ΕΤΟΙΜΟΠΟΛΕΜΟΙ ΟΙ S-300 ΕΞΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ ΜΕ ΠΥΡΑΥΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ «ΟΚ» ΡΩΣΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ

Υπάρχουν και καλά νέα… Εκείνοι οι περιβόητοι S-300, που είχαν αγοραστεί για την ενίσχυση της άμυνας της Κύπρου επί Κληρίδη και προκάλεσαν τεράστιες αντιδράσεις από την Τουρκία και την Αμερική, γιατί οι… φίλοι γείτονές μας έβλεπαν ότι οι πύραυλοι μπορούν να χτυπήσουν μέχρι τα βάθη της Ανατολίας, αλλά και πιο κοντά, και τελικά κάναμε πίσω έπειτα από πιέσεις των συμμάχων.

Και κατέληξαν σε κάποιο χωράφι. Σήμερα όμως δεν παραμένουν σε αχρηστία ούτε σκουριάζουν. Οι S-300 είναι ΕΤΟΙΜΟΠΟΛΕΜΟΙ! Στην Κρήτη όπου μεταφέρθηκαν από την Κύπρο -ούτε εκεί δεν ήθελαν οι σύμμαχοί μας να βρίσκονται (!)- και είχαν εγκαταλειφθεί κάπου σε περιοχή του Λασιθίου, ξεκίνησε επί κυβέρνησης Καραμανλή και υπουργού Άμυνας Ευάγγελου Μεϊμαράκη η ενεργοποίησή τους. Ύστερα από επαφές με τη Ρωσία, σε υψηλότατο πολιτικό επίπεδο, πήγαν στην Κρήτη ρώσοι τεχνικοί, στήθηκαν οι S-300, έγιναν οι απαραίτητες δοκιμές και σήμερα είναι πια σε πλήρη λειτουργία. Και με πυρομαχικά (πυραύλους) και κανένας δεν μπορεί ούτε να τους αγνοήσει ούτε να τους υποβαθμίσει… Η άμυνα της χώρας έχει ενισχυθεί με ένα πολύ ισχυρό όπλο, όπως είναι οι S-300. http://www.paron.gr/v3/new.php?id=66945&colid=&catid=42&dt=2011-05-15%200:0:0

Υπό Γερμανικό έλεγχο οι επικοινωνίες των ΕΔ! Αποκαλυπτικά έγγραφα και παρασκήνιο.

<!– Σε µεταλλικά κοντέινερ θα µεταφερθούν αµέσως µόλις βγουν στην επιφάνεια οι 33 µεταλλωρύχοι, προκειµένου να προστατευτούν από το φως του ηλίου. –>

Υπό Γερμανικό έλεγχο,βρίσκονται από τον Ιανουάριο του 2009 υποδομές του ΟΤΕ,που μέχρι και σήμερα χρησιμοποιούνται από τις Ένοπλες Δυνάμεις “και διασφάλιζαν θέματα εθνικής ασφάλειας”!!!Αυτό προκύπτει από έγγραφο του ΓΕΕΘΑ με το οποίο ενημερώνεται ο υπουργός Άμυνας για την ανάγκη να υλοποιηθεί άμεσα το χρηματοδοτούμενο από το ΝΑΤΟ έργο του Ενοποιημένου Συστήματος Επικοινωνιών Εθνικής Άμυνας,ώστε οι επικοινωνίες των ΕΔ να μην εξαρτώνται απ΄ αυτές τις υποδομές. O μειοδοτικός διαγωνισμός αν και βρισκόταν ένα βήμα πριν την ολοκλήρωσή του,»πάγωσε»,χωρίς προφανή αιτία,όπως προκύπτει από έγγραφα του ΓΕΕΘΑ.

Το Ενοποιημένο Σύστημα Επικοινωνιών Εθνικής Άμυνας (ΕΣΕΕΘΑ),είναι ένα έργο συγχρηματοδοτούμενο με πιστώσεις του ΝΑΤΟ, που φθάνουν τα 8.655.000 ευρώ. Ο εκσυγχρονισμός του συστήματος επικοινωνιών κρίνεται επιχειρησιακά απαραίτητος από το ΓΕΕΘΑ και λογικά αφού το έργο χρηματοδοτείται σχεδόν εξ΄ ολοκλήρου από τη Συμμαχία,όλα θα έπρεπε να κυλήσουν,γρήγορα και ομαλά. Στην Ελλάδα,αυτά όμως δεν ισχύουν. Η σκληρή μάχη που γίνεται μεταξύ εταιρειών και συμφερόντων ακόμη και …για τις βίδες που χρειάζονται οι Ένοπλες Δυνάμεις, έχει οδηγήσει το πρόγραμμα στο “ψυγείο” και τον υπουργό ΄Αμυνας Ευάγγελο Βενιζέλο σε άβολη θέση,με όλες τις ενδιαφερόμενες πλευρές να τον “κατηγορούν” ότι κάτι δεν πάει καλά.

Η υπόθεση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εύκολα ένα απλό “ξεκαθάρισμα” λογαριασμών μεταξύ εταιρειών οι οποίες διεκδικούν το ίδιο πρόγραμμα. “Μπερδεύεται” όμως από ένα ενημερωτικό του ΓΕΕΘΑ,το περιεχόμενο του οποίου έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις αποφάσεις που ελήφθησαν για το πρόγραμμα του ΕΣΕΕΘΑ.

Πως έχει η υπόθεση:

•Ο εκσυγχρονισμός του Ενοποιημένου Συστήματος Επικοινωνιών Εθνικής Άμυνας είχε προγραμματιστεί από το 2003 με βάση πρόγραμμα του ΝΑΤΟ (1997/5CM00712-0). Η Συμμαχία το χρηματοδοτεί με 8.655.000 ευρώ συν 1.3 εκατομμύρια ευρώ ετησίως για τη συντήρησή του.

•Στις 4 Αυγούστου 2008 προκηρύχθηκε η δημοπράτηση του έργου.

•Στις 20 Ιουλίου 2010,μετά από μεγάλη καθυστέρηση που προκάλεσε τη δυσαρέσκεια του ΝΑΤΟ,υποβλήθηκαν προσφορές από 32 εταιρείες

•Κι ενώ στις αρχές του χρόνου είχαν αξιολογηθεί οι τεχνικές προσφορές και απόμενε η αξιολόγηση των τεχνικών προσφορών, ο διεθνής διαγωνισμός ακυρώθηκε!

Η άποψη ότι οι “τεχνικές προδιαγραφές έπρεπε να επικαιροποιηθούν”, επικράτησε απ΄ όσους την υποστήριζαν και ανάμεσα σ΄ αυτούς ήταν και ο πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου Γ. Γραμματίδης,όπως προκύπτει από επιστολή του προς τον υπουργό Άμυνας Ευάγγελο Βενιζέλο με ημερομηνία 26 Ιανουαρίου 2010. Ο κ.Γραμματίδης αφού ευχαριστεί θερμά “για την ευκαιρία που δώσατε στα μέλη του επιμελητηρίου μας να συζητήσουμε μαζί σας θέματα κοινού ενδιαφέροντος”, επισημαίνει:

“Σας θυμίζουμε το θέμα του διαγωνισμού “Υλοποίηση των Switching ,Control και Security υποσυστημάτων του Ενοποιημένου Συστήματος Επικοινωνίας Εθνικής Άμυνας (ΕΣΕΕΘΑ)”, για το οποίο κατανοήσατε την ανάγκη διακοπής του,ώστε να επικαιροποιηθούν οι προδιαγραφές που πρέπει να περιλαμβάνει”.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ

Η επιστολή Γραμματίδη χαρακτηρίστηκε από άλλους ενδιαφερόμενους ως προσπάθεια “εξωθεσμικών παραγόντων” να ακυρώσουν το διεθνή διαγωνισμό,ο οποίος τελικά «πάγωσε». Κι όπως αναφέραμε όλα αυτά θα αποτελούσαν μία συνηθισμένη σύγκρουση αντίθετων συμφερόντων στο χώρο των εξοπλισμών. Ωστόσο υπάρχει  ενημερωτικό σημείωμα του ΓΕΕΘΑ, στο οποίο αναφέρονται τα εξής σημαντικά για την υπόθεση:

• “Οι απαιτήσεις-τεχνικές προδιαγραφές του διαγωνισμού καλύπτουν όλα τα είδη της σύγχρονης τεχνολογίας ανά το κόσμο …”

• “Οι πιθανές αναφορές σε αλλαγή των προδιαγραφών ή και όρων δεν υφίστανται για τους παρακάτω λόγους:
-Η τελευταία επικαιροποίηση έγινε το 2007.
-Οι υφιστάμενες προδιαγραφές έχουν εγκριθεί από το ΝΑΤΟ.”

• “Υπάρχει σαφής όρος στην διακήρυξη για τη δυνατότητα που παρέχεται στην προϊσταμένη αρχή για τροποποίηση των προδιαγραφών και όρων στην περίπτωση που υπάρξει νεώτερη τεχνολογία. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει νεώτερη τεχνολογία”.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΓΕΕΘΑ

• Αυτό το σημείο του εγγράφου του ΓΕΕΘΑ προσέξτε το:

“Οι υποδομές του ΟΤΕ που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούνται από τις Ένοπλες Δυνάμεις και διασφάλιζαν θέματα εθνικής ασφάλειας ,βρίσκονται ως γνωστόν από 1/1/2009 υπό τον έλεγχο Γερμανικής εταιρείας .Επομένως επιβάλλεται η επιτάχυνση της υλοποίησης του έργου ,ώστε οι Ένοπλες Δυνάμεις να βασίζονται σε ίδια μέσα”! Οι Γερμανοί δηλαδή ελέγχουν πλέον και δομές εθνικής ασφάλειας.
ΙΔΟΥ ΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΓΕΕΘΑ

Η συνέχεια του εγγράφου του ΓΕΕΘΑ , έχει ακόμη πιο κατηγορηματικά επιχειρήματα για άμεση ολοκλήρωση των διαδικασιών επισημαίνοντας ότι το αντίστοιχο έργο στη Τουρκία έχει προκηρυχθεί κι έχει χρηματοδοτηθεί πλήρως από το ΝΑΤΟ με 17.000.000 ευρώ. Και καταλήγει επί λέξει στο συμπέρασμα-εισήγηση:

“Είναι προφανές ότι υπάρχει αδήριτη εθνική ανάγκη να προχωρήσει ο διαγωνισμός που βρίσκεται στη φάση αποσφράγισης των οικονομικών προσφορών και κατακύρωσης του έργου στο μειοδότη”.

Κι όμως ο διαγωνισμός «παγώνει» και πάει προς ακύρωση. Μένει να μας εξηγήσουν το γιατί.
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΕΘΑ ΚΑΙ Η ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΥΡΩΘΕΙ Ο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

 

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=2&art_id=5359

ΝΑ ΑΥΞΗΘΕΙ Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΘΗΤΕΙΑ

 του Μελέτη Μελετόπουλου

Είναι προφανές ότι η Ελλάδα έχει εισέλθει σε φάση αποσταθεροποίησης. Αυτήασφαλώς συνδέεται με την εφαρμογή του μνημονίου και των οδυνηρών μέτρων κάθαρσης της συσσωρευμένης κόπρου του Αυγείου. Η πολιτική όμως της κυβέρνησης αποσκοπεί στην μείωση του ελλείμματος κυρίωςμέσω της συρρίκνωσης της αγοραστικής δύναμης της μεσαίας τάξης και των ασθενεστέρων στρωμάτων. Ταυτόχρονα το πολιτικό σύστημα συνολικά προσπαθεί να διασώσει τα προνόμιά του, αδυνατεί να χαράξει κάποια στοιχειώδη αναπτυξιακή προοπτική και αρνείται πεισματικά να αποβάλει τους ενόχους και να τιμωρήσει τους υπευθύνους της χρεωκοπίας και της υπεξαίρεσης του δημοσίου χρήματος. Αυτά έχουν εξοργίσει την κοινή γνώμη και την εξωθούν σε εξωθεσμικές ενέργειες.

Αλλά η εσωτερική κατάρρευση περιπλέκεται λόγω των πρωτοφανών παγκοσμίων γεωπολιτικών εξελίξεων. Η κατάρρευση των φιλοδυτικών καθεστώτων της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής οδηγεί σε δεύτερη φάση ή και άμεσα στην δημιουργία ενός φονταμενταλιστικού ισλαμικού άξονα, που θα εκτείνεται από τον Ατλαντικό έως το Πακιστάν. Στην εξέλιξη αυτή, γεωπολιτικά η Ελλάδα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα.

Ταυτόχρονα, η Ελλάδα περιβάλλεταιαπό όχι ένα ή δύο αλλά τρία(!) κράτη με αναθεωρητική εξωτερική πολιτική, που αμφισβητούν ευθέως και επισήμως τμήματα της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας. Σε γενικώτερο κλίμα αποσταθεροποίησης, δημιουργούνται προϋποθέσεις για δημιουργίαεπικίνδυνων καταστάσεων.

Μπροστά σʼαυτές τις εξελίξεις, το Ελληνικό κράτος πρέπει νʼαποφασίσει εάν θέλει να συνεχίσει να λειτουργεί ως συντεταγμένη και ευνομούμενη πολιτεία, που θα προστατεύει την ζωή και την περιουσία των πολιτών του, καθώς και τα κυριαρχικά του δικαιώματα, τον πολιτισμό του, την ιστορίατου και την αξιοπρέπειά του. Ή εάν θα αφεθεί στο γενικευμένο χάος, την ανομία, την εγκληματικότητα, την ανεπανόρθωτη μαζική δημογραφική και πολιτισμική αλλοίωση, την αδυναμία αντιμετώπισης εξωτερικών απειλών εναντίον του.

Η ελληνική κοινωνία θα κληθεί να αποβάλει την καταναλωτική και υλιστική της χαύνωση, την διαφθορά, την αμετροέπεια, την αναξιοκρατία, την ανευθυνότητα, την ήσσονα προσπάθεια, την δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και τα καινοφανή στην μακραίωνη ελληνική ιστορία στοιχεία που την οδήγησαν στην σημερινή αποσύνθεση.Και να επαναφέρει τα παραδοσιακά της ήθηπου την βοήθησαν να ανταπεξέλθει στις δύσκολες περιστάσεις του παρελθόντος, όπως την αξιοκρατία, την εντιμότητα, την εργατικότητα, την αυτοπειθαρχία, την λιτότητα, την μαχητικότητα, την αλληλεγγύη, την αγάπη της παιδείας, την ριψοκίνδυνη επιχειρηματικότητα και κυριώτατα τον πατριωτισμό και το πνεύμα αυτοθυσίας. Φυσικά θα πρέπει οι φορείς της αποσύνθεσης να αποβληθούν από το την πολιτική ζωή και το κράτος και να αντικατασταθούν με νέες προσωπικότητες,που θα ενσαρκώνουν αυτές τις αξίες.

Τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν θα είναι ασφαλώς αντίθετα στην συβαριτική ιδεολογία της τελευταίας τριακονταετίας. Το πρώτο είναι η ισχυροποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων.

Ηλαϊκιστική και εκλογοθηρικήσυνεχόμενη μείωση της στρατιωτικής θητείας σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης δεν δικαιολογήθηκε από κάποια μείωση της εξωτερικής απειλής. Αντιθέτως οι Ελληνοτουρκικές κρίσεις του 1976, του 1987, του 1996, η διαρκής ένταση τα τελευταία χρόνια, το Σχέδιο Βαριοπούλακαθώς και η εμφάνιση νέων απειλών, αναθεωρητισμών και διεκδικήσεων από αλβανικής και σκοπιανής πλευράς θα έπρεπε να οδηγήσουν σε μέτρα αύξησης του στελεχιακού δυναμικού των Ενόπλων Δυνάμεων, αντί για κλείσιμο στρατοπέδων, κατάργηση μονάδωνκαι αντικατάσταση της θητείας στρατευσίμων στο Πολεμικό Ναυτικό και στην Αεροπορία από επαγγελματίες οπλίτες.

Επείγειη αύξηση του χρόνου θητείας στους δεκαοκτώ μήνεςγια τους οπλίτες και σε δύο χρόνια για τους εφέδρους αξιωματικούς, που θα αυξήσει δραστικά το δυναμικό των ενόπλων δυνάμεων και θα καταστήσει δυνατή την επανεπάνδρωση των μεθοριακών μονάδων και των μεγάλων σχηματισμών. Παράπλευρη ευεργετική συνέπεια του μέτρου θα είναι η μείωση της ανεργίας.

Ταυτόχρονα, απαιτείται ενεργοποίηση της Εφεδρείας, με συνεχή επανεκπαίδευση ισραηλινού τύπου των εφέδρων, εκκαθάριση και ενημέρωση των αρχείων, και τακτικές ασκήσεις γενικής επιστράτευσης, ώστε σε περίπτωση πραγματικής επιστράτευσης να μην επαναληφθεί το χάος του 1974.

Επίσης πρέπει οι περισσότερες μονάδες του Στρατού Ξηράς να αποκτήσουν με κατάλληλη εκπαίδευση καταδρομικό χαρακτήρα, στην ουσία η παλαιά μεραρχία ειδικών δυνάμεων να ανασυσταθεί και να αποτελέσει τον πυρήνα του Στρατού Ξηράς.

Αλλά το σημαντικώτεροείναι η ριζική μεταβολή του περιεχομένου της στρατιωτικής θητείας. Μέχρι σήμερα όσοι έχουμε υπηρετήσει την πατρίδα είχαμε την εμπειρία μίας μακράς (διετούς για τους παλαιότερους) θητείας, κατά την διάρκεια της οποίας η πραγματικά στρατιωτική εκπαίδευση ήταν στοιχειώδης ή ανύπαρκτη. Οι στρατεύσιμοι ασχολούνταν κυρίως με αποψιλώσεις και άσκοπες βάρδιες, οι υπαξιωματικοί συμπεριφέρονταν με αγένεια και σαδισμό και τα πάντα ρύθμιζε το πελατειακό σύστημα και το «βύσμα», χωρίς το οποίο ούτε δυσμενής μετάθεση δεν μπορούσε να εκδοθεί. Το αποτέλεσμα ήταν η θητεία να θεωρείται για τους περισσότερους στρατεύσιμους (πλην των καταδρομέων) στην καλύτερη περίπτωση άχρηστη και χάσιμο χρόνου, στην χειρότερη αφόρητη.

Η πλήρης ανατροπή της σημερινής φυσιογνωμίας της θητείας πρέπει να συμπεριλαμβάνει: α. την αποστολή των στρατεύσιμων σε μάχιμες μονάδες σε όλη την διάρκεια της θητείας τους, χωρίς εξαιρέσεις πελατειακού χαρακτήρα. Την εκκένωση των γραφειοκρατικών υπηρεσιών από στρατεύσιμους και την επάνδρωσή τους από πολιτικούς υπαλλήλους, γυναίκες υπαξιωματικούς και μόνιμα στρατιωτικά στελέχη κοντά στην ηλικία συνταξιοδότησης. β. την καθημερινή σωματική άσκηση των στρατευσίμων σε όλη την διάρκεια της θητείας τους, με καθημερινή φυσική αγωγή αλλά και τακτική ορεινή διαβίωση, ορειβασία και εκμάθηση των ορεινών διαδρομών. γ. την συστηματική θεωρητική εκπαίδευση σε θέματα άμυνας και ασφάλειας, αλλά και καθημερινή πρακτική εκπαίδευση στην χρήση όπλων, σκοποβολή, ασκήσεις εδάφους κλπ., δ. την ελαχιστοποίηση των τετράωρων ή εξάωρων νυκτερινών φυλακών, άσκοπων αγγαρειών κλπ., καιτην εξασφάλιση επαρκούς καθημερινού ύπνου για κάθε στρατεύσιμο, ε. την αυστηρή και οριστική απαγόρευση της έννοιας καψόνι από τιςΈνοπλες Δυνάμεις, ζ. την ανάθεση της εκπαίδευσης των στρατευσίμων σε έμπειρους αξιωματικούς-εκπαιδευτές που θα περνούν από σεμινάριο εκπαιδευτών με μαθήματα ψυχολογίας, παιδαγωγικής, διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικούκλπ.

Για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να ανασυγκροτηθεί εκ βάθρων η Διεύθυνση Εκπαίδευσης του Στρατού Ξηράς, του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας ,να στελεχωθούν με ό,τι καλύτερο διαθέτει το στελεχιακό δυναμικό των Ενόπλων Δυνάμεων και να διορισθεί υφυπουργός με αποκλειστικό αντικείμενο την ριζική αναμόρφωση της στρατιωτικής εκπαίδευσης.

Η Εθνική Άμυνα είναι υπόθεση της ελληνικής κοινωνίας και όχι επαγγελματιών μισθοφόρων.

http://www.meletopoulos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=35&Itemid=40

ΙΜΙΑ- Ένας Ναύαρχος που έζησε τη κρίση ,αναλύει τα λάθη και τις παραλείψεις.

Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν κιόλας από τη κρίση των Ιμίων. Δεκαπέντε χρόνια στα οποία έχουμε ακούσει πολλά,έχουμε διαβάσει τα βιβλία δύο πρωταγωνιστών του χειρισμού της κρίσης –του Κ.Σημίτη και του Χ.Λυμπέρη- αλλά ελάχιστοι έχουμε πειστεί ότι γνωρίζουμε τη πλήρη και καθαρή αλήθεια. Το Onalert, αρχίζει από σήμερα τη δημοσίευση σε τέσσερις συνέχειες μιας πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσας και τεκμηριωμένης μελέτης που έκανε για την κρίση των Ιμίων, ένας –απόστρατος πλέον- αξιωματικός του ΠΝ που έφθασε πολύ ψηλά στην ιεραρχία. Ο Αντιναύαρχος ε.α Σήφης Μανουσογιαννάκης έφθασε μέχρι τη θέση του υπαρχηγού ΓΕΝ. Στη κρίση των Ιμίων ήταν Διοικητής Υποβρυχίων ,θέση ιδιαίτερα σημαντική και κρίσιμη .

Το πρώτο μέρος της μελέτης του Αντιναυάρχου ασχολείται με τη πορεία προς τη κρίση των Ιμίων. Στο κείμενό του επιχειρεί και μία πολύ ενδιαφέρουσα σύγκριση με μια άλλη κρίση, αυτή των νησιών Falklands.

Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΙΜΙΩΝ

Του ΣΗΦΗ ΜΑΝΟΥΣΟΓΙΑΝΝΑΚΗ*                        

 Η  κρίση  των  Ιμίων,  όπως αποκαλούνται  τα  πολιτικά  και  στρατιωτικά  γεγονότα  του  1996,  που  έφεραν  τις  Ελληνοτουρκικές  σχέσεις  στα  πρόθυρα  πολέμου  θα  αποτελέσει  για  τον   ιστορικό  του  μέλλοντος  θέμα   προς  διερεύνηση,  όταν  συγκεντρωθεί  το  απαιτούμενο  αρχειακό  υλικό  και  οι  μαρτυρίες  των  εμπλεκομένων, αποφορτισμένες  από  πολιτικές  και  στρατιωτικές  σκοπιμότητες  που  βαραίνουν  ακόμη  στο  Ελληνικό,  Τουρκικό και  Διεθνές  πολιτικό  σκηνικό.
      
Στόχος  της  παρούσας  μελέτης  είναι  να  συμβάλει  στη  διερεύνηση  του  θέματος από  την  οπτική  γωνία  ενός  πρώην  αξιωματικού  του Ναυτικού  που  έζησε  την  κρίση  από  επιτελική  θέση.  Mε  τις  γνώσεις  και  την  εμπειρία  που  αποκόμισε,  καθώς  και  με  τη  βοήθεια  της  ισχνής  ακόμη  βιβλιογραφίας  για  το  θέμα,  θα  διατυπώσει  θέσεις  και   απόψεις  που  εκφράζουν  όχι  μόνο  τον  ίδιο,  αλλά  και  πλήθος  άλλων  στρατιωτικών  που  έζησαν  αυτή  την  εμπειρία  και  αποκόμισαν  «εθνική  πίκρα»  από  το  χειρισμό  της.  Ωστόσο  η  προσέγγιση  στο  θέμα  δεν  θα  γίνει  με  κριτήρια  συναισθηματικά,  αλλά  με  ορθολογική  τοποθέτηση  βασισμένη  στις  στρατιωτικές  και   πολιτικές  παραμέτρους  που  προκάλεσαν  τα  γεγονότα.
      Ως  αφετηρία   στο  θέμα  θα  θέσουμε  το  ερώτημα:  «πότε  μιλάμε  για  κρίση».   
      
Μπορούμε  να  δεχθούμε  ότι  υφίσταται   κρίση  όταν  γίνεται  προσπάθεια να  διαφοροποιηθούν  αρχές,  κανόνες  και  συμφωνίες   που έχουν  αποτυπωθεί σε συνθήκες μεταξύ των κρατών και βασίζονται στο  Διεθνές  Δίκαιο.

Αναφερόμενοι στις σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας θα διαπιστώσουμε ότι τα δύο κράτη ερμηνεύουν διαφορετικά τις συνθήκες που τα αφορούν και έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις στις προβλέψεις του Δικαίου της Θάλασσας και στους κανονισμούς του ICAO.

Οι διαφορές ανάγονται στο παρελθόν, και αρκετές φορές εξ αιτίας αυτών έχουν προκληθεί κρίσεις. Η επίλυση των διαφορών, ενώ γενικά φαίνεται να αποτελεί επιθυμία και των δύο κρατών, στην ουσία δυσχεραίνεται από ακραίες δηλώσεις των ηγεσιών τους που έχουν αναγάγει στα μάτια των λαών τους τις διαφορές /διεκδικήσεις σε ιερά και απαραβίαστα «εθνικά θέματα», τα οποία οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες τους χρησιμοποιούν για εκτόνωση προβλημάτων εσωτερικής πολιτικής.
Οι ειδικοί έχουν μελετήσει τέτοιας φύσεως θέματα, έχουν κατηγοριοποιήσει τις κρίσεις και έχουν προτείνει λύσεις για την αντιμετώπισή τους. Πρώτα απ’ όλα απαιτείται  να  υφίσταται  ένας μηχανισμός  χειρισμού  κρίσεων. 

Σήμερα,  ως  γενική  αρχή  ορθού  χειρισμού  μιας  κρίσης  και επίλυσης των διαφορών εμπλεκομένων κρατών, θεωρείται  εκείνη  που  προσφεύγει στο  ισχύον Διεθνές  δίκαιο  και  στις  αρχές  του  ΟΗΕ. Η  μεταπολεμική  εποχή  με   την  απειλή  των  θερμοπυρηνικών  όπλων  και  τον  ολέθριο  αντίκτυπό  τους   στην  Παγκόσμια  κοινότητα προσέδωσε  μεγαλύτερη  σημασία  στον  ορθό τρόπο  με  τον  οποίο  πρέπει  να  γίνεται ο χειρισμός  μιας  κρίσης.

Χαρακτηριστικό  παράδειγμα  επιτυχούς  αντιμετώπισης  κρίσης  είναι  η  περίπτωση  της  Κούβας  το  1963.  Ο  χειρισμός  της  από  τις  εμπλεκόμενες  υπερδυνάμεις,  ΗΠΑ  και  Σοβιετική  Ένωση  κατέληξε  στη  συμβιβαστική  λύση  της  απόσυρσης  των  Σοβιετικών  πυραύλων  από  την  Κούβα  και  αντίστοιχα  των  Αμερικανικών  από  την  Τουρκία.

Ο μηχανισμός  ορθού  χειρισμού  κρίσεων   δεν  αποτελεί  οπωσδήποτε  συνταγή  επιτυχίας  ούτε  βέβαια  a  priori  ειρηνικής  διευθέτησης  των  προβλημάτων,  εν  τούτοις  παρέχει   κατευθυντήριες  αρχές που  θα  πρέπει  να  ακολουθήσει  ένα  κράτος  ώστε   να  προσεγγίσει  το  προσδοκώμενο.
Τέτοιες  αρχές χειρισμού  κρίσεων  είναι:
• Η  διατήρηση  υψηλού  επιπέδου  πολιτικού  ελέγχου  στις  στρατιωτικές  επιλογές

• Η  ύπαρξη  χρονικών  παύσεων  μεταξύ  των  στρατιωτικών  ενεργειών.

• Ο  συντονισμός  διπλωματικών  και  στρατιωτικών  ενεργειών 

• Ο  περιορισμός  των  στρατιωτικών  κινήσεων  σε  εκείνες  που  σηματοδοτούν  για  τον  αντίπαλο  αποφασιστικότητα  και  είναι  κατάλληλες  για  περιορισμένης  φύσεως  στόχους  του  χειρισμού  κρίσεων.

