Λογιστικός έλεγχος του χρέους: υπό ποιούς όρους και με ποιό στόχο

του Λεωνίδα Βατικιώτη

(Επίκαιρα, 10 Μαΐου 2012)

Στην επικαιρότητα επανήλθε το αίτημα συγκρότησης επιτροπής λογιστικού ελέγχου που θα ανοίξει τα βιβλία του δημόσιου χρέους με αφορμή τις πέντε προτάσεις που κατέθεσε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, παραλαμβάνοντας την διερευνητική εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Πρόκειται για ένα αίτημα που μέχρι στιγμής έχει συναντήσει την θερμή ανταπόκριση της ελληνικής κοινωνίας. Ήδη, η Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που ιδρύθηκε τον Μάρτιο του 2011, με ακριβώς αυτό το στόχο, έχει συγκεντρώσει περισσότερες από 60.000 υπογραφές σε ψήφισμα με το οποίο ζητά τον σχηματισμό μιας τέτοιας επιτροπής, που θα είναι ανεξάρτητη, διεθνής και θα λογοδοτεί στην κοινωνία. Το αίτημα είχε υποστηριχθεί κι από πολλές διεθνείς προσωπικότητες. Από την ιδρυτική της μάλιστα συνέντευξη η Πρωτοβουλία είχε αποκλείσει το ενδεχόμενο να εκφυλισθεί σε Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής γιατί το αποτέλεσμα θα ήταν το κουκούλωμα των αλλεπάλληλων σκανδάλων τα οποία συνοδεύουν την έκρηξη του ελληνικού δημόσιου χρέους. Επίσης είχε ειπωθεί με σαφήνεια ότι το αίτημα δεν απευθυνόταν στην τότε κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, δεδομένου του καθόλου …έντιμου πρότερου βίου της. Κανείς εκ των ιδρυτών της Πρωτοβουλίας δεν ήθελε να χρησιμοποιηθεί η πρόταση του λογιστικού ελέγχου από την κυβέρνηση και τους πιστωτές ως ένα μέσο νομιμοποίησης των απαιτήσεων των δανειστών.

Ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας του αιτήματος φάνηκε πολύ γρήγορα από την απροθυμία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να υιοθετήσουν το αίτημα, υπό οποιαδήποτε εκδοχή ή ερμηνεία του. Αντίθετα με ό,τι συνέβη στην αντίπερα πολιτική όχθη όπου οι περισσότεροι πολιτικοί χώροι οι οποίοι τάσσονται κατά του Μνημονίου το υιοθέτησαν, παραλλάσσοντας και προσαρμόζοντάς το στο δικό τους πρόγραμμα. Συνηθισμένα πράγματα… Ωστόσο, για την Πρωτοβουλία Συγκρότησης της Επιτροπής είναι δεδομένο ότι το αίτημα της ΕΛΕ συμβαδίζει και αλληλοσυμπληρώνεται με το αίτημα παύσης πληρωμών και διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους ή όλου του δημόσιου χρέους.

Ο ισχυρισμός αυτός (περί παύσης πληρωμών και διαγραφής του χρέους) όσο ακραίος κι αν ακούγεται, θεμελιώθηκε πριν λίγους μήνες σε δημόσια εκδήλωση στην ΕΣΗΕΑ όπου παρουσιάστηκε μέρος της ερευνητικής δουλειάς που ήδη γίνεται εθελοντικά στο πλαίσιο της ΕΛΕ από δευτερογενές φυσικά υλικό και χωρίς πρόσβαση σε επίσημα έγγραφα. Ειδικότερα, η παρουσίαση του κεφαλαίου που αφορά τα χρήματα τα οποία οφείλει να καταβάλει στην Ελλάδα η κυβέρνηση της Άνγκελα Μέρκελ στο πλαίσιο του κατοχικού δανείου και των γερμανικών επανορθώσεων από την εποχή της ναζιστικής κατοχής (με τη βοήθεια στοιχείων που έχει συγκεντρώσει και επεξεργαστεί επιτροπή της οποίας ηγείται ο Μανόλης Γλέζος) έδειξε ότι οποιαδήποτε συζήτηση για τις οικονομικές σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας οφείλει να ξεκινά από τα ποσά που μας οφείλει η Γερμανία. Κι αυτά είναι σχεδόν δύο φορές όσο το ελληνικό δημόσιο χρέος. Κατ’ επέκταση, οποιαδήποτε ανησυχία μην τυχόν και ο λογιστικός έλεγχος καταλήξει ότι η Ελλάδα τελικά χρωστάει και πρέπει να πληρώσει είναι πέρα για πέρα αβάσιμη!

Ωστόσο, επιχειρήματα για την ανακήρυξη μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους ως παράνομου ή αντισυνταγματικού, που θα επιτρέψει την μη πληρωμή του, γεννάει και η δυσάρεστη και πολλαπλά αρνητική εξέλιξη της πρόσφατης αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους (PSI). Όπως συνέβη με το πρώτο δάνειο των 110 δις. ευρώ έτσι και με το δεύτερο δάνειο των 109 δισ. ευρώ από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και των 28 δις. από το ΔΝΤ υπάρχει πλήθος ενδείξεων ότι οι σχετικές δανειακές συμβάσεις είναι στον …αέρα. Η πρώτη κατ’ αρχήν δεν έχει καν ψηφισθεί από την Βουλή γιατί η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου ήξερε πως δεν είχε την απαιτούμενη αυξημένη πλειοψηφία των 180 εδρών. Ήταν η εποχή που η Νέα Δημοκρατία αντιπάλευε το Μνημόνιο, αυξάνοντας την επιρροή της στην ελληνική κοινωνία. Όμως, κατά πόσο μπορεί να είναι δεσμευτική και νόμιμη μια διεθνής συμφωνία που δεν φέρει την έγκριση της εθνικής αντιπροσωπείας; Ερωτηματικά εγείρονται και σε ό,τι αφορά τη νομιμότητα της παρούσας σύμβασης. Γιατί να μην αμφισβητηθεί σε ελληνικά και διεθνή δικαστήρια η έκδοση ελληνικών ομολόγων υπό το δίκαιο μιας ξένης χώρας, όπως της Αγγλίας και του Λουξεμβούργου, που περισσότερο παραπέμπει σε τριτοκοσμικές αποικίες της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου κι όχι φυσικά σε ευρωπαϊκά κράτη; Υπάρχουν επίσης και τα οικονομικά επίδικα της δανειακής σύμβασης και της ανταλλαγής ομολόγων: από τη σφαγή, ακόμη και στο ύψος του 98%, που έγινε στα αποθεματικά Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου τα οποία ήταν κατατεθειμένα στην Τράπεζα Ελλάδας, χωρίς να έχουν γνώση οι διοικήσεις τους, μέχρι τη νομιμότητα των χρημάτων που θα δανειστεί η χώρα και θα πληρώσουν οι φορολογούμενοι, θυσιάζοντας μισθούς, συντάξεις και δημόσια περιουσία, για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες.

Ακόμη, ο λογιστικός έλεγχος μπορεί να δείξει ότι το διεθνές δίκαιο παρέχει την απαραίτητη δικαιολογητική βάση, με την επίκληση για παράδειγμα της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, που επιτρέπει την παύση πληρωμών.

Σε κάθε περίπτωση η διαδικασία του λογιστικού ελέγχου, ακόμη και της αμφισβήτησης του δημόσιου χρέους και πολύ περισσότερο της παύσης πληρωμών, θα μας φέρει απέναντι σε όλα σχεδόν τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εξέλιξη που μπορεί να προσθέτει δυσκολίες στο εγχείρημα, είναι όμως αναμενόμενη από την στιγμή που τα κράτη αυτά ανέλαβαν να λειτουργήσουν ως ναυαγοσώστες για τις τράπεζές τους, κρατικοποιώντας στην πράξη τα χρέη που όφειλε το ελληνικό δημόσιο σε ιδιωτικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Από την στιγμή που αυτά τα ευρωπαϊκά κράτη λειτούργησαν σαν ασφαλιστικές εταιρείες των τραπεζών τους, ιεραρχώντας τα συμφέροντά των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων σε βάρος της περιλάλητης κοινοτικής αλληλεγγύης γιατί θα πρέπει η Ελλάδα να κάνει επίδειξη διπλωματικής αβρότητας αναζητώντας «ευρωπαϊκές λύσεις» στο πρόβλημα της κρίσης χρέους; Όταν μάλιστα η μοναδική «ευρωπαϊκή λύση» που έχει μέχρι στιγμής δοθεί είναι υπερδανεισμός και λιτότητα. Από την άλλη, όσο θα αποκαλύπτεται ο ρόλος της κυβέρνησης Μέρκελ τόσο ο ελληνικός λαός θα έρχεται πιο κοντά με τον γερμανικό που θα αντιλαμβάνεται ότι οι φόροι του δεν πάνε για συντάξεις αλλά για την χρηματοδότηση της Ντόιτσε Μπανκ. Η σύγκρουση επομένως με τους πιστωτές δεν σημαίνει και την δημιουργία εχθρικών σχέσεων με τους ευρωπαϊκούς λαούς. Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί…

Η σύγκρουση με τους δανειστές άλλωστε δεν αποφεύχθηκε ούτε στην Ισλανδία, ούτε στην  Αργεντινή, ούτε στον Ισημερινό, ούτε στη Ρωσία που ακολούθησαν τον δρόμο της παύσης πληρωμών, χωρίς ωστόσο οι κινδυνολογικές προβλέψεις περί διεθνούς απομόνωσης να επιβεβαιωθούν. Δεν αποφεύχθηκε ούτε και στις πολύ πρόσφατες εθνικοποιήσεις που έγιναν στην Αργεντινή και την Βολιβία, όταν η Ισπανία λειτούργησε ως μακρύ χέρι των πολυεθνικών της.

Εν κατακλείδι η διαδικασία του λογιστικού ελέγχου είναι μια διαδικασία προφανώς συγκρουσιακή που θα εξελιχθεί παρά κι ενάντια στη θέληση των δανειστών, με κριτήριο όμως τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και βάσει του διεθνούς δικαίου.

http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/

Τo «Κόμμα της Δραχμής»

του Γιώργου Καραμπελιά από το Άρδην (τ. 89) που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες

Το «Κόμμα της Δραχμής» στην Ελλάδα συγκροτείται από ένα σύνολο ετερόκλητες και συχνά αντιφατικές μεταξύ τους δυνάμεις. Πολλοί υποθέτουν ή υποπτεύονται πως ενορχηστρώνεται από υπερατλαντικές ή ευρωπαϊκές πρεσβείες, ή και τα δύο μαζί. Έτσι, ήδη από την αρχή της κρίσης, πολλοί ερμήνευσαν τις «ανεξήγητες» από πρώτη άποψη κινήσεις του δολίου βλακός, ως καθοδηγούμενες από τους Αμερικανούς, με στόχο να πλήξουν εκ των ένδον το ευρώ. Στη συνέχεια, άλλοι ερμήνευσαν τις κινήσεις του ΓΑΠ για δημοψήφισμα ως κινήσεις συμφωνημένες με τους Γερμανούς, οι οποίοι, από την αρχή της κρίσης, έχουν βαλθεί να οδηγήσουν την Ελλάδα στην έξοδο από την ευρωζώνη. Το σίγουρο είναι πως είτε από λόγους πρακτορικής δολιότητας, είτε βλακείας, ή και τα δύο μαζί  –όπερ και το πιθανότερο– ο ΓΑΠ δημιούργησε τις συνθήκες για μια μείζονα κρίση της Ελλάδας, του ευρώ και της παραμονής της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ.
Όπως έχουμε τονίσει αναρίθμητες φορές, η ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ υπήρξε μια καταστροφική επιλογή του Σημίτη και της εκσυγχρονιστικής παρέας του, με αρνητικές συνέπειες για την παραγωγή και την αυτονομία της χώρας. Μέσω του φθηνού χρήματος, προκάλεσε μια αυξανόμενη υπερχρέωση των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων και του ελληνικού κράτους, με παράλληλη εκτίναξη των τιμών προς τα πάνω και την ολοκλήρωση της παραγωγικής αποσάθρωσης της ελληνικής οικονομίας. Ωστόσο, η έξοδος από αυτή δεν μπορεί να αποτελέσει μια επιλογή της ελληνικής οικονομίας στις συνθήκες της σαρωτικής κρίσης που βιώνουμε, διότι θα ολοκλήρωνε  την καταστροφή της, ενώ αντίθετα θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί σε συνθήκες όπου την απόφαση θα μπορεί να την πάρει μια αυτεξούσια και ισχυρή ελληνική κυβέρνηση. Διαφορετικά, θα προκληθεί ένα κρισιακό ντόμινο με συνέπειες όχι μόνο κοινωνικές και οικονομικές, αλλά κατ’ εξοχήν γεωπολιτικές και εθνικές, με τη μεταβολή της Ελλάδας σε έναν διεθνή παρία, εύκολο θύμα για τον καραδοκούντα νεοθωμανικό επεκτατισμό. Αυτός είναι ο λόγος που, παρότι δεν θεωρούμε την Ελλάδα οργανικό μέλος μιας δυτικόστροφης Ευρώπης, πιστεύουμε ότι είναι απολύτως εσφαλμένη σήμερα η υποστήριξη και προπαγάνδιση της εξόδου της χώρας από το ευρώ. Εξάλλου, πώς είναι δυνατόν να επιθυμούν το ίδιο και οι χειρότεροι εχθροί μας, οι Γερμανοί, και αυτό να αποτελεί μια θετική επιλογή; Και μπορεί η έκθεση της Εθνικής Τράπεζας, που δημοσιοποιήθηκε στις 29 Μαΐου, για τις επιπτώσεις μιας εξόδου από το ευρώ σε συνθήκες ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, να έχει και μία τρομοκρατική προεκλογική στόχευση, ωστόσο οι διαπιστώσεις της δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα: Μέσω της υποτίμησης, το ονομαστικό ΑΕΠ θα περιοριζόταν κατά 55% και το πραγματικό κατά 22%, ενώ ο πληθωρισμός και η έλλειψη πρώτων υλών θα γονάτιζαν την πραγματική οικονομία. Βέβαια η Εθνική Τράπεζα δεν αναφέρεται καθόλου στις θετικές συνέπειες μιας εξόδου, αλλά αυτές θα εμφανίζονταν μόνο μετά από ορισμένα χρόνια, ενώ στο μεταξύ η χώρα θα γινόταν έρμαιο μιας τεράστιας κρίσης, χωρίς έναν λαό έτοιμο να αναλάβει τις συνέπειές της.
Νομίζουμε πως, από τις στήλες αυτού του περιοδικού, τις ομιλίες, τα κείμενά μας, έχουμε αναφερθεί πάμπολλες φορές σ’ αυτό το ζήτημα και καθόλου τυχαία δεν έχει υπάρξει ικανοποιητική και συνεκτική απάντηση στα επιχειρήματά μας. Διευκρινίζουμε λοιπόν: εμείς υποστηρίζουμε την παραμονή μας σήμερα στο ευρώ, όχι από αγάπη ή από ταύτιση με το «ευρωπαϊκό όραμα», αλλά από συμφέρον και εξ ανάγκης. Όσο δεν υπάρχει ένας ισχυρός ανατολικοευρωπαϊκός πόλος, μαζί με τη Ρωσία, και όσο δεν έχει συγκροτηθεί μια συμμαχία των βαλκανικών λαών, είμαστε υποχρεωμένοι, για να αποκρούσουμε την πίεση από την Τουρκία και τα ανατολικά μας, να συμμαχούμε με τη Δύση, παρ’ όλο που γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε «Δύση».
Ωστόσο, το Κόμμα της Δραχμής δεν περιλαμβάνει μόνο ή κυρίως όσους από ιδεολογικό στραβισμό επιμένουν στην αποχώρηση από τη ζώνη του ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση –ΚΚΕ, αριστεριστές, συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, ΕΠΑΜ, κ.ά.–,  αλλά και όσους έχουν συμφέρον οικονομικό και πολιτικό στην παραπέρα φτωχοποίηση και διάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Μιλήσαμε στην αρχή για τις περίεργες ή πιθανές διασυνδέσεις με την αμερικανική ή γερμανική πρεσβεία –κυρίως τη δεύτερη– που έχουν οδηγήσει στις προτάσεις περί δημοψηφίσματος είτε από τον ΓΑΠ, είτε από τη Μέρκελ.
Υπάρχουν όμως κι άλλοι παράγοντες που παίζουν με το «Κόμμα της Δραχμής»: Μεγαλοδημοσιογράφοι, μπατιρημένοι επιχειρηματίες, πληρωμένοι πολιτικοί παντός καιρού, και άλλοι, όλη αυτή την περίοδο, φλερτάρουν ανοιχτά με την ιδέα της επιστροφής στη δραχμή. Όλοι αυτοί είτε έχουν ένα σημαντικό απόθεμα σε ευρώ εκτός Ελλάδας, είτε έχουν χρέη που ελπίζουν να σβηστούν στο χάος που θα ακολουθήσει, είτε πληρώνονται ανοιχτά από ξένα κέντρα και επιχειρηματίες, είτε, στην καλύτερη περίπτωση, αποτελούν απλώς χρήσιμους ηλίθιους. Πάντως, όλοι μαζί συμβάλλουν και συμμετέχουν, με επαναστατικές και αντιμνημονιακές κορώνες, σε αυτό το εγχείρημα. Γι’ αυτό θα δούμε κανάλια και ραδιοφωνικούς σταθμούς να ποντάρουν ανοιχτά σε «προσωπικότητες» ανασυρμένες από την αφάνεια, να τους υπερπροβάλλουν, σε βαθμό κακουργήματος, κάποτε ακόμα και όταν έχει εξαντληθεί ο ρόλος τους, και  να τους εξαφανίζουν με τον ίδιο τρόπο που τους ανέβασαν στα ύψη. Και βλέπουμε αυτό το γαϊτανάκι να συνεχίζεται από άλλα κανάλια, άλλα ραδιόφωνα, άλλα λαθρόβια έντυπα και άλλους πρωταγωνιστές. Το βέβαιο είναι πως υπάρχουν κόμματα, καθώς και «προσωπικότητες», που εμφανίζονται ως αντιμνημονιακές και είναι συνδεδεμένες άμεσα και υπόγεια με αυτά τα συμφέροντα.
Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το ακραίο αντιμνημονιακό μένος γνωστών φιλελεύθερων, νεοφιλελεύθερων και γιάπηδων της δημοσιογραφίας, οι οποίοι αίφνης εμφανίζονται να εισηγούνται τις πλέον ριζοσπαστικές επιλογές.
Πώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι πολιτικοί που συνέπλεαν με τον Μητσοτάκη και την Μπακογιάννη, μεταβλήθηκαν στους πιο «αδιάλλακτους» εχθρούς του μνημονίου;
Ποια επαναστατική μύγα τσίμπησε γνωστούς ΚΥΠίτες και γιάπηδες δημοσιογράφους-επιχειρηματίες να συμπλέουν σε μια κοινή λυσσαλέα επίθεση ενάντια στους «μνημονιακούς», όταν η θέση τους επί δεκαετίες υπήρξε από την απέναντι πλευρά; Πώς μπορεί να εξηγηθεί η στάση του ίδιου του αρχέτυπου του αυριανισμού;
Ένας λαός απόλυτα συγχυσμένος, συντετριμμένος από μια απρόκλητη και δολοφονική επίθεση στον τρόπο και το επίπεδο ζωής του, ριγμένος στην ανέχεια, το αδιέξοδο, διαβουκολείται ανενδοίαστα από μια συμμορία οργανωμένων μαφιών και συμφερόντων, που θέλουν να κερδίσουν οικονομικά και πολιτικά από την ολοκληρωτική εξόντωσή του. Και, δυστυχώς, όλοι αυτοί οι αετονύχηδες έχουν απέναντί τους εκείνους που από συμφέρον και ανικανότητα μάς οδήγησαν στη σημερινή κρίση, καθώς και άλλους, που κρίνουν πως είναι η ευκαιρία να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη, αγνοώντας τα διακυβεύματα της σαρωτικότερης κρίσης που γνώρισε ο σύγχρονος ελληνισμός. Το δυστύχημα είναι πως, σε μια πλειοδοσία επαναστατικής «συνέπειας», το αντιμνημονιακό κίνημα αδυνατεί να ξεχωρίσει τους φίλους και τους εχθρούς του, τους πράκτορες και τους αφελείς, και να διαμορφώσει μια πολιτική πρόταση η οποία να εμμένει τόσο στο αντιμνημονιακό μήνυμα των πλατειών, όσο και στη νηφάλια στρατηγική αποτίμηση της κατάστασης.
Γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο. Μοιάζει με τετραγωνισμό του κύκλου. Όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά αυτή η πορεία πάνω σ’ ένα τεντωμένο σκοινί, όπου από τη μια πλευρά βρίσκεται η ενσωμάτωση και η υποταγή και από την άλλη πλευρά η περιθωριοποίηση και … εκ νέου η υποταγή.

http://ardin-rixi.gr/archives/5926

29 Μαίου 1453: Ημέρα μνήμης των Ελλήνων και των Ευρωπαίων

του Θ. Μπατρακούλη

29 Μαίου αποφράδα ημέρα. Επέτειος της Β΄ Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως. Η ονειρεμένη και αλησμόνητη Πόλη έπεσε το 1453. Ποτέ όμως δεν έσβησε από τις καρδιές των Ελλήνων, για τους οποίους η μέρα αυτή είναι μέρα μνήμης. Οι Ελληνες, αλλά και οι άλλοι Ευρωπαίοι, οφείλουν να θυμούνται και να αντλούν διδάγματα από την ιστορία της Βασιλίδος των πόλεων, και την πολύπτυχη ιστορία της Μεσαιωνικής Ελληνικής Αυτοκρατορίας, τόσο των περιόδων της ακμής της όσο και των φάσεων της παρακμής της. Σύμφωνα με τον σπουδαίο Γάλλο βυζαντινολόγο Πωλ Λεμέρλ, η τιμή για την επιβίωση του αρχαίου προτύπου ανήκει, κατά πολύ μεγάλο μέρος, «στη χιλιετία…στη διάρκεια της οποίας ένα κράτος ελληνικό, που μιλούσε ελληνικά και η πρωτεύουσά του ήταν στην Κωνσταντινούπολη διατήρησε την έννοια του δικαίου, την έννοια του νόμου, την έννοια της πόλεως και ενός ορισμένου τρόπου ζωής εν κοινωνία, καθώς και την έννοια της ηθικής, υπό κοινωνική αλλά και ατομική έννοια, και τέλος την έννοια της μόρφωσης, με μια λέξη: τον πολιτισμό»

[1].

Μετά την κατάρρευση του δυτικού τμήματος της Ρωμαïκής Αυτοκρατορίας, η διατήρηση του ανατολικού τμήματός της (Βυζαντινή Αυτοκρατορία) είχε πολύ σπουδαίες ιστορικές συνέπειες. Στο απόγειο της ακμής της, η Ανατολική Ρωμαïκή αυτοκρατορία εκτεινόταν από την Ιλλυρία και την Τριπολίτιδα, στα Δυτικά, μέχρι τις παρυφές του Καυκάσου και του Ευφράτη, στα Ανατολικά. Ηδη από την εποχή του Ιουστινιανού (528-565 μ.Χ.), η ‘‘κοινή’’ ελληνική αποτελούσε τη γλώσσα όχι μόνο της ιθύνουσας ‘‘ελίτ’’ αλλά και της πλειοψηφίας των κατοίκων της και επικράτησε κατά αδιαφιλονίκητο τρόπο στο σύνολο της Επικράτειας από την εποχή του Ηρακλείου (610-641). Η πολιτισμική επιρροή της Μεσαιωνικής Ελληνορωμαïκής Αυτοκρατορίας – πρώτη ευρωπαïκή αυτοκρατορία κατά το λόγο του Πολ Βαλερί – εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη.

Η Βυζαντινή (Ελληνορωμαïκή) αυτοκρατορία απορρόφησε τους Σλάβους, των οποίων η εγκατάσταση μετά τις επιδρομές τους[2] του 7^ου αιώνα αποτέλεσε μια σημαντική δημογραφική ενίσχυση των πληθυσμών της Χερσονήσου του Αίμου. Ο Λέων ΣΤ΄ ο Σοφός (β. 886-912) αναφέρει χαρακτηριστικά στα ‘‘Βασιλικά’’ ότι ο πατέρας του, ο Βασίλειος Α΄ ο Μακεδών (β. 867-886) είχε εξελληνίσει τους ανυπότακτους Σλάβους των βαλκανικών Σκλαβηνιών σε τέτοιο βαθμό «ώστε να θεωρούν πλέον τους εχθρούς των Ρωμαίων δικούς τους εχθρούς»[3]. Ωστόσο, το Βυζάντιο αναγκάστηκε και στους μεταγενέστερους χρόνους να διεξαγαγάγει πολέμους εναντίον ορθόδοξων και σλαβικών λαών. Ο τσάρος των Βουλγάρων Συμεών απέκτησε μεγάλη ισχύ, πολιόρκησε την Κωνσταντινούπολη (913), κατέλαβε την Αδριανούπολη και προέλασε μέχρι την Κόρινθο (918)[4]. Για να εξουδετερώσουν αυτόν τον ιδιαίτερα επικίνδυνο αντίπαλο, οι Βυζαντινοί χρειάστηκε να προκαλέσουν την σύγκρουσή του με τους Κροάτες και τους Σέρβους, υπάγοντας οριστικά τους δύο αυτούς λαούς στην αυτοκρατορική τροχιά. Ο Ιωάννης Τσιμισκής, μετά τη νίκη του επί του Ρώσου πρίγκιπα του Κιέβου Σβιατοσλάβου Α΄, επωφελούμενος από την εσωτερική αναταραχή στη Βουλγαρία, προσάρτησε τη χώρα το 972. Η τελευταία πράξη αυτής της περιόδου στην αναμέτρηση Βυζαντινών και Βουλγάρων παίχθηκε κατά την βασιλεία του Βασιλείου Β΄[5]. Οπωσδήποτε, οι Σλάβοι της Ν/Α Ευρώπης θεωρήθηκαν και έγιναν σε σημαντική έκταση μαχητές της ‘‘Ορθοδοξίας’’[6].

Εξάλλου, θεωρείται ότι η μεσαιωνική Ελληνορωμαïκή αυτοκρατορία μπόρεσε να ενσωματώσει στην Ευρώπη τους λαούς τους οποίους εκχριστιάνισε, ειδικά τους Σλάβους[7]. Σύμφωνα με μιά ορισμένη ιστορική προσέγγιση, οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ιδιαίτερα τα Βαλκάνια αποτέλεσαν μέρη αυτού του γεωπολιτισμικού πλέγματος που ονομάστηκε ‘‘Βυζαντινή Κοινοπολιτεία’’ (Commonwealth Byzantin). Επρόκειτο για μια χωρική ζώνη που, παρά την ποικιλότητά της, χαρακτηριζόταν από σημαντικό αριθμό κοινών πολιτισμικών και πνευματικών γνωρισμάτων[8]. Και στις μέρες μας, στα Βαλκάνια, η πραγματικότητα που αποδίδεται από τον όρο ‘‘Βυζάντιο’’ (δηλαδή την Ανατολική Ελληνική-ρωμαïκή αυτοκρατορία) και τα σχετικά επίθετα έχει εμφανιστεί σαν να αποτελεί ένα είδος ‘‘μυστικού τοπίου’’. Στα εδάφη της πρώην Γιουγκοσλαβίας, της Βουλγαρίας, της Αλβανίας, της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (πΓΔΜ) βλέπει κανείς δεκάδες ορθόδοξους ναούς και μνημεία της βυζαντινής περιόδου.

Πότε εμφανίστηκε ως γεωπολιτική-γεωπολιτισμική έννοια η ‘‘Νοτιο-ανατολική Ευρώπη’’, ο χώρος που ονομάζεται συχνά και ‘‘Βαλκάνια’’ (Βαλκανική); Αφετηρία γιά ορισμένους ιστορικούς ήταν ο 5^ος αιώνας μ.Χ., και σύμφωνα με άλλους το Σχίσμα των χριστιανικών Εκκλησιών του 1054. Στους μεταξύ των δύο αυτών ορίων χρόνους, η πολιτική και οικονομική ενότητα της υπό εξέταση ευρείας περιοχής είχε εξασφαλισθεί από την αυτοκρατορική εξουσία, καθώς και από αυτό που επικράτησε να ονομάζεται ‘‘Βυζαντινός πολιτισμός’’[9]. Ενας τομέας που είναι δυνατό να θεωρηθεί ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της οικονομικής/πολιτιστικής κοινότητας των λαών της Βαλκανικής, υπήρξε το δίκαιο των ιδιωτικών σχέσεων των Ορθοδόξων Χριστιανών υπηκόων των Οθωμανών σουλτάνων. Μετά το 1453, το βυζαντινό (ελληνορωμαïκό) ιδιωτικό δίκαιο παρέμεινε σε ισχύ – κατ’αρχάς χάρη στα δικαστικά προνόμια του κλήρου. Σε μεταγενέστερο χρόνο, οι οθωμανικές αρχές αναγνώρισαν δικαστική αρμοδιότητα και στις κοσμικές αρχές των ελληνικών κοινοτήτων καθώς και σε επαγγελματικές συντεχνίες[10].

Από το 1000 μέχρι τα τέλη του 12^ου αιώνα έλαβε χώρα μια ουσιώδης αλλαγή του τύπου εμπορίας και συνακόλουθα της αστικής ζωής στη Δυτική Ευρώπη. Σημειώθηκε διάνοιξη εμπορικών δρόμων από την Ανατολή προς την Ιταλία και από την τελευταία προς τις δυτικότερες περιοχές της Ευρώπης. Οι ‘‘Σταυροφορίες’’, οι οποίες βασίστηκαν στη ναυτική δύναμη των ιταλικών πόλεων-κρατών, εγκαινίασαν μια νέα φάση στο (δυτικο)ευρωπαïκό εμπόριο. Οι Ιταλοί έγιναν οι κυρίαρχοι θαλασσοπόροι της Ανατολικής Μεσογείου, εκτοπίζοντας τους Ελληνορωμαίους και τους Αραβες.

Οι αντιπαραθέσεις μεταξύ Λατίνων (Δυτικών) Ρωμαιοκαθολικών και Ελληνορωμαίων (Ανατολικών) Ορθοδόξων πήραν μεγαλύτερη ένταση και έκταση με το μεγάλο σχίσμα του 1054. Ο χριστιανικός κόσμος διαιρέθηκε σε δύο παρατάξεις, με επικεφαλής της κάθε μιας τον Πάπα της Ρώμης και τον Οικουμενικό Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως. Την εν λόγω εποχή, η Ανατολική Ρωμαïκή αυτοκρατορία είχε ήδη πλήρως εξελληνισθεί. Η ελληνική ήταν η επίσημη γλώσσα από τον 7^ο αιώνα. Η διαμάχη μεταξύ Ρωμαιοκαθολικών και Ελληνορθοδόξων ήταν και πολιτική και πολιτισμική. Ηταν μια άλλη εκδοχή της παλαιάς διαμάχης μεταξύ Ρώμης και Αθήνας, μεταξύ της Λατινικής Δύσης και της Ελληνικής Ανατολής. Η αμοιβαία αντιπάθεια και εχθρότητα θα κορυφωθεί το 1204, όταν η Δ΄ Σταυροφορία, που υποκινούνταν για εμπορικούς-γεωοικονομικούς λόγους από τους Ενετούς, εκτρέπεται του προορισμού της και, οι Σταυροφόροι, αντί των Ιεροσολύμων, καταλαμβάνουν και λεηλατούν την Κωνσταντινούπολη. Το μίσος των Λατίνων τους ώθησε τότε σε πράξεις ασύλληπτης βαρβαρότητας εναντίον των Ελληνορθοδόξων[11].

Μετά την πρώτη Αλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατακερματίστηκε σε ανεξάρτητα λατινικά και ελληνικά κράτη. Η Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας στερέωσε τη ναυτική πρωτοκαθεδρία και την εμπορική ηγεμονία, που είχε εγκαθιδρύσει στην Αδριατική θάλασσα, στα εδάφη της Ανατολικής Ρωμαïκής αυτοκρατορίας και στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι πόλεις της Βορείου Ιταλίας (προπάντων η Βενετία και, σε μικρότερη έκταση, η ανταγωνίστριά της Γένουα) και της Γερμανίας κέρδισαν περισσότερα και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από την επεκτατική πολιτική της Δύσης στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ευρώπη και στην Ανατολική Μεσόγειο[12]. Το ισχυρότερο από τα Βυζαντινά κράτη, η αυτοκρατορία της Νικαίας, και μετά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης (1261), δεν έπαυσε να είναι ένα εδαφικά συρρικνωμένο κράτος, πολιτικά αδύναμο και οικονομικά εξαρτημένο. Είχε καταντήσει σκιά της παλιάς κραταιάς αυτοκρατορίας. Και μετά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τις δυνάμεις του κράτους της Νίκαιας, τα περισσότερα εδάφη της αυτοκρατορίας ανήκαν πλέον στα ανεξάρτητα βασίλεια των Βουλγάρων και των Σέρβων, στους Ενετούς, στους Γενουάτες και στους Οθωμανούς Τούρκους. Οι τελευταίοι, οι νέοι κατακτητές προερχόμενοι από τον κόσμο των στεπών – που πάτησαν για πρώτη φορά στην Ευρώπη το 1308 -, έμελλαν να δημιουργήσουν μια μεγάλη και μακρόβια αυτοκρατορία, η οποία στην Ευρώπη θα περιλάμβανε όλη τη Βαλκανική.

Ο Γιάννης Κορδάτος έγραφε σε μονογραφία του: «Στις 29 του Μάη στα 1453, που η ξακουστή πρωτεύουσα του Βυζαντίου έπεσε στα χέρια των Τούρκων, από τη μια μεριά οι βυζαντινοί φεουδάρχες άλλαζαν κυρίαρχο και από την άλλη, τελείωνε η πάλη που άρχισε ανάμεσα σ’Ανατολή και Δύση – ανάμεσα σε Τούρκους και Φράγκους – για την επικράτηση και την κατοχή της Βαλκανικής που ήταν ο δ ρ ό μ ο ς που περνούσαν τα καραβάνια των πραγματευτάδων από την Ευρώπη στην Ασία. Η Πόλη που κατά τον ποιητή ήταν

‘‘το σπαθί, η Πόλη το κοντάρι

η Πόλη ήτο το κλειδί της Ρωμανίας όλης

κ’εκλείδωνε κ’ασφάλιζεν όλη την Ρωμανίαν

κ’όλο το Αρχιπέλαγος εσφικτοκλείδωνέτο’’ δεν ήταν μοναχά κέντρο οικονομικό μα είχε και στρατηγική θέση σπουδαία»[13]

Η ονειρεμένη και αλησμόνητη Πόλη – κέντρο ενός πολιτισμού οικουμενικής ακτινοβολίας, κυρίως για τον χριστιανικό κόσμο – έπεσε στις 29 Μαίου 1453 στα χέρια των Οθωμανών. Οι Ελληνες, αλλά και οι άλλοι Ευρωπαίοι, οφείλουν να θυμούνται και να αντλούν διδάγματα από την ιστορία της Βασιλίδος των πόλεων, και την πολύπτυχη ιστορία της Μεσαιωνικής Ελληνικής Αυτοκρατορίας. Περισσότερο σήμερα που ο Ελληνισμός πορεύεται γοργά προς τη μετανεωτερικότητα, χαρακτηριστικά της οποίας είναι η αποκοπή από τις ρίζες και η άκριτη αποδοχή τρόπου σκέψεως και ζωής που επιδιώκουν να επιβάλλουν τα ιδεολογικά κέντρα της παγκοσμιοποίησης.

 

Θεόδωρος Μπατρακούλης

Δρ Πανεπιστημίου Paris 8, Νομικός

 

* Το άρθρο δημοσιεύτηκε συντετμημένο στο ηλεκτρονικό περιοδικό Αντίβαρο, Ιούνιος 2007.

http://palio.antibaro.gr/national/mpatrakoulhs_29maiou.php

 

[1] Paul Lemerle, ‘‘Η συνέχεια της ευρωπαïκής συνείδησης’’, στο Ελένη Αρβελέρ / Maurice Aymard, Οι Ευρωπαίοι, τόμος Α΄, Αθήνα: Σαββάλας, 2003, σ. 181.

[2] V.L. Waldmüller, Die Ersten Begegnungen der Slawen mit dem Christentum und den christlichen Vlkern vom VI. bis VIII. Jahrhundert, Die Slawen zwichen Byzanz und Abendland, Amsterdam: 1976, σελ. 123 κ.επ., 163 κ.επ., 327 κ. εξ. Μ. Νystazopoulou-Pelekidou, Les Slaves dans l’Empire byzantin, The 17^th International Byzantine Congress, Major Papers (Washington D.C., August 3-8, 1986), New York: 1986, σελ. 347 κ.εξ., 351 κ.εξ. V. Popovic, Aux origines de la slavisation des Balkans: La constitution des premières sklavinies macédoniennes à la fin du VIème siècle, in Comptes rendus de séance de l’Académie des Inscriptions et Belles Lettres, Paris: 1980, pp. 230-257.

[3] Βλ. και Φίλιππος Φιλίππου, ‘‘Ο βυζαντινός Οικουμενισμός και η ιδέα ανεξαρτησίας του Α΄ Βουλγαρικού κράτους πριν τον εκχριστιανισμό’’, Βυζαντινός Δομός τεύχος 5-6 (1991-1992): σσ. 183-188.

[4] Πρβλ. Serge Bernstein / Pierre Milza, Iστορία της Ευρώπης. 1. Από τη Ρωμαïκή Αυτοκρατορία στα Ευρωπαïκά Κράτη, (1997), όπ. παρ., σελ. 73.

[5] Serge Bernstein / Pierre Milza. Iστορία της Ευρώπης. 1. Από τη Ρωμαïκή Αυτοκρατορία στα Ευρωπαïκά Κράτη, (1997), όπ. παρ., σελ. 74.

[6] Πρβλ. Alain Ducellier, Byzance et le monde orthodoxe, Paris: Armand Collin, 1986.

[7] Ε. Αρβελέρ, Βυζάντιο: Η χριστιανική αυτοκρατορία, στο Ε. Αρβελέρ/Μ. Aymard, Οι Ευρωπαίοι. Αρχαιότητα, Μεσαίωνας, Αναγέννηση, τ΄Α΄, Αθήνα: εκδ. Σαββάλας, 2003, σ. 160.

[8] Ντιμίτρι Oμπολένσκι, H Bυζαντινή Κοινοπολιτεία, Θεσσαλονίκη: Βάνιας, 1991, 2 τόμοι.

[9] Πρβλ. Αndré Guillou, Βυζαντινός Πολιτισμός, Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα, 1997.

[10] Βλ. και Ν. Μοσχοβάκης, Το εν Ελλάδι δημόσιον δίκαιον επί Τουρκοκρατίας, Αθήναι: 1882.

[11] Βλ. Γεώργιος Ακροπολίτης, Χρονική Συγγραφή – Η Βυζαντινή ιστορία της Λατινοκρατίας (1204-1261). Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια: Σπύρος Η. Σπυρόπουλος, Εκδοσεις Ζήτρος 2004. Βλ. και Μ. Λεφτσένκο, Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Αθήνα: Αναγνωστίδης, 1956, σ. 318. σελ

[12] Bλ. Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, Η πολιτική ιδεολογία της βυζαντινής αυτοκρατορίας. 3η Έκδοση (Μετ. Τούλα Δρακοπούλου). Αθήνα: Ψυχογιός. 1988. Ιωάννης Καραγιαννόπουλος, ‘‘Η πολιτική θεωρία των Βυζαντινών’’, Βυζαντινά, τεύχος 2 (1970): σελ. 37-63. Δημήτρης Κοσμίδης (επιμ.), Άτλας της Παγκόσμιας Ιστορίας. Αθήνα: Η Καθημερινή, 1997. Τηλέμαχος Λουγγής. Κωνσταντίνου Ζ΄ Πορφυρογέννητου, De Administrando Imperio (Προς τον ίδιον υιόν Ρωμανόν), μία μέθοδος ανάλυσης. Θεσσαλονίκη: Βάνιας, 1990. Χαράλαμπος Παπασωτηρίου. Βυζαντινή Υψηλή Στρατηγική, 6ος-11ος αιώνας. 3η Έκδοση, Αθήνα: Ποιότητα, 2001. Λάμπρος Τσακτσίρας / Ζαχαρίας Ορφανουδάκης / Μάρθα Θεοχάρη. Ιστορία Ρωμαϊκή και Βυζαντινή. Αθήνα: Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων, χ.χ. Paul. Κennedy. The Rise and Fall of the Great Powers. 2nd Ed. London: Fontana, 1989.

[13] Γ. Κορδάτος, Εισαγωγή, στο βιβλίο του Τα τελευταία χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Αθήνα Εκδόσεις Μπουκουμάνη, 1975, σ. 11-12

— 

Κινδυνολογία και ασχετοσύνη

του Νίκου Λυγερού

 Δεν φτάνει που βρισκόμαστε σε μια δύσκολη θέση, έχουμε και άσχετες κότες που κινδυνολογούν, για να δικαιολογήσουν την απραξία και την ανικανότητά τους τόσα χρόνια. Όχι μόνο δεν έδωσαν τίποτα στην Ελλάδα, αλλά προσπαθούν να προβάλουν τις φοβίες τους ως στίγμα της πραγματικότητας. Αν τις ακούσουμε, τότε θα πιστέψουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Η κινδυνολογία επηρεάζει μόνο αυτούς που δεν έχουν γνώσεις και αυτούς που θέλουν ν’ακούσουν σενάρια συνομοσιολογίας για να το χαρούν, δίνοντας εξηγήσεις στα πάντα. Έχουμε πήξει με πολιτικούς και ειδικούς που έχουν ως ορίζοντα ένα κοτέτσι και προσπαθούν να βάλουν και τους ψηφοφόρους τους εκεί! Αυτή η εικόνα είναι η άμεση επίπτωση του ραγιαδισμού, που παραλύει κάθε κίνηση. Όμως ο ελληνισμός δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Αυτοί που μας φοβίζουν με το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση ποντάρουν απλώς στη βλακεία μας, διότι δεν έχουν κανένα επιχείρημα που στέκει. Έχουν βέβαια πιστούς και οπορτουνιστές που εκμεταλλεύονται την οικονομική κατάσταση και προσπαθούν να απενεργοποιήσουν και κάθε προσπάθεια εξόδου της κρίσης. Βέβαια τα βρίσκουν σκούρα με τους μαχητές της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και θέλουν μάταια να προλάβουν την αποτελεσματική απόφαση της επόμενης κυβέρνησης. Όμως σε αυτό το παίγνιο δεν θα κερδίσουν, διότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από τέτοιες αποφάσεις και η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να ενισχύσει το ίδιο της το πλαίσιο ως μεγαλύτερη ΑΟΖ σε παγκόσμιο επίπεδο. Απλώς η κινδυνολογία πιέζει και την μιζέρια της σκέψης. Όταν κάποιος πιστεύει δίχως επιστημονική αντίρρηση όλα όσα του λένε για τους κινδύνους της χώρας μας, είναι άξιος της μοίρας του και δεν υπάρχει λόγος ν’ ασχοληθούμε μαζί του, διότι δεν θα γίνει ποτέ μαχητής, στην καλύτερη περίπτωση θα μετατραπεί σε θύμα. Κατά συνέπεια, το θέμα μας είναι να ανασυγκροτήσουμε τα δεδομένα και να αναδιπλώσουμε τις δυνάμεις μας, για να παλέψουμε ενάντια στα αληθινά προβλήματα και όχι στις οφθαλμαπάτες. Μπορεί η βλακεία να είναι αήττητη, αλλά η ασχετοσύνη παλεύεται με την απόκτηση γνώσεων. Όσοι έχουν φόβους και όχι φοβίες, ας διαβάσουν για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς , ειδικά για τη νομοθεσία της ευρωζώνης και βέβαια το Δίκαιο της Θάλασσας. Μετά από αυτές τις αναγνώσεις, ακόμα και οι πρώην άσχετοι θα αντιληφθούν ότι τους κορόιδευαν τόσο καιρό. Επιπλέον θα κατανοήσουν ότι το υπόβαθρο της Ελλάδας είναι απόλυτα θετικό λόγω της γεωγραφικής μας θέσης στην Ανατολική Μεσόγειο. Αν επιπλέον διαβάσουν έρευνες από ξένους επιστήμονες όσον αφορά στα ευρωπαϊκά αποθέματα, τότε θα επινοήσουν ακόμα και από μόνοι τους την αναγκαιότητα της θέσπισης της ΑΟΖ. Σε πρώτη φάση θα εκνευρισθούν με τους κινδυνολόγους, αλλά μετά την εκτόνωσή τους θα μπορέσουν και αυτοί να παλέψουν για την πατρίδα μας και το λαό μας. Μόνο η ουσία είναι ικανή ν’ αντισταθεί στην εξουσία. Γι’ αυτό το λόγο η νοημοσύνη είναι τόσο επικίνδυνη για την κοινωνία. Δεν ακολουθεί τις αυθαίρετες ιεραρχίες, αλλά μόνο τις ανοιχτές δομές της γνώσης. Όσοι μαθαίνουν, ξέρουν να παλεύουν.

http://www.lygeros.org/articles?n=9467&l=gr

Γιατί η Ελλάδα δεν θα φύγει απ το ευρώ, άσχετα από το αποτέλεσμα των εκλογών

Διαβάστε τι γράφει το αξιόπιστο και πάντα εμηνερωμένο Seeking Alpha.

Οι φόβοι αυξάνονται παντού ότι η Ελλάδα θα κάνει μια άτακτη έξοδο από το ευρώ. Οι πιθανότητες να συμβεί αυτό είναι εξαιρετικά χαμηλές, ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ βγει νικητής στις προσεχείς εκλογές της 17ης Ιουνίου.

Ο Τσίπρας έχει ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση του πακέτου διάσωσης…. Είπε όμως, ότι νομίζει ότι είναι καλύτερο για την Ελλάδα να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ.
Η καγκελάριος Μέρκελ της Γερμανίας και η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, δήλωσαν ότι η Ελλάδα πρέπει να τιμήσει το πακέτο διάσωσης και δεν θα υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση.

Είναι μπλόφα.

Θυμόμαστε όλοι ότι ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Paulson είχε ενημερώσει τόσο την Lehman Bros όσο και την AIG ότι, δεν θα έπαιρναν δάνειο. Η Lehman αμέσως πήγε σε πτώχευση, έγινε κατάρρευση παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών αγορών και μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες ο Πόλσον δάνεισε την AIG.

Η Μέρκελ το έχει τραβήξει τόσο πολύ ώστε να υποστηρίζει ότι, η Ελλάδα θα πρέπει να διεξαγάγει δημοψήφισμα για το αν πρέπει ή όχι να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ. Αυτό δεν θα συμβεί για διάφορους λόγους.

Πρώτα απ ‘όλα δεν υπάρχουν νομικοί μηχανισμοί ενσωματωμένοι στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, για να πετάξουν ένα μέλος από το ευρώ. Έτσι, η απόφαση για το αν ή όχι η Ελλάδα παραμένει στη ζώνη του ευρώ είναι στην Ελλάδα και όχι στη Γερμανία. Ενώ υπάρχει σημαντική υποστήριξη στην Ελλάδα, να επαναδιαπραγματευθούν τους όρους διάσωσης, δεν υπάρχει σημαντική υποστήριξη για να εγκαταλείψουν το ευρώ.

Υπάρχουν πολύ λίγες ελληνικές επιχειρήσεις έτοιμες να επιστρέψουν στη δραχμή. Τα χρέη και οι συμβάσεις τους είναι σε ευρώ και εκείνοι με μεγάλα ποσά μόχλευσης θα αντιμετωπίσουν την πτώχευση. Οι πολίτες στην Ελλάδα είναι στην ίδια βάρκα με τις επιχειρήσεις. Ελάχιστοι είναι διατεθειμένοι να αφήσουν το ευρώ μιας και τα χρέη τους είναι επίσης σε ευρώ. Εάν η Ελλάδα αφήνει το ευρώ θα χρεοκοπήσει. Η επιστροφή στη δραχμή δεν θα αποτρέψει μια χρεοκοπία και τις συνέπειες της αδυναμίας να έχουν πρόσβαση στις πιστωτικές αγορές στο μέλλον.

Ωστόσο, η Ελλάδα θα μπορούσε να επιλέξει μια στρατηγική χρεοκοπία και να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ. Σύμφωνα με τα πρώτα διαθέσιμα στοιχεία από την Ελλάδα για την εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού για τους τέσσερις μήνες Ιανουάριο – Απρίλιο του 2012, σε τροποποιημένη ταμειακή βάση, το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού ανήλθε σε 9 δις ευρώ.

