Η παράδοση της χώρας στους δανειστές έχει ονοματεπώνυμο: Βαγγέλης Βενιζέλος

• 
• 

Το βρώμικο παιχνίδι με το PSI και το αγγλικό δίκαιο – Γιατί αρνήθηκε να εντάξει το κούρεμα στο ελληνικό δίκαιο;

Εκ του αποτελέσματος είναι πλέον σαφές ότι η χώρα δεν έφτασε στον γκρεμό εξαιτίας πολιτικών αστοχιών, ούτε εξαιτίας πολιτικής απειρίας.

Η Ελλάδα χρεοκόπησε τεχνηέντως εντός ευρώ μετά από επιταγή των ξένων funds και με τη βοήθεια του εγχώριου πολιτικού προσωπικού. Άλλως δεν μπορεί να εξηγηθεί γιατί ο Βενιζέλος και η παρέα του έστησαν το χειρότερο PSI όλων των εποχών και έβαλαν τη χώρα στο αγγλικό δίκαιο παρά το γεγονός ότι υπήρχαν αντίθετες εισηγήσεις.

Οι κύριοι Παπαδήμος και Βενιζέλος αφού συνέτριψαν τα ασφαλιστικά ταμεία και τους μικρομολογιούχους, υπέγραψαν το αγγλικό δίκαιο για τις αξιώσεις των δανειστών μετατρέποντας τη χώρα σε αποικία χρέους.

Είναι απορίας άξιον για ποιο λόγο ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ως υπουργός Οικονομικών, πήρε την απόφαση να προχωρήσει στο PSI και να εντάξει τη διαδικασία στο Αγγλικό Δίκαιο, υποθηκεύοντας την ανεξαρτησία της χώρας και τα περιουσιακά της στοιχεία (έσοδα από ενέργεια, αποθέματα χρυσού, πλουτοπαραγωγικές πηγές) παρά τις αντίθετες προτάσεις της αμερικανικής εταιρείας συμβούλου, που προσέλαβε και πλήρωσε για να εξασφαλίσει τα ελληνικά συμφέροντα.

Για όσους δεν έχουν καταλάβει, με την υπαγωγή της χώρας στο Αγγλικό δίκαιο σε περίπτωση πτώχευσης, η Ελλάδα θα έπρεπε να πληρώσει το χρέος της στους δανειστές, σε ευρώ παρά το γεγονός, ότι σε περίπτωση ενδεχόμενης επιστροφής της σε εθνικό νόμισμα, η χώρα θα είχε επιστρέψει σε ένα σημαντικά υποτιμημένο εθνικό νόμισμα.

Αυτό θα προέκυπτε ως υποχρέωση της χώρας από τη διεθνή πολυμερή σύμβαση μεταξύ της Ελλάδας και των πιστωτών της, η οποία μάλιστα, δυνάμει του αρ 28 παρ 1 του Συντάγματος της χώρας θα κατίσχυε έναντι κάθε άλλης (ακόμα και αντίθετης διάταξης) της Ελληνικής έννομης τάξης.

Έτσι, το χρέος της Ελλάδας θα πολλαπλασιαζόταν και καθώς η χώρα θα αδυνατούσε να το αποπληρώσει, οι δανειστές θα αποκτούσαν δικαίωμα κατάσχεσης επί της ελληνικής περιουσίας, με βάση το Αγγλικό Δίκαιο.

Ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – που σήμερα κυκλοφορεί ελεύθερος και ευαγγελίζεται όπου βρεθεί κι όπου σταθεί ότι έσωσε τη χώρα – προχώρησε σε αυτή την ενέργεια παρά τις διαφορετικές εισηγήσεις αμερικανικών εταιρειών τις οποίες πλήρωνε το ελληνικό κράτος ως συμβούλους για το PSI. Kαι τις εταιρείες αυτές το ελληνικό κράτος τις πλήρωσε ακριβά.

Δηλαδή αν και υπήρχε άλλος δρόμος, ο Βαγγέλης Βενιζέλος προτίμησε το δρόμο της συντριβής για το ελληνικό κράτος. Επέλεξε δηλαδή εν γνώσει του να κουρευτούν τα ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων τα οποία στη συνέχεια χρεοκόπησαν και των Ελλήνων μικροομολογιούχων οι οποίοι οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία.

Παράλληλα ο κ. Βενιζέλος άφησε ακούρευτα τα ομόλογα συγκεκριμένων funds τα οποία πληρώθηκαν στο ακέραιο αποκομίζοντας κέρδη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, αφού αγόρασαν φθηνά και πληρώθηκαν ακριβά.

Τα έγγραφα που αποκάλυψε το 2014 το koutipandoras.gr για τον τρόπο με τον οποίο ο Βενιζέλος «τακτοποίησε» τις απαιτήσεις των δανειστών είναι συγκλονιστικά και δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι ο τότε υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ δεν λειτούργησε με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, αλλά με βάση τα κέρδη των δανειστών.

Η αμερικανική εταιρεία Cleary Gottlieb Steen and Hamilton, που ορίστηκε από τον Βενιζέλο ως η εταιρεία που θα διαμεσολαβούσε νομικά και θα διαχειριζόταν το σενάριο του PSI είχε εισηγηθεί τα ομόλογα να διέπονται από το δίκαιο της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Στις 4 Αυγούστου του 2011, ο Lee Buccheit, μέτοχος της εταιρείας και ειδικός σε θέματα χρηματοοικονομικής διαχείρισης και κρατικού χρέους, με επιστολή του στον Διευθύνοντα Σύμβουλο του ΟΔΔΗΧ Πέτρο Χριστοδούλου, αναφέρει τα αποτελέσματα των επαφών του με τους ομολογιούχους και τις προτάσεις που υπάρχουν. Γράφει λοιπόν ο κ. Buccheit ότι παρά τις πιέσεις των δανειστών για το αγγλικό δίκαιο, υπάρχει εναλλακτική λύση: «Υπάρχει μια συμβιβαστική λύση που απευθύνεται και στην ανησυχία των αντιπροσώπων διαχείρισης ενώ παράλληλα διατηρεί και την ελληνική νομοθεσία στα νέα ομόλογα. Τα νέα ομόλογα θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν και μια πρόβλεψη κατά το εξής πρότυπο: Αυτά τα ομόλογα θα διέπονται και θα ερμηνεύονται σύμφωνα με το Δίκαιο της Ελληνικής Δημοκρατίας, όπως αυτό ισχύει έως και την 1η Αυγούστου 2011. Επίσης, τα νέα ομόλογα θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν τη ρητή υποβολή τους στη δικαιοδοσία τόσο των ελληνικών, όσο και των αγγλικών δικαστηρίων. Το αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης θα είναι να εξουδετερωθεί ο κίνδυνος να περάσει η Βουλή κάποιον μελλοντικό νόμο που θα φέρει σε μειονεκτική θέση τους ομολογιούχους του Project Oak».

Η νομική εταιρεία προτείνει δηλαδή την εναλλακτική λύση, σε όποιο δικαστήριο και αν επιδικάζονται μελλοντικές διαφορές, Ελλάδας ή εξωτερικού, αυτό να γίνεται με βάση το ελληνικό Δίκαιο και τη διαβεβαίωση πως αυτό δεν θα αλλάξει. Με τον τρόπο αυτό η εταιρεία επιλύει την πιθανή νομική ανασφάλεια των ομολογιούχων για το κούρεμα.

Ω του θαύματος, ο ίδιος ο Βενιζέλος απορρίπτει τη λύση που του πρότεινε η εταιρεία που πλήρωνε το ελληνικό κράτος και προχωρά σε PSI επιλέγοντας το αγγλικό Δίκαιο και την υποθήκευση της Ελλάδας. Το PSI βεβαίως καταστρέφει ταμεία και μικροομολογιούχους, ενώ αφήνει αλώβητους άλλους κατόχους ομολόγων. Οι τράπεζες οι οποίες φαίνονται να χάνουν από το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων ανακεφαλαιοποιούνται με 50 δισ. ευρώ.

Παρά τα όσα τραγικά έγιναν εκείνη την περίοδο ο Βενιζέλος εξακολουθεί να κυκλοφορεί αμέριμνος και να ισχυρίζεται ακόμα στις δημόσιες παρεμβάσεις του ότι έσωσε τη χώρα.

http://www.newsbomb.gr/ellada/apokalypseis/story/611294/h-paradosi-tis-xoras-stoys-daneistes-exei-onomateponymo-vaggelis-venizelos

Citigroup: «Ζωτική ανάγκη μείωσης του ελληνικού χρέους κατά 130 δισ. ευρώ» αλλά … εντός ευρώ;

ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΣΕ ΛΊΓΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ» ΣΗΜΕΙΩΝΕΙ Η ΤΡΑΠΕΖΑ

Με έκθεσή της, η αμερικανική τράπεζα Citigroup αναφέρει πως η Ελλάδα θα χρειαστεί ένα «κούρεμα» περί τα 130 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή το 35-40% του χρέους της, αλλά αυτό είναι δύσκολο να γίνει λόγω του τεράστιου ποσού που θα χρειαστεί να «κουρευτεί».

Το «συντηρητικό» σενάριο κάνει λόγο για παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη έως το 2022. Σε αυτή την περίπτωση, οι εταίροι θα πρέπει να προχωρήσουν το 2016 σε ένα «κούρεμα» που θα αγγίζει τα 110 δισεκατομμύρια ευρώ (60% του ονομαστικού ΑΕΠ της χώρας για το 2014). Μόνο έτσι θα καταφέρει η Ελλάδα να εμφανίσει το 2022, χρέος που θα φτάνει στο 120% του ΑΕΠ της.

Το άλλο σενάριο είναι λιγότερο δραστικό, άρα από πολιτικής άποψης πιο «εύπεπτο». Σύμφωνα με αυτό, μετά το 2016 οι Ευρωπαίοι θα ήταν σε θέση να κάνουν «κουρέματα» ετησίως σε διάφορες δόσεις ύψους 15 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Εδώ ειπεισέρχεται και ο παράγων «ευρώ». Μόλις προ τριων ημερών η καγκελάριος της Γερμανίας Α.Μέρκελ παραδέχθηκε ότι υπάρχει ανάγκη αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους και ότι αυτό «Θα μελετηθεί, όταν ολοκληρωθεί η ανάλυση του πρώτου μέρους του προγράμματος»αλλά τόνισε ότι «Δεν μπορεί να γίνει «κούρεμα» χρέους μέσα σε μία νομισματική ένωση».

Αρα μήπως το «κουρεμα» έρθει … εκτός της νομισματικής ένωσης ως bonus επιβίωσης της χώρας;

Ωστόσο, σημειώνει η έκθεση της Citigroup, αν η Ευρώπη δεν προχωρήσει άμεσα σε ένα «κούρεμα» και περιμένει στωικά έως το 2022, τότε ο λογαριασμός θα ανέβει. Έτσι, το κόστος θα μπορούσε να ανέβει στα 130 δισεκατομμύρια ευρώ (72% του ονομαστικού ΑΕΠ σύμφωνα με τα στοιχεία του 2014).

«Αυτά τα σενάρια καθιστούν σαφές πόσο δύσκολο θα είναι πολιτικά να πραγματοποιηθεί μια μείωση του χρέους της χώρας, δεδομένων των τεράστιων ποσών για τα οποία μιλάμε», σημειώνει ο αναλυτής της Citi, Guillame Menuet.

Όπως επισημαίνει, κάθε είδους εναλλακτική που δεν υποδηλώνει ένα τέτοιο κούρεμα του χρέους, όπως επέκταση της περιόδου ωρίμανσης του χρέους ή μείωση των επιτοκίων, θα έπρεπε να περιλαμβάνει περιόδους χάριτος χωρίς πληρωμή των επιτοκίων που θα έπρεπε να επεκταθούν για πολλές δεκαετίες.

Στο μεταξύ o αρχηγός του συγκυβερνώντος -με τους Σοσιαλδημοκράτες- συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος, Ράινχολντ Μιτερλένερ δήλωσε πριν λίγο ότι «συνεχίζει να μην αποκλείει ένα Grexit, μία έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ», σημειώνοντας ότι το σχέδιο Β είναι «επίσημη γραμμή της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Τζέφρι Σακς: Η Γερμανία, η Ελλάδα και το μέλλον της Ευρώπης

Τα λάθη της Γερμανίας στην διάρκεια της πενταετούς ελληνικής κρίσης αναδεικνύει σε νέο άρθρο του ο διάσημος οικονομολόγος Τζέφρι Σακς, καλώντας το Βερολίνο να επανεξετάσει τη στάση του απέναντι στην Ελλάδα.

Ο Τζέφρι Σακς, με το άρθορ του στο Project Syndicate, τονίζει πως η Γερμανία δεν υπήρξε «σοφός πιστωτής», χαρακτηρίζει απαραίτητη την αναδιάρθρωση του χρέους και επισημαίνει ότι όλα τα κεφάλαια του πρώτου πακέτου διάσωσης πήγαν στις γερμανικές και τις γαλλικές τράπεζες.

Ολόκληρο το άρθρο του Τζέφρι Σακς:

‘Εχω εργαστεί βοηθώντας χώρες να ξεπεράσουν χρηματοοικονομικές κρίσεις πάνω από 30 χρόνια κι έχω μελετήσει τις οικονομικές κρίσεις του εικοστού αιώνα ως υπόβαθρο για τις συμβουλευτικές μου υπηρεσίες. Σε όλες τις κρίσεις, υπάρχει μια εγγενής ανισορροπία ισχύος ανάμεσα στον πιστωτή και τον οφειλέτη. Η επιτυχής διαχείριση κρίσεων, ως εκ τούτου, εξαρτάται από τη σοφία του πιστωτή. Και από αυτή τη σκοπιά, καλώ με ένταση την Γερμανία να επανεξετάσει τη στάση της απέναντι στην Ελλάδα.

Μια χρηματοοικονομική κρίση προκαλείται από την βαθιά υπερχρέωση μιας χώρας, η οποία σε γενικές γραμμές αντικατοπτρίζει έναν συνδυασμό κακοδιοίκησης από το κράτος – οφειλέτη, υπεραισιοδοξίας, διαφθοράς, και λανθασμένης κρίσης και ασθενών κινήτρων από τις πιστώτριες τράπεζες. Η Ελλάδα ταιριάζει σ’ αυτό το μοντέλο.

 

Η Ελλάδα ήταν βαριά χρεωμένη όταν εντάχθηκε στην ευρωζώνη το 2001, με το δημόσιο χρέος να ανέρχεται περίπου στο 99% του ΑΕΠ. Ως νέο μέλος, ωστόσο, μπορούσε να δανείζεται εύκολα από το 2000 έως το 2008, και ο δείκτης χρέους – ΑΕΠ ανέβηκε στο 109%.
Οταν η ευημερία μιας χώρας εξαρτάται από την συνεχή εισροή κεφαλαίων, μια απότομη διακοπή των χρηματοοικονομικών ροών πυροδοτεί και οξεία συρρίκνωση. Στην Ελλάδα, ο εύκολος δανεισμός σταμάτησε το 2008 με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Η οικονομία συρρικνώθηκε κατά 18% από το 2008 έως το 2011 και η ανεργία εκτοξεύτηκε από το 8% στο 18%.

Η πλέον προφανής αιτία ήταν η μείωση των κρατικών δαπανών, η οποία περιόρισε και τη μέση ζήτηση. Εργαζόμενοι του δημοσίου τομέα έχασαν τη δουλειά τους και τα κατασκευαστικά έργα σταμάτησαν. Kι όσο μειωνόταν το εισόδημα, κι άλλοι κλάδοι της εγχώριας οικονομίας κατέρρεαν.

Μια ακόμη αιτία της οικονομικής κατάρρευσης της Ελλάδας ήταν λιγότερο προφανής: η συρρίκνωση των τραπεζικών πιστώσεων. Από τη στιγμή που οι τράπεζες έχασαν την πρόσβασή τους στις διατραπεζικές πιστωτικές γραμμές του εξωτερικού, περιόρισαν τον δανεισμό και άρχισαν να συσσωρεύουν στα ανεξόφλητα δάνεια. Οι εγχώριοι καταθέτες, επίσης, απέσυραν τις καταθέσεις τους, φοβούμενοι για την φερεγγυότητα των τραπεζών και – χάρις κυρίως στον γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε – και για την προοπτική παραμονής της χώρας τους στην ευρωζώνη.
Οπως συνέβη και με τη συρρίκνωση της ζήτησης, η μείωση των τραπεζικών δανείων είχε πολλαπλές συνέπειες, με την εντεινόμενη χρηματοοικονομική αστάθεια να ωθεί καταθέτες και χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς του εξωτερικού να αποσύρουν επίσης πιστώσεις και καταθέσεις από τις ελληνικές τράπεζες.

Σε φυσιολογικές συνθήκες, οι οικονομίες ξεπερνούν τις κρίσεις χρέους μειώνοντας τα κρατικά ελλείμματα, στρέφοντας την παραγωγική μηχανή από τις εγχώριες πωλήσεις στις εξαγωγές, και ανακεφαλαιοποιώντας τις τράπεζες. Το δημοσιονομικό πλεόνασμα και τα έσοδα από τις εξαγωγές επιτρέπουν στην οικονομία την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους, ενώ η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δίνει δυνατότητα ανανέωσης της πιστωτικής επέκτασης.

Εάν η εξαγωγική ώθηση είναι αρκετά μεγάλη και γρήγορη, τα κέρδη που αποφέρει αντισταθμίζουν σε μεγάλο βαθμό την πτώση της εγχώριας ζήτησης και το συνολικό οικονομικό προϊόν σταθεροποιείται ή, ακόμη, επιτυγχάνεται και επιστροφή στην ανάπτυξη. Η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία κατάφεραν όλες να ανασχέσουν την κάμψη που ακολούθησε την κρίση του 2008 με ένα άλμα στα έσοδα από τις εξαγωγές. Η Ελλάδα δεν μπόρεσε. Στην πραγματικότητα, τα έσοδα της Ελλάδας από τις εξαγωγές το 2013, της τάξης των 53 δις ευρώ, ήταν κατά 3 δις χαμηλότερα από το 2008, ακόμη και μετά την κατάρρευση της εγχώριας ζήτησης.

Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη για τρεις λόγους. Πρώτον, καθώς τα ευρωπαϊκά πακέτα διάσωσης δεν ανακεφαλαιοποίησαν τον ελληνικό τραπεζικό τομέα ( ο στόχος τους ήταν να διασώσουν τις γερμανικές και τις γαλλικές τράπεζες), οι εν δυνάμει εξαγωγείς δεν μπορούσαν να αποκτήσουν πρόσβαση στις λειτουργικές εκείνες πιστώσεις που απαιτούντο για να υποστηρίξουν τις ανάγκες τους. Δεύτερον, η οικονομική βάση της Ελλάδας είναι πολύ περιορισμένη ώστε να μπορέσει να υποστηρίξει μια σημαντική βραχυπρόθεσμης απόδοσης αύξηση των εξαγωγών. Τρίτον, τα διοικητικά, ρυθμιστικά και φορολογικά εμπόδια λειτούργησαν ανασχετικά σε μια εξαγωγική αντίδραση, κυρίως από τη στιγμή που οι αυξήσεις φόρων στα πακέτα διάσωσης έκαναν ακόμη πιο δύσκολη την προσπάθεια των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων να αναπτυχθούν σε νέες αγορές εκτός συνόρων.

Κατά την άποψή μυ, η πολιτική απάντηση των εταίρων της Ελλάδας, με πρώτη τη Γερμανία, δεν ήταν καθόλου σοφή και ήταν εντελώς αντιεπαγγελματική. Η προσέγγισή τους ήταν να παράσχουν νέα δάνεια έτσι ώστε η Ελλάδα να μπορεί να εξυπηρετεί τα υπάρχοντα χρέη της, χωρίς να αποκαθίσταται το ελληνικό τραπεζικό σύστημα ή να προάγεται η ανταγωνιστικότητα των εξαγωγών. Το πρώτο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας των 110 δις ευρώ το 2010 πήγε στην αποπληρωμή των κρατικών χρεών προς τις γερμανικές και τις γαλλικές τράπεζες. Ως συνέπεια, η Ελλάδα πλέον οφείλει ένα πολύ μεγαλυτερο τμήμα του χρέους της στους επίσημους πιστωτές: το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και, όλο και περισσότερο, προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Παρ΄ότι το χρέος της Ελλάδας προς τους ιδιώτες πιστωτές διαγράφηκε μερικώς, αυτό ήταν πολύ λίγο κι ήρθε πολύ αργά, αφού δεν μπορεί καν να αποπληρώσει τα χρέη της προς τους επίσημους πιστωτές.

Χρόνο με τον χρόνο, οι πιστωτές της Ελλάδας υπόσχονταν ότι τα πακέτα διάσωσης θα έφερναν μια ουσιαστική ανάκαμψη της παραγωγής, της απασχόλησης και των εξαγωγών. Αντιθέτως όμως, η χώρα έζησε μια βαθιά ύφεση αντίστοιχη με εκείνη της πτώσης της παραγωγής και της απασχόλησης που υπέστη η Γερμανία από το 1930 έως το 1932, στα χρόνια δηλαδή που προηγήθηκαν της ανόδου του Χίτλερ.  Πολλοί Γερμανοί μπορεί να περιφρονούν τη σημερινή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία υποσχέθηκε να δώσει τέλος στην πολιτική της λιτότητας που επέβαλλαν οι πιστωτές. Ομως τέσσερις διαδοχικές κυβερνήσεις – κεντροαριστερή, τεχνοκρατική, κεντροδεξιά και αριστερή – εφάρμοσαν αυτή τη λιτότητα.

Ολες αυτές οι κυβερνήσεις απέτυχαν. Ισως η κεντροδεξιά κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, από το 2012 έως το 2015, να ήρθε πιο κοντά στην επιτυχία, όμως δεν ήταν δυνατό να επιβιώσει πολιτικά μετά τη σφοδρή λιτότητα που αναγκάστηκε να επιβάλλει. Ούτε οι πιστωτές της Ελλάδας έκαναν τίποτα για να βοηθήσουν την κυβέρνηση Σαμαρά, παρ’ ότι ήταν μια κυβέρνηση που τους άρεσε.

Για να ξεπεραστεί μια οικονομική κρίση, ο πιστωτής πρέπει να είναι έξυπνος και μετρημένος. Είναι σωστό να ζητά ισχυρές μεταρρυθμίσεις από την κυβέρνηση ενός οφειλέτη που πάσχει από κακοδιοίκηση. Ομως εάν ο οφειλέτης πιεστεί πάρα πολύ, τότε σπάει η κοινωνία, η χώρα οδηγείται στην αστάθεια, στη βία, σε πραξικοπήματα και σε διάχυτη ανθρωπιστική κρίση. Κι ενώ ο οφειλέτης είναι εκείνος που χάνει τα περισσότερα, ο πιστωτής χάνει επίσης καθώς δεν παίρνει τα λεφτά του πίσω.

Το μοντέλο της επιτυχίας είναι να συνδυάζονται οι μεταρρυθμίσεις με ανακούφιση από το χρέος, σε ακολουθία με τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας.Ενας έξυπνος πιστωτής της Ελλάδας θα έκανε κάποιες σοβαρές ερωτήσεις. Πώς μπορούμε να βοηθησουμε την Ελλάδα να κινήσει και πάλι τις πιστώσεις μέσα από το τραπεζικό σύστημα; Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε την Ελλάδα να τονώσει τις εξαγωγές της; Τί χρειάζεται για να υπάρξει ταχεία ανάπτυξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων της χώρας;

Επί πέντε χρόνια τώρα, η Γερμανία δεν έθεσε αυτές τις ερωτήσεις. Στην πραγματικότητα, συν τω χρόνω, οι ερωτήσεις αντικαταστάθηκαν από την γερμανική οργή για τη ραθυμία και τη διαφθορά των Ελλήνων. Η κατάσταση έγινε άσχημη και πήρε χαρακτήρα προσωπικό και από τις δύο πλευρές. Και οι πιστωτές απέτυχαν να παράσχουν μια ρεαλιστική προσέγγιση για το ελληνικό χρέος, ίσως λόγω του φόβου της Γερμανίας ότι θα έπονταν η Ιταλια, η Πορτογαλία και η Ισπανία, ζητώντας και εκείνες ελάφρυνση.

Οποιος κι εάν είναι ο λόγος, η Γερμανία συμπεριφέρθηκε στην Ελλάδα άσχημα, αποτυγχάνοντας να παράσχει την ενσυναίσθηση, την ανάλυση και την ελάφρυνση του χρέους που απαιτούντο. Κι εάν το έπραξε αυτό για να τρομάξει την Ιταλία και την Ισπανία, θα έπρεπε να θυμηθεί την επιτακτική συμβουλή του Καντ: Τις χώρες, όπως και στα άτομα, πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε ως οντότητες και όχι ως μέσα.

Οι πιστωτές είναι κάποιες φορές σοφοί και κάποιες άλλες απίστευτα ανόητοι. Η Αμερική, η Βρετανία και η Γαλλία στάθηκαν απίστευτα ανόητες στη δεκαετία του ’20 επιβάλλοντας υπερβολικές πληρωμές επανορθώσεων στη Γερμανία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις δεκαετίες του ’40 και του ’50 οι Ηνωμένες Πολιτείες υπήρξαν ένας σοφός πιστωτής, παρέχοντας στη Γερμανία νέα κεφάλαια μέσω του σχε΄διου Μάρσαλ και ακολούθησε η διαγραφή χρέους το 1953.

Στη δεκαετία του ’80 οι ΗΠΑ ήταν ένας κακός πιστωτής αξιώνοντας υπερβολικές αποπληρωμές οφειλών από τη Λατινική Αμερική και την Αφρική. Στη δεκαετία του ’90 και αργότερα συμπεριφέρθηκαν πιο έξυπνα, βάζοντας στο τραπέζι την ελάφρυνση του χρέους. Το 1989, οι ΗΠΑ ήταν αρκετά έξυπνες για να παράσχουν ελάφρυνση χρέους στην Πολωνία (και η Γερμανία ακολούθησε, αν και δυσανασχετώντας). Το 1992 η ανόητη επιμονή τους για αυστηρή εξυπηρέτηση των χρεών της σοβιετικής περιόδου από τη Ρωσία έβαλε τις ρίζες για τις σημερινές τεταμένες σχέσεις.

Οι αξιώσεις της Γερμανίας έχουν φέρει την Ελλάδα ακριβώς στο σημείο πριν από την κατάρρευση, με πιθανές καταστροφικές συνέπειες για την Ελλάδα, την Ευρώπη και την παγκόσμια φήμη της Γερμανίας. Σήμερα είναι ο καιρός για επίδειξη σοφίας και όχι ακαμψίας. Και σοφία δεν σημαίνει χάδι. Η διατήρηση μιας ειρηνικής και ευημερούσας Ευρώπης είναι η πιο ζωτική ευθύνη που έχει η Γερμανία. Είναι όμως, ταυτόχρονα, και το πιο ζωτικό εθνικό της συμφέρον.

http://tvxs.gr/news/ellada/tzefri-saks-i-germania-i-ellada-kai-mellon-tis-eyropis

Πώς μετατρέπουν την Ελλάδα σε αποικία χρέους – 88,5 δισ. δάνειο αλλά ούτε ένα ευρώ στην πραγματική οικονομία

ΟΛΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ,

Η συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση με τους δανειστές μετατρέπει την Ελλάδα σε «αποικία χρέους». Μπορεί οι δύο αυτές λέξεις να έχουν γραφτεί αρκετές φορές, αλλά αν δει κανείς που θα πάνε τα 88,5 δισ. ευρώ του δανείου αντιλαμβάνεται πώς αυτός ο τόπος δεν έχει κανένα μέλλον όσο οι πολιτικοί του βάζουν την υπογραφή τους σε μνημόνια αφενός θνησιγενή και αφετέρου όμως ταφόπλακα στην ελληνική κοινωνία.

Ούτε ένα ευρώ από τα 88,5 δισ. των Ευρωπαίων που έχουν το θράσος να μιλούν για… αλληλεγγύη και του ΔΝΤ δεν πηγαίνει στην ελληνική οικονομία. Όλα για την αποπληρωμή παλαιότερων δανείων, για την καταβολή τόκων, για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, για την εξόφληση εταιρειών σαν τη Siemens που μοίραζε μίζες για να παίρνει έργα στην Ελλάδα. Κι όμως υπάρχουν κάποιοι που συνεχίζουν να της δίνουν έργα. 

Και ποιος θα πληρώσει όλα αυτά τα δάνεια που παρουσιάζονται ως πρόγραμμα για να ορθοποδήσει η ελληνική οικονομία; Οι πολίτες. Τα κοροΐδα που πίστεψαν πώς κάτι μπορεί να αλλάξει αλλά αντί της ελπίδας ήρθε ο όλεθρος του τρίτου μνημονίου που τους στερεί βασικά προϊόντα και τους αφήνει να πεθάνουν σαν το σκυλί στο αμπέλι γιατί πλέον το σούπερ μάρκετ πάει στο 23%, όπως και τα έξοδα κηδείας.

Έχουμε λοιπόν και λέμε: Θα πάρουμε δάνειο 65,5 δισ. ευρώ από τον ESM και 16,4 δισ. ευρώ από το ΔΝΤ. Που θα πάνε αυτά; Ιδού η απάντηση: 

· 29,7 δισ. ευρώ για αποπληρωμές δανείων στο Ευρωσύστημα 

· 9,9 δισ. ευρώ στο ΔΝΤ

· 5,5 δισ. ευρώ σε ιδιώτες κατόχους χρέους.

· 25 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαίωση του τραπεζικού συστήματος.

· 17,2 δισ. ευρώ σε τόκους.

· 7 δισ. ευρώ για εσωτερικά χρέη.

· 7,7 δισ. ευρώ για τη ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος.

Το σύνολο του δανείου προς την Ελλάδα αγγίζει τα 88,5 δισ. ευρώ (έως τον Δεκέμβριο του 2018), αφού θα πρέπει να υπολογιστεί και το πρόγραμμα-γέφυρα των 7 δισ. ευρώ τα οποία ούτε καν θα τα δούμε, αφού θα πάνε για την αποπληρωμή της δόσης των 3,4 δισ. ευρώ των ομολόγων της ΕΚΤ και των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το ΔΝΤ, 2 δισ. ευρώ. Τα ελάχιστα εναπομείναντα επίσης σε δανειακές υποχρεώσεις.

Απ’ όλα αυτά το συμπέρασμα που προκύπτει λοιπόν είναι πώς η χώρα μετατρέπεται σε μια «αποικία χρέους» και οι δανειστές θα συνεχίσουν να εξουσιάζουν τον ελληνικό λαό λέγοντας του πότε, πώς και τι θα κάνει. Ενδεικτικό είναι πώς οι δανειστές επιβάλουν στη μεσαία τάξη να τρώει λιγότερο μοσχαρίσιο κρέας, γιατί αυτό είναι ακριβό και «δεν δικαιούται να το έχει». 

Η αύξηση του ΦΠΑ στο 23% δεν είναι καθ’ όλου τυχαία, όπως η κατάργηση του ειδικού καθεστώτος ΦΠΑ στα ακριτικά νησιά, η μείωση των αμυντικών δαπανών και πολλών άλλων μέτρων. Μέτρων που θα φέρουν νέα ύφεση και νέα μέτρα διαιωνίζοντας το χρέος.

Πρέπει κάποια στιγμή να το πάρουμε χαμπάρι. Αυτή η πολιτική δεν οδηγεί πουθενά. Στο μόνο που αποσκοπεί είναι στο να βάλουν χέρι οι δανειστές στα περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας και να αρπάξουν όσο περισσότερα μπορούν υποτάσσοντας τον λαό. Η έξοδος από το ευρώ είναι απλά θέμα χρόνου…

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Αποκάλυψη συνομιλίας-σοκ από τους New York Times: «Οταν ο Β.Σόιμπλε έδωσε εντολή στην ΕΚΤ να κλείσει τις ελληνικές τράπεζες»!

Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήταν αυτός που πήρε την απόφαση για επιβολή των capital controls και το κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών αποκαλύπτουν σε δημοσίευμά τους οι New York Times!

Οπως αποκαλύπτει η αμερικανική εφημερίδα σε ένα μεγάλο άρθρο της όπου περιγράφει το παρασκήνιο της περασμένης εβδομάδας που οδήγησε την ελληνική κυβέρνηση στην απόφαση για το δημοψήφισμα και την ΕΚΤ στο κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών: Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών είνι ο αυτουργός πίσω από το capital control, τις κλειστές ελληνικές τράπεζες και τα «60άρια»!

Την Πέμπτη Τσίπρας και Βαρουφάκης συμφώνησαν ότι δε μπορούσαν να παρουσιάσουν την πρόταση αυτή στο υπουργικό συμβούλιο, καθώς είχαν ενταθεί οι φωνές τις τελευταίες εβδομάδες που έβαζαν κόκκινες γραμμές σε φόρους και συντάξεις, ενώ είχαν αυξηθεί και οι πιέσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της ρήξης με την Ευρώπη και της επιστροφής στη δραχμή.

Οι δύο άνδρες συμφώνησαν να πιέσουν την Ευρώπη για το θέμα του χρέους, ώστε να έχει μια πιθανότητα η συμφωνία να περάσει από τη Βουλή.

Όταν όμως ο Γ. Βαρουφάκης το έθεσε στους συναδέλφους του υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης την ίδια ημέρα στο Eurogroup, του απάντησαν πως έχει μείνει ελάχιστος χρόνος για διαπραγματεύσεις.

“Γιάνη, αν συνεχίσεις να μιλάς για το χρέος, η συμφωνία θα είναι αδύνατη”, του είπε ο Ολλανδός Γ. Ντάσελμπουμ.

Τότε ο Γερμανός Β. Σόιμπλε «πήρε την σκυτάλη» και άσκησε κριτική στον Γάλλο Επίτροπο Οικονομικών Π.Μοσκοβισί ότι «Κρατάει απαράδεκτα ευνοϊκή στάση απέναντι στην Ελλάδα», καθώς, όπως είπε, «Ακόμη και η τελευταία πρόταση των θεσμών θα είχε δυσκολίες να περάσει από τη γερμανική Βουλή»!

Και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κατέληξε ρίχνοντας την «βόμβα», όπως αναφέρουν οι NYT: “Η μόνη λύση είναι η επιβολή capital controls και αυτό θα γίνει”!

Η αντίστροφη μέτρηση για την μεγαλύτερη κοινωνική κρίση στην Ελλάδα μετά τον Β’ΠΠ είχε ξεκινήσει και πάι δια χειρός ενός Γερμανού.

Στο σημείο αυτό ο Γ. Βαρουφάκης προσπάθησε να σώσει την κατάσταση με μία ύστατη υποχώρηση: Απευθύνθηκε στη διευθύντρια του ΔΝΤ Κ.Λαγκάρντ και της είπε: “Εστω! Αν υπογράψουμε αυτή τη συμφωνία, μπορείτε να δηλώσετε επίσημα ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο;”.

“Έχει ένα επιχείρημα ο Γιάνης”, απάντησε η Κριστίν Λαγκάρντ, “Πρέπει να απαντηθεί το ζήτημα του χρέους”.

Πριν προλάβει όμως να συνεχίσει, τη διέκοψε ο Γ. Ντάισελμπλουμ. “Γιάνη η προσφορά είναι take it or leave it”, του είπε «σπρώχνωντας» την ελληνική κυβέρνηση να ανακοινώσει το δημοψήφισμα…

Την προηγούμενη Παρασκευή 26/06 το πρωί στις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός μάζεψε τους στενούς συνεργάτες του σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για μια μυστική σύσκεψη.

Από όλους τους συμμετέχοντες ζητήθηκε να αφήσουν εκτός τα κινητά τους τηλέφωνα για να αποφευχθεί καταγραφή των συνομιλιών τους από τις γερμανικές και γαλλικές μυστικές υπηρεσίες που διακριβώθηκε ότι παρακολουθούσαν τις μεταξύ τους τηλεφωνικές συνομιλίες.

Εκεί ο Αλέξης Τσίπρας άκουσε από όλους τους συνεργάτες του να υποστηρίζουν ότι το ΔΝΤ και η Γερμανία δεν ήθελαν συμφωνία, αλλά αντίθετα έσπρωχναν την Ελλάδα σε χρεοκοπία.

To προηγούμενο βράδυ οι ευρωπαίοι ηγέτες στη Σύνοδο Κορυφής είχαν απορρίψει τη νέα πρόταση του πρωθυπουργού για ελάφρυνση του χρέους.

“Αυτό δεν πάει πουθενά”, φέρεται να είπε εκνευρισμένος ο πρωθυπουργός, “όσο πιο πολύ κινούμαστε προς αυτούς, εκείνοι απομακρύνονται”. 

Μετά από μερικές ώρες πήρε την απόφαση να μπει στο αεροπλάνο για την Ελλάδα και από εκεί να ανακοινώσει το δημοψήφισμα.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Δημοψήφισμα: Πώς φτάσαμε ως εδώ – Το Χρονικό από το 2010 έως το 2015 (Μέρος 2ο)

Στο Δημοψήφισμα: Πώς φτάσαμε ως εδώ – Το Χρονικό από το 2010 έως το 2015 (Μέρος 1ο) σας παρουσιάσαμε όλα έζησε ο ελληνικός λαός στο ξεκίνημα της κρίσης και τις ψεύτικες διαβεβαιώσεις των πολιτικών αρχηγών που ενώ αρχικά ήταν όλοι αντιμνημονιακοί, στη συνέχεια υπηρέτησαν με όλες τους τις δυνάμεις οδηγώντας τη χώρα στα δεσμά του ΔΝΤ και των τραπεζιτών της Γερμανίας.

Της Γεωργίας Λινάρδου

Το ελληνικό δράμα, είχε και συνέχεια. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις έκαναν το ένα λάθος πάνω στο άλλο οδηγώντας τη χώρα ακόμα πιο βαθιά στην πυραμιδική ύφεση.

 

Τον Νοέμβριο του 2011 ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου καταλαβαίνει πως δε μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις των καιρών. Ενώ βρίσκεται στις Κάννες θέτει θέμα δημοψηφίσματος στον ελληνικό λαό με το ερώτημα: «Μέσα ή έξω από το ευρώ;». Αποδοκιμάζεται. Παραιτείται. Ακολουθεί θρίλερ με τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Η νέα κυβέρνηση με διορισμένο πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο σχηματίζεται με την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας αλλά τελικά και του ΛΑΟΣ.

Τι πίστευε τότε ο Α.Σαμαράς για την συγκυβέρνηση; Φάσεις και αντιφάσεις.

Δεν είναι λίγοι που χαιρετίζουν τη «νέα εποχή» ανάληψης της χώρας από… τεχνοκράτες. Ο Παπαδήμος γνωρίζει καλά την οικονομία. Λες να μπορεί να βάλει τέλος στον Γολγοθά της ελληνικής κοινωνίας; Πάντως, στις δημοσκοπήσεις της εποχής, συγκεντρώνει υψηλό ποσοστό θετικών απαντήσεων στην ερώτηση: ποιον θεωρείται καταλληλότερο πρωθυπουργό.

Τον Γενάρη του 2012 η ελληνική Βουλή ψηφίζει και άλλο Μνημόνιο. Μία ημέρα πριν από την κρίσιμη ψηφοφορία ο Παπαδήμος δε διστάζει να περιγράψει το πώς θα ήταν η χώρα μας σε μία άτακτη χρεοκοπία. Αυτό μετράει κι αυτό αρκεί για να σπείρει τον φόβο και να περάσει και το δεύτερο μνημόνιο.

Σε διάγγελμά του στον ελληνικό λαό τον Φεβρουάριο του 2012, αναφέρει προσεκτικά: «Μια άτακτη χρεοκοπία θα έριχνε τη χώρα μας σε μια καταστροφική περιπέτεια, θα δημιουργούσε συνθήκες ανεξέλεγκτου κοινωνικού χάους και κοινωνικής έκρηξης, οι αποταμιεύσεις των πολιτών θα κινδύνευαν, το κράτος θα αδυνατούσε να πληρώσει μισθούς, συντάξεις, να καλύψεις στοιχειώδεις λειτουργίες όπως τα νοσοκομεία και τα σχολεία. Καθώς έχει πρωτογενές έλλειμμα πάνω από 5 δισεκατομμύρια ευρώ., δηλαδή τα έσοδα του κράτους δεν αρκούσαν να καλύψουν τις δαπάνες ακόμη κι αν παύαμε, να εξυπηρετούμε το χρέος».

Ο πρώην πρωθυπουργός Α.Σαμαράς ενώ δήλωνε δημοσίως ότι δε θα ψηφίσει το Μνημόνιο Νούμερο 2, εν τέλει το ψήφισε.

Ο Οίκος Moody’s υποβαθμίζει τον Μάρτιο του 2012 την πιστοληπτική αξιολόγηση της χώρας με τον ισχυρισμό πως η Ελλάδα αντιμετωπίζει ακόμη κίνδυνο χρεοκοπίας.

Ο Α.Σαμαράς γενικώς «περιφέρεται» εναντίον του Μνημονίου:

Στις 4 Απριλίου του 2012 σημειώνεται η πρώτη αυτοκτονία των Μνημονίων. Ο 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας πλησιάζει στην πλατεία Συντάγματος. Στέκεται δίπλα από ένα δέντρο και αυτοκτονεί. Πίσω του αφήνει ένα όπλο και ένα σημείωμα που μεταξύ άλλων αναφέρει: «Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσής μου και επειδή δεν μπορώ να βρω το δίκαιο μου, δεν μπορώ να βρω άλλο αγώνα αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για τη διατροφή μου».

Στις 11 Απριλίου ο Λουκάς Παπαδήμος παραιτείται και προκηρύσσονται εκλογές οι οποίες και διεξάγονται στις 6 Μαΐου. Το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Η ΝΔ συγκεντρώνει 18,85%, ο ΣΥΡΙΖΑ 16,78%, το ΠΑΣΟΚ 13,18%, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες 10,6%, το ΚΚΕ 8,48%, η Χρυσή Αυγή 6,97% και η ΔΗΜΑΡ 6,1%.

Οι εκλογές επαναλαμβάνονται στις 17 Ιουνίου. Μέχρι τότε, υπηρεσιακός πρωθυπουργός αναλαμβάνει ο Παναγιώτης Πικραμμένος.

Από τις εκλογές σχηματίζεται κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Α. Σαμαρά και τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Σε αυτές τις εκλογές η ΝΔ λαμβάνει ποσοστό 29,66%, ο ΣΥΡΙΖΑ 26,89%, το ΠΑΣΟΚ 12,88%, οι ΑΝΕΛ 7,51%, η Χρυσή Αυγή 6,92%, η ΔΗΜΑΡ 6,25% και το ΚΚΕ 4,50%.

Τον Οκτώβριο του 2012 οι ευρωπαίοι ηγέτες στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέτουν ως προϋπόθεση για την εκταμίευση της επόμενης δόσης την ψήφιση νέου πακέτου μέτρων 13,5 δις ευρώ. Τον επόμενο μήνα η Βουλή με 153 ψήφους της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, αλλά την αποχή της ΔΗΜΑΡ ψηφίζει το νέο πακέτο που προβλέπει επιπλέον στραγγαλισμό μισθών και συντάξεων. Είναι το Μνημόνιο με τον αριθμό «3»!

Πανεπιστημιακοί αξιολογούν την εφαρμογή των μνημονίων στη χώρα μας και καταλήγουν ότι σε αυτά συμπυκνώνεται η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης και πως περισσότερο απέβλεπαν στην πλήρη απαξίωση της εργασίας και της καθίζησης των κυριαρχικών και εργασιακών δικαιωμάτων και λιγότερο στο να σωθεί η ελληνική οικονομία.

Τον Δεκέμβριο του 2012 ολοκληρώνεται η επαναφορά ελληνικών ομολόγων αξίας 31,9 δισ. ευρώ από την οποία προκύπτει καθαρή διαγραφή 20 δισ. ευρώ. Παράλληλα αποφασίζεται η εκταμίευση δόσης ύψους 52,5 δισ, ευρώ.

Ο Γενάρης του 2013 πιστοποιεί και επίσημα πλέον πως αυτό που εφάρμοσε στη χώρα μας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ήταν λάθος! Εκπρόσωπος του ΔΝΤ τότε, παραδέχεται : «Εάν γυρίσουμε πίσω στο 2010, αν μπορέσουμε να θυμηθούμε όλοι και νομίζω ότι είναι δίκαιο να το πω, όλοι ήταν αρκετά αισιόδοξοι σε ότι αφορά τις προβλέψεις για την ανάκαμψη της Ελλάδας. Γιατί; Εξηγήθηκε νομίζω και στις συνεντεύξεις της προηγούμενης εβδομάδας. Υπήρχαν αρκετοί λόγοι. Συμπεριελάμβαναν το βάθος και την παρατεταμένη φύση της ευρωπαϊκής κρίσης αυτής καθ’ εαυτής. Αλλά και την πολιτική κρίση στην Ελλάδα. Και τα δύο επηρέασαν σημαντικά την οικονομική εμπιστοσύνη και καθυστέρησαν την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων. Αυτό ήταν ένα πολύ σημαντικό πλαίσιο για τον τρόπο που σκεφτόταν ο κόσμος για το ελληνικό πρόγραμμα το 2010. Αυτές ήταν οι συνθήκες τότε. Όταν έγινε εμφανές ότι οι συνθήκες ήταν διαφορετικές απ’ ότι υπολογίστηκε, εμείς βεβαίως κινηθήκαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε για να επικαιροποιήσουμε τον πολλαπλασιαστή μας… και η κάθε χώρα είναι πολύ διαφορετική». (Δηλώσεις Πολ Τομσεν, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Τμήματος του ΔΝΤ).

Τον Μάρτιο του 2013 επιστρέφουν στο Σύνταγμα οι Αγανακτισμένοι. Τον Απρίλιο του 2013 ολοκληρώνονται οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα από τις οποίες προκύπτει συμφωνία για τις απολύσεις στο Δημόσιο, 15.000 απολύσεις ως το τέλος του 2014, χωρίς την απαίτηση λήψης πρόσθετων δημοσιονομικών μέτρων.

Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε μία κατάσταση κοινωνικής και παραγωγικής καθίζησης. Οι δύο αυτές σοβαρές συνέπειες των Μνημονίων έχουν δημιουργήσει το φαύλο κύκλο της ύφεσης και της εκρηκτικής αύξησης της ανεργίας.

Παράλληλα, δεν είναι λίγες οι φωνές που μιλούν για «βαθύτατη αποσύνθεση του παλιού πολιτικού συστήματος».

Στις 5 Ιουλίου ψηφίζουμε ΟΧΙ! (και για αυτούς τους λόγους)

http://info-war.gr/2015/07/%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%83%CF%80%CE%BF%CF%84-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CF%87%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%B1-%CE%B4%CE%B5/

Δημοψήφισμα: Πώς φτάσαμε ως εδώ – Το Χρονικό από το 2010 έως το 2015 (Μέρος 1ο)

Η αλήθεια με αποδείξεις. Το Newsbomb.gr σας παρουσιάζει όλο το χρονικό από την είσοδο της χώρας στα μνημόνια μέχρι το παρά πέντε των τωρινών διαπραγματεύσεων και το επικείμενο δημοψήφισμα. Επειδή ορισμένοι προσπαθούν να αλλοιώσουν την πραγματικότητα και να παρουσιάσουν το άσπρο… μαύρο, καλό θα ήταν να θυμηθούμε τι έλεγαν και κυρίως τι έκαναν οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί.

Της Γεωργίας Λινάρδου

Τον Ιανουάριο του 2010 ο πρωθυπουργός Γ.Παπανδρέου δήλωνε από το Νταβός: «Δε θέλουμε αυτή η κρίση να χτυπήσει και να πληρώσει ο μέσος Έλληνας»!!!

Ο πρώην πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φ. Κουβέλης πριν βάλει την «υπογραφή» του στη συγκυβέρνηση, δήλωνε: «Πρέπει με σαφήνεια αγαπητέ φίλε να σου πω στην προωθούμενη συνεργασία ΠΑΣΟΚ ΝΔ, η Δημοκρατική Αριστερά δεν θα έχει συμμετοχή και δε θα δώσει το δημοκρατικό αριστερό άλλοθι σε μία συγκυβέρνηση αυτών των δύο κομμάτων, της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ που είναι και οι μεγάλοι ένοχοι για την κατάντια που βρίσκεται η χώρα και για τον τεμαχισμό της κοινωνίας».

 

Ο πρώην πρωθυπουργός Α. Σαμαράς με απίστευτο στόμφο έλεγε για το Μνημόνιο: «Να συναινέσω σε τι;  Σ’ αυτό που διαφωνώ, σ’ αυτό που διαλύει τη χώρα μου; Ενότητα στο σωστό επιβάλλεται, ενότητα στο λάθος απαγορεύεται. Δε θα ήταν ενότητα, θα ήταν συνενοχή»!!!

Τότε που έλεγε ότι η Ελλάδα θα σταθεί μόνη της στα πόδια της χωρίς το ΔΝΤ.

Την εποχή εκείνη, η επίσημη ανεργία βρισκόταν στο 26,8% κατατάσσοντας τη χώρα μας σε μία θέση με τις χειρότερες επιδόσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως, οι μισθοί δεν είχαν πειραχθεί ακόμη και οι συνταξιούχοι έπαιρναν το δώρο τους.

Λίγο πριν ο Γιώργος Παπανδρέου ετοιμάσει τα επιχειρήματά του για τη διάσωση της Ελλάδας στο Νταβός, τιμά στο Ζάππειο τις πρώτες εκατό ημέρες διακυβέρνησης της χώρας από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Η κατάσταση είναι δραματική, αλλά το κρύβει…

Τι είχε απαντήσει τότε ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου; «Πρώτα απ’ όλα δεν υπάρχει περίπτωση ούτε να φύγουμε από το ευρώ, ούτε να προσφύγουμε στις ανάγκες αυτές όπως είπατε, διεθνές νομισματικό ταμείο. Δεν το’ χουμε ανάγκη…»

Η εφημερίδα Ελευθεροτυπία αποκάλυπτε (συνέντευξη Ζωής Γεωργαντά μέλους της Επιτροπής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής) πως το έλλειμμα της χώρας για το 2009 σκοπίμως παρουσιάστηκε στο 15,4% από την Eurostat. Γιατί; Διότι έπρεπε να φανεί μεγαλύτερο από αυτό της Ιρλανδίας που ήταν 14% για να παρθούν έτσι δυσβάσταχτα μέτρα κατά της χώρας μας.

Μέσα Μαρτίου του 2010, ο Γ.Παπανδρέου βρίσκεται στην Ουγγαρία και δηλώνει πως αν η χώρα μας δε λάβει στήριξη από τη Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου, θα καταφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Το χαλί για την εποχή του Μνημονίου αρχίζει να στρώνεται. Η κάθε κίνηση για σωστό στρώσιμο αυτού του χαλιού, προϋποθέτει και νέα μέτρα.

