«Κυπριακό: Η αιρετική λύση» του Σταύρου Λυγερού

 

Δέκα χρόνια µετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, έχει ήδη δροµολογηθεί η διαδικασία για την επιβολή λύσης τύπου Ανάν! Ο Σταύρος Λυγερός αποδεικνύει ότι αυτό ήταν αναµενόµενο, αφού το 2004 η Λευκωσία έχασε τη χρυσή ευκαιρία να αξιοποιήσει το συντριπτικό «όχι» (76%) για να δροµολογήσει µια αναθεώρηση στρατηγικής από µηδενική βάση. Το διαπραγµατευτικό πλαίσιο που φέρει τον τίτλο «δικοινοτική διζωνική οµοσπονδία» οδηγεί αναπόφευκτα σε σχέδια τύπου Ανάν, δηλαδή σε µια ιδιότυπη και µη βιώσιµησυνοµοσπονδία. Τα σχέδια αυτά, ενώ καλλιεργούν την αυταπάτη της επανενοποίησης της Κύπρου, στην πραγµατικότητανοµιµοποιούν τον έλεγχο της Άγκυρας στον Βορρά και εγγράφουν τουρκικές υποθήκες στον Νότο.
Κατά τον συγγραφέα, προϋπόθεση για να αλλάξει το πλαίσιο αναζήτησης λύσης είναι να ανοίξει η συζήτηση για το περιεχόµενο της λύσης προς όλες τις κατευθύνσεις, χωρίς ταµπού και µε συνείδηση ότι οι επιλογές είναι περιορισµένες και εθνικά επώδυνες. Μόνο αν ο κυπριακός Ελληνισµός επεξεργαστεί αντιπρόταση ικανή να βρει απήχηση και ερείσµατα στη διεθνή κοινότητα, θα αποφύγει τελικώς λύση τύπου Ανάν.

Oι πολιτικές ανατροπές στη Μέση Ανατολή και η στρατιωτική εμπλοκή των Επικυρίαρχων

Ο μεσανατολικός πολιτικός χάρτης άλλαξε ριζικά και ανεπίστρεπτα,  το  αύριο δεν θα είναι ίδιο με το χτες. Οι μεγάλες λαϊκές εξεγέρσεις που ανέτρεψαν τα ολιγαρχικά δικτατορικά καθεστώτα ανέδειξαν και αναπτύσσουν μια ισχυρή επαναστατική δυναμική. Η ανατροπή αυτών των καθεστώτων ανοίγει τον δρόμο της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής χειραφέτησης των αραβικών λαών και κλονίζει τις δομές κυριαρχίας των ξένων δυνάμεων. Αυτά είναι τα νέα, τα πολύ ελπιδοφόρα, δεδομένα. 

 

Όμως, αν τα κύρια πρόσωπα   των προηγούμενων  καθεστώτων ανατράπηκαν, αν οι βασικές δυνάμεις στήριξής τους αποδυναμώθηκαν, αν οι πολύτροποι δίαυλοι ξένης εξάρτησης αυτών των χωρών στένεψαν, αν το Ιμπέριουμ της Δύσης, όπως αυτό διαμορφώνεται απ’ τον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ και την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ρόλο δευτερεύοντα -δομικού ωστόσο- σύμμαχου και εταίρου του, αποσταθεροποιήθηκε, η στρατηγική ηγεμονία της Δυτικής Συμμαχίας σ’ αυτή την περιοχή  δεν είναι εύκολο να εκλείψει.

 

Δεν είναι μόνο το ασφυκτικό πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, δεν είναι μόνο ο προφανής δυσμενής συσχετισμός μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών δυνάμεων, δεν είναι η ρευστότητα του διεθνούς πολιτικού γίγνεσθαι και ο καιροσκοπισμός των αναδυόμενων παγκόσμιων  και περιφερειακών πρωταγωνιστών, δεν είναι, ούτε πρέπει πια να είναι, μια ανερχόμενη «καλή» παγκόσμια  ηγεμονία, που εμποδίζουν την βαθμιαία έκλειψή της. Είναι, πρώτα και πάνω από κάθε άλλη αιτία, η έλλειψη ενός νέου ισχυρού αντίπαλου δέους, ενός νέου  ιστορικού υποκειμένου, συγκροτημένου από συγκλίνουσες πολιτικές δυνάμεις και ρεύματα, το οποίο να εδράζεται σ’ ένα πολύμορφο απελευθερωτικό οικονομικό-κοινωνικό σχέδιο, ένα ισχυρό υπαρκτό δέος που να μην  επιτρέπει  σ’ αυτήν την ηγεμονία, μετά από μια ήττα της, να επανέρχεται .

 

Είναι όμως, πριν και ανεξάρτητα από την παραπάνω κύρια αιτία, η συγκυριακή, αλλά όπως αποδεικνύεται δομικά νομιμοποιητική υπεροχή των ηγεμονικών προσωπείων. Είναι η δύναμη των εμφανών αλλά και των αφανών μηχανισμών παγκόσμιας εξουσίας και επιρροής.

 

Ο Μουαμάρ Καντάφι, ο κάποτε πολλά υποσχόμενος για την απελευθέρωση των λαών και εθνών και αργότερα πολλαπλά εκπεσών μονάρχης, αυτός που  τώρα αδίστακτα πολεμά τον λαό του, καλείται πρώτος να αντιμετωπίσει τους χτεσινούς δυτικούς συνεταίρους του, φέροντες σήμερα το δημοκρατικό και ανθρώπινό τους –πρόλαβαν και το φόρεσαν-  προσωπείο. Υπό την απειλή στρατιωτικής επίθεσης αλλά και υπό το δέλεαρ παράπλευρων προσφορών ομαλής απόσυρσής του από το προσκήνιο της Λιβυκής πολιτικής ζωής, καλείται να υποταγεί ή να συμβάλλει στην μετεξέλιξη του καθεστώτος του.

 

Η Δυτική Συμμαχία, η οποία ως νέος Ιανός εμφανίζεται να πασχίζει τις μέρες αυτές για τα δημοκρατικά δικαιώματα  του εξεγερμένου, δίκαια οπωσδήποτε, λαού της Λιβύης,  παθαίνει  τύφλωση και αλαλία ενόσω καταστέλλεται αιματηρά η εξέγερση στο Μπαχρέιν, καθώς σκοτώνονται οι διαδηλωτές στην Υεμένη από τα υποταχτικά «συμμαχικά» καθεστώτα της Αραβικής Χερσονήσου, και απαρέγκλιτα υποστηρίζει το Ισραήλ στην γενοκτονία και εθνοκάθαρση που επιχειρεί δεκαετίες ολόκληρες σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού.

 

Με αυτά τα  ευανάγνωστα δεδομένα, εμείς, που μόνο την έμπρακτη  αλληλεγγύη των λαών εμπιστευόμαστε, δεν έχουμε κανένα λόγο να νομιμοποιήσουμε τις «ανθρωπιστικές» στρατιωτικές επεμβάσεις της Δυτικής Συμμαχίας. Εμείς, στο μέτρο που μας αναλογεί, και με τα γνωστά μέσα που διαθέτουμε,  ετοιμάζουμε την νέα  και μεγαλύτερη ναυτική κάθοδό μας στο ανατολικό-μεσογειακό πεδίο των συγκλονιστικών στις μέρες μας  πολιτικό-κοινωνικών αναμετρήσεων.  Χωρίς πολλές  αυταπάτες για το ποιους θα  βρούμε απέναντί μας και πως θα ενεργήσουν  εναντίον μας. Οι λογαριασμοί μας με το πραγματικό πρόσωπο του Ισραήλ και τα προσωπεία των μεγάλων και μικρών συμμάχων του παραμένουν και θα παραμείνουν ανοιχτοί για όσο καιρό το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Γάζας θα υπάρχει, για όσο καιρό ο Παλαιστινιακός λαός θα δοκιμάζεται από την κατοχή και θα του αποστερούνται τα δικαιώματά του.   

 

Γραμματεία της Πρωτοβουλίας «Ένα Καράβι για τη Γάζα».

Η συζήτηση «Η Μέση Ανατολή αλλάζει:προς τα πού;» μαγνητοσκoπημένη

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – Η ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΑΛΛΑΖΕΙ – ΧΟΛΑΡΓΟΣ 16.3.11 VIDEO– Α΄ ΜΕΡΟΣ – ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ

 

http://www.youtube.com/watch?v=dU8VGZWsiAU

 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – Η ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΑΛΛΑΖΕΙ – ΧΟΛΑΡΓΟΣ 16.3.11 VIDEO– Β΄ ΜΕΡΟΣ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ

http://www.youtube.com/watch?v=ytxw5oCsr_s

«Η Μέση Ανατολή αλλάζει:προς τα πού;»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

 Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σε συνεργασία με την πρωτοβουλία «ένα καράβι για την Γάζα» σας προσκαλούν στην συζήτηση «η Μέση Ανατολή αλλάζει: προς τα πού;» , τη Τετάρτη 16 Μαρτίου, στις 7.00 το απόγευμα, στο αμφιθέτρο «Μίκης Θεοδωράκης» του δημαρχείου Παπάγου – Χολαργού.

 Συμμετέχουν οι :

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, δημοσιογράφος – μέλος συμβουλευτικής επιστροπής  ΚΙΝΗΣΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ,

Σταύρος Λυγερός, δημοσιογράφος – συγγραφέας,  

Βαγγέλης Πισσίας, γραμματεία συντονισμού «ένα καράβι για την Γάζα»

και Ισμάτ Σάμπρι, πρώην εεπιτετραμμένος της παλαιστινιακής αρχής στην Ελλάδα.

  Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο 210-6546742, στο nonamebk@acci.gr .

Αποκλειστική συνέντευξη του Αντιστράτηγου ε.α. Δημήτριου Αλευρομάγειρου στον ‘Εμπροσθοφύλακα’ (Μέρος Β’)

05 Οκτωβρίου 2010
Συντακτική Ομάδα

Ενώ στο πρώτο μέρος της συνέντευξης ασχοληθήκαμε κυρίως με το Κυπριακό πρόβλημα, σ’ αυτό το μέρος ο Αντιστράτηγος ε.α. Δημήτριος Αλευρομάγειρος απαντάει σε ερωτήσεις σχετικά με τις ελλαδο-τουρκικές σχέσεις.

