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο να το αντιληφθούμε.

 

(β)  Ο χρόνος αποπληρωμής του δανείου από το EFSF, των 74 δις € δηλαδή, διπλασιάζεται – από τα 15 έτη μέχρι σήμερα στα 30, όπου στα δέκα πρώτα χρόνια η Ελλάδα δεν θα πληρώνει τόκους.

 

(γ)  Η Ελληνική κυβέρνηση θα προσφέρει 0,35 σεντς ανά ένα ευρώ ονομαστικής αξίας, για την επαναγορά ομολόγων από τους ιδιώτες – πιθανότατα από αυτούς που κατέχουν τα 63 δις €.

 

Με τον τρόπο αυτό και υπό την προϋπόθεση ότι θα το αποδεχθούν οι ιδιοκτήτες των ομολόγων, η Ελλάδα θα εξοικονομήσει περί τα 41 δις € – αν και δεν είναι καθόλου εμφανές από πού θα χρηματοδοτήσει η χώρα μας τα 22 δις € που απαιτούνται. Εκτός αυτού, γιατί ανακοινώνονται δημόσια τέτοιες προθέσεις, οι οποίες συνήθως αυξάνουν την τιμή των ομολόγων; Είναι αλήθεια τόσο ανόητοι οι Ευρωπαίοι ή μήπως έχουν κάτι άλλο στο νου τους;

 

(δ)  Οι κεντρικές τράπεζες των χωρών της Ευρωζώνης παραιτούνται από τα κέρδη της ΕΚΤ, τα οποία προέρχονται από την αγορά ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, ονομαστικής αξίας 45 δις €, στη δευτερογενή διαπραγμάτευση – τα κέρδη αυτά υπολογίζονται στα 11 δις €.

 

Συμπερασματικά, πρόκειται ξανά για ημίμετρα, ενώ δεν αποφασίσθηκε μία δεύτερη διαγραφή του χρέουςαπό τον κρατικό τομέα (OSI), όπως ήθελε το ΔΝΤ  – επειδή οι επιπτώσεις για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης θα ήταν μεγάλες, όπως επίσης για τον εγχώριο και διεθνή τραπεζικό τομέα.

 

Κατά την άποψη μας λοιπόν, πρόκειται για μία επόμενη συνέχεια της ελληνικής τραγωδίας – αν και, εάν υπήρχεπολιτική βούληση, η Ελλάδα θα μπορούσε να διασωθεί, χωρίς να επιβαρυνθούν καθόλου οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι.

 

Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο (J.Berger), θα έπρεπε κανείς να αναδιαρθρώσει απλά τα υφιστάμενα χρέη, με τη βοήθεια της ΕΚΤ – για παράδειγμα, με την έκδοση «Evergreen Bonds» (ομόλογα μεγάλης χρονικής διάρκειας εκ μέρους της ΕΚΤ, με κυμαινόμενο επιτόκιο, άτοκα για τα πρώτα χρόνια) ή με «Zero-coupon Bonds» (μη πληρωμή τόκων για τα παλαιά χρέη, για μεγάλο χρονικό διάστημα).

 

Προφανώς τότε και μόνο τότε θα μπορούσε η πατρίδα μας να εφαρμόσει κάποια αναπτυξιακή πολιτική, δανειζόμενη βιώσιμα από τις αγορές και ξεφεύγοντας από την ύφεση – κάτι που όμως θα την ανεξαρτητοποιούσε από την Τρόικα, από τη Γερμανία καλύτερα, η οποία φυσικά δεν θα το επιθυμούσε καθόλου.

 

Δυστυχώς, η πρόθεση των «συνδίκων πτώχευσης» παραμένει να μην είναι άλλη, από τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων, για την εξόφληση των χρεών της χώρας τους – γεγονός που τεκμηριώνεται επίσης από τον «ελεγχόμενο λογαριασμό», στον οποίο θα κατατίθενται τα έσοδα των αποκρατικοποιήσεων, καθώς επίσης τα πρωτογενή πλεονάσματα (ακόμη και αν διατηρείται στην ΤτΕ, αφού δεν μας ανήκει).

 

Ολοκληρώνοντας, είναι εμφανές πως δεν υπάρχει πολιτική βούληση για την επίλυση της ελληνικής κρίσης– γεγονός που υποχρεώνει πάρα πολλούς να αναρωτιούνται, «για πόσο χρονικό διάστημα ακόμη θα ανέχονται οι Έλληνες αυτό το κυνικό και μακάβριο παιχνίδι εις βάρος τους;».

 

«Πότε θα τελειώσει η υπομονή των Ελλήνων; Όταν η ανεργία φτάσει στο 35% ή στο 50%; Μέχρι πότε θα υπερισχύει η απόφαση τους για παραμονή στην Ευρωζώνη, όλων των άλλων δεινών που τη συνοδεύουν; Μήπως μέχρι εκείνη τη στιγμή, κατά την οποία τα μέτρα της Τρόικας θα ξεπεράσουν σε σκληρότητα, το χάος και την οδύνη που θα συνόδευαν την επιστροφή τους στη δραχμή;»

 

«Πότε θα καταλάβουν πως οδηγούνται στο ικρίωμα χωρίς να φέρνουν την παραμικρή αντίσταση;», συνεχίζουν να αναρωτιούνται, «Πότε θα κατανοήσουν πως απλά καθυστερείται η χρεοκοπία τους, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στην απόλυτη καταστροφή, σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα;»

 

«Πότε θα πάψουν να επιλέγουν την ατομική και συλλογική αυτοκτονία από την υγιή αντίδραση, καθώς επίσης την υποταγή και την υποτέλεια, από την εθνική κυριαρχία, την ελευθερία και την υπερηφάνεια τους;»

 

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 27. Νοεμβρίου 2012

 

Ο κ. Β.Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος (μακροοικονομία), συγγραφέας, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

http://ardin-rixi.gr/archives/10220

Το «κούρεμα», το PSI, τα ομόλογα και το βρετανικό δίκαιο

Tου Σταύρου Λυγερού από την Κυριακάτικη Καθημερινή

Ηταν εξ αρχής σαφές ότι χωρίς γενναίο κούρεμα του ελληνικού χρέους ελπίδα διεξόδου από την κρίση δεν μπορούσε να υπάρξει. Από αυτές τις στήλες το τονίζαμε, αλλά ο Παπανδρέου δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα για κούρεμα, επικαλούμενος το εθνικό συμφέρον! Ενάμιση χρόνο μετά, οι ίδιοι που ξόρκιζαν το κούρεμα το έχουν αναγάγει στην απόλυτη σωτηρία. Ο Παπαδήμος, μάλιστα, το ξόρκιζε μέχρι προ τριμήνου.

Η καθυστέρηση είχε συνέπειες. Στους 20 μήνες από την ψήφιση του Μνημονίου, η μερίδα του λέοντος από το δάνειο των 110 δισ. δόθηκε για να πληρωθούν στο ακέραιο τόκοι και χρεολύσια στους δανειστές, και όχι για μισθούς και συντάξεις όπως ισχυρίζονται οι ντόπιοι προπαγανδιστές. Εάν το κούρεμα είχε γίνει τον Μάιο 2010, το χρέος θα είχε μειωθεί κατά μερικές δεκάδες δισ. Τότε η ελληνική κρίση ήταν περισσότερο συστημικός κίνδυνος για την Ευρωζώνη απ’ ό, τι σήμερα. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε διαπραγματευτική ισχύ. Δεν είχε, όμως, πολιτική βούληση.

Η ζημιά δεν περιορίστηκε εδώ. Το δάνειο των 110 δισ. από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ δεν κουρεύεται και επιπροσθέτως υπάγεται στο βρετανικό δίκαιο, δηλαδή είναι ενυπόθηκο. Το συζητούμενο αυτές τις ημέρες κούρεμα αφορά 206 δισ., ενώ το συνολικό χρέος είναι πάνω από 370 δισ. Από το κούρεμα θα εξαιρεθούν και τα ελληνικά ομόλογα που κατέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Τα ομόλογα αυτά συνολικής ονομαστικής αξίας 55 – 60 δισ. έχουν αγοραστεί σε πολύ χαμηλότερη τιμή (υπολογίζεται γύρω στα 40 δισ.) από τη δευτερογενή αγορά. Η ΕΚΤ απαιτεί να τα εισπράξει στο ακέραιο, δηλαδή να κερδοσκοπήσει ασυστόλως σε βάρος ενός σκληρά δοκιμαζόμενου μετόχου της (Ελλάδας). Η ΕΚΤ δεν δέχεται ούτε να αντικαταστήσει τα ομόλογα που κατέχει με νέα, η ονομαστική τιμή των οποίων να είναι η τιμή αγοράς των παλιών, ώστε να μη χάσει ούτε ένα ευρώ.

Με το PSI, στην ιδανική περίπτωση το χρέος θα μειωθεί κατά 100 δισ. Θα κουρευτούν όμως και τα ομόλογα που έχουν στα χέρια τους τα ελληνικά ασφαλιστικά Ταμεία (περίπου 25 δισ.) και οι ελληνικές τράπεζες (περίπου 50 δισ.). Επειδή, όμως, η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να καλύψει κάπως τις απώλειες των ασφαλιστικών Ταμείων και να επανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες, η πραγματική ελάφρυνση του χρέους θα είναι μικρότερη από 70 δισ.

Και αυτά στην ελάχιστα πιθανή περίπτωση που τελικώς συμμετάσχουν όλα τα hedge funds, τα οποία υπολογίζεται ότι κατέχουν περίπου 80 από τα 206 δισ. Τα περισσότερα hedge funds αντιδρούν παρότι έχουν αγοράσει τα ελληνικά ομόλογα σε τιμές 30 – 40% της ονομαστικής αξίας τους και ως εκ τούτου θα κερδίσουν ένα 10 – 20% και μετά το κούρεμα. Αλλα αντιδρούν επειδή κατέχουν ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) και θέλουν να τα ενεργοποιήσουν και άλλα επειδή ελπίζουν ότι μπορούν να εκβιάσουν για να εξασφαλίσουν υψηλά επιτόκια για τα νέα ομόλογα – κατά πιθανότητα 30ετούς διάρκειας.

Ας σημειωθεί ότι οι τοκογλυφικές απαιτήσεις των τραπεζών για επιτόκια 7 – 8% αναχαιτίσθηκαν όχι τόσο λόγω της αντίστασης της κυβέρνησης Παπαδήμου όσο λόγω της παρέμβασης του ΔΝΤ. Το συζητούμενο επιτόκιο είναι της τάξεως του 4 – 5%, αλλά φαίνεται ότι υπάρχει πρόβλεψη για αύξησή του στην πορεία των ετών.

Εκτός από το γεγονός ότι το PSI είναι ανεπαρκές για να καταστήσει το ελληνικό χρέος εξυπηρετήσιμο, θα υπαγάγει τα νέα ομόλογα στο βρετανικό δίκαιο. Το ίδιο θα ισχύσει και για τη νέα δανειακή σύμβαση. Η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει ήδη συμφωνήσει και για τα δύο. Με άλλα λόγια, ενώ μέχρι πριν από δύο χρόνια όλο το ελληνικό χρέος υπαγόταν στο ελληνικό δίκαιο, θα γυρίσει στο βρετανικό. Οι δανειστές θα μπορούν να βάλουν στο χέρι περιουσιακά στοιχεία και έσοδα του ελληνικού κράτους, τη στιγμή που αυτό δεν θα μπορεί να ικανοποιήσει στοιχειώδεις ανάγκες του πληθυσμού.

Οι επιπτώσεις της αλλαγής θα είναι ακόμα πιο καταστροφικές στην καθόλου απίθανη περίπτωση που και αυτό το πρόγραμμα ναυαγήσει και η Ελλάδα βρεθεί εκτός Ευρωζώνης. Εάν το χρέος υπαγόταν στο ελληνικό δίκαιο, βασίμως πιθανολογούμε ότι τα ελληνικά δικαστήρια, που θα έκριναν, θα αποφάσιζαν ότι το χρέος θα μεταφερόταν σε νέες δραχμές. Αυτό σημαίνει ότι το χρέος θα υφίστατο υποτίμηση ακριβώς όσο και η νέα δραχμή και θα υφίστατο κάθε χρόνο πρόσθετο κούρεμα αναλόγως του ντόπιου πληθωρισμού.

Με την υπαγωγή του χρέους στο βρετανικό δίκαιο, βασίμως πιθανολογούμε ότι το χρέος θα παραμείνει σε ευρώ.Αυτό σημαίνει ότι θα διπλασιαστεί λόγω της αναπόφευκτης υποτίμησης της νέας δραχμής. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση Παπαδήμου θα έχει καταφέρει στην ολιγόμηνη θητεία της να ολοκληρώσει το καταστροφικό έργο της κυβέρνησης Παπανδρέου, καθιστώντας την Ελλάδα έρμαιο των δανειστών της για πολλά πολλά χρόνια.

http://ardin-rixi.gr/archives/3230

Ο «πατριώτης»… αυξάνει το χρέος κατά 30 δισ.!

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ο στόχος της απόφασης της ευρωσυνόδου, σύμφωνα με το τελικό κείμενο, είναι να μειωθεί το δημόσιο χρέος της Ελλάδας κατά 100 δισ. ευρώ. Αυτό προκύπτει από τη συμφωνία των τραπεζών να… παραιτηθούν από το 50% (περίπου) της αξίας των ομολόγων που κατέχουν. Συνιστά αυτό μείωση του ελληνικού χρέους εις χείρας ιδιωτών κατά 50%; Όχι! Αύξηση σημαίνει! Γιατί;

1. Διότι, πρώτον, δεν είναι μόνο οι τράπεζες κάτοχοι ελληνικού χρέους. Υπάρχουν και τα hedge funds, δηλαδή τα κερδοσκοπικά κεφάλαια. Πόσο χρέος κατέχουν, πόσο θα αποκτήσουν όσο θα διαρκεί η διαπραγμάτευση για το «κούρεμα» και τι θα κάνουν; Άγνωστο κι αυτό… Να θυμίσουμε τι επισημαίναμε μόλις χθες με αφορμή ρεπορτάζ του BBC, στο κείμενο με τίτλο Επένδυσαν στην πτώχευση και τώρα θα πλουτίσουν.

2. Δεύτερον, το τελικό «όφελος», ως προς τα 100 δισ. παραμένει άγνωστο επειδή από την απόφαση λείπουν οι εξής ουσιώδεις… «λεπτομέρειες»: Τι θα χάσουν οι τράπεζες, ποιο επιτόκιο και ποια διάρκεια θα έχουν τα νέα ομόλογα που θα πάρουν στο πλαίσιο της ανταλλαγής, πόσοι από τους ιδιώτες θα συμμετάσχουν στην ανταλλαγή ή πόσοι άλλοι θα προτιμήσουν την ανοιχτή κερδοσκοπία.

Άρα η συμφωνία διατυπώθηκε μεν, αλλά η αριθμητική αποτύπωση (100 δισ. ευρώ) βρίσκεται απλώς… στον αέρα. Στην πραγματικότητα λοιπόν έχουμε στο χέρι τη δήλωση προθέσεων, αλλά όχι το αποτέλεσμα. Αυτό, από λίγο έως πολύ, θυμίζει λιγάκι την… 21η Ιουλίου, η οποία σύντομα αποδείχθηκε ότι έγινε για να μείνει στα χαρτιά.

Αύξηση χρέους κατά 30 δισ.

Από εκεί και πέρα στην Ελλάδα θα υπάρξουν, όπως ήδη ξέρουμε, επιπτώσεις κυρίως στις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία. Για τις τράπεζες η Ελλάδα θα καλύψει τις απώλειες, που υπολογίζονται προχείρως σε 30 δισ. ευρώ, με νέο δάνειο.

Τίποτε πρωτότυπο. Οι Έλληνες φορολογούμενοι – οι συνεπείς μόνο, διότι οι ασυνεπείς έτσι κι αλλιώς παραμένουν ανενόχλητοι – θα φορτωθούν με νέα δάνεια για να στηρίξουν οι ίδιοι τις τράπεζες. Άρα η… «Ελλάδα» ελαφρύνεται κατά 30 δισ. αλλά οι Έλληνες όχι.

Οι ίδιοι θα πρέπει να καλύψουν τις απώλειες των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά χωρίς δάνειο: απευθείας, από τις συνεχείς αυξήσεις της φορολογίας και τις μειώσεις των συντάξεων.

Ελαφρύνεται όμως συνολικά η… «Ελλάδα»; Παπάρια μάντολες (και συγγνώμη για την έκφραση): Συνολικά η Ελλάδα, ενώ (αν όλα πάνε έτσι όπως έχει ανακοινωθεί) θα «ελαφρυνθεί», υποτίθεται, από 100 δισ. χρέος, θα προσθέσει στην καμπούρα της νέο δανεισμό ύψους 130 δισ., εκ των οποίων τα 30 για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Με άλλα λόγια η χώρα προσθέτει στο δημόσιο χρέος της 30 δισ. ευρώ επιπλέον.

Όπως ήδη έχουμε γράψει (ο ρόλος του… μετά Χριστόν προφήτη είναι γενικώς απεχθής εδώ πέρα…), στην πραγματικότητα δεν έχουμε μείωση του χρέους, αλλά μια μεγάλη ανταλλαγή χρέους (και με αύξηση, όπως προκύπτει τώρα), ένα μεγάλο swap, και μάλιστα με όρους που οι οποίοι το αυξάνουν από χέρι 30 δισ. και μένει να δούμε πόσο ακόμη θα το αυξήσουν όταν διευκρινιστούν ακόμη περισσότερο οι όροι.

Ακόμη χειρότερα, η Ελλάδα «ξεφορτώνεται» ομόλογα υποκείμενα στον ελληνικό νόμο, λήξεως έως το 2035, υποτιμημένα στην αγορά σε ποσοστό περί το 60%, για να δώσει ομόλογα στο 50%, με άγνωστους όρους, ενώ για το υπόλοιπο 50% θα λάβει νέο δάνειο, βραχυπρόθεσμο, με δανειακή σύμβαση στον αγγλικό νόμο (ποιος πιστεύει τις «διαρροές» της κυβέρνησης περί του αντιθέτου), με επιτόκιο που επίσης μένει να διευκρινιστεί, αλλά δεν μπορεί να είναι κάτω του πρώτου δανείου της τρόικας.

Εσωτερική κατοχή

Εκτός από την αύξηση του δημόσιου χρέους, το νέο δάνειο, ανεξάρτητα από τους άλλους όρους που θα επιβληθούν με τη νέα δανειακή σύμβαση και κάποια στιγμή θα τους μάθουμε, σε κάθε περίπτωση, βάσει της συμφωνίας της ευρωσυνόδου κορυφής, θα συνοδεύεται από ενίσχυση των μηχανισμών επιτήρησης για την παρακολούθηση της εφαρμογής των «μεταρρυθμίσεων», οι οποίες πρέπει να ενταθούν και να επιταχυνθούν.

[Παρένθεση: Η ευρωζώνη καλεί το ΔΝΤ να συμβάλει στη χρηματοδότηση του νέου δανείου. Το Ταμείο ωστόσο έχει επισημάνει ότι δεν μπορεί να δανείζει μια χώρα της οποίας το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Επειδή, όπως έχει δείξει η μέχρι τώρα πείρα μας από τους χειρισμούς του Ταμείου, το ΔΝΤ θα αποφασίσει πολιτικά και εφόσον οι δικοί του όροι προς την Ευρωζώνη, στο νέο πλαίσιο του EFSF, θα έχουν ικανοποιηθεί. Ποιοι όροι; Θα τους μάθουμε όταν τεθούν…].

Επιστροφή στην επιτήρηση: Τι θα σημαίνει η «ενίσχυση» του σχετικού μηχανισμού; Κατ’ αρχάς το ανακοινωθέν γράφει ότι την ενίσχυση των μηχανισμών επιτήρησης ζήτησε η ελληνική κυβέρνηση. Η οποία, κατά τα άλλα, μας διαβεβαιώνει ότι η επιτήρηση δεν θα είναι πιο σκληρή. Διότι, αφού τη ζητάμε εμείς και δεν μας την επιβάλλουν οι άλλοι, δεν παραχωρούμε εθνική κυριαρχία.

Έτσι η «επικοινωνία» ανάγεται σε μπαλαμούτι και το μπαλαμούτι σε πολιτική. Η κυβέρνηση Παπανδρέου σε νέα ξεκαρδιστικά επεισόδια.

Επί της απόφασης, για να μην ξεφεύγουμε: Προβλέπεται ότι, στο πλαίσιο του νέου προγράμματος (διάβαζε: δανειακής σύμβασης) η Κομισιόν (δηλαδή ο μηχανισμός επιτήρησης υπό τον Ράιχενμπαχ), σε συνεργασία με τα άλλα μέρη της τρόικας θα δημιουργήσει, για όλη τη διάρκεια του προγράμματος, εποπτικό μηχανισμό εγκατεστημένο στην Ελλάδα, μαζί με Έλληνες εμπειρογνώμονες.

Τι θα κάνουν αυτά τα παλικάρια; Θα αξιολογούν τη «συμβατότητα» των μέτρων που θα αποφασίζει η ελληνική κυβέρνηση στο πλαίσιο της εκτέλεσης της νέας δανειακής σύμβασης.

Με ποιον τρόπο; Μην ακούτε ούτε μια λέξη, ούτε μια συλλαβή από τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης: Ο νέος ρόλος των επιτόπιων επιτηρητών του Ράιχενμπαχ θα περιγράφεται στη νέα σύμβαση αποκτώντας και συμβατικό και νομικό χαρακτήρα.

Τα παλικάρια θα ελέγχουν όλα τα μέτρα και, όταν τα κρίνουν ανεπαρκή, θα επιβάλλουν δικά τους. Αυτό σημαίνει η προαναγγελία περί παραχώρησης «μέρους της εκτελεστικής (δηλαδή κυβερνητικής) εξουσίας» στον Ράιχενμπαχ. Όλα τα υπόλοιπα είναι για τα πανηγύρια.

Κατά τα λοιπά, «η ιδιοκτησία του προγράμματος είναι ελληνική και η εφαρμογή του είναι ευθύνη των ελληνικών αρχών». Ευθύνη ελληνική, αλλά υπό την αίρεση και την τελική εξουσία των Ράιχενμπαχ.

Εξ άλλου όχι μόνο για την τήρηση των όρων του δανείου των 100 δισ. ευρώ, αλλά και για την «ορθή χρήση» των 30 δισ. που θα πάνε στις τράπεζες, η… «διακυβέρνηση» του ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα ενισχυθεί (ως προς την επιτήρηση βεβαίως) από τον μηχανισμό της τρόικας. Αυτή θα ελέγχει πόσα λεφτά θα πάνε σε ποιον και… για ποιον λόγο. Αναλαμβάνουν δηλαδή και τη διαχείριση του τραπεζικού συστήματος…

Στο Σύνταγμα…

Όμως η επιτήρηση δεν τελειώνει εδώ. Οι ευρωζωνούχοι δηλώνουν την… αισιοδοξία τους – δηλαδή απαιτούν, αλλά κάπως ευγενικά για να μην μας κακοπέσει – ότι μέχρι το τέλος του 2012, σε έναν χρόνο από σήμερα, οι χώρες τους, δηλαδή οι ίδιοι (δηλαδή και η ελληνική κυβέρνηση) θα έχουν υιοθετήσει τον «χρυσό δημοσιονομικό κανόνα» περί ισοσκελισμένων κρατικών προϋπολογισμών.

Με απλά λόγια, το σημερινό Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, το οποίο έχει βυθίσει τις χώρες του Νότου στην ύφεση – και απειλεί με ύφεση το σύνολο της Ευρωζώνης –, θα συμπεριληφθεί στις εθνικές νομοθεσίες τους και «κατά προτίμηση σε συνταγματικό επίπεδο ή κάτι ανάλογο».

Το επιστέγασμα και την τελική διευκρίνιση για όλα τα παραπάνω έδωσε ήδη από χθες, πριν από την απόφαση, η Άνγκελα Μέρκελ μιλώντας στη γερμανική Μπούντεσταγκ στο πλαίσιο της συζήτησης για την ενίσχυση του προσωρινού ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης (EFSF).

Με απλά λόγια, εκτός του ότι ζήτησε ακόμη μια φορά συνταγματοποίηση της λιτότητας για το σύνολο των χωρών της ευρωζώνης, ανήγγειλε (πάλι) την αλλαγή των ευρωσυνθηκών, αλλά και τη μελλοντική παραπομπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο όσων χωρών κρίνονται «απείθαρχες» ως προς την τήρηση των δημοσιονομικών κανόνων.

Προσοχή! Το έχουμε ξαναπεί, αλλά η υπενθύμιση ποτέ δεν βλάπτει: Στο ευρωδικαστήριο θα παραπέμπονται οι χώρες που δεν επιτυγχάνουν τους δημοσιονομικούς στόχους. Από ποιον θα κρίνονται; Ποιος θα κρίνει αν η μη επίτευξη οφείλεται σε «απειθαρχία» ή σε αδυναμία;

Καμιά σημασία δεν έχει. Η μη επίτευξη αυτομάτως σημαίνει ενοχή της κάθε χώρας. Όχι της επιτήρησης, όχι του Συμφώνου Σταθερότητας, όχι των ηλίθιων και καταστροφικών «συνταγών» της θεσμοποιημένης λιτότητας, όχι της προκαλούμενης από το χρέος και τις εξωτερικές παρεμβάσεις ύφεσης.

Μόνο οι χώρες, μόνο οι λαοί. Αυτοί θα είναι εις το διηνεκές οι ένοχοι. Όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και επισήμως. Είτε μπορούν είτε δεν μπορούν να εκπληρώνουν τους ληστρικούς όρους των τοκογλύφων. Γι’ αυτό θα παραπέμπονται σε δίκη…

Όταν βγει ο… «Ήλιος»!

Όμως οι όροι που μας βάζουν για να μας… χαρίσουν αυτή την αύξηση του χρέους δεν τελειώνουν εδώ. Η Ελλάδα δεσμεύεται να… δεσμεύσει τα μελλοντικά έσοδα του μελλοντικού προγράμματος «Ήλιος», αλλά και τα μελλοντικά έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις, σε ύψος 15 δισ. ευρώ, όχι μόνο για τη… μείωση του χρέους, αλλά και για την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF).

● Δηλαδή θα κληθούμε να ενισχύσουμε το ταμείο που θα μας δώσει το δάνειο των 130 δισ. ευρώ.

● Δηλαδή θα του καταβάλουμε χρηματικές εγγυήσεις.

● Δηλαδή, αν ακούστε κανέναν κερατά να σας λέει ότι η Ελλάδα δανείζεται χωρίς εγγυήσεις, ρίξτε του μια πατσαβούρα. Τουλάχιστον για να εκτονωθείτε…

Αυτά είναι τα μέχρι τώρα συμπεράσματα. Κι όποιος διαφωνεί με την απόφαση της ευρωσυνόδου, όποιος αμφισβητεί τα κατά συρροήν ψέματα της κυβέρνησης, είναι, κατά τον πρωθυπουργό, «υπερπατριώτης». Ενώ αυτός, ο… πραγματικός πατριώτης, κατάφερε, ακόμη μια φορά, να αυξήσει το χρέος που πήγε να… περικόψει. Θαυμάστε τον και εκφράστε του την ευγνωμοσύνη σας. Την αξίζει. Ειδικά επί της κάλπης. Είναι κι αυτός ένας ακόμη εθνικός ευεργέτης…

 

http://anemogastri.blogspot.com/2011/10/30_27.html

 topontiki.gr

Η διεθνής εποπτεία του 1898, με τη σκληρή στάση των Γερμανών, που κράτησε μέχρι το…1978

Όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται

Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη andrikakis@patris.gr

Οι δανειστές των Ελλήνων, με πρώτη τη Γερμανία, τα ήθελαν όλα απʼ την Ελλάδα. Τι έγραφε ο Σουρής στον «Ρωμηό» και το φύλλο της Εφημερίδας της Κυβέρνησης για τον πιο επαίσχυντο νόμο που ψηφίστηκε ποτέ, μέχρι σήμερα, καθώς, στην ουσία, εκχωρούσε σε 6 ξένες δυνάμεις την εθνική κυριαρχία…

Γελοιογραφία στο πλαίσιο της προπαγάνδας για να δεχτεί ο ελληνικός λαός τη διεθνή επιτροπεία. Είχε δημοσιευτεί σε αγγλική εφημερίδα και αναδημοσιεύτηκε από το «Άστυ» της Κυριακής 22 Φεβρουαρίου 1898, μία ημέρα μετά την ψήφιση του νόμου περί του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Η Θεσσαλία, σκλαβωμένη στους Τούρκους από τον ατυχή Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, θα απελευθερωθεί μόλις η Ελλάδα καταβάλει τις πολεμικές αποζημιώσεις στην Οθωμανική Αυτοκρατορία…Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία εγγυώνται τη συγκεκριμένη ελληνική οφειλή και μας δανείζουν για να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας… Οι τρεις χώρες έχουν τη μορφή ναυτών, που αναφωνούν θυμωμένοι προς τον Τούρκο: «Αρκεί! Παληάνθρωπε! Πάρε τον παρά σου και άφησε το κορίτσι»! Το αναγκαστικό αυτό δάνειο έσφιξε ακόμη περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό των Ελλήνων…

Η διεθνής εποπτεία, όπως κομψά ονομάζεται η ουσιαστική εκχώρηση αρμοδιοτήτων, όχι μόνο οικονομικών, αλλά στην ουσία πολιτικών, στην τρόικα, με αφορμή τις ελληνικές οφειλές προς κράτη και ιδιώτες κερδοσκόπους, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για την Ελλάδα. Πριν από σχεδόν 114 χρόνια τον Φεβρουάριο του 1898, η Ελλάδα έμπαινε σε διεθνή οικονομικό έλεγχο, εξαιτίας της χρεοκοπίας του 1893, των τεράστιων οφειλών από τα δάνεια σχεδόν όλου του 19ου αιώνα στις μεγάλες δυνάμεις της εποχής αλλά και στους ιδιώτες, τράπεζες και φυσικά πρόσωπα. Ο νέος διεκδικητής ελληνικού χρήματος ήταν η Τουρκία, νικήτρια του σύντομου ελληνοτουρκικού πολέμου, του επιλεγόμενου ατυχή, τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1897, που ακολούθησε την ελληνική κατοχή της Κρήτης. Η Ελλάδα βρέθηκε σε απόλυτη απομόνωση. Οι δανειστές πίεζαν να πάρουν όλα τα ποσά που είχαν δανείσει, η Τουρκία αξίωνε την άμεση καταβολή της αποζημίωσης των 95 εκατομμυρίων χρυσών φράγκων που είχε αναγκαστεί η Ελλάδα να συμφωνήσει ότι θα πλήρωνε, με βάση τη συνθήκη ειρήνης του Σεπτεμβρίου του 1897, την οποία επέβαλαν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής. Στο άρθρο 2 της συνθήκης προβλεπόταν πως η καταβολή της αποζημίωσης δεν θα καθυστερούσε την ικανοποίηση των παλαιών δανειστών της Ελλάδος και προέβλεπε την ίδρυση επιτροπής Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου από αντιπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων (Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Ιταλία, Αυστρία). Η Επιτροπή αυτή θα βρίσκονταν μονίμως στην Αθήνα και θα επέβλεπε την τήρηση των συμφωνιών, την εξόφληση των δανειστών της Ελλάδας και την καταβολή της αποζημίωσης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία! Η συμφωνία την οποία αναγκάστηκε να υπογράψει η Ελλάδα προέβλεπε επίσης ρήτρα σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα όφειλε να εξασφαλίσει την ψήφιση των όρων της από την ελληνική βουλή!

Οι εκπρόσωποι των μεγάλων δυνάμεων, προστάτες στην ουσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά και των δικών τους συμφερόντων, εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα από τον Οκτώβριο του 1897, πριν καν ψηφιστεί το σχετικό νομοσχέδιο από την ελληνική βουλή, το οποίο οι ίδιοι συνέταξαν! Και από τις 21 Φεβρουαρίου 1898, όταν το ελληνικό κοινοβούλιο ψήφισε τους όρους της συνθήκης και τους έκανε νόμο (όπως είχε… προαναγγελθεί από τη συνθήκη ειρήνης του Σεπτεμβρίου του 1897), εγκαταστάθηκαν πλέον κανονικά και με το νόμο περίπου ως κυβερνήτες στη χώρα…

Οι σκληροί Γερμανοί…

Ο τότε πρωθυπουργός Αλέξανδρος Ζαΐμης, μετέπειτα Ύπατος Αρμοστής Κρήτης και Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που είχε διαδεχθεί τον Σεπτέμβριο τον παραιτηθέντα Θεόδωρο Δηλιγιάννη, προσπάθησε να πετύχει μείωση της ξένης επέμβασης στη διοίκηση της χώρας. Άγγλοι, Γάλλοι, Ιταλοί κλπ, το συζητούσαν, αλλά η Γερμανία του Κάιζερ Γουλιέλμου Β΄, που είχε τη σκληρότερη στάση, δεν το δέχτηκε.

Η Διεθνής Επιτροπή Ελέγχου, όπως ονομαζόταν, ανέλαβε καθήκοντα οικονομικής διαχείρισης, αλλά στην ουσία πολιτικής διοίκησης, αφού αποφάσιζε και για τις προσλήψεις, τις προαγωγές και τις μεταθέσεις στον δημόσιο τομέα, ενώ έλεγχε και υπέγραφε ακόμη και την αλληλογραφία!!! Τα δάνεια που όφειλε η Ελλάδα χωρίστηκαν σε τρεις κατηγορίες ανάλογα με την παλαιότητα τους και υπολογίστηκε τόσο ο τόκος για τα 4 χρόνια της πτώχευσης, από το 1893. Τα δάνεια σε καιρό πτώχευσης η Ελλάδα δεν τα αναγνώριζε, αλλά φυσικά οι αποφάσεις δεν ήταν πλέον δικές της… «Διευκολύνθηκε» για την περίοδο αυτή με το να χρεωθεί ένα πιο χαμηλό επιτόκιο… Επιβλήθηκε επίσης νέα ισοτιμία της δραχμής ως προς τα ξένα νομίσματα, που φυσικά ήταν ευνοϊκή για τους δανειστές, ενώ αφαιρέθηκε από την κυβέρνηση το δικαίωμα να κόψει χρήμα στο ελληνικό νομισματοκοπείο.

Στην ουσία καταργήθηκε η ελληνική κυβέρνηση και καταλύθηκε η εθνική κυριαρχία . Οι Έλληνες είχαν μπει επίσημα σε μια μορφή διεθνούς κατοχής. Φυσικά ο Ελληνικός στρατός υπήρχε μόνο στα χαρτιά, καθώς δεν υπήρχαν πόροι για την συντήρηση του, δεν αγοραζόταν πολεμικό υλικό, δεν γίνονταν ασκήσεις και η στρατιωτική θητεία είχε ελαχιστοποιηθεί.

Η πρώτη απόφαση που πήρε αφορούσε στην εκμετάλλευση των βασικών πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας ώστε τα έσοδα να χρησιμοποιηθούν για τα δάνεια. Έτσι στους ξένους επιτηρητές εκχωρήθηκαν, τα κρατικά μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιοχάρτων, σμύριδος, σιγαροχάρτου (θα απέφεραν, όπως υπολογίστηκε, 12.300.000 δραχμές, ο φόρος καπνού (6.600.000 δρ.), τα τέλη χαρτοσήμου (10.000.000 δρ.) και οι δασμοί του τελωνείου Πειραιά (10.700.000 δρ.)

Το εναλλακτικό σχέδιο, αν δεν γινόταν δυνατή η είσπραξη των ποσών αυτών, προέβλεπε την εκχώρηση των δασμών από τα τελωνεία, Λαυρίου (πρόβλεψη για είσπραξη 1,5 εκατ. δραχμών), Πατρών (2,4 εκατομ.), Βόλου (1,7 εκατομ.), Κέρκυρας (1,6 εκατομ.)

Όταν λειτούργησε η επιτροπή του Ελέγχου, οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις χορήγησαν νέο δάνειο 170.000.000 χρυσών φράγκων ώστε η Ελλάδα να πληρώσει την πολεμική αποζημίωση στην Τουρκία για την πολεμική της ήττα και να αντιμετωπίσει το τρέχον υψηλό της έλλειμμα. Μας χορήγησαν δηλαδή δάνειο για να δυσχεράνουν ακόμη περισσότερο την ελληνική θέση, καθώς το επιτόκιο ήταν αρκετά υψηλό…

Ένα μεγάλο μέρος των εσόδων συλλέγονταν από την «Εταιρεία Διαχειρίσεως Μονοπωλίων», η οποία ήταν εισηγμένη στο Χρηματιστήριο της Αθήνας.

Μέχρι… το 1978!!!

Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος διατηρήθηκε στη χώρα μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά τα τελευταία δάνεια ξεπληρώθηκαν το…1978!! Τότε μάλιστα έκλεισε και το γραφείο του ΔΟΕ στην Αθήνα.

Τα πρώτα χρόνια, υπό την απίστευτη πίεση των μεγάλων δυνάμεων, έγιναν μερικά βήματα. Tο δημόσιο χρέος συνολικά ανερχόταν σε 94.000.000 δραχμές περίπου, το οποίο αποπληρωνόταν με ετήσιες καταβολές 2.000.000 δραχμών. Aποφασίστηκε ακόμα να μη λάβει το κράτος άλλα δάνεια, έως ότου αποπληρωθούν τα παλιότερα. Aπό τους κρατικούς προϋπολογισμούς των ετών 1899-1909 οι επτά είχαν πλεόνασμα. Tα ελλείμματα κατά τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας είχαν να κάνουν σε μεγάλο βαθμό με την προσπάθεια για την αναδιάταξη των στρατιωτικών δυνάμεων της χώρας, κίνηση απαραίτητη και με προοπτική, όπως απέδειξαν οι κατοπινές εξελίξεις.

Στη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα το δημόσιο χρέος είχε επιβαρυνθεί σε συνάρτηση με τα μεγάλα έξοδα των πολέμων αλλά και το γενικότερο κοινωνικό κόστος που προκαλούσαν. H δυνατότητα να καλυφθεί κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων ήταν ουσιαστικά ανέφικτη. Yπήρχε όμως η ελπίδα των μεταπολεμικών διευθετήσεων, κυρίως των συμμαχικών πιστώσεων, που θα βελτίωνε την κατάσταση των δημόσιων οικονομικών. Oι πιστώσεις αυτές μόνο κατά ένα μέρος τους έφτασαν, ενώ έπαψε οριστικά η ροή τους μετά το 1920 εξαιτίας και της πολιτικής αλλαγής που συνέβη τότε. Tα δημόσια οικονομικά δεν ήταν σε θέση να υποστηρίξουν τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Tο κόστος αυξανόταν προοδευτικά, η εξασφάλιση εξωτερικής δανειοδότησης απέτυχε παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες. Έτσι, επιβλήθηκε εσωτερικό δάνειο, ενώ αργότερα διχοτομήθηκε το νόμισμα, για να καλυφθούν τα έξοδα μέχρι το φθινόπωρο του 1922.

Ο Σουρής και η διεθνής εποπτεία

Στις 28 Μαρτίου 1898 ο Σουρής στον «Ρωμηό», με το γνωστό σκωπτικό του ύφος στην ουσία θρηνούσε για την Ελλάδα και τους σύγχρονους Έλληνες, που είχαν φανεί ανάξια τέκνα λαμπρών προγόνων. Έγραφε λοιπόν:

Ο Φασουλής με τόνον

στους ίσκιους των προγόνων

Δεν έρχομαι σαν κι άλλοτε στα πόδια σας να πέσω

και στέφανα στους τάφους σας σκυφτός να καταθέσω,

παραμερίστε μπρος σʼ εμάς, ώ πρόγονοί μας νάνοι,

κι εις απογόνους γίγαντας σεις πλέξετε στεφάνι.

—

Δεν καίμε μοσχολίβανο στʼ αδόξαστʼ άρματά σας,

κάτω τα Μαυσωλεία σας, κάτω ταγάλματά σας,

κάτω προγόνων είδωλα, παραμυθιών ινδάλματα,

παραμερίστε να διαβούν τα ζωντανά ταγάλματα.

—

Παραμερίστε και περνά μια πλάσις λευκοφόρα

με λάφυρα και τρόπαια θριάμβου ζηλευτού,

ντραπήτε μπρος της, πρόγονοι, κι ας πάη πίσω τώρα

κάθε προγόνου φάσκελο, κάθε προγόνου φτου.

—

Χωθήτε μες στους τάφους σας, μη μας κυττάζετʼ έτσι,

κι αυτός ο τόπος έγινε της δόξης το κοτέτσι,

κι ίσως να πήτε, φτύνωντας τους ιδικούς σας χρόνους,

πως έπρεπε σεις νάχετε τους εγγονούς προγόνους.

—

Σβήστε του Μάρτη την γιορτή

μέσʼ από κάθε μας χαρτί,

και μήτε Σχόλη σαν και πριν να λέγετʼ Εθνική μας,

ανάγκη δεν σας έχομε κι εκάναμε δική μας.

Νωρίτερα, στο τεύχος της 28ης Φεβρουαρίου 1898 του «Ρωμηού», ο Σουρής σατίριζε τα όσα εξελίσσονταν στη χώρα με την επίσημη, πλέον, εγκατάσταση των ξένων κυβερνητών στην Ελλάδα. Από εκείνα τα στιχουργήματά του θα παρουσιάσουμε στη συνέχεια αποσπάσματα. Θα παρουσιάσουμε ακόμη τα στιχουργήματα από το φύλλο της 21ης Μαρτίου, μετά τη χορήγηση του νέου, δυσβάσταχτου δανείου προς την Ελλάδα, για να πληρωθούν τα προηγούμενα δάνεια…

Επίσης, στο πλαίσιο του σημερινού αφιερώματος, θα παρουσιάσουμε το φύλλο της Εφημερίδας της Κυβέρνησης στο οποίο δημοσιεύτηκε ο νόμος για την εγκατάσταση του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου στην Ελλάδα, αλλά και πρωτοσέλιδα της εποχής.

Προσοχή! Αυτό το άρθρο έχει συνέχειες …

Παρακαλώ χρησιμοποιείστε τα παρακάτω links για να τις διαβάσετε.
Η διεθνής εποπτεία μέσα απʼ τις εφημερίδες της εποχής

“Ο Ρωμηός”, 28 Φεβρουαρίου 1898 : Περικλέτος, Φασουλής, σʼ ένα πάλκο της Βουλής
“Ο Ρωμηός”, 21 Μαρτίου 1898: Τάδε λέγει ο Φασουλής στους φωστήρας της Βουλής

Ο νόμος 2519/1898 που εγκατέστησε στην Ελλάδα διεθνή έλεγχο για 80 χρόνια!

http://www.patris.gr/articles/211498/140467

http://ioannamalagardi.blogspot.com/2011/11/1898-25191898-80.html

 

Γερμανός καθηγητής:«ΑΝ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ, ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ»!

Ο Γερμανός καθηγητής της Ιστορίας της Οικονομίας Albrecht Ritschl (LSE)ΑΠΟΣΤΟΜΩΝΕΙ το έξαλλα ανθελληνικό “Spiegel”

Albrecht Ritschl Καθηγητής της Ιστορίας της Οικονομίας στο London School of Economics

• « Η Ελλάδα δεν πήρε δεκάρα για κατοχικά δάνεια και επανορθώσεις»

• «Η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες του 20^ου αιώνα»

• Το περίφημο γερμανικό θαύμα έγινε στις πλάτες των Ευρωπαίων. Αυτό δεν το ξεχνούν οι Έλληνες»

Αυτή η ιστοσελίδα, σε σειρά άρθρων (που υπάρχουν στο αρχείο της), απεκάλυψε  επίσημα έγγραφα που αποδεικνύουν ότι οι Γερμανοί χρωστάνε στην Ελλάδα ΜΟΝΟ από τα κατοχικά δάνεια το γιγαντιαίο ποσό των 91,99 δισεκατομμυρίων δολαρίων…

Που αν το πλήρωναν με την επανένωση των Γερμανιών –ως ρητώς ορίζουν οι τρεις διεθνείς συμφωνίες Ρώμης, Λονδίνου, Παρισιού- θα εξαφανιζόταν το σημερινό ελληνικό χρέος.

Αυτά, τα ιστορικά έγγραφα που φέραμε στο φως από το Φεβρουάριο ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ η συγκλονιστική συνέντευξη που έδωσε στο γερμανικό περιοδικό “Spiegel” ο επιφανής καθηγητής της Ιστορίας της Οικονομίας στο London School of Economics Albrecht Ritschl.

Η συνέντευξη-μαστίγιο στους σημερινούς Γερμανούς «εισαγγελείς» αναδημοσιεύθηκε στο cosmos.gr

Και εμείς την ΑΦΙΕΡΩΝΟΥΜΕ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ στη «σιγή ασυρμάτου» που ακολουθεί (και σήμερα) η εδώ πολιτική ηγεσία.

Η πλήρης συνέντευξη:

Spiegel: Κύριε Ritschl, η Γερμανική κυβέρνηση ενεργεί με ακαμψία στο θέμα της Ελλάδας, στη λογική «λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε ό,τι σας λέμε». Κρίνετε δίκαιη αυτή τη συμπεριφορά;

Ritschl: Όχι, είναι απολύτως αδικαιολόγητη. Η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και το ρόλο του «Δασκάλου της Ευρώπης» η Γερμανία τα χρωστάει στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον Α΄ αλλά και τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμά τους για τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό το ξεχνούν όλοι.Συνάντηση του Γρμανού καγκελάριου Κόνραντ Αντενάουερ με την Ύπατη Αρμοστεία των Συμμάχων το 1951. Η λεζάντα της εποχής ανέφερε: “Η αποφυγή αποζημιώσεων ήταν μία χειρονομία που έσωσε ζωές”

Spiegel: Θα μας πείτε τι ακριβώς συνέβη τότε;

Ritschl: Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι το 1929 αποκλειστικά με δανεικά. Μάλιστα για τις αποζημιώσεις του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Επρόκειτο για μια «δανειακή Πυραμίδα», η οποία κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ ήταν τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο οι ΗΠΑ φρόντισαν να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία. Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία. Στην ουσία πάνω σε αυτό στηρίχθηκε το περίφημο γερμανικό μεταπολεμικό θαύμα! Παράλληλα όμως, τα θύματα της γερμανικής κατοχής όπως οι Έλληνες, ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση.

Spiegel: Πόσο μεγάλα ήταν τότε τα ποσά από τις γερμανικές χρεοκοπίες;

Ritschl: Με βάση την οικονομική επιφάνεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, αναλογικά τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του ‘30 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008. Αν τα συγκρίνουμε λοιπόν με τα ελληνικά χρέη, τότε, πιστέψτε, με τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και ίσως της νεότερης οικονομικής ιστορίας.

Spiegel: Πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η Γερμανία;

Ritschl: Εξαρτάται πως το υπολογίζει κανείς. Τον τελευταίο αιώνα τουλάχιστον τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του ‘30, ανακουφίστηκε η Γερμανία από τις ΗΠΑ με το γνωστό πλέον haircut, σαν να μετατρέπεις ένα afro look σε φαλάκρα. Από τότε κρατάει η χώρα την οικονομική λάμψη της. Στο ίδιο διάστημα όμως οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δούλευαν σαν τα σκυλιά για να σηκώσουν κεφάλι από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Κι ακόμη το 1990 είχαμε επίσης μια στάση πληρωμών.

Spiegel: Είστε βέβαιος;

Ritschl: Φυσικά! Ήταν όταν ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των δύο Γερμανιών, θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμανία όμως πλήρωσε ελαχιστότατες αποζημιώσεις μετά το 1990, ούτε τα αναγκαστικά δάνεια που είχε συνάψει, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα. Μην κρυβόμαστε! Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, ο δεύτερος μάλιστα ήταν πόλεμος αφανισμού και εξολόθρευσης. Στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμά τους εν μέρει ή και καθολικά για αποζημιώσεις. Το περίφημο «γερμανικό θαύμα» συντελέστηκε πάνω στις πλάτες άλλων Ευρωπαίων. Αυτό δεν το ξεχνούν οι Έλληνες.

Spiegel: Αυτή τη στιγμή συζητιέται η διάσωση της Ελλάδας μέσω μιας παράτασης του χρόνου πληρωμής των κρατικών ομολόγων, δηλαδή μιας ελεγχόμενης αναπροσαρμογής των χρεών. Μπορούμε εδώ να μιλάμε για επαπειλούμενη χρεοκοπία;

Ritschl: Βεβαίως! Ακόμη κι αν ένα κράτος δεν είναι εντελώς ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία. Όπως και στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του ’50. Είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη. Άρα είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένη. Επιτέλους θα πρέπει να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν.

Spiegel: Ναι, αλλά το κράτος που πληρώνει τα περισσότερα είναι η Γερμανία.

Ritschl: Νομίζω πως έτσι θα πρέπει να γίνει. Έχουμε υπάρξει στο παρελθόν υπερβολικά ανέμελοι. Η βιομηχανική μας παραγωγή κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές. Οι ανθελληνικές θέσεις που προβάλλουν τα γερμανικά ΜΜΕ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις. Οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά την εχθρική στάση των γερμανικών ΜΜΕ. Αν η διάθεση των Ελλήνων γίνει πιο επιθετική, μπορεί να αναβιώσουν οι παλιές διεκδικήσεις! Αν αρχίσει η Ελλάδα και αν ποτέ αναγκαστεί η Γερμανία να πληρώσει, τότε θα μας τα πάρουν όλα!

Spiegel: Τι προτείνετε δηλαδή να κάνουμε στο θέμα της Ελλάδας;

Ritschl: Θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες και να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς συνεχίζουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, ίσως κάποιοι μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς. Οι χρεοκοπίες της Γερμανίας τα περασμένα χρόνια δείχνουν τη λύση: πρέπει τώρα να συμφωνηθεί μια μείωση του χρέους. Όποιος δάνεισε λεφτά στην Ελλάδα, πρέπει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους! Ξέρω πως αυτό θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες, γι’ αυτό και είναι απαραίτητο ένα πρόγραμμα βοήθειας. Δυστυχώς, η λύση αυτή είναι ακριβή για τη Γερμανία, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι τελικά θα πρέπει να πληρώσουμε. Μόνο έτσι θα είχε και η Ελλάδα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή!

Σας θυμίζουμε το άρθρο της 28^ης Φεβρουαρίου

91,99 δις $ το γερμανικό χρέος στην Ελλάδα. Θα υποχρεωθούν να πουν Αλήθεια και μόνο Αλήθεια!

Το Βερολίνο πιέζει. Συνεχώς. Η Αθήνα υποχωρεί. Ατάκτως.

Το σφαγείο μέτρων δουλεύει όλο το 24ωρο. Νυχθημερόν.

Σημαδεύει, πάλι, ανθρώπινο ψαχνό εκεί που δεν υπάρχει…

Από αυτούς που το κατασπάραξαν μέχρι κόκκαλο!!!

Σημαδεύει, πάλι τον ρημαγμένο Έλληνα πολίτη.

Τον εύκολο στόχο.

Τον Έλληνα νεομάρτυρα μίας θηριώδους ελληνικής (συνολικής) πολιτικής ανικανότητας.

Μιλάμε για εξουσία-σκιάχτρο με «ενάρετους» ξένους μεγαλοκηδεμόνες. Που αντί να κρύβεται, προκαλεί.

Προκαλεί. ‘Όταν δεν έχει το ανάστημα ακόμη και σήμερα που καίγεται ο τόπος, και η ίδια σαν τσιγαρόχαρτο, να διεκδικήσει τα γερμανικά χρέη προς την Ελλάδα που μπορεί να σώσουν την Ελλάδα.

Που μπορούν να λύσουν την πολιορκία ασφυξίας ολόκληρου λαού.

Μιλάμε, για τα κατοχικά δάνεια του Χίτλερ και τις πολεμικές αποζημιώσεις συνολικού (όπως υπολογίζεται) σημερινού ύψους 91,99 δις. δολλαρίων.

Οι εδώ κύριοι δεν βγάζουν άχνα…

Όταν μεταπολεμικά και στο Παρίσι και στη Ρώμη η Γερμανία του Αντενάουερ αναγνώρισε και τα χρέη και δεσμεύτηκε να πληρώσει.

Τι συμβαίνει;

Γιατί αυτή η σιωπή, η απραξία, η ατολμία;

Γιατί αυτή η παράδοξη, η αφύσικη στάση;

Φοβούνται ότι θα αποκαλυφθούν μυστικές συμφωνίες ντροπής που ακύρωσαν τα γερμανικά χρέη ή ότι θα στραπατσαριστούν οι προσωπικές τους καριέρες;

Είναι δυνατόν, σε τέτοιες ώρες, να μετράει η πάρτη τους περισσότερο από την Πατρίδα;

Δεν θέλω να το πιστέψω.

Αλλοίμονο αν φτάσουμε στην ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ-ΣΟΚ ότι έχει υπογράψει διαγραφή των γερμανικών χρεών κάποιος Έλληνας πρωθυπουργός. Τρισαλλοίμονό μας!

