Ούστ!!!! Ψηφίζω – με πίστωση βεβαίως – υπέρ του λαού και της χώρας και όχι υπέρ του Ευρωμάρκου!!!

Ο Τάσος Παπαδόπουλος ας είναι το πρότυπό μας σ’ αυτές τις κρίσιμες ιστορικά εκλογές. Στην αντίστοιχη περίοδο τον Απρίλη του 2004 δεν υπέκυψε στις απειλές και στο Φόβο. Αυτό μεταφέρθηκε και στο λαό του. Έτσι σήμερα υπάρχει Κύπρος και κυπριακός λαός με δυνατότητα να αλλάξει και την ιστορική του μοίρα και την κοινωνική του. Αλλιώς θάταν απλά ένα νησί στην Ανατολική Μεσόγειο και ο λαός ένα τσούρμο.

Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και εμείς, ώστε να υπάρχει Ελλάδα όχι μόνο ως χερσόνησος και εμείς όχι ως δουλοπάροικοι του βορειοευρωπαϊκού καπιταλιστικού κέντρου, υποκύπτοντας στους ιμπεριαλιστικούς τους σχεδιασμούς βήμα το βήμα. Σήμερα Παρασκευή 15 Ιούνη μέσω της εφημερίδας Financial Times Deutschland (FTD) η γερμανική ιμπεριαλιστική τάξη «προτείνει» και φυσικά εκβιάζει το λαϊκό ελληνικό φρόνημα: «Αντισταθείτε στο δημαγωγό».

 

Δείτε τι τους συμφέρει: «…Αγαπητές Ελληνίδες, αγαπητοί Έλληνες, φροντίστε για ξεκάθαρες πολιτικές συνθήκες. Ψηφίστε θαρραλέα υπέρ της μεταρρυθμιστικής πορείας και όχι οργισμένα κατά της αναγκαίας και επίπονης αναδιάρθρωσης. Μόνο με τα κόμματα που αποδέχονται τους όρους των διεθνών χρηματοδοτών, η χώρα σας θα μπορέσει να παραμείνει στο ευρώ. Αντισταθείτε στη δημαγωγία του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Μην εμπιστεύεστε τις υποσχέσεις τους, ότι δηλαδή είναι δυνατή η χωρίς συνέπειες καταγγελία όλων των συμφωνιών. Η χώρα σας έχει επιτέλους ανάγκη από ένα κράτος που λειτουργεί. Για την ομαλή διακυβέρνησή της συνιστούμε τη Νέα Δημοκρατία, κάτι που κάνουμε με βαριά καρδιά….».

Γιατί επομένως κατευθείαν ΝΔ και όχι κάτι άλλο; Οι ιμπεριαλιστές Γερμανοί δεν υπεκφεύγουν δια της τεθλασμένης, όπως επιλέγεται απ’ όσους έχουν μετατρέψει τους κινδύνους σε φοβία. Τι άραγε περιμένουν μέσω αυτών (ΝΔ-Α.Σαμαρά,  κλπ) που υπέκυψαν και υπέγραψαν προκαταβολικά την υποταγή τους;

Δείτε τι συμμερίζονται και δακτυλοδεικτούν «οι 11 ενεργοί πολίτες» από τις 11 Ιούνη:

«…Τα κύρια σημεία των δανειακών συμβάσεων και μνημονίων που θέλουν να κατοχυρώσουν είναι:

– Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και η νομιμοποίηση των ατομικών, δηλαδή συνθηκών δουλοπαροικίας.

– Το κλείσιμο εκατοντάδων οργανισμών του δημοσίου και η απόλυση 150.000 εργαζομένων του δημοσίου.

– Η υπαγωγή όλης της περιουσίας του δημοσίου στην εταιρεία αξιοποίησής της, με επικεφαλής τον Κουκιάδη, όπου μέσω του ειδικού λογαριασμού θα πληρώνονται κατά προτεραιότητα οι δανειστές.

– Η συρρίκνωση έως εξαφάνιση των συστημάτων παιδείας, υγείας, ασφάλισης, σύνταξης.

– Η δυνατότητα κατάσχεσης της δημόσιας περιουσίας με βάση το αγγλικό δίκαιο και αποφάσεις των δικαστηρίων του Λουξεμβούργου.

– Η κατάτμηση της χώρας σε ειδικές οικονομικές ζώνες (ΕΟΖ), όπου λειτουργεί στην κυριολεξία το «μπάστε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνετε».

– Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, όπου με τον τρόπο που επιχειρείται, τις οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στα χέρια των δανειστών…».

Και μετά από το αναγκαστικό κούρεμα του χρέους σε λίγους μήνες με όρους δανειστών: «…Τα διαφαινόμενα ανταλλάγματα είναι τουλάχιστον τρία:

α) Η Εταιρεία αξιοποίησης της περιουσίας του δημοσίου θα περάσει στην άμεση ιδιοκτησία των δανειστών. Σημειωτέον ότι σ’ αυτήν ανήκουν: Ενέργεια (ΔΕΗ), νερό, λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμοι, μεταφορικά μέσα, τυχερά παιχνίδια, ορυκτός πλούτος, ακίνητα-γη δημοσίου, κλπ.

β) Ο καθορισμός ειδικών οικονομικών ζωνών (ΕΟΖ) όπου με διαδικασίες Fast Track οι δανειστές θα κάνουν κυριολεκτικά ό,τι γουστάρουν σε νησιά, βραχονησίδες (πρόγραμμα Ήλιος), ηπειρωτική χώρα, κλπ..

γ) Το πέρασμα των τραπεζών στην άμεση ιδιοκτησία των δανειστών. Κυρίως ενδιαφέρονται για την Αγροτική Τράπεζα και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ώστε οι υποθηκευμένη ιδιωτική περιουσία να περάσει άμεσα στα χέρια τους. Η παραπάνω πορεία θα βρει την ολοκλήρωσή της στην ευρωδραχμή (διπλό νόμισμα). Ένα νόμισμα μόνο για εσωτερική χρήση των δουλοπάροικων, υποτιμημένο στο «μισό» σε σχέση με το Ευρώ. Η χώρα θα πληρώνει τις υποχρεώσεις της προς τα έξω σε Ευρώ, τους δουλοπάροικους σε ευρωδραχμές. Ένα νόμισμα απόλυτα συνδεδεμένα με το Ευρώ που δεν μπορεί να ανταλλαχθεί ελεύθερα με άλλα νομίσματα, αλλά μόνο με Ευρώ. Μ’ άλλα λόγια ένα νόμισμα που είναι υποχρεωμένο να στηρίζει όλες τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η χώρα έναντι των δανειστών και απορρέουν από τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια. Ήδη ο κατ’ επάγγελμα λαγός των δανειστών (Καραντζαφέρης) ξανακτύπησε. Μετά το ρόλο του λαγού που έπαιξε στην Πρωθυπουργοποίηση του Παπαδήμου, τώρα έκανε προγραμματική του θέση την ευρωδραχμή….».

********

Αξίζει να σημειωθεί ότι εκτός από το ΚΚΕ που πλασάρει κυρίως φόβο και καταστροφή, το ΑΝΤΑΡΣΥΑ που επιμένει για κατ’ ευθείαν έξοδο από το Ευρώ, υπάρχουν και πολιτικές κινήσεις (της πρώην Σπίθας) που σκέφτονται μόνο με το μυαλό και μάλισταμε καρτεσιανό, πλήρως μη ελληνικό-ανατολικό τρόπο σκέψης. Λες και η Ιστορία κυλάει με το «σκέπτομαι άρα υπάρχω» και κάνω πολιτική και όχι «υπάρχω και σκέφτομαι» και κάνω πολιτική.

Έτσι εξηγούν «γιατί δεν επιλέγουμε μια άμεση επιτάχυνση της κρίσης, με έξοδο από το ευρώ και άμεση επιστροφή στην αυτόκεντρη ανάπτυξη, μια και υποστηρίζουμε ένα τέτοιο μοντέλο;» και μένουμε εντός του Ευρώ (Άρδην-Γ. Καραμπελιάς) και άλλοι,   ενώ ορθά τονίζουν ότι «Εκβιασμοί ευρωκρατών: γίνονται όλο και πιο αδίστακτοι» και «να που οδηγεί η λογική που αρνείται να δει ότι μπορεί να υπάρξει ζωή και χωρίς το ευρώ, έξω από την ΕΕ και με τον λαό κυρίαρχο στην χώρα του», θεωρού επικίδυνο επειδή ίσως «Με άλλα λόγια, σχέδιο που να επιτρέπει στην χώρα να την κάνει από το ευρώ με ασφάλεια και προς όφελος του λαού, αν αυτό επιβληθεί από τις καταστάσεις, ο κ. Δραγασάκης δεν διαθέτει, ούτε είναι σε θέση να διαμορφώσει γιατί πολύ απλά δεν είναι στην λογική του…» (ΕΠΑΜ-Δ. Καζάκης).

*******

Καίρια Ερωτήματα:

– Θα υπάρχει Ελλάδα για να «προκάμει» το «ΚΚΕ» να έχει «Λαϊκή εξουσία»;

– Θα υπάρχει Ελλάδα για να πάμε σε «Αυτοδύναμη» οικονομία όπως οραματίζεται τοΆρδην, που προτείνει να ψηφίσουμε τώρα ΚΚΕ ή οραματίζεται η «Κοινωνία» για να μεταρρθμίσει τη χώρα όπως ο Καποδίστριας;

– Θα υπάρχει Ελλάδα για μιλάμε για Περιβάλλον, όταν οι ΕΟΖ που μπορούν να νοικιαστούν ή αρπαχτούν για 100 χρόνια όπως η Διώρυγα του Παναμά, όπως προτείνουν οι «Οικολόγοι Πράσινοι»;

– Θα είναι ευκολότερη η εξέγερση και η Επανάσταση όπως οραματίζεται το «Αντικαπιταλιστικό ΑΝΤΑΡΣΥΑ» ή το «Αντιμπεριαλιστικό μλ-ΚΚΕ-ΜΛ»;

********

Οι εκβιασμοί λοιπόν Τέλος. Ανατροπή τώρα!!! Και ενώ οφείλουμε να «ψηφίσουμε νηφάλια στη δημοκρατική Ευρώπη του φασισμού», οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα.

– Προτιμώ τη δήλωση Λαφαζάνη (Τετάρτη, 13 Ιουνίου 2012) που «σοκάρει» κάποιους ανέτοιμους, παρά την προηγούμενη φοβία του Δημ. Καζάκη που «έξω φυλάει τα ρούχα» ή του Γ. Καραμπελιά που επιθυμεί ως κεντρικό κόμμα κυβέρνησης τη ΝΔ.

– Προτιμώ την εξομολόγηση του «πρώην Λογογράφου»  του … αείμνηστου ΓΑΠ  (τι τον περιμένει…) που αποκαλύπτει γι’ αυτόν ότι  “Ηξερε για την οικονομία” και στέλνει «ΕΠΙΣΤΟΛΗ του ΜΑΚΗ ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ, Αθήνα 11 Ιουνίου 2012» για το δικό του χώρο, παρά να αποφύγω τώρα τις δικές μου ευθύνες.

 – Προτιμώ την ειλικρίνεια και το πάθος ενός αγωνιστή, όπως ο μουσικοσυνθέτηςΠαναγιώτης Βήχος, που προτρέπει και δίνει θάρρος  για τους πολλαπλούς επερχόμενους αγώνες ανάτασης και ανάστασης:

«ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ: ΝΙΚΗΣΑΜΕ! Νικήσαμε πριν ακόμα πάμε στις εκλογές. Η συμμορία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ τελείωσε. Στις 17 ΙΟΥΝΗ βάζουμε ταφόπλακα στους “ΤΑΦΟΥΣ” των ληστών! ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ με τη σημερινή λαοθάλασσα στην Ομόνοια ο λαός υπέγραψε το τέλος των διαπλεκομένων. Το τέλος των ληστών. Το τέλος των ληστών. Το τέλος των τρομοκρατών και λασπολόγων! Ο ΛΑΟΣ βροντοφώναξε:  ΔΕ ΣΑΣ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΛΩΠΟΔΥΤΕΣ. ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΣΥΡΙΖΑ. Σας στέλνουμε στο διάολο και ακόμα πιο πέρα!», από τις ορθές μεν «πισινές» που θέτουν οι 24 ενεργοί πολίτες για την σύγκρουση με την Ευρωζώνη και την ΕΕ με τίτλο «Διάσωση του λαού και όχι του Ευρώ», αλλά από την έλλειψη θάρρους δε για να ομολογήσουν ΚΑΙ τι πραγματικά παίζεται μ’ αυτές τις εκλογές για το λαό και τη χώρα μας….!!!

– Προτιμώ το αναλυτικό, αλλά και σοφό κείμενο ενός αγνώστου για μένα «Κ. Μαραγκού», που ένας συναγωνιστής σήμερα, που προέρχεται από το χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μας διεμήνυσε σε ηλεκτρονικό του γράμμα: «ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΕΙΣ ΑΝ ΠΡΩΤΑ ΔΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ».

– Προτιμώ το μικρό μεν αλλά καρδιακό κείμενο της Αναστασίας Ανδρεαδάκη (με 4000 ψήφους στις 6 Μάη με τους Οικολόγος Πράσινους στην Αθήνα), που χωρίς καμιά ατομική ανταλλαγή διέθεσε τον εαυτό της σ’ αυτή την ιστορική εκλογική μάχη βροντοφωνάζοντας: «ΗΛΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΟΣΜΟ…»

Τι λοιπόν θα ψηφίσω λοιπόν;

Εάν ήμουν δεξιός και αποδεχόμουν ως μοιραίο το καπιταλιστικό σύστημα θα έδιναπιθανά κριτική ψήφο και στους «Ανεξάρτητους Έλληνες» και τον Πάνο Καμμένο. Όχι γιατί είναι αναμάρτητοι, ή ορθοί σε πολλά ζητήματα. Οι πολιτικές τους θέσεις π.χ. για τα δημόσια αγαθά όπως η Παιδεία με βρίσκουν ριζικά αντίθετο. Αλλά γιατί έχουν ξεκαθαρίσει, τουλάχιστον σε επίπεδο κορυφής, ότι:

α)  δεν εκχωρούν τη χώρα στους δανειστές, ούτε αποδέχονται τη διάλυση του εθνικού κράτους μέσω μιας ολοκλήρωσης της (καπιταλιστικής βεβαίως) ΕΕ. Γιατί απλούστατα στην Ευρώπη δεν μπορεί να συμβεί για ιστορικούς και πολιτισμικούς λόγους αυτό ποτέ οικιοθελώς. Και εάν πάει να επιβληθεί θα καταρρεύσει όπως στην πρωην Γιουγκοσλαβία ή πρώην Σοβιετική Ένωση.

β) Γιατί είναι έτοιμος υπό όρους και προϋποθέσεις να κάνει την υπέρβαση και να αποδεχτεί και κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, εάν αυτός λειάνει (Πέμπτη 14-6-2012) κάποιες κοσμοπολίτικες θέσεις στα εθνικά που προέρχονται από τον παλιό ΣΥΝ και κάποιες μικρές συνιστώσες, όπως π.χ. στο ζήτημα της Δυτ. Θράκης, όπου παίζονται πολλά.

Όμως δεν είμαι δεξιός φίλες και φίλοι μου, όπως γνωρίζεται εδώ και χρόνια, είμαι πολέμιος του καπιταλισμού και το θεωρώ ένα από τα πιο σκληρά πολτικά συστήματα του … Μαμωνά. Γι’ αυτό είμαι «αριστερός» και «εναλλακτικός» και «αναρχικός» και «αντικομφορμιστής» ή «αιθεροβάμων» ορθόδοξος πιστός χριστιανός…

Έγραφα στην προηγούμενη ανάρτηση «…Σήμερα θα σημειώσω ποια κόμματα δεν θα ψηφίσω. Δεν θα κάνω ειδικές αναλύσεις. Απλά θα εκθέσω συνοπτικά το σκεπτικό μου. Δεν θα βάλω ιδεολογικούς όρους, αλλά πολιτικούς. Γιατί αν έβαζα μόνο ιδεολογικούς ίσως έφτανα στον απόλυτο σεχταρισμό: Το άκυρο ή την αποχή. Αλλά οι ιστορικές, πολιτικές, κοινωνικές, πολιτισμικές και οικονομικές στιγμές για το λαό και τη χώρα δεν το επιτρέπουν…».

Τι επομένως επιβάλλουν οι συνθήκες; Να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ του Αλέξη Τσίπρα. Με πίστωση. Ναι ξέρω υπάρχουν αντιφάσεις, οπισθοχωρήσεις, κίνδυνοι, πλευρές, πρόσωπα. Τα γνωρίζω. Κάνω το Σταυρό μου και προχωρώ για την πρώτη μεγάλη (εκλογική) ανατροπή. Και από τη Δευτέρα στο λαϊκό κίνημα σε όλα τα επίπεδα. ¨όπως μέχρι σήμερα.

Καλό βόλι φίλες και φίλοι μου. Με τη Λευτεριά!!!

 *************

ΥΓ: Όσοι «εναλλακτικοί» επιλέξετε να ηγηθεί στην κυβέρνηση η ΝΔ, μη ξεχάσετε να δείτε ποια είναι  Οικογένεια των δουλευταράδων!!!!!! Και για να δείτε τι θα συμβεί σ’ αυτό το χώρο ή πολύ σύντομα ή σύντομα, δείτε τώρα τι συμβαίνει στο σπίτι του συγκυβερνήτη Ε. Βενιζέλου: Ουρλιαχτά!!!!

 

http://manitaritoubounou.wordpress.com/2012/06/15/oust-ti-psifizw-17iouni/

Ψηφίζουμε νηφάλια στην δημοκρατική Ευρώπη του φασισμού

Η Ευρώπη πέταξε τη μάσκα της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, πέταξε τον Λοκ, τον Μοντεσκιέ, τον Ρουσώ στα σκουπίδια. Φάρος και οδηγός της είναι μόνον ο Καρλομάγνος και αυτό πλέον το διατυμπανίζει. Επί δύο μήνες επιστράτευσε τους μηχανισμούς της, επιστράτευσε λυτούς και δεμένους, παντός χρώματος πολιτικούς της σε μια -μοναδική στην ιστορία- φασιστική επέμβαση, προκειμένου να επηρεάσει το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών. Το “δόγμα του σοκ” υιοθετείται πλήρως από Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ., Κομισιόν, Πρόεδρο και Βουλή της Ευρωπαϊκής Ένωσης που τρομοκρατούν προς κάθε κατεύθυνση. Τα μέσα άλλαξαν: περάσαμε από τα tanks στις banks. Η πρόσφατη παρουσία του νέου Γάλλου Προέδρου στην ελληνική τηλεόραση ήταν ενδεικτική για τον υπαλληλικό ρόλο αμφοτέρων, δηλωτική για το προσχεδιασμένο της πτώχευσης που θα πλήξει όσους το φασιστικό σύστημα επιλέξει.

“Ψηφίστε ό,τι θέλετε, αρκεί να συμφωνεί με αυτό πουθέλουμε”. Αρκεί να τηρηθεί το απάνθρωπο μνημόνιο, που όχι μόνον πραγματοποιεί τα αντίθετα από όσα υπόσχεται, αλλά θεμελιώθηκε πάνω στο απόλυτο ψεύδος, στην πλήρη εξαπάτηση των πολιτών, στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, στην απόλυτη έκπτωση των θεσμών που λειτουργούσαν (όσο λειτουργούσαν), μη εξαιρουμένου του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Δημοκρατία κατά τη σημερινή Ευρώπη είναι εκείνο το πολίτευμα, στο οποίο ο “κυρίαρχος λαός” έχει δικαίωμα επικύρωσης των εναντίον του εγκλημάτων. Κι αφού το πολίτευμα δεν είναι “ελέω Θεού”, αλλά στήνεται κάλπη, εννοείται επίσης ότι ο λαός είναι “κυρίαρχος” στην πολύπλευρη “ενημέρωση” του ενός. Εννοείται ότι προσέρχεται να αποφασίσει, βάσει τρομο-διλημμάτων, κατασκευασμένων συνθημάτων και τριτευόντων θεμάτων (από το ογκώδες μνημόνιο πόσα γνωρίζουμε;). Δημοκρατία λοιπόν για την Ευρώπη σημαίνει “ευθύνες για όσα συμβαίνουν στους πολίτες”, “μίζες και ασυλία για τους εκλεγμένους πολιτικούς”! Η ταύτιση των Ευρωπαίων με τα δυο ελληνικά κόμματα εξουσίας εξήγησε ως ένα βαθμό και τον εγχώριο φασισμό των δυο τελευταίων δεκαετιών.

Ενώ από το 1821 εμπεδώνουμε πόσο αδύναμοι είμαστε, πόση ανάγκη χρημάτων και εκσυγχρονισμού έχει ο ελληνικός πολιτισμός, εντελώς “ξαφνικά, απρόσμενα και αναπάντεχα” την τελευταία δεκαετία ξαναγράφεται η (λειψή) ιστορία μας επί το ευρωπαϊκότερον, το μουσουλμανικότερον, το αυτοκρατορικότερον, το διεθνιστικότερον. Ο συνωστισμός των τούρκικων σήριαλ στην “πολύπλευρη” ενημέρωση είναι προφανώς συμπτωματικός. Εξίσου “ξαφνικά”, εκτός των PIGS, “πρόβλημα χρέους” παρουσίασε και η Κύπρος. Το διαπίστωσε η Moody’s, η οποία προφανώς διαπίστωσε ότι το χρέος της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, δεν συνορεύει με το οικόπεδο Λεβιάθαν. Ενώ το θέμα “Ιραν” ήταν έτοιμο να σκάσει, ξαφνικά προέκυψε “πρόβλημα δημοκρατίας” στη Συρία. Κάτι προβλήματα δικτατόρων σε Αίγυπτο και Λιβύη “τακτοποιήθηκαν”. Τι μένει; Το “πρόβλημα” της Ελλάδας, που ίσως να λυθεί με τη “μέθοδο Γιουγκοσλαβίας”. Το “Δουβλίνο 2” άνοιξε τα σύνορα, τώρα πρέπει να προστατευτούν οι μετανάστες από τη “ρατσιστική βία” των Ελλήνων. Όσο για τους μουσουλμάνους της Θράκης…

Θα προσέλθουμε λοιπόν στην κάλπη με άξονα το φόβο, με θέμα τα χαστούκια, τα τσεκούρια και τις μολότωφ ή θα προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε όσα συμβαίνουν; Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται υπό κατοχή και η κατοχή αυτή απειλεί με το φασισμό της όλα τα κράτη, όλα τα έθνη. Όχι όμως ταυτόχρονα, τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση. Την ίδια στιγμή, η Ε.Ε. επιχειρεί να ορίσει τον φασισμό έξω απ’ αυτήν. Πετώντας τον διαφωτισμό στα σκουπίδια, η Ευρώπη δηλώνει ότι δεν τον χρειάζεται πια. Της αρκεί ο ανθρωπισμός της γκιλοτίνας και των γκούλαγκ (που περιέργως, διαδέχθηκαν τον διαφωτισμό).

Τι κάνουμε; Η ανάλυση του πώς φτάσαμε εδώ πρέπει να συνεχιστεί. Ταυτόχρονα, ενημερώνουμε όσο περισσότερους ευρωπαίους πολίτες μπορούμε. Κατανοούμε ότι πέρα από την προπαγάνδα που υφίστανται, δεν έχουν το κίνητρο να μας προσέξουν, όπως κι εμείς δεν προσέχαμε τη Γιουγκοσλαβία πριν μερικά χρόνια. Τα δυο κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα υπέγραψαν την καταδίκη μας. Από ευρωπαϊκή ιδεολογία; Το ένα σίγουρα όχι, και τα δυο όμως, συρόμενα-εκβιαζόμενα από το φόβο της αποκάλυψης των σκανδάλων στα οποία ενεπλάκησαν. Η “αριστερά” και η “δεξιά” που πιστέψαμε επί 40 χρόνια εξαφανίστηκαν, με τρόπο που μαρτυρά ότι ουδέποτε υπήρξαν, έτσι όπως αυτοπροσδιορίστηκαν. Όμως ακούμε και πάλι για “κεντροαριστερές” και “κεντροδεξιές” λύσεις! Πόσο εύκολο είναι να εμπλακούμε σε ένα νέο, ψευδεπίγραφο διχασμό; Ψηφίζουμε νηφάλια ως προς αυτούς που θέλουν να μας παρασύρουν, ψηφίζουμε χωρίς φόβο, αλλά με πάθος για ελευθερία, για ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ψηφίζουμε, γνωρίζοντας ότι τελείωσε η εποχή της δια της ψήφου -μόνον- επίλυσης των θεμάτων, συνειδητοποιώντας ότι την επαύριο -στην καλύτερη περίπτωση- έχουμε πάρα πολλή δουλειά…

15-6-2012
Στέργιος Ζυγούρας

http://karavaki.wordpress.com/2012/06/15/democratic-fascist-eu/

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΨΗΦΟ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ

Η Ελλάδα πια έχει μόνο: ανεργία, φτώχεια, γιοκ   περίθαλψη, ληστείες, δολοφονίες, αυτοκτονίες, λαθρομετανάστες και πλούσιους πολιτικούς!!!

Ελληνα πολίτη,Ελληνα ψηφοφόρε,
η Κυριακή 17 Ιουνίου έφτασε!
Καλώς ή κακώς οι επαγγελματίες πολιτικοί μας οδήγησαν ξανά στις κάλπες πιστεύοντας ότι με την τρομοκρατία που θα ασκούσαν (οι ίδιοι,τα τσιράκια τους και οι ξένοι φίλοι τους) στο μεσοδιάστημα από τις 6 Μαϊου μέχρι και την Παρασκευή το βράδυ θα κατάφερναν να σε τρομάξουν και να σε εγκλωβίσουν στο μαντρί του δικομματισμού.
(Παρένθεση:Είναι απορίας άξιον πως μια χρεοκοπημένη στην ουσία χώρα αντέχει τρεις μήνες προεκλογική περίοδο κι έχει και χρήματα για δύο εκλογικές αναμετρήσεις αλλά δεν έχει πχ για φάρμακα!!!!)Εχουν ακόμα ανοικτούς λογαριασμούς με τα ξένα αφεντικά τους!

Δεν πρόκαναν να υλοποιήσουν το πλήρες ξεπούλημα της χώρας,υπάρχουν γραμμάτια που λήγουν σύντομα,για τα οποία έχουν δεσμευτεί και πρέπει να τα ξοφλήσουν,διαφορετικά θα έχουν την τύχη του Ακη.
Καμία στημένη λεμονόκουπα δεν χρησίμευσε ποτέ σε κανέναν,πολλές μαζί όμως κάνουν πλούσιο λίπασμα κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά αυτοί που μας έφεραν στο σημερινό χάλι.
Είναι τόσο ξεδιάντροποι που υπόσχονται να “επαναδιαπραγματευτούν” ό,τι δεν συζήτησαν καν το Φλεβάρη που είχαν τη δύναμη των 258 βουλευτών,τότε που διέγραψαν εν μια νυκτί όσους τόλμησαν να μην ψηφίσουν το μνημόνιο 2,ασχέτως βέβαια αν πολλοί απ’ αυτούς ξαναγύρισαν στο μαντρί.

Εμείς δεν έχουμε την πρόθεση να υποδείξουμε σε κανέναν τι να ψηφίσει,όμως ζούμε σ’ αυτή τη χώρα και υποφέρουμε στο πετσί μας όσα και η πλειοψηφία των Ελλήνων.Δεν έχουμε συνεπώς τίποτα να φοβηθούμε και τίποτα να χάσουμε πια μετά τη δίχρονη επέλαση των βαρβάρων.

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΨΗΦΟ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ
Σ’ αυτούς που κατάφεραν,με τις φιλότιμες προσπάθειές τους, η Ελλάδα 
τώρα πια να έχει μόνο:ανεργία,φτώχεια,γιοκ περίθαλψη,

ληστείες,δολοφονίες,αυτοκτονίες,λαθρομετανάστες και πλούσιους πολιτικούς!!!