Κατά την ίδια περίοδο, το πρωτογενές έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού διαμορφώθηκε στα 1,679 δις. ευρώ. Το πρωτογενές έλλειμμα είναι το έλλειμμα χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι πληρωμές τόκων. Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να αυξήσει τα έσοδα ή να περικόψει τις δαπάνες από έναν συνδυασμό λιγότερο από το 7% του κρατικού προϋπολογισμού τους.

Βασικά, η Ελλάδα θα έχει μόνο 5 δις € λιγότερα σε ταμειακή βάση το 2012 χωρίς αλλαγές. Σε μια στρατηγική χρεοκοπία η Ελλάδα θα μπορούσε να σταματήσει τις κεφαλαιακές δαπάνες για ένα μικρό χρονικό διάστημα το οποίο θα καλύπτει τα 2/3 του χάσματος.Εάν η Ελλάδα χρεοκοπήσει θα ενεργοποιηθούν τα CDS που στηρίζουν το ελληνικό χρέος. Σημαίνει επίσης ότι οι μη ελληνικές τράπεζες που κατέχουν ελληνικά ομόλογα, θα πρέπει να κάνουν σημαντικές αποσβέσεις σε αυτό το χρέος. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές θα αρχίσουν να παγώνουν καθώς διαφορετικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θα ήταν διστακτικά να κάνουν επιχειρήσεις με θεσμικά όργανα για τα οποία υπάρχουν υποψίες ότι είναι ευάλωτα. Οι ιδιωτικές αγορές θα πρέπει επίσης άμεσα να αυξήσουν τα επιτόκια στις οικονομικά αδύναμες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία, κλπ. Το ντόμινο θα μπορούσε να προκαλέσει συντριβή οδηγώντας σε ένα τεράστιο πακέτο διάσωσης ή οικονομική κατάρρευση σε μια κλίμακα πολλές φορές μεγαλύτερη από το πρόβλημα, επιτρέποντας στην Ελλάδα να έχει μια καλύτερη συμφωνία.

Η μόνη διέξοδος από μια τέτοια κρίση θα είναι μαζική εκτύπωση ευρώ από την ΕΚΤ, το μοναδικό πράγμα που η Μέρκελ θέλει να αποφύγει με κάθε κόστος. Δεν υπάρχει αμφιβολία Μέρκελ και Λαγκάρντ “θα τα παίξουν”.
Εάν η Ελλάδα δεν αφήσει το ευρώ ή πάει σε μια στρατηγική χρεοκοπία τότε θα υπάρξει μεγάλη πίεση, από τις χρηματοπιστωτικές αγορές και ιδιαίτερα το χρηματοπιστωτικό κλάδο. Μεγάλες τράπεζες όπως η Goldman Sachs (GS), η Morgan Stanley (MS), η Citigroup (C), η Bank of America (BAC), και η JP Morgan / Chase (JPM) θα είναι οι κύριοι δικαιούχοι της αποδοχής της αρχικής συμφωνίας ή επαναδιαπραγμάτευσης του πακέτου διάσωσης.

http://nothia.wordpress.com/2012/05/29/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%B1-%CF%86%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CE%B9-%CE%B1%CF%80-%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E-%CE%AC/

Κυβερνώντας από τα παρασκήνια. Η δολοφονία ενός ενοχλητικού κοινοτάρχη.

«Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια,

αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ρθει»

Πάμπλο Νερούντα

To απόγεμα της Μεγάλης Δευτέρας του 1986 έξω από το χωριό Πόμπια, στα νότια του νομού Ηρακλείου, το αυτοκίνητο που κινείται αργά στον άδειο και επικίνδυνο επαρχιακό δρόμο αναγκάζεται να σταματήσει όταν σε μία στροφή κάποιοι έχουν πετάξει κλαδιά και πέτρες που κλείνουν τον δρόμο.
Ο οδηγός γνωρίζει καλά την περιοχή, είναι ο πρόεδρος της κοινότητας Πηγαδάκια.
Ανυποψίαστος βγαίνει από το αυτοκίνητο για να δει τι συμβαίνει, όταν δέχεται τον πρώτο πυροβολισμό.
Τραυματισμένος προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από το αυτοκίνητο, αλλά ο δολοφόνος πλησιάζει και τον εκτελεί μπροστά στα έντρομα μάτια της οικογένειάς του.

Η δολοφονία του κοινοτάρχη Γιάννη Κουτσάκη, άγνωστη δυστυχώς στους περισσότερους, έβαλε τίτλους τέλους σε μια μακροχρόνια αντιπαράθεση, και είναι χαρακτηριστική για το πως λειτουργεί το παρακράτος στην χώρα μας.
Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.

Το μοναστήρι της Οδηγήτριας κατέχει μεγάλες εκτάσεις, τις οποίες νοικιάζει ή παραχωρεί σε βοσκούς της περιοχής.
Το 1961 ο Νίκος Βαρδινογιάννης, αξιωματικός τότε του πολεμικού ναυτικού, βρίσκεται ξαφνικά ιδιοκτήτης 4.400στρεμμάτων στην συγκεκριμένη περιοχή, μόνο που δεν τα αγοράζει από τον νόμιμο ιδιοκτήτη (την μονή δηλαδή) αλλά από τους βοσκούς ενοικιαστές για ένα κομμάτι ψωμί.
Παρά τις διαμαρτυρίες που έφτασαν τότε μέχρι και το κοινοβούλιο, το σκάνδαλο κουκουλώνεται μια που η οικογένεια διαθέτει ισχυρή πολιτική κάλυψη.

Η κομπίνα ολοκληρώνεται με την μυστηριώδη…«εξαφάνιση» των τίτλων ιδιοκτησίας που είχε στην κατοχή της η μονή, έτσι ώστε να μην μπορεί να στοιχειοθετηθεί η απάτη σε βάρος του δημοσίου.

Λίγο αργότερα, η οικογένεια Βαρδινογιάννη δημιουργεί την εταιρία ΣΕΚΑ και αγοράζει με αποικιοκρατικές διαδικασίες από το Ελληνικό δημόσιο το νησάκι «Άγιος Παύλος» στην είσοδο του όρμου των Καλών Λιμένων, έναντι 78.000 δραχμών.

Στην συνέχεια, με υποθήκη το νησί που αγόρασαν, παίρνουν δάνειο 36 εκατομμυρίων δρχ. (!) από Αμερικανική τράπεζα, και σε συνεργασία με την Mobil δημιουργούν στην περιοχή εγκαταστάσεις υγρών καυσίμων και ανεφοδιασμού πλοίων (βλέπε αμερικανικός 6ος στόλος).

Μοναδικό αγκάθι στα μεγαλεπήβολα σχέδια της οικογένειας ήταν ο μικρός οικισμός των Καλών Λιμένων και οι λιγοστοί ψαράδες κάτοικοί του.

Οι κάτοικοι του οικισμού βρέθηκαν ξαφνικά περικυκλωμένοι από τις εγκαταστάσεις της εταιρίας.
Πολλοί εγκαταλείπουν την περιοχή και μεταναστεύουν, ενώ οι εναπομείναντες έχουν να αντιμετωπίσουν έναν συνεχή και ψυχοφθόρο πόλεμο νεύρων από την εταιρία και τους τραμπούκους της.
Βροχή οι ξυλοδαρμοί και οι μηνύσεις για ανύπαρκτες πολεοδομικές παρατυπίες ακόμα και όταν κάποιος προσπαθούσε να επιδιορθώσει την τουαλέτα του, ενώ την ίδια στιγμή η εταιρία έχτισε παράνομα διάφορα κτίρια, ένα ξενοδοχείο, και μια βίλλα για την οικογένεια Βαρδινογιάννη.

Η εκλογή του Γιάννη Κουτσάκη το 1978 δίνει ελπίδα στους κατοίκους.
Το πρώτο του μέλημα είναι να ανοίξει επιτέλους ο δρόμος από τα Πηγαδάκια στους Καλούς Λιμένες.
Ο δρόμος είχε χαραχθεί το 1962, οι απαλλοτριώσεις είχαν τελειώσει το 1966, αλλά η εταιρία παρόλο που είχε πληρωθεί, δεν άφηνε τα συνεργεία της νομαρχίας να προχωρήσουν.

Το 1981 μετά την νίκη του ΠΑΣΟΚ ο Κουτσάκης πιστεύει πως θα μπορέσει επιτέλους να ξεπεράσει τα εμπόδια και την τρομοκρατία της ΣΕΚΑ, τελειώνει τον δρόμο και ξεκινά να φτιάχνει δίκτυο ηλεκτρισμού και ύδρευσης στην περιοχή, δίνοντας καθημερινά μάχη με τους μπράβους της ΣΕΚΑ που τα βράδια καταστρέφουν ότι φτιάχνουν τα κρατικά συνεργεία την ημέρα.
Τα έργα του κοινοτάρχη έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα κύμα επιστροφής των εκδιωγμένων κατοίκων, σε μια προσπάθεια να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους.
Η ΣΕΚΑ τους κάνει την ζωή δύσκολη, με ένα καταιγισμό μηνύσεων προσπαθώντας έτσι να κατεδαφίσει τα σπίτια των κατοίκων ως αυθαίρετα!

Οι Βαρδινογιάννηδες ασκούν αφόρητη πίεση στον νομάρχη να γκρεμίσει τα σπίτια των ανθρώπων, όμως όλα πέφτουν πάνω στην άρνηση του κοινοτάρχη ο οποίος απαντά ότι πρώτα θα γκρεμιστούν τα αυθαίρετα της εταιρίας, οι βίλες των Βαρδινογιάννηδων κλπ.
Τον χειμώνα του 1985 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του κοινοτάρχη όταν ένα άγνωστο αυτοκίνητο προσπαθεί να ρίξει το αυτοκίνητο του Κουτσάκη σε γκρεμό, ενώ σε μια συνάντηση του με τους εκπροσώπους της εταιρίας, οι μπράβοι ξυλοκοπούν τον ανυπόταχτο κοινοτάρχη.
Ο Κουτσάκης σχεδιάζει να επισκεφτεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη σε μια προσπάθεια να εντοπίσει τα εξαφανισμένα συμβόλαια της μονής Οδηγήτριας και να ξεσκεπάσει την απάτη των Βαρδινογιάννηδων, μόνο που τον πρόλαβαν οι πληρωμένοι δολοφόνοι.
Ενδιαφέρον έχει και ο διάλογος μεταξύ Βαρδή Βαρδινογιάννη και Δημήτρη Κουφοντίνα στη δίκη της 17 Νοέμβρη.

Οι συγγενείς του δολοφονημένου κοινοτάρχη περιμένουν εδώ και δεκαετίες να πέσει φως στην υπόθεση, ενώ οι απειλές συνεχίστηκαν και μετά τον θάνατο του Κουτσάκη.

Το κόλπο με την αρπαγή κρατικής περιουσίας με την βοήθεια μοναστηριών ήταν τόσο πετυχημένο που ο όμιλος Βαρδινογιάννη το επανέλαβε και στην Χαλκιδική.

Η περίπτωση της Σιθωνίας

Πρόκειται για τη μονή Ξενοφώντος και μια έκταση 57.000 στρεμμάτων στην Σιθωνία.
Το 1965 η μονή υποβάλλει αίτηση αναγνώρισης ιδιοκτησίας στο Ελληνικό δημόσιο, η οποία και φυσικά απορρίπτεται.
Επί χούντας όμως η μονή κάνει και δεύτερη προσπάθεια και με την βοήθεια … του θεού και της χούντας, ως εκ θαύματος δικαιώνεται.
Αμέσως μεταβιβάζει την έκταση για ένα συμβολικό ποσό -μαντέψτε που- στην …ΣΕΚΑ!

Με την μεταπολίτευση, και μετά από τις έντονες αντιδράσεις τοπικών φορέων και κατοίκων, το 1974 η πολιτεία ακυρώνει την χουντική απόφαση και ανακηρύσσει την έκταση δημόσια.
Από τότε η μονή σε συνεργασία με την ΣΕΚΑ έχουν ξεκινήσει ένα δικαστικό αγώνα κατά του δημοσίου με τα γνωστά κόλπα, ψευδομάρτυρες, απειλές, δωροδοκίες, κλπ.

Οι απάτες με τις εκκλησιαστικές περιουσίες δεν έχουν σταματήσει να επαναλαμβάνονται μέχρι και τις μέρες μας, με διάφορες εκδοχές, όπως πχ με το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου, τη μονή Τοπλού, και άλλες.

Έτσι λοιπόν δύο απόστρατοι του ναυτικού βρέθηκαν ξαφνικά με τεράστιες περιουσίες με την βοήθεια των Αμερικανών που τόσο τους εξυπηρέτησαν στο εμπάργκο της Ροδεσίας. Ας θυμηθούμε και αυτό το ..κατόρθωμα.

«Ioanna V»: το πειρατικό του ομίλου Βαρδινογιάννη

Τα χρόνια της πειρατείας

Η οικογένεια Βαρδινογιάννη …διαπρέπει στο σπάσιμο του αποκλεισμού του ρατσιστικού καθεστώτος της Ροδεσίας από τον ΟΗΕ που έγινε παγκόσμια γνωστός ως «Beira Patrol», προμηθεύοντας πετρέλαιο την κυβέρνηση του Ιαν Σμίθ με την υποστήριξη της CIA.

Οι Αμερικανοί θέλοντας να πάρουν κάτω από την σφαίρα επιρροής τους τις πρώην αποικίες της Μεγάλης Βρετανίας αλλά αποφεύγοντας να συγκρουστούν μετωπικά με τους Βρετανούς συμμάχους, βοηθούν τους Βαρδινογιάννηδες να δράσουν ως πειρατές χωρίς αυτοί να χρειαστεί να λερώσουν τα χέρια τους.
Η συγκεκριμένη υπόθεση είναι μία από τις μαύρες σελίδες της ελληνικής ναυτιλίας: περιφρόνηση ψηφισμάτων του ΟΗΕ, αλλαγή σημαίας από λιμάνι σε λιμάνι, αλλαγή ονόματος του καραβιού μεσοπέλαγα, κλπ.

Πηγή: http://kora.matrix.msu.edu/files/50/304/32-130-9D0-84-al.sff.document.nusa19660407.pdf

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή.
Το 1972, επί χούντας δηλαδή, ιδρύουν την Μότορ Όιλ.
Το 1979 με υπουργό συντονισμού τον …Μητσοτάκη τους δίνεται πεσκέσι ο Παναθηναϊκός.
Και αυτό το κόλπο ήταν τόσο πετυχημένο που το μιμήθηκε κάθε σωστός απατεώνας (Κοσκωτάς κλπ) που θέλησε να κάνει καριέρα στο ελληνικό Ελ Ντοράντο.

Κατά τραγική σύμπτωση, πάλι επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, αποκτούν την τράπεζα Πειραιώς, καταπίνουν την Μακεδονίας-Θράκης, ενώ ας μην ξεχνάμε πως μερικές μόνο μέρες μετά τον σχηματισμό της Οικουμενικής Kυβέρνησης του Ξενοφώντα Ζολώτα, το 1989, ξεκινά το MEGA Channel …

Το «τηλεοπτικό πλυντήριο» όχι μόνο βοηθά στις μπίζνες της οικογένειας προσφέροντας δωρεάν διαφήμιση με το γνωστό κόλπο των ..αγαθοεργιών της φιλεύσπλαχνης οικογένειας ως υποκατάστατο της ανύπαρκτης δικαιοσύνης, αλλά και ελέγχοντας έτσι έμμεσα το πολιτικό σύστημα δίνοντας τηλεοπτικό χρόνο σε άτομα της αρεσκείας τους.

Και έτσι φτάσαμε σήμερα στα γελοία ψευτοδιλήμματα «ευρώ ή μνημόνιο» και τα καταστροφολογικά σενάρια του παρακράτους και των παπαγάλων τους, που ευτυχώς αρχίζουν να ξεθωριάζουν στα μάτια της κοινής γνώμης.

Ο μόνος τρόπος πια για να κρατηθούν στην εξουσία είναι πουλώντας φόβο.

«Δεν θα έχουμε φάρμακα, πετρέλαιο, τρόφιμα, οδοντόβουρτσες, αν βγει η αριστερά» φωνάζουν χωρίς να ντρέπονται, αυτοί που κατέστρεψαν τον τόπο επί τόσες δεκαετίες.
Σε μία χώρα που έχει τόσο ανάγκη από ριζικές αλλαγές, προσπαθούν απελπισμένα να περάσουν το μήνυμα ότι «δεν είναι τώρα εποχή για αλλαγές, ας κάτσουμε στα αυγά μας»

Σταθεροί στις ..αξίες τους ως γνήσια τέκνα ενός συστήματος Φρανκεστάιν, προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι τίποτα δεν πρέπει να γίνεται για πρώτη φορά.
Τελευταίες σπασμωδικές κινήσεις μιας κομματοκρατίας που απέτυχε σε όλα πουλώντας ταυτόχρονα πατριωτική ηθική, ενώ ακόμα και τώρα που όλα έχουν καταρρεύσει γύρω τους, αδυνατούν να ψελλίσουν έστω και δυο κουβέντες ουσιαστικής αυτοκριτικής.

«Οι μεγαλύτερες καταστροφές δεν προήλθαν από την ανυπακοή, αλλά από την υπακοή», είχε πει κάποτε ο Χάουαρντ Ζίν, ενώ ο ίδιος υπερασπιζόμενος πριν αρκετά χρόνια μια ομάδα οικολόγων που είχε εισβάλει σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο, είχε πει απευθυνόμενος προς τους δικαστές:

«Χωρίς την πολιτική ανυπακοή, εσείς σήμερα δεν θα ήσαστε εδώ»

http://jungle-report.blogspot.com/2012/05/h.html

Ο ΣΥΡΙΖΑ, η τρόικα και το Μνημόνιο του Σταύρου Λυγερού

Δεν είναι η πρώτη φορά που ξένοι παράγοντες επιχειρούν να επηρεάσουν με δηλώσεις το εκλογικό αποτέλεσμα. Τα τωρινά, όμως, δεν έχουν προηγούμενο. Οι Ελληνες βομβαρδίζονται επικοινωνιακά για να πειθαναγκαστούν να μην ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Απειλούνται ότι η «εγκατάλειψη του Μνημονίου ισοδυναμεί με έξοδο από την Ευρωζώνη». Οι εγχώριοι προπαγανδιστές, μάλιστα, έχουν πει τις πιο χονδροειδείς και αντιαισθητικές υπερβολές. Στις 6 Μαΐου αποδείχθηκε ότι το Μνημόνιο τρώει τους υποστηρικτές του. Το ΠΑΣΟΚ καταβαραθρώθηκε στο 13%. Ο ανερχόμενος μέχρι το 2010 ΛΑΟΣ βρέθηκε εκτός Βουλής. Η διεκδικούσα την αυτοδυναμία Ν.Δ. δεν άγγιξε το 19%. Τα κόμματα της κ. Μπακογιάννη και του κ.Μάνου έμειναν εκτός Βουλής. Το ίδιο και η νεοπαγής Δημιουργία Ξανά. Αντιθέτως, οι κάθε είδους αντιμνημονιακοί επιβραβεύθηκαν. Η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στην αγωνιώδη προσπάθεια απεγκλωβισμού από μία πολιτική που συσσωρεύει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι η ύστατη κραυγή απόγνωσης μίας καταστρεφόμενης κοινωνίας πριν διολισθήσει σε βίαιες αντιδράσεις. Η καθεστωτική τύφλωση, όμως, εμποδίζει τις άρχουσες ελίτ να δουν την πραγματικότητα. Για να νομιμοποιήσουν το Μνημόνιο το ταυτίζουν με την παραμονή στην Ευρωζώνη. Ετσι, όμως, υπονομεύουν τον ευρωπαϊσμό της ελληνικής κοινής γνώμης. Η πραγματική υποχρέωση της Ελλάδας προς την Ευρωζώνη (και κυρίως προς τον εαυτό της) δεν είναι η εφαρμογή του Μνημονίου, αλλά η αποτελεσματική συρρίκνωση του ελλείμματος και η ανάπτυξη. Το πολιτικό σύστημα που έριξε την οικονομία στον γκρεμό διέπραξε και ένα διά παραλείψεως έγκλημα. Αντί να επεξεργαστεί ένα ρεαλιστικό πολιτικό σχέδιο, βολεύτηκε με τη συνταγή που ήρθε ντελίβερι από την τρόικα. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Αντί για ανασυγκρότηση έχουμε ερείπια. Οι βασικοί υπεύθυνοι κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για αντιευρωπαϊσμό. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, είναι άλλο. Εκτοξεύεται εκλογικά, επειδή πρεσβεύει τον απεγκλωβισμό από το Μνημόνιο. Η σε ελάχιστο χρόνο μεταλλαγή σε κόμμα εξουσίας, όμως, είναι από μόνη της πολύ δύσκολη. Πολύ περισσότερο όταν πρέπει να συντελεσθεί σε συνθήκες δημοσιονομικής ασφυξίας. Οι πιθανότητες να τα καταφέρει είναι λίγες, κυρίως επειδή ούτε αυτός διαθέτει αξιόπιστο εναλλακτικό σχέδιο. Χωρίς τέτοιο σχέδιο, όμως, η δέσμευσή του για απεγκλωβισμό ή θα νοθευθεί στην πράξη ή θα οδηγήσει σε τυχοδιωκτισμό. Μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έλθει αντιμέτωπη μόνο με τις εγγενείς αδυναμίες της. Το ευρωιερατείο θα τη στριμώξει για να αποτρέψει τους υπόλοιπους αδύναμους κρίκους της Ευρωζώνης να στραφούν προς την Αριστερά. Η τρόικα εμμένει δογματικά σε μία πολιτική, η οποία, εάν δεν μεσολαβήσουν διορθωτικές παρεμβάσεις, οδηγεί σε κατάρρευση. Οι εγχώριες άρχουσες ελίτ θα επιχειρήσουν να φορτώσουν στον ΣΥΡΙΖΑ τον «μουτζούρη». Η Ελλάδα, όμως, δεν χρειάζεται αποδιοπομπαίο τράγο. Εχει ζωτική ανάγκη από ανασυγκρότηση, που, όμως, δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν οι βασικοί υπεύθυνοι για την κατάντια. Εκτός των άλλων, και επειδή -όπως έδειξε η κάλπη- δεν τους εμπιστεύεται ο λαός. Η τρόικα ισχυρίζεται ότι το Μνημόνιο δεν εφαρμόστηκε, αλλά δεν καταγγέλλει όσους -κατ’ αυτήν- δεν το εφάρμοσαν. Αντιθέτως, κάνει προεκλογική εκστρατεία υπέρ των απαξιωμένων, αλλά υπάκουων κομμάτων, απειλώντας τους Ελληνες. Είναι τυχαίο, άραγε, ότι η τρόικα σχεδόν ταυτίζεται με τις εγχώριες δυνάμεις, που κυοφόρησαν και επωφελήθηκαν περισσότερο από την κλεπτοκρατία;   http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_27/05/2012_444071

Ο Νεοοθωμανισμός σε σταυροδρόμι (2): Δοκιμάζoνται οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ και η πολιτική του Αττίλα και του Casus Belli

Η Κύπρος δοκιμάζει τις σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας

 Του Σάββα Καλεντερίδη

Στο άρθρο της Παρασκευής προσπαθήσαμε να χαράξουμε το γενικό πλαίσιο και να δώσουμε κάποιες εξηγήσεις για το ρόλο που έχει ανατεθεί στην Τουρκία, στα πλαίσια του Σχεδίου της Διευρυμένης Μέσης Ανατολής, τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να τον εκμεταλλευθεί το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου δια του Νεοοθωμανισμού και τον τρόπο με τον οποίο το Ισραήλ κινείται για να εξουδετερώσει εκείνες τις πτυχές που θίγουν το δικό του ρόλο και αποστολή στην περιοχή.

Στην όλη θεώρησή μας αφήσαμε σκόπιμα κενό το κομμάτι εκείνο που σχετίζεται με την Ελλάδα και την Κύπρο, αφ’ ενός γιατί παρουσιάζει ειδικό ενδιαφέρον για μας τους Έλληνες και αφ’ ετέρου γιατί είναι σε πρόοδο σοβαρές εξελίξεις το αμέσως επόμενο διάστημα.

Πρώτα απ’ όλα αυτό που θα τεθεί σε δοκιμασία είναι η πολιτική της Τουρκίας στο Κυπριακό, που εκφράστηκε με τον πιο βάρβαρο τρόπο με την εισβολή και κατοχή του 40% του εδάφους ενός κυρίαρχου κράτους, το οποία μάλιστα από το 2004 είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτής που προσπαθούν να δαιμονοποιήσουν ορισμένοι ανεύθυνοι και επί της ουσίας περιθωριακοί κύκλοι στην Ελλάδα, για πρόσκαιρα εκλογικά κέρδη.

Η πολιτική της βάρβαρης εισβολής και κατοχής της Τουρκίας θα προσκρούσει από της 1ης Ιουλίου στην ευρωπαϊκή νομιμότητα, αφού τότε αρχίζει η ιστορική προεδρεία της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αν και η Άγκυρα φαίνεται να έχει χάσει την υπομονή της απέναντι στην Ευρώπη, που τη φορά αυτή, σύμφωνα με τους παραδοσιακούς Τούρκους διπλωμάτες, κρύβεται πίσω από την μικρή Κύπρο, και φέρεται αποφασισμένη να κόψει κάθε σχέση και να μην έχει οποιαδήποτε επαφή με την Ε.Ε. το εξάμηνο της κυπριακής προεδρείας, το πραγματικό πρόβλημα που απασχολεί την κυβέρνηση και όλες τις εκφάνσεις του τουρκικού κράτους, είναι αυτό που σχετίζεται με τις διαδικασίες εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου στη ΝΑ Μεσόγειο.

Η ευρωπαϊκή Κύπρος, αγνοώντας τις απειλές της Τουρκίας, που μέχρι στιγμής τουλάχιστον αποδείχτηκαν απλοί λεονταρισμοί, μετά την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος στο Οικόπεδο 12, όπου είναι εξασφαλισμένη η υποστήριξη των ΗΠΑ και το Ισραήλ, προχωρεί ακάθεκτη στο δεύτερο γύρω των αδειοδοτήσεων, όπου εκδήλωσαν ενδιαφέρον εταιρείες μεταξύ άλλων από τη Ρωσία, τη Γαλλία, την Αυστραλία, την Νότια Κορέα, τη Μαλαισία και το Ισραήλ. Τουρκικοί διπλωματικοί κύκλοι, παρά την ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ, που υπόσχεται …αποσταθεροποίηση της περιοχής, σύμφωνα με δημοσιεύματα εκφράζουν την ανησυχία τους για την εμπλοκή στην περιοχή μετά τις ΗΠΑ και του Ισραήλ και όλων των πιο πάνω χωρών, κάτι που θα οδηγήσει στην απομόνωση και θα αποδυναμώσει σε εξαιρετικό βαθμό τις τουρκικές θέσεις γύρω από το κρίσιμο θέμα της ΑΟΖ και του τρόπου οριοθέτησής της.

Μάλιστα, ο «Επικεφαλής Διεθνών Σχέσεων» του Ισραηλινού ΥΠΕΞ και σύμβουλος του Υπουργού Ενεργείας Πρέσβης Σαγκί Κάρνι (Sagi Κarni), μιλώντας σε εκδήλωση που οργάνωσε το ίδρυμα Κonrad-Αdenauer Stiftung, ανέφερε ότι για τον καθορισμό και την οριοθέτηση της ΑΟΖ «υπάρχουν διαφορετικές φιλοσοφίες, με την Τουρκία να αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα. Η Τουρκία έχει διαφορετικό τρόπο στον καθορισμό της ΑΟΖ και στον διαχωρισμό της θάλασσας, αλλά είναι μόνη σε αυτό και όλοι οι άλλοι γείτονες στη γύρω θαλάσσια περιοχή εφαρμόζουν τους ίδιους κανόνες και μετρήσεις».

Με άλλα λόγια, η Τουρκία βλέπει την πολιτική της σε σχέση με την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα να αποδομείται εκ των πραγμάτων, αφού η διεθνής πρακτική που ακολουθεί τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, έχει αρχίσει να αγγίζει την πολιτική της εισβολής και κατοχής στη ΝΑ Μεσόγειο και την πολιτική του casus belli στο Αιγαίο.

Ενώ όμως οι προοπτικές συνεργασίας Ισραήλ – Κύπρου στον ενεργειακό τομέα αναμένεται να τεθούν επί τάπητος στη συνάντηση του υπουργού Ενέργειας Ούζι Λαντάου (Uzi Ladau) με τον Κύπριο ομόλογό του Νεοκλή Συλικιώτη, στις 11 Ιουνίου, ένα επεισόδιο που εκτυλίχτηκε στον εναέριο χώρο της Κύπρου, μεταξύ μαχητικού αεροσκάφους της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας και δυο τουρκικών F-16 έρχεται να αναδείξει με τον πιο εύγλωττο τρόπο το πρόβλημα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Τουρκία της εισβολής και κατοχής και τουcasus belli το επόμενο διάστημα.

Σύμφωνα με το τουρκικό ΓΕΘΑ, το ισραηλινό μαχητικό φέρεται να εισήλθε πέντε φορές και να πέταξε επί οκτώ λεπτά πάνω από τον εναέριο χώρο των κατεχομένων, ο οποίος με βάση τι διεθνές δίκαιο και τη διεθνή νομιμότητα συνεχίζει να ανήκει στην Κυπριακή Δημοκρατία. Η Τουρκία απογείωσε δυο μαχητικά F-16 και επιχείρησε να αναχαιτίσει το ισραηλινό μαχητικό, αφού θεωρεί ότι ο εναέριος χώρος των κατεχομένων ανήκει στη δική της δικαιοδοσία.

Ανεξαρτήτως του μεγέθους του συγκεκριμένου επεισοδίου, οι Τούρκοι αξιωματούχοι εξετάζουν το ενδεχόμενο η πτήση και η όλη κίνηση του ισραηλινού μαχητικού να αποτελεί μέρος ευρύτερου σχεδίου εμπλοκής της πολεμικής αεροπορίας, του πολεμικού ναυτικού αλλά και του στρατού ξηράς του Ισραήλ στο θέμα της ασφάλειας του χερσαίου, του εναέριου και του θαλάσσιου χώρου της Κύπρου, στα πλαίσια συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας που συνήψαν οι δύο χώρες, με αφορμή την συνεργασία στον ενεργειακό τομέα.

Ενδεικτικό του προβληματισμού και της ανησυχίας που επικρατεί στην τουρκική πλευρά είναι το δημοσίευμα που απασχόλησε την επικαιρότητα στην Τουρκία τις προηγούμενες ημέρες, σύμφωνα με το οποίο 20 χιλιάδες Ισραηλινοί κομάντος θα εγκατασταθούν στη Λεμεσό, μαζί με το αναγκαίο τεχνικό και διοικητικό προσωπικό, οι οποίοι θα αναλάβουν την ευθύνη της ασφάλειας του τερματικού σταθμού υγροποίησης φυσικού αερίου που θα κατασκευαστεί στην περιοχή. Το ίδιο δημοσίευμα αναφέρει ότι για την προστασία του σταθμού από αέρος θα εγκατασταθούν στην Κύπρο εξελιγμένα συστήματα αεροπορικής άμυνας, καθώς και αεροσκάφη της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας στη Βάση «Ανδρέας Παπανδρέου» της Πάφου. Μάλιστα Τούρκος αναλυτής αναφέρει ότι αν γίνει αυτό, θα είναι η πρώτη φορά που στρατεύματα του Ισραήλ θα σταθμεύουν επίσημα σε μια ξένη χώρα.
Ο ίδιος αναλυτής κάνει αναφορά στις δυνατότητες του πολεμικού ναυτικού του Ισραήλ και στις δυνατότητες των υποβρυχίων του, προσθέτοντας μάλιστα ότι η άσκηση που έκαναν προ εβδομάδων ναυτικές και αεροπορικές μονάδες της Ελλάδος, των ΗΠΑ και του Ισραήλ, συμπεριλαμβάνοντας στην περιοχή ασκήσεως και το Καστελόριζο, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου, εννοώντας ότι πίσω από την άσκηση κρύβεται σχέδιο αποκλεισμού της Τουρκίας από την Ανατολική Μεσόγειο, υπό το πρόσχημα της ασφάλειας των θαλασσίων δρόμων μεταφοράς των ενεργειακών πρώτων υλών.

Το θέμα είναι μεγάλο και όπως είπαμε παραπάνω, σχετίζεται και με το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, όπου η Τουρκία υποστηρίζει ότι τα νησιά είναι κάτι σαν …οπτασία που απλά κάθεται στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας, ζητώντας με αναίδεια το μισό Αιγαίο, αφού εν τω μεταξύ δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι γράφει στα παλαιότερα των νεοοθωμανικών της τσαρουχιών το διεθνές δίκαιο, και φυσικά συνεχίζει να έχει σε ισχύ το νεοβάρβαρο casus belli .

Το θλιβερό είναι ότι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η Ελλάδα διαλύεται εσωτερικά. Κρίμα!

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/05/2-o-casus-belli.html#more

Η CIA στα ημερολόγια διαφθοράς

Σε άλλο δημοσίευμα της εφημερίδας, επισημαίνεται ότι ο Τσοχατζόπουλος επιχειρεί να αποδώσει πολιτικό χαρακτήρα στη δίωξή του με σημείο αναφοράς τις φιλοαμερικανικές σχέσεις του Γιώργου Παπανδρέου. Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της εφημερίδας, ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ σε ιδιαίτερες συζητήσεις του απέδιδε τη δίωξή του στο γεγονός ότι προμηθεύτηκε εξοπλιστικό υλικό από  τη Ρωσία σε βάρος εταιρείας αμερικανικών συμφερόντων, με την οποία είχε σύνδεση ο Τζορτζ Σόρος (σ.σ. Soros Fund Management). O Tσοχατζόπουλος φέρεται να ισχυρίζεται ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έδειχνε ενδιαφέρον για την προμήθεια εξοπλιστικών προγραμμάτων από εταιρείες αμερικανικών συμφερόντων και προς ενίσχυση των ισχυρισμών του, επικαλείται την απουσία του ΓΑΠ από την συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ που αποφάσισε την προμήθεια των TOR-M1.

 

http://strategyreports.wordpress.com/2012/05/27/%CE%B7-cia-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%86%CE%B8%CE%BF%CF%81%CE%AC%CF%82/#more-31794

Ο Νεοοθωμανισμός σε σταυροδρόμι: Ο ρόλος στρατοχωροφύλακα της Τουρκίας και η αντίδραση του Ισραήλ!

Γεωπολιτικός στραγγαλισμός: Έτσι βλέπουν οι Τούρκοι πολιτικοί και διπλωμάτες τις συμφωνίες που κάνει το Ισραήλ με γειτονικές προς την Τουρκία χώρες

Μια στο καρφί και μια στο πέταλο

Λαϊκή παροιμία

Του Σάββα Καλεντερίδη

Όταν άρχισε να αναπτύσσεται η θεωρία του Νεοοθωμανισμού, με βάση την οποία η Τουρκία θα αποκτούσε σταδιακά επιρροή σε όλα τα κράτη που προέκυψαν από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στα πλαίσια ενός διακριτού ρόλου στο Σχέδιο της Διευρυμένης Μέσης Ανατολής των ΗΠΑ, για όσους γνωρίζουν την περιοχή από την πρώτη στιγμή διαπίστωσαν ένα παράδοξο.

Το παράδοξο άρχισε να προσλαμβάνει άλλες διαστάσεις, όταν η Τουρκία πέρασε από τη θεωρία στην πράξη, με την πραγματοποίηση κοινών υπουργικών συμβουλίων με τις χώρες που ήταν υποψήφια θύματα της τουρκικής νεοβαρβαρότητας, ένα από τα οποία ελέω Γιώργου Παπανδρέου και Δρούτσα, έγινε και στην Αθήνα, τρομάρα μας!

Οι ΗΠΑ, στα πλαίσια του προαναφερθέντος σχεδίου, που έχει ως στόχο την εξάλειψη των ζητημάτων που αποτελούν συνεχή πηγή προβλημάτων, βίας και αστάθειας από μια εκτεταμένη περιοχή που εκτείνεται από τις δυτικές ακτές της Βόρειας Αφρικής και φθάνει μέχρι την Αραβική Χερσόνησο, το Ιράν και τον Καύκασο, αναγνωρίζουν στην Τουρκία ρόλο στρατοχωροφύλακα της περιοχής. Δηλαδή, για να μην εμπλέκονται ευθέως οι ΗΠΑ στις έριδες και τις συμπλοκές σε μουσουλμανικές χώρες της ως άνω περιοχής, θα εμπλέκονται μουσουλμανικές χώρες-δορυφόροι, όπως το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία, με πρωταγωνιστή την Τουρκία, που είναι ταυτόχρονα και χώρα μέλος του ΝΑΤΟ.

Αυτόν το ρόλο, που αποδέχτηκε να υλοποιήσει ο Ερντογάν, κλείνοντας στη φυλακή τους στρατηγούς, που θεωρούσαν ότι κάτι τέτοιο θα οδηγήσει στη διάλυση της Τουρκίας, προσπάθησε με επενδύσει με ιστορικό και ιδεολογικό μανδύα ο Νταβούτογλου, χτίζοντας το νεοοθωμανικό όνειρο, που θέλει την Τουρκία να είναι μέσα στις δέκα ισχυρότερες χώρες του κόσμου το 2023, εκατό χρόνια μετά την ίδρυσή της.

Το παράδοξο λοιπόν που άρχισε να γίνεται πιο φανερό όσο προχωρούσαν τα πρακτικά βήματα της υλοποίησης του σχεδίου, ήταν το εξής. Ότι ανάμεσα στις χώρες που θα δορυφοροποιούνταν από την ανάδειξη της Τουρκίας σε ρόλο νεοοθωμανού στρατοχωροφύλακα της περιοχής, είναι και το Ισραήλ.Και αυτό δεν είναι απλά παράδοξο αλλά ο ορισμός του παραδόξου, αφού είναι γνωστές οι στρατηγικές σχέσεις της χώρας αυτής με τις ΗΠΑ, όπως είναι επίσης γνωστό ότι η περιοχή δεν χωράει και δεν αντέχει δυο περιφερειακές δυνάμεις. Ή ο ένας ή ο άλλος!

Δεδομένης λοιπόν της στρατηγικής σχέσης Ισραήλ-ΗΠΑ αλλά και της επιρροής που ασκεί στη χάραξη της στρατηγικής αλλά και στη λήψη αποφάσεων στην Ουάσιγκτον ο εβραϊκός παράγων, μας επιτρέπει να ισχυριστούμε ότι είναι αδύνατον ο σχεδιασμός αυτός να έγινε ερήμην του εβραϊκού παράγοντα και του κράτους του Ισραήλ.

Τί μπορεί να συνέβη λοιπόν;

Το ερώτημα αυτό μάλλον δεν απασχόλησε και πολύ την Τουρκία, η οποία θολωμένη από το νεοοθωμανικό όραμα αλλά και από την ομίχλη που δημιουργεί στο περιβάλλον της το Κουρδικού και άλλα εγγενή προβλήματα και αδυναμίες, προχώρησε με ταχείς ρυθμούς στην απόπειρα ανατροπής των ισορροπιών και ελέγχου της Γάζας και της ευρύτερης περιοχής, με αποτέλεσμα να τρακάρει στην αποφασιστικότητα του Ισραήλ, όπως τράκαραν πάνω στις καυτές σφαίρες των ισραηλινών στρατιωτών εννέα ακτιβιστές (!!!) πολίτες της από τις εκατοντάδες που επέβαιναν στο Μαβί Μαρμαρά.

Έκτοτε άρχισε να ξετυλίγεται σταδιακά το κουβάρι που δίνει αρκετές από τις απαντήσεις που απαιτούνται για να δοθεί μια εξήγηση στο παράδοξο.

Όσο η Τουρκία προχωρούσε στην υλοποίηση του νεοοθωμανικού οράματος, παράλληλα το Ισραήλ προχωρούσε σχετικά αθόρυβα στη σύσφιξη των σχέσεών του με διάφορες χώρες της ΝΑ Ευρώπης και του Καυκάσου, δημιουργώντας έναν κλοιό γύρω από την Τουρκία. Μάλιστα, το Ισραήλ, εν αντιθέσει με την Τουρκία, που λόγω του παρελθόντος της προσπαθεί να κρύψει τους επεκτατικούς της στόχους φορώντας την προβιά του εκπολιτιστή (!), προχωρά σε σύναψη στρατιωτικών συμφωνιών με όλες αυτές τις χώρες, συμφωνίες που δίνουν τη δυνατότητα σε τμήματα των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ και όχι μόνο στην πολεμική αεροπορία, να εκπαιδεύονται, να σταθμεύουν και δραστηριοποιούνται στις χώρες αυτές, αναλόγως των καταστάσεων.

Δεν είναι λίγοι οι Τούρκοι αναλυτές που ερμηνεύουν τις συμφωνίες που φέρεται να έχει υπογράψει το Ισραήλ με τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Σερβία, την Αλβανία, την Ουγγαρία, τα Σκόπια, τη Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν,ως μια απόπειρα σταδιακού γεωπολιτικού στραγγαλισμού της Τουρκίας από τη μόνη μη μουσουλμανική μικροσκοπική χώρα της Μέσης Ανατολής.

Μάλιστα ο προβληματισμός σε κύκλους διπλωματών και αναλυτών στην Τουρκία γύρω από το θέμα γίνεται ακόμα πιο έντονος, γιατί το Ισραήλ αναπτύσσει τις σχέσεις αυτές επικαλούμενο πάντα την τουρκική απειλή και τις πικρές εμπειρίες των λαών από την οθωμανική σκλαβιά.

Δηλαδή, εδώ εμφανίζεται από τη μια πλευρά μια Τουρκία που διεκδικεί με αξιώσεις έναν νεοθωμανικό ρόλο περιφερειακής δύναμης και άσκησης επιρροής σε μια σειρά από χώρες και από την άλλη ένα Ισραήλ που επισείει την τουρκική απειλή που προέρχεται από τη συγκεκριμένη διεκδίκηση και συνάπτει μεταξύ άλλων και στρατιωτικές συμφωνίες με τις περισσότερες από τις χριστιανικές χώρες -και όχι μόνο- που συμπεριλαμβάνονται ήδη στο νεοοθωμανικό μενού των Ερντογάν Νταβούτογλου!

Ενώ όμως τα πράγματα έχουν έτσι στο χριστιανικό κόσμο που είναι στο νεοοθωμανικό στόχαστρο, η κατάσταση δεν είναι και πολύ ελπιδοφόρα για την Άγκυρα και στον μουσουλμανικό. Ενώ τα κέρδη από την εμπλοκή της Τουρκίας στις εξεγέρσεις ή επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης -όπως θέλετε πέστε το- στην Τυνησία, τη Λιβύη και την Αίγυπτο δεν είναι απολύτως εξασφαλισμένα και ορατά, ήδη η τουρκική διπλωματία μετράει ζημιές στα μέτωπα της Συρίας και του Ιράκ, ενώ το μεγάλο παιχνίδι αναμένεται να γίνει στην περίπτωση του Ιράν, όπου το ραντάρ της αντιπυραυλικής ασπίδας, που έχει εγκατασταθεί στη Μαλάτεια και θα προστατέψει το Ισραήλ σε μια ενδεχόμενη πυραυλική επίθεση, προκαλεί σοβαρές αναταράξεις στις σχέσεις της Τουρκίας με το Ιράν αλλά και με τη Ρωσία.

Φυσικά το μεγαλύτερο ενδιαφέρον κρύβεται στον τρόπο με τον οποίον εμπλέκεται η Ελλάδα και η Κύπρος στη νεοοθωμανική ονείρωξη των Νταβούτογλου-Ερντογάν αλλά και στο πιθανολογούμενο από τους Τούρκους σχέδιο του Ισραήλ να περικυκλώσει στρατιωτικά την Τουρκία.

Ες Κυριακήν τα σπουδαία λοιπόν…

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/05/blog-post_3598.html

Αγριεύει η κατάσταση

του Γιώργου Δελαστίκ

 Σε φάση αποφασιστικών συγκρούσεων και πιθανότατα πρωτοφανούς σε ένταση πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής μετά τη γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο μπαίνει η χώρα, όπως όλα δείχνουν. Οι Γερμανοί εκβιάζουν ωμά την Ελλάδα μη δίνοντας πλέον καμιά δόση του δανείου που δεν πηγαίνει κατευθείαν στις τράπεζες της ΕΕ, προσπαθώντας έτσι να εκβιάσουν τους Έλληνες ψηφοφόρους να ψηφίσουν τους σύγχρονους γερμανοτσολιάδες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Στην προσπάθειά της αυτή η Μέρκελ έχει συμμάχους αφενός το ΔΝΤ και τον Ολάντ, αλλά και τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες στο εσωτερικό.

 Η πλήρως απορριπτική στάση που επέδειξαν ακόμη και απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα οι Γάλλοι σοσιαλιστές και οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες κατά τις επισκέψεις του στο Παρίσι και στο Βερολίνο κουρέλιασε όλες τις αυταπάτες που είχε η ευρωλάγνα πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ περί σφυρηλάτησης συμμαχιών με τμήματα της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς. Το σημαντικότερο όμως είναι πως απέδειξε ότι οι ελπίδες επιβίωσης των Ελλήνων εργαζομένων, νέων, μικρομεσαίων, συνταξιούχων περνάει αποκλειστικά μέσα από την αναμέτρηση και τη σύγκρουση με την ΕΕ και όχι μέσα από τη συνεργασία μαζί της. Δεν αναφερόμαστε φυσικά στην τυπική συνεργασία και επαφές που υποχρεωτικά θα αποκαταστήσουν οι κυβερνήσεις της ΕΕ με μια κυβέρνηση που θα έχει ως κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, αν αυτός έρθει πρώτο κόμμα στις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους άλλωστε θα έχουν αποκλειστικό στόχο τον εγκλωβισμό, την ενσωμάτωση και την ανατροπή οποιασδήποτε κυβέρνησης στην οποία θα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο η Αριστερά σε οποιαδήποτε εκδοχή της, ακόμη και στη δεξιότερη εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ.

 Η λύσσα με την οποία προσπαθούν οι Γερμανοί να βγάλουν πρώτο κόμμα τη ΝΔ του «κωλοτούμπα» Αντώνη Σαμαρά, συνεπικουρούμενοι από την ΕΕ, το ΔΝΤ και την ελληνική αστική τάξη σύσσωμη, δεν οφείλεται στο ότι φοβούνται τον Τσίπρα ως πρόσωπο ή τον ΣΥΡΙΖΑ ως «επαναστατικό» κόμμα της Αριστεράς. Ξέρουν με ποιους έχουν να κάνουν, ξέρουν ότι έχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να τους καθυποτάξουν και να τους ενσωματώσουν, καθώς ο συσχετισμός δυνάμεων είναι συντριπτικά υπέρ του Βερολίνου. Ένα κόμμα άλλωστε που έχει ως θεμελιώδεις άξονες της πολιτικής του την παραμονή στο ευρώ και την ΕΕ, είναι εξ ορισμού παιχνίδι στα χέρια των Γερμανών. Στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα όμως αισθάνονται φρίκη στην ιδέα ότι για πρώτη φορά από το 1945-50 απειλείται να αναδειχθεί σε χώρα της Δυτικής Ευρώπης μια αριστερή κυβέρνηση – έστω και κατ’ όνομα αριστερή, ανεξαρτήτως του πραγματικού χαρακτήρα της πολιτικής του. Για την ώρα δεν ενδιαφέρονται καθόλου για μια αριστερή διαχείριση της κρίσης. Τους ενοχλεί αφάνταστα η αναβίωση της ιδέας αριστερών κυβερνήσεων και μάλιστα στο έδαφος μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μη βγει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ.

