Φωνή απόγνωσης για την ηλεκτρονική συνταγογράφηση από το φουρτουνιασμένο Αιγαίο

Ελένη Γεωργιάδου Σκύρος 22/1/13

Ειδικός Παθολόγος

 

 

		Προς:	κ. Υπουργό Υγείας κ. Πρόεδρο ΕΟΠΥΥ κ. Πρόεδρο ΗΔΙΚΑ
		Κοιν:	Βουλευτές Ν. Εύβοιας Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο Ιατρικό Σύλλογο Εύβοιας Λοιπούς Ιατρικούς Συλλόγους Μ.Μ.Ε.

 

 

 

Θέμα: Φωνή απόγνωσης για την ηλεκτρονική συνταγογράφηση από το

φουρτουνιασμένο Αιγαίο.

 

 

Κύριε Υπουργέ Υγείας, κύριοι Πρόεδροι, κύριοι υπεύθυνοι για την νομοθεσία στο χώρο της υγείας, σας συγχαίρω για τη μεγάλη σας ανακάλυψη και καινοτομία: ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΟΓΡΑΦΗΣΗ.

 

Ονομάζομαι Ελένη Γεωργιάδου, είμαι ειδικός παθολόγος στη νήσο Σκύρο. Πρόκειται για νησί 4000 κατοίκων που το καλοκαίρι υποδέχεται πάνω από 30000. Υπάρχει ένα Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο (όχι Κέντρο Υγείας). Το κλιμάκιο ιατρών της Πολεμικής Αεροπορίας από το 251 ΓΝΑ που ερχόταν για μια εβδομάδα το χρόνο στο νησί, σταμάτησε προ 2ετίας την πολύτιμη προσφορά του (πιθανώς λόγω οικονομικών περικοπών).

 

Το σύστημα που όπως έλεγε ο Κος Λοβέρδος θα βάλει τάξη στην υπερσυνταγογράφηση και στη σπατάλη του ΕΟΠΥΥ και θα βοηθήσει ασφαλισμένους, ιατρούς, φαρμακοποιούς, ήταν η μεγαλύτερη ΑΠΑΤΗ που έγινε ποτέ στο χώρο της υγείας και ο υπέρτατος εξευτελισμός τόσο των ασθενών, όσο και του ιατρικού κλάδου.

 

Βάλατε μία από τις μεγαλύτερες επιστήμες, την Ιατρική, σ’ένα απύθμενο καζάνι γραφειοκρατίας και αποσυντονίσατε τον εγκέφαλό μας από τον αληθινό σκοπό του: τη σωτηρία του ανθρώπινου σώματος, την εμψύχωση και την συμπαράσταση στον ψυχικό πόνο του συνανθρώπου μας.

 

Μετατρέψατε μία 5λεπτη απασχόληση (ιατρού – ασθενούς) σε πολύωρη, πολυήμερη ταλαιπωρία, πολλές φορές άκαρπη.

 

Από τα ξημερώματα μαζεύεται ο κόσμος έξω από τα ιατρεία για να πάρει σειρά για τα φάρμακά του (ιδίως μετά τις λήξεις των επαναλαμβανόμενων απεργιών των φαρμακοποιών). Δυστυχώς όμως δεν μπορούμε να τους εξυπηρετήσουμε, διότι μόλις το σύστημα ανοίγει, πέφτει από υπερφόρτιση. Οι ασθενείς γίνονται έξαλλοι, οι γιατροί χάνουν την υπομονή τους και μέχρι το μεσημέρι εγκαθιστούμε ξανά και ξανά κωδικούς και μπες – βγες σε μια ταλαιπωρία ανείπωτη πέρα από κάθε όριο και τρόπο περιγραφής.

 

Πώς να εξετάσουμε τον ασθενή και να είμαστε ευγενείς, υπομονετικοί, θεραπευτές και συμπαραστάτες, όταν η συνταγογράφηση έχει μετατραπεί σε επείγον και οι ασθενείς μας χτυπούν τις πόρτες και μας απειλούν με απίστευτες λεκτικές εκφράσεις, νομίζοντας ότι εμείς δεν θέλουμε να τους εξυπηρετήσουμε. Οι ίδιοι ασθενείς επί 3-4 ημέρες επανέρχονται με ΤΑΧΙ, καρότσες αγροτικών, λεωφορεία και συνοδεία μπαστουνιών και να τους εξηγείς ότι: Λυπάμαι! Δεν δουλεύει πάλι το σύστημα, ή κάτσε μέχρι τις 6 το απόγευμα (διότι ίσως το μεσημέρι αποφορτιστεί).

 

Σας υπενθυμίζω ότι στο νησί υπάρχουν δύο υπολογιστές, ο δικός μου και ένας του περιφερειακού ιατρείου. Κι αν τύχει και δουλέψει αυτή η απάτη, χρειάζεται 30 – 40 λεπτά, σε περίπτωση 2 ή 3 συνταγών, με συνοδά παραπεμπτικά εργαστηριακών εξετάσεων, μετά την αναγραφή τους, όπως παλιά, και στο βιβλιάριο, την καταχώρηση στο βιβλίο εισερχομένων και χειρόγραφη απόδειξη για εισόδημα από 5 έως 10 ευρώ. Διότι εμείς οι μη συμβεβλημένοι αλλά πιστοποιημένοι ιατροί στο e–syntgografisi απλήρωτοι από το 2010, από το αναξιόπιστο κράτος παίρνουμε από 5 έως 10 ευρώ για συνταγές – παραπεμπτικά. Αλλά ακόμα και αυτά τα λίγα χρήματα δεν μας αφήνετε να τα εισπράξουμε εφόσον διώχνουμε τον κόσμο, ο οποίος έρχεται τις περισσότερες φορές για συνταγογράφηση και όχι για εξέταση. Είναι εξαθλιωμένος και φτωχός. Και ρωτάει:

–Γιατρέ θα μου πάρεις την πίεση;

–Ευχαρίστως.

–Θα μου πάρεις και ένα σάκχαρο;

–Ευχαρίστως.

–Να κάνω και μια ερώτηση;

–Ευχαρίστως

–Τι είναι ο πόνος που νιώθω στο στήθος και με χτυπάει στην πλάτη;

 

Ο γιατρός χλωμιάζει. Κάνει πλήρη εξέταση με καρδιογράφημα και διαπιστώνει οξύ έμφραγμα μυοκαρδίου και πασχίζει για την διακομιδή του με 10 μποφόρ στο Αιγαίο. Και φυσικά δεν θα ζητήσουμε το αρχικό 5ευρω σε τέτοιες επείγουσες καταστάσεις. Και ο κόσμος το αναγνωρίζει και επανέρχεται με 5 αυγά, λίγο λάδι ή λίγα χόρτα που μάζεψε ο εμφραγματίας για να ευχαριστήσει τον γιατρό του, ή κάποιος άλλος για να εξεταστεί άνευ χρημάτων. Εσείς όμως ζητάτε λεπτομερή καταγραφή εισοδημάτων. Άρα εμείς πρέπει να καταγράφουμε στις αποδείξεις 5 αυγά, λίγα χόρτα ή 1kg ντομάτες;

 

Πολλοί συνάδελφοι δεν έχουνε καλή σχέση με τους υπολογιστές και την τεχνολογία. Την Ιατρική τη διδαχτήκαμε στα Πανεπιστήμια, στα επείγοντα των νοσοκομείων, στις εντατικές, στα αμφιθέατρα και στα ανατομεία. Το βάρος έκαστου βιβλίου ισοδυναμεί με το βάρος ενός τούβλου και συρρικνώνεται στο σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μας, όχι σε κάποιου υπολογιστή.

 

Πολλοί από εμάς προσλάβαμε άτομα για γραμματειακή υποστήριξη, ώστε να ασχοληθούμε με τον ίδιο τον ασθενή και όχι με την γραφειοκρατία. Δυστυχώς όμως βρέθηκαν άνευ αντικειμένου αφού είναι αδύνατο να γνωρίζουν δραστικές ουσίες για να μπορούν να βοηθήσουν στη διαδικασία της συνταγογράφησης κι έτσι σύντομα θα απολυθούν.

 

Πριν το εφαρμόσετε…

 

1. Μήπως σκεφτήκατε να μας εκπαιδεύσετε; Αλλά εσείς ξέρατε τι κάνατε. Διότι κάθε εβδομάδα ή μήνα θα αλλάζατε πάλι τις οδηγίες, την επιφάνεια εργασίας, τα ποσοστά συμμετοχής των φαρμάκων και θα αναιρούσατε τις προηγούμενες αποφάσεις και η εκπαίδευση θα πήγαινε χαμένη.

 

2. Πριν επιβληθεί, γιατί δεν το δοκιμάσατε για 10.000.000 ανθρώπους και αφού λειτουργήσει και πάρετε τις τελικές σας αποφάσεις να το εφαρμόσετε τελειοποιημένο, άνευ προβλημάτων;

 

3. Μήπως σκεφτήκατε ποτέ όλους εμάς, τις φωνές του Αιγαίου, του Ιονίου, των ακριτικών και ορεινών περιοχών, τη δυσχέρεια μετάβασης των ασθενών μας στα κοντινότερα νοσοκομεία; Σας ενημερώνω λοιπόν ότι λόγω της πρόσφατης κακοκαιρίας, άλλοι μείναμε χωρίς ρεύμα, χωρίς θέρμανση, άλλοι χωρίς νερό, άλλοι χωρίς τηλέφωνο και εσείς καμαρώνετε για το επίτευγμά σας. Την ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Οι γιατροί της ακριτικής Ελλάδας δεν μπορούμε να έχουμε εύκολες προσβάσεις στο internet ακόμη κι αν το σύστημα δούλευε. Δεν κουβαλιέται υπολογιστής – εκτυπωτής στον ορεινό βοσκότοπο της Νότιας Σκύρου, στους υπερήλικες κατάκοιτους ανθρώπους αυτού του ιερού βράχου, στα στενά ανηφορικά σοκάκια ενός μέτρου φάρδους ή στις πλαγιές του Πηλίου, του Μετσόβου, του Έβρου κλπ. Γιατί εσείς ζητάτε φυσική παρουσία του ασφαλισμένου κατά τη διάρκεια της συνταγογράφησης γεγονός που όπως αντιλαμβάνεται ο κοινός νους είναι πολλές φορές αδύνατο.

 

4. Σκεφτήκατε ότι ζητάτε γνωμάτευση από ιατρούς άλλης ειδικότητας για να τους συνταγογραφήσουμε τα φάρμακα οι παθολόγοι, οι γενικοί ιατροί κλπ, ότι στα νοσοκομεία οι ιατροί κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να σώσουν το επόμενο νούμερο αναμονής; Ποια γνωμάτευση να του ζητηθεί στις 5 τα ξημερώματα; (Έξω από την πόρτα γίνεται «πόλεμος»). Κι αν ο ασθενής χρειαστεί φάρμακα, αρχίζει ο Γολγοθάς του.

 

5. Προ τριμήνου χρειάστηκε να συνταγογραφήσω σε τέκνο, (έμμεσο ασφαλισμένο σε κυρία 39 ετών). Το ΑΜΚΑ του παιδιού δεν ήταν σωστό απ ‘ότι διαπίστωσα. Ήταν το ΑΜΚΑ του 40χρονου πατέρα που είχε αυτοκτονήσει και στο παιδί είχε περαστεί κατά λάθος το ΑΜΚΑ του συγχωρεμένου. Γιατί στο e–syntagografisi υπάρχουν αναρτημένοι οι πεθαμένοι άνθρωποι από 7ετίας; Γιατί δεν ενημερώθηκαν από τα ιατρικά πιστοποιητικά των Ληξιαρχίων ότι ο ασθενής απεβίωσε; Εμείς πώς να το γνωρίζουμε; Στην ηλεκτρονική συνταγογράφηση δεν έχει φωτογραφίες. Ποιων τα λάθη πληρώνουμε οι γιατροί;

 

6. Μας υποχρεώσατε (μέσω ΦΕΚ) να ελέγχουμε τις ασφάλειες των ασθενών για να συνταγογραφήσουμε ή να εξετάσουμε. Που ζείτε; Τουλάχιστον το 30% των ασθενών μας είναι με ληγμένες ημερομηνίες – απλήρωτες ασφάλειες ΟΑΕΕ, ΙΚΑ, ΟΓΑ. Δεν δικαιούνται ούτε εμβόλια για τα παιδιά τους. Κι αν είσαι για νοσηλεία τότε στην διακομιδή σου τραγούδα: «Αν ήμουν πλούσιος». Διότι εξερχόμενος από τη νοσηλεία για χολοκυστεκτομή ο μόλις απολυμένος υπάλληλος ή κατεστραμμένος ελευθεροεπαγγελματίας θα πληρώσει τιμολόγιο στο γραφείο κίνησης και πιθανώς θα χρειαστεί έρανο για να πάρει εξιτήριο. Τόσα χρόνια πλήρωνε κανονικά τις εισφορές του. Τώρα που περνάει δύσκολες ώρες δεν του δώσατε ούτε καν περίοδο χάριτος ώστε να μπορεί να δικαιούται έστω για ένα εύλογο διάστημα τα φάρμακά του. Εμείς οι ιατροί υποκύψαμε και γίναμε ελεγκτές του κράτους. ΚΑΚΩΣ. Είμαστε υπεύθυνοι για την υγεία και τη ζωή του. Εσείς είστε όμως υπεύθυνοι του θανάτου του (αν συμβεί) διότι βάση νόμου δεν επιτρέπεται να συνταγογραφήσουμε στο βιβλιάριο τα φάρμακα που χρειάζεται.

 

7. Δημιουργήσατε τον ΕΟΠΥΥ, διαχωρίσατε φάρμακα υψηλού κόστους με απαραίτητη την μετάβαση μηνιαίως των ασθενών στην Αθήνα, στα κεντρικά του ΕΟΠΥΥ. Ποιας κατηγορίας ασθενών; Των ογκολογικών περιστατικών με οστικές μεταστάσεις, των νεφροπαθών, των αναπήρων από ρευματικά νοσήματα; Και σας περιφρόνησαν! Μην φοβάστε! Αποφάσισαν να πεθάνουν στη γη που γεννήθηκαν. Δεν μπορούν να πηγαινοέρχονται ανήμποροι σωματικά και ψυχικά στα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ στην Αθήνα κι έτσι μπορείτε να περηφανεύεστε για την μείωση του φαρμακευτικού κόστους. «Φεύγουν» καρκινοπαθείς στα χέρια μας ο ένας μετά τον άλλο αλλά τουλάχιστον περήφανοι διδάσκοντάς μας μαθήματα ζωής και αξιοπρέπειας.

 

8. Προ μηνών αναρτήσατε στον ΕΟΠΥΥ ότι οι μη συμβεβλημένοι ιατροί δεν μπορούν να γράφουν πάνω από δύο συνταγές τον μήνα ανά ασθενή. Συνοδεύεται μάλιστα και από ποινικές ρήτρες. Δηλαδή αν παίρνει 7 φάρμακα ή 8 θα γυρίζει την Αθήνα ή τα νησιά να βρεί τις αντίστοιχες ειδικότητες για συνταγογράφηση. Είναι ντροπή κύριοι, διότι ο οποιοσδήποτε καταλαβαίνει ότι μας τιμωρείτε επειδή δεν δεχτήκαμε να συμβληθούμε με το υπέροχο δημιούργημά σας, τον ΕΟΠΥΥ. Γιατί οι συμβεβλημένοι μπορούν να γράφουν 10 συνταγές; Η ιατρική μας δεοντολογία δεν το επιτρέπει αυτό το βασανιστήριο στο συνάνθρωπό μας.

