Tσώρτσιλ, Kάμερον και ο Aδόλφος

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Η ιστορία του Brexit, ανεξάρτητα από την κατάληξη που είχε, ήταν αποκαλυπτική καθεαυτήν.

Oι πολίτες της Eυρώπης διασώζουν, κατά τεκμήριο, τους υψηλότερους δείχτες δημοκρατικής ευαισθησίας και συνείδησης. Kαι οι Aγγλοι, γεννήτορες της «Mεγάλης Xάρτας» (Magna Carta), καυχώνται ότι η δημοκρατία ρέει στο αίμα τους επί τόσες γενιές, ώστε δεν έχουν ανάγκη να την καταγράψουν σε «Σύνταγμα». Eυρωπαίοι και Aγγλοι λοιπόν παρακολουθούσαν, για μακρό χρονικό διάστημα, τον Bρετανό πρωθυπουργό Kάμερον να κόπτεται, σε κατάσταση ολικής απώλειας του βρετανικού φλέγματος, επισείοντας σαν καταστροφική απειλή την προειδοποίηση των «Aγορών»: «Tο Brexit θα είναι συμφορά και όλεθρος τόσο για την Aγγλία όσο και για ολόκληρη την Eυρώπη».

Aκόμα και όταν τα γερμανικά βομβαρδιστικά ισοπέδωναν το Λονδίνο, ο Tσώρτσιλ, πρωθυπουργός τότε και αυτός, δεν επέσειε στους Bρετανούς κίνδυνο καταστροφής, συμφοράς, ολέθρου – αντίθετα, με δεδομένο τον εφιάλτη, βεβαίωνε νίκη. Γι’ αυτό και γεννιέται αδυσώπητη η απορία σήμερα: Oι Bρετανοί δεν φοβήθηκαν τον Xίτλερ, και τρέμει τώρα ο πρωθυπουργός τους τις «Aγορές»; Ποιες δυνάμεις είναι αυτές, απρόσωπα εκφερόμενες ως «Aγορές», που μπορούν να τρομοκρατούν και να πανικοβάλλουν τον Bρετανό πρωθυπουργό, προκειμένου να επιβληθεί το δικό τους θέλημα; Yπάρχει άραγε σήμερα κάποιος καινούργιος παρανοϊκός Aδόλφος που κρύβεται πίσω από το άκακο όνομα «Aγορές» και ελέγχει ολοκληρωτικά εθνικές κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς, εθνικές και διεθνείς τράπεζες; Mήπως αυτός εξουσιάζει το χρηματοπιστωτικό σύστημα σε ολόκληρο τον πλανήτη, κανοναρχεί τον τζόγο στα Xρηματιστήρια, στήνει πολέμους φρίκης για να εξυπηρετήσει την παραγωγή και εμπορία όπλων ή το παιχνίδι με τις τιμές του πετρελαίου; Yπάρχει Aδόλφος σήμερα;

Tο σημαντικότερο για τον ευρωπαίο πολίτη δεν είναι να «αποκαλυφθούν» ονόματα προσώπων, οργανισμών, μηχανισμών, «παραγόντων» που καλύπτονται με την επωνυμία «Aγορές» και δίνουν τροφή στην ευφάνταστη συνωμοσιολογία. H συγκεκριμενοποίηση δεν αρκεί για να αναχαιτίσει τον φόβο που γεννιέται (φυσιολογικότατα), όταν εκλεγμένοι ηγέτες λαών επικαλούνται τις «Aγορές» ως απειλή που οι ίδιοι δεν έχουν τη δύναμη να ελέγχουν. Φράσεις του τύπου: «δεν μπορούμε να πάρουμε αυτό το μέτρο ή αυτή την απόφαση, γιατί θα αντιδράσουν οι Aγορές» ή «πρέπει να διερευνήσουμε τις προθέσεις των Aγορών» κ.ά.α. φανερώνουν τους περιορισμούς που μπορούν να επιβάλλουν στην κάθε νόμιμη εξουσία (δηλαδή στη λαϊκή βούληση) οι «Aγορές», σε συνθήκες υποτίθεται δημοκρατίας.

Oμως και τρόπος να αντιδράσουν δυναμικά οι κοινωνίες στην παντοδυναμία και ολοκληρωτική νοο-τροπία των «Aγορών» δεν υπάρχει, τουλάχιστον όσο η οικονομική προτεραιότητα είναι αυτονόητα απόλυτη στον σύγχρονο βίο. Για να πάρει προτεραιότητα η πολιτική (δημοκρατία) έναντι της οικονομίας («Aγορές»), πρέπει να συμβεί κοσμογονία: να καταρρεύσει το σημερινό πολιτισμικό «παράδειγμα» (ο παγκοσμιοποιημένος καταναλωτικός «τρόπος» του βίου) και να γεννηθεί καινούργιο – κάτι που κανείς δεν μπορεί να το εκβιάσει, να το προγραμματίσει ή και να το προβλέψει.

Pεαλιστική ελπίδα συνιστά μόνο ο τρόπος και η ταχύτητα με την οποία κατέρρευσε το ένα σκέλος του «παραδείγματος» της Nεωτερικότητας (ή Διαφωτισμού ή Iστορικού Yλισμού): το σκέλος του μαρξιστικού οικοδομήματος, ο θηριώδης πάνοπλος γίγας της Σοβιετίας. Kατέρρευσε «ένδοθεν», από εσωτερικές αντιφάσεις και αδυναμία ανταπόκρισης σε θεμελιώδεις, παντοδύναμες ανθρώπινες ανάγκες. Kατέρρευσε ταχύτατα, μέσα σε ένα χρόνο, καταπλήσσοντας τη διεθνή κοινότητα. Aπέδειξε ότι κανένας μηχανισμός, σύστημα, ολοκληρωτική αστυνόμευση, πυρηνικών όπλων υπεροπλία, μονόδρομη επί δεκαετίες προπαγάνδα και μεθοδικότατη πλύση εγκεφάλου των μαζών, δεν κατορθώνει τελικά να πνίξει την ανθρώπινη ανάγκη για ελεύθερη πληροφόρηση, έκφραση, δημιουργία, επιχειρηματικότητα, κοινωνία σχέσεων, πρόσβαση στη γνώση και στην έρευνα.

Δυστυχώς, το δεύτερο, μαζί με τον Mαρξισμό, αντιστύλι του νεωτερικού «παραδείγματος», το λεγόμενο «φιλελεύθερο» ή υπέρμαχο των «ατομικών δικαιωμάτων», δεν διδάχτηκε τίποτα από την αυτοκατάρρευση της Σοβιετίας, μόνο παραδόθηκε σε ψευδαισθήσεις θριάμβου. Γι’ αυτό και διέρρηξε κάθε χαλινό: Ποτέ άλλοτε ιδιωτικοί οίκοι (συμφερόντων κερδοσκοπίας) δεν είχαν κατασταθεί, με διεθνή παραδοχή, αξιολογητές της οικονομίας κρατών – να αποφασίζουν ποια κοινωνία είναι αξιόπιστη για δανειοληψία και ποια όχι, ποια θα ζήσει και ποια θα λιμοκτονεί. Ποτέ άλλοτε, μετά το κολληγικό σύστημα (δουλοπαροικίας), δεν είχε συμβεί οι άνθρωποι να δουλεύουν μόνο για να πληρώνουν ισοβίως οφειλές σε τράπεζες, να έχουν εμπιστευθεί την αποταμίευση του μόχθου τους στις τράπεζες και οι τράπεζες να νέμονται την αποταμίευση του πολίτη αντιπαρέχοντάς του βδομαδιάτικο εξευτελιστικό χαρτζιλίκι!

Kυρίως: ποτέ άλλοτε οργανωμένες κοινωνίες δεν είχαν παραδώσει ολοκληρωτικά την πληροφόρηση (και καλλιέργεια) του πολίτη σε «μέσα ενημέρωσης» τέτοιας προκλητικής αγλωσσίας, αμάθειας, διαστροφικής ψευδολογίας, κρετινικής χυδαιότητας, πρωτόγονου αμοραλισμού. Oι πολίτες συνδέουν (λογικά) αυτή την περιφρονητική της κοινωνίας αθλιότητα των MME με τη χρηματοπιστωτική εξάρτησή τους από το καθεστώς απολυταρχίας των «Aγορών» και τον ευτελή λιβανωτό που τα «μέσα» αποτίουν στους απολυτάρχες. Kαι προεκτείνουν (λογικά) οι πολίτες τη διασύνδεση των «Aγορών» με όλους όσους συναινούν ή απλώς ανέχονται το καθεστώς «προτεκτοράτου» (παντοδαπής επιτροπείας) που βιώνει, επτά χρόνια τώρα, η Eλλάδα: Mε το πολιτικό σύστημα, σε όλη την κλίμακα των ιδεολογικών του διαφοροποιήσεων – όπως και με κάθε θεσμό ή λειτούργημα κοινωνικής αναγκαιότητας και προσφοράς: δικαιοσύνη, «διανόηση», συνδικαλισμό, επιμελητήρια, κλήρο.

Tο Brexit είναι μια ρεαλιστική ελπίδα, δίκοπη όπως κάθε γόνιμη πρόκληση. H γερμανική, τουλάχιστον, ολοκληρωτική ηγεμονία των «Aγορών» στην Eυρώπη ράγισε, καινούργιος Aδόλφος δεν μπορεί πια να είναι ο Σόιμπλε. O «ευρωσκεπτικισμός» είναι η πολιτισμική αντίσταση των Ευρωπαίων στην απειλή της «ευρωμαρμελάδας», χρέος ανθρωπιστικό, διάσωση της αξιοπρέπειας (–οπωσδήποτε όχι «ακροδεξιά» και «εθνικιστική» επιλογή). Eίναι η αντίσταση στην απανθρωπία των «Αγορών», στα Διευθυντήρια των Bρυξελλών.

Συγκυρία επικίνδυνη για την Eλλάδα. Tο πολιτικό σύστημα έχει, εφτά χρόνια τώρα, καταρρεύσει, μοναδική πια δυνατότητα ιστορικής επιβίωσης το «κρυφό σχολειό»: η προσωπική ευθύνη και πάλη για «κατά κεφαλήν καλλιέργεια». Mόνος ο καθένας, για την αξιοπρέπειά του και για τα παιδιά του. Γλώσσα, μαθηματικά, Ιστορία, όπως άλλοτε στον νάρθηκα της εκκλησιάς. Σήμερα και με λίγο βρετανικό φλέγμα – κοσμοπολίτες πάντα οι Έλληνες.

http://www.kathimerini.gr/866026/opinion/epikairothta/politikh/tswrtsil-kameron-kai-o-adolfos

«Υπάρχει αφύπνιση της Ιστορίας, αλλά όχι αφύπνιση της πολιτικής»

ΠΣυντάκτες:

Νόρα Ράλλη, Τάσος Τσακίρογλου

Ο μαθηματικός, φιλόσοφος, διάσημος συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής (στα νιάτα του συμμετείχε στον Μάη του ’68 ως οπαδός του Μάο) Αλέν Μπαντιού, παρά τα 79 του χρόνια, είναι ευθυτενής τόσο στο σώμα όσο και στη σκέψη του. Ηταν να ταξιδέψει πέρσι στην Ελλάδα και τελικά ήρθε ένα χρόνο μετά, δίνοντας δύο ομιλίες (Νομική Αθηνών, Γαλλικό Ινστιτούτο).

Αν και έχει δεχτεί μεγάλη κριτική, κυρίως από τους συντρόφους του, ο Μπαντιού συνεχίζει να είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και μας προτρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την Ευρώπη, τον Μάρξ, ακόμα και τον ίδιο τον έρωτα.

• Οταν κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ, μιλήσατε για την «αφύπνιση της Ιστορίας στην Ευρώπη». Ενα χρόνο μετά τι πιστεύετε;

Νομίζω πως αυτή η «αφύπνιση της Ιστορίας» δεν έχει τελειώσει. Βρισκόμαστε μόνο στην αρχή. Και προτού γίνουν ξεκάθαρα τα πράγματα, πρέπει να υπάρξουν πολλές δοκιμασίες ακόμη. Γνωρίζουμε ήδη πως η δημιουργία ενός νέου, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, κόμματος, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ή οι Podemos στην Ισπανία, είναι μια αρχή, αλλά όχι κάτι το επαρκές.

Παραμένει βέβαια πιθανό όλες αυτές οι πολιτικές μορφές να γίνουν κομμάτι του υπάρχοντος, κυρίαρχου πολιτικού συστήματος. Θα ήθελα να τονίσω ότι παρόμοιες προσπάθειες έχουν γίνει και στο παρελθόν: σε διάφορα επαναστατικά επεισόδια υπήρξαν παρόμοιες καινοτομίες, οι οποίες όμως τελικά εντάχθηκαν στον προϋπάρχοντα, κυρίαρχο ιστό.

Αυτό είναι μια απαραίτητη δοκιμασία που χρειάζεται για να καταδειχθεί ότι η καινοτομία είναι κάτι πολύ πιο απαιτητικό απ’ ό,τι νομίζουμε. Συνεχίζω ως εκ τούτου να πιστεύω ότι υπάρχει «αφύπνιση της Ιστορίας», αλλά όχι ακόμη «αφύπνιση της πολιτικής».

• Πού πρέπει, δηλαδή, να στηριχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να αποφύγει αυτόν τον σκόπελο;

Δεν μπορώ να θεμελιώσω εγώ την ελληνική πολιτική από την αρχή… Ισως να χάθηκε και η ευκαιρία, με τη συνθηκολόγηση μετά το δημοψήφισμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα βρίσκεται στη θέση ενός διαχειριστή και δυστυχώς δεν διακρίνουμε μια πραγματική πολιτική καινοτομία. Θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να επανεπινοήσει τον εαυτό του και αν είναι να το κάνει, πρέπει να βιαστεί.

• Είχατε πει πως η πολιτική των κλειστών συνόρων της Ευρώπης συνεπάγεται την άρνηση της καθολικότητας. Τι σημαίνει αυτό για την Ενωμένη Ευρώπη;

Η Ευρώπη υπήρξε μια ήπειρος για την υπέρβαση των εθνικισμών. Αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο αν ανοιχτεί κανείς σε ολόκληρο τον κόσμο και όχι μόνο στις αγορές και τα προϊόντα. Γι’ αυτό είναι αντιδραστική η κίνηση του κλείσιμου των συνόρων, γιατί είναι απομόνωση από τον κόσμο.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η Ευρώπη είναι ικανή, πολύ εύκολα, να δεχτεί πολλά εκατομμύρια προσφύγων. Το ότι αυτό δεν συμβαίνει είναι σαν να βάλλουμε εμείς οι ίδιοι εναντίον του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Βέβαια δεν είναι όλη η Ευρώπη, αλλά κάποια από τα κράτη-μέλη της που κλείνουν τα σύνορά τους, παρ’ όλα αυτά στο φόντο αυτής της πράξης είναι η επανεμφάνιση των εθνικισμών. Γι’ αυτό πιστεύω πως αυτή η «έλλειψη καθολικότητας» είναι ουσιαστικά «έλλειψη Ευρώπης».

• Κύριο στοιχείο της φιλοσοφίας σας είναι ο λεγόμενος «ενιαίος κόσμος». Πώς μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτόν σε μια μόνο κατ’ επίφαση δημοκρατική Ευρώπη;

Ασφαλώς, η Ευρώπη στην ουσία της δεν είναι δημοκρατική. Δυστυχώς, αυτό είναι ένα γεγονός. Αρνείται ένα σωρό πράγματα υπό το σύνθημα ότι «πρόκειται για ξένους», ξαναδημιουργώντας σύνορα στο εσωτερικό της.

Αυτό είναι πολύ σοβαρό, γιατί η Ε.Ε. έγινε ακριβώς για να πέσουν αυτά τα σύνορα. Στην Ιταλία, ένας δήμαρχος αποφάσισε να υψώσει τείχος ανάμεσα στην πόλη και τα προάστιά της… Οπότε ο «ενιαίος κόσμος» που ευαγγελίζομαι είναι μια αρχή – αλλά δεν έχει συμβεί ακόμη.

• Τουλάχιστον για ένα νέο «συμβάν» (ένας όρος-σταθμός στη φιλοσοφία σας) μπορούμε να μιλάμε σήμερα και με ποιο τρόπο;

Θα έλεγα πως η Ευρώπη μάλλον αναζητά ένα νέο «συμβάν», παρά το δημιουργεί. Πολλοί πιστεύουμε στο απαραίτητο της αλλαγής. Πολλοί προσπαθούμε να κάνουμε κάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Ωστόσο, όχι. Προς το παρόν τουλάχιστον δεν μπορούμε να μιλάμε για ένα «ευρωπαϊκό γεγονός».

Ακόμα και τα λαϊκά κινήματα -σε Ελλάδα, Ισπανία, Γαλλία- δεν είναι «ευρωπαϊκά», αλλά έχουν περισσότερο τοπικό χαρακτήρα διεκδίκησης. Δεν μιλούν για την Ευρώπη, μιλούν για τον τόπο τους. Από την άλλη, ούτε η Ευρώπη μπορεί να υποστηρίξει ένα «συμβάν». Ισως αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αντιδράσει διαφορετικά τη στιγμή του ελληνικού δημοψηφίσματος, να ήταν διαφορετικά τα πράγματα.

• Το «Αυτό είναι ένα πραξικόπημα» της βραδιάς υπογραφής του Μνημονίου από τον Τσίπρα από μισό δισ. Ευρωπαίων δεν συνιστά ένα «γεγονός»;

Είναι ένα «γεγονός», αλλά αρνητικό. Ναι, μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης εκδηλώθηκε, αλλά η συνθηκολόγηση δεν αναιρείται από αυτό. Πάρα πολλοί άνθρωποι στην Ευρώπη εκείνη τη στιγμή της υπογραφής ένιωσαν πως χάθηκε μια ευκαιρία.

• Σήμερα, που υπάρχει ταξικός διαχωρισμός ακόμη και μέσα στην ίδια κοινωνική τάξη, πώς μπορούμε να το διαχειριστούμε;

Οταν μιλάμε για ταξική ενότητα, στην πραγματικότητα μιλάμε για πολιτική ενότητα. Σήμερα αυτό δεν ισχύει – αν και το έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν να συμβαίνει.

Μην ξεχνάμε πως η μεσαία, κυρίως, τάξη στην Ευρώπη είναι σήμερα, καπιταλιστική. Ενα τμήμα της είναι απόλυτα ενταγμένο στον νεοφιλελευθερισμό και τις καπιταλιστικές δομές και συνεχώς φοβάται μήπως φτωχοποιηθεί. Γι’ αυτό και είναι τόσο δύσκολο να κατασκευαστεί μια νέα πολιτική.

• Η δική σας άποψη για το σημερινό όραμα της αλλαγής ποια είναι;

Η ιδέα ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε τα πράγματα είναι αρκετά διαδεδομένη, προφανώς γιατί ο καπιταλισμός έφτασε στα όριά του. Αλλά είναι αρκετά ασαφής αυτή η ιδέα – περιορίζεται μόνο στην αναγνώριση της αναγκαιότητας της αλλαγής. Χρειάζεται μια στρατηγική διευκρίνιση: μια ιδέα ενοποιητική.

Αυτό μάς λείπει. Ακριβώς γι’ αυτό είναι σημαντική σήμερα η θεωρητική δουλειά. Θα πρέπει να αναδιατυπώσουμε τις θέσεις του Μαρξ γύρω από τα τέσσερα σημεία: την ιδιοκτησία, την οργάνωση της εργασίας, τον διεθνισμό και το ζήτημα των σχέσεων του ατόμου με το κράτος.

Το καθένα από αυτά τα σημεία θα πρέπει να αναδιατυπωθεί στο πλαίσιο των σημερινών συνθηκών. Πιο συγκεκριμένα: το θέμα της ιδιοκτησίας σήμερα αφορά περισσότερο τα χρηματοοικονομικά παρά την κτηματική περιουσία. Το θέμα την οργάνωσης της εργασίας έχει μεταλλαχθεί εξαιτίας των νέων τεχνολογιών. Ο διεθνισμός πρέπει να λάβει υπόψη του την ύπαρξη της παγκόσμιας αγοράς.

Και το θέμα του κράτους και της εξουσίας πρέπει να λαμβάνει υπόψη του τα δημοκρατικά κεκτημένα. Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να ξαναδούμε τη θεωρία του Μαρξ, για να δημιουργήσουμε μια νέα νεωτερικότητα.

• Είστε και μαθηματικός. Στην αρχαιότητα, ο θεός του έρωτα, της μουσικής και της μαθηματικής γνώσης ήταν ο ίδιος. Σήμερα τα μαθηματικά σχετίζονται μόνο με τα χρηματοπιστωτικά. Πού πάει ο έρωτας;

Και τον έρωτα θα πρέπει να τον επανεφεύρουμε. Να τον επινοήσουμε εκ νέου, όπως λέει ο Ρεμπό, στο πλαίσιο μιας ανταγωνιστικής κοινωνίας, γεμάτης ατομισμό και αντιπαλότητες, όπου ζούμε. Ερωτας σημαίνει να δεχτείς απόλυτα πως η ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου θα μπει εντελώς μέσα στη δική σου.

Είναι μια εμπειρία του κόσμου που αναπτύσσεται στο πλαίσιο της διαφοράς και όχι του ατόμου – κι αυτό έρχεται σε αντίθεση με την κυριαρχούσα ιδεολογία της προσωπικής επιτυχίας. Γι’ αυτό πρέπει να επινοήσουμε εκ νέου τον νέο έρωτα.

http://www.efsyn.gr/arthro/yparhei-afypnisi-tis-istorias-alla-ohi-afypnisi-tis-politikis

Ένα ντοκιμαντέρ που «δεν πρέπει» να δείτε

Πριν από λίγες μέρες προβλήθηκε σε Γαλλία και Γερμανία ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ πάνω στην επτάμηνη διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους δανειστές της. Καλό θα ήταν να του ρίξετε μια ματιά, γιατί αν μείνετε στα αποσπάσματα που παρουσίασαν τα ελληνικά συστημικά ΜΜΕ, θα χάσετε τα καλύτερα σημεία του

του Θάνου Καμήλαλη

Το ντοκιμαντέρ έχει τίτλο «Grèce, le jour d’après » ( Ελλάδα, η επόμενη μέρα), προβλήθηκε από το κανάλι ARTE και ακολουθεί την πορεία των διαπραγματεύσεων, από τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιανουαρίου μέχρι την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Ως αφηγητές χρησιμοποιούνται βασικοί πρωταγωνιστές του «ελληνικού δράματος», μεταξύ των οποίων οι Γιούνκερ, Μοσκοβισί και Σόιμπλε, ο Γιώργος Κατρούγκαλος (μόνος υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ που δέχτηκε να μιλήσει, σύμφωνα με τον δημιουργό), αλλά και οι  Γιάννης Πρετεντέρης κι Ευάγγελος Βενιζέλος. Ακολουθείται δηλαδή μια «συντηρητική» προσέγγιση του ζητήματος, που ακόμα και αυτή δεν άρεσε ολόκληρη…

Μάθαμε, καθώς τα ΜΜΕ είχαν την καλοσύνη να μας τα μεταφέρουν, ότι σύμφωνα με τον κ.Σοίμπλε «15 χώρες της Ευρωζώνης ήθελαν την Ελλάδα εκτός ευρώ». Μάθαμε επίσης ότι η κυβέρνηση «κατόρθωσε να περάσει μια συμφωνία χειρότερη από αυτήν που απορρίφθηκε στο δημοψήφισμα», σύμφωνα με τον κ.Γιούνκερ. Ενημερωθήκαμε ότι «η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε σχέδιο», ότι «ο Βαρουφάκης ήταν διακοσμητικός», ότι «δεν μπορούμε να μιλάμε για γερμανική δικτατορία στην Ευρώπη». Σχεδόν όλες οι πολύ σημαντικές απόψεις κορυφαίων ευρωπαίων αξιωματούχων έφτασαν στους ελληνικούς δέκτες.

Μοσκοβισί: Ούτε ο Σόιμπλε ήθελε Grexit λόγω

Κάπου εδώ ξεκινούν τα προβλήματα. Λέει ο Επίτροπος Οικονομικών της Κομισιόν, Πιερ Μοσκοβισί: «Ήθελαν να μας οδηγήσουν έως το τέλος Ιουνίου με το ρολόι στο χέρι ελπίζοντας ότι το Grexit να μας τρομάξει αρκετά ώστε να κάνουμε υποχωρήσεις στο χρέος και σε κάποιες εμβληματικές μεταρρυθμίσεις. Αυτή ήταν η τακτική τους και ο Βαρουφάκης ήταν εδώ για να μην διαπραγματευτεί». Κάνοντας ένα λογικό άλμα, τα ελληνικά μέσα έβαλαν λεζάντα σε αυτήν τη δήλωση τη φράση «νόμιζαν ότι θα μας τρομάξει το Grexit», κάτι που υπονοεί φυσικά ότι οι Ευρωπαίοι δεν φοβήθηκαν ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ούτε κάτι τέτοιο θα είχε μεγάλο κόστος γι αυτούς.

Βέβαια σε επόμενο σημείο του ντοκιμαντέρ, ο κ.Μοσκοβισί λέει καθαρά ότι κατά τη γνώμη του το Grexit δεν ήταν ποτέ πραγματικό σενάριο, καθώς ήταν πολύ ακριβό για τους Ευρωπαίους. Ακόμα και ο ίδιος ο κ.Σόιμπλε, σύμφωνα με τον Επίτροπο Οικονομικών της Κομισιόν, αναλογιζόταν το μεγάλο κόστος που θα είχε κάτι τέτοιο για την Ευρωζώνη. Το Grexit, δηλώνει, ήταν απλά «ένα όπλο, μία τακτική, για να κερδίσει ο Σόιμπλε περισσότερα».

Γιούνκερ: Το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα ήταν ΝΑΙ στα μέτρα

Πολύ ενδιαφέρουσα επίσης (και χαμένη στη… μετάφραση μάλλον), είναι η άποψη του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ για όσους Έλληνες ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Σύμφωνα με τον κ.Γιούνκερ οι ψηφοφόροι του ΝΑΙ δεν ζήτησαν την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη, όπως νομίζουν οι περισσότεροι από αυτούς αλλά και τα κόμματα που το υποστήριξαν. Σύμφωνα με τον κ.Γιούνκερ το 38% των Ελλήνων είπε ΝΑΙ σε μειώσεις μισθών, συντάξεων, περισσότερους φόρους και «ξήλωμα» των συλλογικών συμβάσεων, σε μια «σφαγή», καθώς έτσι υποστηρίζει ότι παρουσιάστηκε η συμφωνία στους Έλληνες.

Και η παραμονή στην Ευρώπη κύριε; Πουθενά. Μάλλον δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο ζήτημα. Πώς όμως να βρουν το θάρρος τα κανάλια να παίξουν μια τέτοια δήλωση, μετά τη «μεγαλειώδη» εκστρατεία τους υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα;

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί με σιγουριά ότι π.χ. ο Σόιμπλε λέει ψέματα και ο Μοσκοβισί αλήθεια, ή το αντίθετο, άλλωστε ο καθένας υπηρετεί τις δικές του πολιτικές σκοπιμότητες. Το πρόβλημα είναι αυτή η ιδιόμορφη ενημερωτική «TINA», η απουσία, η απόκρυψη της εναλλακτικής, «ενοχλητικής» άποψης. Το πρόβλημα είναι ότι κάποιος, κατά τη διάρκεια μετάδοσης της πληροφορίας, κάνει μία επιλογή. Αυτό θα «παιχτεί», εκείνο όχι, με κριτήρια φυσικά όχι την ενημέρωση και την ανάγκη πληροφόρησης των πολιτών. Δεν θα πρεπε να είναι όλα κάπως αλλιώς;

Υ.Γ. Με τέτοιες δηλώσεις φαίνεται ότι η «Ανασκόπηση» του ThePressProject για την διαπραγμάτευση δικαιώνεται:

http://www.thepressproject.gr/article/83478/Ena-ntokimanter-pou-den-prepei-na-deite

Το σπασμένο κέλυφος

Πέπη Ρηγοπούλου

Στους Κ.Γ. και Κ. Κ.

Το κέλυφος καλύπτει κάποια θαλάσσια όντα, όπως τα οστρακόδερμα, τους αστακούς, τις καραβίδες και άλλα. Επίσης, τις χελώνες, θαλάσσιες και στεριανές. Ο ρόλος του για όλα αυτά τα είδη του ζωικού βασιλείου είναι προστατευτικός.

Ισως γι’ αυτό στο παραδοσιακό φαντασιακό των λαών, πριν η Αναγέννηση με όπλο το τηλεσκόπιο διαλύσει τις ψευδαισθήσεις, ο ίδιος ο ουρανός, στον βαθμό που φαινόταν να προστατεύει τους θνητούς, εμφανιζόταν σαν ένας θόλος, δηλαδή κάποιας μορφής κέλυφος, στολισμένο από κάποιον ταλαντούχο διακοσμητή με φωτεινά σημάδια, τα αστέρια.

Ωστόσο, στο ζωικό πάντα βασίλειο, ένα κέλυφος μπορεί να μετατραπεί και στον χώρο όπου ο πρώην προστατευόμενος βράζει, μεταφορικά αλλά και κάποτε κυριολεκτικά, στο ζουμί του.

Παράδειγμα, ο Αμαντρίλο, ζώο της Λατινικής Αμερικής, που μαγειρεύεται από τους ντόπιους μέσα στο ίδιο το σκληρό καύκαλό του.

Ιδεολογίες, δοξασίες, θρησκείες, πλέγματα πολιτικών και κοινωνικών σχέσεων, αποτελούν συχνά ένα κέλυφος που άλλοτε αντέχει και άλλοτε καταρρέει, άλλοτε προστατεύει και άλλοτε πνίγει.

Στα χρόνια της δικτατορίας, αυτοί που απεχθάνονταν ή έστω αντιπαθούσαν τους συνταγματάρχες, δηλαδή η πλειοψηφία των Ελλήνων, θεωρούσαν, όχι λανθασμένα, τις ΗΠΑ υπόλογες για τα δεινά της χώρας, και είχαν στραφεί προς τη Δυτική Ευρώπη γυρεύοντας αρωγή και προστασία.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που έφτασε μετά την πτώση της χούντας και ενώ εξελισσόταν η εισβολή και κατοχή στην Κύπρο με παράλληλη απειλή γενικότερου ελληνοτουρκικού πολέμου, προσέφερε στον λαό το επιθυμητό κέλυφος προστασίας: την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, εγγύηση αποτροπής εξωτερικών πολέμων και εσωτερικών εκτροπών και περαιτέρω οικονομικής ανάπτυξης.

Η είσοδος στην Ευρωπαϊκή Ενωση έφερε στη χώρα σημαντικά κονδύλια. Το δώρο αυτό, όμως, σαν νέος δούρειος ίππος, έφερε μαζί του και την παρέμβαση στην παραγωγή της χώρας μας, που, και με την ευθύνη των Ελλήνων πολιτικών που κυβέρνησαν αλλά και της πελατείας τους, οδήγησε σε μία στρεβλή ανάπτυξη και παραμόρφωσε την παραγωγικότητά της. Ενώ η προστασία από εξωτερικές απειλές ήταν τόσο λίγη που η Ελλάδα ήταν αναγκασμένη να εξασφαλίσει από μόνη της την αποτροπή και έτσι βρέθηκε με υπέρογκες αμυντικές δαπάνες, που σημαίνουν όταν δεν προϋποθέτουν την υπερκοστολόγηση και τη μίζα.

Οσο για την αποτροπή δικτατοριών, που έτσι κι αλλιώς ήταν πια από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 άχρηστες για τον ιμπεριαλισμό στην Ελλάδα, αλλά και στην Ισπανία και την Πορτογαλία, τα όσα σήμερα συμβαίνουν μπορεί να ερμηνευθούν και σαν εξ Εσπερίας εισαγωγή μεταλλαγμένων δικτατοριών που αντί για τα τεθωρακισμένα χρησιμοποιούν τις τράπεζες και τα Μέσα.

Ολα αυτά είναι λίγο ή πολύ παραδεκτά, ακόμα και από αυτούς που δηλώνουν ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα εδώ μπορεί να ερμηνευθεί ορθολογιστικά. Λιγότερο προφανές είναι κάτι που υπήρχε εδώ και καιρό, αλλά πήρε στις μέρες μας μορφή καταιγιστικού φαινομένου.

Πρόκειται για την παταγώδη διάψευση του ευρωπαϊστικού επιχειρήματος που συρρικνώνει στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή, μάλλον, στο διευθυντήριό της την Ευρώπη και τον πλανήτη ολόκληρο, προσδίδοντάς της μια μεταφυσική διάσταση που την καθιστά οικονομικό, πολιτικό και τελικά ψυχικό κέλυφος, συνώνυμο του κάθε αληθούς, δικαίου και ωραίου.

Το αποτέλεσμα του πρόσφατου δημοψηφίσματος δείχνει ότι η πλειοψηφία στην Ελλάδα έχει ήδη αντιληφθεί ότι το κέλυφος αυτό δεν έχει απλώς διαρραγεί αλλά, αντί για προστασία, συνιστά γεωμετρικά αυξανόμενη απειλή.

Αυτοί που δεν το αντιλαμβάνονται, ωστόσο, δεν είναι μόνον όσοι κλείνουν τα μάτια από συμφέρον ή φόβο.

Είναι επίσης και όσοι, διανοούμενοι κυρίως, έχουν αναγάγει τον στενό και ουσιαστικά οικονομίστικο και απολιτικό ορθολογισμό που σήμερα μας ισοπεδώνει σε πολιτισμικό και πολιτικό κανόνα.

Για πόσο θα συνεχίσουν να αρνούνται να δουν το τέλος των ψευδαισθήσεών τους;

Το τέλος, βεβαίως, δεν είναι μια στιγμή, αλλά μια φάση που μπορεί να διαρκέσει τόσο που να μας θάψει όλους.

Οσες και όσοι ωστόσο δεν συναινούμε στην ταφή μας κάτω από το θρυμματισμένο κέλυφος των ψευδαισθήσεων, καλούμαστε να βρούμε έναν άλλο λόγο, φίλο και όχι τύραννο της ψυχής και του σώματός μας, οδηγό για τις πράξεις μας.

http://www.efsyn.gr/arthro/spasmeno-kelyfos

ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ

Το γεγονός ότι η πραγματική χρηματιστηριακή αξία των τραπεζών τα τελευταία χρόνια κινείται από 1,5 δισ. ευρώ έως 5 δισ. ευρώ και το κράτος, δηλαδή οι πολίτες, έχουμε χρεωθεί με 80 δισ. ευρώ για να τις ανακεφαλαιοποιούμε και να τις σώζουμε, δείχνει από μόνο του ότι το δίλλημα «ευρώ ή δραχμή» απογυμνωμένο από κάθε ουσιαστική αλλαγή πολιτικής, είναι και μάταιο και αποπροσανατολιστικό.

Μιλώντας για τη χρηματιστηριακή αξία των τραπεζών δεν αναφέρομαι στο χθεσινό κατάντημα των τραπεζικών μετοχών. Για παράδειγμα, η αθροιστική χρηματιστηριακή αξία της Εθνικής Τράπεζας, της Eurobank, της Alpha Bank και της Τράπεζας Πειραιώς τον Απρίλιο του 2013 ήταν 1,7 δισ. ευρώ. Σε μία νύχτα η αξία τους εκτινάχτηκε σε πάνω από 26 δισ. ευρώ καθώς ο δημόσιος τομέας προσέφερε στις τράπεζες … βοήθεια 24,5 δισ. ευρώ.

Με το να επιστρέψουμε, λοιπόν, απλώς στη δραχμή δίχως να αλλάξει η κυρίαρχη πολιτική και οι συνειδήσεις των πολιτών το μόνο που θα αλλάξει είναι ότι η χρηματιστηριακή αξία των τραπεζών θα είναι 5 δισ. δραχμές και το κράτος, δηλαδή οι πολίτες, θα φορτώνονται με 80 δισ. δραχμές για να τις σώζουμε.

Νομίζω πως έχει περάσει η ώρα που θα έπρεπε οι εκπρόσωποι του κινήματος της εξόδου από την ευρωζώνη να μας παρουσιάσουν ένα συνολικό πρόγραμμα, μια συνολική πρόταση για το τι ακριβώς επιδιώκουν με την έξοδο από την ευρωζώνη, σε τι ελπίζουν και πώς θα το καταφέρουν. Η «στεγνή» συζήτηση περί ευρώ ή δραχμής δεν λέει κάτι.

Επίσης δεν λέει κάτι η εξήγηση του Λαπαβίτσα: «Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω τους καλούς οπαδούς του μονόδρομου, αλλά αναλυτικός σχεδιασμός της εξόδου υπάρχει από καιρό. Η δημόσια κατάθεσή του είναι θέμα πολιτικό και θα γίνει όταν θα το επιλέξει η πλευρά που εδώ και χρόνια επιχειρηματολογεί υπέρ της εξόδου» όπως την καταθέτει στο κείμενό του με τίτλο «Τι είναι και τι δεν είναι το Εναλλακτικό Σχέδιο».

Λυπάμαι κι εγώ που η εξήγηση του Λαπαβίτσα σχετικά με το χρόνο κατάθεσης της πρότασης από την «πλευρά που εδώ και χρόνια επιχειρηματολογεί υπέρ της εξόδου» μου θυμίζει τον Σταύρο Θεοδωράκη και το «Ποτάμι» που έλεγαν ότι έχουν πρόγραμμα αλλά θα μας το αποκάλυπταν μετά τις εκλογές. Απουσιάζει η σοβαρότητα και η όποια ένδειξη ότι η «πλευρά που εδώ και χρόνια επιχειρηματολογεί υπέρ της εξόδου» διαθέτει κάποια σοβαρή και ολοκληρωμένη πρόταση.

Ως εκ τούτου και εν ολίγοις, το να συνεχίσουμε να ελπίζουμε ότι η λύση θα δοθεί από κόμματα, φορείς και «πλευρές» είναι μία ακραία αυταπάτη. Η οποιαδήποτε λύση δεν θα έρθει από πάνω, από κάποια κυβέρνηση, αλλά μόνο από κάτω, από τους πολίτες.

Δεν θα προσφερθεί από κάποιον σωτήρα, αλλά μόνο από τη συνειδητοποίηση των πολιτών ότι δεν είναι ο λιτός ή ο πλούσιος βίος προϋπόθεση για την έξοδό μας από τη φούσκα της εφήμερης λάμψης μιας φασίζουσας ευρωπαΐλας. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο ουσιαστικός βίος. Η αλλαγή των φιλοδοξιών και των στόχων μας. Η κατάργηση της αγωνίας για κοινωνική καταξίωση μέσω της απαξίωσης των πραγματικών ιδανικών που αφορούν στον άνθρωπο. Όταν αλλάξουμε όνειρα, το ξανασυζητάμε.

http://kartesios.com/?p=193460

Ποια συμφωνία; Οι Γερμανοί «σοφοί» εισηγούνται στη Μέρκελ συντεταγμένη χρεοκοπία και το ΔΝΤ προβλέπει διάλυση της Ευρωζώνης

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΑΛΛΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ

Μετά τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και οι πέντε «Σοφοί» της γερμανικής οικονομίας κινούνται σχεδόν στην ίδια γραμμή και εισηγούνται μηχανισμό χρεοκοπίας για τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης προκειμένου στο μέλλον να αποφευχθούν κρίσεις, τονίζοντας παράλληλα ότι η έξοδος από το ευρώ θα πρέπει να επιτρέπεται ως ύστατη επιλογή. 

Την ίδια στιγμή, ανάλυση του ΔΝΤ τεκμηριώνει μέσα από γραφήματα (δημοσιεύονται στην Telegraph) πώς η Ευρωζώνη δεν έχει καμία απολύτως τύχη αν συνεχίσει να λειτουργεί με τη Γερμανία να καταγράφει μεγάλα πλεονάσματα και της χώρες του Νότου, όπως η Ελλάδα να βυθίζονται στην ύφεση, στην ανεργία και στην φτώχια.

Είναι να αναρωτιέται κανείς λοιπόν μετά από αυτή (ή μάλλον και με αυτά) πώς η Ελλάδα μπορεί να επιβιώσει μέσα σε αυτή την Ευρωζώνη. Το μόνο ξεκάθαρο είναι ότι η συμφωνία που η κυβέρνηση επιδιώκει είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί και αδύνατο να υλοποιηθεί.

Έχει ήδη ακυρωθεί, αφού οι φοροδοτικές ικανότητες του λαού έχουν τελειώσει και δεν γίνεται καμία απολύτως προσπάθεια να χτυπηθούν τα συμφέροντα. Το αντίθετο μάλιστα, καλούνται και πάλι την κρίση που προέκυψε από τα capital controls και την αποτυχία της διαπραγμάτευσης να πληρώσουν τα μεσαίου και χαμηλού εισοδήματος κοινωνικού στρώματος.

Σε έκθεσή τους υπό τον τίτλο «συνέπειες της ελληνικής κρίσης για έναν σταθερότερο ευρωχώρο», η οποία υπεβλήθη σήμερα στην κυβέρνηση, οι πέντε «Σοφοί» της γερμανικής οικονομίας υποστηρίζουν ότι η ελληνική κρίση ανέδειξε την κατεπείγουσα ανάγκη για περαιτέρω μεταρρυθμίσεις προκειμένου η Ευρωζώνη να καταστεί σταθερότερη.

Μεταξύ των μέτρων που εισηγούνται είναι η εμβάθυνση της τραπεζικής ένωσης, αλλά και η συμπλήρωση της εργαλειοθήκης της Ευρωζώνης με μηχανισμό ο οποίος θα επιτρέπει την συντεταγμένη χρεοκοπία κράτους-μέλους. Αυτή η πρόνοια θα καθιστούσε, σύμφωνα με τους διακεκριμένους γερμανούς οικονομολόγους, αξιόπιστο τον όρο «no bail-out». 

«Προκειμένου να ενισχύσουμε την συνοχή της νομισματικής ένωσης, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι ψηφοφόροι στις χώρες των πιστωτών δεν είναι διατεθειμένοι να χρηματοδοτούν μονίμως τις χώρες των οφειλετών», δηλώνει ο Πρόεδρος του Συμβουλίου των Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων Κρίστοφ Σμιτ στην εισήγησή του και επισημαίνει ότι ένας τέτοιος μηχανισμός από τη μια πλευρά θα υποχρέωνε τους πιστωτές να αναλάβουν τις απώλειες εάν ένα κράτος χρεοκοπούσε, ενώ θα προκαλούσε λεπτομερέστερη εκτίμηση των κρατικών κινδύνων εκ μέρους των πιστωτών.

Οι «Σοφοί» πάντως εκτιμούν ότι η έξοδος μιας χώρας από την Ευρωζώνη θα πρέπει να παραμένει πιθανή, αλλά μόνο ως «ύστατη επιλογή», καθώς, όπως αναφέρεται στην Έκθεση, «ένα μονίμως μη-συνεργάσιμο κράτος-μέλος δεν θα πρέπει να απειλεί την ύπαρξη του ευρώ».

Στην ίδια έκθεση οι Γερμανοί οικονομολόγοι εκφράζουν επιφυλάξεις σχετικά με την εφαρμογή πολιτικών όπως η δημιουργία υπουργείου Οικονομικών για την Ευρωζώνη, ευρωπαϊκού σχεδίου ασφάλισης για την ανεργία ή οικονομικής διακυβέρνησης, απορρίπτοντας εμμέσως την «Έκθεση των πέντε Προέδρων». Είναι κάτι που έχει επικαλεστεί ο Β. Σόιμπλε.

«Το να είναι η Ευρωζώνη συλλογικά υπεύθυνη για πιθανά κόστη χωρίς όμως τα κράτη-μέλη να παραχωρήσουν μέρος της εθνικής κυριαρχίας τους για τις δημοσιονομικές και οικονομικές πολιτικές, με το πέρασμα του χρόνου θα καθιστούσε την νομισματική ένωση πιο ασταθή», γράφουν οι γερμανοί «Σοφοί», απαντώντας έτσι και σε δημοσίευμα του περιοδικού Der Spiegel που ήθελε την γερμανική κυβέρνηση έτοιμη να συζητήσει για έναν υπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης, με δικό του προϋπολογισμό και με την εξουσία να επιβάλλει αύξηση των φόρων.

Σε άρθρο τους που δημοσιεύεται στη σημερινή Frankfurter Allgemeine Zeitung, οι τέσσερις από τους πέντε οικονομολόγους του Συμβουλίου προειδοποιούν ακόμη ότι κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε μονομερή και μόνιμη μεταφορά βαρών, χωρίς παράλληλα να ενισχυθεί ο δημοκρατικός έλεγχος σε ευρωπαϊκό επίπεδο. 

Τονίζουν πάντως ότι «το θέμα αφορά πολλά περισσότερα από την Ελλάδα», καθώς απεδείχθη ότι η μόνιμη έλλειψη διάθεσης συνεργασίας ενός κράτους-μέλους μπορεί να κλονίσει τις βάσεις της νομισματικής ένωσης και να την απειλήσει υπαρξιακά.

«Ιδιαίτερα τραγικές είναι οι πολιτικές εντάσεις που δημιουργήθηκαν μεταξύ των κρατών-μελών, διότι, ειδικά το κοινό νόμισμα, θα έπρεπε να αποτελεί σύμβολο ολοκλήρωσης. Στο μέλλον λοιπόν πρέπει να δοθεί περισσότερη σημασία στην τήρηση των κοινών κανόνων. Ως ύστατη επιλογή θα έπρεπε όμως να είναι δυνατή και η έξοδος ενός κράτους από την νομισματική ένωση», καταλήγουν οι οικονομολόγοι.

Στο μεταξύ, τέσσερα ενδεικτικά γραφήματα που προκύπτουν από τα δεδομένα της ανάλυσης του ΔΝΤ και αφορούν τις παθογένειες (… και τα προβλήματα) που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα, αλλά και η υπόλοιπη νομισματική ένωση, μπορούν να πείσουν και τον πλέον αισιόδοξο ότι το μέλλον της είναι αβέβαιο.

Το ΔΝΤ σημειώνει ότι «επανεξισορρόπηση έχει αποτύχει να επιτευχθεί μεταξύ των πιστωτριών χωρών, με τα μεγάλα τρέχοντα πλεονάσματα της Γερμανίας και των Κάτω Χωρών να συνεχίζουν να αυξάνεται και να κινούνται μακριά από τα επίπεδα των μεσοπρόθεσμων θεμελιωδών μεγεθών. Η Γερμανία, επί παραδείγματι, «τρέχει» αυτή τη στιγμή ένα πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών σε επίπεδα ρεκόρ στη σύγχρονη εποχή, παραβιάζοντας τους κανόνες της Ευρωζώνης που έχουν να κάνουν με τις «υπερβολικές ανισορροπίες». Χωρίς φυσικά να τιμωρείται γι’ αυτό.

Το ΔΝΤ, εκ νέου, εντείνει τις εκκλήσεις του προς τις μεγάλες οικονομίες να μειώσουν τις παγκόσμιες ανισορροπίες. Στην πραγματικότητα, αυτό που ζητάει από το Ταμείο είναι να αναλάβουν η Γερμανία και οι άλλες χώρες που έχουν δημοσιονομικά περιθώρια και χαμηλό δημόσιο χρέος, να υποστηρίξουν τις επενδύσεις και την κατανάλωση εντός της Ευρωζώνης.

Οι συνέπειες από την αποτυχία να μειωθούν οι ανισορροπίες είναι σοβαρές και δεν πρέπει να υποτιμούνται. Ο Ντέβιντ Λίπτον του ΔΝΤ, εξηγεί: «Θα σήμαινε μια χαμένη ευκαιρία και θα έδινε ένα μέτριο αποτέλεσμα ως προς την ανάπτυξη και τη σταθερότητα της ένωσης».

Από την άλλη πλευρά, τα πιο αδύναμα κράτη του Νότου (με προεξάρχουσα την Ελλάδα) κουβαλούν το μεγαλύτερο βάρος των δυσλειτουργιών της Ευρωζώνης και έχουν προχωρήσει σε εσωτερική υποτίμηση (μείωση του κόστους εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών) για να καταστούν ανταγωνιστικές.

Η Ελλάδα (όπως δείχνει το διάγραμμα) έχει υποστεί την πιο σημαντική υποτίμηση τα τελευταία χρόνια. Στην αντίπερα όχθη, η Γερμανία έχει μετατραπεί σε μια «υπέρ-ανταγωνιστική» χώρα σε σχέση με τους εταίρους της.

Η ανεργία παραμένει ένα σοβαρό πρόβλημα στην Ευρωζώνη και κατά μέσο όρο έχει φτάσει στο 11%. Ιστορικά υψηλά εμφανίζει η ανεργία στους νέους και μάλιστα έχουμε να κάνουμε με μακροχρόνια ανεργία. Ο αριθμός των ατόμων που εργάζονται αυτή τη στιγμή είναι πολύ κάτω από το επίπεδο προ κρίσης.

Οι οικονομολόγοι κάνουν πλέον λόγο για «υστέρηση»: ένα φαινόμενο που είναι απότοκο της μακροχρόνιας ανεργίας. Φυσικά, όπως είναι αναμενόμενο, τα χρόνια προβλήματα ανεργίας εμφανίζονται με πιο έντονο τρόπο στη Νότια Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Ελλάδα και την Ισπανία.

 

Μια σύγκριση του ΑΕΠ (ανά άτομο) των ΗΠΑ και της Ευρωζώνης μπορεί να μας πείσει. Το ΔΝΤ αναμένει μια αύξηση της τάξης του 1,5% (για το 2015) εντός της Ευρωζώνης, αλλά μακροπρόθεσμα η δυνητική αύξηση θα κυμανθεί γύρω στο 1%.

Οι αναλυτές σημειώνουν πως η παραγωγή της Ευρωζώνης ενδέχεται να είναι μικρότερη του 2% από το 2020, όσο αυξάνονται τα ασφάλιστρα κινδύνου σε χώρες με υψηλό χρέος και παρατηρούνται δυσμενείς οικονομικές συνθήκες που οδηγούν σε χαμηλούς ρυθμούς επενδύσεων.

Τμήμα ειδήσεων defencenet

Citigroup: «Ζωτική ανάγκη μείωσης του ελληνικού χρέους κατά 130 δισ. ευρώ» αλλά … εντός ευρώ;

ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΣΕ ΛΊΓΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ» ΣΗΜΕΙΩΝΕΙ Η ΤΡΑΠΕΖΑ

Με έκθεσή της, η αμερικανική τράπεζα Citigroup αναφέρει πως η Ελλάδα θα χρειαστεί ένα «κούρεμα» περί τα 130 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή το 35-40% του χρέους της, αλλά αυτό είναι δύσκολο να γίνει λόγω του τεράστιου ποσού που θα χρειαστεί να «κουρευτεί».

Το «συντηρητικό» σενάριο κάνει λόγο για παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη έως το 2022. Σε αυτή την περίπτωση, οι εταίροι θα πρέπει να προχωρήσουν το 2016 σε ένα «κούρεμα» που θα αγγίζει τα 110 δισεκατομμύρια ευρώ (60% του ονομαστικού ΑΕΠ της χώρας για το 2014). Μόνο έτσι θα καταφέρει η Ελλάδα να εμφανίσει το 2022, χρέος που θα φτάνει στο 120% του ΑΕΠ της.

Το άλλο σενάριο είναι λιγότερο δραστικό, άρα από πολιτικής άποψης πιο «εύπεπτο». Σύμφωνα με αυτό, μετά το 2016 οι Ευρωπαίοι θα ήταν σε θέση να κάνουν «κουρέματα» ετησίως σε διάφορες δόσεις ύψους 15 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Εδώ ειπεισέρχεται και ο παράγων «ευρώ». Μόλις προ τριων ημερών η καγκελάριος της Γερμανίας Α.Μέρκελ παραδέχθηκε ότι υπάρχει ανάγκη αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους και ότι αυτό «Θα μελετηθεί, όταν ολοκληρωθεί η ανάλυση του πρώτου μέρους του προγράμματος»αλλά τόνισε ότι «Δεν μπορεί να γίνει «κούρεμα» χρέους μέσα σε μία νομισματική ένωση».

Αρα μήπως το «κουρεμα» έρθει … εκτός της νομισματικής ένωσης ως bonus επιβίωσης της χώρας;

Ωστόσο, σημειώνει η έκθεση της Citigroup, αν η Ευρώπη δεν προχωρήσει άμεσα σε ένα «κούρεμα» και περιμένει στωικά έως το 2022, τότε ο λογαριασμός θα ανέβει. Έτσι, το κόστος θα μπορούσε να ανέβει στα 130 δισεκατομμύρια ευρώ (72% του ονομαστικού ΑΕΠ σύμφωνα με τα στοιχεία του 2014).

«Αυτά τα σενάρια καθιστούν σαφές πόσο δύσκολο θα είναι πολιτικά να πραγματοποιηθεί μια μείωση του χρέους της χώρας, δεδομένων των τεράστιων ποσών για τα οποία μιλάμε», σημειώνει ο αναλυτής της Citi, Guillame Menuet.

Όπως επισημαίνει, κάθε είδους εναλλακτική που δεν υποδηλώνει ένα τέτοιο κούρεμα του χρέους, όπως επέκταση της περιόδου ωρίμανσης του χρέους ή μείωση των επιτοκίων, θα έπρεπε να περιλαμβάνει περιόδους χάριτος χωρίς πληρωμή των επιτοκίων που θα έπρεπε να επεκταθούν για πολλές δεκαετίες.

Στο μεταξύ o αρχηγός του συγκυβερνώντος -με τους Σοσιαλδημοκράτες- συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος, Ράινχολντ Μιτερλένερ δήλωσε πριν λίγο ότι «συνεχίζει να μην αποκλείει ένα Grexit, μία έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ», σημειώνοντας ότι το σχέδιο Β είναι «επίσημη γραμμή της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Πώς μετατρέπουν την Ελλάδα σε αποικία χρέους – 88,5 δισ. δάνειο αλλά ούτε ένα ευρώ στην πραγματική οικονομία

ΟΛΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ,

Η συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση με τους δανειστές μετατρέπει την Ελλάδα σε «αποικία χρέους». Μπορεί οι δύο αυτές λέξεις να έχουν γραφτεί αρκετές φορές, αλλά αν δει κανείς που θα πάνε τα 88,5 δισ. ευρώ του δανείου αντιλαμβάνεται πώς αυτός ο τόπος δεν έχει κανένα μέλλον όσο οι πολιτικοί του βάζουν την υπογραφή τους σε μνημόνια αφενός θνησιγενή και αφετέρου όμως ταφόπλακα στην ελληνική κοινωνία.

Ούτε ένα ευρώ από τα 88,5 δισ. των Ευρωπαίων που έχουν το θράσος να μιλούν για… αλληλεγγύη και του ΔΝΤ δεν πηγαίνει στην ελληνική οικονομία. Όλα για την αποπληρωμή παλαιότερων δανείων, για την καταβολή τόκων, για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, για την εξόφληση εταιρειών σαν τη Siemens που μοίραζε μίζες για να παίρνει έργα στην Ελλάδα. Κι όμως υπάρχουν κάποιοι που συνεχίζουν να της δίνουν έργα. 

Και ποιος θα πληρώσει όλα αυτά τα δάνεια που παρουσιάζονται ως πρόγραμμα για να ορθοποδήσει η ελληνική οικονομία; Οι πολίτες. Τα κοροΐδα που πίστεψαν πώς κάτι μπορεί να αλλάξει αλλά αντί της ελπίδας ήρθε ο όλεθρος του τρίτου μνημονίου που τους στερεί βασικά προϊόντα και τους αφήνει να πεθάνουν σαν το σκυλί στο αμπέλι γιατί πλέον το σούπερ μάρκετ πάει στο 23%, όπως και τα έξοδα κηδείας.

Έχουμε λοιπόν και λέμε: Θα πάρουμε δάνειο 65,5 δισ. ευρώ από τον ESM και 16,4 δισ. ευρώ από το ΔΝΤ. Που θα πάνε αυτά; Ιδού η απάντηση: 

· 29,7 δισ. ευρώ για αποπληρωμές δανείων στο Ευρωσύστημα 

· 9,9 δισ. ευρώ στο ΔΝΤ

· 5,5 δισ. ευρώ σε ιδιώτες κατόχους χρέους.

· 25 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαίωση του τραπεζικού συστήματος.

· 17,2 δισ. ευρώ σε τόκους.

· 7 δισ. ευρώ για εσωτερικά χρέη.

· 7,7 δισ. ευρώ για τη ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος.

Το σύνολο του δανείου προς την Ελλάδα αγγίζει τα 88,5 δισ. ευρώ (έως τον Δεκέμβριο του 2018), αφού θα πρέπει να υπολογιστεί και το πρόγραμμα-γέφυρα των 7 δισ. ευρώ τα οποία ούτε καν θα τα δούμε, αφού θα πάνε για την αποπληρωμή της δόσης των 3,4 δισ. ευρώ των ομολόγων της ΕΚΤ και των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το ΔΝΤ, 2 δισ. ευρώ. Τα ελάχιστα εναπομείναντα επίσης σε δανειακές υποχρεώσεις.

Απ’ όλα αυτά το συμπέρασμα που προκύπτει λοιπόν είναι πώς η χώρα μετατρέπεται σε μια «αποικία χρέους» και οι δανειστές θα συνεχίσουν να εξουσιάζουν τον ελληνικό λαό λέγοντας του πότε, πώς και τι θα κάνει. Ενδεικτικό είναι πώς οι δανειστές επιβάλουν στη μεσαία τάξη να τρώει λιγότερο μοσχαρίσιο κρέας, γιατί αυτό είναι ακριβό και «δεν δικαιούται να το έχει». 

Η αύξηση του ΦΠΑ στο 23% δεν είναι καθ’ όλου τυχαία, όπως η κατάργηση του ειδικού καθεστώτος ΦΠΑ στα ακριτικά νησιά, η μείωση των αμυντικών δαπανών και πολλών άλλων μέτρων. Μέτρων που θα φέρουν νέα ύφεση και νέα μέτρα διαιωνίζοντας το χρέος.

Πρέπει κάποια στιγμή να το πάρουμε χαμπάρι. Αυτή η πολιτική δεν οδηγεί πουθενά. Στο μόνο που αποσκοπεί είναι στο να βάλουν χέρι οι δανειστές στα περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας και να αρπάξουν όσο περισσότερα μπορούν υποτάσσοντας τον λαό. Η έξοδος από το ευρώ είναι απλά θέμα χρόνου…

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Συμφώνησαν για το τέλος της ευρωζώνης!

Μπάμπης Μιχάλης

Ξεχάστε για πάντα την ευρωζώνη που ξέρατε έπειτα από αυτό το Σαββατοκύριακο, «η αποδόμησή της ήδη ξεκίνησε». Αφωνοι έμειναν δεκάδες διεθνείς παρατηρητές, που παρακολουθούν τα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα εδώ και χρόνια, από τα όσα συνέβησαν τα τελευταία 24ωρα στις Βρυξέλλες και την οδυνηρή συμφωνία στην οποία εξαναγκάστηκε η ελληνική κυβέρνηση από τους εταίρους της. Θεωρούν ότι η συμφωνία αυτή σημαίνει και το οριστικό τέλος της ευρωζώνης.

«Υποχρεώνοντας τον Αλέξη Τσίπρα σε μια ταπεινωτική ήττα, οι πιστωτές της Ελλάδας έκαναν πολύ περισσότερα από το να ωθήσουν τα πράγματα προς μια αλλαγή καθεστώτος στην Ελλάδα ή να βάλουν τις σχέσεις αυτής της χώρας με την ευρωζώνη.

Κατέστρεψαν την ευρωζώνη όπως τη γνωρίσαμε και κατεδάφισαν την ιδέα της νομισματικής ένωσης ως βήμα προς τη δημοκρατική πολιτική ένωση», επισημαίνει στο χθεσινό άρθρο του στους «Financial Times» ο Βόλφγκανγκ Μινχάου.

«Ωμή ειλικρίνεια»

«Και για να το κάνουν αυτό -συμπληρώνει- επέστρεψαν στις εθνικιστικές ευρωπαϊκές διαμάχες ισχύος του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού. Υποβίβασαν την ευρωζώνη σε ένα τοξικό σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών, με ένα κοινό νόμισμα που λειτουργεί προς το συμφέρον της Γερμανίας και συγκρατείται υπό την απειλή της απόλυτης εξαθλίωσης γι’ αυτούς που αμφισβητούν την κυρίαρχη τάξη. Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να ειπωθεί γι’ αυτό το Σαββατοκύριακο είναι η ωμή ειλικρίνεια εκείνων που επέβαλαν αυτήν την αλλαγή καθεστώτος».

«Το πραγματικό πραξικόπημα αυτό το Σαββατοκύριακο δεν ήταν όμως μόνον η αλλαγή καθεστώτος στην Ελλάδα, αλλά και η πρόταση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για πενταετή έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Παρ’ ότι δεν αποφασίστηκε τελικά -ένα μέλος της ευρωζώνης απαίτησε την εκδίωξη- πρόκειται για αλλαγή καθεστώτος και στην ευρωζώνη, καθώς οποιαδήποτε άλλη χώρα θελήσει στο μέλλον να προκαλέσει τη γερμανική οικονομική ορθοδοξία θα αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα».

Ο Μινχάου εκτιμά ότι «το Grexit θα επιστρέψει στο τραπέζι με το παραμικρό πολιτικό ατύχημα, είτε εντός της Ελλάδας είτε στα Κοινοβούλια της ευρωζώνης» και ζητά από τους Ελληνες να θέσουν στους εαυτούς τους το ερώτημα: «Πιστεύετε ότι ένα πρόγραμμα οικονομικών μεταρρυθμίσεων, για το οποίο η κυβέρνηση δεν έχει την πολιτική εντολή, ένα πρόγραμμα που απορρίφθηκε ρητά από ένα δημοψήφισμα, που επιβλήθηκε μέσω ενός καθαρού πολιτικού εκβιασμού μπορεί να δουλέψει;».

Εκτιμά πάντως ότι «πολύ σύντομα όλοι θα αναρωτηθούμε αν αυτή η νέα ευρωζώνη, στην οποία ο ισχυρός στριμώχνει τον αδύναμο, μπορεί να διατηρηθεί». «Από τη στιγμή που απογυμνώνεις την ευρωζώνη από τις οποιεσδήποτε φιλοδοξίες πολιτικής και οικονομικής ένωσης, τη μετατρέπεις σε ένα ωφελιμιστικό σχέδιο όπου οι χώρες-μέλη ζυγίζουν τις αποφάσεις τους με γνώμονα οφέλη και κόστος. Σε ένα τέτοιο σύστημα κάποιος, κάπου, κάποτε θα θελήσει να φύγει. Και η ισχυρή πολιτική δέσμευση δεν θα βρίσκεται εκεί πια για να σώσει την ευρωζώνη».

«…Η Ευρωπαϊκή Ενωση με τη σημερινή της μορφή βρίσκεται στο τέλος της, η δημοκρατία αποτελεί πλέον κάτι περιθωριακό. Η ελληνική Βουλή πρέπει να λάβει κάποιες αποφάσεις μέσα σε εξαιρετικά λίγο χρόνο. Δεν υπάρχει καν χρονικό περιθώριο για τη σωστή διατύπωση των νόμων. Ποτέ μέχρι τώρα άλλες χώρες δεν είχαν θέσει σε ένα μέλος της Ε.Ε. τελεσίγραφο, πώς και με ποιο τρόπο να αποφασίσει μια Βουλή», τονίζει από την πλευρά της σε σχετική ανάλυση η οικονομική ιστοσελίδα Deutsche Wirtschafts Nachrichten, προβλέποντας πτώση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, κυβέρνηση τεχνοκρατών και καταστροφή της ελληνικής οικονομίας από την υφεσιακή πολιτική που επιβάλλει η συμφωνία.

Μαζί με την καταστροφή της Ελλάδας όμως έρχεται και η καταστροφή του ευρώ και της Ενωμένης Ευρώπης. Τη θέση της αλληλεγγύης και των κοινών αξιών παίρνει πια ο αγώνας του ενός εναντίον του άλλου.

«Η Ανγκελα Μέρκελ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μετέτρεψαν μέσα σε μια νύχτα την Ε.Ε. σε έναν σχηματισμό όπου δεν κυριαρχεί πια η εμπιστοσύνη αλλά ο απόλυτος φόβος. (…) Στο τέλος θα έλθει η ρήξη. (…) Είτε οι χώρες της Νότιας Ευρώπης θα ιδρύσουν μια νέα Ενωση είτε η Γερμανία θα εγκαταλείψει την Ε.Ε. (…) Η Ανγκελα Μέρκελ έχει καταστεί ο καταστροφέας του ευρώ».

Στο ίδιο μήκος κύματος ο Μάρτιν Σαντμπού συμπληρώνει σε δικό του άρθρο στους χθεσινούς «Financial Times» ότι τα μαθήματα της ελληνικής συμφωνίας είναι τρία -και τα τρία διόλου εποικοδομητικά: α. Η ύβρις μιας τάξης των Ευρωπαίων πολιτικών, που υποτάσσουν κάθε εγχώρια πολιτική διαδικασία στον βωμό της μικροπολιτικής τους, β. Η καθυστερημένη αναβίωση της Γαλλίας ως «συν-ηγέτιδας» του ευρωπαϊκού σχεδίου, γ. Η έλλειψη ανεξαρτησίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία στραγγάλισε το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα εκτελώντας εντολές κυβερνήσεων.

«Επεκτείνουν την ελληνική κρίση χρέους»

Απογοητευτική χαρακτήρισαν τη συμφωνία οι δυνάμεις που μάχονται για την κατάργηση του χρέους των χωρών του τρίτου κόσμου, αφού η Ελλάδα συνεχίζει να παραμένει όμηρος των πιστωτών, αντί να αναδιαρθρώνει το χρέος της. Ο Tim Jones, οικονομολόγος της οργάνωσης Jubilee Debt Campaign, τόνισε ότι η συμφωνία απλώς επεκτείνει την πενταετή κρίση χρέους της Ελλάδας για τουλάχιστον 10 χρόνια ακόμη.

«Στο επίκεντρο αυτής της συμφωνίας υπάρχει ένα ψέμα από τους ηγέτες της ευρωζώνης ότι δεν μπορούν να γίνουν ονομαστικά κουρέματα χρέους. Μπορούν, θα έπρεπε και πρέπει να γίνουν. Η υποσαχάρια Αφρική και η Λατινική Αμερική υπέφεραν από οικονομική στασιμότητα και αυξανόμενη φτώχεια για περισσότερα από 20 χρόνια στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 λόγω της άρνησης διαγραφής των χρεών τους και της επιβολής λιτότητας σε βάρος της δημοκρατίας. Τα ίδια περιμένουν τώρα και τους Ελληνες».

http://www.efsyn.gr/arthro/symfonisan-gia-telos-tis-eyrozonis

Foreign Policy: «Oι Γερμανοί έβαλαν την σημαία τους ξανά στην Ακρόπολη»

» Καθημερινά χανόμαστε στον λαβύρινθο της μικροπολιτικής, ενίοτε της μικροκομματικής κριτικής και ανάλυσης των καταστάσεων, που βιώνουμε, με κραυγές και συνθήματα, χωρίς να αναζητούμε τις βαθύτερες αιτίες των προβλημάτων! Ναι, σαν κράτος και κοινωνία έχουμε σημαντικά προβλήματα και παθογένειες, αλλά αυτά ήταν οι αιτίες της χρεωκοπίας μας? Αναρωτήθηκε κανείς, ακόμη και αν εξαλείφαμε αυτές τις «παιδικές» ασθένειες και διέγραφαν το 100% του χρέους μας, μήπως σε είκοσι χρόνια θα χρωστούσαμε ξανά κάποια δις ευρώ?

Γιατί χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία δεν έχουν ανάλογο εμπορικό πλεόνασμα με την Γερμανία?  Υπάρχουν και άλλα ερωτήματα και πολλές σκέψεις. Εφόσον λοιπόν ανήκουμε στην Δύση και Μένουμε Ευρώπη, κατά άλλους, ας ακούσουμε τι συμβαίνει και τι συζητούν στην Εσπερία…»

«Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ»

«Οι Έλληνες θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν την παραμονή τους στο ευρώ για να καταστρώσουν ένα πλάνο διαφυγής από αυτό. Να εξασφαλίσουν τις τράπεζές τους σε περίπτωση χρεοκοπίας μέσα στο ευρώ και να λειτουργήσουν με τέτοιο τρόπο που να μην μπορεί ξανά η ΕΚΤ να τους κλείσει τις τράπεζες.» αναφέρει το γνωστό Foreign Policy, το οποίο έχει σε πρώτο πλάνο μια φωτογραφία με την γερμανική σημαία ξανά στημένη πάνω στην Ακρόπολη.

Ο συμβολισμός είναι σαφής, η Ελλάδα βρίσκεται ξανά υπό γερμανική Κατοχή, και αυτή τη φορά οι Έλληνες δεν έχουν ακόμα την δύναμη να τους πολεμήσουν διότι ο εχθρός δεν έχει φυσική παρουσία στην χώρα αλλά την κυβερνάει δια των αντιπροσώπων του, και εκ του μακρόθεν.

Και καταλήγει: «Η Ευρωζώνη, ως σύνολο, παραμένει μια οικονομική υπόθεση και μια δημοκρατική ντροπή. Είναι παγιδευμένη σε ένα εφιαλτικό κενό όπου η πολιτική δεν επιτρέπει τη δημιουργία κοινών θεσμών που αποδυναμώνουν τη Γερμανία και την ΕΚΤ, ενώ ο φόβος αποτρέπει τα θύματά της από την αναχώρηση. Τόσο μεγάλο είναι το ευρωπαϊκό όνειρο». Το ίδιο περιοδικό σε δεύτερο άρθρο του αναφέρει την αναγκαιότητα να φύγει η Γερμανία από την Ευρωζώνη καθώς είναι η πραγματική πηγή των προβλημάτων.

Ο Φίλιπ Λεγκρέν ήταν για τέσσερα χρόνια στην Κομισιόν, λειτουργώντας ως οικονομικός σύμβουλος, πολύ κοντά στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς των Βρυξελλών. Άρα γνωρίζει.

Κι επειδή γνωρίζει, τώρα, δύο ημέρες μετά τη σύναψη συμφωνίας, αναφέρει σε άρθρο του στο Foreign Policy πως μέσα στο Σαββατοκύριακο η γερμανική ηγεσία λειτούργησε με τρόπο βάναυσο, εκδικητικό και κοντόφθαλμο κατά της Ελλάδας. Όμως, βρήκε την υποστήριξη και από τη Φρανκφούρτη και την παράνομη απειλή της ΕΚΤ να τραβήξει το βύσμα που κρατάει εν ζωή τις ελληνικές τράπεζες. «Δεν υπάρχει τίποτα ένδοξο στην Ευρωζώνη. Είναι μια τερατώδης κομπίνα αντιδημοκρατικών πιστωτών», αναφέρει με επιθετικό τόνο.

Η συζήτηση για το τρίτο πακέτο στήριξης οδήγησε τους Γερμανούς σε κινήσεις που διπλασιάζουν την έτσι και αλλιώς καταστροφική στρατηγική των πιστωτών κατά τα τελευταία πέντε χρόνια, συμπιέζουν την ελληνική οικονομία, αυξάνουν το χρέος της και ποδοπατούν κάθε έννοια δημοκρατίας. Ακόμη και η Deutsche Bank αναφέρεται, πλέον, στην Αθήνα με όρους υποτέλειας.

Κατά τον Λεγκρέν, η Γερμανία αποδεικνύεται πως είναι ένας καταστροφικός ηγεμόνας σε μια ένωση που στερείται πολιτικών θεσμών. Η Ελλάδα, από τη μεριά της, κατανόησε τη ματαιότητα της αντίστασής της. Οι μικρές χώρες, όπως η Σλοβακία και η Φινλανδία συμφώνησαν με τη Γερμανία, αλλά η φωνή τους είναι ελάχιστα καθοριστική. Για τη Γερμανία, όλοι αυτοί είναι χρήσιμοι ηλίθιοι που παρέχουν κάλυψη στα απολύτως στενά συμφέροντά της. Μέσω των δανείων προς την Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να σωθούν οι τράπεζες των δύο χωρών, αλλά μόνο αυτές της Γερμανίας. «Είναι αφελές να πιστεύουμε ότι το Βερολίνο δεν θα τους ισοπέδωνε αν βρίσκονταν στο δρόμο του».

Το άρθρο σημειώνει το Βερολίνο και η Φρανκφούρτη εκβίασαν από το 2010 την Ιρλανδία, την Ιταλία και φυσικά την Ελλάδα στην οποία προχώρησαν σε ένα κτηνώδες σχέδιο. Τα κόμματα που αμφισβήτησαν την «Συναίνεση του Βερολίνου», θα έπρεπε να ηττηθούν με υποταγή – τίποτα λιγότερο. Κάτω από αυτό το πρίσμα, η Ευρωζώνη συγκροτείται από το φόβο.

Ο Λεγκρέν αναφέρει πως η ταπείνωση του Τσίπρα ήταν πλήρης. Καίτοι κάλεσε ένα δημοψήφισμα και πήρε με το μέρος του τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, δεν κατάφερε να έχει στα χέρια του ένα διαπραγματευτικό χαρτί έναντι των δανειστών. Δεν μπορούσε να περιμένει αναδίπλωση από μέρους τους. Έτσι, ο Τσίπρας δεν τόλμησε να αρνηθεί τις άδικες συνθήκες που του επέβαλε το Βερολίνο, μπροστά στο φόβο της εξόδου από το ευρώ και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η επιστροφή της μισητής Τρόικας στην Αθήνα. Η ελληνική Βουλή θα πρέπει να πάρει πίσω όλους τους νόμους που ψήφισε από τον Ιανουάριο και να ψηφίσει άλλους, σαφώς σκληρότερους. Ακόμη και έτσι, όμως, δεν εξασφαλίζει το τρίτο πρόγραμμα, αλλά ανοίγει το δρόμο για νέες διαπραγματεύσεις. Θα πρέπει πρώτα να εκπληρώσει κάποιους όρους και συνθήκες και στη συνέχεια να λάβει τα πολλά χρήματα.

Το πάγιο αίτημα της Ελλάδας για ελάφρυνση χρέους πηγαίνει με υποκριτικό τρόπο, από την πλευρά των δανειστών, στο μέλλον. Αντιθέτως, απαιτείται περισσότερη λιτότητα που θα βαθύνει ακόμη περισσότερο την οικονομική τρύπα της χώρας και θα αυξήσει το δυσβάσταχτο χρέος της. Ο Λεγκρέν προβλέπει πως η ύφεση και η κοινωνική αντίδραση θα φουντώσουν όταν θα αρχίσει να σχηματοποιείται η τεχνοκρατική εικόνα που επέβαλε το Βερολίνο στην Αθήνα.

Το αμερικανικό πολιτικό περιοδικό «Foreign Policy» που συνήθως απηχεί απόψεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δημοσιεύει και ένα άρθρο με τίτλο «It’s Time to Kick Germany Out of the Eurozone».

Διαβάστε τι γράφει το άρθρο:

«Να γιατί η άγκυρα που τραβάει στο βυθό την ευρωπαϊκή οικονομία δεν είναι η Αθήνα-είναι το Βερολίνο». Τον περασμένο χρόνο, η Γερμανία εκτόξευσε ένα εμπορικό πλεόνασμα 217 δισεκατομμυρίων ευρώ, που την καθιστά δεύτερη στον κόσμο μετά την Κίνα που κυριαρχεί στο παγκόσμιο εμπόριο.  Για κάποιους, καθιστά την Γερμανία φωτεινό σημάδι στην κατά τα άλλα ανεμική οικονομία της Ευρωζώνης ή «οδηγό ανάπτυξης», όπως το έχει θέσει ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Κατά βάθος, το γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα, βρίσκεται ακριβώς στην καρδιά των ευρωπαϊκών προβλημάτων: Μακράν των αυξητικών τάσεων των παγκόσμιων οικονομιών, τραβούν τους Ευρωπαίους στην κατηφόρα. Ο καλύτερος τρόπος διαφυγής από την ξεροκέφαλη αυτή κατάσταση είναι για τη Γερμανία να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη.

Οι Γερμανοί συνήθως απαντούν σ’ αυτές τις κατηγορίες με ένα είδος πληγωμένης σύγχυσης. «Έχουμε εμπορικό πλεόνασμα -προσπαθούν υπομονετικά να εξηγήσουν- επειδή είμαστε πιο ανταγωνιστικοί από τους περισσότερους εμπορικούς ανταγωνιστές εταίρους μας».

«Μπορείτε να μας κατηγορήσετε -ερωτούν- επειδή ο κόσμος προτιμά να αγοράζει ανώτερης ποιότητας γερμανικά αγαθά; Κάτι που δεν θέλουμε να ανατραπεί».

Έτσι μ΄ αυτό το επιχείρημα, ο υπόλοιπος κόσμος θα πρέπει να εντείνει την προσπάθεια, να βελτιώσει τα τους οίκου του και να μοιάσει περισσότερο με την Γερμανία. «Στο μεταξύ μην μας μισείτε επειδή είμαστε όμορφοι…».