• Η  αποφυγή  στρατιωτικών  ενεργειών  που  πιθανώς  να  σημαίνουν  προετοιμασία  ευρείας  επιθέσεως

• Η  επιλογή  πολιτικο-στρατιωτικών  ενεργειών  που  δείχνουν  διάθεση  για  εξεύρεση  λύσης  μέσω  διαπραγματεύσεων  και  όχι  λύση  στρατιωτική

• Η  επιλογή  πολιτικο-στρατιωτικών  ενεργειών  που  αφήνουν  στον  αντίπαλο  δυνατότητα  εξόδου  από  την  κρίση  κατά  τρόπο  που  να  ικανοποιούνται  τα  θεμελιώδη  συμφέροντά  του.

ΠΟΤΕ  ΜΗΝ  ΚΑΝΕΙΣ  ΤΗΝ  ΠΡΩΤΗ  ΚΙΝΗΣΗ  ΧΩΡΙΣ  ΝΑ  ΕΧΕΙΣ  ΜΕΛΕΤΗΣΕΙ           
  ΤΗΝ  ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ.   ΔΗΛΑΔΗ,    ΠΩΣ   ΘΑ   ΕΞΕΛΘΕΙΣ   ΑΠΟ   ΤΗΝ  ΚΡΙΣΗ.
 
Ένα  παράδειγμα  χειρισμού  κρίσεως  με  βάση  τα  προαναφερθέντα   είναι  η  ανακατάληψη  των  νήσων  FALKLANDS   και   S. GEORGIA  από  το  Ηνωμένο Βασίλειο  το  1982  όπως  περιγράφεται  κατωτέρω:
 
      ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ  ΚΡΙΣΕΩΣ  ΣΤΑ  ΝΗΣΙΑ  FALKLANDS  ΚΑΙ  S.GEORGIA 

      Στις  2  Απρ.  1982  οι  ένοπλες  δυνάμεις  της  Αργεντινής  κατέλαβαν  τα  νησιά  Falklands  και  την  επόμενη το  νησί  S. Georgia.  Η  επίθεση  της  Αργεντινής  έγινε  παρά  τις  εκκλήσεις του  Γενικού  Γραμματέα  του  ΟΗΕ,  του Προέδρου  του  Συμβουλίου  Ασφαλείας  του  ΟΗΕ  και  του  Προέδρου  των  ΗΠΑ  προς  την  κυβέρνηση  της  Αργεντινής  να αποφύγει  την  στρατιωτική  δράση
     
 Η  κατάληψη  των  νησιών  καταδικάσθηκε  άμεσα  από  το  Συμβούλιο  Ασφαλείας  του  ΟΗΕ  με  την  απόφαση  502.  Η  απόφαση  προέβλεπε  την  αποχώρηση  των  δυνάμεων  της  Αργεντινής  από  τα  νησιά  και  την  επίλυση  του  προβλήματος  με  ειρηνικά  μέσα. 
      
Η  κυβέρνηση  του  Ηνωμένου  Βασιλείου  κατέστησε ευθύς  εξ αρχής  γνωστή  τη  θέση  της  για  αποδοχή  και  εφαρμογή  της  αποφάσεως  του  Συμβουλίου  Ασφαλείας  παρά  το  γεγονός  ότι τμήμα  των  εδαφών  του  είχε  καταλειφθεί  με  στρατιωτικές  ενέργειες.
      
Ο  χειρισμός  της  κρίσεως  σε  υψηλό  επίπεδο   αναλήφθηκε  από  μια  μικρή  ομάδα  Υπουργών που  συνεδρίαζε  καθημερινά  υπό την  προεδρία  της  Πρωθυπουργού  Μ. Θάτσερ. 

Ο Γενικός  Εισαγγελέας   του  κράτους  παρακολουθούσε  τις  συσκέψεις  όταν  εξετάζονταν   νομικά  θέματα  και  πάντοτε  στις  συσκέψεις  συμμετείχε  ο  Α/ΓΕΕΘΑ ως  ο  βασικότερος  σύμβουλος της  κυβερνήσεως  επί  στρατιωτικών  θεμάτων. 

Η  ομάδα  αυτή  των  υπουργών  και  ο  Α/ΓΕΕΘΑ  εξασφάλιζαν το  συντονισμό  και   την  εφαρμογή   των  διπλωματικών,   οικονομικών   και  στρατιωτικών  αρχών   του  Ηνωμένου Βασιλείου. 

Σε  στρατιωτικό  επίπεδο δόθηκε  με  σαφήνεια  ο  στόχος  των  επιχειρήσεών  αλλά  αφέθηκε  σ  αυτούς  η  επιχειρησιακή  πρακτική  υλοποίησής του. Ως  επικεφαλής  της  αεροναυτικής  δύναμης  των  επιχειρήσεων  ορίσθηκε  ο  Αρχηγός  του  Στόλου. 

Αυτή  η  μικρή  και  σαφής  δομή  διοικήσεως  εξασφάλιζε  την  γρήγορη  αντίδραση  στα  γεγονότα  και  την κάλυψη  των  αναγκών της  στρατιωτικής  δύναμης.  Χαρακτηριστικά  αναφέρουμε  ότι, όταν η Πρωθυπουργός Μ. Θάτσερ διερευνώντας την προσωπικότητα του Αρχηγού του Στόλου, υπέβαλε σ αυτόν το ερώτημα, αν πιστεύει στη νίκη, εκείνος απάντησε: «μπορώ  να  βεβαιώσω  τον απόπλου της  αεροναυτικής  δύναμης  σε  τρεις  μέρες.»
    
  Η  κυβέρνηση  του  Ηνωμένου  Βασιλείου  επιδίωξε παράλληλα   την  κατανόηση  του  προβλήματος  της  από  τα  κράτη -μέλη  της   Ευρωπαϊκής  Ένωσης,  από τους  συμμάχους  της  στο  ΝΑΤΟ  και τους  φίλους  της  στην  Κοινοπολιτεία.  Η  εξασφάλιση  διεθνούς υποστήριξης  είχε  κριθεί  ως  απολύτως  απαραίτητη,  ως   θέμα αρχής,   καθώς  θα  καταδείκνυε  στην  Αργεντινή  το  μέγεθος της απομόνωσής  της διεθνώς.
      
Το  Ηνωμένο  Βασίλειο   δεν  περιορίστηκε   στις  διπλωματικές κινητοποιήσεις.  Με παράλληλες στρατιωτικές  ενέργειες,  σταδιακά  εφαρμοζόμενες,  ασκούσε  πίεση  στην Αργεντινή  ώστε  να  την  αναγκάσει  να  αποσύρει  τις  δυνάμεις  της  από  τα  νησιά  και   καθιστούσε  σαφή  την  πρόθεσή  της  να  τα  ανακαταλάβει  με  χρήση  βίας
      
Στις  5  Απριλίου  1982 τρεις  μέρες  αργότερα  από  την  κατάληψη  των  νήσων  από  την  Αργεντινή    απέπλευσε    η  αεροναυτική  δύναμη του  Ηνωμένου   Βασιλείου  για  την   ανακατάληψή  τους.
     
 Στις  12  Απριλίου  Το  Ηνωμένο  Βασίλειο   επέβαλε  ζώνη  αποκλεισμού  των  πλοίων  της  Αργεντινής  200  ναυτικά  μίλια    γύρω  από τα νησιά  FALKLANDS 
      
Στις  23  Απριλίου   προειδοποίησε  ότι  κάθε  προσέγγιση  δυνάμεων  της  Αργεντινής  και  παρεμβολή  τους  στην  αποστολή των  δυνάμεών  του  θα  αντιμετωπιζόταν  κατάλληλα.
    
  Στις   25  Απριλίου   ανακατέλαβε  την  νήσο  S.Georgia
      
Στις   29  Απρ.  ανακοινώθηκε  ότι  όλα  τα  πλοία  της  Αργεντινής  που  παρακολουθούσαν  τις  Ναυτικές  δυνάμεις  του  Ηνωμένου   Βασιλείου   υπόκειντο  σε  επίθεση.
      
Στις   30  Απρ.  ανακοινώθηκε  ότι  η  ευρύτερη  περιοχή  των  νησιών  αποτελούσε απαγορευμένη  ζώνη.
     
 Την  1η  Μαΐου  βομβαρδίστηκε  το  αεροδρόμιο  του  Port  Stanley.
      

Στις  7  Μαΐου  προειδοποιήθηκε  η  Αργεντινή  ότι  κάθε  αεροσκάφος  η  πλοίο  της  που  θα  βρισκόταν  12  ναυτ. μίλια  έξω  από τις  ακτές  της  θα  θεωρείτο  εχθρικό. Η  ώρα των  στρατιωτικών  επιχειρήσεων  για  τα  FALKLANDS  είχε  σημάνει. 
      

Η  σύντομη  αυτή  αναφορά  στην  κρίση   των  FALKLANDS  καταδεικνύει  τον  τρόπο  με  τον  οποίο  κινήθηκε  και  έδρασε  μια  ευρωπαϊκή  χώρα,   η  οποία  προς  επίλυση  «εθνικών  θεμάτων»,  όπως  θα  μπορούσε  να  χαρακτηρισθεί  το  συγκεκριμένο,  έδρασε   ευέλικτα,  δυναμικά  και  αποτελεσματικά  Εφάρμοσε    και  εξάντλησε    στην  ουσία  όλες  τις  δυνατότητες  που  της  παρείχαν  οι  διεθνείς  οργανισμοί,    αποσαφηνίζοντας  παράλληλα  τους  ρόλους  και  τις  αρμοδιότητες  των  πολιτικών  και  στρατιωτικών  φορέων  που  κλήθηκαν  να  συμμετάσχουν   στο  χειρισμό  για  τη  διευθέτηση  της  κρίσης 
    
 Oι απώλειες του Η.Βασιλείου από την επιχείρηση αυτή ήταν συνοπτικά περίπου 200 άνδρες, 5 πολεμικά πλοία, 1 μεγάλο πετρελαιοφόρο στόλου, 1 μεγάλο επιταγμένο φορτηγό πλοίο που μετέφερε ανταλλακτικά αεροπλάνων και ελικόπτερα, 10 πολεμικά αεροπλάνα και 25 ελικόπτερα διαφόρων τύπων.

Εικοσιπέντε χρόνια μετά από το γεγονός τον Ιούλιο του 2007 γράφηκε στον διεθνή τύπο ότι 13 από τις 18 γεωτρήσεις που έγιναν στα νησιά FALKLANDS αποδείχτηκαν εκμεταλλεύσιμες με κοιτάσματα πετρελαίου μεγαλύτερα από αυτά της Bόρειας θάλασσας.

Θα  επιχειρήσουμε  μια  σύγκριση  της  παραπάνω επιχείρησης  με  την  ανάλογη  Ελληνο-Τουρκική  κρίση  στα  Ίμια.

Τα  δύο  κράτη, Ελλάδα και Τουρκία,  δέσμια  μιας προπαγανδιστικής  πολιτικής  διαχείρισης  των  εθνικών  τους  θεμάτων, οδηγήθηκαν και τα δύο σε δυσχερέστατη θέση με  αποτέλεσμα  οι  μεν  Τούρκοι  να  προπαγανδίσουν  διεθνώς  την  ύπαρξη  γκρίζων  ζωνών,  οι  δε  Έλληνες  να  χρεωθούν  μια  εθνική  ντροπή  από  τον  κακό  χειρισμό  της εν λόγω κρίσης, η ακόμα χειρότερα να θέσουν υπό αμφισβήτηση τμήμα της εθνικής τους κυριαρχίας και να βλάψουν τα εθνικά τους συμφέροντα αν στο μέλλον αποδειχθεί ότι στον υποθαλάσσιο χώρο της ευρύτερης περιοχής υπάρχει εκμεταλλεύσιμος πλούτος π.χ. πετρέλαιο.
 
 
 
 Η ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΣΤΑ ΙΜΙΑ           
 
       Α.1. ΠΟΡΕΙΑ  ΠΡΟΣ  ΤΗΝ  ΚΡΙΣΗ

  Στην εφημερίδα «ΣΗΜΕΡΙΝΗ» της Κυριακής 18 Ιουνίου 2006 δίδεται συνέντευξη από τον Περικλή Νεάρχου ο οποίος υπήρξε σύμβουλος του Α.Παπανδρέου επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου είχε πληροφορίες χρόνια πριν, για σχέδια της Άγκυρας να θέσει θέμα βραχονησίδων και γκρίζων ζωνών.

Στην εν λόγω συνέντευξη ο Π. Νεάρχου επισημαίνει ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αναφερθεί, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, σε παλαιότερη συνέντευξή του στον Τύπο για την Τουρκική στρατηγική, ότι η Άγκυρα μεθόδευε νέους τρόπους για την προώθηση των παλαιών στόχων της. Είχε πει ότι μερικοί μιλούσαν στο παρασκήνιο για βραχονησίδες.

Όμως την εγκυρότερη άποψη για το θέμα αυτό διατύπωσε ο Πτέραρχος Ν.Κουρής στο βιβλίο του «ΑΙΓΑΙΟ Η ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑΜΑΧΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ» όπου αναφέρει ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου με επιστολή του προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το καλοκαίρι του 1991 τον ενημέρωσε για τις προσπάθειες των Τούρκων να ανοίξουν ένα νέο μέτωπο στο Αιγαίο.

Μεταξύ άλλων αναφέρει: «… Τέλος πρέπει να αποδοθεί μεγαλύτερη σημασία στην πρόθεση των Τούρκων να ανοίξουν ένα νέο μέτωπο στο Αιγαίο, και συγκεκριμένα στις δηλώσεις του Τούρκου Αρχηγού του Ναυτικού, με τις οποίες αμφισβητείται η εθνική μας κυριαρχία πάνω σε έναν μεγάλο αριθμό βραχονησίδων στο ανατολικό Αιγαίο». Υπενθυμίζεται στο σημείο αυτό ότι μετά τον τερματισμό της διεθνούς διασκέψεως για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982, το νέο Δίκαιο ετέθη σε ισχύ το 1994 και επικυρώθηκε από την Ελληνική Βουλή το 1995.

Τον  Νοέμβριο  του  1995  η  Ελληνική  Κυβέρνηση  μελετούσε  ένα  πρόγραμμα εποικισμού  μικρονησίδων  στο  Αιγαίο  με  κρατική  επιδότηση.  Ανακοινώθηκε  ότι  το  πρόγραμμα  αποσκοπούσε  στην  ανάπτυξη  μιας  μορφής  αγροτικού  τουρισμού. 

Στην  πραγματικότητα, βασιζόμενη στο Δίκαιο της Θαλάσσης περί υφαλοκρηπίδας και ζώνης οικονομικής εκμετάλλευσης   στόχευε  με τον εποικισμό στην διασφάλιση των εθνικών της συμφερόντων . 

Η  απαραίτητη  υποδομή  εποικισμού  θα  δημιουργείτο  στις  νησίδες  Τοκμάκια  Λέσβου,   Βάτος  Χίου  Αντικύθηρα  Κυθήρων,  Γαυδοπούλα  Κρήτης  και  Νίμος,  Στρογγυλή,  Φαρμακονήσι,  Καλόλιμνος  Δωδεκανήσου. 

Ήδη,  πριν  ακόμη  το  πρόγραμμα  πάρει   ευρεία  προβολή,   500  Έλληνες  και  περισσότεροι  από  1200   ξένοι  υπήκοοι  είχαν εκδηλώσει  σχετικό ενδιαφέρον. Το  Νοέμβριο,  ο  Υπουργός  Αιγαίου  Α. Κοτσακάς  και  ο  Υφυπουργός  Εξωτερικών  Ε. Μπεντενιώτης  πραγματοποίησαν  περιοδεία  στο  Αιγαίο  επισκεπτόμενοι  με  ελικόπτερο  διάφορα  μικρονήσια  προκειμένου  να  ελέγξουν  και να  εκτιμήσουν  επιτόπου  την  κατάσταση (Σ.Βλάσσης σελ.9).

Την 1η Νοεμβρίου 1995 μέλη και φίλοι του Πολιτιστικού-Μορφωτικού Συλλόγου Αποφοίτων Σχολών Υπαξιωματικών Πολεμικού Ναυτικού επιβιβάστηκαν στο ΠΓΥ ΕΒΡΟΣ του Πολεμικού Ναυτικού δηλώνοντας:

«Θα υψώσουμε τη γαλανόλευκη στα διαμάντια των θαλασσών μας, τις ακατοίκητες βραχονησίδες, που όπως διαπιστώσαμε κατά το ταξίδι τα περισσότερα από αυτά δεν είναι και τόσο βραχονησίδες, αλλά σπάνιας ομορφιάς νησιά με χλωρίδα και πανίδα, και ακόμα θα εντοπίσουμε κατάλληλους χώρους για την κατασκευή στοιχειώδους υποδομής έτσι ώστε να γίνει δυνατή η ολιγοήμερη παραμονή επισκεπτών στις εσχατιές του ελληνικού χώρου…». Αυτά αναγράφονται στην εφημερίδα ΞΙΦΙΑΣ αρ. φύλλου 41 Οκτώβριος-Νοέμβριος 1995 την οποία εκδίδει ο Πολιτιστικός-Μορφωτικός Σύλλογος Αποφοίτων Σχολών Υπαξιωματικών Πολεμικού Ναυτικού. Υψώθηκε τότε η Ελληνική Σημαία στις βραχονησίδες Καλόλιμνος, Στρογγυλή, Φαρμακονήσι, Βάτος και Πασά. Οι ενέργειες αυτές του Συλλόγου εντάσσονταν σε συγκεκριμένο πρόγραμμα των Υπουργείων Εθνικής Αμύνης και Αιγαίου.

Τα όσα αναφέρει η προαναφερθείσα εφημερίδα επιβεβαίωσε στη «Διπλωματία (http://www.diplomatia.gr) ο τότε Υπουργός Αιγαίου Αντώνης Κοτσακάς: «Υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο για την αξιοποίηση πολλών βραχονησίδων του Αιγαίου. Βασιζόταν στη σκέψη ότι σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο σε ένα νησί αναγνωρίζεται υφαλοκρηπίδα, μόνον όταν στο έδαφος του ασκείται έστω και μικρή οικονομική δραστηριότητα. Το ζήτημα το είχαμε συζητήσει με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος είχε δείξει μεγάλο ενδιαφέρον και είχε εγκρίνει το σχέδιο.

Έτσι σε συνεργασία με το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης και τον τότε Υπουργό Γ.Αρσένη εκπονήθηκε με όλες τις λεπτομέρειες συγκεκριμένο πρόγραμμα που προέβλεπε την μεταφορά, σε μια σειρά από βραχονησίδες, ορισμένων υλικών που να καθιστούν εφικτή τη διαβίωση ακόμα και υπό δυσμενείς καιρικές συνθήκες, όπως δοχεία με καύσιμα θέρμανσης και εφόδια, κάποιες στοιχειώδεις εγκαταστάσεις στέγασης, καλύβες και άλλα. Σκοπός μας ήταν κυρίως να προκαλέσουμε το ενδιαφέρον οικολογικών και περιβαλλοντικών οργανώσεων όπως η Greenpeace και άλλες, ώστε τα νησιά να ζωντανέψουν κάπως….

Στον κατάλογο των νησιών περιλαμβανόταν τα Αντικύθηρα και η Γαυδοπούλα και όχι μόνο βραχονησίδες του Ανατολικού Αιγαίου. Το Υπουργείο Αμύνης είχε διαθέσει τα απαραίτητα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού προσωπικό και υλικά για την υλοποίηση του προγράμματος».

Το ΓΕΕΘΑ δεν γνώριζε τίποτα γι’ αυτήν τη δραστηριότητα. Τέτοιες πολιτικές πρωτοβουλίες σε περιοχές κακής γειτονίας και διεκδικήσεων από την άλλη πλευρά ενέχουν πάντοτε την πιθανότητα κρίσεως, στο χειρισμό της οποίας εμπλέκονται εκ των πραγμάτων οι Ένοπλες Δυνάμεις Συνεπώς απαιτείται τουλάχιστον η ενημέρωση τους για τέτοιες πολιτικές προθέσεις. Από  την  άλλη  πλευρά,  οι  Τουρκικές  εφημερίδες  είχαν  αναγγείλει  ότι  σε  αντίδραση  προς  τα  έργα  υποδομής  των  Ελλήνων,  το  Τουρκικό  Ναυτικό  ετοιμαζόταν  να  «χαρτογραφήσει  πλήρως»  τις  βραχονησίδες  που  βρίσκονται  κοντά  στις  ακτές  της  Τουρκίας,  στο  Αιγαίο (Κούρκουλας σελ.30).

Το θέμα των κυριαρχικών βλέψεων της Τουρκίας σε νησίδες και βραχονησίδες της περιοχής της Δωδεκανήσου φαίνεται ότι ήταν παλιά ιστορία για την Τουρκία.

Στο τουρκικό περιοδικό «Ένας Στρατιωτικός – Ένας Διπλωμάτης» εκδόσεως 2001 καταγράφεται διάλογος μεταξύ του πρώην Αρχηγού του Τουρκικού Ναυτικού Ναυάρχου Γ. Ερκαγιά και του πρέσβη Τ. Μαιτόκ. Από την συζήτησή τους προκύπτει ότι το θέμα των νησιών υπό Τουρκική διεκδίκηση είχε ξεκινήσει τουλάχιστον από το 1992 όταν ο Ναύαρχος Γ. Ερκαγιά ήταν Αρχηγός του Στόλου. Τότε είχε γίνει μια έρευνα από τον Διευθυντή της Τουρκικής Ωκεανογραφικής Υπηρεσίας Πλοίαρχο Yuce. Οι έρευνες ήταν γνωστές στο Τουρκικό ΥΠΕΞ, Τ/ΓΕΕΘΑ, στην Ωκεανογραφική Υπηρεσία και στη Διεύθυνση του Τουρκικού Εθνικού Κτηματολογίου.

Αργότερα ο Ναύαρχος Γ. Ερκαγιά, ως Αρχηγός του Τουρκικού Ναυτικού ανέθεσε σ’ έναν Αξιωματικό απόφοιτο της Τουρκικής Στρατιωτικής Ακαδημίας έρευνα με το ίδιο αντικείμενο και η νομική ισχύς της μελέτης έγινε αποδεκτή από τις Τουρκικές Αρχές. Έτσι στην κρίση των Ιμίων η περιοχή στην οποία αναφερόταν αυτή η θεωρία τοποθετήθηκε σ’ ένα χάρτη και επεξηγήθηκε στα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στην Κυβέρνηση.

Στο χάρτη φαινόταν πως το 1946 ο Πρωθυπουργός Σαράτσογλου είχε σημειώσει τα νησιά που δίνονταν στην Ελλάδα με την ανάλογη συνθήκη και θεωρούσε ότι τα υπόλοιπα παρέμεναν στην Τουρκία. Ο Πρόεδρος Ι. Ινονού αναφέρεται ότι είχε συστήσει στον Σαράτσογλου να έρθει σε συνεννόηση με το Τ/ΓΕΕΘΑ .

Ο Τούρκος Α/ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Φ.Τσακμάκ είχε εναντιωθεί στη θέση αυτή λέγοντας ότι αυτά τα νησιά θα φέρουν μια μέρα τις χώρες αντιμέτωπες. Ο Πρωθυπουργός Σαράτσογλου έφερε τότε το θέμα στο Υπουργικό Συμβούλιο και δήλωσε ότι θα το έλυνε με τη βοήθεια του Ναυτικού. Ετοιμάσθηκαν πινακίδες στις οποίες γραφόταν «Εδώ είναι Τουρκικά νησιά» και τοποθετήθηκαν στα διεκδικούμενα.

Λίγες μέρες αργότερα ο Ιταλός Ακόλουθος της Πρεσβείας στην Άγκυρα είχε επισκεφθεί το ΓΕΕΘΑ και είχε τονίσει πως η πράξη αυτή αποτελούσε πρόκληση στα κυριαρχικά δικαιώματα της Ιταλίας και ότι η Κυβέρνησή του είχε ενοχληθεί.

Ο Τούρκος Α/ΓΕΕΘΑ επέρριψε την ευθύνη για το θέμα στον Πρωθυπουργό και όταν συζητήθηκε ότι το νησί που προκάλεσε το πρόβλημα ήταν η Κάλυμνος, δηλώθηκε σαφώς από την Τουρκική πλευρά, ότι αυτό ήταν Ιταλικό. Έτσι πάρθηκαν οι πινακίδες και από την Κάλυμνο και από τα νησιά που βρίσκονται απέναντι από το Μποντρούμ. Ανάμεσα σ αυτά ήταν το Γαιδουρονήσι και το Φαρμακονήσι. Κλείνοντας τη συζήτηση ο Ναύαρχος Ερκαγιά ανέφερε ότι στην κρίση των Ιμίων έδειξαν μεγάλη σοβαρότητα και αποφάσισαν να μην παραιτηθούν από την προστασία των εδαφών τους έστω και με πιθανότητα πολέμου.  
     
 Στις  26  Δεκεμβρίου  1995  το  Τουρκικό  M/S  FIGEN  AGAT  προσάραξε  στις  βραχονησίδες  Ίμια. Η  άρνηση  του  καπετάνιου  του  πλοίου  να  δεχθεί  τις  υπηρεσίες  των  Ελληνικών  ρυμουλκών  που  πρότεινε  το  Λιμεναρχείο  Καλύμνου  και  ο  ισχυρισμός του  ότι  το  ναυάγιο  έγινε  σε  Τουρκικό  νησί  ανάγκασε  το  Ελληνικό Υπουργείο  Εμπορικής  Ναυτιλίας  να γνωστοποιήσει  το  θέμα  στο  Υπουργείο  των  Εξωτερικών. 
    
  Την  επομένη,  Τετάρτη  27  Δεκ.  διαβιβάσθηκε  τηλεφωνικά  από το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών προς την Ελληνική  πρεσβεία στην  Άγκυρα  η εξής δήλωση:  «ας  το  ρυμουλκήσει  όποιος  θέλει  να  το  ρυμουλκήσει,  αλλά  πρέπει  να  ξανασυζητήσουμε  το  θέμα». 

Αυτή  η  στάση  υπαγορευόταν  από  τον  Τουρκικό  ισχυρισμό  ότι  τα  θαλάσσια  σύνορα  μεταξύ  αυτής  και  της  Ελλάδας  δεν  είχαν  ποτέ   προσδιοριστεί.  Έτσι  εξ  αφορμής  της  αποκολλήσεως  του  FIGEN  AKAT ήρθε  στην  επιφάνεια  το  θέμα  της  Τουρκικής εδαφικής  διεκδίκησης  των βραχονησίδων  στα Ίμια.  
      

Την  Πέμπτη  28  Δεκ  μετά  από    σειρά  τηλεφωνικών   συνομιλιών   μεταξύ  του  Τουρκικού  Υπουργείου  Εξωτερικών  και  της  Ελληνικής  Πρεσβείας  στην  Άγκυρα,    Ελληνικό   ρυμουλκό  ιδιοκτησίας  της  εταιρείας  Μάτσας  που  ναυλώθηκε  από  την  τουρκική  εταιρεία  «Διάσωση  Omus»  αποκόλλησε  το  πλοίο  και  το  οδήγησε στο  Τουρκικό  λιμάνι  του  Κιουλούκ  στην  απέναντι ακτή.
      

Την  επομένη,  Παρασκευή  29  Δεκ.  το  Τουρκικό  ΥΠΕΞ  έστειλε  στην  Ελληνική πρεσβεία  στην  Άγκυρα  ρηματική  διακοίνωση  που  ανέγραφε: «οι  νησίδες  Ίμια  αποτελούν  εσωτερικό  τμήμα  της  Τουρκικής  επικράτειας,  διοικητικά  υπάγονται  στην  επαρχία  Μούγλας  και  ανήκουν  στην  Νομαρχία  Αλικαρνασσού  (Μποντρούμ),  γεωγραφικά  ανήκουν  στο  χωριό  Καράκαγια  είναι  δε εγγεγραμμένες  στο  κτηματολόγιο  της  Νομαρχίας  Μούγλας.»
     
 Την  9η  Ιανουαρίου  1996  επιδόθηκε  η  Ελληνική  απάντηση  στην  Τουρκική  ρηματική  διακοίνωση  με  την  οποία  απορριπτόταν  ο  Τουρκικός ισχυρισμός  περί  κυριαρχίας  στα  Ίμια.
     
 Στις  16  Ιαν.  Το  Ελληνικό  Υπουργείο  Εξωτερικών  ζήτησε  από το  ΓΕΕΘΑ  να  λάβει μέτρα  αυξημένης  επαγρύπνησης  στην  ευρύτερη  περιοχή  των  βραχονησίδων  για  κάθε  ενδεχόμενο. 
      
Στις  18  Ιαν.  το  ΓΕΕΘΑ  έδωσε  με  τη  σειρά  του  εντολή  στο  ΓΕΝ  για  αυξημένη  επαγρύπνηση,  ενώ ενημέρωσε  τα  δυο  άλλα  επιτελεία  και  το  Υπουργείο Εξωτερικών  για  τα  μέτρα  που  είχαν  ληφθεί.
      