Περικοπές στον 13ο και 14ο μισθό των δημοσίων υπαλλήλων, των συνταξιούχων, περικοπή 12% των επιδομάτων του Δημοσίου, μείωση 7% στις αποδοχές υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, αύξηση 15% στο φόρο της βενζίνης, επαναφορά τεκμηρίων διαβίωσης σε όλα ανεξαιρέτως τα αυτοκίνητα, ο ΦΠΑ στο 23% και η ζωή στο απόσπασμα…

Στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών αποφασίζεται η ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης. Ένα μήνα μετά έρχεται και το ΔΝΤ με αρχή το Καστελόριζο.

«Είναι ανάγκη εθνική και επιτακτική να ζητήσουμε και επισήμως από τους εταίρους μας στην ευρωπαϊκή ένωση την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης που από κοινού δημιουργήσαμε. Έχω ήδη δώσει εντολή στον υπουργό οικονομικών να κάνει τις απαραίτητες ενέργειες. Οι εταίροι μας θα συνδράμουν ουσιαστικά ώστε να παράσχουν στην Ελλάδα το απάνεμο λιμάνι που θα μας επιτρέψει να ξαναχτίσουμε το σκάφος μας με γερά και αξιόπιστα υλικά», δηλώνει από το Καστελόριζο ο Γ.Παπανδρέου.

Η ελληνική κοινωνία έχει καταλάβει πια καλά πως βαδίζει σε έναν ασφυκτικό θάλαμο χωρίς εξαερισμό και δίχως πόρτα διαφυγής. Η χώρα οδηγείται στην εντατική.
Στην ομιλία του στη Βουλή, ένας ακόμη «στυλοβάτης» των κυβερνήσεων των Μνημονίων, ο Γ.Καρατζαφέρης, δηλώνει: «Δεν ξέρουμε εμείς πως υπάρχει πολιτικό κόστος ότι θα μας φωνάζουνε οι άνθρωποι ότι εμείς ψηφίσαμε για να τους κοπεί ο μισθός και η σύνταξη; Δεν το ξέρουμε; Και θα πρέπει να εξηγούμε σε κάθε έναν που συναντάμε ότι υπήρχε κίνδυνος να τα χάσεις όλα γι’ αυτό περιορίσου σ’ αυτό που σου δίνουν;»

Σ’ αυτήν την καθ’ όλα αυθόρμητη τοποθέτηση του Γιώργου Καρατζαφέρη στη Βουλή η οποία στο δρόμο αποκαλύφθηκε σε μη αυθόρμητη, θα μπορούσε να συμπτυχθεί η μέχρι τώρα προσπάθεια των υποστηρικτών του Μνημονίου να πείσουν την ελληνική κοινωνία να δεχθεί, αλλά και να επωμιστεί μια σειρά αρνητικών αποφάσεων στη ζωή της.

Το πρώτο Μνημόνιο γίνεται νόμος του κράτους με ψήφους του ΠΑΣΟΚ. Σημειώνονται διαρροές. Θα μπορούσαν αυτές οι διαρροές να σώσουν εκείνη τη στιγμή τη χώρα; Όχι. Ωστόσο, οι μικρής σημασίας επομένως διαφοροποιήσεις, οδηγούν σε πολιτική αναταραχή με τον Παπανδρέου να αναζητά συμμάχους. Ο μέχρι τότε εμφανιζόμενος ως αντιμνημονιακός Σαμαράς δε θέλει να συγκυβερνήσει, αλλά να κυβερνήσει. Γίνεται ανασχηματισμός. Αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών ο Ευάγγελος Βενιζέλος, δεύτερος αντιπρόεδρος ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Ο Παπανδρέου παραμένει πρωθυπουργός.

Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν πολιτική απαξίωση. Κάποιοι μιλούν για έλλειμμα αντιπροσώπευσης. Ο κόσμος έχει αρχίσει να μην πιστεύει τα όσα του υπόσχονται. Η αναντιστοιχία λόγων και πράξεων εξοργίζει. Άραγε ζούμε το τέλος μιας εποχής;

Η πίεση που ασκείται στο κυβερνών κόμμα είναι εκρηκτική. Δεν είναι τυχαία η δήλωση του Θεόδωρου Πάγκαλου τον Σεπτέμβρη του 2010 στη Βουλή: «Μαζί τα φάγαμε». Συμμέτοχοι και συνένοχοι, δηλαδή…

Παρά τα μέτρα και το πρώτο Μνημόνιο, η ελληνική οικονομία δε δείχνει να συνέρχεται. Τα στοιχεία επιμένουν σε δημοσιονομική ανισορροπία. Την ώρα που σε μία ακόμη σκληρά δοκιμαζόμενη χώρα της Μεσογείου όπως η Ισπανία, ο κόσμος έχει κατακλύσει τις κεντρικές πλατείες με τους Indignados να φωνάζουν συνθήματα εναντίον του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στην Ελλάδα δεν έχει ακόμη γεννηθεί ένα μαζικό κίνημα. Αυτό γίνεται λίγο μετ’ αφ’ ότου ένα πανό των Ισπανών κάνει τον γύρο του κόσμου μέσα από τα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα: «Κάντε ησυχία μην ξυπνήσουν οι Ελληνες!». «Σωπάτε, σωπάτε, ο έλληνας κοιμάται».

Γεννιέται το Κίνημα των Αγανακτισμένων.

Υπάρχει κομματική κηδεμονία στην αντίδραση χιλιάδων ανθρώπων που για εβδομάδες κατέκλυσαν την πλατεία Συντάγματος απλά ως Αγανακτισμένοι; Όχι. Το ζητούμενο είναι η αληθινή Δημοκρατία. Σιγά-σιγά, όμως, η πλατεία αρχίζει να χωρίζεται σε πάνω και κάτω. Στην πάνω πλατεία εκτοξεύονται συνθήματα και ύβρεις κατά των πολιτικών, εκφράζεται οργή. Στην κάτω πλατεία πραγματοποιούνται συνελεύσεις με έναν πυρήνα προοδευτικών πολιτών που αγωνιούν για την επόμενη μέρα της χώρας.

Εκείνη την περίοδο η κυβέρνηση ψηφίζει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Λιτότητα και σκληρές περικοπές. Τίθεται θέμα αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, γίνεται λόγος για αναδιάρθρωση ή κούρεμα του χρέους.

Για λίγο καιρό η οργή της πλατείας Συντάγματος αντέχει. Μπορεί άραγε η αγωνία και ο θυμός αυτών των ανθρώπων να αποτελέσουν το σπόρο για τη γέννηση ενός ισχυρού μαζικού κινήματος το οποίο θα είχε τη δύναμη να αντιταχθεί στις πολιτικές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και τις όποιες εσωτερικές αντιμνημονιακές δυνάμεις; Δε θα το μάθουμε ποτέ.

Το Κίνημα των Αγανακτισμένων σβήνει το Φθινόπωρο του 2011.

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος εμφανίζεται στην εκπομπή «Le Monde en Marche» του γαλλικού τηλεοπτικού σταθμού France 5 και χαρακτηρίζει τους Αγανακτισμένους “Φασίστες, Κομμουνιστές και Μαλάκες”.

Το χαράτσι της ΔΕΗ

Τον Σεπτέμβριο του 2011 οι διαπραγματεύσεις του τότε υπουργού Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου με τους εκπροσώπους της τρόικα, δεν πάνε καλά. Η τρόικα επιβάλλει επιπλέον μέτρα ύψους 1% του ΑΕΠ. Ακολουθεί η Σύνοδος Κορυφής όπου αποφασίζεται το κούρεμα του δημοσίου χρέους κατά 50% και νέα μέτρα για την Ελλάδα. Είναι η περίοδος που ο υπουργός Οικονομικών Βαγγέλης Βενιζέλος αποφασίζει το γνωστό σε όλους μας χαράτσι μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, ενώ λίγους μήνες πριν το έχει απορρίψει ως εισπρακτικό μέτρο.

 

Με το περιβόητο χαράτσι τα έβαλε προεκλογικά ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μετέπειτα πρωθυπουργός Α. Σαμαράς.

Κατά τη διάρκεια των προεκλογικών του δεσμεύσεων, υποστήριζε μεταξύ άλλων πως:«Θα αντικαταστήσουμε επίσης το περιβόητο χαράτσι με έναν ενιαίο νόμο για την ακίνητη περιουσία όπως το ΕΤΑΚ που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κατάργησε. Το νέο ΕΤΑΚ θα είναι πιο δίκαιο πιο ελαφρύ για όλους και πιο αποδοτικό για το κράτος, χώρια που το χαράτσι του κυρίου Βενιζέλου έβλαψε και τις εισπράξεις της ίδιας της ΔΕΗ».

Φυσικά, το χαράτσι επέζησε…

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Δεν πειράζει Ελληνάκο… «Μένεις Ευρώπη…»

Και δυστυχώς η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Το Newsbomb θα συνεχίσει την καταγραφή της θλιβερής πενταετίας που οδήγησε τη χώρα στο βούρκο. Θα συνεχίσουμε το ρεπορτάζ με τις δηλώσεις και τα ψεύδη των πρωταγωνιστών που άλλα υποσχέθηκαν στο λαό και άλλα έκαναν.

Read more: http://www.newsbomb.gr/ellada/apokalypseis/story/602588/dimopsifisma-mana-moy-ellas-xroniko-2010-eos-to-2015#ixzz3ekl5LD12

Οι τρεις αιτίες που απειλούν να τινάξουν στον αέρα τη συμφωνία

 Ο ΦΠΑ στα μακαρόνια που εξεγείρει τον κύριο Φίλη, οι ασφαλιστικές εισφορές ή μήπως η φορολογία 28% ή 29% στις επιχειρήσεις απειλούν να τινάξουν στον αέρα τη συμφωνία;

Μία τέτοια συμφωνία, τόσο ιστορικής, πολιτικής, οικονομικής και για ορισμένους ιδίως γεωπολιτικής σημασίας, δεν είναι δυνατόν να τιναχτεί στον αέρα για μία …χούφτα ευρώ, μου έλεγε παλαίμαχος και πολύπειρος διπλωμάτης.
Αρα κάτι άλλο κρύβεται πίσω από το παραβάν. Και πιο συγκεκριμένα κρύβονται τρία πράγματα.

Το πρώτο και σπουδαιότερο, που προκαλεί εκνευρισμό στους Γερμανούς είναι η δίκαια και σωστή εμμονή και επιμονή της κυβέρνησης στη ρύθμιση του χρέους. Μέχρι και γερμανικές εφημερίδες άρχισαν να το αναγνωρίζουν, όπως η ¨Σιντόιτς Τσάιτουγκ¨ η οποία έκανε λόγο για το ιστορικό χρέος της Γερμανίας, παραλληλίζοντας το ελληνικό αίτημα με το ¨κούρεμα¨ του γερμανικού χρέους το 1953, που στάθηκε η βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε το γερμανικό οικονομικό θαύμα.

Πολύ σωστά, τόσο ιστορικά, όσο και οικονομικά η κυβέρνηση επιμένει στη ρύθμιση του χρέους ώστε να πάρει ανάσα η οικονομία και να περάσει σε βιώσιμη, υγιή και αυτοτροφοδοτούμενη ανάπτυξη.

Εξάλλου, χωρίς ρύθμιση του χρέους η μια πιο προωθημένη δέσμευση από εκείνη του 2012 η κυβέρνηση σε καμία περίπτωση δεν θα μπορέσει να περάσει τη συμφωνία από τη Βουλή.

Ένα σχέδιο για το χρέος θα αποτελέσει το ¨φύλλο συκής¨ που απαιτείται για να μπορέσουν και οι βουλευτές το ΣΥΡΙΖΑ να κρύψουν πίσω του μία συμφωνία έκτρωμα που κανένας δεν μπορούσε να διανοηθεί ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του.

Το χρέος και η ρύθμισή του είναι το καυτό θέμα της διαπραγμάτευσης.

Από αυτό πηγάζουν και τα άλλα δύο. Η θέση του ΔΝΤ στη διαπραγμάτευση, και η θέση της Κριστίν Λαγκάρντ.
Το ΔΝΤ αυτή τη στιγμή είναι εκτεθειμένο με τα δάνεια που έδωσε στην Ελλάδα τα οποία σύμφωνα με ορισμένα μέλη της δόθηκαν κατά παράβαση του καταστατικού.

Επίσης, αν η Ελλάδα αθετήσει την καταβολή των δόσεων η ηγεσία του ΔΝΤ βρίσκεται διπλά εκτεθειμένη, αφού εκτός του ότι δεν θα πάρει τα χρήματα, το ΔΝΤ θα βρεθεί εκτός Ευρώπης, πράγμα που η ίδια η Κριστίν Λαγκάρντ διόλου επιθυμεί, ενώ θα έχει δανείσει μία χώρα της οποία το χρέος δεν είναι βιώσιμο (παραβίαση του κανονισμού) και είχε θεωρηθεί βιώσιμο μόνο χάρη στη δέσμευση του 2012 για ρύθμιση.

Σε αυτό το εκρηκτικό πλαίσιο τοποθετείστε και την ανανέωση της θητείας της Κριστίν Λαγκάρντ το 2016 στη θέση της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ και θα έχετε ένα πιο ολοκληρωμένο παζλ.

Γιατί αν το ΔΝΤ βγει βαριά τραυματισμένο από την ευρωπαϊκή περιπέτεια στην οποία τόσο στήριξε για να ανορθώσει το καταβαραθρωμένο κύρος του, η Κριστίν Λαγκάρντ δεν έχει καμία ελπίδα να κερδίσει την ανανέωση. Και είναι αυτό που κάνει τη Γαλλίδα πολιτικό να είναι τόσο εκνευρισμένη τις τελευταίες ημέρες. Αφού το τέλος της θητείας στο ΔΝΤ θα σημάνει κατά πάσα πιθανότητα και το τέλος της πολιτικής της καριέρας, αφού στη χώρα της μάλλον δεν θα είναι ευπρόσδεκτη εξαιτίας του σκανδάλου Ταπί.
Θανάσης Λυρτσογιάννης

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=412616&catid=13

Ολόκληρη η Ελληνική πρόταση: Οικονομική πολιτική & Κοινωνική Ασφάλιση

http://www.stokokkino.gr/article/1000000000010271/Olokliri-i-Elliniki-protasi-Oikonomiki-politiki–Koinoniki-Asfalisi

Τι συμβαίνει με τη διαπραγμάτευση, με απλά λόγια

Του Κώστα Βαξεβάνη

Όσα συμβαίνουν και κυρίως γράφονται σε σχέση με τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους, έχουν μια διάσταση που απαιτεί απλή εκλογίκευση. Με αυτή την εκλογίκευση προκύπτει ο βασιλιάς γυμνός και όχι το τέρας πύρινο. Ας πάμε λοιπόν με απλά βήματα προς τη λογική

1.Γιατί τόση σκληρότητα;Σε κάθε διαπραγμάτευση  η προσπάθεια που γίνεται είναι να εξασφαλίσει ο καθένας τα μέγιστα οφέλη και τις μικρότερες απώλειες. Αυτό δεν γίνεται κάτω από μια διαδικασία ευφορίας και φιλοφρονήσεων, αλλά με πιέσεις, απαιτήσεις και αρκετές φορές εκβιασμούς. Επίσης το παιχνίδι της διαπραγμάτευσης δεν εξελίσσεται γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι αλλά σε όλα τα πεδία. Κυρίως αυτό της επικοινωνίας. Δηλαδή οι διαπραγματευόμενοι, με δηλώσεις ή διαρροές, προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα κλίμα τετελεσμένων και κυρίως φόβου για τον «αντίπαλο». Σε πολλές περιπτώσεις βλέπουμε και τη λειτουργία του καλού και του κακού μπάτσου των κλασσικών αμερικάνικων ταινιών. Ο ένας απειλεί και ο άλλος δείχνει διαλακτικός και φιλικός. Αυτά συμβa;iνουν σε όλες τις διαπραγματεύσεις, ακόμη και αυτές που αφορούν την αγορά ενός μεταχειρισμένου αυτοκινήτου.

2. Οι κλώνοι του Σόιμπλε. Είναι λοιπόν μάλλον ξεκάθαρο,πως για παιχτεί το παιχνίδι της διπραγμάτευσης σωστά, πρέπει από την κάθε πλευρά να υπάρχει όσο το δυνατόν μέτωπο «αμετακίνητων θέσων», προκειμένου η δεδομένη υποχώρηση από τις θέσεις αυτές, για να υπάρξει συμφωνία, να είναι όσο το δυνατόν πιο συμφέρουσα. Ο κάθε διαπραγματευτής προσπαθεί να κάνει συμμαχίες και να εξασφαλίσει ρωγμές στην απέναντι πλευρά. Στο θέμα αυτό η Ελλάδα έχει πραγματικά πρόβλημα. Μεγάλες πολιτικές ομάδες οι οποίες κυβέρνησαν στο παρελθόν, δημιουργούν εκ των πρωτέρων την εικόνα του «αδιαπραγμάτευτου» και της αποτυχίας. Δεν συντάσσονται με την εθνική απαίτηση, αλλά προφητεύουν την καταστροφή και δημιουργούν φόβο. Σε μια τέτοια λειτουργία στήνεται η ανακύκλωση κλίματος.Δηλαδή κάποιος Σόιμπλε στο εξωτερικό ή κάποια εφημερίδα, κάνει μία εκτίμηση ή δημιουργεί ένα φόβο για τις διαπραγματεύσεις. Αυτή η δήλωση που όπως είπαμε είναι μια δήλωση όχι που εκφράζει την πραγματικότητα απαραίτητα, αλλά που προσπαθεί να δημιουργήσει μια πραγματικότητα, αναπαράγεται από τα εγχώρια Μέσα Ενημέρωσης και τους κλώνους του Σόιμπλε στην Ελλάδα. Στη συνέχεια το κλίμα που δημιουργείται με τον τρόπο αυτό στη χώρα, από τον Σόιμπλε και τους κλώνους Σόιμπλε,καταγράφεται ως «ρεπορτάζ» από ξένα ΜΜΕ και δημιουργεί πλέον μια πραγματικότητα που μπορεί να στηρίζεται σε φήμη αλλά είναι πια πραγματικότητα. Ένα παράδειγμα είναι οι πολλαπλές φήμες για Bank Run. Στην αρχή υπήρξαν φόβοι για διοχέτευση κεφαλαίων στο εξωτερικό. Στη συνέχεια κάποιες Τράπεζες δημιούργησαν μέσω «πληροφοριών» αυτή τη ροή. Τα ξένα Μέσα Ενημέρωσης κατέγραψαν την πραγματικότητα που δημιουργήθηκε βάζοντας μάλιστα και φωτογραφίες από ουρές συνταξιούχων που περίμεναν στις ουρές στις Τράπεζες για τη σύνταξη εμφανίζοντας πως υπάρχει φυγή κεφαλαίων. Όλο αυτό ανακυκλώθηκε από τα κανάλια και τελικώς η φυγή κεφαλαίων επιτεύχθηκε.

3. Γιατί δεν συντάσσονται όλοι μαζί; Αυτή είναι μια απλοική και ευγενής ερώτηση την οποία βάζουν καλοπροαίρετοι  άνθρωποι ή απολίτικοι. Απέναντι σε αυτή την κρίση, όπως και σε όλα τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα, υπάρχουν διαφορετικά συμφέροντα αλλά και ερμηνείες. Μπορεί να συνταχθεί η κυβέρνηση και όποιος πιστεύει πως η Ελλάδα και η Ευρώπη δεν μπορούν να προχωρήσουν άλλο έτσι, με το Βενιζέλο που επέβαλε χαράτσια και το Σαμαρά που έκοψε μισθούς αλλά ταυτόχρονα έκανε πιο πλούσιους τους τραπεζίτες και την οικονομική ελίτ; Ο ένας θεωρεί πως η λύση για την ανάπτυξη είναι να επιβιώσει ο κόσμος με ανθρώπινα μεροκάματα για να αναπτυχθεί η χώρα, και ο άλλος πως πρέπει να πέσουν κι άλλο οι μισθοί για να είναι φτηνός ο στρατός που θα δουλεύει στο Λάτση. Η εικόνα του θύματος με τον θύτη αγκαλιά μπορεί να θυμίζει σε ρομαντισμό τα «ανεμοδαρμένα ύψη», αλλά δεν είναι πραγματικότητα. Σημασία έχει να είναι ισχυρές οι συμμαχίες στην κοινωνία που θα απαιτούν την αλλαγή και όχι να καθορίσουν την τύχη της χώρας αυτοί που την κατέστρεψαν. Ακόμη και οι εθνικές αφηγήσει που παρουσίαζαν τους έλληνες στο παρελθόν ενωμένους να μεγαλουργούν , είναι μύθοι. Στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο υπήρχαν πάντα Εφιάλτες και Λεωνίδες, Βελουχιώτηδες και Ράλληδες, κουζουλοί έλληνες και οπαδοί της υποχωρητικότητας.

4. Πού κολλάει η διαπραγμάτευση και γιατί; Η κυβέρνηση δήλωσε προεκλογικά και γι αυτό υποστηρίχθηκε από τους πολίτες, πως δεν θα πάρει υφεσιακά μέτρα. Δηλαδή δεν θα σπρώξει την ελληνική κοινωνία προς τα κάτω με απολύσεις, μειώση μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας. Όταν ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις, αυτή τη διαπίστωση την έθεσε στο Τραπέζι και κατάφερε να πετύχει τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Όσο περνούσε όμως ο καιρός, η Γερμανία και οι εταίροι κατάλαβαν πως μπορούν σταδιακά να αποδομήσουν το εσωτερικό ελληνικό μέτωπο. Έτσι εκμεταλλεύτηκαν τους κλώνους Σόιμπλε και την ισχύ των ΜΜΕ στην Ελλάδα για να δημιουργήσουν  συσχετισμούς υπέρ τους ή έστω κλίμα φόβου. Αυτή τη στιγμή η διαπραγμάτευση κολλάει στις ελληνικές κόκκινες γραμμές. Δηλαδή η κυβέρνηση δεν υποχωρεί στην απόφαση να μην γίνουν απολύσεις, να μην κοπούν συντάξεις και μισθοί, να μην αυξηθεί ο ΦΠΑ και να μην δοθεί όσο όσο η Δημόσια περιουσία. Αντιθέτως έχει εξαγγείλει για πρώτη φορά μέτρα για την πάταξη της φοροδιαφυγής και του μαύρου πλούτου.

Οι εταίροι δεν θέλουν μια Ελλάδα που μπορεί να σωθεί, αλλά μια Ελλάδα που θα εφαρμόσει τα μέτρα τους. Δηλαδή τα μέτρα λιτότητας τα οποία θα εξασφαλίσουν τη «δημοσιονομική τάξη». Είτε πρόκειται για γερμανικό σύνδρομο είτε για αντίληψη για την οικονομία, αυτό το μοντέλο έχει αποτύχει ακόμη και στη Γερμανία των εκατομμυρίων φτωχών και υποαπασχολούμενων και της όλο πιο πλούσιας οικονομικής ελίτ.

Αυτο το μοντέλο αμφισβητείται πολιτικά σε όλη την Ευρώπη και κυρίως στο Νότο. Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία μιλούν ανοιχτά για την ανάγκη μιας άλλης πολιτικής στην Ευρώπη. Δηλαδή το θέμα δεν είναι οι επιλογές λιτότητας, αλλά η αναδιαμόρφωση της Ευρώπης η οποία έχει δομικά λάθη και είναι άδικη.

Είναι λοιπόν στοίχημα για τη μερκελική αντίληψη, να μην περάσει η ελληνική αντίσταση η οποία θα γενικευτεί ως πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη. Γι αυτό τέτοια επίθεση, για αυτό τόση επιμονή και φόβος.

5. Αν υποχωρήσει η Ελλάδα; Το ερώτημα είναι γιατί να υποχωρήσει η Ελλάδα; Αν υποχωρήσει δεν γίνεται ανακόλουθος μόνο ο Συριζα αλλά επιστρέφουμε στην προηγούμενη κατάσταση. Να την θυμίσω λέγοντας πως η τρόικα κυβερνούσε μέσω mail, και ο πρωθυπουργός έκανε νόμους όσα απαιτούσε η τρόικα. Αυτά που απαιτούσε ήταν κόψιμο μισθών, απολύσεις, χτύπημα της πραγματικής Οικονομίας και βέβαια να γίνουν τα χρέη των Τραπεζών δικά μας, χωρίς να πληρώσουν ποτέ οι τραπεζίτες.

Αν υποχωρήσει η κυβέρνηση, θα χαθεί η μοναδική ευκαιρία να αλλάξει η Ευρώπη και να αναπτυχθεί η χώρα. Δεν είναι θέμα πολιτικής ανακολουθίας αλλά ευκαιρίας που θα χαθεί.

6. Τι θα πάθουμε αν δεν υποχωρήσουμε; Αν κοιτάξει κάποιος τα δημοσιεύματα του διεθνή Τύπου, το ερώτημα αυτό απαντιέται με πολλούς τρόπους. Άλλοι λένε πως θα καταστραφεί η Ελλάδα, αλλά υπάρχουν και αρκετοί που υποστηρίζουν πως θα καταστραφεί η Ευρώπη. Οι προφήτες της Οικονομίας, αυτοί δηλαδή που δεν κατάφεραν να προβλέψουν την κρίση και πούλαγαν κωλόχαρτα ως επενδυτικά προιόντα, είναι ανίκανοι να πουν τι ακριβώς θα συμβεί γιατί δεν το ξέρουν. Αν το ήξεραν και αυτό σήμαινε την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την καταστροφή της, θα το είχαν ήδη πραγματοποιήσει. Δεν το ξέρουν όμως και πολύ περισσότερο φοβούνται τις εξελίξεις. Σε μια παγκόσμια Οικονομία, η κατάρρευση της Lehman Brother στην Αμερική οδήγησε την υφήλιο σε κρίση. Σκεφθείτε αν καταρρεύσει μια χώρα.

Άρα το τι θα κάνουν δεν το ξέρουν.Προσπαθούν μέσα από το φόβο που προξενούν, τις πιέσεις που ασκούν, τους εκβιασμούς και το πολιτικό προσωπικό που διαθέτουν στην Ελλάδα να δημιουργήσουν όσο καλύτερες συνθήκες μπορούν για τους ίδιους. Να θυμίσω πως με τα ίδια επιχειρήματα πέρασαν τα μνημόνια.

Η Ε.Ε και η Μέρκελ θα έχουν εκτός από οικονομικό πρόβλημα και πολιτικό με την κατάρρευση της Ελλάδας. Η Γερμανία για μια ακόμη φορά θα ενοχοποιηθεί για το τι κάνει στην Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πάψει να είναι μια οραματική Ένωση και θα αποκαλυφθεί ως αυταρχικός μηχανισμός. Την ίδια ώρα θα δημιουργηθούν ίσως νέες Ενώσεις στην Ευρώπη και νέοι συσχετισμοί με παίκτη τη Ρωσία, πράγμα που δεν θέλει ούτε η Γερμανία ούτε η ΗΠΑ.

7.Έχουν τη δυνατότητα να κλείσουν τις στρόφιγγες; Την Τετάρτη μία ακτιβίστρια διατάραξε τη συνέντευξη τύπου του Ντράγκι, φωνάζοντας «κάτω η Δικτατορία της Κεντρικής Τράπεζας». Είχε δίκιο στο χαρακτηρισμό. Κατά τη διακυβέρνηση της χώρας από τους Σαμαρά και Βενιζέλο, δημιουργήθηκε χωρίς τις ελληνικές αντιρρήσεις η Τραπεζική Ενοποίηση. Ακούγεται ως κάτι καλό. Η Ευρωπαική Ένωση προχωρά σε διάφορες ενοποιήσεις, εκτός από αυτές των χρεών φυσικά. Πρακτικά αυτό που έγινε, ήταν να εκχωρηθούν μια σειρά από πολιτικές εξουσίες που ασκούνται από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις στις Κεντρικές Τράπεζες και την Κεντρική Ευρωπαική Τράπεζα (πρόκειται ουσιαστικά για ιδιωτικούς μηχανισμούς όπως η Τράπεζα της Ελλάδος). Οι Τράπεζες κυβερνούν και καθορίζουν πώς θα ρέει το χρήμα. Οι κατά τόπους Τράπεζες δεν μπορούν να εκτυπώσουν χρήμα, μόνο να να ζητήσουν . Και η ΕΚΤ μπορεί να αρνηθεί είτε είναι ανήθικο, είτε παράλογο, είτε απαράδεκτο. Έχει τη «νομιμότητα» να λειτουργεί έτσι. Να σταματήσει να δίνει χρήματα στις ελλληνικές Τράπεζες παρότι η Ελλάδα είναι εντάξει με την αποπληρωμή των δανείων της. Η Ελλάδα δεν έχει πάρει χρήματα από το 2014, παρότι πληρώνει τις δόσεις. Άρα αυτό που τους ενδιαφέρει, το κριτήριο, δεν είναι αν θα πληρώνει η Ελλάδα, αν θα είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της, αλλά αν θα κάνουν αυτό που θέλουν στην Ελλάδα.

Με αυτή τη λογική λοιπόν μπορούν να κρατήσουν κλειστές τις στρόφιγγες και να εκβιάσουν. Αλλά την ίδια ώρα διακινδυνεύουν η Ελλάδα να μην υποχωρήσει και να έχουν οι ίδιοι τις επιπτώσεις που φοβούνται. Αν κλείσουν οι στρόφιγγες, η Ελλάδα μπορεί να μην αποπληρώνει τα δάνεια, αλλά να κρατάει το χρήμα για τις εσωτερικές ανάγκες. Τι θα κάνει η ΕΚΤ;Θα πάρει την απόφαση να δρομολογήσει τη διάλυση της Ε.Ε;

 

8.Μήπως λένε αλήθεια;

Όχι δεν λένε αλήθεια και το δείχνει η ιστορία τους και οι ήρωές της. Ο πρώην διευθυντής του ΔΝΤ πρόσφατα συνελήφθη για διαφθορά. Ο Γιούνγκερ είχε δημιουργήσει στο Λουξεμβούργο ως πρωθυπουργός φορολογικό παράδεισο. Ο Σόιμπλε είχε εμπλοκή σε χρηματισμό με το «σκάνδαλο Κολ». Η σχέση τους με την αλήθεια ποτέ δεν ήταν καλή. Απλώς ασκούν πολιτική με τον τρόπο που γνωρίζουν, προς όφελος της Οικονομίας που θέλουν. Δεν λένε λοιπόν αλήθεια.Δεν τα πάνε καλά με την αλήθεια. Ας δούμε την πρόσφατη Ιστορία. Όταν η Ελλάδα μπήκε υπό την διοίκηση της Τρόικας και των μνημονίων, εμφάνιζαν όλο αυτό ως μονόδρομο. Τώρα πλέον έχουν παραδεχθεί και οι ίδιοι πως αν η Ελλάδα έκανε στάση πληρωμών, θα αναγκάζονταν να υποχωρήσουν γιατί θα έχαναν τρισεκατομμύρια. Παρ όλα αυτά και τότε έλεγαν πως θα καταστραφεί η Ελλάδα.

Όταν στη συνέχεια μπήκε το θέμα του κουρέματος του Ελληνικού χρέους, Γερμανία και Γαλλία συμφώνησαν πως δεν θα γίνει και ο ντόπιος Παπακωνσταντίνου είχε πει πως αν γίνει θα είναι καταστροφή. Αποδεικνύεται πως δεν ήθελαν το κούρεμα γιατί οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες είχαν ελληνικά ομόλογα.Αν κουρευόταν το χρέος θα καταστρέφονταν οι ίδιοι και όχι η Ελλάδα.Παρ όλα αυτά έλεγαν πως θα καταστραφεί η Ελλάδα.

Μετά τη σύνοδο των Καννών και αφού ξεφορτώθηκαν τα ομόλογα, άλλαξαν εντελώς την επιχειρηματολογία και υποστήριξαν πως πρέπει να γίνει κούρεμα.Προχώρησαν σε κούρεμα με Αγγλικό Δίκαιο ενώ άλλαξαν και την κυβέρνηση στην Ελλάδα δίνοντας εντολή στο Βενιζέλο να ρίξει τον Παπανδρέου. Την απώλεια των Τραπεζών από το κούρεμα την αναλάβαμε εμείς με την ανακεφαλαιοποίηση. Αντιθέτως, δεν ζήτησαν να ανακεφαλαιοποιηθούν τα ασφαλιστικά ταμεία  που κατέρρευσαν με το κούρεμα.Έλεγαν πως διαφορετικά θα καταστραφεί η χώρα.

Θα μπορούσε η ΕΚΤ να πάρει πρωτοβουλίες για το ελληνικό αλλά και το ευρωπαϊκό χρέος. Αντί γι αυτό, έπαιρνε ομόλογα (ελληνικό χρέος δηλαδή) από την ελεύθερη αγορά σε μισή τιμή και εμάς μας έβαζε μέσω του δανεισμού να τα πληρώνουμε στην ονομαστική τους αξία. Και αυτή η τοκογλυφία έγινε για να μην καταστραφεί η Ελλάδα;

Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα που αποδεικνύουν πως «και τρων και ψεύδονται» που θα έλεγε και η Βλαχοπούλου. Άρα η επιχειρηματολογία τους είναι και σήμερα ψεύτικη. Απλώς ενεργοποιούν τη σωστή και αποτελεσματική ως σήμερα τακτική. Η οποία βέβαια απαιτεί να δημιουργηθεί έντονο κλίμα φόβου στη χώρα που θα αντικαταστήσει την αισιοδοξία μετά τις εκλογές.Το ρόλο αυτό δεν τον έχει αναλάβει ο Σόιμπλε αλλά το ντόπιο πολιτικό και μιντιακό προσωπικό. Τι ζητάνε σήμερα; Να μην υπάρχουν οι κόκκινες γραμμές γιατί θα καταστραφούμε. Δηλαδή να δεχθούμε να γίνουν απολύσεις, να κοπούν κι άλλο συντάξεις, να ανεβεί το ΦΠΑ και να παραδώσουμε τη Δημόσια περιουσία; Για να μην καταστραφεί η Ελλάδα λένε. Δηλαδή ποιά είναι η καταστροφή αν όχι αυτό;

http://www.koutipandoras.gr/article/138424/ti-symvainei-me-ti-diapragmateysi-me-apla-logia

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΓΑΡ ΕΓΓΥΣ…

Ζητήσαμε από τον κ. Τσίπρα να μας μιλήσει με τη γλώσσα της αλήθειας. Κι εκείνος άρχισε να μας μιλά με τη γλώσσα του Αντώνη Σαμαρά. «Παρατάσεις», «θα δούμε», «ίσως», «από τον επόμενο χρόνο», «την έγκριση των εταίρων», «θα το συζητήσουμε», «απαιτεί την έγκριση»….

Κατά τα λοιπά, περιβάλλον εκβιασμού και τρόμου περί άδειων ταμείων, προβλήματος ρευστότητας, στενότητας χρόνου, ανάγκη άμεσων αποφάσεων…

Το μόνο που απομένει είναι ένα «αν δεν το ψηφίσουμε δεν θα υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις».

Ακόμη κι αν είναι μία φορά σαφές ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων δεν έδωσε ρητή εντολή στον κ. Τσίπρα να επιστρέψει την Ελλάδα στη δραχμή, είναι χίλιες φορές σαφέστερο ότι κανείς δεν έδωσε την έγκριση στον κ. Τσίπρα να συνεχίσει τα Μνημόνια, να τα επεκτείνει, να τα ανανεώσει και γενικώς να βαδίσει στο δρόμο που χάραξαν οι πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Πολλές οι οικονομικές αναλύσεις, τοποθετήσεις, προσεγγίσεις, όμως την ουσιαστικότερη την διάβασα από τον φίλο Ηλία Γαρουφαλάκη και είναι μία τούρκικη παροιμία που λέει «Όταν φεύγεις από τον δρόμο για τη χασούρα, κέρδος έχεις». Όμως η κυβέρνηση συνεχίζει στο δρόμο της μεγάλης χασούρας, μέχρι να χαθεί στον ορίζοντα και να μην φαίνεται.

Οι «διαπραγματεύσεις» και τα Eurogroups των τελευταίων ημερών κατάφεραν να δείξουν ακόμη και στον πλέον αφελή λαό της Ευρώπης ότι η ευρωζώνη είναι μία κανονική Μαφία. Εμείς ουσιαστικά δεν είμαστε μέλος της Μαφίας. Ένας πελάτης της είμαστε. Η Μαφία μάς δάνεισε χρήματα που μας πήρε πίσω με δεκάδες τρόπους.

Η εικόνα έχει ως εξής: Έρχονται κάποιοι γραβατωμένοι μπράβοι μία νύχτα στο μαγαζί μας και μας υπόσχονται προστασία από το παγκόσμιο υφεσιακό περιβάλλον. Όμως εμείς δεν έχουμε τα χρήματα για να πληρώσουμε τους μπράβους. Τότε οι μπράβοι προσφέρονται να μας δανείσουν λεφτά κι εμείς συμφωνούμε να δανειζόμαστε λεφτά από τους μπράβους και ύστερα να τους τα επιστρέφουμε με τόκο για να αγοράζουμε την προστασία τους.

Δεν υπάρχει καμία λογική σε όλο αυτό. Τη συμφωνία την υπέγραψε ο Γιώργος Παπανδρέου, την επέκτεινε ο Αντώνης Σαμαράς και τώρα την διαπραγματεύεται ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτό φαίνεται μέχρι στιγμής.

Τώρα το μαγαζί πάλι δεν έχει χρήματα, οι δουλειές δεν πάνε καλά, ούτε τις σπασμένες καρέκλες δεν αλλάξαμε, ούτε ποτά αγοράσαμε, ούτε το πάτωμα σκουπίζουμε, πωλήσεις δεν είχαμε και το ταμείο δεν έχει χρήματα, αλλά οι μπράβοι ήρθαν να εισπράξουν τα συμφωνημένα. Μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις ακολουθούσαν πάντα την ίδια λύση. Ξαναδανείζονταν από τους μπράβους για να τους ξαναπληρώσουν και ούτω καθ’ εξής.

Κανείς δεν ξεμπέρδεψε από τους τοκογλύφους. Για όσους αντέχουν σαν βόδια ζωσμένα να στριφογυρνούν στο κυκλικό τ’ αλώνισμα έχει καλώς. Όσοι τα έχουν δώσει όλα κι έχει στερέψει το λίχνισμα, τότε τους τσιμεντάρουν ως παράδειγμα για τους άλλους πελάτες, και τους φουντάρουν στη θάλασσα.

Εμείς είμαστε στα τελειώματα πάλι. Ή θα δανειστούμε ξανά για να πληρώνουμε προστασία στους μπράβους της ΕΚΤ, των Βρυξελλών, του ΔΝΤ και του Σόιμπλε ή θα μας φουντάρουν για να φοβούνται οι Ισπανοί.

Τώρα είναι η ώρα να φεύγουμε. Καλή η ευρωζώνη αλλά βρωμάνε τα χνώτα της. Από επιλογή και όσο το δυνατόν πιο οργανωμένα, αποχωρούμε. Θα περάσουμε για ένα διάστημα δύσκολα από πολυτέλειες, αλλά μήπως και τώρα πόσο διασκεδαστικά περνάμε; Η ανθρωπιστική κρίση διαπιστώθηκε, αλλά η διαπίστωση δεν αρκεί και λύση δεν φαίνεται. Μόνο μπλα – μπλα και όλη την ημέρα στασίδι στα κανάλια των διαπλεκόμενων ως νέοι Αδώνιδες.

Αυτοί οι 4 μήνες δεν πρέπει να πάνε χαμένοι προσπαθώντας να αποδείξουμε στη Μαφία πόσο καλοί πελάτες είμαστε. Ούτε «μέρα – μέρα» να προσπαθούμε να χτίσουμε την εμπιστοσύνη με τη Μέρκελ.

Πρέπει «μέρα – μέρα» να οργανώνουμε την έξοδό μας από τον φαύλο κύκλο του παρανοϊκού χρέους και την επιστροφή στην αυτοδιαχείριση ενός εθνικού νομίσματος.

Εκτός κι αν ο Αλέξης Τσίπρας έχει επιλέξει άλλους συμμάχους και θέλει να περάσει με επιτυχία την αξιολόγηση από εκείνους. Δεν μπορώ ή δεν θέλω να το πιστέψω αυτό. Τουλάχιστον όχι ακόμη. Είναι νωρίς. Γι’ αυτό, μου περισσεύει ένα «αλλά…».

Αλλά… ίσως ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποφασίσει να αναζητήσει κάθε ευκαιρία του Συστήματος των Μαφιόζων για να την εκμεταλλευτεί, πριν αποφασίσει να δώσει «εντολή στον Βαρουφάκη» όχι πλέον για συμφωνία, αλλά για ρήξη.

Σύντομα θα φανεί…

http://kartesios.com/?p=183541

Κάποτε στην αποικία…

της Ζέζας Ζήκου από την Καθημερινή

Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους έχει αλλάξει εκ θεμελίων τον γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Αντί για τη διαίρεση μεταξύ Δύσης και Ανατολής, που υπήρχε στον Ψυχρό Πόλεμο, η ήπειρος διαιρείται τώρα ανάμεσα στον Βορρά της ευάλωτης ευημερίας και στον Νότο του χάους. Η Ουάσιγκτον ανησυχεί σφόδρα. Αλλά το Βερολίνο δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Την περασμένη εβδομάδα, ο νέοςΑμερικανός υπουργός Οικονομικών προκάλεσε δημόσια τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπογραμμίζοντας πως με την πολιτική της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της λιτότητας στην Ευρωζώνη κινδυνεύει η παγκόσμια οικονομία. Η αμερικανική προειδοποίηση προκάλεσε την οργίλη αντίδραση του Γερμανού υπουργού, ο οποίος απάντησε πως δεν δέχεται συμβουλές για θέματα που άπτονται της οικονομικής πολιτικής. Ηταν η δεύτερη φορά που ένας Αμερικανός υπουργός προσπάθησε να πείσει τη γερμανική ηγεσία ότι απαραίτητη προϋπόθεση της ανάπτυξης είναι η αύξηση της καταναλωτικής ζήτησης και κατά συνέπεια ο περιορισμός της στυγερής λιτότητας.

Ο διάλογος αυτός –που έκανε τον γύρο του κόσμου– πρέπει να κάνει όσους ακόμη στην Ευρωζώνη και την Αθήνα αρνούνται να αντιληφθούν επίμονα ότι η γερμανική πολιτική ουδόλως ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη. Δεν της καίγεται καρφί. Στο Βερολίνο, οι άνθρωποι κάθε άλλο παρά ανόητοι είναι: ξέρουν ότι με αυτά που επιβάλλουν, σκοτώνουν κάθε δυνατότητα ανάκαμψης στην Ελλάδα και στις λοιπές υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης. Δεν τους απασχολεί όμως καθόλου κάτι τέτοιο.

Αλλά, οι Γερμανοί μπορούν να σταθούν μια στιγμή και να σκεφτούν τη δική τους ιστορία. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Σύμμαχοι θυμήθηκαν τις καταστροφικές συνέπειες των γερμανικών αποζημιώσεων μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ολόκληρο το δημόσιο χρέος των ναζί, που αντιστοιχούσε σε πάνω από το 600% του γερμανικού ΑΕΠ, παραγράφηκε. Το προϋπάρχον απλήρωτο χρέος από την περίοδο της Βαϊμάρης περιορίστηκε σε ένα κλάσμα του αρχικού ποσού. Και οι διεκδικήσεις παλαιών χρεών διαχωρίστηκαν αυστηρά από τα ταμεία για τη γερμανική ανοικοδόμηση. Η Γερμανία ασφαλώς ζούσε πολύ πάνω από τις δυνατότητές της τη ναζιστική περίοδο, ενώ λεηλάτησε και την υπόλοιπη Ευρώπη. Ομως, οι Αμερικανοί όχι μόνο συμφώνησαν να παραγράψουν παλαιά χρέη, αλλά έδωσαν στους Γερμανούς εκατομμύρια δολάρια με το σχέδιο Μάρσαλ.

Η ίδια η Γερμανική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία μετά το 1989 δεν καταδίκασε την πρώην Ανατολική Γερμανία σε λιτότητα για να διορθώσει τη σαθρή κομμουνιστική οικονομία της. Αντιθέτως, ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ επέτρεψε στους Ανατολικογερμανούς να ανταλλάξουν τα σχεδόν άνευ αξίας ανατολικογερμανικά μάρκα με γερμανικά στην πληθωριστική ισοτιμία 1 προς 1 και στη συνέχεια διέθεσε το ισόποσο άνω του ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ για την ανόρθωση της ανατολικής οικονομίας. Αν οι Σύμμαχοι και αργότερα η κυβέρνηση της ίδιας της Γερμανίας είχαν εφαρμόσει αυτό που κηρύσσουν τώρα οι Γερμανοί, η Γερμανία θα ήταν σήμερα πολύ φτωχότερη. Η Γερμανία κερδίζει λίγα και η Ευρώπη πρόκειται να χάσει πολλά καταδικάζοντας εμάς τους Ελληνες (και τους άλλους λαούς) στη φτώχεια ως τιμωρία για το αμαρτωλό παρελθόν μας. Η Μέρκελ οφείλει, λοιπόν, να μιμηθεί το πνεύμα του μακροοικονομικού ελέους των Συμμάχων μετά το 1945 και τη δυτικογερμανική γενναιοδωρία προς τους Ανατολικογερμανούς εξαδέλφους τους μετά το 1989.

Βέβαια, το Βερολίνο δεν έχει τίποτα τέτοιο στο μυαλό του. Η Μέρκελ μπορεί σήμερα να πανηγυρίζει βλέποντας τις δημοσκοπήσεις στη χώρα της. Αλλά γέμισε την Ελλάδα με Μνημόνια για να απαλείψει τον κίνδυνο για το ευρώ και, τώρα, βλέπει τη χώρα μας να βυθίζεται και να ερημοποιείται, κάτι που θα την καταστήσει σύντομα υλικό προς πλήρη αρπαγή. Οπως η πώληση της Εθνικής Τράπεζας και όσων κρατικών περιουσιακών στοιχείων έχουν ακόμη κάποια αξία. Αυτά συμβαίνουν σήμερα στην αποικία. Ομως, όσο και αν οι Γερμανοί πιστεύουν ότι τα κατάφεραν, ίσως το μέλλον τούς εκπλήξει. Δεν έχουν υπολογίσει ότι, κάποτε, στην αποικία, αλλά και σε άλλες χώρες που βλέπουν ότι έχουν την ίδια τύχη, μπορεί κάτι να αλλάξει. Και θα αλλάξει, γιατί όσο κι αν μπορούν να εκβιάσουν κυβερνήσεις, τους είναι αδύνατο να εκβιάσουν λαούς. Γιατί αυτό που συμβαίνει, δεν αφορά πια μόνον τον ελληνικό λαό, και στην Ευρώπη το γνωρίζουν πλέον όλο και περισσότεροι πολίτες της σε πολλές χώρες… Και όσο για τους διαφόρους που διακινούν το «επιχείρημα» πως ο λαός να μη μιλάει γιατί αυτός έχει την ευθύνη για όλα τα δεινά και, μάλιστα, υπερασπίζονται δήθεν την «ευρωπαϊκή Ελλάδα», τι να πει κανείς; Τίποτε άλλο, παρά το ότι, απλώς, δεν ξέρουν τι λένε και ότι ο Θεός να μας φυλάει απ’ τη φασίζουσα, τυφλή μισαλλοδοξία τους… Η τραγική κατάληξη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, την οποία οι δυνάμεις της Αντάντ μετά το 1918 επέβαλαν (μαζί με τους ταπεινωτικούς όρους των Συνθηκών των Βερσαλλιών) στην ηττημένη Γερμανία, δίδαξε στην ανθρωπότητα πολλά πράγματα. Κυρίως, όμως, δίδαξε ότι η κοινωνία βιώνει την έξωθεν επιβολή όρων ως ταπείνωση και ότι η κοινωνική δυσφορία μπορεί να οδηγήσει σε τραγωδία, όταν στην ταπείνωση προστίθεται και αναποτελεσματικότητα, που οδηγεί σε εξαθλίωση (π.χ. από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στο οικονομικό κραχ του 1929).

Με το ιστορικό αυτό δίδαγμα, επομένως, άνετα μπορεί κανείς να κατανοήσει τη σημασία της οικονομικής τραγωδίας στην πατρίδα μας. Η βαθιά ύφεση και η εφιαλτική ανεργία σε συνδυασμό με την έπαρση, ίσως δε και την τιμωρητική διάθεση διαφόρων ανιστόρητων τεχνοκρατών ή πολιτικών παραγόντων, ευεξήγητα βιώνονται τα Μνημόνια ως τερατούργημα από την ελληνική κοινωνία.

http://ardin-rixi.gr/archives/12072

Το κόλπο της επαναγοράς

του Γιώργου Δελαστίκ

 

Οι Έλληνες χρεώνονται, οι Γερμανοί πληρώνουν, οι Αμερικανοί εισπράττουν! Ακριβέστερα, πνίγονται στα δάνεια εκατομμύρια Έλληνες φορολογούμενοι, πληρώνουν επίσης εκατομμύρια Γερμανοί φορολογούμενοι και εισπράττουν Αμερικανοί κερδοσκόποι! Αυτό αποκαλύφθηκε με θεαματικό τρόπο ότι είναι και η ουσία του κόλπου της επαναγοράς των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου. Έφριξαν οι πάντες όταν έμαθαν ότι ένας και μόνο κερδοσκοπικός αμερικανικός οίκος ονόματι Θερντ Πόιντ κέρδισε μέσα σε τέσσερις μήνες …μισό δισεκατομμύριο δολάρια αγοράζοντας και πουλώντας ελληνικά ομόλογα, ενώ θεωρητικά κερδίζει αυτή τη στιγμή άλλο ένα δισεκατομμύριο, έχοντας επενδύσει συνολικά μόλις 1 δισ. δολάρια!

 

Πριν δούμε όμως αναλυτικά πώς στήθηκε το κόλπο και ποιος κέρδισε πραγματικά από την επαναγορά, να υπογραμμίσουμε ευθύς εξαρχής το θεμελιώδες «λάθος» της επαναγοράς: Γιατί να αγοράσουμε, σε μειωμένη τιμή, σήμερα που δεν έχουμε ως κράτος λεφτά και επομένως πρέπει να τα δανειστούμε, πράγμα που συνεπιφέρει περικοπές μισθών και συντάξεων και άλλα δεινά, ελληνικά κρατικά ομόλογα που λήγουν μετά από …δέκα έως τριάντα(!) χρόνια; Γιατί ο ελληνικός λαός του 2012 πρέπει να υποφέρει τα πάνδεινα για να εξοφλήσει σε ιδιώτες ομόλογα που λήγουν το …2023 το συντομότερο και το 2042 το αργότερο; Τέτοια είναι σχεδόν στην ολότητά τους τα ομόλογα που κυκλοφορούν μετά το «κούρεμα» του Μαρτίου. Ποιος ξέρει πώς θα είναι η Ελλάδα και η Ευρώπη μετά από δέκα, είκοσι και τριάντα χρόνια; Ποιος ξέρει αν θα υπάρχει καν το ευρώ, ακόμη και η ΕΕ; Και αν υπάρχουν, τι μορφή θα έχουν; Είναι καθαρός παραλογισμός να πληρώνει ένα κράτος σήμερα δανειακές του υποχρεώσεις που λήγουν μετά από τριάντα χρόνια! Το αν θα πληρωθούν τότε ή όχι είναι κίνδυνος που αναλαμβάνουν οι δανειστές του και συνοδεύει τα κέρδη που προσδοκούν. Άλλο πράγμα η επαναγορά ομολόγων που λήγουν σε δύο – τρία χρόνια και άλλο πράγμα η επαναγορά ομολόγων που λήγουν σε δύο – τρεις δεκαετίες!