Όμως. Οφείλουν να μας πουν τι ακριβώς συμβαίνει.

Αλήθεια και μόνο αλήθεια. Τώρα!

Άλλωστε, θέλουν δεν θέλουν, θα υποχρεωθούν να μιλήσουν. Να μας απαντήσουν με χαρτί και καλαμάρι.

Γιατί τα δύο επίσημα σημαντικά έγγραφα που παρουσιάζουμε σήμερα δεν αστειεύονται.

Αξιώνουν ΑΜΕΣΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ. Πεντακάθαρη!

 Δημόσιο έγγραφο 1^ο:

Η επίσημη έκδοση της Τράπεζας της Ελλάδος του 1978 με αφορμή τα πρώτα πενήντα χρόνια λειτουργίας της (1928-1978).

Δημόσιο έγγραφο 2^ο:

Απόσπασμα ομιλίας του Ακαδημαϊκού Άγγελου Αγγελόπουλου τέως Διοικητή της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος στην Έκτακτο Συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών στις 5 Μαρτίου 1991 με αφορμή την πρώτη δεκαετία της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή.

1^ο ΔΗΜΟΣΙΟ ΕΓΓΡΑΦΟ

Υπογραμμίζει η Τράπεζα της Ελλάδος τα εξής επί λέξει:

 «Η διάσκεψη για τις επανορθώσεις που έγινε μεταπολεμικά στο Παρίσι (Paris Conference on Reparations) δέχτηκε ότι η αξία των υλικών ζημιών της Ελλάδος από τον πόλεμο έφτασε στα 3.813.407.000 δολλάρια. Υπολόγισε επίσης το συνολικό ύψος των υλικών ζημιών, των εξόδων κατοχής και των κυβερνητικών δαπανών κατά το διάστημα του πολέμου και της Κατοχής στο ποσό των 8.451.833.000 δολλαρίων. Σε αυτό η ελληνική κυβέρνηση πρόσθεσε τη δαπάνη για πολεμικές συντάξεις και  την αξία των παραγωγικών μέσων και  του κεφαλαίου κινήσεως που χάθηκαν στην Κατοχή.»

Και η Τράπεζα προσθέτει:

«Περισσότεροι από μισό εκατομμύριο Έλληνες χάθηκαν στην τετραετία 1940-1944 από τις πολεμικές επιχειρήσεις, τις εκτελέσεις, τους φόνους, την πείνα, τις αρρώστιες. Πολλά χωριά και κωμοπόλεις είχαν καεί και περισσότεροι από 1.000.000 Έλληνες έμειναν άστεγοι. Το ένα τρίτο από το σύνολο των 9.000 χωριών που υπήρχαν στη χώρα και σχεδόν το 23% των κτιρίων κάθε είδους καταγράφηκα ως τελείως κατεστραμμένα ή με σοβαρές ζημιές.»

2^ο ΔΗΜΟΣΙΟ ΕΓΓΡΑΦΟ

Η ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ ΚΑΤΟΧΗΣ, ΒΑΣΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ τόνισε στην ολομέλεια της Ακαδημίας Αθηνών παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή ο Ακαδημαϊκός Άγγελος Αγγελόπουλος.

Είπε συγκεκριμένα:

«Επειδή μιλούμε για το εξωτερικό χρέος, θα πρέπει να υπομνησθεί ακόμη ότι η Ελλάς θα πρέπει να επιδιώξει την πληρωμή των δανείων που συνήφθησαν κατά την διάρκεια του πολέμου από τις Αρχές Κατοχής, τα οποία, με επίσημη συμφωνία που υπεγράφη στη Ρώμη τον Μάιο του 1942, υποσχέθηκαν ότι θα πληρώσουν στο τέλος του πολέμου. Πρόκειται για δάνεια πέραν των εξόδων Κατοχής που μόνο με την Ελλάδα από όλες τις άλλες χώρες Κατοχής συνήφθησαν, την μόνη άλλωστε χώρα που υπέστη τις μεγαλύτερες καταστροφές και οδηγήθηκε στον πιο άκρατο πληθωρισμό με πλήρη εξανέμιση της δραχμής.

Η Ελλάδα πρέπει, συνεπώς, να διεκδικήσει ανεξάρτητα από επανορθώσεις τα δάνεια αυτά τα οποία οι Γερμανοί έχουν ήδη αναγνωρίσει παλαιότερα και σύμφωνα με τους δικούς τους υπολογισμούς ανέρχονται σε 3,5 δισεκ. δολλάρια της περιόδου 1944 χωρίς να υπολογισθεί τόκος –με ένα μικρό τόκο 3% φθάνουν τα 15 δισεκ. δολλάρια – και η εξόφλησή τους μπορεί να γίνει μέσα σε μία ορισμένη προθεσμία με την εκτέλεση βασικών έργων στη χώρα μας με απ’ ευθείας ανάθεση σε γερμανικές εταιρείες.

Η Ελλάδα πρέπει να απαιτήσει δίχως καθυστέρηση την πληρωμή των δάνειων αυτών. Πρέπει να υπενθυμίσω ότι η Γαλλία έθεσε επίσημα προ ημερών, όπως γράφει η γερμανική εφημερίδα “Die Welt”, το θέμα της πληρωμής ορισμένων υποχρεώσεων της χιτλερικής Γερμανίας κατά την διάρκεια της Κατοχής και ότι στο θέμα αυτό άρχισαν διαπραγματεύσεις όπως γράφει η γαλλική εφημερίδα “Le Monde” (26.12.90) μεταξύ Βόννης και Παρισίων. Θέλω να πιστεύω ότι η Κυβέρνηση δεν θα βραδύνει να ζητήσει την εξόφληση των δανείων αυτών από την Γερμανία, δάνεια που όπως είπαμε έχει αναγνωρίσει η μεταπολεμική Γερμανία.»

This transmission is intended solely for the person or organization to whom it is addressed and it may contain privileged and confidential information. If you are not the intended recipient you should not copy, distribute or take any action in reliance on it. If you believe you received this transmission in error please notify the sender.

Στέφανος Λιόντης

http://papaioannou.wordpress.com/2011/10/24/%ce%b3%ce%b5%cf%81%ce%bc%ce%b1%ce%bd%cf%8c%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b8%ce%b7%ce%b3%ce%b7%cf%84%ce%ae%cf%82%c2%ab%ce%b1%ce%bd-%ce%b7-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b1%ce%b4%ce%b1-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%84%ce%b5/

Κούρεμα 50% των 360 δισ. ίσον… 25 δισ.!

Tου Γιώργου Δελαστίκ από το Έθνος
Δυσάρεστες εκπλήξεις περιμένουν οποιονδήποτε απλό πολίτη επιχειρήσει να εφαρμόσει τα στοιχειώδη μαθηματικά που έμαθε στο σχολείο για να κάνει υπολογισμούς σχετικά με το δημόσιο χρέος της χώρας μας. Απορεί μάλιστα γιατί δεν χαιρόμαστε ως Ελληνες όταν γίνεται συζήτηση για “κούρεμα”, δηλαδή μείωση του δημόσιου χρέους κατά 50% ή 60% ή ακόμη και 80% που προτείνουν κάποιοι στη συζήτηση που γίνεται σε διεθνές επίπεδο. Η σκέψη του κόσμου είναι απλή: “Χρωστάει η Ελλάδα περίπου 360 δισεκατομμύρια ευρώ. Αν το χρέος αυτό “κουρευτεί” κατά 50%, τότε θα χρωστάμε τα μισά, άρα 180 δισεκατομμύρια”. Αυτό λέει η λογική. Στην πράξη όμως ισχύουν πολύ, απίστευτα πολύ διαφορετικά πράγματα – τουλάχιστον βάσει της “ιστορικής” όπως την αποκαλούσε η κυβέρνηση, συμφωνίας των ηγετών της Ευρωζώνης την 21η Ιουλίου. Ας δούμε τα πράγματα αναλυτικά: Εν πρώτοις εξαιρούνται από το “κούρεμα” ελληνικά κρατικά ομόλογα αξίας περίπου 60 δισ. ευρώ, τα οποία βρίσκονται στην κατοχή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) – άρα κατά 50% υποτίθεται ότι θα μειωθούν τα υπόλοιπα χρέη του ελληνικού κράτους, αξίας 300 και όχι 360 δισ. ευρώ. Μη βιάζεστε! Εξαιρούνται από το “κούρεμα” άλλα 65 δισ. ευρώ που είναι τα δάνεια που έχει πάρει πρόσφατα η Ελλάδα από την τρόικα ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ στη βάση του Μνημονίου – άρα πέσαμε στα 235 δισ. ευρώ που θα “κουρευτούν” κατά 50%. Υπομονή, δεν τελειώσαμε ακόμη! Η “ιστορική” συμφωνία της 21ης Ιουλίου αφορά μόνο τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που λήγουν μέχρι το 2020, όχι τα πιο μακροπρόθεσμου δανεισμού ομόλογα, τα οποία λήγουν μετά το 2020. Αυτά όμως δεν είναι και λίγα, ανέρχονται σε ομόλογα αξίας περίπου 40-45 δισ. ευρώ – άρα προς “κούρεμα” έχουν απομείνει πλέον μόνο 190-195 δισ. ευρώ από τα 360 του συνολικού μας χρέους! Εχουμε κάτι λεπτομέρειες να ρυθμίσουμε ακόμη: “κούρεμα” δεν θα υποστούν και τα έντοκα γραμμάτια του δημοσίου τα οποία είναι εξ ορισμού βραχύβια (ετήσια, εξάμηνα, ακόμη και τρίμηνα) η αξία των οποίων ανέρχεται σε 15 δισ. ευρώ – άρα μας έχουν απομείνει προς “κούρεμα” γύρω στα 175 – 180 δισ. ευρώ. Από αυτά πρέπει να αφαιρεθούν ακόμη περίπου 20 δισεκατομμύρια, τα οποία αντιστοιχούν σε άλλα δάνεια που έχει συνάψει το ελληνικό δημόσιο. Εδώ τελειώσαμε! Κάνοντας τη σούμα βλέπουμε ότι από τα 360 δισ. του συνολικού δημόσιου χρέους έχουν ήδη αφαιρεθεί τουλάχιστον τα 200 δισ. και απέμειναν προς “κούρεμα” κατά 50% μόνο τα 160 δισ.! Πριν πείτε όμως “έστω με “κούρεμα” 50% των 160 δισ. γλιτώνουμε τουλάχιστον 80 δισ. ευρώ που δεν είναι και λίγα” πρέπει να σας πούμε μερικά ακόμη επώδυνα μυστικά. Από αυτά τα 160 δισ. ευρώ που απέμειναν πάνω από 100 δισ. βρίσκονται στα χέρια ελληνικών τραπεζών, ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων και ελληνικών ασφαλιστικών εταιρειών. Θα εξετάσουμε χωριστά τι σημαίνει αυτό και τι προκύπτει ως αποτέλεσμα του “κουρέματος” αυτών των 100 και πλέον δισ. ευρώ που βρίσκονται σε ελληνικά χέρια. Εδώ απλώς θέλουμε να επισημάνουμε ότι τελικά είναι – δεν είναι καμιά εξηνταριά δισ. ευρώ αυτά που βρίσκονται στα χέρια ξένων ιδιωτικών τραπεζών και άλλων ιδιωτών. Αν προσθέσουμε το γεγονός ότι δεν έδειξαν καμιά προθυμία να σπεύσουν όλοι να συμμετάσχουν στο εθελοντικό πρόγραμμα “κουρέματος” το προσδοκώμενο κέρδος από αυτούς κυμαίνεται γύρω στα 20-25 δισ. ευρώ αν υποθέσουμε δηλαδή ότι από αυτούς που κατέχουν τα 60 δισ. προσέρχονται στο “κουρείο” κατά 50% οι κάτοχοι ομολόγων αξίας 40-50 δισεκατομμυρίων ευρώ. Βάσει των διευθετήσεων της 21ης Ιουλίου δηλαδή και με τους υπολογισμούς που κάναμε το κέρδος της Ελλάδας μέχρι στιγμής από το “κούρεμα” κατά 50% των 360 δισ. ευρώ του δημόσιου χρέους ανέρχεται σε… 20-25 δισεκατομμύρια!!! Φυσικά τίποτα δεν απαγορεύει όλες αυτές οι ρυθμίσεις να αλλάξουν αύριο. Επιδείνωση Χρέη προς ξένους τα χρέη προς Ελληνες ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΕΣ εξελίξεις προκαλεί το “κούρεμα” κατά 50% της αξίας των κρατικών ομολόγων ύψους άνω των 100 δισ. ευρώ που κατέχουν οι ελληνικές τράπεζες, τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και οι ελληνικές ασφαλιστικές εταιρείες. Τυπικά, το δημόσιο χρέος θα μειωθεί κατά 50 δισ. Με τη μείωση όμως ούτε οι τράπεζες θα έχουν λεφτά για να πληρώσουν στους καταθέτες τους ούτε τα ταμεία θα μπορούν να δίνουν συντάξεις! Για να μη γίνει αυτό, το κράτος θα τους δανείσει αμέσως σχεδόν όσα λεφτά τους πήρε. Οι τράπεζες και τα ταμεία θα χρωστούν τα λεφτά στο Δημόσιο πλέον. Επειδή όμως η κυβέρνηση δεν έχει λεφτά να τους δανείσει, πρέπει να δανειστεί τα λεφτά αυτά από το εξωτερικό! Ετσι το δημόσιο χρέος θα ξαναγίνει όσο ήταν και επιπλέον αυτά που χρώσταγε σε ελληνικά ιδρύματα, το κράτος θα τα χρωστάει τώρα σε ξένους!

http://wp.me/p1pa1c-dH7

http://parallhlografos.wordpress.com/2011/10/25/%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%B1-50-%CF%84%CF%89%CE%BD-360-%CE%B4%CE%B9%CF%83-%CE%AF%CF%83%CE%BF%CE%BD-25-%CE%B4%CE%B9%CF%83/

 

Πώς η Ελλάδα μπήκε στο στόχαστρο των αγορών

Ήταν Σεπτέμβριος του 2010 όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός προέβλεπε στην καθιερωμένη ομιλία του στη ΔΕΘ ότι η κυβέρνηση του δε θα χρειαζόταν να λάβει περαιτέρω μέτρα και πως αυτά που είχαν συμφωνηθεί στο πρώτο Μνημόνιο θα ήταν αρκετά: Δεν υπάρχουν νέα μέτρα.. 

 Υπάρχουν αυτά που αποτυπώνονται στη σύμβαση που έχουμε υπογράψει για τα 110 δισ. ευρώ με το μηχανισμό στήριξης. Δεν έχω ακούσει τίποτα για νέα περικοπή μισθού».

 Παράλληλα, απέκλειε την περίπτωση αναδιάρθρωσης, την περίπτωση απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων, ενώ επέμενε ότι λεφτά υπήρχαν αλλά απουσίαζε η ικανότητα σωστής διαχείρισης τους, τονίζοντας πως η χώρα θα έβγαινε από το αδιέξοδο με τη βοήθεια του νέου φορολογικού συστήματος και μέχρι το 2013 το αργότερο θα αποδεσμευόταν από το Μνημόνιο και την Τρόικα.

«Λεφτά υπάρχουν, το θέμα είναι πού πάνε» … «το νέο φορολογικό σύστημα θα εφαρμοστεί άτεγκτα .. καθώς διευρύνεται η φορολογική βάση» και «έτσι η χώρα θα πάει μπροστά». «Ένας σοσιαλιστής δεν θέλει να ταυτιστεί με εκείνους που είναι αναξιόχρεοι, η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν. Οι θυσίες ήταν απαραίτητες για να μπορέσει η Ελλάδα να μπει στο δρόμο της σταθερότητας. Δεν υπάρχει θέμα απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων». (τα Νέα, 12/09/10)

Διαβάζοντας κανείς το Μνημόνιο 1 προσεκτικά, διαπιστώνει ότι ο βασικός δημοσιονομικός και οικονομικός προγραμματισμός που περιλαμβάνεται σε αυτό αναφέρεται, πράγματι, στο μεσοπρόθεσμο ορίζοντα και σε καμία περίπτωση δεν γίνεται αναφορά στην ανάγκη υλοποίησης ενός προγράμματος λιτότητας με πολυετή προοπτική. Η Τρόικα και κατά κύριο λόγο το ΔΝΤ, το οποίο και ήταν το μόνο που είχε τη σχετική τεχνογνωσία, συνέταξε ένα πρόγραμμα το οποίο, όντως, φαινόταν να δεσμεύει την Ελλάδα για πολύ λίγο και να τη βοηθά να διαχειριστεί το χρέος της, να μειώσει θεαματικά τα ελλείμματα της και τελικά να κερδίσει την εμπιστοσύνη των αγορών στις αρχές του 2012.

Στο Μνημόνιο 1 υπάρχουν μία σειρά προβλέψεων για την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας, την πορεία των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του χρέους, της ανεργίας, της ανάπτυξης κλπ. Τίθενται σαφείς στόχοι και ζητούνται συγκεκριμένα μέτρα. Πράγματι, όπως ακριβώς υποστήριζε ο Πρωθυπουργός, πουθενά δε γίνεται αναφορά για την ανάγκη απόλυσης δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, για το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης, για την πιθανότητα ανάγκης υπογραφής νέας δανειακής σύμβασης, για την υποχρέωση κατάργησης συντάξεων και για την περίπτωση απόλυτης οικονομικής εξαθλίωσης της Ελλάδας.

Οι προβλέψεις της Τρόικας για την πορεία της ελληνικής οικονομίας όπως αποτυπώθηκαν στο Μνημόνιο 1 δεν επιβεβαιώθηκαν και τα πράγματα εξελίχτηκαν δραματικά χειρότερα με τους αξιωματούχους του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ να κατηγορούν την Ελλάδα για ελλιπή εφαρμογή των μέτρων. Μία πληθώρα στοιχείων, ωστόσο, φανερώνει πως η μεγαλύτερη ευθύνη της Ελλάδας δεν πηγάζει από το γεγονός ότι απέτυχε να εφαρμόσει τα μέτρα του Μνημονίου αλλά από το ότι συμφώνησε στην υπογραφή του ενώ ήταν μαθηματικά βέβαιο και προφανές πως όχι μόνο ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί αλλά ακόμη και αν μία στις 100 αυτό συνέβαινε δε υπήρχε η παραμικρή εγγύηση πως κάτι τέτοιο θα βοηθούσε, όντως, τη χώρα.

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στον ελληνικό Τύπο στις 21 Απριλίου του 2010 (περιλαμβάνεται στο βιβλίο ‘Υπόθεση Ελληνική Κρίση – Περίεργες Συμπτώσεις” εκδόσεις Λιβάνη) είχα παραθέσει απόσπασμα από έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα η οποία είχε καταρτιστεί στις αρχές του 2008. Παραδόξως και σε αντίθεση με την μετέπειτα πρακτική του, σε αυτήν το ΔΝΤ έριχνε το βάρος για την ενδεχόμενη επιβράδυνση της ελληνικής οικονομίας στο διεθνές περιβάλλον και συμπεριλάμβανε στις προβλέψεις του παραμέτρους όπως η τιμή του πετρελαίου, το ισχυρό ευρώ, η χρηματοοικονομική κρίση, η τραπεζική κρίση και η διεθνής οικονομική κρίση.

Να τι έλεγε το ΔΝΤ στις αρχές του 2008 για την Ελλάδα: “Η αναμενόμενη επιδείνωση του εξωτερικού περιβάλλοντος της Ελλάδας, οι υψηλότερες τιμές πετρελαίου, η χρηματοοικονομική αναταραχή, η σχετιζόμενη με όλα τα παραπάνω οικονομική επιβράδυνση των κυριότερων χωρών με τις οποίες συνεργάζεται οικονομικά και ένα δυνατότερο ευρώ θα βάλουν τροχοπέδη στις προοπτικές ανάπτυξης της. Το πιθανότερο είναι οι προβλέψεις μας για την ελληνική οικονομία να έχουν απόκλιση από τις πραγματικές εξελίξεις οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν σε μεγαλύτερη επιδείνωση από την αναμενόμενη, απορρέουσα από τη διεθνή χρηματοοικονομική αναταραχή. Μία τέτοια επιμονή της διεθνούς κρίσης, μπορεί να οδηγήσει σε μείωση της ρευστότητας των τραπεζών, στην εξάρτηση τους από χρηματοδότηση και στον εξαναγκασμό τους να αναβάλλουν τα επιχειρηματικά τους πλάνα.”

Ωστόσο, όταν η Ελλάδα ανακοίνωσε το Φθινόπωρο του 2009 ότι το έλλειμμα της ήταν μεγαλύτερο από αυτό που μέχρι τότε είχε δημοσιευτεί, οι εκθέσεις του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ ανακάλυψαν ξαφνικά μόνο αμιγώς ελληνικά προβλήματα και εν μία νυκτί η Ελλάδα μετατράπηκε σε μόνη υπεύθυνη για την οικονομική της ταλαιπωρία, όταν στην πραγματικότητα ολόκληρος ο κόσμος βρισκόταν στη δύνη μίας δραματικής διεθνούς τραπεζικής και οικονομικής κρίσης, για την οποία, φυσικά, η Ελλάδα δεν είχε ευθύνη.

Σε πόσο δραματική κατάσταση βρισκόταν τελικά η χώρα πριν τη διεθνή κρίση του 2008; Μία σύντομη αναφορά της Τράπεζας Edmond De Rothschild το Σεπτέμβριο του 2011 ξαφνιάζει με την προσέγγιση της: “Η Ελλάδα αναπτύχθηκε με βάση ένα μοντέλο που επέτρεπε μεγάλα ελλείμματα ώστε να επιτευχθεί συνεχής ετήσια ανάπτυξη με την υπόθεση ότι τα μελλοντικά κέρδη θα χρησιμοποιούνταν για να ξεπληρωθεί το χρέος. Και αυτό πράγματι συνέβη για πολλά χρόνια: η χώρα αναπτύχθηκε με ρυθμούς 4-5% ετησίως και το 2008 έφτασε να έχει κατά κεφαλήν ΑΕΠ περίπου της τάξης των 34.000 δολαρίων, κάτι που την κατέτασσε στις 17 πλουσιότερες χώρες του κόσμου … Η διεθνής τραπεζική κρίση του 2008 άφησε το ελληνικό τραπεζικό σύστημα σχεδόν αλώβητο καθώς οι ελληνικές τράπεζες δεν ήταν εκτεθειμένες σε τοξικά τιτλοποιημένα δάνεια … Η κρίση ρευστότητας έκανε τους πάντες πολύ πιο προσεκτικούς σε ποιους δανείζουν και αυτό βοήθησε της ελληνικές τράπεζες καθώς επειδή θεωρούνταν εξαιρετικά ισχυρές έγιναν αποδέκτες εισροής κεφαλαίων ύψους πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ.”

Ήταν μόνο μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers που οι ελληνικές τράπεζες επλήγησαν από την παγκόσμια πιστωτική κρίση και για πρώτη φορά η εξάρτηση τους από την ΕΚΤ εκτοξεύτηκε στα ύψη και μόνο τότε που έλαβε χώρα η υποβάθμιση τους. Οι κατά κοινή ομολογία ισχυρές ελληνικές τράπεζες έπεσαν θύματα μίας κρίσης για την οποία δεν ήταν υπεύθυνες και βρέθηκαν να χρειάζονται εγγυήσεις από το ελληνικό κράτος, το οποίο, ωστόσο, βρισκόταν αντιμέτωπο με τη μεγαλύτερη διεθνή τραπεζική, χρηματιστηριακή, πιστωτική και οικονομική κρίση των τελευταίων 70 ετών.

Οι εξαιρετικά δυσμενείς οικονομικές διεθνείς συγκυρίες που αποτυπώνονται στις εκτιμήσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω όπως αυτές συμπεριλαμβάνονται στην έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα στις αρχές του 2008 (πριν ακόμη, μάλιστα, η έκταση της κρίσης λάβει τις τερατώδεις διαστάσεις που πήρε στη διάρκεια εκείνου του έτους με αποκορύφωμα την κατάρρευση της Lehman) ήταν αυτές που οδήγησαν τις ισχυρότερες χώρες του κόσμου σεβαθιά ύφεση, δριμεία αύξηση των ελλειμμάτων τους και εκτίναξη του χρέους τους ως ποσοστό του ΑΕΠ τους.

Οι συγκυρίες αυτές που αποτυπώνονται σε πληθώρα εκθέσεων οικονομικών οργανισμών αλλά και αυτών του ΔΝΤ ξεχάστηκαν ξαφνικά από το Φθινόπωρο του 2009 ειδικά για την Ελλάδα και από εκεί και πέρα καμία από τις παραπάνω παραμέτρους δε συμπεριλήφθηκαν στις επόμενες εκθέσεις για τη χώρα ούτε φυσικά και στις εκτιμήσεις, τα σενάρια και τις προβλέψεις του ΔΝΤ στο Μνημόνιο 1 (ούτε βέβαια στο Μεσοπρόθεσμο ή το Μνημόνιο 2).

Χωρίς να υπάρχει καμία λογική εξήγηση γι’ αυτό, υιοθετήθηκε η άποψη πως το διεθνές περιβάλλον σταμάτησε να παίζει καταλυτικό ρόλο στην πορεία της ελληνικής οικονομίας και πως Ελλάδα ήταν αυτή που μπορούσε από μόνη της να κάνει όσα θα έπρεπε για να βγει από μία διεθνή κρίση. Ο μόνος, ίσως, τρόπος, όμως, που θα μπορούσε να ισχύσει κάτι τέτοιο, θα ήταν αν με κάποιο μαγικό τρόπο η Ελλάδα μεταφερόταν στον Άρη για όσο διάστημα θα υλοποιούσε τα μέτρα του Μνημονίου έτσι ώστε να ήταν προστατευμένη απ’ όσα αρνητικά είχαν ήδη συμβεί και συνέβησαν στη συνέχεια στη Γη.

Και ενώ η Ελλάδα θεωρήθηκε ικανή να επηρεάσει τις διεθνείς εξελίξεις και με μία πτώχευση της να απειλήσει ακόμη και με κατάρρευση το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και την ευρωζώνη, έπαψε να ομολογείται το αυτονόητο, ότι η επιδείνωση των διεθνών χρηματοοικονομικών, χρηματοπιστωτικών και οικονομικών συνθηκών ήταν αυτές που κατά κύριο λόγο είχαν επηρεάσει αρνητικά τα οικονομικά της χώρας, όπως είχαν επηρεάσει και τη συντριπτική πλειοψηφία των υπόλοιπων αναπτυγμένων κρατών.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό της διεθνούς ύφεσης η Ελλάδα χειρίστηκε με άκομψο και επικίνδυνο τρόπο την επικοινωνία του μηνύματος για τα αυξημένα δημοσιονομικά ελλείμματα με τον Πρωθυπουργό να πατά σε πολύ λεπτό πάγο όταν σόκαρε τις αγορές υποστηρίζοντας ότι η χώρα κινδύνευε με πτώχευση, για να δει τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων να απογειώνονται από το 4,4% στο 7% μέσα σε λίγους μήνες (και στο 11% στη συνέχεια), το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους να γίνεται, άξαφνα, απαγορευτικό, τις τραπεζικές καταθέσεις να μειώνονται δραματικά, τη χρηματιστηριακή αγορά να υπόκειται ένα άνευ προηγουμένου κραχ, την καταναλωτική και επενδυτική εμπιστοσύνη να καταρρακώνονται και τελικά την οικονομία να περνά στη μεγαλύτερη ύφεση από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Η μετέπειτα στροφή στο ΔΝΤ ήταν το δεύτερο εξαιρετικά μεγάλο ρίσκο που ανέλαβε η Ελλάδα, το οποίο πολλαπλασιάστηκε εκθετικά με τη δέσμευση της να υιοθετήσει εξωπραγματικούς δημοσιονομικούς στόχους, που έμελλαν να κάνουν τη χώρα να υποστεί τεράστιες θυσίες μόνο για να κατηγορηθεί πως δεν έκανε αρκετά και να υποχρεωθεί σε περισσότερο από ένα φάρμακο που είχε τόσες παρενέργειες και αντενδείξεις, ώστε κατέληγε να της προκαλεί περισσότερο κακό απ’ ότι καλό.

 

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 04 Μαΐου του 2010, λίγο πριν την υπογραφή του Μνημονίου, είχα παρουσιάσει μία στατιστική μελέτη βασισμένη σε στοιχεία από παλαιότερες εκθέσεις του ΔΝΤ όπου φαινόταν ότι οι δημοσιονομικοί στόχοι που είχε ζητήσει η Τρόικα να πετύχει η Ελλάδα δεν ήταν παρά ένα κυνήγι κατάκτησης ενός παγκόσμιου δημοσιονομικού ρεκόρ και ότι η αποτυχία υλοποίησης τους ήταν στατιστικά, σχεδόν, βέβαιη. Σε εκείνο το άρθρο μεταξύ άλλων αναφερόταν τα εξής: “ Η Ελλάδα, προκειμένου να εξασφαλίσει το πολυπόθητο δάνειο των 110 δις ευρώ, υποχρεώθηκε να προχωρήσει στην τελική συμφωνία για τη λήψη των μέτρων εκείνων που , σύμφωνα με το ΔΝΤ, θα οδηγήσουν στη μείωση του πρωτογενούς δημοσιονομικού της ελλείμματος (αυτού που δεν περιλαμβάνει τις πληρωμές τόκων) κατά 11% μέσα σε 3,5 χρόνια… Σύμφωνα με τα σχετικά στοιχεία του ΔΝΤ, στα τελευταία 40 χρόνια έχουν πραγματοποιηθεί, μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών του κόσμου, 31 επιτυχημένες (σε διαφορετικό βαθμό η κάθε μία) προσπάθειες δραστικής μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, πάντα με την υιοθέτηση, μεταξύ άλλων και μέτρων ‘δημοσιονομικής πειθαρχίας’. Ο μέσος όρος της μείωσης του πρωτογενούς ελλείμματος για όλες τις επιτυχημένες προσπάθειες ήταν 8,3%, δηλαδή κατά 2,7% μικρότερη από το στόχο της Ελλάδαςκαι το μέσο διάστημα στο οποίο αυτή επετεύχθη 7,2 χρόνια, δηλαδή κατά 119% μεγαλύτερο από αυτό το οποίο έχει δοθεί στην Ελλάδα. Εξετάζοντας τις 5 περιπτώσεις πιο επιτυχημένων δραστικών μειώσεων δημοσιονομικών ελλειμμάτων στα τελευταία 40 χρόνια, διαπιστώνουμε πως ο μέσος όρος της μείωσης ανέρχεται στο 8,92%, δηλαδή 2,08% λιγότερο από τον ελληνικό στόχο και το μέσο διάστημα επίτευξης της μείωσης στα 8,2 χρόνια, δηλαδή, περίπου, πέντε περισσότερα από το περιθώριο που έχει η Ελλάδα.”

Γνωρίζαμε, λοιπόν, εξ αρχής ότι οι στόχοι που είχαν τεθεί για την Ελλάδα ήταν άνευ προηγουμένου σε διεθνές επίπεδο. Μάλιστα, τα στοιχεία έδειχναν πως η επιτυχία ενός δημοσιονομικού προγράμματος συσχετίζεται άμεσα με την γενικότερη πορεία της διεθνούς οικονομίας:: “Με βάση τα ίδια στοιχεία του ΔΝΤ, από το 1970 μέχρι σήμερα έχουν υπάρξει 9 περιπτώσεις μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών του κόσμου όπου καταγράφηκε μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος σε ποσοστό πάνω από 10% και το μέσο χρονικό διάστημα στο οποίο αυτό επετεύχθη είναι 8,2 χρόνια. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η αμέσως μεγαλύτερη της τρέχουσας διεθνούς οικονομικής κρίσης, ήταν η ‘πετρελαϊκή’ της δεκαετίας του ’70, είναι ενδιαφέρον πως δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση καταγραφής σημαντικής μείωσης δημοσιονομικών ελλειμμάτων κατά τη διάρκεια εκείνης της δεκαετίας, με το 100% των περιπτώσεων μείωσης να εντοπίζονται από το 1980 και μετά, το 85% αυτών στις δεκαετίες μεγάλης ανάπτυξης του ’80 και του ’90 και το υπόλοιπο 15% αυτών στην περίοδο διεθνούς οικονομικής ανάπτυξης, 2003-2007. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό γιατί δείχνει τη συσχέτιση της επιτυχίας ενός προγράμματος μείωσης των ελλειμμάτων με το γενικότερο διεθνές οικονομικό περιβάλλον αλλά και με τους ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ.”

 

Όμως ακόμη και στις περιπτώσεις εκείνες των κρατών που κέρδισαν τη δημοσιονομική μάχη (πετυχαίνοντας ωστόσο στόχους μικρότερους από αυτούς που είχαν τεθεί στο Μνημόνιο 1 για την Ελλάδα και σε υπερδιπλάσιο χρονικό ορίζοντα), το βασικότερο νομισματικό εργαλείο με τη χρήση του οποίου αυτό επετεύχθη ήταν η υποτίμηση των κρατικών νομισμάτων και πότε μέσω της περικοπής μισθών και συντάξεων.

“Σχεδόν στο 100% των επιτυχημένων περιπτώσεων μείωσης των ελλειμμάτων, η αύξηση της ανταγωνιστικότητας κατά την περίοδο εφαρμογής προγραμμάτων δημοσιονομικής πειθαρχίας στηρίχτηκε στην υποτίμηση των κρατικών νομισμάτων ενώ με βάση όσα στοιχεία διατίθενται από το ΔΝΤ δεν έχει υπάρξει ποτέ άλλοτε περίπτωση μείωσης των κρατικών εξόδων μέσω της περικοπής μισθών ή συντάξεων (αντίθετα, το πάγωμα τους με παράλληλη αύξηση των φόρων αποτελεί τον κανόνα).”

Αυτό σημαίνει πως πέρα απ’ όλα τα παραπάνω, καθώς η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωζώνης, κλήθηκε να πετύχει το δημοσιονομικό άθλο χωρίς τη δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματος της, κάτι το οποίο δεν είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν και αποτελούσε (και εξακολουθεί να αποτελεί) ένα πρωτόγνωρο και εξαιρετικά επικίνδυνο οικονομικό πείραμα.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι η Ελλάδα ξεπερνούσε κάθε λογική προσδοκία και προχωρούσε στην πιστή και ‘επιτυχημένη’ υλοποίηση του προγράμματος του ΔΝΤ. Θα ήταν τότε σίγουρο πως θα πετύχαινε τους στόχους που είχαν τεθεί; Η απάντηση είναι όχι και μάλιστα αυτή δίνεται από το ίδιο το ΔΝΤ. Στο ίδιο άρθρο διαβάζουμε: “Μα το πιο ενδιαφέρον, ίσως, είναι πως σύμφωνα με άλλη έκθεση του ΔΝΤ (2003), μετά τη μελέτη προγραμμάτων μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων σε 112 χώρες, ‘δε βρέθηκε καμία σημαντική στατιστική επιρροή στην έκβαση του προγράμματος εξαιτίας της υιοθέτησης των όρων που έθεσε το ΔΝΤ αλλά οι δημοσιονομικές εξελίξεις επηρεάστηκαν από το ευρύτερο οικονομικό περιβάλλον και από τη γενική κατεύθυνση των μακροοικονομικών πολιτικών που υιοθετήθηκαν.’

 

Μετά και από αυτήν την αποστομωτική ομολογία από το ΔΝΤ αξίζει να εξεταστεί τί θα συνέβαινε σε εκείνη τη μία στις 100 περίπτωση που η Ελλάδα πετύχαινε τον Ηράκλειο Άθλο που ανέλαβε και ικανοποιούσε όλους τους βασικούς στόχους του προγράμματος. Θα της εξασφάλιζε αυτό την οριστική ανακούφιση από τα προβλήματα της; Σύμφωνα με το ίδιο το ΔΝΤ η απάντηση είναι και πάλι όχι. (από το ίδιο άρθρο): “Το πρόβλημα, βέβαια, δεν τελειώνει με την επίτευξη μίας σημαντικής μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος αλλά επεκτείνεται και στην προσπάθεια συντήρησης του σε χαμηλά επίπεδα, κάτι το οποίο σπάνια συμβαίνει, σύμφωνα με το ΔΝΤ..” Όχι μόνο αυτό αλλά το ΔΝΤ “υποστηρίζει σε έκθεση του (Νοέμβριος 2009) ότι οποιοδήποτε νέο πρόγραμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας θα είναι δυσκολότερο να πετύχει απ’ ότι αυτά προηγούμενων δεκαετιών, εξαιτίας της σημερινής διεθνούς οικονομικής κατάστασης.”

Έχοντας διαβάσει τα παραπάνω, το συμπέρασμα – πρόβλεψη του συγκεκριμένου άρθρου δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν: “Συμπερασματικά, αφού πρώτα η Ελλάδα οδηγήθηκε στη χρηματοπιστωτική πτώχευση, στη συνέχεια εξωθήθηκε σε μία συμφωνία που περιλαμβάνει τη συμμετοχή του ΔΝΤ και η οποία έθεσε ασύλληπτους δημοσιονομικούς στόχους και γι’ αυτό και επέβαλλε πρωτοφανή δημοσιονομικά μέτρα. Και ακόμη και αν οι στόχοι αυτοί επιτευχθούν, η βλάβη που θα έχει επέλθει στην οικονομία θα κάνει εξαιρετικά δύσκολη τη συντήρηση τους χωρίς μία παρατεταμένη περίοδο οικονομικής ταλαιπωρίας με ανυπολόγιστες συνέπειες, ενώ αν η χώρα δεν καταφέρει να πετύχει αυτούς τους στόχους, θα κατηγορηθεί ότι δεν ακολουθεί το δημοσιονομικό πρόγραμμα όπως συμφωνήθηκε και θα κινδυνεύσει με νέες κυρώσεις, που θα καθυστερήσουν ακόμη περισσότερο την έξοδο της από την κρίση.”

 

 

Φτάνουμε, λοιπόν, στο σήμερα, με την Ελλάδα να έχει πλέον υπογράψει όχι μόνο ένα Μνημόνιο αλλά επιπλέον και ένα Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα αλλά και ένα δεύτερο Μνημόνιο, στο οποίο, μάλιστα, συμπεριλαμβάνεται και συμφωνία για συμμετοχή των τραπεζών σε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ενώ τώρα η συζήτηση γίνεται για ακόμη μεγαλύτερη αναδιάρθρωση όταν υποτίθεται πως αυτό ακριβώς ήταν που έπρεπε πάση θυσία να αποφευχθεί και αποτελούσε έναν από τους βασικότερους λόγους για τον οποίο και συντάχθηκαν τα προγράμματα οικονομικής ‘στήριξης’ της χώρας εξ αρχής. Πέρα από όλα αυτά, έχουν αποφασιστεί και ψηφίζονται νέα, ασύλληπτης σκληρότητας, μέτρα με βασικό στόχο την περίφημη επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος η οποία, όπως υποστηρίζει η Τρόικα και φαίνεται να πιστεύει απόλυτα η κυβέρνηση, θα προστατέψει τη χώρα από την επίθεση των αγορών, θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται από αυτές, θα της επιτρέψει να επιστρέψει στο δρόμο της ανάπτυξης αλλά και ακόμη και στην περίπτωση που τελικά όλα πάνε στραβά θα την προστατεύσει από τις δραματικές συνέπειες μίας πτώχευσης αφού θα της εξασφαλίσει την οικονομική της αυτονομία και θα επιτρέψει την αποφυγή της στάσης πληρωμών στο εσωτερικό της.

 

Έχει τουλάχιστον δίκαιο αυτήν τη φορά το ΔΝΤ; Είναι το πρωτογενές πλεόνασμα ο πρώτος στόχος που πρέπει να θέσουμε σε αυτήν τη φάση της κρίσης; Σε προηγούμενο άρθρο με τίτλο “Είναι η οικονομία των Παπούα το νέο μοντέλο για την Ελλάδα; “ παρέθεσα στοιχεία που δείχνουν ότι από τα 215 κράτη του κόσμου μόλις 45 έχουν πρωτογενές πλεόνασμα και από αυτά τα 41 συγκαταλέγονται στις αναδυόμενες ή υπό ανάπτυξη χώρες με αρκετές από αυτές, όπως την Παπούα – Νέα Γουινέα να είναι πάμπτωχες (κατά κεφαλήν ΑΕΠ 2500 δολάρια).

Μαντέψτε, ωστόσο, ποια χώρα βρίσκεται μεταξύ των τεσσάρων αναπτυγμένων κρατών με πρωτογενές πλεόνασμα: η Ιταλία. Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία η Ιταλία έχει πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 0,27% το οποίο στο τέλος του 2011 αναμένεται να ανέλθει στο 1%. Και όμως, αυτό δεν εμπόδισε τις αγορές να τη βάλουν στο στόχαστρο και μία από τις ειδήσεις που κάνουν αυτή τη στιγμή το γύρο του κόσμου είναι η επιστροφή του επιτοκίου των 10ετών ομολόγων της χώρας στο 6%, επίπεδο το οποίο αποτέλεσε τον προθάλαμο για τη χρηματοπιστωτική πτώχευσης της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας και οδήγησε στην προσφυγή τους στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης.

Χωρίς την πρόσφατη παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας η οποία αγόρασε ιταλικά κρατικά ομόλογα αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ όταν το επιτόκιο των 10ετών ομολόγων της χώρας ξεπέρασε το 6% το καλοκαίρι, η Ιταλία θα κινδύνευε με αδυναμία άντλησης κεφαλαίων από τις αγορές και θα βρισκόταν ένα βήμα από την προσφυγή της στο Μηχανισμό Στήριξης. Το πρωτογενές πλεόνασμα δεν προστάτευσε την Ιταλία από την επίθεση των αγορών και το πιθανότερο είναι πως δεν πρόκειται να προστατεύσει ούτε την Ελλάδα από τα όσα αρνητικά την περιμένουν.

Το χειρότερο όλων, όμως, είναι πως ούτε η μείωση του χρέους της ως ποσοστό του ΑΕΠ της είναι, με οποιοδήποτε τρόπο, δεδομένο ή εγγυημένο πως θα ‘σώσει’ ή θα αλλάξει προς το καλύτερο την Ελλάδα και τη ζωή των πολιτών της. Αυτό πρέπει να είναι το μεγαλύτερο ταμπού σήμερα στην ελληνική κοινωνία, δηλαδή η παραδοχή πως η μείωση του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ δεν εγγυάται σε καμία περίπτωση από μόνη της τη βελτίωση του επιπέδου ζωής στη χώρα ενώ μάλιστα με τον τρόπο που επιδιώκεται μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή της.

Ας δούμε τί δείχνουν τα στοιχεία: Από τις 133 χώρες του κόσμου για τις οποίες υπάρχουν στατιστικά οι 97έχουν χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ τους κάτω από το 60%, όπως ακριβώς ορίζει η συνθήκη του Μάστριχτ για τα κράτη της Ευρωζώνης. Ο στόχος αυτός φαντάζει ονειρεμένος για την Ελλάδα – Αν το επιτύχει τότε θα είναι σίγουρα μία πιο εύπορη χώρα με πολίτες που επιτέλους θα μπορούν να απολαύσουν μία καλύτερη ζωή.Σωστά; Όχι απαραίτητα.

Σύμφωνα με τα στοιχεία στις 88 από τις 97 αυτές χώρες με χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ κάτω του 60%, οι πολίτες είναι είτε κάτω από τα όρια της φτώχειας είτε πολύ κοντά σε αυτά είτε αισθητά ‘φτωχότεροι’ από τους Έλληνες.

Έτσι, η Αλβανία έχει χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ της τάξης του 59,30% αλλά κατά κεφαλήν ΑΕΠ 8.000 δολάρια, δηλαδή οι Αλβανοί είναι κατά 75% φτωχότεροι από τους Έλληνες.

Η Βραζιλία έχει χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ της τάξης του 59,0% αλλά κατά κεφαλήν ΑΕΠ 10.000 δολάρια, δηλαδή οι Βραζιλιάνοι είναι κατά 66% φτωχότεροι από τους Έλληνες.

Το Βιετνάμ έχει χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ της τάξης του 57,10% αλλά κατά κεφαλήν ΑΕΠ 3.100 δολάρια, δηλαδή οι κάτοικοι του είναι κατά 90% φτωχότεροι από τους Έλληνες.

Η Ινδίαέχει χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ της τάξης του 51,90% αλλά κατά κεφαλήν ΑΕΠ 3.100 δολάρια, δηλαδή οι κάτοικοι της είναι κατά 89% φτωχότεροι από τους Έλληνες.

 

Η λίστα συνεχίζεται μεταξύ άλλων με τα εξής κράτη:

Κροατία, Μπουτάν, Μαυρίκιος, Γουιάνα, Ουρουγουάη,

Φιλιππίνες, Σεϊχέλες, Πολωνία, Ελ Σαλβαδόρ, Μαλαισία,

Πακιστάν, Τυνησία, Αιθιοπία, Μοζαμβίκη, Κένυα, Αρούμπα,

Κολομβία, Αργεντινή, Λετονία, Παναμάς, Ταϊλάνδη,

Τουρκία (οι κάτοικοι της με 61% μικρότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ από της Ελλάδας),

Κόστα Ρίκα, Σλοβακία, Βολιβία, Σερβία, Μαλάουι, Βοσνία – Ερζεγοβίνη,

Λιθουανία, Τσεχία, Μοντενέγκρο, Μεξικό, Υεμένη, Μπαγκλαντές,

Τανζανία, Κούβα, Γκάνα, Ταϊβάν, Σενεγάλη, Σλοβενία, Μάλι,

Ρουμανία, Νέα Ζηλανδία, Γουατεμάλα, Συρία, Βενεζουέλα, Ζαμπία, Ινδονησία,

Σκόπια (χρέος 24,80% του ΑΕΠ – κάτοικοι κατά 68% φτωχότεροι απ’ την Ελλάδα),

Περού, Εκουαδόρ, Κίνα, Παραγουάη, Ιράν, Αγκόλα, Ουγκάντα,

Βουλγαρία (χρέος 16,20% του ΑΕΠ – κάτοικοι κατά 57% φτωχότεροι απ’ την Ελλάδα),

Λιβύη (χαμηλότερο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ διεθνώς, 3,30%, οι κάτοικοι της κατά 50% φτωχότεροι από τους Έλληνες).

 

Όλα τα παραπάνω κράτη έχουν χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ τους από 59,9% μέχρι 3,30% αλλά αυτό δεν τα εμποδίζει να είναι μεταξύ των φτωχότερων κρατών του κόσμου και σίγουρα πολύ φτωχότερα από την Ελλάδα (ακόμη και τη σημερινή).

Στη λίστα με τα 97 κράτη με χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ χαμηλότερο του 60% μόλις 9 έχουν μεγαλύτερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ από την Ελλάδα: Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ, το Κατάρ, η Νορβηγία, η Ελβετία, η Δανία, η Φιλανδία και η Αυστραλία. Σημειώστε πως τα 5 από τα 9 αυτά κράτη είναι μεταξύ των μεγαλύτερων πετρελαιοπαραγωγών κρατών του κόσμου, ενώ η Ελβετία είναι ο τραπεζικός παράδεισος του κόσμου.

Αν, λοιπόν, το χαμηλό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ και το πρωτογενές έλλειμμα δεν εγγυώνται τη βελτίωση της οικονομία της Ελλάδας και ακόμη περισσότερο αν η προσπάθεια επίτευξης αυτών των δύο στόχων απειλεί τη χώρα με γιγαντιαία βλάβη τότε για ποιο λόγο τους θέσαμε ως τους πλέον σημαντικούς;

Το σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει πλέον άλλος χρόνος και είναι ανάγκη να αντιληφθούμε πως έχουμε θέσει (ή μας έπεισαν να θέσουμε) λάθος στόχους εξ αρχής και έτσι μπήκαμε στο στόχαστρο των αγορών και προκαλέσαμε ένα τεράστιο οικονομικό πλήγμα στη χώρα, ενώ όσο μένουμε προσκολλημένοι σε αυτούς τους στόχους θα παραμένουμε στο στόχαστρο των αγορών και θα συνεχίζουμε να προκαλούμε τεράστια βλάβη στη χώρα ελπίζοντας σε οφέλη που είναι πολύ πιθανό να μην έρθουν ποτέ.

 

Πάνος Παναγιώτου

Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής

http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2011-10-24-22-23-51-2011102442611

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ «EURECA» & «ΗΓΕΜΩΝ» και Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 

Τα σχέδια αυτά είναι μια πρόταση των Γερμανών για το μεγάλο πλιάτσικο της Ελλάδος. Είναι εναλλακτικά σχέδια «διάσωσης» της Ελλάδος μέσω γενικής πώλησής της. Κάθε εβδομάδα και μια καινούργια ιδέα.

Η ιδέα αυτής  της εβδομάδος συμπυκνώνεται  σε μια αγγελία.

«Ελλάδα, πωλείται όπως είναι επιπλωμένη έναντι 125 δις ευρώ».

Εμπνευστής της  τελευταίας ιδέας «διάσωσης» της  Ελλάδος είναι η εταιρία συμβούλων  στρατηγικής Ronald Berger, μια δεξαμενή σκέψεως της Ε.Ε.

με έδρα το Μόναχο, είναι δε τακτικός σύμβουλος και συνεργάτης της Γερμανικής κυβέρνησης. Φαίνεται ότι η ιδέα μιας ολοκληρωτικής ιδιωτικοποίησης της κρατικής περιουσίας της Ελλάδος, που είναι η ουσία του σχεδίου «Eureca», ενθουσίασε τους Γερμανούς βουλευτές που υπερψήφισαν με μεγάλη πλειοψηφία τη διεύρυνση του Ευρωπα’ι’κού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητος EFSF.

H Aγγέλα Μέρκελ άφησε να πλανάται πάνω από την ανήσυχη γερμανική κοινή γνώμη ότι τα…

λίγα λεφτά που βάζουν στο EFSF θα τα πάρουν πίσω με το παραπάνω, από τη ληστεία των Ελληνικών περιουσιών.

Το σχέδιο «Eureca» αποτελεί μια ακραία εφαρμογή νεοφιλελεύθερου πειραματισμού. Οι οικονομικές θεωρίες της σχολής του Σικάγου.

Το δόγμα του  Σόκ σε πλήρη εξέλιξη. Εν ολίγοις το σχέδιο προτείνει τα εξής.

Όλα τα περιουσιακά  στοιχεία του Ελληνικού κράτους  μέχρι την αξία των 125 δις ευρώ συγκεντρώνονται σε μια ή περισσότερες εταιρίες συμμετοχών,

οι οποίες πληρώνουν  στην Ελλάδα 125 δις για να τα αποκτήσουν.

Η  Ε.Ε. μέσω του  EFSF  εξαγοράζει τις εταιρίες με τα περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδος έναντι 125 δις. ευρώ, η έδρα της εταιρίας ορίζεται φυσικά το Λουξεμβούργο, που είναι το «πλυντήριο» της διεθνούς τοκογλυφίας.

Με τα χρήματα  αυτά η Ελλάδα επαναγοράζει τα ελληνικά ομόλογα που κατέχει η Ε.Κ.Τ. και έτσι μειώνει το ελληνικό χρέος κατά 125 δις.

Mε βάση ένα σημερινό χρέος 500 δις. ευρώ,- ύστερα από τα δύο μνημόνια- προσπαθούν τώρα με «κούρεμα» 50% και παράλληλο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας 125 δις. ευρώ να μας φέρουν σε έλλειμμα κάτω του 60% του ΑΕΠ από 188% του ΑΕΠ που είναι σήμερα.

Δηλαδή και  τον εθνικό πλούτο ξεπουλάμε, και «κούρεμα» μας κάνουν, και συνεχίζουμε να είμαστε χρεωμένοι κατά 125 δις. ευρώ από 500 δις. και πλέον που είμαστε τώρα. Μήπως μας λένε ποτέ την αλήθεια τι ποσό χρωστάμε;; όλο ψέματα μας λένε. Έτσι η Ε.Κ.Τ. απαλλαγμένη από τα ελληνικά ομόλογα, γλιτώνει από τον «ελληνικό κίνδυνο».

Τώρα που τους έχουμε στο χέρι, δεν τους στραγγαλίζουμε, περιμένουμε να μας πάρουν όλη  τη περιουσία, και επιπλέον να χρωστάμε, τέτοιοι εφιάλτες και πράκτορες ξένων δυνάμεων πολιτικοί μας κυβερνάνε.

Οι εταίροι  μας στην Ευρωζώνη είναι κράτη που δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη, κινούνται εν κρυπτώ, και εκ του πονηρού, προσπαθούν να μας εκμεταλλευθούν, καταρτίζουν σχέδια για μας χωρίς εμάς.

Μία είναι η  λύση, μονόπλευρη διαγραφή του χρέους, εκ μέρους της Ελλάδος, ταυτόχρονη εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου, και αλλαγή προσανατολισμού, αφού η Δύση μας απογοήτευσε, μας κατάστρεψε!!!.