 

Μόνο αν οι εκβιασμοί τους δεν πιάσουν τόπο και οι ψηφοφόροι υπερψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, θα αρχίσει η δεύτερη φάση της γερμανικής πολιτικής: Η ενσωμάτωση, η σύνθλιψη και ο εξευτελισμός μιας υποτιθέμενης κυβέρνησης Τσίπρα ώστε να καταγάγουν οι Γερμανοί μια στρατηγικής σημασίας νίκη επί της Αριστεράς συνολικά, κάτι που θα έχει παραλυτικές συνέπειες πανευρωπαϊκά. Όλη αυτή η κρισιμότατη αναμέτρηση θα διεξαχθεί πάνω σε ένα εκρηκτικά υπονομευμένο υπόβαθρο που θα απειλεί ανά πάσα στιγμή να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Το υπόβαθρο αυτό είναι η δραματική κατάσταση στην οποία έχουν οδηγήσει το σύνολο των επιχειρήσεων και εν γένει την ελληνική οικονομία τα επαίσχυντα μνημόνια του Γιωργάκη, του Βενιζέλου και του Σαμαρά. Αν δώσουμε βάση στα όσα μαθαίνουμε για την κατάσταση της οικονομίας, τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα ώστε δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η χώρα θα αποφύγει τη χρεοκοπία τους επόμενους μήνες, ακόμη και αν οι δοσίλογοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κατορθώσουν τελικά να σχηματίσουν κυβέρνηση! Είναι εντελώς άλλο πράγμα το πέρασμα στη δραχμή από κυβέρνηση που θέλει να το κάνει αυτό προς όφελος του λαού και το οργανώνει με δική της πρωτοβουλία και λαϊκή στήριξη. Υπάρχει πληθώρα μέτρων που μπορούν να θωρακίσουν αποτελεσματικά το νέο εθνικό νόμισμα και την ελληνική οικονομία, υψώνοντας ανυπέρβλητα εμπόδια και φραγμούς στους ξένους κερδοσκόπους και στους Έλληνες καπιταλιστές που θα επιχειρήσουν να δράσουν υπονομευτικά. Τα μέτρα αυτά προϋποθέτουν βεβαίως ολομέτωπη σύγκρουση με θεμελιώδεις αρχές της ΕΕ, όπως είναι η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων και η μετατρεψιμότητα των νομισμάτων.

 

Χρεοκοπία όμως και πέρασμα στη δραχμή κάτω από κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σημαίνουν εφιαλτική κατάσταση! Πραγματική κόλαση, γιατί όλα θα γίνουν προς όφελος των πιο επιθετικών κύκλων του κεφαλαίου και των ακραίων κερδοσκόπων, των «μαυραγοριτών» της σύγχρονης εποχής. Χρεοκοπία και δραχμή με κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα σηματοδοτήσουν απόλυτη εξαθλίωση του λαού, οπότε είναι πιθανότατη η δημιουργία συνθηκών επαναστατικής κρίσης, προϋποθέσεων δηλαδή κοινωνικής επανάστασης. Η Αριστερά –και εδώ βεβαίως εννοούμε την αντικαπιταλιστική και την κομμουνιστική– οφείλει ταχύτατα να προετοιμαστεί για μια τέτοια πρωτοφανή κρίση και ταυτόχρονα ευκαιρία. Οι καιροί ου μενετοί…

http://www.prin.gr/2012/05/3_28.html#more

Η ντροπή της Ευρώπης του GUNTER GRASS

Είσαι πολύ κοντά στο χάος, γιατί δεν συμμορφώθηκες πλήρως στην αγορά

κι απομακρύνεσαι απ’ τη χώρα, που ήτανε κάποτε λίκνο για σένα.

Ο,τι με την ψυχή ζητούσες και νόμιζες πως είχες βρει
τώρα σαν κάτι περιττό αποβάλλεις και το πετάς μες στα σκουπίδια.

Ολόγυμνη σαν οφειλέτης διαπομπεύεται, υποφέρει η χώρα εκείνη
που έλεγες πως της χρωστάς ευγνωμοσύνη.

Στη φτώχεια καταδικασμένος τόπος, τόπος που ο πλούτος του
τώρα στολίζει τα μουσεία: λάφυρα που έχεις τη φροντίδα Εσύ.

Κείνοι που χίμηξαν με την ορμή των όπλων στη χώρα την ευλογημένη με νησιά
στολή φορούσαν και κρατούσαν τον Χέλντερλιν μες στο γυλιό τους.

Καμιά ανοχή πλέον δεν δείχνεις στη χώρα που οι συνταγματάρχες
υπήρξαν σύμμαχοι ανεκτικοί.

Χώρα που ζει δίχως το δίκιο, μα με εξουσία που επιμένει πως έχοντας αυτή το δίκιο
ολοένα σφίγγει κι άλλο το ζωνάρι.

Σε πείσμα σου η Αντιγόνη μαυροφορεί – σ’ όλη τη χώρα
πενθοφορεί και ο λαός της που κάποτε σ’ είχε φιλοξενήσει.

Μα οι ακόλουθοι του Κροίσου έχουν στοιβάξει έξω απ’ τη χώρα,
στα θησαυροφυλάκιά σου, ό,τι σαν μάλαμα αστράφτει.

Πιες, επιτέλους, πιες, κραυγάζουν επίτροποι σαν μαζορέττες
μα ο Σωκράτης σού επιστρέφει γεμάτο πίσω το ποτήρι.

Σύσσωμοι, ό,τι σου ανήκει, βαριά θα ρίξουν την κατάρα
θεοί, αφού η θέλησή σου ζητά ξεπούλημα του Ολύμπου.

Χωρίς του πνεύματος τροφή, τότε κι εσύ θα καταρρεύσεις
δίχως τη χώρα που ο νους της, Ευρώπη, εσένα έχει πλάσει.

 

Ποίημα σε μετάφραση του ποιητή Γιάννη Ευθυμιάδη και της μεταφράστριας Σοφίας Γεωργαλλίδη, μόλις μερικές ώρες μετά τη δημοσίευσή του στη γερμανική εφημερίδα Sueddeutsche Zeitung (φύλλο της Παρασκευής 25 Μαΐου 2012)

http://www.e-poema.eu/index_gr.php

Δελτίο τύπου της συζήτησης “Στήριξη της Ελληνικής Παραγωγής και δυνατότητες – προοπτικές του Εναλλακτικού και Αλληλέγγυου Εμπορίου στον Αστικό χώρο”

Δελτίο τύπου

 

Την Τετάρτη 23 Μαΐου στις 20:00, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ι. Ν. Φανερωμένης Χολαργού, πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η συζήτηση με θέμα την στήριξη της ελληνικής παραγωγής και τις δυνατότητες – προοπτικές του εναλλακτικού και αλληλέγγυου εμπορίου στον αστικό χώρο.

Αρχικά κατέθεσαν τις απόψεις τους για διαφορετικές όψεις του θέματος οι Γιάννης Σχίζας, Παναγιώτης Πανάγος και Νίκος Ντάσιος και στην συνέχεια ακολούθησε συζήτηση, όπου τέθηκαν κάποια θέματα και εκφράστηκε από πολλούς η πεποίθηση πως οι συνθήκες είναι κατάλληλες για την προώθηση τοπικών καταναλωτικών συνεταιρισμών και σύνδεσή τους με μορφές εναλλακτικού – αλληλέγγυου εμπορίου και ανάπτυξης της κοινωνικής αλληλεγγύης.

 

Τα συμπεράσματα της συζήτησης συνοψίζονται επιγραμματικά στα εξής σημεία:

1. Θέσπιση ποιοτικών κριτηρίων σε όλο τον κύκλο παραγωγής ειδών διατροφής, που περιλαμβάνει το έδαφος, την καλλιέργεια και την υγεία παραγωγών και καταναλωτών.

2. Διαμεσολάβηση για επίτευξη δίκαιης τιμής για τον παραγωγό (τιμή κόστους και ένα θεμιτό κέρδος) και τον καταναλωτή.

3. Συνεργασία κοινών δράσεων ομάδων καταναλωτών και συντονισμός κοινών αγορών

4. Απευθυνόμαστε σε μεμονωμένους παραγωγούς και παραγωγικούς ή μεταποιητικούς συνεταιρισμούς με κριτήρια ποιοτικά και εντοπιότητας.

5. Ενισχύουμε παραδοσιακές ελληνικές καλλιέργειες και εναντιωνόμαστε σε οποιαδήποτε είδους μονοκαλλιέργεια, που δρα ενάντια στην οικολογική ισορροπία  αντιτίθεται στην με κοινωνικούς και πολιτιστικούς όρους ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής.

6. Θέτουμε ως μακροπρόθεσμο στόχο την ίδρυση πανελλήνιου καταναλωτικού – προμηθευτικού συνεταιρισμού στα πρότυπα αντίστοιχων οργανισμών του εξωτερικού και τη συνεργασία μαζί τους,  με έμφαση στην προώθηση ελληνικών προϊόντων, με την μέθοδο της ανταλλαγής, την μεταφορά τεχνογνωσίας, την εκπαίδευση στελεχών, τις πολιτιστικές ανταλλαγές και τις υπηρεσίες.

7. Αντιδρούμε και καταδικάζουμε έμπρακτα κάθε επέμβαση σε θέματα ελέγχου της τροφής από υπηρεσίες, οργανισμούς και εταιρείες ελληνικές ή ξένες. 

8. Δραστηριοποίηση ομάδων καταναλωτών σε τοπική κλίμακα συνοικίες – δήμοι με σταθερά μικρά βήματα και στόχο ως ελάχιστο αριθμό τα 50 πρόσωπα, χωρίς συνδρομές και επιχειρηματική παρουσία.

9. Εστιάζουμε στην επισιτιστική επάρκεια σε είδη, που διατηρούνται εύκολα (όσπρια, στάρι, λάδι, μέλι, κα).

10. Ενισχύουμε και προβάλλουμε την κοινωνική προσφορά μας, με δράσεις και ενίσχυση οικογενειών, που χρήζουν άμεσης βοήθειας και συνεργαζόμαστε με άλλους τοπικούς φορείς.

11. Προωθούμε την δράση για την παραχώρηση χρήσης δημόσιας γης, για την ανάπτυξη και εκπαίδευση στην αστική καλλιέργεια, με κοινωνικούς όρους.

 

 

 

Ως επίλογος κρίθηκε αναγκαίο από τους συμμετέχοντες να οριστεί νέα συνάντηση για τους ενδιαφερόμενους από τους δήμους Παπάγου – Χολαργού, Αγ. Παρασκευής, Χαλανδρίου και Ψυχικού με αρχικό σκοπό :

1. Την σύσταση ομάδων καταναλωτών ανά περιοχές ή δήμους

2. Την ανάπτυξη συνεργατικών δράσεων (π.χ. κοινές αγορές, δημόσιες παρεμβάσεις, κλπ)

3. Την δημιουργία κοινού ιστολογίου με αυτόνομη παρουσία κάθε ομάδας, σε κάθε σελίδα, με δική της ηλεκτρονική διεύθυνση, για δυναμική παρουσία στο διαδίκτιο

4. Την σύνταξη μητρώου καταναλωτών (ένας εκπρόσωπος για κάθε οικογένεια) και παραγωγών (ανά είδος)

 

Σύντομα θα ανακοινώσουμε ημερομηνία για νέα συνάντηση.

Τα λαμόγια του παρακράτους ξαμολύθηκαν, όταν ο Βαξεβάνης άγγιξε τον Άγιο Προβόπουλο και τους τραπεζίτες. Όλοι Hot Doc!!

Το έργο το έχουμε ξαναδεί, μόνο που τώρα τους έχει πάρει χαμπάρι ο κόσμος και θα τους απαντήσει με τον τρόπο που πρέπει.

Και το λέμε εμείς, που με τον Βαξεβάνη είχαμε κοντραριστεί για το Βατοπαίδι και τον πόλεμο στον Καραμανλή.
Τώρα όμως τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο Κώστας Βαξεβάνης με μία εκπληκτική έρευνα στο περιοδικό Hot Doc χτυπά το θηρίο στην καρδιά. Αποκαλύπτει τον ρόλο των τραπεζιτών (από τους ελάχιστους δημοσιογράφους που το τόλμησαν) και βέβαια έχει εκτενές αφιέρωμα στον “υπεράνω κριτικής” κύριο Προβόπουλο.
Η απάντηση του παρακράτους ήταν ακαριαία: Με μία απόδειξη οπερέτα τύπου Χήτου, ανάγουν τον Βαξεβάνη σε συνεργάτη της ΕΥΠ. Απόδειξη, φασόν, για γέλια.
Από το γελοίο παρακράτος που ενεργοποιείται όταν κάποιος πειράξει τις τραπεζικές 
ταΐστρες των διαπλεκομένων. Με διαδικτυακά μαγαζάκια της κακιάς ώρας που όμως οι επιστήμονες της τραπεζικής διαφήμισης τα ταράζουν στο μπάνερ, που αποτελούν “δίκτυο” με σεσημασμένους δολοφόνους μπροστάντζα.
Το έργο αυτό θα λήξει σύντομα, να είστε σίγουροι και με τρόπο ηχηρό, παταγώδη.
Πάρτε οπωσδήποτε το τεύχος του Hot Doc που κυκλοφορεί και θα καταλάβετε. Δείτε την απόδειξη και τι απαντά ο ίδιος ο Βαξεβάνης στους εκβιαστές του:

Το παρακράτος ξεκίνησε, αλλά με λάθος στόχο. Το blog fimotro δημοσίευσε μια απόδειξη πληρωμής 50.000 ευρώ είσπραξης από την ΕΥΠ. Δεν έχει καμία σημασία να αναφερθώ στην πλαστότητα και όλα τα συναφή. Θα ήταν τραγικό. Σημασία έχει ότι το παρακράτος προσπαθεί να τα βγάλει πέρα και δεν μπορεί. Τα αφήνω όλα στην κρίση σας. Όσο για αυτούς που τους έφτασε η απόδειξη στα χέρια αλλά δεν ήξεραν δήθεν (και δεν ρώταγαν κιόλας) αλλά δημοσίευσαν, θα το πω καθαρά: είναι ένα τμήμα του παρακράτους.
Κώστας Βαξεβάνης
ΥΓ Όλα αυτά μετά το HOT DOC και τις αποκαλύψεις για τις Τράπεζες

Δείτε τώρα και τα περιεχόμενα του επίμαχου τεύχους και θα καταλάβετε:
• Πώς μας έριξαν έξω λόγω χρήσης και όχι λόγω κρίσης
• Τα θαλασσοδάνεια στον εαυτό τους και οι ψεύτικες αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων
• Ο ύποπτος ρόλος της Τράπεζας της Ελλάδας και οι ανύπαρκτοι έλεγχοι
• Γιώργος Προβόπουλος: Ο μέτοχος ιδιωτικής τράπεζας που ανέλαβε ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος… να την ελέγξει
• Πώς έκαναν τα μοναστήρια μετόχους των εταιριών τους δίνοντας δάνεια από τις δικές του τράπεζες
Κι ακόμα:
• Οι σκοτεινές γειτονιές των media
• Σκορ και πέναλτι για τον Πούτιν. Η νέα του θητεία του Ρώσου προέδρου.
• Ξέχασαν για πολιτικούς λόγους το κατοχικό δάνειο
• Συντριβή C-130: Στοιχεία- «φωτιά» για τα αίτια της αεροπορικής τραγωδίας
• Μπλοκάρουν τους εισαγγελείς των αποκαλύψεων: Πώς κουκουλώνονται τα σκάνδαλα.
• Στη μέγγενη του μεσοπρόθεσμου «φιλέτα» γύρω από την Ακρόπολη
• Οι επιζήσαντες: Η ιστορία των 16 που επέζησαν μετά τη συντριβή στις Άνδεις.
• Άλλαξέ το: Μια διαδικτυακή πλατφόρμα που υπόσχεται να αλλάξει τον κόσμο.
• Οι Rothschild και η Ελλάδα: Η ιστορική τραπεζική οικογένεια που υπήρξε η βασική δανειοδότρια στη χώρα μας.

http://olympia.gr/2012/05/24/%CF%84%CE%B1-%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BE%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%B8%CE%B7%CE%BA/

«Πίσω στο χωριό… Η Απάντηση στη Κρίση είναι η Αγροτική Παραγωγή»

 

του Θεοδωράκη Δ. Αθανασίου
Η νέου τύπου, βιώσιµη οικονοµική ανάπτυξη πρέπει να στηρίζεται στην πραγµατική οικονοµία µας. Η στροφή στην πραγµατική οικονοµία είναι αδήριτη ανάγκη και προϋπόθεση για τη δηµιουργία θέσεων εργασίας, τη διασφάλιση της βιωσιµότητας του ασφαλιστικού συστήµατος και την τόνωση της δραστηριότητας των µικρών και µεσαίων επιχειρήσεων, που αποτελούν την κύρια συνιστώσα της ελληνικής οικονοµίας. Σε αυτή τη λογική, ο ρόλος του αγροτικού τοµέα είναι καθοριστικός. Ο πρωτογενής τοµέας περιλαµβάνει τη γεωργία, την κτηνοτροφία, τη δασοπονία και την αλιεία. Πρόκειται για κλάδους δυναµικούς, που έχουν σηµαντική παραγωγική ικανότητα, συντηρούν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόµενους και αυτοαπασχολούµενους, διαθέτουν ευέλικτες µικροµεσαίες επιχειρήσεις και προσφέρουν σηµαντικές υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο. Ο τοµέας αυτός είναι η ραχοκοκαλιά της πραγµατικής οικονοµίας µας, η μεγάλη δύναµή της.

«Οι χίλιες ημέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα»

του Συμεωνίδη Γιάννη
4 Οκτωβρίου 2009-6 Μαΐου 2012 Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της μεταπολίτευσης το χρονικό διάστημα των περίπου χιλίων ημερών που μεσολάβησε μεταξύ δύο εκλογικών αναμετρήσεων δεν ήταν τόσο έντονο σε διακυμάνσεις κι ανατροπές! Η Ελλάδα τού «λεφτά υπάρχουν» είναι πλέον μια θαμπή ανάμνηση για την Ελλάδα των μνημονίων και των μεσοπρόθεσμων προγραμμάτων. Τι μεσολάβησε, όμως, μέχρι να οδηγηθούν οι Έλληνες στην απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας και στην οικονομική τους υποδούλωση; Ποια είναι η σχέση μεταξύ της πρόσδεσης της χώρας μας στο «άρμα» της τρόικας και της νέας τάξης πραγμάτων με την παγκόσμια διακυβέρνηση, την αποεθνοποίηση και την «πράσινη» ανάπτυξη; Ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές της νέας ελληνικής τραγωδίας και γιατί επιλέχθηκε η Ελλάδα ως χώρα πιλότος. Ποιον ενδιαφέρει αν οι λαοί πεθάνουν στο όνομα των χρηματιστηρίων συναλλάγματος; Ποια είναι η αόρατη «κλωστή» που συνδέει τη Σοβιετική Ένωση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, την Goldman Sachs, τη σημερινή παγκόσμια οικονομική αναρχία και την υπό κατοχή Ελλάδα; Οι βασισμένες στη δημοσιογραφική έρευνα απαντήσεις που δίνονται σε αυτά κι άλλα ερωτήματα μας βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα το «παιχνίδι» και πού μπορεί αυτό να καταλήξει… Ένα βιβλίο σοκ.

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ

του ΓΙΩΡΓΟΥ Ν. ΠΟΛΙΤΗ

Στους ταραγμένους καιρούς που ζούμε σήμερα οι πολίτες ταλαντεύονται ανάμεσα στην υποταγή σε άδικους νόμους και στη δυναμική απόπειρα να τους ανατρέψουν. Από τη Μαδρίτη στην Αθήνα κι από την Αραβική Άνοιξη στη Νέα Υόρκη το κίνημα της εναντίωσης διάλεξε τον δεύτερο δρόμο. Πρόκειται για ένα κίνημα ανανεωτικό και μεταρρυθμιστικό. Δεν είναι ταξικό, δεν είναι μαρξιστικό, είναι ένα κίνημα που επικαλείται το δικαίωμα της πολιτικής ανυπακοής. Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας θεμελιώνει αυτό το δικαίωμα. Άραγε, δικαιολογείται η ανυπακοή στο σταυροδρόμι της ελληνικής κρίσης; Η άμεση απάντηση είναι ότι η ατιμωρησία που απολαμβάνουν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού, οι οποίοι λόγω φαυλότητας και ανικανότητας βύθισαν τη χώρα μας στο τέλμα, αρκεί για να τη δικαιολογήσει. Αποτελεί συνεπώς η ανυπακοή την κατάλληλη λύση για τους Έλληνες πολίτες; Εδώ η απάντηση είναι πιο σύνθετη. Η ανυπακοή είναι ηθικό και πολιτικό δικαίωμα. Δεν είναι καθήκον επιβεβλημένο από την Ιστορία. Η συνειδητή παραβίαση των νόμων είναι σοβαρή απόφαση που κρύβει κινδύνους. Επομένως, εάν είναι ή όχι προς το συμφέρον τους να ακολουθήσουν το δρόμο της ανυπακοής, θα το κρίνουν μόνο εκείνοι. Είναι βέβαιο, όμως, ότι εφόσον το αποφασίσουν, το ηθικό δίκαιο βρίσκεται με το μέρος τους.

«Κρίση και αριστερή διέξοδος»

Λαπαβίτσας Κώστας & Κουβελάκης Στάθης
Ποιοι είναι οι μηχανισμοί που εξηγούν τη σημερινή κρίση; Συνδέεται η ελληνική με την παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού; Πώς σχετίζεται με την πορεία της Ευρώπης; Πώς και γιατί αντιδρούν οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις; Υπάρχει διέξοδος προς τα αριστερά, προς όφελος των εργαζόμενων τάξεων και των πολλών; Πώς μπορεί να υλοποιηθεί; Σ’ αυτά τα ερωτήματα απαντούν οι Κώστας Λαπαβίτσας και Στάθης Κουβελάκης, συνδυάζοντας ανάλυση και πρόταση. Εξηγούν τον κεντρικό ρόλο που παίζει η δομή της ευρωζώνης και της ίδιας της ΕΕ στην παροξυστική μορφή που παίρνει η κρίση στην Ελλάδα και στις χώρες της περιφέρειας. Φωτίζουν τις αλληλένδετα οικονομικές και πολιτικές πτυχές της που οδηγούν στη νεοαποικιοποίηση της χώρας και την κατάλυση της δημοκρατίας. Σκιαγραφούν τις δυνατότητες και τα όρια των λαϊκών κινητοποιήσεων που σημάδεψαν την τελευταία περίοδο. Χαράζουν τους άξονες μιας εναλλακτικής πρότασης με αιχμή τη στάση πληρωμών και την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και στόχο τη βαθιά αλλαγή οικονομίας και κοινωνίας. Μιας πρότασης που απαιτεί νέα συμμαχία πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων με πυρήνα μια Αριστερά με ανατρεπτικό προσανατολισμό.

Η αναζωπύρωση των κοινοτικών πρακτικών

Καταστροφή και δημιουργία

του Γιώργου Ρακκά

Το τέλος της μεταπολίτευσης, μέσα στη δίνη της ελληνικής κρίσης έχει λάβει μια διττή υπόσταση. Τούτη ανακεφαλαιώνεται σε κάθε έκφραση του συλλογικού και του ατομικού μας βίου. Ξεκινάει, λογουχάρη, από την καταστροφή των κλεπτοκρατικών και πελατειακών δικτύων μέσα στο κράτος, η οποία όμως σηματοδοτεί την κατάρρευση των αντίστοιχων δημοσιοϋπαλληλικών μεσοστρωμάτων, που επεκτάθηκαν μέσα από αυτά, αλλά και, ευρύτερα, την κατεδάφιση συλλογικών κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων που κατέκτησε τα τελευταία σαράντα χρόνια ο ελληνικός λαός με αγώνες. Και καταλήγει με το τέλος ενός υπερκαταναλωτικού, παρασιτικού τρόπου ζωής, που προωθούσε την εγωκρατία και την καταστροφή κάθε συλλογικής ταυτότητας, ένα τέλος που δεν είναι απλώς ένα δημοσιογραφικό κλισέ, αλλά συνεπάγεται την καταστροφή πραγματικών ζωών που είχαν ταυτιστεί μ’ αυτόν.

Πρόκειται, δηλαδή, για μια καθολική κρίση, παρόμοια με τις ολικές κρίσεις των οικοσυστημάτων, που παρασέρνουν στο διάβα τους ακόμα και επιμέρους βιώσιμα υποσύνολα. Το ίδιο συμβαίνει και με τον νέο ελληνισμό σήμερα. Ωστόσο, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, τάσεις της ιδιοπροσωπίας μας παλαιότερες και στοργικότερες αναβιώνουν, γιατί ακριβώς σήμερα τείνουν να εκλείψουν όλοι εκείνοι οι παράγοντες που τις κρατούσαν καλά κρυμμένες στο κοινωνικό υπέδαφος.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα με την αναβίωση των κοινοτικών πρακτικών μέσα στην ελληνική

Κανένας δεν είναι ασφαλής απέναντι στο Τρίτο Μνημόνιο (Unfollow #5 Απρίλιος 2012)

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Θα χάσουν όσοι βιαστούν να δώσουν την προφανή απάντηση στην ερώτηση αν το πολεμικό Ιράκ έχει σχέση με την σύγχρονη Ελλάδα. Προς επίρρωση πιθανά ενός από τα πιο πνευματώδη και προφητικά συνθήματα που κοσμούν εδώ και χρόνια τους δρόμους της Αθήνας («μωρό μου έχουμε πόλεμο») πρόσφατη μελέτη της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας αποκάλυψε ότι το άγχος που βιώνουν οι έλληνες πολίτες είναι παρόμοιο με το άγχος στρατιωτών που συμμετέχουν σε πολεμικές επιχειρήσεις! Έχοντας προφανώς ξεπεράσει προ πολλού το στάδιο της κατάθλιψης, της παραίτησης, ακόμη και της απόγνωσης όσοι συμμετείχαν στην έρευνα (που παρουσιάστηκε στο 9^οΠανελλήνιο Συνέδριο Δημόσιας Υγείας) βρέθηκε ότι πάσχουν από μετατραυματική διαταραχή η οποία απαντάται συστηματικά σε στρατιώτες που επιστρέφουν από το Ιράκ, το Αφγανιστάν κι επίσης στα παιδιά της Παλαιστίνης που ακούν αβοήθητα τις ισραηλινές βόμβες να σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια τους, ελπίζοντας να τη γλιτώσουν μια φορά ακόμη! Αυτή είναι η Ελλάδα δύο σχεδόν χρόνια μετά την εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου και την υιοθέτηση ενός μπαράζ μέτρων άγριων περικοπών σε μισθούς, ημερομίσθια, συντάξεις και κοινωνικές παροχές, με την ευθύνη της «Τρόικας εσωτερικού»: ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ.

Κανένα ωστόσο απ’ τα μέτρα που ψηφίσθηκαν μέχρι και τις 12 Φεβρουαρίου 2012, όταν η Βουλή έκανε νόμο του κράτους και το δεύτερο Μνημόνιο (ν. 4046/2012), δεν φαίνεται να σηματοδοτεί μια πρόσκαιρη έστω ανακωχή στον κοινωνικό πόλεμο που έχουν κηρύξει ΔΝΤ και ΕΕ. Πριν καν εφαρμοσθούν τα μέτρα που προβλέπει ο παραπάνω νόμος η επίσημα εκπορευόμενη φημολογία για ένα τρίτο Μνημόνιο οργίαζε, προδιαγράφοντας επακριβώς και την ατζέντα του καυτού δίμηνου Μαΐου – Ιουνίου. Ανεξαρτήτως των πολιτικών εξελίξεων, οι φάκελοι έχουν ήδη τοποθετηθεί επάνω στο τραπέζι και με μεγάλα γράμματα γράφουν: Πρώτο, μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα, δεύτερο μαζικές απολύσεις στον δημόσιο τομέα, τρίτο νέο αντι-ασφαλιστικό νόμο και τέλος αλλαγές στη φορολογική νομοθεσία προς όφελος των γνωστών φοροκλεπτών.

Πριν δούμε τον «λογαριασμό» αξίζει να επισημάνουμε τον ψυχρό, ανυπόκριτο τρόπο με τον οποίο προωθείται αυτή τη φορά το νέο Μνημόνιο, παρά τα κοινωνικά οδυνηρά μέτρα που το συνοδεύουν. Από την Άνοιξη του 2010 μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2012 κάθε νέα περικοπή είχε ως απαραίτητο συνοδευτικό ένα μίγμα εκβιασμών («Μνημόνιο ή χρεοκοπία»), απολογητικής («δεν υπάρχει άλλη λύση») και ενοχοποίησης της κοινωνίας («μαζί τα φάγαμε», «δεν εφαρμόστηκαν τα μέτρα του προηγούμενου Μνημονίου», κ.α.). Τώρα όμως ούτε αυτά τα επιχειρήματα δεν επιστρατεύονται και …δικαίως. Η χρεοκοπία επετεύχθη με κάθε επισημότητα, εγγράφοντας το 2012 (μετά τα έτη 1827, 1843, 1893 και 1931) ως το έτος που σημειώθηκε η πέμπτη χρεοκοπία της Ελλάδας από συστάσεως του νεότερου ελληνικού κράτους παρά τα αλλεπάλληλα μνημόνια που ψηφίσθηκαν και εφαρμόσθηκαν, οι δικαιολογίες για την ανυπαρξία «σχεδίου Β» έχουν καταρρεύσει μετά τις αποκαλύψεις του υπουργού Οικονομικών πλέον, Φίλιπου Σαχινίδη, πως η προσφυγή της Ελλάδας στο σφαγείο του «μηχανισμού διάσωσης» ήταν ειλημμένη απόφαση κι όσο για τα προηγούμενα Μνημόνια είναι πλέον ηλίου φαεινότερο ότι εφαρμόστηκαν και μάλιστα με το… παραπάνω!

Η διαγραφόμενη «αποτυχία» άλλωστε της δημοσιονομικής πολιτικής αυτή τη φορά, πιο εμφανώς από κάθε άλλην, οφείλεται στην απαρέγκλιτη υιοθέτηση των πολιτικών ισοπεδωτικής λιτότητας και όχι στην πλημμελή και διστακτική εφαρμογή τους. Επιτέλους: ο Φίλιππος Σαχινίδης και οι συν αυτώ και όχι ο κόσμος της Πλατείας Συντάγματος είχε τον έλεγχο του υπουργείου Οικονομικών από την εποχή του Κ. Σημίτη μέχρι και τώρα που εφαρμόζονται αυτές οι εξοντωτικές πολιτικές. Δικά τους είναι τα υπουργεία, δικιά τους είναι και η αποτυχία, σε ό,τι αφορά την εκπλήρωση των δημοσιονομικών στόχων που θέτουν! Προς επιβεβαίωση τα στοιχεία για την υλοποίηση του κρατικού προϋπολογισμού το πρώτο δίμηνο του 2012, όπου ακόμη κι αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα (μοναδικό κριτήριο επιτυχίας της οικονομικής πολιτικής κι ας βυθίζεται στη φτώχεια η κοινωνία, κι ας φτάνει η ανεργία στο 21% κι ας αυτοκτονούν καταμεσίς της πλατείας Συντάγματος τα άλλοτε «περήφανα γηρατειά» για «να μην αφήσουν χρέη στα εγγόνια τους») αποδείχθηκε μαϊμού: Αποτέλεσμα των αυξημένων εισροών από την ΕΕ και των συνεχιζόμενων μειώσεων του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων. Το σκιάχτρο του ελλείμματος με άλλα λόγια είναι εδώ, όχι όμως ως αποτέλεσμα του «γενναιόδωρου κράτους πρόνοιας» (το οποίο ποτέ δεν γνωρίσαμε) ή «της σπατάλης του δημοσίου» (την οποία ποτέ δεν είδαμε), αλλά της τεχνητής ύφεσης, προϊόν δηλαδή ενδογενών αιτιών και σκόπιμων ενεργειών. Η ύφεση αυτή θα φθάσει σε νέα βάθη (-5% κατά την εκτίμηση του Ιδρύματος Ερευνών των βιομηχάνων) κατά τη διάρκεια του τρέχοντος, πέμπτου στη σειρά, έτους χαρίζοντας στην Ελλάδα ένα διεθνές ρεκόρ: Το ότι είναι η μοναδική χώρα την μεταπολεμική περίοδο σε καιρό ειρήνης που είδε το ΑΕΠ της να συρρικνώνεται για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Ούτε στην Αργεντινή, ούτε στη Ρωσία, ούτε ακόμη στη Νοτιοανατολική Ασία δέχθηκε η οικονομία τέτοιο συντριπτικό πλήγμα, όπως έχει συμβεί στην Ελλάδα, με το μέλλον να παραμένει ακόμη …άδηλο. Δηλαδή κανένα από τα Μνημονιακά κόμματα να μην είναι σε θέση να υποσχεθεί πότε θα αρχίσουν να δημιουργούνται θέσεις εργασίας, πότε θα αρχίσουν να αυξάνουν τα εισοδήματα, πότε θα τελειώσει η «ειδική περίοδος» της δημοσιονομικής προσαρμογής. Προφανώς, κι όσο περνάει από το χέρι τους, ποτέ…

Η λιτότητα και η φτώχεια που προδιαγράφουν εκτείνεται στο διηνεκές. Θα ανανεώνεται δε κάθε φορά με νέες αφορμές που δεν πρόκειται να εκλείψουν ποτέ, λόγω της δικιάς τους, ατελέσφορης, πέρα από κοινωνικά ολέθριας, πολιτικής. Αρκεί μια ματιά να έριχνε κανείς στη συνέντευξη που παραχώρησε ο δοτός πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος στην ιταλική εφημερίδα Il Sole 24Ore την Παρασκευή 30 Μαρτίου όπου προανήγγειλε ένα νέο τρίτο δάνειο το 2015! «Όμως, τελικά, ίσως να μην επιστρέψουμε στις αγορές ακόμη κι αν εφαρμόσουμε πλήρως όλα τα μέτρα. Γι αυτό δεν πρέπει να αποκλειστεί μια πρόσθετη μορφή οικονομικής βοήθειας», ήταν τα λόγια του! Κι εδώ να προσθέσουμε πως τέτοια «διευκόλυνση» δεν θα δοθεί «αχρεωστήτως», αλλά θα συνοδευτεί με νέα μέτρα λιτότητας…

Επιστρέφοντας στον τρέχοντα «λογαριασμό» του Μαΐου – Ιουνίου, πάνω – πάνω θα έχει τα εργασιακά και τις αποδοχές του ιδιωτικού τομέα. Στόχος και αποστολή της επόμενης κυβέρνησης είναι ένας: να φτάσουν οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα στα 150 ευρώ όπως συμβαίνει στην Ρουμανία και την Κροατία! Αυτό το επίπεδο μισθών κρίνεται ανταγωνιστικό για την Τρόικα και τους έλληνες συνεργάτες της, όπως απερίφραστα και χωρίς να διαψευστεί από κανέναν εκτός, ακόμη κι εντός Ελλάδας, δήλωσε ο Πολ Τόμσεν, εκ μέρους του ΔΝΤ, την Τρίτη 27 Μαρτίου μιλώντας στην κοινή συνεδρίαση των επιτροπών Οικονομικών και Απασχόλησης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι τα πρόσφατα μέτρα που περιλαμβάνονταν στο δεύτερο Μνημόνιο για μείωση των μισθών κατά 22% και 32% για τους νέους, δεν είναι τα τελευταία, αλλά θα ακολουθήσουν κι άλλα. Ακόμη και μετά την ελεύθερη πτώση που θα υποστούν οι μισθοί στις 14 Μαΐου, όταν θα εξαντληθεί η μετενέργεια των κλαδικών συμβάσεων κι εκατομμύρια εργαζόμενοι δουν τους μισθούς τους να προσγειώνονται απότομα στο μειωμένο επίπεδο των συλλογικών συμβάσεων (586,08 ευρώ και 510,95 όσοι είναι κάτω των 25 ετών) ακόμη και τότε θα έρθει μια νέα μείωση. Κατά πάσα πιθανότητα, σε πρώτο στάδιο, θα λάβει την μορφή της κατάργησης του 13^ου και 14^ου μισθού. Θα απαιτηθούν όμως επιπλέον μειώσεις για να φτάσουν οι μισθοί στα 150 ευρώ όπως επιδιώκουν ΔΝΤ – ΕΕ με τη σύμφωνη γνώμη ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ…

Ζητούμενο προφανώς αυτών των μέτρων δεν είναι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, να γίνουν δηλαδή τα ελληνικά προϊόντα ελκυστικά από άποψη τιμής, όπως δημόσια ισχυρίζονται. Το πόσο αναληθής είναι ο ισχυρισμός τους φαίνεται με δύο τρόπους. Αρχικά, αν δούμε ότι το εργατικό κόστος συμμετέχει στο συνολικό κόστος παραγωγής κατά μέσο όρο 20%. Επομένως (και σε αντίθεση με το τι θα συνέβαινε αν η συμμετοχή του εργατικού κόστους στο συνολικό ήταν για παράδειγμα άνω του 50%) η επίπτωση που έχει σήμερα στην Ελλάδα η μείωση του εργατικού στο τελικό κόστος είναι πρακτικά ασήμαντη. Σε άλλα στοιχεία κόστους πρέπει κατά συνέπεια να στραφούν αν πράγματι θέλουν να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα, όπως για παράδειγμα στην εγκατάλειψη του ευρώ και την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος. Δεν είναι δυνατό το 64,3% των ελληνικών εξαγωγών να κατευθύνεται εκτός ευρωζώνης και να παραμένουμε προσδεμένοι σε ένα νόμισμα που συνεχώς ανατιμάται, εξαλείφοντας ακόμη κι όποια κέρδη ανταγωνιστικότητας ήταν δυνατό να επιτευχθούν! Κατά δεύτερο, ο προσχηματικός χαρακτήρας του στόχου βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας φαίνεται αν δούμε ότι ακόμη και μέχρι σήμερα παρά τις συνεχείς μειώσεις των μισθών, οι τιμές όλων σχεδόν των προϊόντων δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται, ακολουθούν εντελώς αντίθετη κατεύθυνση! Το εργατικό κόστος όμως κατρακυλά, κατά πολλούς τρόπους: Μέσω της άμεσης, «οριζόντιας» μείωσης μισθών και ημερομισθίων, της επέκτασης των ελαστικών σχέσεων εργασίας, του φθηνέματος του κόστους των απολύσεων, και πολλά άλλα. Εντελώς χαρακτηριστικά σε αυτό το πλαίσιο τα 50 εκ. ευρώ που θα εξοικονομεί ετησίως ο όμιλος Carrefour – Μαρινόπουλος από την οριζόντια μείωση μισθών ύψους 10% που επέβαλε στους 13.000 εργαζόμενούς του (εκ των οποίων το 70% εργάζονται με καθεστώς μερικής απασχόλησης), δεν θα οδηγήσει σε πτώση των τιμών όπως δεν έχει οδηγήσει και μέχρι τώρα. Συμπερασματικά, πίσω από τον στόχο μείωσης των μισθών στα 150 ευρώ, αν κάτι κρύβεται είναι η απογείωση του περιθωρίου κέρδους για τις επιχειρήσεις. Όλα τ’ άλλα είναι για τους αφελείς…

Το δεύτερο πακέτο μέτρων θα αφορά τον δημόσιο τομέα. Ζητούμενο θα είναι η μείωση του κόστους λειτουργίας του και θα επιτευχθεί μέσω της απόλυσης δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων που δεν θα περνούν τα τεστ αξιολόγησης κι επίσης του λουκέτου που θα μπει σε υπηρεσίες και οργανισμούς. Το κόστος λειτουργίας του δημόσιου τομέα θα αποδειχθεί το αμορτισέρ που θα απορροφά τους κραδασμούς τους οποίους θα παράγει ο ειδικός λογαριασμός για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους που ψηφίστηκε με ειδική τροπολογία, την οποία κατέθεσε ο υπουργός Οικονομικών. Από τη στιγμή που η αποπληρωμή των πιστωτών αποκτά προτεραιότητα έναντι οποιουδήποτε άλλου κονδυλίου δημόσιας δαπάνης (προς μεγάλη χαρά φυσικά των Γερμανών καθώς έτσι απομακρύνεται ο κίνδυνος αδυναμίας πληρωμών και η χρεοκοπία) τα χρήματα που κάθε μήνα θα λείπουν από τα δημόσια ταμεία θα σημαίνουν νέες απολύσεις και επιπλέον μειώσεις μισθών για τους δημόσιους υπαλλήλους.

Ο ειδικός λογαριασμός και η προτεραιότητα εξυπηρέτησης των πιστωτών θα σημάνει επίσης και νέα αντι-ασφαλιστικά νομοσχέδια. Η δραματική κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων γίνεται εμφανής αν δούμε ότι μόνο στο πρώτο δίμηνο του 2012 έχουν απορροφήσει ακόμη και το 64% της ετήσιας επιχορήγησής τους, με αποτέλεσμα αργά ή γρήγορα να βρεθούν ενώπιον του εξής διλλήματος: Ή απότομη και μεγάλη μείωση των κύριων συντάξεων (κι όχι μόνο των επικουρικών) ή νέα γενναία επιχορήγησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Από τη στιγμή που ο νεοφιλελεύθερος κρετινισμός ΠΑΣΟΚων Νεοδημοκρατών και Τρόικας απαγορεύει την δεύτερη λύση, η μόνη που απομένει είναι η μείωση των συντάξεων. Προοπτική που καθίσταται μονόδρομος για την χούντα ΔΝΤ – ΕΕ αν υπολογίσουμε και τις τεράστιες απώλειες που σήμανε για τα ασφαλιστικά ταμεία η συμφωνία ανταλλαγής ελληνικών ομολόγων, το PSI. Τουλάχιστον κατά 12 δισ. ευρώ μειώθηκαν τα αποθεματικά τους, στο πλαίσιο της πιο άδικης και μεροληπτικής αναδιάρθρωσης χρέους που έγινε ποτέ,  βάσει της οποίας οι τράπεζες που τζόγαραν στα ομόλογα θα πάρουν στο ακέραιο τα κεφάλαιά τους (περί τα 50 δισ. ευρώ) ενώ ασφαλιστικά ταμεία, επιμελητήρια, ΑΕΙ, ΤΕΙ και δεκάδες άλλα ΝΠΔΔ χάνουν εν αγνοία τους ποσά πολύ άνω του 53% των αναγκαστικών αποταμιεύσεών τους.

Ό,τι μείνει όρθιο από αυτό τον Αρμαγεδώνα θα σαρωθεί από το νέο φορολογικό νόμο. Με βάση όσα είναι γνωστά μέχρι στιγμής θεωρείται σίγουρη η μείωση του ανώτατου συντελεστή φορολόγησης από το 45% στο 40%. Θα πρόκειται για κίνηση εξόχως αποκαλυπτική στον βαθμό που θα δείξει ότι η ιδεολογική τρομοκρατία για τα δημοσιονομικά ελλείμματα στρέφεται μόνο ενάντια στη νεολαία, τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους και αφορά τις κοινωνικές δαπάνες. Όταν όμως πρόκειται η ήδη κατοχυρωμένη (θεσμικά και στην πράξη) φορολογική ασυλία των εχόντων να διευρυνθεί τότε …λεφτά υπάρχουν και το κράτος γίνεται ξανά γενναιόδωρο! Κι όσο για τις μαύρες τρύπες που θα δημιουργηθούν στα δημόσια ταμεία αυτές θα καλυφθούν από την επαναφορά των τεκμηρίων (που επιβαρύνουν δυσανάλογα τους μικρο-επαγγελματίες) και την κατάργηση όλων ανεξαιρέτως των φοροαπαλλαγών: ενοικίου πρώτης κατοικίας, διδάκτρων, ασφαλίστρων ζωής, για δαπάνες τόκων στεγαστικών δανείων, κοκ. Οι άλλες φοροαπαλλαγές, των εφοπλιστών για παράδειγμα, θα παραμείνουν άθικτες!

Κύριο χαρακτηριστικό όχι μόνο του νέου φορολογικού αλλά όλων των νέων οικονομικών μέτρων, ύψους (κατ’ ελάχιστον) 11,6 δισ. ευρώ που έρχονται, είναι ότι θίγουν όλη την κοινωνία. Ισχύει επομένως κι εδώ το μότο της ταινίας «Το κρησφύγετο» που προβλήθηκε στους κινηματογράφους τον Μάρτιο, με πρωταγωνιστές τον Ντένζελ Ουάσινγκτον και τον Ράιαν Ρέινολντς: «Κανένας δεν είναι ασφαλής» («no one is safe»)…

http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/2012/05/20/%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9-%CF%83%CF%84/

Οι «γύπες» κατασπάραξαν τη χώρα

του Γιώργου Δελαστίκ

Μέσα στην πολιτική θύελλα που μαίνεται στη χώρα μας και την προκήρυξη των νέων εκλογών, πέρασε απαρατήρητο σχεδόν από τον ελληνικό λαό ένα γεγονός τεράστιας οικονομικής και πολιτικής σημασίας: την Τρίτη η κυβέρνηση Παπαδήμου πλήρωσε στο 100% της ονομαστικής αξίας τους ελληνικά κρατικά ομόλογα συνολικής αξίας 435 εκατομμυρίων ευρώ που είχαν υπαχθεί στο αγγλικό δίκαιο και τα οποία είχαν περιέλθει στα χέρια ακραία επιθετικών κερδοσκοπικών κύκλων που είχαν αρνηθεί κατηγορηματικά να δεχθούν το «κούρεμά» τους στο πλαίσιο του PSI.

Το τραγικό είναι ότι το 90% περίπου των ομολόγων αυτών βρίσκονταν στην κατοχή ενός κερδοσκοπικού οίκου ονόματι Νταρτ Μάνατζμεντ με έδρα στα νησιά Κέιμαν, ο οποίος είχε πληρώσει λιγότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ για να αποκτήσει τα ελληνικά ομόλογα-σκουπίδια στη δευτερογενή αγορά και την Τρίτη εισέπραξε περίπου… 400 εκατομμύρια ευρώ, βγάζοντας κέρδος… 300%!!!

Ο οίκος Νταρτ Μάνατζμεντ συγκαταλέγεται στους κερδοσκόπους που ονομάζονται «γύπες». Αυτοί ειδικεύονται στην αγορά ομολόγων που έχουν εκδώσει «κράτη-ψοφίμια», τα οποία απειλούνται με χρεοκοπία. Αγοράζουν τα ομόλογα σε εξευτελιστικές τιμές, γύρω στο 10%-25% της αξίας τους.

Στη συνέχεια εκβιάζουν αδίστακτα τα κράτη. Απαιτούν να τους πληρώσουν τα ομόλογα στο 100% της ονομαστικής αξίας τους (οπωσδήποτε πάντως πάνω από 70-80%) αποκομίζοντας υπερκέρδη. Αν οι χώρες αρνηθούν να πληρώσουν, έχουν πανίσχυρες και εξαιρετικά ειδικευμένες στον τομέα αυτόν ομάδες δικηγόρων και σέρνουν τα κράτη στα δικαστήρια επί χρόνια και χρόνια, κερδίζοντας πάντα τις σχετικές δίκες!

«Οι αγοραστές είναι βέβαιοι πως θα πάρουν τελικά τουλάχιστον τριπλάσια λεφτά ανά ομόλογο από τους »επενδυτές-κορόιδα» που συμφώνησαν »οικειοθελώς» στο »κούρεμα»» γράφαμε στη σελίδα αυτή στις 9 Απριλίου, αναφερόμενοι στους κερδοσκόπους «γύπες». Δυστυχώς, οι εκτιμήσεις εκείνες επιβεβαιώθηκαν στο ακέραιο. Οι «γύπες» κατασπάραξαν την Ελλάδα και κέρδισαν 300% από το «οικονομικό κουφάρι» της!

Εγινε μια πολύ κακή αρχή. Ομόλογα αξίας 434 εκατομμυρίων ευρώ που υπάγονται σε ξένο δίκαιο και βρίσκονται στα χέρια «γυπών» πρέπει να πληρωθούν από τη νέα κυβέρνηση φέτος, τον Σεπτέμβριο και τον Δεκέμβριο.

Κι αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στον εφιάλτη που την απειλεί του χρόνου. Μέσα σε λιγότερους από τρεισήμισι μήνες (από τις 26 Μαρτίου ως τις 5 Ιουλίου του 2013 συγκεκριμένα) πρέπει να πληρωθούν τέσσερα μη «κουρεμένα» ομόλογα υπό ξένο δίκαιο που βρίσκονται στα χέρια επιθετικών κερδοσκόπων, συνολικής αξίας… 2 δισεκατομμυρίων ευρώ! Το 1,4 δισ. ευρώ μάλιστα πρέπει να πληρωθεί σε ένα… δεκαήμερο, στις 25 Ιουνίου και στις 5 Ιουλίου του 2013! Ο απόλυτος εφιάλτης… Υπάρχουν και χειρότερα όμως, τα οποία αποδεικνύουν πόσο εγκληματική από πολιτική σκοπιά πράξη ήταν η αποδοχή του αγγλικού δικαίου στα δάνεια που χορήγησε η ΕΕ στην Ελλάδα.