Πέρα από αυτή τη θεμελιώδη υπηρεσία στους κερδοσκόπους (με το αζημίωτο άραγε;) ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά πώς οι κυβερνήσεις βοηθούν τους κερδοσκόπους να αποκομίσουν τρελά κέρδη. Την 1η Ιουνίου 2012, στη δευτερογενή αγορά η αξία ενός ελληνικού ομολόγου ονομαστικής αξίας 1 ευρώ ήταν μόλις 13,5 λεπτά. Θεωρητικά μιλώντας και με δεδομένο ότι σε χέρια ιδιωτών βρίσκονταν ελληνικά ομόλογα συνολικής αξίας 60 περίπου δισεκατομμυρίων ευρώ, με 8,1 δισεκατομμύρια ευρώ αγόραζε κανείς ολόκληρο το τμήμα αυτό του δημόσιου χρέους που είχε ονομαστική αξία 60 δισ. Μόλις άρχισε να συζητείται αόριστα το θέμα επαναγοράς ελληνικών ομολόγων, η αξία τους την 1η Σεπτεμβρίου ανέβηκε στα 18 λεπτά ανά ευρώ. Στις 6 Σεπτεμβρίου 2012 ο Μάριο Ντράγκι δήλωσε ότι η ΕΚΤ θα αγοράζει κρατικά ομόλογα σε απεριόριστες ποσότητες, οπότε η τιμή των ελληνικών ομολόγων πήγε στα 25 λεπτά ανά ευρώ. Τον Οκτώβριο ο Σόιμπλε δήλωσε ότι ειδικά τα ελληνικά ομόλογα μπορεί να επαναγοραστούν με δάνειο από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης (EFSF), οπότε τελικά στις 3 Δεκεμβρίου του 2012 η τιμή τους είχε σκαρφαλώσει στα 35 λεπτά ανά ευρώ. Έτσι, αυτά τα 60 δισ. που την 1η Ιουνίου αγοράζονταν με 8,1 δισ. ευρώ, τώρα απαιτούσαν …20 δισεκατομμύρια!

Στην τιμή αυτή έγινε η επαναγορά των ομολόγων. Η Ελλάδα χρεώθηκε και ξόδεψε 11,3 δισ. ευρώ και αγόρασε μόνο τα μισά από τα ομόλογα που βρίσκονται σε χέρια ιδιωτών – ονομαστικής αξίας 31 δισεκατομμυρίων. Με την επαναγορά όμως ανέβηκε κι άλλο η τιμή των ελληνικών ομολόγων και αυτή την εβδομάδα έφτασε στα 50,4 λεπτά ανά ευρώ. Αυτό θεωρητικά σημαίνει ότι για την επαναγορά των υπόλοιπων ομολόγων ονομαστικής αξίας 30 δισ. ευρώ που βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών απαιτούνται πάνω από …15 δισεκατομμύρια! Επιπρόσθετα των 11,3 που ήδη δόθηκαν. Με άλλα λόγια, τα ομόλογα ονομαστικής αξίας 60 δισ. ευρώ που πριν από έξι μήνες κόστιζαν θεωρητικά 8,1 δισ., τώρα κοστίζουν 26,3 δισεκατομμύρια! Πάνω από …200% ακριβότερα! Μέσα σε έξι μήνες! Υπάρχει άραγε πιο κραυγαλέα απόδειξη γιατί το κράτος δεν μπορεί και δεν πρέπει να μπλέκεται σε τέτοια κερδοσκοπικά παιχνίδια, αν υποθέσουμε βεβαίως ότι έχει κύριο μέλημά του την υπεράσπιση των συμφερόντων της χώρας και του λαού;

Επιπλέον, πρέπει να προσθέσουμε ότι η ονομαστική μείωση στα χαρτιά του ελληνικού δημόσιου χρέους μέσω της επαναγοράς ομολόγων δεν πρόκειται να έχει καμιά απολύτως θετική επίπτωση στο βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού. Όσο διαρκεί το μνημονιακό καθεστώς, θα χειροτερύει συνέχεια η ζωή όλων των Ελλήνων. Αύξησαν κι άλλο τους φόρους και θα συνεχίσουν να τους αυξάνουν, θα ακριβύνουν δραματικά την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και του νερού, θα μειώνουν διαρκώς τις συντάξεις, θα αυξάνουν την ανεργία, θα ρίχνουν τους μισθούς, θα αποδομούν συνεχώς το όποιο κοινωνικό κράτος. Επιπλέον, όλα τα πρωτογενή πλεονάσματα που θα προκύπτουν από την κατάρρευση της δημόσιας υγείας και παιδείας και την εξαθλίωση του λαού μας, θα πηγαίνουν για να αποπληρώνουν το δημόσιο χρέος στους ξένους για πολλές δεκαετίες…

Αυτοί, αυτό μέλλον μας ετοιμάζουν. Εμείς θα το δεχθούμε ή θα τους ανατρέψουμε για να ξαναδούμε άσπρη μέρα;

http://prin.gr/?p=434

Η Αργεντινή νίκησε τη “Νόνα” των αγορών

 

 

Η εθνική κυριαρχία αποδείχθηκε ισχυρότερη των προθέσεων των αγορών. Σαν μια θεατρική παράσταση με αίσιο τέλος.

Έχουν περάσει περισσότερα από δέκα χρόνια από την ημέρα που ανέβηκε για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή η εξαιρετική θεατρική παράστασης «Νόνα» με τον Δημήτρη Πιατά. Στην Αργεντινή της κρίσης μια βουλιμική γριά καταβροχθίζει τα πάντα οδηγώντας στην απόλυτη καταστροφή μια οικογένεια μεροκαματιάρηδων.

Από τις δεκάδες αναγνώσεις του έργου η βουλιμική γριά θα μπορούσε να αποτελεί τους ξένους δανειστές της Αργεντινής που επιχείρησαν να κατασπαράξουν μια ολόκληρη χώρα αλλά και τις ίδιες τις σάρκες τους.

Η Νόνα βέβαια δεν είχε «happy end», σε αντίθεση με την Αργεντινή η οποία αφού προχώρησε στη μεγαλύτερη, για εκείνη την εποχή, στάση πληρωμών της ιστορίας γνώρισε ορισμένους από τους σημαντικότερους ρυθμούς ανάπτυξης στη Λατινική Αμερική, αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη.

Ήταν λοιπόν κωμικοτραγικό ότι μόλις η παράσταση ξανανέβηκε, πριν από μερικές εβδομάδες στην Αθήνα, οι κερδοσκόποι ξαναχτύπησαν την Αργεντινή απαιτώντας να πληρώσει 1,3 δισεκατομμύριο δολάρια σε κατόχους κρατικών ομολόγων που αρνήθηκαν να δεχθούν τις δυο αναδιαρθρώσεις χρέους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ελληνικά μέσα ενημέρωσης, που ουδέποτε ασχολήθηκαν σοβαρά με τη διεθνή ειδησεογραφία, έπαιξαν πολύ ψηλά το συγκεκριμένο θέμα θέλοντας να στείλουν ένα σαφές μήνυμα: «Όποιος τα βάζει με τις αγορές, αργά ή γρήγορα θα το πληρώσει». Για άλλη μια φορά όμως η «Νόνα» του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος «ανεβαίνει» στο ελληνικό σανίδι και όχι στο αργεντίνικο.

Λειτουργώντας ουσιαστικά σαν υπάλληλος ενός κερδοκοπικού ταμείου ο Αμερικανός δικαστής Τόμας Γκρίζα είχε αρνηθεί την ισχύ της παύσης πληρωμών που είχε επιβάλλει η Αργεντινή σε όσους ομολογιούχους δεν είχαν αποδεχθεί τις δυο προηγούμενες ανταλλαγές ομολόγων. Συγκεκριμένα ζητούσε την αποπληρωμή 1.3 δισεκατομμυρίου δολαρίων. Πρόκειται ουσιαστικά για ομολογιακό χρέος με βάση το αμερικανικό δίκαιο που είχε αγοραστεί σε εξευτελιστικές τιμές την περίοδο της κρίσης προκειμένου να χρησιμοποιηθεί για κερδοσκοπικούς σκοπούς.

Βασικός παίκτης σε αυτή την πρακτική ήταν το λεγόμενο «ταμείο γύπας» NML το οποίο πριν από μερικές εβδομάδες είχε διατάξει και την κατάσχεση μιας εκπαιδευτικής φρεγάτας της Αργεντινής όταν αυτή κατέπλευσε στην Γκάνα. Το NML, όπως και όλα τα κερδοσκοπικά ταμεία ουδέποτε δάνεισαν την οικονομία της Αργεντινής. Απλώς αγόρασαν χρέος τζογάροντας στην δυστυχία ενός ολόκληρου έθνους

Το εφετείο των ΗΠΑ ανέστειλε όμως την εντολή πληρωμής προσφέροντας μια μεγάλη (αν και όχι τελική) νίκη στην Αργεντινή.

Η ουσία του ζητήματος βρίσκεται στο γεγονός ότι η Αργεντινή είχε την οικονομική δυνατότητα να πληρώσει με ευκολία το χρέος αλλά αποφάσισε να μην το κάνει. Όπως συμβαίνει δηλαδή σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις, η τελική απόφαση ενός κυρίαρχου κράτους να μην πληρώσει ένα χρέος το οποίο είναι παράνομο, απεχθές ή μη νομιμοποιημένο, είναι αμιγώς πολιτική και μόνο σε δευτερεύουσες τεχνικές παραμέτρους σχετίζεται με οικονομικούς παράγοντες.

Ο υπουργός οικονομικών της Αργεντινής, Χερνάν Λορενζίνο, χαρακτήρισε την αρχική απόφαση του Γκρίζα σαν «ένα είδος δικαστικής αποικιοκρατίας» και αναρωτήθηκε εάν ο δικαστής θα διατάξει και τον αμερικανικό Πέμπτο Στόλο να κινηθεί εναντίον της Αργεντινής.

Το Μπουένος Αίρες εξηγούσε μεταξύ άλλων, ότι η ανατροπή προηγούμενων αποφάσεων σχετικά με το χρέος της χώρας από ένα αμερικανικό δικαστήριο όχι μόνο παραβιάζει την εθνική κυριαρχία αλλά θα οδηγήσει σε συνθήκες ζούγκλας στην παγκόσμια αγορά ομολόγων. Συγκεκριμένα, όπως ανέφεραν Αργεντίνοι αξιωματούχοι, θα έπληττε τις προσπάθειες όλων των χωρών που αντιμετωπίζουν κρίση χρέους, καθώς οι πιστωτές δεν θα είχαν λόγο να ανταλλάξουν τα ομόλογά τους σε χαμηλότερες τιμές.

Με την κίνησή της όμως η Αργεντινή έδειξε και κάτι πολύ σημαντικότερο. Ότι η εθνική κυριαρχία μπορεί να επικρατήσει του αμερικανικού ή του βρετανικού δικαίου, το οποίο συνήθως προτιμούν οι πιστωτές.

Να σημειωθεί ότι σε αυτό το σημείο η απόφαση αποκτά πραγματικά εξαιρετικό ενδιαφέρον και για την Ελλάδα. Δεν είναι όμως διόλου τυχαίο ότι τα μεγάλα ελληνικά ΜΜΕ, που λειτουργούν σε διατεταγμένη υπηρεσία ελλήνων και ξένων δανειστών ενώ πανηγύρισαν για την απόφαση του δικαστή Γκρίζα στη συνέχεια ξέχασαν το θέμα.

Η στάση πληρωμών της Αργεντινής και οι αναδιαρθρώσεις που ακολούθησαν θεωρούνται από αρκετούς οικονομολόγους σαν μνημείο οικονομικής «τσαπατσουλιάς» δεδομένου ότι έγιναν υπό την πίεση κατακλυσμιαίων εξελίξεων και χωρίς να έχει προηγηθεί λογιστικός έλεγχος. Και αυτό ενώ ομοσπονδιακό δικαστήριο στην Αργεντινή είχε ήδη αποδεχθεί στοιχεία που αποδείκνυαν ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του χρέους είναι παράνομο η απεχθές. Ακόμη και έτσι όμως η στάση πληρωμών επέφερε θεαματικά αποτελέσματα ανασύροντας εκατομμύρια ανθρώπους από την απόλυτη φτώχεια και επιτρέποντας στην εθνική οικονομία να ξαναπατήσει στα πόδια της.

Το γεγονός βέβαια ότι όλα τα οφέλη δεν έφτασαν στα κατώτερα στρώματα σχετίζεται με τις εσωτερικές ισορροπίες του λαϊκού κινήματος στην Αργεντινή αλλά δεν ακυρώνει τη σημασία της απόφασης ενός κυρίαρχου κράτους να μην υποταχθεί στη διεθνή κερδοσκοπία. Στην περίπτωση της Αργεντινής η «Νόνα» μπορεί να κατασπαράξει αν θέλει τις σάρκες της αλλά δεν είναι πλέον τόσο εύκολο να εξοντώσει και έναν ολόκληρο λαό.

Άρης Χατζηστεφάνου

ΠΡΙΝ, 2/12/2012

Η εμμονή του κ. Τόμσεν του Γιάνη Βαρουφάκη

Προς τι αυτή η εμμονή του κ. Τόμσεν (του εκπροσώπου του ΔΝΤ ο οποίος ηγείται της αντιπροσωπείας της τρόικας στην Ελλάδα) να μειωθούν κι άλλο οι μισθοί; Γιατί απορρίπτει τις προτάσεις του υπουργείου οικονομικών για «ισοδύναμες» περικοπές, π.χ., στις αμυντικές δαπάνες, και επιμένει ότι οι μειώσεις δαπανών πρέπει να προέλθουν από μειώσεις στα εισοδήματα και επιδόματα των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των ανάπηρων ακόμα; Καλά στον δημόσιο τομέα (όπου οι μισθοί επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό). Στον ιδιωτικό όμως, τι τον νοιάζει τον κ. Τόμσεν το επίπεδο των κατώτατων μισθών, των οποίων την μείωση απαιτεί σε επίπεδα χαμηλότερα ακόμα και από εκείνα που θέλουν οι έλληνες εργοδότες (π.χ. ΣΕΒ, ΓΕΣΕΒΕ κλπ); Τόσο μισάνθρωπος είναι; Τόσο τον ενδιαφέρει να γίνουν οι ασθενείς ασθενέστεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι; Τόσο καλά εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εμπόρων όπλων που προτιμά να μειωθεί το πενιχρό εισόδημα της γηραιάς αγρότισσας από το να περικοπούν οι αγορές οβίδων και ερπηστριοφόρων;

Τον κ. Τόμσεν δεν τον γνωρίζω. Όμως είμαι έτοιμος να στοιχηματίσω ότι τα κίνητρά του δεν είναι μισανθρωπικά. Μπορεί το αποτέλεσμα των δράσεων και εμμονών του να συνθλίβουν έναν ολόκληρο λαό, όμως ο ίδιος δεν θεωρεί ότι αυτό είναι το ζητούμενο των απαιτήσεών του. Όπως όλοι μας, έτσι κι εκείνος, εκλογικεύει την στάση του πείθοντας τον εαυτό του ότι πασχίζει για το καλύτερο. Ότι οι απαιτήσεις του, εν τέλει, θα ωφελήσουν όχι μόνο τους δανειστές μας αλλά και τους ίδιους τους εργαζόμενους των οποίων τα εισοδήματα έχει βάλει στο στόχαστρό του. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν μάθαινα ότι λέει στα παιδιά του, πριν κοιμηθούν, πως ο πατέρας τους πασχίζει για το καλό όλων των Ελλήνων, ακόμα κι εκείνων που τον μισούν γιατί τους μειώνει τους ήδη πενιχρούς μισθούς.

Το σκεπτικό που επιτρέπει στον κ. Τόμσεν να κοιμάται ήσυχος τα βράδια είναι η λογική της εσωτερικής υποτίμησης – η οποία αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της ιδεολογίας του ΔΝΤ. Όπως κάθε απλοϊκή ιδέα, είναι δελεαστικότατη. Τι πρεσβεύει η εσωτερική υποτίμηση; Φανταστείτε ότι έχω ένα μαγικό κουμπί που, αν το πατήσω, όλες οι τιμές και όλα τα εισοδήματα της επικράτειας θα μειωθούν ταυτόχρονα και αστραπιαία κατά 20%. Τι αλλάζει στην ζωή μας; Σε πρώτη φάση, τίποτα! Μπορει να έχουμε 20% λιγότερα χρήματα στην τσέπη μας, αλλά όταν πάμε στην ταβέρνα, στο σινεμά, στο σούπερμαρκετ, τα πάντα κοστίζουν 20% φθηνότερα. Οπότε η αγοραστική αξία των χρημάτων μας είναι ακριβώς όση ήταν και πριν πατήσω το μαγικό κουμπί. Όμως, πολύ σύντομα η χώρα, στο σύνολό της, θα έχει μεγάλα οφέλη. Π.χ. όταν θα έρθει ένας ξένος να μας επισκεφθεί, θα βρει τα πάντα 20% φθηνότερα, και μάλιστα σε ευρώ. Αμέσως η μεγαλύτερη εξαγωγική μας βιομηχανία, ο τουρισμός, θα μπει σε εποχή ανάπτυξης. Το ίδιο και οι άλλοι εξαγωγείς μας: στον βαθμό που τα εγχώρια κόστη τους θα έχουν μειωθεί κατά 20%, τα προϊόντα τους θα γίνουν, εν μία στιγμή, 20% ανταγωνιστικότερα! Πριν προλάβουμε να το καταλάβουμε, νέες επενδύσεις, νέα κεφάλαια θα εισρεύσουν στην χώρα, η Ύφεση θα ανακοπεί και λίγο-λίγο η ανάκαμψη θα είναι πραγματικότητα. Σε μερικά χρόνια, τα εισοδήματα θα αρχίσουν να ανεβαίνουν, γρηγορότερα από τις τιμές, και όλοι, ιδίως εκείνοι που σήμερα υποφέρουν από την πολιτική που επιβάλει η τρόικα, θα ανακουφιστούν.

Αυτό είναι το σκεπτικό του κ. Τόμσεν. Για αυτό τον λόγο, τουλάχιστον έτσι λέει στον εαυτό του, εμμένει στην μείωση όλων των μισθών, των συντάξεων, των επιδομάτων. Τι ωραία που θα ήταν αν ο ισχυρότερος άνδρας επί ελληνικού εδάφους είχε δίκιο. Φευ, το σκεπτικό του κ. Τόμσεν είναι απολύτως λάθος. Για τρεις λόγους.

Πρώτον, δεν υπάρχει το μαγικό κουμπί που θα μειώσει το κόστος παραγωγής και τις τιμές ταυτόχρονα. Πάρτε μια επιχείρηση η οποία προκατέβαλε τους μισθούς, το ενοίκιο, τις πρώτες ύλες τον Σεπτέμβριο και που θα φέρει τα προϊόντα της στην αγορά, προς πώληση, στα τέλη Νοεμβρίου. Αν οι τιμές πέσουν τον Οκτώβριο (αφού εκείνη έχει προ-καταβάλει τα κόστη της τον Σεπτέμβριο), τότε τον Νοέμβριο (που θα εισπράξει τα έσοδα από τις πωλήσεις των προϊόντων της) θα βρεθεί αντιμέτωπη με ένα ποσοστό κέρδους μειωμένο κατά 20%. Καθώς το αρχικό ποσοστό κέρδους, στο οποίο προσέβλεπε, μπορεί να ήταν κατά πολύ χαμηλότερο (π.χ. 8%), δεν είναι καθόλου απίθανο η επιχείρηση αυτή να βρεθεί αντιμέτωπη με μια καταστροφική ζημιά (π.χ. της τάξης του 12%). Να γιατί η λογική της εσωτερικής υποτίμησης έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των επιχειρήσεων: Σε μια περίοδο που οι τιμές και οι μισθοί μειώνονται (ακόμα και αν μειώνονται στον ίδιο βαθμό), δεδομένου του ότι περνά ένα διάστημα μηνών μεταξύ της εκκίνησης της παραγωγικής διαδικασίας και της είσπραξης του τζίρου της επιχείρησης, οι επιχειρήσεις αναγκάζονται να προπληρώσουν εργασία, πρώτες ύλες, ενοίκια στις υψηλότερες τιμές του παρελθόντος αλλά να εισπράξουν τις χαμηλότερες τιμές που θα επικρατήσουν σε μερικούς μήνες. Για αυτόν τον απλό λόγο, η εσωτερική υποτίμηση (δηλαδή η σταδιακή υποχώρηση τιμών και μισθών) διώχνει τις επιχειρήσεις από την χώρα, συμπιέζει τις επενδύσεις και, γενικότερα, επιδεινώνει την υφιστάμενη Ύφεση.

Δεύτερον, δεν υπάρχει το μαγικό κουμπί που θα μειώσει τις τιμές και τους μισθούς ταυτόχρονα. Σε περίοδο ύφεσης, κάθε μέρα που περνά, επιχειρήσεις πτωχεύουν ή, τουλάχιστον, συρρικνώνουν την παραγωγή τους. Εκείνες που επιβιώνουν, γίνονται όλο και πιο… μόνες – καθώς οι ανταγωνιστές τους κατεβάζουν τα ρολά. Έτσι, μειώνεται ο ανταγωνισμός σε κάθε αγορά ή κλάδο. Στον τραπεζικό, στα γαλακτοκομικά, στις υπηρεσίες, στην βιομηχανία, στις εισαγωγές ακόμα. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι επιχειρήσεις που παραμένουν εν ζωή, παρά την μείωση της ζήτησης που αντιμετωπίζουν, αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη (μονοπωλιακή ή ολιγοπωλιακή) εξουσία επί της τιμής. Μπορεί η πίτα να μικραίνει στο σύνολό της, αλλά οι επιχειρήσεις που τα καταφέρνουν να επιβιώσουν αποσπούν όλο και μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της πίτας. Έτσι, ο ρυθμός μείωσης των τιμών είναι σημαντικά μικρότερος από τον ρυθμό μείωσης των μισθών. Σε ιδιωτικό επίπεδο, και πρόσκαιρα, οι επιχειρηματίες χαίρονται που το χάσμα τιμών και μισθών αυξάνεται υπέρ τους (καθώς σηματοδοτεί αύξηση του ποσοστού κέρδους τους). Όμως, πολύ γρήγορα αρχίζουν να θορυβούνται, καθώς αναρωτιούνται (σωστά): «Και τώρα ποιος θα αγοράζει τα προϊόντα μας στο μέλλον, όταν η αγοραστική αξία των μισθών μειώνεται συνεχώς, δεδομένου ότι οτι οι τιμές συνολικά πέφτουν πιο αργά από τους μισθούς);» Αυτή η ερώτηση δεν έχει «καλή» απάντηση. Η μόνη λογική απάντηση είναι ότι η ζήτηση για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους είναι καταδικασμένη να φθίνει. Λογικά, οι επιχειρηματίες, μπροστά σε αυτό το φάσμα, ακυρώνουν όλα τα επενδυτικά τους σχέδια, μειώνουν το προσωπικό και, το χειρότερο, στέλνουν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό.

Τρίτον, η θεωρία της εσωτερικής υποτίμησης αφήνει εκτός ανάλυσης την τραπεζική κρίση, η οποία φουντώνει όσο μισθοί και τιμές μειώνονται. Ας εξετάσουμε την περίπτωση της Άννας η οποία, πριν μερικά χρόνια, σύναψε δύο δάνεια με μια τράπεζα. Το ένα ήταν για την επιχείρησή της, με το οποίο αγόρασε το γραφείο της και τον σχετικό εξοπλισμό, ενώ το άλλο ήταν στεγαστικό δάνειο, με το οποίο αγόρασε διαμέρισμα. Έστω ότι το πρώτο δάνειο ήταν για 500 χιλιάδες και το δεύτερο, το στεγαστικό, ήταν για 200 χιλιάδες. Αυτά τα δάνεια ύψους 700 χιλιάδων είχαν υπολογιστεί, τόσο από την μεριά της Άννας όσο και από την πλευρά της τράπεζας, δεδομένων των τιμών που χρέωνε η επιχείρηση της Άννας στους πελάτες της (καθώς από αυτόν τον τζίρο θα κατέβαλε η Άννα να στην τράπεζα, μήνας έμπαινε μήνας έβγαινε, τις δόσεις της). Έστω ότι το σενάριο του κ. Τόμσεν εφαρμόζεται άψογα, πατώντας το μαγικό κουμπί που μειώνει όλες τις τιμές κατά 20%. Παρατηρείτε το πρόβλημα; Καθώς το μαγικό αυτό κουμπί δεν θα μειώσει, παράλληλα με τις τιμές και τους μισθούς, το ύψος των δύο δανείων της Άννας, η Άννα θα πρέπει τώρα να πληρώνει τις ίδιες δόσεις από τον κατά 20% χαμηλότερο τζίρο της επιχείρησής της. Πολλές Άννες απλά δεν θα μπορέσουν να το κάνουν. Έτσι, αυξάνεται το ποσοστό των τραπεζικών δανείων που δεν εξυπηρετούνται. Που «σκάνε» στα χέρια των τραπεζών. Ακόμα και να κατασχέσει  το σπίτι και το γραφείο της Άννας η τράπεζα, δεν μπορεί να το πουλήσει (παίρνοντας τα δανεικά πίσω) σε μια αγορά ακινήτων γεμάτη πωλητές και χωρίς σχεδόν κανέναν αγοραστή. Να λοιπόν γιατί η λογική του κ. Τόμσεν είναι καταστροφική για τις ήδη πτωχευμένες τράπεζες οι οποίες θα χρειάζονται όλο και περισσότερα κεφάλαια (στο πλαίσιο της ανακεφαλαιοποίησης που γιγαντώνει το δημόσιο χρέος) όσο περισσότερο προχωρά η εσωτερική υποτίμηση.

Περιληπτικά, παρ’ όλο ότι, εκ πρώτης όψεως, η εμμονή του κ. Τόμσεν φαίνεται να έχει μια λογική βάση, μια προσεκτική ματιά στις επιπτώσεις της οδηγεί στο ασφαλέστατο συμπέρασμα πως αποτελεί το απεχθέστερο μέρος της Κρίσης και όχι την ελπίδα επίλυσής της. Γεννάται όμως, σε αυτό ακριβώς το σημείο, το εύλογο ερώτημα: Καλά, και ο κ. Τόμσεν, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η ΕΕ δεν το γνωρίζουν αυτό; Γιατί εμμένουν στην εσωτερική υποτίμηση; Επιτρέψτε μου να απαντήσω στην βάση τριών εξηγήσεων:

Πρώτος λόγος είναι ότι η ιδεολογία τυφλώνει ακόμα και τους «τεχνοκράτες». Όπως ακριβώς κάποιοι στο ΚΚΕ θα αρνούνται τα εγκλήματα του Στάλιν ακόμα κι αν τους μεταφέρουμε με μια χρονομηχανή στα γκούλαγκ και στα κρατητήρια της NKGB, έτσι και οι άνθρωποι του ΔΝΤ δύσκολα απαγκιστρώνονται από μια ιδεολογική τοποθέτηση. Σε πιο πολιτισμένο περιβάλλον, από την μυστική αστυνομία απολυταρχικών καθεστώτων και τους διαδρόμους του ΔΝΤ στην Ουάσινγκτον τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρώ εντός των πανεπιστημίων την αδυναμία συναδέλφων μου, οικονομολόγων, να έρθουν αντιμέτωποι με στοιχεία και επιχειρήματα που αντικρούουν τα μοντέλα στα οποόα έχουν επενδύσει μια ζωή. Το κατανοώ. Ανθρώπινο είναι. Χρειάζεται μια μορφή ηρωισμού και αυταπάρνησης για να παραδεχθεί ακόμα κι ένας τεχνοκράτης ότι η κοσμοθεωρία του ήταν λανθασμένη. Ιδίως όταν δεν έχει άλλη για να την αντικαταστήσει!

Δεύτερος λόγος είναι ότι δουλειά του ΔΝΤ είναι να πάρει το μέρος των δανειστών μετά την έκρηξη ενός μεγάλου δημόσιου χρέους. Να σπεύσει να δανείσει τους υπερχρεωμένους με σκοπό να μην κουρευτούν τα δάνεια των δανειστών τους (ή, τουλάχιστον, να πάρουν πίσω οι δανειστές το μέγιστο δυνατόν ποσοστό των ποσών που τους οφείλουν). Το ΔΝΤ, με άλλα λόγια, μπαίνει στον πόλεμο μεταξύ δανειστών και οφειλετών πάντα με το μέρος των δανειστών. Η ειρωνεία είναι ότι στην σκέψη των ανθρώπων του ΔΝΤ κυριαρχεί μια απλουστευμένη έκδοση της θεωρίας του… Μαρξ (συγκεκριμένα του πρώτου τόμου του Das Kapital), σύμφωνα με την οποία η μείωση των μισθών οδηγεί νομοτελειακά στην αύξηση της υπεραξίας των εργοδοτών. Και που καταλήγει, σύμφωνα με τον Μαρξ, αυτή η υπεραξία; Η υπεραξία, έλεγε ο Κάρολος, χρησιμοποιείται από τους καπιταλιστές για να αποπληρωθούν δάνεια και τόκοι, κι ότι μείνει να τους μείνει ως κέρδος. Να λοιπόν μια άλλη διάσταση της εμμονής του κ. Τόμσεν και του ΔΝΤ: στηριζόμενος σε μια υπεραπλουστευτική μαρξιστική θεώρηση, ελπίζει πως η μείωση των μισθών (εφόσον τελικά είναι μεγαλύτερη από την μείωση των τιμών) θα ωφελήσει τους… δανειστές γαι τους οποίους πασχίζει.

Τρίτος (και τελευταίος) λόγος είναι ότι η λογική του ΔΝΤ συνάδει με το μύθευμα που κυριαρχεί στην Γερμανία (ως προς το τι έφταιξε στην Ευρωζώνη και πως πρέπει να επιλυθεί το πρόβλημα σε χώρες όπως η Ελλάδα). Η γερμανική κοινή γνώμη ακούει για τρία χρόνια τώρα ότι η Κρίση του Ευρώ προκλήθηκε επειδή στις χώρες της Περιφέρειας οι εργαζόμενοι χαμηλής παραγωγικότητας εισέπρατταν μισθούς που δεν δικαιολογούσε η παραγωγικότητά τους. Το απλοϊκό (και πέρα για πέρα καταστροφικό) συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ένας νους που δεν ενδιαφέρεται να εντρυφήσει περισσότερο στο πρόβλημα (αλλά αρκείται στην καταδίκη του «ξένου», του μεσογειακού, του «άλλου») είναι ότι η λύση θα έρθει με την μείωση των μισθών. Καθώς λοιπόν το ΔΝΤ πασχίζει με όλες του τις δυνάμεις να παραμείνει εμπλεγμένο στις «διασώσεις» των πτωχευμένων κρατών-μελών της Ευρωζώνης, κάτι για το οποίο τον πρώτο και τελευταίο λόγο έχει η Γερμανία, η λογική του κ. Τόμσεν συνάδει πλήρως με τα συμφέροντα του οργανισμού που εκπροσωπεί.

Όταν λοιπόν βλέπουμε στην τηλεόραση την συνοφρυωμένη έκφραση του κ. Τόμσεν, την ώρα που εισέρχεται στο Υπουργείο Οικονομικών για να απαιτήσει άλλη μια φορά από τον κ. Στουρνάρα κι άλλες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, καλό είναι να θυμόμαστε τι κινεί τον άνδρα. Ούτε ο ανθελληνισμός, ούτε ο μισανθρωπισμός, ούτε καν η έλλειψη συμπάθειας προς τους δεινοπαθούντες. Όχι, τον κινεί ένας φρικτός συνδυασμός θεωρητικής υπερπλούστευσης και θεσμικών δεσμεύσεων ο οποίος, στον καιρό της Κρίσης, αντί να την επιβραδύνουν της δίνουν νέα πνοή.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=18756

Η Πυραμίδα και το Σύνδρομο του Γιάνη Βαρουφάκη

Το Πρόγραμμα 24 Ημερών δεν υιοθετήθηκε, όπως και δεν περίμενα να υιοθετηθεί – προφανώς. Έτσι, σήμερα ξημερώνει η 20ή Αυγούστου ως αποφράς ημέρα. Σήμερα, το ελληνικό δημόσιο θα στείλει 3,2 δισεκατομμύρια ευρώ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), ως αποπληρωμή ομολόγων του ελληνικού δημοσίου που είχε στην κατοχή της η ΕΚΤ και, έτσι, η κυβέρνησή μας χάνει και το τελευταίο διαπραγματευτικό της χαρτί απέναντι στον άξονα Βερολίνου-Φραγκφούρτης, με το οποίο θα μπορούσε να πιέσει για την σωτηρία της χώρας.

Τώρα πια θυμίζουμε, ως χώρα, την Blanche τουStreetcar Named Desire – ελληνιστί, σε απίστευτα κακή μετάφραση, το Λεωφορείον ο Πόθος: «I have always relied on the kindness of strangers» ήταν τα τελευταία της λόγια, όπως θα θυμάστε (παραφράζοντας: «Και τώρα βασιζόμαστε την γενναιοδωρία των ξένων”). Δεν θα επαναλάβωαυτά που έλεγα εδώ. Απλά θα επισημάνω κάποια νέα στοιχεία (α) για το που βρέθηκαν αυτά τα χρήματα, για να δοθούν στην ΕΚΤ, και (β) για την καταστροφική πορεία που επέλεξε να ακολουθήσει η κυβέρνηση μιμούμενη πλήρως τις προηγούμενες δύο κυβερνήσεις.

Πυραμιδικά δάνεια

Πυραμίδες λέγονται τα χρηματοδοτικά σχήματα τα οποία είναι μαθηματικά σίγουρο ότι θα καταρρεύσουν καθώς βασίζονται στην αρχή ότι οι εισπράττοντες εισπράττουν ποσά που ο «κύκλος» εκείνων που πληρώνουν κάποια στιγμή κλείνει και, τότε, καταρρέει όλη η πυραμίδα. Πάρτε για παράδειγμα τον Bernie Madoff, τρόφιμο αμερικανικών φυλακών σήμερα. Όταν οι επενδύσεις που είχε κάνει για λογαριασμό πελατών του δεν πήγαν καλά, εκείνος επέλεξε να μη πει την αλήθεια. Αντί να ανακοινώσει ζημίες, ανακοίνωσε δυσανάλογα υψηλά κέρδη. Έτσι, προσέλκυσε νέους επενδυτές, οι οποίοι του εμπιστεύτηκαν τα χρήματά τους, με αποτέλεσμα να τα χρησιμοποιήσει για να αποπληρώσει όσους από τους προηγούμενους πελάτες (των οποίων τα χρήματα συρρίκνωσε) ήθελαν να ρευστοποιήσουν τα «κέρδη» τους. Κ.ο.κ. έως ότου η κατάρρευση του 2008 έκανε όλους τους πελάτες να ζητήσουν τα χρήματά τους πίσω, οπότε και αποκαλύφθηκε η πυραμίδα-απάτη του Madoff.

Κάτι αντίστοιχο κάνει και η ΕΚΤ σήμερα: Δημιουργεί συνθήκες πυραμιδικής χρηματοδότησης του… εαυτού της με θύματα όλη την Ευρωζώνη και, ειδικότερα, τους έλληνες φορολογούμενους. Επειδή η κατηγορία είναι βαριά, απαιτείται να είμαι σαφέστερος. Σήμερα, 20η Αυγούστου, λήγει ένα ομόλογο έκδοσης του ελληνικού δημοσίου. Ένα μεγάλο πακέτο, ονομαστικής αξίας 3,2 δις, αυτής της έκδοσης ανήκει στην ΕΚΤ. Γιατί; Επειδή το καλοκαίρι του 2010, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια αναχαίτησης της πτώχευσης της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, η ΕΚΤ αγόραζε, δεύτερο χέρι, ομόλογα αυτών των κρατών. Σήμερα ένα τα ελληνικά ομόλογα λήγει. Και η ΕΚΤ ζητά τα χρήματά της στο ακέραιο, αντίθετα με τους ιδιώτες, τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες που είχαν αγοράσει από αυτά τα ομόλογα και οι οποίοι (με τραγικότερα θύματα τους μικρο-ομολογιούχους) εξαναγκάστηκαν, από το εγκληματικό PSI [1] των Παπαδήμου-Βενιζέλου, να δεχθούν κούρεμα αυτών των ομολόγων της τάξης του 54% ως προς την ονομαστική και του 75% ως προς την διαχρονική τους αξία.  Στην βάση του «τσαμπουκά», η ΕΚΤ απαίτησε, και πέτυχε, την εξαίρεση των δικών της ομολόγων από κούρεμα. Δεδομένου μάλιστα ότι τα ομόλογα αυτά τα αγόρασε κοψοτιμής (περίπου στο 70%) της ονομαστικής αξίας τους, το γεγονός ότι το ελληνικό δημόσιο σήμερα θα τα αποπληρώσει στο 100% της ονομαστικής τους αξίας (3,2 δις) σημαίνει ότι η ΕΚΤ θα εισπράξει έως σήμερα το απόγευμα κέρδος 900 εκατομμυρίων ευρώ από την πτωχευμένη χώρα μας. Σκεφτείτε το: Μια Κεντρική Τράπεζα η οποία δανείζει με επιτόκιο 0,75% τις πτωχευμένες τράπεζες της Ευρωζώνης, απαιτεί επιτόκιο 30% από δοσοληψίες με το χρέος του πτωχευμένου ελληνικού δημοσίου!

Τον περασμένο Μάιο, και πάλι το δημόσιό μας δανείστηκε (4 δις εκείνη τη φορά) για να αποπληρώσει ένα άλλο ομόλογο κατοχής της ΕΚΤ. Τότε, τα χρήματα τα είχαμε δανειστεί από το EFSF (το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας). Όμως, από τότε, για λόγους που εξήγησα εδώ, το Βερολίνο επιβάλει στάση δανεισμού από το Μνημόνιο 2 στην Ελλάδα έως ότου «συμμορφωθεί προς τα υποδείξεις»… του Μνημονίου 2. Άρα, το δημόσιο δεν έχει πλέον πρόσβαση (μέχρι νεωτέρας από την τρόικα, που θα μας παραδώσει τον χρησμό της τον Σεπτέμβρη) στα Μνημονιακά δάνεια. Και η αποπληρωμή του ποσού των 3,2 δις που γίνεται σήμερα, πως χρηματοδοτείται; Μέσω μιας κλασικής πυραμίδας δημιουργίας της ΕΚΤ, είναι η θλιβερή απάντηση. Παρακολουθείστε πως λειτουργεί:

Τον Ιούλιο, η ΕΚΤ ουσιαστικά ανακοίνωσε ότι οι ελληνικές τράπεζες είναι πτωχευμένες και, άρα, δεν δέχεται από αυτές εχέγγυα για να τις δανείζει. Αν άφηνε το θέμα εκεί, η ιστορία θα είχε λήξει: οι τράπεζες θα κατέβαζαν ρολλά και η θέση μας στο ευρώ θα ήταν… παρελθούσα. Παράλληλα, τα 3,2 δις που λαμβάνει από το εληνικό δημόσιο η ΕΚΤ σήμερα θα εξαϋλώνονταν… Για να μην συμβεί τίποτα από αυτά, η ΕΚΤ έκλεισε το μάτι στην Τράπεζα της Ελλάδος, επιτρέποντάς της να δέχεται εκείνη ως εχέγγυα περιουσιακά στοιχεία των ελληνικών τραπεζών που, επισήμως, η ΕΚΤ (της οποίας η Τράπεζα της Ελλάδος αποτελεί οργανικό μέρος) δεν θα άγγιζε ούτε με γάντια και να τις δανείζει με ευρώ κοπής της…ΕΚΤ.

Αφού λοιπόν άναψε αυτό το πράσινο φως, η κυβέρνησή μας, αποφασισμένη όπως είναι να παίζει τον ρόλο του υποδειγματικού κρατούμενου, ανακοίνωσε ότι, στις 14 Αυγούστου, όσο εμείς οι θνητοί βρισκόμασταν σε διακοπές, θα εκδώσει 4 δις ευρώ χρέος, υπό την μορφή των λεγόμενων έντοκων γραμματίων τρίμηνης διάρκειας. Ποιος τρελλός αγοράζει τέτοια γραμμάτια; Μα οι πτωχευμένες ελληνικές τράπεζες βέβαια, οι οποίες παίρνουν αυτά τα γραμμάτια, τα δίνουν στην Κεντρική Τράπεζα ως εχέγγυα, δανείζονται 4 δις από την ΕΚΤ με 0,75% από αυτήν ενώ, παράλληλα, χρεώνουν το ελληνικό δημόσιο 4% για την «εξυπηρέτηση». Και τι τα κάνει τα χρήματα που πήρε το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο από την ΕΚΤ, μέσω των πτωχευμένων ελληνικών τραπεζών; Τα αποδίδει στην… ΕΚΤ βεβαίως!

Εν κατακλείδι, η ΕΚΤ επιδίδεται στην δημιουργία ενός πυραμιδικού δανείου με την συμμετοχή του πτωχευμένου δημοσίου μας και των πτωχευμέων ελληνικών τραπεζών. Μέσα από αυτή την ανακύκλωση χρέους, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η αύξηση του χρέους του ελληνικού δημοσίου και των ελληνικών τραπεζών στην ΕΚΤ. Και μην νομίζετε ότι αυτό αφορά μόνο την Ελλάδα. Την ίδια στιγμή, εντός του Αυγούστου, μια ακριβώς αντίστοιχη περίπτωση πυραμιδικού δανεισμού εκτυλίχτηκε στην Ιταλία και στην Ισπανία, ύψους 8 δις και 6 δις αντίστοιχα. Γιατί πυραμιδικού; Επειδή, όπως και στην περίπτωση του Bernie Madoff, αυτού του είδους το χρηματοδοτικό σχήμα είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει. Και ποιος θα σηκώσει το βάρος της κατάρρευσης; Στην περίπτωση Madoff το σήκωσαν οι επενδυτές που δεν πρόλαβαν να βγάλουν τα χρήματά τους. Στην περίπτωση της Ευρωζώνης, θα το σηκώσουν οι φορολογούμενοι, βορρά και νότου, που θα κληθούν να πληρώσουν τα αβάστακτα χρέη που δημιουργεί η ευρωζωνική πυραμίδα που αποτελεί την ραχοκοκκαλιά των μηχανισμών «διάσωσής» μας.

Το σύνδρομο Παπακωνσταντίνου

Το ίδιον του τζογατζόρου είναι η ανορθολογική πίστη στην ικανότητά του να «ρεφάρει», κόντρα στην θεωρία των πιθανοτήτων. Κάτι αντίστοιχο χαρακτήρισε τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου κατά την διάρκεια της υπουργίας τους στην Πλατεία Συντάγματος. Μερικούς μήνες αφότου έγινε υπουργός Οικονομικών, το φθινόπωρο του 2009, η μαθηματική σχέση που κρατούσε το δημόσιο χρέος στα όρια της βιωσιμότητας κατέρρευσε. Για να το πω απλά, το δημόσιο χρέος μιας χώρας, για να είναι βιώσιμο, απαιτεί την ισοδυναμία δύο αριθμών: του ρυθμού αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ (δηλαδή του εθνικού εισοδήματος χωρίς να λαμβάνουμε υπ’ όψη τον πληθωρισμό) και του επιτοκίου με το οποίο δανείζεται το δημόσιο. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε το γιατί: Αν το ΑΕΠ αυξάνεται κατά 5% και το επιτόκιο δεν διαφέρει πολύ (π.χ. ισούται με 4,2%), τότε το εθνικό εισόδημα (σε ευρώ) αυξάνεται πιο γρήγορα από το χρέος κι έτσι μπορεί να εξυπηρετείται. Στην περίοδο 2000-2008, το ΑΕΠ αυξανόταν (χωρίς να λάβουμε υπ’ όψη τον πληθωρισμό) με ρυθμό άνω του 5% ενώ το επιτόκιο ήταν μόλις 3,5% – να γιατί δεν υπήρχε κρίση χρέους εκείνη την εποχή. Όταν όμως η διεθνής κατάρρευση του 2008 έριξε τον ρυθμό αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ στο 0% και χαμηλότερα, και, από τον Νοέμβρη του 2009, τα επιτόκια δανεισμού άρχισαν να ξεπερνούν το 6%, η υπόθεση είχε λήξει: το ελληνικό δημόσιο πτώχευσε.

Ως ένας τζογαδόρος της πολιτικής οικονομίας, ο κ. Παπακωνσταντίνου επέλεξε να στοιχηματίσει το μέλλον της χώρας στην προσδοκία ότι θα «ρεφάρουμε». Ότι, δηλαδή, αν κερδίσουμε χρόνο δανειζόμενοι ακόμα πιο πολλά, η ρουλέτα της ζωής θα καθόταν στο σωστό «νούμερο» και, έτσι, κάποια στιγμή πριν την κατάρρευση, το επιτόκο δανεισμού θα έπεφτε κάτω από τον ρυθμό ανάπτυξης του ονομαστικού ΑΕΠ της χώρας. Αυτό που ο κ. Παπακωνσταντίνου δεν κατάλαβε ποτέ είναι ότι οι πιθανότητες να «ρεφάρει» μια χώρα, μία μακροοικονομία, σε καιρούς διεθνούς οικονομικής καθίζησης, είναι ακριβώς μηδέν (αντίθετα με τον ανόητο τον τζογαδόρο ο οποίος έχει κάποιες μικρές, έστω και απειροελάχιστες, πιθανότητες να ρεφάρει). Δεδομένου μάλιστα ότι αυτά τα νέα δάνεια, τις νέες επιμηκύνσεις, τα «κερδίζαμε» με προϋπόθεση την δραστική μείωση δαπανών και αύξηση φόρων (που βάθαιναν την Ύφεση), το στοίχημα ήταν χαμένο πριν καταγραφεί. Όταν ένα δημόσιο έχει πτωχεύσει, τα νέα δάνεια και οι επιμηκύνσεις απλά εγγυώνται (ιδίως όταν ακολουθούνται από αυστηρότητα/λιτότητα μεγατόνων) την ακόμα πιο εντυπωσιακή πτώχευση σε μια μελλοντική στιγμή όπου ο κοινωνικός και οικονομικός ιστός της χώρας θα είναι πολύ αδύνατος για να την σηκώσει.

Από τότε ο κ. Παπακωνσταντίνου απεβλήθη από την ελίτ της εξουσίας – αρχικά από τον κ. Βενιζέλο και κατόπιν ολοκληρωτικά μετά τις εκλογές του Μαϊου. Όμως το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου καλά κρατεί. Μάλιστα, ο πολιτικός που το στηλίτευε σήμερα είναι πρωθυπουργός της χώρας και το ενστερνίζεται τα μέγιστα. Γιατί τί άλλο θεμελιώνει την στρατηγική επιλογή του πρωθυπουργού, του κ. Σαμαρά, να ζητά επιμήκυνση δύο ετών σήμερα παρά το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου: ας κερδίσουμε άλλα δυο χρόνια κι έχει ο Θεός!

Ασέλγεια

Όποιος έχει επαφή με την πραγματικότητα στην Γερμανία, στην Ολλανδία, στην Αυστρία και στην Φινλανδία (δηλαδή στις πλεονασματικές χώρες που θα αποφασίσουν την τύχη μας), γνωρίζει το μέγιστο κακό που έχει κάνει στην πατρίδα μας, και στην εικόνα της, το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου. Όταν ενέκριναν οι Βουλές τους ένα δάνειο 110 δις, οι πολίτες τους θεώρησαν το ποσό τεράστιο και αρκετό για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Όταν μετά από ενάμιση χρόνο ενέκριναν άλλα 130 δις, το έκαναν με δαγκωμένα τα χείλη. Το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου αμέλησε το απλό γεγονός ότι τόσο η «βοήθεια» των εταίρων όσο και τα μέτρα λιτότητας πρέπει από την πρώτη φορά να είναι έτσι δομημένα που να αρκούν. Η στρατηγική να πάρουμε ένα πακέτο τώρα και μετά, που θα πάει, θα μας δώσουν κι άλλα, θα μείνει στην ιστορία ως το λάθος ολκής το οποίο στέρησε το όνειρο από μια ολόκληρη γενιά. Αν τον Μάιο του 2010 η τότε κυβέρνηση είχε καθήκον να μην αποδεχθεί ένα πακέτο που δεν θα αρκούσε, τον Αύγουστο του 2012 δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για να ακολουθούμε την ίδια στρατηγική, να πέφτουμε θύματα του ίδου Συνδρόμου. Αυτό που κάνει η κυβέρνηση Σαμαρά τώρα, να συμμετέχει στα πυραμιδικά δάνεια υπέρ της ΕΚΤ ώστε να ζητά μια διετή επιμήκυνση (που η ίδια γνωρίζει ότι σε δύο χρόνια θα μεγαλώσει την μαύρη τρύπα που έχουμε σήμερα), αποτελεί ασέλγεια επί της αποδυναμωμένης, αποσαθρωμένης, απογοητευμένης ελληνικής κοινωνίας. Τόσο απλά.

Περιληπτικά

Η Κρίση της Ευρωζώνης οδήγησε τον μόνο σοβαρό ευρωζωνικό θεσμό που έχουμε, την ΕΚΤ, σε ένα προσβλητικά πυραμιδικό σχήμα χρηματοδότητης πτωχευμένων κρατών όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Ιταλία κλπ. με στόχο την διατήρηση της πλάνης ότι τέτοια σχήματα μπορούν να διαιωνίζονται. Η πραγματικότητα είναι ότι, όπως όλες οι πυραμίδες, το σχήμα που επιβάλει η ΕΚΤ σε μια άβουλη ελληνική κυβέρνηση είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει. Γιατί συμμετέχει η ελληνική κυβέρνηση σε αυτήν την οφθαλμοφανή απάτη; Επειδή διακατέχεται από το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου (ας κερδίσουμε λίγο χρόνο μπας και, στο μεταξύ, «ρεφάρουμε»), αρνούμενη να μάθει το πολύ βασικό μάθημα της αριθμητικής και της ιστορίας ότι η επιμήκυνση μιας δημοσιονομικής πτώχευσης αποτελεί ασέλγεια πάνω σε εκείνους που θα κληθούν να καταβάλουν το κόστος της. 

[1] Γιατί εγκληματικό το PSI; Επειδή είναι η πρώτη φορά στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας που ένα κράτος πτωχεύει (δηλαδή κουρεύει τα ομόλογά του) και, την ίδια στιγμή, καταφέρνει να αυξήσει το χρέος του! Θέλει όντως «ταλέντο» ένα τέτοιο «επίτευγμα».