 

1. Στρατηγέ, είναι γεγονός ότι η Ελλάδα περνάει μια κρίσιμη περίοδο όσον αφορά την οικονομική της κατάσταση. Πιστεύετε ότι τα οικονομικά προβλήματα που την ταλανίζουν, την επηρεάζουν και στην εξωτερική της πολιτική και στα διάφορα εθνικά θέματα;

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι ένας επαίτης δεν μπορεί να έχει καλή εξωτερική πολιτική. Λυπάμαι που το λεω αυτό. Όμως, εγώ δεν πιστεύω ότι έχει φτάσει η Ελλάδα σε τέτοιο κατάντημα. Ναι, έχουν γίνει πολύ κακοί χειρισμοί. Κι αυτό δεν το λεω εγώ, αλλά όλος ο κόσμος. Την κακή οικονομική πολιτική δεν θα την αποδώσω στην παρούσα κυβέρνηση, κι ούτε στην προηγούμενη. Είναι μια κακή πολιτική που ακολουθείται εδώ και πολλά χρόνια. Όταν μιλάς ψεύτικα και όταν βαυκαλίζεσαι ότι μπαίνοντας στην ΟΝΕ θα είμαστε ισχυρότερη χώρα, μια μεγάλη χώρα που θα κυβερνά τα Βαλκάνια κι όλες αυτές τις αηδίες που μας έλεγε ο κ. Σημίτης, είναι επόμενο να αγριέψει τώρα ο λαός και να θέλει την κεφαλή επί πινάκι όλων όσων υποπτεύεται ότι κλέψανε. Και προφανώς έχουν κλέψει πάρα πολλοί.

Πάντως, πιστεύω ότι θα βγει και ένα καλό από αυτή την ιστορία: δεν θα τολμήσει κανένας πολιτικός στο μέλλον ή τουλάχιστον δεν θα τολμήσει όπως τολμούσε μέχρι τώρα να καταχράται το δημόσιο χρήμα. Το προσωπικό χρήμα είναι ιερό για τον καθένα μας. Το χρήμα του δημοσίου όμως, είναι ιερότατο. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό το πράγμα, που έχει υπηρετήσει σε δημόσιες θέσεις, πρέπει να είναι τρελλός ή απατεώνας. Η Ελλάδα έφτασε σε αυτό το χάλι μετά από μια στρεβλή πολιτική χωρίς βιομηχανίες, χωρίς τίποτα. Το μόνο που μας απόμεινε είναι ο τουρισμός, ο οποίος είναι πολύ ευάλωτος.

Πιστεύω λοιπόν ότι υπάρχει μια αδυναμία στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Η αδυναμία όμως κύριε Παπανδρέου, δεν μπορεί να μας οδηγήσει να φέρουμε τον Ερντογάν για να μας «βοηθήσει». Είναι για να γελάει κανείς. Αν είναι δυνατόν! Να βάλεις την γάτα να φυλάει τα ποντίκια. Οπωσδήποτε, η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας είναι μείον. Όμως πιστεύω στη δύναμη αυτού του λαού και πιστεύω ότι θα αντεπεξέλθουμε. Δεν μπορώ να ξέρω αν η πολιτική η οποία ακολουθεί αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση, η οποία επικρίνεται για το μέγεθος του δανείου, των επιτοκίων κλπ είναι σωστή. Εκείνο το οποίο φοβάμαι όμως, είναι αυτές τις οικονομικές επιθέσεις, που είναι ταυτόχρονα και επιθέσεις στον πολιτικό τομέα, εξαναγκάζοντας το κράτος να υποχωρήσει και σε άλλα θέματα. Προφανώς είμαστε σε δύσκολη θέση, αλλά δεν θέλουμε τους πολιτικούς να κλαινε και να λένε ότι δεν κοιμούνται την νύχτα. Είναι σε εκείνη την θέση για να κάνουν καλό στην Ελλάδα, όχι για να προσκαλούν τον Ερντογάν σε κοινό Υπουργικό Συμβούλιο.

2. Όντως, η Τουρκία φαίνεται ότι το εκμεταλλεύτηκε μέσω της πρόσφατης επίσκεψης Ερντογάν, όπου ακούστηκαν ήδη φωνές για την έναρξη μιας «Νέας Τουρκοκρατίας» για την Ελλάδα.

Οι λαοί που αγωνίζονται δεν παθαίνουν τίποτα. Και ο ελληνικός λαός αγωνίζεται. Να μην νομίζουμε ότι δεν βλέπει τα ελληνοτουρκικά. Βέβαια εγώ περίμενα από κάποια κόμματα, όπως για παράδειγμα το ΚΚΕ και τη Νέα Δημοκρατία, να αντιδράσουν σε αυτά τα θέματα (οικονομικά και εθνικά). Ο λόγος πιστεύω είναι ότι, δυστυχώς, η μαχητικότητα ενός λαού δεν μεταφέρεται στα κόμματα. Έκανε φυσικά το ΚΚΕ κατ’ επανάληψη διαδηλώσεις με σωστές τοποθετήσεις, αλλά δεν το είδα να κάνει μια συγκέντρωση 2000 ατόμων στην πλατεία Κλαυθμώνος για την έλευση του Ερντογάν στην Ελλάδα. Να νιώσει ο Παπανδρέου την πίεση του λαού και να ακούσει ο Ερντογάν ότι υπάρχει κόσμος που δεν τον θέλει εδώ πέρα.

3. Πώς αποτιμάτε την πολιτική της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια όσον αφορά τις σχέσεις της με την Ελλάδα;

Η Τουρκία αυτή στιγμή έχει τρομακτικά προβλήματα. Το γεγονός όμως ότι βρίσκεται στην περιφέρεια, δίνει την ευκαιρία στις ΗΠΑ να την χρησιμοποιήσουν ως Δούρειο Ίππο στην Μέση Ανατολή. Επομένως, μέσω των συμφερόντων που έχουν οι ΗΠΑ με την Τουρκία, η Τουρκία εξυπηρετεί και τα δικά της συμφέροντα εις βάρος της Ελλάδας. Ο στόχος της είναι ξεκάθαρος. Το έχουμε πει. Είναι η Κύπρος, το Αιγαίο και η Θράκη.

Όμως η Τουρκία δεν μπορεί να παίζει συνέχεια αυτό το παιχνίδι με τις ΗΠΑ. Ο Νταβούτογλου στο περιβόητο αυτό βιβλίο του μιλάει περί της θρησκευτικής ενότητος. Αναιρεί εαυτόν ο κ. Νταβούτογλου όταν λέει αυτά τα πράγματα όμως, διότι δεν τα εφαρμόζει στην Τουρκία, τη στιγμή που υπάρχουν τα εκατομμύρια των Κούρδων. Ξεχνάνε άραγε οι Άραβες τις σφαγές που έκαναν οι Οθωμανοί εις βάρος τους; Δεν είναι εύκολα αυτά τα παιχνίδια. Επομένως, πιστεύω ότι αυτή η πολιτική της Τουρκίας δεν μπορεί να έχει διάρκεια.

4. Όσον αφορά την Θράκη, τί πιστεύετε ότι προσπαθεί να επιδιώξει η Τουρκία; Ένα νέο Κυπριακό;

Κοιτάξτε, εγώ είμαι αισιόδοξος από πάρα πολλούς άλλους σχετικά με την Θράκη. Είμαι αισιόδοξος και για το ελληνικό στοιχείο που υπάρχει αλλά και για την αντίσταση από πλευράς των Ελλήνων Πομάκων, οι οποίοι είναι βιαίως εξισλαμισθέντες με την έννοια να τους τουρκοποιήσουν ενώ αυτοί δεν νιώθουν Τούρκοι αλλά Έλληνες. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί το αίτημα τους να διδάσκονται την ελληνική και όχι την τουρκική γλώσσα στα σχολεία και γι’ αυτό εκδόθηκε και το ελληνο-πομακικό λεξικό. Άρα λοιπόν πιστεύω ότι υπάρχει αντίσταση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η Τουρκία δεν έχει βλέψεις. Έχει παράνομα στην Κομοτηνή τουρκικό προξενείο το οποίο εμείς ανεχτήκαμε, το οποίο χρησιμοποιεί ως πέμπτη φάλαγγα. Εγώ πιστεύω ότι δεν κινδυνεύει η Θράκη τόσο, όσο νομίζουμε ότι κινδυνεύει, αλλά δεν πρέπει να εφησυχάσουμε.

Και βέβαια, πρέπει να πω ότι είμαι σφόδρα αντίθετος με την πολιτική του Υπουργείου Παιδείας η οποία έχει δημιουργήσει πάρα πολλά προβλήματα μέσω της κ. Δραγώνας, της κ. Φραγκουδάκη, στις οποίες δεν έχω εμπιστοσύνη κι ούτε πιστεύω ότι λειτουργούν για το καλό της Ελλάδος. Λυπάμαι που το λεω αυτό.

5. Η Τουρκία επιθυμεί να ενταχθεί στην ΕΕ και η Ελλάδα και η Κύπρος κρατάνε το κλειδί. Πώς μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε αυτό;

Είναι μέσα στην πολιτική. Εμένα δεν με ενδιαφέρει ποιο είναι το όραμα του Νταβούντογλου. Εμένα με ενδιαφέρει ότι οι ελληνικές πολιτικές ελίτ εξυπηρετούν το όραμά του. Εγώ δεν είμαι εναντίον του τουρκικού λαού. Οι πρώτοι που είναι εναντίον του τουρκικού λαού είναι η ίδια η κυβέρνησή του, διότι αυτή τη στιγμή δεν έχουν δημοκρατία στην Τουρκία. Είναι οιονεί δημοκρατία. Λένε πολλοί ότι ο Ερντογάν έρχεται σε σύγκρουση με το στρατό. Δεν έρχεται σε καμία σύγκρουση ο Ερντογάν. Είναι σε συνεννόηση με το στρατό, ο οποίος παίζει τον ρόλο του αγωνιζόμενος πιο σκληρά και δήθεν πραγματοποιεί παραχωρήσεις προς την πολιτική ηγεσία την οποία εμμέσως ελέγχει. Κι έτσι δείχνουν αυτό το δήθεν δημοκρατικό πρόσωπο προς την Δύση.

