Μπορεί ο εθνομηδενισμός να είναι «αντισυστημικός»;

του Γιώργου Καραμπελιά

Από τις Εκλογές του Ιουνίου 2012 και μετά, τα εγχώρια και τα ξένα συμφέροντα επιχειρούν συστηματικά να ελέγξουν τις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, κατ’ εξοχήν μέσω του ελέγχου του νέου –πρόσκαιρου ή μονιμότερου– πόλου εξουσίας, που ανεδείχθη από εκείνες τις εκλογές, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ.
Βασικός μοχλός, για την υλοποίηση της επιδίωξης των συστημικών δυνάμεων και των μεγάλων συμφερόντων, είναι η αποτελεσματική χρησιμοποίηση της ψαλίδας που υπάρχει ανάμεσα στη στενή οργανωτική βάση του ΣΥΡΙΖΑ και την πολύ ευρύτερη εκλογική του απεύθυνση. Αυτή η ψαλίδα οδηγεί αναπόφευκτα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια στρατηγική διεύρυνσης, ώστε να μπορέσει να αποκτήσει τα μεγέθη και τις δυνατότητες διαχείρισης της εξουσίας. Και γύρω από τον χαρακτήρα αυτής της διεύρυνσης παίζεται και το μέλλον αυτού του κόμματος.
Οι εγχώριοι και διεθνείς «ρυθμιστές» της κοινωνικής και πολιτικής ζωής παρεμβαίνουν αποφασιστικά σε αυτό το πεδίο. Το κύριο όπλο που διαθέτουν είναι ο λεγόμενος χώρος της κεντροαριστεράς και του εκσυγχρονισμού, ο οποίος, τα προηγούμενα χρόνια, εκφραζόταν κατ’ εξοχήν με το ΠΑΣΟΚ, αλλά διατηρούσε εκλεκτικές συγγένειες, στο πεδίο της ιδεολογίας, και με την ανανεωτική Αριστερά, ακόμα και ένα κομμάτι της άκρας αριστεράς (χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του «Ιού» της παλιάς Ελευθεροτυπίας). Η λεγόμενη κεντροαριστερά αποτελεί τον κεντρικό ιδεολογικό μοχλό ελέγχου της εξουσίας στην Ελλάδα, από τη δεκαετία του 1980 και μετά. Με τα συγκροτήματα Τύπου που ελέγχει (βλέπε Νέα, Βήμα, Έθνος, παλιότερα Ελευθεροτυπία, Μega κ.λπ.). Με τον έλεγχο των πανεπιστημιακών και ακαδημαϊκών ελίτ, καθώς και της πνευματικής και πολιτιστικής ελίτ. Με την ηγεμονία στο ίδιο το φαντασιακό και τις συμπεριφορές των νεώτερων γενεών. Γι’ αυτό εξάλλου, όπως έχουμε τονίσει πάρα πολλές φορές, η ύστερη μεταπολίτευση σφραγίστηκε αποφασιστικά από την ιδεολογία του εκσυγχρονισμού και εθνομηδενισμού.
Το μεγάλο στοίχημα αυτών των συμφερόντων ήταν πώς θα κατορθώσουν να ελέγξουν τον ελληνικό λαό σε μια στιγμή κρίσης του κυρίαρχου μοντέλου, όπως διαμορφώθηκε μετά το 2010. Και το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν έμοιαζε με τον «τετραγωνισμό του κύκλου». Πώς να αποφύγουν την κατάρρευση της ιδεολογικής τους ηγεμονίας, τη στιγμή που κατέρρεαν τα εκλογικά ποσοστά και η ισχύς της «επίσημης» κεντροαριστεράς, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ. Ιδιαίτερα στην περίοδο που διανύουμε, κατά την οποία το σύστημα δεν έχει κατορθώσει να σταθεροποιηθεί και η φτωχοποίηση και η οικονομική καταστροφή συνεχίζουν να απειλούν τη μεγάλη μάζα των Ελλήνων, έπρεπε να διασφαλιστεί η σχετική σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος. Τη μία πλευρά του συστήματος εξουσίας, τη Ν.Δ. και τη δεξιά, κατόρθωσαν να την ελέγξουν εν τέλει, παρά τις αντιμνημονιακές κορώνες του Σαμαρά μετά το 2011, και την μετέβαλαν στον βασικό πυλώνα του συστήματος, μαζί με το καταρρέον ΠΑΣΟΚ.
Το ερώτημα, λοιπόν, ήταν πώς η «κεντροαριστερά» θα επιτύγχανε τον άθλο να ελέγξει ταυτόχρονα και τον αντιπολιτευτικό και «αντιμνημονιακό» πόλο, που έτεινε να αναδειχθεί, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ.
Προϋπόθεση αυτού του ελέγχου είναι κατ’ αρχήν η συγκράτησή του σε τέτοια επίπεδα απήχησης και επιρροής ώστε να είναι υποχρεωμένο, αν θέλει να πάρει την εξουσία, να κάνει «συμμαχίες» που εν τέλει θα καθορίσουν και τη φυσιογνωμία του. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μπροστά του δύο δυνατότητες. Είτε να ανοιχθεί στην κοινωνία ιδεολογικά και οργανωτικά, ώστε να δημιουργήσει ένα αυθεντικό πλειοψηφικό ρεύμα, που θα συμπαρέσυρε όλων των ειδών τα αναχώματα –όπως, τηρουμένων των αναλογιών, είχε συμβεί στη δεκαετία του ’70 με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου– είτε, για να διατηρήσει τον στενό ιδεολογικό και οργανωτικό έλεγχο η ηγετική του ομάδα, να αυτοπεριοριστεί, και επομένως να είναι υποχρεωμένος να αναζητήσει συμμαχίες στο εσωτερικό του συστήματος, ώστε να μπορεί να αποκτήσει ακόμα και εκλογική πλειοψηφία.
Στην πρώτη περίπτωση, θα έπρεπε να επιχειρήσει μια ιδεολογική και οργανωτική «επανάσταση», ενσωματώνοντας τις αντιλήψεις και τη φυσική παρουσία των λαϊκών στρωμάτων. Θα έπρεπε, δηλαδή, να μεταβληθεί σε ένα πατριωτικό μέτωπο, απαραίτητο για την κατάκτηση της πλειοψηφίας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου –έστω υποκριτικά–, στη δεκαετία του ’70, είχε επιχειρήσει το ανάλογο εγχείρημα, με συνθήματα όπως «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», «Σοσιαλισμός», και ταυτόχρονα είχε κάνει ένα τεράστιο οργανωτικό άνοιγμα, μέσω του συνθήματος της αυτο-οργάνωσης, που το οδήγησε σε ένα κόμμα τριακοσίων χιλιάδων μελών. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίστροφα, κράτησε κλειστές τις οργανώσεις του, μετά την εκλογική του εκτίναξη του Ιουλίου του 2012, και έμεινε ένα κόμμα των είκοσι ή τριάντα χιλιάδων μελών, και στην πραγματικότητα μερικών χιλιάδων στελεχών. Παράλληλα δε, αντί να επιχειρήσει ένα άνοιγμα προς το πατριωτικό αίσθημα του ελληνικού λαού, που μόνο αυτό εξασφαλίζει πλειοψηφικά χαρακτηριστικά σε μια χώρα με πρόβλημα εθνικής κυριαρχίας, επέλεξε εν τέλει την πρόσδεσή του στη μειοψηφική εθνομηδενιστική ιδεολογία του στενού ηγετικού του πυρήνα.
Έτσι, όμως, ήταν υποχρεωμένο να αναζητήσει συμμαχίες. Και η κατεύθυνση αυτών των συμμαχιών διεφάνη πολύ σύντομα. Ένα μεγάλο μέρος της «αριστεράς» του σημιτισμού (Τσουκαλάς, Λιάκος, Αναγνωστοπούλου, Χριστόπουλος, Κούλογλου και αναρίθμητοι άλλοι) προσεχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ για να «τσιμεντώσει» τον απειλούμενο, από την πιθανή πλημμυρίδα του πατριωτικού ελληνικού λαού, ηγετικό πυρήνα του κόμματος. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έμεινε μόνο εκεί. Και στο επίπεδο πολιτικών στελεχών και συμβούλων, προχώρησε στην ενσωμάτωση ή τη διασύνδεση με το παπανδρεϊκό (του ΓΑΠ) τμήμα του ΠΑΣΟΚ, όπως την Κατσέλη, τον Κρίτωνα Αρσένη, τον Βουδούρη, τον Βαρουφάκη, τον Χριστόπουλο και τόσους και τόσους άλλους. Έφθασε μάλιστα να φιλοξενεί ακόμα και συνεντεύξεις και άρθρα του ανεκδιήγητου Δρούτσα στο Κόκκινο και την Αυγή. Ενώ προσέλαβε τον Ρουμπάτη ως σύμβουλο της εκλογικής του στρατηγικής και διεξάγει την εκλογική του εκστρατεία με τον επίσης σημιτογεωργακικό Τζιώτη. Τέλος αλλά όχι ελάχιστο, η Ρεπούση στήριξε ανοικτά τον Δρίτσα στον Πειραιά.
Ακόμα και το αριστερό ρεύμα του Λαφαζάνη, ο οποίος εμφορείται θεωρητικά από πατριωτικές αντιλήψεις, αυτοπαγιδεύτηκε στην εσωκομματική συμμαχία με την τροτσκιστική συνιστώσα της ΔΕΑ του Αντώνη Νταβανέλου, με αποτέλεσμα η συχνά ορθή κριτική του στα οπορτουνιστικά ανοίγματα του Τσίπρα να αυτοακυρώνεται. Αυτά στο εσωτερικό του.
Όμως, το σχέδιο του ελέγχου των εξελίξεων δεν περιορίζεται σε αυτά. Πρέπει να διαμορφωθούν και οι κατάλληλοι «σύμμαχοι» έξω από το κόμμα. Μετά το 2012, με την ανάδειξη των ΑΝΕΛ σε πιθανό κυβερνητικό εταίρο του ΣΥΡΙΖΑ, έπεσε κυριολεκτικά τρόμος στους «νταβατζήδες» (κατά Καμένο), τους εθνικούς εργολάβους και τις πρεσβείες διότι οι ΑΝΕΛ αποτελούν έναν εν πολλοίς ανεξέλεγκτο παράγοντα, καθώς και –αν βρισκόταν σε κυβέρνηση– πιθανό παράγοντα ανάσχεσης του εθνομηδενισμού σε κεντρικές επιλογές της παγκοσμιοποίησης, όπως το μεταναστευτικό και οι υποχωρήσεις στα εθνικά ζητήματα (Κύπρος κ.λπ). Κατά συνέπεια, έπρεπε να εφευρεθεί ένας άλλος δυνητικός σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ, σε πιθανή εκλογική του νίκη. Το πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση ήταν η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ και του Κουβέλη από την κυβερνητική συμμαχία. Το δεύτερο ήταν η σταδιακή μετακίνηση της πτέρυγας Παπανδρέου προς τη ΔΗΜΑΡ και προς τον ΣΥΡΙΖΑ, μέσω της αμφισβήτησης των επιλογών Βενιζέλου και, τέλος, το τρίτο ήταν η δημιουργία εκ του μηδενός ενός νέου εθνομηδενιστικού σχηματισμού, με τις ευλογίες του Μπόμπολα, του Αναστασιάδη και του… Στέλιου Ράμφου, όπως το ΠΟΤΑΜΙ, που δηλώνει ανοικτά ότι θα μπορούσε να συνεργαστεί είτε με τον Σαμαρά είτε με τον Τσίπρα – ανάλογα με το ποιος «θα πάρει κεφάλι».
Κατ’ αυτό τον τρόπο, η εθνομηδενιστική συστημική κεντροαριστερά θα τείνει και πάλι να καταστεί το όργανο για τον έλεγχο των πολιτικών εξελίξεων. Από οποιαδήποτε πλευρά. Και στην απίθανη μεν περίπτωση που ο Σαμαράς θα κέρδιζε τις εκλογές, έχοντας στείλει τη λαϊκή δεξιά στη Χ.Α., διαιωνίζουν τη συμμαχία με τους «νταβατζήδες» και τους εκφραστές τους, στη δε αντίθετη περίπτωση, ενίσχυσης του ΣΥΡΙΖΑ και κατάρρευσης του παρόντος κυβερνητικού σχήματος, να μπορούν να εξασφαλίσουν –τόσο μέσα από τις εσωτερικές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ όσο και κυρίως μέσα από τους πιθανούς συμμάχους– ότι και αυτός θα μείνει πιστός στις βασικές συστημικές κατευθύνσεις.
Αρκετοί φίλοι, μετά τον Μάη του 2012, συντάχθηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζοντας και υποθέτοντας πως θα επηρεάσουν από το εσωτερικό του τις εξελίξεις, έτσι ώστε η εισροή των λαϊκών πατριωτικών δυνάμεων στο εκλογικό επίπεδο να μεταφραστεί και σε αλλαγή στο οργανωτικό και ιδεολογικό πεδίο. Με τις εξελίξεις που παρατηρήθηκαν στη διάρκεια της τελευταίας προεκλογικής περιόδου, αποδείχθηκε για άλλη μια φορά το πόσο εσφαλμένη είναι αυτή η προσδοκία. Ο σκληρός κομματικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ προτιμά μικρότερη πολιτική εμβέλεια και απήχηση του κόμματος αλλά έλεγχο στις βασικές του κατευθύνσεις και, επομένως, επιλέγει συμμαχίες κατ’ εξοχήν με το εκσυγχρονιστικό στρατόπεδο, περιθωριοποιώντας αντίθετα κάθε πατριωτική αντισυστημική φωνή (την οποία φροντίζει να διατηρεί, πάντα μειοψηφική, ως άλλοθι).
Αυτό κατέστη προφανές κυρίως με τη σύνθεση του ευρωψηφοδελτίου, όπου κυριάρχησαν απολύτως οι εθνομηδενιστές, μετά και τον ανοίκειο αποκλεισμό της Σαμπιχά Σουλεϊμάν, υπακούοντας ανοικτά στα κελεύσματα του τουρκικού προξενείου. Αλλά και στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές έγιναν επίσης οι ανάλογες επιλογές (βλέπε και το φιάσκο Καρυπίδη στη Δ. Μακεδονία και την αποτυχημένη επιμονή στον Βουδούρη στην Πελοπόννησο, οπαδού του Γιωργάκη Παπανδρέου, και αρκετές άλλες περιπτώσεις) .
Όπως τονίζουμε εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια, δεν μπορεί κανείς να επηρεάσει αποφασιστικά την κυρίαρχη παγκοσμιοποιητική και εθνομηδενιστική ιδεολογία παρά μόνο αν διαμορφώσει έναν αυθεντικό δημοκρατικό πατριωτικό πόλο και, όσο αυτός δεν υπάρχει, ο πατριωτισμός θα ταυτίζεται με τη Χ.Α. ή με διάφορες αστείες φιγούρες πολιτικάντηδων, ενώ η αριστερά θα ηγεμονεύεται από τις παγκοσμιοποιητικές και εθνομηδενιστικές αντιλήψεις: Την εποχή της παγκοσμιοποίησης, ειδικότερα στην Ελλάδα, δεν μπορεί να παραμένει κανείς αντισυστημικός και ενάντια στα μεγάλα συμφέροντα, παρά μόνο αν στρέφεται ενάντια στον εθνομηδενισμό. Σε μια μικρή χώρα, απόφυση της Δύσης και απειλούμενη στην ίδια της την εθνική υπόσταση, το σύστημα, τα μεγάλα συμφέροντα και όλες οι συστημικές ελίτ έχουν ως μεγαλύτερο αντίπαλό τους τον πατριωτισμό.
Κατά συνέπεια, λοιπόν, όσο και όσοι δεν συμβάλλουν στη συγκρότηση ενός τέτοιου πολιτικού και ιδεολογικού πόλου αποτελούν, στην καλύτερη περίπτωση, την «πατριωτική ρόδα» ενός οχήματος που κατευθύνεται ή θα κατευθυνθεί αναπόφευκτα στις ράγες της παγκοσμιοποίησης και του εθνομηδενισμού. Όλα τα υπόλοιπα είναι είτε προφάσεις εν αμαρτίαις είτε λογικές μικροσυμφερόντων είτε, για κάποιους – στην καλύτερη περίπτωση–, αφέλειες.
Κατά τον ίδιο τρόπο που, στην Ελλάδα, ο πατριωτισμός δεν μπορεί παρά να είναι δημοκρατικός και αντιολιγαρχικός, διαφορετικά θα εξαφανισθεί, αργά η γρήγορα (ας θυμηθούμε το «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ ή τον… Σαμαρά), έτσι και ο εθνομηδενισμός δεν μπορεί ποτέ να είναι αντισυστημικός, ούτε καν αυθεντικά αντιμνημονιακός. Αποτελεί τον κεντρικό ομφάλιο λώρο που συνδέει κόμματα και ιδεολογίες με το σύστημα. Έστω και αν κάποιοι πετάγανε πέτρες στο Πολυτεχνείο ή, ακόμα περισσότερο, στα Εξάρχεια. Πολλούς «εξτρεμιστές» των Εξαρχείων, εξάλλου, κατάπιε το σύστημα, αρκεί να στρέφονται ενάντια στην πατρίδα τους.
Υ.Γ. Έχω και προσωπική εμπειρία του ζητήματος. Όταν κάποτε με κατέγραφαν –ψευδώς– ως «αναρχικό», ή ακόμα και «τρομοκράτη», ήταν πολύ μικρότερες οι επιθέσεις και η απομόνωση που αντιμετώπιζα από το σύστημα, παρά όταν, μετά το 1990 και την άνοδο της παγκοσμιοποίησης, άρχισαν να με χαρακτηρίζουν «εθνικιστή». Γι’ αυτό ίσως και αρκετοί φίλοι μας, «ολίγον» πατριώτες, φροντίζουν να έχουν καλυμμένα τα νώτα τους σε κάποιο εθνομηδενιστικό κόμμα!

http://ardin-rixi.gr/archives/17615

Πώς στρώθηκε ο δρόμος για τον φασισμό?