 

9. Και τέλος. Σταματήστε την ιστορία με τα γενόσημα που μπερδέψατε τα εγκεφαλικά μας κύτταρα, τόσο των γιατρών αλλά κυρίως των ηλικιωμένων ασθενών μας. Έως τώρα γνώριζαν ότι το χάπι τους ήταν το κίτρινο χαπάκι με το ροζ κουτάκι κι εδώ και λίγο καιρό ένα μήνα είναι μπλε, τον άλλο κόκκινο και τον άλλο μαύρο. Διότι δεν λάβατε υπόψη σας ότι το 20% περίπου των ελλήνων είναι αναλφάβητοι. Κι αν τόσο πολύ σας ένοιαζε το φθηνότερο και καλύτερο φάρμακο ας επιβάλατε νόμο ώστε να έχουμε μόνο ελληνικά γενόσημα ώστε να αναπτυχθεί τουλάχιστον η ελληνική φαρμακοβιομηχανία και όχι το φθηνότερο πακιστανικό, μπαγκλαντέζικο, ινδικό που δεν γνωρίζουμε εάν υπάρχει εκεί αντίστοιχος ΕΟΦ και πως λειτουργεί. Διότι αν υπήρχε δεν θα βρισκόταν θραύσματα γυαλιού στα φάρμακα αυτών των χωρών όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα από τα ΜΜΕ.

 

10. Αποφασίσατε να κάνετε την Ελλάδα ένα μεγάλο αυτοματοποιημένο Memorial. Συγνώμη κύριοι! Μιλάμε για την ίδια χώρα; Την Ελλάδα; Και κάτω από την επήρεια ποιου παράγοντα αποφασίσατε; Πανικού, πίεσης ή ουσιών; Αν έγινε από άγνοια ή αμέλεια σας κατανοούμε και σας συγχωρούμε. Διότι ανθρώπινος νους δεν χωράει αυτό που ζούμε εξαιτίας σας.

 

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ ΣΑΣ!!!

 

Οι Έλληνες ιατροί θα σας είμαστε ευγνώμονες για την ευθανασία αυτής της επιστήμης και της εξαγωγής στο εξωτερικό ενός τόσο μορφωμένου εμπορεύματος. Ευχαριστούμε τους εκάστοτε Υπουργούς Υγείας και τους νομοθέτες. Όταν όμως αρρωστήσει κάποιος (που δεν το εύχομαι) θα πρέπει να κλείσουν ραντεβού στον ΕΟΠΥΥ, να εξεταστούν την ημερομηνία που θα βρεθεί το κενό, να περιμένουν υπομονετικά στα επείγοντα δημοσίου νοσοκομείου και όχι στα μεγάλα ιδιωτικά κέντρα ξενοδοχειακής υποδομής. Ίσως το ράντζο ενός διαδρόμου, η αναμονή για χειρουργικό κρεβάτι, η έλλειψη φαρμάκων και υλικών, η λήψη αμφίβολης ποιότητας γενοσήμων τους βοηθήσει να βρουν τη σωστή λύση για το εθνικό μας σύστημα Υγείας και τη βελτίωση του.

Ζήστε λοιπόν μαζί μας κι ανάμεσά μας να μοιραστείτε λίγο τον κόσμο μας, διότι εμείς δεν φτάνουμε τον δικό σας.

Ευχαριστώ θερμά για την υπομονή σας.

 

 

Ελένη Γεωργιάδου

ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, ΝΕΑ ΤΑΞΗ & ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ του ΔΑΜΙΑΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί

στην παρουσίαση του βιβλίου ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, ΝΕΑ ΤΑΞΗ & ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ του ΔΑΜΙΑΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ.

Για το βιβλίο θα μιλήσει ο συγγραφέας και ο Φίλιππος Νικολόπουλος, καθηγητής κοινωνιολογίας.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί τη Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου, στις 19.15, στο Πνευματικό Κέντρο του Ι.Ν. Φανερωμένης Χολαργού (πλ. Φανερωμένης).

Πληροφορίες: βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα», τηλ.: 210 6546742, nonamebk@otenet.gr.

Αντιφάσεις στην πολιτική συμπεριφορά

   

Τις προάλλες, δημοσιοποιήθηκε δημοσκόπηση που διενεργήθηκε για τη δεξαμενή σκέψης «Θουκυδίδης» και αφορούσε τις θέσεις της κοινής γνώμης πάνω σε διάφορα καίρια ζητήματα αλλά όχι για τις προεδρικές εκλογές. Οι απαντήσεις κινήθηκαν στο αναμενόμενο χωρίς κάτι απροσδόκητο. Η «έκπληξη» μάλλον αφορούσε την ώριμη συμπεριφορά που επιδεικνύουν οι πολίτες με κοινές θέσεις στην αντιμετώπιση διάφορων ζητημάτων, πράγμα που παραγνωρίζει τις αντίστοιχες κομματικές θέσεις και συμπεριφορές.   

Πολλές φορές, οι θέσεις ήταν συντριπτικά συμπαγείς σε ποσοστά 75% με 85%, απέναντι στο υπόλοιπο ποσοστό με διαφορετική θέση ή που δήλωνε «Δεν Ξέρω/Δεν Απαντώ». Και σε αρκετές περιπτώσεις, η πλειοψηφούσα θέση ήταν σχεδόν καθολική  απέναντι σε μια ελάχιστη μειοψηφία. Για παράδειγμα, συντριπτικά πλειοψηφούσα θέση καταγράφηκε υπέρ της καθιέρωσης της οριζόντιας ψηφοφορίας για εκλογή αξιωματούχων, στον περιορισμό της θητείας  όλων στα 10 χρόνια, στο θεσμό του ανακλητού (στην υποχρέωση κάποιου αξιωματούχου σε παραίτηση εφόσον χάσει τη λαϊκή στήριξη), στην υιοθέτηση των δημοψηφισμάτων για λήψη απόφασης σε σοβαρά θέματα και στην απαίτηση για διαφάνεια των κομμάτων. Ακόμη πιο συντριπτική θέση καταγράφηκε στο περιεχόμενο μιας λύσης στο εθνικό πρόβλημα που να διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και το ευρωπαϊκό κεκτημένο και την  αποχώρηση όλων των εποίκων. Παρομοίως συντριπτική θέση και για τη διαχείριση του φυσικού αερίου μακριά από τους πολιτικούς, την ευθυγράμμιση των όρων απασχόλησης του δημόσιου τομέα με εκείνους του ιδιωτικού και στη φορολόγηση του πλούτου και των πολύ ψηλών εισοδημάτων. Συντριπτική επίσης απαίτηση και για το εκπαιδευτικό μας σύστημα που πρέπει να δίνει έμφαση στην ελληνική γλώσσα και στο ορθόδοξο πνεύμα.

Ειδικά σε σχέση με το βαθμό εμπιστοσύνης προς τα πολιτικά πρόσωπα, η απαξίωση υπήρξε  εξίσου συντριπτική. Αλλά και διεισδυτική, με τους πολίτες να δηλώνουν ότι αντιλαμβάνονται τις ψεύτικες ελπίδες σε ό,τι αφορά τα οικονομικά μέτρα που οι πολιτικοί μηχανεύονται και προβάλλουν για επικοινωνιακούς λόγους. Εξίσου μεγάλο ποσοστό θεωρεί πως γίνεται χρήση από μίζες και φακελάκια στις οικονομικές δοσοληψίες. Ειδικά για το θέμα της ενέργειας, η άποψη της κοινωνίας είναι καταπέλτης εναντίον του πολιτικού συστήματος με την απαίτηση να κρατηθεί μακριά από τη διαχείριση του και τάσσεται καθολικά εναντίον των πολιτικών και της κομματοκρατίας επειδή θεωρεί ότι οι φιλοδοξίες τους μπορούν να βλάψουν τα οφέλη των νόμιμων κατοίκων της Κύπρου από τον ενεργειακό πλούτο.    

Τα πιο πάνω καταγράφουν ένα κατηγορητήριο ενάντια στην συμπεριφορά των κομμάτων και του πολιτικού συστήματος το οποίο κρίνουν έκδηλα ένοχο. Πάντως, ο συμπαγής τρόπος με τον οποίο εκφράζεται η κοινωνία είναι συνεκτικός στις διάφορες απαντήσεις και προφανώς πηγάζει από τη γενικότερη απαξίωση. Όμως, προκύπτει ένα βασικό ερώτημα: Αφού είναι τόσο συντριπτικά συμπαγής η θέση της κοινωνίας, γιατί αυτά δεν μετατρέπονται σε πράξη;

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια αντιφατική συμπεριφορά που άλλα δηλώνει (συντριπτικά) πως θέλει και άλλα επιλέγει στην πράξη ενώπιον εκλογών και ψηφοφορίας. Μια εξήγηση είναι πως επικρατεί η κομματική αφοσίωση (κομματικός πατριωτισμός (!) όπως χαρακτηρίστηκε), μαζί με το στοιχείο της αντί-θεσης (δηλαδή ψηφίζω Χ κόμμα για να μην κερδίσει το Ψ κόμμα). Η αξιολόγηση καθαυτό θέσεων και προτάσεων για επιλογή του προσώπου-φορέα είναι ελάχιστη. Μπροστά σε αυτό τον αυτό-εγκλωβισμό, η πλειοψηφία ενδόμυχα αναγνωρίζει τη δική της αθεράπευτη συμπεριφορά να υποτάσσεται στο σύστημα. Προς τούτο, αναζητώντας διεξόδους απεγκλωβισμού θεωρεί ότι η οριζόντια ψηφοφορία (με τις σοβαρές της αδυναμίες) θα την «ελευθερώσει» στην επιλογή προσώπων. Καθώς λοιπόν η κοινωνία απαξιώνει τους πολιτικούς έντονα, η ίδια αυτή κοινωνία αδυνατεί να επιλέξει το σωστό και να το διαχωρίσει από το σάπιο, αλλά αναζητά πρώτα ανατροπές στους θεσμούς. Έτσι, χωρίς … οριζόντια ψηφοφορία, οι πολίτες έμμεσα αποδέχονται πως θα επικρατούν πολιτικοί ανάξιοι και ανέντιμοι τους οποίους οι ίδιοι θα ψηφίζουν. Αυτά σε ένα πολίτευμα όπου ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ πολίτης είναι ΕΝΑΣ ψήφος.

Κώστας Μαυρίδης     – Διδάκτωρ Χρηματοοικονομικής                mavrides@ucy.ac.cy

Ανάγκη άμεσων πρωτοβουλιών για να διακοπεί το κοινωνικό Ολοκαύτωμα

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΠΕΙΝΑ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ετοιμαζόμουν να γράψω ένα άρθρο για τις «στρατηγικές επιλογές» της Αθήνας, προκειμένου να σχολιάσω διάφορες, κατά τη γνώμη μου, επικίνδυνες κουταμάρες, όπως ότι θα μας σώσουν από την παρούσα κρίση οι Αμερικανοί, το ΔΝΤ ή τα πετρέλαια, όταν το μάτι μου έπεσε στο άρθρο της εφημερίδας μπροστά μου. Δύο εκατομμύρια διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι, έγραφε, απευθύνθηκαν στη ΜΚΟ Αποστολή της Αρχιεπισκοπής, για να τους παράσχει ανθρωπιστική βοήθεια. Μα είναι σχεδόν το ένα πέμπτο του ελληνικού πληθυσμού, σκέφτηκα και αποφάσισα ότι απλά δεν έχει νόημα να συζητάμε εξωτερική πολιτική, ή την παρωδία της «κάθαρσης», εν μέσω μιας κοινωνίας που δέχεται το οικονομικό και κοινωνικό ισοδύναμο ενός πολέμου.

 

Εν έτει 2012, εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας τρέφονται σε συσσίτια, ενώ άλλοι αναζητούν τροφή στους σκουπιδοντενεκέδες, στα σάπια και τα πεταμένα των λαϊκών αγορών. ‘Αλλοι πυκνώνουν καθημερινά τις στρατιές των αστέγων, ανάμεσά τους και πολλοί πτυχιούχοι ΑΕΙ και ΤΕΙ. Το σύστημα υγείας έχει καταρρεύσει χωρίς να ανακοινωθεί – όσοι δεν έχουν λεφτά διευκολύνονται να πάνε μια ώρα αρχύτερα στον αγύριστο. Χώρια ο επικίνδυνα μολυσμένος πια, λόγω του κ. Στουρνάρα, αέρας των πόλεων, χώρια το πρόγραμμα περικοπών των αμυντικών δαπανών, που έπιασε κρίσιμο για την ασφάλεια της χώρας όριο. ‘Η η επιδημία αυτοκτονιών που τα «μέσα» περνάνε στα ψιλά, αν τις αναφέρουν καν. Μια μέρα άκουγα το δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΙ, μετά άκουσα τον καιρό και μετά τα δελτίο κυκλοφορίας. Ο ρεπόρτερ που ενημέρωνε για την κίνηση άρχισε εξηγώντας ότι σημειώνεται μποτιλιάρισμα στους δρόμους περιμετρικά της γέφυρας Χαλκίδας, γιατί κάποιος ανέβηκε εκεί κι απειλούσε να πέσει. Η είδηση δεν ήταν η απειλή της αυτοκτονίας, αλλά το πρόβλημα που προκαλούσε στην κίνηση!

 

Μας «γουρονοποιούν»

 

Πρέπει βλέπετε όχι μόνο να ανεχθούμε, αλλά να εξοικειωθούμε και εντέλει να αποδεχθούμε μια κατάσταση που θα θεωρούσαμε απολύτως απαράδεκτη, μόλις μερικά χρόνια πριν. Πρέπει να «γουρουνοποιηθούμε» τρόπον τινά οι ίδιοι, προκειμένου να συνεχίζεται αυτή η κατάσταση. Και αρκετοί το κάνουμε, π.χ. όταν ισχυριζόμαστε ότι οι πεινασμένοι δίπλα μας ανήκουν σε «κυκλώματα» ή οι άστεγοι φταίνε που είναι άστεγοι γιατί δεν έκαναν σωστές επιλογές. Μερικές φορές και επιστήμονες συμμετέχουν όπως οι ειδικοί που βγήκαν στον Κούλογλου μια μέρα να πούνε την παγκόσμια πρωτοτυπία ότι οι αυτοκτονίες οφείλονται σε ψυχικά προβλήματα, χωρίς όμως να εξηγούν τι έπαθαν αυτά τα προβλήματα κι αυξάνονται αλματωδώς, ή οι πνευμονολόγοι που βγαίνουν στις τηλεοράσεις να ζητήσουν μελέτες, risk assessment τις λένε, λες και δεν ξέρουν ελληνικά, πόσους θα σκοτώσει δηλαδή ο καπνός του κ. Στουρνάρα, προτού του ζητήσουν να πάρει πίσω τον φόρο που δηλητηριάζει τον πληθυσμό. ‘Όταν έβαζε όμως τον φόρο δεν σκέφτηκε να ζητήσει προηγούμενες μελέτες.

 

Ερωτώ. Αν κάποια φυσική καταστροφή είχε στερήσει τμήμα του πληθυσμού από τροφή, δεν θα οργανώναμε με όλα τα μέσα μια αερογέφυρα να τους μεταφέρει τρόφιμα να φάνε; Αν μια πόλη επλήττετο από σεισμούς, δεν θα στέλναμε σκηνές και πρόχειρα παραπήγματα να στεγάσουν τους αστέγους; Αν υπήρχε ένα σοβαρό πρόβλημα δημόσιας υγείας ή εθνικής ασφάλειας δεν θα το αντιμετώπιζαν η κυβέρνηση και το κράτος; Αν τα είχε προκαλέσει μια φυσική καταστροφή αυτά, η κυβέρνηση θα θεωρούσε αυτονόητη υποχρέωση να παρέμβει. Τώρα, που τα προκαλεί η ίδια με την πολιτική της, τι κάνει; Απολύτως τίποτα! Πόσες συσκέψεις έγιναν στο Μαξίμου και τα διάφορα Υπουργεία για την αντιμετώπιση της ΠΕΙΝΑΣ στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα; Καμία!