Όσον αφορά την ΕΕ τώρα, η μεν Ευρώπη πιστεύω ότι νομίζει πως με την ένταξη της Τουρκίας θα βελτιωθεί η δημοκρατική συμπεριφορά της Τουρκίας, τόσο προς τον λαό της όσο και προς τα γειτονικά της κράτη. Η δε Τουρκία δεν κάνει παραχωρήσεις προς την Ευρώπη. Το κομμάτι «Ευρώπη» το βλέπει σαν διέξοδο να παίξει ένα σοβαρό ρόλο σε ένα μεγαλύτερο κλαμπ. Από την άλλη μεριά όμως, να θυμίσω ότι η Τουρκία παρενέβη τότε στην ένταξη των 10 ανατολικο-ευρωπαϊκών χωρών το 2004, οι οποίες οι περισσότερες ήταν φιλοαντλαντιστές. Δηλαδή, ήδη η Αμερική έχει δημιουργήσει ένα ρήγμα εντός της ΕΕ. Το 2003 είχε παρέμβει ο Μπους λέγοντας ότι η θέση της Τουρκίας είναι μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο και αυτά τα «δημοκρατικά» θέματα δεν είναι σημαντικά. Αυτή ήταν η απαίτηση της Αμερικής. Άρα, η Αμερική με την Τουρκία και άλλα πρώην σοβιετικά κράτη που τώρα είναι φιλοαμερικάνικα, προσπαθεί να μειώσει την αξία της Ευρώπης. Κι αν θέλετε μέσα σ’ αυτό εντάσσεται κι αυτή η πίεση αυτή τη στιγμή στο οικονομικό κομμάτι, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα. Η Αμερική δεν μπορεί να κάνει τον χωροφύλακα στην Ευρώπη. Πρέπει να βρει τοπικούς χωροφύλακες. Οι Αμερικανοί έχουνε καταλήξει πως ο κόσμος του 2020 δεν μπορεί να είναι μόνο αμερικάνικος. Πρέπει να είναι πολυπολικός. Δηλαδή να έχουμε την Αμερική, την Ευρώπη, την Κίνα, τη Ρωσία. Υπάρχει μια άλλη πλευρά που υποστηρίζει πως η Ευρώπη δεν πρέπει να αναδυθεί ως μια μεγάλη δύναμη. Μέσα στο πλαίσιο αυτό για να μην αναδειχθεί η Ευρώπη ως δύναμη είναι η ένταξη της Τουρκίας. Γι’ αυτό η Ελλάδα ως δορυφόρος και υποτελής της Αμερικής εκτελεί ουσιαστικά τις εντολές της Αμερικής και από κοντά και η Κύπρος.

Οι συμμαχίες οι οποίες κάνουμε πρέπει να έχουν ένα μίνιμουμ ιδεολογικής βάσεως. Αυτή τη στιγμή η Ευρώπη έχει πρόβλημα. Δεν είναι η Ευρώπη των λαών. Δεν είναι η Ευρώπη που οραματιστήκανε  στην αρχή. Κι αυτό προσπαθεί να εκμεταλλευτεί η Αμερική, με το να μπει η Τουρκία στην Ευρώπη. Είχαμε τη δύναμη να κάνουμε επίθεση ειρήνης. Εφόσον επιθυμούν να μπουν στην ΕΕ, να μην πραγματοποιούν αυτά που μονίμως θέλουνε. Ένα δείγμα θα ήταν η σωστή λύση του κυπριακού προβλήματος.

6. Μια πιθανή ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ πόσο επικίνδυνη μπορεί να θεωρηθεί για την Ελλάδα και την Κύπρο;

Κοιτάξτε, στο βάθος του χρόνου, ο στόχος θα πρέπει θεωρητικά να είναι όχι η αντιπαλότητα των λαών αλλά η συμφιλίωση. Όχι όμως στο όνομα της υποταγής. Αυτό είναι το θέμα. Γι’ αυτό βλέπετε την κυρία Διαμαντοπούλου, τον κύριο Παπανδρέου, την κυρία Δραγώνα και τον κύριο Θάνο Βερέμη να μιλάνε για μια ελληνοτουρκική προσέγγιση. Εγώ δεν είμαι αντίθετος με μια ελληνοτουρκική προσέγγιση, όπως δεν είμαι αντίθετος με μια ελληνοϊταλική ή ελληνοβρετανική προσέγγιση. Η διαφορά είναι ότι μιλούμε για μια αγαθή προσέγγιση που είναι εις βάρος των συμφερόντων της Ελλάδας.

Θα σας πω ένα παράδειγμα με έναν αιχμάλωτο του 1974 τον όποιο έτυχα να γνωρίσω το 1974 στην Κύπρο, κατά την ανταλλαγή αιχμαλώτων. Όταν ήταν αιχμάλωτος, ο Τούρκος στρατιώτης ρωτούσε εκεί έναν-έναν τους αιχμαλώτους. «Είσαι με τον Γρίβα ή τον Μακάριο;». «Μακάριο» του απάντησε ένας αιχμάλωτος. Τον σαπίσανε στο ξύλο. Ρωτάνε μετά αυτό τον αιχμάλωτο την ίδια ερώτηση. Σκεφτόμενος το ξύλο που έφαγε ο προηγούμενος, «με τον Γρίβα» απαντάει. Και τον σαπίσανε κι αυτόν στο ξύλο. Αυτά τα εγκλήματα που έκανε ο απλός Τούρκος στρατιώτης, γιατί τα έκανε; Διότι το κράτος της Τουρκίας του έμαθε τέτοια νοοτροπία. Εγώ δεν είμαι εναντίον της συμφιλίωσης των λαών και δεν νομίζω να είναι κανένας. Αλλά πιστεύω ότι η συμφιλίωση δεν μπορεί να γίνει μονομερώς. Δηλαδή, δεν μπορώ εγώ να διακηρύσσω συμφιλίωση και «ελάτε Τούρκοι από δω». Τότε θα είμαι υπόδουλος. Αυτή είναι η συμφιλίωση των δούλων. Η συμφιλίωση των λαών είναι αυτό που γίνεται μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, μέσα σε πλαίσια αλληλοσεβασμού και αξιοπρέπειας του κράτους και των λαών. Τα άλλα είναι παραμύθια της χαλιμάς. Κι αν δεν αγωνιστούμε γι’ αυτό, θα έχουμε πρόβλημα.

7. Τους τελευταίους μήνες, με αφορμή το περιστατικό του στολίσκου για άρση του αποκλεισμού της Γάζας, βλέπουμε μια κλιμακούμενη αντιπαράθεση μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ. Οι απόψεις στον ελληνικό χώρο διίστανται. Στην Κύπρο μερικοί μιλούν για μια χρυσή ευκαιρία να συναφθεί στρατιωτική και διπλωματική συμμαχία με το Ισραήλ κατά της Τουρκίας, διότι λένε πως «έτσι και αλλιώς οι Παλαιστίνιοι και οι Άραβες ποτέ δεν ανταπέδωσαν την φιλία μας», άλλοι λένε πως κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό και «θα χάναμε την υποστήριξη πολλών χωρών (μουσουλμανικών και μη) λόγω των ομοιοτήτων που υπάρχουν μεταξύ Κυπριακού προβλήματος και Παλαιστινιακού προβλήματος». Ποια η άποψη σας επί του θέματος, και τι σημαίνει αυτή η αντιπαράθεση για τον Ελληνισμό;

Ξεκάθαρη είναι η άποψη μου. Υπάρχει μια παροιμία που λέει «όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια ράτσα». Την στρατηγική και την τακτική δεν πρέπει να την κάνουμε ευκαιριακά. Δηλαδή σήμερα να πάμε με τον μεν και αύριο να πάμε με τον δε, αλλά πρέπει να έχουμε μια μακρόπνοα στρατηγική. Επειδή ήτανε Τούρκοι, θα δικαιολογήσουμε τη δολοφονία των εννέα ακτιβιστών; Άλλη ηλιθιότητα που ακούω αυτές τις μέρες είναι ότι πρέπει να διαλέξουμε αν θα είμαστε είτε με τους Τούρκους είτε με τους Ισραηλίτες, κι αφού οι Ισραηλίτες χτύπησαν τους Τούρκους να πάμε με τους Ισραηλίτες. Αυτό μου θυμίζει τις παραμονές της πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως που λέγανε ότι «δεν είμαστε με την παπική τιάρα, γι’ αυτό να πάμε με το τουρκικό φέσι». Δηλαδή τώρα επειδή δεν πρέπει να πάμε με το τουρκικό φέσι πρέπει να πάμε με το τουρμπάνι; Όχι, εμείς είμαστε με την Ελλάδα, δεν είμαστε με τους Τούρκους, ούτε με τους Ισραηλινούς, διότι και οι δύο είναι πίσω από τα γεγονότα της καταστροφής της Κύπρου. Τελεία και παύλα.

Επίσης, πιστεύω ότι η ρήξη δεν είναι σε βάθος αλλά είναι μια φαινομενική ρήξη. Ουδεμία χώρα του αραβικού συνδέσμου έχει αναγνωρίσει το ψευδοκράτος.  Αν και δυστυχώς ορισμένες αραβικές χώρες έχουν δοτές κυβερνήσεις από την Αμερική, ο αραβικός λαός έχει ζήσει στο πετσί του την οθωμανική βαρβαρότητα. Και γι’ αυτό, ο αραβικός κόσμος έχει στηρίξει την κυπριακή πλευρά. Η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ έχει προβεί επίσης σε βαρβαρότητες. Επομένως, πως μπορεί να υποστηρίξει την Κυπριακή Δημοκρατία για τις τουρκικές βαρβαρότητες στην Κύπρο. Η πολιτική πρέπει να στηρίζεται σε ηθικές βάσεις για να έχει αξία.

[συνεχίζεται…]

Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Κίνδυνος εμπλοκής της Αθήνας στον σχεδιαζόμενο πόλεμο με Ιράν: Η παγίδα Νετανιάχου στον Γιώργο Παπανδρέου

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Την ενεργό, άμεση εμπλοκή της Ελλάδας (όπως και της Βουλγαρίας) στον Μεγάλο Πόλεμο κατά του Ιράν για την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής (και προοπτικά την παγκόσμια κυριαρχία), που σχεδιάζει εδώ και χρόνια η ισραηλινή και αμερικανική ακροδεξιά, επιδιώκει από τον Γιώργο Παπανδρέου ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ Βενιαμίν Νετανιάχου.

