Όλα όσα πρέπει να ξέρει κανείς για την εξαγορά χρόνου ασφάλισης

Της Ρούλας Σαλούρου

Διευκρινίσεις και παραδείγματα για τον τρόπο εξαγοράς των πλασματικών ετών ασφάλισης και το πως αυτά μπορούν να βελτιώσουν κατά τι τη σκληρή πραγματικότητα της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, όπως προβλέπεται στο νέο ασφαλιστικό νόμο, εξέδωσε το υπουργείο Εργασίας. Παράλληλα, απέστειλε προς όλα τα ασφαλιστικά ταμεία εγκύκλιο με την οποία διευκρινίζονται τα όσα προβλέπονται στο νόμο, για τους ασφαλισμένους από το 2011 και μετά. Με το νέο καθεστώς το 2011 μπορεί να αναγνωρίσει «πλασματικά» χρόνια και να συμπληρώσει 10.500 ημέρες ασφάλισης οπότε διατηρεί το όριο ηλικίας των 58 ετών.

ΠΡΟΣΟΧΗ. Πρέπει να ξεκαθαριστεί σε ποιες περιπτώσεις τα «πλασματικά» χρόνια συνυπολογίζονται για θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος και σε ποιες για την προσαύξηση της σύνταξης. 

Σύμφωνα με το υπουργείο σε όλες τις περιπτώσεις τα χρόνια που αναγνωρίζονται, συνυπολογίζονται για θεμελίωση του συνταξιοδοτικού δικαιώματος. Ειδικά όμως για προσαύξηση της σύνταξης συνυπολογίζονται τα χρόνια για τα οποία προβλέπεται η πληρωμή εισφοράς ( αναγνώριση με εξαγορά).

Για όσους θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα μέχρι 31/12/2010 η αναγνώριση γίνεται οποτεδήποτε από τον ενδιαφερόμενο, πάντοτε βέβαια, με αίτηση που υποβάλλεται στο ταμείο του.

Το υπουργείο Εργασίας, παράλληλα με την εγκύκλιο που απέστειλε προς όλα τα ταμεία, εξέδωσε και παραδείγματα, προκειμένου οι ασφαλισμένοι να κατανοήσουν τον τρόπο που λειτουργεί η αναγνώριση. 

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

Α) Είμαι ασφαλισμένος στο ΙΚΑ και συμπληρώνω μέχρι το τέλος του 2010, 10.000 ημέρες ασφάλισης. Έχω υπηρετήσει 2 έτη στρατιωτική θητεία.  Πότε θεμελιώνω συνταξιοδοτικό δικαίωμα και πότε μπορώ να αναγνωρίσω το χρόνο στρατιωτικής θητείας; Εάν πληρώσω το στρατό το 2011 θα έχω έκπτωση;

Απάντηση: Θεμελιώνετε συνταξιοδοτικό δικαίωμα το 2010, εφόσον αναγνωρίσετε 500 τουλάχιστον ημέρες από τη στρατιωτική σας θητεία.  Για να πάρετε σύνταξη θα πρέπει να συμπληρώσετε το 58ο έτος της ηλικίας σας.  Η αναγνώριση της στρατιωτικής θητείας μπορεί να γίνει και σήμερα αλλά και μέχρι την 31/12/2013. Δεν θα έχετε έκπτωση για την  αναγνώριση του στρατού, γιατί ανήκετε στην κατηγορία εκείνων που θεμελιώνουν δικαίωμα μέχρι το τέλος του 2010.

Β) Είμαι ασφαλισμένος στο ΙΚΑ και έχω συμπληρώσει 9.000 ημέρες ασφάλισης το 2010. Είμαι 56 ετών. Πότε θεμελιώνω συνταξιοδοτικό δικαίωμα; Τι πρέπει να κάνω για να πάρω το συντομότερο δυνατόν σύνταξη;

Γ) Είμαι ασφαλισμένος του ΙΚΑ και συμπλήρωσα 8.500 ημέρες ασφάλισης. Είμαι 55 ετών. Πότε μπορώ να πάρω σύνταξη και ποιες αναγνωρίσεις μπορώ να κάνω;

Δ) Είμαι ασφαλισμένη στο ΙΚΑ και έχω συμπληρώσει 4.800 ημέρες ασφάλισης και το 48ο έτος της ηλικίας μου. Πότε μπορώ να θεμελιώσω συνταξιοδοτικό δικαίωμα;

Απάντηση: Το 2011 εφόσον αναγνωρίσετε όσο χρόνο χρειάζεται για να συμπληρώσετε 5.500 ημέρες ασφάλισης, θεμελιώνετε συνταξιοδοτικό δικαίωμα. Για να καταβληθεί όμως η σύνταξη μειωμένη θα πρέπει να συμπληρώσετε το 52ο έτος της ηλικίας σας, ενώ για πλήρη σύνταξη θα πρέπει να συμπληρώσετε το 57ο έτος της ηλικίας σας.

Ε) Εργάζομαι στο Δημόσιο και έχω προσληφθεί πριν το 1983. Συμπληρώνω το 2010, 31 χρόνια ασφάλισης. Μπορώ το 2011 να αναγνωρίσω 4 χρόνια και να συνταξιοδοτηθώ ανεξαρτήτως ορίου ηλικίας με 35 συνολικά χρόνια ασφάλισης;

ΣΤ) Εργάζομαι στο Δημόσιο και έχω συμπληρώσει 25 έτη ασφάλισης το 2010 μαζί με τα χρόνια που είχα στον ιδιωτικό τομέα. Είμαι μητέρα ανηλίκου παιδιού και η ηλικία μου είναι 47 ετών. Πότε μπορώ να συνταξιοδοτηθώ; 

Ζ) Εργάζομαι στο Δημόσιο και έχω συμπληρώσει 23 χρόνια. Είμαι μητέρα ανηλίκου παιδιού που ενηλικιώνεται το 2013. Πως μπορώ να θεμελιώσω συνταξιοδοτικό δικαίωμα και να πάρω σύνταξη; Έχω δύο παιδιά.

Η) Είμαι ασφαλισμένος στον ΟΑΕΕ και συμπληρώνω το 2010, 33 χρόνια ασφάλισης. Η ηλικία μου είναι 56 ετών. Πότε μπορώ να πάρω σύνταξη;
 
Για να πάρετε σύνταξη θα πρέπει απαραίτητα να συμπληρώσετε το 60ο έτος της ηλικίας σας.  Μετά λοιπόν από 4 χρόνια εάν έχετε συμπληρώσει 37 χρόνια ασφάλισης μπορείτε να αναγνωρίσετε άλλα 2 χρόνια (π.χ. του στρατού) και να συμπληρώσετε 39 χρόνια που απαιτούνται και να συνταξιοδοτηθείτε.

 

http://www.capital.gr/News.asp?id=1040405

Το 2012 μπορείτε να αναγνωρίσετε 2 χρόνια και να συμπληρώσετε 25 χρόνια ασφάλισης (τα δύο χρόνια μπορεί να είναι από τα παιδιά ή έτη σπουδών κ.λ.π.). Έτσι θεμελιώνετε συνταξιοδοτικό δικαίωμα και μπορείτε να πάρετε σύνταξη με τη συμπλήρωση του 52ου έτους της ηλικίας σας.

Έχετε θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα αλλά για να συνταξιοδοτηθείτε θα πρέπει να συμπληρώσετε το 50ο έτος της ηλικίας σας. Δεν αλλάζουν για εσάς οι προϋποθέσεις ακόμα και αν έχει ενηλικιωθεί το παιδί σας μετά τη συμπλήρωση της 25ετίας.

Απάντηση: Δεν μπορείτε να αναγνωρίσετε 4 χρόνια. Αυτό ισχύει για όσους θεμελιώνουν δικαίωμα από 1/1/2011 και μετά. Δεν ισχύουν για σας οι νέοι χρόνοι που αναγνωρίζονται αλλά μόνο όσοι ίσχυαν πριν την ψήφιση του νέου ασφαλιστικού νόμου. Για παράδειγμα μπορείτε να αναγνωρίσετε το χρόνο στρατιωτικής θητείας και εφόσον συμπληρώσετε 35 χρόνια ασφάλισης, μπορείτε να συνταξιοδοτηθείτε χωρίς όριο ηλικίας.

Απάντηση: Για να θεμελιώσετε συνταξιοδοτικό δικαίωμα και να πάρετε πλήρη σύνταξη πριν το 65ο της ηλικίας σας πρέπει να συμπληρώσετε 10.500 ημέρες ασφάλισης. Εάν συνεχίσετε την εργασία σας το 2012 θα έχετε συμπληρώσει 9.100 ημέρες ασφάλισης. Με τα 5 επιπλέον χρόνια που μπορείτε να αναγνωρίσετε το 2012 συμπληρώνετε 10.500 ημέρες ασφάλισης και θεμελιώνετε συνταξιοδοτικό δικαίωμα. Για να καταβληθεί στη συνέχεια η σύνταξη σας απαιτείται να συμπληρώσετε το 59ο έτος της ηλικίας σας και συνολικά 11.100 ημέρες ασφάλισης.

Απάντηση: Το 2011 εφόσον συνεχίσετε την εργασία σας, θα έχετε 9.300 ημέρες ασφάλισης. Μπορείτε να αναγνωρίσετε 1.200 ημέρες ασφάλισης (από ανεργία, από στρατό, από σπουδές κ.ο.κ.), έτσι ώστε να συμπληρώσετε 10.500 ημέρες ασφάλισης και να θεμελιώσετε συνταξιοδοτικό δικαίωμα για χορήγηση σύνταξης στο 58ο έτος της ηλικίας σας. Για να καταβληθεί η σύνταξη απαιτούνται βέβαια 10.800 ημέρες ασφάλισης τις οποίες θα συμπληρώσετε το 2012 οπότε και μπορείτε να συνταξιοδοτηθείτε.

Αναλυτικά, ο νέος ασφαλιστικός νόμος, δίνει τη δυνατότητα αναγνώρισης επιπλέον χρόνων ασφάλισης: 

1. Το χρόνο επιδοτούμενης ανεργίας μέχρι 300 ημέρες (1 έτος) ανεξάρτητα από την περίοδο που πραγματοποιήθηκε η επιδότηση ανεργίας

2. Το χρόνο επιδοτούμενης ασθένειας και μέχρι 300 ημέρες (1 έτος) ανεξάρτητα από την περίοδο που έλαβε χώρα η ασθένεια

3. Το χρόνο σπουδών σε μέσες, ανώτερες και ανώτατες σχολές

4. Το χρόνο ανεργίας για τον οποίο δεν έχει επιδοτηθεί ο εργαζόμενος ή παρουσιάζεται γενικώς κενό ασφάλισης, μετά όμως την υπαγωγή στην ασφάλιση οποιουδήποτε  ταμείου

5. Το χρόνο απουσίας από την εργασία για τις μητέρες λόγω κύησης και λοχείας και μέχρι 119 ημέρες

6. Το χρόνο απεργίας για τον οποίο υπάρχει κενό ασφάλισης

7. Τον πλασματικό χρόνο για τα παιδιά ανεξάρτητα από την ημερομηνία γέννησής τους ο οποίος ανέρχεται σε 1 χρόνο για ένα παιδί, 3 χρόνια για 2 παιδιά και 5 χρόνια για 3 παιδιά

8. Το χρόνο άσκησης επαγγελματικής δραστηριότητας και μέχρι 8 χρόνια πριν από την εγγραφή του επαγγελματία στον ΟΑΕΕ, εφόσον δεν έχουν καταβληθεί εισφορές

Οι νέοι «πλασματικοί» χρόνοι αναγνωρίζονται μόνο από εκείνους που θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα από 1/1/2011 και μετά.  Αντίθετα όσοι θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα μέχρι 31/12/2010 αναγνωρίζουν τους χρόνους που ίσχυαν με τους προηγούμενους νόμους (π.χ. στρατιωτική θητεία, χρόνος ανατροφής παιδιών κ.λ.π.).

Ένας εργαζόμενος που θεμελιώνει συνταξιοδοτικό δικαίωμα το 2011 μπορεί να αναγνωρίσει μέχρι 4 χρόνια. Όποιος θεμελιώνει συνταξιοδοτικό δικαίωμα το 2012 μπορεί να αναγνωρίσει μέχρι 5 χρόνια, το 2013 μέχρι 6 χρόνια και από  το 2014 και μετά μέχρι 7 χρόνια. Τα «πλασματικά» χρόνια αναγνωρίζονται και στα επικουρικά ταμεία με τις ίδιες προϋποθέσεις που αναγνωρίζονται στα ταμεία κύριας ασφάλισης.  Οι εισφορές βέβαια για την αναγνώριση χρόνου στα επικουρικά ταμεία είναι στις περισσότερες περιπτώσεις 6% επί των συντάξιμων αποδοχών.

Χωρίς την καταβολή εισφορών αναγνωρίζεται, ο χρόνος της επιδοτούμενης ανεργίας και μέχρι 300 ημέρες, ο χρόνος επιδοτούμενης ασθένειας και μέχρι 300 ημέρες, ο χρόνος κύησης και λοχείας για τις μητέρες και μέχρι 119 ημέρες και ο χρόνος συνταξιοδότησης με αναπηρική σύνταξη.

Αντίθετα για όλους τους άλλους χρόνους που αναγνωρίζονται καταβάλλονται εισφορές.

Σε όλα  τα ταμεία ο χρόνος στρατιωτικής θητείας αναγνωρίζεται με την καταβολή εισφοράς που αντιστοιχεί στο άθροισμα των εισφορών εργαζόμενου και εργοδότη, επί των συντάξιμων αποδοχών που έχει ο εργαζόμενος κατά το μήνα υποβολής της αίτησης.  Για τους μισθωτούς η εισφορά στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι το 20% επί των συντάξιμων αποδοχών.  Για τους δημόσιους υπαλλήλους είναι  6,67% επί των συντάξιμων αποδοχών, ενώ για τους αυτοαπασχολούμενους και τους ελεύθερους επαγγελματίες η εισφορά για κάθε μήνα που αναγνωρίζεται είναι  ίση  με την εισφορά που καταβάλλει ο ασφαλισμένος στον κλάδο σύνταξης.

Σύμφωνα με το νόμο, στην περίπτωση αναγνώρισης της στρατιωτικής θητείας, παρέχεται η δυνατότητα έκπτωσης 30%  σε όσους ασφαλισμένους θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα από 1/1/2011 μέχρι 31/12/2014. Έκπτωση 50% παρέχεται σε όσους θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα από 1/1/2015 και μετά.

Ο χρόνος σπουδών, σε ανώτερες ή ανώτατες σχολές, ο χρόνος μαθητείας και ο χρόνος φοίτησης σε μέσες επαγγελματικές σχολές αναγνωρίζονται με την καταβολή εισφορών που αντιστοιχεί στο 20% του 25πλάσιου του ημερομισθίου του ανειδίκευτου εργάτη για κάθε μήνα που αναγνωρίζεται.

Ο χρόνος ανατροφής παιδιών αναγνωρίζεται με την καταβολή εισφορών που αντιστοιχεί στο 20% του 25πλάσιου του ημερομισθίου του ανειδίκευτου εργάτη για κάθε μήνα που αναγνωρίζεται.

Για τους χρόνους εκπαιδευτικής άδειας ή απεργίας ο εργαζόμενος καταβάλλει για κάθε μήνα που θα αναγνωρίσει ποσό που αντιστοιχεί στο 20% του συντάξιμου μισθού που έχει κατά το μήνα υποβολής της αίτησης.

Για το χρόνο της επιδοτούμενης ανεργίας δεν καταβάλλονται εισφορές.  Ο χρόνος αυτός αναγνωρίζεται χωρίς εξαγορά για τη θεμελίωση του συνταξιοδοτικού δικαιώματος.  Για οποιοδήποτε άλλο χρόνο ανεργίας ή κενού ασφάλισης που υπάρχει μετά την πρώτη ασφάλιση σε οποιοδήποτε φορέα,  ο εργαζόμενος πληρώνει εισφορά για κάθε μήνα που θα αναγνωρίσει, ίση με το 20% του 25πλάσιου του ημερομισθίου του ανειδίκευτου εργάτη όπως αυτό ισχύει κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης.

Η πληρωμή στα ταμεία γίνεται εφάπαξ εντός τριμήνου από την ειδοποίηση του ταμείου, οπότε υπάρχει έκπτωση 15% στο ποσό.  Παρέχεται όμως η δυνατότητα το συνολικό ποσό να εξοφληθεί σε τόσες μηνιαίες δόσεις όσοι είναι οι μήνες που αναγνωρίζονται.  

Στην περίπτωση που κάποιος εργαζόμενος συνταξιοδοτείται η δόση παρακρατείται από τη σύνταξη με ποσό ίσο με το ¼ αυτής.

Στο ερώτημα γιατί να εξαγοράσω χρόνος; Θα μπορώ με την αναγνώριση των «πλασματικών» χρόνων να πάρω σύνταξη σε μικρότερη ηλικία, το υπουργείο Εργασίας απαντά ξεκάθαρα: Σε πολλές περιπτώσεις με την αναγνώριση των πλασματικών χρόνων παρέχεται η δυνατότητα στον εργαζόμενο να θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα νωρίτερα, οπότε αποφεύγει την μεγάλη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ή των επιπλέον ετών εργασίας.

Παράδειγμα 1ο 

Εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα έχει συμπληρώσει μέχρι το 2010 στο ΙΚΑ 4.500 ημέρες ασφάλισης και είναι μητέρα ανήλικου παιδιού που ενηλικιώνεται το 2015.  Η μητέρα του παραδείγματος μας θα μπορούσε να συμπληρώσει  5.500 ημέρες ασφάλισης το 2013 οπότε για να πάρει σύνταξη θα έπρεπε να συμπληρώσει το 60ο έτος της ηλικίας της για μειωμένη σύνταξη και το 65ο για πλήρη.

Με την αναγνώριση το 2011 (μέχρι 4 έτη) συμπληρώνει τα 5.500 ένσημα το έτος αυτό και θεμελιώνει δικαίωμα με το όριο ηλικίας που ισχύει για το χρόνο αυτό, δηλαδή το 52ο έτος της ηλικίας για μειωμένη σύνταξη και το 57ο για πλήρη σύνταξη.

Παράδειγμα 2ο 

Εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα έχει συμπληρώσει μέχρι το τέλος του 2010 9.000 ημέρες ασφάλισης.  Το 2010 επίσης συμπληρώνει το 55ο έτος της ηλικίας του.  Με το καθεστώς που ίσχυε πριν το νέο ασφαλιστικό νόμο ο συγκεκριμένος εργαζόμενος θα μπορούσε να πάρει σύνταξη εφόσον θα συμπλήρωνε το 58ο έτος της ηλικίας του και 10.500 ημέρες. 

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ…ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Το ΠΑΣΟΚ τρέμει, πολύ φυσιολογικά, τις περιφερειακές εκλογές. Η βάση του πλήττεται άγρια από την κυβερνητική, δηλαδή την πολιτική της τρόικας, όπου μας παρέδωσε χωρίς καμία διαπραγμάτευση και στρατηγική. Ούτε οι Υπουργοί μπορούν να εξηγήσουν πώς η πολιτική που ασκούν κατ’ επιταγήν των ξένων, θα οδηγήσει τη χώρα σε κάποια διέξοδο, όχι σε μεγαλύτερες καταστροφές. Το μόνο τους επιχείρημα είναι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, για τη σωτηρία πρέπει πρώτα να πεθάνει ο άρρωστος! Η πολιτική τους κινείται στον αντίποδα του πολιτικού προγράμματος με το οποίο κέρδισαν τις εκλογές, συνιστά υφαρπαγή της λαϊκής εντολής. Στον ελληνικό λαό θάπρεπε, αυτοί που κυβερνούν εν ονόματί του, να δώσουν τουλάχιστο το δικαίωμα να αποφασίσει για την τύχη του!

Περισσότερο από το ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή, είναι όμως η λεγόμενη ριζοσπαστική αριστερά που κινδυνεύει να την πάθει στις επικείμενες εκλογές, γνωρίζοντας ιστορικής σημασίας Βατερλώ! Η βαθύτατη κρίση του πολιτικού συστήματος, κράτους και κοινωνικού σχηματισμού, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η κρίση χρέους, θάπρεπε νάναι ιστορική ευκαιρία για τη ριζοσπαστική αριστερά, αν είχε το μυαλό και την ψυχή, τη vis vitalis να το κάνει, για να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό ή τουλάχιστο να πρωταγωνιστήσει στην προσπάθεια αποτροπής των κοινωνικών και εθνικών καταστροφών. Παραδόξως, μοιάζει να πλήττεται εκείνη περισσότερο από την κρίση, ή τουλάχιστο να μην μπορεί να αποκομίσει τα κέρδη που δικαιολογημένα θα περίμενε.

Η οργή, αγανάκτηση και απελπισία που αργά αλλά σταθερά συγκεντρώνεται στα έγκατα της κοινωνίας, κινδυνεύει να διοχετευθεί σε αποχή χωρίς πολιτικό αποτέλεσμα. ‘Η, αν προκαλέσει εξέγερση, να μην οδηγήσει σε λύση. ‘Oπως άλλωστε συνέβη με τη φοβερή αλλά ολότελα μηδενιστική, ανήμπορη να παράγει διέξοδο, εξέγερση της ελληνικής νεολαίας πριν από δύο χρόνια, προειδοποίηση από τότε για τα μελλούμενα να συμβούν.

Το παράδοξο ανάμεσα στην ένταση της κρίσης και τα αποτελέσματά της για τον χώρο της αριστεράς είναι φαινομενικό. Ακριβώς γιατί η κρίση είναι τόσο βαθειά, φωτίζει ανελέητα, όχι μόνο το μικρό μέγεθος των κυβερνώντων, αλλά και την ανεπάρκεια των υπολοίπων. Η κρίση ανεβάζει δραματικά τον πήχυ των απαιτήσεων, το μέτρο κρίσης για όλες τις πολιτικές δυνάμεις, που παύουν σταδιακά να μετριούνται κυρίως με συμπάθεια, αντιπάθεια, γενικές ιδεολογικές αναφορές, και αρχίζουν, όλο και περισσότερο, να συγκρίνονται με τις δραματικές ανάγκες κοινωνίας και έθνους.

Η δυστοκία, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, εξεύρεσης ενός υποψηφίου περιφερειάρχη που να συμπυκνώνει το μήνυμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, είναι το τελευταίο σύμπτωμα της δικής της κρίσης, της δυσκολίας και απροθυμίας της να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών, της βάσης της και των πολύ ευρύτερων στρωμάτων, που κάποια στιγμή προ διετίας στράφηκαν προς αυτήν και αναζητούν όλο και απελπισμένα διέξοδο. Με τη σειρά της, αυτή η δυστοκία μπορεί να γίνει καταλύτης περαιτέρω διάλυσης, πολυδιάσπασης ενός ιστορικού χώρου, σύμπτωμα του ελληνικού αδιεξόδου, της αδυναμίας δηλαδή της κοινωνίας μας να παράγει την αντίσταση και τις προτάσεις που χρειάζεται για να σωθεί η χώρα, τα πολιτικά εργαλεία, ιδέες, ηγεσίες. Το μεγαλύτερο δώρο στο ΠΑΣΟΚ και το σημαντικότερο, εξ αντιδιαστολής, επιχείρημα υπέρ του, είναι η αδυναμία όλης της αντιπολίτευσης και των συνδικάτων, να παράγουν αξιόπιστο πολιτικό λόγο και αποτελεσματική, ενωτική δράση. Και μάλιστα σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας, μια στιγμή που τα πιο αδικημένα κοινωνικά στρώματα, η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, το έθνος ως συλλογικότητα, έχουν απελπιστική ανάγκη πολιτικών απαντήσεων στην κρίση, που να τους επιτρέψουν να ξεφύγουν από τον φαύλο κύκλο του Μνημονίου και της υποδούλωσης. Χρειάζονται δηλαδή ένα αξιόπιστο, εναλλακτικό εθνικό σχέδιο.

Οι λόγοι των δυσκολιών της αριστεράς είναι πολυσύνθετοι. Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και το ΚΚΕ είχαν/έχουν μια διαπραγματευτική δομή προγράμματος, που προϋπέθετε ουσιαστικά την ευστάθεια, όχι την κρίση του συστήματος. Προτάσεις όπως η αύξηση του βασικού μισθού στα 1300 ευρώ, 100.000 νέες προσλήψεις στο δημόσιο, η περιγραφή της κρίσης χρέους ως κατασκευασμένης, σήμαιναν ότι το σύστημα μπορούσε να συνεχίσει να δουλεύει όπως δούλευε, με μια διόρθωση όμως επί το φιλολαϊκότερο και προοδευτικότερο. Προϋπέθετε το “λεφτά υπάρχουν”, μια απάτη που επέτρεψε μεν στο ΠΑΣΟΚ να κερδίσει τις εκλογές, για την αριστερά όμως μεταφράστηκε σε δραματική μείωση πολιτικής αξιοπιστίας.

¨Ωσπου να μεταρρυθμισθεί η ΕΕ, μεταρρύθμιση που προϋποθέτει μεγάλες εξεγέρσεις σε βασικές ευρωπαϊκές χώρες, ή να γίνει η παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση, οι διεθνείς συνθήκες είναι αρκετά δεδομένες και πιεστικές. Για να βρεθούν τα λεφτά, να μη χτυπηθούν δηλαδή άγρια τα εργαζόμενα και πιο αδικημένα κοινωνικά στρώματα της Ελλάδας για να πληρωθούν οι δανειστές της και να διατηρηθεί η προοτική της χώρας, ο μόνος πραγματικός δρόμος ήταν αφενός μια σκληρότερη διαπραγμάτευση με την ΕΕ, αφετέρου η εσωτερική αναδιανομή εις βάρος των προνομιούχων και εν πολλοίς παρασιτικών στρωμάτων. Που είναι ασφαλώς το μεγάλο κεφάλαιο, είναι όμως και ευρύτατη μερίδα της μεσαίας τάξης.

Η διαφθορά στην Ελλάδα δεν είναι απλή παρενέργεια του καπιταλισμού, είναι ο τρόπος ύπαρξής του. Η αριστερά όμως εγκατέλειψε τον αγώνα εναντίον της στην αρμοδιότητα Τριανταφυλλόπουλου. Δεν θέλησε, πρακτικά και θεωρητικά, να αντιμετωπίσει τους ιδιαίτερους μηχανισμούς εκμετάλλευσης και απαγωγής υπεραξίας που χαρακτηρίζουν τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Κοροϊδεύει τον εαυτό του ή την κοινωνία, όποιος ισχυρίζεται ότι μπορεί να είναι στην Ελλάδα ριζοσπάστης ή αντικαπιταλιστής, χωρίς να θίγει το πώς λειτουργούν τα νοσοκομεία, πως απονέμεται η ιατρική, χτίζονται τα αυθαίρετα, πόθεν τα εισοδήματα των μεσαίων, το όργιο της αυτοδιοικητικής διαφθοράς, ενίοτε και με συμμετοχή αριστερών δημάρχων και τόσα άλλα!

Η αριστερά προτίμησε να μην τα κακώς κείμενα, δεν πίστεψε ότι μπορεί να αντιτάξει συλλογικότητες στον έξαλλο ατομικισμό που κατέστρεψε τη χώρα, όπως δεν πίστεψε ότι μπορεί η ίδια, στη δική της μικροκλίμακα, να εμπιστευθεί την εξουσία των ηγετών και στελεχών της σε ένα δημοκρατικά οργανωμένο κίνημα, που πήγε κάποια στιγμή, από τη δύναμη των πραγμάτων, να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Που είναι η δράση της αριστεράς υπέρ των καταναλωτικών και παραγωγικών συνεταιρισμών, οι προτάσεις της για αυτοδιαχείριση της Ολυμπιακής, όταν τέθηκε το θέμα, ή για την μετατροπή του Ταχυδρομικού Ταμιευτήριου σε τράπεζα των ασφαλισμένων;

Δεύτερον, αν κάτι απέδειξε περίτρανα η κρίση, είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις πολιτική στην Ελλάδα, χωρίς άποψη για την εξωτερική πολιτική και τη διεθνή θέση της. Ποιες είναι οι απόψεις, που είναι η δράση της αριστεράς για το σχέδιο Ανάν, τα ελληνοτουρκικά και την ένταξη της Τουρκίας, τις σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα, την επικείμενη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο μιας κυρίως αμερικανικής, βρετανικής, εβραϊκής παγκοσμιοποίησης και του Ισραήλ; Πόσες ουσιαστικές πρωτοβουλίες πήρε σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την συγκρότηση μιας πανευρωπαϊκής πολιτικής απάντησης στην επίθεση του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου στο ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος μέσω της Ελλάδας; Οι Ευρωπαίοι όλο και περισσότερο ασφυκτιούν μέσα στο Μάαστριχτ. Αλά το όχι στην Ευρώπη των τραπεζών, δυσκολεύεται να μετατραπεί σε συγκεκριμένα θετικά μεταβατικά συνθήματα, δηλαδή συνθήματα που να φαίνονται αρκούντως λογικά στους εργαζόμενους και αρκούντως δύσκολα στα όργανα των τραπεζών που διοικούν την Ευρώπη.

Για να μην αυτοδιαλυθεί σε απωθητικούς “εμφύλιους της καρέκλας”, να γίνει πόλος έλξης των ευρύτατων στρωμάτων που αναζητούν απελπισμένα λύση, η Αριστερά οφείλει να απαντήσει με πολύ μεγαλύτερη σοβαρότητα και ουσιαστικό, όχι βερμπαλιστικό ριζοσπαστισμό στα προβλήματα της κοινωνίας. Δεν μπορεί τα στελέχη της να δείχνουν ότι ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για το ατομικό τους μέλλον απότι για την οργάνωση του αγώνα του ελληνικού λαού, ούτε να μας προτείνουν τη φυγή σε ένα απροσδιόριστο χιλιαστικό “σοσιαλιστικό μέλλον”.

Η επιλογή των προσώπων μεγάλη πολιτική σημασία. Θα ήταν ασφαλώς προτιμότερο να είναι πρόσωπα που να εκφράζουν την αντίσταση στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ, όπως οι τρεις βουλευτές που καταψήφισαν το Μνημόνιο. Σε μια χώρα πάντως με το επίπεδο αμοιβαίας αλληλοεξαπάτησης της Ελλάδας, το ήθος είναι καθεαυτό μεγαλύτερη πολιτική αξία από οποιεσδήποτε πολιτικές θέσεις. Ο κόσμος δεν αποστρέφεται τον δικομματισμό αναζητώντας αριστερές ίντριγκες ή αριστερά λαμόγια! Η βάση της αριστεράς δεν υπάρχει για να συνεχίζουν οι ηγέτες της την καρριέρα τους. Χρειάζεται καθαρούς ανθρώπους, που να αντιπαραθέτουν έμπρακτα τη δική τους ηθική και προσωπική στάση ζωής στον πολιτισμό της ρεμούλας, της απάτης, της κοροϊδίας που κατέστρεψε τη χώρα και άφησε ανυπεράσπιστη την κοινωνία μας. Μόνο πάνω σε άλλο ήθος, σε άλλη ηθική, μπορεί να θεμελιωθεί ένα νέο πολιτικό διάβημα.

Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα gremistis.blogspot.com

Το κράτος να μην πληρώσει τα παράνομα χρέη των νοσοκομειακών προμηθειών

Του Γιώργου Λωρίτη

Το γνωστό σκάνδαλο των υπερτιμολογήσεων των προμηθειών των νοσοκομείων που έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις, δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν αντιμετωπίσθηκε ποινικά διότι θεωρείται νομότυπο. Θωρείται δε νομότυπο επειδή οι υπερτιμολογημένες τιμές εμπίπτουν εντός του εύρους που ορίζουν οι αντίστοιχες Υπουργικές αποφάσεις ως ανώτατες τιμές. 

Έτσι το θέμα περιορίζεται σε πολιτική και ηθική κριτική και ήδη δρομολογείται νομοθετική τακτοποίηση που θα καταστήσει νόμιμες όσες υπερτιμολογήσεις έχουν ήδη γίνει. Τα δημοσιεύματα μιλούν για χρέη του κράτους προς τους προμηθευτές της τάξεως των 6 περίπου δισεκατομμυρίων ευρώ και για υπερτιμολογήσεις στο πολλαπλάσιο των κανονικών τιμών (ακόμη και οκταπλάσιο κλπ.). Έτσι είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι από το χρέος των 6 δισ. ευρώ μόνο το 1 ή 1,5 δισ. ευρώ είναι κανονικό χρέος, ενώ το υπερβάλλον δηλ. τα 4,5 ή 5  δισ. ευρώ είναι προϊόν υπερτιμολογήσεων. Θεωρείται λοιπόν ότι αυτό το υπερβάλλον ποσό των 5 δισ. ευρώ οφείλει να το καταβάλλει το κράτος στους προμηθευτές ως νόμιμο χρέος διότι δυστυχώς είναι νομότυπο χρέος και άρα έτσι και νόμιμο. 

Όμως στην πραγματικότητα αυτό το υπερβάλλον χρέος, δηλ. το προϊόν των υπερτιμολογήσεων, δεν είναι νόμιμο αλλά παράνομο χρέος και αυτό διότι αποτελεί προϊόν απάτης (ποινικής απάτης) και ως παράνομο χρέος δεν οφείλεται. Πρέπει να αρνηθεί το κράτος να πληρώσει το χρέος αυτό και ίσως αυτά τα 5 δισ. ευρώ που θα εξοικονομήσει να τα διαθέσει για να ανακουφίσει τους συνταξιούχους και γενικά κάποιους αδύναμους. 

Η απάτη (άρθρο 386 Ποινικού Κώδικος) διαπράττεται και με «παρασιώπηση» της αλήθειας, όταν αυτή η παρασιώπηση «παραπλανά» τον άλλο να προβεί σε μια ενέργεια (βλαπτική οικονομικά για τον ίδιο), στην οποία ενέργεια δεν θα προέβαινε εάν γνώριζε την αλήθεια. Περαιτέρω, απάτη διαπράττει εκείνος που παρασιωπά την αλήθεια ενώ όφειλε να την φανερώσει, και όφειλε να την φανερώσει και εκείνος που οφείλει να τηρεί και τα συναλλακτικά (και τα χρηστά) ήθη (σύμφωνα με τον Αστικό Κώδικα) δηλ. και οι συναλλασσόμενοι προμηθευτές (Βλ. π.χ. Α.Π. 780/2006). 

Αυτό είναι ολοφάνερο, π.χ. παραβιάζει τα συναλλακτικά ήθη όποιος «κλέβει» έναν τουρίστα και του πουλάει ένα κιλό ντομάτες προς 10 ευρώ ενώ η κανονική τιμή είναι 1 ευρώ.  Ομοίως εάν οι διοικήσεις των νοσοκομείων γνώριζαν ότι οι τιμές είναι υπερτιμολογημένες, τότε φυσικά δεν θα έκαναν την αγορά σε τιμή πολλαπλάσια της κανονικής διότι αλλιώς θα διέπρατταν «καραμπινάτη» απιστία ζημιώνοντας δολίως την περιουσία των νοσοκομείων. Έτσι το γεγονός ότι οι προμηθευτές παρασιωπούσαν το ότι οι τιμές ήταν πολλαπλάσιες των κανονικών (ενώ όφειλαν εκ των συναλλακτικών ηθών να το φανερώσουν) «παραπλανούσε» τα νοσοκομεία που προχωρούσαν στην προμήθεια. Έτσι όμως έχουμε ολοφάνερη απάτη που καθιστά παράνομο και όχι καταβλητέο το χρέος κατά το υπερβάλλον τίμημα. Εάν δε  υποπτευόμασταν ότι… τα νοσοκομεία γνώριζαν τις υπερτιμολογήσεις και συνειδητά προχωρούσαν, τότε θα είχαμε σωρεία ποινικών αδικημάτων, ήτοι απιστία για τις διοικήσεις των νοσοκομείων και απάτη για τους προμηθευτές και συνέργειες κλπ. Όμως νομίζω ότι τα νοσοκομεία θα αρνηθούν ότι γνώριζαν ενώ για τους προμηθευτές είναι αναπόφευκτο το ότι γνώριζαν. 

Το γεγονός ότι οι υπερτιμολογημένες τιμές ήταν μέσα στο όριο των ανωτάτων τιμών (που όριζαν διάφορες υπουργικές αποφάσεις όπως π.χ. η αρχική Κ.Y.A. 73754-02 κατ’ εξουσιοδότηση του αρ. 7 παρ. 2 Ν. 2955/2001) δεν αναιρεί την απάτη διότι οι διατάξεις αυτές δεν λένε ότι επιτρέπουν τα πολλαπλάσια τιμήματα ή τις υπερτιμολογήσεις, αλλά απλώς «βάζουν οροφή» που δεν επιτρέπεται να την ξεπεράσεις και όχι ότι εάν δεν ξεπερνάς την οροφή τότε νόμιμα κάνεις υπερτιμολογήσεις και απάτες ή απιστίες κλπ. Οι οριζόμενες ανώτατες τιμές δεν καταργούσαν τον ποινικό νόμο περί απάτης και απιστίας  και έτσι εκτός από το όριο των ανωτάτων τιμών παράλληλα ίσχυε πάντοτε και το γενικευμένο όριο που βάζουν οι ποινικοί νόμοι όπως περί απάτης και απιστίας κλπ. Ο συμβιβασμός του κράτους με έκπτωση 10-15% δεν αποτελεί παρά νομιμοποίηση του 85-90% της παρανομίας !        

Συνεπώς νομίζω ότι το κράτος μπορεί και πρέπει να αρνηθεί να καταβάλλει το υπερβάλλον χρέος των πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, κι αν ακόμη δεν παραπέμψει στη δικαιοσύνη τους υπαιτίους (…ίσως δεν έχουμε και τόσες φυλακές), τουλάχιστον ας εξοικονομήσει τόσα δισ. ευρώ με τα οποία θα μπορούσε να ανακουφίσει αδύνατα στρώματα του λαού μας.  Τα ανωτέρω δεν προϋποθέτουν απαραιτήτως απόδοση πολιτικών ευθυνών σε πρώην υπουργούς κλπ. (που θα δυσκόλευε πολιτικά το θέμα) διότι θεωρητικά αυτοί θα μπορούσαν να έχουν… άγνοια των όσων συνέβαιναν.  