Το  Σάββατο  20  Ιαν.  Το  «Εμπιστευτικό  Γράμμα»   ένα  φιλοκυβερνητικό  ενημερωτικό  δελτίο  που  κυκλοφορούσε  μόνο  σε  συνδρομητές  και  εκδιδόταν  στην  Αθήνα  αποκάλυψε  την  ανταλλαγή  των  ρηματικών  διακοινώσεων  με  αφορμή  το  ναυάγιο  στα  Ίμια  και  σχολίαζε  ότι  η  Τουρκία  για  πρώτη  φορά  έθετε θέμα  εδαφικών  διεκδικήσεων. Η  διαρροή  της πληροφορίας   συνέβη  μία  ημέρα  μετά  την  επιλογή  του  Κ.Σημίτη  ως  Πρωθυπουργού  από  την  Κοινοβουλευτική  ομάδα  του  ΠΑΣΟΚ.
     
 Στις  23  Ιαν.  ανακοινώθηκε  ότι  έγινε  σύσκεψη  στο  γραφείο  του  Πρωθυπουργού  με  συμμετοχή  των  Υπουργών  Εξωτερικών  και  Δημόσιας  Τάξης  και  εξετάσθηκε  «σοβαρό εθνικό  θέμα».
      
Στις  24  Ιαν.  ο  ΑΝΤΕΝΝΑ  πρόβαλε  ως  πρώτο  θέμα  την  αλληλογραφία  που  ανταλλάχθηκε  σε  διπλωματικό  επίπεδο  γύρω  από  το  θέμα  της  προσάραξης  του  M/S  FIGEN   AGAT  στα  Ίμια.
     
 Την επομένη,   25  Ιαν.   τέσσερις  κάτοικοι  της  Καλύμνου  με  επικεφαλής  το  Δήμαρχο  και  τηλεοπτικό  συνεργείο  πήγαν  στην  ανατολική  νησίδα  Ίμια  και  τοποθέτησαν  σε  ένα  πρόχειρο  ιστό  την  Ελληνική  σημαία. Ειπώθηκε χωρίς να δοθεί συνέχεια στο θέμα ότι πίσω από αυτή την ενέργεια βρισκόταν ο ΥΕΘΑ Γ.Αρσένης.
      
Ο  Έλληνας  ΥΠΕΞ  επιβεβαίωσε  σε  συνέντευξη  του  την  ανταλλαγή  των  ρηματικών  διακοινώσεων  και  δήλωσε  ότι  ήταν  η  πρώτη  φορά  που  προβλήθηκαν  από Τουρκικής πλευράς εδαφικές διεκδικήσεις.

Το  Σάββατο  27  Ιαν.  ελικόπτερο  με  Τούρκους  δημοσιογράφους  από  τη  Σμύρνη  προσγειώθηκε  στην  Ανατ.  Ίμια, απέσυραν  την  Ελληνική  σημαία και  τοποθέτησαν  την Τουρκική.  Το  περιστατικό  προβλήθηκε  από  την  Τουρκική  τηλεόραση.

Στις 05/02/2004 δημοσιεύεται στην εφημερίδα της Χίου «ΑΛΗΘΕΙΑ» συνέντευξη του Τούρκου δημοσιογράφου που είχε στήσει την Τουρκική Σημαία στην βραχονησίδα Τζεζούρ Οσέρτ. Στη συνέντευξη αυτή αποκαλύπτει στον Έλληνα συνάδελφό του  Σ.Μπαλάσκα ότι η Τουρκική Σημαία είχε παραδοθεί στα γραφεία της εφημερίδας του στη Σμύρνη από άτομο του οποίου την ταυτότητα αποκάλυψε στον Έλληνα δημοσιογράφο «off the record» με τη δέσμευση όμως να μην το δημοσιεύσει.

Στην ίδια συνέντευξη αναφέρει επίσης ότι κανένας δεν τους είχε πει ότι στη βραχονησίδα ήταν τοποθετημένη Ελληνική σημαία και να την αφαιρέσουν. Εκείνο που τους είχαν πει από την εφημερίδα ήταν να φωτογραφηθούν με την Τουρκική σημαία στο νησί. Αξίζει στο σημείο αυτό να καταγραφεί μια ακόμη μαρτυρία του ιδίου Τούρκου δημοσιογράφου στην ίδια συνέντευξη «Πήγα στο νησί ξανά όταν τέλειωσαν όλα. Βρήκα κάλυκες από σφαίρες, τα δύο κοντάρια. Ήμουνα ο πρώτος που πήγε στο νησί και ήθελα να είμαι και ο τελευταίος…..».

*Αντιναύαρχος ε.α.

ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΝΑΥΑΡΧΟΥ Σ.ΜΑΝΟΥΣΟΓΙΑΝΝΑΚΗ:

*Η πολιτική κατάσταση στις δύο χώρες.
*Ο ρόλος ΗΠΑ-ΕΕ
*Ο χειρισμός της κρίσης από τη Τουρκία.

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=6&art_id=2793

«ΠΑΡΑΦΡΩΝ» ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η ελληνική αεροπορία θα συμμετάσχει στους εορτασμούς για τα 100 χρόνια της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας, δήλωσε ο Τούρκος Υπουργός ‘Αμυνας. Εμείς τώρα τι να δηλώσουμε; ‘Όπως και με τόσα άλλα έργα αυτής της κυβέρνησης, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά, η σοβαρότητα των ιθυνόντων, εν προκειμένω του Υπουργείου ‘Αμυνας, ξεπερνάει το φτωχό και ταπεινό μυαλό μας. Τι θα γιορτάσουν μαζί με τους Τούρκους οι ‘Ελληνες αεροπόροι; Την κατάρριψη του Ηλιάκη, το casus belli ή την κατοχή της Κύπρου;

Στο μεταξύ για την Τουρκία ετοιμάζει τις βαλίτσες του ο κ. Παπανδρέου. Θα μιλήσει στην ετήσια σύνοδο των Τούρκων πρέσβεων. Για ποιο λόγο εκτιμά σκόπιμη μια τέτοια ομιλία ο Πρωθυπουργός και οι διάφοροι σύμβουλοί του, θα σας γελάσουμε. Ούτε γνωρίζουμε, ούτε μπορούμε να φαντασθούμε.

Αυτό όμως μπορεί να έχει τεράστια σημασία είναι το αν θα υπογράψει ο κ. Παπανδρέου Διακήρυξη Αρχών για το Αιγαίο και τι θα περιέχει μια τέτοια Διακήρυξη. Αυτό που περιμένει ο ελληνικός λαός είναι κυρίως η κατάργηση του casus belli, η παραίτηση από τις εδαφικές αξιώσεις στα νησιά, η απομάκρυνση του τουρκικού αποβατικού στόλου από τις μικρασιατικές ακτές, η απόσυρση του στρατού κατοχής από την Κύπρο. αυτά δεν θα τα πάρει. Στην καλύτερη περίπτωση θα έχουμε ένα γενικόλογο κείμενο υπέρ της φιλίας, που θα εξισώνει πρακτικά αδικοπραγούντα και αδικούμενο. Στη χειρότερη, θα τεθούν πάλι σε αμφισβήτηση ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, όπως με το υπερατλαντικής εμπνεύσεως ανακοινωθέν της Μαδρίτης. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, εκεί, κατά Μαξίμου μεριά, νάχει απομείνει κανένας σύμβουλος με λίγο μυαλό και αίσθηση της σοβαρότητας των πραγμάτων.

Αν πάντως ο μέχρι τώρα διπλωματικός απολογισμός της κυβέρνησης είναι κάποιας μορφής ένδειξη για το μέλλον, τότε επιβάλλεται η μεγαλύτερη ανησυχία. Τι θα pλέγατε για παράδειγμα, αν έθετα υπό την κρίση σας το εξής «θεώρημα»:

«Η Τουρκία επιδιώκει, πάση θυσία, να απαγορεύσει στην Ελλάδα να ασκήσει το δικαίωμά της σε επέκταση των χωρικών υδάτων της και ανακήρυξη Αυτόνομης Οικονομικής Ζώνης. Επιδιώκει να εκτουρκίσει το σύνολο της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, να καταστρέψει τις ενεργειακές, εξοπλιστικές και πολιτικές σχέσεις Αθήνας και Μόσχας, υποκαθιστώντας την Ελλάδα ως προνομιακός εταίρος της Ρωσίας. Η ‘Αγκυρα θα ευχόταν επίσης, ει δυνατόν, την ένταξη της Τουρκίας και την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ».

Αν ρωτούσα τη γνώμη σας για αυτό το «θεώρημα», το πιθανότερο είναι ότι θα συμφωνούσατε ανεπιφύλακτα. Αν σας ρωτούσα κατά πόσον οι ΗΠΑ σιγοντάρουν ορισμένες τουλάχιστον από τις επιδιώξεις αυτές, θα μου απαντούσατε ότι πιθανώς μπορεί να συμβαίνει. Αν σας ρωτούσα κατά πόσον αυτές μπορούν να είναι οι επιδιώξεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα αποτελέσματά της, θα με κυττούσατε, υποθέτω, δύσπιστα και απορημένα, προσπαθώντας να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ και αν μιλάω σοβαρά. Και εγώ θα σας συνιστούσα, από την πλευρά μου, αντί να κυττάτε εμένα με δυσπιστία και απορία, να εξαντλήσετε τη δυσπιστία και την προσοχή σας παρακολουθώντας τις πράξεις, δηλώσεις και παραλείψεις της διπλωματίας μας. Ας εξετάσουμε καλύτερα τι συγκεκριμένα πράττουν και ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τη σιβυλλική δήλωση Νταβούτογλου: «’Ηδη κάνουμε δουλειές (με την ελληνική κυβέρνηση) στο Αιγαίο» (we do business).

Χωρικά ύδατα, ΑΟΖ, συνεκμετάλλευση

Η «καρδιά» των ελληνοτουρκικών διαφορών συνίσταται αφενός στο κυπριακό, αφετέρου στη, λόγω και έργω, περιλαμβανομένης και απειλής πολέμου, αμφισβήτηση από την ‘Αγκυρα, μετά το 1973, του καθεστώτος του Αιγαίου που προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάννης, όπως και των δικαιωμάτων που παρέχει στην Ελλάδα η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 (χωρικά ύδατα 12 μιλίων και ΑΟΖ). Σύμφωνα με αρκετά δημοσιεύματα, που δεν διέψευσε μέχρι τώρα το Υπουργείο Εξωτερικών, η διαπραγμάτευση του θέματος των χωρικών υδάτων ξεκίνησε, δεν κατέληξε καν, από την απεμπόληση του δικαιώματος στα 12 μίλια! Και θα είχε ίσως προχωρήσει πολύ περισσότερο, `αν η ‘Αγκυρα δεν έθετε και άλλους εξωφρενικούς όρους, όπως η άρνηση στα νησιά, όχι μόνο δικαιώματος υφαλοκρηπίδας, αλλά και χωρικών υδάτων. ‘Όπως επίσης η τουρκική απαίτηση να κατοχυρωθούν πρώτα οι ελληνικές παραχωρήσεις στο Αιγαίο, όπου η νομική θέση της Αθήνας είναι πανίσχυρη και μόνο μετά να συζητηθεί θέμα Αν. Μεσογείου, όπου η Ελλάδα είναι νομικά λιγότερο ισχυρή. Ελπίζουμε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι, αλλά οι παρελθούσες επιδόσεις πολιτικών και διπλωματίας δεν εμπνέουν ιδιαίτερη εμπιστοσύνη.

Οι επιφορτισθέντες πάντως από τον κ. Δρούτσα με την ευθύνη χειρισμού του θέματος τρεις υψηλόβαθμοι διπλωμάτες, επιθυμούν φυσικά να φέρουν σε αίσιο πέρας την «αποστολή», είναι όμως πολύ έμπειροι για να μη γνωρίζουν ότι ακροβατούν επί πολύ ολισθηρού εδάφους, διαπραγματευόμενοι εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Υπάρχει μια πολύ μεγάλη παράδοση δεκαετιών επιείκειας στην Ελλάδα, που μπορεί όμως να αποδειχθεί παραπλανητική. Με την κρίση που διέρχεται η χώρα, κάπου, κάποτε, κάποια «στάμνα» θα σπάσει στο τέλος. Η παραχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι κακούργημα για τον ελληνικό νόμο και ονομάζεται εσχάτη προδοσία.

Τα σχέδια συνεκμετάλλευσης, από κοινού με την Τουρκία, υδρογονανθράκων που βρίσκονται βασικά στην ελληνική υφαλοκρηπίδα τα διέψευσε ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου πρόσφατα. Κανονικά, μια τέτοια δήλωση του Πρωθυπουργού θα ήταν επαρκής για να σταματήσει όποια συζήτηση. Αλλά βέβαια ο αριθμός δηλώσεών του που διαψεύδονται σχεδόν άμεσα είναι τόσο μεγάλος, που δεν βάζει κανείς εύκολα το χέρι του στη φωτιά…

Συνεχιζόμενος εκτουρκισμός Πομάκων

Σε ότι αφορά τώρα τη Θράκη, τι να πρωτοπεί κανείς; Αντί η ‘Αγκυρα να είναι διεθνώς κατηγορούμενη για τη βίαιη εκδίωξη των Ελλήνων, κατηγορεί εκείνη την Ελλάδα για κακή συμπεριφορά έναντι των Μουσουλμάνων. Την ίδια στιγμή το ελληνικό κράτος υποχρεώνει τους Πομάκους να μαθαίνουν στο σχολείο τούρκικα, που δεν είναι η μητρική τους γλώσσα, δεν τους παρέχει επαρκή εκπαίδευση στα ελληνικά και δεν τους παρέχει καμμία εκπαίδευση στα πομάκικα, παραβιάζοντας τη Συνθήκη της Λωζάννης και τα βασικά τους δικαιώματα και συμβάλλοντας αποφασιστικά στον μακροχρόνιο εκτουρκισμό τους. ‘Αμα έχεις τέτοιο κράτος, τι να τις κάνεις τις εξωτερικές απειλές;

Ρώσοι και Αραβομουσουλμάνοι

Το 95% των Ελλήνων αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς τη σημασία των καλών σχέσεων με τη Μόσχα. Σε αυτό το ποσοστό όμως δεν περιλαμβάνεται προφανώς η κυβέρνηση. Ο κ. Παπανδρέου αμφισβήτησε, ήδη πριν εκλεγεί, τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, που πνέει τώρα τα λοίσθια και ο κ. Βενιζέλος ακύρωσε τη συμφωνία προμήθειας ρωσικών θωρακισμένων. Η ‘Αγκυρα προχωράει τον ανταγωνιστικό του ελληνοβουλγαρικού αγωγό Σαμψούντα-Τσεϊχάν, έχει υπογράψει ένα πλήθος συμφωνιών με τη Μόσχα και έχει αντικαταστήσει, για πρώτη φορά μετά από μισό αιώνα, την Ελλάδα, στη θέση στρατηγικού, ή πάντως προνομιακού εταίρου τόσο στον ρωσικό χώρο, όσο και στον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Φυσικά, η στρατηγική ασφυξία της Ελλάδας δεν έχει συνέπειες μόνο στη διεθνή θέση της χώρας, αλλά και στους βαθμούς ελευθερίας που διαθέτει για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και τις πιέσεις Δανειστών και «Προστατών».

Να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, να μπει η Τουρκία στην ΕΕ και ο ρόλος του Ρουμπινίς στην ΕΟΚ τότε και ήδη ΕΕ, αμφισβητείται σήμερα διεθνώς η σκοπιμότητα συμμετοχής της στην ευρωζώνη. Μακροχρόνια, κι αν δεν μεταβληθούν ουσιαστικά οι όροι λειτουργίας του κοινού νομίσματος, το ζήτημα αυτό θα τεθεί αναπόφευκτα. Αλλά διερωτάται κανείς για ποιο λόγο θέτει τώρα διαρκώς το θέμα αυτό ο ιρανοεβραϊκής καταγωγής, με προϋπηρεσία σε ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα και Τράπεζα του Ισραήλ, οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί, που δέχθηκε προ ημερών επισήμως ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας στο Μέγαρο Μαξίμου! (Ποιος σύμβουλος ακριβώς εισηγήθηκε το ραντεβού με τη μορφή αυτή στον κ. Παπανδρέου;). Στις 27.1.2010, την ίδια μέρα που η Goldman Sachs επετίθετο στην Ελλάδα δια των Financial Times, o Ρουμπινί δημοσίευε άρθρο με τίτλο: «Η Ελλάδα έχει χρεωκοπήσει».

Ενώ έχει αρχίσει και συζητείται η σκοπιμότητα συμμετοχής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, η ελληνική κυβέρνηση τι εξήγγειλε; Εκστρατεία για την πραγματοποίηση συνόδου κορυφής Τουρκίας-ΕΕ, με σκοπό να επαναβεβαιωθεί η ευρωπαϊκή δέσμευση για την τουρκική ένταξη και να υπάρξει νέα εταιρική σχέση. Η Αθήνα παραμένει, μαζί με το Λονδίνο και την Ουάσιγκτων, φανατική οπαδός μιας διεύρυνσης, που ευθύνεται αποφασιστικά, μαζί με τη διαρκή «απελευθέρωση των αγορών», για την σοβαρότατη κρίση ΕΕ και Ελλάδας. Παραμένει επίσης φανατική οπαδός ειδικά της ένταξης της Τουρκίας που, αν γίνει, θα αφαιρέσει το κυριότερο στρατηγικό πλεονέκτημα της Αθήνας στον ανταγωνισμό της με την ‘Αγκυρα. Δεν την έχει πτοήσει ούτε καν η εμπειρία 11 ετών εφαρμογής αυτής της πολιτικής, που οδήγησε μόνο σε σκλήρυνση την Τουρκία. Ούτε και το ότι η ελληνική υποστήριξη στην τουρκική ένταξη είναι ο ασφαλέστερος και περισσότερο επιβλαβής για την Ελλάδα τρόπος να γίνουν έξαλλοι με την Αθήνα σε Βερολίνο και Παρίσι.

Eπίκαιρα, 30.12.2010

Konstantakopoulos.blogspot.com

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Είχε δημοσιευθεί το άρθρο όταν ανακοινώθηκε από το Υπουργείο ‘Αμυνας ο διορισμός επιτροπής για το πρόγραμμα προμήθειας ρωσικών θωρακισμένων (η προηγούμενη τέτοια επιτροπή καταργήθηκε πρόσφατα, άνευ εξηγήσεων). Απομένει να διαπιστώσουμε στην πράξη τι εντέλει εννοούν οι «αρμόδιοι».

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

Ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος

Η απόκρουση των στρατευμάτων του Μουσολίνι αποτέλεσε την πρώτη νίκη κατά μιας χώρας του Αξονα

Επιμέλεια: Στεφανος Xελιδονης
Την επαύριο του τορπιλισμού της «Ελλης» η ελληνική κυβέρνηση αποσιώπησε ότι η επίθεση ήταν έργο των Ιταλών. Παρά τα αδιάσειστα στοιχεία και τις υποψίες του λαού για τους ενόχους, η Ελλάδα απέφυγε τη σύρραξη. Ετσι, ο Ιωάννης Μεταξάς κέρδιζε κι άλλον χρόνο προκειμένου να προετοιμάσει τη χώρα του ενάντια σε μια μεγάλη ιταλική εισβολή την οποία ανέμενε από καιρό. Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι επέδωσε στον Μεταξά τελεσίγραφο της ιταλικής κυβέρνησης. Με αυτό, η Ρώμη ζητούσε να επιτραπεί η ελεύθερη διέλευση ιταλικών στρατευμάτων, τα οποία θα κατελάμβαναν απροσδιόριστα «στρατηγικά σημεία» εντός της ελληνικής επικράτειας. Ο Μεταξάς αρνήθηκε, απαντώντας στα γαλλικά: «Alors, c’ est la guerre» («Λοιπόν, έχουμε πόλεμο»). Με το «ΟΧΙ» άρχισε ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος. Οι εντυπωσιακές νίκες των Ελλήνων κατά των Ιταλών θα έφερναν εν καιρώ τους Γερμανούς στην Ελλάδα, οι οποίοι θα έσπευδαν σε βοήθεια των συμμάχων τους που αποτύγχαναν στην επίθεσή τους από την Αλβανία. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η αναγκαστική γερμανική επέμβαση στα Βαλκάνια επηρέασε την έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς καθυστέρησε την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα στην ΕΣΣΔ. Αλλοι ιστορικοί διαφωνούν με αυτήν τη θέση. Το βέβαιο είναι πως η απόκρουση της ιταλικής εισβολής αποτέλεσε την πρώτη νίκη κατά μιας χώρας του Αξονα. Το ηθικό παράδειγμα από το «Επος του ’40» τονιζόταν τότε στους διθυραμβικούς επαίνους για τη μικρή Ελλάδα. Οπως είχε πει και ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Εφεξής δεν θα λέμε ότι οι Ελληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Ελληνες».

Η στροφή του Μεταξά προς τη Μεγάλη Βρετανία
Του Ιακωβου Mιχαηλιδη*
«Δηλαδή θα έπρεπε διά ν’ αποφύγωμεν τον πόλεμον να γίνωμεν εθελονταί δούλοι και να πληρώσωμεν αυτήν την τιμήν με το άπλωμα του δεξιού χεριού της Ελλάδος προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν και του αριστερού από την Βουλγαρίαν. Φυσικά δεν ήτο δύσκολον να προβλέψη κανείς ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν οι Αγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδος». Τα παραπάνω λόγια αποτελούν απόσπασμα από ομιλία του Ιωάννη Μεταξά στους διευθυντές των αθηναϊκών εφημερίδων δύο μόνο ημέρες μετά την κήρυξη του Eλληνοϊταλικού Πολέμου, στις 30 Οκτωβρίου 1940. Η στάση του Μεταξά στη διάρκεια του πολέμου δεν αποτελούσε ευκαιριακή τοποθέτηση, αλλά υπήρξε φυσιολογικό επακόλουθο της συνεπούς διπλωματικής πορείας της χώρας, από τις αρχές κιόλας της δεκαετίας του 1910, να συνεργάζεται με τη Βρετανία που αποτελούσε τη μεγαλύτερη ναυτική δύναμη στον χώρο της Μεσογείου.

Τα σύννεφα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου πύκνωσαν στην Ευρώπη ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1930, όταν μια σειρά από ναζιστικά και φασιστικά καθεστώτα ανέλαβαν τον κυβερνητικό έλεγχο σε χώρες όπως η Γερμανία, η Ιταλία και η Ισπανία. Την ίδια στιγμή στα Βαλκάνια οι ζυμώσεις για τη διαμόρφωση σφαιρών επιρροής άρχισαν να πολλαπλασιάζονται. Η περιοχή άλλωστε αποτελούσε προνομιακό χώρο, όπου τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων τέμνονταν προκαλώντας έτσι αναπόφευκτες εντάσεις, συσπειρώσεις και αντισυσπειρώσεις. Η Ιταλία και η Μεγάλη Βρετανία ήταν οι δύο χώρες που ανταγωνίζονταν για τον έλεγχο της περιοχής και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να προωθήσουν τα ερείσματά τους. Ο ανταγωνισμός αυτός προσείλκυσε αναπόφευκτα πολιτικούς από όλα τα Βαλκάνια, πολλοί από τους οποίους ανέλαβαν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες θέλοντας να εκμεταλλευθούν προς όφελος των ιδίων και των κρατών τους την αντιπαράθεση των ισχυρών. Στο πλαίσιο αυτό, παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ιωάννης Μεταξάς ανέλαβε πρωτοβουλίες, που τελικά ενίσχυσαν τα αγγλικά συμφέροντα στην Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα, κατέφυγε σε αγγλικές τράπεζες για την παροχή δανείων, παρέδωσε τον αποκλειστικό έλεγχο των τηλεπικοινωνιών με το εξωτερικό για δεκαέξι χρόνια σε αγγλικές εταιρείες, ενώ διατήρησε το εργοστάσιο συναρμολόγησης αεροπλάνων υπό βρετανικό έλεγχο. Η εκχώρηση των κρατικών υποδομών στους Βρετανούς διέλυσε, όπως ήταν λογικό, τους ενδοιασμούς του Λονδίνου για τις προθέσεις του Μεταξά. Στα τέλη του 1938 ο Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα βομβάρδιζε την υπηρεσία του με αναφορές εκθειάζοντας το καθεστώς Μεταξά, τη μόνη λύση στο πολιτικό χάος της χώρας, όπως έλεγε.

Η απροκάλυπτη αγγλική υποστήριξη εξώθησε τον Μεταξά σε ακόμη μεγαλύτερη προσχώρηση στη βρετανική συμμαχία. «Αυτό που επιθυμώ», εκμυστηρευόταν στον Βρετανό πρεσβευτή στα τέλη του 1938, «είναι μια συμμαχία με τη Μεγάλη Βρετανία. Και γιατί όχι. Θα πρέπει να δεχτούμε ως δεδομένο ότι σε περίπτωση ευρωπαϊκού πολέμου, το ναυτικό και η αεροπορία της Μεγάλης Βρετανίας θα έχουν απόλυτη ανάγκη των ελληνικών νησιών και λιμανιών… Μια συμμαχία επομένως θα ήταν το φυσικότερο πράγμα, από την άποψη ότι δεν υπάρχει άνδρας ή γυναίκα ή παιδί στην Ελλάδα που να μην είναι ολόψυχα αφοσιωμένοι στη χώρα σας».

Οι προτάσεις Μεταξά οδήγησαν τον Waterlow στην άποψη ότι ο Ελληνας δικτάτορας ήταν πολύ καλύτερος από τους συνηθισμένους πολιτικούς και ότι «αν και γερμανόφιλος, οι σχέσεις μας με τον τωρινό πρόεδρο του Υπουργικού Συμβουλίου υπήρξαν φιλικότερες από τις σχέσεις μας με τους προκατόχους του». Οι επισημάνσεις του πρεσβευτή κλόνισαν τελικά τις επιφυλάξεις του Λονδίνου, παραμερίζοντας και τους τελευταίους δισταγμούς του για τα οφέλη από μια πιθανή συμμαχία με την Ελλάδα. Ετσι τον Απρίλιο του 1939, όταν ο Μουσολίνι κατέλαβε στρατιωτικά την Αλβανία, η Αγγλία και η Γαλλία εγγυήθηκαν επίσημα την ανεξαρτησία της Ελλάδας και της Ρουμανίας σχηματοποιώντας έτσι τα στρατόπεδα που διαμορφώνονταν στην περιοχή. Αν και η παραπάνω εγγύηση δημιουργούσε περισσότερο μια ηθική υποχρέωση και δεν αποτελούσε σαφή δέσμευση από την πλευρά της Βρετανίας κήρυξης πολέμου για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας, έγινε δεκτή με ανακούφιση.

Σύγκλιση βασικής στρατηγικής με αποκλίσεις τακτικής
Από τη στιγμή εκείνη και έπειτα, ενάμιση, δηλαδή, χρόνο πριν από την επίσημη κήρυξη του πολέμου, οι ενέργειες του Μεταξά ήταν όλο και πιο εναρμονισμένες με την πολιτική του Λονδίνου. Ετσι, οι προσπάθειες της Ρώμης να προσεγγίσει την Αθήνα κοινοποιήθηκαν στο Λονδίνο και όπως ήταν φυσικό απορρίφθηκαν. Την ίδια στιγμή το «φλερτ» της Βουλγαρίας με τις δυνάμεις του Αξονα μεγάλωνε την ανασφάλεια της Αθήνας για την τύχη της Μακεδονίας και της Θράκης και την εξωθούσε στην αγκαλιά της Βρετανίας. Η οριστικοποίηση της ελληνοβρετανικής συνεργασίας επικυρώθηκε με την υπογραφή διμερούς εμπορικής συμφωνίας τον Ιανουάριο του 1940, που προέβλεπε περικοπή των ελληνικών εξαγωγών προς τη Γερμανία. Η Ελλάδα είχε καταστεί δέσμια των βρετανικών οικονομικών συμφερόντων, κάτι που βεβαίως έγινε αντιληπτό τόσο στο Βερολίνο όσο και στη Ρώμη. Ως εκ τούτου, το καθεστώς ουδετερότητας είχε πια τυπική μόνο σημασία, αφού κατ’ ουσίαν η Αθήνα είχε ήδη με τις ενέργειές της επιλέξει τελεσίδικα το στρατόπεδο του Λονδίνου.