Αυτό υποστηρίζουν άριστα ενημερωμένες διπλωματικές πηγές. Λόγω της φύσεως του θέματος, λόγω επίσης του ότι οι μακρότατες, διάρκειας χωρίς προηγούμενο στα διεθνή διπλωματικά χρονικά, συνομιλίες Παπανδρέου-Νετανιάχου, διεξάγονται χωρίς την παρουσία Ελλήνων διπλωματών και ούτε καν των στενότερων συνεργατών των δύο ανδρών, δεν κατέστη δυνατόν να επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες αυτές από τρίτες, ανεξάρτητες πηγές.

Εκτιμήσαμε όμως ότι η ουδέποτε μέχρι τώρα διαψευσθείσα αξιοπιστία των πηγών μας και λόγοι εθνικού συμφέροντος επιβάλουν την δημοσιοποίηση των πληροφοριών που μας έδωσαν. Ελπίζουμε, χωρίς να το πιστεύουμε, ότι οι πληροφορίες μας είναι ανακριβείς, κυρίως όμως αυτό που ελπίζουμε είναι ότι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν θα δώσει στον κ. Νετανιάχου όσα επίμονα του απαιτεί. (Δεν θέλουμε άλλωστε να ξεχάσουμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι γιος του Ανδρέα Παπανδρέου, στο όνομα του οποίου πίνουν ακόμα νερό σε όλη την Ανατολή, και Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Ο κ. Νετανιάχου είναι, αντίθετα, ο ηγέτης της ισραηλινής άκρας δεξιάς, ο χρηματοδότης του νεοσυντηρητικού σχεδίου για την Αμερική του 21ου αιώνα και των μελετών Περλ και Βούλφοβιτς που οδήγησαν στο δεκαετές ματοκύλισμα της Μέσης Ανατολής)

Μέσω Ελλάδας ο βομβαρδισμός της Τεχεράνης;

Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, αυτό που ζητάει το Ισραήλ από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία είναι να επιτρέψουν στην πολεμική του αεροπορία να στήσει αερογέφυρα στον ελληνικό και βουλγαρικό εναέριο χώρο, προκειμένου να επιτεθεί στο Βόρειο Ιράν και την Τεχεράνη, μέσω Μαύρης Θάλασσας και Γεωργίας. Επιθυμεί επίσης να έχει και χερσαίες διευκολύνσεις, τεχνικές και ανεφοδιασμού, για το άνοιγμα του βορείου αεροπορικού μετώπου που σχεδιάζει.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε φυσικά αν θα πραγματοποιηθεί τελικά η επίθεση κατά του Ιράν. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι προετοιμάζεται επίμονα και μεθοδικά εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά και ότι τυχόν ικανοποίηση των ισραηλινών αιτημάτων από την κυβέρνηση Παπανδρέου θα ισοδυναμεί νομικά και ουσιαστικά, εφόσον γίνει η επίθεση, με κήρυξη πολέμου της Ελλάδας κατά του Ιράν, όπως υπογραμμίζουν έγκριτοι νομικοί. Η Αθήνα θα καθίστατο, σε μια τέτοια περίπτωση, συνένοχος ενός από τα μεγαλύτερα διεθνή πολιτικά εγκλήματα της Ιστορίας, παραβιάζοντας κατάφωρα τη διεθνή έννομη τάξη, τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και το ελληνικό Σύνταγμα, και μεταβαλλόμενη σε ενδεχόμενο στόχο αντιποίνων.

Η περίπτωση του Ιράν, αξίζει να σημειωθεί, είναι πολύ διαφορετική και πολύ σοβαρότερη ακόμα και από τις περιπτώσεις του Ιράκ, του Αφγανιστάν ή της Γιουγκοσλαβίας. Μια ενδεχόμενη επίθεση κατά του Ιράν, μετά από τις εισβολές στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τον Λίβανο και τη Γάζα, κινδυνεύει να αποδειχθεί η σταγόνα που θα ξεχειλίσει οριστικά το ποτήρι οποιασδήποτε εναπομένουσας σταθερότητας στη Μέση Ανατολή και διεθνώς. Θα έχει ανυπολόγιστες παγκόσμιες συνέπειες, κινδυνεύοντας να εξελιχθεί σε ιδιότυπη παγκόσμια σύρραξη, που μπορεί να πάρει τη μορφή γενικευμένης σύγκρουσης Δυτικών και Μουσουλμάνων.

Αν πιστέψουμε εξάλλου τον μεγάλο αμερικανικό τύπο, στα επιχειρησιακά σχέδια της επίθεσης κατά του Ιράν, περιλαμβάνεται και η πιθανή χρήση τακτικών ατομικών όπλων για πρώτη φορά μετά τη Χιροσίμα. Αυτό, αν γίνει, θα σημάνει το πέρασμα ενός ηθικο-πολιτικού και στρατιωτικού κατωφλίου για ολόκληρο τον κόσμο. Μια τέτοια χρήση θα απαλλάξει εκατομμύρια ανθρώπων από κάθε είδους ηθικό φραγμό και αναστολή για την χρήση μεθόδων τρομοκρατίας, ακόμα και με μέσα μαζικής καταστροφής και, αν δεν οδηγήσει στο τέλος του κόσμου, μπορεί πάντως να οδηγήσει στο τέλος της αμερικανικής και της ισραηλινής υπερδύναμης, με τον τρόπο που η Σικελική Εκστρατεία τερμάτισε την Αθηναϊκή Ηγεμονία. Αυτοί ακριβώς είναι και οι λόγοι που οδήγησαν τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και ένα σημαντικό τμήμα όχι μόνο του αμερικανικού, αλλά και του διεθνούς εβραϊκού κατεστημένου, να συμμαχήσουν και να αποτρέψουν τον πόλεμο που ετοιμάζονταν να εξαπολύσουν Τζωρτζ Μπους και Ντικ Τσένευ.

Στο σενάριο ειδικά που θέλει να ενεργοποιήσει ο κ. Νετανιάχου για επίθεση μέσω Ελλάδας, δεν θα είναι μια μεγάλη συμμαχία, όπως το ΝΑΤΟ, που θα επιτεθεί συνολικά κατά του Ιράν. Ελλάδα, Βουλγαρία και Γεωργία θα θεωρηθούν από την Τεχεράνη, από το ενάμισυ δισεκατομμύριο Μουσουλμάνων και από την παγκόσμια κοινή γνώμη ως οι κύριοι συναυτουργοί του ισραηλινού εγκλήματος, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια του ελληνικού λαού και τη διεθνή εικόνα της Ελλάδας.

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΔΡΟΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΕΡΑΝΗ

H ισραηλινή αεροπορία έχει τέσσερις διαδρομές για να προσεγγίσει και να βομβαρδίσει το Ιράν:

Α. μέσω του Ιράκ, ο εναέριος χώρος του οποίου ελέγχεται από τις ΗΠΑ. Στην περίπτωση αυτή, η Ουάσιγκτον θα είναι αυτόχρημα συνεργός στην επίθεση, κάτι που δεν επιθυμεί για πολιτικούς λόγους

Β. μέσω της Σαουδικής Αραβίας, η ηγεσία της οποίας γνωρίζει ότι διακινδυνεύει την ίδια την επιβίωσή της αν δώσει τον εναέριο χώρο της για επίθεση κατά του Ιράν

Γ. μέσω της Τουρκίας, κάτι που αποκλείει όμως η σημερινή στάση της ‘Aγκυρας

Δ. μέσω της Γεωργίας, μιας χώρας που ελέγχεται απολύτως από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ και βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το βόρειο Ιράν. Μόνο που η ισραηλινή αεροπορία πρέπει να μπορεί να φτάσει στη Γεωργία κι αυτό μπορεί να γίνει είτε μέσω της Τουρκίας, είτε μέσω της Ελλάδας και της Βουλγαρίας.

Αυτός ακριβώς είναι ο παράγων που εξηγεί τις ασυνήθιστα πυκνές επαφές του κ. Παπανδρέου με τον κ. Νετανιάχου. Οι δύο Πρωθυπουργοί συναντήθηκαν τρεις φορές σε διάστημα έξη μηνών, ενώ ο κ. Παπανδρέου δεν έκανε παρά μόνο από ένα ταξίδι στο Παρίσι και το Βερολίνο, παρόλο που η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής κρίσης! Ο ’Ελληνας Πρωθυπουργόις ταξίδεψε πρόσφατα και στη Σόφια, στην οποία πήγε αυγουστιάτικα και ο Πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες. Επισήμως, για να συζητήσει με τους Βούλγαρους, αν πιστέψουμε τις επίσημες ανακοινώσεις, για το πως οι δύο χώρες θα συνεργασθούν καλλιεργώντας βιολογικά ραπανάκια και πως η Σόφια του Μπόικο Μπορίσωφ, της Μαφίας και των καμπαρέ, θα … πρωταγωνιστήσει στην … επίλυση του μεσανατολικού και τη συμφιλίωση Εβραίων και Παλαιστινίων!

ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΣΑΑΚΑΣΒΙΛΙ ΚΑΙ ΡΟΝΤΟΣ

Δεινοί έμποροι και διαπραγματευτές, με ασυνήθιστες ικανότητες παραπλάνησης και μεγάλη συλλογικότητα που δεν διαθέτουμε εμείς οι ‘Eλληνες, οι Εβραίοι είναι, μαζί με τους Κύπριους, από τους πλέον επίφοβους διαπραγματευτές στον κόσμο. Ο ίδιος ο Νετανιάχου καυχήθηκε δημόσια ότι έχει περίπου στο τσεπάκι του τους Αμερικανούς Προέδρους. Είναι φανερό ότι θέλει, προτού φύγει από το πολιτικό προσκήνιο, να έχει καταστρέψει ολοσχερώς το Ιράν (δεν προκάλεσε βέβαια κοτζάμ εισβολή στο Ιράκ μόνο και μόνο για να δυναμώσει την Τεχεράνη) και να έχει μπλέξει για τα καλά τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια φλεγόμενη από άκρου εις άκρο Μέση Ανατολή.

Μαιτρ στην παραπλάνηση, οι Ισραηλινοί έχουν στήσει και μερικές από τις πιο αριστοτεχνικές παγίδες της ιστορίας, ιδίως όταν έχουν να κάνουν με χώρες και ελίτ σε κατάσταση γενικευμένης αποσύνθεσης.