 

*  Ο κ. Γιώργος Λωρίτης είναι δικηγόρος 

http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1038452

Δεν είναι ανθέλληνες

του Σταύρου Χριστακόπουλου (εφημ. ΠΟΝΤΙΚΙ)

Μετά τη Σλοβακία, και η Τσεχία αρνήθηκε χθες να συμμετάσχει στον «Μηχανισμό Στήριξης» της Ελλάδας και στον δανεισμό της με 110 δισ. ευρώ. Την ανακοίνωση έκανε ο πρωθυπουργός Πετρ Νέτσιας σε συνέντευξή του στην αυστριακή εφημερίδα «Κουρίρ». Το βασικό του επιχείρημα ήταν ότι για την Τσεχία η σημερινή μεταβίβαση δημοσιονομικών αρμοδιοτήτων από το εθνικό επίπεδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί ένα «μη υπερβάσιμο όριο».

Μα, είναι δυνατόν να αρνείται την περαιτέρω παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας στη διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής της μια χώρα η οποία σχεδιάζει να ενταχθεί στο ευρώ; Κι όμως, παρά την έκπληξη που ίσως νιώσουν πολλοί… δικοί μας, η Τσεχία θέτει όρια στο τι μπορεί να παραχωρήσει από τη δυνατότητά της να ασκεί η ίδια τη δημοσιονομική και τη γενικότερη οικονομική πολιτική της!

Στο πλαίσιο αυτής της λογικής η Τσεχία, η οποία βρισκόταν σε πορεία ένταξης στην Ευρωζώνη, προβληματίζεται πλέον για το αν αυτή η κίνηση είναι σκόπιμη. Χαρακτηριστικά ο Νέτσιας αναρωτιέται στην ίδια συνέντευξη αν η Ευρωζώνη, με τα σημερινά της προβλήματα, μπορεί να δεχτεί νέα μέλη, ακόμη κι αν αυτά εκπληρούν τα κριτήρια του Μάαστριχτ! Ως εκ τούτου αρνείται να δεχτεί τον καθορισμό μιας ημερομηνίας ένταξης της χώρας του στο ευρώ…

 

Τέσσερις χώρες, πολλά κοινά

Όπως σημειώνει το ΑΠΕ – ΜΠΕ, απ’ όπου προέρχεται η είδηση, το συντηρητικό Δημοκρατικό Κόμμα Πολιτών, του οποίου ηγείται ο Πετρ Νέτσιας, γνωστό για τον «ευρωσκεπτικισμό» του, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συμμετέχει στην ίδια παράταξη με τους Βρετανούς Συντηρητικούς και το πολωνικό δεξιό κόμμα της αντιπολίτευσης Δίκαιο και Δικαιοσύνη.

Σ’ αυτού του είδους την πολιτική «γεωγραφία» οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, εκτός από την Πολωνία και την Τσεχία, κεντροδεξιές (ή απλώς δεξιές) κυβερνήσεις έχουν ακόμη η Σλοβακία – η οποία επίσης αρνείται να μας δανείσει τα 800 εκατ. ευρώ που της αναλογούν στο πλαίσιο του «Μηχανισμού Στήριξης» – και η Ουγγαρία, η οποία μόλις προσφάτως αντιτάχθηκε επιτυχώς στον ωμό εκβιασμό του ΔΝΤ να αφαιμαχθούν ακόμη περισσότερο οι πολίτες της χώρας αντί για τις τράπεζες.

Ένα άλλο κοινό που συνδέει όμως την Τσεχία με την Πολωνία είναι η άρνηση των Πολωνών να συνεχίσουν τώρα την πορεία τους προς την ένταξη στο ευρώ. Από τις αρχές του περασμένου Απριλίου, τις ημέρες που συνετρίβη το αεροσκάφος του προέδρου της χώρας αυτής Λεχ Κατσίνσκι κοντά στο αεροδρόμιο Σμόλενσκ στη δυτική Ρωσία, οικονομικός υπουργός της κυβέρνησης είχε ανακοινώσει ότι μπαίνει φρένο στην ένταξη της Πολωνίας στην Ευρωζώνη.

 

Πολύτιμη πείρα…

Ποια όμως είναι τα πιο σοβαρά κοινά στοιχεία μεταξύ της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, της Τσεχίας και της Σλοβακίας, εκτός του ότι σήμερα – κάτι μάλλον αναμενόμενο – κυβερνώνται από δεξιά κόμματα; Το ότι, φυσικά, όλες αυτές οι χώρες έχουν ζήσει επί δεκαετίες, στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, υπό τη «σκέπη» μιας υπερεθνικής ένωσης (της ΕΣΣΔ), η οποία, με κέντρο μια πανίσχυρη χώρα (Ρωσία), επέβαλε στις χώρες αυτές την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων επικαθορίζοντας πλήρως το μοντέλο ανάπτυξης και την άσκηση, μεταξύ όλων των άλλων, της οικονομικής πολιτικής στο πλαίσιο της ένωσης.

Ίσως πολλά από τα επιχειρήματα – αλλά και τα έργα – των σημερινών ευρωκρατών να μην απέχουν καθόλου από τα αντίστοιχα των τότε σοσιαλιστών – κομμουνιστών.

1. Τότε οι λαοί της ανατολικής Ευρώπης συνέβαλαν με μύριες θυσίες στη στερέωση της ρωσικής παντοδυναμίας – στο όνομα της ενδυνάμωσης του σοσιαλισμού και της επέλευσης του κομμουνισμού. Όμως τελικά το σύστημα κατέρρευσε κι αυτοί στράφηκαν αναζητώντας την ευημερία στη Δύση και το δικό της μοντέλο οικονομίας και κοινωνίας.

2. Τώρα καλούνται όλοι οι λαοί της Ευρώπης, κι αυτοί μαζί, να συμβάλουν στην τροφοδότηση των εκρηκτικών πλεονασμάτων και της θηριώδους οικονομικής ανάπτυξης της Γερμανίας – στο όνομα της ισχυρής Ευρώπης. Αντί για την… Ευρώπη όμως βλέπουν να ενδυναμώνονται μόνο το ευρώ και το υπερτροφικό τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης, το οποίο τείνει να… καταπιεί τα κράτη στα οποία δραστηριοποιείται, εμφανίζοντας ενεργητικό δύο, τρεις και τέσσερις φορές πάνω από το ΑΕΠ των ίδιων αυτών χωρών.

3. Τώρα η νέα απειλή, εν πολλοίς ήδη υλοποιούμενη, είναι η εκχώρηση της άσκησης πολιτικής από τα κράτη στο πιστωτικό σύστημα.

Γιατί να… αυτοκτονήσουν;

Οι ανατολικοί λοιπόν γνωρίζουν από οικονομικές ολοκληρώσεις και ολοκληρωτισμούς, αλλά και την προβληματική σχέση αυτών των ολοκληρώσεων με την ελευθερία και την εθνική κυριαρχία – κι έχουν πληρώσει το τίμημα μια φορά.

● Γιατί να το κάνουν και δεύτερη;

● Γιατί σήμερα να υποστούν τις εξοντωτικές προσαρμογές που οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι μονεταριστές επιβάλλουν ακόμη και «προληπτικά» στους λαούς της Ευρώπης;

● Γιατί να συμμετάσχουν σε μια δεξίωση στην οποία δεν θα είναι παρά μόνον τα γκαρσόνια;

Ίσως ο παραπάνω παραλληλισμός να ενοχλεί πολλούς – από διάφορες πλευρές. Ίσως επίσης να είναι περισσότερο σημειολογικός και διασταλτικός παρά ακριβής. Ίσως να μην είναι καν ικανός να ερμηνεύσει σε όλο το βάθος της τη στάση αυτών των χωρών. Δεν παύει όμως να είναι ενδεικτικός της πολυπλοκότητας των προβλημάτων που τώρα πια αναφύονται για την Ευρώπη και το μέλλον της.

Η «ευρωπροσήλωση» και ο… Στίγκλιτς!

Το κακό είναι ότι αυτή την πολυπλοκότητα ούτε καν αντιλαμβάνονται όχι μόνο οι σοσιαλιστές κυβερνήτες μας ή οι δεξιοί ομοϊδεάτες τους – τουλάχιστον στο επίπεδο της άνευ όρων «ευρωπροσήλωσης» – αλλά ούτε καν μια ικανή μερίδα αριστερών διανοουμένων και πολιτικών, για τους οποίους η Ευρώπη, ακόμη και στη σημερινή βάναυση μορφή της, με όλα τα ορατά συμπτώματα της εκθεμελίωσης κάθε είδους κοινωνικής πρόνοιας, προστασίας και αλληλεγγύης, παραμένει το «άγιο δισκοπότηρο» της ιδεολογικής τους ταυτότητας.

1. Ίσως ακόμη δεν έχουν διαβάσει ότι η Γερμανία – με την πρόσφατη συμφωνία της μέχρι πρότινος αντιστεκόμενης Γαλλίας – επιδιώκει, σε πλήρη συμφωνία με το ΔΝΤ, τη «συντεταγμένη» πτώχευσή μας και την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.

2. Ίσως ακόμη δεν έχουν πληροφορηθεί ότι σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης ήδη λαμβάνονται αιματηρά για τις κοινωνίες μέτρα βγαλμένα από το Μεγάλο Βιβλίο του ΔΝΤ – με το επιχείρημα ότι πρέπει να… αποφύγουν την παρέμβαση του ΔΝΤ.

3. Ίσως δεν γνωρίζουν ότι παρ’ όλες τις θυσίες η παρέμβαση του ΔΝΤ στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης είναι προδιαγεγραμμένη, καθώς το Ταμείο συμμετέχει με γενναίο ποσοστό στο πακέτο «διάσωσης» των προβληματικών – λόγω χρέους και ελλειμμάτων – χωρών που έχουν ήδη αποφασίσει οι Ευρωπαίοι.

4. Ίσως να τους φαίνεται περίεργο το υπουργείο Οικονομικών να πανηγυρίζει για τη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων την ώρα που το χρέος εκτινάσσεται, τα σπρεντ των ελληνικών ομολόγων πιάνουν τα επίπεδα της προ Μνημονίου εποχής, το χρηματιστήριο καταρρέει και όλοι οι δείκτες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας βρίσκονται στην πιο τραγική κατάσταση που γνώρισαν εδώ και δεκαετίες.

5. Ίσως ακόμη να αγνοούν ότι τα περισσότερα και σκληρότερα μέτρα δεν τα έχει εμπνευστεί το ΔΝΤ, αλλά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η ηγεσία της Ευρωζώνης.

Το ζήτημα όμως δεν είναι τι αγνοούν όλοι αυτοί. Στην πραγματικότητα, όσο διασταλτικοί κι αν ήταν οι αρχικοί παραλληλισμοί για το παρελθόν και το παρόν των πρώην ανατολικών χωρών, είναι ωστόσο ενδεικτικοί των προβλημάτων που αναφύονται πλέον για την Ευρώπη και το μέλλον της. Κι όσο σ’ αυτή τη χώρα συνεχίζουμε – ιδεολογικά νωθροί και απαράσκευοι, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης – να μην τα μελετούμε, ίσως βρεθούμε πολύ σύντομα προ εκπλήξεων.

Προς το παρόν, ας αφιερώσουμε στους… δύσπιστους τη (μάλλον χθεσινή) δήλωση του νομπελίστα οικονομολόγου Τζόζεφ Στίγκλιτς, φίλου του πρωθυπουργού μας, η οποία ταιριάζει γάντι στην οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται σε ολόκληρη την Ευρώπη και ειδικότερα στην Ελλάδα:

«Η περικοπή επενδύσεων με υψηλή απόδοση, προκειμένου να επιτευχθεί η λογιστική μείωση του ελλείμματος, είναι πραγματική ανοησία»…

Πόσο πιο σαφής να γίνει;

Ειδος προς εξαφάνιση η μεσαία τάξη

του Μιχάλη Ψύλλου (εφημ. ΠΡΙΝ)
 

Στην Ελλάδα, μία στις πέντε μικρές επιχειρήσεις (μιλάμε για 175.000 επιχειρήσεις και ποσοστό διπλάσιο σε σχέση με πέρυσι) είναι πολύ πιθανό να προχωρήσει σε κλείσιμο το επόμενο διάστημα, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Μικρών Επιχειρήσεων της ΓΣΕΒΕΕ. Οι νεοφιλελεύθερες συνταγές που επιβάλλονται από το μνημόνιο της τρόικας δεν σαρώνουν μόνο τα φτωχότερα στρώματα, αλλά συμπιέζουν πλέον δραματικά και τη λεγόμενη μεσαία τάξη, που γίνεται πλέον έρμαιο της μεγαλύτερης ανακατανομής εισοδήματος εις βάρος της.

 

Η δραματική αυτή κατάσταση δεν αποτελεί φυσικά προνομιακό ελληνικό φαινόμενο. Στη μητρόπολη του καπιταλισμού, στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα μεσαία στρώματα ψυχορραγούν. Δεκαπέντε εκατομμύρια άνθρωποι είναι άνεργοι.

Αλλα εννιά εκατομμύρια έχουν μερική απασχόληση. Το επίσημο ποσοστό ανεργίας είναι 9,5%, αλλά το πραγματικό ξεπερνά το 17%, όπως εκτιμούν οι περισσότεροι οικονομολόγοι. Αυτή τη φορά η ύφεση σαρώνει εκτός από τα παραδοσιακά και τα νέα μεσαία στρώματα των μισθωτών, κυρίως εκείνων που επιτελούν διανοητική εργασία, που μέχρι σήμερα είχαν εξασφαλίσει ένα αρκετά υψηλό επίπεδο διαβίωσης. Πολίτες που συνήθιζαν να βλέπουν τους εαυτούς τους ως «σταθερά στοιχεία της μεσαίας τάξης» τώρα αισθάνονται να απειλούνται όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της χώρας. Υπολογίζεται ότι 4 στους 10 Αμερικανούς που θεωρούν ότι ανήκουν στη μεσαία τάξη δεν πιστεύουν ότι θα κατορθώσουν να διατηρήσουν την κοινωνική τους θέση.

Σε μια πρόσφατη έρευνά της με τίτλο «Η μέχρι σήμερα μεσαία τάξη» η εφημερίδα Νιου Γιορκ Ποστ παρουσίασε «25 στατιστικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η μεσαία τάξη συστηματικά εξαλείφεται στην Αμερική».

Αλλού ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν τονίζει πως «η αμερικανική κοινωνία κινείται πλέον σε έναν σκοτεινό χωματόδρομο που δεν οδηγεί πουθενά». Βλέποντας τις αποταμιεύσεις τους να εξανεμίζονται, οι περισσότεροι Αμερικανοί δανείζονται πλέον για να καλύψουν τα καθημερινά τους έξοδα. Το 61% των πολιτών δεν έχει καθόλου χρήματα στην τράπεζα και ζουν με δανεικά από τις πιστωτικές κάρτες. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, το συνολικό καταναλωτικό χρέος των Αμερικανών φτάνει τα 13,5 δισεκατομμύρια δολάρια. Οι εικόνες της μεσαίας τάξης στην Αμερική που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε τηλεοπτικές σειρές και ταινίες με τα όμορφα σπίτια, τους περιποιημένους κήπους και δυο τρία αυτοκίνητα στο γκαράζ, αρχίζουν να θαμπώνουν. Εκατομμύρια ιδιοκτήτες ακινήτων κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις τα σπίτια τους έχουν χάσει τη μισή τους αξία

. «Οι Ηνωμένες Πολιτείες, αν και λέγεται ότι έχουν ξεπεράσει την τελευταία χρηματοπιστωτική κρίση, απειλούνται με μια κοινωνική Εποχή των Παγετώνων, πιο σοβαρή και από τη Μεγάλη Υφεση του 1929» γράφει το γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ. Το 1978, το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα για τους άνδρες στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν 45.879 δολάρια. Το 2007, αποπληθωρισμένο ήταν 45.113 δολάρια. Την ίδια ώρα, το πλουσιότερο 1% των Αμερικανών κατείχε το 1979, το ένα τρίτο του πλούτου της χώρας. Σήμερα, το ποσοστό αυτό έχει ανέλθει στο 60%.

Το 1950, ο μέσος όρος των διευθυντών των μεγάλων εταιρειών κέρδιζε 30 φορές περισσότερα χρήματα από έναν απλό εργαζόμενο.

Σήμερα, κερδίζουν 300 φορές περισσότερα.

Πολλοί Αμερικανοί αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι το αμερικανικό όνειρο εξελίσσεται σε εφιάλτη. «Η τελευταία κρίση ήταν απλώς η τελική στροφή προς τα χειρότερα» έγραψε πικρόχολα η Ουάσινγκτον Ποστ. Και όμως! Από την τελευταία κρίση, η Γκόλντμαν Σαχς, η Σίτιγκρουπ και τα υπόλοιπα αρπακτικά της Γουόλ Στριτ εξασφάλισαν τρισεκατομμύρια δολάρια σε δάνεια και εγγυήσεις από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για να ξεπεράσουν την κρίση που είχαν δημιουργήσει. Και τώρα, που στάθηκαν και πάλι στα πόδια τους, πνίγουν και τη μεσαία τάξη. Γράφοντας αλαζονικά στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις παλιές συνταγές για κοινωνικές συμμαχίες.

Ποιός κυβερνά αυτή τη χώρα;

O TOMMASO PADOA-SCIOPPA και ο τέταρτος δρόμος προς την … παγκοσμιοποίηση: η Ελλάδα, ως η πρώτη «αποικία» της «Παγκοσμιοποίησης» (*)

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μέλος της διευθύνουσας επιτροπής της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, μέλος της επίλεκτης Ομάδας των Τριάντα που δημιούργησε το ίδρυμα Ροκφέλλερ, βετεράνος του ΔΝΤ, δημιουργός της “Ευρώπης των τραπεζών“, που ίδρυσε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, ο Ιταλός Tommaso_Padoa-Schioppa, που διορίστηκε στη θέση “οικονομικού συμβούλου” του ΓΑΠ μόνο “κεντροαριστερός χαφ”, όπως τον παρουσίασε μερίδα του ελληνικού τύπου, δεν μπορεί να θεωρηθεί, ενώ είναι τελείως αμφίβολο αν, ένας άνθρωπος με αυτές τις διασυνδέσεις και τον διεθνή ρόλο, έρχεται ως απλός σύμβουλος στο Μέγαρο Μαξίμου.

Ο κ. Σκιόπα είναι ένα πολύ κεντρικό πρόσωπο της πιο “σκληρής”, “αντιδραστικής” θα λέγαμε κάποτυε πτέρυγας του παγκόσμιου οικονομικού κατεστημένου, της “Αυτοκρατορίας της Παγκοσμιοποίησης”, μιας παγκόσμιας “Aριστοκρατίας του Χρήματος”, αυτής ακριβώς που επετέθη στη χώρα μας από το περασμένο φθινόπωρο, σε μια προσπάθεια να μεταβάλλει την Ελλάδα σε πεδίο δοκιμής για την καταστροφή του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, δηλαδή του πολιτισμού μας, και του κράτους-έθνους, δηλαδή της δημοκρατίας. Διερωτάται κανείς για τους λόγους που επέβαλαν στον και Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς τον διορισμό ενός τέτοιου προσώπου…

Η τοποθέτηση του Ιταλού συμβούλου είναι η τελευταία σε μια “απόβαση” ξένων συμβούλων στην Ελλάδα, που αφορά σχεδόν όλους τους τομείς κυβερνητικής και κρατικής δράσης και δεν έχει προηγούμενο στην ΕΕ, αλλά και στη νεώτερη ελληνική ιστορία, με εξαίρεση πολύ “ειδικές” και “σκοτεινές” περιόδους της.

Ορισμένοι μάλιστα σχολιαστές ακόμα και του κατεστημένου και μάλλον φιλοκυβερνητικού τύπου έθεσαν ήδη ζητήματα λειτουργίας πολιτεύματος, κρατικής ασφάλειας, εθνικής ανεξαρτησίας. Το κλασικό ερώτημα “Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;” επανέφερε από τις στήλες της Ελευθεροτυπίας ο Κώστας Τσουπαρόπουλος. Σε ποιόν ανήκει η Ελλάδα, ρώτησε από το Βήμα ο Δημήτρης Ψυχογιός. Για τη “Διεθνή των Συμβούλων” έκανε λόγο σκωπτικά ο Ιορδανίδης της Καθημερινής. Ακόμα και κυβερνητικά στελέχη διερωτώνται π.χ. από πού πηγάζει η εμπιστοσύνη που φαίνεται να έχει ο Πρωθυπουργός σε αυτή τη στρατιά παράξενων “ειδικών”.

Η εμφάνιση αυτών των δεκάδων συμβούλων έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία γιατί κανείς δεν φαίνεται, ούτε στο κόμμα, ούτε στο κράτος να επιτελεί ουσιαστικά καθήκοντα σχεδιασμού. Οι υποτιθέμενοι σύμβουλοι δεν βοηθάνε επομένως ένα οποιοδήποτε ελληνικό, εθνικό σχέδιο να πραγματοποιηθεί – σχεδιάζουν και αποφασίζουν οι ίδιοι. Μακάρι να λαθεύουμε, αλλά με δεδομένο το ποιοί είναι αυτοί οι σύμβουλοι, τις απόψεις και τις εθνικότητές τους, μοιάζει η Ελλάδα να έχει επιλεγεί ως είδος “αποικίας” της (αγγλωσαξωνικής και αμερικανοεβραϊκής κυρίως) “Παγκοσμιοποίησης”, χώρος ενός σημαντικού πειράματος για την εξέλιξη των ανθρώπινων πολιτικών δομών.

Σκιόπα – ο άνθρωπος που καταστρέφει τις κυβερνήσεις που συμμετέχει…

Για να ξαναγυρίσουμε στον κ. Σκιόπα, η μόνη σχέση του με την “κεντροαριστερά”, αν οι όροι έχουν πια κάποια σημασία σε αυτές τις εποχές της μεγάλης παρακμής, κατάπτωσης και εκφυλισμού, είναι ότι υπηρέτησε ως Υπουργός Οικονομικών του Ρομάνο Πρόντι. Αυτός είναι κάποιο είδος “κεντροαριστερού”, φοβούμεθα όμως ότι τον χαρακτηρίζει πολύ περισσότερο είναι η προϋπηρεσία του στην διαβόητη Goldman Sachs. (Να θυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι η τράπεζα αυτή, πρωτεργάτης των μεγαλύτερων καταστροφών της παγκόσμιας οικονομικής ιστορίας, κατάφερε το περασμένο φθινόπωρο το ακατόρθωτο: να είναι, με το αζημίωτο, ο κεντρικός σύμβουλος της Ελλάδας για θέματα χρέους και ιδιωτικοποιήσεων, ο κύριος συνομιλητής του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, και, ταυτόχρονα, ο αρχιτέκτων της κερδοσκοπικής επίθεσης στην αγορά CDS εναντίον της Ελλάδας! Η ελληνική κυβέρνηση πληροφορήθηκε με έξη μήνες καθυστέρηση τον ρόλο της, ακόμα και τότε όμως τοποθέτησε τον άνθρωπό της, τον κ. Χριστοδούλου, αν και τελούντα υπό έρευνα από τις αρχές των ΗΠΑ, ως επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης του Δημοσίου Χρέους)

Ως Υπουργός του Πρόντι, ο Σκιόπα έκανε ότι μπορούσε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των τραπεζών, εφαρμόζοντας ένα πρόγραμμα λιτότητας και δημοσιονομικής εξυγίανσης που κατέστρεψε την ιταλική κεντροαριστερά και κατέστησε τον Μπερλουσκόνι αναμφισβήτητο κυρίαρχο της ιταλικής πολιτικής σκηνής. Πρόλαβε πάντως, προτού … συντρίψει την κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε, να αυξήσει το όριο συνταξιοδότησης, να παγώσει τους μισθούς, να μετατρέψει δεκάδες χιλιάδες μόνιμες θέσεις εργασίας σε προσωρινές συμβάσεις, να μειώσει τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων και τις κοινωνικές δαπάνες και να θεσμοθετήσει πάνω από 60 νέους φόρους. Προσπάθησε, χωρίς να το καταφέρει, να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις και να πουλήσει την Αλιτάλια.

Οι λονδρέζικοι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς τον χαρακτήρισαν ως τον χειρότερο Υπουργό Οικονομικών της Ευρώπης! ‘Οσο για την ιταλική Τζορνάλε μας προειδοποίησε κι αυτή με σαφήνεια: “Δεν θα πάρει πολύ στους ‘Eλληνες για να ανακαλύψουν ότι ο Σκιόπα δεν είναι o Προμηθέας που χαρίζει τη φωτιά της ανάκαμψης, αλλά η ‘Ατροπος, η Μοίρα που κόβει το νήμα της οικονομικής επιβίωσης. Αν δεν τον ξαναβάλουν στο πρώτο καράβι να τον στείλουν πίσω…μπορεί να φτάσει η στιγμή που θα γίνει ο τάφος των ελληνικών πορτοφολιών”. Με τον Σκιόπα να ενισχύει τις … ντόπιες προσπάθειες, σε λίγο δεν θα φτάνουν τα παγκάκια και τα πευκάκια της Ελλάδας για τους συνταξιούχους και τους ανέργους της…

…Και τοποτηρητής της Διεθνούς των Τραπεζών

Ο κ. Σκιόπα όμως δεν είναι ένας κοινός νεοφιλελεύθερος διαχειριστής. Συμμετέχει στο επιτελείο των πιο αντιδραστικών παγκόσμιων θεσμών, που επιδιώκουν και ουδόλως το κρύβουν την οικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης, με την κατάργηση του έθνους-κράτους, που συνιστά το μόνο υπαρκτό πλαίσιο άσκησης δημοκρατίας, και την απόδοση της αρμοδιότητας οικονομικής πολιτικής σε υπερεθνικούς οργανισμούς που εκπροσωπούν την ολιγαρχία του χρήματος, σε τράπεζες και σε επιχειρήσεις. Για τους Ρότσιλντ, Ροκφέλερ κλπ., η δημοκρατία, όση υπήρξε τέλος πάντων μετά τη Γαλλική Επανάσταση, ήταν τελικά μια … δυσάρεστη παρένθεση, που καιρός είναι να κλείσει.

Ο κ. Σκιόπα υπήρξε εκ των πρωτεργατών της ευρωπαϊκής νομισματικής ενοποίησης τύπου Μάαστριχτ, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται η εγγύηση των αποδόσεων του χρηματιστικού κεφαλαίου και η απαγόρευση κεϋνσιανών διορθώσεων και πολιτικών, που θα μπορούσαν να ενοχλήσουν τους εκπροσώπους της πιο τερατώδους και ολοκληρωτικής ολιγαρχίας του Χρήματος, που εμφανίστηκε σε όλη την Ιστορία του ανθρώπινου γένους. Το Μάαστριχτ, όπως έχουμε τώρα την ευκαιρία να διαπιστώσουμε, συνιστά την πιο ακραία, εξτρεμιστικά μονεταριστική και νεοφιλελεύθερη οικονομική δομή που δημιουργήθηκε ποτέ στην ιστορία. Αυτή η δομή, μαζί με τη θεσμοποίηση της απόλυτης ελευθερίας των ροών κεφαλαίου και εμπορευμάτων, επιβάλει την κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, δηλαδή του πολιτισμού.

Εκτός από πρωτεργάτης του Μάαστριχτ και βετεράνος του ΔΝΤ, ο “Ιταλός φίλος” του Γιώργου Παπανδρέου, διαθέτει και πολλές άλλες ενδιαφέρουσες ιδιότητες. Είναι μέλος της οργανωτικής επιτροπής της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, που αποσκοπεί στην εδραίωση της αμερικανικής ηγεμονίας παγκοσμίως, δια της υποταγής της Ευρώπης στις ΗΠΑ και δια της διεθνούς επικράτησης των νεοφιλελεύθερων δογμάτων.
Είναι επίσης ένας από τους Τριάντα.

Η Ομάδα των Τριάντα: Διευθυντήριο της παγκοσμιοποίσης

Εκτός από την Μπίλντεμπεργκ, ο Σκιόπα συμμετέχει στην “Oμάδα των Τριάντα”, που έχει ιδρύσει, με παραπλήσιους της Μπίλντεμπεργκ σκοπούς, με περισσότερο όμως οικονομικό-νομισματικό και λιγότερο πολιτικό περιεχόμενο, το ίδρυμα Ροκφέλλερ, συντονίζοντας τους εκπροσώπους τριάντα από τις μεγαλύτερες τράπεζες του πλανήτη, ή άτομα στενά συνδεδεμένα μαζί τους. Τις απόψεις και τα σχέδια αυτής της ομάδας, που, δυστυχώς για μας, ήρθε να εφαρμόσει στο πειραματόζωο Ελλάς, ιδίως με την πρωτοφανή ανάμειξη του ΔΝΤ στα ζητήματα της ευρωζώνης, διατύπωσε ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ: “Ολοι χρειάζονται το ΔΝΤ γιατί, δίχως αυτό, η παγκόσμια οικονομία, δεν θα μπορούσε να γίνει ένα εξιδανικευμένο όραμα απόλυτα ρευστών, άψογα ενημερωμένων και πλήρως αρρύθμιστων αγορών κεφαλαίου” (Wall Street Journal, 1.5.1998)

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για το τμήμα του διεθνούς κατεστημένου που επιδιώκει το πέρασμα της εξουσίας από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις των εθνών κρατών στα θεσμικά ή λιγότερο θεσμοποιημένα κέντρα του χρηματιστικού κεφαλαίου και της αυτοκρατορικής ισχύος, στυλοβάτες ενός υπό εκκόλαψη παγκόσμιου ολοκληρωτισμού.

Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι, λέει ο λαός. Μια ματιά στην “παρέα” του Σκιόπα στην Ομάδα των Τριάντα είναι απολύτως αποκαλυπτική για το είδος των δυνάμεων που εκπροσωπεί ο σύμβουλος του κ. Παπανδρέου. Επικεφαλής είναι ο Πωλ Βόλκερ, ο άνθρωπος που γκρέμισε την ιδέα της ρύθμισης στην οικονομία των ΗΠΑ, καταστρέφοντας το αμερικανικό κεϋνσιανό ισοδύναμο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Ο Βόλκερ υπήρξε ο κύριος αρχιτέκτονας της οικονομικής πολιτικής του (περίπου ακροδεξιού) προέδρου των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν, μαζί με τον Μάρτιν Φελντστάιν, επίσης μέλος των Τριάντα. Οι περισσότεροι από δαύτους είναι πρώην ή νυν διευθυντικά στελέχη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της οργάνωσης που έχει καταστρέψει τις περισσότερες οικονομίες παγκοσμίως (στη Ρωσία αίφνης, οι συνέπειες της δράσης και των συνταγών του ΔΝΤ ήταν, κρινόμενες από την πτώση της παραγωγής, των επενδύσεων, του προσδόκιμου ζωής κλπ. ανάλογες ή χειρότερες από τα αποτελέσματα της εισβολής του Χίτλερ στη Σοβιετική ¨Ενωση το 1941!)

Στην ομάδα των τριάντα συμμετέχουν επίσης μια σειρά από “μπουμπούκια” του νεοφιλελευθερισμού, όπως ο πρωτεργάτης της πολωνικής θεραπείας-σοκ Μπαλσερόβιτς ή οι “ξεθεμελιωτές” των κοινωνιών του Μεξικού και της Βραζιλίας Ζεντίγιο και Νέτο. Συμμετέχουν επίσης οι εκπρόσωποι των μεγαλύτερων παγκοσμίως αμερικανικών και αμερικανοεβραϊκών τραπεζών, όπως π.χ. ο Τζέικομπ Φρένκελ, αντιπρόεδρος της διαβόητης για τον ρόλο της το 2008, ΑΙG, o ‘Αντριου Κρόκετ, πρόεδρος της JP Morgan Chase της οικογένειας Ροκφέλερ, ο Sir David Walker, ανώτερος σύμβουλος της Morgan Stanley, ο Gerg Hausler, πρώην στέλεχος της Λαζάρ, ο Μάριο Ντράγκι, κυβερνήτης της Τράπεζας της Ιταλίας και βετεράνος της Goldman Sachs. Kαι επειδή “η Γκόλντμαν είναι παντού”, δεν είναι μόνο με τους διάφορους ανθρώπους της στην Επιτροπή των Τριάντα, είναι και με τον ίδιο τον διευθύνοντα σύμβουλό της Gerald Corrigan που συμμετέχει. ¨Όπως επίσης συμμετέχει ο βετεράνος του ΔΝΤ και νυν επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας του Ισραήλ Στάνλει Φίσερ και ο πρώην Υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής Ντομίνγκο Καβάλιο, γνωστός για τη συμβολή του στην καταστροφή της πατρίδας του!

Πολύ παράξενες λοιπόν οι παρέες του κεντροαριστερού μας χαφ. Μας έλεγαν πριν από τις εκλογές για μια επιτροπή προοδευτικών οικονομολόγων, Στίγκλιτζ, Γκαλμπρέιθ, Σεν και βρεθήκαμε τελικά με ότι πιο αντιδραστικό υπάρχει παγκοσμίως! Στη νεώτερη ελληνική ιστορία, μετά τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους, αλλά και στα ευρωπαϊκά χρονικά, δεν νομίζουμε ότι υπήρξε ποτέ τόσο κραυγαλέα αντίθεση κυβερνητικής ρητορείας και πράξης, όσο στη σημερινή σοσιαλιστική Ελλάδα.

Μερικά έθνη πιο … ίσα από τα άλλα

Οι θεσμοί στους οποίους συμμετέχει ο Σκιόπα, παρά την ιταλική του καταγωγή, είναι κυρίως αμερικανικοί και αμερικανοεβραϊκοί, οι πιο εξτρέμ θεσμοί και οργανώσεις της παγκοσμιοποίησης. Σπανίως και μόνο επικουρικά συμμετέχουν σε αυτούς εκπρόσωποι άλλων εθνοτήτων. Μιλάνε για πολυεθνικότητα, αλλά είναι μια άκρως αγγλοσαξωνική και εβραϊκή πολυεθνικότητα.

Πρέπει να υπογραμμίσουμε, στο σημείο αυτό, ότι δεν εντυπωσιάζει μόνο ο αριθμός των συμβούλων του ‘Eλληνα πρωθυπουργού και οι ιδέες τους, ακριβώς στον αντίποδα αυτών που υποστηρίζει δημόσια ο κ. Παπανδρέου. Εντυπωσιάζει και ο ακραία επιλεκτικός χαρακτήρας της εθνικής τους προέλευσης, όπως και του συνόλου των διεθνών επαφών του ‘Eλληνα Πρωθυπουργού. Πρέπει να ψάξουμε με το φανάρι για να βρούμε σε αυτές, αν βρούμε, κανένα Γάλλο, Γερμανό ή Ρώσο. Αντίθετα έχει πλημμυρίσει ο κόσμος από Αγγλοσάξωνες και Εβραίους. Ακόμα και η Επιτροπή του για τη μεταρρύθμιση της κυβέρνησης και του Γραφείου του αποτελείται από έναν Αμερικανό, έναν (εβραϊκής καταγωγής) Σουηδό, ένα Βρετανό και έναν Αυστραλό. ‘Oχι μόνο είναι ξένοι, αλλά δεν είναι τουλάχιστο Γερμανοί ή Γάλλοι, οι δύο εθνότητες που επηρέασαν αποφασιστικά τη συγκρότηση του νεώτερου ελληνικού κράτους. Τι είδους έργο είναι δυνατόν να προσφέρουν αυτοί οι άνθρωποι στον Πρωθυπουργό της Ελλάδας ή στην ελληνική δημόσια διοίκηση; Υπάρχουν άλλες χώρες που χρησιμοποίησαν τόσους ξένους ειδικούς; Η κατάσταση αρχίζει και θυμίζει τους Αμερικανούς στην Ελλάδα του εμφυλίου, ή τη Ρωσία μετά την πτώση του κομμουνισμού, όταν είχε αποβιβαστεί μια ταξιαρχία ξένων (που κατέστρεψαν τελικά τη χώρα).

Διερωτάται κανείς γιατί ο κ. Παπανδρέου έχει ελάχιστες έως μηδενικές επαφές με Γάλλους, Γερμανούς, Ρώσους, Κινέζους, ‘Αραβες, μη φιλοαμερικανούς τριτοκοσμικούς, γιατί ο διεθνής του ορίζοντας μοιάζει τόσο απελπιστικά αμερικανικός και παγκοσμιοποιημένος. Ο κόσμος είναι πολύ πιο περίπλοκος, η Ελλάδα έχει άλλες ανάγκες και κινδυνεύει όπως πορεύεται να πάθει στο τέλος ασφυξία και να πεθάνει.

(*) To άρθρο αυτό είχε γραφτεί όταν η εφημερίδα Ελεύθερος (25.8.2010) δημοσίευσε άρθρο Ιταλού γερουσιαστή καταπέλτη για τις παρελθούσες δραστηριότητες του κ. Σκιόπα και της συζύγου του, δημιουργού, κατά το άρθρο, και πρύτανη του Σιωνιστικού Πανεπιστημίου της Ιταλίας.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, στις 26.8.2010
konstantakopoulos.blogspot.com

Με αφορμή τον θάνατο του τέως δικτάτορα Ιωαννίδη

Ο Φάκελλος της Κύπρου παραμένει ερμητικά κλειστός!

Η συζητηση στη Βουλή των Ελλήνων υπο την προεδρία ενος έντιμου πολιτικου του Μεσσολογγιτη Χρήστου Μπασαγιάννη, ουσιαστικά [λογω πιέσεων;] ασχοληθηκε με τα δευτερεύοντα,

Αυτη τη στιγμη στην Κυπρο γίνεται μια έρευνα.Θα αποδώσει;

Ο Νεστωρ της δημοσιογραφίας Ηλίας Δημητρακόπουλος, ο οποίος εχει αφιερώσει τη ζωή του στην ανευρεση της αλήθειας έχει καταθέσει;

Ο Κισιγγερ θα καταθέσει;;;

Οι τούρκοι ειναι αντίπαλοί μας αλλα εχουν το θέρρος να λένε πολλές αλήθειες.Χαρακτηριστικο παράδειγμα η έρευνα που έκαναν για τη βυθιση του Κοτσαντεπε οπου ομολογουν οτι για να προστατέψουν άλλα δύο τους πλοια που εβάλλοντο απο την τουρκικη πολεμικη αεροπορία κατέρριψαν 19[ΔΕΚΑ ΕΝΝΕΑ] δικα τους πολεμικα αεροσκάφη…

Εγραψε λοιπον προχθές η Μιλλιετ[εφημεριδα ΤΟ ΠΑΡΟΝ,22/8/2010,σελ.15] για τον θανατο Ιωαννιδη.

«Πέθανε ο ανθρωπος που απεβίβασε την Τουρκία στην Κύπρο»…….

Με δυο λέξεις είπαν τα πάντα..