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=17628

Τα πετρέλαια, η χρεοκοπία και οι Αμερικανοί…Δείτε τι μας ετοιμάζουν..

Το άρθρο είναι μετάφραση του «The U.S. Looks To Exploit The Greek Re-Default», 

Russ Winter από το Seeking Alpha. 

 

Ένα γεωπολιτικό δράμα οδηγείται από τα πετρέλαια που «ανακαλύφθηκαν πρόσφατα» και το κακό χρέος που εκτυλίσσεται γύρω από την ανατολική Μεσόγειο, και μπορεί να είναι ένα παιχνίδι «αλλαγής» για την Ελλάδα. Προκαταρκτικές εκτιμήσεις δείχνουν ότι υπάρχουν 22 δισ. βαρέλια πετρελαίου στη Δυτική Ελλάδα κάτω από το Ιόνιο Πέλαγος και περίπου 4 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου κάτω από το Βόρειο Αιγαίο, σύμφωνα με Παγκόσμια Έρευνα.

Ο οικονομολόγος πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος του ΔΝΤ Charles Collyns, ήταν στην Αθήνα και στη Ρώμη την τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου, μαζί με τον υπουργό Οικονομικών Timmy Geithner, καθώς οι παγκόσμιοι δανειστές στην Ελλάδα – το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – έκαναν ελέγχους στην Ελλάδα για να δουν την πρόοδο των ενεργειών της ελληνικής κυβέρνησης επι των δεσμεύσεων του δανείου και τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις.

 

Τα ευρήματα της τρόικας μέσω της έκθεσης που θα υποβληθεί αργότερα, θα καθορίσουν κατά πόσον η Ελλάδα θα λάβει νέα την νέα δόση του δανείου ύψους € 31,5 δις μέχρι το Σεπτέμβριο.

 

Η παραδοχή είναι ότι, αυτό το status quo, του μοντέλου αμοιβαίως εξασφαλισμένης καταστροφής θα συνεχίσει επ ‘αόριστον.  

 

Αλλά Geithner και ο βοηθός του Collyns είχαν ενεργό διάλογο με τους Έλληνες. Το κοινό μήνυμα φαίνεται να είναι μία από τις υποσχέσεις να κάνουν τα πάντα, για να βοηθήσουν την Ελλάδα «εάν χρειασθεί» να επιστρέψει η χώρα στη δραχμή και κατ ‘επέκταση, να βγεί από την ΕΕ (Grexit).

 

Μια Grexit θα προσφέρει στις ΗΠΑ την ευκαιρία να μπει στο γεωπολιτικό παιγνίδι, και να είναι ένας παίκτης στο πετρέλαιο και τα μεταλλεύματα από τις ανακαλύψεις στις Ελληνικές και Ισραηλινές ακτές. Η Τουρκία έχει ήδη δηλώσει ότι θα εξετάσει την πράξη του πολέμου αν η Ελλάδα συνεχίσει περαιτέρω εξορύξεις στο Αιγαίο.  

 

Σαφώς, η Ελλάδα χρειάζεται στήριξη και υποστήριξη, αυτό το είδος ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να παράσχουν. Αμέσως μετά την επίσκεψη της υπουργού Κλίντον στην Ελλάδα για να ασκήσει πιέσεις για την ενέργεια το 2011, η ελληνική κυβέρνηση δημιούργησε μια νέα κυβερνητική υπηρεσία, για την διαχείριση των προσφορών για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, τις έρευνες και τις προσφορές γεωτρήσεων.

 

Για την επίλυση των ζητημάτων με την Τουρκία, υπάρχει μια πρόταση από τον άνθρωπο του Κλίντον Richard Morningstar, να αποτελούν έσοδα από το πετρέλαιο ένα ντιλ….προσφέροντας στην Ελλάδα 20%, στην Τουρκία 20% και στην υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ Noble Energy (NBL) του Χιούστον, το μερίδιο του λέοντος το 60%.

 

Αυτό ανέβασε την προοπτική για ένα γεωπολιτικό τέχνασμα των ΗΠΑ που έχει πολλούς στόχους:

 

1. Για να αποκτήσουν επιρροή στο Αιγαίο καθώς και στα περιουσιακά στοιχεία πετρελαίου και φυσικού αερίου της περιοχής, και να δημιουργήσουν ένα ελληνικό διάδρομο επιρροής μεταξύ Κύπρου, Ισραήλ και Ελλάδας. Η περιοχή έξω από το Ισραήλ και η Κύπρος υπήρξαν τα σημεία ανακαλύψεων νέων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου. 

Με την πρόσφατη επιβεβαίωση ύπαρξης πετρελαίου στο Αιγαίο και το Ισραήλ, οι ΗΠΑ έχουν εντείνει το παιχνίδι τους. Η στρατηγική είναι να προσφέρουν στην Ελλάδα και Κύπρο καρότα.  Στην πραγματικότητα, προσφέροντας Ελλάδα «σχεδόν απόλυτη στήριξη σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή,« οι ΗΠΑ στοιχηματίζουν στην ισχυρή πιθανότητα, η Ελλάδα να χρεοκοπήσει επισήμως, πριν περισσότερα χρήματα-δάνεια είναι διαθέσιμα από το Βερολίνο–Βρυξέλλες. 

 

2. Ο ελληνικός διάδρομος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μεταφορά βοήθειας στο θέατρο των επιχειρήσεων στη Μέση Ανατολή. Αυτός ο ζωτικής σημασίας διάδρομος, δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιτρέπεται να ελέγχεται από την Τουρκία, καθώς τότε θα είναι ευάλωτη σε οποιαδήποτε παρέμβαση. Η εταιρεία PPC Quantum Energy SA ανακοίνωσε επίσημα, την έναρξη της 2.000-μεγαβάτ υποθαλάσσιου καλώδιου ηλεκτρικής σύνδεσης των δικτύων ηλεκτρικής ενέργειας του Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδας. Επίσης, το Ισραήλ έχει μια συμφωνία με την Κύπρο και Ελλάδα για την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου, μέσω της κυπριακών υδάτων στην Ελλάδα, αφήνοντας έξω την Τουρκία. Οι ΗΠΑ εισέρχεται στην εξίσωση λόγω των υπεράκτιων Λεβαντίνων ανακαλύψεων στην περιοχή  από την Noble Energy, για την οποία ο Μπιλ Κλίντον αποτελεί βασικό μεσάζοντα. Η ασφάλεια για τους νέους πόρους του Ισραήλ θα είναι επίσης υψίστης σημασίας.

 

Το ΔΝΤ και κυβερνητικοί αξιωματούχοι της ΕΕ, μερικοί απ ‘αυτούς γερμανοί, πιέζουν την Ελλάδα να πωλήσει πολύτιμα λιμάνια και τις δημόσιες επιχειρήσεις ενέργειας, όπως οι εταιρείες πετρελαίου της χώρας, προκειμένου να μειώσει το χρέος της χώρας. Τα περιουσιακά αυτά στοιχεία θα φέρουν στη χώρα ίσως € 50 δισεκατομμύρια €, στην καλύτερη περίπτωση. Σύμφωνα με τα σχέδια για την ελληνική κρατική εταιρεία φυσικού αερίου, η ΔΕΠΑ, θα ιδιωτικοποιήσει το 65% των μετοχών της να μειώσει το χρέος. Η ρωσική εταιρεία Gazprom έχει επιδείξει ενδιαφέρον, κάτι στο οποίο οι ΗΠΑ αντιτίθεται σθεναρά. Οι αγοραστές είναι πιθανόν να προέρχονται από χώρες εκτός της ελλάδας, καθώς λίγες ελληνικές εταιρείες είναι σε θέση, στη σημερινή κρίση, να αγοράσουν.

 

Οι ΗΠΑ έχουν άλλα σχέδια για την ενέργεια και την ασφάλεια για Ελλάδα και Κύπρο και βλέποντας αυτές τις χώρες να πλήττονται σοβαρά από το συντριπτικό χρέος, να παρακαλάνε για δάνειο την ΕΕ, και να κάνουν πωλήσεις φωτιά …ταριάζουν με το σχέδιο και βάζουν την Αμερική στο κόλπο …

 

Γι ‘αυτό, εικάζω ότι η χρεοκοπία / ή αναδιάρθρωση θα συμβεί σύντομα, ίσως ακόμα και στις 20 Αυγούστου, με το τελικό χτύπημα που για τους κατόχους ομολόγων της ΕΕ. Μια Grexit είναι επίσης στα χαρτιά.  

 

Ας κοιτάξουμε λοιπόν την παράμετρο της γεωπολιτικής του πετρελαίου στην περιοχή, που αν και δεν περικλείει τα πάντα, πρέπει να την έχουμε κατά νου….

 Έχω μάτια και βλέπω

http://logioshermes.blogspot.com/2012/08/blog-post_1918.html

Η δραχμή είναι η μόνη λύση (#7, Unfollow)

Δέκα χρόνια μετά την δημιουργία του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι κάτι θεμελιωδώς σάπιο υπάρχει στο (εφήμερο όπως θα αποδειχθεί) βασίλειο της ευρωζώνης. Προς επίρρωση, η πρόσφατη διεύρυνση του μνημονιακού κλαμπ με μια ακόμη χώρα, την Ισπανία. Έτσι, μετά την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία ο κύκλος των χαμένων περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης επεκτείνεται, πλησιάζοντας απειλητικά την Ιταλία ενώ ταυτόχρονα καταρρίπτεται η μυθολογία που σχεδιασμένα αναπτύχθηκε από το Βερολίνο ενοχοποιώντας κάθε έναν λαό της ευρωζώνης ξεχωριστά.

Δικαίωση υπερχρεωμένου καταναλωτή από δευτεροβάθμιο δικαστήριο

«Για πρώτη φορά, δευτεροβάθμιο δικαστήριο της χώρας, (το Πρωτοδικείο Χανίων), δικαιώνει δανειολήπτρια που προσέφυγε σ’ αυτό, ζητώντας βελτίωση της απόφασης του πρωτοβαθμίου δικαστηρίου (Ειρηνοδικείο Χανίων)», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Ένωση Προστασίας Καταναλωτών Κρήτης.
Η δανειολήπτρια είναι δημόσιος υπάλληλος (εκπαιδευτικός), 46 ετών, μητέρα ενός ανήλικου τέκνου, με μηνιαίο μισθό το 2011 905 ευρώ, με επιπλέον μηνιαίο εισόδημα 100 ευρώ από εκμίσθωση ενός δωματίου. Έχει χρεωθεί σε 7 τράπεζες με αρκετά προϊόντα (πιστωτικές κάρτες, καταναλωτικά δάνεια και χρέος επαγγελματικό σαν εγγυήτρια), με συνολικό χρέος 115.946,11 ευρώ.
Το δευτεροβάθμιο δικαστήριο, συνεκτιμώντας τα υποβληθέντα στοιχεία, εκτίμησε το πραγματικό κόστος (σύμφωνα με αποδεικτικά στοιχεία) διαβίωσης της ίδιας και του ανήλικου τέκνου της στο ποσό των 700 ευρώ, ενώ το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είχε κρίνει…

ότι αρκεί το ποσό των 500 ευρώ. Επίσης, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είχε ορίσει περίοδο χάριτος ενός χρόνου, ενώ το δευτεροβάθμιο δύο χρόνια.
Τέλος, ενώ το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είχε υπολογίσει την εμπορική αξία του ακινήτου στα 120.000 ευρώ, το δευτεροβάθμιο υπολόγισε το ύψος της εμπορικής αξίας της κατοικίας στα 93.500 ευρώ και καλεί τη δανειολήπτρια να καταβάλει το ποσό που χρωστά σε 228 δόσεις των 400 ευρώ/μήνα.
http://www.capital.gr

http://online-pressblog.blogspot.gr/2012/07/blog-post_5983.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+blogspot/pHXNw+(ONLINE-PRESS)

OΙ ΙΣΛΑΝΔΟΙ ΨΗΦΙΣΑΝ ΠΑΛΙ «ΌΧΙ»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Το ότι οι Βίκινγκς δεν δείλιαζαν στις μάχες των πολέμων είναι πασίγνωστο. Αυτό που μαθαίνουμε, όμως, τώρα είναι ότι οι απόγονοί τους δεν δειλιάζουν ούτε μπροστά στις κάλπες! Αγνοούν επιδεικτικά τον υφέρποντα φόβο που συχνά συνοδεύει εκλογικές αναμετρήσεις, αν κρίνουμε τουλάχιστον από το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στην Ισλανδία.

Οι ευρωπαϊκές εφημερίδες είχαν προεξοφλήσει τη νίκη της γοητευτικής 37χρονης δημοσιογράφου Θόρα Αντοουρσντόουτιρ. Όχι φυσικά για τα ωραία της μάτια, αλλά για τις πολιτικές θέσεις της. Η Αρνοουρσντόουτιρ υποστηριζόταν από τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της πρωθυπουργού Σίγκουρδαντόουτιρ – μια κυβέρνηση που χαρακτηρίζεται από υποτελή στάση απέναντι στις πιέσεις της Βρετανίας και η οποία είχε αποπειραθεί να φορτώσει στις πλάτες των Ισλανδών χρέη των ισλανδικών τραπεζών στο εξωτερικό ύψους 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Η «επιχείρηση γοητεία» των Ισλανδών ψηφοφόρων όμως απέτυχε οικτρά. Η Αρνοουρσντόουτιρ σαρώθηκε κυριολεκτικά από τον δεξιό πρόεδρο Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον με…..20 (!) εκατοστιαίες μονάδες διαφορά – για την ακρίβεια, αυτή πήρε το 33,2% των ψήφων και ο Γκρίμσον, ο οποίος επανεξελέγη για….πέμπτη (!) συνεχή θητεία πήρε 52,8%.

Δεν ψήφισαν φυσικά από συνήθεια τον δεξιό πρόεδρό τους οι Ισλανδοί. Τον τίμησαν για το πολιτικό θάρρος που επέδειξε να έρθει σε πρωτοφανήσύγκρουση με την πλειοψηφία του κοινοβουλίου, να αρνηθεί να υπογράψει απόφαση που είχαν πάρει οι σοσιαλδημοκράτες πρωτίστως βουλευτές να φορτώσουν στον λαό τα τραπεζικά χρέη και να καταστεί σύμβολο του «Όχι» και της αντίστασης των Ισλανδών.

Πα πρώτη φορά στην ιστορία της ανεξάρτητης Ισλανδίας από το 1944, ο Γκρίμσον έκανε χρήση του μοναδικού πολιτικού όπλου που έχει κατά το Σύνταγμα ο Ισλανδός πρόεδρος: πρόβαλε βέτο στην απόφαση του κοινοβουλίου, οδηγώντας το θέμα σε δημοψήφισμα.

Στο δημοψήφισμα οι σύγχρονοι Βίκινγκς δεν άφησαν τίποτα όρθιο: ψήφισαν«Όχι» σε ποσοστό… 93%!!! Αποδείχθηκε έτσι η αβυσσαλέα διάσταση μεταξύ κυβέρνησης και λαού της Ισλανδίας, η οποία όμως δεν θα είχε γίνει δυνατόν να καταγραφεί, αν ο πρόεδρος Γκρίμσον δεν είχε υψώσει το πολιτικό του ανάστημα φράζοντας τον δρόμο στην εθελόδουλη κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών και υποχρεώνοντάς την να υποστεί τη λαϊκή ετυμηγορία. Δικαίως οι Ισλανδοί ψηφοφόροι τον αντάμειψαν με τη θριαμβευτική και πρωτοφανή πέμπτη συνεχή επανεκλογή του.

Υπάρχει ένα ακόμα μήνυμα που στέλνει η επανεκλογή του Γκρίμσον. Ο Ισλανδός πρόεδρος είναι εναντίον της ένταξης της χώρας του στην ΕΕ, την οποία προωθεί η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση και την οποία φυσικά υποστήριζε και η Θόρα Αρνοουρσντόουτιρ. Η ΕΕ σήμερα είναι άκρως αντιπαθής στην πλειοψηφία των Ισλανδών εξαιτίας των μνημονίων και των σκληρών όρων αφαίρεσης της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας χωρών που ζητούν βοήθεια διάσωσης στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, οπότε έπαιξε και ο παράγοντας αυτός ρόλο υπέρ του Γκρίμσον.

Η Αρνοουρσντόουτιρ, η οποία λειτούργησε πλήρως ως όργανο των αντιπάλων του Γκρίμσον, είχε την αφέλεια να επικεντρώσει την προεκλογική της εκστρατεία και στο ότι ο πρόεδρος δεν πρέπει να έχει καμιά πολιτική δυνατότητα παρέμβασης – να καταργηθεί δηλαδή και η μοναδική επιλογή προβολής βέτο στην επικύρωση απόφασης του κοινοβουλίου, πράγμα που οδηγεί υποχρεωτικά σε δημοψήφισμα.

Η Προεδρία της Δημοκρατίας στην Ισλανδία είναι ήδη κυρίως τελετουργικό αξίωμα και επαναλαμβάνουμε ότι το βέτο χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας. Από τη στιγμή όμως που το ασύλληπτο ποσοστό του 93% συμφώνησε επί της ουσίας με τον Γκρίμσον λέγοντας «Όχι» με το δημοψήφισμα στην απόφαση του κοινοβουλίου για μετακύλιση των χρεών των τραπεζών στις πλάτες των πολιτών, οι Ισλανδοί ψηφοφόροι έγιναν έξω φρενών.

Κατάλαβαν ότι η θέση της Αρνοουρσντόουτιρ για απολύτως τυπική προεδρία ήταν η εκδίκηση των σοσιαλδημοκρατών εναντίον του Γκρίμσον για τον διασυρμό της υποτελούς κυβέρνησης τους και έτσι «μαύρισαν» την αποτυχημένη υποψήφια των σοσιαλδημοκρατών και αποθέωσαν τον Γκρίμσον.

Ο.Ρ. ΓΚΡΙΜΣΟΝ
Ανάποδη «τούμπα» από τον Σαμαρά

ΑΘΩΟΣ δεν είναι καθόλου ο Ισλανδός πρόεδρος Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον για τη χρεοκοπία της χώρας εξαιτίας των τραπεζών της. Αντιθέτως, παρότρυνε κι αυτός τους συμπατριώτες του στον νεοφιλελεύθερο παροξυσμό. Κάκιστη εντύπωση είχε προκαλέσει και σε εμάς, όταν τον γνωρίσαμε κατά τη διάρκεια της επίσκεψης στην Ισλανδία του Προέδρου Κάρολου Παπούλια. Είχε όμως το θάρρος, όταν χρεοκόπησε η χώρα, να περάσει στο στρατόπεδο των υπερασπιστών του ισλανδικού λαού – έκανε δηλαδή την αντίθετη πολιτική κωλοτούμπα από εκείνη του Αντώνη Σαμαρά! Η πολιτική αποθέωση του Γκρίμσον στις εκλογές από τους ψηφοφόρους θα πρέπει να βάλει σε σκέψεις τον Έλληνα πρωθυπουργό….

*Δημοσιεύθηκε στο ΕΘΝΟΣ την Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

http://papaioannou.wordpress.com/2012/07/03/o%CE%B9-%CE%B9%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CE%B9-%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B9-%CF%8C%CF%87%CE%B9/

Eυφάνταστο άρθρο στο BBC: «Τι θα έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες για την κρίση;»

Τι συμβουλές θα έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες στους σύγχρονους, που ταλανίζονται από την οικονομική και πολιτική κρίση; αναρωτιέται το BBC, προβάλλοντας τις ρήσεις και τις διδαχές φιλοσόφων όπως ο Σωκράτης, αλλά και τις αποφάσεις του Σόλωνα και του Κλεισθένη, ως ιδιαίτερα χρήσιμα παραδείγματα για όποιον αναζητά την «φώτιση» του αρχαίου πνεύματος. Tο άρθρο υπογράφει ο λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Armand D’ Angour ο οποίος είναι και συγγραφέας του βιβλίου «Οι Έλληνες και το Νέο: η καινοτομία στην αρχαία ελληνική φαντασία και εμπειρία».

 

Χρέος, διχασμός και εξέγερση. Αυτή ήταν η Αθήνα του 6ου αιώνα π.Χ.

Αρχικά ο καθηγητής αναφέρεται στον 6ο αιώνα π.Χ. και τον Σόλωνα. «Στις αρχές του 6ου αιώνα π.Χ. οι πολίτες της Αθήνας βαρύνονταν από χρέη, κοινωνικό διχασμό και ανισότητες, με τους φτωχούς αγρότες έτοιμους να πουληθούν ως σκλάβοι, απλώς και μόνο για να ζήσουν τις οικογένειές τους. Η εξέγερση ήταν επικείμενη, ωστόσο ο αριστοκρατικής καταγωγής Σόλων, αναδείχθηκε ως δίκαιος μεσολαβητής μεταξύ πλουσίων και φτωχών.

 

Κατήργησε τα δεσμά του χρέους, περιόρισε την ιδιοκτησία γης, ενώ δημιούργησε τάξεις πολιτών με διαφορετικά επίπεδα πλούτου και συνεπώς αντίστοιχες οικονομικές υποχρεώσεις. Τα μέτρα του, παρότι δέχθηκαν επιθέσεις από όλες τις πλευρές, υιοθετήθηκαν και άνοιξαν τον δρόμο για την δημιουργία της δημοκρατίας», γράφει ο D’ Angour.

 

Συμπεραίνει μάλιστα ότι η επιτυχία του Σόλωνα δείχνει ότι οι μεγάλοι ηγέτες πρέπει να έχουν το κουράγιο υλοποιήσουν μη δημοφιλή, συμβιβαστικά μέτρα, για το καλό της δικαιοσύνης και της σταθερότητας.

 

Τι θα συμβεί μετά; Ο Δελφικός χρησμός 

Αναφερόμενος στους ακατάληπτους χρησμούς του μαντείου των Δελφών, ο καθηγητής εικάζει ότι στην ερώτηση: «Πρέπει η Ελλάδα να αφήσει το ευρώ;» η απάντηση πιθανώς να ήταν: «Η Ελλάδα θα πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ, αν το ευρώ έχει εγκαταλείψει την Ελλάδα» αφήνοντας όσους τάσσονται υπέρ και όσους τάσσονται κατά μιας εξόδου, να ερίζουν για το ποια ακριβώς είναι η σημασία του χρησμού. Σημειώνει ωστόσο ότι η πιο σοφή συμβουλή είναι τα περίφημα Δελφικά παραγγέλματα: «Γνώθι σαυτόν» και «Μηδέν άγαν».

 

Ο μύστης Πυθαγόρας

Αν οι σύγχρονοι Έλληνες νιώθουν να λυγίζουν από την οικονομική κρίση, μπορεί να βρουν παρηγοριά λέει ο Armand D’ Angour στην ρήση του προγόνου τους, Πυθαγόρα που υπoστήριζε ότι όλα επανέρχονται, συνεπώς τίποτα δεν είναι τελείως καινούργιο. Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, ήταν φιλόσοφος, μαθηματικός, ένας μύστης του 6ου αιώνα που πίστευε ότι οι αριθμοί κρύβονται πίσω από καθετί στο σύμπαν και ότι τα κοσμικά γεγονότα επαναλαμβάνονται σε ένα κύκλο 10.800 ετών.

 

Πρόσεχε, υπάρχουν και χειρότερα… Ο Οδυσσέας και η αντοχή

«Βάστα καρδιά, χειρότερα δεινά βαστούσες τότες που μού ‘τρωγε ο αδάμαστος ο Κύκλωπας γενναίους 20 συντρόφους»* λέει ο Οδυσσέας κατά το ταξίδι της επιστροφής στην Ιθάκη, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του να μην λυγίσει λίγο πριν το τέλος, μετά από τόσες περιπέτειες. Το μήνυμα, όπως επισημαίνει ο καθηγητής, είναι ότι στο παρελθόν μπορεί να υπήρξαν ακόμη πιο δύσκολες καταστάσεις, οι οποίες ωστόσο ξεπεράστηκαν με ευφυΐα και κουράγιο.

 

* (μτφ. Αργύρη Εφταλιώτη)

 

Είσαι βέβαιος ότι είναι σωστό αυτό; Η ακούραστη αναζήτηση του Σωκράτη

«Είναι πολύ μεγάλο αγαθό για τον άνθρωπο το μιλάει κάθε μέρα για την αρετή και για τα άλλα για τα οποία με ακούτε να συζητάω εξετάζοντας τον εαυτό μου και τους άλλους. Γιατί η ζωή, χωρίς να τα εξετάζει κανείς αυτά, είναι ζωή που δεν αξίζει να τη ζει ο άνθρωπος» έλεγε ο Σωκράτης, ο οποίος δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά απαντήσεις σε ερωτήματα όπως «Τι είναι δικαιοσύνη;» και «πώς πρέπει να ζούμε;». Η κληρονομιά του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου, είναι το καθήκον να συνεχίζουμε την ακούραστη αναζήτηση ακόμη και όταν- ή μάλλον ειδικά όταν- δεν είναι πιθανό να βρούμε σαφείς, οριστικές απαντήσεις.

 

Η πολιτική σάτιρα του Αριστοφάνη

Η κωμωδία του Αριστοφάνη «Βάτραχοι» του 405 π.Χ. περιέχει ειλικρινείς και ξεκάθαρες συμβουλές για τους «πολιτικά ασταθείς» συμπατριώτες του: διαλέξτε καλούς ηγέτες, αλλιώς θα ξεμείνετε με τους κακούς.

 

«Να κάνουμε ό,τι και την τελευταία φορά;» Ηράκλειτος ο στοχαστής

«Δεν μπορείς να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι» έλεγε ο Ηράκλειτος, τον 5ο π.Χ. αιώνα. Ενώ η αλλαγή είναι συνεχής, διαφορετικά πράγματα αλλάζουν με διαφορετικούς ρυθμούς. Σε ένα περιβάλλον μόνιμης ροής, είναι σημαντικό να ορίσει κανείς κάποια σταθερά σημεία και να πιαστεί γερά από αυτά. Οι αγορές ομολόγων, το χρέος και τα πακέτα διάσωσης μπορεί να αποτελούν μια τέτοια πρόκληση.

 

Ο Ιπποκράτης αντιμέτωπος με την πραγματικότητα

Η δυτική ιατρική έχει τις ρίζες της στον Ιπποκράτη, στα τέλη του 5ου π.Χ. αιώνα. Αυτό που είναι εξαιρετικό στην αρχαία σκέψη περί υγείας και ασθενειών, είναι η ξεκάθαρη παραδοχή ότι οι γιατροί πρέπει να παρατηρούν με ακρίβεια και να καταγράφουν με ειλικρίνεια, ακόμη και όταν οι ασθενείς φεύγουν από την ζωή. Η μαγεία ή τα ευχολόγια δεν μπορούν να θεραπεύσουν. Μόνο η τίμια, εξαντλητική, εμπειρική παρατήρηση μπορεί να αποκαλύψει τι αποδίδει και τι όχι.

 

Αρπάζοντας την ευκαιρία: Ο Κλεισθένης και η δημοκρατία

Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν πολύ καλά την δύναμη της ευκαιρίας. Το να εκμεταλλεύεται κανείς μια δεδομένη στιγμή, μια ευκαιρία- στην δημόσια αγόρευση, στον αθλητισμό, στην μάχη- ήταν αξιοθαύμαστο και θεωρούνταν ένδειξη ικανότητας. Μετά το τέλος της τυραννίας του Πεισίστρατου, ο Κλεισθένης έπρεπε να δημιουργήσει ένα σύνταγμα πιο δημοκρατικό. Επινόησε λοιπόν με θαυμαστή ταχύτητα, ένα σύστημα αιρετής κυβέρνησης στην οποία όλοι οι πολίτες είχαν δικαίωμα ψήφου. Έτσι γεννήθηκε η πρώτη δημοκρατία στον κόσμο (δήμος=λαός εξηγεί ο καθηγητής).

 

Αρχιμήδης, ο εφευρέτης

Τέλος ο Armand D’ Angour αναφέρεται στον Αρχιμήδη και το περίφημο «Εύρηκα!» που αναφώνησε βγαίνοντας ενθουσιασμένος από το λουτρό, όπου ανακάλυψε το νόμο του ειδικού βάρους. Το να βρει κάποιος την λύση σε ένα ακανθώδες πρόβλημα απαιτεί μεγάλη νοητική προσπάθεια, αλλά η απάντηση έρχεται συχνά όταν ρίχνεις τους ρυθμούς, όταν κλείνεις τον διακόπτη και απολαμβάνεις… το μπάνιο σου, καταλήγει ο καθηγητής.

http://miltosgitas.blogspot.gr/2012/06/e-bbc.html

Λογιστικός έλεγχος του χρέους: υπό ποιούς όρους και με ποιό στόχο

του Λεωνίδα Βατικιώτη

(Επίκαιρα, 10 Μαΐου 2012)

Στην επικαιρότητα επανήλθε το αίτημα συγκρότησης επιτροπής λογιστικού ελέγχου που θα ανοίξει τα βιβλία του δημόσιου χρέους με αφορμή τις πέντε προτάσεις που κατέθεσε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, παραλαμβάνοντας την διερευνητική εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Πρόκειται για ένα αίτημα που μέχρι στιγμής έχει συναντήσει την θερμή ανταπόκριση της ελληνικής κοινωνίας. Ήδη, η Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που ιδρύθηκε τον Μάρτιο του 2011, με ακριβώς αυτό το στόχο, έχει συγκεντρώσει περισσότερες από 60.000 υπογραφές σε ψήφισμα με το οποίο ζητά τον σχηματισμό μιας τέτοιας επιτροπής, που θα είναι ανεξάρτητη, διεθνής και θα λογοδοτεί στην κοινωνία. Το αίτημα είχε υποστηριχθεί κι από πολλές διεθνείς προσωπικότητες. Από την ιδρυτική της μάλιστα συνέντευξη η Πρωτοβουλία είχε αποκλείσει το ενδεχόμενο να εκφυλισθεί σε Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής γιατί το αποτέλεσμα θα ήταν το κουκούλωμα των αλλεπάλληλων σκανδάλων τα οποία συνοδεύουν την έκρηξη του ελληνικού δημόσιου χρέους. Επίσης είχε ειπωθεί με σαφήνεια ότι το αίτημα δεν απευθυνόταν στην τότε κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, δεδομένου του καθόλου …έντιμου πρότερου βίου της. Κανείς εκ των ιδρυτών της Πρωτοβουλίας δεν ήθελε να χρησιμοποιηθεί η πρόταση του λογιστικού ελέγχου από την κυβέρνηση και τους πιστωτές ως ένα μέσο νομιμοποίησης των απαιτήσεων των δανειστών.

Ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας του αιτήματος φάνηκε πολύ γρήγορα από την απροθυμία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να υιοθετήσουν το αίτημα, υπό οποιαδήποτε εκδοχή ή ερμηνεία του. Αντίθετα με ό,τι συνέβη στην αντίπερα πολιτική όχθη όπου οι περισσότεροι πολιτικοί χώροι οι οποίοι τάσσονται κατά του Μνημονίου το υιοθέτησαν, παραλλάσσοντας και προσαρμόζοντάς το στο δικό τους πρόγραμμα. Συνηθισμένα πράγματα… Ωστόσο, για την Πρωτοβουλία Συγκρότησης της Επιτροπής είναι δεδομένο ότι το αίτημα της ΕΛΕ συμβαδίζει και αλληλοσυμπληρώνεται με το αίτημα παύσης πληρωμών και διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους ή όλου του δημόσιου χρέους.

Ο ισχυρισμός αυτός (περί παύσης πληρωμών και διαγραφής του χρέους) όσο ακραίος κι αν ακούγεται, θεμελιώθηκε πριν λίγους μήνες σε δημόσια εκδήλωση στην ΕΣΗΕΑ όπου παρουσιάστηκε μέρος της ερευνητικής δουλειάς που ήδη γίνεται εθελοντικά στο πλαίσιο της ΕΛΕ από δευτερογενές φυσικά υλικό και χωρίς πρόσβαση σε επίσημα έγγραφα. Ειδικότερα, η παρουσίαση του κεφαλαίου που αφορά τα χρήματα τα οποία οφείλει να καταβάλει στην Ελλάδα η κυβέρνηση της Άνγκελα Μέρκελ στο πλαίσιο του κατοχικού δανείου και των γερμανικών επανορθώσεων από την εποχή της ναζιστικής κατοχής (με τη βοήθεια στοιχείων που έχει συγκεντρώσει και επεξεργαστεί επιτροπή της οποίας ηγείται ο Μανόλης Γλέζος) έδειξε ότι οποιαδήποτε συζήτηση για τις οικονομικές σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας οφείλει να ξεκινά από τα ποσά που μας οφείλει η Γερμανία. Κι αυτά είναι σχεδόν δύο φορές όσο το ελληνικό δημόσιο χρέος. Κατ’ επέκταση, οποιαδήποτε ανησυχία μην τυχόν και ο λογιστικός έλεγχος καταλήξει ότι η Ελλάδα τελικά χρωστάει και πρέπει να πληρώσει είναι πέρα για πέρα αβάσιμη!

Ωστόσο, επιχειρήματα για την ανακήρυξη μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους ως παράνομου ή αντισυνταγματικού, που θα επιτρέψει την μη πληρωμή του, γεννάει και η δυσάρεστη και πολλαπλά αρνητική εξέλιξη της πρόσφατης αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους (PSI). Όπως συνέβη με το πρώτο δάνειο των 110 δις. ευρώ έτσι και με το δεύτερο δάνειο των 109 δισ. ευρώ από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και των 28 δις. από το ΔΝΤ υπάρχει πλήθος ενδείξεων ότι οι σχετικές δανειακές συμβάσεις είναι στον …αέρα. Η πρώτη κατ’ αρχήν δεν έχει καν ψηφισθεί από την Βουλή γιατί η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου ήξερε πως δεν είχε την απαιτούμενη αυξημένη πλειοψηφία των 180 εδρών. Ήταν η εποχή που η Νέα Δημοκρατία αντιπάλευε το Μνημόνιο, αυξάνοντας την επιρροή της στην ελληνική κοινωνία. Όμως, κατά πόσο μπορεί να είναι δεσμευτική και νόμιμη μια διεθνής συμφωνία που δεν φέρει την έγκριση της εθνικής αντιπροσωπείας; Ερωτηματικά εγείρονται και σε ό,τι αφορά τη νομιμότητα της παρούσας σύμβασης. Γιατί να μην αμφισβητηθεί σε ελληνικά και διεθνή δικαστήρια η έκδοση ελληνικών ομολόγων υπό το δίκαιο μιας ξένης χώρας, όπως της Αγγλίας και του Λουξεμβούργου, που περισσότερο παραπέμπει σε τριτοκοσμικές αποικίες της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου κι όχι φυσικά σε ευρωπαϊκά κράτη; Υπάρχουν επίσης και τα οικονομικά επίδικα της δανειακής σύμβασης και της ανταλλαγής ομολόγων: από τη σφαγή, ακόμη και στο ύψος του 98%, που έγινε στα αποθεματικά Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου τα οποία ήταν κατατεθειμένα στην Τράπεζα Ελλάδας, χωρίς να έχουν γνώση οι διοικήσεις τους, μέχρι τη νομιμότητα των χρημάτων που θα δανειστεί η χώρα και θα πληρώσουν οι φορολογούμενοι, θυσιάζοντας μισθούς, συντάξεις και δημόσια περιουσία, για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες.

Ακόμη, ο λογιστικός έλεγχος μπορεί να δείξει ότι το διεθνές δίκαιο παρέχει την απαραίτητη δικαιολογητική βάση, με την επίκληση για παράδειγμα της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, που επιτρέπει την παύση πληρωμών.

Σε κάθε περίπτωση η διαδικασία του λογιστικού ελέγχου, ακόμη και της αμφισβήτησης του δημόσιου χρέους και πολύ περισσότερο της παύσης πληρωμών, θα μας φέρει απέναντι σε όλα σχεδόν τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εξέλιξη που μπορεί να προσθέτει δυσκολίες στο εγχείρημα, είναι όμως αναμενόμενη από την στιγμή που τα κράτη αυτά ανέλαβαν να λειτουργήσουν ως ναυαγοσώστες για τις τράπεζές τους, κρατικοποιώντας στην πράξη τα χρέη που όφειλε το ελληνικό δημόσιο σε ιδιωτικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Από την στιγμή που αυτά τα ευρωπαϊκά κράτη λειτούργησαν σαν ασφαλιστικές εταιρείες των τραπεζών τους, ιεραρχώντας τα συμφέροντά των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων σε βάρος της περιλάλητης κοινοτικής αλληλεγγύης γιατί θα πρέπει η Ελλάδα να κάνει επίδειξη διπλωματικής αβρότητας αναζητώντας «ευρωπαϊκές λύσεις» στο πρόβλημα της κρίσης χρέους; Όταν μάλιστα η μοναδική «ευρωπαϊκή λύση» που έχει μέχρι στιγμής δοθεί είναι υπερδανεισμός και λιτότητα. Από την άλλη, όσο θα αποκαλύπτεται ο ρόλος της κυβέρνησης Μέρκελ τόσο ο ελληνικός λαός θα έρχεται πιο κοντά με τον γερμανικό που θα αντιλαμβάνεται ότι οι φόροι του δεν πάνε για συντάξεις αλλά για την χρηματοδότηση της Ντόιτσε Μπανκ. Η σύγκρουση επομένως με τους πιστωτές δεν σημαίνει και την δημιουργία εχθρικών σχέσεων με τους ευρωπαϊκούς λαούς. Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί…

Η σύγκρουση με τους δανειστές άλλωστε δεν αποφεύχθηκε ούτε στην Ισλανδία, ούτε στην  Αργεντινή, ούτε στον Ισημερινό, ούτε στη Ρωσία που ακολούθησαν τον δρόμο της παύσης πληρωμών, χωρίς ωστόσο οι κινδυνολογικές προβλέψεις περί διεθνούς απομόνωσης να επιβεβαιωθούν. Δεν αποφεύχθηκε ούτε και στις πολύ πρόσφατες εθνικοποιήσεις που έγιναν στην Αργεντινή και την Βολιβία, όταν η Ισπανία λειτούργησε ως μακρύ χέρι των πολυεθνικών της.

Εν κατακλείδι η διαδικασία του λογιστικού ελέγχου είναι μια διαδικασία προφανώς συγκρουσιακή που θα εξελιχθεί παρά κι ενάντια στη θέληση των δανειστών, με κριτήριο όμως τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και βάσει του διεθνούς δικαίου.

http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/

Τα λαμόγια του παρακράτους ξαμολύθηκαν, όταν ο Βαξεβάνης άγγιξε τον Άγιο Προβόπουλο και τους τραπεζίτες. Όλοι Hot Doc!!

Το έργο το έχουμε ξαναδεί, μόνο που τώρα τους έχει πάρει χαμπάρι ο κόσμος και θα τους απαντήσει με τον τρόπο που πρέπει.

Και το λέμε εμείς, που με τον Βαξεβάνη είχαμε κοντραριστεί για το Βατοπαίδι και τον πόλεμο στον Καραμανλή.
Τώρα όμως τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο Κώστας Βαξεβάνης με μία εκπληκτική έρευνα στο περιοδικό Hot Doc χτυπά το θηρίο στην καρδιά. Αποκαλύπτει τον ρόλο των τραπεζιτών (από τους ελάχιστους δημοσιογράφους που το τόλμησαν) και βέβαια έχει εκτενές αφιέρωμα στον “υπεράνω κριτικής” κύριο Προβόπουλο.
Η απάντηση του παρακράτους ήταν ακαριαία: Με μία απόδειξη οπερέτα τύπου Χήτου, ανάγουν τον Βαξεβάνη σε συνεργάτη της ΕΥΠ. Απόδειξη, φασόν, για γέλια.
Από το γελοίο παρακράτος που ενεργοποιείται όταν κάποιος πειράξει τις τραπεζικές 
ταΐστρες των διαπλεκομένων. Με διαδικτυακά μαγαζάκια της κακιάς ώρας που όμως οι επιστήμονες της τραπεζικής διαφήμισης τα ταράζουν στο μπάνερ, που αποτελούν “δίκτυο” με σεσημασμένους δολοφόνους μπροστάντζα.
Το έργο αυτό θα λήξει σύντομα, να είστε σίγουροι και με τρόπο ηχηρό, παταγώδη.
Πάρτε οπωσδήποτε το τεύχος του Hot Doc που κυκλοφορεί και θα καταλάβετε. Δείτε την απόδειξη και τι απαντά ο ίδιος ο Βαξεβάνης στους εκβιαστές του:

Το παρακράτος ξεκίνησε, αλλά με λάθος στόχο. Το blog fimotro δημοσίευσε μια απόδειξη πληρωμής 50.000 ευρώ είσπραξης από την ΕΥΠ. Δεν έχει καμία σημασία να αναφερθώ στην πλαστότητα και όλα τα συναφή. Θα ήταν τραγικό. Σημασία έχει ότι το παρακράτος προσπαθεί να τα βγάλει πέρα και δεν μπορεί. Τα αφήνω όλα στην κρίση σας. Όσο για αυτούς που τους έφτασε η απόδειξη στα χέρια αλλά δεν ήξεραν δήθεν (και δεν ρώταγαν κιόλας) αλλά δημοσίευσαν, θα το πω καθαρά: είναι ένα τμήμα του παρακράτους.
Κώστας Βαξεβάνης
ΥΓ Όλα αυτά μετά το HOT DOC και τις αποκαλύψεις για τις Τράπεζες

Δείτε τώρα και τα περιεχόμενα του επίμαχου τεύχους και θα καταλάβετε:
• Πώς μας έριξαν έξω λόγω χρήσης και όχι λόγω κρίσης
• Τα θαλασσοδάνεια στον εαυτό τους και οι ψεύτικες αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων
• Ο ύποπτος ρόλος της Τράπεζας της Ελλάδας και οι ανύπαρκτοι έλεγχοι
• Γιώργος Προβόπουλος: Ο μέτοχος ιδιωτικής τράπεζας που ανέλαβε ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος… να την ελέγξει
• Πώς έκαναν τα μοναστήρια μετόχους των εταιριών τους δίνοντας δάνεια από τις δικές του τράπεζες
Κι ακόμα:
• Οι σκοτεινές γειτονιές των media
• Σκορ και πέναλτι για τον Πούτιν. Η νέα του θητεία του Ρώσου προέδρου.
• Ξέχασαν για πολιτικούς λόγους το κατοχικό δάνειο
• Συντριβή C-130: Στοιχεία- «φωτιά» για τα αίτια της αεροπορικής τραγωδίας
• Μπλοκάρουν τους εισαγγελείς των αποκαλύψεων: Πώς κουκουλώνονται τα σκάνδαλα.
• Στη μέγγενη του μεσοπρόθεσμου «φιλέτα» γύρω από την Ακρόπολη
• Οι επιζήσαντες: Η ιστορία των 16 που επέζησαν μετά τη συντριβή στις Άνδεις.
• Άλλαξέ το: Μια διαδικτυακή πλατφόρμα που υπόσχεται να αλλάξει τον κόσμο.
• Οι Rothschild και η Ελλάδα: Η ιστορική τραπεζική οικογένεια που υπήρξε η βασική δανειοδότρια στη χώρα μας.

http://olympia.gr/2012/05/24/%CF%84%CE%B1-%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BE%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%B8%CE%B7%CE%BA/

Οι «γύπες» κατασπάραξαν τη χώρα

του Γιώργου Δελαστίκ

Μέσα στην πολιτική θύελλα που μαίνεται στη χώρα μας και την προκήρυξη των νέων εκλογών, πέρασε απαρατήρητο σχεδόν από τον ελληνικό λαό ένα γεγονός τεράστιας οικονομικής και πολιτικής σημασίας: την Τρίτη η κυβέρνηση Παπαδήμου πλήρωσε στο 100% της ονομαστικής αξίας τους ελληνικά κρατικά ομόλογα συνολικής αξίας 435 εκατομμυρίων ευρώ που είχαν υπαχθεί στο αγγλικό δίκαιο και τα οποία είχαν περιέλθει στα χέρια ακραία επιθετικών κερδοσκοπικών κύκλων που είχαν αρνηθεί κατηγορηματικά να δεχθούν το «κούρεμά» τους στο πλαίσιο του PSI.

Το τραγικό είναι ότι το 90% περίπου των ομολόγων αυτών βρίσκονταν στην κατοχή ενός κερδοσκοπικού οίκου ονόματι Νταρτ Μάνατζμεντ με έδρα στα νησιά Κέιμαν, ο οποίος είχε πληρώσει λιγότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ για να αποκτήσει τα ελληνικά ομόλογα-σκουπίδια στη δευτερογενή αγορά και την Τρίτη εισέπραξε περίπου… 400 εκατομμύρια ευρώ, βγάζοντας κέρδος… 300%!!!

Ο οίκος Νταρτ Μάνατζμεντ συγκαταλέγεται στους κερδοσκόπους που ονομάζονται «γύπες». Αυτοί ειδικεύονται στην αγορά ομολόγων που έχουν εκδώσει «κράτη-ψοφίμια», τα οποία απειλούνται με χρεοκοπία. Αγοράζουν τα ομόλογα σε εξευτελιστικές τιμές, γύρω στο 10%-25% της αξίας τους.

Στη συνέχεια εκβιάζουν αδίστακτα τα κράτη. Απαιτούν να τους πληρώσουν τα ομόλογα στο 100% της ονομαστικής αξίας τους (οπωσδήποτε πάντως πάνω από 70-80%) αποκομίζοντας υπερκέρδη. Αν οι χώρες αρνηθούν να πληρώσουν, έχουν πανίσχυρες και εξαιρετικά ειδικευμένες στον τομέα αυτόν ομάδες δικηγόρων και σέρνουν τα κράτη στα δικαστήρια επί χρόνια και χρόνια, κερδίζοντας πάντα τις σχετικές δίκες!

«Οι αγοραστές είναι βέβαιοι πως θα πάρουν τελικά τουλάχιστον τριπλάσια λεφτά ανά ομόλογο από τους »επενδυτές-κορόιδα» που συμφώνησαν »οικειοθελώς» στο »κούρεμα»» γράφαμε στη σελίδα αυτή στις 9 Απριλίου, αναφερόμενοι στους κερδοσκόπους «γύπες». Δυστυχώς, οι εκτιμήσεις εκείνες επιβεβαιώθηκαν στο ακέραιο. Οι «γύπες» κατασπάραξαν την Ελλάδα και κέρδισαν 300% από το «οικονομικό κουφάρι» της!

Εγινε μια πολύ κακή αρχή. Ομόλογα αξίας 434 εκατομμυρίων ευρώ που υπάγονται σε ξένο δίκαιο και βρίσκονται στα χέρια «γυπών» πρέπει να πληρωθούν από τη νέα κυβέρνηση φέτος, τον Σεπτέμβριο και τον Δεκέμβριο.

Κι αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στον εφιάλτη που την απειλεί του χρόνου. Μέσα σε λιγότερους από τρεισήμισι μήνες (από τις 26 Μαρτίου ως τις 5 Ιουλίου του 2013 συγκεκριμένα) πρέπει να πληρωθούν τέσσερα μη «κουρεμένα» ομόλογα υπό ξένο δίκαιο που βρίσκονται στα χέρια επιθετικών κερδοσκόπων, συνολικής αξίας… 2 δισεκατομμυρίων ευρώ! Το 1,4 δισ. ευρώ μάλιστα πρέπει να πληρωθεί σε ένα… δεκαήμερο, στις 25 Ιουνίου και στις 5 Ιουλίου του 2013! Ο απόλυτος εφιάλτης… Υπάρχουν και χειρότερα όμως, τα οποία αποδεικνύουν πόσο εγκληματική από πολιτική σκοπιά πράξη ήταν η αποδοχή του αγγλικού δικαίου στα δάνεια που χορήγησε η ΕΕ στην Ελλάδα.

Τα δάνεια αυτά έχουν ρήτρες «διασταυρούμενης χρεοκοπίας (cross default)». Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι αν η κυβέρνηση δεν πλήρωνε το ομόλογο της Τρίτης, είχαν το νομικό δικαίωμα όλοι οι άλλοι κερδοσκόποι «γύπες» που κατέχουν ακόμη ελληνικά ομόλογα συνολικής αξίας 6 δισεκατομμυρίων ευρώ, να ζητήσουν αμέσως τώρα (!) την πληρωμή χωρίς να περιμένουν τη λήξη των δικών τους ομολόγων, ακόμη κι αν είναι ύστερα από δέκα χρόνια!

Στο ίδιο πλαίσιο, μπορούσαν και τα… κράτη της Ευρωζώνης να ζητήσουν να τους δώσουμε αμέσως τώρα πίσω τα… 100 και πλέον δισεκατομμύρια ευρώ που είχαν δώσει ως δάνεια στην Ελλάδα και τα έχουν πάρει όλα οι ευρωπαϊκές τράπεζες! Αυτά προβλέπει το ξένο δίκαιο!

