Tο φινλανδικό θαύμα στην Παιδεία

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Δεκαετίες ολόκληρες αιωρείται στην ελληνική (και όχι μόνο) κοινή γνώμη η ακαθόριστη άποψη ότι στη Σκανδιναβία η εκπαίδευση είναι πολύ καλή. Όταν όμως άρχισαν να δημοσιοποιούνται ευρύτερα τα αποτελέσματα του προγράμματος PISA (Programme for International Student Assessment – Πρόγραμμα Διεθνούς Aξιολόγησης των Σπουδαστών) κατά τη διάρκεια της τρέχουσας δεκαετίας, το όνομα της Φινλανδίας βρέθηκε στα χείλη αλλά και τις γραφίδες πολλών.

Oι εντυπωσιακές επιδόσεις των Φινλανδών μαθητών και φοιτητών προκάλεσαν αίσθηση σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο και δικαιολογημένα έστρεψαν την προσοχή στο εκπαιδευτικό σύστημα της «Xώρας των Xιλίων Λιμνών». Πόσο μάλλον που οι ανά τριετία έρευνες του προγράμματος PISA διενεργούνται από τον OOΣA σε σαράντα ανεπτυγμένες χώρες, σε 15χρονους μαθητές και με πολύ μεγάλα δείγματα (π.χ. στη Φινλανδία εξετάστηκαν 6.235 μαθητές από 197 σχολεία), οπότε είναι κανείς βέβαιος ότι δεν έχουμε να κάνουμε με τα αποτελέσματα κάποιας τρέχουσας δημοσκόπησης, αλλά με σοβαρή επιστημονική έρευνα.

Tάξεις – Kοινωνικές κυψέλες
H Φινλανδία έχει εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, όπως και η Eλλάδα. Oι αρχές όμως που διαπερνούν τη φινλανδική εκπαιδευτική αντίληψη διαφέρουν ριζικά. Bασίζονται στις παιδαγωγικές αρχές του Γάλλου Σελεστίν Φρενέ – να μαθαίνουν τα παιδιά κάνοντας πράγματα μέσα σε πλαίσιο κοινότητας. Στην πράξη αυτό μεταφράζεται στο ότι από την πρώτη κιόλας τάξη του Δημοτικού οι μικροί μαθητές συμμετέχουν σε πληθώρα δραστηριοτήτων της καθημερινής ζωής.

Xρησιμοποιούν ελάχιστα βιβλία, δεν ενθαρρύνεται καθόλου η παθητική απομνημόνευση, δεν απαιτείται από τα παιδιά να είναι καρφωμένα στο θρανίο. Mπορούν να περιφέρονται στην τάξη, να ζητούν πληροφορίες από τον δάσκαλο, να συνεργάζονται με τους συμμαθητές τους. Yπό την καθοδήγηση του δασκάλου τα παιδιά αποφασίζουν τι θα κάνουν κάθε εβδομάδα και υλοποιούν μόνα τους, με τους δικούς τους ρυθμούς, τα καθήκοντα που αυτά αποφάσισαν.

Δεν κάνουν απλώς πάμπολλες εκδρομές εκτός σχολείου σε χώρους διαφόρων δραστηριοτήτων αλλά και εναλλάσσονται σε ομάδες που συμμετέχουν σε όλες ανεξαιρέτως τις δουλειές που σχετίζονται με το σχολείο: βοηθούν στην κουζίνα, τακτοποιούν βιβλία στη βιβλιοθήκη, φροντίζουν τα λουλούδια και τα φυτά που υπάρχουν στη σχολική αυλή, συμμετέχουν στον διαχωρισμό για ανακύκλωση των απορριμμάτων του σχολείου…

Mάλιστα στις δραστηριότητες αυτές τα παιδιά δεν καθοδηγούνται από τους δασκάλους τους, αλλά από το μη εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου: μαγείρους, κηπουρούς, καθαρίστριες, γραμματέα… Eτσι τα παιδιά αναπτύσσουν αισθήματα σεβασμού προς τη δουλειά όχι μόνο των δασκάλων τους, αλλά και όλων των εργαζομένων.

«H ευθύνη για την εκπαίδευση των παιδιών μοιράζεται εξίσου σε όλους και αποφεύγονται μη αναγκαίες ιεραρχικές δομές μεταξύ του προσωπικού», σημειώνει χαρακτηριστικά φυλλάδιο του φινλανδικού υπουργείου Eξωτερικών που αναφέρεται στο θέμα, παρουσιάζοντας τη νοοτροπία που διαπερνά αυτή την πολιτική.

Στην υπηρεσία όλων
Tα φινλανδικά σχολεία βρίσκονται εξαρχής στην υπηρεσία των πολιτών. Mορφώνουν τα παιδιά, αλλά διευκολύνουν και τους γονείς. Eίναι φυσικά δημόσια σχεδόν στην ολότητά τους. Xρηματοδοτούνται από τους δήμους ή το κράτος. Eίναι ολοήμερα, εφοδιασμένα με παιδότοπους, παιδικές χαρές και φυσικά το αναγκαίο προσωπικό για την επίβλεψη των παιδιών μέχρι να γυρίσουν οι γονείς από την εργασία τους και να τα πάρουν σπίτι. Όλα ανεξαιρέτως τα σχολεία (συμπεριλαμβανομένου του αντίστοιχου Λυκείου) της Φινλανδίας παρέχουν δωρεάν ζεστό φαγητό το μεσημέρι στους μαθητές. Δωρεάν είναι και όλα τα βασικά υλικά για την εκπαίδευση (βιβλία, τετράδια, μολύβια κ.λπ.), ενώ δωρεάν γίνεται και η μεταφορά στο σχολείο όλων των παιδιών που ζουν μακριά ή παρουσιάζουν κινητικά προβλήματα.

Tα φινλανδικά σχολεία είναι επίσης ανοιχτά στην τοπική κοινωνία. Oι γονείς είναι ευπρόσδεκτοι στις σχολικές δραστηριότητες που μπορούν να βοηθήσουν με τις γνώσεις ή την τέχνη τους – ένας πατέρας δημοσιογράφος π.χ. μπορεί να πάει στο εργαστήριο που τα παιδιά φτιάχνουν ανά ομάδα το δικό τους περιοδικό και να τους πει πώς να το κάνουν καλύτερο ή μία μητέρα που γνωρίζει ραπτική, πλέξιμο ή κέντημα είναι καλοδεχούμενη στην αντίστοιχη ομάδα για να δείξει στα παιδιά πώς να ράβουν, να πλέκουν ή να κεντούν.

Oι τοπικές αρχές είναι επίσης υποχρεωμένες να παράσχουν τη βασική εκπαίδευση ακόμη και στα παιδιά που λόγω βαριάς ασθένειας ή αναπηρίας δεν μπορούν να πάνε στα κανονικά γενικά σχολεία, ακόμη και αν χρειάζεται να τους στείλουν δάσκαλο στο σπίτι.

Δρόμοι διαρκώς ανοιχτοί
Mετά την εννιάχρονη υποχρεωτική βασική εκπαίδευση, περίπου οι μισοί μαθητές κατευθύνονται στο Λύκειο και άλλοι τόσοι στα επαγγελματικά σχολεία. Mόλις το 6% των Φινλανδών μαθητών σταματάει την εκπαίδευσή του με την ολοκλήρωση της φοίτησης στο εννιάχρονο σχολείο γενικής παιδείας. Oύτε και τρέχουν όμως όλοι στο Γενικό Λύκειο, όπως εδώ. Mόνο οι μισοί.

Στη βασική και μέση εκπαίδευση οι Φινλανδοί δίνουν εξαιρετική έμφαση στις γλώσσες, με την πρώτη ξένη γλώσσα να διδάσκεται υποχρεωτικά από την τρίτη Δημοτικού και τη δεύτερη από την πρώτη Γυμνασίου το αργότερο. Mέχρι να τελειώσουν το Λύκειο, όσοι μαθητές θέλουν μπορούν να έχουν μάθει έως και έξι(!) γλώσσες.

Oσο για τα παιδιά μεταναστών, αρκεί να μπορούν να σχηματίσουν μια μικρή, ολιγομελή ομάδα και ο δήμος, με δικά του φυσικά έξοδα, είναι υποχρεωμένος να παρέχει εκπαίδευση και στη γλώσσα τους δύο φορές την εβδομάδα. Στο Eλσίνκι π.χ. όπου υπάρχουν 2.600 παιδιά μεταναστών, τέτοια μαθήματα γίνονται σε περίπου 40 γλώσσες.

Aκόμη μεγαλύτερη προσοχή δίνουν οι Φινλανδοί σε θέματα θρησκείας. Aρκεί να υπάρξουν τρία και μόνο παιδιά σε μία τάξη από κάποια θρησκεία για να διδάσκονται το μάθημα των Θρησκευτικών στη θρησκεία τους και αποκλειστικά σε αυτήν. Θρησκευτικά δεν διδάσκονται επίσης καθόλου στα παιδιά που οι γονείς τους δεν το επιθυμούν. Tα παιδιά αυτά διδάσκονται Hθική και Διαπροσωπικές Σχέσεις όλα τα χρόνια της βασικής και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

«Εκτόπισαν» την ιδιωτική εκπαίδευση

H τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίζεται σε Πανεπιστήμια και Πολυτεχνεία. Kαθώς ο αριθμός των υποψηφίων υπερβαίνει τις θέσεις σε αυτά, το κάθε AEI επιλέγει τους φοιτητές που θα δεχθεί είτε μόνο με τους βαθμούς του Λυκείου είτε με συνδυασμό βαθμών Λυκείου και επιμέρους εισαγωγικών εξετάσεων για το συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο ή Πολυτεχνείο. H εθνική στρατηγική της Φινλανδίας πάντως συνίσταται στο να προσφέρει τη δυνατότητα ανώτατης εκπαίδευσης στα δύο τρίτα της κάθε ηλικιακής ομάδας. Tα AEI παραμένουν ανοιχτά και για παιδιά που έχουν στραφεί στα επαγγελματικά Λύκεια, μέσα από κάποιες διαδικασίες. Tο τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών είναι, όπως με εμφανή υπερηφάνεια τονίζει το φινλανδικό υπουργείο Eξωτερικών, ότι «χάρη στην υψηλή ποιότητα του σχολικού συστήματος γενικής παιδείας του δημόσιου τομέα, η Φινλανδία δεν έχει εμπορική αγορά στη βασική εκπαίδευση, ενώ και στα άλλα επίπεδα και στους άλλους τομείς η εμπορική παροχή εκπαίδευσης είναι σχετικά μικρή συγκρινόμενη με πολλές άλλες δυτικές χώρες». Προφανώς καθόλου δεν αρέσουν στον OOΣA, προπύργιο του νεοφιλελεύθερου δογματισμού, ούτε τα συμπεράσματα των Φινλανδών ούτε τα επιτεύγματα της δημόσιας εκπαίδευσης της Φινλανδίας, την υπεροχή των οποίων αναγκάζεται να πιστοποιεί ο ίδιος ο OOΣA!

 

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=9625103&tag=9563

Το εκπαιδευτικό έλλειμμα ως τροφοδότης της Aκροδεξιάς

Γεώργιος-Στυλιανός Πρεβελάκης

Η ante portas απεργία των εκπαιδευτικών επανέφερε το ζήτημα της Εθνικής Παιδείας και ανέδειξε την πλήρη παραμόρφωση του συστήματος. Η κοινή γνώμη συνταράσσεται από το αν και πώς θα διενεργηθούν οι Πανελλήνιες εξετάσεις. Η ουσία, όμως, έχει εξαφανιστεί: οι εξετάσεις αυτές, χρόνια τώρα, ακυρώνουν ο,τιδήποτε άλλο ζητούμενο στον χώρο της Μέσης Παιδείας. Οι γονείς ελάχιστα ασχολούνται με τις γνώσεις και την διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών τους μέσα στο σχολείο· αντιθέτως, έχουν πλήρως αποδεχθεί και συμβιβαστεί με την ιδίαις δαπάναις πλήρωση των κενών, γνωστικών και άλλων. Τους απασχολεί η προώθηση των παιδιών στον ανταγωνισμό, με τελικό στόχο μια θέση στο Δημόσιο ή την ενσωμάτωση σε κάποιο από τα κλειστά επαγγέλματα.

Βέβαια, το σύστημα καταρρέει. Ούτε το Κράτος μπορεί πλέον να λειτουργεί ως διανομεύς αργομισθιών ούτε τα επαγγέλματα θα παραμείνουν κλειστά. Το επαγγελματικό μέλλον των νέων θα εξαρτάται από τις πραγματικές τους ικανότητες, χωρίς τις οποίες τα τυπικά προσόντα είναι άχρηστα. Όμως, οι επί τριακονταετία εμπεδωμένες νοοτροπίες αλλάζουν αργά και δύσκολα. Τα συνεπαγόμενα επαγγελματικά και συνδικαλιστικά δίκτυα συμφερόντων διαθέτουν ακόμη εφεδρείες.

Οι ζημίες από την ανωμαλία του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος δεν περιορίζονται στην επαγγελματική αστοχία η οποία σήμερα επιβαρύνει τις «χαμένες γενεές». Η οικονομική κρίση προέκυψε από την υποδόρια κατάρρευση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας· παράλληλα, η υποβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος λειτουργεί σαν ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της πολιτικής ζωής. Το εκπαιδευτικό έλλειμμα, εν συνδυασμώ με τις διαψευσμένες κατοχυρωμένες προσδοκίες, τροφοδοτεί και αναπτύσσει ακραίες συμπεριφορές. Η Χρυσή Αυγή αποτελεί ένα φυσικό υποδοχέα των νέων σε επαγγελματικό αδιέξοδο και  σε πνευματική σύγχυση, δηλαδή των θυμάτων του ελλειμματικού εκπαιδευτικού συστήματος.

Πλανώνται, επομένως, όσοι θεωρούν ότι η ισχύς της Χρυσής Αυγής οφείλεται κατά κύριο λόγο στην τρέχουσα οικονομική κρίση. Η βελτίωση των οικονομικών συνθηκών δεν θα απαλλάξει την ελληνική κοινωνία από τον ήδη εγκατεστημένο δεξιό εξτρεμισμό. Η δύναμή του ανάγεται περισσότερο στην ιδεολογική πενία, παρά στην οικονομική δυσπραγία. Η Χρυσή Αυγή δεν ακυρώνεται με απαγορεύσεις ή αστυνομικά μέτρα. Σε ένα πολιτικό κίνημα το οποίο αμφισβητεί την καθεστηκυία τάξη, η μεμονωμένη καταστολή διευκολύνει την ανάδειξη πολιτικών στελεχών, την ριζοσπαστικοποίηση, την ενίσχυση της εσωτερικής συνοχής, την ηρωοποίηση. Προετοιμάζει, επίσης, ένα σκληραγωγημένο «στρατό», ικανό να ασκήσει επαναστατική βία όταν προκύψουν ευνοϊκές συνθήκες.

Το υπόβαθρο της ακροδεξιάς πολιτικής ανέλιξης είναι πολιτισμικό· έρχεται ως συνέπεια της αστοχίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Πλείστοι όσοι νέοι Έλληνες αποφοιτούν από τα σχολεία, χωρίς τα βασικά νοητικά εφόδια, ώστε να διακρίνουν θεμιτό και αθέμιτο στον πολιτικό λόγο και πράξη. Άγλωσσοι, ανίκανοι να διατυπώσουν συγκροτημένη σκέψη, χωρίς στοιχειώδη ιστορική παιδεία, χωρίς αίσθηση των κλιμάκων του χρόνου, χωρίς κριτήρια και πνευματική πειθαρχία κινούνται εύκολα από το ένα άκρο στο άλλο· υιοθετούν ή ανέχονται απόψεις οι οποίες τους τοποθετούν, έστω και εν αγνοία τους, εκτός της πολιτισμένης Ανθρωπότητας.

Χωρίς υπευθύνους και ενημερωμένους πολίτες, καμιά κοινωνία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει κρίσεις και δυσκολίες. Η έμφαση στην χρησιμοθηρία και στην ήσσονα προσπάθεια κατέστρεψε την κατ’εξοχήν αποστολή του εκπαιδευτικού συστήματος : να προετοιμάζει την διαδοχή των γενεών στον πολιτικό και κοινωνικό βίο.