Αυτό προ’υ’ποθέτει  κυβέρνηση Εθνικών πατριωτών, τέλος πια οι διεφθαρμένοι προδότες πολιτικοί.

Η  Ε.Ε. ιδιοκτήτης των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων  πλέον, αναλαμβάνει την ιδιωτικοποίησή τους. Την ενισχύει όμως με ένα πρόγραμμα  επενδύσεων 20 δις. ευρώ για να βελτιώσει  την αξία των περιουσιακών στοιχείων  κατά 40-60 δις. Κατά τους εισηγητές της πρότασης αυτής, αυτό θα

επιφέρει ετήσια ανάπτυξη 5% του ΑΕΠ, αλλά και των  φορολογικών εσόδων

κατά 4%. Σύμφωνα με τους εισηγητές της πρότασης , τα επιτόκια δανεισμού της Ελλάδος θα μειωθούν στο μισό, η χώρα θα αναβαθμιστεί πιστοληπτικά και οι Ελληνικές τράπεζες θα κερδίσουν 30 δις. από τα ανατιμημένα πια ομόλογα που θα έχουν. Όλα αυτά είναι θεωρητικά.

Στη πράξη δεν  ξέρουμε τι θα μας προκύψει.

Ταυτόχρονα η  χώρα θα πρέπει να δεσμευτεί σε ένα  πρόγραμμα επιπλέον ετήσιας μείωσης  του χρέους κατά 1% του ΑΕΠ το χρόνο, με στόχο το χρέος να μειωθεί κάτω από το 60% μέχρι το 2025.

Δηλαδή και  τη περιουσία θα ξεπουλήσουμε, και «κούρεμα» θα μας κάνουν με τη «ψιλή», και άλλες περισσότερες και μεγαλύτερες οικονομικές θυσίες θα κληθεί ο ελληνικός λαός να προσφέρει.

Μιλάμε για απόλυτο εξαθλίωση του λαού μας. Αυτό ήταν το αρχικό πρόγραμμά τους, γιαυτό μας χρεοκόπησαν με τη βοήθεια των εδώ προδοτών πολιτικών. Για να αρπάξουν την Ελληνική περιουσία.

Συντελείται γενοκτονία του Ελληνικού λαού εν καιρώ ειρήνης, δι’ αυτό

το τραγικό γεγονός υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση του ΓΑΠ. Η κυβέρνηση των δοσιλόγων. Αν το πρόγραμμα πώλησης και εκμετάλλευσης των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων αποφέρει κέρδη, αυτά θα δοθούν στην Ελλάδα για να μειώσει και άλλο το χρέος της. Αν όμως το πρόγραμμα αποδειχθεί ζημιογόνο, δηλαδή δεν συγκεντρωθεί το ποσό των 125 δις. και μείνουν απούλητα περιουσιακά στοιχεία, τότε η Ελλάδα υποχρεούται να ξαναγοράσει τα απούλητα περιουσιακά στοιχεία, και να επεκτείνει το πρόγραμμα μείωσης του χρέους της  κάτω από το 60% μέχρι το 2025.

Δηλαδή τραγελαφική  κατάσταση. Και χαμένοι και δαρμένοι, λέει ο λαός. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της προδοσίας των «Ελλήνων» πολιτικών.

Γιαυτό εσκεμμένα  μας βάλανε στο ΔΝΤ για να αρπάξουν το πλούτο μας 

οι τράπεζες του  Ρότσιλντ,  και της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Επί της ουσίας, η πρόταση είναι ένα σχέδιο με το οποίο οι πιστωτές της χώρας  όχι μόνο δεν θα χάσουν ούτε ένα  ευρώ, αλλά θα βγάλουν κέρδος από  τον αφρό του κρατικού πλούτου  που θα αποκτήσουν έναντι πινακίου φακής. Προσπαθούν να ληστέψουν μια χώρα που τη κατέστρεψαν!!!

 Ήδη ο ΓΑΠ τους έδωσε όλο τον ορυκτό μας πλούτο με την Ελληνική ΑΟΖ, (βλέπε «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» τεύχος 105), σύν την ακίνητη περιουσία του κράτους κοψοχρονιά, εν μέσω ύφεσης και πτώσης των τιμών των περιουσιακών στοιχείων.

Ο Ronald Berger ιδρυτής της ομώνυμης εταιρίας που εισηγείται το

«Eureca», είναι και πρόεδρος του ομίλου Blackstone , μητρικής εταιρίας της Blackrock, (AμερικανοΕβρα’ι’κή εταιρία), που σήμερα ελέγχει τις ελληνικές τράπεζες με επιλογή της τρό’ι’κα και των «Ελλήνων» Κουίσλινγκς, αποκτώντας μεταξύ άλλων πρόσβαση σε πολύτιμα κρατικά στοιχεία και μυστικά. Όμως με το ΓΑΠ και τη Σιωνιστική παρέα του δεν απόμεινε κανένα κρατικό μυστικό. Σε όλα έχουν πρόσβαση οι πράκτορες της παγκόσμιας Σιωνιστικής κυβέρνησης.

Όλα αυτά έγιναν ώστε η Σιωνιστική Αμερική (ΗΠΑ), να κάνει κουμάντο μέσα στην Ε.Ε. μέσω ΓΑΠ και ΔΝΤ, κατ’ εντολή της παγκόσμιας Σιωνιστικής διακυβέρνησης, ώστε να ελέγχουν την οικονομία της Ε.Ε. της Ευρωζώνης, και συνεπώς  το Ευρώ. Κατόπιν αυτού άρχισε το οικονομικό σύστημα της Ε.Ε. να καταρρέει, και οι χώρες του Νότου της Ε.Ε. να απειλούνται με πιστωτικά γεγονότα. Χρησιμοποίησαν την Ελλάδα σαν «δούρειο ίππο» μέσα στην Ε.Ε. ώστε μέσω Ελλάδος να βάλουνε το Δ.Ν.Τ.  στην Ευρωζώνη.

                                Πώς βάλανε την Ελλάδα στο Δ.Ν.Τ.

                            ———————————————–                 

Το Αμερικανικό περιοδικό «VANITY FAIR» δημοσίευσε ένα καλογραμμένο άρθρο με θέμα τη χρεοκοπία και οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Το άρθρο αυτό, ανάμεσα στα άλλα έλεγε.

Τώρα ήλθε ο  κατάλληλος χρόνος για να μπεί η  Ελλάδα στην Ευρωζώνη,

με τη κυβέρνηση Σημίτη και τη Goldman Sachs να κάνουν παιχνίδι.

Εν αρχή ήν ο  λόγος, και ο λόγος ήταν ο Σημίτης, και Θεός ήταν  η GoldmanSachs, λέει το ιερό ευαγγέλιο, παραλλαγμένα.

Αυτό το παιχνίδι το ονόμασαν «Δημιουργική λογιστική».

Μετά τη κρίση  στις ΗΠΑ το 2008 με τα στεγαστικά δάνεια, κ.λ.π.

η Ελλάδα άρχισε να κλυδωνίζεται κάπως, αλλά όχι δυνατά, διότι η οικονομία άντεχε ακόμη, ή δεν μας είχαν ακόμη κάνει στόχο.

Περίμεναν το ΓΑΠ  να έλθει στα πράγματα για να προχωρήσουν.

Ο ΓΑΠ έκανε προσπάθειες να ανατρέψει το Καραμανλή, ο οποίος ήταν το μαύρο πρόβατο για τα αφεντικά του ΓΑΠ.

Από τη στιγμή που  ο ΓΑΠ έγινε πρωθυπουργός, αυτός  και οι φίλοι του

ήξεραν το μυστικό, και αγόρασαν 1.2 δις. ευρώ σε CDS διαμέσου του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, αυτά απεκάλυψαν οι φίλοι του Αμερικανοί, μέσω των Wikileaks, (βλέπε περιοδικά CRASH & ΕΠΙΚΑΙΡΑ).

Τότε ο ΓΑΠ και ο υπουργός του επί των οικονομικών γύρισαν τον κόσμο, διαδίνοντας φήμες ότι η Ελληνική οικονομία είναι σαν το Τιτανικό , έτοιμη να βυθισθεί. Επιπλέον ο ΓΑΠ έλεγε ότι κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα και ένα λαό τεμπέλη. Έτσι άρχισαν τα Spreads & CDS  να καλπάζουν προς τα πάνω. Ο ΓΑΠ παρέλαβε τα Spreads στα 130 και τα έφθασε στις3000. Στα επίπεδα αυτά τα Spreads είναι επιτόκια χρεοκοπίας.

Σε συνεργασία με τη τράπεζα της Ελλάδος,  άλλαξαν  το νόμο για αγορά μετοχών και  CDS (Ασφάλιστρα κινδύνου) και από Τ3 τον έκαναν

Τ10. Αυτό σημαίνει ανάλογα με τη πορεία της τιμής  των CDS οι κερδοσκόποι μπορούσαν να παίζουν  την αγορά των CDS.

Οι αρχικές 3 ημέρες για την εξόφληση πληρωμής αγοράς μετοχών ή CDS

έγιναν 10. Αυτό τους έδωσε το χρόνο να μεγιστοποιήσουν  τα κέρδη χωρίς να πληρώνουν ούτε ένα ευρώ. Έτσι έπαιζαν την αγορά των CDS και κερδοσκοπούσαν, ενώ ανέβαιναν τα Spreads και οι κίνδυνοι χρεοκοπίας της Ελλάδας. Έτσι εκτόξευσαν τα Spreads από 130 σε πάνω από 800 και σήμερα 2500. Αυτό σημαίνει ότι για κάθε ένα ομόλογο, η Ελλάδα έπρεπε να πληρώνει ένα έξτρα επιτόκιο 8% (με βάση τα 800) επάνω από τα επιτόκια που εδανείζετο η Γαλλία και Γερμανία.

Έτσι έφεραν εις πέρας την εντολή του μεγάλου  αδελφού-αφεντικού να χρεοκοπήσει  η χώρα, για να της πάρουν το πλούτο. Έτσι ο ΓΑΠ πέτυχε να κάνει μια μικρή κρίση χρέους σε μια μαζική κρίση των αγορών.

Καθώς έκανε  αυτά εργαζότανε να φέρει το ΔΝΤ  μέσα στην Ευρωζώνη.

Έτσι λοιπόν η Ελλάς έφθασε στη χρεοκοπία, μέσω δόλιου υπερδανεισμού, και το ΔΝΤ ήλθε στην Ελλάδα, και διαμέσου της Ελλάδος, στην Ευρωζώνη. Έτσι άρχισε το δράμα του Ελληνικού λαού, και το παιχνίδι της Ν.Τ.Π. μέσα στην Ε.Ε. Η αποστολή του ΓΑΠ επετεύχθη.

Παγκόσμιο φαινόμενο, η κυβέρνηση της χώρας, να συνωμοτεί  εναντίον της πατρίδος, και του λαού  που την εξέλεξε.

Επειδή η Ελλάδα δεν έχει το δικό της νόμισμα, δημιουργήθηκαν τεράστια προβλήματα στην οικονομία.

Όλα αυτά συνδυαζόμενα με τις μεγάλες σπατάλες της κυβερνήσεως, έφεραν τη χώρα στη χρεοκοπία, προς μεγάλη τέρψη των Κοσμοκρατόρων.

Έτσι ο ΓΑΠ  έφερε εις πέρας την αποστολή του, και σήμερα ετοιμάζεται να φύγει. Ενάμιση χρόνο τώρα μέσα στο ΔΝΤ, η ανάπτυξη της χώρας από +3.1 ετησίως, έπεσε στο μείον -6% και ήλθε η ύφεση και η φτώχεια του λαού. Ένα δάνειο με το πρώτο μνημόνιο 110 δις. ευρώ, το Μά’ι’ο του 2010 από το μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. δόθηκε στη χώρα, για το οποίο η Ελλάς παραιτήθηκε από την εθνική της κυριαρχία,

και το διέθεσε  για την αποπληρωμή παλαιών δόσεων δανείων, και άλλα μυστικά κονδύλια. Πάντως τίποτε δεν πήγε για το λαό, και ανάπτυξη. 

Το ΔΝΤ  μέσω των ελεγκτών της τρό’ι’κα , απαιτεί  έλεγχο πάνω στην οικονομία της χώρας, και ζητά πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και πώληση δημόσιας περιουσίας. Η Ελλάδα πρέπει να πωλήσει όλες τις μεγάλες δημόσιες εταιρίες (ΔΕΚΟ), το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, τα

Λιμάνια της, τα αεροδρόμια, τις παραλίες, τα νησιά, και αρχαιολογικούς χώρους, (είναι όρος των μνημονίων), έναντι πινακίου φακής.

Ήδη βρίσκονται στην Ελλάδα τα διεθνή αρπακτικά από  όλο τον κόσμο, για να αγοράσουν, σε τιμές δελεαστικές.

«Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς», ψάλλει η  Αγία ημών εκκλησία.

Η τρό’ι’κα για  να μας δώσει την εκάστοτε δόση του δανείου, μας στραγγαλίζει οικονομικά. Με το δεύτερο μνημόνιο, τον Ιούλιο του 2011-το λεγόμενο μεσοπρόθεσμο, δανεισθήκαμε άλλα 110 δις. Ευρώ, και έτσι φθάσαμε αισίως τα 500 δις, ποσό χρέους μη διαχειρίσημο πλέον.

Θερμά συγχαρητήρια στη κυβέρνηση των δοσιλόγων, για το μεγάλο κατόρθωμα  καταστροφής της Ελλάδος. Ο δόλιος υπερδανεισμός σε πλήρη έξαρση, με σκοπό να χρεοκοπήσει η χώρα. Αυτό είναι εντολή

της ΝΤΠ προς ΓΑΠ, με σκοπό να προκληθεί πιστωτικό  γεγονός στη χώρα, για να μας  αρπάξουν έτσι όλο τον ορυκτό πλούτο.

Επιπροσθέτως  οι τοκογλύφες τράπεζες έχουν λάβει 108 δις. ευρώ, εγγύηση από το κράτος, για στήριξη.

Με αυτές τις εγγυήσεις οι τράπεζες πηγαίνουν στην Ε.Κ.Τ.  λαμβάνουν δάνεια με επιτόκιο 1,5%  και δανείζουν το λαό με τα χρήματα του οποίου επιβιώνουν, με επιτόκια τοκογλυφικά από 11% – 19% (πιστωτικές).

Μέσα από όλη  αυτή την ιστορία εκείνο που βλέπουμε είναι προδοσία σε μεγάλο βαθμό (treason), λέει το Αμερικάνικο περιοδικό «VANITY FAIR». Τώρα ο ΓΑΠ λέει ότι προσπαθεί να μας σώσει.

                              Σχέδιο  «Ηγεμών»

                               ———————

Το σχέδιο «Ηγεμών» βρίσκεται προ των πυλών. Είναι ένα Μακιαβελικό σενάριο. Η ονομασία του προγράμματος διάσωσης «Ηγεμών»,  σκοπό έχει τη διακυβέρνησή μας από τη παγκόσμια Σιωνιστική διακυβέρνηση των κ.κ. Ρότσιλντ και τη παρέα του.

Τα διεστραμμένα μυαλά της παγκόσμιας χρηματοοικονομικοπολιτικής

Ελίτ εμπνεύστηκαν από το γνωστό έργο του Μιακιαβέλι «ο Ηγεμόνας»,

αφού το συγκεκριμένο έργο του 1513 επηρέασε τη πολιτική σκέψη πολλών πολιτικών της Ν.Τ.Π.

Ως γνωστόν  πολλοί θεωρούν το Μακιαβέλι σαν  το πατέρα της σύγχρονης πολιτικής  επιστήμης, ταυτίζοντας το όνομά  του με τη διαφθορά.

Αυτό το Μακιαβελικό  έργο, έμελλε τους επόμενους αιώνες να καταστεί το εγκόλπιο αμέτρητων πολιτικών ανδρών, και να ασκήσει βαθιά επίδραση

στις πολιτικές εξελίξεις όλων των κρατών της Γης, όλων των εποχών.

Και να που η  «λαοπρόβλητος» Ελληνική κυβέρνηση  επιστράτευσε το Μακιαβέλι για μια  ακόμη φορά για τη περαιτέρω καθυπόταξη του λαού και του Κράτους, κατ’ εντολή της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

                                Η αξία της Ελλάδος σε χρήμα:

                             —————————————–

Γνωρίζετε την  αξία της Ελλάδος;;; Πάρτε βαθιά  ανάσα και διαβάστε!!!

Για όσους δεν γνωρίζουν τι θα πεί Ελλάδα που τάχα πάει για φούντο….

1.-Είμαστε μια  χώρα που ελέγχει μια χερσαία  και θαλάσσια έκταση όση 

είναι η Γερμανία και Αυστρία μαζί (450.000 τετρ.χιλιόμετρα), αφού εκτεινόμαστε από την Αδριατική 200 ν.μ. δυτικά της Κέρκυρας (Α.Ο.Ζ.)

μέχρι τη Κύπρο  μας, και από το τριεθνές στον Έβρο μέχρι νότια της Κρήτης (Ελληνική Α.Ο.Ζ.) Θέλεις δύο ώρες ταξίδι με το αεροπλάνο για να πας από τη Κέρκυρα στη Κύπρο.

2.- Στο κόσμο  ζούν συνολικά 17.000.000 Έλληνες της  διασποράς.

3.- Δεχόμαστε 16.000.000 τουρίστες το χρόνο και διαθέτουμε μια σημαντική τουριστική βιομηχανία.

4.- Έχουμε τρία μεγάλα ναυπηγεία που κατασκευάζουν παντός είδους πλοία, παρά τις προσπάθειες των προδοτών πολιτικών, και αφελών και επιπόλαιων συνδικαλιστών, να τα καταστρέψουν.

5.-Έχουμε βιομηχανίες αμαξωμάτων που κατασκευάζουν βαρέα φορτηγά, λεωφορεία, τρόλε’υ’, βαγόνια τραίνων, μπετονιέρες, βυτία, κ.λ.π.

παρά τις προσπάθειες  των προδοτών πολιτικών να καταστρέψουν τη  βιομηχανία.  

6.-Διαθέτουμε 2.400 υπερδεξανόπλοια και μεγάλα φορτηγά πλοία, που

διακινούν τις  παγκόσμιες θαλάσσιες μεταφορές.

7.-Είμαστε δεύτεροι στο κόσμο σε παραγωγή φρούτων, πορτοκάλια, λεμόνια, ελιές, λάδι, ακτινίδια, ροδάκινα, κ.λ.π.

8.-Έχουμε άφθονο ορυκτό πλούτο, σε χρυσό, ουράνιο, αλουμίνιο,

νικέλιο, μαγνήσιο, περλίτη, μπετονίτη, βωξίτη, ψευδάργυρο, μάρμαρα.

9.-Έχουμε άφθονα κοιτάσματα σε υδρογονάνθρακες,(πετρέλαιο, φυσικό αέριο) σε Ιόνιο, Αιγαίο, Κρητικό πέλαγος, και σε όλη την Ελληνική Α.Ο.Ζ.

Η αξία του πετρελαίου και του αερίου μας είναι (κρατηθείτε!!!)

10 τρισεκατομμύρια δολάρια!!! Αυτό αναφέρει το Γεωλογικό ινστιτούτο των ΗΠΑ. Εν τω μεταξύ ο χρυσός και το ουράνιο που υπάρχει στη Θράκη και στη Μακεδονία μας, είναι τα τρίτα κοιτάσματα σε όλη την Ευρώπη.

10.-Έχουμε άφθονη ηλιακή και αιολική ενέργεια, για παραγωγή ηλεκτρικής ενεργείας, την οποία θέλουν να πάρουν οι Γερμανοί , «πιρ-παρά».

Αυτή τη χώρα βρήκαν οι προδότες πολιτικοί να ξεπουλήσουν  έναντι 125 δις.

Το προδότη  πολλοί μίσησαν, τη προδοσία ουδείς, λέει ο λαός.

                                    Ο χρυσός της Ελλάδος:

                                  ———————————-

Οι άθλιοι ξεπούλησαν στο Κατάρ και το χρυσό της  Χαλκιδικής.

Άγνωστο το τίμημα της συμφωνίας μεταξύ του Εμίρη και του κακομοίρη.

Πάνε και τα χρυσωρυχεία-μεταλλεία της Χαλκιδικής. Περνάνε στα χέρια του Εμίρη του Κατάρ, με υπογραφή του κακομοίρη, χωρίς να γνωρίζει κανείς τι ποσοστό από το παραγόμενο χρυσό θα μπαίνει στα Ελληνικά δημόσια ταμεία, και αν θα μπαίνει!!!.

 Αποφασίστηκε  η είσοδος κεφαλαίων του Κατάρ  στην εταιρία Μεταλλεία Χαλκιδικής «Ελληνικός Χρυσός», του κ. Μπόμπολα.

Στις δηλώσεις μετά τη συνάντηση του κακομοίρη  με τον Εμίρη του Κατάρ, ο κακομοίρης ανέφερε ότι η συμφωνία στέλνει  μήνυμα στη διεθνή κοινότητα ότι  η Ελλάδα αποκτά αναπτυξιακές ευκαιρίες  μετά τις μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση. Έτσι αόριστα……

Τόσο ο κακομοίρης όσο και ο εμίρης, τόνισαν ότι  υπάρχουν σχέσεις εμπιστοσύνης ανάμεσα  στις δύο χώρες…. Έτσι αόριστα, και  για τη ταμπακιέρα τσιμουδιά. Εμείς λέμε, πάει και ο χρυσός της Χαλκιδικής (Κασάνδρα), πέταξε και αυτός όπως πέταξαν τα πετρέλαια των Ελληνικών θαλασσών υπό μορφή επενδύσεων…….

Πίσω από τον  εμίρη και το κακομοίρη είναι  οι τράπεζες του Ρότσιλντ και της  παγκόσμιας Σιωνιστικής διακυβέρνησης. Τους τα έδωσε όλα 

ο εφιάλτης κακομοίρης, και ο Ελληνικός λαός χρεοκόπησε!!!

Ψευτοσοσιαλιστές  κρυμμένοι στη τσέπη του ΡΟΤΣΙΛΝΤ συνεισφέρουν τα μέγιστα στη δημιουργία χάους στην Ελλάδα, για να ψαρέψει ο ΣΟΡΟΣ με το ΡΟΤΣΙΛΝΤ σε θολά νερά, και να μην τον πάρει κανείς χαμπάρι στην αρπαγή του χρυσού της Ελλάδος. Ο κακομοίρης μας λέει συνέχεια για να το εμπεδώσουμε, ότι λεφτά δεν υπάρχουν, (ενώ προεκλογικά έλεγε λεφτά υπάρχουν, για να αρπάξει τη ψήφο των Ελλήνων), πετσοκόβουν μισθούς και συντάξεις , οι ένοπλες δυνάμεις δεν έχουν καύσιμα και ανταλλακτικά, η Τουρκία καιροφυλακτεί, και ο κακομοίρης πέρα βρέχει, από τη πόλη έρχομαι και στη κορφή κανέλα, που λέει ο λαός,

η παγκόσμια  Σιωνιστική διακυβέρνηση να είναι καλά, και η Ελλάς ας πάει να κουρεύεται…..στα κουρεία της Ε.Ε.

Τα σχολεία  του Ελληνισμού της διασποράς  τα κλείνουμε, λεφτά για να τυπώσουμε  βιβλία των μαθητών δεν έχουμε, αλλά τις τράπεζες τις χρηματοδοτούμε με 108 δις. ευρώ, και διασώζουμε την μικρή άχρηστη τράπεζα του Λαυρέντη με πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, ενώ οι τράπεζες πίνουν το αίμα του Ελληνικού λαού με τοκογλυφικά επιτόκια,

η χώρα χρεοκοπεί, και ο λαός πένεται, φθάνει ότι σώσαμε τη τράπεζα του Λαυρέντη…..Η βλακεία σε πλήρη ανάπτυξη.

                                                    ΑΝΤΩΝΗΣ  Ι.  ΓΡΥΠΑΙΟΣ

 

                                                    Διεθνολόγος

 http://citypress-gr.blogspot.com/2011/10/eureca.html

Η δημιουργία του Ελληνικού χρέους από το 1821 έως σήμερα

Όταν ομιλούμε για τη μακρόχρονη δημιουργία του Ελληνικού χρέους ουσιαστικά  έχουμε  να αντιμετωπίσουμε ένα πολύ απλό αλλά και περίεργο συνάμα ερώτημα: Είναι δυνατόν μία τέτοια «φυσική» επιχείρηση με τέτοιο ουρανό και γή και θάλασσα να έχει ανάγκη δανεισμού ο οποίος τελικά θα την καταχρεώσει αντί να προχωρήσει σε μία τέτοια ανάπτυξη η οποία κυριολεκτικά θα την απογειώσει οικονομικά  και όχι μόνο. Η φυσική επιχείρηση είναι η Ελλάδα η οποία καταχρεωμένη βαδίζει το δικό της Γολγοθά ο οποίος βέβαια εδώ και πολλά χρόνια έχει αποτυπωθεί ως σχέδιο στο μυαλό συγκεκριμένων ανθρώπων διότι τέτοια πορεία μιάς χώρας μόνο τυχαία δεν είναι.

Η Ελλάδα λοιπόν βγήκε από την μία πλευρά νικήτρια από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο αλλά από την άλλη εξήλθε από αυτόν τον πόλεμο τελείως κατεστραμμένη. Τουλάχιστον στον οικονομικό τομέα. Γιατί όμως; Θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε ότι από την Επανάσταση του 1821 και έπειτα οι Έλληνες δεν κατάφεραν να εισέλθουν στη λογική της αυτοανάπτυξης η οποία αρχίζει από την αγροτική ανάπτυξη η οποία μακροπρόθεσμα οδηγεί στην αγροτική βιομηχανική ανάπτυξη. Ήδη από την εποχή του Ι. Καποδίστρια ακόμη τα 6.000.000 στρέμματα γής, τα περίφημα εθνικά κτήματα δεν στάθηκε ικανό να μοιρασθούν στους Έλληνες ακτήμονες προκειμένου η χώρα ολοκληρωτικά να αναπτυχθεί.

Θα πρέπει σε αυτό το σημείο να ιδούμε τις πρώτες κάκιστες επιρροές της Ευρώπης προς τη Νέα Ελλάδα σε θέματα κοινωνικής οικονομίας. Η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει προλεταριάτο και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κατασκευάσει μεγάλες πόλεις. Οι Έλληνες θα πρέπει να μην αναπτυχθούν με βάση την πλούσια φύση τους αλλά με τον βιομηχανικό αστικό τρόπο της Ευρώπης ο οποίος στις ημέρες μας δημιούργησε την Αθήνα των 5.000.000 κατοίκων.

Από το 1824-1826 η Ελλάδα πρόλαβε και έλαβε δύο εξωτερικά δάνεια από Αγγλικές τράπεζες τα οποία λόγω της κατασπατάλησής τους οδήγησαν στην πρώτη Ελληνική χρεωκοπία σε τέτοιο βαθμό ώστε όταν το 1826 ανέλαβε η κυβέρνηση Ζαΐμη στο ταμείο υπήρχαν 16 γρόσια ,ούτε λίρα .Θα πρέπει να κρατήσουμε το ότι από τη γένεση ακόμη του Νέου Ελληνικού κράτους συνεχίσθηκε –στον οικονομικό τουλάχιστον τομέα-η λογική της οθωμανικής αυτοκρατορίας η οποία σε συνδυασμό με την αστική λογική της Ευρώπης δημιούργησε ένα ψευτονεοελληνικό κράτος. Το χρήμα κινείται συσσωρευτικά, το δάνειο έχει την έννοια ότι ο οφειλέτης δεν παίρνει ακριβώς χρήματα αλλά δεσμεύεται βάσει εικονικών δανείων ότι θα εξαρτάται για πάντα από το δανειστή του. Τα κρυφά δάνεια έχουν αξία και όχι τα φανερά. Τα κρυφά σύμφωνα με τα οποία πωλείται η Πατρίς ,ενώ τα φανερά εξανεμίζονται τόσο γρήγορα από τους τοκογλύφους ώστε γρήγορα να γεννάται η ανάγκη νέων. Σε αυτή τη λογική το Ελληνικό κράτος ανακηρύχθηκε το 1830 ανεξάρτητο και ήδη χρεωμένο.

Σημασία έχει να ιδούμε και τον τραπεζικό οίκο των Ρότσιλντ ο οποίος δάνεισε την Ελλάδα.Ο Εβραϊκός λοιπόν αυτός οίκος εγκαινίασε τη λογική που σήμερα οδηγεί στην κατάρρευση του Ελληνικού κράτους. Δεν δανείζω για να σώσω αλλά για να ελέγξω. Ουσιαστικά η Ελλάδα δανείσθηκε προκειμένου να ελεγχθεί διότι λόγω της επερχομένης πτώσεως της οθωμανικής αυτοκρατορίας έπρεπε να διακανονισθεί ο έλεγχος των δρόμων προς την Ανατολή. Οι Ρότσιλντ με βάση τα δάνειά τους ζητούσαν την Κορινθία και την Αχαία και ο Νικόλαος Σπηλιάδης έγραφε ότι τα δάνεια θα οδηγήσουν στον όλεθρο το Ελληνικό κράτος. Με βάση τη νέα αστική λογική που αναπτυσσόταν στην Ευρώπη οι πολεμιστές αντικαταστάθηκαν από τους αστούς εμπόρους και βιομηχάνους και τραπεζίτες και οι λόγχες και τα όπλα έδωσαν τόπο στο χρήμα και στα δάνεια.

Η μετά τη Γαλλική Επανάσταση δημιουργία εθνικών κρατών κατήργησε τις αυτοκρατορίες και τα νέα εθνικά κράτη ήθελαν χρήμα για να αποδείξουν την ύπαρξή τους.Το δίκαιο του πολέμου που ίσχυε στις αυτοκρατορίες αντικαταστάθηκε από το δίκαιο των δανείων των μικροτέρων κρατών τα οποία μη έχοντας τη δύναμη των μεγάλων αυτοκρατοριών μπήκαν στη λογική της οικονομικής αυτάρκειας. Η θεολογία του χριστιανισμού καθοδήγησε το βυζάντιο και η λογική του καπιταλισμού τα νέα μικρότερα εθνικά κράτη. Άλλη θεϊκή κυρίως δύναμη συσσώρευσε το βυζάντιο, χρήμα προσπάθησε να συσσωρεύσει ο νέος ευρωπαϊκός κόσμος.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας εστίασε στην ίδρυση και οικονομικών θεσμών.Ίδρυσε Νομισματοκοπείο στην Αίγινα και καθιέρωσε ως νόμισμα το Φοίνικα αντικαθιστώντας το τουρκικό γρόσι. Σωστά ο Κυβερνήτης στράφηκε στη γεωργία και στο εμπόριο προκειμένου η Ελλάδα να αποκτήσει δικό της πλούτο. Έδωσε δάνεια στους νησιώτες προκειμένου να προχωρήσουν στην αγορά πλοίων και κατασκεύασε ναυπηγεία σε Πόρο και Ναύπλιο. Ίδρυσε τη γεωργική σχολή της Τίρυνθας και προσπάθησε να καθιερώσει την καλλιέργεια της πατάτας. Ίδρυσε την Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα το 1828 η οποία μάλιστα καταργήθηκε από την Αντιβασιλεία. Το πρόβλημα είναι ότι μόλις ο Καποδίστριας προσπάθησε να φτιάξει ισχυρό στόλο και ναυτιλία δολοφονήθηκε. Σαν να λέμε ότι μόλις ο πρώτος Κυβερνήτης της  Νέας Ελλάδας προσπάθησε να οικοδομήσει την αυτοανάπτυξη δολοφονήθηκε.

Η Αντιβασιλεία ουσιαστικά είναι μία συνέχεια της Ευρώπης προκειμένου η Ελλάδα ως γέφυρα προς την Ανατολή να περάσει από τον οθωμανικό ζυγό προς τον ευρωπαϊκό ζυγό. Αυτό είναι το ένα. Το άλλο είναι ο αστικός τρόπος ανάπτυξης της Ελλάδος –το τέλος αυτού του μοντέλου σήμερα βιώνουμε. Αντί δηλαδή η Ελλάδα να βασισθεί στον ουρανό της και στη φύση της προσπάθησε κατά τρόπο ανώμαλο να αναπτυχθεί –σταδιακά-κατά τον καπιταλιστικό τρόπο της δύσης –ενν. πολύ αργότερα θεμελιώθηκε μία γεύση καπιταλισμού κυρίως από τον αγροτικό καπιταλισμό του Τρικούπη, αλλά η κακή ανάπτυξη του κράτους της Αντιβασιλείας σκοπό είχε την υδροκεφαλική ανάπτυξη συσσωρευμένης κρατικής  δύναμης και ως γνωστόν λίγο πριν τον καπιταλισμό ή τον κομμουνισμό η δύναμη συσσωρεύεται σε κρατικά ανώμαλα στην ανάπτυξή τους μορφώματα. Προς επίρρωση όλων αυτών θα πρέπει να αναφέρουμε τα γεγονότα που συνέβησαν πολλά χρόνια αργότερα στη δύσμοιρη Ελλάδα.

Το καθεστώς Ιωαννίδη επιθυμώντας το μοντέλο της  Ελληνικής ανεξάρτητης ανάπτυξης πραγμάτωσε έρευνα και εξόρυξη και εκμετάλλευση Ελληνικών πετρελαϊκών κοιτασμάτων. Μέχρι το τέλος του Δεκεμβρίου του 1973 είχαν υπογραφεί 18 συμβάσεις σχετικών περιεχομένων. Μπορούμε κάλλιστα να φαντασθούμε που θα ήταν σήμερα η Ελλάδα βασισμένη στο φυσικό της κόσμο. Η συνέχεια είναι γνωστή για την τύχη του Ιωαννίδη. Οι έρευνες και όλη η προσπάθεια διεκόπησαν και έπειτα από τη Βέρνη το 1976  και το Νταβός το 1988 η Ελλάδα ντροπιαστικά υποχώρησε αποδεικνύοντας ότι το αστικό μοντέλο ανάπτυξης και η ευρωπαϊκή της επαρχιοποίηση και η εξ αυτής φίμωσή της την καθυπόταξαν –το τελευταίο στάδιο σήμερα το βλέπουμε.

Πώς αναλύεται ο όρος αστισμός; Ο αστισμός εκφράζει ένα σύστημα αξιών στο οποίο το εμπόριο και το κέρδος αποτελούν παράγοντες κοινωνικής προόδου και καταξίωσης.Η Ελλάδα σταθερά εισήλθε σε αυτή την καθαρά οικονομική λογική. Το Έθνος ως κοινωνική βάση, η πίστη σε ένα Κράτος ωφέλιμο για όλους, η πραγματική ανεξάρτητη ανάπτυξη εξαφανίσθηκαν κάτω από ένα κόσμο όπου  το κέρδος σιγά-σιγά κατέστρεφε πολιτισμούς και σύνορα. Ο αστισμός ενοποιεί τους πάντες κάτω από την έννοια του οικονομικού και μόνο λογισμού και οι άνθρωποι γίνονται δούλοι των λίγων χάνοντας κάθε προσωπικό και εθνικό προσδιορισμό. Η Ελλάδα άργησε να αναπτύξει τα μαρξικά κριτήρια του αστικού και βιομηχανικού κράτους –ουσιαστικά ποτέ δεν τα απέκτησε τουλάχιστον στο βαθμό των ανεπτυγμένων κρατών. Αλλά ως σκλάβα της αστικής ευρώπης γρήγορα εισήλθε στη λογική του κέρδους και της οικοδόμησης ενός κράτους που δεν αναπτύσσει τους Έλληνες ως τέτοιους σε σχέση με την πλουσία πατρίδα τους αλλά τους αναγκάζει να επαναπαύονται κάτω από ένα κράτος το οποίο όταν όλα θα τα απωλέσει, οι Έλληνες θα είναι σκλάβοι στην ίδια πατρίδα τους. Ούτως ή άλλως το κράτος δεν είναι το τέλος αλλά ο μεσάζων παράγοντας από το πέρασμα προς τον καπιταλισμό ή τον κομμουνισμό.

Ας δώσουμε κάποια πειστήρια για τα τελευταία δύο κριτήρια. Η Ελλάδα εισήλθε σε μία οικονομική λογική-αντί να αναπτυχθεί με βάση την πλουσία φύση της.

Ο Όθωνας έλαβε δάνειο 60.000.000 φράγκων και μάλιστα την Τρίτη δόση ουδέποτε την έλαβε η Ελλάδα διότι πήγε προς τα έξοδα του Βαυαρικού στρατού. Το έτος 1835 έλειπαν από τα ταμεία 1.000.οοο δραχμές προς αποπληρωμή χρεών. Ο Όθωνας θέσπισε μονοπώλια στη λογική του καπιταλισμού(το  αλάτι κ.ο.κ). Η εύφορη Ελλάδα γινόταν λόγω του κρατικού αστισμού πολύ φτωχή, οι άνθρωποι έχαναν τη φύση και την πραγματική εγχώρια πρωτογενή ανάπτυξη και δεμένοι στο άρμα του κράτους θα φθάσουν στην εξαθλίωση των ημερών μας.Η χρεωκοπία του 1843 ήταν κάτι το αναπόφευκτο. Οι Έλληνες συμμετείχαν στην οικονομία όσο τους επέτρεπαν οι κρατιστές και η καπιταλιστική λογική του κράτους που συσσωρευτικά άρχιζε και στην Ελλάδα δειλά να δουλεύει ,οδήγησε στο χρέος και στην κατάρρευση.

Ας δούμε όμως και το κράτος που αναπτυσσόταν. Πριν δώσουμε το νέο τύπο κράτους-έθνους που αναπτυσσόταν στη βιομηχανική πλέον Ευρώπη θα πρέπει να κάνουμε μία απαραίτητη διευκρίνιση. Η περίπτωση της Ελλάδος είναι ακριβώς αντίθετη με αυτή της Ρωσίας και μετέπειτα Σοβιετικής Ένωσης και φανερώνει ότι οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου ως νέος Προκρούστης έκοβαν και έραβαν τον κόσμο κατά τη θέλησή τους. Ενώ λοιπόν η Ρωσία σε καμμία περίπτωση δεν πληρούσε τα κριτήρια του Μάρξ προκειμένου να προκύψει εκεί η επανάσταση των μπολσεβίκων αυτή επιβλήθηκε σε μία αγροτική και σε καμμία περίπτωση βιομηχανική χώρα-άσχετα με την μετέπειτα αναγκαστική εκβιομηχάνιση της σοβιετικής ένωσης. Η Ελλάδα ενώ δεν πληρούσε κανένα κριτήριο προκειμένου να καταστεί χώρα και κράτος που θα αναπτυσσόταν σύμφωνα με τα οικονομικά κριτήρια της Δύσης παρά ταύτα-χωρίς ποτέ να καταστεί βιομηχανική χώρα τύπου σοβιετικής ένωσης –άρχισε κρατικά και διοικητικά να αναπτύσσεται (από την αντιβασιλεία και μετά)με ένα τρόπο που άρμοζε σε αστικά κράτη(εννοούμε τη σταδιακή υδροκεφαλική συσσώρευση των ανθρώπων σε μεγάλα αστικά κέντρα, τη δημόσια υπερτροφική ανάπτυξη της διοίκησης και τη θέληση των ανθρώπων να ησυχάσουν πίσω από το δημόσιο τομέα-κάτι που το σιγούρευσε ο Βενιζέλος με τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων το 1911-αλλά κυρίως την απόλυτη προσήλωση της χώρας σε οικονομικό και υλικό τρόπο ζωής και ανάπτυξης ξένο προς τη φύση του Έλληνα και της Ελλάδας).Ενώ το συγκεντρωτικό και υπό όρους φεουδαρχικό Βυζάντιο έδωσε τη θέση στις κοινότητες οι οποίες απανταχού της Ελλάδας κρατούσαν όλη τη χώρα ζωντανή κάτω από την εκμετάλλευση της πλουσίας φύσης της και μάλιστα στα απάνθρωπα χρόνια των οθωμανών η νέα Ελλάδα απεμπόλησε τις απελευθερωμένες και αποκεντρωμένες κοινότητες οι οποίες ολοκληρωτικά θα την ανέπτυσσαν και αφοσιώθηκε στην αστική άνιση και άτυχη ανάπτυξη. Ήδη ο προεκλογικός αγώνας από τον Κομμουνδούρο έως τον Τρικούπη περιλάμβανε προσπάθεια δημόσιας πατρωνείας των εκλογέων, υπόσχεση για σίγουρη δουλειά και καλή δημόσια θέση. Οι Έλληνες έπεφταν στην παγίδα του νέου δυτικού κράτους που ήθελε να μαζεύσει τους ανθρώπους κάτω από την ψευτοκαλοπέραση του καπιταλισμού χωρίς να τους αναπτύσσει με κοινά εθνικά κριτήρια μέσα σε ένα κράτος που πλέον προσπαθεί χωρίς να τα καταφέρνει να αναπτύσσεται κατά εξειδικευμένο βιομηχανικό τρόπο αφήνοντας πίσω παραδοσιακές μορφές οικονομικής ανάπτυξης –οι οποίες θα έσωζαν πιθανώς την Ελλάδα από την Τρικούπεια χρεωκοπία, σύμφωνα πάντα με τον τρόπο του Καποδίστρια. Ο Τρικούπης κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να μειώσει το δημόσιο κόστος –μείωσε τους βουλευτές από 240 σε 150.Όμως τα χρηματοπιστωτικά παιχνίδια που  κορυφώνονται στις ημέρες μας και είναι αυτά που κανονίζουν τη μοίρα του συγχρόνου κόσμου κανόνισαν την Τρίτη χρεωκοπία της Ελλάδας το 1893.Ο Γεώργιος ο Α΄ δεν συναίνεσε στη σύναψη νέου δανείου και μάλιστα από τα ανάκτορα έφυγε κρυπτογραφημένο τηλεγράφημα προς το Λονδίνο το οποίο έδινε εντολή να πωληθούν στο χρηματιστήριο πολλών εκατομμυρίων ομόλογα Ελληνικών δανείων τα οποία ήταν δελεαστικά λόγω πιθανού νέου δανείου. Η παραίτηση και η διαφωνία του Τρικούπη οδήγησε στην τρίτη χρεωκοπία. Η Ελλάδα δεν αναπτυσσόταν μέσα από τη λαϊκή ψυχή της σύμφωνα με τον τρόπο που οδήγησε στο θαύμα της Αθήνας  του Περικλή –ο οποίος τόσο όμορφα περιγράφεται στο κεφ.39 του Επιταφίου. Σε μία εποχή όπου στην Ελλάδα προσαρτήθηκε η Θεσσαλία η Ελλάδα πτώχευσε και αυτό συνέβη διότι σταδιακά απομακρυνόταν από την συνεπή προς τον παραδοσιακό εαυτό της τρόπο ανάπτυξης. Έναν τρόπο που ο Καποδίστριας φαίνεται να τον είχε οραματιστεί. Κανείς δεν μειώνει το τεράστιο έργο του Τρικούπη. Αλλά τα 914 χλμ του σιδηροδρόμου θέλουν μεταφορά εξειδικευμένων βιομηχανικών προϊόντων που η Ελλάδα δεν διέθετε. Μέχρι να έλθει αυτή η ποθητή ημέρα η Ελλάδα επιβαλλόταν να αρχίσει την ανεξάρτητη ανάπτυξή της από τη γεωργία και την κτηνοτροφία και την πλουσία φύση της. Έπρεπε να γίνει πλήρης αναδασμός της γής μέσα από την λαϊκή ψυχή να αναπτυχθεί η Ελληνική οικονομία. Σε συνδυασμό με μία αναπτυσσόμενη τεχνική εκπαίδευση θα έπρεπε Έλληνες να εκμεταλλευθούν πλήρως τον απίστευτο ορυκτό πλούτο της χώρας μας. Η βιομηχανική ανάπτυξη θα μπορούσε να είναι ένα επόμενο βήμα όταν οι βιοτεχνίες μέσα από την απόκτηση της κατάλληλης τεχνογνωσίας θα μεταλλάσσονταν σε βιομηχανικές μονάδες. Όμως η τακτική των ξένων δυναστών να συστήσουν ένα κράτος δυτικού τύπου που στηριζόταν στην καπιταλιστική συσσώρευση, στην τραπεζική και ομολογιακή ανάπτυξη χωρίς τη συμμετοχή της εθνικής ψυχής και την αυτόνομη εκμετάλλευση του εθνικού πλούτου οδήγησε την Ελλάδα στην θεμελίωση ενός κράτους δούλου των δανειστών και της Ευρώπης. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αποξήρανση από τον Τρικούπη της λίμνης της Κωπαΐδας, η διάνοιξη του ισθμού της Κορίνθου κ.α είχαν ως σκοπό την βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας. Όμως η Ελλάδα ποτέ δεν αναπτύχθηκε βιομηχανικά. Διότι οι Μεγάλες Δυνάμεις την ήθελαν μόνο ως πέρασμα στην Ανατολή εφαρμόζοντας στον διοικητικό μόνο τομέα το βιομηχανικό σκεπτικό-συσσωρευμένη υλική εξουσία ελέγχου των μαζών και του Ελληνικού λαού μέσα  από την αποθέωση του οικονομικού και υλικού τρόπου ζωής.

Διά του λόγου το αληθές. Είναι χαρακτηριστικό ότι με την Μικρασιατική καταστροφή του 1922 ο πληθυσμός της Ελλάδας αυξάνεται, ο Ελληνισμός συρρικνώνεται και είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία οι ώριμοι παραγωγικά μικρασιάτες σε μία ωραία σύνθεση με τους ντόπιους Ελλαδίτες να οδηγήσουν την Χώρα σε ένα οικονομικό θαύμα. Πώς όμως; Η Ελλάδα είναι στενά δεμένη στους διεθνείς τοκογλύφους. Η φορολογική επιβάρυνση παραμένει δυσβάστακτη και σε σχέση με την αντίστοιχη πριν τον πόλεμο έχει αυξηθεί 37 φορές!!!Από το 1924 έως το 1930 εισέρρευσαν στην Ελλάδα –σύμφωνα με το νέο δυτικού τύπου κράτος-1.160.000 χρυσά φράγκα εκ των οποίων το 78%ήταν δάνεια!!!.Τα δάνεια αυτά χρησιμοποιήθηκαν για την αποκατάσταση των προσφύγων,την αποπληρωμή δανείων την αποκατάσταση της δραχμής και παραγωγικά. Αυτό είναι φυσικό να συμβαίνει. Οι περιουσίες των μικρασιατών προσφύγων που θα λύτρωναν την Ελλάδα παραγωγικά ουδέποτε εδόθησαν. Ουδέποτε η Ελλάδα αναπτύχθηκε με ρίζες που άρχιζαν από τη λαϊκή εθνική ψυχή σε κάθε μεριά και πιθαμή της Ελληνικής γής. Η εκδυτικοποίηση του Ελληνικού κράτους γοργά προχωρούσε. Ούτε η γή δινόταν σε ακτήμονες και όταν ο Βενιζέλος έκανε την αγροτική μεταρρύθμιση το 1917 η όλη ιστορική κατάσταση τα διέλυσε όλα. Ο Ελληνικός λαός τεχνηέντως προχωρούσε σε μία μαρξική κοινωνική πόλωση ενώ σύμφωνα με το αρχαιοελληνικό πρότυπο ο Ελληνικός ουρανός και γή θα μπορούσαν να διαφυλάξουν ένα ισόρροπο τρόπο εθνικής ανάπτυξης. Το 1930 η εξυπηρέτηση των δανείων απορροφούσε το 30%των εσόδων. Μέχρι το 1932 είχαμε αποσβέσει 2.380.000.000 χρυσά γαλλικά φράγκα και πάλι χρωστούσαμε 2.000.000.000 χρυσά φράγκα επίσης. Το 1932 η Ελλάδα εισήλθε στον Δ.Ο.Ε (Διεθνή Οικονομικό έλεγχο)με αποτέλεσμα την τέταρτη πτώχευση. Η πολιτική ειδικά του Ι. Μεταξά ήταν απόλυτα προς τον σωστό εθνικό και κοινωνικό προσανατολισμό αλλά και ο Εθνικός Κυβερνήτης και ο Ελ. Βενιζέλος νωρίτερα καθοδηγούνταν στις τελικές τους επιλογές από τα τεκτονικά δόγματα-η αφανής ιστορία κάποτε πρέπει να αποκαλυφθεί.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο ο Σπύρος Μαρκεζίνης ως υπουργός συντονισμού αποφάσισε την υποτίμηση της δραχμής κατά 100% και τα οικονομικά μέτρα που πήρε οδήγησαν στην οικονομική ανάπτυξη. Και πάλι όμως η χώρα δεν αυτοαναπτυσσόταν αλλά έπαιρνε συνεχώς ξένα δάνεια. Μέχρι το 1945 είχε συνάψει η Ελλάδα τρία δάνεια αξίας 145 εκ.δολ. Το δημόσιο χρέος αποτελείται και από το προπολεμικό αλλά και από το μεταπολεμικό. Το προπολεμικό έως το 1962 ήταν το τριπλάσιο του μεταπολεμικού.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα κυβερνήσει από το 1955-1963.Είναι το περίφημο θαύμα της εποχής Καραμανλή .Το 1955-63 η Ελλάδα ήταν η δεύτερη αναπτυσσόμενη χώρα πίσω από τη Γερμανία. Έγιναν έργα στη γεωργία και στη βιομηχανία και στον τουρισμό. Γιατί όμως η χώρα δανειζόταν; Διότι είχε και τα παλαιά δάνεια –τα οποία τα είχαν κατά μεγάλο ποσοστό διακανονίσει μετέπειτα οι πολιτικοί έως το 1967-αλλά κυρίως γιατί δεν εκμεταλλευόταν η Ελλάδα τον ορυκτό της πλούτο απόλυτα ώστε να καταστεί πλήρως οικονομικά και εθνικά ανεξάρτητη. Το Ελληνικό κράτος υπηρετούσε την έννοια του καλού συμμάχου της Ευρώπης και της Αμερικής. Ήταν η Ελλάδα πέρασμα στην Ανατολή και το κράτος ήταν τόσο καλό ώστε οι Έλληνες να ξεγελιούνται και να υπακούουν στις  επιλογές των ηγετών. Σε εποχές που άρχισε να χάνεται η Κύπρος και η Ελλάδα να οδηγείται στα τελικά της σύνορα. Μετά το 1955 η Ελλάδα συνήψε 28 δάνεια συνολικού ύψους 406,4 εκ. δολ. Τα βασικά όπλα της Ελλάδας ήταν το ναυτιλιακό συνάλλαγμα, ο τουρισμός, το μεταναστευτικό συνάλλαγμα και οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων. Η αντιπαροχή δούλεψε εξωπραγματικά αλλά όπως είπαμε η Ελλάδα αναπτυσσόταν  ετερόφωτα –με εντολές των προστατριών δυνάμεων-και όχι αυτόφωτα ώστε να ομιλούμε για πραγματικό οικονομικό θαύμα.

Επί επταετίες –αν και το κοινωνικό και οικονομικό πρόγραμμα των συνταγματαρχών ήταν προς την κατεύθυνση της κοινωνικής εξομάλυνσης και ανακούφισης-η χώρα εστράφη προς τη Βιομηχανία, αλλά με Αμερικανικά κεφάλαια και επενδύσεις. Ο γιγαντισμός των μεγαλουπόλεων συνετελέσθη επί επταετίας Συνταγματαρχών και είναι η βάση επάνω στην οποία ο Καραμανλής και το ΠΑΣΟΚ έκτισαν το άρρωστο μεταπολιτευτικό κράτος που σήμερα πνέει τα λοίσθια. Η Ελλάδα υποδουλώθηκε στα δάνεια και στις επενδύσεις των προστατριών δήθεν δυνάμεων. Μαζεμένοι οι άνθρωποι στις μεγαλουπόλεις έχασαν την παραγωγική ελευθερία τους, η ύπαιθρος αποδυναμώθηκε, η Ελληνική φύση δεν μπόρεσε να βοηθήσει τη δημιουργία ενός ανεξαρτήτου οικονομικά κράτους. Είναι χαρακτηριστικό ότι επί επταετίας συνταγματαρχών διογκώθηκε κατά 50%η μετανάστευση των ανθρώπων της υπαίθρου προς την Αθήνα και τα υπόλοιπα μεγάλα αστικά κέντρα. Η οικοδόμηση αυτού του δυτικού υδροκεφαλικού κράτους όπου οι άνθρωποι αντιπαραγωγικά μαζεύονται στις μεγαλουπόλεις προκειμένου ως χαμηλόμισθοι εργάτες να λιμοκτονούν αλλά και  ελεγχόμενα να είναι η εφεδρεία των εξουσιαστών αυτού του κόσμου οι οποίοι μέσα από την ψευτοαντιπαράθεση με τους πλουσίους κρατούν ελεγχόμενες τις μάζες του λαού-οι οποίες στο φυσικό τους μέρος (ύπαιθρο)με δική τους παραγωγή θα ήταν πολύ πιο επικίνδυνες –διέλυσε την Ελλάδα. Η Ελλάδα μόνο εξωτερικά έγινε δυτικό κράτος. Εσωτερικά δεν ανέπτυξε καμμία αστική βιομηχανία. Άρα φθάσαμε να έχουμε δημοσίους υπαλλήλους, φθάσαμε να ελέγχουμε τους Έλληνες μέσα από τις μεγαλουπόλεις και τις ψευτοανάγκες που αυτές γεννούν, ο Έλληνας μακριά από την ύπαιθρο σαν τον Ανταίο αργοπεθαίνει. Σήμερα μαζί με αυτό το κράτος πεθαίνει και η Ελλάδα σαν ανεξάρτητη οντότητα.