Ορισμένες μαρτυρίες τους εμπλέκουν μάλιστα και στην παραπλάνηση, που θεωρείται κυρίως βέβαια αμερικανικό έργο, το 1974, του Ιωαννίδη, που επείσθη ότι επρόκειτο να ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα. Σήμερα η ημισέληνος κυματίζει περίπου στο μισό νησί. Οι υπερπατριώτες της ΕΟΚΑ Β’ που στρατολόγησε η Μοσσάντ και η CIA στο νησί όχι μόνο κατάφεραν να φέρουν τους Τούρκους στην Κύπρο, αλλά και παραμένουν ακόμα αδιόρθωτοι, στην καλύτερη περίπτωση, νεροκουβαλητές των ίδιων ξένων συμφερόντων, εκστρατεύοντας τώρα υπέρ μιας κυπρο-ισραηλινής συμμαχίας και επικρίνοντας αναδρομικά τον Μακάριο. Μερικές φορές αναρωτιέται κανένας αν είναι η βλακεία ή η προδοσία ο χειρότερος εχθρός των Ελλήνων.

Πριν από δύο χρόνια και αφού έκαναν τη Γεωργία προτεκτοράτο τους, οι Ισραηλινοί έσπρωξαν τον Σαακασβίλι σε μια αυτοκτονική επίθεση εναντίον της Ρωσίας. Το αποτέλεσμα ήταν η απολύτως προβλέψιμη από όλους, πλην του ίδιου του Γεωργιανού ηγέτη, καταστροφή της Γεωργίας, οι ίδιοι πέτυχαν όμως δύο σημαντικά πράγματα:

– έδωσαν ένα απτό παράδειγμα στη Μόσχα για τις δυνατότητες που έχουν να αποσταθεροποιήσουν ενόπλως την πρώην ΕΣΣΔ, αν όχι να προκαλέσουν νέο ψυχρό πόλεμο και επομένως ένα εξ αντιδιαστολής κίνητρο στη ρωσική διπλωματία να είναι πιο προσεκτική στις συναλλαγές και την υποστήριξή της προς την Τεχεράνη

– έσπρωξαν τη Ρωσία στην αναγνώριση Οσσετίας και Αμπχαζίας, αναγνώριση που παγίωσε την ισραηλινή επιρροή στην υπόλοιπη Γεωργία και αφαίρεσε από τη Μόσχα το μόνο μοχλό πίεσης επί της Τιφλίδας, την απειλή δηλαδή ότι θα αναγνωρίσει τις δύο αυτόνομες περιοχές.

Σε αυτό το σατανικό, παγκόσμιας σημασίας και εμβέλειας σχέδιο, φαίνεται ότι έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο ο κ. ‘Αλεξ Ρόντος, εξ απορρήτων του … Γιώργου Παπανδρέου, που δείχνει να τον περιβάλλει με την απεριόριστη εμπιστοσύνη του, κατά τρόπο που εμείς τουλάχιστο δυσκολευόμαστε να ερμηνεύσουμε. Να σημειώσουμε ότι ο κ. Ρόντος πρωταγωνίστησε σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις αμερικανικών και ισραηλινών συμφερόντων στα Βαλκάνια, εναντίον της Ρωσίας, στον Καύκασο και τη Μέση Ανατολή την τελευταία δεκαετία, χρησιμοποιώντας ευρέως το όνομα Παπανδρέου. Τρεις μήνες πριν από τον πόλεμο στη Γεωργία, τον … προέβλεψε (!!!), από τις στήλες της Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν. Τέτοια οξυδέρκεια!

Καμιά φάκα δεν θάπιανε ποντίκια, αν δεν είχε και κάποιο τυρί. Στην τωρινή περίπτωση, το “τυρί” που μας προτείνουν είναι η σύμπηξη μιας στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ κατά της Τουρκίας. Είναι όμως καλό αυτό το τυρί, ή μήπως είναι δηλητηριασμένο και πεθάνουμε αν το φάμε;

Ο ΑΞΟΝΑΣ ΜΕ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Η τελευταία “μεγάλη ιδέα” που διατρέχει το ελληνικό εκσυγχρονιστικό κατεστημένο, αλλά επίσης σημαντικούς κύκλους της ελληνικής και κυπριακής δεξιάς και ακροδεξιάς, είναι η σύμπηξη μιας συμμαχίας με το “πανίσχυρο” Ισραήλ, που θα μας λύσει όλα τα προβλήματα με την Τουρκία! Mόνο που βέβαια ουδέποτε οι ευφάνταστοι προπαγανδιστές αυτής της ιδέας δεν μπορούν να αποδείξουν τον ισχυρισμό τους, να μας δείξουν δηλαδή τα ανταλλάγματα που παίρνει η Ελλάδα για την πολιτική της.

Πολύ ωραία. Επί μιάμισυ δεκαετία, το νέο, εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ υποστήριξε ότι η λύση των εθνικών προβλημάτων μας είναι να τα βρούμε με την Τουρκία κι ότι η άνοδος των ισλαμιστών του Ερντογάν, εις βάρος των κεμαλιστών, θα οδηγούσε σε αδιατάρακτη φιλία, ειρήνη και συνεργασία Ελλάδα και Τουρκία. Στη βάση αυτού του θεωρήματος, το κυβερνών νέο ΠΑΣΟΚ μεταξύ άλλων: α) συμμετείχε σε ένα μεγάλο, διεθνές πολιτικό έγκλημα, την σύλληψη και παράδοση του ηγέτη της κουρδικής επανάστασης στην Τουρκία, υπό την άμεση καθοδήγηση των αμερικανικών και ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών, β) αναγνώρισε υπό την πίεση Ολμπράιτ ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο στην ‘Αγκυρα, γ) υποχρέωσε την Κύπρο να ακυρώσει την αγορά ρωσικών αντιαεροπορικών όπλων, δ) υποστήριξε ενθουσιωδώς την ένταξη στην ΕΕ της απειλούσης στο Αιγαίο και κατέχουσας στην Κύπρο Τουρκίας.

Η πολιτική αυτή κατέληξε στη σύνταξη του σχεδίου Ανάν, που προέβλεπε τη διάλυση του κυπριακού κράτους και τη μετατροπή του σε είδος μεταμοντέρνου προτεκτοράτου, υπό τη διοίκηση ξένων δικαστών. Τις βασικές ιδέες για τη δομή αυτού του σχεδίου εισηγούνται για πρώτη φορά οι Ισραηλινοί ειδικοί που συμμετέχουν σε ειδικό φόρουμ για τα ελληνοτουρκικά που συνέρχεται τρεις φορές το 2001, στην Ουάσιγκτον, την Αθήνα και το Ισραήλ, οργανωμένο από το ίδρυμα Κόκκαλη. Η βασική ιδέα των Ισραηλινών ήταν, υπογραμμίζει ο Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Αλέξανδρος Κούτσης, που συμμετείχε σε ένα από αυτά τα συνέδρια, το πώς, δια των ρυθμίσεων του σχεδίου θα κρατήσουν υπό δυτικό-ισραηλινό έλεγχο την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αποτρέποντας την είσοδο τρίτων δυνάμεων.

Είναι λοιπόν δυνατό οι ‘Eλληνες πολιτικοί που, αποδεχόμενοι τις εισηγήσεις και συμβουλές αυτές, έκαναν και μέχρι τώρα κάνουν αυτή την πολιτική φιλίας και συμφιλίωσης με τους ισλαμιστές του Ερντογάν, να μας λένε τώρα ξαφνικά ότι θέλουν να κάνουν συμμαχία με το Ισραήλ εναντίον του Ερντογάν; Είναι αυτό εθνική πολιτική, ή είναι, αντίθετα, εθνική προσαρμογή στις μεταβαλλόμενες ανάγκες του αμερικανοεβραϊκού κατεστημένου της Ουάσιγκτον; Που το 2001 ήθελε να στηρίξει τον Ερντογάν και την ελληνοτουρκική φιλία, ενώ τώρα θέλει να στριμώξει τον Ερντογάν και δια της Ελλάδος. ‘Exουν την παραμικρή σχέση με οποιαδήποτε ελληνική, εθνική στρατηγική, αυτές οι επιλογές;

Ασφαλώς δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι πιο παλαιστίνια από τους παλαιστινίους. Μια εξισορρόπηση της μεσανατολικής της πολιτικής; επιβαλλόταν εδώ και πολύ καιρό. Αλλά αυτό που έγινε μετά το 1996 δεν ήταν εξισορρόπηση, ήταν η επιστροφή της ελληνικής ελίτ από τη σχετική ανεξαρτησία του Ανδρέα Παπανδρέου στη “συνήθη” κατάσταση υποτέλειας και εξάρτησης προς τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τις Βρυξέλλες, η επιστροφή στα γνωστά “φαναριώτικα” ρεφλέξ του συμβιβασμού και του κατευνασμού κάθε αφεντικού, ρεφλέξ που διαφοροποιούν τις ελίτ του πρώην οθωμανικού χώρου, από τις γνήσια ευρωπαϊκές, κυρίαρχες ελίτ.

Επί Κώστα Καραμανλή, η ελληνοισραηλινή συνεργασία παίρνει ποιοτικά ανώτερο χαρακτήρα, με τη μυστική συμφωνία που επέτρεπε στην ισραηλινή αεροπορία να πραγματοποιεί ασκήσεις προσομοίωσης βομβαρδισμού του Ιράν στον ελληνικό χώρο δοκιμάζοντας μάλιστα τα ρωσικά αντιαεροπορικά ΤΟΡ και Ες 300 που διαθέτουμε. Το κέρδος του Ισραήλ από τη συνεργασία ήταν κολοσσιαίο. Κανείς αντίθετα, δεν εξήγησε ποτέ τι κέρδισε η Ελλάδα από αυτή την ιστορία, εκτός του να αρχίσει να μπαίνει στο “κάδρο” του μουσουλμανικού κόσμου ως εχθρική χώρα. Στη διετία που μεσολάβησε από τις πρώτες ασκήσεις των Ισραηλινών στο Αιγαίο, οι τελευταίοι παρέδωσαν στην Τουρκία τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη, πολύ επικίνδυνα για τα ελληνικά νησιά!

