Για πρώτη φορά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι Κούρδοι σε μερικά χρόνια θα αποτελούν πλειονότητα στην Τουρκία!!!

Οτζαλάν προς Κούρδους: Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε

 

 

Χάρτης αύξησης του πληθυσμού της Τουρκίας από το 1990 μέχρι το έτος 2005. Στις κουρδικές περιοχές η αύξηση του πληθυσμού είναι 40% ενώ στις λοιπές από 2 (Πόντος) έως 25%. Στις περιοχές του Μαρμαρά-Αν. Θράκης και της Μεσογείου (Μερσίνα-Άδανα) η αύξηση είναι 44% και 34% αντίστοιχα, γιατί εκεί μετανάστευσαν κουρδικοί πληθυσμοί, ενώ πρέπει να ληφθεί ότι στο ποσοστό αύξησης των περιοχών Αιγαίου και Κεντρικής Ανατολίας, συνέβαλαν και οι κουρδικοί πληθυσμοί που μετανάστευσαν εκεί τη δεκαετία του ’90! Στη μόνη περιοχή που δεν παρατηρείται εγκατάσταση κουρδικών πληθυσμών, είναι ο Πόντος, όπου η αύξηση τη δεκαπενταετία είναι 2%. (Πηγή: Turksolu)

Του Σάββα Καλεντερίδη

Την προηγούμενη Κυριακή αναφερθήκαμε στον πραγματικό σκοπό της επίσκεψης Ερντογάν στην Ουάσιγκτον, που αν και προσπάθησε ο ίδιος να δώσει πανηγυρικό και …αυτοκρατορικό τόνο, κατέληξε σε μια κατ’ ουσίαν διπλωματική ήττα της Τουρκίας. Και δεν το λέμε αυτό για να παίρνουμε θάρρος λόγω της ιδιαίτερα δύσκολης οικονομικής, πολιτικής και διπλωματικής συγκυρίας που διέρχεται η χώρα.

Ο Ερντογάν πήγε στην Ουάσιγκτον με δυο προαναγγελθείσες καίριες θέσεις. Η μια ήταν η άμεση επιβολή απαγόρευσης πτήσεων στον εναέριο χώρο της Συρίας, για να απωλέσει έτσι το πλεονέκτημα που έχει ο καθεστώς Άσαντ, το οποίο, επωφελούμενο της αεροπορικής κυριαρχίας, έχει φέρει τις ένοπλες εγκληματικές συμμορίες που δρουν στο εσωτερικό της Συρίας, σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, από επιχειρησιακής άποψης.

 

Το άλλο ζήτημα για το οποίο ο ίδιος ο Ερντογάν εξέφρασε κάθετη αντίθεση, ήταν η πραγματοποίση δεύτερης διεθνούς διάσκεψης για το ζήτημα της Συρίας, αυτό που ονομάστηκε «Γενεύη -2».

Και στο ένα ζήτημα και στο άλλο, ο Ερντογάν έπεσε πάνω σε «αμερικανικό τοίχο», αναγκαζόμενος να παραδεχθεί δημόσια ότι το ζήτημα της απαγόρευσης πτήσεων αφορά τη διεθνή κοινότητα και τον ΟΗΕ, ενώ, κάνοντας στροφή 180 μοιρών μέσα σε 48 ώρες, ανακάλυψε ξαφνικά τη χρησιμότητα της «Γενεύης -2». Ούτε στο ζήτημα της υπογραφής συμφωνίας ελευθέρου εμπορίου πήρε αυτό που ήθελε, ούτε υπόσχεση των ΗΠΑ για στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, ενώ το κερασάκι στην τούρτα ήταν η δημόσια αναφορά του Μπάρακ Ομπάμα σε «κουρδική μειονότητα». Παρ’ ότι ο Ερντογάν αντέδρασε στο άκουσμα της λέξης «μειονότητα», ο Ομπάμα επέμεινε στον χαρακτηρισμό, λέγοντας απλώς ότι δεν έδωσε πολιτική χροιά στον όρο.

Μια, όμως, που ο πρόεδρος των ΗΠΑ αναφέρθηκε στην «κουρδική μειονότητα», έστω και χωρίς να δώσει πολιτική χροιά στον όρο, να κάνουμε κι εμείς μια αναφορά στο θέμα, αφού κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιος είναι ο πραγματικός αριθμός των Κούρδων που κατοικούν στην Τουρκία. Ο λόγος είναι απλός. Στις απογραφές από τη δεκαετία του 1960 απαγορεύεται να ερωτώνται οι απογραφόμενοι για τη μητρική τους γλώσσα και για την εθνικότητά τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αναφέρονται διάφορα νούμερα για τον πληθυσμό των Κούρδων της Τουρκίας.

Εμείς θα δανειστούμε τα στοιχεία της τουρκικής εταιρείας ερευνών ΚΟΝΤΑ, όπως αυτά δημοσιεύθηκαν πρόσφατα στην εφημερίδα Μιλλιέτ. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΚΟΝΤΑ, ο πληθυσμός των Κούρδων της Τουρκίας για το 2013 υπολογίστηκε στα 13.4 εκατομμύρια, ήτοι το 17,7% του συνόλου του τουρκικού πληθυσμού.

Αν και υπάρχουν πολλές ενστάσεις από κουρδικούς φορείς, οι οποίοι ανεβάζουν τον αριθμό των Κούρδων της Τουρκίας στα 20 εκατομμύρια, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να εξετάσουμε τα στοιχεία της ΚΟΝΤΑ από ανάλογες έρευνες που πραγματοποίησε το 2006 και το 2010. Να σημειωθεί ότι η ως άνω εταιρεία, από τριετίας διεξάγει σε μηνιαία βάση έρευνες στο σύνολο της Τουρκίας, για την πορεία και την αύξηση των εθνικών και εθνοτικών ομάδων που κατοικούν στην Τουρκία!

Στην έρευνα το 2006 το 78,1% των ερωτηθέντων ηλικίας άνω των 18 ετών δήλωσαν ότι είναι Τούρκοι, το 13,4% Κούρδοι και το υπόλοιπο 8,5% άλλες εθνότητες. Στο σύνολο του πληθυσμού τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 76%, 15,7% και 8,3%.

Τα ίδια στοιχεία στην έρευνα το 2010 για τους άνω των 18 ετών ήταν 76,7%, Τούρκοι, 14,7% Κούρδοι και 8,6% λοιποί, και 73,6%, 18,3% και 8,1% για το σύνολο του πληθυσμού.

Για το 2013, η έρευνα της ΚΟΝΤΑ δίνει τα εξής στοιχεία:

Τούρκοι ηλικίας 18 και άνω 40,550 εκατομμύρια, ηλικίας μέχρι 17 ετών 15,770 εκ., σύνολο 56,320 εκ.

Κούρδοι ηλικίας 18 και άνω 7,770 εκ, ηλικίας μέχρι 17 ετών 5,630 εκ., σύνολο 13,400 εκ.

Λοιποί ηλικίας 18 και άνω 4,490 εκ, ηλικίας μέχρι 17 ετών 1,420 εκ., σύνολο 5,910 εκ.

Το άκρως ενδιαφέρον της έρευνας, εκτιμούμε ότι είναι το εξής στοιχείο. Στα στοιχεία για το 2013, ενώ στις ηλικίες άνω των 18 οι Κούρδοι αποτελούν το 14,7%, στις ηλικίες μέχρι 17 ετών αποτελούν το 24,7 του πληθυσμού. Δηλαδή, με απλά λόγια, σήμερα ένα στα τέσσερα παιδιά στην Τουρκία είναι Κούρδοι!

Εμείς αφήνουμε τους λεπτομερέστερους υπολογισμούς και τις αναγωγές στους ειδήμονες δημογράφους και στατιστικολόγους. Απλά, αν αναλογιστούμε ότι το ποσοστό των νέων μέχρι 17 ετών, είναι σχεδόν διπλάσιο από αυτόν των άνω των 18, τότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι σε λίγες δεκαετίες οι Κούρδοι θα είναι πλειονότητα στην Τουρκία.

Άραγε, το στοιχείο αυτό ήταν που επηρέασε το ΡΚΚ και το οδήγησε στην απόφαση να ακολουθήσει το δρόμο της «ειρήνης» με την Τουρκία, σε συνδυασμό, φυσικά, με τα τεκταινόμενα στο Νότιο Κουρδιστάν και με το γεγονός ότι το κουρδικό κράτος που ιδρύει το ΡΚΚ στη Συρία, του δίνει πλέον βιωσιμότητα και πολύ περισσότερες επιχειρησιακές, οικονομικές και πολιτικές δυνατότητες απ’ ότι είχε μέχρι τώρα;

 κυριακάτικη δημοκρατία

Οι επιπτώσεις μιας μεγάλης γεωπολιτικής δίνης σε Κύπρο και Ελλάδα (2)

Το μεγάλο κάδρο και η συγνώμη του Ισραήλ

 

Του Σάββα Καλεντερίδη

Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στην έκκληση που έκανε ο Άπο προς τους συντρόφους του και προς το τουρκικό κράτος για την επίτευξη συμφωνίας με σκοπό την ειρηνική επίλυση του Κουρδικού, αφού είχε προηγηθεί η έκκληση του τουρκικού κράτους προς τον Κούρδο ηγέτη να παρέμβει προς την κατεύθυνση αυτή.

Ποιοι είναι, όμως οι πραγματικοί λόγοι που υποχρέωσαν το τουρκικό κράτος να ζητήσει από έναν «αρχιτρομοκράτη» να μεσολαβήσει για την επίτευξη μιας λύσης, νομιμοποιώντας τον ίδιο αλλά και το ΡΚΚ, που είναι επίσης χαρακτηρισμένο ως τρομοκρατική οργάνωση;

 

Το έχουμε ξαναγράψει σε προηγούμενες αναλύσεις μας. Ο στόχος των ΗΠΑ, του Ισραήλ και του εβραϊκού παράγοντα είναι ο γεωπολιτικός έλεγχος της περιοχής της Μεσοποταμίας, συναφώς ο έλεγχος των κοιτασμάτων του Κιρκούκ και η δημιουργία ενός ασφαλούς ενεργειακού διαδρόμου στην κατεύθυνση Κιρκούκ-Άδανα/Αλεξανδρέτα/Λατάκεια-Κύπρος-Καστελόριζο-Κρήτη-Πελοπόννησος.

Για να γίνει αυτό, υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις οι οποίες είναι εκ των ουκ άνευ. 

Πρώτη, φυσικά, είναι η ισχυροποίηση της Αυτόνομης Κουρδικής Διοίκησης σε βαθμό που να είναι σε θέση να συνάπτει συμφωνίες -ερήμην της Βαγδάτης- με μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες για την εκμετάλλευση των χρυσοφόρων πετρελαϊκών κοιτασμάτων, κάτι που αποτελεί ένα τεράστιο βήμα για την ντε φάκτο ανεξαρτησία του Κουρδιστάν, και δίνει άλλες δυναμικές στα κουρδικά επελευθερωτικά κινήματα που δραστηριοποιούνται στα άλλα τρία τμήματα του Κουρδιστάν, που κατέχονται από Ιράν, Τουρκία και Συρία!

Δεύτερη προϋπόθεση είναι ο αποκλεισμός του Ιράν από την εν λόγω περιοχή, την οποία διεκδικεί για δυο λόγους. Ο ένας είναι γιατί θεωρεί ότι οι Κούρδοι αποτελούν φυλή που εντάσσεται στην ευρύτερη οικογένεια του περσικού έθνους και άρα το Μεγάλο Κουρδιστάν πρέπει να αποτελεί περιοχή επιρροής του Ιράν, και ο άλλος γιατί η Τεχεράνη φιλοδοξεί να ελέγξει το σύνολο της ιρακινής επικράτειας μέσω των σιιτών του Ιράκ, που αποτελούν την πλειονότητα και ελέγχουν τα επίσης χρυσοφόρα πετρελαϊκά κοιτάσματα της περιοχής της Βασόρας, που κατοικείται από σιιτικούς πληθυσμούς.

Τρίτη προϋπόθεση, συναφής με την πρώτη, είναι η αποδοχή από πλευράς της Τουρκίας της κουρδικής πραγματικότητας. Τι σημαίνει όμως αυτό; Σημαίνει αναγνώριση από την Άγκυρα της Αυτόνομης Κουρδικής Διοίκησης σήμερα, του ανεξάρτητου Κουρδιστάν αύριο. Επίσης σημαίνει αναγνώριση των Κούρδων που κατοικούν στην Τουρκία, άρα συνομιλίες και νομιμοποίηση του Άπο και του ΡΚΚ, για να είναι, μεταξύ άλλων, ασφαλής ο ενεργειακός -και όχι μόνο- διάδρομος στο τμήμα Κιρκούκ-Ερμπίλ-Μαρντίν-Τζεϋχάν Αδάνων. Σε όλα αυτά έλεγαν σθεναρά και πεισματικά όχι οι στρατηγοί και οι κεμαλιστές, γι’ αυτό επιλέχτηκε ο Ερντογάν και οι σύντροφοί του από το 1994, που έδωσαν υπόσχεση να πουν το μεγάλο ναι, γι’ αυτό στηρίχτηκε το ΑΚΡ με κάθε τρόπο ο από τις ΗΠΑ και από τον εβραϊκό παράγοντα, γι’ αυτό και οι συνομιλίες της κυβέρνησης Ερντογάν με τον Άπο.

Τέταρτη προϋπόθεση, συναφής με τη δεύτερη, είναι  είναι  η «συμμόρφωση» της Συρίας, αφ’ ενός μεν για να ολοκληρωθεί ο αποκλεισμός του Ιράν από την περιοχή, αφού είναι γνωστό ότι το θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης χρησιμοποιεί την επικράτεια αλλά και τους κρατικούς μηχανισμούς και δυνατότητες της Συρίας, για να ασκεί επιρροή στο Λίβανο και τη Λωρίδα της Γάζας, και αφ’ ετέρου για να είναι ασφαλής ο έτερος εναλλακτικός διάδρομος, που αποδυναμώνει την Τουρκία, αυτός που κινείται στη γραμμή τμήμα Κιρκούκ-Ερμπίλ-Κάμισλο-Αφρίν-Λατάκεια/Αλεξανδρέττα. Γι’ αυτό και η από σπόντα (;) δημιουργία τουδεύτερου αυτόνομου κουρδικού κράτους στα βόρεια της Συρίας, που, σημειωτέον, ιδρύθηκε μετά από την απροκάλυπτη επέμβαση της Τουρκίας στη Συρία, και ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από το ΡΚΚ, στρατιωτικά στελέχη του οποίου οργάνωσαν και διοικούν τις Δυνάμεις Λαϊκής Άμυνας του Δυτικού Κουρδιστάν, που αποτελούνται από 15 χιλιάδες άνδρες και γυναίκες, μέχρι στιγμής. Να σημειωθεί, επίσης, ότι, σύμφωνα με πληροφορίες, σημαντικό μέρος των ανταρτών του ΡΚΚ που θα αποχωρήσει από το τουρκικό έδαφος θα εγκατασταθεί στο Δυτικό Κουρδιστάν, κατά μήκος των σημερινών συνόρων Τουρκίας-Συρίας, καθώς και ότι ένας από τους πιο σημαντικούς στρατιωτικούς διοικητές του ΡΚΚ, ο Φερμάν Χουσεΐν, κατάγεται από το Δυτικό Κουρδιστάν! 

Πριν πάμε στην πέμπτη προϋπόθεση, που είναι η δημιουργία κατάλληλων συνθηκών που θα καταστήσουνασφαλή και λειτουργικό το τμήμα του ενεργειακού διαδρόμου Κύπρος-Κρήτη-Πελοπόννησος, να σημειώσουμε ότι για να λειτουργήσει το όλο σχήμα, αλλά και για να αντιμετωπιστεί με οποιονδήποτε τρόπο το πρόβλημα «Ιράν», που έχει παγκόσμιες διαστάσεις, ήταν απαραίτητη η συνεργασία Ισραήλ-Τουρκίας, που είναι βασικοί πυλώνες του …οικοδομήματος.

 

Γι’ αυτό η προτροπή Ομπάμα προς Νετανιάχου και Ερντογάν να τα ..βρούνε, γι’ αυτό το τηλεφώνημα της ταπεινωτικής συγνώμης, μια συγνώμη που δόθηκε στη λογική του καζάν-καζάν, που επικαλέστηκε ο Ερντογάν στη συνάντησή του με τον Έλληνα πρωθυπουργό στην Κωνσταντινούπολη,  όπου συνήλθαν τα υπουργικά συμβούλια Ελλάδας-Τουρκίας.

Ήδη έχουμε αγγίξει την πέμπτη προϋπόθεση, που επιβάλλει την εξεύρεση συμβιβαστικών λύσεων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου τώρα, στο Αιγαίο λίγο αργότερα, στα προβλήματα που έχουν ανακύψει τα τελευταία σαράντα χρόνια που είναι σε εξέλιξη το ως άνω σχέδιο.

Και με αυτήν την πέμπτη προϋπόθεση σχετίζεται η συγνώμη του Ισραήλ προς την Τουρκία, όπως επίσης και η αποδυνάμωση της Ελλάδας σε οικονομικό και διεθνοπολιτικό επίπεδο, αλλά και τα τραγικά γεγονότα που είναι σε εξέλιξη στην Κύπρο τις μέρες αυτές.