Θα πρέπει βεβαίως να επισημανθεί πως η πολιτική της Βρετανίας στα Βαλκάνια απέβλεπε κυρίως στην υπεράσπιση της Τουρκίας και των Στενών, σε αντίθεση με τους Γάλλους που προτιμούσαν την ανάληψη πιο ριζοσπαστικών πρωτοβουλιών, όπως την εγκατάσταση συμμαχικού προγεφυρώματος στη Θεσσαλονίκη. Οσον αφορά την Ελλάδα, η βρετανική θέση συνοψιζόταν πως σε περίπτωση ιταλικής εισβολής, βρετανικές δυνάμεις θα αποβιβάζονταν στην Κρήτη για να βοηθήσουν τους Ελληνες στην απόκρουση της ιταλικής επίθεσης, ενώ ταυτόχρονα ο βρετανικός στόλος στο Αιγαίο θα κινητοποιούνταν για να διασφαλίσει τον έλεγχο των επικοινωνιών στην περιοχή. Η διασφάλιση δηλαδή της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας εξαρτάτο πολύ περισσότερο από την ικανότητα της Βρετανίας να νικήσει την Ιταλία σε έναν διμερή πόλεμο, παρά από τη δυνατότητά της να προσφέρει στρατιωτική βοήθεια στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Οι ελληνικές πρωτοβουλίες δεν έμεναν φυσικά απαρατήρητες από το καθεστώς του Μουσολίνι προκαλώντας τη δυσαρέσκειά του. Από τις αρχές κιόλας του 1940 η ιταλική επιθετικότητα έναντι της χώρας κλιμακώθηκε, αφού η Ρώμη επιθυμούσε να δοκιμάσει τις αντοχές της Αθήνας στις παράλογες αξιώσεις της. Τον Αύγουστο μάλιστα σημειώθηκε συνδυασμένη επίθεση των ιταλικών εφημερίδων εναντίον της Ελλάδας, ενώ ελληνικά πλοία παρενοχλούνταν στο Αιγαίο από την ιταλική διοίκηση της Δωδεκανήσου. Σύμφωνα με πρόσφατες αρχειακές μαρτυρίες από τα ιταλικά αρχεία, ο Μουσολίνι είχε αποφασίσει να κηρύξει τον πόλεμο στην Ελλάδα ήδη από το καλοκαίρι του 1940 με συμβολική κίνηση τον τορπιλισμό της «Ελλης», αλλά υποχρεώθηκε να αναβάλει για μερικούς μήνες τα σχέδιά του έπειτα από συμβουλές των Γερμανών.

Αμέσως μετά τα γεγονότα του Δεκαπενταύγουστου ο Μεταξάς σε μια συγκινησιακά φορτισμένη συνάντησή του με τον Βρετανό πρεσβευτή, του ζήτησε την αμέριστη βρετανική υποστήριξη δηλώνοντάς του κατηγορηματικά ότι είχε αποφασίσει να αντισταθεί σε κάθε επιβουλή του Αξονα εναντίον της Ελλάδας και ότι σε κάθε περίπτωση προτιμούσε την καταστροφή της χώρας του, από την ταπείνωσή της. Η αποφασιστικότητα του Μεταξά προκάλεσε την αντίδραση του ίδιου του Τσόρτσιλ, ο οποίος σε μήνυμά του προς τον Ελληνα δικτάτορα, στις 25 Αυγούστου 1940, εξέφρασε τον θαυμασμό του για τον τρόπο με τον οποίο ο Μεταξάς είχε χειριστεί την κρίση και τον διαβεβαίωνε πως η θαρραλέα στάση των Ελλήνων, υπό την ηγεσία του, είχε κερδίσει τον θαυμασμό του αγγλικού λαού, που έβλεπε στη στάση των Ελλήνων το παράδειγμα των προγόνων τους μπροστά στον περσικό κίνδυνο. Ωστόσο, ο Βρετανός πρωθυπουργός επανέλαβε και πάλι τη γνωστή θέση του Λονδίνου πως σε περίπτωση ελληνοϊταλικής σύρραξης η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να αναμένει βρετανική βοήθεια για την προστασία των ηπειρωτικών περιοχών της, αλλά να προσδοκά μόνο βρετανική αεροπορική επίθεση εναντίον της Ιταλίας καθώς και αποστολή δυνάμεων για την άμυνα της Κρήτης. Παρά τη βρετανική διστακτικότητα, όμως, ο Μεταξάς δεν έδειξε να υπαναχωρεί από τις θέσεις του. «Απόφασίς μου εις αντίστασιν μέχρις εσχάτων» σημείωνε με αποφασιστικότητα στο «Ημερολόγιό» του. Η άρνησή του να αποδεχθεί το ιταλικό τελεσίγραφο τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 ήρθε απλώς να επισφραγίσει τις εκπεφρασμένες πεποιθήσεις του.

* Ο κ. Ιάκωβος Μιχαηλίδης είναι επίκουρος καθηγητής Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ.

Οι λανθασμένες εκτιμήσεις των Ιταλών «πληρώθηκαν» στην κορυφογραμμή της Πίνδου
Στις 15 Οκτωβρίου 1940 στο γραφείο του Μπενίτο Μουσολίνι στη Ρώμη πραγματοποιήθηκε κρίσιμη σύσκεψη, στην οποία ελήφθησαν οι τελικές αποφάσεις για τη διεξαγωγή επιθετικής στρατιωτικής επιχείρησης εναντίον της Ελλάδας. Παρόντες στη σύσκεψη ήταν, εκτός του Ιταλού δικτάτορα, ο υπουργός των Εξωτερικών Γκαλεάτσο Τσιάνο, ο αρχηγός και ο υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού καθώς και οι επικεφαλής των στρατευμάτων που βρίσκονταν στην Αλβανία. Μέσα σε κλίμα έκδηλου ενθουσιασμού ο Ντούτσε ανακοίνωσε την απόφασή του για την κήρυξη πολέμου εναντίον της Ελλάδας, απόφαση που, όπως είπε, είχε ωριμάσει μέσα του «επί πολύ καιρό». Ηταν η ομολογία μιας επιθυμίας που είχε χαραχθεί αρκετούς μήνες νωρίτερα και είχε σε αρχικό στάδιο εκφρασθεί με τον τορπιλισμό της «Ελλης» ανήμερα της Παναγίας, στις 15 Αυγούστου του 1940.

Οι επιθετικές διαθέσεις του Μουσολίνι ενισχύθηκαν από τις διαβεβαιώσεις της στρατιωτικής ηγεσίας πως οι Ιταλοί στρατιώτες ανυπομονούσαν να εμπλακούν στις πολεμικές συγκρούσεις σε αντίθεση με τους Ελληνες, που φαίνονταν απρόθυμοι αλλά και ανέτοιμοι να αντιπαραθέσουν αξιόλογη αντίσταση. Ωστόσο, παρά τις εισηγήσεις των Ιταλών στρατηγών τα δεδομένα παραμονές της ελληνοϊταλικής σύγκρουσης φαίνεται ότι ήταν αρκετά διαφορετικά. Η Ελλάδα όχι μόνο δεν ήταν απροετοίμαστη αλλά είχε φροντίσει ήδη, έστω και καθυστερημένα, από τον Απρίλιο του 1939, όταν η Ιταλία κατέλαβε την Αλβανία, να αναθεωρήσει το αμυντικό της δόγμα που έως τότε βασιζόταν κυρίως στα οχυρωματικά έργα κατά μήκος των βορείων συνόρων της και να προετοιμασθεί για το ενδεχόμενο χερσαίας επίθεσης από την πλευρά της Ηπείρου. Από την άλλη, οι Ελληνες στρατιώτες μόνο απρόθυμα δεν αντιμετώπισαν την κήρυξη του πολέμου. Τέλος, το φρόνημα των Ιταλών στρατιωτών υπερτονιζόταν δυσανάλογα σε σχέση με τις πραγματικές διαθέσεις τους και τη νομιμοφροσύνη τους απέναντι στο φασιστικό καθεστώς.

Το «μαρτύριο» του πρεσβευτή
Προφανώς τέτοιου είδους αποθαρρυντικές πληροφορίες θα είχαν φθάσει στα αυτιά του Ιταλού πρεσβευτή στην Αθήνα, Εμμανουέλε Γκράτσι, ο οποίος δεν έκρυβε την αγωνία του για τις πρωτοβουλίες των πολιτικών του προϊσταμένων. «Φαντάζομαι ότι στο κελί του θανάτου οι καταδικασμένοι θα περνούν ώρες όχι πολύ διαφορετικές από αυτές που περνώ εγώ τώρα», σημείωνε, λίγο πριν την έναρξη των εχθροπραξιών. Το «μαρτύριο» του Ιταλού πρεσβευτή ολοκληρώθηκε τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου, όταν επέδωσε στον Ελληνα δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά το ιταλικό τελεσίγραφο. «Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα τη μεγαλύτερη απέχθεια για το επάγγελμά μου», εξομολογείται ο Ιταλός διπλωμάτης. Η είδηση της κήρυξης του πολέμου προκάλεσε παλλαϊκές εκδηλώσεις ενθουσιασμού στην Αθήνα. «Σιγά σιγά η Αθήνα παίρνει το ύφος των μεγάλων εθνικών εορτών, κάτι που θυμίζει λ.χ. Τα Εκατόχρονα της Ελληνικής Επανάστασης, αλλά πιο αυθόρμητα και πιο νεανικά. Καιρός θαυμάσιος, καταγάλανος ουρανός. Πλήθη νέων, με στολές της ΕΟΝ ή με πολιτικά, έχουν χυθεί στους κεντρικούς δρόμους, με λάβαρα, σημαίες, δάφνες, μουσικές. Κρατούν εικόνες του βασιλιά, του Μεταξά, του καταδρομικού Ελλη με την επιγραφή: Δεν λησμονούμε. Ο κόσμος συμμετέχει σ’ αυτές τις εκδηλώσεις, χειροκροτεί, ζητωκραυγάζει. Είχα πολλά, πάρα πολλά χρόνια να δω τέτοιο ενθουσιασμό στην Αθήνα. Αισθάνεται κανείς ένα πάθος μες στον αέρα, ένα φανατισμό, μια λεβεντιά. Ξύπνησε το ελληνικό φιλότιμο, είναι κάτι ωραίο. Και μια τέλεια εθνική ενότητα. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αισθάνομαι τέτοιαν ομόνοια να βασιλεύει στον τόπο: Κανείς δεν σκέπτεται αυτή τη στιγμή ότι ο εχθρός είναι δέκα φορές ισχυρότερος, ότι ο θάνατος κρέμεται από πάνω μας μέσα σ’ αυτόν τον λαμπρό ουρανό», περιγράφει εκείνο το πρωινό του Οκτωβρίου ο Γιώργος Θεοτοκάς.

Αλλά και στην κορυφογραμμή της Πίνδου ο ελληνικός στρατός ήταν πιο αποφασισμένος από ποτέ. Εμψυχώνοντας τους άνδρες του ο διοικητής του Αποσπάσματος Πίνδου, Συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Δαβάκης, σε ημερήσια διαταγή του αναφέρθηκε στο δίκαιο του ελληνικού αγώνα επικαλούμενος τα κατορθώματα των προγόνων: «Οι Επαναστάται του ’21 με ξύλα και δρεπάνια αντιμετώπισαν Στρατόν της εποχής επιστημονικώς οπλισμένον χάρις εις το εξυψωμένον ηθικόν των… σήμερον εμείς με οπλισμόν σχεδόν ισάξιον του αντιπάλου θα υστερήσωμεν των προγόνων μας; Με το ανώτερον ηθικόν μας, με το δίκαιον του αγώνος μας, με τη δύναμιν του Θεού, θα εξέλθωμεν νικηφόροι της δοκιμασίας. Η πίστις μετακινεί όρη».

Οι ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις στο μέτωπο (Ηπειρος και Δυτική Μακεδονία) υπερτερούσαν αριθμητικά των αντίστοιχων ελληνικών, χωρίς όμως να υπολογίζονται οι ελληνικές εφεδρείες. Σύμφωνα με το σχέδιο του ιταλικού Γενικού Επιτελείου, θα εκδηλώνονταν δύο κύριες επιθετικές επιχειρήσεις, η πρώτη με στόχο την κατάληψη του Μετσόβου, όπου μάλιστα είχε διατεθεί και η περίφημη μεραρχία των Ιταλών Αλπινιστών «Τζούλια», και η δεύτερη με στόχο την Πρέβεζα για την εξασφάλιση βάσης για το ιταλικό πολεμικό ναυτικό. Αντίθετα, στο μέτωπο της Δυτικής Μακεδονίας το αρχικό ιταλικό σχέδιο ήταν αμυντικό. Ωστόσο, για διάφορους λόγους το ιταλικό επιτελικό σχέδιο δεν μπόρεσε τελικά να υλοποιηθεί.

Οι τρεις φάσεις του πολέμου
Ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος χωρίζεται σε τρεις φάσεις. Στη φάση από τις 28 Οκτωβρίου έως τις 13 Νοεμβρίου 1940, ο ελληνικός στρατός βρέθηκε σε θέση άμυνας και τελικά σταμάτησε την ιταλική προέλαση. Στη συνέχεια, οι Ελληνες στρατιώτες εισήλθαν στο έδαφος της Βορείου Ηπείρου πετυχαίνοντας για περίπου δύο μήνες μεγάλες στρατιωτικές νίκες σε βάρος των Ιταλών. Στην τρίτη φάση του πολέμου από τις 7 Ιανουαρίου έως τις 26 Μαρτίου 1941, αρχικά διακόπηκε η ελληνική αντεπίθεση, ενώ αργότερα εκδηλώθηκε η εαρινή ιταλική επίθεση, χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα. Κορυφαία στιγμή της τρίτης φάσης αποτελεί αναμφίβολα η πολύνεκρη μάχη που δόθηκε γύρω από το «ύψωμα 731».

Τόσο οι Ελληνες όσο και οι Ιταλοί στρατιώτες πολέμησαν με γενναιότητα, τιμώντας τον όρκο που είχαν δώσει προς την πατρίδα τους. Πληθώρα μαρτυριών της εποχής καταγράφουν τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις τους, τις στιγμές μεγαλείου αλλά και τις -όχι σπάνιες- σκηνές αβρότητας μεταξύ τους. Κρίσιμος διαχωριστικός παράγοντας, πάντως, στάθηκε το αίσθημα του δικαίου που τόνωνε το φρόνημα των Ελλήνων στρατιωτών. «Πόσες φορές δεν είδα Ελληνες στρατιώτες να δίνουν τα τελευταία τσιγάρα τους, την περιορισμένη μερίδα του ψωμιού τους σε Ιταλούς που είχαν αιχμαλωτισθεί. Γιατί ο Ελληνας, μολονότι περιέβαλλε με περιφρόνηση τον Ιταλό στρατιώτη, δεν αισθανόταν γι’ αυτόν, ως άνθρωπο, μίσος. Ολο το μίσος τους οι Ελληνες το επεφύλαξαν για τον Μουσολίνι και τον κόμητα Τσιάνο, για τους ανθρώπους που είχαν ρίξει τον ιταλικό στρατό στον πόλεμο. Και αυτό φαινόταν από τα τραγούδια που τραγουδούσαν, ενώ προήλαυναν», επεσήμαινε Αγγλος πολεμικός ανταποκριτής.

Ο βαρύς χειμώνας
Σφοδρός αντίπαλος και για τους δύο αντιμαχόμενους στάθηκε ο βαρύς χειμώνας. Οι πολικές καιρικές συνθήκες με τις συχνές χιονοθύελλες και τη χαμηλή ορατότητα, όπως καταγράφονται στα κινηματογραφικά επίκαιρα της εποχής, ευθύνονται για πλήθος από κρυοπαγήματα που οδήγησαν ακόμη και σε ακρωτηριασμούς. Επέφεραν έτσι πολλές δυσχέρειες στα πεζοπόρα τμήματα, ενώ επέτειναν τις δυσκολίες στον εφοδιασμό των μονάδων με τρόφιμα και πυρομαχικά.

Η παθιασμένη ελληνική αντίσταση και οι απρόσμενες, για πολλούς, επιτυχίες των Ελλήνων στρατιωτών υποχρέωσαν τους Βρετανούς να επανεξετάσουν τη στάση τους απέναντι στη «μάχη της Ελλάδας» και να δηλώσουν ετοιμότητα για προσφορά ουσιαστικότερης βοήθειας. Από την άλλη, οι εξελίξεις στο μέτωπο προκάλεσαν βαθύτατη κρίση στους κόλπους της ιταλικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας οδηγώντας σε παραιτήσεις αλλά και ανακλήσεις Ιταλών στρατηγών από την Αλβανία, γεγονότα που τραυμάτισαν σοβαρά το γόητρο του Ιταλού δικτάτορα. Καθήλωσαν επίσης σημαντικές ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις που υπό άλλες συνθήκες θα είχαν διατεθεί σε άλλα μέτωπα, όπως εκείνο της Βόρειας Αφρικής. Υποχρέωσαν, τέλος, τη Γερμανία του Χίτλερ να επέμβει η ίδια στο ελληνικό μέτωπο προκειμένου να δώσει το αποφασιστικό χτύπημα.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/06/blog-post_6703.html

Κίνδυνοι ζώνουν την πατρίδα μας

Πτέραρχος Νικος Κουρής, ένας ικανότατος Αρχηγός, ένας ικανότατος υφυπουργός.

Είχα την ξεχωριστή τιμή και χαρά να υπηρετήσω υπό τας διαταγάς του, όταν ήμουν Υ/ΓΕΣ] και ήταν ΥΦΕΘΑ , επι υπουργίας Γεράσιμου Αρσένη και πρωθυπουργίας Αντρέα Παπανδρέου, ακούστε την έντιμη πατριωτικη φωνή του.

Δημ. Αλευρομάγειρος

 

Του ΝΙΚΟΥ ΚΟΥΡΗ τέως υφυπουργού Εθνικής Άμυνας και επίτιμου Αρχηγού ΓΕΕΘΑ

Όσοι δεν είναι διερχόμενοι από τα υπουργεία για να καλύπτουν απλώς κομματικές ανάγκες πρέπει να αισθάνονται δυσάρεστα προσπαθώντας να δικαιολογήσουν αστοχίες πολιτικής που αφορούν τη δομή του ΝΑΤΟ στη Νότια Πτέρυγα.

Οι «σύμμαχοί» μας στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν την Άγκυρα στην πραγμάτωση των επεκτατικών της σχεδίων που στοχεύουν στην αλλαγή του status quo στην περιοχή χρησιμοποιούν σαν εργαλείο τις αλλαγές της δομής του ΝΑΤΟ. Είναι μια πολιτική που εφαρμόζει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ από τη δεκαετία του ʼ80 και επιδιώκει όπως ο δίαυλος του Αιγαίου ελέγχεται από τις ΗΠΑ. Δυστυχώς οι δυσκολίες της οικονομίας μας δεν μας επιτρέπουν να ασχοληθούμε όσο θα έπρεπε με τα εθνικά μας θέματα. Όμως ο κίνδυνος είναι άμεσος. Δεν μπορούμε να έχουμε ισχυρή οικονομία σε ανασφαλή σύνορα. Απαιτείται όπως όλοι οι Έλληνες, πολιτικοί και πολίτες, ενωθούμε σε μια κοινή προσπάθεια να αντιδράσουμε στους κινδύνους που ζώνουν την πατρίδα μας. Είναι πατριωτικό μας καθήκον.

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=57787&colid=&catid=42&dt=2010-08-15

Οι Συντελεστές Ισχύος ενός Κράτους

Βασικός συντελεστής ισχύος ενός κράτους είναι οι Ένοπλες Δυνάμεις και η δυνατότητα κινητοποίησής τους.

Η περίπτωση του κράτους του Ισραήλ είναι χαρακτηριστική για την αποτίμηση της έννοιας της ισχύος στις Διεθνείς Σχέσεις: Πώς μπορεί ένα τόσο μικρό σε πληθυσμό και έκταση κράτος να επιδεικνύει τόσo δυσανάλογη μεγάλη ισχύ; Αντίστροφα, πως χώρες όπως ο Καναδάς, η Νιγηρία και η Ιαπωνία δεν είναι τόσο ισχυρές όσο θα μπορούσε να υποδηλώσει η έκτασή τους;

Απτά στοιχεία της Ισχύος
1. Πληθυσμός. Ο πληθυσμός θεωρείται απτό στοιχείο ισχύος καθώς είναι εύκολα μετρήσιμο αν και απροσδιόριστο μέγεθος, π.χ. ένα υγιές, μορφωμένο, συνενώμενο και καλά πληροφορημένο σύνολο ανθρώπων είναι πιο ισχυρό από ένα φανατισμένο, που υποσιτίζεται και πλήττεται από αρρώστιες πληθυσμό με υψηλό επίπεδο αναλφαβητισμού;
2. Έδαφος. Το έδαφος εμπεριέχει και αυτό το στοιχείο της απροσδιοριστίας καθώς χαρακτηριστικά όπως η διαμόρφωση του εδάφους, η στρατηγική τοποθεσία και ο αριθμός των γειτονικών κρατών παίζουν σημαντικό ρόλο π.χ. ένα νησιωτικό κράτος στη μέση του ωκεανού είναι περισσότερο ευάλωτο από ένα ορεινό κράτους που συνορεύει με πέντε χώρες;
3. Στρατιωτική δυνατότητα. Οι αμυντικές δαπάνες ή το μέγεθος των Ενόπλων Δυνάμεων δεν αποτυπώνoυν απαραίτητα με ακρίβεια τη στρατιωτική ισχύ ενός κράτους. Η ευελιξία, η εκπαίδευση, η ετοιμότητα, η ηγεσία, το ηθικό, η στάση του στρατιωτικού προσωπικού απέναντι στη κυβέρνηση, η ποιότητα και η προέλευση του στρατιωτικού εξοπλισμού μπορούν να επηρεάσουν σοβαρά την απόδοση των Ενόπλων Δυνάμεων.
4. Βιομηχανική ικανότητα, φυσικοί πόροι και τεχνολογία. Αναμφίβολα η κατοχή ορυκτού πλούτου (πετρέλαιο, σίδηρος, άνθρακας, ουράνιο), η ανεπτυγμένη τεχνολογία και η βιομηχανική παραγωγή επιδρούν στην οικονομική ευρωστία ενός κράτους.
5. Αγροτική ικανότητα. Τα ασθενικά κράτη που δε μπορούν να θρέψουν τους πληθυσμούς τους και αρέσκονται στις εισαγωγές βασικών ειδών διατροφής είναι περισσότερο ευάλωτα από κράτη με αυτάρκεια, χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις της Βόρειας Κορέας σήμερα και του Ιράκ παλαιότερα με το περίφημο πρόγραμμα «πετρέλαιο αντί τροφίμων» του ΟΗΕ.

Απροσδιόριστα στοιχεία της Ισχύος
1. Ηγεσία. Η αποδοτικότητα, η ανικατότητα ή ο παραλογισμός ενός ηγέτη έχουν καθοριστική αρνητική ή θετική επίδραση στην ισχύ ενός κράτους όπως έχει αποδειχθεί και ιστορικά (Ghandi, Hitler, Kennedy, Milosevic).
2. Αποδοτικότητα της γραφειοκρατίας. Ένα από τα πιο δύσκολα μετρήσιμα χαρακτηριστικά της ισχύος που σχετίζεται μεταξύ άλλων με τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού και τη διαφθορά.
3. Είδος της διακυβέρνησης. Η ποιότητα της διακυβέρνησης, η δυνατότητα κινητοποίησης του πληθυσμού για τη διεξαγωγή πολέμου, η λήψη αποφάσεων είναι παράγοντες που διαφοροποιούνται σε δημοκρατικά ή απολυταρχικά καθεστώτα.
4. Κοινωνική συνεκτικότητα. Η εθνική, θρησκευτική, γλωσσική ομοιογένεια, η κοινωνική συνοχή, οι διαιρέσεις της κοινωνίας (πολιτικές, ιδεολογικές, κοινωνικές) είναι παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν σε πόλωση ή ακόμα και σε εμφύλιους πολέμους, εξουδετερώνοντας ακόμα και την εδαφική ενότητα ενός κράτους (χαρακτηρικό παράδειγμα η ΕΣΣΔ).
5. Υπόληψη. Το κύρος, η φήμη ακόμα και η ιστορία έχουν επίδραση στην ισχύ ενός κράτους, π.χ. η φήμη της Σουηδίας ως φιλειρηνικού και αδέσμευτου κράτους.
6. Εξωτερική Υποστήριξη και Εξάρτηση. Οι συμμαχίες, η εξωτερική οικονομική και στρατιωτική βοήθεια, η ύπαρξη ξένων στρατιωτικών βάσεων, η συμμετοχή σε περιφερειακούς ή διεθνείς οργανισμούς είναι ζωτικά στοιχεία της ισχύος.
7. Τυχαία γεγονότα. Ο αιφνίδιος θάνατος ενός ηγέτη, η επιδημία μιας αρρώστιας ή μια φυσική καταστροφή είναι μερικά απρόβλεπτα γεγονότα που μπορούν να επηρεάσουν σοβαρά τις σχέσεις ισχύος μεταξύ των εθνών κρατών, π.χ. ο καταστροφικός σεισμός της Κωνσταντινούπολης το 1999 είχε ως αποτέλεσμα τη καταστροφή του κύριου ναυστάθμου του Τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού και την απώλεια σημαντικού ποσοστού του αποθέματος τορπιλών και βλημάτων, μειώνοντας σημαντικά την ικανότητα διεξαγωγής ναυτικών επιχειρήσεων για αρκετό χρονικό διάστημα.

Ο τύπος του Ray S. Cline, όπου η αντιλαμβανόμενη ισχύς ισούται με το άθροισμα της κρίσιμης μάζας (πληθυσμού και εδαφικότητας), των οικονομικών και στρατιωτικών δυνατοτήτων επί του αθροίσματος του στρατηγικού σκοπού και της θέλησης της ηγεσίας να εφαρμόσει την εθνική στρατηγική.

Γράφει ο strategy στο strategy-geopolitics4.blogspot.com

Βραχονησίδες Καλόγεροι : To «κλειδί» του Κεντρικού Αιγαίου

Καλόγεροι : Μικρή έκταση, τεράστια εθνική σημασία.

Βραχονησίδες. Αιγαίο. Μοιραία, με αυτές τις δυο λέξεις το μυαλό ταξιδεύει αυτομάτως στα διάσημα πλεόν Ίμια τα οποία ταυτίστηκαν με την λέξη βραχονησίδα (και με το ταπεινωτικό «ευχαριστώ»..) στην συνείδηση των περισσοτέρων Ελλήνων. Μικροσκοπικές νησίδες στην μέση του πουθενά, συνήθως γίνονται το αντικείμενο της προσοχής μας μετά από κάποια κρίση ή κάποιο περιστατικό με τους αρπακτικούς γείτονες. Πολλοί από αυτούς τους βράχους αποτελούν σημεία τεράστιας εθνικής σημασίας αντιστρόφως ανάλογης με μέγεθος τους. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα αποτελούν οι Καλόγεροι, φυτεμένοι όχι σε κάποια εσχατιά του αρχιπελάγους, αλλά ακριβώς στο κέντρο του.

Το μικρό αυτό δίδυμο αποτελείται από τον Μεγάλο Καλόγερο, ένα βράχο ύψος 36 μέτρων και εμβαδού 6 στρεμμάτων και τον Μικρό Καλόγερο 1400 μέτρα βορειοανατολικά του πρώτου, με ύψος 1 μέτρο και αβαθή τα οποία εκτείνονται μερικές δεκάδες μέτρα νότια. Οι βραχονησίδες δεσπόζουν του Κεντρικού Αιγαίου πελάγους απέχοντας 27 μίλια από την Χίο (ανατολικά) και 23 μίλια από την Άνδρο (δυτικά)

Χάρτης του Κεντρικού Αιγαίου : στο κέντρο ακριβώς διακρίνουμε το όνομα «Καλόγεροι». Με γαλάζιο χρώμα τα χωρικά ύδατα των 6nm

Ο πρώτος φάρος τοποθετήθηκε στον μεγάλο Καλόγερο το 1920, λόγω του κινδύνου που αντιπροσώπευαν τα απότομα βράχια στα παραπλέοντα σκάφη. Αργότερα κατασκευάστηκε μικρό κατάλυμα το οποίο για μια περίοδο κατοικείτο καθώς σύμφωνα με τα νησιολόγιά του Γ. Κ. Γιαγκάκη ,«Κατά την απογραφή πληθυσμού της 16ης Οκτωβρίου 1940 ο μεγάλος Καλόγερος φέρεται να κατοικείται από 6 κατοίκους», «άνδρες, μάλλον του Πολεμικού Ναυτικού που επιτηρούσαν το Θαλάσσιο χώρο εν όψει Ιταλικής επίθεσης». Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο οι Γερμανοί κατασκεύασαν δεξαμενές νερού και πυρομαχικών οι οποίες είναι εμφανείς μέχρι και στις μέρες μας. Την στρατιωτική χρήση της βραχονησίδας μαρτυρούν τα εκατοντάδες διάσπαρτα βλήματα και κάλυκες που είναι συναντά κανείς σε ολόκληρη την έκταση του βράχου.

Σήμερα ο Καλόγερος φιλοξενεί μικρό φάρο ο συντηρείται τακτικά από την Υπηρεσία Φάρων του ΠΝ. Μάλιστα τον Νοέμβρη του 2006 έπεσε θύμα..κλοπής αφού άγνωστοι αφαίρεσαν τις μπαταρίες και άλλα κινητά στοιχεία του..