Βεβαίως κάθε χώρα έχει ανάγκη συμμάχων. Γιατί όμως Αθήνα και Λευκωσία απέρριψαν διαρρήδην τις προσπάθειες Βιλπέν, Σαρκοζί, Μέρκελ και άλλων να προτάξουν τα ελληνικού και κυπριακού ενδιαφέροντος θέματα για να αρθρώσουν το όχι που θέλουν να πουν στην τουρκική ένταξη; Να μια πολύ πιο φυσιολογική συμμαχία, με τις κεντρικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, που δεν τη θέλει όμως η Ελλάδα και η Κύπρος! ‘Oπως δεν θέλει και πολλά πάρε-δώσε με τη Ρωσία του Πούτιν, πολύ πιο φυσιολογικό σύμμαχο της Ελλάδας.

Μας λένε ότι τι αμερικανοϊσραηλίνό λόμπυ θα κινητοποιηθεί τώρα υπέρ των εθνικών μας δικαίων. Μάλιστα. ¨Εχουν όμως εθνικές επιδιώξεις η Ελλάδα και η Κύπρος, για να έχει νόημα αυτή η κινητοποίηση; Η Αθήνα θέλει να ρωτήσει τη Χάγη αν είναι ελληνικό το Φαρμακονήσι και το Αγαθονήσι. Ο κ. Χριστόφιας προτείνει ένα εκ περιτροπής κράτος στο νησί, που απορρίπτουν τα υπόλοιπα κόμματα και ο πληθυσμός του! Χρειαζόμαστε πραγματικά συμμάχους για τέτοιους είδους επιδιώξεις;

Υπάρχουν βεβαίως και διάφοροι ανεγκέφαλοι, που προφητεύουν κάθε τόσο ότι είμαστε στα πρόθυρα της διάλυσης της Τουρκίας, με τη βοήθεια ασφαλώς της συμμαχίας με το Ισραήλ. Αυτό που έχει σίγουρα διαλυθεί εδώ και πολύ καιρό είναι το μυαλό μας και οποιοδήποτε εθνικό σχέδιο, γι¨αυτό και καταλήξαμε πρόσφατα στην αγκάλη του ΔΝΤ.

Ας δοκιμάσουμε όμως προς στιγμήν να πάρουμε στα σοβαρά τα λεγόμενα. Αν αύριο, επιστρέψουν στην εξουσία οι κεμαλιστές, και τα ξαναφτιάξουν με το Ισραήλ, τι θα κάνουν οι Ναπολέοντες και οι Μέτερνιχ; Αν στο μεταξύ ο Ερντογάν με το κύρος που τώρα διαθέτει στον μουσουλμανικό κόσμο πείσει είκοσι ή τριάντα χώρες να αναγνωρίσουν την ΤΔΒΚ, τι θα κάνουν τότε οι κουτοπόνηροι, ιδιοτελείς φωστήρες της Λευκωσίας; Αν αντίθετα, ο μουσουλμανικός κόσμος πιάσει φωτιά και γίνει η Τουρκία Ιράν, θα επιθυμούσαμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή μιας τέτοιας σύγκρουσης;

Ρωτήστε τους οπαδούς του ελληνοϊσραηλίνού άξονα και περιμένετε απαντήσεις. Δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει καμιά συζήτηση, υπάρχει μόνο πρωτογονισμός και ιδιοτέλεια, υπάρχει η έλξη της δύναμης και η συνήθεια της υποτέλειας. Ο γράφων δεν έχει καμία αντίρρηση για την ανάπτυξη των ελληνοισραηλινών σχέσεων, αρκεί να μην είναι λεόντεια η βάση τους, να είναι ισορροπημένες και να μη διαταράσσουν βάναυσα την διεθνή εικόνα και ακτινοβολία της Ελλάδας.

Γιατί εκτός από τον ρεαλισμό της δύναμης, υπάρχει επίσης στη διεθνή πολιτική η δύναμη της ηθικής και η σοφία της ιστορίας, αλλοιώς οι Αμερικανοί θα κέρδιζαν, δεν θα έφευγαν ντροπιασμένοι από το Βιετνάμ, το Ιράκ, το Αφγανιστάν αύριο. Οι ‘Eλληνες δεν είμαστε Σταυροφόροι, ζούμε χιλιάδες χρόνια εδώ και θέλουμε να ζήσουμε άλλα τόσα. Δεν μπορούμε να αντέξουμε τη συσπείρωση πίσω από την Τουρκία όλου του Ισλάμ και αυτό θα καταφέρουμε στο τέλος όπως πάμε κι αφού θα έχουμε διασπαθίσει όλο το τεράστιο αυτό κεφάλαιο που δημιούργησε ιδίως ο Ανδρέας Παπανδρέου με την πολιτική του, μια πολιτική που μιμείται τώρα ο Ταγίπ Ερντογάν!

Αλλά δεν ήταν μόνο ο Ανδρέας. Αν υπάρχει ένα ζήτημα που συσπείρωσε τους περισσότερους ¨Ελληνες πολιτικούς, πολύ διαφορετικούς κατά τα άλλα μεταξύ τους, ήταν η ανάγκη εξισορρόπησης, καλών σχέσεων με τον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Καραμανλής, Γρίβας, Μακάριος, Λυσσαρίδης, Μιχάλης Ράπτης, ακόμα και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος κατάλαβαν, ένοιωσαν τη σημασία του αραβικού κόσμου, κατάλαβαν ότι για την Ελλάδα η Ανατολή είναι η πολιτιστική ενδοχώρα της, η ήπια ισχύς της, το δικό της στρατηγικό βάθος. Δεν έχουμε πυραύλους, δεν είμαστε δισεκατομμύρια, δεν έχουμε υψηλή τεχνολογία. Είμαστε όμως η χώρα του Παρθενώνα και του Περικλή, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Πρωταγόρα, που γέννησε την ελευθερία και τη δημοκρατία, ο λαός του 1821, του 1941-44, του 1955-59. Αυτό είναι το κεφάλαιό μας και καλό είναι, στα πλαίσια ασφαλώς κάποιου ρεαλισμού που η ζώη επιβάλλει, να κυττάμε να μη το βρωμίσουμε, να το παραδώσουμε αλώβητο στις επόμενες γενηές των Ελλήνων

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Eπίκαιρα, στις 19.8.2010
Konstantakopοulos.blogspot.com

TO ΙΣΡΑΗΛ ΒΟΥΛΙΑΞΕ ΣΤΗ ΓΑΖΑ – και η Κύπρος στα ρηχά

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μια από τις μεγαλύτερες ηθικοπολιτικές ήττες της ιστορίας του υπέστη αυτή την εβδομάδα το εβραϊκό κράτος. Η επίθεση των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων στα πλοία του «στολίσκου της ελευθερίας», που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια στην αποκλεισμένη Γάζα, και στον οποίο επέβαιναν βουλευτές, ευρωβουλευτές, βραβεία Νόμπελ κλπ., η σφαγή αόπλων ακτιβιστών στα διεθνή ύδατα της Μεσογείου, η κακομεταχείριση, τα βασανιστήρια, ο άγριος ξυλοδαρμός ακτιβιστών, μεταξύ των οποίων ο συντονιστής του ελληνικού τμήματος της «Ελεύθερης Γάζας» καθηγητής Βαγγέλης Πισσίας, από τον οποίο αφαιρέθηκαν μάλιστα τα φάρμακα που λάμβανε (ο καθηγητής δεχόταν και στην Αθήνα δολοφονικές απειλές πριν από την αναχώρηση του στολίσκου), κατέδειξαν, ακόμα μια φορά και πέραν αμφιβολίας, στην παγκόσμια κοινή γνώμη, τον αληθινό χαρακτήρα του κράτους του Ισραήλ και της πολιτικής του.
\
Η αποφασιστική αντίδραση της ‘Αγκυρας στην επίθεση, οδήγησε σε έντονη τουρκο-ισραηλινή διαμάχη, ταυτόχρονα όμως «εκτόξευσε» την Τουρκία στη θέση του κύριου υπερασπιστή των Μουσουλμάνων, αλλά και διερμηνευτή των αισθημάτων όλης της ανθρωπότητας έναντι της συμπεριφοράς του Ισραήλ. Πόσο μάλλον με έναν Ομπάμα που δεν τολμάει ούτε να ανοίξει το στόμα να ασκήσει λίγο και καθήκοντα αρχηγού υπερδύναμης βρε αδερφέ!, Αντιθέτως η Αθήνα δεν κέρδισε απολύτως τίποτα από την μέχρι παρεξηγήσεως μετρημένη αντίδρασή της, τόσο της κυβέρνησης όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που έμοιαζαν να ντρέπονται και να φοβούνται μαζί μήπως παρεξηγηθούν κάνοντας κριτική στο Ισραήλ και τους χαμηλούς τόνους που επέλεξε η Αθήνα, παρόλο που μεταξύ των πλοίων που δέχθηκαν επίθεση ήταν και δύο ελληνικά.

Τη στιγμή που μασκοφόροι Ισραηλινοί στρατιώτες κακοποιούσαν άγρια ‘Ελληνες πολίτες, ο αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας μίλησε για «δυσανάλογη» βία, λες και το πρόβλημα ήταν η δυσαναλογία και όχι η βία. Το Υπουργείο Εξωτερικών είχε κλείσει και δεν απαντούσε για αρκετές ώρες τη Δευτέρα το πρωί. Ούτε σκέψη για ανάκληση των πρεσβευτών, όπως έπραξε π.χ. η Μαδρίτη και η Στοκχόλμη, καμία έντονη απάντηση στην Τουρκία, όπως αυτή του Ιρλανδού Πρωθυπουργού. Και μάλιστα, όταν επικεφαλής της σφαγής ήταν ο Υπουργός ‘Αμυνας του Ισραήλ Εχούντ Μπάρακ, αντιπρόεδρος του κ. Παπανδρέου στη Σοσιαλιστική Διεθνή. (Να σημειώσουμε επίσης ότι αρχίζει και γίνεται ακατανόητη η τακτική των υπό τον κ. Χρυσοχοϊδη αστυνομικών δυνάμεων να διαλύουν, άνευ λόγου, ειρηνικές διαδηλώσεις πολιτών που ασκούν συνταγματικό τους δικαίωμα, όπως έξω από την Πρεσβεία του Ισραήλ στην Αθήνα. Η τακτική αυτή δεν θα συσπειρώσει τους φιλήσυχους πολίτες, για τον απλούστατο λόγο ότι οι «φιλήσυχοι πολίτες» συμφωνούν με τους διαδηλωτές και είναι συχνότατα οι ίδιοι διαδηλωτές)

Στην Κύπρο τα πράγματα κατέληξαν πολύ χειρότερα, σε μεγάλο φιάσκο, που μπορεί να έχει σοβαρότατες διπλωματικές επιπλοκές για την Κυπριακή Δημοκρατία και τραυμάτισε σοβαρά το κύρος της.