Όμως για να μην είμαστε επιεικεις[το εχουμε δει κατ επαναληψη και αυτο..] στην προ του Ιωαννιδη χούντα θα υπενθυμισουμε οτι η κερκοπορτα ανοιξε οταν μετα την τουρκικη προβοκάτσια στην Κοφινου το 1967 απεσυρθη κατα επαισχυντο τροπο η Μεραρχία που με συμφωνια με τον Μακάριο ειχε στειλει ο Γεώργιος Παπανδρεου το 1964 και έτσι ουσιαστικα, η Κυπρος παρέμεινε απροστατευτη και ερμαιο των ορέξεων της Τουρκιας[κατι που επιδιωκουν σήμερα με το αιτημα τους για την αποστρατικοποιηση των νησιων του Αιγαιου…].

 

Ο Καθηγητης Ευριπιδης Μπιλλης έχει αποδειχθει χαλκεντερος στη συγκεντρωση στοιχειων για την Κυπριακη τραγωδία,

Για να μην εξακολουθουμε να πιστευουμε στα ψέμματα διαβαστε τον με τα συνημμένα του

Δημητρης Αλευρομαγειρος  

Θέμα: Μετά τον Θάνατο του τέως δικτάτορα Ιωαννίδη αξίζει να συνοψίσουμε με
βάση τα διατιθέμενα στοιχεία, πως διαμορφώθηκε η προδοσία της Κύπρου.

Μετά τον Θάνατο του  τέως δικτάτορα Ιωαννίδη αξίζει να συνοψίσουμε με βάση
τα διατιθέμενα στοιχεία, πως διαμορφώθηκε η προδοσία της Κύπρου.

1.   Το καλοκαίρι του 1973 συναντώνται στο Παρίσι ο <<εθνάρχης>> Καραμανλής
με τον Κίσινγκερ (πρώτο συνημμένο) και συμφωνείται με διαμεσολαβητή τον
Κίσινγκερ να <<επιτραπεί>> κάποια απόβαση των τούρκων στην Κύπρο για να
καταλάβουν ένα μέρος της Κύπρου και <<να λυθεί>> το Κυπριακό.

Σας υπενθυμίζω ότι το 1957 ο Καραμανλής είχε στείλει στην Κύπρο πρόξενο τον
διαβόητο Βλάχο, που με εντολές του <<έψαχνε>> να βρει ποια περιοχή να δοθεί
στους τούρκους ως βάση (δεύτερο συνημμένο). Από τη στάση του <<εθνάρχη>>
(πλήρης σιωπή) φαίνεται ότι ο <<εθνάρχης>> εκτέλεσε τις εντολές του
Κίσινγκερ να μην υποβοηθηθεί και να σαμποταριστεί η προσπάθεια του Μαρκεζίνη
να οδηγήσει τη χώρα ομαλά στη δημοκρατία (τρίτο συνημμένο παράγραφος 6 και
15 και παράγραφος 10 όπου ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος τοποτηρητής του
<<εθνάρχη>>  προέβη σε δηλώσεις…).

2.   Άγνωστο πώς οι αμερικανοί πείθουν τον Ιωαννίδη να ανατρέψει τον
Μαρκεζίνη (παράγραφος 13 τρίτου συνημμένου, επίσκεψη την 23/11/1973 στη
Λάρισσα του Αμερικανού πτέραρχου της  Νοτιανατολικής Πτέρυγας του ΝΑΤΟ με
έδρα τη Νάπολη και επιστροφή του στην Αθήνα το Σάββατο 24/11/1973, και
παράγραφος 16, επίσκεψη την 25/11/1973  Κυριακή τα ξημερώματα στο ξενοδοχείο
Χίλτον της Αθήνας του Αμερικανού πτεράρχου της Νοτιανατολικής Πτέρυγας του
ΝΑΤΟ, όπου έμενε κάποιος Έλληνας στρατηγός. Ο Αμερικανός ακούστηκε να ρωτά
τον Έλληνα: <<All  OK?>> και παράγραφος 20 ίδιου τρίτου συνημμένου).

3.   Αντικίνημα Ιωαννίδη την 25/11/1973 (παράγραφος 17 τρίτου συνημμένου).

4.   Την 27/4/1973 ο Μπονάνος συναντάται (μυστικά) με τον τούρκο πρέσβη
(παράγραφος 27 τρίτου συνημμένου).

5.   Ο  Τούρκος πρέσβης Γκουρούν πληροφορεί το  Μαρκεζίνη κατά τη διάρκεια
του γεύματος ότι ο στρατηγός Ντάβος βρίσκεται στη Σμύρνη, όπου συνομιλεί με
Αμερικανούς και Τούρκους αξιωματικούς. (παράγραφος 36 τρίτου συνημμένου). Ως
γνωστόν ο στρατηγός Ντάβος ήταν εκ των έμπιστων του <<εθνάρχη>>. Απαιτείται
να ευρεθεί, αν και είναι σχεδόν βέβαιο, ότι συζητούσε με τους
τουρκοαμερικάνους τις λεπτομέρειες της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.

6.   15/7/1974. Πραξικόπημα χούντας εναντίον του Μακαρίου. Ο Μακάριος
διαφεύγει  τη δολοφονία. Η Τουρκία υποδέχεται τα γεγονότα με χλιαρές
δηλώσεις Ετσεβίτ και του Ισίκ ότι <<το θέμα αποτελει εσωτερικήν υπόθεση των
Ελλήνων>> και ότι <<πάντως, θα μεριμνήσει για τη μη υπονόμευση των
δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων και την αλλαγή του νομικού καθεστώτος της
νήσου>> (παράγραφος 38 τρίτου συνημμένου).

Προφανώς η τουρκία προσπαθούσε να παραπλανήσει. Με βάση τα ακολουθήσαντα
γεγονότα όπου εξακριβώθηκε η προδοσία και η χωρίς αμφιβολία συμμετοχή σε
συμφωνία με τους τούρκους των Μπονάνου και Αραπάκη, καθώς και από πολλά άλλα
στοιχεία, κατά τη γνώμη μου η τουρκία προσπαθούσε να παραπλανήσει τον
Ιωαννίδη που φαίνεται δεν ήταν γνώστης της συμφωνημένης απόβασης των τούρκων
στην Κύπρο. Αντίθετα πίστευε ότι <<θα πετύχει>> την Ένωση.

7.   20/7/1974. Η Κύπρος υφίσταται Τουρκική εισβολή και οι Τούρκοι με την
ανοχή της χούντας, δημιουργούν προγεφύρωμα κοντά στην Κερύνεια (παράγραφος
41 τρίτου συνημμένου). Οι αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων, Μπονάνος,  Αραπάκης
και Παπανικολάου, δεν υπακούν στον Ιωαννίδη για απόκρουση των τούρκων
(τέταρτο συνημμένο, πρόσφατη συνέντευξη Ιωαννίδη πριν πεθάνει).

Αποσύρουν τα ελληνικά υποβρύχια που βρισκόντουσαν σε θέση βολής από τα
τουρκικά πλοία εισβολής, δεν στέλλουν αεροπλάνα (κατά τον Ιωαννίδη η Ελλάδα
είχε υπεροπλία με μόλις παραληφθέντα αεροπλάνα), δίδουν εντολές να μην
αποκρουστούν οι τούρκοι με διάλυση του μικρού προγεφυρώματος και με
συνεννόηση με τους αμερικανούς καλούν τον <<εθνάρχη>> να <<ελευθερώσει>> την
Ελλάδα.

8.   Ο <<εθνάρχης>> Καραμανλής συνομιλεί με τον Κίσινγκερ (πρώτο συνημμένο)
και του επισημαίνει ότι οι τούρκοι παραβαίνουν τα συμφωνηθέντα. Πλην όμως,
ενώ όταν ανέλαβε μπορούσε με εντολές του να διαλυθεί το μικρό προγεφύρωμα
των τούρκων, <<τηρεί πιστά>> την εκεχειρία και τους αφήνει ελεύθερους να
αποβιβάσουν 40.000 στρατό και εκατοντάδες άρματα μάχης Μ47 και Μ48.

Έτσι επέρχεται η καταστροφή με προδοσία  της Κύπρου.

9.   Ο << εθνάρχης>> τιμά με ύψιστα αξιώματα τους, Βλάχο,  Μπονάνο, Αραπάκη,
Παπανικολάου και λοιπούς <<συνεργάτες>> τους. Δεν μπόρεσα να βρω πώς τίμησε
το Συνταγματάρχη Ζαρκάδα που αναφέρει ο κ. Πάνος Ιωαννίδης ως τον υπαίτιο
για την κατάληψη της Αμμοχώστου (προτελευταίο συνημμένο).

Λογικά από τα ανωτέρω συνάγεται ότι οι αμερικανοί <<χρησιμοποίησαν>> τον
Ιωαννίδη για να ματαιώσουν την προσπάθεια του Μαρκεζίνη για  ομαλή μετάβαση
της χώρας στη δημοκρατία, με σκοπό πρώτα να αλωθεί η Κύπρος.

Σε τούτο είχαν συνεργούς τον <<εθνάρχη>> και την τότε στρατιωτική ηγεσία της
χώρας που εκτέλεσε πιστά τις εντολές των αμερικανών να αφαιθούν ελεύθεροι οι
τούρκοι να καταλάβουν ότι είχε συμφωνηθεί σε άλλο επίπεδο
(Καραμανλής-Κίσινγκερ, Ντάβος κτλ).

Όλα δείχνουν ότι ο τέως δικτάτορας Ιωαννίδης ναι μεν παραπλανήθηκε και
χρησιμοποιήθηκε από τους αμερικανούς, αλλά δεν είχε μετάσχει στην συνομωσία
ελεύθερης απόβασης των τούρκων στην Κύπρο και κατάληψης μέρους της Κύπρου.
Βέβαια οι τούρκοι δεν τήρησαν τη συμφωνία, που ούτως ή άλλως θα ήταν κάτι
παρόμοιο και κατέλαβαν <<εθνάρχη συναινούντος>>, το 40% της Κύπρου. Και το
συμφωνηθέν να είχαν καταλάβει η κατάσταση σήμερα θα ήταν η ίδια.

Στο τελευταίο συνημμένο μπορείτε δείτε και την προδοσία και τις πράξεις
άφθαστου ηρωισμού που συντελέστηκαν κατά την εισβολή των τούρκων στην Κύπρο
τον Ιούλιο του 1974.

Μετά τα ανωτέρω τίθεται το ερώτημα. Ποιοι ήταν οι πραγματικοί υπεύθυνοι  για
τα δεινά του ελληνισμού της Κύπρου. Θα λογοδοτήσουν καμιά φορά έστω και μετά
θάνατον;;

Ευριπίδης Μπίλλης

Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ

http://1633568.sigclick.mailinfo.com/sigclick/04010204/040E0A4E/0602074B/0325717182.jpg  

Ανοικτή επιστολή δημόσιου προβληματισμού προς τον Ελληνισμό

Την υπογράφουν 20 καθηγητές πανεπιστημίων Ελλάδας, Κύπρου, Καναδά και ΗΠΑ, ενώ η κίνηση υποστηρίζεται από ιδιώτες, επιχειρηματίες και απλούς πολίτες.

Η επιστολή έχει ως εξής:

Αγαπητοί συμπολίτες, η Πατρίδα μας η Ελλάδα ευρίσκεται υπό κατοχή. Με αύξουσα επικινδυνότητα η κατοχή είναι οικονομική, πολιτική, εθνική και πνευματική.
Οικονομική κατοχή από τα ξένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τις ντόπιες συντεχνίες, τον διεφθαρμένο συνδικαλισμό, τις ΔΕΚΟ και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα.
Πολιτική κατοχή από το κατ’ επίφαση δημοκρατικό σύστημα που στην πράξη υποθάλπει μία ανεξέλεγκτη κομματική δικτατορία με στρατιώτες της γραβάτας και του λευκού πουκάμισου, υποστηριζόμενη από τα επιστημονικώς καθοδηγούμενα μέσα μαζικής επιρροής ΜΜΕ.
Εθνική κατοχή από νεοταξικούς εθνομηδενιστές, υπηρέτες της παγκοσμιοποίησης, που οδηγούν το έθνος κράτος σε αλλοτρίωση και σε συρρίκνωση.
Πνευματική κατοχή από αμοραλιστές, διαφθορείς της πνευματικής και ψυχικής υγείας των πολιτών, υποβαθμιστές της παιδείας, εκμαυλιστές της νεολαίας και αρνητές κάθε φιλόπονης έννοιας αρετής.
Τα αίτια που μας οδήγησαν έως εδώ είναι πολλά και κατά περίπτωση αν και έχουν αναλυθεί σε λεπτομέρεια εντούτοις συγκαλύπτονται από σύγχυση που δημιουργούν ο καταιγισμός με άσχετες πληροφορίες, οι ποικίλες υστερόβουλες αναλύσεις και τα αντικρουόμενα συμπεράσματα εξεταστικών δήθεν επιτροπών που η κάθε μία παρουσιάζει διαφορετική άποψη για το ίδιο θέμα.
Τα γεγονότα ξεκίνησαν με τη μεταπολίτευση όταν πολλά αιτήματα για βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, ελευθερίας, μόρφωσης και υπαρξιακής ολοκλήρωσης έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης, διαστρέβλωσης των εννοιών και μετατροπής τους σε μηχανισμούς υποτέλειας και εξάρτησης.
Στην οικονομία τα αιτήματα βελτίωσης του επιπέδου ζωής δεν ικανοποιήθηκαν από την οικονομική ανάπτυξη σαν αποτέλεσμα βελτίωσης της παραγωγικότητας αλλά καλύφθηκαν από δανεισμό που σπαταλήθηκε στην ικανοποίηση ξενόφερτων καταναλωτικών συνηθειών και τρόπων διαβίωσης που προέβαλε το διεθνές εμπόριο και πολιτιστική προπαγάνδα. Συγχρόνως ξεκίνησε ένα σύστημα επιδοτήσεων χωρίς τον απαιτούμενο έλεγχο για την επένδυση τους σε παραγωγικά συστήματα. Τα κομματικά ρουσφέτια αύξησαν υπέρμετρα τις προσλήψεις στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα ενώ επινοήθηκαν και επιβλήθηκαν δημοσιονομικές ανάγκες που επιβαρυμένες από το τη διαπλοκή και την κατάχρηση, αύξησαν τις δαπάνες σε βαθμό μεγαλύτερο από αυτόν που δικαιολογούσε η παραγωγικότητα της χώρας και τα εξ αυτής έσοδα του κράτους. Τουναντίον, η πραγματική οικονομία συρρικνώθηκε, ενώ πολλές παραγωγικές βιομηχανικές μονάδες κοινωνικοποιήθηκαν με αποτέλεσμα να καταστούν ζημιογόνες υπό το βάρος της κομματικής τους διαχείρισης και τη λοιμική των συνδικαλιστικών αρπακτικών, που υποστήριζαν τις κομματικές ή και υστερόβουλες επιλογές σε βάρος των ίδιων των επιχειρήσεων. Σε όλα αυτά να προσθέσουμε τις διάφορες συντεχνιακές ομάδες που συντηρήθηκαν με ευνοϊκές για αυτές συνθήκες αδειοδότησης, λειτουργίας και φορολογικών ελαφρύνσεων εις βάρος των μισθωτών και συνταξιούχων.
Όλα αυτά έγιναν δυνατά με πολιτικές αποφάσεις και νομοθετικές ρυθμίσεις που διέλυσαν το κράτος και ενίσχυσαν τον κομματικό μηχανισμό. Εξαλείφθηκε κάθε έννοια αξιοκρατίας, ενώ η εξάρτηση, το ρουσφέτι και η συνδιαλλαγή έγιναν ο τρόπος επιβίωσης και κοινωνικής καταξίωσης. Η αρχοντιά του ελεύθερου παραγωγικού πολίτη που δημιουργεί επ’ ωφελεία του κοινωνικού συνόλου και καταξιώνεται μέσα από αυτό αντικαταστάθηκε από τη μιζέρια του διαπλεκόμενου, που όντας ανάξιος να παράγει, επιβιώνει εκμυζώντας από το δημόσιο τομέα και το κοινωνικό σύνολο. Ο αυθεντικός ζήλος για δημιουργία μετετράπηκε σε δουλικά αιτήματα δικαιωμάτων, πολλές φορές για πράγματα που δεν ανταποκρίνονται σε αντίστοιχα προσόντα.
Δυστυχώς το υπάρχον πολιτικό σύστημα με τις επιπρόσθετες απαξιωτικές ρυθμίσεις του Συντάγματος, που επέβαλε ο κομματικός μηχανισμός επέτρεπε στην εκάστοτε εξουσία να επηρεάζει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, ακόμη και αυτόν του Προέδρου της Δημοκρατίας, μετατρέποντας το πολίτευμα από προεδρευομένη σε πρωθυπουργική δημοκρατία. Η κομματική αντιπαράθεση δεν επέτρεψε τη λήψη μέτρων για τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης και υγείας, της παραγωγικότητας του δημόσιου τομέα και της εξασφάλισης ενός λειτουργικού νομοθετικού πλαισίου. Έπρεπε να έλθουν οι δανειστές μας για να μας τα επιβάλλουν και μόνο τότε αρχίσαμε να τα διαφημίζουμε σαν αναγκαία. Τι ντροπή! Για κάθε υπόθεση υπάρχουν αντικρουόμενοι νόμοι και νομοθετικές διατάξεις που έχουν μετατρέψει το νόμο σε ιστό αράχνης, που συγκρατεί μεν τα μικρά έντομα αλλά διαπερνάται από τα μεγάλα, με αποτέλεσμα την διατάραξη του κοινού περί δικαιοσύνης αισθήματος.
Λόγω της τραυματικής εμπειρίας της χούντας ήταν εύκολο να υποβαθμισθεί η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων και να γίνει έρμαιο στις εκάστοτε επιλογές της κομματικής εξουσίας. Το φιάσκο στα Ίμια, το Μακεδονικό, οι απαιτήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο, το Κυπριακό , τα τεκταινόμενα στη Θράκη αλλά και το μεταναστευτικό δείχνουν ότι ο ρόλος του στρατού στις εθνικές υποθέσεις και την κατάρτιση στρατηγικών σχεδίων πέραν των καθαρά επιχειρησιακών έχει έλθει σε δεύτερη μοίρα. Το θυσιαστικό παράδειγμα των Ελλήνων αξιωματικών αλλοιώθηκε στα μάτια του έθνους από τον πλουτισμό των πολιτικών που τους έχουν υποσκελίσει. Η έννοια της πατρίδας ως νοηματική προϋπόθεση υπαρξιακής ολοκλήρωσης έχει μετατραπεί σε έννοια συνόλου ανθρώπων με κοινά συμφέροντα που μπορεί κανείς να την επιλέγει κατά το δοκούν. Η ηγεσία μας , πιστή στο νεοφιλελεύθερο δόγμα του εθνομηδενισμού, της αυτοκατάργησής της και της δημιουργίας μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, οδηγεί το έθνος κράτος προς εξαφάνιση.
Η χειρότερη όμως μορφή κατοχής, που απειλεί την υπαρξιακή μας συνείδηση , θέτει σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα μας και αμφισβητεί τη διατήρηση των χαρακτηριστικών και των ιδιαιτεροτήτων του έθνους και της φυλής μας, είναι η πολιτιστική κατοχή. Επιβάλλεται με την κατάργηση του γλωσσικού μας πλούτου, την παραποίηση της ιστορίας, την αλλοίωση της κοσμοθεωρίας και της θρησκευτικής μας παράδοσης με την ανεξέλεγκτη εισροή λαθρομεταναστών και την προπαγάνδα αλλά κυρίως με την απαξίωση των αρετών. Αυτά δηλαδή που μέχρι τώρα συνέβαλαν και συμβάλουν στην διατήρηση της εθνικής μας συνείδησης για δύο χιλιάδες χρόνια υπό τον ζυγό πρώτα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που την μετατρέψαμε σε Ελληνική και μετά της Οθωμανικής, από την οποία απελευθερωθήκαμε με την Εθνική Επανάσταση του 1821.
Σήμερα οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους και η υποκρισία, η υστεροβουλία, το ψέμα, η αυθάδεια και η αδιαντροπιά χαρακτηρίζουν όχι μόνο τις σχέσεις των πολιτών αλλά δυστυχώς και το δημόσιο λόγο των ‘αρχόντων’ που θυσιάζεται στο βωμό της αρχομανίας και συγκαλύπτεται από τα επιστημονικά οργανωμένα μέσα μαζικής επιρροής. Η πασιφανής υποβάθμιση της παιδείας και ο εκμαυλισμός των νέων σε αυτό αποσκοπεί, στον αποπροσανατολισμό τους και τη μείωση των αντιστάσεων του έθνους μπροστά στον μεθοδευόμενο μηδενισμό του. Το είναι μας έχει αντικατασταθεί από το έχει μας και η έννοια της ελευθερίας έχει χάσει το συστατικό της υποχρέωσης και αναγνωρίζει μόνο δικαιώματα. Η υφιστάμενη αλλοίωση στην κρίση των πολιτών και της νεολαίας φαίνεται στα ευτελή αιτήματα τους που κλείνουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια για μακρές περιόδους ακόμη και στην ανακόλουθη ένταση των κινητοποιήσεων τους. Για ένα ατυχές και θλιβερό γεγονός, το οποίο προφανώς δεν ήταν προκατασκευασμένο από τον κρατικό μηχανισμό κάηκε η μισή Αθήνα το Δεκέμβριο του 2008 ενώ η εν ψυχρώ δολοφονία ενός δημοσιογράφου και μάλιστα της ερευνητικής δημοσιογραφίας πέρασε στα ψιλά γράμματα.
Συμπατριώτες, το πράγμα έχει ωριμάσει από καιρό και οι συνέπειες του είναι ήδη ορατές. Κάτι πρέπει να γίνει εδώ και τώρα με ελεγχόμενο τρόπο πριν η ροή των εξελίξεων μας φέρει σε νέες ανεξέλεγκτες εθνικές περιπέτειες μπροστά στις οποίες η υφιστάμενη δυσκολία των οικονομικών μέτρων φαίνεται ασήμαντη. Το μέγα πρόβλημα είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα που αναπαράγει τους ίδιους ανθρώπους και την ίδια νοοτροπία της εξουσιαστικής συναλλαγής. Τα αιτήματα στις κινητοποιήσεις δεν πρέπει να είναι μόνο κατά των εν μέρει αναγκαίων, εδώ που φτάσαμε, και κοινωνικά άδικων οικονομικών μέτρων, αλλά κατά του σχεδιαζόμενου εθνομηδενισμού. Μας οδηγούν χρεοκοπημένους σε ένα σχεδιαζόμενο τραπέζι διαπραγματεύσεων όπου θα παιχθούν πολλά και σημαντικά εθνικά θέματα.
Η πρόταση μας είναι η κατάργηση της υφιστάμενης κομματικής δικτατορίας. Να γίνει ανασχεδιασμός του πολιτικού συστήματος έτσι ώστε να εξασφαλίζεται αμεσότερη δημοκρατία και να υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί που να μην εξαρτώνται από την εκάστοτε εξουσία αλλά να εκλέγονται κατευθείαν από το λαό. Σαν παράδειγμα θα μπορούσε κανείς να αναφέρει
• Την άμεση μείωση του αριθμού των Βουλευτών,
• Την ανάδειξη τους στις εκλογικές, κατά περιφέρεια, λίστες όχι από τους αρχηγούς των κομμάτων αλλά από θεσμοθετημένα όργανα αξιολόγησης τους
• Τη δημιουργία Γερουσίας και Προεδρίας της Δημοκρατίας που να εκλέγονται από τον λαό με αυξημένες αρμοδιότητες κυρίως σε εθνικά θέματα και στον έλεγχο του στρατού.
• Τη δημιουργία ελεγκτικών μηχανισμών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που να αποδίδει ευθύνες για την κακοδιαχείριση των εθνικών και δημοσίων θεμάτων.
• Την σύσταση Συνταγματικής Εθνοσυνέλευσης που να καθορίσει το νέο σύνταγμα.
Πιστεύουμε ότι στο έθνος μας υπάρχουν άνθρωποι με τις απαραίτητες γνώσεις, την εμπειρία, τις δημιουργικές ικανότητες και κυρίως το απαραίτητο ήθος και τον ανάλογο οραματισμό, ακόμη και μέσα στα σημερινά κόμματα, για να θεσμοθετήσουν ένα νέο καταστατικό χάρτη. Αυτούς καλούμε να βοηθήσουν στην αναγέννηση του έθνους και τη σωτηρία του όχι τόσο από την οικονομική κατοχή αλλά από την μεθοδευμένα επερχόμενη αλλοίωση και συρρίκνωση του.

Το κείμενο υπογράφουν 20 καθηγητές πανεπιστημίου και 18 ιδιώτες, επιχειρηματίες.
Επικοινωνία: Ηλίας Σταμπολιάδης, καθηγητής, elistach@mred.tuc.gr. Τηλ. 6979300732

http://amphiktyon.blogspot.com/ 

Το τέλος του ελληνικού παιχνιδιού

του Στάθη Στασινού (εφημ. Αυγή)

 

 

Να ξεκινήσουμε με έναν μπακαλίστικο υπολογισμό; Το ελληνικό κράτος, σε λίγο λιγότερο από δύο χρόνια, έχει προσφέρει στις ελληνικές τράπεζες τα εξής χρήματα (σε ρευστό και εγγυήσεις):

 

28 δισ.: Πακέτο Αλογοσκούφη, εκ των οποίων τα 17,5 εκταμιεύθηκαν μετά τη Δευτέρα του Πάσχα του 2010

 

+

15 δισ. Που αναφέρονται στο νόμο του Μνημονίου ως διπλασιασμός του πακέτου Αλογοσκούφη (άρθρο 4, παράγραφος 8) και κρύφτηκαν τόσο επιμελώς πίσω από το πρώτο πακέτο (οι εφημερίδες ανέφεραν και τα δύο ως πρώτο πυλώνα), που αρκετοί τραπεζικοί δεν το γνώριζαν, κι εάν δεν υπήρχε ένα άρθρο στην εφημερίδα Κόντρα(www.eksegersi.gr/article.php?article_id=3886&pos=4&cat_id=48) με όλα τα ΦΕΚ, ακόμα θα τα ψάχναμε

 

+

10 δισ. από τα δανεικά ΔΝΤ-Ε.Ε. που θα πάνε υπέρ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας

 

+

25 δισ. που ανακοίνωσε ο Γ. Παπακωνσταντίνου στα μέσα Αυγούστου. Μάλιστα, τόλμησε να ξεστομίσει πως αυτά τα 25 δισ. θα δοθούν μόνο εάν οι τράπεζες αρχίσουν να δίνουν δάνεια (το γιατί αυτό δεν πρόκειται να συμβεί θα το εξηγήσουμε παρακάτω)

 

=

σύνολο 78 δισ. ευρώ υπέρ του τραπεζικού τομέα μέχρι στιγμής (διότι προφανώς θα υπάρξει και συνέχεια). Ποιος άλλος τομέας της ελληνικής οικονομίας έχει τέτοια προνομιακή πρόσβαση σε τόσο κρατικό χρήμα και εγγυήσεις; Και τι ακριβώς έχουν προσφέρει οι τράπεζες αυτά τα δύο χρόνια με τα 78 δισ. που έχουν πάρει;

 

 

 

Αν δίναμε 78 δισ. στη ΔΕΗ…

 

Επειδή όλοι μας έχουμε την τάση να μπλεκόμαστε με τέτοια μεγάλα νούμερα, ας σκεφτούμε ότι εάν δίναμε 78 δισ. (σε ρευστό και εγγυήσεις) στη ΔΕΗ με στόχο να βάλει παντού φωτοβολταϊκά, αυτή τη στιγμή θα είχαμε εγκατεστημένη ισχύ ίση με 30.000 MW. Η υψηλότερη ζήτηση που καταγράφει η ΔΕΗ τις ημέρες του καύσωνα δεν ξεπερνά τις 11.000 MW. Με λίγα λόγια, με τα ίδια χρήματα η χώρα θα είχε αποκτήσει πλήρη ενεργειακή αυτάρκεια, η χρήση των λιγνιτικών μονάδων θα μειωνόταν και θα ήμασταν οι πρώτοι στον κόσμο σε παραγωγή εναλλακτικών μορφών ενέργειας. Ταυτόχρονα, η εξάρτησή μας από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο για την παραγωγή ηλεκτρισμού θα εκμηδενιζόταν, ενώ το εμπορικό ισοζύγιο θα βελτιώνονταν εντυπωσιακά (καθώς είμαστε από τις πρώτες χώρες στην Ε.Ε. σε κατά κεφαλήν εισαγωγές πετρελαίου). Πιθανότατα βέβαια η ΔΕΗ να μοίραζε τα χρήματα και σε ανεμογεννήτριες, αλλά νομίζω ότι καταλαβαίνουμε όλοι τι σημαίνουν για την ανάπτυξη της χώρας 78 δισ.

Αντ’ αυτού τι έχει να μας δείξει ο χρηματοπιστωτικός τομέας τα δύο χρόνια που πέρασαν; Κανένα παραγωγικό αποτέλεσμα και ταυτόχρονα την υπερχρέωση του ελληνικού κράτους σε βαθμό χρεοκοπίας. Είναι τυχαίο που τα ελληνικά ομόλογα κατέρρευσαν δύο μέρες αφότου ανακοινώθηκε από τους κ. Παπακωσταντίνου και Προβόπουλο, τη Δευτέρα του Πάσχα, η επανενεργοποίηση των 17,5 δισ. του πακέτου Αλογοσκούφη;

 

Οι φτωχοί και μόνοι τραπεζίτες

 

Βασική υπερασπιστική γραμμή των τραπεζιτών, των οικονομικών φύλλων και των ακαδημαϊκών που λειτουργούν ως φερέφωνα των τραπεζών είναι πως τα 55 από τα 78 δισ. δεν αφορούν ρευστό αλλά εγγυήσεις που δεν επηρεάζουν το ελληνικό χρέος. Σχεδόν μάλιστα τα φτύνουν, λέγοντας για το πόσο μεγάλο haircut τους χρεώνει η EKT.

Ξεχνάνε φυσικά να αναφέρουν πως αυτές οι εγγυήσεις μεταφράζονται σε ζεστό χαμηλότοκο ρευστό από την ΕΚΤ, όπως ξεχνάνε πως χωρίς αυτές τις εγγυήσεις τα ιδρύματά τους είναι πλήρως και χωρίς καμία αμφιβολία χρεοκοπημένα από τον Δεκέμβρη του 2008. Κι αυτό μπορεί να σας το επιβεβαιώσει ακόμα και ένας πρωτοετής σπουδαστής της λογιστικής.

Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα έχει εισπράξει από την ΕΚΤ 96,2 δισ. ευρώ, έχοντας καταθέσει ως ενέχυρο τίτλους αξίας 135,8 δισ. Αυτά τα ενέχυρα είναι τόσο ομόλογα του ελληνικού δημοσίου (45 δισ.) όσο και τιτλοποιημένα (πακεταρισμένα) δάνεια που έχουν προσφέρει οι τράπεζες σε πολίτες και επιχειρήσεις. Τα τελευταία θεωρούνται λίγο-πολύ τοξικά και η ΕΚΤ δεν τα δέχεται χωρίς την εγγύηση πως εάν σκάσουν (στην ουσία ότανσκάσουν), το κράτος θα πληρώσει από την τσέπη του.

Αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ εμείς οι πολίτες: το ελληνικό κράτος έχει εγγυηθεί τα θαλασσοδάνεια που έχουν δώσει οι ελληνικές τράπεζες ως ενέχυρο στην ΕΚΤ για δανεικά σε ύψος τουλάχιστον 55 δισ. και κάποια στιγμή θα κληθεί να τα πληρώσει ως δικό του χρέος.

 

 

Η απλή τέχνη της τραπεζικής

 

Αναρωτιούνται πολλοί άνθρωποι με γνώσεις οικονομικών: Πώς είναι δυνατόν να τα θαλασσώσει τόσο μια τράπεζα; Κι έχουν δίκιο, διότι στο πανεπιστήμιο έμαθαν πως η τραπεζική είναι μια εύκολη και προβλέψιμη ενασχόληση, με τέτοιους κανόνες που είναι σχεδόν αδύνατο να χάσεις χρήματα. Η εξέλιξη που τους διαφεύγει είναι η κατάληψη των οικονομικών σχολών και των σημαντικότερων θέσεων της διοίκησης από ένα άπληστο ιερατείο, το οποίο ήθελε για πάρτη του όλο και μεγαλύτερο μέρος του πλούτου, κι έτσι έθεσε εκείνους τους κανόνες που του επέτρεπαν με λογιστικά τερτίπια να φουσκώσει. Όλα τα περίεργα χρηματοοικονομικά παράγωγα που ακούτε, όλη η ακατανόητη αργκό που έχει κατακλύσει τις ειδήσεις με τα ακρωνύμια (CDS, SPV, HFT, CDO κλπ.) δεν είναι παρά ελαφρά συγκαλυμμένοι νόμιμοι τρόποι εξαπάτησης λιγότερο ή περισσότερο αδαών (και πλουτισμού της χρηματοοικονομικής ελίτ).

Δεν είναι τυχαία ούτε άδικη η βαριά κατηγορία που εξαπέλυσε ο πρώην πρόεδρος της FED, Πωλ Φόλκερ, πως «η μοναδική χρήσιμη εφεύρεση του τραπεζικού συστήματος τα τελευταία 30 χρόνια ήταν το ATM». Για να είμαστε δίκαιοι με τους τραπεζικούς, η ευκολία με την οποία το κράτος παρέδωσε όλες τις θέσεις-κλειδιά δεν ήταν τυχαία. Η πραγματική ανάπτυξη στις χώρες της καπιταλιστικής Δύσης έχει χτυπήσει σ’ έναν τεράστιο τοίχο από τη δεκαετία του ’70. Καθώς ο καπιταλισμός δεν μπορεί να επιβιώσει σε στασιμότητα, έπρεπε να βρεθεί μια λύση, την οποία οι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι δεν μπορούσαν να προσφέρουν.

Έτσι, ήρθε η παλιά ορθοδοξία των νεοκλασικών να προτείνει αυτό που ζούμε όλοι σήμερα: τη συνεχή αποβιομηχάνιση της Δύσης, τη μεταφορά της παραγωγής στην αναπτυσσόμενη Ανατολή και τη στήριξη της κατανάλωσης στη Δύση με τον δανεισμό. Πρόκειται στην ουσία για μια τεράστια νόμιμη πυραμίδα που φουσκώνει και ξεφουσκώνει διάφορα αγαθά, προκειμένου να δημιουργεί τη φαντασίωση της «ανάπτυξης». Και μέσα σε όλο αυτό το σχηματισμό, όπως φαντάζεστε, οι τραπεζικοί κράτησαν τις καλύτερες θέσεις. Αυτό συνοπτικά το ονόμασαν supply-side economics, διότι η λέξη πυραμίδα δεν ήταν πολύ σέξυ και θύμιζε στον κόσμο εκείνο το ατυχές περιστατικό με τις τουλίπες και το άλλο με τα ομόλογα των Νοτίων Θαλασσών.

 

 

Και τα ελληνικά ζόμπι

 

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η Ελλάδα δεν μπορούσε να λείπει από το χορό, ειδικά αφού το αεριτζίδικο εμπόριο ήταν πάντα πιο κοντά στα γούστα μας από την παρακμάζουσα βιομηχανία.

Οι ελληνικές τράπεζες λοιπόν, όταν έφταναν στο όριο των δανείων που μπορούσαν να δώσουν, έπαιρναν αυτά τα δάνεια, τα πακέταραν και τα πουλούσαν σε λιγότερο ή περισσότερο υποψιασμένους επενδυτές ως δομημένα ομόλογα για τρία ή πέντε έτη. Αυτή η διαδικασία τούς επέτρεπε πρακτικά να σβήνουν από τα βιβλία τους τα παλιά δάνεια και να μπορούν να δώσουν ακόμα περισσότερα, που ξαναπακέταραν και προωθούσαν ως ομόλογα. Γι’ αυτό άλλωστε δεν ενδιαφέρονταν για την ποιότητα των δανειζομένων. Από τη στιγμή που ο πονοκέφαλος του κακού δανείου θα αφορούσε έναν άλλο (τον επενδυτή του δομημένου) γιατί να ασχοληθείς;

Όλα κυλούσαν όμορφα με κέρδη-ρεκόρ, μπόνους, κότερα και χαμόγελα από τις κυβερνήσεις που έβλεπαν το δανεικό χρήμα να φουσκώνει τις αξίες και να δημιουργεί έναν πληθωρισμό που όμως ονομάζαμε ανάπτυξη — μέχρι τη στιγμή φυσικά που αυτή η αυτονόητη πυραμίδα έσκασε. Τότε όλοι έμειναν αποσβολωμένοι που δεν μπόρεσαν να προβλέψουν την καταστροφή…

Βλέπετε, οι τράπεζες είχαν δανείσει και πακετάρει πολλές φορές την αξία τους, και τώρα που όλοι κατάλαβαν το κόλπο κανείς δεν ήθελε να αγοράσει άλλα δομημένα τραπεζικά ομόλογα. Όχι μόνο τα καινούργια, αλλά και τα παλιά, που έληγαν. Κι έτσι οι τράπεζες βρέθηκαν χρεοκοπημένες, με την υποχρέωση να επιστρέψουν χρήματα που δεν διέθεταν, σε ομολογιούχους που δεν ήθελαν να ξανακούσουν για τιτλοποιήσεις δανείων. Τον Σεπτέμβρη του 2008, με την κατάρρευση της Lehman, ακόμα και ο πιο ηλίθιος ομολογιούχος, ακόμα και ο πιο ξεπουλημένος διοικητής ασφαλιστικού ταμείου κατάλαβαν πως το πάρτυ είχε τελειώσει. Και τότε εμφανίστηκε το πακέτο Αλογοσκούφη.

 

Πού πήγαν τα λεφτά;

 

Όπως και ο ομόλογός του σήμερα, έτσι και ο  Γ. Αλογοσκούφης το 2008 μας διαβεβαίωνε πως το πακέτο των 28 δισ. θα κατευθυνθεί σε νέα δάνεια προς νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Όπως τότε, έτσι και τώρα και οι δύο έλεγαν εσκεμμένα αναλήθειες προς τους πολίτες, ενώ οι περισσότεροι ειδικοί ποιούν την νήσσα. Τον Νοέμβρη του 2008 η αφεντομουτσουνάρα μου είχε γράψει στην Αυγή για ποιο λόγο τα 28 δισ. δεν έφταναν ούτε για πασατέμπο (http://techiechan.com/?p=27). Προφανώς, δεν ήμουν ούτε προφήτης ούτε μεγάλος αναλυτής, απλώς ακολουθούσα την κοινή λογική που έλειπε από τις διθυραμβικές αναλύσεις. Τον Νοέμβρη του 2008, άλλωστε, οι περισσότεροι τραπεζικοί αμφισβητούσαν κατά πόσο θα υπάρξει κρίση στην Ελλάδα.