Κλείνοντας, θα υπογραμμίσουμε ότι η κάθε χώρα, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των πολιτών και του έθνους της, φροντίζει πρώτα να κατανοεί έγκαιρα αυτά που σχεδιάζονται και πρόκειται να συμβούν στην περιοχή της και στη συνέχεια δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες και συμμαχίες για να αντιμετωπίσει από κατάλληλη θέση τα γεγονότα και τα επισυμβαίνοντα. Αυτό απαιτεί αξιόπιστο πολιτικό προσωπικό και ικανούς υπηρεσιακούς παράγοντες.

Χωρίς να θέλουμε να γίνουμε κακοί και άγγελοι κακών, με πολιτικούς και υπηρεσιακούς παράγοντες που γονατίζουν με το παραμικρό όχι μόνο στην αμερικανική πρεσβεία,όπως γινόταν εκ …παραδόσεως, αλλά και στην τουρκική, όπως έγινε στην περίπτωση της παρουσίασης του βιβλίου του Μουράτ Καραγιλάν «Η Ανατομία του Πολέμου στο Κουρδιστάν», Λευκωσία και Αθήνα πολύ δύσκολα θα αντιμετωπίσουν έστω και με σχετική επιτυχία αυτά που είναι σε εξέλιξη και αυτά που θα ακολουθήσουν.

Εκτός κι αν ξυπνήσουν οι Έλληνες, που κοιμούνται σε βαθύ γεωπολιτικό σκοτάδι και στην Κύπρο και στην Ελλάδα και περισώσουν έστω και κάτι!

 Όσο για τα σενάρια σε σχέση με την εξέλιξη που μπορεί να έχει η πορεία της εκεχειρίας που κήρυξε ο Οτζαλάν και η πορεία των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ, μετά την ταπεινωτική συγνώμη του Νετανιάχου, και τις ενδεχόμενες επιπτώσεις τους στα ελληνικά συμφέροντα, στο επόμενο άρθρο μας.

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/03/2_31.html#.UVlkQqJmiSo

Οι επιπτώσεις μιας μεγάλης γεωπολιτικής δίνης σε Κύπρο και Ελλάδα (1)

Οι πραγματικές διαστάσεις της εκεχειρίας του Άπο

 

Του Σάββα Καλεντερίδη

Την προηγούμενη εβδομάδα, και ενώ ήταν σε εξέλιξη η τραγωδία και ο διεθνής διασυρμός-εξευτελισμός της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδας, που απαξιωμένη διεθνώς, παρέμεινε απλός θεατής στα παιχνίδια της Γερμανίας και του διεθνούς κεφαλαίου εις βάρος μιας χώρας μέλους της ευρωζώνης, έλαβαν χώρα δυο γεγονότα-εξελίξεις που αξίζουν της προσοχής και της ανάλυσής μας.

Η μια ήταν η έκκληση ειρήνης του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, που έγινε στον εορτασμό του Νεβρόζ, στην Άμιδα (Ντιγιαρμπακίρ), και η επακολουθήσασα ανακήρυξη μονομερούς εκεχειρίας εκ μέρους του ΡΚΚ, η οποία έγινε δια στόματος του Μουράτ Καραγιλάν, και η άλλη η ταπείνωση του Ισραήλ απέναντι στην Τουρκία, μέσω της συγνώμης που ζήτησε τηλεφωνικά ο πρωθυπουργός Νετανιάχου από τον Τούρκο ομόλογό του (για την πολύνεκρη επίθεση στο Μαβί Μαρμαρά), τη προτροπή του Ομπάμα, που πραγματοποιούσε επίσημη επίσκεψη στην περιοχή.

Όσον αφορά στο πρώτο γεγονός, αν και ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν είχε απευθύνει πανομοιότυπη έκκληση προς το τουρκικό κράτος αλλά και προς τους συντρόφους του, στελέχη και μέλη του ΡΚΚ, πριν από 14 χρόνια, στις 18 Μαρτίου 1999, δηλαδή λίγες εβδομάδες μετά τη σύλληψή του στο Ναϊρόμπι, τη φορά αυτή τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.

Θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να διαβάσουμε το σύνολο της επιστολής που έστειλε και τότε ο Άπο στους συντρόφους του, όμως αυτό δεν είναι δυνατόν λόγω στενότητας χώρου. Απλά να αναφέρουμε ότι και τότε επεδίωκε ειρηνική επίλυση του Κουρδικού και, για να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα διαλόγου και διαπραγματεύσεων, έδινε και πάλι κάποια μηνύματα προς τα συντηρητικά κομμάτια της τουρκικής κοινωνίας, ενώ και πάλι ζητούσε από τους συντρόφους του να αποχωρήσουν από τα εδάφη της τουρκικής επικράτειας μέχρι την 1^η Σεπτεμβρίου 1999, Παγκόσμια Ημέρα της Ειρήνης.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν της επιστολής του Άπο, το 1999, τα αναφέρει με κάθε λεπτομέρεια ο Μουράτ Καραγιλάν στο βιβλίο του «Η Ανατομία τουΠολέμου στο Κουρδιστάν», η παρουσίαση του οποίου στην Αθήνα αποτέλεσε άλλη μια «ευκαιρία» σε ορισμένους υποτακτικούς του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών να υποβάλλουν για άλλη μια φορά τα …σέβη τους στην αμερικανική και στην τουρκική πρεσβεία.

Τότε οι αντάρτες του ΡΚΚ υπάκουσαν και αποχώρησαν από τις βάσεις τους στο Βόρειο Κουρδιστάν, για να ακολουθήσει μια περίοδος ανασυγκρότησης του κόμματος και των ανταρτών σε πολιτικό και σε οργανωτικό είπεδο. Παράλληλα,  έγιναν προσπάθειες από πλευράς του Άπο κυρίως να βρεθεί ένας κοινός τόπος μεταξύ του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος και του τουρκικού κράτους, για την πολιτική λύση του Κουρδικού. Το τουρκικό κράτος, επηρμένο από τη «νίκη» της παράδοσης Οτζαλάν, δεν ανταποκρίθηκε στις προσπάθειες αυτές και συνέχισε την πολιτική της άρνησης του κουρδικού παράγοντα και της συντριβής του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, με αποτέλεσμα ο έγκλειστος στη φυλακή του Ιμραλί  Κούρδος ηγέτης, να δώσει το μήνυμα στους συντρόφους του που είχαν συγκεντρωθεί στο όρος Κανδήλι, στο Νότιο Κουρδιστάν (Β. Ιράκ), να ετοιμάζονται ξανά για πόλεμο. Στις 1 Ιουνίου 2004, μάλιστα, ανακοίνωσε μέσα από τη φυλακή ότι τερματίζεται η μονομερής εκεχειρία, λόγω της σκληρής στάσης που τηρούσε το τουρκικό κράτος απέναντι στον ίδιον και το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα.

Το τι ακολούθησε είναι και πάλι γνωστό, σε όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις. Οι αντάρτες του ΡΚΚ διείσδυσαν κρυφά στις βάσεις τους, στο Βόρειο Κουρδιστάν, και άρχισε και πάλι ο ένοπλος αγώνας, με καταστροφικά αποτελέσματα για τον τουρκικό στρατό, παρ’ ότι οι κυβερνήσεις Ερντογάν προσπάθησαν να λιώσουν το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα με κάθε τρόπο, συνεργαζόμενες και δίνοντας στην κυριολεξία γην και ύδωρ από τη μια στη Συρία, το Ιράκ και το Ιράν και από την άλλη στις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

 

Περίτρανη απόδειξη ότι οι προσπάθειες του Ερντογάν απέτυχαν οικτρά, είναι το γεγονός ότι το ΡΚΚ κατόρθωσε να παραμείνει όρθιο και να καταφέρει ισχυρά κτυπήματα στο τουρκικό κράτος, με αποκορύφωμα τη δράση των ανταρτών στην περιοχή Σεμντίνλι-Γιουκσέκοβα-Τσουκούρτζα-Χακκιάρι, το καλοκαίρι του 2012, όπου επί τετράμηνο οι μονάδες του τουρκικού στρατού εφοδιάζονταν μόνο από αέρος! 

Δηλαδή,

-παρ’ ότι είχε προηγηθεί σύλληψη και η φυλάκιση 10 χιλιάδων πολιτικών στελεχών του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, 

-παρ’ ότι έγινε προσπάθεια αποδιάρθρωσης και διάλυσης των πολιτικών και μετωπικών οργανώσεων του ΡΚΚ στην Τουρκία και στην Ευρώπη, 

-παρ’ ότι η Τουρκία συμμάχησε με εχθρούς και φίλους για να εξουδετερώσει και στρατιωτικά του ΡΚΚ, 

στο τέλος η τουρκική κυβέρνηση αντιλήφθηκε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη συνθηκολόγηση, μια κίνηση που έγινε από πλευράς Τουρκίας προς τον Άπο το Νοέμβριο του 2012, για να ακολουθήσουν διαπραγματεύσεις για το γενικό πλαίσιο της λύσης και στη συνέχεια η δήλωση του Άπο στις 21 Μαρτίου 2013.

Ο δρόμος για την ειρήνη και την πολιτική λύση του Κουρδικού θα είναι μακρύς και η ημέρα αποχώρησης των ανταρτών από την Τουρκία θα είναι πιθανόν η 15^η Αυγούστου 2013, που είναι η τριακοστή επέτειος έναρξης του ένοπλου αγώνα του ΡΚΚ. Και φυσικά, θεωρούμε ότι είναι αδιανόητο να μην έχουν σκεφθεί ο Άπο και οι σύντροφοί του ότι θα πρέπει να είναι έτοιμοι για τα πάντα, και για τα καλά και για τα κακά!

Στο άρθρο μας αυτό προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε το στενό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκε ο Άπο και το τουρκικό κράτος. Στο άρθρο της Κυριακής θα ανοίξουμε το «φακό», για να εντάξουμε τις εξελίξεις στο ευρύτερο πλαίσιο, σ’ αυτό που κινήθηκε η ταπεινωτική συγνώμη του Ισραήλ προς την Τουρκία.

Ες Κυριακήν να …ευρέα, λοιπόν!

«δημοκρατία«

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/03/1.html#.UVljuqJmiSo

Η αύξηση του κουρδικού πληθυσμού, απειλή για την Τουρκία

του Σάββα Καλεντερίδη
Εφιάλτης τείνει να γίνει η αύξηση του κουρδικού πληθυσμού στην τουρκική επικράτεια, αφού σε συνδυασμό με την υπογεννητικότητα που παρουσιάζουν οι μη κουρδικοί πληθυσμοί, σταδιακά θα καταστήσει τους Κούρδους πλειονότητα στα όρια της τουρκικής επικράτειας.
Αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος που ο Τούρκος (;) πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε μέχρι και πρόσφατα (1 Ιανουαρίου 2013) ότι η κάθε οικογένεια θα πρέπει να κάνει τουλάχιστον τρία παιδιά, ασχέτως αν ο ίδιος το συνέδεσε με θέματα θρησκείας και διαιώνισης της φυλής αλλά και με τον πληθυσμιακό δυναμισμό που πρέπει να έχει η Τουρκία και για λόγους γεωοικονομίας.
Να σημειωθεί ότι δείκτες γεννητικότητας των κατοίκων των μεγαλουπόλεων και των νομών της δυτικής Τουρκίας είναι περίπου ίδιοι με αυτούς των ευρωπαϊκών χωρών και της Ελλάδας, ενώ οι αντίστοιχοι δείκτες στους νομούς της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Τουρκίας είναι υπερδιπλάσιοι, γεγονός που συνεγείρει την κυβέρνηση αλλά και τους κύκλους των Τούρκων εθνικιστών.
Αυτός είναι και ο λόγος που ομάδα εθνικιστών άρχισε το 2005 καμπάνια και συλλογή υπογραφών στη Σμύρνη, με την οποία ζητούσε «να σταματήσει η αύξηση του πληθυσμού των Κούρδων«, ενώ μοιράζονταν και φυλλάδια, που εκτός των άλλων έγραφαν: «Ε Τουρκάλα γυναίκα και άνδρα! Κάνε ένα ακόμα παιδί για τον Τουρκισμό! Οι προδότες, οι κλέφτες και οι διακινητές ηρωίνης αυξάνονται.  Αυτός που θα σώσει τον Τούρκο, που έχει στριμωχτεί ανάμεσα στον αραβικό και τον δυτικό πολιτισμό, και θα μας μάθει να αγαπάμε τους εαυτούς μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς είμαστε που θα δώσουμε την απάντηση που αξίζει στους Κούρδους και τους Τσιγγάνους συμμορίτες«.
Την ευθύνη της καμπάνιας αυτής είχε ο Σύλλογος Τούρκων Εθνικιστών Μπουντούν (Turkcu Toplumcu Budun Dernegi), με πρόεδρο τον Rifat Cenk Tozkoporan.
Τη συγκεκριμένη καμπάνια κατήγγειλε στο δικαστήριο ως ρατσιστική ο δικηγόρος Μουράτ Ντιντσέρ, του Συλλόγου Προοδευτικών Δικηγόρων (CHD), το οποίο δικαστήριο θεώρησε ότι η καμπάνια αυτή θα πρέπει να θεωρηθεί ως δικαίωμα στην κριτική, αφού, σύμφωνα με την άποψη της υπεράσπισης, η καμπάνια στρεφόταν εναντίον των συμμοριών και όχι εναντίον συγεκριμένων φυλετικών ομάδων!
Η δίκη έγινε σε δικαστήριο της Σμύρνης, στις 13 Δεκεμβρίου 2012.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η απολογία που έκανε ο κατηγορούμενος στο δικαστήριο, μέρος της οποίας, σύμφωνα με την εφημερίδα Ραντικάλ, έχει ως εξής: «Με βάση το τουρκικό σύνταγμα, όσοι κατοικούν στην Τουρκία είναι όλοι Τούρκοι. Για να μην γίνουμε μειονότητα μέσα στην ίδια μας την πατρίδα, προτείναμε στο τουρκικό κράτος να σταματήσει την αύξηση μιας ομάδας συμπατριωτών μας που αφήνουν τα παιδιά τους χωρίς ανατροφή, εκείνων που λένε ότι είναι Κούρδοι, απέναντι σε όσους λένε «Εγώ είμαι Τούρκος. Εμείς κάναμε χρήση του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης που μας παρέχει το Σύνταγμα«.
Να σημειωθεί ότι αντίστοιχη καμπάνια με τίτλο «Δεν υπάρχει Κουρδικό Πρόβλημα, υπάρχει Κουρδική Επέλαση» είναι σε εξέλιξη μέχρι και σήμερα από το περιοδικό «Τουρκική Αριστερά» (TURKSOLU), από το οποίο είναι και ο χάρτης που αναρτήσαμε.

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/02/blog-post_5356.html#.UROW2R2siSp

Ένα, δυο, τρία, Κουρδικά κράτη

 

Η Ανατομία του Πολέμου στο Κουρδιστάν (Εκδόσεις Ινφογνώμων 2012) του Μουράτ Καραγιλάν, ντε φάκτο Αρχηγού του ΡΚΚ. Όποιος διαβάσει το βιβλίο θα καταλάβει ότι το καλύτερο που μπορεί η Άγκυρα να ελπίζει στο μέλλον είναι μια τουρκο-κουρδική συνομοσπονδία στη Μικρά Ασία. Τον ανταρτοπόλεμο τον έχει χάσει προ πολλού.

Του Μάριου Ευρυβιάδη*
Για τα πάνω από πενήντα εκατομμύρια Κούρδων της Μέσης Ανατολής η ιστορική ειρωνεία  πήρε ένα περίπου αιώνα για να ολοκληρώσει σχεδόν, τον κύκλο της. 

 

Ενώ πριν εκατό περίπου χρόνια οι διεθνείς συγκυρίες και ισορροπίες διαμορφώθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να κάνουν αδύνατη τη δημιουργία κουρδικού κράτους στην μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο περίοδο, τότε που δημιουργήθηκε η Μέση Ανατολή όπως μας είναι σήμερα γνωστή, εκατό χρόνια μετά, οι διεθνείς συγκυρίες και ισορροπίες διαμορφώνονται έτσι ώστε να αποδομείται η Μέση Ανατολή όπως την έχουμε γνωρίζει και να τίθενται στέρεες βάσεις για τη δημιουργία όχι μόνο ενός αλλά ίσως και περισσότερων κουρδικών κρατών στην περιοχή.

Πρίν εκατό περίπου χρόνια άρχισε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος που ολοκληρώθηκε με τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τη δημιουργία σταδιακά της σύγχρονης Μέσης Ανατολής. Δημιουργήθηκαν έτσι ή πιο ορθά «επινοήθηκαν» από τους Βρετανούς και τους Γάλλους ιμπεριαλιστές, κράτη όπως η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία και το Ιράκ, ενώ τέθηκαν οι προϋποθέσεις μέσω των Εντολών της Κοινωνίας των Εθνών, για να ακολουθήσουν και άλλα, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όπως η Συρία, ο Λίβανος, η Ιορδανία  και το 1948, το Ισραήλ. Τη δεκαετία του 1960 θα ακολουθήσει το Κουβέιτ και η Υεμένη ενώ τη δεκαετία του 1970 θα ανεξαρτητοποιηθούν και άλλα κατασκευάσματα των Βρετανών, που είναι τα σημερινά Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα του Περσικού Κόλπου. 