Οι όποιες μεταρρυθμιστικές διορθωτικές απόπειρες έχουν αποτύχει. Η κοινωνία δεν υποστήριξε καμία σχετική προσπάθεια. Η κοινή γνώμη, στραμμένη στην προσοδοθηρική λογική και επηρεασμένη από ξεπερασμένες παιδαγωγικές  και εκπαιδευτικές θεωρίες, δεν μπόρεσε να κατανοήσει τα διακυβεύματα.

Οι συλλογικές νοοτροπίες δεν μεταβάλλονται με διδάγματα και νουθεσίες· αλλά μετά από επώδυνες εμπειρίες. Οι πρόσφατες οικονομικές ταλαιπωρίες ήδη κλονίζουν τις ριζωμένες πεποιθήσεις. Οι εκπαιδευτικές παραμορφώσεις είναι πλέον ορατές σε όλα τα πεδία : ατομικά, συλλογικά, πολιτικά. Οι προϋποθέσεις για μια εκ βάθρων αναθεώρηση του συστήματος έχουν συσσωρευθεί. Ρόλος της ηγεσίας είναι κατ’αρχήν να διακρίνει και να αναγνωρίσει το πρόβλημα. Κατόπιν, πρέπει να εξηγήσει στους πολίτες, με σαφήνεια και πειθώ, την αιτιώδη σχέση ανάμεσα στο εκπαιδευτικό έλλειμμα και τις απειλητικές του συνέπειες.

 

πηγή: Aντίφωνο, ΕΣΤΙΑ 14 Μαΐου 2013

Γιατί το “ανορθόδοξο” εκπαιδευτικό σύστημα της Φινλανδίας είναι το καλύτερο στον κόσμο

Σύμφωνα με την παγκόσμια κατάταξη του ιδρύματος Economist Intelligence Unit for Pearson, η Φιλανδία έχει το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα στον κόσμο. Το αποτέλεσμα αυτό δεν εκπλήσσει τους ειδικούς, δεδομένου ότι αυτή η Σκανδιναβική χώρα έχει υλοποιήσει τεράστιες μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση τα τελευταία σαράντα χρόνια. Παρακάτω είναι κάποια από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του Φιλανδικού εκπαιδευτικού μοντέλου. 

Τα παιδιά στην Φιλανδία δεν ξεκινούν το σχολείο μέχρι να γίνουν 7 ετών

(Πηγή: NYTimes )

Οι μαθητές σπάνια δίνουν εξετάσεις ή κάνουν εργασίες στο σπίτι μέχρι να φτάσουν στην εφηβεία.

(Πηγή: NYTimes )

Τα παιδιά δεν βαθμολογούνται τα πρώτα έξι χρόνια της εκπαίδευσης τους.

(Πηγή: NYTimes )

Υπάρχει μόνο ένα υποχρεωτικό σημαντικό τεστ, το οποίο το δίνουν οι μαθητές όταν γίνουν 16 ετών.

(Πηγή: Smithsonian )

Όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως ικανοτήτων, διδάσκονται στην ίδια τάξη.

(Πηγή: Smithsonian )

Η Φινλανδία δαπανάει περίπου 30% λιγότερα χρήματα ανά μαθητή, από ό, τι οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

(Πηγή: Smithsonian )

Το 30% των παιδιών παρακολουθούν ενισχυτική διδασκαλία κατά τη διάρκεια των πρώτων εννέα χρόνων στο σχολείο.

(Πηγή: Smithsonian )

Το 66% των μαθητών περνάει στην ανώτατη εκπαίδευση.

(Πηγή: Smithsonian )

Η διαφορά μεταξύ αδύναμων και καλύτερων μαθητών, είναι η μικρότερη στον κόσμο.

(Πηγή: Smithsonian )

Το ανώτατο όριο συμμετοχής στα μαθήματα των θετικών επιστημών είναι  16 μαθητές.

(Πηγή: TNR )

Το 93% των Φινλανδών αποφοιτούν από το λύκειο.

(Πηγή: Smithsonian )

Οι εκπαιδευτικοί διδάσκουν μόνο 4 ώρες την ημέρα. Αφιερώνουν υποχρεωτικά 2 ώρες την εβδομάδα για «επαγγελματική βελτίωση»

(Πηγή: NYTimes )

Η Φινλανδία έχει τον ίδιο αριθμό εκπαιδευτικών που έχει και η Νέα Υόρκη, αλλά για αρκετά λιγότερους μαθητές .

600.000 μαθητές σε σύγκριση με 1,1 εκατομμύριο στη Νέα Υόρκη.

(Πηγή: NYTimes )

Το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργεί με 100% κρατική χρηματοδότηση.

(Πηγή: Smithsonian )

Όλοι οι εκπαιδευτικοί στη Φινλανδία οφείλουν να έχουν αποκτήσει μεταπτυχιακό, το οποίο επιχορηγείται πλήρως.

(Πηγή: NYTimes )

Η πολιτεία δίνει μόνο τις γενικές κατευθυντήριες γραμμές για το πρόγραμμα σπουδών.

(Πηγή: Smithsonian )

Οι δάσκαλοι επιλέγονται από το 10% των αποφοίτων.

(Πηγή: Smithsonian )

Το 2010, 6.600 δάσκαλοι συμμετείχαν σε διαγωνισμό για 660 θέσεις στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση .

(Πηγή: Smithsonian )

Ο μέσος μισθός για ένα πρωτοδιοριζόμενο Φιλανδό δάσκαλο ήταν 29.000 δολάρια το 2008. Στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι 36.000 δολάρια.

(Πηγή: NYTimes )

Οι αμοιβές των δασκάλων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με 15 χρόνια προϋπηρεσίας, είναι κατά μέσο όρο το 102%  των αμοιβών άλλων επαγγελμάτων με πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Στην Αμερική το αντίστοιχο ποσοστό είναι 62%.

(Πηγή: TNR )

Οι εκπαιδευτικοί έχουν αντίστοιχο κοινωνικό στάτους με τους γιατρούς και τους δικηγόρους

(Πηγή: Smithsonian )

Σε μια διεθνή μέτρηση που έγινε το 2001, τα παιδιά από την Φιλανδία  πήραν την πρώτη ή κάποια από τις πρώτες θέσεις στα αντικείμενα της επιστήμης, την ανάγνωσης και των μαθηματικών.

(Πηγή: ΟΟΣΑ / PISA )

_____

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

«Η ελληνική εκπαίδευση ως ανασταλτικός παράγοντας για την κοινωνική αναβάθμιση»

Κανείς δε θα μπορούσε να αμφισβητήσει το γεγονός ότι το εκπαιδευτικό σύστημα μιας χώρας αποτελεί μία από τις πιο αντιπροσωπευτικές εικόνες για τη γενικότερη κατάσταση – στην περίπτωση της Ελλάδας αναντίρρητη παρακμή – στην οποία αυτή έχει περιέλθει. Αυτό επειδή η εκπαίδευση μπορεί να αποτελέσει χωρίς αμφιβολία ισχυρό παράγοντα διαμόρφωσης πολιτικής, οικονομικής και σαφώς κοινωνικής σκέψης και δράσης του νυν μαθητή και μελλοντικού πολίτη και ψηφοφόρου.

Χρήσιμο, συνεπώς, θα ήταν αρχικά να θίξουμε ορισμένα σημαντικά προβλήματα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος και κατόπιν να εντοπίσουμε τον τρόπο με τον οποίο επηρεάζουν αυτά την κοινωνική δράση και αναβάθμιση. Εστιάζουμε, λοιπόν, στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση – αν και η πρωτοβάθμια είναι το ίδιο κρίσιμη – επειδή εκεί ο μαθητής διανύει την περίοδο που συντελούνται οι σημαντικότερες ψυχοσωματικές αλλαγές.

Μείζον πρόβλημα του ελληνικού σχολείου αποτελούν οι επιεικώς «συνωστισμένες» τάξεις. Όπως όλοι γνωρίζουμε στα αστικά κέντρα οι μαθητές ανά τάξη ξεπερνούν οπωσδήποτε του 20 ενώ σε μερικές περιπτώσεις συναντούμε τάξεις με αριθμό μαθητών οριακά κάτω από τους 30. Αυτό σε πρώτη φάση καταδικάζει οποιαδήποτε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, καθώς η ποιότητα του μαθήματος παραμένει χειρίστη κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Επιπλέον, ο καθηγητής αναγκάζεται να εφαρμόσει μια δασκαλοκεντρική μέθοδο διδασκαλίας λόγω του υπερπληθούς τμήματος, πράγμα που εμποδίζει το μαθητή να συμμετέχει και να διατυπώσει άποψη. Έτσι ,λοιπόν, σε αυτή την κρίσιμη ηλικία ο νέος δεν κατανοεί ορθά το μηχανισμό με τον οποίο πρέπει να αξιοποιεί τη νοητική του δυνατότητα σε συνδυασμό με τις γνώσεις του έτσι ώστε να αρθρώσει μία σωστά δομημένη άποψη και αυτή να δοκιμαστεί από τους συνομήλικους αλλά και τον καθηγητή. Δε μυείται στους κανόνες και τις διαδικασίες του διαλόγου και αυτό έχει ως φυσικό επακόλουθο να διατυπώνει μονίμως στενά συμφεροντολογικές και εμπλουτισμένες με ημιμάθεια απόψεις, αφού δεν έχει αντιληφθεί τη σημασία του συλλογικού συμφέροντος επειδή ακριβώς η τάξη πνίγει την ευκαιρία αυτή και εξατομικεύει κάθε μαθητή.

Πέρα, όμως, από τα ασφυκτικά γεμάτα τμήματα είναι επιτακτικό να μελετηθεί προσεκτικά ο τρόπος διδασκαλίας, η διδακτική ύλη και – το ζητούμενο –  πως επηρεάζουν αυτά τη προσωπικότητα του μαθητή. Ο λόγος αρχικά στη διδακτική ύλη, η οποία όχι άδικα είναι δυσάρεστη προς τους μαθητές. Ειδικά όσον αφορά τις θετικές επιστήμες εντοπίζεται σοβαρό πρόβλημα.  Τα βιβλία και η θεματολογία τους δε συνδέονται με την καθημερινότητα, πράγμα που τα καθιστά τυποποιημένα και στεγνά από άποψη ενδιαφέροντος. Εργαστήρια στο γυμνάσιο γίνονται ελάχιστα ενώ στο λύκειο εξαφανίζονται. Στην 3^η λυκείου οι μαθητές καταφέρνουν να αποστηθίσουν (και λιγότερο να εμπεδώσουν) μια αρκετά μεγάλη, για τα δεδομένα του σχολείου, ύλη μαθημάτων χωρίς να έχουν έρθει σε πειραματική επαφή με τίποτα σχεδόν από αυτά. Το εισιτήριο για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα άλλωστε έχει καταλήξει να είναι η παπαγαλία και όχι η κατανόηση. 

              Όσο κι αν φαίνεται ανεπαίσθητο αυτό αν το προσέξουμε καλύτερα είναι η βασική αιτία  υποβάθμισης του σχολείου μας. Οι λέξεις «κλειδιά» είναι κριτική και αντίληψη. Εκεί οι δείκτες του ελληνικού μαθητικού δυναμικού είναι πραγματικά απογοητευτικοί. Ο μαθητής εξασκείται ιδιαίτερα στην αποστήθιση χωρίς να αναπτύσσει την κριτική του. Με γενικές γνώσεις σχεδόν ανύπαρκτες (αφού απουσιάζουν οι διαθεματικές εργασίες, οι πραγματικά εκπαιδευτικές εκδρομές, οι ενημερώσεις) δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε συνθετότερα και συνδυαστικά ερωτήματα. Έχει συνηθίσει να μαθαίνει απ’ έξω και όχι να σκέφτεται. Και οι τελευταίοι στην παρούσα κατάσταση έσονται πρώτοι. Ένα μεγάλο ποσοστό αδίκως περνά σε πανεπιστήμιο – και το σχόλιο κάθε άλλο παρά κακεντρεχές είναι – και γι’ αυτό τεράστιο ποσοστό αποφοιτά από τη σχολή του με βαθμό πτυχίου 5-6(επειδή ακριβώς το πανεπιστήμιο απαιτεί σκέψη!) . Χωρίς κριτική ικανότητα και αντίληψη – κακά τα ψέματα – δεν υπάρχει πιθανότητα βελτίωσης της κοινωνικής πραγματικότητας. Πάνω σ’ αυτή την αδυναμία καλλιεργήθηκε και η ρουσφετολογική πολιτική και ο λαϊκισμός που ταλανίζουν(και παράλληλα «βολεύουν») κάθε γενιά στη χώρα μας.

            Φτάνοντας στον τρόπο διδασκαλίας είναι αδύνατο να μην τοποθετηθεί κανείς για το φλέγον ζήτημα των καθηγητών. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς δεν μπορούμε να είμαστε αφοριστικοί. Καλοί και παραγωγικοί καθηγητές υπάρχουν όπως υπάρχουν και μαθητές με κριτική σκέψη και αντίληψη. Το θέμα είναι ότι αμφότεροι είναι η μειοψηφία. Υποκύπτοντας πλέον στη νεοελληνική κουλτούρα «Δεν έχω οικονομικό κίνητρο» , «Δε με ελέγχει κανείς άρα δεν παράγω» οι μισοί και πλέον καθηγητές «υπολειτουργούν». Είτε δεν παράγουν όσο μπορούν, είτε δεν παράγουν καθόλου, είτε δεν μπορούν να παράγουν(οι λιγότεροι). Στερούνται τις απαραίτητες παιδαγωγικές γνώσεις και δε γνωρίζουν πως να αντιμετωπίσουν καταστάσεις. Ο μαθητής, λοιπόν, δικαιολογημένα δε σέβεται κάποιον που δεν του προκαλεί γόητρο για να τον σεβαστεί – και σκεφτείτε ότι για το μαθητή δημόσιος υπάλληλος σημαίνει καθηγητής, και καθηγητής σημαίνει κράτος εν μέρει.

            Κάπου εδώ θα μπορούσε να σταματήσει η απαρίθμηση των μειονεκτημάτων του σχολείου αν και η συζήτηση γι’ αυτό το θέμα είναι μάλλον ατέρμονη. Το ζήτημα όμως είναι να προσπαθούμε να βελτιώνουμε κι εμείς το εκπαιδευτικό σύστημα. Βασικός παράγοντας που μπορεί να επηρεάσει την κατάσταση είναι η οικογένεια και η διαπαιδαγώγηση που προφέρει στα παιδιά της. Άλλα μάλλον όσο μεγαλώνω καταλήγω ότι η αισχρή αυτή πραγματικότητα κάπου μας βολεύει να συντηρούμε αυτό το σάπιο μοντέλο κοινωνίας… Ζώντας για μια θέση στο ήλιο.

http://9diastash.blogspot.gr/2011/08/blog-post.html

Ὁ κομβικός ρόλος τῆς παιδείας στήν παρασιτοποίηση τὴς ἑλληνικῆς κοινωνίας

του Χρίστου Δάλκου

 Ἡ μηχανιστική μαρξιστική ἤ «μαρξιστική» ἀνάλυση, στήν ὁποία προβαίνουν ὅσοι ἀντιμετωπίζουν τήν Ἑλλάδα ὡς μιά ἐκτός τόπου καί χρόνου «καπιταλιστική κοινωνία», θά θεωροῦσε τήν παιδεία ὡς ἁπλῆ «ἀντανάκλαση» τῆς καπιταλιστικῆς οἰκονομικῆς βάσης. Ἐπειδή, ὅμως, ἀκόμα καί μέ αὐστηρῶς οἰκονομικά κριτήρια, ἡ ἑλληνική κοινωνία δέν εἶναι γενικά καί ἀφηρημένα «καπιταλιστική» ὅπως π.χ. ἡ κοινωνία τῆς Γερμανίας, ἀλλά παρουσιάζει ἔντονα παρασιτικά χαρακτηριστικά, καλό εἶναι νά ἐξετάσουμε ἄν οἱ ἐξελίξεις ἐδῶ καί τριάντα χρόνια στόν τομέα τῆς παιδείας / ἐκπαίδευσης δέν ἀντανακλοῦν ἁπλῶς, ἀλλά πρωτίστως δημιουργοῦν, ἀναπαράγουν καί διογκώνουν τόν παρασιτισμό καί τό παρασιτικό πνεῦμα σέ ὅλα στρώματα (καί τά κόμματα) τῆς πολιτικῆς, οἰκονομικῆς, πνευματικῆς μας κ.λπ. ζωῆς.