Όπως και τότε, έτσι και σήμερα δεν χρειάζεται παρά κοινή λογική. Διότι όπως και τότε, έτσι και τώρα τα περισσότερα χρήματα θα πάνε στην κάλυψη των τραπεζικών ομολόγων που λήγουν και κανείς δεν θέλει να αγοράσει (τα δέχεται όμως η ΕΚΤ ως ενέχυρο). Με λίγα λόγια, θα κατευθυνθούν προς τις παλιές αμαρτίες κι όχι σε καινούργιες.

Ο Στ. Κ. Χαρίτος από το reporter.gr με έβγαλε από τον κόπο των υπολογισμών (http://tinyurl.com/37zvrze): 14,8 δισ. είναι τα ομόλογα και τα δάνεια των ελληνικών τραπεζών που λήγουν μέχρι το τέλος του 2010 και στο 2011. Από τα 25 λοιπόν, τα 15 θα πάνε εκεί. Ταυτόχρονα, η ΕΚΤ, λίγο-πολύ, έχει κάνει γνωστό πως θα αυξήσει το «κούρεμα» (haircut) των «τοξικών» τραπεζικών ομολόγων που δέχεται ως ενέχυρο, από 5% σε 20%. Καθώς δεν υπάρχει ίχνος αγοραστή, οι ελληνικές τράπεζες θα συνεχίσουν να τα παρκάρουν στην ΕΚΤ, έστω και με μικρότερο όφελος. Αυτή η διαφορά, σύμφωνα με πληροφορίες του Στ. Κ. Χαρίτου από μεγάλη τράπεζα, θα είναι γύρω στα 10 δισ.

Κάπως έτσι συμπληρώνεται ένα ακόμα πακέτο εγγυήσεων προς τις τράπεζες και ο πολυχρονεμένος μας υπουργός των Οικονομικών πιάνεται για μια ακόμα φορά στα πράσα να μας κοροϊδεύει κατάμουτρα (θυμάται κανείς το «περίστροφο» που είχαμε βγάλει στο τραπέζι;).

 

 

Κοινοί άνθρωποι, κοινή λογική

 

Καθώς η Ελλάδα βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην κρίση, τα τιτλοποιημένα δάνεια των τραπεζών θα γίνονται όλο και πιο «τοξικά σκουπίδια», καθώς επιχειρήσεις και νοικοκυριά δεν θα μπορούν να τα αποπληρώνουν. Ήδη τα δάνεια σε καθυστέρηση έχουν φτάσει στο πρώτο τρίμηνο του 2010 –προτού δηλαδή η ύφεση αγριέψει– το 8,2% του συνόλου των δανείων. Και, μαντέψτε, ποιος έχει εγγυηθεί σε ύψος 55 δισ. γι’ αυτά τα τοξικά δάνεια;

Ταυτόχρονα, και καθώς ολοένα και περισσότεροι πολίτες θα αντιλαμβάνονται πόσο χρεοκοπημένες είναι οι τράπεζες, οι καταθέσεις θα συνεχίσουν να μειώνονται — είτε κατευθυνόμενες προς το εξωτερικό είτε επειδή οι άνεργοι πολίτες θα τρώνε από τα έτοιμα. Το 2010 η μείωση των καταθέσεων έχει αγγίξει τα 21 δισ. (10% του συνόλου). Αυτή η πτώση θα δημιουργήσει νέες πιέσεις στις τράπεζες, που ήδη έχουν δανείσει περισσότερα απ’ όσα διαθέτουν στο ταμείο (λόγος δανείων προς καταθέσεις πάνω από 100%). Κι αυτό καθώς οι ιδιοκτήτες τους δεν δείχνουν καμία διάθεση να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να τις αναχρηματοδοτήσουν. Για ποιο λόγο άλλωστε να ρισκάρεις μ’ ένα προβληματικό και χρεοκοπημένο ίδρυμα-ζόμπι, τη στιγμή που το ελληνικό δημόσιο δέχεται να το κάνει αφιλοκερδώς;

Πολύ σύντομα και αυτά τα 25 δισ. θα είναι πολύ λίγα για να καλύψουν την τρύπα που θα δημιουργείται από τα τοξικά δάνεια και τις μειωμένες καταθέσεις. Και τότε το κράτος θα υποσχεθεί ένα ακόμα μεγαλύτερο πακέτο εγγυήσεων προς τις τράπεζες, μέχρι όλοι να καταλάβουν πως το τραπεζικό σύστημα έχει χρεοκοπήσει.

Μέχρι τότε όμως, τα 23 δισ. σε ζεστό χρήμα θα έχουν κάνει φτερά ανάμεσα σε θαλασσοδάνεια, μπόνους και χρυσά αλεξίπτωτα για μεγαλοστελέχη και μεγαλομετόχους (όπως έγινε και στην περίπτωση Παύλου Ψωμιάδη). Και τα 55 –και ποιος ξέρει πόσα ακόμα– δισ. σε εγγυήσεις θα μεταφερθούν αυτούσια στο χρέος του κράτους, το οποίο αυτόματα θα χρεοκοπήσει, όπως έγινε και στην περίπτωση της Ισλανδίας.

Κι αυτό που περιγράφω είναι μάλλον ένα συντηρητικό ενδεχόμενο, που δεν περιλαμβάνει ούτε την πιθανότητα να αρχίσει να αποσύρει η ΕΚΤ τη ρευστότητα ούτε τα 40-45 δισ. που έχουν δανείσει οι ελληνικές τράπεζες σε ανατολικές χώρες (με ανύπαρκτες καταθέσεις). Μαζί με τα 300 δισ. που είναι το σύνολο των χορηγήσεων στην Ελλάδα, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα, την ώρα που τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση προσπαθούν να παραμυθιάσουν τους τελευταίους πιστούς με σχέδια για ανάπτυξη και ανασυγκρότηση και θωράκιση.

Διότι, τελικά, η παράταση αυτού του θιάσου των τραπεζικών σκιών σημαίνουν πολλά εκατομμύρια σε μπόνους και εγγυήσεις και μεταφορά πλούτου και εξουσίας. Μέχρι η τελευταία καρέκλα να αποσυρθεί από το παιχνίδι, το τραπεζικό σύστημα δεν θα είναι παρά ένα άδειο κέλυφος. Διότι η μουσική έχει σταματήσει εδώ και καιρό, ήδη από το Σεπτέμβρη του 2008.

ΟΤΑΝ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΝΕΙ «ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ» ΤΟΤΕ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΞΑΝΑΡΧΕΤΑΙ

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Τα τελευταία χρόνια όλο και πιό συχνά ακούμε και διαβάζουμε δηλώσεις από διεθνείς οικονομικούς και πολιτικούς μεγαλοπαράγοντες, όπως λ.χ ο πολύς George Soros, o σκληρός Wolfgang Schäuble, ο ευγενής Πρόεδρος της λεγόμενης Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γιώργος Παπανδρέου, αλλά και πολλοί άλλοι στην Ευρώπη και στην Αμερική, με τις οποίες επιχειρείται ένα είδος κριτικής σε πλευρές και συμπεριφορές του καπιταλιστικού συστήματος, από τις οποίες αν τάχα απαλλαγεί θα γίνει καλύτερο, θα γίνει τάχα «καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο». Είναι προφανές πως αυτό οφείλεται στη ραγδαία κατάρρευση του μύθου του νεοφιλελευθερισμού και στην οριστική χρεοκοπία του καπιταλισμού και συνεπώς πρόκειται για μιά συνειδητή απόπειρα για την εξαπάτηση του προβληματιζόμενου κόσμου της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και στην ουσία πρόκειται για μιά υποκριτική αυτοκριτική του καπιταλισμού η οποία μπορεί να φτάνει μέχρι και το φραστικό αυτομαστίγωμά του. Χαρακτηριστική περίπτωση εκφορέα αυτής της υποκριτικής αυτοκριτικής του καπιταλισμού αποτελεί ο, σύμφωνα με τον τύπο της Γαλλίας, μικρός και ταπεινός εισπράκτορας πολιτικού χρήματος, αλλά μέγας διώκτης των Ρομά και των εργαζόμενων της πατρίδας του:

«Ο χρηματιστικός καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που δίνει προτεραιότητα στον κερδοσκόπο έναντι του επιχειρηματία, στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο έναντι του παραγωγικού κεφάλαιου, στο κυκλοφορούν κεφάλαιο έναντι του κεφαλαίου ως επένδυση, στο βραχυπρόθεσμο έναντι του μακροπρόθεσμου, στους δείκτες του πλούτου έναντι του αληθινού πλούτου, με τους δείκτες να μετρούν περισσότερο από τον ίδιο τον πλούτο. Ο καθαρός χρηματιστικός καπιταλισμός είναι ένα σύστημα ανευθυνότητας και θα χρησιμοποιήσω μια ισχυρή φράση: είναι ένα σύστημα όπου η ανήθικη λογική της αγοράς δικαιολογεί τα πάντα. Είναι ένα σύστημα όπου το χρήμα πάει στο χρήμα, όπου η εργασία βλάπτεται, όπου η παραγωγή βλάπτεται, όπου η επιχειρηματικότητα βλάπτεται»[1].

«Τάδε έφη» ο Μεσιέ Νικολά Σαρκοζί, στο Παρίσι τον Ιανουάριου 2009, ενώπιον της Άγγελας Μέρκελ, του Τόνυ Μπλερ, εκπροσώπων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και πλήθους άλλων «επιφανών» εκπροσώπων διεθνών Οργανισμών, της πολιτικής και του επιχειρηματικού κόσμου.

Εσείς αγαπητοί αναγνώστες μη βιαστείτε να πιστώσετε στον Σαρκοζί αυτοκριτική και στροφή προς αριστερές θέσεις, ή να τον χρεώσετε στους υποκριτές και τους τσαρλατάνους, γιατί αν διαβάσετε προσεχτικά αυτές τις αράδες θα διαπιστώσετε μια ομοιότητα με τις «βαθυστόχαστες» εθνικοσοσιαλιστικές θεωρίες του Αδόλφου Χίτλερ, τις οποίες, όπως είναι γνωστό η ανθρωπότητα τις πλήρωσε με πενήντα εκατομμύρια νεκρούς και τεράστιες καταστροφές.

Κι’ όμως όλοι μας γνωρίζουμε πως ο Σαρκοζί και το απανταχού ανά την υφήλιο σινάφι των επαγγελματιών πολιτικών δεν είναι παρά οι αχυράνθρωποι του μεγάλου κεφαλαίου που δημιουργεί και καθοδηγεί τη σημερινή παγκόσμια κρίση και που αυτοί, ως ιεροφάντες της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, έχουν αναλάβει να μας πείσουν πως ο καπιταλισμός δεν είναι ένας, αλλά περισσότεροι, κάποιοι από τους οποίους είναι καλοί και κάποιοι άλλοι, όπως λ. χ. ο χρηματιστικός είναι κακοί και συνεπώς δεν φταίει ο καπιταλισμός γενικά, αλλά, μια μερίδα του, μια «ιδιοτροπία» του, ενάντια στην οποία ο Σαρκοζί και η συμμορία του κηρύσσουν νέα σταυροφορία και καλούν τους εργαζόμενους να δεχτούν την «ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων», την μείωση των μισθών και των συντάξεων, τη δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου τους για τη μεταφορά του δημόσιου πλούτου, (μέσω της τιμολογιακής και της φορολογικής πολιτικής και μέσω της πολιτικής των «ενισχύσεων της ρευστότητας των τραπεζών») προς το χρηματιστικό-τραπεζικό-εμπορικό κεφάλαιο, τον περιορισμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών, το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και του δημόσιου τομέα της οικονομίας, τη διόγκωση του αυταρχικού καπιταλιστικού κράτους, τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας τους και την επικυριαρχία του αμερικανοελεγχόμενου Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με απώτερο στόχο τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της καθυπόταξης όλων των χωρών και των Λαών που αντιστέκονται στη βίαιη και βάρβαρη ανασυγκρότηση του καπιταλισμού και στη Νέα Παγκόσμια Φασιστική Τάξη Πραγμάτων στα μέτρα της Pax Americana και αγωνίζονται για την πλήρη και οριστική ανατροπή του καταστροφικού και απάνθρωπου καπιταλισμού σε κάθε πιθανή και απίθανη εκδοχή του, για ένα καλύτερο κόσμο, για ένα κόσμο της δημιουργίας, της ειρήνης, της Άμεσης Δημοκρατίας και του Ανθρωπισμού[2].

Ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες είμαστε θεατές και δυστυχώς ακόμα παθητικοί θεατές μιάς πολιτικής που ξεθεμελιώνει το κράτος πρόνοιας, κατακερματίζει τον κοινωνικό ιστό, καταστρέφει αντί να αναδιατάσσει αναπτυξιακά τις όποιες δομές και υποδομές της ελληνικής οικονομίας, ξεπουλάει τον εθνικό πλούτο και τη δημόσια περιουσία, απογυμνώνει και έτσι αποδυναμώνει τη χώρα από τα διεθνή ερείσματα και δικαιώματά της και τελικά τη μεταβάλλει σε αμερικανικό δούρειο ίππο στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των Βαλκανίων και της νοτιοανατολικής Μεσογείου με βέβαιο αποτέλεσμα τη συρρίκνωση της Ελλάδας και τη νέα τραγωδία του Ελληνισμού.

Σ’ αυτές τις συνθήκες οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού δεν έχουν άλλη επιλογή από το να επεξεργαστούν ΑΜΕΣΑ ένα Σχέδιο Σωτηρίας της Ελλάδας και του Ελληνισμού με το οποίο θα ανατάξουν την Εθνική και Κοινωνική, Απελευθερωτική Αυτοπεποίθηση και Συνείδηση των Ελλήνων στο βαθμό που θα τους επιτρέψει να αναδειχτούν στη Νέα Αμεσοδημοκρατική Κοινωνική Ηγεσία [3] της χώρας και να αναλάβουν σε μια γνήσια αντικαπιταλιστική προοπτική την ευθύνη της σωτηρίας της χώρας και συμμαχώντας με τις αντίστοιχες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρύτερης περιοχής να χτίσουν νέες συμμαχίες για μια προοδευτική Ευρωπαϊκή Ένωση και για ένα καλύτερο κόσμο χωρίς ιμπεριαλισμούς και Ηγεμονίες.

Περιθώρια για νεοφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές και τριτοτεταρτοδιεθνιστικές αυταπάτες δεν υπάρχουν πιά. Ο καταστροφικός και απάνθρωπος καπιταλισμός, από τη στιγμή που αδυνατεί να τροφοδοτήσει την πρόοδο προς την ευημερία, την Άμεση Δημοκρατία και την ειρήνη της ανθρωπότητας έχει ιστορικά χρεοκοπήσει και γι’ αυτό η δρώσα ανθρωπότητα πρέπει άμεσα να τον αποσύρει από την ιστορία, γιατί Αύριο θα είναι αργά, γιατί Αύριο θα υποστούμε όλοι τη νέα φασιστική παγκοσμιοποίηση και την απόλυτη καπιταλιστική βαρβαρότητα.

---

[1] Αναφέρται στο: Καζάκης Δημήτρης, Ο Έλληνας εργαζόμενος μετατρέπεται σε…Κινέζο, στην εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ, 26.08.2010, σελ.48-49.

[2] Βλέπε σχετικά στο: Κώστας Λάμπος, ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΙΗΣΗ. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ, ΑΘΗΝΑ 2009.

[3] Λάμπος Κώστας, Ιστορικές διαστάσεις της ‘Κοινωνικής Ηγεσίας’ (Μια θεωρητική προσέγγιση) στο MONTHLY REVIEW, τεύχος 33, Σεπτέμβρης 2007.

http://www.infonewhumanism.blogspot.com

http://www.americoglobalism.blogspot.com

prodial21@gmail.com

ΤΟ ΜΠΟΪ ΕΝΟΣ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑ…

Δεν ξέρω αν είναι κατάρα ή ευλογία να ‘χεις ακουστά -πρόσωπο με πρόσωπο- ιστορίες ιδωμένες από τα μάτια ανθρώπων σαν τον Μανώλη Γλέζο. Μα τούτες οι μέρες του Αυγούστου –επέτειος της άλλης σφαγής της Κοκκινιάς- φέρανε τέτοιες θύμισες. Ήτανε λέει στο σκοπευτήριο της Καισαριανής την Πρωτομαγιά του ’44, που οι «προοδευμένοι» και «πλεονασματικοί» -σήμερα- στον προϋπολογισμό τους κατακτητές, εκτελέσανε 200 πατριώτες. Γνωστή η Ιστορία σχεδόν σε όλους. Άγνωστη η ΙΣΤΟΡΙΑ, έτσι, με κεφαλαία γράμματα, ενός πιτσιρικά 12 χρονώ που συνελήφθη με τους υπόλοιπους άνδρες. Στήθηκαν όλοι στον μεγάλο μαντρότοιχο με αντίκρυ τους τα θηριώδη πολυβόλα. Κι έτσι καθώς ήτανε οργανωμένοι οι κατακτητές –όπως και σήμερα- και δεν ήθελαν τίποτα να αφήνουν στην τύχη, πάκτωσαν τα πυροβόλα σε ψηλές τσιμεντένιες εξέδρες, έτσι που το ύψος βολής να φτάνει ένα αντρίκιο μπόι. Δεν είχε γίνει πρόβλεψη για παιδιά. Στις προοδευμένες δυτικές κοινωνίες τα παιδιά δεν προβλέπεται να στήνονται απέναντι στα αποσπάσματα. Μα τι κρίμα, σε τούτο τον έρμο τόπο, ένα παιδί, ένα δωδεκάχρονο παλληκαράκι που δεν θυμούμαι πια το όνομα του, στάθηκε απέναντι στα πολυβόλα.Εύστροφος ο «μικρός» καθώς έκοβε το μάτι του, πήρε χαμπάρι πως το μπόι του ήταν κάτω από τη γραμμή του θερισμού. Κι ανασηκώθηκε στα ακροδάχτυλα…να μην την βγάλει καθαρή…να μην κουτσοβολευτεί αυτός δίπλα στους πεθαμένους…ένα δωδεκάχρονο παιδί ανασηκώθηκε στ’ ακροδάχτυλα…και γίνηκαν με μιας αυτοί οι 2-3 πόντοι, χιλιόμετρα ήθους. Όταν αρχίνισαν τα όργανα του θανάτου, όχι μόνο κανείς δεν έσκυψε να φυλαχτεί, μα κι ένα παιδί, ένα παιδί, ανασηκώθηκε για να μην ξεφύγει… Πώς γίνηκε και οι πιτσιρικάδες που μεγάλωσαν από τότε, όσοι γλυτώσανε, όσοι γεννήσανε παιδιά, πως γίνηκε να φτιάξουνε ένα λαό που σκύβει συνέχεια για να φυλαχτεί… Πώς γίνηκε σε 60 χρόνια δρόμου, να κοντύναμε όλοι τόσο πολύ και μας νοιάζει μοναχά να περάσει το κεφάλι μας κάτω απ’ τα μέτρα, να μην μας αγγίξουνε εμάς και τσιμέντο οι άλλοι γύρω μας… Πώς γίνηκε σε δυο γεννιές να θάφτηκε τόσο ήθος, κάτω από εισαγώμενα μπιχλιμπίδια και πλαστικά πλήκτρα… Τώρα, απέναντι στα ίδια πακτωμένα πυροβόλα, στέκεται βουβός ένας ολόκληρος λαός με την ψυχή του κουρελιασμένη, όλοι «μοραίοι και άβουλοι αντάμα» , θεατές της ζωής μας με μόνη έννοια μην μας πέσει η σακούλα με το ποπ κόρν από τα σφιγμένα ποδάρια μας… Τώρα που πακτώνουν στα τσιμέντα την ίδια τη ζωή και το μέλλον του τόπου μας… Κι αν είναι αλήθεια αυτό που μας διδάξαν οι γιαγιάδες μας, πως ζωντανοί και πεθαμένοι σ’ αυτό τον τόπο είναι της ίδιας κοινότητας «μετέχοντες», αλίμονο μας σαν γυρίσει ο κύρης μας…και θα γυρίσει είμαι βέβαιος αργά ή γρήγορα…θα απλώσει ένα μακρύ κόκκινο κορδόνι στο μπόι ενός δωδεκάχρονου πεθαμένου…να δει…να ελέγξει…πόσων το μπόι μίκρυνε και περνά από κάτω…κι αν έμεινε κανείς που να μην χωρά… θα τον γλυκοφιλήσει σταυρωτά στα μάγουλα και θα κάμει το σταυρό του…ότι το γένος των Ελλήνων δεν εχάθηκε!

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ 26.08.10

Ειδικές τιμές για πολύτεκνους, άνεργους ή μονογονεϊκές οικογένειες

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» αποφάσισε να προσφέρει σε ειδικές τιμές τα σχολικά είδη και βιβλία σε οικογένειες πολύτεκνες, με άνεργους γονείς ή μονογονεϊκές.

Επιθυμία μας είναι να βοηθηθούν κάποιοι συμπολίτες μας, σε αυτή την δύσκολη οικονομική συγκυρία για όλους και να δείξουμε έμπρακτα και όχι με λόγια, πως η κρίση μπορεί να αναδείξει και ξεχασμένες κοινωνικές αξίες, όπως η αλληλεγγύη.

Για πληροφορίες επικοινωνείστε στο τηλέφωνο 210 – 6546742.

Σημ. 1. Οι  ειδικές τιμές ισχύουν έως 31/10/2010 και για όσους  ανήκουν σε μία απο τις παραπάνω ομάδες συμπολιτών μας και αποδεδειγμένα έχουν οικονομική ανάγκη (κάρτα ανεργίας, εκαθαριστικό φορολογικής δήλωσης).

2. Το βιβλιοπωλείο μας προσφέρει χωρίς εξαίρεση, όλο τον χρόνο, εκπτώσεις 10% στα σχολικά βοηθήματα και λογοτεχνικά βιβλία και 0 – 15% στα ξενόγλωσσα σχολικά βιβλία.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΑ ΝΕΑ

Αθήνα, 9.8.10

    Αγαπητέ μου Γιώργο 

      Επειδή μου έκανες την τιμή και μου πρόσφερες τη χαρά με την αναφορά σου στην εορταστική συναυλία στον Λυκαβηττό προβάλλοντας και σχολιάζοντας τη φοβερή λέξη «Κατοχή» που εξεστόμισα εκεί, με προκαλείς να εκφράσω δυο-τρεις σκέψεις που δύσκολα βρίσκουν (για ανεξήγητους λόγους εδώ και καιρό) φιλόξενο χώρο στις «καθώς πρέπει» εφημερίδες, με την κρυφή ελπίδα μήπως και η στήλη σου αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα.

      Δεν είπα όμως μόνο τη λέξη «Κατοχή» αλλά και απηύθυνα προς κάθε κατεύθυνση την προειδοποίηση ότι με βάση την ιστορική πείρα «ο Έλληνας όταν στριμώχνεται, καθώς είναι πολυμήχανος, υποχωρεί, με τη σκέψη ότι τελικά κάτι θα γίνει για να αποφύγει το κόστος της αναμέτρησης. Υποχωρεί, υποχωρεί λοιπόν έως ότου τον αναγκάσουν να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Τότε μη έχοντας άλλη διαφυγή, θα γίνει είτε ήρωας είτε ραγιάς».

      Είναι λοιπόν φρόνιμο, για τους εκάστοτε δυνατούς, να μη ξεγελιώνται από την υπομονή, την παθητικότητα και την υποχωρητικότητα του ελληνικού λαού αγνοώντας είτε υποτιμώντας το γεγονός ότι ο ίδιος έχει θέσει λόγω της ιδιομορφίας του χαρακτήρα του την κόκκινη γραμμή, όπου η «σύνεση» μεταβάλλεται σε κείνο το γνωστό ΟΧΙ, χάρη στο οποίο άλλωστε η έννοια «ελληνικότητα» από αρχαιοτάτων χρόνων είναι συνυφασμένη με υπεράνθρωπες θυσίες με καταστροφικές για τον ίδιο συνέπειες, που όμως τελικά μας χαλυβδώνουν το ήθος και μας επιτρέπουν να βαδίζουμε όρθιοι με το κεφάλι ψηλά. Κι αυτός είναι ο λόγος που αγάπησα με τόσο πάθος την Ελλάδα και τους Έλληνες, ενώ πρέπει να ομολογήσω ότι η καθημερινότητά τους με απωθεί σε σημείο που να αποζητώ την απομόνωση.

      Γνωρίζω όμως και κάτι άλλο: ότι ο Έλληνας με τους καλούς γίνεται καλλίτερος, ενώ με τους κακούς χειρότερος. Γι’ αυτό και το σύνθημα «η Ελλάδα στους Έλληνες» τον ομόρφυνε και τον συστράτευσε, γιατί πίσω απ’ αυτό έβλεπε ότι κάποιοι δυνατοί θέλουν να παλέψουν μαζί του για κείνο που αγαπά

περισσότερο: την εθνική ανεξαρτησία! Κοίταξε όμως πόσο παράξενος σκηνοθέτης είναι η ζωή, ώστε ύστερα από τριάντα χρόνια να βρεθεί ένας «κλώνος» εκείνου που ανέμισε το σύνθημα αυτό πάνω από τα κεφάλια των Ελλήνων, να πει το ακριβώς αντίθετο! Ότι δηλαδή είμαστε υποχρεωμένοι να παραχωρήσουμε ένα μέρος από την εθνική μας ανεξαρτησία. Υποχρεωμένοι από ποιους; Και τι είναι η εθνική ανεξαρτησία για να την παραχωρείς και μάλιστα εθελοντικά πιστεύοντας και διαλαλώντας ότι έτσι σώζεις τον λαό;

      Όμως η εθνική ανεξαρτησία είναι η ψυχή, η πνοή, η ίδια η ζωή ενός ελεύθερου λαού. Χωρίς αυτήν ο  λαός είναι ουσιαστικά νεκρός. Μιας και η ψυχή δεν είναι ένα φτηνό πανί που το κόβεις για να δώσεις ένα κομμάτι εδώ κι ένα κομμάτι εκεί. Είναι ένα ΟΛΟΝ, ομοούσιο και αδιαίρετο. Και μου προκαλεί αληθινό πόνο το γεγονός ότι τόσοι πολλοί και αξιόλογοι, ξεκινώντας από τον Γιώργο Παπανδρέου, λησμόνησαν τις θυσίες αυτού του λαού για την υπεράσπιση της εθνικής του ανεξαρτησίας.

      Θα ΄θελα εδώ να υπενθυμίσω ότι ο Ιταλός πρεσβευτής στις 28 Οκτωβρίου του 1940 ζήτησε από τον Ιωάννη Μεταξά την άδεια να χρησιμοποιήσουν οι Ιταλοί ορισμένα λιμάνια και αεροδρόμια. Και εκείνος είπε ΟΧΙ εκφράζοντας την θέληση ολόκληρου του ελληνικού λαού. Δεν δήλωσε «για να γλιτώσω την χώρα από την καταστροφή ενός ενδεχομένου πολέμου «παραχώρησα ένα μέρος της εθνικής μας ακεραιότητας»». Και ρωτώ: συγκριτικά ποια παραχώρηση είναι πιο σημαντική για την ανεξαρτησία ενός λαού; Ο έλεγχος 2-3 λιμανιών ή η καθολική υποταγή της οικονομίας; Με άλλα λόγια ποια θα ήταν βαρύτερη μορφή ξένης κατοχής; Η πρώτη ή η δεύτερη;

      Και κάτι ακόμη: Πιστεύω και μπορώ να το αποδείξω, ότι δεν είναι η οικονομική μας κρίση που οδήγησε την Τρόϊκα στη χώρα μας αλλά ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας διεθνούς συνωμοσίας με όργανα τρεις Τράπεζες, μια Αμερικανική και δυο Ευρωπαϊκές. Το πώς και το γιατί, όπως φαίνεται, ο ελληνικός λαός θα το δει μόνο όταν βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Και τότε θα πονέσει πολύ. Πάρα πολύ. Όσο για τον ρόλο του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης θέλω να εκφράσω μόνο μια ευχή: Ότι έχουν πέσει θύματα της πρωτοφανούς συκοφαντικής εκστρατείας που κάποιοι ενορχήστρωσαν κατά της χώρας και του λαού μας με καταστροφικές βλέψεις για το μέλλον μας, που άλλωστε δεν τις κρύβουν και που για ανεξήγητους λόγους δεν φαίνεται να τις έχουν αντιληφθεί ακόμα τόσοι και τόσοι αξιόλογοι άνθρωποι, των οποίων την ευθύνη και τον πατριωτισμό κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει.

      Όμως και μόνο το γεγονός αυτό αποτελεί κατά την ταπεινή μου γνώμη μέγιστη τραγωδία, δεδομένου ότι γίνονται έτσι άθελά τους ο καλλίτερος αγωγός -σε σχέση με την κομματική γεωγραφία της χώρας μας-  για να επιβληθεί η πιο σατανική και καταστρεπτική επίθεση από όσες έχει δεχθεί ο ελληνικός λαός μέχρι σήμερα. Γιατί χτυπούν ταυτόχρονα το σώμα και την ψυχή μας αποβλέποντας στην ολοκληρωτική μας  διάλυση.

      Με θερμούς χαιρετισμούς,

       Μίκης Θεοδωράκης

ΑΟΖμη διπλωματία: Τα κοιτάσματα της Μεσογείου και η σχέση Ελλάδας-Κύπρου και Ισραήλ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Πολύ μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου εντόπισε σε τμήμα της κυπριακής ΑΟΖ και στην περιοχή μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, η αμερικανική εταιρεία Noble Energy, που τα παρουσίασε πρόσφατα στο Χιούστον του Τέξας.

Αυτά όμως είναι και τα μόνα κοιτάσματα που ερευνώνται προς το παρόν, αφού η κυβέρνηση Χριστόφια μοιάζει να έχει “παγώσει” τον δεύτερο διαγωνισμό που επρόκειτο να προκηρύξει. Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες ακόμα πιο πλούσια κοιτάσματα πιθανολογούνται στην περιοχή της κυπριακής ΑΟΖ δυτικά του νησιού και προς το Καστελόριζο, κοιτάσματα που προφανώς συνεχίζονται και εκεί που θα μπορούσε η Ελλάδα να κηρύξει τη δική της ΑΟΖ.

Η Αθήνα όμως έχει αρνηθεί μέχρι τώρα να κάνει χάραξη της ΑΟΖ, που πρότεινε η Λευκωσία και οι δύο πρωτεύουσες κινούνται με όλο και πιο ήπιους, συμβιβαστικούς τόνους στο θέμα. Το αποτέλεσμα είναι βεβαίως να έχει πλήρως αποθρασυνθεί η ‘Aγκυρα, όχι μόνο αποτρέποντας κυπριακές έρευνες, αλλά κάνοντας η ίδια στην ελληνική και κυπριακή υφαλοκρηπίδα.

Cyprus A και η περιοχή μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ

Το κοίτασμα στο “οικόπεδο 12” της κυπριακής ΑΟΖ, που η εταιρεία βάφτισε Cyprus A, υπολογίζεται ότι περιέχει περί τα 300 δισεκατομμύρια κ.μ. Με τους σημερινούς ρυθμούς κατανάλωσης, καλύπτει τις ενεργειακές ανάγκες της Κύπρου για έναν αιώνα.

Σύμφωνα με τον κυπριακό “Φιλελεύθερο”, οι επενδύσεις έρευνας και ανάπτυξης του Cyprus A αναμένονται ανάλογες των δαπανών για το γειτνιάζον ισραηλινό Tamar, δηλαδή 15 δολλάρια ανά 1000 κ.μ. και συνολικά 4,5 δις δολλάρια και αναμενόμενη ημερήσια παραγωγή φυσικού αερίου περί τα 40 εκατ. κ.μ., σταθερά για είκοσι τουλάχιστο χρόνια. Με σημερινές τιμές, το ετήσιο όφελος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα μπορούσε να ξεπερνά το μισό δις δολλάρια.

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας χρονιάς η Noble Energy πιστοποίησε με γεωτρήσεις την ύπαρξη δύο πολύ μεγάλων κοιτασμάτων σε γειτονική περιοχή κοντύτερα στο Ισραήλ. Πρόκειται για το κοίτασμα Tamar, με 240 δις κ.μ. ανακτήσιμα αποθέματα και το Dalit με 15 δις. Στη συνέχεια η Noble έκανε τριδιάστατη σεισμική καταγραφή στα δύο κοιτάσματα και στα γειτονικά, περιλαμβανομένου του οικοπέδου 12, από τα οποία αποδείχθηκε με βεβαιότητα η ύπαρξη σημαντικών κοιτασμάτων αερίου στη μείζονα περιοχή μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ. Τα πιθανώς πολύ μεγάλα κοιτάσματα είναι το Leviathan και το Cyprus A, που παρουσιάζει εξάλλου μεγάλη γεωφυσική, γεωλογική και διατρητική συγγένεια με τα ήδη ανακαλυφθέντα Tamar Dalit, συγγένεια που συνηγορεί υπέρ του ενδιαφέροντος και των άλλων κοιτασμάτων. Κατ΄ αναλογίαν, υποστηρίζει ο Φιλελεύθερος, αναμένεται για μεν το Leviathan ένα απόθεμα της τάξης των 300 δις κ.μ., για δε το Dalit ένα ύψος αποθεμάτων 300 δις κ.μ.

Στο μεταξύ, η ισραηλινή κρατική εταιρεία φυσικού αερίου Delek που συνεργάζεται με τη Νοble ανακοίνωσε ότι αύξησε τις μετοχές της στην αμερικανική εταιρεία στο 4%. Η Delek ζήτησε επίσης έγκριση για να ασκήσει δικαίωμα που απορρέει από τη συμφωνία με τη Noble για να συμμετάσχει στο κεφάλαιό της σχετικά με το οικόπεδο 12. Μέχρι στιγμής, η κυπριακή κυβέρνηση δεν αποφάσισε να δώσει την απαραίτητη έγκριση.

Kυπριακή ‘μετριοπάθεια’

Αν εξαιρέσουμε πάντως το οικόπεδο 12, η κυβέρνηση Χριστόφια έχει αποφύγει να προχωρήσει προς το παρόν στην δεύτερη φάση του διεθνούς διαγωνισμού, που προγραμματιζόταν για τον Ιανουάριο 2009. Η αναβολή εντάσσεται στα πλαίσια της ακραίας μετριοπάθειας που επιδεικνύει η Λευκωσία, στη λογική “να μη χαλάσει το κλίμα των διαπραγματεύσεων και να μη δημιουργηθούν προβλήματα με την Τουρκία”.

Στο παρελθόν, η αποφασιστική στάση της κυβέρνησης Παπαδόπουλου με Υπουργό Εξωτερικών τον Γιώργο Λιλλήκα, επέτρεψε την οριοθέτηση της κυπριακής ΑΟΖ με τον Λίβανο και την Αίγυπτο, την υπογραφή συμφωνίας συνεκμετάλλευσης με το Κάιρο, στην περιοχή επαφής της αιγυπτιακής και κυπριακής ΑΟΖ, τη συνεννόηση με το Ισραήλ, που αρνείται μεν να οριοθετήσει επισήμως ΑΟΖ γιατί αρνείται να σταθεροποιήσει τα εν γένει σύνορά του, δεν έχει όμως αντίρρηση για να γίνει η εκμετάλλευση με εκατέρωθεν συμφωνίες και με συνεκμετάλλευση στη ζώνη επαφής.

Η κυβέρνηση Παπαδόπουλου-Λιλλήκα επιπλέον αντέδρασε τότε έντονα στην απειλητική παρουσία του τουρκικού ναυτικού και τις απειλές του κ. Ερντογάν, μπλοκάροντας το κεφάλαιο Ενέργεια των ευρωτουρκικών σχέσεων και τις σχέσεις της Τουρκίας με τον αμυντικό οργανισμό της ΕΕ, γεγονός που στοίχισε πολύ μεγάλα ποσά στην ‘Aγκυρα. ‘Εκτοτε όμως, Λευκωσία και Αθήνα ανοίγουν τα κεφάλαια το ένα μετά το άλλο, παρόλο που η ‘Aγκυρα αναβαθμίζει το επίπεδο των προκλήσεών της, “ανταμοίβοντας” ουσιαστικά αυτή την αναβάθμιση!

Συμμαχία με το Ισραήλ; ¨Αξονες και Αγωγοί

Με την ευκαιρία πάντως και της ανακάλυψης των κοιτασμάτων στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου και του Ισραήλ, ξανάρχισε το απίστευο γαϊτανάκι διαφόρων δημοσιογράφων, σχολιαστών, αυτοχρησθέντων αναλυτών και δεν συμμαζεύεται, σε Ελλάδα και Κύπρο, που πλασάρουν τις τεράστιες αρετές μιας υπό εκκόλαψη “στρατηγικής συμμαχίας” Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας. Δεν ξέρουμε αν αυτή η ξαφνική εμφάνιση πληθώρα αναλύσεων, που δεν στηρίζονται σε κανένα απολύτως στοιχείο, βοηθάει την οικονομική κατάσταση ή την καριέρα όσων τις γράφουν. Το βέβαιο είναι ότι ουδείς έχει περιγράψει το γιατί χρειάζεται μια στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, προκειμένου να αντληθούν οι υδρογονάνθρακες από την περιοχή της Κύπρου. Υπάρχει ενδεχομένως ένα κοινό συμφέρον συνεννόησης για την εκμετάλλευση κοιτασμάτων στο μέσο της απόστασης Κύπρου και Ισραήλ, καλοδεχούμενη η υποστήριξη της διεθνούς νομιμότητας από όλους, του Ισραήλ περιλαμβανομένου, ποιό όμως είναι το ακριβές περιεχόμενο όρων όπως “στρατηγική συμμαχία”, ή ”στρατηγική προσέγγιση” που “εκτοξεύονται”;

Αυτό που θάχε όντως μεγάλο στρατηγικό ενδιαφέρον για την Ελλάδα και για την Κύπρο, αλλά που, παραδόξως δεν το πολυσκέφτονται οι διάφοροι στρατηγικοί μας εγκέφαλοι, θα ήταν η μεταφορά αερίου υποθαλασσίως από την Ασία στην Ελλάδα με παράκαμψη της Τουρκίας και ποικίλες δυνητικές διαδρομές και πηγές προέλευσης. Μέχρι τώρα όμως και με την εξαίρεση του αγωγού South Stream, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είχαν πολιτική αγωγών, αλλά περιορίζονταν, με την καθοδήγηση της Ουάσιγκτον, να σιγοντάρουν τους αγωγούς που περνούσαν μέσω Τουρκίας, αγωγοί που είχαν ως αποτέλεσμα την αύξηση της ενεργειακής εξάρτησης της Ελλάδας από μια χώρα που την απειλεί, όπως και την αύξηση της στρατηγικής αξίας της ‘Aγκυρας. Ϊσως τώρα, που για δικούς του λόγους το Ισραήλ και οι Αμερικανοεβραίοι δεν καλοβλέπουν την Τουρκία, να μπορέσει και η Αθήνα να σκεφτεί διαφορετικά. ‘H μήπως είμαστε πολύ αισιόδοξοι;
Κόσμος του Επενδυτή, 21.8.2010
konstantakopoulos.blogspot.com

AΛΒΑΝΙΑ: ΣΚΛΗΡΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΡΟΚ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η ειδεχθής δολοφονία του Βορειοηπειρώτη Αριστοτέλη Γκούμα από τη Χειμάρρα, που τον διαμέλισε Αλβανός εθνικιστής με το αυτοκίνητό του γιατί μιλούσε ελληνικά, ήρθε να επιβεβαιώσει το πολύ εχθρικό έως ρατσιστικό, φασίζον κλίμα εις βάρος των Ελλήνων που επικρατεί σε μεγάλο τμήμα του αλβανικού πληθυσμού. Μερικές μέρες αργότερα σημειώθηκε επίσης δεύτερο κρούσμα, όταν μια παρέα Αλβανών ξυλοκόπησε άσχημα σε μια παραλία έναν ‘Eλληνα, όταν διαπίστωσε ότι δεν μιλάει αλβανικά, ενώ σε ένα τρίτο επεισόδιο ρίχτηκαν εκφοβιστικοί πυροβολισμοί στο σπίτι του δολοφονηθέντος!