Παρά την λαϊκή μυθολογία, ωστόσο, ουδείς λόγος υπάρχει να γίνουμε ανταγωνιστικοί με «όρους εμπορικού πλεονάσματος». Πίσω στα 1817, ο οικονομολόγος David Ricardo είχε επισημάνει στις Αρχές Πολιτικής Οικονομίας και Φορολογίας (On the Principles of Political Economy and Taxation) ότι η βάση για το εμπόριο είναι «ο ανταγωνισμός και όχι το απόλυτο πλεονέκτημα».

Με άλλα λόγια «ακόμη και όταν μία χώρα είναι καλύτερη στα πάντα, θα πρέπει να εξάγει τα καλύτερά της και να εισάγει όλα εκείνα στα οποία είναι λιγότερο καλή».

Η κρίση στην Ευρωζώνη συνήθως αποκαλείται κρίση χρέους. Αλλά κατά βάθος η Ευρώπη ως σύνολο δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα εξωτερικού χρέους, αλλά εσωτερικού:

Τα πλεονάσματα της Γερμανίας και τα αυξανόμενα χρέη της Ευρωπαϊκής περιφέρειας είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Η Γερμανία κέρδισε (πολλά) από το ενιαίο νόμισμα παρά από τις επενδύσεις στο εσωτερικό της χώρας για να δανείζει τους Ευρωπαίους εμπορικούς εταίρους της ώστε να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα.

Ως το 2007, το γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα είχε φτάσει τα 195 δισεκατομμύρια ευρώ, από τα οποία τα δύο τρίτα προέρχονταν από το εσωτερικό της Ευρωζώνης.

Το Βερολίνο μπορεί να το αποκαλεί «λιτότητα», αλλά δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα γερμανικά υπερβολικά αποθέματα, τα οποία οι τράπεζές της δυσκολεύονται να προωθήσουν σε χρήση, έχουν καλά επενδυθεί.

Έτσι δίνουν στους Γερμανούς την ψευδαίσθηση της ευημερίας ανταλλάσσοντας την εργατική απόδοση με ανταπόδοση χάρτινων «IOU» τα οποία ουδέποτε θα είναι σε θέση να ξεπληρώσουν.

Κάτι θα πρέπει ν΄ αλλάξει , αλλά τι; Σε κανονικές συνθήκες κάθε χώρα θα πρέπει να προωθεί την δική της νομισματική πολιτική βασιζόμενη στο διακανονισμό της συναλλαγματικές της αξίες.

Αλλά η Ευρωζώνη έχει πέσει στην παγίδα. Οι χώρες της πρέπει να ακολουθήσουν σε δύο διαφορετικές κατευθύνσεις, αλλά κάτω από ενιαίο νόμισμα.

Ο ευρωπαϊκός νομισματικός κατευνασμός -με εξασθενημένο ευρώ- αναπροσανατολίζει την ευρωπαϊκή εσωτερική ανισορροπία με εξωστρέφεια. Το γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα με τις ΗΠΑ σημειώνει έκρηξη πάνω 49% από το 2007 στο 2013) ενώ μειώνεται ως προς την Ιαπωνία και την Κίνα, καθώς σημειώνει άνοδο σε πλεόνασμα σε σχέση με τη Βραζιλία και την Νότιο Κορέα.

Τον περασμένο χρόνο, οι Γερμανοί πολιτικοί έδειξαν περισσότερο πρόθυμοι να προσπαθήσουν να αυξήσουν τη ζήτηση, ανεβάζοντας τον κατώτατο μισθό, περικόπτοντας το ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης και αυξάνοντας τις συντάξεις, με την απειλή να θίξουν την παραγωγικότητα, την οποία θεωρούν γερμανικό προνόμιο πηγή ικανότητας για κατανάλωση.

Ταυτόχρονα ήταν οι ίδιοι πολιτικοί που αρνήθηκαν να περικόψουν φόρους ή να αυξήσουν τις δημόσιες δαπάνες, κάτι που το 2014 είχε ως αποτέλεσμα να υποβληθεί στην Γερμανία ο πρώτος ισοσκελισμένος προϋπολογισμός από το 1969, μία χρονιά νωρίτερα, από όσο προβλεπόταν.

Για τους περισσότερους Γερμανούς οποιαδήποτε πρόταση να χαλαρώσουν την οικονομική πειθαρχία, προσκρούει στο ελληνικό παράδειγμα. Τα μεγάλα τραπεζικά αποθέματα ψάχνουν να βρουν πρόθυμους δανειολήπτες.

Με γερασμένο πληθυσμό, ίσως εξηγείται ο λόγος που οι Γερμανοί αποταμιεύουν. «Η «ανάπτυξη» που δημιουργεί η Γερμανία χρηματοδοτώντας μη βιώσιμη εμπορική ανισότητα -εντός και εκτός Ευρωζώνης- είναι μια ψευδαίσθηση. Είναι μια δανεική ανάπτυξη για μικρό διάστημα. Για τη Γερμανία και τον κόσμο, είναι κακό εμπόριο.

Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Οι φορές που η Ελλάδα σταμάτησε τη Γερμανία πριν την απόλυτη επικράτηση

Του Μαρίνου Γκασιάμη

«Γερμανία, Γερμανία πάνω απ’ όλα. Πάνω απ’ όλα στον κόσμο». Αυτοί οι στίχοι αποτελούν τις δύο πρώτες στροφές του τραγουδιού, στίχοι του οποίου αποτελούν τον Γερμανικό εθνικό ύμνο. Στον εθνικό ύμνο βέβαια που χρησιμοποιείται μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο προτιμούν τους στίχους που λένε «Ενότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία για την πατρίδα», ούτως ώστε να μην προκαλούν τα αισθήματα των υπόλοιπων λαών της ηπείρου.

Η Γερμανία είναι μια ένωση κρατιδίων που επιτεύχθηκε μόλις το 1871 υπό την μορφή της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, που σχεδόν αμέσως έγινε και αποικιακή δύναμη.
Από τον καιρό που ήταν ακόμα στα σπάργανα, στόχος της άρχουσας τάξης της ήταν να γίνει υπερδύναμη.

Έχει μείνει στην ιστορία η φράση του πρώτου της καγκελάριου Όττο Φον Βίσμαρκ, που ήταν ένας αν μη τι άλλο δυναμικός και δραστήριος άνθρωπος, στην οποία είπε χαρακτηριστικά ότι «Τα μεγάλα ερωτήματα της ημέρας δεν θα απαντηθούν με λόγια και αποφάσεις της πλειοψηφίας αλλά με σίδερο και αίμα».

Η φράση αυτή καταδεικνύει την θέληση των βιομηχάνων και γενικά των εύπορων της Γερμανίας να ποδηγετήσουν τα πράγματα τουλάχιστον σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Στην πορεία αυτή η Γερμανία έχει βρει κατά την διάρκεια του 20ου και του 21ου αιώνα τρεις φορές μπροστά της την Ελλάδα.
Μια Ελλάδα που πάντα βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο, ωστόσο πάντα επιτελώντας το χρέος της απέναντι στην ιστορία τα έβαλε με μια υπερδύναμη και βγήκε νικητής!

Η πρώτη φορά ήταν στο πλαίσιο του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου.

Η πρώτη φορά

Η Γερμανική Αυτοκρατορία στις αρχές του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν μια υπερδύναμη με τεράστια βιομηχανική παραγωγή που απομυζούσε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των αποικιών της.
Αποζητούσε ωστόσο να επικρατήσει και επί των παραδοσιακών υπερδυνάμεων του 19ου αιώνα, δηλαδή την Βρετανία και την Γαλλία, που και στις απαρχές του 20ου έδειχναν να ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό την υφήλιο μιας και το «άστρο» των ΗΠΑ δεν είχε αρχίσει ακόμα να ανατέλλει.

Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος που ονομάστηκε 1ος Παγκόσμιος, η μιλιταριστική κοινωνία τόσο της Γερμανίας όσο και της συμμάχου της Αυστροουγγαρίας πέρασαν ορμητικά και με μεγάλο ενθουσιασμό σε επιθετικές επιχειρήσεις.

Στην αρχή η στάση της Ελλάδας, κυρίως λόγω της φιλογερμανικής στάσης του τότε Βασιλιά, παρέμεινε ουδέτερη παρά τα πλήγματα που δέχθηκε, όπως η αιχμαλωσία ολόκληρου του Δ Σώματος Στρατού το 1916, του οποίου οι  6.100 στρατιώτες και οι 430 αξιωματικοί, στάλθηκαν σε στρατόπεδα αιχμαλώτων στο Γκέρλιτς.

Η αιχμαλώτιση αυτή ήταν ένα από εκείνα τα γεγονότα που ενέτειναν ακόμα περισσότερο τον διχασμό στην Ελληνική κοινωνία μεν έδωσαν όμως τα «εφόδια» σε όσους επιζητούσαν μια είσοδο σε εκείνο τον πόλεμο.

Το 1917 πλέον η κατάσταση στα μέτωπα είχε ως εξής. Η μεγάλη επίθεση τον Ιούλιο του 1917 εναντίον του αυστρορωσικού μετώπου που προετοιμάστηκε από τους Ρώσους της κυβέρνησης Κερένσκυ που είχε αναλάβει την διακυβέρνηση μετά την πτώση του Τσάρου δεν είχε τα απαιτούμενα αποτελέσματα από στρατιωτική άποψη.

Η Γερμανία συνέχισε με καινούργια ορμή την προώθηση στις ακτές της Βαλτικής.

Αυτή η επιτυχία της Γερμανίας είχε ως αποτέλεσμα οι μπολσεβίκοι του Λένιν αναλάβουν την εξουσία στην Ρωσία και με την συνθήκη Μπρεστ-Λιτόφσκ η Μόσχα να βγει εκτός πολέμου.
Η εξέλιξη αυτή επέτρεψε στη Γερμανία να μεταφέρει τεράστιους όγκους στρατευμάτων από την ανατολή στο γαλλικό μέτωπο.
Οι Γερμανοί με τα στρατεύματα αυτά μπήκαν στη Βόρεια Γαλλία και νικώντας τους συμμάχους στη μάχη του Σωμ και να φτάσουν μέχρι και την περιοχή της Αμιένης. Από εκεί ακόμα και μια εισβολή στην ίδια την Βρετανία φάνταζε πολύ πιθανή.

Η είσοδος των ΗΠΑ στον πόλεμο το 1917 απλά έδωσε μια ανάσα στους συμμάχους της Αντάντ. Στο μέτωπο της Ιταλίας οι Αυστριακοί είχαν καθηλώσει τους Ιταλούς. Έλειπε ένα ακόμα μέτωπο που θα δημιουργούσε το απαραίτητο ρήγμα και την διέξοδο για την νίκη
Αυτό το μέτωπο ανοίχτηκε στην Ελλάδα…

Η Ελλάδα το πλήρωσε αυτό με τον διχασμό, ωστόσο η μικρή αυτή χώρα έδωσε την έναρξη της αντίστροφης μέτρησης για την πτώση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Ελλάδα κατάφερε να συγκεντρώσει 300.000 στρατό  που εντάχθηκαν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους στο αγγλογαλλικό στράτευμα που πολεμούσε στην Μακεδονία. Η αποφασιστική μάχη δόθηκε στο Σκρα στις 30 Μαΐου 1918, γνωστή και ως «μάχη του Σκρα», με ολοκληρωτική νίκη των ελληνικών δυνάμεων.
Η νίκη αυτή προκάλεσε ρήγμα στο μέτωπο των Γερμανών, Αυστριακών και Βουλγάρων συμμάχων τους. Μια ταχεία προέλαση θα έθετε σε κίνδυνο όλο των σχεδιασμό του Βερολίνου. Το άνοιγμα όμως και μόνο του Βαλκανικού μετώπου ανάγκασε τους Αυστριακούς να μεταφέρουν στρατεύματα από το Ιταλικό μέτωπο.
Η νίκη αυτή των Ελλήνων στο Σκρα υμνήθηκε από Γάλλους και Άγγλους πολιτικούς, όπως ο Κλεμανσώ και ο Λόϋδ Τζώρτζ. Χαρακτηρίστηκε ως θρίαμβος και κρίσιμο σημείο για την κατάρρευση του Ανατολικού μετώπου των Γερμανών.

Η δεύτερη φορά

Για την δεύτερη φορά δεν χρειάζονται και πολλά λόγια καθώς είναι χαραγμένη στην μνήμη πολλών εχθρών και φίλων της Ελλάδας που είναι ακόμα εν ζωή.

Η Μάχη της Ελλάδας 1940-41, για την απόκρουση των απρόκλητων Ιταλικών αρχικά επιθέσεων, αργότερα δε και των Γερμανικών, διήρκεσε συνολικά 216 ημέρες, ήτοι 7 μήνες, μέχρι να επιτευχθεί η ολοκλήρωση της καταλήψεως της πατρίδας μας από τις συνδυασμένες στρατιωτικές δυνάμεις του Ιταλο-Γερμανικού Άξονα. Αυτό το γεγονός προκάλεσε παγκόσμια κατάπληξη και αιτία πολλαπλού γενικευμένου θαυμασμού και εγκωμίων. Ήταν κάτι το μεγαλειώδες, το οποίο δικαίως θεωρήθηκε ως Ελληνικό θαύμα.

Κατ’ αντιδιαστολή, όπως αναφέρει ο Peter Young στο βιβλίο του “WORLD ALMANAC BOOK OF WW II ”, για την κατάληψη της Γαλλίας ο Άξονας χρειάστηκε 45 ημέρες, παρά τη στρατιωτική βοήθεια που της εδόθη με την εκεί παρουσία ισχυρών Αγγλικών δυνάμεων, του Βελγίου 18 ημέρες, της Ολλανδίας 5 ημέρες, ενώ η Δανία υπέκυψε σε 12 ώρες και οι Αυστρία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Ρουμανία και Αλβανία συμμάχησαν ή παραδόθηκαν αμαχητί.

Η χρονοτριβή των Γερμανών στην Ελλάδα τους κόστισε την μάχη της Ρωσίας. Είναι γνωστή η φράση του ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης Ιωσήφ Στάλιν που είπε «Λυπάμαι διότι γηράσκω και δεν θα ζήσω επί μακρόν δια να ευγνωμονώ τον Ελληνικών Λαό, του οποίου η αντίστασης έκρινε τον 2ον Παγκόσμιο Πόλεμο».

Χαρακτηριστική επίσης είναι η ακόλουθη δήλωση του Βρετανού Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας Philip Noel Baker, που έκανε την 28η Οκτωβρίου 1942, στην οποία μεταξύ άλλων τόνιζε, όπως αναφέρεται στο βιβλίο «Η Μεσόγειος κατά τον Β΄ ΠΠ – Η συμβολή της Ελλάδος προς αποτροπή της καταλήψεως της Μεσογείου υπό της Γερμανίας» του Α. Π. Ζολώτα, εκδόσεως Ερωδιός, 2005:

«Εάν η Ελλάδα ενέδιδε στο τελεσίγραφο τον Μουσολίνι, κανείς δεν θα είχε το δικαίωμα να την κατηγορήσει. Το λέγω αυτό ενώ γνωρίζαμε τότε και γνωρίζουμε και σήμερα ακόμη καλύτερα, τι θα σήμαινε για μας και για τον αγώνα μας η συνθηκολόγηση αυτή. Ο Άξονας θα είχε από τότε στη διάθεσή του όλη την Ευρώπη για να αναπτύξει τις γραμμές των συγκοινωνιών του και τα αεροπλάνα και τα υποβρύχια του θα κυριαρχούσαν έκτοτε από τις ακτές της Ελλάδας σε ολόκληρη την Μεσόγειο. Το έργο της άμυνας μας στην Αίγυπτο θα γινόταν πολύ δυσκολότερο. Η Συρία, το Ιράκ και η Κύπρος θα καταλαμβάνοντο από τον Άξονα. Ή Τουρκία θα εκυκλούτο. Οι πετρελαιοπηγές της εγγύς Ανατολής θα ήσαν στην διάθεσή του. Η οπίσθια θύρα του Καυκάσου θα ανοίγετο γι’ αυτόν. Δεν δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι θα χάναμε ολόκληρη την Μέση Ανατολή και ίσως και αυτόν τον πόλεμο.

Χάρις στην Ελληνική άμυνα, μας δόθηκε ο καιρός να αποκρούσουμε αρχικά και να συντρίψουμε έπειτα την Ιταλική στρατιά που κινήθηκε από τη Λιβύη εναντίον της Αιγύπτου, να εκκαθαρίσουμε την Ερυθρά Θάλασσα από τα εχθρικά πλοία, να μεταφέρουμε την Αμερικανική βοήθεια προς την Εγγύς Ανατολή και να εξουδετερώσουμε έτσι την εχθρική απειλή εναντίον της.
Τα αποτελέσματα της Ελληνικής άμυνας γίνονται αισθητά ακόμη και σήμερα στους αγώνες μας. Εάν το Στάλινγκραντ και ο Καύκασος κρατούν σήμερα, αυτό δεν είναι άσχετο με την Ελληνική άμυνα, από την οποίαν επωφελούμεθα ακόμη, υστέρα από την πάροδο δύο ολοκλήρων ετών. Ό κόσμος, πραγματικά, δεν δικαιούται να λησμονήσει τα κατορθώματα των Ελλήνων κατά την ιστορική εκείνη στιγμή».

Η τρίτη φορά

Για την τρίτη φορά που η «μικρή» Ελλάδα στέκεται στο δρόμο της Γερμανίας για να κυριαρχήσει στην Ευρώπη δεν έχουμε και πολλά προς το παρόν να γράψουμε μιας και βρίσκεται σε εξέλιξη η σύγκρουση ανάμεσα στις δύο χώρες.
Η μία, η Γερμανία, επιζητά την επικράτηση της, ευτυχώς σε οικονομικό μόνο επίπεδο αυτή την φορά, μέσω ενός ακραία φιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης που καταδικάζει σε ύφεση τις υπόλοιπες χώρες ενώ παράλληλα καταπατά ακόμα και θεμελιώδης αξίες της Ευρώπης, όπως αυτή φτιάχτηκε τουλάχιστον μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η άλλη, η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα που υψώνει το ανάστημά της στην ΕΕ, ζητώντας κάτι που και άλλες χώρες επιθυμούν αλλά τρέμουν να το ζητήσουν. Μια Ευρώπη βασισμένη στην αλληλεγγύη των λαών με περισσότερη δημοκρατία και επικράτηση των αρχών του δικαίου επί των αρχών των αγορών.
Το μέλλον θα δείξει αν και η τρίτη αυτή φορά θα στεφθεί από επιτυχία για τους Έλληνες αλλά και το ποιες θα είναι οι επιπτώσεις για αυτούς.

Βιβλιογραφία-πηγές:
•    Ιστορία του Ελληνικού Έθνους του Κ. Παπαρηγόπουλου-Π.Καρολίδη-Γ.Αναστασιάδη-Ν. Μουτσόπουλου
•    ΕΑΝ Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΛΕΓΕ ΟΧΙ ΤΟ 1940, του παλαιμάχου Γεωργίου Ευθυμίου Χαροκόπου, Εκδόσεως ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ, 2005
•    Η ΗΡΩΙΚΗ ΕΛΛΑΣ 1940-1941, Έκδοση τα ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, 2001
•    Έκθεση Υποναύαρχου ε.α Σωτηρίου Γεωργιάδη Π.Ν.

http://www.koutipandoras.gr/article/145458/oi-fores-poy-i-ellada-stamatise-ti-germania-prin-tin-apolyti-epikratisi

Για την ΕΚΤ η Βουλγαρία είναι “Ευρώπη”, η Ελλάδα όχι

Τα τελευταία 24ωρα οι οπαδοί της υποτέλειας στην ΕΕ επιχειρούν να πείσουν την κοινή γνώμη και τους εαυτούς τους ότι οι κλειστές τράπεζες είναι ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης και όχι της ΕΚΤ.

Εκτός, από τα παιδαριώδη, νομικίστικα επιχειρήματα του τύπου “η κυβέρνηση υπέγραψε τα capital controls και όχι η ΕΚΤ”, τα οποία βρήκαν ανταπόκριση μόνο για λίγες ώρες στα μεσημερινιανάδικα της ενημέρωσης, το δεύτερο ανάχωμα ήταν η άποψη ότι η ΕΚΤ δεν οφείλει να διατηρεί την παροχή ρευστότητας στην Ελλάδα.

Δυστυχώς για άλλη μια φορά οι οπαδοί του ΝΑΙ σε όλα διαψεύστηκαν πρώτα και κύρια από τα πλέον συντηρητικά και νεοφιλελεύθερα έντυπα και αναλυτές της Ευρώπης και της Αμερικής.

Όπως αποδεικνύει το περιοδικό Forbes, και το Bloomberg η ΕΚΤ επέτρεψε στη Βουλγαρία, η οποία δεν είναι μέλος της ευρωζώνης, να δανειστεί με τα επιτόκια που προβλέπονται για όλες τις χώρες μέλη της νομισματικής ένωσης, τα οποία όμως δεν ισχύουν για την Ελλάδα που είναι μέλος.

“Είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι πλεονεκτήματα προσφέρει πλέον στην Ελλάδα η συμμετοχή της στην Ευρωζώνη” σχολιάζει η γνωστή δημοσιογράφος Frances Coppola επισημαίνοντας ότι η ΕΕ αντιμετωπίζει πλέον τη χώρα μας με χειρότερους όρους από όσες χώρες χρησιμοποιούν το ευρώ χωρίς να είναι μέλη της ευρωζώνης.

Η ίδια επισημαίνει ότι θα θεωρούνταν αδιανόητο για την κεντρική τράπεζα της Μεγάλης Βρετανίας να διακόψει τη ρευστότητα στις τράπεζες της Σκωτίας. Αντιθέτως η ΕΚΤ το κάνει και μάλιστα όχι για οικονομικούς λόγους αλλά για πολιτικούς. Η ευρωζώνη καταλήγει η Coppola είναι πλέον μια τραπεζική δικτατορία που ελέγχεται από τραπεζίτες.

Στο ίδιο μήκος κύματος και η Washington Post επισημαίνει με ειλικρινή έκπληξη ότι “η ΕΚΤ κάνει ότι μπορεί για να σώσει το ευρώ σε όλες τις χώρες εκτός από την Ελλάδα” και εξηγεί πως όχι μόνο μπορούσε να αποτρέψει τον τραπεζικό πανικό αλλά αποφάσισε να τον ενισχύσει με μοναδικό στόχο να μην επιτρέψει στην Ελλάδα να επιτύχει οποιαδήποτε συμφωνία.

“Δεν είναι η Ελλάδα αλλά η ΕΚΤ που επιχειρεί να κάψει τις γέφυρες της συνεννόησης” επισημαίνει και τοzerohedge, που γνωρίζει όσο λίγοι τις βουλές των αγορών και των κεντρικών τραπεζών.

Αν λοιπόν η ΕΚΤ συνεχίσει την ίδια πορεία,  προκειμένου να επηρεάσει τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, οδηγεί αναπόδραστα στην έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη ή στην έκδοση ενός παράλληλου νομίσματος (αξίζει να διαβάσετε ολόκληρη την ανάλυση της Coppola που εξηγεί το σχετικό μηχανισμό).

Το επιχείρημα των οπαδών του ΝΑΙ, λοιπόν, καταρρέει ολοκληρωτικά. Η ΕΚΤ και το Βερολίνο δεν αντιμετωπίζουν πλέον την Ελλάδα μέλος της ευρωζώνης ενώ αντίθετα η κυβέρνηση μάχεται για να παραμείνει μέλος σε ένα κλαμπ τραπεζιτών που της προσφέρει μόνο προβλήματα και κανένα πλεονέκτημα. Οι οπαδοί του ΝΑΙ θυμίζουν τους ναζιστές της Χ.Α που ήθελαν να ενταχθούν σε σε δίκτυα Ευρωπαίων φασιστών αλλά δεν γίνονταν δεκτοί γιατί ήταν μαυριδεροί.

Όλοι αυτοί όμως μας αφήνουν ολοκληρωτικά αδιάφορους. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η ελληνική κυβέρνηση να καταλάβει ότι για πρώτη φορά έχει τη δυνατότητα να εξηγήσει στον ελληνικό λαό τι σημαίνει έξοδος από το ευρώ και ποιοι είναι οι κίνδυνοι αλλά και οι τεράστιες προοπτικές που ανοίγονται μπροστά μας. Όχι φυσικά γιατί η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα αποτελεί από μόνη της φιλολαϊκή κίνηση αλλά γιατί η παραμονή στην ευρωζώνη υπόσχεται μόνο συνεχείς εκβιασμούς χωρίς ανταλλάγματα. Μόνο έτσι μπορεί να μετουσιώσει την αξιοπρέπεια του δημοψηφίσματος σε πραγματική ελπίδα για το μέλλον και να μην καταρρεύσει  από τη δύναμη της λαϊκής ισχύος που η ίδια απελευθέρωσε σαν το τζίνι από το μπουκάλι.

Άρης Χατζηστεφάνου

http://info-war.gr/2015/07/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BA%CF%84-%CE%B7-%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7-%CE%B7/

«H Ελλάδα έχει ήδη κερδίσει, περιμένετε λίγες μέρες και θα το δείτε»

Οι ερμηνείες και τα συμπεράσματα είναι αλληλοσυγκρουόμενα. Γεγονός είναι πως βρισκόμαστε σε ένα πόλεμο (οικονομικό κυρίως) και όπως σε κάθε σύρραξη, οι μόνοι σίγουρα χαμένοι είναι οι λαοί. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μας διαιρέσουν, μετατρέποντας αυτό τον πόλεμο σε εμφύλια διαμάχη. Η ιστορία μας είναι πλήρης σχετικών γεγονότων. Για αυτό συνιστούμε ψυχραιμία! Β.Χ.Ο.

«Ο Τσίπρας έπαιξε μέχρι τώρα ένα πολύ έξυπνο παιχνίδι για γερά νεύρα (σ.σ. chicken game) το οποίο σχεδόν σίγουρα θα φέρει θετικά αποτελέσματα», υποστήριξε ο συντάκτης της γερμανικής εφημερίδας Die Zeit, Josef Joffe, σε συνέντευξη του στο CNN.

Η Γερμανίδα Καγκελάριος, Angela Merkel, «γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν θέλει να έχει ένα νεκρό πτώμα στα χέρια της» – όχι μέσα στην Ευρώπη, πολλώ δε μάλλον μέσα στην δική της Ευρώπη», δήλωσε ο Josef Joffe στην δημοσιογράφο του CNN, Christiane Amanpour.

«Οι Γερμανικές απειλές όπως και οι απειλές των

υπολοίπων απλώς δεν πείθουν κανέναν»

«Δεν πρόκειται να υπάρξει Grexit», ξεκαθάρισε ο κ. Joffe. «Και ο λόγος είναι απλός. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι περισσότεροι είναι ότι ακόμη και στην περίπτωση ενός Grexit, η Ελλάδα παραμένει στην Ε.Ε., επομένως πάλι θα έχει πρόσβαση στα τρισεκατομμύρια της Ευρώπης, μέσω  των προγραμμάτων ανάπτυξης… Το μόνο που θα αλλάξει είναι ότι αυτά τα χρήματα θα πηγαίνουν προς μια χώρα, που θα είναι συνέχεια στα πρόθυρα της κατάρρευσης, εκτός και αν της χορηγηθεί μια ισχυρή ένεση ρευστότητας».

«Αυτό το ξέρει και η Μέρκελ και ο Ολάντ, αλλά κυρίως το γνωρίζει πολύ καλά και ο Τσίπρας», συμπλήρωσε. «Τι λέει ουσιαστικά στους Ευρωπαίους (σ.σ. ο Αλέξης Τσίπρας), ξέρετε κάτι; Ελάτε να μας τιμωρήσετε! Θα τιμωρήσετε τους εαυτούς σας ακόμη περισσότερο. Θέλετε αλήθεια να καταστρέψετε και τις δικές σας οικονομίες; Δεν το θέλετε, έτσι δεν είναι;», δήλωσε ο κ. Joffe.

«Κανένας δεν θέλει να βρίσκεται στην δυσάρεστη θέση, να κάνει κακό στον εαυτό του μόνο και μόνο για να εκδικηθεί κάποιον άλλο», τόνισε.

Ο συντάκτης της Die Zeit αναφέρθηκε και στην πολύκροτη έκθεση (σ.σ. της περασμένη εβδομάδας) του ΔΝΤ, που καθιστούσε σαφές ότι το Ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, σχολιάζοντας: «Τι είπε ουσιαστικά το ΔΝΤ στους ηγέτες της Ευρώπης; Κοιτάξτε πως έχουν τα πράγματα αγόρια και κορίτσια, η Ελλάδα δεν μπορεί να πληρώσει», και συνέχισε λέγοντας, «Εάν στο λέει αυτό το ΔΝΤ, τότε είναι ήδη μια εντυπωσιακή νίκη του Αλέξη Τσίπρα».

«Για τους παραπάνω λόγους», συμπλήρωσε ο Γερμανός δημοσιογράφος, «στοιχηματίζω ότι οι Έλληνες έχουν ήδη κερδίσει το «παιχνίδι», περιμένετε λίγες ακόμη μέρες και θα το διαπιστώσετε».

Π.Κ.

Πηγή: CNN

Αποκάλυψη συνομιλίας-σοκ από τους New York Times: «Οταν ο Β.Σόιμπλε έδωσε εντολή στην ΕΚΤ να κλείσει τις ελληνικές τράπεζες»!

Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήταν αυτός που πήρε την απόφαση για επιβολή των capital controls και το κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών αποκαλύπτουν σε δημοσίευμά τους οι New York Times!

Οπως αποκαλύπτει η αμερικανική εφημερίδα σε ένα μεγάλο άρθρο της όπου περιγράφει το παρασκήνιο της περασμένης εβδομάδας που οδήγησε την ελληνική κυβέρνηση στην απόφαση για το δημοψήφισμα και την ΕΚΤ στο κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών: Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών είνι ο αυτουργός πίσω από το capital control, τις κλειστές ελληνικές τράπεζες και τα «60άρια»!

Την Πέμπτη Τσίπρας και Βαρουφάκης συμφώνησαν ότι δε μπορούσαν να παρουσιάσουν την πρόταση αυτή στο υπουργικό συμβούλιο, καθώς είχαν ενταθεί οι φωνές τις τελευταίες εβδομάδες που έβαζαν κόκκινες γραμμές σε φόρους και συντάξεις, ενώ είχαν αυξηθεί και οι πιέσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της ρήξης με την Ευρώπη και της επιστροφής στη δραχμή.

Οι δύο άνδρες συμφώνησαν να πιέσουν την Ευρώπη για το θέμα του χρέους, ώστε να έχει μια πιθανότητα η συμφωνία να περάσει από τη Βουλή.

Όταν όμως ο Γ. Βαρουφάκης το έθεσε στους συναδέλφους του υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης την ίδια ημέρα στο Eurogroup, του απάντησαν πως έχει μείνει ελάχιστος χρόνος για διαπραγματεύσεις.

“Γιάνη, αν συνεχίσεις να μιλάς για το χρέος, η συμφωνία θα είναι αδύνατη”, του είπε ο Ολλανδός Γ. Ντάσελμπουμ.

Τότε ο Γερμανός Β. Σόιμπλε «πήρε την σκυτάλη» και άσκησε κριτική στον Γάλλο Επίτροπο Οικονομικών Π.Μοσκοβισί ότι «Κρατάει απαράδεκτα ευνοϊκή στάση απέναντι στην Ελλάδα», καθώς, όπως είπε, «Ακόμη και η τελευταία πρόταση των θεσμών θα είχε δυσκολίες να περάσει από τη γερμανική Βουλή»!

Και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κατέληξε ρίχνοντας την «βόμβα», όπως αναφέρουν οι NYT: “Η μόνη λύση είναι η επιβολή capital controls και αυτό θα γίνει”!

Η αντίστροφη μέτρηση για την μεγαλύτερη κοινωνική κρίση στην Ελλάδα μετά τον Β’ΠΠ είχε ξεκινήσει και πάι δια χειρός ενός Γερμανού.

Στο σημείο αυτό ο Γ. Βαρουφάκης προσπάθησε να σώσει την κατάσταση με μία ύστατη υποχώρηση: Απευθύνθηκε στη διευθύντρια του ΔΝΤ Κ.Λαγκάρντ και της είπε: “Εστω! Αν υπογράψουμε αυτή τη συμφωνία, μπορείτε να δηλώσετε επίσημα ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο;”.

“Έχει ένα επιχείρημα ο Γιάνης”, απάντησε η Κριστίν Λαγκάρντ, “Πρέπει να απαντηθεί το ζήτημα του χρέους”.

Πριν προλάβει όμως να συνεχίσει, τη διέκοψε ο Γ. Ντάισελμπλουμ. “Γιάνη η προσφορά είναι take it or leave it”, του είπε «σπρώχνωντας» την ελληνική κυβέρνηση να ανακοινώσει το δημοψήφισμα…

Την προηγούμενη Παρασκευή 26/06 το πρωί στις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός μάζεψε τους στενούς συνεργάτες του σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για μια μυστική σύσκεψη.

Από όλους τους συμμετέχοντες ζητήθηκε να αφήσουν εκτός τα κινητά τους τηλέφωνα για να αποφευχθεί καταγραφή των συνομιλιών τους από τις γερμανικές και γαλλικές μυστικές υπηρεσίες που διακριβώθηκε ότι παρακολουθούσαν τις μεταξύ τους τηλεφωνικές συνομιλίες.

Εκεί ο Αλέξης Τσίπρας άκουσε από όλους τους συνεργάτες του να υποστηρίζουν ότι το ΔΝΤ και η Γερμανία δεν ήθελαν συμφωνία, αλλά αντίθετα έσπρωχναν την Ελλάδα σε χρεοκοπία.

To προηγούμενο βράδυ οι ευρωπαίοι ηγέτες στη Σύνοδο Κορυφής είχαν απορρίψει τη νέα πρόταση του πρωθυπουργού για ελάφρυνση του χρέους.

“Αυτό δεν πάει πουθενά”, φέρεται να είπε εκνευρισμένος ο πρωθυπουργός, “όσο πιο πολύ κινούμαστε προς αυτούς, εκείνοι απομακρύνονται”. 

Μετά από μερικές ώρες πήρε την απόφαση να μπει στο αεροπλάνο για την Ελλάδα και από εκεί να ανακοινώσει το δημοψήφισμα.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Δημοψήφισμα: Πώς φτάσαμε ως εδώ – Το Χρονικό από το 2010 έως το 2015 (Μέρος 2ο)

Στο Δημοψήφισμα: Πώς φτάσαμε ως εδώ – Το Χρονικό από το 2010 έως το 2015 (Μέρος 1ο) σας παρουσιάσαμε όλα έζησε ο ελληνικός λαός στο ξεκίνημα της κρίσης και τις ψεύτικες διαβεβαιώσεις των πολιτικών αρχηγών που ενώ αρχικά ήταν όλοι αντιμνημονιακοί, στη συνέχεια υπηρέτησαν με όλες τους τις δυνάμεις οδηγώντας τη χώρα στα δεσμά του ΔΝΤ και των τραπεζιτών της Γερμανίας.

Της Γεωργίας Λινάρδου

Το ελληνικό δράμα, είχε και συνέχεια. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις έκαναν το ένα λάθος πάνω στο άλλο οδηγώντας τη χώρα ακόμα πιο βαθιά στην πυραμιδική ύφεση.

 

Τον Νοέμβριο του 2011 ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου καταλαβαίνει πως δε μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις των καιρών. Ενώ βρίσκεται στις Κάννες θέτει θέμα δημοψηφίσματος στον ελληνικό λαό με το ερώτημα: «Μέσα ή έξω από το ευρώ;». Αποδοκιμάζεται. Παραιτείται. Ακολουθεί θρίλερ με τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Η νέα κυβέρνηση με διορισμένο πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο σχηματίζεται με την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας αλλά τελικά και του ΛΑΟΣ.

Τι πίστευε τότε ο Α.Σαμαράς για την συγκυβέρνηση; Φάσεις και αντιφάσεις.

Δεν είναι λίγοι που χαιρετίζουν τη «νέα εποχή» ανάληψης της χώρας από… τεχνοκράτες. Ο Παπαδήμος γνωρίζει καλά την οικονομία. Λες να μπορεί να βάλει τέλος στον Γολγοθά της ελληνικής κοινωνίας; Πάντως, στις δημοσκοπήσεις της εποχής, συγκεντρώνει υψηλό ποσοστό θετικών απαντήσεων στην ερώτηση: ποιον θεωρείται καταλληλότερο πρωθυπουργό.

Τον Γενάρη του 2012 η ελληνική Βουλή ψηφίζει και άλλο Μνημόνιο. Μία ημέρα πριν από την κρίσιμη ψηφοφορία ο Παπαδήμος δε διστάζει να περιγράψει το πώς θα ήταν η χώρα μας σε μία άτακτη χρεοκοπία. Αυτό μετράει κι αυτό αρκεί για να σπείρει τον φόβο και να περάσει και το δεύτερο μνημόνιο.

Σε διάγγελμά του στον ελληνικό λαό τον Φεβρουάριο του 2012, αναφέρει προσεκτικά: «Μια άτακτη χρεοκοπία θα έριχνε τη χώρα μας σε μια καταστροφική περιπέτεια, θα δημιουργούσε συνθήκες ανεξέλεγκτου κοινωνικού χάους και κοινωνικής έκρηξης, οι αποταμιεύσεις των πολιτών θα κινδύνευαν, το κράτος θα αδυνατούσε να πληρώσει μισθούς, συντάξεις, να καλύψεις στοιχειώδεις λειτουργίες όπως τα νοσοκομεία και τα σχολεία. Καθώς έχει πρωτογενές έλλειμμα πάνω από 5 δισεκατομμύρια ευρώ., δηλαδή τα έσοδα του κράτους δεν αρκούσαν να καλύψουν τις δαπάνες ακόμη κι αν παύαμε, να εξυπηρετούμε το χρέος».

Ο πρώην πρωθυπουργός Α.Σαμαράς ενώ δήλωνε δημοσίως ότι δε θα ψηφίσει το Μνημόνιο Νούμερο 2, εν τέλει το ψήφισε.

Ο Οίκος Moody’s υποβαθμίζει τον Μάρτιο του 2012 την πιστοληπτική αξιολόγηση της χώρας με τον ισχυρισμό πως η Ελλάδα αντιμετωπίζει ακόμη κίνδυνο χρεοκοπίας.

Ο Α.Σαμαράς γενικώς «περιφέρεται» εναντίον του Μνημονίου:

Στις 4 Απριλίου του 2012 σημειώνεται η πρώτη αυτοκτονία των Μνημονίων. Ο 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας πλησιάζει στην πλατεία Συντάγματος. Στέκεται δίπλα από ένα δέντρο και αυτοκτονεί. Πίσω του αφήνει ένα όπλο και ένα σημείωμα που μεταξύ άλλων αναφέρει: «Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσής μου και επειδή δεν μπορώ να βρω το δίκαιο μου, δεν μπορώ να βρω άλλο αγώνα αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για τη διατροφή μου».

Στις 11 Απριλίου ο Λουκάς Παπαδήμος παραιτείται και προκηρύσσονται εκλογές οι οποίες και διεξάγονται στις 6 Μαΐου. Το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Η ΝΔ συγκεντρώνει 18,85%, ο ΣΥΡΙΖΑ 16,78%, το ΠΑΣΟΚ 13,18%, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες 10,6%, το ΚΚΕ 8,48%, η Χρυσή Αυγή 6,97% και η ΔΗΜΑΡ 6,1%.

Οι εκλογές επαναλαμβάνονται στις 17 Ιουνίου. Μέχρι τότε, υπηρεσιακός πρωθυπουργός αναλαμβάνει ο Παναγιώτης Πικραμμένος.

Από τις εκλογές σχηματίζεται κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Α. Σαμαρά και τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Σε αυτές τις εκλογές η ΝΔ λαμβάνει ποσοστό 29,66%, ο ΣΥΡΙΖΑ 26,89%, το ΠΑΣΟΚ 12,88%, οι ΑΝΕΛ 7,51%, η Χρυσή Αυγή 6,92%, η ΔΗΜΑΡ 6,25% και το ΚΚΕ 4,50%.

Τον Οκτώβριο του 2012 οι ευρωπαίοι ηγέτες στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέτουν ως προϋπόθεση για την εκταμίευση της επόμενης δόσης την ψήφιση νέου πακέτου μέτρων 13,5 δις ευρώ. Τον επόμενο μήνα η Βουλή με 153 ψήφους της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, αλλά την αποχή της ΔΗΜΑΡ ψηφίζει το νέο πακέτο που προβλέπει επιπλέον στραγγαλισμό μισθών και συντάξεων. Είναι το Μνημόνιο με τον αριθμό «3»!

Πανεπιστημιακοί αξιολογούν την εφαρμογή των μνημονίων στη χώρα μας και καταλήγουν ότι σε αυτά συμπυκνώνεται η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης και πως περισσότερο απέβλεπαν στην πλήρη απαξίωση της εργασίας και της καθίζησης των κυριαρχικών και εργασιακών δικαιωμάτων και λιγότερο στο να σωθεί η ελληνική οικονομία.

Τον Δεκέμβριο του 2012 ολοκληρώνεται η επαναφορά ελληνικών ομολόγων αξίας 31,9 δισ. ευρώ από την οποία προκύπτει καθαρή διαγραφή 20 δισ. ευρώ. Παράλληλα αποφασίζεται η εκταμίευση δόσης ύψους 52,5 δισ, ευρώ.

Ο Γενάρης του 2013 πιστοποιεί και επίσημα πλέον πως αυτό που εφάρμοσε στη χώρα μας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ήταν λάθος! Εκπρόσωπος του ΔΝΤ τότε, παραδέχεται : «Εάν γυρίσουμε πίσω στο 2010, αν μπορέσουμε να θυμηθούμε όλοι και νομίζω ότι είναι δίκαιο να το πω, όλοι ήταν αρκετά αισιόδοξοι σε ότι αφορά τις προβλέψεις για την ανάκαμψη της Ελλάδας. Γιατί; Εξηγήθηκε νομίζω και στις συνεντεύξεις της προηγούμενης εβδομάδας. Υπήρχαν αρκετοί λόγοι. Συμπεριελάμβαναν το βάθος και την παρατεταμένη φύση της ευρωπαϊκής κρίσης αυτής καθ’ εαυτής. Αλλά και την πολιτική κρίση στην Ελλάδα. Και τα δύο επηρέασαν σημαντικά την οικονομική εμπιστοσύνη και καθυστέρησαν την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων. Αυτό ήταν ένα πολύ σημαντικό πλαίσιο για τον τρόπο που σκεφτόταν ο κόσμος για το ελληνικό πρόγραμμα το 2010. Αυτές ήταν οι συνθήκες τότε. Όταν έγινε εμφανές ότι οι συνθήκες ήταν διαφορετικές απ’ ότι υπολογίστηκε, εμείς βεβαίως κινηθήκαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε για να επικαιροποιήσουμε τον πολλαπλασιαστή μας… και η κάθε χώρα είναι πολύ διαφορετική». (Δηλώσεις Πολ Τομσεν, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Τμήματος του ΔΝΤ).

Τον Μάρτιο του 2013 επιστρέφουν στο Σύνταγμα οι Αγανακτισμένοι. Τον Απρίλιο του 2013 ολοκληρώνονται οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα από τις οποίες προκύπτει συμφωνία για τις απολύσεις στο Δημόσιο, 15.000 απολύσεις ως το τέλος του 2014, χωρίς την απαίτηση λήψης πρόσθετων δημοσιονομικών μέτρων.

Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε μία κατάσταση κοινωνικής και παραγωγικής καθίζησης. Οι δύο αυτές σοβαρές συνέπειες των Μνημονίων έχουν δημιουργήσει το φαύλο κύκλο της ύφεσης και της εκρηκτικής αύξησης της ανεργίας.

Παράλληλα, δεν είναι λίγες οι φωνές που μιλούν για «βαθύτατη αποσύνθεση του παλιού πολιτικού συστήματος».

Ηχηρό μήνυμα ΟΗΕ υπέρ του δημοψηφίσματος και κατά ΔΝΤ και ΕΕ

Το διαβάσατε ή το ακούσατε σε κάποιο από τα ελληνικά ΜΜΕ?

Κόλαφο για όσους επιχειρούν να αποτρέψουν τη διενέργεια δημοψηφίσματος στην Ελλάδα αποτελεί μήνυμα εμπειρογνωμόνων του OHE, που χαιρετίζουν την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης ενώ ασκούν ιδιαίτερα σκληρή κριτική στο ΔΝΤ και την ΕΕ.

Εμμέσως πλην σαφώς γίνεται λόγος για παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας από τα τελεσίγραφα της τρόικας και τους πιστωτές αλλά και αναφορές στο δικαίωμα που προσφέρει το διεθνές δίκαιο σε μια χώρα να μην πληρώσει τα χρέη της, εάν αυτό οδηγεί σε καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου.

“Είναι απογοητευτικό ότι το ΔΝΤ και η ΕΕ απέτυχαν να βρουν μια λύση η οποία να μην απαιτεί επιπλέον μέτρα επιστροφής στη λιτότητα” σημειώνουν και συμπληρώνουν:¨Κάποιοι ηγέτες εξέφρασαν δυσαρέσκεια για τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Γιατί; Τα δημοψηφίσματα εντάσσονται στις καλύτερες παραδόσεις της δημοκρατικής διακυβέρνησης”.

Στο μήνυμα, που υπογράφουν ο ειδικός εμπειρογνώμονας για την Προώθηση μιας δημοκρατικής και δίκαιης διεθνούς τάξης πραγμάτων, Alfred de Zayas, και η ειδική εμπειρογνώμονας στα ανθρώπινα δικαιώματα και τη διεθνή αλληλεγγύη, Virginia Dandan, τονίζεται ότι αυτό που διακυβεύεται είναι πολύ σημαντικότερο από την αποπληρωμή του χρέους.

Οι δυο εμπειρογνώμονες κάνουν ιδιαίτερη αναφορά στις παρεμβάσεις που έκανε πρόσφατα ο Ανεξάρτητος Εμπειρογνώμονας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών Juan Pablo Bohoslavsky όταν συναντήθηκε με την πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου και τα μέλη της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους.

“Κανείς δεν μπορεί να περιμένει ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός θα αθετήσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε απέναντι στους ψηφοφόρους του, οι οποίοι τον εξέλεξαν με σαφή εντολή να διαπραγματευτεί μια δίκαιη λύση, η οποία δεν θα αποδομήσει την ελληνική δημοκρατία και δεν θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη ανεργία και περισσότερα δεινά για τον πληθυσμό” αναφέρει η ανακοίνωση.

“Η συνθηκολόγηση σε τελεσίγραφα για την επιβολή νέων μέτρων λιτότητας δεν είναι συμβατή με τη δημοκρατική ευθύνη που εμπιστεύθηκε στον πρωθυπουργό το εκλογικό σώμα” συνεχίζει η ανακοίνωση επισημαίνοντας επίσης ότι “από τη φύση του κάθε κράτος έχει ευθύνη να προστατεύσει την ευημερία των υπηκόων του. Αυτό απαιτεί εθνική κυριαρχία για τη χάραξη της δημοσιονομικής πολιτικής και την έκδοση προϋπολογισμών, η οποία δεν μπορεί να χαλκεύεται από εξωτερικούς παράγοντες, είτε αυτοί είναι κράτη, διακυβερνητικοί οργανισμοί ή πιστωτές”.

Επίσης επισημαίνουν ότι η Ελλάδα δεν φέρει καμία ευθύνη για την χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2008 η οποία αποτελεί τη βασική αιτία για την κατάσταση που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα.

“Δημοκρατία” καταλήγουν οι εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ “σημαίνει αυτοδιάθεση και η αυτοδιάθεση συχνά απαιτεί δημοψηφίσματα – όπως στην Ελλάδα”.

http://info-war.gr/2015/07/%CE%B7%CF%87%CE%B7%CF%81%CF%8C-%CE%BC%CE%AE%CE%BD%CF%85%CE%BC%CE%B1-%CE%BF%CE%B7%CE%B5-%CF%85%CF%80%CE%AD%CF%81-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%AF%CF%83%CE%BC%CE%B1/

Ένα Ένα Τέσσερα

Προσωπική άποψη! Η επιλογή μας στο δημοψήφισμα και όχι μόνο, μεταξύ ΟΧΙ ή ΝΑΙ, δεν πρέπει να εκκινείται από κομματικά, μικροπολιτικά ή άλλα εγωκεντρικά κίνητρα, με την έννοια του στενού ατομικού συμφέροντος, την απάντηση την δίνει ο Καστοριάδης διαβάζοντας τον Θουκυδίδη: Ή Ελευθερία ή Ησυχία. Πρέπει να διαλέξετε. Και τα δυο δεν γίνονται.

Εταιρείες δεν δίνουν μισθούς με πρόσχημα την έλλειψη ρευστότητας και απειλούν τους υπαλλήλους να ψηφίσουν ΝΑΙ. Μέσα ενημέρωσης επιχειρούν να δημιουργήσουν κλίμα τραπεζικού πανικού (και όχι μόνο). Η Ε.Ε μας καλεί σε απόλυτη υποταγή: Να ψηφίσετε ΝΑΙ ό,τι και αν σας ρωτήσουν, μας είπε ανοιχτά ο Γιούνκερ.

Έτσι ξεκινούν οι απόπειρες πραξικοπήματος στις σύγχρονες κοινωνίες της Δύσης. Τι ακριβώς περιμένατε, ερπύστριες στους δρόμους και φαντάρους με όπλα στα χέρια; Τα πραξικοπήματα είναι πάντα οικονομικά, ξεκινούν από τη διακοπή ρευστότητας και συνεχίζονται με συντονισμένες κινήσεις επιχειρηματιών και καναλαρχών.

Υπάρχει συνήθως μια στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου που καλείσαι να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.

Υπάρχει μια φορά που πρέπει να επιλέξεις στο δίλημμα που έθεσε ο Καστοριάδης διαβάζοντας τον Θουκυδίδη: Ή Ελευθερία ή Ησυχία. Πρέπει να διαλέξετε. Και τα δυο δεν γίνονται.

Υπάρχει συνήθως μόνο μια φορά σε κάθε γενιά, που είτε πιστεύεις στις αρχές της αστικής δημοκρατίας είτε ζητάς κάτι περισσότερο από αυτή, καλείσαι να ξαναδιαβάσεις την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος – το περίφημο 114 που έγινε 120. Ως εκ τούτου όποια και αν θα είναι η απόφαση της Ε.Ε (και της κυβέρνησης) σε μια διαπραγμάτευση υποταγής η απάντηση πλέον είναι αναγκαστικά ΟΧΙ.

– O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Eλλήνων.
– O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.
– H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»

Άρης Χατζηστεφάνου

http://info-war.gr/2015/06/%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%AD%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B1/

Η Ευρώπη και η Γερμανία πρέπει να γονατίσουν μπροστά στην Ελλάδα και να της πουν: «Ευχαριστώ». Φιλελληνική επίθεση του Ζαν-Λικ Γκοντάρ

Για τρίτη φορά από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση, ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου, ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ (η τελευταία ταινία του οποίου «Αποχαιρετισμός στη Γλώσσα» κυκλοφόρησε πρόσφατα στις ελληνικές αίθουσες) εκφράζεται με τα πιο θερμά λόγια για την Ελλάδα.

Από τον Ορέστη Ανδρεαδάκη

«Οι Γερμανοί είναι καθάρματα» λέει γελώντας ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ στο περιοδικό «SoFilm».

«Διαγράψαμε όλα τους τα χρέη, ξαναχτίσαμε τα σπίτια τους, και τους επιτρέπεται να εισβάλλουν στην Ελλάδα ως τουρίστες».

Προκλητικός και αιρετικός όπως πάντα, ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ, στα 84 του χρόνια, αναστάτωσε το πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών χωρίς καν να πατήσει το πόδι του εκεί.

Σκηνή από την ταινία «Αποχαιρετισμός στη Γλώσσα» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, που θα προβάλλεται στις αίθουσες από τις 4 Ιουνίου

Σε μια μεγάλη συνέντευξή του στο κινηματογραφικό περιοδικό «SoFilm» μιλάει για τα πάντα – το σινεμά, τους φίλους του, τα όνειρά του και την οικονομική κρίση στην Ελλάδα.

Θυμίζουμε ότι τον Μάιο του 2010 είχε αρνηθεί να παρευρεθεί στην πρεμιέρα της προηγούμενης ταινίας του «Film Sosialisme» στο Φεστιβάλ Καννών, επικαλούμενος «προβλήματα ελληνικού τύπου» όπως έγραφε στο λακωνικό φαξ που είχε στείλει.

Λίγους μήνες αργότερα είχε δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν χρωστάει τίποτα, εν αντιθέσει με τους Ευρωπαίους και τον υπόλοιπο κόσμο, οι οποίοι σύμφωνα με τον Γκοντάρ θα έπρεπε να δίνουν δέκα δολάρια στην Ελλάδα κάθε φορά που χρησιμοποιούν τη λέξη «επομένως».

Ο Γκοντάρ είχε υποστηρίξει ότι πάνω σε αυτήν τη λέξη – θεμελιώδη λίθο της Αριστοτελικής σκέψης – έχει οικοδομηθεί ολόκληρος ο σύγχρονος πολιτισμός.

«Και η γλώσσα μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες». Σχέδιο του Γκοντάρ

Το ίδιο επαναλαμβάνει και στην τωρινή του συνέντευξη στο «SoFilm» απαντώντας στον δημοσιογράφο Τιερί Λούνας σχετικά με το αν οι Έλληνες έχουν δίκιο να ζητούν πολεμικές αποζημιώσεις από την Γερμανία.

«Φυσικά κι έχουν δίκιο! Και σας προτείνω να δείτε την ταινία «Η Κληρονομιά της Κουκουβάγιας» του Κρις Μαρκέρ στην οποία αντιλαμβανόμαστε ότι όλα τα χρωστάμε στην ελληνική σκέψη, η οποία διήρκησε για χιλιάδες χρόνια».

Ο Γκοντάρ αναφέρεται στο διάσημο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Κρις Μαρκέρ, «Η Κληρονομιά της Κουκουβάγιας», το οποίο αποτελείται από 13 είκοσι-πεντάλεπτα επεισόδια και προβλήθηκε πρώτη φορά στη γαλλική τηλεόραση το καλοκαίρι του 1989.

«Η ταινία μας δείχνει πώς η ελληνική σκέψη επηρέασε ακόμη και την Ιαπωνία. Αφιερώστε ένα βράδυ στο να δείτε την ταινία «Η Κληρονομιά της Κουκουβάγιας» και το πρόβλημα ανάμεσα στην Γερμανία, την Ευρώπη και την Ελλάδα θα έχει διευθετηθεί για εσάς. Η Ευρώπη και η Γερμανία πρέπει να γονατίσουν μπροστά στην Ελλάδα και να της πουν: «ευχαριστώ»».

«Αυτό είναι όλο. Κάθε φορά που φτιάχνετε μια πρόταση και που λέτε «επομένως», οι Έλληνες θα πρέπει να λαμβάνουν δέκα δολάρια ως δικαιώματα συγγραφέα, και δεν θα υπήρχε πλέον ελληνικό χρέος».

http://www.cinemag.gr/article.asp?catid=37406&subid=2&pubid=130061765

 

Guardian κατά Μέρκελ, Ντράγκι, Λαγκάρντ, Γιούνκερ: «Ένας για όλους και όλοι για να… γ@μ@σουμε την Ελλάδα!»

Η Ελλάδα, μετά τα capital control, τις κλειστές τράπεζες, το δημοψήφισμα και τις απειλές για Grexit, εξακολουθεί να είναι στο επίκεντρο των διεθνών ΜΜΕ, ειδικά του Guardian, που μας αφιερώνει δυο σκίτσα!

O Steve Bell αποτύπωσε με το σκίτσο του τη συμπεριφορά των Ευρωπαίων εταίρων, που τη Δευτέρα ενώθηκαν για να προειδοποιήσουν την Ελλάδα ότι ένα «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα της Κυριακής θα σημαίνει έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.

Ο σκιτσογράφος του Guardian σκιτσάρει τους Γιούνκερ, Λαγκάρντ, Ντράγκι και Μέρκελ ως τους τέσσερις Σωματοφύλακες, που φορούν μπέρτες με το σήμα του ευρώ αλλά έχουν… κατεβασμένα τα παντελόνια και τα… εσώρουχά τους!

Και οι τέσσερις υψώνουν τα σπαθιά τους και αναφωνούν «ένας για όλους και όλοι για να… γ@μ@σουμε την Ελλάδα!». 

Στο δεύτερο σκίτσο, από τον Martin Rowson, ο Αλέξης Τσίπρας θαλασσοπνίγεται, η βάρκα της Ευρώπης μπάζει νερά, ο Γιούνκερ και ο Ντράγκι έχουν στριμωχτεί σε μια γωνιά και η Λαγκάρντ κρατάει στα χέρια της το σωσίβιο που θα σώσει την Ελλάδα. Αλλά δεν το κάνει εξαιτίας της… συμπεριφοράς της!

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Οι ασκήσεις κρημνοβασίας Τσίπρα-Βαρουφάκη και η επερχόμενη κάθαρση

«…1) Γνωρίζει κανείς, αγαπητοί αναγνώστες, που πήγαν τελικά τα πολλά δις που είχαν παρκάρει οι Ρώσοι και άλλοι μεγιστάνες σε κυπριακές τράπεζες…

2) Γνωρίζει κανείς ποιος είναι ο ιδιοκτήτης των περισσότερων ξενοδοχείων στην Τουρκία, την ίδια στιγμή που οι ευρωπαίοι δήθεν «εταίροι» μας πρότειναν στην τελική τους πρόταση να βάλουν ΦΠΑ 23% στα ελληνικά ξενοδοχεία και την εστίαση…

3)  Γνωρίζει κανείς γιατί οι «θεσμοί» επιμένουν να βάλουν στην ελληνική ναυτιλία φορολογία μεγαλύτερη από αυτή που ισχύει στην Ολλανδία και τη Γερμανία;…»

Του Νίκου Σταματάκη

Παγκόσμια αίσθηση προκάλεσε η απόφαση του Ελληνα πρωθυπουργού να προτείνει τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Προτού προχωρήσουμε σε ορισμένες διαπιστώσεις, ας υπογραμμίσουμε ότι προϋπόθεση για μια επιτυχή για την Ελλάδα έκβαση των οποιωνδήποτε σεναρίων – περιλαμβανομένης και της επιστροφής στη δραχμή (η οποία καθόλου δεν ισοδυναμεί με καταστροφή σύμφωνα με κορυφαίους οικονομολόγους) – είναι η εθνική ΕΝΟΤΗΤΑ.  Μόνο εάν ο ελληνικός λαός – και ο ελληνισμός ολόκληρος – πορευθεί ενωμένος σαν μια γροθιά θα έχουν οι ιστορικές αυτές ώρες ευτυχή κατάληξη.

Ο αιφνιδιασμός και η έκπληξη στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες ήταν απόλυτος.  Δεν θάπρεπε όμως να είναι έτσι, εάν οι Ευρωπαίοι ηγέτες ήταν πράγματι ηγέτες και όχι αλλοπρόσαλλοι έφηβοι και λογιστές χαμηλού επιπέδου.  Οι διαπιστώσεις αυτές δεν ανήκουν στο γράφοντα αλλά στον νομπελίστα οικονομολόγο Πολ Κρούγκμαν (http://krugman.blogs.nytimes.com/2015/06/25/breaking-greece/?_r=0) ο οποίος – ανάμεσα σε πολλούς άλλους διαπρεπείς σχολιαστές και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού – κυριολεκτικά ξεφτιλίζει την τακτική των «θεσμών» – του ΔΝΤ συμπεριλαμβανομένου…

Εάν οι «θεσμοί» ήθελαν να φέρουν τον Αλέξη Τσίπρα σε δύσκολη θέση θάπρεπε να αποδεχτούν με μικρές τροποποιήσεις την «αιματηρή» πρότασή του για περίπου 8 δις περικοπών, την οποία οι ίδιοι υποδέχτηκαν τη Δευτέρα με πολύ θετικά σχόλια.  Και θάπρεπε παράλληλα να κάνουν αυτό που ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιού του ζητούσε ως «καθήκον» τους ακόμα και χθές, να προσφέρουν δηλαδή στην Ελλάδα κάποια συγκεκριμένη υπόσχεση για περικοπή του χρέους και ένα σοβαρό επενδυτικό πρόγραμμα.  Αντί αυτού, συμπεριφερόμενοι απρεπέστατα και εκτός κάθε πολιτικής και οικονομικής λογικής, απαίτησαν με μορφή τελεσιγράφου περικοπές πλέον των 12 δις ευρώ. Η κα Μέρκελ μάλιστα επέμεινε επαναλαμβάνοντας ανερυθρίαστα τη λέξη «γενναιόδωρη» για την τελική πρόταση των θεσμών 5 φορές (!) στην συνέντευξη τύπου της Παρασκευής…   Εδειξαν με άλλα λόγια ότι σκοπός τους δεν είναι η λύση του προβλήματος, αλλά η ταπείνωση και η εξαθλίωση του ελληνικού λαού.

Εάν επεδείκνυαν τέτοια – απαράδεκτη για ευρωπαίους ηγέτες – συμπεριφορά μόνο στο ελληνικό πρόβλημα θα λέγαμε ίσως ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης… Ατυχώς επέδειξαν εξίσου χαμηλού επιπέδου ηγεσία στο μεταναστευτικό και ανάγκασαν επίσης χθές τον Ιταλό πρωθυπουργό κ.Ρέντσι να χρησιμοποιήσει χαρακτηρισμούς πρωτάκουστους για τα ευρωπαϊκά ήθη…  Εχουμε προφανώς να κάνουμε με σοβαρότατο πρόβλημα ηγεσίας της Ευρώπης  το οποίο μεταφράζεται στην ουσία σε ιστορική ευθύνη της Γερμανίας, η οποία, ακάθεκτη στην «σιδερένια» αυθεντία της και αιωνίως «πειθαρχημένη» σε μια ακατανόητη ακαμψία, οδηγεί για ακόμα μια φορά την Ευρώπη και τον κόσμο στην καταστροφή.

Ας δούμε επιγραμματικά μερικά απλά (από τα πάμπολλα) παραδείγματα για το πώς η «γερμανική απληστία» επιδιώκει την αρπαγή του πλούτου των ευρωπαϊκών λαών – και ειδικά των Ελλήνων –  τα τελευταία χρόνια:

1) Γνωρίζει κανείς, αγαπητοί αναγνώστες, που πήγαν τελικά τα πολλά δις που είχαν παρκάρει οι Ρώσοι και άλλοι μεγιστάνες σε κυπριακές τράπεζες πριν την στοχευμένη καταστροφή της μεγαλονήσου από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς;  Σωστά το μαντεύσατε, κυρίως στην Γερμανία.

2) Γνωρίζει κανείς ποιος είναι ο ιδιοκτήτης των περισσότερων ξενοδοχείων στην Τουρκία, την ίδια στιγμή που οι ευρωπαίοι δήθεν «εταίροι» μας πρότειναν στην τελική τους πρόταση να βάλουν ΦΠΑ 23% στα ελληνικά ξενοδοχεία και την εστίαση;  Πολύ σωστά και πάλι, ανήκουν σε γερμανικά συμφέροντα…

3)  Γνωρίζει κανείς γιατί οι «θεσμοί» επιμένουν να βάλουν στην ελληνική ναυτιλία φορολογία μεγαλύτερη από αυτή που ισχύει στην Ολλανδία και τη Γερμανία;  Μια πρόσφατη είδηση που πέρασε στα ψιλά το εξηγεί: Η μεγάλη ελληνική εφοπλιστική εταιρία Navios Maritime αγόρασε από γερμανική τράπεζα αντί χαμηλού τιμήματος 24 πλοία που ανήκαν σε χρεοκοπημένες γερμανικές εταιρείες…  Οι Γερμανοί πριν 10-15 χρόνια ξέχασαν ότι κατάγονται από τη Μογγολία και θέλησαν να γίνουν θαλασσινοί… Πήραν λοιπόν φτηνά δάνεια από τις τράπεζές τους και έφτιαξαν στα ναυπηγεία τους ολόκληρο στόλο για να «πετάξουν τους έλληνες (και τους νορβηγούς) από τη μέση»…  Βλέπετε, όντας οι αιώνιοι ρατσιστές, θεωρούν τους εαυτούς ανώτερους σε όλα…  Για 2-3 χρόνια κάτι πήγαν να καταφέρουν, αλλά μόλις η παγκόσμια οικονομία το 2008 βυθίστηκε σε βαθειά ύφεση, οι Γερμανοί «εφοπλιστές του γλυκού νερού» άρχισαν να χρεοκοπούν – οδηγώντας μάλιστα μεγάλες γερμανικές τράπεζες στη χρεοκοπία!!.. Τεράστια ποσά χάθηκαν…  Ενώ οι έλληνες εφοπλιστές, μαθημένοι στις φουρτούνες, έκαναν την κρίση ευκαιρία και τους αγόρασαν τα γερμανικά πλοία «μπιρ παρά»…  Εκδίκηση λοιπόν επιδιώκουν οι Γερμανοί…

Οσο για την κίνηση του Αλέξη Τσίπρα να ζητήσει αιφνιδιαστικά δημοψήφισμα, κανείς μπορεί να προβάλλει διάφορες ενστάσεις.  Όπως για παράδειγμα, υπάρχουν βάσιμες αμφιβολίες εάν η χώρα είναι προετοιμασμένη για την πιθανή επιστροφή στη δραχμή. Οι Τσίπρας και Βαρουφάκης δεν έχουν αφήσει να εννοηθεί ότι έχουν γίνει οι κατάλληλες προετοιμασίες.   Ελπίζουμε να έχουν γίνει με απόλυτη μυστικότητα.  Ελπίζουμε επίσης τα 40 δις που απέσυραν πρόσφατα τα ελληνικά νοικοκυριά από τις καταθέσεις τους στις τράπεζες να ήταν μέρος του σχεδίου.  Εάν πράγματι ήθελαν να έχουν οι κινήσεις τους μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ θα έπρεπε από νωρίς να δηλώσουν ότι «παρότι είμαστε προσηλωμένοι στις διαπραγματεύσεις, προετοιμάζουμε τη χώρα και το λαό για τα χειρότερα».  Και θα έπρεπε να έχουν επισπεύσει τις κινήσεις τους αντί να περιμένουν το καλοκαίρι όπου η ζημιά που ήδη έχει υποστεί ο ελληνικός τουρισμός είναι μεγάλη…

Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Αλέξη Τσίπρα για:

1) Ελλειψη καλόπιστης διάθεσης συμβιβασμού με τους «θεσμούς», και υπογραμμίζουμε το «καλόπιστη» καθώς αποδεικνύεται και από την έλλειψη προετοιμασίας για άλλα ενδεχόμενα και ειδικά για την επιστροφή στη δραχμή.  Η πρόταση που κατέθεσε ο κ. Τσίπρας την περασμένη Δευτέρα παραβίαζε σχεδόν όλες τις προεκλογικές του υποσχέσεις και ήταν κάτι παραπάνω από «αιματηρή». Ηταν δε βέβαιο ότι θα δημιουργούσε τεράστιο ρήγμα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και θα άνοιγε το δρόμο για την πτώση της δημοτικότητας της κυβέρνησης.  Αντί οι ευρωπαίοι ηγέτες να κινηθούν σε ρεαλιστικά επίπεδα προσφέροντας το ήδη έτοιμο επενδυτικό πακέτο Γιουνγκέρ, κάποια έστω μελλοντική συμμετοχή στην «ποσοτική χαλάρωση» της ΕΚΤ και μια – έστω διαβαθμισμένη – υπόσχεση περικοπής του χρέους (όπως μάλιστα επίμονα ζητούσε ο αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιού), κατέφυγαν σε επιπλέον αιματηρές περικοπές και σε τελεσίγραφα….  Η ευθύνη για το αδιέξοδο και το πιθανότατο πλέον «ατύχημα» είναι ΤΩΡΑ ΟΛΗ δική τους.

2) Κανείς δεν μπορεί έστω και να υπονοήσει ότι ο έλληνας πρωθυπουργός δεν έχει ηγετικά προσόντα.  Η πρόταση δημοψηφίσματος του Αλέξη Τσίπρα είναι μια υψηλού μέν ρίσκου, πλήν όμως σπουδαία κίνηση που μόνο ένας ηγέτης ολκής μπορεί να κάνει.  Ας μας συγχωρήσει ο Κώστας Καραμανλής αλλά μόνο «άφρων» δεν είναι η κίνηση του Τσίπρα.  Από τη μια πλευρά με την κίνηση αυτή η Ελλάδα πήρε την πρωτοβουλία των κινήσεων και κατέστησε τους δανειστές έρμαια των εξελίξεων.  Ας μας επιτραπεί να μη μιλήσουμε για δήθεν «διαπραγματευτές» και ακόμα περισσότερο δήθεν «ηγέτες» τύπου Σαμαρά και Βενιζέλου… Από πότε οι “yesmen” έγιναν καλοί διαπραγματευτές;  Και από πότε οι κλασσικοί «σιγουρατζήδες» και διεκπεραιωτές διαπλεκόμενων συμφερόντων ονομάζονται «ηγέτες»;  Ωρα να αποχωρήσουν οριστικά από το προσκήνιο…

Είναι βέβαια αλήθεια ότι η κα. Μέρκελ υπέπεσε σε σφάλμα νωρίς χθές όταν δήλωσε ότι «θέλει λύση πριν το άνοιγμα των αγορών τη Δευτέρα», γιατί αποκάλυψε όλους τους φόβους της και έδωσε στην ελληνική πλευρά το σήμα που περίμενε.  Από την άλλη, η Ελλάδα ευρισκόμενη στο «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», αναποδογυρίζει τα δεδομένα και αναγκάζει τους δανειστές να έρθουν και εκείνοι, ταυτόχρονα με τους έλληνες, αντιμέτωποι με τις συνέπειες του Grexit, αντί να κάθονται αναπαυτικά βολεμένοι στην δήθεν ασφάλεια των επενδυτικών τους «εργαλείων»…  Πρόκειται για σενάριο αμοιβαίας ζημιάς ή καταστροφής…  Ας δούμε τώρα πόσο άνετα θα αισθάνεται ο κ.Σόιμπλε και ο κ.Ντάϊσενμπλουμ τη Δευτέρα το πρωί… Και τελικά μήπως ο κ. Τουσκ μπορεί τώρα να βγεί και να μας πεί “the game is over”?  Περιμένουμε αγαπητέ κ.Τουσκ… Δεν σας ακούσαμε σήμερα…. Πού άραγε έχετε κρυφτεί; Πίσω από τα φουστάνια της Μέρκελ;

3) Επίσης ας σημειωθεί ότι δεν είναι καθόλου «αντισυνταγματική» ούτε και «ατυχής» ή οτιδήποτε άλλο η διενέργεια δημοψηφίσματος.  Επί μήνες πολλοί παπαγαλίζουν ότι ο ελληνικός λαός στις δημοσκοπήσεις προκρίνει «πάση θυσία» παραμονή στο ευρώ.  Με τον τρόπο αυτό τα χέρια του Αλέξη Τσίπρα παρουσιάζονταν δεμένα στις διαπραγματεύσεις.  Ενώ τώρα θα δούμε εάν πράγματι ο ελληνικός λαός θέλει – κάτω από οποιοδήποτε καταπιεστικό γερμανικό πρόγραμμα  – να μείνει στο ευρώ…. Ο ίδιος ο λαός πρέπει να αποφασίσει και όχι οι δημοσκόποι – οι οποίοι καθόλου δεν έχουν την «έξωθεν καλή μαρτυρία» όταν απέτυχαν πολλάκις να προβλέψουν εκλογικά αποτελέσματα και όταν πληρώνονται από λογής συμφέροντα.  Και μάλιστα όταν ακόμα και οι δευτεροετείς των κοινωνικών επιστημών που διδάσκονται την κατάρτιση ερωτηματολογίων γνωρίζουν πόσο εύκολο είναι να επηρεάσει το αποτέλεσμα ερευνών εκείνος που διατυπώνει τα ερωτήματα.

Είχαμε τονίσει σε προηγούμενο άρθρο μας ότι ο μεγάλος πλούτος των Ελλήνων είναι η ιδιοκτησία μας σε ένα κομμάτι γης αυτής της πανέμορφης χώρας, η οποία ιδιοκτησία ποτέ δεν πρέπει να επιτραπεί να αρπαχθεί – μέσω φόρων και πλειστηριασμών – από ξένα συμφέροντα.  Η περιουσία αυτή θα έχει περίπου την ίδια αξία είτε εντός είτε εκτός του ευρώ.  Επίσης ο μεγάλος ελληνικός πλούτος ήταν ανέκαθεν και είναι και τώρα η Ελληνική Διασπορά και η Ναυτιλία μαζί με την έμφυτη επιχειρηματικότητα και την προαιώνια έφεση στα γράμματα, τις επιστήμες, την έρευνα…  Αυτό τον πλούτο πρέπει να διαφυλάξει ο Ελληνισμός ως κόρη οφθαλμού, να τον εκμεταλλευθεί και να τον ενισχύσει.

Δεν έχουμε ως Ελληνες τίποτε να φοβηθούμε από αποτυχημένους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, που θέλουν να προσποιούνται τους πολιτικούς ηγέτες.  Δεν πρέπει να φοβηθούμε ένα ακόμα έτος δυσκολιών προς κάποια πιθανή νομισματική αλλαγή.  Αρκεί να εκμεταλλευθούμε τα φυσικά μας προσόντα και πλεονεκτήματα και πάνω απ’όλα να μείνουμε ΕΝΩΜΕΝΟΙ.

Ο φόβος δεν ήταν ποτέ το συναίσθημα που υπολόγισε κανείς αληθινός Ελληνας, ούτε σε καιρό ειρήνης αλλά ούτε και σε καιρό πολέμου…  Πάντοτε ξέραμε να ρισκάρουμε ανοίγοντας τα πανιά μας διάπλατα σε όλη την Οικουμένη – μέχρι που αποτυχημένες ηγεσίες καταδίκασαν τα τελευταία 40 χρόνια δυό ολόκληρες γενιές να ονειρεύονται «θεσούλα στο Δημόσιο»… Ας ξαναγυρίσουμε στις ρίζες μας στον πραγματικό μας εαυτό.  Στην ευρηματικότητα, στην επιχειρηματικότητα, στην έμφυτη δημιουργικότητα… ΑΣ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΧΘΡΟ ΜΑΑ, ΤΗ ΔΙΧΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΑΣ ΠΟΡΕΥΤΟΥΜΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ… Το αύριο ανήκει στην Ελλάδα και του Ελληνες γιατί για μια ακόμα φορά μας έλαχε ο κλήρος να παίξουμε καθοριστικό ρόλο στην παγκόσμια Ιστορία….

Νέα Υόρκη, 27 Ιουνίου 2015

http://mignatiou.com/2015/06/i-askisis-krimnovasias-tsipra-varoufaki-ke-i-eperchomeni-katharsi/D

H Πρώτη Φορά Αριστερά έγινε Πρώτη Φορά Δημοκρατία

«…Όσοι θεωρούν διχασμό το δημοψήφισμα, θα πρέπει να μάθουν πως το δημοψήφισμα είναι Δημοκρατία.

Το δημοψήφισμα είναι μόνο Δημοκρατία. Διαφορετικά, να καταργήσουμε και τις εκλογές, για να μην «διχάζονται» οι Έλληνες….»

 

Με τηλεοπτικό διάγγελμά του, ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος της Κυριακή 5 Ιουλίου, για το αν οι Έλληνες πολίτες αποδέχονται ή απορρίπτουν την πρόταση των θεσμών.

Είναι το πρώτο δημοψήφισμα που διεξάγεται στη χώρα μας, μετά από 41 χρόνια.

Όλοι συνηθίζουν να λένε με χαρακτηριστική ευκολία πως η Ελλάδα γέννησε την Δημοκρατία αλλά δεν είναι πολλοί που απορούν για το πώς γίνεται οι χώρες που δεν γέννησαν την Δημοκρατία να κάνουν δημοψηφίσματα, ενώ η Ελλάδα ποτέ.

Το ότι θα διεξαχθεί δημοψήφισμα την Κυριακή 5 Ιουλίου σημαίνει πως μπορούσαν -ακόμα και με αυτό το Σύνταγμα με το άρθρο 44- να έχουν διεξαχθεί και άλλα δημοψηφίσματα στη χώρα μας. Οι αφορμές αυτά τα 41 χρόνια ήταν πολλές.

Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε το δημοψήφισμα;

Γιατί δεν μπορεί να πάει τη συμφωνία στην Βουλή. Στη Βουλή, η συμφωνία θα περνούσε με τις ψήφους των μνημονιακών κομμάτων -με παράλληλες απώλειες ψήφων των βουλευτών της κυβέρνησης- και η κυβέρνηση θα έχανε την δεδηλωμένη.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολιτικός και είναι παίκτης. Όλες οι κινήσεις του τα τελευταία χρόνια – είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς μαζί του- δείχνουν πως ξέρει να παίζει. Ο Ανδρέας Παπανδρέου θα χαμογελάει από τον ουρανό. Τελικά, ο «μικρός» δεν ήταν καλός μόνο στη μίμηση του τρόπου ομιλίας του Ανδρέα.

Η συμφωνία με τους δανειστές προχώρησε. Ο Αλέξης Τσίπρας δούλεψε εντατικά όλους αυτούς τους μήνες προς αυτή την κατεύθυνση, έκανε το δικό του καθήκον, και τώρα καλεί τους Έλληνες να αποφασίσουν.