Χαλάσματα επι της βραχονησίδας. Σε πρώτο πλάνο ο ενοχλητικός ηλιακός συλλέκτης..(φωτ Γιώργος Μισετζής)

Τα..επινίκεια της Μαδρίτης

Είμαστε στο 1998, δύο μόλις χρόνια από την κρίση των Ιμίων με την οποία η Άγκυρα αποφάσισε να φέρει στο προσκήνιο την θεωρία των γκρίζων ζωνών, το νέο όχημα της επεκτατικής της πολιτικής της στο Αιγαίο. Η ελληνική πολιτική ηγεσία ταπεινωμένη από το χαστούκι των Ιμίων κάνωντας πράξη την υπερήφανη πολιτική της εξημέρωσης του θηρίου, σύρεται στην Μαδρίτη (1997) όπου υπογράφει την ομώνυμη κατάπτυστη συμφωνία που αναγνωρίζει πλέον και επίσημα «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο».

Ο φάρος και οι αποθήκες νερού και πυρομαχικών επι της βραχονησίδας. (φωτ Γιώργος Μισετζής)

 

2 Ιανουαρίου 1998 : Ευέλικτη Πένσα στο Αιγαίο

Στις αρχές Ιανουαρίου 1998 λίγους μήνες μετά από την Μαδρίτη, τα πρώτα αποτελέσματα του τραγικού αυτού λάθους μας χτυπούν την πόρτα.. Με πρόσχημα την μεγάλη ετήσια αεροναυτική άσκηση Ευέλικτη Πένσα των Τούρκων η Άγκυρα ανακοινώνει την δέσμευση μεγάλων περιοχών στο Αιγαίο, μία εκ των οποίων περιλαμβάνει και εθνικό έδαφος! και πιο συγκεκριμένα τις βραχονησίδες Καλόγεροι..Η Αθήνα απαντάει με ένα απο τα συνηθισμένα νερόβραστα διπλωματικά διαβήματα, στο οποίο δίνει πάτημα για μια πρωτοφανής σειρά ανακοινώσεων απο το τουρκικό ΥΠΕΞ, το οποίο αρχικά μέσω του εκπροσώπου του αμφισβήτισε το εύρος του Εθνικού εναερίου χώρου.

Η άσκηση ξεκινά στις 2 Ιανουαρίου 1998 με δεκάδες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και με φραστική επιθετικότητα, καθώς Άγκυρα χρησιμοποιεί όλα τα διαθέσιμα μέσα για την αμφισβήτιση, κατα την πρώτη βδομάδα διεξαγωγής της, τόσο του εύρους των 10 ν.μιλίων του εθνικού εναέριου χώρου όσο και την ελληνική κυριαρχία σε μια σειρά απο νησίδες και βραχονησίδες. Μάλιστα έφτασε σε σημείο να παρενοχλήσει με ζεύγος F-16, Ελληνικό ελικόπτερο Chinook το οποίο μετέφερε τον τότε ΥΠΕΘΑ Άκη Τσοχατζόπουλο απο την Χίο στα γειτονικά Ψαρά, στα πλαίσια περιοδείας στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.Tις επόμενες ημέρες τις «σκληρές» ανακοινώσεις του Έλληνα κυβερνητικού εκπροσώπου και τωρινού υπουργού Δ.Ρέππα για «μη ευρωπαική» συμπεριφορά της Τουρκίας ακολουθούν :

1. Eνημερωτικό σημείωμα του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών (7.1.98), με το οποίο η Αγκυρα επαναφέρει το θέμα της συνέχισης του διαλόγου μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων εμπειρογνωμόνων, με την παράκαμψη όμως της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

2. Δήλωση του εκπροσώπου του τουρκικού ΥΠΕΞ Ουτκάν (7.1.98) : «δεν έχουν καμμία νομική ισχύ τα σχέδια της Ελλάδας σε νησίδες και βραχονησίδες, που δεν ανήκουν στην κυριότητά της, με διεθνείς συμβάσεις. Eίναι απαράδεκτο να προσπαθεί η Ελλάδα να αλλάξει το καθεστώς των γεωγραφικών σχηματισμών στο Αιγαίο με τετελεσμένα και μονομερείς ενέργειες. Χρειάζεται να διαπιστωθεί η κυριότητα των γεωγραφικών σχηματισμών, εκτός των παραπάνω, σύμφωνα με τις ισχύουσες διεθνείς συμβάσεις . Τα τελευταία εγχειρήματα έρχονται σε αντίθεση με τη δέσμευση που ανέλαβε η Ελλάδα στη Μαδρίτη για αποφυγή μονομερών ενεργειών στο Αιγαίο»

3. Aνακοίνωσή του τουρκικού ΥΠΕΞ (8.1.98) κατα την οποία ζητείται από την Ελλάδα «να εμποδίσει τις επιθέσεις κατά της τουρκικής μειονότητας στη Δυτική Θράκη.

4. Aνακοίνωσή του τουρκικού ΥΠΕΞ (8.1.98) με αφορμή τις δηλώσεις Παγκάλου για το Κουρδικό, σύμφωνα με την οποία: «Η πολιτική καταπίεση που εφαρμόζει εδώ και χρόνια η Ελλάδα εναντίον της τουρκικής κοινότητας στη Δυτική Θράκη, μπορεί να είναι μόνο πηγή ντροπής για μια χώρα που θεωρεί τον εαυτό της πολιτισμένο. Συμβουλεύουμε τον Πάγκαλο που αναφέρθηκε στον Χίτλερ να ξανασκεφτεί το πώς οι ελληνικές αρχές είχαν παραδώσει με ευχαρίστηση(!) τους δεκάδες χιλιάδες Εβραίους που ζούσαν στην Ελλάδα στους στρατιώτες του Χίτλερ στέλνοντάς τους στα στρατόπεδα θανάτου»

Οι αποθήκες, όπως φαίνονται από την κορυφή του βράχου (φωτ Γιώργος Μισετζής)

Στο στόχαστρο οι νησίδες και οι βραχονησίδες του Αιγαίου

Προσπαθώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις των επικίνδυνων ενεργειών της η Άγκυρα ξεκινά εκστρατεία κατασυκοφάντησης της Ελλάδας επιρρίπτοντας την ευθύνη για την ένταση στην Ελληνική πλευρά . Χαρακτηριστικό είναι δημοσίευμα της Τζουμχουριέτ (6.1.98) στο οποίο η ευθύνη για την ένταση αποδίδεται στον εποικισμό νησίδων από τους Έλληνες.. «η Άγκυρα παρακολουθεί στενά και πολύ προσεκτικά, τις πληροφορίες ότι η Ελλάδα σχεδιάζει, να προχωρήσει σε εποικισμό ερημονησίδων και βραχονησίδων του Αιγαίου». Η εφημερίδα, επικαλούμενη αρμόδιους του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών επισημαίνει: «Η Αθήνα επιδιώκει κάποια νέα προβοκάτσια. Κι αυτό γιατί δεν πρόκειται για μια απλή περίπτωση εγκατάστασης, αλλά για ένα σχέδιο που εντάσσεται στο γενικότερο στόχο της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα και να μετατρέψει το Αιγαίο σε ελληνική λίμνη».

Στις 2/12/98 ο εκπρόσωπος του τουρκικού ΥΠΕΞ κ. Ουτκάν, στη διάρκεια της εβδομαδιαίας ενημέρωσης των δημοσιογράφων αμφισβητεί ευθέως την ελληνικότητα των Καλόγερων επαναλαμβάνοντας τις τουρκικές θεωρίες περι εποικισμού βραχονησίδων στο Αιγαίο : «δεν έχουν καμμία νομική ισχύ τα σχέδια της Ελλάδας σε νησίδες και βραχονησίδες, που δεν ανήκουν στην κυριότητά της, με διεθνείς συμβάσεις». Ο Τούρκος εκπρόσωπος αφού υπογράμμισε , την αναγκαιότητα «να διαπιστωθεί η κυριότητα των γεωγραφικών σχηματισμών, εκτός των παραπάνω, σύμφωνα με τις ισχύουσες διεθνείς συμβάσεις» κατάληξε -παλι.-: «Οι τελευταίες ενέργειες έρχονται σε αντίθεση με τη δέσμευση που ανέλαβε η Ελλάδα στη Μαδρίτη για αποφυγή μονομερών ενεργειών στο Αιγαίο»…

Γκραβούρα εποχής απο την βιβλιοθήκη της Χίου. «Calojerο» :Tο κέντρο του Αιγαίου

Η σημασία των Καλόγερων στο ζήτημα της υφαλοκρηπίδας

Στις αρχές του 2000 μετά από πρωτοβουλία του τωρινού πρωθυπουργού Γ.Παπανδρέου ξεκινάνε άτυπες συνομιλίες Ελλάδας-Τουρκίας μεταξύ των ΓΓ των Υπουργείων Εξωτερικών των δύο χωρών πρέσβεων Αναστάσιου Σκοπελίτη και Ουγούρ Ζιγιάλ. Τα αποτελέσματα των 34 γύρων μυστικών συνομιλιών για το Αιγαίο δεν δόθηκαν ποτέ στην δημοσιότητα με εξαίρεση ορισμένα στοιχεία που ήρθαν στο φώς το 2006 και τα οποία ουδέποτε διαψεύστηκαν από το ελληνικό ΥΠΕΞ. «Καθημερινή» (Στ. Λυγερός 4-6-2006).

Σύμφωνα με αυτά η γείτονα χώρα κατα την διάρκεια των συνομιλιών ζητούσε η υφαλοκρηπίδα στο Βόρειο και Κεντρικό Αιγαίο (περιοχή στην οποία πιθανολογείται η ύπαρξη σημαντικών κοιτασμάτων πετρελαίου) να μοιραστεί μεταξύ των δύο χωρών ή να αποτελέσει αντικείμενο συνεκμετάλευσης με καθορισμένα ποσοστά. Η περιοχή για την οποία γίνεται λόγος είναι τα διεθνή ύδατα μεταξύ Αγίου Όρους και Σιθωνίας στα βόρεια,την νήσο Σκύρο στα δυτικά, τον Άγιο Ευστράτιο και την Λέσβο στα ανατολικά και την βραχονησίδα Καλόγεροι στα νότια…

Όμως τα κίνητρα της Άγκυρας σαφώς και δεν είναι μόνο οικονομικά καθώς η απόκτηση υφαλοκρηπίδας,αποκλειστικής οικονομικής ζώνης ή ακόμα και εναέριου χώρου αποτελεί πάγιο στόχο για γεωπολιτικούς λόγους. Η απόκτηση τέτοιων ερισμάτων δυτικά των Ελληνικών νήσων του Ανατολικού Αιγαίου θα επέτρεπε τον εγκλωβισμό τους και σε δεύτερο χρόνο την αμφιβήτηση της κυριαρχίας ακόμα και επι των μεγαλύτερων απο αυτών.

Κατά την 27η συνάντηση των γενικών γραμματέων των δύο υπουργείων , την άνοιξη του 2003, οι μυστικές επαφές για την παραπομπή του θέματος στην Χάγη είχαν ολοκληρωθεί και οι δύο πλευρές θα ζητούσαν απο το Διεθνές Δικαστήριο να διευθετήσει γενικά το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας.

Στο σχετικό συνυποσχετικό όμως αναφερόταν ρητά ότι οι δύο πλευρές συναινούσαν να επιλυθούν εκτός απο το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας και όλα τα «παρεμπίπτοντα ζητήματα». Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής όταν ο Ελληνας πρέσβης ζήτησε διευκρινίσεις για το ποια είναι αυτά τα παρεπίμπτοντα ζητήματα, ο συνομιλητής του απέφυγε να τα κατονομάσει, δηλώνοντας γενικώς ότι «η Άγκυρα θα έχει το δικαίωμα να θέσει όποιο ζήτημα αυτή νομίζει. Και βεβαίως το Δικαστήριο θα κρίνει εάν αυτά που θα τεθούν από την τουρκική πλευρά είναι ή όχι παρεμπίπτοντα . Ακόμα και αν το Δικαστήριο τα κρίνει μη-παρεπίμπτοντα και δεν γνωμοδοτήσει, η Άγκυρα θα διατηρήσει ακέραιες τις θέσεις της επι αυτών»….

 

Ο αρχιτέκτονας των μυστικών συνομιλιών ,Γ.Παπανδρέου

Οι διερευνητικές επαφές τελικά δεν κατέληξαν σε συμφωνία και σταμάτησαν αιφνιδιστικά το 2003 . Ο τότε ΥΠΕΞ κ. Παπανδρέου απέδωσε το γεγονός ότι δεν προχώρησε η συμφωνία στο ότι ο ίδιος και ο τότε πρωθυπουργός κ. Κ. Σημίτης έκριναν τον Δεκέμβριο του 2003 ότι λόγω της προεκλογικής περιόδου ο κ. Κ. Καραμανλής δεν θα την αποδεχόταν (λινκ). Βεβαίως σημαντικό ρόλο έπαιξε και η εκτίμηση του Μαξίμου ότι συμφωνία με τους παραπάνω όρους θα συναντούσε σημαντικότατες εσωκομματικές αντιδράσεις.

Το Πίρι Ρέις στους Καλόγερους

Μετά το τέρμα των μυστικών συνομιλιών, η Άγκυρα επέστρεψε στις παλιές καλές δοκιμασμένες μεθόδους για να πιέσει την φοβική ηγεσία των Αθηνών : απειλές χρήσης βίας και λεονταρισμοί. Τον Ιούλιο του ιδίου έτους (2003) το ερευνητικό σκάφος Πιρί Ρέις πραγματοποίησε έρευνες σε περιοχές της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στο Κεντρικό Αιγαίο προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να εγγράψει αξιώσεις επι αυτής. Στις συγκεκριμένες έρευνες ένα απο τα σημεία στα οποία έδειξε «ιδιαίτερο ενδιαφέρον» η Άγκυρα ήταν οι βραχονησίδες Καλόγεροι. Στις 11 Ιουλίου το πλοίο απέπλευσε απο το λιμάνι του Τσεσμέ και κατευθύνθηκε προς το Κεντρικό Αιγαίο. Φτάνοντας στην περιοχή των Καλόγερων (8 μίλια βόρεια της βραχονησίδας) πραγματοποίησε νυχτερινές έρευνες με την ανοχή της μουδιασμένης Ελληνικής κυβέρνησης..

«Τυχαίες» παραβιάσεις..

Υπο το παραπάνω πρίσμα ίσως θα έπρεπε να συνεκτιμηθούν και οι συνεχόμενες παρενοχλήσεις ελληνικών μέσων ασκούμενων εντός του Πεδίου Βολής Άνδρου LDG-68 , εντός του οποίου βρίσκεται ποιος άλλος; Φυσικά οι βραχονησίδες Καλόγεροι. Μόλις εχθές τουρκικά F-16 παρενόχλησαν Ελληνική φρεγάτα η οποία εκτελούσε πραγματικά πυρά εντός του ΠΒ. Ανάλογες παρενοχλήσεις έλαβαν χώρα και στο παρελθόν , ένεκα της γνωστής προσπάθειας των Τούρκων να καταργήσουν και τα μόνιμα πεδία βολής στο Αιγαίο, τα οποία σκέκονται εμπόδιο στην σταδιακό γκριζάρισμα της περιοχής

Τι μέλλει γενέσθαι;

Μετά απο αυτή την σύντομη αναδρομή στην ιστορία των Καλόγερων μέσα απο τα ελληνoτουρκικά, πιστεύουμε γίνεται σαφές το πόσο μεγάλη σημασία έχουν αυτοί οι μοναχικοί βράχοι για τα Ελληνικά εθνικά συμφέροντα στην περιοχή του Αιγαίου. Υπο το πρίσμα της επανέναρξης μυστικών συνομιλιών μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας παλι με πρωτοβουλία του Γ.Παπανδρέου (το δις εξαμαρτείν ούκ ανδρός σοφού-αλλά αυτό το ξέρουμε ήδη..) η ανάγκη προβολής της στρατηγικής τους αξίας κρίνεται επιτακτικότερη απο ποτέ.

 Δημοσιευμένο στο http://www.enkripto.com/2010/02/to_19.html

ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΧΑΓΗ

Φίλες και Φίλοι,

  

Οταν το 1984-1986 είχα την ύψιστη τιμη να ειμαι Διοικητής στο 649 Ταγμα Πεζικου στο Καρλόβασι Σάμου, έλεγα , κατα διαστήματα – στους Αξιωματικους και Στρατιώτες του Τάγματος[μερικοι απο αυτους τους θαυμασιους τότε συνεργατες μου ειναι στον πίνακα αποδεκτων των mail μου]- οτι «Είμαστε εδώ για να μην είναι οι απέναντι[Τουρκοι], Επομένως , κάθε μας προσπάθεια να ειμαστε αξιόπιστοι στην αποστολή μας , και την Πατριδα μας προστατεύει και την ειρήνη εξασφαλίζει και μπορεί ο Ελληνικός Λάος να ασχολείται ήρεμα με τα ειρηνικά του καθήκοντα. Εάν ποτέ , όπου και να βρίσκεσθε,  ως πολίτες, ακούσετε οποιαδήποτε Κυβέρνηση να επιχειρήσει να πάρει τον στρατό από τα νησιά, χάριν κάποιας «ειρηνικής διευθέτησης» ,να αντιδράστε γιατι θα υπάρξει τεράστιο πρόβλημα ασφάλειας το οποίο μπορει να οδηγήσει ακομη και σε καταστροφή.Μην ξεχνάτε οτι η απώλεια της Κύπρου , άρχισε οταν η προδοτικη χούντα των Αθηνών, απέσυρε το 1967 την Μεραρχία που ειχε στείλει απο το 1964 ο Γεώργιος Παπανδρέου»

  

Το 1987, ευρισκόμενος , ως σπουδαστής στην Σχολή Εθνικής Άμυνας, σημειωνα , στην περι Τουρκίας μελέτη μου, ακριβως το ιδιο.

Κατέληγα,»ΠΡΟΣΟΧΗ στις τουρκικες κουτοπονηριές για ειρήνη στο Αιγαιο. Ουδέποτε πρέπει να αποσυρθει ο Στρατός από τα νησιά, Οι τουρκοι γνωρίζουν πολύ καλά οτι ο στρατός που ειναι στα νησιά, δεν έχει επιθετική αποστολή ..»

  

Το 1997, και λίγες εβδομάδες προ της τελικής αποστρατείας μου [Μαρτιος 1997], μετέβην , ως Γενικός Επιθεωρητής Στρατού,στην έδρα της 1ης Στρατιάς και σε συγκέντρωση του συνολου των Αξιωματικών του Επιτελείου και λοιπων Αξιωματικων που ευρίσκοντο στη Λάρισα, είπα ακριβως το ίδιο.

 

Έκτοτε, σε κάθε ομιλία μου για τα Ελληνοτουρκικά, είτε σε συνέδρια, ειτε σε τηλεοπτικές εκπομπές, είτε σε δημοσιεύματα μου, δεν παύω να τονιζω τα παραπάνω και με πολύ χαρα άκουσα το 2004 τον τότε προεδρο της Βουλής Αποστολο Κακλαμάνη να επισημαίνει ακριβως την ίδια θέση.

 

Το 2006 ,όταν ο τότε πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος έκανε εκεινη την -περιεργη κατ’εμέ- δήλωσή του για «παραπομπή στη Χάγη, της στρατικοποίησης των νησιών του Αρχιπελάγους», απέστειλα στην Καθημερινη -και δημοσιεύτηκε- την συνημμένη επιστολή.

 

Οταν χθές άκουσα και διάβασα γιά την επιστολή του Πρωθυπουργού της Ελλάδας προς τον τουρκο ομολογό του  και οταν διάβασα το -παρακάτω- κείμενο του Σταυρου Λυγερού, βεβαιώθηκα πλέον οτι ευρισκόμεθα ενωπιον μιας τεράστις κρίσης.

 

Δεν προτίθεμαι να αμφιοσβητησω τον πατριωτισμο κανενος πολυ περισσότερο της πρόσφατα εκλεγμένης Ελληνικής Κυβέρνησης.

 

Θα πρότεινα όμως όπως οι πολιτικοι αρχηγοι όλων των κομμάτων , εστιάσουν , όλη τους την προσοχή σε αυτη την νέα τροπή των πραγμάτων και ζητήσουν από την Κυβέρνηση σε συνεδρίαση στη Βουλή -έστω μή δημόσια- ή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο, να ενημερωσθούν επι του ακριβους πριεχομένου των δυο επιστολών [Πρωθυπουργων  της Ελλάδας και Τουρκίας] οι οποίες βέβαια δεν ειναι αυτές που διαβάσαμε στις ανακοινώσεις.

 

Κυρίες και Κύριοι της πολιτικής μας ηγεσίας,

Απο την ημέρα που προκηρύχτηκαν οι πρόσφατες εκλογές δεν παύουμε να τονιζουμε οτι οι εκλογες έγιναν γιατί τα εθνικά μας θέματα ευρισκονται στην κόψη του ξυραφιού.

Έχετε τεράστια ευθύνη απέναντι σε αυτον τον υπέροχο Λαό,Ενημερώστε τον και ζητείστε του την συμπαράσταση , όσο δύσκολη και να είναι η κατάσταση. Πείτε του ολόκληρη την αλήθεια και θα ειναι μαζυ σας στον πατριωτικο αγώνα.

 

Δημήτρης Αλευρομάγειρος

[πιο κατω το κειμενο του Σταυρο Λυγερού και συνημμένα το κειμενο μου στην Καθημερινη της 11ης Ιουνίου 2006]

 

  

 

Tου Σταυρου Λυγερου

Ο Ταγίπ Ερντογάν ήξερε τι έλεγε όταν προανήγγειλε την επίσκεψή του στην Ελλάδα. Με την απαντητική επιστολή του, ο Γ. Παπανδρέου τον προσκάλεσε και επισήμως. Το ενδιαφέρον, όμως, στην αλληλογραφία είναι ο διάλογος κορυφής για το νέο πλαίσιο της διμερούς διαπραγμάτευσης.Ο Γ. Παπανδρέου δεν απέρριψε την πρόταση Ερντογάν για δημιουργία υψηλού επιπέδου Συμβουλίου Συνεργασίας. Με την αντιπρότασή του, όμως, ουσιαστικά επαναφέρει στο τραπέζι τη διαδικασία, που είχε ακολουθηθεί μετά την απόφαση της Ε.Ε. στο Ελσίνκι το 1999. Για την ακρίβεια, αντιπροτείνει η διαπραγμάτευση να πραγματοποιηθεί με την αναζωογόνηση των διερευνητικών επαφών. Πιο συγκεκριμένα, η διαπραγμάτευση θα πραγματοποιηθεί στη βάση χρονοδιαγράμματος και θα έχει εκ των προτέρων συμφωνηθεί ότι εάν δεν καταλήξει, οι διαφορές θα παραπεμφθούν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Η Αθήνα δεν δηλώνει ότι αποδέχεται εφόλης της ύλης διαπραγμάτευση, αλλά ουσιαστικά την έχει αποδεχθεί. Πιστεύει ότι η συζήτηση όλων των ζητημάτων στο πλαίσιο των διερευνητικών επαφών δεν νομιμοποιεί πολιτικά τις τουρκικές μονομερείς διεκδικήσεις. Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται μάλλον για φύλλο συκής. Δεν σώζει τα πράγματα ούτε το γεγονός ότι στην επιστολή του ο Γ. Παπανδρέου δίνει έμφαση στον σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας, του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών.

Η ελληνική πλευρά έχει ένα διπλό στόχο: πρώτον, να καλλιεργήσει ένα περιβάλλον ύφεσης στο ελληνοτουρκικό μέτωπο. Γι’ αυτό και εμφανίζεται διατεθειμένη να συζητήσει την εφαρμογή σχετικών μέτρων.
Δεύτερον, να εγκλωβίσει την Αγκυρα σε μια διαδικασία, που τελικώς οδηγεί στη Χάγη. Ο δρόμος αυτός έχει σοβαρά πλεονεκτήματα, αλλά δεν λείπουν οι παγίδες. Θα δεχθεί άραγε η Ελλάδα να θέσει την εδαφική της ακεραιότητα στην κρίση δικαστών, αποδεχόμενη την παραπομπή στη Χάγη των «γκρίζων ζωνών»;
[Καθημερινη 26/01/2010]

=============================

Η Στρατικοποιηση των νησων του Αρχιπελαγους και η 4^η Τουρκικη Στρατια

Το αρθρο του τεως Προεδρου της Ελληνικης Δημοκρατιας  Κωστη Στεφανοπουλου, ο οποιος κατα το Συνταγμα διετελεσε-ως Προεδρος- και Αρχηγος των Ενοπλων Δυναμεων της χωρας, για τη Χαγη[ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ  28/5/06],προκαλεσε εντονες αντιδρασεις και κυριως για το θεμα της στρατικοποιησης των νησιων του Αιγαιου.

 Ο εγκριτος δημοσιογραφος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ   Σταυρος Λυγερος  σε εκτενες δημοσιευμα του στην ιδια εφημεριδα [  4 /6/06] με τιτλο «Στα προθυρα της Χαγης το 2003»,αναφερεται μεταξυ αλλων και στην, κατα τη διαρκεια των διερευνητικων επαφων των δυο χωρων για το πιο πανω θεμα, προπαθεια  του Τουρκου διαπραγματευτη διπλωματη Ουγουρ Ζιγιαλ «να ριξει στο τραπεζι και την ιδεα να περιορισθει η τουρκικη στρατια του Αιγαιου με ανταλλαγμα τη μερικη αποστρατικοποιηση των ελληνικων νησιων»….

 Αυτη η πολιτικη της Τουρκιας εντασεται στη γνωστη στρατηγικη της του «μαστιγιου και του καρροτου» η οποια μαζυ με τις κατα καιρους προβοκατορικες ενεργειες της εχει θετικα ,υπερ αυτης ,αποτελεσματα. 

 Υπενθυμιζουμε  τη γνωστη προβοκατσια  των γεγονοτων της Κοφινου [στη Κυπρο τον Νοεμβριο του 1967 ] η οποια οδηγησε στην επαισχυντη απομακρυνση της Ελληνικης Μεραρχιας με οδυνηρα για τον Ελληνισμο της Κυπρου αποτελεσματα…..

  Σημειουται οτι κατ’ επαναληψη Ελληνικες Κυβερνησεις,προφανως πιεζομενες και υποκυπτουσες σε κυνικες απειλες και με μηδενικες η’αοριστες υποσχεσεις εχουν προβει σε αναλογες ενεργειες [1976 συναντηση Κ.Καραμανλη -Ετσεβιτ στη Γενευη,1991 προταση κυβερνησης Μητσοτακη για αποστρατικοποιημενη ζωνη στα συνορα Ελλαδας-Τουρκιας Βουλγαριας και διαφορες κατ έπαναληψη προτασεις  για αμοιβαια[?] μειωση των εξοπλισμων ].Οι ενεργειες αυτες καταληγουν παντα στην απαιτηση της Αγκυρας για  αποστρατικοποιηση των νησιων του Αιγαιου με ….υποκρυπτομενο και εμφανιζομενο την καταλληλη στιγμη, ανταλλαγμα » την, ΑΝΕΥ ΟΥΔΕΜΙΑΣ ΣΤΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΞΙΑΣ, αποσυρση της 4ης Στρατιας…..

 Απο το 1980  τονιζουμε με εμφαση τον κινδυνο της αποστρατικοποιησης των νησιων του Αιγαιου σε πιθανη προταση της Αγκυρας,  για ταυτοχρονη αποσυρση της 4ης Στρατιας [προταση η οποια ηλθε και το ετος 2000 και δια στοματος του -αποθανοντος ηδη -πρωην αρχηγου του πολεμικου ναυτικου ,αρχηγου των ναυτικων δυναμεων εισβολης στη Κυπρο το ’74 και τοτε [2000] στρατιωτικου συμβουλου του Ετσεβιτ,ναυαρχου Γκιουβεν Ερκαγια…..]

 Η 4η Τουρκικη Στρατια εχει ΜΟΝΟ πολιτικο λογο υπαρξης . Συγκροτηθηκε το 1976 στα δυτικα παραλια της Μ.Ασιας ωστε οταν θα ελθει η στιγμη και σε εντολη ή «διευκολυνση»του διεθνους παραγοντα και προκειμενου να φανει η Τουρκια φιλειρηνικη,να γινει προταση για την αποσυρση της με ταυτοχρονη αποστρατικοποιηση των νησιων μας…

 Ειναι γνωστο οτι η Ελλαδα υστερα απο τη βαρβαρη και εγκληματικη εισβολη των Τουρκων το ’74 και κανοντας χρηση αναφαιρετου δικαιωματος της [ αρθρο 51 καταστατικου χαρτη των ΗΕ] εξοπλισε ΑΜΥΝΤΙΚΑ τα νησια του Αιγαιου. Η Τουρκια -ενω γνωριζει πολυ καλα οτι δεν προκειται να της επιτεθουμε- συγροτησε την  4η Στρατια ,με τον ισχυρισμο οτι κινδυνευει απο τις δυναμεις των νησιων μας…ενω ο πραγματικος λογος εινα αυτος που περιγραφουμε παραπανω.