Δυστυχώς για αυτούς τα επίσημα στατιστικά στοιχεία λένε:
Ανεργοι:1.100.000 (χωρίς να υπολογίζονται όσοι έκλεισαν τα μαγαζιά τους),στοιχεία EΛΣΤΑΤ
Φτώχεια:εκτός μισθών  και συντάξεων δείτε και τα στοιχεία της Unicef
Υγεία:μόνο η τελευταία περίπτωση με τα φάρμακα των καρκινοπαθών αρκεί.
Ληστείες:18 τουλάχιστον ημερησίως, στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ.
Δολοφονίες: 1 κάθε δύο μέρες,στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ.
Αυτοκτονίες: 3 κάθε δύο μέρες!
Λαθρομετανάστες:κανένας δεν ξέρει τον ακριβή αριθμό τους,παροιμιώδης η φράση της αρμόδιας υπουργού κυρίας Νταλάρα:”…τι με ρωτάτε δεν ξέρω“!!!!ΤοΕΛΙΑΜΕΠ τους υπολογίζει σε 470.000,όμως στην πραγματικότητα πρέπει να είναι πάνω από 1.500.000!Σίγουρα περισσότεροι από τους άνεργους!
Πολιτικοί:στην πλειοψηφία τους πάμπλουτοι και χωρίς ένσημα,βάσει του “πόθεν έσχες” (γιατί εξαφάνισαν τη σελίδα από το site της Βουλής;).

Ελληνα πολίτη,Ελληνα ψηφοφόρε,θυμήσου μεθαύριο στις 17 πως όλα αυτά είναι ένα μέρος από τα επιτεύγματα του δικομματισμού.Φτάνει,δεν θέλουμε άλλα!

zeidoron.blogspot.gr

http://filologos10.wordpress.com/2012/06/15/%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B5-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%BF-%CF%83-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%83-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B5%CE%B4%CF%89%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%84/

 

Στρατηγική και τακτική

του Γιώργου Καραμπελιά

Μέσα στο γενικευμένο αλαλούμ των εκλογών και την εκτεταμένη σύγχυση που κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση, πάρα πολλοί συγχέουν τη στρατηγική με την  τακτική της χώρας, σύγχυση που επιτείνεται από το απόλυτο οραματικό κενό που διακρίνει τις εκλογικές αντιπαραθέσεις. Έτσι, καμία συζήτηση δεν έχει διεξαχθεί για το μέλλον της Ελλάδας και το όραμα που μπορεί να διαθέτει για τον 21^ο αιώνα.

Εμείς, αναρίθμητες φορές τα τελευταία χρόνια, έχουμε επαναλάβει πως όχι μόνο πρέπει να έχουμε ένα στρατηγικό όραμα, προς το οποίο να κατατείνει ο ελληνικός λαός για την σωτηρία και την ανάταξή του, αλλά πως θα πρέπει να διευκρινίσουμε και όλα τα αναγκαία τακτικά βήματα για την υλοποίηση αυτής της στρατηγικής. Και όμως, πάρα πολλοί φίλοι και αναγνώστες του Άρδην, της Ρήξης και των κειμένων μας, μοιάζουν να συγχέουν τη στρατηγική και την τακτική, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να διαμορφωθεί μια οποιαδήποτε συνεκτική πρόταση.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΜΑΣ

Η στρατηγική μας, όπως ορίζεται από το δυναμικό της χώρας, τη γεωπολιτική μας θέση και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά μας, θα πρέπει να χαρακτηρίζεται:

Πρώτον από την εμμονή στην «εσωστρέφεια», δηλαδή την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων, την ενίσχυση της πνευματικής και πολιτισμικής μας αυτονομίας, την ενίσχυση της άμυνάς μας.

Δεύτερο, για την ενίσχυση της αυτονομίας μας, στα πλαίσια της Ευρώπης, θα πρέπει να συσφίξουμε τη σχέση μας με την Κύπρο και να διαμορφώσουμε σταδιακά, παρά τις δυσκολίες, ένα βαλκανικό πόλο, στο εσωτερικό της Ευρώπης, προϋπόθεση για την μακροπρόθεσμη αποτροπή του τουρκικού επεκτατισμού.

Τρίτον, θα πρέπει να απορρίψουμε τη μονοδιάστατη πρόσδεση της πολιτικής μας στη Δύση, αναπτύσσοντας και ενισχύοντας τις σχέσεις με την ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία,  βλέποντας σε βάθος χρόνου την οικοδόμηση μιας Ευρώπης από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια.

Τέταρτο, προϋπόθεση για όλα αυτά αποτελεί η πνευματική αποαποικιοποίηση του ελληνικού λαού, και επιτέλους ο «εκσυγχρονισμός» της δικής μας παράδοσης.

Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΜΑΣ

Αν αυτές είναι οι στρατηγικές μας κατευθύνσεις, θα πρέπει να διευκρινίσουμε τις τακτικές κινήσεις μας, βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες, που θα επιτρέψουν την επίτευξή τους:

Σε συνθήκες εσωτερικής κρίσης και ενίσχυσης του οθωμανικού ισλαμικού πόλου στην περιοχή, πρέπει να αποφύγουμε την απομόνωσή μας, ιδιαίτερα όσο δεν έχει αρχίσει μια πολιτική αλλαγής του μοντέλου ανάπτυξης της χώρας. Όσο είμαστε εξαρτημένοι οικονομικά και πολιτικά, δεν θα πρέπει οι κινήσεις μας να οδηγούν στην απομόνωση, που μπορεί να αποβεί μοιραία, αλλά στη διαμόρφωση συμμαχιών. Συμμαχιών με τις χώρες της νότιας Ευρώπης, με τις μεγάλες δυνάμεις που απορρίπτουν τη γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη, με τους λαούς και τα κινήματα που αρνούνται τη δαιμονοποίηση και απομόνωση των Ελλήνων. Γιατί, διαφορετικά, ο ελληνικός λαός, ανέτοιμος παραγωγικά και ιδεολογικά, μπορεί και να ακολουθήσει μια καθοδική σπείρα κρίσης με αποσυνθετικόχαρακτήρα. Γι’ αυτό τον λόγο και μόνο επιμένουμε πως θα πρέπει να αποφύγουμε την έξοδο από το ευρώ, σήμερα, μόνοι μας^. αντίθετα, θα πρέπει να μείνουμε στο εσωτερικό της ευρωζώνης, είτε αυτή αναταχθεί είτε διαλυθεί. Και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση, θα έχουμε τη δυνατότητα να συνάψουμε συμμαχίες και με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Όποιος δεν καταλαβαίνει πως, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα είναι καταστροφική κυρίως για τα λαϊκά στρώματα, είτε είναι αφελής είτε ακολουθεί κάποια μικρά ή μεγάλα συμφέροντα που επιθυμούν να κερδίσουν από την κρίση και… «τσιμέντο να γίνει η Ελλάδα».

Με βάση αυτή την ανάλυση της συγκυρίας, υποστηρίζουμε πως οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, που τα δύο προηγούμενα χρόνια εξέφρασαν το αγωνιστικό αίσθημα του ελληνικού λαού, και ενώ η πολιτική του μνημονίου έχει καταδικαστεί, θα έπρεπε να αναλάβουν την ηγεσία ενός εθνικού μετώπου εξόδου από την κρίση και να καταστούν αυτές η ηγεμονική δύναμη αυτού του μετώπου.

Μια αντιμνημονιακή και ταυτόχρονα πατριωτική σύνθεση

Η εμμονή των αριστερών αντιμνημονιακών δυνάμεων, και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια λογική όχι εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα αλλά κομματικού-διχαστικού, εξηγείται από τον ευρωπαϊστικό και εθνομηδενιστικό ιδεολογικό πυρήνα του μεγαλύτερου μέρους της αριστεράς στην Ελλάδα. Όταν υποτιμάς την τουρκική επιθετικότητα, αγνοείς το δημογραφικό και μεταναστευτικό, θεωρείς τους Κυπρίους απλώς ελληνόφωνους και έχεις την εντύπωση ότι αποτελείς απλώς μέρος της Δυτικής Ευρώπης και όχι μια «χώρα των συνόρων», που δίνει κυριολεκτικά έναν αγώνα επιβίωσης, τότε, δεν μπορείς να κατανοήσεις σε βάθος τον εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα του κινήματος του ελληνικού λαού. Τότε, προτάσσεις μια εμφυλιοπολεμική, διχαστική λογική, αγνοείς τους εθνικούς κινδύνους και, κατά συνέπεια, επιτρέπεις, με μια παράδοξη αναστροφή, στις μνημονιακές δυνάμεις να ηγηθούν σε αυτό το πατριωτικό κίνημα! Δηλαδή, επιτυγχάνεις το ακριβώς αντίστροφο από  αυτό που επικαλείσαι. Διότι είναι προφανές ότι, εάν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις ήταν ταυτόχρονα και πατριωτικές και είχαν συνείδηση του συνόλου των διακυβευμάτων, θα μπορούσαν να μεταβληθούν σε μια αδιαμφισβήτητη ηγεμονική δύναμη χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο. Όταν, όμως, δίνεις το «σήμα» πως αδιαφορείς για τα γεωπολιτικά διακυβεύματα, για το μεταναστευτικό, για την άμυνα της χώρας κ.ο.κ., τότε δεν επιτρέπεις στις αντιμνημονιακές δυνάμεις να μεταβληθούν στον ηγεμονικό πόλο της κοινωνίας μας. Το αποτέλεσμα είναι πως –ενώ το μνημόνιο έχει καταδικαστεί– οδηγείς τη χώρα σε μια ισορροπία του τρόμου και, πιθανότατα, σε μια ακινησία, ακόμα και ακυβερνησία. Αυτό το έλλειμμα πρότασης και μετασχηματισμού του αντιμνημονιακού σε ένα αληθινά επαναστατικό  κίνημα συναρτάται με την αδυναμία κατανόησης πως το εθνικό ζήτημα αποτελεί την καρδιά των προβλημάτων της χώρας και επομένως η οπτική σου πρέπει να εκκινά πάντα από αυτό.

Αυτό είναι που καθορίζει και τη στρατηγική μας. Στις χώρες και τις εποχές όπου η εθνική επιδίωξη αποτελεί την υπ’ αριθμόν ένα προτεραιότητα, οι δυνάμεις της εργασίας αναλαμβάνουν ή μπορούν να αναλάβουν την ηγεμονία, και άρα μπορούν να μετατρέψουν και το κοινωνικο-οικονομικό μοντέλο, μόνο εάν τεθούν επικεφαλής του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Διαφορετικά, καταδικάζονται στο να παραμένουν διαρκώς υποδεέστερες και υποταγμένες στις κυρίαρχες ελίτ. Χαρακτηριστική ως προς αυτό είναι η στάση του ΚΚΕ, το οποίο, παρ’ ότι πιο λαϊκό και εργατικό από τον ΣΥΡΙΖΑ και παρ’ ότι αρνείται μια τυχοδιωκτική στρατηγική, για την παρούσα κρίση, αδυνατεί να παίξει έναν ουσιαστικό και επαναστατικό ρόλο, διότι μένει αγκυλωμένο σε μια λογική «ταξικής σύγκρουσης», χωρίς πρόταξη του πατριωτικού χαρακτήρα της αντιπαράθεσης. Κάνει, δηλαδή, το ακριβώς αντίθετο αυτού που έκανε στη διάρκεια της Κατοχής, όταν τέθηκε επικεφαλής του αγώνα του ελληνικού λαού.  Ακριβώς, όμως, επειδή και τότε δεν διέθετε μια θεωρία για τη φύση της ελληνικής κοινωνίας και των αντιθέσεών της, δεν κατόρθωσε στη συνέχεια να ολοκληρώσει αυτή την πολιτική του επιλογή, αλλά παγιδεύτηκε από τις μεγάλες δυνάμεις και ιδιαίτερα από τους Εγγλέζους σ’ έναν καταστροφικό εμφύλιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, παρεμβαίνει στην συγκυρία αλλά, επειδή το κάνει με μια ευρωπαϊστική, εθνομηδενιστική οπτική, δεν μπορεί να κατανοήσει τα ευρύτερα γεωπολιτικά διακυβεύματα και, γι’ αυτό, αποτελεί –για μένα τουλάχιστον– χειρότερη επιλογή από ένα ΚΚΕ σε ακινησία.

Ο τετραγωνισμός του κύκλου

Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» κατανοούν πολύ περισσότερο την εθνική διάσταση των προβλημάτων, αλλά, από τη φύση της στελέχωσής τους και την έλλειψη προγραμματικής επεξεργασίας, δεν μπορούν ούτε και αυτοί να προσφέρουν μια ολοκληρωμένη ή έστω ικανοποιητική επιλογή.

Γι’ αυτό και είμαστε καταδικασμένοι, ο καθένας ανάλογα με την ευαισθησία ή την προϊστορία του, να επιλέξουμε στις εκλογές ανάμεσα σε εκείνες τις λύσεις που αποτελούν τον μικρότερο κίνδυνο, δηλαδή, είτε το ΚΚΕ είτε τους «Ανεξάρτητους Έλληνες». Και κάποιοι θα μπορούσαν να επιλέξουν και τη ΔΗ.ΜΑΡ., αν δεν αποτελούσε το όχημα της πιο εθνομηδενιστικής μερίδας του παλιού ΚΚΕ εσωτ.

Διάφοροι φίλοι, μπροστά σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία, που απαιτεί κυριολεκτικά τον τετραγωνισμό του κύκλου, μας επικρίνουν και δεν κατανοούν πώς, από τη μία πλευρά, καλούμε σε ανάληψη της ηγεμονίας από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις και, ταυτόχρονα, στην απόρριψη της λογικής του εμφυλίου. Συγχέουν έτσι στρατηγική και τακτική ενώ, όπως όλη η ελληνική κοινωνία, έχουν βαθύτατα αναπτυγμένο το εμφυλιοπολεμικό γονίδιο και αρνούνται να κατανοήσουν πως η ηγεμονία σημαίνει ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΥΝΕΚΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΦΙΚΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, διαφορετικά οδηγεί σε παραχώρηση της ηγεμονίας στους αντιπάλους. Και είναι γεγονός πως οι δυνάμεις, που είτε έφεραν το μνημόνιο (όπως το ΠΑΣΟΚ) είτε υπέκυψαν εντέλει στον εκβιασμό (όπως η Ν.Δ.), έχουν μικρότερες δυνατότητες αναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου απ’ ό,τι θα είχαν αντιμνημονιακές δυνάμεις με αναπτυγμένο το αίσθημα της εθνικής ευθύνης. Και οι τελευταίες θα είχαν συσπειρώσει γύρω τους τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και των πολιτικών δυνάμεων. Γι’ αυτό, λοιπόν, επειδή ελλείπουν αυτές οι προϋποθέσεις, πορευόμαστε, πέντε μέρες πριν από τις εκλογές, «στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα», και ελπίζουμε ότι ο ελληνικός λαός θα αναδείξει μια τέτοια ισορροπία δυνάμεων που δεν θα επιτρέπει σε κανέναν να πραγματοποιήσει το ανεπανόρθωτο.

Μεταπρατική αστική τάξη, παρασιτικά μεσοστρώματα

Στο μεταξύ, ξεπερνώντας τα διλήμματα της ψήφου, θα πρέπει να παλεύουμε για την ενίσχυση της αυτονομίας των δυνάμεων της εργασίας, του πολιτισμού και της αυτόκεντρης ανάπτυξης, που θα μπορέσουν, την επόμενη περίοδο, να παίξουν ένα ουσιαστικό ρόλο στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, υπερβαίνοντας τόσο τις δυνάμεις του μεταπρατικού αστισμού, όσο και εκείνες των παρασιτικών μεσοστρωμάτων, που κυριάρχησαν ιδιαίτερα τις δύο τελευταίες δεκαετίες στη χώρα.

Και εδώ πρέπει να κάνουμε κάποιες αναγκαίες διευκρινήσεις. Όταν μιλάμε για μεταπρατικό αστισμό και παρασιτικά μεσαία στρώματα, δεν εκφράζουμε κάποια ηθική απαξία απέναντί τους, αλλά επισημαίνουμε ένα κοινωνιολογικό και πολιτικό δεδομένο:

Η αστική τάξη της Ελλάδας έχει στραφεί ιστορικά προς μια μεταπρατική δραστηριότητα διότι η συνδυασμένη πίεση της καπιταλιστικής Δύσης και της οθωμανικής Ανατολής δεν επέτρεψε τη διαμόρφωση μιας ηγεμονικής παραγωγικής τάξης, γι’ αυτό στράφηκε είτε στις τραπεζιτικές και διεθνείς ναυτιλιακές δραστηριότητες είτε, κυρίως, στην αντιπροσώπευση των ξένων επιχειρήσεων.

Όσο για τα μεσαία στρώματα, αυτά αποτελούν τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας, αν σε αυτά συμπεριλάβουμε και την αγροτιά, και σε αυτά στηρίχτηκε κατ’ εξοχήν το εγχείρημα της «σοσιαλιστικής αλλαγής» του 1981. Ωστόσο, τα 37 χρόνια της μεταπολίτευσης, και ιδιαίτερα της τελευταίας τριακονταετίας, μετέβαλαν τον χαρακτήρα τους και μετακινήθηκαν στην πλειοψηφία τους από τους παραγωγικούς τομείς –αγροτική παραγωγή, βιοτεχνία, μικρεμπόριο–  στο κράτος, που διπλασιάστηκε ή τριπλασιάστηκε, στην επιδοτούμενη αγροτική παραγωγή, τις διάχυτες τουριστικές δραστηριότητες, την επέκταση του τομέα της διασκέδασης, καθώς και στο εμπόριο ξένων προϊόντων που αντικατέστησαν τα ελληνικά. Τέλος, η μαζική χρήση της ξένης και, τις περισσότερες φορές, μαύρης εργασίας των μεταναστών μετέβαλε την κοινωνική θέση πολλών εργαζομένων, τόσο στον αγροτικό τομέα όσο και στον τουριστικό, στη διασκέδαση και την εστίαση. Μέσα σε τριάντα χρόνια, το κέντρο βάρος των μεσαίων στρωμάτων μετακινήθηκε προς αυτούς τους τομείς.

Αποφασιστικής σημασίας υπήρξε η διόγκωση και η κοινωνική μετάλλαξη των διανοούμενων μεσαίων στρωμάτων –δημοσιογράφων, πανεπιστημιακών, καλλιτεχνών κ.λπ.– που είχαν την ευκαιρία να μεταβάλουν κοινωνική θέση και να συνδεθούν με τα ευρωπαϊκά προγράμματα, την επέκταση της  τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με τα υπέρογκα ποσά που τους προσέφερε η μαζικοποίηση των ΜΜΕ, και ιδιαίτερα η τηλεόραση κ.ο.κ.  Έτσι, τα μάλλον λαϊκά μεσοστρώματα της δεκαετίας του 1970 ηγεμονεύονται, στη δεκαετία του 1990 και κατ’ εξοχήν του 2000, από αυτά που χαρακτηρίζουμε «παρασιτικά μεσοστρώματα» και τα οποία απετέλεσαν την κοινωνική βάση του σημιτισμού, αρχικώς, και του Γιώργου Παπανδρέου στη συνέχεια. Η Αριστερά, και κατ’ εξοχήν ο Συνασπισμός, αποτελούσε, για αρκετά χρόνια, το ιδεολογικό think tank των ευρωκεντρικών μεσοστρωμάτων. Αριστεροί, κυρίως,  αναλαμβάνουν να πληροφορούν, να διδάσκουν, να διασκεδάζουν και να ψυχαγωγούν  τους… Πασόκους.

Η κρίση του 2010-2012  έχει πλήξει καίρια, εκτός από τα λαϊκά, και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, ιδιαίτερα στηναναπαραγωγή τους, στις μικρότερες ηλικίες, κάτω των τριάντα χρόνων, όπου η ανεργία φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη. Ιδιαίτερα στο κράτος, την εκπαίδευση, τη δημοσιογραφία,  η κρίση οδηγεί σε μια γενικευμένη ριζοσπαστικοποίησή τους και μια συνεύρεση τους με τα λαϊκά στρώματα. Στις πλατείες δημιουργήθηκε ένα τεράστιο melting pot  όπου, για αρκετό καιρό, «παίχτηκε» το θέμα της ηγεμονίας. Τα λαϊκά στρώματα εκφράστηκαν με σύμβολο την ελληνική σημαία και την «πάνω πλατεία» του Συντάγματος, ενώ τα μεσοστρώματα, τα συνδεδεμένα με την Αριστερά, συνήθως υψηλότερου μορφωτικού και κοινωνικού status, εκπροσωπούνταν από την «κάτω πλατεία» και την απόρριψη της ελληνικής σημαίας ως ενωτικού συμβόλου του κινήματος. Γι’ αυτό και οι ιδεολογικοί εκπρόσωποι των ευρωπαϊστικών μεσοστρωμάτων ριζοσπαστικοποιούνται και, μπροστά στην κρίση του κόμματος των «μικρομεσαίων», του ΠΑΣΟΚ, δοκιμάζουν, για δεύτερη φορά μετά το 1989, να το υποκαταστήσουν και πολιτικά.

Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά ενός τρίτου πόλου

Μέσα από τις διαδικασίες των δύο χρόνων που ακολούθησαν, τα πληβειακά λαϊκά στρώματα έχασαν την ηγεμονία στο κίνημα, είτε διότι αυτοπεριθωριοποιούνταν μέσω του ΚΚΕ, που αρνιόταν να αναλάβει ενεργό ρόλο στο κίνημα, είτε διότι δεν κατόρθωσαν να συγκροτήσουν κάποιον εναλλακτικό πολιτικό πόλο, όπως συνέβη με τη Σπίθα και το ΕΠΑΜ. Αντ’ αυτών κατέκτησαν την ηγεμονία τα πιο διανοούμενα και συγκροτημένα στρώματα της Αριστεράς, τα οποία «δανείστηκαν» τον ριζοσπαστικό λόγο των πλατειών και επέβαλαν τη δική τους ηγεσία.

Το γεγονός ότι η πλειοψηφία των μεσοστρωμάτων, ιδιαίτερα στις πιο παρασιτικές κατηγορίες τους, είχε αποεθνικοποιηθεί, στη διάρκεια κυρίως των τελευταίων δεκαετιών, συνδέεται με τη φαντασιακή προσκόλλησή τους στο δυτικό υπόδειγμα –«γίναμε Δύση– ή, στην αντιεξουσιαστική εκδοχή – «οι Έλληνες είναι οι Αμερικανοί των Βαλκανίων»! Η αιφνίδια κατάρρευση αυτής της φαντασίωσης δημιούργησε κατεστραμμένα μεσοαστικά στρώματα, τα οποία οδεύουν προς μία προλεταριοποίηση, που δεν έχει συνοδευτεί ακόμα από μια νέα θέση στην παραγωγή ούτε από μια ποιοτικά νέα συνείδηση. Πολλοί εξακολουθούν να ελπίζουν και να προσδοκούν σε μια «μαγική αποκατάσταση» της οικονομικής και κοινωνικής τους θέσης, και γι’ αυτό είναι έτοιμοι να επενδύσουν σε μια αναδιανεμητική οικονομική πολιτική.

Το να επισημάνει κανείς την παρασιτοποίηση της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια δεν σημαίνει πως δεν κατανοούμε πως αυτή επιβλήθηκε από τη μεταπρατική άρχουσα τάξη. Ωστόσο, αποτελεί υποκρισία να αρνούμαστε πως, εμείς οι ίδιοι, εν πολλοίς, υιοθετήσαμε ανάλογες πρακτικές και κοινωνικές συμπεριφορές. Και, προφανώς, με αυτόν τον λαό και όχι με άλλον θα πρέπει να οικοδομήσουμε μια νέα πορεία.

Στις εκλογές της 6^ης Μαΐου, αυτή η διχοτόμηση ανάμεσα στη μεσοστρωματική και την πληβειακή κατεύθυνση εκφράστηκε με μια διχοτόμηση –λίγο πολύ– των αντιμνημονιακών ψήφων. Στον ΣΥΡΙΖΑ κατευθύνθηκε ένα μεγάλο μέρος της  νεολαίας υψηλότερου βαθμού ειδίκευσης, κατ’ εξοχήν της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης,  ενώ στους Ανεξάρτητους Έλληνες στράφηκε κυρίως η λαϊκή Δεξιά, χαμηλότερου κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου, και ακόμα περισσότερο προς τους δήθεν αντισυστημικούς ναζί. Τα  πληβειακά λαϊκά στρώματα και τα παραδοσιακά μεσοστρώματα στράφηκαν προς αυτές τις δύο κατευθύνσεις  – και εν μέρει προς το ΚΚΕ.

Καθόλου τυχαία, σε αυτή την κατηγορία, θα συναντήσουμε τις πιο ισχυρές πατριωτικές  ευαισθησίες αλλά και το χαμηλότερο επίπεδο πολιτικής ανάλυσης και πολιτικοποίησης. Η διανόηση –που ρέπει εντονότερα προς τον εθνομηδενισμό–  είχε στραφεί μαζικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη λάιτ εκδοχή του, τη ΔΗΜΑΡ.

Στην περίοδο που ακολούθησε –εκείνη της νέας μακράς προεκλογικής περιόδου των έξι εβδομάδων– η αδυναμία μιας πατριωτικής αντιμνημονιακής συνιστώσας να προτάξει  μια πολιτική που να συνδυάζει την απόρριψη με τον συνυπολογισμό των γεωπολιτικών παραγόντων οδήγησε σε μία καταστροφική πόλωση. Από τη μια πλευρά, βρίσκεται ένα αντιμνημονιακό κόμμα με εθνομηδενιστικό πυρήνα και, από την άλλη, το κόμμα που εμφανίζεται να συνυπολογίζει τη γεωπολιτική διάσταση, έστω και αμυδρά, η Νέα Δημοκρατία, έχει υποκύψει στους  «μνημονιακούς». Γι’ αυτό και η αντιπαράθεση μοιάζει τόσο αδιέξοδη και αρνητικά πολωτική.

Μπροστά σε αυτή την πόλωση, είναι προφανές πως είμαστε υποχρεωμένοι να επιλέξουμε να σταθούμε δίπλα στις λαϊκές αντιμνημονιακές δυνάμεις, οι οποίες δυστυχώς δεν έχουν σήμερα τη δυνατότητα να επιβάλουν τη δική τους στρατηγική. Και αυτές, αποκλειόμενης της Χρυσής Αυγής, που θα πρέπει να καταπολεμηθεί, εκφράζονται πολιτικά από τους Ανεξάρτητους Έλληνες και το… ΚΚΕ. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες διεκδικούν ανοικτά μια πατριωτική πολιτική, αλλά δεν έχουν έναν ικανό σκληρό πυρήνα για να μεταβληθούν σε ευρύτερο και μονιμότερο πόλο συσπείρωσης, και κυρίως σε μια ηγεμονική πολιτική δύναμη, ενώ το ΚΚΕ έχει έναν δογματικό και υπερβολικά σκληρό πυρήνα, σε βαθμό αποστέωσης! Γι’ αυτό και φαίνονται και τα δύο να συρρικνώνονται μέσα σε μια εξαιρετικά πολωτική πολιτική σύγκρουση.

Ωστόσο,  οι  οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις σύντομα θα ενισχύσουν το λαϊκό πληβειακό στρατόπεδο, και μάλιστα με πολλές δυνάμεις που σήμερα επιλέγουν είτε τον ΣΥΡΙΖΑ είτε τη Νέα Δημοκρατία, διότι η κρίση δεν έχει δυνατότητα αντιστροφής, διότι το παρασιτικό μοντέλο έχει εισέλθει σε φάση οριστικής αποσύνθεσης. Και εμείς θα είμαστε εκεί, δίπλα στις λαϊκές δυνάμεις, επιθυμώντας να προσφέρουμε μια προγραμματική διέξοδο στη μεγάλη κρίση που περνάει η χώρα και η οποία δεν περιορίζεται, όπως τόσες φορές έχουμε επαναλάβει, στο μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αλλά και δεν μπορεί να παραβλέπει αυτή τη σημαντική αντίθεση, την οποία θα πρέπει να ενσωματώσει στη δυναμική της.

http://ardin-rixi.gr/archives/6169

Μπροστά στην εκλογή της 17ης Ιουνίου

Το αυγό του φιδιού που έσκασε μπορεί να είναι ντόπιο αλλά ο «εκκολαπτήρας» είναι …διεθνών προδιαγραφών και ο χρόνος, το «timing» της εκκόλαψης, υπαγορεύεται από την αντίδραση σκοτεινών κέντρων μπροστά στον «κίνδυνο» να προκύψει στις 17/6 Eλληνική Kυβέρνηση άξια επιτέλους του ονόματός της, κυβέρνηση με πλατιά λαϊκή στήριξη που θα εκφράσει πανηγυρικά την απόρριψη της ακολουθούμενης γενοκτονικής πολιτικής και των υπηρετών της, κυβέρνηση που θα ακολουθήσει μια ριζικά διαφορετική πολιτική εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας και ανασυγκρότησης.