Η ευθύνη της απόφασης για την αποδοχή ή απόρριψη της πρότασης των θεσμών ξεπερνάει τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνηση.

Όσοι θεωρούν διχασμό το δημοψήφισμα, θα πρέπει να μάθουν πως το δημοψήφισμα είναι Δημοκρατία.

Το δημοψήφισμα είναι μόνο Δημοκρατία. Διαφορετικά, να καταργήσουμε και τις εκλογές, για να μην «διχάζονται» οι Έλληνες.

Σημαντικότερο και από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της Κυριακής 5 Ιουλίου, είναι ότι γίνεται δημοψήφισμα.

Το σημαντικότερο είναι πως οι Έλληνες έχουν την τύχη τους στα χέρια τους.

Με μια μόνο κίνηση, ο Αλέξης Τσίπρας βγήκε από την δύσκολη θέση, ενώ, παράλληλα, έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που επικαλείται τη λαϊκή κυριαρχία και προσφεύγει σε δημοψήφισμα.

Δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά, αναγγέλλοντας το δημοψήφισμα, ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε κάτι μοναδικό:

H Πρώτη Φορά Αριστερά έγινε Πρώτη Φορά Δημοκρατία.

Οι Έλληνες αντέχουν την Δημοκρατία στην χώρα που γεννήθηκε;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αντέχει την Δημοκρατία;

Άρθρο 1 του Συντάγματος:

1. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

2. Θεμέλιο του Πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.

3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

H Πρώτη Φορά Αριστερά έγινε Πρώτη Φορά Δημοκρατία

Επικό άρθρο! Κατερίνα Ακριβοπούλου: H παράγκα των Βρυξελλών άρχισε να μαθαίνει πεντοζάλη!

Αν και δεν συμφωνώ με τα «νταούλια» οι διαπιστώσεις της Κατερίνας Ακριβοπούλου είναι ακριβείς. (βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα»)

Διαβάστε το επικό άρθρο της γνωστής δημοσιογράφου Κατερίνας Ακριβοπούλου, που φημίζεται για την αντικειμενικότητα και οξυδέρκειά της (sic)

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου

Τα ψέματα τελειώνουν …

Από την επομένη των εκλογών η παράγκα των Βρυξελλών άρχισε να μαθαίνει αυτό που προεκλογικά χλεύασε και η ίδια και οι εδώ εμπορικοί της αντιπρόσωποι…Τον πεντοζάλη με ζάλη …

Φάνηκε τρεις μέρες μετά τις εκλογές, στη ζαλάδα του Σουλτς που ήρθε στην Αθήνα, με τον αέρα του «αφεντικού» και άκουσε τον Τσίπρα να του λέει «το πρόγραμμά σας απέτυχε«… Και λίγες μέρες μετά, ο Έλληνας πρωθυπουργός έκλεινε κατάμουτρα το τηλέφωνο στον Ντράγκι και στη γενικευμένη, και μέχρι τότε αδιατάρακτη αυθάδεια των δανειστών…
Φάνηκε επίσης με τη σκοτοδίνη του Ντάισελμπλουμ, σ΄εκείνη την εμβληματική στιγμή, όταν 0 Βαρουφάκης του είπε on kamera τέρμα η τρόικα στην Αθήνα και έπαθε ντελίριο ο πλανήτης …

Πέντε μήνες τώρα το κάλεσμα της ιστορίας έχει φέρει ήδη τα πάνω κάτω στη διεθνή πολιτική σκακιέρα. Το ελληνικό ζήτημα έγινε παγκόσμιο. Οι αντιθέσεις στο ευρωπαϊκό σκηνικό εξερράγησαν. Η ενδογερμανική κρίση αποκαλύφθηκε και απειλεί την ίδια την πολιτική υπόσταση της Μέρκελ. Οι αμερικανογερμανικές σχέσεις καθορίζονται εν πολλοίς από τις εξελίξεις που σχετίζονται με την Ελλάδα. Η πολυδιάστατη πολιτική με τα ανοίγματα στον Πούτιν και η ομιλία του Έλληνα Πρωθυπουργού στους ηγέτες των BRICS, να συζητιέται σε όλο τον πλανήτη, έδωσε στη χώρα παγκόσμια εμβέλεια και στη Δημοκρατία το χώρο που της στέρησε ημνημονιακή λαίλαπα.

Η ελληνική κυβέρνηση έχει προκαλέσει ήδη την πρώτη μεγάλη ανατροπή: Να ομολογείται πλέον από όλους, η αποτυχία του πιο άγριου,μισανθρωπικού και εγκληματικού νεοφιλελεύθερου μοντέλου που έχει επιβληθεί στην Ευρώπη.

Όσο είχαμε τους βολικούς εθελόδουλους του μνημονίου, οι παραδοχές ότι η Ελλάδα βυθίστηκε στην καταστροφή για να σωθούν κατά κύριο λόγο οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες, αντιμετωπίζονταν σαν αντιμνημονιακή αίρεση. Τώρα είναι στην αιχμή των αναλύσεων σε όλα τα ξένα ΜΜΕ.

Οι επισημάνσεις ότι από το δάνειο-μαμούθ των 300 και πλέον δισ. για το οποίο επαίρονταν ο ανεκδιήγητος ΓΑΠ, ελάχιστα διατέθηκαν στην ελληνική οικονομία, αποκρούονταν σαν αριστερή εμμονή. Τώρα είναι η επωδός όλων.

Οι θεμελιωμένες καταγγελίες, ότι το ΔΝΤ παρανόμησε με την Ελλάδα, επιστρέφονταν σαν ιδεοληπτικές. Τώρα η Λαγκάρντ που παίζει το κεφάλι της, λόγων εκλογών, έχει διατάξει ΕΔΕ για τον Τόσμεν.

Οι τεκμηριωμένες αναλύσεις από την προεκλογική περίοδο του 12 – οπότε και πρωτοξεκίνησε η τρομοκρατική προπαγάνδα για το κόμμα της δραχμής,που συνεχίζεται μέχρι σήμερα- ότι ένα grexit θα προκαλούσε μεγαλύτερη ζημιά σε όλο το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο σύστημα, χλευάζονταν σαν αφελείς. Τώρα διατυπώνονται από το σύνολο των ηγετών του κόσμου.

Όταν φτάνει το spiegel να βγαίνει στο συγκλονιστικό εξώφυλλό του, με σκηνές Αποκάλυψης σε περίπτωση που γκρεμιστεί η Ελλάδα, ή η συντηρητική Daily Telegraph, να κάνει λόγο για τους «
φύλακες της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας που προκαλούν εσκεμμένα ένα bankrun, θέτοντας σε κίνδυνο το σύστημα της Ευρώπης και αναγκάζοντας την Ελλάδα να γονατίσει», με τον αρθρογράφο να επισημαίνει ότι « σπάνια στη σύγχρονη εποχή έχουμε γίνει μάρτυρες παρόμοιων γεγονότων και κακών αποφάσεων από εκείνους που υποτίθεται ότι είναι υπεύθυνοι για την παγκόσμια χρηματοπιστωτική σταθερότητα και που έθεσαν τη θεμέλια λίθο για το δυτικό κόσμο», τότε κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει εκεί έξω ε ;

“Ολα αυτά τα προκάλεσε η Ελλάδα με τη στάση της και τη στρατηγική της.

Ο πεντοζάλης βλέπετε… Που πήρε το όνομά του από τον πέμπτο ζάλο (δηλαδή βήμα ), όπως αποκαλούσαν την πέμπτη κατά σειρά ελπίδα των Κρητικών για απελευθέρωση της Κρήτης από τους Τούρκους. Και οι δανειστές επιμένουν για την πέμπτη αξιολόγηση, υπενθυμίζεται…Είναι καθαρά πολεμικός χορός, διαβάζουμε στο σχετικό λήμμα και διαδηλώνει λέει τον ξεσηκωμό, τη λεβεντιά, τον ηρωισμό καιτην ελπίδα.

Ο Τσίπρας άλλαξε ήδη το παιχνίδι στην Ευρώπη. Η ιστορική μοίρα δεν δίνει άλλη επιλογή παρά να το κερδίσει.-

.altsantiri.gr

Οι τρεις αιτίες που απειλούν να τινάξουν στον αέρα τη συμφωνία

 Ο ΦΠΑ στα μακαρόνια που εξεγείρει τον κύριο Φίλη, οι ασφαλιστικές εισφορές ή μήπως η φορολογία 28% ή 29% στις επιχειρήσεις απειλούν να τινάξουν στον αέρα τη συμφωνία;

Μία τέτοια συμφωνία, τόσο ιστορικής, πολιτικής, οικονομικής και για ορισμένους ιδίως γεωπολιτικής σημασίας, δεν είναι δυνατόν να τιναχτεί στον αέρα για μία …χούφτα ευρώ, μου έλεγε παλαίμαχος και πολύπειρος διπλωμάτης.
Αρα κάτι άλλο κρύβεται πίσω από το παραβάν. Και πιο συγκεκριμένα κρύβονται τρία πράγματα.

Το πρώτο και σπουδαιότερο, που προκαλεί εκνευρισμό στους Γερμανούς είναι η δίκαια και σωστή εμμονή και επιμονή της κυβέρνησης στη ρύθμιση του χρέους. Μέχρι και γερμανικές εφημερίδες άρχισαν να το αναγνωρίζουν, όπως η ¨Σιντόιτς Τσάιτουγκ¨ η οποία έκανε λόγο για το ιστορικό χρέος της Γερμανίας, παραλληλίζοντας το ελληνικό αίτημα με το ¨κούρεμα¨ του γερμανικού χρέους το 1953, που στάθηκε η βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε το γερμανικό οικονομικό θαύμα.

Πολύ σωστά, τόσο ιστορικά, όσο και οικονομικά η κυβέρνηση επιμένει στη ρύθμιση του χρέους ώστε να πάρει ανάσα η οικονομία και να περάσει σε βιώσιμη, υγιή και αυτοτροφοδοτούμενη ανάπτυξη.

Εξάλλου, χωρίς ρύθμιση του χρέους η μια πιο προωθημένη δέσμευση από εκείνη του 2012 η κυβέρνηση σε καμία περίπτωση δεν θα μπορέσει να περάσει τη συμφωνία από τη Βουλή.

Ένα σχέδιο για το χρέος θα αποτελέσει το ¨φύλλο συκής¨ που απαιτείται για να μπορέσουν και οι βουλευτές το ΣΥΡΙΖΑ να κρύψουν πίσω του μία συμφωνία έκτρωμα που κανένας δεν μπορούσε να διανοηθεί ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του.

Το χρέος και η ρύθμισή του είναι το καυτό θέμα της διαπραγμάτευσης.

Από αυτό πηγάζουν και τα άλλα δύο. Η θέση του ΔΝΤ στη διαπραγμάτευση, και η θέση της Κριστίν Λαγκάρντ.
Το ΔΝΤ αυτή τη στιγμή είναι εκτεθειμένο με τα δάνεια που έδωσε στην Ελλάδα τα οποία σύμφωνα με ορισμένα μέλη της δόθηκαν κατά παράβαση του καταστατικού.

Επίσης, αν η Ελλάδα αθετήσει την καταβολή των δόσεων η ηγεσία του ΔΝΤ βρίσκεται διπλά εκτεθειμένη, αφού εκτός του ότι δεν θα πάρει τα χρήματα, το ΔΝΤ θα βρεθεί εκτός Ευρώπης, πράγμα που η ίδια η Κριστίν Λαγκάρντ διόλου επιθυμεί, ενώ θα έχει δανείσει μία χώρα της οποία το χρέος δεν είναι βιώσιμο (παραβίαση του κανονισμού) και είχε θεωρηθεί βιώσιμο μόνο χάρη στη δέσμευση του 2012 για ρύθμιση.

Σε αυτό το εκρηκτικό πλαίσιο τοποθετείστε και την ανανέωση της θητείας της Κριστίν Λαγκάρντ το 2016 στη θέση της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ και θα έχετε ένα πιο ολοκληρωμένο παζλ.

Γιατί αν το ΔΝΤ βγει βαριά τραυματισμένο από την ευρωπαϊκή περιπέτεια στην οποία τόσο στήριξε για να ανορθώσει το καταβαραθρωμένο κύρος του, η Κριστίν Λαγκάρντ δεν έχει καμία ελπίδα να κερδίσει την ανανέωση. Και είναι αυτό που κάνει τη Γαλλίδα πολιτικό να είναι τόσο εκνευρισμένη τις τελευταίες ημέρες. Αφού το τέλος της θητείας στο ΔΝΤ θα σημάνει κατά πάσα πιθανότητα και το τέλος της πολιτικής της καριέρας, αφού στη χώρα της μάλλον δεν θα είναι ευπρόσδεκτη εξαιτίας του σκανδάλου Ταπί.
Θανάσης Λυρτσογιάννης

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=412616&catid=13

Guardian: Το δίλημμα είναι Grexit ή διαγραφή χρέους

Grexit και χρεοκοπία ή διαγραφή χρέους είναι το μοναδικό δίλημμα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι πιστωτές της Ελλάδας, σύμφωνα με άρθρο στον Guardian που υπογράφει ο Αντριου Φέλλoου, ερευνητής στο Oriel College της Οξφόρδης.

Ολόκληρο το άρθρο του Άντριου Φέλοου:

Είναι απολύτως καθαρό σε όλες τις πλευρές πλέον – εάν και σπάνια το παραδέχονται – ότι η Ελλάδα δεν θα αποπληρώσει ποτέ τα δάνεια διάσωσης. Η σημερινή προσέγγιση αξιώνει από την Ελλάδα να επιτυγχάνει μεγάλο και παρατεταμένο πρωτογενές πλεόνασμα για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των πιστωτών. Αυτή η προσέγγιση θα την υποχρεώσει να αποστραγγίσει τουλάχιστον μια γενιά για να μεταφέρει σε άλλες χώρες τεράστια ποσά απ’ ό,τι παράγει ο ελληνικός λαός.

Η ιστορία και οι οικονομικές αρχές μας διδάσκουν ότι το να προσπαθείς να επιβάλεις τέτοιου τύπου λογικές σε μια βαθιά τραυματισμένη οικονομία, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να την καταστρέψεις και να πλήξεις και όσους προσδοκούν έσοδα από εκείνη.

Είναι πια η ώρα να σταματήσει η υποκρισία και να ανσδειχθεί η διαγραφή χρέους της Ελλάδας να αποτελεί στο κεντρικο κίνητρο για την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα.

Σίγουρα ήταν λάθος που η Ελλάδα εισήλθε στη ζώνη του ευρώ με τον λόγο χρέους προς ΑΕΠ άνω του 100%, όμως η τιμωρία της πάει πέρα από κάθε νομιμοποίηση που θα έδινε αυτή η αιτία. Στην πραγματικότητα, ίσως, το μισό από το χρέος που βαρύνει την Ελλάδα σήμερα να είναι συνέπεια των σφαλμάτων σχεδιασμού του ευρώ.

Μετά την είσοδό της στην νομισματική ένωση, η Ελλάδα πλημμύρισε με πολύ φθηνά δάνεια. Τα πλεονάσματα της Γερμανίας διογκώθηκαν από τα περίπου 50 δισ. ευρώ που ήταν όταν υιοθετήθηκε το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, στα 200 δισ. ευρώ το 2007 και ανακυκλώθηκαν από τις ορμητικές τράπεζες ως τεράστιες ροές κεφαλαίου στην ευρωπαϊκή περιφέρεια.

Η Γερμανία δημιούργησε ένα τεράστιο απόθεμα απαιτήσεων έναντι χωρών όπως η Ελλάδα, που κάποια μέρα θα αναγκαζόταν να χάσει, με τις μόνες άγνωστες παραμέτρους να είναι το πότε και το πόσο άσχημα θα γίνονταν τα πράγματα.

Όταν όλες αυτές οι ροές κεφαλαίων αντιστράφηκαν, η Ελλάδα εξαιτίας του ευρώ, δεν μπορούσε να εκτυπώνει τα δικά της χρήματα, ούτε να υποτιμήσει το νόμισμά της για να ενισχύσει τις εξαγωγές της, ούτε να μειώσει τα επιτόκιά της, ούτε να ακολουθήσει τη δική της πολιτική ποσοτικής χαλάρωσης, ούτε να δημιουργήσει υψηλότερο πληθωρισμό για να μειώσει την πραγματική αξία του χρέους της.

Πολλές άλλες χώρες μετατόπισαν τα βάρη των χρεοκοπημένων τραπεζών τους στους ισολογισμούς των κυβερνήσεών της.

Στην Ελλάδα, αυτό θα αύξανε τους κινδύνους μιας χρεοκοπίας και έτσι Γερμανία, Βρετανία, ευρωζώνη και άλλοι, προχώρησαν σε έμμεση διάσωση των τραπεζών τους μέσω δανείων βασισμένων στο σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας, μεταθέτοντας τα προβλήματά τους στην ΕΚΤ και το ΔΝΤ.

Η προσωρινή αύξηση του δημοσιονομικού ελλείμματος σε μια ύφεση είναι απολύτως φυσιολογική.

Για την Ελλάδα, εγκλωβισμένη μέσα στο ευρώ, αυτή η αύξηση ενίσχυσε και τον κίνδυνο αθέτησης των υποχρεώσεών της, γεγονός που με τη σειρά του ώθησε το κόστος δανεισμού της χώρας υψηλότερα και είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθεί ακόμη περισσότερο ο λόγος δημόσιου χρέους προς ΑΕΠ.

Η πρόληψη τέτοιων καταστροφικών βρόχων απαιτούσε έναν μηχανισμό δημοσιονομικών μεταβιβάσεων στο εσωτερικό της ευρωζώνης προς κράτη – μέλη που αντιμετωπίζουν μεγάλο αρνητικό σοκ ή αναλαμβάνουν τα οικονομικά βάρη των τραπεζών τους. Αντ’ αυτού, η Ελλάδα εξαναγκάστηκε να προχωρήσει σε εσωτερική υποτίμηση.

Ωστόσο, εξαλείφοντας την εγχώρια ζήτηση και εισάγοντας τεράστια οικονομική αβεβαιότητα, το μόνο στο οποίο χρησίμευσε ήταν για να πιέσεις τις επενδύσεις τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.

Κατέστρεψε τεράστιο μέρος του παραγωγικού ανθρώπινου κεφαλαίου (σκεφτείτε τι κάνει στην ανάπτυξη το 25% ανεργία και πάνω από το 50% ανεργίας των νέων). Δημιούργησε ακόμη υψηλότερο λόγο δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ και τροφοδότησε περαιτέρω αποπληθωρισμό στην Ελλάδα και την ευρωζώνη στο σύνολό της.

Στην αρχή, οι γερμανοί εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για την τεχνητή άνοδο του ευρώ και πέρασαν τους κινδύνους του συστημικού κινδύνου σε χώρες όπως η Ελλάδα.

Πλέον, καθώς οι προοπτικές για την Ελλάδα επιδεινώνονται και το ευρώ πιέζεται ολοένα και περισσότερο, οι γερμανικές εξαγωγές παίρνουν ώθηση και οι Γερμανοί εκφράζουν λιγότερο τη συμπάθειά τους.

Εν τω μεταξύ, οι πανικόβλητες εκροές κεφαλαίου από το 3% στις αρχές του 2011 στο σχεδόν μηδέν σήμερα, διευκολύνουν τη Γερμανία στο δημοσιονομικό μέτωπο.

Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι οι πιστωτές στην Ελλάδα πρέπει να διαλέξουν μεταξύ δύο δυσάρεστων σεναρίων. Το ένα είναι η Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ και να κηρύξει στάση πληρωμών στο χρέος της που είναι κυρίως σε ευρώ. Οι πιστωτές της δεν θα αποπληρωθούν και κοστοβόρες κερδοσκοπικές πιέσεις θα συσσωρεύονται σε Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία, ενώ η ίδια η Ελλάδα θα γίνει περισσότερο πολιτικά και οικονομικά ασταθής.

Η εναλλακτική είναι η Ελλάδα να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ και οι πιστωτές της θα πρέπει να προχωρήσουν σε περαιτέρω διαγραφή του ελληνικού χρέους.Το τελευταίο σενάριο είναι σαφώς και το λιγότερο επώδυνο.

Οι μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα πρέπει να πάνε χέρι-χέρι με τις διαγραφές χρέους, όχι λόγω κάποιων ιδιαίτερων αρετών της Ελλάδας, αλλά διότι η λογική του ευρώ είναι η μόνη υγιής διέξοδος.

Εκείνοι που οδήγησαν τη χώρα στο χάος έχουν απαξιωθεί σε μεγάλο βαθμό στην Ελλάδα. Η Ελλάδα έχει κάνει τεράστια βήματα προόδου στη μετατόπιση του πρωτογενούς δημοσιονομικού ισοζυγίου (προ φόρων) και του διαρθρωτικού δημοσιονομικού ελλείμματος σε πλεόνασμα. Περαιτέρω μεταρρυθμίσεις χρειάζονται πλέον ανάπτυξη και αυτό θα συμβεί μόνο εάν το οικονομικό παρελθόν αντιμετωπιστεί ακριβώς ως παρελθόν.

http://www.alexiptoto.com/guardian-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-grexit-%CE%AE-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AE-%CF%87%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85%CF%82/

«Φτύσε τη δημοκρατία» ζητά από Βαρουφάκη ο μαστιγοφόρος παρουσιαστής (δείτε εκπληκτικό βίντεο)

Τι συμβαίνει με τη διαπραγμάτευση, με απλά λόγια

Του Κώστα Βαξεβάνη

Όσα συμβαίνουν και κυρίως γράφονται σε σχέση με τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους, έχουν μια διάσταση που απαιτεί απλή εκλογίκευση. Με αυτή την εκλογίκευση προκύπτει ο βασιλιάς γυμνός και όχι το τέρας πύρινο. Ας πάμε λοιπόν με απλά βήματα προς τη λογική

1.Γιατί τόση σκληρότητα;Σε κάθε διαπραγμάτευση  η προσπάθεια που γίνεται είναι να εξασφαλίσει ο καθένας τα μέγιστα οφέλη και τις μικρότερες απώλειες. Αυτό δεν γίνεται κάτω από μια διαδικασία ευφορίας και φιλοφρονήσεων, αλλά με πιέσεις, απαιτήσεις και αρκετές φορές εκβιασμούς. Επίσης το παιχνίδι της διαπραγμάτευσης δεν εξελίσσεται γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι αλλά σε όλα τα πεδία. Κυρίως αυτό της επικοινωνίας. Δηλαδή οι διαπραγματευόμενοι, με δηλώσεις ή διαρροές, προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα κλίμα τετελεσμένων και κυρίως φόβου για τον «αντίπαλο». Σε πολλές περιπτώσεις βλέπουμε και τη λειτουργία του καλού και του κακού μπάτσου των κλασσικών αμερικάνικων ταινιών. Ο ένας απειλεί και ο άλλος δείχνει διαλακτικός και φιλικός. Αυτά συμβa;iνουν σε όλες τις διαπραγματεύσεις, ακόμη και αυτές που αφορούν την αγορά ενός μεταχειρισμένου αυτοκινήτου.

2. Οι κλώνοι του Σόιμπλε. Είναι λοιπόν μάλλον ξεκάθαρο,πως για παιχτεί το παιχνίδι της διπραγμάτευσης σωστά, πρέπει από την κάθε πλευρά να υπάρχει όσο το δυνατόν μέτωπο «αμετακίνητων θέσων», προκειμένου η δεδομένη υποχώρηση από τις θέσεις αυτές, για να υπάρξει συμφωνία, να είναι όσο το δυνατόν πιο συμφέρουσα. Ο κάθε διαπραγματευτής προσπαθεί να κάνει συμμαχίες και να εξασφαλίσει ρωγμές στην απέναντι πλευρά. Στο θέμα αυτό η Ελλάδα έχει πραγματικά πρόβλημα. Μεγάλες πολιτικές ομάδες οι οποίες κυβέρνησαν στο παρελθόν, δημιουργούν εκ των πρωτέρων την εικόνα του «αδιαπραγμάτευτου» και της αποτυχίας. Δεν συντάσσονται με την εθνική απαίτηση, αλλά προφητεύουν την καταστροφή και δημιουργούν φόβο. Σε μια τέτοια λειτουργία στήνεται η ανακύκλωση κλίματος.Δηλαδή κάποιος Σόιμπλε στο εξωτερικό ή κάποια εφημερίδα, κάνει μία εκτίμηση ή δημιουργεί ένα φόβο για τις διαπραγματεύσεις. Αυτή η δήλωση που όπως είπαμε είναι μια δήλωση όχι που εκφράζει την πραγματικότητα απαραίτητα, αλλά που προσπαθεί να δημιουργήσει μια πραγματικότητα, αναπαράγεται από τα εγχώρια Μέσα Ενημέρωσης και τους κλώνους του Σόιμπλε στην Ελλάδα. Στη συνέχεια το κλίμα που δημιουργείται με τον τρόπο αυτό στη χώρα, από τον Σόιμπλε και τους κλώνους Σόιμπλε,καταγράφεται ως «ρεπορτάζ» από ξένα ΜΜΕ και δημιουργεί πλέον μια πραγματικότητα που μπορεί να στηρίζεται σε φήμη αλλά είναι πια πραγματικότητα. Ένα παράδειγμα είναι οι πολλαπλές φήμες για Bank Run. Στην αρχή υπήρξαν φόβοι για διοχέτευση κεφαλαίων στο εξωτερικό. Στη συνέχεια κάποιες Τράπεζες δημιούργησαν μέσω «πληροφοριών» αυτή τη ροή. Τα ξένα Μέσα Ενημέρωσης κατέγραψαν την πραγματικότητα που δημιουργήθηκε βάζοντας μάλιστα και φωτογραφίες από ουρές συνταξιούχων που περίμεναν στις ουρές στις Τράπεζες για τη σύνταξη εμφανίζοντας πως υπάρχει φυγή κεφαλαίων. Όλο αυτό ανακυκλώθηκε από τα κανάλια και τελικώς η φυγή κεφαλαίων επιτεύχθηκε.

3. Γιατί δεν συντάσσονται όλοι μαζί; Αυτή είναι μια απλοική και ευγενής ερώτηση την οποία βάζουν καλοπροαίρετοι  άνθρωποι ή απολίτικοι. Απέναντι σε αυτή την κρίση, όπως και σε όλα τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα, υπάρχουν διαφορετικά συμφέροντα αλλά και ερμηνείες. Μπορεί να συνταχθεί η κυβέρνηση και όποιος πιστεύει πως η Ελλάδα και η Ευρώπη δεν μπορούν να προχωρήσουν άλλο έτσι, με το Βενιζέλο που επέβαλε χαράτσια και το Σαμαρά που έκοψε μισθούς αλλά ταυτόχρονα έκανε πιο πλούσιους τους τραπεζίτες και την οικονομική ελίτ; Ο ένας θεωρεί πως η λύση για την ανάπτυξη είναι να επιβιώσει ο κόσμος με ανθρώπινα μεροκάματα για να αναπτυχθεί η χώρα, και ο άλλος πως πρέπει να πέσουν κι άλλο οι μισθοί για να είναι φτηνός ο στρατός που θα δουλεύει στο Λάτση. Η εικόνα του θύματος με τον θύτη αγκαλιά μπορεί να θυμίζει σε ρομαντισμό τα «ανεμοδαρμένα ύψη», αλλά δεν είναι πραγματικότητα. Σημασία έχει να είναι ισχυρές οι συμμαχίες στην κοινωνία που θα απαιτούν την αλλαγή και όχι να καθορίσουν την τύχη της χώρας αυτοί που την κατέστρεψαν. Ακόμη και οι εθνικές αφηγήσει που παρουσίαζαν τους έλληνες στο παρελθόν ενωμένους να μεγαλουργούν , είναι μύθοι. Στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο υπήρχαν πάντα Εφιάλτες και Λεωνίδες, Βελουχιώτηδες και Ράλληδες, κουζουλοί έλληνες και οπαδοί της υποχωρητικότητας.

4. Πού κολλάει η διαπραγμάτευση και γιατί; Η κυβέρνηση δήλωσε προεκλογικά και γι αυτό υποστηρίχθηκε από τους πολίτες, πως δεν θα πάρει υφεσιακά μέτρα. Δηλαδή δεν θα σπρώξει την ελληνική κοινωνία προς τα κάτω με απολύσεις, μειώση μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας. Όταν ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις, αυτή τη διαπίστωση την έθεσε στο Τραπέζι και κατάφερε να πετύχει τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Όσο περνούσε όμως ο καιρός, η Γερμανία και οι εταίροι κατάλαβαν πως μπορούν σταδιακά να αποδομήσουν το εσωτερικό ελληνικό μέτωπο. Έτσι εκμεταλλεύτηκαν τους κλώνους Σόιμπλε και την ισχύ των ΜΜΕ στην Ελλάδα για να δημιουργήσουν  συσχετισμούς υπέρ τους ή έστω κλίμα φόβου. Αυτή τη στιγμή η διαπραγμάτευση κολλάει στις ελληνικές κόκκινες γραμμές. Δηλαδή η κυβέρνηση δεν υποχωρεί στην απόφαση να μην γίνουν απολύσεις, να μην κοπούν συντάξεις και μισθοί, να μην αυξηθεί ο ΦΠΑ και να μην δοθεί όσο όσο η Δημόσια περιουσία. Αντιθέτως έχει εξαγγείλει για πρώτη φορά μέτρα για την πάταξη της φοροδιαφυγής και του μαύρου πλούτου.

Οι εταίροι δεν θέλουν μια Ελλάδα που μπορεί να σωθεί, αλλά μια Ελλάδα που θα εφαρμόσει τα μέτρα τους. Δηλαδή τα μέτρα λιτότητας τα οποία θα εξασφαλίσουν τη «δημοσιονομική τάξη». Είτε πρόκειται για γερμανικό σύνδρομο είτε για αντίληψη για την οικονομία, αυτό το μοντέλο έχει αποτύχει ακόμη και στη Γερμανία των εκατομμυρίων φτωχών και υποαπασχολούμενων και της όλο πιο πλούσιας οικονομικής ελίτ.

Αυτο το μοντέλο αμφισβητείται πολιτικά σε όλη την Ευρώπη και κυρίως στο Νότο. Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία μιλούν ανοιχτά για την ανάγκη μιας άλλης πολιτικής στην Ευρώπη. Δηλαδή το θέμα δεν είναι οι επιλογές λιτότητας, αλλά η αναδιαμόρφωση της Ευρώπης η οποία έχει δομικά λάθη και είναι άδικη.

Είναι λοιπόν στοίχημα για τη μερκελική αντίληψη, να μην περάσει η ελληνική αντίσταση η οποία θα γενικευτεί ως πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη. Γι αυτό τέτοια επίθεση, για αυτό τόση επιμονή και φόβος.

5. Αν υποχωρήσει η Ελλάδα; Το ερώτημα είναι γιατί να υποχωρήσει η Ελλάδα; Αν υποχωρήσει δεν γίνεται ανακόλουθος μόνο ο Συριζα αλλά επιστρέφουμε στην προηγούμενη κατάσταση. Να την θυμίσω λέγοντας πως η τρόικα κυβερνούσε μέσω mail, και ο πρωθυπουργός έκανε νόμους όσα απαιτούσε η τρόικα. Αυτά που απαιτούσε ήταν κόψιμο μισθών, απολύσεις, χτύπημα της πραγματικής Οικονομίας και βέβαια να γίνουν τα χρέη των Τραπεζών δικά μας, χωρίς να πληρώσουν ποτέ οι τραπεζίτες.

Αν υποχωρήσει η κυβέρνηση, θα χαθεί η μοναδική ευκαιρία να αλλάξει η Ευρώπη και να αναπτυχθεί η χώρα. Δεν είναι θέμα πολιτικής ανακολουθίας αλλά ευκαιρίας που θα χαθεί.

6. Τι θα πάθουμε αν δεν υποχωρήσουμε; Αν κοιτάξει κάποιος τα δημοσιεύματα του διεθνή Τύπου, το ερώτημα αυτό απαντιέται με πολλούς τρόπους. Άλλοι λένε πως θα καταστραφεί η Ελλάδα, αλλά υπάρχουν και αρκετοί που υποστηρίζουν πως θα καταστραφεί η Ευρώπη. Οι προφήτες της Οικονομίας, αυτοί δηλαδή που δεν κατάφεραν να προβλέψουν την κρίση και πούλαγαν κωλόχαρτα ως επενδυτικά προιόντα, είναι ανίκανοι να πουν τι ακριβώς θα συμβεί γιατί δεν το ξέρουν. Αν το ήξεραν και αυτό σήμαινε την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την καταστροφή της, θα το είχαν ήδη πραγματοποιήσει. Δεν το ξέρουν όμως και πολύ περισσότερο φοβούνται τις εξελίξεις. Σε μια παγκόσμια Οικονομία, η κατάρρευση της Lehman Brother στην Αμερική οδήγησε την υφήλιο σε κρίση. Σκεφθείτε αν καταρρεύσει μια χώρα.

Άρα το τι θα κάνουν δεν το ξέρουν.Προσπαθούν μέσα από το φόβο που προξενούν, τις πιέσεις που ασκούν, τους εκβιασμούς και το πολιτικό προσωπικό που διαθέτουν στην Ελλάδα να δημιουργήσουν όσο καλύτερες συνθήκες μπορούν για τους ίδιους. Να θυμίσω πως με τα ίδια επιχειρήματα πέρασαν τα μνημόνια.

Η Ε.Ε και η Μέρκελ θα έχουν εκτός από οικονομικό πρόβλημα και πολιτικό με την κατάρρευση της Ελλάδας. Η Γερμανία για μια ακόμη φορά θα ενοχοποιηθεί για το τι κάνει στην Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πάψει να είναι μια οραματική Ένωση και θα αποκαλυφθεί ως αυταρχικός μηχανισμός. Την ίδια ώρα θα δημιουργηθούν ίσως νέες Ενώσεις στην Ευρώπη και νέοι συσχετισμοί με παίκτη τη Ρωσία, πράγμα που δεν θέλει ούτε η Γερμανία ούτε η ΗΠΑ.

7.Έχουν τη δυνατότητα να κλείσουν τις στρόφιγγες; Την Τετάρτη μία ακτιβίστρια διατάραξε τη συνέντευξη τύπου του Ντράγκι, φωνάζοντας «κάτω η Δικτατορία της Κεντρικής Τράπεζας». Είχε δίκιο στο χαρακτηρισμό. Κατά τη διακυβέρνηση της χώρας από τους Σαμαρά και Βενιζέλο, δημιουργήθηκε χωρίς τις ελληνικές αντιρρήσεις η Τραπεζική Ενοποίηση. Ακούγεται ως κάτι καλό. Η Ευρωπαική Ένωση προχωρά σε διάφορες ενοποιήσεις, εκτός από αυτές των χρεών φυσικά. Πρακτικά αυτό που έγινε, ήταν να εκχωρηθούν μια σειρά από πολιτικές εξουσίες που ασκούνται από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις στις Κεντρικές Τράπεζες και την Κεντρική Ευρωπαική Τράπεζα (πρόκειται ουσιαστικά για ιδιωτικούς μηχανισμούς όπως η Τράπεζα της Ελλάδος). Οι Τράπεζες κυβερνούν και καθορίζουν πώς θα ρέει το χρήμα. Οι κατά τόπους Τράπεζες δεν μπορούν να εκτυπώσουν χρήμα, μόνο να να ζητήσουν . Και η ΕΚΤ μπορεί να αρνηθεί είτε είναι ανήθικο, είτε παράλογο, είτε απαράδεκτο. Έχει τη «νομιμότητα» να λειτουργεί έτσι. Να σταματήσει να δίνει χρήματα στις ελλληνικές Τράπεζες παρότι η Ελλάδα είναι εντάξει με την αποπληρωμή των δανείων της. Η Ελλάδα δεν έχει πάρει χρήματα από το 2014, παρότι πληρώνει τις δόσεις. Άρα αυτό που τους ενδιαφέρει, το κριτήριο, δεν είναι αν θα πληρώνει η Ελλάδα, αν θα είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της, αλλά αν θα κάνουν αυτό που θέλουν στην Ελλάδα.

Με αυτή τη λογική λοιπόν μπορούν να κρατήσουν κλειστές τις στρόφιγγες και να εκβιάσουν. Αλλά την ίδια ώρα διακινδυνεύουν η Ελλάδα να μην υποχωρήσει και να έχουν οι ίδιοι τις επιπτώσεις που φοβούνται. Αν κλείσουν οι στρόφιγγες, η Ελλάδα μπορεί να μην αποπληρώνει τα δάνεια, αλλά να κρατάει το χρήμα για τις εσωτερικές ανάγκες. Τι θα κάνει η ΕΚΤ;Θα πάρει την απόφαση να δρομολογήσει τη διάλυση της Ε.Ε;

 

8.Μήπως λένε αλήθεια;

Όχι δεν λένε αλήθεια και το δείχνει η ιστορία τους και οι ήρωές της. Ο πρώην διευθυντής του ΔΝΤ πρόσφατα συνελήφθη για διαφθορά. Ο Γιούνγκερ είχε δημιουργήσει στο Λουξεμβούργο ως πρωθυπουργός φορολογικό παράδεισο. Ο Σόιμπλε είχε εμπλοκή σε χρηματισμό με το «σκάνδαλο Κολ». Η σχέση τους με την αλήθεια ποτέ δεν ήταν καλή. Απλώς ασκούν πολιτική με τον τρόπο που γνωρίζουν, προς όφελος της Οικονομίας που θέλουν. Δεν λένε λοιπόν αλήθεια.Δεν τα πάνε καλά με την αλήθεια. Ας δούμε την πρόσφατη Ιστορία. Όταν η Ελλάδα μπήκε υπό την διοίκηση της Τρόικας και των μνημονίων, εμφάνιζαν όλο αυτό ως μονόδρομο. Τώρα πλέον έχουν παραδεχθεί και οι ίδιοι πως αν η Ελλάδα έκανε στάση πληρωμών, θα αναγκάζονταν να υποχωρήσουν γιατί θα έχαναν τρισεκατομμύρια. Παρ όλα αυτά και τότε έλεγαν πως θα καταστραφεί η Ελλάδα.

Όταν στη συνέχεια μπήκε το θέμα του κουρέματος του Ελληνικού χρέους, Γερμανία και Γαλλία συμφώνησαν πως δεν θα γίνει και ο ντόπιος Παπακωνσταντίνου είχε πει πως αν γίνει θα είναι καταστροφή. Αποδεικνύεται πως δεν ήθελαν το κούρεμα γιατί οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες είχαν ελληνικά ομόλογα.Αν κουρευόταν το χρέος θα καταστρέφονταν οι ίδιοι και όχι η Ελλάδα.Παρ όλα αυτά έλεγαν πως θα καταστραφεί η Ελλάδα.

Μετά τη σύνοδο των Καννών και αφού ξεφορτώθηκαν τα ομόλογα, άλλαξαν εντελώς την επιχειρηματολογία και υποστήριξαν πως πρέπει να γίνει κούρεμα.Προχώρησαν σε κούρεμα με Αγγλικό Δίκαιο ενώ άλλαξαν και την κυβέρνηση στην Ελλάδα δίνοντας εντολή στο Βενιζέλο να ρίξει τον Παπανδρέου. Την απώλεια των Τραπεζών από το κούρεμα την αναλάβαμε εμείς με την ανακεφαλαιοποίηση. Αντιθέτως, δεν ζήτησαν να ανακεφαλαιοποιηθούν τα ασφαλιστικά ταμεία  που κατέρρευσαν με το κούρεμα.Έλεγαν πως διαφορετικά θα καταστραφεί η χώρα.

Θα μπορούσε η ΕΚΤ να πάρει πρωτοβουλίες για το ελληνικό αλλά και το ευρωπαϊκό χρέος. Αντί γι αυτό, έπαιρνε ομόλογα (ελληνικό χρέος δηλαδή) από την ελεύθερη αγορά σε μισή τιμή και εμάς μας έβαζε μέσω του δανεισμού να τα πληρώνουμε στην ονομαστική τους αξία. Και αυτή η τοκογλυφία έγινε για να μην καταστραφεί η Ελλάδα;

Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα που αποδεικνύουν πως «και τρων και ψεύδονται» που θα έλεγε και η Βλαχοπούλου. Άρα η επιχειρηματολογία τους είναι και σήμερα ψεύτικη. Απλώς ενεργοποιούν τη σωστή και αποτελεσματική ως σήμερα τακτική. Η οποία βέβαια απαιτεί να δημιουργηθεί έντονο κλίμα φόβου στη χώρα που θα αντικαταστήσει την αισιοδοξία μετά τις εκλογές.Το ρόλο αυτό δεν τον έχει αναλάβει ο Σόιμπλε αλλά το ντόπιο πολιτικό και μιντιακό προσωπικό. Τι ζητάνε σήμερα; Να μην υπάρχουν οι κόκκινες γραμμές γιατί θα καταστραφούμε. Δηλαδή να δεχθούμε να γίνουν απολύσεις, να κοπούν κι άλλο συντάξεις, να ανεβεί το ΦΠΑ και να παραδώσουμε τη Δημόσια περιουσία; Για να μην καταστραφεί η Ελλάδα λένε. Δηλαδή ποιά είναι η καταστροφή αν όχι αυτό;

http://www.koutipandoras.gr/article/138424/ti-symvainei-me-ti-diapragmateysi-me-apla-logia

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΓΑΡ ΕΓΓΥΣ…

Ζητήσαμε από τον κ. Τσίπρα να μας μιλήσει με τη γλώσσα της αλήθειας. Κι εκείνος άρχισε να μας μιλά με τη γλώσσα του Αντώνη Σαμαρά. «Παρατάσεις», «θα δούμε», «ίσως», «από τον επόμενο χρόνο», «την έγκριση των εταίρων», «θα το συζητήσουμε», «απαιτεί την έγκριση»….

Κατά τα λοιπά, περιβάλλον εκβιασμού και τρόμου περί άδειων ταμείων, προβλήματος ρευστότητας, στενότητας χρόνου, ανάγκη άμεσων αποφάσεων…

Το μόνο που απομένει είναι ένα «αν δεν το ψηφίσουμε δεν θα υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις».

Ακόμη κι αν είναι μία φορά σαφές ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων δεν έδωσε ρητή εντολή στον κ. Τσίπρα να επιστρέψει την Ελλάδα στη δραχμή, είναι χίλιες φορές σαφέστερο ότι κανείς δεν έδωσε την έγκριση στον κ. Τσίπρα να συνεχίσει τα Μνημόνια, να τα επεκτείνει, να τα ανανεώσει και γενικώς να βαδίσει στο δρόμο που χάραξαν οι πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Πολλές οι οικονομικές αναλύσεις, τοποθετήσεις, προσεγγίσεις, όμως την ουσιαστικότερη την διάβασα από τον φίλο Ηλία Γαρουφαλάκη και είναι μία τούρκικη παροιμία που λέει «Όταν φεύγεις από τον δρόμο για τη χασούρα, κέρδος έχεις». Όμως η κυβέρνηση συνεχίζει στο δρόμο της μεγάλης χασούρας, μέχρι να χαθεί στον ορίζοντα και να μην φαίνεται.

Οι «διαπραγματεύσεις» και τα Eurogroups των τελευταίων ημερών κατάφεραν να δείξουν ακόμη και στον πλέον αφελή λαό της Ευρώπης ότι η ευρωζώνη είναι μία κανονική Μαφία. Εμείς ουσιαστικά δεν είμαστε μέλος της Μαφίας. Ένας πελάτης της είμαστε. Η Μαφία μάς δάνεισε χρήματα που μας πήρε πίσω με δεκάδες τρόπους.

Η εικόνα έχει ως εξής: Έρχονται κάποιοι γραβατωμένοι μπράβοι μία νύχτα στο μαγαζί μας και μας υπόσχονται προστασία από το παγκόσμιο υφεσιακό περιβάλλον. Όμως εμείς δεν έχουμε τα χρήματα για να πληρώσουμε τους μπράβους. Τότε οι μπράβοι προσφέρονται να μας δανείσουν λεφτά κι εμείς συμφωνούμε να δανειζόμαστε λεφτά από τους μπράβους και ύστερα να τους τα επιστρέφουμε με τόκο για να αγοράζουμε την προστασία τους.

Δεν υπάρχει καμία λογική σε όλο αυτό. Τη συμφωνία την υπέγραψε ο Γιώργος Παπανδρέου, την επέκτεινε ο Αντώνης Σαμαράς και τώρα την διαπραγματεύεται ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτό φαίνεται μέχρι στιγμής.

Τώρα το μαγαζί πάλι δεν έχει χρήματα, οι δουλειές δεν πάνε καλά, ούτε τις σπασμένες καρέκλες δεν αλλάξαμε, ούτε ποτά αγοράσαμε, ούτε το πάτωμα σκουπίζουμε, πωλήσεις δεν είχαμε και το ταμείο δεν έχει χρήματα, αλλά οι μπράβοι ήρθαν να εισπράξουν τα συμφωνημένα. Μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις ακολουθούσαν πάντα την ίδια λύση. Ξαναδανείζονταν από τους μπράβους για να τους ξαναπληρώσουν και ούτω καθ’ εξής.

Κανείς δεν ξεμπέρδεψε από τους τοκογλύφους. Για όσους αντέχουν σαν βόδια ζωσμένα να στριφογυρνούν στο κυκλικό τ’ αλώνισμα έχει καλώς. Όσοι τα έχουν δώσει όλα κι έχει στερέψει το λίχνισμα, τότε τους τσιμεντάρουν ως παράδειγμα για τους άλλους πελάτες, και τους φουντάρουν στη θάλασσα.

Εμείς είμαστε στα τελειώματα πάλι. Ή θα δανειστούμε ξανά για να πληρώνουμε προστασία στους μπράβους της ΕΚΤ, των Βρυξελλών, του ΔΝΤ και του Σόιμπλε ή θα μας φουντάρουν για να φοβούνται οι Ισπανοί.

Τώρα είναι η ώρα να φεύγουμε. Καλή η ευρωζώνη αλλά βρωμάνε τα χνώτα της. Από επιλογή και όσο το δυνατόν πιο οργανωμένα, αποχωρούμε. Θα περάσουμε για ένα διάστημα δύσκολα από πολυτέλειες, αλλά μήπως και τώρα πόσο διασκεδαστικά περνάμε; Η ανθρωπιστική κρίση διαπιστώθηκε, αλλά η διαπίστωση δεν αρκεί και λύση δεν φαίνεται. Μόνο μπλα – μπλα και όλη την ημέρα στασίδι στα κανάλια των διαπλεκόμενων ως νέοι Αδώνιδες.

Αυτοί οι 4 μήνες δεν πρέπει να πάνε χαμένοι προσπαθώντας να αποδείξουμε στη Μαφία πόσο καλοί πελάτες είμαστε. Ούτε «μέρα – μέρα» να προσπαθούμε να χτίσουμε την εμπιστοσύνη με τη Μέρκελ.

Πρέπει «μέρα – μέρα» να οργανώνουμε την έξοδό μας από τον φαύλο κύκλο του παρανοϊκού χρέους και την επιστροφή στην αυτοδιαχείριση ενός εθνικού νομίσματος.

Εκτός κι αν ο Αλέξης Τσίπρας έχει επιλέξει άλλους συμμάχους και θέλει να περάσει με επιτυχία την αξιολόγηση από εκείνους. Δεν μπορώ ή δεν θέλω να το πιστέψω αυτό. Τουλάχιστον όχι ακόμη. Είναι νωρίς. Γι’ αυτό, μου περισσεύει ένα «αλλά…».

Αλλά… ίσως ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποφασίσει να αναζητήσει κάθε ευκαιρία του Συστήματος των Μαφιόζων για να την εκμεταλλευτεί, πριν αποφασίσει να δώσει «εντολή στον Βαρουφάκη» όχι πλέον για συμφωνία, αλλά για ρήξη.

Σύντομα θα φανεί…

http://kartesios.com/?p=183541

Συμβιβασμός-γέφυρα

του Σταύρου ΛυγερούΑντιμέτωποι με το φάσμα των ανεξέλεγκτων επιπτώσεων ενός ναυαγίου τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και το ευρωιερατείο, υποχρεώθηκαν να κάνουν τις αναγκαίες υποχωρήσεις ώστε το Eurogroupτης Παρασκευήςνα καταλήξει σε μία αρχική συμφωνία, η οποία αποτυπώθηκε στην κοινή ανακοίνωση. Η αρχική αυτή συμφωνία αναμένεται να καταστεί λειτουργική, όταν τη Δευτέρα η Αθήνα θα καταθέσει έναν κατάλογο με τις μεταρρυθμίσεις, τις οποίες προτίθεται να εφαρμόσει κατά τη διάρκεια του τετραμήνου της παράτασης.

Ο ελληνικός κατάλογος θα περιλαμβάνει όλες τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες είναι επιθυμητές και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Παρά τις διαφωνίες που έχουν μαζί της, τααφεντικά της ΕΕ έχουν συνειδητοποιήσει ότι μόνο αυτή, λόγω της απουσίας εξαρτήσεων, έχει την πολιτική βούληση και ως εκ τούτου πιθανότητες να καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου σε κρίσιμους τομείς, όπως είναι η καταπολέμηση της διαπλοκής, της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής.

Σύμφωνα με κοινοτικό αξιωματούχο, το ευρωιερατείο θα επιδιώξει να συμπεριλάβει στον κατάλογο που θα στείλει η Αθήνα και δεσμεύσεις, οι οποίες είναι αντιπαθείς στην ελληνική πλευρά. Μ’ αυτή την έννοια, στις αρχές αυτής της εβδομάδας θα έχουμε έναν ακόμα μικρό κύκλο διαπραγμάτευσης.Ο ίδιος, ωστόσο, θεωρεί ελάχιστα πιθανό να προκληθεί αδιέξοδοικανό να σκοτώσει τη συμφωνία της Παρασκευής.

 

Όλα δείχνουν, λοιπόν, ότι το διάχυτο κλίμα αβεβαιότητας των τελευταίων ημερών διαλύεται. Δεν υπάρχουν, άλλωστε, πολλά περιθώρια ακόμα. Η κλιμακούμενη αιμορραγία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χορηγούσε με το σταγονόμετρο την αύξηση του ορίου πρόσβασης των ελληνικών τραπεζών στην έκτακτη χρηματοδότηση του ELA, θα καθιστούσε την επόμενη εβδομάδα αναπόφευκτη την επιβολή περιορισμών στην ελευθερία κυκλοφορίας κεφαλαίων και στο ύψος των αναλήψεων.

Η κυβέρνηση Τσίπρα είχε κάνει βήματα για να διευκολύνει την επίτευξη μίας μεταβατικής συμφωνίας που θα της εξασφάλιζε ηρεμία και τον απαραίτητο χρόνο για να δώσει δείγματα γραφής. Οι προγραμματικές δηλώσεις είχαν αρκετές εκπτώσεις συγκρινόμενες με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Εκτός αυτού, με την έναρξη των διαπραγματεύσεων, η Αθήνα εγκατέλειψε την απαίτησή της για κούρεμα του ελληνικού χρέους και αποδέχθηκε πρωτογενές πλεόνασμα 1,5% του ΑΕΠ.

Οι σημαντικές αυτές υποχωρήσεις, ωστόσο, δεν στάθηκαν ικανές να σπάσουν το τείχος που ύψωσε ο Σόιμπλε στο Eurogroup της 16^ης Φεβρουαρίου, καταφέρνοντας όχι μόνο να τορπιλίσει τη μεσολαβητική προσπάθεια του επιτρόπου Μοσκοβισί, αλλά και να απομονώσει την ελληνική πλευρά. Υπό τον πέλεκυ της απειλής του επικείμενουτραπεζικού πανικού, η επιστολή Βαρουφάκη ήταν το ύστατο βήμα της Αθήνας για να αποτρέψει τη ρήξη.

Σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, η κίνηση αυτή έγινε σε συνεννόηση με παράγοντες του ευρωιερατείου που επιδιώκουν τον συμβιβασμό. Οι ίδιοι αυτοί παράγοντες έστειλαν το μήνυμα στο Μαξίμου ότι πρόθεση του Σόιμπλε ήταν να μην επιτρέψει συμφωνία και ως εκ τούτου να τραβήξει τις διαπραγματεύσεις μέχρι την τελευταία στιγμή. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών θεωρούσε δικαιολογημένα ότι ο αναπόφευκτος τραπεζικός πανικός θα προκαλούσε υψηλό πολιτικό κόστος στην ελληνική κυβέρνηση και θα την υποχρέωνε στο παρά ένα να υποκύψει και να παραδοθεί.

Οι παράγοντες που παρότρυναν την Αθήνα να ζητήσει παράταση του προηγούμενου προγράμματος είχαν υποσχεθεί ότι με την κίνησή της αυτή θα έβγαζε στην επιφάνεια τις ενδοευρωπαϊκές αντιθέσεις και κατ’ επέκτασιν θα προκαλούσε ρήγματα στην ενότητα γύρω από τη γραμμή του Βερολίνου που –έστω και με πολλές επιφυλάξεις– είχε επιτύχει ο Σόιμπλε στις 16 Φεβρουαρίου.

Έτσι ο Τσίπρας άναψε το πράσινο φως για την επιστολή Βαρουφάκη. Όταν, μάλιστα, ήρθε η άμεση απόρριψη του ελληνικού αιτήματος από τον Σόιμπλε, η Αθήνα εισήλθε σε φάση κόκκινου συναγερμού. Το παρήγορο σημάδι ήταν ότι η άρνηση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών εν μέρει μετατράπηκε σε μπούμεραγκ. Θεσμικά προκάλεσε επειδή προκατέλαβε το Eurogroup.Πολιτικά,επέτρεψε στους υποστηρικτές μίας συμβιβαστικής λύσης να διαφοροποιηθούν δημοσίως από την ανελαστική γραμμή του, η οποία ουσιαστικά συνοψιζόταν στο εκβιαστικό δίλημμα «ή παράδοση άνευ όρων ή στραγγαλισμός».

Είναι αξιοσημείωτο ότι η γραμμή Σόιμπλε επικρίθηκε δημοσίως και στο εσωτερικό της Γερμανίας. Οι Πράσινοι χαρακτήρισαν αυθάδη την απόρριψη του ελληνικού αιτήματος. Ο δε σοσιαλδημοκράτης αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομικών Γκάμπριελ διαφοροποιήθηκε δημοσίως. Ακόμα και η Μέρκελ φρόντισε να τηρήσει αποστάσεις από την αδιάλλακτη ρητορική του υπουργού της, διαβλέποντας ότι κέρδιζε έδαφος το σενάριο του συμβιβασμού και ως εκ τούτου δεν ήθελε να εκτεθεί προσωπικά.

Παρόλα αυτά, το απειλητικό παιχνίδι των δηλώσεων και των διαρροών, σε συνδυασμό με την έκδηλη εχθρότητα όχι μόνο των παραδοσιακών συμμάχων της Γερμανίας, αλλά και των κυβερνήσεων της ευρωπαϊκής περιφέρειαςπου πουλάνε πολιτικά στους λαούς τους τον μονόδρομο της λιτότητας, τροφοδοτούσε στην Αθήνα τον φόβο νέου αδιεξόδου. Και όχι αδίκως. Οι υπουργοί Οικονομικών της Ισπανίας και της Πορτογαλίας έκαναν τα πάντα για να τορπιλίσουν τη συμφωνία της Παρασκευής.

Μη διαθέτοντας χρόνο λόγω της κλιμακούμενης φυγής καταθέσεων, ο Τσίπρας αναμίχθηκε απευθείας στις διαπραγματεύσεις. Τηλεφώνησε στον Ολάντ και στη Μέρκελ, ενώ επικοινώνησε και με τον Ρέντσι. Παραλλήλως,την Παρασκευή ζήτησε επισήμως από τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Τουσκ να συγκαλέσει έκτακτη σύνοδο κορυφής για σήμερα Κυριακή, εάν το Eurogroup έληγε χωρίς συμφωνία.

Σύμφωνα με αξιόπιστη πηγή, μάλιστα, έστειλε το μήνυμα ότι εάν επιχειρούσαν να στραγγαλίσουν την κυβέρνησή του θα τον εξωθούσαν στη σύνοδο κορυφής να ανακοινώσει την προκήρυξη δημοψηφίσματος. Το ερώτημα θα ήταν η αποδοχή ή όχι του γερμανικού/ευρωπαϊκού τελεσιγράφου.Αυτό είναι και το «σχέδιο Β» που η Κουμουνδούρου έχει εδώ και ένα χρόνο επεξεργασθεί για να αντιμετωπίσει ενδεχόμενη προσπάθεια στραγγαλισμού της τότε μελλοντικής κυβέρνησης Τσίπρα.

Μία ρήξη θα οδηγούσε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις με απροσδιόριστες επιπτώσεις όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρωζώνη. Ο Σόιμπλε και οι σύμμαχοι του υποστηρίζουν δημοσίως ότι ακόμα κι αν προκύψει Grexit, οι επιπτώσεις για το ευρώ θα είναι ελεγχόμενες. Οι υπόλοιποι (κυβερνήσεις, πολιτικοί, οικονομολόγοι και δημοσιογράφοι), όμως, προειδοποιούν ότι η Ευρωζώνη θα εισέλθει σε αχαρτογράφητα ύδατα κι ότι το ενδεχόμενο ενός καταστροφικού ντόμινο είναι πολύ πιθανό.

Είναι αξιοσημείωτο και ενδεικτικό για το πόσο έχει στην πράξη καταργηθεί η ισοτιμία των χωρών-μελών το γεγονός ότι τη συμφωνία της Παρασκευής επεξεργάσθηκαν οι παράγοντες του ευρωιερατείου με την ενδιαφερόμενη ελληνική πλευρά κι όχι συλλογικά το Eurogroup. Το ίδιο είχε συμβεί πριν δύο χρόνια με την επιβολή Μνημονίου και το κούρεμα καταθέσεων στην Κύπρο.

Η αρχική συμφωνία στο Eurogroupτης Παρασκευής δεν αποτελεί νίκη της Αθήνας, αλλά αποτελεί ήττα της κυβέρνησης Μέρκελ με ευρύτερες, μάλιστα, επιπτώσεις. Στην πραγματικότητα, αμφισβητείται για πρώτη φορά ευθέως η γερμανική τάξη πραγμάτων που το Βερολίνο έχει τα τελευταία χρόνια επιβάλει στην Ευρώπη.

Η προσπάθεια του Σόιμπλε να συντρίψει τον «αντάρτη» Τσίπρα έχει σκοπό να δημιουργήσει ένα παράδειγμα προς αποφυγή και κατ’ αυτόν τον τρόπο να εξουδετερώσει το υποφώσκον κύμα αμφισβήτησης. Προς το παρόν απέτυχε, γεγονός που σύμφωνα με κοινοτικό αξιωματούχο ίσως είναι το έναυσμα για να αρχίσει να ξηλώνεται το πουλόβερ της «γερμανικής Ευρώπης».

Προϋπόθεση γιατην αποσταθεροποίηση και πολύ περισσότερο για τη συντριβή της νέας ελληνικής κυβέρνησηςήταν η πολιτική απομόνωσή της και η δαιμονοποίησή της. Σ’ αυτό το επίπεδο οι γερμανικές προσπάθειες μάλλον έπεσαν στο κενό. Οι πρωτοφανείς στα χρονικά της ΕΕ δηλώσεις του Σόιμπλε εναντίον της Ελλάδας αντανακλούσαν τον έντονο εκνευρισμό του. Σύμφωνα με πληροφορίες από την Ουάσιγκτον, μάλιστα, απέφυγε να απαντήσει σε δύο προσπάθειες του Αμερικανού ομολόγου του Λιού να μιλήσει τηλεφωνικά μαζί του!

Ο Τσίπρας έχει καταφέρει να αναδείξει την ευρωπαϊκή διάσταση του ελληνικού προβλήματος και να το συνδέσει με το πανευρωπαϊκό αίτημα για την αντικατάσταση της λιτότητας από πολιτικές ανάπτυξης. Αυτός είναι ο λόγος που την ελληνική υπόθεση δεν υποστηρίζουν μόνο η ευρωπαϊκή Αριστερά και οι διαδηλωτές. Την υποστηρίζει και ένα φάσμα πολιτικών, οικονομολόγων και δημοσιογράφων, οι οποίοι συχνά δεν έχουν καμία ιδεολογική και πολιτική συγγένεια με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η αρχική συμφωνία της Παρασκευής αποτρέπει προς το παρόν την προσπάθεια του Βερολίνου να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση Τσίπρα.Καλά ενημερωμένες πηγές, ωστόσο, δεν αποκλείουν η γερμανική πλευρά να εκμεταλλευθεί την πρώτη αξιολόγηση του ελληνικού καταλόγου με τις μεταρρυθμίσεις για να εγείρει εμπόδια. Οι ίδιες πηγές, μάλιστα, θεωρούν απίθανο ο Σόιμπλε να εγκρίνει το ξήλωμα μνημονιακών νόμων το επόμενο τετράμηνο.

Η διατύπωση της κοινής ανακοίνωσης είναι σαφής όσον αφορά την ελληνική παραίτηση από το δικαίωμα μονομερούς ακύρωσης μνημονιακών νόμων. Ευρωπαϊκή έγκριση απαιτείται όχι μόνο για την ακύρωση μέτρων που έχουν δημοσιονομικό κόστος, αλλά και μέτρων που επηρεάζουν τη χρηματοοικονομική σταθερότητα και οικονομική ανάκαμψη. Δηλαδή σχεδόν για τα πάντα.Μόνο τα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης δεν αναμένεται να συναντήσουν εμπόδια, εφόσον βεβαίως έχει εξασφαλισθεί ότι η χρηματοδότησή τους δεν θα προκαλέσει δημοσιονομική απόκλιση.

Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, σ’ αυτό το επίπεδο η Αθήνα υποχώρησε. Η θέση της ότι η επιστολή Βαρουφάκη δεν θα γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης διαψεύσθηκε. Δεν μπορούσε, βεβαίως, η επιστολή να αλλάξει, αλλά το κείμενο που δεσμεύει τους πάντες είναι η κοινή ανακοίνωση. Το ίδιο διαψεύσθηκε και η διαβεβαίωση του υπουργού Επικρατείας ότι η ελληνική κυβέρνηση θα συνεννοείται με το ευρωιερατείο μόνο για τα ζητήματα που έχουν δημοσιονομική επιβάρυνση.

Ακόμα και όσοι στο ευρωιερατείο υποστηρίζουν μία συμβιβαστική λύση είχαν απαιτήσει από την Αθήνα να ζητήσει παράταση του προγράμματος. Η επιστολή Βαρουφάκη ικανοποίησε αυτή την απαίτηση, παρότι οι διατυπώσεις της επιχειρούν να αποσυνδέσουν τη δανειακή σύμβαση από τους συναρτώμενους μνημονιακούς όρους.

Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είχε την ψευδαίσθηση ότι θα εξασφάλιζε χρηματοδοτική κάλυψη, χωρίς όρους. Απλώς πρότεινε ως όρους τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις με τις οποίες συμφωνεί, καθώς και την υποχρέωση να αποφύγει την ψήφιση νόμων που θα προκαλέσουν δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Με άλλα λόγια, στόχος της ήταν να ενταφιάσει τα 18 επώδυνα προαπαιτούμενα της αξιολόγησης που εκκρεμεί από το φθινόπωρο και να δημιουργήσει ένα νέο πλαίσιο ελληνικών δεσμεύσεων πιο συμβατό με τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης.

Αυτό εν μέρει το επέτυχε. Οι διατυπώσεις της κοινής ανακοίνωσης επιτρέπουν συχνά διπλή ανάγνωση, ώστε να ικανοποιούν τις εκατέρωθεν επικοινωνιακές σκοπιμότητες. Αυτό που μετράει, όμως, είναι ο τελικός κατάλογος των ελληνικών δεσμεύσεων. Το γεγονός ότι θα τον καταρτίσει η Αθήνα και θα τον συνδιαμορφώσει με το ευρωιερατείο είναι σημαντικό.

Ο Βαρουφάκης διαβεβαιώνει πως δεν θα υπάρχουν δεσμεύσεις για μέτρα λιτότητας, όπως επίσης κι ότι δεν θα μειωθούν οι συντάξεις και δεν θα αυξηθεί ο ΦΠΑ όπου είναι χαμηλότερος. Η πραγματική πολιτική αποτίμηση, όμως, θα γίνει όταν ο εγκεκριμένος και από το ευρωιερατείο κατάλογος συγκριθεί με τα 18 μνημονιακά προαπαιτούμενα και με το μέηλ του Χαρδούβελη.

Είναι αξιοσημείωτος και ο τρόπος που παρακάμφθηκε ο σκόπελος με το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος. Για να μην υποχωρήσει ούτε η μία ούτε η άλλη πλευρά το ύψος αφέθηκε να καθορισθεί με βάση τις συνθήκες που θα επικρατούν στην ελληνική οικονομία. Η Αθήνα μπορεί να ισχυρισθεί δικαιολογημένα ότι αυτό την ευνοεί, έστω κι αν επιτρέπει στα γεράκια του ευρωιερατείου να κρύψουν την υποχώρησή τους.

Από την άλλη πλευρά, η χρηματοδότηση της ελληνικής πλευράς για να ανταποκριθεί στις δανειακές υποχρεώσεις της είναι φειδωλή. Η δόση των 7,2 δισ θα εκταμιευθεί μόνο όταν οι συμφωνημένες μεταρρυθμίσεις εφαρμοσθούν. Το ίδιο και τα 1,9 δις, που είναι η επιστροφή των κερδών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας από τα ελληνικά ομόλογα το 2014. Τέλος, τα 11 δισ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα είναι διαθέσιμα μόνο για ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Ανακεφαλαιοποίηση που θα καταστεί απαραίτητη όταν ρυθμισθούν τα κόκκινα δάνεια.

Η κυβέρνηση αναμφισβήτητα έκανε πολλά βήματα πίσω, αλλά το μεγάλο κέρδος της είναι ότι απέφυγε τη ρήξη, η οποία θα την οδηγούσε σε επώδυνες καταστάσεις όχι μόνο στο οικονομικό-κοινωνικό, αλλά και στο πολιτικό επίπεδο. Και την απέφυγε υποχωρώντας σε αρκετά ζητήματα, αλλά χωρίς να παραδοθεί άνευ όρων, όπως επιδίωξε το Βερολίνο.

Εάν μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου οριστικοποιηθεί η μεταβατική αυτή συμφωνία, η μεγάλη μάχη για τον Τσίπρα και τους υπουργούς του δεν θα είναι με τα λιοντάρια του ευρωιερατείου, αλλά με τους αναρίθμητους κοριούς των ελληνικών παθογενειών. Κι αυτή η μάχη θα είναι πιο δύσκολη. Όχι μόνο λόγω της δεδομένης απειρίας των κυβερνητικών στελεχών, αλλά και λόγω των ισχυρών ιδεοληψιών του «μικρού ΣΥΡΙΖΑ», οι οποίες ήδη ρίχνουν τη σκιά τους.

Αν και οι διαμαρτυρίες που ήδη διατυπώνονται στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ για τη συμφωνία εδράζονται στις δεδομένες υποχωρήσεις από το κυβερνητικό πρόγραμμα, δεν φαίνονται προς το παρόν ικανές να δημιουργήσουν σοβαρό πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση. Η συμφωνία δεν συνιστά παράδοση και έχει προκαλέσει ανακούφιση στην κοινή γνώμη. Δεν αποκλείεται καθόλου, ωστόσο, να προκαλέσει τριβές και δυσλειτουργίες στο κυβερνητικό σχήμα.

Μόνο εάν η κυβέρνηση Τσίπρα φέρει αποτελέσματα στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων που θα συμφωνηθούν θα έχει ελπίδες να διαπραγματευθεί με αξιώσεις το συμβόλαιο που θα καθορίσει τη σχέση της Ελλάδας με την Ευρωζώνη τα επόμενα χρόνια. Στο πλαίσιο αυτό του συμβολαίου, άλλωστε, εντάσσεται και η ζωτικά αναγκαία αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ώστε να εξαλειφθεί η αβεβαιότητα που αποτρέπει τις παραγωγικές επενδύσεις.

Το άρθρο «Συμβιβασμός-γέφυρα» δημοσιεύθηκε στο Πρώτο Θέμα την Κυριακή 22-2-2015.

 

Ανεκτίμητη η γεωπολιτική αξία της Ελλάδας – Οι Γερμανοί κάνουν «μπούρδες»

Tο τίμημα για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη αξίζει να πληρωθεί σύμφωνα με τους Financial Times και τον Μαρκ Τσάντλερ (Marc Chandler), διεθνής επικεφαλής νομισματικής στρατηγικής της Brown Brothers Harriman που υπογράφει την ανάλυση.

Οι πολιτικοί της Ευρώπης έχουν διαλέξει λάθος κοινή γλώσσα σύμφωνα με τον Τσάντλερ o οποίος υποστηρίζει πως στην περίπτωση αυτή η γεωπολιτική έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από την οικονομία και το κόστος του σφάλματος θα είναι ανυπολόγιστο.

Ακόμη κι αν είναι το τίμημα για την ασφαλή διατήρηση των Αθηνών εντός της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης και ασφάλειας είναι υψηλό, αξίζει να πληρωθεί, αναφέρεται στο άρθρο με τίτλο «Keeping Greece in the euro is about far more than money».

Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί εμμένουν στενόμυαλα στην οικονομική θέση της Ελλάδας, αψηφώντας την τεράστια γεωπολιτική της σημασία. Το τίμημα διατήρησης των Αθηνών εντός της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης και ασφάλειας αξίζει να πληρωθεί.

Παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ: Αξία… ανεκτίμητη!

Οταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες αναφέρονται στην Ελλάδα, μιλούν την διάλεκτο των οικονομικών, ανεξάρτητα από την μητρική τους γλώσσα. Είμαι οικονομικός αναλυτής και την γνωρίζω καλά αυτή τη διάλεκτο. Πιστεύω όμως ότι οι πολιτικοί της ηπείρου έχουν διαλέξει λάθος κοινή γλώσσα. Η γεωπολιτική, πολύ περισσότερο από την οικονομία, είναι το κύριο ζήτημα. Το κόστος του σφάλματος θα είναι μη μετρήσιμο.

Να θυμηθούμε ότι μέχρι πολύ πρόσφατα, το 2013, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι συζητούσαν για συμφωνία εμπορικής ενοποίησης με την Ουκρανία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι διπλωμάτες γνώριζαν τις γεωπολιτικές παραμέτρους αυτής της προσπάθειας. Πράγματι, η συμμετοχή της Ουκρανίας στην Ε.Ε. είχε τεθεί από πολλούς ως μακροπρόθεσμος στόχος. Αλλά οι Βρυξέλλες, απορροφημένες με τις τεχνικές λεπτομέρειες μιας συμφωνίας για το άνοιγμα των αγορών, ίσως απέσπασαν το βλέμμα από την στρατηγική κατάσταση.

Οι ρωσικές αντιδράσεις στην Ουκρανία πάντα ήταν δύσκολο να προβλεφθούν. Αλλά το πρίσμα της οικονομίας ήταν λάθος επιλογή και οδήγησε τους διπλωμάτες σε λάθος διαδρομή. Αυτό είναι ένα σφάλμα που η Ευρώπη δεν αντέχει να επαναλάβει στην Ελλάδα.

Οι υπουργοί Οικονομικών συζητούν τις απαιτήσεις της Αθήνας για ένα δάνειο που θα συντηρήσει την χώρα μέχρι τον Ιούνιο, δίνοντας χρόνο για διαπραγμάτευση μιας μόνιμης λύσης στα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας. Τα ποσά που εμπλέκονται είναι μεγάλα, και οι ελληνικές απαιτήσεις εγείρουν ερωτηματικά για το νομισματικό και μακροοικονομικό πλαίσιο όλης της οικονομίας της ευρωζώνης.

Δεν πρέπει να ληφθούν βιαστικές αποφάσεις. Αυτά τα θέματα όμως, όσο σημαντικά κι είναι, δεν πρέπει να τυφλώνουν τους πολιτικούς όσον αφορά την τεράστια γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας.

Πρόκειται για μια χώρα που ενώνει τον βορρά με τον νότο, και την ανατολή με την δύση, όπως καμία άλλη. Αποτελεί το νότιο άκρο του ΝΑΤΟ και η σχέση που απολαμβάνει με Ρωσία, Ιράν, Κίνα και άλλους είναι μοναδική εντός της συμμαχίας. Ακόμη κι αν είναι υψηλό το τίμημα για την ασφαλή διατήρηση των Αθηνών εντός της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης και ασφάλειας, αξίζει να πληρωθεί.

Η Ελλάδα είναι υπεύθυνη για την εξασφάλιση ενός μεγάλου και ασταθούς τμήματος των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε. Κι αυτός ο ρόλος θα γίνει ακόμη σημαντικότερος, με τις συγκρούσεις που μαίνονται στην βόρειο Αφρική και την Μέση Ανατολή.

Η στρατηγική σημασία της χώρας ως πυλώνα της Ευρώπης έχει αυξηθεί κι ας έχει συρρικνωθεί η οικονομία της κατά το ένα τέταρτο. Είναι μια από τις λίγες χώρες της ευρωζώνης που ανταποκρίνονται στις δεσμεύσεις τους προς το ΝΑΤΟ για τις στρατιωτικές δαπάνες (και γι” αυτό το λόγο, συμπτωματικά, είναι από τους σημαντικότερους πελάτες των γερμανικών και γαλλικών κατασκευαστών όπλων).

Οι πολιτικοί της υπόλοιπης Ευρώπης είναι κατανοητό να ανησυχούν που θα υποχρεωθούν οι φορολογούμενοι πολίτες τους να πληρώσουν για τις παλαιές δημοσιονομικές ατασθαλίες της Ελλάδας. Αλλά πρέπει να θυμούνται επίσης ότι η χώρα δεν αμείβεται επαρκώς για την πολύτιμη συμβολή της στην κοινή άμυνα της Ευρώπης.

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία θα ταρακουνήσουν εκείνους τους Ευρωπαίους που κάποτε θεωρούσαν δεδομένο ότι οι μεταπολεμικές εδαφικές τακτοποιήσεις θα γίνουν σεβαστές από όλους τους γείτονες. Στην παρατεταμένη, όπως φαίνεται, αντιπαράθεση της δύσης με την Ρωσία, τα γεωστρατηγικά δεδομένα που κατέχει η Ελλάδα είναι αναντικατάστατα.

Ωστόσο οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιμένουν να μιλούν για την οικονομική θέση της Ελλάδας λες και έχουν εξασφαλίσει την πλήρη γεωπολιτική υποταγή της. Τα γεγονότα μπορεί να τους επιβεβαιώσουν. Αλλά είναι επικίνδυνο στοίχημα. Θα είναι τραγωδία να βάλουν αυτό το στοίχημα στην τύχη, επειδή θα κάνουν στενόμυαλη ανάλυση της κατάστασης.

Αν το παιχνίδι επιβολής που εκτυλίσσεται ανάμεσα στην Αθήνα και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, καταλήξει στην έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, το κόστος θα είναι πολύ μεγαλύτερο από μερικά απλήρωτα δάνεια και οικονομική πίεση.

Ο διοικητής της ΕΚΤ Mario Draghi, έχει πει ότι θα κάνει τα πάντα για να σώσει το ευρώ. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί θα πρέπει να κάνουν πολύ περισσότερα για να κρατήσουν την Ελλάδα στο ευρώ και να διασφαλίσουν την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη.

*Ο αρθρογράφος είναι διεθνής επικεφαλής νομισματικής στρατηγικής της Brown Brothers Harriman – Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο euro2day.gr

«Η συμβουλή μου στον Βαρουφάκη είναι να μην υποχωρήσει…»

wolfgang_munchau.jpg

«Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών μπορεί να περιμένει μια παγωμένη υποδοχή όταν θα αντιμετωπίσει αύριο τους συναδέλφους του της ευρωζώνης. Η συμβουλή μου στον Γιάνη Βαρουφάκη είναι να αγνοήσει τα βλέμματα εκνευρισμού και τις συγκαλυμμένες απειλές και να μείνει αμετακίνητος. Είναι μέλος της πρώτης κυβέρνησης στην ευρωζώνη που έχει δημοκρατική εντολή να εναντιωθεί σε μια άκρως δυσλειτουργική πολιτική, που έχει αποδειχθεί οικονομικά αστοιχείωτηκαι πολιτικά μη βιώσιμη», γράφει ο Βόλφγκανγκ Μινχάου, κορυφαίος οικονομικός αναλυτής, μεταξύ άλλων των Financial Times και του περιοδικού Spiegel, σε ένα άρθρο κόλαφο για τις ευρωπαϊκές πολιτικές, απόσπασμα του οποίου ακολουθεί: 

«Φυσικά είναι επικίνδυνο να υψώσει ανάστημα η Ελλάδα στην ευρωπαϊκή ελίτ. Οι συνέπειες μιας αποτυχίας πρέπει να έχουν γίνει απόλυτα κατανοητές. Η Ελλάδα μπορεί να διακινδυνεύει την οικονομική κατάρρευση και μαζί με αυτή την αναγκαστική έξοδο από την ευρωζώνη….