Pitsirikos

Αν μου ζητούσαν να επιλέξω μια φράση-κλειδί που ακουγόταν πολύ στην Ελλάδα τις προηγούμενες δυο δεκαετίες, δεν θα είχα κανένα ενδοιασμό: «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε πολλές φορές από χιλιάδες χείλη απλών πολιτών. Μπορεί να την είπες κι εσύ. «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε, ως απάντηση, από εκατοντάδες «καλλιτέχνες» και ηθοποιούς, όταν ερωτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα μας. Το πίστευαν; Το έλεγαν γιατί ήθελαν να τα έχουν καλά με όλους και να μη χάσουν «πελάτες»; Πάντως, το έλεγαν.

Τις προηγούμενες δεκαετίες, η πολιτική στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο δημοφιλής όσο είναι σήμερα. Αν ξεκινούσες πολιτική συζήτηση, οι άνθρωποι δυσανασχετούσαν. Ήταν «βαρετό».

Κάτι ακόμα που δεν ήταν διόλου δημοφιλές στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η γνώση και η πνευματικότητα. Ο χαρακτηρισμός «κουλτουριάρης» σου ερχόταν αμέσως σαν ταμπέλα όχι αν προσπαθούσες να πεις κάτι πολύ βαρύ και ασήκωτο αλλά αν έκανες το λάθος να ξεφύγεις λίγο από το Κλικ, το Nitro, το ποδόσφαιρο και τα τηλεοπτικά κλισέ.

Αν δεν άκουγες Βίσση, Ρέμο, Σφακιανάκη, Ρουβά και Χατζηγιάννη, ήσουν κουλτουριάρης. Κι έτσι φτάσαμε κάποια στιγμή να θεωρούνται κουλτουριάρικα τα λαϊκά τραγούδια του Τσιτσάνη και του Χατζιδάκι.

Μιλώντας με νέους ανθρώπους, συνειδητοποιείς πως δεν έχουν διαβάσει σχεδόν τίποτα. Εντάξει, δεν ήμασταν ποτέ ένας λαός βιβλιολάγνων που δεν άφηναν το βιβλίο από το χέρι αλλά οι παλαιότερες γενιές όλο και κάτι είχαν διαβάσει. Έστω, τους κλασικούς συγγραφείς. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν κορόιδευαν αυτούς που αγαπούσαν το διάβασμα.

Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του «Αλχημιστή» του Πάολο Κοέλιο στη χώρα μας. Αφενός το βιβλίο ήταν μικρό και αφετέρου περιείχε μια φράση που οι Έλληνες αποστήθισαν μαζικά: «Όταν επιθυμείς κάτι, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Πώς; Μόνο με την επιθυμία; Χωρίς κόπο; Χωρίς πόνο; Χωρίς διάβασμα; Χωρίς γνώση; Ό,τι κι αν εννοούσε ο Κοέλιο, οι παθητικοί -και λόγω Ορθοδοξίας- Έλληνες καθησυχάστηκαν, αφέθηκαν στο σύμπαν και το περίμεναν να συνωμοτήσει υπέρ τους. Το σύμπαν δεν συνωμότησε.

Η αδιαφορία για την πολιτική και η απόλυτη αντιπνευματικότητα οδήγησαν στην χρεοκοπία. Πρώτα στην κοινωνική, ηθική και πολιτιστική χρεοκοπία και μετά στην οικονομική.

Ακόμα κι αν διαφωνεί κάποιος πως η αδιαφορία της πλειοψηφίας των πολιτών για την πολιτική και η αποστροφή τους για την γνώση οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία, δεν θα διαφωνήσει στο ότι οι πολίτες καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν την χρεοκοπία με τα πνευματικά εφόδια που απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή, με τον Σφακιανάκη, τη Μενεγάκη, τα ζώδια, τους μάγειρες, τις συνταγές και ό,τι άλλο πρόβαλε η ιδιωτική τηλεόραση.

Κοίταξε τα cd που αγόρασες όλα αυτά τα χρόνια, τα βιβλία που διάβασες (αν διάβασες), θυμήσου τις ταινίες, τις θεατρικές παραστάσεις και τις συναυλίες που παρακολούθησες (αν παρακολούθησες), γιατί είναι αυτά τα όπλα με τα οποία θα αντιμετωπίσεις την χρεοκοπία. Αυτός είσαι.

Βέβαια, ένα μεγάλος αριθμός Ελλήνων αντιμετωπίζει την χρεοκοπία με μόνο εφόδιο την αποβλάκωση που του πρόσφερε η ελληνική τηλεόραση. Και συνεχίζει να αποβλακώνεται.

Χρειάζονται εφόδια για να σκεφτείς. Και αυτά τα εφόδια δεν θα τα βρεις στην τηλεόραση.

Η τηλεόραση δεν έχει καμία σχέση με την παιδεία, την γνώση και το πνεύμα. Είναι ένα μέσο που μπορεί κάποιες φορές –και υπό προϋποθέσεις- να είναι ενδιαφέρον και ψυχαγωγικό αλλά στην Ελλάδα δεν συνέβη ούτε αυτό. Η ελληνική τηλεόραση απευθύνεται στα χαμηλά ένστικτα και –με ελάχιστες εξαιρέσεις- είναι ένας σκουπιδοτενεκές, με ξεπουλημένα λαμόγια, χαζογκόμενες, βιζιτούδες και διάφορους άλλους φελλούς.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι οι Έλληνες που σέβονται τον εαυτό τους δεν εμφανίζονται στην τηλεόραση. Ίσως, να δέχτηκαν να εμφανιστούν σε κάποια αξιοπρεπή εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης αλλά μέχρι εκεί.

Το να μην εμφανίζεσαι στην τηλεόραση σημαίνει -μεταξύ άλλων- πως δεν πιστεύεις πως πάνω απ’ όλα είναι το κέρδος. Γιατί η τηλεόραση έχει να κάνει με πολλά χρήματα.

Όλα αυτά τα χρόνια, τα πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης δεν ενδιαφέρονταν, βέβαια, για την πολιτική. Ήταν εθνικοί σταρ, οπότε ανήκαν σε όλους τους Έλληνες και δεν έπαιρναν ποτέ θέση για τίποτα. Επίσης, τα πρόσωπα της τηλεόρασης –τουλάχιστον αυτά που κυριάρχησαν- είναι βαριά αμόρφωτα.

Σε μια χώρα που μεγάλο μέρος των πολιτών δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική και την γνώση -και η «εκπαίδευσή» τους ήταν τηλεοπτική-, δεν θα πρέπει να κάνει σε κανέναν εντύπωση το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή εκφράζει σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας.

Αν δεν σε ενδιέφερε ποτέ η πολιτική και, παράλληλα, έχεις την εντύπωση πως ο Καζαντζάκης είναι ποδοσφαιριστής, είναι απόλυτα λογικό –όταν χρειαστεί- να εκφραστείς πολιτικά με το απόλυτο σκοτάδι, τον φασισμό, τους ψευτοτσαμπουκάδες, τις μαγκιές, τις κλωτσιές, τα ουρλιαχτά και όλη αυτήν την κτηνωδία που εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή. Το κτήνος το εκφράζουν τα κτήνη.

Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαία η συμπάθεια των τηλεοπτικών προσώπων για τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Μαζί τους αισθάνονται πολύ άνετα, αφού πνευματικά βρίσκονται στην ίδια κατάσταση: σε αυτή του χιμπαντζή.

Η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε τώρα. Ο νεοναζισμός δεν ήρθε τώρα. Ο φασισμός δεν ήρθε τώρα. Θα έπρεπε να τον είχες διακρίνει στον ναρκισσισμό της Ελένης, στην εγωπάθεια του Σάκη, στη ρηχότητα της Ρούλας και του Γρηγόρη, στον αδίστακτο κυνισμό του Θέμου και στην κτηνώδη βλακεία που κουβαλάνε όλα αυτά τα εγωκεντρικά ανθρωποειδή που θεοποίησαν το εύκολο κέρδος, προώθησαν την ιδιωτεία και πούλησαν τη ψυχή τους στον διάολο.

Κι αν αυτοί έβγαλαν πολλά χρήματα, αυτοί που τους παρακολουθούσαν μαγεμένοι –και τους παρακολουθούν ακόμα αφού είναι πια ανάπηροι πνευματικά- παίρνουν για τρόπαιο τη Χρυσή Αυγή.

Οι πολίτες έχουν χρέος να ασχολούνται με τα κοινά και να ενδιαφέρονται για την πολιτική.

Οι πολίτες έχουν χρέος να φροντίζουν την ψυχή τους και το μυαλό τους, να επιζητούν την γνώση και να αποφεύγουν τα σκουπίδια.

«Μας πρόδωσαν οι πολιτικοί» λένε οι πολίτες. Ναι, αλλά πολύ πριν, οι πολίτες είχαν προδώσει τους εαυτούς τους. Το πρώτο δεν θα είχε συμβεί, αν δεν είχε συμβεί το δεύτερο.

Ο φασισμός είναι εδώ. Μέσα μας.

(Στη φωτογραφία -με ελληνική φορεσιά- είναι ο Όσκαρ Ουάιλντ. Αν και τα βιβλία του Όσκαρ Ουάιλντ υπάρχουν πια παντού -και στο διαδίκτυο-, εκατομμύρια Έλληνες στη διάρκεια της ζωής τους δεν θα διαβάσουν ούτε μια φράση του επειδή το σύμπαν δεν θα συνωμοτήσει.)

Πώς στρώθηκε ο δρόμος για τον φασισμό

Φυσική Καλλιέργεια

Παναγιώτης Μανίκης: Πώς η φυσική καλλιέργεια του έσωσε τη ζωή

Συνέντευξη στον Πέτρο Αργυρίου,

Συνέντευξη με τον Αγρότη-Φιλόσοφο Παναγιώτη Μανίκη, που Ακολουθεί τις Τεχνικές και τη Φιλοσοφία του Ιάπωνα Φυτοπαθολόγου Masanobu Fukuoka.

Παναγιώτη, πες μου λίγο, πως ξεκίνησε αυτή η ιστορία με την φυσική καλλιέργεια, τι σε ώθησε σε αυτή την ατραπό;

Όλα ξεκίνησαν από μια περιπέτεια που είχα με την υγεία μου σχετικά νωρίς στη ζωή μου. Όταν οι γιατροί μου γνωστοποίησαν ότι το «τέλος» μου πλησίαζε και μάλιστα τόσο νωρίς, κάτι μέσα μου έσπασε και κάτι άλλο επαναστάτησε. Θεώρησα ότι υπήρχε κάτι τραγικά λάθος στην αντίληψη ότι το ανθρώπινο πλάσμα δημιουργήθηκε-πλάστηκε-γεννήθηκε για να υποφέρει από αρρώστιες και να ζει μια μίζερη ζωή.

Εκείνη τη στιγμή όμως δεν ήμουν εφοδιασμένος με τα κατάλληλα γνωστικά εργαλεία ώστε να γνωρίζω αν αυτή η αντίδραση ήταν απλά μια σπασμωδική απροθυμία μου να αποδεχτώ το τέλος μου, ή αν ήταν μια γνήσια φιλοσοφική σύλληψη γύρω από τη ζωή. Όπως και να χε, απηυδισμένος και φοβισμένος από τους κινδύνους που περιέκλειαν τα φάρμακα που μου ‘δίναν για να θεραπευτώ, αποφάσισα να τα πετάξω όλα και απλά να ζήσω μια πιο υγιεινή ζωή.

Γυναίκες

Με αφορμή την Ημέρα της Μητέρας, θέλω να γράψω μερικές σκέψεις. Πώς θα ήταν οι κοινωνίες μας αν δεν κυριαρχούσαν οι άνδρες στα δημόσια πράγματα; Πώς θα ήταν οι κοινωνίες μας αν δεν κυριαρχούσαν τα ανδρικά πρότυπα και η ανδρική δύναμη αλλά τα χαρίσματα των γυναικών; Πώς θα ήταν οι κοινωνίες μας αν ο Θεός ήταν γυναίκα;

Εκτός από την θεά Κυβέλη, τη μητέρα των θεών, στην αρχαία Αθήνα υπήρχαν γιορτές για την Περσεφόνη. Για την κάθοδο της Περσεφόνης στον Άδη και για την επάνοδο της Περσεφόνης στη γη, την αναγέννηση της Περσεφόνης.

Σήμερα η θέση της γυναίκας δεν είναι η ίδια σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Υπάρχουν χώρες που οι γυναίκες είναι ισότιμες με τους άνδρες και υπάρχουν χώρες που οι γυναίκες είναι πολίτες β΄ κατηγορίας.

Σε πολλές χώρες, οι γυναίκες δεν έχουν δικαίωμα στην Παιδεία, δεν έχουν δικαίωμα ψήφου, δεν έχουν δικαίωμα στην εργασία και δεν έχουν δικαίωμα στο ίδιο τους το σώμα, αφού θεωρούνται ιδιοκτησία των ανδρών τους ή των πατεράδων τους.

Αλλά και στις χώρες του δυτικού κόσμου ανθεί το εμπόριο γυναικών, χωρίς μάλιστα οι γυναικείες οργανώσεις –και οι υπόλοιπες γυναίκες- να αντιδρούν ιδιαίτερα.

Έχω γράψει πολλές φορές πως με εντυπωσιάζει το ότι, ενώ οι πάντες ξέρουν πως γίνεται εμπόριο γυναικών ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας, ποτέ οι Ελληνίδες δεν αντέδρασαν, διοργανώνοντας, έστω, μια διαδήλωση υπέρ αυτών των γυναικών.