 

Σπουδαίο και αξιέπαινο έργο παρέχει η Εκκλησία της Ελλάδας ‘Ισως βέβαια θα έπρεπε, χωρίς να το θίξει κατ’ ελάχιστο, να εξετάσει καλύτερα τους συνεργαζόμενους με αυτή φορείς και νομίζουμε ότι μπορεί να το επιτελέσει και με άλλη σύνθεση. Γιατί είναι μνημείο θράσους και κυνισμού, προσβολή και στους αναξιοπαθούντες, να υποστηρίζει κάποιος με νύχια και με δόντια μια πολιτική και μετά να συνδράμει δήθεν τα θύματα αυτής της πολιτικής. Πέραν όμως της Εκκλησίας υπάρχει μια έκρηξη κοινωνικών δομών, ιατρείων, δομών αλληλεγγύης κλπ., που συνιστούν ίσως τη μόνη ελπίδα φωτός για μια κοινωνική αναγέννηση.

 

‘Όλα αυτά όμως δεν επαρκούν. Η μέριμνα για τους πεινασμένους, τους άστεγους, τους ανήμπορος και άρρωστους, την εθνική άμυνα, δεν μπορεί να είναι φροντίδα των φιλάνθρωπων. Οφείλει να είναι η πρώτη μέριμνα του κράτους και της κυβέρνησης. Και μιας και περάσαμε, υπό τον κ. Σαμαρά, από τους καιρούς του «σοσιαλιστικού» σε αυτούς του «νεοεθνικόφρονος» Μνημονίου, έθνος δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα προς χρήσιν δημαγωγών, αλλά ένας λαός και η προοπτική του!

 

Στοιχειώδης πατριωτισμός, αίσθηση καθήκοντος, αλλά και το Σύνταγμα της χώρας επιβάλλουν στην κυβέρνηση να κινηθεί άμεσα για την εξασφάλιση των στοιχειωδών αναγκών προς το ζην. Για να έχει κάθε άνθρωπος δικαίωμα σε ένα πιάτο φαί, ένα μέρος να κοιμηθεί χωρίς να ξεπαγιάζει, περίθαλψη για να επιβιώσει. Αν δεν μπορούν οι πολιτικοί μας, η κυβέρνηση, το κράτος να τα εξασφαλίσουν αυτά, τότε απλά δεν έχουν λόγο ύπαρξης, ας πάνε στα σπίτια τους, ή, ακόμα χρησιμότερο, ας κάνουν χαρακίρι.

 

Ανάγκη άμεσης πρωτοβουλίας για την πείνα

 

Προφανώς, τα συμβαίνοντα αποδεικνύουν πέραν λογικής αμφιβολίας, ότι οι μνημονιακές πολιτικές οδηγούν στην καταστροφή του ελληνικού λαού. Αλλά εμείς, για τις ανάγκες αυτού του άρθρου, δεν θα επιμείνουμε εκεί. Ας ακολουθήσει η κυβέρνηση την πολιτική που θεωρεί ορθή. Το ότι κάνει αυτή την επιλογή δεν τη στερεί όμως βέβαια από την υποχρέωση να φροντίσει κατά προτεραιότητα για την κάλυψη των πιο στοιχειωδών αναγκών του πληθυσμού, για να μη τεθεί δηλαδή σε κίνδυνο η επιβίωσή του και η δημόσια υγεία. Αντί να νομοθετεί την κατά απόλυτη προτεραιότητα διοχέτευση πόρων στους δανειστές οφείλει να καταγράψει την κοινωνική κατάσταση της χώρας και τις εξαιρετικά ζωτικές ανάγκες της και να νομοθετήσει την εξυπηρέτησή τους πριν από την ικανοποίηση των πιστωτών και του χρέους.

 

Θα μας πει ίσως ότι δεν συμφωνούν οι Πιστωτές, η Μέρκελ, το ΔΝΤ και δεν ξέρω ποιος άλλος. Για να το πει όμως αυτό, θα πρέπει προηγουμένως να τα ζητήσει η Ελλάδα και να τα αρνηθούν. Δεν νομίζουμε πολιτικά καθόλου εύκολο για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και την ΕΕ να αναλάβουν την ευθύνη καταδίκης του ελληνικού πληθυσμού στην πείνα. Στην πραγματικότητα, και αυτό αφορά το σύνολο των ευθυνών για την ελληνική κοινωνική καταστροφή, η Ευρώπη οχυρώνεται πίσω από το γεγονός ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν ζητάνε τίποτα, αλλά και εκφράζουν δημοσίως την ευαρέσκειά τους. Πεθαίνουν άνθρωποι στην Ελλάδα εξαιτίας της πολιτικής που της επιβλήθηκε και εκείνοι που την επέβαλαν ισχυρίζονται, στις συνθήκες αυτές, ότι κάνουν θυσίες για να σώσουν τη χώρα!

 

Το ζήτημα οφείλει επίσης να μεταφερθεί και σε όλα τα ευρωπαϊκά και διεθνή όργανα (Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Συμβούλιο της Ευρώπης, αρμόδιες επιτροπές του ΟΗΕ, διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις κλπ.), να οργανωθεί μια μεγάλη διεθνής καμπάνια. Τι ακριβώς κάνουν οι ‘Ελληνες ευρωβουλευτές, εκτός από το να πλουτίζουν, εξαργυρώνοντας τη σιωπή τους;

 

Αυτά πρέπει να κάνει η κυβέρνηση. Αν δεν τα κάνει, το βάρος να πιεσθεί προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά και να διεθνοποιηθεί το πρόβλημα, πέφτει σε όλους τους κοινωνικούς και επιστημονικούς φορείς της χώρας και στην αντιπολίτευση, ιδίως την αξιωματική, που θα ήταν ίσως χρήσιμο να συμπήξουν μια «συμμαχία» για να έχει κάθε άνθρωπος τα στοιχειώδη προς το ζην.

 

Από την Ελλάδα, που αντιμετωπίζει το οξύτερο πρόβλημα, πρέπει να αρχίσει η έμπρακτη αντίσταση στην αρχή της κατά προτεραιότητα εξυπηρέτησης των τραπεζών. Είναι βέβαιο ότι, αν εμείς την αρχίσουμε, με τα σωστά επιχειρήματα, θα βρούμε τώρα ευήκοον ους σε όλη την Ευρώπη. Αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει.

 

Επίκαιρα, 10.1.2013

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

Μερκελιστές και… Σοϊμπλιστές

του Γιώργου Καραμπελιά

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του πραγματοποίησε ένα εξωφρενικό ατόπημα με την επίσκεψη/διαπιστευτήρια Τσίπρα στον Σόιμπλε. Την ώρα που όλη η Ελλάδα και η Ευρώπη βοούν πως η Γερμανία προσπαθεί να μεταβάλει την ευρωζώνη σε διευρυμένη γερμανική ένωση, μέσα από ένα νέο Zollverein, ως άμεση συνέχεια της πορείας προς τα Ανατολικά, μετά την ενοποίησή της, το 1989, και τη στιγμή που στην Ευρώπη θα πρέπει να οργανωθεί η αντίσταση ενάντια στη γερμανοποίηση, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε ανοικτά και απροκάλυπτα τη γραμμή της υποταγής.

Μέσα στον ορυμαγδό των βομβών και της λίστας Λαγκάρντ, αυτή η σημαντική κίνηση έμεινε μέχρι σήμερα σχετικά ασχολίαστη και στο απυρόβλητο. Και όμως, στο υποσυνείδητο των Ελλήνων, πέρασε το μήνυμα πως χωρίς την υποταγή και τα διαπιστευτήρια στη Γερμανία δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε πολιτική προοπτική για την Ελλάδα.

Από παλιότερα είχαμε επισημάνει τα κενά της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ έναντι των Γερμανών. Το γεγονός για παράδειγμα ότι δεν μετέβαλλε ποτέ σε κεντρικά πολιτικά ζητήματα το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων ή της φυγάδευσης Χριστοφοράκου και της Ζήμενς, που καταδεικνύουν την κατ’ εξοχήν αποικιακή σχέση της χώρας μας με τη Γερμανία. Δεν έκαναν ποτέ μια κινητοποίηση ενάντια στο παιδομάζωμα, που οργανώνουν οι Γερμανοί από νέους Έλληνες επιστήμονες, και που έχει οδηγήσει ήδη σε μια μαζική μετανάστευση 25.000 ή 30.000 νέων επιστημόνων στη Γερμανία.

Ο Αντώνης Σαμαράς άνοιξε τον δρόμο της αποδοχής των γερμανικών τετελεσμένων και ο ΣΥΡΙΖΑ, δια του προέδρου του, έρχεται να την ολοκληρώσει.

Τα αντεπιχειρήματα που προβάλλουν είναι πως ο Τσίπρας «τα είπε» στον Σόιμπλε, ότι μίλησε για τις γερμανικές επανορθώσεις και τον Χριστοφοράκο, και παρουσίασε την απελπιστική κατάσταση της Ελλάδας. Όλα αυτά, όμως, δεν σημαίνουν τίποτα και είναι για το θεαθήναι γιατί το αποφασιστικό γεγονός είναι αυτή καθεαυτή η συνάντηση με τον Σόιμπλε, τη στιγμή που, μέχρι χθες, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλούσαν μερκελιστές την κυβέρνηση. Αυτοί, ως παρακατιανοί, συναντήθηκαν μόνο με τον Σόιμπλε, συνάντηση που μήνες επεδίωκαν, «γλείφοντας» τον Γερμανό πρέσβη στην Αθήνα για να την επιτύχουν. Θα πρέπει άραγε, στο εξής, να τους αποκαλούμε «Σοϊμπλιστές»;

Και εν τέλει μια τέτοια εξέλιξη, που σηματοδοτεί την είσοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην περίοδο του «ρεαλισμού», δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει μια και αποτελεί συνέπεια τόσο του ιδεολογικού του υποστρώματος όσο και μιας τυχοδιωκτικής πολιτικής τακτικής.

Σε σχέση με το πρώτο, δεν είναι δυνατόν ένα εθνομηδενιστικό και ευρωπαϊστικό ιδεολογικό υπόστρωμα, που αρνείται να κατανοήσει την ελληνική ιδιαιτερότητα και την ημιαποικιακή σχέση της χώρας με τη Δύση, να παραγάγει οτιδήποτε άλλο, εν τέλει. Διότι, όταν δεν κατανοείς ότι η συμμετοχή μας στην ευρωζώνη δεν είναι παρά μία αμυντική κίνηση του ελληνισμού απέναντι στη νεοθωμανική απειλή, όταν δεν βλέπεις ότι η συγκεκριμένη Ευρώπη είναι η «φραγκική» Ευρώπη, που αποκλείει εν τέλει την ανατολική Ευρώπη και τον ορθόδοξο κόσμο, και, αντίθετα, θεωρείς ότι η Ελλάδα αποτελεί εν τέλει τμήμα της Δύσης, τότε, αργά ή γρήγορα, θα αποδεχτείς και τη λογική της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη!

Όσο για το δεύτερο, έχοντας οικοδομήσει μια πολιτική τακτική θεμελιωμένη στη λογική του ρεσάλτου προς την εξουσία, καθώς, μέσα σε λίγους μήνες, εκτινάχθηκε από το 4% στο 27%, ήταν αναπόφευκτο να οδηγηθεί σε μοιραίους συμβιβασμούς. Διότι, προφανώς, είναι ανέτοιμος (όσο και ο ελληνικός λαός) για μια νέα πολιτική, οικονομική και κοινωνική πορεία για τη χώρα. Μια τέτοια πορεία απαιτεί ένα λαό με συνείδηση των διακυβευμάτων και ένα κόμμα με βαθιές λαϊκές ρίζες, δεμένο με ένα πολύμορφο και ισχυρό λαϊκό κίνημα. Όταν αυτοί οι όροι δεν συγκεντρώνονται, τότε οδηγείσαι εκ των πραγμάτων σε δύο πιθανές κατευθύνσεις: Είτε σε μια λογική πραξικοπηματικής κατάληψης της εξουσίας, γεγονός για το οποίο δεν υπάρχουν προϋποθέσεις και ούτε ταιριάζει στην ιδεολογία και τη φύση του ΣΥΡΙΖΑ, είτε επιλέγεις τη λογική της «ρεαλιστικής» προσαρμογής.

Διότι, εφόσον έχεις οικοδομήσει τη λογική σου πάνω στην άμεση και σύντομη κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, θα πρέπει να γίνεις αρεστός, ή έστω αποδεκτός,από τις αποικιακές δυνάμεις, ώστε να σε δεχτούν ως πιθανή εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Γι’ αυτό, μετά το φύλο συκής της Αργεντινής και της Βραζιλίας, ακολουθεί το κυρίως μενού: ο Σόιμπλε και η επίσκεψη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν αντίθετα δεν υπήρχε μια τέτοια τυχοδιωκτική αντίληψη, ένα λαϊκό πατριωτικό και δημοκρατικό κόμμα θα ασχολούνταν κατ’ εξοχήν με την οικοδόμηση δομών λαϊκής αλληλεγγύης και «αντιεξουσίας», που θα έκαναν δυνατή –μεσοπρόθεσμα και όχι βραχυπρόθεσμα– μια αυθεντική αλλαγή στο καθεστώς. Ο τυχοδιωκτισμός των ανώτερων μεσαίων στρωμάτων, που αποτελούν την κοινωνική βάση των στελεχών αυτού του κόμματος, μπροστά στην πραγματικότητα, τα οδηγεί πάντοτε στην προσαρμογή. Μήπως εμείς οι παλαιότεροι δεν έχουμε ζήσει το ίδιο σενάριο, και με ευνοϊκότερες συνθήκες, όταν, «από τις 18 σοσιαλισμός» και το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» του Παπανδρέου, καταλήξαμε στην παπανδρεϊκή και τη σημιτική κλεπτοκρατία; Η ίδια τυχοδιωκτική λογική παράγει ανάλογα αποτελέσματα και μάλιστα πολύ ταχύτερα, γιατί σήμερα δεν υπάρχουν οι ευνοϊκοί όροι του 1981.

Όλοι κατανοούμε πως, την τελευταία περίοδο, η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την ένταση γύρω από τα ζητήματα των κατειλημμένων χώρων, τα γκαζάκια και τους πυροβολισμούς προκειμένου να επιβάλει τον ορυμαγδό των μέτρων που έχουν υπαγορεύσει οι δανειστές. Φαίνεται όμως ότι και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τα χρησιμοποιεί για να περάσει πιο εύκολα τη λογική του «ρεαλισμού». Αποκηρύσσει αίφνης τους μέχρι χθες συμμάχους της για να πραγματοποιήσει πολύ πιο ανώδυνα τη μεγάλη στροφή, την οποία εγκαινίασε με το ταξίδι του Τσίπρα, και εν μέρει για να την κάνει να ξεχαστεί.

Δυστυχώς, παρ’ ότι, πολλές φορές μέχρι τώρα, τονίσαμε πως θα ήταν ευχής έργο μια θετική μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ προς μια πατριωτική κατεύθυνση, φαίνεται να δρομολογείται μάλλον το αντίστροφο σενάριο, μιας «ρεαλιστικής» προσαρμογής στη γερμανική Ευρώπη.

Και δεν είμαστε γενικά και αόριστα ενάντια σε οποιαδήποτε επαφή με τον «εχθρό». Είναι προφανές πως, αν μια λαϊκή δημοκρατική παράταξη βρισκόταν πραγματικά στα πρόθυρα της εξουσίας, τότε θα έσπευδαν όλοι, φίλοι και εχθροί, να επιδιώξουν την επαφή μαζί της, και, σε αυτή την περίπτωση, κάτι τέτοιο θα ήταν επιτρεπτό ή και επιβεβλημένο. Όταν, αντίθετα, δεν διαθέτεις την ανάλογη λαϊκή στήριξη –και στην πραγματικότητα δεν διαθέτεις καμιά δυνατότητα να κυβερνήσεις, εκτός από τις ονειροφαντασίες και τις ονειρώξεις κάποιων στελεχών– τότε μεταβάλλεσαι ο ίδιος σε «ζητιάνο συναντήσεων», απογοητεύοντας βαθύτατα ένα κόσμο που είχε πιστέψει σε σένα.