Ζήτησε η απελθούσα κυβέρνηση της Αθήνας γραπτές εγγυήσεις ότι τουλάχιστον οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης δεν θα συμπεριφέρονταν ως «γύπες» και δεν θα ζητούσαν πίσω τα δάνεια, αν η Ελλάδα δεν πλήρωνε τους κερδοσκόπους, αλλά… καμία κυβέρνηση δεν της έδωσε τέτοια εγγύηση! Υπέροχοι οι εταίροι της…

ΨΥΧΡΟΛΟΥΣΙΑ
«Νταηλίκια» χωρίς αντίκρισμα

ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να πληρώσει η κυβέρνηση τους κατόχους ελληνικών ομολόγων που υπόκεινται σε ξένο δίκαιο και αρνήθηκαν να δεχθούν το «κούρεμά» τους στο πλαίσιο του PSI, διαβεβαίωνε προ μηνός ως υπουργός Οικονομικών ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Εχει διασφαλίσει την πλήρη στήριξη των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης στο θέμα αυτό, μας έλεγε. Αποδείχθηκε όμως ότι η κυβέρνηση τα «έσκασε» ωραία και καλά τα 435 εκατομμύρια στους αιμοδιψείς κερδοσκόπους που τα είχαν αγοράσει μάλιστα στο ένα τέταρτο της αξίας τους και έτσι έβγαλαν κέρδος 300% (!) «στην υγειά των κορόιδων» – δηλαδή του ελληνικού λαού. Οι Ευρωπαίοι εταίροι της κυβέρνησης την άφησαν γυμνή στις ορέξεις των κερδοσκόπων.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63658705

Η Αισιόδοξη Πλευρά της Χρεοκοπίας

Του Γιάννη Βαρουφάκη 

Για μέρες τώρα βαραίνουμε τις ψυχές μας με μια μόνιμη αγωνία: Θα χρεοκοπήσει το κράτος μας; Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε. 
Αν οι φίλοι μας οι Γερμανοί δεν έχουν πρόβλημα να χρεοκοπήσουμε, καιρός είναι να το κάνουμε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όχι ως διαπραγματευτική μπλόφα και ούτε μόνο γιατί το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να χρεοκοπήσουμε σε ένα χρόνο (βλ. το προηγούμενο άρθρο μου Το Πρώτο Τάνγκο στην Ευρωζώνη) αλλά επειδή ήρθε η ώρα να στρέψουμε το βλέμμα στην αισιόδοξη πλευρά της… 
χρεοκοπίας. 
Υπάρχει τέτοια πλευρά; Και βέβαια υπάρχει. Σε σχέση με χώρες όπως η γνωστή τρόικα Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία, αλλά και η Βρετανία και το Βέλγιο, το σύνολο του χρέους μας (δημοσίου και ιδιωτικού) είναι το μικρότερο. Πως αυτό; Επειδή οι έλληνες, ως άτομα αλλά και ως ιδιωτικός τομέας, χρωστάμε πολύ λιγότερα εκείνων. Ακόμα και οι αντιπαθέστατες τράπεζές μας έχουν ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα: Πάνω από 150 δις πραγματικών καταθέσεων! Μιλάμε για άνω του μισού ΑΕΠ σε καταθέσεις, κάτι για το οποίο οι περισσότεροι εταίροι μας θα σκότωναν να το έχουν, που λέει ο λόγος. Αν μάλιστα προσθέσετε και όλα τα χρήματα ελλήνων που βρίσκονται στο εξωτερικό, θα δείτε ότι οι έλληνες δεν είμαστε και τόσο φτωχοί κατά μέσον όρο, κι ας έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη (με εξαίρεση την Λεττονία). 
Ως πολίτες είμαστε ελάχιστα χρεωμένοι σε σχέση με πολλούς από τους επικριτές μας στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε λευκές περιστερές. Για δεκαετίες φορτώναμε το δημόσιο με τόσο μεγάλο χρέος που το βλέπουμε πλέον να βουλιάζει μπροστά στα μάτια μας. Εδώ όμως που φτάσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα και να αποφασίσουμε σύσσωμοι (ΣΕΒ και ΓΣΕΕ, γιάπηδες και στελέχη του ΠΑΜΕ, αστοί των βορείων προαστίων και αναρχικοί της Πλατείας Εξαρχείων) να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στο κράτος, δεν αρκεί. Αν μάλιστα το παρακάνουμε στην αλληλεγγύη προς το δημόσιο, η ‘γενναιοδωρία’ μας αυτή θα στεγνώσει την κυκλική ροή του πλούτου από το οποίο εξαρτάται το δημόσιο για τα έσοδά του το 2011, το 2012 κ.ο.κ. 
Ποια είναι λοιπόν τα χαρμόσυνα νέα; Ότι μια πτώχευση θα αποδειχθεί σχετικά ανώδυνη. Ο λόγος διττός: 
Πρώτον, δεν είμαστε κατά μέσον όρο ούτε οι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. Δεύτερον, όσον αφορά τα χρέη του δημοσίου, αυτά βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο από όσο βαραίνουν τους ξένους. 
Κάντε την σύγκριση με την Ιαπωνία, το χρέος της οποίας ανήκει σε Ιάπωνες σε ποσοστό 95%. Αν το Ιαπωνικό κράτος αναγκαστεί στην πτώχευση, η καταστροφή της χώρας θα είναι ολική. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για εμάς, καθώς μας ανήκει (δηλαδή στις δικές μας τράπεζες) μόνο το 25% του δημόσιου χρέους μας. Έτσι λοιπόν, δεδομένου ότι η πτώχευση του δημοσίου διαγράφεται ως αναπόφευκτη (εκτός αν πανικοβληθούν οι εταίροι μας αρκετά και το συνδράμουν για χρόνια πολλά, οπότε έχει καλώς), το κόστος της στάσης πληρωμών δεν θα το υποστούμε μόνοι μας. 
Μα αν το δημόσιο κηρύξει στάση πληρωμών, τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Πως θα ξανα-δανειστεί; Πράγματι, το κράτος θα στριμωχθεί. Για κάμποσο καιρό το δημόσιο θα πρέπει απλώς να ξοδεύει όσα μαζεύει από φόρους. Και γιατί είναι κακό αυτό; 
Να μάθει επί τέλους, αφού θα έχει ανακουφιστεί από το νταλκά των τοκοχρεολυσίων, να ζει με αυτά που εισπράττει. Π.χ. να καταγγείλει όλες τις εξοπλιστικές συμβάσεις, να συμπιέσει τους ανώτερους μισθούς (του δικού μου συμπεριλαμβανομένου) τόσο που να καλύπτει τις δαπάνες του από τους φόρους που εισπράττει κλπ. 
Οι τράπεζές μας; Θα υποφέρουν, είναι αλήθεια – δεδομένου ότι ακόμα και το 25% του δημόσιου χρέους που διαθέτουν θα παγώσει. Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι το έχουν ήδη διαθέσει στην ΕΚΤ ως ενέχυρο για ζεστό χρήμα που έχουν ήδη πάρει. Και ότι έχουν πρόσβαση στις τεράστιες, κατά κεφαλήν, αποταμιεύσεις μας. Για να μην προσθέσω ότι απολαμβάνουν εγκληματικά υψηλά ποσοστά κέρδους τόσα χρόνια. Όπως το κράτος μας, έτσι κι αυτές να μάθουν να ζουν λιτά και με σύνεση όπως κάνουν χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ. 
Επί πλέον, ο αποκλεισμός του κράτους μας από τις χρηματαγορές δεν θα διαρκέσει πολύ. Αν κηρύξει στάση πληρωμών, και ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του, δεν θα περάσει πολύ καιρός που παλιοί δανειστές θα αποδεχθούν νέους όρους αποπληρωμής ενός ποσοστού των περασμένων δανεικών και νέοι υποψήφιοι δανειστές (μπορεί και οι ίδιοι με τους παλιούς) θα σχηματίσουν ουρά έξω από το Υπουργείο Οικονομίας να το δανείσουν! Βλέπετε, το χρέος μας θα έχει μειωθεί τόσο που θα αποτελούμε εξαιρετική επένδυση. Έτσι είναι το κεφάλαιο – όταν οσφραίνεται ένα επικερδές deal δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του. 
Σε τελική ανάλυση, είναι λάθος μας να φοβόμαστε τόσο πολύ την στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου. Άλλοι πρέπει να φοβούνται μια τέτοια εξέλιξη περισσότερο από εμάς: 
• η κυβέρνηση της κας Μέρκελ η οποία θα πρέπει να διασώσει τις Γερμανικές τράπεζες που θα κλονιστούν από μια δική μας στάση πληρωμών 
• η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα πρέπει να δει τι θα κάνει με μία χώρα-μέλος την οποία δεν μπορεί να αποβάλει από την ΕΕ αλλά η οποία τελεί υπό πτώχευση 
• οι κυβερνήσεις όλων των άλλων χωρών (πλην ίσως της Ολλανδίας και της Αυστρίας) που θα τρέμουν για το ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των αγορών (των οποίων η όρεξη θα έχει ανοίξει από την ‘επιτυχημένη’ επίθεση στο χρέος της Ελλάδας) 
• οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας (χωρών με συνολικό χρέος πάνω από 400%) 
• όλοι όσοι έχουν επενδύσει στο ευρώ, είτε σε περιουσιακά στοιχεία είτε ως μέσο συναλλαγής. 
Στάση πληρωμών λοιπόν! 
Τώρα! 
Με χαμόγελο και αισιοδοξία! 
(Και ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Ότι αν πειθόμασταν να απελευθερωθούμε από τον φόβο της πτώχευσης, οι φίλοι μας οι Γερμανοί θα έσπευδαν την ίδια στιγμή να την αποσοβήσουν…) 
* Ο Γιάνης Βαρουφάκης διδάσκει οικονομική θεωρία και πολιτική οικονομία στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών 
Από τον Τύπο της Θεσσαλονίκης

http://konserbokoyti.blogspot.com/2012/02/blog-post_9899.html

Η εποποιία ενός μουλωχτού κουρέματος και τι δείχνει για το πολιτικό μας σύστημα

Τέσσερις βδομάδες μετά το αιφνιδιαστικό ‘κούρεμα’ των διαθέσιμων κεφαλαίων νοσοκομείων, πανεπιστημιακών και τεχνολογικών ιδρυμάτων και άλλων Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, τις οργισμένες διαμαρτυρίες των διοικήσεών τους αλλά και τις επίμονες φημολογίες περί ‘εξυπηρέτησης φίλιων δυνάμεων’ που ξεφόρτωσαν ομόλογα και χασούρα στα ιδρύματα για να γλιτώσουν οι ίδιες τα λεφτά τους, ξεκαθάρισαν τα πώς και τα γιατί της υπόθεσης με απαντήσεις που δόθηκαν δια στόματος του πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου στη Βουλή και του διαχειριστή του Κοινού Κεφαλαίου της ΤτΕ Μιχάλη Μιχαλόπουλου στην εφημερίδα ‘Βήμα’. Απαντήσεις που δεν είναι καθόλου ικανοποιητικές σε ό,τι αφορά τη μεταχείριση που επιφύλαξε η κυβέρνηση στα ιδρύματα λόγω της απελπιστικής ανεπάρκειας του πολιτικού μας προσωπικού, πείθουν όμως τουλάχιστον ότι δεν εκδηλώθηκε λαθροχειρία που να ζημίωσε τα ιδρύματα προς όφελος ‘φίλιων δυνάμεων ομολογιούχων’ .

 

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Όπως είναι γνωστό σύμφωνα με το νόμο 2469 του 1997 τα ΝΠΔΔ, όπως και τα Ασφαλιστικά Ταμεία, υποχρεώνονται να καταθέτουν τα διαθέσιμα κεφάλαιά τους στην Τράπεζα της Ελλάδας, στο λεγόμενο Κοινό Κεφάλαιο το οποίο επενδύεται σε κινητές αξίες του Δημοσίου, δηλαδή σε έντοκα γραμμάτια και ομόλογα. Πρόκειται για μια θέσμιση χάρη στην οποία έχει υποστηριχθεί επί σειρά ετών ο δανεισμός του ελληνικού δημοσίου και που παράλληλα εξασφάλιζε στα ιδρύματα καλές σταθερές αποδόσεις – της τάξης του 3.5% με 4.5% ετησίως κατά τα τελευταία χρόνια του ευρώ.

Με την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους όμως, το λεγόμενο PSI και την υποχρεωτική επιβολή του μέσω των ρητρών συλλογικής δράσης, όπως κουρεύτηκαν τα διαθέσιμα κεφάλαια των ασφαλιστικών ταμείων, έτσι κουρεύτηκαν και τα διαθέσιμα κεφάλαια των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων, των νοσοκομείων και άλλων φορέων του δημοσίου. Το κούρεμα αυτό ήταν περίπου ταυτόσημο στα ασφαλιστικά ταμεία και τα ιδρύματα, της τάξης του 70% κατά μέσο όρο, όσο δηλαδή και η μείωση της συνολικής παρούσας αξίας του ελληνικού χρέους. Υπήρχαν όμως και μερικές διαφορές.

 

Δύο διαφορετικά κουρέματα

 

Η πρώτη βασική διαφορά ανάμεσα στο κούρεμα των ασφαλιστικών ταμείων και στο κούρεμα των ΝΠΔΔ ήταν ότι για τα ασφαλιστικά ταμεία το θέμα είχε γίνει γνωστό εκ των προτέρων. Καθώς τα ασφαλιστικά ταμεία είχαν και δικά τους ξεχωριστά αποθεματικά σε ομόλογα – πέραν των αποθεματικών που διαθέτουν στο Κοινό Κεφάλαιο της Τράπεζας της Ελλάδας – οι διοικήσεις τους είχαν κληθεί από τον Υπουργό Οικονομικών Β. Βενιζέλο από το Φεβρουάριο σε αλλεπάλληλες συσκέψεις προκειμένου να συναινέσουν – εθελοντικά ή εκβιαστικά – στο PSI. Κάποιες συναίνεσαν, άλλες όχι, τελικά το κούρεμα επιβλήθηκε παντού, όμως η ουσία είναι ότι το κούρεμα των διαθεσίμων των ασφαλιστικών ταμείων τέθηκε υπό διαπραγμάτευση και ήταν γνωστό σε όλους εκ των προτέρων – πριν δηλαδή τις 12 Μαρτίου που πραγματοποιήθηκε επισήμως η ανταλλαγή των ελληνικών τίτλων. 

Δεν ίσχυε όμως το ίδιο για το κούρεμα των διαθεσίμων των ΝΠΙΔ. Πιθανόν, επειδή τα ΝΠΙΔ λόγω της σχετικής νομοθεσίας διέθεταν το σύνολο των κεφαλαίων τους στο Κοινό Κεφάλαιο της ΤτΕ κι επειδή η ΤτΕ είχε το δικαίωμα να το επενδύσει σε τίτλους ελληνικού δημοσίου, καμία εκ των ιθυνόντων αρχών, ούτε δηλαδή η ΤτΕ ούτε και το Υπουργείο Οικονομικών, ενημέρωσαν από πριν τις διοικήσεις για το ‘κούρεμα’ που επρόκειτο να τους επιβληθεί. Οι διοικήσεις πληροφορήθηκαν τις ζημιές που είχαν αναλάβει εκ των υστέρων, μετά τις 12 Μαρτίου, όταν ξαφνικά άρχισαν να καταφτάνουν στις οικονομικές υπηρεσίες τους ειδοποιήσεις της ΤτΕ που εμφάνιζαν τα διαθέσιμά τους μειωμένα κατά 70%.

Η δεύτερη σημαντική διαφορά ανάμεσα στα δύο κουρέματα ήταν ότι το κούρεμα των ασφαλιστικών ταμείων αφορούσε αποθεματικά, ενώ των ΝΠΙΔ αφορούσε όχι μόνο διαθέσιμα κεφάλαια για όσα έχουν ίδιους πόρους αλλά και το τμήμα της κρατικής αποζημίωσης που είχαν εισπράξει – δηλαδή λεφτά κρίσιμης σημασίας για τη λειτουργία τους.

 

Σύγχυση και καταγγελίες

 

Τις μέρες που ακολούθησαν το θέμα βγήκε αρχικά στο ηλεκτρονικό σάιτ ygeianews.gr, σε  δημοσίευμα που επικαλούνταν πληροφορίες των νοσοκομειακών γιατρών, πρόδιδε μια σύγχυση ως προς τους λογαριασμούς των ΝΠΔΔ αλλά και περιλάμβανε μια ανατριχιαστική καταγγελία: “Άφωνοι έμειναν πολλοί διοικητές νοσοκομείων, πρυτάνεις ΑΕΙ και υπεύθυνοι άλλων οργανισμών του Δημοσίου”, έγραφε το ygeianews.gr, “όταν ανακάλυψαν πως έχει εξαφανιστεί το 70% των χρημάτων έντοκων λογαριασμών που διατηρούσαν στην Τράπεζα της Ελλάδος. Οι λογαριασμοί αυτοί δεν είχαν καμία σχέση με ομόλογα – ήταν έντοκοι τραπεζικοί λογαριασμοί στους οποίους ‘έμπαιναν’ επιχορηγήσεις και ‘έβγαιναν’ αναλήψεις για τα έξοδα των οργανισμών. Όπως έγινε γνωστό από τους νοσοκομειακούς γιατρούς την μέρα που ‘έκλεινε’ το PSI και μάλλον λίγο πριν τα μεσάνυχτα, κυβέρνηση και διοικητής της Τράπεζας Ελλάδος αγόρασαν ομόλογα από κατόχους με αυτά τα χρήματα, χωρίς να ρωτήσουν τους καταθέτες των έντοκων λογαριασμών! Οι ομολογιούχοι αυτοί ‘γλίτωσαν’ έτσι το κούρεμα, ενώ ταυτόχρονα ληστεύθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από νοσοκομεία, πανεπιστήμια και άλλους οργανισμούς τελείως απαραίτητα για την στοιχειώδη διατήρηση της λειτουργίας τους”.

Η υποψία δηλαδή ήταν ότι η κυβέρνηση και η ΤτΕ είχαν πάρει την απόφαση να απαλλάξουν κάποιες ‘φίλιες δυνάμεις’ ομολογιούχων από τη χασούρα και πήραν από αυτούς ομόλογα στην ονομαστική τους αξία και τα ‘φόρτωσαν’ στα ιδρύματα για να γράψουν αυτά τις ζημιές. Επρόκειτο βέβαια για ένα πολύ τραβηγμένο σενάριο – για κραυγαλέα εξωθεσμική και έκνομη πράξη που αδυνατούσε να πιστέψει κανείς ότι μπορεί να έλαβε χώρα με ευθύνη των ηγετικών στελεχών της ΤτΕ. Όμως ο ισχυρισμός δεν ήταν αστήρικτος καθώς το αιφνιδιαστικό του κουρέματος και η αδιαφάνεια περί τους χειρισμούς της ΤτΕ δεν βοηθούσαν καθόλου. Χαρακτηριστικό ήταν σύμφωνα με πληροφορίες του sofokleous10 τις εβδομάδες που ακολούθησαν οι οικονομικές υπηρεσίες ορισμένων ιδρυμάτων ζητούσαν από την ΤτΕ παραστατικά για τις αγορές ομολόγων που έγιναν με τα κεφάλαιά τους αλλά εκείνη τους έστελνε πληροφορίες μόνο για την καθαρή αξία των διαθεσίμων τους.

 

 

Δυσθεώρητες ζημιές

 

Οι ζημιές των ΝΠΔΔ ήταν μεγάλες. Σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής δημοσιευμένες  πληροφορίες, ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων έχασε 74 από τα 106 εκατ. ευρώ των διαθεσίμων του, το Τεχνικό Επιμελητήριο περί τα 2 εκατ. ευρώ από σύνολο 2.8 εκατ ευρώ, το ΕΜΠ 31 εκατ. ευρώ, το Πανεπιστήμιο της Αθήνας 13 εκατ. ευρώ, το Πάντειο 8 εκατ. ευρώ, το ΤΕΙ της Αθήνας 9,1 εκατ. ευρώ από 11 κλπ..  Από τα διαθέσιμα των νοσοκομείων που έφταναν στα 550 εκατ. ευρώ κουρεύτηκαν τα 100 εκατ.

Έχει ενδιαφέρον το ότι κουρεύτηκε, μεταξύ των άλλων, κι ο ερανικός λογαριασμός της ΕΛ.ΑΣ, με τον οποίο οι αστυνομικοί συγκέντρωναν χρήματα από το δικό τους μισθό για να βοηθούν συναδέλφους τους που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες. Κατόπιν τούτου, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων ανήγγειλε ότι θα προσφύγει στη δικαιοσύνη, ενώ έθεσε κι αυτή με ανακοίνωσή της το θέμα της  φημολογούμενης εξυπηρέτησης ‘φίλιων δυνάμεων’ σε βάρος των νομικών προσώπων αναφέροντας: “Τη στιγμή που οι φήμες και τα δημοσιεύματα οργιάζουν για αγορά ομολόγων την τελευταία στιγμή προκειμένου να απαλλαγούν κάποιοι ‘ημέτεροι’ ομολογιούχοι από τη διαδικασία του κουρέματος, ανακύπτουν σοβαρά ερωτηματικά για το πότε τα χρήματα αυτά έγιναν ομόλογα, ποια ομόλογα αγοράστηκαν και από πού;”.

 

 

Οι εξηγήσεις του πρωθυπουργού…

 

Οι πρώτες απαντήσεις στις σχετικές καταγγελίες δόθηκαν την Παρασκευή 30 Μαρτίου από τον πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, σε συζήτηση επίκαιρης ερώτηση στη Βουλή που είχε καταθέσει ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. Ο πρωθυπουργός υποστήριξε  ότι σε αντίθεση με ό,τι ανέφεραν τα μέχρι τότε δημοσιεύματα, τα χρήματα των ΝΠΔΔ που είχαν κουρευτεί δεν προέρχονταν από ταμειακούς λογαριασμούς, αλλά από τα διαθέσιμα κεφάλαια των ιδρυμάτων που εντάσσονταν στο Κοινό Κεφάλαιο και επενδύονταν παραδοσιακά σε ΟΕΔ. Απαντώντας εμμέσως στις φήμες που κυκλοφορούσαν τις προηγούμενες μέρες περί ‘φορτώματος’ ομολόγων στα ΝΠΔΔ την τελευταία στιγμή, ο πρωθυπουργός πρόσθεσε ότι δεν υπήρξαν αγορές ΟΕΔ την τελευταία στιγμή: οι τελευταίες αγορές ομολόγων είχαν γίνει τον Μάιο του 2011, είπε, – δηλαδή τρεις μήνες πριν αλλάξει η στρατηγική της Ευρωζώνης και της Ελλάδας και υιοθετηθεί η ιδέα του ‘κουρέματος΄ του ελληνικού χρέους τον Ιούλιο του 2011 – κι έκτοτε καμία αγορά δεν είχε γίνει, αλλά ούτε και να ρευστοποιηθούν πλέον τα ΟΕΔ γινόταν, επειδή η αξία τους είχε κατρακυλήσει στο 50%. 

Οι εξηγήσεις του πρωθυπουργού ήταν σχετικώς επαρκείς, όμως δεν κάλυπταν την πολύ  περίεργη περίπτωση των ζημιών του Νοσοκομείου Αγίων Αναργύρων στην οποία είχε αναφερθεί και το sofokleous10. Το Νοσοκομείο αυτό, σύμφωνα με έγγραφο που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 23ης Μαρτίου 2012 του ‘Ριζοσπάστη’, είχε μεταφέρει 700.000 ευρώ από την Εμπορική Τράπεζα στην ΤτΕ στις 27 Ιανουαρίου 2012, και το Μάρτιο πληροφορήθηκε από την ΤτΕ ότι το ποσό είχε κουρευτεί κατά 70%. Οι απαντήσεις του κ. Παπαδήμου δηλαδή δεν εξηγούσαν πώς ήταν δυνατό να κουρευτούν τα 700.000 ευρώ του Νοσοκομείου Αγίων Αναργύρων κατά 70%, αφού επρόκειτο για χρήματα που είχαν κατατέθηκαν στην ΤτΕ στις 27 Ιανουαρίου 2012, δηλαδή οκτώ ολόκληρους μήνες αφότου η ΤτΕ είχε πάψει – κατά τον κ. Παπαδήμο – να αγοράζει ομόλογα;

 

 

… και οι εξηγήσεις της ΤτΕ

 

Τα υπόλοιπα ανέλαβε να τα εξηγήσει ο Μιχάλης Μιχαλόπουλος, ανώτατο στέλεχος της ΤτΕ στον Γιώργο Παπαϊωάννου του ‘Βήματος’(8.4.2012). Σύμφωνα με τον κ. Μιχαλόπουλο, αυτό έγινε επειδή το Κοινό Κεφάλαιο λειτουργούσε σαν αμοιβαίο κεφάλαιο. Τα ασφαλιστικά ταμεία και τα νομικά πρόσωπα δηλαδή έβαζαν τα χρήματα τους σε αυτό και ήταν σαν να αγόραζαν ‘μερίδια’, επί τη βάση των οποίων μοιράζονταν τα κέρδη όπως συνέβαινε μέχρι πρότινος ή τις ζημιές όπως συνέβη με το PSI. Έτσι, κατά τον κ. Μιχαλόπουλο, ενώ πράγματι η ΤτΕ είχε σταματήσει από τον Μάιο του 2011 να αγοράζει ομόλογα, τόσο τα ασφαλιστικά ταμεία, όσο και τα νοσοκομεία, τα ακαδημαϊκά ιδρύματα, ο ΕΟΦ, το ΤΕΕ, η ΕΛ.ΑΣ κλπ συνέχιζαν να είναι υποχρεωμένα στη βάση του νόμου 2467/97 να καταθέτουν τα διαθέσιμά τους στο Κοινό Κεφάλαιο, είτε αυτά προέρχονταν από ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, είτε από ίδιους πόρους, είτε από την κρατική επιχορήγηση. Αποτέλεσμα; Όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού, να αναλάβουν τη σχετική χασούρα. Όσοι δηλαδή κατέθεταν χρήματα μετά το Μάιο του 2011 – μεταξύ αυτών και το Νοσοκομείο Αγίων Αναργύρων – φορτώθηκαν ένα τμήμα των ζημιών των άλλων.

Οπότε το τελικά ερώτημα της ‘εποποιίας του κουρέματος’ των ΝΠΔΔ είναι: αφού έγιναν έτσι τα πράγματα…  κι αφού από τον Ιούλιο του 2011… ήταν πλέον και επισήμως γνωστό ότι πηγαίναμε για κούρεμα – έστω στο 20% επί της ονομαστικής αξίας των ελληνικών τίτλων αρχικά – γιατί κυβέρνηση και ΤτΕ  δεν μερίμνησαν να απαλλάξουν τα  ασφαλιστικά ταμεία και τα νομικά πρόσωπα από την νομική υποχρέωσή τους να καταθέτουν τα χρήματά τους στον Κοινό Λογαριασμό της ΤτΕ; Απλό θα ήταν, μέσα στους χιλιάδες νόμους και  ευνοϊκές ρυθμίσεις για τη μία ή την άλλη κατηγορία οργανωμένων συμφερόντων που ακόμη και εν μέσω μνημονίου περνούν οι κυβερνήσεις μας, θα μπορούσαν κάλλιστα να περάσουν μια ρύθμιση που θα προστάτευε τουλάχιστον τα νομικά πρόσωπα, που σήμερα – έχοντας χάσει και τμήμα της κρατικής επιχορήγησης η οποία κουρεύτηκε – βρίσκονται στο κόκκινο και αντιμετωπίζουν μείζονα λειτουργικά προβλήματα.

Υποψιαζόμαστε ότι απλά δεν το σκέφτηκαν καν. Ασχολούνταν με άλλα… Το ελληνικό πολιτικό σύστημα γαλουχήθηκε για πολλά χρόνια στην πελατειακή πολιτική και την εξυπηρέτηση συμφερόντων και δεν μπορεί καν να σκεφτεί με όρους δημόσιου συμφέροντος. Απλά δεν τόχει…Δεν έχει καμιά εμπειρία ή επάρκεια στον σοβαρό σχεδιασμό και τη διαχείριση κρίσεων. Δεν φτάσαμε προφανώς τυχαία στη χρεοκοπία.

 Μαριάννα Τόλια

http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2012-04-12-20-48-30-2012041258603/

PSI: στο φως της επόμενης μέρας

του Γιάνη Βαρουφάκη

Αν έπρεπε να έχουμε μάθει ένα πράγμα όλοι μας τα τελευταία δύο χρόνια, αυτό είναι το εξής απλό μάθημα: Όλες οι ως τώρα επίσημες εκτιμήσεις, οι θριαμβευτικές ανακοινώσεις, οι προβλέψεις ανάκαμψης, όλη η συζήτηση που εκπορεύεται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης εδώ και δύο χρόνια, τελικά προσκρούουν στον κυματοθραύστη της πραγματικότητας, ακυρώνονται εκ των πραγμάτων, ξεπερνιόνται από την ιστορία. Μαζί με όλους, θέλω να ελπίζω ότι, αν όχι τώρα, σύντομα, αυτός ο θλιβερός κύκλος θα κλείσει και μαντάτα που διαφημίζονται ως καλά να αποδειχθούν ότι είναι όντως καλά. Έως τότε, όσο και να διαφωνούμε ως προς το τι πρέπει να γίνει, τι προκρίνει το συμφέρον της πατρίδας, σε ένα πρέπει να συμφωνήσουμε: Δεν δικαιολογείται πλέον σε κανέναν μας η άκριτη αποδοχή της «επίσημης εκδοχής» των πραγμάτων.

Στις γραμμές που ακολουθούν προτείνω μια οπτική γωνία από την οποία μπορούμε, και πρέπει, να ερμηνεύσουμε τις τελευταίες εξελίξεις για το PSI και την νέα δανειακή συμφωνία ανεξάρτητα του αν συμφωνούμε με την πολιτική που ακολουθεί ή πρέπει να ακολουθεί η κυβέρνηση (ή ακόμα και η Ευρώπη στο σύνολό της). Δεν θα  συμφωνήσουμε για το τι πρέπει να γίνει. Τουλάχιστον ας συμφωνήσουμε για το τι «παίζεται».

Σύντομο βιογραφικό του κουρέματος

Από τον Μάρτιο του 2010 και για ενάμιση χρόνο, σε αυτές τις σελίδες και αλλού, επιχειρηματολογούσα ότι, εφόσον η Ευρώπη δεν επανασχεδιάζει το ευρωσύστημα, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα αναδιαρθρωθεί, θα «κουρευτεί», θα διαγραφεί μερικώς. Δεν ήταν θέμα επιθυμίας ή επιλογής. Απλά, το «κούρεμα» δεν ήταν δυνατόν να αποφευχθεί. Εκείνη την εποχή η οποιαδήποτε συζήτηση περί «κουρέματος» αντιμετωπιζόταν από κυβέρνηση, Τράπεζα της Ελλάδας, ΕΚΤ, ΕΕ και τα «σοβαρά» μέσα ενημέρωσης ως αιρετική, επικίνδυνη, δημαγωγική.

Όταν η μακρά άρνηση της πραγματικότητας κάποια στιγμή υποχώρησε υπό το βάρος της αλήθειας, η αναδιάρθρωση (ή, επί το λαϊκότερον, το «κούρεμα») έγινε αποδεκτή από τους ισχυρούς της Ελλάδας και της Ευρώπης σε δύο δόσεις. Τον περασμένο Ιούλιο την αποδέχθηκαν επί της αρχής, με την πρώτη πρόταση μιας πολύ μικρής αναδιάρθρωσης που δεν θα άγγιζε την ονομαστική αξία των ομολόγων (αλλά που θα επιμήκυνε τις αποπληρωμές και για μείωνε το επιτόκιο). Κατόπιν ήρθε το κυρίως πιάτο, τον Οκτώβριο του 2011, με την ιδέα ενός «κουρέματος» τουλάχιστον 50% επί της ονομαστικής αξίας του χρέους (που δεν είχε ήδη περάσει στην τρόικα). Από τότε, η πάλαι ποτέ «απαγορευμένη» αναδιάρθρωση, το «κούρεμα»-ταμπού, έχει αναχθεί σε  εθνική και ευρωπαϊκή υπόθεση και η κοινή γνώμη ταλαιπωρείται με τη φιλολογία περί ποσοστών «εθελοντικής» συμμετοχής, ενεργοποίηση CAC, πυροδότηση CDS κλπ.

Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Πλην ενός: Κατά πόσον την «επόμενη μέρα» το ελληνικό χρέος θα είναι βιώσιμο. Επειδή τις τελευταίες μέρες η συζήτηση τείνει να γίνει γελοιωδώς περιπεπλεγμένη, επιτρέψτε μου να προσπαθήσω μια απλοποίηση (χωρίς καμία υπεραπλούστευση).

Η διαφορά ενός «καλού» κι ενός «αποτυχημένου» κουρέματος

Έστω ένα «κούρεμα» της τάξης του Χ% ενός συγκεκριμένου χρέους το οποίο το αποδέχεται ο δανειστής επειδή συνειδητοποιεί ότι ο υπόχρεος αδυνατεί να  αποπληρώσει το συνολικό ποσό όχι μόνο σήμερα αλλά διαχρονικά. Πότε λέμε ότι το «κούρεμα» πέτυχε τον στόχο του; Όταν το εναπομείναν χρέος (100-Χ)% μπορεί να εξυπηρετηθεί από τον πτωχευμένο. Δηλαδή, το Χ πρέπει να είναι παράλληλα (α) το ελάχιστο δυνατόν (από την πλευρά του δανειστή) και (β) αρκετά μεγάλο για να είναι βιώσιμο το χρέος που απομένει μετά το «κούρεμα». (*)

Ας εξετάσουμε την σημερινή συγκυρία μέσω μιας αλληγορίας: Έστω ότι ο Λουκάς χρωστά €100 χιλιάδες στην τράπεζα. Το χρέος αυτός συσσωρεύεται χρόνια τώρα και πρόσφατα, λόγω μείωσης των εισοδημάτων του, όλοι κατανοούν ότι δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Έρχεται λοιπόν το «κούρεμα» στο οποίο η τράπεζα συναινεί επειδή προτιμά να εισπράξει κάποιο μέρος των εκατό χιλιάρικων παρά τίποτα. Έτσι Λουκάς και τράπεζα συμφωνούν ότι:  

– ο Λουκάς θα καταβάλει στην τράπεζα €15 χιλιάδες μετρητά,
– ο Λουκάς θα δώσει στην τράπεζα έντοκα γραμμάτια (με επιτόκιο μεταξύ 3% και 4,5%) των €32 χιλιάδων (τα οποία δεσμεύεται να αποπληρώσει σε βάθος χρόνου)
– η τράπεζα δέχεται να διαγράψει τα υπόλοιπα €53 χιλιάδες χρέους.

Για να γίνουν τα παραπάνω, ο Λουκάς θα πάρει νέο μεγάλο δάνειο από δεύτερη τράπεζα για να μπορεί: (α) να δώσει τις €15 χιλιάδες στην πρώτη τράπεζα, (β) να εξυπηρετεί τα νέα γραμμάτια των €32 χιλιάδων και (γ) να καλύπτει όπως-όπως κάποια από τα λειτουργικά του έξοδα τα οποία δεν μπορεί, προς το παρόν, να καλύψει μέσα από τα πενιχρά του εισοδήματα.

– Ερώτημα: Κατέστη το χρέος του Λουκά βιώσιμο μετά από αυτό το κούρεμα;

– Απάντηση: Εξαρτάται από το εάν τα επόμενα χρόνια το εισόδημά του επαρκεί για να επιβιώνει ώστε να εργάζεται ώστε να έχει εισοδήματα ώστε και να επιβιώνει και να αποπληρώνει τα δανεικά του (στην πρώτη και στην δεύτερη τράπεζα).

Ως εδώ νομίζω ότι όλοι μας μπορούμε να συμφωνήσουμε, ανεξάρτητα του αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με την σύναψη της εν λόγω δανειακής συμφωνίας. Η διαφωνία μας έγκειται στο εάν η απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα είναι εν δυνάμει καταφατική ή αρνητική. Ας μην αφεθούμε όμως ακόμα στην διαφωνία. Ας προσπαθήσουμε για λίγο ακόμα να παραμείνουμε στο πλαίσιο του «κοινού τόπου», της κοινής ανάλυσης της κατάστασης.

Στην υποθετική περίπτωση του Λουκά, υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ένδειξη για το κατά πόσον το χρέος τους κατέστη βιώσιμο ή όχι από την συμφωνία κουρέματος. Είναι η εξής: Η αξία των νέων γραμματίων των €32 χιλιάδων (που ανέλαβε ο Λουκάς ως μέρος της συμφωνίας του με την αρχική τράπεζα)!  Αυτά τα γραμμάτια αποτελούν, μην ξεχνάμε, περιουσιακό στοιχείο για την τράπεζα που τα κατέχει. Έχουν αξία καθώς ο κάτοχος ενός τέτοιου γραμματίου έχει «λαμβάνειν» από τον Λουκά. Εφόσον η «αγορά» πιστεύει πως το χρέος του Λουκά έχει καταστεί βιώσιμο, η τράπεζα θα μπορούσε να τα πουλήσει σε ιδιώτες επενδυτές άμεσα σε τιμή πολύ κοντά στην ονομαστική τους αξία. Γιατί να τα αγοράσουν οι επενδυτές; Επειδή δίνουν, σε μια εποχή ελάχιστων επιτοκίων, επιτόκιο πάνω από 3%. Αν οι επενδυτές πίστευαν ότι το χρέος του Λουκά είναι πλέον βιώσιμο, κάθε ένα από αυτά τα γραμμάτια ονομαστικής αξίας π.χ. €100 θα έπρεπε να πωλείται προς €100 (ίσως και περισσότερο αν οι επενδυτές δεν μπορούν να βρουν επιτόκια πάνω από 3% σε άλλες μορφές «σίγουρων» επενδύσεων). Με άλλα λόγια, κι εδώ δεν χωρά η μεταξύ μας διαφωνία, μια ένδειξη του πόσο βιώσιμο είναι πλέον το χρέος του Λουκά δεν είναι άλλη από την απόκλιση της τιμής που είναι διατεθειμένοι να καταβάλουν οι ιδιώτες για ένα από αυτά τα γραμμάτια των €100 από τα… €100. Όταν αυτή η απόκλιση είναι μηδενική τότε συμπεραίνουμε ότι η «αγορά», οι ιδιώτες, κρίνουν συλλογικά πως ο Λουκάς μπορεί να εξυπηρετήσει το μετά το «κούρεμα» χρέος του. Αν όμως τα γραμμάτια των €100 δεν μπορούν να πωληθούν για πάνω από €50, τότε έχουμε ένα δεύτερο ντε φάκτο «κούρεμα» που προκύπτει, ουσιαστικά, από την εκτίμηση των ιδιωτών ότι η πιθανότητα μη αποπληρωμής των νέων γραμματίων του Λουκά φτάνει το 50%.

Έως εδώ συμφωνούμε όλοι. Σε αυτό το σημείο αρχίζουν οι διαφορετικές ερμηνείες. Η κυβέρνηση λέει ότι το επιχειρούμενο κούρεμα (εφόσον ευοδωθεί πλήρως) θα καταστήσει το ελληνικό χρέος βιώσιμο. Το ίδιο λένε (επισήμως) και οι Ευρωπαίοι ηγέτες μας (αν και κανείς τους δεν το πιστεύει, ούτε και επαναλαμβάνει αυτή την πρόβλεψη όταν οι κάμερες και τα μικρόφωνα είναι σβηστά). Οι αγορές τι λένε; Δηλώνουν ότι οι πιθανότητες αποπληρωμής του νέου χρέους δεν ξεπερνούν το 20%! Μάλιστα, φίλες και φίλοι. Τα νέα γραμμάτια (ή ομόλογα), του αγγλικού μάλιστα Δικαίου (το οποίο υποτίθεται ότι εξασφαλίζει καλύτερα του δανειστές του ελληνικού δημοσίου), αυτή την στιγμή αξιολογούνται στις διεθνείς αγορές σε τιμές που βρίσκονται κοντά στο 15% της ονομαστικής τους αξίας.

Ποιος νομίζετε ότι έχει δίκιο; Οι αγορές ή ο κ. Βενιζέλος; Προσωπικά, δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στην κρίση των αγορών (μην ξεχνάμε ότι μέχρι πρόσφατα αξιολογούσαν το ελληνικό χρέος ως περίπου αξιόπιστο). Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει να πω ότι μάλλον οι αγορές έχουν δίκιο. Γιατί; Επειδή ο κ. Βενιζέλος, για να βγει σωστός, θα πρέπει να πετύχει έναν άθλο που κανείς υπουργός οικονομικών στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας δεν έχει πετύχει: την αναστροφή της μεγέθυνσης του ΑΕΠ από το -7,5% στο +2% εντός μηνών και μάλιστα σε μια περίοδο βάναυσης μείωσης των δημόσιων δαπανών και εσόδων.

Προς τι η μακρά διαπραγμάτευση;

Κυβέρνηση και ΕΕ αναφέρθηκαν χτες στην ικανοποίησή τους που οι μακρές διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές της ελληνικού κράτους κατέληξαν σε συμφωνία και στην «αποφυγή της χρεοκοπίας της Ελλάδας». Πρόκειται περί ενδιαφέροντος πειράματος με τα όρια της γλώσσας, με την ικανότητα των πολιτικών να ωθούν στα άκρα την έννοια των λέξεων. Με το αζημίωτο βέβαια. Επιτρέψτε μου μερικά σχόλια που ελπίζω να είναι διαφωτιστικά:

Πρώτον, η χρεοκοπία είναι γεγονός. Αυτό δεν το λέω επιτιμητικά. Οι αναγνώστες των άρθρων μου γνωρίζουν ότι δεν έχω κάποια φετιχιστική απέχθεια προς την χρεοκοπία. Την θεωρώ ένα δυσάρεστο μεν αλλά απαραίτητο (σε κάποιες στιγμές) φαινόμενο στο πλαίσιο των κοινωνιών της αγοράς. Το μόνο που λέω είναι ότι όταν κάτι μοιάζει με πτώχευση, μυρίζει σαν πτώχευση, έχει όλα τα ποσοτικά χαρακτηριστικά και την γεύση της πτώχευσης, τότε μπορεί και να είναι… πτώχευση. Στην περίπτωσή μας, οι ιδιώτες που δάνεισαν το ελληνικό δημόσιο έχασαν περί το 85% της διαχρονικής αξίας των χρημάτων που είχαν λαμβάνειν από το κράτος μας. (**) Ακόμα και οι δανειστές της Lehman έλαβαν από την πτωχευμένη εταιρεία μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό. Το ίδιο και οι δανειστές της Αργεντινής μετά την πτώχευσή της. Η μόνη διαφορά είναι ότι στην περίπτωση του ελληνικού δημοσίου η ΕΕ αποφάσισε ότι η Ελλάδα θα πτωχεύσει αλλά ότι δεν θα επιτραπεί να ειπωθεί ότι πτώχευσε. Τόσο απλά και Οργουελιανά.

Δεύτερον, αυτή η απόφαση να ονομαστεί δια «νόμου» το κρέας (βλ. πτώχευση) ψάρι (βλ. PSI) είχε ως σκεπτικό την μη ενεργοποίηση των ασφαλίστρων CDS που είχαν αγοράσει όσοι ήθελαν είτε να ποντάρουν στην πτώχευση του ελληνικού δημοσίου, είτε να διασφαλίσουν τα νώτα τους αφού επένδυαν σε ελληνικά ομόλογα. Η αγωνία των «αρχών», Ευρώπης αλλά και Αμερικής, ήταν ότι η πυροδότηση των CDS θα έθετε σε κίνδυνο τις ανόητες τράπεζες που τα εξέδωσαν (χωρίς να έχουν τα χρήματα να τα καλύψουν εφόσον ενεργοποιηθούν). Όμως σήμερα διαβάζουμε ότι το ποσοστό συμμετοχής στο «κούρεμα», στο PSI, θα ξεπεράσει το 95% με την ενεργοποίηση των ρητρών εκ μέρους του ελληνικού δημοσίου – δηλαδή τον «εξαναγκασμό στην εθελοντική συμμετοχή» όσων δεν συμμετείχαν εθελοντικά. (Ο Orwell κάπου εδώ ετοιμάζεται να αναστηθεί για να μας πάρει στο κυνήγι!) Αν αυτό δεν πυροδοτήσει τα CDS τότε αυτό σημαίνει ότι η επιτροπή που αποφασίζει την πυροδότησή τους απλά δεν θα την αποφασίσει ποτέ, καθώς αποτελείται από τους ίδιους τραπεζίτες που θα πληγούν αν πυροδοτηθούν τα CDS!

Άρα, προς τι όλη η πολύμηνη διαπραγμάτευση; Γιατί η πτώχευση του ελληνικού δημοσίου να αποτελέσει αντικείμενο συνομιλιών, διαβουλεύσεων, και ατελείωτων συζητήσεων με τον κ. Dallara (τον εκπρόσωπο των τραπεζιτών); Ποιος ο λόγος να αντιμετωπιστούν τα ασφαλιστικά ταμεία που ήταν υποχρεωμένα να δανείζουν το κράτος μας ως ίσα κι όμοια με τους ανόητους τραπεζίτες (ιδίως της Βόρειας Ευρώπης) που επέλεγαν να αγοράζουν ελληνικά ομόλογα; Από την στιγμή που και το «κούρεμα» ήταν μεγάλο, επιπέδου παταγώδους πτώχευσης, και τα CDS θα πυροδοτηθούν (ή όχι) ανεξάρτητα από τις συνομιλίες αυτές, δεν υπήρχε κανένας λόγος διαπραγματεύσεων με τους τραπεζίτες. Τρόικα και ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να αποφασίσουν ερήμην των δανειστών του ελληνικού δημοσίου το βάθος και την κατανομή του κουρέματος ανά περίπτωση (από μεγάλο κούρεμα για hedge funds μέχρι μηδενικό για το ΙΚΑ). Το ότι δεν το έκαναν έχει μόνο μια εξήγηση: την αγωνία των πολιτικών μας, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, να διατηρήσουν ανέπαφες τις πολύ καλές τους σχέσεις με τους (πτωχευμένους) τραπεζίτες, ιδίως της Εσπερίας.

Επίλογος

Ένα «κούρεμα» το οποίο πριν δύο χρόνια θα ήταν λυτρωτικό, σήμερα αποτελεί μέρος όχι της λύσης αλλά του προβλήματος. Παρατείνει την ήδη αδυσώπητα μακρά περίοδο στην διάρκεια της οποίας η οικουμένη βάζει στο ελληνικό κράτος την ταμπέλα «Προσεχώς Πτώχευση». Πολλοί αφήνουν να εννοηθεί ότι το «κούρεμα» που επετεύχθη ναι μεν αφήνει πολλά προβλήματα άλυτα αλλά τουλάχιστον κερδίζουμε, ελέω PSI, λίγο περισσότερο χρόνο μέχρι να αλλάξει πολιτική η ΕΕ (πιθανόν με μια ήττα Σαρκοζύ στις επικείμενες προεδρικές εκλογές στην Γαλλία). Τους απαντώ ότι  πλανώνται.

Η ανταλλαγή ομολόγων δεν είναι παιχνίδι. Τα νέα ομόλογα αγγλικού δικαίου βάζουν την χώρα μας σε μια απίστευτη περιπέτεια: Αποτελούν χρέος το οποίο δεν θα μπορούμε να αποπληρώσουμε και το οποίο δεν θα δικαιούμαστε να μην αποπληρώσουμε. Αντ’ αυτού θα έπρεπε να εισηγηθούμε στην ΕΕ μια απλή εναλλακτική λύση: Να διαγραφεί το 100% αυτών των χρεών (αντί για το 85% που μόλις «κουρεύτηκε») και, σε αντάλλαγμα, το ελληνικό δημόσιο να μην πάρει ούτε ένα ευρώ από τους εταίρους μας για κάλυψη των τρεχουσών αναγκών του ελληνικού δημοσίου. Έτσι, η δημοσιονομική προσαρμογή θα ήταν πιο ήπια από την λαίλαπα που έρχεται, το χρέος μας θα ήταν λιγότερο αβάστακτο απ’ ότι με το PSI, και ο χρόνος που θα δινόταν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη (έως ότου η τελευταία επανασχεδιάσει το ευρωσύστημα) περισσότερος.

(*) Ένα παράδειγμα «καλού» κουρέματος χρέους ήταν εκείνο της General Motors το 2009: 90% των δανείων διαγράφηκαν, νέα αναπτυξιακά δάνεια δόθηκαν από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για επενδύσεις σε νέες μονάδες παραγωγής και, έτσι, η General Motors όχι μόνο επιβιώνει αλλά και αναπτύσσεται γοργά. Ένας από τους πιστωτές της, το συνδικάτο των εργαζόμενων (που έγινε ντε φάκτο πιστωτής καθώς  η εταιρεία χρώσταγε συντάξεις και μισθούς στα μέλη του), έχοντας αποδεχθεί αυτό το «γενναίο κούρεμα», τελικά βγήκε κερδισμένο (σε σχέση με το τι οφέλη θα λάμβανε αν απόρριπτε το κούρεμα του 90%) επειδή δέχθηκε να αποπληρωθεί με μετοχές της εταιρείας.

(**) Το επίσημο κούρεμα επί της ονομαστικής αξίας συμφωνήθηκε τελικά στο 53%. Ένα ακόμα 32% επαναδανείστηκε στο κράτος με επιτόκια όμως χαμηλότερα από τα αρχικά. Έτσι, η επί πλέον απώλεια αυτών των τόκων ανεβάζει το ποσοστό του «κουρέματος» στο 75% της διαχρονικής αξίας των δανείων. Τώρα που τα νέα ομόλογα (ή γραμμάτια) που πήραν οι δανειστές του δημοσίου χάνουν μέχρι και το 85% της διαχρονικής τους αξίας (καθώς μεταπωλούνται σε τιμές κοντά στο 15% της ονομαστικής τους αξίας), το συνολικό ποσοστό πραγματικού «κουρέματος» αγγίζει το 85%.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=13354

Έρχεται και νέο haircut

Η ιστορικών διαστάσεων αναδιάρθρωση του χρέους ωφελεί την Ελλάδα όχι 100 δισ αλλά μόλις….35-45 δισ ευρώ – Πρόκειται για την μεγαλύτερη αναστάτωση του πλανήτη για το μικρότερο όφελος 

Η ιστορικών διαστάσεων αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, πραγματοποιήθηκε. Μαζί πιστοποιήθηκε και credit event δηλαδή επισημοποιήθηκε η χρεοκοπία ενώ πληρώνονται και τα CDS. 
H αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι η μεγαλύτερη του πλανήτη αλλά το μείζον ερώτημα είναι επαρκής αυτή η αναδιάρθρωση και πόσο ωφέλησε την Ελλάδα; 

Ξεκινώντας από το ερώτημα των ωφελειών, σε αντίθεση με αυτά που επίσημα η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι δηλαδή το όφελος είναι 100 δις ευρώ η πραγματικότητα είναι διαφορετική. 
Η Ελλάδα ωφελήθηκε μόλις 35 με 45 δις ευρώ. 
Δηλαδή υπήρξε μια παγκόσμια αναστάτωση για 1,5 χρόνο για 35 με 45 δις ευρώ. 
Γιατί 35 με 45 δις ευρώ; 
Από τα 100 δις του συνολικού χρέους που απομειώθηκε άρα το κράτος κέρδισε 100 δις θα πρέπει να αφαιρέσουμε τα 25 δις της απομείωσης των ελληνικών τραπεζών και τα 10 δις ευρώ των ασφαλιστικών ταμείων. 
Δηλαδή 35 δις ευρώ μπορεί να έφυγαν ως βάρος από το ελληνικό κράτος αλλά το επωμίστηκαν οι τράπεζες και οι ασφαλιστικές εταιρίες της Ελλάδος άρα το πρόβλημα άλλαξε χέρια χωρίς να επιλυθεί. 
Άρα 100 δις το αρχικό κέρδος του κράτους μείον 35 δις ευρώ 65 δις ευρώ. 
Σε αυτά τα 65 δις ευρώ πρέπει να αφαιρεθούν και τα 30-35 με τα οποία θα χρηματοδοτηθεί το ΤΧΣ και τα οποία θα ανακεφαλαιοποιήσουν τις τράπεζες. 
Το ελληνικό δημόσιο πέρασε το βάρος από πάνω του στις τράπεζες και ταυτόχρονα συνάπτει δάνειο για να ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες το οποίο αποτελεί μέρος του νέου χρέους. 
Αφαιρώντας και τα κεφάλαια του ΤΧΣ το πραγματικό καθαρό όφελος της Ελλάδος είναι μεταξύ 35 και 45 δις ευρώ.
Μια παγκόσμια αναστάτωση για 35 με 45 δις ευρώ. 