 Η ιδια η Τουρκια ,στην πραξη, εχει επιβεβαιωσει τον ισχυρισμο μας οταν στις διαφορες κρισεις αλλα και στις κατ’ετος διεξαγομενες αποβατικες ασκησεις στον κολπο του Ντογαμπεη [εναντιον τινος οι αποβατικες ασκησεις?] χρησιμοποιει ως κυριο κορμο των αποβατικων της δυναμεων  τμηματα εκτος Μοναδων της 4ης Στρατιας τα οποια και επιβιβαζονται στα μονιμως ναυλοχουντα στα Μικρασιατικα Παραλια 140 και πλεον αποβατικα της πλοια [τα οποια   δεν ανηκουν στην 4η Στρατια στην οποια επισης δεν ανηκει και η Ταξιαρχια Πεζοναυτων που εδρευει στη Φωκια ….]

 Ειναι προφανες,οτι η τυχον διαλυση  η’ αποσυρση της 4ης Στρατιας σε τιποτα δεν θα μειωσει τη στρατιωτικη ετοιμοτητα και επιθετικοτητα της Τουρκιας κατα των νησιων μας, ενω τυχον αποσυρση των δυναμεων μας απο τα νησια,η εγκατασταση των οποιων απαιτησε πολυ χρονο, τα αφηνει ουσιαστικα ανυπερασπιστα,δεδομενου οτι σε περιπτωση κρισης ο χρονος που θα απαιτηθει για την αξιοπιστη αμυντικη επανεγκατασταση  ειναι πολλαπλασιως μεγαλυτερος απο τον ελαχιστον χρονο επιβιβασης των τουρκικων στρατευματων στα αποβατικα τους για αμεση επιθεση κατα των νησιων μας…[επισημανση που κανει και ο Σταυρος Λυγερος στο αρθρο του]

 Κλεινοντας θα θελαμε να δηλωσουμε οτι πιστευουμε οτι τα πολυ αυτα απλα πραγματα τα γνωριζουν πολυ καλα και οι κυβερνωντες  -και ιδιαιτερα τα Υπ.Εξωτερικων και Αμυνας- αλλα και ολοκληρος ο πολιτικος κοσμος και δεν θα επιχειρηθει ποτε τετοια αυτοκαταστροφικη ενεργεια ομοια της οποιας μονον η χουντα του ’67 πραγματοποιησε με οδυνηρα για την Κυπρο και τον ελληνισμο αποτελεσματα…

 Η πραγματικα φιλειρηνικη Ελλαδα – πρεπει να απαιτησει οπως η Τουρκικη ελιτ ,αν ειναι ειλικρινης [λυπουμεθα αλλα εμεις δεν εχουμε πεισθει] να καταστρεψει τον αποβατικο της στολο ,.να σταματησει τις κατ’ετος προκλητικες ασκησεις εναντιον των νησιων μας και να αποσυρει τα στρατευματα εισβολης και κατοχης απο την Κυπρο.Τοτε  και μονον τοτε μπορουμε να συζητησουμε για  αμοιβαια μειωση εξοπλισμων και αργοτερα υστερα απο απολυτη εμπεδωση -στη πραξη- της εμπιστοσυνης ,να συζητησουμε τα παραπερα…..

 Δημητρης Αλευρομαγειρος,

Αντιστρατηγος ε.α.

Επιτιμος Γενικος Επιθεωρητης Στρατου,

 Χολαργος.

 [Δημοσιευτηκε στην εφημεριδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της Κυριακης 11^ης Ιουνιου 2006, σελ 24 ]

Ο Τούρκος πρωθυπουργός πιέζει για τη διεξαγωγή εφόλης της ύλης διαπραγμάτευσης με τη συμμετοχή των αρμοδίων υπουργών και υπό την υψηλή εποπτεία των δύο πρωθυπουργών. Εάν εγκλωβίσει την Αθήνα σε μια τέτοια διαπραγμάτευση, η τουρκική διπλωματία θα έχει κερδίσει ακόμα και εάν δεν υπάρξει συμφωνία.

Η Αγκυρα δεν διεκδικεί μόνο ελληνικά κυριαρχικά και διοικητικά δικαιώματα. Διεκδικεί ευθέως και ελληνικά εδάφη, προωθώντας περαιτέρω τη θεωρία περί «γκρίζων ζωνών». Και μόνο το γεγονός ότι οι μονομερείς τουρκικές διεκδικήσεις θα τεθούν στο τραπέζι θα τις μετατρέψει στα μάτια της διεθνούς κοινότητας σε πολιτικά νομιμοποιημένες διμερείς διαφορές.

Εάν κρίνουμε απ’ όσα διοχετεύθηκαν ημιεπισήμως για το περιεχόμενο της απαντητικής επιστολής, ο Ελληνας πρωθυπουργός δεν αρνείται την εφόλης της ύλης διαπραγμάτευση. Δεν υπάρχει σαφής αναφορά ότι η Αθήνα συζητάει μόνο για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας ή πιο σωστά για οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. (Αυτή η έννοια του Δικαίου της Θάλασσας συμπεριλαμβάνει την υφαλοκρηπίδα και κυρίως δεν αφήνει ασάφειες αναφορικά με το εάν τα κατοικημένα νησιά έχουν δικαίωμα για δική τους Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη).

ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΕΩΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

 Το τελευταίο χρονικό διάστημα, πλέον του εξαμήνου, η Τουρκία κλιμακώνει τις προκλήσεις στο Αιγαίο συνολικά και ιδιαίτερα στο βόρειο συγκρότημα των μικρονήσων του συμπλέγματος Δωδεκανήσου, που ευρίσκονται απέναντι από τις Τουρκικές ακτές, με ένταση το Δεκέμβριο και Ιανουάριο, περίοδο που κατά απρόκλητο τρόπο χαρακτηρίσθηκαν από τους Τούρκους Ελεγκτές Εναέριας Κυκλοφορίας ο εναέριος χώρος που υπέρκειται των νησιών ως Τουρκικός, τα χωρικά ύδατα των νησιών ως Τουρκικά και το έδαφος του Φαρμακονησίου ως Τουρκικό.
Νέο σκηνικό κρίσεως στήνει η Άγκυρα, έγραψαν οι εφημερίδες. Το αυτό είπαν οι εκφωνητές ραδιοφώνου και τηλεοράσεως, ενώ οι σχολιαστές των γεγονότων μίλησαν για κενό εξουσίας στις ΗΠΑ (αλήθεια πού το είδαν;) που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί η Άγκυρα σε βάρος της Ελλάδος ή και για δάκτυλο των ΗΠΑ σε αντεκδίκηση για την πολιτική της Ελλάδος στο θέμα των Σκοπίων και την αντίστοιχη των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου του Πούτιν.
Οι παραπάνω επεξηγήσεις και σχολιασμοί δεν έχουν λογική βάση και δεν ανταποκρίνονται στα πραγματικά αίτια που δεν είναι άλλα από το ότι λησμονούμε την ιστορική βάση των γεγονότων εύκολα, δεν έχουμε σταθερή πολιτική και αντιστάσεις ισχυρές στις τουρκικές πιέσεις, ενώ η χαρασσόμενη κόκκινη γραμμή μας έχει τόση ελαστικότητα, ώστε η Τουρκία να κατανοεί ότι το πεδίο των ενεργειών της είναι ελεύθερο.
Η ιστορική βάση των σημερινών γεγονότων ανάγεται στα γεγονότα των Ιμίων του Ιανουαρίου του 1996. Το ότι συνέβη εκείνη τη νύκτα είχε σχεδιασθεί περίτεχνα, ώστε με βάση την αμφισβήτηση αυτή να στηριχθεί η θεωρία των γκρίζων ζωνών, της οποίας ένα νέο σκέλος υλοποίησης φαίνεται ότι αρχίζει να εφαρμόζεται.
Η υλοποίηση της φιλοσοφίας των γκρίζων ζωνών, περιλαμβάνει όλα τα μικρονήσια που είναι 3,0 ν.μ. πέραν (δυτικά) των Τουρκικών ακτών και δεν αναφέρονται ονομαστικά στις διεθνείς συμβάσεις μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδος και φθάνει μέχρι τη νήσο Γαύδο σύμφωνα με τη θρασύτατη ενέργεια του Τουρκικού Γενικού Επιτελείου μέσω του αντιπροσώπου του, στη σύσκεψη για την άσκηση «DYNAMIC MIX 1996» στο AFSOUTH, με την οποία κατετέθη δήλωση για τη μη συμπερίληψη της νήσου Γαύδου στην άσκηση διότι έχει αμφισβητούμενο καθεστώς κυριαρχίας ( ο αντιπρόσωπος του Τουρκικού Γενικού Επιτελείου ήταν ο Πλοίαρχος HUSEIN CIFICI). Yπόψη, για να αντιληφθούμε τον μαξιμαλισμό της Άγκυρας η νήσος Γαύδος στη ΝΔ Κρήτη απέχει 200 ν.μ. από τις Τουρκικές ακτές και όχι 3,0 ν.μ. Περαιτέρω, τον Μάρτιο του 1998, το Τουρκικό ΥΠΕΞ ανακοίνωσε, μετά από Ελληνικά διαβήματα για παραβιάσεις εθνικού χώρου, ότι τα νησιά Φούρνοι, Λειψοί, Φαρμακονήσι και Ψέριμος, έχουν αμφισβητούμενο καθεστώς, γεγονός που ανάγκασε το ΝΑΤΟ να μεταφέρει την περιοχή της σχεδιαζομένης αμφίβιας ασκήσεως «DESTIN….. GLORY» στα πλαίσια της «DYNAMIC MIX 1998», από την περιοχή του DOGAN BAY (Βορ. Σάμου) στη Νότια Τουρκία.
Εν προκειμένω θα πρέπει να δούμε τι ισχύει γι΄αυτές τις «γκρίζες ζώνες» κατά την Τουρκική λογική :
α.         Τα Δωδεκάνησα τέθηκαν κάτω από την Ιταλική κυριαρχία με τη συνθήκη της Λωζάνης το 1923 και υπό την Ελληνική το 1947 (συνθήκη Παρισίων). Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο η Ελλάδα διαδέχθηκε την Ιταλική κυριαρχία στο σύνολο της περιοχής σε όλα τα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Το 1932 η Τουρκία και η Ιταλία υπέγραψαν δύο διεθνείς συμβάσεις/συνθήκες για την οριοθέτηση θαλασσίων συνόρων. Σύμφωνα με τις συνθήκες αυτές τα Ίμια, Ψέριμος και Φαρμακονήσι, είχαν τεθεί υπό την Ιταλική κυριαρχία, καθόσον η μέση θαλάσσια γραμμή μεταξύ Δωδεκανήσων και Τουρκικής ακτής, καθορίσθηκε να περνά σε ίση απόσταση των βραχονησίδων ΙΜΙΑ (Ιταλία), ΚΑΤΟ (Τουρκία).
β.         Η Τουρκία όμως προβάλλει τον ισχυρισμό ότι η συμφωνία μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας του 1932 δεν ισχύει διότι δεν επικυρώθηκε από το Τουρκικό Κοινοβούλιο, λησμονώντας ότι σύμφωνα με τα ισχύοντα στη διεθνή πρακτική :
(1)        Η κάθε σύμβαση ισχύει και παράγει τις υποχρεώσεις και δεσμεύσεις της, από της υπογραφής της από τις εθνικές αντιπροσωπείες των συμβαλλομένων μερών και την καταγραφή της στη νομική γραμματεία της κοινωνίας των εθνών (την οποία διαδέχθηκε ο ΟΗΕ), γεγονός που έγινε και για τις δύο συμβάσεις μεταξύ Τουρκίας και Ιταλίας το 1932.
(2)        Η επικύρωση ή όχι της συνθήκης από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση είναι θέμα εσωτερικού δικαίου της Τουρκίας και όχι του Διεθνούς.
γ.         Η Τουρκία από το 1932 εφήρμοζε και εσέβετο τις συνθήκες αυτές μέχρι του 1996 (κρίση Ιμίων). Τούτο φαίνεται από τους εκδοθέντες ναυτικούς χάρτες από την Τουρκική Υδρογραφική Υπηρεσία, όπου οι «γκρίζες ζώνες» ανήκουν στην Ελλάδα.
δ.         Πέρα από τα παραπάνω η Τουρκία φαίνεται ότι θέλει να αγνοεί τις προβλέψεις της συνθήκης της Λωζάνης του 1923, σύμφωνα με την οποία όλες οι νησίδες – βραχονησίδες που απέχουν 3 ν.μ. από τις Τουρκικές ακτές και δεν αναφέρονται ονομαστικά στα Ελληνικά ή Ιταλικά είναι Τουρκικές, ενώ όλα τα υπόλοιπα Ελληνικά ή Ιταλικά και μετά το 1947 όλα Ελληνικά. Στη συγκεκριμένη συνθήκη οι βραχονησίδες αναφέρονται ως νησιά.

            Ο όρος «βράχος» ή «βραχονησίδα» συμφωνήθηκε κατά τη σύνταξη του Δικαίου της Θαλάσσης, το 1982, με σκοπό να δηλώσει ότι οι βραχονησίδες δεν έχουν «υφαλοκρηπίδα» αλλά έχουν όμως «χωρικά ύδατα». Εδώ φαίνεται και η Τουρκική υποκρισία καθόσον ενώ δεν έχει υπογράψει τη σύμβαση για το Δίκαιο της Θαλάσσης, κάνει επιλεκτική χρήση όρων, αγνοούσα όμως τη συμφωνηθείσα ερμηνεία επ΄αυτών.
Είναι γεγονός ότι η Τουρκία έχει δηλώσει ότι δεν δεσμεύεται από διεθνείς συνθήκες και το διεθνές δίκαιο, εφόσον αυτά δεν εξυπηρετούν τα εθνικά συμφέροντά της, γεγονός που φαίνεται από την πολιτική της ως προς τη συνθήκη Λωζάνης του 1923 και τις δύο αντίστοιχες του 1932 μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας, προσπαθούσα στη συγκεκριμένη περιοχή μεταξύ Σάμου και Κω να εφαρμόσει τη λογική των ευθειών γραμμών (χερσόνησος Μυκάλης, χερσόνησος Αλικαρνασσού) και ότι βρίσκεται ανατολικά της γραμμής αυτής είναι Τουρκικό.
Αυτά προφανώς τα ξέρουμε όπως και το ότι από το 1996 μέχρι σήμερα η Τουρκική φιλοσοφία υποστηρίζεται από έκνομες, προκλητικές και επικίνδυνες ενέργειες που αμφισβητούν την εθνική κυριαρχία και ακεραιότητα έχοντας ουδετεροποιήσει σήμερα την περιοχή των Ιμίων, πλην όμως για αποφυγή κλιμακώσεως της κρίσης μέχρι και το βοσκό των Ιμίων διώξαμε από εκεί, δίδοντας ερείσματα για περαιτέρω ενέργειες των Τούρκων.
Ήδη η Τουρκία έχει διαπιστώσει την πολιτική ατολμία μας και την ουσιαστική φοβία που διακατέχει την ηγεσία μας για μία νέα κρίση και προχωρά περαιτέρω στην υλοποίηση της θεωρίας των γκρίζων ζωνών (Φαμακονήσι σήμερα) ώστε να αποκτήσει ζωτικό χώρο. Το timing έχει σχέση με την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα όπου η κοινωνική συνοχή κινδυνεύει από τους κουκουλοφόρους, η εξωτερική πολιτική μας είναι παρελκυστική, η αμυντική ισχύς μας παρουσιάζει υστέρηση ως αποτέλεσμα ενός άκρατου κομματισμού που έχει διεμβολίσει τις Ένοπλες Δυνάμεις, της χαμηλής επανδρώσεως των επιχειρησιακών σχηματισμών, τις ελλείψεις πιστώσεων για την υποστήριξη κυρίων οπλικών συστημάτων με συνέπεια η διαθεσιμότητά τους να είναι μικρή και η γενική επιχειρησιακή ετοιμότητα να είναι αμφισβητήσιμη και η αποτροπή την οποία πρέπει να αποπνέουν οι Ένοπλες Δυνάμεις ως απόρροια της ισχύος τους να εκλαμβάνεται από την Τουρκική Στρατιωτική ηγεσία, ως αμελητέα.
Απαιτείται προς τούτο αλλαγή γραμμής πλεύσεως ώστε η φιλοσοφία της επιλύσεως των προβλημάτων με την Τουρκία μέσω της ευρωπαϊκής προοπτικής της να απορριφθεί και η εξωτερική πολιτική της χώρας να βασίζεται στο διεθνές δίκαιο, αλλά να υποστηρίζει τους Εθνικούς Αντικειμενικούς σκοπούς και Εθνικά συμφέροντα, στηριζομένη στην Εθνική συνοχή και την Ισχύ και αποφασιστικότητα των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων να διασφαλίζει αποφασιστικά και αποτελεσματικά τα Εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Δημοσιεύθηκε στο  ΕΛ.Ε.Σ.ΜΕ  ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ

Οικονομία της Άμυνας. Για μια έξυπνη Στρατηγική

Δρ. Ιωάννης Παρίσης Υποστράτηγος ε.α. – Πολιτικός Επιστήμονας Διδάκτορας Πανεπιστημίου ΚρήτηςΣΕΕΘΑ

Η εθνική άμυνα εξασφαλίζεται με την απόκτηση και προβολή ισχύος. Η οικονομία αποτελεί έναν από τους βασικότερους παράγοντες ισχύος που μάλιστα επηρεάζει όλους τους άλλους. Η ένοπλη δύναμη, δηλαδή οι στρατιωτικές δυνατότητες ενός κράτους, ως παράγων ισχύος, εξετάζεται τόσο από πλευράς μεγέθους και εξοπλισμού όσο και από πλευράς έρευνας και τεχνολογίας, αμυντικής βιομηχανίας, συμμαχιών αλλά και λοιπών στοιχείων που καθορίζουν τη μαχητική αποτελεσματικότητα των ενόπλων δυνάμεων.
Μπορούμε εξαρχής να επισημάνουμε κάποια στοιχεία:
Η οικονομία αποτελεί κοινή συνισταμένη όλων των παραγόντων ισχύος, αποτελώντας κατ’ ουσία, το θεμέλιο επί του οποίου εδράζεται η ισχύς των κρατών, καθώς και την πηγή των πόρων που απαιτούνται για την απόκτηση στρατιωτικής ισχύος.
Η σχέση της στρατιωτικής και της οικονομικής ισχύος, εμφανίζεται αμφίδρομη δεδομένου ότι αφενός η ύπαρξη ισχυρής και ακμάζουσας οικονομίας είναι απαραίτητη προκειμένου να διατεθούν πόροι για την παραγωγή στρατιωτικής ισχύος, αφετέρου η τελευταία, συμβάλλει όχι μόνο στην προστασία της εθνικής οικονομίας, αλλά και στην περαιτέρω ενίσχυσή της, καθώς εξασφαλίζει την ειρήνη, προστατεύει τα εθνικά συμφέροντα και συντελεί στην προώθησή τους.
H οικονομική ισχύς αποτελεί το θεμέλιο της στρατιωτικής ισχύος. Η κατοχή οικονομικής ισχύος μπορεί να οδηγήσει στην απόκτηση στρατιωτικής ισχύος, αλλά μπορεί επίσης να συμβεί και το αντίστροφο.
Αναφορά στη διαδραστική σχέση οικονομίας και ένοπλης δύναμης βρίσκουμε και στον Θουκυδίδη, ο οποίος στην εξιστόρησή του «υποδηλώνει – όπως γράφει ο Βύρων Θεοδωρόπουλος – όχι μόνο την εξάρτηση της πολεμικής ισχύος από την οικονομική ακμή, αλλά και το αντίστροφο: ότι δηλαδή η πολεμική ισχύς δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την οικονομική ανάπτυξη».
Η προβολή της εθνικής ισχύος, ανεξαρτήτως σε ποιους παράγοντες αυτή βασίζεται, υλοποιείται σε κάθε περίπτωση με τις ένοπλες δυνάμεις. Ακόμη και στη σύγχρονη εποχή, παρά την επίδειξη ισχύος με άλλα μέσα – π.χ. διπλωματικές και οικονομικές πιέσεις – το τελικό επιδιωκόμενο αποτέλεσμα επιτυγχάνεται συνήθως με την παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων ή κατ’ ελάχιστον, με προβολή της ισχύος τους.
Το βέλτιστο επίπεδο αποτρεπτικής και αμυντικής ισχύος ενός κράτους αποτελεί συνάρτηση της στρατιωτικής ισχύος και κατ’ επέκταση των παραγόντων που την καθορίζουν, με σημαντικότερο το κόστος απόκτησης, συντήρησης και διαχείρισης της στρατιωτικής ισχύος, δηλαδή το ύψος των αμυντικών δαπανών. Οι αμυντικές δαπάνες αναφέρονται στο κόστος διαχείρισης και συντήρησης του συνόλου του προσωπικού και του υλικού (πολεμικού και μη) που προορίζονται για την παραγωγή της εθνικής άμυνας και ασφάλειας, τόσο σε περιόδους ειρήνης όσο και σε περιόδους κρίσεων ή πολεμικών συρράξεων. Οι προσδιοριστικοί παράγοντες των αμυντικών δαπανών, όπως γράφει ο Χρ. Κόλλιας, μπορεί να είναι οικονομικοί, πολιτικοί, στρατηγικοί, ακόμα και ιστορικοί, αν και τελικά εκείνος που βαραίνει είναι ο οικονομικός παράγων.
Η ισχύς μιας μεγάλης δύναμης αντανακλάται, μεταξύ των άλλων, και στο ύψος των αμυντικών της δαπανών. Η διατήρηση του χαρακτηριστικού της υπερδύναμης εκ μέρους των Ηνωμένων Πολιτειών, παρά τα προβλήματα και την ανάδυση νέων ισχυρών παικτών στο παγκόσμιο γεωστρατηγικό παιχνίδι δεν είναι τυχαία, αν λάβουμε υπόψη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δαπανούν για τις ένοπλες δυνάμεις τους άνω των 600 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως, τη στιγμή που η αμέσως ακολουθούσα σε μέγεθος στρατιωτικών δαπανών Κίνα δηλώνει αμυντικό προϋπολογισμό της τάξης των 60 εκατομμυρίων δολαρίων, ενώ ο αντίστοιχος ρωσικός προϋπολογισμός ανέρχεται επισήμως σε περίπου 40 δις δολάρια.
Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα δαπανά ένα από τα μεγαλύτερα ποσά για αμυντικές δαπάνες μεταξύ των χωρών μελών της ΕΕ. Ως ποσοστό επί τοις εκατό οι αμυντικές δαπάνες της χώρας μας είναι οι υψηλότερες όλων (πίνακας). Είναι επίσης χρήσιμο να δούμε τις αμυντικές δαπάνες των πέντε κύριων, από στρατιωτικής πλευράς, ευρωπαϊκών χωρών της Μεσογείου (πίνακας).
Για να κατανοήσουμε καλύτερα το μέγεθος των ενόπλων δυνάμεων και των οπλικών συστημάτων που διατηρεί η χώρα μας σε σύγκριση με τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη, θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
Αν η Ισπανία, μια χώρα με 4πλάσια έκταση, πληθυσμό και ΑΕΠ σε σχέση με την Ελλάδα, διατηρούσε ανάλογες προς την Ελλάδα ΕΔ, θα έπρεπε να έχει: 600.000 προσωπικό, 6.000 άρματα μάχης, 70 πλοία επιφανείας, 35 υποβρύχια, 1.300 μαχητικά αεροσκάφη, 130 επιθετικά ελικόπτερα.
Αντίθετα αν η Ελλάδα διατηρούσε ΕΔ ανάλογες της Ισπανίας θα έπρεπε να έχει: προσωπικό κάτω των 40.000, 90 άρματα μάχης, 3 πλοία επιφανείας, 1 υποβρύχιο, 46 μαχητικά αεροσκάφη, κανένα ή έστω 6 επιθετικά ελικόπτερα.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης το ποσοστό που αντιπροσωπεύουν οι αμυντικές δαπάνες κάθε χώρας μέλους της ΕΕ στο σύνολο των ευρωπαϊκών δαπανών (πίνακας)
Από τα όσα προαναφέρθηκαν γίνεται καθαρά αντιληπτό το βάρος που υφίσταται η ελληνική οικονομία προκειμένου να ανταποκριθεί στις αμυντικές ανάγκες της χώρας. Η οικονομική κρίση μπορεί να έχει επιπτώσεις στον αμυντικό προϋπολογισμό της χώρας, όμως ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν περιθώρια περεταίρω αύξησης των αμυντικών δαπανών. Εκείνο που είναι εν προκειμένω ενδιαφέρον, και στο οποίο θα εστιάσω την εισήγησή μου, είναι το κατά πόσο είναι εφικτό, μέσω συγκεκριμένων στρατηγικών για τις αμυντικές δαπάνες να επιτευχθεί το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα του εξοπλισμού των ΕΔ. Αυτό το τελευταίο έχει ιδιαίτερη σημασία και μπορεί να εξασφαλίσει οικονομίες κλίμακας αν τύχει της επιβαλλόμενης προσοχής. Ας δούμε αναλυτικότερα τι ακριβώς εννοούμε.
Οι αμυντικές δαπάνες κάθε χώρας κατανέμονται γενικά στους εξής τομείς:
Δαπάνες προσωπικού:
Πληρωμές, Επιδόματα, Συντάξεις,
Τροφοδοσία,
Υγειονομική περίθαλψη
Δαπάνες λειτουργικές:
Λειτουργία & συντήρηση (ανταλλακτικά και προμήθειες) κύριου υλικού
Άλλα υλικά και προμήθειες
Κόστη σχετιζόμενα με αναλώσιμα και συντήρηση υποδομών
Επενδύσεις:
Προμήθειες εξοπλισμών
Έρευνα & Ανάπτυξη
Πού και πώς μπορεί να προέλθει οικονομία στις αμυντικές δαπάνες; Οι λέξεις κλειδιά κατά τη γνώμη του ομιλούντος είναι: στρατηγική, οργάνωση, τυποποίηση, αμυντική βιομηχανία. Ας δούμε πιο συγκεκριμένα τις περιπτώσεις αυτές:
Στην περίπτωση των δαπανών για το προσωπικό πράγματι δεν υπάρχουν περιθώρια μείωσης. Αντίθετα οι ελληνικές ΕΔ έχουν ανάγκη μεγαλύτερων δαπανών για το προσωπικό. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι πρόκειται για τις δαπάνες που κυρίως συνδέονται με το θέμα του ηθικού και του φρονήματος, το οποίο δεν αποτιμάται σε ευρώ. Δεν αναφέρομαι μόνο στη μέριμνα για το προσωπικό κατά την ειρηνική περίοδο, αλλά πρωτίστως στον εξοπλισμό του μαχητή ώστε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις συνθήκες του πεδίου.
Οι λειτουργικές δαπάνες έχουν περιθώρια καλύτερης οργάνωσης και διαχείρισης. Πολύ σύντομα, αναφερόμαστε σε δύο κατά βάση τομείς: πρώτον, ανταλλακτικά και συντήρηση και δεύτερον, αναλώσιμα και υποδομές.
Σε αμφότερες τις περιπτώσεις είναι δυνατόν να επιτευχθούν οικονομίες κλίμακας, δηλαδή οι ανάγκες να εξασφαλίζονται με μικρότερες δαπάνες. Ωστόσο, υπάρχουν εγγενή προβλήματα που δυσχεραίνουν οποιαδήποτε προσπάθεια προς την κατεύθυνση αυτή. Τέτοια είναι:
Η πανσπερμία υλικού, η οποία έχει ως συνέπεια να απαιτούνται πρόσθετες δαπάνες για αναλώσιμα, διαφορετικές κλίμακες ανταλλακτικών, διαφορετικές συλλογές εργαλείων, εκπαίδευση τεχνικού προσωπικού κλπ. Το πρόβλημα δημιουργείται κυρίως από την προχειρότητα και την έλλειψη στρατηγικής στους εξοπλισμούς. Είναι εύκολα αντιληπτή η σπατάλη πόρων για την αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού.
Η διασπορά των σχηματισμών και μονάδων του στρατού και η διατήρηση μη αναγκαίων σχηματισμών, μονάδων και στρατοπέδων. Είναι αδιανόητο ο Ελληνικός Στρατός να έχει διάταξη ανταποκρινόμενη προς τα γεωπολιτικά δεδομένα της ψυχροπολεμικής εποχής, ή αυτή να καθορίζεται από τοπικιστικές εξαρτήσεις με παρεμβάσεις διαφόρων φορέων.
Φυσικά, για τη λύση του προβλήματος αυτού απαιτείται σαφής πολιτική απόφαση σε υψηλό επίπεδο, με δεδομένο ότι μιλάμε για αναδιοργάνωση που θα περιλάβει καταρχήν κατάργηση σχηματισμών και μονάδων, κλείσιμο στρατοπέδων και άλλων στρατιωτικών εγκαταστάσεων, γενικώς «συμμάζεμα» του Στρατού. Αναδιοργάνωση που θα δυσαρεστήσει πολλούς εκτός Στρατού που έχουν συμφέροντα – πολιτικά, οικονομικά, τοπικιστικά – από την ύπαρξη στρατιωτικών εγκαταστάσεων σε κάθε πόλη και κωμόπολη. Δεν είναι όμως λογικό – οργανωτικά, λειτουργικά και κυρίως επιχειρησιακά – να διατηρεί ο Στρατός άχρηστους σχηματισμούς και μονάδες, τη στιγμή μάλιστα που εκ των πραγμάτων αδυνατεί να τις επανδρώσει στοιχειωδώς.
Αμφιβάλλει κανείς ότι ένα τέτοιο συμμάζεμα θα είχε ως συνέπεια σοβαρή οικονομία στα λειτουργικά έξοδα των μονάδων και τη συντήρηση των υποδομών;
Οι δαπάνες για αμυντικές επενδύσεις είναι ο σημαντικότερος τομέας στον οποίο είναι δυνατόν να εξασφαλιστούν οικονομίες κλίμακας. Ήδη από ετών κάποιες ευρωπαϊκές χώρες εφαρμόζουν σχετικές στρατηγικές.
Στη Βρετανία εφαρμόζεται από το 2001 μια νέα στρατηγική επί των εξοπλισμών που αποκαλείται Smart Procurement και ενσωματώνει τις ανάγκες των τριών κλάδων των ΕΔ μέσα από μακροπρόθεσμους στόχους και κατάλληλες διαδικασίες που εξασφαλίζουν χαμηλό κόστος προμήθειας. Παρόμοιες στρατηγικές εφαρμόζουν και άλλες χώρες όπως η Γαλλία και η Σουηδία.
Έχουμε λοιπόν ανάγκη από μία στρατηγική επί των προμηθειών αμυντικού υλικού, η οποία θα αξιολογεί τις ανάγκες και θα καθορίζει τις προμήθειες σε βάθος χρόνου. Κατ’ αυτό τον τρόπο τα οπλικά συστήματα θα είναι προσαρμοσμένα προς τις πραγματικές απαιτήσεις και προς τα ήδη χρησιμοποιούμενα συστήματα. Επιπλέον, χρειάζεται για κάθε περίπτωση ένα χρονοδιάγραμμα προμήθειας που θα καθορίζει τον χρόνο και την ποσότητα που θα παραλαμβάνεται μέχρις ότου ολοκληρωθεί η προμήθεια. Όμως εκείνο που είναι απαραίτητο, για να μην είναι δυνατή η καταστρατήγηση της στρατηγικής, είναι η κύρωση με νόμο από τη Βουλή ώστε κανείς υπουργός και καμία κυβέρνηση να μπορεί να μεταβάλλει τις αποφάσεις και τα χρονοδιαγράμματα.
Ένας κρίσιμος τομέας που συνδέεται άμεσα με τις αμυντικές επενδύσεις είναι η αμυντική βιομηχανία. Η βιομηχανική βάση της άμυνας αποτελεί σημαντική προϋπόθεση, δεδομένου ότι χωρίς βιομηχανία που ερευνά, αναπτύσσει και παράγει τα αμυντικά συστήματα, δεν υπάρχει ικανή άμυνα. Βεβαίως, ένα κράτος μπορεί να αποφασίσει να εξοπλίσει τις ένοπλες δυνάμεις του μέσω αγορών από το εξωτερικό. Ενεργώντας όμως κατ’ αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο θα καταρρεύσει οικονομικά και θα χάσει σε αυτονομία, αλλά επίσης θα παραμένει στο περιθώριο των καινοτομιών σε ζωτικούς τομείς για την γενική ανάπτυξη της χώρας.
Προκειμένου να αξιολογηθεί η αμυντική βιομηχανία μιας χώρας, πρέπει να ληφθούν υπόψη οι προμήθειες υλικού από το εξωτερικό σε σχέση με τις δαπάνες αμυντικού υλικού που φαίνονται στον προϋπολογισμό της χώρας. Η διαφορά αυτή συνιστά την καθοριστική μεταβλητή που πρέπει να ληφθεί υπόψη όταν αναλύεται η αμυντική βιομηχανία. Μεταξύ των αντικειμενικών σκοπών μιας πολιτικής για την αμυντική βιομηχανία μπορούμε να αναφέρουμε:
τη μείωση του ελλείμματος στο ισοζύγιο πληρωμών.
την εξασφάλιση παραγωγικής δραστηριότητας για την εγχώρια βιομηχανία.
την απόκτηση νέων τεχνολογιών και εκπαίδευση προσωπικού.