Τέλος, θα μπούμε στον πειρασμό να εγκαλέσουμε, για πρώτη φορά, φίλους και συντρόφους, με πολλούς από τους οποίους συμπορευτήκαμε για πολλά χρόνια. Και αυτοί, στη λογική ενός άλλου «ρεαλισμού», –τον οποίο μας κατηγορούν ότι δεν διαθέτουμε–, επέλεξαν τη συμπόρευση ή την προσχώρηση στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα τους θυμίσουμε, λοιπόν, πως ανάλογοι ρεαλισμοί είχαν «τσουβαλιάσει», για χρόνια, πάρα πολλούς στο «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ, το οποίο ώδινεν έξοδο από το ΝΑΤΟ και έτεκεν Άκη Τσοχατζόπουλο!

Ευτυχώς ή δυστυχώς, για κάποιους από αυτούς, το πυροτέχνημα ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν θα έχει τη διάρκεια του ΠΑΣΟΚ. Και θα πρέπει πλέον να εγκαταλείψουν τα επιχειρήματα του τύπου «ας συμπορευτούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, μπροστά στην καταστροφή της χώρας», σήμερα τουλάχιστον που η ίδια η ηγεσία του πραγματοποιεί τη μνημονιακή προσαρμογή της. Είναι αντίθετα προφανές πως, όσο δεν υπάρχει, και όσο δεν παλεύουμε για να διαμορφωθεί, ένας αυθεντικός πατριωτικός δημοκρατικός πόλος στη χώρα, τόσο πιο γρήγορα και ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσαρμοστεί στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη της κυρίας Μέρκελ.

http://ardin-rixi.gr/archives/10771

 

Πόσο κοστίζει να ξεδίνει κανείς;

Η διασκέδαση σήμερα που τα χρήματα λιγοστεύουν και τα χαρούμενα πράγματα είναι δυσπρόσιτα 

Βασίλης Καραποστόλης [καθηγητής Πολιτισμού και Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών]

 

Σαν υποκατάστατο της ευτυχίας, η διασκέδαση διέθετε πάντα ακαταμάχητα θέλγητρα. Εξαρτημένη από χίλια δυο, η ευτυχία ξεγλιστράει συνεχώς, ενώ η διασκέδαση πιστεύουμε ότι είναι του χεριού μας. Όποιος πληρώνει το αντίτιμο την αποκτά. Να όμως που σήμερα οι τερπνές υπηρεσίες της γίνονται αναπάντεχα πιο ακριβές. Θα δυστυχήσουμε λοιπόν διπλά; Εκτός από φτωχότεροι θα γίνουμε και ανίκανοι να ξεδίνουμε;

Το όλο ζήτημα ανάγεται στο τι έχουμε στη διάθεσή μας ώστε να ελαφρώνουν τα βάρη. Μέχρι τώρα είχαμε αρκετά πράγματα ειδικά κατασκευασμένα για να φτιάχνουν τη διάθεση. Αποδείχτηκε πως ήταν «χαρούμενα πράγματα για λυπημένους ανθρώπους». Πράγματι, η διάθεση των ανθρώπων έφτιαχνε όλο και δυσκολότερα, όχι επειδή τα πράγματα που προμηθεύονταν ήταν ελαττωματικά, αλλά επειδή ο εθισμός στην αγορά της διασκέδασης υπενθύμιζε διαρκώς στον αγοραστή ότι ήταν δέσμιος μιας δοσοληψίας. Από το πόσα είχε στην τσέπη του εξαρτιόταν το τι θα ʼβαζε στην καρδιά του. Ποθούσε να συγκινηθεί έως δακρύων ή να γελάσει. Έπρεπε να πληρώσει γιʼ αυτό, μια υποχρέωση που τον ξανάφερνε πίσω, στην εργασία, στις έγνοιες. Ωστόσο, το πρόβλημα αντιμετωπιζόταν γρήγορα και χωρίς πολλούς δισταγμούς, όσο το επέτρεπαν οι συνθήκες. Ήταν ανάγκη πάση θυσία να εξασφαλισθεί η διασκέδαση για να εμποδίσει τη σκέψη να πάει εκεί όπου δεν θα ʼξερε κυριολεκτικά τι να κάνει. Και ακριβώς, όπως έλεγε ο Πασκάλ, για να μη βλέπει μπροστά του τον γκρεμό ο άνθρωπος υψώνει φράχτες και δεν κοιτάει παρά μόνον αυτούς.

Διασκεδάζουμε επομένως για να μη σκεφτόμαστε; Στο ερώτημα αυτό είναι φυσικό να απαντούν οι περισσότεροι με ένα «ε, και λοιπόν;» και να συνεχίζουν τον δρόμο τους. Έχουν κάποιο δίκιο, εφόσον κανένας δεν θα ήταν δυνατόν να αποδεχτεί ότι η ζωή θα έπρεπε να είναι διαρκώς αφιερωμένη σε σκέψεις, και μάλιστα σʼ αυτές που δεν βγάζουν πουθενά. Εδώ είναι το πραγματικό πρόβλημα. Δεν είναι ο θάνατος που συσκοτίζει το μυαλό των ανθρώπων, είναι η αδυναμία.

Ζητάμε τη δράση

Αν ο θάνατος δεν αντιπαλεύεται, η δυστυχία τουλάχιστον μετριάζεται. Συνεπώς, θέλουμε διασκέδαση για να λησμονούμε αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε για να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Είμαστε υπερβολικά οκνηροί και για να μην το θυμόμαστε ζητάμε τη δράση μέσα στις ταινίες, στο θέατρο, σε κάθε θέαμα που διεγείρει την όραση και την ακοή σε σημείο που ακόμη και η φαντασία να μοιάζει περιττή. Το είχε διακρίνει ο Ρουσό, ο κληρονόμος του Πασκάλ: «Όσο περισσότερο βλέπουμε τόσο περισσότερο φανταζόμαστε». Η κριτική του θεωρήθηκε πουριτανική και ηθικολογική. Έβαλε κατά του θεάτρου, επέκρινε τη μαγεία επί σκηνής: Τι ήθελε λοιπόν; Να μην το ρίχνουν έξω πότε – πότε οι καημένοι οι θνητοί;

Άλλο όμως να «το ρίχνει έξω» κανείς και άλλο να «ρίχνεται έξω» ολόκληρος. Και σήμερα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η επίκριση των θεαμάτων από τον Ρουσό ήταν πιο διεισδυτική απʼ όσο νόμισαν οι κατήγοροί του. Το ότι στόμωσε η φαντασία από τα πολλά θεάματα μόνο οι σχεδιαστές της βιομηχανίας των εντυπώσεων μπορούν να το αρνηθούν. Τους ακολουθούν, είναι αλήθεια, κάμποσοι καλλιτέχνες που βλέπουν με άγχος την τεχνολογία να τους κλέβει το ψωμί, να γίνεται πιο φαντασμαγορική απʼ ό,τι η ζωγραφική, η γλυπτική ή η μουσική που σπούδασαν. Η τέχνη σπεύδει να μιμηθεί τη μηχανή και τον υπολογιστή, ζηλεύοντας την ικανότητά τους να «απορροφούν» τον χρήστη τους. Αλλά γιατί η απορρόφηση να είναι στόχος;

Στόχος θα μπορούσε να είναι το αντίθετο: να δίνουν οι τέχνες εναύσματα και ωθήσεις, να αποσπούν τον θεατή και τον ακροατή προσωρινά από τις έγνοιες του για να τον αποδώσουν και πάλι σʼ αυτές, εφοδιασμένο όμως τώρα με ένα αίσθημα που τις ξεπερνά. Ένα τέτοιο αίσθημα είναι πάντα συνυφασμένο με τη φαντασία. Εκείνος που κατορθώνει να δει τις σκοτούρες του και τις δυσκολίες της κάθε ημέρας, σαν μέρη ενός «έργου» που εκτυλίσσεται, αυτός φαντάζεται κιόλας μια κάποια λύση. Είναι πλέον και ο ίδιος λιγάκι καλλιτέχνης: βλέπει τη διαδοχή των καταστάσεων, σταθμίζει τη βαρύτητα της καθεμιάς, εφαρμόζει στη ζωή του τον κανόνα κάθε τέχνης που είναι ο κανόνας της εξοικονόμησης. Σʼ αυτό το συμβάν θα δώσω περισσότερη σημασία, στο άλλο λιγότερη. Ρυθμίζω κάπως τις χαρές και τις θλίψεις, εποπτεύω τη ζωή μου, τη ζω, αλλά και την παρακολουθώ από κάποιο «θεωρείο». Αν κάτι δεν πάει καλά, τίποτα δεν θα με εμπόδιζε να το διορθώσω.

Είναι φανερό ότι μια τέτοια στάση αποκλείεται όταν κανείς έχει συνηθίσει να ρίχνεται ολόκληρος στη διασκέδαση. Σήμερα οι περιστάσεις απαγορεύουν αυτή τη συνήθεια. Τα χρήματα λιγοστεύουν, τα χαρούμενα πράγματα είναι δυσπρόσιτα. Τι μένει λοιπόν; Μένει να βρεθούν χαρές που δεν ανήκουν αποκλειστικά στα πράγματα. Αφού έτσι κι αλλιώς, και προτού ακόμη ενσκήψει η κρίση, τα χαρούμενα πράγματα δεν κατάφερναν να διώξουν τη λύπη, αυτό που έχουν να κάνουν οι λυπημένοι και ανόρεχτοι άνθρωποι είναι να θυμηθούν ότι κάτι «μεταξύ τους» θα μπορούσε να είναι πολύ πιο θεραπευτικό. Αν τα πράγματα της διασκέδασης κοστίζουν πολύ (και επιπλέον δεν αξίζουν την τιμή τους) οι ίδιοι οι άνθρωποι μπορούν να προσφέρονται δωρεάν ο ένας στον άλλο. Και μόνο το να βρίσκονται στον ίδιο χώρο και να κουβεντιάζουν, να διηγούνται, να παριστάνουν άλλους με τη φωνή, τους μορφασμούς και τις χειρονομίες τους, θα ήταν ένα πρώτης τάξεως υλικό για να παιχθεί ένα θεατρικό παιγνίδι που όλοι θα το θεωρούσαν διεγερτικό.

Οι ανάγκες σήμερα σπρώχνουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Είναι αναχρονισμός; Είναι παλινδρόμηση; Μα, αφού το απαιτεί η παρούσα κατάσταση γιατί ναʼ ναι οπισθοδρόμηση στο παρελθόν; Ναι, είναι γεγονός ότι οι συντροφιές και τα σπιτικά τσιμπούσια είχαν περιοριστεί τα τελευταία χρόνια για να δώσουν χώρο σε θεάματα και τεχνουργήματα προορισμένα να θαμπώνουν το μάτι και να βουλώνουν το στόμα. Ίσως όμως μερικά σπίρτα με τα οποία άναβαν οι παλιές παρέες έμειναν άκαυτα. Είναι απʼ αυτά τα αποθέματα που διατηρούνται σε κάθε λαό και χρησιμοποιούνται σε ώρες ανάγκης. Βγάζουν από μέσα ό,τι έχουν και δεν έχουν. Πάρτε παράδειγμα τους κατοίκους του Λονδίνου στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Καθώς τα γερμανικά βομβαρδιστικά σφυροκοπούσαν την πόλη, οι άμαχοι μέσα στα αντιαεροπορικά καταφύγια συνέχιζαν να σερβίρονται το τσάι τους, έστω και με πρόχειρα μέσα. Έτσι πέρναγαν τις δύσκολες ώρες. Οι Εγγλέζοι βασίζονται πολύ στο τυπικό τους· αν δεν υπήρχε αυτό δεν θα υπήρχε ούτε και το φλέγμα τους. Όσο για μας εδώ, το ερώτημα είναι, αν έτσι όπως είμαστε, χωρίς τσάι και σιγανές κουβέντες με το κουταλάκι, χωρίς τυπικό και χωρίς φλέγμα, θα ξαναβρούμε κάτι απʼ αυτό που μας ζέσταινε άλλοτε και διόρθωνε κάπως τις ζημιές: τη σύναξη γύρω από ένα στρωμένο τραπέζι. Δεν είναι ιερό το φλιτζάνι εδώ, είναι το πιάτο. Ας το τιμήσουμε όπως του πρέπει. Και στα στενάχωρα χρόνια που έρχονται, ας αρχίζει η διασκέδασή μας με μια πρόποση: να συντρώγουμε για να μην αλληλοφαγωθούμε.

http://lomak.blogspot.gr/2013/01/blog-post_13.html

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΕΛΛ. ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ La légende des sciences

Οι εκσυγχρονιστές ξανάρχονται

του Μιχάλη Χατζηπέτρου από τη Ρήξη 

 

Ένα από τα διασημότερα ανέκδοτα που κυκλοφόρησε τους τελευταίους μήνες στα δημοσιογραφικά γραφεία είναι το «κυβέρνηση Σημίτη με πρωθυπουργό Σαμαρά». 

Μόνο την εξέλιξη της ευρύτερης οικογένειας Παπακωνσταντίνου αν δει κανείς μπορεί άνετα να συμπεράνει ότι υπάρχει μια άτυπη λίστα προαγωγών του εκσυγχρονισμού, που τελειώνει είτε με τιμητικές αποστρατείες, είτε με ανάκληση από την εφεδρεία. Κλασικό παράδειγμα η παραπάνω οικογένεια. 

 

Ο τελών υπό προανακριτική έρευνα τέως τσάρος της οικονομίας Παπακωνσταντίνου ξεκίνησε ως σύμβουλος επί θεμάτων πληροφορικής του Κ.Σημίτη. Πολλάκις αποτυχών να εκλεγεί στην Κοζάνη, βρέθηκε με απόφαση του ΓΑΠ αρχικά εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, μετά επικεφαλής της λίστας στις ευρωεκλογές, ύστερα στο Επικρατείας και μετά υπουργός Οικονομικών επί ΓΑΠ, και Περιβάλλοντος στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Σ το ίδιο χρονικό διάστημα, η στενή συγγενής του Ε.Παπακωνσταντίνου ήταν συνεχώς νομικός σύμβουλος του γνωστού ΕΛΙΑΜΕΠ, ενώ με έκπληξη συνειδητοποιήσαμε, ελέω λίστας Λαγκάρντ ότι μέχρι πριν λίγες μέρες ήταν και στο ΤΑΙΠΕΔ (το γνωστό μνημονιακό ταμείο ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας).

Πάρτε και τον ίδιο τον κ. Στουρνάρα. Σύμβουλος του Γ. Παπαντωνίου ως συγγραφέας πονημάτων περί εκσυγχρονισμού, μετά κορυφαίος εμπειρογνώμονας της κυβέρνησης Σημίτη και αρχιτέκτονας του κόλπο γκρόσο με την Γκόλντμαν Σακς, για την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ. Πρόεδρος του ΙΟΒΕ του ΣΕΒ και γνωστός διαπρύσιος κήρυξ του μνημονίου ως επιφανής τεχνοκράτης, και εσχάτως Τσάρος της Οικονομίας της κυβέρνησης συνεργασίας. 

 

Οι σχέσεις με τους Γερμανούς 

 

Βεβαίως, βασική προωθητική δύναμη της εκσυγχρονιστικής επέλασης μέσα στην κρατική μηχανή, είναι η σύνδεσή τους με τους Γερμανούς.