Στις 17 Ιουνίου δεν διακυβεύεται μόνο το μέλλον της Ελλάδας. Στην πιο κρίσιμη ίσως εκλογική αναμέτρηση από το 1946 κρίνεται, για άλλη μια φορά εδώ, το μέλλον της Ευρώπης, δηλαδή του κόσμου. Τότε, δυστυχώς, η αποχή του ΚΚΕ σφράγισε την πορεία της Χώρας προς τον Εμφύλιο και εγκαινίασε τον Ψυχρό Πόλεμο και την διαίρεση της Ευρώπης. Σήμερα, για πρώτη φορά, υπό συνθήκες κατάρρευσης του δικομματικού πολιτικού συστήματος και συνολικού στρατηγικού αδιεξόδου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ολόκληρης της Δύσης, κόμμα της ελληνικής Αριστεράς διεκδικεί δημοκρατικά την κυβερνητική εξουσία μέσω εκλογών.

Ως «αδύνατος κρίκος» του παγκόσμιου συστήματος, η Ελλάδα έχει σήμερα, λόγω της νέας προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία, το «προνόμιο» να κρίνει, σε μεγάλο βαθμό, αν θα παραταθεί το αδιέξοδο, συσσωρεύοντας και παροξύνοντας τις ήδη εκρηκτικές εντάσεις του συστήματος ή αν μια δική μας πολιτική στροφή θα αποτελέσει τον καταλύτη μιας δημοκρατικής και κοινωνικής διεξόδου για την Ευρώπη και τον κόσμο. 

Το δίλημμα των εκλογών είναι πλέον ξεκάθαρο: συνέχιση της ολέθριας «μνημονιακής» πολιτικής που βυθίζει την οικονομία στην ύφεση, εξαθλιώνει τον Ελληνικό Λαό και παραδίδει τη Χώρα (την εθνική κυριαρχία, τη δημοκρατία, τη δημόσια περιουσία) στην κατοχή της Τρόϊκα και των μεγάλων αφεντικών της ή  κυβέρνηση εθνικής αντίστασης, εθνικής ανασυγκρότησης, εθνικής αναγέννησης;

Αν όμως το πρώτο σκέλος του διλήμματος είναι τόσο σαφές όσο και απεχθές και αδιέξοδο, το δεύτερο παραμένει ακόμη ασαφές και αβέβαιο. Ενώ από τη μια πλευρά έχουμε τα κόμματα της υποτέλειας και της διαφθοράς, που οδήγησαν τη Χώρα στη χρεωκοπία -πρώτα ηθική και πολιτική και μετά οικονομική- και είναι έτοιμα να (ξανα)συνεργαστούν για να παραμείνουν στην εξουσία και να συνεχίσουν το καταστροφικό τους «έργο», από την άλλη έχουμε ένα «αντιστασιακό μωσαϊκό» κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που δεν έχει αξιωθεί να συγκροτήσει ενιαίο Μέτωπο και ούτε διαφαίνεται σαφής προοπτική μετεκλογικών συνεργασιών,  οπότε εύλογα πολλοί ανησυχούν και φοβούνται την ακυβερνησία και το χάος.

Η κατάσταση επιδεινώνεται από τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ περί «κυβέρνησης της Αριστεράς», που μπορεί ίσως να εξυπηρετεί την άσκηση πίεσης στο ΚΚΕ και την ΔΗΜΑΡ αλλά ταυτόχρονα συσπειρώνει τη Δεξιά και δεν πείθει όσους πιστεύουν ότι το μέγεθος και η οξύτητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Χώρα απαιτούν κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, όχι βέβαια με την έννοια ενός «οικουμενικού αχταρμά», όπου θα συμμετείχαν τα κόμματα του μνημονίου, αλλά κυβέρνηση ικανή να εκφράσει  το Έθνος και να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού, κυβέρνηση δημοκρατική και πατριωτική, συγκροτούμενη απ’ όλο το ιδεολογικο-πολιτικό φάσμα, υπερβαίνοντας δηλαδή τη διαίρεση «αριστερά-δεξιά», κυβέρνηση ικανή να ενώσει τον Ελληνικό Λαό ώστε να   αντιμετωπίσουμε επιτυχώς τις συνθήκες έκτακτης ανάγκης που ζούμε και να θέσουμε τα θεμέλια μιας νέας, γνήσιας αυτή τη φορά, Μεταπολίτευσης, μιας νέας περιόδου ανάπτυξης και αναγέννησης της Πατρίδας  μας.

Χωρίς αυτή τη στόχευση και προοπτική, βρίσκει έδαφος η κινδυνολογία περί αστάθειας, απειλής εξόδου της Χώρας από το Ευρώ, δέσμευσης καταθέσεων κλπ, κινδυνολογία που εκπορεύεται από διάφορα κέντρα, ατλαντικά και ευρωπαϊκά, υπηρετώντας διαφορετικές ενδεχομένως σκοπιμότητες, που συμπίπτουν όμως στην κοινή επιδίωξη της διάσωσης του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού προσωπικού που υπηρετεί με συνέπεια, αν όχι με αξιοπρέπεια ή και επάρκεια, τα συμφέροντά τους.

Έτσι, ενώ από τη μια πλευρά το σύστημα συσπειρώνεται και «παίζει τα ρέστα του», δίνοντας αγώνα επιβίωσης και καταφεύγοντας σε όλα τα μέσα προκειμένου να διασωθεί, από την άλλη οι δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις παραμένουν κατακερματισμένες και αλληλοϋποβλεπόμενες, με ορατό το ενδεχόμενο να προκύψει , χάρη στον καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο, κυβέρνηση ισχνής μνημονιακής πλειοψηφίας στη Βουλή απέναντι σε ισχυρή αντιμνημονιακή πλειοψηφία στο Λαό, καταστροφική δηλαδή παράταση του αδιεξόδου που ζούμε.

Είναι απορίας άξιον γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένες τόσο την αρνητική στάση των ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ απέναντι στην προοπτική μετεκλογικής των συνεργασίας όσο και την μειοψηφική καταγραφή της Αριστεράς στις δημοσκοπήσεις, επιμένει στη λογική της «κυβέρνησης της Αριστεράς» αντί να προβάλλει τον στόχο του Μετώπου των αντιμνημονιακών δυνάμεων που και πλειοψηφία στο Λαό διαθέτει και προοπτική εξουσίας δίνει. Αν πραγματικά επιδιώκει την κυβερνητική εξουσία και όχι απλά την ανάδειξή του σε ηγεμόνα της Αριστεράς και σε Αξιωματική Αντιπολίτευση, τότε ο ασφαλέστερός του σύμμαχος είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, που αποτελούν ταυτόχρονα τον πιο επικίνδυνο αντίπαλο της Νέας Δημοκρατίας. Προβάλλοντας όμως την ιδέα της «κυβέρνησης της Αριστεράς», ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά αγνοεί  –«σνομπάρει» δηλαδή-  τους Ανεξάρτητους  Έλληνες εγείροντας ερωτηματικά ως προς τις πραγματικές του προθέσεις σχετικά με την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας.

Υπό κανονικές συνθήκες μια στρατηγική «πολέμου κατάληψης θέσεων», της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης εν προκειμένω, με προοπτική την αλλαγή των συσχετισμών και των πολιτικών στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, εν όψει μιας τελικής «εφόδου» για την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, θα ήταν βέβαια θεμιτή, αλλά υπό συνθήκες εκτάκτου ανάγκης, όπως αυτές που επικρατούν και με τα ρίσκα που αυτές συνεπάγονται για την ασφάλεια και την ευημερία της Χώρας, με ανύπαρκτα πλέον χρονικά περιθώρια και επιτακτική την ανάγκη να προκύψει άμεσα ισχυρή κυβέρνηση στηριγμένη σε ευρεία λαϊκή πλειοψηφία για να ανατάξει την οικονομία και να ανασυγκροτήσει την κοινωνία και την πολιτεία, το αίσθημα ευθύνης και ο πατριωτισμός υπαγορεύουν την πρόταξη του γενικού έναντι του κομματικού συμφέροντος, την άμεση δηλαδή διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας.

Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «έτοιμος» να αναλάβει από μόνος του το τιτάνιο έργο της διάσωσης της Χώρας. Αυτό είναι, σε τελευταία ανάλυση, υπόθεση του Ελληνικού Λαού. Η κατάρρευση όμως του πολιτικού συστήματος που επέφερε η πολιτική των μνημονίων και η νουνεχής, συνεπής, αγωνιστική, και ενωτική πολιτική που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια του έδωσαν δικαιωματικά τον πρώτο λόγο, άρα και την πρώτη ευθύνη. Τον δεύτερο λόγο τον έχουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, το κόμμα που κατ’ εξοχήν εκφράζει τους «αγανακτισμένους» που έγιναν «αποφασισμένοι» και του οποίου το πρόγραμμα συμπληρώνει σε πολλά σημεία εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν δεν έχει γεννηθεί ακόμα το πολυπόθητο Μέτωπο σωτηρίας του Λαού και αναγέννησης της Χώρας, διακρίνονται πάντως ήδη οι δύο δυνάμει «πόλοι» του: ο «αριστερός/ταξικός» πόλος του ΣΥΡΙΖΑ και ο «δεξιός/εθνικός» πόλος των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Εφ’ όσον η ετυμηγορία του Ελληνικού Λαού τους αναγκάσει να συνεργαστούν, θα γεννηθεί επιτέλους  -ως «μαγνητικό πέταλο»- το Μέτωπο που κυοφορείται χρόνια τώρα και αναπτύσσεται μέσα από τους αγώνες του Λαού για ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Αμήν!

 

                                                                                                Γιάννης Μαύρος

                                                                                                      12/6/2012

 

 

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΡΔΗΝ

Με τίτλο: Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια αυθεντική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης;  Δημοσιευμένο στην Ιστοσελίδα του αγαπητού Βιβλιοπωλείου Χωρίς Όνομα  από 8-6-12.(https://papaleonidasdimitris.wordpress.com/2012/06/08/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%AF-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B1/)

Από τον Ιωάννη Κόντο    (email=ikontos2003@yahoo.com)

Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 

Διάβασα το πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Κίνησης Πολτών Άρδην και σκέφθηκα να συμβάλω στην συζήτηση και την περαιτέρω επεξεργασία των θεμάτων που τίθενται σε αυτό αλλά με έμφαση στις προτάσεις πολιτικής που περιέχει. Κατ αρχήν προσπάθησα να συντάξω μια σύντομη «προτασιο-κεντρική» περίληψη του κειμένου της Κίνησης την οποία  παραθέτω παρακάτω για την διευκόλυνση της συζήτησης.

 

Ας με συγχωρήσει η Κίνηση για οποιαδήποτε ανακρίβεια αναπαραγωγής των προτάσεών τους που μπορεί να προέκυψε από δική μου αβλεψία και ας με διορθώσει όπου νομίζει ότι σφάλλω. Τέλος ενώ συμφωνώ σε πολλά σημεία με το εν λόγω κείμενο έχω προσθέσει δικά μου σχόλια για μερικά θέματα ως πρώτη προσέγγιση της συζήτησης που ελπίζω να ακολουθήσει. Επιφυλάσσομαι να προσθέσω σχόλια και για άλλα θέματα που μπορεί να μου προκύψουν μετά από βαθύτερη μελέτη του σχετικού υλικού.      

 

 

ΠΡΟΤΑΣΙΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΛΗΨΗ του Κειμένου ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΡΔΗΝ από 8-6-12.

 

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

 

1. (Η ορθή) πολιτική προκρίνει την επέκταση του δημόσιου τομέα σε ό,τι αφορά στη σφαίρα των δημόσιων αγαθών, και την αύξηση των κρατικών επενδύσεων σε ό,τι έχει να κάνει με την παραγωγική ανασυγκρότηση, την τεχνολογική καινοτομία, την έρευνα και την επένδυση.

 

2. Και ταυτόχρονα αξιώνει την γεωγραφική και διοικητική αποκέντρωση του κράτους, και τον ολικό επαναπροσδιορισμό της λειτουργίας των θεσμών με μια μεταρρύθμιση μεταβάλλοντας τον ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης, εισάγοντας λογικές συμμετοχικής δημοκρατίας κ.ο.κ.

 

3. Ο παρασιτισμός αντιμετωπίζεται με την αποφασιστική στροφή της ελληνικής οικονομίας στο εσωτερικό, την ενίσχυση της αγροτικής και της μικρής βιομηχανικής παραγωγής για την αυτάρκεια της χώρας.

 

4. Το μόνο μέτρο το οποίο είναι ικανό να αποκαταστήσει την αδικία που συντελέστηκε με τα δύο μνημόνια, αλλά και να προσφέρει πραγματικούς πόρους στο κράτος είναι ένα εσωτερικό ομολογιακό δάνειο, αναγκαστικό για τις άρχουσες τάξεις της χώρας.

 

5. (Ο ελληνικός λαός) έστησε δεκάδες πρωτοβουλίες παράκαμψης των μεσαζόντων, ανταλλαγών δίχως χρήμα, πρωτοβουλίες ελεύθερης παροχής πρωτοβάθμιας ιατρικής φροντίδας. Έτσι έριξε τις τιμές των προϊόντων, και ανακούφισε πάρα πολλές οικογένειες από άμεσα προβλήματα επιβίωσης. Μια ‘κυβέρνηση του λαού’, πρέπει να στηρίζεται αποφασιστικά σε αυτό το πηγαίο λαϊκό φαινόμενο.

 

ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ

 

Η τιμωρία την υπευθύνων είναι βασική προϋπόθεση ώστε να αποκατασταθεί η κοινωνική δικαιοσύνη στη χώρα μας παραπέμποντας τους επικεφαλής σε ειδικό πολιτικό δικαστήριο.

 

ΕΥΡΩΠΗ

 

Η Ελλάδα, λόγω της βαριάς κατοχής που υπέστη κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τις καταστροφές και την εκατόμβη των θυμάτων που προκάλεσαν οι Γερμανοί, έχει το ιστορικό βάρος που απαιτείται προκειμένου να θέσει στην Ευρώπη το πρόβλημα της νέας γερμανικής κηδεμονίας. Οι αποζημιώσεις ή έστω το κατοχικό δάνειο που ποτέ δεν επέστρεψε είναι το καλύτερο μέσο.

 

ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

 

Η Ελλάδα θα μετριάσει αυτό το φαινόμενο ελέγχοντας τα σύνορά της , βοηθώντας πολλούς από τους ανθρώπους αυτούς να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και ταυτόχρονα υιοθετώντας μια σοβαρή πολιτική ενσωμάτωσης αυτών που είναι ήδη εδώ. Επίσης να καταγγείλουμε την Τουρκία, που συστηματικά προωθεί μετανάστες προς την Ελλάδα, στα πλαίσια μιας λογικής πρόκλησης ασύμμετρων απωλειών.

 

ΠΑΙΔΕΙΑ

 

Η ελληνική Παιδεία είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας. Και αυτό, στο οποίο έχουμε τις πραγματικές βάσεις για να διαπρέψουμε, και να μπορέσουμε να στηριχτούμε αποφασιστικά για να βγούμε από το παρασιτικό τέλμα, δεν είναι η «βιομηχανία του τουρισμού» αλλά η μεταβολή της χώρας στο διανοητικό εργαστήριο της Ευρώπης, μέσα από την αποφασιστική αξιοποίηση της ελληνικής Παιδείας και του Πολιτισμού.

 

ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ

 

(Ο Λαός) Ζητεί δηλαδή μια ρεαλιστική, και ταυτόχρονα ριζοσπαστική εθνική στρατηγική την οποία δεν έχει καταφέρει ακόμα να εκφράσει κανείς πολιτικά. Και βέβαια αντιστρατεύεται αποφασιστικά οποιαδήποτε εθνομηδενιστική τοποθέτηση, είτε στη δεξιά εκδοχή της Ντόρας Μπακογιάννη, είτε στην αριστερή της Ρένας Δούρου. 

 

ΕΚΛΟΓΕΣ της 17^ης  Ιουνίου

 

Αυτό που θα χρειαζόταν να βγει από την κάλπη της 17^ης Ιουνίου 2012 είναι ισχυρή, ριζοσπαστική, πατριωτική και προοδευτική αντιπολίτευση. Ένα ρεύμα που μπορεί να συγκρατεί τόσο την εθελοδουλία της Νέας Δημοκρατίας του ΠΑΣΟΚ και των άλλων νεοφιλελεύθερων εταίρων, όσο και τον επικίνδυνο και καταστροφικό τυχοδιωκτισμό του «κόμματος της δραχμής».

 

 

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΜΟΥ

 

ΓΕΝΙΚΑ

 

Κατά την σύνταξη των σχολίων μου που ακολουθούν θα προτιμούσα να είχα ακολουθήσει τις ήδη δημοσιευμένες προτάσεις μου για την απαραίτητη

προβληματο-κεντρική ΔΟΜΗ   ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΩΝ ΔΗΛΩΣΕΩΝ αλλά αυτό θα δυσκόλευε προς το παρόν τον συσχετισμό των σχολίων μου με το κείμενο της Άρδην που ακολουθεί άλλη δομή. 

Εν τούτοις προσθέτω και μία πρόταση για την επίλυση του προβλήματος της ανεργίας νέων Ελλήνων προσοντούχων τεχνολόγων ως παράδειγμα αξιοποίησης της δομής που έχω προτείνει.

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

 

Για το σημείο 1.

 

Σοβαρό πρόβλημα της Ελλάδος είναι η έλλειψη αναπτυξιακής πολιτικής για την επαρκή αξιοποίηση των διάσπαρτων αλλά λίαν αξιόλογων καινοτομικών πρωτοβουλιών των στηριζόμενων  σε νέες τεχνολογίες. Είναι μεγάλο κρίμα γιατί ιστορικά ο Ελληνικός Πολιτισμός έχει τεράστια καινοτομική προσφορά στην παγκόσμια τεχνολογία και σήμερα ακόμη διαθέτει τεράστιο κεφάλαιο δημιουργικών τεχνολόγων που προσφέρουν παγκοσμίως στην ανάπτυξη. Με την εφαρμογή της κατάλληλης αναπτυξιακής πολιτικής η Ελλάδα αντί για χώρα χαμηλού κόστους εργασίας έχει την δυνατότητα να εξελιχθεί σε χώρα υψηλά αμειβομένης εργασίας έντασης γνώσης με σημαντική παραγωγή σύνθετων προϊόντων.

 

Συμφωνώ απολύτως με την αύξηση των κρατικών επενδύσεων ειδικά στους τομείς της έρευνας και της τεχνολογικής καινοτομίας όπου η πείρα μου είναι πιο σχετική.

Είναι γεγονός ότι ακόμη και με την ανεπαρκή προς το παρόν οικονομική υποστήριξη του κράτους οι Έλληνες ερευνητές και τεχνολόγοι εκτός από τις σπουδαίες επιδόσεις τους στο εξωτερικό έχουν αποδείξει ότι και στο εσωτερικό μπορούν να αποδώσουν εντυπωσιακά εις πείσμα των λίαν δυσμενών συνθηκών εργασίας τους. Γνωρίζω χαρακτηριστικά παραδείγματα Ελληνικών δημόσιων και ιδιωτικών φορέων που έχουν εισάγει καινοτομίες με την επιτόπια εργασία τους. Όλοι οι φορείς αυτοί πρέπει να εντοπισθούν και μετά από σοβαρή αξιολόγηση να υποστηριχθούν παντοιοτρόπως από το Ελληνικό κράτος.

 

Ενδεικτικά αναφέρω ως παραδείγματα δύο έργα που έχω διευθύνει επιτυχώς όταν υπηρετούσα στο ΕΚΕΦΕ Δημόκριτος κατά την δεκαετία του 1970  με καινοτομική για την εποχή εκείνη τεχνολογία:

 

1. Ο πρώτος Ελληνικός Ηλεκτρονικός Ψηφιακός Υπολογιστής με καινοτομίες όπως σχεδίαση με λογισμική εξομοίωση και μικρο-προγραμματισμός εντολών μηχανής.

 

2. Το πρώτο Ελληνικό Υπολογιστικό Σύστημα Διευθύνσεως Πυρός Πυροβολικού με καινοτομική εφαρμογή του νεότευκτου τότε μικροϋπολογιστή καθώς και δι-υπολογιστική μεταγλώττιση προγραμμάτων σε γλώσσα μηχανής.    .

 

Η εκδοθείσα τον Σεπτέμβριο του 2011 περίληψη της μελέτης που ο ΣΕΒ παρήγγειλλε στους McKinsey & Company για τον καθορισμό ενός νέου προτύπου ανάπτυξης και στρατηγικής για την Ελλάδα με τίτλο: «Η Ελλάδα 10 Χρόνια μετά» περιέχει προτάσεις πολιτικής για  τεχνολογίες «αναδυόμενους αστέρες» όπως τους αποκαλεί. Επισημαίνω ότι η μελέτη αυτή προτείνει ένα λίαν ελλιπή κατάλογο αναδυομένων τεχνολογιών για την Ελλάδα που δεν εξαντλεί τις δυνατότητες του Ελληνικού ανθρωπίνου δυναμικού του εσωτερικού και του εξωτερικού.

 

Μερικοί επιπλέον τεχνολογικοί τομείς υποσχόμενοι περαιτέρω ανάπτυξη στην Ελλάδα που προτείνω είναι οι εξής:

 

Λογισμικό Εξαγωγής Πληροφορίας, Ιατρικών Εφαρμογών, Αυτοματισμού  Πλοίων, Κινητής Τηλεφωνίας, Αμυντικών Εφαρμογών, Κυβερνο-ασφάλειας, Κυβερνο-συρράξεων και Διαχείρισης Πόρων όπως νερό και τρόφιμα ειδικά σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης.

 

Αυτοματισμοί μεταφορικών μέσων και μικροτεχνολογίας ως κατωτέρω:

 

Βιομηχανική Ρομποτική, Αυτόνομα Πλωτά Σκάφη, Αυτόνομα Υποβρύχια Σκάφη, Αυτόνομα Αεροσκάφη, Αυτόματοι Ξεναγοί Μουσείων, 

Αυτόνομα αεροσκάφη για την διαχείριση πυρκαγιών,

Ηλεκτρικά Αυτοκίνητα, Ηλιακά Αυτοκίνητα, Ηλιακά Σκάφη,

Μικροηλεκτρονική, Φωτοβολταικά, Νανοτεχνολογία, Μικρορομποτική.

 

Αυτόματα συστήματα συλλογής καρπών.

Συστήματα εκμετάλλευσης κυματικής ενέργειας θαλασσών.

Ελαφρά αλλά ευφυή οπλικά συστήματα.

Συστήματα ψυχρής σύντηξης.

 

Για το σημείο 2.

 

Έχω ήδη προτείνει να εφαρμοστεί η άμεση δημοκρατία στην εκλογή υπουργών.

 

Για το σημείο 3.

 

Προτείνω την δημιουργία κρατικού υπολογιστικού συστήματος για την διαχείριση (παρακολούθηση και πρόβλεψη παραγωγής ) τροφίμων σε κλίμακα χώρας.

 

Για το σημείο 5.

 

Προτείνω την δημιουργία κρατικού υπολογιστικού συστήματος για την διαχείριση της διάθεσης τροφίμων σε κλίμακα χώρας χωρίς την μεσολάβηση μεσαζόντων.

 

ΑΝΕΡΓΙΑ ΝΕΩΝ ΠΡΟΣΟΝΤΟΥΧΩΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

 

Πρόταση για την αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας των νέων ανέργων αλλά προσοντούχων Ελλήνων τεχνολόγων ακολουθώντας εν μέρει την πρότασή μου για την «Δομή και το περιεχόμενο κομματικών προγραμματικών δηλώσεων»     

 

 

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

 

Πολλοί νέοι Έλληνες άνεργοι προσοντούχοι τεχνολόγοι προσανατολίζονται να μεταναστεύσουν. Η μετανάστευση αυτή θα προξενήσει δυσκόλως ανατάξιμη βλάβη στην τεχνολογική αλκή του Έθνους. Αποτελεί πρώτη προτεραιότητα η λήψη μέτρων για την ταχύτερη δυνατή επίλυση του προβλήματος αυτού.   

 

ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ

 

1. Η εγκληματική αδιαφορία των κομμάτων που κυβέρνησαν κατά την Μεταπολίτευση για την Τεχνολογική Ανάπτυξη της χώρας

2.  Η κομματοκρατία, η οικογενειοκρατία, η ρουσφετολογία και η αναξιοκρατία που έχουν επικρατήσει στους Ελληνικούς δημόσιους φορείς έρευνας και τεχνολογίας.

 

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ

 

1. Να περιορισθεί  στο μέγιστον δυνατόν η μετανάστευση  νέων Ελλήνων  άνεργων προσοντούχων τεχνολόγων.

2. Να ενισχυθεί η Τεχνολογική Ανάπτυξη της Χώρας.

3. Να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας υψηλών προσόντων.

 

Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΕΠΙΛΥΣΗΣ

 

Βήματα που πρέπει να ακολουθηθούν για την προώθηση του έργου:

 

1. Δημιουργία Ιστότοπου όπου θα συγκεντρωθούν τα βιογραφικά νέων άνεργων προσοντούχων τεχνολόγων.

2. Δημιουργία Βάσης Δεδομένων Βιογραφικών Νέων Τεχνολόγων.

3. Ομαδοποίηση Βιογραφικών

4. Οργάνωση ομάδων κατά αντικείμενο.

5. Αναζήτηση  φορέων εσωτερικού αλλά κυρίως του εξωτερικού που έχουν ανάγκες αναπτυξιακού έργου από προσοντούχους τεχνολόγους.

6. Αναζήτηση αποδήμων διακεκριμένων Ελλήνων τεχνολόγων που είναι πρόθυμοι να συμβάλουν στην προσπάθεια.

7. Σύναψη συμβολαίων τεχνολογικής ανάπτυξης με τις ανωτέρω ειδικές ομάδες υπό την σκέπη Ελληνικών δημόσιων τεχνολογικών φορέων.

8. Διαρκής ποσοτική και ποιοτική αξιολόγηση της προόδου του έργου από ανεξάρτητη ομάδα εμπείρων Ελλήνων τεχνολόγων και επιχειρηματιών υψηλής τεχνολογίας.

9. Εκπαίδευση  και καθοδήγηση των νέων προσοντούχων τεχνολόγων για την δημιουργία επιχειρήσεων στην Ελλάδα της ειδικότητας τους

 

ΕΚΛΟΓΕΣ της 17^ης  Ιουνίου

 

Έχω σοβαρές επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα της πρότασης του ΑΡΔΗΝ να βγει από την κάλπη της 17^ης Ιουνίου 2012 ΜΟΝΟΝ μία ισχυρή, ριζοσπαστική, πατριωτική και προοδευτική αντιπολίτευση. Νομίζω ότι πρέπει να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε άτομα με τα ανάλογα προσόντα και πεποιθήσεις να πλαισιώσουν την Νέα Κυβέρνηση ώστε να μπορέσουν έστω και μερικώς να εφαρμόσουν άμεσα τις ιδέες τους στην πράξη. 