Τα δάνεια αυτά έχουν ρήτρες «διασταυρούμενης χρεοκοπίας (cross default)». Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι αν η κυβέρνηση δεν πλήρωνε το ομόλογο της Τρίτης, είχαν το νομικό δικαίωμα όλοι οι άλλοι κερδοσκόποι «γύπες» που κατέχουν ακόμη ελληνικά ομόλογα συνολικής αξίας 6 δισεκατομμυρίων ευρώ, να ζητήσουν αμέσως τώρα (!) την πληρωμή χωρίς να περιμένουν τη λήξη των δικών τους ομολόγων, ακόμη κι αν είναι ύστερα από δέκα χρόνια!

Στο ίδιο πλαίσιο, μπορούσαν και τα… κράτη της Ευρωζώνης να ζητήσουν να τους δώσουμε αμέσως τώρα πίσω τα… 100 και πλέον δισεκατομμύρια ευρώ που είχαν δώσει ως δάνεια στην Ελλάδα και τα έχουν πάρει όλα οι ευρωπαϊκές τράπεζες! Αυτά προβλέπει το ξένο δίκαιο!

Ζήτησε η απελθούσα κυβέρνηση της Αθήνας γραπτές εγγυήσεις ότι τουλάχιστον οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης δεν θα συμπεριφέρονταν ως «γύπες» και δεν θα ζητούσαν πίσω τα δάνεια, αν η Ελλάδα δεν πλήρωνε τους κερδοσκόπους, αλλά… καμία κυβέρνηση δεν της έδωσε τέτοια εγγύηση! Υπέροχοι οι εταίροι της…

ΨΥΧΡΟΛΟΥΣΙΑ
«Νταηλίκια» χωρίς αντίκρισμα

ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να πληρώσει η κυβέρνηση τους κατόχους ελληνικών ομολόγων που υπόκεινται σε ξένο δίκαιο και αρνήθηκαν να δεχθούν το «κούρεμά» τους στο πλαίσιο του PSI, διαβεβαίωνε προ μηνός ως υπουργός Οικονομικών ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Εχει διασφαλίσει την πλήρη στήριξη των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης στο θέμα αυτό, μας έλεγε. Αποδείχθηκε όμως ότι η κυβέρνηση τα «έσκασε» ωραία και καλά τα 435 εκατομμύρια στους αιμοδιψείς κερδοσκόπους που τα είχαν αγοράσει μάλιστα στο ένα τέταρτο της αξίας τους και έτσι έβγαλαν κέρδος 300% (!) «στην υγειά των κορόιδων» – δηλαδή του ελληνικού λαού. Οι Ευρωπαίοι εταίροι της κυβέρνησης την άφησαν γυμνή στις ορέξεις των κερδοσκόπων.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63658705

GOOD BYE ΚΥΡΙΕ ΦΡΟΥΝΤ

 

Το τρίγωνο μάνα-γιος-ερωτική σύντροφος είναι πάντα προβληματικό και καμιά φορά θανάσιμο. Για το γιο! Η μάνα-χταπόδι (Σιάνα), που θέλει να διαφεντεύει τη ζωή του κανακάρη της και τρέμει στη σκέψη πως κάποια άλλη γυναίκα θα της τον πάρει. Ο επαναστάτης, αλλά υποταγμένος γιος (Μπίλλυ), που ασφυκτικιά, μέσα στα πλοκάμια της, αλλά δεν τολμά να κόψει τον ομφάλιο λώρο και από φόβο και γιατί βολεύεται. Οι γυναίκες-πεταλούδες, οι γυναίκες – αράχνες, οι γυναίκες-σύντροφοι, που αναστατώνουν και ανατρέπουν κάθε τόσο τη ζωή του. Το όνειρο της μουσικής καριέρας και της δραστηριότητας, που πνίγεται μέσα σ’ ένα οικογενειακό εστιατόριο. οι αποτυχημένες απόπειρες δραπέτευσης από τα μητρικά δεσμά. Θα κλείσει τελικά ο Μπίλλυ τους λογαριασμούς; θα καταφέρει να αντιτάξει «Goodbye, κύριε Φρόυντ»;

Σχετικά με την συγγραφέα

H Λένα Tερκεσίδου είναι διαιτολόγος-διατροφολόγος (Master Διαιτητικής του Πανεπιστημίου Middlesex της Aγγλίας) και σύμβουλος ανθρωπίνων σχέσεων με εξειδίκευση στην εμψύχωση. Zει και εργάζεται στην Aθήνα. Έχει ασχοληθεί με πλήθος δημοσιεύσεων στον περιοδικό Τύπο, καθώς και με σειρά παρουσιάσεων σε τηλεοπτικές εκπομπές. Aπό τις Eκδόσεις Kαστανιώτη έχουν κυκλοφορήσει πέντε βιβλία της: Eπιτέλους, βρήκα τη δίαιτά μου (1999), 100 γρήγορες, νόστιμες και διαιτητικές συνταγές της Λένας (1999), H χρυσή διατροφή των αρχαίων Oλυμπιονικών (2003), το οποίο μεταφράστηκε στην αγγλική γλώσσα, Πολύτιμες αρχαίες αφροδισιακές συνταγές (2003), το οποίο επίσης μεταφράστηκε στην αγγλική γλώσσα και τιμήθηκε με το Παγκόσμιο Bραβείο Iστορικού Bιβλίου Διατροφής στο διεθνή διαγωνισμό στην Iσπανία (Bαρκελώνη), και H δίαιτα που έκανε θεά την Aφροδίτη (2003).

Οι εκλογές και η κυβέρνηση της ΑΟΖ

του Νίκου Λυγερού

Οι επόμενες εκλογές έχουν ένα ξεκάθαρο πλαίσιο επιλογής και κατά συνέπεια ένα αποτελεσματικό κριτήριο. Όλες οι συζητήσεις που γίνονται περί κρίσεως έχουν νόημα μόνο και μόνο αν υπάρχει αναζήτηση λύσης. Και η λύση πρέπει να είναι ορθολογική και όχι να προέρχεται από τάσεις λαϊκισμού. Η έξοδος από το Ευρώ και από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απλώς θεατρική και μάλιστα παράλογη, διότι ούτε αυτοί που την προωθούν δεν την πιστεύουν πραγματικά και περιμένουν από τους άλλους ν’ αντισταθούν αποτελεσματικά για να πείσουν μερικούς που πνίγονται από οικονομικά προβλήματα, αλλά δίχως να αλλάξουν το νόμισμα στην τελική. Επιπλέον η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η μόνη που μας προστατεύει σε βάθος χρόνου. Γι’ αυτό το λόγο μάλιστα θα ενταχθεί και η Κροατία την 1η Ιουλίου 2013 και για κανένα άλλο. Επιπλέον, αν εξετάσουμε ορθολογικά την έξοδο, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει καμιά σοβαρή πρόταση εναλλακτική που να υποστηρίζει την ανάπτυξη της Ελλάδας. Ας αφήσουμε , λοιπόν, τους ειδικούς του λαϊκισμού να ασχολούνται με το θέμα κι ας επικεντρωθούμε στην ουσία, η οποία είναι απλή. Όλες οι οικονομικές λύσεις που προτείνονται από διάφορους δεν έχουν όχι μόνο τη δύναμη αλλά ούτε καν τη δυνατότητα εξόδου της κρίσης. Και ο λόγος είναι ακόμα πιο απλός. Ακόμα και δίχως χρέος πρέπει υπάρχουν επενδύσεις, για να υπάρξει ανάπτυξη. Έτσι σε κάθε περίπτωση τα λόγια για εσωτερική κατανάλωση δεν προσφέρουν τίποτα . Το μόνο θεσμικό εργαλείο που προσφέρει ουσιαστικές και πρακτικές δυνατότητες είναι η έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, διότι εμπεριέχει μέσα της μια δυναμική και μια δύναμη που θα αφήσουν επί τόπου όλη την οικονομική κρίση. Κατά συνέπεια το μοναδικό κριτήριο και όχι μόνο κυρίαρχο είναι η ΑΟΖ. Και η επιλογή είναι η εξής: ΑΟΖ ή κρίση. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να προσελκύσουμε μαζικά επενδύσεις που θα επιτρέψουν στην πατρίδα μας να αξιοποιήσει τον υποθαλάσσιο πλούτο της. Κι αν μερικοί έχουν ανάγκη από αποδείξεις, αρκεί να εξετάσουν τις εταιρείες (βλέπε πιο κάτω) που υπέβαλαν αιτήσεις στο 2ο γύρο αδειοδότησης της Κύπρου. Προηγουμένως, η Κύπρος είχε νοικιάσει ένα μόνο οικόπεδο, το 12, όπου βρίσκεται το κοίτασμα Αφροδίτη και τώρα θα μπορεί να πολλαπλασιάσει με το εννέα το δυναμικό της. Πρέπει να φανταστούμε ότι σε λίγους μήνες άλλες εννέα εταιρείες θα αξιοποιούν την κυπριακή ΑΟΖ. Τι άλλο περιμένουμε για να ακολουθήσουμε το μονοπάτι του Σ. Κασσίνη; Για την Ελλάδα ο Θ. Καρυώτης μας έδειξε το θεσμικό, ο Α. Φώσκολος τη γεωλογία, ο Η. Κονοφάγος τα πετρέλαια. Τα δεδομένα τα έχουμε. Τη τεχνογνωσία την έχουμε και τώρα έχουμε αποκτήσει και στρατηγική. Τι άλλο θέλουμε; Ένα μόνο πράγμα ! Ο λαός μας πρέπει να πάρει το μέλλον του στα χέρια του και να δείξει μαζικά ότι θέλει την ΑΟΖ του και κανείς πολιτικός δεν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί προσχήματα για να μην του τα δώσει με την απραξία του. Τώρα όλα τα κόμματα γνωρίζουν το θέμα της ΑΟΖ, ας τη βάλουν επίσημα στο πρόγραμμά τους και να μην μας κοροϊδεύουν άλλο με δικαιολογίες. Η Ελλάδα έχει τη δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ της Μεσογείου. Αυτό το ξέρουμε όλοι τώρα, το ξέρουν και οι Ευρωπαίοι, διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση με όλα τα κράτη- μέλη της έχει τη μεγαλύτερη ΑΟΖ στον κόσμο. Τώρα μας θέλει περισσότερο από τότε, διότι χάρη σε εμάς έχει άμεση επαφή και με την Κύπρο. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα σχέδια εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και ας εκλέξουμε με αυτές τις εκλογές την κυβέρνηση της ΑΟΖ μας ! 

Οι ενδιαφερόμενες εταιρείες ή κοινοπραξίες εταιρειών που κατέθεσαν τις 15 αιτήσεις είναι: 

1. Η «Petra Petroleum Inc» από τον Καναδά.
2. Η κοινοπραξία της «ATP East Med Number 2 B.V.» από την Αμερική, της «Naphtha Israel Petroleum Corp. Ltd» από το Ισραήλ, της «DOR Chemicals Ltd» από το Ισραήλ και της «Modiin Energy Limited Partnership» από το Ισραήλ.
3. Η «Total E&P Activities Petrolieres» από τη Γαλλία.
4. Η κοινοπραξία της «Total E&P Activities Petrolieres (operator)» από τη Γαλλία, της «NOVATEC Overseas Exploration & Production GMbH» από τη Ρωσία και της «GPB Global Resources BV» από τη Ρωσία.
5. Η κοινοπραξία της «Premier Oil (Operator)» και της «VITOL» από το Ηνωμένο Βασίλειο.
6. Η κοινοπραξία «Premier Oil (Operator)» και « VITOL» με την «Petronas» από τη Μαλαισία.
7. Η κοινοπραξία «Edison International S.p.A. (operator)» από την Ιταλία, «Delek Drilling Ltd Partnership» από το Ισραήλ, της «Avner Oil Exploration Ltd Partnership» από το Ισραήλ, της «Enel Trade S.p.A.» από την Ιταλία και της «Woodside Energy Holdings PTY Ltd» από την Αυστραλία.
8. Η κοινοπραξία της «ENI» από την Ιταλία και της «KOGAS» από την Κορέα.
9. Η κοινοπραξία της «C.O. Cyprus Opportunity Energy Public Company Ltd» από τη Νορβηγία και της «AGR Energy AS (Operator)» από το Ισραήλ.
10. Η κοινοπραξία «Oak Delta NG Exploration Joint Venture» από την Αμερική και το Ισραήλ.
11. Η κοινοπραξία της «Capricorn Oil» από το Ηνωμένο Βασίλειο, της «Marathon Oil» από την Αμερική, της «Orange NASSAU Energie» από την Ολλανδία και της «CC Energie S.A.L» από τον Λίβανο.
12. Η «Winevia Holdings Ltd» από την Κύπρο.
13. Η «RX-DRILL ENERGY CYPRUS LTD» από την Κύπρο.
14. Η κοινοπραξία «PT Energi Mega Persada Tdk & Frastico Holdings Ltd» από τον Καναδά, την Ινδονησία και την Κύπρο.
15. Η «Emannuelle Geoglobal Rosario» από το Ισραήλ.

http://www.lygeros.org/articles?n=9373&l=gr

Το φάντασμα του Τσίπρα

από τον Κώστα Βαξεβάνη

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη. Δεν είναι το φάντασμα που περιγράφεται στο κομμουνιστικό μανιφέστο. Είναι το φάντασμα του Τσίπρα. Για όσους δεν καταλάβατε ακόμη, η Ευρώπη ολόκληρη- η Ελλάδα σίγουρα- κινδυνεύει από την πιθανότητα ανάληψης της εξουσίας από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Ό,τι έφτιαξαν με επιμέλεια τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις της Ελλάδας πάει κατά διαόλου. Η χώρα δεν θα είναι η ίδια. Το τιμόνι της δεν θα είναι στα στιβαρά χέρια της Τόνιας Αντωνίου, της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου, του καπετάνιου του Τιτανικού Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Η καρέκλα της εξουσίας δεν θα τρίζει πια, κάτω από το πολιτικό βάρος του Ευάγγελου Βενιζέλου και ο Άκης δεν μπορεί πια να βοηθήσει γιατί είναι φυλακή. Η ευρωπαϊκή προοπτική του Σαμαρά που ατένιζε την Ευρώπη στα προεκλογικά σποτ από τα παράθυρα της Αγιά Σοφιάς απειλείται να ακυρωθεί. Ο δε Καραμανλής, δεν θα μπορεί να αρθρώσει στο μέλλον ούτε τις 15 λέξεις που είπε μέσα σε 3 χρόνια. Ακέραιοι άνθρωποι όπως ο Παυλίδης, ο Μπασιάκος, ο Δούκας, κάτι κουμπάροι μετά του Παναγιώτη Ψωμιάδη, δεν θα μπορούν πια να προσφέρουν. Όλα θα παραδοθούν στο χάος.

Ποιο είναι το χάος; Φαντάζομαι οι άνθρωποι θα έχουν μισθούς πείνας, οι συντάξεις δεν θα υπάρχουν, οι νέοι θα είναι άνεργοι, οι τράπεζες θα παίρνουν τα σπίτια, δεν θα υπάρχει όραμα και προοπτική, η χώρα θα καταρρεύσει.

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν τώρα. Το χάος είναι εδώ. Τρία χρόνια τώρα. Με τα μνημόνια και τις πολιτικές που εφαρμόζουν. Μπροστά δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο χάος. Σε λίγο θα βγάλουμε τα κονσερβοκούτια (αυτά που δεν έβγαλαν οι κομμουνιστές της ψυχροπολεμικής προπαγάνδας) και θα σφαζόμαστε μεταξύ μας για να μοιράσουμε τα λίγα που έχουν απομείνει. Τα μνημόνια ρίχνουν την χώρα στην ύφεση και στη συνέχεια η ύφεση χρησιμοποιείται για να παρθούν άλλα μέτρα. Γιατί το κάνουν αφού δεν βγάζει πουθενά; Δεν γίνεται αλλιώς θα πουν οι αυτοαποκαλούμενοι «ευρωπαϊστές».

Θέλω να δείξουν τα πρακτικά ενός μόνο υπουργικού συμβουλίου στο οποίο πραγματικά εξέτασαν μια άλλη πρόταση για την Οικονομία εκτός από την Τρόικα και τα επιχειρήματα με τα οποία την απέρριψαν ως μη πραγματοποιήσιμη. Μία μόνο. Δεν υπάρχει γιατί δεν εξέτασαν ποτέ καμιά άλλη πρόταση. Μας έβαλαν στο ΔΝΤ γιατί έτσι ήθελαν.

Υποστήριξαν με κάθε τρόπο, πως αυτό είναι το καλύτερο για την Ελλάδα και δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Ν, όμως που στις πρώτες τους μετεκλογικές δηλώσεις Σαμαράς και Βενιζέλος, για να αποφύγουν τον «σκόπελο Τσίπρα» υποστήριξαν πως πρέπει να κάνουμε επαναδιαπραγμάτευση. Μια επαναδιαπραγμάτευση που πριν από τη απειλή των εκλογικών αποτελεσμάτων, υποστήριζαν πως δεν μπορεί να γίνει.

Ουρλιάζουν στα κανάλια πως απειλούνται οι Τράπεζες και η ρευστότητα. Πως ο Στρατούλης θα εθνικοποιήσει τις καταθέσεις .Ποιά ρευστότητα και αποθεματικά των Τραπεζών; Ποτέ δεν υπήρξαν. Οι Τράπεζες χωρίς κανένα θεσμικό έλεγχο, έπαιρναν τις καταθέσεις των καταθετών, (αυτές που θα πάρει ο Στρατούλης) και με αυτές έδιναν δάνεια στους ανθρώπους τους και σε δικές τους Offshore εταιρείες, οι οποίες μετά εμφανίζονταν να κάνουν αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Τράπεζας. Δεκάρα τσακιστή δεν έβαλαν ποτέ. Καταχράστηκαν χωρίς έλεγχο τις καταθέσεις του κόσμου.

Δεν θέλω να επιχειρηματολογήσω υπέρ του Τσίπρα, του Κουβέλη ή του Καμμένου. Απλώς θεωρώ κατάντια για την Δημοκρατία να γυρνάμε στην δεκαετία του 50,όταν ο φόβος μην μας πάρουν οι κομμουνιστές τις περιουσίες και τις γυναίκες μας, χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί το παρακράτος και να γίνουν οι άνθρωποι υποχείρια. Αυτή η «Δημοκρατία» των εκβιασμών, δημιούργησε το πελατειακό κράτος, τη διαφθορά και τους «εθνικούς» κλέφτες. Αυτές οι τεχνητές απειλές δημιούργησαν την Ελλάδα της υποτέλειας, της Ψωροκώσταινας και τελικώς της αναξιοπρέπειας.

Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας μπορεί και πώς, να κυβερνήσει, αλλά ξέρω καλά, όπως όλη η χώρα ποιοι μας κυβέρνησαν και πώς. Κυβέρνησε ο Άκης, ο Τσουκάτος, ο Ρουσόπουλος με τις ευλογίες του Εφραίμ και το απολυτήριο εξαταξίου Γυμνασίου και δεν μπορεί ο Τσίπρας ή ο Παπαδημούλης; Φοβόμαστε μήπως μας ρίξουν στο χάος; Και το λένε την ίδια ώρα που χάρισαν δισεκατομμύρια στους Γερμανούς των υποβρυχίων και στη SIEMENS;

Να σας το πω χοντρά; Κυβέρνησαν πρωθυπουργοί που έπαιζαν playstation στου Μαξίμου και φόραγαν βραχιολάκια ισορροπίας Power Balance και δεν μπορούν αυτοί που έχουν ένα άλλο προβληματισμό; Μπορούσαν υπουργοί που έκαναν τους νόμους περί ευθύνης υπουργών, τους εκλογικούς νόμους, τους νόμους που αμνηστεύουν κλέφτες, υπουργοί που ήταν οι ίδιοι κλέφτες και δεν μπορούν άλλοι;

Γιατί; Γιατί δεν είναι όσο “ευρωπαϊστές” όσο θέλουν τα κανάλια και τα εκδοτικά συγκροτήματα; Απέναντι στα φαντάσματα που επικαλούνται ως επικίνδυνα, προτιμώ την πραγματικότητα που είναι ξεκάθαρη. Μπορούσαν όλοι αυτοί τόσα χρόνια και δεν μπορούν οι άλλοι; Ας απαντήσει ο καθένας μόνος του.

http://www.koutipandoras.gr/?p=19955

Ἡ σλαβομακεδονική «ψευδοφάνεια»

του Χρίστου Δάλκου

Σέ συνέντευξή του στόν Ρένο Ἀποστολίδη (Ἐφ. Ἐλευθερία, 15-6-1958, βλ. καί νέος Ἑρμῆς ὁ Λόγιος, τ. 4^ο, σ. 25-27), ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης, προβληματιζόμενος γιά τό «Τί φταίει γιὰ τὴν κακοδαιμονία τῆς νεοελληνικῆς ζωῆς;», θέτει τόν δάκτυλον ἐπὶ τὸν τύπον τῶν ἥλων: «Κι ἐκεῖνο ποὺ ξέρω εἶναι ὅτι μ᾿ αὐτὰ καὶ μ᾿ αὐτὰ ἐφτάσαμε σὲ κάτι ποὺ θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ὀνομάσω “ψευδοφάνεια”. Ἔχουμε, δηλαδή, τὴν τάση νὰ παρουσιαζόμαστε διαρκῶς διαφορετικοὶ ἀπ᾿ ὅ,τι πραγματικὰ εἴμαστε. Καὶ δὲν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρὸς τὴν ἀποτυχία, εἴτε σὰν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σὰν σύνολο, ἀπὸ τὴν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας.»

Σκέφτομαι πώς, ἄν στήν περίπτωσή μας αὐτή ἡ «ψευδοφάνεια» ἐκφράστηκε μέσα ἀπό τήν σχετικῶς ὑποφερτή σύγκρουση μεταξύ ἀρχαίας Ἑλλάδας καί Βυζαντίου, ἀττικισμοῦ καί δημοτικῆς γλωσσικῆς παράδοσης –πού ἀκόμα, ἐν μέρει, μᾶς κατατρύχει-, στήν περίπτωση τῶν Σλαβομακεδόνων ἔχει πάρει τίς διαστάσεις μιᾶς σχιζοφρενικῆς φαντασίωσης πού ἐπιβάλλει σ᾿  ἕναν ὁλόκληρο λαό νά ἀπαρνῆται τήν αὐθεντική ἐθνική του ταυτότητα καί, τό ἀκόμα χειρότερο, νά ντρέπεται γι᾿ αὐτήν. Πράγματι, δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρός τήν ἀποτυχία, εἴτε σάν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σάν σύνολο, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας, στήν ὁποία μέ μαθηματική ἀκρίβεια ὁδηγεῖ τούς Σλαβομακεδόνες ἡ περιφρόνηση τῆς, ἀρκούντως παλαιᾶς, ἐθνικῆς τους ὕπαρξης.

Ἀναφέρομαι σέ ἐθνική ὕπαρξη καί ὄχι ἐθνική συνείδηση, διότι αὐτή ἡ τελευταία ἐμφανίζεται μᾶλλον καθυστερημένα, καί ὑπό τήν ἐπίδραση τῶν σχεδιασμῶν καί προτροπῶν τοῦ πανσλαβισμοῦ. Εἶναι χαρακτηριστική ἡ στάση ἑνός ἐκ τῶν πρωτεργατῶν τῆς σλαβομακεδονικῆς ἐθνικῆς ἀφύπνισης, τοῦ Dimitar Miladinov (γενν. στήν Στρούγκα τῆς Ὀχρίδος τό 1810): «Στά 1840 ἦταν δάσκαλος στήν ἰδιαιτέρα του πατρίδα καί δίδασκε στά ἑλληνικά. Τό 1845 ἐπισκέφθηκε τό σχολεῖο του ὁ ρῶσσος λόγιος Grigorόvič ὁ ὁποῖος τόν ρώτησε γιατί δέν δίδασκε στήν μητρική του γλῶσσα καί τόν προέτρεψε νά τό κάνῃ. “Δέν εἴσαστε ἀδέλφια μας;” τοῦ εἶπε. Ἔκτοτε ὁ D. Miladinov στράφηκε ὅλο καί περισσότερο πρός τήν μητρική του σλαβική γλῶσσα καί μεταβλήθηκε σέ ὡρκισμένο ἀντίπαλο τοῦ ἑλληνισμοῦ. Σταδιακά ἀφωσιώθηκε μέ πάθος σ᾿  αὐτήν τήν πολεμική καί ἀνέπτυξε μιά φανατική βουλγαρική ἐθνική συνείδηση (οἱ “Μακεδόνες” δέν θεωροῦσαν ἀκόμα ὅτι εἶναι ἕνα ξεχωριστό ἔθνος).

Μαθητές του ὑπῆρξαν ὡρισμένοι διάσημοι ἄνθρωποι τῶν γραμμάτων, μεταξύ τῶν ὁποίων ὁ μικρότερος ἀδελφός του Konstantin Miladinov (γενν. στήν Στρούγκα, 1830), ὁ Rajko Žinzifov (γενν. στό Veles, 1839), ὁ Grigor Prličev, ὁ Partenij Zografski καί ὁ Kuzman Šapkarev. Τούς ἔστειλε νά συνεχίσουν τίς σπουδές τους στήν Ρωσσία, καί ὁ ἀδελφός του Konstantin, ὁ Žinzifov καί ὁ Zografski εἶχαν τήν δυνατότητα νά σπουδάσουν σλαβονική φιλολογία σέ ρώσσικα πανεπιστήμια, στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1850.

Ὁ K. Miladinov, ὁ Žinzifov καί ὁ Prličev ἔθεσαν τίς βάσεις τῆς σύγχρονης “μακεδονικῆς” ποίησης…» (R. G. A. de Bray,Guide to the Slavonic languages, London: J. M. Dent & Sons Ltd, 1951, σ. 244).

Ἄν κρίνουμε ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ μεταφραστής τῆς Ἰλιάδος Grigor Prličev «παραπονιόταν στά τέλη τῆς ζωῆς του πώς ποτέ δέν μπόρεσε νά χειρισθῇ μέ ἀπόλυτη εὐχέρεια τήν βουλγαρική» (ὅ.π. σ. 245), θά δώσουμε ἕνα δίκιο στούς Σκοπιανούς πού ἐπιμένουν ὅτι, παρά τήν ἰδιαίτερη συγγένεια, ἡ γλῶσσα τους ἀπέχει πολύ ἀπό τοῦ νά ταυτίζεται μέ τήν βουλγαρική. Στό ἴδιο συμπέρασμα μᾶς ὁδηγεῖ καί ἕνα ἄλλο στοιχεῖο, τοῦ ὁποίου, παραδόξως, ἐλάχιστη χρήση κάνουν οἱ Σκοπιανοί, ἴσως ἐπειδή ὁδηγεῖ πρός συνεπαγωγές μέσα ἀπό τίς ὁποῖες ἐπιβεβαιώνεται ἡ παλαιότητα, ὁ ἱστορικός χαρακτήρας τῆς σλαβικῆς γλώσσας πού χρησιμοποιοῦν: «Τά πρῶτα μνημεῖα τῆς Παλαιᾶς Σλαβονικῆς, ὅπως εἶναι κοινά ἀποδεκτό ἀπό τήν φιλολογική ἐπιστήμη, εἶναι γραμμένα στήν γλῶσσα τῶν Σλάβων τῆς Μακεδονίας τοῦ β΄ ἡμίσεος τοῦ 9^ου αἰ. μ. Χ.» (ὅ.π., σ. 1) | «Ἀπό μιά εἰρωνεία τῆς ἱστορίας, ὁ λαός πού οἱ πρόγονοί του ἔδωσαν στούς Σλάβους τά πρῶτα μνημεῖα τῆς γραμματείας τους, ἦταν ὁ τελευταῖος τοῦ ὁποίου ἡ γλῶσσα ἀναγνωρίσθηκε ὡς ξεχωριστή σλαβονική γλῶσσα, διακεκριμένη ἀπό τίς γειτονικές της, σερβική καί βουλγαρική.» (ὅ.π., σ. 243).

Δέν εἶμαι γλωσσολόγος, πολύ περισσότερο σλαβολόγος, γιά νά μπορῶ μέ ἀσφάλεια νά ἀποφανθῶ γιά τά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τῆς σλαβομακεδονικῆς καί τήν ἀκριβῆ της θέση στό πάνθεο τῶν σλαβικῶν γλωσσῶν. Ἐκεῖνο ὅμως γιά τό ὁποῖο μπορῶ νά διαβεβαιώσω τόν κάθε καλόπιστο ἀναγνώστη –καί τό ὁποῖο ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει τό καταλαβαίνει κι ἀπό μόνος του- εἶναι ὅτι οἱ γείτονές μας, παρασυρμένοι ἀπό τήν γοητεία τῆς «ἀρχαιομακεδονικῆς» τους ψευδοφάνειας, ἔχουν φθάσει σέ σημεῖο νά ἀδιαφοροῦν ἤ καί νά περιφρονοῦν τούς αὐθεντικούς θησαυρούς πού συνιστᾷ γι᾿  αὐτούς καί τούς ἄλλους Σλάβους ἡ παλαιά γλωσσική τους παράδοση.

Τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, κάτι παρόμοιο συνέβη ἐν μέρει καί σ’ ἐμᾶς, κι εἶναι καιρός νά πάψουμε νά βλέπουμε τήν πολύτιμη, ἀχανῆ καί οἰκειότερη γλωσσική μας παράδοση, ἀποκλειστικά μέ τά μέτρα ἑνός κοντόθωρου καί στενόμυαλου ἀττικισμοῦ. Ἄς εὐχηθοῦμε νά γίνῃ συνείδηση, τόσο στούς Σλαβομακεδόνες ὅσο καί σ’ ἐμᾶς, ἡ προειδοποίηση τοῦ Ἐλύτη: «δὲν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρὸς τὴν ἀποτυχία, εἴτε σὰν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σὰν σύνολο, ἀπὸ τὴν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας.»

http://ardin-rixi.gr/archives/5741

Συζήτηση με θέμα «με το κεφάλι ψηλά στους δύσκολους καιρούς»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ο Ι.Ν. Φανερωμένης και το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» με αφορμή την έκδοση της αρθρογραφίας του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, σας προσκαλούν στην συζήτηση με θέμα «με το κεφάλι ψηλά στους δύσκολους καιρούς» την Κυριακή 27 Μαϊου, στις 11:00 π.μ., στην αίθουσα του πολιτιστικού συλλόγου «Σήμαντρο» (Ελευθ. Βενιζέλου 59 Α, Χολαργός).

Στην συζήτηση συμμετέχουν οι :

π. Επιφάνιος Οικονόμου, συνεργάτης του αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, 

π. Συμεών Βενετσιάνος, συνεργάτης του αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου και

Κωνσταντίνος Χολέβας, πολιτικός επιστήμων και συγγραφέας.

Για πληροφορίες επικοινωνήστε στο 210-6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr

ΧΑΡΤΗΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΟΔΙΚΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Λ.ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 59Α

Συζήτηση για την «Στήριξη της Ελληνικής Παραγωγής και δυνατότητες – προοπτικές του Εναλλακτικού και Αλληλέγγυου Εμπορίου στον Αστικό χώρο»

Πρόσκληση 

Η εκμετάλλευση των παραγωγών και των καταναλωτών από τις πολυεθνικές έχει ξεπεράσει πλέον κάθε όριο, παραβιάζοντας κάθε έννοια ηθικής και δικαιοσύνης.

Στον παραλογισμό αυτό προτείνουμε την δημιουργία προμηθευτικών – καταναλωτικών συνεταιρισμών, που θα καλύπτουν με τις δραστηριότητές τους και τις μορφές του εναλλακτικού και αλληλέγγυου εμπόριου. Μία προσπάθεια της οποίας κύριες προτεραιότητες είναι η διάθεση προϊόντων λαϊκής ανάγκης στον τελικό καταναλωτή σε λογικές τιμές, ενισχύοντας ταυτόχρονα την ελληνική παραγωγή και την αίσθηση της κοινωνικής αλληλεγγύης. 

Σας προσκαλούμε λοιπόν να συζητήσουμε για την στήριξη της ελληνικής παραγωγής και τις δυνατότητες -προοπτικές του εναλλακτικού και αλληλέγγυου εμπορίου στον αστικό χώρο, την Τετάρτη 23 Μαϊου στις 20:00, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ι.Ν.Φανερωμένης Χολαργού.

Στην συζήτηση θα συμμετάσχουν οι :

Σχίζας Γιάννης, περιβαλλοντιστής

Πανάγος Παναγιώτης, οικονομολόγος – φοροτεχνικός 

Για οποιαδήποτε πληροφορία τηλεφωνείστε στο 210 6546742

Η Αισιόδοξη Πλευρά της Χρεοκοπίας

Του Γιάννη Βαρουφάκη 

Για μέρες τώρα βαραίνουμε τις ψυχές μας με μια μόνιμη αγωνία: Θα χρεοκοπήσει το κράτος μας; Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε. 
Αν οι φίλοι μας οι Γερμανοί δεν έχουν πρόβλημα να χρεοκοπήσουμε, καιρός είναι να το κάνουμε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όχι ως διαπραγματευτική μπλόφα και ούτε μόνο γιατί το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να χρεοκοπήσουμε σε ένα χρόνο (βλ. το προηγούμενο άρθρο μου Το Πρώτο Τάνγκο στην Ευρωζώνη) αλλά επειδή ήρθε η ώρα να στρέψουμε το βλέμμα στην αισιόδοξη πλευρά της… 
χρεοκοπίας. 
Υπάρχει τέτοια πλευρά; Και βέβαια υπάρχει. Σε σχέση με χώρες όπως η γνωστή τρόικα Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία, αλλά και η Βρετανία και το Βέλγιο, το σύνολο του χρέους μας (δημοσίου και ιδιωτικού) είναι το μικρότερο. Πως αυτό; Επειδή οι έλληνες, ως άτομα αλλά και ως ιδιωτικός τομέας, χρωστάμε πολύ λιγότερα εκείνων. Ακόμα και οι αντιπαθέστατες τράπεζές μας έχουν ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα: Πάνω από 150 δις πραγματικών καταθέσεων! Μιλάμε για άνω του μισού ΑΕΠ σε καταθέσεις, κάτι για το οποίο οι περισσότεροι εταίροι μας θα σκότωναν να το έχουν, που λέει ο λόγος. Αν μάλιστα προσθέσετε και όλα τα χρήματα ελλήνων που βρίσκονται στο εξωτερικό, θα δείτε ότι οι έλληνες δεν είμαστε και τόσο φτωχοί κατά μέσον όρο, κι ας έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη (με εξαίρεση την Λεττονία). 
Ως πολίτες είμαστε ελάχιστα χρεωμένοι σε σχέση με πολλούς από τους επικριτές μας στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε λευκές περιστερές. Για δεκαετίες φορτώναμε το δημόσιο με τόσο μεγάλο χρέος που το βλέπουμε πλέον να βουλιάζει μπροστά στα μάτια μας. Εδώ όμως που φτάσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα και να αποφασίσουμε σύσσωμοι (ΣΕΒ και ΓΣΕΕ, γιάπηδες και στελέχη του ΠΑΜΕ, αστοί των βορείων προαστίων και αναρχικοί της Πλατείας Εξαρχείων) να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στο κράτος, δεν αρκεί. Αν μάλιστα το παρακάνουμε στην αλληλεγγύη προς το δημόσιο, η ‘γενναιοδωρία’ μας αυτή θα στεγνώσει την κυκλική ροή του πλούτου από το οποίο εξαρτάται το δημόσιο για τα έσοδά του το 2011, το 2012 κ.ο.κ. 
Ποια είναι λοιπόν τα χαρμόσυνα νέα; Ότι μια πτώχευση θα αποδειχθεί σχετικά ανώδυνη. Ο λόγος διττός: 
Πρώτον, δεν είμαστε κατά μέσον όρο ούτε οι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. Δεύτερον, όσον αφορά τα χρέη του δημοσίου, αυτά βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο από όσο βαραίνουν τους ξένους. 
Κάντε την σύγκριση με την Ιαπωνία, το χρέος της οποίας ανήκει σε Ιάπωνες σε ποσοστό 95%. Αν το Ιαπωνικό κράτος αναγκαστεί στην πτώχευση, η καταστροφή της χώρας θα είναι ολική. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για εμάς, καθώς μας ανήκει (δηλαδή στις δικές μας τράπεζες) μόνο το 25% του δημόσιου χρέους μας. Έτσι λοιπόν, δεδομένου ότι η πτώχευση του δημοσίου διαγράφεται ως αναπόφευκτη (εκτός αν πανικοβληθούν οι εταίροι μας αρκετά και το συνδράμουν για χρόνια πολλά, οπότε έχει καλώς), το κόστος της στάσης πληρωμών δεν θα το υποστούμε μόνοι μας. 
Μα αν το δημόσιο κηρύξει στάση πληρωμών, τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Πως θα ξανα-δανειστεί; Πράγματι, το κράτος θα στριμωχθεί. Για κάμποσο καιρό το δημόσιο θα πρέπει απλώς να ξοδεύει όσα μαζεύει από φόρους. Και γιατί είναι κακό αυτό; 
Να μάθει επί τέλους, αφού θα έχει ανακουφιστεί από το νταλκά των τοκοχρεολυσίων, να ζει με αυτά που εισπράττει. Π.χ. να καταγγείλει όλες τις εξοπλιστικές συμβάσεις, να συμπιέσει τους ανώτερους μισθούς (του δικού μου συμπεριλαμβανομένου) τόσο που να καλύπτει τις δαπάνες του από τους φόρους που εισπράττει κλπ. 
Οι τράπεζές μας; Θα υποφέρουν, είναι αλήθεια – δεδομένου ότι ακόμα και το 25% του δημόσιου χρέους που διαθέτουν θα παγώσει. Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι το έχουν ήδη διαθέσει στην ΕΚΤ ως ενέχυρο για ζεστό χρήμα που έχουν ήδη πάρει. Και ότι έχουν πρόσβαση στις τεράστιες, κατά κεφαλήν, αποταμιεύσεις μας. Για να μην προσθέσω ότι απολαμβάνουν εγκληματικά υψηλά ποσοστά κέρδους τόσα χρόνια. Όπως το κράτος μας, έτσι κι αυτές να μάθουν να ζουν λιτά και με σύνεση όπως κάνουν χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ. 
Επί πλέον, ο αποκλεισμός του κράτους μας από τις χρηματαγορές δεν θα διαρκέσει πολύ. Αν κηρύξει στάση πληρωμών, και ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του, δεν θα περάσει πολύ καιρός που παλιοί δανειστές θα αποδεχθούν νέους όρους αποπληρωμής ενός ποσοστού των περασμένων δανεικών και νέοι υποψήφιοι δανειστές (μπορεί και οι ίδιοι με τους παλιούς) θα σχηματίσουν ουρά έξω από το Υπουργείο Οικονομίας να το δανείσουν! Βλέπετε, το χρέος μας θα έχει μειωθεί τόσο που θα αποτελούμε εξαιρετική επένδυση. Έτσι είναι το κεφάλαιο – όταν οσφραίνεται ένα επικερδές deal δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του. 
Σε τελική ανάλυση, είναι λάθος μας να φοβόμαστε τόσο πολύ την στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου. Άλλοι πρέπει να φοβούνται μια τέτοια εξέλιξη περισσότερο από εμάς: 
• η κυβέρνηση της κας Μέρκελ η οποία θα πρέπει να διασώσει τις Γερμανικές τράπεζες που θα κλονιστούν από μια δική μας στάση πληρωμών 
• η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα πρέπει να δει τι θα κάνει με μία χώρα-μέλος την οποία δεν μπορεί να αποβάλει από την ΕΕ αλλά η οποία τελεί υπό πτώχευση 
• οι κυβερνήσεις όλων των άλλων χωρών (πλην ίσως της Ολλανδίας και της Αυστρίας) που θα τρέμουν για το ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των αγορών (των οποίων η όρεξη θα έχει ανοίξει από την ‘επιτυχημένη’ επίθεση στο χρέος της Ελλάδας) 
• οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας (χωρών με συνολικό χρέος πάνω από 400%) 
• όλοι όσοι έχουν επενδύσει στο ευρώ, είτε σε περιουσιακά στοιχεία είτε ως μέσο συναλλαγής. 
Στάση πληρωμών λοιπόν! 
Τώρα! 
Με χαμόγελο και αισιοδοξία! 
(Και ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Ότι αν πειθόμασταν να απελευθερωθούμε από τον φόβο της πτώχευσης, οι φίλοι μας οι Γερμανοί θα έσπευδαν την ίδια στιγμή να την αποσοβήσουν…) 
* Ο Γιάνης Βαρουφάκης διδάσκει οικονομική θεωρία και πολιτική οικονομία στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών 
Από τον Τύπο της Θεσσαλονίκης

http://konserbokoyti.blogspot.com/2012/02/blog-post_9899.html

Συνταγματικό πραξικόπημα;

Κώστας Βαξεβάνης

Ένα πρωτοφανές παρασκήνιο, με σκοπό τη δημιουργία κυβέρνησης με κάθε τρόπο χωρίς να πάμε σε νέες εκλογές βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες ώρες. Το επιχείρημα βεβαίως είναι πως αυτό απαιτεί για μία ακόμη φορά η σωτηρία της πατρίδας. Την σωτηρία της πατρίδας επικαλέστηκαν και όσοι έβαλαν την Ελλάδα στο γύψο πριν από 40 χρόνια, αλλά ας αφήσουμε την Ιστορία όσο διδακτική και να είναι και ας πάμε στα γεγονότα.

Μετά την συνάντηση του προέδρου της Δημοκρατίας με τον Πάνο Καμμένο, οι προσπάθειες που σύμφωνα με το Σύνταγμα (άρθρο 37) καταβάλλει ο Πρόεδρος για τον σχηματισμό Οικουμενικής Κυβέρνησης, τερματίστηκαν. Το επόμενο στάδιο είναι ο ορισμός μιας κυβέρνησης όσο το δυνατόν ευρείας αποδοχής η οποία θα οδηγήσει σε εκλογές με πρωθυπουργό Πρόεδρο ενός από τα τρία Ανώτατα Δικαστήρια.

Το βήμα αυτό λοιπόν που με τόση σαφήνεια περιγράφεται στο Σύνταγμα, είναι μετέωρο. Αντί της προκήρυξης εκλογών, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απαίτησε μία ακόμη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Η λειτουργία αυτή δεν είναι ούτε καν οριακή συνταγματικά, αλλά εκτός του πλαισίου του Συντάγματος και εκθέτει τον ίδιο τον Πρόεδρο γιατί φαίνεται να συμμετέχει και ο ίδιος σε μία μεθόδευση πολύ συγκεκριμένη.

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, η νέα σύσκεψη των αρχηγών η οποία δεν προβλέπεται, είχε μοναδικό σκοπό τον εγκλωβισμό των δύο κομμάτων της Αριστεράς. Σε αυτή λοιπόν τη σύσκεψη, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (με πρόταση Βενιζέλου), θα ζητούσαν το σχηματισμό μιας κυβέρνησης της Αριστεράς από το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ, με πρωθυπουργό τον Νίκο Κωνσταντόπουλο. Αν τα κόμματα της Αριστεράς, έκαναν πίσω σε αυτή την πρόταση, τότε θα δημιουργούσαν την εντύπωση ότι δεν θέλουν να κυβερνήσουν και είναι αναξιόπιστα.

Η άρνηση του Αλέξη Τσίπρα να παραβρεθεί στη σύσκεψη αυτή, φαίνεται πως χάλασε το σχεδιασμό. Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο του σχεδίου εγκλωβισμού, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, φαίνεται πως βάζουν σε εφαρμογή, ένα σχέδιο δημιουργίας μιας κυβέρνησης που θα βασίζεται στο τράβηγμα άρθρων του Συντάγματος από τα μαλλιά. Σύμφωνα με το σχέδιο νούμερο 2,τις επόμενες ώρες, Συνταγματολόγοι και κανάλια θα δημιουργήσουν την εικόνα, πως προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση δεν απαιτείται απόλυτη πλειοψηφία 151 βουλευτών όπως ορίζει το άρθρο 37, αλλά αρκεί πλειοψηφία 120 βουλευτών.

Το Σύνταγμα στο άρθρο 37 προβλέπει την απόλυτη πλειοψηφία, την αρχή της δεδηλωμένης δηλαδή που καθιερώθηκε επί Τρικούπη. Έτσι και μόνο έτσι γίνεται κυβέρνηση. Αν δεν ίσχυε αυτό άλλωστε δεν θα μαγειρεύονταν τόσοι εκλογικοί νόμοι με πριμ, προκειμένου να εξασφαλιστεί η απόλυτη πλειοψηφία εδρών. Η αρχή της δεδηλωμένης και η πλειοψηφία των 151 εδρών, είναι κάτι που μαθαίνει ο μαθητής της δευτέρας Λυκείου.

Το Συνταγματικό Πραξικόπημα που βρίσκεται σε εξέλιξη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη Δημοκρατία αλλά και την δικαιολογημένη κοινωνική αντίδραση, θα θέσει απέναντι στο άρθρο 37, το άρθρο 84.Το άρθρο εκείνο δηλαδή που προβλέπει τι γίνεται σε περίπτωση πρόταση μομφής σε κυβέρνηση. Όταν ήδη υπάρχει αλλά για κάποιο λόγο αμφισβητηθεί. Σύμφωνα με το 84, αν υπάρξει πρόταση μομφής, ή η ίδια η κυβέρνηση ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης, τότε μπορεί να την πάρει με 120 ψήφους και 60 απουσίες. Αυτό είναι σαφώς διαφορετικό από την επιβεβαίωση εντολής στη Βουλή με 151 ψήφους κατά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας.

Οι ανάγκες λοιπόν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (περιγράφονται πλήρως στη σελίδα 12 του HOT DOC που κυκλοφορεί με το απόρρητο σχέδιό τους) θα βάλει στο μίξερ τα άρθρα του Συντάγματος για να επιφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Τα τηλεπαράθυρα θα γεμίσουν αναλυτές και Συνταγματολόγους, που στην χειρότερη των περιπτώσεων θα δημιουργήσουν μια εικόνα αμφισβήτησης όσων λέει το άρθρο 37 για να φανεί δικαιολογημένη και μία άλλη «ερμηνεία». Η χρήση των Συνταγματολόγων για παραγωγή βολικών εξελίξεων δεν είναι πρωτοφανής. Η λειτουργία του Παλατιού στην Αποστασία του 65, «νομιμοποιήθηκε» συνταγματικά από τον Συνταγματολόγο Σγουρίτσα και χρόνια αργότερα, Συνταγματολόγοι ερμήνευσαν πως ο Πρόεδρος της Βουλής Ι. Αλευράς ο οποίος εκτελούσε χρέη Προέδρου, είχε δικαίωμα ψήφου για την ανάδειξη του Χρ Σαρτζετάκη ως Προέδρου της Δημοκρατίας στην τρίτη ψηφοφορία (στις δύο προηγούμενες απείχε).

Στην πιο κρίσιμη περίοδο της Ελλάδας, το πολιτικό κατεστημένο που την έφερε σε αυτή την κατάσταση ενδιαφέρεται μόνο για την επιβίωσή του,πατώντας ακόμη και πάνω στο ίδιο το Σύνταγμα. Άλλωστε η ίδια η κυβέρνηση Παπαδήμου σύμφωνα με τον Προκόπη Παυλόπουλο (συνένευξη ΣΚΑΙ) ήταν Συνταγματική εκτροπή, αλλά για το καλό της χώρας. Καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε το πόσο επικίνδυνη είναι η άποψη που θέλει το Σύνταγμα λάστιχο που διαμορφώνεται σύμφωνα με τις πολιτικές σκοπιμότητες και τις «καλές» προθέσεις. Ο Αντώνης Σαμαράς, ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ένα μόρφωμα τεχνοκρατών, θα κυβερνήσει για το «καλό» μας, ενώ εμείς ψηφίσαμε για το κακό μας χωρίς να το ξέρουμε.

ΥΓ: Ελπίζω μόνο αυτές οι γραμμές να είναι ο λόγος που θα ματαιωθεί το σχέδιο που υπάρχει ήδη σε εξέλιξη. Το εύχομαι.

ΥΓ 2: Τα σχέδια αυτά είναι εν αγνοία του Κωνσταντόπουλου

Πατήστε εδώ για να δείτε την αρχή της δεδηλωμένης (wikipedia)

http://www.koutipandoras.gr/?p=20228

Εκλογές και στρατηγική αυτοχειρία

«Δεν αισθάνομαι πατριωτισμό όταν με αδικούν, τον αισθάνομαι εκεί που ασκώ με ασφάλεια τα πολιτικά μου δικαιώματα» (Θουκυδίδης Ζ’ 92, Λόγος Αλκιβιάδη προς Λακεδαιμόνιους 415 π.Χ.)