To grosso mondo είναι η κατασκευή του αστικού κράτους το οποίο τώρα θα αναλύσουμε. Η Ελλάδα από την πλήρη αυτοανάπτυξη που θα την έκανε μία νέα κλεινή χώρα προχώρησε στη δορυφοροιοποίησή της, στην υπακοή σε σκωτικά και γαλλικά δόγματα και πάει λέγοντας. Η μαρτυρία του Νίκου Μάρτη(υπουργού  των κυβερνήσεων Καραμανλή είναι σοκαριστική. Ως υπουργός Βιομηχανίας από το 1958-1961 εισηγήθηκε-θα δηλώσει χρόνια αργότερα-να ψηφισθεί ο πρώτος νόμος για υδρογονάθρακες. Κήρυξε έκπτωτο τον Ελληνοαμερικανό Χέλη ο οποίος -άκουσον άκουσον –το 1932 σύναψε σύμβαση με το ελληνικό δημόσιο και δέσμευσε τη χώρα για 100 χρόνια. Ο κ. Μάρτης προσπάθησε με τον κ. Ματέϊ (πρόεδρο της Ιταλικής Κρατικής Εταιρείας Πετρελαίων)να αρχίσουν εξορύξεις από το Ιόνιο. Ο περίεργος θάνατος του τελευταίου  διέκοψε τις προσπάθειες και σε συνδυασμό με όσα είπαμε για τον Ιωαννίδη παραπάνω η Ελλάδα δεν προχώρησε σε αυτό το θέμα. Η Ελλάδα έχει ουράνιο (7 τόνους), νικέλιο, χρυσό άργυρο και χρώμιο  και βωξίτες. Ο κ. Μάρτης πιστεύει δύο εκπληκτικά πράγματα.1ο εάν αξιοποιηθεί ο πλούτος αυτός η Ελλάδα θα εξελιχθεί διαφορετικά και 2ο η Ευρώπη θα είναι πλήρης σε πολλά και διαφορετικά σημαντικά ορυκτά.

Το Ελληνικό κράτος δεν μπόρεσε δυστυχώς να ξεφύγει από την έννοια του κράτους όπως αυτή αρχίζει να αναπτύσσεται στην Καρτεσιανή Ευρώπη του εγωϊστή  ανθρώπου από την εποχή της απόκτησης του εγωκεντρικού cogito. Ο Χόμπς βλέπει το κράτος σαν τη δυνατότητα του Λεβιάθαν να εξουσιάσει τα πάντα για χάρη ή της καλοπέρασης και ησυχίας της εξουσίας ή της τελικής ευόδωσης της κοινωνικής ειρήνης. Ο Χάμπερμας έχει κάνει καλή δουλειά και διαβλέπει ότι στον αντίποδα του εσωτεριστή Χόμπς ίσταται ο εξωτερικός Μακιαβέλι ο οποίος στο βωμό της δυναμικής ελεγξιμότητας ανθρώπων και επιδιώξεων  το κράτος και ο ηγέτης θα πρέπει να είναι αμείλικτοι. Ας προσέξουμε κάτι πράγματι το πολύ σημαντικό. Το κράτος χάνει την Πλατωνική χροιά τελείως αλλά και την Αριστοτελική ηθικότητα. Δεν είναι πλέον ο οργανισμός εκείνος όπου οι φιλόσοφοι φωτίζουν τις μάζες προκειμένου όλοι μαζί να εξέλθουν του σπηλαίου. Τώρα το κράτος είναι ο πρόσκαιρος μεσάζων ανάμεσα στον εξουσιαστή και στις μάζες και επιζεί μόνο όσο χρειάζεται ο πρώτος να επικρατήσει στον δεύτερο.Το αστικό προλεταριακό κράτος –το οποίο για μένα ποιοτικά είναι ακριβώς το ίδιο-δεν ξεφεύγει από αυτό τον νόμο. Υπάρχει για όσο καιρό χρειάζεται οι μάζες να πεισθούν ότι οι παλαιοί φεουδάρχες είναι κακοί. Υπάρχει για όσο καιρό χρειάζεται να πεισθούν  τα ανθρώπινα θύματα ότι ο καπιταλισμός ομορφαίνει με τα αγαθά και τις παρεχόμενες υπηρεσίες τη ζωή και την καθημερινότητα. Υπάρχει για το χρόνο που χρειάζεται το προλεταριάτο να μη ζητεί την υπέρβαση αυτού του κόσμου αλλά να κυνηγά να κλέψει την μπουκιά της ύλης από το στόμα του καπιταλιστή. Σήμερα δεμένοι όλοι στον υλικό  τρόπο ζωής περιμένουν την πλήρη ρομποτοποίησή τους.

Αυτό είναι και το κράτος της αστικής δεξιάς το οποίο είναι συγκοινωνούν δοχείο, αδελφάκι θα λέγαμε με το προλεταριακό κράτος που τόσοι και τόσοι ονειρεύθηκαν για  την Ελλάδα. Αυτό ισχύει πολύ απλά διότι και ο καπιταλισμός προέρχεται από την ίδια πηγή με τον κομμουνισμό. Προέρχεται από τους συγχρόνους εξουσιαστές αυτού του κόσμου οι οποίοι με κριτήριο το χρήμα-και όχι το κριτήριο του αίματος ή της πόλης(Επιτάφιος Περικλέους)- έστησαν το σημερινό κόσμο. Οι λίγοι που το έχουν(καπιταλιστές)προωθούν τα αγαθά στους πολλούς. Οι πολλοί (προλετάριοι)θέλουν αυτά που έχουν οι λίγοι. Ο κόσμος κινείται μόνο γύρω από τα ψευτοκαπιταλιστικά αγαθά και χάνεται η οντική συνέχεια αλλά και ο ανώτερος χαρακτήρας των πολιτισμών και των κρατών, η ανώτερη διάπλαση περί τα πνευματικά των πολιτών.

Η αστική δεξιά ειδικά μετά το 1950 αυτό το κράτος –σκυτάλη έχτισε. Σκυτάλη που παραδόθηκε  προς το κράτος που ήλθε το 1981 από το ΠΑΣΟΚ το τέλος του οποίου σήμερα διαβλέπουμε.; Όλη η πορεία της Ελλάδας θα πρέπει να εξετασθεί κάτω από τη διαλεκτική σχέση –επίπλαστη τελείως-καπιταλιστικού κράτους και κομμουνιστικού κράτους. Αυτό εγκλώβισε τον Έλληνα ,τον απομάκρυνε από τη Μητέρα Ελληνική Φύση-αιώνια παραγωγική πηγή-και τον έφθασε στο σήμερα όπου το Κράτος του λέει βρές τρόπο να επιβιώσεις. Η Ελλάδα από το 1950 πέρα  από τα δανεικά στηρίγματα αναπτύχθηκε τόσο όσο χρειαζόταν για να στηρίξει το παραπάνω μοντέλο ανάμεσα στο αστικό και στο προλεταριακό κράτος. Το Ελληνικό θαύμα της οικονομίας από το 1950-1974 επετράπη σε τέτοιο βαθμό ώστε οι Έλληνες να δελεασθούν και να πιστεύσουν να εισχωρήσουν στο παιχνίδι κομμουνισμού και καπιταλισμού αποποιούμενοι της παράδοσης και του Ελληνικού τρόπου οικονομικής ανάπτυξης  ο οποίος πιστεύει ότι πάνω από όλα είναι η Φύση και η εκμετάλλευσή της.Ο δυτικός καπιταλισμός και το αντίπαλο δέος γρήγορα σκέπασαν όλους τους Έλληνες εργαζομένους .Οι πόλεις γέμισαν, οι επίπλαστες ανάγκες άρχισαν να  ικανοποιούνται από τα τεράστια σούπερ μάρκετ, ο κοινωνικός πόλεμος διχαστικός άρχισε έντονος –οι πολλοί να φάνε τους λίγους. Δύο συνέπειες. Οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου ήλεγξαν την Ελλάδα και τους Έλληνες και η πραγματική Ελλάδα της γής και της υπαίθρου πεθαίνει μέσα από το ανώμαλο αντιπαραγωγικό μοντέλο που τόσα χρόνια τώρα  έχει υιοθετήσει η αστική δεξιά αλλά και το «αριστερό» ΠΑΣΟΚ.

Η αστική δεξιά αναπτύχθηκε επάνω σε τρείς πυλώνες. Ο  πρώτος είναι ο έλεγχος των ανθρώπων όταν αυτοί θα  έλθουν στην ώρα της σύνταξης. Ο δεύτερος είναι η σταδιακή έλλειψη εργοδοτικών εισφορών όταν ο συνταξιούχος θα είναι άνω των 65 ετών και ανταποδοτικά και όχι αναδιανεμητικά θα τα πληρώνει όλα. Σταδιακά όλα  θα προχωρήσουν προς την ιδιωτική ασφάλιση εκεί όπου ό κοινωνικός ιστός θα έχει πλέον τελείως διαλυθεί. Η Ελλάδα θα σταματήσει να υπάρχει και όλα θα γίνουν μια Καλλικρατική περιφέρεια που θα αφήσει για πρώτη φορά στα ιστορικά χρονικά ανοιχτές τις πύλες της Μεσογείου στις Μεγάλες Δυνάμεις  προς την Ανατολή. Το σημαντικό το οποίο θα πρέπει να τονίσουμε  είναι ότι  οι πολιτικοί της αστικής δεξιάς ήταν –και είναι –αδελφάκια με τους πολιτικούς του αριστερού φάσματος, όπως ήδη αναλύσαμε. Μαζί εγκλωβίζουν τον κόσμο σε οικονομικά διλήμματα που προέρχονται είτε από τους καπιταλιστές είτε από τους φτωχούς. Ο κόσμος πιστεύει είτε τον ένα είτε τον άλλο και χάνει την αλήθεια που βρίσκεται πέρα από αυτούς. Η πρόσφατη αναρρίχηση του πλουσιοτέρου Κινέζου στην Κεντρική επιτροπή του κόμματος φανερώνει τον γάμο που επιτυγχάνεται ανάμεσα στα παραπάνω αδελφάκια.

Η αστική δεξιά αντί να αναδείξει το εθνικό υπόβαθρο των Ελλήνων και την τεράστια φυσική ανάπτυξη που μπορεί η εθνική λαϊκή Ελληνική ψυχή απόλυτα να επιτύχει –ειδικά μετά τους παγκοσμίους πολέμους –ύπουλα ακολούθησε την χρηματιστηριακή πολιτική που το 1929 συσσώρευσε τον πλούτο σε λίγους, στηριγμένη επάνω στη συμφωνία του Μπρέττον Γούντς και στο σχέδιο Μάρσαλ που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά  η ελεγχόμενη υπό δανεισμό ανάπτυξη της Ελλάδος. Ο εθνικός πλούτος δεν πήγαινε στην ανάπτυξη ή στους Έλληνες, αλλά με ειδικούς νόμους τη δεκαετία του 50 τα αποθεματικά των ταμείων δεσμεύθηκαν σε λογαριασμούς της Τράπεζας της Ελλάδας. Με εξευτελιστικά επιτόκια ,κάτω του πληθωρισμού ουσιαστικά προς όφελος λίγων επιχειρηματιών, πολιτικών και τραπεζών. Επενδύθηκαν στο χρηματιστήριο εισφορές εργαζομένων οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν κτίσει και οικοδομήσει μία καινούργια μεταπολεμική Ελλάδα. Με άπειρα νοσοκομεία, σχολεία, εκμετάλλευση φυσικού πλούτου, πρωτογενές κέρδος και μακροπρόθεσμο πλούτο.Σύμφωνα με υπολογισμούς της ΓΣΕΕ τα ασφαλιστικά ταμεία από όλη αυτή την ιστορία έχουν χάσει περί τα 70δις Ευρώ.

Όταν η αστική δεξιά δεν μπορούσε  άλλο να κοροϊδεύσει τον κόσμο, η επταετία έπαιξε το ρόλο γέφυρας προς το πέρασμα της Ελλάδος στην αριστερά. Ο Μάρξ είχε ήδη δείξει τα βήματα υποδούλωσης των μαζών. Ο Παπαδόπουλος και οι λοιποί της επταετίας είχαν όλη την αυτό-δύναμη να καταργήσουν δάνεια, να εκμεταλλευθούν τα δανεισμένα και μη κεφάλαια αναπτύσσοντας μια εκπληκτική οικονομική δραστηριότητα, χημική βιομηχανία και τουρισμό που όλα αυτά συσσώρευσαν νέα κεφάλαια αλλά όχι σε μία χώρα με στέρεες

οικονομικές βάσεις και στέρεους τρόπους οικονομικής ανάπτυξης. Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα είχε σταθεροποιήσει ένα ισχυρό κράτος που ποτέ πάλι δεν θα αμφισβητούσε κανείς. Αυτό το βήμα ήταν τεράστιο διότι σκλάβωσε το μυαλό του Έλληνα και τον έκανε να πιστεύσει ότι η ευτυχία του  ήταν στενά συνυφασμένη με την κρατική ανάπτυξη. Το κράτος νοείται ξέχωρα από το έθνος και τις άπειρες δυνάμεις του, νοείται ως συσσώρευση των ανθρώπων στις πόλεις, δημόσιος υδροκεφαλισμός, ψεύτικες δουλειές μέχρι να τελειώσει ο κρατικός πλούτος. Όταν ο κρατικός πλούτος τελειώσει οι μάζες των πόλεων έχοντας χάσει τον εθνικό προσανατολισμό τους άνετα θα πέσουν στο χωνευτήρι των διεθνών εξουσιαστών εξαφανίζοντας την Ελλάδα ως κράτος.

Ας δούμε την καταστρεπτική  πορεία του ΠΑΣΟΚ για να καταλάβουμε για τι συζητούμε. Η ανεργία το 1981 ήταν στο 4,1%όπως και τον ίδιο αριθμό σαν ρυθμό ανάπτυξης. Το δημόσιο χρέος ήταν 2δις ευρώ ή 26,4%του ΑΕΠ. Για τοκοχρεωλύσια η χώρα πλήρωνε 170 εκ ευρώ. Το ΠΑΣΟΚ μέσα σε μία δεκαετία διπλασίασε την ανεργία λόγω κυρίως της αστικής υδροκεφαλίασης και της ψεύτικης καπιταλιστικής ζωής που χτιζόταν ενάντια στη φύση του Έλληνα. Ο ρυθμός ανάπτυξης κατέβηκε στο 1,7% λόγω της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος, και το ελληνικό χρέος 14τετραπλασιάστηκε το 1990 σε 27 δις ευρώ. Το ίδιο συνέβη και  με τα τοκοχρεωλύσια και την μετέπειτα αναμενόμενη αποβιομηχάνιση του τόπου. Παίρναμε πάμπολλα δάνεια κάθε χρόνο κάτι που φαλκίδευσε ανεπιστρεπτί την ανάπτυξη της χώρας. Το έλλειμμα των ταμείων το 1990 40πλασιάστηκε και η δραχμή δύο φορές υποτιμήθηκε κατά 30%.

Το κράτος έκανε καλά τη δουλειά του. Αποξένωνε τον Έλληνα από τη φύση και την ιστορία του,τον γέμιζε με ένα ψεύτικο καπιταλιστικό παρόν ,τον αποκοίμιζε και συγχρόνως χρέωνε την Ελλάδα στην Ευρώπη, στους διεθνείς τοκογλύφους. Τα όσα συνέβησαν στη δεκαετία του 1990-2000 φανερώνει του λόγου το αληθές. Εγκλωβισμένοι οι Έλληνες σε ένα αντιπαραγωγικό κράτος όπου όλοι περίμεναν από το υδροκεφαλικό καπιταλιστικό κράτος την ανάπτυξη(ποια ανάπτυξη;)έπεσαν θύματα των προγραμμάτων σύγκλισης, των νόμων (2597/97) περί φοροαπαλλαγών, της υποτίμησης του 97 12,3 %της δραχμής και γενικά άρχισε η αφαίμαξη των Ελλήνων και του πλούτου της .Με αυτό τον τρόπο φάνηκε ο απώτερος σκοπός του κράτους. Διά του Ελληνικού κράτους, το οποίο ήταν χρεωμένο στους διεθνείς τοκογλύφους και άρα έπρεπε να εισέλθει στην ΟΝΕ για την τελική αφαίμαξη που σήμερα συμβαίνει, οι διεθνείς δανειστές αλλά και οι ντόπιοι και μέσα από τους φόρους άρχισαν να αρπάζουν την περιουσία των Ελλήνων με τρόπο παρόμοιο των οθωμανών ή των μεγάλων αυτοκρατοριών όταν οι εισπράκτορες άρπαζαν τα πάντα από τους υπηκόους τους.

Από το 1990 –σήμερα οι εγκλωβισμένοι Έλληνες δίνουν τα πάντα στο κράτος το οποίο σε λίγο δεν θα υπάρχει διότι μία μεγάλη περιφέρεια χωρίς όνομα(τουλάχιστον η ανάλογη περιφέρεια του Ρήγα είχε όνομα Παμβαλκανική ομοσπονδία)θα αντικαταστήσει σημαντικά μέρη του Ελληνικού κράτους. Από το 1993 και μετά μόνο  το δημοσιονομικό κομμάτι και όχι το αναπτυξιακό έγινε πηγή εσόδων για το κράτος που αφαίμαζε συστηματικά τους πολίτες με αποκορύφωση το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου το οποίο έδωσε όλα τα λεφτά των Ελλήνων στο κράτος ώστε αυτό να τους τα γυρίσει υπό τη μορφή δανείων.

Η είσοδος της Ελλάδος στην ευρωζώνη έγινε προκειμένου να διεξαχθεί το  τελικό πείραμα. Πώς μία χώρα μπορεί να μετατραπεί σε χώρα δούλων χάνοντας το κάθε τι απουσία κάθε ανάπτυξης. Πώς η Ευρώπη θα γίνει σύνολο απροσώπων περιφερειών προκειμένου η Ανατολή να γνωρίσει τη μεγάλη της επιστροφή σε ένα κόσμο που θα ομοιάζει με το Βυζάντιο τότε που η Ευρώπη ήταν χώρα βαρβάρων(6ος αι. μ.Χ).Πώς η μεγαλύτερη επιχείρηση της σύγχρονης Ευρώπης ,το Ελληνικό κράτος, αφού πρώτα πλούτισε τους Έλληνες μετά τους έκλεψε τα πάντα. Η μεγαλύτερη επιχείρηση του Ελληνικού κράτους μετά τους Παγκοσμίους πολέμους ήταν το δημόσιο εκεί όπου οι Έλληνες δούλεψαν συστηματικά και στο τέλος τον πλούτο τους τον έκλεψε η ενωμένη Ευρώπη.Διότι η Ελλάδα είναι μόνο ένα πέρασμα προς την Ανατολή και πέφτει μακριά από την ήσυχη και πολύ ανεπτυγμένη Σκανδιναβία.

Εισερχόμενοι στη μεγάλη σκλαβιά του νέου κόσμου θα ελπίσουμε σε νέο Κοραή και Φεραίο οι οποίοι με βάση τα ιδανικά του Ελληνικού Έθνους του δόντος το πνεύμα στην οικουμένη θα οικοδομήσουν ένα νέο μετά Ελληνικό κράτος.

Β.Δ.Μακρυπούλιας.

http://www.antibaro.gr/node/3398

Eίναι αυτό το σχέδιο που θα σώσει την Ελλάδα;

Λέγεται “Εύρηκα” και αρέσει στους Γερμανούς

Για ένα σχέδιο που θα βγάλει ανώδυνα την Ελλάδα από την κρίση χρέους, γράφει σήμερα η Γαλλική εφημερίδα La Tribune. Το σχέδιο, γερμανικής εμπνεύσεως έχει την ονομασία «Εύρηκα» και πέρασε από την επεξεργασία στενών συνεργατών της Μέρκελ.

Ο στόχος του σχεδίου-που σύμφωνα με πληροφορίες αντιμετωπίζεται θετικά από την Γερμανική κυβέρνηση-είναι να υπάρξει μείωση του Ελληνικού χρέους, χωρίς όμως να προκληθεί χρεοκοπία ή κοινωνική δυσαρέσκεια και να υπάρξουν προϋποθέσεις   ανάκαμψης.

ΤΙ προβλέπει αυτό το σχέδιο; Ότι μια εταιρία συμμετοχών που θα δημιουργηθεί, θα συγκεντρώσει όλα τα περιουσιακά στοιχεία του Ελληνικού Δημοσίου, ύψους 125 δις και στη συνέχεια θα εξαγοραστεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η εταιρία αυτή θα αναλάβει να υλοποιήσει το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων ως το 2025, και τα χρήματα από τις ιδιωτικοποιήσεις θα δίνονται στην Ελλάδα προκειμένου να επαναγοράσει τα ομόλογά της που κατέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Διάσωσης.

 Τα έξι βήματα του σχεδίου, όπως τα περιγράφει η εφημερίδα και τα καταγράφει το www.newscode.gr :

 1. Η Ελλάδα θα πρέπει να καταγράψει το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων του κράτους (τράπεζες, ακίνητα, τηλεφωνία, λιμάνια κτλ.), η αξία των οποίων εκτιμάται στα 125 δις. ευρώ, σε μία δομή (εταιρεία), όπως ακριβώς συνέβη το 1990 στη Γερμανία για να ιδιωτικοποιηθούν τα περιουσιακά στοιχεία της Ανατολικής Γερμανίας μετά την Ένωση.

 2. Ο φορέας αυτός θα εξαγοραστεί από έναν ευρωπαϊκό θεσμό, που θα χρηματοδοτείται από τις χώρες, και η έδρα του θα βρίσκεται στο Λουξεμβούργο και θα έχει επίσης τη δυνατότητα να οργανώσει τις ιδιωτικοποιήσεις των εν λόγω περιουσιακών στοιχείων. Η διαδικασία αναμένεται να έχει ολοκληρωθεί έως το 2025.

3. Τα 125 δις. ευρώ θα δώσουν τη δυνατότητα στην Ελλάδα να αποπληρώσει σημαντικό μέρος των υποχρεώσεών της στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Μηχανισμό Στήριξης (EFSF), με συνέπεια το χρέος να διαμορφωθεί μόλις στο 88% του ΑΕΠ από το 145% που είναι ήμερα. Η έκθεση της Ελλάδας στην ΕΚΤ θα είναι μηδενική, ενώ τα επιτόκια δανεισμού θα μειωθούν κατά 50%, γεγονός που θα οδηγήσει την Αθήνα ξανά στις αγορές.

4. Επίσης η εταιρεία με έδρα το Λουξεμβούργο θα έχει  τη δυνατότητα να επενδύσει τα 20 δις. με στόχο να αποφέρουν άμεσα περί τα 50 δις. ευρώ. Αυτή η ένεση χρήματος στην ελληνική αγορά, που ισοδυναμεί με το 8% του ΑΕΠ, και που θα μπορούσε να είναι και αυξημένη, θα ξαναφέρει τη χώρα σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης της τάξεως του 5% μέσα στα επόμενα τρία ή τέσσερα χρόνια. Επίσης, θα δώσει στην Ελλάδα τη δυνατότητα να επαναγοράζει χρέος ύψους 1% του ΑΕΠ κάθε χρόνο, με συνέπεια να υποχωρήσει έως το 2018 κάτω από το 60% του ΑΕΠ.

5. Οι διαδικασίες ιδιωτικοποίησης θα έχουν ολοκληρωθεί έως το 2025. σε περίπτωση λοιπόν που υπάρξει υπεραξία, θα αποδοθεί στην Ελλάδα, αφαιρουμένων των τόκων και των εξόδων διαχείρισης. Αν είναι μειωμένα, η Ελλάδα θα αναλάβει το κόστος, όμως όπως υποστηρίζει η εφημερίδα, οι οικονομικοί αναλυτές της ομάδας του Roland Berger υπολογίζουν ότι ακόμη και σε αυτή την περίπτωση το χρέος της χώρας θα έχει υποχωρήσει κάτω από το 70% του ΑΕΠ.

6. Το σχέδιο αυτό μειώνει δραματικά τις πιθανότητες κερδοσκοπίας εις βάρος της Ελλάδας ή της ζώνης του ευρώ, καθώς οι κερδοσκόποι θα δυσκολευτούν να στοιχηματίσουν, μέσω των CDS, σε χρεοκοπία είτε της Ελλάδας είτε κάποιας άλλης χώρας, όπως η Ισπανία, η Ιταλία ή η Ιρλανδία. Αυτό θα έχει άμεση συνέπεια την υποχώρηση των spreads και των CDS.

http://www.lifo.gr/now/view/4631

DAVID HARVEY: Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ!

 

Η iskra δημοσιεύει  συνέντευξη* που παραχώρησε ο David Harvey, καθηγητής του πανεπιστημίου City της Νέας Υόρκης, στο δημοσιογράφο Paul Jay, («Τhe Real News Network»), στο φόντο της μεγάλης 48ωρης Γενικής Απεργίας που έλαβε χώρα στην Ελλάδα στις 28 και 29 Ιουνίου.
 

Ο David Harvey μιλάει αναλυτικά για τα αδιέξοδα των μνημονιακών πολιτικών στη χώρα μας, θεωρεί ότι η στάση πληρωμών και η κήρυξη χρεοκοπίας από την Ελλάδα είναι η μόνη βιώσιμη επιλογή, αναφέρεται στη σταδιακή καταστροφή της ελληνικής βιομηχανίας μέσω της επέλασης των γερμανικών εξαγωγών προς την Ελλάδα, θυμίζει ότι η Γερμανία, με την στήριξη των ΗΠΑ, ήταν η ευρωπαϊκή χώρα που είχε κηρύξει τις περισσότερες πτωχεύσεις τον προηγούμενο αιώνα  και υπογραμμίζει, τέλος, ότι τα προγράμματα «βοήθειας» στοχεύουν στη διάσωση των τραπεζών και τη μετακύληση των ζημιών στις πλάτες των λαών.

[*Το κείμενο της συνέντευξης, που ακολουθεί, δημοσιεύτηκε στο site http://www.aformi.gr. Μετάφραση: Γιώργος Μαριάς]

 

PAUL JAY: Την Τετάρτη 29 Ιουνίου στην Ελλάδα, το Κοινοβούλιο ψήφισε ένα πακέτο μέτρων λιτότητας, ενώ έξω από αυτό χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν την αντίθεσή τους. Η Wall Street Journal έδειχνε αρκετά χαρούμενη, τονίζοντας ότι οι επενδυτές ανά την υφήλιο θεωρούσαν το πακέτο μια μεσοπρόθεσμη ανάσα. Υπήρχε άλλη επιλογή για τους Έλληνες απ’ το να δεχτούν αυτά τα μέτρα λιτότητας; Και ήταν η στάση πληρωμών τόσο κακή επιλογή όπως είπε ο Έλληνας πρωθυπουργός; Κοντά μας για να τα συζητήσουμε είναι ο David Harvey. Ο David είναι διακεκριμένος καθηγητής στο City University της Νέας Υόρκης, διευθυντής του κέντρου για το Χώρο, την κουλτούρα και την πολιτική και συγγραφέας πολλών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένου του «Το αίνιγμα του κεφαλαίου και οι κρίσεις του Καπιταλισμού». Ευχαριστούμε για την παρουσία σου.

DAVID HARVEY: Κι εγώ ευχαριστώ

JAY: Είχαν λοιπόν κάποια επιλογή οι Έλληνες;

ΗARVEY: Ναι, νομίζω ότι είχαν. Θεωρώ ότι έπρεπε να κηρύξουν πτώχευση, τόσο απλά, κι ότι όσο πιο γρήγορα το κάνουν τόσο το καλύτερο

JAY: Ποιες θα ήταν οι συνέπειες σε αυτή την περίπτωση;

HARVEY: Οι συνέπειες θα είναι ούτως ή άλλως τραγικές. Ο δρόμος που έχουν ακολουθήσει ως τώρα είναι καταστροφικός. Δεν θα υπάρξει ανάπτυξη στην Ελλάδα για τα επόμενα 10 με 15 χρόνια, το βιοτικό επίπεδο θα μειωθεί και ακόμα και τότε πάλι θα αναγκαστούν να χρεοκοπήσουν. Οπότε το μόνο ερώτημα είναι πότε θα συμβεί αυτό.

JAY: Το αντεπιχείρημα είναι: δεν χρεοκοπούν, οπότε μπορούν να δανειστούν καθώς εκκρεμούν και άλλα δάνεια, και καθώς το κράτος παραμερίζεται θα υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων να επενδυθούν κεφάλαια κτλ. Γιατί είναι λάθος αυτή η λογική; Έτσι θα προκύψει και η ανάπτυξη.

HARVEY: Θα έχουν τη δυνατότητα δανεισμού, αλλά απ’ την άλλη το βιοτικό επίπεδο μειώνεται, η ζήτηση μειώνεται, οι θέσεις εργασίας εξαφανίζονται και οι επιχειρηματίες εγκαταλείπουν τη χώρα μαζικά. Οπότε το μέλλον της Ελλάδας διαγράφεται εξαιρετικά δυσοίωνο όπως πάνε τα πράγματα, όπως γίνεται και στην Ιρλανδία, όπου πέρασαν μια αντίστοιχη κατάσταση και δεν έχουν καμία ανάκαμψη. Άρα δε θα τονωθεί η ανάπτυξη. Στην πραγματικότητα δεν πιστεύω ότι το πραγματικό ερώτημα είναι τι μπορούν να κάνουν οι Έλληνες. Η πραγματική ερώτηση είναι γιατί η Ευρώπη δεν ανταποκρίνεται με έναν πιο υπεύθυνο τρόπο.

JAY: Όσον αφορά το θέμα της ζήτησης, που σημαίνει υψηλότεροι μισθοί ώστε να μπορεί να υπάρχει κατανάλωση, που θεωρητικά βοηθάει την οικονομία, αν ρίξουμε μια ματιά στα ντοκουμέντα της συνόδου των G-20 στο Τορόντο, βλέπουμε ότι οι ηγέτες του κόσμου το αντιλήφθηκαν σαν ζήτημα όσον αφορά την Κίνα.

HARVEY: Ναι.

JAY: Εκεί είπαν πως θα έπρεπε να αυξηθούν οι μισθοί και να ενισχυθεί ένα κοινωνικό δίκτυο προστασίας, ώστε να τονωθεί η ζήτηση. Εφόσον το αντιλαμβάνονται στην περίπτωση της Κίνας, πώς γίνεται να μην καταλαβαίνουν ότι αν κάνεις αυτό στην Ελλάδα- πώς θα καταφέρει με αυτό τον τρόπο να είναι σε θέση να αποπληρώσει τα δάνεια της;

HARVEY: Αυτό που συμβαίνει και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ είναι ένα πολιτικό σχέδιο, όχι μια οικονομική αναγκαιότητα. Και το πολιτικό σχέδιο είναι να χτίσουν μια προστατευτική φωλιά για τους πολύ πλούσιους εις βάρος των πολύ φτωχών. Οι Ρεπουμπλικάνοι στη χώρα μας το έχουν κάνει πολλές φορές. Ανέβαζαν τον εξωτερικό δανεισμό και μετά πχ. κατασπάρασσαν όλα τα κοινωνικά προγράμματα. Αυτό έκανε ο Reagan. Αυτό έκανε ο Bush. Και τι βλέπουμε; Δραματική αύξηση της ανισότητας. Είναι λοιπόν ένα ταξικό σχέδιο για να αλλάξει ακόμα πιο πολύ τους συσχετισμούς υπέρ των πλούσιων ελίτ εις βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων.

JAY: Θα μπορούσα εν μέρει να το καταλάβω, αν ήμουν πολυδισεκατομμυριούχος στις ΗΠΑ, μπορώ να καταλάβω τη λογική, γιατί ακόμα κι αν δεν υπάρχει αρκετή ζήτηση εδώ (στις ΗΠΑ) και η οικονομία συνεχίζει να έχει πραγματική ανεργία γύρω στο 18% με 20%, εγώ συνεχίζω να βγάζω αρκετά λεφτά εδώ και αν χρειαστεί, μπορώ να βγάλω παντού στον κόσμο αυτή τη στιγμή, χωρίς να με νοιάζει τι συμβαίνει εδώ. Αλλά αν είμαι Ευρωπαίος τραπεζίτης ή πολιτικός, θέλω πραγματικά- και σιχαίνομαι που χρησιμοποιώ αυτή την έκφραση αλλά- θέλω να μετατρέψω την Ελλάδα σε ένα οικονομικό ράκος; Αυτό φαίνεται να κάνουν.

HARVEY: Ναι. Στην πραγματικότητα, με την εισαγωγή του Ευρώ, οι Γερμανικές εξαγωγές προς την Ελλάδα εκτοξεύθηκαν. Και τελικά η γερμανική βιομηχανία κατέστρεψε ολόκληρη την ελληνική βιομηχανία μέσα σε περίπου 15 χρόνια.

JAY: Η γνωστή ιστορία με τις γερμανικές εξαγωγές.

HARVEY: Ναι. Και φυσικά η Γερμανία πηγαίνει πολύ καλά αυτή τη στιγμή. Εν μέρει λόγω των εξαγωγών προς την Κίνα και η Κίνα όπως έλεγες αναπτύσσεται. Οπότε έχουμε μια καλή κατάσταση για τη Γερμανία. Μια υπεύθυνη στάση από τη μεριά των Γερμανών θα ήταν να κρατήσουν τη στάση που κράτησαν οι ΗΠΑ προς τη Γερμανία όταν χρεοκόπησε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά βάση οι ΗΠΑ διέσωσαν τη Γερμανία, χωρίς επιβάρυνση.

JAY: Και χωρίς να απαιτούν δραματικά μέτρα λιτότητας.

HARVEY: Όχι, όχι, καμία σχέση. Ακριβώς το αντίθετο στην πραγματικότητα. Και πραγματικά ώθησε τη Γερμανία σε ανάπτυξη. Αυτό που πρέπει να κάνουν οι Γερμανοί είναι το ίδιο με αυτό που τους έκαναν οι Αμερικάνοι καιρό πριν. Και μάλιστα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο δημοσιεύτηκε στο Der Spiegel αναδεικνύοντας ακριβώς αυτό, ότι στην πραγματικότητα η χώρα που έχει κηρύξει πτώχευση τις περισσότερες φορές τον τελευταίο αιώνα είναι η Γερμανία, και κάθε φορά διασωζόταν, και ειδικά με το σχέδιο διάσωσης των ΗΠΑ μετά το Β’ Παγκόσμιο.

JAY: Πήραμε συνέντευξη από έναν προοδευτικό Έλληνα οικονομολόγο που υποστήριζε ότι ένα κομμάτι της αριστεράς στην Ελλάδα διαφωνεί με την στάση πληρωμών, παρόλο που θεωρούν ότι αυτό που συμβαίνει είναι τραγικό και διαφωνούν με τα μέτρα λιτότητας, πιστεύουν ότι η πτώχευση θα ήταν καταστροφική για τον ελληνικό λαό: θα υπέφερε μαζικά ο κόσμος αν χρεοκοπούσε η χώρα.

HARVEY: Είναι ένας φαύλος κύκλος.

JAY: Θα έπρεπε να το γνωρίζουν αυτό.

HARVEY: Το γνωρίζουν. Είναι ένας φαύλος κύκλος για την οικονομία, αλλά μια διαρκής ανοδική πορεία για τους πολύ πλούσιους. Δε ξέρω αν έχεις δει κάποια πρόσφατα δεδομένα. Κατά τη διάρκεια της ύφεσης, τα τελευταία δύο ή τρία χρόνια, οι πλούσιοι έχουν βελτιώσει τη θέση τους.

JAY: Στην Ελλάδα; Εδώ σίγουρα.

Harvey: Στην πραγματικότητα σε ολόκληρο τον κόσμο. Και στην Ελλάδα, φυσικά, οι πολύ πλούσιοι της Ευρώπης έχουν τα λεφτά τους σε όλη την ήπειρο. Τα έχουν πάρει από την Ελλάδα πλέον. Οπότε πάνε καλά.

JAY: Από αυτή την άποψη ποιο είναι το μακροπρόθεσμο όραμα των Γερμανών, των Γερμανών τραπεζιτών και των Ευρωπαίων πολιτικών για την Ελλάδα; Θέλω να πω, πως το να έχουν αυτή τη σημαντική χώρα εντός της Ευρώπης, όχι από τις μεγαλύτερες οικονομίες, αλλά σημαντική χώρα, να εισέρχεται σε τόσο βαθιά ύφεση για μια δεκαετία καθώς αυτή φαίνεται να είναι η μόνη πιθανότητα, φαίνεται να μην τους ενοχλεί. Οφείλεται εν μέρει σε μια προσπάθεια να μην αφήσουν μια χώρα να κηρύξει πτώχευση και να τη γλιτώσει, σαν κάποιου είδους μάθημα προς όλους ότι δεν μπορείς να γλιτώσεις αν δεν πληρώσεις το χρέος σου;

HARVEY: Οι μεγαλύτεροι μέτοχοι ελληνικού χρέους είναι οι Γαλλικές και οι Γερμανικές τράπεζες.
Οπότε αν οι Έλληνες πτώχευαν, τότε αυτοί-αυτές οι τράπεζες μπορεί να βυθιστούν και ακολούθως οι ελληνικές- μετά η Γερμανική ή η Γαλλική κυβέρνηση θα έπρεπε να διασώσουν τις δικές τους τράπεζες. Μπορείτε να δείτε τι παιχνίδι παίζεται εδώ. Διασώζεις συνεχώς τις τράπεζες και αφήνεις τους λαούς να υποστούν τις ζημιές.

JAY: Ένα άλλο μεγάλο ζήτημα είναι η συλλογή φόρων.

HARVEY: Ναι, ναι. Και δεν τίθεται ζήτημα, οι ανώτερες τάξεις δεν πληρώνουν τους φόρους.

JAY: Και στα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, κατά πόσο αυτά περιλαμβάνουν ένα καλύτερο σχέδιο φορολόγησης των πλουσίων; Δεν έχω ακούσει κάτι σχετικό.

HARVEY: Όχι δεν ακούς πολλά. Αλλά είναι το ίδιο, σχεδόν όπου και να πας. Δεν ακούς τίποτα σχετικό για το πώς θα πληρώσουν οι πολύ εύποροι, οι πολύ πλούσιοι και αυτοί που μπορούν να το αντέξουν. Και φυσικά στη Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να τους πιάσεις γιατί, όπως είπα, τα περισσότερα κεφάλαια έχουν διαφύγει στην Ευρώπη, και ποιος ξέρει που ακριβώς τα έχουν. Είναι πολύ δύσκολο να τα εντοπίσεις. Οπότε μένουν οι δημόσιοι υπάλληλοι και τα ασφαλιστικά ταμεία και οι συνδικαλιζόμενοι εργαζόμενοι που θα χάσουν όλα τους τα δικαιώματα.

JAY: Μια άλλη κατηγορία προς τους Έλληνες, ειδικά προς τους συνδικαλιστές, αφορά το ύψος των συντάξεων και τα όρια ηλικίας και ότι είναι πολύ περισσότερο απ’ ότι μπορεί να αντέξει η χώρα.

HARVEY: Τέτοιου τύπου επιχειρήματα λέγονται σε όλη την Ευρώπη. Αν αρχίζεις να συγκρίνεις, χώρα με τη χώρα, υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Δεν είναι πάντως εμφανώς καλύτερα απ’ ότι πχ. στη Γαλλία

JAY: Το αντεπιχείρημα θα ήταν ότι η Γαλλία είναι πιο παραγωγική και άρα μπορεί να αντέξει το κόστος, ενώ οι Έλληνες όχι.

HARVEY: Ναι , αλλά και πάλι, το γερμανικό σύστημα είναι αρκετά γενναιόδωρο, ειδικά όσον αφορά τα επιδόματα ανεργίας κτλ. Είναι πολύ, πολύ, πολύ γενναιόδωρο.

JAY: Κατά πόσο αυτή η πίεση της Ευρώπης στην Ελλάδα σχετίζεται με τις ελίτ ανά την Ευρώπη και την πίεση προς την εκάστοτε εργατική τάξη της κάθε χώρας, ότι δε γίνεται να απορρίψετε αυτά τα μέτρα λιτότητας, δείτε τι γίνεται στην Ελλάδα, ώστε να μην υπάρχει καμία παραχώρηση είτε στο Λονδίνο, είτε στο Παρίσι, είτε οπουδήποτε;

HARVEY: Οπωσδήποτε, θεωρώ ότι έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με αυτό. Ισχύει και στις ΗΠΑ επίσης, η πειθάρχηση και η καταστολή προς τους εργαζόμενους, κυρίως του δημοσίου τομέα που είχαν πχ. σήμερα απεργία στο Λονδίνο, ή είδαμε τι συνέβη στο Wisconsin […]

JAY: Ναι το είδαμε και στο Τορόντο με το G-20. Η αναταραχή αυξανόταν σε παγκόσμια κλίμακα και όλοι οι ηγέτες ήταν εκεί. Οπότε ο Καναδάς έδειξε αυτό το δρόμο αν οι διαδηλωτές αντιδρούν στις πολιτικές αυτές.

HARVEY: Ακριβώς.

JAY: Φαίνεται ότι η λογική είναι κάτι που σπανίζει ανά τον κόσμο όταν φτάνουμε σε τέτοιες οριακές καταστάσεις.

HARVEY: Έτσι είναι.

JAY: Ευχαριστούμε για τη συζήτηση

Δείτε το video της συνέντευξης εδω:

 http://www.youtube.com/watch?v=-fWlCJp95CE&feature=player_embedded

 

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4175:david-harvey-&catid=58:oikonomiki-politiki&Itemid=182

Διεθνές συνέδριο για το ελληνικό δημόσιο χρέος – παρακολουθείστε το σε απευθείας αναμετάδοση

Παρακολουθείστε σε απευθείας αναμετάδοση το διεθνές συνέδριο για το ελληνικό δημόσιο χρέος,  απο την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου επί του ελληνικού δημόσιου χρέους, στην Νομική σχολή, από 6- 8 Μαϊου. http://www.elegr.gr/

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΔΙΕΘΝΗΣ  ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ  ΣΤΗΝ   ΑΘΗΝΑ ΧΡΕΟΣ  ΚΑΙ  ΛΙΤΟΤΗΤΑ: ΑΠΟ ΤΟΝ  ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ  ΝΟΤΟ  ΣΤΗΝ   ΕΥΡΩΠΗ 6, 7 και 8 ΜΑΪΟΥ ΝΟΜΙΚΗ   ΣΧΟΛΗ   (Σίνα 3 και Μασσαλίας ) Αμφιθέατρο 1, 1ος όροφος ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ Ελληνική Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου επί  του ελληνικού δημόσιου χρέους και  European Network on Debt and Development (Eurodad), Committee for the Abolition of Third World Debt (CADTM), Bretton Woods Project, Research on Money and Finance (RMF), Ηνωμένο Βασίλειο , Debt and Development Coalition Ireland, Action from Ireland, Ιρλανδία, Jubilee Debt Campaign, Ηνωμένο Βασίλειο, WEED (World Economy Environment Development), Γερμανία,  Observatorio de la Deuda en la Globalización, Ισπανία Παρασκευή 6 Μαΐου 17.15: Άνοιγμα : Σοφία Σακοράφα (ανεξάρτητη βουλευτής)   17.30 – 19.00: Η πραγματικότητα της κρίσης στην Ελλάδα Ομιλητές: Λεωνίδας Βατικιώτης (δημοσιογράφος και λέκτορας Πολιτικής Οικονομίας, Varna Free University of Cyprus ):   Αιτίες της κρίσης χρέους. Νάντια Βαλαβάνη (συγγραφέας, οικονομολόγος ): Εξωοικονομικές όψεις της κρίσης. Χρήστος Παπαθεοδώρου (αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνικής Πολιτικής,  Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης): Κοινωνικές επιπτώσεις της κρίσης  χρέους στην Ελλάδα: Εξασθένηση της κοινωνικής προστασίας και επιδείνωση της φτώχειας. Νότης Μαριάς (αναπληρωτής καθηγητής Ευρωπαϊκών Θεσμών, Πανεπιστήμιο Κρήτης): Αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισσαβώνας και συντεταγμένη χρεοκοπία Συντονιστής: Ερίκ Τουσέν (πρόεδρος της CADTM, Βέλγιο) 19.30 – 21.00: Το χρέος στην Ευρώπη – βασικοί παράγοντες και τρέχουσα πολιτική Ομιλητές Άντι Στόρεϊ (πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Δουβλίνου,  επικεφαλής της  Action from Ireland). Ντάριους Ζαλέγκα (συνδικαλιστής, δημοσιογράφος της Le Monde Diplomatique, Πολωνία) Αντρέι Χούνκο (βουλευτής του Die Linke, Γερμανία) Ντενί Ντιράν (γ.γ. του συνδικάτου της  CGT στην Τράπεζα της Γαλλίας) Παρεμβάσεις από την αίθουσα εκ μέρους εκπροσώπων από άλλες χρεωμένες χώρες της Ευρώπης. Συντονιστής: Στάθης Χατζόπουλος (νομικός) Προβολή του ντοκιμαντέρ  Debtocracy, παρουσία των συντελεστών του, Κατερίνας Κιτίδη και Άρη Χατζηστεφάνου Σάββατο 7 Μαΐου 11.30 – 12.00: Υποδοχή και ενημέρωση για την προηγούμενη ημέρα   12.00 – 13.30: Το παγκόσμιο πρόβλημα του χρέους: Οι κρίσεις χρέους στον παγκόσμιο Νότο Ομιλητές: Λίντι Νασπίλ  (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου Φιλιππίνων, Συνασπισμός Φιλιππίνων για την Απαλλαγή από το Χρέος): Εισαγωγή στις κρίσεις χρέους του Νότου. Μιμούν Ραχμάνι (ATTAC/CADTM, Μαρόκο): Η περίπτωση της περιοχής Μαγκρέμπ-Μασρέκ Φάτι Τσαμκί (RAID/ATTAC/CADTM, Τυνησία): Η περίπτωση της Τυνησίας. Νίκ Ντίαρντεν (επικεφαλής της  Jubilee Debt Campaign, Ηνωμένο Βασίλειο): ΔΝΤ, χρέος και φορολογία: Μαθήματα από το Νότο.  Συντονιστής: Γιώργος Μητραλιάς (Ελληνική Επιτροπή κατά του Χρέους) 13.30: Διάλειμμα   15.00 – 16.30: Εναλλακτικές λύσεις αντιμετώπισης του χρέους – διεθνή διδάγματα Ομιλητές: Όσκαρ Ουγκαρτέτσε (Ινστιτούτο Οικονομικής Έρευνας, Αυτόνομο Πανεπιστήμιο Μεξικού): Παρουσίαση  δίκαιων λύσεων για τα προβλήματα χρέους. Άλαν Σίμπιλς (Αργεντινός πανεπιστημιακός, ανώτατος σύμβουλος του Κέντρου Έρευνας Οικονομικής Πολιτικής, Ουάσιγκτον): Η περίπτωση της Αργεντινής. Φιόνα Τσιπούνζα (Αφρικανικό Δίκτυο και Φόρουμ για το Χρέος και την Ανάπτυξη – AFRODAD): Η περίπτωση των χωρών με χαμηλό εισόδημα. Συντονίστρια: Χενρίκε Άλεντορφ (Bretton Woods Project, Ηνωμένο Βασίλειο) 17.00 – 18.30: Εμπειρίες των  Επιτροπών Λογιστικού Ελέγχου του χρέους από όλο τον κόσμο Ομιλητές: Μαρία-Λουσία Φατορέλι  (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του χρέους, Βραζιλία). Ερίκ Τουσέν (πρόεδρος της  CADTM, Βέλγιο). Λίντι Νασπίλ (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου Φιλιππίνων, Συνασπισμός Φιλιππίνων για την Απαλλαγή από το Χρέος). Συντονιστής: Μωυσής Λίτσης (οικονομικός συντάκτης) 18.30: Διάλειμμα   19.30 – 21.00: Εναλλακτικές λύσεις για το χρέος στην Ευρωζώνη Ομιλητές: ●   Άντι Στόρεϊ (πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο του Δουβλίνου, επικεφαλής της Action from Ireland) ●  Κώστας Λαπαβίτσας (καθηγητής Οικονομικών, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου,  Research on Money and Finance, Ηνωμένο Βασίλειο) ●  Ευκλείδης Τσακαλώτος (καθηγητής Οικονομικών, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθήνας) Συντονιστής: Άρης Χατζηστεφάνου (δημοσιογράφος) Κυριακή  8 Μαΐου 11.00 – 13.30: Εργαστήρια και συναντήσεις για το σχεδιασμό της δράσης μεταξύ των συμμετεχόντων.     13.30: Διάλειμμα   14.30 -15.00:  Συνόψιση των εργασιών των προηγούμενων ημερών   15.00 – 16.30: Αιτήματα και κινήματα για μια δίκαιη λύση στο πρόβλημα του χρέους Ομιλητές: Δέσποινα Σπανού (μέλος της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ) Γιώργος Θεοδωρόπουλος (“Επιβάτες Θεσσαλονίκης” — Κινήματα “Δεν Πληρώνω”) Νίκος Γουρλάς (απολυμένος συνδικαλιστής) Σόνια Μητραλιά  (Κίνημα Γυναικών ενάντια στο Χρέος) Πέτρος Φιλίππου (δήμαρχος Σαρωνικού) Βάιος Γκανής (πρόεδρος Αγροτικού Συλλόγου Βόρειας Φθιώτιδας) Μαρία-Λουσία Φατορέλι ( Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του χρέους, Βραζιλία — συνοπτική παρουσίαση των δράσεων κατά του χρέους στις χώρες του Νότου) Ούιγκουν Μπρινίλντσεν (Ευρωπαϊκό Δίκτυο για το Χρέος και την Ανάπτυξη – συνοπτική παρουσίαση των δράσεων στην Ευρώπη) Συντονιστές: Άρις Καζάκος (καθηγητής Εργατικού Δικαίου,  Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης). Μίριαμ Μπούργκι (CADTM, Βέλγιο) 17.00 – 18.30: Διακήρυξη της Αθήνας για το Χρέος Ομιλητές: Γιώργος Κατρούγκαλος (συνταγματολόγος, αναπληρωτής καθηγητής,  Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης). Παναγιώτης Σωτήρης (πανεπιστημιακός, μέλος της Σ. Ε. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Γιάννης Τόλιος (δρ οικονομικών επιστημών, μέλος της Π.Γ. του Συνασπισμού) Κώστας Λαπαβίτσας (καθηγητής Οικονομικών, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου) Νέσα Νι Τσασάιντι (Action from Ireland) Πασκάλ Φρανσέ (αντιπρόεδρος της CADTM, Γαλλία) Συντονιστής: Λεωνίδας Βατικιώτης, δημοσιογράφος, οικονομολόγος Παρεμβάσεις εκπροσώπων κομμάτων και πολιτικών οργανώσεων, συνδικάτων, λαϊκών οργανώσεων, κινημάτων  και του κοινού. Θα ακολουθήσει η παράσταση “I Love Mnemonium”,  του Γιάγκου Ανδρεάδη, μια παραγωγή του Κέντρου Δράματος του Παντείου Πανεπιστημίου.

Ο μελετητής του Κέινς για τις θυσίες των Ελλήνων

Το «σορτάρισμα» με το ελληνικό χρέος, το σχέδιο δανεισμού και η μείωση του ελλείμματος περιγράφονται σε άρθρο του κύριου μελετητή του μεγάλου οικονομολόγου Κέινς και σημαντικού επιστήμονα Ρόμπερτ Σκιντέλσκι.

Στο τελευταίο άρθρο που έγραψε – για λογαριασμό του Project Syndicate – βάλει ευθέως κατά των κερδοσκόπων ειδικώς και των αγορών γενικώς και αυτοανακηρύσσεται σε υπερασπιστή των Ελλήνων πολιτών, που εν ονόματι των αντιλήψεων των αγορών, όπως λέει, υποχρεώνονται σε υπέρογκες θυσίες.

Ο γνωστός για το αγγλοσαξωνικό, χαμηλών τόνων ύφος του καθηγητής ξεκινά το άρθρο του με μια συνοπτική, απλή εξήγηση της έννοιας «σορτάρω», φέρνοντας ως παράδειγμα τι κάνει ένας κερδοσκόπος που έχει βάλει στόχο να «σορτάρει» με την ελληνική κυβέρνηση.