Εκείνο που έχει λησμονηθεί είναι ότι, αυτή, κατά κάποιον τρόπο προϋπάρχει της συγκρότησής τους σε διακριτό πολιτικό ρεύμα μέσα στο ΠΑΣΟΚ.
Το 1986, με τον Σημίτη υπουργό Εθνικής Οικονομίας και την οικονομική στροφή του ΠΑΣΟΚ, έχουμε τη μεγάλη διάσπαση της ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ. Εκείνη την εποχή, ο τότε αντιπρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παπαμιχαήλ, γράφει μια μπροσούρα που την κυκλοφορούν μαζικά οι τότε διαγραμμένοι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ. Στην μπροσούρα καταγγέλλεται ότι στην Αθήνα έχει εγκατασταθεί κλιμάκιο του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Φ. Έμπερτ με επικεφαλής τον κοινωνιολόγο Ακίμ Μέλερ. Ο Μέλερ είχε προτείνει στην ΠΑΣΚΕ συγκεκριμένη τεχνική και οικονομική βοήθεια. Μετά τον χαμό που έγινε στο συνδικαλιστικό του ΠΑΣΟΚ της εποχής, το Φ. Έμπερτ αποχώρησε, για να επανεμφανιστεί στην Αθήνα το 2012. 

Τα πρώτα χρόνια 

Μετά το φοβερό ’89 και την πρωθυπουργία Μητσοτάκη των αρχών του ’90, για πρώτη φορά αρχίζει να αναδύεται η διακομματική διάσταση του εκσυγχρονισμού και δη οι γερμανικές του εκλεκτικές συγγένειες.

Η σχέση της οικογένειας Μητσοτάκη με τη Γερμανία είναι γνωστές από τις δεκαετίες ’60-’70. 

Ο πολύς Στέφανος Μάνος, ως υπουργός Οικονομίας της ΝΔ και γνωστός διαπρύσιος κήρυξ του εκσυγχρονισμού, εκφράζει ανοιχτά το κοινωνικό πρόγραμμα του εκσυγχρονισμού, μαζί με τη θυγατέρα Ντ. Μπακογιάννη: Δραματική συρρίκνωση των μεσοστρωμάτων μέσω φορολογίας και άγριο άνοιγμα της αγοράς στον ξένο ανταγωνισμό. 
Είναι διαβόητη η δήλωση του Μάνου στον τομέα μικρομεσαίων της ΝΔ, την εποχή εκείνη, το αλήστου μνήμης, «ήρθα για να πάρω κι όχι να δώσω… είμαι ο γιος του πάρτα όλα».

Την ίδια στιγμή, προεξάρχοντος του Κ.Σημίτη, εμφανίζεται και ο εκσυγχρονισμός στο ΠΑΣΟΚ. 
Αντιανδρεϊσμός, συρρίκνωση του δημόσιου τομέα μέσω του δήθεν εξορθολογισμού, περιορισμός των μεσοστρωμάτων μέσω του ανοίγματος της αγοράς και αντιεθνικισμός είναι τα προτάγματα των πασόκων εκσυγχρονιστών. 
Ο γερμανοτραφής Κ. Σημίτης, που ο αδερφός του, Σπύρος, είναι επικεφαλής της πανίσχυρης γερμανικής υπηρεσίας προστασίας Συντάγματος, συναντά πολιτικά τον Μιχάλη Παπακωνσταντίνου (θείο του τωρινού πρωταγωνιστή των εξελίξεων), ο οποίος, ως υπουργός Εξωτερικών του Μητσοτάκη, θα κάνει την περιβόητη δήλωση για τα εθνικά θέματα: «Και τι θέλετε να κάνουμε; Τον παλικαρά;»

Την ίδια εποχή, ο εκσυγχρονισμός αναδύεται και στην αριστερά. 

Από τους Οικολόγους Εναλλακτικούς μέχρι τον μακαρίτη Μιχάλη Παπαγιαννάκη του Συνασπισμού, αναπτύσσεται η ίδια προβληματική. 
Άχτι στους μικρομεσαίους και τους αγρότες «που εμποδίζουν την αύξηση της μισθωτής εργασίας ως διαδικασίας κοινωνικού εκσυγχρονισμού» και αντιεθνικισμός, «μιας και ο παρωχημένος πατριωτισμός δεν έχει νόημα την εποχή της παγκοσμιοποίησης και της ενιαίας αγοράς».

Τότε για πρώτη φορά διαπιστώνεται ότι υπό τον μανδύα του εκσυγχρονισμού υπάρχει ένα κοινό νήμα που ενώνει μητσοτακικούς, ομάδα Σημίτη και εκσυγχρονιστές του Συνασπισμού. 

Σύμφωνα με το καλά ενημερωμένο και επιτυχημένο περιοδικό Φλας της εποχής, εκδόσεων Κόκκαλη, το νήμα συνδεόταν μέσω των Μπακογιάννη, Γιάνναρου, Σημίτη, ενώ είναι γνωστό ότι τη θέση του θανόντος Γιάνναρου είχε πάρει ο Παπαγιαννάκης.

Με την επικράτηση Καραμανλή στην ηγεσία της ΝΔ οι εκσυγχρονιστές υποχωρούν στους κόλπους της, ενώ η θυγατέρα Μητσοτάκη προσπαθεί να εδραιώσει ρόλο νούμερο 2 του κόμματος.

Διόλου τυχαία, την ίδια εποχή το πρώτο κύμα εκσυγχρονιστών του ΣΥΝ διασπάται από το κόμμα και κατευθύνεται στο ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τον Μπίστη. 
Είναι χαρακτηριστικό ότι εκείνη την εποχή ο Σημίτης απολάμβανε μια προκλητική στήριξη, που ξεκινούσε απ’ τους Μητσοτακικούς της ΝΔ και έφτανε μέχρι και τον Λ. Κύρκο. 
Απίστευτο αλλά και εξαιρετικά ασυνήθιστο για τα ήθη της αριστεράς, αποτέλεσε η συνάντηση Σημίτη-Παπαγιαννάκη στο Μέγαρο Μαξίμου, της οποίας το περιεχόμενο δεν μαθεύτηκε ποτέ.

Κατά τη διάρκεια της οκτάχρονης διακυβέρνησης Σημίτη, θα αναδειχθούν όλα τα πρόσωπα που θα παίξουν κεντρικό ρόλο στις μνημονιακές κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά: Στουρνάρας, Ράπανος, Ζανιάς, Παπακωνσταντίνου, Παπαδήμος και πολλοί άλλοι, ων ουκ έστι αριθμός. 

Εκείνο που δεν είναι γνωστό, σε μεγάλα τμήματα του ευρύτερου αντιμνημονιακού χώρου, είναι ότι ο εθνομηδενισμός αποτελεί το κυριότερο απ’ τα νήματα που ενώνουν τον αριστερό και δεξιό εκσυγχρονισμό. Διόλου τυχαία και η ένοχη σιωπή του μεγαλύτερου μέρους της αριστεράς στο φαινόμενο Ρεπούση.  

Για την οποία, το Βήμα έγραφε πριν από μερικούς μήνες ότι ακόμα και ο Σταθάκης του ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί ακόμα πολύ στενές επαφές μαζί της.
Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι μόνο οι γελοίες αναλύσεις τύπου Γαϊτάνη ή και οι ιδίου περιεχομένου, πιο κομψές παρεμβάσεις του Γ. Μηλιού, που εμποδίζουν την αριστερά να θέσει ως προμετωπίδα της μια συγκρότηση ΕΑΜικού τύπου, την οποία τόσο πολλή ανάγκη έχει ο τόπος.

Είναι η όλη αντίληψη που απουσιάζει, περί του ρόλου του έθνους-κράτους ως πεδίου δημοκρατίας, δικαιοσύνης και προστασίας. Είναι και η έλλειψη παιδείας και ανάλυσης για την πορεία του ελληνικού έθνους και την  διότυπα αποικιακή του συγκρότηση μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς. 

Κοινώς, η εθνομηδενιστική οπτική παραμορφώνει εντελώς τον τρόπο αντίληψης της μνημονιακής πραγματικότητας: Σύνταγμα, κρατική υπόσταση, εθνικό δίκαιο και, πολύ πιθανώς, οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας παραμένουν υπό ευρεία ιδεολογική απαξίωση στους κόλπους της αριστεράς.
Κάπως έτσι διαχέονται τα πλοκάμια της εξουσίας που εσχάτως την αποκαλέσαμε «μνημονιακή». 
Ωστόσο, είναι σαφές ότι, μέσα από ιδεολογικοπολιτικές διαδρομές, αγγίζουν και ευαίσθητους και κρίσιμους κόμβους του αντιμνημονιακού χώρου. 

Χαρακτηριστική είναι άποψη που δημοσίευσε ο Αντώνης Λιάκος στο Βήμα, παρουσιάζοντας το βιβλίο του επί πολλά χρόνια συνδαιτυμόνα του Σημίτη, Κωνσταντίνου Τσουκαλά: «Το μείγμα ιστορίας ανάμεσα στα επιτεύγματα της Ελλάδας ως του αγαπημένου παιδιού της Δύσης και στη μεγαλομανία ως του καλο/κακομαθημένου δυτικού παιδιού δημιούργησε μια δυναμική: η χώρα μπορούσε να προσαρμόζεται στις εκάστοτε μεταβολές του διεθνούς περιβάλλοντος, χωρίς εν τούτοις να αλλάζει. Ωστόσο αυτή η διαδικασία δεν εξέφραζε κάποιο μυθικό ελληνικό πνεύμα ούτε την αδάμαστη δύναμη του Ελληνισμού. Η Ελλάδα είχε την άνεση της μη επώδυνης προσαρμογής, επειδή ήταν το προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης στην αποικιοκρατούμενη ή υπό αποικιοποίηση Ανατολή». 

Πώς συνδυάζονται τώρα απόψεις του τύπου «Ελλάδα η κακομαθημένη των δυτικών», που περισσότερο θυμίζουν Ράμφο και Μανδραβέλη, με την αντιμνημονιακή τοποθέτηση του Λιάκου στον ΣΥΡΙΖΑ μόνο ένας θεός ξέρει –και ο εκσυγχρονιστικός λεβιάθαν που μάχεται να συγκρατήσει τη θέση του μέσα στα ερείπια του πολιτικού συστήματος.

Υ.Γ. Για να τελειώσουμε εκεί που αρχίσαμε: Ο γενάρχης της οικογένειας Παπακωνσταντίνου, πήρε το 1941, επί κατοχικής κυβέρνησης Τσολάκογλου, το δικαίωμα να λειτουργεί μονοπωλιακά το πρώτο θερμοηλεκτρικό εργοστάσιο στην Πτολεμαΐδα. Ο γιος του, Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ως υποψήφιος με τον Γκοτζαμάνη, τον κατοχικό υπουργό που υπέγραψε το αναγκαστικού δάνειο με τους Γερμανούς.
Μετά από μια θητεία στις κυβερνήσεις του δημοκρατικού κέντρου, κατέληξε υπ. Εξωτερικών του Μητσοτάκη. 
Πολιτικός κληρονόμος του, ο ανιψιός του, Γ. Παπακωνσταντίνου, ελέω ΓΑΠ αρχιτέκτονας του καταστροφικού μνημονίου. 

«Οι Γερμανοί ξανάρχονται», φωνάζουν οι κωμωδιογράφοι κι ο σοφός λαός στην τραγική του καθημερινότητα. 
Σάμπως έφυγαν και ποτέ;

Ένα νέο φαινόμενο: Το μίσος για την ΑΟΖ

• 

 του Μιχάλη Ιγνατίου

Πριν από δύο χρόνια, ο τότε υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας είχε δηλώσει ότι η ΑΟΖ αποτελεί μόδα και θα περάσει. Η αλήθεια είναι ότι έγινε πραγματική μόδα από τον ελληνικό λαό που κατάλαβε την αξία της ΑΟΖ και σήμερα αποτελεί μια σημαντική πρόκληση για την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά.

Δεν θα ξεχάσω τη συνομιλία ανάμεσα στον κ. Δρούτσα και τον καθηγητή Καρυώτη στο ξενοδοχείο Ritz Carlton της Ουάσιγκτον, πριν περίπου δύο χρόνια και τη θετική στάση του τότε υπουργού για το θέμα αυτό. Η συζήτηση έγινε ενώπιόν μου και έμεινα έκπληκτος από αυτά που είπε ο κ. Δρούτσας. Ανακοίνωσε στον Καρυώτη ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συμφωνεί με τις θέσεις του για την ΑΟΖ  και ότι ο (τότε) Πρωθυπουργός θα έφερνε το θέμα προς συζήτηση με τον Ταγίπ Ερντογάν στην επόμενη συνάντησή τους. Δεν έγινε τίποτα από τα παραπάνω και πληροφορήθηκα όχι επειδή δεν το ήθελε ο κ. Δρούτσας, αλλά επειδή τον απέτρεψε ο κ. Παπανδρέου. Εκτός εάν ο κ. Δρούτσας έλεγε ψέμματα στον Ελληνοαμερικανό καθηγητή και αδικώ τον πρώην πρωθυπουργό…

Ξαφνικά, στο τέλος του 2012 ξεκίνησε μια νέα μόδα. Εμφανίστηκαν επιθετικά οι φανατικοί εχθροί της ΑΟΖ. Το περίεργο είναι ότι όταν άρχισε να συζητείται το θέμα, μερικοί εξ αυτών ήταν από τους πρώτους που έγραψαν θετικά σχόλια για την ΑΟΖ. Είμαι έντονα προβληματισμένος και προσπαθώ ακόμα να καταλάβω τι ακριβώς έγινε και γιατί αυτή η ξαφνική μεταστροφή τους.

Χρησιμοποιήθηκαν βαρύτατοι χαρακτηρισμοί και χαρακτήρισαν ειρωνικά ως «ΑΟΖολογούντες» τους ανθρώπους που ασχολούνται με την ΑΟΖ, αλλά και απατεώνες, και προδότες! Αίφνης πληροφορηθήκαμε ότι «η υφαλοκρηπίδα, και όχι η ΑΟΖ, είναι το θέμα που πρέπει να μας απασχολεί», αν και πρόκειται για ξεκάθαρη τουρκική θέση.

Η επίθεση και οι βαρύτατοι χαρακτηρισμοί δεν ήταν μόνο λανθασμένη κίνηση, αλλά αποτελούσε καραμπινάτο εκφοβισμό, που στόχευε στη «δολοφονία» μίας καθαρής και νόμιμης ενέργειας, η οποία καλύπτεται απόλυτα από τον ΟΗΕ και τις διεθνείς συνθήκες.

Συνάδελφοι δημοσιογράφοι και αναλυτές εμφανίστηκαν να είναι οι ειδικοί για το Δίκαιο της Θάλασσας, χωρίς καν να το διαβάσουν. Διότι αμφιβάλλω αν έκαναν τον κόπο να μελετήσουν τα 320 Αρθρα της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας. Εγώ υπερηφανεύομαι ότι τα διάβασα, για να έχω τουλάχιστον μία ιδέα γι’ αυτή τη σύμβαση, που με κατάλληλους χειρισμούς προστατεύει τον υποθαλάσσιο πλούτο της Ελλάδας. Δεν είμαι ειδικός, ούτε θα μπορέσω να γίνω ποτέ. Αλλά όταν ασχολούμαι και γράφω για το εθνικό αυτό θέμα, καταφεύγω σε καθηγητές και πρέσβεις, που ξόδεψαν 30 χρόνια να ασχολούνται και να μελετούν την ΑΟΖ.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, του οποίου όσο περνούν τα χρόνια αναγνωρίζεται η οξυδέρκεια και η νομική κατάρτιση για το θέμα, δεν αποφάσισε λανθασμένα να ανακηρύξει ΑΟΖ το 2004. Οι όψιμοι κατήγοροί του τον ψέγουν χωρίς να συνειδητοποιούν ότι για την περίπτωση της Κύπρου ομιλούμε πιά περί μίας πραγματικότητας. Απέναντι σε 30 χιλιάδες κατοχικούς στρατιώτες, 900 άρματα μάχης, το ναυτικό και την αεροπορία της Τουρκίας, τόλμησε να ανακηρύξει την ΑΟΖ χωρίς να ανοίξει μύτη. Οχι μόνο επειδή προχώρησε σε στρατηγική συμφωνία με το Ισραήλ, αλλά επειδή η Τουρκία γνώριζε πως η Λευκωσία σεβάστηκε απόλυτα τις διεθνείς συνθήκες.