Η συζήτηση στην ουσία δεν είναι για τα χρήματα. Χρειάζονται μόνο μερικοί οικονομολόγοι σε μια μπυραρία, με ένα μολύβι και λίγες μπύρες στο πλάι για να κάνουν τις μαθηματικές πράξεις. Η διαφωνία είναι για το περιτύλιγμα…

Οι Ελληνες θέλουν ένα απλό «δάνειο-γέφυρα» που να συνδυάζεται με μια σαφή παραδοχή ότι τα προηγούμενα προγράμματα έχουν αποτύχει. Αλλοι διαφωνούν. Οι Γερμανοί υποστηρίζουν την λιτότητα για ιδεολογικούς λόγους. Οι Πορτογάλοι αντιτίθενται δεδομένου ότι οι ίδιοι πήραν το χάπι της λιτότητας χωρίς να εξεγερθούν. Και οι Λιθουανοί λένε «εμείς είμαστε πιο φτωχοί από εσάς. Γιατί να σας σώσουμε;» Και πάει λέγοντας.

Τι πρέπει λοιπόν να κάνει η ελληνική κυβέρνηση; Θα πρέπει να επιμείνει στις θέσεις της να μην αποδεχθεί τη συνέχιση του υπάρχοντος προγράμματος. Ετσι δεν θα δεσμεύεται πλέον από αυτοκαταστροφικούς στόχους, όπως να έχει πρωτογενές πλεόνασμα 3% του ΑΕΠ. Για μια χώρα με μαζική ανεργία, ένας τέτοιος στόχος είναι παραλογισμός.

Φυσικά θα ήταν καλύτερα αυτές οι ανοησίες να πάψουν να ισχύουν όσο η Ελλάδα παραμένει στην ευρωζώνη. Αλλά το πιο σημαντικό είναι να σταματήσουν.

Εαν αυτό δεν είναι εφικτό, η Αθήνα θα πρέπει να ετοιμάσει ένα σχέδιο Β. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ανάγκη μια επίσημη έξοδο από την ευρωζώνη, μια λύση που είναι η πιο ακραία και επικίνδυνη. Υπάρχουν και πιο έξυπνες επιλογές που μπορεί να προηγηθούν.

Η πιο λογική από όλες είναι η υιοθέτηση ενός παράλληλου μέσου συναλλαγής- όχι κατ’ανάγκη νομίσματος –  κάτι σαν κρατικό εργαλείο χρέους που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε συγκεκριμένες περιπτώσεις {…} Τέτοια εργαλεία ήδη υπάρχουν στις αμερικανικές πολιτείες. {…}

Με ένα τέτοιο εργαλείο η Ελλάδα μπορεί να αφήσει πίσω της τις πολιτικές λιτότητας χωρίς να εγκαταλείψει την ευρωζώνη. {…} Και αυτό που κανείς δεν ομολογεί  είναι ότι από τη στιγμή που υιοθετηθεί ένα τέτοιο σύστημα, μπορείς να κηρύξεις χρεοκοπία απέναντι στους Ευρωπαίους πιστωτές σου.

Τι μπορούν να σου κάνουν;

Δεν μπορούν να σε πετάξουν έξω από την ευρωζώνη.

Δεν έχουν τα νομικά εργαλεία για να το κάνουν.

Δεν μπορούν να σε διώξουν ούτε από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Και θα εξακολουθούν να χρειάζονται την συγκατάθεση σου για να αλλάξουν τις συνθήκες ή για όποια πολιτική απόφαση χρειάζεται ομοφωνία, όπως η ανανέωση των κυρώσεων απέναντι στη Ρωσία.

Η πιο επικίνδυνη εναλλακτική είναι μια «σκληρή έξοδος»- το Grexit. Αυτό είναι ένα σενάριο που η Ελλάδα θα πρέπει να προσπαθήσει να αποφύγει γιατί θα είναι εξαιρετικά διασπαστικό. Αλλά η κλίμακα των αρνητικών επιπτώσεων, τουλάχιστον για την Ελλάδα, εξαρτάται από την διαχείριση του.

Το Grexit είναι πιθανά πιο επικίνδυνο για την ίδια την ευρωζώνη, επειδή μπορεί να θεωρηθεί ως μια φόρμουλα και για άλλους, ειδικά εάν δεν επέλθει Αρμαγεδδόνας στην Ελλάδα. Παρότι δεν είναι το επιθυμητό, ακόμα και το Grexit θα ήταν προτιμότερο από ότι το status quo.

Το χειρότερο σενάριο θα ήταν η ελληνική κυβέρνηση να κάνει πρώτη πίσω και να αποδεχθεί την ήττα.

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ συνομολογίσει σε αυτή την πολιτική συναίνεση, τότε το μόνο κόμμα που θα μείνει να αντιπαραταχθεί σε αυτές τις πολιτικές θα είναι η Χρυσή Αυγή, το κόμμα των Νεοναζί.  

Αυτό που θα προτιμούσα είναι η ευρωζώνη ως σύνολο να εγκαταλείψει τις αποτυχημένες πολιτικές των τελευταίων πέντε ετών και να προχωρήσει μπροστά.

Εάν αυτό αποδειχθεί πολιτικά αδύνατο, η δεύτερη καλύτερη εκδοχή, για την Ελλάδα τουλάχιστον, θα ήταν μια ημι-έξοδος, με ένα παράλληλο νόμισμα και χρεοκοπία μόνο έναντι των επίσημων πιστωτών της.

Σε κάθε περίπτωση δεν θα πρέπει να υποχωρήσει την Δευτέρα».

http://www.efsyn.gr/arthro/i-symvoyli-moy-ston-varoyfaki-einai-na-min-ypohorisei

«Η Ευρώπη είναι πλέον αποικία της Γερμανίας»

συνέντευξη του Ελένο Σάνια στην Εφημερίδα των Συντακτών

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στην Αφροδίτη Τζιαντζή

Για τον συγγραφέα περισσότερων από 30 βιβλίων -κυρίως στα γερμανικά και τα ισπανικά- η μορφή του Δον Κιχώτη, μαζί με τον Τολστόι, τον Γκάντι και τους στωικούς φιλοσόφους, είναι «η πιο αγνή ενσάρκωση του αναρχισμού. Αγωνίσου και χάσε». «Ενας Δον Κιχώτης στη Γερμανία» είναι ο τίτλος ενός από τα αυτοβιογραφικά του βιβλία.

Στο βιβλίο του «Η Ελευθεριακή Επανάσταση: Οι αναρχικοί στον εμφύλιο πόλεμο στην Ισπανία» (υπό έκδοση από τις εκδόσεις «Στάσει Εκπίπτοντες») δεν περιγράφει απλώς τις αναμνήσεις του από τον Εμφύλιο. Ηταν εξάλλου μόλις 9 ετών όταν τα φασιστικά στρατεύματα του Φράνκο μπήκαν στη Βαρκελώνη. Μιλά για τις περιπέτειες των εξόριστων αντικαθεστωτικών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γαλλία, όπου βρέθηκε ο πατέρας του, για το δίκτυο παράνομης κινητικότητας και επικοινωνίας των φυλακισμένων αγωνιστών με τις οικογένειές τους. Η προσωπικότητα του Σάνια διαμορφώθηκε από αυτές τις συνθήκες και οι κουβέντες του πατέρα του, που ίδρυσε το «Λαϊκό Εγκυκλοπαιδικό Αθήναιο», τον σημαντικότερο αυτομορφωτικό θεσμό της Βαρκελώνης, τον σφράγισαν: «Δεν έχω κανένα χάρισμα. Ολα όσα έλεγε ο πατέρας μου αποτελούσαν μέρος της παιδείας μου. (…) Το πρώτο γράμμα της ζωής μου σε ποιον το έγραψα; Στον πατέρα μου. Και το πρώτο γράμμα που λαμβάνω είναι δικό του, από τη φυλακή. Ηταν μια πολύ σπουδαία εμπειρία», παραδέχεται. Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Ανθρωπομανία» ο Σάνια επισκέφθηκε την Αθήνα και μίλησε στην «Εφ.Συν.».

• Χθες μιλήσατε για την αυτοδιεύθυνση στο κοινό του Πολυτεχνείου. Σήμερα μιλάτε σε μια συνεταιριστική εφημερίδα. Ποια είναι η δική σας εμπειρία από τον χώρο των ΜΜΕ, αρθρογραφώντας επί χρόνια σε ισπανόφωνες εφημερίδες;

 

Στο Πολυτεχνείο μίλησα για τη μεγάλη αντίφαση ανάμεσα στον σκληρό κόσμο που ζούμε και τον κόσμο που ονειρευόμαστε. Γνωρίζουμε καλά ότι οι εφημερίδες βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών, που παραπληροφορούν τον κόσμο με συστημική προπαγάνδα. Οι αντισυστημικές, κριτικές φωνές γίνονται όλο και πιο σπάνιες. Πριν από 20 και 30 χρόνια εξέδωσα βιβλία που πλέον δεν θα μπορούσαν καν να βρουν εκδότη.

 

• Στην Ελλάδα υπάρχει έντονο αντιγερμανικό συναίσθημα, κυρίως εξαιτίας της οικονομικής πολιτικής της τρόικας, που νιώθουμε ότι υπαγορεύεται από τη γερμανική κυβέρνηση. Πώς βλέπετε τον ρόλο της Γερμανίας στην Ευρώπη;

 

Πριν από 25 χρόνια έγραψα ένα βιβλίο με τίτλο «Εl Quarto Imperio – Το Τέταρτο Ράιχ». Η προφητεία μου εκπληρώθηκε. Η Ευρώπη είναι πλέον αποικία της Γερμανίας. Ο ρόλος της Γερμανίας είναι ολέθριος. Πρέπει κάποια στιγμή η Ευρώπη να επαναστατήσει ενάντια στη γερμανική ηγεμονία.

 

• Θεωρείτε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί ποτέ να γίνει Ευρώπη των λαών;

 

Η Ευρώπη τού σήμερα, η Ευρώπη της κρίσης είναι ένα γραφειοκρατικό τέρας. Ασκεί μια αδυσώπητη, αντιδημοκρατική ηγεμονία. Η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, του Ευρωκοινοβουλίου και των λόμπι είναι παρασιτική. Σιτίζονται με ντροπιαστικά υψηλούς μισθούς και έχουν μεγαλύτερη εξουσία από τα εθνικά Κοινοβούλια. Ο κάθε λαός πρέπει να παλεύει μέσα στην ίδια του τη χώρα ενάντια στο αυταρχικό αυτό καθεστώς των Βρυξελλών. Αυτή είναι η Ευρώπη των εμπόρων, της αγοράς και του κεφαλαίου.

 

• Ζήσατε τη δικτατορία του Φράνκο στην πατρίδα σας. Φοβάστε ότι μπορούμε να ξαναζήσουμε τέτοιες εποχές στην Ευρώπη;

 

Σήμερα ζούμε τη δικτατορία του κεφαλαίου και όχι τη δικτατορία των όπλων. Είναι μια άλλη μορφή δικτατορίας. Η Ελλάδα έχει 27% ανεργία, η Ισπανία 25% ανεργία, ο κόσμος δεν μπορεί καν να επιβιώσει. Αυτό που ζούμε είναι ένας πολιτισμός του θανάτου.

 

• Εχετε γράψει βιβλία για την αυτοδιεύθυνση. Πόσο εφικτή είναι σε κοινωνίες όλο και πιο ολοκληρωτικές;

 

Στο καπιταλιστικό Μάντσεστερ του 19ου αιώνα, οι εργάτες κατάφεραν να δημιουργήσουν συνεταιρισμούς αλληλοβοήθειας, παραγωγικούς και καταναλωτικούς. Η συνεταιριστική παράδοση αναδύθηκε από το ίδιο το εργατικό κίνημα. Ο πατέρας μου το 1930, σε συνθήκες καπιταλισμού, δούλευε με άλλους συντρόφους του σε μεγάλη κοοπερατίβα, εργοστάσιο υαλικών. Λειτουργούσε στην εντέλεια, χωρίς αφεντικά και ιεραρχία. Αν ήταν εφικτό τότε, είναι και σήμερα.

 

• Επαιρναν όλοι τον ίδιο μισθό;

 

Οχι. Αυτό συνέβη αργότερα. Την εποχή της Ισπανικής Επανάστασης, ο θείος μου ήταν γραμματέας του Συνδικάτου Θεάματος της CNT και έπαιρνε τον ίδιο μισθό με τον τελευταίο εργάτη.

 

• Ο αναρχοσυνδικαλισμός στην Ισπανία ήταν ένα πολύ σημαντικό κίνημα. Παραμένει επίκαιρος ή ανήκει στο παρελθόν;

 

Οι θεμελιώδεις αρχές της ελευθεριακής ιδεολογίας παραμένουν έγκυρες: η ισότητα, η συνεργασία, ο αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας. Το πρόβλημα είναι ότι τα ελευθεριακά συνδικάτα της Ισπανίας δεν έχουν πια τη δύναμη να υποστηρίξουν αυτές τις αρχές. Πριν από τον πόλεμο η αναρχοσυνδικαλιστική CNT ήταν το μεγαλύτερο κίνημα στην Ισπανία με 2 εκατομμύρια αγωνιστές. Σήμερα ο συνδικαλισμός στο σύνολό του βρίσκεται σε κρίση. Οση δύναμη απομένει στα συνδικάτα, έχει περάσει στα χέρια γραφειοκρατών και ρεφορμιστών, που υπηρετούν το σύστημα. Στη Γερμανία τα συνδικάτα λειτουργούν σαν καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

 

• Υιοθετείτε μια ανθρωπιστική κοσμοθεωρία. Δεν είναι και ο ανθρωπισμός μια κακοπαθημένη έννοια, όταν ώς και βομβαρδισμοί γίνονται στο όνομά του;

 

Ο δικός μου ανθρωπισμός είναι αντικαπιταλιστικός, ελευθεριακός, αντιαστικός. Είναι μια έννοια που τη χρησιμοποιούν όλοι, όμως εγώ τη χρησιμοποιώ με την πρωταρχική της σημασία.

 

• Βρίσκετε ελπίδα σε κόμματα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα ή οι Podemos στην Ισπανία;

 

Δεν ισοπεδώνω τις διαφορές ανάμεσα στα κόμματα. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Ομως δεν εμπιστεύομαι τα πολιτικά κόμματα να διαχειρίζονται τις υποθέσεις του λαού. Πιστεύω στην εργατική χειραφέτηση και την άμεση δημοκρατία. Οσο για το Podemos, είναι ένας μικρός πυρήνας πρώην κομμουνιστών και ακαδημαϊκών, παιδιών του μπαμπά, απομακρυσμένων από τα προβλήματα της εργατικής τάξης. Προέρχονται βέβαια από το κίνημα της 15 Μάη των πλατειών, που ωστόσο δεν γεννήθηκε στους κόλπους της παραγωγής. Ελπιδοφόρο θεωρώ το κίνημα κατά των εξώσεων στην Ισπανία, τοπικά εγχειρήματα επανάκτησης και αυτοδιαχείρισης φυσικών πόρων -όπως το νερό, μικρές οικο-κολεκτίβες, χωριά με τοπικό νόμισμα. Κυρίως όμως θεωρώ ελπιδοφόρα τη διάχυση αυτών των εγχειρημάτων. Δεν μπορούν να αλλάξουν το σύστημα, αν η αντιπαράθεση δεν περάσει στον τομέα της παραγωγής. Χρειαζόμαστε μια επανάσταση των συνειδήσεων. Μόνο αν η εργατική τάξη συνειδητοποιήσει το μέγεθος της εκμετάλλευσής της, το πόσο υποφέρει και εξαθλιώνεται, θα μπορέσει να εξεγερθεί.

 

Τα βιβλία του συγγραφέα Ελένο Σάνια «Ανθρωπομανία» και «Η κοινωνία της αυτοδιεύθυνσης και οι εχθροί της» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Στάσει εκπίπτοντες»

 

http://ardin-rixi.gr/archives/18852?fb_action_ids=766391880065868&fb_action_types=news.publishes&fb_ref=pub-standard

Μια καταδίκη της γερμανικής ηγεμονίας

του Γιώργου Καραμπελιά

Το πρώτο και καθοριστικό συμπέρασμα από τις ευρωπαϊκές εκλογές είναι η ενίσχυση των φυγόκεντρων τάσεων απέναντι στη από τη γερμανική Ευρώπη. Παντού, από τη Βρετανία έως την Ιταλία και την Ελλάδα, από την Ισπανία έως την Ουγγαρία και τη Φιλανδία, ενισχύθηκαν οι τάσεις προς την προτεραιότητα της εθνικής αυτονομίας έναντι μιας Ευρώπης που έχει μπει κάτω από τον ζουρλομανδύα της Μέρκελ και τη στρατηγική της λιτότητας. Στη Βρετανία ο κλασσικός βρετανικός απομονωτισμός ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και εκφράστηκε με τη μεταβολή του «ανεξαρτησιακού» κόμματος σε πρώτη δύναμη στις ευρωεκλογές. Στη Γαλλία η χαβιαριστερά των σοσιαλιστών, αλλά και η ευρωπαϊστικη «αριστερά» του Μελανσόν, ηττήθηκαν κατά κράτος μπροστά στη Λεπέν που εμφανίζεται ως υποστηρικτής της γαλλικής ανεξαρτησίας απέναντι στη Γερμανία. Στην Ιταλία ο Πέπε Γκρίλλο και το «κόμμα των πέντε αστέρων», παρά την υστερική φύση του αρχηγού του αναδείχθηκε σε δεύτερο κόμμα. Στις περισσότερες χώρες της ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης, την Αυστρία, τη Φιλανδία, την Ουγγαρία, θριάμβευση η ξενοφοβική δεξιά. Ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία ενισχύθηκαν οι «εναλλακτικοί» για τη Γερμανία που υποστηρίζουν την αποχώρηση από το ευρώ, ενώ και το ναζιστικό NΡD εξέλεξε για πρώτη φορά ευρωβουλευτή. Τέλος στην Ελλάδα, ενισχύθηκε τόσο η ναζιστική δεξιά της Χ.Α. όσο και η αριστερά ­– ο Σύριζα και το ΚΚΕ- που αμφισβητούν την γερμανική ηγεμονία. Στην Ισπανία τέλος, τα δύο μεγάλα ευρωπαϊστικά κόμματα οι σοσιαλιστές και το λαϊκό κόμμα, έχασαν το 40% της δύναμής τους και ενισχύθηκαν οι μικρότεροι σχηματισμοί, η αριστερά που τριπλασίασε τη δύναμή της και κυρίως οι αγανακτισμένοι του Podemos που μπήκαν στο ευρωκοινοβούλιο με 5 έδρες. Τέλος στην Ιρλανδία, ενισχύθηκε η πολιτική πτέρυγα του ΙΡΑ το Σιν Φέιν. Aν θέλαμε μάλιστα να κάνουμε μια τυπολογία αυτής της αντιγερμανικής και «αντιευρωλιγούρικης» ψήφου, θα λέγαμε πως στο Νότο της Ευρώπης ενισχύθηκε περισσότερο μια αριστερή αντισυστημική ψήφος, ενώ στο Βορρά και την Ανατολική Ευρώπη μια δεξιά και ακροδεξιά.

Η παρά φύσιν ανάδυση της Χ.Α.

H Ελλάδα αποκλίνει σε μεγάλο βαθμό από την ευρωπαϊκή ψήφο ακριβώς λόγω της έκτασης της κρίσης και των ιδιαιτεροτήτων της χώρας μας. Η έκταση της κρίσης υπήρξε τέτοια ώστε συρρίκνωσε αποφασιστικά τη λεγόμενη κεντροαριστερά, η οποία στο σύνολό της (ΕΛΙΑ, ΠΟΤΑΜΙ και ΔΗΜΑΡ) περιορίστηκε στο 15-16% σε αντίθεση με την ηγεμονική της παρουσία σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης στο 40-45%. Η κυβερνώσα δεξιά υπέστη επίσης κατακερματισμό και συρρίκνωση μια και περιορίστηκε με τη σειρά της στο 22% των ψήφων. Παράλληλα ενισχύθηκαν οι αντισυστημικές και αντιγερμανικές τάσεις με κυρίαρχη την επιβεβαίωση του ΣΥΡΙΖΑ που σταθεροποίησε τα ποσοστά του Ιουνίου του 2012 και την ενίσχυση της Χ.Α. στο 9,5%.

Το γεγονός ότι στην Ελλάδα παρά την έκταση της κρίσης η λεγόμενη αντισυστημική ψήφος διαμοιράστηκε σε δύο μεγάλες κατευθύνσεις (ΣΥΡΙΖΑ και Χ.Α.) καθώς και σε μία πληθώρα μικρότερων σχηματισμών (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, Οικολόγοι κλπ) ή από την αντίθετη κατεύθυνση (ΛΑΟΣ, Πολύδωρας,κ.λπ.), είναι συνέπεια των ελληνικών ιδιαιτεροτήτων.

Η διάσπαση της «αντιμνημονιακής» ψήφου σε δύο μεγάλες κατευθύνσεις, η οποία δεν διαπιστώνεται σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα, αποτελεί συνέπεια της ελληνικής ιδιαιτερότητας. Του γεγονότος δηλαδή ότι η Ελλάδα, μαζί με την Κύπρο, αποτελούν τις μόνες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχουν πρόβλημα εθνικής επιβίωσης και απειλούνται στην ίδια τους την υπόσταση. Στον βαθμό λοιπόν που η αριστερά, η οποία είναι ο κύριος υποδοχέας της διαμαρτυρίας απέναντι στην κοινωνική και οικονομική κρίση, αγνοούσε και υποτιμούσε τα εθνικά θέματα – ή ακόμα χειρότερα, οι εθνομηδενιστικές της πτέρυγες, συνηγορούσαν υπέρ της «ελληνοτουρκικής» φιλίας ή των «ανοικτών συνόρων» προς τους μετανάστες – δημιούργησε τις συνθήκες γι’ αυτόν τον βαθύτατο διχασμό: Αντί να ενσωματώσει την εθνική/πατριωτική διάσταση στην κοινωνική και οικολογική ευαισθησία απέρριπτε την πρώτη για να κρατήσει μόνο τη δεύτερη.

Έτσι, όπως έχουμε καταδείξει χιλιάδες φορές, επέτρεψε σε ένα φασιστικό γκρουπούσκουλο να μετατραπεί σε πολιτική δύναμη και να δώσει στην ακροδεξιά ένα δήθεν αντισυστημικό και πατριωτικό μανδύα. Είναι χαρακτηριστικό πως σε απόλυτη ομοφωνία με τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ, η Αριστερά προβάλλει ως βασική αιτία ενίσχυσης της Χ.Α. τον «εθνικισμό» του Σαμαρά, του «Δικτύου 21» κ.ά,(!) και όχι τον εθνομηδενισμό που είχε καταστεί ηγεμονικός την τελευταία εικοσαετία στην Ελλάδα.

Εξ αιτίας αυτού του διχασμού, ο ΣΥΡΙΖΑ παρ’ ότι διατήρησε τα ποσοστά του των εκλογών του 2012, δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα ευρύτερο ρεύμα που θα του επέτρεπε να διεκδικήσει με αξιώσεις την ανατροπή του κυρίαρχου κυβερνητικού συνασπισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο σταυροδρόμι

Τις βαθύτερες αιτίες αυτού του δισταγμού του λαϊκού σώματος, μπορεί να τους διαγνώσει δια γυμνού οφθαλμού ο οποιοσδήποτε, και η ίδια ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αρκεί να παρατηρήσει την σειρά με την οποία εκλέγονται οι ευρωβουλευτές της –από τον παλιό Συνασπισμό εκλέγεται μόνο ο Παπαδημούλης– ενώ από τους έξι οι τρεις (Σακοράφα, Κατρούγκαλος, Χρυσόγονος, είναι πασοκογενείς και εμφανίζονται ως πατριωτικών αποκλίσεων), ο δε Γλέζος αποτελεί το σύμβολο της πατριωτικής αριστεράς. Άλλη, απολύτως χαρακτηριστική ένδειξη, είναι η εκλογή του Καρυπίδη, ο οποίος είχε αποκλειστεί ως «εθνικιστής και αντισημίτης», με συντριπτικά ποσοστά ως περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να αναδειχθεί πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές και στην περιφέρεια της Αττικής, όπου η γενική πολιτική διάσταση κυριαρχούσε έναντι της τοπικοπεριφερειακής, αλλά ταυτόχρονα δεν κατόρθωσε ούτε να ανεβάσει το ποσοστά του, ούτε να επιτύχει σημαντικά κέρδη σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο. Έτσι, ναι μεν υποσκέλισε στο γενικό επίπεδο τη Ν.Δ., αλλά ταυτόχρονα δεν κατόρθωσε να διαμορφώσει πλειοψηφικό ρεύμα. Κατά συνέπεια, βρίσκεται μπροστά σ’ ένα δίλημμα: Είτε να διαμορφώσει αυτό το ρεύμα μετασχηματίζοντας την ίδια τη ιδεολογία και το προφίλ του σε μια αντισυστημική πατριωτική κατεύθυνση, αναγκαία προϋπόθεση για μια τέτοια πλειοψηφία, είτε να προσπαθήσει να κυριαρχήσει δολιχοδρομώντας ανάμεσα στις σκοπέλους του συστήματος. Στη δεύτερη περίπτωση, θα πρέπει να συμβιβαστεί με τα μεγάλα συμφέροντα μέσα και έξω από τη χώρα, και να δημιουργήσει τους όρους για συμμαχίες με άλλες πολιτικές δυνάμεις –της συστημικής κεντροαριστεράς ή ακόμα και δεξιάς– για να αποκτήσει τη δυνατότητα μιας εκλογικής επικράτησης. Και όλες οι σχέσεις με την «αμερικανική αριστερά» από τον Όλιβερ Στόουν μέχρι το Βαρουφάκη, η προσέγγιση με τον ΓΑΠ δια μέσου της πληθώρας των συμβούλων, που έχουν μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ, και η ενίσχυση του μεσοστρωματικού χαρακτήρα της ηγεσίας του κόμματος, προδιαθέτουν για μια τέτοια κατεύθυνση. Σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι υποχρεωμένοι να συνδιαλλαγούν και να συναλλαγούν με το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟΤΑΜΙ και τους σπόνσορές τους, για να διασφαλίσουν την πλειοψηφία.

Αντίθετα ένα παλλαϊκό εαμικό κίνημα θα σάρωνε όλα τα συστημικά αναχώματα και θα μετασχημάτιζε την ίδια την κοινωνική και πολιτική απεύθυνση του κόμματός.

Και δυστυχώς δεν είμαστε πολύ αισιόδοξοι για κάτι τέτοιο. Διότι, αν αυτό δεν έγινε το 2012, όταν το σύστημα ήταν πολύ πιο αιφνιδιασμένο, οι Χριστόπουλοι, οι Λιάκοι και οι Βαρουφάκηδες ήταν ακόμα στην κοιτίδα τους του Σημίτη και του ΓΑΠ, ενώ η λαϊκή αγανάκτηση βρισκόταν στο ζενίθ, θα μπορέσει να γίνει άραγε σήμερα;

Εμείς πάντως, δεν θα πάψουμε να το ευχόμαστε γιατί θα συνιστούσε μια επιτάχυνση των αναπόφευκτων ιστορικών εξελίξεων που οδηγούν στη διαμόρφωση ενός πατριωτικού,δημοκρατικού, κοινωνικού και οικολογικού μετώπου.

Το μνημονιακό στρατόπεδο

Αντίθετα ο Σαμαράς πρέπει να είναι απολύτως ευτυχής με τα αποτελέσματα των εκλογών, δεδομένου ότι φοβόταν τα χειρότερα και την άμεση κατάρρευσή του, στην περίπτωση που η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη, και το κόμμα του θα βυθιζόταν πιο κάτω από το 22,7% που εν τέλει απέσπασε. Επιπλέον, η πτώση του ΠΑΣΟΚ σε διαχειρίσιμο επίπεδο, η κατάρρευση της ΔΗΜΑΡ που ήθελε να εμφανιστεί ως αντικυβερνητικός πόλος της «κεντροαριστεράς» και η ανάδειξη ενός νέου μπαλαντέρ όπως το ΠΟΤΑΜΙ, αποτελούν στοιχεία που μπορούν να επιτρέψουν έστω για ένα μικρό διάστημα ακόμα την επιβίωση του κυβερνητικού σχηματισμού.

Δεν ευοδώθηκε η απόπειρα της πυροδότησης μιας άμεσης κρίσης στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, από την πλευρά του ΓΑΠ και της ΔΗΜΑΡ, την οποία ευελπιστούσε και ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αντίθετα είναι δυνατόν και μάλλον βέβαιο ότι θα προστεθούν νέα κοινοβουλευτικά δεκανίκια στο εξασθενημένο κυβερνητικό στρατόπεδο, που θα προέλθουν από τη διάλυση της ΔΗΜΑΡ και ίσως από μια πιθανή κρίση των ΑΝΕΛ.

Η αποφυγή πλήρους κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ, δίνει τη δυνατότητα στο σύστημα όχι μόνο να κερδίσει χρόνο στη συνολική κυβερνητική στρατηγική, αλλά και να δρομολογήσει εξελίξεις για την ανασυγκρότηση της «κεντροαριστεράς». Και αυτό μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους: Ο πρώτος είναι η σταδιακή μεταβολή του ΣΥΡΙΖΑ στη νέα «κεντροαριστερά», κατεύθυνση που προδιαγράφεται εν μέρει από την εκλογική ενίσχυση των πασοκογενών του ΣΥΡΙΖΑ και της Δούρου στην περιφέρεια Αττικής, είτε μέσα από τη διαμόρφωση ενός νέου «κεντροαριστερού» πόλου μεταξύ ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙΟΥ και υπολειμμάτων της ΔΗΜΑΡ, είτε –όπερ και το πιθανότερο– μέσα από ένα συνδυασμό και των δύο. Η διαμόρφωση εξάλλου ενός «κεντροαριστερού» πόλου από τις παραδοσιακές μνημονιακές δυνάμεις θα αποτελεί τον μοχλό για τον έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ και των εξελίξεων στο εσωτερικό του.

Το μόνο κόμμα το οποίο παρ’ όλο το συγκεχυμένο χαρακτήρα του εκφράζει μια πατριωτική και ταυτόχρονα αντιμνημονιακή και δημοκρατική κατεύθυνση είναι οι ΑΝΕΛ. Γι’ αυτό, και είναι λυσσαλέα και επίμονη η προσπάθεια να εξαφανιστεί από το πολιτικό σκηνικό. Όπως είχαμε τονίσει τρεις μέρες πριν, «ένα τέτοιο κόμμα, σε συμμαχία με όποιες πατριωτικές δυνάμεις υπάρχουν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αποτελέσει ένα μεγάλο πρόβλημα για όσους απεργάζονται τη συστημική ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ . Και παρότι η ηγεσία των ΑΝΕΛ… δίνει πολύ συχνά μια αίσθηση αλαλούμ, αποτελεί παρόλα ταύτα έναν πόλο πατριωτικό και αυθεντικά αντιμνημονιακό! Είναι εξαιρετικά σημαντική η επιβίωση/μετασχηματισμός των ΑΝΕΛ . Διότι οι ΑΝΕΛ, δεν έχουν πλέον μέλλον ως κόμμα της “λαϊκής δεξιάς, αλλά θα πρέπει να μετασχηματιστούν πραγματικά σε “Ανεξάρτητους Έλληνες”, αν θέλουν να επιβιώσουν.» Αυτή μας η προεκλογική διαπίστωση επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά στις ψήφους που έλαβαν οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές της. Προηγούνται οι Μαριάς, Ρωμανιάς, Ζουράρις, Γεωργαντά, Μαρκάτος, κ.λπ. ενώ στους πρώτους ψηφισθέντες δεν περιλαμβάνεται κανένας προερχόμενος από την παραδοσιακή δεξιά.

Κάτω από το 3%

Από τα σαράντα κόμματα και κομματίδια που κατέβηκαν σε αυτές τις ευρωεκλογές, τα τριάντα τρία, έλαβαν ποσοστό κάτω του 3% , συγκεντρώνοντας όμως ένα σχετικά σημαντικό ποσοστό των εκλογέων – μία ακόμα ένδειξη για την έλλειψη μεγάλων και πλειοψηφικών ρευμάτων στην ελληνική κοινωνία. Θα λέγαμε πως οι κυβερνητικοί αποδοκιμάστηκαν αλλά οι αντικυβερνητικοί δεν έπεισαν με αποτέλεσμα να επιταθεί η διασπορά και η διάχυση. Εντυπωσιακό είναι το ποσοστό που καταφέρνει να αποσπάσει ο Καρατζαφέρης, με το 2,7% που κέρδισε σε μια προεκλογική εκστρατεία ολίγων εβδομάδων, λειτουργώντας ως μια εν δυνάμει εφεδρεία της κυβερνητικής δεξιάς. Σημαντικό επίσης και ανέλπιστο ήταν το ποσοστό του Χατζημαρκάκη, μιας αστείας προσωπικότητας, που όμως κατόρθωσε να ξεπεράσει τον ακόμα πιο αστείο Τζήμερο και άλλους Σκυλακάκηδες. Οι Οικολόγοι Πράσινοι, στους οποίους επιχειρήθηκε μία στροφή έξω από τα παραδοσιακά μονοπάτια του εθνομηδενιστικού ευρωπαϊσμού τους, εν τέλει διασπάστηκαν, εμφανίστηκαν με δύο ψηφοδέλτια, και προβάλλοντας ένα εντελώς συγκεχυμένο προφίλ απέτυχαν και στις δύο εκδοχές τους (συγκεντρώνοντας 0,9% και 0,5% αντίστοιχα). Τα λεγόμενα «κόμματα της δραχμής», «Σχέδιο Β, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, ΔΡΑΧΜΗ», κλπ, στο προνομιακό γι’ αυτά πεδίο των ευρωεκλογών, δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν το 2,5%, στο σύνολό τους, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως η «επαναστατική» πλειοδοσία σε μία κατεύθυνση που δεν έχει καμία σχέση με τις γεωπολιτικές πραγματικότητες της χώρας, δεν έχει καμία πιθανότητα πλέον.

Το μέτωπο

Η συγκρότηση του πατριωτικού- κοινωνικού- οικολογικού και δημοκρατικού μετώπου που έχει ανάγκη η χώρα θα μπορούσε να επιταχυνθεί εάν υπήρχε ένας διακριτός ιδεολογικοπολιτικός πόλος ικανός να επιταχύνει τις εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ και στην πολιτική ζωή της χώρας γενικά. Κατά τον ίδιο τρόπο που οι εσωτερικοί «ελεγκτές» της πολιτικής ορθότητας θεωρούν αποφασιστικής σημασίας, την ύπαρξη κομμάτων της συστημικής κεντροαριστεράς, για να μπορούν να ελέγχουν τόσο τη δεξιά (βλέπε συγκυβέρνηση) όσο και την αριστερά (ιδεολογικά και πολιτικά), η ύπαρξη ενός αντισυστημικού πατριωτικού πόλου θα μπορούσε να επηρεάσει καθοριστικά τις εξελίξεις στο σύνολο της αριστεράς αλλά και της κοινωνίας γενικότερα και να αφαιρέσει ταυτόχρονα το έδαφος κάτω από τα πόδια του ναζιστικού μορφώματος.

Γι’ αυτό, και οι αντίπαλοί μας κάνουν ότι μπορούν για να μην συγκροτηθεί τέτοιος πόλος (συκοφαντώντας προβοκάροντας, αποκλείοντας, προβάλλοντας τις πιο αστείες και ελεγχόμενες μορφές αυτού του χώρου έτσι ώστε να μείνει ανήμπορος μεταξύ του αντιφατικού χαρακτήρα των ΑΝΕΛ, και του …. «Σχεδίου Β» του Αλαβάνου. Προφανώς λοιπόν, για άλλη μια φορά αυτό το αίτημα τίθεται ακόμα πιο επιτακτικά. Και την επόμενη περίοδο θα πρέπει να παλέψουμε γι’ αυτό, αξιοποιώντας και δυνάμεις που αναδύθηκαν τόσο μέσα από τις αυτοδιοικητικές, όσο και τις ευρωπαϊκές εκλογές. Αλλά σε αυτό το ζήτημα θα χρειαστεί να επανέλθουμε τις επόμενες ημέρες.

Lazio: Η ελπίδα για το νερό έρχεται από την Ιταλία!

• 

Η ελπίδα για το νερό ως συλλογικό αγαθό έρχεται από την Ιταλία και την περιοχή του Lazio. Με ένα πρωτοποριακό νόμο, του οποίου την πρώτη μορφή ετοίμασαν οι ίδιοι οι πολίτες, διαφαίνεται ότι η νομοθετική “σοφία” δεν διατίθεται μόνο σε ακριβά δικηγορικά γραφεία συμβούλων πολυεθνικών. Αν και ευχάριστη, η είδηση αυτή μας υπενθυμίζει την απόσταση που πρέπει να διανύσουμε από την σημερινή πραγματικότητα για την υιοθέτηση οποιασδήποτε δημοκρατικής διαδικασίας που αφορά την νομοθέτηση στην χώρα μας. Τα συγχαρητήρια και τον σεβασμό μας στους πολίτες του Lazio.

Την προηγούμενη εβδομάδα, η τοπική κυβέρνηση της Lazio (ιταλική περιφέρεια που περιλαμβάνει τη Ρώμη με πληθυσμό 5,7 εκατομμυρίων κατοίκων) ενέκρινε ένα περιφερειακό νόμο σύμφωνα με τον οποίο

•  το νερό δηλώνεται ως κοινό αγαθό και αναγνωρίζεται το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό,

•  αναγνωρίζεται ότι το νερό αποτελεί υπηρεσία δημόσιου συμφέροντος και ως εκ τούτο δεν υπόκειται σε αναγκαστική υποβολή προσφορών μέσω διαγωνισμού,

• προβλέπεται η διαχείριση του νερού να γίνεται βάσει μη κερδοσκοπικών κριτηρίων,

• προβλέπεται για τις κοινότητες η δυνατότητα συμμετοχής του κοινού στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων στη διαχείριση του νερού,

• προβλέπεται η δημιουργία ενός περιφερειακού ταμείου που θα βοηθήσει τις κοινότητες να επαναδημοτικοποιήσουν τις υπηρεσίες ύδρευσης τους,

• προβλέπεται, με βάση την αλληλεγγύη, η δημιουργία ενός περιφερειακού ταμείου για την υποστήριξη μη κερδοσκοπικών συνεργασιών(συμπεριλαμβανομένων των δημόσιων φορέων) προκειμένου να επεκταθεί η πρόσβαση στο νερό στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Ο περιφερειακός νόμος εγκρίθηκε ως αποτέλεσμα της συνεχούς κοινωνικής κινητοποίησης (πράγματι, ο νόμος αποτελεί παράδειγμα λαϊκής νομοθεσίας, δηλαδή το αρχικό κείμενο προήχθη από μία δημοφιλή ψηφοφορία η οποία υπογράφτηκε από 37.000 πολίτες και 40 κοινότητες) Το τελικό κείμενο αναμένεται να εγκριθεί από την περιφερειακή κυβέρνηση της Λάτσιο μέσα στην επόμενη εβδομάδα, αλλά οι παραπάνω αρχές πρέπει να παραμείνουν).

 

To κυπριακό ως πρόβλημα αυτοδιάθεσης

Η νέα δραχμή

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα κράτος, από την κατάρρευση της αγοραστικής αξίας του νομίσματος του ενώ, στην περίπτωση της Ελλάδας, η υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη χρεοκοπία – με τη στάση πληρωμών δηλαδή ή με τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους

(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)

«Κάθε κράτος, στην προσπάθεια του να βελτιώσει την οικονομική του θέση, παίρνει μέτρα επιβλαβή για την ευημερία των γειτόνων του. Αφού αυτή η τακτική δεν περιορίζεται μόνο σε ένα κράτος, ο καθένας υφίσταται πολύ περισσότερες συνέπειες παρόμοιων λογικών που εφαρμόζουν οι γείτονες του, από τα οφέλη που έχει ο ίδιος, λόγω των επιλογών του.

Πρακτικά όλα τα «λαοφιλή φάρμακα» που κυκλοφορούν σήμερα, είναι «αλληλοεξοντωτικού» χαρακτήρα. Ανταγωνιστικές μειώσεις μισθών, ανταγωνιστικοί δασμοί, ανταγωνιστική ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων στο εξωτερικό, ανταγωνιστικές υποτιμήσεις, ανταγωνιστικά οικονομικά προγράμματα – η κατάσταση του «θα κάνω τον γείτονα ζητιάνο».

Η αιτία είναι το ότι, τα έξοδα του ενός είναι κανονικά τα έσοδα κάποιου άλλου. Έτσι, καθώς προσπαθούμε να βελτιώσουμε το δικό μας περιθώριο, μειώνουμε το περιθώριο κάποιου άλλου. Εάν λοιπόν η ίδια πρακτική ακολουθηθεί παντού, θα χειροτερεύσει η κατάσταση όλων.

Οιοσδήποτε ιδιώτης, οδηγούμενος από την προσωπική κατάσταση, στην οποία ευρίσκεται, μπορεί να μειώσει τις συνηθισμένες του δαπάνες – κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει γι’ αυτό. Όμως, ας μη νομίζει κανείς ότι, με αυτόν τον τρόπο υπηρετεί κάποιο συλλογικό συμφέρον.

O μοντέρνος καπιταλισμός είναι «πλεύση καλού καιρού». Όταν ξεσπάσει η καταιγίδα, ο καπιταλιστής εγκαταλείπει τα καθήκοντα του καπετάνιου, ενώ μπορεί να βουλιάξει ακόμα και τις βάρκες που θα τον γλύτωναν – από τη μανία του να σπρώξει τον κοντινό του έξω από την βάρκα για να μπει ο ίδιος ….. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα κράτος, από την κατάρρευση της αγοραστικής αξίας του νομίσματος του» (Keynes, σε ελεύθερη απόδοση).

.

Άποψη

Οι συζητήσεις που αφορούν τη δραχμή είναι μάλλον περιττές, κρίνοντας τόσο από αυτά που συμβαίνουν στηνΕυρώπη, όπου η εμπιστοσύνη στο νόμισμα καταρρέει, όσο και από τις δυσοίωνες εξελίξεις στην Ελλάδα – όπου δεν είναι καθόλου απίθανο, να οδηγηθεί ξαφνικά στην «εκούσια» έξοδο της από την Ευρωζώνη.

Εν τούτοις, είναι ίσως σωστό να μην αφήνει κανείς ασχολίαστα κάποια πράγματα, έτσι ώστε να μην δημιουργούνται παρανοήσεις – ενώ η ιδανικότερη λύση για όλους θα ήταν η επιστροφή στην αφετηρία (άρθρο μας).

Στα πλαίσια αυτά, είναι ανοησία η απάντηση που ακούσαμε στην ερώτηση, σχετικά με την πλέον κατάλληλη

Μπουμπαλάνδη, το δυστοπικό σενάριο της Ευρώπης

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Το Γερμανικό Ζήτημα είναι πάλι επίκαιρο. Για άλλη μια φορά η Ευρώπη βρίσκεται κάτω από την μπότα της γερμανικής ωμότητας που εκδηλώνεται, προς το παρόν, με οικονομικές μεθόδους.

Οι πρώτοι που προείδαν τον σημερινό κίνδυνο ήταν, φυσικά, οι Βρετανοί πριν ακόμα από την ενοποίηση των δύο Γερμανιών και την Συνθήκη του Μάαστριχτ. Τα λονδρέζικα φύλλα, όπως ο Spectator και η Daily Mail, κραύγαζαν από τότε, δικαιολογημένα, όπως αποδείχθηκε, ότι οι Γερμανοί ξανάρχονται σαν τα «τσομπανόσκυλα» της Ευρώπης και η Ε.Ε. γίνεται μια «γερμανική ληστοφωλιά». Η τότε πρωθυπουργός τους, Μάργκαρετ Θάτσερ, σε αντίθεση με τους Μιτεράν και Γκορμπατσώφ, κατάλαβε αμέσως ξεκάθαρα ότι η Ευρώπη κινδύνευε να βρεθεί ξανά κάτω από τον γερμανικό οδοστρωτήρα.

 

Ο έμπιστός της υπουργός Εμπορίου, Νίκολας Ρίντλεϋ, δήλωνε το καλοκαίρι του 1990: «Οι Γερμανοί κατακτούν την Ευρώπη κι οι Γάλλοι είναι τα σκυλάκια τους».

Δύο δεκαετίες μετά, η Γερμανία είναι στην καρδιά της τρέχουσας ευρωπαϊκής κρίσης χρέους χάρη στις ανισορροπίες που δημιούργησε η ίδια μέσα στην ευρωζώνη. Η φράου Μέρκελ συμπεριφέρεται σαν Καγκελάριος της Ε.Ε. κι όχι της Γερμανίας, επιβάλλοντας όμως στους άλλους τις «γερμανικές ιδέες» του ισχυρού ανταγωνισμού που βαθαίνουν συνέχεια την κρίση.

Η Μπούντεσμπανκ –Bundesbank– ή Μπούμπα, όπως συνηθίζουν να την λένε, μετατρέπει σταθερά την Ευρώπη σε μια Μπουμπαλάνδη.

Ακριβώς όπως προφήτευσε στα τέλη του 1993 η εξίσου μισητή, κατά τα άλλα, Μάργκαρετ Θάτσερ σε μια συνέντευξή της στο Spiegel: «Είναι ξεκάθαρο», έλεγε, «ότι εσείς οι Γερμανοί δεν θέλετε να προσδεθείτε στην Ευρώπη. Θέλετε να προσδέσετε στην Γερμανία ό,τι απομείνει από την Ευρώπη».

Σήμερα, 24 χρόνια μετά την πτώση του τείχους και την γερμανική ενοποίηση, η ιστορία του γερμανικού Ράϊχ επαναλαμβάνεται και η Ελλάδα είναι αυτή που το βιώνει χειρότερα από όλους στο πετσί της. Όταν φωνάζαμε από το 2010, από την αρχή της χρεοκρατίας, πέραν των άλλων, και για τους «ναζί», κάποιοι καλοθελητές έσπευδαν να αθωώσουν τους Γερμανούς με διάφορες δικαιολογίες του τύπου «οι Αμερικανοί κατέχουν την Γερμανία… οι Εβραίοι είναι από πίσω… η Γερμανία δεν είναι κράτος, είναι εταιρεία κ.ο.κ.».

Ναι, όλα αυτά μπορεί να συμβαίνουν συγχρόνως, αλλά αυτή που είναι το όχημα της καταστροφικής πολιτικής απέναντί μας, και απέναντι σε όλους τους Ευρωπαίους, είναι η Γερμανία. Η συμπεριφορά της πολιτικής της ηγεσίας είναι ανάλογη αυτής της χιτλερικής Γερμανίας, σε μια παγκοσμιοποιημένη εκδοχή της και με άλλα προσχήματα.

Και τότε τραπεζίτες την στήριξαν για να αλώσει την Ευρώπη και τώρα οι «αγορές» την στηρίζουν. Ο γερμανικός ρεβανσισμός, με αρχή τον αισχρό ρόλο που έπαιξε στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, είναι ήδη εντός των ευρωπαϊκών πυλών. Αυτός που το κατάλαβε εγκαίρως, καλύτερα απ’ όλους, είναι ο Γερμανός συγγραφέας Wolfgang Michal που σε μια δεξιοτεχνική και ευφυή εργασία του με τον τίτλο «Η Γερμανία και ο επερχόμενος Βιλχελμίνειος Ιμπεριαλισμός» προσπάθησε να μας προειδοποιήσει, από την δεκαετία του ’90, για το τι μας περιμένει.

«Τα πράγματα κυλούν ακριβώς, όπως και μετά την ίδρυση του Ράϊχ, το 1871. Η ενωμένη ξανά Γερμανία θα καταστρέψει και πάλι την Ευρωπαϊκή ισορροπία. Γιατί το εθνικό σενάριο των Γερμανών δεν προβλέπει τη δημιουργία ενός εθνικού κράτους που έχει κορέσει τις επιθυμίες του, αλλά τη δημιουργία μιας Μεσευρωπαϊκής μεγάλης αυτοκρατορίας (Ράϊχ) ανάμεσα στη Γαλλία από τα δυτικά και τη Ρωσσία στα ανατολικά. Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι. Είναι το όνειρο-στόχος των Γερμανών να ιδρύσουν και πάλι έναImperium Romanum», λέει ο Michal.

«Το πρόγραμμα αυτής της κυριαρχικής πολιτικής είναι απλό και κατά σχεδόν ανόητο τρόπο, πάντα ίδιο. Είναι ένα αιώνιο τριπλό άλμα: πρώτα η Ευρώπη, μετά ο κόσμος, μετά πόλεμος. Αυτό το πρόγραμμα βασίζεται στην ακατανίκητη γερμανική αντίληψη, της παρακινδυνευμένης κεντρικής θέσης και της απ’ αυτήν συνεπαγόμενης αναγκαιότητας, ότι η Γερμανία οφείλει να γίνει ο κυρίαρχος της Ευρώπης.

Αυτή η έμμονη ιδέα που οδηγεί στην επανάληψη του ίδιου σεναρίου, στον πόλεμο, ακολουθείται με στείρα επιμονή από τη γένεση της Γερμανίας τον 10^ο αιώνα. Εκείνο μόνο που αλλάζει κάθε φορά, είναι ο χρόνος τον οποίο χρειάζεται ο κύκλος της μοίρας της Γερμανίας για μια στροφή, το μήκος των διαφόρων φάσεων και οι ενδιάμεσες περίοδοι.

Την εποχή του Μπίσμαρκ, την ένωση του Ράϊχ το 1871 ακολούθησε μια σύντομη περίοδος σταθεροποίησης της χώρας στην Ευρώπη. Μετά μια μακρύτερη περίοδος της ευρωπαϊκής αποσύνθεσης και παράλληλα μια σύντομη περίοδος ανάμιξης στη διεθνή πολιτική και τέλος μια μακρά προετοιμασία για πόλεμο. Την εποχή του Χίτλερ, όλα κινήθηκαν σαν να υπήρχε χρονικός επιταχυντής».

Και πάλι, μετά την επανένωση της Γερμανίας είχαμε μια φάση σταθεροποίησής της στην Ευρώπη για να μεταβούμε στην κυριαρχημένη από τους Γερμανούς Ευρώπη. «Όπως και πριν εκατό χρόνια η γερμανική απαίτηση για ισότιμη συμμετοχή θα εξαπολύσει μια συγκεχυμένη “παγκόσμια πολιτική”, χωρίς κάποιο σχέδιο, βιαστική, στο τέλος καταστροφική. Ήδη, ακόμη και οι πρωταγωνιστές, εκείνοι δηλαδή που επιδιώκουν αυτόν το νέο παγκόσμια κυριαρχικό ρόλο, είναι κατά βάση αναγνωρίσιμοι: είναι οι νέοι ιμπεριαλιστές, το μελλοντικό παγγερμανικό κίνημα», προβλέπει ο Wolfgang Michal.

Η εθνική ομφαλοσκόπηση των Γερμανών δεν θα διαρκέσει πολύ, όπως και μετά την ίδρυση του πρώτου γερμανικού Ράϊχ. Σήμερα, η ιδέα ενός ισχυρού κεντροευρωπαϊκού «πυρήνα ευρώ» αποτελεί τον θεμέλιο λίθο για τον νέο επεκτατισμό. «Κι αυτό γιατί το ολοκληρωμένο εθνικό κράτος, δεν έχει καμμιά παράδοση στην Γερμανία. Η απαίτηση για περισσότερα, παραμένει πάντοτε ένα βασικό γερμανικό πάθος».

Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται σαν «θεωρία συνωμοσίας» γιατί μυρίζουν μπαρούτι, γιατί οι καιροί έχουν αλλάξει, γιατί υπάρχει ένα σύστημα «δημοκρατικών» αξιών που θα το αποτρέψει και άλλοι ευσεβείς πόθοι ότι ο γερμανικός λαός δεν έχει πια απαιτήσεις κυριαρχίας. Όλες αυτές οι ενστάσεις, αργά ή γρήγορα, καταρρέουν μπροστά στην «σταθερά κυρίαρχη γερμανική εξωτερική πολιτική που συνίσταται στο να μην αναγνωρίζει σύνορα», τονίζει ο Michal. «Χαρακτηριστικό της Γερμανίας είναι, ότι το εθνικό σ’ αυτή την χώρα δεν συνδυάζεται ποτέ όπως στις άλλες δυτικές χώρες “φυσιολογικά” με δημοκρατία, αλλά αποκλειστικά ως κυριαρχία».

Με λίγα λόγια, για το Βερολίνο και τους δορυφόρους του μία είναι η σκέψη: Δύναμη χωρίς περιορισμό!Αυτό είναι και το πνεύμα των «τροϊκανών» δυνάμεων κατοχής. Έχουμε να κάνουμε με μια συμμορία τσομπανόσκυλων που τρομοκρατούν τους Ευρωπαίους ώστε να κάνουν τα πάντα για να είναι αρεστοί στους Γερμανούς. Ξύπνα Ευρώπη! Ξύπνα Ελλάδα!

 

 *Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Hellenic Nexus, τ.79, Νοέμβριος 2013

Tο φινλανδικό θαύμα στην Παιδεία

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Δεκαετίες ολόκληρες αιωρείται στην ελληνική (και όχι μόνο) κοινή γνώμη η ακαθόριστη άποψη ότι στη Σκανδιναβία η εκπαίδευση είναι πολύ καλή. Όταν όμως άρχισαν να δημοσιοποιούνται ευρύτερα τα αποτελέσματα του προγράμματος PISA (Programme for International Student Assessment – Πρόγραμμα Διεθνούς Aξιολόγησης των Σπουδαστών) κατά τη διάρκεια της τρέχουσας δεκαετίας, το όνομα της Φινλανδίας βρέθηκε στα χείλη αλλά και τις γραφίδες πολλών.

Oι εντυπωσιακές επιδόσεις των Φινλανδών μαθητών και φοιτητών προκάλεσαν αίσθηση σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο και δικαιολογημένα έστρεψαν την προσοχή στο εκπαιδευτικό σύστημα της «Xώρας των Xιλίων Λιμνών». Πόσο μάλλον που οι ανά τριετία έρευνες του προγράμματος PISA διενεργούνται από τον OOΣA σε σαράντα ανεπτυγμένες χώρες, σε 15χρονους μαθητές και με πολύ μεγάλα δείγματα (π.χ. στη Φινλανδία εξετάστηκαν 6.235 μαθητές από 197 σχολεία), οπότε είναι κανείς βέβαιος ότι δεν έχουμε να κάνουμε με τα αποτελέσματα κάποιας τρέχουσας δημοσκόπησης, αλλά με σοβαρή επιστημονική έρευνα.

Tάξεις – Kοινωνικές κυψέλες
H Φινλανδία έχει εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, όπως και η Eλλάδα. Oι αρχές όμως που διαπερνούν τη φινλανδική εκπαιδευτική αντίληψη διαφέρουν ριζικά. Bασίζονται στις παιδαγωγικές αρχές του Γάλλου Σελεστίν Φρενέ – να μαθαίνουν τα παιδιά κάνοντας πράγματα μέσα σε πλαίσιο κοινότητας. Στην πράξη αυτό μεταφράζεται στο ότι από την πρώτη κιόλας τάξη του Δημοτικού οι μικροί μαθητές συμμετέχουν σε πληθώρα δραστηριοτήτων της καθημερινής ζωής.

Xρησιμοποιούν ελάχιστα βιβλία, δεν ενθαρρύνεται καθόλου η παθητική απομνημόνευση, δεν απαιτείται από τα παιδιά να είναι καρφωμένα στο θρανίο. Mπορούν να περιφέρονται στην τάξη, να ζητούν πληροφορίες από τον δάσκαλο, να συνεργάζονται με τους συμμαθητές τους. Yπό την καθοδήγηση του δασκάλου τα παιδιά αποφασίζουν τι θα κάνουν κάθε εβδομάδα και υλοποιούν μόνα τους, με τους δικούς τους ρυθμούς, τα καθήκοντα που αυτά αποφάσισαν.

Δεν κάνουν απλώς πάμπολλες εκδρομές εκτός σχολείου σε χώρους διαφόρων δραστηριοτήτων αλλά και εναλλάσσονται σε ομάδες που συμμετέχουν σε όλες ανεξαιρέτως τις δουλειές που σχετίζονται με το σχολείο: βοηθούν στην κουζίνα, τακτοποιούν βιβλία στη βιβλιοθήκη, φροντίζουν τα λουλούδια και τα φυτά που υπάρχουν στη σχολική αυλή, συμμετέχουν στον διαχωρισμό για ανακύκλωση των απορριμμάτων του σχολείου…

Mάλιστα στις δραστηριότητες αυτές τα παιδιά δεν καθοδηγούνται από τους δασκάλους τους, αλλά από το μη εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου: μαγείρους, κηπουρούς, καθαρίστριες, γραμματέα… Eτσι τα παιδιά αναπτύσσουν αισθήματα σεβασμού προς τη δουλειά όχι μόνο των δασκάλων τους, αλλά και όλων των εργαζομένων.

«H ευθύνη για την εκπαίδευση των παιδιών μοιράζεται εξίσου σε όλους και αποφεύγονται μη αναγκαίες ιεραρχικές δομές μεταξύ του προσωπικού», σημειώνει χαρακτηριστικά φυλλάδιο του φινλανδικού υπουργείου Eξωτερικών που αναφέρεται στο θέμα, παρουσιάζοντας τη νοοτροπία που διαπερνά αυτή την πολιτική.

Στην υπηρεσία όλων
Tα φινλανδικά σχολεία βρίσκονται εξαρχής στην υπηρεσία των πολιτών. Mορφώνουν τα παιδιά, αλλά διευκολύνουν και τους γονείς. Eίναι φυσικά δημόσια σχεδόν στην ολότητά τους. Xρηματοδοτούνται από τους δήμους ή το κράτος. Eίναι ολοήμερα, εφοδιασμένα με παιδότοπους, παιδικές χαρές και φυσικά το αναγκαίο προσωπικό για την επίβλεψη των παιδιών μέχρι να γυρίσουν οι γονείς από την εργασία τους και να τα πάρουν σπίτι. Όλα ανεξαιρέτως τα σχολεία (συμπεριλαμβανομένου του αντίστοιχου Λυκείου) της Φινλανδίας παρέχουν δωρεάν ζεστό φαγητό το μεσημέρι στους μαθητές. Δωρεάν είναι και όλα τα βασικά υλικά για την εκπαίδευση (βιβλία, τετράδια, μολύβια κ.λπ.), ενώ δωρεάν γίνεται και η μεταφορά στο σχολείο όλων των παιδιών που ζουν μακριά ή παρουσιάζουν κινητικά προβλήματα.

Tα φινλανδικά σχολεία είναι επίσης ανοιχτά στην τοπική κοινωνία. Oι γονείς είναι ευπρόσδεκτοι στις σχολικές δραστηριότητες που μπορούν να βοηθήσουν με τις γνώσεις ή την τέχνη τους – ένας πατέρας δημοσιογράφος π.χ. μπορεί να πάει στο εργαστήριο που τα παιδιά φτιάχνουν ανά ομάδα το δικό τους περιοδικό και να τους πει πώς να το κάνουν καλύτερο ή μία μητέρα που γνωρίζει ραπτική, πλέξιμο ή κέντημα είναι καλοδεχούμενη στην αντίστοιχη ομάδα για να δείξει στα παιδιά πώς να ράβουν, να πλέκουν ή να κεντούν.

Oι τοπικές αρχές είναι επίσης υποχρεωμένες να παράσχουν τη βασική εκπαίδευση ακόμη και στα παιδιά που λόγω βαριάς ασθένειας ή αναπηρίας δεν μπορούν να πάνε στα κανονικά γενικά σχολεία, ακόμη και αν χρειάζεται να τους στείλουν δάσκαλο στο σπίτι.

Δρόμοι διαρκώς ανοιχτοί
Mετά την εννιάχρονη υποχρεωτική βασική εκπαίδευση, περίπου οι μισοί μαθητές κατευθύνονται στο Λύκειο και άλλοι τόσοι στα επαγγελματικά σχολεία. Mόλις το 6% των Φινλανδών μαθητών σταματάει την εκπαίδευσή του με την ολοκλήρωση της φοίτησης στο εννιάχρονο σχολείο γενικής παιδείας. Oύτε και τρέχουν όμως όλοι στο Γενικό Λύκειο, όπως εδώ. Mόνο οι μισοί.

Στη βασική και μέση εκπαίδευση οι Φινλανδοί δίνουν εξαιρετική έμφαση στις γλώσσες, με την πρώτη ξένη γλώσσα να διδάσκεται υποχρεωτικά από την τρίτη Δημοτικού και τη δεύτερη από την πρώτη Γυμνασίου το αργότερο. Mέχρι να τελειώσουν το Λύκειο, όσοι μαθητές θέλουν μπορούν να έχουν μάθει έως και έξι(!) γλώσσες.

Oσο για τα παιδιά μεταναστών, αρκεί να μπορούν να σχηματίσουν μια μικρή, ολιγομελή ομάδα και ο δήμος, με δικά του φυσικά έξοδα, είναι υποχρεωμένος να παρέχει εκπαίδευση και στη γλώσσα τους δύο φορές την εβδομάδα. Στο Eλσίνκι π.χ. όπου υπάρχουν 2.600 παιδιά μεταναστών, τέτοια μαθήματα γίνονται σε περίπου 40 γλώσσες.

Aκόμη μεγαλύτερη προσοχή δίνουν οι Φινλανδοί σε θέματα θρησκείας. Aρκεί να υπάρξουν τρία και μόνο παιδιά σε μία τάξη από κάποια θρησκεία για να διδάσκονται το μάθημα των Θρησκευτικών στη θρησκεία τους και αποκλειστικά σε αυτήν. Θρησκευτικά δεν διδάσκονται επίσης καθόλου στα παιδιά που οι γονείς τους δεν το επιθυμούν. Tα παιδιά αυτά διδάσκονται Hθική και Διαπροσωπικές Σχέσεις όλα τα χρόνια της βασικής και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

«Εκτόπισαν» την ιδιωτική εκπαίδευση

H τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίζεται σε Πανεπιστήμια και Πολυτεχνεία. Kαθώς ο αριθμός των υποψηφίων υπερβαίνει τις θέσεις σε αυτά, το κάθε AEI επιλέγει τους φοιτητές που θα δεχθεί είτε μόνο με τους βαθμούς του Λυκείου είτε με συνδυασμό βαθμών Λυκείου και επιμέρους εισαγωγικών εξετάσεων για το συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο ή Πολυτεχνείο. H εθνική στρατηγική της Φινλανδίας πάντως συνίσταται στο να προσφέρει τη δυνατότητα ανώτατης εκπαίδευσης στα δύο τρίτα της κάθε ηλικιακής ομάδας. Tα AEI παραμένουν ανοιχτά και για παιδιά που έχουν στραφεί στα επαγγελματικά Λύκεια, μέσα από κάποιες διαδικασίες. Tο τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών είναι, όπως με εμφανή υπερηφάνεια τονίζει το φινλανδικό υπουργείο Eξωτερικών, ότι «χάρη στην υψηλή ποιότητα του σχολικού συστήματος γενικής παιδείας του δημόσιου τομέα, η Φινλανδία δεν έχει εμπορική αγορά στη βασική εκπαίδευση, ενώ και στα άλλα επίπεδα και στους άλλους τομείς η εμπορική παροχή εκπαίδευσης είναι σχετικά μικρή συγκρινόμενη με πολλές άλλες δυτικές χώρες». Προφανώς καθόλου δεν αρέσουν στον OOΣA, προπύργιο του νεοφιλελεύθερου δογματισμού, ούτε τα συμπεράσματα των Φινλανδών ούτε τα επιτεύγματα της δημόσιας εκπαίδευσης της Φινλανδίας, την υπεροχή των οποίων αναγκάζεται να πιστοποιεί ο ίδιος ο OOΣA!

 

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=9625103&tag=9563

Το ευρώ και η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση

του Γιώργου Καραμπελιά,

 

Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. την οποία επιδιώκουν οι ελληνικές κυβερνήσεις από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 και η οποία εγκαινιάσθηκε το 1980 αποτελεί συνέπεια δύο βασικών γεωπολιτικών δεδομένων. Πρώτον, του χωρισμού της Ευρώπης σε ανατολικό και δυτικό στρατόπεδο με αποτέλεσμα η Ελλάδα να αποτελεί μέχρι το 1989 τη μοναδική χώρα που ανήκε στη δυτική συμμαχία και το ΝΑΤΟ στη νοτιοανατολική Ευρώπη έναντι των υπόλοιπων βαλκανικών χωρών που ανήκαν είτε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας, είτε στους αδέσμευτους (Γιουγκοσλαβία), είτε συμμαχούσαν με την «μακρινή κόκκινη Κίνα» (η Αλβανία του Εμβερ Χότζα). Ο χωρισμός των Βαλκανίων ανάμεσα σε μια «δυτική» Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες απέκλειε λίγο πολύ μια βαλκανική στρατηγική, τέτοια που προσπάθησε να αναπτύξει ο Παπαναστασίου από το 1930. Το δεύτερο γεωπολιτικό δεδομένο το οποίο επιτείνεται μετά το 1974 την κατοχή της Β. Κύπρου από την Τουρκία και την τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, είναι η αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής μέσω της προσφυγής σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή συμμαχία. Στρατηγική που ήταν ιδιαίτερα εμφανής στις προσπάθειες του Κων. Καραμανλή και την ιδιαίτερη σχέση που ανέπτυξε με την Γαλλία στην δεκαετία του ’70.

Τέλος, και ίσως αποφασιστικότερης σημασίας, η παρασιτική φύση του κεφαλαίου έναντι της Δύσης βαθειά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, ολοκλήρωνε τον «μονόδρομο» της στροφής προς την Ε.Ε. Και όλα αυτά παρ’ ότι ήταν προφανές πως η ένταξη αυτή θα είχε αρνητικές συνέπειες ιδιαίτερα για την ελληνική βιομηχανική παραγωγή η οποία καλούνταν να ανταγωνιστεί χωρίς δασμολογική προστασία τις πολύ ισχυρότερες δυτικοευρωπαϊκές οικονομίες.

Ωστόσο, κατ’ εξοχήν το γεγονός της δραματικής και βίαιης επανεμφάνισης της τουρκικής επιθετικότητας μετά το 1974, παρέσυρε οποιαδήποτε αντίθετη άποψη. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου το οποίο είχε ταχθεί ενάντια στη ΕΟΚ (είναι γνωστό το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο») προσαρμόστηκε εν τέλει σ’ αυτή τη νέα «εθνική» στρατηγική απέναντι στην οποία αντιτασσόταν μόνο το ΚΚΕ – αντίθεση που θεωρούνταν ιδιοτελής εξαιτίας της προσκόλλησής του στην Σοβιετική Ένωση και τα συμφέροντά της.

Η ένταξη στην ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά από λίγα χρόνια) μετέβαλε ριζικά την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Αποσυνέθεσε σταδιακά την ελληνική βιομηχανία και μετέβαλε την αγροτική παραγωγή σε έναν επιδοτούμενο τομέα που προσέφερε μεν εισόδημα και ανέβασε το βιοτικό επίπεδο των αγροτών, με τίμημα όμως τη σταδιακή μεταβολή τους σε παράσιτα της ευρωπαϊκής οικονομικής μηχανής. Η ελληνική οικονομία και ιδιαίτερα το τραπεζιτικό σύστημα «εκσυγχρονίστηκαν», οι Έλληνες είδαν μία άνοδο των εισοδημάτων του τριτογενή τομέα, και μία ενίσχυση του καταναλωτικού τους επιπέδου. Ωστόσο, αυτός ο παρασιτικός «εκσυγχρονισμός» στηριζόταν σ’ ένα συνεχώς διογκούμενο δανεισμό, και την οικοδόμηση ενός κοινωνικού κράτους με δανεικά, χωρίς να θιγούν ουσιαστικά τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα που συνέχιζαν να αναπαράγουν τη θέση τους μέσω της φοροδιαφυγής και της εκτεταμένης φυγής των κεφαλαίων. Βέβαια, η κατάρρευση του ανατολικού στρατοπέδου μετά το 1989 και η γενικευμένη τάση όλων των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών να προσδεθούν στην Ε.Ε., μετέβαλε την Ελλάδα σε μια ευρωπαϊκή «όαση» «ευημερίας στην νοτιοανατολική Ευρώπη και ενίσχυσε της φιλοευρωπαϊκές τάσεις. Στην ίδια κατεύθυνση θα λειτουργήσει και η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ η οποία λειτουργούσε ως παράγοντας αποτροπής της τουρκικής επιθετικότητας. Εξάλλου, η αθρόα είσοδος μεταναστών από την καταρρεύσασα ανατολική Ευρώπη, η εγκαινίαση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και μια ροή άφθονου και άκοπου χρήματος προς τις ελληνικές ψευδοελίτ και τελευταίο αλλά όχι ελάχιστο η μεταφορά του κέντρου βάρους της χρηματοδότησης εκπαιδευτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων από την Αθήνα στις Βρυξέλλες, δημιούργησε μία ευρύτατη και πρωτοφανή φιλοευρωπαϊκή συναίνεση στο σύνολο των νέων και των παλαιών ελίτ.

Το κλεπτοκρατικό σύστημα τροφοδοτούνταν πλέον από το «χρήμα των Βρυξελλών» με αντίτιμο την αυξανόμενη εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας και τη διεύρυνση του εμπορικού ελλείμματος. Αυτή η διαδικασία θα γνωρίσει ένα νέο τεράστιο άλμα προς τα εμπρός με την ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, η οποία δεν ανταποκρινόταν σε καμιά ζωτική ανάγκη της οικονομίας ή των γεωπολιτικών συμφερόντων μας. Αντίθετα θα μας αφαιρέσει τη δυνατότητα της προσαρμογής στον οικονομικό κύκλο και στην αντιμετώπιση του ανταγωνισμού πολύ ισχυρότερων οικονομικά χωρών.  Το ευρώ βοήθησε μόνο τον δανεισμό που έγινε πολύ ευκολότερος και την πάρα πέρα παρασιτοποίηση της ελληνικής οικονομίας.

Έτσι στην δεκαετία του 2000 οι Έλληνες μπορούσαν να νοιώθουν πλέον «δυτικοευρωπαίοι». Μπορούσαν να ταξιδεύουν σ’ ολόκληρη την Ευρώπη χωρίς διαβατήριο και αλλαγή συναλλάγματος, να καταναλώνουν ταυτόχρονα με τους Παριζιάνους τα τελευταία δημιουργήματα της μόδας και να αγοράζουν φτηνώτερα αυτοκίνητα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 και η κατάκτηση του Euro στο ποδόσφαιρο, αποτέλεσαν το απόγειο αυτής της ευφορίας παρασιτικού χαρακτήρα. Η αριστερά συμμετείχε στις ευρωπαϊκές κινητοποιήσεις στη Γένοβα, στη Βαρκελώνη, στις Βρυξέλλες, στην Πράγα, οργάνωνε  συγκεντρώσεις του ευρωπαϊκού φόρουμ στη Θεσσαλονίκη και δεν διανοούνταν πλέον παρά μόνο ένα αποκλειστικά δυτικοευρωπαϊκό μέλλον. Γι’ αυτό θα στρέφεται βίαια ενάντια σε κάθε «εθνικιστική» παρέκκλιση ταυτιζόμενη με τις αξίες της Δύσης. Εξ ού και η αλλαγή στο εκπαιδευτικό σύστημα, η εγκατάλειψη της παράδοσης, η γενικευμένη πολιτιστική αλλοτρίωση της νεολαίας.

Η γερμανική Ευρώπη και η κρίση

Το 2009 θα έλθει λοιπόν η ώρα μιας αναπάντεχης κρίσης που έπιασε στον ύπνο τους πάντες. Και όμως οι προϋποθέσεις είχαν ήδη συγκεντρωθεί.  Η Ελλάδα, δεν αποτελεί πλέον για τη γερμανοκεντρική Ευρώπη παρά μία ανατολικομεσογειακή απόφυση, μια και η διεύρυνση της ΕΕ προς Ανατολάς μας είχε αφαιρέσει το ρόλο της βιτρίνας της Δύσης στα Βαλκάνια και την Ανατολή. Η κατάρρευση και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης εξάλλου, μείωσαν την γεωπολιτική της σημασία ως προμαχώνα έναντι της σοβιετικής διείσδυσης, ενώ το οικονομικό βάρος της περιοχής μετακινήθηκε προς την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα. Γι’ αυτό και η νέα γλώσσα της Γερμανίας και της ευρωπαϊκής επιτροπής έναντι της Ελλάδας.

Η ίδια η Ε.Ε. είχε πλέον μεταβληθεί ριζικά. Η αρχική ευρωπαϊκή κοινότητα των έξι χωρών είχε μεταβληθεί σε έναν γίγαντα είκοσι εφτά χωρών, με πάνω από πεντακόσια εκατομμύρια κατοίκους, οικοδομημένη σε δύο ομόκεντρες ζώνες. Η πρώτη περιλαμβάνει τις δεκαεφτά χώρες της ευρωζώνης με πυρήνα τους τη νέα ενιαία Γερμανία που υποκατέστησε το ισχυρό μάρκο με το ισχυρό ευρώ. Η γερμανική ενοποίηση είχε πλέον μεταβάλει και τα γεωπολιτικά δεδομένα στην Ευρώπη. Μέχρι το 1989, τέσσερεις χώρες με ταυτόσημο πληθυσμιακό βάρος και λίγο πολύ ανάλογο οικονομικό βάρος, η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία και η Μ. Βρετανία (με πληθυσμούς εξήντα εκατομμυρίων η καθεμία και ΑΕΠ λίγο πολύ ισοϋψές) εξασφάλιζαν μία πολυμέρεια στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση που είχε σαν κέντρο της τον άξονα Βόννης-Παρισίων. Σε αυτή την Ευρώπη η συμμετοχή των εθνών κρατών ήταν λίγο πολύ τυπικά ισότιμη με δικλείδες ασφαλείας που ενίσχυαν τις μικρότερες ευρωπαϊκές χώρες (ισχυρότερη αντιπροσώπευσή τους στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, αρχή της ομοφωνίας ή της πλειοψηφία κρατών στη λήψη αποφάσεων κ.λπ.). Από τη στιγμή όμως που κατέρρευσε το αντίπαλο σοβιετικό δέος, ενοποιήθηκε η Γερμανία και άρχισε η κούρσα της παγκοσμιοποίησης, τα δεδομένα μεταβλήθηκαν δραματικά:

Η Γερμανία μεταβάλλεται και πάλι σε μια πρωσική αυτοκρατορική δύναμη (εξάλλου η πρωτεύουσά της μεταφέρεται στο Βερολίνο), ενώ στα ανατολικά της ανοίγεται μια αγορά εκατό εκατομμυρίων ανθρώπων. Μεταβάλλεται στην κεντρική δύναμη της νέας αυτής Ευρώπης που θα της προσφέρει τα μεγέθη για να μπορεί να ανταγωνιστεί ισότιμα τις άλλες μεγάλες περιφερειακές δυνάμεις (ΗΠΑ, Ινδία, Κίνα, κ.λπ.). Το Μάαστριχτ, το ευρωπαϊκό σύνταγμα, το ευρώ και η ευρωζώνη αποτελούν τους αναβαθμούς της οικοδόμησης αυτής της νέας αυτοκρατορικής γερμανικής Ευρώπης, την οποία η Γερμανία βλέπει να οικοδομείται σε δύο ή ίσως και τρεις ζώνες. Μία ζώνη του πυρήνα της Β. Ευρώπης στην οποία θα συμμετέχει και η υποταγμένη αλλά ακόμα πυρηνική δύναμη Γαλλία και μία δεύτερη που θα περιλαμβάνει τις χώρες της νότιας και ανατολικής Ευρώπης, είτε συμμετέχουν είτε όχι στην ευρωζώνη, καθώς και –υπέρτατη ύβρη για τις ΗΠΑ– τη Μεγάλη Βρετανία.

Η οικονομική κρίση, απετέλεσε την ευκαιρία και την στιγμή για να διευκρινιστούν και να οριστούν αυτά τα νέα πεδία. Η γερμανική στρατηγική αντιμετώπισε ένα νέο πρόβλημα. Ενώ η ανατολική Ευρώπη βρίσκεται εκτός της ζώνης του ευρώ και επομένως τα δημοσιονομικά προβλήματά τους δεν επηρεάζουν άμεσα τον ευρωπαϊκό πυρήνα, αντίθετα οι χώρες της νότιας Ευρώπης ως επιβίωση μιας παλιότερης εποχής βρίσκονται στο εσωτερικό της και επηρεάζουν αποφασιστικά το σύνολο της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής. Για τους Γερμανούς πρόκειται για μία απαράδεκτη «επιβίωση» μιας παλιάς Ευρώπης των εθνών-κρατών. Διότι το αυτοκρατορικό σχήμα επιτάσσει τον διαχωρισμό μεταξύ των ζωνών του κέντρου και της περιφέρειας.

Η παρουσία λοιπόν της Ελλάδας στον σκληρό πυρήνα, αποτελούσε μια πρωτοφανή παραφωνία για τη γερμανική πολιτική (γι’ αυτό και η Μέρκελ θα κατηγορήσει τον Σρέντερ και τους σοσιαλδημοκράτες ότι την άφησαν κακώς να εισέλθει στην ζώνη του ευρώ). Η αρχική στρατηγική των Γερμανών το 2010, όπως το αναγνώρισε ο Σόιμπλε, στόχευε στην εκδίωξη της Ελλάδας και την μετάθεσή της στη δεύτερη ευρωπαϊκή ζώνη. Εν τέλει όμως αυτό δεν μπόρεσε να το επιτύχει κυρίως λόγω της αλλαγής των γεωπολιτικών δεδομένων στην περιοχή. Η άρνηση των Τούρκων να επιτρέψουν τη χρήση του τουρκικού εδάφους για την επίθεση στο Ιράκ, η σύγκρουση της Τουρκίας με το Ισραήλ, η αυξανόμενη αναταραχή που έφερε η «αραβική άνοιξη» σε όλη την περιοχή, ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία και κ.ο.κ. μετέβαλαν τα γεωπολιτικά δεδομένα.