Με εξαίρεση την Αίγυπτο, της οποίας οι κρατικές αυτόνομες δομές πάνε πίσω στον 19ο αιώνα, όλα τα προαναφερθέντα κράτη, συμπεριλαμβανομένου και του Ισραήλ υπήρξαν παράγωγα του αγγλο-γαλλικού ιμπεριαλισμού. Βρετανοί και Γάλλοι, όταν δεν συγκρούονται στη Μέση Ανατολή συνεργάζονται αγαστά. Ήταν στη βάση ακριβώς μιας τέτοιας συνεργασίας που το 1916, με τη περιβόητη συμφωνία Sykes Picot, χώρισαν την Μέση Ανατολή σε δύο ζώνες επιρροής, ακριβώς όπως θα πράξουν οι Αμερικανοί με τους Σοβιετικούς το 1945, με τη Συμφωνία της Γιάλτας που θα μοίραζε μεταξύ τους την Ευρώπη και τα Βαλκάνια. 

Στους μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο περίοδο διακανονισμούς και κυρίως λόγω της νίκης των Κεμαλιστών στην Τουρκία αλλά και της βρετανικής βούλησης να διατηρήσουν τον έλεγχο των πετρελαιοπαραγωγικών περιοχών του Βορείου Ιράκ (Βορείου Κουρδιστάν) οι Κούρδοι, μια από τις μεγαλύτερες εθνότητες της Μέσης Ανατολής, όχι μόνο έμειναν χωρίς πατρίδα αλλά βρέθηκαν σταδιακά κάτω από τον έλεγχο τεσσάρων κρατών της περιοχής. Το Δυτικό Κουρδιστάν θα βρεθεί κάτω από τον έλεγχο της Τουρκίας, το Βόρειο υπό το Ιράκ, το Ανατολικό υπό το Ιράν και το Νότιο υπό τη Συρία. Από τότε μέχρι το  τέλος του Ψυχρού Πολέμου οι τέσσερις αυτές χώρες, συνεργαζόμενες συνήθως μεταξύ τους αλλά και λειτουργώντας ξεχωριστά, ακολούθησαν βίαιες μέχρι και γενοκτονικές πολιτικές ώστε να αποφευχθεί η δημιουργία ενός ή περισσότερων κουρδικών κρατών. 

Κουρδικά κράτη δημιουργήθηκαν στην Τουρκία (1927) και Ιράν (1946) αλλά καταπνίχθηκαν στο αίμα. Από τα τέσσερα κράτη, η Τουρκία και το Ιράν εφάρμοσαν γενοκτονικές πολιτικές για να καταπνίξουν τον κουρδικό εθνικισμό. Από το 1925 μέχρι το 1938 ο τουρκικός στρατός με τη βοήθεια κυρίως Γάλλων αλλά και των Ιρανών, σκότωσε ή εκτόπισε πέραν του 1,5 εκατομμυρίων Κούρδων με μεθόδους όχι διαφορετικές από αυτές που οι νέο-Τουρκοι χρησιμοποίησαν κατά των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων της Μικράς Ασίας.

Στο Ιράκ οι οργανωμένες από το κράτος σφαγές των Κούρδων πήραν γενοκτονικές διαστάσεις τις δεκαετίες του 1970 και 1980. Μάλιστα, το 1988 επί καθεστώτος Σαντάμ Χουσεΐν  χρησιμοποιήθηκαν και όπλα μαζικής καταστροφής –χημικά όπλα κατά των επαναστατημένων Κούρδων του Βορείου Ιράκ. 

Η αντίστροφη μέτρηση για να φθάσουμε στη σημερινή κατάσταση άρχισε με τον πρώτο πόλεμο του Περσικού Κόλπου ανάμεσα στο Ιράκ και το Ιράν (1980-88). Τότε το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν, εξαπέλυσε επιδρομική επίθεση κατά του Ιράν που μόλις ένα χρόνο πριν είχε ολοκληρώσει την επανάστασή του κατά του φιλοδυτικού καθεστώτος του Σάχη. Ο Σαντάμ ενθαρρύνθηκε από τη Δύση να επιτεθεί κατά των μουλλάδων του Ιράν και στη διάρκεια του πολέμου είχε την αμέριστη υλική και διπλωματική υποστήριξη των Δυτικών (χρησιμοποίησε και χημικά όπλα κατά των Ιρανών εν γνώσει της Δύσης). Τότε οι Κούρδοι του Βορείου Ιράκ βρήκαν την ευκαιρία να επαναστατήσουν. Δυστυχώς για αυτούς, όταν ο πόλεμος Ιράκ – Ιράν τερματίστηκε χωρίς νικητή το 1980, ο Σαντάμ βρήκε την ευκαιρία να επιτεθεί εναντίον των Κούρδων που αφέθηκαν μόνοι από τους Δυτικούς με αποτέλεσμα τη σφαγή τους. 

Όταν ωστόσο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ο Σαντάμ επετέθη και κατά του Κουβέιτ (1990) τούτη τη φορά, η Δύση , υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και τη συναίνεση των Σοβιετικών και των Κινέζων, αντέδρασε. Μετά τη στρατιωτική ήττα του Ιράκ το 1991 δημιουργήθηκαν ζώνες απαγορευμένων πτήσεων πάνω από το Ιράκ με πρώτη αυτή πάνω από το Βόρειο (Κουρδιστάν) Ιράκ. Εκεί και για την επόμενη δεκαετία, μέχρι δηλαδή και τον τρίτο πόλεμο του 2003 κατά του Ιράκ, τούτη τη φορά από τους Αμερικανούς χωρίς τον ΟΗΕ, τέθηκαν τα θεμέλια για τη δημιουργία του κουρδικού κράτους στο Ιράκ (Βόρειο Κουρδιστάν). 

Εν τω μεταξύ, μετά από μισό σχεδόν αιώνα (από το 1938) ξανάρχισε το 1984 ανταρτοπόλεμος των Κούρδων της Τουρκίας υπό την ηγεσία του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν και του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (ΡΚΚ). Αναμφισβήτητα η ύπαρξη αυτόνομου κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ βοήθησε το ΡΚΚ στον πόλεμο κατά της Τουρκίας. Και παρά το γεγονός ότι η Άγκυρα είχε ξοδέψει πέρα των 100 δις δολαρίων και είχε την αμέριστη υποστήριξη της Δύσης και μέχρι πρόσφατα του Ισραήλ, αδυνατεί να ελέγξει την ενδοχώρα της Ανατολικής Τουρκίας (Δυτικό Κουρδιστάν). 

Η μεγαλύτερη απόδειξη για την αδυναμία της Άγκυρας να ελέγξει την κουρδική επανάσταση είναι το γεγονός ότι ο τουρκικός στρατός έχει προ πολλού αρχίσει να τροφοδοτεί τους άντρες του στην  περιοχή μόνο από αέρος. 

Είναι όμως η λεγόμενη Αραβική Άνοιξη και κυρίως οι συνέπειές της αναφορικά με τη Συρία που έχουν επιφέρει τις στρατηγικές ανατροπές αναφορικά με το κουρδικό ζήτημα στη Μέση Ανατολή. Αντίθετα με τους Κούρδους της Τουρκίας, του Ιράν και του Ιράκ, οι Κούρδοι της Συρίας υπήρξαν οι πιο «παθητικοί». Το καθεστώς Άσσαντ (πατέρα και υιού) τους καταπίεζε αλλά δεν τους δολοφονούσε. Λόγω ωστόσο της σημερινής ανάγκης για επιβίωση έναντι των ισλαμιστών αντικαθεστωτικών της «Αραβικής Άνοιξης», το καθεστώς Άσσαντ αποφάσισε να αποσύρει τις δυνάμεις του από το Συριακό (Νότιο) Κουρδιστάν. Και ξαφνικά οι Κούρδοι της Συρίας, υποβοηθούμενοι από το ΡΚΚ αλλά και τους Κούρδους του Βορείου Ιράκ βρέθηκαν σε πλεονεκτική θέση ίσως την πιο πλεονεκτική από όλους τους Κούρδους της Μέσης Ανατολής. Κοντολογίς, οι πιθανότητες να δημιουργηθεί το πρώτο ανεξάρτητο κουρδικό κράτος στη Συρία, παρά αλλού, εκεί δηλαδή που δεν το περίμενε κανείς, είναι περισσότερες από ότι στο Ιράκ, στην Τουρκία ή στο Ιράν. 

Ανεξάρτητα, το ποτάμι του κουρδικού εθνικισμού δεν γυρίζει πίσω. Και ίσως πιο σημαντικό, οι δυνάμεις που πρίν από περίπου έναν αιώνα συνωμότησαν κατά του κουρδικού εθνικισμού, τώρα λειτουργούν υπέρ του. Το μόνο αναπάντητο ερώτημα δεν είναι αν θα δημιουργηθεί κουρδικό κράτος, αλλά αν θα είναι ένα, δυο, ή περισσότερα. Όπως δηλαδή στην περίπτωση των αραβικών κρατών που είναι περισσότερα από ένα. 

Υ.Γ: Από τα τέσσερα κράτη με κουρδικούς πληθυσμούς, το τουρκικό είναι το  ισχυρότερο αλλά με τους περισσότερους Κούρδους (περισσότεροι από 30 εκατομμύρια). Αντίθετα όμως με τα άλλα τρία κράτη, η Τουρκία έχει την υποστήριξη της Δύσης λόγω της Νατοϊκής της ιδιότητας. Όποιος όμως διαβάσει το συλλογικό έργο Η Ανατομία του Πολέμου στο Κουρδιστάν (Εκδόσεις Ινφογνώμων 2012) του Μουράτ Καραγιλάν, ντε φάκτο Αρχηγού του ΡΚΚ, θα καταλάβει ότι το καλύτερο που μπορεί η Άγκυρα να ελπίζει στο μέλλον είναι μια τουρκο-κουρδική συνομοσπονδία στη Μικρά Ασία. Τον ανταρτοπόλεμο τον έχει χάσει προ πολλού. 

*Ο Μάριος Ευρυβιάδης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο 
http://e-afipnisi.gr/

Μια βιβλιοπαρουσίαση που ενόχλησε την τουρκική πρεσβεία

Χθες παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Πολεμικό Μουσείο το βιβλίο του ηγετικού στελέχους του PKK Μουράτ Καραγιλάν, Η Ανατομία του Πολέμου στο Κουρδιστάν, που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Ινφογνώμων. Παρακάτω παραθέτουμε βιβλιοπαρουσίαση αυτού του σημαντικού βιβλίου· η τουρκική πρεσβεία πολύ ενοχλήθηκε από την έκδοση αυτού του βιβλίου και την παρουσίαση του στο Πολεμικό Μουσείο. Μάλιστα έκανε ότι μπορούσε για να μεταφερθεί η εκδήλωση σε άλλο χώρο και προς στιγμήν έδειξε να το καταφέρνει, αφού το υπουργείο Εξωτερικών αποδέχτηκε το αίτημα της πρεσβείας, αλλά το πράγμα, σύμφωνα με το ρεπορτάζ (δείτε εδώ), έφτασε στο Μέγαρο Μαξίμου, το οποίο άδειασε το υπουργείο και επέτρεψε να γίνει η βιβλιοπαρουσίαση. Θυμίζουμε ότι πριν δύο χρόνια, όταν με αφορμή την επίσκεψη του Ερντογάν, το Άρδην είχε διοργανώσει εκδήλωση για το θέμα, την τελευταία στιγμή το Πολεμικό Μουσείο υποχώρησε στις πιέσεις, τότε του υπουργείου Άμυνας και της τουρκικής πρεσβείας και την τελευταία στιγμή απέσυρε την άδεια χρήσης του αμφιθεάτρου, ενώ πρόσφατα, μετά από παρέμβαση της τουρκικής πρεσβείας, η ελληνική αστυνομία δεν επέτρεψε στην πορεία Κούρδων πολιτικών προσφύγων ούτε καν να προσεγγίσουν τον χώρο της πρεσβείας, τους σταμάτησαν στο Σύνταγμα. Φαίνεται ότι η τουρκική πρεσβεία έχει ζηλέψει την ανοχή που χαίρει το τουρκικό προξενείο στη Θράκη και νομίζει ότι θα κάνει τα ίδια και στην Αθήνα ή όπου αλλού συμβαίνει κάτι που την κακοκαρδίζει. 

Άρδην

Βιβλιοπαρουσίαση που δημοσιεύτηκε στο Άρδην τ. 90

Η ανατομία του πολέμου στο Κουρδιστάν, Εκδόσεις Ινφογνώμων Αθήνα, 2012, σελ. 560

Το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα του PKK, 13 χρόνια μετά τη σύλληψη του ηγέτη του Οτσαλάν, και σε πείσμα όλων των «ειδικών» που προέβλεπαν ότι θα μαραζώσει, τα τελευταία χρόνια βιώνει νέα άνθηση. Μέρα παραμέρα φτάνουν ειδήσεις από τις νοτιο-ανατολικές επαρχίες της Τουρκίας για νέα ενέργειες του PKK, όλο και πιο δυναμικές. Σε αυτή την ευνοϊκή φάση για τον αγώνα του κουρδικού λαού, η νέα ηγετική ομάδα του PKK, με κύριο εκπρόσωπο τον Μουράτ Καραγιλάν, έγραψε το παρόν βιβλίο, αφιερωμένο στη μνήμη των Κούρδων ανταρτών – εθνομαρτύρων που έπεσαν σε διάφορες μάχες, αλλά και για να λειτουργήσει και ως ένας απολογισμός προς τον έγκλειστο Οτσαλάν για όσα έπραξε το PKK από τη φυλάκισή του και μετά.
Στα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου, διαβάζουμε για την ιστορία των Κούρδων από τα χρόνια των Μήδων, για τον αρνητικό ρόλο που έπαιξε το γεγονός ότι οι Κούρδοι απομακρύνθηκαν από τον ζωροαστρισμό και ασπάστηκαν το ισλάμ (σήμερα, η πλειοψηφία των Κούρδων είναι Σουνίτες, αλλά υπάρχει ισχυρή αλεβιτική μειονότητα, αλλά και γεζιντί, που είναι εξέλιξη του ζωροαστρισμού), χωρίς ποτέ να επιχειρήσουν έναν εναρμονισμό του ισλάμ με τη δική τους πολιτισμική παράδοση, όπως π.χ. πραγματοποίησαν οι Ιρανοί. Η πρόσδεσή τους στο Χαλιφάτο, που από ένα σημείο και μετά ταυτίζεται με την οθωμανική Αυτοκρατορία, τους μετατρέπει σε δορυφόρο των Τούρκων, αφού η θρησκευτική ταυτότητα των Κούρδων υπερφαλαγγίζει την εθνική.
Η διάλυση της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αναζωπύρωσε τις ελπίδες για τη δημιουργία κουρδικού κράτους, αλλά η συνθήκη των Σεβρών, που άνοιγε τον δρόμο για δημιουργία κουρδικού κράτους, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Οι Κούρδοι μην έχοντας εθνικό σχέδιο, συμμάχησαν με τον Κεμάλ που τους υποσχόταν ότι, αν το βοηθούσαν, θα αποκτούσαν την ανεξαρτησία τους. Φυσικά, ο Κεμάλ τους εξαπάτησε και δεν τους κατοχύρωσε ούτε την ελάχιστη αυτονομία που είχε κατά νου. Οι Κούρδοι αντιδρούν και ξεσπούν εξεγέρσεις το 1925 και το 1927. Αποτυγχάνουν για μια σειρά από λόγους, όπως το ότι είναι πολυδιασπασμένοι, ότι υπάρχουν ανώτερα στρώματα που επιθυμούν τη συνεργασία με τους Τούρκους και ότι εφαρμόζουν απαρχαιωμένες τακτικές μάχης.
Τα επόμενα κεφάλαια ασχολούνται με τις διαδικασίες που οδήγησαν στη δημιουργία του PKK, τις πρώτες ένοπλες επιθέσεις, το 1984, την έναρξη του αντάρτικου κ.ά. Με τον Πόλεμο του Κόλπου, το 1990 οι Κούρδοι αντάρτες ενίσχυσαν τις θέσεις στο νότιο Κουρδιστάν (Ιράκ) και πολλαπλασίασαν τις επιθέσεις του στην Τουρκία και τις εξεγέρσεις σε πόλεις, που κυριαρχούσαν οι Κούρδοι. Επιδίωξη του PKK ήταν να δημιουργήσει απελευθερωμένες περιοχές και να σύρει το τουρκικό κράτος σε διαπραγματεύσεις. Και αυτό το κατάφεραν όταν ο Οζάλ ξεκίνησε διαπραγματεύσεις μαζί τους, όμως ο θάνατος (ή δολοφονία) του Οζάλ και το γεγονός ότι οι Τούρκοι παραβίασαν την κατάπαυση του πυρός οδήγησαν σε ναυάγιο εκείνη την πρώτη προσπάθεια εξεύρεσης λύσης. Από τότε και μέχρι τη σύλληψη του Οτσαλάν, η Τουρκία ενέτεινε τις προσπάθειές της να καταπνίξει το αντάρτικο.
Στη συνέχεια, περιγράφεται η περίοδος ανασυγκρότησης του κινήματος, η ενδοσκόπηση που έκαναν για να βρουν τις αιτίες που τους εμποδίζουν να αποκτήσουν την ελευθερία τους και τις απαραίτητες διορθώσεις που χρειάστηκε η πολεμική τακτική τους. Τέλος, αναλύεται η νέα στρατηγική του PKK, της νόμιμης άμυνας, που, σε αντίθεση με τη παλιά που πάνω από όλα ήταν η στρατιωτική ισχύ τώρα το επίκεντρο είναι η πολιτική μάχη, μέρος της οποίας είναι και οι προσπάθειες του αντάρτικου. Η αντίσταση πια είναι ιδεολογική, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, κοινωνική και διπλωματική και γι’ αυτό, σε αυτή, μπορούν δυνητικά να συμμετάσχουν όλοι οι Κούρδοι. Οι Κούρδοι, κατά τους συγγραφείς του βιβλίου, προετοιμάζονται για τον ολοκληρωτικό αμυντικό πόλεμο, που θα εξαπολυθεί την κατάλληλη στιγμή και θα εγκαθιδρύσει στο Κουρδιστάν το δημοκρατικό συνομοσπονδιακό σύστημα, το πολιτικό σύστημα που προωθεί το PKK. Ο αγώνας του PKK, μετά από τρεις δεκαετίες παρουσίας, είναι καλά εδραιωμένος πράγμα που αποδεικνύεται και από την έκδοση τόσο εμπεριστατωμένων βιβλίων.

http://ardin-rixi.gr/archives/10281

Ο ΚΟΥΡΔΙΚΟΣ ΑΣΤΕΡΙΑΣ

Του Μελέτη  Η. Μελετόπουλου

     Κλειδί των επερχόμενων ραγδαίων εξελίξεων στην Εγγύς Ανατολή είναι ο αρχαίος και μάχιμος λαός των Κούρδων, που κατανέμεται (αλλά αποτελώντας έναν σχετικά συμπαγή πληθυσμό) α. στον ορεινό όγκο του Ταύρου στην τουρκική Ανατολία, β. στα όρη Ζάγρος στο βορειοδυτικό Ιράν, που αποτελεί διοικητική περιφέρεια με την ονομασία Κορδεστάν, αλλά και στην βορειοσανατολική επαρχία του Χορασάν, γ. στο ημι-αυτόνομο ιρακινό Κουρδιστάν με τις πετρελαιοπηγές της Μοσσούλης, δ. στην βόρεια Συρία,  ε. στον Λίβανο και ζ. στην Αρμενία. Επίσης συμπαγείς πληθυσμοί Κούρδων ζουν στην Υπερκαυκασία και, πιο μακρυά, στο Καζακστάν. Σημαντική για τις γεωπολιτικές εξελίξεις είναι η ύπαρξη πολυάριθμων κουρδικών κοινοτήτων στην δυτική Ευρώπη. Οι Κούρδοι υπολογίζονται περίπου σε 25-30 εκατομμύρια, από τα οποία το 40-50% ζει στην Τουρκία, το 25% στο Ιράν, το 20% στο Ιράκ.