Θα χρειαστεί και νέο haircut 

Δεν ολοκληρώθηκε καν η ιστορική αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και έχουν πληθύνει οι φωνές που θέλουν και νέο haircut. 
Οι νέοι στόχοι είναι 1) ή τα νέα δάνεια αγγλικού δικαίου ύψους 70 δις ευρώ και 2)ή τα νέα δάνεια της τρόικα. 
Την ίδια στιγμή η πληρωμή των ελληνικών CDS έχει προκαλέσει παγκόσμια αναστάτωση και προβληματισμό και μάλιστα πολλοί στοχοποιούν την Πορτογαλία ως το επόμενο θύμα της κρίσης 

Πέτρος Λεωτσάκος 
http://www.bankingnews.gr

Η ISDA πιστοποίησε credit event για την Ελλάδα…γεγονός και επίσημα η χρεοκοπία

Στις 19 Μαρτίου η δημοπρασία για την πληρωμή των CDS ύψους 3,17 δισ. δολ 

 

(upd6)Credit event (πιστωτικό γεγονός) απόφασισε και επισήμως για την Ελλάδα η EMEA Credit Derivatives Determinations Committee, η αρμόδια επιτροπή της Διεθνούς Ένωσης Swaps και Παραγώγων (ΙSDA), επιβεβαιώνοντας πλήρως τις πληροφορίες που εδώ και μήνες ανέφερε το http://www.bankingnews.gr.  

(Είμασταν το μόνο site που είχε επιμείνει στην άποψη ότι πρέπει να πληρωθούν τα CDS ενώ ήδη από το βράδυ της 4ης Μαρτίου σε αποκλειστικό ρεπορτάζ είχαμε αναφερθεί με απόλυτη ακρίβεια στις σημερινές ιστορικές αποφάσεις. Τι ανέφερε το http://www.bankingnews.gr στο αποκλειστικό ρεπορτάζ….
«Την Παρασκευή 9 Μαρτίου η Ελλάδα θα βρεθεί σε καθεστώς credit event θα πιστοποιηθεί πιστωτικό γεγονός στην Ελλάδα και τα CDS θα πληρωθούν (cds triggers).
Με βάση αξιόπιστη ελληνική κυβερνητική πηγή με την οποία ήρθε σε επικοινωνία το http://www.bankingnews.gr φαίνεται ότι έχουν παρθεί οι τελικές αποφάσεις για την τύχη της Ελλάδος και του PSI+ της συμμετοχής των ιδιωτών στην αναδιάταξη του ελληνικού χρέους«)
Η απόφαση της ISDA ήταν ομόφωνη…. Το πιστωτικό γεγονός με όρους τεχνικούς σημαίνει και επίσημα χρεοκοπία.
Η ISDA στην ανακοίνωσή της επισημαίνει πως η ενεργοποίηση των ρητρών συλλογικής δράσης  (CACs) συνιστά πιστωτικό γεγονός, με βάση τα όσα προβλέπονται στο Section 4.7(a) της ISDA (2003 Credit Derivatives Definitions), καθώς η εμπλοκή των CACs τροποποιεί τους όρους για τα ομόλογα που διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, εξέλιξη η οποία μειώνει το δικαίωμα των κατόχων των ομολόγων αυτών όσον αφορά στη λήψη των πληρωμών. 
Παράλληλα ανακοίνωσε πως στις 19 Μαρτίου θα πραγματοποιηθεί δημοπρασία για την πληρωμή των ελληνικών CDS.
Η ISDA επισημαίνει ότι άμεσα θα προχωρήσει στην ανακοίνωση αναλυτικότερων πληροφοριών για τη δημοπρασία της 19ης Μαρτίου.
Σε δήλωσή του ο CEO της ISDA επισημαίνει πως η σημερινη απόφαση ήταν αναμενόμενη… 

H ανακοίνωση της ISDA

Restructuring Credit Event Has Occurred with Respect to The Hellenic Republic

LONDON, March 9, 2012 – The International Swaps and Derivatives Association, Inc. (ISDA) today announced that its EMEA Credit Derivatives Determinations Committee resolved unanimously that a Restructuring Credit Event has occurred with respect to The Hellenic Republic (Greece).
The EMEA DC resolved that a Restructuring Credit Event has occurred under Section 4.7(a) of the ISDA 2003 Credit Derivatives Definitions (as amended by the July 2009 Supplement) following the exercise by The Hellenic Republic of collective action clauses to amend the terms of Greek law governed bonds issued by The Hellenic Republic such that the right of all holders of the Affected Bonds to receive payments has been reduced.
The Committee determined that an auction will be held in respect of outstanding CDS transactions on March 19.  ISDA has published a list of obligations issued or guaranteed by The Hellenic Republic, which the EMEA Determinations Committee is currently in the process of reviewing.  That list can be accessed here: http://www2.isda.org/preliminary-greek-obligations/. 
ISDA will publish further information regarding the potential auction on its website, http://www.isda.org/credit, in due course.
Answers to frequently asked questions regarding The Hellenic Republic Restructuring Credit Event can be accessed via ISDA’s Greek Sovereign CDS page: http://www2.isda.org/greek-sovereign-cds/
ISDA will host a press briefing today at 9PM GMT / 4PM EST addressing the credit event ruling. A live webcast of the briefing will be available at: http://services.choruscall.com/links/isda120309.html.

Νωρίτερα, ανώτατη ελληνική κυβερνητική πηγή δήλωνε στο http://www.bankingnews.gr πως η απόφαση της ISDA για πιστοποίηση credit event είναι απόλυτα αναμενόμενη και δίκαιη.
Σε άλλη ανακοίνωσή της νωρίτερα σήμερα η ISDA σημείωνε πως η τελική απόφαση αναμένεται να ληφθεί όταν επίσημα ενεργοποιηθούν οι ρήτρες συλλογικής δράσης (CACs), που σήμερα εγκρίθηκαν από το Eurogroup και εν συνεχεία από το υπουργικό συμβούλιο.
Η επίσημη ενεργοποίηση των CACs θα γίνει όταν η σχετική απόφαση δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

Νωρίτερα το http://www.bankingnews.gr ανέφερε:

H ISDA είναι  πιθανό να πιστοποιήσει credit event στην Ελλάδα σύμφωνα με τελευταίες μη επιβεβαιωμένες, πληροφορίες που διαρρέουν κύκλοι στο Λονδίνο.  Η αρμόδια επιτροπή της Διεθνούς Ένωσης swaps και Παραγώγων είναι  κοντά στην απόφαση να πιστοποιήσει πιστωτικό γεγονός καθώς ενεργοποιήθηκαν τα CACs οι ρήτρες συλλογικής δράσης υποχρεώνοντας κατόχους ελληνικού χρέους να συμμετάσχουν στην διαδικασία όχι εθελοντικά αλλά υποχρεωτικά. Να σημειωθεί ότι επικρατούσε η άποψη εσχάτως ότι η ενεργοποίηση των CACs επειδή αφορά την μειοψηφία του χρέους η ISDA θα το χαρακτήριζε περιορισμένο γεγονός…. 
Η εξέλιξη αυτή θα είναι ιστορική. Τα CDS ακόμη εξετάζεται αν θα πληρωθούν τα οποία είναι ύψους 3,2 δισ δολάρια η καθαρή αξία. 
Με βάση μη επιβεβαιωμένες πληροφορίες οι απόψεις των μελών της ISDA ήταν αντικρουόμενες ενώ υπήρξαν μέλη που ανοικτά τάχθηκαν υπέρ του credit event εσχάτως.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η BNP Paribas η οποία είναι ο σύμβουλος των ιδιωτών στην αναδιάταξη του ελληνικού χρέους, έχει προιδοποιήσει ότι τα CDS είναι trigger αν ενεργοποιηθούν τα CACs. Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι μετά την ενεργοποίηση των CACs  η ISDA δεν είχε πολλές επιλογές πέραν του να πιστοποιήσει credit event. 
Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση, της ISDA  η επιτροπή δέχτηκε ερώτημα σχετικά με το αν πιστοποιείται credit event οπότε και θα συνεδριάσει στις 3 το μεσημέρι ώρα Ελλάδας για να αποφασίσει.
Όπως τονίζεται στην ανακοίνωση, τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου θα αποφασίσουν αν πιστοποιείται credit event και αν θα πληρωθούν οι κάτοχοι των ελληνικών ασφάλιστρων κινδύνου έναντι χρεοκοπίας.
Να σημειωθεί ότι τα μέλη της ISDA που αξιολογούν αν υφίσταται πιστωτικό γεγονός στην Ελλάδα είναι τα εξής.

Voting Dealers

Bank of America / Merrill Lynch
Barclays
BNP Paribas
Credit Suisse
Deutsche Bank
Goldman Sachs
JPMorgan Chase Bank, N.A.
Morgan Stanley
Societe Generale
UBS

Consultative Dealers
Citibank
The Royal Bank of Scotland

Voting Non-dealers
BlueMountain Capital (Second Term Non-dealer) 
Citadel LLC(First Term Non-dealer)
D.E. Shaw Group (First Term Non-dealer)
Elliott Management Corporation (Third Term Non-dealer)
Pacific Investment Management Co., LLC (Second Term Non-dealer)

http://www.bankingnews.gr

CDS…σε λίγες μέρες θα τα μάθουμε ΟΛΑ!

Τις επόμενες ημέρες κυκλοφορεί στις ΗΠΑ, ΛΙΣΤΑ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ CDS.
EINAI 400 ΣΕΛΙΔΕΣ  ΜΕ 12.000 ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ !!!!!!!!!!!!!!!!
Το θέμα θα βγει σε ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ,και θα δημοσιευθεί  αυθημερόν από τα WIKI LEAKS.
Η λίστα με τα 12.000 Ελληνικά CDS δίνει τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα 

Βόμβα Κατσέλη με ντοκουμέντα

Ένα πιο ισχυρό στοιχείο από το «όχι» της ψήφου της,κατέθεσε η βουλευτής Λούκα Κατσέλη.Δύο έγγραφα που φαίνεται να ακυρώνουν την επιχειρηματολογία περί εξόδου από το ευρώ και την «αναπτυξιακή» και «μεσσιανική» λειτουργία του Μνημονίου.Στο πρώτο έγγραφο,το οποίο είναι επίσημο έγγραφο της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), η Τράπεζα εξετάζει την δυνατότητα αποπομπής μιας χώρας μέλους από την Ευρωπαική Ένωση.Σε αυτή την υπόθεση εργασίας,η ΕΚΤ είναι κατηγορηματική ότι δεν υπάρχει νομική υπόσταση σε ένα τέτοιο σενάριο.Δεν μπορεί δηλαδή νομικά να στηριχτεί μια τέτοια απόφαση.Αρα η επιχειρηματολογία περί κινδύνου εξόδου από την ΕΕ και τη ζώνη του ευρώ είναι χωρίς υπόσταση και καθαρά προπαγανδαστική.

Στο δεύτερο έγγραφο, η Λούκα Κατσέλη, με εμπεριστατωμένη ανάλυση προβλέπει πως το Μνημόνιο 2,που εμφανίζεται ως αναπτυξιακή λύση και όχι παγίδα ύφεσης,θα δημιουργήσει ύφεση του 7%. Με αντίστοιχη μελέτη η Κατσέλη είχε προβλέψει στο πρώτο μνημόνιο πως θα δημιουργήσει ύφεση της τάξης του 5% για το 2012.Η πρόβλεψή της, είχε προκαλέσει την αντίδραση του υφυπουργού Οικονομικών Φίλιππου Σαχινίδη,ο οποίος την είχε κατηγορήσει ότι δεν ξέρει τι λέει, και προσδιόριζε την ύφεση στο μόλις 2,8 %.Τελικώς η ίδια η τρόικα στην πρόβλεψή της για το 2012,μιλάει για ύφεση 4-5%

Η Κατσέλη υποστηρίζει πως η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να πληρώνει μισθούς και συντάξεις λόγω πλεονάσματος και το θέμα είναι να διαπραγματευτεί ένα PSI που δεν θα έχει τους όρους περικοπών του Μνημονίου.Αυτό μπορεί να το κάνει αρκεί να μπει στη λογική διαπραγμάτευσης.Η Ευρωπαική Ένωση δεν μπορεί να αποπέμψει την Ελλάδα από το ευρώ,αλλά θα έχει όλες τις δυσμενείς συνθήκες από την παραμονή της.Άρα θα κληθεί να επιλέξει ένα άλλο PSI,που δεν οδηγεί την Ελλάδα στην ύφεση.

Διαβάστε εδώ ολόκληρο το έγγραφο της ΕΚΤ

Διαβάστε τα επίμαχα αποσπάσματα.

ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
ΕΥΡΩΣΥΣΤΗΜΑ
Withdrawal and expulsion from the EU and EMU some reflections
Legal Working Paper Series. No 10 / december 2009

ΤΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΣΕ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΕΚΤ
Η μελέτη της ΕΚΤ αναφέρει ότι: «Ούτε οι ιδρυτικές συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ούτε οι ακολουθούμενες
τροποποιητικές συνθήκες που έγιναν μέχρι την επικύρωση της Συνθήκης της Λισσαβόνας, προβλέπουν κάποια
ρήτρα ή διάταξη για εκδίωξη κάποιου κράτους-μέλους (με διαπραγμάτευση ή μονομερώς) από την Ε.Ε. ή από την
ΟΝΕ.» (σελ. 9)
Επισημαίνει μάλιστα, ότι :«Δεδομένων των όρων και του πνεύματος των συνθηκών, καθώς και της μακροχρόνιας
ολοκλήρωσης της Ε.Ε., που αντικατοπτρίζεται στους σκοπούς των θεσμών της και στην μεταφορά σημαντικών
εξουσιών λήψης αποφάσεων από τα κράτη-μέλη στους υπερεθνικούς κοινοτικούς θεσμούς, δεν υπάρχει τίποτε
που να οδηγεί στο συμπέρασμα ότι περιέχουν (οι συνθήκες) όρους καταγγελίας ή εκδίωξης. Στην περίπτωση της
ΟΝΕ, άρθρα 4(2), 118 και 123 (4) ΕΚ και στο Πρωτόκολλό της αριθμός 24 για τη μετάβαση στο τρίτο στάδιο της
νομισματικής ένωσης, αναφέρεται ρητώς το «αμετάκλητο» κλείδωμα της ισοτιμίας μετατροπής των εθνικών
νομισμάτων σε ευρώ, καθώς και στη μη ανατρεψιμότητα της διαδικασίας που οδηγεί στην υιοθέτηση του ευρώ.»
(σελ. 13 και 14)
Σε ό,τι αφορά τη Συνθήκη της Λισαβόνα, ρητά η μελέτη της ΕΚΤ αναφέρει ότι μόνον: «Το Άρθρο 50 της Συνθήκης
της Λισαβόνας ρητώς παρέχει διάταξη για εθελοντική απόσχιση ενός κράτους-μέλους από την Ε.Ε. Ειδικότερα, η
ρήτρα εξόδου προβλέπει ότι ένα κράτος-μέλος που επιθυμεί να αποχωρήσει από την Ε.Ε. πρέπει να πληροφορήσει
για την πρόθεσή της το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Το Συμβούλιο στη συνέχεια διαμορφώνει οδηγίες για τη
διαδικασία διαπραγμάτευσης της συμφωνίας αποχώρησης του κράτους-μέλους. Το Συμβούλιο, ενεργώντας στη
βάση ειδικής πλειοψηφίας και αφού πρώτα λάβει τη συγκατάθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, καταλήγει, για
λογαριασμό της Ε.Ε., στη συμφωνία αποχώρησης του κράτους-μέλους». (σελ. 23)
Επομένως, με βάση την Έκθεση της ΕΚΤ: «Δεν υπάρχει επί του παρόντος διάταξη στη Συνθήκη της
Λισαβόνας που να προβλέπει την αποβολή από την Ε.Ε. ή την ΟΝΕ ενός κράτους-μέλους.» (σελ. 30)
Στην έκθεση επισημαίνεται, επιπλέον, ότι «η ιδέα ότι οι συνθήκες θα πρέπει να παρέχουν ρητά δυνατότητες
αποβολής ενός κράτους-μέλους συζητήθηκε στη Διακυβερνητική Διάσκεψη το 2001-2003, αλλά ως ιδέα
εγκαταλείφτηκε. Η ίδια ιδέα επανεμφανίστηκε πιο πρόσφατα σε συζητήσεις για τη Συνθήκη της Λισαβόνας, αλλά
και πάλει εγκαταλείφτηκε.» (σελ. 30)
Τονίζει δε τέλος ότι «όχι μόνο δεν προβλέπεται συλλογικά δικαίωμα για αποβολή ενός κράτους-μέλους με
βάση τις συνθήκες, αλλά η νομιμότητα για την εισαγωγή ή τον ισχυρισμό μιας τέτοιας διαδικασίας θα
ήταν εξαιρετικά αμφισβητήσιμη, τόσο νομικά όσο και εννοιολογικά.» (σελ. 35)
==============================================================
===========
Οι υφεσιακές συνέπειες των διατάξεων για την αγορά εργασίας στη νέα
∆ανειακή Σύµβαση

• Σύµφωνα µε στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, αλλά και τις εκτιµήσεις για την διαµόρφωση του αριθµού του
συνόλου των εργαζοµένων το 1
ο
δίµηνο του 2012, περίπου 2.900.000 εργαζόµενοι διέπονται από
Συλλογικές Συµβάσεις Εργασίας (Σ.Σ.Ε.), ενώ αντίστοιχα 400.000 εργαζόµενοι διέπονται από τους όρους
της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύµβασης Εργασίας (Ε.Γ.Σ.Σ.Ε). Ο µέσος ετήσιος ακαθάριστος µισθός
στον ιδιωτικό τοµέα το 2011 έχει υπολογιστεί στα 26 χιλ.¤, λαµβανοµένου υπόψη µιας συνολικής µείωσης
της τάξης του 12% σε σχέση µε τον αντίστοιχο του 2009 (29,3 χιλ.¤).
• Από την αλλαγή ρυθµίσεων που αφορούν τη χρονική διάρκεια των συλλογικών συµβάσεων, τις νέες
ρυθµίσεις για τη µετενέργεια, την µείωση του κατώτατου µισθού της ΕΓΣΣΕ κατά 22% και της
συνεπαγόµενης εξ αυτού µείωσης των επιδοµάτων ανεργίας και µητρότητας, υπολογίστηκε για το 2012:
α) µια µέση µείωση κατά 10% για τους εργαζόµενους που διέπονται από Συλλογικές Συµβάσεις Εργασίας
(Σ.Σ.Ε.) και β) µια µέση µείωση κατά 22% για αυτούς που διέπονται από την Εθνική Γενική Συλλογική
Σύµβαση Εργασίας (Ε.Γ.Σ.Σ.Ε).
• Η συνολική µείωση του Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήµατος το 2012, ως απόρροια της
υιοθέτησης των υφεσιακών µέτρων στην αγορά εργασίας, αναµένεται να φτάσει τα 7.9 δισ.¤ ή –
3,67% του Α.Ε.Π., λαµβανοµένων υπόψη των πολλαπλασιαστών φόρων και δηµοσίων δαπανών που 

έχουν προσδιοριστεί και χρησιµοποιούνται από την διεθνή βιβλιογραφία για τη Χώρα µας ( δηλ.
συντελεστές οριακής ροπής κατανάλωσης, µέσος φορολογικός συντελεστής κ.ο.κ).
• Σύµφωνα µε στοιχεία δικαιούχων επιδοµάτων ανεργίας και µητρότητας τα οποία προέρχονται από
αρµόδιες υπηρεσίες του ΟΑΕ∆: α) 120.000 είναι οι δικαιούχοι επιδοµάτων εποχικής ανεργίας µε µέση
διάρκεια λήψης των επιδοµάτων 5 µήνες, β) 200.000 είναι οι δικαιούχοι τακτικών επιδοµάτων ανεργίας µε
µέση διάρκεια λήψης επιδοµάτων 7 µήνες, γ) 20.000 είναι οι δικαιούχες µητέρες οι οποίες λαµβάνουν
επίδοµα κύησης (πριν και µετά την γέννα) µε µέση διάρκεια λήψης 5,5 µήνες. Η συνολική µείωση του
Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήµατος το 2012, εξαιτίας της µείωσης κατά 22% των ανωτέρω
επιδοµάτων φτάνει τα 235 εκ.¤ ή το -0,11% του Α.Ε.Π.
• Συνολικά, από την µείωση των εισοδηµάτων µισθωτής εργασίας και επιδοµάτων ΟΑΕ∆, βάσει των
διατάξεων µέτρων της νέας δανειακής σύµβασης που αφορούν την αγορά εργασίας, η συνολική αρνητική
επίδραση στο Α.Ε.Π. θα ξεπεράσει τα 8,12 δισ.¤ ήτοι 3,78%. Συνεπώς, σύµφωνα και µε άλλους
υφεσιακούς παράγοντες (πολλοί από τους οποίους αναφέρονται και στην αιτιολογική έκθεση του σχεδίου
προϋπολογισµού 2012), η υφεσιακή πορεία της ελληνικής οικονοµίας θα ξεπεράσει το 7-8% το 2012.

 

http://www.koutipandoras.gr/?p=15457

Οι ντελιβεράδες της πτώχευσης

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ο βασικός ισχυρισμός των εγχώριων σωματοφυλάκων της διεθνούς τοκογλυφίας όλες τις τελευταίες μέρες ήταν ότι η Ελλάδα δεν θα άντεχε μια «άτακτη χρεοκοπία», η οποία περιγράφτηκε σε όλους τους δραματικούς τόνους που μπορούσαν να επιστρατευθούν. Οι αρμαγεδδωνικές περιγραφές είχαν στόχο να συγκρίνουν τη δική τους απόπειρα για σταδιακή και συντεταγμένη χρεοκοπία με την… άτακτη. Εκείκατάντησαν ύστερα από δύο χρόνια «σωτηρίας»!

Στην προσπάθειά τους αυτή, ωστόσο, για τον προσεκτικό παρατηρητή, το κυρίαρχο στοιχείο δεν ήταν η καταστροφολογία, αλλά η απόκρυψη της πραγματικότητας. Αλλά και τα ασύστολα ψεύδη με τα οποία επένδυσαν το υποτιθέμενο αποτέλεσμα της δικής τους επιλογής για το μοντέλο χρεοκοπίας. Όπως και η συκοφάντηση, στο όριο της χυδαιότητας, οποιουδήποτε αντέτασσε την ελάχιστη ένσταση στο καταστροφολογικό τους παραλήρημα.

Αυτή είναι βεβαίως η πάγια τακτική όσων αδυνατούν να βρουν λόγο και επιχειρήματα υπεράσπισης τωνπεπραγμένων τους. Ωστόσο εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με μια διαμάχη επί αντιλήψεων ή απόψεων, αλλά με την πραγματική κατάσταση και το πραγματικό αποτέλεσμα πράξεων ενός πολιτικού συστήματος το οποίο πληρώνει ακριβά τις επιλογές δεκαετιών, με αποκορύφωμα την τελευταία διετία.

 

Κοινή απάτη

Κατ’ αρχάς λοιπόν «πούλησαν» αποφυγή της χρεοκοπίας. Με το επιχείρημα ότι τα απερίγραπτης βαρβαρότητας μέτρα που ψήφισαν – τα οποία έχουν προκαλέσει διεθνές κύμα συμπαράστασης στον ελληνικό λαό και σφοδρής κριτικής προς την ευρωζώνη για τον δολοφονικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την Ελλάδα – είναι απαραίτητα ώστε να… πείσουμε τους εταίρους και τους δανειστές μας να συμβάλουν στη μείωση του χρέους μέσω του PSI («κούρεμα»).

Και οι πέτρες, ωστόσο, γνωρίζουν πλέον ότι το PSI φέρνει αύξηση του χρέους και όχι μείωσή του, αφού τα 100 δισ. του «κουρέματος» θα φέρουν νέο δάνειο 130 δισ. – ποσό μάλιστα που όλοι αναγνωρίζουν ότι είναι… μικρό για να εξυπηρετηθεί ο ελληνικός δανεισμός ακόμη και ύστερα από την υποτιθέμενη μείωσή του.

Οι ίδιες αυτές… πέτρες γνωρίζουν ότι, ακόμη και αν επιτυγχανόταν η μείωση στο 120% του ΑΕΠ το 2020, πάλι το χρέος της Ελλάδας δεν θα ήταν βιώσιμο, αφού οι αγορές αλλά και η ίδια η… Συνθήκη του Μάαστριχτ ως μακροχρόνια εξυπηρετήσιμο δεν κρίνουν κανένα χρέος άνω του 60%, με όριο το 80%. Κάτι που σημαίνει ότι τη σημερινή μείωση θα πρέπει να ακολουθήσει άλλη μία στο μέλλον – ίσως στο… πολύ άμεσο μέλλον.

Το χειρότερο: ακόμη και τώρα, αν και το Eurogroup να συνεδριάζει αύριο με κεντρικό θέμα την Ελλάδα, η ευρωζώνη όχι μόνο δείχνει να αναθεωρεί τον στόχο του 120% σε 125%, αλλά επιπλέον ακόμη ψάχνει τον τρόπο με τον οποίο η ίδια θα συμβάλει στην… επίτευξη του στόχου. Με άλλα λόγια, ακόμη και αυτή η εντελώς αμφισβητούμενης – έως μηδαμινής – αποτελεσματικότητας επιχείρηση υλοποίησης του PSI παραμένει στον αέρα.

Συνεπώς η Ελλάδα παραδίδεται στην πλήρη διάθεση των δανειστών χωρίς η ελληνική κυβέρνηση και οι λοιποί ιεροκήρυκες του ξεπουλήματος να γνωρίζουν ακόμη 100% ούτε αν η διαδικασία αυτή θα ολοκληρωθεί ούτε αν θα είναι εθελοντική ή αναγκαστική (δηλαδή χρεοκοπία) ούτε τον τρόπο με τον οποίο θα προχωρήσει. Αλλά… ποιος τους ρώτησε;

Ακόμη, όμως, και αν προχωρήσει το διαφημιζόμενο σενάριο, η Μέρκελ είναι σαφής: «Η Ελλάδα έχει μια ευκαιρία το έτος 2020 με βιωσιμότητα του χρέους γύρω στο 120% να επιστρέψει και πάλι στις αγορές».

Η Ελλάδα λοιπόν όχι μόνο δεν θα έχει διασωθεί ούτε σε οκτώ χρόνια, αλλά ακόμη και τότε θα έχει απλώς μια… ευκαιρία. Τίποτε περισσότερο! Και αυτό με βάση το 120% χρέους επί του ΑΕΠ, δηλαδή τον στόχο που η ίδια η ευρωζώνη, αλλά και το ΔΝΤ «δυσκολεύονται» να θεωρήσουν αποτελεσματικό.

Τι γίνεται όμως αν το PSI αποτύχει, αν το 120% κριθεί ανέφικτο ή ανεπαρκές, αν η ελληνική οικονομία – βυθισμένη στη χρόνια ύφεση – αδυνατεί να πιάσει τον στόχο της μείωσης του ελλείμματος και του χρέους ή αν, απλώς, όλα αυτά είναι απλώς μια μπούρδα για να μετατρέψουμε το ελεύθερο χρέος σε ενυπόθηκο; Στην περίπτωση αυτή θα πάμε σε… πτώχευση.

Το επιχείρημα λοιπόν περί αποφυγής της χρεοκοπίας είναι εκκρεμές και ψεύτικο. Ένας κοινός και χυδαίος εκβιασμός. Ακριβώς επειδή οι διακηρυγμένοι στόχοι ούτε εφικτοί δείχνουν ούτε αποτελεσματικοί – κάθε άλλο…

 

«Διάσωση» μέσω μαζικής δυστυχίας

Το μέσον που οι Γερμανοί υποδεικνύουν – και οι τσολιάδες τους αποδέχονται χωρίς αντίρρηση – για την επίτευξη του στόχου είναι η λιτότητα και η ύφεση.

Δηλαδή η εξάπλωση της δυστυχίας και ο πλήρης έλεγχος της χώρας

● με τον δραστικό περιορισμό όλων των εισοδημάτων,

● με το γενικό ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας μέσω οργανισμού που θα εδρεύει στο… Λουξεμβούργο,

● με τη δέσμευση των ελληνικών χρηματικών πόρων στο υπό διαμόρφωση «ταμείο χρέους»,

● αλλά και με τη βίαιη αποστέρηση της δημοσιονομικής κυριαρχίας της Ελλάδας μέσω του ορισμούεπιτρόπου για τον προϋπολογισμό, ο οποίος θα διασφαλίζει πως καμιά δαπάνη κοινωνικού ή αναπτυξιακού χαρακτήρα δεν θα γίνεται πριν συγκεντρωθούν τα δανεικά.

Τι μας λέει, επιπλέον, ο ορισμός επιτρόπου και η πλήρης δέσμευση των ελληνικών χρηματοδοτικών πόρων, πέρα από τη στέρηση κυριαρχίας; Ότι, απλούστατα, τα δανεικά δεν θα είναι… εγγυημένα στο σύνολό τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται τα τσολιαδάκια. Ακόμη περισσότερο το βάρος δεν θα πέσει στην… ανάπτυξη, όπως επίσης ψευδέστατα ισχυρίζονται οι εγχώριοι γκαουλάιτερ της Μέρκελ και των αγορών.

 

Όπως στη Νιγηρία;

Η ανάπτυξη, λένε, θα επέλθει μέσω της αύξησης της… ανταγωνιστικότητας, η οποία θα προέλθει, κατά Παπαδήμο και λοιπούς, από τη μείωση των μισθών και των συντάξεων έως και 50% στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, από τη μείωση των κοινωνικών δαπανών, την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, τησυρρίκνωση του κράτους, την παρεπόμενη μείωση της εγχώριας κατανάλωσης και την αύξηση των εξαγωγών, αλλά και από την εισροή ξένων «επενδυτικών» κεφαλαίων.

Είναι αυτοί οι τύποι με τα καλά τους; Αν υποτεθεί ότι τους παίρνουμε στα σοβαρά, δεν έχουμε παρά να δούμε ένα παράδειγμα χώρας η οποία:

● Έχει υψηλό ποσοστό ξένων επενδύσεων εξ αιτίας της επένδυσης μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών στο έδαφός της, αφού αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες παραγωγούς πετρελαίου στον κόσμο.

● Έχει εκμηδενισμένο εργατικό κόστος.

● Έχει ως εντελώς… άγνωστη έννοια το «κοινωνικό κράτος».

● Είναι χώρα κατ’ εξοχήν αγροτική και κτηνοτροφική, άρα θα έπρεπε να διαθέτει διατροφική υπερεπάρκεια.

● Έχει εκπληκτικές επιδόσεις στον εξαγωγικό τομέα – σε τρόφιμα, ξυλεία, πετρέλαιο.

● Είναι η δεύτερη σε μέγεθος οικονομία της Αφρικής.

Ο λόγος για τη Νιγηρία. Τι συμβαίνει όμως πραγματικά στη χώρα αυτήν, η οποία συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά που μας υπόσχονται οι γκαουλάιτερ; Αντιγράφουμε την είδηση όπως τη μετέδωσε το ΑΠΕ και δημοσιεύθηκε χθες στο Βήμα:

«Η σημαντική οικονομική ανάπτυξη στη Νιγηρία, τη δεύτερη οικονομία της Αφρικής, δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τη φτώχεια στη χώρα και σύμφωνα με το Εθνικό Γραφείο Στατιστικής το ποσοστό απόλυτης ένδειας έφτασε το 60,9% του πληθυσμού το 2010 από 54,7% που ήταν το 2004. Το ποσοστό απόλυτης ένδειας υπολογίζεται σύμφωνα με τον αριθμό των ανθρώπων που μπορούν να αποκτήσουν μόνο τααπολύτως απαραίτητα σε τρόφιμα, ρούχα ή κατάλυμα.

Περίπου εκατό εκατομμύρια άνθρωποι στη Νιγηρία ζούσαν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα το 2010, δηλαδή το 61,2% του πληθυσμού, σε σύγκριση με 51,6% το 2004. Σύμφωνα με το Γραφείο, η κατάσταση της φτώχειας στη Νιγηρία θα χειροτερέψει, αφού το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς θα διευρυνθεί».

Επειδή όμως το χοντρό παραμύθι περί «ξένων επενδύσεων» που θα σώσουν τη χώρα έχει – εκτός από τους γκαουλάιτερ – πολλούς υποστηρικτές και στο δικό μας ατιμασμένο επάγγελμα (τη… δημοσιογραφία, αν δεν καταλάβατε), επικαλούμαστε την πείρα και το ρεπορτάζ ενός πραγματικού δημοσιογράφου, κατ’ εξοχήν αξιόπιστου.

Ο λόγος λοιπόν στον Γιώργο Αυγερόπουλο, ο οποίος, με τον επιτυχημένο και υψηλής ποιότητας «Εξάντα» του, έχει κάνει ένα εκπληκτικό ρεπορτάζ στη χώρα αυτήν. Όπως σημειώνει στην ιστοσελίδα της ΕΡΤ, οι εξορύξεις πετρελαίου «αντί να φέρουν την ανάπτυξη, έφεραν την καταστροφή. Η Νιγηρία παράγει περίπου 2,5 εκατομμύρια βαρέλια πετρέλαιο την ημέρα. Μόνο τα έσοδα του κράτους από τον μαύρο χρυσό υπολογίζονται σε 17 δισ. δολάρια τον χρόνο.

Στο πετρελαιοφόρο Δέλτα, μια από τις πλουσιότερες σε ορυκτό πλούτο περιοχές της Γης, δεν υπάρχουν δουλειές για τους νέους, μόρφωση για τα παιδιά και φαγητό για κανέναν. Όταν οι κάτοικοι τολμούν να ζητήσουν τα αυτονόητα, οι επιθέσεις των ειδικών σωμάτων του στρατού και της αστυνομίας που εξοπλίζουν οι εταιρείες πετρελαίου αφανίζουν από τον χάρτη ολόκληρα χωριά».

 

Με τίμημα την εξαθλίωση

Με απλά λόγια, αν το τίμημα για την προσέλκυση «ξένων επενδύσεων» και την – κατά την έννοια που της αποδίδουν οι χυδαίοι γκαουλάιτερ – «ανταγωνιστικότητα» είναι η εξαθλίωση του ελληνικού λαού και η απώλεια εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατίας, τότε πραγματικά να μας λείπει. Αν το τίμημα είναι τόσο βαρύ, σχεδόν υπαρξιακό για την ίδια την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, τότε ποιον θα τρομάζει σε λίγο η… άτακτη χρεοκοπία;

Με ένα εκατομμύριο επίσημους ανέργους και άλλες 200.000 στην γκρίζα ζώνη της ημιεπίσημης, με ακόμη περισσότερους στη μαύρη εργασία, με πλήρη κατάργηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, με εργαζόμενους των 400 ευρώ, πόσοι θα εξακολουθήσουν να προτιμούν τη «διάσωσή» τους από τη χρεοκοπία και ένα τέτοιο ευρώ από ένα εθνικό νόμισμα;

● Για πόσο – και πόσους; – πιστεύουν οι Ταλιμπάν της νεοφιλελεύθερης ηλιθιότητας και οι φύλακες των συμφερόντων της διεθνούς τοκογλυφίας ότι θα εξαπατούν υποσχόμενοι έναν ανύπαρκτο Παράδεισο ως αντάλλαγμα για τον οικονομικό θάνατο μιας ολόκληρης χώρας;

● Για πόσο θα μπορούν να πρακτορεύουν την πτώχευση κράτους και κοινωνίας ως «σωτηρία» και «αποφυγή της χρεοκοπίας»;

● Για πόσο αυτοί και οι προπαγανδιστές τους πιστεύουν ότι θα πείθουν πως η εξαθλίωση είναι δρόμος για την… ανάπτυξη;

Και αν σε κάποιους το παράδειγμα της πάμπλουτης Νιγηρίας, με τη μηδαμινή εθνική και οικονομική κυριαρχία, φαίνεται δήθεν υπερβολικό, τι να πεις για το «πρότυπο» της ευρωπαϊκής Πορτογαλίας, το οποίο έχουν το θράσος να διαφημίζουν και να μας ζητούν επισήμως να ακολουθήσουμε;

Μας ζητούν να μοιάσουμε σε μια χώρα η οποία, έχοντας ήδη… «επιτύχει» τους δικούς μας στόχους (μισθοί, ξεπούλημα, πληρέστερη εφαρμογή του δικού τους «μνημονίου» κ.λπ.), βρίσκεται ένα βήμα πριν από τη δική της πτώχευση και με μια οικονομία σε χειρότερη κατάσταση από τη δική μας, με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ που επικαλούνται τα πορτογαλικά συνδικάτα.

Τώρα η κοινωνία και εκεί ξεσηκώνεται, ενώ η πανικόβλητη κυβέρνησή της εκλιπαρεί τον Σόιμπλε για μείωση του χρέους, ακολουθώντας πιστά τα χνάρια των δικών μας φωστήρων.

Ήδη πάντως σήμερα τα ξημερώματα η Πορτογαλία υποβαθμίστηκε από τη Moody’s κατά μία ακόμη βαθμίδα, μαζί με άλλες πέντε ευρωπαϊκές χώρες, ενώ ο ίδιος οίκος αξιολόγησης ανήγγειλε ότι θα υποβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Αυστρίας.

Και όλα αυτά για να σωθεί… η ευρωζώνη. Η οποία ανεβαίνει τον δικό της Γολγοθά λιτότητας και απώλειας κυριαρχίας υπέρ της Γερμανίας, της Κομισιόν και των τραπεζών, παρότι άπαντες γνωρίζουν ότι αυτές οι σκιτζίδικες επιλογές μπορούν μόνο να προκαλέσουν γενικευμένες κοινωνικές εξεγέρσεις και να θέσουν την υποτιθέμενη ευρωσταθερότητα υπό πλήρη αμφισβήτηση.

Ο ταλιμπανισμός της δημοσιονομικής «ορθοδοξίας» πλέον καταγγέλλεται ως αναποτελεσματικός, αντιδημοκρατικός και καταστροφικός σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και έξω από αυτήν. Όποιος – όχι απαραιτήτως ξεπουλημένος… Ταλιμπάν – νομίζει ότι αυτός είναι πράγματι ένας πιθανός δρόμοςπαραμονής στην Ευρώπη, αλλά και επιβίωσης της ίδιας της ευρωζώνης πλανάται οικτρά. Και θα το ανακαλύψει πολύ σύντομα.

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι πολύ αργά για την Ελλάδα και την επιβίωσή της…

 

http://topontiki.gr/article/30212

Επτά μύθοι για την κρίση του χρέους

Το καταπληκτικό αυτό κείμενο του Στέργιου Σκαπέρδα  (Professor of Economics, University of California, Irvine) πραγματεύεται κριτικά και καταρρίπτει τους 7 μύθους για την κρίση του χρέους, τους οποίους συστηματικά προωθούν τα εγχώρια ΜΜΕ.

Αξίζει να το διαβάσετε προσεκτικά!

Κατεβάστε το απο εδώ.

Σταχυολογώ σημεία τα οποία κρίνω ιδιαίτερα ενδιαφέροντα !

Μύθος 1ος: Στάση πληρωμών ή «χρεοκοπία» θα ήταν καταστροφικές για την Ελλάδα.

• Εξ ου και η κινδυνολογία περί στάσης πληρωμών και «χρεοκοπίας» δεν έχει νόημα αφού ο Υπουργός Οικονομικών έχει ήδη παραδεχθεί πως η κυβέρνησή του συμφώνησε να προχωρήσει σε κάτι τέτοιο

• Ένα κούρεμα 50% δεν θα έφερνε σημαντική μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους.

• Έτσι, στάση πληρωμών και χρεοκοπία είναι για άτομα και επιχειρήσεις κρίσιμα χαρακτηριστικά της λειτουργίας του σύγχρονου καπιταλισμού. Αν ο δανειστής δεν είναι προσεκτικός στην επιλογή των δανειοληπτών του, είναι οικονομικά ορθό αλλά και δίκαιο να ζημιωθεί.

• Αλλά υπάρχουν τρεις τουλάχιστον διαφορές ανάμεσα σε στάση πληρωμών και χρεοκοπία, από τη μια, ατόμων ή εταιρειών και, από την άλλη, κυρίαρχων κρατών.

  • Πρώτον, τα κράτη δεν χρεοκοπούν κυριολεκτικά, με την έννοια ότι δεν υπάρχει ανώτερη υπερεθνική τελική αρχή και δικαστήριο
  • Η δεύτερη σημαντική διαφορά του κρατικού χρέους από άλλα χρέη είναι πως συνάπτεται και ελέγχεται από κυβερνητικούς αξιωματούχους εκ μέρους της χώρας και του λαού της.
  • Η τρίτη διαφορά είναι ότι ένα κρατικό χρέος σπάνια, αν ποτέ, χρειάζεται ρητές εγγυήσεις

• Γιατί φαίνεται τόσο δύσκολο για την Ελλάδα η στάση πληρωμών προς τους δανειστές;Η ατολμία στην υπεράσπιση των ελληνικών συμφερόντων απέναντι στην τρόικα και τους βορειοευρωπαίους πολιτικούς είναι κοινός παρονομαστής στις αντιδράσεις της ελληνικής κυβέρνησης στην κρίση. Μια «χρεοκοπία» δεν θα ήταν καταστροφική τη στιγμή που το υπάρχον χρέος είναι μη βιώσιμο.

  • Ένας λόγος ίσως είναι πως η χώρα δεν θα μπορούσε να έχει πρόσβαση στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου ξανά
  • Όμως:  Η Ελλάδα όμως έτσι κι αλλιώς δεν έχει τώρα πρόσβαση στις διεθνείς αγορές και θα συνεχίσει να μην έχει αν ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο, ακριβώς λόγω του υψηλού επιπέδου του χρέους της και την υπονοούμενη υψηλή πιθανότητα στάσης πληρωμών. Αντίθετα, ένα γενναιόδωρο κούρεμα θα έκανε το εναπομείναν χρέος βιώσιμο και τότε οι διεθνείς πιστωτές θα ήταν πιο πιθανό να δανείσουν στη χώρα, όπως ακριβώς έχουν κάνει με άλλες χώρες που κήρυξαν στάση πληρωμών όπως η Ρωσία και η Ισλανδία.

• Το ερώτημα δεν είναι πλέον αν η Ελλάδα θα κηρύξει στάση πληρωμών, αλλά μάλλον σε ποιο μέγεθος του χρέους θα γίνει αυτή και αν θα είναι «εθελοντική», με τη συναίνεση της μεγάλης πλειοψηφίας των κατόχων ομολόγων, ή θα είναι μονομερής και θα αφορά μια μειοψηφία.

Μύθος 2ος: Ο στόχος της τρόικας είναι να «σώσει» την Ελλάδα.

•  Σύμφωνα με αυτή την άποψη, όλοι οι Έλληνες είναι ακόλαστοι «αμαρτωλοί» και η τρόικα ο ευεργέτης δικτάτορας που όχι μόνο τους σώζει υλικά αλλά επίσης τους αναγκάζει να μετασχηματίσουν τους θεσμούς τους με τρόπο που θα τους φέρει μακροχρόνια ευημερία.

• Εδώ, τα δύο κύρια άμεσα εμπλεκόμενα μέρη είναι από τη μια μεριά η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων και από την άλλη οι δανειστές της χώρας. Ξεκάθαρα, μέχρι τώρα η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων έχει πληρώσει και με το παραπάνω ενώ οι προϋπάρχοντες κάτοχοι ελληνικών ομολόγων συνεχίζουν να παίρνουν πίσω στο ακέραιο τους τόκους τους και το όποιο κεφάλαιο καθίσταται ληξιπρόθεσμο, παρ’ όλο που στην αγορά η αξία των μη ληξιπρόθεσμων ομολόγων έχει καταποντιστεί

• Η πραγματική διάσωση ήταν αυτή των κατόχων ομολόγων. Μαζί με τις ελληνικές τράπεζες και άλλους εγχώριους κατόχους, συμπεριλαμβάνουν γαλλικές, βρετανικές, γερμανικές και άλλες τράπεζες που κατείχαν ελληνικά ομόλογα που τώρα έχουν εν μέρει μεταφερθεί στην ΕΚΤ.

• Η πραγματική διάσωση ήταν αυτή των κατόχων ομολόγων. Μαζί με τις ελληνικές τράπεζες και άλλους εγχώριους κατόχους, συμπεριλαμβάνουν γαλλικές, βρετανικές, γερμανικές και άλλες τράπεζες που κατείχαν ελληνικά ομόλογα που τώρα έχουν εν μέρει μεταφερθεί στην ΕΚΤ.

Mύθος 3ος: Η κύρια αιτία της κρίσης είναι η διαφθορά των Ελλήνων και του ελληνικού κράτους.

• από τη φύση τους, ένα μεγάλο μέρος των νόμων και της δημοκρατίας πράγματι χρειάζονται λεπτομερείς κανόνες και γραφειοκρατική οργάνωση που μπορεί να φαίνονται λιγότερο αποτελεσματικά σε σχέση με τις εμπορικές συναλλαγές (που όμως είναι χρήσιμα και παραγωγικά τελικά).

• Γράφημα, στο οποίο φαίνεται οτι το ποσοστό των εργαζόμενων στον Δημόσιο Τομέα (στενό και ΔΕΚΟ) είναι μετά απο Νορβηγία, Δανία, Γαλλία κ.α το ένατο μεγαλύτερο στις 23 περίπου χώρες του ΟΟΣΑ. Όμως ο στενός Δημόσιος Τομές είναι σημαντικά μικρότερος απο τις περισσότερες άλες χώρες. Πράγματι υπάρχει θέμα με ΔΕΚΟ

• Μια και σε άλλες χώρες πολλές από τις υπηρεσίες που στην Ελλάδα προσφέρονται από δημόσιες επιχειρήσεις είναι ιδιωτικοποιημένες, δεν είναι δυνατόν να συνάγουμε από αυτήν και μόνο την πληροφορία πως οι δημόσιες επιχειρήσεις στην Ελλάδα απασχολούν υπερβολικά πολλούς εργαζόμενους συγκριτικά με άλλες χώρες.

• Οποιαδήποτε μέτρα κατά της διαφθοράς όπως και περικοπές σε μισθούς και συντάξεις θα έπρεπε να είχαν πρώτα-πρώτα ως στόχο τις ΔΕΚΟ και όχι τον Στενό Δημόσιο Τομέα

• Όταν πληρώνεις δικαστές, αστυνομικούς και εφοριακούς πολύ λιγότερο και το κάνεις με έναν τρόπο που μπορεί να θεωρηθεί άδικος ακόμη και παράτυπος, δεν είναι και πολύ πιθανό ότι θα βελτιώσεις την αποδοτικότητά τους και είναι πολύ πιθανό να κάνεις τα προβλήματα της ιδιωτικής χρήσης των δημόσιων αξιωμάτων ακόμη σοβαρότερα από όσο ήταν πριν αρχίσει η κρίση.

• Η κύρια αιτία της κρίσης είναι η αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης

  • Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία έχουν διαφορετικές αφορμές για την κρίση που βιώνουν. Πραγματική Κοινή Αιτία είναι το Ευρώ
  • Για να ανακεφαλαιώσουμε, χωρίς το ευρώ είναι δύσκολο να φανταστούμε πώς θα είχε επέλθει μια τόσο βαθιά κρίση

Μύθος 4ος: Αν η ελληνική κυβέρνηση ήταν ικανή, οι στόχοι του Μνημονίου δεν θα αποτύγχαναν.

• Αφού η οικονομία συρρικνώνεται πολύ ταχύτερα από ό,τι αρχικά είχε προβλέψει η τρόικα, η είσπραξη φόρων ήταν αναπόφευκτα χαμηλότερη από τα προβλεπόμενα και οι δαπάνες ήταν υψηλότερες εξαιτίας των αυξημένων εξόδων σε τομείς όπως των επιδομάτων ανεργίας. Αναπόφευκτα, λοιπόν, το έλλειμμα του προϋπολογισμού γίνεται πολύ μεγαλύτερο από τις αρχικές εκτιμήσεις, επισπεύδοντας φοβέρες και εκκλήσεις για πρόσθετες περικοπές στον προϋπολογισμό και φόρους ώστε η κυβέρνηση να πάρει την επόμενη δόση.

• Ακόμη κι αν η ελληνική κυβέρνηση ήταν εξαιρετικά ικανή, οι στόχοι θα αποτυχαίναν

• Τα οικονομικά αποτελέσματα των πολιτικών της τρόικας ήταν σε μεγάλο βαθμό προβλέψιμα και η κριτική ότι η κυβέρνηση δεν επιδεικνύει τον απαιτούμενο ζήλο στην προώθησή τους αποκαλύπτει, στην καλύτερη περίπτωση, μια στοιχειώδη άγνοια των ορίων μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, η οποία προφανώς δεν μπορεί να έρθει σε πλήρη αντίθεση με τις επιθυμίες του εκλογικού σώματος

Μύθος 5ος: Ακολουθώντας τις συνταγές της τρόικας η Ελλάδα θα επιστρέψει στον δρόμο της ευημερίας.

Οι συνταγές της τρόικας περιλαμβάνουν

• μειώσεις μισθών και τιμών

  • Είναι γνωστό πως οι προσπάθειες εσωτερικής υποτίμησης οδηγούν σε υφεσιακές καταστάσεις με υψηλή ανεργία που κρατάει χρόνια.
  • Μείωση π.χ. 20% στον μισθό, μπορεί να επιφέρει πολλαπλάσια μείωση στην κατανάλωση !
  • Ένας άλλος παράγοντας που συνήθως δεν λαμβάνεται υπόψη στις οικονομικές αναλύσεις αλλά συχνά έχει επιπρόσθετες αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις είναι η τα αυξημένα επίπεδα κοινωνικών συγκρούσεων

• νομικές και θεσμικές αλλαγές που στοχεύουν στην «απελευθέρωση» της αγοράς εργασίας και άλλων αγορών παραγωγικών συντελεστών

  • Προβλήματα Δημοκρατικής νομιμοποίησης
  • Πιο σωστό να προωθούνταν μεταρρύθμιση της λιανικής αγοράς και του χονδρεμπορίου των βασικών καταναλωτικών αγαθών και υπηρεσιών, η δομή των οποίων είναι σε μεγάλο βαθμό ολιγοπωλιακή.

• ιδιωτικοποίηση δημόσιας περιουσίας

  • Το ερώτημα όμως είναι ποιος θα αγοράσει δημόσιες επιχειρήσεις με υψηλό χρέος και δύσκολες εργασιακές σχέσεις ή ακίνητα του δημοσίου με περιοριστικές ρήτρες που ενδεχομένως να εγείρουν νομικές αγωγές

Που οδηγεί η συνταγή:

• Συνεχιζόμενη πτώση εισοδημάτων, ανεργία, με κάποια μείωση των τιμών των εγχώριων αγαθών και υπηρεσιών.

• Οι νέοι και όσοι μπορέσουν να βρουν εργασία στο εξωτερικό θα εγκαταλείψουν τη χώρα. Έτσι, τα πιο παραγωγικά τμήματα της κοινωνίας θα σταματήσουν να συνεισφέρουν, μειώνοντας κι άλλο τους φόρους και ασκώντας πρόσθετη πίεση στα δημόσια οικονομικά, στις συντάξεις και στις κοινωνικές υπηρεσίες.

• η συνεχιζόμενη μείωση του εισοδήματος της χώρας δεν θα ελαφρύνει το βάρος του δημόσιου χρέους

• οι ελληνικές τράπεζες πρώτα θα εθνικοποιηθούν και ύστερα θα πουληθούν σε ιδιώτες. Αυτοί οι ιδιώτες πιθανότατα θα είναι ξένοι

• Όλες οι σημαντικές αποφάσεις που αφορούν τον ελληνικό λαό θα παίρνονται εκτός Ελλάδας.