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια αυθεντική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης;

Αντί προλόγου: Ξεκαθαρίζοντας τη θέση μας

Αυτή τη στιγμή η κατάσταση στην Ελλάδα είναι τραγική. Απέναντί μας έχουμε δύο πολιτικές δυνάμεις που αξιώνουν να κυβερνήσουν τον τόπο μέσα στη θύελλα.

 Η Νέα Δημοκρατία μπαίνει από μόνη της στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, αφού απέτυχε τον Νοέμβριο του 2011 να αντισταθεί στην πίεση των μνημονιακών δυνάμεων και  αναδιπλώνεται σ’ έναν αποπληκτικό εμφυλιοπολεμικό επαρχιωτισμό. Το μόνο που καταφέρνει έτσι, και με τη μειοψηφική μνημονιακή εμμονή που ονομάζεται Ντόρα Μπακογιάννη, είναι να ενισχύει την δυναμική που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ για την κατάκτηση της εξουσίας.

Από την άλλη πλευρά το ρεύμα του Αλέξη Τσίπρα, που κατόρθωσε να προσελκύσει

Ο θείος Αντώνης ξέρει…

του ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΤΖΗΠΕΤΡΟΥ

Για το πραγματικό περιεχόμενο της ‘αριστερής διακυβέρνησης’ έχει πολύ μεγάλη σημασία να ακούμε ανθρώπους όπως ο Αντώνης Λιάκος. Μπορεί να μην είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι όμως βασικός ιδεολογικός ταγός του εθνομηδενισμού, κύριως οργανωτής των καθηγητικών δικτύων κυριαρχίας της εθνομηδενιστικής γραμμής στα τμήματα των ανθρωπιστικών επιστημών, ενώ διέτελεσε πρόεδρος του σημιτικού Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας (του διαβόητου ΟΠΕΚ). Ο Λιάκος, μπορεί να φροντίζει πάντοτε να μένει ένα βήμα πίσω από την κεντρική πολιτική σκηνή, εντούτοις είναι ‘ειδικός’ στο να καταστρώνει και να προωθεί σχέδια ιδεολογικής ηγεμονίας μέσα στο κλίμα του ελληνικού παρασιτισμού.

Γι’ αυτό έχει και ιδιαίτερη σημασία η τοποθέτησή του σχετικά το ‘ρεύμα της αριστερής διακυβέρνησης’, το τι αντιπροσωπεύει και το μέχρι που το βλέπει να πηγαίνει.

Εδώ και καιρό, ο Αντώνης Λιάκος έχει εγκαταλείψει την (πάντα “κριτική” (sic!), όπως αρμόζει στην ακαδημαϊκή μενταλιτέ του) υποστήριξη προς το ΠΑΣΟΚ και έχει βάλει πλώρη προς τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως εξάλλου δήλωσε ξεκάθαρα μετά την εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μαΐου: Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει η μήτρα ενός μεγάλου κόμματος της Αριστεράς που θα εμπνεύσει ελπίδα (Έθνος 12-05-12).

Ποιά είναι η ‘Λιάκεια αφήγηση’ -για να χρησιμοποιήσουμε μια φρασεολογία που ο ίδιος απολαμβάνει- που καταλήγει σε αυτό το συμπέρασμα;

Πρώτον, ο Λιάκος πιστεύει ότι η ελληνική κρίση, είναι μια τυπική κρίση μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας του 21ου αιώνα: “Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δυτικές κοινωνίες τον 21ο αιώνα. Το τέλος της ανάπτυξης έφερε στην επιφάνεια τα προβλήματα της υπερχρέωσης και των ελλειμμάτων, και διαμέσου αυτών, του υπερβολικού κόστους της πολιτικής διαχείρισης, το οποίο περιλαμβάνει εξαγορά υποστήριξης, χαριστικές και πελατειακές σχέσεις και διαφθορά. Οσο συνεχιζόταν η ανάπτυξη, αυτό το πρόβλημα μπορούσε να κρύβεται. Η κρίση το ξεσκέπασε, και το έκανε κεντρικό της ζήτημα” (Έθνος 12.05.2012).

Δεύτερον, θεωρεί ότι η νεοφιλελεύθερη αντίδραση των ελίτ, βυθίζει ακόμα βαθύτερα την Ευρώπη στην κρίση. Ότι πρόκειται για μια κολοσσιαία ευρωπαϊκή αντεπανάσταση, η οποία όμως βυθίζει βαθύτερα την Ευρώπη στην κρίση, την αντίδραση και εν τέλει στον ολοκληρωτισμό: ‘….Σήμερα συμβαίνει το αντίθετο: μια πορεία προοδευτικής απώθησης, απόσχισης, αποσωμάτωσης. Η απάντηση στο παλαιό κοινωνικό ζήτημα ήταν η δημιουργία του κράτους πρόνοιας, σήμερα η κατεδάφισή του. Τα τρία μεγάλα ζητήματα είναι βέβαια το δημοσιονομικό και η τύχη του ευρώ (που αφορά μια οικονομική και κοινωνική αρχιτεκτονική της Ευρώπης, αλλά και τη διαχείριση των δημόσιων θεσμών), δεύτερο το πρόβλημα της ανεργίας και της μη ανάπτυξης, που συμπαρασύρει συντάξεις και υγειονομική ασφάλιση, και τρίτο το πρόβλημα της μετανάστευσης με την ανασφάλεια που προκαλεί, η οποία, με τη σειρά της, τρέφει τον ρατσισμό και τον φασισμό‘. Ενθέματα Αυγής 27.05.2012 (Σ’ αυτό το σημείο, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι ο Λιάκος παραμένει πιστός στο ‘τροτσιστικό υπόδειγμα’ ερμηνείας της ανόδου του φασιστικού φαινομένου κατά το μεσοπόλεμο. Σύμφωνα μ’ αυτό, η αντιλαϊκή αντίδραση των ελίτ απέναντι στην κρίση δημιούργησε ένα φαύλο κύκλο φτώχειας και ραγδαίας προλεταριοποίησης των μεσοστρωμάτων, που με τη σειρά της τροφοδότησε τα ανορθολογικά αντανακλαστικά του νασισμού και του φασισμού… πρόκειται για μια ακραία οικονομίστικη και κατά βάθος ‘αναπτυξιακή’ ερμηνεία -η κριτική της οποίας ξεπερνάει τα όρια του συγκεκριμένου).

Αξίζει να πούμε, ότι σε αυτά τα πλαίσια ανάλυσης ο Λ. προσεγγίζει την Τρόικα ή το Μνημόνιο υπ’ αυτούς τους όρους. Στο σχήμα του, δεν χωράει κανένα σχήμα ενδο-ευρωπαϊκών εθνικών ανταγωνισμών ή έστω ενός γερμανικού ηγεμονικού σχεδίου που βυθίζει την Ευρώπη σ’ αυτήν την ‘αντεπανάσταση’. Πιστεύει ότι το ζήτημα είναι ‘πανευρωπαϊκό’ και αφορά στην αντιδραστική φύση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Τρίτον, θεωρεί ότι στα ελληνικά δεδομένα ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε να συσπειρώσει ένα δυνάμει ηγεμονικό κοινωνικό μπλοκ καταγγελίας αυτής της Ευρωπαϊκής Αντεπανάστασης. Έτσι: “ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το πλειοψηφικό ρεύμα στις παραγωγικές ηλικίες των αστικών κέντρων. Τι σημαίνει αυτό; Οτι με το κόμμα αυτό εκφράστηκε ο παραγωγικός κορμός της χώρας. Οτι η πολιτική του Μνημονίου έρχεται σε σύγκρουση και δρα διαλυτικά απέναντι σ’ αυτόν ακριβώς τον κεντρικό παραγωγικό ιστό της χώρας. Η διαπίστωση αυτή φέρνει τον ΣΥΡΙΖΑ από τις παρυφές της πολιτικής αντιπροσώπευσης στο κεντρικό πλατό της” (Έθνος 12-05-12).

Τέταρτον, πιστεύει ότι αυτό το δυνάμει ηγεμονικό μπλόκ, έστειλε με το εκλογικό αποτέλεσμα που προκάλεσε ένα ισχυρό μήνυμα στην Ευρώπη: “Το μήνυμα που αυτός ο κόσμος ανέλαβε να επιδώσει στην Ευρώπη, θέλει αποκρυπτογράφηση χωρίς προκαταλήψεις, έστω και αν περιέχει γραμματικά λάθη. Το σύνθημα «Αποφάσισαν χωρίς εμάς, προχωράμε χωρίς αυτούς!» αποδείχτηκε το πιο αποτελεσματικό και το έμβλημα αυτών των εκλογών” (όπως προηγούμενα). (Έθνος 12.05.12)

Πέμπτον και τελευταίον, θεωρεί ότι αυτή είναι η καλύτερη δυνατή πρώτη ύλη, για την γέννηση ενός πανευρωπαϊκού αριστερού κύματος ανατροπής των αντιδραστικών, αντεπαναστατικών δυνάμεων: Δεν πρέπει να κοιτάζουμε γύρω μας με το μίζερο βλέμμα του λειψού Ευρωπαίου. Αν δούμε αυτά που συμβαίνουν εδώ ως τις μείζονες προκλήσεις του 21ου αιώνα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, τότε καταλαβαίνουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει η μήτρα ενός μεγάλου κόμματος της Αριστεράς που θα εμπνεύσει ελπίδα αλλά επίσης σεβασμό και δέος στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Αυτό είναι, κατά τον Αντώνη Λιάκο το μεγαλύτερο πολιτικό διακύβευμα που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Γι’ αυτό και δίνει πολύ μεγαλύτερη σημασία στον πανευρωπαϊκό συντονισμό αυτού του ρεύματος, παρά σε οποιαδήποτε απόπειρα ‘εγκαθίδρυσης αυτού του ρεύματος ανατροπής σε μια μόνο χώρα‘. Γι’ αυτό και εδώ, διαχωρίζεται από την πρόσφατη τάση του ΣΥΡΙΖΑ να πλειοδοτεί σε διακηρυκτικές υποσχέσεις φορολογίας, αναδιανομής, και άμεσης ανασυγκρότησης του ελληνικού κοινωνικού κράτους. Γι’ αυτό το λόγο, στις συμβουλές που έχει να δώσει για την αυριανή μέρα των εκλογών της 17ης Ιουνίου, υιοθετεί ένα μείγμα ρεαλισμού και παρελκυστικής τακτικής : …Σε κάθε περίπτωση, που θα κριθεί από το αποτέλεσμα των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γνωρίζει από τώρα τα ονόματα των βασικών υπουργών την επόμενη μέρα, ποιος μπορεί να είναι ο πρωθυπουργός σε περίπτωση συμμαχιών, τι θα κάνει και με ποιους θα μιλήσει από το βράδυ των αποτελεσμάτων, τα μέτρα για τις επόμενες ώρες, μέρες και βδομάδες. Οι δίαυλοι επικοινωνίας πρέπει να είναι από τώρα προετοιμασμένοι. Πρέπει να προβλέψει, κατά το δυνατό, τις αντιδράσεις των αγορών, των Βρυξελλών, αλλά και αναπεπταμένες λαϊκές προσδοκίες για γρήγορη εκπλήρωσή τους και διόρθωση των αδικιών. Χρειάζεται από τώρα μια σαφής διάκριση ανάμεσα στη δανειακή σύμβαση και τους εσωτερικούς νόμους που προβλέπει το Μνημόνιο. Η εξασφάλιση της ρευστότητας και η καταπολέμηση του πανικού είναι το πρώτο βήμα. Το δεύτερο κοινωνικό μέτρο δεν είναι να επαναφέρει μισθούς και συντάξεις στα προηγούμενα επίπεδα, αλλά να συγκροτήσει ένα δίχτυ αλληλεγγύης γι’ αυτούς που μετεωρίζονται πλέον στο καινό. Το τρίτο βήμα δεν είναι η επιβολή νέας φορολογίας, αλλά η ανασυγκρότηση του φορολογικού μηχανισμού, η είσπραξη των φόρων, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Η ανασυγκρότηση ενός αποτελεσματικού δημόσιου τομέα ως εργαλείου μιας νέας πολιτικής. (Ενθέματα Αυγής 27.05.2012).

Απέναντι σ’ αυτήν την ‘αφήγηση’ που κατασκευάζει ο Αντώνης Λιάκος για την διεθνή συγκυρία, την κατάσταση στην Ελλάδα και τα καθήκοντα του ρεύματος της ‘αριστερής διακυβέρνησης’, μπορεί κανείς να σημειώσει τα ακόλουθα:

Διαβάζοντας τον Λιάκο και αντιπαραβάλοντας τα κείμενά του με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν χωράει καμία αμφιβολία για το ποιός πραγματικά ασκεί σήμερα ιδεολογική ηγεμονία στην προγραμματική παραγωγή του εκλογικού σχήματος: Μέσα σε ένα-δύο κείμενα ο Λιάκος δίνει το ‘ζούμι’ της στάσης και της θέσης του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην κρίση: Καμία ελληνική ιδιαιτερότητα στην ερμηνεία της ελληνικής κρίσης, ευρωπαϊκή οπτική, εγκατάλειψη της εθνικής οικονομίας ως προνομιακού πεδίου αντιμετώπισης της κρίσης, φυγή προς τις ‘προοδευτικές ευρωπαϊκές δυνάμεις’.

Δεύτερον, όντως, ο Λιάκος αποτελεί τον διαυγέστερο εκφραστή του ελληνικού παρασιτισμού.Διότι:

Μιλάει εξ ονόματός του, γι’ αυτό και παραβλέπει τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κρίσης. Γι’ αυτόν, το σημείο μηδέν ξεκινάει από την παγκόσμια κρίση του 2007-2008. Πρωτύτερα, όπως λέει πολύ χαρακτηριστικά: ‘όσο υπήρχε ανάπτυξη το πρόβλημα συγκαλύπτονταν’! Ενώ το πρόβλημα, δεν αφορούσε στην ιδιαίτερη σχέση που διατηρεί η Ελλάδα στον καταμερισμό της ΕΕ, αλλά σε τυπικά προβλήματα δυτικών κοινωνιών του 21ου αιώνα. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι βαφτίζει ως παραγωγικά, τα πιο ενεργά στρώματα μιας κοινωνίας η οποία είναι… παρασιτική…
Υπερασπίζεται την ‘χρυσή εποχή’ του παρασιτισμού, καθώς εμφανίζει την σημερινή κρίση ως ‘διολίσθηση’ και παρουσιάζει την κυριαρχία του γερμανικού, σκληρά νεοφιλελεύθερου μοντέλου ως μια υποτροπή στις δυνάμεις του ‘ευρωπαϊκού συντηρητισμού’. Προφανώς, ο Λιάκος υπερασπίζεται την προηγούμενη περίοδο του εκσυγχρονισμού ως περίοδο κατ’ εξοχήν κυριαρχίας των ‘προοδευτικών δυνάμεων’ και αξιώνει μιαν επιστροφή σ’ αυτήν.
Τρίτον, ως τέτοιος κατασκευάσει ένα σχήμα αντίστασης του παρασίτου στην κρίση που επί της ουσίας είναι φονταμενταλιστικό: Αξιώνει μέσα από μια φυγή προς την στρατηγική της ‘ευρωπαϊκής αναταραχής’, την επιστροφή σε αυτήν την Χρυσή Εποχή του ελληνικού παρασιτισμού: Συστήνει στο ρεύμα της αριστερής διακυβέρνησης να παίξει, καθυστέρηση και ελπίζει ότι ο συντονισμός των ‘ευρωπαϊκών δυνάμεων της αριστεράς’, να απειλήσει τα πιο βαθιά θεμέλια της ασφάλειας και της κυριαρχίας των ευρωπαϊκών ελίτ, έτσι ώστε αυτές να τρομάξουν και να επιστρέψουν στο πρωτύτερο ευρωπαϊκό κοινωνικό συμβόλαιο: …Χωρίς κοινωνική ενέργεια, χωρίς τον κοινωνικό φόβο δεν θα είχε δημιουργηθεί στην Ευρώπη κανένα κοινωνικό κράτος, καμιά παραχώρηση, κανένας συμβιβασμός ανάμεσα στον καπιταλισμό και τη δημοκρατία, κανένα κοινωνικό συμβόλαιο. Αν οι καραγωγείς χρησιμοποιούν το μαστίγιο και το καρότο, τα υποζύγια καμιά φορά απειλούν, όταν ζορίζονται, να αναποδογυρίσουν το κάρο με το εμπόρευμα. Αλλά χρειάζονται κι αυτά βέβαια να ξέρουν να ρεγουλάρουν την πίεσή τους ανάμεσα στην διαπραγμάτευση και την απειλή, αποφεύγοντας ολομέτωπες συγκρούσεις, λογικές του τύπου «όλα για όλα» (Ενθέματα 27.05.2012).

Κοινώς: Θα στα κάνω λαμπόγυαλο και θα τρέχεις, γι’ αυτό πλήρωνε για να με σώσεις.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι κάποιοι προσπαθούν να επαναλάβουν την στρατηγική του Δεκέμβρη σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Ξεχνούν βέβαια ότι η Μέρκελ δεν είναι Κωστάκης Καραμανλής, και ότι απέναντί μας αυτή τη φορά δεν έχουμε την… ελληνική αστυνομία, αλλά τις ευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις, συντονισμένες και έτοιμες για όλα.

Δυστυχώς, και εάν όντως η λιάκεια αφήγηση κυριαρχεί απόλυτα στα πλαίσια των προγραμματικών εγκεφάλων του ΣΥΡΙΖΑ, πρόκειται για τον μεγαλύτερο τυχοδιωκτισμό στην ιστορία της μεταπολίτευσης…

http://www.facebook.com/michales.chatzepetrou/posts/441185009233369

Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϋ

του Γιώργου Καραμπελιά

Ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει urbi et orbi ότι αποτελεί το «νέο» στην πολιτική ζωή του τόπου, και επομένως οι πολίτες θα πρέπει να τον εμπιστευτούν για να απαντήσει στο «παλιό», που εκπροσωπεί ο «δικομματισμός». Και επειδή όντως οι πολίτες δεν αντέχουν άλλο το «παλιό», επειδή το ΚΚΕ εμφανίζεται γερασμένο και ταυτισμένο με την ακινησία και τα γηρατειά, επειδή οι απόπειρες των «αγανακτισμένων» να δημιουργήσουν κάτι το αληθινά καινούργιο (Σπίθα, ΕΠΑΜ, κ.λπ.) απέτυχαν, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως το «νέο», που θα κατορθώσει να εκφράσει την «αλλαγή» και την έξοδο από τις πολιτικές του μνημονίου. Είναι όμως κάτι «νέο» ο ΣΥΡΙΖΑ;

Αυτό το ερώτημα θα πρέπει και μπορεί να αντιμετωπιστεί από πολλές πλευρές. Και από καμία δεν διαπιστώνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει το νέο. Αντίθετα, από όλες τις πλευρές αντιπροσωπεύει το παλιό.

Ιδεολογικά, οι περισσότερες συνιστώσες του, εκτός από ελάχιστες πασοκογενείς –ΔΗΚΚΙ, Νέοι Σοσιαλιστές, κ.λπ. που δεν παίζουν κανένα ρόλο στην ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση του σχήματος– παραμένουν αγκιστρωμένες στα τριτοδιεθνιστικά σχήματα της μονοδιάστατης προσκόλλησης στην πάλη των τάξεων, υποτιμώντας δραματικά τόσο την εθνική διάσταση των αντιθέσεων, όσο και την οικολογική ή την ανθρωπολογική. Όλα τα τελευταία χρόνια, όταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός και οι ιδεολογίες του μπήκαν σε μια αξεπέραστη κρίση, οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ παρέμεναν προσκολλημένες στα παλιά ιδεολογικά σχήματα, χωρίς να πραγματοποιούν ούτε ένα βήμα μπροστά, στο θεωρητικό πεδίο. Αρκεί κανείς να διαβάσει τα αναρίθμητα κείμενά τους στα έντυπά τους και το διαδίκτυο. Η ιδεολογία αυτού του «νέου σχήματος» μένει αγκιστρωμένη στα σχήματα του… δέκατου ένατου αιώνα.

Όμως, εκτός από την ιδεολογική αγκύλωση, το σχήμα μυρίζει ναφθαλίνη και πολιτικά. Οι άνθρωποί του προέρχονται από το ΚΚΕ, το ΚΚΕ εσωτ. και τον αριστερισμό. Το ΚΚΕ έχει ζωή ενενήντα χρόνων, το ΚΚΕ εσωτ. ιδρύθηκε το 1968 και οι περισσότερες αριστερίστικες οργανώσεις στην αμέσως προδικτατορική περίοδο, στη χούντα, ή αμέσως μετά. Ιδιαίτερα οι δύο βασικές του συνιστώσες, οι προερχόμενοι από το ΚΚΕ (Αλαβάνος, Δραγασάκης, Λαφαζάνης κ.ά.) ή από το ΚΚΕ εσωτ. (Βούτσης, Μπαλάφας, Παπαδημούλης κ.ά.) υπήρξαν σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης στελέχη του πολιτικού συστήματος, επαγγελματίες πολιτικοί, βουλευτές, ευρωβουλευτές και ορισμένοι χρημάτισαν ακόμα και υπουργοί, όπως ο Δραγασάκης, έστω και για λίγο, στην κυβέρνηση Ζολώτα. Αρκετοί από αυτούς μπήκαν ως επαγγελματίες στην πολιτική πριν από τριανταπέντε χρόνια και συνεχίζουν απτόητοι μέχρι σήμερα.

Περισσότερη σημασία όμως έχει το ότι η πολιτική και ιδεολογική τους διαδρομή παραμένει ταυτισμένη με τη μεταπολίτευση. Διακηρύσσουν διαρκώς πως οι «άλλοι», οι εκπρόσωποι του δικομματισμού, είχαν την εξουσία ενώ οι ίδιοι παραμένουν αμόλυντοι από τις σειρήνες της εξουσίας. Ωστόσο, ο δικομματισμός δεν αποτελεί το κύριο στοιχείο της μεταπολίτευσης. Το βασικό χαρακτηριστικό της μεταπολίτευσης υπήρξε η παρασιτική ενσωμάτωση της χώρας –ή μάλλον η ολοκλήρωσή της– στο παγκοσμιοποιημένο σύστημα και η υποχώρηση του ελληνικού έθνους-κράτους έναντι τόσο των υπερεθνικών οργανισμών, όσο και έναντι του αναδυόμενου τουρκικού νεο-οθωμανικού ηγεμονισμού. Η ελληνική κοινωνία μετασχηματίστηκε σε βάθος προς την κατεύθυνση της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτισμικής και πνευματικής αλλοτρίωσης. Η Ελλάδα μεταβλήθηκε από χώρα ισχυρής δημογραφίας σε μία χώρα υπογεννητικότητας, από χώρα «παραγωγής» μεταναστών σε χώρα μαζικής υποδοχής, από χώρα σκληρά εργαζομένων, κατ’ εξοχήν στον αγροτικό και δευτερογενή τομέα, σε χώρα γκαρσονιών, δημοσίων υπαλλήλων, πορτιέρηδων σε μπαρ, όπου τις παραγωγικές εργασίες εκτελούν όλο και περισσότερο οι οιονεί είλωτες, μετανάστες εργάτες. Στο πολιτισμικό και το πνευματικό πεδίο, οι αξίες του πατριωτισμού, της εθνικής ιδιοπροσωπίας, της σύνθεσης του εγχώριου με το διεθνές, αντικαταστάθηκαν από τον κοσμοπολιτισμό, την λοιδορία των εθνικών συμβόλων και των αγωνιστικών εθνικοαπελευθερωτικών παραδόσεων, την άρνηση της άμυνας της χώρας και την εξύμνηση του ξένου, του δυτικού, του εισαγόμενου.

Και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ και ο χώρος του –στον οποίο ανήκει ιδεολογικά και η ΔΗΜΑΡ, που εξάλλου ήταν μέχρι πριν δύο χρόνια συνιστώσα του– όχι απλώς συμμετείχαν στη μεταπολίτευση αλλά αποτέλεσαν τον ιδεολογικό πυρήνα της. Η ιδεολογία της «ανανεωτικής» και ευρωλάγνας αριστεράς αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία της μεταπολίτευσης. Στις εφημερίδες, στα περιοδικά, στο θέατρο, τον κινηματογράφο, τα πανεπιστήμια, στα σχολειά, στην τηλεόραση, τις εκδόσεις και στα περισσότερα think tanks των μηχανισμών αναπαραγωγής του συστήματος, ακόμα και στις γενικές γραμματείες των υπουργείων, η μεταπολιτευτική αριστερά κατέκτησε την αδιαμφισβήτητη ηγεμονία. Μια ηγεμονία τόσο καθολική ώστε έδινε τον τόνο και στους εκφραστές του ίδιου του δικομματισμού, τον οποίο εξάλλου «έτρεφε» διαρκώς με ιδέες και έμψυχο υλικό. Έτσι, σταδιακώς, με συνεχείς ενέσεις εκσυγχρονιστικής αριστερής ιδεολογίας, οι «βλάχοι» πατριώτες του ΠΑΣΟΚ –με τη συνεπικουρία του χρήματος, που έρρεε αφειδώς– μεταβλήθηκαν σε μοντέρνους «εκσυγχρονιστές» αντιπατριώτες. Οι κυριότεροι ιδεολόγοι του εκσυγχρονισμού, από τον Τσουκαλά έως τον Μουζέλη και τον Λιάκο εδώ έχουν την ιδεολογική τους αφετηρία. Που αλλού είχαν θητεύσει οι Φραγκουδάκη, Δραγώνα, Ρεπούση; Και οι έμψυχες προσφορές στο κομματικό προσωπικό δεν ήταν λίγες. Ο Πάγκαλος, ο Χριστοδουλάκης, ο Μόσιαλος, ο Λοβέρδος, ο Ρουμελιώτης και αναρίθμητοι άλλοι θα καταλήξουν στο ΠΑΣΟΚ προερχόμενοι από την Αριστερά. Αν κανείς μετρήσει και κατατάξει κομματικά όλους όσους υπέγραφαν κατά του Χριστόδουλου, εναντίον του Μιλόσεβιτς ή υπέρ του σχεδίου Ανάν, θα συναντήσει όλη την αφρόκρεμα του πασοκικού και αριστερού εκσυγχρονισμού (ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ).

Και αυτό που συμβαίνει σήμερα, όταν οι πολιτικοί εκφραστές της μεταπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ κατ’ εξοχήν και η εκπασοκισμένη και γερασμένη Νέα Δημοκρατία, μπαίνουν σε βαθύτατη κρίση, τότε αναλαμβάνει το κόμμα των ιδεολογικών φορέων της μεταπολίτευσης να εκφράσει το σύστημα. Ένα κόμμα διανοουμένων και μεσοστρωμάτων των ιδεολογικών μηχανισμών εκτινάσσεται αίφνης σε ρόλο πολιτικού πρωταγωνιστή, μια και οι κομματικοί ξενιστές του πνέουν τα λοίσθια! Και ένας αυξανόμενος αριθμός από τους πρώην Πασόκους, –Κατσέλη, Μητρόπουλος, Κοτσακάς, Ραυτόπουλος, κ.λπ.– σπεύδουν να ξεπλυθούν σε αυτή τη δήθεν νέα κολυμβήθρα.

Γι’ αυτό εξ άλλου ο ΣΥΡΙΖΑ αποκρύπτει τη φύση της κρίσης που περνάει η χώρα, ως κρίση του παρασιτικού εκσυγχρονισμού και κατά συνέπεια ολόκληρης της μεταπολίτευσης, και την εμφανίζει απλώς ως κρίση του «δικομματισμού», με τον ίδιο να διεκδικεί την κληρονομιά της νεκρής πλέον μεταπολίτευσης.

Δεν θα ασχοληθώ εδώ με το εάν ένα κόμμα-ιδεολογικός μηχανισμός μπορεί να μεταβληθεί απότομα σε κόμμα διαχειριστή της εξουσίας. Η άποψή μου είναι πως όχι, διότι ένας τέτοιος μετασχηματισμός θα απαιτούσε χρόνο και βαθύτατες αλλαγές και, επομένως, το πιθανότερο είναι πως ο ρόλος του θα είναι μάλλον μοιραίος. Εξάλλου έτσι συμβαίνει πάντα στην ιστορία. Όταν κλείνει μια ιστορική εποχή, αναδεικνύονται στο προσκήνιο, έστω φευγαλέα, οι βαθύτερες προϋποθέσεις της. Ας αναλογιστούμε τι σήμανε αυτό σε παλαιότερες φάσεις της ιστορίας μας.