        Οι Κούρδοι έχουν τις δικιές τους φιλοδοξίες. Είναι ένα μεγάλο έθνος, που δεν έχει αποκτήσει την δική του κρατική υπόσταση. Οι πολιτικές εξελίξεις στον 20ό αιώνα το κατακερμάτισαν σε διάφορα κράτη. Η Συνθήκη των Σεβρών προέβλεπε ένα αυτόνομο κουρδικό κράτος, κάτι που δεν υλοποιήθηκε. Παρά τους λυσσαλέους αγώνες των Κούρδων της  Τουρκίας να αποκτήσουν αυτονομία, στην ουσία το πρώτο έστω και ημιαυτόνομο κουρδικό κράτος δημιουργήθηκε στο βόρειο Ιράκ και λειτουργεί ως βάση εξόρμησης και σημείο αναφοράς  για το σύνολο των Κούρδων.

    Οι Κούρδοι αυτήν την στιγμή αποτελούν στρατηγικό σύμμαχο των ΗΠΑ και του Ισραήλ, που προσφέρουν ποικιλότροπη αρωγή στο ιρακινό Κουρδιστάν. Αμερικανικές και Ισραηλινές εταιρείες διαθέτουν τεχνογνωσία στους τομείς της οικονομίας και της ασφάλειας και πραγματοποιούν επενδύσεις. Αυτή η συνεργασία αποτελεί πρόκριμα για ευρύτερη συνεργασία της Δύσης με το πολυπλόκαμο κουρδικό έθνος, που μπορεί να στηρίξει τους δυτικούς σχεδιασμούς σε διάφορες χώρες.

    Επομένως η γεωπολιτική αξία του κουρδικού έθνους για την Δύση συναρτάται με τις κουρδικές φιλοδοξίες. Η μερική ικανοποίησή τους μπορεί να αξιοποιηθεί από την Δύση ως μηχανισμός αποσταθεροποίησης αυταρχικών καθεστώτων, κάτι που έχει ήδη γίνει εμφανές στην περίπτωση της Συρίας. με την πρόσφατη defactoδημιουργία κουρδικού θύλακα στην συρο-τουρκική μεθόριο. Τον ίδιο ρόλο θα παίξουν και οι Κούρδοι του Ιράν σε περίπτωση αποσταθεροποίησης της χώρας αυτής.

    Ο συντονισμός των κουρδικών πληθυσμών σε μία ενιαία δυτική στρατηγική στην Εγγύς και στην Μέση Ανατολή, οδηγεί στην ανάδυση ισχυρού και ενιαίου κουρδικού κράτους και ταυτόχρονα στον ακρωτηριασμό άλλων κρατών, όπως η Τουρκία, η Συρία, το Ιράκ και το Ιράν. Αλλά η ολοκλήρωση αυτού του σχεδίου εξαρτάται απόλυτα από την επιτυχία των ευρύτερων γεωπολιτικών σχεδιασμών της Δύσης. Αλλοιώς οι Κούρδοι θα υποστούν τις συνέπειες.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ 20 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Οι Κούρδοι της Τουρκίας ξεκίνησαν την «επαναστατική» επίθεση τους

Δίκτυο ελεύθερων ειδήσεων της Μεσοποταμίας 

Το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (ΡΚΚ), άλλαξε τη στρατηγική του μετά την άρνηση και τη κατασταλτική πολιτική της τουρκικής κυβέρνησης, ενάντια σε όλες τις νόμιμες διεκδικήσεις του κουρδικού λαού, και ξεκινά την «επαναστατική» επιχείρηση του για την επίτευξη της δημοκρατικής αυτονομίας.

Οδηγώντας έναν αγώνα εναντίον της Άγκυρας για 30 χρόνια, το κουρδικό κίνημα ξεκίνησε νέα επίθεση για τη διεκδίκηση της δημοκρατικής αυτονομίας του κουρδικού λαού. Για πρώτη φορά από τη δεκαετία του 1990, η ένοπλη οργάνωση αναλαμβάνει τον έλεγχο μιας περιοχής στο εσωτερικό των συνόρων της Τουρκίας, ήτοι του Κουρδιστάν.

Τρία ελικόπτερα καταρρίφθηκαν

 

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που ελέγχονται από το καθεστώς σιωπούν και οι αρχές δεν αναφέρουν τίποτα. Καμία πειστική δήλωση, ενώ η ένοπλη πτέρυγα του κινήματος HPG (οι Δυνάμεις της Λαϊκής Άμυνας) ισχυρίζεται ότι έχει σκοτώσει δεκάδες στρατιώτες και καταδρομείς, καθώς και κατέρριψε τουλάχιστον τρία ελικόπτερα από τις 22 Ιουλίου σε δύο παραμεθόριες περιοχές Χακάρι και Σιρνάκ.

Οι μαχητές του ΡΚΚ από τους οποίους οι μισοί είναι γυναίκες, στήνουν τακτικά, σχεδόν καθημερινά, οδοφράγματα για έλεγχο ταυτότητας, απαγάγουν και στη συνέχεια αφήνουν τα άτομα που εργάζονται στην κατασκευή στρατιωτικών σταθμών και στην κατασκευή φραγμάτων, που θεωρείται μια πολιτική καταστροφής που στοχεύει τη φύση και την ιστορία του Κουρδιστάν. Το σχέδιο κατασκευής δεκάδων φραγμάτων στοχεύει επίσης να κλείσει τα σημεία διέλευσης των Κούρδων μαχητών. 

Δικαστήριο του PKK


Το κίνημα απέκτησε επίσης το «Δικαστήριο» του για να δικάσει όσους διαπράττουν εγκλήματα στο Κουρδιστάν. Μεταξύ αυτών που συνελήφθησαν από την οργάνωση περιλαμβάνεται ο δήμαρχος του Gurpinar (ΑΚΡ), που απήχθη στις 2 Ιουλίου, σε αντίποινα για τις μαζικές συλλήψεις Κούρδων πολιτικών. Η κυβέρνηση του ΑΚΡ σιωπά όπως πάντα, όπως και για τους στρατιώτες που βρίσκονται στα χέρια του PKK από το 2011. Η οργάνωση δεν σκότωσε κανένα από τους «αιχμαλώτους» της, ισχυριζόμενη ότι θα δικαστούν δίκαια. Ισχυρίζεται ότι είναι κατά της θανατικής ποινής. 

Το τουρκικό καθεστώς είχε ξεκινήσει μία άνευ προηγουμένου επίθεση τον Απρίλιο του 2009, συλλαμβάνοντας χιλιάδες ενεργά μέλη του κύριου νόμιμου κουρδικού κόμματος BDP. Τουλάχιστον 35 δήμαρχοι και έξι Κούρδοι βουλευτές βρίσκονται σήμερα πίσω από τα κάγκελα.

Το ΑΚΡ απέτυχε

Το 2011, το κουρδικό κίνημα κήρυξε τον «επαναστατικό πόλεμο του λαού» του, μια νέα στρατηγική για την επίλυση του κουρδικού προβλήματος. Από την πλευρά της, η κυβέρνηση του ΑΚΡ ποντάρισε αρχικά σε ένα σενάριο Ταμίλ να τελειώσει με το PKK, κατά την ίδια περίοδο. Μετά από κάποιες στρατιωτικές επιχειρήσεις που στόχευαν να χρησιμοποιήσουν το πλεονέκτημα από την αδράνεια των μαχητών κατά τη διάρκεια του χειμώνα, η κυβέρνηση είχε ανακοινώσει ότι η οργάνωση είχε δεχτεί σοβαρά πλήγματα και ότι ποτέ δεν θα ανακάμψει.  Παρά τις εκστρατείες παραπληροφόρησης και χειραγώγησης που πραγματοποιούνται μαζικά παράλληλα με την πολιτική της άγριας καταστολής, το νόμιμο BDP και το ένοπλο κίνημα είναι πιο ισχυρά και αποφασισμένα από ποτέ. Εν ολίγοις, το καθεστώς ΑΚΡ απέτυχε κατά της κουρδικής αντιπολίτευσης που αρνείται να υποκύψει.

Νέα άνευ προηγουμένου επίθεση του κινήματος

Η νέα επίθεση του ένοπλου κινήματος, που ξεκίνησε στις 22 Ιουλίου στο Şemdinli κοντά στο Σιρνάκ, έχει έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα, διότι η οργάνωση ανέλαβε τον έλεγχο μιας μεγάλης περιοχής, μεταξύ άλλων, των Gediktepe και Τεκελί, δύο στρατηγικών λόφων. 
Ο τουρκικός στρατός έχει αναπτύξει περίπου 30.000 στρατιώτες και παραστρατιωτικές δυνάμεις, χωρίς επιτυχία. Το ΡΚΚ ισχυρίζεται ότι έχει σκοτώσει πάνω από 100 στρατιώτες, κυρίως μισθοφόρους. Ο θάνατος αυτών των στρατιωτών δεν αποκαλύπτεται, αλλά η ύποπτη αύξηση των νεκρών στο στρατό ενισχύει την υποψία ότι πρόκειται για στρατιώτες που σκοτώθηκαν στις συγκρούσεις.

Ένας διοικητής της ένοπλης πτέρυγας του ΡΚΚ, ο Κεμάλ Garzan, επιβεβαίωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Φιράτ ότι αυτό που συμβαίνει στην Şemdinli είναι μια νέα τακτική: «Είναι μια επαναστατική επιχείρηση και δεν πρόκειται για συνηθισμένη δράση. Πρόκειται για νέα τακτική. Οι αντάρτες έχουν ήδη ξεκινήσει μεγάλες επιχειρήσεις πριν να επιστρέψουν στις βάσεις τους αμέσως. Αλλά στη Şemdinli τα πάντα είναι διαφορετικά».

Μαζικοί βομβαρδισμοί

Σύμφωνα με το HPG, οι μαχητές του ελέγχουν την περιοχή άνευ οπισθοδρόμησης και αναστείλουν όλες τις επιθέσεις του στρατού. Στις 29 Ιουλίου, δεκάδες αεροσκάφη βομβάρδισαν μαζικά τις περιοχές Gostê, Hecîbeg, Nêrkola, Ranya Pîrê, Genîştepe, Girê Karker καιMasîro. Δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες έχουν αναπτυχθεί και η περιοχή απαγορεύτηκε από τις αρχές για τους αμάχους. Ο δήμαρχος BDP του Şemdinli Σεντάτ Tore, δήλωσε ότι ο στρατός αναγκάσε χιλιάδες κατοίκους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Ο στρατός εξακολουθεί να μην είναι σε θέση να εισέλθει στην περιοχή από την ξηρά, ενώ το κίνημα ισχυρίζεται ότι κατέρριψε δύο ελικόπτερα, στις 24 και 29 Ιουλίου.

Κάθε μέρα από την αρχή αυτής της επίθεσης, οι μαχητές του ΡΚΚ στήνουν οδοφράγματα για έλεγχο ταυτότητας στις περιοχές υπό τον έλεγχό τους. Στις 30 Ιουλίου συγκρούσεις έλαβαν χώρα 1 χλμ. από τη Şemdinli.

Η Τουρκία σε αδιέξοδο

Ενώ η Μέση Ανατολή βρίσκεται σε φάση αλλαγής, το τουρκικό κράτος, που εξακολουθεί να βασίζεται σε μια μοναδική ράτσα, μία μοναδική γλώσσα και μια μοναδική σημαία, συνεχίζει να καταστείλει όλες τις διεκδικήσεις του κουρδικού λαού.

Τα τεχνητά σύνορα που χαράχτηκαν με την άρνηση και τη καταπίεση του κουρδικού λαού και των άλλων μειονοτήτων της Μέσης Ανατολής δεν αντέχουν πλέον. Η αντι-κουρδική συμμαχία μεταξύ Τουρκίας, Ιράν και Συρίας κατέρρευσε μετά τη συριακή σύγκρουση. Μετά το Ιράκ και τη Συρία, έρχεται η σειρά του Ιράν και της Τουρκίας. Είτε ριζική αλλαγή με την αναγνωρίση των νομίμων δικαιωμάτων του κουρδικού λαού σε μια πραγματική δημοκρατία, είτε ολική διακοπή.

Σε κάθε περίπτωση, η σημερινή Τουρκία και τα άλλα καταπιεστικά καθεστώτα στην περιοχή δεν θα μπορούν πλέον να μείνουν όρθια για μεγάλο χρονικό διάστημα αν διατηρούν την ίδια νοοτροπία. 
Οι αυτοκρατορικές νεοθωμανικές φιλοδοξίες του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι ανέφικτες. Βυθισμένοι βαθιά μέσα στο ρατσισμό και σε μια ηλίθια αλαζονεία, ο Ερντογάν και η κλίκα του δεν έχουν ακόμη κατανοήσει τις αλλαγές στη Μέση Ανατολή.

Μια μεσανατολική συνομοσπονδία;

Οι Κούρδοι είναι πλέον αποφασισμένοι να οικοδομήσουν τη δημοκρατική αυτονομία τους στο πλαίσιο μιας μεσανατολικής συνομοσπονδίας, ένα σχέδιο που πρωτο-αναπτύχθηκε από τον ηγέτη του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτσαλάν, φυλακισμένο στην Τουρκία από το 1999 σε πλήρη απομόνωση. 

Το σχέδιο προτείνει τη δημιουργία ενός συστήματος «συνομοσπονδιακής οργάνωσης της κοινωνίας», μέσω της αυτονομίας, απορρίπτοντας την έννοια του έθνους-κράτους, που θεωρείται η πηγή των προβλημάτων για τουλάχιστον πέντε χιλιάδες χρόνια. Για τον Οτσαλάν, μια δημοκρατική, οικολογική και ισόνομη όσον αφορά τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών συνομοσπονδία θα ήταν η καλύτερη λύση για να μπορέσει η περιοχή να βρει την πραγματική της ταυτότητα. 

Αν οι χώρες που αποικίζουν το Κουρδιστάν εξακολουθούν να αρνούνται οποιαδήποτε κοινή λύση με τους Κούρδους, ένα κουρδικό έθνος-κράτος θα μπορούσε να επιβληθεί ως τελική λύση.

Maxime Azadi

Πηγή

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/08/blog-post_9768.html#.UBwGSPbibz0

Το Νεβρόζ και το φάσμα της διάλυσης που πλανάται πάνω από την Τουρκία

Του Σάββα Καλεντερίδη

Αν και το Νεβρόζ, που ταυτίζεται με την εαρινή ισημερία, είναι μια γιορτή που εορτάζεται από διάφορους λαούς σε μια ευρύτατη περιοχή από την Κεντρική Ασία μέχρι τη Μέση Ανατολή, ως η γιορτή της Άνοιξης και του Νέου Έτους, για τους Κούρδους έχει μια ιδιαίτερη σημασία και γιορτάζεται ως ημέρα ανεξαρτησίας, αγώνα και απελευθέρωσης. Γιατί;

Το έτος 612 π.Χ., όλα τα έθνη που έθνη που συνθλίβονταν κάτω από την κατοχή της Αυτοκρατορίας των Ασσυρίων, συνασπίστηκαν υπό την ηγεσία των Μήδων, προγόνων των Κούρδων και με τη συμμετοχή των Βαβυλωνίων και των Σκυθών άρχισαν μια ιστορική αντίσταση, η οποία εξελίχθηκε σε έναν νικηφόρο πόλεμο. Οι δυνάμεις των Μήδων, υπό την ηγεσία του μυθικού ηγέτη Ντεμιρτζί Κάβα (Demirci Kawa),  κατέλαβαν την Νινεβί, πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας των Ασσυρίων, θέτοντας τέλος σε αυτή την μακρόχρονη καταπίεση και δουλεία. Η ημερομηνία αυτής της νίκης, που απάλλαξε όλους τους λαούς της Μεσοποταμίας από την καταπίεση και τη δουλεία των Ασσυρίων, ήταν η 21^η Μαρτίου, που ταυτίζεται με την εαρινή ισημερία και το Νεβρόζ και γιορτάζεται από τους Κούρδους, που παραμένουν σκλαβωμένοι και τον 21ο αιώνα, ως ημέρα ανεξαρτησίας, αγώνα και απελευθέρωσης.