Και στις δυτικές κοινωνίες, η εικόνα της γυναίκας –ιδιαίτερα της νέας και όμορφης γυναίκας- είναι εμπορεύσιμη.

Γυναίκες-γλάστρες στην τηλεόραση, πανέμορφα νεαρά μοντέλα σε διαφημίσεις• δηλαδή, κυριαρχεί η εικόνα της γυναίκας που δεν χρειάζεται να σκέφτεται ή να μιλάει αλλά απλά να στέκεται δίπλα σε έναν άνδρα για να ομορφαίνει το σκηνικό.

Το αποτέλεσμα της Πατριαρχίας είναι οι γυναίκες να υιοθετούν ανδρικές συμπεριφορές, ώστε να καταφέρουν να επιβιώσουν σε έναν κόσμο που είναι ανδρικός.

Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπεις γυναίκες να μιλάνε σαν άνδρες και να συμπεριφέρονται σαν άνδρες.

Η γυναίκα που μιλάει σαν τραβεστί δεν είναι ένα σπάνιο φαινόμενο πια. Και μάλιστα δεν καταλαβαίνει πως μιλάει σαν τραβεστί.

Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ακόμα και το πώς θα ντύνονται οι γυναίκες καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από άνδρες.

Τις οδηγίες για το πώς πρέπει να ντύνεται μια γυναίκα, πώς πρέπει να μιλάει μια γυναίκα, πώς πρέπει να βάφεται μια γυναίκα –ακόμα και το πώς πρέπει να κάνει έρωτα μια γυναίκα- συνήθως τις έγραφαν άνδρες στα γυναικεία περιοδικά.

Πολλές γυναίκες δεν έμαθαν ποτέ πως τα κείμενα που διάβαζαν στα λαμπερά περιοδικά –με συμβουλές για το ποιος είναι ο σωστός τρόπος να «ρίξουν» έναν άνδρα ή να κάνουν σεξ με έναν άνδρα- ήταν γραμμένα από άνδρες.

Άνδρες και γυναίκες είναι ισότιμοι αλλά είναι, βέβαια, διαφορετικοί.

Η μίμηση από τις γυναίκες των ανδρικών συμπεριφορών για να επιβιώσουν σε πατριαρχικές κοινωνίες έχει θλιβερά αποτελέσματα.

Η «δύναμη» των γυναικών δεν έχει καμία σχέση με την δύναμη των ανδρών.

Ο άνδρας είναι δύναμη και κυριαρχία, η γυναίκα είναι ζωή και ευτυχία.

Η δύναμη των γυναικών ακουμπάει στη σοφία, την συμμετοχή και την ανεκτικότητα.

Οι γυναίκες γεννούν. Και ματώνουν. Άρα, είναι γειωμένες.

Οι γυναίκες –έχοντας την μητρότητα και την γονιμότητα- παραδέχονται και συγχωρούν.

Σκέφτομαι πως, ίσως, η λύση που αναζητά η ανθρωπότητα να μην βρίσκεται σε πολιτικά και οικονομικά συστήματα. Μπορεί η λύση να μην είναι ο σοσιαλισμός ή κάποιο άλλο σύστημα.

Ίσως, η λύση για την ανθρωπότητα να είναι να εκτιμήσει περισσότερο την θηλυκή της πλευρά.

Όχι να αντικαταστήσει την Πατριαρχία με Μητριαρχία –γιατί κι αυτό εξουσία θα είναι-, αλλά να εκτιμήσει περισσότερο τα χαρίσματα των γυναικών.

Δεν ξέρω αν είναι έτσι. Δεν μπορώ να το αποδείξω.

Αλλά, αν είναι έτσι, τόσα χρόνια ψάχνουμε τη λύση που είναι μπροστά στα μάτια μας.

Γιατί η λύση βρίσκεται στη γυναίκα που μας γέννησε.

Γυναίκες

Νίκος Δήμου: Η δυστυχία του να είσαι άνευ σημασίας

Διαφημιστές και παλικάρια, γίναμε μαλλιά κουβάρια

Του Μάνου Στεφανίδη από τη Ρήξη φ. 104

Μισώ τις ιδέες που δεν αγαπάνε τους ανθρώπους. Όλους τους ανθρώπους, με όλες τους τις αδυναμίες. Π.χ. τις ιδέες του Νίκου Δήμου. Δήθεν μοντέρνες, αλλά κατά βάθος αφόρητα ακαδημαϊκές, εφόσον έχουν ηλικία μεγαλύτερη των δύο αιώνων και δεν έχουν βελτιωθεί διόλου. Βέβαια ο ίδιος μπορεί να καμαρώνει επαναλαμβάνοντας μισαλλόδοξες κοινοτοπίες ανάμεσα σε ημιμαθείς και αγράμματους, όπως ο τέως αρχηγός, του που πάντως πρόλαβε να τον εξαποστείλει, άνευ συνοπτικών καν διαδικασιών, αποκαλύπτοντας συγχρόνως την παντελή έλλειψη δημοκρατίας που διέπει το μιντιακό αυτό μόρφωμα. Αλλά και τη βουβαμάρα της συγκεκριμένης ιντελιγκέντσιας που έσπευσε να τον στηρίξει. Αυτό είναι το νέο ήθος που επαγγέλλονται; Πού είναι ο Γραμματικάκης, η Κιντή; Πώς δέχονται το εξαποστελλάριον του Δήμου χωρίς δεύτερη κουβέντα, επειδή απλώς είπε, άγαρμπα έστω, τη γνώμη του; Αλλά και τετριμμένες αλήθειες, που ουδείς κατά βάθος αμφισβητεί; Εκτός κι αν η πολιτική σπέκουλα προς το πόπολο και τα προεκλογικά στρογγυλέματα υπερέχουν τόσο της επιστημοσύνης όσο και της ελευθεροστομίας. Ουαί υμίν Φαρισαίοι υποκριταί.

Κ ατά τη γνώμη μου, ο Νίκος Δήμου είναι ένας μέτριος συγγραφέας, που εδώ και μισόν αιώνα προσπαθεί να κάνει φασαρία γύρω από το όνομά του χωρίς να τα πολυκαταφέρνει. Η δυστυχία του να είσαι ατάλαντος παρά τις γάτες, το φως των Ελλήνων (παράλληλα με τον επιδεικτικά διαφημιστικό μισελληνισμό του) και τα γιαλαντζή βολταιρικά του. Επειδή ο Βολταίρος αγαπούσε τους ανθρώπους πρώτα και μετά τις ιδέες, ενώ ο Δήμου μισεί τους ανθρώπους γι’ αυτό προσβάλλει τα όποια τους πιστεύω, π.χ. μεγαλοβδομαδιάτικα, αγνοώντας την ιδέα της tolerance, αλλά και τις ιδιαιτερότητες και τις ευαισθησίες της συγκεκριμένης κοινωνίας. Μη έχοντας σωστή αίσθηση χρόνου, μη ξέροντας επίσης ότι ο αληθινός δάσκαλος εκπαιδεύει, δεν μυκτηρίζει αφ’ υψηλού. Πράγμα που κάνει ο Δήμου κάθε χρόνο, σε κάθε γιορτή, βαρετά και προβλέψιμα. Όσο σιχαίνομαι τον εθνικισμό, άλλο τόσο σιχαίνομαι τους αρνητές του έθνους. Όσο φοβάμαι τη συντήρηση, άλλο τόσο φοβάμαι την άγνοια της παράδοσης.
Τη συνέχεια την ξέρετε: Όπως τα λοιπά κόμματα, έτσι και το Ποτάμι το φουσκώνουν ο κυρίαρχος λαϊκισμός και ο ανίκητος συντηρητισμός. Πρόκειται για εκείνο το στάτους που ο Κανιάρης καυτηρίαζε από το ‘90 με το έργο του Ό, τι θέλει ο λαός… Ο Δήμου, πια, εκτός Ποταμιού, δεν θα ξαναγίνει πρωτοσέλιδο έστω και αν αμφισβητήσει, αυτός ο ανυποχώρητος διανοητής, την παρθενία της Μαριάμ. Γι’ αυτόν, βλέπετε, οι μύθοι, τα σύμβολα, οι παραδόσεις, η γοητεία του αγνώστου, η μεταφυσική αγωνία είναι εξοβελιστέες εμπρός στην τεχνοκρατική πανάκεια μιας προόδου που θα έπρεπε να είναι μονόδρομος, αλλά δεν είναι. Είπαμε: οι ιδέες και η αυταρέσκειά μας να είναι καλά, οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρουν. Πώς το έλεγε ο Καρούζος;
Μη με διαβάζετε όταν δεν πήγατε τουλάχιστον μια φορά στην αποκαθήλωση.
Μη με διαβάζετε όταν
έχετε δίκιο.
Και ο Δήμου είναι οπαδός της μιας, της απόλυτης, της δογματικής αλήθειας, όπως εξάλλου και οι χριστιανοί τους οποίους επικρίνει.
Αντιπαθώ τον Νίκο Δήμου από την εποχή που ήταν πρόεδρος στο Μουσείο Γιάννη Σπυρόπουλου. Δεν κατάλαβε τίποτε, δεν βοήθησε καθόλου. Έκτοτε αρθρογραφεί χωρίς στυλ και διανοείται χωρίς πρωτοτυπία. Ο Παπαγιώργης ή ο Βελουδής είναι εμπρός του τιτάνες. Ο Κονδύλης και ο Ραπτόπουλος καινοτόμοι, ανατρεπτικοί και βαθύνοες. Το Πεθαίνω σαν χώρα του Δημητριάδη είναι το αληθινά προφητικό κείμενο του ’70. Η δυστυχία να είσαι Έλληνας ξεπεράστηκε από τη δυστυχία της μετριότητας. Κι όμως. Ο Δήμου έκανε και κάνει πάντα φασαρία, καλή ώρα όπως τώρα. Απλώς φασαρία. Φτάσαμε όμως στο σημείο, για να παραφράσω τον Γεώργιο Παπανδρέου, να ρωτάμε: Ποιος το είπε, ο Δήμου; Ε, τότε είναι άνευ σημασίας. Η… ευτυχία να είσαι διαφημιστής. Δηλαδή κάποιος της δουλειάς, που κάνει το ασήμαντο πρόσκαιρα σημαντικό. Και καθιστά τις όποιες ιδέες εν τέλει αναλώσιμες, σαν τα αποσμητικά ή τις χαρτοπετσέτες. Σημεία των καιρών. O tempora, o μόρτες…

ΥΓ. 1 Μ’ ενοχλεί σφόδρα που οι δημοσιογράφοι πολιτεύονται, δηλαδή ξεπουλάνε την ανεξαρτησία της γνώμης τους και την υποχρέωση της κριτικής αντί μιας κομματικής ταυτότητας. Θα μου πείτε το δέλεαρ μιας πολιτικής καριέρας είναι τεράστιο. Θα συμφωνήσω μαζί σας ενθυμούμενος τις περιπτώσεις Ρωμαίου, Ρουσόπουλου, Καψή, κ.λπ. Όμοια μ’ ενοχλούν οι πανεπιστημιακοί που πολιτεύονται θέλοντας να σώσουν, κι αυτοί, την πατρίδα, ενώ ανέχθηκαν να διαλύονται οι ανώτατες σχολές.
Είναι πάντως τόσοι πολλοί οι κομματικοί δημοσιογράφοι των ψηφοδελτίων, που άνετα σχηματίζουν κυβέρνηση και μάλιστα υπεράριθμη. Κάποτε, συγκροτούσαν «κυβέρνηση» αποκλειστικά λοχαγοί και συνταγματάρχες. Αυτό πια είναι ντεμοντέ. Στη σύγχρονη μιντιακή δικτατορία και τον τηλεκοινοβουλευτισμό, μια κυβέρνηση αμιγώς από δημοσιογράφους θα εξέφραζε απόλυτα το Zeitgeist, τον πνεύμα της εποχής.
ΥΓ. 2 Πρέπει να προτιμήσουμε τους δημοσιογράφους και για έναν άλλο λόγο: επειδή είχαν τη διακριτικότητα να μας αποκρύψουν τη χρεοκοπία της χώρας επί μια δεκαετία. Τόσο αυτοί όσο και τα αφεντικά τους.
ΥΓ. 3 Κατά τη γνώμη μου ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ανάγκη δημοσιογράφων για τα ψηφοδέλτιά του όσο έντιμες πένες που ν’ αποκαλύπτουν τη δύσοσμη όσο και δυσεύρετη αλήθεια. Που να του κάνουν αυστηρή κριτική τώρα που βρίσκεται προ του πανικού της εξουσίας και μπερδεύει λόγια και ανθρώπους.
ΥΓ. 4 Ο κοινοβουλευτικός κολοσσός Μιχελογιαννάκης το έθεσε αλλιώς: «Ανδρός πεσούσης πας ανήρ ανδρεύεται….» ή, τα μνημόνια αυξάνουν την ομοφυλοφιλία sic!

http://ardin-rixi.gr/archives/17472

«Ζούμε σ’ ένα matrix…η ανατροπή είναι ζήτημα χρόνου»

Μάνος Δανέζης

Συνέντευξη: Μαριάνθη Πελεβάνη 

Επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει δημοσιεύσει δεκάδες άρθρα στον Τύπο, εκατοντάδες επιστημονικές εργασίες, διαθέτει ένα πλούσιο συγγραφικό έργο βιβλίων Φυσικής, Αστροφυσικής Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θετικών Επιστημών αλλά και κοινωνικού ενδιαφέροντος. Τα τελευταία χρόνια οι ρηξικέλευθες απόψεις του γίνανε γνωστότερες από τις τηλεοπτικές σειρές «Το Σύμπαν που αγάπησα» και «Έτσι βλέπω τον κόσμο» στην ΕΤ3, όπου υπήρξε (μαζί με τον Δρ Ε. Θεοδοσίου) παρουσιαστής και επιστημονικός υπεύθυνος. Παρακολουθώντας τον, δεν ξέρω να σας πω αν είναι «ταπεινο-εκκεντρικός», «φευγάτος», ή και υπερ-ευφυής ως επιστήμονας αλλά σίγουρα βαδίζει στον δικό του ρυθμό, προσπαθώντας να μας αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Ο λόγος για τον Μάνο Δανέζη.

Κύριε Δανέζη πιστεύετε ότι ο δυτικός κόσμος καταρρέει;

Σήμερα, όπως όλοι έχουμε αντιληφθεί, οι δυτικές κοινωνίες διέρχονται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κρίσης, η οποία συν τω χρόνω αποσαθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές. Ως παράδειγμα αναφέρουμε τη διεθνή οικονομική κατάρρευση που βιώνουμε σήμερα. Όπως είναι φανερό η οικονομική κρίση δεν είναι το αίτιο, αλλά το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης αξιών και ιδεών. Πίσω από την καταρρέουσα οικονομική δομή, σε κοινωνικό και ηθικό επίπεδο, βρίσκεται ένας καταρρέον πολιτισμός και ομάδες ανθρώπων που την υπηρετούν. Χαρακτηριστικό φαινόμενο αυτής της κατάρρευσης είναι η εγκατάλειψη των αρχών της συλλογικότητας, της κοινωνικότητας και του κοινοτικού πνεύματος, δηλαδή των βασικών στοιχείων δόμησης του πολιτισμού μας.

Η συλλογικότητα έχει αντικατασταθεί από την ιδιώτευση, την υποκειμενικότητα, την ατομικότητα και τον εγωκεντρισμό. Με τον τρόπο αυτό η κοινωνία χάνει τη συνοχή της και αυτοδιαλύεται σε ένα σύνολο συγκρουόμενων ατόμων. Το εγώ αντικαθιστά το εμείς. Το είμαι αντικαθίσταται από το έχω. Με τον τρόπο αυτό ο δυτικός πολιτισμός από κοινωνικός, μετατρέπεται σε εξατομικευμένο, υστερόβουλο, ωφελιμιστικό και συν τω χρόνω φθείρεται, διαφθείρεται, και καταρρέει.