Ο συμβιβασμός έγινε πάνω στην πλάτη μας

Οι Αμερικανοί δεν επιθυμούσαν καθόλου την είσοδο και της Ελλάδας σε μια εποχή αβεβαιότητας, την οποία θα προκαλούσε ούτως ή άλλως η εκδίωξή της από την ευρωζώνη σε συνθήκες αναταραχής και πανικού, στο βαθμό μάλιστα, που ανάλογη έτεινε να είναι και η στάση του εβραϊκού λόμπι. Έτσι, πραγματοποιήθηκε ένας συμβιβασμός μεταξύ Αμερικανών και Γερμανών που εκφράστηκε από έναν άνθρωπο των Αμερικανών τον Γιώργο Παπανδρέου και τη συγκρότηση της τρόικας και τη συμμετοχή του ΔΝΤ. Η Ελλάδα θα παρέμενε στην ευρωζώνη με τίμημα όμως μια εσωτερική υποτίμηση χωρίς ιστορικό προηγούμενο και την μεταβολή της σε αποικία χρέους των Γερμανών.

Ένας τέτοιος συμβιβασμός είναι προς όφελος και των υπόλοιπων νότιων χωρών και της Γαλλίας διότι διατηρεί στο εσωτερικό της ευρωζώνης εκείνες τις δυνάμεις που θα επιτρέψουν πιθανώς στο μέλλον μια αναμέτρηση με τις αυτοκρατορικές διαθέσεις της Γερμανίας! Πολλοί υποστηρίζουν πως οι Γερμανοί υποχώρησαν από τη στρατηγική της εκδίωξης της Ελλάδας, διότι φοβούνταν ένα πιθανό ντόμινο που θα οδηγούσε σε κρίση το σύνολο της Ευρωζώνης και θα εξαπλωνόταν πιθανώς στην Ισπανία, την Πορτογαλία ή ακόμα και την Ιταλία. Εν τούτοις, εάν η Γερμανία ήθελε να εκκαθαρίσει την ευρωζώνη από τα ξερά κλαδιά, δεν μπορούσε να φοβηθεί μία τέτοια κρίση που θα οδηγούσε σε μια στενότερη και «υγιή» ευρωζώνη, ενώ θα κρατούσε τις υπόλοιπες χώρες του νότου και κατ’ εξοχή την Ελλάδα σε μία δορυφορική θέση στο εσωτερικό της ενωμένης Ευρώπης. Οι μόνοι που αντιδρούσαν σθεναρά εκείνη την εποχή σε μια τέτοια κρίση, ήταν οι Γάλλοι των οποίων η οικονομία κινδύνευε να συμπαρασυρθεί στη δίνη της κρίσης. Γι’ αυτό, και ενώ έβαλαν φραγμό στην εκδίωξη της Ελλάδας, όπως και οι Αμερικανοί συμφώνησαν εν συνεχεία να αφήσουν στους Γερμανούς το «ελεύθερο» στο χειρισμό του ελληνικού ζητήματος στο εσωτερικό της Ευρωζώνης (εξού και η μη συμμετοχή τους στην τρόικα, η αποδοχή των Ράινχεμπαχ και Φούχτελ ως αντιπρόσωπων της ΕΕ στην Ελλάδα κ.ο.κ.).

Οι Γερμανοί έχοντας υποχωρήσει σε αυτό που οι ίδιοι θεωρούσαν μείζον, δηλαδή την εκδίωξη της Ελλάδας,  δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν καμία περαιτέρω παραχώρηση, και θέλουν να μας γονατίσουν, χρησιμοποιώντας τα κρατικά πλέον δάνεια (το χειρότερο μνημονιακό έγκλημα των Παπαδήμου-Βενιζέλου– Σαμαρά υπήρξε η αποδοχή του PSI και η μεταβολή δανείων ιδιωτικών, σε ελληνικό δίκαιο και σε μεγάλο βαθμό εσωτερικού χαρακτήρα, προς έλληνες ομολογιούχους, σε Ελλάδα και Κύπρο, σε δανεισμό έναντι ξένων κρατών!). Γι’ αυτό και επιμένουν σε ένα ακόμα μνημόνιο ώστε να κρατήσουν τη χώρα όσο το δυνατόν περισσότερο δεμένη στο άξονά τους, αφού εξάλλου στο μεταξύ έχουν εξοντώσει και την κυπριακή οικονομία που αποτελούσε ένα παράθυρο της Ρωσίας στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η σύγκρουση με τους Γερμανούς όχι μόνο δεν θα λάβει τέλος, αλλά θα συνεχιστεί και θα πάρει και γεωπολιτικές διαστάσεις μια και η Γερμανία και πάλι αναβαθμίζει τις σχέσεις της με την Τουρκία (πράγμα στο οποίο θα συμβάλει και η συμμετοχή των σοσιαλδημοκρατών στην νέα κυβέρνηση) ενώ η λυκοφιλία με τον Πούτιν ίσως σύντομα λάβει τέλος στην ουκρανική σύγκρουση.

Οι προϋποθέσεις και η στρατηγική της αντίστασης

Η Ελλάδα επομένως, βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μία στρατηγική οικοδόμησης της Ευρώπης και σε ένα νόμισμα, εχθρικά σε αυτή και τα συμφέροντά της. Κατά  συνἐπεια, θα πρέπει να παλέψει για να απεγκλωβιστεί. Πως όμως μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Κατ’ αρχάς επειδή και η οικονομική και η κοινωνική και η γεωπολιτική μας κατάσταση είναι εξαιρετικά αρνητικές, όλες μας οι κινήσεις πρέπει να είναι βαθύτατα μελετημένες και να στηρίζονται σε μια βαθιά συναίνεση του ελληνικού λαού:

Πρώτον, στα επόμενα χρόνια θα πρέπει να αλλάξουμε το οικονομικό μοντέλο του παρασιτισμού προς μία κατεύθυνση μεγαλύτερης αυτονομίας.

Δεύτερο, θα πρέπει να διευρύνουμε τις γεωπολιτικές συμμαχίες μας με άλλες δυνάμεις τόσο στο νότο της Ευρώπης, όσο στα Βαλκάνια και στην ανατολική Ευρώπη καθώς και στη Μ. Ανατολή.

Σε ότι αφορά στο ευρώ και την Ε.Ε. η αποδέσμευσή μας θα πρέπει να αρχίσει από την άρνηση των νέων μέτρων εσωτερικής υποτίμησης που επιτάσσει η γερμανική στρατηγική (που δεν έχει πάψει να επιδιώκει έμμεσα την εκδίωξη της Ελλάδας) και τη σταδιακή αναζήτηση συμμαχιών σε δυνάμεις που τα επόμενα χρόνια θα αμφισβητήσουν το ευρώ είτε ως κοινό νόμισμα, είτε ως ευρώ ταυτισμένο με τη γερμανική πολιτική. Ήδη, στην Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία, πληθαίνουν οι φωνές που τάσσονται ενάντια στο ευρώ και οι προσεχείς ευρωεκλογές θα αποτελέσουν μάλλον μια διατράνωση της θέλησης  των ευρωπαϊκών λαών να αντιταχθούν στην αυτοκρατορική Γερμανία. Ακόμα και στην τόσο φιλοευρωπαϊκή Γαλλία σε πρόσφατη δημοσκόπηση για πρώτη φορά πάνω από το 60% των Γάλλων θεωρούν την επίδραση της Ευρώπης αρνητική για τη γαλλική οικονομία και κοινωνία. Ενώ, τα κόμματα που τάσσονται εναντίον του ευρώ είτε από τα αριστερά είτε από τα δεξιά ενισχύονται σε όλες τις χώρες. Ο ακροαριστερός Ιταλός φιλόσοφος Τζορτζιο Αγκαμπέν, μίλησε πρόσφατα για μια «λατινική αυτοκρατορία» μεταξύ των χωρών του Νότου και της Β. Αφρικής σε αντιπαράθεση με τη γερμανική Ευρώπη.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι πολύ σύντομα η Ελλάδα θα έχει βγει από την «καραντίνα», στην οποία την είχαν θέσει μετά από γερμανική πίεση οι υπόλοιπες χώρες της νότιας Ευρώπης, και η πάλη ενάντια στο γερμανικό ευρώ θα γίνει όλο και πιο έντονη. Το γεγονός εξάλλου, ότι εμφανίστηκε ήδη στη Γερμανία ένα κόμμα που ζητάει την έξοδο της Γερμανίας από το ευρώ, και υποστηρίζεται από την ένωση Γερμανών βιομηχάνων, καταδεικνύει πως οι πιθανές λύσεις είναι ακόμα άδηλες και το μόνο σίγουρο είναι πως το ευρώ θα μπει σε κρίση.

Όπως έχουμε καταδείξει πολλές φορές, μία βασική προϋπόθεση για την επιτυχία της γερμανικής στρατηγικής, ήταν και παραμένει η συμμαχία (συμφέροντος και όχι αγάπης βέβαια) με τη Ρωσία. Η Ρωσία προμηθεύει πρώτες ύλες και κυρίως καύσιμα στη Γερμανία και αγοράζει από αυτήν μηχανήματα και καταναλωτικά προϊόντα με τα χρήματα που εισπράττει από την πώληση ενέργειας. Τι πιο συμβολικό άλλωστε από το γεγονός ότι ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Σρέντερ έγινε οικονομικός σύμβουλος και αντιπρόσωπος της Γκάζπρομ. Ωστόσο, όσο αναπτύσσεται το Ντραγκ ναχ όστεν της Γερμανίας και όσο ανασυγκροτείται η ρωσική βιομηχανία και οικονομία, τα συμφέροντα αρχίζουν να αποκλίνουν όλο και περισσότερο. Και αν επιβεβαιωθεί η σύγκρουση του Νοεμβρίου γύρω από την Ουκρανία (για το εάν θα προσχωρήσει δηλαδή σε σύνδεση με την Ε.Ε. ή στην «κοινή αγορά» Λευκορωσίας-Ρωσίας και Καζακστάν θα κρίνει εν πολλοίς το μέλλον το γερμανορωσικών σχέσεων. Η Ρωσία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δεχθεί μία Ουκρανία ενταγμένη στη γερμανική σφαίρα επιρροής. Αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως και αιτία πολέμου (τουλάχιστον διπλωματικού οικονομικού και πολιτικού). Εξάλλου, ήδη η Ρωσία πλήρωσε ακριβά τη φιλία της με τη Γερμανία στην Κύπρο.

Αυτές οι συνθήκες, η εσωτερική ενδυνάμωση, και η διαμόρφωση πατριωτικών πολιτικών κινημάτων που έχουν συνείδηση των διακυβευμάτων του ελληνισμού καθώς και η ανάπτυξη σχέσεων τόσο στο εσωτερικό της Ευρώπης, όσο και προς τα ανατολικά και προς νότια, αποτελούν τις προϋποθέσεις για τη σταδιακή ανάκτηση της αυτονομίας μας που κάποια στιγμή θα οδηγήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και στην απομάκρυνση/αποδέσμευση από το γερμανικό ευρώ.

Είτε –αν φτάσουμε στο αμήν και με τη συναίνεση του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας– μονομερώς, είτε σε συμφωνία μαζί με άλλες χώρες της ευρωζώνης, είτε μέσα από την απομάκρυνση της Γερμανίας από το ευρώ, ή τέλος πάντων μέσα από την αποτυχία της αυτοκρατορικής γερμανικής στρατηγικής, θα πρέπει να ανακτήσουμε τα στοιχειώδη όπλα της οικονομικής και πολιτικής μας αυτονομίας, επομένως και ένα νόμισμα που να μπορεί να μπει στην υπηρεσία της οικονομίας μας. Αυτό στο βάθος χρόνου σημαίνει και μία διαφορετική αντίληψη για την Ευρώπη. Έχουμε επαναλάβει χιλιάδες φορές, πως για μας μια ενιαία Ευρώπη, θα σήμαινε μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, με ισότιμη συμμετοχή όλων των λαών και τη διαμόρφωση ενός βαλκανικού πόλου στο εσωτερικό της. Και προφανώς έχοντας απεγκλωβιστεί από ατλαντικούς επιθετικούς οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ, και έχοντας δημιουργήσει έναν νέο οργανισμό συλλογικής ασφάλειας της Ευρώπης – της όλης Ευρώπης.

Οι κυβερνήσεις όλης της ΕΕ ρημάζουν τα εισοδήματα των λαών

 Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

 

Γράφει ο Δελαστίκ :

«Με μεγάλη έκπληξη διαπιστώνουμε  ότι η πλούσια Ολλανδία, χώρα που δεν ανήκει καν στη νότια Ευρώπη, είχε το ίδιο ποσοστό μείωσης του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος με τη… φτωχή Πορτογαλία – για την ακρίβεια πτώση κατά 5,2% στην Ολλανδία και κατά 5,3% στην Πορτογαλία! Οι παρατηρήσεις αυτές μας οδηγούν σε ένα άλλο συμπέρασμα: πολλές από τις κυβερνήσεις των κρατών που ανήκουν στην ΕΕ έχουν εξαπολυθεί εναντίον των πολιτών τους και τους μειώνουν το εισόδημά τους με τις πολιτικές λιτότητας που ασκούν, ανεξάρτητα από το αν οι χώρες τους έχουν υπαχθεί σε καθεστώς μνημονιακής υποτέλειας ή όχι.

ΟΛΟ ΑΡΘΡΟ

 

 

Φρίκη προκαλούν τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Κομισιόν για τις μεταβολές που έχει υποστεί το πραγματικό

Δικαστική απόφαση-σταθμός: Δεν θα πληρώσουν οι λαοί τις τράπεζες!

Με ικανοποίηση χαιρετίζουμε την απόφαση του δικαστηρίου της ΕΖΕΣ (Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών), η οποία απορρίπτει όλες τις καταγγελίες που κατατέθηκαν από τις Κάτω Χώρες και το Ηνωμένο Βασίλειο κατά της Ισλανδίας στην υπόθεση «Icesave» | 1 |, σημειώνει σε άρθρο του ο Ερίκ Τουσέν, της οργάνωσης CADTM, (Επιτροπή για την κατάργηση του χρέους του Τρίτου Κόσμου)

Η απόφαση καθιστά σαφές ότι δεν είναι ευθύνη της χώρας στην οποία μια τραπεζική εταιρεία έχει την έδρα της να καλύπτει τα έξοδα των εγγυήσεων του τραπεζικού της συστήματος, καθώς και ότι ο μηχανισμός του δίχτυ ασφαλείας πρέπει να χρηματοδοτείται από τις ίδιες τις τράπεζες.

Αυτό επιβεβαιώνει εμμέσως ότι η διαδικασία της κανονικής εκκαθάρισης, όπως αυτή εφαρμόστηκε στη περίπτωση της «Landsbanki» (μητρική της Icesave) είναι τελείως ορθή, όταν μια τράπεζα, ακόμα και χαρακτηρισμένη ως «TBTF» (too big to fail, πολύ μεγάλη για να πέσει ), έχει περισσότερα χρέη από τα περιουσιακά στοιχεία της.

Όμοια πρέπει να είναι η περίπτωση των περισσότερων μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών, αν τα τοξικά στοιχεία ενεργητικού στους ισολογισμούς τους καταγράφονταν στην πραγματική τους αξία.

Είναι το αντίθετο από αυτό που έχει καθιερωθεί, από το 2007 και την αρχή των επαναλαμβανόμενων χρηματοπιστωτικών κρίσεων, για να σωθούν οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών με τις πλάτες της κοινότητας.

Οι κυβερνήσεις των βιομηχανικών χωρών έδωσαν την εγγύηση τους προς τις τράπεζες στο χείλος της χρεοκοπίας των χωρών τους, χωρίς αιτιολόγηση, χρησιμοποιώντας δημόσια κονδύλια για τη διευκόλυνση των ταμειακών ροών των τραπεζών.

Την ίδια στιγμή, οι κυβερνώντες άρχισαν να σφυρηλατήσουν την ιδέα ότι το φταίξιμο άνηκε στο πληθυσμό. Αυτή η εκστρατεία είχε και έχει ως στόχο να πείσει τους πολίτες ότι πρέπει να αποδέχονται τις μειώσεις στους μισθούς τους, την υποβάθμιση της κοινωνικής κάλυψης, την αύξηση της ανασφάλειας και την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας.

Οι λαοί δεν ευθύνονται και δεν συμφωνούν με τα μέτρα λιτότητας που τους επιβάλλονται.

Η απόφαση αυτή αποδεικνύει τη νομιμότητα της γνώμης των λαών και ως εκ τούτου αποδείχνει τον μη νομιμοποιημένο χαρακτήρα αυτών των μέτρων λιτότητας.

Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα εξακολουθεί να κρατά την αναπνοή του, περιμένοντας την ημέρα που τα τοξικά στοιχεία του ενεργητικού του θα ωριμάσουν και δεν θα μπορεί πλέον να κρυφτούν.

Τότε, θα ζητηθεί (ή μάλλον διαταχθεί) από τον πληθυσμό να το διασώσει και πάλι.

Οι κυβερνήσεις, μέσω των δομών που έχουν εφαρμοστεί έκτοτε, θα αναζητήσουν από τις χρηματοπιστωτικές αγορές να δανειστούν τα ίδια τα δικά τους χρήματά και να τα δώσουν πίσω στις τράπεζες που κατέχουν τα τοξικά στοιχεία ενεργητικού.

Με την απόφαση της ΕΖΕΣ, γνωρίζουμε τώρα ότι δεν είναι οι λαοί (Ελληνικός, Ιρλανδικός, Πορτογαλικός ή άλλοι) που πρέπει να πληρώσουν και ότι η προθυμία των κυβερνήσεων να πράξουν με τον τρόπο που πράττουν αποδείχνει τη συνενοχή τους με τις τράπεζες.

Οι οικονομικές κρίσεις θα συνεχιστούν, εκτός εάν οι τράπεζες απαλλοτριωθούν χωρίς αποζημίωση, κοινωνικοποιηθούν με λαϊκό και δημοκρατικό έλεγχο και τίθενται στην υπηρεσία των αναγκών του πληθυσμού παρά των χρηματοπιστωτικών αγορών.

Είναι επίσης απαραίτητο να εντοπιστούν μέσω του λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους όλα τα παράνομα η μη-νομημοποιμένα χρέη, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που προέρχονται από την διάσωση των τραπεζών, για να ακυρωθούν.

| 1 |.η απόφαση του δικαστηρίου της ΕΖΕΣ, 28.01.2013

Επιτροπή για την κατάργηση του χρέους του Τρίτου Κόσμου

  http://www.logiosermis.net/2013/09/blog-post_4207.html#ixzz2eo6hk4Tv

ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ – Α’ ΜΕΡΟΣ (ΕΝΩΣΙΣ Αυγούστου

Υπήρξα πάντοτε θιασώτης της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πίστευα και πιστεύω πως η Κύπρος πρέπει να βρίσκεται σε όλους τους οργανισμούς στους οποίους ανήκει και η Ελλάδα. Ακόμη και σε οργανισμούς που είναι γνωστοί για τη δράση τους, όπως είναι το ΝΑΤΟ. Έτσι κι εγώ πάλεψα για την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γνωρίζοντας πολύ καλά τι είναι αυτή η Ένωση και γνωρίζοντας πολύ καλά τις παγίδες που κρύβει και έκρυβε αυτός ο ευρωπαϊκός συνασπισμός κρατών. Η ανυπαρξία ενός εθνικού κινήματος στην Κύπρο μα και στην Ελλάδα και η συνεχιζόμενη επιθετικότητα της Τουρκίας με έπεισε, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι έπρεπε να ταυτίσουμε τη μοίρα μας με αυτήν της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με την ελπίδα αλλά και τον ευσεβοποθισμό πως τουλάχιστον αυτή η ένταξή μας θα μας εξασφάλιζε τις ελεύθερες περιοχές και δεν θα επέτρεπε στην Τουρκία ν’ αλωνίζει εις βάρος μας, όπως έκανε κατά τα προηγούμενα της ένταξης χρόνια. Παρ’ όλες τις αδυναμίες της Ένωσης, είναι ταυτοχρόνως γεγονός πως η Τουρκία ΔΕΝ τόλμησε έως τώρα ν’ ασκήσει ουσιώδη πολιτική άγριου στριμώγματος προς την Κυπριακή Δημοκρατία. Εάν δεν ήμασταν μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και συνεχίζαμε την πορεία μας ως αδέσμευτοι και αποστρατικοποιημένοι, τώρα με το φυσικό αέριο η Τουρκία, γνωρίζοντας τα χάλια της Ελλάδας μα και της Κύπρου, θα έφτανε έως τα περίχωρα της Πάφου, ούτως ώστε να μην υπάρχει καμμία αμφιβολία για το πού φτάνει η ΑΟΖ της.

Σήμερα, όμως, οφείλουμε να ρίξουμε καινούργιες ματιές προς τους «συμμάχους» μας, οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας μαζί τους και να δούμε ξανά τι ακριβώς είναι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση, για να μπορέσουμε να εξυπηρετήσουμε τα δικά μας εθνικά συμφέροντα, έστω και αν αυτό σημαίνει πως θα είμαστε συνεχώς τα μαύρα πρόβατα αυτού του συνασπισμού.

Είναι γεγονός πως αυτή η σχέση είναι μια σχέση υποτέλειας και όχι ισότιμη. Απόδειξη αυτού είναι και η σημερινή τραγική μας οικονομική κατάσταση, που δεν οφείλεται ούτε στην Τουρκία ούτε στους εχθρούς του Βορρά, αλλά στην ίδια την ευρωπαϊκή οικογένεια και στην υποταγή μας στο ευρωπαϊκό μοντέλο διαχείρισης του βίου μας. Θέλω σε αυτό το πρώτο μέρος του σημειώματός μου να υποδείξω, σχεδόν αυθαίρετα, τα σημεία που δείχνουν αυτήν την υποταγή μας στον ευρωπαϊκό πολιτισμό που, ως γνωστόν, όχι μόνο δεν είναι και δικός μας πολιτισμός, αλλά είναι κυρίως μάλιστα ο αντίποδας του δικού μας πολιτισμού. Η Ευρώπη όντως μας μάρανε, που έλεγε κι ο Πανούσης. Η Ευρώπη μάς έχει κατακλύσει με ό,τι χειρότερο διαθέτει, με ό,τι απεχθέστερο παράγει ο πολιτισμός της. Αυτά εμείς δεν τα εισπράττουμε ως κακά αλλά ως παραδείγματα προς μίμηση και γι’ αυτό αδυνατούμε να αντιδράσουμε όπως θα έπρεπε. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ενώ η Ευρώπη μάς έριξε στην πιο μαύρη κατοχή, εμείς αντιδρούμε με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, κάνοντας ψευτοδιαδηλώσεις με αγγεία της κουζίνας, ωσάν να βρισκόμαστε σε πανηγύρι. Είναι επίσης χαρακτηριστική και η απάθειά μας μπροστά σε αυτήν την κατοχή και την πτώχευση που έχει επιφέρει. Είναι επίσης χαρακτηριστική και η ανοχή μας προς τους δικούς μας υπεύθυνους της κρίσης. Ένας άλλος ελληνικός λαός μπαίνει πια στο προσκήνιο, ένας λαός που δεν έχει καμμία σχέση με τους οικοδόμους της δεκαετίας του ’60 ούτε με τους εργάτες και φοιτητές της δεκαετίας του ’70. Μία μάζα ανθρώπων που αντί να έχει ως λάβαρά της τα λόγια της ελευθερίας των ποιητών μας, τραγουδά χαζοχαρούμενα τραγουδάκια και χτυπά κουζινικά σκεύη σαν ολλανδοί γκέυ σε ππαρέιτ. Ένας άλλος λαός κάνει την εμφάνισή του, ακολουθώντας τα χνάρια μιας άλλης αστικής τάξης, η οποία πάλι έχει διαμορφωθεί κατά τα τελευταία 40 χρόνια. Αυτή η ελίτ –πολιτική, οικονομική και πνευματική– όπως και αυτός ο λαός έχει όντως εκσυγχρονιστεί, έχει όντως εξευρωπαϊστεί και όλα αυτά εις βάρος του εαυτού του, εις βάρος των συμφερόντων του Ελληνισμού ή, ίσως, καλύτερα να λέγαμε εις βάρος μιας περιοχής στην ανατολική Μεσόγειο που παλιά λεγόταν Ελλάδα- Κύπρος-Ελληνισμός, διότι πια είμαστε Έλληνες μόνο στο όνομα και όχι στην ουσία, γι’ αυτό άλλωστε βγάζουμε την ελληνική σημαία μόνο όταν παίρνουμε μια καλή θέση στη Γιουροβίζιον ή στην μάππαν και τις άλλες στιγμές ΚΑΙΜΕ την ελληνική σημαία, μέσα σε μια διεθνιστική και ανθελληνική ζάλη που ο τόπος μας δεν γνώρισε ποτέ μέχρι σήμερα στη μακραίωνη ιστορία του.

Τι είναι, τέλος πάντων, αυτή η Ευρώπη και γιατί οφείλουμε πια ν’ αντισταθούμε σ’ αυτήν με νύχια και με δόντια;

Το 1962, τέλη Ιουνίου, τέλειωσα το δημοτικό σχολείο Αιγιαλούσης το πρωί και το μεσημέρι φεύγαμε οικογενειακώς για την Αγγλία. Σταματήσαμε για λίγο στην Αθήνα ή στες Αθήναις, όπως τις λέγαμε τότε, και εκεί ο παππούς μου έκανε έναν τρικούβερτο καυγά, γιατί δεν μας άφησαν να κατεβούμε και να επισκεφτούμε «για δέκα λεπτά ολάν» την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα. Ο παππούς, ήδη εκνευρισμένος διότι τον φράγκεψαν και του έβγαλαν τη βράκα για να μεταναστεύσει, λίγο ήταν να ανατινάξει το αεροπλάνο. Δεν το χωρούσε ο νους του ότι ένα αεροπλάνο γεμάτο με Κυπραίους, που μάλιστα σταματά στες Αθήναις, θα ήταν δυνατόν να μην επισκεφτεί τον Παρθενώνα και να προσκυνήσει. Τελικά φύγαμε χωρίς επεισόδια και φτάσαμε αργά το απόγευμα στο Λονδίνο. Έβρεχε και έβρεχε και ο τόπος ήταν σκοτεινός. Μας παρέλαβε ο πατέρας μου με άλλους συγγενείς και πήγαμε από το αεροδρόμιο με αυτοκίνητα στο Λονδίνο. Διασχίζοντας το Λονδίνο για να φτάσουμε στο σπίτι άλλων συγγενών, είδα το κεντρικό Λονδίνο (Πικαντίλυ, Τραφάλγκαρ Σκουέαρ κτλ.) και έμεινα. Δεν προλάβαινα να βλέπω όλες αυτές τις καινούργιες εικόνες. Εντύπωση μεγάλη μου έκαναν τα φώτα, ειδικά αυτά που αναβόσβηναν τονίζοντας όλα αυτά τα χρώματα. Βλέπετε, στη Γιαλούσα ΔΕΝ είχαμε ρεύμα, δεν γνωρίζαμε τα καλά του ηλεκτρισμού, ειδικά εμείς οι πιο νέοι οι οποίοι, αν και πηγαίναμε εκδρομές στο Βαρώσι, ποτέ δεν διανυκτερεύαμε για να δούμε τα φώτα. Υπόψιν κιόλας πως στη Γιαλούσα ο βρακάς παππούς μου όργωνε τα χωράφια του ακριβώς με το ίδιο τρόπο που το έκαναν και οι πρόγονοί του 3.000 χρόνια πριν. Σε λίγες μέρες φύγαμε για το Κεντ, σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο πολύ γνωστό τότε σε όλους τους Εγγλέζους και ειδικά στους εργάτες της κεντρικής Αγγλίας, οι οποίοι για δεκαπέντε μέρες έκαναν τις διακοπές τους σ’ αυτό το χωριό περίπου κάθε χρόνο. Στο Μάργκεϊτ έπαθα ένα πολιτισμικό σοκ. Μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, έπαθα ένα ΑΝΤΙ-πολιτισμικό σοκ. Όλο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο έβλεπα χιλιάδες Εγγλέζους να κατακλύζουν την τεράστια παραλία κι εκεί να βάζουν κάτι κρέμες πάνω τους και να κάθονται σαν ζώα μες στον ήλιο. Μόνο μερικά πιτσιρίκια και μερικοί άλλοι τολμηροί έπαιρναν το ρίσκο να μπουν σ’ ένα υγρό γκρίζο πράγμα που το έλεγαν θάλασσα. Για δύο μήνες έβλεπα τους Εγγλέζους να περιμένουν στη σειρά για να μπουν μέσα στα εστιατόρια, για να φάνε όλοι το ΙΔΙΟ φαγητό, το ΙΔΙΟ γλυκό και φυσικά το ΙΔΙΟ τσάι. Τα βράδια τους έβλεπα όλους μέσα στις λεγόμενες παμπ, άλλως μπυραρίες, να πίνουν και να φωνάζουν βαρβαριστί διάφορα ακαταλαβίστικα. Σαν τέλειωναν τη δουλειά τους τ’ αδέλφια μου, παίρναμε τον δρόμο για το σπίτι, περνώντας μέσα από τα κάτουρα και τους εμετούς των Εγγλέζων, οι οποίοι, με την πρώτη ευκαιρία, στα πρώτα στενά έξω από τις μπυραρίες κατουρούσαν όπως τα ζώα μας στη Γιαλούσα. Ο παππούς μου άρχισε τη μουρμούρα, δεν μπορούσε να βλέπει «τα χτηνά», όπως αποκαλούσε τους Εγγλέζους, και επέμενε να τον στείλουν πίσω, πράγμα που κατάφερε σε λίγους μόνο μήνες. Εγώ που ήθελα να φύγω από την πρώτη στιγμή, δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Τον Σεπτέμβρη με έγραψαν οι γονείς μου σ’ ένα καλό σχολείο, όπου φοιτούσαν και μερικά άλλα Ελληνόπουλα, παιδιά μεταναστών. Εκεί συνειδητοποίησα αμέσως τι σκατόρατσα ήταν οι Εγγλέζοι. Το τι είδα σ’ αυτό το σχολείο δεν περιγράφεται. Το σχολείο μου στη Γιαλούσα σε σχέση με το σχολείο του Μάργκεϊτ ήταν ένα παλάτι και σαν κτήριο αλλά και σε εκπαιδευτική ουσία, αλλά κυρίως στο επίπεδο της μαθητικής κοινωνίας. Από τις πρώτες μέρες είδα τα Εγγλεζούθκια να συμμετέχουν καθημερινώς σε διαγωνισμούς πορδίσματος, ρεξίματος και κατουρήματος, ακόμη και μέσα στην τάξη, πράγματα αδιανόητα για μας τους άξεστους χώρκατους ιθαγενείς. Αυτό, όμως, που ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό ήταν οι άνευ λόγου μάχες στα διαλείμματα. Δεν γινόταν να περάσει διάλειμμα χωρίς να σπάσουν μύτες και να σχιστούν κεφάλια από τους τσακωμούς που έκαναν οι πιο δυνατοί με τους πιο αδύνατους διά ασήμαντον αφορμή ή χωρίς καμμιά αφορμή. Σου έλεγε κάποιος, «what are you looking at?», και πριν απαντήσεις η μύτη σου ήταν σπασμέ- νη και το αίμα έρρεε στο τσιμέντο. Αν τολμούσες να πεις ποιος το ’κανε, νοείται ότι μετά το σχολείο το ξύλο θα ήταν πολύ περισσότερο. Τις σκηνές με τις μάχες στο σχολείο τις έβλεπε κανείς και έξω και μέσα στις παμπ, μόνο που οι μεγάλοι έσπαζαν και μπουκάλια μπύρας και σε σημάδευαν για μια ολόκληρη ζωή, και αυτό διότι δεν άρεσε η φάτσα σου σε κάποιον νταή, μεθυσμένο και μαστουρωμένο με χάπια κυρίως.

Σαν τέλειωνε το σχολείο και μπαίναμε στα λεωφορεία ή στα τραίνα για να επιστρέψουμε σπίτι, κρατούσα την ψυχή μου. Με μαχαίρια κι άλλα αντικείμενα έσκιζαν τα καθίσματα των λεωφορείων και των τραίνων χωρίς κανέναν λόγο. Κατέστρεφαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, μέχρι που σταματούσαν τα τραίνα τραβώντας τις ειδικές ασφάλειες που υπήρχαν για να τις τραβήξεις σε περίπτωση κινδύνου. Νοείται ότι η αστυνομία ήταν καθημερινός επισκέπτης στο σχολείο. Στην άγρια Γιαλούσα, την έως προσφάτως αποικία του στέμματος, δεν ήμασταν άγιοι, αλλά τέτοια φαινόμενα δεν υπήρχαν. Κλέβαμε ο ένας τα μέσπιλα του άλλου, αμολούσαμε κανέναν ζίζιρον στην τάξη, τρώγαμε πού και πού και καμμιά μπουνιά επειδή πηγαίναμε να τα βάλουμε με κάποιον πιο δυνατό από εμάς επειδή πρόσβαλε την οικογένειά μας αποκαλώντας μας μπάσταρδο, έστω και αν στη Γιαλούσα πολλά παιδιά ήσαν όντως μπάσταρδοι στην κυριολεξία. Αυτοί, όμως, οι μπάσταρδοι δεν ήξεραν το μεγάλο επίτευγμα των δωδεκάχρονων Άγγλων, το λεγόμενο SNOGGING SESSION, όπου κυριολεκτικά για τριάντα λεπτά ένα ζεύγος παιδιών φιλιούνταν στο στόμα χωρίς να ξεκολλήσουν τα χείλη τους να πάρουν μιαν ανάσα, και όλα αυτά μέσα στο μικρό ξωκλήσι του σχολείου ή πίσω από το ξωκλήσι, όπου υπήρχε μια παράγκα για τα εργαλεία του κηπουρού. Με το σνόγκινγκ είχα καταλάβει πια, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ανήκα σε έναν άλλον πολιτισμό, σε έναν ανώτερο πολιτισμό που μπορεί να ήταν στο σκοτάδι στη Γιαλούσα τα βράδια, αλλά ήταν τόσο το φως της ημέρας που βλέπαμε ακόμη και χωρίς φεγγάρι. Τη νύχτα στο Μάργκεϊτ, όταν άκουγα το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» ή τον Μπιθικώτση να τραγουδά τη Μαργαρίτα τη Μαργαρω και μετά τον Καζαντζίδη να πονά για τη Μαντουβάλα και κυρίως τη Φυτούση να κλαίει τον ταχυδρόμο της, έπαιρνα την εκδίκησή μου. Είχα καταλάβει πολύ νωρίς ότι δεν θα γίνω ποτέ Άγγλος, δεν θα γίνω ποτέ Ευρωπαίος, διότι απλούστατα ανήκα σε έναν άλλον πολιτισμό, πολύ ανώτερο από τα νυχτερινά έγχρωμα φωτάκια τους.

Β.Φ.

http://vasosftohopoullos.wordpress.com/2013/08/30/%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%83-%CE%B5%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B9%CF%83/

Κόλαση η Μεσόγειος, οι ΗΠΑ υποκινούν νέο μεγάλο πόλεμο

Φλέγεται κυριολεκτικά ολόκληρη η Μεσόγειος απ’ άκρη σ’ άκρη, αλλά η οικονομική λαίλαπα που σαρώνει και καταστρέφει για δεκαετίες την Ελλάδα θολώνει δικαιολογημένα το μυαλό των Ελλήνων και δεν τους επιτρέπει να συνειδητοποιήσουν σε όλη της την έκταση και το βάθος την τραγικότητα της κατάστασης και τις νέες συμφορές που κυοφορούνται στην περιοχή μας.

 Στις βόρειες ακτές της Μεσογείου, όλες οι χώρες περιδινίζονται στη χειρότερη οικονομική κρίση που έχουν γνωρίσει στα σχεδόν εβδομήντα χρόνια που κύλησαν από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, βαλκανικές χώρες, Πορτογαλία στις δυτικές εσχατιές της ευρωπαϊκής ηπείρου, έξω από την πύλη της Μεσογείου στο Γιβραλτάρ βυθίζονται όλο και βαθύτερα στη φτώχεια και τη μιζέρια με πρωτοφανείς ρυθμούς. Απέναντι, στις αραβικές νότιες ακτές της Μεσογείου, οι εμφύλιες συγκρούσεις που είτε βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη είτε στα πρώτα τους στάδια ή προετοιμάζονται, βάφουν ήδη με ποταμούς αίματος τα γαλάζια νερά της κοινής μας θάλασσας που γέννησε τους αρχαιότερους και μεγαλύτερους πολιτισμούς.

Στην Αίγυπτο, μια χούντα πραξικοπηματιών στρατιωτικών ανέτρεψε τον δημοκρατικά εκλεγμένο ισλαμιστή πρόεδρο Μόρσι και σφάζει τον λαό της Αιγύπτου που αντιτάσσεται στο δικτατορικό καθεστώς. Νοσταλγοί της χούντας του Μουμπάρακ όλοι τους οι πραξικοπηματίες, οι περισσότεροι των οποίων βρίσκονται στην υπηρεσία των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Στη Συρία, το ηθικά και πολιτικά χρεοκοπημένο καθεστώς του Ασαντ αμύνεται λυσσωδώς σφαγιάζοντας Σύρους πολίτες που δεν είναι μαζί του, ενώ οι αντικαθεστωτικοί είναι πολύ χειρότεροι.

Στίφη κατσαπλιάδων μισθοφόρων των εμιράτων και του Ισραήλ χρησιμοποιούν αδίστακτα χημικά όπλα εναντίον του συριακού πληθυσμού με χιλιάδες νεκρούς, επιχειρώντας να εμφανίσουν τον Ασαντ ως ένοχο χρήσης χημικών όπλων. Αμερικανοί, Ευρωπαίοι και Ισραηλινοί ετοιμάζουν νέο εμφύλιο στον Λίβανο. Πράκτορές τους τοποθετούν τις βόμβες σε σουνιτικά τζαμιά για να αποδοθεί η ευθύνη στη σιιτική Χεζμπολάχ, την οποία τον περασμένο μήνα η ΕΕ χαρακτήρισε επισήμως ως δήθεν «τρομοκρατική» οργάνωση, ώστε να πάρουν επισήμως αμέσως το μέρος των φασιστικών φιλοδυτικών δυνάμεων του Λιβάνου, συνεχιστών των φαλαγγιτών, όταν ξεσπάσει ανοιχτά ο πόλεμος στον Λίβανο που προετοιμάζουν πυρετωδώς. Προετοιμασία εμφυλίου πολέμου εκ μέρους των ΗΠΑ, της ΕΕ και του Ισραήλ γίνεται και στην Τυνησία, όπου και εκεί η λαϊκή επανάσταση έφερε στην εξουσία ισλαμικές δυνάμεις, καθώς αυτές ανταποκρίνονται στην πολιτική και κοινωνική συνείδηση των αραβικών πληθυσμών κατά τη σημερινή φάση.

Ο Λευκός Οίκος έχει ξεκινήσει μια αντεπίθεση διαρκείας στις αραβικές χώρες της Μεσογείου προσπαθώντας να ανακτήσει τις χώρες που έχασε με το ξέσπασμα της «αραβικής άνοιξης» ή ακόμη περισσότερο να εμφανίσει ως… «συνέχεια της αραβικής άνοιξης» τη μεθοδευμένη απόπειρα ανατροπής αραβικών καθεστώτων που δεν είναι τυφλά όργανά του.
Η επιτυχία των ΗΠΑ και της ΕΕ να ανατρέψουν το καθεστώς του Καντάφι στη Λιβύη χρησιμοποιώντας το ΝΑΤΟ και Αραβες μισθοφόρους άνοιξε την όρεξη των Αμερικανών και κάποιων Ευρωπαίων να ανατρέψουν και τον Ασαντ.
Η πράξη απέδειξε όμως ότι χωρίς τη χρήση της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ, οι κατσαπλιάδες μισθοφόροι που εξοπλίζει η Δύση και πληρώνουν τα εμιράτα είναι σχεδόν αδύνατο να ανατρέψουν υφιστάμενα αραβικά καθεστώτα, ακόμη και όταν μια χώρα σαν την Τουρκία παρέχει ολόπλευρη βοήθεια στους Σύρους αντικαθεστωτικούς.

Η Ουάσιγκτον το κατάλαβε αυτό κι έτσι στην Αίγυπτο προχώρησε στην οργάνωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος και στην εγκαθίδρυση χούντας αμερικανόδουλων αξιωματικών, όπως ο Παπαδόπουλος και ο Ιωαννίδης στη χούντα των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου 1967 στη χώρα μας.
Σε μια χώρα σαν την Αίγυπτο άλλωστε με 85 εκατομμύρια κατοίκους, οποιαδήποτε στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ για την ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Μόρσι είναι πιθανότατο ότι θα οδηγούσε όλους τους αραβικούς λαούς προς την κατεύθυνση της αντιαμερικανικής ριζοσπαστικοποίησης.
Τίποτα όμως δεν έχει τελειώσει σε αυτή την ιστορία της προσπάθειας των ΗΠΑ και ορισμένων Ευρωπαίων ηγετών να καθυποτάξουν όλες τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Ισως αποδειχθεί ότι είναι αδύνατον να πετύχουν τον στόχο τους χωρίς να εξαπολύσουν έναν γενικευμένο πόλεμο στην περιοχή – έναν πόλεμο που θα οδηγήσει στην κόλαση των στρατιωτικών συγκρούσεων εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους.

ΕΘΝΟΣ

ΕΛΛΑΔΑ, ΤΟ ΑΝΟΗΤΟ ΘΥΜΑ: Διαπιστώνοντας ότι η Ισπανία παραποιεί τα στατιστικά της στοιχεία, ανακοινώνοντας υψηλότερο ΑΕΠ, αναρωτιόμαστε γιατί η Ελλάδα αποδέχεται το διεθνή εξευτελισμό της – επίσης, τόσες αποτυχημένες «συνταγές θεραπείας» της οικονομίας της

Η Ελλάδα, με τα αλλεπάλληλα λάθη όλων των κυβερνήσεων της, σκόπιμα και μη, έχει κλείσει σταδιακά πολλές «εξόδους κινδύνου» – όπως ήταν, για παράδειγμα, η «αναστολή πληρωμών» πριν από την εισβολή του ΔΝΤ, η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα όταν το δημόσιο χρέος ήταν μη ενυπόθηκο, υπαγόμενο στο εθνικό δίκαιο και μετατρέψιμο σε δραχμές (πριν από την υπογραφή του PSI δηλαδή) κοκ.

Εν τούτοις, παρά τις μεγάλες δικές της ευθύνες,

ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΤΗΣ ΜΟΝΤ ΝΤΙΠΛΟΜΑΤΙΚ: ΠΩΣ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ!

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ» ΚΑΙ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ» ΕΥΡΩ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ

Αυτόν τον Αύγουστο το πρωτοσέλιδο της Μοντ Ντιπλοματίκ, του γαλλικού μηνιαίου έντυπου αναφοράς για την Αριστερά σε διεθνές επίπεδο, που εκδίδεται σε 27 γλώσσες και 84 χώρες με συνολική κυκλοφορία άνω του ενός εκατομμυρίου  κυκλοφορεί με το εξής εντυπωσιακό πρωτοσέλιδο: «πως να φύγουμε από το ευρώ».

Συντάκτης του σχετικού κειμένου ο Φρεντερίκ Λορντόν, από τα πιό σημαντικά ονόματα στο χώρο της «ετερόδοξης» οικονομικής σκέψης στη Γαλλία.

Ο δρόμος της Ουγγαρίας,του Βασίλη Βιλιάρδου

Πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, αδυνατούν να καταλάβουν το αυτονόητο – το ότι η εύκολη λύση του δανεισμού και η πολιτική των υποκλίσεων, σε συνδυασμό με την αναποτελεσματικότητα, οδηγούν σε συνθήκες γαλλικής επανάστασης

“Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε πως είναι δυνατόν μία χώρα, σαν την Ουγγαρία, η οποία έχει πληθυσμό περίπου ίδιο με την Ελλάδα, μηδαμινό πλούτο και το μισό ΑΕΠ, να διώχνει το ΔΝΤ και να βάζει στη θέση της τη Γερμανία – ενώ η Ελλάδα, παρά τον τεράστιο υλικό και πολιτιστικό πλούτο της, καθώς επίσης τις απίστευτες φυσικές ομορφιές της, να βυθίζεται όλο και περισσότερο στην παγίδα του χρέους.

Αδιανόητο είναι επίσης το ότι η πολιτική ηγεσία της πατρίδας μας, εφαρμόζοντας δουλικά τις εντολές των εισβολέων, συνεχίζει ανόητα να «παροπλίζει» τους Έλληνες – στοιβάζοντας όλο και περισσότερους πεινασμένους στα αμπάρια ενός βαποριού που πλέει ακυβέρνητο σε μία τρικυμισμένη θάλασσα, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως με τον τρόπο αυτό είναι σχεδόν βέβαιο ότι το πλοίο θα βουλιάξει“.

Σε μία συνέντευξη με την καγκελάριο της Γερμανίας, της ζητήθηκε η άποψη σχετικά με αυτά που είπε ο αρχηγός της αντιπολίτευσης – αναφερόμενος στο ότι η Ουγγαρία θα έπρεπε να «απομονωθεί» από την ΕΕ, εάν δεν συμμορφωνόταν με τις απαιτήσεις της Κομισιόν. Η απάντηση της γερμανίδας ήταν η εξής:

“Θα έλεγα ότι δεν θα έπρεπε να στείλει κανείς αμέσως το ιππικό στη χώρα. Θα ήταν καλύτερα να συζητήσουμε μαζί και να αλλάξουμε τους νόμους, με τους οποίους δεν συμφωνούμε, στην Ουγγαρία. Η χώρα αυτή μας βοήθησε πολύ στα πλαίσια της επανένωσης της Γερμανίας – κάτι που δεν είναι σωστό να ξεχάσουμε.

Από την άλλη πλευρά βέβαια δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για να μην επέμβουμε, εάν τυχόν βεβαιωθούμε ότι καλλιεργούνται αντισημιτικές ή άλλες επικίνδυνες τάσεις από την κυβέρνηση της Ουγγαρίας. Οφείλουμε όμως να επιλέξουμε την ανοιχτή συζήτηση, με την οποία είμαστε εξοικειωμένοι. Εν τούτοις, πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να επαναφέρουμε τους Ούγγρους φίλους μας στο σωστό δρόμο – να μην αποδεχθούμε λοιπόν να τους αποκλείσουμε (διώξουμε) από την ΕΕ. Εάν το κάνουμε, τότε δεν θα έχουμε πλέον καμία επιρροή σε όλα όσα συμβαίνουν εκεί“.

Η τοποθέτηση της καγκελαρίου εκνεύρισε, εξόργισε ουσιαστικά τον αρκετά υπερήφανο πρωθυπουργό της Ουγγαρίας – ειδικά όσον αφορά την έκφραση της να μην στείλει αμέσως το ιππικό στη χώρα του. Στα πλαίσια αυτά, παρομοίασε την απειλή της Μέρκελ με την «επιχείρηση Μαργαρίτα» (Margarethe) του Χίτλερ – ο οποίος, το 1944, έστειλε στρατεύματα, για να καταλάβουν την τότε σύμμαχο του Ουγγαρία. Ο πρωθυπουργός είπε τα εξής:

“Οι Γερμανοί έχουν στείλει στο παρελθόν ξανά το ιππικό, με τη μορφή τότε των πολεμικών αρμάτων τους (τανκς).Θα τους παρακαλούσαμε να μην το επαναλάβουν – αφού, ακόμη και εκείνη την εποχή δεν ήταν καλή ιδέα, ενώ παράλληλα δεν λειτούργησε“.

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι έμμεσα η Γερμανία, καλυμμένη δηλαδή «από το μανδύα» της Κομισιόν, διεξάγει συζητήσεις με την κυβέρνηση της Ουγγαρίας, υπό την απειλή της χρήσης της παραγράφου 7 του ευρωπαϊκού συμβολαίου «περί απομόνωσης» μίας χώρας – κάτι με το οποίο δεν συμφωνούν όμως τα υπόλοιπα μέλη της Κοινότητας.

Σύμφωνα με αυτή τη «ρήτρα», είναι δυνατόν ορισμένα δικαιώματα ενός κράτους-μέλους να καταργηθούν (για παράδειγμα, το δικαίωμα ψήφου στο συμβούλιο), εάν τυχόν οι βασικές αρχές, επάνω στις οποίες έχει οικοδομηθεί η Ένωση (ελευθερία, δημοκρατία, σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, βασικές ατομικές ελευθερίες, Κράτος Δικαίου), «τραυματίζονται» σοβαρά, σε επαναλαμβανόμενη βάση.

Απλούστερα, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας κατηγορείται για χειραγώγηση των ΜΜΕ προς όφελος του (όπως επίσης ο Ρώσος πρόεδρος), για παρεμβάσεις στην ελεύθερη αγορά υπέρ των Πολιτών και εναντίον των τραπεζών (κρατική ρύθμιση των στεγαστικών δανείων), για την «άδικη φορολόγηση» των πολυεθνικών επί του τζίρου τους κλπ. – για την επιβολή νόμων γενικότερα, οι οποίοι είναι αντίθετοι με αυτούς που ισχύουν στην ΕΕ.

Με την αιτιολογία τώρα της αλλαγής του συντάγματος της Ουγγαρίας για πολλοστή φορά η Γερμανία, ως συνήθως μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, θέλησε να συστήσει μία επιτροπή παρακολούθησης της χώρας – έχοντας την άποψη, με τη δικαιολογία καλύτερα ότι, η κυβέρνηση αποσκοπούσε στη «συγκέντρωση δύναμης», εις βάρος των δημοκρατικών θεσμών. Ουσιαστικά δηλαδή ο Ούγγρος πρωθυπουργός κατηγορούταν ότι ακολουθούσε το δρόμο της Ρωσίας – θέλοντας να επιβάλλει στο κράτος του τη «δικτατορία των νόμων», όπως αποκαλείται ο συγκεκριμένος τρόπος διακυβέρνησης* από το Ρώσο πρόεδρο.

Όπως είναι φυσικό (κάτι που δυστυχώς δεν συνέβη ποτέ στην Ελλάδα), ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας αντέδρασε εξαιρετικά έντονα – λέγοντας ότι, η ίδρυση μίας ειδικής επιτροπής παρακολούθησης δεν είναι συμβατή με τις ευρωπαϊκές συνθήκες, επειδή με τον  τρόπο αυτό διαταράσσεται η ισορροπία μεταξύ των Θεσμών της ΕΕ και των κρατών-μελών της. Παράλληλα, κατηγόρησε αυτούς που κατακρίνουν την κυβέρνηση του, ισχυριζόμενος ότι πίσω από όλα αυτά κρύβονται πολιτικές σκοπιμότητες.

Περαιτέρω, ο πρόεδρος της κεντρικής τράπεζας της Ουγγαρίας, με επιστολή του προς τη διευθύντρια του ΔΝΤ, απαίτησε να εγκαταλείψει άμεσα το Ταμείο τη χώρα του – επειδή δεν υφίσταται πλέον κανένας λόγος διαρκούς παραμονής του εκεί. Σε τελική ανάλυση δε, ζήτησε να κλείσουν τα γραφεία του ΔΝΤ στη Βουδαπέστη – αναφέροντας ότι η κυβέρνηση κατάφερε να επιτύχει το στόχο μείωσης του ελλείμματος κάτω του 3% του ΑΕΠ, να καταπολεμήσει την ύφεση, να αναχαιτίσει την ανεργία, καθώς επίσης να περιορίσει το δημόσιο χρέος.

Οι στόχοι αυτοί επιτεύχθηκαν παρά το ότι, ή μάλλον επειδή η Ουγγαρία δεν εφάρμοσε ποτέ τα μέτρα που απαιτούσε το ΔΝΤ, έχοντας δανείσει το 2008 στη χώρα το ποσόν των 20 δις € – ένα ποσόν που εξόφλησε ήδη η Ουγγαρία, πριν ακόμη καταστεί ληξιπρόθεσμο, εξοικονομώντας τόκους 11,7 εκ. € (οι τελευταίες δόσεις, ύψους συνολικά 2,15 δις €, έληγαν το τρίτο και τέταρτο τρίμηνο του 2013, καθώς επίσης το πρώτο και δεύτερο τρίμηνο του 2014).

Ολοκληρώνοντας η Ουγγαρία (ΑΕΠ περί τα 97 δις €, εργαζόμενοι 4,38 εκ.), κατηγορούσε ανέκαθεν τόσο το ΔΝΤ, όσο και την Κομισιόν, σε σχέση με το ότι αναμιγνύονται υπερβολικά, σε θέματα που αφορούν την εθνική κυριαρχίατης χώρας – κάτι που η κυβέρνηση της, σε αντίθεση με την ελληνική, δεν θέλησε ποτέ να ανεχθεί

Ακριβώς για το λόγο αυτό, ο πρωθυπουργός έπαψε να εφαρμόζει ήδη από το 2010 το μνημόνιο που του είχε επιβληθεί από το ΔΝΤ, ακλουθώντας το δικό του δρόμο καταπολέμησης της κρίσης – μεταξύ άλλων, φορολογώντας όσο καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα τόσο τις τράπεζες, όσο και τις πολυεθνικές εταιρείες (επί του τζίρου τους, έτσι ώστε να μην  μπορούν να αποφεύγουν την πληρωμή φόρων, με τη βοήθεια υπεράκτιων «μορφωμάτων» ή άλλων μεθοδεύσεων).

Κατανοώντας λοιπόν οι Ούγγροι ότι «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», καθώς επίσης πολύ δουλειά, θυσίες και ανιδιοτέλεια, κατόρθωσαν να διώξουν το ΔΝΤ από την πατρίδα τους – πριν οδηγηθούν στη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, στην εξαθλίωση, καθώς επίσης στη χρεοκοπία.

Δυστυχώς πολλές άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, αδυνατούν να καταλάβουν το αυτονόητο – το ότι δηλαδή ο εύκολος δρόμος του συνεχούς δανεισμού και η πολιτική των υποκλίσεων δεν οδηγούν πουθενά. Ακόμη περισσότερο, η κάθε μία ημέρα που παραμένει η Τρόικα στη χώρα μας, κοστίζει τεράστια ποσά – ενώ, εάν δεν εκδιωχθεί άμεσα, με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία, το μέλλον της Ελλάδας θα γίνεται όλο και πιο σκοτεινό.

Βέβαια, αν και η Ουγγαρία κατόρθωσε τελικά να διώξει το ΔΝΤ, δίνοντας του ένα πολύ μεγάλο μάθημα, θα δυσκολευθεί αρκετά να αντιμετωπίσει την ΕΕ – την πρωσική Γερμανία δηλαδή, για να είμαστε αντικειμενικοί, η οποία την απείλησε ήδη με διακοπή των κοινοτικών επιδοτήσεων ύψους 2 δις €.

Γνωρίζοντας η καγκελάριος το αδύνατο σημείο της χώρας (χρηματοδότηση), αρνείται εκβιαστικά να επιτρέψει την πληρωμή των συμφωνημένων επιδοτήσεων – έτσι ώστε να την αναγκάσει να συμβιβαστεί με την αποστολή του ιππικού (επιτροπή παρακολούθησης), ακολουθώντας ίσως πιστά, αν και με οικονομικούς όρους, τα βήματα του Χίτλερ.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

“Οι λαοί κυβερνώνται από το χαρακτήρα τους. Όλοι οι θεσμοί που δεν είναι προσαρμοσμένοι απόλυτα, με βάση αυτό το χαρακτήρα, δεν αντιπροσωπεύουν παρά ένα δανεικό ρούχο, κομμένο και ραμμένο σε λανθασμένα μέτρα – μία πρόσκαιρη μεταμφίεση, η οποία οδηγεί σε οδυνηρά μονοπάτια“.

Όπως συμπεραίνεται από την Ουγγαρία μία κυβέρνηση, ειδικά σε εξαιρετικά κρίσιμες περιόδους για τη χώρα της, κρίνεται εκ του αποτελέσματος – αφού αυτή είναι που αποφασίζει, που εφαρμόζει ή δεν εφαρμόζει δικά της ή ξένα μέτρα, που πείθει ή δεν πείθει τους κυβερνωμένους (να δουλέψουν, να επενδύσουν, να διατηρήσουν τα χρήματα τους στις εγχώριες τράπεζες, να καταναλώσουν, να πληρώσουν φόρους), που εμψυχώνει ή παρακινεί δημιουργικά το λαό, που διατηρεί ή δεν διατηρεί την τάξη και τη σταθερότητα, που διευκολύνει ή δυσκολεύει την είσοδο εξτρεμιστικών ομάδων στην πολιτική ζωή της χώρας κοκ.

Δυστυχώς για όλους μας, με βάση τα πρόσφατα στοιχεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού που εξέδωσε η Τράπεζα της Ελλάδας**, καθώς επίσης με κριτήριο την ανασφάλεια που επικρατεί στο σύνολο σχεδόν των Πολιτών της χώρας, η σημερινή κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς – ενώ πάρα πολλοί Έλληνες αναφέρουν χαρακτηριστικά ότι, “Ο πόλεμος θα διεξαχθεί το Φθινόπωρο…. Θα ψηφίσουμε τον ηγέτη της αντιπολίτευσης αλλά, εάν δεν τηρήσει και αυτός τις υποσχέσεις του ή εάν είναι επίσης ανίκανος και δεν τα καταφέρει, θα τον κρεμάσουμε κυριολεκτικά στο Σύνταγμα, θα τον σκοτώσουμε!“.

Κατά την άποψη μας, πρόκειται για μία εξαιρετικά επικίνδυνη εξέλιξη – πολύ περισσότερο επειδή ο άνθρωπος, όταν δεν καθοδηγείται σωστά, γίνεται πολύ πιο βλαβερός, απρόβλεπτα επικίνδυνος και καταστροφικός, παρά ωφέλιμος.

Εάν λοιπόν δεν υπάρξει κάποια σημαντική αλλαγή, εάν η Γερμανία παραμείνει αμετακίνητη στις θέσεις της, καθώς επίσης εάν η Τρόικα συνεχίσει την εγκληματική πολιτική της, προβλέπονται συνθήκες γαλλικής επανάστασης στηνΕλλάδα – με τρομακτικές συνέπειες για όλους όσους οδήγησαν ενδοτικά την πατρίδα τους στη χρεοκοπία***, καθώς επίσης για αυτούς που συνεχίζουν να ακολουθούν με δουλοπρέπεια την ίδια καταστροφική πορεία.  

http://ardin-rixi.gr/archives/13902

αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα casss.gr

Γιάννης Βαρουφάκης: Να χρεοκοπήσουμε εδώ και τώρα

Για μέρες τώρα βαραίνουμε τις ψυχές μας με μια μόνιμη αγωνία: Θα χρεοκοπήσει το κράτος μας; Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε…

Αν οι φίλοι μας οι Γερμανοί δεν έχουν….πρόβλημα να χρεοκοπήσουμε, καιρός είναι να το κάνουμε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όχι ως διαπραγματευτική μπλόφα και ούτε μόνο γιατί το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να χρεοκοπήσουμε σε ένα χρόνο (βλ. το προηγούμενο άρθρο μου Το Πρώτο Τάνγκο στην Ευρωζώνη) αλλά επειδή ήρθε η ώρα να στρέψουμε το βλέμμα στην αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας.

Υπάρχει τέτοια πλευρά; Και βέβαια υπάρχει. Σε σχέση με χώρες όπως η γνωστή τρόικα Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία, αλλά και η Βρετανία και το Βέλγιο, το σύνολο του χρέους μας (δημοσίου και ιδιωτικού) είναι το μικρότερο. Πως αυτό; Επειδή οι έλληνες, ως άτομα αλλά και ως ιδιωτικός τομέας, χρωστάμε πολύ λιγότερα εκείνων. Ακόμα και οι αντιπαθέστατες τράπεζές μας έχουν ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα: Πάνω από 150 δις πραγματικών καταθέσεων!

Μιλάμε για άνω του μισού ΑΕΠ σε καταθέσεις, κάτι για το οποίο οι περισσότεροι εταίροι μας θα σκότωναν να το έχουν, που λέει ο λόγος. Αν μάλιστα προσθέσετε και όλα τα χρήματα ελλήνων που…
βρίσκονται στο εξωτερικό, θα δείτε ότι οι έλληνες δεν είμαστε και τόσο φτωχοί κατά μέσον όρο, κι ας έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη (με εξαίρεση την Λεττονία).

Ως πολίτες είμαστε ελάχιστα χρεωμένοι σε σχέση με πολλούς από τους επικριτές μας στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε λευκές περιστερές. Για δεκαετίες φορτώναμε το δημόσιο με τόσο μεγάλο χρέος που το βλέπουμε πλέον να βουλιάζει μπροστά στα μάτια μας.

Εδώ όμως που φτάσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα και να αποφασίσουμε σύσσωμοι (ΣΕΒ και ΓΣΕΕ, γιάπηδες και στελέχη του ΠΑΜΕ, αστοί των βορείων προαστίων και αναρχικοί της Πλατείας Εξαρχείων) να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στο κράτος, δεν αρκεί. Αν μάλιστα το παρακάνουμε στην αλληλεγγύη προς το δημόσιο, η ‘γενναιοδωρία’ μας αυτή θα στεγνώσει την κυκλική ροή του πλούτου από το οποίο εξαρτάται το δημόσιο για τα έσοδά του το 2011, το 2012 κ.ο.κ.

Ποια είναι λοιπόν τα χαρμόσυνα νέα; Ότι μια πτώχευση θα αποδειχθεί σχετικά ανώδυνη. Ο λόγος διττός: Πρώτον, δεν είμαστε κατά μέσον όρο ούτε οι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. Δεύτερον, όσον αφορά τα χρέη του δημοσίου, αυτά βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο από όσο βαραίνουν τους ξένους.

Κάντε την σύγκριση με την Ιαπωνία, το χρέος της οποίας ανήκει σε Ιάπωνες σε ποσοστό 95%. Αν το Ιαπωνικό κράτος αναγκαστεί στην πτώχευση, η καταστροφή της χώρας θα είναι ολική. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για εμάς, καθώς μας ανήκει (δηλαδή στις δικές μας τράπεζες) μόνο το 25% του δημόσιου χρέους μας. Έτσι λοιπόν, δεδομένου ότι η πτώχευση του δημοσίου διαγράφεται ως αναπόφευκτη (εκτός αν πανικοβληθούν οι εταίροι μας αρκετά και το συνδράμουν για χρόνια πολλά, οπότε έχει καλώς), το κόστος της στάσης πληρωμών δεν θα το υποστούμε μόνοι μας.

Μα αν το δημόσιο κηρύξει στάση πληρωμών, τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Πως θα ξανα-δανειστεί; Πράγματι, το κράτος θα στριμωχθεί. Για κάμποσο καιρό το δημόσιο θα πρέπει απλώς να ξοδεύει όσα μαζεύει από φόρους. Και γιατί είναι κακό αυτό; Να μάθει επί τέλους, αφού θα έχει ανακουφιστεί από το νταλκά των τοκοχρεολυσίων, να ζει με αυτά που εισπράττει. Π.χ. να καταγγείλει όλες τις εξοπλιστικές συμβάσεις, να συμπιέσει τους ανώτερους μισθούς (τον δικό μου συμπεριλαμβανομένου) τόσο που να καλύπτει τις δαπάνες του από τους φόρους που εισπράττει κλπ.

Οι τράπεζές μας; Θα υποφέρουν, είναι αλήθεια – δεδομένου ότι ακόμα και το 25% του δημόσιου χρέους που διαθέτουν θα παγώσει. Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι το έχουν ήδη διαθέσει στην ΕΚΤ ως ενέχυρο για ζεστό χρήμα που έχουν ήδη πάρει. Και ότι έχουν πρόσβαση στις τεράστιες, κατά κεφαλήν, αποταμιεύσεις μας. Για να μην προσθέσω ότι απολαμβάνουν εγκληματικά υψηλά ποσοστά κέρδους τόσα χρόνια. Όπως το κράτος μας, έτσι κι αυτές να μάθουν να ζουν λιτά και με σύνεση όπως κάνουν χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ.

Επί πλέον, ο αποκλεισμός του κράτους μας από τις χρηματαγορές δεν θα διαρκέσει πολύ. Αν κηρύξει στάση πληρωμών, και ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του, δεν θα περάσει πολύ καιρός που παλιοί δανειστές θα αποδεχθούν νέους όρους αποπληρωμής ενός ποσοστού των περασμένων δανεικών και νέοι υποψήφιοι δανειστές (μπορεί και οι ίδιοι με τους παλιούς) θα σχηματίσουν ουρά έξω από το Υπουργείο Οικονομίας να το δανείσουν!

Βλέπετε, το χρέος μας θα έχει μειωθεί τόσο που θα αποτελούμε εξαιρετική επένδυση. Έτσι είναι το κεφάλαιο – όταν οσφραίνεται ένα επικερδές deal δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του.

Σε τελική ανάλυση, είναι λάθος μας να φοβόμαστε τόσο πολύ την στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου. Αλλοι πρέπει να φοβούνται μια τέτοια εξέλιξη περισσότερο από εμάς:

• η κυβέρνηση της κας Μέρκελ η οποία θα πρέπει να διασώσει τις Γερμανικές τράπεζες που θα κλονιστούν από μια δική μας στάση πληρωμών
• η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα πρέπει να δει τι θα κάνει με μία χώρα-μέλος την οποία δεν μπορεί να αποβάλει από την ΕΕ αλλά η οποία τελεί υπό πτώχευση
• οι κυβερνήσεις όλων των άλλων χωρών (πλην ίσως της Ολλανδίας και της Αυστρίας) που θα τρέμουν για το ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των αγορών (των οποίων η όρεξη θα έχει ανοίξει από την ‘επιτυχημένη’ επίθεση στο χρέος της Ελλάδας)
• οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας (χωρών με συνολικό χρέος πάνω από 400%)
• όλοι όσοι έχουν επενδύσει στο ευρώ, είτε σε περιουσιακά στοιχεία είτε ως μέσο συναλλαγής.

Στάση πληρωμών λοιπόν!

Τώρα!
Με χαμόγελο και αισιοδοξία! (Και ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Ότι αν πειθόμασταν να απελευθερωθούμε από τον φόβο της πτώχευσης, οι φίλοι μας οι Γερμανοί θα έσπευδαν την ίδια στιγμή να την αποσοβήσουν…)

 

 

tromaktiko

Νέα Κυκλοφορία: «Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη», του Αλέξανδρου Μαλλιά

Αλέξανδρος Π. Μαλλιάς

Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη

 

Στον κ. Αλέξανδρο Μαλλιά, μετά από 35 χρόνια θητείας στο Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, όπου υπηρέτησε με πίστη και αφοσίωση την Πατρίδα, απονεμήθηκε ο τίτλος «Πρέσβης επί Τιμή«!

Ο κ. Μαλλιάς, υπηρετώντας σε διάφορες θέσεις στο Υπουργείο αλλά και σε διπλωματικές Αρχές σε χώρες της Βαλκανικής, απέκτησε μεγάλες εμπειρίες για τα Βαλκανικά Θέματα, ενώ πολύτιμες είναι και οι εμπειρίες του από τη θητεία του στις ΗΠΑ, ως Πρέσβης της Ελλάδος στην Ουάσιγκτον.

Μέρος αυτών των εμπειριών κατέγραψε και συμπεριέλαβε στο βιβλίου που κυκλοφορείται από τιςΕκδόσεις Ινφογνώμων, με τίτλο: «Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη»

 

Διαβάζοντας το βιβλίο ο αναγνώστης και ο μελετητής, θα έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει πώς εκτυλίσσεται η πολιτικο-διπλωματική σκέψη ενός Έλληνα διπλωμάτη, ενώ ταυτόχρονα θα αποκτήσει τη δυνατότητα να διεισδύσει στις βαθιές πτυχές της πιο σύγχρονης μορφής του Βαλκανικού Ζητήματος, όπως το Σκοπιανό, το Κοσοβαρικό, το Αλβανικό κ.λπ.

Πέραν των ειδικών γνώσεων και εμπειριών, ο κ. Μαλλιάς καταθέτει στο βιβλίο και τις απόψεις του για το «Ευρωπαϊκό Όραμα», το οποίο υπηρέτησε από νεαρή ηλικία, κάνοντας ταυτοχρόνως και σχετικά σκληρή αυτοκριτική για τις ευθύνες του ιδίου αλλά και της γενιάς του, για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα.

 «Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη» είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από τους Έλληνες της «κρίσης»!!!

 

«Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη»

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: «ΠΕΡΙ ΕΙΡΗΝΗΣ»

«Έχοντας αυτά κατά νου, πρέπει να μην ακούτε αυτούς που προς το παρόν σας ευχαριστούν, ενώ καθόλου δε φροντίζουν για το μέλλον, ούτε αυτούς που λένε πως αγαπούν το λαό, αλλά καταστρέφουν το κράτος.

Όπως είπα παραπάνω, αφότου έγιναν κυρίαρχοι του βήματος τέτοιοι ομιλητές, σε τόση απερισκεψία οδήγησαν την πόλη που έπαθε όσα λίγο πιο πάνω σας εξέθεσα.» 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ του δημοσιογράφου Σταύρου Λυγερού

Μέρος Πρώτο: Η Ελλάδα της παρακμής στην Ευρώπη της κρίσης

 

Εισαγωγικό σημείωμα του Δρα Θάνου Ντόκου, Γενικού Διευθυντού του ΕΛΙΑΜΕΠ

 

1.1. Ενδοσκόπηση και αυτοκριτική

1.2. Εκμυστηρεύσεις προς τους νέους διπλωμάτες

1.3. Δικαιοσύνη, συμφέρον και ηγεμονισμός: Μια κριτική προσέγγιση της Ευρώπης και της σημερινής Ελλάδας μέσα από κείμενα των Αρχαίων Κλασικών

1.4. Η δική μου Ευρώπη

1.5. Για την Ευρώπη των πολιτών με Αξιοπρέπεια

1.6. Από την κλεπτοκρατία στη χρεοκοπία

 

Μέρος δεύτερο: Ελλάδα και πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας

 

Εισαγωγικό σημείωμα του Ευάγγελου Κωφού, τ. Εμπειρογνώμονα – Πρεσβευτή

2.1. Ενότητα πρώτη: Αθήνα -Σκόπια: Από τη δύσκολη συμβίωση στο αδιέξοδο;

 

2.1.1. Σκόπια – Ουάσινγκτον : Μια συνέντευξη

2.1.2. Οι εκλογές στην πΓΔΜ και εμείς

2.1.3. Η πολιτική των προθέσεων και οι προθέσεις των πολιτικών

2.1.4. Στην τελική ευθεία για το Σικάγο (20-21 Μαΐου 2012)

2.1.5. Ανοικτή επιστολή προς τους Σλαβομακεδόνες

2.1.6. Το ζήτημα του ονόματος σε νέα φάση: Υπάρχουν προϋποθέσεις επίλυσης;

2.1.7. Δυο επιστολές και ένα Μνημόνιο Κατανόησης

 

2.2. Ενότητα δεύτερη: Σλαβομακεδόνες και Αλβανοί – Από τη συνύπαρξη στη σύγκρουση

 

2.2.1. Η σύγκρουση του 2001 και εμείς

2.2.2. Το άγνωστο παρασκήνιο της Συμφωνίας της Αχρίδας

2.2.3. Η ελληνική διπλωματία κατά την κρίση του 2001

 

Μέρος τρίτο: Η πορεία και το χρονικό της διπλωματικής ήττας στη Χάγη

 

Εισαγωγικό σημείωμα της δημοσιογράφου Αγγελικής Σπανού

 

3.1. Προσοχή στη Χάγη: Μια αποκαλυπτική συνέντευξη – προειδοποίηση

3.2. Προσφυγή της Ελλάδος κατά της πΓΔΜ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης

3.3. Λάθος χειρισμοί

3.4. Η ενοχλητική αλήθεια

3.5. Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης

3.6. Ώρα ανάληψης ευθυνών

3.7. Η επόμενη ημέρα: Να καταγγείλουμε την Ενδιάμεση Συμφωνία

 

Μέρος τέταρτο: Οι νέες ισορροπίες στα Βαλκάνια

 

Εισαγωγικό σημείωμα της ευρωβουλευτού Μαριλένας Κοππά

 

4.1. Βαλκάνια: Η Ελλάδα χωρίς κύρος και αξιοπιστία

4.2. Η Σερβία και το Κόσοβο μετά τη γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης

4.3. Η νέα σχέση Σερβίας – Τουρκίας

4.4. Ελλάδα και Κόσοβο: Ανάγκη να προσδιοριστούν τα κοινά μας συμφέροντα

4.5. Το Κόσοβο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ελλάδα

4.6. Ημερολόγιο Τιράνων: Οι 180 ημέρες που άλλαξαν την εικόνα της Αλβανίας

4.7. Η Ελλάδα και οι Αλβανοί γείτονές μας: Το πλαίσιο και οι όροι μιας συνολικής στρατηγικής συνεργασίας με τον αλβανικό παράγοντα

4.8. Ελλάδα και Αλβανία, Quo Vadis? Άρθρο – απάντηση του πρώην πρωθυπουργού της Αλβανίας Παντελή Μάικο στον πρέσβη Αλέξανδρο Μαλλιά

4.9. Επιτέλους αρχίσαμε να συζητάμε: Απάντηση στον πρώην πρωθυπουργό της Αλβανίας Παντελή Μάικο

 

Μέρος πέμπτο: Η Ελλάδα και οι ανατροπές στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο

 

Εισαγωγικό σημείωμα του δημοσιογράφου Αλέξανδρου Τάρκα

 

5.1. Ελλάδα και Ισραήλ: Σχέσεις με στρατηγικό βάθος

5.2. Οι αθέατες όψεις της κρίσης στην Αίγυπτο και η επόμενη ημέρα στη Μέση Ανατολή

5.3. «Ελ Αχ Ελ Ακίντ» – Ο Αδελφός Ηγέτης

5.4. Λιβύη: Οι προοπτικές μετά το στρατιωτικό αδιέξοδο

 

Μέρος έκτο: Ψηλαφίζοντας τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις

 

Εισαγωγικό σημείωμα του Αλέξανδρου Τάρκα

 

6.1. Εκ βαθέων: Ουάσινγκτον τέσσερα χρόνια πριν

6.2. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο κύριος Νίκολα Γκρουέβσκι κι εμείς

6.3. Wikileaks – Περί διαρροών: μια προσωπική εμπειρία

6.4. Έτσι είναι αν έτσι σας αρέσει: Οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις χωρίς διμερή προβλήματα;

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/05/blog-post_554.html#.Ua4oJNJYPyd

Η Μέρκελ έδιωξε το φάσμα εμπορικού πολέμου ΕΕ – Κίνας

του Γιώργου Δελαστίκ από το Έθνος

 

Πριν από δέκα – είκοσι μέρες, στις Βρυξέλλες, επικρατούσε κλίμα οικονομικού πολέμου εναντίον της Κίνας σε ορισμένους εμπορικούς τομείς. Στις 8 Μάη ο επίτροπος Εμπορίου της ΕΕ Κάρελ ντε Χεχτ πρότεινε να επιβληθούν στα κινεζικής προέλευσης φωτοβολταϊκά τόξα δασμοί ύψους από το 37% έως το 69% της αξίας τους! Γερμανικές κυρίως και κάποιες ιταλικές εταιρείες παραγωγής φωτοβολταϊκών είχαν ζητήσει να εξεταστούν οι επιδοτήσεις που δίνει η κινεζική κυβέρνηση στις αντίστοιχες κινεζικές εταιρείες, δημιουργώντας συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού. 

Αστεία φυσικά η δικαιολογία για έναν κλάδο που στην Ευρώπη έχει επιδοτηθεί σκανδαλωδώς η ανάπτυξή του την τελευταία δεκαετία. Η ουσία της διαμάχης έγκειται στο ότι η ραγδαία ανάπτυξη της κινεζικής παραγωγής φωτοβολταϊκών σε συνδυασμό με τις εξαιρετικά φθηνότερες τιμές τους έχει εκτοπίσει σχεδόν από την ευρωπαϊκή αγορά τα… ευρωπαϊκά φωτοβολταϊκά! Τα κινεζικά φωτοβολταϊκά ελέγχουν πλέον πάνω από το 80% της αγοράς της Ευρώπης, η οποία από μόνη της συνιστά το 50% της παγκόσμιας αγοράς φωτοβολταϊκών! «Φωτοβολταϊκά – οι Βρυξέλλες σε πλήρη επίθεση» ήταν π.χ. ο τίτλος δισέλιδου αφιερώματος της γαλλικής εφημερίδας «Λιμπερασιόν» εκείνες τις μέρες.