Άρα είναι λανθασμένος ο ισχυρισμός ότι «η Ελλάδα δεν χρειάζεται καμιά ανακήρυξη ΑΟΖ για τη διεκδίκηση της κυριότητας των υποθαλασσίων υδρογανανθράκων της, διότι –όπως λένε- έχει ήδη την κυριότητα με την, ισχυρότερη της ΑΟΖ, ως προς τον υποθαλάσσιο πλούτο, έννοια της υφαλοκρηπίδας, όπως ορίζεται από τη σύμβαση του Μοντέγκο Μπέι».

Ο παραπάνω ισχυρισμός υπονοεί ότι ο Παπαδόπουλος αντέδρασε αντεθνικά όταν πρώτα ανακήρυξε και μετά οριοθέτησε ΑΟΖ αντί να ασχοληθεί με την υφαλοκρηπίδα. Δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Αλλωστε, οι εχθροί της ΑΟΖ γνωρίζουν -και κατά βάθος υπερηφανεύονται- ότι αυτή τη στιγμή το Ισραήλ και η Κύπρος προχώρησαν σε εξερεύνηση για υδρογονάνθρακες στις ΑΟΖ, που έχουν οριοθετήσει και δεν σκοπεύουν να οριοθετήσουν την υφαλοκρηπίδα, μια και η έννοια της ΑΟΖ καλύπτει την υφαλοκρηπίδα αλλά επιπλέον ασχολείται με την αλιεία και την αιολική ενέργεια, που δεν καλύπτονται από την υφαλοκρηπίδα. Είναι απορίας άξιο γιατί οι εχθροί της ΑΟΖ αγνοούν αυτά τα δυο βασικά θέματα για την Ελλάδα.

Επίσης δεν είναι δυνατόν να ισχυρίζονται μερικοί, χωρίς σπονδυλική στήλη, διπλωμάτες ότι η Ελλάδα σκέπτεται τη μονομερή οριοθέτηση της ΑΟΖ. Αυτό δεν μπορεί να γίνει γιατί η οριοθέτηση πρέπει να συμφωνηθεί από τουλάχιστον δύο κράτη. Και όμως. Δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά ανάμεσα σε ανακήρυξη και οριοθέτηση; Δυστυχώς, διπλωμάτες που ασχολούνται με το θέμα δεν γνωρίζουν αυτή τη βασική διαφορά ανάμεσα στην ανακήρυξη και στην οριοθέτηση. Η ανακήρυξη είναι μονομερής πράξη, σε αντίθεση με την οριοθέτηση που είναι διμερής πράξη.

Ο κ. Καρυώτης, στον οποίο έθεσα όλες τις αντιρρήσεις που καταγράφηκαν μαζικά τις τελευταίες ημέρες, μου απάντησε ότι «σίγουρα διακατέχονται από ένα «φοβικό σύνδρομο» όταν μας λένε ότι ανησυχούν για τις αντιδράσεις της Τουρκίας, τη στιγμή που η Άγκυρα δεν αντέδρασε καθόλου όταν η Κύπρος ανακήρυξε ΑΟΖ». Το 2004, σημειώνει., η Τουρκία απλώς είπε ότι δεν αναγνωρίζει αυτή την ανακήρυξη, ενώ αναγνωρίστηκε αμέσως από τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ρωσία. Όπως πολύ σωστά είπε ο Ελληνοαμερικανός καθηγητής, «ο Τάσσος Παπαδόπουλος ανακήρυξε ΑΟΖ το 2004, διαθέτοντας τέσσερα τανκς και δύο ελικόπτερα!».

Εσχάτως έχουν, επίσης, διαρρεύσει από άσχετους διπλωμάτες πληροφορίες για δήθεν συντεταγμένες που έχει χαράξει η ελληνική κυβέρνηση για τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και οι οποίες θα επιδοθούν στον ΟΗΕ.

Είναι δυνατόν διπλωμάτες που ασχολούνται με το θέμα να μην γνωρίζουν πως:

Πρώτον, αυτές οι συντεταγμένες υπάρχουν για δεκαετίες στα συρτάρια της ελληνικής κυβέρνησης και

Δεύτερον, δεν μπορούν αυτές οι συντεταγμένες να δοθούν στον ΟΗΕ εάν δεν έχει υπάρξει ήδη οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας με τα κράτη που έχει θαλάσσια σύνορα η Ελλάδα.

Αναφορικά με τη στάση της Τρίπολης για την ΑΟΖ, μας πληροφόρησαν ότι η χώρα αυτή ενδιαφέρεται να φέρει και την Τουρκία στο θέμα της οριοθέτησης ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Λιβύη. Δυστυχώς, δεν αντιλαμβάνονται ότι η Λιβύη δεν έχει θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία. Ούτε οι ίδιοι οι Τούρκοι, στους χάρτες που έχουν κυκλοφορήσει, εμφανίζουν τη χώρα τους να έχει θαλάσσια σύνορα με τη Λιβύη. Απορούμε, βέβαια, γιατί κωφεύει και δεν αντιδρά το υπουργείο Εξωτερικών, ώστε να μπουν μερικά πράγματα στη θέση τους.

Η ουσία του προβλήματος είναι οι υδρογονάνθρακες και οι μη «ΑΟΖολογούντες» λένε με στόμφο ότι «στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας», ουδείς έχει παρουσιάσει το παραμικρό στοιχείο για την ύπαρξη αυτών των τεραστίων αποθεμάτων. Μπορεί και να υπάρχουν, απλώς εμείς δεν το γνωρίζουμε».

Είναι κοινό μυστικό στην Ουάσιγκτον (αλλά και στην Αθήνα) ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα οι Αμερικανοί γνωρίζουν για τον ορυκτό πλούτο των ελληνικών θαλασσών. Υπάρχουν μόνο μερικές λογικές διαφωνίες για το Αιγαίο, επειδή είναι ηφαιστειογενής περιοχή. Οι εκθέσεις του καθηγητή Φώσκολου, ο οποίος ασχολείται με το θέμα πάνω από 40 χρόνια, βασίζονται σε μελέτες των ΗΠΑ και του Καναδά. Βέβαια, το λάθος που κάνουν οι υποστηρικτές της ΑΟΖ είναι ότι νομίζουν ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να καρπωθεί μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα τα οικονομικά οφέλη από αυτούς τους υδρογονάνθρακες. Δυστυχώς, θα χρειαστεί περίοδος μεταξύ 5 και 10 ετών για να αρχίσουν να φαίνονται κάποια κέρδη για την ελληνική οικονομία.

Το θέμα της ΑΟΖ είναι εθνικό ζήτημα. Άρα, απαιτείται περισσή προσοχή όταν ειδικοί και μη ασχολούνται με αυτό. Δεν υπάρχουν προδότες και πατριώτες σ’ αυτή την ιστορία. Υπάρχει μόνο το συμφέρον της Ελλάδας και τίποτα άλλο, γι’ αυτό πρέπει να τερματιστεί πάραυτα η αντιπαράθεση και να αφεθεί απερίσπαστος ο πρωθυπουργός ώστε να λάβει την τελική απόφαση…

Follow on twitter: @mignatiou

http://www.aixmi.gr/index.php/enaneofainomeno-misosgiaaoz/

ο ελλείπων κρίκος του πολιτικού συστήματος

Η Κίνηση Πολιτών Άρδην σας προσκαλεί την Δευτέρα 21 Ιανουαρίου, ώρα 19:00 στην εκδήλωση:
ο ελλείπων κρίκος του πολιτικού συστήματος: για μια πατριωτική, κοινωνική, οικολογική, δημοκρατική πρόταση
στον νέο χώρο πολιτικής και πολιτισμού, Ξενοφώντος 4 (6ος όροφος, πλ. Συντάγματος)

ομιλητές:
Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ, ΑΡΔΗΝ – ΡΗΞΗ
Β. ΠΙΣΣΙΑΣ, ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΕΙ
Β. ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ – ΣΥΡΙΖΑ
Λ. ΑΠΟΣΚΙΤΗΣ, ΕΠΑΜ
Μ. ΓΚΙΒΑΛΟΣ, ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ
Β. ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ
συντονιστής: Δ. ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ

Η Ελλάδα και ο ρόλος της στην Αν. Μεσόγειο

Ο τακτικός φιλοξενούμενός μας κ.Σταύρος Λυγερός στο τελευταίο του άρθρο στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ ασχολείται με τη δική του κριτική ματιά με το θέμα της ΑΟΖ και τη γεωστρατηγική πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει η πολιτική ηγεσία του τόπου μας.

Να πούμε ότι είμαστε αισιόδοξοι ότι θα αντιμετωπιστεί το θέμα με υπευθυνότητα από την κυβέρνηση, θα είναι ψέμα. Ας ακούγονται όμως νηφάλιες απόψεις και …ποτέ δεν ξέρεις.

Η Ελλάδα και ο ρόλος της στην Ανατολική Μεσόγειο

Οι γεωτρήσεις στην ΑΟΖ του Ισραήλ και της Κύπρου επιβεβαίωσαν την ύπαρξη μεγάλων κοιτασμάτων φυ­σικού αερίου, ενδεχομένως και πετρελαίου. Σύμφωνα με εκτιμήσεις ειδικών, στην ευρύ­τερη περιοχή υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα κοιτάσματα, γεγονός που αλλάζει ριζικά τη γεωοικονομία και κατ’ επέκταση τη γεωπολι­τική της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτός είναι ο λόγος που οι μεγάλοι παίκτες τη βλέπουν με άλλο μάτι. Εδώ και χρόνια, οι Αμερικανοί υποστηρίζουν ότι η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο οδηγεί και σε πολιτική εξάρτηση. Τώρα η Ευρώπη έχει ενεργειακές πηγές στην αυλή της. 

Οι Ευρωπαίοι προτιμούν τα ενεργειακά κοι­τάσματα να ελέγχονται από την αδύναμη Κυ­πριακή Δημοκρατία, που είναι χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, μάλιστα σε Μνη­μόνιο, παρά από τη δύσκολη και αυτόνομη Τουρκία. Το ίδιο προτιμά και η Μόσχα. Στην ίδια γραμμή κινείται και το Ισραήλ. Η ρήξη με τη νεοοθωμανική Τουρκία και η πολιτική αλ­λαγή στην Αίγυπτο υποχρέωσαν το Ισραήλ να επανεκτιμήσει την αξία που έχουν η ελεύθερη Κύπρος και η Ελλάδα ως ασφαλείς δίοδοι προς τη Δύση.

Είναι η σύγκλιση όλων αυτών των συμφερό­ντων που είχε αποτρέψει την προσπάθεια της Τουρκίας να εμποδίσει τη γεώτρηση. Η Άγκυρα έχασε την πρώτη μάχη, αλλά δεν έχει εγκαταλείψει το γήπεδο. Διεκδικεί μερίδιο, ισχυριζόμενη ότι οι Τουρκοκύπριοι έχουν δικαιώματα σε ολόκληρη την Κύπρο και κατ’επέκταση στα κοιτάσματα νοτίως της Μεγαλονήσου!

Σε αντίθεση με τη διεθνή κοινότητα που ανα­γνωρίζει ένα κράτος στην Κύπρο, η Άγκυρα και οι Τουρκοκύπριοι ισχυρίζονται ότι, μετά την ανακήρυξη της «Τουρκικής Δημοκρατίας Βο­ρείου Κύπρου» το 1983, στην Κύπρο υπάρχουν δύο κράτη. Συνέπεια αυτού είναι οι Τουρκο­κύπριοι να διεκδικούν δικαιώματα στη βόρεια Κύπρο και στην ΑΟΖ που γεωγραφικά της αντι­στοιχεί. Σύμφωνα με τη δική τους θέση, δεν έχουν, όμως κανένα δικαίωμα στην ελεύθερη Κύπρο και κατ’ επέκταση στην ΑΟΖ που της αντιστοιχεί.

Ο τουρκικός παράγοντας παίζει σε δύο ταμπλό. Αναλόγως με το τι κάθε φορά τον βο­λεύει, άλλοτε επικαλείται την επίσημη θέση του για ύπαρξη δύο κρατών κι άλλοτε τις συμ­φωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου περί κοινού κρά­τους τις οποίες κατέλυσε με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους. Παίζει αυτό το παιχνίδι, επειδή η Λευκωσία και η Αθήνα αποφεύγουν να καταγγείλουν την αντίφαση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

Μόνο, όμως εάν λυθεί το Κυπριακό κατά τρόπο που να προκύψει κοινό κράτος οι Τουρ­κοκύπριοι θα επωφεληθούν από τον ενεργεια­κό πλούτο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μέχρι τότε δεν έχουν κανένα δικαίωμα. Ο ενεργεια­κός πλούτος ανήκει στο νόμιμο κράτος και όχι σε κάθε πολίτη ξεχωριστά. Γι’ αυτό και είναι εγκληματικό λάθος οι κατά καιρούς δηλώσεις του προέδρου Χριστόφια ότι οι Τουρκοκύπριοι έχουν μέρισμα απ’αυτό τον πλούτο.

Η τουρκική πλευρά έχει ανακοινώσει την πραγματοποίηση σεισμικών ερευνών νοτιοδυ­τικά και νοτιοανατολικά της Αττάλειας και βα­θιά εντός της κυπριακής ΑΟΖ και της ελληνικής υφαλοκρηπίδας εάν αυτές οριοθετηθούν με βάση την αρχή της μέσης γραμμής. Για να αποτρέψει την πραγματοποίηση σεισμικών ερευ­νών και γεωτρήσεων από μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες όπως η Shell, η Αθήνα σχεδιάζει να καταθέσει μονομερώς στον ΟΗΕ συντεταγμέ­νες των θαλάσσιων ζωνών που θεωρεί ότι της ανήκουν, με βάση πάντα την αρχή της μέσης γραμμής

Σε αυτό το παίγνιο συμμετοχή έχει και το Ισ­ραήλ, το οποίο επιδιώκει για τους δικούς του λόγους μια αναβαθμισμένη σχέση με τη Λευ­κωσία και την Αθήνα. Η Αθήνα έχει ανταποκριθεί, αλλά δεν έχει επεξεργαστεί μια νέα στρατηγική, που να υπηρετεί ένα ρόλο στο νέο πε­ριβάλλον και να συμπεριλαμβάνει τις σχέσεις με το Ισραήλ. Το σημαντικό είναι η Ελλάδα να ξαναδεί τον εαυτό της ως χώρα της Ανατολικής Μεσογείου. Η οικονομική κρίση δεν είναι λό­γος η Ελλάδα να εγκαταλείψει ένα χώρο που, εκτός από γεωπολιτική, έχει και τεράστια γεωοικονομική σημασία. Τα μεγάλα ενεργειακά κοιτάσματα, άλλωστε, φαίνεται να βρίσκονται κυρίως νοτίως και νοτιοανατολικώς της Κρή­της σ’ ένα θαλάσσιο χώρο από τον οποίο η Τουρκία επιχειρεί να αποκλείσει την Ελλάδα.

«Η Κύπρος είναι μακριά» είναι ένα δόγμα-υπεκφυγή που έχει εμποτίσει γενιές διπλωμα­τών. Το ίδιο ισχύει και για τη μονοδιάστατη αντίληψη περί εθνικής ασφάλειας που συρρι­κνώνει το ελληνικό ενδιαφέρον αποκλειστικά στο Αιγαίο. Αμφότερα βολεύουν την Άγκυρα. Της αφήνουν ελεύθερο το πεδίο στην Ανατολική Μεσόγειο. Η πυκνή αεροναυτική παρου­σία των Τούρκων εκεί έχει σκοπό όχι μόνο τον έλεγχο, αλλά και την προβολή αβάσιμων διεκ­δικήσεων.

http://pitagorasamios.blogspot.gr/

Επιστολή-χαστούκι στους 300 της Βουλής από αντιναύαρχο: «Το μόνο που σας ενδιαφέρει η τσέπη σας»!