Το χειρότερο όμως είναι ο τρόπος που χειρίσθηκαν το θέμα οι αλβανικές αρχές και τα πολιτικά κόμματα της γείτονος, κατηγορώντας αρχικά τους ‘Eλληνες γιατί … διαμαρτυρήθηκαν και αποδεικνύοντας έτσι, πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι το περιστατικό δεν ήταν μια τυχαία εξτρεμιστική πράξη, αλλά προϊόν ενός έντονου, διαρκούς και συνειδητά καλλιεργούμενου ανθελληικού κλίματος! Χρειάστηκε η επέμβαση της ελληνικής κυβέρνησης για να αποδοκιμασθεί το επεισόδιο, να ληφθούν τα δέοντα μέτρα κατά των δραστών και να εκδώσουν καταδικαστικές αποφάσεις τα αλβανικά κόμματα. Μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ επέκρινε μάλιστα τον Πρωθυπουργό Μπερίσα, γιατί είπε το αυτονόητο, χαρακτηρίζοντας τη δολοφονία πράξη “ακραίου και τυφλού φανατισμού”! Oι Σοσιαλιστές καταδίκασαν μεν φραστικά τη δολοφονία, την απέδωσαν όμως στη γενική εγκληματικότητα, αθωώνοντας έτσι τα εθνικιστικά-ρατσιστικά κίνητρα των δραστών.

Οι εκπρόσωποι άλλωστε των ίδιων των αλβανικών κομμάτων στην περιοχή, αλλά και οι αλβανικές εφημερίδες συνέχισαν στη γραμμή των επικρίσεων των διαμαρτυρομένων ‘Ελλήνων, που ουσιαστικά συνεπάγεται εμμέσως μεν, ουσιαστικά δε τη δικαιολόγηση και κάλυψη της δολοφονίας. Αυτό που έγινε ωχριά μπροστά σε αυτά που κάνουν στους Αλβανούς μετανάστες στην Ελλάδα, υποστήριξαν πολλές εφημερίδες, ενώ το αλβανικό ίντερνετ πλημμύρισε από σχόλια που κήρυσσαν εθνικό ήρωα τον δολοφόνο και αξίωναν το διωγμό των Ελλήνων από τη Χειμάρρα.

Ο αλβανικός εθνικιστικός παροξυσμός στη Χειμάρρα συνδέεται πιθανώς και με την επανιδιωτικοποίηση της κρατικής γης μιας περιοχής που συνιστά το τουριστικό φιλέτο της Αλβανίας. Συνδέεται επιπλέον με τη σταδιακή έγερση ζητήματος Τσαμουριάς, διεκδικήσεων δηλαδή εις βάρος της Ελλάδος. Ενθαρυμμένος από τις επιτυχίες στο Κόσοβο και τη στήριξη των ΗΠΑ και της Τουρκίας, ο αλβανικός εθνικισμός επιδεικνύει όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους “σκλαβωμένους αδελφούς” του Μαυροβουνίου, του Πρέσεβο και του Μπουγιάνοβιτς στη Νότιο Σερβία, της δυτικής ΠΓΔΜ και, βεβαίως, της Ηπείρου.

Προ ημερών ομάδα βουλευτών, που δραστηριοποιούνται διεθνώς για το θέμα των Τσάμηδων έγιναν δεκτοί από τον Πρωθυπουθγό Μπερίσα, που αποδέχθηκε αίτημα για την ανέγερση νεκροταφείου στα σύνορα με την Ελλάδα για τους 2500 Τσάμηδες που, όπως υποστηρίζουν, εκτελέσθηκαν από τον ΕΔΕΣ το 1945, λόγω της συνεργασίας των Τσάμηδων με τις ναζιστικές αρχές κατοχής. Θεωρείται θέμα χρόνου η συμπερίληψη του θέματος των Τσάμηδων στην ατζέντα της αλβανικής διπλωματίας.

Τα προβλήματα της μειονότητας και των Τσάμηδων έρχονται εξάλλου να προστεθούν στην ακύρωση από την Αλβανία της συμφωνίας για την υφαλοκρηπίδα που είχε υπογράψει με την Ελλάδα και στην παροχή διευκολύνσεων στο τουρκικό ναυτικό, που του επιτρέπουν να δημιουργεί δεύτερο μέτωπο στα μετόπισθεν της Ελλάδας. Αυτά όλα ενώ η Αθήνα υποστηρίζει με ακραίο ενθουσιασμό, φανατισμό και δογματισμό την ένταξη των Τιράνων στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, προκαλώντας και τη δυσφορία πολλών εταίρων μας στην ΕΕ, που θεωρούν παραλογισμό αυτή τη στιγμή τη συνέχιση μιας διεύρυνσης, που είναι ελάχιστα δημοφιλής και στην οποία πολλοί αποδίδουν την σημερινή κρίση της Ευρώπης.

Για πολλούς διπλωμάτες μας, οι εξελίξεις αυτές, μαζί και η δημογραφική συρρίκνωση και παρακμή του ελληνισμού της Αλβανίας, έρχονται να πιστοποιήσουν πέραν κάθε αμφιβολίας, όπως υπογραμμίζουν, τη χρεωκοπία της πολιτικής που άσκησε η Αθήνα επί δύο δεκαετίες και την ανάγκη πλήρους επανεξέτασης και αναθεώρησής της!

Kόσμος του Επενδυτή, 21.8.2010
konstantakopoulos.blogspot.com

Μας προετοιμάζουν για εθνικές υποχωρήσεις στην Τουρκία

Να πως προετοιμάζουν την κοινή γνώμη να δεχθεί τις νέες παραχωρήσεις προς την Τουρκία

Στην έγκριτη πρωινή εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ των Αθηνών της 14ης-15ης, Αυγούστου 2010 δημοσιεύεται άρθρο του διευθυντού της Αλέξη Παπαχελά με τίτλο “Αλήθειες και ταμπού“. Επειδή το άρθρο παρουσιάζει ιδιαίτερο εθνικό ενδιαφέρον, το παραθέτω αυτούσιο :

Αλήθειες και ταμπού

Tου Αλέξη Παπαχελά

Ο πρωθυπουργός θα ήθελε πολύ να επιτευχθεί μια συμφωνία με την Τουρκία που θα ρύθμιζε τις ελληνοτουρκικές εκκρεμότητες. Δεν είναι άλλωστε ο πρώτος, και ο Κ. Σημίτης και ο Κ. Καραμανλής οραματίσθηκαν κάτι ανάλογο. Φαίνεται πάντως πως έχει σημειωθεί κάποια πρόοδος στις διαπραγματεύσεις, τις οποίες διεξάγει για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης ένας εξαιρετικά έμπειρος βετεράνος διπλωμάτης. Οπως πάντα, όμως, το ερώτημα είναι αν οι δύο κυβερνήσεις θα έχουν την πολιτική βούληση και ισχύ να προχωρήσουν σε μια συμφωνία. Ο κ. Παπανδρέου διατρέχει έναν σημαντικό κίνδυνο: να χάσει με μια τέτοια συμφωνία την επαφή με ένα κομμάτι του «πατριωτικού» ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει ήδη απομακρυνθεί ψυχικά από το κυβερνών κόμμα μετά το Μνημόνιο και το οποίο θα μπορούσε να γοητευθεί από το (βέβαιο) «Οχι» του κ. Σαμαρά. Ενα κομμάτι της κοινής γνώμης, που είναι ήδη θυμωμένο με το πολιτικό σύστημα, ενδέχεται να πεισθεί πως μια ελληνοτουρκική συμφωνία συνιστά μια «ταπείνωση» που συνδέεται με την οικονομική αδυναμία της χώρας. Η οικονομική κρίση, άλλωστε, πάντοτε ενισχύει τη ροπή προς τη συνωμοσιολογία.

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ μια δίκαιη και σοβαρή διευθέτηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων αν οι πολιτικοί, οι ειδικοί και τα μέσα ενημέρωσης δεν μιλήσουν ειλικρινά για αυτά τα θέματα. Δύο γενιές Ελλήνων ανατράφηκαν με το μαξιμαλιστικό, λαϊκιστικό δόγμα που θεωρεί ότι η Ελλάδα έχει παντού δίκιο. Οποιοι επιχείρησαν, όπως ο μακαρίτης Βύρων Θεοδωρόπουλος ή ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος, να εκστομίσουν κάποια ψήγματα ρεαλιστικών προτάσεων, λοιδορήθηκαν. Πρέπει, όμως, κάποια ώρα να λεχθούν αλήθειες για το αν μπορείς να έχεις διαφορετικό εναέριο και θαλάσσιο χώρο, αν το FIR είναι ζωτικός εθνικός χώρος ή διεθνής χώρος που η διεθνής κοινότητα έχει αναθέσει στην Ελλάδα να επιτηρεί, αν οι αποφάσεις για την υφαλοκρηπίδα λαμβάνονται με βάση την αρχή της αναλογικότητας κ. λπ., κ. λπ. Μέχρι τώρα το μονοπώλιο αυτής της συζήτησης έχει ένα λόμπι που απλώς επιχειρεί να βάλει τους έχοντες άλλη άποψη στην κατηγορία του μειοδότη ή του πράκτορα. Τώρα, όμως, που τελειώνει ο υστερικός λαϊκισμός της μεταπολίτευσης, καλό θα ήταν να σοβαρευθούμε και στη συζήτηση των εθνικών μας θεμάτων. Λιγότερο πατριώτης δεν είναι, άλλωστε, ο λιγότερο φωνακλάς ή μαξιμαλιστής, αλλά αυτός που φλερτάρει με την ανευθυνότητα και δεν καταλαβαίνει τα ρίσκα που εμπεριέχουν οι υπερβολές.

Είναι, ακόμη, σημαντικό σε αυτήν τη διαδικασία να ρίξουμε μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία μας και να δούμε πού μας οδήγησαν κινήσεις που φαινομενικά ήταν εντυπωσιακές. Τα μεγαλύτερα λάθη των τελευταίων 36 ετών ήταν, κατά σειρά, η αποχώρηση της Ελλάδος από το ΝΑΤΟ, η άνευ λόγου πρόκληση της κρίσης του 1987 που οδήγησε τελικά σε απώλεια κυριαρχίας, καθώς από τότε η Ελλάδα μπορεί να κάνει έρευνες μόνο εντός των χωρικών της υδάτων και τέλος, η άλογη κλιμάκωση της κρίσης των Ιμίων με την τοποθέτηση επίσημης σημαίας χωρίς κανείς να σκεφθεί την επόμενη μέρα. Κάποιοι επιμένουν ακόμη και σήμερα πως το λάθος ήταν ότι δεν κάναμε πόλεμο το 1996 στα Ιμια. Οι πιο σώφρονες έχουν καταλάβει από τότε πως η μεγαλύτερη πρόκληση για την Ελλάδα είναι να μην πέφτει σε παγίδες που μπορούν να οδηγήσουν σε κλιμάκωση και σύγκρουση.

Το παράδοξο με όλα τα παραπάνω είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία των σοβαρών πολιτικών, διπλωματών, στρατιωτικών κ. ά. συμφωνούν ότι είναι καιρός να λεχθούν αλήθειες και να σπάσουν μερικά ψευδή ταμπού. Συμφωνούν όμως πίσω από κλειστές πόρτες γιατί μόλις ανάψουν οι κάμερες επιδίδονται σε πατριωτικές κορώνες της δεκάρας, φοβούμενοι μήπως κατηγορηθούν για «προδοσία». Ο φόβος αυτής της ρετσινιάς, που είναι τόσο σύμφυτη με την αρνητική πλευρά του DNA μας, έχει εμποδίσει εδώ και χρόνια οιαδήποτε λογική συζήτηση για την εξωτερική μας πολιτική.

Αλλά, δυστυχώς, οι “κουτοέλληνες” δεν μασάνε

Θα επιχειρήσω να σχολιάσω, επιγραμματικά μόνον, κάποια σημεία του πιό πάνω κειμένου, για λόγους οικονομίας χώρου , αφήνοντας τα υπόλοιπα στην διακριτική ευχέρεια των σχολιαστών – επισκεπτών της ιστοσελίδας.

1. Έχει δίκιο και σπουδαίες μαντικές ικανότητες ο Αλέξης Παπαχελάς γιά το το βέβαιο “Οχι” του Αντώνη Σαμαρά στις ενδοτικές προθέσεις του Γ. Παπανδρέου προς τους φίλους του,κουμπάρους και ζεϊμπεκοσυγχορευτές του, Τούρκους. Το Σχέδιο Αννάν που κατέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία δεν το επεξεργάσθηκε ο Αντώνης Σαμαράς, κύριε Αλέξη Παπαχελά . Δεν ξεχνάμε, με πόσο ενθουσιασμό, ο τότε υπουργός Εξωτερικών και σημερινός πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου διαβεβαίωνε , χωρίς ντροπή, τον Ελληνικό Λαό γιά τα σημαντικά πλεονεκτήματα που θα είχε γιά την Ελλάδα (γιά την Πατρίδα του, δηλαδή) η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας ! Και αυτά, μόλις πριν 6 χρόνια !!

2. Οι όποιες “συμφωνίες” του Γ. Παπανδρέου με την Τουρκία, δεν έχουν καμμία σχέση, κύριε Παπαχελά, με τις εκατέρωθεν αγαθές διαθέσεις αλλά μόνον με την διαφορά του γεωπολιτικού δυναμικού μεταξύ των δύο χωρών , το οποίο σήμερα εμφανίζεται εξαιρετικά αρνητικό γιά την Ελλάδα. Δεν έχει κανέναν λόγο η Ελλάδα να “συμφωνήσει” γιά ο,τιδήποτε με την γείτονα Τουρκία αυτήν την εποχή, μεσούσης της δημοσιονομικής και οικονομικής κρίσης που πλήττει την Πατρίδα μας.

3. Οι αναφορές σας, κύριε Παπαχελά, στους Βύρωνα Θεοδωρόπουλο (πρέσβη ε.τ.) και Κωστή Στεφανόπουλο (πρώην Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας) είναι τουλάχιστον ατυχείς. Ο πρώτος είπε και έγραψε κάποια πράγματα σε πολύ μεγάλη ηλικία, χωρίς να εισφέρει καμμία πολιτική τεκμηρίωση, χωρίς κανέναν στρατηγικό ορίζοντα. Οι απόψεις του δεν έχουν ιστορικά και φιλοσοφικά στηρίγματα και δεν μπορούν να αποτελέσουν βάση γιά οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση. Ούτε οι Τούρκοι δεν τις επικαλούνται ! Ο δεύτερος, στάς δυσμάς του πολιτικού και πολιτειακού του βίου, θεώρησε ότι η παραπομπή του συνόλου των ελληνοτουρκικών διαφορών στην Χάγη, θα ήταν ένα πρώτο καλό βήμα γιά την επίλυση αυτών. Προφανώς δεν εγνώριζε ότι οι ελληνοτουρκικές διαφορές και αντιθέσεις, ιστορικές και στρατηγικές, χρονολογούνται από τον 11ον αιώνα και δεν μπορούν να λυθούν από κάποιο σύγχρονο ,πολιτικά ελεγχόμενο, διεθνές δικαστήριο. Άλλωστε, γιά ποιόν λόγο πρέπει να πάμε στην Χάγη, όλες τις “διαφορές” που η Τουρκία εγείρει σε βάρος μας. Εσείς, κύριε Παπαχελά, θα θέτατε στην κρίση κάποιου δικαστηρίου τους τίτλους ιδιοκτησίας του σπιτιού σας ή του αυτοκινήτου σας ;

4. Συμφωνώ, κύριε Παπαχελά, μαζύ σας στην διαπίστωση ότι δεν μπορεί η Ελλάδα να έχει διαφορετικό χωρικό εναέριο χώρο (10 ν.μ.) από χωρικό θαλάσσιο χώρο (6 ν.μ.). Δεν μας λέτε όμως, εσείς τι προτείνετε ; Μήπως προτείνετε να περιορίσουμε τον εθνικό εναέριό μας χώρο στα 6 ν.μ. , γιά να μην μπερδεύονται οι τούρκοι πιλότοι κατά τις καθημερινές πτήσεις τους στο Αιγαίο πέλαγος; Aν θέλετε, γίνετε πιό σαφής !

Λυπάμαι , κύριε Παπαχελά, που μόνον σε αυτό το τελευταίο σημείο …μπόρεσα (υπό όρους) να συμφωνήσω μαζύ σας. Οι προτροπές σας και οι συμβουλές σας προς τους “κουτοέλληνες” είναι αδιέξοδες και δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική ανάλυση που είναι απαραίτητη γιά την χάραξη εθνικής Στρατηγικής. Μην υποπίπτετε στον πειρασμό της υπόδειξης εύπεπτων “τσιτάτων” και της υιοθέτησης της μισής αλήθειας. Ξαναδιαβάστε λιγάκι τον μεγάλο μας πολιτικό και ιστορικό Θουκυδίδη . Κάπου , δεν θυμάμαι που, γράφει : “…ευθύς δε μείζον τι επιταχθήσεσθε, ως φόβω και τούτο υπακούσαντες”.

Μιχάλης Σ. Βάρδας

Casus belli: προπαγάνδα και πραγματικότητα

Tου Σταυρου Λυγερου

Αρκεσε ένα μη επισήμως επιβεβαιωμένο ρεπορτάζ της τουρκικής εφημερίδας «Σαμπάχ» για να προεξοφλήσουν με θόρυβο τα ελληνικά ΜΜΕ ότι καταργείται το περιβόητο casus belli. Καθόλου τυχαίο, βεβαίως. Το φοβικό σύνδρομο παρεμποδίζει ακόμα και μία στοιχειωδώς νηφάλια προσέγγιση.

Υπενθυμίζουμε ότι με ψήφισμα η τουρκική Εθνοσυνέλευση έχει χαρακτηρίσει την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια αιτία πολέμου. Παρότι το Διεθνές Δίκαιο δίνει ρητά στην Αθήνα το δικαίωμα επέκτασης, αυτή αποφεύγει να το ασκήσει λόγω ακριβώς της επίσημης τουρκικής απειλής. Ας σημειωθεί ότι εάν η Ελλάδα αποκτούσε χωρικά ύδατα 12 μιλίων, θα ακυρώνονταν στην πράξη οι περισσότερες τουρκικές διεκδικήσεις στο αρχιπέλαγος.

Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια θα «έπνιγε» την Τουρκία, εμποδίζοντας ακόμα και τη θαλάσσια επαφή μεταξύ των μικρασιατικών ακτών! Πρόκειται για γελοιότητες. Επειδή οι αποστάσεις μεταξύ των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και των μικρασιατικών ακτών είναι κατά κανόνα μικρές και επειδή βεβαίως σε τέτοιες περιπτώσεις ισχύει η αρχή της μέσης γραμμής, η επέκταση στα 12 μίλια ελάχιστα θα διαφοροποιούσε την ελληνοτουρκική θαλάσσια μεθοριακή γραμμή.

Αντιθέτως, θα άλλαζε αποφασιστικά το καθεστώς στο Κεντρικό Αιγαίο, δυτικά της γραμμής Σαμοθράκη-Λήμνος-Λέσβος-Χίος-Σάμος-Δωδεκάνησα. Θα αύξανε σημαντικά τα ελληνικά χωρικά ύδατα, περιορίζοντας αντιστοίχως τα διεθνή ύδατα. Η αλλαγή αυτή δεν θα επηρέαζε τη διεθνή ναυσιπλοΐα, αλλά ούτε και την έξοδο των τουρκικών πολεμικών πλοίων στα διεθνή ύδατα. Το Δίκαιο της Θάλασσας υποχρεώνει την Ελλάδα να δημιουργήσει διαύλους αβλαβούς διέλευσης, όπως ισχύει σήμερα στις Κυκλάδες.

Σύμφωνα με τη «Σαμπάχ», στο πλαίσιο της αναθεώρησης του Εγγράφου για την Πολιτική Εθνικής Ασφαλείας, η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων θα πάψει να θεωρείται casus belli. Η πληροφορία δεν επιβεβαιώθηκε επισήμως. Ακόμα, όμως, κι αν από το Εγγραφο αφαιρεθεί η σχετική αναφορά, δεν θα αλλάξει τίποτα όσο δεν ακυρώνεται το σχετικό ψήφισμα της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης.

Είναι προφανές ότι με τη διαρροή, η κυβέρνηση Ερντογάν κάνει ανέξοδα επίδειξη διαλλακτικότητας, προσδοκώντας, μεταξύ άλλων, και τη διευκόλυνση της τουρκικής ενταξιακής διαδικασίας στην Ε.Ε. Οι πιο υποψιασμένοι θεωρούν ότι η Αγκυρα παίζει το χαρτί της κατάργησης του casus belli, επειδή η Ελλάδα εμφανίζεται διατεθειμένη να δεσμευθεί πως δεν θα ασκήσει το νόμιμο δικαίωμά της.

Στο πλαίσιο της διερευνητικών επαφών, οι δύο πλευρές συζητούν την υιοθέτηση ελληνικών χωρικών υδάτων πολλαπλού εύρους. Εκεί που η Τουρκία δεν ενοχλείται (π.χ. Ιόνιο) τα ελληνικά ζωτικά ύδατα θα επεκταθούν στα 12 μίλια. Στο Δυτικό Αιγαίο θα επεκταθούν στα 8-9 μίλια. Τέλος, στο Ανατολικό Αιγαίο, εκεί που η επέκταση ακυρώνει τις τουρκικές διεκδικήσεις, τα ελληνικά χωρικά ύδατα θα παραμείνουν στα έξι.

Θα είχε ενδιαφέρον εάν η κυβέρνηση Παπανδρέου ξεκαθάριζε εγκαίρως τη θέση της.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Κίνδυνος εμπλοκής της Αθήνας στον σχεδιαζόμενο πόλεμο με Ιράν: Η παγίδα Νετανιάχου στον Γιώργο Παπανδρέου

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Την ενεργό, άμεση εμπλοκή της Ελλάδας (όπως και της Βουλγαρίας) στον Μεγάλο Πόλεμο κατά του Ιράν για την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής (και προοπτικά την παγκόσμια κυριαρχία), που σχεδιάζει εδώ και χρόνια η ισραηλινή και αμερικανική ακροδεξιά, επιδιώκει από τον Γιώργο Παπανδρέου ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ Βενιαμίν Νετανιάχου.

Αυτό υποστηρίζουν άριστα ενημερωμένες διπλωματικές πηγές. Λόγω της φύσεως του θέματος, λόγω επίσης του ότι οι μακρότατες, διάρκειας χωρίς προηγούμενο στα διεθνή διπλωματικά χρονικά, συνομιλίες Παπανδρέου-Νετανιάχου, διεξάγονται χωρίς την παρουσία Ελλήνων διπλωματών και ούτε καν των στενότερων συνεργατών των δύο ανδρών, δεν κατέστη δυνατόν να επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες αυτές από τρίτες, ανεξάρτητες πηγές.

Εκτιμήσαμε όμως ότι η ουδέποτε μέχρι τώρα διαψευσθείσα αξιοπιστία των πηγών μας και λόγοι εθνικού συμφέροντος επιβάλουν την δημοσιοποίηση των πληροφοριών που μας έδωσαν. Ελπίζουμε, χωρίς να το πιστεύουμε, ότι οι πληροφορίες μας είναι ανακριβείς, κυρίως όμως αυτό που ελπίζουμε είναι ότι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν θα δώσει στον κ. Νετανιάχου όσα επίμονα του απαιτεί. (Δεν θέλουμε άλλωστε να ξεχάσουμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι γιος του Ανδρέα Παπανδρέου, στο όνομα του οποίου πίνουν ακόμα νερό σε όλη την Ανατολή, και Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Ο κ. Νετανιάχου είναι, αντίθετα, ο ηγέτης της ισραηλινής άκρας δεξιάς, ο χρηματοδότης του νεοσυντηρητικού σχεδίου για την Αμερική του 21ου αιώνα και των μελετών Περλ και Βούλφοβιτς που οδήγησαν στο δεκαετές ματοκύλισμα της Μέσης Ανατολής)

Μέσω Ελλάδας ο βομβαρδισμός της Τεχεράνης;

Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, αυτό που ζητάει το Ισραήλ από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία είναι να επιτρέψουν στην πολεμική του αεροπορία να στήσει αερογέφυρα στον ελληνικό και βουλγαρικό εναέριο χώρο, προκειμένου να επιτεθεί στο Βόρειο Ιράν και την Τεχεράνη, μέσω Μαύρης Θάλασσας και Γεωργίας. Επιθυμεί επίσης να έχει και χερσαίες διευκολύνσεις, τεχνικές και ανεφοδιασμού, για το άνοιγμα του βορείου αεροπορικού μετώπου που σχεδιάζει.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε φυσικά αν θα πραγματοποιηθεί τελικά η επίθεση κατά του Ιράν. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι προετοιμάζεται επίμονα και μεθοδικά εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά και ότι τυχόν ικανοποίηση των ισραηλινών αιτημάτων από την κυβέρνηση Παπανδρέου θα ισοδυναμεί νομικά και ουσιαστικά, εφόσον γίνει η επίθεση, με κήρυξη πολέμου της Ελλάδας κατά του Ιράν, όπως υπογραμμίζουν έγκριτοι νομικοί. Η Αθήνα θα καθίστατο, σε μια τέτοια περίπτωση, συνένοχος ενός από τα μεγαλύτερα διεθνή πολιτικά εγκλήματα της Ιστορίας, παραβιάζοντας κατάφωρα τη διεθνή έννομη τάξη, τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και το ελληνικό Σύνταγμα, και μεταβαλλόμενη σε ενδεχόμενο στόχο αντιποίνων.

Η περίπτωση του Ιράν, αξίζει να σημειωθεί, είναι πολύ διαφορετική και πολύ σοβαρότερη ακόμα και από τις περιπτώσεις του Ιράκ, του Αφγανιστάν ή της Γιουγκοσλαβίας. Μια ενδεχόμενη επίθεση κατά του Ιράν, μετά από τις εισβολές στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τον Λίβανο και τη Γάζα, κινδυνεύει να αποδειχθεί η σταγόνα που θα ξεχειλίσει οριστικά το ποτήρι οποιασδήποτε εναπομένουσας σταθερότητας στη Μέση Ανατολή και διεθνώς. Θα έχει ανυπολόγιστες παγκόσμιες συνέπειες, κινδυνεύοντας να εξελιχθεί σε ιδιότυπη παγκόσμια σύρραξη, που μπορεί να πάρει τη μορφή γενικευμένης σύγκρουσης Δυτικών και Μουσουλμάνων.

Αν πιστέψουμε εξάλλου τον μεγάλο αμερικανικό τύπο, στα επιχειρησιακά σχέδια της επίθεσης κατά του Ιράν, περιλαμβάνεται και η πιθανή χρήση τακτικών ατομικών όπλων για πρώτη φορά μετά τη Χιροσίμα. Αυτό, αν γίνει, θα σημάνει το πέρασμα ενός ηθικο-πολιτικού και στρατιωτικού κατωφλίου για ολόκληρο τον κόσμο. Μια τέτοια χρήση θα απαλλάξει εκατομμύρια ανθρώπων από κάθε είδους ηθικό φραγμό και αναστολή για την χρήση μεθόδων τρομοκρατίας, ακόμα και με μέσα μαζικής καταστροφής και, αν δεν οδηγήσει στο τέλος του κόσμου, μπορεί πάντως να οδηγήσει στο τέλος της αμερικανικής και της ισραηλινής υπερδύναμης, με τον τρόπο που η Σικελική Εκστρατεία τερμάτισε την Αθηναϊκή Ηγεμονία. Αυτοί ακριβώς είναι και οι λόγοι που οδήγησαν τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και ένα σημαντικό τμήμα όχι μόνο του αμερικανικού, αλλά και του διεθνούς εβραϊκού κατεστημένου, να συμμαχήσουν και να αποτρέψουν τον πόλεμο που ετοιμάζονταν να εξαπολύσουν Τζωρτζ Μπους και Ντικ Τσένευ.

Στο σενάριο ειδικά που θέλει να ενεργοποιήσει ο κ. Νετανιάχου για επίθεση μέσω Ελλάδας, δεν θα είναι μια μεγάλη συμμαχία, όπως το ΝΑΤΟ, που θα επιτεθεί συνολικά κατά του Ιράν. Ελλάδα, Βουλγαρία και Γεωργία θα θεωρηθούν από την Τεχεράνη, από το ενάμισυ δισεκατομμύριο Μουσουλμάνων και από την παγκόσμια κοινή γνώμη ως οι κύριοι συναυτουργοί του ισραηλινού εγκλήματος, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια του ελληνικού λαού και τη διεθνή εικόνα της Ελλάδας.

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΔΡΟΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΕΡΑΝΗ

H ισραηλινή αεροπορία έχει τέσσερις διαδρομές για να προσεγγίσει και να βομβαρδίσει το Ιράν:

Α. μέσω του Ιράκ, ο εναέριος χώρος του οποίου ελέγχεται από τις ΗΠΑ. Στην περίπτωση αυτή, η Ουάσιγκτον θα είναι αυτόχρημα συνεργός στην επίθεση, κάτι που δεν επιθυμεί για πολιτικούς λόγους

Β. μέσω της Σαουδικής Αραβίας, η ηγεσία της οποίας γνωρίζει ότι διακινδυνεύει την ίδια την επιβίωσή της αν δώσει τον εναέριο χώρο της για επίθεση κατά του Ιράν

Γ. μέσω της Τουρκίας, κάτι που αποκλείει όμως η σημερινή στάση της ‘Aγκυρας

Δ. μέσω της Γεωργίας, μιας χώρας που ελέγχεται απολύτως από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ και βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το βόρειο Ιράν. Μόνο που η ισραηλινή αεροπορία πρέπει να μπορεί να φτάσει στη Γεωργία κι αυτό μπορεί να γίνει είτε μέσω της Τουρκίας, είτε μέσω της Ελλάδας και της Βουλγαρίας.

Αυτός ακριβώς είναι ο παράγων που εξηγεί τις ασυνήθιστα πυκνές επαφές του κ. Παπανδρέου με τον κ. Νετανιάχου. Οι δύο Πρωθυπουργοί συναντήθηκαν τρεις φορές σε διάστημα έξη μηνών, ενώ ο κ. Παπανδρέου δεν έκανε παρά μόνο από ένα ταξίδι στο Παρίσι και το Βερολίνο, παρόλο που η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής κρίσης! Ο ’Ελληνας Πρωθυπουργόις ταξίδεψε πρόσφατα και στη Σόφια, στην οποία πήγε αυγουστιάτικα και ο Πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες. Επισήμως, για να συζητήσει με τους Βούλγαρους, αν πιστέψουμε τις επίσημες ανακοινώσεις, για το πως οι δύο χώρες θα συνεργασθούν καλλιεργώντας βιολογικά ραπανάκια και πως η Σόφια του Μπόικο Μπορίσωφ, της Μαφίας και των καμπαρέ, θα … πρωταγωνιστήσει στην … επίλυση του μεσανατολικού και τη συμφιλίωση Εβραίων και Παλαιστινίων!

ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΣΑΑΚΑΣΒΙΛΙ ΚΑΙ ΡΟΝΤΟΣ

Δεινοί έμποροι και διαπραγματευτές, με ασυνήθιστες ικανότητες παραπλάνησης και μεγάλη συλλογικότητα που δεν διαθέτουμε εμείς οι ‘Eλληνες, οι Εβραίοι είναι, μαζί με τους Κύπριους, από τους πλέον επίφοβους διαπραγματευτές στον κόσμο. Ο ίδιος ο Νετανιάχου καυχήθηκε δημόσια ότι έχει περίπου στο τσεπάκι του τους Αμερικανούς Προέδρους. Είναι φανερό ότι θέλει, προτού φύγει από το πολιτικό προσκήνιο, να έχει καταστρέψει ολοσχερώς το Ιράν (δεν προκάλεσε βέβαια κοτζάμ εισβολή στο Ιράκ μόνο και μόνο για να δυναμώσει την Τεχεράνη) και να έχει μπλέξει για τα καλά τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια φλεγόμενη από άκρου εις άκρο Μέση Ανατολή.

Μαιτρ στην παραπλάνηση, οι Ισραηλινοί έχουν στήσει και μερικές από τις πιο αριστοτεχνικές παγίδες της ιστορίας, ιδίως όταν έχουν να κάνουν με χώρες και ελίτ σε κατάσταση γενικευμένης αποσύνθεσης.

Ορισμένες μαρτυρίες τους εμπλέκουν μάλιστα και στην παραπλάνηση, που θεωρείται κυρίως βέβαια αμερικανικό έργο, το 1974, του Ιωαννίδη, που επείσθη ότι επρόκειτο να ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα. Σήμερα η ημισέληνος κυματίζει περίπου στο μισό νησί. Οι υπερπατριώτες της ΕΟΚΑ Β’ που στρατολόγησε η Μοσσάντ και η CIA στο νησί όχι μόνο κατάφεραν να φέρουν τους Τούρκους στην Κύπρο, αλλά και παραμένουν ακόμα αδιόρθωτοι, στην καλύτερη περίπτωση, νεροκουβαλητές των ίδιων ξένων συμφερόντων, εκστρατεύοντας τώρα υπέρ μιας κυπρο-ισραηλινής συμμαχίας και επικρίνοντας αναδρομικά τον Μακάριο. Μερικές φορές αναρωτιέται κανένας αν είναι η βλακεία ή η προδοσία ο χειρότερος εχθρός των Ελλήνων.

Πριν από δύο χρόνια και αφού έκαναν τη Γεωργία προτεκτοράτο τους, οι Ισραηλινοί έσπρωξαν τον Σαακασβίλι σε μια αυτοκτονική επίθεση εναντίον της Ρωσίας. Το αποτέλεσμα ήταν η απολύτως προβλέψιμη από όλους, πλην του ίδιου του Γεωργιανού ηγέτη, καταστροφή της Γεωργίας, οι ίδιοι πέτυχαν όμως δύο σημαντικά πράγματα:

– έδωσαν ένα απτό παράδειγμα στη Μόσχα για τις δυνατότητες που έχουν να αποσταθεροποιήσουν ενόπλως την πρώην ΕΣΣΔ, αν όχι να προκαλέσουν νέο ψυχρό πόλεμο και επομένως ένα εξ αντιδιαστολής κίνητρο στη ρωσική διπλωματία να είναι πιο προσεκτική στις συναλλαγές και την υποστήριξή της προς την Τεχεράνη

– έσπρωξαν τη Ρωσία στην αναγνώριση Οσσετίας και Αμπχαζίας, αναγνώριση που παγίωσε την ισραηλινή επιρροή στην υπόλοιπη Γεωργία και αφαίρεσε από τη Μόσχα το μόνο μοχλό πίεσης επί της Τιφλίδας, την απειλή δηλαδή ότι θα αναγνωρίσει τις δύο αυτόνομες περιοχές.

Σε αυτό το σατανικό, παγκόσμιας σημασίας και εμβέλειας σχέδιο, φαίνεται ότι έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο ο κ. ‘Αλεξ Ρόντος, εξ απορρήτων του … Γιώργου Παπανδρέου, που δείχνει να τον περιβάλλει με την απεριόριστη εμπιστοσύνη του, κατά τρόπο που εμείς τουλάχιστο δυσκολευόμαστε να ερμηνεύσουμε. Να σημειώσουμε ότι ο κ. Ρόντος πρωταγωνίστησε σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις αμερικανικών και ισραηλινών συμφερόντων στα Βαλκάνια, εναντίον της Ρωσίας, στον Καύκασο και τη Μέση Ανατολή την τελευταία δεκαετία, χρησιμοποιώντας ευρέως το όνομα Παπανδρέου. Τρεις μήνες πριν από τον πόλεμο στη Γεωργία, τον … προέβλεψε (!!!), από τις στήλες της Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν. Τέτοια οξυδέρκεια!

Καμιά φάκα δεν θάπιανε ποντίκια, αν δεν είχε και κάποιο τυρί. Στην τωρινή περίπτωση, το “τυρί” που μας προτείνουν είναι η σύμπηξη μιας στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ κατά της Τουρκίας. Είναι όμως καλό αυτό το τυρί, ή μήπως είναι δηλητηριασμένο και πεθάνουμε αν το φάμε;

Ο ΑΞΟΝΑΣ ΜΕ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Η τελευταία “μεγάλη ιδέα” που διατρέχει το ελληνικό εκσυγχρονιστικό κατεστημένο, αλλά επίσης σημαντικούς κύκλους της ελληνικής και κυπριακής δεξιάς και ακροδεξιάς, είναι η σύμπηξη μιας συμμαχίας με το “πανίσχυρο” Ισραήλ, που θα μας λύσει όλα τα προβλήματα με την Τουρκία! Mόνο που βέβαια ουδέποτε οι ευφάνταστοι προπαγανδιστές αυτής της ιδέας δεν μπορούν να αποδείξουν τον ισχυρισμό τους, να μας δείξουν δηλαδή τα ανταλλάγματα που παίρνει η Ελλάδα για την πολιτική της.