Ο υπότιτλος ομολογούσε τα πάντα με ειλικρίνεια: «Για να βοηθήσει τους Ευρωπαίους βιομήχανους που βρίσκονται σε μεγάλη δυσκολία, η Κομισιόν θέλει να επιβάλει επειγόντως δασμούς στις εισαγωγές με προέλευση την Κίνα, το νούμερο 1 παγκοσμίως αυτού του τομέα, με αχτύπητες τιμές». Μία εβδομάδα αργότερα, η επίσης γαλλική «Μοντ» επεδίωκε με ανάλυσή της να γενικεύσει τον εμπορικό πόλεμο της ΕΕ με τον ασιατικό γίγαντα: «Η Ευρώπη κατηγορεί την Κίνα ότι αναπτύσσεται εις βάρος των ”27” της ΕΕ – Οι Βρυξέλλες θέλουν να εξετάσουν τις δημόσιες επιδοτήσεις και τα δάνεια με εξευτελιστικά επιτόκια των οποίων απολαμβάνουν οι κινεζικές εταιρείες τηλεπικοινωνιών» ανέφεραν οι δικοί της τίτλοι.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Γερμανία ενθάρρυνε την επιθετική στάση της Κομισιόν προκειμένου να πετύχει μέσω διαπραγματεύσεων κάποιες παραχωρήσεις που το Πεκίνο αρνείται πεισματικά να κάνει, παρά τις προσπάθειες και τις πιέσεις που του ασκούν οι Γερμανοί μέσω της ΕΕ τα τελευταία χρόνια. Σε καμιά περίπτωση όμως το Βερολίνο δεν θέλει εμπορικό πόλεμο εναντίον της Κίνας. Ο λόγος είναι απλούστατος: τα γερμανικά οικονομικά συμφέροντα στην Κίνα είναι πολύ σοβαρότερα από τα συμφέροντα των Γερμανών βιομηχάνων φωτοβολταϊκών. Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί.

Το 2008 πουλήθηκαν στην Κίνα 1 εκατομμύριο γερμανικά αυτοκίνητα, όταν στην ίδια τη Γερμανία είχαν πουληθεί 2,2 εκατομμύρια γερμανικά αυτοκίνητα. Το 2012 στη Γερμανία πουλήθηκαν πάλι… 2,2 εκατομμύρια γερμανικά αυτοκίνητα, αλλά στην Κίνα πουλήθηκαν… 2,8 εκατομμύρια! Το 2007 οι άμεσες γερμανικές επενδύσεις στην Κίνα ανέρχονταν στα 2,2 δισεκατομμύρια ευρώ αλλά το 2011, παρά τη φαινόμενη οικονομική κρίση στην Ευρώπη, οι γερμανικές επενδύσεις στην Κίνα κυριολεκτικά απογειώθηκαν και έφτασαν στα 10,6 δισεκατομμύρια ευρώ – δηλαδή σε πέντε μόλις χρόνια σχεδόν πενταπλασιάστηκαν! Τα σχετικά στοιχεία αφθονούν.

Αν συνυπολογίσει κανείς ότι το 2012 οι γερμανικές εξαγωγές συνολικά προς την Κίνα ανήλθαν στα 66,6 δισ. ευρώ και οι κινεζικές εξαγωγές στη Γερμανία στα 77,3 δισ. ευρώ, αντιλαμβάνεται ότι δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να αφήσει το Βερολίνο να οδηγηθεί η ΕΕ σε εμπορικό πόλεμο με την Κίνα.

Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα κατά τις συναντήσεις που είχαν την Κυριακή στο Βερολίνο η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ και ο Κινέζος πρωθυπουργός Λι Κεσιάνγκ, ενώ τη Δευτέρα ο Λι, συνοδευόμενος από τον υπουργό Εμπορίου της χώρας του Γκάο Χουτσένγκ, συναντήθηκε και με τον υπουργό Οικονομίας της Γερμανίας και ηγέτη των Ελεύθερων Δημοκρατών Φίλιπ Ρέσλερ. Εκεί ο Ρέσλερ αποκάλυψε δημοσίως ότι η Γερμανία τάχθηκε στο πλαίσιο της ΕΕ εναντίον της επιβολής των δασμών στα κινεζικά φωτοβολταϊκά και μάλιστα ασκώντας την επιρροή της κατόρθωσε να βάλει τις 17 από τις 27 χώρες της ΕΕ να απορρίψουν την επιβολή αυτών των δασμών!Ενθουσιασμένος ο Κινέζος πρωθυπουργός Λι δήλωσε ότι η Κίνα με τη Γερμανία αποτελούν ένα «ονειρεμένο ζευγάρι»! Τέλος συναγερμού. «Η Γερμανία ανατρέπει τα σχέδια της ΕΕ για εμπορική μάχη με την Κίνα» ήταν χθες ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου που σηματοδοτούσε την αποτροπή του «πολέμου».

http://ardin-rixi.gr/archives/12931

«Οι τράπεζες τροφίμων δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα της φτώχειας»

Tom Belger* –

 Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, οι επονομαζόμενες τράπεζες τροφίμων, που διανέμουν τρόφιμα σε ανθρώπους που βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης, έχουν «πολλαπλασιαστεί» τόσο στο Cambridge όσο και σε ολόκληρη τη Βρετανία. Υπολογίζεται ότι έως το 2015 μισό εκατομμύριο άνθρωποι θα λαμβάνουν τρόφιμα μέσω αυτών. Ο κύριος φορέας διαχείρισης των τραπεζών τροφίμων (σημείωση socialpolicy.gr – στη Βρετανία) είναι το Trussell Trust, έχοντας λάβει εγκωμιαστικά σχόλια από πολιτικά πρόσωπα και από τον τύπο, ενώ ο φορέας αναμένεται να λάβει σύντομα κονδύλια από αρκετές τοπικές αρχές.

Γιατί λοιπόν, αυτή η κατάσταση με κάνει να ανατριχιάζω;; Ακριβώς επειδή αναδύει στην επιφάνεια την «ανακούφιση» της φτώχειας στις παρειές των φτωχών του Μεσαίωνα, την φιλανθρωπία των Βικτωριανών (squalor and smug philanthropy of the Victorians), και τα εκατομμύρια των ανθρώπων που «γεύτηκαν την λιτότητα του Συντηρητικού Κόμματος στις soup-kitchens της δεκαετίας του 1930». Κανείς στην Βρετανία του 21ου αιώνα δεν θα πρέπει να στέκεται στην ουρά αναμένοντας την προσφορά της φιλανθρωπίας ώστε να ικανοποιήσει τις πλέον βασικές του ανάγκες.

Ορισμένοι θεωρούν ότι οι τράπεζες τροφίμων αποτελούν έναν πρακτικό τρόπο επίλυσης του προβλήματος της «διατροφικής φτώχειας», ή ένα τρανταχτό παράδειγμα της νέας εφαρμογής της Μεγάλης Κοινωνίας (σημείωση socialpolicy.gr Συντηρητικής έμπνευσης και ιδεολογίας). Καθώς οι εθνικές και τοπικές κυβερνήσεις επιβάλλουν την βαθύτερη λιτότητα σε μία ολόκληρη γενιά, αυτό ακριβώς θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε.

Οι τράπεζες τροφίμων διαβρώνουν με ύπουλο τρόπο τις βασικές αρχές της σύγχρονης κοινωνίας: την συλλογική μας υπευθυνότητα να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον μέσω της διασφάλισης των θέσεων εργασίας, του εισοδήματος, των υπηρεσιών και ενός διχτυού κοινωνικής ασφάλειας που μας προστατεύει όλους από τη δυστυχία. Σηματοδοτούν μία επικίνδυνη οπισθοδρόμηση από την έννοια των τροφίμων-ως-δικαίωμα στα τρόφιμα-ως-φιλανθρωπία. Η μετατόπιση αυτή ακυρώνει την έννοια της ισότητας των πολιτών. Η ευθύνη για την ίδια την επιβίωση εξαρτάται πλέον από τους εθελοντές των φιλανθρωπικών οργανώσεων. {.. who solicit passers-by at supermarkets on their behalf.  The poor become beggars-once-removed, to whom we have no obligation beyond token gifts of pity-pasta} .

Όπως αναρωτήθηκε χαρακτηριστικά ο Guardian, «ποιος θέλει να του προσφέρουν τρόφιμα μαζί με οίκτο;» (who likes their groceries served with pity)? Καμία προσπάθεια χαλαρών συζητήσεων και φιλικών προθέσεων δεν ακυρώνουν το γεγονός ότι οι τράπεζες τροφίμων αποτελούν τελικά «μία ταπεινωτική και εξευτελιστική εμπειρία» για τους λήπτες των υπηρεσιών, όπως ανέφερε η ερευνήτρια Hannah Lambie έπειτα από σειρά συνεντεύξεων που πραγματοποίησε στο Coventry.  

Οι τράπεζες τροφίμων οριοθετούν το πρόβλημα της φτώχειας στην ανεπαρκή ποσότητα τροφίμων. Ακυρώνουν την ικανότητα μας να διερωτηθούμε και να αντιμετωπίσουμε τις ίδιες τις αιτίες της φτώχειας, από τους «αξιολύπητους μισθούς», στη μαζική ανεργία με ένα παράλληλο ανεπαρκέστατο δίχτυ ασφαλείας.

Αυτές είναι οι αιτίες που ακόμη και οικογένειες εργαζομένων στέκονται σε ουρές για κούτες τροφίμων. Μέσω της ανακούφισης του ορατού συμπτώματος και αγνοώντας να αντιμετωπίσουν την ασθένεια, οι τράπεζες τροφίμων δίδουν στους πολιτικούς μία πολύ εύκολη δικαιολογία για απραξία (to look away).

Φαντασθείτε την κατακραυγή που θα βιώναμε εάν οι ασθενείς δεν είχαν καμία επιλογή από το να «στηθούν σε ουρές για τράπεζες υγείας του εθελοντικού τομέα». Οι τράπεζες τροφίμων έχουν ήδη κανονικοποιήσει τη φτώχεια στη Βρετανία, με τον ίδιο τρόπο που έχουμε κανονικοποιήσει τους άστεγους στου δρόμους μας. Οι κίνδυνοι της φτώχειας μετατρέπονται σε ένα λυπηρό στοιχείο της ζωής, και όχι σε ένα σκάνδαλο που απαιτεί αλλαγές. Τριάντα επτά εκατομμύρια άνθρωποι λαμβάνουν βοήθεια μέσω κουπονιών τροφίμων στις Η.Π.Α (κάτι που περνά απαρατήρητο) – θα πρέπει να «σκοτώσουμε μόνοι μας τον καρκίνο μας βρίσκοντας τη ρίζα της κακοήθειας».

Ακόμη, οι τράπεζες τροφίμων προσφέρουν μερική ανακούφιση. Οι λήπτες δεν διαλέγουν οι ίδιοι τη βοήθεια που θα λάβουν. Παράλληλα με το συγκαταβατικό χαρακτήρα και την ανεπαρκή στήριξη που παρέχουν είναι επίσης αναξιόπιστες για τρείς ακόμη λόγους:

Τα χαρακτηριστικά της λειτουργίας τους – οικονομικά, αποθέματα τροφίμων και προσωπικό – μεταβάλλονται απροσδόκητα στο έλεος των χορηγών και των εθελοντών: ‘Πολλοί θέλουν να βοηθήσουν, αλλά εξίσου πολλοί το κάνουν για λίγο και μετά εξαφανίζονται,’ παραδέχθηκε ανοιχτά ένας εθελοντής στο Cambridge. Δεύτερον, οι ολοένα και αυξανόμενοι φορείς που διανέμουν κουπόνια τροφίμων σε πιθανούς λήπτες καθιστούν τη ζήτηση απρόβλεπτη. Έτσι, είναι ορατός ο κίνδυνος οι τράπεζες τροφίμων να αναγκαστούν να μην εξυπηρετήσουν μέρος των ληπτών όπως συνέβη στο Coventry το 2011. Τέλος, η διατήρηση των προτύπων ποιότητας είναι μία δύσκολη υπόθεση δοθέντος του αποκεντρωμένου, στηριζόμενου στην εκκλησία δικτύου εθελοντών.

Πολλά από αυτά τα προβλήματα θα μπορούσαν να επιλυθούν μέσω ενός περισσότερο επαγγελματικού και διατομεακού εθνικού συστήματος. Όμως, το Trussell Trust δεν μπορεί να το πραγματοποιήσει αυτό. Ο στόχος τους είναι να βοηθήσουν τοπικές Χριστιανικές κοινότητες να καταπολεμήσουν την πείνα, και όχι να καταπολεμήσουν την πείνα καθ’εαυτή – και αυτή είναι μία σημαντική διαφορά. Αποτελεί επακριβώς το τοπικοποιημένο μοντέλο που επιτρέπει και εμπνέει πολλούς Χριστιανούς εθελοντές να ζήσουν το όνειρο της εκπλήρωσης της κοινωνικής τους αποστολής.

Ασφαλώς και δεν θα πρέπει να αφήσουμε τους ανθρώπους να πεινούν. Έχω βιώσει την εκπληκτική δουλειά που πραγματοποιεί η τράπεζα τροφίμων του Cambridge στην αντιμετώπιση της φτώχειας στην πόλη μας.

Όμως, ως κοινωνιακή απάντηση στη φτώχεια, οι τράπεζες τροφίμων είναι θεμελιωδώς άδικες, αναξιοπρεπείς, αναξιόπιστες και τελικώς αναποτελεσματικές. Με κάθε τρόπο βοηθήστε την τοπική τράπεζα τροφίμων σας, αλλά θεωρείστε την σαν ένα αναγκαίο κακό, και αρνηθείτε να αποδεχθείτε το κακό που τις κάνει αναγκαίες. Η φτώχεια αποτελεί εθνική ντροπή που απαιτεί πολιτική αλλαγή και όχι φιλανθρωπική«συμπόνοια». 

 * Ο Tom Belger είναι φοιτητής του Πανεπιστημίου Cambridge. Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό spiked και στην εφημερίδα the Huffington Post. 

newint.org

Πηγή http://socialpolicy.gr/2013/05/%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CF%81%CE%AC%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B5%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%BC%CF%89%CE%BD-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CE%BD%CE%B1-%CE%BB.html#.UZoVMNjT_bQ

Κάποτε στην αποικία…

της Ζέζας Ζήκου από την Καθημερινή

Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους έχει αλλάξει εκ θεμελίων τον γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Αντί για τη διαίρεση μεταξύ Δύσης και Ανατολής, που υπήρχε στον Ψυχρό Πόλεμο, η ήπειρος διαιρείται τώρα ανάμεσα στον Βορρά της ευάλωτης ευημερίας και στον Νότο του χάους. Η Ουάσιγκτον ανησυχεί σφόδρα. Αλλά το Βερολίνο δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Την περασμένη εβδομάδα, ο νέοςΑμερικανός υπουργός Οικονομικών προκάλεσε δημόσια τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπογραμμίζοντας πως με την πολιτική της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της λιτότητας στην Ευρωζώνη κινδυνεύει η παγκόσμια οικονομία. Η αμερικανική προειδοποίηση προκάλεσε την οργίλη αντίδραση του Γερμανού υπουργού, ο οποίος απάντησε πως δεν δέχεται συμβουλές για θέματα που άπτονται της οικονομικής πολιτικής. Ηταν η δεύτερη φορά που ένας Αμερικανός υπουργός προσπάθησε να πείσει τη γερμανική ηγεσία ότι απαραίτητη προϋπόθεση της ανάπτυξης είναι η αύξηση της καταναλωτικής ζήτησης και κατά συνέπεια ο περιορισμός της στυγερής λιτότητας.

Ο διάλογος αυτός –που έκανε τον γύρο του κόσμου– πρέπει να κάνει όσους ακόμη στην Ευρωζώνη και την Αθήνα αρνούνται να αντιληφθούν επίμονα ότι η γερμανική πολιτική ουδόλως ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη. Δεν της καίγεται καρφί. Στο Βερολίνο, οι άνθρωποι κάθε άλλο παρά ανόητοι είναι: ξέρουν ότι με αυτά που επιβάλλουν, σκοτώνουν κάθε δυνατότητα ανάκαμψης στην Ελλάδα και στις λοιπές υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης. Δεν τους απασχολεί όμως καθόλου κάτι τέτοιο.

Αλλά, οι Γερμανοί μπορούν να σταθούν μια στιγμή και να σκεφτούν τη δική τους ιστορία. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Σύμμαχοι θυμήθηκαν τις καταστροφικές συνέπειες των γερμανικών αποζημιώσεων μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ολόκληρο το δημόσιο χρέος των ναζί, που αντιστοιχούσε σε πάνω από το 600% του γερμανικού ΑΕΠ, παραγράφηκε. Το προϋπάρχον απλήρωτο χρέος από την περίοδο της Βαϊμάρης περιορίστηκε σε ένα κλάσμα του αρχικού ποσού. Και οι διεκδικήσεις παλαιών χρεών διαχωρίστηκαν αυστηρά από τα ταμεία για τη γερμανική ανοικοδόμηση. Η Γερμανία ασφαλώς ζούσε πολύ πάνω από τις δυνατότητές της τη ναζιστική περίοδο, ενώ λεηλάτησε και την υπόλοιπη Ευρώπη. Ομως, οι Αμερικανοί όχι μόνο συμφώνησαν να παραγράψουν παλαιά χρέη, αλλά έδωσαν στους Γερμανούς εκατομμύρια δολάρια με το σχέδιο Μάρσαλ.

Η ίδια η Γερμανική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία μετά το 1989 δεν καταδίκασε την πρώην Ανατολική Γερμανία σε λιτότητα για να διορθώσει τη σαθρή κομμουνιστική οικονομία της. Αντιθέτως, ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ επέτρεψε στους Ανατολικογερμανούς να ανταλλάξουν τα σχεδόν άνευ αξίας ανατολικογερμανικά μάρκα με γερμανικά στην πληθωριστική ισοτιμία 1 προς 1 και στη συνέχεια διέθεσε το ισόποσο άνω του ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ για την ανόρθωση της ανατολικής οικονομίας. Αν οι Σύμμαχοι και αργότερα η κυβέρνηση της ίδιας της Γερμανίας είχαν εφαρμόσει αυτό που κηρύσσουν τώρα οι Γερμανοί, η Γερμανία θα ήταν σήμερα πολύ φτωχότερη. Η Γερμανία κερδίζει λίγα και η Ευρώπη πρόκειται να χάσει πολλά καταδικάζοντας εμάς τους Ελληνες (και τους άλλους λαούς) στη φτώχεια ως τιμωρία για το αμαρτωλό παρελθόν μας. Η Μέρκελ οφείλει, λοιπόν, να μιμηθεί το πνεύμα του μακροοικονομικού ελέους των Συμμάχων μετά το 1945 και τη δυτικογερμανική γενναιοδωρία προς τους Ανατολικογερμανούς εξαδέλφους τους μετά το 1989.

Βέβαια, το Βερολίνο δεν έχει τίποτα τέτοιο στο μυαλό του. Η Μέρκελ μπορεί σήμερα να πανηγυρίζει βλέποντας τις δημοσκοπήσεις στη χώρα της. Αλλά γέμισε την Ελλάδα με Μνημόνια για να απαλείψει τον κίνδυνο για το ευρώ και, τώρα, βλέπει τη χώρα μας να βυθίζεται και να ερημοποιείται, κάτι που θα την καταστήσει σύντομα υλικό προς πλήρη αρπαγή. Οπως η πώληση της Εθνικής Τράπεζας και όσων κρατικών περιουσιακών στοιχείων έχουν ακόμη κάποια αξία. Αυτά συμβαίνουν σήμερα στην αποικία. Ομως, όσο και αν οι Γερμανοί πιστεύουν ότι τα κατάφεραν, ίσως το μέλλον τούς εκπλήξει. Δεν έχουν υπολογίσει ότι, κάποτε, στην αποικία, αλλά και σε άλλες χώρες που βλέπουν ότι έχουν την ίδια τύχη, μπορεί κάτι να αλλάξει. Και θα αλλάξει, γιατί όσο κι αν μπορούν να εκβιάσουν κυβερνήσεις, τους είναι αδύνατο να εκβιάσουν λαούς. Γιατί αυτό που συμβαίνει, δεν αφορά πια μόνον τον ελληνικό λαό, και στην Ευρώπη το γνωρίζουν πλέον όλο και περισσότεροι πολίτες της σε πολλές χώρες… Και όσο για τους διαφόρους που διακινούν το «επιχείρημα» πως ο λαός να μη μιλάει γιατί αυτός έχει την ευθύνη για όλα τα δεινά και, μάλιστα, υπερασπίζονται δήθεν την «ευρωπαϊκή Ελλάδα», τι να πει κανείς; Τίποτε άλλο, παρά το ότι, απλώς, δεν ξέρουν τι λένε και ότι ο Θεός να μας φυλάει απ’ τη φασίζουσα, τυφλή μισαλλοδοξία τους… Η τραγική κατάληξη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, την οποία οι δυνάμεις της Αντάντ μετά το 1918 επέβαλαν (μαζί με τους ταπεινωτικούς όρους των Συνθηκών των Βερσαλλιών) στην ηττημένη Γερμανία, δίδαξε στην ανθρωπότητα πολλά πράγματα. Κυρίως, όμως, δίδαξε ότι η κοινωνία βιώνει την έξωθεν επιβολή όρων ως ταπείνωση και ότι η κοινωνική δυσφορία μπορεί να οδηγήσει σε τραγωδία, όταν στην ταπείνωση προστίθεται και αναποτελεσματικότητα, που οδηγεί σε εξαθλίωση (π.χ. από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στο οικονομικό κραχ του 1929).

Με το ιστορικό αυτό δίδαγμα, επομένως, άνετα μπορεί κανείς να κατανοήσει τη σημασία της οικονομικής τραγωδίας στην πατρίδα μας. Η βαθιά ύφεση και η εφιαλτική ανεργία σε συνδυασμό με την έπαρση, ίσως δε και την τιμωρητική διάθεση διαφόρων ανιστόρητων τεχνοκρατών ή πολιτικών παραγόντων, ευεξήγητα βιώνονται τα Μνημόνια ως τερατούργημα από την ελληνική κοινωνία.

http://ardin-rixi.gr/archives/12072

Εθνική δομική ανεπάρκεια

Ήδη ο «ευρωσκεπτικισμός» έχει σπάσει τα στενά όρια της περιφέρειας (του Νότου) και εξαπλώνεται

του Σταύρου Χριστακόπουλου από τη Ρήξη φ. 92

Τον επόμενο μήνα, κλείνουμε τρία χρόνια υπό τον ζυγό των αλλεπάλληλων δανειακών συμβάσεων, των εκτελεστικών τους μνημονίων, των «κουρεμάτων», της δημοσιονομικής και πολιτικής «κατοχής» της τρόικας των δανειστών, της μαζικής και ταχείας εξαθλίωσης του ελληνικού λαού και της λεηλασίας της χώρας.
Ταυτόχρονα, κλείνουμε τρία χρόνια μεθοδικού γκρεμίσματος όλων των «σταθερών» και των θεσμών της ευρωζώνης, κατάρρευσης της συνοχής της, περιθωριοποίησης των άλλοτε ισχυρών οικονομιών της προς όφελος μόνο της Γερμανίας, επιβολής της γερμανικής δημοσιονομικής δικτατορίας, αλλά και πλήρους κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού.
Σχεδόν στην επέτειο αυτών των τριών χρόνων, η σύγχρονη κυπριακή τραγωδία εισάγει την ευρωζώνη και την Ευρώπη σε μια νέα εποχή: αυτήν της πλήρους κατάρρευσης όλων των συνεκτικών δεσμών μεταξύ των μελών της.
Ήδη ο «ευρωσκεπτικισμός» έχει σπάσει τα στενά όρια της περιφέρειας (του Νότου) και εξαπλώνεται τόσο στον σκληρό πυρήνα των στενών εταίρων και δορυφόρων της Γερμανίας (π.χ. Ολλανδία και Φινλανδία) όσο, όμως, και στις κεντρικές τράπεζες των ανεπτυγμένων χωρών του πλανήτη, οι οποίες μειώνουν τα αποθέματά τους σε ευρώ στερώντας δυναμική από το ευρωνόμισμα.
Υπ’ αυτήν την έννοια, θα επιμείνουμε ότι το κυπριακό «όχι» δεν ευθύνεται για τη σφαγή της Κύπρου, η οποία περιγραφόταν όχι μόνο στην πρώτη απόφαση του Eurogroup αλλά και στο κυπριακό μνημόνιο, το οποίο συστηματικά και άκομψα παραλείπεται από την ελλαδική «συζήτηση» και του οποίου οι λεπτομέρειες δείχνουν πως η Κύπρος μπαίνει σε μια προαποφασισμένη πορεία ανεξέλεγκτης καταστροφής.
Αυτή ακριβώς η προοπτική πυροδοτεί τόσο την εθνική όσο και τη διεθνή συζήτηση για την περαιτέρω συμμετοχή στο ευρώ, η οποία άνοιξε στην (και για την) Κύπρο, αλλά επεκτείνεται στην Ιταλία και ίσως, πολύ σύντομα, να αφορά και άλλες χώρες.

Η αποδόμηση της «ασφάλειας»

Προφανώς, η συζήτηση για την παραμονή ή την έξοδο – και ποιων – από το ευρώ μόλις άνοιξε και ίσως διαρκέσει αρκετά ακόμη πριν να έχουμε αποφάσεις που θα αλλάξουν τη μορφή της ευρωζώνης. Ως εκ τούτου, το άμεσο ζήτημα, σήμερα, δεν είναι τόσο το ορθό ή σκόπιμο της παραμονής ή της εξόδου, όσο η διαπίστωση ότι ο κατ’ εξοχήν διαλυτικός παράγων είναι η ίδια η ηγεσία της: η Γερμανία.
Υπενθυμίζουμε εν τάχει ότι η κύρια συγκολλητική ουσία της ευρωζώνης και της Ε.Ε. υπήρξε εξ αρχής η πίστη ότι η υπερεθνική αυτή ένωση – πέρα από την ευφημιστική και καταφανώς ψευδή υπόσχεση για «διαρκή ευημερία» – υποσχόταν κατά βάση ασφάλεια. Αυτό ήταν το σοβαρότερο κίνητρο ένταξης τόσο για τις σχετικά νεαρές δημοκρατίες του ευρωπαϊκού Νότου όσο και για τις νεότευκτες της τέως κομμουνιστικής Ευρώπης.
Μπορεί οι τραπεζίτες, οι κερδοσκόποι, όπως άλλωστε και διάφορα «λαμόγια» να ανακάλυψαν τον δικό τους ευρωπαϊκό «παράδεισο» σε ένα σκληρό ευρώ, που θα γινόταν το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί στήριξαν το εγχείρημα, παρά τις πολλές ενστάσεις, προσδοκώντας το τέλος της εθνικής ανασφάλειάς τους και μια Ευρώπη αλληλέγγυα.
Η τρέχουσα κρίση, όμως, και η γερμανική διαχείρισή της ανέπτυξαν μια τρομακτική δυναμική αποδόμησης ακόμη και της εμπιστοσύνης στο ευρωπαϊκό εγχείρημα. Τι αποκομίζουμε λοιπόν από τη γερμανική επέλαση στην Κύπρο ως προς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα;
1. Η επιδρομή στις καταθέσεις, ώστε οι καταθέτες («επενδυτές», κατά τον Σόιμπλε) να πληρώσουν τις διαχειριστικές ζημίες των τραπεζών, σηματοδοτεί την κατάρρευση δύο «πυλώνων» της έως χθες ευρωπαϊκής εξαγγελίας:
• Ότι «οι καταθέσεις είναι ασφαλείς».
• Ότι οι ανακεφαλαιώσεις τραπεζών θα γίνονται – όπως προέβλεπε ευρωπαϊκή απόφαση – χωρίς να επιβαρύνεται το δημόσιο χρέος των χωρών στις οποίες είναι εγκατεστημένες.
2. Η γερμανική πλήρης κυριαρχία στις χώρες του ευρώ θα είναι στο μέλλον τόσο ωμή και απροκάλυπτη, ακόμη και σε θέματα εθνικής κυριαρχίας, ώστε να δικαιωθούν μακροπρόθεσμα όσοι προβλέπουν πως οι αγώνες των λαών για απαλλαγή από τη λιτότητα θα μετατραπούν σε εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες.
Παράλληλα, η υπαγωγή της Κύπρου στο μνημόνιο πυροδοτεί τα σενάρια και τις «φιλοδοξίες» για επαναφορά του Σχεδίου Ανάν, για διχοτόμηση, για «σωτηρία» του νησιού από την Τουρκία, για όλα όσα μπορούν τώρα να σκαρφιστούν όσοι βλέπουν στην κυπριακή χρεοκοπία μια μοναδική ευκαιρία διευθέτησης χρονιζουσών «εκκρεμοτήτων».
Και βεβαίως, όλοι γνωρίζουμε πως μια εξασθενημένη Κύπρος, χωρίς μια ισχυρή στρατηγική συμμαχιών, μπαίνει σε περιπέτειες, με άμεση αντανάκλαση στην επίσης ασθενή, λόγω χρεοκοπίας, Ελλάδα. Δυστυχώς, η διατυπωμένη από χρόνια εκτίμησή μας, ότι τα μνημόνια και η χρεοκοπία είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε εθνικές τραγωδίες, είναι τώρα πιο ισχυρή παρά ποτέ.

Τι να περιμένουμε;
Κάπως έτσι φτάνουμε στο ερώτημα: «Τι μπορεί να περιμένει η Ελλάδα από την Ευρώπη;». Δυστυχώς, όχι πολλά, αφού η Ευρώπη οδεύει μεσοπρόθεσμα – σύμφωνα με εκτιμήσεις κορυφαίων ευρωπαϊκών προσωπικοτήτων με ορίζοντα έως και διετίας – προς ένα είδος διάσπασής της, με αρκετά ενδεχόμενα:
• αποχώρηση περιφερειακών ή υπό χρεοκοπία χωρών από το ευρώ,
• αποχώρηση της Γερμανίας,
• συρρίκνωση της ευρωζώνης σε ένα μικρότερο και περισσότερο βιώσιμο σχήμα υπό τη Γερμανία,
• διάσπαση του ευρώ σε «σκληρό» και «μαλακό»,
• πλήρης διάλυση της ευρωζώνης.
Φυσικά, ίσως να μην δούμε τίποτε από όλα αυτά να πραγματώνεται σε βάθος μερικών χρόνων, όμως ήδη πρέπει να μετρήσουμε ως δεδομένα τη διάρρηξη των πολιτικών δεσμών, την κατάρρευση της εμπιστοσύνης προς το ενιαίο νόμισμα και τον διαρκώς εξαπλούμενο «ευρωσκεπτικισμό», που τείνει να μετατραπεί σε απόρριψη. Ενδεικτική είναι ακόμη η απροθυμία των μεγαλύτερων χωρών της ανατολικής Ευρώπης, αλλά και της Σκανδιναβίας, για ένταξη στο ευρώ.
Στα στοιχεία προς εξέταση περιλαμβάνεται ακόμη και το ενδεχόμενο να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση – ήδη η Βρετανία ενδέχεται να υλοποιήσει την απειλή για δημοψήφισμα περί αποχώρησής της, ενώ η δυναμική που ενδέχεται να αναπτυχθεί σε περίπτωση διάσπασης της ευρωζώνης δεν είναι ακόμη δυνατόν να προβλεφθεί.
Υπ’ αυτούς τους όρους, η παλαιότερη διαπίστωση, ότι η Ελλάδα στερείται εναλλακτικών «πλάνων» και προετοιμασίας για δυσμενέστερες εξελίξεις, σήμερα προσλαμβάνει διαστάσεις εγκλήματος.
Απόδειξη γι’ αυτό, η Κύπρος, η οποία, ύστερα από το γενναίο «Όχι» των Κυπρίων, βρέθηκε απαράσκευη να ζητιανεύει ψίχουλα βρίσκοντας απέναντί της – με κλειστές τις πόρτες – όλους όσοι στη Μεγαλόνησο, αλλά και κατά καιρούς στην Ελλάδα, θεωρούνταν δυνάμει διασώστες.
Η απάντηση, λοιπόν, που σήμερα θα μπορούσαμε να δώσουμε είναι ότι η Ελλάδα και η Κύπρος δεν έχουν σχεδόν τίποτε να περιμένουν από μια γερμανική Ευρώπη, η οποία τις οδηγεί με ταχύτατα βήματα προς την αποικιοποίηση, με κίνδυνο ακόμη και απώλειας της εθνικής ανεξαρτησίας ή και εδαφών τους.
Όμως Ευρώπη δεν είναι μόνο η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και οι λοιποί Ευρωπαίοι αυλικοί τους. Υπάρχουν και όλοι όσοι βλέπουν το μέλλον τους τόσο σκοτεινό όσο το ελληνικό και αναζητούν, ή θα αναζητήσουν στο άμεσο μέλλον, την αποτροπή της δικής τους αποικιοποίησης. Επιπλέον, στον πλανήτη, δεν υπάρχει μόνο η Ευρώπη, αλλά και ο υπόλοιπος κόσμος, ισχυρές δυνάμεις οι οποίες βλέπουν με απολύτως εχθρική διάθεση την απόπειρα της Γερμανίας να κυριαρχήσει πλήρως στην ήπειρό μας.
Το θεμελιώδες πρόβλημα είναι ότι δύο χώρες με «γωνιακή» γεωστρατηγική θέση, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, δεν έχουν ούτε κόμματα εξουσίας ούτε «ελίτ» ικανές να δουν λίγο πέρα από τη μύτη τους και να αρχίσουν, έστω και τώρα, τις προσπάθειες να δομήσουν στέρεες – και όχι ευκαιριακές και της τελευταίας στιγμής – συμμαχίες και να επεξεργαστούν εναλλακτικά πλάνα για όσα θα ζήσουμε το επόμενο διάστημα. Δυστυχώς, είναι ακόμη άγνωστο πώς θα αποκατασταθεί μια τόσο μεγάλη δομική εθνική ανεπάρκεια..

http://ardin-rixi.gr/archives/11981

Μερκελιστές και… Σοϊμπλιστές

του Γιώργου Καραμπελιά

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του πραγματοποίησε ένα εξωφρενικό ατόπημα με την επίσκεψη/διαπιστευτήρια Τσίπρα στον Σόιμπλε. Την ώρα που όλη η Ελλάδα και η Ευρώπη βοούν πως η Γερμανία προσπαθεί να μεταβάλει την ευρωζώνη σε διευρυμένη γερμανική ένωση, μέσα από ένα νέο Zollverein, ως άμεση συνέχεια της πορείας προς τα Ανατολικά, μετά την ενοποίησή της, το 1989, και τη στιγμή που στην Ευρώπη θα πρέπει να οργανωθεί η αντίσταση ενάντια στη γερμανοποίηση, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε ανοικτά και απροκάλυπτα τη γραμμή της υποταγής.

Μέσα στον ορυμαγδό των βομβών και της λίστας Λαγκάρντ, αυτή η σημαντική κίνηση έμεινε μέχρι σήμερα σχετικά ασχολίαστη και στο απυρόβλητο. Και όμως, στο υποσυνείδητο των Ελλήνων, πέρασε το μήνυμα πως χωρίς την υποταγή και τα διαπιστευτήρια στη Γερμανία δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε πολιτική προοπτική για την Ελλάδα.

Από παλιότερα είχαμε επισημάνει τα κενά της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ έναντι των Γερμανών. Το γεγονός για παράδειγμα ότι δεν μετέβαλλε ποτέ σε κεντρικά πολιτικά ζητήματα το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων ή της φυγάδευσης Χριστοφοράκου και της Ζήμενς, που καταδεικνύουν την κατ’ εξοχήν αποικιακή σχέση της χώρας μας με τη Γερμανία. Δεν έκαναν ποτέ μια κινητοποίηση ενάντια στο παιδομάζωμα, που οργανώνουν οι Γερμανοί από νέους Έλληνες επιστήμονες, και που έχει οδηγήσει ήδη σε μια μαζική μετανάστευση 25.000 ή 30.000 νέων επιστημόνων στη Γερμανία.

Ο Αντώνης Σαμαράς άνοιξε τον δρόμο της αποδοχής των γερμανικών τετελεσμένων και ο ΣΥΡΙΖΑ, δια του προέδρου του, έρχεται να την ολοκληρώσει.

Τα αντεπιχειρήματα που προβάλλουν είναι πως ο Τσίπρας «τα είπε» στον Σόιμπλε, ότι μίλησε για τις γερμανικές επανορθώσεις και τον Χριστοφοράκο, και παρουσίασε την απελπιστική κατάσταση της Ελλάδας. Όλα αυτά, όμως, δεν σημαίνουν τίποτα και είναι για το θεαθήναι γιατί το αποφασιστικό γεγονός είναι αυτή καθεαυτή η συνάντηση με τον Σόιμπλε, τη στιγμή που, μέχρι χθες, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλούσαν μερκελιστές την κυβέρνηση. Αυτοί, ως παρακατιανοί, συναντήθηκαν μόνο με τον Σόιμπλε, συνάντηση που μήνες επεδίωκαν, «γλείφοντας» τον Γερμανό πρέσβη στην Αθήνα για να την επιτύχουν. Θα πρέπει άραγε, στο εξής, να τους αποκαλούμε «Σοϊμπλιστές»;

Και εν τέλει μια τέτοια εξέλιξη, που σηματοδοτεί την είσοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην περίοδο του «ρεαλισμού», δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει μια και αποτελεί συνέπεια τόσο του ιδεολογικού του υποστρώματος όσο και μιας τυχοδιωκτικής πολιτικής τακτικής.

Σε σχέση με το πρώτο, δεν είναι δυνατόν ένα εθνομηδενιστικό και ευρωπαϊστικό ιδεολογικό υπόστρωμα, που αρνείται να κατανοήσει την ελληνική ιδιαιτερότητα και την ημιαποικιακή σχέση της χώρας με τη Δύση, να παραγάγει οτιδήποτε άλλο, εν τέλει. Διότι, όταν δεν κατανοείς ότι η συμμετοχή μας στην ευρωζώνη δεν είναι παρά μία αμυντική κίνηση του ελληνισμού απέναντι στη νεοθωμανική απειλή, όταν δεν βλέπεις ότι η συγκεκριμένη Ευρώπη είναι η «φραγκική» Ευρώπη, που αποκλείει εν τέλει την ανατολική Ευρώπη και τον ορθόδοξο κόσμο, και, αντίθετα, θεωρείς ότι η Ελλάδα αποτελεί εν τέλει τμήμα της Δύσης, τότε, αργά ή γρήγορα, θα αποδεχτείς και τη λογική της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη!

Όσο για το δεύτερο, έχοντας οικοδομήσει μια πολιτική τακτική θεμελιωμένη στη λογική του ρεσάλτου προς την εξουσία, καθώς, μέσα σε λίγους μήνες, εκτινάχθηκε από το 4% στο 27%, ήταν αναπόφευκτο να οδηγηθεί σε μοιραίους συμβιβασμούς. Διότι, προφανώς, είναι ανέτοιμος (όσο και ο ελληνικός λαός) για μια νέα πολιτική, οικονομική και κοινωνική πορεία για τη χώρα. Μια τέτοια πορεία απαιτεί ένα λαό με συνείδηση των διακυβευμάτων και ένα κόμμα με βαθιές λαϊκές ρίζες, δεμένο με ένα πολύμορφο και ισχυρό λαϊκό κίνημα. Όταν αυτοί οι όροι δεν συγκεντρώνονται, τότε οδηγείσαι εκ των πραγμάτων σε δύο πιθανές κατευθύνσεις: Είτε σε μια λογική πραξικοπηματικής κατάληψης της εξουσίας, γεγονός για το οποίο δεν υπάρχουν προϋποθέσεις και ούτε ταιριάζει στην ιδεολογία και τη φύση του ΣΥΡΙΖΑ, είτε επιλέγεις τη λογική της «ρεαλιστικής» προσαρμογής.

Διότι, εφόσον έχεις οικοδομήσει τη λογική σου πάνω στην άμεση και σύντομη κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, θα πρέπει να γίνεις αρεστός, ή έστω αποδεκτός,από τις αποικιακές δυνάμεις, ώστε να σε δεχτούν ως πιθανή εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Γι’ αυτό, μετά το φύλο συκής της Αργεντινής και της Βραζιλίας, ακολουθεί το κυρίως μενού: ο Σόιμπλε και η επίσκεψη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν αντίθετα δεν υπήρχε μια τέτοια τυχοδιωκτική αντίληψη, ένα λαϊκό πατριωτικό και δημοκρατικό κόμμα θα ασχολούνταν κατ’ εξοχήν με την οικοδόμηση δομών λαϊκής αλληλεγγύης και «αντιεξουσίας», που θα έκαναν δυνατή –μεσοπρόθεσμα και όχι βραχυπρόθεσμα– μια αυθεντική αλλαγή στο καθεστώς. Ο τυχοδιωκτισμός των ανώτερων μεσαίων στρωμάτων, που αποτελούν την κοινωνική βάση των στελεχών αυτού του κόμματος, μπροστά στην πραγματικότητα, τα οδηγεί πάντοτε στην προσαρμογή. Μήπως εμείς οι παλαιότεροι δεν έχουμε ζήσει το ίδιο σενάριο, και με ευνοϊκότερες συνθήκες, όταν, «από τις 18 σοσιαλισμός» και το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» του Παπανδρέου, καταλήξαμε στην παπανδρεϊκή και τη σημιτική κλεπτοκρατία; Η ίδια τυχοδιωκτική λογική παράγει ανάλογα αποτελέσματα και μάλιστα πολύ ταχύτερα, γιατί σήμερα δεν υπάρχουν οι ευνοϊκοί όροι του 1981.

Όλοι κατανοούμε πως, την τελευταία περίοδο, η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την ένταση γύρω από τα ζητήματα των κατειλημμένων χώρων, τα γκαζάκια και τους πυροβολισμούς προκειμένου να επιβάλει τον ορυμαγδό των μέτρων που έχουν υπαγορεύσει οι δανειστές. Φαίνεται όμως ότι και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τα χρησιμοποιεί για να περάσει πιο εύκολα τη λογική του «ρεαλισμού». Αποκηρύσσει αίφνης τους μέχρι χθες συμμάχους της για να πραγματοποιήσει πολύ πιο ανώδυνα τη μεγάλη στροφή, την οποία εγκαινίασε με το ταξίδι του Τσίπρα, και εν μέρει για να την κάνει να ξεχαστεί.

Δυστυχώς, παρ’ ότι, πολλές φορές μέχρι τώρα, τονίσαμε πως θα ήταν ευχής έργο μια θετική μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ προς μια πατριωτική κατεύθυνση, φαίνεται να δρομολογείται μάλλον το αντίστροφο σενάριο, μιας «ρεαλιστικής» προσαρμογής στη γερμανική Ευρώπη.

Και δεν είμαστε γενικά και αόριστα ενάντια σε οποιαδήποτε επαφή με τον «εχθρό». Είναι προφανές πως, αν μια λαϊκή δημοκρατική παράταξη βρισκόταν πραγματικά στα πρόθυρα της εξουσίας, τότε θα έσπευδαν όλοι, φίλοι και εχθροί, να επιδιώξουν την επαφή μαζί της, και, σε αυτή την περίπτωση, κάτι τέτοιο θα ήταν επιτρεπτό ή και επιβεβλημένο. Όταν, αντίθετα, δεν διαθέτεις την ανάλογη λαϊκή στήριξη –και στην πραγματικότητα δεν διαθέτεις καμιά δυνατότητα να κυβερνήσεις, εκτός από τις ονειροφαντασίες και τις ονειρώξεις κάποιων στελεχών– τότε μεταβάλλεσαι ο ίδιος σε «ζητιάνο συναντήσεων», απογοητεύοντας βαθύτατα ένα κόσμο που είχε πιστέψει σε σένα.

Τέλος, θα μπούμε στον πειρασμό να εγκαλέσουμε, για πρώτη φορά, φίλους και συντρόφους, με πολλούς από τους οποίους συμπορευτήκαμε για πολλά χρόνια. Και αυτοί, στη λογική ενός άλλου «ρεαλισμού», –τον οποίο μας κατηγορούν ότι δεν διαθέτουμε–, επέλεξαν τη συμπόρευση ή την προσχώρηση στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα τους θυμίσουμε, λοιπόν, πως ανάλογοι ρεαλισμοί είχαν «τσουβαλιάσει», για χρόνια, πάρα πολλούς στο «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ, το οποίο ώδινεν έξοδο από το ΝΑΤΟ και έτεκεν Άκη Τσοχατζόπουλο!

Ευτυχώς ή δυστυχώς, για κάποιους από αυτούς, το πυροτέχνημα ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν θα έχει τη διάρκεια του ΠΑΣΟΚ. Και θα πρέπει πλέον να εγκαταλείψουν τα επιχειρήματα του τύπου «ας συμπορευτούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, μπροστά στην καταστροφή της χώρας», σήμερα τουλάχιστον που η ίδια η ηγεσία του πραγματοποιεί τη μνημονιακή προσαρμογή της. Είναι αντίθετα προφανές πως, όσο δεν υπάρχει, και όσο δεν παλεύουμε για να διαμορφωθεί, ένας αυθεντικός πατριωτικός δημοκρατικός πόλος στη χώρα, τόσο πιο γρήγορα και ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσαρμοστεί στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη της κυρίας Μέρκελ.

http://ardin-rixi.gr/archives/10771

 

Χρεοκοπία με δόσεις

Πότε θα πάψουν να επιλέγουν οι Έλληνες την ατομική και συλλογική αυτοκτονία, από την υγιή αντίδραση, καθώς επίσης την υποταγή και την υποτέλεια, από την εθνική κυριαρχία, την ελευθερία, την τιμή και την υπερηφάνεια τους;

 

του Βασίλη Βιλιάρδου από το casss.gr 

 

“Το ΔΝΤ, στην περίπτωση της Ελλάδας, παρομοιάζεται με έναν γιατρό, η (σωστή) διάγνωση του οποίου για τον ασθενή του είναι πως πάσχει από υπόταση (ύφεση). Εν τούτοις, παρά το ότι γνωρίζει ακριβώς την ασθένεια, του γράφει μία συνταγή αγοράς φαρμάκων, για την αντιμετώπιση της πίεσης.

 

Παραδόξως όλοι οι υπόλοιποι γιατροί (ΕΚΤ, Γερμανία κλπ.), οι οποίοι συμμετέχουν στην εξέταση του ασθενούς, συμφωνούν τόσο με τη διάγνωση, όσο και με τη συνταγή(!). Το γεγονός αυτό οδηγεί τους ουδέτερους παρατηρητές στο συμπέρασμα ότι, ο σκοπός της σύσκεψης των γιατρών δεν είναι η θεραπεία, όπως ήθελαν να πιστεύουν, αλλά ο μαρτυρικός, επώδυνος θάνατος του ασθενούς”

 

«Διασώθηκε η Ελλάδα με τις αποφάσεις της χθεσινής σύσκεψης;», αναρωτιέται εύλογα κανείς. «Θεωρητικά ίσως…..πρακτικά όμως πρόκειται για μία ακόμη καθυστέρηση της χρεοκοπίας, για μία επόμενη, οδυνηρή πράξη στο ελληνικό δράμα», θα ήταν η απάντηση οποιουδήποτε προσπαθούσε να κατανοήσει επακριβώς, όλα όσα ανακοινώθηκαν μετά τη σύσκεψη – ειδικά όσον αφορά τις επιφυλάξεις του ΔΝΤ, σε σχέση με την καταβολή της δόσης εκ μέρους του, «όταν και εάν στεφθεί με επιτυχία το πρόγραμμα επαναγοράς ελληνικών ομολόγων, σε τιμές που δεν θα υπερβαίνουν το 35% της ονομαστικής τους αξίας».

 

Στα πλαίσια αυτά, οφείλει να αναφέρει κανείς τους μέχρι σήμερα δανειστές της Ελλάδας (μη συμπεριλαμβανομένων των δανείων για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών), έτσι ώστε να έχει μία καλύτερη εικόνα των αποφάσεων που την αφορούν – για τις χθεσινές ασκήσεις επί χάρτου καλύτερα του περιπλανώμενου Ευρωθίασου ή, διαφορετικά, για το «μάθημα κολύμβησης στην ξηρά».

 

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Ανάλυση συνολικού δανεισμού της Ελλάδας, ύψους 304 δις €

 

Δανειστές	Ποσά σε δις €
Ιδιώτες	63,00
Λοιποί πιστωτές	47,00
Διμερή δάνεια των χωρών της Ευρωζώνης	53,00
ΔΝΤ	22,00
EFSF	74,00
EKT	45,00
Σύνολα	303,00

 

Οι αποφάσεις τώρα είναι οι εξής:

 

(α) Μείωση του επιτοκίου στα διμερή δάνεια, στα 53 δις € λοιπόν, από euribor συν 1,5% μέχρι τώρα, σε euribor συν 0,9% στη συνέχεια και μετά, εάν η Ελλάδα βέβαια πετύχει πρωτογενή (προ τοκοχρεολυσίων) πλεονάσματα, τουλάχιστον 4,5% του ΑΕΠ της, σε euribor συν 0,5%.

 

Τα αποτελέσματα αυτού του «μέτρου» είναι προφανώς μη μετρήσιμα σήμερα – γεγονός που δεν θα μείνει αναπάντητο από τις αγορές. Εκτός αυτού, το πώς θα πραγματοποιηθεί το θαύμα των πλεονασμάτων, εν μέσω μίας καταστροφικής ύφεσης, εγκληματικής ανεργίας, μαζικής χρεοκοπίας των επιχειρήσεων κλπ., είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο να το αντιληφθούμε.

 

(β)  Ο χρόνος αποπληρωμής του δανείου από το EFSF, των 74 δις € δηλαδή, διπλασιάζεται – από τα 15 έτη μέχρι σήμερα στα 30, όπου στα δέκα πρώτα χρόνια η Ελλάδα δεν θα πληρώνει τόκους.

 

(γ)  Η Ελληνική κυβέρνηση θα προσφέρει 0,35 σεντς ανά ένα ευρώ ονομαστικής αξίας, για την επαναγορά ομολόγων από τους ιδιώτες – πιθανότατα από αυτούς που κατέχουν τα 63 δις €.

 

Με τον τρόπο αυτό και υπό την προϋπόθεση ότι θα το αποδεχθούν οι ιδιοκτήτες των ομολόγων, η Ελλάδα θα εξοικονομήσει περί τα 41 δις € – αν και δεν είναι καθόλου εμφανές από πού θα χρηματοδοτήσει η χώρα μας τα 22 δις € που απαιτούνται. Εκτός αυτού, γιατί ανακοινώνονται δημόσια τέτοιες προθέσεις, οι οποίες συνήθως αυξάνουν την τιμή των ομολόγων; Είναι αλήθεια τόσο ανόητοι οι Ευρωπαίοι ή μήπως έχουν κάτι άλλο στο νου τους;

 

(δ)  Οι κεντρικές τράπεζες των χωρών της Ευρωζώνης παραιτούνται από τα κέρδη της ΕΚΤ, τα οποία προέρχονται από την αγορά ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, ονομαστικής αξίας 45 δις €, στη δευτερογενή διαπραγμάτευση – τα κέρδη αυτά υπολογίζονται στα 11 δις €.

 

Συμπερασματικά, πρόκειται ξανά για ημίμετρα, ενώ δεν αποφασίσθηκε μία δεύτερη διαγραφή του χρέουςαπό τον κρατικό τομέα (OSI), όπως ήθελε το ΔΝΤ  – επειδή οι επιπτώσεις για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης θα ήταν μεγάλες, όπως επίσης για τον εγχώριο και διεθνή τραπεζικό τομέα.

 

Κατά την άποψη μας λοιπόν, πρόκειται για μία επόμενη συνέχεια της ελληνικής τραγωδίας – αν και, εάν υπήρχεπολιτική βούληση, η Ελλάδα θα μπορούσε να διασωθεί, χωρίς να επιβαρυνθούν καθόλου οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι.

 

Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο (J.Berger), θα έπρεπε κανείς να αναδιαρθρώσει απλά τα υφιστάμενα χρέη, με τη βοήθεια της ΕΚΤ – για παράδειγμα, με την έκδοση «Evergreen Bonds» (ομόλογα μεγάλης χρονικής διάρκειας εκ μέρους της ΕΚΤ, με κυμαινόμενο επιτόκιο, άτοκα για τα πρώτα χρόνια) ή με «Zero-coupon Bonds» (μη πληρωμή τόκων για τα παλαιά χρέη, για μεγάλο χρονικό διάστημα).

 

Προφανώς τότε και μόνο τότε θα μπορούσε η πατρίδα μας να εφαρμόσει κάποια αναπτυξιακή πολιτική, δανειζόμενη βιώσιμα από τις αγορές και ξεφεύγοντας από την ύφεση – κάτι που όμως θα την ανεξαρτητοποιούσε από την Τρόικα, από τη Γερμανία καλύτερα, η οποία φυσικά δεν θα το επιθυμούσε καθόλου.

 

Δυστυχώς, η πρόθεση των «συνδίκων πτώχευσης» παραμένει να μην είναι άλλη, από τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων, για την εξόφληση των χρεών της χώρας τους – γεγονός που τεκμηριώνεται επίσης από τον «ελεγχόμενο λογαριασμό», στον οποίο θα κατατίθενται τα έσοδα των αποκρατικοποιήσεων, καθώς επίσης τα πρωτογενή πλεονάσματα (ακόμη και αν διατηρείται στην ΤτΕ, αφού δεν μας ανήκει).

 

Ολοκληρώνοντας, είναι εμφανές πως δεν υπάρχει πολιτική βούληση για την επίλυση της ελληνικής κρίσης– γεγονός που υποχρεώνει πάρα πολλούς να αναρωτιούνται, «για πόσο χρονικό διάστημα ακόμη θα ανέχονται οι Έλληνες αυτό το κυνικό και μακάβριο παιχνίδι εις βάρος τους;».

 

«Πότε θα τελειώσει η υπομονή των Ελλήνων; Όταν η ανεργία φτάσει στο 35% ή στο 50%; Μέχρι πότε θα υπερισχύει η απόφαση τους για παραμονή στην Ευρωζώνη, όλων των άλλων δεινών που τη συνοδεύουν; Μήπως μέχρι εκείνη τη στιγμή, κατά την οποία τα μέτρα της Τρόικας θα ξεπεράσουν σε σκληρότητα, το χάος και την οδύνη που θα συνόδευαν την επιστροφή τους στη δραχμή;»

 

«Πότε θα καταλάβουν πως οδηγούνται στο ικρίωμα χωρίς να φέρνουν την παραμικρή αντίσταση;», συνεχίζουν να αναρωτιούνται, «Πότε θα κατανοήσουν πως απλά καθυστερείται η χρεοκοπία τους, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στην απόλυτη καταστροφή, σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα;»

 

«Πότε θα πάψουν να επιλέγουν την ατομική και συλλογική αυτοκτονία από την υγιή αντίδραση, καθώς επίσης την υποταγή και την υποτέλεια, από την εθνική κυριαρχία, την ελευθερία και την υπερηφάνεια τους;»

 

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 27. Νοεμβρίου 2012

 

Ο κ. Β.Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος (μακροοικονομία), συγγραφέας, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

http://ardin-rixi.gr/archives/10220

ΟΜΠΑΜΑ: ΟΙ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Μελέτης Η. Μελετόπουλος – Δρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης

   Ο Ομπάμα, κατά την πρώτη του θητεία, τερμάτισε δύο αδιέξοδους αμερικανικούς πολέμους (Αφγανιστάν, Ιράκ), απέφυγε να εμπλακεί σε έναν τρίτο (Ιράν) και έναν τέταρτο (Συρία), ενεπλάκη μόνον ως μέλος πολυμερούς συμμαχίας μαζί με Γάλλους, Βρεταννούς κλπ. στην επιχείρηση ανατροπής του Καντάφι, διαχειρίστηκε σε ελεγχόμενα πλαίσια την σχέση των ΗΠΑ με την Ρωσσία και την Κίνα. Η εξωτερική πολιτική του Ομπάμα ασφαλώς δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί αποτυχημένη, είτε υπό το πρίσμα της γεωπολιτικής ισχύος είτε και υπό το ανθρωπιστικό πρίσμα.

    Κατά την δεύτερη θητεία του, όμως, οι προθέσεις του ενδέχεται να μην συμπέσουν με τα γεγονότα. Οι προθέσεις: ακύρωση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν μέσω οικονομικών πιέσεων και της εσωτερικής αποσταθεροποίησης που αυτές θα προκαλέσουν. Ομαλοποίηση των σχέσεων της Δύσης με τις ισλαμικές χώρες. Συμβίωση με την Κίνα στην βάση της αμοιβαίας αλληλεξάρτησης και με την διαφαινόμενη κάμψη του φρενήρους  ρυθμού της σινικής ανάπτυξης να μειώνει την γεωπολιτική της ισχυροποίηση. Πίεση στην Ευρώπη για χρηματοδότηση των ασθενέστερων οικονομιών της.Προσέλκυση της Ρωσσίας στο δυτικό σύστημα.

    Όμως, στην παγκόσμια ιστορία συχνά υπερισχύει ο νόμος της ετερογονίας των σκοπών. Υπ’ αυτήν την έννοια, η πολιτική αποσταθεροποίηση του Ιράν μπορεί να οδηγήσει το θεοκρατικό καθεστώς του σε εθνικιστικό παροξυσμό, που θα στραφεί εναντίον του Ισραήλ και της Δύσης γενικώτερα. Η ομαλοποίηση των σχέσεων της Δύσης με το Ισλάμ, εν μέσω της συριακής και ήδη επεκτεινόμενης σε όλη την Εγγύς Ανατολή κρίσης, φαντάζει ουτοπία. Η κάμψη της ανάπτυξης αλλά και η εσωτερική αμφισβήτηση της μονοκρατορίας του κομμουνιστικού κόμματος στην Κίνα παρομοίως θα οδηγήσει (ήδη οδηγεί) σε αναζήτηση αποδιοπομπαίου τράγου (προς το παρόν διαφαίνεται η Ιαπωνία) και άρα γεωπολιτική ένταση στον Ειρηνικό. Στην Ευρώπη, η μονολιθική γερμανική ηγεμονική πολιτική δεν φάνηκε να κάμπτεται από τις εκδηλωθείσες παρεμβάσεις των ΗΠΑ. Η δε Ρωσσία ακολουθεί πολιτική επανάκτησης του παραδοσιακού status υπερδυνάμεως, που περνά μέσα από την αποδόμηση της αμερικανικής επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη, στα Βαλκάνια και στην Κεντρική Ασία.

    Η δεύτερη τετραετία του Ομπάμα ασφαλώς δεν θα είναι όπως την φανταζόμαστε.

Η κρίση ξεκίνησε με τη διάσωση της Γερμανίας από το Νότο

του Π. Παναγιώτου

Στις αρχές της δεκαετίας του ’00 η Γερμανία βρέθηκε αντιμέτωπη με το σπάσιμο της φούσκας τεχνολογίας και τηλεπικοινωνιών που οδήγησε στην παρ’ ολίγο κατάρρευση εταιριών κολοσσών των δύο αυτών κλάδων, προκαλώντας ένα γενικότερο χρηματοοικονομικό πανικό που αντέστρεψε τη ροή των επενδυτικών κεφαλαίων και έσπρωξε τη χώρα στην ύφεση. Αντί τα κεφάλαια να βρίσκουν το δρόμο τους προς τις γερμανικές τράπεζες και τα γερμανικά περιουσιακά στοιχεία, αποδημούσαν, με τους επενδυτές να πουλούν οτιδήποτε γερμανικό και μεταξύ άλλων και τα γερμανικά τραπεζικά και κρατικά ομόλογα. Η ρευστότητα άρχισε να εξαντλείται και τα επιτόκια των γερμανικών ομολόγων πήραν την ανιούσα κάνοντας δυσκολότερη τη χρηματοδότηση της οικονομίας σε μία περίοδο που το κόστος από την απορρόφηση της ανατολικής Γερμανίας εξακολουθούσε να δημιουργεί πολύ αυξημένες ανάγκες.

Το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου της χώρας σκαρφάλωσε γοργά από το 3,6% στο 5,6%. Το ευρώ βρέθηκε σε ελεύθερη πτώση και έχασε περισσότερο από το 20% της αξίας του έναντι του δολαρίου προκαλώντας ερωτηματικά για την ίδια τη βιωσιμότητα του. Η Γερμανία δεχόταν επίθεση απ’ τις αγορές και έβλεπε τα περιουσιακά της στοιχεία να υποτιμούνται, συμπεριλαμβανομένου και του νέου νομίσματος της. Η μόλυνση της απ’ τον ιό της νομισματικής κρίσης ήταν γεγονός.

Η χρονική στιγμή που χτυπήθηκε η Γερμανία ήταν ιδιαίτερης σημασίας: ο βασικός της εμπορικός εταίρος, οι ΗΠΑ, κυλούσαν σε μία βαθιά ύφεση. Ο αναδυόμενος οικονομικός γίγαντας, η Κίνα, βρισκόταν ακόμη στα πρώιμα στάδια εισαγωγής προϊόντων του δυτικού πολιτισμού και δε μπορούσε να τραβήξει την γερμανική οικονομία έξω απ’ την ύφεση. Η Ευρώπη, δεν είχε ακόμη ενιαίο νόμισμα και οι περισσότερες χώρες έβρισκαν ακριβά τα γερμανικά προϊόντα όταν τα μετέτρεπαν στο εθνικό τους νόμισμα. Ποιος, λοιπόν, θα μπορούσε να έρθει προς διάσωση της;

Προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση της, η Γερμανία χρειαζόταν άμεσα στο ευρώ όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες. Παραβλέποντας την πραγματική τους ικανότητα να προσχωρήσουν στην ΕΕ, υποδέχτηκε σε αυτήν ανέτοιμα για την Ένωση κράτη, όπως την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία και στη συνέχεια χρησιμοποίησε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ως αντλία που τα φούσκωνε με φθηνό ρευστό ώστε με την πλεονάζουσα ρευστότητα τους να μπορούν να αγοράζουν τα ακριβά γερμανικά προϊόντα.

Μέσα στα πλαίσια αυτής της πολιτικής η ΕΚΤ μείωσε τα επιτόκια του ευρώ από το 5% στο 2%, διατηρώντας τα σε αυτά τα επίπεδα κόντρα στις μακροοικονομικές ανάγκες της ευρωζώνης για περισσότερο από δυόμιση χρόνια, μεταξύ του 2003 και 2006. Στα τέλη του 2005, όταν τα αμερικανικά και τα βρετανικά επιτόκια ξεπερνούσαν το 4% και τα αυστραλιανά το 5% τα ευρωπαϊκά εξακολουθούσαν να κυμαίνονται στο ιστορικό χαμηλό τους, 2%.

Το φθηνό χρήμα δημιούργησε φούσκες περιουσιακών στοιχείων στα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου που είχαν μόλις υιοθετήσει το ευρώ, προκαλώντας αυξήσεις ρεκόρ στον κλάδο κατοικίας, στην καταναλωτική πίστωση, στις χρηματιστηριακές αγορές και αλλού.

Χωρίς να έχουν, πλέον, τον έλεγχο της νομισματικής τους πολιτικής, οι κυβερνήσεις του Νότου ήταν πολύ πιο δύσκολο πολιτικά να σταματήσουν την υπερβολική ανάπτυξη της ρευστότητας για να προστατεύσουν τις οικονομίες τους και πολύ πιο εύκολο να ‘πουλήσουν’ στους ψηφοφόρους τους ως πραγματική, την πλασματική ανάπτυξη που δημιουργούνταν. Η ενίσχυση του πληθωρισμού που αναπόφευκτα ακολούθησε, έκανε τις χώρες του Νότου λιγότερο ανταγωνιστικές. Ρίχνοντας το βάρος τους περισσότερο στην αντιστάθμιση των κοινωνικών συνεπειών του πληθωρισμού παρά στην αντιμετώπιση του, οι κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού Νότου προέβησαν σε αυξήσεις μισθών και συντάξεων, που σε συνδυασμό με την παράταση της πολιτικής χαμηλών επιτοκίων της ΕΚΤ προκάλεσε περαιτέρω ενίσχυση των πληθωριστικών πιέσεων.

Από το 2002 που η Ελλάδα μπήκε στην ευρωζώνη μέχρι το 2007 που οι φούσκες στην αγορά κατοικίας, στο χρηματιστήριο, στην πίστωση και στην κατανάλωση είχαν φτάσει στα όρια τους, η ΕΚΤ διατήρησε το μέσο επιτόκιο του ευρώ κοντά στο 2,7%, ρίχνοντας κηροζίνη σε μια φωτιά που έμελλε να κάψει την ευρωπαϊκή περιφέρεια αρχίζοντας απ’ την Ελλάδα.

Το 2005 ο διευθυντής οικονομικών της επενδυτικής εταιρίας Nomura σε συζήτηση του με ανώτατο αξιωματούχο της ΕΚΤ παρατήρησε πως ήταν άδικο να εξωθούνται οι χώρες της ΕΕ εν αγνοία τους στη διάσωση της – υπεύθυνης για την κρίση της – Γερμανίας, με το να φουσκώνονται εσκεμμένα οι οικονομίες τους μέσω μίας παρατεταμένης πολιτικής νομισματικής χαλάρωσης απ’ την ΕΚΤ ώστε να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα. Ο αξιωματούχος της ΕΚΤ του έδωσε την εξής απάντηση: ‘αυτή είναι η έννοια ενός ενιαίου νομίσματος: επειδή η Γερμανία δε μπορεί κατ’ εξαίρεση να υιοθετήσει ένα πακέτο τόνωσης η μόνη άλλη επιλογή είναι να σηκώσει όλη την Ένωση μέσω της νομισματικής πολιτικής’.

Οι τράπεζες δανείζονταν απ’ την ΕΚΤ με σχεδόν μηδενικό κόστος και στη συνέχεια κυριολεκτικά κυνηγούσαν τους πολίτες να δανειστούν χρήματα προκειμένου να αγοράσουν σπίτια, αυτοκίνητα, άλλα προϊόντα που ειδάλλως είτε δε θα μπορούσαν είτε θα το σκέφτονταν πολύ πριν δανειστούν για να τα αποκτήσουν. Η ΕΚΤ ήταν σα να είχε προμηθεύσει κάθε πολίτη της ΕΕ με μία πιστωτική κάρτα παροτρύνοντας τον να τη χρησιμοποιήσει. Αυτό έκανε τους πολίτες των κρατών του Νότου να μάθουν να ζουν πέρα απ’ τις πραγματικές τους δυνατότητες όσο η Γερμανία απολάμβανε ένα μέγα πακέτο διάσωσης της οικονομίας της. Η Siemens και άλλοι γερμανικοί κολοσσοί κατέγραφαν κέρδη ρεκόρ εξαιτίας του εμπορίου τους με το Νότο και αυτά αντικατροπτίζονταν στις τιμές των μετοχών τους στα μεγαλύτερα χρηματιστήρια του κόσμου, πολλαπλασιάζοντας τον πλούτο τους.

Ενδεικτικά των αποτελεσμάτων της πολιτικής χαμηλών επιτοκίων της ΕΚΤ στην Ελλάδα είναι τα στοιχεία για την αγορά κατοικίας και την αγορά αυτοκινήτου. Οι άδειες για την ανέγερση κατοικίας το 2006, πέντε χρόνια απ’ την υιοθέτηση του ευρώ, ήταν κατά 800% περισσότερες απ’ ότι το 2001, τελευταία χρονιά προ ευρώ. Οι πωλήσεις αυτοκινήτων πολλαπλασιάστηκαν. Τα ‘φθηνά’ ιαπωνικά, ιταλικά, γαλλικά και άλλα αυτοκίνητα που ο Νότος επέλεγε κατά κόρον στη δεκαετία του ’90 ανταλλάχτηκαν με ακριβά και πολυτελή γερμανικά. Μία συγκριτική ανάλυση των πωλήσεων καινούργιων και μεταχειρισμένων αυτοκινήτων μεταξύ του 1998 – έτος καλπάζουσας ανόδου του χρηματιστηρίου Αθηνών με εκρηκτική άνοδο στις πωλήσεις αυτοκινήτων στην Ελλάδα αλλά προ της υιοθέτησης του ευρώ – και του 2007 – έτους όπου η φούσκα πίστωσης έφθανε στην κορύφωση της – είναι αποκαλυπτική:

• το 1998 πουλήθηκαν 60% περισσότερα ιταλικά αυτοκίνητα απ’ ότι το 2007

• το 1998 οι πωλήσεις καινούργιων γερμανικών αυτοκινήτων πολυτελείας ανήλθαν στις 7 χιλ. – το 2007 ανήλθαν στις 23 χιλ, παρουσιάζοντας αύξηση μεγαλύτερη του 300%

• το 1998 πουλήθηκαν συνολικά 30 χιλ, νέα γερμανικά αυτοκίνητα ενώ το 2007 πουλήθηκαν 80 χιλ.

• το 1998 πουλήθηκαν 17.5 χιλ μεταχειρισμένα γερμανικά αυτοκίνητα πολυτελείας, ενώ το 2007 πουλήθηκαν 65 χιλ.

• το 1998 πουλήθηκαν συνολικά 46 χιλ. μεταχειρισμένα γερμανικά αυτοκίνητα ενώ το 2007 144 χιλ.

• το 1998 οι πωλήσεις μεταχειρισμένων αυτοκινήτων για τις πρώτες 20 μάρκες έφτασαν τις 197 χιλ. και το 2007 τις 500 χιλ.

Ακόμη πιο ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο το ευρώ λειτούργησε ως ένα πακέτο διάσωσης της γερμανικής οικονομίας απ’ το Νότο, είναι το μέγεθος των εξαγωγών της Γερμανίας στην Ελλάδα, τα δέκα χρόνια που προηγήθηκαν της δημιουργίας του ευρώ και τα δέκα χρόνια που ακολούθησαν αυτής (στοιχεία: ΔΝΤ). Στην πρώτη περίοδο – προ ευρώ δεκαετία – η Γερμανία εξήγε στην Ελλάδα προϊόντα ύψους, περίπου, 35 δις δολαρίων. Στη δεύτερη περίοδο – μετά ευρώ δεκαετία – οι γερμανικές εξαγωγές στην Ελλάδα αυξήθηκαν στα 70 δις δολάρια, καταγράφοντας άνοδο της τάξης του 100%. Στα έτη 1997-1998 οι εισαγωγές γερμανικών προϊόντων είχαν ανέλθει στα 7,7 δις δολάρια. Δέκα χρόνια αργότερα, στα έτη 2007-2008 η Ελλάδα εισήγε γερμανικά προϊόντα ύψους, περίπου, 21,5 δις δολαρίων σε μία αύξηση κοντά στο 300%.

Οι αυξημένες εισαγωγές γερμανικών προϊόντων απ’ την πολιτική φουσκώματος του Νότου ίσως να μη δημιουργούσε τόσο μεγάλο πρόβλημα αν η Γερμανία ανταπέδιδε τη χάρη αυξάνοντας τις εισαγωγές της απ’ τους εταίρους της. Όμως έκανε το αντίθετο. Ενδεικτικά, οι εισαγωγές ελληνικών προϊόντων απ’ τη Γερμανία το 1992 ήταν 2,2 δις δολάρια και το 2002, έτος υιοθέτησης του ευρώ ανήλθαν στο 1,7 δις δολάρια.

Μέσα σε λίγα χρόνια απ΄ την υιοθέτηση του ευρώ το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας ξεπέρασε αυτό της Ιαπωνίας και της Κίνας φέρνοντας τη στην πρώτη θέση στον κόσμο σε εξαγωγές χάρη στον ευρωπαϊκό Νότο και τα υπόλοιπα κράτη της ευρωζώνης, αφού σε αυτά στηρίχτηκε το μεγαλύτερο ποσοστό της ανάπτυξης των εξαγωγών της. Προκειμένου η ίδια να προφυλαχτεί από τη δημιουργία φουσκών στο ‘σπίτι’ της, έλαβε μέτρα μείωσης της ρευστότητας και ακολούθησε μία αντιπληθωριστική πολιτική η οποία όξυνε περισσότερο τις αποκλίσεις με τους εταίρους της κάνοντας το Νότο ακόμη λιγότερο ανταγωνιστικό.

Με τις γερμανικές τράπεζες γεμάτες, πια, με ρευστό αλλά χωρίς ευκαιρίες στη χώρα τους εξαιτίας της αντιπληθωριστικής πολιτικής που βάσει σχεδίου ακολουθούσε η Γερμανία, η νέα χρυσή επενδυτική ευκαιρία εντοπίστηκε στην αγορά ομολόγων των κρατών του ευρωπαϊκού Νότου, τα οποία ενώ θεωρούνταν μηδενικού ρίσκου εξακολουθούσαν να παρέχουν αξιόλογα επιτόκια. Τώρα ήταν οι ίδιες οι κυβερνήσεις του Νότου που μπορούσαν να δανειστούν με ολοένα χαμηλότερο κόστος και να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματα που στο μεταξύ δημιουργούνταν από την έκρηξη στην κατανάλωση.

Μέχρι το 2007 το σχέδιο διάσωσης της Γερμανίας είχε πετύχει: η χώρα είχε ξεπεράσει την ύφεση χωρίς να χρειαστεί να αυξήσει το χρέος και τα ελλείμματα της, είχε μετατραπεί σε πρώτη εξαγωγική δύναμη στον κόσμο έχοντας εκμεταλλευτεί την απογείωση της πίστωσης στην ευρωζώνη αλλά αποφεύγοντας, εντέχνως, τις συνέπειες για την ίδια και παράλληλα είχε αναστήσει τη χρηματοοικονομική της αγορά και είχε σώσει το τραπεζικό της σύστημα. Στο μεσοδιάστημα, όμως, είχε ζώσει το Νότο με ωρολογιακές οικονομικές βόμβες.

Ακολούθησε η αμερικανική κρίση, η οποία εξελίχτηκε σε ένα παγκόσμιο τσουνάμι. Οι ωρολογιακές βόμβες στην ευρωζώνη άρχισαν να πυροδοτούνται αλλά η βλάβη σε κάποιες απ’ αυτές, όπως στην Ελλάδα, αποδεικνύονταν μικρότερη απ’ την αναμενόμενη. Ο ‘διεφθαρμένος’, ‘τεμπέλης’ και ‘σπάταλος’ Έλληνας είχε την πρόνοια να αποταμιεύει τμήμα των χρημάτων του απ’ τα χρόνια της πλασματικής ανάπτυξης με αποτέλεσμα οι καταθέσεις να αποτελούν μία ασπίδα στις όποιες χρηματοπιστωτικές πιέσεις, ενώ οι ελληνικές τράπεζες, είτε από έλλειψη τεχνογνωσίας είτε εξαιτίας μίας σύνεσης που αντανακλούσε το γενικότερο ελληνικό χρηματοοικονομικό συντηρητισμό, είχαν αποφύγει να επενδύσουν στα σύνθετα επενδυτικά στεγαστικά προϊόντα που κατέστρεφαν την αμερικανική αγορά κατοικίας και μόλυναν την ευρωζώνη. Ως αποτέλεσμα η ροή κεφαλαίων δεν αντιστράφηκε στην Ελλάδα, τα κεφάλαια παρέμειναν στη χώρα και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα κρατήθηκε όρθιο και μετά το τσουνάμι, στηρίζοντας ταυτόχρονα και την πολύ εξαρτημένη, πλέον, απ’ αυτό ελληνική οικονομία.

Το σκάσιμο της αμερικανικής φούσκας κατοικίας, η αμερικανική τραπεζική κρίση, η μετεξέλιξη της κρίσης σε διεθνή, η παγκόσμια και ιστορικών διαστάσεων οικονομική ύφεση, το διεθνές χρηματιστηριακό κραχ μετοχών και η εκτίναξη των τιμών πετρελαίου και τροφίμων σε ιστορικά υψηλά επίπεδα τιμών ήταν μερικά απ’ αυτά με τα οποία είχε έρθει αντιμέτωπη η Ελλάδα μεταξύ 2006 και 2008 και κόντρα σε κάθε πρόβλεψη είχε αντέξει.

Η πτώχευση της Lehman Brothers το Σεπτέμβριο του 2008, όμως, μετέφερε την κρίση ρευστότητας σε ένα άλλο επίπεδο, κάνοντας τη χειρότερη απ’ οτιδήποτε είχε δει η παγκόσμια οικονομία επί 80 χρόνια. Η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα παρείχε μυστικά δάνεια ύψους, σχεδόν, 10 τρις δολαρίων σε αμερικανικές και διεθνείς τράπεζες προκειμένου να αποτρέψει το απόλυτο χάος και μείωσε τα επιτόκια του δολαρίου σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα, κοντά στο μηδέν. Οι ελληνικές τράπεζες, βέβαια, δεν έλαβαν κρυφά δάνεια απ’ τις ΗΠΑ.

Αντί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να ακολουθήσει το παράδειγμα της Αμερικανικής μειώνοντας τα επιτόκια του ευρώ ανταποκρινόμενη στις πρωτοφανείς οικονομικές συνθήκες, προέβηκε σε αύξηση (!) τους κάνοντας την ήδη υπό εξαφάνιση ρευστότητα στην ευρωζώνη πανάκριβη και ακόμη πιο δύσκολο να αντληθεί. Στα τέλη του 2008 και ενώ τα επιτόκια του δολαρίου είχαν μειωθεί κοντά στο μηδέν, τα επιτόκια του ευρώ είχαν αυξηθεί πάνω απ’ το 4% στο υψηλότερο επίπεδο ετών.