Ἦταν τό ΠΑΣΟΚ, μέ τήν πλήρη συναίνεση τῆς ΝΔ, τῆς ἀριστερᾶς καί ἐν τέλει τῆς κοινωνίας, πού κατήργησε τήν ἀξιολόγηση τῶν μαθητῶν στό Δημοτικό, καί καθιέρωσε τήν «ἐλεύθερη» προαγωγή τους ἀπό τάξη σέ τάξη, ἀνεξαρτήτως προσπάθειας καί ἱκανοτήτων. Τό τί τεράστιες ἐπιπτώσεις εἶχε αὐτή ἡ «προοδευτική» διευθέτηση, πού ἀποσυνέδεε τήν κοινωνική ἀνέλιξη ἀπό τήν ἱκανότητα καί τήν ἀξία, μόνο κάποιος ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖ καί ἐμπιστεύεται τά μάτια του μπορεῖ νά τό καταλάβῃ.

Ὅτι ὑπῆρχαν ἄμεσες ἤ μακροπρόθεσμες ἐπιπτώσεις στό «ἐργασιακό ἦθος» διδασκόντων καί διδασκομένων δέν εἶναι δύσκολο νά τό συμπεράνῃ κανείς: Γιατί νά προσπαθήσῃ κανείς γιά τήν κατάκτηση ἑνός πράγματος, ὅταν αὐτό προσφέρεται πλουσιοπάροχα καί σ’ αὐτούς πού δέν προσπαθοῦν; Ἔτσι φτάσαμε στήν μεταλαμπάδευση τοῦ ἀναξιοκρατικοῦ πνεύματος καί στό Γυμνάσιο, ὅπου, στό ὄνομα τῆς κατεδάφισης τῶν «φραγμῶν στή μόρφωση», ἐπιβλήθηκε ἕνα καθεστώς ἀπαξίωσης τῆς μόρφωσης καί τῆς γνώσης, πού τόσο ἀνάγλυφα ἐκφράζεται στήν τάση τῶν μαθητῶν μας νά ἀναδεικνύουν κατά κανόνα ὡς ἀντιπροσώπους τους ὄχι τούς πιό καλλιεργημένους –οἰ ὁποῖοι χλευαστικά ἀποκαλοῦνται «φυτά»- ἀλλά τούς πιό «τσαμπουκᾶδες», αὐτούς οἱ ὁποῖοι κραδαίνουν τήν ἀναιδῆ τους ἀμορφωσιά ἤ ἡμιμάθεια ὡς τίτλο τιμῆς.

Ἄν θέλῃ νά ἀναζητήσῃ αὐτή ἡ κοινωνία τήν πηγή παραγωγῆς τῶν ποικίλων θιασωτῶν τῆς βίας, χουλιγκάνων, μπαχαλάκηδων, κουκουλοφόρων, χρυσαυγιτῶν κ.λπ., θά τήν βρῇ στίς τάξεις τοῦ ἑλληνικοῦ Δημοτικοῦ, Γυμνασίου καί Λυκείου, ὅπου γενιές ἐπί γενεῶν ἀνατρέφονται μέ τό πνεῦμα τοῦ «ὅλα ἐπιτρέπονται», τῆς ἀπουσίας φραγμῶν καί ὁρίων, τῆς διακήρυξης ὅτι «ἡ τσάντα πρέπει νά μένῃ στό σχολεῖο», τῆς «φιλελεύθερης» ἀρχῆς πού πρεσβεύει ὅτι κέντρο τῆς ἐκπαιδευτικῆς διαδικασίας εἶναι ὁ μαθητής, ἐνῷ εἶναι σαφές ὅτι (πρέπει νά) εἶναι ἡ κοινωνία, μέ τά καθολικά συμφέροντα καί τίς ἀνάγκες της.

Πῶς ἀνταποκρίνεται τό παρόν ἐκπαιδευτικό σύστημα στίς ἀνάγκες καί τίς προτεραιότητες αὐτῆς τῆς κοινωνίας; Ὅποιος ἐκπαιδευτικός ἔχει συμμετάσχει σέ ἐξετάσεις μαθητῶν Γυμνασίου πού ἔχουν καταφέρει τό σχεδόν ἀκατόρθωτο, νά παραπεμφθοῦν ὡς ἀνεξεταστέοι σέ ἐπαναληπτικές ἐξετάσεις τόν Σεπτέμβριο, μπορεῖ νά περιγράψῃ τό μέγεθος τῆς παρωδίας πού στέλνει ἀκόμα καί μαθητές πού δέν ξέρουν καλά-καλά νά γράψουν τό ὄνομά τους μετά πολλῶν ἐπαίνων στό Λύκειο.

Ἡ συνέχεια εἶναι λίγο-πολύ γνωστή. Πολλά ἀπό τά παιδιά αὐτά, πού θά μποροῦσαν νά μάθουν στά δεκαπέντε τους μιά τέχνη καί νά κερδίζουν τίμια τό ψωμί τους, συνεισφέροντας παράλληλα στήν παραγωγική ἀνασυγκρότηση τῆς χώρας, καταλήγουν στήν Γ΄ Λυκείου καί στόν προθάλαμο τῶν πολυάριθμων ΑΕΙ, ὅπου καί πάλι διευκολύνεται ἡ σχεδόν «ἐλεύθερη» πρόσβασή τους. Κι ἐδῶ διαπιστώνεται καί πάλι ὁ κομβικός ρόλος τῆς ἐκπαίδευσης στήν παρασιτοποίηση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας: α) Ἱδρύθηκαν, ἀπό τό ΠΑΣΟΚ, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, καί ἀπό τήν ΝΔ –ἐρχόμενη συνήθως δεύτερη καί καταϊδρωμένη- πλῆθος ἄχρηστων εὐρωβόρων ΑΕΙ, στά ὁποῖα διωρίσθηκαν, μέ ἀδιαφανεῖς, πολλές φορές, διαδικασίες, μέχρι καί ἡμιμαθεῖς «πανεπιστημιακοί» καθηγητές, προερχόμενοι σέ ἀρκετές περιπτώσεις καί ἀπό τόν χῶρο τῆς ἐπίσης παρασιτικῆς ἀριστερᾶς (χαρακτηριστικό παράδειγμα ἡ ἐθνική μας «ἱστοριογράφος» ἡ ὁποία δήλωσε προσφάτως στόν δημοσιογράφο κ. Θεοδωράκη: «ἐγώ εἶμαι ὑπέρ αὐτούς που…») β) Οἱ κατά τόπους ἰδιοκτῆτες ἐνοικιαζομένων δωματίων ἐγκατέλειψαν τίς παραγωγικές τους ἀσχολίες καί δόθηκαν ψυχῇ τε καί σώματι στήν ἐνοικίαση τῶν καταλυμάτων τους στούς φοιτητές τῆς «Ἀνωτάτης Τσοπανικῆς» καί ἄλλων παραγωγικῶν σχολῶν γ) Οἱ γονεῖς τῶν ἀνυποψίαστων -ἤ καί ὑπωψιασμένων, ἐνίοτε- θυμάτων τοῦ παρασιτισμοῦ ἔκαναν τό ψωμί τους παξιμάδι, διαθέτοντας ἕνα σημαντικό μέρος τοῦ εἰσοδήματός τους στήν εὐγενῆ προσπάθεια τῆς προσπόρισης ἐκ μέρους τῶν ἐκμισθωτῶν δωματίων εὔκολου καί ἄκοπου κέρδους, καί ἐγκατάλειψης τῶν παραγωγικῶν τους ἀσχολιῶν δ) Ὅσοι φοιτητές δέν διέθεταν τίς ἀπαραίτητες μορφωτικές προϋποθέσεις γιά νά παρακολουθήσουν τά μαθήματα, περιωρίσθηκαν στό νά σούρνονται γιά μερικά χρόνια, στήν ἀκμή τῆς πιό παραγωγικῆς περιόδου τῆς ζωῆς τους, μέσα στήν «γλυκειά ἀπραξία», εὐελπιστῶντας ὅτι ἡ μετά μυρίων ἐξόδων, καθυστερήσεων καί μηχανῶν ἐξασφάλιση τοῦ πτυχίου θά τούς προσπορίσῃ μιά θέση ἀντάξια τῶν συζητήσιμων προσόντων τους ε) Σέ ἀρκετές περιπτώσεις, οἱ γονεῖς ἀνέλαβαν καί τό κόστος τῶν σπουδῶν τῶν τέκνων τους στήν ἀλλοδαπή, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἐκροή συναλλάγματος καί ἐγκεφάλων στό ἐξωτερικό. Εἶναι ἐμφανές ὅτι δέν θά ξενιτεύονταν τόσα παιδιά στό ἐξωτερικό –καί μάλιστα, πολλές φορές, γιά πάντα- ἄν οἱ φραγμοί στήν παρασιτική ἀμορφωσιά εἶχαν λειτουργήσει ἤδη ἀπό τό Δημοτικό / Γυμνάσιο.

Διότι δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγῃ μιά κρίσιμη παράμετρος τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ παρασιτισμοῦ: λόγῳ τῶν ἐξόχως ἀναξιοκρατικῶν χαρακτηριστικῶν τοῦ συστήματος κοινωνικῆς ἀνέλιξης στήν Ἑλλάδα, περισσότερες πιθανότητες ἔχει νά διορισθῇ στό δημόσιο ἕνας ἡμιμαθής πτυχιοῦχος ἤ καί ἀπόφοιτος λυκείου, χρησιμοποιῶντας συχνά τίς κομματικές / πελατειακές «ἄκρες», ἀπό ἕναν ὄντως ἄξιο, διαθέτοντα οὐσιαστικά προσόντα, ὁ ὁποῖος σπρώχνεται σχεδόν νά ἀναζητήσῃ τήν τύχη του στό ἐξωτερικό, ὅπου, ὡς γνωστόν, ἡ ἀξία ἐκτιμᾶται πολύ περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι στήν παρασιτική Ἑλλάδα τῆς σήμερον. Ἰσχύει κι ἐδῶ ὁ καίριος λόγος τοῦ (ἄγνωστού μου) ποιητῆ: «Καί ἔφαγον οἱ ἀκίνητοι τήν πᾶσαν μου κίνησιν…»

Ποιός ὅμως μπορεῖ νά ἀποτιμήσῃ τό τεράστιο κόστος τῆς ἀποψίλωσης τῆς χώρας ἀπό τά πιό λαμπρά της μυαλά (καί πιό τίμια, πολλές φορές) καί τῆς καταδυνάστευσής της, παράλληλα, ἀπό τήν ἀδίστακτη συντεχνία τῶν ἐπιπλεόντων φελλῶν;

Θά μποροῦσε καί πολλά ἄλλα νά πῇ κανείς, ἐπισημαίνοντας τά, γνωστά, οὕτως ἤ ἄλλως, σ’ αὐτή τήν κοινωνία «κατά συνθήκην ψεύδη» της, τά ὁποῖα, παρ’ ὅλα αὐτά, τείνει ὑποκριτικώτατα νά μήν ἀναγνωρίζῃ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αὐτῆς τῆς στρουθοκαμηλικῆς άντίληψης εἶναι τό ἐκπαιδευτικό πρόγραμμα τῶν ποικίλων συνιστωσῶν τῆς (παρασιτικῆς) ἀριστερᾶς, ἡ ὁποία, μέ τήν οἰκτρή, συνδικαλιστικοῦ ἐπιπέδου ρητορική της, σπρώχνει τό παρασιτικό ἐκπαιδευτικό σύστημα ὥς τά ἀκρότατα ὅρια τῆς παράνοιας: ἀκόμα περισσότερες διευκολύνσεις, ἀκόμα πιό «ἐλεύθερη» πρόσβαση, ἀκόμα περισσότερη κομματικοποίηση καί συνδικαλιστικοποίηση τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς.

Ὅμως ὁ κόμπος ἔχει πλέον φτάσει στό χτένι. Ἡ λύση εἶναι ἁπλῆ καί ἀνέξοδη. Τήν ἔχει διατυπώσει ἐδῶ καί πολλά χρόνια ὁ Ἰ. Κακριδής: Ἀγάπη καί αὐστηρότητα. Ἤδη ἀπ’ τό δημοτικό. Ἄν ἐπιθυμοῦμε τήν ἀνασυγκρότηση τῆς χώρας καί τοῦ πολιτισμικοῦ μας ἤθους.

http://ardin-rixi.gr/archives/6154

Διανοούμενοι χωρίς φωνή!

Είμαι εξαιρετικά εξοικειωμένος με την κρίση. Τη βιώνω τα τελευταία 40 χρόνια με αιχμή και άξονα την κακή διαχείριση του Πολιτισμού, της Παιδείας και την απουσία υποδομής όσον αφορά στην Τέχνη. Έτσι, αισθάνομαι σχετικά εκπαιδευμένος. Τώρα, αν το σημερινό οικονομικό αδιέξοδο χτίζει την ταφόπλακα του Πολιτισμού και της Διανόησης, ως συνέχεια μιας διεθνούς πολιτιστικής αποσύνθεσης και αντικατάστασής της με την ελαφρότητα και το life style ή αναζητηθούν άλλες διέξοδοι, δεν το γνωρίζω. Δεν παύω, όμως, να ελπίζω.

Αν και η κρίση στον Πολιτισμό είναι ορατή, στις Εικαστικές Τέχνες διακρίνω έντονη δημιουργία, έναν πρωτοφανή «κύκλο εργασιών» που αποδεικνύει πως ο τομέας ανήκει στους πιο παραγωγικούς της χώρας, οπότε δεν συνδέω την ύπαρξη χρόνιας κρίσης με τη δημιουργία και την παραγωγικότητα. Ίσως πρόκειται για καλλιτεχνική διαστροφή να παραμένουμε δημιουργικοί εν μέσω και ανεξαρτήτως κρίσης. Δημιουργικότητα υπάρχει, η διακίνησή της, όμως, μοιάζει να πάσχει έως ανεπανόρθωτα.

Προσπαθώ να κατανοήσω:

Στο βαθύ πηγάδι αρχίσαμε να μπαίνουμε στα τέλη του ‘80, δηλαδή τα χρόνια της μεγίστης ευδαιμονίας, της υπέρ-κατανάλωσης και μιας εποχής που το χρήμα έρεε. Λίγο πριν απομακρυνθούμε του ταμείου, μας λένε Λάθος. Ευτυχώς ξυπνήσαμε με καλή παρέα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία… Χώρες με μεγάλη παράδοση στον Πολιτισμό και ιδιαίτερα τον εικαστικό, κι αυτό είναι μια παρηγοριά, σκεφτείτε να είμαστε εντελώς μόνοι!

Για να αρχίσω να ελπίζω, όμως, μέσα στην καταστροφή πρέπει κάποιος να ανάψει τα φώτα ώστε να πάψω να συμπεριφέρομαι σαν τυφλός. Αλλά οι εκάστοτε πολιτικοί διατηρούν εχθρικούς δεσμούς με ό,τι σημαίνει υποδομή και αύριο. Παρά ταύτα θέλω να πιστεύω πως αυτό το Λάθος, στο βαθμό που μας αντιστοιχεί ως κοινωνία και πολίτες, μπορεί να γίνει μοχλός σε ένα νέο τρόπο ανάπτυξης.

Αλλά,

η σταθερή θα έλεγα, μόνιμη απουσία και αδιαφορία του πολιτικού κόσμου σε θέματα υποδομής, έχει δημιουργήσει προ πολλού κρίση αξιών.