Και το άρθρο, που φέρει τον τίτλο «Democracy or Finance» συνεχίζει: «Φυσικά, ένας μεμονωμένος σορτάκιας δε μπορεί να «φτιάξει» την τιμή ενός αντικειμένου (εκτός κι αν είναι ο Τζορτζ Σόρος, του οποίου το περίφημο στοίχημα εναντίον της βρετανικής στερλίνας το 1992 τον κατέστησε δισεκατομμυριούχο κι ανάγκασε τη Βρετανία να φύγει από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών). Αλλά εάν μια ομάδα κερδοσκόπων αποφασίσει (σωστά ή λάθος) ότι το χρέος μιας κυβέρνησης είναι υπερτιμημένο, μπορούν να υποχρεώσουν την τιμή να κατέβει, αναγκάζοντας έτσι το επιτόκιο να ανέβει».

«Εάν η επίθεση συνεχιστεί, οι κερδοσκόποι μπορούν να αναγκάσουν μια κυβέρνηση να κηρύξει στάση πληρωμών στις δανειακές της υποχρεώσεις, εκτός εάν βρει έναν τρόπο να χρηματοδοτήσει το δανεισμό της πιο φθηνά. Το χρηματοδοτικό μέσο που δημιουργήθηκε το περασμένο έτος από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για να διευκολύνει στην Ελλάδα κι άλλες πιεσμένες από το δημόσιο χρέος χώρες, όπως η Ιρλανδία και τώρα η Πορτογαλία, κάνει ακριβώς αυτό – υπό την προϋπόθεση όμως ότι θα εφαρμόσουν σκληρά προγράμματα λιτότητας για να εξαλείψουν τα ελλείμματά τους σε μικρό χρονικό περιθώριο» σημειώνει.

«Εξάλειψη του ελλείμματος» σημαίνει – πάντα κατά τον καθηγητή Σκιντέλσκι – πολύ απλά, εξάλειψη πολλών θέσεων εργασίας, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, των οποίων η ύπαρξη εξαρτάται από το έλλειμμα. Το οικονομικό και ανθρώπινο κόστος της μείωσης του ελλείμματος σε μια αδύναμη οικονομία είναι αποτρόπαιο – κι ούτε οι στόχοι θα επιτευχθούν, διότι οι περικοπές των δαπανών θα υποσκάψουν τα έσοδα της κυβέρνησης, όπως θα μειώνεται η ζήτηση.

«Οπότε, ποιος είναι ο ρόλος των εκλεγμένων πολιτικών ενώπιον μιας κερδοσκοπικής επίθεσης; Είναι απλώς να αποδεχθούν τη βούληση των αγορών και να επιβάλουν τον απαιτούμενο πόνο στους λαούς τους; Αυτό θα ήταν ένα λογικό συμπέρασμα, εάν οι χρηματοπιστωτικές αγορές πάντα, ή έστω συνήθως, αποτιμούσαν ορθά τα αντικείμενά τους» αναφέρει.

«Όμως δεν το κάνουν αυτό. (…) Αυτό δε σημαίνει ότι κάποιες κυβερνήσεις δε ζούσαν πέρα από τις δυνατότητές τους, κι ότι το σορτάρισμα του χρέους τους ήταν ο τρόπος των αγορών να τις καταστήσουν υπόλογες. Όμως, στο τέλος – τέλος, είναι οι ψηφοφόροι, όχι οι αγορές, που καθιστούν τις κυβερνήσεις υπόλογες. Όταν αυτά τα δυο μέτρα διαφέρουν (σ.σ. των αγορών και των ψηφοφόρων), το λαϊκό μέτρο πρέπει να επικρατεί, εάν πρόκειται η δημοκρατία να επιβιώσει.

Η ένταση μεταξύ δημοκρατίας και αγορών βρίσκεται στη ρίζα της σημερινής αυξανόμενης δυσαρέσκειας στην Ευρώπη. Η λαϊκή οργή στις περικοπές των προϋπολογισμών που επιβάλλονται από τις ενέργειες των κερδοσκόπων και των τραπεζιτών έχει ανατρέψει τις ηγεσίες στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία, κι αναγκάζει τον ισπανό πρωθυπουργό να αποσυρθεί από την πολιτική.(….)

Για τους πολιτικούς, το σημαντικό δεν είναι να αποφύγουν να πάρουν δύσκολες αποφάσεις, αλλά να το πράξουν αυτό από τη δική τους βούληση και με το δικό τους ρυθμό. Όταν μια εκλεγμένη κυβέρνηση δέχεται επίθεση από τις αγορές, είναι ουσιαστικό το πολιτικό σύστημα να παραμένει ενωμένο, σύμφωνα με τον καθηγητή.

«Είναι φυσικό για τους πολιτικούς της αντιπολίτευσης να επιθυμούν να εκμεταλλευθούν τις δυσκολίες της κυβέρνησης για να κερδίσουν την εξουσία. Αλλά μια οικονομικά κρίση εγκαλεί για πολιτική αυτοσυγκράτηση. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα έπρεπε να αποφύγουν να «σορτάρουν» την κυβέρνησή τους πολιτικά, σε μια στιγμή που οι αγορές το κάνουν οικονομικά» καταλήγει το άρθρο.

http://www.nooz.gr/economy/ti-leei-o-vasikos-meletitis-tou-keins-gia-tis-8usies-ton-ellinon

Μυστικό σχέδιο αναδιάρθρωσης

του Γιώργου Δελαστίκ

Οι Γάλλοι φοβούνται -και δικαίως- ότι αποτέλεσμα αυτών των συνομιλιών Αθήνας – Βερολίνου (στον βαθμό που όντως διεξάγονται, οφείλουμε να διατηρήσουμε επιφυλάξεις εμείς παρόλο που γαλλικές πηγές διοχετεύουν την πληροφορία με κατηγορηματικό τρόπο) θα είναι η διαφύλαξη των συμφερόντων τόσο της γερμανικής κυβέρνησης όσο και των γερμανικών τραπεζών εις βάρος φυσικά των υπολοίπων και πρωτίστως των Γάλλων, που είναι αρκετά εκτεθειμένοι αναφορικά με το ελληνικό δημόσιο χρέος.

Εκνευρισμένοι και ανήσυχοι με την προοπτική συμφωνίας και προώθησης ενός τέτοιου ελληνογερμανικού σχεδίου είναι και οι Αγγλοι.

Αυτοί δεν έχουν να χάσουν πολλά από ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους – αντιθέτως, το Σίτι του Λονδίνου θα κερδίσει πολλά από τα τεράστια ποσά που έχουν στοιχηματίσει οι τζογαδόροι χρηματιστές του υπέρ της χρεοκοπίας της Ελλάδας.

Οι Βρετανοί όμως φοβούνται ότι αν γίνει κάτι τέτοιο υπό γερμανική αιγίδα στην Ελλάδα, δεν αποκλείεται καθόλου να επαναληφθεί στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία, όπου οι βρετανικές τράπεζες είναι πολύ περισσότερο εκτεθειμένες. Γι’ αυτό και οι Βρετανοί αντιδρούν μαζί με τους Γάλλους.

Το πρώτο θέμα των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου το Σάββατο αποτύπωνε ανάγλυφα τη βρετανική αντίδραση, καθώς αποκάλυπτε ευθέως την ύπαρξη του σχεδίου αυτού.

«Η Γερμανία σχεδιάζει για ελληνική χρεοκοπία», ήταν ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας. «Το Βερολίνο προτείνει τη δυνατότητα αναδιάρθρωσης των ομολόγων», υπογραμμίζεται στον υπότιτλο.

Ανάλογου περιεχομένου και το ρεπορτάζ. «Η Γερμανία καταρτίζει προσωρινά σχέδια για να αναδιαρθρώσει το δημόσιο χρέος της Ελλάδας στην περίπτωση που οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις της Αθήνας αποτύχουν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση προϋπολογισμού που αντιμετωπίζει», γράφει ευθύς εξαρχής η σοβαρή βρετανική εφημερίδα και συνεχίζει:

«Οι προθέσεις της Γερμανίας έρχονται σε κόντρα με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία φοβάται ότι η μείωση της αξίας του ενεργητικού θα μπορούσε να πυροδοτήσει μια χρηματοπιστωτική κρίση σε μια εποχή που το τραπεζικό σύστημα είναι ακόμη μωλωπισμένο από την τελευταία».

Με τον δικό της τρόπο και με ηπιότερους τόνους προέβαλε το ίδιο θέμα την ίδια μέρα και η γερμανική «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» – άλλωστε το Σάββατο είχε πάρει φωτιά με την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους όλος ο σοβαρός ευρωπαϊκός και αμερικανικός Τύπος.

«Η αγορά αναμένει επιμήκυνση για την Αθήνα – Οι περισσότεροι συμμετέχοντες στις αγορές κεφαλαίου θεωρούν αναπότρεπτη μια αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας», τόνιζε στους τίτλους του πρώτου θέματος του οικονομικού τμήματος της εφημερίδας.

Η αλήθεια είναι πως οι γερμανικές θέσεις δεν εκφράστηκαν μόνο μέσω εφημερίδων. Την Παρασκευή, ο Γερμανός υφυπουργός Εξωτερικών, Βέρνερ Χόγιερ, δήλωσε δημοσίως ότι μια εθελοντική αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους «δεν θα ήταν καταστροφή», προσθέτοντας ότι το Βερολίνο είναι έτοιμο να υποστηρίξει ένα τέτοιο σχέδιο.

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ένας Γερμανός υπουργός θα έβγαινε και θα έκανε τέτοιες δηλώσεις μιλώντας μόνο υποθετικά, αν δεν υπήρχε και κάποια φωτιά εκτός από τον καπνό.

Εκφοβισμός
Πίεση στον αδύναμο κρίκο, την Ελλάδα

Τις ευθύνες στον αδύναμο κρίκο, την Ελλάδα, επιχειρούν να ρίξουν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» για την περίπτωση επίτευξης συμφωνίας Αθήνας – Βερολίνου. Ανώνυμος Γερμανός αξιωματούχος υποτίθεται ότι δήλωσε στη βρετανική εφημερίδα: «Η γερμανική κυβέρνηση έχει από πολύ καιρό αρχίσει να ετοιμάζεται για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Δεν σπρώχνει όμως την Ελλάδα προς αυτήν. Γνωρίζει ότι κανένα από αυτά τα σχέδια δεν θα λειτουργήσει, αν δεν τα θέλουν οι Ελληνες». Αφού λοιπόν υποτίθεται ότι «κανένα σχέδιο δεν θα λειτουργήσει, αν δεν το θέλουν οι Ελληνες», η ελληνική κυβέρνηση είναι αυτή που κατά τους Αγγλους θα φέρει την ευθύνη για οποιοδήποτε σχέδιο αναδιάρθρωσης αποφασιστεί.

Του Γιώργου Δελαστίκ στο Έθνος της 20/4/2011

Για ποιον θυσιάζουν τη μεσαία τάξη;

Του Άγη Βερούτη

Η ραχοκοκαλιά της αστικής κοινωνίας μας είναι η μεσαία τάξη. Χωρίς αμφιβολία η μεσαία τάξη σήκωσε στους ώμους της τη μετάβαση από τη διαλυμένη οικονομία και κοινωνία που παρέδωσαν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, η Κατοχή και ο Εμφύλιος, στη μέχρι πρότινος αξιοπρεπή διαβίωση που αξίωνε ο Έλληνας μεσοαστός στην 24η μεγαλύτερη οικονομία παγκοσμίως, την Ελλάδα. 

Η μεσαία τάξη είναι εκείνη που στερήθηκε για να σπουδάσει τα παιδιά της, που πληρώνει την παιδεία αλλά υποχρεώνεται να πληρώσει και φροντιστήρια, που δουλεύει 43 ώρες τη βδομάδα. Είναι εκείνη  που η εργασία της ενεργοποιεί το μικρό και το μεσαίο κεφάλαιο να παράγει υπεραξία, ώστε να πληρώνει φόρους και εισφορές για να διατηρεί το Ελληνικό Δημόσιο. Είναι εκείνη που υλοποιεί την αλληλεγγύη των γενεών πληρώνοντας με τις εισφορές της πλουσιοπάροχες συντάξεις σε σημερινούς συνταξιούχους οι οποίοι όμως στη διάρκεια της εργάσιμης ζωής τους έβαλαν λιγότερες εισφορές από όσα εισέπραξαν ως σύνταξη στα προηγούμενα 2 χρόνια.  

Επάνω στη μεσαία τάξη ασελγούν τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια οι διεφθαρμένοι κρατικοί “λειτουργοί” όπως ονομάζουμε τους δημοσίους υπαλλήλους που εκβιάζουν τον πολίτη για να του παρέχουν τις υπηρεσίες που έχει ήδη πληρώσει με τους φόρους του. Η ασέλγεια περιλαμβάνει θεατρικά έργα όπως το “Φακελάκι ή ψοφάς σαν αδέσποτο σκυλί στο ράτζο”, “Λάδωμα για να μη σου κλείσω το ψωρομάγαζο με πρόστιμα που δεν θα μπορείς να πληρώσεις”, “Γρηγορόσημο γιατί αλλιώς σπίτι δε χτίζεις αυτή τη δεκαετία”, και αμέτρητα νταβατζηλίκια που νομοθετικά πλέον επιβάλλονται σε κάθε έκφανση της ζωής όπως εκατοντάδες φόροι υπέρ τρίτων, φόρος μεγάλης ακίνητης περιουσίας από τριάρι και πάνω, συντελεστές φορολόγησης που κάνουν τους ξένους να ανατριχιάζουν συγκριτικά με το τι παίρνει σε αντάλλαγμα για τους τεράστιους φόρους του ο Έλληνας μεσοαστός: μια μεγάλη μούντζα.

Ταυτόχρονα οι φόροι της μεσαίας τάξης αποτελούν λάφυρο για πλιατσικολόγηση από κάθε είδους απατεώνα υπουργό, κομματικό διορισμένο, ή δημοσιοϋπάλληλο, με αγορές και εξαγορές άχρηστων πανάκριβων προμηθειών από διαγνωστικά αντιδραστήρια στην τριπλάσια τιμή που τα ίδια πωλούνται στον πολιτισμένο κόσμο, ορθοπεδικά και εμφυτεύματα στη δεκαπλάσια τιμή, βαγόνια που δεν χωρούν στις ελληνικές σιδηροτροχιές, υποβρύχια στην διπλάσια τιμή για να χωράνε οι μίζες των υπουργών, ολόκληρα δίκτυα τηλεφωνίας που αγοράστηκαν με λεφτά των φορολογούμενων στην τετραπλάσια τιμή από γερμανικές εταιρίες που κάνουν κουμάντο στη χώρα μας από τη δεκαετία του ‘50.

Με τις εισφορές της μεσαίας τάξης πληρώνονται στρατιές ψευδοαναπήρων, σαν τις 40.000 που “ανακάλυψαν” τις προάλλες στην Κρήτη, που από την αρχή του έτους έχουν στοιχίσει 300.000.000 ευρώ, αλλά δεν μας λέει κανείς ότι θα τα πάρει πίσω. Τόσα όσα εισπράττουν στο ίδιο διάστημα από την αύξηση των φόρων της βενζίνης καπνού και των τροφίμων μέσω ΦΠΑ δηλαδή.

Με άλλα λόγια, εξαθλιώνουν και εξανδραποδίζουν συνειδητά τους Έλληνες μεσοαστούς, αντί να απαιτήσουν την επιστροφή των κλοπιμαίων από τους πάσης φύσεως συντρόφους τους απατεώνες υπουργούς ως ψευδοανάπηρους ως διεφθαρμένους γιατρούς, νομάρχες, πολεοδόμους, εφοριακούς που πιάνονται με τα μετρητά στο χέρι, και πάσης φύσεως άεργο δημόσιο υπάλληλο ως παραδικαστικό, και κάθε υπεράριθμο υπάλληλο της βουλής που πληρώνεται 16 μισθούς από τους φόρους της μεσαίας τάξης για να πηγαίνει στο γραφείο του εναλλάξ με το συνάδελφό του, που μοιράζονται το γραφείο διότι αν πάνε όλοι την ίδια μέρα δεν θα έχει αρκετές καρέκλες για να καθήσουν, ούτε αρκετούς υπολογιστές για να παίζουν Φέησμπουκ.

Στους φόρους της μεσαίας τάξης έγινε η λεηλασία των τελευταίων 36 ετών, κι όταν αυτοί δεν αρκούσαν για να κορεσθεί η απληστία των κυβερνώντων, τότε δανείστηκαν στο όνομά της δισεκατομμύρια για να πληρώσουν δρόμους στην εξαπλάσια τιμή της πραγματικής, για να διαφημίσουν με τεράστια κονδύλια τα κρατικά μονοπώλια στα Μέσα των υποστηρικτών τους, να πληρώνουν εκατοντάδες χιλιάδες “συμβασιούχους” για να κάνουν τη δουλειά που οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ένιωθαν τη διάθεση να κάνουν παρά το γεγονός ότι γι΄ αυτό πληρώνονταν.

Με την άκριτη παρορμητικότητα οι ίδιοι οι πολιτικοί που ενορχήστρωσαν την κλοπή των αποταμιεύσεων της μεσαίας τάξης μέσω του χωρίς δικλείδες προστασίας χρηματιστηριακού ολέθρου της προηγούμενης δεκαετίας, μας έβαλαν κομποριμονώντας σε ένα ανοχύρωτο νόμισμα πλαστογραφώντας την εικόνα της οικονομίας μας.  Η παγκόσμια τραπεζική κρίση του 2008 μεταφέρθηκε στην ανοχύρωτη Ευρώπη με το γυάλινο νόμισμα, και μετά στην Ελλάδα με την αλυσοδεμένη από το κράτος και ασθμαίνουσα οικονομία. Τρεις κρίσεις στην τιμή της μιάς, (Παγκόσμια Τραπεζική, Θεσμική Ευρωπαϊκή, Ελληνοκρατικιστική) χτύπησαν την Ελλάδα ταυτόχρονα με 9 ρίχτερ.
Ποιός πληρώνει την κρίση; Μα φυσικά η μεσαία τάξη, ο συνήθης βλάκας. 

Αντί να ακρωτηριάσουν τα σάπια πλοκάμια του τερατώδους κράτους  πέρασαν σε φορολογική αφαίμαξη της μεσαίας τάξης. Αντί να φορολογήσουν τις πολυεθνικές επί των transfer prices έβγαλαν περαίωση. Αντί να φορολογήσουν την Εκκλησία στο βαθμό που της αναλογεί, βγαίνει ο πρωτοκαθήμενος σεβασμιότατος και παριστάνει ότι θέλει να “αξιοποιήσει” την εκκλησιαστική περιουσία για να βοηθήσει το Λαό. Αντί να πληρώσει φόρους δηλαδή η εκκλησία θέλει να δώσει ελεημοσύνη στα νεόπτωχα κορόιδα που σηκώνουν όλο το βάρος της τριπλής κρίσης, και που κάποιοι επιθυμούν να της ρίξουν το μέσο μισθό στα 300 ευρώ της Βουλγαρίας για παραδειγματισμό των λαών.

Πολιτικοί νάνοι ευρωπαϊκού βεληνεκούς συζητούν το “κούρεμα” του Ελληνικού χρέους, που θα μηδενίσει την αξία των τραπεζικών μετοχών που έχουν στα χέρια τους οι μεσοαστοί, επενδυμένα για τα γεράματά τους, και θα κρατικοποιήσει τις τράπεζες σε ένα βράδυ, για να πωληθούν βολικά την επομένη μέρα σε Ευρωπαϊκούς κολοσσούς για μισό κομμάτι ψωμί.

Την ίδια ώρα η μεσαία τάξη μετράει ένα εκατομμύριο ανέργους από την ύφεση που προκάλεσε η φοροαφαίμαξη. Αυτοί αθροίζουν σε  750 χιλιάδες μισθωτούς και καμιά 300αριά χιλιάδες μαγαζάτορες και επαγγελματίες που δεν δηλώνονται πουθενά ως άνεργοι (δεν υπάρχει πρόβλεψη βλέπεις). Θέλει τώρα η νομενκλατούρα να κόψει και το επίδομα ανεργίας από τους νεόπτωχους ώστε να συνεχίσει να πληρώνει μισθούς σε 40 κηπουρούς στον Ευαγγελισμό που δεν έχει κήπο, και συντάξεις σε 60.000 νεκρούς.

Η μεσαία τάξη θυσιάζεται ως Ιφιγένεια στο βωμό ενός αδήλωτου οικονομικού πολέμου. Η μεσαία τάξη θυσιάζεται για να “μη χαθεί ούτε μια θέση εργασίας στο Δημόσιο” όπως απείλησε ο κ. Πρωθυπουργός στην περυσινή ομιλία του στη ΔΕΘ. 

Η μεσαία τάξη της Ελλάδος θυσιάζεται για να παραδειγματίσουν τους άλλους λαούς στην υποταγή οι πολιτικοί νάνοι του γαλλογερμανικού άξονα. Η Ελληνική μεσαία τάξη θυσιάζεται γιατί οι γραφειοκράτες του Ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος δεν είχαν προβλέψει τη δυνατότητα να τυπώνουν ευρώ για να κάνουν “Ποσοτική Χαλάρωση” και να διορθώνουν καταστάσεις παρόμοιες με την σημερινή κρίση χρέους στις “Γουρουνοχώρες”. 

Αναρωτιέμαι αν οι θύτες της αναλογίστηκαν ότι η ελληνική μεσαία τάξη μπορεί να διαφωνήσει με την άδικη και ανήθικη θυσία της, και τελικά να πάρει την κατάσταση στα χέρια της.

* Ο Άγης Βερούτης είναι επιχειρηματίας, Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στις ΗΠΑ όπου και  εργάστηκε σχεδόν είκοσι χρόνια.

Πηγή:www.capital.gr

Απίστευτες Καταστάσεις

του Φάνη Τσαπικούνη 

Διαβάζουμε στην ηλεκτρονική έκδοση της Ημερησίας, της 22/1/2011, για όργιο σπατάλης στα νοσοκομεία και στις υπηρεσίες περίθαλψης και το 2010. Από 80 πορίσματα προκύπτει: ζημιά 7,33 εκατομμυρίων ευρώ, πλαστογραφίες εγγράφων, πώληση παραγώγων αίματος με πλαστές βεβαιώσεις, παρατυπίες σε πρόχειρους διαγωνισμούς, δολιοφθορά πλυντηρίων, μη τήρηση όρων περί προμηθειών και υπερκοστολογήσεις 300% σε συγκεκριμένες προμήθειες. Ζημιά 1,67 εκατ. ευρώ για τον ΟΠΑΔ Πειραιά από πλαστές συνταγές εξετάσεων από ιδιώτες. Ζημιά 974.676 ευρώ από διαγωνισμούς για αναλώσιμα υλικά χειρουργείου και λοιπού υγειονομικού υλικού στο Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης. Στο 1,5 εκατομμύριο ευρώ εκτιμάται η ζημιά από τις διαδικασίες προμήθειας ορθοπεδικού υλικού στη Νευροχειρουργική και την Ορθοπεδική κλινική του Ιπποκράτειου Θεσσαλονίκης. Ζημία 803.803 ευρώ προκλήθηκε από τη χρήση μοσχευμάτων σπονδυλοδεσίας στο Νοσοκομείο Καβάλας.

 

Ο γενικός επιθεωρητής Υγείας σε σύσκεψη διοικητών των νοσοκομείων, η οποία έγινε παρουσία του υπουργού Υγείας κ. Ανδρέα Λοβέρδου, εξέφρασε τα παράπονά του στους διοικητές, λέγοντας ότι σε μία περίπτωση ενημέρωσαν διοικητή μεγάλου νοσοκομείου για υπόθεση, η οποία προκάλεσε οικονομική «αιμορραγία» ενός εκατομμυρίου. Ο διοικητής -είπε- δεν έκανε τίποτε, παρότι του παραδώσαμε το πόρισμα. Επανήλθαμε και διαπιστώσαμε ότι η ζημιά είχε πλέον φτάσει στα 2,5 εκατομμύρια. Ο κ. Λοβέρδος κάλεσε τους διοικητές να βάλουν τάξη στα οικονομικά των νοσοκομείων, λέγοντας ότι: «Είναι ειλικρινές να μας πει κάποιος έγκαιρα ότι δεν τα καταφέρνει. Είναι, όμως, επικίνδυνο να μας δίνει ψευδή στοιχεία», υπογράμμισε ο υπουργός Υγείας.

 

Στο www.iliatora.gr της 26/01/2011 διαβάζουμε: για πανάκριβες αμαξοστοιχίες που βρίσκονται στο έλεος των πλιατσικολόγων στο μηχανοστάσιο της Καλαμάτας. Για τεράστια χρηματικά ποσά για την τεχνική αναβάθμιση των σταθμών από Πάτρα μέχρι Καλαμάτα, οι οποίοι στη συνέχεια εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους, όπως τα πανάκριβα συστήματα έκδοσης εισιτηρίων που εγκαταστάθηκαν στους κεντρικούς σταθμούς από Πάτρα μέχρι Καλαμάτα και δεν λειτούργησαν ποτέ. Στον Πύργο Ηλείας ολοκληρώθηκε η κατασκευή ενός υπερσύγχρονου αμαξοστασίου όμως η γραμμή καταργήθηκε.

 

Σιδηροδρομικοί, ενεργοί πολίτες και τοπικοί φορείς καταγγείλουν αλλά ποιος ακούει;

 

Στο ηλεκτρονικό βήμα της 24.01.2011, διαβάζουμε πως ο Σύλλογος Φίλων Σιδηροδρόμου Μεσσηνίας (ΣΦΣΜ) αναφέρει: «εγκαταλείπεται στην τύχη του καινούργιο και πανάκριβο τροχαίο υλικό (μηχανές, βαγόνια, αυτοκινητάμαξες) καθώς και υποδομές, εγκαταστάσεις και μηχανήματα που απέκτησε το Μηχανοστάσιο τα τελευταία δύο χρόνια και δεν λειτούργησαν ποτέ». Σύγχρονες κλιματιζόμενες αυτοκινητάμαξες δηζελομηχανές, επιβατικά και εμπορικά βαγόνια, μουσειακοί συρμοί, βοηθητικά μηχανήματα, ανταλλακτικά παραμένουν χωρίς επαρκή φύλαξη. Πανάκριβες και ολοκαίνουριες εγκαταστάσεις όπως ένα σύγχρονο αυτόματο πλυντήριο, η υποδαπέδια πλύση οχημάτων, το κτίριο αποθήκευσης άμμου, οι εγκαταστάσεις του υποδαπέδιου τόρνου, ηλεκτρονική ζυγαριά οχημάτων, γερανοί ανύψωσης οχημάτων, αλλά και πολλά άλλα αποκτηθήκαν σχετικά πρόσφατα και δεν δούλεψαν ποτέ ή ελάχιστα.

 

Στην ηλεκτρονική έκδοση της ελευθεροτυπίας της 28/03/2011, διαβάζουμε: Τα 70 από τα 185 καινούργια βαγόνια που αγόρασε ο ΟΣΕ τα έτη 2004-2007 απαξιώνονται ακινητοποιημένα από διάφορες βλάβες, ενώ τουλάχιστον 30 παραμένουν σε αχρησία από βλάβες σε τουαλέτες. Τα νέα βαγόνια κόστισαν 1.200.000 ευρώ έκαστο αλλά μόνον τα 115 είναι ικανά να παράσχουν υπηρεσίες. Αλλά και δεν φυλάσσονται με ασφάλεια, χωρίς μια περίφραξη, απλώς ένας φύλακας κάθε400 μέτρα, χωρίς οπτική επαφή μεταξύ τους, χωρίς κανένα άλλο μέσο εποπτείας, με τις πόρτες των βαγονιών… ορθάνοιχτες, περιμένουν να φιλοξενήσουν στα βελούδινα καθίσματά τους περαστικούς και άστεγους της περιοχής. Στο ίδιο άρθρο διαβάζουμε ότι: το επιχειρησιακό σχέδιο, που εγκρίθηκε και υλοποιείται κάτω από το αυστηρό βλέμμα των οικονομικών επιτελείων, δεν επιτρέπει, από πλευράς κόστους, τη συντήρηση του συνόλου του ολοκαίνουργιου στόλου του ΟΣΕ, που πλήρωσε πανάκριβα (πάνω από 1,2 δισ. ευρώ!!) και από την άλλη πλευρά, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, δεν προβλέπει στα πλάνα της τη χρήση του συνόλου του τροχαίου υλικού, ακόμη και του ολοκαίνουργιου.

 

Στο ιστολόγιο http://stratilatis.blogspot.com της 10/04/2011 διαβάζουμε: Στο αμαξοστάσιο της ΕΘΕΛ στο Ελληνικό, «σκουριάζουν» τα τέσσερα πανάκριβα οχήματα τύπου VOLVO B9TL, που αγόρασε το ελληνικό κράτος για την αξιοποίησή τους στην τουριστική γραμμή ξενάγησης στο ιστορικό κέντρο, αξίας 1.666.000 ευρώ. Σύμφωνα με το άρθρο, το κόστος μεταφοράς των επιβατών στην παλιά γραμμή 400 του ΟΑΣΑ, ήταν 5 ευρώ, για μία ξενάγηση στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Σύμφωνα με τον οργανισμό, ήταν οικονομικά ασύμφορη και αυτός ήταν και ο λόγος κατάργησής της. Δεν έχουν όμως την ίδια άποψη, οι δύο ιδιωτικές εταιρείες που σήμερα έχουν αναλάβει τις ξεναγήσεις στην Αθήνα με ακριβώς ιδίου τύπου λεωφορεία, κάνοντας «χρυσές δουλειές» με τιμές εισιτηρίων 15 και 18 ευρώ αντίστοιχα, πραγματοποιούν τον γύρο του ιστορικού κέντρου καθημερινά, κάνοντας αυτό που θα έπρεπε να κάνει η ΕΘΕΛ, με τα λεωφορεία που τόσο ακριβά πλήρωσαν οι Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες.

– Γιατί τόσα χρόνια αφήνουν το πλιάτσικο στην υγεία να εξελίσσεται;

– Γιατί δεν αποκαθηλώνεται ένας διοικητής που εκ των πραγμάτων φαίνεται ανίκανος;

– Είναι στάση αυτή του υπουργού υγείας; Θα έπρεπε να έχει στείλει τον εν λόγο διοικητή στον εισαγγελέα. Αλλά πώς να το κάνεις σε ένα πιστό στέλεχος του ιδίου κόμματος;

– Ποιος τα σχεδιάζει όλα αυτά στον οσε;

– Ποιος σχεδιάζει αγορές και μετά τις ξεχνάει χωρίς να δίνει πουθενά λογαριασμό;

– Γιατί δεν απολογείται κανείς για όλο αυτό το κατασπαταλημένο χρήμα;

 

Ένα όργιο σπατάλης, αυθαιρεσίας και ατιμωρησίας και από την άλλη βγαίνει ο πρωθυπουργός μας και μιλάει για θυσίες που αφορούν όμως τους οικονομικά αδυνάμους. Απίστευτα πράγματα και το πιο απίστευτο είναι ότι ένας ολόκληρος λαός βρίσκεται σε ύπνωση, ένας υπερήφανος και καταπληκτικός λαός που απλά παρακολουθεί απαθής το οίκημα να καταρρέει και τους κυβερνώντες να το δουλεύουν κανονικά.

Βιβλιογραφία

Απίστευτες σπατάλες, στημένοι διαγωνισμοί, ψευδή στοιχεία στην Υγεία

www.imerisia.gr/article.asp?catid=12336&subid=2&pubid=93483157

22/1/2011

Πάρτι «τρωκτικών» στα νοσοκομεία

www.imerisia.gr/article.asp?catid=12333&subid=2&pubid=93457157

22/1/2011   

ΟΣΕ: Κάτοικοι, υπάλληλοι, φορείς καταγγέλλουν το φαγοπότι

www.iliatora.gr/news_details.php?id=3314

26/01/2011

Ρημάζουν σε αποθήκες της Καλαμάτας 12 υπερσύγχρονες Rail Bus

www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=380026&dt=24/01/2011

24 Ιανουαρίου 2011

70 ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ ΒΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΟΣΕ, ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΜΜΕΝΑ ΣΤΟΥ ΡΕΝΤΗ

36 εκατ. ευρώ στην τουαλέτα

www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=28/03/2011&id=262975

28 Μαρτίου 2011 

Στα αζήτητα σκουριάζουν λεωφορεία αξίας 1.666.000 ευρώ…

http://stratilatis.blogspot.com/2011/04/1666000.html 10 Απριλίου 2011

Αν «πέσει» η Ελλάδα θα φύγουμε όλοι μετανάστες…

1) Βρίσκεται σχέδιο αναδιάρθρωσης σε εξέλιξη;…

Αν ίσχυε για την περίπτωση της ελληνικής χρεοκοπίας η ρήση, πως το ταμπλό λέει πάντα την αλήθεια, τότε θα υπήρχαν ενδείξεις πως κάποιο σχέδιο βρίσκεται σε εξέλιξη.

Φοβάμαι όμως πως για τα κράτη οι κανόνες είναι διαφορετικοί απ’ ό,τι ισχύει στις μετοχές και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις…

Αίσθηση έκαναν την εβδομάδα που πέρασε οι δηλώσεις του Γερμανού υπουργού οικονομικών Β. Σόιμπλε για το αναπόφευκτο της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Τις επόμενες μέρες βέβαια μίλησε για παρερμηνεία των δηλώσεών του.

Υπάρχει μια καταιγιστική αναζωπύρωση της συζήτησης για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους σε όλα τα διεθνή μέσα. Το ίδιο γίνεται και στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Βλέπε δηλώσεις, Κ. Σημίτη, Β. Παπανδρέου κλπ.

Όλο αυτό το σκηνικό οδήγησε τα spreads σε νέο ρεκόρ και φυσικά στη διατήρηση και εμβάθυνση των εκπτώσεων των ελληνικών ομολόγων που προσφέρονται στη δευτερογενή αγορά.

Αν κάποιος δεν γνώριζε την ανικανότητα του συνόλου  της ελληνικής πολιτικής σκηνής θα μπορούσε να υποθέσει πως λαμβάνει χώρα μια αναδιάρθρωση χρέους, μέσω της επαναγοράς μέρους του από τις διεθνείς αγορές.

Το σενάριο σκαλώνει… 

Το σενάριο αυτό όμως σκαλώνει στο ποιος βάζει τα μετρητά, αφού οι μέχρι τώρα αποφάσεις της ευρωζώνης δεν επιτρέπουν σε κάποιο οργανισμό να διαχειριστεί κατ’ αυτόν τον τρόπο κεφάλαια που προέρχονται από κρατικά ταμεία της ευρωζώνης.

Το παραπάνω σενάριο ενίσχυσαν οι γραμμές στην πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ που ανέφεραν την αγορά ελληνικού χρέους από ελληνικές μη τραπεζικές οντότητες…

Τον περασμένο Ιανουάριο μεταξύ των προτάσεων που ακούστηκαν στα πλαίσια της οριστικής λύσης του προβλήματος χρέους της ελληνικής περιφέρειας, ήταν και αυτή του δανεισμού της Ελλάδας για επαναγορά του χρέους από τη δευτερογενή στη σχετική έκπτωση που προσφέρεται εκεί αυτό.

Τότε τα spreads άρχισαν να μειώνονται αλλά στην συνέχεια η συνάντηση κορυφής δρομολόγησε κάποιες αποφάσεις στο γνωστό συμβιβαστικό ύφος της ευρωζώνης, οι οποίες επί της ουσίας ανέβαλλαν  τις οριστικές αποφάσεις για την συνάντηση του Ιουνίου ή το απώτερο μέλλον.

Οι προτάσεις  για «αναίμακτη» αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους μέσω επαναγοράς του με έκπτωση από τη δευτερογενή αγορά, αντικρούστηκαν από το πολύ σωστό επιχείρημα, πως αν αποφασιζόταν επισήμως από την ευρωζώνη να δώσει στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό τη δυνατότητα δανεισμού της Ελλάδας για επαναγορά του χρέους από την δευτερογενή, αυτόματα η έκπτωση με την οποία προσφέρονται εκεί τα ελληνικά ομόλογα θα εκμηδενιζόταν. Οπότε κάτι τέτοιο θα ήταν δώρο-άδωρο…

Αν δεν είχαμε να κάνουμε με κράτη και πολιτικές διοικήσεις, αλλά με ιδιώτες, το σενάριο «τρομοκράτησης» των ομολογιούχων του ελληνικού χρέους με σκοπό να το ξεφορτωθούν με έκπτωση θα είχε βάση καθώς οι ιδιώτες διαθέτουν «ευελιξία» για παρόμοιους χειρισμούς και αποφάσεις. Κάτι που δεν διαθέτουν δημόσιοι λειτουργοί και οι διεθνείς οργανισμοί…

Με λίγα λόγια, με βάση την εκτίμηση πως το ταμπλό λέει πάντα την αλήθεια οι ενδείξεις συνηγορούν πως κάτι συμβαίνει. Το ζήτημα είναι ότι το σκηνικό της ελληνικής χρεοκοπία δεν παίζεται σε κάποιο ταμπλό, αλλά εξαρτάται από πολιτικούς που δεν έχουν διοικήσει ούτε περίπτερο και είναι υπόλογοι σε κοινοβουλευτικούς ελέγχους…

Μακάρι να κάνω λάθος…

ΟΔΔΗΧ… 

Η μεταφορά αρμοδιοτήτων από το Γενικό Λογιστήριο στον ΟΔΔΗΧ σε ό,τι αφορά τη διαχείριση του ελληνικού χρέους έχει σηκώσει τις διαμαρτυρίες των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος.

Δημοσιεύματα θέλουν την μεταφορά αυτή να στοχεύει στην επαναγορά χρέους από τη δευτερογενή αγορά με έκπτωση -30% που προσφέρεται εκεί…

Τέλος

Μια αναδιάρθρωση με «κούρεμα» δεν είναι πανάκεια ούτε είναι κάτι που εξαρτάται μονομερώς από εμάς. Αν το επιχειρήσουμε τώρα θα μοιάζει με το να τραβάμε τη σκανδάλη σε παιγνίδι ρώσικης ρουλέτας με τα δυο τρίτα των θαλαμών γεμάτα…

Αν το επιχειρήσουμε αργότερα με πρωτογενές πλεόνασμα θα είναι σαν να τραβάμε τη σκανδάλη με μια θαλάμη γεμάτη…

2) Οι τρεις κατηγορίες των ελληνικών μετοχών…

Οι ανακοινώσεις του πρωθυπουργού την Παρασκευή έμοιαζαν με εκθέσεις ιδεών. Επιπλέον για άλλη μια φορά επέλεξε να αναβάλει για μετά το Πάσχα περί τα μέσα Μάη, την ανακοίνωση συγκεκριμένων μέτρων.

Η μόνη  εξέλιξη των τελευταίων ημερών που μπορεί να χαρακτηριστεί θετικό βήμα είναι η είδηση της αναβάθμισης του ρόλου του Ευ. Βενιζέλου σε ό,τι αφορά το σχεδιασμό.

Αυτό υπό την προϋπόθεση ότι συνιστά αλλαγή προσανατολισμού των εσωτερικών ισορροπιών στο κυβερνών κόμμα από το συντηρητικό «βαθύ» κόμμα προς την μερίδα εκσυγχρονιστών που διαθέτουν ισχυρότερη διάθεση για μεταρρυθμίσεις.

Το ερώτημα είναι αν μια αλλαγή της κυβερνητικής σύνθεσης είναι αρκετή για να βγάλει την κυβέρνηση από το τέλμα και να δώσει ώθηση στις μεταρρυθμίσεις.
 
Η χρηματιστηριακή αγορά με τη διορθωτική κίνηση της προηγούμενης εβδομάδας φαίνεται να είχε προεξοφλήσει τον «άσφαιρο» χαρακτήρα των ανακοινώσεων. Το γεγονός πως δεν έγραψε νέα χαμηλά έτους είναι παρήγορο.

Με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα η συνάντηση κορυφής της ευρωζώνης τον Ιούνιο ίσως κρύβει κάποιες εκπλήξεις καθώς κλιμακώνεται η πίεση των αγορών επί της Ελλάδας και του νότου… 

Το ζήτημα της λύσης του προβλήματος της ελληνικής χρεοκοπίας όμως παραμένει κατά ένα σημαντικό ποσοστό ζήτημα μεταρρυθμίσεων και αναδόμησης του ελληνικού δημοσίου και κατά ένα μικρότερο ζήτημα αναδιάρθρωσης του χρέους με επιμήκυνση, κούρεμα, ή επαναγορά…

Η ελληνική  χρηματιστηριακή αγορά

Θα μπορούσαμε να χωρίσουμε την ελληνική χρηματιστηριακή αγορά σε τρεις κατηγορίες μετοχών με ανάλογα ενδιαφέροντα για την κάθε μια αυτή τη περίοδο:

Οι τράπεζες

Περικλείουν μεγάλο ρίσκο καθώς έχουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που τους δημιουργεί η κατοχή σημαντικών θέσεων σε ελληνικά ομόλογα αλλά και η αύξηση των επισφαλειών λόγω της κρίσης. Οι μετοχές των τραπεζών ενώ περικλείουν σημαντικό ρίσκο για τους μετόχους είναι εύκολο να πρωταγωνιστούν σε μικρά ράλι ανάλογα με τις αποφάσεις της ευρωζώνης για την αντιμετώπιση του χρέους.

Οι εξωστρεφείς μετοχές… 

Πρόκειται για μετοχές εταιρειών των οποίων οι πωλήσεις άνω του 60% κατευθύνονται σε ξένες αγορές. Οι μετοχές των εταιρειών αυτών έχουν πληγεί λόγω του γενικότερου εγχώριου κλίματος, των κυβερνητικών παλινωδιών και της υψηλής φορολόγησης των μερισμάτων. Εξαρτώνται όμως λίγο από την εσωτερική αγορά και αποτελούν σχετικά ασφαλέστερο μακροπρόθεσμο καταφύγιο για όποιον αποταμιευτή δεν θέλει να έχει όλα τα «αυγά» του στο ελληνικό καλάθι. Έναν κίνδυνο που αντιμετωπίζει αυτή η κατηγορία είναι μια διεθνής ύφεση.

Τα κρατικόχαρτα… 

Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι το κακό επιχειρηματικό κλίμα που διώχνει τις επενδύσεις και έξοδος από την κρίση δεν διαφαίνεται αν δεν αντιμετωπιστεί αυτό και δεν προσελκυστούν επενδύσεις.

Η αιχμή του δόρατος της προσέλκυσης επενδύσεων είναι οι αποκρατικοποιήσεις και το άνοιγμα των αγορών. Μπορεί αυτή τη στιγμή οι συσχετισμοί των πολιτικών δυνάμεων να φαίνονται συμπαγείς εναντίον των αποκρατικοποιήσεων, αλλά όσο θα βαθαίνει η κρίση και θα αυξάνεται η ανεργία το τοπίο θα αλλάζει κάτω από την πίεση της πραγματικότητας.

Είναι θέμα χρόνου, όχι απλά να πουληθούν μετοχές των εισηγμένων κρατικών ιερών αγελάδων, αλλά να παραχωρηθεί και το management σε ιδιώτες. Αυτό για τις περισσότερες εταιρείες θα σημάνει απελευθέρωση δυνάμεων και μεγέθυνση. Για τις αγορές επίσης Βλέπε: Ελαφρά βελτίωση εντός, ελαφρά επιδείνωση εκτός…

3) Η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή ούτε Ισημερινός…

Αν «πέσει» θα φύγουμε όλοι μετανάστες…

Κύριε Στούπα καλή σας ημέρα.

Θα ήθελα να μας πείτε αν είναι δυνατόν για ποιό λόγο δεν αναφέρετε το παράδειγμα της Αργεντινής όπου από ό,τι είδα -σε κάποια εκπομπή εξάντας αν θυμάμαι καλά-  μετά τις αποκρατικοποιήσεις και ό,τι άλλο τέλος πάντων επέβαλε το ΔΝΤ το χρέος αυξήθηκε κατά πολύ περισσότερο;

Επίσης γιατί δεν αναφέρεστε στο παράδειγμα του Ισημερινού που πέταξε στην κυριολεξία έξω ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα και είναι -όπως  λένε σήμερα- σε πολύ καλύτερη μοίρα;

Γιατί επίσης σας φταίνε συνεχώς οι δημόσιοι υπάλληλοι και δε λέτε ότι μειώνεται συνεχώς το ΦΠΑ στις μεγάλες επιχειρήσεις ή ότι εσείς οι δημοσιογράφοι δεν πληρώνετε ΦΠΑ (? !).

Εγώ σας πληροφορώ ότι δουλεύω σε σώμα ασφαλείας και το νυχτερινό (το οποίο μπορεί και να είναι 24ωρο, που ταυτόχρονα μπορεί να κυνηγάω Τούρκους λαθρέμπορους) παίρνω περίπου 22 ευρώ καθαρά!!!!!!!

Και επίσης αντί να κατηγορείτε τους Δημοσίους Υπαλλήλους γιατί δεν λέτε ότι οι πολιτικοί δεν έχουν υποστεί μειώσεις αποδοχών αλλά αντίθετα παίρνουν αυξήσεις;

Και πότε επιτέλους θα πάει ένας μέσα;  

Απάντηση: Αυτά που είδατε στην τηλεόραση είναι πιστεύω αυτά που θα θέλατε να δείτε αυτή τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε όλοι μας.

Για την Αργεντινή π.χ. ξέχασαν να σας δείξουν πως οι καταθέτες δεν έχουν πάρει ακόμη τα χρήματά τους από τις τράπεζες. Ξέχασαν επίσης να λάβουν υπόψη πως η Αργεντινή είναι ένας από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς τροφίμων. Πάντα ήταν… Αυτό είχε δυο συνέπειες. Πρώτον: όταν η χώρα αποκλείστηκε από τις αγορές λόγω χρεοκοπίας, μπορούσε να θρέψει μόνη της τον πληθυσμό της.

Δεύτερον: Η χώρα βοηθήθηκε να βγει από την κρίση τα τελευταία χρόνια επειδή οι τιμές των τροφίμων έχουν εκτοξευθεί στα ύψη και έτσι εισρέει συνάλλαγμα…

Η Ελλάδα το 2010 είχε εξαγωγές 16 δισ. ευρώ και εισαγωγές 46 δισ. ευρώ. Αυτό σημαίνει πως αν βγαίναμε από τις αγορές λόγω «κουρέματος» ή παύσης πληρωμών θα είχαμε ληστείες μετά φόνου για μια κονσέρβα ή ένα κιλό φακές.
 

Ο Ισημερινός κατήγγειλε το επαχθές χρέος γιατί το είχαν δημιουργήσει δικτάτορες που με πραξικόπημα παραβίασαν την λαϊκή βούληση. Θα πάει τους πιστωτές στα διεθνή δικαστήρια με αυτό το επιχείρημα. Σε εμάς το χρέος το δημιούργησαν δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Με ποιο νομικό επιχείρημα θα απαιτήσουμε να μην το πληρώσουμε; (Και κατ’ αυτή την έννοια μαζί τα φάγαμε…).
 

Επιπλέον ο Ισημερινός εξάγει πετρέλαιο και αυτό σημαίνει πως μπορεί να έχει πρόσβαση σε ρευστό όσο είναι εκτός αγορών. Ακόμη το εμπορικό ισοζύγιο του Ισημερινού (εξαγωγές-εισαγωγές) είναι ισοσκελισμένο.  Υπάρχει μια μερίδα συμπατριωτών μας που είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα υποστηρίζουν αυτά τα σενάρια μονομερώς αποκρύπτοντας την πλήρη εικόνα.
 
Ο καθένας από εμάς έχει ατομική ευθύνη να μορφώνει άποψη και να ξεχωρίζει τα παραμύθια από την αλήθεια και στη συνέχεια να αμφισβητεί. Να αμφισβητεί ακόμη και τον εαυτό του… Αυτή είναι η αρχή μου.

Πληρώνω ΦΠΑ 23%… Είμαι υπέρ της κατάργησης του αγγελιόσημου που πάει στο ταμείο των δημοσιογράφων και πληρώνετε εσείς, γιατί το θεωρώ καταχρηστικό και γι΄ αυτό δεν κάνω χρήση του.

Δεν έχω καμιά αντίρρηση οι άνθρωποι που δουλεύουν περισσότερο να πληρώνονται περισσότερο, είτε στον δημόσιο τομέα είναι αυτοί είτε στον ιδιωτικό. Το γεγονός πως πληρώνονται και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες που δεν κάνουν τίποτα, επειδή κάποιος τους διόρισε κάπου για να τον ψηφίσουν, μας στερεί τη δυνατότητα σαν κοινωνία να πληρώνουμε καλύτερα αυτούς που προσπαθούν.  Και έτσι να έχουμε καλύτερο αποτέλεσμα και λιγότερους φόρους…

Πράγματα επωφελή και τα δύο…

Το πότε επιτέλους θα πάει ένας μέσα, το αναρωτιέμαι κι εγώ…  Προσυπογράφω τις μειώσεις μισθών των πολιτικών και των χρηματοδοτήσεων που λαμβάνουν τα κόμματα. Έχω γράψει πως μια λύση σε αυτή τη χώρα θα ήταν ένα πόθεν έσχες για όλους, ξεκινώντας από τους πολιτικούς και τους πραιτοριανούς στον κρατικό μηχανισμό και τον ιδιωτικό τομέα. Όποιου τα φορολογημένα εισοδήματα δεν καλύπτουν τα περιουσιακά στοιχεία των τελευταίων 20 ετών να δημεύονται… 

Πηγή:www.capital.gr

Οι Βίκινγκ είπαν πάλι Όχι

 

Του Γιώργου Δελαστίκ (Εθνος 12/4/2011)

Έκδηλος ήταν ο εκνευρισμός των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου στο χθεσινό φύλλο τους με τους Ισλανδούς. Οκτάστηλος ο τίτλος του στο σχετικό ρεπορτάζ: «Ο πρόεδρος της Ισλανδίας χαιρετίζει την προκλητική στάση του έθνους»!
Ακόμη πιο αποκαλυπτικός για τις αιτίες της οργής των Βρετανών ο υπότιτλος: «Ο (πρόεδρος) Γκρίμσον λέει ότι το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στέλνει μήνυμα στις χώρες που έχουν χτυπηθεί από κρίση εξωτερικού χρέους»!
Φοβούνται δηλαδή οι Άγγλοι μήπως οι Έλληνες, οι Πορτογάλοι ή οι Ιρλανδοί μιμηθούν τους ανυπότακτους Ισλανδούς, οι οποίοι για δεύτερη φορά αρνήθηκαν κατηγορηματικά να επιτρέψουν στην ψοφοδεή κεντροαριστερή κυβέρνησή τους να βάλει τον ισλανδικό λαό να πληρώσει τα χρέη των απατεώνων Ισλανδών τραπεζιτών σε Βρετανούς και Ολλανδούς καταθέτες, ύψους 4 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Η αλήθεια είναι ότι για δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο ο δεξιός Ισλανδός πρόεδρος Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον εξευτέλισε την υπό την ηγεσία των σοσιαλιστών κυβέρνηση της Γιόουχανα Σίγκουρδαντόουτιρ. Δύο φορές η κεντροαριστερή πρωθυπουργός πέρασε από τη Βουλή συμφωνία υποταγής στους Αγγλοολλανδούς.
Δύο φορές ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αρνήθηκε να την υπογράψει και την παρέπεμψε σε δημοψήφισμα. Δύο φορές ο ισλανδικός λαός την απέρριψε με σαρωτική πλειοψηφία – την τελευταία, το Σάββατο, με 60% «όχι».
Είναι να απορεί κανείς πώς δεν έχει τη στοιχειώδη πολιτική ευθυξία η κεντροαριστερή κυβέρνηση να παραιτηθεί μετά την τόσο κραυγαλέα απόρριψή της από το εκλογικό σώμα για δεύτερη φορά στο κορυφαίο θέμα που απασχολεί τη χώρα.
Τα ίδια έκανε όμως και η προηγούμενη δεξιά κυβέρνηση της Ισλανδίας, η οποία τελικά εξεδιώχθη κακήν – κακώς στις αρχές του 2009, αποδεικνύοντας ότι οι Ισλανδοί πολιτικοί είναι απίστευτοι «καρεκλοκένταυροι» εκπληκτικής θρασύτητας και έλλειψης στοιχειώδους πολιτικού φιλότιμου.
Παρ΄ όλα αυτά, η κυβέρνηση της Σίγκουρδαντόουτιρ είναι οριστικά τελειωμένη πολιτικά, όσο και αν η πρωθυπουργός παραμένει γαντζωμένη στην εξουσία με νύχια και με δόντια.
Σύντομα η χώρα θα απαλλαγεί από αυτόν τον κυβερνητικό εσμό, που αποδείχθηκε ανίκανος να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του ισλανδικού λαού, ο οποίος έφερε την Κεντροαριστερά στην εξουσία ελπίζοντας ότι θα τον οδηγούσε στην έξοδο από την κρίση που προκάλεσε η κυβερνητική πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης της Δεξιάς, αλλά διαψεύστηκε οικτρά.
«Ο ισλανδικός λαός μίλησε καθαρά γι΄ αυτό το θέμα δύο φορές. Οι ηγέτες άλλων κρατών και διεθνών θεσμών οφείλουν να σεβαστούν αυτή την έκφραση της εθνικής βούλησης» δήλωσε στο διάγγελμά του μετά το δημοψήφισμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
«Τα δύο δημοψηφίσματα έδωσαν στη χώρα την εμπιστοσύνη που είχε χάσει μετά την καταβαράθρωση της οικονομίας της… Τα αποτελέσματά τους ενισχύουν ακόμη περισσότερο τη δημοκρατία» πρόσθεσε.
«Η καμπάνια του ΄΄όχι΄΄ μιλάει τόσο καθαρά στο κύριο χαρακτηριστικό της ισλανδικής εθνικής ταυτότητας, που είναι η άρνηση υποχώρησης σε ξένες πιέσεις.
Όποια κι αν είναι τα πλεονεκτήματα της συμφωνίας, ο λαός εστιάζει περισσότερο την προσοχή του στα ζητήματα αρχής δηλώνει στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ο Ισλανδός Εϊρίκουρ Μπέργμαν, πολιτικός επιστήμονας στο πανεπιστήμιο Μπίφροστ.
«Το καθοριστικό ζήτημα είναι πως η Ισλανδία είναι μια δημοκρατία και όχι ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα» είχε δηλώσει στην ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς» ο πρόεδρος Γκρίμσον λίγες μέρες πριν από το πρόσφατο δημοψήφισμα.
ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ
«Ή πληρώνετε ή δεν μπαίνετε στην ΕΕ!»
Απέτυχαν όλες οι προσπάθειες εκβιασμού των Ισλανδών πριν από το δημοψήφισμα. Τους απείλησαν με καταστροφή της οικονομίας τους, με διακοπή δανεισμού, με υποβαθμίσεις από τους οίκους αξιολόγησης. Μάταιος κόπος. Τώρα τους απειλούν με προσφυγή στα δικαστήρια και τους λένε ότι δεν πρόκειται να τους βάλουν στην ΕΕ, αν δεν δεχτούν να πληρώσει ο λαός τα χρέη των χρεοκοπημένων Ισλανδών τραπεζιτών σε Βρετανούς και Ολλανδούς καταθέτες. Πρόκειται για μάλλον αφελή απειλή γιατί ναι μεν η κεντροαριστερή κυβέρνηση έκανε το καλοκαίρι του 2009 αίτηση ένταξης στην ΕΕ, αλλά η πλειοψηφία των Ισλανδών είναι… κατά της ένταξης, η οποία και θα απορριφθεί αν ποτέ γίνει δημοψήφισμα!