Ενώ στα χρόνια που η ρευστότητα ήταν πλεονάζουσα και προκαλούσε φούσκες και πληθωρισμό η ΕΚΤ διατηρούσε τα επιτόκια στο 2%, την ώρα της ιστορικής κρίσης που χρειαζόταν φθηνό χρήμα για να αποφευχθεί ο αντιπληθωρισμός και να αντιμετωπιστεί η ύφεση, η ΕΚΤ προχώρησε σε αύξηση των επιτοκίων προκαλώντας ένα ακόμη καταστροφικό χτύπημα στην ευρωζώνη και ειδικά στις χώρες του Νότου.

Πίσω από αυτήν τη φαινομενικά παράλογη και προφανώς καταστροφική νομισματική πολιτική της ΕΚΤ, κρυβόταν και πάλι τα συμφέροντα της Γερμανίας, η οποία είχε εμπλακεί σε έναν άνευ προηγουμένου νομισματικό πόλεμο με τις ΗΠΑ, προσπαθώντας να εκθρονίσει το δολάριο με το να αυξάνει τα επιτόκια του ευρώ προσελκύοντας έτσι κεφάλαια απ’ όλο τον κόσμο στη Φρανκφούρτη, η οποία και διεκδικούσε, πλέον, με αξιώσεις απ’ το Λονδίνο το ρόλο του νέου ευρωπαϊκού χρηματοοικονομικού κέντρου.

Η απάντηση των ΗΠΑ ήταν η κατακόρυφη άνοδος του δολαρίου και η επαναπροσέλκυση κεφαλαίων σ΄ αυτό, κάτι που προκάλεσε την κατάρρευση της αγοράς εμπορευμάτων. Καθώς οι επενδυτές έφευγαν απ’ τα εμπορεύματα και αναζητούσαν ασφαλές καταφύγιο για τα κεφάλαια τους, άρχισαν να επιστρέφουν στις ΗΠΑ αποχωρώντας απ’ την Ευρώπη, γεγονός που οδηγούσε στην πώληση περιουσιακών στοιχείων σε ευρώ και έτσι και τραπεζικών και κρατικών ομολόγων της ευρωπαϊκής περιφέρειας τα οποία και για πρώτη φορά απ’ την υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος δοκιμάστηκαν σκληρά.

Στα τέλη του 2008 με αρχές 2009 τα CDS και τα επιτόκια των ελληνικών, ισπανικών, πορτογαλικών και ιταλικών ομολόγων μπήκαν σε ανοδική τροχιά αφού οι διεθνείς επενδυτές πουλούσαν κάθε τι συνδεδεμένο σε ευρώ εξαιτίας των πολιτικών επιλογών της Γερμανίας.

Ήταν εκείνη η χρονική στιγμή την οποία επέλεξε ο πρώην Πρωθυπουργός της χώρας, κ. Σημίτης, για να απευθυνθεί στην ελληνική Βουλή σχετικά με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αποφεύγοντας να βρει ευθύνες οπουδήποτε αλλού πέρα απ’ την Ελλάδα και θέτοντας θέμα αποκλεισμού της απ’ τις αγορές και προσφυγής της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, σε μία ομιλία που αν δεν είχε αντιμετωπιστεί με ψυχραιμία από την τότε κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα μπορούσε να έχει τινάξει τη χώρα στον αέρα ένα χρόνο νωρίτερα απ’ ότι τελικά συνέβη.

Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν ήταν ελληνικό αλλά πρωταρχικώς ευρωπαϊκό και έτσι οι χώρες της ΕΕ στράφηκαν για βοήθεια στην ΕΚΤ ζητώντας ένα πανευρωπαϊκό σχέδιο προστασίας των τραπεζών. Ο Γάλλος Πρόεδρος Σαρκοζί προώθησε αυτήν τη λύση αλλά η Γερμανίδα Καγκελάριος Μέρκελ ήταν κάθετα αντίθετη απορρίπτοντας την προστασία του τραπεζικού συστήματος από την ΕΚΤ και επιβάλλοντας τη στήριξη των τραπεζών με εθνικά κεφάλαια.

Ακόμη και μετά απ’ αυτήν την καταστροφική απόφαση της Γερμανίας και ενώ η Ελλάδα αναγκάστηκε να στηρίξει τις τράπεζες της με κρατικές εγγυήσεις, κατάφερε να αποφύγει τα χειρότερα και να φτάσει στο Νοέμβριο του 2009 αποδυναμωμένη μεν αλλά έχοντας διατηρήσει την πιστοληπτική της βαθμολογία στο Α, έχοντας πετύχει να δανείζεται με επιτόκια κοντά στο ιστορικό χαμηλό της, έχοντας αποτρέψει την κατάρρευση της αγοράς κατοικίας, έχοντας προσελκύσει αρκετά διεθνή επενδυτικά κεφάλαια ώστε το χρηματιστήριο της να καταγράφει τη μεγαλύτερη άνοδο στον κόσμο σε ετήσια βάση, έχοντας έναν τραπεζικό κλάδο ισχυρό, και συνεχίζοντας συνεχίζει να εμπνέει εμπιστοσύνη στο εξωτερικό και το εσωτερικό της έτσι ώστε και να μπορεί να χρηματοδοτεί το χρέος της αλλά και να απολαμβάνει μεγάλες εισροές στις ελληνικές τράπεζες, μετρώντας αθροιστικά τις μεγαλύτερες καταθέσεις από ιδιώτες και επιχειρήσεις στην ιστορία της. Πράγματι, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είχε προσελκύσει νέες καταθέσεις ύψους, περίπου, 22 δις ευρώ το 2007, οι οποίες ενισχύθηκαν κατά επιπλέον 30 δις ευρώ το 2008 ενώ ακόμη και στο 2009 οι ελληνικές τράπεζες είδαν τις καταθέσεις να αυξάνονται κατά 10 δις ευρώ.

Χρειάστηκαν, ωστόσο, μόλις μερικές εβδομάδες πανικού της κυβέρνησης Παπανδρέου για να αντιστραφεί αυτή η μακροπρόθεσμη τάση και να αρχίσει ένα καταστροφικό κύμα εκροής καταθέσεων. Μόνο τον Ιανουάριο του 2010 εγκατέλειψαν τις ελληνικές τράπεζες κεφάλαια ύψους 5 δις ευρώ, με το έτος να κλείνει με εκροές ύψους 29 δις ευρώ. Από το Δεκέμβριο του 2009 μέχρι τον Απρίλιο του 2012 οι ελληνικές τραπεζικές καταθέσεις είχαν μειωθεί από 238 δις ευρώ στα 166 δις ευρώ, καταγράφοντας πτώση κατά 43%. Περίπου το 85% των εκροών προήλθε από ιδιώτες αποτυπώνοντας τον πανικό που κατέβαλλε τους Έλληνες πολίτες.

Ακόμη χειρότερα, ο διεθνής πανικός μεταφράστηκε σε μαζικές πωλήσεις ελληνικών περιουσιακών στοιχείων, μεταξύ των οποίων και μετοχών, τραπεζικών και κρατικών ομολόγων, με τα κεφάλαια να μεταφέρονται απ’ την Ελλάδα στη Γερμανία προς αναζήτηση ασφάλειας. Ιδιωτικός και κρατικός τομέας αποκλείστηκαν απ’ τις αγορές κεφαλαίων και η χώρα δε μπορούσε πια να χρηματοδοτήσει το χρέος και τα ελλείμματα της.

Είχε έρθει η ώρα της Ελλάδας να χρειαστεί βοήθεια απ’ τη Γερμανία. Η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της ΕΕ, όμως, είχε άλλα σχέδια καθώς είδε στην ελληνική και στην ευρωπαϊκή κρίση μια διπλή ευκαιρία:

α) να πετύχει την έξοδο της ίδιας απ΄ τη μεγαλύτερη ύφεση στην ιστορία της με το να μετατραπεί σε πόλο έλξης κεφαλαίων εξασφαλίζοντας ένα μέγα πακέτο τόνωσης βασιζόμενο στην αστείρευτη ρευστότητα και στο χαμηλό κόστος κρατικού δανεισμού της

β) να προωθήσει τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης κάτω απ’ την ηγεμονία της, σχέδιο που είχε εκπονηθεί αλλά είχε μείνει στάσιμο απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και το οποίο αποτυπώνεται με μεγάλη σαφήνεια στα απόρρητα έγγραφα εκείνης της περιόδου που αποχαρακτηρίστηκαν μόλις προσφάτως.

Σήμερα, περισσότερο από δυόμιση χρόνια απ’ το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης, η Γερμανία έχει προχωρήσει πολύ στην υλοποίηση των δύο αυτών στόχων. Όσον αφορά στον πρώτο, η οικονομία της αναπτύχθηκε με τους μεγαλύτερους ρυθμούς απ’ την επανένωση της χώρας, καταγράφοντας παράλληλα μία σειρά θετικών ρεκόρ δεκαετιών. Καταλυτικό ρόλο σε αυτό έπαιξε το πακέτο τόνωσης που απόλαυσε η Γερμανία από τη μεταφορά κεφαλαίων απ’ το Νότο στις τράπεζες της αλλά και από τη μετατροπή της σε καταφύγιο κεφαλαίων απ’ όλο τον κόσμο, γεγονός που τη βοήθησε να δανείζεται με ιστορικά χαμηλά επιτόκια. Η μελέτη της ροής τραπεζικών καταθέσεων μεταξύ των κρατών του Νότου και της Γερμανίας αποκαλύπτει τη δημιουργία μίας αρνητικής συσχέτισης που ξεπέρασε το 0,8. Δηλαδή περίπου στο 80% των περιπτώσεων οι εκροές απ’ το Νότο κατέληξαν σε εισροές στη Γερμανία (στοιχεία: Budensbank). .

Το ισοζύγιο στο Target 2, το Μάιο του 2012, έδειξε πλεόνασμα ύψους 660 δις ευρώ για τη Γερμανία, 146 δις ευρώ για την Ολλανδία και 45 δις ευρώ για τη Φινλανδία. Οι χώρες αυτές απολαμβάνουν χάρη στην κρίση πακέτα τόνωσης που αντιστοιχούν στο 23-25% του ΑΕΠ τους. Την ίδια στιγμή το αντίστοιχο έλλειμμα για τις χώρες του Νότου αντιστοιχεί στο 20-60% του ΑΕΠ τους (20% για Ιταλία, 23% για Ισπανία, 60% για Ιρλανδία, 50% για Ελλάδα).

Όσον αφορά στο δεύτερο στόχο της, η Γερμανία αναδείχτηκε ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της ΕΕ, θέτοντας και επιβάλλοντας τους κανόνες της και προχωρώντας στην εμβάθυνση της ευρωζώνης με μεγαλύτερα βήματα από ποτέ. Η παράδοση εθνικής κυριαρχίας σε ευρωπαϊκά και υπό γερμανικό έλεγχο ιδρύματα είναι η νέα τάση που μετατρέπει τη Γερμανία σε ευρωπαϊκή αυτοκρατορία, χάρη στην ελληνική και την ευρωπαϊκή κρίση.

Αυτό που δεν έγινε ποτέ αντιληπτό απ’ τις ελληνικές κυβερνήσεις, είναι ότι όπως κάθε άλλη ηγέτιδα δύναμη μίας νομισματικής ένωσης, η Γερμανία δε θα κάνει ποτέ τίποτε που να εξυπηρετεί το γενικό ευρωπαϊκό συμφέρον αν δεν εξυπηρετείται πρωτίστως το δικό της. Η εταιρική αλληλεγγύη ισχύει μόνο από τον πιο αδύναμο προς τον πιο δυνατό. Η Γερμανία θα αντιμετωπίζει πάντα τις πιο αδύναμες οικονομικά χώρες με αλαζονεία και θα επιδιώκει να ισχυροποιείται εις βάρος τους αφού αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει τον ηγετικό της ρόλο. Δε χρειάζεται να κοιτάξει κανείς πολύ μακριά για να καταλάβει πώς λειτουργεί μία κυρίαρχος δύναμη σε ένα νομισματικό σύστημα και αρκεί να δει τις ΗΠΑ, που με το δολάριο εκμεταλλεύτηκαν ολόκληρο τον κόσμο από το 1945 και μετά.

Δεν είναι τυχαίο πως ήταν η Γερμανία που ηγήθηκε της αλλαγής του προηγούμενου νομισματικού συστήματος στις αρχές της δεκαετίας του ’70, οργανώνοντας έναν κατά το ήμισυ επιτυχή νομισματικό πόλεμο εναντίον του δολαρίου, στην προσπάθεια της, τότε, να βάλει τέλος στην αμερικανική νομισματική κυριαρχία καθώς ήταν η ίδια που βρισκόταν στη θέση του αποδέκτη των συνεπειών του τρόπου λειτουργίας των ΗΠΑ μέσα στα πλαίσια της.

Ούτε είναι συμπτωματικό που απέτυχαν και οι τρεις προσπάθειας δημιουργίας μίας ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης με επίκεντρο το γερμανικό μάρκο, αφού η Γερμανία δρούσε πάντα με τον ίδιο τρόπο, εκμεταλλευόμενη τους εταίρους της τόσο σε καιρούς ηρεμίας, ώστε να προωθεί τη δική της ανάπτυξη όσο και περιόδους κρίσης, πιέζοντας για περισσότερο έλεγχο, δημοσιονομική και πολιτική ενοποίηση.

Τελικά, βέβαια, δεν έχει τόσο σημασία τί κάνουν οι άλλοι και αν αυτό μας βλάπτει ή μας βοηθά αλλά το τί κάνουμε εμείς για να αμυνθούμε ή να βοηθήσουμε τον εαυτό μας. Και κοιτώντας πίσω στο χρόνο θα διαπιστώσουμε εύκολα μερικά απ’ τα δραματικά λάθη των τελευταίων κυβερνήσεων που πέρασαν απ’ την Ελλάδα.

Η κυβέρνηση Σημίτη έκανε πολιτική της σημαία την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ αποτυγχάνοντας να προετοιμάσει τη χώρα σωστά γι’ αυτό το ιστορικό γεγονός και αφήνοντας την, εν γνώση της και προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της, εκτεθειμένη σε εξαιρετικά μεγάλους κινδύνους. Οι ευθύνες του κ. Σημίτη γι’ αυτό είναι διαχρονικές και βαρύτατες.

Η κυβέρνηση Καραμανλή δεν έκανε αυτά που έπρεπε για να προστατέψει τη χώρα απ’ τις αρνητικές συνέπειες της εισόδου της στην ευρωζώνη. Με ατολμία και χωρίς αίσθηση της ιστορικής του ευθύνης ο κ. Καραμανλής απόλαυσε πολιτικά τα θετικά της υιοθέτησης του ευρώ, αποτυγχάνοντας να εκμοντερνίσει και να ενδυναμώσει τη χώρα ώστε να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του παρελθόντος και τις προκλήσεις του παρόντος και του μέλλοντος.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου πανικοβλήθηκε και πανικόβαλε έναν ολόκληρο κόσμο για το άγνωστο (;) δημοσιονομικό έλλειμμα, λειτουργώντας ως μεγεθυντής και πολλαπλασιαστής των προβλημάτων της οικονομίας και οδηγώντας, ουσιαστικά, τη χώρα στην πτώχευση απ’ το Νοέμβριο του 2009 εφόσον ήταν δεδομένο πως η Γερμανία δεν υπήρχε περίπτωση να αναλάβει τις δικές της ευθύνες. Μελετώντας κανείς οικονομική ιστορία είναι μάλλον απίθανο να βρει πολλά αντίστοιχα παραδείγματα που ένας άνθρωπος πανικόβαλε τόσους πολλούς. Οι ηγέτες δεν πανικοβάλλονται και το κυριότερο δεν πανικοβάλλουν τους υπόλοιπους γύρω τους, πόσο μάλλον έναν ολόκληρο πλανήτη. Εκτός και αν ο κ. Παπανδρέου γνώριζε πως η ανθρωπότητα απειλούνταν με εξαφάνιση και ότι μόνο αυτός μπορούσε να την προστατέψει, δεν είχε κανένα πολιτικό έρεισμα και καμία νομιμοποίηση να θυσιάσει την Ελλάδα. Οτιδήποτε ακολούθησε του ‘Πανικού Παπανδρέου’, ήταν η συνέχεια μίας προδιαγεγραμμένης τραγωδίας.

Οι χώρες είναι υπεύθυνες για τις επιλογές και τα λάθη τους και η Ελλάδα έχει πολλά και διαφορετικής βαρύτητας δικά της λάθη να κατανοήσει, να αναγνωρίσει και να διορθώσει. Αλλά με το να αποδέχεται ευθύνες που δεν της ανήκουν, να αυτοδυσφημίζεται διεθνώς και το κυριότερο να αδυνατεί να αντιληφθεί και να αναδείξει τις ευθύνες και το ρόλο άλλων σε ιστορικής σημασίας γεγονότα και καταστάσεις, διαπράττει ένα αυτοκτονικό λάθος.

Σε τελική ανάλυση κάθε κράτος πρέπει να έχει τους δικούς του μακροπρόθεσμους, εθνικούς και υπερκομματικούς στόχους. Η Ελλάδα πρέπει να αναγνωρίσει και να κατανοήσει αυτούς των υπόλοιπων κρατών που την επηρεάζουν άμεσα και έμμεσα και επιτέλους να προσδιορίσει και να επιδιώξει τους δικούς της. Αν κάνει η ίδια αυτό που πρέπει θα μπορεί και να βοηθά τον εαυτό της και να προστατεύεται από εξωτερικούς κινδύνους αλλά και να νομιμοποιείται να αποδίδει ευθύνες στα κράτη που λειτουργούν με τρόπο βλαπτικό για το σύνολο. Και η Γερμανία, τουλάχιστον στα πλαίσια της ευρωζώνης, είναι σίγουρα ένα από αυτά.

Πάνος Παναγιώτου
Χρηματιστηριακός Τεχνικός Αναλυτής
Διευθυντής GSTA Ltd, WTAEC Ltd

Πηγή: Επίκαιρα

Έτσι θα γίνουμε αποικία της ΕΕ!

Ανατριχιαστικό κυριολεκτικά είναι το έγγραφο του υπουργείου Οικονομικών του Τέταρτου Γερμανικού Ράιχ για τη μετατροπή της Ελλάδας σε άθλια αποικία του Βερολίνου και της ΕΕ, το οποίο έδωσε στη δημοσιότητα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος. «Εξωτερικά διαχειριζόμενος λογαριασμός καταπιστεύματος» είναι ο τίτλος του πρώτου θέματος που βάζουν οι Γερμανοί, όπου «καταπίστευμα» στη νομική γλώσσα είναι περιουσιακό στοιχείο που μεταβιβάζει κανείς σε κάποιον άλλον με σκοπό τη διασφάλιση απαιτήσεών του. Με άλλα λόγια, σε απλά ελληνικά, η ελληνική κυβέρνηση μεταβιβάζει τη διαχείριση αυτού του δεσμευμένου λογαριασμού στους ευρωπαίους δανειστές.

του Γιώργου Δελαστίκ

Ο ελληνικός λαός δηλαδή θα φορτώνεται με δάνεια, αλλά τα λεφτά των δανείων δεν θα τα παίρνει να τα διαχειριστεί η ελληνική κυβέρνηση, θα τα διαχειρίζονται μόνοι τους και όπως θέλουν οι… δανειστές!!! Τινάζοντας στον αέρα όλα τα προπαγανδιστικά ψέματα των κυβερνήσεων των γερμανοτσολιάδων που μας κυβερνούν, το έγγραφο τονίζει ότι η ενίσχυση του ελέγχου αυτού του λογαριασμού γίνεται «για να διασφαλιστεί ότι οι πόροι του προγράμματος χρησιμοποιούνται μόνο για την εξυπηρέτηση του χρέους». Ούτε ένα ευρώ δηλαδή από τα χρήματα των δανείων που τα Μνημόνια φορτώνουν στους Έλληνες δεν θα πηγαίνει για μισθούς, συντάξεις, επιδόματα ή άλλα έξοδα του ελληνικού κράτους, όπως λένε οι πολιτικοί απατεώνες της συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη! Ούτε ένα ευρώ!

Ολόκληρα τα ποσά των δανείων θα πηγαίνουν για την εξόφληση προηγούμενων δανείων και μάλιστα κατά το δοκούν των Γερμανοευρωπαίων. Όχι μόνο τα ποσά των δανείων. Θέλουν και ποσοστό του ΦΠΑ που εισπράττεται από την ελληνική κυβέρνηση «να μεταφέρεται κάθε μήνα στον καταπιστευματικό λογαριασμό ως συνεισφορά της Ελλάδας στην εξυπηρέτηση του χρέους». Όχι μόνο δηλαδή δεν θα πέφτει ούτε ένα ευρώ στην πραγματική οικονομία από τα δάνεια, αλλά θα παίρνουν και από τα έσοδα του κράτους το οποίο γδέρνει τους πολίτες για να τους προσφέρει πολύ λιγότερες παροχές από παλιά και να τους εξαθλιώνει κάθε μέρα περισσότερο.

Για όποιον δεν κατάλαβε, οι Γερμανοί το ξανατονίζουν στο έγγραφό τους: «Εάν προκύψουν περαιτέρω τρύπες στον προϋπολογισμό κατά τη διάρκεια του προγράμματος, η Ελλάδα θα καλύπτει τα κενά αυτά με τα δικά της μέσα» υπογραμμίζουν. Δεν αρκούνται σε αυτό. Μεθοδικοί όπως είναι, θέλουν να λύσουν μια για πάντα το πρόβλημα μέσω της …αυτοματοποίησης της εξαθλίωσης του ελληνικού λαού: «Ελλείμματα μετρητών (αποκλίσεις από το σχέδιο του προϋπολογισμού) οδηγούν αυτομάτως σε περικοπές δαπανών κατανεμόμενες εξίσου σε όλα τα προγράμματα δαπανών σύμφωνα με το μερίδιό τους στον προϋπολογισμό)» αναφέρει το γερμανικό έγγραφο. Με άλλα λόγια, θα ξοδεύει περισσότερα λεφτά η κυβέρνηση στην κατασκευή ενός δρόμου και αυτομάτως θα κόβονται οι προϋπολογισμένες δαπάνες για την… υγεία και την παιδεία!

Επιπροσθέτως, ούτε δάνειο δε θα μπορεί να αποφασίσει να πάρει η ελληνική κυβέρνηση από πουθενά, από καμιά χώρα του κόσμου! Αυτό απαιτούν οι Γερμανοί: «Ένας εξωτερικός θεσμός σαν την Κομισιόν της ΕΕ μπορεί να ζητηθεί για να εγκρίνει γραπτώς οποιαδήποτε μορφή πρόσθετων δανείων» απαιτούν χωρίς περιστροφές. Η Ελλάδα δηλαδή δεν θα μπορεί να δανειστεί από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα ή τη… Ζιμπάμπουε, αν δεν εγκρίνει γραπτώς η Κομισιόν το να υποβάλουμε αίτημα δανειοδότησης! Απίστευτη αποικιοποίηση της χώρας μας, της οποίας άλλωστε οι Γερμανοί καταλύουν τον κρατικό μηχανισμό και τον αντικαθιστούν με υπαλλήλους των ξένων κατοχικών δυνάμεων.

Στο έγγραφο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών απαιτείται ρητά η «υποχρεωτική χρησιμοποίηση τεχνικής βοήθειας από το εξωτερικό»! Προσδιορίζονται μάλιστα και οι τομείς που θα εγκατασταθούν υποχρεωτικά οι ξένοι: Συλλογή φόρων, μείωση διαφθοράς, στατιστική, αναπτυξιακές επενδυτικές στρατηγικές, χρησιμοποίηση διαρθρωτικών πόρων, διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεων…». Τα πάντα στα χέρια των δυνάμεων κατοχής. Οι Γερμανοί έχουν και πρόγραμμα εκκαθάρισης του ελληνικού κρατικού μηχανισμού από τους… Έλληνες!!! Ζητούν «να προσδιοριστούν οι θέσεις – κλειδιά εντός της ελληνικής δημόσιας διοίκησης για την δέουσα εκτέλεση και έλεγχο του προγράμματος προσαρμογής» και «να στρατολογηθούν και να σταλούν ευρωπαίοι ειδικοί ή έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι στους οποίους θα δοθεί το ίδιο στάτους με τους ευρωπαίους ειδικούς προκειμένου να περιοριστεί η εξάρτησή τους από την (ελληνική) πολιτική εξουσία (σ.σ. μιλάμε δηλαδή για έλληνες «κουκουλοφόρους» που θα είναι όργανα των γερμανικών δυνάμεων κατοχής) για να τοποθετηθούν στις θέσεις — κλειδιά… για να αντικαταστήσουν έλληνες αξιωματούχους»!!!

Ανενδοίαστα δηλαδή το Βερολίνο απαιτεί να αναλάβουν οι ίδιοι οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, οι οποίοι μάλιστα θα τεθούν υπεράνω των νόμων της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, τη διακυβέρνηση της Ελλάδας! Και αυτά τα κατάπτυστα ανθρωπάρια, οι πολιτικοί ηγέτες των κομμάτων της συγκυβέρνησης, λένε «ναι» στην παράδοση της χώρας, από την οποία βεβαίως θα ωφεληθούν οι σύγχρονοι αδίστακτοι «μαυραγορίτες» του ελληνικού κεφαλαίου.

Προς Καγκελάριο Μέρκελ: Η Ελλάδα είναι ο στρατηγικός πυλώνας της Ευρώπης!

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής, Διεθνείς Σχέσεις-Στρατηγικές Σπουδές

Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών

 

Αγαπητή κα Μέρκελ,

 

Τη στιγμή που επισκέπτεστε την Ελλάδα και σε μια Αθήνα η οποία δικαιολογημένα συγκλονίζεται από διαδηλώσεις διαμαρτυρίας σκέφτηκα να απευθυνθώ δημόσια στην εκλεγμένη καγκελάριο του επανενωμένου Γερμανικού κράτους.

            Τυγχάνει να ανήκω σε εκείνη την ολιγομελή ομάδα ακαδημαϊκών που επί μακρόν αναλύουν τα ευρωστρατηγικά ζητήματα συμπεριλαμβανομένης της Γερμανικής εξωτερικής πολιτικής. Συντομογραφικά, θα γίνει αναφορά σε μερικές στρατηγικές πτυχές των συλλογικών στρατηγικών συμφερόντων του εθνοκρατοκεντρικού εγχειρήματος της ΕΕ.

            Κυρίως, θα υπογραμμίσω μια αλάνθαστη στρατηγική θέση που αφορά την σημερινή διεθνή συγκυρία και κυρίως το κοχλάζων διεθνές υποσύστημα της περιφέρειάς μας:Με δεδομένες τις σταθεροποιημένες πλέον μεταψυχροπολεμικές τάσεις στο περιφερειακό και παγκόσμιο στρατηγικό πεδίο, εάν η Ελλάδα υποδουλωθεί οικονομικά, εξαθλιωθεί κοινωνικά και ταπεινωθεί από γειτονικά αναθεωρητικά κράτη θα αποτελέσει την αρχή του τέλους της δημιουργίας νέων αντί-γερμανικών συσπειρώσεων, αντιπαραθέσεων, συγκρούσεων και στρατηγικής υποβάθμισης της Ευρώπης στο σύνολό της.

Η ιστορία είναι ανελέητη και δεν αναγνωρίζει λάθη, παρά μόνο τα καταγράφει περιγράφοντας τα αίτια. Η Ευρώπη έχει μέλλον μόνο αν επιτέλους ανοίξει τα κλειστά στρατηγικά της μάτια και αν αντιληφτεί πως τάχιστα θα πρέπει να καταστήσει την Ελλάδα πανίσχυρη και στρατηγικό της πυλώνα στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο.

Η Ισπανία, η Ιταλία και άλλα καθόλα σεβαστά κράτη-μέλη της ΕΕ που αντιμετωπίζουν τώρα αντίστοιχα προβλήματα είναι σημαντικά, αλλά στρατηγικά όχι όσο η Ελλάδα.Αυτό ισχύει για λόγους γεωπολιτικούς-γεωοικονομικούς και ενεργειακούς, για λόγους πολιτισμικούς και για λόγους που αφορούν την επερχόμενη αναπόδραστη παρατεταμένη αστάθεια στη Μεσόγειο και στη Μέση και Άπω Ανατολή.

Σε αυτή την κεντρική γεωπολιτική περιοχή οι μόνες ισχυρές και εν δυνάμει σταθερές χώρες είναι το Ισραήλ, η Κύπρος και η Ελλάδα. Αν Ελλάδα και Κύπρος πέσουν κατάκοιτες, εξάλλου, και με δεδομένη την κινούμενη άμμο από τον Καύκασο μέχρι το Μαρόκο, η μόνη δυνατότητα να επιβιώσει το Ισραήλ είναι αποκλειστικά με τη δύναμη των όπλων του και υπερατλαντικών ή άλλων εκτός Ευρώπης συμμαχιών, οτιδήποτε και αν σημαίνει αυτό.

Μπροστά σε αυτό το γιγαντιαίο στρατηγικό γεγονός η Ευρώπη κλείνει τα μάτια και μυωπικά και αυτοκαταστροφικά για την ΕΕ με το να πλήττει θανάσιμα τόσο την Ελλάδα όσο και την Κύπρο.

 

Θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι σε δεκάδες βιβλία και άρθρα αφιερωμένα στα ευρωστρατηγικά ζητήματα απέφυγα τον συνήθη όρο «Γερμανικό πρόβλημα». Τα σχετικά κεφάλαια τιτλοφορούνται «Γερμανικό ζήτημα» και όχι «Γερμανικό πρόβλημα».

Δεν ισχύει κατ’ ανάγκη, εκτιμώ, η θέση ότι μια ισχυρή Γερμανία σημαίνει αναγκαστικά μια αλυσοδεμένη Ευρώπη. Δύο φορές μετά τον Βίσμαρκ η Γερμανία λειτούργησε ανώριμα προκαλώντας την καταστροφή της ίδιας και της Ευρώπης. Επανενώθηκε υπό όρους πριν δύο δεκαετίες και τα άγρυπνα στρατηγικά μάτια των υπόλοιπων δυνάμεων παρακολουθούν κάθε κίνησή σας. Μην το ξεχνάτε!!

Επειδή το γνωρίζουν και στρατηγικά νήπια δεν χρειάζεται να τονίσω πως οι Γερμανοί για να λειτουργήσουν ορθολογιστικά δεν έχουν παρά να θυμηθούν τη «χρυσή τριακονταετία» της διπλωματίας του Βίσμαρκ.

Κυρίως, να θυμηθούν ότι ένα πράγμα είναι ένα ισχυρό κράτος να ασκεί ηγετικό ρόλο και άλλο να συμπεριφέρεται ηγεμονικά. Δυσδιάκριτα όντως σύνορα πάνω στα οποία σκόνταψαν ουκ ολίγα ισχυρά κράτη. Το αποτέλεσμα ήταν πάντοτε να κτίζουν άσκοπες αντιθέσεις και έχθρες και να επεκτείνονται πέραν των δυνάμεών τους, κατιτί που πλήρωναν ακριβά όταν στο τέλος τα αντί-ηγεμονικά αντανακλαστικά των άλλων κρατών τους εξισορροπούσαν και τους συρρίκνωναν.

Ο Καγκελάριος Βίσμακρ σοφά έλεγε: «Δεν με αφήνουν να κοιμηθώ οι εφιάλτες των αντί-Γερμανικών συσπειρώσεων». Η αλάνθαστη στρατηγική του κρίση τον οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι για να μπορεί η Γερμανία να αποτελεί ενωμένη και ισχυρή δύναμη απαιτείται να είναι διπλωματικά ευέλικτη και στρατηγικά σώφρων.

Την ίδια φράση επανέλαβαν προγενέστεροί σας γερμανοί ηγέτες οι οποίοι μετά το 1989 κατάφεραν να πλοηγήσουν το γερμανικό υπερωκεάνιο διαμέσου των συμπληγάδων που έστησαν η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία. Διόλου τυχαία οι πρώην Γερμανοί καγκελάριοι καθημερινά εκφράζονται πολύ επικριτικά για τους νέο-ηγεμονικούς παιδισμούς της σημερινής Γερμανίας, κυρίως εις βάρος της Ελλάδας. Η μυωπία της σημερινής γερμανικής διπλωματίας απέναντι στην Ελλάδα είναι πρόδρομος μεγάλων δεινών.

Επειδή δεν μεταφράστηκε στα Γερμανικά, μπορώ να αναφερθώ σε ένα σημαντικό για εμένα επιστημονικό μου έργο, το «Διπλωματία και Στρατηγική των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, Γαλλία, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία». Εκεί τεκμηριώθηκε και καταδείχθηκε επιστημονικά ότι τα δύο άλλα μεγάλα Ευρωπαϊκά κράτη κατατρύχονται σήμερα από διλήμματα ασφαλείας. Δεν τα βλέπετε; Δεν τα αισθάνεστε; Δεν κατανοείτε πόσο επικίνδυνα είναι;

Οι στρατηγικές πλάκες κάτω από το τρίγωνο Παρίσι-Λονδίνο-Βερολίνο είναι ετοιμόρροπες και τρίζουν επικίνδυνα μετά τις σπασμωδικές και αδέξιες διπλωματικές και οικονομικές κινήσεις των σημερινών ηγετών των τριών ισχυρών δυνάμεων της ΕΕ.

Παραδόξως εν τούτοις, το στρατηγικό μέλλον της Ευρώπης δεν κρίνεται από τι θα πείτε στη Βόννη ή στο Λονδίνο για τις μεταξύ σας σχέσεις. Κρίνεται από το πώς θα συγκλίνετε όσον αφορά την αναβάθμιση της Ελλάδας και Κύπρου. Μπορείτε να σκεφτείτε και να λειτουργήσετε ορθολογιστικά ή μήπως τα πολλά χρόνια εξάρτησης από τις ΗΠΑ, όπως πολλοί ισχυρίζονται, έχουν πια εκμηδενίσει κάθε άξια λόγου στρατηγική σκέψη στην Ευρώπη;!  

Ένα είναι σίγουρο: Η πολιτική της Γερμανίας και των εξαρτημένων απίστευτα κοντόφθαλμων και πολιτικά ανεύθυνων τεχνοκρατών της ΕΕ εις βάρος της Ελλάδας καταμαρτυρεί μια επικίνδυνα ανώριμη στρατηγική συμπεριφορά. Μεγάλες διπλωματικές μορφές της Γερμανίας όπως ο Σμιτ και ο Κολ δυσανασχετούν δημόσια, ακόμα και ο Βίσμαρκ δυσφορεί από τον τάφο του.    

 

Συνοψίζω λοιπόν λέγοντας ότι απαιτείται κατεπειγόντως να εκτιμηθούν σωστά οι στρατηγικές εξελίξεις στη Νότια Ευρώπη και στη Μέση και Άπω Ανατολή. Καλή στρατηγική μπορεί να οικοδομηθεί μόνο αν αυτές οι εκτιμήσεις είναι ορθές και μόνο αν προβληθούν σωστά στο μέλλον. Μόνο θα γίνει πασίδηλη η στρατηγική σημασία της Ελλάδας και της Κύπρου τις επερχόμενες δεκαετίες.

Πρώτον, η Ανατολική Μεσόγειος και η Άπω και η Μέση Ανατολή κάθονται πάνω σε μια απείρως ρευστή ανθρωπολογική-κοινωνική, πολιτική και ενεργειακή κινούμενη άμμο. Είναι απρόβλεπτο και αστάθμητο το πώς και σε ποια έκταση θα ανασυγκροτηθούν κράτη,  θα κατατμηθούν κράτη, θα κατακυριευτούν από εξτρεμιστικές θρησκευτικές ή άλλες ομάδες και το πώς ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός –εκ των οποίων ο πιο επικίνδυνος είναι αυτός του Αχμέτ Νταβούτογλου– θα επεκταθούν αποσταθεροποιώντας την περιφέρειά μας και ενδεχομένως την Ευρώπη και την Ευρασία.

Επειδή σίγουρα θα σκεφτείτε ότι είμαι προκατειλημμένος ως Έλληνας, σας παροτρύνω να μην διαβάσετε μόνο το εγχειρίδιο της σημερινής τουρκικής διπλωματίας, το Στρατηγικό βάθος του συνάδελφού μου και νυν τούρκου υπουργού εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, αλλά το ακόμη πιο ενδιαφέρον βιβλίο του Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες το οποίο μεταφράστηκε στα ελληνικά πρόσφατα. Μπορείτε να το βρείτε στα αγγλικά και ενδεχομένως και στα γερμανικά.

Εκεί θα ανακαλύψετε τα ακρότατα όρια του επαναστατικού ισλαμικού φονταμενταλισμού αλλά και την αγωνία του για το πόσο ασταθές και τρωτό είναι το νεοτουρκικό κράτος το οποίο λανθασμένα μερικοί δυτικοί αναλυτές θεωρούν ισχυρό και κραταιό.

Δεύτερον, περιττό να τονίσω τον στρατηγικό ρόλο της ενέργειας για την ευημερία και την ισχύ κρατών και συμμαχιών. Περιττό επίσης να τονίσω τις συγκλονιστικές ανακατατάξεις του ενεργειακού χάρτη της περιοχής μας και τη σημασία για την Ευρώπη των γιγαντιαίων αποθεμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου. Υπογραμμίζω περαιτέρω μόνο το πασίδηλο γεγονός ότι στην περιφέρειά μας τα μόνα σταθερά και πολιτικά-στρατηγικά αξιόπιστα κράτη για τη Δύση και την Ευρώπη τις επόμενες δεκαετίες μπορούν να είναι μόνο το Ισραήλ, η Κύπρος και η Ελλάδα.

Μόνο αν αυτά τα τρία κράτη γίνουν πυλώνες σταθερότητας μπορεί η Δύση και κυρίως η Ευρώπη να ελπίζει ότι δεν θα φύγει το ενεργειακό και γεωπολιτικό έδαφος κάτω από τα πόδια της.

Τρίτον, αυτών λεχθέντων, η στρατηγική θέση της Ελλάδας μαζί με αυτήν της Κύπρου είναι οι σημαντικότερες. Πλέον και εν πολλοίς, η ασφάλεια του κατά τα άλλα πανίσχυρου Ισραήλ μακροχρόνια εξαρτάται και από αυτό. Δεν θα υπεισέλθω σε γνωστά ιστορικά γεγονότα που στη μεταψυχροπολεμική εποχή καθίστανται ολοένα και πιο επίκαιρα: Η κοινωνία του σημερινού χώρου της Ελληνικής Δημοκρατίας ήταν πάντα όχι μόνο το ανάχωμα κατά της επέλασης προς Δυσμάς των Ανατολικών Δεσποτειών αλλά και φορέας ενός μακραίωνου ανθρωποκεντρικού πολιτικού πολιτισμού ο οποίος τελικά τις επηρέαζε (εννοώ τις Ανατολικές δεσποτείες, εκ των οποίων προεξάρχουσα σήμερα είναι η νέο-οθωμανίζουσα Τουρκική «Δημοκρατία»).

Υπογραμμίζω μόνο ότι Ελλάδα εξ αντικειμένου ιστορικά είναι μια υπερδύναμη πολιτικού πολιτισμού και πολιτισμού εν γένει, περιέχει μια συνεκτική ανθρωποκεντρική κοινωνία, είναι υψηλότατης επιστημονικής και παρά τα εφήμερα προβλήματα είναι επίσης εν δυνάμει οικονομικά ισχυρή, διαθέτει τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο του πλανήτη και ασφαλώς βρίσκεται στο γεωπολιτικό σταυροδρόμι της ιστορίας.

Διαθέτει επίσης πανίσχυρες Ένοπλες Δυνάμεις οι οποίες, παρά την κρίση που εσείς μας επιβάλετε με τον αθέμιτο ανταγωνισμό της καταστροφικής ΟΝΕ, μπορούν να αποτελέσουν ψύχραιμη δύναμη σταθερότητας και εγγύησης των οικονομικών και εν γένει στρατηγικών συμφερόντων της Ευρώπης στην περιοχή, όπως εξ αντικειμένου διαμορφώνονται και όπως εξ αντικειμένου θα εξελιχθούν.

Τέταρτον, αντί κοντόφθαλμων προσεγγίσεων που ολοφάνερα αποσκοπούν στο πλιάτσικο του δημόσιου ελληνικού πλούτου το συμφέρον της Γερμανίας και της υπόλοιπης Ευρώπης είναι να αναγνωρίσει την αλήθεια: Τα προβλήματα της Ελλάδας και της υπόλοιπης νότιας Ευρώπης –μέχρι στιγμής γιατί η Γαλλία έπεται– οφείλονται 100% στις φρικτά λανθασμένες αποφάσεις των δύο τελευταίων δεκαετιών.

Συναφώς, δεν χρειάζεται να σας υπενθυμίσω ότι η ΟΝΕ είχε αρχικά επιβληθεί επί της Γερμανίας, επειδή η Γαλλία νόμιζε ότι με το να ελέγχει νομισματικά τη Γερμανία θα συνέχιζε να ελέγχει το Γερμανικό κατ’ αυτούς «πρόβλημα». Θέλω μόνο να σας υπογραμμίσω ότι το κοντόφθαλμο ή μυωπικό πλιάτσικο του δημόσιου πλούτου της Ελλάδας και η εκποίηση των φυσικών της τοπίων θα αποτελέσει μια «μεγάλη τρύπα στο νερό».

Ηγετίσκοι σπιθαμιαίου αναστήματος εδώ στην Ελλάδα τρομοκρατήθηκαν σε τέτοιο βαθμό –από εσάς– που σπεύδουν να εγκληματήσουν κατά της μοναδικής φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας που αποτελεί και οικουμενικό κληροδότημα. Σπεύδουν να ξεπουλήσουν και να παραδώσουν στα νύχια της άκριτης δόμησης νήσους, νησάκια και βραχονησίδες που αποτελούν ιερά μνημεία της ιστορίας, της φύσης και του πολιτισμού.

Μπορείτε κάλλιστα να ζητήσετε να επισκεφτείτε τη νήσο Φλέβα στο κατώφλι μιας υπέρ-κατοικημένης Αττικής όπου διαβιούν πέντε εκατομμύρια αστικά εγκλωβισμένοι κάτοικοι. Εκεί θα δείτε τα φυλάκια που έφτιαξαν οι Ναζί κατά τη διάρκεια της κατοχής.

Θα δείτε όμως και μια χλωρίδα και πανίδα που αποτελεί κληρονομιά της ανθρωπότητας. Θα δείτε χιλιάδες γλάρους, άλλα πουλιά και φώκιες να ντύνουν το τοπίο με την ομορφιά τους.

Αυτά τα ιερά φυσικά και πολιτισμικά τοπία κάποιος εξ αντικειμένου βάρβαρος γερμανός πολιτευτής δήλωσε σαρκαστικά πως πρέπει να πωληθούν και να εκποιηθούν στην ιδιωτεία. Και οι θλιβεροί ηγετίσκοι εδώ σπεύδουν να υπακούσουν καταστρέφοντας τα λίγα φυσικά τοπία που έμειναν στη Μεσόγειο.

Έτσι καταντήσατε την Ελλάδα με τις λανθασμένες αποφάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Η Ελλάδα είναι μόνο η αρχή, όπως ξέρουμε πολλοί έπονται. Κανέναν δεν συμφέρει μια τέτοια Ευρώπη.

 

Τέλος, αλλά όχι το τελευταίο, έφθασε εκτιμώ η ώρα η Γερμανία να γίνει μια ώριμη και υπεύθυνη δύναμη. Κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής δυστυχώς δεν καταμαρτυρείται. Μπορείτε να αρχίσετε από την Ελλάδα ή Γερμανία θα μείνει για πάντα στρατηγικά ανώριμη. Με όλο τον προσήκοντα σεβασμό σας λέω, αφήστε τις συνήθεις διπλωματικές ασάφειες που υποκρύπτουν κοντόφθαλμη ιδιοτέλεια:

Η εξάντληση, εκποίηση και υποταγή της Ελλάδας που αποτελεί τον στρατηγικό πυλώνα της Ευρώπης θα αποδειχθεί για εσάς η μεγαλύτερη καταστροφή του 21ου αιώνα.Παραμερίστε τους έντρομους, περιδεείς και πολιτικά ναυαγισμένους έλληνες «πολιτικούς ηγέτες» και πέστε στους Έλληνες πως θα εξετάσετε το ενδεχόμενο να διαγράψετε τα καταχρηστικά χρέη, τα βάρη λόγω αθέμιτου ανταγωνισμού και τα λάθη της ΕΕ. Ότι επίσης αποκηρύσσετε όλες τις ανόητες γερμανικές φωνές.

Ο εξορθολογισμός του Ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας ήταν πάντοτε πόθος της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών αυτής της χώρας. Το φαυλοκρατικό κομματικοπολιτικό σύστημα με το οποίο συνομιλείτε, μεταξύ πολλών άλλων, ευθύνεται για το έλλειμμα προνοητικότητας. Κυρίως, για το γεγονός ότι αντί να εξορθολογήσει το  κράτος, την  οικονομία και τους θεσμούς έριξε την Ελλάδα στον άνισο ανταγωνισμό της ΟΝΕ. Και εσείς ως Γερμανία και ως ΕΕ το δεχθήκατε διθυραμβικά. Μην ξεχνάτε ότι έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα! Γιατί ξεχνάτε αυτές αντικειμενικές αλήθειες που αποτελούν και τα κύρια αίτια της κρίσης;    

 Η εξάντληση της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Ισπανίας και άλλων κρατών με σπασμωδικές κινήσεις θα αποτελέσει μπούμερανκ. Σκεφτείτε ως κράτος πολιτικά και στρατηγικά σε μακροχρόνια βάση. Ενισχύστε την Ελλάδα και την Κύπρο και κάνετέ το σε ισότιμη βάση. Με το αζημίωτο.

Σχεδιάστε τον στρατηγικό χάρτη του μέλλοντος και σκεφτείτε ότι ναι μεν πρέπει να διατηρηθούν ισόρροπες και συμμαχικές σχέσεις με τις ΗΠΑ αλλά ότι, επίσης, οι σχέσεις της Ευρώπης με τη Ρωσία είναι εξίσου κρίσιμες για τις μελλοντικές ισορροπίες του πλανήτη. Για να συμβεί αυτό βέβαια, απαιτείται να παραμεριστεί η τεχνοκρατία, να θεμελιωθεί η ΕΕ σύμφωνα με την εθνοκρατική της φύση και να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού τις αντί-ηγεμονικές ιδιότητες που απέκτησε μετά το 1966. Η ισοτιμία και η ισότητα μεταξύ των κρατών και η απαλλαγή από υπερεθνικές παρακρούσεις είναι μια ακόμη προϋπόθεση διαφύλαξης των ερεισμάτων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και λήψης ορθολογιστικών αποφάσεων στρατηγικού χαρακτήρα.

Συναφώς με τα πιο πάνω, επίσης, θυμηθείτε ότι κανείς στη Δύση δεν θα σας αφήσει να αναπτύξετε ανεξάρτητες και αυτοτελείς στρατηγικές σχέσεις με τη Ρωσία και σκεφτείτε ότι αυτό μπορείτε να το κάνετε μόνο μέσα από την Ευρώπη. Στρατηγική κίνηση η οποία και πάλι για πολιτισμικούς, θρησκευτικούς και γεωπολιτικούς λόγους που συμπαρασύρουν και τα Βαλκάνια, αν όχι και την Κεντρική Ευρώπη, μπορεί να έχει ένα από τα κύρια στηρίγματά της την Ελλάδα.    

 

Τα παραπάνω και πολλά άλλα που παραλήφθηκαν υποδηλώνουν ότι επιτάσσεται μια άμεση στροφή 180 μοιρών. Δηλαδή, μια άλλη πολιτική και οικονομική στάση απέναντι στην Ελλάδα που ευκολότατα θα ανορθώσει το Ελληνικό κράτος το οποίο σήμερα παραπαίει και θα το καταστήσει αυτό που επιτάσσει η ιστορία και τα στρατηγικά δεδομένα της σημερινής συγκυρίας:Τον στρατηγικό πυλώνα της Ευρώπης και εγγύηση ισορροπίας, σταθερότητας και ειρήνης στην ασταθή περιφέρεια στην οποία ανήκει.

 

Μια τελευταία λέξη για τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Προσωπικά τον γνώρισα στο παρελθόν και εκτιμούσα ότι ήταν ένας καλοπροαίρετος και καλόπιστος ηγέτης. Τώρα οι ευθύνες τον έχουν στριμώξει επικίνδυνα. Πολλές συμπληγάδες: Εντός του κόμματός του, εντός του υπόλοιπου σάπιου και ναυαγισμένου κομματικού συστήματος και εντός του πελατειακού οικονομικού συστήματος ή ό,τι απέμεινε από αυτό. Προσθέτω τις συμπληγάδες των διεθνικών κερδοσκόπων, των διεθνικών απατεώνων και άλλων πολιτικών και οικονομικών θηρίων που διαφεύγουν κρατικούς και διακυβερνητικούς ελέγχους. Χωρίς να γνωρίζω αν ακόμη διακρίνεται από θάρρος, φρόνημα και πολιτικό ορθολογισμό σίγουρα χρειάζεται τη βοήθειά σας, αν υπό το προαναφερθέν πρίσμα σκοπός είναι να καταστεί η Ελλάδα στρατηγικός πυλώνας της Ευρώπης.

 

Αγαπητή κ Μέρκελ, εάν πεισθείτε από τα στρατηγικά επιχειρήματα που προηγήθηκαν, ο νυν πρωθυπουργός απαιτείται να στηριχθεί όχι με παροτρύνσεις για να πάρει θανατηφόρες αποφάσεις που οδηγούν σε περισσότερη ύφεση αλλά με ενθάρρυνση μιας νέας ρηξικέλευθης πορείας στην οποία θα τυγχάνει της αμέριστης συμπαράστασης της Γερμανίας.

Χωρίς να αποποιούνται οι έλληνες τα θεμιτά χρέη είναι κατεπείγον να παραμεριστούν, αν όχι να διαγραφούν, άμεσα τα άνομα και καταχρηστικά χρέη του Ελληνικού κράτους και αυτά που προέκυψαν από κερδοσκοπία λόγω ελλειμμάτων της ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης. Τότε μόνο θα μπορέσει η Ελλάδα να υιοθετήσει αναπτυξιακές πολιτικές που θα την καταστήσουν τον αναγκαίο και μη εξαιρετέο νότιο στρατηγικό συντελεστή της Ευρώπης.

Αναμφίβολα τέτοιες ρηξικέλευθες στρατηγικές αποφάσεις υπό τις περιστάσεις και με την κεκτημένη ταχύτητα των τριών τελευταίων χρόνων δεν είναι εύκολες. Κάνουν τη διαφορά, όμως, μεταξύ ηγετικών αποφάσεων υψηλού κύρους και υψηλού ορθολογισμού και αποφάσεων που υποβαθμίζουν την Ευρώπη στο πλανητικό στρατηγικό πεδίο.

 

7.10.2012

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής, Διεθνείς Σχέσεις-Στρατηγικές Σπουδές

Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών

 

http://www.antibaro.gr/article/5548

Βαρουφάκης: Γιατί ψεύδονται όλοι…

Με νέο άρθρο του στη Lifo, ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος Γιάνης Βαρουφάκης επιχειρεί να δώσει απάντησεις στο καυτό ερώτημα των ημερών «γιατί τα νούμερα της κυβέρνησης πάλι δεν βγαίνουν» ενώ εξηγεί και τη θέση του πως όλοι οι εμπλεκόμενοι ψεύδονται…

Όπως αναφέρει, «μήνες τώρα κυβέρνηση και Τρόικα προσπαθούν να τα βρουν στα νούμερα τα οποία, αθροιζόμενα, θα τους δώσουν ένα άθροισμα Χ δισ. – το ποσόν το οποίο πρέπει να αφαιρεθεί από το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού τα επόμενα χρόνια (δύο ή τέσσερα στην περίπτωση της «επιμήκυνσης) ώστε να παραχθεί αρκετό (πρωτογενές) πλεόνασμα, από το οποίο να πάρουν πίσω τα χρήματά τους οι δανειστές μας (πρώτα η Τρόικα, που αποπληρώνεται ήδη, και κατόπιν οι ιδιώτες δανειστές, των οποίων τα νέα, κουρεμένα ομόλογα, που τους έδωσε το Δημόσιο φέτος στο πλαίσιο του PSI, θα αρχίσουν να «ωριμάζουν» μετά το 2020)».

«Το ποσόν αυτό, τα Χ δισ. (που σήμερα υπολογίζονται μεταξύ 14 και 16,5 δισ.), πρέπει να προκύψει ως ένα άθροισμα δύο αριθμών: μείωση δαπανών, έστω Δ, και αύξηση εσόδων, έστω Ε. (Δ + Ε = Χ, σε όρους απλής εξίσωσης.) Το ένα από αυτά τα δύο νούμερα, το Δ, είναι στη διακριτική ευχέρεια κάθε κυβέρνησης να το μειώσει όσο θέλει, με μοναδικό (πλην σοβαρό) περιορισμό το λεγόμενο πολιτικό κόστος. (Αν π.χ. απολύσει το 80% των δημοσίων υπαλλήλων, το Δ μεγαλώνει θεαματικά.) Το δεύτερο νούμερο, το Ε, επηρεάζεται από την κυβέρνηση (π.χ. με την πάταξη της φοροδιαφυγής), αλλά, στον μεγαλύτερο βαθμό, εξαρτάται από τον κύκλο εργασιών της οικονομίας, την οικονομική δραστηριότητα, το ΑΕΠ της χώρας» συνεχίζει ο Γ. Βαρουφάκης και ερωτά:

«Υπάρχει κάποιο «μαγικό» επίπεδο περικοπών στις δαπάνες (Δ) που να επιτρέψει στα συνολικά εισοδήματα να φτάσουν σε τέτοιο επίπεδο, ώστε η φορολόγησή τους να μπορεί αποδώσει τα έσοδα (Ε) που απαιτούνται για να παραχθεί το επίπεδο πρωτογενούς πλεονάσματος από το οποίο η Τρόικα θα πάρει πίσω τα χρήματά της;»

«Η κυβέρνηση λέει, αν κρίνουμε από το Σχέδιο Προϋπολογισμού που κατέθεσε, ότι βρήκε το μαγικό Δ. Είναι ένα ποσό περί τα 10,5-11,5 δισ., το οποίο μάλλον θα κλείσει κοντά στα 12 δισ. μετά τις ασφυκτικές πιέσεις της Τρόικας. Άρα, η κυβέρνηση κρίνει πως, επιλέγοντας περικοπές μιας τέτοιας τάξης (Δ = 10,5-11,5 δισ.) θα μπορέσει να αυξήσει (έστω και με νέα φοροεπιδρομή) τα φορολογικά της έσοδα κατά Ε = 3 δισ.(τουλάχιστον). Πρόκειται για μια απείρως ηρωική «υπόθεση εργασίας», που είτε βασίζεται σε πλήρη άγνοια της κατάστασης της ελληνικής κοινωνικής οικονομίας είτε εξηγείται ως μια περίπτωση «στρατηγικής αστοχίας». Ας εξηγηθώ:

Το Μνημόνιο 1 μείωσε τα δημόσια έξοδα (μισθούς, συντάξεις και λοιπές δαπάνες) κατά 25%. Το αποτέλεσμα ήταν, από τη μια μεριά, να μειωθεί το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού, αλλά, από την άλλη, να χαθούν περί τα 45 δισ. από το συνολικό εισόδημα της χώρας, το λεγόμενο ΑΕΠ. Η απώλεια αυτή μείωσε την ικανότητα του κράτους να συλλέγει φόρους κατά τουλάχιστον 10 δισ…. Αν τα φορολογικά έσοδα δεν μειώθηκαν στον ίδιο βαθμό, αυτό οφείλεται στην πλειάδα νέων φόρων που εισήχθησαν την τριετία του πέρασε, εξαντλώντας ουσιαστικά τις αντοχές της ελληνικής οικογένειας κι επιχείρησης να «προσφέρουν» επιπλέον φόρους στο Δημόσιο. Ό,τι λίπος υπήρξε είτε «κάηκε» στον βωμό της ύφεσης είτε έχει μεταναστεύσει σε άλλα…τραπεζικά συστήματα».

Σήμερα, εν μέσω της μεγαλύτερης ύφεσης στην παγκόσμια μεταπολεμική ιστορία, η κυβέρνηση προτείνει μια περαιτέρω μείωση δαπανών της τάξης του 20% περίπου. Τηρουμένων των αναλογιών με την περίοδο του 1ου Μνημονίου, στην καλύτερη των περιπτώσεων οι δυνητικοί φόροι του κράτους θα μειωθούν κατά τουλάχιστον 8 δισ. Η κυβέρνηση, λοιπόν, μας ζητά να πιστέψουμε το εξής: ότι την ώρα που τα δυνητικά της έσοδα θα μειωθούν κατά 8 δισ., εκείνη θα τα αυξήσει κατά 3 δισ. Και πώς προτείνει να κάνει κάτι τέτοιο; Καταργώντας το αφορολόγητο για όλους (ακόμα και για τα μικρομάγαζα που καρκινοβατούν και για τους, επισήμως, φτωχούς) και επιβάλλοντας πρωτάκουστους νέους φόρους (π.χ. για το δικαίωμα να ζει κάποιος στο σπίτι που κληρονόμησε από τους γονείς του).

Το μέγα όμως σκάνδαλο στην αριθμητική του υπουργείου είναι ότι σε όλη αυτήν τη συζήτηση δεν λέει τίποτα για τη μεγαλύτερη πληγή της οικονομίας μας: το απολύτως πτωχευμένο τραπεζικό σύστημα, το οποίο αντιμετωπίζει το φάσμα μη εξυπηρετούμενων δανείων (σε ποσοστό 30% όλων των δανείων που έχουν δώσει οι τράπεζες)».

«…Όλοι τους ψεύδονται, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, στους βουλευτές, στους πολίτες, στους μετόχους τους:

Η γερμανική κυβέρνηση, επειδή δεν θέλει σε καμιά περίπτωση να παραδεχτεί ότι τα δάνεια στην Ελλάδα ήταν ένας τρόπος για να μετα-φορτωθούν στις πλάτες των Γερμανών φορολογουμένων οι ζημιές των γερμανικών τραπεζών. Το ΔΝΤ, επειδή βλέπει τη συμμετοχή του στην Τρόικα ως μοχλό αναβάθμισής του (μετά την παρ’ ολίγον απαξίωσή του πριν από το 2008).

Η ελληνική κυβέρνηση, επειδή ελπίζει ότι, αν δεχτεί να «ματώσει» αρκετά την ελληνική κοινωνία, συμμορφωνόμενη προς τις υποδείξεις ως προς το τεράστιο Δ, η Ευρώπη θα «κουρέψει» και τις απαιτήσεις των Βόρειων φορολογούμενων-δανειστών μας. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, επειδή ένα κούρεμα των ελληνικών ομολόγων που διαθέτει δεν μπορεί να συζητηθεί (και γι’ αυτό αρκούνται στο να παρατηρούν το παιχνίδι της Τρόικας με την ελληνική κυβέρνηση) όσο στους κόλπους της ΕΚΤ διεξάγεται μια τιτανομαχία μεταξύ εκείνων που κατανοούν ότι η λιτότητα αλά ελληνικά υπονομεύει το ίδιο το ευρώ και την Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας, ηοποία ήδη σχεδιάζει το νέο μάρκο.

Όσο οι ιθύνοντες επιδίδονται σε μια μισανθρωπική αριθμητική που μοναδικό στόχο έχει να κρύψει τις πραγματικές πολιτικές διεργασίες από τα βλέμματα των Ευρωπαίων πολιτών, η κρίση και η μισαλλοδοξία θα θριαμβεύουν» καταλήγει ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος.

Πηγή: Βαρουφάκης: Γιατί ψεύδονται όλοι… – RAMNOUSIA

Π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ στη Sueddeutsche Zeitung: Το ευρώ σώζει τη Γερμανία

Ο χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής Πάνος Παναγιώτου, σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα Sueddeutsche, μιλά για την κρίση που πλήττει την Ελλάδα και το ρόλο της ευρωπαϊκής και κυρίως της γερμανικής πολιτικής σε αυτή. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά, «η Γερμανία υποδέχτηκε στο ευρώ όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες, παραβλέποντας την πραγματική τους ικανότητα να προσχωρήσουν σε αυτό και στη συνέχεια χρησιμοποίησε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ως αντλία που τις φούσκωνε με φθηνό ρευστό ώστε με την πλεονάζουσα ρευστότητα τους να μπορούν να αγοράζουν τα ακριβά γερμανικά προϊόντα».

 

 Επιστροφή στη δραχμή… Έφτασε η ώρα;

Από το Νοέμβριο του 2009 η Ελλάδα βαδίζει με το ένα πόδι στο δρόμο του ευρώ και με το άλλο στο δρόμο της δραχμής. Σε ποιον απ’ τους δύο δρόμους θα καταλήξει εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την πολιτική βούληση των ηγετών της ΕΕ να τη στηρίξουν, η οποία με τη σειρά της επηρεάζεται απ’ το πολιτικό και το οικονομικό κόστος αυτής της στήριξης και τελικά απ’ τη γενικότερη κατάσταση και την πορεία της ελληνικής και της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Όταν ξέσπασε η ελληνική κρίση όλοι ήθελαν να αποφύγουν πάση θυσία την πτώχευση και την έξοδο της Ελλάδας απ’ την Eυρωζώνη καθώς η ετοιμότητα για ένα τέτοιο ενδεχόμενο ήταν μηδενική και η αντίδραση των αγορών σε έναν άγνωστο και ανυπολόγιστο κίνδυνο θα μπορούσε να απειλήσει με διάλυση το ευρώ και να προκαλέσει μία άνευ προηγουμένου ευρωπαϊκή και διεθνή κρίση.

Η διαπίστωση πως περισσότερο απ’ το 90% των ελληνικών ομολόγων διέπονταν απ’ το ελληνικό Δίκαιο, κάτι που επέτρεπε στην Ελλάδα να προκαλέσει επιμήκυνση ή και κούρεμα του χρέους της μεταφέροντας τις απώλειες της κυρίως στον ιδιωτικό τομέα (βρετανικό, αμερικανικό και ευρωπαϊκό) δεν εκλήφθηκε απ’ την ΕΕ ως ευκαιρία αλλά αντιμετωπίστηκε ως απειλή. Η απόφαση η Ελλάδα να μην προχωρήσει έγκαιρα σε αναδιάρθρωση αλλά να ακολουθήσει ένα πρόγραμμα ‘γέφυρα’ μέσω του οποίου μεταφέρθηκαν οι δυνητικές ζημίες του ιδιωτικού τομέα στα ευρωπαϊκά κράτη ενέτεινε την κρίση, ενισχύοντας τον ομφάλιο λώρο των ευρωπαϊκών κρατών με τις τράπεζες τους και ανοίγοντας το δρόμο για επανάληψη αυτής της διαδικασίας σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη.

Για περισσότερο από δυο χρόνια η ΕΕ κρατά σε μηχανική στήριξη την Ελλάδα κερδίζοντας χρόνο για να προετοιμαστεί για την πιθανότητα εξόδου της απ’ το ευρώ και για να προχωρήσει στο σχέδιο ανακεφαλαιοποίησης και διάσωσης των ευρωπαϊκών τραπεζών και σήμερα πλέον τα πράγματα είναι διαφορετικά απ’ ότι το 2009 ως προς το βαθμό ετοιμότητας για ένα τέτοιο ενδεχόμενο αν και πολλοί σημαντικοί κίνδυνοι εξακολουθούν να παραμονεύουν πίσω απ’ ένα GREXIT. Παρόλα αυτά η Ελλάδα έχει αφοπλιστεί απ’ όλα τα νομικά της πλεονεκτήματα και δε μπορεί πια να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση μόνη της χωρίς να υποστεί μία καταστροφική πτώχευση, ενώ η ελληνική οικονομία έχει υποστεί τόσο μεγάλο πλήγμα εξαιτίας του προγράμματος εξαντλητικής λιτότητας, (η ελληνική ύφεση είναι σε διάρκεια ήδη η τρίτη μεγαλύτερη στον κόσμο από το 1800 και μετά ενώ το ΑΕΠ της χώρας έχει ήδη μειωθεί περισσότερο από 20%) που οι αντοχές των πολιτών έχουν μειωθεί αποφασιστικά.

Υπό την παραπάνω οπτική, λοιπόν, αν η Γερμανία και η ΕΕ αισθάνονται έτοιμες για μία ελληνική ‘θυσία’ ώστε για παράδειγμα να δικαιολογήσουν τη ‘σωτηρία’ της Ισπανίας και της Ιταλίας τότε η ώρα για μία έξοδο της Ελλάδας απ’ την ευρωζώνη είναι πιθανό να έχει πλησιάσει επικίνδυνα. Σε κάθε περίπτωση το μπαλάκι βρίσκεται στο γήπεδο της Γερμανίας και της ΕΕ και όχι της Ελλάδας η οποία είναι εξαντλημένη και σε κατάσταση αποσύνθεσης.

Οι Έλληνες πολίτες έχουν φτάσει στα όριά τους. Βρίσκεται η Ελλάδα αντιμέτωπη με μια κοινωνική αναταραχή;

Η κοινωνική αναταραχή υπάρχει ήδη στην Ελλάδα όπως και σε πολλές χώρες του κόσμου εξαιτίας της παγκόσμιας κρίσης. Θυμηθείτε τις διαδηλώσεις απ’ τις ΗΠΑ μέχρι τις αραβικές και αφρικανικές χώρες και φυσικά τους αγανακτισμένους και δη νεόπτωχους και άνεργους πολίτες στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Το γεγονός πως στην Ελλάδα η εκδήλωση της κοινωνικής αναταραχής γίνεται μέχρι στιγμής με ήπιο τρόπο παρά το πρωτοφανές μέγεθος της ελληνικής κρίσης είναι αποτέλεσμα της βαθιάς δημοκρατικής παιδείας και της εμπειρίας των Ελλήνων πολιτών στην αντιμετώπιση εξαιρετικά δύσκολων και επίπονων καταστάσεων. Πέρα απ’ αυτό ο φιλοευρωπαϊσμός των Ελλήνων τους κάνει να επιδεικνύουν μία μοναδική πίστη στο όραμα και την ιδέα της Ευρώπης.

Παρά το γεγονός πως τα μέτρα που έφερε η Τρόικα προκάλεσαν τόσο πόνο αντίθετα με τις υποσχέσεις για το αντίθετο, στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι Έλληνες εξακολουθούν να επιθυμούν την παραμονή τους στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό παράδειγμα αφοσίωσης στην ιδέα μίας ενωμένης Ευρώπης.

Αξίζει να θυμηθούμε πως κατά τη διάρκεια της νομισματικής κρίσης των αρχών της δεκαετίας του ’90, τόσο η Βρετανία όσο και η Ιταλία αποχώρησαν από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών και προτίμησαν το δρόμο της μεγάλης υποτίμησης των εθνικών τους νομισμάτων αντί του δημοσιονομικού πόνου. Μάλιστα, έκτοτε η Βρετανία εξελίχτηκε σε έναν απ’ τους μεγαλύτερους πολέμιους του ευρωπαϊκού οράματος.

Αν ωστόσο η κατάσταση στην Ελλάδα επιδεινωθεί κι’ άλλο ή αν η κρίση παραταθεί, τότε θα αρχίσουμε να μιλάμε για οικονομική γενοκτονία των Ελλήνων και σε μία τέτοια περίπτωση η κοινωνική αναταραχή μπορεί να λάβει ακραίες και καταστροφικές μορφές έκφρασης, κάτι το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να αποφευχθεί.

Είναι καθόλου πιθανό μια ευρωπαϊκή χώρα που δεν μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμά της να ξαναγίνει υγιής;

Είναι αλήθεια ότι οι πολιτικοί και οικονομικοί ιθύνοντες στην ΕΕ και το ΔΝΤ συχνά λησμονούν πως η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα διεθνώς που πέτυχε τόσο μεγάλη μείωση του δημοσιονομικού της ελλείμματος χωρίς παράλληλη υποτίμηση του νομίσματος της και πως αυτή η διαδικασία είναι εξαιρετικά επίπονη.

Μία καλή απάντηση στο ερώτημα αν η δημοσιονομική εξυγίανση χωρίς υποτίμηση είναι δύσκολη ή τελικά, αδύνατη, φαίνεται να δίνεται από πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ με θέμα την ‘αναπτυξιακή λιτότητα’ όπου υποστηρίζεται η μελέτη μιας σειράς προγραμμάτων δημοσιονομικής εξυγίανσης σε αναπτυγμένα κράτη φανέρωσε ότι η μέχρι τώρα στρατηγική του ΔΝΤ ήταν λανθασμένη καθώς η προσπάθεια υλοποίησης σκληρής λιτότητας σε μία αδύναμη οικονομικά χώρα (περίπτωση Ελλάδας) μπορεί να προκαλέσει πολυετείς και μη αναστρέψιμες βλάβες με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη μακροχρόνια ανεργία. Στα συμπεράσματα της συγκεκριμένης έκθεσης αναφέρεται πως η δέσμευση για δημοσιονομική εξυγίανση πρέπει να γίνεται σε πρώτο χρόνο αλλά η εφαρμογή των μέτρων λιτότητας να έρχεται αφού η οικονομία επιστρέψει δυναμικά στην ανάπτυξη και όχι νωρίτερα. Μία τέτοια ‘αναπτυξιακή λιτότητα’ μοιάζει να αποτελεί μία ρεαλιστική λύση για τις χώρες της ΕΕ με ανάγκες δημοσιονομικής εξυγίανσης και μπορεί να πετύχει χωρίς υποτίμηση και εντός ευρώ αρκεί να υπάρξει πολιτική βούληση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ειδικά για την Ελλάδα και πιθανώς για την Πορτογαλία, ωστόσο, το πιθανότερο είναι πως θα χρειαστούν και επιπρόσθετα βοηθητικά μέτρα προκειμένου να εξασφαλιστεί η επιτυχία ενός τέτοιου προγράμματος.

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα προκλήθηκε κυρίως από την ίδια τη χώρα ή είναι αποτέλεσμα ευρωπαϊκών πολιτικών;

Η κρίση στην Ελλάδα ξέσπασε επίσημα» στα τέλη του 2009 όταν ο τότε πρωθυπουργός της κ. Γ. Παπανδρέου πανικοβλήθηκε και πανικόβαλε τους πάντες σχετικά με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, υποστηρίζοντας πως η χώρα κινδύνευε με πτώχευση κάτι το οποίο δεν πιστοποιούνταν από κανένα στοιχείο στη δεδομένη στιγμή αλλά και όταν διέσυρε την Ελλάδα διεθνώς ρίχνοντας όλο το βάρος των όποιων προβλημάτων αυτή αντιμετώπιζε αποκλειστικά και μόνο στην ίδια, κάτι το οποίο απέχει πάρα πολύ απ’ την πραγματικότητα.

Χωρίς να αρνείται κανείς τις τεράστιες ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων και των ελληνικών τραπεζών για τα προβλήματα της Ελλάδας, στα τέλη του 2009 η ελληνική οικονομία είχε ήδη πληγωθεί καίρια και ταλαιπωρηθεί εξαντλητικά από μία σειρά εξωτερικών αρνητικών παραγόντων όπως:

• την αμερικανική και στη συνέχεια τη διεθνή τραπεζική κρίση (έκθεση του πανεπιστημίου Χάρβαρντ δείχνει πως των τραπεζικών κρίσεων ακολουθούν κρίσεις κρατικού χρέους καθώς τα κράτη επωμίζονται τις ζημίες των τραπεζών – έκθεση της ΕΕ το Φεβρουάριο του 2009 έκανε λόγο για ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών δυνητικού ύψους πολλών τρις ευρώ)

• το παγκόσμιο χρηματιστηριακό κραχ

• την κατάρρευση της αμερικανικής αγοράς κατοικίας η οποία έλαβε διεθνείς διαστάσεις μολύνοντας και την Ελλάδα όπου ο κλάδος κατοικίας αποτελούσε ένα απ’ τους σημαντικότερους οικονομίας της χώρας

• την απογείωση των τιμών πετρελαίου στο ιστορικό ρεκόρ των 147 δολαρίων (οι τιμές πετρελαίου πριν τον πόλεμο στο Ιράκ κυμαίνονταν στα 25 δολάρια ανά βαρέλι) – η Ελλάδα εισάγει το 98% του πετρελαίου που καταναλώνει και μέσα σε λίγα χρόνια βρέθηκε να πληρώνει 600% υψηλότερες τιμές πετρελαίου

• το ιστορικό ρεκόρ στις τιμές τροφίμων και εμπορευμάτων το οποίο καταγράφηκε στα μέσα του 2008 ως απόρροια της εκτόξευσης των τιμών πετρελαίου (η Ελλάδα εισάγει το μεγαλύτερο ποσοστό των τροφίμων και των εμπορευμάτων που καταναλώνει)

• την χρηματοπιστωτική κρίση που ξέσπασε πριν την ελληνική κρίση με αφετηρία την Ιρλανδία και στη συνέχεια με την παραλίγο πτώχευση του Ντουμπάι

• το νομισματικό πόλεμο δολαρίου – ευρώ ο οποίος το 2009 είχε φτάσει σε κορύφωση (βλέπε δηλώσεις Σαρκοζί για την ανάγκη αλλαγής του διεθνούς νομισματικού συστήματος και αντικατάστασης του δολαρίου από ένα καλάθι νομισμάτων με ειδικό βάρος σ’ αυτό για το ευρώ και τη δέσμευση του να το πετύχει στη σύνοδο των G20 το 2011 – βλέπε επίσης σχετικές εκθέσεις ΔΝΤ, ΟΗΕ, με έμφαση στην ανάγκη αλλαγής του ρόλου του δολαρίου στο διεθνές νομισματικό σύστημα)

• την επιτοκιακή πολιτική της ΕΚΤ, η οποία διατήρησε τα επιτόκια του ευρώ σε ιστορικό χαμηλό επίπεδο στα χρόνια της μεγάλης ανάπτυξης προκειμένου να στηρίξει την υπό οικονομική πίεση Γερμανία, για να τα αυξήσει σε ιστορικό υψηλό την ώρα της ύφεσης προκαλώντας αρχικά φούσκες και στη συνέχεια ασφυξία στα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου

• την απόφαση, στον απόηχο της πτώχευσης της Lehman Brothers, της ΕΕ με επικεφαλής τη Γερμανία, να στηριχτούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες με κρατικά χρήματα ξεχωριστά από κάθε χώρα της Ευρωζώνης και όχι να αφεθούν οι τράπεζες να αναλάβουν τις ευθύνες τους ή τουλάχιστον να διασωθούν με ένα κοινό ευρωπαϊκό πλάνο που θα επέτρεπε παράλληλα και την προστασία των κρατών και τελικά του ευρώ

• την παγκόσμια ύφεση, η οποία ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων δεκαετιών και που γι’ αυτήν, προφανώς, δεν ευθύνεται η Ελλάδα

Αξίζει να θυμηθούμε τις δηλώσεις της Γερμανίδας καγκελαρίου Μέρκελ για τους υπαίτιους της κρίσης το Σεπτέμβριο του 2008 όταν υποστήριξε πως«φορολογούμενοι πολύ μακριά από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία θα πρέπει τώρα να κουβαλήσουν το βάρος της κρίσης, η οποία θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν οι ΗΠΑ είχαν ενεργήσει με μεγαλύτερη σύνεση κάτι για το οποίο ευθύνεται και η Βρετανία…. Οι ΗΠΑ οδήγησαν το βιομηχανικό κόσμο στην χρηματοπιστωτική κρίση με την πεισματική τους άρνηση να επιβάλλουν οποιονδήποτε έλεγχο στην πιστωτική επέκταση και παράλληλα επιτρέποντας τη διεξαγωγή εμπορίου πίστωσης απ’ τις τράπεζες» (The Guardian, 22 Σεπτεμβρίου 2008).

Έτσι αν και η ελληνική κρίση ξεκίνησε «επισήμως» στα τέλη του 2009, η βλάβη στην ελληνική οικονομία είχε αρχίσει πολλά χρόνια νωρίτερα, με συνδυαστικές ευθύνες τόσο των ελληνικών κυβερνήσεων και των ελληνικών τραπεζών όσο όμως και των ΗΠΑ, των διεθνών τραπεζών, της ΕΕ, της ΕΚΤ και της Γερμανίας.

Είναι ενδιαφέρον, ωστόσο, πως μέχρι τη στιγμή του «Πανικού Παπανδρέου» η Ελλάδα συνέχιζε να προσελκύει επενδυτικά κεφάλαια, το χρηματιστήριο της κατέγραφε τη μεγαλύτερη άνοδο στον κόσμο σε ετήσια βάση (μέχρι το Νοέμβριο του 2009), οι τράπεζες της απολάμβαναν καταθέσεις στο ύψος ρεκόρ των 247 δις ευρώ, η πιστοληπτική βαθμολογία της βρισκόταν στο Α (δεύτερη υψηλότερη στην ιστορία της), η καταναλωτική εμπιστοσύνη είχε μπει σε φάση ανάρρωσης, οι αγορές κεφαλαίων ήταν ανοιχτές για δανεισμό τόσο για το κράτος όσο και για τις τράπεζες με λογικά επιτόκια και δεν ετίθετο θέμα εξυπηρέτησης του χρέους, οι τιμές των CDS της παρέμεναν σε πολύ χαμηλά επίπεδα και η ανεργία είχε διατηρηθεί αισθητά κάτω απ’ το 9,5%.