Το 1976 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποφασίζει την ίδρυση Μουσείου Ακρόπολης, γίνονται δύο αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί το 1976 και το 1979, άκαρποι. Δέκα χρόνια μετά, το 1989, η Μελίνα Μερκούρη κίνησε νέο διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, άκαρπος. Το 2000 νέα πρόσκληση διαγωνισμού, σύμφωνου αυτή τη φορά με τις Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο οποίος και τελεσφόρησε. Πότε; Τριάντα χρόνια Μετά. Σε ποιο κομμάτι του Πολιτισμού; Σ’ εκείνο που προβάλλει και χρησιμοποιεί ο ελληνικός τουρισμός ως προσκλητήριο στη χώρα μας: Την Ακρόπολη και τα περί αυτήν. Οπότε μοιάζει αστείο να μιλήσουμε για το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, αίτημα του ‘65, που ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2000 και ακόμη βρίσκεται χωρίς δικό του κτίριο.

Να μια μεγάλη διαφορά με τους συνάδελφους μας Ευρωπαίους. Εκείνοι διαθέτουν γερές υποδομές κι έχουν προ πολλού ρυθμίσει τα της όποιας κληρονομιάς.

Η κρίση, λοιπόν, μας βρίσκει άνευ υποδομής και η μοναξιά των θεσμών είναι τόσο βαθιά που προκαλεί έναν ιδιότυπο Ιδρυματισμό, αφού δεν υπάρχει διέξοδος ούτε για τις δωρεές μας: Ίδρυμα Τσαρούχη, Ίδρυμα Μπουζιάνη, Ίδρυμα Φασιανού, Ίδρυμα Βασιλείου, Ίδρυμα Σπυρόπουλου, Ίδρυμα Ζογγολόπουλου κλπ., στο δρόμο κι εγώ να φτιάξω ένα. Ο καθένας και το Ίδρυμα του.

Η απουσία υποδομής υπήρξε πηγή πολλών δεινών. Πέραν του ότι άφηνε «την οικοδομή στα μπετά», ευνόησε διαμάχες ανάμεσά μας. Η διανόηση στην Ελλάδα, αρχικά και για πολλά χρόνια, ταυτίστηκε με την Αριστερά, αφού ο διανοούμενος «όφειλε» να είναι προοδευτικός. Οι αστοί διανοούμενοι δεν κέρδιζαν τις εντυπώσεις. Έπαιρνε Νόμπελ ο Σεφέρης; «Επιβραβεύεται από τους δικούς του» έλεγε η Αριστερά δηλητηριάζοντας και τις πιο αισιόδοξες στιγμές, σε μια Ελλάδα πρόσφορη σε παρόμοιες πρακτικές. Αν θυμηθούμε τα συμβάντα τα τελευταία 40 χρόνια, θετικά ή αρνητικά, η Αριστερά τα αμφισβήτησε. Αποτέλεσμα, να δημιουργηθεί πρωτοφανής σύγχυση. Να καταδικαστεί η νεωτερικότητα σε οποιαδήποτε εκδοχή της και ο «κουλτουριάρης» να αποτελεί ύβρη.

Έτσι, γεμίσαμε μικρομάγαζα. Οι παραστατικοί είχαν μία ομάδα, οι αφηρημένοι άλλη, οι μοντέρνοι και οι σύγχρονοι επίσης, οι νεότεροι τη δική τους, οι μεταμοντέρνοι μια διαφορετική, οι λαϊκότροποι τη δική τους, προστέθηκαν και οι νέες τεχνολογίες. Όλα θύμιζαν εικονομάχους και εικονοκλάστες.

Αυτό καθαυτό το γεγονός της πολυφωνίας και του πλουραλισμού δεν ήταν και δεν είναι αρνητικό. Γίνεται απαγορευτικό όταν λείπουν οι επιμειξίες και ο διάλογος, μην τυχόν και διαταραχτούν οι ισορροπίες ή η διαφύλαξη των κεκτημένων.

Η απαξίωση ως ιδεολόγημα και πρακτική από όλες τις πλευρές-ομάδες, θεμιτή ή αθέμιτη, ξιπασμένη ή ταπεινή, με μπλόφα ή χωρίς μπλόφα θεμελίωσε τη δυσπιστία ανάμεσά μας, η οποία κέρδισε τις περισσότερες παρτίδες.

Κι ερχόμαστε στο μαγικό ιμάντα της επικοινωνίας και του ρόλου της. Όταν διαβάζω το ερώτημα «γιατί δεν μιλούν οι πνευματικοί άνθρωποι, γιατί δεν αντιδρούν οι διανοούμενοι», η ανασφάλεια μου τριπλασιάζεται. Αλίμονο αν δεν παρουσιαστούν διεξοδικά στον Τύπο οι μόδες και οι τάσεις της εποχής, εξίσου αλίμονο όμως αν δε διασφαλιστεί το παρελθόν και οι αξίες του. Δυστυχώς, ο Τύπος και τα ΜΜΕ ακολούθησαν τις μόδες, αγνοώντας επιδεικτικά διαφορετικές τάσεις ή απόψεις. Το life style καταβρόχθισε τα πάντα. Δεν άφησε τίποτε όρθιο.

Τον τελευταίο καιρό η κατάσταση μπαίνει σε νέα τροχιά, ακόμη χειρότερη: Μόνο τα τηλεοπτικού ύφους προϊόντα φιγουράρουν στα ΜΜΕ και κάπου-κάπου καμιά συνέντευξη. Τα ίδια περίπου συνέβαιναν και λίγο-πολύ εξακολουθούν να συμβαίνουν και στην κρατική τηλεόραση. Οπότε τα περί σιωπής των καλλιτεχνών και διανοουμένων είναι μια εμφανής υποκρισία.

Εξακολουθώ να πιστεύω πως παραμένουμε αχειραφέτητη κοινωνία, ενώ ένας υφέρπων φασισμός απαγορεύει τη δημιουργική σύγκρουση απόψεων. Και τώρα; Αναζητάμε τη Διανόηση και το ρόλο της. Ποια διανόηση; Την αφομοιωμένη σε πολιτικά σχήματα ή την ευνουχισμένη από τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο; Μήπως εκείνη που ο ίδιος ο Τύπος της αφαίρεσε το λόγο; Ή τους ελάχιστους σκεπτόμενους κάποιων επιφυλλίδων;

Ο όρος διανοούμενος –σήμερα πια- παραπέμπει σε πανεπιστήμιο, επαγγελματισμό και επικοινωνιακή πολιτική. Κι ενώ καίγονται βιβλιοθήκες, μηχανήματα στις Σχολές, καταστρέφονται κτίρια με άλλοθι την υποβάθμιση της Παιδείας, τα Ανώτατα Ιδρύματα παραμένουν εντελώς συντεχνιακά –ιδιαίτερα μετά το νόμο πλαίσιο του ’82, όπου λέκτορες εξελίσσονται σε καθηγητές ανά τριετία χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια, έχοντας προ πολλού εγκαταλείψει την επιστημονική σκέψη και έρευνα. Όσο για τα παιδιά μας; Με πλήρεις σπουδές, ντοκτορά, διατριβές και διεθνείς δημοσιεύσεις στέλνονται ανά τρεις-τρεις στη θέση του ενός με 500 ευρώ το μήνα και το νόμο του 407.

Δυστυχώς, οι ευρωπαϊστές πολιτικοί δεν κατάφεραν να χαράξουν γραμμή πλεύσης, δεν στήριξαν το προηγμένο εγχώριο προϊόν και προτίμησαν την ευδαιμονία της κατανάλωσης των χρόνων του ‘80 και του ‘90, υιοθετώντας την εισαγόμενη αντίληψη Πολιτισμού. Καμία εισαγωγή δεν είναι κακή, αν φυσικά εξυπηρετεί εσωτερικές ανάγκες. Το ίδιο ακριβώς διάλεξαν και οι Ευρωπαίοι. Στις προθήκες τους κυριάρχησε το εισαγόμενο αμερικάνικο καλλιτεχνικό προϊόν κι όλοι οι υπόλοιποι μεταβληθήκαμε σε απλούς καταναλωτές. Σκεφτείτε, όμως, να υπάρχει έλλειψη σε τοματάκια και να εισάγουμε χαβιάρι, ξιπασμένοι και ξιπάζοντας.

Σήμερα αυτό που εννοούσε η Τέχνη αποσυντίθεται ανάμεσα στην ιδέα της επικοινωνίας, στην πολυμιντιακή επιθυμία και στον πολιτιστικό σχετικισμό καταλύοντας κάθε νόρμα. Ζούμε την Τέχνη μετά την Ιστορία, και ευτυχώς όχι μόνον δεν εξαφανίζεται αλλά επιχειρεί μια νέα ανάγνωση της ιστορίας της. Όταν, όμως, ο καλλιτέχνης παύει να αισθάνεται πως εκφράζει το «πνεύμα της εποχής», τότε εκλείπει και η έννοια της πρωτοπορίας, ενώ το μέλλον εκπίπτει ως απλή υπόθεση εργασίας στις ανάγκες ενός αδηφάγου παρόντος. Περιορίζεται σε μια επίπλαστη και ευχάριστη εικόνα προορισμένη για κατανάλωση στην τοπική αγορά, γιατί στη διεθνή το ελληνικό καλλιτεχνικό έργο – προϊόν ούτως ή άλλως θα απουσιάζει για μερικές δεκαετίες ακόμη, και ίσως πολύ περισσότερο λόγω κρίσης. Όχι επειδή υστερεί σε πρωτότυπη σκέψη, αλλά επειδή εμπίπτει στο νόμο της «αδιαφορίας», «της άγνοιας», «της απουσίας καλλιέργειας και υποδομής» των πολιτικών.

Οι περιπέτειες της καθημερινότητας μας αποκλείουν όλο και περισσότερο από το ζωτικό ζητούμενο της Τέχνης, την εσωτερικότητα. Ο βομβαρδισμός είναι μοναδικός. Τα Μαζικά Μέσα πρωτοστατούν. Η πληροφορία από αγαθό μεταβάλλεται σε βάσανο, ακόμη και σε ζητήματα αυτονόητα.

Η Επιστήμη έχει εμπορευματοποιηθεί, η Τεχνολογία κυριαρχεί. Γνωστά πράγματα. Ποιος φανταζόταν, όμως, πως οι μεθοδικοί και οργανωτικοί Γιαπωνέζοι θα προχωρούσαν «σε προχειρότητες»; Διότι δεν ωφελεί να εκπαιδεύεις ένα λαό να τρέχει κάτω από τα τραπεζάκια να γλυτώσει το σεισμό, όταν το ίδιο το σύστημα πάσχει από γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και εσωστρέφεια. Μήπως το Τσουνάμι αμφισβητεί την ίδια την τεχνολογία; Η αμφισημία της εποχής συνιστά πρόοδο και επιτεύγματα, καθώς κρίση και καταστροφή. Μια αμφισημία γνώριμη, ίσως, αλλά θέτει πλέον υπό αμφισβήτηση πολλά θέσφατα.

Κλείνοντας θα προσπεράσω τον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση χιλιάδων ανθρώπων που άλλωστε είναι εμφανής, και θα σταθώ στη συνειδητή απόφαση περιθωριοποίησης καλλιτεχνών και διανοούμενων. Ο διανοούμενος –καλλιτέχνης έπαψε να είναι εκείνος που γνωρίσαμε. Άλλοι υπέκυψαν χωρίς να τους υποχρεώνει κανένας σε πελατειακές σχέσεις, άλλοι παραδόθηκαν στο life style, ορισμένοι ταμπουρώθηκαν στο ατελιέ τους, και κάποιοι άλλοι απογοητευμένοι θέτουν ερωτήματα χωρίς απαντήσεις.

Θα ήταν, όμως, παράλειψη η απουσία αναφοράς στην ενεργή διάθεση επαναπροσδιορισμού ή εξ αρχής τοποθέτησης στα ζωτικά ζητήματα της Τέχνης. Δραστηριότητες που «ξεφυτρώνουν» η μία μετά την άλλη. Το Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης, οι διαλέξεις στην Σχολή Καλών Τεχνών, οι συναντήσεις αποτίμησης, οι διαλέξεις του Πανεπιστημίου Αθηνών, είναι δείγματα μικρά αλλά σοβαρά, μιας κινητικότητας που πιθανόν να οδηγήσει κάπου.

Τελικά, καλώς ή κακώς δεν υπάρχει ούτε άρμα ούτε Φαέθοντας. Και καμία εικονική πραγματικότητα δεν το υπόσχεται. Κι αν η σκυτάλη δεν παραδόθηκε σ’ εμάς ούτε εμείς την παραδώσαμε στους νέους, είναι επειδή ακυρώσαμε κατ’ επανάληψη το χτες.

Μια βεβαιότητα απομένει: Κανένας δεν υπάρχει περίπτωση να διαφύγει.

* Ο ζωγράφος Γιώργος Λαζόγκας είναι Καθηγητής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας.

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΡΟΣΠΟΙΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΥΛΑΞΕΙ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ?

Επί 20 χρόνια τρώμε ένα παραμύθι των εκάστοτε υπουργών ότι προσπαθούν αλλά δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα κύματα των <<μεταναστών>> εισβολέων.

Όλα τα ΜΜΕ μας αποβλάκωναν με παραπλανητικές εικόνες και ψεύτικη πληροφόρηση. Διατεταγμένα στελέχη αμερικανο-τραφείς οικονομολόγοι επι χιλιάδες ώρες μας ανέλυαν τα καλά της φτηνών εργατικών χεριών για την ανάπτυξη της χώρας.

Χιλιάδες αγρότες μας παρασύρθηκαν από το δόλωμα του πρόσκαιρου μικρο- οφέλους και έστειλαν τα παιδιά τους στην ανεργία με πτυχίο. Εκατοντάδες εργολάβοι οικοδομών έχτισαν σπίτια με μικρότερο εργατικό κόστος και άνοιξαν εμπορικά μαγαζιά στα παιδιά τους που σήμερα έχουν μόνο χρέη και κρύβονται από την εφορία. Χιλιάδες έλληνες εργαζόμενοι έχασαν τις εργασίες τους και

ΟΛΟΙ έχασαν τη δυνατότητα να διαπραγματευτούν καλλίτερες συνθήκες εργασίας , ωράρια, ασφάλιση και αξιοπρεπείς μισθούς. Δεκάδες δημοσιογράφοι έκαναν λαμπρές καριέρες με ρεπορτάζ συμπάθειας προς τους κακόμοιρους μετανάστες , τα ενδιαφέροντα έθιμά τους και την ανθρώπινη αλληλεγγύη που πρέπει να επιδείξουμε… Εκατομμύρια (ίσως δις) ευρώ δαπάνησε το κράτος για τη χρηματοδότηση ΜΗΚΥΟ που είχαν αποκλειστικό έργο τη <<προσαρμογή>> των εποίκων στην ελληνική πραγματικότητα.

Πόσα δις ευρώ δαπάνησαν οι κυβερνήσεις μας , από τη φορολογία των ελλήνων πολιτών για να διασώζουν ναυαγούς, χτίζουν υποδομές υποδοχής, να παρέχουν δωρεάν ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη ?

Η στρατευμένη στην δυτικών προτύπων καπιταλιστική ανάπτυξη <<διανόηση>>, έγραψε χιλιάδες άρθρα κατά του κακού δήθεν ρατσισμού κλπ.

Τα σχολικά βιβλία ξαναγράφτηκαν και η νέα γενιά εκπαιδεύτηκε να δείχνει ανοχή στον ξένο συγκάτοικο – συμμαθητή … Μας έπεισαν ότι προοδευτικό είναι να αγαπάμε τους διαφορετικούς νέους κατοίκους της γειτονιάς μας….

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΡΩΤΗΣΕ ΠΟΤΕ ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΣΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΛΛΙΣΤΑ 3 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ….

ΟΥΤΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΑΣ ΕΡΩΤΟΥΝ – ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΜΑΣ ΒΑΖΟΥΝ ΤΑΜΠΕΛΕΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΩΝ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΩΝ – ΡΑΤΣΙΣΤΩΝ ΑΝ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ. Και δυστυχώς έχουν αφορμές από πρακτικές ασήμαντων μειοψηφιών τις οποίες προβάλουν ως κακό παράδειγμα και μπαμπούλα…

Όμως πλέον ΔΕΝ πείθουν …. Τα εγκλήματα και οι ξεχασμένες ασθένειες βοούν κάθε μέρα…

Ο άνεργος νέος που ψάχνει έστω και μια προσωρινή θέση εργασίας και βλέπει τους αλλοδαπούς να την έχουν καταλάβει , εξεγείρεται.