Ο εορτασμός του Νεβρόζ μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ήταν απαγορευμένος, αφού το τουρκικό κράτος, που ακολουθούσε πολιτική σκληρής άρνησης και καταπίεσης εναντίον του ιστορικού αυτού λαού, δεν επέτρεπε στους Κούρδους να ανάβουν τις ενοχλητικές φωτιές και να πηδούν πάνω από αυτές, αφού το όλο σκηνικό θύμιζε την επανάσταση, που ήδη είχε αρχίσει, από το 1978 σε πολιτικό και από το 1984, σε στρατιωτικό επίπεδο από το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (ΡΚΚ).

Η πρώτη φορά που οι Κούρδοι αψήφησαν την απαγόρευση του τουρκικού κράτους και γιόρτασαν μαζικά το Νεβρόζ, ήταν η 21^η Μαρτίου 1992, όταν χιλιάδες εξεγερμένοι συγκεντρώθηκαν στην πλατεία της πόλης Τζίζρε, κοντά στα σύνορα με το Νότιο Κουρδιστάν (Β. Ιράκ), και γιόρτασαν πανηγυρικά την απαγορευμένη γιορτή της ανεξαρτησίας, του αγώνα και της απελευθέρωσης. Τότε, το τουρκικό κράτος, που δεν μπόρεσε να χωνέψει μια τέτοια αντίδραση, επιτέθηκε εναντίον των διαδηλωτών και σκότωσε εν ψυχρώ 22 πολίτες. Οι άγριες αιματηρές επιθέσεις του κράτους, αντί να κάμψουν την αγωνιστικότητα και το ηθικό των εξεγερμένων, του χαλύβδωσε, ενώ η φωτιά της επανάστασης εξαπλώθηκε με πρωτοφανή ταχύτητα σε ολόκληρο το Βόρειο Κουρδιστάν (ΝΑ Τουρκία). Οι κηδείες των θυμάτων έγιναν αιτία νέων εξεγέρσεων και έκτοτε, το Νεβρόζ, εκτός από τον παραδοσιακό ιστορικό, απέκτησε νέο συμβολισμό, συσχετιζόμενο με την επανάσταση και το κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Οι κυβερνήσεις Ερντογάν τα τελευταία χρόνια έδειχναν ανοχή και ο εκάστοτε υπουργός εσωτερικών έδινε εντολή στις αστυνομικές δυνάμεις και τις αρχές ασφαλείας κατά τη διάρκεια των εορτασμών του Νεβρόζ να απουσιάζουν από τις περιοχές συγκέντρωσης των Κούρδων και να παρακολουθούν εκ του μακρόθεν και διακριτικά τους εορτασμούς, αφού υπήρχε η πεποίθηση ότι η βία του κράτους φέρνει βία και αναζωπυρώνει το κουρδικό κίνημα. Στους εορτασμούς αυτούς τα τελευταία χρόνια συμμετείχαν εκατομμύρια Κούρδων, ενώ το κουρδικό κίνημα έδινε μεγάλη σημασία στην εκδήλωση που πραγματοποιούνταν στο Αμέντ-Ντιγιαρμπακίρ, παραδοσιακή πρωτεύουσα του Κουρδιστάν, και στην εκδήλωση της Κωνσταντινούπολης, που κατά τον πρώην πρόεδρο της Τουρκίας, Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, είναι η μεγαλύτερη κουρδική πόλη στον κόσμο, αφού οι Κούρδοι της Πόλης ξεπερνούν τα δυο εκατομμύρια.

Η τοποθέτηση στη θέση του υπουργού Εσωτερικών του Ιδρίς Ναΐμ Σαχίν (İdris Naim Şahin), στις 5 Ιουλίου 2011, μετά την πανηγυρική νίκη του ΑΚΡ στις γενικές εκλογές, ταυτίζεται με την αλλαγή της πολιτικής που ακολουθούσαν μέχρι τότε οι κυβερνήσεις του Ερντογάν απέναντι στο κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Ο Σαχίν ενορχήστρωσε εκτεταμένες επιχειρήσεις, κατά τις οποίες οι τουρκικές αρχές ασφαλείας προχώρησαν σε συλλήψεις 650 στελεχών του νόμιμου Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας (ΒDP) και οκτώ χιλιάδων στελεχών του ημιπαράνομου μηχανισμού KCK, που προετοίμαζε ένα παράλληλο μηχανισμό εξουσίας, με βάση τις συνομιλίες που διεξάγονταν μεταξύ του τουρκικού κράτους και του ΡΚΚ για την εξεύρεση πολιτικής λύσης στο Κουρδικό Ζήτημα.

Άρα, αυτό σήμαινε και το τέλος των συνομιλιών, προφανώς γιατί ο Ερντογάν αντιλήφθηκε ότι η πολιτική λύση που επεξεργάζονταν, θα οδηγούσε τελικά στην ίδρυση πρώτα ομόσπονδου και στη συνέχεια ανεξάρτητου κράτους και άρα στον διαμελισμό της Τουρκίας.

Έκτοτε, το τουρκικό κράτος, ακολουθεί πολιτική καταστολής του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, συνεπικουρούμενο από τις ΗΠΑ, οι οποίες από τη μια πλευρά στηρίζουν το αυτόνομο κουρδικό κράτους του Νοτίου Κουρδιστάν (Β. Ιράκ) και διατηρούν τους δικούς τους γενικούς σχεδιασμούς για το Κουρδικό και από την άλλη χρειάζονται την Τουρκία για τη Συρία και για το Ιράν.

Και να μην ξεχνάμε ότι οι εξελίξεις στη Συρία και το Ιράν θα επηρεάσουν το πότε και το πώς θα εξελιχθεί το Κουρδικό Ζήτημα και το πώς θα επηρεάσει αυτό την Τουρκία αλλά και την ευρύτερη περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου και της Ελλάδος.

 

 Το 2012 η κυβέρνηση Ερντογάν, φοβούμενη ότι το κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στους εορτασμούς του Νεβρόζ θα κάνει πρόβα της Κουρδικής Άνοιξης, στα πρότυπα της Αραβικής, την οποία σημειωτέον από ένα σημείο και μετά στήριζε η Άγκυρα, προχώρησε στην απαγόρευση των εορτασμών που είχαν σχεδιαστεί να γίνουν την Κυριακή, 18 Μαρτίου, στο Αμέντ-Ντιγιαρμπακίρ και στην Κωνσταντινούπολη. Η απαγόρευση δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα για την τουρκική κυβέρνηση, αφού περισσότεροι από 500 χιλιάδες Κούρδοι αψήφησαν τις απαγορεύσεις, ανέτρεψαν τα οδοφράγματα και γέμισαν το χώρο του εορτασμού στο Αμέντ, ενώ στην Κωνσταντινούπολη εκατοντάδες χιλιάδες Κούρδοι συγκρούονταν με τις αστυνομικές δυνάμεις, προκαλώντας μεγάλες καταστροφές.

 

 Την ώρα που γράφονταν οι γραμμές αυτές (21 Μαρτίου), σε εβδομήντα πόλεις και κωμοπόλεις της Τουρκίας συνεχίζονταν οι συγκρούσεις μεταξύ των δυνάμεων της τουρκικής αστυνομίας και των Κούρδων διαδηλωτών, που επιχειρούσαν να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό για να γιορτάσουν το Νεβρόζ, τη γιορτή της ανεξαρτησίας, του αγώνα και της απελευθέρωσης. Μάλιστα, σε συμπλοκή που έγινε στο Τζίζρε έχασε τη ζωή του ένας αστυνομικός, ενώ σε ενέδρα του ΡΚΚ που έπεσαν άνδρες των ειδικών δυνάμεων της τουρκικής Αστυνομίας, έχασαν τη ζωή τους τέσσερις αστυνομικοί και ένας μόνιμος στρατοχωροφύλακας των ειδικών δυνάμεων και τραυματίστηκαν άλλοι πέντε.

Την ίδια ημέρα και ενώ το περιοδικό ΤΙΜΕ και η εφημερίδα New York Times έκαναν εκτενείς και με ιδιαίτερο «νόημα» αναφορές στο Νεβρόζ και το κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα -πάει τελείωσαν εκείνες αναφορές περί τρομορκατίας-  η εφημερίδα Ραντικάλ δημοσίευε δημοσκόπηση σύμφωνα με την οποία το 49% των ερωτηθέντων Κούρδων τάσσεται υπέρ της «δημοκρατικής αυτονομίας του Κουρδιστάν», όρος που καθιέρωσε ο έγκλειστος στις τουρκικές φυλακές Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, το 19,2% υπέρ ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, το 5,4% υπέρ μιας «ομοσπονδίας» και το 7,1% υπέρ της ενίσχυσης των αρμοδιοτήτων στους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Αν αναρωτιέστε για το υπολειπόμενο 3,4%, αυτοί προτιμούν τη συνέχιση του υφισταμένου καθεστώτος, που σημαίνει ότι το 96,5% των Κούρδων της Τουρκίας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στηρίζουν την κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, και όλα αυτά τη στιγμή που η Τουρκία ξεσαλώνει και ξαναστέλνει το Πίρι Ρέις στο Αιγαίο, σε ελληνικότατη υφαλοκρηπίδα, παρά τα τηλεγραφήματα λύπης και αγάπης του Έλληνα υπουργού Εθνικής Αμύνης στον Τούρκο ομόλογό του, που σημειωτέον επικεφαλής των 40 χιλιάδων Τούρκων στρατιωτών που είναι κληρονομιά του Αττίλα στα άγια χώματα της Κύπρου.

Αθάνατη Ελλάδα!

Δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Δημοκρατία, 25 Μαρτίου 2012

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/03/blog-post_6814.html#.T3HOd2Hxq8A

Η Πρώτη Κουρδική Εθνοσυνέλευση, η Κύπρος, το Καστελόριζο και η ΑΟΖ!

Του Σάββα Καλεντερίδη

Το 1990, ενώ ήταν σε εξέλιξη οι σχεδιασμοί για τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, κουρδικοί πολιτικοί σχηματισμοί και κόμματα από τα τέσσερα τμήματα του Κουρδιστάν (Τουρκία, Ιράν, Ιράκ, Συρία), όρισαν εκπροσώπους οι οποίοι συγκρότησαν οργανωτική επιτροπή, με σκοπό την διοργάνωση και σύγκληση της Πρώτης Κουρδικής Εθνοσυνέλευσης στην ιστορία του κουρδικού έθνους. Είχε προηγηθεί η συγκρότηση μετώπου από  το Δημοκρατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (KDP), του Μεσούτ Μπαρζανί, και την Πατριωτική Ένωση του Κουρδιστάν (YNK), του Τζελάλ Ταλαμπανί. Στη συνέχεια, ο Ταλαμπανί, εκπροσωπώντας το μέτωπο, επισκέφθηκε τον ηγέτη του ΡΚΚ, Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, στην Κοιλάδα Μπεκάα του Λιβάνου, όπου αποφασίστηκε να συγκροτηθεί η οργανωτική επιτροπή.

Από τη στιγμή που αποφάσισαν οι τρεις οργανώσεις, που εκπροσωπούσαν περίπου το 80% των απανταχού Κούρδων, ήταν πλέον εύκολο να πεισθούν οι λοιπές ήσσονος δύναμης και σημασίας οργανώσεις. Με βάση την απόφαση, η οργανωτική επιτροπή θα ήταν τετραμελής. Δυο μέλη από το Βόρειο Κουρδιστάν, ένα από το Νότιο και ένα από το Ανατολικό (Τουρκία, Ιράκ, Ιράν αντίστοιχα). Στην τετραμελή επιτροπή θα συμμετείχαν ο Μουράτ Καραγιλάν, ως εκπρόσωπος του ΡΚΚ, ο Κεμάλ Μπουργκάι, ως εκπρόσωπος του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PSK), ο Τζελάλ Τλαμπανί, ως εκπρόσωπος του μετώπου KDP-YNK, και ο Κεκ Φετάχ, ως εκπρόσωπος του Δημοκρατικού Κόμματος του Κουρδιστάν στο Ιράν (İKDP).

Τελικώς, όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Η Ανατομία του Πολέμου στο Κουρδιστάν», ο εκ των ηγετών του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, Μουράτ Καραγιλάν, η επιτροπή άρχισε τις εργασίες της στο Παρίσι με τρία μέλη, αφού ο Κεμάλ Μπουργκάι δεν προσήλθε, αν και είχε δώσει την υπόσχεσή του στον Ταλαμπανί. Η επιτροπή κάλεσε εκπροσώπους όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων και των ομάδων που δραστηριοποιούνται σε όλα τα τμήματα του Κουρδιστάν, με σκοπό να εξασφαλιστεί η συνολική και καθολική συμμετοχή στην υπό σχεδιασμό Πρώτη Κουρδική Εθνοσυνέλευση. Ακριβώς τη στιγμή που είχαν καθοριστεί ο τόπος, ο χρόνος και τα άτομα που θα συμμετείχαν στην Εθνοσυνέλευση, η σύζυγος του Φρανσουά Μιτεράν, Ντανιέλ, μεταβίβασε πρόσκληση των ΗΠΑ προς τους Κούρδους να επισκεφθούν την Ουάσιγκτον. Ήταν παραμονές του πρώτου πολέμου του Κόλπου.

Μετά την πρόσκληση η επιτροπή διέκοψε τις εργασίες της και μια επιτροπή Κούρδων με επικεφαλής τον Ταλαμπανί, μεταφέροντας επιστολή που έγραψε ο ίδιος ο Καραγιλάν με εντολές του Άπο, μετέβη στην Ουάσιγκτον, όπου συζητήθηκαν οι προϋποθέσεις συνεργασίας του κουρδικού στοιχείου με τις ΗΠΑ, που είχαν ως στόχο την απελευθέρωση του Κουβέιτ και τη δημιουργία μιας προστατευμένης περιοχής στο Βόρειο Ιράκ, που ταυτίζεται με το Νότιο Κουρδιστάν.

Ο Ταλαμπανί, επιστρέφοντας από την Ουάσιγκτον, σε συνεννόηση με τον Άπο, μετέβη στην Άγκυρα, όπου συναντήθηκε με τον Τουργκούτ Οζάλ, ο οποίος αποδέχτηκε την πολιτική λύση του Κουρδικού. Ακολούθησε ο Πόλεμος του Κόλπου, η δημιουργία της Ζώνης Απαγόρευσης Πτήσεων βορείως του 36^ου Παραλλήλου, που αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο του αυτόνομου Κουρδιστάν, το Κοινοβούλιο του οποίου συγκροτήθηκε το 1992.

Τότε, οι Μπαρζανί και Ταλαμπανί, για να διασκεδάσουν τις αντιρρήσεις της Άγκυρας, δέχτηκαν να συμμετέχουν από κοινού σε επιχείρηση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων εναντίον του ΡΚΚ, στο έδαφος του Νοτίου Κουρδιστάν.

Όπως γίνεται αντιληπτό, μετά από όλα αυτά και η Πρώτη Κουρδική Εθνοσυνέλευση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, ενώ ο Οζάλ, ο οποίος σημειωτέον ήταν κουρδικής καταγωγής, έπεφτε νεκρός κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, τις παραμονές ανάληψης πρωτοβουλίας για την πολιτική επίλυση του Κουρδικού (17 Απριλίου 1993).

Εκτότε, το βαθύ κράτος ήταν αυτό που κινούσε τα νήματα για την πολιτική που θα ακολουθούσε η Τουρκία στο Κουρδικό, ανεξάρτητα με το πιο κόμμα κυβερνούσε και ποιος ήταν ο επικεφαλής της κυβέρνησης.

Γιατί αναφερθήκαμε σε όλα αυτά;

Πριν από λίγες ημέρες, αντιπροσωπεία πολιτικών από το Βόρειο Κουρδιστάν (Τουρκία), αποτελούμενη από τον βετεράνο Αχμέτ Τουρκ, συν-πρόεδρο του Συνεδρίου Δημοκρατικής Κοινωνίας (DTK), την συν-πρόεδρο του DTK, Αϋσέ Τουγλούκ, τον συν-πρόεδρο του Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP), Σελαχατίν Ντεμιρτάς και τον βουλευτή του BDP, Σαρί Σακίκ, επισκέφθηκαν την πρωτεύουσα του αυτόνομου Κουρδιστάν, Ερμπίλ και συζήτησαν τον ίδιο τον πρόεδρο Μεσούτ Μπαρζανί αλλά και με μια σειρά άλλους πολιτικούς παράγοντες, το καυτό ζήτημα της Πρώτης Κουρδικής Εθνοσυνέλευσης.