«Δεν θα έπρεπε να πληρώσετε το χρέος»

του RICHARD WOLFF*

KΑΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟ  ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ!
ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΞΕΝΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ. ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙ Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ. ΠΑΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ!

«Δεν θα έπρεπε να πληρώσετε το χρέος», λέει μεταξύ άλλων ο γνωστός οικονομολόγος, Richard Wolff, σε συνέντευξη του στην πολιτική επιστήμονα Νέλλη Ψαρρού, η οποία δημοσιεύτηκε στο http://www.nellypsarrou.com,  περίληψη της οποίας παραθέτει  η «Ίσκρα«:

Σύμφωνα με τον Richard Wolff οι Έλληνες δεν οφείλουμε να πληρώσουμε τίποτα από τα χρήματα που αντιστοιχόύν στο δημόσιο χρέος, αλλά η πολιτική επιλογή της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι να πληρωθεί στο σύνολο του και μάλιστα από τους φτωχούς και όχι από τους πλούσιους.

Ο αμερικανός καθηγητής τονίζει πως μέσα σε αυτή την πολιτική και οικονομική συγκυρία δεν υπάρχει περίπτωση να έρθουν ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα και σημειώνει πως αυτό το γνωρίζει ο έλληνας πρωθυπουργός, ωστόσο παίζει το παιχνίδι των ξένων τραπεζιτών.

Την ίδια ώρα, ωστόσο σχολιάζει πως το αδιέξοδο της κυβερνητικής πολιτικής το γνωρίζουν και οι υπόλοιποι στο ΠΑΣΟΚ κι αυτό δημιουργεί μία πίεση που θα πρέπει να ενισχυθεί. Ο Wolff λέει, ακόμα, πως ο κόσμος τόσο στην Αμερική όσο και αλλού έχει στραμμένο του το βλέμμα στην Ελλάδα και περιμένει ένα έναυσμα για δράση.

Και προσθέτει: «Οι Αμερικανοί έχουν στρέψει το βλέμμα στην Ελλάδα κι έχουν εντυπωσιαστεί από τη βία που ασκείται. Πρέπει φυσικά να γίνει κατανοητό ότι η βία που ασκείται στους λαούς δεν μένει αναπάντητη, κι αυτός είναι ένας κίνδυνος για το σύστημα. Άλλωστε η «διεθνής αλληλεγγύη» εγείρεται για λόγους που τους προκαλούν οι ίδιοι οι καπιταλιστές».

Αναφερόμενος στην οργάνωση της παραγωγικής δραστηριότητας τάσσεται υπέρ της αυτοδιοίκησης των επιχειρήσεων, επιχειρηματολογώντας πως «η δημοκρατική διαχείριση δεν είναι ένα αποσπασματικό δεδομένο, δεν μπορείς να την έχεις σε έναν τομέα της κοινωνικής ζωής και σε άλλον όχι. Οπότε, απαιτείται αφενός γαλούχηση στην δημοκρατική συνδιαχείρηση σε όλα τα επίπεδα, αφετέρου είναι προφανές ότι οι αποφάσεις μιας επιχείρησης θα πρέπει να λαμβάνονται μαζί με την κοινωνία«.

Τέλος ο Richar Wolff κάνει έναν παραλληλισμό ανάμεσα στις συνθήκες που επικρατούν στην ελληνική και στην αμερικανική κοινωνία και καταλήγει στο συμπέρασμα πως υπάρχουν πολλές ομοιότητες, όπως ο προβληματικός, στις περισσότερες περιπτώσεις, ρόλος των διανοουμένων, η προπαγάνδα των ΜΜΕ, ο δραστικός περιορισμός των πολιτικών ελευθεριών κ.α και καταλήγει στο συμπέρασμα πως θα πρέπει να οργανωθεί ταυτόχρονα η αντίσταση τόσο στη βάση όσο και από την πολιτική ηγεσία της Αριστεράς, προκειμένου να επέλθει η δομική αλλαγή που θα εξασφαλίσει τις πολιτικές ελευθερίες, αντί να εστιάζουμε στις ελευθερίες αυτές καθ’ αυτές.

* Ο Richar Wolff είναι οικονομολόγος καθηγητής με σπουδές στα πανεπιστήμια Harvard, Stanford και Yale.

 Όλη  η Συνέντευξη του  Richard Wolff   στην  Νέλλη Ψαρρού

 

Νέλλη Ψαρρού : Θα σας θέσω μερικές συγκεκριμένες ερωτήσεις πάνω στα θέματα της διάλεξής σας, θεωρώντας ότι όσοι μας παρακολουθούν την έχουν ήδη δει – θα την «ανεβάσουμε» κι εμείς στο διαδίκτυο.

 

Ρίτσαρντ Γουλφ – Οκ.

 

ΝΨ -Έχω τέσσερις ερωτήσεις. Ξεκινάμε με την πρώτη.

 

ΡΓ – Θα ολοκληρώνουμε μία κάθε φορά.

 

ΝΨ – Ναι, βέβαια. Στις διαλέξεις σας αναφερθήκατε σε μια λύση, την παράκαμψη του καπιταλισμού μέσω  της  ανάληψης της διοίκησης από τους εργαζόμενους σε κάθε επιχείρηση.

 

ΡΓ – Έτσι ακριβώς.

 

ΝΨ – Καταρχάς, άσχετα με το αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί σας, είναι σημαντικό που καταθέτετε μια πρόταση και μία λύση προς συζήτηση, κάτι που δε γίνεται συχνά από τη διανόηση, στην Ελλάδα τουλάχιστον, δε γνωρίζω τι ισχύει στην Αμερική.

 

ΡΓ – Συμβαίνει το ίδιο στην Αμερική.

 

ΝΨ – Θα θέλαμε να ανοίξoυμε μια συζήτηση εδώ στην Ελλάδα σχετικά με τη λύση και ειδικότερα την πρόταση σας. Η ερώτηση μου θα είναι πολύ συγκεκριμένη. Όσον αφορά την ανάληψη της διοίκησης από τους εργαζόμενους, ο προσωπικός μου φόβος είναι η συντεχνιακή λογική. Γνωρίζετε ότι ομάδες εργαζομένων ή ολόκληροι κλάδοι προωθούν αποφάσεις που ικανοποιούν τα δικά τους συμφέροντα, συμφέροντα που προσδιορίζονται από οικονομικά οφέλη της συντεχνίας και όχι από ευρύτερα οφέλη όλης της κοινωνίας. Ένα πρόσφατο παράδειγμα στην Ελλάδα ήταν η απόφαση των δικαστικών για αύξηση των μισθών τους, μπορούσαν να το κάνουν και το έκαναν. Οπότε πως μπορούμε να διαφυλάξουμε ένα νέο αναδυόμενο πολιτικό σύστημα από τέτοια φαινόμενα… Επίσης, πώς αντιλαμβάνεστε αυτό το ζήτημα, όταν η παραγωγή μιας επιχείρησης αφορά το σύνολο της κοινωνίας, όπως συμβαίνει με τις δημόσιες μεταφορές και τις τηλεπικοινωνίες, είναι λογικό να αποφασίζουν μόνο οι εργαζόμενοι σε αυτές τις επιχειρήσεις για το αποτέλεσμα της εργασίας τους παρόλο που υπάρχουν επιπτώσεις για όλους στην κοινωνία;

 

ΡΓ – Πολύ καλή, πολύ εύστοχη ερώτηση. Επιτρέψτε μου να απαντήσω λεπτομερώς προκειμένου    να φτάσω σε αυτό, ίσως και με λίγο ανορθόδοξο τρόπο. Πιστεύω πως η προσπάθεια να θεμελιώσουμε μια πολιτική δημοκρατία, να έχουμε ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα βασισμένο στον τόπο διαμονής των ανθρώπων,  αυτό που ονομάζουμε στην Αμερική “residential democratic system”, όπου οι πολίτες ψηφίζουν, επιλέγουν αντιπροσώπους κλπ. στην περιοχή που διαμένουν, έχει αποτύχει συστηματικά να φέρει  μια γνήσια δημοκρατία, και ο λόγος αποτυχίας, ένας τουλάχιστον  από τους πολλούς λόγους που οι άνθρωποι αποξενώθηκαν από τη δημοκρατική διαδικασία… Για παράδειγμα στη χώρα μας πάνω απ’ τους μισούς πολίτες δεν συμμετέχουν στις εκλογές, δεν ενδιαφέρονται για τους αντιπροσώπους τους, και η μεγάλη πλειοψηφία είναι ανενημέρωτοι και αδιάφοροι για όλη τη διαδικασία, αλλά αυτό δεν αποτελεί αποτυχία των ατόμων, αποτελεί περισσότερο αποτυχία του συστήματος. Πρέπει να υπάρχει ένας λόγος που οι πολίτες δεν έχουν ουσιαστική συμμετοχή.

 

Το τονίζω διότι ένας από τους λόγους γι’ αυτά όλα είναι η έλλειψη γνήσιου δημοκρατικού ελέγχου και συμμετοχής στη σημαντικότερη δραστηριότητα στη ζωή ενός ενήλικα, που είναι η εργασία του. Οι περισσότεροι  άνθρωποι σηκώνονται κάθε πρωί, πέντε φορές την εβδομάδα και πηγαίνουν στη δουλειά, είναι ενεργοί οκτώ ώρες την ημέρα ή περισσότερες, χρησιμοποιώντας το μυαλό και τους μύες τους για να κάνουν μια δουλειά ενός ή άλλου είδους, και να την κάνουν σε μια επιχείρηση στην οποία δεν υπάρχει δημοκρατική συμμετοχή πέραν του συγκεκριμένου καθήκοντός τους, όπου όχι μόνο δεν καλούνται αλλά και δεν τους επιτρέπεται να συμμετάσχουν στις αποφάσεις για το τι, πώς και που παράγεται και τι γίνεται με τα οφέλη της παραγωγής, τα κέρδη, όπως και να τα ονομάσετε.  Και όταν αρνούνται στους ανθρώπους τη δημοκρατική συμμετοχή στην εργασία τους, είναι ιδιαίτερα απίθανο να αναπτύξουν  ξαφνικά το πάθος για δημοκρατική συμμετοχή στην τοπική ζωή στους χώρους διαμονής. Γι’ αυτό θεωρώ ότι μια από τις αρετές της πρότασής μου είναι η προσπάθεια δημιουργίας μιας αυθεντικής δημοκρατίας στην πολιτική σφαίρα  μέσω της εισαγωγής της δημοκρατίας στην οικονομική σφαίρα. Η πρότασή μου δεν είναι να αποφασίζουν οι εργαζόμενοι μιας επιχείρησης ανεξάρτητα από την ευρύτερη κοινωνία και τους εργαζόμενους σε άλλες επιχειρήσεις. Το σημαντικό είναι να εισαγάγουμε μια δημοκρατική λήψη αποφάσεων και δημοκρατική λειτουργία επιχειρήσεων που θα αλληλεξαρτώνται  με τη δημοκρατική αντιπροσώπευση και οργάνωση  στους τόπους διαμονής, αλλά και με αυτή άλλων  επιχειρήσεων και με οποιοδήποτε κρατικό μηχανισμό θα έχει απομείνει. Με αυτό τον τρόπο, δεν θα δώσουμε στους εργαζόμενους το είδος  της ανεξάρτητης εξουσίας και δύναμης που  ασκείται από την υπάρχουσα οργάνωση της παραγωγής. Σήμερα τα διοικητικά συμβούλια των επιχειρήσεων, έχουν όντως τη δυνατότητα να λαμβάνουν αποφάσεις που συμφέρουν τους μετόχους, αδιαφορώντας πλήρως για τον κοινωνικό αντίκτυπο. Αυτό πρέπει να σταματήσει αν επιθυμούμε τον εκδημοκρατισμό της οργάνωσης των επιχειρήσεων, αναγνωρίζοντας ως σημαντικό στοιχείο την κοινωνική αλληλεξάρτηση.

 

Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα παράδειγμα. Επειδή οι αποφάσεις μιας επιχείρησης έχουν αντίκτυπο στην κοινότητά τους, προτείνω να μην λαμβάνεται καμία απόφαση δίχως τη συμμετοχή και συμφωνία των αλληλεξαρτώμενων κοινοτήτων γύρω της, και το αντίστροφο. Για παράδειγμα, επειδή μια απόφαση για την αύξηση των μισθών σε ένα εργοστάσιο θα έχει αντίκτυπο στη μερίδα των κερδών που θα δοθεί ως φόρος στην κοινότητα, απ’ όπου χρηματοδοτούνται σχολεία ή νοσοκομεία, η απόφαση θα πρέπει να ληφθεί από κοινού, λαμβάνοντας υπόψη την αλληλεξάρτηση. Οι άνθρωποι που ζουν στην κοινότητα πρέπει να συμμετέχουν στις αποφάσεις για τον καθορισμό των μισθών των εργαζομένων, όπως ακριβώς και οι εργαζόμενοι πρέπει να συμμετέχουν στις αποφάσεις της κοινότητας για τη διανομή των πόρων της. Αυτή η νέα οργάνωση μιας δημοκρατικής κοινωνίας θα χρειαστεί δουλειά και χρόνο.  Πάντως, η ιδέα δεν είναι την τωρινή μορφή αυτονομίας της επιχείρησης να αποφασίζει αδιαφορώντας για τις κοινωνικές επιπτώσεις,  να την μεταβιβάσουμε απλά στους εργαζομένους της επιχείρησης. Δεν είναι αυτός ο στόχος. Στόχος είναι η δημιουργία ενός δημοκρατικού θεσμού μέσα στις επιχειρήσεις ο οποίος να βρίσκεται σε αλληλεξάρτηση με την ευρύτερη κοινωνία.

 

Θέλω να υπογραμμίσω το εξής. Το πρόβλημα που αντιμετώπισαν οι σοσιαλιστές οι οποίοι θεώρησαν ότι το κράτος θα ηγηθεί της προσπάθειας για να ξεπεραστεί ο καπιταλισμός ήταν ότι, όταν ζητάς από το κράτος να το κάνει, του δίνεις στην πραγματικότητα όλη την εξουσία, την οποία όμως μπορεί να καταχραστεί, όπως και έγινε. Αυτό ήταν το πρόβλημα με τα πειράματα με τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό μέχρι τώρα. Ένας τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος είναι να διασφαλίσουμε πως, ό,τι ρόλο κι αν αναθέσουμε στο κράτος στην περίοδο μετάβασης πέρα από τον καπιταλισμό, το κράτος θα ελέγχεται από τα κάτω. Όχι μόνο ιδεολογικά και πολιτικά, αλλά όπως οι Μαρξιστές για παράδειγμα θα πρέπει να κατανοήσουν, να ελέγχεται από τα κάτω και οικονομικά. Αν οι εργαζόμενοι είχαν τον έλεγχο του πλεονάσματος που παράγουν, αυτό θα αποτελούσε πάντοτε  «αντίβαρο» στην εξουσία του κεντρικού κράτους, θα συνιστούσε  αποκέντρωση της οικονομικής δύναμης. Θα ήταν οι εργαζόμενοι σε κάθε επιχείρηση αυτοί που θα είχαν  τον έλεγχο του πλεονάσματος, θα είχαν τη δυνατότητα να αποφασίζουν οι ίδιοι αν θα ενδώσουν ή όχι στις διαπραγματεύσεις με το κράτος, το κράτος δεν θα μπορούσε να τους επιβάλλει κάτι με εύκολο τρόπο αλλά θα πρέπει να επέλθει συμφωνία. Έτσι το κράτος εξαρτάται από τους εργάτες κατά τρόπο που δεν υπήρξε  ποτέ πριν. Στην πραγματικότητα, σήμερα ζούμε σε ένα σύστημα όπου το κράτος εξαρτάται από τον έλεγχο των καπιταλιστών σε κέρδη και πλεονάσματα, και αυτό υποκαθιστά τον συλλογικό έλεγχο. Όμως, αυτή η διαπίστωση πιστεύω πώς μας προσφέρει έναν τρόπο να σκεφτούμε μια πιο δημοκρατικά οργανωμένη μετα-καπιταλιστική πραγματικότητα, με τρόπο που δεν τον είχαμε σκεφτεί έως τώρα.

 

ΝΨ   – Χωρίς όμως την κατάργηση του κράτους, όπως αναφέρατε.

 

ΡΓ – Ξέρετε, μου άρεσε πάντα το επιχείρημα του Λένιν πως το κράτος θα εξαφανιστεί όταν εκλείψει η ανάγκη του. Δεν ξέρω πότε θα συμβεί αυτό, υποθέτω πως για μια περίοδο μετάβασης, η διάρκεια της οποίας δεν μπορεί να προσδιορισθεί, το κράτος θα είναι απαραίτητο. Είναι σημαντικό λοιπόν να μην πούμε ότι, δεδομένων των λαθών ή/και τρομερών ενεργειών του κράτους, δεν το θέλουμε. Αυτό θα ήταν σαν να προσπαθούσαμε να υπερπηδήσουμε μια τόσο σύνθετη κατάσταση με την απόλυτη αντιστροφή της. Η ζωή συνήθως δεν λειτουργεί έτσι. Γι’ αυτό υποθέτω πως θα χρειαστούμε το κράτος για κάποιο χρονικό διάστημα. Αυτό που με ενδιαφέρει πολύ είναι να διδαχθούμε από τα λάθη και τις υπερβολές του κράτους στο παρελθόν έτσι ώστε κατά τη διαδικασία της κοινωνικής αλλαγής να δημιουργήσουμε ισχυρούς, μη κρατικούς και αποκεντρωμένους τοπικούς θεσμούς που θα ελέγχουν και θα περιορίζουν το κεντρικό κράτος. Επίσης να τοποθετήσουμε ομάδες εργαζομένων σε συλλογικά διευθυνόμενες επιχειρήσεις δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ιδιοποιούνται τα πλεονάσματα που παράγουν και να διαπραγματεύονται  με το κράτος σχετικά με τη διανομής τους. Αυτό θα δημιουργήσει μια αντισταθμιστική δύναμη από τα κάτω που δεν έχουμε ξαναδεί.

 

ΝΨ – Φαίνεται πως μιλάτε για την εξουσία που θα έχει το κράτος…

 

ΡΓ – θα έχει εξουσία αλλά περιορισμένη…

 

ΝΨ – Θα συγκλίνει με αυτή του λαού…

 

ΡΓ – Ναι, θα εξαρτάται απ’ το λαό. Όχι μόνο για την ψήφο κάθε μήνα ή κάθε χρόνο, αλλά για την κατανομή των πόρων. Tο κράτος συντηρείται από τα πλεονάσματα που του διοχετεύονται: οι εργαζόμενοι παράγουν ένα πλεόνασμα που σήμερα ιδιοποιείται η καπιταλιστική επιχείρηση, η οποία αποδίδει ένα μέρος του στο κράτος, το οποίο φορολογεί και τους εργαζόμενους. Εμείς όμως θέλουμε εργαζόμενους που θα παράγουν και σταθερά θα ιδιοποιούνται οι ίδιοι το πλεόνασμα της εργασίας τους και έτσι θα πρέπει να πεισθούν προκειμένου να αποδώσουν ένα μέρος του πλεονάσματος στο κράτος. Το κράτος θα πρέπει να ικανοποιεί τις ανάγκες αυτών των εργατών προκειμένου να συνεχίζεται αυτή η σχέση. Αυτό θα δημιουργήσει δομική εξάρτηση του κράτους από την τοπική εργατική τάξη πράγμα που δεν το είχαμε μέχρι τώρα, και αυτός είναι ένας άλλος λόγος που πιστεύω ότι αξίζει να διερευνηθεί. Και θα έλεγα, με τρόπο όχι ιδιαίτερα μετριόφρονα, ότι η πρότασή μου, αν και δεν απαντά βεβαίως σε κάθε ερώτημα, ούτε λύνει κάθε πρόβλημα, διανοίγει όμως συγκεκριμένες δυνατότητες, προσφέρει συγκεκριμένες λύσεις, και γι’ αυτό θα έπρεπε αυτή η ιδέα να αποτελεί μέρος των συζητήσεων που γίνονται τώρα καθώς  και μέρος του σχεδίου για την κοινωνική αλλαγή και την πρόοδο στον κόσμο. Το γεγονός ότι δεν συζητείται αποτελεί λόγο για κριτική του status quo.

 

ΝΨ – Αυτό συμβαίνει τώρα και στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες του ιδίου πολιτικοοικονομικού συστήματος. Και, αν θέλουμε να επιφέρουμε κάποια αλλαγή, θα πρέπει να συζητήσουμε ανοιχτά μεταξύ μας για το τι κοινωνία θέλουμε, να εξετάσουμε εναλλακτικές πολιτικές κλπ. Όμως, ερχόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι με ένα πολύ σκληρό πολιτικό σύστημα, αληθινή δικτατορία μερικοί φοβούνται και όχι απλώς μια δήθεν δημοκρατία. Όσοι αντιδρούν στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν καταστολή, διασυρμό, φυλάκιση κλπ. Οι διαδηλώσεις στην πραγματικότητα απαγορεύονται, κι ας τις θεμελιώνει το Σύνταγμα, αφού εφαρμόζονται μαζικές προληπτικές προσαγωγές πριν και μετά, ενώ απαγορευμένα από την ΕΕ χημικά ρίχνονται απευθείας στα πρόσωπα των διαδηλωτών. Ένας εργαζόμενος έχασε το μάτι του τις προάλλες, ενώ 3 (να μην πούμε 4) άνθρωποι δολοφονήθηκαν στην Μαρφίν προκειμένου να εμποδιστεί η μαζικότερη και δυναμικότερη διαδήλωση των τελευταίων δεκαετιών. Περισσότεροι από 250.000 άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους και τα ΜΜΕ δεν είπαν κουβέντα. Αντιθέτως, μέσω της προπαγάνδας, κατάφεραν όχι απλώς να κατηγορήσουν τον κόσμο, αλλά και να τον κάνουν να κατηγορήσει ο ίδιος τον εαυτό του. Είμαι βέβαιη ότι ετοιμάζουν ακόμη πιο ακραία περιστατικά, και σκοτωμούς, προκειμένου να νομιμοποιήσουν τη δικτατορία τους. Με αυτά τα δεδομένα, η ερώτησή μου είναι, πώς εμείς, ο λαός, θα ετοιμαστούμε για να εμποδίσουμε αυτές τις πολιτικές που επιβάλουν, και ταυτόχρονα να συζητήσουμε μεταξύ μας για την κοινωνία που θέλουμε; Πώς θα αντεπεξέλθουμε σε αυτές τις δύο απαιτήσεις ταυτόχρονα;

 

ΡΓ – Επιτρέψτε μου να θέσω την απάντηση σε ορισμένο πλαίσιο. Ο καπιταλισμός λειτουργεί καλύτερα όταν παρέχει (αγαθά) σε όλους. Επειδή ο καπιταλισμός είναι το σύστημα όπου οι λίγοι ιδιοποιούνται το πλεόνασμα (της εργασίας) των πολλών –   αυτό  είναι ο καπιταλισμός ως σύστημα -,  είναι ασφαλές στο βαθμό που μπορεί να παρέχει στους καπιταλιστές το πλεόνασμα για το οποίο στήνουν επιχειρήσεις και στους εργαζόμενους αρκετό μισθό που να τους επιτρέπει να ζουν  δίχως εξάντληση, άγχος, οργή ή απειλή προς το ίδιο το σύστημα. Αυτό που παρατηρούμε τώρα είναι η αποτυχία του συστήματος να κάνει ό,τι χρειάζεται για να παραμείνει ασφαλές. Επειδή δεν μπορεί να δημιουργήσει τα πλεονάσματα  για τους καπιταλιστές προκειμένου να αναπαράγουν τη θέση τους  και ταυτόχρονα να παρέχει στις μάζες αυτά που χρειάζονται – λαμβάνοντας βεβαίως υπόψη ότι δεν παίρνουν τα ίδια και ότι οι ανάγκες τους  ορίζονται με περίπλοκο τρόπο -, το πολιτικό σύστημα καταρρέει, και γι’ αυτό προβαίνει σε ενέργειες στις οποίες θα ευχόταν να μην έπρεπε να προβεί. Οι καπιταλιστές δεν θέλουν να υποβαθμίζουν το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, δεν είναι ανόητοι, καταλαβαίνουν πως κάθε τέτοια προσπάθεια, ιδιαίτερα μια ισχυρή, οξεία, ξαφνική απόπειρα, όπως αυτή τώρα στην Ελλάδα όπου ξαφνικά «κόβονται» μισθοί σε μεγάλα ποσοστά, αποτελεί πάντα αποσταθεροποιητικό παράγοντα για τον καπιταλισμό τον οποίο προσπαθούν να αποφύγουν. Επομένως αυτό που πρωτίστως πρέπει να  κατανοήσουμε είναι πως αυτή την περίοδο ο καπιταλισμός δεν μπορεί να παράγει το αποτέλεσμα που θα ήθελε.

 

Θα σας δώσω ένα λεπτομερές παράδειγμα. Σε κάθε καπιταλιστική  χώρα, και η Ελλάδα δεν είναι η μόνη, τις τελευταίες –τουλάχιστον- δεκαετίες υπάρχει το εξής δίλημμα: οι άρχουσες τάξεις θέλησαν να αναδιοργανώσουν στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης τον κόσμο, οι καπιταλιστές για την οργανωμένη παραγωγή χρειάζονται περισσότερες υπηρεσίες από το κράτος αλλά θέλουν και ταυτόχρονα να δίνουν λιγότερα από το πλεόνασμά τους, να πληρώνουν λιγότερους φόρους. Χρειάζονται τις παροχές του κράτους αλλά χωρίς να ξοδεύουν χρήματα, διότι τα χρειάζονται προκειμένου να αναπτύσσουν νέες τεχνολογίες, για να είναι ανταγωνιστικοί. Ταυτόχρονα και οι λαϊκές μάζες θέλουν κρατικές υπηρεσίες, κάθε είδους, για τις ανάγκες τους, επίσης χωρίς να πληρώνουν φόρους. Έτσι, σε μια καπιταλιστική κοινωνία το κράτος εγκλωβίζεται ανάμεσα σε εργοδότες και εργαζομένους που ζητούν περισσότερα ενώ (θέλουν να) πληρώνουν λιγότερα. Το κράτος έλυσε αυτό το πρόβλημα με ένα ιδιόμορφο καπιταλιστικό τρόπο. Λέει λοιπόν στον κόσμο «Εντάξει, θα σας δώσω ό, τι θέλετε, περίπου, και δεν θα σας φορολογήσω» έπειτα λέει στους καπιταλιστές το ίδιο. Βέβαια,  ο μόνος τρόπος για να δώσεις σε όλους ό,τι θέλουν χωρίς να τους φορολογήσεις, είναι να δανειστείς αυτά τα χρήματα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Οπότε το κράτος χρεώνεται ολοένα και περισσότερο για να ανταποκριθεί σε αυτή την αντιφατική κατάσταση, για ένα χρόνο, για 5, 10, 20 χρόνια μπορεί να δανείζεται για να λύσει την αντίφαση, μέχρι την ημέρα που θα πάψουν να του δανείζουν αφού δε θα μπορεί να αποπληρώσει τα δάνεια. Και γιατί δεν θα μπορεί το κράτος να πληρώσει;  Γιατί ο εργαζόμενος κόσμος δεν θα του επιτρέψει να βρει τα χρήματα από αυτούς και το ίδιο θα κάνουν και οι καπιταλιστές. Όταν έρθει αυτή η ώρα, όπως και έφτασε άλλωστε για όλες τις χώρες που ενήργησαν έτσι, το κράτος θα πρέπει τελικά να πάρει μια απόφαση. Και φυσικά οι καπιταλιστές θα επιμείνουν πως πρέπει κάτι να γίνει. Φυσικά να σας θυμίσω πως οι καπιταλιστές πάντα σπρώχνουν την κυβέρνηση προς το δανεισμό ξανά και ξανά και ο λόγος είναι ότι οι ίδιοι δανείζουν στις κυβερνήσεις, οπότε κερδίζουν και έτσι. Τώρα που δεν μπορεί να συνεχιστεί η ίδια κατάσταση, οι καπιταλιστές θέλουν να μειώσουν τους μισθούς παρά να πληρώσουν εκείνοι. Αυτό όμως αποτελεί αντίφαση, αφού αποσταθεροποιεί το ίδιο τους το σύστημα. Έτσι σήμερα ο καπιταλισμός και οι ηγέτες αντιλαμβάνονται πως βρίσκονται σε μια πολύ δύσκολη χρονική στιγμή, καθώς αναδιοργανώνουν τον καπιταλισμό για να σωθούν εις βάρος των ανθρώπων που τους είναι απαραίτητοι και που μπορεί να αποτελέσουν απειλή αν δεν τους παρέχονται αυτά που χρειάζονται. Σε αυτή την κατάσταση, καθώς επιβάλουν λιτότητα στις μάζες, ταυτόχρονα ενισχύουν όλα τα εργαλεία ελέγχου για την περίπτωση που ο κόσμος αντιδράσει, αντισταθεί ή τους απειλήσει. Ενισχύουν την αστυνομία, το στρατό, το δικαστικό μηχανισμό για να περιορίσουν και να ελέγξουν την κατάσταση. Αλλά είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι όλα αυτά αποτελούν ενδείξεις ενός συστήματος που δεν δύναται να λειτουργήσει με τον ασφαλή και σταθερό τρόπο που νόμιζε πως μπορεί και ότι μέσα από μια ποικιλία μηχανισμών συμπεριλαμβανομένου του εθνικού δανεισμού, μπορούσε να το κάνει για αρκετό καιρό ως τώρα. Πιστεύω λοιπόν πως βρισκόμαστε στο σημείο που ο καπιταλισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει, η ικανότητά του να επιτύχει τα υπεσχημένα, “to deliver the goods”όπως λέμε στις ΗΠΑ, έχει μειωθεί και δεν βλέπω κάποια λύση σε αυτό το πρόβλημα. Πιστεύω πως οι καπιταλιστές επιβάλλουν ελέγχους στις πολιτικές ελευθερίες επειδή, όπως λένε και οι ίδιοι -από αυτούς το πήρα άλλωστε- δεν βλέπουν κάποια λύση, όχι μόνο για τώρα αλλά ούτε και στα επόμενα πέντε χρόνια. Οπότε χρειάζεται να προετοιμάσουν τους μηχανισμούς εκείνους που θα ελέγξουν την αντίδραση του κόσμου ενάντια στη χειροτέρευση του βιοτικού του επίπεδου, που θα του επιβληθεί ως «η λύση». Πρόκειται εν κατακλείδι για τη δημιουργία μιας συστημικής αντίφασης που θα ξεσπάσει με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, και οι άρχουσες τάξεις κάνουν αυτό που θα περιμέναμε από αυτές. Θα προσπαθήσουν να επιβάλλουν ως λύση τη μείωση του βιοτικού επιπέδου και, ταυτόχρονα, θα προστατέψουν τους εαυτούς τους από μια πιθανή αντίσταση. Δείτε το ως μια στρατιωτική επιχείρηση, όπου εισβάλεις από τα αριστερά αλλά έχεις και ένα τάγμα στη δεξιά πλευρά σε περίπτωση ανάγκης. Το λυπηρό για μένα, που προέρχομαι από την Αριστερά, είναι ότι δεν βλέπω πολύ κόσμο να κινητοποιείται και να οργανώνει τη δική του στρατηγική για να λύσει το πρόβλημα, μια εναλλακτική στρατηγική. Και γι’ αυτό όταν αναφέρομαι σε αυτό το συνδέω με την πρώτη σας ερώτηση: «Τι γίνεται με την πραγματική οργάνωση της παραγωγής;». Διότι η εργατική τάξη θα πρέπει να απαντήσει, όχι λέγοντας «Πρέπει να έχουμε πολιτικές ελευθερίες, σωστά;». Φυσικά και πρέπει, και ο καπιταλισμός χρειάζεται τις πολιτικές ελευθερίες, τις απέσυραν μόνο επειδή θεώρησαν πως έπρεπε. Η απάντηση δεν είναι η πάλη για περισσότερες πολιτικές ελευθερίες, φυσικά και τις θέλουμε αλλά δεν είναι αυτή η λύση. Η απάντηση είναι η αλλαγή της δομής έτσι ώστε η αντίφαση που δημιουργείται ανάμεσα σε κεφάλαιο και εργασία να μην εκδιπλώνεται με αυτό τον τρόπο. Χρειαζόμαστε μια διαφορετική δομή ώστε η αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας να εξαλειφθεί. Οι εργάτες να αποκτήσουν τον έλεγχο του εαυτού τους και τη δυνατότητα να ξεκινήσουμε να λύνουμε τα προβλήματα  ως μια συλλογική κοινωνία δίχως την εγγενή αντίφαση, όπου μια μικρή ομάδα ανθρώπων έχει τον έλεγχο σε όλα τα επίπεδα εξουσίας για να λύνει τα προβλήματα με τρόπο που να  προστατεύει τον εαυτό της εις βάρος όλων των άλλων.

 

ΝΨ – Ναι, αλλά που πρέπει να εστιάσουμε; Στην στρατηγική προς μια νέα δομή, στην αντίδραση στα μέτρα, και στα δύο…

 

ΡΓ – Και στα δύο φυσικά, στην στρατηγική για μια νέα δομή και στη πάλη κατά των μέτρων. Παλεύουμε πάντα για περισσότερα δημοκρατικά δικαιώματα, για πολιτικές ελευθερίες κλπ, παλεύουμε πάντα γιατί αυτό είναι που ο κόσμος έχει ανάγκη και επιθυμεί. Το ερώτημα δεν είναι αν θα παλεύουμε αλλά πώς. Το επιχείρημά μου είναι ότι για να εξασφαλίσουμε τις πολιτικές ελευθερίες χρειάζεται να προβούμε σε εκείνες τις δομικές αλλαγές στην κοινωνία που θα μας επιτρέψουν να εξασφαλίζουμε την ασφάλεια των πολιτικών μας ελευθεριών. Ζούμε στον καπιταλισμό που μας αποδεικνύει πως δεν αποτελεί αξιόπιστο θεμέλιο για τις πολιτικές ελευθερίες. Οι ίδιοι οι καπιταλιστές που επαίρονταν πριν από λίγα χρονιά ότι είναι οι τυπικοί στυλοβάτες και προστάτες των πολιτικών ελευθεριών, της ελευθερίας και της δημοκρατίας, δείχνουν σήμερα πως όταν ο καπιταλισμός αντιμετωπίζει πρόβλημα είναι πρόθυμοι να εξαλείψουν τις πολιτικές και δημοκρατικές ελευθερίες. Αυτό μας διδάσκει πως χρειαζόμαστε μια διαφορετική δομή (της κοινωνίας) προκειμένου να εξασφαλισθούν οι πολιτικές ελευθερίες. Τώρα μαθαίνουμε πως, o καπιταλισμός επιτρέπει πολιτικές ελευθερίες όταν συμφέρουν τους καπιταλιστές και πως όταν υπάρχουν προβλήματα, και μάλιστα σοβαρά, ένα από τα πράγματα που κάνουν για να προστατευτούν είναι να ξεφορτωθούν τις πολιτικές και δημοκρατικές ελευθερίες που τόσο περήφανα διαλαλούσαν ως δική τους δέσμευση. Δεν έχουν καμία τέτοια δέσμευση. Αυτό αποτελεί ένα επιχείρημα υπέρ ενός διαφορετικού συστήματος που θα αποτελούσε καλύτερη βάση για την εξασφάλιση αυτών των δικαιωμάτων.

 

ΝΨ – Aς πάμε σε ένα άλλο ζήτημα. Στην Ελλάδα, η πλειοψηφία των διανοουμένων –για να έρθουμε στο πεδίο σας- έχουν κλείσει τα στόματα –για να το πούμε ωμά- εδώ και καιρό, και μόνο πρόσφατα κάποιοι έχουν αρχίσει να αναφέρουν κάποιες πτυχές του τι συμβαίνει, τώρα που είναι ολοφάνερο. Το είδα και προσωπικά όταν πέρυσι εξέδωσα ένα βιβλίο για το τι στ’ αλήθεια συμβαίνει σ’ αυτή τη χώρα, και πολλοί με συνεχάρησαν επειδή, όπως είπαν, «είχα το θάρρος να τα πω ανοιχτά». Να σε συγχαίρουν επειδή μιλάς… Που σημαίνει ότι πολλοί ξέρουν αλλά λίγοι παίρνουν θέση. Η Αριστερά, από την άλλη, παίζει επικίνδυνο παιχνίδι στην Ελλάδα: είτε το παίζουν «αντιπολίτευση» για να ελέγξουν τις αντιδράσεις, σε πλήρη συμφωνία με τους συναδέλφους τους πολιτικούς, είτε είναι απλώς ανίκανοι και καθοδηγούνται από μικροπολιτικές επιδιώξεις. Αυτό μου θυμίζει τη Γερμανία των αρχών του ’30. Δεν ξέρω αν υπερβάλλω, αλλά όλοι γνωρίζουμε πώς ανέβηκε ο φασισμός στην Ευρώπη, και αυτό που βλέπουμε τώρα στην Ελλάδα είναι μια ισχυρή συμμαχία του ΠΑΣΟΚ με την άκρα δεξιά του ΛΑΟΣ που προβληματίζει. Από την άλλη μεριά, εκτιμώ πως οι άνθρωποι στην Ελλάδα είναι και έτοιμοι και πρόθυμοι να αντιδράσουν, όχι όλοι βέβαια αλλά μια κρίσιμη μάζα –γνωρίζουμε ότι αρκούν λίγοι για να γίνει η αρχή-, κι όμως νιώθουν χαμένοι, περιμένουν κάποιον να ηγηθεί, να προτείνει, κάτι… Δύο ερωτήσεις εγείρονται εδώ, λοιπόν. Η πρώτη, σύντομη, αν συμβαίνει το ίδιο και στις ΗΠΑ και η δεύτερη, και κρισιμότερη για μας, πώς πιστεύετε ότι θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε το πρόβλημα μιας πολιτικής οριοθετημένης από τις ηγεσίες και τα κόμματα και να οργανωθούμε για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα; Ξέρετε ότι χωρίς οργάνωση και συγχρονισμό δεν θα πετύχουμε τίποτα. Τι λέτε γι’ αυτά;

 

ΡΓ – Πολλαπλές ερωτήσεις, ας δούμε την καθεμία ξεχωριστά. Πρώτον, έχετε δίκιο, συμβαίνει το ίδιο στις ΗΠΑ. Πιστεύω πως οι διανοούμενοι και οι ακαδημαϊκοί μας είναι κυρίως συμβιβασμένοι ή, για να το πω αλλιώς, είναι βαθιά ενσωματωμένοι στο γενικότερο σύστημα. Το πανεπιστήμιο λειτουργεί με αυτό τον τρόπο και είναι ένας θεσμός οικονομικά εξαρτώμενος από την υπόλοιπη κοινωνία, και πολιτικά εξαρτώμενος. Θα ήταν παράξενο να περιμένει κανείς ότι θα ήταν διαφορετικό από την υπόλοιπη κοινωνία. Τα πανεπιστήμια αρέσκονται να  προσποιούνται ότι είναι ανεξάρτητα, ελεύθερα από τα όρια και τις πιέσεις που υφίσταται η υπόλοιπη κοινωνία. Αυτό μπορεί να ίσχυε κάποια στιγμή στο παρελθόν, αλλά δεν ισχύει τώρα και ως εκ τούτου θα δει κανείς στο πανεπιστήμιο πολλές πιέσεις που θα αναγκάζουν τους καθηγητές να συμβιβαστούν με τις κυρίαρχες απόψεις, με τις  δεσπόζουσες αυθεντίες, όπως συμβαίνει με ανθρώπους σε άλλους θεσμούς, στις επιχειρήσεις, στη δικαιοσύνη κλπ. Αυτά κατά μία έννοια είναι τα  κακά νέα, η εικόνα του καθηγητή  ως πηγή ανεξάρτητης κοινωνικής κριτικής είναι μια ιδεολογική αυταπάτη, και σίγουρα δεν είναι αληθής στις ΗΠΑ εδώ και καιρό. Ταυτόχρονα, όμως,  οι αντιφάσεις που επηρεάζουν εργαζόμενους, φοιτητές κλπ υπάρχουν και στα πανεπιστήμια και επηρεάζουν στους καθηγητές με πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Αν, για παράδειγμα, είσαι καθηγητής ανθρωπιστικών ή κοινωνικών σπουδών και έχεις εκπαιδευτεί στις ιδεολογίες του καπιταλισμού, στη σημασία της δημοκρατίας, της ελευθερίας κλπ, τότε είσαι περισσότερο ευαίσθητος από άλλους όταν αυτές αναιρούνται από τον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία. Κατά πρώτον αυτό. Κατά δεύτερον, αν έχεις μια θέση στο πανεπιστήμιο πιστεύεις, λόγω της ιδιαιτερότητας του θεσμού, πως αυτό που κάνεις είναι ιδιαίτερα σημαντικό κοινωνικά: «Η επόμενη γενιά νέων ανθρώπων πρέπει να μορφωθεί για να συνεχίσει τις παραδόσεις και να προωθήσει την προοδευτική ανάπτυξη  της κοινωνίας μας». Τα πιστεύεις όλα αυτά, ας αφήσουμε κατά μέρος προς στιγμήν αν είναι πραγματικά ή όχι, αποτελούν εικόνα του εαυτού σου ως ακαδημαϊκού. Πώς όμως αντιδράς όταν η πολιτεία ή ο ιδιωτικός τομέας αποφασίσει πως ήρθε η ώρα για  λιγότερα πανεπιστήμια, για λιγότερους φοιτητές, για χαμηλότερο μισθό και λιγότερη υποστήριξη για τους καθηγητές; Προσβάλλεσαι, θυμώνεις. Και πώς το εκφράζεις; Όταν είσαι καθηγητής, ένας τρόπος είναι να αναγνωρίσεις πως πιθανώς υπάρχει μια αντίφαση ανάμεσα στον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας και σε όλα αυτά τα όμορφα ιδανικά που διδάσκεις. Τότε είναι πιθανό ο τρόπος με τον οποίο ξεδιπλώνεται αυτή η αντίφαση μέσα στο πανεπιστήμιο να δημιουργήσει κοινωνική κριτική. Κατά κάποιο τρόπο, υπάρχει ένας παραλληλισμός ανάμεσα στον ακαδημαϊκό χώρο με αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν  σε ένα εργοστάσιο, σε ένα γραφείο ή οπουδήποτε ένας εργαζόμενος, βλέπει τον μισθό του να μειώνεται και ο οποίος, αντί να αισθάνεται άσχημα, να γυρίσει σπίτι και να πίνει πολύ, σκέφτεται πως  θα πρέπει να υπάρχει μια εναλλακτική λύση σ’ αυτή την κοινωνία. Αυτό συμβαίνει επίσης και με τους καθηγητές. Οπότε καταλαβαίνετε γιατί συχνά οι αντιφάσεις που αναπτύσσονται παντού στην κοινωνία, στο πανεπιστήμιο είναι πιθανό να εμφανιστούν νωρίτερα στο προσκήνιο. Οι ακαδημαϊκοί υποτίθεται ότι παρέχουν ιδεολογική νομιμοποίηση. Λοιπόν, αυτό γίνεται διαρκώς δυσκολότερο σε μια κοινωνία διαρκώς αυξανόμενων εντάσεων και αντιφάσεων. Και ένας αριθμός καθηγητών θα ακολουθήσει τον άλλο δρόμο απαιτώντας από την κοινωνία να προσαρμοστεί στις ιδέες και όχι το αντίθετο.

 

Και εδώ εισέρχεται το πιο σημαντικό ζήτημα, αυτό το μοναδικό πλάσμα που ονομάζεται «φοιτητής». Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πως ο καπιταλισμός έχει ανάγκη από ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων με βασική εκπαίδευση, αλλά πριν τους στείλει στον κόσμο της εργασίας, τους παρέχει κάποια χρόνια εντατικής εκπαίδευσης όταν είναι πλέον ενήλικοι. Εδώ υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα αντίφαση. Ο καπιταλισμός έχει ανάγκη αυτή την εκπαίδευση αλλά παράλληλα αυτή παράγει ιδιαίτερους ανθρώπους: ανθρώπους που έχουν ελεύθερο χρόνο και που αναμένεται να διαβάζουν βιβλία, να ακούν τους διανοούμενους, να εξερευνούν ιδέες. Ωπ! Αυτή ακριβώς είναι η στιγμή που η κοινωνική κριτική αποκτά κοινό. Κοινό που έχει χρόνο, που δεν έχει ακόμα πλήρη απασχόληση, και δεν αποσπάται ακόμα  από πολλές ευθύνες και από την οικογένεια. Οπότε έχει ένα ιδιαίτερο κοινό, εν δυνάμει υποστηρικτές, ανοιχτό σε ιδέες κοινωνικής κριτικής με τρόπο που δεν είναι άλλα κομμάτια της κοινωνίας.  Στις περισσότερες καπιταλιστικές κοινωνίες, το περισσότερο καιρό, οι φοιτητές ήταν έτσι: ασυνήθιστα ενεργοί, ανοιχτοί και ευάλωτοι, αν θέλετε, σε ένα τρόπο σκέψης που ασκεί κοινωνική κριτική και στα αντίστοιχα κινήματα. Μπορεί να μην διαρκέσει –για πολλούς τελειώνει όταν πιάσουν δουλειά, μπορεί να είναι επιφανειακό – αλλά υπάρχει , είναι αληθινό, αποτελεί αντίφαση που όμως ανοίγει μια δυνατότητα. Συνεπώς, ναι για μένα το πανεπιστήμιο αποτελεί έναν θεσμικό μέρος της κοινωνίας που ενέχει συμβιβασμούς και επηρεάζει και τους άλλους της θεσμούς, εντούτοις συναντάμε σε αυτό συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες. Αυτό σημαίνει ότι εκεί οι κοινωνικές αντιφάσεις μπορούν να γίνουν εκρηκτικές κατά ένα κρίσιμο τρόπο, και γι’ αυτό είναι σημαντικό να τις προστατέψουμε,  όπως ακριβώς είναι σημαντικό να προστατέψουμε τις αντιφάσεις που δημιουργούν για μας ευκαιρίες σε άλλα πεδία της κοινωνικής ζωής, όπως η πολιτική ή ο στρατός και άλλα Στα πανεπιστήμια υπάρχουν αυτοί οι ιδιαίτεροι χώροι ευκαιριών, και στην Ελλάδα αυτό συμβολίζεται, για μένα, ως εξής: όπως μου εξήγησαν, στα ελληνικά πανεπιστήμια ισχύει ένας κανόνας, πως η αστυνομία δεν μπορεί να εισέλθει (Άσυλο). Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα: η αστυνομία δεν μπορεί να μπει στο πανεπιστήμιο. Αυτό σημαίνει ότι κατά ένα τρόπο που απορρέει από τις αντιφάσεις αυτής κοινωνίας ενώ η αστυνομία πάει παντού, υπάρχει ένα μέρος όπου δεν μπορεί να πάει. Αυτό είναι ένα ισχυρό παράδειγμα  ενός χώρου που είναι κάπως διαφορετικός από τους άλλους, όπου δύναται να συμβούν πράγματα που δεν μπορούν να συμβούν αλλού. Νομίζω πως τώρα η αστυνομία μπορεί να μπει, όμως το πανεπιστήμιο είναι ήδη ένας χώρος πιο ανοιχτός στην κοινωνική κριτική ανάλυση από άλλους. Είναι σημαντικό να το καταλάβει αυτό η Αριστερά και να αξιοποιήσει τη δυνατότητα.