«κύριοι»

(θα προσέξατε ίσως το μικρό κ και τα εισαγωγικά «)

Η αγανάκτησή μου είναι τόσο μεγάλη που πολύ δύσκολα θα μπορέσω να τηρηθώ στα απαιτούμενα πλαίσια ευπρεπείας τα οποία άλλωστε πρέπει να τηρούνται μόνον απέναντι σε όσους μπορούν να τα καταλάβουν και να τα εκτιμήσουν. Αυτή όμως δεν είναι η περίπτωση η δική σας.

Η δημοκρατία την οποία εγκαταστήσατε από το 1974 και μετά κάθε άλλο παρά δημοκρατία είναι. Είναι μία αίσχιστου είδους κομματοκρατία όπου ευνοούμενοι είναι μόνον τα κομματικά στελέχη και οι παρατρεχάμενοί τους που νέμονται και ληστεύουν τον κόπο και τον ιδρώτα του Ελληνικού λαού.
   

Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο όπου ο Ελληνικός λαός βιώνει καταστάσεις που υπήρχαν μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Συσσίτια, άστεγοι, ψάξιμο σκουπιδιών με την προσδοκία ευρέσεως τροφής, απουσία μέριμνας υγείας.

Εσάς όμως αυτά δεν σας αγγίζουν.

Έχετε πωρωθεί πέρα από κάθε φαντασία. Απουσιάζετε από τον πόνο και τη δυστυχία του Ελληνικού λαού. Ζείτε σε ένα κόσμο δικό σας, προστατευμένο από κάθε είδους «μιάσματα» που είναι ο λαός του τόπου αυτού.

Σας γράφει ένας «προνομιούχος», εν αποστρατεία Αντιναύαρχος του Πολεμικού Ναυτικού, που πήρε για σύνταξη Ιανουαρίου (Αρχηγού Ναυτικού) το ποσό των 1682,91ευρώ καθαρά (οικογενειακό εισόδημα) με δύο παιδιά άνεργα. Με αυτό το ιλιγγιώδες ποσό θα πρέπει να πληρώσω φόρους, χαράτσια, θέρμανση, διαβίωση δική μου και της οικογενείας μου. Επειδή δε πράγματι το ποσό είναι ιλιγγιώδες θα μου μειωθεί, απ’ ότι λένε, τον επόμενο χρόνο.

Τα δικά σας παιδιά και οι συγγενείς σας βεβαίως δεν έχουν πρόβλημα.Διορίζονται προνομιακά στη «βουλή» (ο χαρακτηρισμός του ευαγούς αυτού ιδρύματος έχει δοθεί από το λαό καθώς και η τύχη που του πρέπει), όπου ο νερουλάς, όπως έχει γραφεί, παίρνει 3000ευρώ+ καθότι η εργασία του και τα προσόντα του είναι σπουδαιότερα του Α/ΓΕΕΘΑ.

Για εσάς βέβαια πέρα βρέχει. Οι διαφόρου είδους απολαβές σας ρυθμίζονται από εσάς, σύμφωνα με τις ανάγκες σας (ολίγον πραγματικές αλλά περισσότερο υποθετικές), και βέβαια αφορολόγητες. Βλέπετε οι «υπηρεσίες» τις οποίες «προσφέρετε» στην πατρίδα είναι πολλαπλάσιες από αυτές των στρατιωτικών τους οποίους για να τους υποτιμήσετε ονομάζετε ένστολους.

Έχετε αντιληφθεί το κακό που έχετε κάνει στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας μας; Έχετε αντιληφθεί ότι πλέον δεν υπάρχουν ένοπλες δυνάμεις ικανές να επιτελέσουν το σκοπό τους; Έχετε συνειδητοποιήσει ότι λέτε ψέματα στον Ελληνικό λαό όταν του λέτε ότι η αμυντική θωράκιση της χώρας δεν έχει θιγεί; ποιούς κοροϊδεύετε; μόνον τους εαυτούς σας και κανέναν άλλον ασφαλώς. Εμείς γνωρίζουμε αυτά που εσείς αποκρύπτετε. Ο Θεός να δώσει, οι ένοπλες δυνάμεις να μη χρειασθούν γιατί τότε θα φανεί η γύμνια που τις έχετε καταδικάσει. Τις χρησιμοποιήσατε για να αποκομίσετε χρηματικά οφέλη και να πλουτίσετε.

Η χώρα δεν σας ενδιέφερε, μόνον η τσέπη σας. Δεν παίρνατε υλικά με γνώμονα τις ανάγκες αλλά την τσέπη σας. Γαία πυρί μιχθήτω. Αλλά και σήμερα, όταν η κατάρρευση έχει επέλθει  και ο λαός πένεται, εσείς είστε αδιόρθωτοι. Εξακολουθείτε στο ίδιο μοτίβο, διορίζετε άσχετους και ηλιθίους «πρώην» σε θέσεις κλειδιά με παχυλούς μισθούς προσδοκώντας τι; να φτιάξετε αυτά που καταστρέψατε; Η καταστροφή του σπιτιού γίνεται αυθημερόν. Το κτίσιμο όμως; έχετε ακούσει πουθενά αυτοί που γκρεμίζουν να κτίζουν κιόλας; Μήπως ξέρετε κάποιον manager που να κατέστρεψε την επιχείρηση και να τον προσλαμβάνουν για να την ανορθώσει; Το πολιτικό σύστημα που δημιουργήσατε στη μεταπολίτευση ήταν τελείως διεφθαρμένο και η χώρα μπόρεσε να αντέξει τόσα χρόνια χάρις στις ισχυρές βάσεις που είχε.

Ροκανίσατε τα θεμέλια της χώρας και αυτή κατέρρευσε. Πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; Αλλά αυτό φαίνεται ότι δεν σας ενδιαφέρει και κάνετε κάθε τι το δυνατόν για να διασωθείτε. Πιο αξιοπρεπές θα ήταν να φεύγατε. Η χώρα χρειάζεται νέο σύνταγμα βασισμένο επάνω σε αρχές και αξίες. Θα σας πρότεινα κάτι πολύ πλησίον προς το Αμερικανικό σύνταγμα, με πλήρη διάκριση των εξουσιών ώστε να περιορισθεί δραστικά ή και να εκλείψει τελείως, η διαπλοκή μεταξύ των εξουσιών που είναι η πηγή όλων των κακών. Αυτονόητο είναι ότι εσείς και τα κόμματά σας εκεί δεν έχετε πλέον κανένα ρόλο.

Περιττό να σας πω ότι συμφωνώ απόλυτα με τις επιστολές (e-mail) που έχουν αποστείλει συνάδελφοί μου.
    Λυπούμαι αλλά απέναντί σας δεν μπορώ να έχω καμία εκτίμηση.



Αντιναύαρχος Π.Ν. (εν αποστρατεία)

Βασίλειος Παναγιάρης  

http://www.onalert.gr/stories/antinauarxos-vouleytes-tsepi-epistoli-xastouki

Ο ελλείπων κρίκος

του Γιώργου Καραμπελιά

Είναι προφανές και πανθομολογούμενο πως η σαρωτική οικονομική και κοινωνική κρίση έχει ως συνέπεια μια εξίσου ή ίσως ακόμη περισσότερο βαθύτατη πολιτική κρίση του συστήματος. Μια κρίση που καθορίζεται από πολλές παραμέτρους και διαθέτει πολλαπλές συνιστώσες.

Α) Κατ΄ αρχάς μετατίθεται το κέντρο βάρους της εξάρτησης από τις ΗΠΑ προς τη Γερμανία. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πλήρη υποκατάσταση, αλλά οδηγεί μάλλον σε συγκυριαρχία. Δηλαδή το παιγνίδι της εξάρτησης παύει να είναι μονοδιάστατα αμερικανοκεντρικό και αποκτά περισσότερους πόλους, γεγονός που δεν μπορεί παρά να αντανακλάται και στο εσωτερικό πολιτικό τοπίο.

Β) Η κρίση οδηγεί ή θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε αναδιάταξη και των οικονομικών πόλων ισχύος στο εσωτερικό της χώρας, όπου το κέντρο βάρους θα περάσει από τους εγχώριους «νταβατζήδες» στους εξωχώριους και κατεξοχήν τους Γερμανούς, καθώς και όσους συνδεθούν μαζί τους. Το αεροδρόμιο και ο ΟΤΕ άνοιξαν απλώς το δρόμο και ακολουθεί η ΔΕΗ, η ενέργεια, ακόμη και οι Τράπεζες.

Γ) Η αποδυνάμωση των εθνικών κεφαλαιοκρατικών ομίλων δεν συνεπάγεται μόνον την ενδυνάμωση του γερμανικού και ευρωπαϊκού κεφαλαίου, αλλά και εκείνη άλλων δυνάμεων όπως της Τουρκίας (το 2011 αποτέλεσε τον δεύτερο εξαγωγικό προορισμό της ελληνικής οικονομίας), της Ρωσίας και της Κίνας.

Δ) Οι αλλαγές στην κοινωνική διάρθρωση της χώρας, οδηγούν σε μια χωρίς προηγούμενο κοινωνική πόλωση με τη φτωχοποίηση ή την «προλεταριοποίηση» των μεσαίων στρωμάτων και την εξαθλίωση των κατώτερων.

Ε) Η ελληνική κρίση επειδή πραγματοποιείται σε συνθήκες γεωπολιτικής αναδιάταξης και αναταραχής σε όλη τη Μ. Ανατολή και τον αραβικό κόσμο, συνδέεται άμεσα με την ασφάλεια της χώρας και τα μεταναστευτικά ρεύματα.

ΣΤ) Τέλος η καθολική κρίση της δυτικής ηγεμονίας αναδιατάσσει τη διάταξη των δυνάμεων στην παγκόσμια σκακιέρα, αναδεικνύοντας νέους πόλους ισχύος σε περιφερειακό επίπεδο και αποδυναμώνοντας παλαιότερους.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει το ούτως ή άλλως σαθρό πολιτικό και πνευματικό κατεστημένο της χώρας.

Γι’ αυτό θα παρατηρηθούν βαθύτατες μετακινήσεις και ανατροπές όχι μόνο στα πολιτικά σχήματα αλλά και στα πνευματικά και πολιτισμικά ρεύματα που κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία.

Το κυρίαρχο σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο, και κυρίως μετά το 1990, ρεύμα του εθνομηδενισμού, το οποίο έτεινε να κυριαρχήσει και σ’ όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα, θα απολέσει την αναμφισβήτητη ηγεμονία. Ας θυμηθούμε τι είχε συμβεί στη δεκαετία του ’90 και στις αρχές του 2000. Το «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ είχε ηττηθεί κατά κράτος από το σημιτικό εκσυγχρονισμό και σχήματα όπως εκείνο του Τσοβόλα, του Παπαθεμελή και του Χαραλαμπίδη θα καταποντιστούν πολιτικά και εκλογικά. Στη Νέα Δημοκρατία η «πατριωτική» πτέρυγα του Αντώνη Σαμαρά μετά από πρόσκαιρη αναλαμπή με την «Πολιτική Άνοιξη» θα χαθεί από το πολιτικό προσκήνιο. Τέλος στην Αριστερά ο εθνομηδενισμός, ούτως ή άλλως ισχυρός, θα επικρατήσει κατά κράτος στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ και θα είναι ίσως ακόμη ισχυρότερος στα πανεπιστήμια, στον Τύπο και στην «πνευματική ζωή» του τόπου. Για είκοσι χρόνια το όραμα των ελίτ της χώρας θα συμπυκνώνεται στη φράση του Ράμφου «να σκοτώσουμε τον Έλληνα» που είχαμε μέσα μας.

Η κατάρρευση την οποία βιώνουμε οδηγεί σε ανατροπή αυτών των πνευματικών και πολιτικών σταθερών. Η μεταβολή της Ελλάδας σε ευρωπαϊκή αποικία χρέους και η καθολική εκπτώχευση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, δεν επιτρέπουν πλέον στις παγκοσμιοποιητικές και «ἑυρωλιγούρικες» αυταπάτες να παραμένουν ηγεμονικές. Κάτω από τις νέες συνθήκες ο εθνομηδενισμός θα πάψει να ηγεμονεύει ως μια πλειοψηφική και «συναινετική» ιδεολογία που «βόλευε» έναν μεγάλο αριθμό Ελλήνων στα πλαίσια του παρασιτικού εκμαυλισμού της ελληνικής κοινωνίας και θα μεταβληθεί σε ιδεολογία των Κούισλινγκ και των δοσιλόγων. Καθόλου τυχαία, κάποιοι από αυτούς, περιχαρακωμένοι στα πολιτιστικά ένθετα των άλλοτε κραταιών φυλλάδων τους, μας καλούν ανοιχτά να δεχτούμε τη διακυβέρνησή μας από τους Γερμανούς, επιστρέφοντας κατά ένα παράδοξο τρόπο στους γερμανοτσολιάδες και τους Κούισλινγκ προγόνους τους. Το ίδιο και στο επίπεδο των πολιτικών κομμάτων, δεν θα μπορούν πια να επιβιώσουν φθαρμένα και διεφθαρμένα μαζικά κόμματα εμφορούμενα από εθνομηδενιστικές αντιλήψεις.

Ακόμα περισσότερο κάτι ανάλογο δεν μπορεί να συμβεί στα αντιμνημονιακά και κυρίως στα αριστερά κόμματα. Δεν μπορείς να είσαι ενάντιος στην ξένη κυριαρχία που παίρνει αποικιοκρατικά χαρακτηριστικά και ταυτόχρονα να αρνείσαι ή να λοιδορείς την εθνική ταυτότητα και το εθνικό συμφέρον των Ελλήνων. Και εδώ βρίσκεται ο σημαντικότερος ελλείπων κρίκος του υπό διαμόρφωση νέου πολιτικού σκηνικού. Στα δεξιά, έστω με στρεβλό τρόπο έχει αρχίσει με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, ακόμα και τη Χρυσή Αυγή, η αποκόλληση ενός τμήματος της ελληνικής δεξιάς από τον νεοδημοκρατικό πυρήνα. Η «κεντροαριστερά» ούτως ή άλλως συρρικνώνεται λόγω της κοινωνικής συρρίκνωσης των μεσοστρωμάτων, ενώ η αριστερά διογκώνεται εξαιτίας ακριβώς αυτής της συρρίκνωσης. Και όμως η διόγκωσή της πραγματοποιείται μέσα στα υπαρκτά εθνομηδενιστικά ιδεολογικά πλαίσια της αριστεράς της όψιμης μεταπολίτευσης. Δηλαδή η εκτίναξη της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ γύρω στο 35%) δεν αντιστοιχεί στην ιδεολογική συγκρότηση κομμάτων που στην καλύτερη περίπτωση δεν θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύουν παρά μόνο το 10% του ελληνικού λαού. Επομένως εδώ παρατηρείται ένα πολύ μεγάλο ιδεολογικό και πολιτικό κενό. Η αριστερά είναι υποχρεωμένη, όπως συνέβη και στην Κατοχή, να εκφράσει προνομιακά μια εθνοαπελευθερωτική διάθεση του ελληνικού λαού. Και όμως την ίδια στιγμή ελέγχεται ιδεολογικά από ένα στενό πυρήνα παρελθούσης χρήσεως  και κοπής. Αυτή η πραγματικότητα δημιουργεί ένα βαθύ πολιτικό κενό, που μπορεί να καλυφθεί με δύο τρόπους. Είτε τα υπαρκτά πολιτικά σχήματα της Αριστεράς και κατεξοχή ο ΣΥΡΙΖΑ, που χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη ρευστότητα, θα πραγματοποιήσει μια εσωτερική ιδεολογική επανάσταση, είτε για να ανταποκριθεί στις νέες πολιτικές και κοινωνικές ανάγκες, είτε ο κυρίαρχος ιδεολογικά εθνομηδενισμός θα της το απαγορεύσει, και ένας πολιτικός πόλος κοινωνικοκεντρικός και πατριωτικός θα αναδυθεί για να καλύψει αυτό το κενό.