Μετά από τριήμερη παραμονή, λίγο πριν η αντιπροσωπεία αναχωρήσει για το Βόρειο Κουρδιστάν, ο Αχμέτ Τουρκ έκανε δηλώσεις, που αξίζει να τις διαβάσουμε κατά λέξη:

«Η εθνική ενότητα των Κούρδων είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα. Γι’ αυτό αποφασίσαμε η Πρώτη Κουρδική Εθνοσυνέλευση να πραγματοποιηθεί τον ερχόμενο Ιούνιο. Για τις εργασίες της Εθνοσυνέλευσης θα συγκροτηθεί μια επιτροπή αποτελούμενη από δώδεκα άτομα, τέσσερις από κάθε τμήμα του Κουρδιστάν. Η επιτροπή αυτή, τον Απρίλιο ή τον Μάιο, θα ανακοινώσει σε όλη τη διεθνή κοινότητα τις λεπτομέρειες για την πραγματοποίηση της Εθνοσυνέλευσης, η οποία θα γίνει τον προσεχή Ιούνιο».

Επειδή η Τουρκία και οι υποστηρικτές της στην περιοχή προσπάθησαν να ασκήσουν πιέσεις για να μη συμμετέχει το ΡΚΚ, ο Μπαρζανί ζήτησε να καταθέσει τα όπλα και μετά να συμμετέχει στην Εθνοσυνέλευση, κάτι που απέρριψε μετά βδελυγμίας το ΡΚΚ. Για το θέμα αυτό ο Αχμέτ Τουρκ είπε:

«Η αλήθεια είναι ότι το ΡΚΚ εκπροσωπεί ένα πολύ μεγάλο μέρος του κουρδικού λαού. Κούρδοι από όλα τα τμήματα του Κουρδιστάν στηρίζουν με κάθε τρόπο και με όλη την ψυχή τους το ΡΚΚ. Σε περίπτωση που δεν συμπεριληφθεί το ΡΚΚ στις εργασίες και τις προσπάθειες που γίνονται για την εθνική ενότητα των Κούρδων, σε περίπτωση που δεν συμμετέχει στην Εθνοσυνέλευση, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για ενότητα. Στην περίπτωση το κουρδικό έθνος θα έχει υποστεί μεγάλη ζημιά. Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι το ΡΚΚ αλλά και όλες οι άλλες κουρδικές πολιτικές και μαζικές οργανώσεις θα πρέπει να συμμετέχουν στην Εθνοσυνέλευση».

Να σημειωθεί ότι για την επίσκεψη έδειξε έντονο ενδιαφέρον η Τουρκία, η οποία παρακολουθεί τις εξελίξεις γύρω από το θέμα της Πρώτης Κουρδικής Εθνοσυνέλευσης με ιδιαίτερη ανησυχία. Και αυτό γιατί ενώ η άμμος της κλεψύδρας των εξελίξεων στη Συρία ρέει με αδυσώπητο τρόπο και ενώ η κατάσταση στο Ιράν, ούτως ή άλλως βάζει την Τουρκία στο επίκεντρο μιας γεωπολιτικής δίνης, η Πρώτη Κουρδική Εθνοσυνέλευση, που θα θέσει τα θεμέλια της εθνικής ενότητας των Κούρδων του Βορείου, του Νοτίου, του Ανατολικού και του Δυτικού Κουρδιστάν, θα αποτελεί για την Άγκυρα μια εξέλιξη που μπορεί να δημιουργήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις στο δικό της Κουρδικό.

Γι’ αυτό είχαμε πει σε προηγούμενο άρθρο μας που αναφερόταν στην ανώτερη στρατηγική που είναι σε εξέλιξη στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων ενεργειακών αποθεμάτων στη ΝΑ Μεσόγειο, εκείνο το «Θα ήταν δε ευχής έργον η εξέλιξή τους να συμπέσει χρονικά με την μακροχρόνια εμπλοκή της Τουρκίας σε μέτωπα όπως η Συρία, το Ιράν και το Κουρδικό».

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/02/blog-post_7652.html#.T0zyn4fxqf4

Για όσους ετοιμάζονται να «μοιραστούν» το Αιγαίο με τους Τούρκους

του Σάββα Καλεντερίδη

Οι ελληνικές κυβερνήσεις, από το 1974 μέχρι σήμερα, δείχνοντας μια απαράδεκτη αναποφασιστικότητα και διστακτικότητα, δεν αποφάσισαν την επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδος στα 12 ν.μ., όπως είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας. Αν είχε γίνει αυτό, η Τουρκία δεν θα είχε κανένα δικαίωμα να αμφισβητεί νησιά και βραχονησίδες, αφού όλα αυτά θα βρισκόταν πλέον μέσα στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Τώρα, η Ελλάδα σύρεται στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπου θα συζητηθούν και θέματα πέραν της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδος, με κίνδυνο να τεθούν στην αίρεση του δικαστηρίου κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Ενώ λοιπόν η Ελλάδα στην ουσία αποδέχεται τις προκλήσεις και τους εκβιασμούς και σκύβει το κεφάλι στην Τουρκία, που, σημειωτέον, συνεχίζει να κατέχει το 40% της Κύπρου, ένας υπόδουλος λαός, χωρίς να έχει κανέναν φίλο σε διεθνές επίπεδο, παλεύει και βήμα βήμα ανοίγει το δρόμο που οδηγεί στην Ελευθερία.
Στις 14 Ιουλίου 2011,  «Την ώρα που έπεφταν νεκροί οι 13 Τούρκοι στρατιώτες, λίγα χιλιόμετρα πιο κει, οι Κούρδοι ανακοίνωναν την αυτονομία τους.» Η κίνηση αυτή των Κούρδων, κινητοποίησε όλα τα κόμμα του τουρκικού κοινοβουλίου (εκτός φυσικά από το κουρδικό BDP) που εξέδωσαν κοινό ανακοινωθέν, με το οποίο «καταδικάζουν τις πολιτικές και στρατιωτικές επιθέσεις που στρέφονται εναντίον της ενότητας του τουρκικού κράτους και έθνους«.
Σύμφωνα με δηλώσεις των εκπροσώπων της Εθνοσυνέλευσης της Δημοκρατικής Κοινωνίας του Κουρδιστάν (DTK), το αμέσως επόμενο διάστημα τα όργανα της Εθνοσυνέλευσης σκοπεύουν να προβούν σε όλες εκείνες τις ενέργειες που θα επιτρέψουν στους Κούρδους να υλοποιήσουν σε πρακτικό επίπεδο τη Δημοκρατική Αυτονομία σε περιοχές που υπάρχει έντονη παρουσία κουρδικού στοιχείου. Η Δημοκρατική Αυτονομία θα υλοποιηθεί στους τομείς της Πολιτικής, της Δικαιοσύνης, της Αυτοάμυνας, της Κοινωνικής Ασφάλειας, της Οικονομίας, του Πολιτισμού και της Οικολογίας.

Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι θα συγκροτήσουν την Βουλή των Κούρδων
Η «Δημοκρατική Αυτονομία«, που χαράχτηκε ως πλαίσιο από τον Αμπντουλάχ Οτζαλάν, στο Ιμραλί, παρουσιάστηκε από το Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP) ως μοντέλο επίλυσης του Κουρδικού Προβλήματος.  Η Εθνοσυνέλευση Δημοκρατικής Κοινωνίας (DTK) και το Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας χαρακτηρίζουν την αυτονομία ως «αυτοδιοίκηση και αυτοδιάθεση των Κούρδων«. Η Δημοκρατική Αυτονομία δεν θεωρείται από τους πρωταγωνιστές της ως μια απόπειρα δημιουργίας πολιτικής δομής κάτω από τη στέγη ενός ξεχωριστού κράτους, αλλά ως μια απόπειρα μεταβίβασης μέρους των αρμοδιοτήτων της διοίκησης και του κράτους στου τοπικούς εκλεγμένους αντιπροσώπους των Κούρδων.
Το DTK από την πλευρά του ονομάζει την αυτονομία ως μια «περίοδο οικοδόμησης του δημοκρατικού έθνους» και δηλώνει ότι για την εκλογή αντιπροσώπων του κουρδικού λαού, στις 24 Ιουλίου θα διεξάγει εκλογές στις πόλεις, τις κωμοπόλεις, τις γειτονιές και τα χωριά του Κουρδιστάν. Οι αντιπρόσωποι αυτοί, στις 30-31 Ιουλίου, θα συμμετέχουν σε μια γενική συνέλευση, στο Ντιγιαρμπακίρ.  Στη συνέχεια, το DTK, σχεδιάζει να δραστηριοποιηθεί σε διεθνές επίπεδο, με την ονομασία «Δημοκρατικό Αυτόνομο Κουρδιστάν«. Στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων αυτών θα προετοιμαστούν οι δομές της Αυτονομίας και θα καταβληθούν προσπάθειες για την συνταγματική αναγνώριση του αυτόνομου καθεστώτος των Κούρδων. Επίσης, παράλληλα θα καταβληθούν προσπάθειες για τη διεθνή αναγνώριση του καθεστώτος του Δημοκρατικού Αυτόνομου Κουρδιστάν.
Να ξανατονίσουμε και να υπενθυμίσουμε σε όλους εκείνους που υποχωρούν στην τουρκική κρατική τρομοκρατία της απειλής πολέμου, προβαίνοντας σε κινήσεις που καθιστούν γκρίζες ζώνες τα Ίμια και το Καστελόριζο, ότι οι Κούρδοι σ΄ αυτόν τον αγώνα έχουν απέναντι τις μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη και ελάχιστους φίλους. Παρ΄ όλα αυτά, επειδή πιστεύουν στο δίκαιο του αγώνα τους, αγωνίζονται και κερδίζουν.
Τουλάχιστον, ας ελπίσουμε ότι οι Κούρδοι, στα πλαίσια της δραστηριοποίησής τους σε διεθνές επίπεδο, θα προσπαθήσουν να αναζητήσουν πολιτική στήριξη στην ελληνική κοινωνία και σε εκείνα τα κόμματα που σέβονται τον εαυτό τους και την ιστορία αυτού του τόπου.

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/07/blog-post_4783.html

Ένα σενάριο για την Τουρκία! Διαβάστε και κρατήστε το στο συρτάρι σας

 

του Σάββα Καλεντερίδη

Σε λίγες ημέρες ολοκληρώνεται ο προεκλογικός αγώνας στην Τουρκία και σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το κόμμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ενρτογάν θα καταγάγει σημαντική νίκη, πετυχαίνοντας ποσοστό που θα ξεπερνά του 45%. Το κρίσιμο για την επιβίωση της κυβέρνησης Ερντογάν, παρά τα υψηλά ποσοστά που θα λάβει στις εκλογές, είναι η πολιτική που θα ακολουθήσει σε δυο βασικά ζητήματα. Το ένα είναι το λεγόμενο «βαθύ κράτος» και οι μηχανισμοί του, ο ισχυρότερος από τους οποίους είναι οι ίδιες οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, και το άλλο είναι το Κουρδικό Ζήτημα.
Το βαθύ κράτος αποτελεί φυσική και πολιτική απειλή για τον ίδιο τον Ερντογάν και για το κόμμα του, και θα εξηγήσουμε γιατί.

Ο στυγνός κρατισμός και οι αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις της κεμαλικής εξουσίας από το 1923 και εντεύθεν, δεν επέτρεψαν το σχηματισμό πολιτικής συνείδησης και πολιτικών δυνάμεων στην τουρκική κοινωνία οι οποίες θα μπορούσαν να αντιπαρατεθούν πολιτικά και με πολιτικούς όρους στο πολιτικό Ισλάμ, που εκφράστηκε για πρώτη φορά με τον Μεντερές, στη συνέχεια με τον Ερμπακάν και τώρα με τον Ερντογάν, με διαφορετικές εκδοχές την κάθε φορά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο μοναδικός αντίπαλος του Ερντογάν και του ΑΚΡ να είναι το βαθύ κράτος και οι μηχανισμοί του, οι οποίοι επιδιώκουν τη φυσική εξόντωση του πρώτου και την πολιτική αποδυνάμωση του δεύτερου.
Έτσι, ακριβώς επειδή το βαθύ κράτος είναι ένας επικίνδυνος αντίπαλος, μέχρι στιγμής ο Ερντογάν επιχειρεί να το εξουδετερώσει με αστυνομικές και δικαστικές μεθόδους, ενισχύοντας από τη μια πλευρά το αστυνομικό κράτος, που έχει ανοικτούς λογαριασμούς με το Στρατό από το παρελθόν, και προσπαθώντας να ελέγξει από την άλλη το Δικαστικό Σώμα. Η κατάσταση αυτή, όμως, έχει φέρει τον Ερντογάν σε μια θέση, που κατηγορείται από εχθρούς και -μέχρι χθες;- φίλους ότι επιχειρεί να δημιουργήσει το δικό του ερντογανικό «βαθύ κράτος», το οποίο θα λειτουργήσει εξ ίσου αντιδημοκρατικά και στον αντίποδα του κεμαλικού βαθέος κράτους. Υπό την έννοια αυτή, η πολιτική και οι μεθοδεύσεις που θα ακολουθήσει μετεκλογικά ο Ερντογάν στο θέμα αυτό, θα κρίνουν και την πορεία της κυβέρνησής του και της ίδιας της Τουρκίας το επόμενο διάστημα. Αν κατορθώσει να ξεριζώσει τις ρίζες του κεμαλικού βαθέος κράτους υποκαθιστώντας το με ένα ερντογανικό βαθύ κράτος, χωρίς να προχωρήσει σε ουσιαστικό εκδημοκρατισμό της τουρκικής κοινωνίας, θα έλθει αντιμέτωπος με εσωτερικά προβλήματα αλλά και με εξωτερικούς -μέχρι τώρα φιλικούς- παράγοντες, με πρώτο και κύριο πιθανόν τις ΗΠΑ και τους μηχανισμούς της Ουάσιγκτον.
Το άλλο θέμα, όπως προαναφέραμε, είναι το Κουρδικό Ζήτημα. Ο Ερντογάν, τις δυο πρώτες τετραετίες, για να αντιμετωπίσει το κεμαλικό βαθύ κράτος και να εδραιωθεί στην εξουσία,  χρησιμοποίησε ως σύμμαχό του τους Κούρδους και υποσχέθηκε να επιλύσει το Κουρδικό Ζήτημα. Με τον ίδιο τρόπο και κυρίως για να εξασφαλίσει την εύνοια της Ουάσιγκτον, χρησιμοποίησε και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και έδωσε υποσχέσεις σε Αθήνα, Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον για το άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, για αναγνώριση της Κύπρου, για επίλυση των προβλημάτων στο Αιγαίο κλπ. Όσον αφορά τα Ε-Τ, με τον τρόπο αυτό ο Ερντογάν πέτυχε μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Από τη μία πλευρά εξασφάλισε την εύνοια και την υποστήριξη της Ουάσιγκτον και από την άλλη, με την επιφανειακή ηρεμία στις Ε-Τ σχέσεις και το Αιγαίο, αποδυνάμωσε το ρόλο των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, που χρησιμοποιούσαν περίπου προβοκατόρικα -χωρίς όμως να αφίστανται του εθνικού σχεδιασμού- τις εντάσεις στο Αιγαίο για να καθιστούν το ρόλο τους καίριο και ρυθμιστικό στο παιχνίδι εξουσίας στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Τα ίδια που έκανε ο Ερντογάν στο πλέγμα των Ε-Τ σχέσεων έκανε και στο Κουρδικό. Χρησιμοποίησε τους Κούρδους για να εδραιωθεί στην εξουσία, υποσχόμενος παραχωρήσεις και ρυθμίσεις που θα οδηγούσαν στην επίλυση του Κουρδικού Ζητήματος, υιοθετώντας παράλληλα και κυρίως τον τελευταίο χρόνο την πολιτική του νεοοθωμανισμού, που θα μπορούσε να εκφραστεί πολύ εύστοχα και με το λαϊκό: «Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου«. Όσον αφορά τα Ε-Τ, η κατάσταση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τραγική, αφού η πρακτική που ακολουθεί η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων και ανοίξει την Κερκόπορτα για να εγκατασταθούν οι Τούρκοι στο κέντρο του Αιγαίου ή και δυτικότερα: Όσον αφορά  δε το Κουρδικό, το γεγονός της απροκάλυπτης υιοθέτησης της πολιτικής του «Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου«, ώθησε τους Κούρδους σε αναζήτηση άλλων λύσεων, όπως είναι η προετοιμασία για μονομερή ανακήρυξη αυτονομίας, κάτι που αναμένεται να χρησιμοποιηθεί ως μέσο πίεσης μετεκλογικά, για να υποχρεωθεί η κυβέρνηση Ερντογάν να προχωρήσει σε συνταγματική και νομοθετική-πολιτική-διοικητική μεταρρύθμιση που θα  θέτει υγιείς βάσεις για τη δημοκρατική επίλυση του Κουρδικού.
Με βάση όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, η επόμενη ημέρα θα είναι εξαιρετικά δύσκολη για τον Ερντογάν, αφού -παρότι εξασφαλίζει την προτίμηση της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων- η πολιτική που έχει ακολουθήσει ιδιαίτερα τα τελευταία ένα-δυο χρόνια σε σειρά από κρίσιμα ζητήματα που ακροθιγώς αναφέρθηκαν στο σημείωμα αυτό, αυξάνει την καχυποψία σε παράγοντες στο εσωτερικό και το εξωτερικό που μπορούν να επηρεάσουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό της Τουρκίας και τη βιωσιμότητα της κυβέρνησή του.
Ενδεικτικό των προβλημάτων που είναι πιθανόν να αντιμετωπίσει ο Ταγίπ Ερντογάν μετεκλογικά είναι το σενάριο που δημοσιεύει σήμερα η -ισλαμοεθνικιστική- εφημερίδα Γενί Τσαγ, σε άρθρο που υπογράφεται από τον δημοσιογράφο Σελαχατίν Όνκιμπαρ, ο οποίος, σημειωτέον, διατηρεί άριστες σχέσεις με το βαθύ κράτος, με ό,τι αυτό σημαίνει για το περιεχόμενο και την πραγματική προέλευση του σεναρίου.
Σας προτείνουμε να διαβάσετε με ιδιαίτερη προσοχή το σενάριο, που επιδέχεται πολλές αναγνώσεις:

Τί θα συμβεί στην Τουρκία σε περίπτωση που δεν πέσει η κυβέρνηση Ερντογάν-ΑΚΡ τους επόμενους έξι μήνες:

1. Θα κηρυχτεί ιντιφάντα από τους Κούρδους, στη γραμμή Χακιάρι-Τζίζρε (Hakkâri-Cizre).
2. Θα επεκταθούν σε ολόκληρο το Κουρδιστάν οι διαδηλώσεις και οι μαζικές ενέργειες πολιτικής ανυπακοής και θα καταληφθούν το ένα μετά το άλλο ορισμένες νομαρχίες, στις οποίες στις οποίες θα υψωθεί η σημαία του ΡΚΚ.
3. Θα υποσταλούν οι τουρκικές σημαίες από τους δήμους που ελέγχονται από το κουρδικό Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP).
4. Θα γίνουν καμπάνιες που θα καλούν τους Κούρδους που καταπιέζονται να καταφύγουν στο Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ).
5. Θα γίνουν μαζικές επιθέσεις στις νομαρχίες, τα φυλάκια και τα στρατόπεδα των ΤΕΔ στο Κουρδιστάν.
6. Θα αρχίσουν απεργία πείνας χιλιάδες Κούρδοι, με στόχο την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης και των ΜΜΕ της Δύσης.
7. Παράλληλα με τις πόλεις του Κουρδιστάν, θα εκδηλωθούν μαζικές διαδηλώσεις υποστήριξης από τους Κούρδους που κατοικούν στις μεγαλουπόλεις ολόκληρης της Τουρκίας.
8. Θα γίνουν βομβιστικές ενέργειες και μαζικές δολοφονίες σε τουριστικά κέντρα και σε μεγαλουπόλεις της Τουρκίας.
9. Αμέσως μετά από αυτές τις φρικιαστικές εξελίξεις, η κυβέρνηση του ΑΚΡ θα ανακοινώσει ότι οι συζητήσεις που διεξάγονται με τον Οτζαλάν, κατέληξαν σε συμφωνία.
10. Με βάση τη συμφωνία αυτή, θα ψηφιστεί Γενική Αμνηστία, θα απελευθερωθεί ο Οτζαλάν και θα του αναγνωριστεί το δικαίωμα να ασχοληθεί με την πολιτική.
11. Το νέο Σύνταγμα θα είναι αποτέλεσμα συμφωνίας του Οτζαλάν και του Ερντογάν.
12. Στο νέο Σύνταγμα θα αλλάξει η ονομασία της χώρας και από Τουρκική Δημοκρατία θα ονομάζεται πλέον Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Ανατολής.
13. Θα αλλάξει η τουρκική σημαία και θα υιοθετηθεί μια νέα σημαία.
14. Τα κουρδικά θα ανακηρυχθούν δεύτερη επίσημη γλώσσα του κράτους.
15. Θα είναι ελεύθερη η εκπαίδευση στην κουρδική γλώσσα.
16. Θα περάσουμε στο σύστημα των Αυτοδιοικούμενων Περιφερειών, ενέργεια που θα αποτελέσει το πρώτο επίσημο βήμα για τη δημιουργία του Μεγάλου Κουρδιστάν.
17. Οι εξελίξεις αυτές που θα λάβουν χώρα στο τουρκικό Κουρδιστάν, θα δημιουργήσουν ανώμαλες καταστάσεις στους νομούς και τις μεγαλουπόλεις της Κεντρικής, της Δυτικής, της Νότιας Τουρκίας και των περιοχών του Μαρμαρά και του Πόντου και θα αρχίσει ανθρωποκυνηγητό στους δρόμους, με βάση την εθνική καταγωγή.
18. Ο Ταγίπ Ερντογάν, με το αιτιολογικό ότι διαταράσσουν την σταθερότητα και τη δημόσια τάξη, θα αρχίσει το ανθρωποκυνηγητό των Τούρκων εθνικιστών.
19. Θα γίνουν μαζικές συλλήψεις στους μεγάλους νομούς και στις μεγαλουπόλεις.
20. Την περίοδο αυτή θα μπει η Τουρκία σε μια εσωτερική διαμάχη που θα μοιάζει με αυτήν της Γιουγκοσλαβίας.
21. Το χάος που θα επικρατεί στην Τουρκία θα μετατραπεί σε εσωτερικό πόλεμο, προκαλώντας την επέμβαση των Ηνωμένων Εθνών.
22. Το ΝΑΤΟ θα αποβάλλει τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις και θα αποβιβάσει νατοϊκά στρατεύματα στα εδάφη της Ανατολής.
23. Ακριβώς τη στιγμή αυτή οι Κούρδοι θα ζητήσουν δημοψήφισμα, για να αποσπαστούν από την Τουρκία.
24. Μετά το δημοψήφισμα, οι Κούρδοι θα αποσπαστούν και επίσημα από την Τουρκία, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα διέξοδο στη Μεσόγειο.
25. Παράλληλα με τις εξελίξεις αυτές, το ζεστό χρήμα θα εγκαταλείψει την Τουρκία και το συνάλλαγμα θα εκτοξευθεί στα ύψη, με αποτέλεσμα την οικονομική κατάρρευση, που θα ανοίξει το δρόμο για τη χρεοκοπία της Τουρκίας, στο παράδειγμα της Ελλάδος.
26. ΗΠΑ και Ε.Ε., βλέποντας ότι ο Ερντογάν ολοκλήρωσε την αποστολή του, θα τον θεωρήσουν υπεύθυνο για τις εξελίξεις, επιφυλάσσοντας για τον ίδιο ένα τέλος χειρότερο από αυτό του Σάχη της Περσίας.

Τελικό συμπέρασμα: Αν δεν φύγει από τη μέση το ΑΚΡ, η Τουρκία οδεύει με βεβαιότητα στο διαμελισμό.
Και αυτό γιατί στο τουρκικό Κουρδιστάν έχει ήδη ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και έχει δημιουργηθεί μια κατάσταση που δεν μπορεί να αντιστραφεί. 
Υπάρχουν ορισμένοι που λένε ότι υπάρχει ο Μεγάλος Τουρκικός Στρατός ο οποίος δεν θα επιτρέψει κάτι τέτοιο. Ξεχνούν όμως όλοι αυτοί ότι ο Ερντογάν και το ΑΚΡ, απλά για να εκδικηθούν τον Κεμαλισμό και το κοσμικό κράτος, τα τελευταία τέσσερα χρόνια αποδυναμώνει με σύστημα τον τουρκικό στρατό.

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/06/blog-post_9341.html

ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ !

Εφ. Ζαμάν 27-3-2011

Εφημερίδα Χααρέτζ : Σύντομα η ίδρυση του Κουρδιστάν

Ο διευθυντής του Κέντρου Μέσης Ανατολής του London School of Economics Ρόμπερτ Λόου και αρθρογράφος της ισραηλινής εφημερίδας Χααρέτζ έγραψαν πως οι εξεγέρσεις στην Μέση Ανατολή και στην Αφρική θα αλλάξουν τον παγκόσμιο χάρτη.

Ο διευθυντής του Κέντρου Μέσης Ανατολής του London School of Economics Ρόμπερτ Λόου, δήλωσε πως οι Κούρδοι της Συρίας μετέχουν σε μεγάλο βαθμό στις συνεχιζόμενες εδώ και μια εβδομάδα διαδηλώσεις στην Συρία. Ο Λόου μιλώντας στο CNN είπε πως το 10% του πληθυσμού της Συρίας που είναι οι Κούρδοι και κατοικούνε στα σύνορα με την Τουρκία και το Ιράκ ¨καθώς έχουν στηρίξει τον πλέον δίκαιο αγώνα, παρακολουθούνε τις εξελίξεις, παραμένοντας έτοιμοι να βγούνε στους δρόμους¨.

Ο Ομπεϊντά Ναχάς του ιδρύματος Levant είπε πως οι Κούρδοι της Συρίας πριν από το καθεστώς Άσαντ δεν είχαν κάποιο πρόβλημα και πρόσθεσε : ¨Τώρα δεν τους αναγνωρίζεται καν το δικαίωμα να μιλάνε και να γράφουν την ίδια τους την γλώσσα, ενώ τους λένε να χρησιμοποιούνε αραβικά ονόματα. Ο Ναχάς ανέφερε πως η φετινή παροχή αδείας για τον εορτασμό του Νεβρόζ ήταν ένα είδος ρουσφετιού του Άσαντ προς τους Κούρδους, ώστε να μην μετάσχουν στις διαδηλώσεις.

¨Σύντομα η ίδρυση του Κουρδιστάν¨

Ο αρθρογράφος Αλούφ Μπεν της εφημερίδας Χααρέτζ έγραψε πως οι εξεγέρσεις των λαών της Μέσης Ανατολής θα ξαναχαράξουν τον χάρτη της περιοχής και πως οι Κούρδοι του Ιράκ θα ιδρύσουν ανεξάρτητο κράτος. Ο Μπεν στο άρθρο του με τίτλο ¨Προσοχή : Η περιοχή κατασκευάζεται¨, υποστηρίζει πως οι εξεγέρσεις των λαών της περιοχής είναι αγγελιοφόροι συμφωνιών σαν αυτήν των Sykes-Picot που στο τέλος του 1ου Παγκοσμίου πολέμου είχαν χαράξει τα σύνορα στην περιοχή. Ο Μπεν είπε πως μπορεί να ιδρυθούν ανεξάρτητα κράτη στο Νότιο Σουδάν, στο Κουρδιστάν, στην Παλαιστίνη, στην Δυτική Σαχάρα και στην Νότια Υεμένη και πρόσθεσε πως « 100 χρόνια μετά τις συνομιλίες Sykes-Picot, η απόσυρση των ΗΠΑ από το Ιράκ, θα δώσει την ευκαιρία για ανεξαρτησία στους Κούρδους, παρά τις αντιρρήσεις της Τουρκίας.

http://tourkikanea.gr/2011/03/28/kurdistan/

Ο Ελληνισμός πρέπει να προσέξει: Συνθήκες 1919-1923 ξανά στην Ανατολή!

 

 

Ο χάρτης των σφαιρών επιρροής, με βάση τη μυστική Συμφωνία Sykes – Picot (1916). Εκατό χρόνια μετά, οι σφαίρες επιρροής επανακαθορίζονται. Ο Ελληνισμός πρέπει να προσέξει, για να μην ξαναζήσουμε τραγωδίες τύπου 1919-1923.

Συρία: Ο πιο κρίσιμος ‘κρίκος’

Του Σάββα Καλεντερίδη

Μετά την Αίγυπτο, την Τυνησία, την Υεμένη, το Μπαχρέιν και τη Λιβύη, σοβαρής κλίμακας διαδηλώσεις αντιφρονούντων, και όχι μόνον, είναι σε εξέλιξη στη Συρία, θέτοντας σε κίνδυνο το και με τη βούλα αντιδημοκρατικό μπααθικό-σοσιαλιστικό καθεστώς, αφού από το 1964 ισχύει στη χώρα ο νόμος περί κατάστασης Εκτάκτου Ανάγκης.

Η κατάσταση, η πορεία των εξελίξεων και γενικά το μέλλον της Συρίας είναι δύσκολο να προβλεφθεί και να προδιαγραφεί, αφού πρόκειται για μια χώρα με κομβικό ρόλο στις γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή, μια χώρα κυριολεκτικό μωσαϊκό εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων, που διοικείται από το 1970 από την οικογένεια Άσαντ. Να σημειωθεί ότι η οικογένεια Άσαντ ανήκει στη θρησκευτική μειονότητα των Αλαουιτών, που αποτελούν το 13% του συνόλου του πληθυσμού της χώρας, της οποίας η εθνογραφική δομή έχει σημασία να μελετηθεί, για την καλύτερη κατανόηση της ανάλυσής μας. (Βλ. σημείωση)

Η Συρία, την περίοδο του ψυχρού πολέμου προσπαθούσε να ισορροπήσει μεταξύ της γαλλικής επιρροής, που στηριζόταν στη συμφωνία Sykes – Picot, και της Σοβιετικής επιρροής, που ήταν αποτέλεσμα των σχεδίων της Σοβιετικής Ένωσης για απόκτηση γεωπολιτικών ερεισμάτων στη Μέση Ανατολή. Αυτό το εξαιρετικά δύσκολο παιχνίδι, μέχρι το 2000, που τον διαδέχτηκε ο γιός του Μπασάρ, το έπαιξε με σχετική επιτυχία ο Χαφέζ Αλ Άσαντ, πολιτικός με μεγάλα πολιτικά χαρίσματα, που έχαιρε της εκτίμησης εχθρών και φίλων. Με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, το κενό της Σοβιετικής επιρροής στη Μέση Ανατολή και στη Συρία προσπάθησαν να καλύψουν πολλοί, ανάμεσα στους οποίους το Ιράν και η Τουρκία.

Όσον αφορά το Ιράν, οι βασικοί παράγοντες μέσω των οποίων μέχρι και σήμερα ασκεί επιρροή στην περιοχή της Μέσης Ανατολής η Τεχεράνη, είναι η ίδια η Συρία, η σιιτική Χεζμπολάχ του Λιβάνου και η σουνιτική (!) Χαμάς, της Λωρίδας της Γάζας. Και μπορούμε να πούμε ότι η επιρροή που ασκεί κυρίως η Τεχεράνη στη Μέση Ανατολή έχει φθάσει σε τέτοιο επίπεδο, που έχει θορυβήσει και την ίδια τη Σαουδική Αραβία, η οποία, σε ορισμένες περιπτώσεις κατά το παρελθόν, έσπευσε να πάρει τη θέση του ήδη θορυβημένου Ισραήλ. Αυτό, όμως, που έχει κεφαλαιώδη σημασία για την ανάλυσή μας, είναι το πώς ασκείται σε πρακτικό επίπεδο η επιρροή του Ιράν στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η απάντηση είναι μέσω ή σε συνεργασία με τη Συρία, αφού το μείζον ζήτημα του οπλισμού αλλά και μια σειρά από άλλα πρακτικά ζητήματα που αφορούν στην στήριξη και την υποστήριξη της Χεζμπολάχ, εξασφαλίζονται από την κυβέρνηση ή τις μυστικές υπηρεσίες του καθεστώτος Ασάντ, που χρησιμοποιεί γι’ αυτό τα χερσαία σύνορα που έχει με το Λίβανο. Όσον αφορά δε στη Χαμάς, εδώ και χρόνια ο πολιτικός της ηγέτης, Χάλεντ Μεσάαλ, ‘φιλοξενείται’ στη Δαμασκό, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την κατάσταση και τις εξελίξεις στη Λωρίδα της Γάζας.

Όσον αφορά την Τουρκία, η κρίση του 1998, που οδήγησε στην έξοδο του επίσης επί χρόνια ‘φιλοξενούμενου’ της Δαμασκού, Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, εγκαινίασε μια νέα περίοδο στις πολιτικό-οικονομικές σχέσεις των δυο χωρών, που θεωρούνται πλέον στρατηγικοί εταίροι. Μέχρι τότε, ‘αγκάθια’ στις σχέσεις των δυο χωρών ήταν το ζήτημα του Σαντζακίου της Αλεξανδρέτας, που προσάρτησε αυθαίρετα η Τουρκία από το 1938, η κατασκευή φραγμάτων που κατακρατεί τα νερά του Τίγρη και του Ευφράτη και η ‘φιλοξενία’ του Άπο στο Λίβανο και τη Δαμασκό. Με την έξοδο του Άπο από την περιοχή, ένας από τους λόγους που ώθησε Άγκυρα και Δαμασκό να ξεπεράσουν τα άλλα δυο ‘αγκάθια’ και να συνάψουν στρατηγική σχέση, είναι το Κουρδικό και οι εξελίξεις που προοιωνίζονται γύρω από αυτό. Το Κουρδικό ήταν επίσης το καίριο ζήτημα που προκάλεσε την προσέγγιση Τουρκίας-Ιράν, για να μιλάμε πλέον για ένα νέο ‘τρίγωνο του διαβόλου’ στην περιοχή, αυτό της τριγωνικής σχέσης Άγκυρας-Τεχεράνης-Δαμασκού.