Όμως, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει και κάτι νέο…, τον νεαρό αρχηγό του. Ωστόσο, ακόμα και καλές προθέσεις να έχει, όπως πολλοί φίλοι υποστηρίζουν, είναι σε θέση να μεταβάλει έναν ισχυρό ιδεολογικό μηχανισμό, βαθύτερη έκφραση της μεταπολίτευσης; Απίθανο, για να μην πω, παντελώς αδύνατο. Οπότε το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να αποτελεί τον ζωντανό και νεαρό Ντόριαν Γκρέυ, πίσω από τον οποίο κρύβεται η γερασμένη Αριστερά της μεταπολίτευσης. Και το προσωπείο αναπόφευκτα, κάποια στιγμή, θα δώσει τη θέση του στο πραγματικό πρόσωπο. Με τραγικές συνέπειες για τον ίδιο και κυρίως για τη χώρα.

4 Ιουνίου 2012

 http://ardin-rixi.gr/archives/6024

Πείτε την αλήθεια με τις δημοσκοπήσεις!

Η χειραγώγηση έχει και τα όριά της! Θα μιλήσουμε μόνο με γεγονότα. Στο σημερινό Τύπο δημοσιεύονται τρεις δημοσκοπήσεις, οι τελευταίες που σύμφωνα με τον νόμο μπορούν να αναμεταδοθούν και αυτές που φυσικά αφήνουν τις εντυπώσεις, διαμορφώνοντας το προεκλογικό κλίμα. Όλες φυσικά καταλαμβάνουν σημαντική έκταση του πρωτοσέλιδου και αρκετές εσωτερικές σελίδες ανάλυσης.

Η πρώτη είναι για τα Νέα (Κάπα Research) και δίνει: Προβάδισμα ΝΔ με 26,1%, ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με 23,6% και ΠΑΣΟΚ 9,9%.

Η δεύτερη είναι για τον Ελεύθερο Τύπο (Rass). Δίνει 26,5% για τη Νέα δημοκρατία, 24,2% για τον ΣΥΡΙΖΑ και 12,1% για το ΠΑΣΟΚ.

Η τρίτη δημοσιεύεται για την Καθημερινή (Public Issue) και ανατρέπει τις παραπάνω εντυπωσιακά: Προβάδισμα ΣΥΡΙΖΑ με 31,5%, ακολουθεί ΝΔ με 25,5% και ΠΑΣΟΚ 13,5%.

Ποιος λέει την αλήθεια και ποιος παραποιεί συνειδητά τα στοιχεία; Δεν θα μπούμε σε φιλολογικές αναλύσεις παρά μόνο θα παραθέσουμε στοιχεία. Στο κύριο πρωτοσέλιδό της άρθρο της με τίτλο “δημοσκοπήσεις” η Καθημερινή γράφει χωρίς περιστροφές: “Οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους αναγνώστες μας“. Ως “βασικές αρχές” της εφημερίδας η σύνταξη αναφέρει: Πρώτον ότι τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων “δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο χειραγώγησης” και δεύτερον ότι “η δημοσιοποίησή τους δεν μπορεί να εξαρτάται από το αν μας αρέσουν ή όχι τα αποτελέσματά τους“. Για όσους δεν κατάλαβαν το έμμεσο μήνυμα, το κύριο άρθρο συνεχίζει ακάθεκτο: “Πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας με επαγγελματισμό και να μην είμαστε δεκτικοί στις πιέσεις πολιτικών, όπου και αν αυτοί ανήκουν“.

Δεν χρειάζονται περαιτέρω σχόλια για το τι συμβαίνει αυτές τις ημέρες στις αίθουσες σύνταξης και στους πάνω ορόφους των διευθυντικών γραφείων των μέσων ενημέρωσης. Αν κάτι πρέπει να μείνει από αυτή την προεκλογική περίοδο και τη συστηματική προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι το αίτημα για κοινωνικό έλεγχο στις εταιρείες δημοσκοπήσεων. Ανοίξτε τα βιβλία σας και δώστε στη δημοσιότητα το πρωτογενές υλικό! Αν είναι πράγματι επιστημονικές έρευνες και όχι κατά παραγγελία, κανείς δεν έχει να φοβηθεί τίποτα!

http://mao.gr/2012/06/01/public-opinion/

Αντιστεκόμενοι στη διάλυση της Ελλάδας και την εκδίωξη των Ελλήνων από την Ιστορία

Έκκληση προς κάθε ευαίσθητο Έλληνα και άνθρωπο

Ξάνθη, 1η Μαΐου 2012

Γεώργιος Π. Παύλος, Αναπλ. Καθηγητής Δ.Π.Θ., http://www.gpavlos.gr – info@gpavlos.gr

Γράφω αυτό το κείμενο με πόνο καρδιάς και ωδίνη. Ως πανεπιστημιακός δάσκαλος δεν νοιώθω καθόλου ευχάριστα να ασκώ κριτική σε συμπολίτες και συνανθρώπους μου, όταν μάλιστα αυτοί κατέχουν το αξίωμα του πολιτικού και του εκλεγμένου εκπροσώπου του λαού. Όμως, δεν μπορώ να μείνω αδιάφορος απέναντι σε μια τέτοιας διαστάσεως εθνική καταστροφή και εξαθλίωση του λαού μου, καθώς «φίλος ο Πλάτων, αλλά φιλτάτη η αλήθεια». Και όσο πιο γρήγορα, όσοι περισσότεροι δούμε την αλήθεια, τόσο ταχύτερα θα σωθεί η πατρίδα μας.
Τα δύο μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλυσοδεμένα τα ίδια -μέσω των ηγετών και των μελών των- από δεσμεύσεις προς τρίτους όπως το διεθνές τραπεζικό καρτέλ και διάφορες διεθνείς λέσχες που προωθούν την παγκόσμια διακυβέρνηση ή από βρώμικα χρήματα μέσω σκανδάλων τύπου Siemens και άλλων, αλυσοδένουν τώρα τους Έλληνες και φονεύουν την Ελλάδα.
Για όσους πιστεύουν ή προπαγανδίζουν ότι το Μνημόνιο ήταν και είναι μονόδρομος, ας δούμε τι λένε οι ίδιοι οι Γερμανοί, σύμφωνα με τον επιφανή Έλληνα οικονομολόγο Βασίλη Βιλιάρδο1, ο οποίος στο άρθρο του “Ο εχθρός της Ευρώπης” αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Ο Γερμανός ιστορικός Α. Ritschl γράφει: Η ανθελληνική υστερία των γερμανικών ΜΜΕ είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για τη Γερμανία. Η γερμανική ανάπτυξη οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο ότι τα θύματα του πρώτου και δευτέρου παγκοσμίου πολέμου παραιτήθηκαν από τις απαιτήσεις των…. Το ότι η Γερμανία οφείλει την οικονομική της άνοδο στην γενναιοδωρία των άλλων λαών δεν το έχει ξεχάσει κανείς. Ούτε οι Έλληνες. Εάν ξυπνήσουν οι Έλληνες, εάν εκλέξουν επαρκείς, ανιδιοτελείς, ικανούς, θαρραλέους πολιτικούς και διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, απαιτώντας με τη σειρά τους τα χρήματα που χωρίς καμία αμφιβολία τους χρωστάμε, και υποχρεωθούμε νομικά να εξοφλήσουμε όλες μας τις υποχρεώσεις, τότε θα μας πάρουν και τα πουκάμισά μας. Αφού με βάση τη συμφωνία του Λονδίνου οι πολεμικές αποζημιώσεις που δεν πληρώθηκαν το 1953 θα έπρεπε να εξοφληθούν σε περίπτωση επανένωσης της Γερμανίας…. Τα χρέη της Γερμανίας προς την Ελλάδα υπολογίσθηκαν πρόσφατα στα 565 δισεκατομμύρια ευρώ…. Η καλύτερη λύση σήμερα για την Ελλάδα και τη Γερμανία είναι η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού χρέους…».
«Ο Γερμανός οικονομολόγος H. Muller γράφει: Η Γερμανία μπορούσε να συμπεριφερθεί καλοπροαίρετα. Έπρεπε να κάνει όπως οι ΗΠΑ μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η Καγκελάριος όφειλε να οδηγήσει την Ε.Ε. σε ένα κοινό μέλλον…. Η διαγραφή χρεών (haircut) δεν θα βοηθούσε καθόλου την Ελλάδα…. Αντίθετα από όλα όσα λέει η Καγκελάριος, η Ελλάδα σε μια τέτοια περίπτωση θα παρέμενε για πάρα πολλά χρόνια εκτός αγορών και θα έχανε τη δυνατότητα να δανειστεί μόνη της στο μέλλον…. Για να μπορέσει η Ελλάδα να μειώσει το χρέος της θα έπρεπε να έχει πρωτογενές πλεόνασμα πάνω από 8%, κάτι που δεν έχει καταφέρει ποτέ καμία χώρα με εξαίρεση τη Νορβηγία…. Η κερδοσκοπία αναζωπυρώνεται όποτε η κρίση βαθαίνει απειλητικά…. Πολλοί στο κυβερνών κόμμα θεωρούν ότι έπρεπε να δείξουν στις αγορές… ποιος είναι το αφεντικό της Ευρώπης και της Ελλάδος…. Δεν υπήρχε καμία εναλλακτική επιλογή παρά η μεταφορά πόρων από τις πλεονασματικές προς τις ελλειμματικές χώρες τις ευρωζώνης και η δημοσιονομική και πολιτική ένωση…. Όμως αυτό δεν πουλάει και δεν φέρνει ψήφους όπως η παραδειγματική τιμωρία των Ελλήνων…. Αντί να δείξουμε αλληλεγγύη καταλήξαμε να δοκιμάζουν οι αγορές την αντοχή του ευρώ στοιχηματίζοντας στη διάλυση της ευρωζώνης…. Εάν το ευρώ καταρρεύσει η Γερμανία θα έχει την αποκλειστική ευθύνη….».

Ακόμη, ο Βασίλης Βιλιάρδος επισημαίνει: «Η Γερμανία χρησιμοποίησε το ΔΝΤ για τη βρώμικη δουλειά έχοντας άλλα σχέδια για τη συνέχεια όπως τεκμηριώνεται σήμερα από τους εκβιασμούς προς την Ελλάδα…. Εάν οι εντολείς του ΔΝΤ, δηλαδή οι αγορές, επιτεθούν στην Ιταλία, θα είναι πολύ δύσκολο να ευοδωθούν πλέον τα όποια μυστικά σχέδια της τεκτονικής κυβέρνησης της Γερμανίας και του γερμανικού καρτέλ (διακρίνοντας από την κατηγορία αυτή τους Γερμανούς πολίτες οι οποίοι υποφέρουν ήδη τα πάνδεινα)….».

Καθίσταται πλέον σαφές ότι τα δύο μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχουν εξαπατήσει τους Έλληνες υπογράφοντας το Μνημόνιο ως μονόδρομο. Διότι, ούτε η χρεοκοπία αποφεύγεται στο επίπεδο της κοινωνίας τουλάχιστον, αφού ήδη σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι σήμερα είναι άνεργοι και οι κατώτεροι μισθοί καταλήγουν στα 200 ευρώ, αλλά και διότι, χάριν των όποιων ιδιοτελών συμφερόντων όσων κρύβονται και κινούν τα νήματα πίσω από τις κλειστές πόρτες της Ιπποκράτους και της Συγγρού ή όποιες άλλες, δεν αξιοποιήθηκε καμία εναλλακτική δυνατότητα για τη σωτηρία της εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας πέραν της νέας δανειακής Σύμβασης, όπως αυτή σχεδιάστηκε και υπογράφηκε ερήμην του ελληνικού συμφέροντος από την μειοψηφική και δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου.

Μείζον έγκλημα βεβαίως, είναι ο διπλασιασμός του δημοσίου χρέους χωρίς, ταυτόχρονα, τα νέα δάνεια να χρησιμοποιηθούν για την στήριξη της ανάπτυξης και του μεσαίου επιχειρηματικού κόσμου, η ύπαρξη του οποίου είναι προϋπόθεση επιβίωσης της ελληνικής κοινωνίας, αλλά αντίθετα, για την μετάλλαξη του προηγούμενου χρέους σε μια αναβαθμισμένη και προστατευόμενη από το αγγλικό δίκαιο νέα μορφή εθνικού χρέους, με την επιπλέον δυνατότητα άμεσα εκτελέσιμης λεηλασίας και κατάσχεσης του δημόσιου πλούτου, όπως αυτό δείχνεται ακολούθως.

Έτσι, ο όρος «δολοφονικός» είναι κυριολεκτικός, αφού οι Έλληνες καταδικάζονται σε αργό θάνατο, εάν τελικά ο ελληνικός λαός δεν αντισταθεί σύσσωμος και με κάθε νόμιμο τρόπο. Διότι τί άλλο παρά δολοφονία είναι η καταδίκη του ελληνικού λαού σε μια ζωή, όπου η διατροφή, η κατοικία, η απασχόληση, η υγεία είναι ήδη πολυτέλεια για τους μισούς ή και περισσότερους των Ελλήνων; Το ακόμη χειρότερο δε όλων, είναι ο διωγμός των ικανότερων Ελλήνων νέων εκτός της Ελλάδας ως μετανάστες και η καταδίκη όσων μένουν στην Ελλάδα σε μισθούς πείνας των 200 – 500 ευρώ. Έτσι, οι μεν νέοι καταδικάζονται να μην μπορούν να δημιουργήσουν οικογένεια, η δε Ελλάδα εγκαταλείπεται στη δημογραφική της κατάρρευση. Αν όλα αυτά δεν είναι δολοφονία της Ελλάδας, τότε τι άλλο είναι;

Κατόπιν τούτου, δεν κατανοώ πώς μπορούν οι πολιτικοί μας άνδρες, ιδίως οι αρχιτέκτονες του Μνημονίου, να απευθύνονται προεκλογικά στον ελληνικό λαό ωσάν να μην είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για ό,τι τραγικό συμβαίνει σήμερα στον τόπο αυτό. Εδώ, μόνον οι ψυχαναλυτές θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν τα ψυχρά χαμόγελα των κ.κ. Βενιζέλου και Παπανδρέου ή τους υπερπατριωτικούς θεατρινισμούς του κ. Σαμαρά και την παγερότητα του κ. Παπαδήμου.

Είναι πράγματι τραγικό, Έλληνες πολιτικοί να φτάνουν σε αυτό το κατάντημα, να φοβούνται να παρουσιαστούν δημόσια και να κρύβονται σε κλειστές αίθουσες κατά την προεκλογική των επικοινωνία με το λαό. Από την άλλη πλευρά, είναι επίσης τραγικό το ότι όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν μπορούν να συναντηθούν σε ένα ελάχιστο κοινών παραδοχών, προκειμένου να σταματήσουν την κατακρήμνιση της Ελλάδος σε άβυσσο που προκάλεσαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και να απαιτήσουν ένα Μνημόνιο σύμφωνο προς το συμφέρον τόσο της Ελλάδας όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σε όσους πάλι, ισχυρίζονται ότι το εν λόγω δολοφονικό νέο Μνημόνιο ήταν ή είναι ανάγκη και μονόδρομος, ας τους απαντήσουμε ότι ψεύδονται. Διότι, εάν οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες επικαλούντο την ενότητα του ελληνικού λαού, αφού τον ενημέρωναν επαρκώς, αναγνωρίζοντας λάθη και ευθύνες του παρελθόντος, θα είχαν τόση πολιτική δύναμη ώστε κανείς διεθνής δανειστής ή διεθνής τοκογλύφος δεν θα μπορούσε να τους εκβιάσει να αποδεχθούν το πρωτοφανές αυτό εθνικό ξεπούλημα. Αντίθετα, οι Έλληνες πολιτικοί άνδρες (και γυναίκες), που υπηρετούν τα στενά ιδιωτικά και κομματικά ιδιοτελή των συμφέροντα διέσπασαν και διασπούν την εθνική ενότητα με συνέπειες ασφαλώς οδυνηρές και για τα κόμματα και για τον λαό, αφού προκειμένου να μην θιγούν οι ίδιοι και οι συνεργοί των, οδήγησαν στο επιχειρούμενο εθνικό ξεπούλημα.

Μετά από τη γνώση αυτή διερωτώμεθα, κατά πόσο, αλήθεια, οι Έλληνες σήμερα, παραμονές των εκλογών, έχουν αντιληφθεί επαρκώς ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ συνεπικουρούμενα από μια αδιάλλακτη και δογματική αριστερά που επενδύει στο χάος, χάριν της δικής της ιδεοληπτικής κομμουνιστικής ουτοπίας, έχουν συναποδεχθεί και σχεδιάσει την κατάργηση του ελληνικού κράτους και την δολοφονία του ελληνικού λαού;

Πόσο, αλήθεια, όλοι οι Έλληνες σήμερα και ολόκληρος ο ελληνικός λαός γνωρίζουν τι έχουν υπογράψει και τι πρόκειται να πράξουν στους επόμενους μήνες οι ηγέτες των δύο αυτών κομμάτων μέσω της νέας Δανειακής Σύμβασης;

Για να γνωρίζει ο κάθε Έλληνας ψηφοφόρος τις διαστάσεις του ιστορικού εγκλήματος εναντίον της Ελλάδος, αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένα από αυτά που διαβάζουμε στο νέο συμφωνηθέν με την Τρόικα, συνοψίζοντας τις προδοτικές υποχρεώσεις, δεσμεύσεις και αποφάσεις που περιλαμβάνονται σε αυτό το υπογραφέν από τους Έλληνες βουλευτές των δύο κομμάτων Νέο Μνημόνιο. Στα επόμενα ακολουθούμε και επεκτείνουμε σχόλια του Καθηγητή Ε. Μπίλλη 2, του Ε.Μ.Π.:

1. Με το άρθρο 1 του υπογραφέντος μνημονίου δημιουργείται Ταμείο υφαρπαγής όλης της Ελλάδος από τους Έλληνες και οικονομική – φυσική εξόντωση των Ελλήνων. Το εν λόγω Ταμείο με την επωνυμία «ΤΑΜΕΙΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΑΕ» το οποίο διοικείται κατ’ ευθείαν από την Τρόικα και τους διεθνείς δανειστές, απαλλάσσεται από κάθε μορφή φορολογίας και η λειτουργία του βαρύνει μόνον το Ελληνικό Δημόσιο. Δηλαδή, όσοι Έλληνες θα εργάζονται σε αυτό για να εξαφανιστεί με καθολικό ξεπούλημα ολόκληρη η Ελλάδα και να δολοφονηθεί ο ελληνικός λαός, θα πληρώνονται από το Ελληνικό Δημόσιο. Δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεσμεύτηκαν ακόμη και τα έξοδα διάλυσης του ελληνικού κράτους και δολοφονίας των Ελλήνων, να βαρύνουν το ίδιο το Ελληνικό Δημόσιο.

2. Τα δύο κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχουν δεσμευτεί ώστε οι διατάξεις του Μνημονίου να κατοχυρωθούν και από το νέο Σύνταγμα που θα προκύψει από την εντός του 2012-2013 υποχρεωτική αναθεώρηση και τροποποίηση του υπάρχοντος. Δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν αποδεχτεί και έχουν αποφασίσει τη συνταγματική πλέον κατάργηση της Ελλάδος και των Ελλήνων από την ελληνική επικράτεια. Ποιές συντάξεις και ποιοί μισθοί ή ποιά δάνεια; Εδώ έχει αποφασισθεί η πλήρης εξόντωση του ελληνικού λαού και ο διωγμός του από την Ελλάδα. Όλες οι δικαιολογίες που ακούμε και τα κροκοδείλια δάκρυα των κυρίων Παπανδρέου, Βενιζέλου, Σαμαρά και όποιου άλλου, σκοπό έχουν να αποπλανήσουν κάθε Έλληνα και να ολοκληρώσουν ένα καλά σχεδιασμένο δολοφονικό σχέδιο εναντίον της Ελλάδος και του ελληνικού λαού αλλά και εναντίον της Ε.Ε.

3. Τα έσοδα από την πώληση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας πάνε κατ’ ευθείαν στους δανειστές και όχι στο ελληνικό κράτος. Μάλιστα, θα πουλάμε για όσα χρόνια αποφασίζει και μας επιβάλλει η Τρόικα.

4. Η εκποίηση της Δημόσιας περιουσίας περιλαμβάνει ακόμη και τις πωλήσεις περιουσιών τοπικών αυτοδιοικήσεων (ΟΤΑ) μέχρι και τους αιγιαλούς, αλλά και αποθεματικά κερδοφόρων Δημόσιων εταιρειών, όπως ο ΟΠΑΠ και άλλες. Επίσης, οι Δημόσιοι φορείς πωλούμενοι παραχωρούν και τα όποια δικαιώματά των επί του ελληνικού ορυκτού πλούτου: πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χρυσός, ουράνιο, κλπ.

5. Τα έσοδα από όλους τους Δημόσιους φορείς, όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, εισπράξεις ενοικίων ή φόρων, όλα αυτά ανήκουν πλέον στο δημιουργούμενο από την Τρόικα Ταμείο και από εκεί εισπράττονται από τους δανειστές και διεθνείς τοκογλύφους, ενώ τα έξοδα λειτουργίας των εταιριών αυτών ακόμη και μετά την πώλησή των (μισθοί, τεχνικές υποδομές, κλπ) βαρύνουν το Ελληνικό Δημόσιο.

6. Το Ελληνικό Δημόσιο δεσμεύτηκε να επιχορηγεί όσους Δημόσιους Οργανισμούς δεν θα πουληθούν (π.χ. ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ) αλλά οι επιχορηγήσεις αυτές και τα έσοδα θα εισπράττονται μέσω του Ταμείου από την Τρόικα. Επίσης τα έσοδα όλων των Δημοσίων οργανισμών ακόμη και πριν την πώλησή των θα εισπράττονται από τους δανειστές. Η Τρόικα μέσω του Ταμείου θα καθορίζει τις αυξήσεις στο ρεύμα, το νερό, τις συγκοινωνίες ή ό,τι άλλο.

7. Δεσμεύονται με εχεμύθεια προς τρίτους και τον ελληνικό λαό, δηλαδή υποχρεούνται να κρατούν το στόμα τους κλειστό όσοι συμμετέχουν στις συνεδριάσεις του Ταμείου, ενώ θα παρίστανται και παρατηρητές των δανειστών. Συγχρόνως, η Βουλή των Ελλήνων υποχρεούται να κυρώνει με νόμο όλες τις πράξεις του Ταμείου, το περιεχόμενο των οποίων θα τηρείται απόρρητο και μη προσβάσιμο στα Μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου και κατά συνέπεια τον λαό. Οι ίδιοι οι Υπουργοί παραδέχτηκαν ότι δεν γνώριζαν το περιεχόμενο του δεύτερου, Νέου Μνημονίου, όταν το ψήφιζαν.

8. Το Ταμείο αυτό θα αποφασίζει σε ποια τιμή και σε ποιους θα πουλάμε τα ελληνικά λιμάνια, τους δρόμους, τα αεροδρόμια, τις βραχονησίδες και ό,τι άλλο ελληνικό επί γης, θαλάσσης και αέρος. Δηλαδή θα μπορεί ο οποιοσδήποτε προτείνεται από το Ταμείο, κράτος ή ιδιώτης, να αγοράζει την Ελλάδα σε όποια μάλιστα τιμή αποφασίζει η Τρόικα και οι δανειστές της Ελλάδος. Ακόμη, ό,τι δεν πουλιέται ή δεν αξιοποιείται, (π.χ. ο ΟΣΕ ή ό,τι άλλο) διαλύεται και χρεοκοπεί, με εντολή του Ταμείου.

9. Το Ταμείο θα μπορεί να εκδίδει δικό του ομόλογο ή να δανείζεται προς όφελος των δανειστών και των τοκογλύφων με εγγύηση της Ελλάδας και υποθήκευση της ελληνικής περιουσίας. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δια χειρός Παπανδρέου, Βενιζέλου, Σαμαρά και Παπαδήμου μετατρέπουν αναγκαστικά την Ελλάδα σε διεθνή και κοινής χρήσης «πόρνη». Η Οθωμανική Αυτοκρατορία σεβάστηκε τον ελληνικό λαό και την ελληνική κοινωνία περισσότερο από την σημερινή Τρόικα και τα δύο κόμματα – συνεργούς της.

10. Απαγορεύεται εις το εξής η Ελλάδα να μπορεί να αγοράζει τα δικά της ομόλογα για να αποσβεννύει το χρέος, όπως έκαναν στο παρελθόν άλλες χώρες για την αντιμετώπιση του εθνικού των χρέους.

11. Με το άρθρο 14 οι ελληνικοί αιγιαλοί και οι παραλίες παραχωρούνται επίσημα στους δανειστές. Άρα και τα νησιά μας, κατ’ ουσίαν παραχωρούνται στους δανειστές και σε όσους αυτοί οι ίδιοι θα μεταπωλούν το ελληνικό χρέος. Έτσι, κάποιοι γείτονές μας δεν χρειάζεται πλέον να προκαλούν θερμά επεισόδια. Θα μπορούν να αγοράζουν σε φθηνές τιμές ό,τι θέλουν από την Ελλάδα, λιμάνια, νησιά, αεροδρόμια, κλπ.

12. Τέλος, κινδυνεύουν με κατάσχεση ελληνικά πολεμικά πλοία, αεροπλάνα και ό,τι άλλο έχει ελληνική σημαία, μετά από δικαστικές προσφυγές διεθνών επενδυτών ή δανειστών.
ΠΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ ΘΑ ΚΡΥΦΤΕΙΤΕ; ΠΟΥ Κύριοι, όταν θα αντιληφθεί ο ελληνικός λαός τί έχετε αποφασίσει γι’ αυτόν και την Ελλάδα του 21ου αιώνα, υπογράφοντας το επαχθές και δολοφονικό αυτό νέο Μνημόνιο, αντί να επιλέξετε άλλους δρόμους, προκειμένου να μην οδηγηθεί η χώρα εδώ ή ακόμη χειρότερα στους επόμενους μήνες ή χρόνους;

Και εάν θα δεχόμασταν εξ’ ανάγκης τη λαφυραγωγία και λεηλασία του Δημόσιου πλούτου εις βάρος της Ελλάδας, όμως πώς μπορούμε να δεχθούμε την οικονομική και φυσική εξόντωση του ελληνικού λαού;

Είναι σαφές ότι, δυστυχώς για τους Έλληνες και την Ελλάδα, τα δύο κυρίαρχα κόμματα νοσούν και όζουν διαδίδοντας τη νόσο και την δυσοσμία των σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Αυτό ας το συλλογιστεί καλά όποιος Έλληνας πολίτης ψηφίσει στις 6 Μαΐου το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Διότι τα δύο αυτά κόμματα ασελγούν επί μακρόν επί του σώματος των Ελλήνων, υποκρινόμενα αυτά και οι εκπρόσωποί των τις αθώες περιστερές και καταρρακώνοντας τον πολιτικό βίο της χώρας.