«Δυστυχώς, η ιστορία διδάσκει ότι όλοι οι πολιτισμοί του παρελθόντος κατέρρευσαν, μέσα σε τραγικές ωδίνες, χωρίς οι διεφθαρμένες κοινωνικές δομές να το αντιλαμβάνονται και χωρίς να είναι έτοιμες να τους αντικαταστήσουν με κάτι καλύτερο»

Την πολιτισμικά μεταβατική περίοδο που διανύουμε, ελπίδα και προσπάθειά μας πρέπει να είναι η δημιουργία όλων των αναγκαίων συνθηκών προκειμένου η ιστορία να μην επαναληφθεί και η πολιτισμική μετάβαση, η οποία είναι ήδη δρομολογημένη, να γίνει ομαλά χωρίς τις τραυματικές εμπειρίες άλλων ιστορικών περιόδων.

Όπως διαπιστώνετε, ένα πολιτισμικό ρεύμα εκφράζει βασικά την εκάστοτε προσπάθεια του ανθρώπου να ξεπεράσει και να ελέγξει τους φόβους του. Τι φοβόμαστε σήμερα και πως μπορούμε να το ξεπεράσουμε;

Ένα βασικό και επιτακτικό ανθρώπινο συναίσθημα είναι ο «φόβος», ο οποίος δημιουργείται από την έννοια της «ανάγκης». Σκοπός και αίτιο της ανάπτυξης ενός πολιτισμικού ρεύματος είναι η προσπάθεια μιας κοινωνίας να ξεπεράσει και να ελέγξει συλλογικά τρεις βασικές ομάδες φόβων, οι οποίοι βρίσκονται σε άμεση σχέση και συνάρτηση με τριών ειδών πραγματικά και πρακτικά γεγονότα. Ο πρώτος φόβος είναι ο φόβος της φυσικής ανθρώπινης επιβίωσης, ο δεύτερος είναι ο φόβος της βίαιης δράσης του φυσικού περιβάλλοντος και τέλος ο μεταφυσικός φόβος, δηλαδή ο φόβος που προκαλούν κάποια γεγονότα τα οποία ξεφεύγουν από το πλαίσιο μιας λογικής ερμηνείας, η οποία θα είχε τη βάση της στην εμπειρία των ανθρώπινων αισθήσεων, όπως ο θάνατος.

Προκειμένου ο άνθρωπος να κατασιγάσει αυτές τις τρεις ομάδες φόβων δημιούργησε αντίστοιχα, τα «κοινωνικά συστήματα» από τα οποία προήλθαν τα «πολιτικά συστήματα», την «επιστήμη» η οποία σε κάποιες περιπτώσεις μετασχηματίζεται σε «τεχνολογία». και τέλος τη «θεολογία», η οποία αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε η δημιουργία της έννοιας της «θρησκείας». Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκαν οι βασικοί τρεις πυλώνες ενός πολιτισμικού ρεύματος. Στο πλαίσιο αυτών των τριών πολιτισμικών πυλώνων αναπτύσσονται ανθρώπινες διοικητικές δομές οι οποίες, όλες μαζί, αποτελούν αυτό το οποίο ονομάζουμε «κοσμική εξουσία». Όπως γίνεται φανερό, αυτό που οδηγεί σε κατάρρευση έναν πολιτισμό δεν είναι η φιλοσοφική βάση τους, αλλά οι φιλοδοξίες, ο δογματισμός και η διαφθορά, των ανθρώπων που συγκροτούν τις διοικητικές δομές τους.

Όμως, όταν οι διοικητικές δομές των πολιτισμικών πυλώνων διαφθαρούν, οι πολιτισμικοί πυλώνες και ο πολιτισμός γενικότερα καταρρέουν, αφήνοντας τους ανθρώπινους φόβους να γιγαντωθούν εκ νέου. Τότε δημιουργείται η αναγκαιότητα δημιουργίας ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος το οποίο θα πρέπει να είναι ικανό να κατασιγάσει τους νέους ανθρώπινους φόβους.

Όμως μια κοινωνία που κυριαρχείται από υπέρμετρους φόβους, είναι μια υποταγμένη κοινωνία, ανίκανη να αντιδράσει λογικά και ήρεμα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της. Μια φοβισμένη κοινωνία κυριαρχείται από την αίσθηση του πανικού, της οργής, της ανεξέλεγκτης βίας. Μια φοβισμένη κοινωνία είναι μια εύκολα χειραγωγούμενη κοινωνία. Το γιγάντωμα των αναγκών και των φόβων μας, μας στερεί το υπέρτατο ανθρώπινο αγαθό, την ελευθερία μας.

«Σήμερα πλέον κατανοούμε γιατί ο δυτικός πολιτισμός, μας δημιούργησε έναν καταιγισμό πλαστών και άχρηστων αναγκών. Όχι για να μας κάνει πιο ευχάριστη τη ζωή. αλλά επειδή αυξάνοντας τις ανάγκες μας, γιγάντωνε πλαστά τους φόβους μας. Μας έκανε υποταγμένους και εύκολα χειραγωγούμενους»

Ας αντιδράσουμε από σήμερα. Ας ελαχιστοποιήσουμε τους φόβους μας ελαχιστοποιώντας τις πλαστές ανάγκες μας, αντικαθιστώντας τις έννοιες του «αμοιβαίου συμφέροντος» και της περιστασιακής «ελεημοσύνης» με το μόνιμο αίσθημα της ανθρώπινης αλληλεγγύης

Η αλλαγή της πολιτισμικής συγκρότησης θα επιτευχθεί ειρηνικά και αναίμακτα, αν και όταν αντιληφθούμε την αναγκαιότητα μιας εσωτερικής μας αναμόρφωσης. Η πνευματική και συνειδησιακή συγκρότηση των πολιτών καθορίζει την ποιότητα της Πολιτείας και η ποιότητα της Πολιτείας, τον πολιτισμό που αυτή θα συγκροτήσει.

Η μεγάλη πολιτισμική αλλαγή θα αρχίσει να γίνεται μια ειρηνική πραγματικότητα μόνο όταν κάνουμε την αγωνία μας, τον δικαιολογημένο κοινωνικό θυμό μας και το αίσθημα της εκδίκησης, αξιοπρέπεια, δουλειά, γνώση, υπευθυνότητα, συλλογικότητα.

Μιλάτε για μια επιστημονική επανάσταση συνδεδεμένη με ένα καινούργιο πολιτισμικό ρεύμα, το οποίο μπορεί να αλλάξει το σύγχρονο κόσμο. Τι «ευαγγελίζεται» το ρεύμα αυτό και που συνίσταται η νεωτερικότητά του, το καινούργιο;

Ένα θεμελιώδες ερώτημα είναι το με ποιόν τρόπο επιδρά το περιεχόμενο της επιστημονικής σκέψης στις δομές ενός πολιτισμικού ρεύματος;

Αρχικά θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι θετικές επιστήμες και σε προέκταση ο πυλώνας της επιστήμης, δεν θεμελιώνονται πάνω σε πειραματικά αποδεδειγμένες έννοιες, όπως αφήνουμε πολλές φορές να εννοηθεί

Οι βάσεις των θετικών επιστημών είναι οι έννοιες της «ύλης», του «χρόνου», και του «χώρου». Όμως οι έννοιες αυτές, όπως γνωρίζουμε, δεν είναι ούτε χειροπιαστές ούτε αντικειμενικά προσδιορισμένες αλλά, φιλοσοφικά κατηγορούμενα προσδιοριζόμενα με διαφορετικούς τρόπους, σε διαφορετικές εποχές από διαφορετικούς πολιτισμούς.

Το πολύ σημαντικό όμως είναι ότι, οι έννοιες αυτές δεν αποτελούν τη βάση μόνο του πυλώνα της επιστήμης ενός πολιτισμικού ρεύματος αλλά και των άλλων δύο πυλώνων του, εκείνων της θρησκευτικότητας και της κοινωνικής φιλοσοφίας.

Επακόλουθο αυτού του γεγονότος είναι ότι, αν ανατραπεί το εννοιολογικό περιεχόμενο των εννοιών της «ύλης», του «χρόνου» και του «χώρου» καταρρέει ολόκληρο το πολιτισμικό οικοδόμημα μιας κοινωνίας. Η ανατροπή αυτή είναι προνόμιο των θετικών επιστημών και έχει επιτευχθεί από την σύγχρονη επιστημονική σκέψη. Ως εκ τούτου, η ανατροπή και η αλλαγή του δυτικού πολιτισμικού ρεύματος είναι ζήτημα χρόνου.

Η μεγάλη αυτή επιστημονική επανάσταση, που θα σχηματοποιήσει σε νέες βάσεις τις κοινωνικές διοικητικές δομές, στηρίζεται σε δύο νέες βασικές αλήθειες, επιστημονικά τεκμηριωμένες τόσο θεωρητικά όσο και πειραματικά.

Η πρώτη αλήθεια αναφέρεται στην αποκάλυψη του τι είναι στην ουσία αυτό το οποίο ονομάζουμε αντικειμενική πραγματικότητα και σε προέκταση, τι είναι αυτό το οποίο ονομάζουμε ύλη η οποία αποτελεί το θεό του καταρρέοντος πολιτισμικού ρεύματος, στον βωμό της οποίας αλλά και των παραγώγων της, πολλές φορές θυσιάζουμε ακόμα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η σύγχρονη επιστημονική σκέψη, μέσω της πειραματικής διαδικασίας, γνωρίζει πλέον ότι η αισθητή υλική πραγματικότητα αποτελεί μια ψευδαίσθηση της ανθρώπινης φυσιολογίας, η οποία δημιουργείται μέσα σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου με την βοήθεια των αισθητηρίων οργάνων μας. Η υλική πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα matrix.

«Σύμφωνα με την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας η υλική συμπαντική πραγματικότηταδεν είναι τίποτα άλλο παρά «η προβολή (το είδωλο, το καθρέφτισμα) όσων υπάρχουν στο πραγματικό τετραδιάστατο μη Ευκλείδειο και αθέατο Σύμπαν πάνω σε έναν ψεύτικο τρισδιάστατο και Ευκλείδειο χώρο που φτιάχνουν πλαστά οι αισθήσεις μας». Τον χώρο αυτό η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας ονομάζει χώρο Minkowski»

Η δεύτερη επιστημονική αλήθεια στην οποία θα στηριχθεί το νέο πολιτισμικό ρεύμα είναι ή έννοια της ολικότητας. Το Σύμπαν της σύγχρονης επιστήμης είναι ένα ενιαίο σύστημα το οποίο δεν μερίζεται, ούτε αποτελείται από μέρη. Η αίσθηση των εξατομικευμένων αντικειμένων και μορφών δεν αποτελεί παρά μια νέα πλάνη η οποία στηρίζεται σε μια ιδιομορφία, βασικά, της όρασής μας αλλά γενικότερα της εγκεφαλικής μας συγκρότησης.

«Η αλήθεια είναι ότι τα πάντα μέσα στο Σύμπαν είναι Ένα. Μια απέραντη ενιαία, και αδιαίρετη ενότητα. Μέσα σε αυτή την ενότητα χάνεται η έννοια της εξατομίκευσης της προσωπικής ύπαρξης. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να ευτυχή το μέρος, αν πάσχει το όλον»

Η ευτυχία των μερών μπορεί να επιτευχθεί μέσω της ευτυχίας του συνόλου. Η διαπίστωση αυτή οδηγεί σε μια κοινωνική φιλοσοφία του «εμείς» και του «είμαι» καταργώντας την κοινωνική φιλοσοφία του «εγώ» και του «έχω».

Συγχρόνως, το θεώρημα δράσης αντίδρασης μας διδάσκει ότι, μέσα σε ένα ενιαία και αδιάσπαστη συμπαντική ουσία, κάθε κακή δράση μας πάνω στο μέρος, δημιουργεί την ενστικτώδη αντίδραση του συνόλου πάνω σε μας. Με λίγα λόγια ότι κάνουμε το εισπράττουμε πολλαπλάσια από κάθε γωνιά της συμπαντικής ενότητας.

Τέλος η έννοια της συμπαντικής αδιαίρετης ενότητας δημιουργεί μια νέα περιβαλλοντική συνείδηση εφόσον, η φύση είναι ένα μέρος του όλου και κάθε δράση μας εναντίον της σημαίνει δράση ολόκληρης της δημιουργίας εναντίον μας.

Δηλαδή λέτε πως ο,τιδήποτε αντιλαμβανόμαστε γύρω μας είναι ψευδές; Είναι matrix; Ό,τι μάθαμε είναι λάθος;

Ότι μάθαμε μέχρι σήμερα μας βοήθησε να δημιουργήσουμε όλα όσα χρειάζονταν για να αναπτύξουμε τον σημερινό δυτικό πολιτισμό. Δεν ήταν λάθος αλλά περιορισμοί της αλήθειας μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων της ανθρώπινης φυσιολογίας και δογματικής.

Όπως ανέφερε και ο Δημόκριτος: «Yπάρχουν δύο είδη γνώσης, η μία μέσω των αισθήσεων και η άλλη μέσω της διάνοιας. Από αυτές, εκείνη που αποκτάται μέσω της διάνοιας την αποκαλεί γνήσια, αποδίδοντάς της αξιοπιστία για την εκφορά σωστής κρίσης, ενώ εκείνη που αποκτάται μέσω των αισθήσεων την ονομάζει νόθα, μην αναγνωρίζοντάς της το αλάθητο για τη διάγνωση του αληθινού. Λέγει κατά λέξη, «υπάρχουν δύο μορφές γνώσεις, μία γνήσια και μία νόθα. Στη νόθα ανήκουν όλα τα παρακάτω, η όραση, η ακοή, η οσμή, η γεύση, η αφή. Η άλλη μορφή γνώσης είναι γνήσια, που είναι ξέχωρη από αυτή».

Η σύγχρονη επιστημονική γνώση έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τη γνώση που αποκτάται μέσω της διάνοιας και πάνω σε αυτήν δομεί το Νέο Πολιτισμικό Ρεύμα.

Ποια είναι κατά τη γνώμη σας, η επίδραση όλων των σύγχρονων επιστημονικών θεωριών στη νέα δομική συγκρότηση των δυτικών κοινωνιών;

Μια κοινωνία, η οποία έχει συνειδητοποιήσει τους προηγούμενους φυσικούς κανόνες, αναγνωρίζει ως βασική αξία της την «ελευθερία» στo πλαίσιo της ενότητας. Μέσο κατάκτησης της ελευθερίας αποτελεί η πνευματικότητα.

Αποτέλεσμα της προηγούμενης διαπίστωσης είναι ότι πρώτη και βασική επιδίωξη του ανθρώπου πρέπει να είναι η διασφάλιση και επέκταση της πνευματικότητάς του. Αυτό όμως που θα πρέπει να διευκρινιστεί είναι ότι το πνεύμα δεν αποτελεί ένα ανεξάρτητο φιλοσοφικό κατηγόρημα, αλλά μια άλλη έκφραση της έννοιας της ελευθερίας.

«Πνευματικός άνθρωπος είναι ο ελεύθερος και κοινωνικοποιημένος άνθρωπος. Πνευματικότητα δεν σημαίνει εξαΰλωση αλλά απελευθέρωση»

Η επιστήμη δίνει τα όπλα προκειμένου να συγκροτήσουμε έναν νέο ουμανιστικό πολιτισμό. Όμως οι κοινωνικές εξελίξεις έχουν δρομολογηθεί προς μια στρεβλή κατεύθυνση Ως εκ τούτου δεν υπάρχει παρά μόνο μια διέξοδος από την κρίση, η συνειδητοποίηση της ανάγκης μιας εσωτερικής προσωπικής μας αναμόρφωσης, Μια τέτοια εξέλιξη θα έχει ως βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα την αναμόρφωση των καθιερωμένων θεσμών και μακροπρόθεσμα την κατάρρευση της σημερινής οικονομίστικης λογικής και την ανάπτυξη ενός νέου Ουμανιστικού Πολιτισμού.