Πολύ ωραία. Επί μιάμισυ δεκαετία, το νέο, εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ υποστήριξε ότι η λύση των εθνικών προβλημάτων μας είναι να τα βρούμε με την Τουρκία κι ότι η άνοδος των ισλαμιστών του Ερντογάν, εις βάρος των κεμαλιστών, θα οδηγούσε σε αδιατάρακτη φιλία, ειρήνη και συνεργασία Ελλάδα και Τουρκία. Στη βάση αυτού του θεωρήματος, το κυβερνών νέο ΠΑΣΟΚ μεταξύ άλλων: α) συμμετείχε σε ένα μεγάλο, διεθνές πολιτικό έγκλημα, την σύλληψη και παράδοση του ηγέτη της κουρδικής επανάστασης στην Τουρκία, υπό την άμεση καθοδήγηση των αμερικανικών και ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών, β) αναγνώρισε υπό την πίεση Ολμπράιτ ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο στην ‘Αγκυρα, γ) υποχρέωσε την Κύπρο να ακυρώσει την αγορά ρωσικών αντιαεροπορικών όπλων, δ) υποστήριξε ενθουσιωδώς την ένταξη στην ΕΕ της απειλούσης στο Αιγαίο και κατέχουσας στην Κύπρο Τουρκίας.

Η πολιτική αυτή κατέληξε στη σύνταξη του σχεδίου Ανάν, που προέβλεπε τη διάλυση του κυπριακού κράτους και τη μετατροπή του σε είδος μεταμοντέρνου προτεκτοράτου, υπό τη διοίκηση ξένων δικαστών. Τις βασικές ιδέες για τη δομή αυτού του σχεδίου εισηγούνται για πρώτη φορά οι Ισραηλινοί ειδικοί που συμμετέχουν σε ειδικό φόρουμ για τα ελληνοτουρκικά που συνέρχεται τρεις φορές το 2001, στην Ουάσιγκτον, την Αθήνα και το Ισραήλ, οργανωμένο από το ίδρυμα Κόκκαλη. Η βασική ιδέα των Ισραηλινών ήταν, υπογραμμίζει ο Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Αλέξανδρος Κούτσης, που συμμετείχε σε ένα από αυτά τα συνέδρια, το πώς, δια των ρυθμίσεων του σχεδίου θα κρατήσουν υπό δυτικό-ισραηλινό έλεγχο την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αποτρέποντας την είσοδο τρίτων δυνάμεων.

Είναι λοιπόν δυνατό οι ‘Eλληνες πολιτικοί που, αποδεχόμενοι τις εισηγήσεις και συμβουλές αυτές, έκαναν και μέχρι τώρα κάνουν αυτή την πολιτική φιλίας και συμφιλίωσης με τους ισλαμιστές του Ερντογάν, να μας λένε τώρα ξαφνικά ότι θέλουν να κάνουν συμμαχία με το Ισραήλ εναντίον του Ερντογάν; Είναι αυτό εθνική πολιτική, ή είναι, αντίθετα, εθνική προσαρμογή στις μεταβαλλόμενες ανάγκες του αμερικανοεβραϊκού κατεστημένου της Ουάσιγκτον; Που το 2001 ήθελε να στηρίξει τον Ερντογάν και την ελληνοτουρκική φιλία, ενώ τώρα θέλει να στριμώξει τον Ερντογάν και δια της Ελλάδος. ‘Exουν την παραμικρή σχέση με οποιαδήποτε ελληνική, εθνική στρατηγική, αυτές οι επιλογές;

Ασφαλώς δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι πιο παλαιστίνια από τους παλαιστινίους. Μια εξισορρόπηση της μεσανατολικής της πολιτικής; επιβαλλόταν εδώ και πολύ καιρό. Αλλά αυτό που έγινε μετά το 1996 δεν ήταν εξισορρόπηση, ήταν η επιστροφή της ελληνικής ελίτ από τη σχετική ανεξαρτησία του Ανδρέα Παπανδρέου στη “συνήθη” κατάσταση υποτέλειας και εξάρτησης προς τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τις Βρυξέλλες, η επιστροφή στα γνωστά “φαναριώτικα” ρεφλέξ του συμβιβασμού και του κατευνασμού κάθε αφεντικού, ρεφλέξ που διαφοροποιούν τις ελίτ του πρώην οθωμανικού χώρου, από τις γνήσια ευρωπαϊκές, κυρίαρχες ελίτ.

Επί Κώστα Καραμανλή, η ελληνοισραηλινή συνεργασία παίρνει ποιοτικά ανώτερο χαρακτήρα, με τη μυστική συμφωνία που επέτρεπε στην ισραηλινή αεροπορία να πραγματοποιεί ασκήσεις προσομοίωσης βομβαρδισμού του Ιράν στον ελληνικό χώρο δοκιμάζοντας μάλιστα τα ρωσικά αντιαεροπορικά ΤΟΡ και Ες 300 που διαθέτουμε. Το κέρδος του Ισραήλ από τη συνεργασία ήταν κολοσσιαίο. Κανείς αντίθετα, δεν εξήγησε ποτέ τι κέρδισε η Ελλάδα από αυτή την ιστορία, εκτός του να αρχίσει να μπαίνει στο “κάδρο” του μουσουλμανικού κόσμου ως εχθρική χώρα. Στη διετία που μεσολάβησε από τις πρώτες ασκήσεις των Ισραηλινών στο Αιγαίο, οι τελευταίοι παρέδωσαν στην Τουρκία τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη, πολύ επικίνδυνα για τα ελληνικά νησιά!

Βεβαίως κάθε χώρα έχει ανάγκη συμμάχων. Γιατί όμως Αθήνα και Λευκωσία απέρριψαν διαρρήδην τις προσπάθειες Βιλπέν, Σαρκοζί, Μέρκελ και άλλων να προτάξουν τα ελληνικού και κυπριακού ενδιαφέροντος θέματα για να αρθρώσουν το όχι που θέλουν να πουν στην τουρκική ένταξη; Να μια πολύ πιο φυσιολογική συμμαχία, με τις κεντρικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, που δεν τη θέλει όμως η Ελλάδα και η Κύπρος! ‘Oπως δεν θέλει και πολλά πάρε-δώσε με τη Ρωσία του Πούτιν, πολύ πιο φυσιολογικό σύμμαχο της Ελλάδας.

Μας λένε ότι τι αμερικανοϊσραηλίνό λόμπυ θα κινητοποιηθεί τώρα υπέρ των εθνικών μας δικαίων. Μάλιστα. ¨Εχουν όμως εθνικές επιδιώξεις η Ελλάδα και η Κύπρος, για να έχει νόημα αυτή η κινητοποίηση; Η Αθήνα θέλει να ρωτήσει τη Χάγη αν είναι ελληνικό το Φαρμακονήσι και το Αγαθονήσι. Ο κ. Χριστόφιας προτείνει ένα εκ περιτροπής κράτος στο νησί, που απορρίπτουν τα υπόλοιπα κόμματα και ο πληθυσμός του! Χρειαζόμαστε πραγματικά συμμάχους για τέτοιους είδους επιδιώξεις;

Υπάρχουν βεβαίως και διάφοροι ανεγκέφαλοι, που προφητεύουν κάθε τόσο ότι είμαστε στα πρόθυρα της διάλυσης της Τουρκίας, με τη βοήθεια ασφαλώς της συμμαχίας με το Ισραήλ. Αυτό που έχει σίγουρα διαλυθεί εδώ και πολύ καιρό είναι το μυαλό μας και οποιοδήποτε εθνικό σχέδιο, γι¨αυτό και καταλήξαμε πρόσφατα στην αγκάλη του ΔΝΤ.

Ας δοκιμάσουμε όμως προς στιγμήν να πάρουμε στα σοβαρά τα λεγόμενα. Αν αύριο, επιστρέψουν στην εξουσία οι κεμαλιστές, και τα ξαναφτιάξουν με το Ισραήλ, τι θα κάνουν οι Ναπολέοντες και οι Μέτερνιχ; Αν στο μεταξύ ο Ερντογάν με το κύρος που τώρα διαθέτει στον μουσουλμανικό κόσμο πείσει είκοσι ή τριάντα χώρες να αναγνωρίσουν την ΤΔΒΚ, τι θα κάνουν τότε οι κουτοπόνηροι, ιδιοτελείς φωστήρες της Λευκωσίας; Αν αντίθετα, ο μουσουλμανικός κόσμος πιάσει φωτιά και γίνει η Τουρκία Ιράν, θα επιθυμούσαμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή μιας τέτοιας σύγκρουσης;

Ρωτήστε τους οπαδούς του ελληνοϊσραηλίνού άξονα και περιμένετε απαντήσεις. Δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει καμιά συζήτηση, υπάρχει μόνο πρωτογονισμός και ιδιοτέλεια, υπάρχει η έλξη της δύναμης και η συνήθεια της υποτέλειας. Ο γράφων δεν έχει καμία αντίρρηση για την ανάπτυξη των ελληνοισραηλινών σχέσεων, αρκεί να μην είναι λεόντεια η βάση τους, να είναι ισορροπημένες και να μη διαταράσσουν βάναυσα την διεθνή εικόνα και ακτινοβολία της Ελλάδας.

Γιατί εκτός από τον ρεαλισμό της δύναμης, υπάρχει επίσης στη διεθνή πολιτική η δύναμη της ηθικής και η σοφία της ιστορίας, αλλοιώς οι Αμερικανοί θα κέρδιζαν, δεν θα έφευγαν ντροπιασμένοι από το Βιετνάμ, το Ιράκ, το Αφγανιστάν αύριο. Οι ‘Eλληνες δεν είμαστε Σταυροφόροι, ζούμε χιλιάδες χρόνια εδώ και θέλουμε να ζήσουμε άλλα τόσα. Δεν μπορούμε να αντέξουμε τη συσπείρωση πίσω από την Τουρκία όλου του Ισλάμ και αυτό θα καταφέρουμε στο τέλος όπως πάμε κι αφού θα έχουμε διασπαθίσει όλο το τεράστιο αυτό κεφάλαιο που δημιούργησε ιδίως ο Ανδρέας Παπανδρέου με την πολιτική του, μια πολιτική που μιμείται τώρα ο Ταγίπ Ερντογάν!

Αλλά δεν ήταν μόνο ο Ανδρέας. Αν υπάρχει ένα ζήτημα που συσπείρωσε τους περισσότερους ¨Ελληνες πολιτικούς, πολύ διαφορετικούς κατά τα άλλα μεταξύ τους, ήταν η ανάγκη εξισορρόπησης, καλών σχέσεων με τον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Καραμανλής, Γρίβας, Μακάριος, Λυσσαρίδης, Μιχάλης Ράπτης, ακόμα και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος κατάλαβαν, ένοιωσαν τη σημασία του αραβικού κόσμου, κατάλαβαν ότι για την Ελλάδα η Ανατολή είναι η πολιτιστική ενδοχώρα της, η ήπια ισχύς της, το δικό της στρατηγικό βάθος. Δεν έχουμε πυραύλους, δεν είμαστε δισεκατομμύρια, δεν έχουμε υψηλή τεχνολογία. Είμαστε όμως η χώρα του Παρθενώνα και του Περικλή, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Πρωταγόρα, που γέννησε την ελευθερία και τη δημοκρατία, ο λαός του 1821, του 1941-44, του 1955-59. Αυτό είναι το κεφάλαιό μας και καλό είναι, στα πλαίσια ασφαλώς κάποιου ρεαλισμού που η ζώη επιβάλλει, να κυττάμε να μη το βρωμίσουμε, να το παραδώσουμε αλώβητο στις επόμενες γενηές των Ελλήνων

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Eπίκαιρα, στις 19.8.2010
Konstantakopοulos.blogspot.com

ΕΝΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ «ΕΞ ΑΝΑΤΟΛΩΝ» ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο τον εχουμε-πολιτικά- επικρίνει κατ επανάληψη για τις θέσεις του στα Εθνικά θέματα,

Ηταν υπέρ του καταπτυστου σχεδίου Ανναν και του κουρελουργήματος της ΣΤ’ Δημοτικου,

Σημερα με το συνημμένο άρθρο του δειχνει να αντιλαμβάνεται τι ακριβως συμβαινει στα Ελληνοτουρκικα και αυτο ειναι θετικό.

Είτε ειναι αυτονομη αυτη η μεταστροφή είτε όχι, εμας μας ενδιαφέρει οτι έγινε.

Δ.Αλευρομαγειρος

του Α. Ανδριανόπουλου
Για χρόνια στην ελληνική δημόσια ζωή κυριαρχούσε ο κίνδυνος εξ Ανατολών. Κι αυτός αφορούσε βέβαια στην Τουρκία των στρατηγών. Των κληρονόμων δηλ. της Κεμαλικής παρακαταθήκης. Η Τουρκία που μας απειλούσε ήταν η χώρα που για δεκαετίες συρρικνωνόταν και που είχε υιοθετήσει σαν στρατηγικό αξίωμα την πρόκληση εντάσεων εκτός των συνόρων της ώστε να μην χρειασθεί να αντιμετωπίσει στο μέλλον αμφισβητήσεις των εθνικών της εδαφών.

Το γεγονός και μόνο πως από τις αρχές περίπου του 20ου αιώνα η χώρα μας, όπως και άλλες περιοχές των Βαλκανίων και της Εγγύς Ανατολής, διεύρυναν τα εθνικά τους εδάφη ενώ η Τουρκία – σαν διάδοχος των Οθωμανών – περιόριζε τα δικά της αποτελούσε απόδειξη όλων των παραπάνω. Μια τέτοια Τουρκία μοναχά η ευρωπαική προοπτική θα μπορούσε να θέσει υπό έλεγχο. Διότι και την όποια της ανασφάλεια θα διασκέδαζε και τους θεσμούς της θα εκσυγχρόνιζε. Με την υπαγωγή τους στην λογική μιάς δυτικο-ευρωπαικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Η Τουρκία που τώρα έχουμε απέναντί μας δείχνει να είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση. Με άλλους προσανατολισμούς, ριζοσπαστικές επιδιώξεις και μεγαλεπήβολους σχεδιασμούς. Στόχος των νέων ηγητόρων της Αγκυρας φαίνεται να είναι μια νέο-οθωμανική προοπτική. Με την ισλαμική σημαία να κυματίζει στην πλώρη της πολιτικο-κοινωνικής της κιβωτού. Κι’ αυτός επερχόμενος βίαιος κυματισμός δεν αντιμετωπίζεται πλέον με την μικροσκοπική ασπίδα της ευρωπαικής προοπτικής. Διότι η Ευρώπη δεν είναι παρά υποσημείωση πλέον στις εθνικές επιδιώξεις της Αγκυρας. Πρώτιστος στόχος είναι η ηγεμονία στην περιοχή. Με όχημα έναν ξαναγεννημένο παν-ισλαμισμό.

Τα χαιδέματα με το Ιράν, οι συνεννοήσεις με την Χαμάς, η καταδίκη του Ισραήλ και η επιδίωξη να επανακτήσει η Κων/πολη την αίγλη του Σουνιτικού Σουλτανάτου δείχνει μια Τουρκία με άλλες επιδιώξεις και διαφορετικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς. Η εξέλιξη αυτή εξηγεί και κάποια φαινόμενα που δεν ήσαν εύκολο να διερμηνευτούν. Γιατί η Τουρκία ενθαρρύνει την παράνομη μετανάστευση μουσουλμάνων της Ανατολής προς την Δύση, μέσω των ελληνικών εδαφών; Για ποιο λόγο έγιναν κινήσεις υποχωρήσεων προκειμένου κάποιο πλειοψηφικά Τουρκικό κομμάτι να εξασφαλίσει την ένταξή του στην ΕΕ (η Βόρεια Κύπρος); Γιατί σχεδιάσθηκαν κι’ εκτελέσθηκαν κινήσεις ρήξης με το Ισραήλ ώστε η Τουρκική ηγεσία να αποκτήσει πιστοποιητικά bona fides με τους μουσουλμάνους των Αραβικών χωρών; Και τόσα άλλα.

Σε μια μελλοντική προοπτική ισλαμοποίησης της Ευρώπης είναι φανερό πως η Τουρκία θα ήθελε να παίξει το ρόλο του Δούρειου Ιππου. Και η Ελλάδα, όπως και παλαιότερα στην ιστορία της, έχει τον ελάχιστα ζηλευτό ρόλο του πρώτου αναχώματος. Αποτελεί το πρώτο βήμα για την οργανωμένη εισβολή του ακραίου Ισλάμ σε μια ανεκτική κι’ ακόμη ανύποπτη Δύση.

 

Δεν είναι τυχαία τα εμπόδια που βρίσκει η Τουρκία στην προσπάθειά της να εισχωρήσει σε χώρες με Τούρκικες ρίζες στην γλώσσα τους και με ισλαμικούς κυρίως πληθυσμούς. Το Καζακστάν όμως και το Ουζμπεκιστάν είναι δεδομένο πως βλέπουν τους κινδύνους και κλείνουν τις κεκρόπορτες. Η Βρετανία όμως από την άλλη μεριά, με πολλούς να αποκαλούν πλέον την πρωτεύουσά της Λονδονιστάν λόγω της ανεξέλεγκτης στην ουσία διασποράς εκεί του ακραίου Ισλάμ, επιχειρεί να κολακεύσει την Τουρκία και να της ανοίξει τις θύρες της Ευρώπης.

Για την Ελλάδα το ζήτημα είναι ακραία επιτακτικό. Κι οφείλουμε να πάρουμε αποφάσεις. Και για την εξωτερική μας πολιτική. Αλλά και για τις εσωτερικές μας επιλογές. Καμία ανοχή κατ’ αρχήν στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση από μουσουλμανικές χώρες. Οι μουσουλμάνοι δεν αφομοιώνονται και συνιστούν ανατρεπτικό κίνδυνο της κοινωνικής συνοχής. Κάθε παράνομη είσοδος στην χώρα οφείλει να θεωρείται αδίκημα. Κι’ όσοι τρίτοι το σχολιάζουν αρνητικά (Διεθνής Αμνηστία, Ευρωπαικές χώρες) ας κληθούν να αναλάβουν το κόστος της συντήρησής τους και την προώθησή τους στις δικές τους χώρες. Ανέξοδες παρατηρήσεις δεν χρειαζόμαστε άλλες.

Το κυριότερο όμως είναι να συνειδητοποιήσουμε πως η Τουρκία αποτελεί συνειδητό εργαλείο προώθησης του ακραίου Ισλάμ προς την Δύση. Πάνω σ’ αυτή την στρατηγική αντίληψη θα πρέπει εφ εξής να οικοδομήσουμε τις πολιτικές μας. Και απέναντι στον εξ Ανατολών γείτονά μας, αλλά και προς τους ευρωπαίους και αμερικανούς συμμάχους μας. 

 

andrianopoulos.gr

Η ελληνικότητα της Θράκης και του Αιγαίου είναι η εγγύηση για την τουρκικότητα της Μικράς Ασίας

Ένα παιδί ή έναν άνθρωπο μειωμένης αντίληψης ποτέ δεν τον αφήνεις κοντά σε εκρηκτικές ύλες ή όπλα, γιατί αυτό είναι επικίνδυνο. Επικίνδυνο πρωτίστως για τον ίδιο. Είναι θέμα χρόνου να προκαλέσει συνθήκες δυστυχήματος, τις οποίες θα πληρώσει και ο ίδιος. Θα πάρει ένα κατσαβίδι και θα σκαλίζει τα εκρηκτικά. Θα πάρει ένα πιστόλι και θα παίζει τον καουμπόη. Είναι θέμα χρόνου να γίνει το ατύχημα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους Διεθνείς Νόμους και τις Διεθνείς Συνθήκες. Εκ των δεδομένων αυτές οι συνθήκες δημιουργούν ένα περιβάλλον, το οποίο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ. Αυτό είναι λογικό. Αν το περιβάλλον ήταν φυσικό, δεν θα χρειαζόταν μια Συνθήκη, για να το κάνει λειτουργικό. Ακριβώς λοιπόν, επειδή το περιβάλλον δεν είναι φυσικό, δεν είναι ασφαλές για έναν άσχετο. Απαιτούνται γνώσεις από αυτούς, οι οποίοι «κινούνται» μέσα σ’ αυτό, για να μην προκαλούνται «ατυχήματα».

Μια τέτοια Συνθήκη, η οποία δημιουργεί «μη φυσικό» περιβάλλον, είναι και η Συνθήκη της Λοζάννης. Η Συνθήκη, μέσω της οποίας παραχωρήθηκε η Δυτική Θράκη στην Ελλάδα. Η Συνθήκη, η οποία, αν δεν προσεχθεί στις λεπτομέρειές της —που αφορούν τα δεδομένα της—, μπορεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Μπορεί να καταστρέψει όλους τους εμπλεκόμενους και πρώτους απ’ όλους αυτούς, οι οποίοι σήμερα δείχνουν να μην τη σέβονται. Αυτό σημαίνει ότι οι αγράμματοι Ντεντέδες, Μουφτήδες και νεοοθωμανοί πράκτορες του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής είναι επικίνδυνοι πρωτίστως για την Τουρκία και μετά για την Ελλάδα.

Ακριβώς, επειδή είναι αγράμματοι, αστοιχείωτοι και άσχετοι με το διεθνές δίκαιο, καταφεύγουν στον μιμητισμό των πολιτικών των εθνικών διεκδικήσεων, χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς είναι αυτό που μιμούνται και αν τους συμφέρει να το μιμούνται. Απλά πράγματα. Θεωρούν κάποια πράγματα προφανή, ενώ δεν είναι τέτοια. Υπό συνθήκες τεχνητού περιβάλλοντος πρέπει να έχεις γνώσεις, για να καταλάβεις αν αυτό, το οποίο θεωρείς προφανές, είναι τέτοιο ή όχι.

Αυτό κάνεις πάντα. Βλέπεις τι συμβαίνει γύρω σου και ενεργείς ανάλογα με τα συμφέροντά σου. Όταν, για παράδειγμα, είσαι ανεβασμένος σε έναν υπερυψωμένο «βατήρα» και βλέπεις τους γύρω σου να βουτάνε σε πισίνες, δεν σημαίνει ότι μπορείς αυτόματα να τους μιμηθείς. Πρέπει να δεις τι υπάρχει κάτω από τον «βατήρα» όπου στέκεσαι. Υπάρχει νερό κάτω από αυτόν ή υπάρχουν βράχια; Το γεγονός, δηλαδή, ότι βρίσκεσαι σε βατήρα —όπως κάποιοι άλλοι— δεν σε καλύπτει απόλυτα.

Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Κάποιοι αυθαίρετοι Τούρκοι της Θράκης αντιλαμβάνονται τα πράγματα με όρους τέτοιους, οι οποίοι δεν υφίστανται για τη Θράκη. Όμως, αυτό είναι πρωτίστως επικίνδυνο για τη δική τους ασφάλεια. Το επικίνδυνο για την έννοια την οποία υπερασπίζονται. Όταν λειτουργείς υπέρ του τουρκικού εθνικισμού και δεν γνωρίζεις τι ακριβώς απειλεί το τουρκικό κράτος, είναι θέμα χρόνου να την κάνεις τη βλακεία.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Οι αυτοπροσδιοριζόμενοι σαν Τούρκοι της Θράκης μιμούνται στις συμπεριφορές τους άλλες μειονότητες …Εθνικές μειονότητες —κυρίως των Βαλκανίων—, οι οποίες εκμεταλλεύονται την έννοια της εντοπιότητας, προκειμένου να εκφράσουν αιτήματα για δικαιώματα εθνικού αυτοπροσδιορισμού, ονειρευόμενοι αυτονομίες κλπ.. Αυτό ακριβώς κάνουν και οι αυτοαποκαλούμενοι Τούρκοι της Θράκης. Στηρίζονται στο δεδομένο ότι «μοιάζουν» με αυτές τις μειονότητες και άρα θεωρούν ότι μπορούν να τις αντιγράφουν στην επιχειρηματολογία και στις πρακτικές τους. Είναι όμως ασφαλές αυτό το οποίο κάνουν;

Τα πάντα στην περίπτωση αυτήν ξεκινάνε από το γεγονός ότι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους σαν αυτόχθονες και πάνω σ’ αυτό το δεδομένο «χτίζουν» την επιχειρηματολογία τους και εγείρουν διεκδικήσεις. Μετά μάλιστα την πρόσφατη «επιτυχία» των Αλβανών του Κοσσόβου, αυτοί έχουν γίνει τα πρότυπά τους και θέλουν να τους μιμηθούν. Αυτό είναι λάθος. Γιατί; Γιατί, αν γνωρίζει κάποιος πώς λειτουργεί το διεθνές δίκαιο, θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχουν «αυτόχθονες» στη Θράκη. Όποιος στηρίζεται σε αυτό το δεδομένο, σφάλει νομικά. Αν αυτός, που το κάνει, είναι «Τούρκος», δεν είναι απλά άσχετος και αφελής, αλλά είναι εγκληματίας, ο οποίος απειλεί την ασφάλεια της Τουρκίας. Γιατί; Γιατί αυτό το δεδομένο δεν συμφέρει να υπάρχει κατ’ αρχήν τους Τούρκους της Τουρκίας και βέβαια και όλους όσους νιώθουν Τούρκοι …όπου κι αν βρίσκονται.

Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα με τα τεχνητά περιβάλλοντα, τα οποία δημιουργούν οι Διεθνείς Συνθήκες. Είναι τεχνητά και άρα αυτό, το οποίο φαίνεται λογικό και φυσικό, είναι συνήθως το επικίνδυνο. Αυτό, το οποίο φαίνεται βατό και προσιτό, είναι εκείνο που πρέπει ν’ αποφεύγεται. Αυτό, το οποίο φαίνεται νόμιμο, είναι παράνομο. Αυτό, το οποίο φαίνεται συμφέρον, είναι ζημιογόνο. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι, ακόμα και αν οι ίδιοι οι Έλληνες για τον οποιονδήποτε λόγο απαρνούνταν την «ελληνικότητα» της Θράκης, οι Τούρκοι θα έπρεπε να διαμαρτύρονται και να τρέχουν να τους καταγγείλουν. Θα έπρεπε σε μια τέτοια περίπτωση να τους πάνε στα διεθνή δικαστήρια για ωμή παραβίαση Διεθνούς Συνθήκης. Ακόμα και αν οι ίδιοι οι Έλληνες αναγνώριζαν από μόνοι τους τουρκική εθνική μειονότητα στη Θράκη, θα έπρεπε οι Τούρκοι και το τουρκικό κράτος να τους πάνε στα ίδια δικαστήρια. Θα έπρεπε οι Τούρκοι να βλέπουν μια τέτοια μειονότητα ως «χειροβομβίδα»-παγίδα, η οποία τοποθετείται εκ του πονηρού στα «χέρια τους» με στόχο την απειλή της ασφάλειάς τους.

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Για τον λόγο που περιγράψαμε. Το περιβάλλον στη Θράκη είναι τεχνητό. Ως εκ τούτου τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Για να υπάρχει ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή, τα πάντα θα πρέπει να ερμηνεύονται όπως επιβάλει η Συνθήκη της Λοζάννης και όχι όπως επιβάλει η λογική. Τι λέει λοιπόν αυτή η περίφημη Συνθήκη της Λοζάννης; Ότι η Θράκη είναι κεφάλαιο «ανταλλαγής». Νομικά ήταν «ακατοίκητη» πριν την παράδοσή της στην Ελλάδα, όπως νομικά ήταν «ακατοίκητη» και η Μικρά Ασία ή ο Πόντος πριν την παράδοσή τους στην Τουρκία. Νομικά, δηλαδή, η Θράκη δεν ήταν πατρίδα κανενός, ώστε από αυτό το στοιχείο να έλκει και η ίδια την «ταυτότητά» της. Δεν ήταν πατρίδα καμίας ελληνικής πλειονότητας και δεν μπορεί κάποιο μέρος της να διεκδικηθεί ως πατρίδα από καμία τουρκική μειονότητα.

Ελληνική, δηλαδή, δεν είναι η Θράκη, επειδή η πλειονότητα των κατοίκων της ήταν κάποτε —ή είναι σήμερα— Έλληνες. Ελληνική είναι, γιατί ανήκει νόμιμα στην Ελλάδα. Θα ήταν ελληνική, ακόμα και αν η πλειονότητα των κατοίκων της ήταν Τούρκοι. Ακόμα και Κινέζοι να ήταν οι κάτοικοί της, πάλι ελληνική θα ήταν. Γιατί; Γιατί δόθηκε ως κεφάλαιο «αντιπαροχής» στους Έλληνες και στην Ελλάδα. Οι Τούρκοι πήραν ελληνικό κεφάλαιο στη Μικρά Ασία και έδωσαν ως «αντιπαροχή» κεφάλαιο στην Ευρώπη. Έγινε ανταλλαγή κεφαλαίου και συμφωνήθηκε από τους άμεσα συμβεβλημένους στη Συνθήκη ότι …όλοι όσοι βρίσκονται ή θα βρίσκονται ποτέ να κατοικούν νόμιμα πάνω στη Θράκη, να δηλωθούν Έλληνες. Νόμιμοι θα είναι μόνον αν δηλώνουν Έλληνες …ό,τι και να ήταν εθνικά προηγουμένως …ό,τι και να πίστευαν θρησκευτικά.

Η Αθήνα να πάψει να είναι ελληνική, η Θράκη θα παραμείνει τέτοια. Γιατί; Γιατί το κεφάλαιο είναι άψυχο. Έχει ιδιοκτήτη και αυτός δεν αλλάζει αν δεν το θέλει ο ίδιος. Ακατοίκητο να μείνει και να ρημάξει, δεν αλλάζει ο τίτλος ιδιοκτησίας. Όποιος και να το κατοικήσει, δεν θ’ αποκτήσει ποτέ τους τίτλους αυτούς και θα παραμείνει αιωνίως «καταληψίας». Το ακριβώς αντίστοιχο έγινε και στην Τουρκία. Όποιος παρέμεινε μετά την ανταλλαγή στην Τουρκία —πλην συγκεκριμένων και απόλυτα προσδιορισμένων εξαιρέσεων— είναι νόμιμος στη Μικρά Ασία μόνον ως Τούρκος. Όποιος δεν αισθανόταν Τούρκος, έφευγε …και, αν έμενε —σύμφωνα με τη Συνθήκη— κακώς έμενε. Αυτά όλα δεν έγιναν από τύχη ούτε από τις συγκυρίες. Είναι αποτελέσματα συγκεκριμένης στρατηγικής, η οποία εξυπηρετούσε τα συμφέροντα αυτών που τα διαπραγματεύτηκαν.

Το πιο έξυπνο επίτευγμα του Κεμάλ ήταν η ανταλλαγή κεφαλαίου με τους Έλληνες και άρα και η ελληνικότητα της Θράκης. Γιατί; Γιατί με αυτήν τη μικρή αναλογικά έκταση «ξεφορτώθηκε» νόμιμα έναν μεγάλο συνέταιρο και συνιδιοκτήτη από την τεράστια Μικρά Ασία. Εξαιτίας αυτής της νόμιμης αποζημίωσης, που πρόσφερε στον πιο ισχυρό και μορφωμένο από τους συνέταιρους της πολυεθνικής αυτοκρατορίας, μπόρεσε και ξεφορτώθηκε πλήθος άλλων μικρότερων συνεταίρων. Αυτή η νομιμότητα περιγράφεται στη Συνθήκη της Λοζάννης. Η «λογιστική» νομιμότητα μιας μοιρασιάς.

Κανένας ελληνοτουρκικός πόλεμος δεν καθόρισε τα όρια των χωρών μεταξύ νικητών και νικημένων. Δεν υπήρχαν νικητές και νικημένοι, γιατί νομικά δεν έγινε ποτέ ένας τέτοιος πόλεμος. Ακόμα και τα βιβλία των πιο φανατικών Ελλήνων μιλούν για «Μικρασιατική Καταστροφή» και όχι για «Ελληνοτουρκικό Πόλεμο». Νομικά δεν υπήρξε τέτοιος πόλεμος στη συγκεκριμένη εποχή. Υπήρξε μια ένοπλη σύγκρουση μεταξύ των δύο πλέον ισχυρών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας. Τσακώθηκαν οι συνέταιροι μεταξύ τους και έβγαλαν τα «όπλα». Κανένας δεν κατάκτησε τίποτε, που να ανήκε στον άλλον. Τσακώθηκαν και αποφάσισαν να μοιράσουν την μέχρι τότε κοινή περιουσία. Δεν κατάκτησαν οι Έλληνες τη Θράκη και δεν κατάκτησαν οι Τούρκοι τη Μικρά Ασία. Δεν κατάκτησαν οι Έλληνες τα νησιά του Αιγαίου …Τους τα έδωσαν οι Τούρκοι γι’ αυτά που τους έδωσαν οι Έλληνες στη Μικρά Ασία.

Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί οι όροι είναι πολύ σημαντικοί στην περιγραφή τόσο λεπτών καταστάσεων. Έλληνες και Τούρκοι συμφώνησαν μεταξύ τους να μην φαίνεται πουθενά ότι «κατάκτησαν» το παραμικρό. Κανένας δεν κατέκτησε τίποτε απολύτως. Νομικά δεν «έδιωξαν» οι Τούρκοι τους Έλληνες από τη Μικρά Ασία, αλλά «έφυγαν» μόνοι τους από αυτήν, για να ζήσουν με ομοίους τους στη νέα πατρίδα τους. Ομοίως δεν «έδιωξαν» οι Έλληνες τους Τούρκους από τις λεγόμενες Νέες Χώρες και άρα και από τη Θράκη. Έφυγαν μόνοι τους οι Τούρκοι για τη Μικρά Ασία, για να ζήσουν με Τούρκους. Συμφώνησαν σ’ αυτό. Γιατί; Γιατί αυτό τους συνέφερε.

Αν δεν συμφωνούσαν σ’ αυτό το δεδομένο, θα είχαν πρόβλημα καί οι δύο. Γιατί; Γιατί ο «κατακτητής» στην «κατάκτησή» του είναι υποχρεωμένος ν’ αναγνωρίσει δικαιώματα σε γηγενείς πληθυσμούς. Εθνικά δικαιώματα, εφόσον είναι αλλοεθνείς. Άρα; Άρα, αν οι Τούρκοι του Κεμάλ «κατακτούσαν» τη Μικρά Ασία, θα έπρεπε να ανεχθούν και ν’ αναγνωρίσουν δικαιώματα όχι μόνον στην ελληνική εθνική μειονονότητα της Μικράς Ασίας, αλλά και σε πλήθος άλλες. Δεν μπορούσαν να «ξηλώσουν» καμία από αυτές από τη Μικρά Ασία, επειδή αυτό τους βόλευε. Σε μια τέτοια περίπτωση θα κατηγορούνταν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, γενοκτονία κλπ.. Δεν μπορούσαν να «ξηλώσουν» αλλά δεν μπορούσαν και να «σκεπάσουν» καμία μειονότητα.

Τα ανάλογα συνέβαιναν και από την άλλη πλευρά. Δεν συνέφερε τους Έλληνες να εμφανίσουν τη Θράκη ως προϊόν κατάκτησης. Δεν προσαρτήθηκε η Θράκη στον ελληνικό κορμό ως «προϊόν» κατακτητικής δραστηριότητας του ελληνικού κράτους. Ούτε καν «απελευθερώθηκε», γιατί ούτε αυτή η έννοια σε απαλλάσσει από τις υποχρεώσεις σου απέναντι σε μειονότητες ξένων πληθυσμών. Η Θράκη προστέθηκε στο ελληνικό κράτος με την ταπεινή «λογιστική» λογική, που προστίθεται νέα ιδιοκτησία πάνω σε παλαιά ιδιοκτησία.

Προστέθηκε η Θράκη στο συλλογικό κεφάλαιο των Ελλήνων ως «αποζημίωση» για το κεφάλαιο που έδωσαν στους Τούρκους στη Μικρά Ασία. Η Θράκη ως χώρος. Η Θράκη ως χώμα, νερό και αέρας. Άρα η Θράκη δεν απελευθερώθηκε από κάποιον κατακτητή, γιατί δεν κατακτήθηκε από κάποιον νέο. Αν συνέβαινε αυτό, οι Τούρκοι της Θράκης θα προστατεύονταν από τον διεθνή νόμο και άρα θα αναγνωρίζονταν ως εθνική μειονότητα με δικαίωμα παραμονής σ’ αυτόν. Δεν θα μπορούσαν οι Έλληνες να τους διώξουν στην Τουρκία, γιατί θα κατηγορούνταν επίσης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, γενοκτονία κλπ..

Αντιλαμβανόμαστε ότι, αν δεν τα συμφωνούσαν όλα αυτά μεταξύ τους οι Έλληνες με τους Τούρκους, δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν ανταλλαγή πληθυσμών. Δεν θα μπορούσαν να κάνουν αναγκαστική ανταλλαγή πληθυσμών και να απειλούν με νόμιμη βία όποιους Έλληνες ή Τούρκους αντιδρούσαν στη μεθόδευση και θα επεδίωκαν να παραμείνουν στα πατρογονικά τους εδάφη με αναγνωρισμένα και κατοχυρωμένα εθνικά δικαιώματα. Δεν δόθηκε επιλογή στους Έλληνες Πόντιους να παραμείνουν στον Πόντο ως τέτοιοι, όπως δεν δόθηκε επιλογή στους Τούρκους Θρακιώτες να παραμείνουν στη Θράκη επίσης ως τέτοιοι. Όποιος επέλεγε να παραμείνει στα χώματα όπου γεννήθηκε, θα παρέμενε υπό τους νέους όρους της Συνθήκης. Ό,τι κι αν ήταν προηγουμένως, στη Μικρά Ασία θα μπορούσε να παραμείνει μόνον ως Τούρκος και στη Θράκη μόνον ως Έλληνας.

 Με αυτά λοιπόν τα δεδομένα ξεκίνησε η ανταλλαγή των πληθυσμών. Με βάση αυτά τα δεδομένα οι «ανταλλασσόμενοι» Έλληνες και οι Τούρκοι ήταν αναγκασμένοι να υπακούσουν στις εντολές των ηγεσιών τους. Με βάση αυτά τα δεδομένα αποκλείστηκαν σχεδόν όλες οι εξαιρέσεις. Δεν υπήρχε το «όποιος θέλει», υπήρχε το «υποχρεωτικά όλοι» ή διαφορετικά δεν υπήρχε κανένα κατοχυρωμένο εθνικό ή πολιτικό δικαίωμα. Σκότωσαν και μερικούς αντιδραστικούς, για να δείξουν τα χρήσιμα «παραδείγματα» και οι λαοί υποτάχθηκαν.