Τα τριάντα πέντε χρόνια της ροπής προς τον εθνομηδενισμό που χαρακτήρισαν την αριστερά στην Ελλάδα, (ήπιας μέχρι το 1990 και ασυγκράτητης στη συνέχεια) έχουν λάβει τέλος. Έχει έρθει η ώρα για μια πατριωτική αναδιάρθρωση του ελληνικού πνευματικού και πολιτικού σκηνικού. Και αυτό, προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποφύγουν οι συστημικές δυνάμεις. Έτσι κατόρθωσαν στην πρώτη φάση να γελοιοποιήσουν ή να περιθωριοποιήσουν το κίνημα των Αγανακτισμένων και τις πολιτικές συσσωματώσεις που ανέδειξε (π.χ. τη Σπίθα, αλλά και άλλες). Στη συνέχεια, επιχείρησαν και επιχειρούν ακόμα να τις εγκλωβίσουν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να τις αποδυναμώσουν και να τις εξουδετερώσουν (ό,τι είχε συμβεί στο παρελθόν με τον Μανώλη Γλέζο και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη που από εκφραστές πατριωτικών αντιλήψεων στο ΣΥΡΙΖΑ υποχρεώθηκαν να προσαρμοστούν στην περιρρέουσα εθνομηδενιστική ομοφωνία). Τέλος, με διάφορες ομαδοποιήσεις και σχήματα, που θα πολλαπλασιαστούν στην επόμενη περίοδο, προσπαθούν να αναβαπτίσουν παλαιές φθαρμένες δυνάμεις του πασοκισμού, ώστε να «τοποθετηθούν» πολιτικά και να ελέγξουν τις πιθανές μετεξελίξεις που πολύ σύντομα θα εκφραστούν. Ωστόσο, αυτές οι απόπειρες δεν πρόκειται να αποδώσουν. Γιατί το κύμα του κοινωνικού πατριωτισμού και τον εθνοαπελευθερωτικών απόψεων είναι τόσο ισχυρό ώστε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα εκφραστεί. Στην περίπτωση που υπάρξει μία κατάρρευση της παρούσας κυβέρνησης και η αριστερά βρεθεί στην εξουσία οι ρήξεις θα ακολουθήσουν αμέσως μετά. Στην περίπτωση που το παρόν σύστημα αντέξει, και δεν πραγματοποιηθούν εκλογές μέχρι και το επόμενο Φθινόπωρο, τότε δεν θα συνεχίσει να συντηρείται η σημερινή επίπλαστη ομοφωνία ανάμεσα στις πατριωτικές και εθνομηδενιστές δυνάμεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, διότι η κοινωνία πιέζει προς πατριωτική κατεύθυνση. Διότι, για την ώρα, μόνο η προοπτική μιας άμεσης πιθανότητας εκλογών  και εξουσίας μπορεί να κουκουλώνει τις βαθύτατες διαφορές γραμμής και προοπτικής. Τέλος δεν είναι δυνατόν ξεφτισμένες μορφές και σχήματα του άλλοτε ενιαίου ΠΑΣΟΚ να εκφράσουν αυτή τη νέα κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.

Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, εισερχόμεθα σε μια περίοδο όπου θα αρχίσει να σφυρηλατείται και ο ελλείπων κρίκος του πολιτικού και ιδεολογικού τοπίου της χώρας. Εκείνος μιας πατριωτικής, κοινωνικής, οικολογικής και δημοκρατικής πρότασης που θα αναλάβει να διεξάγει με ξεκάθαρους όρους τη μάχη για την κοινωνική και εθνική μας απελευθέρωση.

Πολλοί φαντάστηκαν πως, –με την συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ, την εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ, την εμφάνιση των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής– έχει ήδη λάβει τελεσίδικο χαρακτήρα η ανασύνθεση του πολιτικού τοπίου, όμως πλανώνται πλάνη οικτρά. Η ανασύνθεση μόλις έχει αρχίσει. Ούτε ο χώρος της λαϊκής δεξιάς θα καταληφθεί οριστικά από τους χρυσαυγίτες, ούτε η Ν.Δ. θα κατορθώσει να μείνει αλώβητη, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμα και το ΚΚΕ με τη σημερινή του γραμμή, θα παραμείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα ως έχουν. Νέες πολιτικές συσσωματώσεις και νέες ιδεολογικές προτάσεις θα αναδυθούν πολύ σύντομα στο πολιτικό προσκήνιο. Κοντός ψαλμός αλληλούια.

http://ardin-rixi.gr/archives/10678

Πρόγραμμα πολιτιστικών εκδηλώσεων 2012

3 Φεβρουαρίου συζήτηση με τον δημοσιογράφο Κωνσταντίνο Κόλμερ, με αφορμή το μυθιστόρημα πολιτικής φαντασίας «ΕΜΦΥΛΙΟΣ», όπου περιγράφει το ευοίωνο μέλλον της χώρας μας, μέσα από πραγματικά περιστατικά.

8 Φεβρουαρίου συζήτηση με τον ιστορικό Σαράντο Καργάκο για τα 100 χρόνια από τους Βαλκανικούς Πολέμους.

29 Φεβρουαρίου, συζήτηση με θέμα «Αντίδοτο στην κρίση; η ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής και η στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων» με τους Γιάννη Σχίζα, Τίμο Θεοχάρη, Παύλο Καρανικόλα, Παναγιώτη Πανάγο, συντονίζει ο Γιώργος Παπαγιαννόπουλος.

7 Μαρτίου, παρουσίαση του βιβλίου «Ανατολικά της Γεύσης – Ελληνικές Γεύσεις της Ανατολής – Γεύσεις και Μνήμες της Κατοχής» της Ιωάννας Αραμπατζή – Τζανουδάκη.   

21 Μαρτίου συζήτηση με θέμα «μία οικονομία με ανθρώπινο πρόσωπο», με τους Νίκο Κοτζιά, Θανάση Παπαθανασίου, Βαγγέλη Πισσία και π. Αντώνιο Καλλιγέρη.

6 Απριλίου «η πασχαλινή περιπέτεια του Λαζαράκου» σε συνεργασία με τον σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου δ.σ. Χολαργού.

8 Απριλίου «τα Τραγούδια των Ελλήνων» μέρος 2ο αφιέρωμα στο ριζίτικο, σε συνεργασία με το παραδοσιακό, ιστορικό και λαογραφικό σωματείο «Δροσουλίτες».

27 Μαίου ο π. Επιφάνιος Οικονόμου, ο π. Συμεών Βενετσιάνος και ο Κωνσταντίνος Χολέβας, με αφορμή την έκδοση της αρθρογραφίας του  Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, συζητούν με θέμα «με το κεφάλι ψηλά στους δύσκολους καιρούς». 

16 Σεπτεμβρίου, «1922 – 2012, 90 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή», με τον Σαράντο Καργάκο.

14 Οκτωβρίου «1912 – 2012, 100 χρόνια από την έναρξη του Α’ Βαλκανικού πολέμου», με τον Κωνσταντίνο Χολέβα.

«Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ» του Γιώργου Καραμπελιά

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το βιβλιοπωλείο “χωρίς όνομα” σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου «Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ» του Γιώργου Καραμπελιά και στην συζήτηση που θα ακολουθήσει, την Τετάρτη 23 Ιανουαρίου, στις 7.30 το απόγευμα, στην αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων του Ι.Ν. Φανερωμένης στον Χολαργό.

Στην συζήτηση συμμετέχουν οι Γιώργος Καραμπελιάς και Σταύρος Λυγερός.

Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο 210-6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr.

Χάρτης απο τον σταθμό μετρό Χολαργού και την Ε΄στάση Χολαργού, στην Λεωφ. Μεσογείων έως την αίθουσα εκδηλώσεων.

http://maps.google.gr/maps?f=d&source=s_d&saddr=%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD&daddr=38.004144,23.79659%20to:%CE%A6%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82&geocode=FTLpQwId-BVrAQ;FbDlQwIdbhtrASlBrtHXRZihFDHxT17ZLL0AEw;FS7mQwIdeBtrAQ&sll=38.004211,23.796301&sspn=0.010297,0.01929&hl=el&mra=dvme&mrsp=1&sz=16&via=1&ie=UTF8&t=m&ll=38.004211,23.796301&spn=0.010297,0.01929&source=embed 

ΝΕΟΣ ΕΡΜΗΣ Ο ΛΟΓΙΟΣ

ΤΕΤΡΑΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΕΛΕΤΗΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

 

τεύχος 5^ο –6^ο (Mάιος – Δεκέμβριος 2012)

Αφιέρωμα: Κώστας Παπαϊωάννου

Πλάτων ο ειδώς – Η Δύση και η Ρωσία – Μάζα και Ιστορία

Κυκλοφορεί το νέο, διπλό τεύχος του περιοδικού νέος Ερμής ο Λόγιος, με αφιέρωμα στην ζωή και το έργο του Κώστα Παπαϊωάννου. Το τεύχος αρχίζει με την εναρκτήρια ομιλία του Λάκη Προγκίδη στην τελευταία συνάντηση του λογοτεχνικού περιοδικού Atelier du Roman («Δημιουργώ άρα υπάρχω»), πριν αναστείλει την έκδοσή του και ένα απόσπασμα από το ποίημα Ελευθερία του Πέτρου Αρτάνη. Ο Μιχάλης Μερακλής γράφει για τη θέση της γυναίκας στην αρχαία ελληνική τραγωδία, ενώ ο Μάριος Κωνσταντίνου γράφει για την ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα Βελεστινλή, με αφορμή τις ιστορικές μελέτες του Γιώργου Καραμπελιά. Ακολουθούν δύο γεωπολιτικές αναλύσεις, του Βασίλειου Μαρκεζίνη για την επαναπροσέγγιση Ε.Ε. και Ρωσίας και του Τσιχάν Τουγκάλ, για τον ρόλο της Τουρκίας στην Αραβική Άνοιξη.

* * *

Βασική επιδίωξη του Παπαϊωάννου, σε όλη του τη ζωή, υπήρξε η μεγάλη «σύνθεση» ανάμεσα στην αρχαιοελληνική, τραγική σύλληψη του κόσμου, και την εσχατολογική οπτική που χαρακτηρίζει την ιουδαιοχριστιανική και την εγελο-μαρξιστική παράδοση. Στην σκέψη του, η τραγική σύλληψη δεν νοείται ως υποταγή στην κυκλικότητα και τη μοίρα, αλλά μπολιάζεται από το όραμα και την αναζήτηση μιας τελείωσης, η οποία όμως δεν νοείται ως τέλος ή «ολοκλήρωση» της ιστορίας ή της «προϊστορίας», σύμφωνα με την εγελειανή ή την μαρξική οπτική αντίστοιχα. Με αφετηρία αυτή την προβληματική προσπαθούμε να επισημάνουμε τις βασικές στιγμές της σκέψης του στα κείμενα που περιλαμβάνονται σε αυτό το μικρό αφιέρωμα. Κατ’ αρχάς δύο κείμενα του, το πρώτο φιλοσοφικό –«Πλάτων ο ειδώς»– γραμμένο στη νεότητά του, μόλις στα εικοσιένα χρόνια του, και ένα άλλο της ωριμότητάς του, για την «ρωσοφοβία του Μαρξ» που περιλαμβάνεται στον τόμο Μαρξ και μαρξισμός ΙΙ, Τάξεις και Ιστορία, που μόλις κυκλοφόρησε από τις «Εναλλακτικές Εκδόσεις». Ο Οκτάβιο Πας σε ένα υπέροχο ποίημα γραμμένο για τον φίλο του Κώστα, το 1982, αποδίδει εύστοχα την ουσία της σκέψης του, ενώ η Παναγιώτα Βάσση, που ολοκληρώνει τη διατριβή της για τον Κ. Παπαϊωάννου, παρουσιάζει τη ζωή και το έργο του. Ο Ρεϋμόν Αρόν, στην Εισαγωγή του στο έργο Μαρξ και μαρξισμός, που εκδόθηκε μετά τον θάνατο του Κ.Π., καταγράφει ικανοποιητικά τη σχέση του Παπαϊωάννου με τον Μαρξ και τη μαρξιστική παράδοση. Ο Γιώργος Καραμπελιάς πραγματεύεται τη νεανική αισιόδοξη και ρηξικέλευθη αντίληψη του Κ.Π. για τον ρόλο των επαναστατικών μαζών στην ιστορία, καθώς και τη σχέση της ελληνικής παράδοσης με τη ιουδαιορωμαϊκή/δυτική, θέμα στο οποίο αναφέρεται από μια διαφορετική σκοπιά και ο Σωτήρης Γουνελάς.

* * *

Στο τεύχος αυτό εγκαινιάζεται και μία σειρά άρθρων για την παρουσίαση στοχαστών και διανοουμένων του νεώτερου Ελληνισμού. Περιλαμβάνεται το πρώτο μέρος του άρθρου του Μελέτη Μελετόπουλου για τον Αβροτέλη Ελευθερόπουλο και του Σπύρου Κουτρούλη για τον Κωνσταντίνο Τσάτσο. Το τεύχος κλείνουν η μελέτη του Αστέριου Αργυρίου για την ελληνική πολεμική και απολογητική γραμματεία έναντι του Ισλάμ κατά την Τουρκοκρατία, ένα άρθρο του Χρίστου Δάλκου για την προέλευση και πρωταρχική σημασία του όρου «Αρβανίτης» και οι βιβλιοκρισίες των Δημήτρη Μπαλτά, Σπύρου Κουτρούλη, Παναγιώτας Βάσση και Χρίστου Δάλκου.

Ο νέος Λόγιος Ερμής τ. 5-6 κυκλοφορεί σήμερα στα βιβλιοπωλεία της Αθήνας και την Τετάρτη 2-1-13 στα βιβλιοπωλεία και στα περίπτερα Θεσσαλονίκης και επαρχίας.

Το νέο Λόγιο Ερμή μπορείτε να βρείτε στα παρακάτω βιβλιοπωλεία:

Που μπορείτε να βρείτε το νέο τεύχος (τ.4) του νέου Λόγιου Ερμή εκτός περιπτέρων

και κέντρων τύπων:

Αθήνα: Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο, Θεμιστοκλέους 37, Αθήνα,

Αθ. Χριστάκης, Ιπποκράτους 10,

Βιβλιοπωλείο Πολιτεία, Ασκληπιού 1,

Ελένη Τζεβελέκου, Ζαλόγγου 6, 10678,

Βιβλιοπωλείο Ναυτίλος, Χαρ. Τρικούπη 28

Βιβλιοπωλείο της Εστίας, Σόλωνος 6

Βιβλιοπωλείο Ιανός, Σταδίου 24

Βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία, Γραβιάς 3-5

Βιβλιοπωλείο Πατάκη, Ακαδημίας 65

Βιβλιοπωλείο «Χωρίς Όνομα», Φανερωμένης 8, Χολαργός 210 6546742

Θεσσαλονίκη:

Πολυχώρος Άρδην Θεσ/κης, Βαλαωρίτου 1 & Δωδεκανήσου, τηλ.: 2310 543751

Κέντρο Βιβλίου, Λασσάνη 3, τηλ.: 2310 237463

Βιβλιοπωλείο Ιανός, Αριστοτέλους 7

Πάτρα:

Στέκι Κοινοτικόν, Ηφαίστου 50

Βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία, Γεροκωστοπούλου 31

Βόλος:

Βιβλιοπωλείο «Χάρτα», Σκενδεράνη 16Β