Ο ασθενής πολίτης που περιμένει στα κρατικά νοσοκομεία στην ουρά πίσω από εκατοντάδες αλλοδαπούς με χαρτί απορίας χάνει την υπομονή του…

Ο μαθητής που φοβάται στο <<ελληνικό>> σχολείο τη βία των συνομηλίκων του οργανωμένων σε <<συμμορίες>> παιδιών των μεταναστών, αντι- οργανώνει αμυντικά τις παρέες του…

Χιλιάδες συνταξιούχοι , πρώην κρατικοί λειτουργοί, στρατιωτικοί και απλοί πολίτες ανησυχούν για τη ακεραιότητα και την ασφάλεια της χώρας.

Η ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΣΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΔΕΝ ΠΕΙΘΕΙ ΠΛΕΟΝ..

Το επόμενο μέσον … η επιβολή με τη βία. Δεν θα παραξενευτώ να δώ νέους νόμους προστασίας των αλλοδαπών κατοίκων της Ελλάδος, μαζική εκχώρηση δικαιώματος ψήφου κλπ. Δεν είναι τυχαίο το νομοσχέδιο Καστανίδη κατά της πρόκλησης με σχόλια <<της εχθροπάθειας>> και την απαγόρευση ακόμα και στο διαδίκτυο <<εμπρηστικών>> σχολίων .

ΕΛΛΗΝΑ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΗ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΠΛΕΟΝ – ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΣΕΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ…

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΔΝΤ

Στον παρακάτω σύνδεσμο δείτε το VIDEO μέχρι το τέλος του. Αξίζει… http://www.youtube.com/watch?v=cjKmCWzN2FM&feature=player_embedded

«ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΩΝ»

του Μελέτη Μελετόπουλου

Ο μέσος εκπαιδευτικός του 2007 εισέρχεται στην τάξη με χαλαρό ύφος και διεκπεραιώνει τυπικά την διαδικασία. Απαγγέλλει το μάθημα της ημέρας, ανταλλάσσει μερικές κοινοτυπίες με τα παιδιά και εξέρχεται. Υπάρχει φυσικά και η χειρότερη εκδοχή: ο δημοσιοϋπαλληλοποιημένος εκπαιδευτικός που, αισθανόμενος ασφαλής και κατοχυρωμένος στην θανατηφόρα και πνευματοκτόνα μονιμότητά του, αργεί εσκεμμένα να πάει στο μάθημα και μάλιστα επιπλήττει με ύφος «παληού» τους νεώτερους που σπεύδουν, υπο-απασχολεί τα παιδιά μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι εφησυχασμένος ότι το φροντιστήριο θα καλύψει τα κενά, υπολειτουργεί στο σχολείο ώστε να έχει περίσσευμα ενέργειας για το φροντιστήριο που δουλεύει ο ίδιος, συνδικαλίζεται με σκοπό να απεργεί παραμονές επετείων ώστε να επεκταθεί η σχόλη του με «γεφυρούλες».
Σʼ αυτό το πλαίσιο, ο παλαιός δάσκαλος ιεραπόστολος ή και ο παλαιού τύπου ιδεολόγος-συνδικαλιστής αποτελούν είδη εν ανεπαρκεία.

Σε τι συνίσταται, όμως, η αυθεντική έννοια του δασκάλου; κατʼ αρχήν πρέπει να έχει επιλέξει την ιδιότητα του εκπαιδευτικoύ λόγω έφεσης και αγάπης προς αυτήν. Δεύτερον, πρέπει να την θεωρεί λειτούργημα, και όχι επάγγελμα. Δηλαδή προσφορά προς την κοινωνία, και μάλιστα με μεγάλο βαθμό ανιδιοτέλειας. Τρίτον, πρέπει να αποφεύγει τους μαθητοπατερικούς λαϊκισμούς, που αποφέρουν εύκολη δημοτικότητα, και, αντιθέτως, να είναι αυστηρός και δίκαιος. Η αυστηρότητα είναι ο μηχανισμός εκείνος που εμπεδώνει τον σεβασμό του μαθητή στην εκπαιδευτική διαδικασία. Τέταρτον, πρέπει να είναι επιστημονικά ενημερωμένος —ας μην χρησιμοποιήσω την βαρειά λέξη «σοφός». Η παιδεία του δασκάλου —θα ήθελα να πω η «σοφία»— γεννά τον σεβασμό του μαθητή στο πρόσωπο του δασκάλου. Πέμπτον, ο δάσκαλος πρέπει να είναι δίκαιος, για παράδειγμα η βαθμολογία του πρέπει να είναι το γινόμενο ενός σύνθετου πολυώνυμου, που να συνυπολογίζει όχι μόνον την επίδοση αλλά και το ήθος, όχι μόνον το αποτέλεσμα αλλά και την προσπάθεια, όχι μόνον την συμμετοχή αλλά και την οικογενειακή κατάσταση του μαθητή. Για παράδειγμα, ο βαθμός λειτουργεί όχι μόνον ως αμοιβή αλλά και ως ενθάρρυνση και ψυχολογική στήριξη. Έκτον, ο δάσκαλος πρέπει να είναι παιδαγωγός και ψυχαναλυτής, δηλαδή να προσεγγίζει τον ψυχικό κόσμο του μαθητή και να χρησιμοποιεί την εκπαιδευτική διαδικασία ως μηχανισμό έμμεσης ψυχοθεραπείας. Δύσκολο, βεβαίως. Έβδομον, ο δάσκαλος πρέπει να διδάσκει ήθος, διότι γνώση χωρίς ήθος είναι κύμβαλον αλλαλάζον. Όγδοον, ο δάσκαλος πρέπει να είναι συναρπαστικός, να είναι ρήτωρ, εύγλωττος, απροσδόκητος, οικείος αλλά και εμβληματικός μαζί, συναισθηματικός μά και πρότυπο, αφηγητής αλλά και μαιευτικός.

Μπορεί όλʼ αυτά να ηχούν ανέφικτα στην καθημερινή συλλογική αθλιότητα, αλλά από πού θα ξεκινήσει το ξήλωμα της αθλιότητας παρά από το Σχολείο. Ας θυμηθούμε άλλωστε ότι όλοι μας είχαμε έναν τέτοιον δάσκαλο στα σχολικά μας χρόνια, που εγκαταστάθηκε διά παντός στην συνείδησή μας και λειτουργεί ως κριτήριο, γνώμονας και πυξίδα.

Εξ άλλου ο Πλάτων είχε πει ότι «η διδασκαλία είναι το επάγγελμα των αρίστων».

Aρθρο από την «Νέα Πολιτική», τεύχος 16, σελίδα 24, σε μορφή pdf.

Στο 79ο νηπιαγωγείο των Σεπολίων γιόρτασαν το μπαϊράμι

Η είδηση που μεταφέρουμε, μπορεί να κάνει τον κάθε έναν να βγει από τα ρούχα του. Έτσι όπως ακριβώς συνέβη στον αγανακτισμένο γονέα, ο οποίος μας την μετέφερε. Στο 79ο νηπιαγωγείο της περιοχής των Σεπολίων, την ημέρα που οι μουσουλμάνοι κατέλαβαν τις πλατείες της Αττικής για να προσευχηθούν, οι δασκάλες αποφάσισαν να διδάξουν τους μικρούς μαθητές τι εστί μπαϊράμ.
Όχι, δεν κάνετε λάθος. Κάποιοι άνθρωποι επέλεξαν να μάθουν στα παιδιά ηλικίας τεσσάρων-πέντε ετών για το μπαϊράμ, δηλαδή τη μουσουλμανική γιορτή. Και αυτό γιατί ανάμεσα στα 30 συνολικά παιδάκια, τα τρία ήταν μουσουλμανόπαιδα. Έτσι, αντί για μάθημα, τα παιδάκια «μυήθηκαν» στη μουσουλμανική θρησκεία. Και σαν να μην έφτανε αυτό, κάποια στιγμή, εμφανίστηκαν στον παιδικό σταθμό οι γονείς των μουσουλμανόπαιδων, για να προσευχηθούν μαζί τους! Όπως είναι φυσικό, τα παιδάκια αντιμετώπισαν το όλο περιστατικό σαν παιχνίδι και με δεδομένη την παιδική περιέργεια, έπεσαν και αυτά στο έδαφος και άρχισαν να προσκυνούν τον Αλλάχ, χωρίς κανείς να κάνει τίποτε για να τα εμποδίσει. Είναι σαφές ότι τέτοιου είδους γεγονότα είναι απαράδεκτα, ιδιαίτερα όταν οι γονείς δεν έχουν ενημερωθεί. Βέβαια, προκαλεί εντύπωση το πώς κάποιοι, οι οποίοι αγωνίζονται για να μην γίνονται… αγιασμοί στα σχολεία, δέχονται να πραγματοποιούνται δημόσιες μουσουλμανικές προσευχές. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα. Όπως είναι περίεργο, το πώς μια κυβέρνηση που θέλει να καταργήσει τις εικόνες από τα δημόσια καταστήματα, αποδέχεται δημόσιες προσευχές στο κέντρο της Αθήνας. Είναι όμως η πρώτη φορά που έρχεται στην επιφάνεια ένα τέτοιο γεγονός στη χώρα μας και φυσικά, στο κλίμα των ημερών, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό. Σε γειτονικές χώρες των Βαλκανίων όμως, ανάλογα συμβάντα είναι πολύ συνηθισμένα. Πρόσφατα κυκλοφόρησε βίντεο από τη γειτονική Αλβανία, όπου μια μουσουλμανική «φιλανθρωπική» οργάνωση, χωρίς να το γνωρίζουν οι γονείς, επισκεπτόταν σχολεία για να προσφέρει «δώρα» στα παιδιά. Τα «δώρα» όμως ήταν μαντίλες για τα κοριτσάκια και λευκά σκουφάκια του μουσουλμανικού τελετουργικού για τα αγόρια. Όχι απλά τους τα έδιναν, αλλά τα υποχρέωναν να τα φορέσουν, ενώ δίπλα οι «φιλάνθρωποι» έψελναν μουσουλμανικούς ύμνους. Και όλα αυτά, επαναλβάνουμε, δίχως τη συγκατάθεση και ούτε καν εν γνώσει των γονέων, οι οποίοι αιφνιάδονταν.
Αντίστοιχα περιστατικά είχαμε φυσικά και σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης, ιδιαίτερα στην «πολυπολιτισμική» Βρετανία, όπου μουσουλμάνοι εκπαιδευτικοί, έκαναν ανοικτή προπαγάνδα στα αγγλάκια, προσπαθώντας να τα προσηλυτίσουν, χωρίς να τηρούν ούτε τα προσχήματα. Κλείνοντας, θα πρέπει να ρωτήσουμε εάν θα χαρακτηριστεί «ρατσιστής» ή «ξενόφοβος» κάποιος γονέας, ο οποίος μαθαίνοντας τέτοια πράγματα, θα πάει να πιάσει αυτούς που επιτρέπουν να υφίστανται τέτοια πράγματα τα παιδιά του και τους κάνει μαύρους στο ξύλο! Θα φταίει;

Δημήτρης Παπαγεωργίου
http://dpapageorgiou.blogspot.com/ 

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΜΑΣ

από την Πέπη Σακελλαρίου
(στη μαμά μου διότι τελικά έχει δίκιο…)

 Σήμερα, λόγω ολοκλήρωσης κάποιων υποχρεώσεών μου, την τιμητική του έχει το θέμα της επιστήμης και οι επιπτώσεις της εμπλοκής της με την πολιτική και την οικονομία στην κοινωνία των ανθρώπων. Ολοκληρώνω λοιπόν την απαραίτητη έρευνα και ενδοσκόπηση για να καταλήξω να βρω την ησυχία μου στη διαπίστωση κάποιου μη επιστήμονα (τεκμηριωμένη όμως πλέον και από «επιστημονικής» πλευράς!!).

Όποιος βαριέται να διαβάσει το κείμενο (γιατί μου βγήκε λίγο μεγάλο) ας πάει κατ’ ευθείαν στο τέλος. Το απαύγασμα της μακροσκελούς ανάλυσης συνοψίζεται σε μια συγκλονιστική διαπίστωση διατυπωμένη με τα απλά λόγια της λογικής ….

 Τι είναι επιστήμη;

Ένα ερώτημα χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση! Και αυτό γιατί δεν υπάρχει κάποια αντικειμενική επιστημονική μέθοδος που θα μας βοηθούσε να θεωρήσουμε την επιστήμη ως αντικείμενο επιστήμης και τον επιστήμονα ως υποκείμενο[1].

Έτσι είναι αδύνατο να εξηγηθεί πως η πρωτοφανής πρόοδος των γνώσεων οδηγεί σε μια απίστευτη οπισθοδρόμηση σε κοινωνικά και προσωπικά προβλήματα!

Από τη μέχρι στιγμής πορεία αυτό που διαπιστώνεται είναι ότι η πρόοδος των επιστημών συμβαδίζει με την πρόοδο των επιβλαβών και θανατηφόρων χαρακτηριστικών της επιστήμης αφού τελικά αποτυγχάνει να μετασχηματίσει το νόημα και τη λειτουργία της γνώσης σε δράση υπέρ των αγαθού της συλλογικότητας.

Οι κάθε λογής επιστήμονες βέβαια καταγγέλλουν τους πολιτικούς για τον τρόπο με τον οποίο αξιοποιούν την ανθρώπινη γνώση προσπαθώντας να αποκρύψουν την δική τους ακόρεστη βουλιμία για όλο και περισσότερα κέρδη και αποφεύγοντας συστηματικά τις σημαντικές ευθύνες τους.

Ειδικότερα αν σκεφθούμε τα παραπάνω με τους όρους της Επιστήμης της Οικονομίας –λόγω της παρούσας κατάστασης– βλέπουμε πόσο αλήθεια είναι!

 Τι συμβαίνει λοιπόν; Γατί η γνώση δεν διασφαλίζει την ευημερία όλων;

Η βάση της έρευνας ξεκινάει από τη διερεύνηση του επικρατούντος πολιτισμικού ρεύματος. Ένα πολιτισμικό ρεύμα εκφράζει την εκάστοτε προσπάθεια του ανθρώπου να ξεπεράσει και να ελέγξει το φόβο της επιβίωσης (π.χ. εξεύρεση πόρων), το φόβο από φυσικές καταστροφές (π.χ. σεισμοί) και το μεταφυσικό φόβο (δηλαδή γεγονότων που ξεφεύγουν από τη λογική ερμηνεία). Το πολιτισμικό ρεύμα βασίζεται πάνω σε τρεις πυλώνες που απορρέουν από την προσπάθεια κατασίγασης των τριών αυτών φόβων[2].

Η επιστημονική κοσμοθεωρία είναι ο ένας από τους τρεις πυλώνες[3] αυτού που ονομάζεται «πολιτισμικό ρεύμα».  Η επιστημονική κοσμοθεωρία είναι οι πεποιθήσεις της κοινωνίας που μπορούν να ερμηνευθούν, όχι όμως και να αποδειχθούν όλες με βάση την ανθρώπινη λογική που έχει αναπτύξει η κοινωνία, και σταματά στο επίπεδο της εφαρμοσμένης φιλοσοφίας.

Οι άλλοι δύο πυλώνες είναι η εσωτερική φιλοσοφία (το σύνολο των αυταπόδεικτων πεποιθήσεων της κοινωνίας σε θέματα της φύσης του ανθρώπου και του κόσμου) και η κοινωνική φιλοσοφία (η δόμηση της κοινωνίας σύμφωνα με ένα διοικητικό σύστημα αξιών).

Η επιστημονική κοσμοθεωρία εξελίσσεται σε επιστήμη (η εσωτερική φιλοσοφία σε θεολογία και στη συνέχεια σε θρησκεία, η κοινωνική φιλοσοφία μετασχηματίζεται σε κοινωνικό σύστημα) και για να επιζήσει ένα πολιτισμικό ρεύμα, οι τρεις πυλώνες πρέπει να αναπτύσσονται ισόρροπα.