Ερντογάν σε στυλ Ανδρέα

Η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, με τη δυναμική πολιτική της, σε στυλ Ανδρέα Παπανδρέου, κέρδισε πάλι την παράσταση, εμφανιζόμενη ως ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης και εκφραστής όχι μόνο του μουσουλμανικού κόσμου, αλλά και όλης της πολιτισμένης ανθρωπότητας που έχει πλέον αγανακτήσει βαθιά με τη επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά και την ατιμωρησία του Ισραήλ.

Τόσο με την πρόσφατη συμφωνία με το Ιράν και τη Βραζιλία, όσο και με την υπόθεση της Γάζας, η ‘Αγκυρα απέκτησε ένα κολοσσιαίο πολιτικο-διπλωματικό κεφάλαιο. Φυσικά, στην κατηγορία που θέλει να παίξει υφίσταται και κινδύνους, μέχρι τώρα όμως εμφανίζεται μια χώρα που μετετράπη σε μερικά χρόνια από περιφερειακό εργαλείο δεύτερης κατηγορίας της αμερικανικής πολιτικής σε διεθνή πολιτικο-διπλωματικό παίκτη πρώτης γραμμής.

‘Όπως και στην περίπτωση των σχέσεων με τη Ρωσία του Πούτιν, όπου ο κ. Ερντογάν διδάχτηκε από και αντέγραψε στην πρώτη ευκαιρία τα ανοίγματα Καραμανλή, έτσι και στην περίπτωση της Γάζας εκμεταλλεύθηκε μια ελληνική σε μεγάλο βαθμό πρωτοβουλία και την χρησιμοποίησε για τους δικούς της σκοπούς.

Ελληνικά ήταν τα δύο πρώτα πλοία που έσπασαν τον αποκλεισμό της Γάζας το 2008 και με τη γαλανόλευκη υψωμένη μπήκαν στο λιμάνι της Γάζας, προκαλώντας παραλήρημα ενθουσιασμού σε εκατοντάδες εκατομμύρια Μουσουλμάνων που παρακολουθούσαν ζωντανά την αναμετάδοση της σκηνής – που όμως, όπως αναμενόταν, προκάλεσε πολύ μικρότερο ενδιαφέρον των ελληνικών τηλεοράσεων! Η ελληνική αυτή κίνηση διέθετε όμως περιορισμένα μέσα και συνέπεσε με μια περίοδο που οι ιθύνοντες των Αθηνών ενδιαφέρονταν και ενδιαφέρονται περισσότερο για την εύνοια του Ισραήλ παρά των Αράβων, μια περίοδο εντεινόμενης ελληνικής κρίσης και απίστευτης κακομοιριάς ενός πολιτικού και διπλωματικού συστήματος που δύσκολα μπορούσε να πάρει οποιαδήποτε πρωτοβουλία..

Μετά το 1996, οι ελληνικές κυβερνήσεις, πάσχουσες από «ευρωατλαντικό στραβισμό» διασπάθισαν το τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο που κατέλειπε στην Ελλάδα ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη διεθνή πολιτική του. Την περίοδο αυτή η Αθήνα επέστρεψε όλο και περισσότερο στον συνήθη ρόλο του προβλέψιμου «καλού παιδιού» Αμερικανών και Ευρωπαίων. Την ίδια περίοδο η Τουρκία κάνει το αντίθετο. Εγκαινιάζει, μετά το 2003, μια πολιτική «χειραφέτησης», με τα λόγια του Αχμέτ Νταβούτογλου, από την Ουάσιγκτον. Πέραν του ότι πήρε υπόψιν της καλύτερα τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα, η πολιτική Νταβούτογλου, πήρε επίσης καλύτερα υπόψιν της τη σχετική μείωση του ειδικού βάρους της Δύσης και την άνοδο τρίτων παικτών, όπως η Ρωσία, το Ισλάμ, η Κίνα κλπ. Η ‘Αγκυρα έπαιξε και κέρδισε.

Την ίδια περίοδο, το αμερικανικό κατεστημένο διχάζεται βαθιά μετά τις ήττες σε Ιράκ και Λίβανο. Μια μερίδα του αντιλαμβάνεται τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να έχει η ασφυκτική πρόσδεση των ΗΠΑ στο άρμα του Ισραήλ. Ο Νετανιάχου ήταν ο σχεδιαστής των πολέμων στη Μέση Ανατολή και ο χρηματοδότης του βασικού θινκ τανκ που στελέχωσε την κυβέρνηση Μπους. ‘Εχει επιλέξει έναν ακροδεξιό φασίστα ως Υπουργό Εξωτερικών και είναι οπαδός του διαρκούς πολέμου, κατά των Παλαιστινίων και κατά του Ιράν ει δυνατόν, έστω και με ατομικά όπλα. Ο Ομπάμα όμως δεν μπορεί να πει στο Ισραήλ αυτά που θέλει να του πει – έχει ανάγκη την Τουρκία για να τα λέει. ‘Όπως επίσης έχει ανάγκη μιας μετριοπαθούς ισλαμικής δύναμης, για να αντισταθμίζει την επιρροή του Ιράν και των ριζοσπαστών ισλαμιστών, μετά την ουσιαστική παρακμή των αραβικών καθεστώτων. ‘Όλα αυτά ισοδυναμούν με σημαντικό λαισέ πασσέ για τους Τούρκους.

Ελλάδα/Ισραήλ: η «ιδέα» μιας συμμαχίας

Εδώ και χρόνια η Αθήνα έχει εγκαταλείψει αποφασιστικά την πάγια πολιτική της στη Μέση Ανατολή, υπέρ μιας σύσφιγξης των σχέσεων με το Ισραήλ, σύμβολο της οποίας έγιναν οι μεγάλες ελληνοισραηλινές ασκήσεις προσομοίωσης μιας επίθεσης κατά του Ιράν.

Η πολιτική αυτή συνιστά τομή εν σχέσει με όλη την ελληνική πολιτική μετά το 1950. Αν υπάρχει ένα θέμα που να το καταλάβαιναν με τον ίδιο τρόπο σχεδόν όλοι οι ‘Ελληνες και Κύπριοι πολιτικοί είναι το θέμα της ανάγκης να στηριχθούν Αθήνα και Λευκωσία στους ‘Αραβες, στους Ρώσους, στους Ευρωπαίους, για να αντιμετωπίσει την καταθλιπτική πίεση των ΗΠΑ. Τόσο διαφορετικά πρόσωπα όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο στρατηγός Γρίβας και ο Βάσσος Λυσσαρίδης, ο Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο) και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Μακάριος, ο Σπύρος Μαρκεζίνης, ο Τάσσος Παπαδόπουλος καταλάβαιναν αυτή τη στοιχειώδη γεωπολιτική και ιστορική αλήθεια, που μόνο τις δύο τελευταίες δεκαετίες έχουν αρχίσει να μην καταλαβαίνουν πολλοί φωστήρες μας. ‘Όμως, αν η Ελλάδα και η Κύπρος, με την πολιτική τους, συσπειρώσουν όλο το Ισλάμ πίσω από την Τουρκία, ακόμα και ένα παιδί καταλαβαίνει τους μεγάλους κινδύνους που αναλαμβάνουν!

Μέχρι τώρα ουδείς αρμόδιος έχει εξηγήσει τι οφέλη μπορεί να έχει η Ελλάδα από τη στρατιωτική και άλλη συνεργασία με το Ισραήλ και από την εγκατάλειψη της παραδοσιακής πολιτικής στενών σχέσεων με τους ‘Αραβες και τους Ιρανούς. ‘Όπως λέει πεπειραμένος διπλωμάτης: «Οι ‘Ελληνες ζήσαμε χιλιάδες χρόνια εδώ και θέλουμε να ζήσουμε άλλα τόσα. Δεν είμαστε κράτος Σταυροφόρων, ούτε συνεργαστήκαμε ποτέ με Σταυροφόρους»

Κυπριακά παρατράγουδα

«Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι», δήλωσε ο Βάσσος Λυσσαρίδης πληροφορούμενος την ισραηλινή επίθεση κατά του στολίσκου της ελευθερίας.

Ο Λυσσαρίδης είναι ένα όνομα που παραμένει χαραγμένο στη μνήμη των λαών της ανατολής. Αλλά ο «Γιατρός» δεν επαρκεί για να άρει τις αμαρτίες όλων μας, τη βλακεία μας και την ακόμα μεγαλύτερη ιδιοτέλειά μας.

Μέχρι τώρα, η κυβέρνηση Χριστόφια όχι μόνο επέτρεψε να αναχωρήσουν από την Κύπρο τα κατά καιρούς πλοία της «ελέυθερης Γάζας», αλλά και φρόντιζε την ασφάλειά τους με βατραχανθρώπους κλπ., δεδομένης της μακράς εμπειρίας διεθνών τρομοκρατικών επιχειρήσεων των ισραηλινών υπηρεσιών.

Αυτή τη φορά όμως ο Χριστόφιας λύγισε προ των ισραηλινών πιέσεων και απαγόρευσε, με μια αμφισβητούμενης νομιμότητας διαταγή, τον κατάπλου και απόπλου των πλοίων. Η κυπριακή «ελεύθερη Γάζα», επικεφαλής της οποίας ήταν το ίδιο το … κυβερνών ΑΚΕΛ με τον ευρωβουλευτή του, δεν πήρε και πολύ στα σοβαρά τη διαταγή. Συνέχισε την προετοιμασία και περίμενε την ομάδα των ξένων που θα επιβιβαζόταν στην Κύπρο.