Έλληνες και Τούρκοι βρέθηκαν στιγμιαία στο «κενό». Χωρίς συγκεκριμένη πατρίδα, αλλά με συγκεκριμένο και απόλυτα καταμετρημένο κεφάλαιο εκατέρωθεν του Αιγαίου. Είχαν κεφάλαιο να μοιράσουν και από αυτά που θα συμφωνούσαν θα προέκυπταν οι πατρίδες τους. Οι νέες τους πατρίδες. Πριν τη συμφωνία ήταν «απάτριδες» λαοί και μετά τη συμφωνία είχαν πατρίδες, τις οποίες μπορούσαν να τις αποτυπώσουν στον χάρτη. Ούτε καν η τότε ελεύθερη Ελλάδα δεν εξαιρέθηκε ως κεφάλαιο από αυτήν τη γενική καταμέτρηση, που εξυπηρετούσε αυτήν την εφ’ όλης της ύλης ελληνοτουρκική συμφωνία. Από τη συμφωνία, που τους επέτρεπε να γνωρίζουν αν ένα ποτάμι ή ένα νησί θα ήταν πλέον ελληνικό ή τούρκικο.

Τα πάντα σχεδιάστηκαν σε λευκό «χαρτί». Θεωρητικά θα μπορούσαν να συμβούν όλα τα ενδεχόμενα. Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να πάνε οι Έλληνες από την πλευρά της Ασιατικής Μικράς Ασίας και οι Τούρκοι από την πλευρά της Ευρώπης. Θεωρητικά θα μπορούσε να γίνει καί αυτό. Χωράφια μοίραζαν μεταξύ τους και τα χωράφια είναι όμοια παντού. Απλά, για πρακτικούς λόγους, οι οποίοι άπτονται της λογικής, οι σχεδιαστές της κατάστασης σεβάστηκαν τα δεδομένα της ιστορικής πορείας των λαών και ο καθένας από αυτούς έπιασε τη δική του «γωνιά» …Τη «γωνία», η οποία ήταν πιο φιλική προς την ιστορία του.

Από τη στιγμή που έγινε μοιρασιά της άψυχης ιδιοκτησίας, θα έπρεπε οι άνθρωποι να μετακινηθούν στις νέες πατρίδες τους, όπως είχε συμφωνηθεί από τις ηγεσίες τους. Γι’ αυτόν τον λόγο έχουμε μερικά δεδομένα, τα οποία με βάση την απλή λογική δεν στέκουν και φαίνονται παράδοξα. Δεν υπάρχουν «αυτόχθονες» στη Θράκη, είτε Έλληνες είτε Τούρκοι. Απλοί «κάτοικοι» της ελληνικής Θράκης είναι όλοι αυτοί και άρα υποχρεωτικά Έλληνες με βάση τη Συνθήκη της Λοζάννης. Γιατί; Γιατί η Θράκη παραδόθηκε στην Ελλάδα θεωρητικά «ακατοίκητη».

Το αντίστοιχο συνέβαινε και από την άλλη πλευρά. «Ακατοίκητη» πήραν τη Μικρά Ασία οι Τούρκοι. Δεν υπάρχουν «αυτόχθονες» στη Μικρά Ασία, είτε Έλληνες είτε Τούρκοι. Απλοί «κάτοικοι» της τουρκικής Μικράς Ασίας είναι όλοι όσοι βρίσκονται σε αυτήν και άρα με βάση τον νόμο είναι όλοι Τούρκοι. Όλοι εμείς δηλαδή οι ντόπιοι Μακεδόνες ή Θράκες δεν κάνουμε τη Μακεδονία ή τη Θράκη ελληνική, επειδή είμαστε Έλληνες. Το αντίθετο συμβαίνει. Επειδή κατοικούμε τις εκ των Διεθνών Συνθηκών ελληνικές Μακεδονία και Θράκη, είμαστε εκτός των άλλων και εκ του νόμου της Συνθήκης Έλληνες.

Με βάση λοιπόν την «παράδοξη» λογική αυτής της συμφωνίας, η ελληνική Θράκη στην πραγματικότητα δεν βρίσκεται πάνω σε θρακικό έδαφος. Είναι ένα άθροισμα εδαφών ελληνικής ιδιοκτησίας από τον Πόντο, τη Σμύρνη ή την Ανατολική Θράκη και βεβαίως από τη Θράκη. Η Μικρά Ασία δεν βρίσκεται πάνω σε μικρασιατικό έδαφος. Είναι ένα άθροισμα εδαφών τουρκικής ιδιοκτησίας από τα Ιωάννινα, τη Θεσσαλονίκη ή την Αλεξανδρούπολη και βεβαίως από τη Μικρά Ασία. Ο καθένας, δηλαδή, θεωρητικά πήρε ό,τι του ανήκε και έφτιαξε έναν νέο κόσμο, απλά χρησιμοποιώντας τα παλιά ονόματα. Κανένας «αυτόχθων» πουθενά και όλοι κάτοικοι με εθνικότητα την εθνικότητα της ιδιοκτησίας. Αντί δηλαδή να ισχύει το φυσιολογικό και οι λαοί να δίνουν εθνικότητα στον χώρο όπου κατοικούν, γίνεται το αντίθετο. Παίρνουν την εθνικότητα του χώρου όπου κατοικούν, γιατί αυτή έχει προσδιοριστεί με απόλυτη ακρίβεια.

Πάνω σ’ αυτήν τη λογική έχουν χτιστεί τα δύο αυτά κράτη εκατέρωθεν του Αιγαίου. Όσοι ήθελαν να διατηρήσουν την αυθεντική εθνική τους ιδιότητα, μετακινήθηκαν προς τη μεριά της νέας τους πατρίδας. Όσοι αισθάνονταν Τούρκοι και βρίσκονταν στα Βαλκάνια, μετακινήθηκαν στη Μικρά Ασία και όσοι Τούρκοι βρίσκονταν ήδη στη Μικρά Ασία, παρέμειναν εκεί με τα ίδια δικαιώματα και όχι με πλεονέκτημα εντοπιότητας. Το ίδιο «Τούρκοι» ήταν με τους «εισαγόμενους», οι οποίοι απλά δεν «περπάτησαν». Το ίδιο «Τούρκοι» …αν σκεφτεί κάποιος ότι και ο ίδιος ο Κεμάλ Ατατούρκ ήταν «εισαγόμενος».

Το ίδιο έγινε και με τους Έλληνες σε ένα «είδωλο» της κατάστασης. Όσοι ήταν στα Βαλκάνια παρέμειναν στις εστίες τους, ενώ όσοι βρίσκονταν στη Μικρά Ασία ξεκίνησαν την πορεία τους προς τη νέα πατρίδα. Στη νομικά «κενή» και «ακατοίκητη» πατρίδα, την οποία θα την κατοικούσαν υπό τους ίδιους όρους όλοι οι Έλληνες …άσχετα με την προέλευσή τους. Οι ντόπιοι θα διατηρούσαν τις προηγούμενες περιουσίες τους και οι πρόσφυγες θα έπαιρναν κλήρους αποζημίωσης για τις περιουσίες που άφησαν πίσω τους. Με αυτόν τον τρόπο «συντέθηκε» με «ευρωασιατικά» χωράφια η σύγχρονη Ελλάδα. Οι πάντες ξεκίνησαν τη ζωή τους από μηδενική βάση. Οι ντόπιοι, στεκόμενοι πάνω στην ιδιοκτησία τους και οι πρόσφυγες, «κουβαλώντας» τη δική τους από εκεί που έρχονταν.

Αυτό συμφώνησαν στην Λοζάννη και αυτό έκαναν οι Έλληνες και οι Τούρκοι. Παρέδωσαν τις περιουσίες τους στη γη που τους γέννησε και απέκτησαν νέες στην περιοχή που αναγνώριζαν ως εθνική τους πατρίδα. Όσοι παρέμειναν για τον οποιονδήποτε λόγο στην «ξένη» περιοχή, «απαρνήθηκαν» την εθνική τους ταυτότητα. Την «απαρνήθηκαν» …όχι βεβαίως δωρεάν. Διατήρησαν τις περιουσίες τους. Στην πραγματικότητα δηλαδή αυτήν την ιδιότητα την «πούλησαν». Αυτοί, λοιπόν, που έμειναν στη Θράκη, ήταν πλέον δια νόμου «Έλληνες», ακόμα και αν λόγω αίματος ήταν πρώτα ξαδέρφια του Κεμάλ. Δια νόμου «Τούρκοι» έγιναν όσοι παρέμειναν στη Μικρά Ασία, ακόμα κι αν ήταν φυσικοί απόγονοι του ίδιου του Σέλευκου.

Αυτό αποφάσισαν τα δύο έθνη, γιατί αυτό έκριναν εκείνη την εποχή ότι τα συνέφερε. Το γιατί έγιναν όλα αυτά και ποιοι ξένοι ιμπεριαλιστές κρύβονταν πίσω από αυτήν τη μεθόδευση, αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης. Τον ρόλο των Άγγλων, των Γάλλων και των Γερμανών μπορούμε να τον αποκαλύψουμε σε άλλο κείμενο. Αυτό, το οποίο εδώ έχει σημασία, είναι το τι συμφωνήθηκε μεταξύ τους και όχι το ποιος τους εξώθησε σ’ αυτήν τη συμφωνία. Εξαιτίας λοιπόν εκείνης της συμφωνίας οι Έλληνες πήραν το υπόλοιπο της Μακεδονίας, τη μισή Θράκη και τα φτωχά εκείνη την εποχή νησιά του Αιγαίου. Οι Τούρκοι πήραν την άλλη μισή Θράκη μαζί με τη μυθική Κωνσταντινούπολη και την τερατώδη Μικρά Ασία.

Όμως, το μεγάλο κέρδος του Κεμάλ ήταν αλλού. Πού ήταν; Με την «αποζημίωση» των Ελλήνων κατάφερε και πήρε κεφάλαιο και από άλλους λαούς, τους οποίους δεν αποζημίωσε με έναν ίδιο και δίκαιο τρόπο. Με τη συμφωνία του με τους Έλληνες —να μην αναγνωρίζονται εθνικές μειονότητες εντός των συνόρων των νέων χωρών— στέρησε αυτό το δικαίωμα και από τις άλλες εθνικότητες, οι οποίες βρίσκονταν ως γηγενείς στη Μικρά Ασία. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Επειδή δέχθηκαν οι Έλληνες ν’ απαρνηθούν συνειδητά την εθνική τους ταυτότητα στη Μικρά Ασία, την απαρνήθηκαν υποχρεωτικά και παρά τη θέλησή τους καί οι Κούρδοι καί οι Αρμένιοι καί πολλοί άλλοι. Όμως, οι Έλληνες είχαν αποζημιωθεί …ενώ οι υπόλοιποι όχι.

Αυτό ήταν το μεγάλο «κόλπο» των Τούρκων στη Μικρά Ασία. Ο Κεμάλ εκμεταλλεύτηκε τη σύγκρουσή του με τους Έλληνες και έστησε την «παράσταση» της σύγκρουσης του «βάλτου». Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι Τούρκοι και Έλληνες, ως οι πιο ισχυροί παράγοντες της καταρρέουσας αυτοκρατορίας, θα παρίσταναν τα συγκρουόμενα «βόδια», αλλά κάποιοι θα είχαν επιπλέον κέρδος, τσαλαπατώντας τα «βατράχια» στη δική τους πλευρά του «βάλτου». Ο Κεμάλ, δηλαδή, με τη νομιμοποίηση της Συνθήκης της Λοζάννης και άρα με τη νομιμότητα που του πρόσφεραν οι Έλληνες, έκανε το σύνολο των παρανομιών εις βάρος όλων των υπολοίπων εθνοτήτων της Μικράς Ασίας.

Με τον «μανδύα» της νομιμότητας σ’ ό,τι αφορά τις πρακτικές των ανταλλαγών κεφαλαίου και πληθυσμών, ο Κεμάλ και το κράτος του αδίκησαν όλες τις άλλες μειονότητες της Μικράς Ασίας. Ήταν τόσο θολά τα πράγματα και εμπλέκονταν τόσα πολλά δεδομένα, που κανένας δεν μπορούσε να διακρίνει πότε οι στρατιωτικές δυνάμεις του Κεμάλ «συνόδευαν» ανταλλάξιμους πληθυσμούς και πότε «ξήλωναν» μη ανταλλάξιμους. Πότε ήταν νόμιμοι και πότε ήταν παράνομοι. Όποτε τους βόλευε ξήλωναν «αλλόθρησκους» και όποτε τους βόλευε μετακινούσαν «αλλοεθνείς». Η ασάφεια της εποχής τούς επέτρεπε να κάνουν εγκλήματα, ενώ η σαφήνεια της Συνθήκης τούς προστάτευε, εφόσον μιλούσε για ανταλλαγή εθνικών ομάδων, η οποία απλά γινόταν με τη «βοήθεια» θρησκευτικών κριτηρίων.

Επειδή δήθεν οι Έλληνες διέφεραν από τους Τούρκους στο θρήσκευμα, θεωρήθηκε ότι αυτό ήταν ένα ασφαλές κριτήριο διαχωρισμού των πληθυσμών, αλλά κανένας δεν γνώριζε πότε αυτό το κριτήριο χρησιμοποιούνταν όχι ως κριτήριο αλλά ως «εργαλείο» διακρίσεων. Απλά πράγματα. «Πλήρωσε» ο Κεμάλ έναν αναλογικά φθηνό αφελληνισμό της Μικράς Ασίας με θρησκευτικά κριτήρια, αλλά αυτό που απόλαυσε στο τέλος ήταν ο αποχριστιανισμός της Μικράς Ασίας, τη στιγμή που δεν ήταν όλοι οι χριστιανοί Έλληνες. Μιλάμε δηλαδή για μια κατάσταση, που μοιάζει με «ξέπλυμα» βρόμικου χρήματος. Νόμιμα και παράνομα μπαίνουν σε μια κοινή διαδικασία και το αποτέλεσμα «βαπτίζεται» νόμιμο.

Ο Κεμάλ και οι Νεότουρκοι των Βαλκανίων —που τον ακολούθησαν στην ελντοραντική ανταλλαγή— μπήκαν στη Μικρά Ασία και στην κυριολεξία θησαύρισαν. Αρκεί να δει κάποιος τις αναλογίες και θα καταλάβει τι λέμε. 1.650.000 Τούρκοι υπήκοοι, χριστιανικού θρησκεύματος μοιράστηκαν ως Έλληνες μεταξύ τους το μέρος που τους αντιστοιχούσε στην αντικειμενικά μικρή Ελλάδα, ενώ στην Τουρκία πήγαν 670.000 Έλληνες υπήκοοι, μουσουλμανικού θρησκεύματος, που, ως Τούρκοι, τη μοιράστηκαν σχεδόν μόνοι τους. Τη μοιράστηκαν σχεδόν εις βάρος των πάντων και όχι μόνον στον βαθμό που αφορούσε την περιουσία της σχεδόν τριπλάσιας από αυτούς πληθυσμιακής ομάδας των χριστιανών Ελλήνων. Εις βάρος όχι μόνον των χριστιανών όλων των εθνικοτήτων, αλλά ακόμα και εις βάρος των γηγενών μουσουλμάνων. Ακόμα δηλαδή και ο ίδιος Κεμάλ την προσωπική του περιουσία στην Τουρκία την απέκτησε με την ανταλλαγή. Ο φτωχός αστός της Θεσσαλονίκης Κεμάλ έγινε μέσα σε μια νύχτα μεγαλοφεουδάρχης της Μικράς Ασίας.

Όλα αυτά έγιναν και νομιμοποιήθηκαν εξαιτίας της Συνθήκης της Λοζάννης. Αυτή η Συνθήκη είναι εκείνη, που απαλλάσσει την Τουρκία —και άρα και τους κυρίαρχους κεμαλιστές Νεότουρκους— από τις κατηγορίες και άρα και από τις υποχρεώσεις για αποζημιώσεις απέναντι σε Κούρδους, Αρμένιους κλπ.. Εξαιτίας αυτής της Συνθήκης δεν κατηγορείται επισήμως το κράτος της Τουρκίας για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και απόπειρα εθνοκάθαρσης απέναντι στους Κούρδους ή τους Αρμένιους. Το κράτος της Τουρκίας, το οποίο μπορεί να «αποζημίωσε» τους Έλληνες, για ν’ «αγοράσει» φτηνά τη νομιμότητά του, αλλά ταυτόχρονα άρπαξε κεφάλαιο από τους Κούρδους και τους Αρμένιους μέχρι τους Ασσύριους και τους Συροχαλδαίους …και ένας Θεός ξέρει από ποιους άλλους.

Όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο, αποτελεί γεγονός ότι από τη Συνθήκη της Λοζάννης καθορίζονται ένα πλήθος παραμέτρων, οι οποίες φαινομενικά δεν έχουν σχέση με τα εμφανώς εμπλεκόμενα μέρη. Ποιος γνωρίζει, για παράδειγμα, ότι ακόμα και τα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία ή το Ιράκ καθορίζονται με βάση εκείνη τη Συνθήκη; Σύνορα, τα οποία —ειδικά σήμερα …στην εποχή που περιμένουμε τους πολέμους των υδάτων— θα αποκτήσουν ιδιαίτερη στρατηγική σημασία και θα είχαν πολλοί —και πολλούς λόγους— ν’ αμφισβητήσουν τη νομιμότητά τους.

Η Συνθήκη της Λοζάννης είναι αυτή, η οποία δίνει στην Τουρκία κυριαρχικά δικαιώματα στο σύνολο της Μικράς Ασίας και άρα και στην κουρδική περιοχή. Η Συνθήκη της Λοζάννης επιτρέπει στην Τουρκία ν’ αναπτυχθεί στρατιωτικά εντός του συνόλου της μικρασιατικής περιοχής. Χωρίς αυτήν τη Συνθήκη είναι παράνομος ο τουρκικός στρατός στα εδάφη των Κούρδων. Χάρη σ’ αυτήν τη Συνθήκη «δεν υπάρχουν» Κούρδοι στο Κουρδιστάν και είναι όλοι τους Τούρκοι. Αυτά, τα οποία είναι προφανή για ένα αμιγώς εθνικό κράτος, δεν είναι τέτοια στην πολυεθνική Τουρκία. Η Συνθήκη της Λοζάννης είναι αυτή, που της εξασφαλίζει τα «προφανή» …Το τεχνητό περιβάλλον, που λέγαμε πιο πάνω.

Ταυτόχρονα όμως, εξαιτίας της ίδιας Συνθήκης, η Τουρκία απαλλάχθηκε και από το πρόβλημα των χριστιανών, οι οποίοι δεν αρνήθηκαν να μετακινηθούν από τη Μικρά Ασία. Εξαιτίας της Συνθήκης δεν ίσχυε κανένας διεθνής νόμος προστασίας θρησκευτικών δικαιωμάτων. Γιατί; Γιατί αυτοί, οι οποίοι είχαν τέτοια δικαιώματα, τα «πούλησαν». Έχασαν κάθε νομιμότητα αυτοί, οι οποίοι θα «έκλεβαν» στο παιχνίδι της ανταλλαγής. «Πούλησαν» ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και το οποίο είναι αυτό της ελεύθερης θρησκευτικής επιλογής. Αυτοί, οι οποίοι θα δήλωναν ψευδώς ότι είναι Τούρκοι και μωαμεθανοί —παραμένοντας στα πατρώα εδάφη και διατηρώντας τις περιουσίες τους— δεν προστατεύονταν από τον νόμο αν «μετάνιωναν».

Επέλεξαν άπαξ το θρήσκευμά τους και δεν μπορούσαν πλέον να «αλλαξοπιστήσουν». Δεν μπορούσαν όλοι αυτοί να ξαναεμφανιστούν αρχικά ως χριστιανοί και στη συνέχεια ως Έλληνες, όταν οι κοινωνικές συνθήκες στην Τουρκία θα ήταν πιο ασφαλείς. Αυτό το απαγορεύει η Συνθήκη της Λοζάννης. Απαλλάσσοντας λοιπόν η Τουρκία από την εθνικότητά τους τούς «Τούρκους» της Θράκης, ανάγκασε την Ελλάδα να απαλλάξει τους χριστιανούς της Μικράς Ασίας από την ελληνικότητά τους, εφόσον ανήκαν στο ποίμνιο της Κωνσταντινούπολης.

Υποχρεώθηκε ο Πατριάρχης να εγκαταλείψει όχι μόνον την επίσημη ιδιότητα του Εθνάρχη των Ελλήνων, αλλά και αυτήν του Αρχιερέα του Χριστιανισμού. Γιατί; Για να μην μπορεί το ελληνικό ή χριστιανικό Πατριαρχείο να συνδεθεί με κανέναν από τους φανερούς ή κρυφούς χριστιανούς, οι οποίοι θα παρέμεναν και άρα θα υπήρχαν στη Μικρά Ασία. Όποιος παρέμενε στην Τουρκία, θα ήταν πλέον Τούρκος και τυπικά μωαμεθανός, εφόσον στο ουσιαστικό επίπεδο δεν ενδιέφερε το κεμαλικό καθεστώς η «ειλικρίνεια» της πίστης των υπηκόων του. Το κεμαλικό καθεστώς το ενδιέφερε απλά να δηλώνουν επίσημα την «πίστη» τους, ώστε να έχει το νομικό δικαίωμα να τιμωρεί αυτούς, οι οποίοι θα χρησιμοποιούσαν την κρυφή τους πίστη για τη διεκδίκηση εθνικών δικαιωμάτων εις βάρος της Συνθήκης.

Γνωρίζει κάποιος ποιος είναι ο ακριβής αριθμός των «κρυπτοχριστιανών» της Τουρκίας; Ο αριθμός όλων εκείνων, οι οποίοι στην εποχή των ανταλλαγών απλά δήλωσαν Τούρκοι και τυπικά μωαμεθανοί, για να προστατεύσουν τις περιουσίες τους; Ο αριθμός όλων εκείνων, οι οποίοι εδώ και έναν σχεδόν αιώνα καταμετρώνται σαν μουσουλμάνοι, γιατί απλά ως Τούρκοι θεωρούνται τέτοιοι; Ο αριθμός όλων εκείνων, οι οποίοι για ευνόητους λόγους βρίσκονται πιο «κοντά» στο άθεο κεμαλικό καθεστώς, παρά στους πραγματικούς μωαμεθανούς;

Αν, δηλαδή, η Τουρκία «μπαίνει» στη Θράκη με το πρόσχημα της θρησκείας, στην πραγματικότητα ανοίγει τον «δρόμο», για να «επιστρέψει» στη Μικρά Ασία όχι μόνον η Ελλάδα αλλά και η Ευρώπη με το ίδιο πρόσχημα.

Αυτό όμως δεν τη συμφέρει και μάλιστα σε μια εποχή που είναι υποχρεωμένη —λόγων ευρωπαϊκών «οραμάτων»— να αναγνωρίζει δικαιώματα. Δικαιώματα όλων των τύπων …και άρα θρησκευτικά και εθνικά. Γι’ αυτόν τον λόγο φοβάται τώρα οποιαδήποτε κίνηση «αναζωογόνησης» του Πατριαρχείου. Φοβάται ότι μέσω του Πατριαρχείου και εξαιτίας της Ε.Ε. μπορούν να «επιστρέψουν» οι Ευρωπαίοι χριστιανοί στην «καρδιά» της Τουρκίας. Δεν την συμφέρει να προσθέσει προβλήματα πάνω σε προβλήματα, όπως αυτά με τους «ριγμένους» της Συνθήκης Κούρδους και τους Αρμένιους. Δεν την συμφέρει ν’ ανοίξει το ζήτημα της θρησκείας ούτε καν σε επίπεδο Ισλάμ, γιατί το κεμαλικό καθεστώς θα απειληθεί με πτώση. Αν όμως απειληθεί το καθεστώς αυτό, παύει στην πραγματικότητα να υπάρχει Τουρκία όπως τη γνωρίζουμε.

Κατάλαβε ο αναγνώστης πόσο σημαντικό ζήτημα είναι για την Τουρκία το ζήτημα της Θράκης; Κατάλαβε πόσο τενεκέδες και αγράμματοι είναι κάτι Ντεντέδες; Βλέπουν τους Αλβανούς του Κοσσόβου να «πετυχαίνουν» τους στόχους τους και νομίζουν ότι για λόγους «πατριωτισμού» θα πρέπει να τους μιμηθούν. Αυτό, το οποίο δεν βλέπουν, είναι ότι αυτοί είναι διαφορετική περίπτωση από εκείνους. Εκείνοι ήταν πάντα Αλβανοί ανάμεσα σε Σέρβους. Αλβανοί, που για τους δικούς τους λόγους μάχονταν τους Σέρβους σε έναν χώρο, τον οποίο τον θεωρούσαν πατρίδα τους και άρα είχαν εθνικά δικαιώματα πάνω σ’ αυτόν. Αυτόχθονες Αλβανοί, οι οποίοι είχαν συγκρουόμενα συμφέροντα με αυτόχθονες Σέρβους. Οι «Τούρκοι» της Θράκης δεν είναι τέτοιοι.

Συμφώνησαν να είναι «Έλληνες», για να διατηρήσουν τις περιουσίες τους σε ένα κομμάτι της Θράκης, το οποίο θα ήταν ελληνικό, γιατί δίπλα υπήρχε και το αντίστοιχο τουρκικό. Για όσο διάστημα διατηρούν τις περιουσίες τους στο ελληνικό της μέρος, είναι παράνομοι οι ίδιοι, όταν θέτουν θέμα εθνικού αυτοπροσδιορισμού. Η μειονότητα της Θράκης έχει το δικαίωμα να διαμαρτύρεται μόνον για θέματα, τα οποία άπτονται της ελευθερίας της θρησκευτικής πίστης. Όλα τα άλλα τα έχει προβλέψει προ πολλού η Συνθήκη της Λοζάννης.

Σε όποιον «Τούρκο» της Θράκης δεν αρέσει η συμφωνία της Λοζάννης, μπορεί να την «παρακάμψει», αλλά όχι να την αμφισβητήσει. Σε όποιον «Τούρκο» της Θράκης δεν αρέσει η ελληνική «φορεσιά», μπορεί να την «αλλάξει» ακόμα και σήμερα. Προβλέπεται από τη Συνθήκη ακόμα κι αυτό. Μπορεί να περάσει στην άλλη πλευρά των συνόρων και να αποζημιωθεί για την περιουσία του από τα «διαθέσιμα» που έχει το τουρκικό κράτος ακόμα και σήμερα. Αφήνει ως Τούρκος την περιουσία του στην Ελλάδα και παίρνει περιουσία στην Τουρκία. Προβλέπεται ακόμα και σήμερα τέτοια αποζημίωση.

Αν, δηλαδή, ο Ντενεκές Ντεντές —και ο κάθε Ντεντές— αισθάνεται Τούρκος, μπορεί να εγκαταλείψει την Ελλάδα για την πατρίδα του. Με βάση τον νόμο πατρίδα του δεν είναι η Θράκη, εφόσον δεν αντιμετωπίζεται από αυτόν ως γηγενής. Με βάση τον νόμο είναι ένας απλός κάτοικος της ελληνικής Θράκης και Έλληνας υπήκοος για όσο εξακολουθεί να κατοικεί σ’ αυτήν. Από εκεί και πέρα πραγματική του πατρίδα είναι ό,τι διαλέξει ο ίδιος. Ό,τι ίσχυε και για τον ίδιο τον Κεμάλ Ατατούρκ.

Δεν υπάρχουν δηλαδή στη Θράκη αυτόχθονες, οι οποίοι για λόγους εντοπιότητας έχουν δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού. Ο αυτοπροσδιορισμός έγινε άπαξ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της Λοζάννης. Ο αυτοπροσδιορισμός πλέον, όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον νόμιμο προσδιορισμό, σε μετακινεί και δεν σου διασφαλίζει την παρουσία σου στη γη όπου γεννήθηκες. Οι μωαμεθανοί της Θράκης, είτε ως άτομα είτε ως κοινότητα, αν θέλουν να αυτοπροσδιοριστούν ως Τούρκοι, θα πρέπει να φύγουν από τη Θράκη. Ό,τι ισχύει και για τον οποιονδήποτε νόμιμο Τούρκο της Μικράς Ασίας, ο οποίος αισθάνεται Έλληνας και δεν μπορεί να ζήσει στην Τουρκία.

Όμως αυτό, το οποίο μας κάνει πραγματικά εντύπωση, είναι η ίδια η στάση της Τουρκίας. Αν υποθέσουμε ότι οι Ντεντέδες είναι αγράμματοι τενεκέδες, οι οποίοι παίζουν παιχνίδια καφενείου με τη διεθνή διπλωματία, τι συμβαίνει με την επίσημη Τουρκία; Δεν δικαιολογείται η άγνοια. Γιατί αφήνει τους καραγκιόζηδες, που παριστάνουν τους Θρακιώτες μωαμεθανούς βουλευτές, να παριστάνουν τους «Τούρκους»; Τι κάνει το προξενείο της στην Κομοτηνή; Γιατί ενθαρρύνει τους Μωαμεθανούς να «τουρκίζουν»; Έχει λύσει όλα της τα προβλήματα στην Τουρκία και θεωρεί ότι έχει ευκαιρία να επωφεληθεί εις βάρος της Ελλάδας; Όχι βέβαια. Πάνω από πενήντα Τούρκοι στρατιωτικοί έχουν χάσει τις ζωές τους μόνον τον τελευταίο μήνα στο Κουρδιστάν.

Φυσιολογικά η Τουρκία θα έπρεπε να ήταν αυτή, η οποία θα κατήγγειλε την Ελλάδα σε περίπτωση που εκείνη θα ήθελε ν’ αναγνωρίσει εθνικά δικαιώματα στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Φυσιολογικά η Τουρκία θα έπρεπε να «απαγάγει» προς την πλευρά της ή να τρομοκρατεί τους «Ντεντέδες», οι οποίοι θα δήλωναν Τούρκοι στη Θράκη. Γιατί; Γιατί αυτό την συμφέρει. Γιατί η «τουρκικότητα» της θρησκευτικής μειονότητας στη Θράκη την απειλεί με διάλυση. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα άνοιγε ο ασκός του Αιόλου για όλη την Τουρκία.

Οι «Ντεντέδες» την Τουρκία απειλούν και όχι την Ελλάδα. Ένας αναγνωρισμένος εθνικά «Τούρκος» Ντεντές στη Θράκη μετατρέπει αυτόματα τη μέχρι τώρα απλά Ανατολική Τουρκία σε «κατακτημένο» Κουρδιστάν. Ένας αναγνωρισμένος εθνικά «Τούρκος» Ντεντές με νόμιμη περιουσία στη Θράκη, θα έδινε δικαίωμα για αναγνώριση ταυτότητας και απαίτηση περιουσίας ενός Κούρδου στην Ανατολική Τουρκία. Ποιον λοιπόν απειλεί περισσότερο ο «Τούρκος» Ντεντές; Η Ελλάδα, στη χειρότερη γι’ αυτήν περίπτωση, θα αναγκαστεί ν’ αναγνωρίσει εθνική μειονότητα. Ούτε η πρώτη χώρα θα είναι που θα το κάνει αυτό ούτε η τελευταία. Εθνικά δικαιώματα δεν σημαίνει απόσχιση της Θράκης, όπως δεν αποσχίστηκε η Βόρειος Ήπειρος από την Αλβανία.

Όμως, αυτό, που για την Ελλάδα θα ήταν απλά δυσμενές, για την Τουρκία θα ήταν καταστροφικό. Τα εθνικά δικαιώματα της θρησκευτικής μειονότητας της Θράκης θα άνοιγαν τον δρόμο για τα αντίστοιχα εθνικά δικαιώματα των Κούρδων στο τουρκικό Κουρδιστάν. Τα δικαιώματα της «τουρκικής» μειονότητας της Θράκης, σε συνδυασμό με τα νόμιμα δικαιώματα των «Τούρκων« πάνω στις ελληνικές περιουσίες τους, θα άνοιγαν τον δρόμο για διεκδίκηση αποζημιώσεων όλων των εθνικών μειονοτήτων της Τουρκίας από το τουρκικό κράτος. Ακόμα και κάποιων Ελλήνων, οι οποίοι σε προσωπικό επίπεδο μπορεί να μην θεωρούν τους εαυτούς τους ικανοποιημένους …Απλά πράγματα.

Όλα αυτά τα διασφαλίζει μέχρι σήμερα η Συνθήκη της Λοζάννης. Όμως, όπως δεν υπάρχει «ολίγον έγκυος» έτσι δεν υπάρχει και «μερικώς ισχύουσα Συνθήκη». Η «κατάπτωση» μιας τέτοιας Διεθνούς Συνθήκης θα οδηγούσε σε κατάρρευση όλων των επιμέρους διατάξεών της. Σε μια τέτοια περίπτωση ή ισχύουν όλα ή δεν ισχύει τίποτε. Από τη Θράκη, δηλαδή, μπορεί να ξεκινήσει ένα ντόμινο εξελίξεων, το οποίο μπορεί ν’ αλλάξει τον χάρτη ολόκληρης της Ανατολικής Μεσογείου. Ούτε φαντάζεται κάποιος πόσα πράγματα ρυθμίζει και εγγυάται η «σιδηρά» Συνθήκη της Λοζάννης.

Στην πραγματικότητα, δηλαδή, η «ικανοποίηση» της Ελλάδας και των «ανταλλαγμένων» Ελλήνων είναι αυτή, η οποία εγγυάται όχι μόνον την ακεραιότητα της Τουρκίας, αλλά και τη σταθερότητα της Μέσης Ανατολής. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, είναι αυτή, η οποία «εγγυάται» την προστασία της Τουρκίας από τις συριακές απαιτήσεις. Η Ελλάδα είναι αυτή, η οποία «εγγυάται» τη νομιμότητα των στρατοπέδων της Τουρκίας στο Κουρδιστάν. Εξαιτίας της Ελλάδας κράτη όπως η Συρία, το Ιράκ ή ακόμα και ο Λίβανος δεν μπορούν να εγείρουν νομικές απαιτήσεις εις βάρος της Τουρκίας για άδικες «μοιρασιές«.

Αν ο Ντεντές και οι ομόθρησκοί του στη Θράκη είναι «Τούρκοι», τότε αυτόματα είναι παράνομα όλα τα τουρκικά στρατόπεδα στο «κατακτημένο» Κουρδιστάν. Αν το Πιρι Ρέις ή το Τσεσμέ αμφισβητούν τα ελληνικά δικαιώματα στο Αιγαίο, τότε οι Ιρακινοί μπορούν ν’ αμφισβητήσουν το μέγα φράγμα των πηγών του Ευφράτη. Αν τα Ίμια δεν είναι ελληνικά νησιά, τότε οι Σύριοι έχουν δικαίωμα ν’ αμφισβητήσουν τα σύνορά τους με τη Τουρκία, εξαιτίας της λωρίδας γης που έχασαν λόγω της Συμφωνίας. Αν αμφισβητήσει η Τουρκία το παραμικρό από τη Συνθήκη της Λοζάννης, στην πραγματικότητα πριονίζει το «κλαδί« πάνω στο οποίο κάθεται η ίδια.

Άρα κάτι άλλο συμβαίνει. Αυτό, το οποίο συμβαίνει, είναι ο Νταβούτογλου. Ο Νταβούτογλου είναι αυτός, ο οποίος δίνει τα «αυτοκτονικά» χαρακτηριστικά στην Τουρκία. Γιατί; Γιατί δεν γνωρίζει το παιχνίδι του Κεμάλ και των διαδόχων του και παρασέρνει τον Ερντογάν σε λάθη, τα οποία απειλούν την Τουρκία. Γιατί δεν το γνωρίζει το παιχνίδι; Γιατί είναι ένας χριστιανοτραφής μικροαστός, ο οποίος σκέφτεται όπως όλοι οι όμοιοί του χριστιανοί και συνάδερφοί του κοινωνιολόγοι της Δύσης.

Ο ίδιος, ως πρόσωπο, δεν προέρχεται από την κοινωνική «ελίτ» της Τουρκίας, όπως οι περισσότεροι από τους Κεμαλιστές, οι οποίοι σέβονται την Ελλάδα ως «συμπαίκτη» σε μια στημένη «παρτίδα». Ταυτόχρονα, ως αστός, δεν αντιλαμβάνεται τους Έλληνες όπως οι απλοί μωαμεθανοί της Μικράς Ασίας —όπως είναι οι περισσότεροι οπαδοί του Ερντογάν—, οι οποίοι σέβονται τους Έλληνες ως ανθρώπους και δεν τους είδαν ποτέ ως πραγματικούς εχθρούς τους.

Ο Νταβούτογλου είναι ένα ενδιάμεσο «υποπροϊόν» της τουρκικής λειτουργίας. «Υποπροϊόν» επικίνδυνο, εφόσον, εξαιτίας του κεμαλισμού του τουρκικού κράτους, δεν έχει τις θρησκευτικές αναστολές των κλασικών μωαμεθανών και ταυτόχρονα ο ίδιος —ως πρόσωπο— δεν είναι κεμαλιστής. Είναι ένας κεμαλικά άθεος αστός, ο οποίος δεν είναι κεμαλιστής και αυτό τον κάνει ιδιόμορφο. Ένας αστός, που, λόγω εκπαίδευσης και νοοτροπίας, θα μπορούσε να είναι και Γερμανός και Γάλλος και Άγγλος. Ένας γνήσιος αστός, εφόσον σπούδασε σε γερμανικό σχολείο και σκέφτεται δυτικόστροφα, αλλά δυστυχώς για την Τουρκία όχι κεμαλικά.

Αυτός ο άνθρωπος χειρίζεται την Τουρκία και τα συμφέροντά της σαν να επρόκειτο για τη Γερμανία. Τη ναζιστική Γερμανία συγκεκριμένα, η οποία έβλεπε τα ζωτικά της συμφέροντα να απειλούνται ή να περιορίζονται από τον περίγυρό της. Μάλιστα φτάνει στο σημείο να ονειρεύεται ξύπνιος ακόμα και την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά δεν γνωρίζει ούτε καν τα βασικά από αυτά που την αφορούν. Για τα μεγάλα και τα αφηρημένα, που έχει στο μυαλό του, διακινδυνεύει τα πάντα. Εξαιτίας της μικροαστικής του «καταγωγής» και της γερμανικής του παιδείας, βλέπει τα πράγματα με έναν απλό τρόπο, ο οποίος μοιάζει επικίνδυνα χριστιανικός σε μια Τουρκία, η οποία δεν «αντέχει» τέτοιου είδους συμπεριφορές.