«Έτσι είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι, η επανάσταση η οποία ήδη συντελείται στους τομείς της ενέργειας, της τεχνολογίας, της οικογενειακής ζωής, τις σχέσεις των δύο φύλων, του τομέα της επικοινωνίας, θα έχει ως αποτέλεσμα, αργά ή γρήγορα, μια πολιτική και πολιτιστική έκρηξη, για την οποία πρέπει όλοι να είμαστε προετοιμασμένοι. Η προετοιμασία όμως αυτή δεν είναι εύκολη εφόσον προσκρούει σε μια στρεβλά και εγωιστικά αναπτυγμένη αίσθηση του «δημόσιου και οικονομικού συμφέροντος»

Παρόλα αυτά, όσο δύσκολο και αν είναι, το πρώτο βήμα του Νέου Πολιτισμικού Ρεύματος πρέπει να γίνει τώρα. Είναι επιτακτική ανάγκη, το συντομότερο δυνατόν, να αντικατασταθεί ο πολιτισμός του Homo Sapiens, του σοφού ανθρώπου των πολέμων του αίματος και των καταστροφών, από τον ουμανιστικό πολιτισμό του Homo Universalis, του Συμπαντικού ανθρώπου, που τόσο έχουμε ανάγκη.

Οι νέες επιστημονικές ανακαλύψεις ή διαπιστώσεις παραμένουν στο περιθώριο του εκπαιδευτικού συστήματος και γιατί;

Είναι θέμα των δυτικών «εκπαιδευτικών συστημάτων». Τα συστήματα αυτά προωθούν μόνο τις γνώσεις που αποβλέπουν στην θεοποίηση της ύλης και της ατομικότητας, ως παραγόντων της οικονομικής ανάπτυξης. Η λογική των εκπαιδευτικών αυτών συστημάτων θεωρεί, αλλά δεν ομολογεί, ότι η οικονομική ευμάρεια είναι ο μόνος παράγοντας που οδηγεί στην ευτυχία της κοινωνίας και του ανθρώπου.

Όλα είναι ένα, όλα είναι τώρα;

Όπως αναφέρει ο Αϊνστάιν: «Για εμάς τους ορκισμένους φυσικούς η διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν το παρόν και το μέλλον είναι μόνο μια ψευδαίσθηση ακόμα και αν είναι τόσο επίμονη»

Η έννοια του «χρόνου» στη σύγχρονη Φυσική τροποποιείται ριζικά έτσι ώστε, έννοιες όπως αυτές του «παρόντος», του «μέλλοντος» και του «παρελθόντος» δεν έχουν πλέον επιστημονικό νόημα. Ομοίως, δεν έχουν νόημα έννοιες όπως αυτές, του «εδώ» και του «εκεί», του «πάνω» ή του «κάτω». Στο Σύμπαν της σύγχρονης επιστημονικής πραγματικότητας το «εδώ» είναι «παντού» και το «τώρα» ταυτίζεται με το «χθες» και το «αύριο».

Υπάρχουν άλλοι επιστήμονες ή φιλόσοφοι εντός ή εκτός Ελλάδας με τους οποίους συμφωνείτε στην αναγκαιότητα του νέου αυτού πολιτισμικού ρεύματος;

Όπως πλέον διαφαίνεται, το μηχανιστικό και υλιστικό κοσμοείδωλο, που θεμελιώθηκε κατά τον 16ο-17ο αιώνα, έχει σχεδόν κλείσει τον ιστορικό του κύκλο αφήνοντας πίσω του τα συντρίμμια ενός καταρρέοντος δυτικού πολιτισμού σε κοινωνικό, οικονομικό και θεολογικό επίπεδο.

«Η ανάγκη δημιουργίας ενός νέου δυτικού πολιτισμικού ρεύματος είναι επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε. Το πρόβλημα όμως είναι η αναζήτηση των αξιακών και ηθικών βάσεων της ανάπτυξης του νέου αυτού ανθρωπιστικού πολιτισμικού ρεύματος»

Την ανάγκη αυτή έχουν επισημάνει, προτείνοντας λύσεις, μεγάλοι διανοητές σε ολόκληρο τον κόσμο αλλά και στην Ελλάδα. Αναφέρουμε ενδεικτικά τους Τόφλερ, Μαρκούζε και Νέγκρι.

Εκτός αυτών όμως, τόσο η διάσημη Λέσχη της Ρώμης, όσο και η Ομάδα Φουτουριστών στο Stanford Research Institute, μελετώντας τα πολύ επικίνδυνα μελλοντικά προβλήματα της ανθρωπότητας, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η τρέχουσα κοσμοθεωρία και οι τεχνολογίες που αυτή υποστηρίζει, έχουν μεν δημιουργήσει τεράστια οφέλη σε ένα επίπεδο, αλλά συγχρόνως είναι απαρχαιωμένες και υπεύθυνες για τη δημιουργία του παγκόσμιου μεγάλου προβλήματος. Οι συγγραφείς αυτών των μελετών διατύπωσαν μια πρότασή εξόδου από την κρίση που δεν είχε να κάνει με την οικονομία, την τεχνολογία ή την πολιτική. Περισσότερο εξαρτιόταν από την επανάκτηση αυτού που ο Άλντους Χάξλεϊ όρισε ως προαιώνια φιλοσοφία: Μια κατανόηση της σχέσης μεταξύ του εαυτού μας και του κόσμου που βρίσκεται στη ρίζα κάθε μεγάλου κοινωνικού, θρησκευτικού ή φιλοσοφικού κινήματος.

Όπως επισημαίνουν οι διανοητές Hugh Kearney, Βuckminster Fullet, John Strohmeier και Peter Westbrook, οι βάσεις μιας νέας πολιτισμικής συγκρότησης απορρέει μόνο μέσα από ένα σύστημα σκέψης, το οποίο πήγασε από την αρχαία Ελληνική διανόηση.

Ποιος όμως τους άκουσε και ποιος τους ακούει ακόμα και σήμερα;

Πέρα από την ακαδημαϊκή σας δράση πως αλλιώς οργανώνεστε και προωθείτε τις ιδέες σας;

Οι ιδέες δεν έχουν ατομική, αλλά συλλογική πατρότητα, ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να προωθούνται συγκεκριμένα από κάποιον. Η γνώση της αλήθειας των όντων δεν αποτελεί κτήση κανενός. Όλοι μας αποτελούμε μετόχους της συμπαντικής γνώσης στο επίπεδο των δυνατοτήτων μας. Η γνώση είναι δύναμη και η συνολική δύναμη του σύμπαντος μερίζεται στους ανθρώπους δίχως να διαμερίζεται και δεν αποτελεί αποκλειστικό κτήμα κανενός.

Η σχέση της γνώσης με τον άνθρωπο είναι ερωτική και όπως αναφέρει και ο καθηγητής της θεολογικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μ. Μπέγζος: «Η κτητική γνώση μένει ανέραστη, αλλά η μετοχική γνώση γίνεται ερωτική πράξη. Η αλήθεια δεν είναι καρπός στεγνού λογισμού των φυσικομαθηματικών επιστημών και στυγνού υπολογισμού κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων, αλλά αποτελεί γέννημα θρέμμα του ερωτικού λόγου. Μόνο στον έρωτα ενώνεται η ζωή με τη σκέψη, η γνώση με την πράξη, η θεωρία με την εφαρμογή. Και μόνο σε ένα τέτοιο ορίζοντα σχεσιακού, υπαρξιακού διαλόγου, συμβιωτικού και ερωτικού λόγου βρίσκει η ζωή το νόημα της, παίρνει ξανά πάλι σημασία και αποκτά όντως αξία».

Μάνος Δανέζης: «Ζούμε σ’ ένα matrix…η ανατροπή είναι ζήτημα χρόνου»

Διδάσκοντας τη Γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού σε μαθητές

Με αφορμή τις επετειακές εκδηλώσεις για τη Γενοκτονία και την πραγματοποίηση εκδηλώσεων σε σχολεία έχω συγκροτήσει ένα κανονιστικό πλαίσιο, που πιθανόν να είναι χρήσιμο σ’ αυτούς που θέλουν να απευθυνθούν με σωστό τρόπο σε παιδιά μεταδίδοντας ακριβείς πληροφορίες.

Βλάσης Αγτζίδης 

“Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά μας μελαγχολία”….
.
Από το 1994 μια νέα “εθνική επέτειος” ήρθε να προστεθεί στο πάνθεον των εθνικών επετείων. Μόνο που τούτη ήταν αποτέλεσμα μιας υπόγειας και απρόσμενης κίνησης της προσφυγικής κοινωνίας των πολιτών, που διεκδικούσε τη δικιά της ιστορική Μνήμη, την εγγραφή της στη συλλογική μνήμη του έθνους-κράτους και τη συμμετοχή στο κοινό αφήγημα. Έτσι, το 1994 οι πρόσφυγες του ’22 πέτυχαν την πρώτη πολιτική κατάκτηση σ’ εναν χώρο, μάλλον άξενο, με ένα κράτος εχθρικό προς τη διατήρηση της προσφυγικής Μνήμης.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι…

Από τότε κάθε χρόνο εκπαιδευτικοί -με δική τους πρωτοβουλία και με την κάλυψη της επίσημης αναγνώρισης και της αναγκαστικής συμμόρφωσης του υπ.Παιδείας- προσπαθούν να οργανώσουν παρουσιάσεις του ιστορικού αυτού γεγονότος, κυρίως στις περιοχές που εγκαταστάθηκαν είτε οι πρόσφυγες του ’22, είτε οι νέοι πολυάριθμοι Πόντιοι πρόσφυγες της Σοβιετικής κατάρρευσης, αλλά και αλλού…..

Όλα αυτά πραγματοποιούνται σε μια μη ευκαταφρόνητη κλίμακα, μακρυά από το κυρίαρχο λάιφ στάιλ και τη γνωστή αγοραία δημοσιογραφία, αγνοημένα και περιφρονημένα από μια ενσωματωμένη και αστικοποιημένη Αριστερά που “ζει με και από τους μύθους της”, αλλά και από μια κυρίαρχη ιστοριογραφική αντίληψη που πορεύεται και στοχάζεται παρακάμπτοντας τις ενοχλητικές παραμέτρους.

Προσπαθώντας να κωδικοποιήσω κάπως τις προσπάθειες αυτές έγραψα το παρακάτω κείμενο, το οποίο αποτελεί μια πρώτη απόπειρα παρουσίασης των αξόνων του ιστορικού γεγονότος της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου εντός του πραγματικού ιστορικού πλαισίου, καθώς και των παιδαγωγικών αρχών που πρέπει να τηρηθούν κατά τη διδασκαλία σε μαθητές:

Διδάσκοντας τη Γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού σε μαθητές γυμνασίου και λυκείου
(Μια πρώτη προσέγγιση)