 

Όσο για την ερώτησή σας αναφορικά με την ανάγκη κινητοποίησης των ανθρώπων για να ξεκινήσει μια διαδικασία…, δεν θα μπορούσα παρά να υπερθεματίσω. Όπως προσπαθώ συνεχώς να εξηγήσω, μια τεράστια μερίδα της σύγχρονης κοινωνίας, σίγουρα και αυτής των ΗΠΑ, και ίσως είναι σημαντικό να το αποσαφηνίσω για το κοινό σας, πολλοί Αμερικανοί  είναι αριστεροί, έχουν κριτική στάση απέναντι στον καπιταλισμό, είναι αντίθετοι με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ λόγω αρχών –τη θεωρούν μια καθαρά στρατιωτική, ιμπεριαλιστική επιχείρηση-, είναι υπέρ των δραστικών αλλαγών στα φορολογικά βάρη, θέλουν ένα ελάχιστο κοινωνικών υπηρεσιών για όλους, θέλουν καλύτερους μισθούς… Πλήθος Αμερικανών υποστηρίζουν όλες τις βασικές θέσεις που υποστηρίζονται από την Αριστερά. Και ενώ η Αριστερά είναι δυνατή στο επίπεδο των πεποιθήσεων και των δεσμεύσεων των ανθρώπων, είναι απίστευτα αδύναμη λόγω της παντελούς έλλειψης μιας οργανωμένης παρέμβασης . Η συμμετοχή στα εργατικά σωματεία μας μειώνεται εδώ και 50 χρόνια. Μόνο ένας στους 14 εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα ανήκει σε οποιοδήποτε σωματείο -οι υπόλοιποι 13 όχι. Έτσι, τα σωματεία είναι πολύ μικρά, αδύναμα. Δεν υπάρχει κομμουνιστικό κόμμα να αρθρώσει δυνατό λόγο, είναι μόνο μια μικρή οργάνωση χωρίς καμιά κοινωνική επιρροή. Το ίδιο ισχύει και για το σοσιαλιστικό κόμμα, και για άλλα 50 διχοτομημένα πολύ μικρά κόμματα χωρίς αξιόλογη κοινωνική επιρροή πέραν ενός πολύ μικρού κομματιού της Αριστεράς στο οποίο απευθύνονται. Ουσιαστικά δεν έχουμε οργανωμένη Αριστερά, αλλά υπάρχει μια Αριστερά που θέλει οργάνωση αλλά δεν την έχει. Υπάρχει επίσης  μια Αριστερά που θέλει μεν οργάνωση επειδή χρειάζεται να εκφραστεί, αλλά την τρομοκρατεί η ιδέα της οργάνωσης. Φοβάται πως οποιαδήποτε μορφή οργανωμένης προσπάθειας θα διαφθαρεί, θα προδώσει τις ελπίδες που την ανέδειξαν. Οπότε έχουμε ένα μείγμα, «το θέλουμε – το φοβόμαστε», «το χρειαζόμαστε – το απωθούμε». Αυτή η αντίφαση ακινητοποιεί την Αριστερά, βαθαίνει την ψυχολογική απόγνωση, διότι υπάρχουν αριστερές απόψεις αλλά δεν εκφράζονται. Βλέπετε, για παράδειγμα, πόσο υποστήριξαν τον Ομπάμα. Η Αριστερά ερμήνευσε τον Ομπάμα ως αριστερό. Δεν ήταν ποτέ αριστερός. Για να είμαστε δίκαιοι, τις περισσότερες φορές δεν προσποιήθηκε τον αριστερό. Λίγες φορές είπε πράγματα για να ευχαριστήσει την Αριστερά, αλλά βασικά, αν δείτε τι έκανε, τι ψήφισε, ποιοι είναι οι φίλοι και υποστηρικτές του, δεν υπάρχει καθόλου αριστερή πολιτική σε αυτά,  ποτέ δεν υπήρξε. Όμως η Αριστερά ήθελε τόσο απεγνωσμένα να εκφραστεί που εναπόθεσε τις επιθυμίες της στον Ομπάμα, ο οποίος θεώρησε χρήσιμο να το εκμεταλλευτεί για να πάρει τις ψήφους που πήρε. Η μισή Αριστερά προσγειώθηκε απότομα: σε λιγότερο από χρόνο ανακάλυψε πως φαντασιώθηκε ένα στήριγμα που δεν υπήρχε. Συνεπώς, και ως αποτέλεσμα των παραπάνω, τίποτε δεν είναι πιο σημαντικό, κατά την ταπεινή μου άποψη, για την Αριστερά από το να βρει τρόπους για τις μικρές ομάδες ανθρώπων να καταθέσουν προτάσεις και να αναπτύξουν οργανωμένες μορφές δράσης. Τρόπους οργάνωσης που θα μπορούσαν να αποφύγουν το φόβο των Αμερικανών για την οργάνωση και την ίδια στιγμή θα ανταποκρίνονται στην επιθυμία της Αριστεράς για μεγαλύτερη επιρροή απ’ τη σημερινή. Τελευταίο επιχείρημα. Υπάρχει ένα είδος αριστερής πολιτικής στην Αμερική που έχει οργανωμένες μορφές, τα ονομαζόμενα κοινωνικά κινήματα. Αυτά προκύπτουν όταν ομάδες ανθρώπων προσδιορίζουν έναν πολιτικό εγχείρημα, πολύ συγκεκριμένο, πολύ περιορισμένο και συνήθως πολύ τοπικό. Για παράδειγμα, μια ομάδα ανθρώπων κάπου σε μια πόλη είναι οργισμένη με τη σχέση μεταξύ μαύρων και λευκών, ή με την έλλειψη αξιοπρεπών συνθηκών στέγασης, ή είναι ανήσυχοι για τα οικολογικά προβλήματα στην περιοχή τους… Μπορούν να κινητοποιήσουν κόσμο να δράσουν για ένα συγκεκριμένο πρόβλημα. Αυτό λειτουργεί στις ΗΠΑ. Είναι τοπικό, άμεσο απτό πρόβλημα που απαιτεί άμεση δράση. Ο κόσμος θα δράσει γι’ αυτό, το θεωρεί καθαρό, αγνό, έντιμο, ευγενές, και θα το κάνει. Αλλά, από τη στιγμή που κάποιος προτείνει « θα μπορούσαμε να ενώσουμε αυτές τις ομάδες και να βοηθήσουν η μία την άλλη. Οι φεμινίστριες θα μπορούσαν να παλέψουν ενάντια στο ρατσισμό, οι δυο από κοινού να βοηθήσουν τους οικολόγους, και όλοι μαζί να συνεργαστούν με τα εργατικά σωματεία»…, τη στιγμή λοιπόν που κάποιος θα το προτείνει, επιστρέφουμε στην τρομοκράτηση της Αριστεράς με την ιδέα μιας οργάνωσης. Είναι σαν να μην ξεπέρασε ποτέ η Αριστερά το τραύμα της προηγούμενης γενιάς, η οποία πίστεψε, ίσως περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, στη δύναμη ενός ενοποιημένου κομμουνιστικού, σοσιαλιστικού κόμματος, αλλά επίσης και το τραύμα που της άφησε η δεξιά χαρακτηρίζοντας τα πολιτικά κόμματα ως καρικατούρες, σταλινικούς, εφιάλτες! Και γι’ αυτό έχουμε μια γενιά αριστερών που αντιμετωπίζουν με άγχος και φόβο την οργάνωση, επειδή η Αριστερά το περίμενε τόσα πολλά από αυτή και η δεξιά την δαιμονοποίησε, μια γενιά αριστερών που ακόμα δεν έχουν βρει τρόπους οργανωμένης έκφρασης πέραν της ατομικής τοπικής δράσης.  Κι αυτό φέρνει την Αριστερά στις ΗΠΑ σε βαθιά απόγνωση. Ξέρει, κατά μια έννοια, τι πρέπει να γίνει, ασκεί κριτική, αλλά αισθάνεται απομονωμένη λόγω της έλλειψης ενότητας, και από την άλλη πλευρά φοβάται πολύ κάθε προσπάθεια ενότητας, και αυτή είναι μια πολύ αγχωτική κατάσταση. Παρόλα αυτά, υπάρχουν το δυναμικό. Κάποια μικρή ομάδα, και υπάρχουν πολλές στις ΗΠΑ που αντιλαμβάνονται το πρόβλημα που σας αναφέρω και προσπαθούν γι’ αυτό, αργά ή γρήγορα θα βρουν ένα τρόπο να παρουσιάσουν  στην αμερικανική Αριστερά μια οργανωτική μορφή που θα βοηθήσει την Αριστερά να πιστέψει πως μπορεί να προχωρήσει μπροστά χωρίς τον τρόμο της οργάνωσης. Κάποιοι θα βρουν την άκρη. Και τότε, πιστεύω, θα δείτε την εκρηκτική ανάδυση μιας οργανωμένης Αριστεράς στο αμερικανικό πολιτικό σκηνικό. Θα εκπλήξει τους Αμερικανούς, θα εκπλήξει τους Ευρωπαίους. Αλλά δεν πρέπει να εκπλαγούν.

 

Θα δανειστώ ένα παράδειγμα από τη Χημεία. Αν διαλύσετε μια χημική σκόνη σε νερό, συχνά προκύπτει ένα υπερκορεσμένο διάλυμα. Αυτό συμβαίνει όταν υπάρχει πάρα πολλή σκόνη στο νερό ώστε να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την μετατροπή της σε  κρύσταλλο. Χρειάζεται όμως ένας καταλύτης που θα βοηθήσει ώστε το διάλυμα να μετατραπεί σε ένα στοιχείο πιο σκληρό και στερεό (σε κρύσταλλο). Αυτό συμβαίνει στις ΗΠΑ. Έχουμε μια υπερκορεσμένη Αριστερά, μεγάλη Αριστερά, πολύ απογοητευμένη Αριστερά, αυτό σημαίνει κάτι. Η ελπίδα μου είναι αυτό το κάτι να είναι μια νέα οργανωτική δομή. Ο φόβος μου είναι, αντί για τη δομή που χρειαζόμαστε, θα είναι η εμφάνιση  κάποιου χαρισματικού προσώπου.  Ενός προσώπου που, για οποιοδήποτε λόγο, θα ευνοηθεί από την ιστορική συγκυρία. ‘Όπως κατά μία έννοια συνέβη με  τον Ομπάμα: ήταν κάτι καινούριο και διαφορετικό, ένας μαύρος στην ηγεσία της χώρας, αδιανόητο! Η Αριστερά μέσα στην απελπισία της έτρεψε βιαστικά προς αυτόν. Και δεν θα το ξανακάνει. Αν τον ξαναψηφίσει θα είναι μόνο επειδή είναι καλύτερος από τον αντίπαλο του, γι’ αυτό άλλωστε ψηφίζουν Δημοκρατικούς. Δεν θα είναι ο Μεσσίας, όμως έχει διαφανεί πως κάποιος άλλος μπορεί να αντιληφθεί την αναζήτηση από τον κόσμο ενός Μεσσία.  Ίσως την επόμενη φορά δούμε υποψήφια μια μαύρη γυναίκα ή κάποιον άλλον στον οποίο η Αριστερά θα εναποθέσει τις ελπίδες και τα όνειρά της. Εγώ θα προτιμούσα μια πιο δομική και δημοκρατική οργάνωση να δώσει λύση σε αυτή την κατάσταση.

 

ΝΨ – Όχι έναν Μεσσία!

 

ΡΓ – Κανενός είδους Μεσσία. Όμως θεωρώ πως η Αριστερά βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ’ αυτή των τελευταίων 50 ετών. Περιγράφω ένα ευρύ φάσμα προβληματισμένων πολιτών , μια κατάσταση όπου οι πολίτες αντιλαμβάνονται τα διλήμματά τους, την ανάγκη τους για οργάνωση, απλά δεν ξέρουν πώς να το κάνουν. Ξέρουν πως απαιτείται οργάνωση, γνωρίζουν τα όρια της δράσης που αναπτυσσόταν τα τελευταία 50 χρόνια, που ήταν τοπική, συγκεκριμένη, περιορισμένης εμβέλειας. Ξέρουν πως αυτό δεν είναι αρκετό, απλά δεν έχει γίνει το τελευταίο βήμα. Δεδομένης όμως  της δημιουργικότητας που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο, θα βρουν τον τρόπο.

 

ΝΨ – Ελπίζουμε να εκπλαγούμε ευχάριστα. Ανυπομονούμε…

 

ΡΓ –  Μοχθούμε για την προοπτική αυτή.

 

ΝΨ –  Εντωμεταξύ… Αναφέρατε στις διαλέξεις σας ότι ο κόσμος στην Αμερική, αλλά και στην Ευρώπη, απ’ όσο και εγώ γνωρίζω από φίλους εκεί, έχει στραμμένο το βλέμμα του στην Ελλάδα με την προσδοκία να αντισταθούμε αποτελεσματικά. Περιμένουν ένα ντόμινο αντιδράσεων, έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε εμάς; Αν και αυτό ακούγεται παράλογο, καταλαβαίνω πως η προπαγάνδα μπορεί να δημιουργήσει ηττοπάθεια και άλλα προβλήματα. Ας υποθέσουμε λοιπόν πως οι Έλληνες καταφέρνουν να οργανώσουν αντίσταση, ότι καλλιεργούν την κοινωνική αλληλεγγύη, κάνουν γενικές απεργίες διαρκείας, σχεδιάζουν το μέλλον. Ας υποθέσουμε πως φτάσαμε εκεί. Εάν και όταν συμβεί αυτό, η εκτίμησή μου είναι, αλλά και τα ιστορικά γεγονότα υποδεικνύουν, ότι οι οικονομικοί και πολιτικοί ηγέτες του κόσμου, των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΔΝΤ, οι ηγέτες όλων αυτών των οργανισμών και οι τραπεζίτες, θα προσπαθήσουν να μας εμποδίσουν. Θα είναι επιτακτική η ανάγκη να μας σταματήσουν αν δεχτούμε πως ο κόσμος στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ περιμένει κι αυτός να ξεσηκωθεί. Με αυτά ως δεδομένα, είναι πολύ πιθανό ότι θα προκαλέσουν κάτι, θα δημιουργήσουν ένα άλλοθι για περαιτέρω καταστολή. Ένα τρομοκρατικό χτύπημα μέσα στη χώρα, ή ένα διπλωματικό επεισόδιο με τους γείτονές μας, όπως έχει ξανασυμβεί. Γνωρίζουμε πως το ΝΑΤΟ συγκεντρώνει στρατεύματα στα σύνορα της Ελλάδας με την Αλβανία και με την πρώην Γιουγκοσλαβία. Γνωρίζετε τις προβοκατόρικες ενέργειες, αυτό συμβαίνει τώρα στο εσωτερικό της χώρας, συμβαίνει και στο εξωτερικό… Δεδομένου ότι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι πολίτες μάλλον δεν θα μάθουν ποτέ την αλήθεια γι αυτές τις ενέργειες, ίσως ούτε κι εμείς, τι βοήθεια μπορούμε να περιμένουμε;  Ίσως να τους θέσετε αυτό το ερώτημα όταν γυρίσετε πίσω.  Σας ρωτώ επειδή σίγουρα θα χρειαστούμε τη βοήθειά τους ώστε οι ίδιοι να σταματήσουν τις χώρες τους σε περίπτωση που επιτεθούν στην Ελλάδα – φορώντας τη μάσκα της Τουρκίας ή κάποιας άλλης χώρας. Θα μπορούν να μας βοηθήσουν; Τι πιστεύετε;

 

ΡΓ –  Ξέρετε, δεν είναι εύκολο να κάνεις προβλέψεις για το μέλλον. Έχω εντυπωσιαστεί από το βαθμό ενδιαφέρονταος για το τι συμβαίνει εδώ στην Τουρκία. Τρομερό λάθος. Εδώ στην Ελλάδα. Στις ΗΠΑ ενδιαφέρονται για το τί συμβαίνει στην Ελλάδα, το βρίσκω αξιοσημείωτο γιατί συνήθως οι Αμερικανοί δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο, ούτε ενδιαφέρονται για την Ελλάδα που είναι μια μικρή χώρα κλπ. Η μόνη εξήγηση που βρήκα ρωτώντας Αμερικανούς, είναι ότι σε ένα μεγάλο βαθμό πρόσεξαν πως στην Ελλάδα διαδραματίζεται μια πάλη, δεν γνωρίζουν λεπτομέρειες, μόνο ότι οι άνθρωποι παλεύουν ενάντια στην επιβολή μέτρων λιτότητας. Το πρόσεξαν επειδή πολλοί άνθρωποι βγήκαν στο δρόμο, και μάλιστα συχνά, κι αυτό είναι μεγάλο θέμα για τους Αμερικανούς, αυτό αλλάζει τα πάντα, αποτελεί μεγάλη αλλαγή όταν ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους. Αυτό ισχύει στην Αμερική και έτσι υποθέτουν πως ισχύει παντού. Και φυσικά έπαιξε ρόλο όλη η δημοσιότητα που απέκτησε το θέμα με τους νεκρούς στην τράπεζα. Οι Αμερικανοί διεγείρονται με τη βία, έτσι στρέφεται η προσοχή τους πάνω σας! Το ότι η ελληνική πολιτική είναι εκείνη που προσελκύει την προσοχή τους είναι συγκυριακό. Το ζήτημα είναι η επιβολή λιτότητας και η αντίδραση του κόσμου. Οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται γι’ αυτό  επειδή συμβαίνει το ίδιο στη χώρα μας. Στις ΗΠΑ, λόγω της διαφορετικής πολιτικής οργάνωσης, δεν είναι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση που ασκεί πολιτική , αλλά η πολιτειακή κυβέρνηση. Είναι στις 50 διαφορετικές πολιτείες εκεί όπου γίνεται αισθητός από τους πολίτες ο μεγάλος αντίκτυπος των αποφάσεων. Για παράδειγμα, στην κοινωνία μας, η εκπαίδευση δεν είναι ομοσπονδιακή υπόθεση. Τα σχολεία δεν είναι ομοσπονδιακά. Αντιθέτως, οργανώνονται, διευθύνονται και στελεχώνονται με ευθύνη της πολιτειακής και τοπικής κυβέρνησης. Έτσι, όταν γίνονται περικοπές στους δασκάλους, στους αστυνομικούς κ.ο.κ., η πολιτεία έχει την ευθύνη. Οι περικοπές έχουν ξεκινήσει σε όλες τις πολιτείες, όπως για παράδειγμα στη μεγαλύτερη πολιτεία, την Καλιφόρνια, όπου έχουν απολυθεί δεκάδες χιλιάδες δάσκαλοι, κοινωνικοί λειτουργοί, αστυνομικοί, και κάθε είδους πολιτειακοί υπάλληλοι, και οι μισθοί έχουν μειωθεί ποικιλοτρόπως. Οπότε όλοι οι Αμερικανοί αντιλαμβάνονται την επιβολή λιτότητας επειδή την βιώνουν ήδη, αντιλαμβάνονται πως οι κυρίαρχες πολιτικές ελίτ «υπόσχονται» μεγαλύτερη λιτότητα και την φοβούνται. Επομένως κάθε ιστορία για μια κοινωνία που αντιστέκεται στην επιβολή λιτότητας τους ενδιαφέρει. Διότι ο κόσμος θέλει να γνωρίζει, «είναι δυνατόν να αντισταθούμε, είναι δυνατόν να νικήσουμε;». Τώρα η Ελλάδα έχει ήδη απαντήσει στην ερώτηση αν είναι δυνατόν, γιατί το κάνει. Οι ΗΠΑ είναι μια περίπλοκη χώρα. Ο κόσμος φοβάται τρομερά τη βία, αλλά επίσης τον γοητεύει. Δεν την θέλει αλλά την βρίσκει πολύ ελκυστική. Είναι σημαντικό να το κατανοήσετε το εξής: τρομάζει τους Αμερικανούς μια διαδήλωση όπου σκοτώθηκαν άνθρωποι; Ναι! Όμως παίρνουν πολύ σοβαρά την αντίδραση εξαιτίας αυτού του γεγονότος. Αν δεν καταλάβετε αυτή την αντίφαση, δεν θα καταλάβετε την αμερικανική πολιτική. Οι ΗΠΑ λύνουν τα προβλήματα τους στη Μέση και Άπω Ανατολή σκοτώνοντας κόσμο. Πηγαίνουν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν και κάνουν πόλεμο. Πιστεύει στη βία, στις βίαιες λύσεις και τις σέβεται. Εκπαιδεύει τον κόσμο της να υποστηρίζει τις στρατιωτικές μας δυνάμεις. Φυσικά αυτή την σχέση με τη βία δε μπορείς να την οδηγείς μόνο στην κατεύθυνση που επιθυμείς. Κατά ένα ιδιότυπο τρόπο, η παρουσίαση στον αμερικανικό τύπο ότι υπήρξαν στιγμές βίας στους αγώνες στην Ελλάδα, τους έκανε πιο σοβαρούς, πιο επιτυχημένους, πιο εντυπωσιακούς. Ακόμα και αν οι Αμερικανοί τρέμουν και φοβούνται τη βία, τους ελκύει.

 

ΝΨ – Εσείς είσθε υπέρ  αυτού του πράγματος;

 

ΡΓ – Όχι, σε καμιά περίπτωση. Απλά θέλω να καταλάβετε την αντίφαση. Μπορούμε να υποκρινόμαστε πως οι Αμερικανοί απλά αποστρέφονται τη βία. Όμως αυτό είναι ανόητο. Δείτε την πολιτική μας, υπάρχει η αντίληψη στην κοινωνία μας ότι όλοι θα έπρεπε να έχουν όπλο, και οι περισσότεροι έχουν. Πιστεύουν πως το να κατέχεις όπλο είναι σημαντικό. Για να προστατέψεις τον εαυτό σου, τα συμφέροντά σου, κλπ. Το επιχείρημά μου είναι ότι το ενδιαφέρον των Αμερικανών εξάπτεται από έναν αγώνα σε μια γωνιά του κόσμου παρόμοιο με το δικό τους. Ότι υπάρχει  λιτότητα και αντίσταση κατά της λιτότητας. Και ενδιαφέρονται για όσα κάνουν οι Έλληνες εδώ επειδή παρουσιάστηκαν να αντιστέκονται σθεναρά. Και πώς το ξέρουν ότι αντιστέκονται σθεναρά; Επειδή βγήκαν πολλοί άνθρωποι στους δρόμους και υπήρξε βία. Αυτό δείχνει σε αυτούς τη σοβαρότητα της αντίστασης, κι εδώ βρίσκεται η ειρωνεία: σε αυτήν τη μικρή γωνιά της γης που ονομάζεται Ελλάδα διαδραματίζεται μια πάλη που την θεωρούν αντίστοιχη με αυτή που δίνει ο κόσμος σε μια μικρή πόλη της Καλιφόρνια. Επομένως, αν δώσω μια διάλεξη εκεί, και προσέλθουν 100 άτομα επιπλέον στο αμφιθέατρο [αυτό θα σημαίνει ότι] ενδιαφέρονται για την Ελλάδα; Όχι, αλλά αν δώσω μια ομιλία για την Ελλάδα και αναφέρω ότι η ομιλία μου έχει να κάνει με την πάλη των Ελλήνων ενάντια στη λιτότητα, τότε αυτοί οι άνθρωποι θα ενδιαφερθούν, θέλουν να μάθουν τι συμβαίνει στην Ελλάδα, γιατί θα έχει σχέση με τη δική τους αντίληψη για το τι μπορεί να γίνει σχετικά με αυτούς τους ίδιους. Οπότε, λυπάμαι που το λέω αλλά, εάν ο τύπος θελήσει να παρουσιάσει ό,τι συνέβη στην Ελλάδα ως ήττα της αντίστασης και επιτυχία της κυβέρνησης, οι Αμερικανοί θα είναι περισσότερο διστακτικοί να κάνουν κάτι που σε αντίθετη περίπτωση θα έκαναν – νομίζω πως αυτή είναι μια λογική εκτίμηση. Αν από την άλλη πλευρά, οι Έλληνες εργαζόμενοι και πολίτες παλεύουν κατά της λιτότητας, αν αυτή ήταν η πορεία των πραγμάτων στην Ελλάδα και αν αυτό ήταν δυνατόν να γίνει ορατό, τότε αν και δεν θα αντέστρεφε απαραίτητα την πορεία των πραγμάτων στις ΗΠΑ,  θα έκανε εντούτοις τους Αμερικανούς λιγότερο ανεκτικούς, πιο πρόθυμους να αγωνιστούν. Θα το κάνουν; Όχι φυσικά εξ’ αυτού. Οι αποφάσεις όλων εξαρτώνται από τις εκάστοτε συνθήκες. Όμως η Ελλάδα έχει εξελιχθεί σε συμβολικό σημείο αναφοράς. Και για να είμαι ειλικρινής, αυτό θα αλλάξει. Αν μέσα στις επόμενες έξι εβδομάδες εξασθενίσουν τα δημοσιεύματα για την Ελλάδα και επικεντρωθούν σε κάτι που συμβαίνει στη Λισσαβόνα, αν εκεί οι άνθρωποι βγουν στο δρόμο, τότε το ενδιαφέρον  θα στραφεί στην Πορτογαλία. Δεν έχει σημασία η χώρα αλλά η ύπαρξη αντίστασης. Και στις ίδιες τις ΗΠΑ, ένας αγώνας εργαζομένων σε μια πολιτεία βγαίνει κατευθείαν στις ειδήσεις σε πανεθνικό δίκτυο. Υπό διαφορετικές συνθήκες μια απεργία δασκάλων σε μια μικρή πόλη δεν θα αποτελούσε είδηση, τώρα είναι μεγάλη είδηση διότι παντού οι δάσκαλοι συζητούν την απεργία. Η Ελλάδα λοιπόν βρίσκεται για την ώρα στο κέντρο της προσοχής, και πιστεύω πως αυτό είναι ένα σημάδι μιας κοινωνίας που αντιμετωπίζει θεμελιώδη προβλήματα. Φυσικά, υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Αν οι καπιταλιστές επιβάλλουν λιτότητα, που σημαίνει ότι δεν μπορούν να κάνουν την κοινωνία να λειτουργήσει όπως θα προτιμούσαν – δηλαδή να υπάρχει ένας πληθυσμός οικονομικά άνετος, που βγάζει αρκετά χρήματα ώστε να αισθάνεται μια σχετική ασφάλεια και να θέλει να πάει για χορό το Σαββατόβραδο, να δειπνήσει με συγγενείς όπου  θα μιλήσει  για ευχάριστα πράγματα και όχι για τα κοινωνικά προβλήματα -, τότε γνωρίζουν ότι με το να επιβάλλουν λιτότητα θέτουν τα κοινωνικά ζητήματα στο τραπέζι. Είναι οι καπιταλιστές που το προκαλούν αυτό παρότι δεν θα το ήθελαν  αλλά εξαναγκάζονται  από τις συνθήκες. Τώρα ανησυχούν, δεν θέλουν την όξυνση, δεν θέλουν τα προβλήματα να φτάσουν στη αμφισβήτηση του κοινωνικού συστήματος, αλλά παρόλα αυτά δημιουργούν μια μέγιστη πρόκληση, πιέζουν τα πράγματα προς τα εκεί. Και γι’ αυτό πιστεύω πως ανησυχούν και αυτοί πάρα πολύ. Αλλά η ανησυχία τους αποτελεί την αδυναμία της Αριστεράς αλλά και τη δύναμή της.  Θα αξιοποιήσουν τον μηχανισμό τους για να ελέγξουν την Αριστερά; Φυσικά. Θα προσπαθήσουν να συνθλίψουν την αντίσταση; Οπωσδήποτε. Αλλά υπάρχει πάντα ο κίνδυνος, η διαλεκτική των πραγμάτων, η αντίφαση: Αν επιβάλεις βία, την προσκαλείς κιόλας. Το φοβούνται αυτό. Δεν θέλουν να προκαλέσουν περισσότερα προβλήματα. Ο στόχος τους είναι με την πρόκληση πραγμάτων -οποιαδήποτε κι αν ήταν αυτά στην Ελλάδα, δεν γνωρίζω- να ελέγξουν την κατάσταση. Όμως υπάρχει πάντα ο κίνδυνος με τις ενέργειές τους να ελέγξουν την κατάσταση να χειροτερέψουν τα πράγματα, να εξαγριώσουν τον κόσμο, να τον κάνουν αποφασισμένο για πράγματα που θα  δημιουργήσουν πρόβλημα στους καπιταλιστές. Και ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τις άρχουσες τάξεις σε Ευρώπη και ΗΠΑ είναι να προκαλέσουν τόσο τους Έλληνες προσπαθώντας να τους ελέγξουν ώστε να πάρουν ως απάντηση έναν μαζικό αγώνα. Το σκέφτονται αυτό πολύ στο πίσω μέρος του μυαλού τους. Στην Αριστερά φοβόμαστε τον έλεγχο και την καταστολή, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πως οι άρχουσες τάξεις ανησυχούν μήπως ο κόσμος αντιδράσει γιατί θα είναι επικίνδυνο γι’ αυτούς. Κι έτσι θα προσπαθήσουν να έρθουν σε συμφωνία με την Αριστερά, να αποφύγουν μια μεγαλύτερη πάλη. Αυτό πάντα υπάρχει ως δυνατότητα και πρέπει να γίνει κατανοητό. Πάντα υπάρχει μια διαμάχη μέσα στις άρχουσες τάξεις για το αν θα πιέσουν περισσότερο τον κόσμο ή όχι. Υπάρχει η πλευρά που λέει «Να πιέσουμε κι άλλο, αυτό πρέπει να κάνουμε», και υπάρχει κι εκείνη η πλευρά που λέει «Μην είστε τρελοί, θα προκαλέσουμε γενικευμένη αντεπίθεση, καλύτερα να κάνουμε μια συμφωνία». Πάντα υπάρχει αυτή η διαμάχη. Δεν θα μάθουμε ποτέ, γιατί δεν είμαστε σε αυτές τις συναντήσεις, ποια είναι η ισορροπία δυνάμεων εκεί, αλλά η διαμάχη υπάρχει.

 

Ας δούμε στο ελληνικό παράδειγμα πως αυτό δουλεύει. Υπάρχει πάντα διαμάχη ανάμεσα στον πιστωτή και τον οφειλέτη. Δεν είναι σωστό να πιστεύουμε πως ο δανειστής βρίσκεται πάντα σε πλεονεκτική θέση έναντι του οφειλέτη. Και οι δυο πλευρές έχουν εξουσία. Η εξουσία του δανειστή είναι η δυνατότητά του να σταματήσει να σε δανείσει και άλλο και να σε τιμωρήσει λέγοντας σου «αν δεν με πληρώσεις αυτά που θέλω, θα σε βλάψω». Ο οφειλέτης έχει πάντα την ίδια εξουσία, «αν δε μου κάνεις καλύτερη συμφωνία, δεν σε πληρώνω». Σήμερα στην Αμερική εκατομμύρια ιδιοκτήτες σπιτιών που πήραν στεγαστικά δάνεια πιέστηκαν από τις τράπεζες να κάνουν κάθε είδους παραχωρήσεις. Όμως οι ιδιοκτήτες απαντούν, «Δεν θα κάνω αυτές τις παραχωρήσεις Αν εσύ δεν μειώσεις το χρέος μου κατά 50% θα κηρύξω πτώχευση και δε θα σου πληρώσω τίποτα, θα φύγω από το σπίτι, δε θα πάρεις δεκάρα, θα χάσεις πολλά λεφτά και θα μείνεις με ένα σπίτι το οποίο δεν αξίζει και πολλά πλέον.» Και έτσι «Εσύ χάνεις». Πρέπει λοιπόν να γίνει συμφωνία. Γι’ αυτό υπάρχει στις ΗΠΑ ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που προβλέπει τη διαβούλευση των δύο πλευρών με σκοπό την επίτευξη συμφωνίας, και συνήθως μειώνεται το χρέος του ιδιοκτήτη του σπιτιού. Κι αυτό συμβαίνει όχι για τι ο  οφειλέτης δεν έχει εξουσία. Συμβαίνει επειδή στην πραγματικότητα ο οφειλέτης έχει την εξουσία να πει «Δεν πληρώνω». Τι θα κάνουν τότε; Θα βάλουν 10 εκατομμύρια οφειλέτες στη φυλακή; Δεν υπάρχει περίπτωση. Αδύνατον. Θα πρέπει να βρουν μια λύση. Γιατί το αναφέρω; Η ΕΕ λέει στους Έλληνες πως έχουν ένα χρέος 160 δις ή όσο είναι το μέγεθος του εθνικού χρέους. Και οι δανειστές θέλουν να εξοφληθούν, οι γερμανικές, οι γαλλικές τράπεζες θέλουν τα λεφτά τους. Φυσικά και τα θέλουν. Αλλά εσείς δεν θέλετε να πληρώσετε. Λογικό. Τότε πρέπει να γίνει κάποια συμφωνία ώστε να πληρώσετε κάτι αλλά όχι όλα. Αυτό έπρεπε να είχε συμβεί. Ολόκληρος ο κόσμος αναρωτιέται με απορία γιατί αυτό δεν συνέβη. Αντίθετα, οι Έλληνες φαίνεται να είπαν ότι θα τα πληρώσουν όλα. Τι απάντηση ήταν αυτή; Οι οφειλέτες δεν το κάνουν αυτό, δεν πρέπει ποτέ να το κάνουν. Υπάρχει η αντίληψη σαν μια φυσιολογική διαδικασία της επιχειρηματικής δραστηριότητας, τουλάχιστον στις ΗΠΑ, όταν φθάνει κανείς στο σημείο της αδυναμίας πληρωμής να γίνεται μια συμφωνία με αμοιβαία παραχώρηση. Όχι μια συμφωνία όπου ο ένας μόνο παίρνει και ο άλλος μόνο δίνει. Το ελληνικό παράδειγμα αποτελεί μυστήριο για τον κόσμο. Φαίνεται ότι συμφωνήσατε να τα πληρώσετε όλα! Και είστε τόσο ευχαριστημένοι με ένα χαμηλότερο επιτόκιο που σας φτάνει! Δεν είναι ο καλύτερος τρόπος επίλυσης του προβλήματος, με βάση την εμπειρία μου στις ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί συνεχώς έχουν πρόβλημα πληρωμής και έτσι διαβουλεύονται και βρίσκουν μια συμφωνία.

 

NΨ –  Διαπραγματεύονται.

 

ΡΓ – Φυσικά. Είναι η αναλογία της πολιτικής στα οικονομικά. Θέλει η άρχουσα τάξη να επιβάλλει λιτότητα; Φυσικά. Ο κόσμος την θέλει; Όχι. Οπότε πρέπει να γίνει μια συμφωνία. Βέβαια κάθε πλευρά θέλει να απειλήσει την άλλη, «Αν δεν κάνεις αυτό που θέλω, δεν σου δίνω τίποτα». Είναι η η άρχουσα τάξη αυτή που λέει στον κόσμο «Αν δεν πληρώσετε, θα έρθει οικονομική καταστροφή.» Το βλέπω να συμβαίνει  εδώ στην Ελλάδα. «Εάν δεν πάρετε όλα τα μέτρα λιτότητας, τότε…». Αυτό το λένε πάντα, αλλά δεν πρέπει να το παίρνουμε στα σοβαρά. Είναι σαν τον οφειλέτη που λέει «αν δεν κλείσουμε μια συμφωνία, δεν σε πληρώνω». Ναι, ναι, αυτό πρέπει να πει, αλλά όλοι ξέρουμε πως πρέπει να γίνει κάτι. Αισθάνομαι ότι εδώ στην Ελλάδα έγινε μια επιτυχημένη προσπάθεια από την ΕΕ, το ΔΝΤ, την Μέρκελ, τον Σαρκοζί, να πείσουν πως «Αν δεν το κάνετε, θα είναι η καταστροφή σας». Οι Έλληνες το πίστεψαν; Είναι εξαιρετικά αφελές, πολύ επικίνδυνο και καθόλου αναγκαίο. Σας διαβεβαιώνω πως το τελευταίο που θέλουν η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, ο Στράους Καν, ο Τρισέ, όλοι αυτοί είναι να προκαλέσουν τον ξεσηκωμό και την άρνηση της ελληνικής εργατικής τάξης να πληρώσει. Ο αντίκτυπος από αυτή την εικόνα στους εργαζομένους στη Γερμανία, Ολλανδία, Βρετανία είναι πιο επικίνδυνος από το να διαγράψουν το μισό χρέος της Ελλάδας! Αν αυτοί έβλεπαν στην Ελλάδα μια αντίσταση που να αποτελέσει έμπνευση στις χώρες τους, θα ακύρωναν το χρέος, δεν θα τους έπαιρνε ούτε 3 λεπτά για να πάρουν αυτή την απόφαση! Θα υπήρχαν τηλεφωνήματα και το θέμα θα έκλεινε. Δεν θα ρισκάρουν όλα τα καπιταλιστικά σχέδια στην Ευρώπη. Το μέλλον του ευρώ και η κοινή αγορά κινδυνεύουν περισσότερο από την εξέγερση της εργατικής τάξης ενάντια στη λιτότητα παρά από τη διαγραφή του χρέους σε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα με ΑΕΠ στο 2% αυτού της ΕΕ. Δεν είναι τόσο τρελοί. Αν βέβαια μπορούν να σας πείσουν να υποχωρήσετε, να μην δραστηριοποιηθείτε, τότε ακόμα καλύτερα. Θα κάθονταν τότε ανέμελοι πίνοντας σαμπάνια στο Παρίσι και στο Βερολίνο προσδοκώντας ότι ίσως ο Γιώργος Παπανδρέου θα ήταν ο διαμεσολαβητής που θα εξασφαλίσει την πραγματοποίηση όλων αυτών. Αυτό θα ήταν πολύ βολικό. Θα τον συμπαθούσαν πολύ. Όμως στην πραγματικότητα δεν ελπίζουν σε  αυτό. Αναμένουν ότι θα υπάρξουν συμφωνίες που πρέπει να γίνουν, προφανώς και ο κ. Παπανδρέου αντιλαμβάνεται πως όλο αυτό είναι ένα καλοσχεδιασμένο θέατρο για να πιέσεις την ελληνική εργατική τάξη όσο περισσότερο μπορείς και, όταν δεν πάει άλλο, τότε κάνεις συμφωνία. Ακριβώς σε αυτό το πρώτο στάδιο βρίσκονται, στο να δουν πόσο πολύ μπορούν να πιέσουν. Το ερώτημα για την ελληνική και την αμερικάνικη εργατική τάξη είναι πόσο θα τους αφήνουν να τις πιέσουν και πότε θα πουν «Αν πιέσετε περισσότερο, θα το μετανιώσετε πικρά». Τότε θα φέρεται στο προσκήνιο τον χειρότερό τους εφιάλτης γιατί δεν θέλουν να πιέσουν μέχρι αυτού του σημείου. Δεν τους συμφέρει.

 

 

ΝΨ – Ναι, αλλά ο κόσμος πρέπει να το πει αυτό, και γι’ αυτό είναι σημαντικό να οργανωθούμε, επειδή τα συνδικάτα, π.χ., έχουν ταχθεί με το ΠΑΣΟΚ εδώ και 20 χρόνια.

 

ΡΓ – Ακριβώς. Όμως φαντάζομαι, κι ας μην γνωρίζω, πως αν το ΠΑΣΟΚ και τα συνδικάτα στην Ελλάδα είναι όπως το Δημοκρατικό Κόμμα και τα συνδικάτα στις ΗΠΑ, ό,τι κι αν λένε πώς έχουν συμφωνήσει, δεν είναι (όλοι) σύμφωνοι. Υπάρχουν εντάσεις και αντιθέσεις μέσα στους θεσμούς αυτούς. Υπάρχουν, είμαι σίγουρος κι ας μην έχω σαφή εικόνα, μέσα στο ΠΑΣΟΚ άνθρωποι που, χωρίς να συμφωνούν απαραιτήτως με τους αριστερούς, ανησυχούν για το μέλλον των συνδικάτων, για την επιρροή τους στο λαό, την  πολιτική τους θέση και αν δεν το χειριστούν σωστά θα χάσουν την υποστήριξη του κόσμου. Θα κατηγορηθούν για την λιτότητα. Φανταστείτε αυτά που σας λέω να τα ήξερε ο ελληνικός λαός, δηλαδή ότι υπομένουν μέτρα λιτότητας χωρίς να είναι αναγκαία, ότι αντί της λιτότητας θα μπορούσε να γίνει διαφορετικός χειρισμός σε πολιτικό επίπεδο, λιγότερο επιζήμιος και με περισσότερες παραχωρήσεις από την ΕΕ. Αν αυτό γινόταν κατανοητό, θα ήταν το τέλος της καριέρας του κ. Παπανδρέου, θα τον έβλεπαν ως αποτυχία, ως τον μεσολαβητή των Ευρωπαίων παρά ως τον ηγέτη των Ελλήνων. O κ. Παπανδρέου pρέπει να ανησυχεί γι’ αυτό, το ίδιο και οι άνθρωποι στο κόμμα του, των οποίων η καριέρα εξαρτάται από την νικηφόρα πορεία του ΠΑΣΟΚ. Έχουμε λοιπόν εσωτερικές έριδες, και η ελληνική Αριστερά πρέπει να αξιοποιήσει το γεγονός αυτό, να απευθυνθεί στον κόσμο, να υποστηρίξει ότι η αντίστασή μας όχι μόνο θα κάνει τα πράγματα καλύτερα για μας στην Ελλάδα αλλά θα εμπνεύσει και εργαζόμενους άλλων χωρών. Δεν λέω να το κάνετε για να εμπνεύσετε τους Αμερικανούς εργάτες, δεν θα σας ζητούσα να κάνετε κάτι ανώτερο πέραν των λογικών ορίων, είναι όμως ενδιαφέρον ότι θα μπορούσατε να ωφεληθείτε εσείς εμπνέοντας ταυτόχρονα και τους άλλους.

 

Θέλω να καταλάβετε ότι, αν αποδεχθείτε την λιτότητα, θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σας με τον εξής τρόπο. Αν οι Έλληνες εργάτες δεχτούν περικοπές σε μισθούς, συντάξεις ασφαλιστικές εισφορές κλπ, ίσως αναμένετε, όπως τα κόμματα εξουσίας σας λένε, ότι η μείωση των ελλειμμάτων της ελληνικής οικονομίας και η μείωση των μισθών θα φέρει εισροές κεφαλαίου από την Γερμανία και τη Γαλλία και η οικονομία σας θα ανακάμψει. Αυτό είναι αφελές στα όρια της βλακείας! Να είστε σίγουροι ότι, αν οι Έλληνες δεχτούν τις περικοπές, την επόμενη μέρα οι γερμανοί εργοδότες θα πουν στους γερμανούς εργάτες: «Οι Έλληνες δέχτηκαν περικοπές, τώρα είναι φθηνότεροι από εσάς. Είτε δέχεστε και εσείς μειώσεις μισθών, είτε πάμε στην Ελλάδα!». Και, ξέροντας τι έγινε, οι γερμανοί εργάτες θα δεχτούν περικοπές, θα κρατήσουν τις δουλειές τους, εμποδίζοντας τα γερμανικά κεφάλαια να έρθουν στην Ελλάδα. Γι’ αυτό να είστε επιφυλακτικοί με όποιον σας λέει ότι η λιτότητα θα λύσει το πρόβλημά σας. Όχι, δεν θα το λύσει. Απλώς θα δείξει στους εργοδότες πως, ό,τι πέτυχε στην Ελλάδα θα πετύχει και αλλού. Τα πράγματα θα σταθεροποιηθούν, χωρίς να γίνουν καλύτερα στην Ελλάδα, αφού εσείς πια θα έχετε επιφέρει αυτή την κατάσταση και σε όλους τους άλλους. Όλοι οι εργαζόμενοι θα είναι σε χειρότερη θέση! Αυτό ονειρεύονται και αυτοί, αυτό είναι το σχέδιό τους. Και επομένως το  ερώτημα είναι πώς οι διάφορες εργατικές τάξεις θα αντιδράσουν σε αυτό το σχέδιο.

 

NΨ – Προφανώς δεν μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον, αλλά φαίνεται πως δεν πρέπει να περιμένουμε και πολλά σε όρους αλληλεγγύης προς την Ελλάδα, αλλά στα πλαίσια του να αντιδράσει ο κόσμος για τη χώρα του.

 

ΡΓ – Ναι, αυτή είναι η μόνη υπόθεση που θεωρώ ότι είναι λογικό να γίνει. Είναι, όμως, αλήθεια ότι, εξαιτίας των ιδιαίτερων ιστορικών συνθηκών – μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους έληγε τον Μάιο – και αυτό ανέδειξε τα προβλήματα νωρίτερα εδώ απ’ ότι σε άλλες χώρες. Θα μπορούσε να είναι η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ισπανία ή η Ιταλία, όπως γνωρίζουμε πια. Συνέβη να είναι η Ελλάδα. Επίσης συμβαίνει και ο κόσμος είναι πια συνδεδεμένος με το διαδίκτυο και τις τηλεπικοινωνίες. Έτσι, ο δικός σας αγώνας έχει γίνει σύμβολο αναφοράς για όλους τους άλλους. Συνεπώς ναι, η κάθε εργατική τάξη πρέπει να πάρει τις δικές της αποφάσεις, όμως περισσότερο από ποτέ γνωρίζει, ενδιαφέρεται και επηρεάζεται από τους αγώνες των άλλων. Η διεθνής εργατική αλληλεγγύη δεν θα συμβεί επειδή την θεωρούμε καλή ιδέα. Είναι σημαντικό αλλά δεν αρκεί. Πρέπει να γίνει και ένα πρακτικό, συγκεκριμένο ζήτημα, και αυτό συμβαίνει σήμερα. Η σύγχρονη τεχνολογία έκανε  τους Αμερικάνους εργαζόμενους να ενδιαφέρονται για τους Έλληνες με τρόπο πρωτόγνωρο. Ποτέ πριν δεν βλέπαμε ανθρώπους στο μέσον της Αμερικής, που δεν έχουν ιδέα τι ή πού είναι η Ελλάδα, ξαφνικά να ενδιαφέρονται για την Ελλάδα. Αυτό αποτελεί μια διεθνοποίηση της ταξικής πάλης, με συγκεκριμένο τρόπο, που συμβαίνει μαζί με την ιδεολογική δέσμευση σε αυτήν. Δε λέω ότι η ανάδειξη αυτής της ιδέας δεν είναι καλή, είναι, αυτό κάνουν οι αριστεροί.. Όμως, αυτό που βλέπουμε είναι μια άλλη πηγή της διεθνοποίησης, τη διεθνοποίηση να ξεδιπλώνεται μέσα από τη λιτότητα. Είναι άλλη μια αντίφαση του συστήματος: οι καπιταλιστές επιβάλουν λιτότητα, αλλά αυτή η επιβολή ταυτόχρονα σε διάφορα μέρη καθιστά την εργατική τάξη πιο διεθνοποιημένη. Αυτό αποτελεί ένα υπέροχο παράδειγμα των αθέλητων συνεπειών των στρατηγικών του καπιταλισμού μέσω των οποίων προσπαθεί να λύσει τα προβλήματά του. Όπως είπα και στην αρχή, οτιδήποτε συμβαίνει τώρα  αποτελεί  μια αδυναμία του καπιταλισμού. Αδυνατούν οι καπιταλιστές να παρέχουν επαρκή οφέλη στη μεγάλη μάζα των εργαζομένων στην Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ιταλία….  Προσέξτε. Αδυνατούν να παράσχουν και είναι αναγκασμένοι να επιβάλλουν στους λαού τους πόνο, ύφεση, απειλές, κινδύνους… Δεν το θέλουν διότι αυτό προκαλεί οργή στην εργατική τάξη. Χρειάζεται να πληρώνουν ολοένα και  περισσότερα χρήματα για αστυνόμευση. Ούτε αυτό το θέλουν. Η αστυνομία κοστίζει, είναι επικίνδυνη –συχνά παρεκτρέπεται- και ο κόσμος δεν την συμπαθεί. Κανείς δεν θέλει να πληρώνει για την αστυνομία. Αυτό είναι κακό! Για αυτό ελπίζουν να τα καταφέρουν με τον έλεγχο ώστε να αποφύγουν τα χειρότερα… Αυτό είναι το δικό τους πρόβλημα. Αλλά και η δική μας ευκαιρία!

 

NΨ – Ας σταματήσουμε εδώ. Αν και θα μπορούσαμε να τα λέμε για ώρες.

 

ΡΓ – Ναι για ώρες. Και θα’ πρεπε κιόλας…

 

NΨ – Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτηση. Να το επαναλάβουμε, ίσως να σας επισκεφθούμε εμείς.

 

ΡΓ – Να σας ρωτήσω… Γράφει ακόμη η κάμερα;

 

NΨ – Nαι, φυσικά…

……….

NΨ – Εμείς θα θέλαμε να μεταφέρετε ένα μήνυμα στους συμπατριώτες σας, ότι ξεσηκωνόμαστε και αντιδρούμε, όλο και περισσότερο, και οργανωνόμαστε. Οπότε, ας ετοιμάζονται κι αυτοί, αν όχι από συμπαράσταση σε μας, ας το κάνουν για τους ίδιους. Αυτό συμβαίνει εδώ, παρά τα όσα τους λένε, και εντείνεται συνεχώς.

 

ΡΓ – Καλώς, ευχαρίστως να το μεταφέρω. Το έχω καταλάβει αυτό από συζητήσεις και με άλλους εδώ στην Ελλάδα. Θα ήθελα να σας ρωτήσω κι εγώ όμως κάτι. Τι θα θέλατε να πω στους Αμερικάνους που θα βοηθούσε τον αγώνα σας εδώ στην Ευρώπη; Η καπιταλιστική κρίση άρχισε στις ΗΠΑ και έχει «εξαχθεί» στον υπόλοιπο κόσμο,  και το μεγάλο πλήθος των εργαζομένων  δεν θέλει να πληρώσει για μια κατάρρευση που δεν προκάλεσε τελικά. Μπορούν κάπως οι Αμερικάνοι να βοηθήσουν στον αγώνα σας ενάντια στα βάρη που  φορτώθηκαν στον Ελληνικό λαό;

 

ΝΨ – Δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους των Ελλήνων, αλλά για μένα. Θα τους ζητούσα να ξεσηκωθούν για τα δικά τους προβλήματα, να αγωνιστούν να τα επιλύσουν μέσα στην πολιτεία τους ο καθένας. Οι ΗΠΑ αποτελούνται από 50 πολιτείες. Αν η κάθε μια  αντιμετώπιζε τα δικά της ζητήματα, σε 50 κομμάτια, δεν νομίζω ότι οι ΗΠΑ θα προλάβαιναν να ανακατεύονται σε όλο τον πλανήτη, όπως κάνουν τώρα.

 

ΡΓ – Οπωσδήποτε. Για παράδειγμα, στις 5 Μαρτίου (2010) ξεκίνησε ένα εντυπωσιακά μαζικό κίνημα στην Καλιφόρνια από τα κολλέγια και τους φοιτητές ενάντια στις μεγάλες περικοπές στη δημόσια εκπαίδευση σε όλη τη χώρα, το οποίο ενίσχυσαν και άλλες πόλεις με πορείες καθηγητών, σωματείων κλπ. Υπάρχει δηλαδή ήδη κινητοποίηση ενάντια στη λιτότητα σε πολλές πολιτείες που μεγαλώνει καθώς η λιτότητα εντείνεται. Περιμένουμε, ξέρετε, στην επόμενη διετία περισσότερες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και στις 50 πολιτείες. Να σας πω και μια τελευταία ιστορία. Σε μια πολιτεία των ΗΠΑ είδαμε στην πράξη μια επιτυχημένη αντίσταση. Στη πολιτεία του Όρεγκον, μια μικρή πολιτεία των ΗΠΑ βόρεια της Καλιφόρνια, όπως και η Ελλάδα είναι ένα μικρό κομμάτι της Ευρώπης, συνέβη το εξής: με την οικονομική κρίση χιλιάδες έχασαν τη δουλειά τους, τα σπίτια τους, και κατά συνέπεια μειώθηκε και τα έσοδα του κράτους, αφού δεν εισέπραττε φόρους. Το νομοθετικό σώμα στο Όρεγκον, που ελέγχεται απ’ την αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών, πέρασε έναν νόμο με το σκεπτικό ότι, «Αν και μειώθηκαν τα έσοδα του κράτους, δεν θα απολύσουμε κρατικούς υπαλλήλους και δεν θα μειώσουμε τις παροχές του κράτους. Όχι λιτότητα. Αντίθετα, θα αντισταθμίσουμε τους φόρους που δεν μπορούμε να εισπράξουμε από τη μάζα των εργαζομένων φορολογώντας τις επιχειρήσεις και τους πλουσίους.» Δεν το φαντάστηκα, συνέβη στο Όρεγκον το καλοκαίρι του 2009! Όταν τα δύο νομοθετικά σώματα ψήφισαν, το υπέγραψε και ο Κυβερνήτης –έτσι γίνεται στις ΗΠΑ- και το φθινόπωρο του 2009 έγινε νόμος του κράτους να φορολογηθούν οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι. Τώρα, επειδή η νομοθεσία στο Όρεγκον προβλέπει και τη διαδικασία του δημοψηφίσματος, η επιχειρηματική κοινότητα και οι Ρεπουμπλικάνοι ανάγκασαν να γίνει δημοψήφισμα πάνω σε αυτό το θέμα, δηλαδή  στο εάν θα αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση με αύξηση της φορολογίας των επιχειρήσεων και των πλουσίων. Αυτό διεξήχθη τον Ιανουάριο του 2010, όπου  1,2 εκατομμύρια πολίτες συμμετείχαν στην ψηφοφορία και μια  καθαρή πλειοψηφία  ψήφισε υπέρ του νόμου. Ψηφίστηκε, εγκρίθηκε, είναι τώρα νόμος του Όρεγκον η φορολόγηση των επιχειρήσεων και των πλουσίων αντί για λιτότητα. Αυτή δεν είναι μια ιστορία για την Σοβιετική Ένωση ή την Κίνα, αλλά για τις ΗΠΑ και πως μια μικρή γωνιά της έλαβε μια ριζοσπαστικά διαφορετική απόφαση. Στις διαλέξεις που δίνω σε όλη την Αμερική φροντίζω όλοι να ακούσουν αυτή την ιστορία. Είναι κι αυτή μια ιστορία πάλης. Τα ΜΜΕ δεν είπαν τίποτα για τη λύση του Όρεγκον. Όπου πάω οι άνθρωποι με κοιτάνε έκπληκτοι γιατί την αγνοούν. Όμως, αν αναζητήσετε  στο διαδίκτυο τον όρο «Όρεγκον-πολιτική» (Oregon politics) θα βρείτε όλες τις λεπτομέρειες. Σας διαβεβαιώνω πως πολλοί στις ΗΠΑ θα ήθελαν να βιώσουν κάτι αντίστοιχο.

 

NΨ – Ας κλείσουμε με αυτό λοιπόν. Σας ευχαριστούμε πολύ που ήρθατε στη χώρα μας, ελπίζουμε να συνεργαστούμε ξανά, μιας και αντιμετωπίζουμε παρόμοια προβλήματα.

 

ΡΓ – Πράγματι πιστεύω ότι αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα, και εξαρτιόμαστε ο ένας απ’ τον άλλον. Το εννοούσα όταν ανέφερα πριν ότι η διεθνοποίηση της εργατικής πάλης, κάτι που πάντα ενδιέφερε τους αριστερούς, τώρα υλοποιείται εξαιτίας των διαδικασιών του ίδιου του  καπιταλισμού. Είναι κατά κάποιο τρόπο η ειρωνεία της ιστορίας: η κριτική του καπιταλισμού παρήχθη από τον καπιταλισμό, η κριτική του καπιταλισμού είναι η αυτοκριτική του, και είναι τόσο παλιά όσο και ο καπιταλισμός! Και η υποκριτική στάση των καπιταλιστών ότι θα έχουμε μια κοινωνία χωρίς κριτική αποτελεί μια προσπάθεια των καπιταλιστών να αγνοήσουν τις εσωτερικές αντιφάσεις  που πάντα παρήγαγε το σύστημα  και οι οποίες πάντα θα παράγουν την ίδια τους την άρνηση. Όπως μας έχει διδάξει ο Χέγκελ πολύ καιρό πριν, η άρνηση του καπιταλισμού θα αναδείξει ένα νέο σύστημα, το οποίο πάντα θα έχει τις δικές του αντιφάσεις, αλλά θα είναι διαφορετικές από αυτές του καπιταλισμού, κατά τρόπο που οι περισσότεροι από εμάς θα προτιμούσαμε να δούμε.