Στο μέλλον, όλοι όσοι εργάστηκαν ενεργά ή έπραξαν πλημμελώς ως εκλεγμένοι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού, για να φθάσει η Ελλάδα σε αυτό το κατάντημα κατά την προηγούμενη 20ετία και ιδίως κατά τα τελευταία 12 χρόνια, επί κυβερνήσεων Σημίτη –Καραμανλή – Παπανδρέου – Παπαδήμου, όλοι αυτοί θα χρεωθούν αναλόγως ένα ιστορικό εθνικό έγκλημα εις βάρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας, εις βάρος του ελληνικού λαού αλλά και εις βάρος της διεθνούς δημοκρατίας, αφού η ελληνική κρίση λειτουργεί ως πολιορκητικός κριός άλωσης κάθε ελεύθερου, ανεξάρτητου και δημοκρατικού κράτους στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αναλογικά, η ίδια ευθύνη θα βαρύνει κάθε άλλο κόμμα και πολιτικό άνδρα ή γυναίκα που δεν μπορεί να υπερβεί τον μικροκομματισμό του και δεν συμπράττει για την δημιουργία ενός πανελλήνιου εθνικού μετώπου σωτηρίας της Ελλάδας και του ελληνικού λαού. Ένα τέτοιο πανελλήνιο μέτωπο θα αποθάρρυνε κάθε πρόθεση των διεθνών τοκογλύφων.
Ακόμη, αντίστοιχο μερίδιο στην πρωτόγνωρη για όλη την ελληνική ιστορία εισβολή και οικονομική, πολιτική, πολιτιστική δολοφονία της Ελλάδος και του ελληνικού λαού, θα έχουν οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, οι καλλιτέχνες, οι δημοσιογράφοι, οι εκκλησιαστικοί άνδρες αλλά και όλοι οι Έλληνες πολίτες, εάν αδιαφορήσουν και γυρίσουν την πλάτη σε όσα αυτή τη στιγμή διαδραματίζονται εναντίον της Ελλάδος, του ελληνικού λαού, αλλά και εναντίον της Ευρώπης και των ευρωπαϊκών λαών.

Εξοχότατε Πρόεδρε της Δημοκρατίας, μολονότι δείξατε το δρόμο δωρίζοντας τον Προεδρικό σας μισθό στο Ελληνικό Δημόσιο, δυστυχώς δεν βρέθηκε κανείς μιμητής σας στη Βουλή των Ελλήνων, ούτε ακόμη και οι ιδεολόγοι κομμουνιστές που μισούν το κεφάλαιο και τον καπιταλισμό. Όμως αυτό δεν επαρκεί. Ακούστε τη φωνή του λαού σας και την «μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων». Μην δειλιάσετε να υψώσετε το ανάστημά σας ως ιστορική προσωπικότητα εναντίον κάθε ανθελληνικού Μνημονίου, προκειμένου να σωθεί η ελληνική περιουσία και αξιοπρέπεια. Για αυτή τη στιγμή υπάρχετε και όχι για διακόσμηση στις παρελάσεις των εθνικών επετείων. Για αυτή τη στιγμή σας χρειάζεται ο ελληνικός λαός.

Άγιοι Ιεράρχες, ακούστε τη φωνή της ιστορίας πριν είναι πολύ αργά. Μιμηθείτε τον Αγ. Ιωάννη το Χρυσόστομο, τον Ιερομάρτυρα Χρυσόστομο Επίσκοπο Σμύρνης, τον Ιερομάρτυρα Γρηγόριο Ε΄ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και τόσους άλλους, και υψώστε την φωνή και το ανάστημά σας με κάθε τρόπο εναντίον αυτών που θέλουν να ταπεινώσουν και να εξοντώσουν οικονομικά, πολιτιστικά και πνευματικά τον ελληνικό λαό. Ως προς τα οικονομικά, μιμηθείτε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και προστατέψτε έμπρακτα όλο τον λαό μας πέραν κάθε διάκρισης. Ίσως η Εκκλησία να είναι το μόνο καταφύγιο στους επερχόμενους καιρούς. Ετοιμαστείτε γι’ αυτό.
Έλληνες συμπολίτες και φίλοι, πολιτικοί άνδρες και γυναίκες, επιστήμονες, καλλιτέχνες ή δημοσιογράφοι που δεν υποτάσσεσθε στο καρτέλ της Τρόικας και των κομματικών συνεργών ενός εθνικού εγκλήματος, αλλά και Έλληνες όλου του κόσμου σε όποια ήπειρο και αν ζείτε, Ευρώπη, Αμερική, Ασία, Αυστραλία, Αφρική, ακούστε τη φωνή της ιστορίας του λαού μας. Ακούστε τη φωνή της ιστορίας μας από τον Όμηρο μέχρι το Λεωνίδα και τον Περικλή και από εκεί μέχρι τον Διγενή Ακρίτα, τον Παλαιολόγο, τον Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Καποδίστρια, τον Λόρδο Βύρωνα, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Ίωνα Δραγούμη, τον Άρη Βελουχιώτη, τον Μπελογιάννη και τόσους άλλους Έλληνες ή φιλέλληνες που αγάπησαν την Ελλάδα και έδωσαν το αίμα τους γι’ αυτήν.

Πράξτε ό,τι περνά από το χέρι ή το μυαλό σας για να σωθεί και να μείνει ελεύθερη η Ελλάδα. Και να είστε πεπεισμένοι πως όσο υπάρχει η Ελλάδα, τόσο θα υπάρχει δημοκρατία, ελευθερία και ανθρωπιά επάνω στον πλανήτη. Γι’ αυτό όσοι επιδιώκουν με την παγκόσμια διακυβέρνηση να βυθίσουν τους λαούς και τα έθνη σε ένα νέο Μεσαίωνα και ένα νέο Φεουδαρχισμό, ξεκίνησαν με την εξαφάνιση και εξόντωση από την ιστορία της Ελλάδας και των Ελλήνων. Είναι δε τραγικό γεγονός πώς ένας Έλληνας Πρωθυπουργός άνοιξε μόνος του την Κερκόπορτα της προδοσίας και εξόντωσης του λαού που τον ανέδειξε και τον εμπιστεύθηκε.

Έλληνες και Φιλέλληνες, αγωνιστείτε και ενημερώστε κάθε ευαίσθητο άνθρωπο, για να σώσετε την παγκόσμια Δημοκρατία. Ένα αγαθό που προσέφερε η Ελλάδα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και μην ξεχνάτε πως το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής ήταν πάντα το αίσθημα ευθύνης και αγωνίας του κάθε Έλληνα για όλο το ανθρώπινο γένος και για όλη την ιστορία του. Ως Έλληνες δεν αρνούμαστε τα χρέη και τις υποχρεώσεις μας προς κάθε νόμιμο δανειστή μας. Αρνούμαστε όμως τη δολοφονία της Ελλάδος και άλλων ευρωπαϊκών χωρών από τους διεθνείς τοκογλύφους και τους διεθνείς δολοφόνους κρατών και λαών.

Όλοι οι Έλληνες στην Ελλάδα και απανταχού στον κόσμο ας ξυπνήσουμε από το λήθαργο που μας επέβαλαν τα δύο μεγάλα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, συνεπικουρούμενα από άλλα μικρότερα, με τους όποιους συνεργάτες των, δημοσιογράφους και ΜΜΕ ή νεόκοπους διανοούμενους που έβγαζαν και βγάζουν το ψωμί των προπαγανδίζοντας συχνά εναντίον της αλήθειας, εναντίον του εθνικού συμφέροντος και εναντίον της αληθούς Δημοκρατίας, είτε στην Ελλάδα, είτε στην Ε.Ε., είτε διεθνώς.

Η κρίση στην Ελλάδα είναι κρίση της ιστορίας και όλοι οι λαοί και όλοι οι άνθρωποι θα ωφεληθούν απ’ αυτήν. Η Ελλάδα είναι η «τριανταφυλλιά του κόσμου». Όσοι θέλουν να την ξεριζώσουν από την ιστορία, δεν θα κατορθώσουν τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από το να σκορπίσουν τα φύλλα, την ομορφιά και το άρωμά της σε όλο τον κόσμο. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, τους λόγους του Στρατηγού Μακρυγιάννη «Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούνε να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά».

Αυτή είναι η ιστορική ευθύνη όλων των Ελλήνων σήμερα. Να γεμίσουν όλον τον κόσμο με Ελλάδες, προς όφελος του κόσμου. Να σώσουν την Ελλάδα, χάριν του κόσμου και των ανθρώπων, χάριν της παγκόσμιας Δημοκρατίας και ελευθερίας κάθε ανθρώπου και κάθε λαού.

1 Online: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2372.aspx

2 Online: http://ellhnikhaktofylakh.blogspot.com/2011/03/blog-post_5054.html

ΤΟ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΑΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Μόλις πέντε ημέρες πριν από τις εκλογές επιβεβαιώνονται –σε βαθμό «κακουργήματος»– οι διαπιστώσεις στις οποίες είχαμε προβεί, όταν άνοιγε αυτή η προεκλογική περίοδος. Πως οι εκλογές αυτές αποτελούν την αρχή του τέλους του μεταπολιτευτικού σκηνικού, αποτελούν έναν οδοδείκτη για τις μελλοντικές εξελίξεις και τις προδιαγράφουν, χωρίς ταυτόχρονα να προσφέρουν κάποια σίγουρη εναλλακτική πολιτική πρόταση στο ξεπερασμένο παρελθόν. Όπως τονίζαμε, η κύρια πλευρά τους είναι η διάλυση του παλαιού, μεταπολιτευτικού, πολιτικού συστήματος.

Η ολική κατάρρευση των καθεστωτικών δυνάμεων, με πρώτο και κύριο τον αρχιτέκτονα της καταστροφής –το κόμμα-σύστημα ΠΑΣΟΚ–, η αδυναμία του ετέρου Καππαδόκη του πολιτικού συστήματος, της Νέας Δημοκρατίας, να αποτελέσει αξιόπιστη λύση, έστω στα πλαίσια του, ο πολυκερματισμός των πολιτικών δυνάμεων και η διάχυτη αγανάκτηση, δίνουν τον τόνο αυτών των εκλογών.

Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω πια: Το καθεστώς αποσυντίθεται και καταρρέει και όλοι οι εκπρόσωποί του διασύρονται ανοιχτά μπροστά στα μάτια μας.

 

Το τέλος του ΠΑΣΟΚ

Πρώτα και κύρια ξεφτίζουν αμετάκλητα το ΠΑΣΟΚ και ο Βενιζέλος, που αγωνίζονται να πιάσουν το 15%, έχοντας καταντήσει ένας περιφερόμενος θίασος-μαγνήτης αποδοκιμασιών και διαπομπεύσεων. Μαζί τους είναι μόνον το Σύστημα, το συγκρότημα Λαμπράκη, το Mega και τα λοιπά μέσα της κατοχικής προπαγάνδας, τα οποία δίνουν ρεσιτάλ γκεμπελισμού, μήπως και καταφέρουν να τους συγκρατήσουν από τη διάλυση. Και όμως! Όπου σταθούν και όπου βρεθούν διαπομπεύονται, γιουχάρονται και ξεφωνίζονται, γεγονός που είναι απολύτως φυσιολογικό, και ίσως λίγο αν φανταστεί κανείς το κακό που έχουν κάνει σ’ αυτόν τον τόπο. Ο κύβος έχει ριφθεί και τα πράγματα είναι καθαρά και ξάστερα: Το ΠΑΣΟΚ έχει διαπράξει ύψιστο πολιτικό έγκλημα, και κανείς δεν πρόκειται να ησυχάσει εάν όλοι αυτοί οι κύριοι, με πρώτους και καλύτερους τον Γιωργάκη και τον Παπακωνσταντίνου, δεν συναντήσουν τον Άκη Τσοχατζόπουλο στον Κορυδαλλό, στην πτέρυγα των χουντικών. Το ΠΑΣΟΚ έχει μπει στην τελική φάση της ιστορικής διαδρομής του.

 

Η απαξίωση του Σαμαρά

Δεύτερον, απαξιώνεται διαρκώς η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά. Διότι, κάθε μέρα, αποδεικνύεται ότι είναι λίγος και το κόμμα του ελάχιστο. Δέσμιο μιας παρέας γιάπηδων του Κολωνακίου, μέχρι προχθές περιόριζε την προεκλογική του εκστρατεία σε νεοφιλελεύθερους εξυπνακισμούς, έδινε ρεσιτάλ πολιτικής γκάφας και ανέλπιστων δώρων προς τους αντιπάλους του (λέγε με Συμπιλίδη), ενώ, τώρα τελευταία, πανικόβλητο, προσπαθεί να συγκρατήσει τους ψηφοφόρους από τον Καμμένο και τη Χρυσή Αυγή με πυροτεχνήματα παλαιοδεξιάς εθνικοφροσύνης. Έτσι, αντί να καταγγέλλει τις ηγεσίες και τους μηχανισμούς των αριστερών κομμάτων ως συνενόχους του ΠΑΣΟΚ στον μεταπολιτευτικό εκφυλισμό της δημοκρατίας, αντί να τους καταγγέλλει για τον εθνομηδενισμό τους, στρέφεται συλλήβδην κατά των «αριστερών», ανασταίνοντας τους παλαιούς διχασμούς, ενισχύοντας εν τέλει το ΠΑΣΟΚ, τα εξαπτέρυγά του (λέγε με ΔΗΜΑΡ), καθώς και τους πιο εθνομηδενιστικούς κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Σαμαράς δεν διαθέτει ούτε πρόγραμμα ούτε σχέδιο και είναι απελπιστικά λίγος απέναντι στις απαιτήσεις των καιρών. Εξάλλου, όλα αυτά είχαν ήδη διαφανεί από την εγκληματική του επιλογή να στηρίξει τον Παπανδρέου, τον Νοέμβριο, όταν αυτός και το κόμμα του κατέρρεαν, μέσα σε ένα κλίμα γενικής αμφισβήτησης από τους ίδιους τους βουλευτές του. Με την κίνησή του, όχι μόνο έσωσε τον αντίπαλό του και έφερε τον Παπαδήμο – αλλά και μας οδήγησε στο αδιέξοδο-ταφόπλακα του δεύτερου μνημονίου.

 

Οι θεσμικοί «αντιμνημονιακοί» και τα όρια τους

Τρίτον, οι εκλογές αυτές αναδεικνύουν τη σαφή βούληση του ελληνικού λαού να ενισχύσει έναν ριζοσπαστικό, αντιστασιακό πατριωτισμό. Γι’ αυτό τον λόγο ανεβαίνει ο Καμμένος, παρ’ όλο που το παρελθόν του αποτελεί μείζον μειονέκτημα, γι’ αυτό τον λόγο ενισχύεται και ο Τσίπρας – παρ’ όλο που το κόμμα-βαρίδι που σέρνει από πίσω του κάνει ό,τι μπορεί για να το αποκρύψει. Για τον ίδιο λόγο επιβιώνει και το ΚΚΕ, ο μηχανισμός του οποίου έχει κηρύξει αυτοδιάλυση. Ιδιαίτερα η άνοδος του Καμμένου και του Τσίπρα συνδέεται με την προσπάθεια αυτών των προσωπικοτήτων να υπερβούν τα παλαιά στεγανά και στερεότυπα του χώρου τους και να ανοιχτούν προς τον ίδιο τον ελληνικό λαό, άσχετα με τα κίνητρά τους.

Ωστόσο, μένουν και οι δύο στη μέση του δρόμου. Ο Καμμένος, γιατί αυτό το άνοιγμα το συνδυάζει με μια νεοφιλελεύθερη οικονομική και πολιτική αντίληψη, ο δε Τσίπρας γιατί η υπέρβαση που επιχειρεί εξαντλείται περισσότερο σε μια προσωπική ρητορεία και δεν τολμάει να υπερκεράσει τα εθνομηδενιστικά βαρίδια του κόμματός του. Έτσι, αποσιωπά ζητήματα που συνδέονται με την ελληνική ταυτότητα και το μεταναστευτικό, δεν παίρνει θέση στα εθνικά ζητήματα και προβάλλει την ίδια συντεχνιακή αντίληψη του παλιού ΠΑΣΟΚ για τα ζητήματα που σχετίζονται με την Παιδεία και την κοινωνία.

Η έλλειψη ακριβώς μιας συγκροτημένης πρότασης καταδεικνύεται και από τον τρόπο με τον οποίο η σημερινή ανάγκη υπέρβασης των παλαιών διαχωρισμών μετατρέπεται σε μια τυχοδιωκτικής εμπνεύσεως πρόταση διακυβέρνησης. Διότι είναι προφανές ότι αυτή η πρόταση του Τσίπρα σκοπεύει πολύ περισσότερο να αιφνιδιάσει το ΚΚΕ και τη ΔΗΜΑΡ και να δώσει μόστρα στον ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίζεται εξαιρετικά ενισχυμένος δημοσκοπικά, και δεν βασίζεται σε κάποιες επί της ουσίας θέσεις ή σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα. Διότι είναι ένα πράγμα το να φράξεις τον δρόμο στη μνημονιακή πολιτική, απογυμνώνοντας τα μνημονιακά κόμματα, την τρόικα και το καθεστώς, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια γενική αλλαγή των συσχετισμών και είναι ένα δεύτερο να μπορείς να προτείνεις και να επιβάλεις εδώ και τώρα μια ουσιαστικά νέα διακυβέρνηση. Πράγματι, ανάμεσα σε ποιους; Το ΚΚΕ υποστηρίζει την άμεση έξοδο από ευρωζώνη και ΕΟΚ, ο Κουβέλης είναι ευρωπαϊκότερος του ΠΑΣΟΚ και ο Σύριζα ταλαντεύεται ανάμεσα σε πολλαπλές τοποθετήσεις. Εάν σε αυτούς προστεθεί και η στήριξη από τον… Καμμένο, καταλαβαίνουμε ότι πιθανότατα θα οδηγηθούμε σε τραγέλαφο.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια επανάληψη, ολίγον γελοιογραφική, του πασοκικού συνθήματος των εκλογών του 1981, «στις 18 Σοσιαλισμό». Εξάλλου, το κύριο χαρακτηριστικό των δύο κατ’ εξοχήν «αντιμνημονιακών» κομμάτων είναι ο ιδιότυπος λαϊκισμός τους, και η προσπάθεια να αποφεύγουν τα δύσκολα. Ο Καμμένος αποσιωπά τις νεο-φιλελεύθερες όψεις της πολιτικής του, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ τις εθνομηδενιστικές. Χαρακτηριστικά, οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» επαναφέρουν διαρκώς τη συζήτηση στο «μνημόνιο», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη διαρκή αναφορά του πως η κρίση είναι «ευρωπαϊκό ζήτημα», αποκρύβει την ιδιαίτερη και ρατσιστική αντιμετώπιση της Ελλάδας από τους Ευρωπαίους «εταίρους», ενώ, για το μεταναστευτικό, πετάει την μπάλα στην κερκίδα, υπεκφεύγοντας με το «Δουβλίνο 2» και με το «να πάρουν ταξιδιωτικά έγγραφα οι μετανάστες» ταυτόχρονα, προβάλλει ελάχιστα ως κεντρικό αίτημα την πληρωμή των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου.

 

Είναι εφικτός ένας νέος Ανδρέας;

Στην πραγματικότητα, και τα δύο αυτά κόμματα εμπνέονται από το αλήστου μνήμης παράδειγμα του Ανδρέα. Ο Καμμένος παίζει σε όλα τα ταμπλό και είναι «έτοιμος», δήθεν, για συμμαχίες με όλους τους «αντιμνημονιακούς». Ο ΣΥΡΙΖΑ, που πριν πέντε χρόνια υπεράσπιζε την κατεδάφιση της χώρας, κατά τον μηδενιστικό Δεκέμβρη του 2008, και οικοδόμησε στον πιο ακραίο λαϊκιστικό Αλαβανισμό, σήμερα επενδύει στον Ανδρεϊσμό, που φαίνεται να ελκύει και τον Καμμένο. Μόνο που οι εποχές είναι πολύ διαφορετικές. Το ανδρεϊκό φαινόμενο οικοδομήθηκε στη δεκαετία του 1970, όταν το καθεστώς είχε αποθέματα αναδιανομής, υπήρχαν ευνοϊκές διεθνείς συνθήκες και ο δανεισμός ήταν ακόμα πολύ χαμηλός. Γι’ αυτό και ο Ανδρέας μπορούσε να επενδύει σε μια συνολική πολιτική που ήταν, ταυτόχρονα, πατριωτική, αναδιανεμητική και… δανειστική! Σήμερα, δεν μπορεί να επαναληφθεί κάτι ανάλογο διότι ο ελληνισμός δίνει –κυριολεκτικά– μια πάλη ζωής ή θανάτου. Και κανένα επιδερμικό ή λαϊκιστικό –με την αρνητική έννοια του όρου– σχήμα, δεν έχει δυνατότητες μακροημέρευσης. Εξ άλλου, θα πρέπει να θυμίσουμε το δημοσκοπικό 18% του Αλαβάνου –και του μικρού τότε Τσίπρα– στη φάση της επένδυσης στα Εξάρχεια και… την κα Ρεπούση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα διπλό πρόσωπο Ιανού, από τη μία πλευρά αποτελεί, υπέρβαση της μεταπολίτευσης, και από την άλλη την πιο χαρακτηριστική συνέχειά της, τόσο κοινωνικά όσο και ιδεολογικά. Εξάλλου σήμερα ενισχύεται σε βάρος του Κουβέλη, διότι καθώς βαθαίνει η κρίση, προσελκύει τους απογοητευμένους ή οικονομικά κατεστραμμένους Πασόκους, που προς στιγμήν είχαν στραφεί προς τη ΔΗΜΑΡ, η οποία – σε μεγάλο βαθμό εξ αιτίας της… Ρεπούση– συρρικνώθηκε και συσπειρώνει μόνο τη σημιτική πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ!

Δηλαδή, για να διευκρινίσουμε τη θέση μας. Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και η στρατηγική Τσίπρα –όχι ο ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα–, ενώ δεν αποτελούν κάτι το πραγματικά «νέο» και συνεκτικό στη μετα-μεταπολιτευτική περίοδο, ταυτόχρονα προϊδεάζουν και προαναγγέλλουν μια νέα ιστορική εποχή κατά την οποία θα καταρριφθούν οι παλαιοί διαχωρισμοί και θα τείνει να συγκροτηθεί ένας νέος πολιτικός άξονας γύρω από τις θεματικές του πατριωτισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της οικολογίας και της άμεσης δημοκρατίας. Ο Καμμένος ανταποκρίνεται στο κριτήριο του πατριωτισμού, αλλά υπολείπεται δραματικά στα υπόλοιπα, ο ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρίνεται –με τον τρόπο του– στο θέμα της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά έχει τη μεγάλη τρύπα στο ζήτημα του πατριωτισμού και της εθνικής επιβίωσης του ελληνισμού.

 

Η οργανωτική αποτυχία των «αγανακτισμένων»

Οι μόνες δυνάμεις που θα μπορούσαν να προσφέρουν ένα αρχικό πρόπλασμα του «νέου» ήταν οι δυνάμεις των «πλατειών» και των Αγανακτισμένων. Ωστόσο, απέτυχαν να το κάνουν. Και βασική ευθύνη γι’ αυτό έχουν η μεγαλομανία και ο μεγαλοϊδεατισμός που υπήρξαν ένα από τα βασικά βαρίδια του αντιμνημονιακού κινήματος μέχρι σήμερα. Ο Μίκης Θεοδωράκης, μαζί με τον Κασιμάτη, απέρριπταν συστηματικά την οποιαδήποτε πολιτική παρέμβαση της Σπίθας, και άρα τη συμμετοχή της στις εκλογές, με το καταπληκτικό διττό επιχείρημα ότι εμείς απευθυνόμαστε στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού και περιμένουμε την κατάρρευση του καθεστώτος, ενώ, ταυτόχρονα, δεν έχουμε τη δυνατότητα και τα οικονομικά μέσα ούτε καν να διαμορφώσουμε ένα στοιχειώδες ψηφοδέλτιο! Ή όλα ή τίποτα, δηλαδή τίποτα! Άλλοι συγκρότησαν μεγαλεπήβολα «μέτωπα» και ετοίμασαν προγράμματα για τις πρώτες «εκατό μέρες» της εξουσίας τους και την ίδια στιγμή δεν μπορούν να συμπληρώσουν αξιόπιστα και πλήρη ψηφοδέλτια, συμμετέχοντας με περιθωριακό τρόπο στις εκλογές.

Και έτσι κατεστράφη η μόνη πραγματική δυνατότητα συγκρότησης ενός σχετικά αξιόπιστου εκλογικού αντιστασιακού σχήματος, που θα μπορούσε να εκφράσει τους κοινούς τόπους του κινήματος των Αγανακτισμένων, με αποτέλεσμα τη δυναμική αυτού του κινήματος να την εισπράξουν οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και ο ΣΥΡΙΖΑ, το δε κενό του να το εκμεταλλευτεί ακόμα και η Χρυσή Αυγή που εμφανίζεται στα μάτια των αδαών νεαρών ως το κατ’ εξοχήν αντισυστημικό κίνημα.

 

Η νέα περίοδος του αντιστασιακού κινήματος

Αυτές οι εξελίξεις έχουν ήδη μεταβάλει τον τρόπο και τους κόμβους συγκρότησης ενός, εαμικού τύπου, πολυσυλλεκτικού δημοκρατικού ρεύματος, που είναι αναγκαίο και εφικτό στην περίοδο που έρχεται.

Κατ’ αρχάς, για να μπορέσουμε να θέσουμε κάποια στιγμή, ουσιαστικά και όχι γελοιογραφικά, το αίτημα μιας συνολικής αλλαγής, είμαστε υποχρεωμένοι να πραγματοποιήσουμε μια «μακρά πορεία» –που οι συνθήκες την κάνουν να γίνεται πολύ πιο σύντομη χρονικά αλλά παραμένει αναγκαία από ποιοτική άποψη– μέσα από τα κινήματα αλλά και τους θεσμούς. Κατά την προηγούμενη περίοδο, αυτό μπορούσε και έπρεπε να εγκαινιαστεί μέσα από ένα «αντιμνημονιακό μέτωπο», συγκροτημένο σε μίνιμουμ πρόγραμμα, με βάση το κίνημα των Αγανακτισμένων και τις «πλατείες», το οποίο θα διευκρίνιζε την ιδεολογία και το πρόγραμμά του, σταδιακά, καθώς θα συγκροτούνταν. Δηλαδή, θα περνούσαμε από το πολύ γενικό και τις μίνιμουμ κοινές συνιστώσες στη συγκεκριμενοποίηση.

Αυτό δεν κατέστη δυνατό, για λόγους που έχουμε αναλύσει. Σήμερα, αφού η συγκρότηση δια του άμεσου «μετώπου των πλατειών» κατέστη ανέφικτη και άλλες πολιτικές δυνάμεις κάλυψαν το «κενό», έχουμε φτάσει στην ανάγκη της συγκεκριμενοποίησης προτάσεων και στρατηγικών, ενώ η καταστροφή της χώρας με την υπογραφή και των δύο μνημονίων έχει βαθύνει. Στο εξής, το «μέτωπο» δεν μπορεί να είναι μόνον «αντιμνημονιακό» αλλά πρέπει να πάμε ένα βήμα πάρα πέρα, να γίνει «αντιστασιακό», συμπεριλαμβάνοντας θεματικές όπως το μεταναστευτικό, η Κύπρος, η ΑΟΖ, οι Γερμανικές Επανορθώσεις και το Κατοχικό Δάνειο. Επί πλέον, είμαστε υποχρεωμένοι πλέον να μιλήσουμε για ένα μέτωπο που θα συγκροτηθεί όχι από τις «πλατείες» και μόνο, αλλά από διαφορετικές πολιτικές και κοινωνικές συνιστώσες και με στοιχεία προγραμματικής συμφωνίας που υπερβαίνουν την απλή αντιμνημονιακή ρητορική.

Κατά συνέπεια, προσβλέπουμε στη συνάντηση δυνάμεων που έχουν ήδη πίσω τους ένα κάποιο ιδεολογικό και πολιτικό παρελθόν και θα προέλθουν συχνά από τις αναπόφευκτες διευκρινίσεις απόψεων, οι οποίες θα λάβουν χώρα στο εσωτερικό υπαρκτών πολιτικών δυνάμεων, κάτω από την πίεση του ίδιου του λαού^. καθώς και από νέες δυνάμεις που θα αναδειχθούν από το κίνημα – μέσα σε ένα κινηματικό και θεσμικό χωνευτήρι. Διότι η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ και η ανάδειξη νέων πολιτικών σχημάτων, όπως οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», θα προκαλέσει στο εσωτερικό τους όλο και πιο ισχυρές διαφοροποιήσεις,. Δεν μπορεί ο εθνομηδενιστικός πυρήνας του Συνασπισμού να συμβαδίσει με τον νέο πατριωτικό λόγο, που έστω υπαινικτικά ή δημαγωγικά προφέρει ο Τσίπρας, ούτε θα μπορέσουν οι διάφορες «συνιστώσες» να συμπορεύονται σε κομβικά ζητήματα όπως το Κυπριακό, η ΑΟΖ, το μεταναστευτικό κ.λπ. Το ίδιο, και ίσως σε μεγαλύτερη έκταση, θα συμβεί στους «Ανεξάρτητους Έλληνες», γύρω από την πιθανή ή όχι συμπόρευση με νέα κυβερνητικά σχήματα. Ούτε το δυναμικό που εκφράστηκε στα ποικίλα σχήματα του χώρου των Αγανακτισμένων, από τη Σπίθα έως το ΕΠΑΜ, θα μείνει εκτός αυτών των διαδικασιών.