Η δυτική κοινωνία στηρίχθηκε στο Πραγματιστικό Πολιτισμικό Ρεύμα που υιοθέτησε ως εσωτερική φιλοσοφία το μέρος εκείνο της Αριστοτέλειας φιλοσοφίας που πραγματεύεται το res (δηλαδή την υλική διάσταση των αισθήσεων) με αποτέλεσμα και στο πεδίο της επιστημονικής κοσμοθεωρίας να ασχοληθεί μόνο με τη μελέτη του αισθητού σύμπαντος ενώ ως κοινωνική κοσμοθεωρία να επικρατήσει η Αριστοκρατία (και εν συνεχεία η Ολιγαρχία).

Στον αντίποδα αυτού του Πραγματιστικού Πολιτισμικού Ρεύματος βρισκόταν το Ιδεαλιστικό Πολιτισμικό Ρεύμα με εσωτερική φιλοσοφία τον Πλατωνικό Ιδεαλισμό, επιστημονική κοσμοθεωρία την Προσωκρατική Θετική Σκέψη και κοινωνική φιλοσοφία την Άμεση Δημοκρατία.

Δυστυχώς το Ιδεαλιστικό Πολιτισμικό Ρεύμα δεν μπόρεσε να επικρατήσει είτε γιατί η Προσωκρατική Θετική Σκέψη απέτυχε να μετεξελιχθεί σε επιστήμη και τεχνολογία είτε γιατί ο τρίτος πυλώνας της κοινωνικής φιλοσοφίας παρέμεινε πεισματικά προσκολλημένος στην Ολιγαρχία.

Η πλήρης επικράτηση του Πραγματιστικού Πολιτισμικού Ρεύματος έγινε μετά τον 16^ο αιώνα με την κυριάρχηση της Νευτώνειας φυσικής και της Ευκλείδειας γεωμετρίας, χωρίς παρ’ όλα αυτά το Ιδεαλιστικό Πολιτισμικό Ρεύμα να εκλείψει εντελώς (αφού η κοινότητα των διανοουμένων έδωσε τις ιδέες του ουμανισμού, της ισονομίας και το κοινωνικό σύστημα του Σοσιαλισμού στην ιδεατή μορφή του).

Η αλλαγή και το τώρα

 Στο έργο του Kuhn «Δομή των Επιστημονικών Επαναστάσεων» το 1962 καταγράφεται το κλείσιμο μιας εποχής και το άνοιγμα μιας νέας, όπου η εικόνα της επιστήμης βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση και φιλοδοξεί να αντικαταστήσει την ανάλυση του Λογικού Θετικισμού[4]. Τα ονόματα των Kuhn, Feyerabend, Hanson και Toulmin είναι συνδεδεμένα με το νέο Επιστημολογικό ρεύμα που χαρακτηρίζεται από ακραία αντιθετικιστική γραμμή και αποδεικνύει ότι η μέχρι τότε επικρατούσα θεωρία θυσιάζει στο βωμό ενός απλοϊκού εμπειρισμού τον κυριότερο παράγοντα της επιστημονικής προόδου: τη δημιουργικότητα και φαντασία του ερευνητή.

 Οι επιστημονικές εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών έχουν αλλάξει τον τρόπο σκέψης μας. Στο άρθρο «Τα φαντάσματα του στέρεου κόσμου μας» καταγράφεται ο τρόπος με τον οποίο συνέβη αυτό.

 Και παρ’ όλο που στον  πυλώνα της επιστημονικής θεώρησης το κλίμα φαίνεται να αλλάζει, διαπιστώνεται μια σθεναρή αντίσταση στον πυλώνα της κοινωνικής θεώρησης.

Όπως καταδεικνύεται σαφέστατα από την παρούσα οικονομική κρίση και τον τρόπο που η παγκόσμια καθεστηκυία τάξη την αντιμετωπίζει, υποβοηθούμενη από πολλούς μεγαλόσχημους επιστήμονες της Οικονομίας -που συνεχίζουν να υποστηρίζουν τον καπιταλισμό και τις μεταλλαγμένες μορφές του (νεοφιλελευθερισμός, τρίτος δρόμος, ή άλλα εξωτικά νέα οικονομικά σχήματα που δημιουργούνται για να εξυπηρετήσουν το βασικό στόχο της διατήρησης μιας Οικονομικής Ολιγαρχίας)- το Πραγματολογικό Πολιτισμικό Πρότυπο παραμένει ισχυρό ενόσω στα πλαίσιά του δεν φαίνεται να εξισορροπούν οι δύο από τους τρεις πυλώνες του, μιας και όσον αφορά στον πυλώνα της εσωτερικής φιλοσοφίας τα ερείσματα της θρησκείας φαίνεται να μην είναι στην παρούσα φάση τόσο καταλυτικά.

 Και για άλλη μια φορά τα ερωτήματα έρχονται στο μυαλό μου :

Η ανισορροπία αυτή που θα οδηγήσει τελικά; Έχει η επιστημονική κοινότητα -σε όλους τους τομείς- τη δυνατότητα να οδηγήσει τις εξελίξεις στη βάση του νέου επιστημολογικού ρεύματος και με δημιουργικότητα και φαντασία να θέσει στο επίκεντρο όλους τους ανθρώπους;

Μπορεί οι επιστήμονες να θέσουν στην άκρη το αρχέγονο συναίσθημα της απληστίας που οδηγεί στον κορπορατισμό τους από την Οικονομική Ολιγαρχία και να οδηγήσουν αυτοί τις εξελίξεις στο Πρότυπο του Ιδεαλισμού δομώντας μια νέα κοινωνία συλλογικότητας;

 Και η απάντηση έρχεται από τη μαμά μου απλή, ξεκάθαρη και πολύ μα πολύ πραγματιστική !

«Να τα χ#σ@ τα χαρτιά (τα πτυχία εννοεί) και τις επιστήμες!»

αναφωνούσε η μαμά μου έπειτα από κάθε χαρτί που της πήγαινα.

«Με τόσα σπουδαγμένα μυαλά ο κόσμος έπρεπε να είναι καλύτερος. Αλλά κατά πως φαίνεται η επιστημοσύνη ταιριάζει περισσότερο με την τσέπη παρά με την ανθρωπιά.»

Και συνέχιζε με το φοβερό και τρομερό :

«Και δυστυχώς δεν υπάρχει πουθενά πανεπιστήμιο που να μαθαίνει στους ανθρώπους πώς να είναι άνθρωποι.»

Πόσο δίκιο φαίνεται να έχει πλέον, τόσα μυαλά, τόση γνώση, τέτοια δυνατότητα … και όλα μόνο στην υπηρεσία λίγων .

 Th. S.

[1] Βασισμένο στην εισήγηση του Edgar Morin στην συνεδρίαση της 159^ης ετήσιας γενικής συνέλευσης της Ελβετικής Εταιρείας Φυσικών Επιστημών. Αναδημοσίευση του κειμένου στον Φυσικό Κόσμο (Ιούνιος–Ιούλιος–Αύγουστος, 2001)

 

[2] Δανέζης Μ., (2003), «Η διαχείριση ως φαινόμενο πολιτισμικής παρακμής», Βραδυνή της Κυριακής, 7 Σεπτεμβρίου 2003

[3] Θεοδοσίου Σ., Δανέζης M., (2003),  «Η κοσμολογία της νόησης», εκδόσεις Δίαυλος, Αθήνα.

[4] Φιλοσοφικό ρεύμα που δημιουργήθηκε το 1920-30 στη γερμανόφωνη Ευρώπη με προγραμματική αντίθεση σε κάθε Μεταφυσική και κοινό σημείο με τον κλασσικό Εμπειρισμό την πεποίθηση ότι η έγκυρη γνώση θεμελιώνεται στα δεδομένα της εμπειρίας και μόνο. Κάθε τι περιορίζεται στη διερεύνηση των φυσικών νόμων και δεν αναζητά τις κρυφές αιτίες των πραγμάτων.

http://peopleinaction.wordpress.com/

Εκπαίδευση των παιδιών της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη

Ξάνθη, 13 Μαΐου 2010
Προς
Την Υπουργό Παιδείας
Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων
κ. Άννα Διαμαντοπούλου

Θέμα: Το νέο Πρόγραμμα «Εκπαίδευση των παιδιών της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη» του Υπουργείου Παιδείας ανοίγει τους «ασκούς του Αιόλου» για την τουρκοποίηση της εκπαίδευσης στη Θράκη και τον υποβιβασμό της ελληνικής σε δεύτερη γλώσσα

Αξιότιμη κυρία Υπουργέ,

Προσωπικά, πάντοτε ήμουν υπέρμαχος της ελληνοτουρκικής φιλίας και της γόνιμης -σε κάθε επίπεδο- συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας, αλλά όχι με όρους υποτέλειας.

Μελετώντας την νέα Πρόσκληση του Υπουργείου Παιδείας, της 23^ης/3/2010 προς τα Α.Ε.Ι. της χώρας, για την υποβολή προτάσεων στο πλαίσιο της Πράξης: «Εκπαίδευση των παιδιών της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη» για τα έτη 2010-2013, αισθανόμαστε ότι, ή εμείς έχουμε χάσει τα λογικά μας και παραλογιζόμεθα ή εδώ στη Θράκη συμβαίνουν παράλογα πράγματα.

Διότι, εάν είχαμε αντίστοιχες ενέργειες από πλευράς Τουρκίας για την εισαγωγή, παραδείγματος χάριν, της ελληνικής γλώσσας σε όλα τα τουρκικά δημόσια σχολεία της Κωνσταντινούπολης, θα ήταν τότε κάπως κατανοητή η λογική του Υπουργείου Παιδείας. Τώρα όμως, η όλη μεθόδευση προκαλεί εύλογη έκπληξη και απορία, την στιγμή μάλιστα που ευρισκόμαστε ενώπιον μιας ενορχηστρωμένης προσπάθειας του τουρκικού επεκτατισμού να ποδηγετήσει τη Θράκη, αφού είναι γνωστό ότι το τουρκικό Προξενείο στην Κομοτηνή έχει υπερβεί τα όρια των διπλωματικών του ευθυνών και λειτουργεί ως άτυπο Υπουργείο Θράκης.

Πιο συγκεκριμένα, το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας, αντί να προάγει -όπως οφείλει- την δημόσια ελληνική εκπαίδευση στη Θράκη δίνοντας τη δυνατότητα -πέραν των χριστιανών- και σε όλους τους μουσουλμάνους συμπολίτες μας να μορφώνονται ισότιμα όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες πολίτες, μεθοδεύει βήμα προς βήμα την τουρκοποίηση της παρεχόμενης εκπαίδευσης στα σχολεία και τα νηπιαγωγεία της Θράκης.

Διερωτώμεθα, εάν τα χρήματα του ελληνικού λαού και της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορούν -εν μέσω της παρούσας οικονομικής κρίσης- να προορίζονται από το Υπουργείο Παιδείας για να προετοιμάζεται το έδαφος, προκειμένου να εισαχθεί η τουρκική γλώσσα σε ολόκληρη την δημόσια εκπαίδευση της Θράκης και συγχρόνως να υποβιβάζεται η ελληνική σε δεύτερη γλώσσα. Διότι αυτό ακριβώς είναι κατ’ ουσίαν το περιεχόμενο και ο στόχος της ανωτέρω Πρόσκλησης.

Επιπλέον, αντί το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας να εστιάσει στην αξιοποίηση των προς διάθεση κονδυλίων για τη διεύρυνση και τη δημιουργία νέων δημόσιων σχολείων στη Θράκη, ιδιαίτερα στην ορεινή περιοχή της, δαπανά από το 1997 μέχρι σήμερα μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ στην κατεύθυνση υλοποίησης Προγραμμάτων, τα οποία δυστυχώς δεν δημιουργούν ουδεμία μόνιμη και βιώσιμη υποδομή στην εκπαίδευση. Ενώ, μόλις αυτού του είδους τα Προγράμματα περατωθούν και αφού έχουν δαπανηθεί μεγάλα ποσά, δεν απομένει καμία ουσιώδης υφιστάμενη δομή και επιστρέφουμε πάλι στην αρχή, όπως έχουμε δείξει και σε άλλες επιστολές μας.

Πιο συγκεκριμένα, στις Ενότητες της εν λόγω Πρόσκλησης, διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «… Μελέτη με αντικείμενο την εισαγωγή της τουρκικής γλώσσας … στα δημόσια σχολεία της Θράκης… υλοποίηση του μέτρου εισαγωγής της διδασκαλίας της τουρκικής στα δημόσια σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας. Επεξεργασία αναλυτικού προγράμματος για την τουρκική γλώσσα… Διαμόρφωση Προτάσεων …για τα εκπαιδευτικά υλικά και βιβλία διδασκαλίας της τουρκικής στα δημόσια σχολεία…» (Σελίδες 6,7,8,9 της Πρόσκλησης).

Όλα τα ανωτέρω αποτελούν νέες παραχωρήσεις προς τον τουρκικό επεκτατισμό που πριν από λίγα χρόνια κανείς δεν διανοείτο να πράξει. Η εν λόγω δε μεθόδευση του Υπουργείου Παιδείας θεωρούμε ότι υποκαθιστά και επί της ουσίας ακυρώνει όλη την ελληνική διπλωματία και την μέχρι σήμερα ισορροπημένη πολιτική στην Θράκη, στην οποία έχει συμβάλει τα μέγιστα και ο νυν Πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Παράλληλα, το ίδιο πρόγραμμα προωθεί τα δίγλωσσα νηπιαγωγεία, έτσι ώστε η τουρκοποίηση όλων των Μουσουλμάνων της Θράκης, συμπεριλαμβανομένων των Πομάκων και των Τσιγγάνων (που αποτελούν περίπου τα 2/3 της μουσουλμανικής μειονότητας), να αρχίζει –με τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων– από τη νηπιακή ακόμη ηλικία.

Τραγικότερο δε όλων είναι το ακόλουθο απόσπασμα από την ανωτέρω Πρόσκληση: «…Το περιεχόμενο της επιμόρφωσης θα είναι: νέες παιδαγωγικές μέθοδοι, διαφοροποιημένη παιδαγωγική, … διδασκαλία της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας» (σελ. 8 της Πρόσκλησης).

Στην Θράκη επομένως, του 2010, το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας, α) μελετά και σχεδιάζει επίσημα την εισαγωγή της τουρκικής σε όλα τα δημόσια σχολεία, β) δημιουργεί δίγλωσσα νηπιαγωγεία, για τα οποία δεν προνοεί κατά τον σχεδιασμό του την χρήση των άλλων μητρικών γλωσσών της μειονότητας (πομακική και τσιγγανική), γ) προάγει διαφοροποιημένη παιδαγωγική, δ) υποβιβάζει την ελληνική σε δεύτερη γλώσσα. Φοβούμαστε δε, ότι μετά από τη Θράκη σειρά έχει η υπόλοιπη Ελλάδα και τα υπόλοιπα δημόσια ελληνικά σχολεία να υποστούν τον διαπολιτισμό του Υπουργείου Παιδείας και τον υποβιβασμό της ελληνικής σε δεύτερη γλώσσα, αφού παντού πλέον υπάρχουν μουσουλμάνοι πολίτες.

Για τα ανωτέρω το Υπουργείο Παιδείας διαθέτει για τους επόμενους 36 μήνες 10 εκατομμύρια ευρώ, εν μέσω περικοπών συντάξεων, μισθών και νέων φορολογικών αυξήσεων. Δεν μπορούμε παρά να καταγγείλουμε αυτήν την προσβλητική για τη Δημοκρατία και την επιστημονική δεοντολογία μεθόδευση.

Ζητούμε από εσάς, Κυρία Υπουργέ, αλλά και από τον Πρωθυπουργό, τους Βουλευτές της Θράκης και σύσσωμο το ελληνικό Κοινοβούλιο, να ανασταλούν άμεσα αυτές οι μεθοδεύσεις του Υπουργείου Παιδείας, οι οποίες οδηγούν απευθείας στη γκριζοποίηση και διχοτόμηση της Θράκης. Συγχρόνως, σε μια τόσο δύσκολη στιγμή εγκλωβίζουν τον Πρωθυπουργό της χώρας και την Κυβέρνησή του αλλά και την ελληνική πολιτική σε μια μη αντιστρεπτή κατάσταση πραγμάτων.