Αν λοιπόν προσεγγίσουμε τα τεκταινόμενα στη Συρία με αφετηρία τις σχέσεις της χώρας αυτής με το Ιράν και την Τουρκία και αν υιοθετήσουμε την άποψη του ίδιου του Μπασάρ Άσαντ, σύμφωνα με την οποία εξυφαίνεται μια συνωμοσία εις βάρος της χώρας του, που αποσκοπεί στον διαμελισμό της, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του Ισραήλ, τότε μπορούμε να καταλήξουμε στο εξής συμπέρασμα:

Σε περίπτωση ανατροπής -κάτι που θεωρείται εξαιρετικά πιθανό- του καθεστώτος Άσαντ, το οποίο ούτως ή άλλως δεν είναι καθόλου αρεστό στη Δύση -οι ΗΠΑ δεν κρύβουν την απαρέσκειά τους στο καθεστώς και δεν χάνουν την ευκαιρία να δηλώνουν του ενδιαφέρον τους για τους εξεγερμένους, ενώ ήδη έχουν καλέσει τους αμερικανούς υπηκόους να εγκαταλείψουν τη Συρία- η κατάσταση που θα προκύψει μάλλον θα είναι πιο κοντά στη Δύση, αν δεν καθοριστεί απ’ αυτήν. Αυτό σημαίνει ότι το Ιράν θα χάσει έναν πολύτιμο και καθοριστικής σημασίας σύμμαχο για την πολιτική του στη Μέση Ανατολή, ενώ η Τουρκία θα χάσει έναν σύμμαχο στις αγωνιώδεις προσπάθειες που κάνει για να ελέγξει με μη δημοκρατικά μέσα το Κουρδικό, για το οποίο θα δημιουργηθούν ευνοϊκές προοπτικές για μια δεύτερη διέξοδο -πλην της Τουρκίας- προς τη θάλασσα και τη Δύση, τουλάχιστον για τις εμπορικές και οικονομικές συναλλαγές.

Με άλλα λόγια, με ένα νέο -εκούσια ή ακούσια- φιλοδυτικό καθεστώς στη Συρία, ξαναμοιράζεται η τράπουλα και δημιουργούνται συνθήκες να ξανασχεδιαστεί ο χάρτης των σφαιρών επιρροής στην περιοχή, εκατό χρόνια μετά την υπογραφή της μυστικής συμφωνίας Sykes – Pikot. Τότε, η Οθωμανική Αυτοκρατορία οδηγήθηκε στον τελικό διαμελισμό, από τον οποίον προέκυψε το σύγχρονο τουρκικό κράτος, ενώ η Ελλάδα και οι Έλληνες, δεν σταθμίσαμε σωστά τα δεδομένα και κάναμε έναν εθνικό σχεδιασμό που οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή. Σήμερα, που ξαναμοιράζεται η τράπουλα, έχει ενδιαφέρον να δούμε τί συνέπειες θα έχει αυτό για την περιβόητη και συνταγματικά κατοχυρωμένη (!!!) ενότητα του ‘τουρκικού έθνους’ και για την εδαφική ακεραιότητα της Τουρκίας, όπως επίσης έχει ενδιαφέρον και ο εθνικός σχεδιασμός που θα κάνει ο Ελληνισμός (Ελλάδα-Κύπρος) για να αντιμετωπίσουμε τις εξελίξεις που ούτως ή άλλως θα μας αγγίξουν, έχοντας ως πάντα ως παράδειγμα προς αποφυγή αυτόν του 1919-1923.

Πάντως, ανεξάρτητα με τον εθνικό σχεδιασμό που θα υιοθετήσουμε, σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να παρακολουθούμε, να αναλύουμε και να έχουμε ξεκάθαρη εικόνα γι’ αυτά που γίνονται και -κυρίως- γι’ αυτά που θα προκύψουν από τα τεκταινόμενα στην περιοχή που περικλείεται στο σύγχρονο ‘τρίγωνο του διαβόλου’.

Σημείωση

Για να κατανοήσουμε καλύτερα την κατάσταση, πρέπει να γίνει μια πολύ συνοπτική αναφορά στα δημογραφικά στοιχεία της Συρίας. Από τα 22 εκατομμύρια του πληθυσμού της, όσον αφορά τη θρησκεία, το 75% είναι σουνίτες, το 13% αραβόφωνοι αλαουίτες και το 10% χριστιανοί. Όσον αφορά την εθνοτική δομή του πληθυσμού, στη Συρία κατοικούν 2 εκατομμύρια Κούρδοι, 1 εκατομμύριο Ασσύριοι, 800 χιλιάδες τουρκομάνοι, 500 χιλιάδες Δρούζοι, 200 χιλιάδες Αρμένιοι, 100 χιλιάδες Κιρκάσιοι, 400 χιλιάδες Παλαιστίνοι πρόσφυγες και πάνω από 1 εκατομμύριο πρόσφυγες από το Ιράκ, από τους οποίους οι 200 χιλιάδες Ασσύριοι χριστιανοί. Ο υπόλοιπος πληθυσμός της χώρας θεωρούνται Άραβες, ενώ σοβαρές ιστορικές και επιστημονικές μελέτες θεωρούν μεγάλο ποσοστό του αραβικού πληθυσμού της Συρίας απλά αραβόφωνο, με καταγωγή από τους Ασσύριους και τους άλλους λαούς που υπήρχαν στην περιοχή πριν τον 7-8^ο αιώνα που εμφανίστηκαν οι Άραβες.
 Το άρθρο δημοσιευθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, την Παρασκευή, 1 Απριλίου 2011

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/04/1919-1923.html#more

Nά γιατί δεν πρέπει να φοβόμαστε την Τουρκία. Έχει ήδη αρχίσει η αυτονόμηση των Κούρδων!

 Ο αστυνομικός μετά το λυντσάρισμα, λίγο πριν διακομιστεί στο νοσοκομείο

Είναι τραγικό και συνάμα θλιβερό να εναποθέτει ένα κράτος και ένα έθνος τις ελπίδες του σε γεγονότα ή εξελίξεις που επηρεάζονται από εξωγενείς παράγοντες και εμείς τουλάχιστον δεν το κάνουμε και δεν θα το κάνουμε. Δεν είναι δυνατόν όμως να μην παρακολουθούμε τις εξελίξεις στη ‘γειτονιά’ μας και ιδιαίτερα τις εξελίξεις που σχετίζονται με ένα γείτονα που έχει αναγάγει τις Γενοκτονίες, τη βαρβαρότητα, την επιθετικότητα και την παραβίαση του διεθνούς δικαίου σε επιστήμη.
Έχουμε γράψει σ’ αυτό το ιστολόγιο (σχετικές αναρτήσεις Κουρδικό: Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση; (1), Κουρδικό: Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση; (2)) ότι οι Κούρδοι πρόσφατα έχουν υιοθετήσει ένα σχέδιο που θα οδηγήσει σταδιακά στην δημοκρατική και πολιτική αυτονομία την περιοχή της ΝΑ Τουρκίας-Βόρειο Κουρδιστάν, και όχι μόνο.

Σήμερα το πρωί έγινε ένα γεγονός που, κατά την άποψή μας, είναι ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στο Κουρδιστάν.
Το μεταφέρουμε όπως το περιέγραψαν οι τουρκικές και όχι οι κουρδικές ηλεκτρονικές εφημερίδες, και ο καθένας άς βγάλει τα συμπεράσματά του:
Όλα ξεκίνησαν στις 11:30 σήμερα το πρωί, όταν τέσσερις αστυνομική πήγαν με αστυνομικό όχημα στο σπίτι του Muhsin D., στην οδό Güngör Caddesi, της κωμόπολης Γιουκσέκοβα και του ζήτησαν να τους ακολουθήσει στο Αστυνομικό Τμήμα, αφού έπρεπε να οδηγηθεί στις φυλακές για έκτιση ποινής 3,5 χρόνων, που του είχε επιβληθεί τελεσίδικα από τουρκικό δικαστήριο.
Την ώρα που το αυτοκίνητο της τουρκικής αστυνομίας περνούσε από τη λεωφόρο Cengiz Topel, ο προαγόμενος έσπασε το κρύσταλο του αυτοκινήτου και φώναξε στον κόσμο που βρισκόταν στο δρόμο: «Με πάνε μέσα, γλυτώστε με!».
Μόλις άκουσαν την κραυγή οι διαβάτες, έτρεξαν και σταμάτησαν το αυτοκίνητο της Αστυνομίας. Σε ένα λεπτό είχαν συγκεκντρωθεί εκατό άτομα, τα οποία έσπασαν τα τζάμια του αυτοκινήτου και απελευθέρωσαν τον κρατούμενο, ενώ επιτέθηκαν με βία στους τέσσερις αστυνομικούς. Ενώ οι τρεις αστυνομικοί κατάφεραν να ξεφύγουν με μώλωπες και αμυχές, ο ένας ξυλοκοπήθηκε και έμεινε στο έδαφος λιπόθυμος. Την ίδια στιγμή οι συγκεντρωμένοι ξεπέρασαν τους χίλιους και πήραν θέσεις για να αντιμετωπίσουν τα τεθωρακισμένα των ειδικών δυνάμεων της τουρικής αστυνομίας, που έσπευσαν άμεσα στην περιοχή και αναγκάστηκαν να ρίξουν ριπές στον αέρα και δακρυγόνα για να διαλύσουν το πλήθος.
Ακολούθησαν συμπλοκές και τα γεγονότα επεκτάθηκαν σε όλες τις συνοικίες της πόλης.
Ο αστυνομικός, που γλύτωσε γιατί το πλήθος τον θεώρησε νεκρό, μεταφέρθηκε πρώτα στο νοσοκομείο της κωμόπολης και στη συνέχεια διακομίστηκε στο νοσοκομείο του Βαν, όπου διαπσιτώθηκε ότι η κατάσταση της υγειας του είναι κρίσιμη, λόγω των πολλαπλών τραυμάτων που φέρει σε όλο του το σώμα.

Να σημειωθεί ότι την προηγούμενη εβδομάδα μηχανισμοί του βαθέος κράτους διένειμαν προκήρυξη στη Γιουκσέκοβα, που θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά προπύργια του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, προαναγγέλοντας τη δράση μιας νέας οργάνωσης, που θα φέρει τέλος στην παντοδυναμία του ΡΚΚ στην πόλη.
Το γεγονός, που θεωρείται τυχαίο πλην όμως ενδεικτικό, δείχνει την αποφασιστικότητα του λαού να μην επιτρέψει τη φυσιολογική λειτουργία του τουρκικού κράτους, όπως για παράδειγμα η επιβολή των τουρκικών νόμων και η υλοποίηση των αποφάσεων των τουρκικών δικαστηρίων.
Και για να δικαιολογήσουμε τον τίτλο μας, έχουμε να πούμε ότι μια χώρα που δεν έχει τη δυνατότητα να ασκήσει πλήρη κυριαρχία σε μια έκταση 100 χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων, μέσα στην ίδια την επικράτειά της, είναι δυνατόν να απειλείσει μια χώρα σαν την Ελλάδα και ένα λαό σαν τους Έλληνες, που παρόλη την δεινή θέση που έχουμε περιέλθει, έχουμε αποδείξει ότι ξέρουμε να αγωνιζόμαστε και να κερδίζουμε, όταν χρειαστεί. Και κυρίως, ξέρουμε να κρατάμε ψηλά το κεφάλι.

 http://www.internethaber.com

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/03/n.html

 

Αρχίζει η διχοτόμηση της Τουρκίας;

ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ

Επαναστατικά γεγονότα ενδέχεται να συντελεσθούν σύντομα στην περιοχή μας, με δραματικές και σεισμικές εκτυλίξεις σε όλη την Ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Ευρασία.

Ξεχάστε τα επεισόδια με τους χούλιγκαν στο Παπαδόπουλος-Ελευθερία και τις τουρκικές υλακές κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σημαντικότερα και επαναστατικά γεγονότα ενδέχεται να συντελεσθούν σύντομα στην περιοχή μας, με δραματικές και σεισμικές εκτυλίξεις σε όλη την Ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Ευρασία. Το περ. Σαββατοκύριακο σημειώθηκε στο Ντιγιάρμπακιρ ένα γεγονός ύψιστης και πολυδιάστατης σημασίας, που πέρασε απαρατήρητο από τον κυπριακό και ελλαδικό πολιτικό μικρόκοσμο.

Το Συνέδριο για τη Δημοκρατική Κοινωνία στο Ντιγιάρμπαρκιρ υιοθέτησε σχέδιο για τη Δημοκρατική Αυτονομία εντός των συνόρων της Τουρκίας με δικαίωμα αυτοοργάνωσης των Κούρδων. Το σχέδιο εισηγείται ένα νέο συμβόλαιο μεταξύ Τούρκων και Κούρδων, με τη λειτουργία τοπικού Κουρδικού Κοινοβουλίου καθώς και ελεύθερα κουρδικά τοπικά συμβούλια.Η Άγκυρα πανικοβλήθηκε και ο Τούρκος πρόεδρος Γκιουλ αποφάσισε να περάσει τις δύο τελευταίες ημέρες του χρόνου στο Ντιγιάρμπακιρ για να εκτονωθεί η κατάσταση, εξαιτίας της επίσημης χρήσης της κουρδικής γλώσσας από δήμους της ΝΑ Τουρκίας, της δημιουργίας δίγλωσσων επιγραφών και του αιτήματος για δημοκρατική αυτονομία. Εξάλλου, ο Γενικός Εισαγγελέας της Τουρκίας, Αμντουραχμάν Γιαλτσίνκαγια, διέταξε έρευνα κατά του φιλοκουρδικού Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας. Ο βουλευτής του κόμματος, Μπενγκί Γιλντίζ, δήλωσε στην τουρκική «Χουριέτ» (22/12/2010) πως «αν η κυβέρνηση δεν λάβει σοβαρά υπόψη τις θέσεις μας, αν μας κλείσει, τότε κάποιοι μπορεί να πουν ότι «τα όπλα θα πάρουν τη θέση του διαλόγου», όπως έγινε πριν από λίγους μήνες». Εννοούσε αιματηρές επιθέσεις Κούρδων ανταρτών εναντίον φυλακίων και το θάνατο δεκάδων στρατιωτών.

 Οι εξελίξεις αυτές πρέπει να διασυνδεθούν προς άλλες, εξίσου κρίσιμες, που αναμένονται στο Βόρειο Ιράκ, όπου από ετών λειτουργεί κουρδικό κράτος, με πρωτεύουσα το Ερμπίλ, στην καρδιά του πετρελαιοφόρου Κιρκούκ, που οι Κούρδοι διεκδικούν παλαιόθεν. Εκεί έπρεπε να γίνει απογραφή πληθυσμού από το 2007. Αναβλήθηκε γι’ αυτόν το μήνα. Αν και εφόσον η απογραφή πραγματοποιηθεί, θα επισημοποιήσει την κουρδική πλειοψηφία, η οποία, δικαιωματικά, θα διεκδικήσει τη λειτουργία αυτόνομου και ανεξάρτητου, πια, κράτους, στο βόρειο Ιράκ. Όμως, τα σχέδια των Κούρδων προεκτείνονται και προς την Τουρκία. Χάρτες, που από καιρό έχουν αναρτηθεί στα γραφεία του αυτόνομου κουρδικού κράτους, δείχνουν μιαν ακανόνιστη έκταση που καταλαμβάνει μέγα μέρος του Βόρειου Ιράκ με το Κιρκούκ, όλη σχεδόν την ανατολική Τουρκία και καταλήγει ανάμεσα στην Αλεξανδρέττα και τη Μερσίνα.

Ας προσεχθεί τούτο το βαρυσήμαντο: Εδώ και αρκετά χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη μια μεθοδική διαδικασία «κουρδοποίησης» της συγκεκριμένης περιοχής, ειδικά της Μερσίνας, που βρίσκεται απέναντι από την Κύπρο.Σταδιακά, όπως γράφει ο Γεώργιος Φίλης (διδάκτωρ γεωπολιτικής και εκδότης του περιοδικού «Στρατιωτική Ισορροπία και Γεωπολιτική», τ. 10), το κουρδικό στοιχείο, οικονομικά και πληθυσμιακά ελέγχει ήδη την περιοχή και τη Μερσίνα. Τι επιδιώκουν οι Κούρδοι; Αν ανακηρύξουν ανεξάρτητο κράτος στο Βόρειο Ιράκ, θα διεκδικήσουν εδάφη από την Τουρκία και διέξοδο στη θάλασσα. Αυτό θα σημαίνει δύο σεισμικές και καταλυτικές εξελίξεις για ολόκληρη την περιοχή: Πρώτον, την κατάρρευση του Ιράκ και την τριχοτόμησή του, με όλα τα συνεπακόλουθα για την περιοχή. Δεύτερον, τη διχοτόμηση της Τουρκίας, που είναι ο χειρότερος εφιάλτης της.

Ανακύπτουν δύο ερωτήματα: Πώς θα αντιδράσει η Τουρκία; Θα αντιδράσει κατά τη γνωστή και πάγια δολοφονική τακτική της: Επιχειρώντας να εξολοθρεύσει το κουρδικό στοιχείο και κατακαίοντας κουρδικές πόλεις και χωριά. Με αποτέλεσμα μιαν ευρύτερη ανάφλεξη με ανάμειξη και άλλων παραγόντων.Το δεύτερο ερώτημα αφορά τις ΗΠΑ: Πώς θα αντιδράσουν σε ανακήρυξη κουρδικού κράτους και σε διχοτόμηση της Τουρκίας; Η απάντηση ίσως βρίσκεται σε ανάλυση Αμερικανού ειδικού (Peters Ralf: «Blood Brothers: How a better Middle East Would Like» Armed Forces Journal, July 5, 2006), όπου επισημαίνεται ωμά: «Ένα ελεύθερο Κουρδιστάν, εκτεινόμενο από το Ντιγιάρμπακιρ στην Ταυρική, θα αποτελεί το πλέον φιλοδυτικό κράτος στην περιοχή μεταξύ Βουλγαρίας και Ιαπωνίας». Και μιλάμε για έναν κουρδικό πληθυσμό 27-36 εκατομμυρίων. Τέτοιες πιθανές εξελίξεις θα αναδιατάξουν δραματικά, γεωγραφικά, πολιτικά, ενεργειακά, γεωπολιτικά όλη την περιοχή και θα επηρεάσουν αμεσότατα την Ελλάδα και την Κύπρο.

http://www.sigmalive.com/simerini/columns/antistaseis/339329