Το «μίγμα» Ερντογάν και Νταβούτογλου είναι αυτό, το οποίο απειλεί την Τουρκία. Τι σχέση μπορεί να έχει ένας άθεος αστός με έναν πιστό μωαμεθανό, όπως ο Ερντογάν; Εκμεταλλεύεται τα θρησκευτικά ένστικτα και τα αντικεμαλικά αισθήματα του Ερντογάν, βάζοντάς τον στην ουσία να λειτουργεί εις βάρος της Τουρκίας. Γιατί; Γιατί έχει μια αστικού τύπου διεθνιστική σκέψη, η οποία μάχεται τον στενό εθνικισμό των κεμαλιστών και ταυτόχρονα, ως γνήσιος άθεος αστός, υποτιμά τους αγράμματους πιστούς και φιλοδοξεί να εκμεταλλευτεί τη θρησκεία τους σαν να επρόκειτο για ένα κοινό ιδεολόγημα. Ταυτόχρονα, επειδή είναι ξένος με την κεμαλική λογική, βλέπει την Ελλάδα σαν πραγματικό εχθρό της Τουρκίας και δεν γνωρίζει πώς λειτουργεί το «στημένο» παιχνίδι της περιοχής.

Γι’ αυτόν τον λόγο βλέπουμε τα παράδοξα της σημερινής τουρκικής πολιτικής. Ο Νταβούτογλου βλέπει στην κυριολεξία τα πράγματα ανάποδα. Ενώ δηλαδή οι ιδρυτές και πραγματικοί «αρχιτέκτονες» της Τουρκίας —και άρα οι απόλυτοι γνώστες της κατάστασης— «κοιτούσαν» για την ασφάλειά τους από τη Δύση προς την Ανατολή, ο Νταβούτογλου κάνει το ακριβώς αντίθετο. «Βλέπει» από την Ανατολή προς τη Δύση. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Οι κεμαλιστές γνώριζαν το παιχνίδι με την Ελλάδα, εφόσον από κοινού το «έστησαν». «Ακουμπούσαν» στην ασφαλή Ελλάδα και έβλεπαν ως πηγή κινδύνου των συμφερόντων τους τούς πληθυσμούς της Ανατολής …Τους πληθυσμούς, οι οποίοι τους έβλεπαν εχθρικά, είτε για λόγους θρησκείας είτε για λόγους εθνικότητας.

Εχθροί τους ήταν όλοι όσοι δεν ήταν κεμαλιστές. Εχθροί τους ήταν …καί οι ομοεθνείς καί οι αλλοεθνείς. Εχθρούς τους είχαν τους ευσεβείς μωαμεθανούς Τούρκους, οι οποίοι αμφισβητούσαν μόνιμα το σχεδόν άθεο κοσμικό καθεστώς …Εχθρούς τους είχαν όλους τους εθνικά μη Τούρκους, οι οποίοι αμφισβητούσαν το εθνικού τύπου τουρκικό καθεστώς. Γι’ αυτόν τον λόγο η πολιτική τους ήταν μόνιμα «εσωστρεφής». Η αντιπαλότητα με την Ελλάδα —και άρα η περιορισμένη «εξωστρέφεια» της Τουρκίας— ήταν για το «ξεκάρφωμα» και για να δικαιολογούνται οι εξοπλισμοί, οι στρατοί και οι καταστολές εσωτερικών εχθρών στο όνομα εξωτερικών εθνικών κινδύνων.

Ο Νταβούτογλου βλέπει τα πράγματα με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο. Βλέπει την Τουρκία όπως βλέπει τη Γερμανία ένας Γερμανός. Τη βλέπει ενιαία. Εθνικά, πολιτικά, πολιτισμικά και θρησκευτικά. Άρα; Άρα τη βάζει «πλάτη» και τη θεωρεί δεδομένη. Η πολιτική του πρόταση είναι «εξωστρεφής». Αυτήν την ενιαία «Γερμανία» θεωρεί ότι μπορεί να τη στρέφει εναντίον εξωτερικών εχθρών και άρα και εναντίον της Ελλάδας. Τώρα θεωρεί ότι η Ελλάδα απειλεί ή περιορίζει τα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας και άρα την στρέφει εναντίον της. Τι είναι όμως η Τουρκία; Είναι αυτό που νομίζει ο Ντοβούτογλου ή μήπως όχι; Είναι η Τουρκία ενιαία και άρα και τα συμφέροντά της; Τα ίδια συμφέροντα έχουν οι τυπικά Τούρκοι και πρακτικά Κούρδοι της Ανατολίας με τους Τούρκους της Ανατολικής Θράκης ή των μικρασιατικών παραλίων;

Αυτό είναι το λάθος του Νταβούτογλου. Ως γνήσιος δυτικοθρεμμένος αστός, υποτιμά τους ανθρώπους. Όλους τους ανθρώπους. Από τους πιο ισχυρούς και δογματικούς κεμαλιστές μέχρι τους πιο αγράμματους μωαμεθανούς. Νομίζει ότι είναι πιο έξυπνος από τους πρώτους, ενώ τους δεύτερους θεωρεί ότι τους έχει για «πλάκα». Νομίζει ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί τον στρατό των πρώτων, για να παραστήσει τον ιμπεριαλιστή και στρατηλάτη. Νομίζει ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί την πίστη των δεύτερων και να τους δώσει το δικό του ιδιόκτητο «όραμα».

Μιλάμε πραγματικά για αυτοκρατορικό «ιδεασμό», όπως θα έλεγαν κάποιοι ψυχίατροι ειδικευμένοι στα αυτοκτονικά σύνδρομα. Νομίζει ότι μπορεί να πείσει τον Κούρδο ότι τον συμφέρει να γίνει πολίτης μιας νέας ισχυρής «Νταβουτοτουρκίας» —πολύ πιο ισχυρής από τη σημερινή— και άρα ότι θα πρέπει να ξεχάσει την εθνική του καταγωγή …όπως για παράδειγμα ξεχνούν τις καταγωγές τους οι μετανάστες της Γερμανίας. Νομίζει ότι, αν θα στείλει το παιδί του Κούρδου σε ένα τουρκικό σχολείο, θα τον κάνει «Νταβουτότουρκο» σαν τον ίδιο. Νομίζει ότι, αν το κράτος του θα δώσει ένα ψυγείο ή έναν θερμοσίφωνα στους Κούρδους, θα τους κάνει «θαυμαστές» της άποψής του.

Αυτό είναι μια γνήσια αστική ηλιθιότητα. Υποτιμά το αίμα των ανθρώπων, το οποίο χύθηκε για την ελευθερία. Υποτιμά τη θυσία των ανθρώπων για τη θρησκευτική τους πίστη. Υποτιμά τους πάντες και τα πάντα, γιατί είναι αστός. Νομίζει ότι μπορεί με μικροκέρδη μικροσυμφερόντων ν’ αλλάξει τις απόψεις αυτών, οι οποίοι αυτοπυρπολούνται τζάμπα γι’ αυτά που πιστεύουν. Νομίζει ότι μπορεί ν’ αλλάξει τα μυαλά των ανθρώπων, όπως αλλάζει «λειτουργικό» στον υπολογιστή του. Ο μεροκαματιάρης της κοινωνιολογίας. Το κοντό Τσιουάουα, που, γαβγίζοντας δυνατά, νομίζει ότι οι υπόλοιποι τον βλέπουν σαν Ροντβάιλερ.

Γι’ αυτόν τον λόγο βλέπουμε την Τουρκία, της οποίας η επιβίωση στηρίχθηκε στον άθεο κοσμικό της χαρακτήρα, να παριστάνει τον φανατικό «ιμάμη» της περιοχής. Βλέπουμε τη μωαμεθανική κοινότητα της Θράκης, η οποία στην κυριολεξία σώθηκε από την Ελλάδα —φοβούμενη να δώσει τη μάχη της επιβίωσης στην κοσμική Τουρκία του άθεου Κεμάλ—, να παριστάνει την εμπροσθοφυλακή του τουρκικού εθνικισμού. Βλέπουμε την Τουρκία, με το έμπειρο στο ελληνοτουρκικό «παιχνίδι» διπλωματικό σώμα, να έχει τοποθετήσει στο Προξενείο της Θράκης έναν κοινό πράκτορα της ΜΙΤ. Έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν είναι επαγγελματίας διπλωμάτης και άρα δεν γνωρίζει ούτε στο περίπου τι συμβαίνει στα ελληνοτουρκικά θέματα.

Αυτό είναι το λάθος του Νταβούτογλου. Του ανεκπαίδευτου διπλωματικά και άρα ερασιτέχνη Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας. Αντιλαμβάνεται την Τουρκία σαν ένα μεγάλο εθνικού τύπου κράτος —όπως είναι η Γερμανία, η Γαλλία ή η Ισπανία—, ενώ αυτό δεν συμβαίνει. Συμπεριφέρεται σαν να είναι ηγέτης ή σύμβουλος ηγέτη ενός μεγάλου χριστιανικού κράτους, ενώ αυτό δεν συμβαίνει. Αποσπά την «προσοχή» του τουρκικού κράτους από το εσωτερικό του και αυτό είναι θέμα χρόνου να το θέσει σε κίνδυνο. Όλα τα βλέπει λάθος, γιατί τα βλέπει από λανθασμένη οπτική γωνία.

Θεωρεί, για παράδειγμα, ότι η «επιτυχία» της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο μπορεί να είναι «οδηγός» για παρόμοιες στρατηγικές, αγνοώντας «εκκωφαντικά» ότι η Κύπρος δεν ανήκε στη Συνθήκη της Λοζάννης και γι’ αυτό ακριβώς είχε «επιτυχία» η Τουρκία. Η Τουρκία ήταν και θα παραμείνει ένας αργός και χαλαρός «αραμπάς» και δεν θα γίνει ποτέ ένα γρήγορο και συμπαγές γερμανικό «τανκ» …όπως θέλει ο Νταβούτογλου. Η εξωστρέφεια στην πολιτική απαιτεί «ταχύτητα» και «αντοχή» και αυτό απειλεί με διάλυση τον τουρκικό «αραμπά».

Αυτό ακριβώς είναι η Τουρκία. Δεν μπορεί να ξεφύγει από τη φύση της. Είναι ένας βραδυκίνητος «αραμπάς». Αυτό δεν είναι προσβλητικό, είτε για την Τουρκία είτε για τους Τούρκους. Απλά συμβαίνει. Ήταν επιλογή των κεμαλιστών να συμβαίνει. Γιατί; Γιατί η Τουρκία αναπτύχθηκε με τον οθωμανικό τρόπο, ομοιάζοντας μόνον στο τυπικό μέρος με εθνικό κράτος. Αυτό δεν έγινε επειδή ήταν κουτοί ή «κατώτεροι» οι Τούρκοι. Αυτό επιλέχθηκε από τους κεμαλιστές, γιατί αυτό τους συνέφερε. Αυτό τους έκανε φεουδάρχες στη Μικρά Ασία. Αυτό τους έκανε βαθύπλουτους. Αν ήθελαν γερμανικού τύπου οργανωμένη «εθνική» και άρα «σκληρή» Τουρκία, θα έπρεπε να δώσουν στους πληθυσμούς της χωράφια, δικαιώματα, δημοκρατία, δικαιοσύνη, μόρφωση… και αυτά όλα δεν τους συνέφεραν. Τους συνέφεραν τα αντίθετα και αυτά έκαναν. Τα αντίθετα όμως έχουν και τα ανάλογα αποτελέσματα. Δεν κάνεις «γυμναστική» …δεν έχεις «φέτες» …Σου αρέσει να τρως; …θα έχεις κοιλιές και θα είσαι αργός …Απλά πράγματα.

Για να «ιδρύσουν» λοιπόν οι κεμαλιστές Τούρκοι το γενναιόδωρο για τους ίδιους —αλλά «πλαδαρό»— ψευδοεθνικό τους κράτος, χρησιμοποίησαν το θρησκευτικό «δόγμα» ως «αντιδόγμα» στον χώρο όπου πριν εδραζόταν μια κατά κανόνα ομόθρησκη και πολυεθνική αυτοκρατορία. Εξαιτίας αυτού του «αντιδόγματος» της κοσμικής Τουρκίας υπάρχουν οι μουσουλμάνοι στην ελληνική Θράκη. Φοβούμενοι το άθεο τουρκικό καθεστώς, δεν την εγκατέλειψαν στην ανταλλαγή πληθυσμών, ακόμα και για το δέλεαρ των μεγάλων κλήρων, οι οποίοι προβλέπονταν για τους «κοντοχωριανούς» του Βαλκάνιου Κεμάλ. Παρέμειναν φανατικοί μουσουλμάνοι στη Θράκη, ελπίζοντας στην πολιτισμένη και ευγενική συμπεριφορά του ελληνικού κράτους …Του φιλικού γι’ αυτούς ελληνικού κράτους.

Αυτούς τους ανθρώπους τους εγκατέλειψε στην κυριολεξία η κοσμική Τουρκία στα «χέρια» της Ελλάδας. Εύκολα τους εγκατέλειψε, εφόσον τους θεωρούσε κοινωνικά καθυστερημένους και άρα ανεπιθύμητους. Εύκολα τους εγκατέλειψε, εφόσον —εκτός όλων των άλλων— τους «έφαγε» και το μερίδιό τους στην ανταλλαγή των πληθυσμών και άρα και του κεφαλαίου.

Ο Νταβούτογλου ονειρεύεται να κάνει το ακριβώς αντίθετο. Προσπαθεί, μέσω του ίδιου δόγματος, να κάνει την εθνική Τουρκία μια αυτοκρατορία με διεθνή ερείσματα, η οποία θα μπορούσε ακόμα και να επεκταθεί πάνω σε άλλα έθνη. Εξαιτίας αυτού του δόγματος «ξανασυνδέεται» με τους μουσουλμάνους της Θράκης. Αυτό, το οποίο άφησαν οι κεμαλιστές ως επικίνδυνο για τη δική τους Τουρκία, το πιάνει ο Νταβούτογλου σαν χρήσιμο για τη δική του Τουρκία. Αυτό, το οποίο για τους κεμαλιστές ήταν ένα βαρύ «αμόνι», που το πέταξαν σε μια άγρια θάλασσα, το πιάνει ο Ντοβούτογλου σαν μέσον για να «κολυμπήσει».

Αυτό, πέρα από το γεγονός ότι είναι παντελώς λάθος, απειλεί με καταστροφή όλες τις παραμέτρους, που δίνουν σταθερότητα στην περιοχή. Για παράδειγμα, τα σύνορα μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας είναι το επίτευγμα του κεμαλικού καθεστώτος, που «θωρακίζει», τουλάχιστον από τα δυτικά, τη γενικώς «εύθραυστη» Τουρκία. Το γεγονός ότι μπορείς αυτά τα σύνορα να τα διαπερνάς με «πλατφόρμα» τη θρησκεία, δεν σημαίνει τίποτε απολύτως. Το γεγονός ότι μπορείς ν’ ανοίγεις τις «πόρτες» των άλλων δεν σημαίνει ότι σε συμφέρει να το κάνεις. Μπορεί να είναι επικίνδυνο για την επιβίωσή σου, αν σε αναγκάζει ν’ αφήνεις ανοικτές τις δικές σου πόρτες. Όταν ξεσηκώνεις μειονότητες στη Θράκη, νομιμοποιείς όλους εκείνους, οι οποίοι ξεσηκώνουν μειονότητες στο Κουρδιστάν. Όταν περιφέρονται Τούρκοι επίσημοι στη Θράκη —στο όνομα των δήθεν ανθρωπίνων δικαιωμάτων— είναι θέμα χρόνου να εμφανιστούν Ιρακινοί Κούρδοι να κάνουν το ίδιο στην Ανατολική Τουρκία.

Αντιλαμβανόμαστε ότι το αυτοκρατορικό «όραμα» του αφελή Νταβούτογλου δεν είναι καν όραμα. Είναι ο παλιός «εφιάλτης» της αυτοκρατορίας. Ο εφιάλτης, που για κάποιους Τούρκους και βέβαια Έλληνες ξεπεράστηκε «επιτυχώς». Η Οθωμανική Αυτοκρατορία διέλυσε οργανωμένα στα «εξ όν συνετέθη» και αν υπήρχε μια απειροελάχιστη πιθανότητα να ανασυσταθεί σε κάποια μορφή, αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνον με την εκ νέου σύμπραξη των στοιχείων που τη συνέθεταν. Μόνον με την οικειοθελή συμμετοχή όλων όσων συμμετείχαν και προηγουμένως σ’ αυτήν. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει μόνον από τους Τούρκους …ακόμα κι αν το ήθελαν. Ακόμα και αν είχαν την οικονομική δύναμη και τα στρατιωτικά μέσα να το δοκιμάσουν, θα αποτύγχαναν.

Ακόμα κι αν αναλάμβανε ο ίδιος ο «στρατηγός» Νταβούτογλου να ηγηθεί της προσπάθειας, δεν θα έφερνε το επιθυμητό αποτέλεσμα …Ο γερμανοτραφής Νταβούτογλου, ο οποίος σκέφτεται ναζιστικά, δανειζόμενος για την υλοποίηση του «οράματός» του το θρησκευτικό «δόγμα» του Ισλάμ …Ο χαφιές Νταβούτογλου, τον οποίο πιθανόν κάποιοι «Μπιλντεμπέργκερς» να τον «φύτεψαν» δίπλα στον Ερντογάν, για να τον επηρεάζουν …Ο τενεκές Νταβούτογλου, ο οποίος πιθανόν να πληρώνεται από πετρελαϊκές εταιρείες της Δύσης για τα «οράματά» του. Αυτά τα «οράματα» τον κάνουν να μην βλέπει την πραγματικότητα.

Τι λέει αυτή η πραγματικότητα; Ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν μια πραγματική αυτοκρατορία, επειδή είχε μέσα της χριστιανικούς πληθυσμούς και άρα και τον ελληνισμό. Χωρίς αυτά τα στοιχεία —και με μόνο «μέσο» το μωαμεθανικό θρησκευτικό δόγμα— Τσαμαχιρία χτίζεις και όχι αυτοκρατορία. Τσαμαχιρία, η οποία από τη φύση της μισεί τους αστούς τύπου Νταβούτογλου και τους καταστρέφει.

Σε αυτό το σημείο είναι το ρίσκο. Ο Νταβούτογλου «ονειρεύεται» το τέρας, που, αν θα εμφανιστεί, θα «κατασπαράξει» τον ίδιο αλλά και τους κεμαλιστές. Το θρησκευτικό τέρας από το οποίο γλίτωσαν κάποτε οι κεμαλιστές χάρη στην εξυπνάδα του Κεμάλ. Οι κεμαλιστές διέλυσαν μια αυτοκρατορία, για να σωθούν οι ίδιοι σε ένα εθνικό σκάφος. Θεωρητικά, ακόμα και όταν ήταν επικεφαλής της αυτοκρατορίας και διαχειρίζονταν τα μέσα της, δεν μπόρεσαν να τη σώσουν. Δεν μπόρεσαν να τη σώσουν σε πολύ ευκολότερες εποχές για τέτοιου είδους συστήματα. Επέλεξαν το «μη χείρον» και αυτό ήταν η διάσπασή της σε εθνικά κράτη με βασικό «δίδυμο» ισορροπίας την Τουρκία και την Ελλάδα. Τις χώρες δηλαδή των πιο ισχυρών συνεταίρων.

Τώρα, έναν αιώνα μετά, έρχεται ένας αστός της πείνας, όπως ο Νταβούτογλου, να ονειρεύεται αυτοκρατορίες. Ένα αγράμματο κουτορνίθι των γνωστών «επιστημών» της κοινωνιολογίας και της δυτικής παπαρολογίας. Ίδιες σπουδές με τον αγράμματο Γιωργάκη έχει ο άνθρωπος. Στην καλύτερη περίπτωση γι’ αυτόν θα στήσει μια «Τσαμαχιρία», η οποία όχι απλά δεν θα επεκταθεί στον χώρο της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά θα απειλεί να διαλύσει την ίδια την Τουρκία, εφόσον θα αναζωπυρώσει όλα τα εσωτερικά της μέτωπα και θα φέρει σε σύγκρουση το κράτος της Τουρκίας με το κεμαλικό παρακράτος και όλες τις εθνικές της μειονότητες.

Είναι όμως τόσο αφελής ο Νταβούτογλου; Γιατί το κάνει; Γιατί απλούστατα τα έχει «πάρει». Θεωρούμε μαθηματικά βέβαιον ότι ελέγχεται από νεοταξικούς μηχανισμούς τύπου Λέσχης Μπίλντεμπεργκ. Θεωρούμε ότι τον έχουν φυτέψει δίπλα στον Ερντογάν, για να ελέγχουν το καθεστώς του. Αυτή ακριβώς είναι η δουλειά του Νταβούτογλου. Να ρυθμίζει —μέσω της συμπεριφοράς της Τουρκίας— το σύνολο της ευαίσθητης περιοχής των Βαλκανίων. Τον ενδιαφέρει να παράγει ένταση, μέχρι να μοιραστούν τα πετρέλαια στο Αιγαίο. Αν δηλαδή υπάρχουν πετρέλαια σ’ αυτό, κάποιοι ξένοι θέλουν να βάλουν χέρι σ’ αυτά και ο πιο εύκολος τρόπος είναι μέσω της έντασης με την Τουρκία.

Κάπου εκεί «παίζει» ο Νταβούτογλου. Θα ονειρεύεται «αυτοκρατορίες» για όσο διάστημα του το επιτρέπουν οι εργοδότες του. Θα ονειρεύεται μέχρι οι πολυεθνικές «αδερφές» του πετρελαίου να πάρουν τα πάντα από το Αιγαίο. Αυτό, το οποίο δεν γνωρίζει ο «αυτοκράτορας» Νταβούτογλου, είναι ότι τα όρια δεν τα καθορίζει μόνος του. Υπάρχουν κι άλλοι ενδιαφερόμενοι, οι οποίοι δεν θα αφήσουν ανεκμετάλλευτη την τουρκική «αφέλεια». Αν θα επιμείνει να «διεκδικεί» δικαιώματα έξω από το Καστελόριζο, θα κληθεί σύντομα ν’ αντιμετωπίσει τις πολύ περισσότερες και βιαιότερες κουρδικές διεκδικήσεις στην Ανατολική Τουρκία.

Όταν θα γιορτάζει τα «βαπτίσια» των Ντεντέδων σε «Τούρκους», κάποιοι άλλοι —πολύ περισσότεροι και επικινδυνότεροι— θα «βαπτίζονται» μαζικά «Κούρδοι» και «Αρμένιοι». Όταν με το «κατσαβίδι» θα σκαλίζει την «εκρηκτική» Συνθήκη της Λοζάννης, θα έχει απέναντί του ένα επικίνδυνο και οπλισμένο κεμαλικό παρακράτος, το οποίο θα θέλει να του πάρει το «κατσαβίδι» από τα χέρια και να του το σπάσει στο κεφάλι. Ακόμα και τα πολεμικά παιχνίδια των απειλών με την Ελλάδα είναι επικίνδυνα για την ασφάλεια της Τουρκίας. Αυτό το γνωρίζουν οι κεμαλιστές και γι’ αυτό στην κρίση των Ιμίων απαίτησαν τις αμερικανικές διασφαλίσεις, προκειμένου να ολοκληρώσουν την «παράσταση» του θερμού επεισοδίου. Απαίτησαν από τους Αμερικανούς να τους διαβεβαιώσουν ότι οι Έλληνες δεν θα τους χτυπήσουν, όταν θα «παίζουν» τους ιμπεριαλιστές του Αιγαίου.

Οι κεμαλιστές γνωρίζουν ότι η Τουρκία δεν μπορεί ν’ αντέξει μια πολεμική σύγκρουση με την Ελλάδα. Γνωρίζουν ότι από μια τέτοια σύγκρουση στήθηκε το κεμαλικό καθεστώς της και από μια τέτοια μπορεί ν’ αποκαθηλωθεί. Γιατί; Γιατί η τεράστια Τουρκία δεν μπορεί ν’ αντέξει την πολεμική σύγκρουση με τη μικρή Ελλάδα; Μήπως επειδή οι Έλληνες είναι πολύ γενναίοι και οι Τούρκοι το αντίθετο; Μήπως οι Έλληνες είναι «ανώτεροι» και οι Τούρκοι «κατώτεροι»; Όχι βέβαια. Τίποτε από όλα αυτά δεν συμβαίνει.

 Η Τουρκία δεν αντέχει καμία πολεμική σύγκρουση όχι μόνον απέναντι στην Ελλάδα, αλλά απέναντι στο οποιοδήποτε εθνικό κράτος. Δεν αντέχει τη δική της μετάλλαξη, προκειμένου ν’ ανταποκριθεί στις ανάγκες μιας τέτοιας σύγκρουσης. Γι’ αυτό άλλωστε δεν την ενέπλεξαν ποτέ οι Δυτικοί προστάτες των κεμαλιστών σε κανέναν μεγάλο πόλεμο. «Ουδέτερη» πάντα είναι η Τουρκία. Δεν την «ακουμπούν» οι εμπλεκόμενοι στους πολέμους, όπως δεν ακουμπούν οι εμπλεκόμενοι σε φασαρία έναν μεθυσμένο, ο οποίος αγωνίζεται απλά για να σταθεί όρθιος. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την Τουρκία. Με τη βία στέκεται «όρθια» σαν εθνικό κράτος. Μοιάζει με τέτοιο, αλλά, αν της ζητηθεί να «κουνηθεί», το πιο πιθανό είναι να «πέσει».

Η Ελλάδα είναι επικίνδυνη για την ασφάλεια της Τουρκίας, γιατί είναι ένα τυπικό εθνικό κράτος. Είναι ένα γνήσιο χριστιανικό εθνικό κράτος. Γι’ αυτόν τον λόγο συμμετείχε σε όλους τους πολέμους και επιβίωσε ακόμα και μέσα από τα συντρίμμια της. Έχει «ταχύτητα» και «αντοχή» να συμπεριφέρεται ως τανκ —έστω και μικρό— μπροστά στην Τουρκία. Όπως ένα μικρό παιδάκι μπορεί να ρίξει κάτω έναν «μεθυσμένο» ή «άρρωστο», έτσι και η Ελλάδα μπορεί να ρίξει κάτω —και όχι απαραίτητα να νικήσει— την Τουρκία. Μια σύγκρουση με την Ελλάδα θα απελευθερώσει όλες τις εσωτερικές διασπαστικές δυνάμεις της Τουρκίας. Από το ίδιο βάρος της θα καταρρεύσει η Τουρκία, αν τα «υποστυλώματά» της στραφούν εναντίον της Ελλάδας. Αν οι κατασταλτικοί της μηχανισμοί, που παριστάνουν τον στρατό της, φερθούν ως στρατός εναντίον εξωτερικού εχθρού. Απλή φυσική. Ένας τεράστιος και χαλαρός αραμπάς μπορεί να καταστραφεί από τη σύγκρουσή του ακόμα και με ένα απλό μεταλλικό μηχανάκι. 

Αυτά όλα είναι προφανές ότι τα αγνοεί ο «στρατηγός» Νταβούτογλου. Ο Νταβούτογλου, ο οποίος μετράει δυνάμεις με τον απλό λογιστικό τρόπο των ναζιστών Γερμανών, τους οποίους θαυμάζει. Τον Νταβούτογλου αυτήν τη στιγμή τον στηρίζει μόνον ο Ερντογάν και κανένας άλλος. Είναι πολύ «εξωστρεφής», για να τον συμπαθούν οι «εσωστρεφείς» κεμαλιστές και είναι πολύ άθεος, για να τον συμπαθούν οι οπαδοί του Ερντογάν. Αν ωθήσει τον Ερντογάν σε λάθη, τα οποία θα ενεργοποιήσουν τα ένστικτα επιβίωσης του από τη φύση του βίαιου τουρκικού κράτους, τυχερός θα είναι ο Νταβούτογλου αν αφεθεί να διαφύγει στη Δύση να πουλάει πίτσες …σαν κάποιους άλλους αποτυχημένους «αυτοκράτορες».

Αν δεν προσέξει τώρα ο Ερντογάν, θα τον βάλει σε περιπέτειες ο Νταβούτογλου. Θα βάλει σε περιπέτειες τόσο τον ίδιο όσο και το τουρκικό κράτος. Το κεμαλικό παρακράτος δεν θα περιοριστεί στο να παρακολουθεί τη διάλυση του τουρκικού κράτους, επειδή ένας ανθρωπάκος έχει «άποψη». Υπάρχει σήμερα ορατός ο κίνδυνος να έχουμε επανάληψη της ιστορίας. Η ιστορία της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μπορεί να επαναληφθεί άμεσα με θύμα αυτήν τη φορά την ίδια την Τουρκία. Αν δεν συνέλθουν εγκαίρως κάποιοι στο Υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας, θα κινδυνεύσουν οι ίδιοι ως πρόσωπα. Κάτι αναμασήματα για «δημοκρατίες», «δικαιώματα» και «Ευρώπες» είναι βέβαιον ότι δεν συγκινούν κάποιους.

Χούντα «μυρίζει» η ατμόσφαιρα στην Τουρκία. Πολύ εύκολες… μας φαίνονται οι νίκες του Ερντογάν απέναντι στο τουρκικό παρακράτος …για να είναι πραγματικές. Κάποιοι, μπορεί ν’ αφήνουν τον Ερντογάν να στριμώχνει το «θηρίο», προκειμένου να νομιμοποιήσουν μια μελλοντική αντίδρασή του …Προκειμένου να την εμφανίσουν αναπόφευκτη. Ποτέ τα πράγματα δεν είναι απλά, όταν υπάρχουν τόσα πολλά και μεγάλα συμφέροντα. Οι κεμαλιστές δεν είδαν ξαφνικά το δημοκρατικό «φως το αληθινό», ώστε ν’ αλλάξουν τις συμπεριφορές τους …Τις πάγιες συμπεριφορές τους. Θα αντιδράσουν σε κάποια στιγμή και κάποιοι αστοί «Νταβουτότουρκοι», που σήμερα αισθάνονται πανίσχυροι, ίσως κινδυνεύσουν θανάσιμα. Κοντά σ’ αυτούς ας προσέχουν και κάτι Θρακιώτες Ντεντέδες μη πέσουν σε «κενό», σε περίπτωση που στο άμεσο μέλλον η Τουρκία δεν θα τους θέλει και στην Ελλάδα θα περισσεύουν.

 

 

 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ και πρόεδρος του ΕΑΜ Β’

http://www.ydrohoos.gr

http://www.eamb.gr

http://eamb–ydrohoos.blogspot.com

Τα Δημόσια Έσοδα

Σε προηγούμενο άρθρο μου είχα αναφερθεί στο ότι ένα κράτος που βρίσκεται στο χείλος της χρεωκοπίας είναι απαραίτητο να μειώσει το κονδύλι της μισθοδοσίας των δημοσίων υπαλλήλων (γιατί άλλωστε: ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος). Δεν θεώρησα όμως σωστό την περικοπή αποδοχών ή δικαιωμάτων των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, αφού δεν μισθοδοτούνται από το κράτος και επειδή η περικοπή τους δεν συμβάλλει σε μια οικονομία σε ύφεση (το αντίθετο μάλιστα). Στο εν λόγω άρθρο είχα αναφερθεί στο γεγονός πώς η Κυβέρνηση ότι είχε να πάρει από τους μισθοσυντήρητους λίγο – πολύ το πήρε με τα μέτρα που έλαβε την Άνοιξη. Αλλού θα πρέπει να στρέψει το ενδιαφέρον της: στους έχοντες αλλά που φοροδιαφεύγουν και φοροκλέπτουν. Σήμερα η Κυβέρνηση και η Τρόικα έχουν φθάσει στα επόμενα θέματα που πρέπει να επιλυθούν και τα οποία είναι: α) υστέρηση εσόδων, β) ελλείμματα των Νοσοκομείων, ΟΤΑ και ΔΕΚΟ. Για το δεύτερο θέμα θα μας δοθεί χρόνος να (ξανά)ασχοληθούμε. Σήμερα θα ασχοληθούμε με την υστέρηση εσόδων. Έσοδα για το κράτος είναι οι άμεσοι και οι έμμεσοι φόροι και οι δασμοί. Οι δασμοί είναι ένα έσοδο που φθίνει διεθνώς. Ας δούμε πρώτα τους έμμεσους φόρους. Η Κυβέρνηση θέλοντας να αυξήσει τα έσοδα του κράτους αύξησε κατ’ αρχάς τον ΦΠΑ στη μεγάλη κλίμακα από το 19 % στο 21 % και από 1ης Ιουλίου στο 23 %. Αν αληθεύουν οι πρώτες διαπιστώσεις που μετέδωσαν τα ΜΜΕ, κατά τον μήνα Ιούλιο μειώθηκαν τα έσοδα από τον ΦΠΑ (αντί να αυξηθούν κατά 10 %). Εάν πριν την 1η Ιουλίου οι επιχειρήσεις απέδιδαν όλον τον ΦΠΑ, η εύκολη αιτιολόγηση αυτής της μείωσης είναι ότι: οι καταναλωτές έχοντας μειωμένες αποδοχές, καταναλώνουν λιγότερα προϊόντα και υπηρεσίες και επομένως η αύξηση του ΦΠΑ που επέφερε και αύξηση των τιμών των προϊόντων, επέφερε λιγότερα στο κράτος. Βέβαια δεν πρέπει να υπάρχει έστω και ένας Έλληνας που να πιστεύει ότι ο ΦΠΑ αποδίδεται ολόκληρος. Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο ΦΠΑ σε μεγάλο ποσοστό κατακρατείται (= φοροκλοπή) από τις επιχειρήσεις και αυτό συνεχίζεται με πολύ μεγάλη «επιτυχία». Το να μείνουμε στην διαπίστωση αυτή, δεν «λέει» τίποτα και δεν λύνει το πρόβλημα. Το θέμα είναι να εισπραχθεί ο ΦΠΑ και να τιμωρηθούν για παραδειγματισμό οι φοροκλέπτες. Η Κυβέρνηση και ο Υπουργός Οικονομικών είτε με το σύστημα της συλλογής αποδείξεων, είτε κυρίως με το σύστημα των διαρκών ελέγχων και των αυστηρών ποινών είναι υποχρεωμένη (και υποχρεωμένος) να εισπράξει το ΦΠΑ. Ας εξετάσουμε το θέμα των άμεσων φόρων. Η Κυβέρνηση πριν μισό χρόνο έκανε κάποιες αλλαγές στην άμεση φορολογία. Μείωσε τον φόρο από τους ολιγόμισθους και μικροσυνταξιούχους (τον συνέδεσε όμως με την συλλογή αποδείξεων) έκανε μικρές αυξήσεις στα μεσαία εισοδήματα και μεγαλύτερες αυξήσεις στα υψηλότερα εισοδήματα. Καλά μέχρις εδώ. Το θέμα είναι ότι εκτός των μισθωτών και συνταξιούχων, όλοι οι άλλοι: ελεύθεροι επαγγελματίες, επιχειρηματίες ή εισοδηματίες δηλώνουν ότι «έχουν ευχαρίστηση». Και το δυστύχημα είναι ότι μόνο το 20 % (το πολύ – πολύ) έχουν την ευχαρίστηση να δηλώνουν όλα τα εισοδήματά τους. Οι άλλοι (το 80 %) φοροδιαφεύγουν, ολικώς ή μερικώς. Έτσι οι Έλληνες αναδεικνύονται πρωταθλητές στην μη έκδοση αποδείξεων, στην έκδοση πλαστών αποδείξεων και τιμολογίων, στην υπερτιμολόγηση και υποτιμολόγηση, στην μη υποβολή φορολογικών δηλώσεων, στα πολλαπλά ΑΦΜ, στην έκδοση εικονικών τιμολογίων κ.λ.π. κ.λ.π. κ.λ.π. Επομένως, ιδού πεδίον δράσεως λαμπρόν για τον κ. Παπακων-σταντίνου: η ουσιαστική πάταξη της φοροδιαφυγής και φοροκλοπής. Αυτό όμως δεν γίνεται με τους ίδιους Διευθυντές Εφοριών που είχε η Κυβέρνηση Καραμανλή, επί της οποίας το σύστημα εσόδων κατέρρευσε. Υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα που να πιστεύει ότι οι άνθρωποι που παρέλαβαν ένα σύστημα εσόδων που εισέπραττε π.χ. το 50 % των εσόδων και που παρέδωσε ένα σύστημα που εισπράττει π.χ. το 20 % των εσόδων, μπορούν να εισπράξουν σήμερα το 100 %, ή το 80 %, ή το 50 % των εσόδων, μόνο και μόνο επειδή έφυγε ο Αλογοσκούφης και ανέλαβε ο Παπακωνσταντίνου; Φυσικά και δεν είναι δυνατόν. Ο Υπουργός Οικονομικών έπρεπε να είχε αλλάξει τα πράγματα στις ΔΟΥ από τον Οκτώβριο του 2009. Αλλά τί να περιμένει κανείς από τον άνθρωπο του οποίου η πρώτη ενέργεια ήταν να διορίσει Γενικό Γραμματέα τον … Κουτούπη; Πριν 3 – 4 μήνες πληροφορηθήκαμε από τα ΜΜΕ ότι μόνο 3 ΔΟΥ έπιασαν τους στόχους που είχε βάλει το Υπουργείο. Τί μεγαλύτερη ευκαιρία περίμενε ο Υπουργός για να αλλάξει τον μηχανισμό είσπραξης εσόδων; Τί έκανε ο Υπουργός; Άλλαξε μόνο 20 Εφόρους. Αποτέλεσμα: σήμερα τρέχει να αυξήσει τα έσοδα, υπό την δαμόκλειο σπάθη της εξαγγελίας νέων μέτρων. Μα αν υπάρξουν νέα μέτρα, δεν θα στραγγίσουν μόνο τους μισθοσυντήρητους που είναι ντε φάκτο καλοπληρωτές∙ θα σαρώσουν κυριολεκτικά και την Κυβέρνηση που έχει τόσο νωπή και τόσο μεγάλη εντολή. Δυστυχώς ο κ. Παπακωνσταντίνου άργησε χαρακτηριστικά. Χρήματα υπάρχουν, όπως άλλωστε τόνισε προεκλογικά και ο κ. Παπανδρέου. Αρκεί να υπάρχει διάθεση και σχέδιο να εισπραχθούν. Ο Υπουργός Οικονομικών δεν φέρει μόνο την ευθύνη που δεν πήρε έγκαιρα μέτρα (πιο ήπια από αυτά που πάρθηκαν τελικά με καθυστέρηση) προκειμένου να εξευμενίσει τους πιστωτές και την Αγορά, αλλά φέρει ακέραια την ευθύνη για την μη αύξηση των εσόδων κτυπώντας τους φοροκλέπτες και τους φοροδιαφεύγοντες. Το σοβαρότατο αυτό πρόβλημα πρέπει να λυθεί τώρα, για να μπορέσει η Κυβέρνηση να στραφεί και στο θέμα της Ανάπτυξης.

Δημ. Χρ. Ράπτης, Χημικός Πρ. Δ/ντής Ε.Λ.Π.Ε.