Πρέπει να σημειωθεί ότι στην Κύπρο προγραμματιζόταν να έρθει μια επιτροπή βουλευτών, ευρωβουλευτών και προσωπικοτήτων από την Ευρώπη, που δεν ήθελαν να ταξιδεύουν πολλές μέρες. Η συμμετοχή τους στην αποστολή ήταν κρίσιμη, γιατί ήταν η «ασπίδα» της, λόγω των αξιωμάτων που κατείχαν.

Η λύση που βρέθηκε λοιπόν, αφού η κυβέρνηση αρνιόταν τον ελλιμενισμό των πλοίων, ήταν η αντιπροσωπεία να νοικιάσει βάρκες και να βγει στα ανοιχτά για να επιβιβαστεί στα πλοία. Το Ισραήλ άσκησε νέες πιέσεις στον Χριστόφια ο οποίος απαγόρευσε, τελείως παρανόμως, ακόμα και την ενοικίαση βαρκών από τους Ευρωπαίους βουλευτές και ευρωβουλευτές!!!

Το αποτέλεσμα; Δεκάδες άνθρωποι της κυπριακής ΚΥΠ, περιπολικά της αστυνομίας, φουσκωτά του Λιμενικού, ελικόπτερα κλπ. περικύκλωσαν ασφυκτικά την ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία και την ακολουθούσαν παντού όπου πήγαινε! Βουλευτής του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τάσος Κουράκης πήγε στην Κύπρο ως θαυμαστής του Χριστόφια και γύρισε από το νησί σοκαρισμένος και αφού η κυπριακή αστυνομία απείλησε να τον συλλάβει! ‘Όπως λέει ο ίδιος: «’Ενοιωσα σαν τρομοκράτης, με τα ελικόπτερα από πάνω, τα φουσκωτά με τους ενόπλους, την καταδίωξη. Απείλησαν τους βαρκάρηδες ότι δεν θα ξαναδουλέψουν αν μας πάνε στα ανοιχτά. Κατάλαβα ότι παρακολουθούσαν το τηλέφωνό μου, γιατί κανόνισα ένα ραντεβού με έναν βαρκάρη σε μια ερημική παραλία κι όταν πήγα βρήκα φουσκωτά με ενόπλους να με περιμένουν. Δοκίμασα να τηλεφωνήσω στον Λυσσαρίδη και μου μπλόκαραν ηλεκτρονικά το τηλέφωνο».

Μετά από αρκετές ώρες εξωφρενικής συμπεριφοράς των κυπριακών αρχών έναντι μιας ομάδας δεκάδων Ευρωπαίων βουλευτών και ευρωβουλευτών, η πλειοψηφία των ξένων ακτιβιστών πέρασε στα κατεχόμενα και αναζήτησε από κει μέσο για να μεταβεί στο στολίσκο. Αρκετοί Ελληνοκύπριοι δημοσιογράφοι, που ουδέποτε έχουν πάει στα κατεχόμενα να διαδηλώσουν αίφνης κατά της κατοχής, αλλά πηγαίνουν τακτικότατα να παίζουν στα καζίνα, άρχισαν να κατηγορούν τους ξένους ακτιβιστές ότι δεν αγωνίζονται κατά της κατοχής της Κύπρου και να επαναλαμβάνουν κατηγορίες και ισχυρισμούς εναντίον της όλης κίνησης «Ελεύθερη Γάζα», που δεν τόλμησε να αναφέρει ούτε η Μοσσάντ.

Το χειρότερο από όλα, το πλέον επονείδιστο, ήταν η άρνηση των κυπριακών αρχών να προστρέξουν σε βοήθεια δύο πλοίων του στολίσκου που παρέπλεαν την Κύπρο κινδύνευσαν να βυθισθούν. Οι αρμόδιοι, λειτουργώντας πρακτικά ως υπάλληλοι μάλλον Ισραηλινών παρά Κυπριακών υπηρεσιών, όχι μόνο αρνήθηκαν να τους βοηθήσουν, αλλά τους είπαν και να πάνε στην κατεχόμενη Αμμόχωστο!

Ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Λιλλήκας υπογραμμίζει ότι η στρατηγική της υποχώρησης σε όλες τις ξένες πιέσεις, των ισραηλινών πιέσεων περιλαμβανομένων, θα οδηγήσει σε διπλωματική καταστροφή την
Κύπρο, π.χ. αν η Τουρκία επιδιώξει την ψήφιση ευνοϊκού για τις θέσεις της ψηφίσματος από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

«Από την πρώτη στιγμή του αγώνα για την ανεξαρτησία μας, όταν η ΕΟΚΑ του Γρίβα ανατίναζε αγγλικά αεροπλάνα που πήγαιναν να βομβαρδίσουν την Αίγυπτο του Νάσερ, η αλληλεγγύη Κυπρίων και Αράβων απετέλεσε τη θεμελιώδη ιστορική ασπίδα του κυπριακού λαού και της Κυπριακής Δημοκρατίας απέναντι στους εχθρούς της», υπογραμμίζει βετεράνος πολιτικός του νησιού. «Αν χάσουμε τους φίλους, αν χάσουμε το όνομά μας, θα χαθούμε στο τέλος και οι ίδιοι, θα πληρώσουμε πανάκριβο τίμημα για τις ανιστόρητες συμμαχίες. ‘Όπως άλλωστε γράφει και ο Ντέιβιντ Ιγκνάτιους στη Ουάσιγκτον Ποστ, θέλοντας να εξηγήσει πως οι ξυπόλητοι Ιρακινοί, Λιβανέζοι, Αφγανοί νίκησαν τους Αυτοκράτορες, η αξιοπρέπεια είναι πολύ ισχυρό πολεμικό όπλο». Πόσο μάλλον για έναν ολιγάριθμο λαό, που επικαλείται διαρκώς το δίκαιο, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε. Εκτός αν η επίκληση είναι μόνο εικονική…
Δημοσιεύτηκε στον «Κόσμο του Επενδυτή», 5.6.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΖΑ!

ΔΕΛΤΙΟ  ΤΥΠΟΥ

 

ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΖΑ!

                      Αποστολή αντιπροσωπείας εκπαιδευτικών στη Γάζα

 Οργή και αποτροπιασμό προκαλεί  η προσπάθεια του κράτους του Ισραήλ για  μαζική εξόντωση του παλαιστινιακού λαού και ο συνεχιζόμενος-δεκαέξι μήνες μετά τη λήξη των ισραηλινών βομβαρδισμών- αποκλεισμός της Γάζας.

Ο παλαιστινιακός λαός τα τελευταία 60 χρόνια αγωνίζεται για να αποκτήσει ελεύθερη πατρίδα.  Στον αγώνα των Παλαιστινίων συμπαραστέκεται  σύσσωμος ο ελληνικός λαός.

Σε αυτά τα πλαίσια ο εκπαιδευτικός κόσμος δεν έμεινε αδιάφορος: οργάνωσε αντιπολεμικά μαθήματα στις τάξεις, συμμετείχε στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια που διοργανώθηκαν σε δεκάδες πόλεις, ξεκίνησε μεγάλη πανελλαδική καμπάνια «Ένα σχολείο για τη Γάζα», στην οποία συμμετείχαν δεκάδες σύλλογοι εκπαιδευτικών ΠΕ και ΕΛΜΕ, για τη συγκέντρωση χρημάτων με σκοπό την ανέγερση ενός κατεστραμμένου –από τους  ισραηλινούς βομβαρδισμούς- σχολείου στη Γάζα και επικοινώνησε με τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές της δοκιμαζόμενης αυτής γωνιάς του πλανήτη εκφράζοντας τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη του. Μέχρι στιγμής έχουν συγκεντρωθεί 78.000 ευρώ.

Χαιρετίζουμε την ηρωική προσπάθεια των εκατοντάδων ακτιβιστών από δεκάδες χώρες του κόσμου που συμμετείχαν στην αποστολή «Ένα καράβι για τη Γάζα» και προσπάθησαν να σπάσουν στην πράξη το φονικό αποκλεισμό της Γάζας από το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ. Καταδικάζουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την πειρατική επίθεση του ισραηλινού στρατού στο «στόλο της ελευθερίας» και απαιτούμε την παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων της κυβέρνησης και του στρατού του Ισραήλ. Οι δολοφονικές επιθέσεις τους δεν μας φοβίζουν. Μας πεισμώνουν ακόμα περισσότερο!

Στις 10 Ιουνίου 2010  ολιγομελής αντιπροσωπεία εκπαιδευτικών  θα αναχωρήσει  για τη Γάζα,  με σκοπό το σπάσιμο του αποκλεισμού, την έμπρακτη έκφραση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και την επιτόπου εκτίμηση της κατάστασης του συγκεκριμένου σχολείου για να διασφαλιστεί ότι  η οικονομική βοήθεια θα φτάσει σε αυτό και θα χρησιμοποιηθεί για την ανοικοδόμησή του.

 Στην αποστολή θα συμμετέχουν οι εκπαιδευτικοί:  

1. Αντωνόπουλος Παύλος, καθηγητής, μέλος της Ε’ΕΛΜΕ Αθήνας
2. Γαλάνης Γιώργος, δάσκαλος, Πρόεδρος συλλόγου εκπαιδευτικών ΠΕ Πειραιά «η Πρόοδος»
3. Δαφνής Γρηγόρης, καθηγητής, μέλος της Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας
4. Δούκα Ευαγγελία, πρόεδρος του συλλόγου εκπαιδευτικών ΠΕ Άνω Λιοσίων-Ζεφυρίου-Φυλής
5. Μαχά Μαρία, καθηγήτρια, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Περιστερίου   
6. Προκόπη Αδριανή, δασκάλα, μέλος του συλλόγου εκπαιδευτικών ΠΕ « Ο Παρθενώνας».
7. Φατούρου Αγγελική, καθηγήτρια, μέλος του ΔΣ της ΟΛΜΕ
8. Φωκιανός Στέλιος, δάσκαλος μέλος του συλλόγου εκπαιδευτικών Κερατσινίου-Περάματος «Νίκος Πλουμπίδης»
9. Ψιμούλη Χρυσούλα, καθηγήτρια, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Άνω Λιοσίων-Ζεφυρίου-Φυλής

 Επικοινωνία:  enasxoleiogiatigazablogspot.com

e-mail  enasxoleiogiatigaza@gmail.com

ΤΗΛ.  6972210342, Γαλάνης Γιώργος

6974438720, Αγγελική Φατούρου