Αποτελεί δυστύχημα που δεκαετίες τώρα η ελληνική αμυντική βιομηχανία δεν έχει αξιοποιηθεί, ενώ έχει ανάλογες δυνατότητες. Έτσι, οι μεν κρατικές βιομηχανίες, οι οποίες χρησιμοποιούν τεράστιο αριθμό προσωπικού και διαθέτουν σημαντική τεχνογνωσία, χρησιμοποιούνται από ξένους κολοσσούς ως μέσο επίτευξης απευθείας αναθέσεων, οι δε ιδιωτικές επιβιώνουν κυρίως μέσω της υλοποίησης των αντισταθμιστικών ωφελημάτων. Κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Κλείνω την εισήγησή μου με μια επισήμανση. Ο Rassell αναφερόμενος στη σημασία της οικονομίας ως παράγοντος ισχύος, σημειώνει ότι θα ήταν παρακινδυνευμένο να συμπεράνουμε ότι θα νικήσει οπωσδήποτε η πλευρά που υπερέχει στον τομέα της οικονομίας, επισημαίνοντας τη σημασία του φρονήματος που τονώνει το πατριωτικό αίσθημα, όπως γράφει, και είναι εξίσου σημαντικό με τον οικονομικό παράγοντα. Το φρόνημα λοιπόν ενός λαού και φυσικά των ενόπλων δυνάμεών του είναι καθοριστικός παράγων.

Πηγή:

Για μια νέα Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική (3): Η Δομή Δυνάμεων μέχρι το 2020

Οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις διαθέτουν προσωπικό 421.000 που σε πλήρη κινητοποίηση, με την εφαρμογή μερικής επιστράτευσης, μπορούν να φτάσουν τις 800.000. Οι παραπάνω αριθμοί είναι καθαρά πλασματικοί καθώς Ελλάδα και Τουρκία δε πρόκειται να εμπλακούν ποτέ σε ένοπλη αναμέτρηση, η οποία θα διαρκέσει πάνω από 48 ώρες. Όπως είχα γράψει και παλαιότερα,» νικητής σε έναν μελλοντικό Ελληνοτουρκικό Πόλεμο θα είναι εκείνος που θα καταφέρει να κινητοποιήσει πρώτος περισσότερες δυνάμεις στη περιοχή που θα εκδηλωθεί η κρίση και όχι αυτός που έχει γενικά υπεροπλία σε κάποιο Κλάδο/γεωγραφική περιοχή, σε συνδυασμό βέβαια με την επιτυχή εκτέλεση των σχεδίων. Σε κάθε περίπτωση, η επόμενη μέρα πρέπει να βρει την Τουρκία σε μειονεκτική θέση διαπραγμάτευσης για την Ανδριανούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο.»
Ο κορυφαίος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων John Mearsheimer υποστηρίζει ότι η χερσαία ισχύς είναι η κυρίαρχη μορφή στρατιωτικής ισχύος στο σύγχρονο κόσμο, με απλά λόγια, τα ισχυρότερα κράτη διαθέτουν τους ισχυρότερους στρατούς ξηράς. Ο στρατός ξηράς έχει προέχουσα σημασία στο πόλεμο διότι είναι το βασικό εργαλείο για τον έλεγχο εδαφών που είναι ο βασικός αντικειμενικός σκοπός σε κάθε σύρραξη. Βέβαια στην περίπτωση της Ελλάδας, λόγω της γεωγραφικής διαμόρφωσης και τα δυνητικά θέατρα επιχειρήσεων, αυτό δε μπορεί να θεωρηθεί αξίωμα, αντιθέτως οι ΕΕΔ καλούνται να αποκτήσουν ναυτική και εναέρια κυριαρχία ταυτόχρονα και σε συνδυασμό με την επιτυχή εκτέλεση χερσαίων επιχειρήσεων. Γι΄αυτό η προτεινόμενη Δομή Δυνάμεων πρέπει να λαμβάνει υπόψη ότι «το πρώτο πλήγμα, το οποίο εγκαινιάζει την καθοριστική εναρκτήρια φάση του πολέμου, πρέπει να είναι όσο το δυνατόν μαζικότερο και καιριότερο».ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ
Το όραμα για τον ΕΣ του μέλλοντος θέλει ένα στράτευμα σύγχρονο, ισχυρό, ευέλικτο και ταχυκίνητο. Προτεραιότητα, μετά την επίτευξη πλήρους μηχανοκίνησης τη δεκαετία του ΄90, έχει η δημιουργία δυνάμεων ταχείας επέμβασης με μεγάλη ισχύ πυρός. Σε γενικές γραμμές η προωθούμενη Δομή Δυνάμεων (ΔΔ) που θα ισχύει μέχρι το 2020 κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση πλην:
1. της μεταφοράς του Β΄Σώματος Στρατού από τη Βέροια στο Διδυμότειχο στη σημερινή ζώνη ευθύνης του Δ΄ΣΣ, που μόνο προβλήματα θα προκαλέσει.
2. της επιχειρούμενης κατάργησης της 1ης Στρατιάς.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Ελληνικός Στρατός είναι γνωστά, έχουν επισημανθεί κατά καιρούς αλλά αξίζει να αναφερθούν για μια ακόμα φορά οι απαιτούμενες τομές:
1. Καθολική μείωση του αριθμού των θέσεων των ανωτάτων αξιωματικών και άμεση αντιμετώπιση της μάστιγας της γραφειοκρατίας με μείωση του προσωπικού που υπηρετούν σε επιτελεία και γραφεία.
2. Προώθηση και ολοκλήρωση της τετραγωνικής δομής των Ταξιαρχιών.
3. Κλείσιμο της συντριπτικής πλειοψηφίας των ΚΕΝ* και των απενεργοποιημένων μονάδων, απαλλοτρίωση της ακίνητης περιουσίας προς όφελος της δημιουργίας πολυδύναμων στρατοπέδων ή της επέκτασης των ήδη υπάρχοντων, με υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις και προηγμένα μέτρα ασφαλείας. Στόχος είναι η συγκέντρωση των διασκορπισμένων ανά την επικράτεια μονάδων στη Βόρειο Ελλάδα, η επίτευξη πλήρους επάνδρωσης, η μείωση του προσωπικού από καθήκοντα φύλαξής και η διάθεσή τους προς όφελος της εκπαιδευσης. Ενδεικτικά, τα δύο ΚΕΝ που λειτουργούν στο νομό Σερρών θα μπορούσαν να μεταφερθούν και να ενοποιηθούν με μονάδες στους γειτονικούς νομούς.
4. Προμήθεια των κατάλληλων όπλων, μέσων και υλικών που θα διακρίνονται από υψηλό επίπεδο αυτοματισμού, δηλαδή χαμηλές απαιτήσεις επάνδρωσης. Η δημιουργία και δεύτερης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας είναι ένα θετικό βήμα αλλά δυστυχώς χωρίς αντίκρυσμα όταν δεν υπάρχουν διαθέσιμα μεταφορικά ελικόπτερα.
5. Δημιουργία κοινού Διακλαδικού Συστήματος Ελέγχου Διοίκησης και Πληροφοριών (C4I) και ενίσχυση της ΔΔΣΠ.ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ
Το Πολεμικό Ναυτικό με τη συμμετοχή του στις επιχειρήσεις και τις ασκήσεις του ΝΑΤΟ έχει αποδείξει το υψηλότατο επίπεδο και την ικανότητα επιτυχούς δράσης σε ανοιχτές θάλασσες με αυξημένο επίπεδο απειλών. Ως κορυφαίες προτεραιότητες για το ΠΝ μπορούν να θεωρηθούν:
1. η επανάκτηση της ικανότητας αεράμυνας περιοχής μέσω του προγράμματος ναυπήγησης νέων φρεγατών
2. η διατήρηση της υφιστάμενης ΔΔ που προβλέπει 12 υποβρύχια
3. η προμήθεια σύγχρονων Αεροσκαφών Ναυτικής Συνεργασίας (ΑΦΝΣ) για την επαύξηση της ικανότητας επιτήρησης και διεξαγωγής ανθυποβρυχιακού πολέμου (αν και υπήρξε βούληση για τη δημιουργία Ναυτικής Αεροπορίας, οι δυσμενείς οικονομικές συγκυρίες αποτέλεσαν ανασταλτικό παράγοντα).
Σε κάθε περίπτωση, το ΠΝ έχοντας απέναντί του τα αριθμητικά υπέρτερα μέσα του Τουρκικού Ναυτικού θα πρέπει να επενδύσει στη τεχνολογική υπεροχή.ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ
Η ΔΔ για τη Πολεμική Αεροπορία μέχρι το 2020 προβλέπει «οροφή» των 300 μαχητικών αεροσκαφών, στόχος εφικτός αρκεί να υλοποιηθούν τα κατάλληλα προγράμματα εκσυγχρονισμού και προμηθειών, τόσο του ΝΜΑ όσο και των απαραίτητων ανταλλακτικών. Επιτακτική κρίνεται η αύξηση των ωρών πτήσεων αλλά και η προμήθεια αεροσκαφών εναέριου ανεφοδιασμού που αποτελεί πολλαπλασιαστή ισχύος για κάθε σύγχρονη Αεροπορία. Στο εξοπλιστικά ζητήματα θα αναφερθούμε στο τέταρτο και τελευταίο μέρος. Ο Ταξίαρχος (εα) Χρ. Κουτσογιαννόπουλος γράφει:
«Είναι παραδεκτό από τους στρατιωτικούς αναλυτές ότι το αεροπορικό όπλο αποτελεί ένα από τα κύρια αποτρεπτικά όπλα αλλά πρέπει να έχει την δυνατότητα της αεροπορικής κυριαρχίας.
Ο αναμενόμενος κάτοχος αεροπορικής κυριαρχίας έχει στα χέρια του ένα πανίσχυρο όργανο αποτροπής διότι απλά, ο πιθανός αντίπαλος του που θα αντιμετωπίζει σοβαρά το ενδεχόμενο να ηττηθεί σε μια αεροπορική αναμέτρηση, δεν θα αποτολμήσει ποτέ την πρόκληση της.
Ο αδιαμφισβήτητος έλεγχος του αεροπορικού χώρου των επιχειρήσεων πάνω από το έδαφος ή το θαλάσσιο χώρο του αντίπαλου αποτελεί σήμερα την αναγκαία συνθήκη για την επιτυχημένη διεξαγωγή επιχειρήσεων ξηράς ή θαλάσσης. Απώλεια του σημαίνει ουσιαστικά και αποτυχία των επιχειρήσεων αυτών, ανεξάρτητα από το μέγεθος και την ποιότητα των χερσαίων και των ναυτικών δυνάμεων.
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι μετά την επίτευξη αεροπορικής κυριαρχίας στη περιοχή των επιχειρήσεων, θα διευκολυνθεί το σφυροκόπημα των χερσαίων και ναυτικών δυνάμεων του ηττημένου από τον αέρα οι οποίες δεν θα έχουν καμία πιθανότητα επιβίωσης όταν θα αντιμετωπίζουν μία αεροπορική δύναμη χωρίς ουσιαστικά δυνατότητα άμυνας.
Η εξασφάλιση αεροπορικής κυριαρχίας αυξάνει σημαντικά τη δυνατότητα περιορισμού τόσο της διάρκειας μιας σύρραξης όσο και των απωλειών σε ανθρώπινο δυναμικό, οπλικά μέσα και συστήματα αλλά και της υποδομής της χώρας που θα την αποκτήσει.
Με λίγα λόγια την επόμενη ημέρα της λήξης των εχθροπραξιών δεν υπάρχει τιμητική θέση για τον ηττημένο της αεροπορικής αναμέτρησης. Αυτό απέδειξαν συρράξεις όπως ο Πόλεμος της Κορέας, οι Αραβο-Ισραηλινοί Πόλεμοι από το 1948 έως και το 1982, η αεροναυμαχία των νησιών Falklands, και βέβαια η πλέον πρόσφατη γενικευμένη σύρραξη, ο επονομαζόμενος «Πόλεμος του Κόλπου».
Μετά λοιπόν από τη διαπίστωση ότι η απόκτηση αεροπορικής κυριαρχίας αποτελεί αναγκαία και ικανή συνθήκη για την επιτυχή έκβαση μιας σύρραξης, είναι σχεδόν προφανές ότι η επιδίωξη απόκτησης της αποτελεί για την Ελλάδα στρατηγική επιλογή, Εθνικής Ασφάλειας. Σε αυτή την επιλογή θα πρέπει να προσαρμοστούν τόσο τα εξοπλιστικά μας προγράμματα, όσο και όλες οι υπόλοιπες δραστηριότητες των πολιτικοστρατιωτικών οργάνων της χώρας.» (EN)

*(Βέβαια απαιτείται ριζική αναθεώρηση του θεσμού της θητείας και του ΠΩΥΕ: Συνεχής ρεαλιστική εκπαίδευση, συνεχείς πορείες και βολές σε μη στατικούς στόχους, καθημερινή σωματικη αγωγή, καθιέρωση Σχολείου Μαχητή στα πρότυπα της Εθνικής Φρουράς, αντιμετώπιση της ευθυνοφοβίας και του «βύσματος», επαναφορά της 12μηνης θητείας για όσους επιθυμούν να υπηρετήσουν στις Ειδικές Δυνάμεις με τα κατάλληλα κίνητρα).

 

Γράφει ο strategy

ΓΙΑΤΙ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο κίνδυνος μιας εθνικής (και όχι μόνο) καταστροφής

Για μια ακόμη φορά, η δύναμη ισχύος της αμερικανικής διπλωματίας έχει συγκεντρωθεί στην περιοχή μας. Γιατί είναι κυρίως από τις εξελίξεις σε Ελλάδα και Κύπρο που θα κριθεί αποφασιστικά το μέλλον της τουρκικής ένταξης στην ΕΕ. (Και επιπλέον, γιατί πρέπει να προχωρήσει η επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και η αποκοπή της περιοχής από τη Ρωσία, με ότι συνεπάγεται για Σκόπια, Κόσοβο και αγωγούς). Ο κρίσιμος χρόνος για την επίτευξη των αγγλοαμερικανικών επιδιώξεων είναι το επόμενο τρίμηνο έως εξάμηνο.

Η Ουάσιγκτον επιδιώκει την ένταξη της Τουρκίας για διάφορους λόγους, μεταξύ των οποίων πρωτεύουσα σημασία έχει ο υπερατλαντικός έλεγχος της Ευρώπης, στοιχείο απαραίτητο για τη διατήρηση της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ, όπως τη γνωρίζουμε. Η τουρκική ένταξη, αν πραγματοποιηθεί, συνιστά τη χαριστική βολή στην ευρωπαϊκή ιδέα, στην ιδέα δηλαδή μιας Ευρώπης δυνάμει ανεξάρτητης από τις ΗΠΑ.

Οι γεωπολιτικές αυτές συνέπειες ενισχύονται από τις κοινωνικές συνέπειες της τουρκικής ένταξης. Η διαρκής διεύρυνση της ΕΕ, σε όλο και πιο διαφορετικές και φτωχότερες χώρες, χωρίς αλλαγή οικονομικού μοντέλου, χωρίς ούτε καν τις χρηματοδοτικές ροές που κατευθύνθηκαν στον ευρωπαϊκό νότο και με απαγόρευση φορολογικής και κοινωνικής εναρμόνισης στο εσωτερικό της ΕΕ, συνιστούν μια ακραιφνώς νεοφιλελεύθερη πολιτική. Οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην εξίσωση προς τα κάτω των κοινωνικών, φορολογικών και οικολογικών στάνταρτς σε μια Ευρώπη που γίνεται, όλο και περισσότερο, αυτό που ανέκαθεν επεδίωκε το Λονδίνο: μια ζώνη ελεύθερων ανταλλαγών. Ζώνη υποκείμενη στη μονεταριστική δικτατορία μερικών εκατοντάδων «ευρωατλαντικών» επιχειρήσεων και τραπεζών, που κρύβονται πίσω από την Κομισιόν και την (υποτίθεται) «ανεξάρτητη» Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Μια τέτοια Ευρώπη θα ολισθήσει αναπόφευκτα όλο και περισσότερο στην εξάρτηση από τις ΗΠΑ, καθιστάμενη απλή οικονομική και ιδεολογική «βιτρίνα» ενός ΝΑΤΟ με παγκόσμιες φιλοδοξίες.

Το σχέδιο της τουρκικής ένταξης είναι πίσω από την κινητικότητα της τελευταίας δεκαετίας περί το κυπριακό. Οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι δεν ξεσηκώθηκαν ξαφνικά να ζητήσουν λύση, ούτε οι διεθνείς δυνάμεις (οι ίδιες ακριβώς άλλωστε που δημιούργησαν το κυπριιακό!) ανησύχησαν ξαφνικά για την ανάγκη συμφιλίωσης Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο θέλουν λύση και τη θέλουν, όσο το δυνατόν, στα μέτρα τους, εξυπηρετική δηλαδή και της πάγιας επιδίωξής τους να ελέγξουν την Κύπρο, «οικόπεδο» πρώτης αξίας στην παγκόσμια γεωπολιτική και γεωοικονομική σκακιέρα.

Δεν τους φτάνουν φιλοδυτικές κυβερνήσεις, επιθυμούν την κατάλυση του κυπριακού κράτους, ως οργανωμένης, θεσμικής μορφής άσκησης της κυριαρχίας στο νησί των κατοίκων του, του κυπριακού λαού. Γιατί όσο υφίσταται, έστω και ακρωτηριασμένο κυπριακό κράτος, ανεξάρτητο και δημοκρατικό, γνωρίζουν ότι αυτό το κράτος μπορεί αύριο να συνάψει αίφνης μια συμφωνία με τον Πούτιν για τον ελλιμενισμό του ρωσικού στόλου. Δεν τους φτάνει λοιπόν η τοποθέτηση φιλοδυτικών κυβερνήσεων, ούτε η ύπαρξη βρετανικών βάσεων, χρειάζονται τη διάλυση του κράτους, την θεσμική επαναφορά της Κύπρου σε αποικιακό καθεστώς. Θα μπορούσαν ενδεχομένως να μην το «τραβήξουν» μέχρις εκεί, αλλά, πέραν του κινήτρου της ανάγκης διευκόλυνσης της τουρκικής ένταξης, έχουν διαπιστώσει από την εμπειρία τους ότι η ιθύνουσα τάξη και η πολιτική ελίτ Ελλάδας και Κύπρου είναι συχνά διατεθειμένη να φτάσει ως εκεί τις παραχωρήσεις, ότι συχνά προβάλλει «αντίσταση μηδέν», γεγονός που αναπόφευκτα άνοιξε την όρεξη σε Ουάσιγκτον και Λονδίνο. Είναι οι πολιτικές ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου που συζητάνε εδώ και πάρα πολλά χρόνια απολύτως εξωφρενικές ρυθμίσεις, που κανένα ευρωπαϊκό ή και αφρικανικό κράτος, που θα σεβόταν έστω στοιχειωδώς τον εαυτό του, δεν θα μπορούσε καν να συζητήσει. Ρυθμίσεις που, αν τις πρότεινε πρωτοετής φοιτητής νομικής, θα έπρεπε να τον αποβάλουν από το πανεπιστήμιο ως ανεπίδεκτο μαθήσεως. Ποιο κράτος μπορεί να δεχθεί αίφνης τη μετατροπή της πλειοψηφίας του πληθυσμού σε μειοψηφία στα όργανα τελικών αποφάσεων, εκπροσωπούμενη από μη αιρετούς εκπροσώπους; Ποιο κράτος θα μπορούσε να δεχθεί να «σταθμίζονται» οι ψήφοι των πολιτών, ανάλογα με την εθνικότητά τους; Αυτά όμως προέβλεπε το σχέδιο Ανάν, αυτά προβλέπουν τώρα οι προτάσεις του κ. Χριστόφια στις διακοινοτικές της Λευκωσίας.

Η Κύπρος δεν μπορεί να ξαναγίνει επισήμως αποικία. Η νεοαποικιοποίησή της περνάει μέσα από την υιοθέτηση μιας ρύθμισης που θα καταργεί το κράτος, ως οργανωμένη μορφή λαϊκής κυριαρχίας, χωρίς όμως να το λέει. Το σχέδιο Ανάν ήταν αυτό ακριβώς. ‘Εδινε την απόλυτη εξουσία στην Κύπρο σε τρεις ξένους δικαστές, που διόριζε ο Κόφι Αννάν (η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο δηλαδή) και τρεις ξένους στρατούς, ενώ αφόπλιζε το νησί και στερούσε από τους κατοίκους του το κεντρικότερο δικαίωμα που τους αναγνωρίζει ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ: το δικαίωμα της αυτοάμυνας. Το σχέδιο δεν συμφιλίωνε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριιους, διαιώνιζε τις αιτίες της διαμάχης τους και προσέθετε νέες, ώστε να στηρίζει τελικά με χιλιάδες πολιτικούς και θεσμικούς μοχλούς τον επιδιαιτητικό ρόλο των Αγγλοαμερικανών. Μετέτρεπε την Κύπρο σε αγγλοαμερικανικό προτεκτοράτο. Ο τρόπος που το κατάφερνε αυτό, δια της εσωτερικής θεσμικής διαιώνισης της διαμάχης Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, Ελλάδας και Κύπρου, θα οδηγούσε πιθανότατα σε εθνοτική σύρραξη στην Κύπρο.

Αυτός ήταν ο λόγος που δεν ήταν επιθυμητό από τον τουρκικό στρατό, που δεν ήθελε να παραδώσει την «ΤΔΒΚ». Ο Ερντογάν συμφώνησε στο σχέδιο για τρεις λόγους: πρώτον, για να προωθήσει την τουρκική ένταξη, δεύτερο, γιατί εκτιμά ότι στερούμενοι του κράτους τους, αποποιούμενοι των δικαιωμάτων τους, οι Ελληνοκύπριοι θα βρεθούν σε θέση πλήρους αδυναμίας. Τρίτο, γιατί εκτίμησε ότι αυτό ήταν το μάξιμουμ που μπορούσε να αποσπάσει η Τουρκία στην Κύπρο κι ότι θα έβγαινε κερδισμένη καθιστώντας τους Τουρκοκύπριους (18% του πληθυσμού) απολύτως ισότιμους με τους Ελληνοκύπριους στο μόρφωμα αυτό και κερδίζοντας ταυτόχρονα την αθώωσή της για την εισβολή του 1974 και την ενταξιακή της προοπτική.