 

NΨ – Αυτό δεν έλεγε και ο Μαρξ;

 

ΡΓ – Φυσικά. Μαθητής του Χέγκελ ήταν ο Μαρξ!

 NΨ – Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ.

http://www.nellypsarrou.com

Ξέφραγο αμπέλι

του Δημήτρη Καζάκη

Ζούμε μια παράσταση του παραλόγου. Από την μια η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός να μιλά για επιτυχίες ανύπαρκτες, για έξοδο από το τούνελ με όλους τους ζωτικούς δείκτες της οικονομίας και του χρέους να επιδεινώνονται δραματικά. Από την άλλη οι ευρωκράτες και η τρόικα να ισχυρίζεται ότι όλα βαίνουν καλώς, αρκεί να επιβληθούν νέα ακόμη πιο σκληρά εισπρακτικά μέτρα και να πουλήσει η χώρα ότι έχει και δεν έχει.

Την ίδια ώρα η ελληνική κοινωνία ζει τη δική της τραγωδία. Η ανεργία έχει επίσημα ξεπεράσει το 15%. Η ανεργία των νέων ξεπερνά επίσημα το 35%. Το αδιέξοδο των μικρομεσαίων εμπόρων, επαγγελματιών και επιχειρηματιών ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Μιλάμε για αληθινή καταστροφή. Ο Δείκτης Κύκλου Εργασιών στο Λιανικό Εμπόριο, χωρίς τα καύσιμα, μειώθηκε κατά 13,3% τον Ιανουάριο 2011, σε σύγκριση με τον Ιανουάριο 2010. Ο Δείκτης Όγκου στο Λιανικό Εμπόριο, χωρίς τα καύσιμα, μειώθηκε κατά 14,8% τον Ιανουάριο 2011, σε σύγκριση με τον Ιανουάριο 2010. Και μιλάμε για έναν από τους πιο προσοδοφόρους μήνες του έτους για το εμπόριο.

 

Με λίγα λόγια ο Δείκτης Κύκλου Εργασιών, δηλαδή ο τζίρος στην αγορά, βρίσκεται ήδη (αν εξαιρέσουμε τα καύσιμα και τα λιπαντικά των αυτοκινήτων) κάτω από το επίπεδο του 2005 κατά 1,2%, ενώ η ο όγκος έχει υποχωρήσει κατά 12,5%. Τι σημαίνει αυτό; Καταρχάς σημαίνει ότι η πρωτοφανής ύφεση βαθαίνει και παίρνει ολοένα και πιο έντονα χαρακτηριστικά ανθρωπιστικής καταστροφής. Επιπλέον εξηγεί γιατί υπάρχει τέτοια καθίζηση στα δημοσιονομικά έσοδα. Όταν ο τζίρος στην αγορά βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, από πού και πώς θα εισπράξει το κράτος;

Το ερώτημα αυτό δεν απασχολεί βέβαια κανέναν από την κυβέρνηση και την τρόικα, η οποία συνεχίζει τον χαβά της: Το όλο πρόβλημα βρίσκεται στην κακή φοροδιαφυγή και επομένως λύνεται με την ακόμη μεγαλύτερη διεύρυνση της φορολογικής βάσης. Νέοι φόροι και πιο δραστικές περικοπές. Αυτό έρχονται να «υπενθυμίσουν», ανάμεσα στα άλλα, οι ελεγκτές του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ.

Ανθρωπιστική καταστροφή

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες οι ελεγκτές έρχονται σε μια αποστολή χαμηλού προφίλ για να ενημερωθούν απευθείας από την Ελληνική Στατιστική Αρχή για τα τελικά δημοσιονομικά μεγέθη του 2010, τα οποία θα δημοσιοποιηθούν από την  Eurostat στις 26 Απριλίου. Σύμφωνα με πληροφορίες η Στατιστική Υπηρεσία έχει αναθεωρήσει στο 10,6% του ΑΕΠ το περυσινό έλλειμμα, λόγω της καταγραφής πρόσθετων υποχρεώσεων που αρχικώς δεν είχαν υπολογισθεί. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται επίσημα η Eurostat, ρίχνοντας για μια ακόμη φορά το μπαλάκι της χειραγώγησης στοιχείων στην ελληνική πλευρά. Η αλήθεια όμως είναι άλλη. Οι υπηρεσίες της τρόικας και η Eurostat γνώριζαν πολύ καλά ότι το δημόσιο έλλειμμα δεν είχε καμμιά σχέση με το 9,4% του ΑΕΠ, που έδωσε ως εκτίμηση η κυβέρνηση. Το γνώριζαν και είχαν εγκρίνει την ανακοίνωσή του με σκοπό να εμφανιστεί «εντυπωσιακή» η δήθεν μείωση του ελλείμματος, ώστε να διασκεδαστεί η εντύπωση από την αποτυχία των δημοσιονομικών στόχων του μνημονίου.

Τώρα ξαφνικά η Eurostat και οι ελεγκτές ανακάλυψαν ότι οι «διεφθαρμένοι Έλληνες» έκρυβαν κι άλλα ελλείμματα. Να είστε σίγουροι ότι στην πορεία του έτους η Eurostat και οι ελεγκτές της τρόικας θα εμφανίζουν διαρκώς «κρυμμένα ελλείμματα», ώστε να δικαιολογήσουν την καταβαράθρωση των δημοσιονομικών δεικτών και ελλειμμάτων. Κι όλα αυτά για να ενισχύσουν την εντύπωση που επιμόνως καλλιεργεί η επίσημη προπαγάνδα ότι για την επιδείνωση δεν φταίει το μνημόνιο, αλλά οι κακοί επαγγελματίες και έμποροι που φοροδιαφεύγουν, οι κακές δημόσιες υπηρεσίες που δεν κάνουν καλά την δουλειά τους, κοκ. Η ύφεση που βαθαίνει και η αποσάθρωση της οικονομίας ούτε καν υπάρχει στην συλλογιστική τους.

Ωστόσο, δεν θέλει να έχει κανείς ιδιαίτερη ευφυΐα, αρκεί ακόμη κι αυτή των κκ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, για να καταλάβει ότι όσο καταβαραθρώνεται η εσωτερική αγορά, όσο τσακίζονται τα εισοδήματα και γιγαντώνεται η ανεργία, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η δυναμική των ελλειμμάτων. Με δεδομένη την κατάσταση και το γεγονός ότι η τρόικα δεν αφήνει κανένα περιθώριο ανάσχεσης της ύφεσης, το δημόσιο έλλειμμα για το 2011 θα είναι ακόμη μεγαλύτερο από το 2010. Ήδη η υστέρηση των δημοσιονομικών τακτικών εσόδων, δηλαδή των εσόδων από την φορολογία, εμφανίζεται να πλησιάζει το 20%. Είναι τέτοια η δυσπραγία και το έλλειμμα ρευστότητας του δημόσιου ταμείου που η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση ούτε καν να κλείσει μήνα.

Πληρώνουν με «αέρα»

Με ανύπαρκτα αποθεματικά και την ταμειακή ρευστότητα να εξαρτάται από την έκδοση τρίμηνων και εξάμηνων εντόκων γραμματίων, η κυβέρνηση προσανατολίζεται να πληρώνει τις υποχρεώσεις της, όσες πληρώνει, με ειδικά ομόλογα. Δηλαδή με ομόλογα που λειτουργούν ως υποσχετικά πληρωμής κάπου στο μέλλον, χωρίς να θεωρούνται επίσημα ή να καταγράφονται ως δημόσιο χρέος. Κι επομένως δεν έχουν καμμιά κατοχύρωση πληρωμής. Η μόνη κατοχύρωση είναι ο «λόγος τιμής» της κυβέρνησης, με ότι αυτό σημαίνει. Κι αυτό πρέπει να το πάρουν πολύ σοβαρά υπόψη τους όλοι όσοι καλούνται να πληρωθούν με τέτοια υποσχετικά.

Να ξαναθυμίσουμε ότι η μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης στην Ευρωπαϊκή Σύνοδο στις 11 και 25 Μαρτίου, την απέτρεψε από το να δοκιμάσει την τύχη της με την προγραμματισμένη έκδοση εντόκων γραμματίων του μηνός Μαρτίου. Το γεγονός αυτό δημιούργησε μια πρόσθετη τρύπα στο δημόσιο ταμείο πάνω από 1,5 δις ευρώ. Τώρα με τα επιτόκια του δεκαετούς ομολόγου να έχουν ξεπεράσει το 12%, το κυβερνητικό επιτελείο σκέφτεται σοβαρά να αναβάλει και την έκδοση των εντόκων γραμματίων του μηνός Απριλίου. Κάτι που μάλλον είναι απαγορευτικό για την κατάσταση του δημόσιου ταμείου. Με τα σημερινά δεδομένα ο στόχος των 55 δις ευρώ τακτικών εσόδων του προϋπολογισμού για το 2011 μοιάζει όνειρο απατηλό. Η εκτίμηση είναι ότι τα έσοδα θα κυμανθούν γύρω στα 45 δις ευρώ, που σημαίνει ένα πρόσθετο έλλειμμα της τάξης των 10 δις ευρώ.

Περικοπές και κερδοσκοπία

Με βάση τις εξελίξεις, για να ισορροπηθεί ο κρατικός προϋπολογισμός σε ετήσια βάση για το 2011 θα πρέπει να εξοικονομηθούν κοντά στα 18 δις ευρώ, δηλαδή το 8% επί του ΑΕΠ, μέσα από έκτακτες φορολογίες και κυρίως μέσα από πιο δραστικές περικοπές δαπανών.

Είναι ποτέ δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο; Το σίγουρο είναι ότι η τρόικα το απαιτεί ήδη και η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να το τραβήξει όσο πάει, όσο κι αν κοστίσει στην ελληνική οικονομία και προπαντός στην κοινωνία. Πληροφορίες φέρουν τα στελέχη των διεθνών οργανισμών να τάσσονται υπέρ ενός εμπροσθοβαρούς προγράμματος που θα δίνει βάρος στον περιορισμό των λεγόμενων ανελαστικών δαπανών του Δημοσίου. Ποιες είναι αυτές; Μισθοί και συντάξεις, δαπάνες για υγεία και παιδεία, κοκ. Έτσι, το μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό πλαίσιο δίνει βάρος στην μείωση του μισθολογικού κόστους στο Δημόσιο, στην περικοπή αμυντικών δαπανών, στην μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας και στον περιορισμό των κοινωνικών μεταβιβάσεων, μέσω μειώσεως των κοινωνικών επιδομάτων και του αριθμού των δικαιούχων. Από την οικονομία καζίνο, βαδίζουμε ολοταχώς στην κοινωνία καζίνο όπου η επιβίωση του εργαζόμενου νοικοκυριού αφήνεται καθαρά στην τύχη.

Την ίδια ώρα η χρεοκοπημένη οικονομία της χώρας αποδεικνύεται ξέφραγο αμπέλι και εύκολη λεία για τους κερδοσκόπους όλων των ειδών. Οι πολυεθνικές και τα καρτέλ της αγοράς αυξάνουν διαρκώς τις τιμές παραγωγού. Ο Γενικός Δείκτης Τιμών Παραγωγού στη Βιομηχανία (σύνολο Εγχώριας και Εξωτερικής Αγοράς) του μηνός Φεβρουαρίου 2011, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο δείκτη του Φεβρουαρίου 2010, παρουσίασε αύξηση 8,5%, έναντι αύξησης 6,7% που σημειώθηκε κατά την ίδια σύγκριση των δεικτών του έτους 2010 προς το 2009. Ενώ ο μέσος Δείκτης του δωδεκαμήνου Μαρτίου 2010 – Φεβρουαρίου 2011, σε σύγκριση προς τον ίδιο δείκτη του δωδεκαμήνου Μαρτίου 2009 – Φεβρουαρίου 2010, παρουσίασε αύξηση 7,0%, έναντι μείωσης 4,1%, που σημειώθηκε κατά τη σύγκριση των αντίστοιχων προηγούμενων δωδεκαμήνων. Σ’ αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει κανένα περιθώριο επιβίωσης της όποιας παραγωγής έχει απομείνει σ’ αυτόν τον τόπο.

Ένας πιστός φίλος

Ωστόσο η κυβέρνηση έχει πολύ πιο σοβαρές ασχολίες. Την Δευτέρα το μεσημέρι ο κ. Παπανδρέου είχε συνάντηση «κεκλεισμένων των θυρών» με έναν από τους πιο αδίστακτους κερδοσκόπους των διεθνών αγορών και φυσικά μέγα φιλάνθρωπο, τον κ. Τζορτζ Σόρος. Λεπτομέρειες για την συνάντηση δεν δόθηκαν. Ούτε κάποιος από την κυβέρνηση ένιωσε την υποχρέωση να ενημερώσει την ελληνικό λαό για το τι συζητά ο Έλληνας πρωθυπουργός με κάποιον σαν τον Σόρος πίσω από κλειστές πόρτες. Το μόνο που φρόντισαν να διαρρεύσει είναι ότι συζητήθηκαν οι εξελίξεις στη διεθνή οικονομία και στην ευρωζώνη ειδικότερα, ενώ δεν τέθηκε από καμία πλευρά θέμα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Που σημαίνει ότι αυτό ακριβώς ήταν το θέμα της συνάντησης.

Ο κ. Σόρος συμμετέχει σε μια ομάδα ισχυρών επενδυτικών κεφαλαίων, που συγκροτήθηκε στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης στις αρχές του 2010 και ηγείται της κερδοσκοπικής επίθεσης στο ευρώ. Είναι από εκείνους που πιέζουν, πατρονάρουν και χρηματοδοτούν αδρά λόμπι για να περάσει η ιδέα του ευρωομολόγου ως βασικό χρηματοδοτικό εργαλείο του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης. Επιπλέον είναι γνωστό ότι ένας από τους κατεξοχήν τομείς ενδιαφέροντος του κ. Σόρος είναι η αγορά ακινήτων. Επομένως η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι κάτι που ενδιαφέρει ιδιαίτερα τον εν λόγω κερδοσκόπο, ο οποίος έχει ήδη σημαντικές τοποθετήσεις στην αγορά ακινήτων της Ελλάδας. Άλλωστε ο κ. Σόρος είναι από τις αρχές του 2010 ένας από τους πιο πιστούς φίλους της κυβέρνησης Παπανδρέου, μιας και επανειλλημένα βγήκε να την στηρίξει με δηλώσεις του. Μάλλον ήρθε η ώρα να εξαργυρωθεί μια τόσο πολύτιμη φιλία.

«Η Αθήνα δεν καταθέτει τα όπλα», ήταν απάντηση της Frankfurter Rundschau (4/4) στο δημοσίευμα του Spiegel (1/4), σύμφωνα με το οποίο το ΔΝΤ τάσσεται υπέρ μιας ταχείας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους: «Μια τέτοια άποψη εκ μέρους του ΔΝΤ θα συνιστούσε αλλαγή στη στάση του διεθνούς οργανισμού, διότι μέχρι σήμερα διαμηνύει πάντα ότι η Ελλάδα μπορεί να διαχειριστεί μόνη της την κρίση.»

Αναδιάρθρωση εν ευθέτω και… όταν τους βολεύει

Όποιος κάνει λόγο για αναδιάρθρωση του χρέους δεν κατανοεί ότι τα μειονεκτήματα ενός τέτοιου βήματος είναι περισσότερα από τα πλενονεκτήματα, δήλωσε ο κ. Παπακωνσταντίνου για το δημοσίευμα του Spiegel. Επίσης το ΔΝΤ στήριξε τη θέση της Αθήνας, δηλώνοντας μέσω εκπροσώπου του ότι δεν υπάρχει αναγκαιότητα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Βέβαια σιγή ιχθύος κράτησε για την ένταξη της Ελλάδας στον μηχανισμό της Εκτεταμένης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης (EFF) που προτείνει το ΔΝΤ για 10 χρόνια επιπλέον.

Συνήγορος σ’ αυτή την γραμμή εμφανίστηκε και η γνωστή Goldman Sachs. «Η ευρωκρίση θα μας συνοδεύει επί χρόνια», ήταν η άποψη του Γιαν Χάτσιους, επικεφαλής οικονομολόγου της Goldman Sachs στην εφημερίδα Die Welt (4/4). Συγκεκριμένα δήλωσε: «Οι χώρες της Νότιας Ευρώπης είναι πολύ λίγο ανταγωνιστικές γι’ αυτό και οι σκληρές μεταρρυθμίσεις είναι αναπόφευκτες, φαίνεται μάλιστα να αποδίδουν. Στην Ιρλανδία έχει βελτιωθεί η διάθεση των μάνατζερ και στην Ισπανία η ανταγωνιστικότητα, τουλάχιστον στο κόστος εργασίας. Υπάρχουν πρόοδοι, αλλά φοβούμαι ότι η ευρωκρίση θα μας ακολουθεί για χρόνια.»

Όσον αφορά την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους παρατηρεί: «Η ελληνική κυβέρνηση κάνει μεγάλες προόδους και έχει δρομολογήσει με ζήλο πολλές αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Όμως η εκκίνηση της εξυγίανσης και των μεταρρυθμίσεων, τουλάχιστον όσον αφορά το χρέος, ήταν εξ αρχής ιδιαίτερα δύσκολη. Γι’ αυτό μία αναδιάρθρωση του χρέους εν ευθέτω χρόνω παραμένει ρεαλιστικό σενάριο.»

Το νόημα αυτής της τοποθέτησης είναι ότι ναι μεν η αναδιάρθρωση για την Ελλάδα και την Ιρλανδία είναι αναπόφευκτη, αλλά αφήστε ρε παιδιά να ολοκληρωθεί πρώτα το πρόγραμμα προσαρμογής και επιτρέψτε στην ευρωζώνη να ενσωματώσει τα νέα θύματα του ευρώ. Άλλωστε το μόνο που κατόρθωσε να συμφωνήσει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 25^ης Μαρτίου και να προχωρήσει άμεσα στην εφαρμογή του είναι η «οικονομική διακυβέρνηση» με τις ποινές και τις ρήτρες ενάντια στα απείθαρχα κράτη, καθώς και στο σύμφωνο του ευρώ με τα μέτρα υποβιβασμού των εργαζομένων σε υποζύγια στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.

Επιπλέον ανακοινώθηκε ότι στο Σύμφωνο για το Ευρώ προσχωρούν και μερικές επιπλέον χώρες: Βουλγαρία, Πολωνία, Δανία, Ρουμανία, Λιθουανία, Λετονία. Οι χώρες αυτές εντάσσονται στο Σύμφωνο όχι επειδή πληρούν τις προϋποθέσεις, αλλά διότι οι ισχυροί της ευρωζώνης ζητούν περισσότερα θύματα, περισσότερες αναλώσιμες χώρες.

Η κινέζικη ενδοχώρα της ευρωζώνης

Στον Πίνακα δίνονται ορισμένα στοιχεία για τις νέες χώρες του ευρώ. Καταρχάς οι περισσότερες, μάλλον όλες πλην Δανίας, είναι ήδη υπό καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας με το ΔΝΤ κυριολεκτικά να αλωνίζει. Όπως μπορεί να παρατηρήσει κανείς, τα προσόντα των χωρών αυτών είναι ο χαμηλός δείκτης δημόσιου και ιδιωτικού χρέους (συγκριτικά με τις μεγάλες χώρες του ευρώ), πράγμα που ενδιαφέρει ιδιαίτερα τις τράπεζες, και το ιδιαίτερα χαμηλό επίπεδο βασικού μισθού.

Για λόγους σύγκρισης να αναφέρουμε ότι στην Ελλάδα ο βασικός μισθός για το 2010 είναι 862,8 ευρώ, ενώ το χρέος των νοικοκυριών (2008) ανερχόταν σε 70,7%. Επίσης ένα σημαντικό πλεονέκτημα των χωρών που εντάσσονται στο ευρώ είναι ο ιδιαίτερα υψηλός δείκτης επιχειρηματικών κερδών, που βρίσκεται σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις πάνω από τον μέσο όρο της ευρωζώνης (36%). Όμως καμιά χώρα δεν φτάνει την Ελλάδα, η οποία το 2009 ο δείκτης επιχειρηματικών κερδών έφτασε στο 59,5% της εγχώριας προστιθέμενης αξίας.

Η ένταξή τους καθορίστηκε από την ανάγκη επέκτασης των ισχυρών οικονομιών της ευρωζώνης, με πρώτη τη Γερμανία, με όρους εξαγωγής κεφαλαίου και εμπορευμάτων. Ταυτόχρονα το φθηνό εργατικό δυναμικό, δίχως δικαιώματα και κατοχυρώσεις, θα λειτουργήσει ως κατασταλτικός μηχανισμός στις κοινωνικές και εργασιακές σχέσεις στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Σε συνδυασμό με τις υπό χρεοκοπία χώρες, η ευρωζώνη, και ειδικά η Γερμανία, αποκτά επιτέλους την πολυπόθητη «κινέζικη» ενδοχώρα της, με ένα εργατικό δυναμικό με αμοιβές και δικαιώματα που προσεγγίζουν σημαντικά το επίπεδο εξαθλίωσης του Κινέζου εργάτη.

Στοιχεία για τις νέες χώρες του ευρώ (2010)
	Δημόσιο χρέος (% ΑΕΠ)	Εξωτερικό χρέος (% ΑΕΠ)	Δημόσιο Έλλειμμα	Βασικός Μισθός (ευρώ)	Χρέος των νοικοκυριών (% επί του μέσου διαθέσιμου εισοδήματος)1	Ανεργία (%)	Επιχειρηματικό κέρδος (% επί της προστιθέμενης αξίας)1
Βουλγαρία	15,6	101,0	-4,7	122,7	…	8,2	54,3
Πολωνία	55,4	47,0	-7,1	320,8	49,4	9,9	45,5
Δανία2	45,3	274,0	-2,7	…	265,7	8,0	33,7
Ρουμανία	29,3	59,0	-8,3	141,6	…	7,3	52,3
Λιθουανία	37,2	98,0	-8,9	231,7	45,6	18,3	50,3
Λετονία	43,4	145,0	-9,0	253,7	73,7	18,3	44,8
<!–[if !supportLists]–>1.     <!–[endif]–>2008 <!–[if !supportLists]–>2.     <!–[endif]–>Η Δανία δεν διαθέτει επίσημα θεσμοθετημένο βασικό μισθό. ΠΗΓΗ: Επεξεργασία στοιχείων Eurostat και ΔΝΤ.

Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι, 6/4/2011

 

http://dimitriskazakis.blogspot.com/2011/04/blog-post_08.html#more

Η μάστιγα των τόκων

Οι διαπλανητικές συγκρούσεις συμφερόντων, η ευρωπαϊκή διάσταση, οι τρόποι επίλυσης της κρίσης δανεισμού, η ανάγκη εξόφλησης του ελληνικού χρέους, τα προβλήματα της χώρας μας και η υποχρέωση προστασίας του πλούτου της

Βασίλης Βιλιάρδος

του Βασίλη Βιλιάρδου

  

“Ο καπιταλισμός είναι το μοναδικό διαθέσιμο σύστημα που μπορεί να λειτουργήσει, αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει ικανοποιητικά, χωρίς μία ισχυρή παρουσία της κυβέρνησης, η οποία αντιλαμβάνεται αφενός μεν ότι οφείλει να ανταγωνισθεί σε ένα όλο και πιο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, αφετέρου δε ότι επιβάλλεται να παρέχει γενναιόδωρα προγράμματα περίθαλψης και παιδείας, για τα θύματα της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης” (Keynes)  

  

Πληθωρισμός ή αποπληθωρισμός; Οι Η.Π.Α., έχοντας την «τραυματική» εμπειρία της Μεγάλης Ύφεσης του 1930 και επιλέγοντας μεταξύ δύο κακών το καλύτερο («το μη χείρον βέλτιστο»), συνηγορούν εμφανώς υπέρ του πληθωρισμού. Έτσι διοχετεύουν, με τη βοήθεια της Fed, τεράστιες ποσότητες χρήματος στις αγορές, χωρίς να υπολογίζουν τα εισοδηματικά ασθενή «στρώματα» των Πολιτών τους – πιστεύοντας ότι, μπορούν να ανταπεξέλθουν με τις πληθωριστικές «παρενέργειες», μεταξύ των οποίων με τις κοινωνικές αναταραχές. Άλλωστε, διαθέτοντας «μονοπωλιακά» το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα ($), έχουν τη δυνατότητα να εξοφλούν εύκολα τις υποχρεώσεις τους, «τυπώνοντας» απλά καινούργιο χρήμα.   

  

Η Γερμανία, η οποία έχει «πληγεί» δύο φορές στην πρόσφατη ιστορία της από τον υπερπληθωρισμό, ο οποίος κατέστρεψε τόσο το νόμισμα, όσο και την κοινωνική συνοχή της (ενώ την οδήγησε, μεταξύ άλλων, στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο), τάσσεται χωρίς τον παραμικρό δισταγμό υπέρ του αποπληθωρισμού – υπέρ της διατήρησης καλύτερα ενός σταθερού, ελεγχόμενου επιπέδου τιμών της τάξης του 2%, το οποίο δεν «εκβάλλει» υποχρεωτικά στην ύφεση. Ακριβώς για το λόγο αυτό, επιλέγει μία οικονομική πολιτική λιτότητας, «επιβάλλοντας» στους «εταίρους» της ένα αυστηρό «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας», το οποίο συνδέει τους μισθούς με την παραγωγικότητα, καθώς επίσης τις κοινωνικές παροχές με τα «αποτελέσματα» των προϋπολογισμών τους – «αψηφώντας» επίσης τους Πολίτες.   

  

Από την άλλη πλευρά, οι πλεονασματικές χώρες και ειδικά αυτές που διαθέτουν υψηλές ιδιωτικές αποταμιεύσεις, όπως η Γερμανία, είναι προφανώς εναντίον του πληθωρισμού – ο οποίος μειώνει σημαντικά (ανάλογα με το ύψος του) την αξία των χρημάτων, ενώ περιορίζει ταυτόχρονα τα «πραγματικά» πλεονάσματα (πόσο μάλλον αφού, οι αυξημένες τιμές πώλησης, ακολουθούν συνήθως με καθυστέρηση τον πληθωρισμό). Κατ’ επέκταση, οι πλεονασματικές χώρες είναι υπέρ της αύξησης των βασικών επιτοκίων δανεισμού, τα οποία περιορίζουν τις πληθωριστικές πιέσεις – ενώ αυξάνουν τους «τοκογλυφικούς» τόκους των κεφαλαίων, γεγονός που επιδιώκουν ιδιαίτερα οι ιδιοκτήτες τους.     

   

Με τη σειρά τους οι ελλειμματικές χώρες, ιδιαίτερα αυτές που υποφέρουν από υψηλά δημόσια χρέη και ελλείμματα των προϋπολογισμών τους, όπως οι Η.Π.Α. (το έλλειμμα του προϋπολογισμού της υπερδύναμης ανήλθε στα 222 δις $ το Φεβρουάριο, ενώ οι καθαροί τόκοι εξυπηρέτησης του τεράστιου δημοσίου χρέους των Η.Π.Α. υπολογίζεται να τριπλασιαστούν – από 185 δις $ το 2010 στα 554 δις $ το 2015), τοποθετούνται υπέρ του πληθωρισμού, αφού μειώνει σταδιακά το πραγματικό χρέος, ενώ περιορίζει το «βάρος» των ελλειμμάτων, ως ποσοστό επί του πληθωριστικά αυξανόμενου ΑΕΠ κλπ. Επομένως, είναι υπέρ των χαμηλών επιτοκίων, αφού διαφορετικά απειλούνται από τους υψηλούς τόκους.

  

Πρόκειται λοιπόν για μία εμφανέστατη, στενή αλλά και ευρύτερη σύγκρουση συμφερόντων, η οποία αφορά αφενός μεν «εσωτερικά» τη δύση (ΕΕ, Η.Π.Α., Ιαπωνία), αφετέρου το σύνολο του πλανήτη. Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί, στα αριστερά του οποίου εμφανίζονται οι σημαντικότερες πλεονασματικές χώρες, ενώ στα δεξιά οι ελλειμματικές, είναι χαρακτηριστικός, σε σχέση με τα δύο «αντίπαλα στρατόπεδα»:

  

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Πλεονασματικές – Ελλειμματικές χώρες σε δις $ – Εκτιμήσεις 2009

  

Α/Α	Χώρα	Ισοζύγιο	Α/Α	Χώρα	Ισοζύγιο
1	Κίνα	297,10	1	Η.Π.Α.	-419,90
2	Ιαπωνία	140,60	2	Ισπανία	-74,47
3	Γερμανία	135,10	3	Ιταλία	-66,57
4	Νορβηγία	55,32	4	Γαλλία	-56,13
5	Ρωσία	48,97	5	Καναδάς	-36,13
6	Ολλανδία	42,72	6	Ελλάδα	-34,30
7	Νότια Κορέα	42,67	7	Μ. Βρετανία	-32,68
8	Ταϊβάν	42,57	8	Ινδία	-31,54
9	Ελβετία	35,91	9	Αυστραλία	-29,89
10	Κουβέιτ	32,01	10	Βραζιλία	-24,30
11	Μαλαισία	30,46	11	Πορτογαλία	-23,38
12	Σουηδία	29,50	12	Ιράκ	-19,90
13	Σαουδική Αραβία	26,50	13	Τουρκία	-13,96
14	Σιγκαπούρη	25,35	14	Ν. Αφρική	-11.53
15	Χονγκ Κονγκ	18,40	15	Μεξικό	-10.12

Πηγή: The World Factbook

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος         

   

Ο τρίτος παράγοντας τώρα, ο οποίος «συμμετέχει» επίσης στη «σύγκρουση», είναι οι κυρίαρχοι κλάδοι των αντιμαχομένων οικονομιών. Η Γερμανία (όπως η Κίνα, αλλά και αρκετές άλλες χώρες), «υποστηρίζεται» κυρίως από τη βιομηχανία της – από την παραγωγή δηλαδή, η οποία είναι «υπεύθυνη» για την οικονομική της πρόοδο.

  

Αντίθετα, η οικονομία των Η.Π.Α. βασίζεται στο χρηματοπιστωτικό κλάδο, μέσω του οποίου επεκτείνεται «κυριαρχικά» σε όλες τις υπόλοιπες χώρες – επίσης στις αναπτυσσόμενες. Έχοντας δε εξελίξει τα μέγιστα το «χρηματοπιστωτικό θηρίο», πλαισιώνοντας το με πλήθος άλλους «οργανισμούς» (εταιρείες αξιολόγησης, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, επιφανείς οικονομολόγους, διεθνείς χρηματιστές, πανίσχυρα Hedge funds, μεγάλα συνταξιοδοτικά ταμεία κλπ), έχει τη δυνατότητα να επιτυγχάνει τεράστια κέρδη, τα οποία φυσικά μονοπωλούνται από τον πλούσιο ιδιωτικό της τομέα – το Καρτέλ και τη Wall Street.

  

Η Ιαπωνία τώρα ευρίσκεται κάπου ενδιάμεσα, αφού είναι πλεονασματική, έχοντας ταυτόχρονα υψηλότατο δημόσιο χρέος (πλησιάζει το 220% του ΑΕΠ της), αλλά και απίστευτα μεγάλες ιδιωτικές αποταμιεύσεις (τριπλάσιες σχεδόν του ΑΕΠ της) – ενώ στηρίζεται στη βιομηχανική παραγωγή, ιδιαίτερα δε στην υψηλή τεχνολογία. Ο πρόσφατος όμως σεισμός τεραστίου μεγέθους, φαίνεται ότι θα αποσταθεροποιήσει σε μεγάλο βαθμό την οικονομία της, ειδικά επειδή ο προϋπολογισμός της συνεχίζει να είναι ελλειμματικός (περί το 10%). Ας μην ξεχνάμε ότι, η προηγούμενη μεγάλη σεισμική καταστροφή στη χώρα (το 1995, ισχύος 7,3 ρίχτερ), κόστισε περί τα 110 δις € στην οικονομία της, η οποία συνεχίζει να πλήττεται από μία ύφεση (deflation) που έχει διαρκέσει πάνω από 20 χρόνια.       

  

Συνεχίζοντας, ένας τέταρτος ίσως συγκρουσιακός παράγοντας, ο οποίος όμως δεν βρίσκει αντιμέτωπη τη δύση μεταξύ της, είναι οι πρώτες ύλες και ειδικά η ενέργεια – όπου οι «αντίπαλοι» είναι η Ρωσία, η Βραζιλία (η Ν. Αμερική γενικότερα), το Ιράν, μέρος της Αφρικής, οι χώρες του κόλπου κλπ. Το ισχυρό νόμισμα στην προκειμένη περίπτωση, το οποίο όμως απαιτεί «αποπληθωριστικό» πλαίσιο (αύξηση επιτοκίων κλπ), είναι υπέρ των χωρών που δεν διαθέτουν ενεργειακό  πλούτο και εναντίον αυτών (Ασία) που στηρίζονται στις εξαγωγές απλών καταναλωτικών αγαθών – ενώ ο πληθωρισμός, ιδίως αυτός που επικεντρώνεται στις τιμές των τροφίμων, είναι καταστροφικός για τις φτωχές, αναπτυσσόμενες οικονομίες (Ασία, Αφρική κλπ), οι οποίες κινδυνεύουν σε μεγάλο βαθμό από «αποσταθεροποιητικές» εξεγέρσεις των πλειοψηφικά πεινασμένων Πολιτών τους.  

   

Φυσικά ο πληθωρισμός, ιδίως ο υπερπληθωρισμός, περιορίζοντας τα πραγματικά εισοδήματα και αυξάνοντας τις τιμές των προϊόντων, είναι «θανατηφόρος» για τα αδύναμα στρώματα του πληθυσμού οποιασδήποτε χώρας του πλανήτη (μισθωτούς, συνταξιούχους κλπ) – αφού τα πλουσιότερα τμήματα έχουν τη δυνατότητα να ισορροπήσουν τις όποιες απώλειες του, απολαμβάνοντας υψηλότερες αμοιβές, επενδύοντας τα χρήματα τους σωστά ή αυξάνοντας την κερδοφορία των επιχειρήσεων τους.  

 

Η παγκόσμια κατάσταση λοιπόν σήμερα, έτσι όπως διαμορφώνεται τουλάχιστον από τους παραπάνω παράγοντες, είναι μάλλον επικίνδυνα θολή – με τις όποιες προβλέψεις, σε σχέση με την εξέλιξη της, τουλάχιστον εξαιρετικά δύσκολες. Επομένως, η «ρητορική» ερώτηση, με την οποία ξεκινήσαμε το κείμενο μας, εάν δηλαδή βρεθούμε αντιμέτωποι τελικά με (υπερ)πληθωρισμό ή με αποπληθωρισμό, είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί – αφού εξαρτάται από πάρα πολλούς, αντικρουόμενους παράγοντες, καθώς επίσης από τις χώρες που τελικά θα επικρατήσουν.          

  

Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

  

Η κρίση στην Ευρώπη έχει αναμφίβολα «αναζωπυρωθεί». Εκτός αυτού, όλα όσα ισχύουν σε παγκόσμια κλίμακα, σε σχέση με τη σύγκρουση συμφερόντων των ελλειμματικών με τις πλεονασματικές χώρες, όσον αφορά τις επιλογές μεταξύ πληθωρισμού ή αποπληθωρισμού, το ύψος των επιτοκίων κλπ, ισχύουν προφανώς και για το εσωτερικό της Ευρώπης.

  

Περαιτέρω, η Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να αποφύγει τη στάση πληρωμών, διατηρώντας την ανεξαρτησία της, αφού δυστυχώς υποχρεώθηκε στην καταστροφική πολιτική του ΔΝΤ, ενώ έχασε την πρόσβαση της στις «αγορές» – χωρίς ουσιαστικό λόγο, αφού το συνολικό χρέος της είναι το μικρότερο στην Ευρωζώνη (μόλις 252% του ΑΕΠ της). Ο δανεισμός που απαιτείται, ύψους 22,54 δις € επί πλέον αυτών του μηχανισμού στήριξης, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί – με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται (αν και τελικά πιθανολογούμε ότι θα «βοηθήσει» η Γερμανία, έναντι πολλαπλών βέβαια ανταλλαγμάτων).

  

Επίσης είναι δύσκολο να επιτευχθεί η περαιτέρω μείωση του ελλείμματος, το οποίο «εκβάλει» στο χρέος, αφού οι τόκοι αυξάνονται (στα 16 δις € το 2011 – ήτοι στο 30% περίπου των εσόδων), ενώ τα έσοδα περιορίζονται, επειδή το ΑΕΠ μειώνεται λόγω των «υφεσιακών» ΔΝΤ-μέτρων που έχουν ληφθεί. Για παράδειγμα, επειδή τα έσοδα αντιστοιχούν στο 22% περίπου του ΑΕΠ, όταν το ΑΕΠ μειώνεται κατά 10 δις €, τα έσοδα περιορίζονται κατά 2,2 δις €. Επομένως, οι υψηλότεροι συντελεστές φορολόγησης (ΦΠΑ κλπ) δεν σημαίνουν αυτόματα την είσπραξη περισσοτέρων φόρων σε απόλυτα μεγέθη – αφού ο τζίρος της οικονομίας, το ΑΕΠ μας δηλαδή, μειώνεται.   

  

Τέλος οι δαπάνες, λόγω της μείωσης των μισθών, των συντάξεων κλπ, ουσιαστικά «αντισταθμίζονται», από τον περιορισμό της κατανάλωσης, καθώς επίσης από την ανεργία και τα αποτελέσματα της. Κατ’ επέκταση, δυστυχώς για τη χώρα μας, αλλά και για το ΔΝΤ, το οποίο «απειλείται» με ολοκληρωτική αποτυχία (με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να μην «ευοδωθούν» τα σχέδια των Η.Π.Α., όσον αφορά την «εισβολή» τους στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, δια μέσου της ελληνικής «κερκόπορτας»), η κατάσταση φαίνεται να επιδεινώνεται σε μεγάλο βαθμό. Ίσως για το λόγο αυτό έχασε τον αυτοέλεγχο του ο διευθύνων σύμβουλος του «ταμείου», βρίζοντας με έναν άθλιο τρόπο τη χώρα μας, τουλάχιστον εξευτελιστικό για τον ίδιο – εκτός εάν αποτελεί μέρος ενός «υπόγειου σεναρίου».        

  

Συνεχίζοντας, η Ιρλανδία δεν πρόκειται επίσης να αποφύγει το μοιραίο, παρά το ότι προσπαθεί με όλες τις δυνάμεις της – αρνούμενη υπερήφανα, ακόμη και στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής, να αποδεχθεί την ηγεμονία της Γερμανίας. Με συνολικό χρέος που υπερβαίνει το 700% του ΑΕΠ της, καθώς επίσης με τους Ισολογισμούς των τριών μεγαλύτερων τραπεζών της να ξεπερνούν το 200% του ΑΕΠ της, θεωρούμε μάλλον απίθανο να αρκεσθεί στα περίπου 85 δις € του μηχανισμού στήριξης – από τα οποία έχει η ίδια αναλάβει το 20%.

  

Σε αντίθεση με την Ελλάδα, η οποία «πλήττεται» από το δημόσιο χρέος, από τους τόκους του καλύτερα, η Ιρλανδία υποφέρει από το ιδιωτικό χρέος (τράπεζες), το οποίο μεταφέρεται δυστυχώς από την κυβέρνηση της, στο έλλειμμα  του προϋπολογισμού και από εκεί στο χρέος. Όταν αρχίσει δε να εφαρμόζεται και στην Ιρλανδία η «υφεσιακή» πολιτική του ΔΝΤ, παρά τις όποιες αντιρρήσεις της νέας κυβέρνησης της, η οποία διαδέχθηκε αυτήν που ουσιαστικά άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στους συνδίκους του διαβόλου, τα δεδομένα της οικονομίας της προφανώς θα επιδεινωθούν πολύ περισσότερο.         

  

Όσον αφορά την Πορτογαλία, φαίνεται ότι τελικά θα υποκύψει με τη σειρά της, παρά το ότι το δημόσιο χρέος της υπολογίζεται στο 85% του ΑΕΠ της το 2010. Το συνολικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό, υπερβαίνει το 323% το ΑΕΠ της, ενώ το έλλειμμα του προϋπολογισμού της το 2010 διαμορφώθηκε μεν στο 7,3% του ΑΕΠ (από 9,4% το 2009), αλλά με τη βοήθεια της «δημιουργικής λογιστικής» – αφού οι συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις της μεγάλης εταιρείας τηλεπικοινωνιών (Portugal Telekom), ύψους περί τα 2 δις €, «μεταφέρθηκαν».

  

Το γεγονός αυτό συνετέλεσε στην (τεχνητή) αύξηση των κρατικών εσόδων κατά 1,1% του ΑΕΠ, με την ανάλογη «πλασματική» μείωση του ελλείμματος. Η ανακάλυψη της συγκεκριμένης «εξαπάτησης» έγινε από την J.P. Morgan, η οποία προφανώς θα επιθυμούσε να βοηθήσει τους «συναδέλφους» της πραιτοριανούς των τοκογλύφων, το ΔΝΤ δηλαδή, να εισβάλλουν ανενόχλητοι στην τρίτη χώρα της Ευρωζώνης.      

  

Εκτός αυτού, παρά το ότι η κυβέρνηση της Πορτογαλίας ισχυρίζεται ότι θα επιτευχθεί ανάπτυξη, η κεντρική τράπεζα της χώρας προβλέπει ύφεση της τάξης του 1,3% του ΑΕΠ – με αποτέλεσμα την αδυναμία περιορισμού των ελλειμμάτων. Τέλος, τα υψηλά επιτόκια του νέου δανεισμού της χώρας από τις «αγορές» (5,99% την τελευταία φορά, για δάνειο ύψους 1 δις € μόλις), δεν επιτρέπουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.    

  

Η Ισπανία τώρα υποτιμήθηκε από την Moody’s, κυρίως λόγω του ότι η εταιρεία αξιολόγησης προέβλεψε πως η διάσωση των τοπικών τραπεζών της θα κοστίσει πολύ περισσότερο, από τα 20 δις € που ισχυρίζεται η κυβέρνηση της (κατά την Moody’s το κόστος θα ανέλθει στα 40-50 δις €, τα οποία θα μπορούσαν να αυξηθούν στα 110-120 δις €). Παράλληλα, η ανεργία (20%) συνεχίζει να μαστίζει τη χώρα, όπως επίσης η κρίση στον κλάδο των ακινήτων, η οποία έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις. Παρά το ότι λοιπόν η ΕΚΤ προσπαθεί να διατηρήσει έξω από την κρίση την Ισπανία (άρθρο μας), ισχυριζόμενη ότι έχει λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, η κατάσταση της τέταρτης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωζώνης είναι εξαιρετικά κρίσιμη.

  

Εμείς τουλάχιστον θεωρούμε αρκετά επικίνδυνη και την Ιταλία η οποία, με δημόσιο χρέος που υπερβαίνει το 120% του ΑΕΠ της (συνολικό 315%), με πολιτικά προβλήματα, καθώς επίσης με έντονες «συνέπειες» από την αναταραχή στη Λιβύη (εισαγωγές πετρελαίου, επενδύσεις, μεταναστευτικό), δεν είναι σε τόσο καλή οικονομική θέση, όσο μας παρουσιάζεται.   

  

Συμπερασματικά λοιπόν, έχουν συσσωρευτεί αρκετά γκρίζα σύννεφα στον  ουρανό της Ευρωζώνης, τα οποία είναι πολύ δύσκολο να μην προκαλέσουν μία καταστροφική καταιγίδα – ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε την εξαιρετικά δύσκολη θέση, στην οποία ευρίσκεται η ΕΚΤ, έχοντας αγοράσει αρκετά ομόλογα των «προβληματικών» χωρών της ένωσης. Επίσης, τη θέση εκείνων των ασφαλιστικών εταιρειών, οι οποίες ασφαλίζουν τα δημόσια ομόλογα (CDS), όπως για παράδειγμα η αμερικανική AIG. Μία ενδεχόμενη στάση πληρωμών κάποιας χώρας, θα πυροδοτούσε αναμφίβολα μία ασφαλιστική βόμβα μεγατόνων, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το σύστημα. 

  

ΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΕΠΙΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΧΡΕΟΥΣ   

  

Συνεχίζοντας, θεωρείται ότι υπάρχουν δύο μόνο τρόποι για να επιλυθεί μία κρίση χρέους αυτού του μεγέθους: Η διαγραφή χρέους ή/και η διάσωση (bailout). Αντίθετα, η κεφαλαιακή ενίσχυση των ελλειμματικών χωρών, δια μέσου της μεταφοράς (transfer union) κεφαλαίων από τις πλεονασματικές (άρθρο μας) δεν συζητείται, ενώ θα μπορούσε να είναι το επακόλουθο της πολιτικής ένωσης της Ευρωζώνης, στα πλαίσια της δημιουργίας των  Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. 

  

Η διάσωση τώρα μίας χώρας, προϋποθέτει την αύξηση του ποσού που έχει εγκριθεί στο μηχανισμό σταθερότητας EFSF (φαίνεται ότι αποφασίσθηκε ήδη), καθώς επίσης τη διεύρυνση των «πρωτοβουλιών» του – έτσι ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί σε όλα τα πιθανά ενδεχόμενα. Εάν ο μηχανισμός αγόραζε τότε ομόλογα δημοσίου στην πρωτογενή αγορά (επίσης συμφωνήθηκε), θα μπορούσε να βοηθήσει τις αδύναμες χώρες να επανέλθουν στις αγορές, χωρίς το φόβο των υψηλών επιτοκίων. Σε συνδυασμό δε με την «εθελούσια» διαγραφή μέρους των χρεών, με τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, θα μπορούσε ένας τέτοιος μηχανισμός να δημιουργήσει ξανά βιώσιμες συνθήκες εντός της Ευρωζώνης. Ταυτόχρονα θα μπορούσε να σταθεροποιήσει εκείνες τις χώρες, οι οποίες κινδυνεύουν από ενδεχόμενες διαγραφές χρεών των υπολοίπων (αλυσιδωτή αντίδραση), χωρίς να έχουν οι ίδιες ευθύνη.

  

Η διάσωση αυτής της μορφής θα ήταν ασφαλώς συνδεδεμένη με διάφορες, φυσικά αυστηρές αλλά μη «υφεσιακές» και δίκαιες προϋποθέσεις, για τις χώρες που θα έκαναν «χρήση» της – χωρίς όμως τη συμμετοχή του ΔΝΤ, το οποίο εξυπηρετεί άλλου είδους σκοπιμότητες (τους τοκογλύφους και το Καρτέλ). Έτσι, θα μπορούσε να επιτευχθεί η πραγματική εξυγίανση των ελλειμματικών χωρών της Ευρωζώνης, η οποία είναι αδύνατον να επιτευχθεί με τις μεθόδους του ΔΝΤ και χωρίς τη στήριξη του μηχανισμού σταθερότητας.

  

Εάν όμως κάτι τέτοιο δεν συμβεί, αν και φαίνεται ότι έχει πλέον αποφασισθεί σε γενικές γραμμές, τότε είναι πολύ πιθανόν να αναγκασθούν κάποιες χώρες να κηρύξουν μονομερώς στάση πληρωμών – οπότε αρκετές από τις υπόλοιπες θα αναγκασθούν να διαθέσουν τα ίδια ή και περισσότερα χρήματα για τη διάσωση των τραπεζών τους. Εκτός αυτού, το Ευρώ μάλλον θα κατέρρεε και η Ευρωζώνη πιθανότατα θα διαλυόταν, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το σύνολο των κρατών της – ειδικά για τη Γερμανία, η οποία εξάγει σχεδόν το 75% των προϊόντων της στην ΕΕ, σε σταθερούς «πελάτες» και χωρίς να αντιμετωπίζει συναλλαγματικά προβλήματα (άνοδο της αξίας του νομίσματος, εφόσον δεν θα ήταν κοινό κλπ).  

  

Η ΕΞΟΦΛΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

  

Όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν, το νούμερο ένα πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το έλλειμμα, αλλά ούτε και το χρέος – αυτού καθεαυτού. Το πρόβλημα της χώρας μας, όπως και πολλών άλλων υπερχρεωμένων κρατών (επιχειρήσεων και νοικοκυριών επίσης), είναι οι τόκοι – έτσι όπως διαμορφώνονται από τα τοκογλυφικά επιτόκια των αγορών, τα οποία ουσιαστικά προσδιορίζονται από το Βατικανό του Κεφαλαίου: την τράπεζα διεθνών διακανονισμών, την οποία έχουμε αναλύσει διεξοδικά. Ο Πίνακας ΙΙ είναι χαρακτηριστικός:

 

 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Μεγέθη κρατικού προϋπολογισμού σε εκ. €

 

Έτη	2007	2008	2009	2010	2011
Τόκοι	9.791	11.207	12.325	13.223	15.920
Χρεολύσια	22.544	26.246	29.135	19.549	28.130

Πηγή: Τράπεζα της Ελλάδος / Νομισματική Πολιτική 2010 – 2011

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ, οι τόκοι το 2011 θα είναι κατά 6,2 δις € υψηλότεροι, σε σχέση με το 2007 – ενώ θα συνεχίσουν να αυξάνονται ακόμη περισσότερο, επιδεινώνοντας διαρκώς τη θέση μας. Ουσιαστικά, εάν υπολογίσουμε ένα μέσο επιτόκιο δανεισμού ύψους 5% ετήσια, αυτό σημαίνει ότι σε 20 περίπου έτη πληρώνεται ολόκληρο το δημόσιο χρέος (κεφάλαιο), το οποίο όμως συνεχίζουμε να χρωστάμε εξ ολοκλήρου.

   

Το ίδιο συμβαίνει με τις επιχειρήσεις, οι οποίες επιβαρύνονται με υψηλότερα επιτόκια, καθώς επίσης με τα νοικοκυριά (ιδιώτες), τα οποία πολλές φορές (πιστωτικές κάρτες) χρεώνονται με επιτόκια της τάξης του 20% – γεγονός που σημαίνει ότι, σε  5 χρόνια οι τράπεζες εισπράττουν το σύνολο του δανείου τους, δια μέσου των τόκων, ενώ τα νοικοκυριά συνεχίζουν να το οφείλουν.      

  

Κατά την άποψη μας λοιπόν, η λύση που οφείλουμε να επιδιώξουμε δεν είναι άλλη, από την «εκδίωξη» του ΔΝΤ και την αποπληρωμή, την ολοσχερή εξόφληση δηλαδή του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας μας σε 40 ισόποσες ετήσιες δόσεις, με επιτόκιο ίσο με αυτό που δανείζονται οι τράπεζες (με το βασικό της ΕΚΤ, το οποίο σήμερα ανέρχεται στο 1%) – παραμένοντας «έντιμοι» και χωρίς να ζητήσουμε την παραμικρή διαγραφή (haircut).    

  

Στην περίπτωση αυτή, οι ετήσιοι τόκοι για το σύνολο των χρεών μας (περί τα 340 δις €, εκ των οποίων τα 100 δις € ανήκουν σε Έλληνες – τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, αμοιβαία, ιδιώτες), θα ήταν περίπου 3,4 δις € το πρώτο έτος (μειούμενοι στη συνέχεια), ενώ τα χρεολύσια 8,5 δις € το χρόνο – συνολικά λοιπόν 11,9 δις €. Ο Πίνακας ΙΙΙ που ακολουθεί είναι επιβοηθητικός:

  

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙΙ: Χρηματοδοτικές ανάγκες κρατικού προϋπολογισμού 2011 σε εκ. €

 

Έλλειμμα κρατικού προϋπολογισμού	20.857
Χρηματοδότηση φορέων με ειδικά ομόλογα	420
Ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας	2.000
Συμμετοχή σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου τραπεζών κλπ	51
Χρεολύσια μεσομακροπρόθεσμου χρέους	28.130
Πρόβλεψη εξόφλησης βραχυπρόθεσμου χρέους	18.000
Σύνολο χρηματοδοτικών αναγκών	69.458
Χρηματοδότηση από
Ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου	420
Μηχανισμό Στήριξης*	46.500
Νέος δανεισμός από τις «αγορές»	22.538
Σύνολο δανεισμού	69.458

* Ουσιαστικά είναι 40 δις €, όπως στον Πίνακα Ι. Διαμορφώθηκαν στα 46,5 δις € επειδή λάβαμε καθυστερημένα τη δόση από την ΕΕ, τον Ιανουάριο του 2011.

Πηγή: Προϋπολογισμός 2011, σελίδα 74

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

  

Εάν από το προϋπολογιζόμενο έλλειμμα του 2011, το οποίο εμφανίζεται στον Πίνακα ΙΙΙ (20,857 δις €), αφαιρέσουμε τους τ