Σε αυτές τις συνθήκες, καθίσταται αναγκαία η διαμόρφωση ισχυρών και συνεκτικών σχημάτων και ομαδοποιήσεων, που ενστερνίζονται το «τετράπτυχο» που θέτουμε ως προϋπόθεση μιας προγραμματικής συμφωνίας, και οι οποίες θα μπορέσουν να λειτουργήσουν ως πόλοι αναφοράς και καταλύτες αυτής της μελλοντικής ανασύνθεσης που προδιαγράφουμε.

Πλέον, είναι εφικτή η συγκρότηση ενός –πλειοψηφικής απεύθυνσης– αντιστασιακού, πατριωτικού – ριζοσπαστικού ρεύματος. Υπάρχουν ίσως και οι συνθήκες ώστε να μπορέσει να σώσει τη χώρα από την απόλυτη καταστροφή, καθώς, ακόμα και στην Ευρώπη, πληθαίνουν οι φωνές που απορρίπτουν την πολιτική στραγγαλισμού που θέλει να επιβάλει η πανευρωπαϊκή γερμανική κηδεμονία. Ταυτόχρονα, το καθεστώς μέσα στην Ελλάδα έχει σαπίσει εντελώς και δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον αν δεν αλλάξουμε άρδην κράτος και κοινωνία.

Αυτές οι απόψεις έχουν πλειοψηφικό χαρακτήρα και εκφράζουν το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού: υπάρχει κενό εξουσίας και ηγεμονίας, αλλά τα οργανωμένα σχήματα και οι πολιτικές ομαδοποιήσεις βρίσκονται τραγικά πίσω από τις νέες ανάγκες. Γιατί προέρχονται, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, από ιδεολογικά και πολιτικά σχήματα διαμορφωμένα –και κάποτε πρωταγωνιστές της– στη μεταπολίτευση, τις πρακτικές και την ιδεολογία της. Γι’ αυτό εξάλλου και αποτελεί πολιτικαντισμό και ανδρεοπαπανδρεϊκή ρητορεία η πρόταση για άμεση ανατροπή του «συστήματος». Ιδού λοιπόν το κεντρικό αίτημα της περιόδου: Η ιδεολογική ηγεμόνευση της αντιστασιακής ιδεολογίας και στρατηγικής και η ταυτόχρονη οικοδόμηση των οργανωτικών προϋποθέσεων για τη μετατροπή αυτής της ιδεολογικής κυριαρχίας σε πολιτική.

Οι εκλογές σηματοδοτούν την απαρχή αυτής της διαδικασίας και όχι το τέλος τους. Ούτως ή άλλως, οι συσχετισμοί δεν θα μπορέσουν να παγιώσουν ισορροπίες, έστω και για ελάχιστους μήνες. Μας περιμένει, επομένως, μια μεγάλη περίοδος αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων, αστάθειας και αβεβαιότητας, μέσα στην οποία θα διογκωθεί ο κίνδυνος της ολικής κατάρρευσης, που ήδη επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας. Πρέπει λοιπόν να εργαστούμε για έναν αυτόνομο πόλο πατριωτικής, ριζοσπαστικής και δημοκρατικής αντίστασης.

Όσο για το «τι ψηφίζουμε» σε αυτές τις εκλογές, πιστεύουμε πως ήδη έχουμε διαγράψει τη γενική κατεύθυνση. Ψηφίζουμε, «χωρίς αυταπάτες», δυνάμεις που αρνούνται την υποταγή και την καταστροφή της χώρας και μάλιστα επιλέγουμε και πού θα κατευθύνουμε την ψήφο μας, σε άτομα που βρίσκονται πιο κοντά στο αντιστασιακό ζητούμενο και πιθανώς στις αναγκαίες μελλοντικές ανασυνθέσεις.

 

Υ.Γ. Έχουμε μια ειλικρινή απορία. Για ποιο λόγο άραγε οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» αλλά προπαντός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναδεικνύουν σε κεντρικό αίτημα της προεκλογικής εκστρατείας, όχι το χρονοβόρο ζήτημα των Γερμανικών Αποζημιώσεων γενικά, αλλά την άμεση καταβολή από τη Γερμανία του Κατοχικού Δανείου, άμεσα απαιτητού και πληρωτέου, που ξεπερνάει τα 65 δισεκατομμύρια ευρώ χωρίς τους τόκους; Γιατί όχι μια κεντρική διαδήλωση με αυτό το αίτημα;

Καλή ψήφο και ες αύριον τα σπουδαία.

Πρωτομαγιά 2012

ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ «ΑΡΔΗΝ»

www.ardin-rixi.gr

Ο επιθανάτιος ρόγχος της μεταπολίτευσης

εφημερίδα Ρήξη 9/11/2010

Στον δήμο της Αθήνας η αποχή ξεπέρασε το 55%, στη Θεσσαλονίκη το 46%, στην Αττική το 45% και στο σύνολο της επικράτειας το 40%, ενώ στην περιφέρεια Αττικής οι «εκλεκτοί» των δύο μεγάλων κομμάτων δεν ξεπέρασαν το 45% και οι δύο μαζί. Παράλληλα, τα άκυρα–λευκά –η ενεργός απόρριψη– έφτασαν το ιστορικό ρεκόρ του 9%! Σύνολο απόρριψης 50%!

Αυτά είναι το πρώτο και βασικό δεδομένο. Τα υπόλοιπα έπονται. Το ΚΚΕ ανέβηκε σε ποσοστό, λόγω αποχής αλλά όχι σε ψήφους. Το πολιτικό κενό διευρύνεται, αρχίζοντας όπως πάντα από τις δύο μεγάλες πόλεις και κατ’ εξοχήν από την Αθήνα. Δύο σημαδιακά ποσοστά υποψηφίων στο δήμο της Αθήνας, Αμυράς (!) 7,35% και κυρίως ο χρυσαυγίτης Μιχαλολιάκος 5,3%, λίγο πιο κάτω από την υποψήφιο του «ενωμένου» Σύριζα! Το μεταναστευτικό που οι «προοδευτικοί» είχαν εξορίσει στο πυρ το εξώτερο, εισβάλει με την πιο άσχημη γκριμάτσα του στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Η Ελλάδα είναι ώριμη για να δεχτεί κάτι καινούργιο, με τη μόνη διαφορά ότι ακόμα αυτό γίνεται δια του αρνητικού τρόπου, έχει απορρίψει το παλιό ή μάλλον αρχίζει μαζικά να το απορρίπτει, αλλά δεν μπορεί ακόμα να γεννήσει το καινούργιο, και έτσι ψηφίζει αρνητικά.
Η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να προτείνει κάτι διαφορετικό έχει ένα όνομα, Κικίλιας! Ο Σαμαράς δεν είχε τίποτε καλύτερο να προτείνει στους κατοίκους της Αττικής! Ενώ κατάφερε σε ένα βαθμό να επανασυσπειρώσει ένα μέρος της εκλογικής βάσης της Νέας Δημοκρατίας, επιμένοντας ορθά σε μια αντιμνημονιακή πολιτική, στην μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας δοκίμασε την… «ανανέωση», με τον Βασίλη Κικίλια! Και έλαβε την απάντηση. (Και πάλι καλά). Αυτά είναι τα όρια ανανέωσης που διαθέτει το σύστημα των κομμάτων εξουσίας;!
Από την άλλη πλευρά το δήθεν «νέο» της Αριστεράς, ο… Αλέκος Αλαβάνος κατόρθωσε να βγει τελευταίος μεταξύ δέκα υποψηφίων, καταδεικνύοντας πως ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός και η ανακύκλωση του ψευδοεπαναστατισμού και του εθνομηδενισμού δεν έχουν πλέον κανένα μέλλον. Το ΚΚΕ που λειτουργεί στοιχειωδώς πατριωτικά και έχει επαναφέρει τις ελληνικές σημαίες στις συγκεντρώσεις του, πάει πολύ καλύτερα από την εθνομηδενιστική Αριστερά. Ο καταποντισμός του Αλαβάνου και στην πραγματικότητα και του Τσίπρα σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, το τέλος του αριστερού μηδενισμού ως πολιτικής πρότασης. Στο εξής θα τον εκπροσωπούν μόνο οι «πυρήνες», η «σέχτα» κ.λπ.
Η Ελλάδα μπήκε σε αυτές τις εκλογές φορώντας ακόμα τα κουρέλια της μεταπολίτευσης. Έχασε ορισμένα, θα χάσει και τα υπόλοιπα πολύ σύντομα. Στη χώρα θα αρχίσουν να διαγράφονται δύο στρατόπεδα.
Από τη μια πλευρά το στρατόπεδο των κούϊσλινγκ, των «γερμανοτσολιάδων», του Giorgos, του Μέγκα, του Πρετεντέρη, του Παπαχελά, του Σκάι, του Καρατζαφέρη, της Ντόρας, του Τρεμόπουλου (θα προσχωρήσει άραγε ανοιχτά και ο Κουβέλης;) οι οποίοι θα επιχειρήσουν την συσπείρωσή τους, την περιπόθητη «Οικουμενική», δηλαδή μια κυβέρνηση που θα εκπροσωπεί το 30% του εκλογικού σώματος, τα λαμόγια, τους έχοντες, τους τραπεζίτες, τα πασοκόσκυλα, τους διορισμένους, και τους φοβιτσιάρηδες.
Και το σενάριο πρόωρων εκλογών δεν ευοδώνεται, διότι οι πρόωρες εκλογές έγιναν και το ΠΑΣΟΚ τις έχασε! Το ΠΑΣΟΚ με 33% πανελλαδικά σε εκλογές πρωτοφανούς εκβιασμού και ακραία πολιτικοποιημένες, σε συνθήκες νέων πολιτικών εκλογών θα πάρει ίσως και κάτω από 30% και πάντως θα είναι δεύτερο κόμμα. Εξ άλλου και όλα τα εξαπτέρυγα δεν πήγαν καλά –βλέπε τους ψευδο-οικολόγους, τον Κουβέλη και τον Καρατζαφέρη. Έτσι το σενάριο πρόωρων εκλογών μάλλον ενταφιάζεται. Οι κούϊσλινγκ θα επιχειρήσουν τώρα την διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας με το υπό δημιουργίαν κόμμα της Ντόρας ή ακόμα και την ρυμούλκησή της σε «Οικουμενική».
Από την άλλη πλευρά βρίσκεται ένα εξαιρετικά ετερόκλιτο ακόμα «αντιμνημονιακό» στρατόπεδο. Το μεγάλο ερωτηματικό είναι η Νέα Δημοκρατία. Θα μπορέσει άραγε να ξεφορτωθεί ή έστω να περιθωριοποιήσει τα καθεστωτικά, ντορικά και φιλομνημονιακά βαρίδια (Χατζηδάκηδες, Μητσοτάκηδες, Κακλαμάνηδες κ.λπ.) με τα οποία είναι γεμάτη και να μεταβληθεί σε ένα συντηρητικό μεν αλλά λαϊκό κόμμα ή θα κυριαρχήσει στο εσωτερικό του η Μύκονος η Εκάλη και η… Ουάσινγκτον;
Στο Κέντρο και την Αριστερά, θα πάρουν άραγε το μήνυμα δυνάμεις Πασοκογενείς, η Αριστερογενείς για να επενδύσουν σε μια πατριωτική λαϊκή κατεύθυνση, έχοντας ξεφορτωθεί δυνάμεις φθαρμένες ή αναξιόπιστες τύπου Αλαβάνου, Μητρόπουλου, Δημαρά, Τσίπρα, ή θα χρειαστούν και άλλα χαστούκια; Και μήπως στο ΚΚΕ, –που βγαίνει ενισχυμένο, στο εσωτερικό της Αριστεράς– θα ενισχυθούν οι δυνάμεις που νιώθουν την ανάγκη ενός πραγματικού ανοίγματος στην κοινωνία;
Δύσκολα πράγματα! Διότι η φθορά των πολιτικών σχημάτων, η καθεστωτική τους αγκύλωση, τα πολλά χρόνια της μεταπολίτευσης, βαραίνουν πάνω τους ακόμα και στα γκρουπούσκουλα. Η φθορά τους είναι βαθύτατη και οι περισσότεροι δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, από τον Αλαβάνο ή τον… Κικίλια.
Ωστόσο το κύμα της οργής που έρχεται από τα κάτω θα ενισχύεται, καθώς η χώρα θα βυθίζεται στην πτώχευση, την ανεργία, θα αντιμετωπίζει όλο και σοβαρότερους εθνικούς κινδύνους. Πόσο άραγε θα κρατήσει ο επιθανάτιος ρόγχος του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος;
Μερικές ακτίδες φωτός, έστω και μικρές ακόμα. Το 5,5% που πήραν στις εκλογές οι συναγωνιστές μας του «Σπάρτακου» στην Κομοτηνή, οι οποίοι κατέβαιναν για πρώτη φορά σε εκλογές, μόλις λίγο λιγότερο από την ψήφο του μουσουλμανικού συνδυασμού, το 26% που πήρε στη Λέσβο ο αγωνιστής Δημήτρης Βουνάτσος, περνώντας στον β΄ γύρο των εκλογών, τα αυξημένα ποσοστά που έλαβαν σε αρκετούς δήμους άνθρωποι σοβαροί, πατριώτες και αγωνιστές είτε από την Αριστερά είτε από άλλους χώρους. Αυτές οι θετικές νησίδες θα γίνουν περισσότερες την περίοδο που έρχονται, μέχρι να ενωθούν σε ένα νέο μεγάλο ρεύμα. Έσεται νόστιμον ήμαρ.

Γιατί η αποσιώπηση των «εθνικών θεμάτων»

Συντάκτης: Χρήστος Γιανναράς

Eρώτημα δημοσκοπικής περιέργειας (δηλαδή ανάγκης για ρεαλισμό ατομικού και συλλογικού προσανατολισμού):Ποιο ποσοστό ψηφοφόρων στην Ελλάδα σήμερα επηρεάζεται στην εκλογική του προτίμηση από τη στάση των κομμάτων στα λεγόμενα «εθνικά θέματα»; Πόσες ψήφους έχασε ο αρχηγός του σοσιαλεπώνυμου «κινήματος», επειδή, πριν από πέντε χρόνια, υπεράσπισε και προπαγάνδισε το «Σχέδιο Ανάν»; Πόσες ψήφους έχασε ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, επειδή βουβός, άτολμος και άνευ όρων, υπέγραψε την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση;Πόσοι από τους πολίτες του ελλαδικού κράτους έχουν υποψιαστεί ότι η υπερψήφιση της Πλεκτάνης Ανάν θα σήμαινε για τον Ελληνισμό μια δεύτερη, αυτοπροαίρετη Μικρασία στην Κύπρο; Πόσοι καταλαβαίνουν ότι η στιγμή που κρινόταν η (πολυπόθητη για τον Ερντογάν) έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων, ήταν και μοναδική δυνατότητα να απαιτήσει η Ελλάδα, από θέσεως ισχύος, την άρση του casus belli και τη δέσμευση της Τουρκίας για σεβασμό των ελληνικών συνόρων στη θάλασσα, στον αέρα, στην ξηρά; Τα κόμματα μάλλον θα έχουν δημοσκοπικά τεκμηριωμένες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Αλλιώς δεν εξηγείται η προκλητική αποσιώπηση των «εθνικών θεμάτων» στην προεκλογική ρητορεία και συνθηματολογία (όσες αναφορές υπήρξαν ήταν περιθωριακές, αφορούσαν διαχειριστικά παραπτώματα). Τα κομματικά επιτελεία έχουν τη σιγουριά πως, αν αύριο, σε μια «ειρηνική διευθέτηση» υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ, ο Ελληνισμός παραιτηθεί από κάθε αξίωση (δικαιωμένη με δεκάδες αποφάσεις του ΟΗΕ), στην πανάρχαια ελληνίδα γη της βόρειας Κύπρου, αν δεχθεί μοιρασιά του Αιγαίου και της δυτικής Θράκης, η εκλογική συμπεριφορά των ελλαδιτών ψηφοφόρων δεν πρόκειται να αλλάξει, οι κομματικές προτιμήσεις δεν θα μεταβληθούν. Γενική εντύπωση είναι ότι τα «εθνικά θέματα» οπωσδήποτε συγκινούν μεγάλη μερίδα (ίσως την πλειοψηφία) του πληθυσμού. Αλλά μέχρις εκεί. Η συγκίνηση είναι μόνο συναισθηματική, επιδερμική, δίχως συνέπειες στην πολιτική συμπεριφορά. Τα πρόσωπα που θα επωμισθούν ό,τι το Σύνταγμα αποκαλεί «έσχατη προδοσία», θα επανεκλεγούν με κάθε άνεση στο ελλαδικό Κοινοβούλιο. Μια σοβαρή δημοσκόπηση θα μπορούσε να διερευνήσει, ώς πού φθάνουν τα όρια της συναισθηματικής ευαισθησίας των ελλαδιτών ψηφοφόρων, πότε ο ενδοτισμός ή η πρακτόρευση ξένων συμφερόντων θα ξεπερνούσαν τα όρια της ανοχής των ψηφοφόρων. Αν, λ.χ., η παραχώρηση του Καστελλόριζου, της Λήμνου, της Μυτιλήνης θα είχε ως αντάλλαγμα να ρεύσουν θαυμαστά «πακέτα» οικονομικών παροχών, τι θα προέκριναν οι ελλαδίτες ψηφοφόροι; Αν, τελικά, είχε να επιλέξει ο Ελλαδίτης ανάμεσα στην ελευθερία με πόλεμο ή στην «ειρήνη» (γράφε: καταναλωτική πλησμονή) με δουλεία, τι θα αποφάσιζε μόνος, μυστικά, πίσω από το παραβάν; Στην τελευταία προεκλογική περίοδο οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί μας μιλούσαν μόνο και αποκλειστικά για λεφτά, μόνο για οικονομία, δηλαδή, όπως μιλάει το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, ωσάν οι άνθρωποι να είμαστε βουλιμικά ανδράποδα και οι ορίζοντες της ζωής μας να τελειώνουν στο πορτοφόλι. Μήπως κάτι ξέρουν οι πολιτικοί μας αφεντάδες, που οι δημοσκοπήσεις το αποκρύβουν από εμάς, την πλεμπάγια; Χρόνια τώρα τους ακούμε να αναμηρυκάζουν μηχανικά ότι «δεν αμφισβητούμε τον πατριωτισμό κανενός». Αλλά ούτε και διανοούνται να μας εξηγήσουν: τι διαφέρει σήμερα ο πατριωτισμός από την άλογη προσκόλληση του «φίλαθλου» κρετίνου σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, κερδοσκοπική ΠΑΕ. Πατρίδα ονόμαζαν κάποτε οι άνθρωποι τη γη (το χώμα και το τοπίο) όπου γεννήθηκαν, εντάχθηκαν σε οικογένεια και σε κοινότητα, πήγαν σχολειό, έζησαν την εκκλησιά, δηλαδή τη Γιορτή, ψηλάφησαν αισθητά την Ιστορία, άσκησαν τον δημιουργικό τους μόχθο, έθαψαν αγαπημένους νεκρούς. Σήμερα αυτή η πατρίδα δεν υπάρχει, μια τίμια και ευφυής δημοσκόπηση θα το πιστοποιούσε άμεσα. Για τα εννέα δέκατα του πληθυσμού που ζουν στις πανομοιότυπες, απρόσωπες, τάχα και πόλεις του ελλαδικού οικιστικού πρωτογονισμού, η ελληνικότητα είναι κρατική υπηκοότητα, τίποτε άλλο. Σώζεται ακόμα ένα φθίνον γλωσσικό ιδίωμα, μια ρητορική και ευτελισμένη «εθνική ιδεολογία», κάποιο φολκ-λορ γραφικών ιδιαιτεροτήτων. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι η ελληνική κρατική υπηκοότητα σήμερα βιώνεται σαν μοιραία, εκ γενετής αναπηρία. Το ελληνώνυμο κράτος προξενεί στους πολίτες του, ακατάπαυστα, οργή, ντροπή, αηδία, πνιγμό. Το διαφεντεύουν μαφίες ασύδοτων συμφερόντων με προσχηματικές ετικέτες κομμάτων, συνδικάτων, δημόσιων οργανισμών, ιδρυμάτων κοινής ωφέλειας. Κράτος τύραννος του πολίτη, βασανιστής, όχι υπηρέτης του, όπως θα όφειλε. Το ενδεχόμενο νοσηλείας σε νοσοκομείο, εφιάλτης. Το σχολειό και το πανεπιστήμιο των παιδιών του, σε παρακμιακή αθλιότητα αγιάτρευτη. Η αγορά όπου θα παλαίψει για το ψωμί του, αρένα ληστρικής κερδοσκοπίας. Η δημοσιοϋπαλληλία εκβιάζει γκανγκστερικά για να «λαδωθεί». Ολα, τα πάντα, κάνουν τον πολίτη να νιώθει αντίπαλος με τον τόπο του, αντίδικος με την «πατρίδα» του. Να τολμούσε κάποια δημοσκόπηση το ανυπόφορο ερώτημα: Με ποια λογική να υπερασπίσει ο Ελλαδίτης αυτό το γελοίο κράτος, αν χρειαστεί; Να πολεμήσει, να διακινδυνεύσει τη ζωή του, για να υπερασπίσει τι; Τη γλώσσα, που πρώτοι οι άρχοντες την ατιμάζουν ατιμώρητα και την καταστρέφουν μεθοδικά με τις εκπαιδευτικές τους «μεταρρυθμίσεις»; Την Ιστορία και τον πολιτισμό των προγόνων που επίσημα οι πρακτορίσκοι κατασυκοφαντούν στα σχολικά βιβλία; Το κάλλος της γης, που λιμασμένοι για εύκολο πλούτο κρατικοί «λειτουργοί» το παραδίδουν σε εμπρηστές οικοπεδοφάγους και σε βάνδαλους τουριστικούς ατζέντηδες; Τι το ελληνικό να υπερασπίσει ο «έλλην υπήκοος» σήμερα ρισκάροντας τη ζωή του; Αυτή τη δημοσκόπηση θα έπρεπε να την έχουν προ πολλού παραγγείλει οι αξιωματούχοι της Εθνικής Αμυνας. Το ερώτημα στην αρχή της επιφυλλίδας ήταν ρητορικό. Οι εκλογές στις 4 Οκτωβρίου 2009 απέδειξαν περίτρανα ότι τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» είναι το τελευταίο που απασχολεί τον ελλαδίτη ψηφοφόρο μπροστά στην κάλπη. ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ δικαιώθηκαν θριαμβικά: οι ορίζοντες ζωής για την ελλαδική κοινωνία σήμερα τελειώνουν στο πορτοφόλι. Το κόμμα, που επίσημο όραμά του είναι ο Σταλινισμός, καταξιώθηκε ως τρίτη πολιτική δύναμη στη Βουλή, και το κόμμα που επίσης επίσημα προπαγανδίζει και οργανώνει την κατάλυση της έννομης τάξης, βραβεύτηκε με δεκατρείς έδρες, παρά τα καραγκιοζιλίκια της φτήνιας των διαπληκτισμών στο εσωτερικό του. Με το ανυπόκριτο της αφέλειας που χαρακτηρίζει την αμερικανική νοοτροπία, η Ουάσιγκτον έσπευσε να εκφράσει τη χαρά της για το εκλογικό αποτέλεσμα. Πραγματικά, ήταν θρίαμβος να κατορθωθεί η μεταστροφή μιας τόσο εντυπωσιακής πλειοψηφίας, με προκλητική την απουσία στοιχειωδών έστω ερεισμάτων λογικής, επιχειρημάτων και εγγυήσεων σοβαρότητας. Σε κοινωνίες με πολύ χαμηλή στάθμη κατά κεφαλήν καλλιέργειας πρέπει να είναι πολύ εύκολη η χειραγώγηση των ενορμήσεων της μάζας. Το θετικότερο που προκύπτει από αυτές τις εκλογές, είναι η ελπίδα να διαλυθεί πια τελεσίδικα το ασπόνδυλο, δίχως πίστη και στόχους κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται έναν ριζικά διαφορετικό εκφραστή της θέλησής της να ξαναβρεί τον δυναμισμό και την αρχοντιά του ονόματός της: Να ξαναστήσει κράτος λειτουργικό, να κερδίσει ποιότητα ζωής και διεθνή αξιοπρέπεια αξιοποιώντας την ετερότητα της πρότασης πολιτισμού που κομίζει. http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_11/10/2009_332958

Η ανάγκη για αυτοδυναμία

 Όταν ο Κ. Καραμανλής προκήρυξε τις εκλογές, προέβαλε δύο λόγους για να αιτιολογήσει την απόφασή του. Πρώτον, επειδή η χώρα δεν αντέχει μια μακρά προεκλογική περίοδο – μέχρι, δηλαδή, τον Μάρτιο του 2010 οπότε το ΠΑΣΟΚ, όπως απειλούσε, θα μπλόκαρε την προεδρική εκλογή. Και δεύτερον, επειδή η κυβέρνηση χρειάζεται νωπή και ισχυρή εντολή, προκειμένου να λάβει εκείνες τις απαραίτητες και κρίσιμες αποφάσεις που θα βγάλουν τη χώρα από την οικονομική κρίση.posted by felnikos

 

Ο πρώτος λόγος, για πολλούς, ήταν προσχηματικός. Μάλιστα, υποστηρίζεται ότι η απόφαση είναι ένα μπουλκουμέ προσωπικών προτεραιοτήτων του πρωθυπουργού, επερχόμενων οικονομικοκοινωνικών αδιεξόδων και ναρκοθετημένης κοινοβουλευτικής δεδηλωμένης.

Ο δεύτερος λόγος είναι όμως αληθής. Όντως, η όποια νέα κυβέρνηση χρειάζεται ισχυρή εντολή. Δεδομένης, δε, της καταστάσεως ασφυξίας στην οποία βρίσκονται ο επιχειρηματικός κόσμος, οι εργαζόμενοι, το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία, θα έλεγα ότι η εντολή που πρέπει να λάβει το πρώτο κόμμα από τους πολίτες-εκλογείς απαιτείται να είναι πανίσχυρη.

Η κοινοβουλευτική του πλειοψηφία θα πρέπει να είναι τόσο άνετη ώστε να έχει λυμένα τα χέρια προκειμένου, γρήγορα, με τόλμη, χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς, να υλοποιηθούν οι μεταρρυθμίσεις και οι αλλαγές που είναι αναγκαίες.

Εάν δεν θέλουμε η χώρα είτε να περιπέσει στην ακυβερνησία είτε να καταστεί όμηρος ανεύθυνων μειοψηφιών και ιδιοτελών συμφερόντων, πρέπει η κυβέρνηση, ήτις θα προκύψει από την κάλπη της 4ης Οκτωβρίου, να διαθέτει μη αμφισβητούμενη αυτοδυναμία.

Το γεγονός ότι αυτή η αναγκαιότητα, διαγενομένου του χρόνου, γίνεται κοινός τόπος για την πλειονότητα των πολιτών και καταγράφεται ως ισχυρή τάση του εκλογικού σώματος είναι σίγουρα θετικό και ελπιδοφόρο μήνυμα. Σε κάθε, δε, περίπτωση αποδεικνύει τον υψηλό βαθμό συνειδητοποίησης, εκ μέρους της κοινωνίας, των αδιεξόδων τα οποία αντιμετωπίζει η χώρα και της ανάγκης να επιλυθούν πάραυτα.