 

Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος

Δημοσιογράφος – Αμυντικός Αναλυτής

  Ο ελληνικός γεωγραφικός χώρος εντός του οποίου, εμείς οι εξ αίματος κληρονομικοί απόγονοι των Αχαιών, των Δωριέων, των Ιώνων και των Αιολέων – οι σύγχρονοι Έλληνες του 21^ου αιώνα – συνεχίζουμε την προσπάθεια διαφύλαξης των μακραίωνων ιστορικών παρακαταθηκών, προασπίζοντας παράλληλα τα εθνικά συμφέροντα, κινδυνεύει να αναδειχθεί σε θέατρο εκτέλεσης απόφασης στρατηγικής αυτοχειρίας.

Το τέλος της Μεταπολίτευσης συνοδεύεται από μια ισχυρή τάση του εκλογικού σώματος να αναδείξει στο προσκήνιο πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες μέχρι πρότινος δεν εκλαμβάνονταν από τους αναλυτές των δύο μεγάλων κομμάτων (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) ως εν δυνάμει πρωταγωνιστές.
Ο στρατηγικός αιφνιδιασμός που υπέστησαν με την κατάληψη της δεύτερης θέσης από τον ΣΥΡΙΖΑ και το υψηλότατο ποσοστό της Χρυσής Αυγής, ανέτρεψε εκ θεμελίων τους επιπόλαιους και ανεδαφικούς σχεδιασμούς, αναδεικνύοντας την μωρία (σ.σ. εκ της οποίας προέρχεται η λέξη τι-μωρία) του συστήματος.

  Η επιτυχία της Χρυσής Αυγής, ενός καθαρόαιμου εθνικιστικού κόμματος δεν δημιουργεί ανησυχία σε επίπεδο εθνικής στρατηγικής, ωστόσο δεν συμβαίνει το ίδιο και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το δεύτερο κόμμα είναι πολύ πιθανό να αναδειχθεί σε πρώτο – σύμφωνα με τις τρέχουσες δημοσκοπήσεις – και θα έχει τον κυρίαρχο λόγο στη χάραξη της «εθνικής» (σ.σ. όρος με τον οποίο διαφωνεί ιδεολογικά μερίδα των συνιστωσών του) στρατηγικής. Το πρόγραμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (τον επίζηλο τίτλο της οποίας απέσπασε με την εξαιρετική εκλογική απόδοση του 16,78%) φαίνεται ότι μάλλον διέλαθε της προσοχής των ψηφοφόρων, που τίμησαν με την πολιτική υποστήριξη την ρητορική του κόμματος με κεντρικό άξονα την οικονομία. Τρεις είναι οι βασικοί άξονες επί των οποίων οικοδομείται η αναθεωρητική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι όμως εάν υλοποιηθούν – όπως επιδιώκει στο πρόγραμμά του – θα οδηγήσουν με ασφάλεια στην στρατηγική αυτοχειρία της χώρας.

 Ο πρώτος αφορά την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, την κατάργηση των Βάσεων στην Σούδα και στο Ακτιο, την μείωση των αμυντικών δαπανών και την καθιέρωση εξάμηνης θητείας. Εάν μια κυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ αποφασίσει την έξοδο της χώρας από την συμμαχία, τότε θα έχουμε διαπράξει μια κολοσσιαία πράξη στρατηγικής ανευθυνότητας, η οποία θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου στο εσωτερικό και κυρίως στο εξωτερικό. Το πρώτο «συγχαρητήριο» τηλεγράφημα που θα λάβει ο κος Τσίπρας θα προέρχεται από τον ίδιο τον Ερντογάν με συνυπογράφοντα τον Νταβούτογλου. Την στιγμή κατά την οποία οι Νέο-οθωμανοί βρίσκονται στριμωγμένοι στην γεωπολιτική γωνία, θα τους δοθεί εν ίδει θαύματος (σ.σ. θα αποδοθεί στον «..Αλλάχ που τρέλανε τους γκιαούρηδες») μια μοναδική ευκαιρία. Η ύπαρξη μαύρης τρύπας εντός της νατοϊκής Rimland δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή σε καμία περίπτωση, όπως δεν έγινε τον Δεκέμβριο του 1944 και κατά την περίοδο 1946-1949. Αποχώρηση από το ΝΑΤΟ θα σημάνει πρόσκληση σε παντοειδούς τύπου ρεαλιστικού ή συνωμοσιολογικού παρέμβαση, η οποία θα ανοίξει πύλη σε τουρκικούς τυχοδιωκτισμούς σε συγκεκριμένους γεωγραφικούς χώρους. Η Αθήνα θα έχει επιδείξει στις κυρίαρχες Αγγλοσαξονικές δυνάμεις και αποδείξει για δεύτερη φορά μετά το 1920, ότι δεν λειτουργεί με κριτήρια γεωπολιτικής σοβαρότητας, με ότι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον του έθνους. Θυμίζουμε την περίφημη ρήση του Ιωάννη Μεταξά το 1940 προς τους διευθυντές των αθηναϊκών εφημερίδων περί αποφυγής ακρωτηριασμών.

  Είναι προφανές ότι μπορεί στο επίπεδο της οικονομίας κάποιοι να φαντασιώνονται κάλυψη των αναγκών με βάση μαρξιστικά πρότυπα (σ.σ. δικαίωμά τους), ωστόσο σε ζητήματα εξασφάλισης αμυντικής επάρκειας αυτό θα αποβεί ολέθριο, αν η χώρα τεθεί εκτός ΝΑΤΟ. Η αποδόμηση της ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων θα είναι ταχύτατη καθώς το πρόγραμμα αναφέρει ρητά την μείωση των δαπανών και την εξάμηνη θητεία, εξελίξεις που θα μετατρέψουν τις Ένοπλες Δυνάμεις σε μια μορφή Στρατοχωροφυλακής και θα επιβεβαιώσουν την αδυναμία όχι απλά υπεράσπισης των συνόρων, αλλά και των συμφερόντων της χώρας. Επίσης εννοείται ότι τα περί στρατηγικής συμμαχίας με Ισραήλ, η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν θα μπορούν να υλοποιηθούν, καθώς εκτός των άλλων, αρκετά πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ευαγγελίζονται την διανομή του «πλούτου» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας επί τη βάση του… ανθρωπιστικού δικαίου, αγνοώντας την ρήση του Θουκυδίδη ότι «στις ανθρώπινες σχέσεις, τα νομικά επιχειρήματα έχουν αξία όταν εκείνοι που τα επικαλούνται είναι περίπου ισοδύναμοι και ότι αντίθετα ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του το επιβάλλει η αδυναμία του» (Ε΄89 Διάλογος Αθηναίων-Μηλίων).

Ο δεύτερος άξονας αφορά την μαζική νομιμοποίηση εκατομμυρίων (ποιος γνωρίζει πόσους τελικά) λαθρομεταναστών στην συντριπτική τους πλειοψηφία μουσουλμάνων – την απαγόρευση πλέον των επαναπροωθήσεων όσων εισέρχονται παράνομα, γεγονός που σε βάθος λίγων ετών θα έχει καταστήσει τους Έλληνες μειονότητα στην πατρίδα τους (σ.σ. αναμένεται και νέο συγχαρητήριο τηλεγράφημα των Ερντογάν-Νταβούτογλου). Το τέλος της Ελλάδας όπως την γνωρίζουμε και την μετατροπή της σε σκουπιδοτενεκέ της Ευρασίας, θα έχει επιτευχθεί με… αντάλλαγμα την μαζική πρόσληψη στο δημόσιο εκατοντάδων χιλιάδων και την επαναφορά των μισθών στα πρότερα επίπεδα… Η χώρα θα έχει αποκτήσει και επισήμως πολυεθνική ταυτότητα και ισλαμική πλειοψηφία, η οποία θα ενισχύεται συνεχώς από τις μάζες που θα περνούν τα αφύλακτα σύνορα. Είναι σαφές ότι η έξοδος από την ΕΕ θα επέλθει ως μέτρο των Ευρωπαίων να προστατέψουν τα κράτη τους από τον «ελληνικό» δούρειο ίππο. Η καθιέρωση απλής αναλογικής θα επιτρέψει μέσα στην επόμενη πενταετία το πρώτο κόμμα που θα αναλάβει την εξουσία να αποτελεί συνιστώσα των νέο-οθωμανών και όχι του ΣΥΡΙΖΑ, οι πολιτικοί ηγέτες του οποίου μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί ότι σπέρνουν ανέμους και θα θερίσουν θύελλες. 

Ο τρίτος άξονας αφορά την αποστρατιωτικοποίηση των Σωμάτων Ασφαλείας, την κατάργηση των ΜΑΤ/ΕΚΑΜ, των Ειδικών Φρουρών, της Συνοριοφυλακής, που σε συνδυασμό με τα παραπάνω θα δώσει το έναυσμα για ένα γενικό πλιάτσικο κατά του γηγενούς πληθυσμού. Είναι λυπηρό να βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τέτοιο μέλλον, το οποίο φέρεται να σχεδιάστηκε από κάποιους που θεωρούν τον εαυτό τους μάλλον ελληνόφωνο, καθώς κάθε παραπομπή σε εθνικό τους προκαλεί απέχθεια, υποστηρίζοντας με πάθος ότι ο «εθνικισμός» συνιστά τον μεγαλύτερο εχθρό.

  Τον Ιούνιο – εφόσον προκηρυχθούν εκλογές – είναι πολύ πιθανό να βιώσουμε ένα Βατερλώ (σ.σ. που επίσης διεξήχθη στις 18 Ιουνίου του 1815) με τακτικές τύπου Στάλινγκραντ (έλλειψη εχθρογνωσίας- αιφνιδιαστική περικύκλωση), καθώς δεν φαίνεται και αυτήν την φορά να μπορέσει κάποιος από μηχανής θεός (σ.σ. ή κάποιος που θα αναλάβει ρόλο αρχιστράτηγου θέτοντας υπό την σκέπη του τους φιλόδοξους αυτόνομους πολιτικούς πολέμαρχους) να μεταβάλλει την πορεία της μάχης. Ίσως να πρόκειται και για πολιτική ήττα τύπου Μάντζικερτ (Αύγουστος 1071), καθώς οι σύγχρονοι «δυνατοί και κατ’ επάνω» προτάσσουν τα ιδιωτικά και όχι τα εθνικά συμφέροντα. Στο μυαλό μας στριφογυρίζει επίσης το σύνθημα των εκλογών του Νοεμβρίου 1920 «Οίκαδε», μαζί με το λαϊκό επιχείρημα του Μάιου 1453 «καλύτερα σαρίκι τούρκικο, παρά φακιόλιο λατινικό». Όμως διαχρονικά το πρόβλημα του Ελληνισμού είναι ο εγωπαθής φθόνος (σ.σ. να ψοφήσει και του άλλου η κατσίκα) όπως εκφράσθηκε με την μήνι του Αχιλλέα στο προοίμιο της Ιλιάδας και αποτυπώθηκε μέσω του Θουκυδίδη με την αιτιολόγηση της προδοσίας του Αλκιβιάδη κατά της Αθήνας (βλ. εισαγωγικό προοίμιο), προς τους Λακεδαιμόνιους προτάσσοντας και τότε ένα πνεύμα τύπου ΣΥΡΙΖΑ.   

Το ερώτημα που τίθεται προς όλους όσους έχουν σώας τα φρένας είναι απλό και σαφές: Θα αφήσουμε το μέλλον της Ελλάδας σε πολιτικούς που θέλουν να μετατρέψουν την χώρα σε έναν πολυεθνικό πολτό, με κυρίαρχο στοιχείο το Ισλάμ, που θα ανοίξουν την πόρτα του γεωπολιτικού φρενοκομείου, θα αποδομήσουν ενσυνείδητα την αποτρεπτική μας ισχύ, οι οποίοι δεν θεωρούν ότι είμαστε «έθνος» και δεν αποτελούμε συνέχεια των αρχαίων Ελλήνων; Θα αποδεχθούμε την ρητορεία που προσφέρει ως νέα σειρήνα ένα ευχάριστο μαγευτικό τραγούδι για ουτοπικές οικονομικές επανορθώσεις, χωρίς να διακρίνουμε τα βράχια που μας οδηγεί; Τελικά εξελιχθήκαμε σε «θεατές των λόγων και ακροατές των πράξεων…. δούλοι κάθε παραδοξολογίας και περιφρονούμε κάθε τι το συνηθισμένο… είμαστε σε αναζήτηση άλλου κόσμου από εκείνον στον οποίον ζούμε και δεν μπορούμε να κρίνουμε σύμφωνα με την πραγματικότητα… μοιάζουμε περισσότερο με ανθρώπους που παρακολουθούν συζήτηση σοφιστών παρά με πολίτες που συσκέπτονται για τα ζητήματα της πολιτείας» όπως μας προειδοποιεί από το παρελθόν ο Θουκυδίδης (Γ΄38-39); Αν η απάντηση είναι ναι τότε είμαστε άξιοι όχι της τύχης αλλά των επιλογών μας.

Σημείωση: Τις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ τις λάβαμε από το site: parapolitika.gr

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/05/blog-post_9863.html#more

τι έγραφαν οι δωσίλογοι δημοσιογράφοι το 1941

Απόκομμα κατοχικής εφημερίδας, με ημερομηνία 18 Ιουνίου του 1941:

 

«Αι περιστάσεις τας οποίας διέρχεται σήμερον η Ελλάς, εις την δύσκολον αυτήν καμπήν της Ευρωπαϊκής ιστορίας, είναι εξαιρετικαί. Όλαι αι εκδηλώσεις της ζωής μας έχουν καταφανή τα δείγματα μιας πρωτοφανούς κρίσεως. Η οικονομική δε κρίσις θα ήτο ίσως ολιγώτερον αισθητή, αν δεν υπήρχεν εις την Ελληνικήν ζωήν, τόσον έκδηλος, η ηθική και λογική κρίσις εκ της οποίας πάσχομεν ως κοινωνικόν σύνολον. Το χρήμα δεν θα υφίστατο τότε τον σημερινόν εκμηδενισμόν. ο πλούτος θα έρριπτε και ένα βλέμμα φιλανθρωπίας και κοινωνικής αλληλεγγύης εις τα πλήθη των πειναλέων, αι λαϊκαί τάξεις θα ανεκουφίζοντο με τας γενναίας χειρονομίας των ευπόρων. Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού…

» Είπομεν: Υποφέρομεν και από κρίσιν «λογικού». Ό,τι αγωνιζόμεθα από της επομένης της Μικρασιατικής καταστροφής να οικοδομήσωμεν εις την Ελλάδα, λειώνει τώρα ως ο πάγος. Τα θεμέλια του κράτους τρίζουν. Τα παν εις την χώραν αυτήν που άλλοτε ήστραψε το φως ενός λαμπρού πολιτισμού, καταρρέει, κυλίεται, πέφτει…

» Και ενώ ο οίκος μας σείεται από τας βάσεις του και γύρω μας καπνίζουν ακόμη τα συντρίμμια του πολέμου, ημείς -ω τη αναισθησία μας!- ομφαλοσκοπούμεν επί των «πολεμικών νέων» και, κλείοντες τους οφθαλμούς προ της αδυσωπήτου πραγματικότητος, προβαίνομεν εις εκδηλώσεις αι οποίαι μας φέρουν εγγύτερον προς την ολοκληρωτικήν καταστροφήν.

» Δεν είναι καιρός δια μεμψιμοιρίας ούτε αι στιγμαί επιτρέπουν παρανοήσεις. Η θέσις μας είναι σαφής: Η Ελλάς του κ. Μέχρις Εσχάτων ετάφη μετά μια συντριπτικήν ήτταν. Εις την θέσιν της εγεννήθη η Ελλάς του «ζωτικού χώρου της Ιταλίας». Η πρώτη όζει πτωμαΐνης. Η δευτέρα έχει την δρόσον μιας νέας ζωής. Ας την αγκαλιάσωμεν σφιχτά. Ίσως με την νέαν τάξιν πραγμάτων ατενίσωμεν καλύτερας ημέρας. Ίσως εξέλθομεν εκ της δεινής θέσεως εις την οποίαν ευρεθήκαμεν την επομένην της στρατιωτικής καταρρεύσεως. Ίσως μας δοθούν τα μέσα να ζήσωμεν…

» Το επιβάλλει το εθνικόν συμφέρον μας. Η γενέα αυτή δεν πρέπει να αφανισθή από την πείναν. Τα νειάτα να μη μαρανθούν από τον λίβαν της δυστυχίας. Έχομεν ιστορίαν και πεπρωμένα. Συνεχίζομεν την υπερτρισχιλιετή παράδοσιν μιας ζωτικής φυλής. Είμεθα ράτσα φτιαγμένη από γνήσιον Αριανόν μέταλλον. Διατί, λοιπόν, να διακυβεύωμεν το παν, αυτήν ταύτην την ύπαρξιν μας, εις ανοήτους εκδηλώσεις κατ΄εκείνων οι οποίοι είναι σε θέσιν σήμερον να μας δώσουν χείρα βοηθείας; Και κατά τι είναι περισότερον Έλληνες εκείνοι οι οποίοι κοιμώνται αποκλειστικώς με το φευγαλέον όνειρον της Αγγλικής κατισχύσεως, από ημάς που αξιούμεν προσγείωσιν εις την σημερινήν πραγματικότητα όλων των Ελλήνων, χάριν της κοινής σωτηρίας;

» Μια ειλικρινής συνεργασία με τους χθεσινούς αντιπάλους μας, με τας δυνάμεις του άξονος, θα μας έσωζεν ίσως από το χάος. Τα αναιμικά από την πείναν παιδάκια, θα εύρισκον μίαν φέταν ψωμιού. οι τρικλίζοντες νήστεις γέροντες θα ημπορούσαν να τρώγουν άπαξ τουλάχιστον της ημέρας. αι θηλάζουσαι μητέρες δεν θα εξηντλούντο και η γενεά μας θα ίστατο ορθία εν μέσω της Ευρωπαϊκής καταιγίδος. Διατί να την αρνηθώμεν την συνεργασίαν αυτήν;

Το επαναλαμβάνομεν: Οφείλομεν να προσγειωθώμεν. Άλλως ας πάρωμεν σφουγγάρι και ας σβύσωμεν εκ του Ευρωπαϊκού χάρτου και την Ελλάδα και την ιστορίαν και τα ιδανικά μας…»

 

«Αι περιστάσεις τας οποίας διέρχεται σήμερον η Ελλάς, εις την δύσκολον αυτήν καμπήν της Ευρωπαϊκής ιστορίας, είναι εξαιρετικαί. Όλαι αι εκδηλώσεις της ζωής μας έχουν καταφανή τα δείγματα μιας πρωτοφανούς κρίσεως. Η οικονομική δε κρίσις θα ήτο ίσως ολιγώτερον αισθητή, αν δεν υπήρχεν εις την Ελληνικήν ζωήν, τόσον έκδηλος, η ηθική και λογική κρίσις εκ της οποίας πάσχομεν ως κοινωνικόν σύνολον. Το χρήμα δεν θα υφίστατο τότε τον σημερινόν εκμηδενισμόν. ο πλούτος θα έρριπτε και ένα βλέμμα φιλανθρωπίας και κοινωνικής αλληλεγγύης εις τα πλήθη των πειναλέων, αι λαϊκαί τάξεις θα ανεκουφίζοντο με τας γενναίας χειρονομίας των ευπόρων. Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού…

» Είπομεν: Υποφέρομεν και από κρίσιν «λογικού». Ό,τι αγωνιζόμεθα από της επομένης της Μικρασιατικής καταστροφής να οικοδομήσωμεν εις την Ελλάδα, λειώνει τώρα ως ο πάγος. Τα θεμέλια του κράτους τρίζουν. Τα παν εις την χώραν αυτήν που άλλοτε ήστραψε το φως ενός λαμπρού πολιτισμού, καταρρέει, κυλίεται, πέφτει…

» Και ενώ ο οίκος μας σείεται από τας βάσεις του και γύρω μας καπνίζουν ακόμη τα συντρίμμια του πολέμου, ημείς -ω τη αναισθησία μας!- ομφαλοσκοπούμεν επί των «πολεμικών νέων» και, κλείοντες τους οφθαλμούς προ της αδυσωπήτου πραγματικότητος, προβαίνομεν εις εκδηλώσεις αι οποίαι μας φέρουν εγγύτερον προς την ολοκληρωτικήν καταστροφήν.

» Δεν είναι καιρός δια μεμψιμοιρίας ούτε αι στιγμαί επιτρέπουν παρανοήσεις. Η θέσις μας είναι σαφής: Η Ελλάς του κ. Μέχρις Εσχάτων ετάφη μετά μια συντριπτικήν ήτταν. Εις την θέσιν της εγεννήθη η Ελλάς του «ζωτικού χώρου της Ιταλίας». Η πρώτη όζει πτωμαΐνης. Η δευτέρα έχει την δρόσον μιας νέας ζωής. Ας την αγκαλιάσωμεν σφιχτά. Ίσως με την νέαν τάξιν πραγμάτων ατενίσωμεν καλύτερας ημέρας. Ίσως εξέλθομεν εκ της δεινής θέσεως εις την οποίαν ευρεθήκαμεν την επομένην της στρατιωτικής καταρρεύσεως. Ίσως μας δοθούν τα μέσα να ζήσωμεν…

» Το επιβάλλει το εθνικόν συμφέρον μας. Η γενέα αυτή δεν πρέπει να αφανισθή από την πείναν. Τα νειάτα να μη μαρανθούν από τον λίβαν της δυστυχίας. Έχομεν ιστορίαν και πεπρωμένα. Συνεχίζομεν την υπερτρισχιλιετή παράδοσιν μιας ζωτικής φυλής. Είμεθα ράτσα φτιαγμένη από γνήσιον Αριανόν μέταλλον. Διατί, λοιπόν, να διακυβεύωμεν το παν, αυτήν ταύτην την ύπαρξιν μας, εις ανοήτους εκδηλώσεις κατ΄εκείνων οι οποίοι είναι σε θέσιν σήμερον να μας δώσουν χείρα βοηθείας; Και κατά τι είναι περισότερον Έλληνες εκείνοι οι οποίοι κοιμώνται αποκλειστικώς με το φευγαλέον όνειρον της Αγγλικής κατισχύσεως, από ημάς που αξιούμεν προσγείωσιν εις την σημερινήν πραγματικότητα όλων των Ελλήνων, χάριν της κοινής σωτηρίας;

» Μια ειλικρινής συνεργασία με τους χθεσινούς αντιπάλους μας, με τας δυνάμεις του άξονος, θα μας έσωζεν ίσως από το χάος. Τα αναιμικά από την πείναν παιδάκια, θα εύρισκον μίαν φέταν ψωμιού. οι τρικλίζοντες νήστεις γέροντες θα ημπορούσαν να τρώγουν άπαξ τουλάχιστον της ημέρας. αι θηλάζουσαι μητέρες δεν θα εξηντλούντο και η γενεά μας θα ίστατο ορθία εν μέσω της Ευρωπαϊκής καταιγίδος. Διατί να την αρνηθώμεν την συνεργασίαν αυτήν;

Το επαναλαμβάνομεν: Οφείλομεν να προσγειωθώμεν. Άλλως ας πάρωμεν σφουγγάρι και ας σβύσωμεν εκ του Ευρωπαϊκού χάρτου και την Ελλάδα και την ιστορίαν και τα ιδανικά μας…»

http://hellenicrevenge.blogspot.com/2012/03/1941.html

Ο αυτόνομος αντιμνημονιακός χώρος και οι εκλογές

Της Κίνησης Πολιτών Άρδην

Το κίνημα των Αγανακτισμένων άλλαξε την Ελλάδα και τον εκλογικό χάρτη της χώρας, αποσταθεροποιώντας τελεσίδικα τον μεταπολιτευτικό δικομματισμό, και ως προς αυτό μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι και υπερήφανοι. Ταυτόχρονα όμως απέτυχε παταγωδώς να αποτελέσει ή να συγκροτήσει νέα πολιτικά υποκείμενα, ικανά να εγκαινιάσουν μια νέα πολιτική πορεία στη χώρα.

Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώθηκε ένας πανάρχαιος πολιτικός κανόνας: Όταν ένα κοινωνικό κίνημα δεν κατορθώνει να συγκροτήσει μια δική του εναλλακτική πολιτική λύση, τότε αναπόφευκτα κάποιες άλλες «όμορες», ή οπορτουνιστικές υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις, καλύπτουν το σχετικό κενό. Σε αυτή τη διαπίστωση επιμένουμε εδώ και καιρό. Και, δυστυχώς, επιβεβαιωθήκαμε περίτρανα. Από την Αριστερά αυτό το κενό το κάλυψε κατ’ εξοχήν ο ΣΥΡΙΖΑ και από τα δεξιά οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, ακόμα και η Χρυσή Αυγή, η οποία κατόρθωσε να πείσει το πιο ακατέργαστο κομμάτι των αγανακτισμένων ότι είναι απλώς ένα «αντισυστημικό» κόμμα και όχι ένα κόμμα νεοναζί τραμπούκων.

Παράλληλα, οι δυνάμεις που θέλησαν να εμφανιστούν ως οι πολιτικοί εκφραστές του κινήματος των Αγανακτισμένων είτε αυτοχειριάστηκαν προεκλογικά –όπως η Σπίθα του Μίκη Θεοδωράκη– είτε εμφανίστηκαν στις εκλογές με σχήματα παντελώς αναξιόπιστα, που πέτυχαν μάλλον τη γελοιοποίηση ενός σημαντικού αυτόνομου κινήματος.

Στη διάρκεια των εκλογών δεν θελήσαμε να τοποθετηθούμε, για να μη θεωρηθεί ότι υπονομεύουμε κακόβουλα μια προσπάθεια σε εξέλιξη. Αντίθετα, σήμερα θα ήταν εγκληματική παράλειψη να το αποφύγουμε, δεδομένου ότι θα πρέπει να συναχθούν τα αναγκαία συμπεράσματα και ταυτόχρονα να εξηγήσουμε για ποιο λόγο εμείς απείχαμε από τη συμμετοχή στις εκλογές.

Δύο εκλογικά σχήματα εμφανίστηκαν, διεκδικώντας την έκφραση του κινήματος των «αγανακτισμένων», το Κίνημα δεν Πληρώνω, ή τουλάχιστον ένα μέρος του, και το ΕΠΑΜ μέσα από τον συνδυασμό ΟΧΙ, και συγκέντρωσαν και τα δύο ένα ποσοστό γύρω στο 0,9% (το πρώτο λίγο λιγότερο –0,88%– και το δεύτερο λίγο περισσότερο –0,92%).

Το πρώτο, το Κίνημα δεν πληρώνω, προσπάθησε να μεταβάλει σε πολιτική δύναμη ένα κίνημα στηριγμένο στις κινητοποιήσεις ενάντια στα χαράτσια και τα διόδια, και το δεύτερο προσπάθησε να ταυτίσει το κίνημα των αγανακτισμένων με ένα αίτημα άμεσης εξόδου από το ευρώ και μετάβασης στη δραχμή.

Τα εκλογικά τους αποτελέσματα υπήρξαν πενιχρά έως απογοητευτικά. Διότι το μεν πρώτο κίνημα κατόρθωσε να συρρικνώσει ένα αξιοθαύμαστο κοινωνικό κίνημα ανυπακοής σε ένα περιοριστικό εκλογικό σχήμα, «ειδικού σκοπού», χωρίς ουσιαστικές προτάσεις και πρόγραμμα για την κρίση, το δε δεύτερο προσπάθησε, αντί άλλης πολιτικής γραμμής, να προβάλει μια τυχοδιωκτική πολιτική αντίληψη, πως αποτελεί λύση για το ελληνικό πρόβλημα η οικειοθελής έξοδος από το ευρώ, την ίδια στιγμή που η Γερμανία κάνει ό,τι μπορεί για να μας… εκδιώξει!

 

Γιατί κυριάρχησε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες

 

Όμως οι Έλληνες αγανακτισμένοι απέδειξαν πως είχαν περισσότερο μυαλό. Διότι ενώ γνωρίζουν πως το ευρώ αποτελεί βραχνά για την ελληνική οικονομία, ταυτόχρονα γνωρίζουν ή συνειδητοποίησαν πως η οικειοθελής έξοδος εγκυμονεί ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους, όχι μόνο οικονομικούς, αλλά και γεωπολιτικούς, αφήνοντας την Ελλάδα εντελώς μόνη σε μια αντιπαράθεση με την Τουρκία και τον νεοθωμανισμό. Γι’ αυτό εν τέλει επέλεξαν μια αντιμνημονιακή λύση, που μπορεί μεν να οδηγήσει σε κρίση του ευρώ ή έξοδο από αυτό, χωρίς όμως οι Έλληνες να αναλαμβάνουν οι ίδιοι το κόστος μιας οικειοθελούς εξόδου.

Οι Έλληνες ψήφισαν κυρίως απόρριψη του μνημονίου, με ταυτόχρονη παραμονή στο ευρώ. Αυτή είναι η εντολή που έδωσαν στον Σύριζα, τον Καμμένο, ακόμα και στη ΔΗΜΑΡ. Αν μια πολιτική αντίστασης στους Γερμανούς οδηγήσει σε σύγκρουση γύρω από το ευρώ, αυτό είναι διαφορετικό ζήτημα. Και υπάρχουν περισσότερες εκδοχές. Ουσιαστική αναδιαπραγμάτευση ή και απόρριψη του μνημονίου με παραμονή, είτε σύγκρουση με αφετηρία την Ελλάδα, και γενικότερη κρίση του ευρώ και έξοδος, ίσως όχι μόνο της Ελλάδας. Και στις δύο περιπτώσεις οι Έλληνες επιλέγουν τον δρόμο της αντίστασης με πρόταση και αναβαθμούς. Δεν είναι διατεθειμένοι να τα παίξουν όλα σε μία ζαριά. Έτσι, ενώ ηχεί ωραία στα αυτιά μας το σύνθημα «επιστροφή στη δραχμή», και ενώ κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί υποχρεωτικά στο τέλος του παιγνιδιού, δεν είναι δυνατόν να προταθεί άμεσα, χωρίς μια διαφορετική οικονομική και πολιτική πραγματικότητα.

Η Ελλάδα σήμερα μπορεί να περάσει στη δραχμή, είτε αν εκδιωχθούμε επειδή αντιστεκόμαστε, είτε όταν θα έχουν οικοδομηθεί διαφορετικές οικονομικές και πολιτικές προϋποθέσεις για μια ανεξάρτητη πορεία. Πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι ο τρόπος που το θέτει, παρά την παροιμιώδη ακινησία του, το ΚΚΕ, το οποίο υποστηρίζει την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, μόνο αφού και εάν υπάρξουν οι πολιτικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Αντίθετα άνθρωποι όπως ο Καζάκης ή ο Λαπαβίτσας το έθεταν ως άμεσο αίτημα οικειοθελούς εξόδου, άσχετα με τις συνέπειες. Αυτή η άποψη που, για λόγους αδιευκρίνιστους μέχρι σήμερα, προβλήθηκε ιδιαίτερα από μερικούς μπατιρισμένους επιχειρηματίες –ο νοών νοείτω– όπως ο Κουρής στον Άλτερ ή ο Κοντομηνάς και άλλοι από τις τηλεοράσεις τα ραδιόφωνα και τα έντυπά τους, χάιδευε τα αυτιά των αγανακτισμένων Ελλήνων. Έτσι, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, η επιστροφή στη δραχμή και ο προφήτης της –Καζάκης– προβλήθηκαν σε υπέρμετρο βαθμό, για να καταβαραθρωθεί μια ωραία πρωΐα, όταν πάλι, για αδιευκρίνιστους λόγους, οι συγκεκριμένοι επιχειρηματίες πραγματοποίησαν μια καθολική στροφή. Έτσι η υπερβολική δημοσιότητα για το συγκεκριμένο ζήτημα έμεινε μετέωρη και άρχισε να καταδεικνύεται το κενό συνολικής πρότασης που αναπόφευκτα συνόδευε μια τέτοια αντίληψη.

Αναπόφευκτα, διότι όταν αγνοείς την γεωπολιτική πραγματικότητα της χώρας, που δεν επιτρέπει βίαιες και εθελούσιες εξόδους, αλλά απαιτεί ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ανάταξης της οικονομίας και της κοινωνίας, προσπαθώντας παράλληλα να αποφύγεις καταστροφές στα εθνικά θέματα από τους καραδοκούντες άσπονδους φίλους μας, και επενδύεις απλώς στην οικονομική απελπισία, αργά ή γρήγορα θα βρεθείς μπροστά στην πραγματικότητα.

 

Η φυγή προς τα εμπρός

 

Και τότε πέφτεις στη φυγή προς τα μπρος. Αφού το ΕΠΑΜ πραγματοποίησε ένα συνέδριο ανυπόφορα αντιδημοκρατικό –το ίδιο, μέσα από όσες ιντερνετικές ζωντανές αναμεταδόσεις δεν έκοψε, μας έδωσε μια εικόνα του– μέσα σε μερικές μέρες αποφάσισε να κατέβει στις εκλογές. Σύμμαχοί του η Δημοκρατική Αναγέννηση του Στέλιου Παπαθεμελή, με την συνεπικουρία του στρατηγού Αϋφαντή του αρχαιολατρικού ΣΚΕΠ, του Παπανικόλα των Οικολόγων Ελλάδος που στις προηγούμενες εκλογές είχε κατέβει με το ΛΑΟΣ, του Χατζηαναστασίου της Ελλήνων Πολιτείας και άλλων ανύπαρκτων ή αστείων γκρουπούσκουλων.

Από τις εκλογές του 2007 είχαμε καλέσει τον Στέλιο Παπαθεμελή να πάψει επί τέλους να βάζει φραγμό στη συγκρότηση του αντιστασιακού πατριωτικού χώρου, επιμένοντας πεισματικά να διατηρεί ένα δικό του εκλογικό σχήμα, ενώ ήταν προφανές πως μετά από 34 χρόνια στη Βουλή (!) και τις πολλαπλές αποτυχημένες προσπάθειες για αυτόνομη εκλογική κάθοδο είχε ολοκληρώσει έναν τον κύκλο και θα μπορούσε και θα έπρεπε να συμβάλει ατομικά και μόνο σε νέες προσπάθειες. Θα έπρεπε επιτέλους να «παραμερίσει», ή να συμμετάσχει σε εκλογικά σχήματα –π.χ. Ανεξάρτητοι Έλληνες– όπου θα μπορούσε να παίξει και ένα συνολικά θετικό πολιτικό ρόλο, διότι και γνώσεις διαθέτει και πείρα. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια τουλάχιστον, οι ΠΑΣΟΚογενείς προσωπικότητες –Τσοβόλας, Χαραλαμπίδης και τα τελευταία χρόνια κυρίως ο Παπαθεμελής– εννοούν να «καίνε» συστηματικά κάθε δυνατότητα συγκρότησης του χώρου, με το αρχηγικό και μονοδιάστατο μήνυμα που εκπέμπουν. Επαναλαμβάνουμε πως και ο Χαραλαμπίδης και ο Παπαθεμελής θα ήταν χρήσιμοι ατομικά στη χώρα και το κίνημα, αλλά όχι ως πολιτικός πόλος ανασύνθεσής του – εκεί λειτούργησαν αρνητικά και τα τελευταία χρόνια αυτό ισχύει προπαντός για τον Παπαθεμελή. Ο τελευταίος έφτασε να συμμετάσχει σε ένα εκλογικό σχήμα που έδινε τον τόνο στην επιστροφή στη δραχμή, χωρίς αυτό να αποτελεί πραγματική θέση ενός ανθρώπου που έχει συναίσθηση της θέσης της χώρας και των εθνικών και γεωπολιτικών διακυβευμάτων. Αντίθετα, η συμμετοχή του σε έναν τέτοιο χώρο απέβη αρνητική όχι μόνο για τους τελευταίους δικούς του υποστηρικτές που τον εγκατέλειψαν, αλλά και για τον χώρο που συμμάχησε μαζί του! Άραγε ούτε τώρα έλαβε το μήνυμα;

Όσο για το ΕΠΑΜ, η σύμπραξή του με όλα αυτά τα σχήματα, που έγινε γιατί δεν ήταν έτοιμο για μια αυτόνομη κάθοδο, αντί να προσθέσει αφαίρεσε, μια και ταύτισε ένα νέο σχήμα με το ξεπερασμένο παρελθόν και με φιγούρες του περιθωρίου.

Αν μάλιστα σε όλα αυτά προστεθεί ένα στυλ ανέξοδου τσαμπουκά, από απόσταση ασφαλείας, όπως αυτό είχε φανεί με τις συκοφαντίες ενάντια στη Σπίθα, στην επίθεση ενάντια στο Άρδην, στον Καμμένο γιατί δεν τα χάρισε όλα στον Καζάκη, και εν τέλει στον Μανόλη Γλέζο και μάλιστα για το μόνο θέμα που κανείς δεν μπορεί να τον επικρίνει, δηλαδή την αγωνιστικότητά του, – τότε αντιλαμβανόμαστε γιατί, όσο περνούσαν οι ημέρες, το σχήμα αυτό αποδυναμωνόταν αντί να συσπειρώνεται.

Γι’ αυτό και οι αντιμνημονιακοί πολίτες προτίμησαν εν τέλει να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, Καμμένο, ακόμα και τον νέο-φιλελεύθερο Τζήμερο, χωρίς να γνωρίζουν καλά-καλά τις απόψεις του, διότι πρόβαλαν μια σχετικά πιο ρεαλιστική άποψη και είχαν ένα καθαρότερο προφίλ.

 

Η προσπάθεια συνεχίζεται

 

Κατά συνέπεια ο αυτόνομος πατριωτικός αντιμνημονιακός χώρος βρίσκεται σε κατάσταση κρίσης. Διότι τα συνθήματα και την ευαισθησία του τα καρπώθηκαν άλλοι –χονδρικά, ο Τσίπρας την αντιμνημονιακή διάσταση και ο Καμμένος την πατριωτική–, έτσι ώστε είναι δύσκολο έως αδύνατο να ταυτιστούν με τον ένα πόλο από τους δύο, ενώ όσοι δοκίμασαν να τον εκφράσουν πολιτικά απέτυχαν παταγωδώς

Το αίτημα μιας αυτόνομης συγκρότησης ενός πόλου αντιστασιακού και πατριωτικού ταυτόχρονα, αυτό που ανεδείχθη στις πλατείες από την πρώτη στιγμή, εξακολουθεί να παραμένει ζητούμενο, παρά την πολιτική υποχώρηση που αποτέλεσαν αυτές οι εκλογές. Και θα συνεχίσει να τίθεται με όλο και μεγαλύτερη επιτακτικότητα την αμέσως επόμενη περίοδο.

Εμείς είμαστε στρατευμένοι από καιρό σε αυτή την κατεύθυνση. Να συγκροτηθεί, επί τέλους, ένας πατριωτικός, κοινωνικός, οικολογικός και αμεσοδημοκρατικός πολιτικός πόλος. Και όπως έχουμε τονίσει αναρίθμητες φορές, μόνο ένα σχήμα που θα περιλαμβάνει ταυτόχρονα και στις τέσσερις αυτές συνιστώσες μπορεί να μας εκφράσει. Στις νέες συνθήκες, θα αποδειχτεί πολύ σύντομα πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δυνάμεις με τέτοιες ευαισθησίες και χαρακτηριστικά υπάρχουν σε ένα μεγάλο μέρος των υπαρκτών πολιτικών σχημάτων και κυρίως μέσα στον ίδιο τον κόσμο. Για να επιταχύνουμε τις διαδικασίες και στα υπαρκτά σχήματα και στο λαϊκό σώμα θα πρέπει να οικοδομήσουμε ακριβώς αυτόν τον ελλείποντα πολιτικό κρίκο. Και σε αυτή την κατεύθυνση μπορούν και πρέπει να παίξουν σημαντικό ρόλο όλοι οι άνθρωποι που αγωνιούν για τη συγκρότησή του: Όσοι στρατεύτηκαν στη Σπίθα, στα Κινήματα Δεν Πληρώνω, στο ΕΠΑΜ, στην Κίνηση Πολιτών Άρδην καθώς και σε άλλες μικρότερες ή τοπικές συσπειρώσεις του κινήματος των «Αγανακτισμένων» σε όλη την Ελλάδα, και προπαντός οι περισσότεροι που έμειναν έξω από όλα αυτά σχήματα, δυσπιστώντας, πρέπει επί τέλους να συστρατευτούν, αποκλείοντας τις εξημμένες κεφαλές, τις περιθωριακές φιγούρες και τους αρχηγίσκους, ώστε να αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά το όραμα της συγκρότησης ενός ανάλογου πολιτικού πόλου.

 

Κίνηση Πολιτών Άρδην
www.ardin-rixi.gr
210-3826319

 

—

Το τριπλό ψέμα των «μεγάλων»

του Γιάνη Βαρουφάκη

Το 1ο Ψέμα (Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου για το Μνημόνιο 1): – Δεν είχαμε άλλη επιλογή- Δεν διαθέταμε διαπραγματευτικό χαρτί- Αναγκαστήκαμε να δηχθούμε ένα πικρό φάρμακο για να σώσουμε τον ασθενή Από τον Δεκέμβριο του 2009, η κυβέρνηση γνώριζε ότι το κράτος είχε πτωχεύσει. Κι όμως. Ξόδεψε ενάμιση χρόνο προσποιούμενο ότι επρόκειτο για κρίση ρευστότητας που μπορεί να υπερνικηθεί με ένα τεράστιο, ακριβό δάνειο το οποίο μάλιστα το πήρε υπό την προϋπόθεση ότι θα συρρικνώσει το εθνικό εισόδημα (το ΑΕΠ), από το οποίο θα έπρεπε να αποπληρωθούν (νέα και παλαιά) δάνεια!

«Το τέλος της Μεταπολίτευσης, και η νέα εποχή» – συζήτηση

Εκδήλωση στην ΕΣΗΕΑ

Η Κίνηση Πολιτών Άρδην διοργανώνει πολιτική εκδήλωση με θέμα: «Το τέλος της Μεταπολίτευσης, και η νέα εποχή» τη Δευτέρα 14 Μαίου στις 8 μ.μ. στην ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20). Στη συζήτηση θα μιλήσουν οι: Κώστας Βεργόπουλος, καθηγητής Οικονομίας, Σταύρος Λυγερός, δημοσιογράφος, Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας, Γιάννης Σχίζας, περιβαλλοντιστής και ο Σταύρος Χριστακόπουλος, δημοσιογράφος.

Το μεγαλείο ενός Έλληνα που γεννήθηκε ήρωας (video)

Στο τέλος της προεκλογικής περιόδου … ας διδαχτούμε από έναν μεγάλο Έλληνα αθλητή τον Στέλιο Κυριακίδη για την ηθική, το πείσμα και την αγάπη για την πατρίδα

 

Στο τέλος της προεκλογικής περιόδου … ας διδαχτούμε από έναν μεγάλο Έλληνα για την ηθική, το πείσμα και την αγάπη για την πατρίδα

Σήμερα η … πολιτική ονειροβασία των υποψηφίων ολοκληρώνεται. Και σαν σήμερα, στις 4 Μαίου του 1910 γεννήθηκε ένας μεγάλος Έλληνας αθλητής, ο Στέλιος Κυριακίδης, που μπορεί να μην ασχολήθηκε ποτέ με την πολιτική, όμως διατράνωσε το μεγαλείο της Ελλάδας σε όλο τον κόσμο, έκανε πραγματικά περήφανους όλους τους Έλληνες, δίδαξε ηθική και πείσμα, ενδυνάμωσε και ενέπνευσε ψυχές.

Αναλογιστείτε ποιος από τους πολιτικούς, όχι μόνο κατά την προεκλογική περίοδο έκανε κάτι παρόμοιο. Αξίζει μια αναφορά στο ποιος ήταν και τι έκανε ο Στέλιος Κυριακίδης, έτσι όπως στο gazzeta κατέγραψαν την προσφορά και τον άθλο του.
Στην Πάφο γεννήθηκε, σαν σήμερα. Στις 4 Μαϊου 1910. Πάνω από έναν αιώνα πια. Φτωχόπαιδο ήταν και κάποια στιγμή ξεκίνησε τον αθλητισμό στην Λεμεσό. Του άρεσε να τρέχει από πιτσιρίκι… Κατάφερε, μάλιστα, να πάρει μέρος ως δρομέας με την ελληνική εθνική ομάδα στους ολυμπιακούς αγώνες του 1936!

Αγροτόπαιδο, με έρωτα για τον αθλητισμό και ταλέντο, από το 1934 τα μαζεύει και μετακομίζει στο Χαλάνδρι. Έπιασε δουλειά στην ΔΕΗ και πήγαινε να μετράει τα ρολόγια στα σπίτια του κόσμου για να βγάλει το μεροκάματο.

Τα’ μπλεξε ο πόλεμος μετά. Υπέφερε ο κόσμος. Έτσι κι αυτός, έτσι και η οικογένειά του. Το 1940 έκοψε το τρέξιμο και κοίταξε μόνο να ζήσει.

Πείνα! Έβλεπε τους παλιούς του συναθλητές, εκείνη την μεγάλη ομάδα του 1930, να λιμοκτονούν ή να τους σκοτώνει ο γερμανικός κατοχικός στρατός.

Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, τέλειωσε η Κατοχή, άρχισε η φαγωμάρα του Εμφυλίου. Αδερφός να σκοτώνει αδερφό εκείνα τα μαύρα χρόνια…

Πούλησε τα μισά έπιπλα για να πάει να τρέξει!

Παίρνει την μεγάλη απόφαση το 1946 να ξανατρέξει. Λίγη προπόνηση, ελάχιστο φαγητό από τους γείτονες, δύσκολα χρόνια. Ήθελε να πάει στην Αμερική. Στην Βοστώνη. Στον φημισμένο μαραθώνιο! Ελπίζοντας ότι και μόνο με την παρουσία του θα μπορέσει να ευαισθητοποιήσει τους Αμερικάνους για να βοηθήσουν τον λαό μας που τα περνούσε δύσκολα όσο ποτέ άλλοτε.

Πώς, όμως, να αγοράσει εισιτήριο για την Αμερική; Με τι λεφτά; Μαζεύει και πουλάει τα μισά έπιπλα του σπιτιού. Πιάνει πέντε δραχμές στο χέρι, του δίνουν με τα πολλά και κάμποσα ακόμα από την δουλειά του και πάει και βγάζει αεροπορικό εισιτήριο. Μονό! Δεν είχε λεφτά για «μετ’ επιστροφής».

Μέσα από τα χαλάσματα της Αθήνας, βρήκε το κουράγιο να πετάξει για Αμερική ρισκάροντας τα πάντα. Με μοναδικό σκοπό να… τρέξει! Τίποτα άλλο!

«Θα πεθάνεις στα πρώτα χιλιόμετρα»

Ο πιο δύσκολος μαραθώνιος της εποχής – κι ακόμα φημισμένος – ήταν αυτός της Βοστώνης. Φαβορί ο τεράστιος Άγγλος Κένεθ Μπέιλι και ο Αμερικάνος, νικητής της προηγούμενης χρονιάς, Τζόνι Κέλι. Κι από κοντά ένας Καναδός αθληταράς.

Πριν τον αγώνα όλοι οι αθλητές έπρεπε να περάσουν από γιατρό. Πάει και ο Κυριακίδης, τον εξετάζουν οι Αμερικάνοι και του λένε: «Δεν μπορείς να τρέξεις…».

Μα, γιατί; Γιατί δεν μπορώ ενώ έκανα τόσο ταξίδι;
Είσαι πολύ αδύναμος, νεαρέ Έλληνα. Θα πεθάνεις στον δρόμο από την εξάντληση, έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι. Δεν θα αντέξεις ούτε για μερικά χιλιόμετρα.

Παίρνει ουσιαστικά την προσωπική ευθύνη και λέει «φέρτε μου το χαρτί να το υπογράψω ότι θα τρέξω κι αναλαμβάνω όποιον κίνδυνο υπάρχει για την ζωή μου. Θα τρέξω κι ας πεθάνω εδώ πέρα…».