Ελλάδα όπως Ανατολική Γερμανία:

• Η πρώην ανατολική Γερμανία έχει χάσει τους νέους της και τους πιο παραγωγικούς κατοίκους της προς όφελος της πρώην Δυτικής Γερμανίας και του Βερολίνου. Αυτοί που μείνανε πίσω είναι κυρίως οι γέροι, οι ανήμποροι και εκείνοι που απασχολούνται σε κυβερνητικές θέσεις

• Ακολουθώντας τον σημερινό δρόμο, το μέλλον της Ελλάδας είναι παρόμοιο με το παρόν της Ανατολικής Γερμανίας, μείον τις επιδοτήσεις από το Βερολίνο, μείον το δικαίωμα ψήφου στις γερμανικές εκλογές και όλα τα άλλα πλεονεκτήματα της γερμανικής υπηκοότητας, αλλά με την προσθήκη ενός εξοντωτικού δημόσιου χρέους.

Μύθος 6ος: Η έξοδος από την Ευρωζώνη θα ήταν το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα.

• Το να έχεις το δικό σου νόμισμα συγκεντρώνει αρκετά πλεονεκτήματα που είχαν υποτιμηθεί κατά τα χρόνια της μεγάλης ανάπτυξης της Ευρωζώνης.

• Πρώτα απ’ όλα, οι οικονομολόγοι συμφωνούν πως ο ευκολότερος μηχανισμός για να αποκτήσει μια χώρα διεθνή ανταγωνιστικότητα είναι η υποτίμηση του νομίσματός της.

• Δεύτερον, η ύπαρξη δικού σου νομίσματος υποδηλώνει ότι εναρμονίζεις τη νομισματική σου πολιτική με τις άμεσες ανάγκες της χώρας, αντί να αποφασίζεται σύμφωνα με τις ανάγκες της πιο ισχυρής χώρας της νομισματικής ένωσης οι οποίες είναι μάλλον απίθανο να ευθυγραμμίζονται με τις δικές σου

• Τρίτον, η εμπειρία των δεκαοχτώ τελευταίων μηνών έδειξε με σαφήνεια πως το να είσαι στην Ευρωζώνη δεν είναι απαραίτητα συμβατό με τη δημοκρατία στην Ελλάδα και με την εθνική κυριαρχία

• Έτσι, οικονομικοί λόγοι, δημοκρατική νομιμοποίηση, εθνική αυτοδιάθεση, ακόμη και στοιχειώδης αξιοπρέπεια, όλα σχετίζονται μεταξύ τους και δείχνουν προς ένα εθνικό νόμισμα.

Σχετικά με το κόστος της μετάβασης:

• Το σημαντικό είναι τώρα να δούμε πόσο ικανοί, έντιμοι και έτοιμοι να υπερασπιστούν τα ελληνικά συμφέροντα θα είναι εκείνοι που θα χειριστούν τη μετάβαση

• Μια εντελώς ανεξέλεγκτη και απρογραμμάτιστη έξοδος από την Ευρωζώνη θα είναι χαοτική και πολύ πιο οδυνηρή από μια ελεγχόμενη και προγραμματισμένη αποχώρηση.

• Δεν θα γίνει ακόμη πιο βαρύ το εξωτερικό χρέος λόγω υποτίμησης;Η προσαρμογή του τραπεζικού συστήματος θα πάρει κάποιον χρόνο με πολλές περιπλοκές που δεν μπορούν να προβλεφθούν προκαταβολικά

  • σχεδόν όλο το εκτός τρόικας χρέος διέπεται από τους ελληνικούς νόμους και συνάφθηκε στο εθνικό νόμισμα της χώρας το οποίο ήταν το ευρώ πριν τη μετάβαση
  • μετά την μετάβαση, όλα τα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία και χρέη θα εκφραστούν στο νέο νόμισμα στην ισοτιμία που θα θεσπιστεί την πρώτη μέρα της μετάβασης
  • Αυτή η μετονομασία των χρεών θα είναι ένα κίνητρο για τις άλλες χώρες να μην ενθαρρύνουν μιαν άκαιρη και αδικαιολόγητη υποτίμηση της νέας δραχμής.

• Φυσικά, θα πρέπει να επιβληθούν κεφαλαιακοί έλεγχοι και να παρθούν άλλα μέτρα ώστε να καταμεριστεί ξένο συνάλλαγμα για την εισαγωγή ειδών πρώτης ανάγκης.

• Η μετάβαση θα είναι δύσκολη και οδυνηρή αλλά, αν γίνουν σωστοί χειρισμοί, η οδύνη θα είναι βραχυπρόθεσμη.

• Η αυξημένη ρευστότητα μαζί με τα ευεργετικά αποτελέσματα της υποτίμησης μέσω της υποκατάστασης των εισαγωγών, της μείωσης των εισαγωγών και της αύξησης των εξαγωγών θα ξαναζωντανέψουν την οικονομία και θα αυξήσουν την απασχόληση.

• Τέλος, μια στάση πληρωμών και έξοδος από την Ευρωζώνη δεν θα έπρεπε να γίνει με ανοιχτή αντιπαράθεση απέναντι στη Γερμανία και τις άλλες χώρες της Ευρωζώνη

• Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από το ποιος έχει την κυβέρνηση, είναι επιτακτική ανάγκη η Τράπεζα της Ελλάδος και το Υπουργείο Οικονομικών να έχουν ομάδες που να επεξεργάζονται ένα σενάριο εξόδου από την Ευρωζώνη, Αυτό θα μπορούσε πραγματικά να κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε μια χαοτική και μια οργανωμένη έξοδο.

• Τα σενάρια Αποκάλυψης που κυκλοφορούν κάποιοι είναι κάποιες φορές απλώς μέρος μιας διαπραγματευτικής τακτικής ορισμένων για να εμποδίσουν μία πλευρά να κάνει αυτό που δεν θέλει να κάνει, αλλά δεν έχουν απαραίτητα και πολλή σχέση με την πραγματικότητα.

 

Μύθος 7ος: Στις διαπραγματεύσεις της με την τρόικα η ελληνική κυβέρνηση έχει πολύ μικρή διαπραγματευτική ισχύ.

• «Αν χρωστάς στην τράπεζα εκατό χιλιάδες δολάρια, ανήκεις στην τράπεζα. Αν χρωστάς στην τράπεζα εκατό εκατομμύρια δολάρια, η τράπεζα σού ανήκει.» (Αμερικάνικη παροιμία)

• Η Ελλάδα για να βελτιώσει την διαπραγματευτική της ισχύ θα πρέπει

  • Πρώτον, πρέπει να έχεις την πίστη πως τα συμφέροντά σου διαφέρουν από του αντιπάλου σου, και ο αντίπαλός σου το ξέρει αυτό
  • Δεύτερον, πρέπει να προετοιμάσεις τη δική σου πλευρά για την έσχατη απειλή που διαθέτεις, ώστε η άλλη πλευρά να έχει τον δικαιολογημένο φόβο ότι θα πραγματοποιήσεις την απειλή σου

• Η Ελληνική κυβέρνηση δεν ανταποκρίθηκε σωστά στα διαπραγματευτικά της καθήκοντα, καθώςΔεν πρέπει λοιπόν να μας προκαλεί καμιά έκπληξη που ο τωρινός Υπουργός Οικονομικών προκάλεσε δυο φορές το γέλιο – τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβριο – όταν προσπάθησε να «διαπραγματευτεί» με την τρόικα. Πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν αυτός και η κυβέρνησή του δεν ήταν πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν απειλές, πόσω μάλλον να πιστέψουν σ’ αυτές;

  • υιοθέτησε το πλαίσιο και ίσως τους στόχους της τρόικας και ακόμη και της λαϊκίστικης Bild για τη χώρα και τους Έλληνες
  • Χωρίς συνειδητοποίηση των διιστάμενων στόχων, ο γραφειοκρατικός μηχανισμός δεν μπορούσε να κατευθυνθεί στην παραγωγή στοιχείων και επιχειρημάτων που θα διευκόλυναν τα ελληνικά συμφέροντα.

http://nomoregreeklies.wordpress.com/2012/02/11/%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%BF%CE%B9_%CF%87%CF%81%CE%B5%CE%BF%CF%82/

Αυτό θα το διαβάσετε; του Γιάννη Βαρουφάκη

Το Μνημόνιο, που κάποιοι δεν διάβασαν πριν υπερψηφίσουν, βασιζόταν στην λογική ότι χωρίς τα δάνεια των €110 δις που προέβλεπε:

1. το ελληνικό κράτος θα εξαναγκαζόταν σε στάση πληρωμών η οποία θα μας έθετε για τουλάχιστον 10 χρόνια εκτός αγορών

2. δεν θα υπήρχαν αρκετοί πόροι για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις

3. δεν θα δινόταν χρόνος στην ελληνική οικονομία να ανακάμψει και να παραγάγει τα πρωτογενή πλεονάσματα που θα μας επέτρεπαν να κάνουμε βήματα πίσω από το χείλος της χρεοκοπίας.

Τότε κάποιοι είχαμε πει ότι αυτό το τρίπτυχο αποτελούσε επικίνδυνη φαντασίωση. Καθώς οι όροι για να πάρουμε το δάνειο εγγυόντουσαν την υφεσιακή δίνη στην οποία θα εισερχόταν η χώρα, τα πλεονάσματα του (3) δεν θα παράγονταν, το σημείο (1) δεν θα το αποφεύγαμε έτσι κι αλλιώς, και, για αυτό τον λόγο, θα επιστρέφαμε θέλοντας και μη στο (2), στην σημερινή κατάσταση που το κράτος, αφού χρεώθηκε με την μερίδα του λέοντος του δανείου-μαμμούθ των €110 δις και πάλι αδυνατεί να καλύπτει τα έσοδά του.
Από αυτές εδώ τις σελίδες, τον Απρίλη του 2010, σε άρθρο με τίτλο «Το πρώτο τάνγκο στην ευρωζώνη»είχα γράψει τα εξής:

«[Ο] φόβος μου είναι ότι οδεύουμε στον δρόμο που χάραξε η Αργεντινή του 2002. Κάθε μέρα που περνά τα δάνεια που παίρνουμε… μου θυμίζουν τα δάνεια του ΔΝΤ προς την Αργεντινή της περιόδου 1998-2002: Δάνεια που μας κρατούν εντός του ευρώ προσωρινά αλλά τα οποία κάποια στιγμή δεν θα μπορέσουμε να αποπληρώσουμε. Και τότε; Το 2002 η χώρα του τάνγκο (ας με συγχωρήσουν οι φίλοι Ουρουγουανοί που το διεκδικούν) προέβη και σε στάση πληρωμών αλλά και σε απώλεια ενός (ουσιαστικά) κοινού νομίσματος δολαρίου-πέσος με τέσσερα χρόνια και 50 δις δολάρια μεγαλύτερη καθυστέρηση από όσο έπρεπε. Το 2012 τι επιφυλάσσει σε εμάς; Νομίζω ότι μας επιφυλάσσει ένα εκ των ακόλουθων δύο σεναρίων:

(1) Στάση πληρωμών που όμως θα έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος λόγω ενός απίστευτα αναποτελεσματικού δανεισμού δεκάδων δις ευρώ του οποίου η μόνη λογική εν τέλει είναι η καθυστέρηση της στάσης πληρωμών ώστε να διασωθούν οι Γερμανικές τράπεζες που θα χρησιμοποιήσουν τον χρόνο που εμείς «αγοράζουμε» (δανειζόμενοι) εκ μέρους τους ώστε να προλάβουν να πουλήσουν τα ομόλογά μας.

(2) Την συνειδητοποίηση εκ μέρους της Γερμανίας ότι, αν θέλουν να κρατήσουν το ευρώ ως έχει, δηλαδή να αποτρέψουν αλυσιδωτές κρίσεις τύπου Αργεντινής εντός της ευρωζώνης, θα πρέπει επί τέλους να κατανοήσουν ότι μία πραγματική οικονομική ενοποίηση, ιδίως μετά από μια παγκόσμια οικονομική κρίση τύπου 1929 ή 2008, απαιτεί ανακύκλωση των πλεονασμάτων – δηλαδή, πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση.

Αν κρίνουμε από τις έως τώρα συμπεριφορές των βορείων εταίρων μας, οδεύουμε ολοταχώς προς το πρώτο σενάριο.»

Κάπως έτσι έχουν εξελιχθεί τα πράγματα. Η Γερμανία έχει βρεθεί σε αδιέξοδο που η ίδια δημιούργησε στον εαυτό της, επικουρούμενη βέβαια από τους δικούς μας φωστήρες, που δεν μπόρεσαν να διανοηθούν μια στάση πληρωμών (τότε που το ΑΕΠ μας ήταν 15% μεγαλύτερο απ’ ότι σήμερα και τα χρέη μας 20% μικρότερα). Η καλύτερη αφήγηση της οικονομικής αποτυχίας και πολιτικής αστοχίας του πρώτου Μνημονίου της χώρας μας δόθηκε από τον Keynes το… 1920. Τότε ήταν που είχε γράψει τις ακόλουθες αράδες:

«… η ανειλικρινής αποδοχή… όρων που ήταν αδύνατον να τηρηθούν…, και τους οποίους δεν είχε σκοπό να τηρήσει, καθιστά την {Ελλάδα} το ίδιο ένοχη με {τους ευρωπαίους εταίρους } οι οποίοι επέβαλαν όρους που δεν είχαν το δικαίωμα να επιβάλουν.» (*)

Προφανώς τα παραπάνω δεν είναι ακριβώς τα λόγια του Keynes. Είναι όμως πολύ κοντά. Το μόνο που άλλαξα ήταν εκεί που εκείνος έγραφε {Γερμανία} εγώ έγραψα {Ελλάδα} και αντί για {τους Συμμάχους} που ανέφερε εκείνος, αντικατέστησα τις λέξεις { τους ευρωπαίους εταίρους }. Η ουσία όμως είναι ακριβώς η ίδια: Οι ισχυροί προσέφεραν μια συμφωνία στους αδύναμους υπό όρους που ούτε οι μεν είχαν δικαίωμα να επιβάλουν ούτε οι δε να αποδεχθούν. Συνένοχοι σε μια τέτοια λογικά ατέρμονη συμφωνία, οι ηγέτες μας, Έλληνες και Γερμανοί, έσπρωξαν και τις δύο χώρες μας βαθύτερα στην Κρίση του Ευρώ. Πρόκειται για μια πρωτοφανή πολιτική αποτυχία στα χρονικά της παγκόσμιας ιστορίας (για πληρέστερη παρουσίαση της αποτυχίας αυτής δείτε αυτό το πρόσφατο άρθρο στην ιστοσελίδα του CNN).

Θα μου πείτε, περασμένα-ξεχασμένα. Μακάρι. Να όμως που το ένα λάθος οδηγεί κατ’ ευθείαν στο επόμενο. Σήμερα, αρχές 2012, παρά το γεγονός ότι έχουμε όλα τα στοιχεία, και όλη την εμπειρική γνώση, που χρειαζόμαστε για να κατανοήσουμε πως η λογική του Μνημονίου (που περιστρέφεται γύρω από τον άξονα «νέα δάνεια– βαθύτερη λιτότητα») καταποντίστηκε, έχουμε μια κυβέρνηση (εθνικής ενότητας μάλιστα) που έχει στόχο ένα νέο Μνημόνιο.

Μήπως το νέο Μνημόνιο έχει μάθει από τα παθήματα του προηγούμενου; Σε καμία περίπτωση. Η συνταγή είναι η ίδια: Άλλες δεκάδες δις με στόχο την αποπληρωμή προηγούμενων δανείων, υπό τον όρο ακόμα μεγαλύτερης αφαίμαξης της ενεργούς ζήτησης της ελληνικής οικονομίας, και με την κούφια «υπόσχεση» για ανάπτυξη μέσω διαρθρωτικών αλλαγών και ενός στρεβλού, διεφθαρμένου και αναποτελεσματικού ΕΣΠΑ.

Μήπως υπάρχουν νέα επιχειρήματα για να αποδεχθούμε την νέα Μνημονιακή συμφωνία; Ας δούμε ποια επιχειρήματα ακούγονται υπέρ της υπογραφής της: Χωρίς αυτήν, μας λένε,

1. το ελληνικό κράτος θα εξαναγκαστεί σε στάση πληρωμών τον Μάρτιο η οποία θα μας θέσει εκτός του ευρώ

Αυτό είναι! Το εξής ένα επιχείρημα! Δεν υπάρχει άλλο. Προσέξτε πως τα (2) και (3) που είχαμε στην περίπτωση του πρώτου Μνημονίου δεν υπάρχουν πια. Μας τελείωσαν. Κανείς δεν τολμά πλέον να μιλά για μισθούς και για συντάξεις καθώς η γερμανική πλευρά το έχει ξεκαθαρίσει: ό,τι πάρει το ελληνικό κράτος από τούδε και στο εξής θα πρέπει να το χρησιμοποιεί για να αποπληρώνει τους τραπεζίτες, το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ. Τελεία και παύλα. Άρα, η νέα δανειακή συμφωνία προβλέπει δάνεια για την αποπληρωμή δανείων. Μήπως όμως έτσι δοθεί η ευκαιρία στο ελληνικό κράτος να αρχίσει κάποια στιγμή να αποπληρώνει να χρέη του και να ξαναγίνει αξιόπιστο;

Μήπως ισχύει το μέρος (3), βλ. στη αρχή του άρθρου, της λογικής του αρχικού Μνημονίου; Σε καμία των περιπτώσεων! Επ’ ουδενί! Γιατί είμαι τόσο κάθετος; Επειδή αυτό μας λέει ακόμα και το ΔΝΤ. Τι λέει δηλαδή; Ότι για να τιθασευτεί το ελληνικό χρέος, και να μπει η Ελλάδα στην τροχιά της αποπληρωμής των χρεών της, θα πρέπει να ισχύσουν ταυτόχρονα οι εξής προϋποθέσεις: (α) Η οικονομία μας να μπει σε ρυθμούς μεγέθυνσης της τάξης του 2% από το πρώτο εξάμηνο του 2012, (β) ο πληθωρισμός να μην ξεπερνά το 2%, (γ) να πετύχει 100% το κούρεμα (το κατ’ ευφημισμόν γνωστό και ως PSI) και (δ) να εισπράξει το δημόσιο €50 δις από ιδιωτικοποιήσεις. Σε μια οικονομία που αντί να μεγεθύνεται φθίνει με ρυθμό -7%, με το κούρεμα να αποδίδει πολύ λιγότερα στην πράξη από αυτά που θα ανακοινωθούν, με τις ιδιωτικοποιήσεις να αδυνατούν να αποδώσουν όταν οι αξίες όλων των περιουσιακών στοιχείων καταρρέουν, κλπ., τα παραπάνω αποτελούν σενάριο νοσηρής και κακόβουλης φαντασίας.

Οπότε, λοιπόν, μένουμε με το εξής ένα επιχείρημα: Να υπογράψουμε την συμφωνία γιατί αλλιώς θα βρεθούμε εκτός ευρώ. Πόσο όμως στέκει αυτή η απειλή; Έστω ότι έρχεται η 20η Μαρτίου, η μέρα που το δημόσιο πρέπει να καταβάλει €14 δις στους δανειστές του, και η κυβέρνηση ανακοινώνει πως η πληρωμή αυτή αναβάλλεται μέχρι νεοτέρας, έως ότου η Ευρωπαϊκή Ένωση μας παρουσιάσει ένα Σχέδιο Λύσης το οποίο, αντίθετα με τον τραγέλαφο της 27ης Οκτωβρίου, να έχει έστω και μια μικρή ελπίδα να βάλει την χώρα (αλλά και την υπόλοιπη ευρωζώνη, ιδίως την περιφέρεια) σε τροχιά επιστροφής από την κόλαση. Τι θα γίνει τότε; Θα μας διώξουν από το ευρώ;

Κατ’ αρχάς, δεν μπορούν να το κάνουν μέσα από θεσμοθετημένες διαδικασίες. Π.χ. ακόμα και να ψηφίσουν οι υπόλοιποι 17 του eurogroup υπέρ της αποπομπής της Ελλάδας, η απόφαση αυτή δεν έχει καμία νομική ή ουσιαστική σημασία. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η ΕΚΤ να δηλώσει πως δεν δέχεται πλέον ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, και του ελληνικού δικαίου, ως εχέγγυα για την χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε ασφυξία στις ελληνικές τράπεζες, με σημαντική πιθανότητα να αναγκαστούν να θέτουν όριο αναλήψεων στους αποταμιευτές τους. Μια τέτοια εξέλιξη, λένε πολλοί, θα ανάγκαζε την ελληνική κυβέρνηση να εγκαταλείψει το ευρώ, τυπώνοντας ξανά δραχμές ώστε να τροφοδοτούνται οι τράπεζες. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι πρόκειται και άλλο ένα κενό περιεχομένου επιχείρημα. Τέσσερεις είναι οι λόγοι που δεν στέκει:

Πρώτον, μια τέτοια επιθετική κίνηση της ΕΚΤ θα είχε μεγαλύτερο κόστος για εκείνη, και την Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας, από ότι για την (ήδη ρημαγμένη) ελληνική οικονομία. Από τότε που ξεκίνησε η Κρίση, η φυγή κεφαλαίων από την περιφέρεια προς την Γερμανία και την Ολλανδία έχουν δημιουργήσει (εντός του συστήματος της ΕΚΤ) χρέη των Κεντρικών Τραπεζών της Περιφέρειας προς τις Κεντρικές Τράπεζες των χωρών του πυρήνα της τάξης των €600 δις. Από αυτά, €250 δις έχει λαμβάνειν μόνο η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας από τις Κεντρικές Τράπεζες της Ελλάδας, Πορτογαλίας, Ισπανίας και Ιρλανδίας. Μια κίνηση αποκλεισμού των ελληνικών τραπεζών από το σύστημα αυτό απειλεί με άμεση κατάρρευση ολόκληρο το σύστημα εσωτερικού δανεισμού της ευρωζώνης.

Δεύτερον, οι ελληνικές τράπεζες έχουν ήδη καταθέσει ό,τι ομόλογα είχαν στην ΕΚΤ και έχουν ήδη λάβει ρευστότητα στην βάση αυτών των χάρτινων τίτλων. Το πουλί, με άλλα λόγια., έχει πετάξει. Τώρα πια, καταθέτουν στην ΕΚΤ ως εχέγγυο ότι «πατσαβούρι» βρουν. Αν πει η ΕΚΤ ότι δεν τα δέχεται αυτά τα «πατσαβούρια», τότε πρέπει να κάνει κάτι αντίστοιχο και για τα «πατσαβούρια» των ιταλικών, των ισπανικών, των πορτογαλικών τραπεζών. Τότε, όμως ευρώ γιοκ.

Τρίτον, η ΕΚΤ γνωρίζει ότι αν η Ελλάδα επιστρέψει στην δραχμή, σε περίπτωση που η παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες μειωθεί απότομα, οι τράπεζές μας θα έχουν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα (καθώς τα δάνεια που έχουν λάβει είναι σε ευρώ, ενώ η νέα δραχμή που θα λαμβάνουν από την Τράπεζα της Ελλάδας θα χάνει αξία με το δευτερόλεπτο), όπως άλλωστε και οι έλληνες καταθέτες (των οποίων οι καταθέσεις θα απολέσουν εν μία νυκτί τουλάχιστον την μισή τους αξία). Άρα, η ΕΚΤ γνωρίζει ότι, ακόμα κι αν κινηθεί επιθετικά δημιουργώντας ασφυξία στις ελληνικές τράπεζες, η Ελλάδα δεν έχει λόγο να επιστρέψει στην δραχμή.

Τέταρτον, ό,τι και να λένε, δεν έχει δημιουργηθεί κανένας μηχανισμός που θα σταματήσει την αποδιάρθρωση του ευρώ μετά την αποχώρηση της Ελλάδας από αυτό. Κανένας. Σε μερικές μέρες, μετά από μια τέτοια κίνηση της ΕΚΤ, η ίδια η Γερμανία θα βάλει μπροστά το σχέδιο του Νέου Μάρκου, καθώς το κόστος στήριξης της εναπομείνασας ευρωζώνης θα ανέλθει στα πολλά τρις.

Καταλήγουμε λοιπόν στο απλούστατο συμπέρασμα ότι η υπογραφή από την Ελλάδα του νέου πακέτου Μνημονίου 2 –  PSI στερείται οποιασδήποτε λογικής. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα στους πολιτικούς μας, και ιδίως στον κ. Σαμαρά ο οποίος, υποτίθεται, απέρριψε την λογική του πρώτου Μνημονίου: Πώς θα το υπογράψετε; Πάλι θα αποφύγετε να το διαβάσετε σε μια ύστατη προσπάθεια να προσποιηθείτε ότι, δεν μπορεί, κάποια λογική θα έχει;

Και για να μην νομίζετε ότι την πιο πάνω ανάλυση την ενστερνιζόμαστε μόνο κάποιοι περίεργοι «εγχώριοι», επιτρέψτε μου να κλείσω με ένα απόσπασμα από πρόσφατο άρθρο του ανταποκριτή των Financial Times στην Washington, Alan Beattie:

«Μια φτωχή χώρα της περιφέρειας ενθαρρύνθηκε να γίνει μέλος μιας κακοσχεδιασμένης νομισματικής ένωσης των πλούσιων χωρών οι οποίες κυριαρχούσαν σε αυτήν. Αυτές οι χώρες, αφού επέβαλαν κανόνες δανεισμού για τους συμμετέχοντες στην νομισματική τους ένωση, ήταν οι πρώτες που τους παραβίασαν. Και το έκαναν χωρίς να υποστούν καμία συνέπεια. Λόγω εφησυχασμού και αναποτελεσματικών κανόνων στις χρηματαγορές, και δεδομένης της έλλειψης επενδυτικών ευκαιριών στις αργοκίνητες οικονομίες τους, ενθάρρυναν τις τράπεζές τους να δανείζουν χωρίς μέτρο στην χώρα αυτή. Κι όταν αυτά τα δάνεια «έσκασαν», οι κυβερνήσεις των πλούσιων κρατών έτρεξαν να διασώσουν τις τράπεζές τους φορτώνοντας με νέα δάνεια την ελλειμματική κυβέρνηση της περιφέρειας. Αργότερα απαίτησαν και την τοποθέτηση τοποτηρητή στην χώρα αυτή με νομική ισχύ να προβαίνει σε κατασχέσεις φόρων από τους πολίτες της.»

Το ερώτημα, επαναλαμβάνω, είναι: Οι βουλευτές που θα κληθούν να ψηφίσουν αυτή την νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών, για δεύτερη φορά σε δύο χρόνια, με τι ψυχολογικό τέχνασμα θα πείσουν τον εαυτό τους ότι υπερψηφίζοντάς την κάνουν καλό στον τόπο; Πάλι θα αποφύγουν να την διαβάσουν;

(*) “Dr. Melchior: A Defeated Enemy” στα Two Memoirs του John Maynard Keynes (1949), όπως αυτά ανατυπώθηκαν στο Collected Writings, Vol. X: Essays in Biography, σελ. 428. Την παραπομπή αυτή την είχα χρησιμοποιήσει στις 20 Μαΐου του 2010 σε άρθρο με τίτλο «Ο Θυμός της Γερμανίας».

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=12332

Επιστολή κόλαφος στη Μέρκελ από 8.500 Έλληνες του εξωτερικού

Στην αντεπίθεση περνούν πλέον οι Έλληνες κάτοικοι του εξωτερικού ενάντια στις Γερμανικές μεθοδεύσεις της Ανκέλα Μέρκελ.

Έπειτα από μήνες λάσπης, συκοφαντίες και ύβρεις κατά του Ελληνικού λαού τόσο από Γερμανικά μέσα ενημέρωσης όσο και από στελέχη του Γερμανικού κοινοβουλίου, 8.500 Έλληνες που ζουν μόνιμα στην ΕΕ, αποφάσισαν να σηκώσουν μπαϊράκι.

Σαν άλλοι «Τσακάλωφ», «Εμμανουήλ» και «Σκουφά», προχώρησαν στην ίδρυση του συλλόγου «Νέα Φιλική Εταιρεία», αυτή τη φορά όχι απέναντι στον Οθωμανικό αλλά στο Γερμανικό ζυγό.

Σε επιστολή κόλαφο που απέστειλαν προς τη Γερμανίδα καγκελάριο εκφράζουν τρομερούς υπαινιγμούς και κατηγορίες κατά των Γερμανικών κυβερνήσεων για υποθέσεις από το 1998 μέχρι σήμερα για οικονομικά σκάνδαλα εκβιασμούς κτλ.

Αναλυτικότερα η επιστολή προς την κ. Μέρκελ έχει ως εξής:

«Αν δεν θυμάστε κάτι κα. Μερκελ… δεν πειράζει, θα σας βοηθήσουμε εμείς. Διαθέτουμε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία …για τόπο, χρόνο, τραπεζικούς λογαριασμούς και διαπλεκόμενα πρόσωπα ……έως και για τα εσώρουχα που φορούσαν.

1. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ κα. Μερκελ, ότι από τον Ιούνιο του 1998 έως σήμερα, η γερμανική καγκελαρία επιστατεί, προωθεί και κατευθύνει τόσο την είσπραξη όσο και την ¨νομιμοποίηση¨ των παράνομων προμηθειών όλων των πολιτικών προσώπων τόσο των εκάστοτε κυβερνήσεων όσο και των κομμάτων της αντιπολίτευσης σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ουγγαρία, η Σλοβενία, η Σλοβακία, η Τσεχία, η Κροατία και η Ρουμανία;

2. ΑΛΗΘΕΥΕΙ ότι ένα ποσοστό του 15% επί του συνόλου των εισπραχθέντων προμηθειών, ρέει σε μυστικούς λογαριασμούς του χριστιανοσοσιαλιστικού κόμματος της Βαυαρίας ( CSU ) και από εκεί διανέμεται στα άλλα γερμανικά κόμματα, εξασφαλίζοντας έτσι τη χρηματοδότηση των μυστικών επιχειρήσεων;

3. ΑΛΗΘΕΥΕΙ ότι η αρχή αυτού του επενδυτικού ταμείου της πολιτικής μάσας έγινε στις 06 Ιουνίου του 1998 με την παραλαβή στο Βερολίνο ενός πακέτου αμερικανικών ομολόγων αξίας 80 εκ. $, που απεστάλη από ένα ελληνικό κόμμα ( προμήθειες από το πρόγραμμα των ολλανδικών φρεγατών) και παρελήφθη από τους εκπροσώπους των γερμανικών υπηρεσιών, μιας κεντρικής γερμανικής τραπέζης και μιας γαλλικής τραπέζης;

4. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ κα. Μερκελ ότι για αντάλλαγμα των συνταξιοδοτικών εξασφαλίσεων που προσφέρετε σε αυτούς τους διεφθαρμένους πολιτικούς, τους πείθετε(!!!) να παίρνουν πάντα αποφάσεις ανάλογες με τις ορέξεις και τα συμφέροντα της γερμανικής κυβέρνησης;

5. ΑΛΗΘΕΥΕΙ ότι από τα ίδια ταμεία προέρχονται τα 2 εκ. Δυτ. Μάρκα που εισέπραξε ο προκάτοχος σας Χέλμουτ Κολ;

6. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ κα. Μερκελ, ότι τον Απρίλιο του 2009 έγιναν επώνυμες καταγγελίες στην ευρωπαϊκή υπηρεσία κατά της διαφθοράς ( OLAF ) για το ίδιο θέμα, τις οποίες ο τότε γερμανός διευθυντής της υπηρεσίας ( κατ εντολή της κυβέρνησης σας ) φρόντισε να τις θάψει;

7. ΑΛΗΘΕΥΕΙ ότι την ίδια χρονική στιγμή κατετέθη στην Εισαγγελία του Βερολίνου για το ίδιο θέμα εμπεριστατωμένα στοιχειοθετημένη μήνυση, η οποία κατ εντολή της κυβέρνησης σας θάφτηκε, κατά το γερμανικό ρητόν, ότι όπου δεν υπάρχει καταγγελία …δεν υπάρχει και δικαστής;

8. ΑΛΗΘΕΥΕΙ κα. Μερκελ ότι τόσο εσείς, ως πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος όπως και οι προκάτοχοι σας στο ίδιο αξίωμα κ.κ. Κολ και Σόιμπλε, δεν σεβαστήκατε ποτέ τους γερμανικούς νόμους που διέπουν την χρηματοδότηση των κομμάτων στην Γερμανία;

Η μήπως δηλώσατε στο προεδρείο της Βουλής αναδρομικά τα 18 εκ. Μάρκα που μεταφέρθηκαν με βαλίτσες σε συμβολαιογράφο του Μονάχου από δυο βιομήχανους, προκειμένου να διατεθούν στον προεκλογικό αγώνα του κόμματος σας, μέσω μιας συγκεκριμένης διαφημιστικής εταιρείας;!

9. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ κα. Μερκελ, ότι τον Φεβρουάριο του 2006 ασκήσατε πιέσεις μέσω εκβιασμού στον τότε Έλληνα Πρωθυπουργό, προκειμένου να θάψει την υπόθεση των υποκλοπών;

10. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ κα. Μερκελ, ότι από τον Οκτώβριο 2002 οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες έβαλαν χέρι σε Έλληνες πολίτες που διέμεναν ως τουρίστες στην Δρέσδη και ήταν μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης της 17Ν ( υπεύθυνοι για την χρηματοδότηση της οργάνωσης) καθώς και κορυφαία μέλη του ελληνικού υποκόσμου;

Τους αφήσατε να εισπράξουν μια επιταγή ύψους 5,7 εκατ. ευρώ και μετά τους κρύψατε στην πόλη Σους της Τυνησίας μέχρι να ξεχαστεί η υπόθεση; Δουλεύουν αυτά τα άτομα τώρα στην Ελλάδα για τις γερμανικές υπηρεσίες; Γιατί δεν δώσατε καμία πληροφόρηση στην ελληνική αντιτρομοκρατική υπηρεσία;

11. ΑΛΗΘΕΥΕΙ κα. Μερκελ, ότι γερμανός αξιωματούχος ανάγκασε το 2007 τον πολιτικό αρχηγό ενός ελληνικού κόμματος της αριστεράς , με την απειλή ότι θα δημοσιευτούν λεπτομέρειες από την προσωπική του ζωή, να παραιτηθεί από μια νέα υποψηφιότητα για την αρχηγία του κόμματος;

13. ΑΛΗΘΕΥΕΙ κα. Μερκελ ότι φέτος χρηματοδοτήθηκαν τρία ελληνικά κόμματα με 16.4 εκατ. € από την κυβέρνηση σας μέσω μυστικών κονδυλίων;

14. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ κα. Μερκελ, ότι υπάρχει πρόβλεψη και σχεδιασμός μιας στρατιωτικής κάλυψης και προστασίας των γερμανών υπηκόων που δρουν για λογαριασμό της κυβέρνησης σας στην Ελλάδα;

Ανέλαβε το 4ο γραφείο ( GNTA ) του γερμανικού αρχηγείου στρατού στο στρατόπεδο φαλκενστάιν στην πόλη του Κόμπλενζ τον επιχειρησιακό σχεδιασμό μιας «νατοϊκής» αστυνομικοστρατιωτικής επέμβασης στην Ελλάδα;

15. ΑΛΗΘΕΥΕΙ κα. Μερκελ, ότι η κυβέρνηση σας επινόησε, χρηματοδότησε και υποστήριξε την προσφυγή της κυβέρνησης των Σκοπίων στο δικαστήριο της Χάγης;

16. ΑΛΗΘΕΥΕΙ κα. Μερκελ, ότι σε συζητήσεις με αντιπροσώπους δυο κρατών, προβλέψατε πως στο εγγύς μέλλον ορισμένες περιοχές της Δυτικής Θράκης και μια ζώνη γύρω από την Φλώρινα θα ανεξαρτητοποιηθούν, προκειμένου να παράσχουν προστασία στις μειονότητες που διαμένουν εκεί;

17. ΑΛΗΘΕΥΕΙ κα. Μερκελ, ότι μέλη της ελληνικής κυβέρνησης σας εζήτησαν, υπό τον φόβο μελλοντικών διώξεων εκ μέρους της ελληνικής δικαιοσύνης, να δεσμευτείτε ότι θα τους προστατέψετε;

18. ΑΛΗΘΕΥΕΙ κα. Μερκελ, ότι οι γερμανικές εμπορικές αλυσίδες στην Ελλάδα πληρώνουν μέσω υπερτιμολογήσεων των προϊόντων τους, μίζες προς τρίτους;
Ήταν αυτός ο λόγος που αποχώρησε από την ελληνική αγορά η εταιρεία ALDI;
Χρησιμοποιούνται αυτές οι μίζες για να εξαγοραστούν οι συνειδήσεις ελλήνων πολιτικών και δημοσιογράφων;

19. Εν τέλει κα. Μερκελ είναι ΑΛΗΘΕΙΑ ότι ένας υπουργός της κυβέρνησης σας μάζεψε την άνοιξη του 2010 στο Βερολίνο όλους τους εισαγωγείς και εξαγωγείς της ελληνικής αγοράς των φωτοβολταϊκών και έστησε ένα καρτέλ με προσυμφωνημένες τιμές και διανομή περιφερειών ανά την ελληνική επικράτεια;»

http://www.koutipandoras.gr/?p=15072

Η Ελλάδα μπορεί να επικαλεσθεί “δημοσιονομική αδυναμία” (State of Necessity) και να σωθεί

Από K.S στις 2/2/2012

Πέρα από την τρομοκρατία που ασκείται στους Έλληνες για το ενδεχόμενο «χρεωκοπίας» της Ελλάδας, επιστροφής στη δραχμή κλπ., η ουσία είναι ότι ενώ η στάση πληρωμών αποτελεί ρεαλιστικό ενδεχόμενο, δεν φαίνεται να υπάρχει καμία σοβαρή προετοιμασία της Ελλάδας για να την αντιμετωπίσει, εάν χρειαστεί. Η γενική παραπληροφόρηση – τηλεοπτική και μη – συσκοτίζει την κατάσταση ακόμη περισσότερο. Ο κόσμος ακούει «στάση πληρωμών» ή «χρεωκοπία» και φαντάζεται τα χειρότερα.

Η αλήθεια είναι όμως, ότι ακόμη και εάν ένα κράτος κηρύξει στάση πληρωμών προς τους δανειστές του (αυτό εννοεί ο όρος «χρεωκοπία» κράτους), το κράτος εξακολουθεί να έχει στη διάθεσή του χρήματα από φόρους για πληρωμές των βασικών του λειτουργιών. «Στάση πληρωμών» ή «χρεωκοπία» κράτους στη διεθνή οικονομική αργκό δεν σημαίνει ότι το κράτος δεν έχει καθόλου χρήματα, αλλά ότι το κράτος παύει να εξυπηρετεί τα δάνειά του. Άσχετα από το επιθυμητό ή μη μιας στάσης πληρωμών των ελληνικών δανείων, η Ελλάδα πρέπει να προετοιμαστεί για μια τέτοια περίπτωση, για τον πολύ απλό λόγο ότι το ενδεχόμενο αυτό γίνεται όλο και πιο πιθανό. Πώς όμως θα πρέπει να χειριστεί μια τέτοια κατάσταση;

Αυτό που δεν μας λένε: State of Necessity

Επιμελώς αποκρύπτεται στην Ελλάδα από όλους ότι το διεθνές δίκαιο αναγνωρίζει σε ένα κράτος που βρίσκεται σε κατάσταση δημοσιονομικής αδυναμίας (αγγλ.: State of Necessity) το δικαίωμα να αναστείλει την πληρωμή των δανείων του. Αυτό δεν είναι η γνώμη του ανώνυμου Επώνυμου, αλλά όσα κωδικοποίησε η Διεθνής Νομική Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών (International Law Commission) από εφαρμογή αυτού του κανόνα για πάνω από έναν αιώνα στο διεθνές δίκαιο. Δείτε στο ILC-Yearbook του 1980 πόσα ενδιαφέροντα επιχειρήματα μπορεί να χρησιμοποιήσει η Ελλάδα έναντι των δανειστών της (από τη σελίδα 14 και μετά, ειδικά από το σημείο 25 και έπειτα) και αφήστε το ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α. να ζητάει «λογιστικό έλεγχο του χρέους», ενώ η Ελλάδα έχει στο χέρι της τη δυνατότητα να πει ένα νομιμότατο «ελάτε όταν έχω» στους δανειστές της.

Αυτό που αποκρύπτεται ακόμη πιο επιμελώς είναι ότι υπάρχει σήμερα όλο και πιο έντονη διεθνής αμφισβήτηση της δυνατότητας αναστολής των πληρωμών όταν τα δάνεια οφείλονται σε ιδιώτες δανειστές (όχι κράτη) και υπάγονται σε αλλοδαπό δίκαιο. Η σημαντικότερη αμφισβήτηση αυτού του είδους τα τελευταία χρόνια προήλθε από το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο το 2007, σε σχέση με τα χρέη της Αργεντινής, τη στιγμή που άλλα ανώτατα δικαστήρια (όπως της Ιταλίας το 2005) είχαν αναγνωρίσει ότι η Αργεντινή δικαιούται να αναστείλει τις πληρωμές των δανείων προς ιδιώτες πιστωτές, ακόμη και εάν αυτά υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο.

Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος, για τον οποίο υπάρχει τέτοια πίεση για το αγγλικό δίκαιο και ταυτόχρονα (κάτι που δεν λέγεται τόσο πολύ δημοσίως) για το δικαστήριο που θα κρίνει α) αν η Ελλάδα είναι πράγματι σε state of necessity και β) αν δικαιούται να αναστείλει τις πληρωμές προς ιδιώτες. Είναι η μόνη ελπίδα που έχουν σήμερα οι ιδιώτες πιστωτές να ξεπεράσουν το σημαντικότατο νομικό εμπόδιο της State of Necessity.

Οι δυνατότητες της Ελλάδας σε καθεστώς State of Necessity

Η δυνατότητα να επικαλεστεί η Ελλάδα State of Necessity σε περίπτωση χρηματοδοτικού αδιεξόδου είναι το βασικό της όπλο, που κινδυνεύει με το αγγλικό δίκαιο. Το ελληνικό δίκαιο (άρθρο 31 ν. 1914/1990) προβλέπει ότι οι όροι των ομολόγων (επιτόκιο, χρόνος αποπληρωμής κλπ.) ρυθμίζονται με απλές υπουργικές αποφάσεις. Αυτό σημαίνει ότι, όταν η Ελλάδα επικαλεστεί State of Necessity, μπορεί την άλλη στιγμή με μια απλή υπουργική απόφαση να σταματήσει την τοκογονία των ομολόγων (0% επιτόκιο) και να αναστείλει την πληρωμή τους για όσο διαρκεί η State of Necessity. Με τον τρόπο αυτό, ρίχνει το έλλειμμά της κατά 6% ή περισσότερο (όσο είναι η δαπάνη των τόκων ως ποσοστό του ΑΕΠ) και σταματάει να έχει την πίεση της αποπληρωμής του χρέους. Το σημαντικότερο: Η νομιμότητα μιας τέτοιας ενέργειας θα κριθεί (πλην περιπτώσεων όπου ενεργοποιούνται ρήτρες διεθνούς διαιτησίας) από τα ελληνικά δικαστήρια.

Το ίδιο ακριβώς μπορεί να κάνει και με τα δάνεια του Μνημονίου, με τη διαφορά ότι εδώ θα χρειαστεί νόμος της Βουλής και όχι απλή υπουργική απόφαση. Εδώ η επίκληση της State of Necessity θα είναι όμως πιο ασφαλής, διότι η εφαρμογή της State of Necessity δεν αμφισβητείται έναντι άλλων κρατών ή διεθνών οργανισμών – ασχέτως του ότι η δανειακή σύμβαση του Μνημονίου προβλέπει παραίτηση της Ελλάδας από ασυλίες εθνικής κυριαρχίας: Αυτά δεν ισχύουν όταν υπάρχει State of Necessity, που αποτελεί αναγκαστικό διεθνές δίκαιο. Εδώ η νομιμότητα της State of Necessity θα κριθεί από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δύσκολα θα αρνηθεί ότι η Ελλάδα βρίσκεται πράγματι σε State of Necessity.

Σε απλή αριθμητική, η επίκληση της State of Necessity σημαίνει για την Ελλάδα αυτόματη μείωση του ελλείμματός της στο 3-4%, το οποίο μπορεί να καλυφθεί (εντός του ευρώ και χωρίς καμία ανάγκη για μετάβαση στη δραχμή) είτε με εσωτερικό δανεισμό, είτε με στοχευμένες περικοπές δαπανών, είτε με δανεισμό από τρίτα κράτη, που θα είχαν ενδιαφέρον ή συμφέρον να δανείσουν την Ελλάδα. Για τους δανειστές της Ελλάδας σημαίνει ότι κρατούν όλο το κεφάλαιό τους, αλλά θα ξεκινήσουν ξανά να εισπράττουν τόκους και να μπορούν να ζητήσουν αποπληρωμή του κεφαλαίου τους, όταν η Ελλάδα δηλώσει ότι έχει ξεπεράσει τη State of Necessity. Αυτό θα συμβεί από τη στιγμή που θα επιτευχθούν τα πρώτα πλεονάσματα και βελτιωθεί η διεθνής χρηματοπιστωτική εικόνα της Ελλάδας, ώστε να μπορεί να απευθυνθεί ξανά στις αγορές χρήματος.

Θεωρίες συνωμοσίας

Εδώ τίθεται το ερώτημα: Αν είναι τόσο απλό και τόσο εύκολο, γιατί δεν θέλουν όλοι να ακολουθήσει η Ελλάδα αυτή την λύση, που αφήνει ευχαριστημένους και την Ελλάδα, που θα ξεφύγει από το Μνημόνιο, και τους δανειστές, που δεν θα πρέπει να υποστούν κανένα haircut;

Πρώτον, διότι από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά η ηγεσία της Ελλάδας υπηρετεί οποιαδήποτε άλλα συμφέροντα, εκτός από τα ελληνικά.

Δεύτερον, διότι η ελληνική κρίση προκλήθηκε στα πλαίσια ευρύτερου νομισματικού πολέμου και συντηρείται στα πλαίσια του ίδιου νομισματικού πολέμου.

Τρίτον, διότι η ελληνική κρίση είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για πλιάτσικο στην ελληνική δημόσια περιουσία και στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και αυτοί που κινούν τα νήματα δεν θέλουν να αφήσουν τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη.

Αυτά όλα μπορεί να είναι θεωρίες συνωμοσίας, όμως είναι και η μόνη λογική εξήγηση γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει διερευνηθεί η προφανής (και νόμιμη) λύση για την Ελλάδα, που είναι η, σε διαπραγμάτευση με τους εταίρους, κήρυξη της Ελλάδας σε προσωρινή State of Necessity (δημοσιονομική αδυναμία), ζητώντας από τους πιστωτές να μην χάσουν κεφάλαιο (όπως στο PSI), αλλά μόνον τόκους για κάποιο χρονικό διάστημα, μέχρι να στρώσει η Ελλάδα τα οικονομικά της.

Κάθε αντίλογος είναι ευχαρίστως δεκτός. Δεδομένα είναι όμως ότι α) η State of Necessity ως κανόνας του διεθνούς δικαίου είναι εκεί και ήταν εκεί πάντα και β) κανείς δεν μιλάει για αυτή τη ρεαλιστικότατη εκδοχή, ενώ διαδεδομένες είναι οι μη ρεαλιστικές συζητήσεις για λογιστικό έλεγχο του χρέους κλπ.

Αν αυτά από μόνα τους δεν μας υποψιάζουν ότι οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν κάποια βάση, ας δούμε τουλάχιστον κατάματα την πραγματικότητα μιας ενδεχόμενης ελληνικής χρεωκοπίας: Η Ελλάδα πρέπει να μπορεί να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση προς το συμφέρον της. Και το καθαρό συμφέρον της είναι, αν χρειαστεί να επικαλεστεί State of Necessity, όπως είναι όλο και πιθανότερο, να το κάνει αυτό με τα ελληνικά ομόλογα υπό το υπάρχον καθεστώς τους.

 

ΣΗΜ. ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΥ Ευχαριστούμε τον φίλο Σπύρο Κουτρούλη, που έστειλε το παραπάνω κείμενο.

Το ελληνικό πρόβλημα δε θα λυθεί / του Λόρενς Νάιτ

Why Greece won’t go away ©BBC

Tις επόμενες μέρες να περιμένετε πολύ θόρυβο για την «εκπληκτική συμφωνία» που θα διαγράψει ένα μεγάλο μέρος του πελώριο δημόσιου χρέους της Ελλάδας -και θα χορηγήσει στην κλυδωνιζόμενη χώρα και δεύτερο «πακέτο» βοήθειας, ύψους άλλων 130 δις ευρώ.

Αλλά μην «τσιμπάτε»: στην πραγματικότητα, τα προβλήματα της Ελλάδας εξακολουθούν να είναι εξίσου μεγάλα.

Οι ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας (τράπεζες και ανάλογοι δανειστές) πιθανότατα θα συμφωνήσουν να διαγράψουν το 50% της ονομαστικής αξίας των ελληνικών χρεογράφων τους. Αν προσθέσετε κι άλλα «δωράκια» στην Ελλάδα, π.χ. το μικρότερο επιτόκιο και την επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής, οι συνολικές απώλειες των δανειστών της μπορεί να φθάσουν ως και το 70%, ανάλογα πώς τις μετράτε.

Αλλά αυτή η «εκπληκτική» εξέλιξη δεν είναι παρά η αναγνώριση της πραγματικότητας: τους τελευταίους μήνες οι χρηματαγορές ήδη εκτιμούν την πραγματική αξία των ελληνικών χρεογράφων στο 25% της ονομαστικής τους αξίας.

Οι περισσότερες από τις τράπεζες που έχουν δανείσει την Ελλάδα, έχουν ήδη συμπεριλάβει στους ισολογισμούς τους μεγάλο μέρος των απωλειών τους.

Πολύ φασαρία γίνεται και για το ρόλο της «ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας» (ΕΚΤ), η οποία κατέχει κάμποσο από το ελληνικό χρέος, αλλά αρνείται να συμμετάσχει στο συλλογικό «κούρεμα», προς μεγάλη δυσαρέσκεια των ιδιωτών δανειστών της Ελλάδας -που ως εκ τούτου καλούνται να αναλάβουν ακόμα μεγαλύτερο τμήμα των απωλειών που είναι απαραίτητες για να μειώσει η Ελλάδα το χρέος της σε βιώσιμα επίπεδα. Όπως φαίνεται, τελικά η ΕΚΤ θα αναλάβει από τη μεριά της τμήμα των ζημιών αυτών, αφού πρώτα εξασφαλίσει πως θα τη στηρίξουν οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ευρωζώνης.

Κατά τα άλλα, η ΕΚΤ ζητά από τους Έλληνες ένα ακόμα κομμάτι της σάρκας τους, υπό τη μορφή νέων περικοπών στις κρατικές δαπάνες ύψους 1.5% του ελληνικού ΑΕΠ. Αυτή φαίνεται να είναι η έκπληξη της τελευταίας στιγμής.