Ευχής έργο θα ήταν η νέα Βουλή να διαθέτει τη μεγαλύτερη δυνατή πολυχρωμία και να έχει διαμορφωθεί μια κουλτούρα ευρύτερων πολιτικών συναινέσεων, η οποία θα αποτυπώνεται και σε αποτελεσματικά κυβερνητικά συνεργατικά σχήματα. Δυστυχώς αυτή τη στιγμή κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Οι προσεγγίσεις, οι προτεραιότητες και οι στρατηγικές των κομμάτων -μεγάλων και μικρών- είναι αποκλίνουσες, σε ορισμένες δε περιπτώσεις και «εμφυλιοπολεμικές».

Μάλιστα, εφόσον δεν υπάρξει αυτοδυναμία, τυχόν προσπάθειες κυβερνητικού συνεταιρισμού, εκτός από ατελέσφορες, πιθανότατα θα αποδεικνύονταν και καταστροφικές για τη συνοχή των κομμάτων, ενώ η χώρα θα εισήρχετο σ’ έναν φαύλο κύκλο πολιτικής αστάθειας, με δραματικές επιπτώσεις στην οικονομική και πρωτίστως στη δημοσιονομική σταθερότητα.

Και βέβαια παρενέργειες θα υπήρχαν στην κοινωνική συνοχή, αλλά και στη διεθνή θέση της χώρας, περιλαμβανομένων και των λεγόμενων εθνικών μας θεμάτων. Ειδικότερα για τα τελευταία, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το επόμενο τρίμηνο υπάρχουν δρομολογημένες εξελίξεις τις οποίες τουλάχιστον πρέπει να ελέγξουμε, εάν δεν θέλουμε να βρεθούμε προ εκπλήξεων, «ατυχημάτων» και υποχωρήσεων.

Ασχέτως επιθυμιών, ευγενών προθέσεων και φαντασιώσεων, η μόνη πολιτική στρατηγική η οποία πρέπει να επικυρωθεί την 4η Οκτωβρίου είναι αυτή της αυτοδυναμίας του ενός εκ των δύο κομμάτων εξουσίας. Διαφορετικά θα μπούμε σε περιπέτειες, για τις οποίες όχι μόνον δεν είμαστε προετοιμασμένοι, αλλά ούτε και διαθέτουμε προσώρας τα εχέγγυα και τις δυνάμεις για να τις αντιμετωπίσουμε.

Από αυτή την άποψη, μόνον ως δείγμα υγιούς πολιτικής συμπεριφοράς πρέπει να καταγραφεί το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι των δύο κυβερνητικών κομμάτων, ασχέτως προτιμήσεως, τάσσονται με συντριπτικά ποσοστά υπέρ της αυτοδυναμίας.

Αντίθετα, ως ανεύθυνη πρέπει να χαρακτηριστεί η στάση όσων -είτε κυβερνητικών παραγόντων, είτε μιας ελαχιστότατης αντιπαπανδρεϊκής κομματικής μειοψηφίας, είτε εξωπολιτικών κύκλων- εμφανίζονται να επιθυμούν μια φθισική -στα όρια του στατιστικού λάθους- νίκη και αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ.

Εάν δεχθούμε ως ειλικρινή και αληθή τη δήλωση του Κ. Καραμανλή ότι η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση με νωπή και ισχυρή εντολή για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και ότι η απόφασή του συνιστά πράξη ευθύνης έναντι του έθνους, θα πρέπει η στρατηγική της Ρηγίλλης να είναι υπέρ της αυτοδυναμίας της δικής της παράταξης και όχι η στέρηση της αυτοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ.

Εκτός από ηλίθια πολιτικά (καθώς εμφανίζεται να έχει ψυχολογικά αποδεχθεί την ήττα), είναι και εθνικά ανεύθυνη μια τέτοια στρατηγική, αφού αντιστρατεύεται πλήρως τις πρωθυπουργικές παραδοχές επί τη βάσει των οποίων ελήφθη η απόφαση για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Πρέπει να υπάρξει, λοιπόν, είτε ισχυρή αυτοδυναμία της Ν.Δ. είτε ισχυρή αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ.

Αυτό είναι το δίλημμα που ουσιαστικά και ορθά έθεσε ο Κ. Καραμανλής και το οποίο επίσης ορθά υιοθετεί και ο Γ. Παπανδρέου. Οι οπαδοί του δικομματισμού, δηλαδή σχεδόν το 80% των ψηφοφόρων, σ’ αυτό το δίλημμα καλούνται να απαντήσουν. Όσοι θέλουν συνέχιση της υφιστάμενης καταστάσεως, με τις βελτιώσεις που προτείνονται, πρέπει να υπερψηφίσουν τη Νέα Δημοκρατία. Όσοι επιθυμούν αλλαγή πορείας, προτεραιοτήτων και πολιτικών πρέπει να υπερψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ.

Και στη μία και στην άλλη περίπτωση οι ψηφοφόροι του δικομματισμού θα πρέπει να δώσουν ισχυρή εντολή διακυβέρνησης και άνετη αυτοδυναμία. Η στρατηγική της μη αυτοδυναμίας του αντιπάλου, των αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων και του «τρίτου γύρου» είναι μυωπική, ανεύθυνη και καταστροφική, καθώς ως «εθνική υπόθεση» δεν λογίζεται η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, αλλά το κομματικό συμφέρον.

Είναι προφανές ότι μια τέτοια προσέγγιση θεωρεί εκ προοιμίου αντίπαλες και ιδιοτελείς τις «στοχεύσεις» των εξωπολιτικών κέντρων, ενώ κατατάσσει στη σφαίρα της υπομανιακής καταθλίψεως και του απολιτικού κρετινισμού τυχόν φανατικούς, ήσσονος όμως σημασίας και περιθωριακής εμβέλειας, αντιπαπανδρεϊκούς κομματικούς θύλακες.

Αντίθετα, μπορεί να είναι κατανοητή η στρατηγική των μικρών κομμάτων «ενάντια στον δικομματισμό», παρ’ ότι ο πολιτικός βολονταρισμός τους ελέγχεται ως προς την αποτελεσματικότητα των διακηρύξεών τους.

Σήμερα αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να συνειδητοποιήσει τις ατέλειες και την ασχήμια της. Απαιτείται κατεπειγόντως να διακόψει την αμεριμνησία της. Είναι ανάγκη να υπάρξει εθνική αυτογνωσία, παραγωγική και πολιτική ανασυγκρότηση. Πρέπει να ελέγξει και να διορθώσει τις δημοσιονομικές και οικονομικές ανισορροπίες της. Να αναδείξει τα assets της – και έχει πάρα πολλά. Να αναδιανείμει υπέρ των ασθενέστερων στρωμάτων και της μεσαίας τάξης τον πλούτο της.

Κυρίως, όμως, πρέπει να βάλει στο κέντρο της οικονομικής, κοινωνικής, επιστημονικής και μορφωτικής δράσης τα δυναμικά και νέα (και σε ηλικία) στρώματα, που σήμερα νιώθουν, παρά τις δυνατότητες που έχουν, εκτός ή και απέναντι από το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο.

Μόνο από αυτήν την άποψη η ισχυρή κυβερνητική αυτοδυναμία αποτελεί προϋπόθεση για να βρει η χώρα μια νέα «θέση στον ήλιο». Εάν η κυβερνητική αυτοδυναμία είναι απλώς ένα κοινοβουλευτικό άθροισμα δυνάμεων που μόνο τους μέλημα είναι τα «κοστούμια» και τα «ταγέρ» της εξουσίας, τότε καλύτερα να μην επιτευχθεί ποτέ. Εάν απλώς αλλάξει χέρια το γκουβέρνο και αντί των γαλάζιων το καταλάβουν οι πράσινοι, τότε η αυτοδυναμία ίσως αποδειχθεί η τελευταία στάση στο μετρό του δικομματισμού.

Η κυβέρνηση λοιπόν που θα αναδείξει η κάλπη της 4ης Οκτωβρίου πρέπει, εκτός από το να διαθέτει άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, να συγκροτείται από όσο το δυνατόν νέα (και σε ηλικία) πρόσωπα, να συνέχεται από ριζοσπαστικές αντιλήψεις, να διαθέτει επαρκές και με ιεραρχημένες προτεραιότητες σχέδιο, να εμφορείται από διάθεση σύγκρουσης με κατεστημένα συμφέροντα, χρόνιες αγκυλώσεις και παγιωμένες ισορροπίες. Και βέβαια να υλοποιήσει χωρίς παλινωδίες και υποχωρήσεις τα όσα προεκλογικά υπόσχεται.

Μια τέτοια αυτοδύναμη κυβέρνηση όχι μόνον είναι καλοδεχούμενη και επιθυμητή, αλλά θα πρέπει, μετεκλογικά, να διευρύνει και τις δυνάμεις στήριξής της. Πρέπει μέσω των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών μετώπων που θα ανοίξει να συγκροτεί το νέο μπλοκ εξουσίας που χρειάζεται η χώρα για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις προκλήσεις και τα προβλήματα που θέτει στο εγχώριο, ευρωπαϊκό, αλλά και το παγκόσμιο περιβάλλον η οικονομική κρίση, καθώς και η νέα τάξη πραγμάτων που θα φέρουν οι νέες γεωπολιτικές και οικονομικές ισορροπίες που θα προκύψουν.

Ο τόπος χρειάζεται μια νέα ισχυρή αυτοδύναμη κυβέρνηση όχι επειδή απλώς απέτυχε η προηγούμενη, αλλά επειδή η άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία αποτελεί προϋπόθεση για να δουλέψει, χωρίς τους συμβιβασμούς, τους εκβιασμούς και τις παραλυτικές ισορροπίες που επιβάλλει η τρομοκρατία του ελάχιστου των εδρών της δεδηλωμένης.

Από μόνη της η αυτοδυναμία δεν σημαίνει τίποτε. Μπορεί πρόσκαιρα να αλλάξει την ψυχολογία, που σαφέστατα και είναι απαραίτητη για οποιαδήποτε αλλαγή και μεταβολή, όμως εάν μέχρι τέλους του έτους ή το αργότερο την άνοιξη η νέα κυβέρνηση δεν έχει επιτύχει να τροχοδρομήσει η χώρα σε μια νέα πορεία τότε είτε σε 155 είτε σε 160 βουλευτές στηρίζεται θα ταλαιπωρηθεί αφάνταστα – και μαζί της και η χώρα. Και σίγουρα δεν θα μακροημερεύσει.

Και βέβαια η νέα κυβέρνηση που θα εκλεγεί πρέπει να λάβει σοβαρά υπ’ όψιν ότι η όποια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία τής δοθεί δεν θα είναι ταξική ή έκφραση ενός συνεκτικού κοινωνικοοικονομικού δυναμικού με ιδεολογική συναντίληψη, αλλά απόρροια ενός γενικού αισθήματος απαλλαγής άμα και αλλαγής του υφιστάμενου συστήματος διακυβέρνησης.

Το αίτημα της αυτοδυναμίας, και μάλιστα της καθαρής και άνετης, διατυπώνεται σχεδόν απ’ όλους. Από απλούς εργαζόμενους, αλλά και μεγαλοεπιχειρηματίες. Από δεξιούς και αριστερούς. Από νέους ανθρώπους, αλλά και ηλικιωμένους. Από καινούργια και δυναμικά τμήματα της κοινωνίας, αλλά και κατεστημένα συμφέροντα και συντεχνίες. Είναι γενικευμένο, πολυτασικό, ετερόκλητο.

Στο «ποτάμι» της αυτοδυναμίας εκχύνονται πολλά και από διαφορετικές κατευθύνσεις «ρέματα». Μάλιστα, δεν είναι υπερβολή να πει κάποιος ότι το αίτημα της αυτοδυναμίας γράφεται με πολλά μολύβια και εμφανίζεται ως ένα γκράφιτι επιθυμιών όπου ο καθένας σκιαγραφεί και προβάλλει τη δική του αναμονή για το δέον και το μέλλον γενέσθαι.

Αυτή η «συμμαχία» επιθυμιών και προσμονών ενδεχομένως την τελευταία, προ των εκλογών, εβδομάδα να προσδώσει στην αυτοδυναμία τον χαρακτήρα αναπάντεχου και ισχυρότατου πλειοψηφικού ρεύματος για ριζική ανανέωση του πολιτικού προσωπικού και συστήματος. Εάν συμβεί αυτό εξυπακούεται ότι θέτει νέα προβλήματα και καθήκοντα όχι μόνον για την κυβέρνηση που θα εκλεγεί, αλλά γενικότερα.

Αυτό όμως δεν είναι της παρούσης. Είναι ένα τοπίο που πρέπει να ανιχνευθεί μετά την 5η Οκτωβρίου…

ΤΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΩΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

Εκλογές και εξωτερική πολιτική

Κ.Ι.ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ kagel1@otenet.gr

Του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου

Συζήτηση για την ελληνική εξωτερική πολιτική δεν γίνεται ως γνωστόν στην πολιτική σκηνή. Κυβερνηση και κόμματα αποφεύγουν τη δατυπωση καθαρών θέσεων αλλά και την ενεργή παρακολούθηση τρεχουσών εξελίξεων,που ζητούν άμεσες «απαντήσεις»,όταν αυτές οι εξελίξεις ειναι δυσάρεστες για την ελληνική πλευρα, ειδικότερα δε στο μετωπο προς Τουρκία και στον τομέα τωνελληνο-αμερικανικών σχέσεων. Δεν πρέπει λοιπόν να κάνει εντύπωση το γεγονός, οτι και σε τουτη την προεκλογική αναμέτρηση, συζήτηση σοβαρή για τις εξωτερικές υποθέσεις της χωρας δεν γίνεται από τα ελληνικά κόμματα. Τα ζητήματα αυτά ειναι κατα παράδοση πλεόν,»καταραμένα» για το νωθρό πολιτικό προσωπικό εξουσίας στην Ελλάδα. Ομως μια ιστοσσελίδα όπως αυτή του Δ. Κωνσταντακοπουλου δινει ευκαιρίες για την έκθεση προβληματισμών γύρω από αυτό τον «καταραμένο» τομέα πολιτικής που τόσες ανατριχίλες προκαλεί στους πολιτικούς «αστέρες» μας.

Τι θα έπρεπε να συζητείται στην πολιτική σκηνή σήμερα,πέραν του οικονομικού ζητήματος,όταν μάλιστα οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ καλούν τους πολίτες να κανουν τις «μεγάλες επιλογές» τους ενωπιον της καλπης του Οκτωβρίου, διότι τώρα «κρίνεται το μέλλον της χώρας»; Θα έπρεπε να περιλαμβάνονται,τουλάχιστον στη ρητορική των πολιτικων ηγεσιών , έστω και με αδρές γραμμές, σοβαρά ζητήματα όπως :

– Η οργάνωση των πολιτικών σχεσεων της Αθήνας με την Ευρωπαϊκή Ενωση καιτα κέντρα της Κομισιόν. Η κατάσταση και εξέλιξη αυτών των σχέσεων έχει νακάνει με θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος όπως ειναι το (ακόμη εκκρεμές)»Μακεδονικό»,η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, οι υποχρεώσεις της εναντι της Κύπρου, οι πολιτικές της Αγκυρας προς την Ελλάδα και βεβαίως ο βαθμός πολιτικής παρεμβασης της ΕΕ στο Κυπριακό

– Οι θέσεις των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων για τις πολιτικές συμμαχίες που θα έπρεπε(ή δεν χρειαζόταν ) να επιδιώκει η Ελλάδα στην ΕΕ και ειδικότερα με τη Γαλλία και τη Γερμανία σ ένα πεδίο οπου διαμορφώνονται»ισορροπίες» στο πλαίσιο ενός εντεινόμενου ερυρω-ατλάντικου ανταγωνισμού σε πολλά επίπεδα

– Η αιτιολόγηση της σταθερής,δεκαετούς, θέσης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ υπέρ της εντάξεως της Τουρκίας στην ΕΕ,θέσης που τα δυό κόμματα θεωρούν ότι μπορεί ακόμη και σήμερα να «καλύπτει» την απροκάλυπτα επιθετική πολιτική της Αγκυρας, δεδομέμου ότι αυτη η πολιτική ασκείται ξεκάθαρα από την Τουρκία χωρίς υπολογισμό της «ευρωπαϊκής πορείας» της

– Οι θεσεις που θα αναγκαστεί να εμφανίσει και να υπερασπιστεί η Αθήνα προσεχώς, στην ΕΕ σχετικά με την αξιολόγηση της ενταξιακής πορείας τηςΤουρκίας

– Οι τρόποι με τους οποίους θα πρέπει να αντιμετωπίσει ενδεχομένωςμέσα στο φθινόπωρο η ελληνική ηγεσία την Τουρκία στο σοβαρό ζητημα τωνπετρελαιϊκων ερευνών( από αμερικανική εταιρία για λογαριασμό τηςΛευκωσίας)στην κυπριακή ΑΟΖ- ένα ζητημα που έχει φέρει το προσκήνιο τηντουρκική θέση περί της ανυπαρξίας υφαλοκρηπίδας του Καστελόριζου

– Η γενικότερη βαλκανική πολιτική της Αθήνας- σε σχέση και με τηενεργειακή πολιτική της-με δεδομένο και ,ότι σήμερα η Τουρκία επιχειρεί μεμία εντονη διπλωματική δραστηριότητα να οικοδομήσει ιδιαίτερες σχέσεις μετην Σερβία,τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία(τι απέγιναν άραγε τα περίφημα»συγκριτικά πλεονεκτήματα» της Ελλάδας έναντι των άλλων βαλκανικωνχωρών;…)

– Οι «στρατηγικές» σχέσεις Ελλάδας-ΗΠΑ υπό τα νεα δεδομένα τα οποία τίθενται από την ομαδα Ομπάμα,που έχει προχωρήσει ως γνωστόν σε νέες αξιολογήσεις καταστάσεων στο διεθνές περιβάλλον μας

Ολα τούτα,βρίσκονται για μια ακόμη φορά εκτός πολιτικήςσυζήτησης ,πράγμα ενδεικτικό του τι μπορεί να περιμένουν οι Ελληνες πολίτεςγια το μέλλον της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής,δηλαδη για την ασφάλειακαι τη θεση της χωρας στο διεθνες περιβάλλον της .

Ψήφο αντίστασης στην ισοπέδωση

Tου Χρήστου Γιανναρά

Η ελληνική κοινωνία εμφανίζει μια σχιζοειδή ποιοτική ανομοιότητα των μελών της. Δεν πρόκειται για έκπληξη, δεν θα μπορούσε η Ελλάδα να αποτελεί εξαίρεση: Κάθε κοινωνία ανθρώπων έχει μια μερίδα καλλιεργημένων, συνετών, ασκημένων στην κριτική σκέψη ατόμων, και ταυτόχρονα τη μερίδα των μειονεκτικών σε ποιοτικά προσόντα και καλλιέργεια, μιαν υπανάπτυκτη μερίδα.

Παντού και πάντοτε η ομαλή λειτουργία του συλλογικού βίου εξαρτάται από την ποσοτική ισορροπία των δύο πληθυσμικών ομάδων και (κυρίως) από τα ποσοστά μετοχής τους στη διαχείριση των κοινών. Παντού και πάντοτε οι θεσμοποιημένες λειτουργίες διάκρισης ποιοτήτων και αξιοκρατικής ιεράρχησης ευθυνών είναι αυτονόητες, γιατί επιβάλλονται από την ανάγκη. Η ζωή όλων λειτουργεί ευχερέστερα, όταν σε οποιοδήποτε κοινωνικό λειτούργημα κρίνεται θεσμικά, καταξιώνεται και έχει προβάδισμα ο ευφυής και όχι ο βραδύνους, ο εργατικός και όχι ο ράθυμος, ο ανιδιοτελής και όχι ο παραδόπιστος.

Εξαρτάται η ομαλή λειτουργία του συλλογικού βίου και από τη δυναμική των θεσμών που αποβλέπουν στη συνεχή μείωση της υπανάπτυκτης και μειονεκτικής μερίδας του πληθυσμού, στον συνεχή περιορισμό των επιρροών της στη δημόσια ζωή. Εχει καίρια σημασία για την κοινωνική ομαλότητα η δυναμική του εκπαιδευτικού συστήματος, η δυναμική του θεσμοποιημένου κοινωνικού ελέγχου των ΜΜΕ, η αξιοκρατία στη διοίκηση.

Στην Ελλάδα, πριν από είκοσι οχτώ χρόνια, το ΠΑΣΟΚ ανέτρεψε ευχερέστατα και τις τρεις αυτές προϋποθέσεις κοινωνικής ομαλότητας – και μάλιστα με την καύχηση ότι έτσι επέφερε ποθούμενο «κοινωνικό μετασχηματισμό»: Με τη λογική των εμπορευματοποιημένων μεθόδων πλύσης εγκεφάλου των μαζών, οι κάπηλοι του σοσιαλισμού κολάκεψαν την υπανάπτυκτη σε απαιτήσεις ποιότητας κοινωνική μερίδα, της παραχώρησαν εξωφρενικές προνομίες που εξυπηρετούσαν (τελικά και μεθοδικά) την επιβολή στυγνού κομματικού κράτους. Εξουδετέρωσαν και ευτέλισαν τους θεσμούς ανάσχεσης της υπανάπτυξης: το σχολειό, το πανεπιστήμιο, την πληροφόρηση και ψυχαγωγία, κάθε λειτουργία πειθαρχικού ελέγχου και αξιολόγησης ποιοτήτων σε οποιαδήποτε πτυχή του δημόσιου βίου.

Σε αυτή τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, το αντίπαλο «κόμμα εξουσίας», η Νέα Δημοκρατία, είδε μόνο μια συνταγή εκλογικής επιτυχίας και προσπάθησε να τη μιμηθεί ατυχέστατα. Το αποτέλεσμα της μίμησης ήταν η «παρένθεση» Μητσοτάκη, που ξανάφερε στην εξουσία τον πολιτικά τελειωμένο το 1989 Ανδρέα. Και η τρέχουσα, ακόμα σήμερα, «παρένθεση» Καραμανλή του νεότερου, που επίσης κατόρθωσε να κάνει πολιτικά υπαρκτό τον θλιβερά ανύπαρκτο επίγονο Παπανδρέου.

Οι επιπτώσεις αυτής της δικομματικής εξαχρείωσης είναι δραματικές, η χώρα έχει φτάσει κυριολεκτικά στο χείλος εφιαλτικών ενδεχομένων. Αλλά τη διαχείριση της ευθύνης για τα κοινά και για το μέλλον μας την έχει πια η κοινωνική μερίδα που μειονεκτεί σε ποιότητα και καλλιέργεια, η υπανάπτυκτη μερίδα. Η οποία και έχει χάσει κάθε σεμνότητα ρεαλιστικής μετριοφροσύνης, κάθε επίγνωση ανεπάρκειας, κάθε συνείδηση ότι χρειάζεται (λειτουργικά, χρηστικά) τους ικανούς, τους αποτελεσματικούς, τους ανιδιοτελείς, τους υπέρτερους σε καλλιέργεια. Σπιθαμιαία αναστήματα, καιροσκόποι ανατριχιαστικής ανικανότητας νομίζουν ότι θα μπορέσουν να αναχαιτίσουν την τρομακτική κατρακύλα της χώρας: Τον εγκληματικής αφροσύνης υπερδανεισμό, τη συρρικνωμένη στο έπακρο παραγωγικότητα, την ανεξέλεγκτη βία και τον συνδικαλισμένο τραμπουκισμό, την υπαλληλοποίηση και τον κομματισμό στην άμυνα.

Η μερίδα των καλλιεργημένων, συνετών, ασκημένων στην κριτική σκέψη πολιτών, ήταν πάντοτε μειοψηφία. Αλλά λειτουργούσαν θεσμοί αξιολόγησης, έστω ανάπηροι, που έσωζαν τον ηγετικό ρόλο αυτής της μερίδας. Παρ’ όλο τον μεταπρατισμό, την καθυστέρηση και τις περιπέτειες που συνόδευαν από γεννησιμιού του το ελλαδικό κρατίδιο, ήταν αδιανόητο να δημηγορεί ένας πολιτικός με σολοικισμούς και δίχως αξιοπρεπή ενδυμασία, αυτονόητο να απολύεται δημοσιογράφος ή «διορθωτής» σε εφημερίδα αν του ξέφευγε σοβαρό λάθος, ορθογραφικό ή συντακτικό. Υπήρχε κοινή συνείδηση ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει η ζωή, οι ανθρώπινες σχέσεις, το κράτος, να κατορθωθεί παραγωγικότητα, πλούτος, ευπρέπεια τρόπων συμπεριφοράς, δίχως προβάδισμα ευθύνης των πεπαιδευμένων, των καλλιεργημένων.

Στα τελευταία τριάντα χρόνια, τα δύο «κόμματα εξουσίας» ευνούχισαν την κοινή γνώμη κολακεύοντας τις άκριτες, ενστικτώδεις προτιμήσεις της, στοχεύοντας αποκλειστικά και μόνο στον εντυπωσιασμό της, στην ανάγκη της για «αναγνωρισιμότητα» των μπροστάρηδων. Επικεφαλής ευρωψηφοδελτίων τοποθετήθηκαν λαϊκές τραγουδίστριες, σε υπουργικούς θώκους αναβιβάστηκαν δημοσιογραφικές μετριότητες, προπονητές αθλητικών ομάδων, ηθοποιοί πρωταγωνιστές σε σίριαλ και συντονιστές τηλεοπτικών συζητήσεων. Ακόμα και καλαθοσφαιριστές έγιναν δήμαρχοι, εκφωνητές ραδιοφωνικών μεταδόσεων του ποδοσφαίρου στάλθηκαν στο Ευρωκοινοβούλιο να εκπροσωπήσουν τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια πολιτισμού των Ελλήνων.

Οποιος μιλάει για ανάγκη, χρηστική, ρεαλιστική ανάγκη, να έχει προβάδισμα η ανθρώπινη ποιότητα, προπηλακίζεται σαν «ρατσιστής». Η λοιμική του λαϊκισμού έχει αποσαθρώσει την ελληνική κοινωνία, έχει ακυρώσει κάθε ελπίδα ανάκαμψης. Το μικρόβιο έχει μεταδοθεί και στη διασπορά, το εκτόπλασμα του ΠΑΣΟΚ που λέγεται ΣΑΕ έχει μπολιάσει πλήθος σεμνών άλλοτε βιοπαλαιστών της αποδημίας με επιθετική «παντογνωσία», αξιώσεις αυθεντίας στην ελληνική Ιστορία και πολιτική. Με χαμένη τη σεμνότητα της αυτογνωσίας, οι συζητήσεις μεταξύ Ελλήνων, στην Ελλάδα ή στη διασπορά, γίνονται όλο και πιο αποκαλυπτικές ανήκεστης υπανάπτυξης, βαλκανικής επαρχιωτίλας.

Η περίπτωση της Ελλάδας είναι από τις πιο ευδιάκριτες αφορμές δυσφορίας ευρωπαϊκών δυνάμεων που βλέπουν τον ρόλο τους στο διεθνές πεδίο να παγιδεύεται στην ελεήμονα στήριξη καλομαθημένων ράθυμων συν–εταίρων. Τα συμφέροντα της Γερμανίας, λ.χ., σαφώς θα απαιτούσαν την αποχώρησή της από την ασήμαντη πολιτικά στις διεθνείς σχέσεις Ε.Ε. και τη σύμπραξή της με τη Ρωσία για συνασπισμό αποφασιστικής στην παγκόσμια σκακιέρα ισχύος. Που σημαίνει ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να βρεθούμε χωρίς επαναπαυτική ομπρέλα προστασίας, μόνοι, με τον εγκληματικής αφροσύνης υπερδανεισμό μας, τη συρρικνωμένη στο έπακρο παραγωγικότητά μας.

Και η κωμικά αφασική εξωτερική μας πολιτική να πρέπει να ανταγωνιστεί τη σοβαρότητα και ιδιοφυΐα της αυτοκρατορικής πολιτικής ενός Αχμέτ Νταβούτογλου.

Copyright: Χρήστος Γιανναράς & εφημ. «Η Καθημερινή»