Αρχίζει ο αγώνας. 20 Απριλίου 1946 ήτανε… Ξεκίνησε αργά ο Στέλιος Κυριακίδης, αλλά ανέβαζε στροφές. Όλο και πλησίαζε τους πρώτους, όλο και πατούσε καλύτερα. Στο 40 χιλιόμετρο έπιασε τον Κέλι, τον πρωτοπόρο…

Ναι, κέρδισε! Με πανευρωπαϊκό ρεκόρ! Παραμιλούσε η Αμερική…

«Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου, ο Κυριακίδης για έναν λαό»

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν καλεί τον Κυριακίδη στον Λευκό Οίκο, μαζί με τον δεύτερο, τον Αμερικάνο Τζόνι Κέλι.

Κι όταν λέμε Κέλι να αναφέρουμε ότι 15 φορές βγήκε στην καριέρα του μέσα στην πρώτη πεντάδα του μαραθωνίου της Βοστώνης, ενώ το 2000 ανακηρύχθηκε από το Runner’s World ο κορυφαίος δρομέας για τον περασμένο αιώνα.

Ρωτάει ο Χάρι Τρούμαν τον Τζόνι Κέλι: «Καλά, βρε παιδί μου. Πώς έχασες απ’ αυτόν τον κοκαλιάρη (σ.σ. έτσι τον έλεγαν οι εφημερίδες) κι αδύναμο Έλληνα;».

Απάντηση Κέλι: «Μόνο εγώ έχασα; Κανένας δεν μπόρεσε να τον κερδίσει. Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για έναν ολόκληρο λαό».

Ο Τρούμαν χαμογελάει και γυρνάει προς τον Κυριακίδη. «Εσύ, παιδί μου, είσαι άξιος συγχαρητηρίων. Για πες μου. Τι θες να κάνω για σένα; Θες ρούχα; Τρόφιμα να δυναμώσεις; Χρήματα; Ό,τι θες από μένα».

«Δεν θέλω τίποτα για μένα, μόνο για τους Έλληνες που λιμοκτονούν»

Απάντηση Κυριακίδη: «Σας ευχαριστώ, πρόεδρε. Δεν θέλω τίποτα για εμένα. Το μόνο που ζητώ, κύριε Τρούμαν, είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στα 7 εκατομμύρια Έλληνες που λιμοκτονούν. Αυτό ζητάω. Να βοηθήσετε τον λαό μου που υποφέρει».

Αυτό που έγινε μετά ήταν απίστευτο. Από δωρεές των Αμερικάνων μαζεύτηκαν τόνοι από τρόφιμα, φάρμακα, κουβέρτες. Δεν είχαν πώς να τα μεταφέρουν. Μόλις βρέθηκαν έξι καράβια, με τη συνδρομή της οικογένειας Λιβανού, έφτασε η βοήθεια στην Ελλάδα. Το «Πακέτο Κυριακίδη», όπως το ονόμασαν.

Συγκεντρώθηκαν, επίσης, 250.000 δολάρια για να δοθούν στους ταλαιπωρημένους Έλληνες από την Κατοχή και τον Εμφύλιο! Ποσό τεράστιο για την εποχή. Όλες οι αμερικάνικες εφημερίδες τον είχαν πρωτοσέλιδο, ενώ ο ίδιος έτρεχε από Πολιτεία σε Πολιτεία της Αμερικής για να φέρει κι άλλη βοήθεια στην τσακισμένη Ελλάδα.

Ένα εκατομμύριο κόσμος στην υποδοχή!

Ένας λαός που πέθαινε στους δρόμους από την εισβολή του ναζισμού και τον Εμφύλιο, μπόρεσε να χαμογελάσει ξανά απ’ αυτόν τον τεράστιο Έλληνα. Την μέρα που ήρθε από τις ΗΠΑ στην Αθήνα, στις 23 Μαϊου, ξεχύθηκε στους δρόμους ένα εκατομμύριο κόσμος για να τον υποδεχτεί.

Είχαν φτάσει απ’ όλη την Ελλάδα άνθρωποι στην πρωτεύουσα για να τον ευχαριστήσουν. Εκείνη τη μέρα ήταν η πρώτη φορά που φωταγωγήθηκε ξανά η Ακρόπολη από τότε που άρχισε ο πόλεμος. Και θεωρήθηκε το πρώτο χαρμόσυνο γεγονός για τον τόπο ύστερα από τόσα καταραμένα χρόνια. Ο Κυριακίδης έδωσε χαρά, περηφάνια, ανακούφιση στους συνανθρώπους του.

Πόσο γνήσιος ο Στέλιος Κυριακίδης! Πόσο αυθεντικός… Και τι ψυχή! Μεγαλείο…

Ο γιός του, απλόχερα και χωρίς να ζητήσει ποτέ καμία αμοιβή, προσέφερε χρόνια μετά όλα τα κειμήλια του Στέλιου Κυριακίδη στο Μουσείο του Μαραθωνίου δρόμου στον Μαραθώνα (αξίζει να το επισκεφθείτε κάποια φορά).

Με διαμάντι!

Μέσα σ’ αυτά που έγιναν δωρεά στο Μουσείο είναι και το μετάλλιο τεράστιας αξίας από τον νικητήριο αγώνα στην Βοστώνη. Ένα μετάλλιο που ήταν συλλεκτικό ακόμα και τότε, αφού για εκείνη και μόνο τη χρονιά είχε τοποθετηθεί στο κέντρο του ένα διαμάντι!

Ο Στέλιος Κυριακίδης είναι ακόμα και σήμερα άγνωστος στους περισσότερους Έλληνες φιλάθλους. Στις ΗΠΑ, όμως, έχουν γράψει βιβλία για το κατόρθωμά του, έχουν γυρίσει βραβευμένα ντοκιμαντέρ (NBC), ενώ ετοιμάζουν και μια ταινία από την Disney με παραγωγούς τους Mark Ciardi και Gordon Gray.

Άνθρωπος της προσφοράς, με υψηλά ιδεώδη, γνώστης της βαριάς κληρονομιάς αυτού του τόπου στον αθλητισμό και τον πολιτισμό, ένας μοναδικός αθλητής που λατρεύτηκε στην εποχή του. Θα μπορούσε και σήμερα να αποτελεί φάρο έμπνευσης για όλους μας, αλλά μάλλον σε πολλούς το όνομά του δεν λέει κάτι.

Κι ας έκανε, πέρα απ’ όλα τα άλλα, κι έναν τεράστιο άθλο από καθαρά αθλητικής άποψης, αφού η νίκη στον μαραθώνιο της Βοστώνης θεωρείται κάτι τρομερά δύσκολο.

Ο αείμνηστος Φρέντυ Γερμανός είχε κάνει μια εξαιρετική εκπομπή για τον Κυριακίδη το 1981, απόσπασμα της οποίας μπορείτε να παρακολουθήσετε από το βίντεο που παραθέτουμε.

Αυτός ήταν, λοιπόν, ο Στέλιος Κυριακίδης…

http://www.parapolitika.gr/ArticleDetails/tabid/63/ArticleID/431219/Default.aspx

«Η στάση της κοινωνίας σήμερα μοιάζει με τη στάση κάποιου που ξύπνησε από βαθύ ύπνο»

Με κείμενο που έστειλε στο Crash o Γ. Καραμπελιάς ζητά από το περιοδικό να επανορθώσει για τις αλλοιώσεις του συνολικού χαρακτήρα των απόψεών που περιλάμβανε η συνέντευξη.

Η επιστολή που έστειλε στο Crash:

Προς το περιοδικό Crash

 Στο περιοδικό σας, στο τεύχος Μαΐου 2012, δημοσιεύτηκε συνέντευξή μου, η οποία περιλαμβάνει αλλοιώσεις του συνολικού χαραχτήρα των απόψεών μου –με τον τίτλο που έθεσε το περιοδικό, «Αν φύγουμε από την Ευρώπη θα παραδοθούμε στους Τούρκους», που δεν ανταποκρίνεται στο ίδιο το περιεχόμενο της συνέντευξης– καθώς και εντελώς ανύπαρκτες στη συνέντευξη αναφορές στη διασύνδεση ανάμεσα στις ένοπλες οργανώσεις και τη διαφθορά. Και δεν είναι οι μοναδικές περιπτώσεις αλλοίωσης  των απόψεών μου – όπως όταν, για παράδειγμα, η κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, για τον ρόλο του στο κίνημα των πλατειών, φαίνεται να τον ταυτίζει με τους κουκουλοφόρους.

Μια συζήτηση περί της φθοράς της μεταπολίτευσης, εκτός συνεντεύξεως, μεταβλήθηκε, εντελώς παραμορφωμένη, σε τοποθετήσεις που δεν με εκφράζουν και αλλοιώνουν  την τόσες φορές εκφρασμένη άποψή μου για τις ένοπλες οργανώσεις. Η άποψή μου είναι πως η πολιτική αναντιστοιχία του ένοπλου κινήματος με την πραγματικότητα οδήγησε στην πολύ άσχημη εικόνα που εμφάνισαν οι οργανώσεις όταν συνελήφθησαν τα μέλη τους, γεγονός που υποχρέωσε άλλα άτομα-μέλη τους να αναλάβουν, με υψηλό προσωπικό τίμημα, την προσπάθεια αναστήλωσης αυτής της δημόσιας εικόνας.

 Σε ό,τι αφορά τις θέσεις μου για τις ένοπλες οργανώσεις στην Ελλάδα, η σκληρή πολιτική κριτική, στην οποία τις έχω υποβάλει κατά καιρούς, δεν αναιρεί την τοποθέτησή μου, για τους πολιτικούς κρατουμένους, ως παλιούς μου συντρόφους με τους οποίους πήραμε διαφορετικό δρόμο, και την εκτίμησή μου σε συγκεκριμένα  άτομα, την οποία και έμπρακτα έχω εκφράσει, τόσο δημόσια όσο και με την παρουσία μου στις δίκες της 17 Νοέμβρη και του ΕΛΑ.

Αν υπάρχει ένα σφάλμα από την πλευρά μου είναι το ότι δεν ζήτησα το κείμενο της συνέντευξης πριν το δημοσιεύσετε.  Σας ζητώ λοιπόν να δημοσιεύσετε αυτή τη διάψευση στο επόμενο τεύχος του περιοδικού σας.

6 Μαΐου 2012

Γιώργος Καραμπελιάς

Η συνέντευξη όπως δημοσιεύτηκε  στο Crash

Συνέντευξη του Γιώργου Καραμπελιά στον Γιώργο Ανδρουτσόπουλο στο περιορικό Crash που κυκλοφορεί

Eπειδή πάντα δίνει τη «μάχη» του εκεί που είναι το κέντρο της αντι­παράθεσης, γι’ αυτό και πιστεύει ότι οι ίδιοι αυτοί που τον έλεγαν τρομοκράτη, οι ίδιοι τον έλεγαν και αναρχικό και τώρα αυτοί οι ίδιοι τον χαρακτηρίζουν εθνικιστή. Και ο συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς «παίρνει το όπλο του» και ρίχνεται στη «μάχη», βασισμένος στην αλήθεια τεσσάρων πραγμάτων, την κοινωνική ισορροπία, την οικολογική διάσταση, την εθνική ταυτότητα και τη δημοκρατία, οπότε και «όποια πρόταση έχει και τα τέσσερα αυτά στοιχεία μαζί» αυτός είναι «μέσα».

Αυτό, για τον κ. Καραμπελιά. σημαίνει «ρή­ξη» με όλα τα μέτωπα. Και «Ρήξη» έλεγαν το περιοδικό που εξέδιδε από το 1979 μέχρι το 1993, όπως και «Ρήξη» λέει τη μηνιαία εφημερίδα που εκδίδει τώρα. Μια «ρήξη», όμως. που πρέπει να γίνει «Άρδην» (δηλαδή, ολοκληρωτικά), όπως ονομάζει και το διμηνιαίο περιοδικό που εκδίδει από το 1995 μέχρι και σήμερα. Και το πιστεύει ακράδαντα αυτό, καθώς ο ελληνισμός περνάει τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του. επειδή έχουμε έλλειψη ηγετών εξαιτίας της απουσίας οράματος, καθώς χωρίς όραμα ο Έλληνας δεν μπορεί να δημιουργήσει.

Γεννημένος το 1946 στη Δύμη της Κάτω Αχαΐας, από το 1964, φοιτητής της Ιατρικής ακόμη, συμμετείχε στη Νεολαία Λαμπράκη, αλλά μετά το 1967 σπούδασε Οικονομικά στη Γαλλία, συμμετέχοντας ενεργά στο αντιδικτατορικό κίνημα και στο «Μάη του ’68» σε ελληνικές και γαλλικές οργανώσεις, γράφοντας και τα πρώτα του βιβλία στη Γαλλία, αλλά το 1980, μαζί με φίλους του δημιουργεί τις «Εναλλακτικές Εκδόσεις», από τις οποίες έχουν εκδοθεί πάνω από 120 τίτλοι.

Στο δεύτερο όροφο ενός παλιού οικήματος στην «καρδιά» των Εξαρχείων, όπου στεγάζονται από τότε οι «Εναλλακτικές Εκδόσεις», τον συνάντησα για μια «εναλλακτική» συνέντευξη, όπως αυτή που ακολουθεί:

Από την πρώτη ημέρα ταχθήκατε κατά του Μνημονίου. Μπορείτε να μας πείτε τι θα γινόταν χωρίς αυτό;

«Πιστεύω ότι το Μνημόνιο ήταν κάτι που επε­βλήθη στην Ελλάδα χωρίς να υπάρχει λόγος ανωτέρας βίας. Είναι μια «ιστορία» που «έστησε» ο Γιωργάκης, ο οποίος δεν είναι μόνο βλαξ, αλλά όπως τον έχω αποκαλέσει, είναι «δόλιος βλαξ» και ελπίζω πως θα τον συναντήσουμε στη συνέχεια ο ελληνικός λαός, γιατί μας χρωστάει!

Το Μνημόνιο, λοιπόν, έγινε με σχεδιασμό και πλέον διαθέτουμε όλα τα στοιχεία που το αποδεικνύουν. Ο  Στρος Καν έχει ήδη μιλήσει, τα μέτρα που πήραν ώστε να «φουσκώσει» το έλλειμμα, τα μέτρα που δεν πήραν τον Οκτώβριο του 2009 και μετά, το ότι δεν δανείστηκαν μέχρι το Γενάρη ή και Φλεβάρη ακόμη του 2010. που τα spreads ήταν χαμηλά και, επομένως, έχουμε σαφή σχεδιασμό για να πάει η Ελλάδα σε Μνημόνιο, στο ΔΝΤ και στα μέτρα που εφαρμόστηκαν. Και για ποιο έγινε; Απλούστατα, για να επιβάλει μέτρα λιτότητας, τα οποία, στην κατάσταση που βρίσκονταν η ελληνική οικονομία και η παγκόσμια κρίση, ήταν πλέον αναπόφευκτα. Δηλαδή, αυτό που έλεγε ο Κώστας Καρα­μανλής πριν, ότι θα παγώσει τους μισθούς κ.λπ., καθώς και αυτός, στην τελευταία θητεία του, στα οικονομικά τα είχε κάνει μπάχαλο, ήταν απολύτως λογικό πως θα συνέβαινε. Οπωσδήποτε θα είχαμε μια κρίση, Δεν λέει κανείς το αντίθετο. Όμως επειδή ο «δόλιος βλάξ» Γιωργάκης δεν μπορούσε να επιβάλει αυτά τα μέτρα με βάση τη λογική που είχε το κόμμα του και τα κοινωνικά στρώματα που τον στήριζαν, έπρεπε να εμφανιστούν ως επιβολή από άλλες δυνάμεις. Γι’ αυτό στήθηκε όλη αυτή η «ιστορία», για να πάμε στο Μνημόνιο, ενώ δεν υπήρχε κανένας λόγος να γίνει αυτή η προσαρμογή με τέτοιο δρακόντειο τρόπο».

Δηλαδή, πώς θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε την κρίση του χρέους;

«Κυρίαρχο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι έχουμε φτιάξει μια οικονομία εντελώς παρασιτική, που δεν παράγει τίποτα. Από τη στιγμή που έχουμε ένα τέτοιο μοντέλο και άρα φτιάχτηκε και ένα αντίστοιχο καταναλωτικό, έπρεπε να υπάρξουν μέτρα προσαρμογής προς μια παραγωγική κατεύθυνση, γεγονός που δεν κάνουν, εδώ και χρόνια, οι ελληνικές κυβερνήσεις. Μάλιστα, κάνουν το ακριβώς αντίθετο.

Άρα,  φτιάξαμε ένα μοντέλο «παρασίτων», που στηρίζονταν, ιδιαίτερα από μια στιγμή και μετά -τη λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» τη δεκαετία του ’90-, στο φτηνό εργατικό δυναμικό των ξένων. Έτσι έριξαν τον πληθωρισμό -αυτό το «θαύμα του Σημίτη». Όπως το αποκάλεσαν-, μας έβαλαν στο ευρώ ψηλά, δηλαδή η αντιστοιχία ήταν έτσι ώστε να εμφανιστεί μείωση του ελλείμματος και αύξηση του ΑΕΠ. με αποτέλεσμα να ανέβουν οι τιμές σε βαθμό… κακουργήματος. Το ζήτημα, όμως. είναι ότι είμαστε «φυλακισμένοι στο ευρώ», ενώ δεν έπρεπε να είχαμε μπει καν.

Έτσι. λοιπόν, η κρίση του χρέους -για να έρθω στην ερώτησή σας- θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί στην αρχή με χαμηλότοκο δανεισμό κυρίως από άλλες πηγές, όπως η Κίνα ή η Ρωσία, και από εκεί και πέρα να αρχίσουμε μια προσαρμογή μείωσης δαπανών, της σπατάλης και της απίστευτης διαφθοράς».

Γιατί θεωρείτε ότι οι δύο τελευταίες κυβερνήσεις κορόιδεψαν και συνεχίζουν να κοροϊδεύουν το λαό;

«Κοιτάξτε, για την πρώτη τι να πούμε; Θεωρώ ότι ο Γιωργάκης μας ενέπαιξε και αυτό είναι πλέον αυταπόδεικτο. Μας οδήγησε εκεί και ότι αυτοί οι άνθρωποι τολμούν ακόμη και εμφανίζονται και «παρελαύνουν» και τους χειροκροτούν, αλλά και διαμαρτύρονται μετά γιατί ο κόσμος τους… γιαουρτώνει, είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει. Με άλλα λόγια, η ανοχή του ελληνικού λαού είναι τεράστια, όταν σκεφτεί κανείς πως μέσα σε μια νύχτα, κυριολεκτικά, απρόκλητα –κι αυτό το «απρόκλητα» είναι που έχει δημιουργήσει τη μεγάλη κρίση στους Έλληνες-, εκεί που κοιμόσουν στον καναπέ, πέρασες σε τριτοκοσμικό επίπεδο οικονομίας και κοινωνίας!»

Πιστεύετε ότι αν καθίσουν στο εδώλιο οι υπαίτιοι, θα υπάρξει «εξιλέωση» στα μάτια του λαού για τη ζημιά που έκαναν;

«Στο εδώλιο, σαφώς, και πρέπει να καθίσουν. Βέβαια, η ζημιά που μας έκαναν είναι ανεπανόρθωτη. Πρώτον, είναι για πολλές γενιές Ελλήνων και, δεύτερον, έγινε σε επίπεδο εξάρτησης. Δηλαδή, η Ελλάδα έγινε μεμιάς «αποικία» των Γερμανών, σύμφωνα με το σχέδιο τους. Έτσι, και με αυτή την έννοια, στο εδώλιο πρέπει να καθίσουν και πιστεύω ότι, εντέλει, παρ’ όλες τις «κομπίνες» που στήνουν για να τη γλιτώσουν, κάποιοι δεν θα το αποφύγουν, καθώς το «σύστημα» έχει ανάγκη κάποια στιγμή να τα φορτώσει σε κάποιους».

Μιλήσατε για το «σχέδιο των Γερμανών» σε βάρος μας. Μας το αναλύετε;

«Είναι σαφές. Η πολιτική που ακολούθησε η Γερμανία τα τελευταία χρόνια συνίστατο σε μια προσαρμογή. Έκανε μια εσωτερική μείωση του κόστους εργασίας, την ώρα που ανέβαινε στις υπόλοιπες χώρες, και στήριξε την ανάπτυξη όχι στην εσωτερική κατανάλωση, αλλά στις εξαγωγές. Η Γερμανία, μέσα σε 10 χρόνια, υπερδιπλασίασε τις εξαγωγές και έφτασε να γίνει η πρώτη χώρο στις εξαγωγές στον κόσμο. Τώρα την πέρασε η Κίνα. Δηλαδή, έφτιαξε ένα μοντέλο που δεν στηρίζεται στην εσωτερική κατανάλωση, αλλά στην κατανάλωση των άλλων χωρών. όπως και στη δική μας. Αυτό το μοντέλο, λοιπόν, για να μπορέσει να το διατηρήσει, έχει ανάγκη για μετανάστες, τους οποίους και δεν θέλει για λόγους κοινωνικούς και πολιτικούς στη χώρα μας, οπότε έχει ανάγκη για μια ζώνη εκτός Γερμανίας, την οποία να μεταβάλει σε ζώνη χαμηλού κόστους για να παράγει για πάρτη της.

Το πρώτο στάδιο αυτής της οικονομικής πολιτικής ήταν οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης, τις οποίες και αποικιοποίησε κανονικά. Η τελευταία ζώνη είναι αυτή των Βαλκανίων. Και τι θέλουν οι Γερμανοί να πάρουν από εμάς; Τον ήλιο! θέλουν να μας κάνουν τουριστικό παράρτημα και να πάρουν τα σπίτια μας για να μένουν οι Γερμανοί συνταξιούχοι. Άρα, θέλουν να μεταβάλουν την Ελλάδα σε μια περιοχή χαμηλού κόστους, γι’ αυτό και αν βγαίναμε από το ευρώ. δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα. Αν δεν υπήρχαν άλλοι συσχετισμοί, όπως οι Αμερικανοί που θέλουν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη για καθαρά λόγους πολιτικής επιρροής, θα είχαμε ήδη φύγει από το ευρώ. Μόνο οι πολιτικοί συσχετισμοί, δηλαδή ο αγγλοσαξονικός παράγον­τας. που δεν το ήθελαν, μας κράτησε μέσα. Αυτό δεν σημαίνει πως αύριο δεν θα αλλάξουν πάλι. γιατί μας έχουν καταντήσει «δουλοπάροι­κους» του εξωτερικού!»

Είσαστε ικανοποιημένος από τη στάση της κοινωνίας απέναντι στο Μνημόνιο ή πρέπει να γίνει και κάτι ακόμη;

«Η στάση της κοινωνίας μοιάζει με τη στάση κάποιου που ξύπνησε από βαθύ ύπνο! Και αυτό έχει να κάνει και με το «απρόκλητο» που σας είπα πριν. Δηλαδή, δεν έγινε μια διαδικασία τέτοιας προσαρμογής και του κόσμου σ’ αυτή την κατάσταση. Του ήρθε ξαφνικά και από εκεί που βρισκόταν με τις 300 κάρτες, τα πέντε κινητά, τα δυο Ι.Χ. κ.λπ. βρέθηκε σε μια κατάσταση… ζούγκλας, να χρωστάει τα μαλλιοκέφαλά του και να βιώνει μια κατάσταση πανικού.

Έτσι. όλες οι πρώτες αντιδράσεις μπορούμε να πούμε ότι ήταν θετικές. Ο κόσμος, δηλαδή, αποδεσμεύτηκε, σε μεγάλο βαθμό, από τα κόμματα και τους πολιτικούς και προσπάθησε με το «να βρούμε μια λύση τώρα» ή το «να φύγουμε από το ευρώ και να γυρίσουμε στη δραχμή» ή και ακόμη με το «ένας σωτήρας θα μας σώσει». Χωρίς να υπολογίζει ότι στο ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν υπάρχει «σωτήρας»! Με άλλα λόγια, το σύστημα της ελίτ στην Ελλάδα είναι τόσο διεφθαρμένο, που δεν έχει τη δυνατότητα να προτείνει λύσεις από μέσα. Και θα το δείτε ότι. τα επόμενα χρόνια, η πολιτική κρίση θα βαθαίνει και θα αποσυντεθούν όλα τα κόμματα, το ένα μετά το άλλο. Για να βγουν πέρα αυτά τα μέτρα θα φθείρουν όλο το πολιτικό σύστημα, χωρίς ακόμη να υπάρχουν φωνές και λύσεις αξιόπιστες απέναντι στην κρίση. Και γιατί αυτό; Γιατί δεν έχει μείνει τίποτα! Γιατί αυτή η κρίση σοβεί από το ’90. ουσιαστικά, καθώς και τότε είχαμε ήδη μια γενική κατάρρευση και το σύστημα πήρε 20 χρόνια τράτο. Γιατί; Γιατί έγινε η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση». Κατέρρευσε το ανατολικό «μπλοκ» και «φτιάχτηκε» η δυνατότητα επιβίωσης του μοντέλου για επιπλέον 20 χρόνια!

Αυτά όμως τα 20 χρόνια κράτησαν, απλώς τους ίδιους ανθρώπους, οι οποίοι θα έπαιρναν την έξοδο από το πολιτικό και πνευματικό προσκήνιο εκείνη την περίοδο, άλλα 20 χρόνια. Γι’ αυτό και ο κόσμος είναι, σε μεγάλο βαθμό, σε απελπισία. Ο ελληνικός λαός αντέδρασε. Δεν έχει, όμως, αντιδράσει οργανωμένα, συστηματικά και με σχέδιο. Αυτό είναι άλλο θέμα».

Ζητείται ρήξη για να αλλάξει το σκηνικό. Μας λέτε πώς μπορεί να γίνει αυτό;

«Ναι. Σας είπα ότι πρέπει να πιστέψει ο κόσμος πως πρέπει να βγάλει νέες δυνάμεις από μέσα του, πως δεν υπάρχουν «σωτήρες», πως το παλιό πολιτικό σκηνικό -ακόμη και οι καλύτεροι – έχει «σκοτώσει τη μάνα του» και έχει «κάψει τα χαρτιά του». Άρα, ζητείται μια ρήξη συνολική. Δηλαδή, η Ελλάδα πρέπει να μπει σε μια «επανάσταση». Και όταν λέω «επανάσταση», δεν εννοώ ότι. σώνει και καλά, θα γίνει με «φισεκλίκια» και με το «πιάστε τα άρματα, να βρούμε το δίκιο μας»! Θα είναι μια ρήξη ριζική με ένα μοντέλο που ήταν σε απόλυτη εξάρτηση του πολιτικού και διανοούμενου προσωπικού. Θέλω να πω ότι είναι όργια αυτά που γίνονται στην Ελλάδα κι επομένως πρέπει να γίνει μια συνολική ρήξη. Και αυτή θέλει να οργανωθεί και θέλει όραμα. Και το βασικό πρόβλημα στους Έλληνες σήμερα είναι ότι δεν έχουν όραμα. Και οι Έλληνες χωρίς όραμα είναι ο χειρότερος λαός».

Ο Άγιος Τσε Γκεβάρα του ζωγράφου Γιάννη Γίγα (Θωμά) άλλα έργα του στο http://www.prosopa.eu)

Ωραία, λοιπόν, να κάνουμε επανάσταση, αλλά μετά τι γίνεται;

«Σας απαντώ με το εξής_: ποια στρατηγική πρέπει να έχει η Ελλάδα στο σημερινό κόσμο_; Θα έπρεπε να έχει ως άξονα της πολιτικής της τα Βαλκάνια. Στα Βαλκάνια ζούμε, δεν ζούμε στις Βρυξέλλες. Έπρεπε να κοιτάζει πώς θα παίξει ένα ρόλο μεταξύ ανατολικής και δυτικής Ευρώπης. Και μπορεί αυτό να μην το κάναμε, αλλά γλιτώσαμε μία από τις καταστροφές, που, ευτυχώς δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει ο Γιωργά­κης: να μας εντάξει στην Τουρκία, να ξεπουλήσει απόλυτα την Κύπρο, να κόψει το Αιγαίο στη μέση, όπως έκοψε τις σχέσεις με τη Ρωσία. Και δεν είναι τυχαίες αυτές οι κινήσεις. Η κόντρα της Τουρκίας με το Ισραήλ για ένα διάστημα μπέρδεψε τους Αμερικανούς, μπέρδεψε όλα τα πλάνα τους και, επομένως, δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει αυτές τις στρατηγικές. Θυμάστε τότε τι έκανε. Έκανε «κοινό υπουργικό συμβούλιο» με τον Ερντογάν! Θέλω να πω ότι η πολιτική του ΓΑΠ πήγαινε και στα δύο μέτωπα. Στο ένα μέτωπο δεν μπόρεσε…

Το ζήτημα λοιπόν, είναι βαλκανική πολιτική, άνοιγμα προς την ανατολική Ευρώπη, μια Ευρώπη «ισορροπημένη» μεταξύ Ανατολής και Δύσης και σε μια τέτοια Ευρώπη η Ελλάδα θα είχε ρόλο. Επομένως δεν μιλώ για μια πολιτική που να λέει «να φύγω τώρα από την Ε.Ε.», αλλά για μια πολιτική του «πρέπει να μείνω, γιατί δεν θέλω να παραδοθώ στην Τουρκία»».

 

Πολλοί ισχυρίζονται ότι λείπουν οι πνευματικοί ταγοί από τη χώρα σήμερα. Συμφωνείτε ή όχι;

«Συμφωνώ απόλυτα. Γιατί οι πνευματικοί τα­γοί, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, καθώς υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι ακόμη που κρατούν μια στάση, μπήκαν στο σύστημα. Αυτό είναι το φοβερό που συνέβη στη Μεταπολίτευση, επειδή οι άνθρωποι, που παλιά αντιστέκονταν, μπήκαν στην εξουσία και βολεύτηκαν, οπότε και σιώπησαν. Μάλιστα, από ένα σημείο και μετά έκαναν και πολλά χρήματα. Και πισίνες σε βιλάρες και πολλά ευρωπαϊκά προγράμματα, επομένως, έπαψε η κριτική τους διάθεση. Αμβλύνθηκε ο έντιμος χαρακτήρας των απόψεών τους. Αλλά δεν βγήκε, δυστυχώς, νέα γενιά. Αν πάρεις τους πνευματικούς ανθρώπους σήμερα, είμαστε ακόμη στη γενιά του ’60 και του ’70. Δεν μπόρεσε να δημιουργήσει νέους, με αποτέλεσμα να έχεις σήμερα ανθρώπους, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, που έρχεται από τη γενιά της Αντίστασης, να είναι αυτός που προσπαθεί να περάσει ένα μήνυμα. Κι έχουμε ανθρώπους της δικής μας γενιάς, όπως ο Διονύσης Σαββόπου­λος. να έχουν φθαρεί τόσο, που δεν αναγνωρίζεις πια. ή άλλους που δεν μπορούν πια. Βλέπετε πού κατάντησε ο Γιώργος Νταλάρας και πώς αντιμετωπίζεται από τον κόσμο».

Είναι πια σε δυσμενή θέση οι πολίτες, αφού την ώρα που φτωχοποιούνται τους λείπει και ο κοινωνικός ηγέτης που θα τους καθοδηγήσει;

 «Είναι απολύτως έτσι. Δηλαδή, έχουμε έλλειψη ηγεσιών και πρέπει να διαμορφωθούν, γιατί η Ελλάδα είναι η πιο δύσκολη χώρα στον κόσμο. Είμαστε και Ανατολή και Δύση και Βορράς και Νότος και ανεπτυγμένοι και υπανάπτυκτοι και στην Ευρώπη και από δω και αντιμετωπίζουμε προβλήματα γεωγραφικής επιβίωσης. Ο ελληνισμός σήμερα περνάει τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του. Αν δεν κάνουμε μια συνολική ανατροπή -και γι’ αυτό λέω επανάσταση, γιατί θα είναι ρήξη με όλα- με το μοντέλο, θα είναι πολύ δύσκολο να υπάρχουμε τον επόμενο αιώνα!»

 Έρχονται εκλογές. Πώς βλέπετε την εξέλιξη των πραγμάτων μετά την κάλπη;

«Η εξέλιξη των πραγμάτων μετά την κάλπη πιστεύω ότι θα μας φέρει σε υποχρεωτική συγκυβέρνηση. Ακόμη και να έβγαινε η Ν.Δ. αυτοδύναμη, θα έχει ανάγκη από «στηρίγματα» συγκυβέρνησης για να μπορέσουν να περάσουν τα θηριώδη μέτρα που έρχονται. Σίγουρα θα έψαχνε να βρει «συνενόχους». Πιστεύω ότι, υποχρεωτικά, το «κίνημα αλληλεγγύης» που εμφανίστηκε στην Ευρώπη, δεν είναι κίνημα προς την Ελλάδα, αλλά φαίνεται πως οι Ευρωπαίοι αρχίζουν και αλλάζουν την εικόνα του τι γίνεται. Αρχίζουν και… ψυλλιάζονται κι αρχίζουν να ετοιμάζονται για τη δική τους τη σειρά. Έτσι, οι αλλαγές που θα έχουμε στη Γαλλία και αλλού μπορούν να επιτρέψουν σε μια κυβέρνηση, που να μην είναι και τόσο «πουλημένη» όσο αυτή του Γιωργάκη, να κάνει κάποια «μέτωπα» στο εσωτερικό της Ευρώπης για να γίνουν κάποιες προσαρμογές. ώστε να οδηγηθούμε ακόμη και σε αλλαγές του συγκεκριμένου Μνημονίου.

Ωστόσο, σίγουρα θα γίνουν και άλλες εκλογές, γιατί πιστεύω ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο, όπως το 1989-1993, καθώς τελειώνει μια ιστορική εποχή, οπότε βλέπω ότι θα υπάρξουν σχήματα που θα μπορούν να εκφράσουν τον ελληνικό λαό τα επόμενα χρόνια».

Πώς θα είναι η επόμενη ημέρα με τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή;

«Αυτό που έχουν καταφέρει, κυρίως η Αριστερά, αλλά και η κυβερνητική Δεξιά, μεταβάλλοντας τη χώρα σε ξέφραγο αμπέλι, είναι να συντηρήσουν ακροδεξιά στοιχεία. Και έχουν ευθύνη και οι δύο. γιατί η νεοφιλελεύθερη αντίληψη έλεγε πως «πρέπει να έχουμε φτηνά μεροκάματα, γι’ αυτό αφήστε τους ξένους να έρθουν» και σ’ αυτό «παγιδεύτηκαν» πολλοί Έλληνες, καθώς πολλοί από εμάς χρησιμοποίησαν τον «φτηνό» Αλβανό, που έριξε τα μεροκάματα. Από την άλλη πλευρά, είχαμε και την ιδεολογία της Αριστεράς, που έλεγε «να έχουμε μια κοινωνία χωρίς σύνορα», που ήρθαν να συγκλίνουν στο αποτέλεσμα να βρεθεί η χώρα στο μεγάλο πέρασμα της λαθρομετανάστευσης. Αυτό εξέθρεψε τη Χρυσή Αυγή. Αν και δεν πιστεύω ότι θα τα καταφέρει και αυτή τη φορά να μπει στη Βουλή, ωστόσο διαφαίνεται μια ισχυρή πιθανότητα, αν δεν συνειδητοποιήσουν όλοι ότι «εδώ δεν παίζουμε»!»

Να κλείσουμε με κάτι προσωπικό. Άλλοι σας είπαν τρομοκράτη, άλλοι σας χαρακτήρισαν αναρχικό, τώρα, με το τελευταίο σας βιβλίο, «Συνωστισμένες στο Ζάλογ­γο», σας φόρεσαν και το μανδύα του εθνικιστή. Τελικά, τι πιστεύετε πως είστε;

«Πιστεύω πως είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος, προφανώς, έχει αριστερές καταβολές, αλλά. επειδή έχει δει το αδιέξοδο της Αριστεράς, έχει καταλήξει σε ορισμένες απόψεις και αυτές μου υπαγορεύουν ότι πρέπει να συνδυάσω την κοινωνική ισορροπία, την οικολογική διάσταση, την εθνική ταυτότητα και τη δημοκρατία. Όποια πρόταση. λοιπόν, έχει και τα τέσσερα αυτά στοιχεία μαζί. εγώ είμαι «μέσα». Κι αυτό. γιατί δεν μπορεί να υπάρξει λαός χωρίς το δικό του κράτος, τη δική του ταυτότητα και τη δική του Ιστορία. Εκεί δίνω τη «μάχη» μου. Εξάλλου, πάντα δίνω τη «μάχη» μου εκεί που είναι το κέντρο της αντιπαράθεσης. Και από τη δεκαετία του ’90 και μετά το κέντρο αντιπαράθεσης στην Ελλάδα πήρε τη μορφή της υποταγής στη νέα τάξη και στην παγκοσμιοποίηση. Ε. λοιπόν, είμαι στο κέντρο αυτής της αντιπαράθεσης και γι’ αυτό είναι οι ίδιοι αυτοί που με έλεγαν -αν και δεν υπήρξα ποτέ- τρομοκράτη, με αυτούς που με λένε αναρχικό και τώρα με χαρακτηρίζουν εθνικιστή».

http://ardin-rixi.gr/archives/5556

Προτάσεις για εθνική–κοινωνική–πολιτική και οικονομική αναγέννηση

 Το κείμενο συντάχθηκε στην διάρκεια της άνοιξης και του καλοκαιριού του 2011, ενώ οι αγανακτισμένοι της πλ. Συντάγματος και αλλού, κραύγαζαν την οργή του λαού. Ήταν σκέψεις και ιδέες, που καταγράφηκαν κατά την διάρκεια των γεγονότων και της ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον. Δεν διεκδικούν κάποια πρωτοτυπία, αντίθετα είναι τόσο απλοϊκές στην σύλληψη τους, που απορείς, για την ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, να εκφραστούν ανάλογα και κυρίως να κάνουν έργα τα λόγια ή μήπως δεν πρόκειται για ανικανότητα; Σκεφτείτε, διαβάστε και η ευθύνη μπροστά στην κάλπη…μόνο δική σας!

Δ.Π.

Η ώρα έχει έρθει για εμάς, να αποφασίσουμε πως θέλουμε

τα παιδιά μας και οι επόμενες γενιές να μας θυμούνται.

(δεν θυμάμαι που το διάβασα αλλά με εκφράζει απόλυτα)

 

Ανάγκη να διαμορφώσουμε μία πρόταση πολιτικά ρεαλιστική ώστε να αντιμετωπίσουμε την οικονομική, πολιτική κατοχή και τελικά την σχεδόν σίγουρη απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας από τους διεθνείς τοκογλύφους και τους εγχώριους συνεργάτες τους.

 

Μία πολιτική πρόταση με βραχυπρόθεσμους πρακτικούς στόχους και μακρoπρόθεσμο σχεδιασμό. Ένα σχέδιο για να μας οδηγήσει σε μία ζωντανή κοινωνία πολιτών, την οποία θα χαρακτηρίζει η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη, η μέριμνα και η πρόβλεψη. Μία κοινωνία η οποία θα ενώσει τους έλληνες και θα αναδείξει τα ταλέντα τους σε μία νέα πνευματική, πολιτική και οικονομική ανάπτυξη και τελικά στην εθνική αναγέννηση. Η έλλειψη εθνικής συνείδησης καθιστά κάθε λαό ευάλωτο.

 

 

Ποια είναι η πρόταση μας.

 

1. Δημοψήφισμα με αίτημα για Συντακτική εθνοσυνέλευση και ερώτημα εφαρμογής ή όχι του Μνημονίου. Έναρξη Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους. Παράλληλα επιδιώκουμε με άλλους εταίρους να αναλάβει η ΕΕ, μέσω της ΕΚΤ, την διαχείριση του συνόλου του δημοσίου χρέους των ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες πλήττονται, με στόχο την επίτευξη καλύτερων όρων δανεισμού, απομακρύνοντας τις τράπεζες από την θέση του ενδιάμεσου μεταξύ κρατών και Ευρωπαϊκής τράπεζας.   

 

2. Διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων και επανεκτίμηση της χρησιμότητας τους μέσα σε ένα πραγματικά δημοκρατικό πολίτευμα. Ο κομματικός αγώνας για επιβίωση και κυριαρχία στο αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα, τα μετατρέπει σε μηχανισμούς παραγωγής διαφθοράς, πολιτικών παθών και ψεύδους. Στα πλαίσια εξυγίανσης του δημόσιου βίου να ελεγχθούν κυρίως φορολογικά και να καταλογιστούν τα ελλείμματα και τέλος να επιστραφούν στο δημόσιο ταμείο των παράνομα προεισπραχθέντων κρατικών επιχορηγήσεων. Σε περίπτωση διάλυσης τους να είναι υπόχρεοι των χρεών κατά σειρά ευθύνης οι διατελέσαντες αρχηγοί, βουλευτές, κομματικά στελέχη και εγγεγραμμένα μέλη τους.

Περιορισμό της εκλογής των βουλευτών σε δύο ή τρεις θητείες, με δικαίωμα ανάκλησης τους με συγκεκριμένο αριθμό υπογραφών.

Εξομοίωση των βουλευτικών παροχών με τους ανώτερους του δημόσιου τομέα, εξορθολογισμό των λοιπών παροχών και κατάργηση των βουλευτικών συντάξεων με αντικατάσταση τους με τις αντίστοιχες των ασφαλιστικών ταμείων τους.

Άμεση κατάργηση του νόμου περί μη ευθύνης υπουργών και της δικαστικής ασυλίας των βουλευτών.

Ασυμβίβαστο βουλευτικής και υπουργικής ιδιότητας.

Υιοθέτηση ενιαίας λίστας υποψηφίων βουλευτών ανεξάρτητα του πολιτικού χώρου από τον οποίο προέρχονται, με βάση το σκεπτικό, πως αφού οι κοινωνικοί εταίροι συνυπάρχουν, συμβιβάζονται και συνεργάζονται, αντίστοιχα οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι υποχρεούται να λειτουργούν αντίστοιχα και μακριά από κομματικές αντιπαραθέσεις και ιδεοληψίες .

Η ανάδειξη νέων προσώπων μέσα από διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας από την βάση έως τα υψηλότερα επίπεδα διακυβέρνησης με συμμετοχή όσων καλύπτουν τις οριζόμενες από το νόμο προϋποθέσεις και μικρής διάρκειας θητείες είναι βασική προϋπόθεση εξυγίανσης της πολιτικής ζωής και αναζωογόνησης της ελληνικής κοινωνίας.

 

3. Αφαίρεση δικαιώματος εκλογής ή διορισμού σε δημόσιες υπηρεσίες, για τα επόμενα 10 χρόνια, όσων αναμίχθηκαν στο δημόσιο βίο ή προκάλεσαν με την στάση ζωής τους (πολιτευτές, βουλευτές, κομματικά στελέχη, συνδικαλιστές, δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι, εθνικοί εργολάβοι, εμπορικοί αντιπρόσωποι, διοικητές τραπεζών, ασφαλιστικών ταμείων, καλλιτεχνών, κ.α.) τα τελευταία 30 χρόνια έως σήμερα και των συγγενών τους έως β΄ βαθμού, – γιατί αν δεν είναι οι άμεσα υπεύθυνοι για την διαφθορά, οπωσδήποτε σίγουρα την ανέχτηκαν εφόσον δεν την κατήγγειλαν και δεν είχαν την πολιτική ευθιξία και αξιοπρέπεια να παραιτηθούν των θέσεων και των προνομίων τους.

Παράλληλα η δήμευση των κινητών και ακινήτων περιουσιακών στοιχείων δικών τους και της οικογένειας τους, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όσων δεν καλύπτονται με τον έλεγχο του πόθεν έσχες, από ορκωτούς λογιστές υπο την εποπτεία εκλεγμένων δικαστών, είναι μία από τις προϋποθέσεις εξυγίανσης του δημόσιου βίου και ικανοποίησης του περί δικαίου αισθήματος.

 

4. Δικαίωμα εκλέγειν για όλους τους έλληνες πολίτες και των δύο φύλων από 20 ετών και άνω, οι οποίοι έχουν εκπληρώσει τη στρατιωτική και για ειδικές περιπτώσεις την κοινωνική θητεία τους, επαναλαμβάνω έλληνες πολίτες και των δύο φύλλων, και εκλέγεσθαι από 30 ετών και άνω με προϋπόθεση επαγγελματικής εμπειρίας, για να μην επιτρέψουμε ξανά την δημιουργία επαγγελματιών πολιτικών εναλλακτικά η επιλογή της κλήρωσης συνάδει με τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.

 

5. Οριστική κατάργηση περιφερειών και ενίσχυση των τοπικών δήμων με βάση την ελληνική κοινοτική παράδοση από την αρχαιότητα έως την ανεξαρτησία του 1821. Η Ελλάδα κατέχει πολύ μικρή έκταση για να δικαιολογείται ο οριζόντιος και κάθετος κατακερματισμός σε περιοχές και επίπεδα εξουσίας.

 

6. Επανασύνδεση των ελλήνων του εξωτερικού με την μητρόπολη και γενική ατέλεια σε πιθανές επενδύσεις ή μετεγκατάσταση επιχειρήσεων τους στην πατρίδα. 

 

7. Στελέχωση του σώματος των Δικαστών με κλήρωση προσώπων για 3ετή θητεία, τα οποία θα διαθέτουν επαρκή επαγγελματική εμπειρία ως δικηγόροι ή κατά περίπτωση άλλων ειδικοτήτων. Με τον τρόπο αυτό θα καλυφτεί το έλλειμμα απονομής δικαιοσύνης, που έχει παγιωθεί πλέον. Η προοπτική είναι οι δικαστές να εκλέγονται για συγκεκριμένες χρονικά θητείες από νομικούς οι οποίοι ασκούν την δικηγορία.

 

8. Εθνικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων, των φυσικών πόρων και των τραπεζών με παράλληλη αναδιαμόρφωση του τραπεζικού συστήματος και την μετατροπή τους σε μοχλούς ανάπτυξης της οικονομίας. Ιδιαίτερη έμφαση στην Αγροτική τράπεζα, Εθνική, Ταχ. Ταμιευτήριο, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ.

 

9. Αναδιοργάνωση της αγροτικής και αλιευτικής παραγωγής, της ναυτιλίας και του τουρισμού, του μικρομεσαίου εμπορίου και βιοτεχνίας, της επιστημονικής έρευνας και της πανεπιστημιακής – επαγγελματικής εκπαίδευσης καθώς και της παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Ο στόχος του 30 – 40% της καταναλωμένης ενέργειας να προέρχεται από ΑΠΕ είναι εφικτός για τα κλιματολογικά δεδομένα της χώρας.

 

10. Η οικονομική ανάπτυξη προϋποθέτει κοινωνική και εθνική ασφάλεια, δηλαδή αξιόμαχο στρατό και εκπαιδευμένα σώματα ασφαλείας, αντίστροφα η ισχυρή οικονομία δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μία δυναμική εξωτερική πολιτική και αποτελεσματική εθνική άμυνα. Οι στρατιωτικές προμήθειες θα αποτελούν  εργαλείο ανάπτυξης της ελληνικής βιομηχανικής παραγωγής και όχι μέσο αύξησης των ελληνικών καταθέσεων στην Ελβετία και αλλού.

 

11. Ανακήρυξη της ουδετερότητας της Ελλάδας σε ένα πολυπολικό περιβάλλον και εκμετάλλευση της γεωπολιτικής – γεωοικονομικής θέσης της στα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο και την Μαύρη Θάλασσα. Προσοχή όμως δεν προτείνουμε την μείωση των εξοπλισμών, αλλά την ελληνοποίηση τους μέσω της αύξησης της ελληνικής προστιθέμενης αξίας τους. Με συμμαχίες και συνεργασίες (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία) στη βάση του εθνικού συμφέροντος  το οποίο το περιγράφουν οι λέξεις ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ – ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ – ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ – ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Οι προτάσεις χρειάζονται εξειδίκευση, εμβάθυνση και συμπλήρωμα αλλά περιγράφουν με σαφή τρόπο κατευθυντήριες γραμμές και στόχους για την αναγέννησης της Πατρίδας. Καθήκον όλων μας είναι να τις βελτιώσουμε και να τις εφαρμόσουμε και να μην αφεθούμε άλλη μια φορά στα χέρια των ειδικών, επαναλαμβάνοντας λάθη του παρελθόντος. 

Ανακεφαλαίωση των «επιτευγμάτων» του Υφεσιακού Μνημονίου

Βομβαρδισμός αυτές τις μέρες και ενόψει των εκλογών, από τα μνημονιακά κόμματα για το τι πέτυχαν με το μνημόνιο και το PSI.

Και ενώ και οι δύο με κυνικότητα πέρασαν ρύθμιση χρηματοδότησης για τα κόμματά τους, όταν όλη η Ελλάδα στενάζει από τα χρέη του Δημοσίου προς το εσωτερικό, ενώ είναι σε εξέλιξη το κόψιμο μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών/επιδομάτων αλλά και ο φοροαρμαγεδώνας σε όλο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας.