1. Το Σκεπτικό – Οι στόχοι

1.1. Η Γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού έχει αναγνωριστεί επισήμως από τη Βουλή των Ελλήνων, την Κύπρο, τη Σουηδία, πολιτείες των ΗΠΑ και περιφερειακές κυβερνήσεις στην Αυστραλίας. Από το 1994 είναι επίσημη Εθνική Επέτειος στην Ελλάδα, ενώ από το 1998 η Γενοκτονία στο σύνολο της Μικράς Ασίας ανακηρύχτηκε σε δεύτερη επίσημη Εθνική Επέτειο.
.
1.2. Η 19η Μαϊου έχει οριστεί ως συμβολική Ημέρα Μνήμης, εφόσον εκείνη τη μέρα του 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ πασά αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα του Πόντου, αυτονομήθηκε από την κεντρική Οθωμανική κυβέρνηση και συγκρότησε τα εθνικιστικά του στρατεύματα, τα οποία εν τέλει θα κατανικήσουν τους Έλληνες (ελληνικό στρατό στην Ιωνία και Πόντιους αντάρτες στο Βορρά της Μικράς Ασίας). Θα ολοκληρώσουν την προαποφασισμένη από τους Νεότουρκους (1911) εθνική εκκαθάριση με τη σφαγή και την πυρπόληση της Σμύρνης το Σεπτέμβριο του 1922. Η 14η Σεπτεμβρίου, ημέρα πυρπόλησης της Σμύρνης από τους κεμαλικούς εθνικιστές, ορίστηκε ως Ημέρα Μνήμης για τη Μικρασιατική Καταστροφή.
..
1.3. Ο βασικός σκοπός της ιστορικής εκπαίδευσης είναι να προετοιμάσει και να διαμορφώσει υπεύθυνους και ενεργούς πολίτες που να μπορούν να ερμηνεύσουν τα ιστορικά γεγονότα και να χρησιμοποιήσουν τα συμπεράσματα στο παρόν. Αυτό μπορεί να συμβεί όταν η ιστορική γνώση μεταδίδεται δημιουργικά, αναπτύσσεται και καλλιεργείται το κριτικό πνεύμα, δεν εγκλείεται αποκλειστικά στο παρελθόν όπου συνέβη το γεγονός, αντιμετωπίζοντάς το ως μοναδικό και ανεπανάληπτο. Δηλαδή οι μαθητές με τη διδασκαλία του ιστορικού γεγονότος της Γενοκτονίας πρέπει να αναπτύσσουν και να βελτιώνουν τις διανοητικές τους δεξιότητες και να στοχάζονται για το ιστορικό πλαίσιο του κόσμου στον οποίο ζουν, έχοντας κατανοήσει το παρελθόν και τις αδιόρατες, υπόγειες διεργασίες οι οποίες συνέβαλαν στο να διαμορφωθεί το παρόν.
..
1.4. Η παρουσίαση του γεγονότος της Γενοκτονίας στο μικρασιατικό Πόντο θα πρέπει απαραιτήτως να ενταχθεί στο ευρύτερο Ιστορικό Πλαίσιο, μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκε, ώστε οι μαθητές να έχουν μια καλή εποπτεία της εποχής και των κρίσιμων παραμέτρων. Δηλαδή, να παρουσιαστεί αναλυτικά το γεγονός ότι η Γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού υπήρξε τμήμα της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής, η οποία με τη σειρά της εντάσσεται στο πλαίσιο των αποφάσεων των Νεότουρκων (Οκτώβριος 1911) για εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
..
1.5. Θα πρέπει να περιγραφούν με ακρίβεια οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που επέλεξαν τη μέθοδο της Γενοκτονίας για την επίλυση των εσωτερικών αντιθέσεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να παρουσιαστούν αναλυτικά τα αίτια τα οποία οδήγησαν στην επιλογή αυτών των μεθόδων. Πρέπει να κατανοηθεί στο βάθος η μειοψηφική τάση του μιλιταριστικού τουρκικού εθνικισμού (Νεότουρκοι-Κομιτάτο «Ένωση και Πρόοδος»), η οποία θα επικρατήσει πραξικοπηματικά το 1908 και θα οδηγήσει στις αποφάσεις για τις Γενοκτονίες.
.
1.6. Θα πρέπει οι μαθητές να κατανοήσουν ότι η Γενοκτονία δηλαδή η μαζική δολοφονία ανθρώπων εξαιτίας της ιδιαίτερης πολιτισμικής τους κατάστασης δεν ήταν μια απρόσωπη διαδικασία. Ότι οι άνθρωποι-θύματα υπήρξαν συγκεκριμένοι άνθρωποι με αξιοπρέπεια, με καθημερινή ζωή, με σχέσεις και όχι απρόσωπα μαζικοποιημένα όντα. Το στοιχείο αυτό θα προκύψει μέσα από την παρουσίαση αυθεντικών μαρτυριών των θυμάτων.
. ..
1.7. Θα πρέπει να συνειδητοποιηθεί από τους μαθητές ότι η συγκεκριμένη Γενοκτονία δεν αποτελεί ένα περιορισμένο γεωγραφικά και χρονικά γεγονός, αλλά ότι εγκαινιάζει μια νέα πολιτική αντιμετώπισης διαφόρων πληθυσμιακών ομάδων από σκληρές εξουσίες, που επιδιώκουν την ομογενοποίηση του χώρου που ελέγχουν ή την κυνική μεταφορά πλούτου από τις ομάδες-θύματα στους θύτες. Η κορύφωση αυτής της νέας πολιτικής θα είναι το Ολοκαύτωμα που θα πραγματοποιήσουν οι Ναζί, οι οποίοι κυριολεκτικά «βιομηχανοποίησαν» την εξόντωση των στοχευμένων πληθυσμών.
…
1.8. Τα στοιχεία που πρέπει να δοθούν στους μαθητές πρέπει να είναι καλά τεκμηριωμένα, να μην επιδέχονται αμφισβητήσεων και να μη χαρακτηρίζονται από υπερβολές, οι οποίες εν τέλει υπονομεύουν όλη τη διαδικασία της διδασκαλίας της Γενοκτονίας.
.
1.9. Η παρουσίαση πρέπει να βασίζεται σε περιγραφή των συνθηκών, του ιστορικού-κοινωνικού-πολιτικού πλαισίου και των αιτίων που οδήγησαν στη Γενοκτονία. Ο διδάσκων/ουσα θα πρέπει να αποφεύγει να βασιστεί στην «παιδαγωγική του αίματος» και των δακρύων. Αφενός γιατί η εκπαιδευτική διαδικασία μπορεί να εκπέσει σε μελόδραμα και αφετέρου γιατί ο παιδαγωγικός στόχος δεν πρέπει να είναι η πρόκληση συναισθηματικής έξαρσης, αλλά κατανόησης των γεγονότων, που βασίζεται στην εμπεριστατωμένη γνώση και στα καλά δομημένα ερμηνευτικά εργαλεία.
…
1.10. Συνοψίζουμε τις προϋποθέσεις που πρέπει να τηρηθούν και για να υπηρετηθεί με τον καλύτερο τρόπο η ευστοχία της ιστορικής μάθησης:
-Η χρησιμοποιούμενη ορολογία να είναι ακριβής
-Τα στοιχεία που παρατίθενται να είναι σωστά και αποδεδειγμένα
-Να αποσαφηνίζονται οι κατηγορίες «θύτης»/«θύμα», «πρόθεση»/«αποτέλεσμα», «χρόνος» και «τόπος», «μέσα πραγματοποίησης»
-Να περιγράφονται με πληρότητα οι αιτίες καθώς και η λογική αλληλουχία που ακολουθεί (εμφάνιση τουρκικού εθνικισμού, κατάληψη της εξουσίας, απόφαση για εθνοκαθάρσεις ώστε να δημιουργηθεί έθνος-κράτος, οργάνωση των Γενοκτονιών, διαμόρφωση ιδεολογίας αποκλεισμού, υλοποίηση των αποφάσεων, απελευθέρωση των δυνάμεων του εθνικισμού στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, πολεμικές συγκρούσεις, πρόσφυγες παντού, στάση της Ελλάδας και των πολιτικών της δυνάμεων, διχασμός, ήττα, ολοκλήρωση των γενοκτονιών, προσφυγοποίηση στην Ελλάδα και την ΕΣΣΔ.)
-Να αποφεύγονται οι ισοπεδωτικές απλουστεύεις του τύπου «καλός-κακός», «άσπρο-μαύρο», που ακυρώνουν κάθε προσπάθεια ερμηνείας και κατανόησης των ιστορικών συμπεριφορών.
.
.
2. Το Ιστορικό Πλαίσιο
.
2.1. Το Ιστορικό Πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να διδάσκεται η Γενοκτονία ορίζεται πλέον από την απόφαση του International Association of Genocide Scholars – IAGS. Συγκεκριμένα, στις 16 Δεκεμβρίου 2007, η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars – IAGS), ο καθ’ ύλη διεθνής οργανισμός, εξέδωσε το παρακάτω ψήφισμα, με το οποίο αναγνωρίζεται ότι η εθνική εκκαθάριση που υπέστησαν οι ελληνικοί πληθυσμοί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς ανήκει στην νομική κατηγορία των «εγκλημάτων Γενοκτονίας», όπως αυτή ορίστηκε από τον ΟΗΕ το 1948:
..
«ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ η άρνηση της γενοκτονίας αναγνωρίζεται ευρέως ως το τελικό στάδιο της γενοκτονίας, που επιφυλάσσει στους δράστες της γενοκτονίας την ατιμωρησία και αποδεδειγμένα προετοιμάζει το έδαφος για μελλοντικές γενοκτονίες.
ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ η γενοκτονία μειονοτικών πληθυσμών από το Οθωμανικό κράτος κατά τη διάρκεια και μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο απεικονίζεται συνήθως ως γενοκτονία των Αρμενίων αποκλειστικά, με μερική μόνο αναγνώριση των ποιοτικά όμοιων γενοκτονιών άλλων Χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ είναι πεποίθηση της διεθνούς Ενώσεως Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών ότι η εκστρατεία των Οθωμανών εναντίον των Χριστιανικών μειονοτήτων της Αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923 αποτέλεσε μια γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολίας.
ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΟΤΙ η ένωση ζητά εκ τούτου από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες αυτών των πληθυσμών, να εκδώσει μια επίσημη απολογία και να προχωρήσει σε άμεσα και σημαντικά βήματα για αποκατάσταση» (http://www.genocidetext.net)
..
Από τη στιγμή της έκδοσης του κορυφαίου αυτού Ψηφίσματος (Δεκέμβρης του 2007), το οριστικό πλαίσιο της διδασκαλίας της Γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού αλλάζει και διευρύνεται. Εφεξής, η αναπαραγωγή τοπικιστικών προσεγγίσεων, καθώς και λανθασμένων αριθμητικών στοιχείων αντίκειται στο Ψήφισμα. Να αποφεύγονται, τουλάχιστον τα αριθμητικά, στοιχεία που δημοσιεύτηκαν λόγω περιορισμένων γνώσεων πριν την έκδοση του Ψηφίσματος.
.
Η διδασκαλία πρέπει απαραιτήτως να πραγματοποιείται με την παρουσίαση του ευρύτερου γεγονότος της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής, να παρουσιάζεται ο τρόπος με τον οποίο συγκροτήθηκε ο τουρκικός εθνικισμός και έλαβε τις αποφάσεις για εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών.
..
2.2. Θα πρέπει να αποσαφηνίζονται οι έννοιες «εθνοκάθαρση», «γενοκτονία», «έγκλημα πολέμου», «μαζικές σφαγές», «εξόντωση», «καταστροφή». Να τονίζεται ιδιαιτέρως ότι ο όρος «γενοκτονία» αποτελεί νομικό όρο του διεθνούς δικαίου και όχι λέξη της καθομιλουμένης για να χαρακτηριστεί μια συγκεκριμένη βίαιη πράξη. Η «εθνοκάθαρση» ή το «έγκλημα πολέμου» ή η «Καταστροφή» ή η «μαζική σφαγή» μπορεί να χαρακτηριστεί γενοκτονία μόνο εάν υπακούει στα σχετικά κριτήρια , όπως ορίστηκαν από τον ΟΗΕ με τη Σύμβαση του 1948.
.
Σύμφωνα με τη σχετική Σύμβαση, γενοκτονία είναι: «η εσκεμμένη προσπάθεια καταστροφής εν όλω ή εν μέρει, μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας», με έναν από τους παρακάτω τρόπους:
«α) τον φόνο μελών της ομάδας,
β) την πρόκληση σοβαρής σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας,
γ) τη σκόπιμη επιβολή στην ομάδα συνθηκών ζωής υπολογισμένων, έτσι ώστε να επιφέρουν τη φυσική τους καταστροφή, εν όλω ή εν μέρει,
δ) την επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην αποτροπή γεννήσεων στο εσωτερικό της ομάδας και
ε) την υποχρεωτική μεταφορά των παιδιών της ομάδας σε κάποια άλλη».
.
Στην περίπτωση των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εφαρμόστηκαν και οι πέντε τρόποι, σε διαφορετικό χρόνο και με διαφορετικό τρόπο στους επιμέρους πληθυσμούς.
..
2.3. Θα πρέπει να περιγράφεται η διαδικασία κλιμάκωσης της Γενοκτονίας η οποία –όσον αφορά την ελληνική περίπτωση- ξεκινά με συστηματικές διώξεις στην Ανατολική Θράκη το 1914, συνεχίζεται την ίδια χρονιά στην Ιωνία (Δυτική Μικρά Ασία) και κορυφώνεται το 1916 στον Πόντο (Βόρεια Μικρά Ασία).
Θα πρέπει επίσης να διαχωρίζονται οι δύο φάσεις της Γενοκτονίας και να παρουσιάζονται αναλυτικά τα διαφορετικά ιστορικά πλαίσια εντός των οποίων πραγματοποιήθηκαν:
.
-Η Α’ φάση της Γενοκτονίας έλαβε χώρα κυρίως κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) και είχε ως θύτες τους Νεότουρκους εθνικιστές, ενώ υπήρξε ανοχή από τους συμμάχους τους, Γερμανούς και Αυστριακούς.
-Η Β’ φάση της Γενοκτονίας έγινε την περίοδο του ελληνοτουρκικού πολέμου (1919-1922) από τους κεμαλικούς εθνικιστές που αυτονομήθηκαν από την κεντρική οθωμανική κυβέρνηση. Κατά τη δεύτερη φάση υπήρξε αρχική ανοχή κάποιων συμμάχων της Ελλάδας (Ιταλών, Γάλλων, Αμερικανών). Στη συνέχεια, και λόγω της πολιτικής των μοναρχικών, ουδετεροποιήθηκαν οι υπόλοιποι (Βρετανoί). Υποστηρικτές του τουρκικού εθνικισμού υπήρξαν και οι αντιπάλοι των Δυτικών, δηλαδή το νεαρό σοβιετικό κράτος. Επίσης θα πρέπει να τονιστεί ο ελληνικός Διχασμός μεταξύ μοναρχικών-βενιζελικών που αποδυνάμωσε το ελληνικό εσωτερικό μέτωπο και επέτρεψε στον Κεμάλ να νικήσει και να ολοκληρώσει τη Γενοκτονία του ελληνικού, αρμενικού και ασσυριακού πληθυσμού στο σύνολο της παλιάς πολυεθνικής, ισλαμικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την οποία μετέτρεψε πλέον σε τουρκικό έθνος-κράτος.
..
.
3. Οι αριθμοί
..
Οι αριθμοί των πληθυσμών που κατοικούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και των θυμάτων που τελικά είχαν από την πολιτική της Γενοκτονίας, θα πρέπει να προκύπτουν από τα πραγματικά δεδομένα, που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.
.
Τα μόνα πληθυσμιακά στοιχεία που γνωρίζουμε και δεν αμφισβητούνται είναι αυτά που προκύπτουν από τις απογραφές του πληθυσμού. Με την αξιοποίηση των απογραφών του ελληνικού πληθυσμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Οθωμανική και Πατριαρχική) εκτιμάται ότι ο αριθμός των Ελλήνων στη Μικρά Ασία (Πόντος, Ιωνία, Βιθυνία, Καππαδοκία, Πισιδία κ.ά) ανέρχεται σε 1.8 εκατομμύρια κατοίκους. Στην Ανατολική Θράκη με την Κωσταντινουπολη κατοικούσαν περί τους 400.000 Έλληνες. Από τον αριθμό των 2.2 εκατομμυρίων (χωρίς να προσμετρώνται οι Έλληνες από το Καρς που ανήκε τότε στη ρωσική επικράτεια), στον Πόντο κατοικούσαν περίπου 450.000 Έλληνες χριστιανοί, ορθόδοξοι κυρίως αλλά και προτεστάντες.
.
[Τα στοιχεία των Απογραφών και των διαφορετικών εκτιμήσεων παρατίθενται αναλυτικά στο βιβλίο: Βλάσης Αγτζίδης, Έλληνες του Πόντου. Η γενοκτονία από τον τουρκικό εθνικισμό στις σελίδες 131-137. Το βιβλίο αυτό υπάρχει σε ψηφιακή μορφή στη διεύθυνση:
http://www.projethomere.com/travaux/bibliotheque_homere/grecs_pont_euxin.htm%5D
.
Τα θύματα των διωγμών και της Γενοκτονίας που συνέβη την επόμενη περίοδο (1914-1923) μπορούν να υπολογιστούν συνολικά κατά προσέγγιση και όχι με ακρίβεια κατά τόπους. Η «Μαύρη Βίβλος Διωγμών και Μαρτυριών του εν Τουρκία Ελληνισμού» του Οικουμενικού Πατριαρχείου που εκδόθηκε το 1919, δίνει μια κατ’ εκτίμηση εικόνα των διωχθέντων και των θυμάτων. Με βάση την επίσημη Απογραφή που έγινε στην Ελλάδα το 1928 καταγράφηκαν περίπου 1.25 εκατομμύρια πρόσφυγες. Στον αριθμό αυτό συνυπολογίστηκαν και οι προερχόμενοι από το Καρς και άλλες ρωσικές περιοχές. Πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη ότι 150.000 Έλληνες από την Κωσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο εξαιρέθηκαν της Ανταλλαγής των πληθυσμών, ενώ ένα μέρος των προσφύγων από τον Ανατολικό Πόντο που κατέφυγε στη Ρωσία μετά την αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων (Μάρτιος 1918) δεν κατέφυγε τελικά στην Ελλάδα.
.
Δεν γνωρίζουμε πόσα ήταν τα θύματα της Γενοκτονίας κατά περιοχή, ούτε πόσοι έχασαν τη ζωή τους κατά τη διαδρομή προς την Ελλάδα, ούτε πόσοι πέθαναν στην Ελλάδα από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης κατά την πρώτη δεκαετία (αντιστοιχούσαν τρεις θάνατοι σε μία γέννηση).
.
Ο αριθμός 353.000 που έχει επικρατήσει δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αρχικά, κατατέθηκε ως υπόθεση τον Ιανουάριο του 1922 στη «Black Book the tragedy of Pontus (1914-1922)» που εξέδωσαν στην Αθήνα οι ποντιακές οργανώσεις, χωρίς να έχουν πρόσβαση σε πραγματικά δεδομένα. Στον αριθμό αυτό ο Γ. Βαλαβάνης θα προσθέσει (το 1925) κατ’ εκτίμηση άλλες 50.000 θύματα κατά τη μεταφορά προς την Ελλάδα.
.
Το πρόβλημα των αριθμών ο διδάσκων/ουσα τη Γενοκτονία στους μαθητές πρέπει να το αντιμετωπίσει με την επίκληση των πραγματικών αριθμών που μας δίδει η σύγκριση των 2.2 εκατομ. προ των γεγονότων και 1.25 εκατομ. μετά το τέλος της Γενοκτονίας, όπως παρουσιάστηκε παραπάνω με την επισήμανση ότι τα θύματα στη Μικρά Ασία και στην Ανατολική Θράκη κατά την περίοδο 1914-1923 υπολογίζονται μεταξύ 700.000 και 800.000 ατόμων. Αυτή η προσέγγιση είναι η μόνη που ανταποκρίνεται στα δεδομένα που ορίζει πλέον τελεσίδικα το Ψήφισμα του International Association of Genocide Scholars – IAGS.
.
..
4. Οι πηγές
.
Οι πηγές που ο διδάσκων/ουσα πρέπει να βασίσει την παρουσίαση της Γενοκτονίας είναι:
.
4.1. Τα επιστημονικά έργα που έχουν γραφεί και αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στο θέμα αυτό. Όπως για παράδειγμα:
..
-Tessa Hofmann, Matthias Bjørnlund, Vasileios Meichanetsidis, με τη συμμετοχή των: J. Mourelos, R. Donef, N. Hlamides, M. Stewart, St. T. Stavridis, St. Leonard Jacobs, Alfred de Zayas, R. Levitsky, M. Bruneau and K. Papoulidis, A. Kalaitzidis and D. Wallace, Abr. Der Krikorian and E. Taylor, The Genocide of the Ottoman Greeks: Studies on the State-Sponsored Campaign of Extermination of the Christians of Asia Minor (1912-1922) and Its Aftermath: History, Law, Memory, Νέα Υόρκη, εκδ. Melissa, 2012
-Πολυχρόνης Ενεπεκίδης, Γενοκτονία στον Εύξεινο Πόντο. Διπλωματικά Έγγραφα από τη Βιέννη (1909-1918), Θεσσαλονίκη, έκδ. Εύξεινος Λέσχη, 1995.
-Κωσταντίνος Φωτιάδης, Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, Αθήνα, έκδ. Ίδρυμα Βουλής των Ελλήνων, 2004.
-Βλάσης Αγτζίδης, Έλληνες του Πόντου. Η γενοκτονία από τον τουρκικό εθνικισμό, Αθήνα, έκδ. Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αν. Αττικής, 2005. Επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Σκάι.
-Ευριπίδης Γεωργανόπουλος, Το νεοτουρκικό κίνημα και οι επιπτώσεις του στον ελληνισμό του Πόντου 1908-1914, Θεσσαλονίκη, εκδ. Κυριακίδη, 2001.
-Προσεγγίσεις στην ιστορία του Εύξεινου Πόντου. Πρακτικά του 2ου Διεθνούς Συνεδρίου Ποντιακού Ελληνισμού, Κ. Χατζηκυριακίδης-Θ. Κυριακίδης (επιμ.), Άρτεμις Ξανθοπούλου Κυριακού, P. Karpov, R. Hovannisian, M. Meeker, H. Lowry κ.ά., Θεσσαλονίκη, εκδ. Σταμούλη, 2011.
-Χαράλαμπος Ψωμιάδης, Η τελευταία φάση του Ανατολικού Ζητήματος, Συμβολή στη μελέτη των ελληνοτουρκικών διπλωματικών σχέσεων, μετάφραση – επιμέλεια: Γ. Γιαννακόπουλος, Αθήνα, Έφεσσος, 2004.
-Χάρης Τσιρκινίδης, Έχω όπλο την αγχόνη’. Το ντοκουμέντο της Μεγάλης Καταστροφής υπό το φως των ξένων απορρήτων αρχείων (1908-1925), Θεσσαλονίκη, εκδ. Ερωδιός, 2005. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθούν έγγραφα διπλωματικών αποστολών από τη μονογραφία του Χ. Τσιρκινίδη, Επιτέλους τους ξεριζώσαμε (εκδ. Παναγία Σουμελά) παρότι ο σχολιασμός έχει έντονο συναισθηματικό ύφος και δεν υπάρχει παραπομπή στις πηγές.
-Προσφυγική Ελλάδα Φωτογραφίες από το αρχείο του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, επιμ. Γ. Γιαννακόπουλος, Αθήνα, Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, 1992
-Θεόδωρος Παυλίδης, Ο ελληνισμός του Δυτικού Πόντου, Θεσσαλονίκη, εκδ. Κυριακίδη, 2009.
-Ο Πόντος των Ελλήνων, Γιώργος Α. Γιαννακόπουλος (επιμ.), Άρτεμις Ξανθοπούλου Κυριακού, Δ. Θ. Λαζαρίδης, Δ. Τομπαΐδης, Σ. Χατζησαββίδης, Ε. Γ. Γαβρά, Β. Δαλακούρα, Αρχ. Π. Αποστολίδης, Π. Α. Γαϊτανίδης, Κ. Χατζηκυριακίδης, Ε. Π. Καρούμπης, Αθήνα, εκδ. Έφεσος, 2003.
-Jean de Murat, Τhe Great Extirpation of Hellenism & Christianity in Asia Minor, Φλόριντα ΗΠΑ, 1999.
..