Πολλά ερωτήματα υπάρχουν ακόμα όσον αφορά τις ελληνικές τράπεζες. Κατέχουν ένα μεγάλο μερίδιο του ελληνικού δημοσίου χρέους, και πιθανότατα θα αναζητήσουν κρατική ενίσχυση για να καλύψουν τις ζημιές τους. Πράγμα που σημαίνει πως ένα μεγάλο μέρος της παρεχόμενης βοήθειας προς την Ελλάδα δεν είναι παρά λεφτά που θα της τα πάρουν από τη μια τσέπη για να της τα βάλουν στην άλλη.

Χωρίς εναλλακτική λύση

Φυσικά, είναι πάντα πιθανό να μην επιτευχθεί συμφωνία. Αλλά οι επιπτώσεις τότε θα είναι τόσο καταστροφικές για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, που κάτι τέτοιο φαίνεται απίθανο.

Η ελληνική κυβέρνηση θα κληθεί στις 20 Μαρτίου να αποπληρώσει ένα χρεόγραφο ύψους 14 δις ευρώ. Χωρίς συμφωνία, η Ελλάδα δεν πρόκειται να λάβει άλλη βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και το «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ). Χωρίς βοήθεια, δε θα μπορέσει να αποπληρώσει το χρέος της.

Αν συμβεί αυτό, τα πράγματα θα χειροτερέψουν ακόμα περισσότερο για τους δανειστές της. Το ελληνικό χρέος υπόκειται ως επί το πλείστον στο εγχώριο δίκαιο, που σημαίνει πως στο χειρότερη περίπτωση η Ελλάδα μπορεί απλά να ψηφίσει ένα νόμο που θα διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της.

Αλλά μια άτακτη ελληνική χρεοκοπία θα επηρεάσει αρνητικά ολόκληρη την ευρωζώνη. Η μεγαλύτερη ζημιά θα αφορά την αξιοπιστία ολόκληρης της προσπάθειας διάσωσης των υπερχρεωμένων κρατών-μελών της. Αν οι πολιτικοί της ευρωζώνης αποτύχουν να διαχειριστούν την περίπτωση της Ελλάδας, τι αξιοπιστία θα έχουν ως διασώστες της -πολύ μεγαλύτερης- Ιταλίας; Οι αγορές θα αρχίσουν ξανά να θέτουν δύσκολες ερωτήσεις, και οι πάντες θα προεξοφλήσουν πως η Πορτογαλία θα είναι η επόμενη χώρα που θα ξεμείνει από λεφτά.

Φυσικά, μια χρεοκοπία θα είναι καταστροφική και για τους ίδιους τους Έλληνες. Θα τους ξεκόψει από τη μοναδική πηγή ρευστότητας που τους έχει απομείνει: τα «πακέτα» διάσωσης της ΕΕ και του ΔΝΤ στο ελληνικό κράτος και της ΕΚΤ στις ελληνικές τράπεζες. Χωρίς τα λεφτά αυτά, η Ελλάδα δε θα μπορεί να πληρώσει ούτε καν τις βασικές κρατικές λειτουργίες της.

Στο σημείο αυτό, η θέση της Ελλάδας έχει βελτιωθεί: το τελευταίο εξάμηνο του 2011 μάλιστα παρουσίασε μικρό πρωτογενές πλεόνασμα.

Αλλά μην πλανιέστε: η Ελλάδα δεν θα έχει αρκετά λεφτά για να σώσει τις τράπεζές της. Και η κρατική χρεοκοπία, σε συνδυασμό με την κατάρρευση των εγχωρίων τραπεζών, θα βυθίσει τη χώρα σε ακόμα χειρότερη ύφεση, που σημαίνει περαιτέρω μείωση των φορολογικών εσόδων και νέα αύξηση κρατικών δαπανών σαν τα επιδόματα ανεργίας (αν υποθέσουμε πως το κράτος θα έχει ακόμα αρκετά λεφτά για να τα καταβάλλει).

Η πραγματική ιστορία

Οπότε, με δεδομένο πως η χρεοκοπία δεν είναι επιλογή, κατά πάσα πιθανότητα θα έχουμε μια συμφωνία της υστάτης στιγμής, κατά την τιμημένη ευρωπαϊκή παράδοση.

Αλλά ξέρετε κάτι; Τελικά, δεν έχει τόση σημασία!

Όσοι προσηλώνονται στην ικανότητα της Ελλάδας να ξεπληρώσει τα χρέη της, χάνουν το σημαντικό. Το πραγματικό ερώτημα είναι αν η Ελλάδα θα συνεχίσει να διαθέτει την πολιτική βούληση να παραμείνει εντός της ευρωζώνης.

 Να μερικές πραγματικά σημαντικές στατιστικές:

• Μετά την ένταξή της στην ευρωζώνη, το 2001, το ελληνικό κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος (που μετράει την μισθολογική ανταγωνιστικότητα) σε σχέση με το γερμανικό αυξήθηκε κατά 32%.

• Σύμφωνα με στοιχεία του «μπλούμπεργκ» το έλλειμμα του ελληνικού τρέχοντος ισοζυγίου πληρωμών (ένας ευρύτερος τρόπος υπολογισμού του εμπορικού ελλείμματος) έφτανε στα μέσα της περσινής χρονιάς το 10% του ΑΕΠ.

• Την τελευταία τριετία, ως τον περσινό Νοέμβριο, οι Έλληνες καταθέτες (νοικοκυριά και επιχειρήσεις) προχώρησαν σε αναλήψεις του 28% των καταθέσεών τους σε ελληνικές τράπεζες, κι έκτοτε ο ρυθμός αυτός επιταχύνθηκε.

• Η ελληνική οικονομία υπέστη ύφεση της τάξης του 5.5% πέρσι (συνολικά 12% από το 2008) και φέτος αναμένεται να μειωθεί κατά άλλο ένα 2.8%.

 Τι μας λένε αυτές οι στατιστικές;

 Η πρώτη μάς λέει πως οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν μπορεί να γίνουν ανταγωνιστικοί χωρίς σημαντικές μισθολογικές περικοπές στην Ελλάδα (ή μεγάλες μισθολογικές αυξήσεις στη Γερμανία).Τα «ωραία χρόνια» πριν το 2008 οι μισθοί στην Ελλάδα αυξήθηκαν υπερβολικά γρήγορα. Κανονικά, χάρη στην υποτίμηση, η ύπαρξη της δραχμής θα είχε αντισταθμίσει αυτή την τάση, αλλά στην ευρωζώνη δραχμή δεν υπάρχει. Οπότε δια των μισθολογικών τους αυξήσεων οι Έλληνες εργαζόμενοι έθεσαν εαυτόν εκτός αγοράς.

 Η δεύτερη στατιστική είναι συνέπεια της μείωσης της ελληνικής ανταγωνιστικότητας. Μας λέει απλά πως η Ελλάδα ξοδεύει πολύ περισσότερα για να αγοράζει εισαγόμενα προϊόντα από όσα κερδίζει πουλώντας προϊόντα της στο εξωτερικό. Συνολικά η ελληνική οικονομία ξοδεύει 10% περισσότερα από όσα εισπράττει, κι αυτό ισχύει και σήμερα, μετά τις κυβερνητικές περικοπές. Η συμφωνία για το «κούρεμα» ίσως να το μειώσει αυτό λιγάκι -ως και κατά 2%- λόγω της μείωσης του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους. Αλλά αν η Ελλάδα θέλει να μπορέσει να αποπληρώσει τα χρέη της, υπάρχει ανάγκη να φτάσει στο μηδέν, ίσως και να γίνει πλεονασματικός.

 Εντωμεταξύ πάντως, προκειμένου να χρηματοδοτήσει το 10% των περιττών δαπανών της, η ελληνική οικονομία συνολικά συνεχίζει να βρίσκει τα λεφτά από αλλού, κυρίως από τον εξωτερικό δανεισμό.

 Φυγή κεφαλαίων

 Αλλά ο υπόλοιπος κόσμος είναι απρόθυμος να δανείσει στην Ελλάδα -κι αυτός είναι ο λόγος που η ΕΕ και το ΔΝΤ αναγκάστηκαν να βγουν μπροστά για να σώσουν το ελληνικό κράτος και η ΕΚΤ αναγκάστηκε να διασώσει τις ελληνικές τράπεζες.

 Όμως οι ξένοι δανειστές δε φοβούνται απλά πως το ελληνικό κράτος δε θα κατορθώσει να αποπληρώσει τα χρέη της. Φοβούνται πως η Ελλάδα θα φύγει από το ευρώ. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα χρεοκοπήσουν όχι μόνο το ελληνικό κράτος, αλλά κι όλοι οι Έλληνες, καθώς θα μετατρέπουν τα εισοδήματά τους σε δραχμές υποτιμημένες κατά πάνω από 50%.

 Επίσης, οι διεθνείς αγορές δεν είναι οι μόνες που φοβούνται έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.

 Η τρίτη μας στατιστική δείχνει μεγάλη φυγή κεφαλαίων, καθώς οι επιχειρήσεις, και σταδιακά οι απλοί Έλληνες, εξάγουν τα λεφτά τους ή ρευστοποιούν τις καταθέσεις τους και τις τοποθετούν σε θυρίδες -ή στη Γερμανία. Οπότε το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι τα λεφτά έπαψαν να εισέρχονται στην Ελλάδα· είναι πως κι αυτά που υπήρχαν διαφεύγουν στο εξωτερικό! Πράγμα που καθιστά ακόμα δυσχερέστερο για το τραπεζικό σύστημα να επιτελέσει το βασικό του ρόλο, της υποστήριξης στην ελληνική οικονομία.

 Κι έτσι φτάνουμε στην επόμενη στατιστική μας: από οικονομικής απόψεως, η Ελλάδα έχει βουλιάξει για τα καλά. Οι τράπεζες δε δανείζουν. Οι επιχειρήσεις δεν επενδύουν. Οι απλοί Έλληνες -που έχουν χάσει τη δουλειά τους ή φοβούνται πως θα τη χάσουν- περικόπτουν τα έξοδά τους. Και φυσικά η ελληνική κυβέρνηση διατάχθηκε να περικόψει τις δαπάνες της.

 Κι όμως, συνολικά η Ελλάδα συνεχίσει να κάνει σπατάλες -και άρα να εξαναγκάζεται να δανείζεται από το εξωτερικό- ίσες με το 10% της αξίας όλων όσων παράγει η χώρα το χρόνο. Είτε οι επώδυνες δαπάνες (για όλους τους Έλληνες, όχι μόνο για την κυβέρνηση) συνεχίζονται για πολλά-πολλά ακόμα χρόνια, είτε η Ελλάδα προχωράει στην «πυρηνική» επιλογή και φεύγει από το ευρώ (που είναι ο ταχύτερος και ασφαλέστερος τρόπος να κερδίσει σε ανταγωνιστικότητα και να μηδενίσει το τρέχον έλλειμμά της στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, αλλά είναι επίσης ακραία οδυνηρός).

 Α! Υπάρχει κι άλλη μια στατιστική! Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση που έγινε το Νοέμβριο, τα τρία τέταρτα των Ελλήνων συνεχίζουν να υποστηρίζουν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη.

 Τελικά όμως, μία από αυτές τις στατιστικές θα πρέπει να διαψευσθεί.

 Ο Laurence Knight είναι οικονομικός συντάκτης του BBC

http://www.ppol.gr/cm/index.php?Datain=7530&LID=1

Η παρέα του φόρουμ που θέλει να γράψει ιστορία

Όλα ξεκίνησαν πριν από λίγες ημέρες. Μέλη του forum του Capital.gr βρέθηκαν από κοντά, συζήτησαν και ίδρυσαν την Πατριωτική Κίνηση. Είναι από τις λίγες φορές στην Ελλάδα που μία πολιτική κίνηση γεννιέται και ξεδιπλώνεται μέσα από το internet. Μέσα από τα λεγόμενα social media. Η κίνηση ξεκίνησε από 2-3 φίλους και μέσα σε λίγες μέρες αριθμεί περισσότερα από 100 μέλη. Δεν ξέρουμε αν θα τους δούμε και στις εκλογές, αλλά το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι κινητοποιούνται έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Προσωπικά δεν συμφωνώ με πολλές από τις απόψεις τους. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα, αν συμφωνεί μαζί τους ο Μαυρίδης ή ο οποιοσδήποτε άλλος. Προσωπικά πιστεύω ότι ο ρόλος του Μέσου είναι να διευκολύνει την ανταλλαγή απόψεων. Με ενθουσιάζει το γεγονός ότι η κίνηση αυτή δημιουργήθηκε μέσα από τις σελίδες του forum του Capital. Με εκπλήσσουν οι θέσεις τους. Από την άλλη πλευρά, ουδείς από εμάς έχει το αλάθητο. Γνωρίστε τους, λοιπόν, μέσα από μία συνέντευξη. Δεν δέχτηκαν να έχει προσωπικό χαρακτήρα. Ομαδικές ήθελαν να είναι οι απαντήσεις. Σεβαστή η άποψή τους. 

Δημιουργήσατε μία πολιτική κίνηση. Ο χώρος που βρεθήκατε όλοι μαζί ήταν αυτός του internet. Το forum του Capital.gr ήταν το συνδετικό σας στοιχείο. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύετε και τι επιδιώκετε, πως μπορείτε να αποτινάξετε από πάνω σας τον χαρακτηρισμό «επαναστάτες του πληκτρολογίου»; Είναι μία προσπάθεια του κατεστημένου να αφοπλίσει αυτού του είδους τις κινήσεις ή έχουν κι ένα δίκιο;

Το forum του Capital, ανεξάρτητα από το σκοπό και τη γενικότερη «θεωρητική» φιλοσοφία του, έχει αποδείξει, ότι είναι, πάνω απ΄ όλα, χώρος γόνιμης ανταλλαγής απόψεων. 

Για εμάς πάντως δεν πρόκειται για επανάσταση… Εκτός αν επανάσταση θεωρείται η προσπάθεια ουσιαστικής ενημέρωσης των πολιτών για όλες τις πτυχές των γεγονότων που διαδραματίζονται στην χώρα τα τελευταία χρόνια. Διαπιστώνουμε και εμείς, όπως όλος ο Ελληνικός λαός, ότι κάτι πάει πάρα πολύ στραβά στην χώρα μας σε σχέση με την διαχείριση της κρίσης, με παράλληλη έλλειψη αναλυτικής πληροφόρησης. Ο κόσμος γνωρίζει μόνο την Κυβερνητική άποψη. 

Είναι αλήθεια ότι ο αγώνας που κάνουμε αξιοποιεί το διαδίκτυο για την εξάπλωση των απόψεών μας και την ενημέρωση των πολιτών. Όμως είμαστε έτοιμοι, για την επίτευξη του βασικού μας στόχου, να εξετάσουμε την χρήση όλων των νόμιμων ενεργειών, πέραν αυτών της ενημέρωσης και των αναλύσεων. 

Σε κάθε περίπτωση, είμαστε υπέρ της άποψης ότι ο λαός πρέπει επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν από το Σύνταγμα και να αξιοποιήσει την τεράστια δύναμή του. Οι πολίτες σε μια λειτουργούσα δημοκρατία δεν μπορούν να αφοπλιστούν για τον απλό λόγο ότι αυτοί είναι οι φορείς της δημοκρατίας. 

Το κατεστημένο προσπαθεί να φιμώσει όλες τις ανεξάρτητες φωνές. περιορίζοντας τις δυνατότητες πρόσβασης στα Μ.Μ.Ε. Θέλουμε να ακουστεί και η άλλη άποψη. Είναι ένας από τους στόχους μας. 

Ποιες είναι οι επιδιώξεις σας; Μπορείτε να περιγράψετε τις βασικές σας θέσεις και τους πολιτικούς σας στόχους μέσα σε πέντε σειρές; 

Για αρχή λέμε «όχι» σε νέα ενυπόθηκα δάνεια. Πρακτικά ανταλλάσουν το μη ενυπόθηκο χρέος μας, που διέπεται από το Ελληνικό Δίκαιο με νέο ενυπόθηκο υπό Αγγλικό Δίκαιο, πράγμα εγκληματικό σε βάρος της χώρας. Αυτά γινόντουσαν μόνο σε εποχές που υπήρχαν αποικιοκρατικές συμβάσεις μεταξύ των χωρών. 

Επίσης αρνούμαστε την ψήφιση της δανειακής σύμβασης που ξεπουλά την χώρα μας (με νομιμοποίηση όλων των μεταβιβάσεων της Δημόσιας περιουσίας στην «ξεπουλητική» εταιρία). Μεταξύ άλλων μεταβιβάζεται και όλος ο ορυκτός πλούτος και τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων που πιθανών υπάρχουν. 

Σαν τρίτος στόχος μας είναι η λήψη μέτρων πραγματικής δημοσιονομικής εξυγίανσης. Ταχύτατος ισοσκελισμός του προϋπολογισμού και πρωτογενές πλεόνασμα. Καθώς και μεταρρύθμιση του πολιτεύματος, με σκοπό την συνεχή συμμετοχή των πολιτών στην λήψη των αποφάσεων. 

Για την βιωσιμότητα του χρέους και αφού δεν γίνεται αλλιώς, είναι προτιμότερο και πιο δίκαιο να χάσουν λεφτά οι δανειστές κι όχι να επιβαρυνθούν οι λαοί της Ευρώπης. Ας μην ξεχνάμε πως οι αγοραστές των ελληνικών ομολόγων είναι επενδυτές. Δεν είναι δυνατόν να καταδικάζουμε στην ανέχεια ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, μόνο και μόνο για να μην χάσουν από μια άστοχη επένδυση. 

Σε εποχές κρίσης, όπως οι σημερινές, ευνοούνται και αναπτύσσονται ακραίες πολιτικές θέσεις. Πώς δέχεστε τις αιτιάσεις ότι κι οι δικές σας τοποθετήσεις είναι εθνικοκεντρικές; Αν αυτό είναι αλήθεια, πως εξηγείται το γεγονός ότι η κίνησή σας αναπτύχθηκε μέσα από ένα forum για την Οικονομία; Μέσα, δηλαδή, από έναν κατεξοχήν φιλελεύθερο χώρο. Όπως και να το κάνουμε, οι αγορές και η Οικονομία είναι προνομιακός χώρος έκφρασης των φιλελεύθερα πολιτικών δυνάμεων. 

Το forum του Capital λόγω του πλήθους αλλά και της ποιότητας των συμμετεχόντων αποτέλεσε την ιδανική κοιτίδα για την δημιουργία μιας ευρείας ομάδας πολιτών που συμμερίζονται κοινές ανησυχίες για το μέλλον της πατρίδας μας. 

Αγαπάμε την Ελλάδα και αυτό που θέλουμε είναι να προσφέρουμε στην γενιά μας αλλά και τις επόμενες γενιές τις προϋποθέσεις για να ζήσουν με αξιοπρέπεια. 

Σε κάθε περίπτωση, είμαστε ξεκάθαρα υπέρ της απόλυτης ελευθερίας του λόγου και πιστεύουμε ότι η σύνθεση των απόψεων και ο διάλογος είναι η αρχή της δημιουργίας. 

Θεωρούμε όμως αδιανόητο να χαρακτηρίσουμε ως ακραίες, θέσεις που εκπορεύονται από έναν καθαρά εθνικό προσανατολισμό. Αντιθέτως, θα τις χαρακτηρίζαμε αναγκαίες, επιτακτικές θα λέγαμε, αν λάβουμε υπόψη μας την κρισιμότητα της κατάστασης. Δεν νομίζουμε ότι αντέχει στη λογική η θέση «να μην βάζουμε τις δικές μας ανάγκες πάνω από τις ανάγκες των άλλων» και να θυσιαζόμαστε προς τέρψιν νεφελωδών οραμάτων και ακαθόριστων ιδεολογημάτων, απ’ όπου κι αν αυτά προέρχονται. Ως Έλληνες πολίτες αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας και κατ’ επέκταση την ίδια μας την ζωή, πρώτα και πάνω απ’ όλα. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, η βάση της συζήτησης αυτής οφείλει να είναι η γενική αρχή που προτάσσει ότι η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. 

Ανάμεσα μας, που είμαστε περίπου 100 μέλη, έχουμε αριστερούς, δεξιούς, κεντρώους, ανεξαρτήτους, πρώην ΠΑΣΟΚ, ΝΔ κλπ. Αν θέλετε, απ’ αυτό προκύπτει και ένα πολύ ισχυρό μήνυμα που θέλουμε να εκπέμψουμε. Ότι αυτή την στιγμή προέχει να σωθεί η χώρα. Αφήνουμε όλες τις άλλες διαφορές στην άκρη και ενωνόμαστε για το κοινό συμφέρον του Ελληνικού λάου. 

Σε τι διαφέρετε από άλλους; Τι καινούργιο φέρνετε; 

Η διαφοροποίηση δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν είμαστε κάποιο προϊόν που προσπαθεί να βρει θέση στην αγορά. 

Είμαστε κίνηση συγκεκριμένου σκοπού. Αυτή την στιγμή μας νοιάζει μόνον να μην ξεπουληθεί η χώρα και να μας υποθηκεύσουν μέχρι τα δισέγγονα μας. 

Είμαστε ακομμάτιστοι, αχρωμάτιστοι, και επιδιώκουμε την ενότητα όλων. 

Η κίνηση μας κινείται ανώνυμα. Δηλαδή δεν προβάλλεται κανένας ατομικά. 

Μαζεύουμε υπογραφές υποστήριξης . Η διάδοση της ιδέας μέσω διαδικτύου- Και όχι μόνο , βασίζεται στην αλυσιδωτή αντίδραση. 

Πέρα από αυτό και μετά την επίτευξη του βασικού μας στόχου, μπορούμε να συζητήσουμε με όσους πολίτες ενδιαφέρονται χωρίς αποκλεισμούς, για το πώς θα διαμορφώσουμε μια καλύτερη και πιο δημοκρατική κοινωνία. 

Είστε εναντίον της νέας δανειακής σύμβασης. Πιστεύεται ότι η χώρα μας έχει μέχρι σήμερα αδικηθεί από τους Ευρωπαίους; 

Το σχέδιο των Ευρωπαίων για την Ελλάδα ήταν λανθασμένο εξαρχής (εάν υποθέσουμε ότι ο πραγματικός τους σκοπός δεν ήταν διαφορετικός από αυτόν που προβαλλόταν) και πολλοί από τα μέλη του Capital το είχαμε επισημάνει στα σχόλιά μας. Ύστερα από 2 χρόνια εφαρμογής του υποτιθέμενου προγράμματος σωτηρίας, οι αρχικές μας αρνητικές υποθέσεις (όσων τουλάχιστον είχαμε ταχθεί εξ αρχής κατά) αποδείχτηκαν στην πράξη με τον πιο κραυγαλέο και δυσάρεστο τρόπο. Συνεπώς, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να συνεχίζουμε σε μια καταστροφική πορεία, είτε αυτή είναι προϊόν δόλου είτε απλής ανοησίας. Από τα παραπάνω γίνεται προφανές ότι τασσόμαστε κατά της δανειακής σύμβασης η οποία, αν κρίνουμε από τα μέχρι σήμερα νομικά τερατουργήματα της κυβέρνησης-Τρόικας, δεν θα είναι καθόλου αθώα. 

Δεν επιθυμούμε να κάνουμε δίκη προθέσεων αλλά η πραγματικότητα είναι ότι είτε λόγω λαθών είτε λόγω σκοπιμοτήτων και από τα δύο μέρη (τρόικα και πολιτικό σύστημα) η Ελλάδα βρίσκεται στην γωνία και αντιμέτωπη με μια μεγάλη καταστροφή. 

Ο ήδη ψηφισμένος από το ΠΑΣΟΚ εφαρμοστικός νόμος (κεφάλαια Α,Β) είναι ένα κείμενο τουλάχιστον αποικιοκρατικό και αποτελεί, κατά την γνώμη μας, μνημείο υποτέλειας από την μεριά της Ελλάδας και φυσικά φαυλότητας από την μεριά του Δ.Ν.Τ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Σε κάθε περίπτωση θεωρούμε ότι αυτό είναι ένα κείμενο που στην καλύτερη περίπτωση θα πρέπει να υποστεί σημαντικότατες αναθεωρήσεις για να μπορεί να χαρακτηριστεί έστω αξιοπρεπές και για τα δύο μέρη. 

Έχουμε βάσιμες υποψίες, από όλα τα δεδομένα, ότι επιχειρείται να γίνει στην χώρα μας το μεγαλύτερο πλιάτσικο εθνικού πλούτου που έχει γίνει ποτέ εναντίον χώρας. Διαβάστε στον εφαρμοστικό νόμο, τα άρθρα που αφορούν την ξεπουλητική εταιρεία (υποκριτικά το ονομάζουν «Ταμείο Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας») και θα καταλάβετε πλήρως τί εννοούμε. Έχουμε κάνει μια προσπάθεια στο site μας για μια κατανοητή παρουσίαση, για να μάθει ο κόσμος με απλά λόγια, πρώτον, πώς θα γίνει το πλιάτσικο και, δεύτερον, να μάθει ο κόσμος τί ψήφισαν οι βουλευτές. 

Εμείς κάνουμε ακριβώς ό,τι μπορούμε για να μην τους αφήσουμε… να μας ξεπουλήσουν. 

Και μια λεπτομέρεια, αυτός ο εφαρμοστικός νόμος ήταν ένας νόμος που κάποιοι μας τον στείλανε έτοιμο… και οι δικοί μας οι βουλευτές, τώρα μαθαίνουμε ότι τον ψήφισαν χωρίς καν να τον έχουν διαβάσει! 

Ξέρετε ποιοι τον έφτιαξαν και μας τον έστειλαν; Θα σας εντυπωσιάσω τώρα… 

Αυτοί που έφτιαξαν και το σχέδιο Ανάν – το ίδιο νομικό γραφείο. Μήπως σας λέει κάτι αυτό; Στην Κύπρο, όμως, υπήρξε ο Τάσος Παπαδόπουλος που είπε το μεγάλο «ΟΧΙ»! Μήπως πρέπει να θυμηθούμε ότι υπέρ του σχεδίου Ανάν είχε ταχθεί ο ίδιος άνθρωπος που έφερε εδώ το ΔΝΤ; Ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου! 

Ένα άλλο σκέλος της ίδιας ερώτησης: Αν εσείς ήσασταν Γερμανός φορολογούμενος και η κυβέρνησή σας ζητούσε να συνεισφέρετε για την σωτηρία της Ελλάδας, τί θα κάνατε;

Είναι δύσκολο για τους Ευρωπαίους πολίτες (και όχι μόνο τους Γερμανούς) να έχουν πραγματική πληροφόρηση για την οικονομική και δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας. 

Θα ζητούσα όμως, όπως είναι φυσικό, άμεση δημοσιονομική εξυγίανση μέσω του δραστικού περιορισμού έως και εξαφάνισης των πρωτογενών ελλειμμάτων της Ελλάδας. 

Επίσης, αναλογιζόμενος ότι το ρίσκο να χάσεις χρήματα από λανθασμένες επενδύσεις είναι βασικό συστατικό στοιχείο του καπιταλισμού, θα πρότεινα στους κατόχους ομολόγων της Ελλάδας να διαμορφώσουν μαζί με τους Έλληνες ένα ρεαλιστικό πλάνο αποπληρωμής και βιωσιμότητας του Ελληνικού χρέους και η δική μας βοήθεια να πήγαινε για ανάπτυξη της χώρας, ώστε να συμπαρασταθούμε στον σύμμαχο και συνέταιρο Ελληνικό λαό. 

Ας πούμε ότι δεν ψηφίζουμε την δανειακή σύμβαση. Ποια θα είναι η επόμενη ημέρα; Προσωπικά μου δημιουργεί απέχθεια η επιστροφή στην δραχμή, το κλείδωμα των εξωτερικών συνόρων και ο εξοστρακισμός των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε…

Η καταψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης δεν σχετίζεται ούτε με την επιστροφή στην δραχμή (που είναι μια άλλη συζήτηση την οποία δεν σκοπεύουμε ν’ ανοίξουμε ως κίνηση – αν γλιτώσει η χώρα από την μέγγενη της υπερχρέωσης θα υπάρξει άπλετος χρόνος για να συζητηθούν όλα δημοκρατικά, ανεξαρτήτως κινήσεων) και φυσικά ούτε με κλείσιμο των συνόρων. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι χρηματοδότησης της οικονομίας, ένας από τους οποίους είναι και το ELA (το έχει ήδη χρησιμοποιήσει η Ιρλανδία). 

Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν . Εμείς δεν είμαστε πολιτικοί για να κοροϊδεύουμε τον κόσμο. Η επόμενη μέρα θα έχει δυσκολίες, όμως θα αφήνει ζωντανή την ελπίδα. Απαλλαγμένοι από το μεγαλύτερο βάρος εξυπηρέτησης του χρέους (προφανώς θα πρέπει να πάμε σε μια λύση που αν δεν γίνει αποδεκτή από τους κατόχους ομολόγων θα πρέπει να επιβληθεί από την Ελληνική πολιτεία) θα αρχίσουμε να βρίσκουμε τον βηματισμό μας. 

Πιστεύουμε ακράδαντα ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις και γι’ αυτό εξάλλου αγωνιζόμαστε. Εάν θεωρούσαμε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, τότε σαφώς δεν θα υπήρχε λόγος για εμάς να φωνάζουμε «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ». 

Μόλις στις 12/12/11 η Ρωσία και το Ισραήλ είχαν προτείνει να κάνουν έρευνες δωρεάν, με δικά τους έξοδα, και εντός τριμήνου να μας έδιναν αποτελέσματα… Αντίστοιχες προτάσεις προ της κρίσης είχαν κάνει οι Νορβηγοί. Αλήθεια γιατί δεν τις αξιοποιήσαμε; Τι μας εμπόδισε; 

Για να μην σταθούμε όμως μόνο στα υποθετικά… υπάρχουν και τα σίγουρα. Έχουμε καταγράψει στο site μας με ποιους τρόπους μπορούν άμεσα να περιοριστούν οι σπατάλες. Μιλάμε για προσαρμογές που θα μας δώσουν πλεόνασμα πόρων για την στήριξη της εγχώριας οικονομίας και των Ελλήνων πολιτών. 

Άρα απαντάμε και στο ψέμα ότι δεν θα έχουμε λεφτά για συντάξεις κλπ. Απλά θέμα επίλογων είναι. Έχεις χρήματα και αποφασίζεις να τα κατανείμεις, έτσι ή αλλιώς. Εμείς προτιμάμε να δίνονται οι συντάξεις αντί να σπαταλιούνται σε διάφορους τομείς που αναφέρουμε συγκεκριμένα.

Και κάτι ακόμα για να μην τρομοκρατούν τον κόσμο. Αν αφαιρέσουμε τους τόκους, ο προϋπολογισμός είναι ισοσκελισμένος η έστω πρέπει να καταστεί άμεσα, με οποιοδήποτε κόστος ώστε να μην μας εκβιάζει κανείς. 

Όσον αφορά το θέμα του νομίσματος και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν υπάρχει τρόπος να βγούμε από το ευρώ, παρά μόνον αν οικειοθελώς αποχωρήσουμε κι από την ΕΕ. Δεν βλέπουμε κανένα λόγο να συμβεί αυτό. Και δεν θέλουμε καν να το συζητάμε. 

Αν εσείς ήσασταν σήμερα στην Βουλή με έναν ικανό αριθμό βουλευτών και σας έθεταν το δίλλημα «μνημόνιο ή χρεοκοπία». Τι θα κάνατε; 

Καταρχάς αυτό το δίλλημα είναι ψεύτικο. Είναι φτηνό πολιτικό κόλπο προκειμένου να περάσουν οι όροι του μνημονίου. Δεν υφίσταται, ακριβώς γιατί θεωρούμε ότι υπάρχουν καλύτερες εναλλακτικές. 

Σε χρεοκοπία πάντως (αναγκαστικό κούρεμα) πάλι οδηγούμαστε (με το PSI). Γιατί να μην το κάνουμε μόνοι μας αυτό το κούρεμα και θα πρέπει να συνοδεύεται από νέα δάνεια και όρους επαχθείς με τους οποίους χάνουμε την εθνική μας κυριαρχία; 

Το πρόβλημά μας δεν είναι ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε το ευρώ, το πρόβλημά μας είναι στο να διαμορφωθεί ένα αξιόπιστο και ρεαλιστικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, στα πλαίσια του οποίου ο Εθνικός πλούτος θα αξιοποιείται προς όφελος του Ελληνικού λαού και πιθανών επενδυτών, αλλά με όρους αμοιβαίας ωφέλειας και όχι ξεπουλήματος και υποτέλειας. 

Σε αντίθετη περίπτωση πάντως προτιμάμε την χρεοκοπία (κούρεμα αναγκαστικό) πριν το ξεπούλημα της χώρας. Τόσο απλά! 

Μάλιστα, οι ίδιες αιτιάσεις είχαν εμφανιστεί από την διεθνή κοινότητα και στην Κύπρο, ώστε να αποδεχτεί το σχέδιο Ανάν. Ο ίδιος εκβιασμός. Αν πει η Κύπρος ΟΧΙ, θα καεί το σύμπαν, θα πέσει ο ουρανός να την πλακώσει κλπ. 

Τα ίδια και τώρα… θα καταστραφούμε αν δεν ψηφίσουμε την δανειακή. Λάθος! Άμα ψηφίσουμε αυτή την δανειακή σύμβαση, τότε είναι που θα καταστραφούμε…

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr

http://www.capital.gr/articles.asp?id=1392380

Πηγή:www.capital.gr

Εσωτερικά ομόλογα: Προδοσία και ανικανότητα

Ο Γιώργης Καραμπελιάς ξεσπαθώνει και κόβει κεφάλια ζητώντας ΡΗΞΗ για να αλλάξει ΑΡΔΗΝ το σκηνικό

Συνέντευξη του Γιώργου Καραμπελιά [στον Γιάννη Nτάσκα – εφημερίδα «Παρασκήνιο»]

 Ο Γιώργης Καραμπελιάς πήρε τα όπλο του… Και φαίνεται ότι εκφράζει την πλειοψηφία των Ελλήνων με όσα λέει με το γνωστό μοναδικό κοφτερό του λόγο. Για τον «δόλιο-βλάκα», για τους προσκυνημένους της ελίτ-αλήτ, για το ξεπούλημα της χώρας από «προδότες ανίκανους», αυτούς που δεν διστάζουν να ασελγούν και στα ιερά και όσια της αιματηρής Ιστορίας μας. Τον συναντήσαμε στο «Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο» του στα Εξάρχεια. Μόλις τελείωσε το βιβλίο του «Συνωστισμένες στο Ζάλογγο». Απολαύστε τον λόγο του:

Γ. Ν. Η πρόταση που κάνατε για εσωτερικό ομολογιακό δάνειο πόσο ρεαλιστική είναι για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας μας;

Γ. Κ. Θα έλεγα ότι από την αρχή της κρίσης ήταν η ρεαλιστικότερη. Η πιο φυσιολογική αντίδραση όταν κάποιος αντιμετωπίζει κρίση είναι να βρει τα εφόδια εκείνα που θα του επιτρέψουν να επιβιώσει. Και ένας άνθρωπος ή μια οικογένεια, που απειλείται – το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να συλλέξει αποθέματα, να βάλει κάτι στην άκρη για να μπορέσει να την βγάλει…
Η κυβέρνηση από την αρχή έκανε το αντίθετο. Άρχισε να ξεπουλάει αυτά ακριβώς που θα μπορούσαν να ήταν τα εφόδιά μας απέναντι στην κρίση. Ξέρετε πώς λέγεται αυτό; Προδοσία. και ανικανότητα. (Γιατί το παιγνίδι ήταν στημένο αλλά είναι και ανίκανοι. Και ο λαός μας έχει μια λέξη για κάτι τέτοιους, τους λέει «κουτοπόνηρους».). Είναι και προδότες και ανίκανοι.
Εάν είχαμε κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση*, αν δηλαδή, είχαμε εξ αρχής προσφύγει σε κάποιο εσωτερικό δάνειο με κριτήρια κοινωνικής δικαιοσύνης, δηλαδή πρώτα να συμμετάσχουν οι πολιτικοί και οι μεγαλοεπιχειρηματίες, θα είχαμε βρει διαθέσιμους πόρους, και θα είχαμε πολύ μεγαλύτερη ευκολία κινήσεων και διαπραγματευτική ισχύ. Και δεν θα έφευγαν τα χρήματα στις Ελβετίες, αλλά όλοι θα δάνειζαν την ίδια τους τη χώρα. Δεν θα μπορούσαν να μας εκβιάζουν με βάση το αν θα μας δώσουν τη δόση – που σήμερα το κάνουν λες και είμαστε πρεζόνια… Ούτε, βέβαια, και να μας ζητάνε να ξεβρακωθούμε για να πληρώνουμε τους τοκογλύφους. Ακόμα και ένα αναπτυξιακό σχέδιο ανοικοδόμησης θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει, να ανασυγκροτήσουμε τον παραγωγικό ιστό, τη δημόσια υγεία κ.ο.κ. ώστε να καταπολεμήσουμε τις κύριες πλευρές της κρίσης, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση και την ανεργία…
Πολλοί πιστεύουν ότι όλα αυτά είναι ανέφικτα. Τους απαντάω ότι έχουν ήδη γίνει στο Βέλγιο, όπου η κυβέρνηση περίμενε να μαζέψει διακόσια εκατομμύρια, και μάζεψε 5,7 δισεκατομμύρια τον περασμένο Νοέμβριο, ή στην Ιταλία… Αλλά εδώ, επειδή ακριβώς το καθεστώς μας έχει εθίσει στην αδικία, την ατιμωρησία και την ανευθυνοποίηση έχουμε πάψει να πιστεύουμε στην αλληλεγγύη, στη δύναμη που έχουμε ως λαός, στο τι μπορεί να κάνει αυτός ο λαός σαν ενωθεί…

Γ. Ν. Έχετε από τις δικές σας έρευνες τάξη μεγέθους για το ύψος των δανείων μας και κυρίως για το σε ποιους χρωστάμε ακριβώς και ποιο ποσό;

Γ. Κ. Κοιτάξτε, κυρίως χρωστάμε στην Γαλλία και στη Γερμανία, κι έπειτα στο Ηνωμένο Βασίλειο, τις ΗΠΑ, αλλά και στις ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία κ.ο.κ. Χρωστάμε γύρω στα 340 δισ. ευρώ. Προφανώς, ένα πολύ μεγάλο μέρος του χρέους είναι τοκογλυφικό,. Αν κάνει κανείς έναν υπολογισμό, θα δει ότι τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε πληρώσει 700 δισεκατομμύρια ευρώ σε τόκους. Από την πρώτη στιγμή της κρίσης. Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπήρχε καμία βούληση να γίνει κάτι τέτοιο, επειδή οι άρχουσες τάξεις είχαν συνηθίσει στους τεμενάδες. Αυτό είναι και το μεγάλο μας πρόβλημα, ότι είχαμε εθιστεί ως χώρα να είμαστε ετερόφωτοι, και ότι το καθεστώς μας οργανώθηκε με βάση την ‘εξωστρέφεια’.

Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι μέσα από την κρίση τα κατάφερε ο ΓΑΠ και η συμμορία του να χρεωθούμε σε κράτη… Και αν χρωστάς σ’ ένα κράτος, τότε είναι απαρχή οικονομικής υποδούλωσης. Σήμερα που χρωστάμε στα κράτη της Ε.Ε. και στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, είναι σα να μας έχουν αγοράσει…
Αν συνυπολογίσουμε και το πέρασμα των δανείων στο αγγλικό δίκαιο, που επιτρέπει στους δανειστές να κατάσχουν τη δημόσια περιουσία, η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο απελπιστική.
Ποιά εικόνα έχετε εσείς για τα χρέη της Γερμανίας προς την Ελλάδα και για τον τεράστιο πλούτο που έβγαλαν οι Έλληνες σε φορολογικούς παραδείσους κατά την φράση του ίδιου του Γιώργου Παπανδρέου στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης;
Η Γερμανία διέλυσε την Ελλάδα το 1940. Κατέστρεψε ολοσχερώς τη χώρα. Δεν έχει πληρώσει καμία αποζημίωση για τα εγκλήματά της… δεν έχει [πληρώσει ούτε καν το αναγκαστικό δάνειο των 3,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε τιμές 1938, που σημαίνει σήμερα, χωρίς τους τόκους πάνω από 80 δισεκ. ευρώ., και μαζί με τους πολεμικές καταστροφές, άτοκα, εκατόν εξηνταπέντε δις καιμε τόκους πάνω από πεντακόσια διες. Η Γερμανία μόνο την Ελλάδα δεν έχει πληρώσει . Επί πλέον είναι ένα θέμα που αφορά όλη την Ευρώπη, γιατί ανοίγει μια συζήτηση για τον γερμανικό ηγεμονισμό, για το τέταρτο Ράϊχ που ξαναστήνει. Η Γερμανία δύο φορές τον περασμένο αιώνα κατέστρεψε την Ευρώπη και τώρα δοκιμάζει να κάνει κάτι ανάλογο στο οικονομικό πεδίο. Και ήδη σε όλες τις μη-γερμανικές χώρες της Ευρώπης, υπάρχει ανησυχία και φόβος για τον νέο γερμανικό ηγεμονισμό.
Τώρα για το άλλο που με ρωτάτε, ξέρετε, πως οι ελίτ-αλήτ αυτού του τόπου μισούν βαθύτατα το λαό τους. Για δύο λόγους. Διότι, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης πίστεψαν πως έπαψαν να έχουν πατρίδα. Δεύτερον, γιατί έχουν σύμπλεγμα κατωτερότητας και βαθύτατο κομπλεξισμό. Είναι δηλαδή οι δικοί μας μπαρμπα-θωμάδες… Το μόνο πράγμα που διαθέτουν, είναι ο κυνισμός και είναι πολύ φυσιολογικό να εξάγουν τα πλούτη που έβγαλαν καταστρέφοντας το μέλλον αυτού του τόπου; Τι περιμένατε, μήπως να σύναπταν κανένα ομολογιακό δάνειο για τη σωτηρία της χώρας;

Γ. Ν. Σας είπαν τρομοκράτη, σας είπαν αναρχικό,τώρα με αφορμή τις καταγγελίες στο βιβλίο σας «Συνωστισμένες στο Ζάλογγο σας λένε και εθνικιστή. Μιλήστε για αυτά και για την αίσθηση που έχουμε ότι είναι πολλοί στην κοινή γνώμη που θα σας παρότρυναν να μπείτε μπροστά και να παροτρύνετε πολλούς προς τις κατευθύνσεις αυτές και απέναντι στο σύστημα εξουσίας.

Γ. Κ. Κοιτάξτε. Σε όλη μου την πορεία, μάχομαι για τα αυτονόητα. Και νομίζω ότι ο απλός ο κόσμος έτσι αντιμετώπιζε πάντοτε αυτές τις ιδέες, ως λογικές. Δεν ζητούσαμε και τίποτε τρομερό ποτέ… Την δεκαετία του 1970, αρκούσε να ζητήσεις πραγματική δημοκρατία και ψωμί για τον άνθρωπο του μόχθου για να σε πουν ‘αναρχικό’. Το 1980 σε καταδίκαζαν ως ‘εξτρεμιστή’ γιατί απλά ζητούσες πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη, απέναντι στην ψεύτικη, ‘Αλλαγή’ που εξέτρεφε τους αδηφάγους σοσιαληστές, και τα νέα πολιτικά και οικονομικά τζάκια. Από το 1990 και μετά αρκούσε να υπερασπιστεί κανείς τα δικαία μας απέναντι στους Τούρκους κόντρα σε πολιτικές απίστευτα προδοτικές, που ούτε το ένστικτο της απλής επιβίωσής μας δεν εξυπηρετούσαν, αρκούσε να επικαλεστεί την ιστορική αλήθεια κόντρα σε ιδεολογήματα που υποστήριζαν ότι οι Έλληνες είναι ένα συνονθύλευμα και έγιναν έθνος μετά το… 1821 (ενώ προφανώς πιο πριν περπατούσαν στα τέσσερα) για να σε πουν εθνικιστή. Αυτός ο εθνομηδενισμός της εξουσίας, μας οδήγησε σήμερα σε συνθήκες πεινασμένης μπανανίας, με μια κοινωνία διαλυμένη, δίχως αξίες και ιστορική μνήμη – και άρα τρομερά αδύναμη στο να αντισταθεί αποτελεσματικά! Πάντως ότι και να γίνει στην Ελλάδα, οι μελλοντικές γενιές θα τους θυμούνται με τον τρόπο που θυμόμαστε σήμερα τον Εφιάλτη, το Νενέκο, τους δοσίλογους στη γερμανική κατοχή.

Γ. Ν. Κάντε μια σύγκριση της διακυβέρνησης παλαιού Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου με τους δορυφόρους Μητσοτάκη-Σημίτη.

Γ. Κ. Οι πρώτοι είναι οι γενάρχες των κατευθύνσεων που μας καταβύθισαν σήμερα. Οι δεύτεροι είναι συνεχιστές, και γι’ αυτό ως ανάστημα είναι μικρότεροι. Όσο εκφυλίζεται το πράγμα βγαίνουν και χειρότεροι… και κάπως έτσι φτάσαμε στον Γεώργιο Παπανδρέου αυτόν που έχω αποκαλέσει «δόλιο-βλάκα».

Το ΠΑΣΟΚ στη μεταπολίτευση, έκανε το μεγαλύτερο κακό στον τόπο. Όχι μόνο γιατί κυβέρνησαν περισσότερο αλλά ήταν πιο ασύδοτοι, επειδή είχαν το άλλοθι της ιδεολογίας. Ήταν καλύτεροι στο να κάνουν ‘τη δουλειά’ της εξουσίας, σε μια εποχή που δεν σήκωνε άλλες δικτατορίες,. Ξεφτίλισαν τις έννοιες της δημοκρατίας, της ανεξαρτησίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Γ. Ν. Η Ελλάδα έχει σήμερα πνευματικό κόσμο, έχει Ακαδημία Αθηνών;

Γ. Κ. Σας είπα: Οι πνευματικές ελίτ μισούν αυτόν τον τόπο και θεωρούν ότι έχει περισσότερη σημασία να συνεισφέρουν στην οικοδόμηση του νεο-οθωμανισμού, παρά να κάτσουν να επεξεργαστούν μια πρόταση βιώσιμη και δίκαιη για τον ελληνισμό του 21ου αιώνα. Βλέπω αρκετούς που επειδή καταρρέει η δυτική ηγεμονία είναι έτοιμοι να ξαναγυρίσουν κάτω από τη σκέπη της Τουρκίας και του νέο-οθωμανισμού. Γι’ αυτό καλλιεργούν την αντίληψη ότι η Επανάσταση του 21 ήταν «λάθος», γι’ αυτό και μας λένε ότι οι Σουλιώτες «συνωστιζόντουσαν»στο Ζάλογγο και οι Μικρασιάτες στην προκυμαία της Σμύρνης. Γιατί είναι έτοιμοι να ξαναλλάξουν αφεντικά.
Ασφαλώς, υφίστανται και εξαιρέσεις που εργάζονται έξω και κόντρα από το ρεύμα και που διασώζουν το πνεύμα σε εποχές μάλιστα που το μέλλον θα τις κρίνει πολύ σκοτεινές. Ωστόσο, εδώ μιλάμε για τις ελίτ. Και εκεί η κατάσταση είναι δυστυχώς αυτή.

Γ. Ν. Από τη μία διάσημοι ξένοι δημοσιογράφοι και μιλούν για τα χρέη της παγκόσμιας κοινότητας να σωθεί η κοιτίδα του πολιτισμού και των ιδανικών Ελλάδα και από την άλλη η Νάνα Μούσχουρη να κατανοεί το θυμό των Γερμανών για τους μπατατσήδες στα χρέη Ελληνες. Εσείς ποιο στίγμα έχετε απέναντι σ αυτά; Ποιους καλλιτέχνες ξεχωρίζετε για την παλαιότερη κοινωνική τους δράση και ποιους για τη σιωπή τους σήμερα;

Γ. Κ. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες μας δυστυχώς τα στρίψανε, μπουκωμένοι από χρήμα και ανγνώριση. Ο Σαββόπουλος είναι πολύ χαρακτηριστικός. Κάποτε ήταν σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς… Σήμερα είναι το σύμβολο του εκφυλισμού ενός ολόκληρου έθνους! Ξέρετε… Τελευταία έχει φτάσει να αλλάζει τους στίχους από τα ίδια του τα τραγούδια, δεν τραγουδάει ‘δεν είμαι ΠΑΣΟΚα, δεν είμαι ούτε ΚΚΕ’, ούτε και ‘…σε Μικρά Ασία, Κύπρο, Λευκωσία, Βόρειο Ήπειρο’… Δε ζει απλώς κόντρα στον παλιό του εαυτό, θέλει κιόλας να τον λογοκρίνει! Αυτή η στάση συμβολίζει όσο οτιδήποτε άλλο την ψυχή του ελληνικού καλλιτεχνικού κόσμου. Γιατί μιλάμε για μια γενικευμένη κατάντια… Ωστόσο, προφανώς, κι εδώ, όπως και σε ό,τι αφορά στον ευρύτερο πνευματικό κόσμο, υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις… Ο Θεοδωράκης, είναι μια πολύ σημαντική μορφή, άσχετα και περά από οποιαδήποτε λάθη.

Γ. Ν. Η στάση ΜΜΕ και γνωστών δημοσιογράφων στη σημερινή κρίση είναι ανάλογη του προβλήματος;

Γ. Κ. Η στάση τους αποτελεί σκάνδαλο. Δύο χρόνια στήριζαν τον ΓΑΠ και την τρόϊκα. Και σήμερα ξαφνικά δήθεν εξεγείρονται ενάντια στους δανειστές, θέλοντας να βγουν λάδι απέναντι στην αγανάκτηση του ελληνικού λαού. Και εδώ οι εξαιρέσεις είναι ακόμα λιγότερες και σχεδόν μηδενικές σε ότι αφορά τους πιο προβεβλημένους, τις βεντέτες.

Γ. Ν. Με ποιο τρόπο νομίζετε ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζονται όλοι εκείνοι που όπως συνέβη πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη κατακλέβουν τον Ελληνικό λαό και το δημόσιο. Μήπως θα έπρεπε να τους επιβάλλεται ακόμα και η εσχάτη των ποινών;

Γ. Κ. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να φτάσουμε σε τόσο δραστικές λύσεις. Πάντως θα έπρεπε να μπουν μέσα για τα καλά. Ωστόσο προηγούνται άλλοι, ο ΓΑΠ και η συμμορία του. Εξάλλου αυτό τρέμει και δεν θέλει να ξεκολλήσει από την καρέκλα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Αλλά το Ειδικό Δικαστήριο εν τέλει δεν θα το αποφύγει

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα «Παρασκήνιο», φ. 303, σελ. 30-31,  22-01-2012,

* Η πρόταση εδώ: Μόνη λύση η οικονομική αυτοδυναμία: Εσωτερικός δανεισμός τώρα, https://papaleonidasdimitris.wordpress.com/2012/01/19/%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B7-%CE%BB%CF%8D%CF%83%CE%B7-%CE%B7-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CF%83/