Και οι δύο πανηγυρίζουν για το τι πέτυχαν με το Μνημόνιο αλλά και το PSI.

Είναι έτσι;

Για να ανακεφαλαιώσουμε το έργο τους:

 

• Η πολιτική που συμφωνήθηκε δεν προβλέπει μέτρα ανάπτυξης.
• Προωθεί την υποτίμηση μισθών, συντάξεων και μικρομεσαίας ιδιοκτησίας, οδηγώντας την Ελλάδα σε μια αποειδίκευση και σε μια οικονομία με χαρακτηριστικά χώρας τρίτου κόσμου.
• Προστέθηκαν 600 χιλ άνεργοι και 50% νέο χρέος στο αγγλικό δίκαιο.
• Διάλυση της Παιδείας, Υγείας και της Εθνικής Άμυνας λόγω μη χρηματοδότησης των στοιχειωδών αναγκών τους. Χαρακτηριστικά αναφέρω τα χρέη του ΕΟΠΠΥ, τα βιβλία που δεν πήγαν ποτέ και τα ανταλλακτικά για την στήριξη του υπάρχοντος πολεμικού υλικού που δεν μπορούν να αγορασθούν.
• Δεν έγινε τίποτα στο καίρια και ουσιαστικά ζητήματα που αφορούν τα έσοδα του κράτους, όπως αυτά της φοροδιαφυγής, διαφθοράς και της γραφειοκρατίας. Αντίθετα τα πράματα χειροτέρευσαν.
• Η κυβέρνηση καμαρώνει για το κούρεμα, όπως λέει των 105 δισεκατομμυρίων στα ομόλογα-χρέος. Τα πράγματα δεν έχουν έτσι όπως τα περιγράφει. Το μισό από το κούρεμα αφορά ελληνικές τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία. Κατά συνέπεια, δεν μας χάρισαν οι δανειστές μας κάποια γενικά και αφηρημένα δις.
• Έναντι του κουρέματος οι τράπεζες θα λάβουν στήριξη από το δημόσιο 50 δισεκατομμυρίων. Δηλαδή ο ελληνικός λαός δανείζεται προκειμένου να πληρώσει το κούρεμα των τραπεζών, που το εμφανίζει η κυβέρνηση ως «δώρο» των ξένων.
• Το χειρότερο βέβαια είναι το αβέβαιο μέλλον των ασφαλιστικών ταμείων που με το κούρεμα χάνουν δισεκατομμύρια χωρίς να είχαν επενδύσει σε ελληνικά ομόλογα. Και από πάνω θα βγάλουν λέει αναλογιστικές μελέτες ενώ πετσόκοψαν τα αποθεματικά τους.
• Μεγάλοι χαμένοι είναι οι μικροομολογιούχοι. Αντίθετα, οι κάτοχοι μεγάλων ποσοτήτων ελληνικών ομολόγων τα έχουν αγοράσει τους τελευταίους μήνες στη δευτερογενή αγορά στο 28-32% της αξίας τους. Το κούρεμα σε αυτούς δεν συνοδεύεται με απώλειες αφού λαμβάνουν ομόλογα που αντιστοιχούν στο 35% της αξίας των προηγουμένων, καθώς και 15% της αξίας των ομολόγων, που είχαν στην κατοχή τους, άμεσα και σε ρευστό.
• Ανάλογα καμαρώνει η κυβέρνηση και για τη νέα δανειακή σύμβαση των 130 δισεκατομμυρίων. Στην πραγματικότητα από αυτά τα 130 δισεκατομμύρια τα 35 δις είναι το υπόλοιπο από το προηγούμενο δάνειο.
• Τα 50 δις όπως ήδη ανέφερα δίνονται στις τράπεζες και τα 30 δις στους ομολογιούχους για την ανταλλαγή. Κατά συνέπεια, ουσιαστικά, τα νέα ποσά που αφορούν άμεσα την Ελλάδα, είναι πολύ περιορισμένα.
• Το 2009 το ελληνικό ΑΕΠ ήταν 235 δις και το χρέος 298,7. Το ποσοστό του χρέους ως προς το ΑΕΠ ήταν 127,1%. Δηλαδή στο ίδιο περίπου ύψος που προβλέπεται να είναι αυτό το 2020 μετά από την μεγάλη περιπέτεια που περνάμε και αφού θα έχει διαλυθεί ο εργασιακός και κοινωνικός ιστός.
• Αν αθροίσουμε τα δάνεια που έχουμε λάβει, αυτά ανέρχονται ήδη στα 205 δις (75 +130). Αν αγόραζε εξαρχής η ΕΚΤ με το ίδιο ποσό τμήμα του ελληνικού χρέους, τότε θα είχαμε χρέος προς ιδιώτες 93,7 δις. που αντιστοιχεί σε ποσοστό 39,9% του ΑΕΠ. Ανάλογα, αν το 2009 γινόταν πρώτα το κούρεμα και μετά λαμβάνονταν μέτρα, τότε θα χρέος θα ήταν 158.7 δισεκ. που αντιστοιχεί σε 53,1% του ΑΕΠ το 2009.
• Ανάλογα, ως προς τη νέα συμφωνία, ακόμα και χωρίς την ανάγκη κάλυψης των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού έως το 2013, το ποσό των 130 (μείον 50 δις για τις τράπεζες και 30 δις για τους ομολογιούχους) δεν φτάνει ούτε για την κάλυψη των κουρεμένων τοκοχρεολυσίων έως και το 2020.
• Αυτό που πολλές φορές -άλλες εσκεμμένα και άλλες ακούσια- δεν εξηγείται, είναι το πεδίο εφαρμογής του κουρέματος. Οι περισσότεροι άνθρωποι, ακούγοντας τη φράση «50% κούρεμα του ελληνικού χρέους», εύλογα σκέφτονται πως το ποσοστό αφορά στο σύνολο του χρέους της χώρας, που αυτή τη στιγμή ανέρχεται στα 366 δισεκατομμύρια ευρώ -άρα μείωσή του κατά 183 δις. Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
• Ποιους δεν αφορά : Ομόλογα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (περίπου 60 δις), δάνεια της Τρόικας (65 δις), άλλα δάνεια που έχει συνάψει το Ελληνικό Δημόσιο (περίπου 20 δις), Έντοκα Γραμμάτια του Ελληνικού Δημοσίου (15 δις), όσα ομόλογα λήγουν μετά το 2020 (άλλα 40 – 45 δις) και άλλες υποχρεώσεις προς προμηθευτές κλπ του Ελληνικού Δημοσίου (π.χ. φαρμακευτικές εταιρείες)
• Αν ένα χρέος 366 δις θεωρείται μη βιώσιμο, πόσο βιώσιμο θεωρείται ένα χρέος 291 δις;
• Το Ελληνικό χρέος είναι πλέον ΟΛΟ κάτω από το αγγλικό δίκαιο.

Συμπερασματικά, οι πολιτικές που επιλέγονται από το 2009 είναι πολιτικές ύφεσης και μονόπλευρης λιτότητας. Δεν θέτουν την Ελλάδα σε τροχιά ανάπτυξης. Αντιθέτως αυξάνουν το χρέος, το έλλειμμα και τις κοινωνικές ανισότητες.

 

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η μελέτη του CEPR(http://issuu.com/makedonas_akritas/docs/cepr_2012-2_report_of_the_greek__crisis_gr ), η Ελλάδα στο πλαίσιο του προγράμματος υιοθετεί μέτρα προκυκλικά. Δηλαδή μία αυστηρότερη δημοσιονομική πολιτική που μειώνει τη συνολική ζήτηση στην οικονομία, κάνοντάς την να συρρικνωθεί περαιτέρω. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να:

 

• μειώνει τα δημόσια έσοδα, δεδομένου ότι οι εισφορές από τους φόρους πέφτουν μαζί με το εισόδημα.
• αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες , όπως τα επιδόματα ανεργίας, που αυξάνονται αυτομάτως όταν η οικονομία συρρικνώνεται.

Αυτό καθιστά τον δημοσιονομικό στόχο ακόμη πιο δύσκολο να επιτευχθεί. Εάν το ΑΕΠ συρρικνώνεται(ύφεση), τότε η μείωση των δαπανών κατά, ας πούμε, 5% του ΑΕΠ, δεν βελτιώνει το δημοσιονομικό ισοζύγιο κατά το ίδιο ποσοστό, γιατί την επόμενη χρονιά ο παρονομαστής του κλάσματος (ΑΕΠ) είναι μικρότερος. Είναι σημαντικό να το θυμόμαστε αυτό, γιατί το Μνημόνιο επιβάλλει περικοπές δαπανών πολύ μεγαλύτερες από ό,τι δείχνει η μείωση των δαπανών όταν μετριέται ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Αυτά πέτυχαν οι σωτήρες μας.

Ζητήματα καίριας σημασίας που βοηθούν διαρθρωτικά την ανάπτυξη, η επίλυση των οποίων θα ενίσχυε δυναμικά και σε βάθος χρόνου την οικονομία, θα μείωναν τις δαπάνες και θα αύξαναν τα έσοδα, είναι ΕΠΙΤΗΔΕΣ άγνωστα και ξεχασμένα για την Τρόικα και των Μνημονιακών κυβερνήσεων. Ζητήματα που έχουν καταθέσει με μελέτες κοινωνικοί φορείς(ομοσπονδία εμπόρων) όπως:

 

• περιορισμός της γραφειοκρατίας
• ενίσχυση της διαφάνειας,
• έγκαιρη απονομή δικαιοσύνης,
• ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας,
• εκσυγχρονισμός του θεσμικού πλαισίου,
• οργάνωση και τόνωση της επιστημονικής έρευνας,
• συνεχής και υψηλού επιπέδου κατάρτιση των εργαζομένων,
• βελτίωση των υποδομών,
• ολοκλήρωση της μηχανοργάνωσης και γενικά η ψηφιοποίηση στο δημόσιο τομέα,
• δημιουργία ενός απλού και ξεκάθαρου φορολογικού συστήματος χωρίς παράθυρα και μπαλώματα
• άρση των όλων στρεβλώσεων που προκαλούνται στην αγορά από δυσλειτουργίες του κράτους και που θα μπορούσαν να λάβουν χώρα άμεσα και δίχως κόστος,

αλλά και στοιχεία που χρησιμοποιούν οι αγορές και τα κράτη παγκόσμια(World Economic Forum) όπως:

 

• Θεσμοί(Institutions): 96^η η Ελλάδα το 2012
• Υποδομές(Infrastructure): 45^η
• Μακροοικονομικό Περιβάλλον(Macroeconomic environment ): 140^η
• Υγεία και Εκπαιδευτικό Σύστημα(Health and primary education): 37^η
• Ανώτερη Εκπαίδευση και Κατάρτιση(Higher education and training): 46^η
• Αποδοτικότητα Αγορών Αγαθών(Goods market efficiency): 107^η
• Αποτελεσματικότητα της Εργασίας(Labor market efficiency): 126^η
• Ανάπτυξη Χρηματοπιστωτικής Αγοράς(Financial market development): 110^η
• Τεχνολογική Ετοιμότητα(Technological readiness): 47^η
• Μέγεθος Αγοράς(Market size): 42^η
• Εξειδίκευση Επιχειρήσεων(Business sophistication): 77^η
• Καινοτομία(Innovation): 88η.

θίχτηκαν ακροθιγώς ή και καθόλου.

 

Ένας είναι ο λόγος που ρίχνουν τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα: να διαλύσουν το κοινωνικό κράτος το οποίο 2 χρόνια τώρα στηρίζονταν στις εισφορές αυτών των μισθών. Αυτά που εφαρμόζουν σε εμάς, τα έχουν κάνει Βούλγαροι, Ρουμάνοι κλπ. Το αποτέλεσμα; ΜΗΔΕΝ.

Σιγά μην πάει επενδυτής να βάλει τα λεφτά του σε χώρες που επικρατεί τέτοια κοινωνική αναστάτωση.

 

Αυτά και σκεφτείτε όταν πάτε στις κάλπες ποιους θα ψηφίσετε και τι θα ψηφίσετε.

Υπάρχουν τρεις επιλογές σε ότι αφορά το οικονομικό πρόγραμμα:

 

 

• Συνέχιση των όρων του υφιστάμενου υφεσιακού-νεοφιλελεύθερου Μνημονίου, εντός του Ευρώ με τα αποτελέσματα που τα ζούμε όλοι μας.
• Αλλαγή των όρων και επανακαθορισμός του Μνημονίου με στόχο την Ανάπτυξη και των παραγόντων που το επηρεάζουν όπως αναφέρθηκαν πιο πριν, πάντα εντός του ευρώ
• Δραχμή και ίσως έξοδο από την ΕΕ.

Εσύ αποφασίζεις στις 6-5-2012

http://akritas-history-of-makedonia.blogspot.com/2012/04/blog-post_29.html

Αντιστεκόμενοι στη διάλυση της Ελλάδας και την εκδίωξη των Ελλήνων από την Ιστορία

Έκκληση προς κάθε ευαίσθητο Έλληνα και άνθρωπο

Ξάνθη, 1η Μαΐου 2012

Γεώργιος Π. Παύλος, Αναπλ. Καθηγητής Δ.Π.Θ., http://www.gpavlos.gr – info@gpavlos.gr

Γράφω αυτό το κείμενο με πόνο καρδιάς και ωδίνη. Ως πανεπιστημιακός δάσκαλος δεν νοιώθω καθόλου ευχάριστα να ασκώ κριτική σε συμπολίτες και συνανθρώπους μου, όταν μάλιστα αυτοί κατέχουν το αξίωμα του πολιτικού και του εκλεγμένου εκπροσώπου του λαού. Όμως, δεν μπορώ να μείνω αδιάφορος απέναντι σε μια τέτοιας διαστάσεως εθνική καταστροφή και εξαθλίωση του λαού μου, καθώς «φίλος ο Πλάτων, αλλά φιλτάτη η αλήθεια». Και όσο πιο γρήγορα, όσοι περισσότεροι δούμε την αλήθεια, τόσο ταχύτερα θα σωθεί η πατρίδα μας.
Τα δύο μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλυσοδεμένα τα ίδια -μέσω των ηγετών και των μελών των- από δεσμεύσεις προς τρίτους όπως το διεθνές τραπεζικό καρτέλ και διάφορες διεθνείς λέσχες που προωθούν την παγκόσμια διακυβέρνηση ή από βρώμικα χρήματα μέσω σκανδάλων τύπου Siemens και άλλων, αλυσοδένουν τώρα τους Έλληνες και φονεύουν την Ελλάδα.
Για όσους πιστεύουν ή προπαγανδίζουν ότι το Μνημόνιο ήταν και είναι μονόδρομος, ας δούμε τι λένε οι ίδιοι οι Γερμανοί, σύμφωνα με τον επιφανή Έλληνα οικονομολόγο Βασίλη Βιλιάρδο1, ο οποίος στο άρθρο του “Ο εχθρός της Ευρώπης” αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Ο Γερμανός ιστορικός Α. Ritschl γράφει: Η ανθελληνική υστερία των γερμανικών ΜΜΕ είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για τη Γερμανία. Η γερμανική ανάπτυξη οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο ότι τα θύματα του πρώτου και δευτέρου παγκοσμίου πολέμου παραιτήθηκαν από τις απαιτήσεις των…. Το ότι η Γερμανία οφείλει την οικονομική της άνοδο στην γενναιοδωρία των άλλων λαών δεν το έχει ξεχάσει κανείς. Ούτε οι Έλληνες. Εάν ξυπνήσουν οι Έλληνες, εάν εκλέξουν επαρκείς, ανιδιοτελείς, ικανούς, θαρραλέους πολιτικούς και διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, απαιτώντας με τη σειρά τους τα χρήματα που χωρίς καμία αμφιβολία τους χρωστάμε, και υποχρεωθούμε νομικά να εξοφλήσουμε όλες μας τις υποχρεώσεις, τότε θα μας πάρουν και τα πουκάμισά μας. Αφού με βάση τη συμφωνία του Λονδίνου οι πολεμικές αποζημιώσεις που δεν πληρώθηκαν το 1953 θα έπρεπε να εξοφληθούν σε περίπτωση επανένωσης της Γερμανίας…. Τα χρέη της Γερμανίας προς την Ελλάδα υπολογίσθηκαν πρόσφατα στα 565 δισεκατομμύρια ευρώ…. Η καλύτερη λύση σήμερα για την Ελλάδα και τη Γερμανία είναι η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού χρέους…».
«Ο Γερμανός οικονομολόγος H. Muller γράφει: Η Γερμανία μπορούσε να συμπεριφερθεί καλοπροαίρετα. Έπρεπε να κάνει όπως οι ΗΠΑ μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η Καγκελάριος όφειλε να οδηγήσει την Ε.Ε. σε ένα κοινό μέλλον…. Η διαγραφή χρεών (haircut) δεν θα βοηθούσε καθόλου την Ελλάδα…. Αντίθετα από όλα όσα λέει η Καγκελάριος, η Ελλάδα σε μια τέτοια περίπτωση θα παρέμενε για πάρα πολλά χρόνια εκτός αγορών και θα έχανε τη δυνατότητα να δανειστεί μόνη της στο μέλλον…. Για να μπορέσει η Ελλάδα να μειώσει το χρέος της θα έπρεπε να έχει πρωτογενές πλεόνασμα πάνω από 8%, κάτι που δεν έχει καταφέρει ποτέ καμία χώρα με εξαίρεση τη Νορβηγία…. Η κερδοσκοπία αναζωπυρώνεται όποτε η κρίση βαθαίνει απειλητικά…. Πολλοί στο κυβερνών κόμμα θεωρούν ότι έπρεπε να δείξουν στις αγορές… ποιος είναι το αφεντικό της Ευρώπης και της Ελλάδος…. Δεν υπήρχε καμία εναλλακτική επιλογή παρά η μεταφορά πόρων από τις πλεονασματικές προς τις ελλειμματικές χώρες τις ευρωζώνης και η δημοσιονομική και πολιτική ένωση…. Όμως αυτό δεν πουλάει και δεν φέρνει ψήφους όπως η παραδειγματική τιμωρία των Ελλήνων…. Αντί να δείξουμε αλληλεγγύη καταλήξαμε να δοκιμάζουν οι αγορές την αντοχή του ευρώ στοιχηματίζοντας στη διάλυση της ευρωζώνης…. Εάν το ευρώ καταρρεύσει η Γερμανία θα έχει την αποκλειστική ευθύνη….».

Ακόμη, ο Βασίλης Βιλιάρδος επισημαίνει: «Η Γερμανία χρησιμοποίησε το ΔΝΤ για τη βρώμικη δουλειά έχοντας άλλα σχέδια για τη συνέχεια όπως τεκμηριώνεται σήμερα από τους εκβιασμούς προς την Ελλάδα…. Εάν οι εντολείς του ΔΝΤ, δηλαδή οι αγορές, επιτεθούν στην Ιταλία, θα είναι πολύ δύσκολο να ευοδωθούν πλέον τα όποια μυστικά σχέδια της τεκτονικής κυβέρνησης της Γερμανίας και του γερμανικού καρτέλ (διακρίνοντας από την κατηγορία αυτή τους Γερμανούς πολίτες οι οποίοι υποφέρουν ήδη τα πάνδεινα)….».

Καθίσταται πλέον σαφές ότι τα δύο μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχουν εξαπατήσει τους Έλληνες υπογράφοντας το Μνημόνιο ως μονόδρομο. Διότι, ούτε η χρεοκοπία αποφεύγεται στο επίπεδο της κοινωνίας τουλάχιστον, αφού ήδη σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι σήμερα είναι άνεργοι και οι κατώτεροι μισθοί καταλήγουν στα 200 ευρώ, αλλά και διότι, χάριν των όποιων ιδιοτελών συμφερόντων όσων κρύβονται και κινούν τα νήματα πίσω από τις κλειστές πόρτες της Ιπποκράτους και της Συγγρού ή όποιες άλλες, δεν αξιοποιήθηκε καμία εναλλακτική δυνατότητα για τη σωτηρία της εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας πέραν της νέας δανειακής Σύμβασης, όπως αυτή σχεδιάστηκε και υπογράφηκε ερήμην του ελληνικού συμφέροντος από την μειοψηφική και δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου.

Μείζον έγκλημα βεβαίως, είναι ο διπλασιασμός του δημοσίου χρέους χωρίς, ταυτόχρονα, τα νέα δάνεια να χρησιμοποιηθούν για την στήριξη της ανάπτυξης και του μεσαίου επιχειρηματικού κόσμου, η ύπαρξη του οποίου είναι προϋπόθεση επιβίωσης της ελληνικής κοινωνίας, αλλά αντίθετα, για την μετάλλαξη του προηγούμενου χρέους σε μια αναβαθμισμένη και προστατευόμενη από το αγγλικό δίκαιο νέα μορφή εθνικού χρέους, με την επιπλέον δυνατότητα άμεσα εκτελέσιμης λεηλασίας και κατάσχεσης του δημόσιου πλούτου, όπως αυτό δείχνεται ακολούθως.

Έτσι, ο όρος «δολοφονικός» είναι κυριολεκτικός, αφού οι Έλληνες καταδικάζονται σε αργό θάνατο, εάν τελικά ο ελληνικός λαός δεν αντισταθεί σύσσωμος και με κάθε νόμιμο τρόπο. Διότι τί άλλο παρά δολοφονία είναι η καταδίκη του ελληνικού λαού σε μια ζωή, όπου η διατροφή, η κατοικία, η απασχόληση, η υγεία είναι ήδη πολυτέλεια για τους μισούς ή και περισσότερους των Ελλήνων; Το ακόμη χειρότερο δε όλων, είναι ο διωγμός των ικανότερων Ελλήνων νέων εκτός της Ελλάδας ως μετανάστες και η καταδίκη όσων μένουν στην Ελλάδα σε μισθούς πείνας των 200 – 500 ευρώ. Έτσι, οι μεν νέοι καταδικάζονται να μην μπορούν να δημιουργήσουν οικογένεια, η δε Ελλάδα εγκαταλείπεται στη δημογραφική της κατάρρευση. Αν όλα αυτά δεν είναι δολοφονία της Ελλάδας, τότε τι άλλο είναι;

Κατόπιν τούτου, δεν κατανοώ πώς μπορούν οι πολιτικοί μας άνδρες, ιδίως οι αρχιτέκτονες του Μνημονίου, να απευθύνονται προεκλογικά στον ελληνικό λαό ωσάν να μην είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για ό,τι τραγικό συμβαίνει σήμερα στον τόπο αυτό. Εδώ, μόνον οι ψυχαναλυτές θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν τα ψυχρά χαμόγελα των κ.κ. Βενιζέλου και Παπανδρέου ή τους υπερπατριωτικούς θεατρινισμούς του κ. Σαμαρά και την παγερότητα του κ. Παπαδήμου.

Είναι πράγματι τραγικό, Έλληνες πολιτικοί να φτάνουν σε αυτό το κατάντημα, να φοβούνται να παρουσιαστούν δημόσια και να κρύβονται σε κλειστές αίθουσες κατά την προεκλογική των επικοινωνία με το λαό. Από την άλλη πλευρά, είναι επίσης τραγικό το ότι όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν μπορούν να συναντηθούν σε ένα ελάχιστο κοινών παραδοχών, προκειμένου να σταματήσουν την κατακρήμνιση της Ελλάδος σε άβυσσο που προκάλεσαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και να απαιτήσουν ένα Μνημόνιο σύμφωνο προς το συμφέρον τόσο της Ελλάδας όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σε όσους πάλι, ισχυρίζονται ότι το εν λόγω δολοφονικό νέο Μνημόνιο ήταν ή είναι ανάγκη και μονόδρομος, ας τους απαντήσουμε ότι ψεύδονται. Διότι, εάν οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες επικαλούντο την ενότητα του ελληνικού λαού, αφού τον ενημέρωναν επαρκώς, αναγνωρίζοντας λάθη και ευθύνες του παρελθόντος, θα είχαν τόση πολιτική δύναμη ώστε κανείς διεθνής δανειστής ή διεθνής τοκογλύφος δεν θα μπορούσε να τους εκβιάσει να αποδεχθούν το πρωτοφανές αυτό εθνικό ξεπούλημα. Αντίθετα, οι Έλληνες πολιτικοί άνδρες (και γυναίκες), που υπηρετούν τα στενά ιδιωτικά και κομματικά ιδιοτελή των συμφέροντα διέσπασαν και διασπούν την εθνική ενότητα με συνέπειες ασφαλώς οδυνηρές και για τα κόμματα και για τον λαό, αφού προκειμένου να μην θιγούν οι ίδιοι και οι συνεργοί των, οδήγησαν στο επιχειρούμενο εθνικό ξεπούλημα.

Μετά από τη γνώση αυτή διερωτώμεθα, κατά πόσο, αλήθεια, οι Έλληνες σήμερα, παραμονές των εκλογών, έχουν αντιληφθεί επαρκώς ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ συνεπικουρούμενα από μια αδιάλλακτη και δογματική αριστερά που επενδύει στο χάος, χάριν της δικής της ιδεοληπτικής κομμουνιστικής ουτοπίας, έχουν συναποδεχθεί και σχεδιάσει την κατάργηση του ελληνικού κράτους και την δολοφονία του ελληνικού λαού;

Πόσο, αλήθεια, όλοι οι Έλληνες σήμερα και ολόκληρος ο ελληνικός λαός γνωρίζουν τι έχουν υπογράψει και τι πρόκειται να πράξουν στους επόμενους μήνες οι ηγέτες των δύο αυτών κομμάτων μέσω της νέας Δανειακής Σύμβασης;

Για να γνωρίζει ο κάθε Έλληνας ψηφοφόρος τις διαστάσεις του ιστορικού εγκλήματος εναντίον της Ελλάδος, αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένα από αυτά που διαβάζουμε στο νέο συμφωνηθέν με την Τρόικα, συνοψίζοντας τις προδοτικές υποχρεώσεις, δεσμεύσεις και αποφάσεις που περιλαμβάνονται σε αυτό το υπογραφέν από τους Έλληνες βουλευτές των δύο κομμάτων Νέο Μνημόνιο. Στα επόμενα ακολουθούμε και επεκτείνουμε σχόλια του Καθηγητή Ε. Μπίλλη 2, του Ε.Μ.Π.:

1. Με το άρθρο 1 του υπογραφέντος μνημονίου δημιουργείται Ταμείο υφαρπαγής όλης της Ελλάδος από τους Έλληνες και οικονομική – φυσική εξόντωση των Ελλήνων. Το εν λόγω Ταμείο με την επωνυμία «ΤΑΜΕΙΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΑΕ» το οποίο διοικείται κατ’ ευθείαν από την Τρόικα και τους διεθνείς δανειστές, απαλλάσσεται από κάθε μορφή φορολογίας και η λειτουργία του βαρύνει μόνον το Ελληνικό Δημόσιο. Δηλαδή, όσοι Έλληνες θα εργάζονται σε αυτό για να εξαφανιστεί με καθολικό ξεπούλημα ολόκληρη η Ελλάδα και να δολοφονηθεί ο ελληνικός λαός, θα πληρώνονται από το Ελληνικό Δημόσιο. Δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεσμεύτηκαν ακόμη και τα έξοδα διάλυσης του ελληνικού κράτους και δολοφονίας των Ελλήνων, να βαρύνουν το ίδιο το Ελληνικό Δημόσιο.

2. Τα δύο κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχουν δεσμευτεί ώστε οι διατάξεις του Μνημονίου να κατοχυρωθούν και από το νέο Σύνταγμα που θα προκύψει από την εντός του 2012-2013 υποχρεωτική αναθεώρηση και τροποποίηση του υπάρχοντος. Δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν αποδεχτεί και έχουν αποφασίσει τη συνταγματική πλέον κατάργηση της Ελλάδος και των Ελλήνων από την ελληνική επικράτεια. Ποιές συντάξεις και ποιοί μισθοί ή ποιά δάνεια; Εδώ έχει αποφασισθεί η πλήρης εξόντωση του ελληνικού λαού και ο διωγμός του από την Ελλάδα. Όλες οι δικαιολογίες που ακούμε και τα κροκοδείλια δάκρυα των κυρίων Παπανδρέου, Βενιζέλου, Σαμαρά και όποιου άλλου, σκοπό έχουν να αποπλανήσουν κάθε Έλληνα και να ολοκληρώσουν ένα καλά σχεδιασμένο δολοφονικό σχέδιο εναντίον της Ελλάδος και του ελληνικού λαού αλλά και εναντίον της Ε.Ε.

3. Τα έσοδα από την πώληση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας πάνε κατ’ ευθείαν στους δανειστές και όχι στο ελληνικό κράτος. Μάλιστα, θα πουλάμε για όσα χρόνια αποφασίζει και μας επιβάλλει η Τρόικα.

4. Η εκποίηση της Δημόσιας περιουσίας περιλαμβάνει ακόμη και τις πωλήσεις περιουσιών τοπικών αυτοδιοικήσεων (ΟΤΑ) μέχρι και τους αιγιαλούς, αλλά και αποθεματικά κερδοφόρων Δημόσιων εταιρειών, όπως ο ΟΠΑΠ και άλλες. Επίσης, οι Δημόσιοι φορείς πωλούμενοι παραχωρούν και τα όποια δικαιώματά των επί του ελληνικού ορυκτού πλούτου: πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χρυσός, ουράνιο, κλπ.

5. Τα έσοδα από όλους τους Δημόσιους φορείς, όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, εισπράξεις ενοικίων ή φόρων, όλα αυτά ανήκουν πλέον στο δημιουργούμενο από την Τρόικα Ταμείο και από εκεί εισπράττονται από τους δανειστές και διεθνείς τοκογλύφους, ενώ τα έξοδα λειτουργίας των εταιριών αυτών ακόμη και μετά την πώλησή των (μισθοί, τεχνικές υποδομές, κλπ) βαρύνουν το Ελληνικό Δημόσιο.

6. Το Ελληνικό Δημόσιο δεσμεύτηκε να επιχορηγεί όσους Δημόσιους Οργανισμούς δεν θα πουληθούν (π.χ. ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ) αλλά οι επιχορηγήσεις αυτές και τα έσοδα θα εισπράττονται μέσω του Ταμείου από την Τρόικα. Επίσης τα έσοδα όλων των Δημοσίων οργανισμών ακόμη και πριν την πώλησή των θα εισπράττονται από τους δανειστές. Η Τρόικα μέσω του Ταμείου θα καθορίζει τις αυξήσεις στο ρεύμα, το νερό, τις συγκοινωνίες ή ό,τι άλλο.

7. Δεσμεύονται με εχεμύθεια προς τρίτους και τον ελληνικό λαό, δηλαδή υποχρεούνται να κρατούν το στόμα τους κλειστό όσοι συμμετέχουν στις συνεδριάσεις του Ταμείου, ενώ θα παρίστανται και παρατηρητές των δανειστών. Συγχρόνως, η Βουλή των Ελλήνων υποχρεούται να κυρώνει με νόμο όλες τις πράξεις του Ταμείου, το περιεχόμενο των οποίων θα τηρείται απόρρητο και μη προσβάσιμο στα Μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου και κατά συνέπεια τον λαό. Οι ίδιοι οι Υπουργοί παραδέχτηκαν ότι δεν γνώριζαν το περιεχόμενο του δεύτερου, Νέου Μνημονίου, όταν το ψήφιζαν.

8. Το Ταμείο αυτό θα αποφασίζει σε ποια τιμή και σε ποιους θα πουλάμε τα ελληνικά λιμάνια, τους δρόμους, τα αεροδρόμια, τις βραχονησίδες και ό,τι άλλο ελληνικό επί γης, θαλάσσης και αέρος. Δηλαδή θα μπορεί ο οποιοσδήποτε προτείνεται από το Ταμείο, κράτος ή ιδιώτης, να αγοράζει την Ελλάδα σε όποια μάλιστα τιμή αποφασίζει η Τρόικα και οι δανειστές της Ελλάδος. Ακόμη, ό,τι δεν πουλιέται ή δεν αξιοποιείται, (π.χ. ο ΟΣΕ ή ό,τι άλλο) διαλύεται και χρεοκοπεί, με εντολή του Ταμείου.

9. Το Ταμείο θα μπορεί να εκδίδει δικό του ομόλογο ή να δανείζεται προς όφελος των δανειστών και των τοκογλύφων με εγγύηση της Ελλάδας και υποθήκευση της ελληνικής περιουσίας. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δια χειρός Παπανδρέου, Βενιζέλου, Σαμαρά και Παπαδήμου μετατρέπουν αναγκαστικά την Ελλάδα σε διεθνή και κοινής χρήσης «πόρνη». Η Οθωμανική Αυτοκρατορία σεβάστηκε τον ελληνικό λαό και την ελληνική κοινωνία περισσότερο από την σημερινή Τρόικα και τα δύο κόμματα – συνεργούς της.

10. Απαγορεύεται εις το εξής η Ελλάδα να μπορεί να αγοράζει τα δικά της ομόλογα για να αποσβεννύει το χρέος, όπως έκαναν στο παρελθόν άλλες χώρες για την αντιμετώπιση του εθνικού των χρέους.

11. Με το άρθρο 14 οι ελληνικοί αιγιαλοί και οι παραλίες παραχωρούνται επίσημα στους δανειστές. Άρα και τα νησιά μας, κατ’ ουσίαν παραχωρούνται στους δανειστές και σε όσους αυτοί οι ίδιοι θα μεταπωλούν το ελληνικό χρέος. Έτσι, κάποιοι γείτονές μας δεν χρειάζεται πλέον να προκαλούν θερμά επεισόδια. Θα μπορούν να αγοράζουν σε φθηνές τιμές ό,τι θέλουν από την Ελλάδα, λιμάνια, νησιά, αεροδρόμια, κλπ.

12. Τέλος, κινδυνεύουν με κατάσχεση ελληνικά πολεμικά πλοία, αεροπλάνα και ό,τι άλλο έχει ελληνική σημαία, μετά από δικαστικές προσφυγές διεθνών επενδυτών ή δανειστών.
ΠΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ ΘΑ ΚΡΥΦΤΕΙΤΕ; ΠΟΥ Κύριοι, όταν θα αντιληφθεί ο ελληνικός λαός τί έχετε αποφασίσει γι’ αυτόν και την Ελλάδα του 21ου αιώνα, υπογράφοντας το επαχθές και δολοφονικό αυτό νέο Μνημόνιο, αντί να επιλέξετε άλλους δρόμους, προκειμένου να μην οδηγηθεί η χώρα εδώ ή ακόμη χειρότερα στους επόμενους μήνες ή χρόνους;

Και εάν θα δεχόμασταν εξ’ ανάγκης τη λαφυραγωγία και λεηλασία του Δημόσιου πλούτου εις βάρος της Ελλάδας, όμως πώς μπορούμε να δεχθούμε την οικονομική και φυσική εξόντωση του ελληνικού λαού;

Είναι σαφές ότι, δυστυχώς για τους Έλληνες και την Ελλάδα, τα δύο κυρίαρχα κόμματα νοσούν και όζουν διαδίδοντας τη νόσο και την δυσοσμία των σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Αυτό ας το συλλογιστεί καλά όποιος Έλληνας πολίτης ψηφίσει στις 6 Μαΐου το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Διότι τα δύο αυτά κόμματα ασελγούν επί μακρόν επί του σώματος των Ελλήνων, υποκρινόμενα αυτά και οι εκπρόσωποί των τις αθώες περιστερές και καταρρακώνοντας τον πολιτικό βίο της χώρας.

Στο μέλλον, όλοι όσοι εργάστηκαν ενεργά ή έπραξαν πλημμελώς ως εκλεγμένοι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού, για να φθάσει η Ελλάδα σε αυτό το κατάντημα κατά την προηγούμενη 20ετία και ιδίως κατά τα τελευταία 12 χρόνια, επί κυβερνήσεων Σημίτη –Καραμανλή – Παπανδρέου – Παπαδήμου, όλοι αυτοί θα χρεωθούν αναλόγως ένα ιστορικό εθνικό έγκλημα εις βάρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας, εις βάρος του ελληνικού λαού αλλά και εις βάρος της διεθνούς δημοκρατίας, αφού η ελληνική κρίση λειτουργεί ως πολιορκητικός κριός άλωσης κάθε ελεύθερου, ανεξάρτητου και δημοκρατικού κράτους στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αναλογικά, η ίδια ευθύνη θα βαρύνει κάθε άλλο κόμμα και πολιτικό άνδρα ή γυναίκα που δεν μπορεί να υπερβεί τον μικροκομματισμό του και δεν συμπράττει για την δημιουργία ενός πανελλήνιου εθνικού μετώπου σωτηρίας της Ελλάδας και του ελληνικού λαού. Ένα τέτοιο πανελλήνιο μέτωπο θα αποθάρρυνε κάθε πρόθεση των διεθνών τοκογλύφων.
Ακόμη, αντίστοιχο μερίδιο στην πρωτόγνωρη για όλη την ελληνική ιστορία εισβολή και οικονομική, πολιτική, πολιτιστική δολοφονία της Ελλάδος και του ελληνικού λαού, θα έχουν οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, οι καλλιτέχνες, οι δημοσιογράφοι, οι εκκλησιαστικοί άνδρες αλλά και όλοι οι Έλληνες πολίτες, εάν αδιαφορήσουν και γυρίσουν την πλάτη σε όσα αυτή τη στιγμή διαδραματίζονται εναντίον της Ελλάδος, του ελληνικού λαού, αλλά και εναντίον της Ευρώπης και των ευρωπαϊκών λαών.

Εξοχότατε Πρόεδρε της Δημοκρατίας, μολονότι δείξατε το δρόμο δωρίζοντας τον Προεδρικό σας μισθό στο Ελληνικό Δημόσιο, δυστυχώς δεν βρέθηκε κανείς μιμητής σας στη Βουλή των Ελλήνων, ούτε ακόμη και οι ιδεολόγοι κομμουνιστές που μισούν το κεφάλαιο και τον καπιταλισμό. Όμως αυτό δεν επαρκεί. Ακούστε τη φωνή του λαού σας και την «μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων». Μην δειλιάσετε να υψώσετε το ανάστημά σας ως ιστορική προσωπικότητα εναντίον κάθε ανθελληνικού Μνημονίου, προκειμένου να σωθεί η ελληνική περιουσία και αξιοπρέπεια. Για αυτή τη στιγμή υπάρχετε και όχι για διακόσμηση στις παρελάσεις των εθνικών επετείων. Για αυτή τη στιγμή σας χρειάζεται ο ελληνικός λαός.

Άγιοι Ιεράρχες, ακούστε τη φωνή της ιστορίας πριν είναι πολύ αργά. Μιμηθείτε τον Αγ. Ιωάννη το Χρυσόστομο, τον Ιερομάρτυρα Χρυσόστομο Επίσκοπο Σμύρνης, τον Ιερομάρτυρα Γρηγόριο Ε΄ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και τόσους άλλους, και υψώστε την φωνή και το ανάστημά σας με κάθε τρόπο εναντίον αυτών που θέλουν να ταπεινώσουν και να εξοντώσουν οικονομικά, πολιτιστικά και πνευματικά τον ελληνικό λαό. Ως προς τα οικονομικά, μιμηθείτε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και προστατέψτε έμπρακτα όλο τον λαό μας πέραν κάθε διάκρισης. Ίσως η Εκκλησία να είναι το μόνο καταφύγιο στους επερχόμενους καιρούς. Ετοιμαστείτε γι’ αυτό.
Έλληνες συμπολίτες και φίλοι, πολιτικοί άνδρες και γυναίκες, επιστήμονες, καλλιτέχνες ή δημοσιογράφοι που δεν υποτάσσεσθε στο καρτέλ της Τρόικας και των κομματικών συνεργών ενός εθνικού εγκλήματος, αλλά και Έλληνες όλου του κόσμου σε όποια ήπειρο και αν ζείτε, Ευρώπη, Αμερική, Ασία, Αυστραλία, Αφρική, ακούστε τη φωνή της ιστορίας του λαού μας. Ακούστε τη φωνή της ιστορίας μας από τον Όμηρο μέχρι το Λεωνίδα και τον Περικλή και από εκεί μέχρι τον Διγενή Ακρίτα, τον Παλαιολόγο, τον Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Καποδίστρια, τον Λόρδο Βύρωνα, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Ίωνα Δραγούμη, τον Άρη Βελουχιώτη, τον Μπελογιάννη και τόσους άλλους Έλληνες ή φιλέλληνες που αγάπησαν την Ελλάδα και έδωσαν το αίμα τους γι’ αυτήν.

Πράξτε ό,τι περνά από το χέρι ή το μυαλό σας για να σωθεί και να μείνει ελεύθερη η Ελλάδα. Και να είστε πεπεισμένοι πως όσο υπάρχει η Ελλάδα, τόσο θα υπάρχει δημοκρατία, ελευθερία και ανθρωπιά επάνω στον πλανήτη. Γι’ αυτό όσοι επιδιώκουν με την παγκόσμια διακυβέρνηση να βυθίσουν τους λαούς και τα έθνη σε ένα νέο Μεσαίωνα και ένα νέο Φεουδαρχισμό, ξεκίνησαν με την εξαφάνιση και εξόντωση από την ιστορία της Ελλάδας και των Ελλήνων. Είναι δε τραγικό γεγονός πώς ένας Έλληνας Πρωθυπουργός άνοιξε μόνος του την Κερκόπορτα της προδοσίας και εξόντωσης του λαού που τον ανέδειξε και τον εμπιστεύθηκε.

Έλληνες και Φιλέλληνες, αγωνιστείτε και ενημερώστε κάθε ευαίσθητο άνθρωπο, για να σώσετε την παγκόσμια Δημοκρατία. Ένα αγαθό που προσέφερε η Ελλάδα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και μην ξεχνάτε πως το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής ήταν πάντα το αίσθημα ευθύνης και αγωνίας του κάθε Έλληνα για όλο το ανθρώπινο γένος και για όλη την ιστορία του. Ως Έλληνες δεν αρνούμαστε τα χρέη και τις υποχρεώσεις μας προς κάθε νόμιμο δανειστή μας. Αρνούμαστε όμως τη δολοφονία της Ελλάδος και άλλων ευρωπαϊκών χωρών από τους διεθνείς τοκογλύφους και τους διεθνείς δολοφόνους κρατών και λαών.

Όλοι οι Έλληνες στην Ελλάδα και απανταχού στον κόσμο ας ξυπνήσουμε από το λήθαργο που μας επέβαλαν τα δύο μεγάλα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, συνεπικουρούμενα από άλλα μικρότερα, με τους όποιους συνεργάτες των, δημοσιογράφους και ΜΜΕ ή νεόκοπους διανοούμενους που έβγαζαν και βγάζουν το ψωμί των προπαγανδίζοντας συχνά εναντίον της αλήθειας, εναντίον του εθνικού συμφέροντος και εναντίον της αληθούς Δημοκρατίας, είτε στην Ελλάδα, είτε στην Ε.Ε., είτε διεθνώς.

Η κρίση στην Ελλάδα είναι κρίση της ιστορίας και όλοι οι λαοί και όλοι οι άνθρωποι θα ωφεληθούν απ’ αυτήν. Η Ελλάδα είναι η «τριανταφυλλιά του κόσμου». Όσοι θέλουν να την ξεριζώσουν από την ιστορία, δεν θα κατορθώσουν τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από το να σκορπίσουν τα φύλλα, την ομορφιά και το άρωμά της σε όλο τον κόσμο. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, τους λόγους του Στρατηγού Μακρυγιάννη «Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούνε να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά».

Αυτή είναι η ιστορική ευθύνη όλων των Ελλήνων σήμερα. Να γεμίσουν όλον τον κόσμο με Ελλάδες, προς όφελος του κόσμου. Να σώσουν την Ελλάδα, χάριν του κόσμου και των ανθρώπων, χάριν της παγκόσμιας Δημοκρατίας και ελευθερίας κάθε ανθρώπου και κάθε λαού.

1 Online: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2372.aspx

2 Online: http://ellhnikhaktofylakh.blogspot.com/2011/03/blog-post_5054.html

ΤΟ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΑΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Μόλις πέντε ημέρες πριν από τις εκλογές επιβεβαιώνονται –σε βαθμό «κακουργήματος»– οι διαπιστώσεις στις οποίες είχαμε προβεί, όταν άνοιγε αυτή η προεκλογική περίοδος. Πως οι εκλογές αυτές αποτελούν την αρχή του τέλους του μεταπολιτευτικού σκηνικού, αποτελούν έναν οδοδείκτη για τις μελλοντικές εξελίξεις και τις προδιαγράφουν, χωρίς ταυτόχρονα να προσφέρουν κάποια σίγουρη εναλλακτική πολιτική πρόταση στο ξεπερασμένο παρελθόν. Όπως τονίζαμε, η κύρια πλευρά τους είναι η διάλυση του παλαιού, μεταπολιτευτικού, πολιτικού συστήματος.

Η ολική κατάρρευση των καθεστωτικών δυνάμεων, με πρώτο και κύριο τον αρχιτέκτονα της καταστροφής –το κόμμα-σύστημα ΠΑΣΟΚ–, η αδυναμία του ετέρου Καππαδόκη του πολιτικού συστήματος, της Νέας Δημοκρατίας, να αποτελέσει αξιόπιστη λύση, έστω στα πλαίσια του, ο πολυκερματισμός των πολιτικών δυνάμεων και η διάχυτη αγανάκτηση, δίνουν τον τόνο αυτών των εκλογών.

Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω πια: Το καθεστώς αποσυντίθεται και καταρρέει και όλοι οι εκπρόσωποί του διασύρονται ανοιχτά μπροστά στα μάτια μας.

 

Το τέλος του ΠΑΣΟΚ

Πρώτα και κύρια ξεφτίζουν αμετάκλητα το ΠΑΣΟΚ και ο Βενιζέλος, που αγωνίζονται να πιάσουν το 15%, έχοντας καταντήσει ένας περιφερόμενος θίασος-μαγνήτης αποδοκιμασιών και διαπομπεύσεων. Μαζί τους είναι μόνον το Σύστημα, το συγκρότημα Λαμπράκη, το Mega και τα λοιπά μέσα της κατοχικής προπαγάνδας, τα οποία δίνουν ρεσιτάλ γκεμπελισμού, μήπως και καταφέρουν να τους συγκρατήσουν από τη διάλυση. Και όμως! Όπου σταθούν και όπου βρεθούν διαπομπεύονται, γιουχάρονται και ξεφωνίζονται, γεγονός που είναι απολύτως φυσιολογικό, και ίσως λίγο αν φανταστεί κανείς το κακό που έχουν κάνει σ’ αυτόν τον τόπο. Ο κύβος έχει ριφθεί και τα πράγματα είναι καθαρά και ξάστερα: Το ΠΑΣΟΚ έχει διαπράξει ύψιστο πολιτικό έγκλημα, και κανείς δεν πρόκειται να ησυχάσει εάν όλοι αυτοί οι κύριοι, με πρώτους και καλύτερους τον Γιωργάκη και τον Παπακωνσταντίνου, δεν συναντήσουν τον Άκη Τσοχατζόπουλο στον Κορυδαλλό, στην πτέρυγα των χουντικών. Το ΠΑΣΟΚ έχει μπει στην τελική φάση της ιστορικής διαδρομής του.

 

Η απαξίωση του Σαμαρά

Δεύτερον, απαξιώνεται διαρκώς η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά. Διότι, κάθε μέρα, αποδεικνύεται ότι είναι λίγος και το κόμμα του ελάχιστο. Δέσμιο μιας παρέας γιάπηδων του Κολωνακίου, μέχρι προχθές περιόριζε την προεκλογική του εκστρατεία σε νεοφιλελεύθερους εξυπνακισμούς, έδινε ρεσιτάλ πολιτικής γκάφας και ανέλπιστων δώρων προς τους αντιπάλους του (λέγε με Συμπιλίδη), ενώ, τώρα τελευταία, πανικόβλητο, προσπαθεί να συγκρατήσει τους ψηφοφόρους από τον Καμμένο και τη Χρυσή Αυγή με πυροτεχνήματα παλαιοδεξιάς εθνικοφροσύνης. Έτσι, αντί να καταγγέλλει τις ηγεσίες και τους μηχανισμούς των αριστερών κομμάτων ως συνενόχους του ΠΑΣΟΚ στον μεταπολιτευτικό εκφυλισμό της δημοκρατίας, αντί να τους καταγγέλλει για τον εθνομηδενισμό τους, στρέφεται συλλήβδην κατά των «αριστερών», ανασταίνοντας τους παλαιούς διχασμούς, ενισχύοντας εν τέλει το ΠΑΣΟΚ, τα εξαπτέρυγά του (λέγε με ΔΗΜΑΡ), καθώς και τους πιο εθνομηδενιστικούς κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Σαμαράς δεν διαθέτει ούτε πρόγραμμα ούτε σχέδιο και είναι απελπιστικά λίγος απέναντι στις απαιτήσεις των καιρών. Εξάλλου, όλα αυτά είχαν ήδη διαφανεί από την εγκληματική του επιλογή να στηρίξει τον Παπανδρέου, τον Νοέμβριο, όταν αυτός και το κόμμα του κατέρρεαν, μέσα σε ένα κλίμα γενικής αμφισβήτησης από τους ίδιους τους βουλευτές του. Με την κίνησή του, όχι μόνο έσωσε τον αντίπαλό του και έφερε τον Παπαδήμο – αλλά και μας οδήγησε στο αδιέξοδο-ταφόπλακα του δεύτερου μνημονίου.