Για αναλυτικότερη ενημέρωσή σας, επισυνάπτουμε σχετική επιστολή μας.

Τέλος, επισημαίνοντας το προφανές, ότι τέτοιες μεθοδεύσεις όχι μόνο δεν προάγουν μια ισότιμη φιλία και συνεργασία Ελλάδας-Τουρκίας, αλλά αντίθετα, δυναμιτίζουν την φιλία των δύο λαών, αφού δημιουργούν όρους υποτέλειας του ενός στον άλλο, σας ζητούμε α) να ακυρώσετε άμεσα την εν λόγω Πρόσκληση, β) να την αναπροσαρμόσετε, αφού προηγηθεί διαβούλευση επιστημόνων από όλα τα ελληνικά Α.Ε.Ι., γ) να περιορίσετε την Πρόσκληση σε θέματα διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας και λοιπής εκπαιδευτικής στήριξης και, δ) ο σχεδιασμός της νέας Πρόσκλησης να προβλέψει ισότιμη μεταχείριση όλων των μητρικών γλωσσών της μουσουλμανικής κοινωνίας.

Με ιδιαίτερη τιμή,
Γεώργιος Π. Παύλος
Αναπληρωτής Καθηγητής
Πολυτεχνικής Σχολής Δ.Π.Θ.

Δημοσιεύτηκε στο http://www.schizas.com

Η Κορύφωση του Ελληνικού Δράματος

«Αχ, πατρίδα μου, δεν θα σ΄ αφήσουν ζωντανή, ότι αυτήνοι σε κυβερνούν κι΄ άλλοι τοιούτοι, κι΄ απ΄ αυτούς κρέμεσαι. Η ψυχή τους ολουνών είναι η ίδια· δόλον θυσιάζουν δια εσένα πλήθος, κι΄ αρετή και πατριωτισμόν τελείως. Και κιντυνεύεις· μ΄ αυτά δεν θα πας ομπρός».

Μακρυγιάννης, Απομνημονεύματα, τ. Α΄, σελ. 154

 «Δύο αιώνες αγώνων και θυσιών για ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη. Και ιδού οι λαοί πάλι μπροστά στο χάος. Η επιστήμη και η οικονομική ανάπτυξη «μεγαλουργούν», η ηθική και ο πολιτισμός ενταφιάζονται… Στη ζούγκλα της «πανελεύθερης αγοράς», του εξοντωτικού ανταγωνισμού, θεότητα είναι το χρήμα. Και υπέρτατες αξίες η ατομική επιτυχία, ο πλουτισμός και η ανάδειξη με τις πιο επαίσχυντες μεθόδους. Με τη βία, την απάτη την ατιμία…Στις κοινωνίες του Βορρά αποσύνθεση, οι λαοί του Νότου αργοπεθαίνουν. Και οι υπερεθνικοί οικονομικοί κολοσσοί προετοιμάζονται για την παγκόσμια κυριαρχία.. υποτάσσοντας τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις με την εξαγορά και τους εκβιασμούς και υποδουλώνοντας την κοινωνία με τα ιδιόκτητα ηλεκτρονικά μέσα «ενημέρωσης» και «ψυχαγωγίας». Το σύστημα είναι φαύλο, οι δυτικές δημοκρατίες «ψευδοδημοκρατίες», η πολιτική εξουσία διεφθαρμένη, οι θεσμοί απατηλό σκηνικό, οι εκλογές παρωδία, το κοινοβούλιο όργανο αντιλαϊκών συμφερόντων, οι πολιτικοί ανενδοίαστη συντεχνία, τα κόμματα κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Η διαφθορά δεν αποτελεί περιστασιακό φαινόμενο, δεν αφορά μερικά άτομα διαβρωμένα, δεν πρόκειται για τυχαίες και απροσδόκητες ρωγμές που θα κλείσουν, για μια ιάσιμη λοίμωξη. Είναι διαχρονικό φαινόμενο, συμφυές με την άσκηση της εξουσίας, το κυριότερο χαρακτηριστικό της. Ταυτίζεται με την πολιτική και τους πολιτικούς, είναι η ψυχή και το οξυγόνο του συστήματος.

Χωρίς την αναστήλωση της δημοκρατίας, χωρίς δηλαδή τη συμμετοχή των πολιτών στη διαχείριση των κοινών, χωρίς τον άμεσο και με διαφάνεια έλεγχο των κυβερνώντων και τη λογοδοσία των αξιωματούχων, η εξαχρειωμένη εξουσία θα γίνει πειθήνιο ενεργούμενο των οικονομικών συγκροτημάτων – είναι ήδη εξαρτημένη από τους χρηματοδότες της – θα παραδώσει ολόκληρη την κρατική περιουσία για εκμετάλλευση σε εγχώριους και ξένους κεφαλαιούχους, κι΄ ακόμα την Παιδεία, την Υγεία, την Πρόνοια…θα απωθήσει τους εργαζόμενους στο περιθώριο….». (1)

 Πέρασαν κιόλας 18 χρόνια από τότε που ο ασυμβίβαστος και θαρραλέος μαχητής Κυριάκος Σιμόπουλος, στο βιβλίο του «Η Διαφθορά της Εξουσίας», αποτύπωσε κρυστάλλινα τη «λέπρα της πολιτικής διαφθοράς με την καταρράκωση των θεσμών και ηθικών αξιών της ελληνικής κοινωνίας».

 Αλήθεια, πόσο επίκαιρα αντηχούν σήμερα τα λόγια του !

Τότε, ποιος έδωσε σημασία στις καίριες επισημάνσεις του;

Σήμερα, ποιος ανατρέχει στο έργο του και ποιος αντλεί διδάγματα για την κατάντια μας;

Η προσφορά του Κυριάκου Σιμόπουλου στον Ελληνισμό –με το τεράστιο συγγραφικό έργο που φθάνει τους 20 τόμους και ξεπερνά τις 10.300 σελίδες-  είναι ανεκτίμητη. Αυτή όμως δεν αναγνωρίσθηκε ποτέ από την Ελληνική Πολιτεία ή από τους κατεστημένους «πνευματικούς» φορείς του τόπου μας. Άλλωστε, ποιος θα περίμενε διαφορετική συμπεριφορά;

Στην κηδεία του, πέντε συγγενείς και τρεις φίλοι…

Ούτε ένα πνευματικό μνημόσυνο…

Η μοίρα όλων των αληθινά πνευματικών ανθρώπων.

 Αυτά, ως απαραίτητη Εισαγωγή στο κυρίως θέμα.

 Σήμερα, βιώνουμε την κορύφωση του ελληνικού δράματος, σε τρεις πράξεις…. Με σεναριογράφο και σκηνοθέτη τον Μεγάλο Σχεδιασμό.

 Πράξη 1η.

Η αλλοτρίωση της γλώσσας.

Υπήρξε η πρώτη φάση ενός ευρύτερα υπονομευτικού σχεδίου διάβρωσης της ελληνικότητας. Επήλθε «ανεπαισθήτως», μετά από συστηματική μαζική πλύση εγκεφάλων. Εδώ και 130 χρόνια, τα μεγαλύτερα ανοσιουργήματα σε βάρος της γλώσσας- με αποκορύφωση την πραξικοπηματική επιβολή του μονοτονικού-  παρουσιάζονταν ως προοδευτικά επιτεύγματα και κατακτήσεις του λαού. Κανείς δεν συνειδητοποίησε ότι η εξουσία έχει συμφέρον να διαφθείρει την γλώσσα επειδή ακριβώς τα μέσα που χρησιμοποιεί για τη συντήρηση της επιρροής της είναι ο δόλος, η ψευδολογία και η απάτη. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η γλώσσα, όργανο έκφρασης νοημάτων, μπορεί, όταν ελέγχεται από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, να εξελιχθεί σε όργανο εξουσίας. Έτσι, η μεθοδευμένη αλλοίωση των εννοιών νοθεύει το νόημα των λέξεων, συσκοτίζει την κρίση προκαλώντας σκόπιμη σύγχυση. Καμμιά πλέον επαφή με τα γλωσσικά αρχέτυπα, ακατάληπτοι ο Ανδρέας Κάλβος, ο Εμμανουήλ Ροΐδης, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο Κωνσταντίνος Καβάφης, ο Οδυσσέας Ελύτης…

Και αυτό είναι φυσικό, διότι ο άνθρωπος, κατ΄ εντολή του Σχεδιασμού, μετατράπηκε σε ενεργούμενο, αλλοτριωμένο άτομο, πλήρως αποκομμένο από όλα τα μεγάλα δημιουργήματα του πνεύματος –χωρίς καν να τα έχει γνωρίσει ! Στηρίζεται στην αυταπάτη μιας πνευματικής αυτάρκειας που θεωρεί ότι την έχει κατακτήσει, και μοιραία υποτάσσεται στους φαύλους εξουσιαστές.

 Πράξη 2η.

Η διάλυση της Παιδείας και η απαξίωση της Εκπαίδευσης.

«Εν αμουσία και αμαθεία ζην», Κλαύδιος Αιλιανός (175 – 235 μ.Χ.), Varia Historia (Ποικίλη Ιστορία).

 Επιδίωξη της εξουσίας είναι να κρατήσει το λαό απαίδευτο, ακαλλιέργητο και αγροίκο. Οι αλλεπάλληλες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που σκηνοθέτησε ο Μεγάλος Σχεδιασμός, με ηθοποιούς «ρηξικέλευθους, προοδευτικούς» -ιδού η μεθοδευμένη αλλοίωση των εννοιών-  παιδαγωγούς, τους εκάστοτε Υπουργούς Παιδείας και κομπάρσους τους δύσμοιρους εκπαιδευτικούς αποσκοπούσαν στην εδραίωση της διεφθαρμένης εξουσίας. Το σχολείο μετατράπηκε σε μια γραφειοκρατική λειτουργία, με δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας δασκάλους και καθηγητές, θύματα και αυτοί των αλλοπρόσαλλων καιρών.

Η παιδεία που παρέχει το σχολείο κατευθύνεται από τις σάπιες αρχές της επαγγελματικής ανέλιξης, του χρήματος, του ανταγωνισμού και της ατομικής επιτυχίας (διάβαζε δυστυχίας). Αυτή ακριβώς η παιδεία χαλυβδώνει το καθεστώς που θεοποιεί το αθέμιτο κέρδος και την αχαλίνωτη κατανάλωση και επιτρέπει στους οικονομικά ισχυρούς να θησαυρίζουν αφήνοντας ψίχουλα στον ζητιάνο λαό.

 «Αυτό που φτιάξαμε είναι μια νεολαία χωρίς μνήμη, γεννημένη από το μηδέν. Εφηύραμε την πολιτισμικά αυθύπαρκτη γενιά. Υπάρχει μια λέξη που εκφράζει αυτό ακριβώς, αν δεν την πάρουμε με την υποτιμητική της σημασία αλλά με την καθαρά περιγραφική, η λέξη <βαρβαρότητα>… Βάρβαρος είναι αυτός που δεν εντάσσεται –ούτε με την προσχώρηση ούτε με την αντίδρασή του- στον πολιτισμό, δηλαδή στη συνέχεια αυτού που δημιούργησαν όσοι προηγήθηκαν. Είναι ανιστορικός, εκτός γενιάς. Δεν αποτελεί καρπό της ύπαρξης των πατέρων του, είναι μετεωρίτης… Βρίσκεται στο hic et nunc, στο εδώ και τώρα, στο μονίμως επαναλαμβανόμενο παρόν, νομάδας τού χρόνου σε ένα άχρονο πεπρωμένο».

 Πράξη 3η και τελειωτική.

Η οικονομική χρεοκοπία. Ο διασυρμός της χώρας μας. Η χαριστική βολή.

Οι προβολείς στην σκηνή χαμηλώνουν. Η αυλαί κλείνει. Οι ηθοποιοί  αποσύρονται αθόρυβα… Μια παγερή σιωπή απλώνεται στους θεατές της πλατείας. Προσπαθεί έντρομος ο ένας να κοιτάξει στο πρόσωπο τον άλλο, αλλά μάταια -δεν διακρίνονται όψεις παρά μόνο μάσκες.  Έξαφνα, ένας τρομερός κρότος ακούγεται και μια φοβερή λάμψη τυφλώνει όλους. Αίφνης, το οικοδόμημα του θεάτρου κλονίζεται συθέμελα και μια καταπακτή ανοίγει με έναν φρικιαστικό πάταγο καταποντίζοντας τους πάντες.

Το απόλυτο κενό…

 Επιμύθιο

Όμως, ας μη χάνουμε την αισιοδοξία μας ! Ας θεωρήσουμε ότι ήταν μια άθλια θεατρική παράσταση, ένα εφιαλτικό όνειρο.

Έχουμε ακόμη τη δύναμη να ξαναβρούμε το απωλεσθέν πρόσωπό μας.

Με πίστη καί θέληση, αλλά προπαντός με καλή και άδολη προαίρεση να παραδεχθούμε την πλάνη μας. «Ή όλοι ή κανείς», όπως είπε και Μπρέχτ.

 (1). Σιμόπουλος Κυριάκος. Η Διαφθορά της Εξουσίας. Αθήνα 1992.

(2). Natacha Polony. Τὰ χαμένα παιδιά μας. Μικρὴ μελέτη γιὰ τὸ χάσμα τῶν γενεῶν. Μετάφραση: Ξένια Σκούρα. Επιμέλεια: Δήμητρα Τουλάτου. Πρόλογος; Σταῦρος Ζουμπουλάκης. Ἐκδόσεις ΠΟΛΙΣ, Αθήνα 2006, σελ. 50.

 Αντώνης Χ. Λαμπίδης

17 Φεβρουαρίου 2010

δημοσιευμένο στο Αντίβαρο

ΑΠΟΔΟΜΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Ή ΣΩΤΗΡΑΣ;

  Γράφει ο Αμφικτύων

Τον τίτλο του  «καταστροφέως» της Κύπρου   κατέχει  ο   κ. Χριστόφιας, λόγω   αποδοχής  του  καταστροφικού σχεδίου  Αννάν. Από τις 4/10/2009  τον τίτλο  πήρε  ο  κ.  Γεώργιος  Α. Παπανδρέου (Γ.Α.Π) για: Πολιτικά ψέμματα ,  Αναβλητικότητα, Αναποφασιστικότητα,  Ανακολουθίες , Έλλειψη Φιλοπατρίας και …‘πράσινα άλογα’.  

Μπορεί όμως να αποδειχθεί και σωτήρας αν δράσει πατριωτικά.  Από το αποτέλεσμα θα κριθεί. Καταστροφείς βέβαια είναι  όλο το πολιτικό σύστημα, από την απελευθέρωση και μετά,  διότι κατασπατάλησε τα «πακέτα» χωρίς να κάνει ανάπτυξη. Όμως οι κυρίως υπεύθυνοι είναι αυτοί μετά την μεταπολίτευση.  Ένας ηγέτης , εν μέσω βαθυτάτης  κρίσεως  σαν τη  σημερινή,  που  εισάγει νομοσχέδιο  για την χορήγηση Ιθαγένειας στους  λαθρομετανάστες-παρά την δεδηλωμένη αντίθεση της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού- αν μη τι άλλο είναι ή αφελής, ή  συνειδητός καταστροφέας  της εθνικής ομοψυχίας. Και τούτο διότι:

1/ Υπονομεύει  την εθνική συνοχή , απογοητεύει το γένος των Ελλήνων , ρίχνει το ηθικό τους, 

2/  Δημιουργεί  συνθήκες που πυροδοτούν   πιθανή λαϊκή εξέγερση ή και εμφύλιο πόλεμο .