Το σχέδιο Ανάν προσέκρουσε όμως στην αντίδραση, έστω και την τελευταία στιγμή, του Τάσσου Παπαδόπουλου, του Βάσου Λυσσαρίδη και μερικών συμμάχων τους, όπως, και κυρίως του ίδιου του κυπριακού λαού. Τώρα επανέρχεται με άλλη μορφή. Τόσο επιτακτική ήταν η ανάγκη της επαναφοράς αυτής, που οι Αγγλοαμερικανοί ενεθάρρυναν, κατά πολύ ασυνήθιστο, εξαιρετικό τρόπο, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κύπρου να αναλάβει τη διακυβέρνηση του νησιού. Το ΑΚΕΛ δεν θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να ελπίζει κάτι τέτοιο. Καλείται, σε αντάλλαγμα της «άδειας» να κυβερνήσει το νησί, να αναλάβει την ευθύνη να περάσει ρυθμίσεις που καταλύουν στην ουσία το κυπριακό κράτος. Φοβούμεθα ότι, ο δρόμος στον οποίο έχει μπει το ΑΚΕΛ κινδυνεύει να το οδηγήσει αναπόφευκτα σε πλήρη εκφυλισμό και προδοσία (και φυσικά στο τέλος του ιστορικού κόμματος της κυπριακής αριστεράς, αφού θα το πετάξουν σαν στυμμένη λεμονόκουπα, όταν θα έχει εκπληρώσει την «αποστολή» του). Ελπίζουμε ότι θα βρεθούν δυνάμεις να διακόψουν έναν κατήφορο που παρουσιάζειο ομοιότητες με την πορεία του ΚΚΕ το 1943-45 ή του ΚΚΣΕ το 1987-91. Δεν θα θέλαμε να περιγράψουμε έτσι το ΑΚΕΛ, με δισταγμό χρησιμοποιούμε τέτοιες βαριές εκφράσεις κι αν το κάνουμε είναι γιατί δεν θα θέλαμε ούτε η κυπριακή αριστερά, ούτε η ελληνική κεντροαριστερά να πρωταγωνιστήσουν σε μια εθνική καταστροφή, που ασφαλώς θα εξελιχθεί και σε κοινωνική. Αλλά πώς να περιγράψουμε πολιτικούς που ισχυρίζονται, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι είναι αριστεροί και δημοκράτες, συγκατατίθενται όμως με τόση ευκολία στην κατάργηση των πιο στοιχειωδών εθνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των ομοεθνών τους;

Ο συσχετισμός στρατιωτικής ισχύος Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, Ελλάδας και Τουρκίας στην Κύπρο είναι σαφώς υπέρ της δεύτερης πλευράς, κρινόμενος τουλάχιστο τοπικά, στο ίδιο το νησί. Το ίδιο και η θέληση της ‘Αγκυρας να χρησιμοποιήσει, αν χρειασθεί, την στρατιωτική της ισχύ, αντίθετα με μια Αθήνα και Λευκωσία που φοβούνται τον ίσκιο τους και έχουν εμπεδώσει, μετά το 1974, την ήττα στο μυαλό τους (ένα μέρος μάλιστα της ελίτ και των «διανοουμένων» έχει ανακηρύξει ανύπαρκτο τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό). Οι Ελληνοκύπριοι όμως και η Ελλάδα έχουν με το μέρος τους την ισχύ της νομιμότητας, που είναι σημαντικότατο ηθικο-πολιτικό όπλο, έστω και αν είναι ανεπαρκές για να λύσει όλα τα προβλήματά τους. Πολιτικοί, όχι στρατιωτικοί ήταν οι λόγοι που ανάγκασαν την Τουρκία να σταματήσει και να μην καταλάβει ολόκληρη την Κύπρο το 1974. Και δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα στο νησί, τουλάχιστο χωρίς δυσανάλογο πολιτικό κόστος, αν δεν της είχαν δώσει την ευκαιρία ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και η κυβέρνηση Καρμανλή-Αβέρωφ, με τις συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου του 1960, που εγκαθίδρυαν ένα αντιδημοκρατικό «κράτος προς κατάρρευση» εσωτερικά, παρέχοντας δικαιώματα επέμβασης στην Τουρκία εξωτερικά.

Μετά το 1974, η νομικο-πολιτική ισχύς της ελληνοκυπριακής πλευράς και η διεθνής αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας αντιστάθμισαν επί 35 χρόνια την τουρκική στρατιωτική ισχύ στο νησί και, με την επιπλέον ύπαρξη του παράγοντα «Ελλάδα», διατήρησαν την ειρήνη, αποτρέποντας νέο πόλεμο.

Βεβαίως, ουδείς μπορεί να εμποδίσει μια δύναμη να επιτεθεί σε ένα ανεξάρτητο, κυρίαρχο κράτος με υποδεέστερη ισχύ. Θα καταβάλει όμως, αν το πράξει, ένα συνήθως αποτρεπτικό πολιτικό κόστος. Είναι τελείως διαφορετικό το κράτος που επιτίθεται να έχει νόμιμα, αναγνωρισμένα δικαιώματα επέμβασης (όπως συνέβη το 1974) ή να μην είναι σαφές ποιός εκπροσωπεί το απειλούμενο κράτος (όπως μπορεί να συμβεί με την εκ περιτροπής προεδρία που προτείνει ο κ. Χριστόφιας). Αν οι Ελληνοκύπριοι (82% του πληθυσμού!) αποποιηθούν τα δικαιώματα που διαθέτει οποιαδήποτε πλειοψηφία σε όλο τον κόσμο, δεν θα τα επιβάλουν με την ισχύ τους. Οι άλλοι θα επιβληθούν επ’ αυτών. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο το κράτος στην Κύπρο και όχι η διάλυση της νόμιμης κυριαρχίας της πλειοψηφίας σε αδόκιμες, θολές, αντιδημοκρατικές και νεοαποικιακές ρυθμίσεις. Το κύριο πρόβλημα με το σχέδιο Ανάν, δυστυχώς όμως και με το κυοφορούμενο σχέδιο Χριστόφια-Ταλάτ, δεν είναι ο ετεροβαρής χαρακτήρας του υπέρ της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων. Είναι η διάλυση του κράτους που επιχειρείται.

Ας πάρουμε αίφνης την εκ περιτροπής προεδρία. Πουθενά στον κόσμο, ο εκπρόσωπος μιας μειονότητας 18% δεν γίνεται κατά περιόδους υποχρεωτικά αρχηγός του κράτους. Αν το 1963-64 ή το 1974 ήταν ο Κιουτσούκ και όχι ο Μακάριος Πρόεδρος, θα έπαιρνε μαζί του τη διεθνή αναγνώριση του κράτους και οι Ελληνοκύπριοι θα μετετρέποντο σε «κοινότητα εις αναζήτηση διεθνούς κηδεμόνα», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στο ιστορικό διάγγελμά του ο αείμνηστος Πρόεδρος Παπαδόπουλος. ‘Οσο για τη στάθμιση των ψήφων, ανάλογα με την εθνικότητα των κατοίκων, ούτε το νοτιοαφρικανικό καθεστώς του απαρτχάιντ δεν τόλμησε να την προτείνει. Κι όμως, αυτές είναι δύο μόνο από τις προτάσεις της ελληνικής πλευράς στις συνομιλίες της Λευκωσίας. Στο βιβλίο μας «Η Αρπαγή της Κύπρου» (Λιβάνης, 2004) είχαμε χρησιμοποιήσει τον όρο «μεταμοντέρνο προτεκτοράτο» για να χαρακτηρίσουμε το μόρφωμα που δημιουργούσε αυτό το σχέδιο, στη θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εδώ μας φαίνονται καταλληλότεροι οι όροι «μεταμοντέρνος ζουρλομανδύας» ή «σαχλαμάρα». Αλλά πρόκειται για πολύ επικίνδυνη, μοιραία σαχλαμάρα.

Για τους λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω, οι Ελληνοκύπριοι μπορούν να συνεχίσουν την ασφαλή διαβίωσή τους στην Κύπρο υπό έναν όρο: να διαθέτουν, τουλάχιστον εκεί που ζουν, την προστασία κανονικού κράτους, που σημαίνει κυριαρχία της πλειοψηφίας στις βασικές κρατικές αποφάσεις, αποφασιστική απόρριψη κάθε δυνατότητας τρίτου κράτους να επεμβαίνει στα εδάφη τους, δικαίωμα αυτοάμυνας και μέσο άσκησης κυριαρχίας και αυτοάμυνας, δηλαδή ένοπλες δυνάμεις. Αυτός ο όρος δεν περιγράφει την ιδεώδη λύση, περιγράφει όμως τη συνθήκη υπό την οποία μια λύση θα είναι ασφαλής, θα επιτρέπει δηλαδή μακροχρόνια την επιβίωση των Ελληνοκυπρίων στην Κύπρο και θα καθιστά δυσχερή έναν πόλεμο εναντίον τους.

Δυστυχώς κάτω από την πίεση του διεθνούς παράγοντα, την κληρονομιά σειράς παραχωρήσεων του παρελθόντος, τη διάβρωση των πολιτικών ελίτ και τη βαθειά σύγχυση γύρω από τα ζητήματα της κυριαρχίας και της κρατικής συγκρότησης, η ηγεσία των Ελληνοκυπρίων έχει ήδη ξεπεράσει το όριο της ασφαλούς λύσης. Δυστυχώς υπό το κράτος των ίδιων παραγόντων, και οι αντιτιθέμενοι σε μια τέτοια κατάλυση του κράτους δεν έχουν καταφέρει να διατυπώσουν έναν εύλειπτο και πειστικό, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της Κύπρου λόγο, για να διατυπώσουν τις αντιρρήσεις τους, πολύ περισσότερο για να πάρουν εκίνοι την πρωτοβουλία των κινήσεων. Κατ’ ουσίαν, ουδείς υπερασπίζεται πολιτικά, στο εσωτερικό και διεθνώς, το κυπριακό κράτος, ως θεσμική μορφή της κυριαρχίας της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων του νησιού στην πατρίδα τους. Εξακολουθούν να εκφράζονται σε μια ακατανόητη πλέον γλώσσα, γεμάτη αναφορές σε νομικούς όρους, με την οποία προσπαθούν ανεπιτυχώς να κρύψουν την αμηχανία τους (χαρακτηριστικό παράδειγμα το τελευταίο ανακοιινωθέν του Εθνικιού Συμβουλίου). Επιπλέον, επειδή οι Κύπριοι έχουν συνηθίσει να ακούν για προσπάθειες λύσης και να μην λύνεται τίποτα, δεν συνειδητοποιούν πόσο σοβαρά είναι αυτή τη φορά τα πράγματα, λόγω της πίεσης του διεθνούς παράγοντα.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει κάποτε: «Αν η Κύπρος χαθεί και η Ελλάδα θα χαθεί». Δεν πρόκειται για απλό σχήμα λόγου, πατριωτική «κορώνα» χωρίς περιεχόμενο. Η μετατροπή της Κύπρου σε γιγαντιαία ‘Ιμβρο ή Τένεδο δεν εγκυμονεί μόνο τον κίνδυνο εθνοτικής σύρραξης στο νησί ή τον κίνδυνο ενδοελληνικής σύγκρουσης (όταν οι ‘Ελληνες θα αντιληφθούν σε τι καθεστώς θα ζήσουν). Δένει και τα χέρια της μητροπολιτικής Ελλάδας, καθιστώντας 700.000 ‘Ελληνες, που θα έχουν χάσει το κράτος τους, ομήρους της καλής θέλησης ‘Αγκυρας, Ουάσιγκτον και Λοινδίνου. Υπό παρόμοιες συνθήκες, η Αθήνα δεν θα μπορεί να ασκεί κυριαρχία ούτε στο Αιγαίο ή τη Θράκη.

Τις επόμενες εβδομάδες και μήνες θα ενταθούν οι προσπάθειες του διεθνούς παράγοντα να εξουδετερώσει κάθε εστία αντίστασης στο πολιτικό, εκδοτικό, επιχειρηματικό, διανοούμενο προσωπικό Κύπρου και Ελλάδας. Θα χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα που μπορεί να αποβούν χρήσιμα. Μπορεί να οργανωθούν προβοκάτσιες ή να γίνουν δήθεν «μεγάλες παραχωρήσεις» από τον Ερντογάν, που θα κάνουν μεν εντύπωση, δεν θα αλλάξουν όμως τα δεδομένα του προβλήματος, θα χρυσώσουν απλώς το χάπι των Ελληνοκυπρίων, που υφίστανται εδώ και δεκαετίες πλύση εγκεφάλου («εμείς φταίμε για το κυπριακό», «κάθε καινούρια λύση θα είναι χειρότερη»), εξαιτίας της οποίας βρίσκονται υπό την επιρροή της θανάσιμης αυταπάτης ότι θα διατηρήσουν και στο μέλλον το κράτος στο οποίο σήμερα ζουν (απλώς θα προστεθεί κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο). Επιδίωξη να έρθουν οι Ελληνοκύπριοι σε μια κατάσταση «εγκλωβισμού», που δεν θα μπορούν να πουν όχι σε ένα δεύτερο σχέδιο, που θα φέρει μάλιστα τις υπογραφές των ηγετών τους (κι όταν μάλιστα δεν έχουν καν υπερασπιστεί διεθνώς, πολιτικά, το πρώτο όχι που είπαν)

Ειρήσθω εν παρόδω, μια τέτοια λύση δεν θα είναι μόνο παγίδα για την Κύπρο και την Ελλάδα, θα είναι και για την Ευρώπη. Η Τουρκία θα αποκτήσει από τώρα δικαιώματα εντός της ΕΕ, δια της επιρροής στην ψήφο των Ελληνοκυπρίων. Τόσο η ‘Αγκυρα, όσο και πας ενδιαφερόμενος θα αποκτήσει επιπλέον έναν μοχλό μετατροπής, μέσα από τις ασάφειες του σχεδίου, της Κύπρου σε μια Βοσνία εντός της ΕΕ. Και να θέλει, δεν θα μπορεί να πει όχι στην τουρκική ένταξη, χωρίς να διακινδυνεύσει έναν πόλεμο στην Κύπρο (αν όχι μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας).

Οι ΗΠΑ και η Βρετανία αντιμετωπίζουν τεράστιες, σχεδόν ανυπέρβλητες δυσκολίες στη Μέση Ανατολή. Θάταν πραγματικά κρίμα, εξαιτίας του πολιτικού προσωπικού Ελλάδας και Κύπρου και της διάβρωσης των δύο κοινωνιών, να πετύχουν τώρα έναν θρίαμβο με μοιραίες συνέπειες για τον ελληνικό λαό.

18-10-2009, Δημοσιεύτηκε στο κυπριακό περιοδικό «Σύγχρονη ‘Αποψη», τ. 18

Τι πραγματικά συνέβη νοτίως της Καρπάθου. Πώς κατερρίφθη ο ηρωικός πιλότος Κ. Ηλιάκης

Είναι απορίας άξιο γιατί όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις αιφνιδιάζονται πάντα από την τουρκική προκλητικότητα όταν συμβαίνει ένα θερμό επεισόδιο, καθώς και η ελληνική υποχωρητικότητα στις τουρκικές απαιτήσεις όταν κλιμακώνεται η ένταση. Προκαλεί επίσης το θράσος τους να προσπαθούν κάθε φορά να μας πείσουν ότι η διαχείριση της κρίσεως εκ μέρους τους ήταν αυτή που απέτρεψε τα χειρότερα χωρίς η πατρίδα μας να έχει απολέσει το ελάχιστο των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Το ότι είναι όλοι τους «καραγκιόζηδες» κατά δήλωση του βουλευτή Κεφαλογιάννη δεν τους απαλλάσσει από τις ευθύνες τους απέναντι στο Έθνος.

Ας έρθουμε όμως στα πραγματικά δραματικά γεγονότα που συνέβησαν νοτίως της Καρπάθου και όχι στα διαστρεβλωμένα που παρουσιάζουν όλα τα ΜΜΕ κατόπιν εντολών. Την Τρίτη 23 Μαΐου το μεσημέρι απογειώνονται από τουρκικό αεροδρόμιο απέναντι από την Ρόδο δύο F-16 και ένα RF-4, παράλληλα μία τουρκική φρεγάτα πλέει στα διεθνή ύδατα ανοιχτά της Κρήτης. Τα ραντάρ της Κρήτης από την προηγούμενη μέρα έχουν εντοπίσει την μεταστάθμευση των τουρκικών πολεμικών στην βάση απέναντι από την Ρόδο, άρα γνώριζαν ότι οι Τούρκοι θα επιχειρούσαν έξοδο για την συνηθισμένη κατασκοπευτική τους δράση.

Τα τουρκικά μαχητικά κινούνται προς την Κρήτη και δύο ελληνικά F-16 απογειώνονται από την βάση των Χανίων. Όταν αποκτούν οπτική επαφή διαπιστώνουν ότι το ένα τουρκικό αεροσκάφος είναι αεροφωτογραφικό. Τα τρία τουρκικά πετούν σχεδόν παράλληλα και τα δύο ελληνικά έρχονται από πίσω. Ο σμηναγός Κ. Ηλιάκης μπαίνει ανάμεσα στο ένα τουρκικό F-16 και το RF-4 για να πάρει τα νούμερά του και να διαπιστώσει τα φωτογραφικά μηχανήματα και τα όπλα που φέρει. Το άλλο τουρκικό F-16 (σμηναγός Xαλί Iμπραήμ) αφήνει τον σχηματισμό και έρχεται πίσω από τον Έλληνα πιλότο Κ. Ηλιάκη, ενώ ο άλλος Έλληνας πιλότος έχοντας μείνει πιο πίσω, έρχεται πίσω από τον Τούρκο και τον εγκλωβίζει. Ο Τούρκος σμηναγός λέει στον Κ. Ηλιάκη να φύγει δίπλα από το RF-4 ενώ παράλληλα τον εγκλωβίζει. Ο Έλληνας πιλότος δεν φεύγει, ο Τούρκος μιλά συνθηματικά στους άλλους δύο Τούρκους πιλότους και εξαπολύει ένα πύραυλο, ενώ ταυτόχρονα τα τρία τουρκικά αεροσκάφη στρίβουν προς διάφορες κατευθύνσεις. Ο πύραυλος πλήττει το αεροσκάφος του Κ. Ηλιάκη το οποίο εκρήγνυται. Ο άλλος Έλληνας πιλότος εξαπολύει και αυτός ένα πύραυλο, αλλά λόγω του απότομου ελιγμού του Τούρκου τον βρίσκει στο φτερό και τον καταρρίπτει. Συνέβη λοιπόν αερομαχία και όχι «σύγκρουση ή ατύχημα» όπως προσπαθούν να μας πείσουν.

Ας δούμε τώρα και μερικά στοιχεία καθώς και πληροφορίες που επιβεβαιώνουν τα παραπάνω, τα οποία σημειώνω δεν αποτελούν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Κατ’ αρχήν ο Αιγύπτιος πιλότος του πολιτικού αεροσκάφους δήλωσε ότι είδε δύο εκρήξεις (στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων την πρώτη μέρα, οι εφημερίδες την επομένη έγραψαν για μία έκρηξη). Αν όντως είχε γίνει σύγκρουση των δύο μαχητικών με ταχύτητες άνω των 500 μιλίων που πετούσαν θα έβλεπε μία έκρηξη και δεν θα είχε σωθεί κανείς.

Έπειτα ο Φιλιππινέζος καπετάνιος δήλωσε και αυτός ότι άκουσε και είδε πρώτα μία μεγάλη έκρηξη και μετά είδε και μία μικρότερη δεύτερη με λιγότερο καπνό (τηλεοπτικός σταθμός Αlpha). Ακριβώς, επειδή ο άλλος Έλληνας πιλότος τον βρήκε στο φτερό για αυτό είδε λιγότερο καπνό. Επίσης αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο πρόλαβε να ενεργοποιηθεί το αυτόματο σύστημα εκτίναξης του καθίσματος και να διασωθεί τελείως ανέπαφος. Ο Φιλιππινέζος καπετάνιος, ενώ είχε προορισμό τον Πειραιά, τελικά πήγε στη Μάλτα, γιατί;

Πως δικαιολογείται ο πανικός και το σοκ της ελληνικής κυβέρνησης αν όντως ήταν «σύγκρουση-ατύχημα»; Στην δεκαετία του 1990 είχαν πέσει δύο τουρκικά και ένα ελληνικό μαχητικό με νεκρούς πιλότους και από τις δύο πλευρές κατά την διάρκεια αναχαιτίσεων και εμπλοκών, όμως δεν ακολούθησε ούτε κλιμάκωση της κρίσης, ούτε θερμό επεισόδιο όπως στην τελευταία περίπτωση, ενώ οι ελληνοτουρκικές σχέσεις τότε δεν ήταν καθόλου «ειδυλλιακές» σε αντίθεση με την σημερινή συνεχώς καλλιεργούμενη «ελληνοτουρκική φιλία».

Γιατί βρέθηκαν στον αέρα περί τα 120 μαχητικά και από τις δύο πλευρές, πράγμα που δεν συνέβη στις προηγούμενες περιπτώσεις; Στην Κρήτη ενεργοποιήθηκαν οι S-300 κάτι που δεν μεταδόθηκε από πουθενά. Οι Τούρκοι έδειξαν διάθεση να τελειώσει γρήγορα αυτή η ένταση που δημιουργήθηκε ακριβώς επειδή γνώριζαν ότι από υπαιτιότητα του πιλότου τους ξεκίνησε και για αυτό και τα τουρκικά μέσα κράτησαν χαμηλούς τόνους μετά από υποδείξεις της πολιτικο-στρατιωτικής ηγεσίας της Άγκυρας. Οι Τούρκοι από τις τρεις η ώρα το μεσημέρι της Τρίτης ανακοίνωσαν ότι ο Έλληνας πιλότος είναι νεκρός. Είναι επόμενο αφού ο πιλότος τους, τους είχε αναφέρει ότι είδε τα πάντα, αφού είχε «εκτελέσει» τον Έλληνα πιλότο από πολύ κοντά.

Γιατί το ΥΠΕΘΑ δεν δίνει στη δημοσιότητα την αναφορά του άλλου Έλληνα πιλότου, καθώς και το video από το δεύτερο F-16 αφού ήταν «ατύχημα»; Είναι φανερό ότι επιχειρείται συγκάλυψη των αληθινών γεγονότων όπως και στην περίπτωση των Ιμίων.

Οι παραπάνω διαπιστώσεις και τα ερωτήματα επιβεβαιώνουν κατηγορηματικά την περιγραφή της αερομαχίας και της κατάρριψης του ηρωικού σμηναγού Κ. Ηλιάκη. Για αυτούς τους λόγους οι Έλληνες πιλότοι μας είναι τόσο εξαγριωμένοι και τρέχουν οι πολιτικοί να κατευνάσουν τα πνεύματα. Δεν είναι δε καθόλου απίθανο τώρα που η κ. Μπακογιάννη θα πάει στην Τουρκία, να επισκεφθεί τον Τούρκο πιλότο για να δει πως είναι η υγεία του και να του ζητήσει συγνώμη επειδή τον καταρρίψαμε.

Οι αφιλότιμοι και ανελλήνιστοι πολιτικοί «μας» δυστυχώς συνεχίζουν να εμπαίζουν τον ελληνικό λαό και να συρρικνώνουν τα κυριαρχικά του δικαιώματα, καθιστώντας τον συμμέτοχο σε αυτά που ήδη του ανήκουν και για τα οποία έχει καταβάλλει βαρύ φόρο αίματος για να τα ελευθερώσει, αλλά και για να τα κρατά ελεύθερα. Η υποχωρητικότητα τους έναντι των παραλόγων και ανιστόρητων διεκδικήσεων των γειτόνων μας και όχι μόνον, δεν έχει όρια. Έχει όμως όρια η ανοχή και η υπομονή των Ελλήνων.

Ο ήρωας Κ. Ηλιάκης έπεσε υπέρ πατρίδος εκτελώντας το καθήκον του σαν πιστός και φιλότιμος στρατιώτης, στις επάλξεις του Αιγαίου σαν Έλληνας. Τον κλείνουμε και αυτόν μέσα στις καρδιές μας μαζί με τους άλλους ήρωες συναδέλφους του: Ν. Σαλμά, Χρ. Καραθανάση, Π. Βλαχάκο και Εκ. Γιαλοψό.

Άρθρο του Σπύρου Βάιλα

Αντιαεροπορική-Αντιπυραυλική Άμυνα του Αιγαίου

Του Χρ. Κουτσογιαννόπουλου

Ταξιάρχου ε.α.
Πρώην Δντή Διεθνών Σχέσεων ΥΠΕΘΑ

Τον Οκτώβριο του 2003 στο Colorado Springs των ΗΠΑ οι υπουργοί άμυνας του ΝΑΤΟ εξέτασαν το πώς μπορούν να αντιμετωπίσουν οι στρατιωτικές τους δυνάμεις την αναδυόμενη απειλή χρήσης βαλλιστικών πυραύλων που μπορούν να φέρουν και μη συμβατικές κεφαλές. Και ενώ οι λεπτομέρειες από τις συζητήσεις αυτές δεν έγιναν γνωστές φαίνεται ότι οι υπουργοί άμυνας της συμμαχίας θεώρησαν ότι το θέμα είναι πρώτης προτεραιότητας και από τότε συνεχίζουν την προσπάθεια για την βελτίωση της αντιπυραυλικής άμυνας των χωρών τους. Η Γερμανία μαζί με την Ολλανδία στηρίζονται στη βελτίωση του αμερικανικού συστήματος PATRIOT ενώ η Γαλλία και η Ιταλία στο σύστημα ΑSTER, το οποίο αναπτύχθηκε πρώτα για το Γαλλικό αεροπλανοφόρο Charles de Gaule και στη συνέχεια για χρήση από το έδαφος. Κάποιες άλλες χώρες = προτίθενται να αποκτήσουν το σύστημα AEGIS για αντιπυραυλική άμυνα θεάτρου επιχειρήσεων που έχει την βάση στην θάλασσα. To NATO ως σύνολο ολοκλήρωσε τις διάφορες μελέτες για την πυραυλική άμυνα θεάτρου επιχειρήσεων (TMD) και προχωρεί για την προστασία των δυνάμεων του και των αστικών κέντρων από πυραυλικές απειλές.

Η Τουρκία επίσης μέλος της συμμαχίας επιδιώκει να προμηθευθεί συστήματα αντιαεροπορικής-αντιβαλλιστικής άμυνας θεάτρου επιχειρήσεων κόστους 1 δις δολάρια. Πρόκειται για ένα ενοποιημένο σύστημα αεράμυνας το οποίο οι τουρκικές πηγές αναφέρουν ως ένα σύστημα αεράμυνας θεάτρου επιχειρήσεων και αποτελεί μια από τις μείζονες προτεραιότητες του αρχηγού της Τούρκικης Αεροπορίας. Ενώ αυτά τα οπλικά προγράμματα τρέχουν στις χώρες του ΝΑΤΟ προκειμένου να αντιμετωπιστεί η απειλή που μπορεί να προέλθει από το Ιράν ή από την Ρωσία, η Ελλάδα αν και αντιμετωπίζει καθημερινά την τουρκική αεροπορική δραστηριότητα στο Αιγαίο με τις υπερπτήσεις-παραβιάσεις-παραβάσεις στο Αιγαίο στο θέμα της αντιαεροπορικής -αντιπυραυλικής άμυνας θεάτρου επιχειρήσεων δεν έχει κάνει καμία πρόοδο.

Η απόφαση για την απόκτηση αντιπυραυλικής η αντιαεροπορικής άμυνας ή συνδυασμό και των δύο με αιτιολογικό την αναδυόμενη απειλή που θέτει η Τουρκία με τις υπερπτήσεις σε ελληνικά νησιά (εχθρική ενεργεία) και το πρόγραμμα των βαλλιστικών πύραυλων την δικαιολογεί. Η δοκιμαστική βολή του εξελιγμένου πυραύλου TOROS ήταν επιτυχής και εντυπωσίασε όσους την παρακολούθησαν. Το νέο αυτό όπλο τροποποιεί τα στρατιωτικά δεδομένα στο Αιγαίο και οι απειλές κατά της χώρας μας αλλάζουν κατηγορία. Η Τουρκία αποκτά τη δυνατότητα να πλήξει στόχους σε αρκετό βάθος στα μετόπισθεν – βάθος που μέσα σε μερικά χρόνια μπορεί να φθάσει στα 300χλμ ή περισσότερα αφού η τεχνολογία είναι ήδη γνωστή στην Άγκυρα. Με τα 150 χλμ. του πυραύλου της δοκιμής μπορεί να μπουν στο στόχαστρο και να πληγούν μια σειρά στόχων στο μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών νησιών στο Αιγαίο όπως ραντάρ, κέντρα διοίκησης, μονάδες τεθωρακισμένων. Η νέα προστιθέμενη δυνατότητα της Τουρκίας να προσβάλει και με τακτικούς πυραύλους εδάφους-εδάφους στόχους στο έδαφος και στη θάλασσα παραμένει απειλή που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Βεβαίως η Τουρκική Αεροπορία συνεχίζει να αποτελεί το κέντρο βάρους της Μαχητικής Ισχύος της Τουρκίας και αποτελεί την αιχμή του δόρατος για τις επιδιώξεις της σε βάρος της Ελλάδας στο Αιγαίο (Αγαθονησι-Φαρμακονησι-Ρω). Αν και η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία διαθέτει αριθμό αντιαεροπορικών-αντιβαλιστικών συστημάτων PATRIOT PAC-3 και S-300PMU1 αυτά δεν είναι εντεταγμένα σε κάποιο ενιαίο σύστημα αεράμυνας. Οι εχθρικές δραστηριότητες της Τουρκικής Αεροπορίας στο Αιγαίο σε συνδυασμό με τις δυνατότητες του πυραυλικού της προγράμματος και με αφορμή την νέα ηγεσία στο ΓΕΕΘΑ-ΓΕΣ ένας νέος σχεδιασμός απαιτείται για δημιουργία αντιαεροπορικής–αντιβαλλιστικής άμυνας θεάτρου επιχειρήσεων με προτεραιότητα το Αιγαίο. Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε τις μελέτες των μεγαλυτέρων στρατιωτικών κέντρων ερευνών ότι όποιος αποπειράθηκε να αντισταθμίσει την εναέρια κυριαρχία του αντιπάλου κυρίως με μαχητικά χωρίς ποσοτικά επαρκή χερσαία αντιαεροπορικά συστήματα ηττήθηκε.