 

Οι θεσμικοί «αντιμνημονιακοί» και τα όρια τους

Τρίτον, οι εκλογές αυτές αναδεικνύουν τη σαφή βούληση του ελληνικού λαού να ενισχύσει έναν ριζοσπαστικό, αντιστασιακό πατριωτισμό. Γι’ αυτό τον λόγο ανεβαίνει ο Καμμένος, παρ’ όλο που το παρελθόν του αποτελεί μείζον μειονέκτημα, γι’ αυτό τον λόγο ενισχύεται και ο Τσίπρας – παρ’ όλο που το κόμμα-βαρίδι που σέρνει από πίσω του κάνει ό,τι μπορεί για να το αποκρύψει. Για τον ίδιο λόγο επιβιώνει και το ΚΚΕ, ο μηχανισμός του οποίου έχει κηρύξει αυτοδιάλυση. Ιδιαίτερα η άνοδος του Καμμένου και του Τσίπρα συνδέεται με την προσπάθεια αυτών των προσωπικοτήτων να υπερβούν τα παλαιά στεγανά και στερεότυπα του χώρου τους και να ανοιχτούν προς τον ίδιο τον ελληνικό λαό, άσχετα με τα κίνητρά τους.

Ωστόσο, μένουν και οι δύο στη μέση του δρόμου. Ο Καμμένος, γιατί αυτό το άνοιγμα το συνδυάζει με μια νεοφιλελεύθερη οικονομική και πολιτική αντίληψη, ο δε Τσίπρας γιατί η υπέρβαση που επιχειρεί εξαντλείται περισσότερο σε μια προσωπική ρητορεία και δεν τολμάει να υπερκεράσει τα εθνομηδενιστικά βαρίδια του κόμματός του. Έτσι, αποσιωπά ζητήματα που συνδέονται με την ελληνική ταυτότητα και το μεταναστευτικό, δεν παίρνει θέση στα εθνικά ζητήματα και προβάλλει την ίδια συντεχνιακή αντίληψη του παλιού ΠΑΣΟΚ για τα ζητήματα που σχετίζονται με την Παιδεία και την κοινωνία.

Η έλλειψη ακριβώς μιας συγκροτημένης πρότασης καταδεικνύεται και από τον τρόπο με τον οποίο η σημερινή ανάγκη υπέρβασης των παλαιών διαχωρισμών μετατρέπεται σε μια τυχοδιωκτικής εμπνεύσεως πρόταση διακυβέρνησης. Διότι είναι προφανές ότι αυτή η πρόταση του Τσίπρα σκοπεύει πολύ περισσότερο να αιφνιδιάσει το ΚΚΕ και τη ΔΗΜΑΡ και να δώσει μόστρα στον ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίζεται εξαιρετικά ενισχυμένος δημοσκοπικά, και δεν βασίζεται σε κάποιες επί της ουσίας θέσεις ή σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα. Διότι είναι ένα πράγμα το να φράξεις τον δρόμο στη μνημονιακή πολιτική, απογυμνώνοντας τα μνημονιακά κόμματα, την τρόικα και το καθεστώς, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια γενική αλλαγή των συσχετισμών και είναι ένα δεύτερο να μπορείς να προτείνεις και να επιβάλεις εδώ και τώρα μια ουσιαστικά νέα διακυβέρνηση. Πράγματι, ανάμεσα σε ποιους; Το ΚΚΕ υποστηρίζει την άμεση έξοδο από ευρωζώνη και ΕΟΚ, ο Κουβέλης είναι ευρωπαϊκότερος του ΠΑΣΟΚ και ο Σύριζα ταλαντεύεται ανάμεσα σε πολλαπλές τοποθετήσεις. Εάν σε αυτούς προστεθεί και η στήριξη από τον… Καμμένο, καταλαβαίνουμε ότι πιθανότατα θα οδηγηθούμε σε τραγέλαφο.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια επανάληψη, ολίγον γελοιογραφική, του πασοκικού συνθήματος των εκλογών του 1981, «στις 18 Σοσιαλισμό». Εξάλλου, το κύριο χαρακτηριστικό των δύο κατ’ εξοχήν «αντιμνημονιακών» κομμάτων είναι ο ιδιότυπος λαϊκισμός τους, και η προσπάθεια να αποφεύγουν τα δύσκολα. Ο Καμμένος αποσιωπά τις νεο-φιλελεύθερες όψεις της πολιτικής του, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ τις εθνομηδενιστικές. Χαρακτηριστικά, οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» επαναφέρουν διαρκώς τη συζήτηση στο «μνημόνιο», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη διαρκή αναφορά του πως η κρίση είναι «ευρωπαϊκό ζήτημα», αποκρύβει την ιδιαίτερη και ρατσιστική αντιμετώπιση της Ελλάδας από τους Ευρωπαίους «εταίρους», ενώ, για το μεταναστευτικό, πετάει την μπάλα στην κερκίδα, υπεκφεύγοντας με το «Δουβλίνο 2» και με το «να πάρουν ταξιδιωτικά έγγραφα οι μετανάστες» ταυτόχρονα, προβάλλει ελάχιστα ως κεντρικό αίτημα την πληρωμή των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου.

 

Είναι εφικτός ένας νέος Ανδρέας;

Στην πραγματικότητα, και τα δύο αυτά κόμματα εμπνέονται από το αλήστου μνήμης παράδειγμα του Ανδρέα. Ο Καμμένος παίζει σε όλα τα ταμπλό και είναι «έτοιμος», δήθεν, για συμμαχίες με όλους τους «αντιμνημονιακούς». Ο ΣΥΡΙΖΑ, που πριν πέντε χρόνια υπεράσπιζε την κατεδάφιση της χώρας, κατά τον μηδενιστικό Δεκέμβρη του 2008, και οικοδόμησε στον πιο ακραίο λαϊκιστικό Αλαβανισμό, σήμερα επενδύει στον Ανδρεϊσμό, που φαίνεται να ελκύει και τον Καμμένο. Μόνο που οι εποχές είναι πολύ διαφορετικές. Το ανδρεϊκό φαινόμενο οικοδομήθηκε στη δεκαετία του 1970, όταν το καθεστώς είχε αποθέματα αναδιανομής, υπήρχαν ευνοϊκές διεθνείς συνθήκες και ο δανεισμός ήταν ακόμα πολύ χαμηλός. Γι’ αυτό και ο Ανδρέας μπορούσε να επενδύει σε μια συνολική πολιτική που ήταν, ταυτόχρονα, πατριωτική, αναδιανεμητική και… δανειστική! Σήμερα, δεν μπορεί να επαναληφθεί κάτι ανάλογο διότι ο ελληνισμός δίνει –κυριολεκτικά– μια πάλη ζωής ή θανάτου. Και κανένα επιδερμικό ή λαϊκιστικό –με την αρνητική έννοια του όρου– σχήμα, δεν έχει δυνατότητες μακροημέρευσης. Εξ άλλου, θα πρέπει να θυμίσουμε το δημοσκοπικό 18% του Αλαβάνου –και του μικρού τότε Τσίπρα– στη φάση της επένδυσης στα Εξάρχεια και… την κα Ρεπούση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα διπλό πρόσωπο Ιανού, από τη μία πλευρά αποτελεί, υπέρβαση της μεταπολίτευσης, και από την άλλη την πιο χαρακτηριστική συνέχειά της, τόσο κοινωνικά όσο και ιδεολογικά. Εξάλλου σήμερα ενισχύεται σε βάρος του Κουβέλη, διότι καθώς βαθαίνει η κρίση, προσελκύει τους απογοητευμένους ή οικονομικά κατεστραμμένους Πασόκους, που προς στιγμήν είχαν στραφεί προς τη ΔΗΜΑΡ, η οποία – σε μεγάλο βαθμό εξ αιτίας της… Ρεπούση– συρρικνώθηκε και συσπειρώνει μόνο τη σημιτική πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ!

Δηλαδή, για να διευκρινίσουμε τη θέση μας. Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και η στρατηγική Τσίπρα –όχι ο ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα–, ενώ δεν αποτελούν κάτι το πραγματικά «νέο» και συνεκτικό στη μετα-μεταπολιτευτική περίοδο, ταυτόχρονα προϊδεάζουν και προαναγγέλλουν μια νέα ιστορική εποχή κατά την οποία θα καταρριφθούν οι παλαιοί διαχωρισμοί και θα τείνει να συγκροτηθεί ένας νέος πολιτικός άξονας γύρω από τις θεματικές του πατριωτισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της οικολογίας και της άμεσης δημοκρατίας. Ο Καμμένος ανταποκρίνεται στο κριτήριο του πατριωτισμού, αλλά υπολείπεται δραματικά στα υπόλοιπα, ο ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρίνεται –με τον τρόπο του– στο θέμα της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά έχει τη μεγάλη τρύπα στο ζήτημα του πατριωτισμού και της εθνικής επιβίωσης του ελληνισμού.

 

Η οργανωτική αποτυχία των «αγανακτισμένων»

Οι μόνες δυνάμεις που θα μπορούσαν να προσφέρουν ένα αρχικό πρόπλασμα του «νέου» ήταν οι δυνάμεις των «πλατειών» και των Αγανακτισμένων. Ωστόσο, απέτυχαν να το κάνουν. Και βασική ευθύνη γι’ αυτό έχουν η μεγαλομανία και ο μεγαλοϊδεατισμός που υπήρξαν ένα από τα βασικά βαρίδια του αντιμνημονιακού κινήματος μέχρι σήμερα. Ο Μίκης Θεοδωράκης, μαζί με τον Κασιμάτη, απέρριπταν συστηματικά την οποιαδήποτε πολιτική παρέμβαση της Σπίθας, και άρα τη συμμετοχή της στις εκλογές, με το καταπληκτικό διττό επιχείρημα ότι εμείς απευθυνόμαστε στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού και περιμένουμε την κατάρρευση του καθεστώτος, ενώ, ταυτόχρονα, δεν έχουμε τη δυνατότητα και τα οικονομικά μέσα ούτε καν να διαμορφώσουμε ένα στοιχειώδες ψηφοδέλτιο! Ή όλα ή τίποτα, δηλαδή τίποτα! Άλλοι συγκρότησαν μεγαλεπήβολα «μέτωπα» και ετοίμασαν προγράμματα για τις πρώτες «εκατό μέρες» της εξουσίας τους και την ίδια στιγμή δεν μπορούν να συμπληρώσουν αξιόπιστα και πλήρη ψηφοδέλτια, συμμετέχοντας με περιθωριακό τρόπο στις εκλογές.

Και έτσι κατεστράφη η μόνη πραγματική δυνατότητα συγκρότησης ενός σχετικά αξιόπιστου εκλογικού αντιστασιακού σχήματος, που θα μπορούσε να εκφράσει τους κοινούς τόπους του κινήματος των Αγανακτισμένων, με αποτέλεσμα τη δυναμική αυτού του κινήματος να την εισπράξουν οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και ο ΣΥΡΙΖΑ, το δε κενό του να το εκμεταλλευτεί ακόμα και η Χρυσή Αυγή που εμφανίζεται στα μάτια των αδαών νεαρών ως το κατ’ εξοχήν αντισυστημικό κίνημα.

 

Η νέα περίοδος του αντιστασιακού κινήματος

Αυτές οι εξελίξεις έχουν ήδη μεταβάλει τον τρόπο και τους κόμβους συγκρότησης ενός, εαμικού τύπου, πολυσυλλεκτικού δημοκρατικού ρεύματος, που είναι αναγκαίο και εφικτό στην περίοδο που έρχεται.

Κατ’ αρχάς, για να μπορέσουμε να θέσουμε κάποια στιγμή, ουσιαστικά και όχι γελοιογραφικά, το αίτημα μιας συνολικής αλλαγής, είμαστε υποχρεωμένοι να πραγματοποιήσουμε μια «μακρά πορεία» –που οι συνθήκες την κάνουν να γίνεται πολύ πιο σύντομη χρονικά αλλά παραμένει αναγκαία από ποιοτική άποψη– μέσα από τα κινήματα αλλά και τους θεσμούς. Κατά την προηγούμενη περίοδο, αυτό μπορούσε και έπρεπε να εγκαινιαστεί μέσα από ένα «αντιμνημονιακό μέτωπο», συγκροτημένο σε μίνιμουμ πρόγραμμα, με βάση το κίνημα των Αγανακτισμένων και τις «πλατείες», το οποίο θα διευκρίνιζε την ιδεολογία και το πρόγραμμά του, σταδιακά, καθώς θα συγκροτούνταν. Δηλαδή, θα περνούσαμε από το πολύ γενικό και τις μίνιμουμ κοινές συνιστώσες στη συγκεκριμενοποίηση.

Αυτό δεν κατέστη δυνατό, για λόγους που έχουμε αναλύσει. Σήμερα, αφού η συγκρότηση δια του άμεσου «μετώπου των πλατειών» κατέστη ανέφικτη και άλλες πολιτικές δυνάμεις κάλυψαν το «κενό», έχουμε φτάσει στην ανάγκη της συγκεκριμενοποίησης προτάσεων και στρατηγικών, ενώ η καταστροφή της χώρας με την υπογραφή και των δύο μνημονίων έχει βαθύνει. Στο εξής, το «μέτωπο» δεν μπορεί να είναι μόνον «αντιμνημονιακό» αλλά πρέπει να πάμε ένα βήμα πάρα πέρα, να γίνει «αντιστασιακό», συμπεριλαμβάνοντας θεματικές όπως το μεταναστευτικό, η Κύπρος, η ΑΟΖ, οι Γερμανικές Επανορθώσεις και το Κατοχικό Δάνειο. Επί πλέον, είμαστε υποχρεωμένοι πλέον να μιλήσουμε για ένα μέτωπο που θα συγκροτηθεί όχι από τις «πλατείες» και μόνο, αλλά από διαφορετικές πολιτικές και κοινωνικές συνιστώσες και με στοιχεία προγραμματικής συμφωνίας που υπερβαίνουν την απλή αντιμνημονιακή ρητορική.

Κατά συνέπεια, προσβλέπουμε στη συνάντηση δυνάμεων που έχουν ήδη πίσω τους ένα κάποιο ιδεολογικό και πολιτικό παρελθόν και θα προέλθουν συχνά από τις αναπόφευκτες διευκρινίσεις απόψεων, οι οποίες θα λάβουν χώρα στο εσωτερικό υπαρκτών πολιτικών δυνάμεων, κάτω από την πίεση του ίδιου του λαού^. καθώς και από νέες δυνάμεις που θα αναδειχθούν από το κίνημα – μέσα σε ένα κινηματικό και θεσμικό χωνευτήρι. Διότι η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ και η ανάδειξη νέων πολιτικών σχημάτων, όπως οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», θα προκαλέσει στο εσωτερικό τους όλο και πιο ισχυρές διαφοροποιήσεις,. Δεν μπορεί ο εθνομηδενιστικός πυρήνας του Συνασπισμού να συμβαδίσει με τον νέο πατριωτικό λόγο, που έστω υπαινικτικά ή δημαγωγικά προφέρει ο Τσίπρας, ούτε θα μπορέσουν οι διάφορες «συνιστώσες» να συμπορεύονται σε κομβικά ζητήματα όπως το Κυπριακό, η ΑΟΖ, το μεταναστευτικό κ.λπ. Το ίδιο, και ίσως σε μεγαλύτερη έκταση, θα συμβεί στους «Ανεξάρτητους Έλληνες», γύρω από την πιθανή ή όχι συμπόρευση με νέα κυβερνητικά σχήματα. Ούτε το δυναμικό που εκφράστηκε στα ποικίλα σχήματα του χώρου των Αγανακτισμένων, από τη Σπίθα έως το ΕΠΑΜ, θα μείνει εκτός αυτών των διαδικασιών.

Σε αυτές τις συνθήκες, καθίσταται αναγκαία η διαμόρφωση ισχυρών και συνεκτικών σχημάτων και ομαδοποιήσεων, που ενστερνίζονται το «τετράπτυχο» που θέτουμε ως προϋπόθεση μιας προγραμματικής συμφωνίας, και οι οποίες θα μπορέσουν να λειτουργήσουν ως πόλοι αναφοράς και καταλύτες αυτής της μελλοντικής ανασύνθεσης που προδιαγράφουμε.

Πλέον, είναι εφικτή η συγκρότηση ενός –πλειοψηφικής απεύθυνσης– αντιστασιακού, πατριωτικού – ριζοσπαστικού ρεύματος. Υπάρχουν ίσως και οι συνθήκες ώστε να μπορέσει να σώσει τη χώρα από την απόλυτη καταστροφή, καθώς, ακόμα και στην Ευρώπη, πληθαίνουν οι φωνές που απορρίπτουν την πολιτική στραγγαλισμού που θέλει να επιβάλει η πανευρωπαϊκή γερμανική κηδεμονία. Ταυτόχρονα, το καθεστώς μέσα στην Ελλάδα έχει σαπίσει εντελώς και δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον αν δεν αλλάξουμε άρδην κράτος και κοινωνία.

Αυτές οι απόψεις έχουν πλειοψηφικό χαρακτήρα και εκφράζουν το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού: υπάρχει κενό εξουσίας και ηγεμονίας, αλλά τα οργανωμένα σχήματα και οι πολιτικές ομαδοποιήσεις βρίσκονται τραγικά πίσω από τις νέες ανάγκες. Γιατί προέρχονται, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, από ιδεολογικά και πολιτικά σχήματα διαμορφωμένα –και κάποτε πρωταγωνιστές της– στη μεταπολίτευση, τις πρακτικές και την ιδεολογία της. Γι’ αυτό εξάλλου και αποτελεί πολιτικαντισμό και ανδρεοπαπανδρεϊκή ρητορεία η πρόταση για άμεση ανατροπή του «συστήματος». Ιδού λοιπόν το κεντρικό αίτημα της περιόδου: Η ιδεολογική ηγεμόνευση της αντιστασιακής ιδεολογίας και στρατηγικής και η ταυτόχρονη οικοδόμηση των οργανωτικών προϋποθέσεων για τη μετατροπή αυτής της ιδεολογικής κυριαρχίας σε πολιτική.

Οι εκλογές σηματοδοτούν την απαρχή αυτής της διαδικασίας και όχι το τέλος τους. Ούτως ή άλλως, οι συσχετισμοί δεν θα μπορέσουν να παγιώσουν ισορροπίες, έστω και για ελάχιστους μήνες. Μας περιμένει, επομένως, μια μεγάλη περίοδος αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων, αστάθειας και αβεβαιότητας, μέσα στην οποία θα διογκωθεί ο κίνδυνος της ολικής κατάρρευσης, που ήδη επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας. Πρέπει λοιπόν να εργαστούμε για έναν αυτόνομο πόλο πατριωτικής, ριζοσπαστικής και δημοκρατικής αντίστασης.

Όσο για το «τι ψηφίζουμε» σε αυτές τις εκλογές, πιστεύουμε πως ήδη έχουμε διαγράψει τη γενική κατεύθυνση. Ψηφίζουμε, «χωρίς αυταπάτες», δυνάμεις που αρνούνται την υποταγή και την καταστροφή της χώρας και μάλιστα επιλέγουμε και πού θα κατευθύνουμε την ψήφο μας, σε άτομα που βρίσκονται πιο κοντά στο αντιστασιακό ζητούμενο και πιθανώς στις αναγκαίες μελλοντικές ανασυνθέσεις.

 

Υ.Γ. Έχουμε μια ειλικρινή απορία. Για ποιο λόγο άραγε οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» αλλά προπαντός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναδεικνύουν σε κεντρικό αίτημα της προεκλογικής εκστρατείας, όχι το χρονοβόρο ζήτημα των Γερμανικών Αποζημιώσεων γενικά, αλλά την άμεση καταβολή από τη Γερμανία του Κατοχικού Δανείου, άμεσα απαιτητού και πληρωτέου, που ξεπερνάει τα 65 δισεκατομμύρια ευρώ χωρίς τους τόκους; Γιατί όχι μια κεντρική διαδήλωση με αυτό το αίτημα;

Καλή ψήφο και ες αύριον τα σπουδαία.

Πρωτομαγιά 2012

ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ «ΑΡΔΗΝ»

www.ardin-rixi.gr

Δυό λόγια για τον Αλέκο

Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, ούτε και είμαι ο καταλληλότερος για να μιλήσω μέσα σε λίγα λεπτά για τη ζωή και το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη. Γι’ αυτό δεν θα σας μιλήσω ‘για τον Αλέκο’. Πώς θα μπορούσα άλλωστε εντίμως αφού δεν τον γνώρισα, δυστυχώς. Τον συνάντησα μια και μοναδική φορά και τον χαιρέτισα φευγαλέα, ήμουν τότε είκοσι χρονών, στο γραφείο του πατέρα μου -και τότε ακόμη αρχηγού του- λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, τη δολοφονία του για τους πολλούς που δεν πεισθήκαμε ποτέ με την εκδοχή του απίθανου ‘τροχαίου’ με τα πολλά αναπάντητα ερωτηματικά….

Δεν θα μιλήσω ‘για τον Αλέκο’ γιατί από εκείνη τη μέρα συνομιλώ -όπως πολλοί της γενιάς μου- ‘με τον Αλέκο’. Θα μιλήσω λοιπόν ‘προσωπικά’. Γιατί η Πολιτική, όπως την εννοούσε ο Αλέκος, με “Π” κεφαλαίο δηλαδή, είναι πάντα υπόθεση ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ, υπόθεση του πολίτη, προϊόν ΑΠΟΦΑΣΗΣ και πράξη ΕΥΘΥΝΗΣ και, όπως στην περίπτωση του, ΑΝΔΡΕΙΑΣ και ΑΡΕΤΗΣ.

Έθεσε ψηλά τον πήχη για τις επόμενες γενιές ο Αλέκος.
Υπήρξε πραγματικά ασυμβίβαστος αγωνιστής.
Στους αγώνες για ελεύθερη Κύπρο.
Στους ανένδοτους για δημοκρατική Ελλάδα.
Στην αντίσταση κατά της Δικτατορίας. Ως επίδοξος τυρρανοκτόνος, ως αλύγιστος κρατούμενος βασανισθείς και ως πολυμήχανος δραπέτης.
Ασυμβίβαστος όμως και με τους συμβιβασμούς της ‘Μεταπολίτευσης’. Ασυμβίβαστος με το κουκούλωμα του φακέλλου του πραξικοπήματος της Κύπρου (που έδωσε το αναγκαίο πρόσχημα στην Τουρκία για την εισβολή) στο όνομα υψηλών κρατικών σκοπιμοτήτων ή, για να το πούμε λιανά, για να μη θιγούν οι Αμερικάνοι πάτρωνες του Καραμανλή και του Αβέρωφ -και πρώτα και κύρια ο προεδρεύων υπερυπουργός των εξωτερικών των ΗΠΑ Κίσινγκερ, ο ‘εγκέφαλος’ της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας.
Είχε βαλθεί να τα φέρει όλα στο φώς ο Αλέκος, “για να ‘βρουν ανάπαυση οι πρώτοι νεκροί”.
Γιατί δεν μπορούσε να ησυχάσει, δεν μπορούσε να ζει συνένοχος, ούτε δια της σιωπής….
Έτσι υπήρξε το πρώτο θύμα, ο πρώτος μάρτυρας της ‘Μεταπολίτευσης’.
Η θυσία του ανέδειξε τα όριά της στον δεύτερο κιόλας χρόνο της ζωής της. Υπό αυτή την έννοια σήμανε και το πρώϊμο ‘τέλος’ της, ήδη από τότε.

Εκλιπόντος του πραγματικού ήρωα, φιλοτεχνήθηκε ανεμπόδιστα το προφίλ του δήθεν ‘χαρισματικού σωτήρα’ για να διαδεχθεί τον ψευτο-‘Εθνάρχη’.
Μπελογιάννης, Λαμπράκης, Παναγούλης “έπρεπε” να φύγουν απ’ τη μέση για να προχωρήσει, μέσα από τη διάλυση του ΕΑΜ, της ΕΔΑ και του Κέντρου, η κατάλυση του Ελληνικού Έθνους που μας οδήγησε, μέσα από το καθεστώς του δικομματισμού που έτσι οικοδομήθηκε, στη σημερινή χρεωκοπία, τη νέα κατοχή, τη νέα χούντα των τραπεζιτών και των ευρωκρατών.

Καταθέτοντας στεφάνι σήμερα, τριάνταεπτά ακριβώς χρόνια μετά τη θυσία του, σ’αυτόν τον υπέροχο ανδριάντα που δείχνει –σημαδιακά- στον ίδιο δρόμο που δείχνει, λίγο παρακάτω, ο γέρος του Μωριά, δεν στεκόμαστε μόνο στον συμβολισμό, ούτε μόνο στο ηθικό χρέος, να βαδίσουμε στα χνάρια του, στα χνάρια τους.

Δίνουμε όρκο τιμής -όρκο ζωής- να μη συμβιβαστούμε ποτέ ούτε εμείς!
Να δώσουμε στο καθεστώς, στη χούντα της ‘Μεταπολίτευσης’, τη χαριστική βολή, για ν’ αναστήσουμε το Έθνος μας, για να σώσουμε τη Χώρα και το Λαό και να σαλπίσουμε την επανάσταση της Ειρήνης και της Δικαιοσύνης, την επανάσταση της Δημοκρατίας, στην Ευρώπη και τον Κόσμο,σε μια στιγμή που απειλούνται περισσότερο από ποτέ.

Ξεκινάμε από τον Αλέκο Παναγούλη και βαδίζουμε προς το Σύνταγμα για ν’αφήσουμε ένα κλαράκι δάφνης και να τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή για τον Δημήτρη Χριστούλα και για όλα τα θύματα, όλους τους μάρτυρες της σύγχρονης γενοκτονίας στην οποία υποβάλλεται ‘επιστημονικά’ και ‘προτεστάντικα’ ο Λαός μας σήμερα, εν αναμονή της ανασυγκρότησής του ως Έθνους, της συγκρότησής του -για πρώτη φορά- ως πραγματικά ανεξάρτητου Κράτους, όρο εκ των ων ουκ άνευ για την κατάκτηση της Ελευθερίας του, την εξασφάλιση της Σωτηρίας του, όρο εκ των ων ουκ άνευ για την ανάκτηση της Αξιοπρέπειάς του.

Θα καταλήξουμε στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο όπου πραγματοποιήθηκε, το 1893, από τον Σύλλογο Σταύρου Καλλέργη, ο πρώτος εορτασμός της εργατικής πρωτομαγιάς στην Ελλάδα, για να υπογραμμίσουμε ότι ο αγώνας μας είναι ταυτόχρονα εθνικός και κοινωνικός, ότι το Απελευθερωτικό Μέτωπο που ανυποχώρητα επιδιώκουμε (και το οποίο αποτελεί εθνική και κοινωνική αναγκαιότητα) είναι Εθνικό και Λαϊκό και σκοπό έχει να ολοκληρώσει την Επανάσταση του ’21 και την Απελευθέρωση του ’44.

Μήπως έτσι διακινδυνεύουμε έναν νέο Εμφύλιο; Μετά τον μπαμπούλα της χρεωκοπίας και της επιστροφής στη δραχμή, το σύστημα, ντόπιο και διεθνές, δεν θα διστάσει να καταφύγει, παίζοντας τα ρέστα του, στην έσχατη αυτή ‘γραμμή άμυνας’, πρώτα ως κινδυνολογία και έπειτα και ως σενάριο ανωμαλίας. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Εμφύλιος καλά κρατεί εκατέρωθεν (παρά τις θεσμικές ρυθμίσεις της ‘Μεταπολίτευσης’), βοηθούντος και του ‘μεταναστευτικού’, και βρίσκει ιδεολογική ‘κάλυψη’ στα δόγματα της εθνικής και ταξικής ‘καθαρότητας’ που επικαλούνται οι ‘αριστεροί’ και ‘δεξιοί’ πυλώνες του. Το Εθνικό-Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο που οικοδομείται βρίσκεται εκ των πραγμάτων και συνειδητά στον αντίποδα του ‘νέου’ διχασμού και θα αποτελέσει ικανή δύναμη αποτροπής Εμφυλίου και αναγέννησης της Πατρίδας μας.

Γιάννης Μαύρος, Αθήνα, Πρωτομαγιά 2012

Κι ο εμφύλιος είναι στημένος…

• 
  Πόσες φορές νιώσατε ανασφάλεια σήμερα με την απειλή της αναρχίας, του χάους, της ακυβερνησίας και της κοινωνικής έκρηξης που μπορεί να οδηγήσει σε εμφύλιο; Αν δεν την νιώσατε ούτε μία, τότε σίγουρα δεν είστε από αυτούς που βλέπουν τηλεόραση ή ακούν ραδιόφωνο. Και σίγουρα δεν διαβάζετε την Καθημερινή, το Βήμα, τα Νέα, το Έθνος και άλλες «αξιόπιστες» φυλλάδες. Σε κάθε άλλη περίπτωση είστε και σήμερα ένα από τα θύματα της καθημερινής προπαγανδιστικής τρομοκρατίας όσων βρίσκονται στην εξουσία.

Αν κάποιος κάνει μια σοβαρή ιστορική αναδρομή στις περιπτώσεις των εμφυλίων και των κοινωνικών ταραχών σε όλον τον κόσμο θα παρατηρήσει τα εξής:

Α) Παρέμβαση δυνάμεων από το εξωτερικό (άμεση ή έμμεση)

Β) Νίκη Αριστερών κομμάτων ή ριζική αλλαγή πολιτικών συσχετισμών στην κοινωνία

Οι περισσότερες επεμβάσεις των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Αγγλίας ή ακόμα και της Ρωσίας σε όλη τη διάρκεια της νεότερης Ιστορίας του κόσμου μας είναι πλέον γνωστές – ίσως όχι με λεπτομέρεια, αλλά ευτυχώς έχουν φροντίσει κάποιοι ιστορικοί και μελετητές να τις αποτυπώσουν. Πάντα ο απώτερος στόχος αυτών των επεμβάσεων δεν ήταν ο εκδημοκρατισμός ή η ελευθερία των καταπιεσμένων, αλλά ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών μιας χώρας. Όπου υπάρχουν ακόμα σημεία τριβής και εστίες που θα μπορούσαν να συμβούν πόλεμοι, έχει βάλει το χέρι της κάποια δυτική (ή κάποιας μεγάλης χώρας) κυβέρνηση και όποτε θέλει απλά δίνει το σύνθημα για την εκπυρσοκρότηση. Πρωταθλητές βέβαια σε όλο αυτό το μακελειό είναι οι ΗΠΑ, καθώς έχουν εμπλακεί ή έχουν προκαλέσει τόσους πολέμους στα τελευταία 100 χρόνια που δεν έχει προκαλέσει κανένα άλλο κράτος στον κόσμο.

Σε δεύτερο επίπεδο, όταν οι πολιτικοί συσχετισμοί άλλαζαν υπέρ των αδυνάτων –και αυτό συνέβαινε μόνο στις περιπτώσεις που γίνονταν εξ αριστερών τον τελευταίο αιώνα– οι κάτοχοι της εξουσίας προτιμούσαν να δουν μια χώρα στο χάος, παρά να αφήσουν τον λαό να έρθει πιο κοντά στην εξουσία ή σε μια πιο δίκαια αναδιανομή του πλούτου. Εδώ βέβαια, ο εξωτερικός παράγοντας, πάντα συναλλάσσεται με τον τοπικό άρχοντα ή κυβερνήτη, καθώς εκείνος εξασφαλίζει τα συμφέροντά του. Ακόμα και η αλλαγή καθεστώτος θα καθορίζεται από τον ισχυρό της κάθε περίπτωσης. Αλλά και η τακτική της «Αντεπανάστασης» ενάντια σε μία Επανάσταση, είναι πλέον ρουτίνα για όσους δεν θέλουν με τίποτα να χάσουν τα κεκτημένα.

Ο Eduardo Galeano στο βιβλίο του «Μνήμη της φωτιάς – Ο αιώνας του ανέμου» γράφει χαρακτηριστικά για τις δημοτικές εκλογές που έλαβαν χώρα το 1923 στο Ακαπούλκο του Μεξικό:

Οι δυνάμεις της τάξης στην υπηρεσία του εκδημοκρατισμού

Μετά την προβολή της ταινίας του Τομ Μιξ, ακολούθησε εκφώνηση λόγου. Όρθιος μπροστά στην οθόνη του μοναδικού κινηματογράφου του Ακαπούλκο, ο Χουάν Εσκουεδέρο άρχισε ξαφνικά να μιλά στο κοινό εναντίον των εμπόρων που πίνουν το αίμα του λαού. Όταν οι αστυνομικοί όρμησαν πάνω του, ήδη είχε γεννηθεί το Εργατικό Κόμμα του Ακαπούλκο, μέσα στα χειροκροτήματα.
Σε μικρό χρονικό διάστημα το Εργατικό Κόμμα όχι μόνο μεγάλωσε αλλά κέρδισε και τις εκλογές, και κρέμασε τη μαυροκόκκινη σημαία του στο δημαρχείο. Ο Χουάν Εσκουδέρο, ο νέος δήμαρχος με την ψηλή κορμοστασιά, τις φαβορίτες και τα μυτερά μουστάκια, είναι ο σοσιαλιστής δήμαρχος που θα μετατρέψει εν ριπή οφθαλμού το δημαρχείο σε έδρα των συνεταιρισμών και των συνδικάτων, θα ξεκινήσει την εκρίζωση του αναλφαβητισμού και θα αψηφήσει την παντοκρατορία των τριών εταιρειών που κουμαντάρουν το νερό, τον αέρα, το έδαφος και το εξαθλιωμένο, τρισάθλιο μεξικανικό λιμάνι, το εγκαταλειμμένο από τον Θεό και την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Τότε οι παντοκράτορες οργανώνουν νέες εκλογές, για να διορθωθεί το λάθος του λαού, όμως το Εργατικό Κόμμα του Ακαπούλκο κερδίζει ξανά. Δεν υπάρχει άλλη λύση από την κινητοποίηση του στρατού, που αμέσως αναλαμβάνει την εξομάλυνση της κατάστασης. Ο νικητής των εκλογών Χουάν Εσκουδέρο δέχεται δυο σφαίρες, μία στο χέρι και μία άλλη από κοντά, στο μέτωπο, χαριστική βολή ενώ οι στρατιώτες βάζουν φωτιά στο δημαρχείο.
Ο Εσκουδέρο θα αναστηθεί και θα συνεχίσει να κερδίζει τις εκλογές. Ακρωτηριασμένος και σχεδόν μουγκός, θα κάνει σε αναπηρική καρέκλα τη θριαμβευτική του εκστρατεία ως βουλευτής, υπαγορεύοντας τους λόγους του σε ένα αγόρι που ερμηνεύει τα μουρμουρητά του και τα επαναλαμβάνει μεγαλόφωνα από την εξέδρα.
Οι παντοκράτορες του Ακαπούλκο αποφασίζουν να πληρώσουν τριάντα χιλιάδες πέσος τη στρατιωτική περιπολία για να πυροβολήσει σωστά αυτή τη φορά. Στα λογιστικά βιβλία των εταιριών καταγράφεται η έξοδος των χρημάτων, αλλά όχι και ο προορισμός τους.
Τελικά ο Χουάν Εσκουδέρο θα πέσει νεκρός για τα καλά και μια για πάντα.

Στο βιβλίο του Galeano, όπως και στην Ιστορία του λαού των ΗΠΑ του Χάουαρντ Ζιν, μπορείτε να διαβάσετε πολλές παρόμοιες ιστορίες και γεγονότα, που απλά επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Φαίνεται σε κάποιους τυχαίο το γεγονός του ελληνικού εμφυλίου σε μια περίοδο που η Αριστερά είχε την πρωτοκαθεδρία και την προτίμηση του ελληνικού λαού; Αλλά αλλιώς είχαν αποφασίσει οι «παντοκράτορες» της εποχής και έτσι θα έπρεπε να συμβεί. Σήμερα, οι εργαζόμενοι γίνονται δούλοι με μισθούς πείνας, τα λιμάνια ξεπουλήθηκαν στους Κινέζους, τα αεροδρόμια στους Γερμανούς, το έδαφος θέλουν να το δώσουμε σε Άραβες, το νερό και τον ήλιο σε όποιον επιχειρηματία προλάβει και σε λίγο θα πληρώνουμε για να αναπνεύσουμε.

Την ίδια στιγμή, προβάλλεται ως τρομερό και μόνο το ενδεχόμενο να μην βγει μια αυτοδύναμη κυβέρνηση, όταν στο Βέλγιο για ενάμισι χρόνο δεν υπήρχε κυβερνητική συνεργασία, όταν ακόμα και στην Ολλανδία κατέρρευσε ο κυβερνητικός συνασπισμός, όταν η τελευταία έγνοια του έλληνα πολίτη είναι αν θα βγει πρωθυπουργός ο άσχετος Σαμαράς ή ο αυταρχικός Βενιζέλος.

Τα κόμματα έχουν στα χέρια τους όλο αυτό το διάστημα τις δημοσκοπήσεις που κάνουν για λογαριασμό τους οι εταιρίες και δεν δημοσιεύονται καθώς απαγορεύεται από τον νόμο. Σύμφωνα με αυτές πράττουν και δεν είναι καθόλου τυχαίος ο πανικός τους καθώς όπως διαρρέει τα ποσοστά των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν αρκούν για το σχηματισμό της προσυμφωνημένη κυβέρνησης συνεργασίας*. Αυτό δεν μπορεί να αφήσει τους τοπικούς αφέντες και την οικονομική ελίτ να ηρεμήσει και μόλις τελειώσουν οι τηλεοπτικές εφεδρείες και οι απειλές της ακυβερνησίας δεν θα πιάνουν τόπο θα πρέπει να εξασφαλιστεί πως η Αριστερά δεν θα κυβερνήσει.

Σε αυτό το σημείο φωτίζεται και ο ρόλος της εμφάνισης της Χρυσής Αυγής η οποία εδώ και χρόνια έχει σιγονταριστεί από τα δυο μεγάλα κόμματα, παρ’ όλες τις καταγγελίες που γίνονται από αναρχικούς, αριστερούς και ανθρωπιστικούς φορείς. Με δεδομένη την εγκληματική της δράση -γιατί δεν είναι Σύνδεσμος όπως αυτοαποκαλείται αλλά εγκληματική οργάνωση- θα έπρεπε να έχει εδώ και καιρό τεθεί εκτός νόμου και αρκετοί από τους μπράβους-μέλη της να βρίσκονται στη φυλακή. Όμως την ίδια ώρα που το κράτος-φασίστας καταδικάζει σε εξοντωτικές ποινές αναρχικούς πολιτικούς κρατούμενους, χρησιμοποιεί για την εξόντωση της 17Ν μέχρι και ψυχοφάρμακα και προσπαθεί να εξομοιώσει τον κομμουνισμό και την Αριστερά με τον ναζισμό, οι χρυσαυγίτες όχι μόνο δρουν ανενόχλητοι, αλλά στελεχώνονται και προστατεύονται από αστυνομικούς (μέχρι και ο Παπουτσής έχει παραδεχθεί δημοσίως διασυνδέσεις της Χ.Α. με την ΕΛΑΣ και τα ΜΑΤ).

Στην Πάτρα πριν λίγα χρόνια είχε γίνει ολόκληρο πογκρόμ εναντίον αριστερών και αναρχικών με τους αστυνομικούς και τους χρυσαυγίτες σε ρόλο κυνηγού. Για ώρες απειλούσαν, χτυπούσαν πόρτες σπιτιών και οι μεν έκαναν προσαγωγές, οι δε χτυπούσαν στο ψαχνό. Οι μαχαιροβγάλτες κυκλοφορούν ελεύθεροι και οι αγωνιστές του Συντάγματος βρίσκονται προφυλακισμένοι ή προσάγονται δι’ ασήμαντον αφορμή. Στο καθεστωτικόΈθνος υπάρχει ολόκληρο ρεπορτάζ με πρώην χρυσαυγίτη που λέει τα παρακάτω:

«Ως ταμίας της ”Χρυσής Αυγής”, είχα τη δυνατότητα να γνωρίζω ότι στο ταμείο δεν είχαμε ποτέ περισσότερα από 300-400 ευρώ. Με τα χρήματα αυτά δεν συντηρείται οργάνωση. Ποιος την ενίσχυε, δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Ξέρω όμως ότι το προεκλογικό μας υλικό για τις ευρωεκλογές είχε έρθει με δελτίο αποστολής από τα γραφεία μεγάλου κόμματος…» και «Απ’ ό,τι εμμέσως μας έδωσε να καταλάβουμε ο ίδιος ο διαβόητος ”αρχηγός” της Χρυσής Αυγής, ”αρπαχτές” γινόντουσαν από όλους τους κομματικούς χώρους καταπώς συνέφερε τα δύο μεγάλα κόμματα». Όπως λέει, ήταν μάρτυρας όταν ο ίδιος ο «αρχηγός» τον είχε στείλει με άλλους να συνοδεύσουν σε εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ πολιτικό πρόσωπο που τον είχε καλέσει βουλευτής της ΝΔ.

Η διασύνδεση των κομμάτων εξουσίας και η απροκάλυπτη ενεργοποίηση και δράση της Χ.Α. σε αυτό το χρονικό σημείο έρχεται να επιβεβαιώσει πως το καθεστώς, οι έχοντες το χρήμα και οι ξένοι συνέταιροί τους, είναι έτοιμοι να πετάξουν το μπαλάκι και το τέρας στους δρόμους ώστε να προκαλέσουν χάος και αναταραχή (ίσως και εμφύλιο) στην περίπτωση που η Αριστερά καταφέρει να συγκεντρώσει κυβερνητική πλειοψηφία. Ακόμα και ο εκλογικός νόμος-ντροπή ίσως δεν είναι αρκετός για να σώσει το δικομματισμό από τη συντριβή κι αν ένα από τα ετοιμοπόλεμα δεκανίκια του συστήματος (ΛΑΟΣ-ΔΗΜΑΡ) δεν επαρκούν για να υπάρχει και ηθική νομιμοποίηση (άνω του 50% στο σύνολο των ψήφων) μιας συγκυβέρνησης, τότε είναι πολύ πιθανό να επιλεγεί η καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας, ώστε οι αυτόκλητοι σωτήρες να ξαναπάρουν τα ηνία.

Με τη βοήθεια του MEGA και του Σκάι, κανείς δεν αμφιβάλλει πως με μια εβδομάδα ταραχών, θα ζητηθεί και πάλι κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή και στρατιωτική επέμβαση για «να αποφύγουμε τα χειρότερα», να «σώσουμε τη χώρα από την ακυβερνησία και το χάος» και εν τέλει να επιστρέψουμε σαν απολωλότα πρόβατα στο μαντρί.  Άλλωστε τα παπαγαλάκια της εξουσίας εδώ και καιρό προλειαίνουν το έδαφος. Ο Μανδραβέλης ουκ ολίγες φορές αναφέρθηκε στον κίνδυνο τέτοιων συμπεριφορών, ο Χωμενίδης -αν δεν κάνω λάθος- είχε πει στο twitter στο περίπου «μήπως πρέπει να κάνουμε κι εμείς η σιωπηρή πλειοψηφία μια αντισυγκέντρωση στο Σύνταγμα;», οι «φιλελεύθεροι» ζητούν τον περιορισμό των απεργιών και των συγκεντρώσεων και έρχεται η ώρα να αναρωτηθείς για πόσο μαλάκες μας περνάνε;

Είναι δυνατόν όταν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες βγαίνουν μέχρι και τον περασμένο Φλεβάρη στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν σύσσωμοι, να πιστεύει κανείς ότι θα μαζέψει μια αντισυγκέντρωση πάνω από 10.000 βολεμένους και πληρωμένους; Είναι δυνατόν να μιλούν για κίνδυνο από τις διαμαρτυρίες ενός τεράστιου τμήματος των εργαζομένων (στις μεγάλες απεργίες ξεπέρασαν τις 400.000 σε μία μέρα) και να το παίζουν χαλαροί για τις επιθέσεις των χρυσαυγιτών και των μπάτσων σε ό,τι κινείται; Είναι δυνατόν να μας κουνάν το δάχτυλο οι καναπεδάκηδες που η πλειοψηφία τους τρέφεται από το Δημόσιο (ή από συναλλαγές με το Δημόσιο) για επιχειρηματικότητα και πλήγματα στον τουρισμό; Είναι δυνατόν μετά από όσα έχει σημάνει το Σύνταγμα για τον λαό τον τελευταίο χρόνο, να θέλει το ΠΑΣΟΚ να κάνει ανοιχτή προεκλογική συγκέντρωση εκεί;

Και όμως, η εξουσία είναι γλυκιά, οι βολεμένοι είναι αρκετοί παρόλο που πολλοί ξεβολεύτηκαν, οι πολυεθνικές δεν θέλουν να χάσουν τα κεκτημένα, οι δανειστές θέλουν να μας έχουν του χεριού τους και οι ντόπιοι συνεργάτες τους δεν δίνουν δεκάρα παρά μόνο για τα κέρδη. Αν δεν αποδείξουμε στην κάλπη πως δεν έχουν την παραμικρή στήριξη του ελληνικού λαού, μια αναταραχή –ακόμα και με νεκρούς– δεν θα τους είναι δύσκολη. Γι’ αυτό μην επιλέξετε την αποχή. Με την αποχή μπήκε η Χ.Α. στο Δήμο Αθήνας, με την αποχή πλησιάζουν τα δυο μεγάλα κόμματα την αυτοδυναμία.

Σκεφτείτε, ψηφίστε με συνείδηση, ψηφίστε Αριστερά και η ψήφος σας δεν θα πάει χαμένη. Ό,τι κι αν λένε τώρα τα κομμάτια της αν δεν ενωθεί μετά τις εκλογές που τα ποσοστά της θα φτάνουν σε ιστορικά υψηλά ξέρουν ότι θα μπουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Και δεν νομίζω να το ξανακάνουν.

Ό,τι και να γίνει στις εκλογές πάντως, τη ζωή μας οφείλουμε να τη διεκδικούμε καθημερινά στους δρόμους ελπίζοντας πως κάποτε δεν θα υπάρχουν μπάτσοι, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και καταπίεση.

* Στο άκουσμα και μόνο ενδεχόμενης αποδοχής από τον ΣΥΡΙΖΑ της στήριξης μιας Αριστερής κυβέρνησης από το κόμμα του Καμμένου, έπεσαν τα παπαγαλάκια τους μέσα από τα κανάλια και τις εφημερίδες να ειρωνευτούν, να διαβάλλουν και να διαστρεβλώσουν την ίδια την είδηση. Έναν πολιτικό με ακροδεξιά ερείσματα όπως ο Καμμένος δεν θα τον ήθελε κανείς σοβαρός άνθρωπος σε καμία κυβέρνηση, αλλά ο ζήλος των ΜΜΕ για την αποδόμηση ενδεχόμενης “στήριξης ή ανοχής” μόνο τυχαίος δεν είναι. Είναι επίσης κατανοητό τα μικρότερα κόμματα της Αριστεράς να βγάζουν φλύκταινες σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όπως κατανοητό είναι να καταγγέλουν και τον ύπουλο πόλεμο της “χαμένης ψήφου” που δέχονται από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ αλλά ας μην ξεχνούν τον πραγματικό κίνδυνο . Το καθεστώς δεν θέλει σε καμία περίπτωση η Αριστερά να πρωταγωνιστεί σε έναν νέο κυβερνητικό σχήμα και αν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ κατάφερναν να συνεργαστούν, τότε σίγουρα η πρώτη τους προτεραιότητα θα ήταν στο κυβερνητικό σχήμα να συμπεριληφθούν και μικρότερα αριστερά κόμματα. Τουλάχιστον η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρόλο τον αποκλεισμό της από τις δημοσκοπήσεις, έχει τις δυνατότητες να μπει στη βουλή.

http://molisxypnisa.wordpress.com/2012/04/29/172/