4.2. Είναι σημαντικό να χρησιμοποιηθούν μαρτυρίες θυμάτων. Ενδεικτικά προτείνονται τα βιβλία:
-Αντώνιος Γαβριηλίδης, Σελίδες εκ της Μαύρης Εθνικής Συμφοράς του Πόντου, Θεσσαλονίκη, εκδ. Μαλλιάρης-Παιδεία, 1992.
-Thea Halo, Ούτε το όνομά μου, Αθήνα, εκδ. Γκοβόστη, 2001.
-Γεώργιος Ανδρεάδης, Ταμάμα. Η αγνοούμενη του Πόντου, Θεσσαλονίκη, εκδ. Γόρδιος, 1992.
-Χρήστος Ηλιάδης, Πόντος Γενοκτονία. Όσα ενθυμούμαι από την περιπετειώδη ζωή μου, Θεσσαλονίκη, εκδ. Γόρδιος, 2002.
-κ.ά….
..
Θα μπορούσε να ξεκινήσει το μάθημα με την ανάγνωση μιας δυνατής αφήγησης από τη Γενοκτονία. Τέτοιες έντονες εικόνες υπάρχουν στο βιβλίο της Thea Halo. Όπως επίσης και η πολύ καλή, από πλευράς μεθόδου, περιγραφή των πορειών θανάτου ως «Άουσβιτς εν ροή», όπως κάνει ο Πολυχρόνης Ενεπεκίδης στο πολύ καλό εισαγωγικό κείμενο της μελέτης του. Η χρησιμοποίηση αφηγήσεων είναι ένα μέσο που στοχεύει στην αύξηση της προσοχής των μαθητών ώστε να κατανοήσουν στη συνέχεια τις αιτίες που προκάλεσαν τα γεγονότα, εφόσον, όπως τονίστηκε παραπάνω, ο κύριος εκπαιδευτικός στόχος είναι η κατανόηση που βασίζεται στην εμπεριστατωμένη γνώση και όχι η δημιουργία συναισθηματικής έντασης.
..
4.3. Είναι επίσης σημαντικό κατά την διδασκαλία της Γενοκτονίας να χρησιμοποιηθούν και να διαβαστούν έγγραφα διπλωματικών αποστολών εκείνης της εποχής που αναφέρονται στα γεγονότα. Τέτοια έγγραφα υπάρχουν στα βιβλία των Ενεπεκίδη, Φωτιάδη και Τσιρκινίδη.
..
4.4. Η χρήση τουρκικών πηγών που αναφέρονται στη Γενοκτονία, καθώς και η αναφορά σε έργα Τούρκων ιστορικών και κοινωνικών επιστημόνων που καταγγέλλουν το ρόλο του εθνικισμού στη διάπραξη των εγκλημάτων γενοκτονίας, πρέπει απαραιτήτως να ενταχθούν στη διαδικασία της διδασκαλίας της Γενοκτονίας. Τέτοια κείμενα δημοσιεύτηκαν πρόσφατα και οι διδάσκοντες/ουσες μπορούν να έχουν άμεση πρόσβαση σ’ αυτά. Προτείνονται τα εξής:
-του Fikret Baskaya : Η συνείδηση της Ιστορίας θα μας απελευθερώσει,
-του Ahmet Oral: Για το Αρμενικό, Ελληνικό, Κουρδικό και Αλεβίτικο Ζήτημα,
-του Attila Tuygan: Γενοκτονία για την “ιερή πατρίδα”,
-τουTaner Akçam: Οι εκτοπίσεις και οι σφαγές των Ελλήνων του 1913-1914: Πρόβα για τη Γενοκτονία των Αρμενίων
-του Sait Çetinoğlu: Η ιδέα του ανεξάρτητου Πόντου και η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, Το Τέλος του Κινήματος και η Εκδίωξη
-της Pervin Erbil: Μια τραγική σελίδα στην εκκαθάριση των Ρωμιών, 1914-1924.
..
Κατά την αναφορά των συγκεκριμένων τουρκικών απόψεων, μπορεί να τονιστεί στους μαθητές η συνάφεια των θέσεων της συγκεκριμένης τουρκικής ιστοριογραφικής σχολής με την προσφυγική ιστοριογραφία, που αναπτύσσεται αργά αλλά σταθερά στην Ελλάδα την τελευταία 25ετία, αμφισβητώντας τα στερεότυπα και αποδομώντας τους κυρίαρχους μύθους.
. .

4.5. Επίσης ο διδάσκων/ουσα εκτός από την καλή γνώση της ποντιακής ιστορίας και του ευρύτερου πλαισίου πρέπει να έχε συνολική εποπτεία:
-της προσπάθειας των προσφυγικών οργανώσεων να εντάξουν στην εθνική συλλογική μνήμη το Τραύμα του Πόντου,
-των προβλημάτων που συνάντησαν οι πρόσφυγες του ’22 στην Ελλάδα, αλλά και στη Σοβιετική Ένωση,
-τις μορφές της κυρίαρχης (κρατικής και όχι) ιδεολογίας στη μετά το ’22 Ελλάδα που δεν συμπεριλάμβανε την ιστορική εμπειρία του ελληνισμού της Ανατολής,
-τις αιτίες, για τις οποίες υπήρξε Σιωπή και Λήθη από το 1922 έως τη δεκαετία του ’90,
-τις σύγχρονες ιδεολογικές συγκρούσεις στην Ελλάδα για τα ιστορικά ζητήματα και τη διαμόρφωση ενός ρεύματος Αρνητών της Γενοκτονίας.
.
Βασική πηγή για τα ζητήματα αυτά είναι η μελέτη: Βλάσης Αγτζίδης, «Μνήμη Ταυτότητα και Ιδεολογία στον Ποντιακό Ελληνισμό» από το συλλογικό (με Γιώργο Κόκκινο και Έλλη Λεμονίδου) Το Τραύμα και οι πολιτικές της Μνήμης, Αθήνα, εκδ. Ταξιδευτής, 2010.
..
4.6. Η χρήση οπτικοακουστικού υλικού συμβάλλει στη διαδικασία διδασκαλίας, τόσο με την αντικειμενική επιρροή που ασκεί η εικόνα στον θεατή, όσο και με την μετατροπή σε οικείο γεγονός του προσώπου που υπέστη τη Γενοκτονία ή του τοπίου εντός του οποίου συνέβησαν τα τραγικά γεγονότα.
Όμως το υλικό αυτό θα πρέπει να υπακούει σε σαφείς κανόνες, όπως η παρουσίαση αληθινών δεδομένων εντός του πραγματικού ιστορικού πλαισίου και η αποφυγή πλαστογραφιών. Το τελευταίο χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος του οπτικού υλικού (κυρίως βίντεο) που έχει παραχθεί για να πλαισιώνει την αφήγηση για την «ποντιακή Γενοκτονία». Πολλές φορές παρουσιάζονται σκηνές, ως αφορώσες και διαδραματιζόμενες στον Πόντο, από τη σφαγή και την καταστροφή της Σμύρνης, τις ωμότητες που συνέβησαν στην υπόλοιπη Ιωνία, καθώς και την προσφυγοποίηση των Καππαδοκών και των Ανατολικοθρακών.
. .
4.7. Κατά τη διαδικασία της διδασκαλίας θα πρέπει να αξιοποιηθεί και η σχετική λογοτεχνία ή η ποίηση που αφορά τον Πόντο. Χαρακτηριτικά προτείνονται τα ποιήματα Του Νίκου Γρηγοριάδη, του Χρήστου Μαχαιρίδη, του Ηλία Τσέχου κ.ά. Χαρακτηριστικότερο δείγμα μιας ποιοτικής ποίησης είναι το ποίημα του Μαχαιρίδη με τίτλο «19 Μαϊου 1919».
Οι ποιητές αυτοί φιλοξενούνται στον τόμο: Νίκος Γρηγοριάδης-Χρήστος Τουμανίδης, Λύρα του Πόντου. Ποιητές ποντιακής καταγωγής, Αθήνα, εκδ. Κώδικας, 2003.
..
4.8. Στο πλαίσιο της διδασκαλίας της Γενοκτονίας, θα ήταν χρήσιμη μια επίσκεψη σε κάποιο Μουσείο, που αναφέρεται στον τρόπο ζωής ή στην ιστορική εμπειρία του προσφυγικού ελληνισμού.
..
.
5. Κάποια βασικά κείμενα
.
Οι διδάσκοντες/ουσες πρέπει να διαβάσουν βασικά κείμενα, ώστε να κατανοήσουν το πολιτικό-κοινωνικό πλαίσιο και να εντοπίσουν τις κύριες παραμέτρους που ορίζουν το ιστορικό φαινόμενο της Γενοκτονίας.
.
Κάποια εύκολα προσβάσιμα κείμενα (ή περιλήψεις) στο διαδίκτυο, είναι με αλφαβητική σειρά τα εξής:
..
-Βασίλειος Μεϊχανετσίδης, «Η Γενοκτονία των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας»,
.
-Βλάσης Αγτζίδης, «Η εμφάνιση του τουρκικού εθνικισμού»
.
-Βλάσης Αγτζίδης, «Ποντιακό Ζήτημα και Μικρασιατική Καταστροφή»

-Βλάσης Αγτζίδης, «Βασικά κείμενα για τη διδασκαλία της Γενοκτονίας»

-Ευριπίδης Γεωργανόπουλος, «Οι προσπάθειες των ελλήνων του Πόντου για αυτοδιάθεση κατά το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας 1916-1922 (2009)»

-Ευριπίδης Π. Γεωργανόπουλος, «Οι αμερικανικές θέσεις για τον ελληνισμό του Πόντου το καλοκαίρι του 1919: τρεις αδημοσίευτες αμερικανικές εκθέσεις»

-Θεοδόσης Κυριακίδης, «Μεθοδολογικά πρότερα στη Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής»

-Θεοδόσης Κυριακίδης, «Οι ποντιακές σπουδές στον 21ο αιώνα»

-George Shirinian, «The German Foreign Office Archives on the Armenian and Greek Genocides»

-Michael Meeker, «The Question of Ethnicity in the Eastern Pontos»
.
-Νικόλαος Χλαμίδης. «Πόντιοι και η Γενοκτονία των Ελλήνων»
.
-Roger Smith, «THE CONCEPT OF GENOCIDE: origin, meaning, related concepts, denial»

-Taner Akcam, «Ottoman Documents and Expulsion of Greeks from Asia Minor in 1913-1914»

ΣΥΡΙΖΑ και Θράκη

(πρώτα συμπεράσματα από μια κρίση) (*)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μόνο κατάπληξη, βαθύτατη θλίψη προκάλεσε, σε όσους διατηρούν στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα και τις ανάγκες του ελληνικού λαού, η υπόθεση του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ. Σαμαράς και τρόικα, Μιχαλολιάκος και Καμμένος, ο «Θεός της Αποχής», αν υπάρχει, όχι ανθοδέσμες, φορτηγά ολόκληρα με λουλούδια θάπρεπε να στείλουν στην Κουμουνδούρου για τους χειρισμούς της.

Ταυτόχρονα όμως, η υπόθεση αυτή πρέπει να θεωρηθεί και μεγάλη ευκαιρία – η τελευταία ίσως πριν από ενδεχόμενη ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών – για να διορθώσει ουσιαστικά η αριστερά την πορεία της και να αντιμετωπίσει τώρα δραματικά προβλήματα που κινδυνεύει να βρει αύριο μπροστά της. Η υπόθεση Σαμπιχά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Αντί να αρνείται κάποιος την ύπαρξη του παγόβουνου, είναι πιο χρήσιμο να αλλάξει αμέσως πορεία.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τρομερά ευαίσθητη στο ζήτημα της «εικόνας» και της (κακόηχης) «κυβερνησιμότητάς» της, έπληξε μόνη της αμφότερες, με τρόπο που κανείς αντίπαλος δεν θα κατάφερνε. Αφήνοντας εαυτήν έκθετη στο διατυπωθέν από σχολιαστές, καλοπίστως ή κακοπίστως, ερώτημα πως θα διαπραγματευθεί αύριο με τη Μέρκελ ή θα χειρισθεί μια κρίση με την Τουρκία.