 Και  πάντα ταύτα σε εποχή σκληρής και μακροχρόνιας  λιτότητος και   φοροεισπρακτικής καταιγίδος , που κανείς δεν γνωρίζει  το βάθος της . Διότι όλα δείχνουν ότι η συνωμοσία κατά της Ελλάδος τώρα μπαίνει στη τελική της  φάση,  με τελικό τίμημα ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ  ΘΕΜΑΤΑ  .   Ο  Γ.Α.Π με την πολιτική Εθνοκτονίας και Ελληνοκτονίας  που εφαρμόζει επιζητεί κάτι πιο σπουδαίο . Να αποδομήσει και να στραγγαλίσει τους «ατίθασους» Έλληνες, σύμφωνα με τις οδηγίες Κίσινγκερ και των διεθνών εξουσιαστών ,   μαφιόζων-μεγαλοτοκογλύφων , και των πολιτικών εργολάβων τους στις Βρυξέλλες και στην Ουάσιγκτον. Ρίχνει τα βάρη στον Ελληνικό λαό-και εν μέρει στην αξιωματική αντιπολίτευση-ενώ ο κατήφορος άρχισε από το 1981 , με τη σπάταλη  πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου , την είσοδο μας στην Ε.Ε και στην ζώνη του Ευρώ. Δεν είναι τυχαίον ότι όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα ξεκινούν από την Ελλάδα και τα Βαλκάνια(Α! Π.Π, Β! Π.Π, Ψυχρός Πόλεμος) και τώρα η «Μητέρα των Κρίσεων» για την επιβολή της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Κυβέρνησης, των  «εκλεκτών» μεγαλοτραπεζιτών και   μεγαλοτοκογλύφων .  Είναι   οφθαλμοφανές ότι ο πρωθυπουργός μας εφαρμόζει εθνοκάθαρση εις βάρος των Ελλήνων. Το νομοσχέδιο για παροχή ιθαγένειας στους λαθρομετανάστες είναι το προσκλητήριο σε εκατομμύρια μετανάστες  της Ασίας και Αφρικής για  την «ιθαγένεια ευκαιρίας» . Και ενώ μπορεί με την «κάρτα παραμονής» (πράσινη κάρτα) να λύσει το πρόβλημα , όχι για μας , αλλά για να είναι σύμφωνος με τις ανθελληνικές δεσμεύσεις του , αυτός επιμένει στην ιθαγένεια.  Αυτοί  δεν ανήκουν στο  γένος των Ελλήνων. Υπηκοότητα έστω , αλλά όχι Ιθαγένεια. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο «γηγενές το γένος των Ελλήνων»  Οι Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων είχαν το «όμαιμο. Ο Πακιστανός,   Ιρακινός ,   Αφγανός έστω κι’ αν γεννηθεί εδώ δεν είναι Έλλην το γένος. Είναι   υπήκοος. Ο νότιος Αλβανός μπορεί να πολιτογραφηθεί -έστω καταχρηστικώς- με την Ελληνική Ιθαγένεια, διότι οι Ιλλυριοί ήσαν πανάρχαια Ελληνικά φύλλα.

 Καθημερινά αποβιβάζεται από τις Τουρκικές ακτές  στα Ελληνικά νησιά ένας  «Λόχος ή και Τάγμα μουσουλμάνων». Όλοι νέοι   για να στοιβαχτούν στα γκέτο της   Αθήνας και της ανεργίας; Λίγο παράξενο δεν είναι αυτό; Ποιος τους στέλνει; Ποιος  χρηματοδοτεί τη μετανάστευση; Πόσες μαφίες αναλαμβάνουν το  έργο της μεταφοράς ; Πως αντιδρά το Λιμενικό; Μήπως παίζει  το ρόλο  δωρεάν ‘θαλάσσιου ταξί’ των σκηνοθετούντων την αυτοβύθιση των σκαφών τους ;

Ασφαλώς μεταξύ αυτών υπάρχουν και  Ταλεμπάν.  Είναι ο μελλοντικός στρατός που  πολύ σύντομα  θα κάψει  ολοκληρωτικά  την Αθήνα .  Ο πρωθυπουργός μας   με την εσκεμμένη αναβλητικότητα στη λήψη μέτρων  και με τις αρνητικές του δηλώσεις για την οικονομία, προσκάλεσε τους διεθνείς κερδοσκόπους στο   «μεγάλο φαγοπότι»  με τα  Ελληνικά ομόλογα  και εκτίναξε τα spreads από 120 τον Σεπτέμβριο σε άνω των 400 τον Φεβρουάριο. . Είναι ηλίου φαεινότερο ότι  ο Γ.Α.Π διαλύει τη χώρα , παραβιάζει το Σύνταγμα-με το νομοσχέδιο περί της Ιθαγένειας- και καταργεί τη Λαϊκή Κυριαρχία .  Δεν   είναι  μόνον ο παγκόσμιος διασυρμός και  η πτώση του ηθικού που έχει επιφέρει στον  τόπο . Έχει ενσπείρει το χάος , το φόβο και την ανασφάλεια, που εκδηλώνεται με:

1/ Την κατακόρυφη αύξηση του  εγκλήματος  και της βίας(υπό των λαθρομεταναστών), το γκρέμισμα των  εργασιακών σχέσεων, την  πλήρη αναξιοπιστία της χώρας  , τη χρεωκοπία και πτώχευση  , αλλά και τη διαφθορά που την έκανε προεκλογική σημαία.

2/  Τη διάλυση του κράτους , με τα σπασμωδικά και πρόχειρα μέτρα που ανακοινώνονται  και αναστέλλονται ,  ώστε να χάνει η μάνα το παιδί και όλοι να βρίσκονται στο σκοτάδι  εν αναμονή των  χειροτέρων  .

3/ Τον Ψυχολογικό Πόλεμο  των  στρατευμένων  ΜΜΕ και άλλων σκοτεινών   δυνάμεων( πράκτορες , κουκουλοφόροι , 5φαλαγγίτες   Μ.Κ.Ο  κλπ) που εργάζονται για την καθυπόταξη του Έλληνα και την κατασυκοφάντηση  και καταστροφή της χώρας.

Συμμάχους του έχει: 1/  τα αριστερά διεθνιστικά κόμματα που έχουν προσχωρήσει   στην Νέα Τάξη, 2/ την ηγεσία της  Εκκλησίας (με φωτεινές εξαιρέσεις έντιμων ιεραρχών) , 3/ τους  κομματικούς εγκάθετους που βολεύονται από το σύστημα, χωρίς ωστόσο οι βουλευτές και οι αξιωματούχοι να δώσουν το παράδειγμα της θυσίας για την σταθεροποίηση της οικονομίας.[ Γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας , ο Πρωθυπουργός και οι λοιποί αξιωματούχοι να μην δώσουν το παράδειγμα της γενναίας περικοπής και όχι αυτή του ‘καρδία μυλωνά’; Γιατί ο πρωθυπουργός δεν κάλεσε τους κρατικοδίαιτους και μη μεγαλοεπιχειρηματίες, τους εφοπλιστές και τους πλούσιους ομογενείς  να συμβάλλουν στη στήριξη της οικονομίας; Πως θα παραδειγματισθεί αυτός ο λαός;] 4/ Την αντιπολίτευση που αμφιταλλαντεύεται, ενώ αυτή τη στιγμή το σχέδιο πρέπει να είναι κοινό .

Η Ε.Ε και οι Τραπεζίτες ουσιαστικά μας παρέδωσαν στους «λύκους της Αγοράς» στους  κερδοσκόπους  που  αντί για προστασία μας στέλνουν  στο  αποκρουστικό  Δ.Ν.Τ. Ήδη  με προτροπή του Γ.Α.Π η χώρα μπήκε σε  τριπλή επιτήρηση(ΔΝΤ, Ε.Κ. Τ(Παπαδήμας),  Ε.Ε) Τώρα πλέον τα εθνικά μας δίκαια βρίσκονται στο έλεος των εχθρών μας και η εθνική μας ανεξαρτησία και κυριαρχία έχει περιέλθει στον έλεγχο τους.    Η πλειονότητα του λαού μας ανεξαρτήτως κομματικής τοποθετήσεως βρίσκεται προ αδιεξόδου, διότι βλέπει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στα πολλαπλά προβλήματα της χώρας και ιδιαιτέρως στο μεταναστευτικό, το οποίον εξελίσσεται σε ωρολογιακή βόμβα που  πολύ σύντομα θα σκάσει.  Όλες οι μεταπολιτευτικές  κυβερνήσεις προωθούσαν την Νέα Τάξη , αλλά η κυβέρνηση Γ.Α.Π βιάζεται να υλοποιήσει τον μετασχηματισμό(ομιλεί συνεχώς για ανατροπές) της Ελληνικής κοινωνίας σε πολυεθνική τοιαύτη με την γενική κατεδάφιση:

1/ Της Παιδείας: Παρεμπόδιση της  Ελληνομάθειας  στα εποικοδομητικά και  ουσιώδη   μαθήματα(λ.χ  Μαθηματικά,   Αρχαία Ελληνικά,   Φυσική,   Χημεία,   Μουσική ) . Αντ’ αυτών   διδάσκουν   ‘Νέα’ Ιστορία, ‘νέα Γεωγραφία’, Κοινωνιολογία, υλιστικά θέματα, σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, το  περιβάλλον(όπως συμφέρει τη Μονσάντο , τις 7 αδελφές κλπ) και οτιδήποτε είναι βλαπτικό για τα παιδιά . Γι’ αυτό τα παιδιά  σήμερα βγαίνουν αγράμματα και βλάκες. Το έργο αυτό προσφέρουν σκοταδιστές  ( τύπου :  Γιαννάκου, Κουλούρη, Ρεπούση, Βερέμη, Δραγώνα και σία.) Σκοπός τους  η κατάργηση της εθνικής   μνήμης και  εθνικής ταυτότητος. Ολοι τους αντιμάχονται   πατρίδα,    ελευθερία και    έθνος.

2/ Με τα Οικονομικά Μέτρα : Εξοντώνει  την Μεσαία τάξη χωρίς να θίγει τον μεγάλο πλούτο και τους μανδαρίνους της εξουσίας. Έτσι διαμορφώνεται   η «σοσιαλιστική κοινωνία» των δύο τάξεων : των πολύ πλουσίων και των φτωχών(προλεταρίων) .  Περιττόν να πούμε ότι  μία από τις αιτίες της πτώχευσης  είναι το κόστος συντηρήσεως  των 4,5 εκατ. λαθρομεταναστών.

3/ Τον Κοινωνικό τομέα:  Έχουν αποδομήσει   τις παραδοσιακές   αξίες(πατρίς , θρησκεία , οικογένεια ) με καινοφανείς ξενόφερτες ‘απ-αξίες’  και διαλυτική οργάνωση της κοινωνίας(διάλυση δήμων –κοινοτήτων, οργάνωση περιφερειών-των αυριανών αυτόνομων κρατιδίων  κ. α) . Κι’ όλα αυτά για να πάρουν την πρωτοβουλία και την ευθύνη από τα χέρια του λαού και να την δώσουν σε  τεχνοκράτες και γραφειοκράτες και σε  ξένα κέντρα  .  Βάζει φραγμούς στην ενεργοποίηση των λαϊκών  αγώνων για διεκδικήσεις και πρόοδο με  την οικονομική εξάρτηση των πάντων από το κράτος και το κυβερνόν κόμμα. Έτσι νεκρώνεται η ατομική πρωτοβουλία και διογκώνεται η γραφειοκρατία και η πλουτοκρατία που ελέγχει ασφυκτικά τους βουλευτές, το κόμμα, τα ΜΜΕ και τις ΜΚΟ(όρα  CDRSEE  ,  ΕΛΙΑΜΕΠ   κλπ)

4/  Στους Θεσμούς: Με την αντικατάσταση   των παραδοσιακών θεσμών με  ψεύτικους  και ανεύθυνους  και με    οργανώσεις που στερούνται δημοκρατικής νομιμοποίησης (Ανεξάρτητες Αρχές, ΜΚΟ  κλπ).  Η Κυβέρνηση Γ.Α.Π    κάνει επικίνδυνες ανατροπές  στην Αστυνομία , ακόμη και στις Ένοπλες Δυνάμεις   , σε βαθμό που   προκαλεί την γενική ανησυχία και υποβολή παραιτήσεων  από τα στελέχη .

Στα ΜΜΕ: Εδώ δεν χρειάζεται επεξήγηση διότι ο καθένας δέχεται καθημερινά την γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα , τόνους  ψέματα ,   παραπληροφόρηση,   υποκουλτούρα   και τον βιασμό του Νου και της Σκέψης.  Δεν ρίχνουν  το βάρος  στην αντιμετώπιση των προβλημάτων αλλά πως  να υποκλέψουν επικοινωνιακά  την ψήφο του πολίτη . Αντί να στρέψουν τους νέους προς την επιχειρηματικότητα , την καινοτομία και την σκληρή εργασία τα ΜΜΕ   δημιουργούν την αντίθετη εικόνα(χλιδή, αναρχία, σχόλη, οκνηρία, εύκολου πλουτισμού και καλοπέρασης)

Τα  Βλαβερά  Κινήματα της «προοδευτικής» Αριστεράς. Φεμινισμός, Ομοφιλοφιλία, Αναρχία , «νέος»  Πατριωτισμός(εθνομηδενισμός-εθνική αποδόμηση) , Ισότης,  αντιρατσισμός,  ελευθεριότης ηθών (πορνεία-παιδεραστία) κ.ο.κ και η πολιτικοποίηση τούτων  φθείρουν σοβαρά τα θεμέλια της κοινωνίας, της Πατρίδος  και της Δημοκρατίας. 

Η Πάταξη της Διαφθοράς: Αυτή έχει ξαπλωθεί σαν τον καρκίνο και κατατρώγει   το σώμα της κοινωνίας . Όμως  παρά την ρητορική του Γ.Α.Π ως τώρα ούτε ένας διεφθαρμένος δεν οδηγήθηκε σε δίκη και στη φυλακή.   Και στο σημείο αυτό  η κυβέρνηση δεν επάταξε ακόμη την διαφθορά, αλλά και η ίδια την εκτρέφει.    

Επομένως μην απογοητεύσθε. Μην πέφτει  το ηθικό σας . Αγωνισθείτε Για να αποτρέψουμε  χειρότερες ημέρες, ακόμη και κατοχικά συσσίτια  ,  ένοπλη δράση , δημιουργία  στρατιών ανέργων ,  ληστές των πόλεων, πλημμυρίδα λαθρομεταναστών   , μια νέα μετανάστευση των Ελληνοπαίδων και περισσότερη απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας . Όμως είναι προτιμότερο να ζήσουμε  όπως οι Παλαιστίνιοι της Γάζας , αλλά με αξιοπρέπεια , παρά σε δουλεία και  εξανδραποδισμό.  

Προτάσεις:

1/ Δημιουργία Εθνικού Μετώπου και  Κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητος.

2/  Ανάκριση και παραπομπή στην Δικαιοσύνη των  υπεύθυνων της πτώχευσης . Αυτοί   να φυλακισθούν  και να δημευθούν οι περιουσίες τους.

3/ Η ηγεσία και ο πλούτος να συμβάλουν γενναιότερα ώστε να παραδειγματισθεί ο λαός για μεταλύτερες  θυσίες.

4/ Να προσκληθούν οι λαμπρότεροι εγκέφαλοι του έθνους από όλο τον κόσμο και να μελετήσουν το οικονομικό και αναπτυξιακό πρόβλημα της Ελλάδος.

5/  Να παταχθεί η σπατάλη του δημοσίου τομέα,  διότι ακόμη υπάρχει τεράστιο περιθώριο  προς τούτο.

6/ Να σταματήσει το θέμα της παροχής Ιθαγένειας, διότι θα διασπάσει επικίνδυνα το Εθνικό μας Μέτωπο.  Επίσης να επαναπατρισθούν οι λαθρομετανάστες

7/ Να κάνουμε τις δέουσες προτάσεις στην Ε.Ε για να θωρακίσουμε τη θέση μας εντός της Ευρωζώνης από κερδοσκοπικές  απειλές και άλλες ανισορροπίες που δημιουργεί το κοινό νόμισμα.

8/ Να θέσουμε το θέμα της Άμυνας της Ευρώπης και  την συμβολή της στο βάρος των Ελληνικών Εξοπλισμών για την προστασία των Ν.Α συνόρων της Ε.Ε

9/ Να θέσουμε επισήμως στη Γερμανία την επιστροφή των Κατοχικών Δανείων και Πολεμικών Αποζημιώσεων.

10/ Να ζητήσουμε από την Ε.Ε-από κοινού με τις  λοιπές χώρες του Νότου –  εκπόνηση Προγραμμάτων  Αναπτύξεως Πλουτοπαραγωγικών Πηγών για την ισόρροπη ανάπτυξη των Μεσογειακών χωρών .