Δεν βοηθάνε την αριστερά ψέμματα και εξωραϊσμοί. ‘Ανοιξαν σοβαρότατα ζητήματα περί τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ στα εθνικά, την ικανότητα διαχείρισης κρίσεων, τη δημοκρατικότητα της εσωτερικής και κοινωνικής λειτουργίας του, την αξιοπιστία του πολιτικού του διαβήματος. Διευκολύνθηκε αποφασιστικά δεξιά-ακροδεξιά να παρουσιάσουν την αριστερά ως «αντεθνική».

Μερικές φορές, με όσα συμβαίνουν, διερωτάται κανείς αν και πόσοι στον ΣΥΡΙΖΑ αντελήφθησαν σε βάθος τους λόγους που το κόμμα εκτοξεύτηκε το 2012, παρολίγον να κερδίσει και δεν κέρδισε τις εκλογές. Μεταξύ φθινοπώρου 2011 και Μαίου 2012 ο Τσίπρας έθεσε τον ΣΥΡΙΖΑ σε θέση υποψηφίου εθνικού ηγεμονικού υποκειμένου, φιλοδοξούντος να διακόψει τη μνημονιακή πορεία καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας, του ελληνικού λαού, του ελληνικού κράτους και έθνους (προς τιμήν του, χρησιμοποιώντας και αρκετές ιδέες που παρήχθησαν εκτός ΣΥΡΙΖΑ).

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές, αν είχε σοβαρή οικονομολογική προετοιμασία, αν δεν φοβόταν, αν αναγνώριζε την ύπαρξη και σημασία του μεταναστευτικού προβλήματος και, αν, ηγετικό του στέλεχος, δεν είχε πει τελείως επιπόλαια στην τηλεόραση, ότι θα ρισκάρει πόλεμο με την Τουρκία για να μειώσει τις πολεμικές δαπάνες! ‘Εφτανε μάλιστα για νίκη ένας ή δύο από αυτούς τους παράγοντες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σημείωσε έκτοτε δημοσκοπική πρόοδο, γιατί μετεκλογικά εξελήφθη, καλώς ή κακώς, ως «κόμμα για τον εαυτό του», «τα στελέχη του», που, αντί να υποτάσσει τις επιλογές του στην ανάγκη σωτηρίας λαού και πατρίδας, ενδιαφέρεται κυρίως για άνοδό του στην εξουσία, εμφορούμενος από «μεταμοντέρνα» ιδεολογία . Ο «κυβερνητισμός» ήταν προσόν προ του Μαίου 2012, διαφοροποιώντας τον από κόμματα διαμαρτυρίας, άχρηστα εν μέσω εθνικής καταστροφής. ‘Εγινε ελάττωμα μετά τον Ιούνιο, κατατάσσοντάς τον, στα κόμματα που λένε διάφορα όχι γιατί τα πιστεύουν, αλλά για να κερδίσουν τις εκλογές. Υπονόμευσε έτσι, σε συνδυασμό με την ανεπάρκεια της προγραμματικής-πολιτικής προετοιμασίας, την υποψηφιότητά του ως εθνικού ηγετικού υποκειμένου, δυσκολευόμενος να διευρύνει ουσιαστικά την επιρροή του, να στερεώσει και βαθύνει τους δεσμούς του με τον λαό.

Σαμπιχά: κορυφή του παγόβουνου

Δεν γνωρίζουμε τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν, ούτε αν έπρεπε να είναι υποψήφια. ‘Οσα διαβάσαμε στο βιογραφικό της συνηγορούν υπέρ της επιλογής της. Αν προέκυψαν μετά σοβαρά αντίθετα στοιχεία θα έπρεπε να δημοσιοποιηθούν, αντί να παρακολουθήσουμε άναυδοι σταλινικότατη εκτόξευση βρώμικων, ασαφών, αναπόδεικτων υπαινιγμών κατά της γυναίκας, μειοψηφίας της μειοψηφίας της μειοψηφίας (!).

Διερωτάται κανείς πως ο Γραμματέας και μια τοπική οργάνωση ανέτρεψαν απόφαση Κεντρικής Επιτροπής, όταν, αλλού, η ηγεσία δεν έδωσε καμία σημασία στη βάση. ‘Όπως στη Μακεδονία, εκδιώκοντας τον Καρυπίδη, κατόπιν αμερικανοεβραϊκής απαιτήσεως, ή στην Πελοπόννησο, επιβάλλοντας τον μνημονιακό Βουδούρη. Τι εξηγεί δύο μέτρα και δύο σταθμά;

Απερίγραπτες είναι οι δηλώσεις του υποψήφιου ευρωβουλευτή Χριστόπουλου, που απέδωσε στη δική του επιρροή την πραξικοπηματική ακύρωση της συμμετοχής Σουλεϊμάν, υποστηρίζοντας ότι η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης είναι «συμπαγές τουρκικό πράμα» (sic). Αυτή είναι θέση του τουρκικού κράτους-εθνικισμού, που «τσουβαλιάζει» ως Τούρκους όλους τους Μουσουλμάνους, αρνούμενος την ύπαρξη Ρομά-Πομάκων. ‘Οσο για τη χρήση της λέξης «πράμα» για να περιγράψει τη μειονότητα, αποκαλύπτει την ηθική του, εγείροντας δυστυχώς ερωτηματικά για τα κριτήρια όσων τον έφεραν πέρυσι, λαθραία, να «εκπαιδεύσει» βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, τον επέλεξαν για ευρωβουλευτή και επέμειναν να μείνει στο ψηφοδέλτιο. Εμείς απορούμε και για το πώς είναι πανεπιστημιακός!

Την επομένη πήρε δυστυχώς τη σκυτάλη, ως μη όφειλε, η «Αυγή» την οποία, δυστυχώς, ο φανατικός «αντιεθνικισμός» παρέσυρε σε δύο σοβαρά ολισθήματα. Πρώτον σε ταύτιση με την ελάχιστα δημοκρατική θέση της τουρκικής προπαγάνδας, ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε την τουρκική καταγωγή της μειονότητας («διεθνής υποχρέωση»), όχι όμως την «τριχοτόμησή» της, την ύπαρξη δηλαδή Ρομά και Πομάκων. Δεύτερο και χειρότερο, στην υιοθέτηση ανοίκειων υπονοούμενων κατά της εκδιωχθείσης υποψηφίας και κομματικών στελεχών, αναβιώνοντας σταλινική μεθοδολογία ξένη προς την παράδοση της εφημερίδας μετά τη μεταπολίτευση.

Δεν είχαμε χρόνο να επαληθεύσουμε τι ακριβώς έκαναν ο (φίλος του ΓΑΠ και Καμίνη) Χριστόπουλος και η ΜΚΟ του, ανθήσασα και επί ημερών Παπανδρέου, Ρόντος και της ομάδας διεθνών χαφιέδων υψηλοτάτου επιπέδου, που τους περιστοίχιζε στο Υπουργείο Εξωτερικών. Αν ισχύει το ένα εκατοστό από όσα αναφέρονται για τη δράση και τις θέσεις του στο διαδίκτυο αναφορικά με Γιουγκοσλαβία, ουκρανικό, το μακεδονικό κλπ. τίθεται δυστυχώς τεράστιο θέμα ως προς το γιατί επελέγη.

Αριστερά και έθνος, νέα τάξη και παγκοσμιοποίηση

Δυστυχώς, το θέμα του ευρωψηφοδελτίου δεν περιορίζεται στην υπόθεση Χριστόπουλου-Σαμπιχά. Στο ευρωψηφοδέλτιο βρίσκουμε, ατυχέστατα, πολιτικούς φίλους του πρωτεργάτη της μνημονιακής καταστροφής ΓΑΠ, οπαδούς των ιδεών της παγκοσμιοποίησης-αυτοκρατορίας, υπερασπιστές και θεωρητικούς ενός δήθεν αριστερού, δήθεν «αντιεθνικισμού», που ταυτίζονται με κεντρικές επιλογές της παγκοσμιοποίησης και της «νέας τάξης πραγμάτων», στην περιοχή μας και γενικά, του ιμπεριαλισμού δηλαδή σε πιο … «κλασική» αριστερή ορολογία.

Διερωτάται κανείς πως, ένα κόμμα που θέλει να αγωνιστεί εναντίον της δικτατορίας των αγορών και του ολοκληρωτισμού της παγκοσμιοποίησης που συντρίβει ως οδοστρωτήρας τον ελληνικό λαό και την Ελλάδα, κόμμα που θέλει να αποκαταστήσει εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, θα μπορέσει να τα κάνει στηριζόμενο σε τέτοια πρόσωπα. Αναπόφευκτο ήταν όλα αυτά να κλονίσουν την εμπιστοσύνη μεγάλου μέρους οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ προς το κόμμα, την εξωτερική πολιτική και την κοσμοαντίληψη της ηγεσίας του, αν και είναι, ταυτόχρονα, όπως υπογραμμίσαμε, η κρίση μεγάλη ευκαιρία να ξεκαθαρίσει η αριστερά τις θέσεις της σε βασικά ζητήματα, προτού φτάσει ενδεχομένως στην κυβέρνηση.

Μεταξύ των υποψηφίων ευρωβουλευτών βρίσκονται υπερασπιστές των τουρκικών θέσεων στο Αιγαίο και του ψευδοκράτους που δημιούργησε ο τουρκικός στρατός κατοχής στην Κύπρο! Βρίσκονται θεωρητικοί και απολογητές του σχεδίου Ανάν, με το οποίο επιχειρήθηκε, από την πιο «μαύρη» εγχώρια αντίδραση και τους Αγγλοαμερικανούς, η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας το 2004, όπως και σήμερα. Σχέδιο που, σημειωτέον, χαρακτηρίστηκε «χειρότερο σύνταγμα της παγκόσμιας ιστορίας», «κείμενο παράφρονος» (Τσάτσος), που ξανάκανε την Κύπρο αποικία και οδηγούσε στην εκπροσώπηση της πλειοψηφίας των κατοίκων της από μειοψηφία (μη αιρετών αξιωματούχων) στα όργανα αποφάσεων!

‘Ερχονται τώρα οι οπαδοί τέτοιων απόψεων, σαν τους Βουρβώνους, που τίποτα δεν έμαθαν και τίποτα δεν ξέχασαν, απόψεων που δεν εκφράζουν όχι το 4%, ούτε καν το 0,5%, και επιδιώκουν να τις επιβάλουν χωρίς καν εσωκομματική συζήτηση, μέσω επιλογών προσώπων από την ηγεσία. Η αριστερά όμως ιστορικά δεν είναι αυτό, είναι βαθειά πατριωτική παράταξη, στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά της φασιστικής κατοχής, για την αυτοδιάθεση-ένωση της Κύπρου αργότερα, εναντίον των αγγλοαμερικανικών επεμβάσεων στην Ελλάδα. Είναι ασυμβίβαστη, δεν μπορεί να είναι αριστερά υιοθετώντας ταυτόχρονα τέτοιες βαθειά αντιδημοκρατικές, φιλοιμπεριαλιστικές απόψεις.

Το 27% δεν δόθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ για να υποστηρίξει τέτοιες απόψεις για Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο. Του δόθηκε για να υπερασπιστεί, όχι να … αποτελειώσει το απειλούμενο έθνος. Του δόθηκε από ανθρώπους που αγαπάνε την Ελλάδα, δεν μισούν οτιδήποτε ελληνικό, δεν προσπαθούν να ανέβουν κοινωνικά με το «ευρωατλαντικό βρακί» τους. Θα ήταν ανήθικο, αποσταθεροποιητικό, αυτοκαταστροφικό, αν τυχόν επιχειρούνταν να χρησιμοποιηθεί η αντιμνημονιακή ψήφος για να υιοθετηθεί «ατζέντα» που δεν δηλώθηκε ποτέ ανοιχτά στον λαό ή το κόμμα.

Τέτοιες επιλογές προσώπων εκφράζουν, στην καλύτερη περίπτωση, πολιτική χωρίς έρμα και στρατηγικό άξονα, καιροσκοπικό συγκερασμό απόψεων ασυμβίβαστων μεταξύ τους. Ούτω πορευόμενη, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει είτε να ξαναστήσει στα πόδια τους τούς Μνημονιακούς, είτε να οδηγήσει τη χώρα σε καταστροφική, «χαοτική περιδίνηση» σε περίπτωση ανόδου στην κυβέρνηση, τραγική εμπειρία «ΓΑΠ Νο2», ολοκλήρωσης της καταστροφής που ξεκίνησε ο «ΓΑΠ Νο1», με απόδοση ευθύνης στην αριστερά και τις ιδέες της και ηγεμονία πλέον δεξιάς-ακροδεξιάς (ένα «1974 από την ανάποδη»)

Χρειάζεται κατεπειγόντως σοβαρότατη αλλαγή πολιτικής, πολύ ειλικρινής, σοβαρή, έντιμη, εξαντλητική, σε βάθος συζήτηση στους κόλπους της αριστεράς και ευρύτερα για εξωτερική πολιτική, εθνικά θέματα, σχέση έθνους-αριστεράς, εθνικού, κοινωνικού, διεθνικού, πώς πραγματικά και όχι δημαγωγικά ανατρέπεται το Μνημόνιο, πως οργανώνεται η λαϊκή πάλη όχι για να γίνουμε Υπουργοί, αλλά για να σώσουμε την πατρίδα μας. Χρειάζεται όχι «οργανωτική», με μεθόδους μηχανισμού, αλλά πολιτική ενοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από ένα σχέδιο εθνικής απελευθέρωσης και κοινωνικής σωτηρίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει μεγάλη ελπίδα ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων. Αλλά αυτός ο λαός, «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» δεν χρειάζεται ψεύτικες ελπίδες, ψεύτες ‘Ηλιους και νέους δημαγωγούς . Θα τιμωρήσει άσχημα όποιον παίξει τυχόν με τέτοιους ρόλους. Χρειάζεται σοβαρά, δημοκρατικά, ανεξάρτητα πολιτικά υποκείμενα στην υπηρεσία της σωτηρίας του. Η απειλή κατά της χώρας είναι τρομερή, δεν αντιμετωπίζεται με επικοινωνιακές σαχλαμάρες ή χαμηλού επιπέδου ίντριγκες. H κρίση ας χρησιμεύσει ως μεγάλη ευκαιρία αυτοκριτικής-ενδοσκόπησης, σοβαρή προειδοποίηση, καταλύτης αναγκαίας μεγάλης διόρθωσης πορείας.

ΥΓ. Θα θέλαμε να ξέρουμε τις απόψεις επ’ αυτών στελεχών όπως ο Λαφαζάνης, ο Ρινάλντι κ.α. Ελπίζουμε να μην επικαλούνται, για να παραμείνουν άφωνοι, μια κακώς νοούμενη «πειθαρχία» (που δεν δεσμεύει τους Χριστόπουλους και ΣΙΑ), υπεύθυνη για σωρεία καταστροφών-προδοσιών στην ιστορία της αριστεράς, από τον Λίβανο, τη Γκαζέρτα και τη Βάρκιζα έως το «βρώμικο ‘89».

Λευκωσία, 24.4.2014, δεκάτη επέτειος του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν

konstantakopoulos.blogspot.com

(*) Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο «Παρόν» της Κυριακής 4.5.2014 με τον τίτλο «Το φάντασμα του Στάλιν και η Τσιγγάνα (τάσεις αυτοκαταστροφής στον ΣΥΡΙΖΑ)»