Από εκεί και πέρα η ελληνική κρίση μετατράπηκε σε ένα παιχνίδι εξυπηρέτησης ποικίλων συμφερόντων, με αυτά της Ελλάδας να περνούν σε τελευταία μοίρα.

Για παραμένει η Γερμανία οικονομικά ισχυρή/υγιής ενώ οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου βρίσκονται σε οικονομικό αναβρασμό;

Πέρα από τη διεθνώς πρωταγωνιστική θέση της Γερμανίας στον τομέα της βιομηχανίας ο οποίος και αποτελεί τον πυλώνα της οικονομία της, η απάντηση στο ερώτημα που θέτετε βρίσκεται σε ένα σημαντικό βαθμό και στο γεγονός πως το ευρώ λειτούργησε ως ένα πακέτο διάσωσης της Γερμανίας εις βάρος του ευρωπαϊκού Νότου.

Το 2000 η Γερμανία βρέθηκε αντιμέτωπη με το σπάσιμο της φούσκας τεχνολογίας και τηλεπικοινωνιών που προκάλεσε μία γενικότερη χρηματοοικονομική κρίση η οποία αντέστρεψε τη ροή των επενδυτικών κεφαλαίων και έσπρωξε τη χώρα στην ύφεση σε μία περίοδο που το κόστος από την απορρόφηση της ανατολικής Γερμανίας εξακολουθούσε να δημιουργεί αυξημένες ανάγκες. Τα επιτόκια των γερμανικών δεκαετών ομολόγων σκαρφάλωσαν γοργά από το 3,6% στο 5,6% ενώ το ευρώ βρέθηκε σε ελεύθερη πτώση χάνοντας περισσότερο από το 20% της αξίας του έναντι του δολαρίου και προκαλώντας ερωτηματικά για την ίδια τη βιωσιμότητα του.

Με τις ΗΠΑ να βουλιάζουν, επίσης, σε ύφεση, την Κίνα να βρίσκεται στα πρώιμα στάδια εισαγωγής προϊόντων απ’ τη Δύση και τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες ακόμη εκτός ευρωζώνης, το μεγάλο ερώτημα ήταν που θα έβρισκε στήριξη η γερμανική οικονομία.

Προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση της, η Γερμανία υποδέχτηκε στο ευρώ όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες παραβλέποντας την πραγματική τους ικανότητα να προσχωρήσουν σε αυτό και στη συνέχεια χρησιμοποίησε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ως αντλία που τις φούσκωνε με φθηνό ρευστό ώστε με την πλεονάζουσα ρευστότητα τους να μπορούν να αγοράζουν τα ακριβά γερμανικά προϊόντα.

Μέσα στα πλαίσια αυτής της πολιτικής η ΕΚΤ μείωσε τα επιτόκια του ευρώ από το 5% στο 2%, διατηρώντας τα σε αυτά τα επίπεδα κόντρα στις μακροοικονομικές ανάγκες της ευρωζώνης για περισσότερο από δυόμιση χρόνια, μεταξύ του 2003 και 2006. Στα τέλη του 2005, όταν τα αμερικανικά και τα βρετανικά επιτόκια ξεπερνούσαν το 4% και τα αυστραλιανά το 5% τα ευρωπαϊκά εξακολουθούσαν να κυμαίνονται στο ιστορικό χαμηλό τους, 2%.
Το φθηνό χρήμα δημιούργησε φούσκες περιουσιακών στοιχείων στα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου που είχαν μόλις υιοθετήσει το ευρώ, προκαλώντας αυξήσεις ρεκόρ στον κλάδο κατοικίας, στην καταναλωτική πίστωση, στις χρηματιστηριακές αγορές και αλλού.

Το 2005 ο διευθυντής οικονομικών της επενδυτικής εταιρίας Nomura σε συζήτηση του με ανώτατο αξιωματούχο της ΕΚΤ παρατήρησε πως ήταν άδικο να εξωθούνται οι χώρες της ΕΕ εν αγνοία τους στη διάσωση της – υπεύθυνης για την κρίση της – Γερμανίας, με το να φουσκώνονται εσκεμμένα οι οικονομίες τους μέσω μίας παρατεταμένης πολιτικής νομισματικής χαλάρωσης απ’ την ΕΚΤ ώστε να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα. Ο αξιωματούχος της ΕΚΤ του έδωσε, τότε, την εξής απάντηση:«αυτή είναι η έννοια ενός ενιαίου νομίσματος: επειδή η Γερμανία δε μπορεί κατ’ εξαίρεση να υιοθετήσει ένα πακέτο τόνωσης η μόνη άλλη επιλογή είναι να σηκώσει όλη την Ένωση μέσω της νομισματικής πολιτικής».

Μιλώντας με αριθμούς, στα δέκα χρόνια προ της εισαγωγής της Ελλάδας στο ευρώ η Γερμανία οι γερμανικές εξαγωγές στην Ελλάδα ανήλθαν στα 35 δις δολάρια και στα δέκα πρώτα χρόνια μετά την υιοθέτηση του ευρώ αυξήθηκαν στα 70 δις δολάρια, καταγράφοντας άνοδο της τάξης του 100%. Στα έτη 1997-1998 (προ ευρώ) οι ελληνικές εισαγωγές γερμανικών προϊόντων είχαν ανέλθει στα 7,7 δις δολάρια. Δέκα χρόνια αργότερα, στα έτη 2007-2008 η Ελλάδα εισήγε γερμανικά προϊόντα ύψους, περίπου, 21,5 δις δολαρίων σε μία αύξηση κοντά στο 300%.

Οι αυξημένες εισαγωγές γερμανικών προϊόντων απ’ την πολιτική φουσκώματος του Νότου ίσως να μη δημιουργούσε τόσο μεγάλο πρόβλημα αν η Γερμανία ανταπέδιδε τη χάρη αυξάνοντας τις εισαγωγές της απ’ τους εταίρους της. Όμως έκανε το αντίθετο. Ενώ απολάμβανε τα οφέλη της πολιτικής επέκτασης της πίστωσης στην ΕΕ εκείνη προστατεύθηκε ακολουθώντας αντιπληθωριστική πολιτική, ενισχύοντας αντί να αμβλύνει τις αποκλίσεις με τα υπόλοιπα κράτη, βορά και Νότου.

Ενδεικτικά, οι εισαγωγές ελληνικών προϊόντων απ’ τη Γερμανία το 1992 ήταν 2,2 δις δολάρια και το 2002, έτος υιοθέτησης του ευρώ ανήλθαν στο 1,7 δις δολάρια καταγράφοντας μείωση αντί για αύξηση. Από το 1997 μέχρι το 2001 το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας ήταν ελλειμματικό και αυτό της Ιταλίας, της Ιρλανδίας και της Γαλλίας πλεονασματικό. Από την πρώτη χρονιά υιοθέτησης του ευρώ η διαφορά αυτή άρχισε να μειώνεται και από το 2005 και μετά οι τρεις αυτές χώρες καταγράφουν ελλείμματα και η Γερμανία πλεονάσματα.

Μέσα σε λίγα χρόνια απ΄ την υιοθέτηση του ευρώ το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας ξεπέρασε αυτό της Ιαπωνίας και της Κίνας φέρνοντας τη στην πρώτη θέση στον κόσμο σε εξαγωγές χάρη στον ευρωπαϊκό Νότο και τα υπόλοιπα κράτη της ευρωζώνης, αφού σε αυτά στηρίχτηκε το μεγαλύτερο ποσοστό της ανάπτυξης των εξαγωγών της.

Η άποψη ότι οι μεταρρυθμίσεις στις οποίες προέβη η Γερμανία την έκαναν πιο ανταγωνιστική είναι ένας μύθος που δεν υποστηρίζεται απ’ τα στοιχεία καθώς το εμπορικό ισοζύγιο με τις ΗΠΑ και την Κίνα από το 2000 μέχρι το 2009 παρέμεινε σταθερό και μόνο αυτό με τα κράτη της Ευρωζώνης άλλαξε υπέρ της Γερμανίας η οποία έφαγε το ‘μεσημεριανό’ και το ‘δείπνο’ της Γαλλίας και των PIIGS με τη βοήθεια και τις ευλογίες της ΕΚΤ.

Ακολούθησε η αμερικανική κρίση η οποία εξελίχτηκε σε ένα παγκόσμιο τσουνάμι. Οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου γονάτισαν απ’ την αφόρητη πίεση που δέχτηκαν και η Γερμανία αρνήθηκε να αναλάβει τις ευθύνες της και να βοηθήσει γρήγορα και αποτελεσματικά την ευρωζώνη με την υπόλοιπη εξέλιξη να αποτελεί μία γνωστή ιστορία της οποίας μένει να δούμε το τέλος.

Έχει η Γερμανία ειδική ευθύνη;

Οπωσδήποτε…

Γιατί;

Αν η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση ήταν ένα πλανητικό σύστημα τότε η Γερμανία θα έπαιζε σε αυτό, υποχρεωτικά, το ρόλο του ήλιου που πρέπει άλλοτε να καίει λιγότερο και άλλοτε περισσότερο προκειμένου να μην κάψει αλλά και να μην παγώσει τους υπόλοιπους πλανήτες.

Όμως επιτρέποντας και ωθώντας την ΕΚΤ να ακολουθήσει την επιτοκιακή πολιτική που είδαμε παραπάνω, η Γερμανία υπερθέρμανε το Νότο στα πρώτα χρόνια του ευρώ και τον πάγωσε στην συνέχεια.

Η Γερμανία ως κυρίαρχος δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα έπρεπε να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στην εξυπηρέτηση των δικών της και του κοινού ευρωπαϊκού συμφέροντος. Αποδείχτηκε αδύνατο να το πράξει και προτάσσοντας το δικό της συμφέρον έναντι των υπολοίπων προκάλεσε τεράστια προβλήματα δεδομένου του ειδικού της βάρους στην Ευρώπη και κυρίως στην Ευρωζώνη.

Τώρα πια, την ώρα της κρίσης, η ΕΕ περιμένει απ’ τη Γερμανία να δει την πραγματικότητα κατάματα και να σταματήσει να συμπεριφέρεται υπεροπτικά ζώντας στην ψεύτικη υπόθεση ότι η οικονομία της είναι καλύτερη επειδή η ίδια προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις τις οποίες πρέπει οπωσδήποτε να κάνουν και οι υπόλοιποι πριν να έχουν το δικαίωμα για στήριξη.

Τα πράγματα δεν είναι, ακριβώς, έτσι. Ακόμη και σήμερα η Γερμανία απολαμβάνει ένα σούπερ πακέτο τόνωσης εξαιτίας του εκμηδενισμού του κόστους κρατικού δανεισμού της και της ροής κεφαλαίων στις τράπεζες και τα ομόλογα της απ’ το φλεγόμενο Νότο. Ας είμαστε ειλικρινείς: το ευρώ βοήθησε στο μέγιστο βαθμό τη Γερμανία χάρη στον τρόπο που το μεταχειρίστηκε. Τώρα είναι η στιγμή να ανταποδώσει τη χάρη και να βοηθήσει στη μείωση των αποκλίσεων και στην αποκλιμάκωση της κρίσης. Μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως είναι δικαίωμα της Γερμανίας να αρνηθεί να το πράξει. Σε τελική ανάλυση τα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ θα μπορούσαν να είναι εξ αρχής προσεκτικότερα. Τότε, όμως, η Γερμανία θα πρέπει να είναι έτοιμη να δει αυτή της την απόφαση να αφήσει το Νότο ή ένα τμήμα του να καεί, να γραφτεί με τα πλέον μελανά γράμματα στις σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας, δίπλα σε παλαιότερες εξαιρετικά λανθασμένες αποφάσεις της.

Υπάρχει διαφορά μεταξύ της κρίσης στην Ελλάδα και της κρίσης σε Ισπανία και Ιταλία;

Υπάρχουν δύο ειδών παράμετροι που χαρακτηρίζουν μία κρίση: οι εσωτερικές, δηλαδή που έχουν να κάνουν με τον τρόπο που λειτουργεί το ίδιο το κράτος και οι εξωτερικές, δηλαδή αυτές που αφορούν στο ευρύτερο περιβάλλον μέσα στο οποίο το κράτος υφίσταται και απ’ τις οποίες επηρεάζεται.

Η κρίση στις οικονομίες των κρατών που αναφέρετε προκλήθηκε εξαιτίας των ίδιων εξωτερικών παραμέτρων και παρόμοιων αλλά όχι ίδιων εσωτερικών. Έτσι είναι δεδομένο πως η παγκόσμια ύφεση, η αμερικανική τραπεζική κρίση, οι υψηλές τιμές πετρελαίου, η υπέρμετρη ανατίμηση του ευρώ έναντι του δολαρίου από το 2002 μέχρι το 2009, η νομισματική πολιτική της ΕΚΤ και η ευρωπαϊκή πολιτική της Γερμανίας, επηρέασαν αρνητικά τόσο την Ελλάδα όσο και την Ισπανία και την Ιταλία.

Επίσης, αν και όχι ακόμη επισήμως αναγνωρισμένο, η ελληνική κρίση είναι σε μεγάλο βαθμό και τραπεζική, όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες της ΕΕ.

Από εκεί και πέρα σε κάθε χώρα ίσχυσαν και ισχύουν ιδιαίτερες συνθήκες οι οποίες κάνουν τις ομοιότητες μεταξύ των κρίσεων που τις πλήττουν μεγαλύτερες ή μικρότερες. Για παράδειγμα στην Ελλάδα η αύξηση του δημόσιου χρέους και η σπατάλη κρατικού χρήματος που έλαβε χώρα κυρίως στη δεκαετία του ’80 επί κυβερνήσεων του πατέρα του μέχρι προσφάτως πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, Α. Παπανδρέου, ίσως να μην έχει έχει συμβεί ποτέ σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Δεν είναι συμπτωματικό πως μεταξύ 1980-1996 (διάστημα στο οποίο υπήρξαν τρεις κυβερνήσεις του Α. Παπανδρέου), το χρέος της Ελλάδας αυξήθηκε απ’ το 28% σε πάνω απ’ το 100% του ΑΕΠ, όπου και παρέμεινε, περίπου, μέχρι το 2009.

Έχετε πει/προειδοποιήσει ότι μια υπερβολικά ισχυρή Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – κάτι που αποτελεί στόχο της Γερμανίας – μπορεί να αποβεί επικίνδυνη για τη δημοκρατία στην Ευρώπη. Σας παρακαλώ, μας το εξηγείτε…

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) πάσχει από αδιαφάνεια και μυστικοπάθεια. Με έδρα της στη Φρανκφούρτη, μετά από αυστηρή απαίτηση της Γερμανίας, δημιουργημένη στα πρότυπα της Bundesbank και υπό γερμανική επιρροή, η ΕΚΤ καθορίζει τη μοίρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι είναι κοινώς κατανοητό και παραδεκτό.

Ο έλεγχος της νομισματικής πολιτικής, που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία για την οικονομική επιβίωση ενός κράτους, παραχωρείται από τα κράτη μέλη της ΕΕ στην ΕΚΤ με την είσοδο τους στην ευρωζώνη. Αυτό γίνεται με την πίστη και την ελπίδα των κρατών της ΕΕ και τη δέσμευση της ΕΚΤ ότι η άσκηση της νομισματικής πολιτικής θα ασκείται με γνώμονα το κοινό συμφέρον της ευρωζώνης. Τί συμβαίνει, όμως, όταν το συμφέρον του ευρωπαϊκού Βορά ή συγκεκριμένα της Γερμανίας είναι διαφορετικό απ’ αυτό του ευρωπαϊκού Νότου;

Κατά τη διάρκεια της έξαρσης της διεθνούς κρίσης στα τέλη του 2008, οι ΗΠΑ είχαν μειώσει τα επιτόκια τους κοντά στο 0%. Την ίδια στιγμή η ΕΚΤ τα διατηρούσε πάνω απ’ το 4% και μάλιστα προέβη σε αύξηση τους μεγεθύνοντας την κρίση ρευστότητας στην ευρωζώνη. Το κόστος του χρήματος στην ΕΕ έγινε πολλαπλάσιο αυτού στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο με αποτέλεσμα να γίνει πανάκριβη και εξαιρετικά δύσκολη η χρηματοδότηση νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Η πολιτική της ΕΚΤ στα τέλη του 2008 προκάλεσε την άνοδο του ευρώ στο 1,60 έναντι του δολαρίου κάνοντας το ενιαίο νόμισμα το ακριβότερο στον κόσμο, σκοτώνοντας με αυτόν τον τρόπο τις ευρωπαϊκές οικονομίες οι οποίες πέρα απ’ τα υψηλότερα επιτόκια στη Δύση είχαν να αντιμετωπίσουν και το πανάκριβο ευρώ.

Αργότερα, κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής κρίσης η ΕΚΤ προχώρησε σε μία νέα ανεξήγητη και για πολλούς καταστροφική κίνηση, αυξάνοντας τα επιτόκια του ευρώ την ώρα που ολόκληρος ολόκληρος ο κόσμος προσδοκούσε μία μείωση.

Ποια μέλη, λοιπόν, του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ και με ποια λογική πρότειναν τις παραπάνω πολιτικές; Ποια μέλη της είχαν αντίθετες απόψεις, ενστάσεις, διαφορετικές προτάσεις και ποιες ήταν αυτές; Το πιθανότερο είναι πως δε θα μάθουμε ποτέ καθώς τα αρχεία των προτάσεων και των συζητήσεων των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ είναι μυστικά.

Το θέμα της μυστικότητας με την οποία δρα η ΕΚΤ ήταν εξ αρχής μείζον αλλά έχει μετατραπεί σε καθοριστικής σημασίας στα χρόνια της ευρωπαϊκής κρίσης. Η ΕΚΤ αύξησε τον ισολογισμό της κατά 1,8 τρις ευρώ τα τελευταία τέσσερα έτη αλλά δεν έχει ενημερώσει την ΕΕ σχετικά με τα προϊόντα που αγόρασε, σε ποιες τιμές και με ποιους όρους τα απέκτησε και το κυριότερο από ποιον τα αγόρασε. Κανείς δε γνωρίζει πώς αξιολογεί τις τιμές των προϊόντων που αγοράζει η ΕΚΤ, πώς επιβάλλει τα κουρέματα και αν αυτά είναι ίδια σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Κανείς δεν ξέρει γιατί η ΕΚΤ αγόρασε το συγκεκριμένο ύψος κρατικών ομολόγων διάφορων κρατών και όχι λιγότερο ή περισσότερο, γιατί αποφάσισε να παράσχει στις ευρωπαϊκές τράπεζες δάνεια ύψους ενός τρις ευρώ στα τέλη του 2011 και όχι νωρίτερα, στην αρχή της κρίσης. Η ΕΚΤ δεν δικαιολογείται, δεν απολογείται και δεν κρίνεται. Μόνο αποφασίζει μυστικά και εκτελεί.

Όμως, πώς είναι δυνατό να υπάρξει δημοκρατία μέσα απ’ τη μυστικότητα; Πώς μπορεί να παραχωρείται ολοένα και περισσότερη εθνική κυριαρχία και δύναμη σε ένα τραπεζικό ίδρυμα το οποίο αποφασίζει για τη ζωή εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων χωρίς να δίνει αναφορά σε κανέναν παρά μόνο, ίσως, στην Bundesbank και τη Γερμανία;

Μετά την τελευταία ευρωπαϊκή σύνοδο η ΕΚΤ αναμένεται να λάβει ακόμη μεγαλύτερες εξουσίες. Ο ρόλος του επόπτη του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος είναι μία απ’ αυτές. Όμως ποιος θα εποπτεύσει τον επόπτη; Ποιος θα ελέγξει τις αποφάσεις του, έστω και ετεροχρονισμένα;

Για ποιο λόγο, όμως, η υπό σχεδιασμό ευρωπαϊκή τραπεζική ενοποίηση θα πρέπει να περνά μέσα απ’ την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Γιατί όχι από ένα τραπεζικό Eurogroup με διαφανείς διαδικασίες του οποίου οι αποφάσεις θα λαμβάνονται δημοκρατικά και τα αρχεία θα δημοσιεύονται προς κρίση και κριτική;

Μία μη δημοκρατική και με υπερεξουσίες ΕΚΤ οδηγεί σε απόκλιση στη δημοκρατία και τελικά προκαλεί μία κρίση δημοκρατίας εντός της ευρωζώνης. Αυτό συνέβη χωρίς να γίνει αντιληπτό στη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας όταν το συμφέρον της Γερμανίας τοποθετήθηκε απ’ την ΕΚΤ πάνω απ’ αυτό του ευρωπαϊκού Νότου κατά τη διάρκεια της άσκησης της νομισματικής πολιτικής. Σήμερα, πλέον, η απόκλιση στη δημοκρατία γίνεται πολύ πιο άκομψα, ωμά και φανερά απ’ ότι στα προηγούμενα χρόνια με τη Γερμανία να μη διστάζει να δείχνει ξεκάθαρα την ΕΚΤ ως το ίδρυμα στο οποίο θα πρέπει να υποταχθεί η ευρωζώνη.

Η Γερμανία, όμως, πρέπει να προσέξει πολύ τί εύχεται αλλά και τί επιδιώκει. Δημιουργώντας μία μη δημοκρατική Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και παρέχοντας της υπερεξουσίες χωρίς καμία υποχρέωση να λογοδοτεί για το πώς τις ασκεί, βάλλει την αξιοπιστία της και αυξάνει την ανησυχία των αγορών για τον τρόπο λειτουργίας της αλλά και για οτιδήποτε την αφορά. Το άγνωστο δε μπορεί να μετρηθεί, να υπολογιστεί και να αντισταθμιστεί και οι αγορές, σε αντίθεση με τους ανθρώπους, μπορούν να χάσουν την πίστη τους πολύ εύκολα. Μία τέτοια απώλεια εμπιστοσύνης στην ΕΚΤ θα αποτυπωθεί άμεσα σε ολόκληρη την ευρωζώνη απ΄ το Νότο ως το Βορά και θα επηρεάσει καταλυτικά την εμπιστοσύνη στο ενιαίο νόμισμα. Οι χρηματοοικονομικές, οικονομικές και νομισματικές συνέπειες θα μπορούσαν να είναι τεράστιες.

Το κυριότερο όλων, όμως, ο δρόμος στον οποίο έχει μπει η ΕΚΤ προκαλεί τεράστιες αποκλίσεις εντός της ΕΕ υπονομεύοντας το μέλλον των κρατών μελών της και της ίδιας της Ένωσης και δημιουργώντας μία εκκολαπτόμενη κρίση δημοκρατίας. Η ΕΚΤ δεν πρέπει να γίνει το οικονομικό Βατικανό της ευρωζώνης, ένα κράτος εν κράτει, απ’ το οποίο θα εξαρτάται όλο και περισσότερο το μέλλον της Ένωσης. Θα είναι ιστορικό λάθος αν ο δρόμος που προτείνει η Γερμανία για την έξοδο απ’ την κρίση περνά όχι μόνο μέσα απ’ τη δημοσιονομική λιτότητα αλλά και απ’ τη λιτότητα στη δημοκρατία.

Μπορεί ακόμη η Ελλάδα να αποτρέψει τη χρεοκοπία; Αν ναι, υπό ποιες συνθήκες;

Προκειμένου να αποφευχθεί η πτώχευση και γενικότερα να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά η κρίση τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, πρέπει να προηγηθεί η αναγνώριση και η αποκατάσταση της αλήθειας για τους λόγους που αυτή ξέσπασε και συνεχίζει να βαθαίνει. Ένας σοφός μαθηματικός έλεγε πως η βασικότερη προϋπόθεση για να λύσει κανείς ένα πρόβλημα είναι να το κατανοήσει και μέχρι αυτό να συμβεί το πρόβλημα θα παραμένει άλυτο.

Μελετώντας την ιστορία της ευρωζώνης μέσα από μέχρι προσφάτως απόρρητα κρατικά έγγραφα αρκετών κρατών (ΗΠΑ, Γερμανίας, Ρωσίας, Βρετανίας κλπ) διαπιστώνουμε πως το οικοδόμημα του ευρώ ήταν εξ αρχής ένα μείγμα εξυπηρέτησης οικονομικοπολιτικών συμφερόντων, με αυτά της Γερμανίας και της Γαλλίας να βρίσκονται σε κυρίαρχη θέση (ένα βιβλίο μου για την κρυφή ιστορία της ΕΕ βασισμένο και σε αυτά τα έγγραφα είναι ήδη υπό έκδοση). Πριν μιλήσουμε για τις ευθύνες μικρών κρατών για τα όσα βιώνει η ΕΕ πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε αυτές των μεγαλύτερων.

Μελετώντας απ’ την άλλη πλευρά τα τεκταινόμενα κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας του νέου αιώνα διαπιστώνουμε πως της ευρωπαϊκής κρίσης προηγήθηκαν άλλες «ξενόφερτες κρίσεις» για τις οποίες οι ευθύνες των ΗΠΑ και της Βρετανίας ήταν πρωταρχικές, όπως σωστά επεσήμανε στο παρελθόν η Καγκελάριος Μέρκελ. Η Ευρώπη πληρώνει το τίμημα αυτής της κρίσης πολύ ακριβά και θα έπρεπε να ενωθεί περισσότερο και να αποκτήσει μεγαλύτερη αλληλεγγύη για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της και όχι να διαιρεθεί και να μπει σε μία φάση ενός οικονομικού και πολιτικού «εμφύλιου πολέμου» με τον κίνδυνο να αποδυναμωθεί και τελικά να διαλυθεί εξαιτίας της. Αν οι Γερμανοί πραγματικά πιστεύουν πως η Ελλάδα (ή η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία κλπ) είναι το πρόβλημα κάνουν ένα τραγικό λάθος. Ας το θυμούνται αυτό όταν γεμίζουν το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου τους και θερμαίνουν το σπίτι τους με κόστος πέντε φορές μεγαλύτερο απ’ ότι θα συνέβαινε αν οι ΗΠΑ δεν ήθελαν να ‘απελευθερώσουν’ το Ιράκ.

Η κρίση έχει παγκόσμιες και πανευρωπαϊκές διαστάσεις και η όποια λύση θα πρέπει να αναζητηθεί μέσα από μία συλλογική και ειλικρινή ευρωπαϊκή προσπάθεια με χαρακτήρα αλληλεγγύης και όχι τιμωρητικό δηλαδή μέσα σε ένα πνεύμα διαφορετικό απ’ αυτό που έχει επιδείξει μέχρι στιγμής η κυβέρνηση Μέρκελ Όσον αφορά ειδικότερα στην Ελλάδα, πρέπει να συμβούν τα ακόλουθα:

1) Να αναγνωριστεί επισήμως πως η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μία πύρινη λαίλαπα της οποίας πολλές απ’ τις μεγαλύτερες εστίες προήλθαν απ’ το εξωτερικό της περιβάλλον. Αν η Καγκελάριος Μέρκελ θεωρεί, όπως έχει υποστηρίξει, ότι η παραποίηση των ελληνικών στατιστικών στοιχείων προκάλεσε πράγματι συστατικό στοιχείο της κρίσης, τότε πρέπει να συνδράμει ώστε να τιμωρηθούν, συγκεκριμένα, οι υπεύθυνοι γι’ αυτό και όχι να τιμωρεί και να διασύρει έναν ολόκληρο λαό ο οποίος δεν είχε καμία απολύτως σχέση με αυτό το σκάνδαλο.

2) Να αναγνωριστούν επισήμως οι πρωτοφανείς θυσίες, οι επιτυχίες αλλά και οι βλάβες που έχει υποστεί η Ελλάδα τα τελευταία δυόμισι χρόνια στην προσπάθεια υλοποίησης των μέτρων που της επιβλήθηκαν. Το δημοσιονομικό έλλειμμα μειώθηκε σε βαθμό ρεκόρ, οι μισθοί και οι συντάξεις υπέστησαν τις μεγαλύτερες μειώσεις που έγιναν ποτέ σε αναπτυγμένη χώρα, οι φόροι αυξήθηκαν σε επίπεδα ρεκόρ αλλά και τα εργασιακά δικαιώματα δεκαετιών καταργήθηκαν βάναυσα εν μία νυκτί, το επίπεδο ζωής και η αγοραστική δύναμη των πολιτών συρρικνώθηκε περισσότερο από 50%, ο αριθμός των φτωχών και των ανέργων εκτινάχθηκε στα ύψη, οι ευπαθείς και κατώτερες κοινωνικές ομάδες συνετρίβησαν κλπ. Όσο διαδίδεται και αναπαράγεται το, ιστορικών διαστάσεων, πλέον, ψέμα πως στην Ελλάδα δεν έχει συμβεί τίποτε απ’ την αρχή της κρίσης και ότι οι «πλούσιοι» Έλληνες πρέπει να συνεχίζουν να τιμωρούνται και τελικά να εξοντώνονται, τόσο η στήριξη στην Ελλάδα θα γίνεται δυσκολότερη και η κρίση θα παρατείνεται.

3) Να αναγνωριστεί επισήμως πως η ελληνική κρίση είναι σε μεγάλο βαθμό τραπεζική και γι’ αυτό το λόγο η υπερβολική βοήθεια που παρέχεται στις τράπεζες πρέπει είτε να σταματήσει και αυτές να αφεθούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους χωρίς να βαραίνουν άλλο το κράτος είτε η βοήθεια να παρασχεθεί με ευρωπαϊκά κεφάλαια ανεξάρτητα απ’ τον κρατικό δανεισμό και χωρίς εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου.

Μέχρι στιγμής οι ελληνικές τράπεζες έχουν λάβει περί τα 190 δις ευρώ σε κρατικές εγγυήσεις και δάνεια και ακόμη και αν αφαιρέσουμε τις απώλειες τους απ’ τη συμμετοχή τους στο PSI, η κρατική ενίσχυση προς αυτές αγγίζει το 90% του ελληνικού ΑΕΠ. Είναι σαν η Γερμανία να παρείχε πακέτο στήριξης στις τράπεζες της ύψους μεγαλύτερου των 2 τρις ευρώ. Πιστεύετε πως σε μία τέτοια περίπτωση η γερμανική οικονομία δε θα αντιμετώπιζε ύφεση; Το ύψος συνολικής κρατικής ενίσχυσης στις ελληνικές τράπεζες ως ποσοστό του ΑΕΠ ίσως είναι το μεγαλύτερο που έχει δοθεί ποτέ διεθνώς και η ελληνική κρίση εξακολουθεί να μην αναγνωρίζεται ως τραπεζική. Αυτό πρέπει να αλλάξει άμεσα. Είναι άδικο να κατηγορούνται και να τιμωρούνται οι πολίτες όσο σώζονται οι τράπεζες με τα δικά τους χρήματα και τις δικές τους θυσίες.

3) Μελέτες από δεκάδες πανεπιστήμια, οικονομολόγους (πολλοί απ’ τους οποίους είναι Γερμανοί), οικονομικά ιδρύματα και πρόσφατα ακόμη και από το ΔΝΤ δείχνουν πως η συνταγή της εξαντλητικής λιτότητας, χωρίς, μάλιστα τη δυνατότητα υποτίμησης, που ακολουθείται στην Ελλάδα είναι καταστροφική. Η ίδια η παταγώδης αποτυχία όλων των προβλέψεων της ΕΕ και του ΔΝΤ σχετικά με το ελληνικό πρόγραμμα και τις συνέπειες του είναι η μεγαλύτερη απόδειξη γι’ αυτό. Η στατιστική, τα οικονομικά, οι αριθμοί και η λογική έδειχναν απ’ την πρώτη στιγμή που εκπονήθηκε το πρόγραμμα πως αυτό θα αποτύγχανε όχι εξαιτίας της αδυναμίας της Ελλάδας να το εφαρμόσει αλλά γιατί ήταν ανυπόφορα σκληρό και στραμμένο προς τη λάθος κατεύθυνση.

Παρόλα αυτά, η γερμανική πολιτική ηγεσία αρνείται να παραδεχτεί την πραγματικότητα με την Καγκελάριο Μέρκελ να κάνει ό,τι χειρότερο στην ιστορική αυτή στιγμή, δηλαδή να δρα με βάση τις δημοσκοπήσεις για τη δημοτικότητα της και όχι με βάση τις ανάγκες της Ευρωζώνης και των μελών της. Χωρίς αναγνώριση, έστω και άτυπα, της λανθασμένης πολιτικής που ακολουθείται στην Ελλάδα η κρίση δε θα αρθεί.

4) Ένα παράδειγμα που έχω διαβάσει και νομίζω ταιριάζει στην περίπτωση της Ελλάδας είναι πως η χώρα πάσχει ταυτόχρονα από πνευμονία και διαβήτη και η θεραπεία για τις δύο αυτές ασθένειες είναι εντελώς διαφορετική. Η πνευμονία απαιτεί ξεκούραση, βιταμίνες και σωστή σίτιση. Ο διαβήτης απαιτεί δίαιτα και άσκηση. Αν συνεχιστεί η προσπάθεια θεραπείας του διαβήτη πριν θεραπευθεί η πνευμονία, η Ελλάδα θα πεθάνει απ’ τη δεύτερη πριν προλάβει να θεραπευθεί απ’ την πρώτη.

Η πολιτική της «αναπτυξιακής λιτότητας» είναι αυτή που πρέπει να αντικαταστήσει την πολιτική της «εξαντλητικής λιτότητας» και μάλιστα αυτό πρέπει να γίνει άμεσα αν είναι να αποφευχθεί η κατάρρευση και η καταστροφική πτώχευση της χώρας.

Ζ) Η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Γι’ αυτό και πρέπει να τεθούν ‘ανθρωπιστικά φρένα’ και ‘κόκκινες γραμμές’ όπου η υλοποίηση των όποιων μέτρων έχουν αποφασιστεί θα παγώνει τουλάχιστον για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Οι περικοπές των δαπανών για την υγεία που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα είναι οι μεγαλύτερες ως ποσοστό του ΑΕΠ διεθνώς. Ο κόσμος χάνει την πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και στα φάρμακα και ασθένειες που είχαν εξαφανιστεί για εκατονταετίες κάνουν την εμφάνιση τους. Σε λίγο η κατάσταση θα μοιάζει με θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Να τεθεί η χώρα σε πανευρωπαϊκή καραντίνα ώστε να μη μολυνθούν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι; Είναι δυνατόν οι Γερμανοί ιθύνοντες να αισθάνονται ικανοποιημένοι όταν ένας λαός βουλιάζει σε ανθρωπιστική κρίση;

5) Η Ελλάδα είχε εξ αρχής το νομικό δικαίωμα και τη δυνατότητα να προχωρήσει σε επιμήκυνση του χρέους της κατά 20-30 χρόνια και να έχει όλο το χρονικό περιθώριο για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της. Δεν το έπραξε εξαιτίας της απόφασης της τότε ελληνικής κυβέρνησης να εμπιστευτεί περισσότερο το ΔΝΤ και την ΕΕ απ’ ότι την κοινή λογική και να υποχωρήσει υπό την πίεση της γερμανικής κυβέρνησης σε ένα παιχνίδι μεταφοράς των τραπεζικών απωλειών στα κράτη.

Εφόσον η Ελλάδα θυσίασε αυτό το μοναδικό νομικό πλεονέκτημα ικανοποιώντας το αίτημα της γερμανικής κυβέρνησης, το μόνο λογικό είναι να λάβει ως αντάλλαγμα αρκετό χρόνο ώστε να μπορέσει να υλοποιήσει ένα πρόγραμμα λιτότητας χωρίς να πεθάνει κατά τη διάρκεια της προσπάθειας.

Δεν είναι δυνατό το οποιοδήποτε πρόγραμμα ‘δημοσιονομικής εξυγίανσης’ να μη μπορεί να προσαρμοστεί χρονικά έτσι ώστε στο μεσοδιάστημα να μην υπάρξει η απόλυτη οικονομική και ανθρωπιστική καταστροφή και να μην προκληθεί ένα οικονομικό και κοινωνικό ολοκαύτωμα.

Κλείνοντας, είναι απαραίτητο, επιτέλους, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες να πουν όλη την αλήθεια στους Ευρωπαίους πολίτες για τα όσα βιώνουν και όσα αναμένεται να αντιμετωπίσουν στο κοντινό μέλλον. Είναι απαραίτητο να γίνει μία πανευρωπαϊκή επανεκκίνηση πάνω σε ειλικρινείς βάσεις. Θα είναι τραγικό λάθος αν επιτρέψουμε το μακάβριο «όνειρο» κάποιων για διάλυση της Ευρωζώνης να γίνει πραγματικότητα.

Πηγή: http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ppanagiotoy-sti-sueddeutsche-eyro-sozei-ti-germania

«Μην παραλάβετε την Κάρτα Φακελώματος του Πολίτη»

 

Ινστιτούτο Καταναλωτών (ΙΝΚΑ): «καλεί τους πολίτες να MHN παραλάβουν τέτοιες κάρτες, με βάση το Ελληνικό Σύνταγμα και τις διακηρύξεις των δικαιωμάτων του Ανθρώπου» ΓΕΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ GENERAL CONSUMERS’ FEDERATION OF GREECE Κέντρο Πληροφοριών:Γ. Σεπτεμβρίου 13 – Αθήνα 10432όρ. 5οςτηλ. 210 36.32.443 Fax. 210 36.33.976 Ανοιχτή Γραμμή: 11711 email: inka – http://www.inka.gr/ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΙΝΚΑ ΔΤ 275/04.09.10 Δεν μας έφταναν η κατάργηση και μείωση των μισθών και των συντάξεων, αυξήσεις φόρων, κατάργηση δικαιωμάτων και αυξήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης. Σύμφωνα με δημοσιεύματα από έγκριτες εφημερίδες, και από το Διαδίκτυο, η κυβέρνηση προωθεί δύο μέτρα, συν τοις άλλοις πολυέξοδα για το κράτος : 1ο Θέλει να αντικαταστήσει την Ταυτότητα την με «κάρτα πολίτη», που πολύ σωστά έχει χαρακτηριστεί Κάρτα Φακελώματος του Πολίτη, η οποία μάλιστα δεν έγινε δεκτή στην Αγγλία, λόγω μεγάλου και άσκοπου κόστους και των αντιδράσεων για την προστασία των προσωπικών δεδομένων. Αυτή η κάρτα προγραμματίζουν να ενημερώνεται με κάθε αλλαγή στην οικονομική κατάσταση (ακίνητα, κινητές αξίες, λογαριασμοί, οφειλές), οικογενειακή κατάσταση, κατάσταση υγείας (φάρμακα, εισαγωγές σε νοσοκομεία, κληρονομικό ιστορικό), μετακινήσεις ταξίδια κτλ. Όλα τα προηγούμενα θα εμφανίζονται σε «ενιαία οθόνη». Αναφέρουν ότι ο ίδιος κάτοχος «θα μπορεί να έχει πρόσβαση στα στοιχεία του από το Διαδίκτυο» – λες και δεν τα ξέρει. Θα έχει όμως και το κράτος πρόσβαση και μάλιστα σε τομείς που μέχρι σήμερα δεν επιτρέπεται. Εννοείται ότι πρόσβαση θα «αποκτήσουν» όλοι οι μεγάλοι προμηθευτές (πολυεθνικές, ασφαλιστικές, τράπεζες, διαγνωστικά κέντρα, πολυκλινικές, ιδιωτικά γραφεία «εύρεσης εργασίας», ενοικίασης εργαζομένων, εισπρακτικές . ) και βέβαια οι χάκερς. Είναι γνωστό ότι το διαδίκτυο είναι και θα είναι πάντα διάτρητο. φυτίλια συννεφάκια. 2ο Θέλει να επιβάλλει υποχρεωτικά σε όλες τις συναλλαγές την «κάρτα των συναλλαγών», που και αυτή έχει χαρακτηριστεί Χαφιές του Καταναλωτή, και αυτή δεν έγινε δεκτή ούτε καν από τον αρμόδιο επίτροπο της φορολογίας της ΕΕ. Τη δεύτερη κάρτα επιδιώκουν να την έχει συνέχεια ο καταναλωτής (από ποια μέχρι ποια ηλικία άραγε;) για να καταγράφεται η κάθε συναλλαγή: το προϊόν ή η υπηρεσία, ο χρόνος και η χρηματική της αξία. Είναι προφανές ότι με αυτό τον τρόπο, και επειδή κάθε προϊόν διαθέτει μπαρ-κοντ -με μία αναγωγή στα προϊόντα που αγοράζει- θα είναι γνωστά τα πάντα ανεξαιρέτως, για τον πολίτη – καταναλωτή: Οι συνήθειές του, τα πιστεύω του, η σεξουαλική του ζωή . η υγεία του κλπ. Με αυτές τις υποχρεωτικές κάρτες ουσιαστικά δρομολογούν να καταργηθεί το Τραπεζικό Απόρρητο, το Ιατρικό Απόρρητο, και γενικά κάθε είδους απόρρητο στην ιδιωτική ζωή, θα ενοποιηθούν όλοι οι αριθμοί (ΑΜΚΑ, ΑΦΜ, κτλ ) και θα μετατραπεί ο πολίτης σε έναν ανθρωποαριθμό. Το ΙΝΚΑ δηλώνει κάθετα ότι δεν θα δεχτεί τον Μεγάλο Αδελφό, δεν έχει να διαπραγματευτεί και να διαβουλευτεί την αξιοπρέπεια του πολίτη – καταναλωτή και καταδικάζει απερίφραστα τα προτεινόμενα μέτρα. Καλεί όλες οργανώσεις πολιτών, τους συνδικαλιστικούς και τους επιστημονικούς φορείς και όλα τα πολιτικά κόμματα για να μην περάσει το φακέλωμα. Το ΙΝΚΑ θα χρησιμοποιήσει κάθε νομικό μέσο, αλλά καλεί από τώρα τους πολίτες σε ετοιμότητα αν χρειαστεί, για να μην παραλάβουν τέτοιες κάρτες, με βάση το Ελληνικό Σύνταγμα και τις διακηρύξεις των δικαιωμάτων του Ανθρώπου. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΥΠΟΜΕΝΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΦΤΩΧEΙΑ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥΣ ΣΕ ΤΡΟΦΙΜΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ. ΥΓ: Το Διαδίκτυο είναι χρήσιμο αλλού και όχι για φακέλωμα. Το ΙΝΚΑ έχει υποδείξει και πώς θα καταπολεμηθεί η Γραφειοκρατία και πώς θα εντοπιστούν οι φοροφυγάδες, που άλλωστε είναι γνωστοί. Τα επιχειρήματα αυτά είναι κουκούλες προσχήματα.

25 Σεπτεμβρίου – ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΠΑΝΙΚΟΥ ΚΟΝΓΚΡΕΣΣΟΥ

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται, όχι τόσο για το κάλεσμα στην περικύκλωση του ισπανικού κοινοβουλίου, ώς γεγονός, όσο για το απλό, κατανοητό πολιτικό λόγο, που χρησιμοποιεί για να απευθυνθεί στους Ισπανούς πολίτες, πέρα απο ιδεολογικές και κομματικές τοποθετήσεις.

Προσοχή! Αυτή μπορεί να είναι η επόμενη και καθοριστική κίνηση των πολιτών, με την οποία θα ξεκινήσει η διαδικασία της αλλαγής, που θα αφήσει πίσω το ισχύον καθεστώς και θα θέσει τις βάσεις μιας πραγματικής δημοκρατίας.

 

Το κίνημα είναι αποφασιστικό και ξεκάθαρο:

 

Στις 25 Σεπτεμβρίου θα φτάσει στη Μαδρίτη, μαζικά, απ’ όλες τις γωνιές της Ισπανίας, με σκοπό ΤΗΝ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΝΓΚΡΕΣΣΟΥ και την επ’ αόριστον παραμονή του εκεί, μέχρι να επιτευχθεί η διάλυση των Κοινοβουλίων και να ξεκινήσει μια διαδικασία που θα οδηγήσει σε ένα νέο Σύνταγμα, αυτή τη φορά, Σύνταγμα ενός δημοκρατικού κράτους.

 

Όλοι οι πολίτες καλούνται να συμμετάσχουν, είτε ανεξάρτητα, είτε μέσω συνελεύσεων ή ομάδων πολιτών κλπ. Η αλλαγή είναι αναγκαία και τον πρώτο λόγο θα τον έχει ο λαός.

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ.

Εμείς, καθημερινοί άνθρωποι, που δεν αντέχουμε άλλο να πληρώνουμε τις συνέπειες μιας κρίσης που δεν δημιουργήσαμε εμείς, ενωνόμαστε για να συντάξουμε αυτό το μανιφέστο και καλούμε όλους τους πολίτες του κράτους να υποστηρίξουν τις διεκδικήσεις μας που διατυπώνονται εδώ.

Θεωρούμε ότι η παρούσα κατάσταση έχει ξεπεράσει κάθε ανεκτό όριο, ότι είμαστε θύματα μιας επίθεσης χωρίς προηγούμενο, που, χρησιμοποιώντας την κρίση ως πρόφαση, καταστρέφει τις ζωές μας και ότι οι υπέυθυνοι είναι αυτοί που έχουν διαμορφώσει μια ολιγαρχία που βρίσκεται στο απυρόβλητο, με την συνενοχή όλων των πολιτικών δυνάμεων του Κοινοβουλίου, που χειραγωγεί όλες τις εξουσίες του κράτους για να διατηρήσει τα προνόμια και τον υπέρμετρο και παράνομο πλούτο της. Είναι πια ολοφάνερο ότι ζούμε σε μια γιγάντια κοινωνική απάτη, με κυβερνήσεις που ψεύδονται συστηματικά, κάνοντας ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που δήλωναν προεκλογικά και ότι δεν υπάρχει κανενός είδους δικαιοσύνη για τους τραπεζίτες, τους πολιτικούς και για τους επιχειρηματίες, τους ενόχους αυτής της κατάστασης.

Απλά παρατηρούμε το πώς αυτή η κάστα δημιουργεί πολιτικές που καταστρέφουν τα δικαιώματα και τις ζωές μας και το πόσο είμαστε θύματα μιας αδικαιολόγητης καταπίεσης, όταν ζητάμε μια αλλαγή της κατάστασης αυτής. Πιστεύουμε ότι πρόκειται για ένα πρόβλημα μεγάλης ευρύτητας και πλέον η λύση του δεν περνά από τους συνηθισμένους μηχανισμούς του πολιτικού συστήματος, που αυτή η κάστα θεμελίωσε για να κάνει ό,τι νομίζει μ’ εμάς, τους πολίτες. Κατά συνέπεια, απαιτούμε:

• Την πλήρη παραίτηση της κυβέρνησης λόγω εξαπάτησης της χώρας, με ασύλληπτο τρόπο και λόγω της καταστροφής στην αποία μας οδήγησε, καθώς και την διάλυση των Κοινοβουλίων και την άμεση προκήρυξη γενικών εκλογών.

• Μια συνέλευση με εκλογικά δικαιώματα πρέπει να προκηρύξει αυτές τις γενικές εκλογές με σκοπό την δημιουργία ενός νέου Συντάγματος, με τη συμμετοχή όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, καθώς δεν αναγνωρίζουμε κανένα κύρος στο ισχύον Σύνταγμα, που έχει συνταχθεί από μια κλίκα, πίσω απ’ την πλάτη του λαού και προστατεύει την κυριαρχία των κληρονόμων του φρανκισμού και όσων συνεργάστηκαν μαζί τους. Πρέπει να είναι ο λαός αυτός που καθορίσει το πρότυπο του κράτους στο οποίο θέλει να ζήσει, κάτι που δεν συμβαίνει με το σημερινό, έτσι όπως το διαμόρφωσε αυτή η κλίκα και εξυπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντά της.

• Έλεγχο για το δημόσιο χρέος της Ισπανίας, με μια αναστολή εξόφλησης του χρέους, μέχρι να ορισθούν με σαφήνεια τα ποσά που η χώρα δεν πρέπει να πληρώσει και εξυπηρετούν ιδιωτικά συμφέροντα – και χρησιμοποιούν την χώρα για δικούς τους σκοπούς – και όχι το σύνολο των Ισπανών πολιτών. Επίσης, απαιτούμε τον έλεγχο όλων των ύποπτων προσώπων για τέτοια εγχειρήματα και να δεσμευτούν οι περιουσίες τους, αν βρεθούν ένοχοι.

• Την αλλαγή του εκλογικού νόμου, με σκοπό να αντιπροσωπεύει πραγματικά την βούληση του κυρίαρχου λαού, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν συμβαίνει με τον σημερινό.

• Την άμεση ανάκληση όλων των μεταρρυθμίσεων του Λαϊκού Κόμματος (Partido Popular), οι οποίες, δεν συνιστούν καταστροφή μόνο για τη χωρά, αλλά και για την δημοκρατική βούληση του λαού.

• Μια δίκαιη φορολογική μεταρρύθμιση, σύμφωνα με την οποία θα πληρώνουν περισσότερο όσοι έχουν περισσότερα. Επίσης, απαιτούμε την αναστολή της φορολογικής αμνηστίας που θέσπισε η κυβέρνηση και της οποίας η αδικία είναι μια πραγματική απάτη για τους έντιμους πολίτες.

• Την κατάργηση όλων των προνομίων όσων έχουν πολιτικές ευθύνες και την δημιουργία μηχανισμών αυστηρού ελέγχου στην εκτέλεση των καθηκόντων τους.

• Την άμεση παύση όλων των εξώσεων και την διάθεση προς ενοικίαση, σε χαμηλή τιμή, όλων των ακινήτων που ανήκουν σε τράπεζες και ταμεία και δέχθηκαν βοήθεια από δημόσια ταμεία.

• Την διανομή των διαθέσιμων θέσεων εργασίας σε όλους. Είναι μια μεγάλη πλάνη το ότι πρέπει να δουλεύουμε περισσότερο, πλάνη που στηρίζεται στην φιλαργυρία των μεγάλων συμφερόντων και στρέφεται κατά των απλών πολιτών.

Για τους παραπάνω λόγους συγκαλούμε τους πολίτες στις 25 Σεπτεμβρίου 2012 να διαδηλώσουν επ’ αόριστον στην είσοδο του Κονγκρέσσου, μέχρι να επιτευχθεί η παραίτηση της κυβέρνησης και η έναρξη της διαδικασίας για νέο Σύνταγμα, κάνοντας έτσι μια έκκληση για μια μαζική συγκέντρωση, για μια κοινωνία πιο δίκαιη.

* To άρθρο στα Ισπανικά

 

Οι αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν στους χιλιάδες συγκεντρωμένους έξω από το ισπανικό κοινοβούλιο στη Μαδρίτη με δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες. Μια ομάδα διαδηλωτών, παρά την επέμβαση της αστυνομίας, κατάφερε να παραμείνει στο σημείο και να πραγματοποιήσει καθιστική διαμαρτυρία.

Το RT έχει ζωνανή σύνδεση και μεταδίδει συνεχώς ζωντανά τη διαδήλωση και τις συγκρούσεις των διαδηλωτών με την ισπανική αστυνομία.

Δείτε στο παρακάτω link αναλυτική περιγραφή, φωτογραφίες και video.

‘DEMOCRACY KIDNAPPED!’ MADRID POLICE FIRE RUBBER BULLETS AS THOUSANDS SURROUND SPANISH CONGRESS (VIDEO, PHOTOS)

 

 

A man holds a placard reading «Spain on sale» during a demonstration by Spain’s «indignant» protesters to decry an economic crisis they say has «kidnapped» democracy, on September 25, 2012 in Madrid. (AFP Photo / Dominique Faget)

 

 

Πηγές: rt.com

           eagainst.com

           tvxs.gr

           rtve.es

           itabloid.gr

 El Congreso se encuentra blindado por un fuerte dispositivo policial

http://giatinkinonikiaristera.blogspot.gr/2012/09/25-2012-occupy-congress_302.html

Η Πυραμίδα και το Σύνδρομο του Γιάνη Βαρουφάκη

Το Πρόγραμμα 24 Ημερών δεν υιοθετήθηκε, όπως και δεν περίμενα να υιοθετηθεί – προφανώς. Έτσι, σήμερα ξημερώνει η 20ή Αυγούστου ως αποφράς ημέρα. Σήμερα, το ελληνικό δημόσιο θα στείλει 3,2 δισεκατομμύρια ευρώ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), ως αποπληρωμή ομολόγων του ελληνικού δημοσίου που είχε στην κατοχή της η ΕΚΤ και, έτσι, η κυβέρνησή μας χάνει και το τελευταίο διαπραγματευτικό της χαρτί απέναντι στον άξονα Βερολίνου-Φραγκφούρτης, με το οποίο θα μπορούσε να πιέσει για την σωτηρία της χώρας.

Τώρα πια θυμίζουμε, ως χώρα, την Blanche τουStreetcar Named Desire – ελληνιστί, σε απίστευτα κακή μετάφραση, το Λεωφορείον ο Πόθος: «I have always relied on the kindness of strangers» ήταν τα τελευταία της λόγια, όπως θα θυμάστε (παραφράζοντας: «Και τώρα βασιζόμαστε την γενναιοδωρία των ξένων”). Δεν θα επαναλάβωαυτά που έλεγα εδώ. Απλά θα επισημάνω κάποια νέα στοιχεία (α) για το που βρέθηκαν αυτά τα χρήματα, για να δοθούν στην ΕΚΤ, και (β) για την καταστροφική πορεία που επέλεξε να ακολουθήσει η κυβέρνηση μιμούμενη πλήρως τις προηγούμενες δύο κυβερνήσεις.

Πυραμιδικά δάνεια

Πυραμίδες λέγονται τα χρηματοδοτικά σχήματα τα οποία είναι μαθηματικά σίγουρο ότι θα καταρρεύσουν καθώς βασίζονται στην αρχή ότι οι εισπράττοντες εισπράττουν ποσά που ο «κύκλος» εκείνων που πληρώνουν κάποια στιγμή κλείνει και, τότε, καταρρέει όλη η πυραμίδα. Πάρτε για παράδειγμα τον Bernie Madoff, τρόφιμο αμερικανικών φυλακών σήμερα. Όταν οι επενδύσεις που είχε κάνει για λογαριασμό πελατών του δεν πήγαν καλά, εκείνος επέλεξε να μη πει την αλήθεια. Αντί να ανακοινώσει ζημίες, ανακοίνωσε δυσανάλογα υψηλά κέρδη. Έτσι, προσέλκυσε νέους επενδυτές, οι οποίοι του εμπιστεύτηκαν τα χρήματά τους, με αποτέλεσμα να τα χρησιμοποιήσει για να αποπληρώσει όσους από τους προηγούμενους πελάτες (των οποίων τα χρήματα συρρίκνωσε) ήθελαν να ρευστοποιήσουν τα «κέρδη» τους. Κ.ο.κ. έως ότου η κατάρρευση του 2008 έκανε όλους τους πελάτες να ζητήσουν τα χρήματά τους πίσω, οπότε και αποκαλύφθηκε η πυραμίδα-απάτη του Madoff.

Κάτι αντίστοιχο κάνει και η ΕΚΤ σήμερα: Δημιουργεί συνθήκες πυραμιδικής χρηματοδότησης του… εαυτού της με θύματα όλη την Ευρωζώνη και, ειδικότερα, τους έλληνες φορολογούμενους. Επειδή η κατηγορία είναι βαριά, απαιτείται να είμαι σαφέστερος. Σήμερα, 20η Αυγούστου, λήγει ένα ομόλογο έκδοσης του ελληνικού δημοσίου. Ένα μεγάλο πακέτο, ονομαστικής αξίας 3,2 δις, αυτής της έκδοσης ανήκει στην ΕΚΤ. Γιατί; Επειδή το καλοκαίρι του 2010, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια αναχαίτησης της πτώχευσης της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, η ΕΚΤ αγόραζε, δεύτερο χέρι, ομόλογα αυτών των κρατών. Σήμερα ένα τα ελληνικά ομόλογα λήγει. Και η ΕΚΤ ζητά τα χρήματά της στο ακέραιο, αντίθετα με τους ιδιώτες, τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες που είχαν αγοράσει από αυτά τα ομόλογα και οι οποίοι (με τραγικότερα θύματα τους μικρο-ομολογιούχους) εξαναγκάστηκαν, από το εγκληματικό PSI [1] των Παπαδήμου-Βενιζέλου, να δεχθούν κούρεμα αυτών των ομολόγων της τάξης του 54% ως προς την ονομαστική και του 75% ως προς την διαχρονική τους αξία.  Στην βάση του «τσαμπουκά», η ΕΚΤ απαίτησε, και πέτυχε, την εξαίρεση των δικών της ομολόγων από κούρεμα. Δεδομένου μάλιστα ότι τα ομόλογα αυτά τα αγόρασε κοψοτιμής (περίπου στο 70%) της ονομαστικής αξίας τους, το γεγονός ότι το ελληνικό δημόσιο σήμερα θα τα αποπληρώσει στο 100% της ονομαστικής τους αξίας (3,2 δις) σημαίνει ότι η ΕΚΤ θα εισπράξει έως σήμερα το απόγευμα κέρδος 900 εκατομμυρίων ευρώ από την πτωχευμένη χώρα μας. Σκεφτείτε το: Μια Κεντρική Τράπεζα η οποία δανείζει με επιτόκιο 0,75% τις πτωχευμένες τράπεζες της Ευρωζώνης, απαιτεί επιτόκιο 30% από δοσοληψίες με το χρέος του πτωχευμένου ελληνικού δημοσίου!

Τον περασμένο Μάιο, και πάλι το δημόσιό μας δανείστηκε (4 δις εκείνη τη φορά) για να αποπληρώσει ένα άλλο ομόλογο κατοχής της ΕΚΤ. Τότε, τα χρήματα τα είχαμε δανειστεί από το EFSF (το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας). Όμως, από τότε, για λόγους που εξήγησα εδώ, το Βερολίνο επιβάλει στάση δανεισμού από το Μνημόνιο 2 στην Ελλάδα έως ότου «συμμορφωθεί προς τα υποδείξεις»… του Μνημονίου 2. Άρα, το δημόσιο δεν έχει πλέον πρόσβαση (μέχρι νεωτέρας από την τρόικα, που θα μας παραδώσει τον χρησμό της τον Σεπτέμβρη) στα Μνημονιακά δάνεια. Και η αποπληρωμή του ποσού των 3,2 δις που γίνεται σήμερα, πως χρηματοδοτείται; Μέσω μιας κλασικής πυραμίδας δημιουργίας της ΕΚΤ, είναι η θλιβερή απάντηση. Παρακολουθείστε πως λειτουργεί:

Τον Ιούλιο, η ΕΚΤ ουσιαστικά ανακοίνωσε ότι οι ελληνικές τράπεζες είναι πτωχευμένες και, άρα, δεν δέχεται από αυτές εχέγγυα για να τις δανείζει. Αν άφηνε το θέμα εκεί, η ιστορία θα είχε λήξει: οι τράπεζες θα κατέβαζαν ρολλά και η θέση μας στο ευρώ θα ήταν… παρελθούσα. Παράλληλα, τα 3,2 δις που λαμβάνει από το εληνικό δημόσιο η ΕΚΤ σήμερα θα εξαϋλώνονταν… Για να μην συμβεί τίποτα από αυτά, η ΕΚΤ έκλεισε το μάτι στην Τράπεζα της Ελλάδος, επιτρέποντάς της να δέχεται εκείνη ως εχέγγυα περιουσιακά στοιχεία των ελληνικών τραπεζών που, επισήμως, η ΕΚΤ (της οποίας η Τράπεζα της Ελλάδος αποτελεί οργανικό μέρος) δεν θα άγγιζε ούτε με γάντια και να τις δανείζει με ευρώ κοπής της…ΕΚΤ.

Αφού λοιπόν άναψε αυτό το πράσινο φως, η κυβέρνησή μας, αποφασισμένη όπως είναι να παίζει τον ρόλο του υποδειγματικού κρατούμενου, ανακοίνωσε ότι, στις 14 Αυγούστου, όσο εμείς οι θνητοί βρισκόμασταν σε διακοπές, θα εκδώσει 4 δις ευρώ χρέος, υπό την μορφή των λεγόμενων έντοκων γραμματίων τρίμηνης διάρκειας. Ποιος τρελλός αγοράζει τέτοια γραμμάτια; Μα οι πτωχευμένες ελληνικές τράπεζες βέβαια, οι οποίες παίρνουν αυτά τα γραμμάτια, τα δίνουν στην Κεντρική Τράπεζα ως εχέγγυα, δανείζονται 4 δις από την ΕΚΤ με 0,75% από αυτήν ενώ, παράλληλα, χρεώνουν το ελληνικό δημόσιο 4% για την «εξυπηρέτηση». Και τι τα κάνει τα χρήματα που πήρε το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο από την ΕΚΤ, μέσω των πτωχευμένων ελληνικών τραπεζών; Τα αποδίδει στην… ΕΚΤ βεβαίως!

Εν κατακλείδι, η ΕΚΤ επιδίδεται στην δημιουργία ενός πυραμιδικού δανείου με την συμμετοχή του πτωχευμένου δημοσίου μας και των πτωχευμέων ελληνικών τραπεζών. Μέσα από αυτή την ανακύκλωση χρέους, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η αύξηση του χρέους του ελληνικού δημοσίου και των ελληνικών τραπεζών στην ΕΚΤ. Και μην νομίζετε ότι αυτό αφορά μόνο την Ελλάδα. Την ίδια στιγμή, εντός του Αυγούστου, μια ακριβώς αντίστοιχη περίπτωση πυραμιδικού δανεισμού εκτυλίχτηκε στην Ιταλία και στην Ισπανία, ύψους 8 δις και 6 δις αντίστοιχα. Γιατί πυραμιδικού; Επειδή, όπως και στην περίπτωση του Bernie Madoff, αυτού του είδους το χρηματοδοτικό σχήμα είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει. Και ποιος θα σηκώσει το βάρος της κατάρρευσης; Στην περίπτωση Madoff το σήκωσαν οι επενδυτές που δεν πρόλαβαν να βγάλουν τα χρήματά τους. Στην περίπτωση της Ευρωζώνης, θα το σηκώσουν οι φορολογούμενοι, βορρά και νότου, που θα κληθούν να πληρώσουν τα αβάστακτα χρέη που δημιουργεί η ευρωζωνική πυραμίδα που αποτελεί την ραχοκοκκαλιά των μηχανισμών «διάσωσής» μας.

Το σύνδρομο Παπακωνσταντίνου

Το ίδιον του τζογατζόρου είναι η ανορθολογική πίστη στην ικανότητά του να «ρεφάρει», κόντρα στην θεωρία των πιθανοτήτων. Κάτι αντίστοιχο χαρακτήρισε τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου κατά την διάρκεια της υπουργίας τους στην Πλατεία Συντάγματος. Μερικούς μήνες αφότου έγινε υπουργός Οικονομικών, το φθινόπωρο του 2009, η μαθηματική σχέση που κρατούσε το δημόσιο χρέος στα όρια της βιωσιμότητας κατέρρευσε. Για να το πω απλά, το δημόσιο χρέος μιας χώρας, για να είναι βιώσιμο, απαιτεί την ισοδυναμία δύο αριθμών: του ρυθμού αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ (δηλαδή του εθνικού εισοδήματος χωρίς να λαμβάνουμε υπ’ όψη τον πληθωρισμό) και του επιτοκίου με το οποίο δανείζεται το δημόσιο. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε το γιατί: Αν το ΑΕΠ αυξάνεται κατά 5% και το επιτόκιο δεν διαφέρει πολύ (π.χ. ισούται με 4,2%), τότε το εθνικό εισόδημα (σε ευρώ) αυξάνεται πιο γρήγορα από το χρέος κι έτσι μπορεί να εξυπηρετείται. Στην περίοδο 2000-2008, το ΑΕΠ αυξανόταν (χωρίς να λάβουμε υπ’ όψη τον πληθωρισμό) με ρυθμό άνω του 5% ενώ το επιτόκιο ήταν μόλις 3,5% – να γιατί δεν υπήρχε κρίση χρέους εκείνη την εποχή. Όταν όμως η διεθνής κατάρρευση του 2008 έριξε τον ρυθμό αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ στο 0% και χαμηλότερα, και, από τον Νοέμβρη του 2009, τα επιτόκια δανεισμού άρχισαν να ξεπερνούν το 6%, η υπόθεση είχε λήξει: το ελληνικό δημόσιο πτώχευσε.

Ως ένας τζογαδόρος της πολιτικής οικονομίας, ο κ. Παπακωνσταντίνου επέλεξε να στοιχηματίσει το μέλλον της χώρας στην προσδοκία ότι θα «ρεφάρουμε». Ότι, δηλαδή, αν κερδίσουμε χρόνο δανειζόμενοι ακόμα πιο πολλά, η ρουλέτα της ζωής θα καθόταν στο σωστό «νούμερο» και, έτσι, κάποια στιγμή πριν την κατάρρευση, το επιτόκο δανεισμού θα έπεφτε κάτω από τον ρυθμό ανάπτυξης του ονομαστικού ΑΕΠ της χώρας. Αυτό που ο κ. Παπακωνσταντίνου δεν κατάλαβε ποτέ είναι ότι οι πιθανότητες να «ρεφάρει» μια χώρα, μία μακροοικονομία, σε καιρούς διεθνούς οικονομικής καθίζησης, είναι ακριβώς μηδέν (αντίθετα με τον ανόητο τον τζογαδόρο ο οποίος έχει κάποιες μικρές, έστω και απειροελάχιστες, πιθανότητες να ρεφάρει). Δεδομένου μάλιστα ότι αυτά τα νέα δάνεια, τις νέες επιμηκύνσεις, τα «κερδίζαμε» με προϋπόθεση την δραστική μείωση δαπανών και αύξηση φόρων (που βάθαιναν την Ύφεση), το στοίχημα ήταν χαμένο πριν καταγραφεί. Όταν ένα δημόσιο έχει πτωχεύσει, τα νέα δάνεια και οι επιμηκύνσεις απλά εγγυώνται (ιδίως όταν ακολουθούνται από αυστηρότητα/λιτότητα μεγατόνων) την ακόμα πιο εντυπωσιακή πτώχευση σε μια μελλοντική στιγμή όπου ο κοινωνικός και οικονομικός ιστός της χώρας θα είναι πολύ αδύνατος για να την σηκώσει.

Από τότε ο κ. Παπακωνσταντίνου απεβλήθη από την ελίτ της εξουσίας – αρχικά από τον κ. Βενιζέλο και κατόπιν ολοκληρωτικά μετά τις εκλογές του Μαϊου. Όμως το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου καλά κρατεί. Μάλιστα, ο πολιτικός που το στηλίτευε σήμερα είναι πρωθυπουργός της χώρας και το ενστερνίζεται τα μέγιστα. Γιατί τί άλλο θεμελιώνει την στρατηγική επιλογή του πρωθυπουργού, του κ. Σαμαρά, να ζητά επιμήκυνση δύο ετών σήμερα παρά το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου: ας κερδίσουμε άλλα δυο χρόνια κι έχει ο Θεός!

Ασέλγεια

Όποιος έχει επαφή με την πραγματικότητα στην Γερμανία, στην Ολλανδία, στην Αυστρία και στην Φινλανδία (δηλαδή στις πλεονασματικές χώρες που θα αποφασίσουν την τύχη μας), γνωρίζει το μέγιστο κακό που έχει κάνει στην πατρίδα μας, και στην εικόνα της, το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου. Όταν ενέκριναν οι Βουλές τους ένα δάνειο 110 δις, οι πολίτες τους θεώρησαν το ποσό τεράστιο και αρκετό για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Όταν μετά από ενάμιση χρόνο ενέκριναν άλλα 130 δις, το έκαναν με δαγκωμένα τα χείλη. Το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου αμέλησε το απλό γεγονός ότι τόσο η «βοήθεια» των εταίρων όσο και τα μέτρα λιτότητας πρέπει από την πρώτη φορά να είναι έτσι δομημένα που να αρκούν. Η στρατηγική να πάρουμε ένα πακέτο τώρα και μετά, που θα πάει, θα μας δώσουν κι άλλα, θα μείνει στην ιστορία ως το λάθος ολκής το οποίο στέρησε το όνειρο από μια ολόκληρη γενιά. Αν τον Μάιο του 2010 η τότε κυβέρνηση είχε καθήκον να μην αποδεχθεί ένα πακέτο που δεν θα αρκούσε, τον Αύγουστο του 2012 δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για να ακολουθούμε την ίδια στρατηγική, να πέφτουμε θύματα του ίδου Συνδρόμου. Αυτό που κάνει η κυβέρνηση Σαμαρά τώρα, να συμμετέχει στα πυραμιδικά δάνεια υπέρ της ΕΚΤ ώστε να ζητά μια διετή επιμήκυνση (που η ίδια γνωρίζει ότι σε δύο χρόνια θα μεγαλώσει την μαύρη τρύπα που έχουμε σήμερα), αποτελεί ασέλγεια επί της αποδυναμωμένης, αποσαθρωμένης, απογοητευμένης ελληνικής κοινωνίας. Τόσο απλά.

Περιληπτικά

Η Κρίση της Ευρωζώνης οδήγησε τον μόνο σοβαρό ευρωζωνικό θεσμό που έχουμε, την ΕΚΤ, σε ένα προσβλητικά πυραμιδικό σχήμα χρηματοδότητης πτωχευμένων κρατών όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Ιταλία κλπ. με στόχο την διατήρηση της πλάνης ότι τέτοια σχήματα μπορούν να διαιωνίζονται. Η πραγματικότητα είναι ότι, όπως όλες οι πυραμίδες, το σχήμα που επιβάλει η ΕΚΤ σε μια άβουλη ελληνική κυβέρνηση είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει. Γιατί συμμετέχει η ελληνική κυβέρνηση σε αυτήν την οφθαλμοφανή απάτη; Επειδή διακατέχεται από το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου (ας κερδίσουμε λίγο χρόνο μπας και, στο μεταξύ, «ρεφάρουμε»), αρνούμενη να μάθει το πολύ βασικό μάθημα της αριθμητικής και της ιστορίας ότι η επιμήκυνση μιας δημοσιονομικής πτώχευσης αποτελεί ασέλγεια πάνω σε εκείνους που θα κληθούν να καταβάλουν το κόστος της. 

[1] Γιατί εγκληματικό το PSI; Επειδή είναι η πρώτη φορά στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας που ένα κράτος πτωχεύει (δηλαδή κουρεύει τα ομόλογά του) και, την ίδια στιγμή, καταφέρνει να αυξήσει το χρέος του! Θέλει όντως «ταλέντο» ένα τέτοιο «επίτευγμα».

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=17628

Πρόγραμμα 24 ημερών

• του Γιάνη Βαρουφάκη

Στις 20 Αυγούστου η κυβέρνηση θα πάρει την πιο σημαντική – ίσως την τελευταία σημαντική – απόφασή της. Είναι η μέρα που λήγει ένα ομόλογο από εκείνα που δεν κουρεύτηκαν επειδή τα είχε αγοράσει η ΕΚΤ (η οποία, ως γνωστόν, θεωρεί ότι τα δικά της ομόλογα, αντίθετα με των μικρο-ομολογιούχων και των ασφαλιστικών ταμείων, είναι κάτι σαν ιερές αγελάδες). Για να το αποπληρώσει, το ελληνικό δημόσιο πρέπει να δανειστεί από κάπου 3,2 δις ώστε να αποπληρώσει στο 100% την ΕΚΤ η οποία, σημειωτέον, τα είχε αγοράσει πέρσι προς 2,3 δις – άρα, η ΕΚΤ έχει λαμβάνειν κι ένα ουκ ευκαταφρόνητον κέρδος της τάξης των 900 εκατομμυρίων (*).

Δεν είναι τυχαίο ότι η τρόικα έφυγε για να επιστρέψει με την αξιολόγησή της τον Σεπτέμβρη – δηλαδή μετά την 20ή Αυγούστου. Χρειάζονται τρεις μήνες για να αποφανθούν ότι το «πρόγραμμα» έχει βουλιάξει; Ότι τα χρήματα από τις ιδιωτικοποιήσεις θα ανέλθουν στο 5% των (ανοήτως) υπεσχημένων; Ότι η «ανάπτυξη» θα κείται στον πυθμένα, όπου και θα παραμείνει τα επόμενα χρόνια τινάζοντας στον αέρα το χρονοδιάγραμμα αποπληρωμών των δανείων μας προς την τρόικα αρχικά και (μετά το 2020) στους τραπεζίτες του κ. Νταλάρα; Ότι η τραπεζική πίστη έχει εγκαταλείψει και τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις, εγγυούμενη έτσι την πλήρη κατάρρευση της αγοράς εργασίας, των δημοσίων εσόδων και των ασφαλιστικών ταμείων; Υπάρχει κάποιος στο ΔΝΤ ή στην ΕΚΤ ή στην ΕΕ που να χρειαζόταν πάνω από 2 ώρες για να γράψει το πολυπόθητο κείμενο αξιολόγησης; Ή μήπως ο κ. Τόμσεν καίγεται να πάει διακοπές και αποφάσιστε «Επιστροφή τον Σεπτέμβριο», μαζί με τους χειμερινούς κινηματογράφους;  

Όχι βέβαια. Η έκθεση της τρόικα είναι έτοιμη. Το ΔΝΤ έχει ήδη αποφασίσει ότι, στην βάση των τεχνοοικονομικών δεδομένων, το Μνημόνιο 2 «μας τελείωσε». Πως καμία επιμήκυνση δεν το σώζει. Απλά, μένει να ληφθεί η πολιτική απόφαση. Αντίστοιχα, η ΕΚΤ γνωρίζει άψογα ακριβώς τα ίδια και κατανοεί ότι, κάποια στιγμή, η Ελλάδα θα αναγκαστεί να αθετίσει τις υποχρεώσεις απέναντί της. Το ίδιο και τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ευρωζώνης: περιμένουν ότι μεγάλο μέρος των διμερών δανείων που παρείχαν στην Ελλάδα θα «κουρευτεί». Οπότε, το θέμα του «τι θα κάνουν με την Ελλάδα» δεν είναι τεχνο-οικονομικό και δεν βασίζεται ούτε στις όποιες περικοπές και μεταρρυθμίσεις κάνει η κυβέρνηση (έως το Σεπτέμβριο) ούτε και στις εκτιμήσεις του κ. Τόμσεν και της τρόικα. Από τι εξαρτάται; Εξαρτάται απλά από το εάν η Γερμανία, η Ολλανδία και η Φινλανδία συναποφασίσουν είτε να μας εκπαραθυρώσουν από το ευρώ, είτε να επιτρέψουν το κούρεμα του χρέους μας (κάτι που, όπως θα θυμάστε, είναι γνωστό με τον ευφημισμό «αναδιάρθρωση χρέους»).

Επιτρέψτε μου μια τοποθέτηση: Αν κρίνουν ότι μπορούν να μας εκπαραθυρώσουν διασώζοντας την Ισπανία και την Ιταλία, θα το κάνουν εκείνη την στιγμή! Ο λόγος είναι απλός: Το EFSF διαθέτει, μετά τα χρήματα που υποσχέθηκε στις ισπανικές τράπεζες, άλλα 80 με 90 δις. Όσο για το ESM, τον μόνιμο μηχανισμό που θα αντικαταστήσει το EFSF, έχει κολλήσει η ίδρυσή του στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας. Στο μεταξύ, το δημόσιο της Ισπανίας και το δημόσιο της Ιταλίας έχουν άμεση ανάγκη για 800 δις εντός του 2013. Είναι προφανές ότι αν η κυρία Μέρκελ πάει στην Ομοσπονδιακή Βουλή της και ζητήσει τέτοια ποσά για ενίσχυση του EFSF, δεν υπάρχει περίπτωση να τα πάρει – παρά μόνον αν στηριχθεί τόσο πολύ στην αντιπολίτευση του SPD που απωλέσει την κομματική της βάση. Πολύ απλά, δεν θα το πράξει, ιδίως ένα χρόνο πριν τις ομοσπονδιακές εκλογές. Από την άλλη, αν δεν το πράξει, θα πρέπει σύντομα να αρχίσει να τυπώνει μάρκα, καθώς η κατάρρευση της Ισπανίας και της Ιταλίας εντός της ευρωζώνης είναι πλέον κάτι παραπάνω από δεδομένη.

Μια σκέψη που περιτριγυρίζει την κα Μέρκελ σήμερα (την οποία της έχουν εμφυσήσει διάφοροι σύμβουλοι) είναι η εξής: Αν εκπαραθυρώσουν την Ελλάδα από το ευρώ, και ακολουθήσει μια τεράστια χρηματιστηριακή αναταραχή, οι γερμανοί ψηφοφόροι θα τα χρειαστούν. Θα φοβηθούν όταν θα δουν το όλον ευρωζωνικό οικοδόμημα, ακόμα και την ίδια την Φραγκφούρτη, να συγκλονίζονται. Υπό αυτό τον φόβο, σκέπτεται η κα Μέρκελ, ίσως είναι προετοιμασμένοι να αποδεχθούν την πρότασή της για διάσωση της Ισπανίας και της Ιταλίας με τεράστια ποσά. Έχοντας μάλιστα «γευθεί» ελληνικό αίμα (καθώς η Ελλάδα θα αιμορραγεί από μία άναρχη και καταστροφική επιστροφή στην δραχμή), η χώρα μας θα έχει παίξει στο ακέραιο τον ρόλο του εξιλαστήριου θύματος έτσι ώστε η κοινή γνώμη στην Γερμανία να είναι έτοιμη να αποδεχθεί μεγάλες τονωτικές και ακριβές ενέσεις υπέρ της Ισπανίας και της Ιταλίας.

Από την άλλη, βέβαια, η κα Μέρκελ εισακούει και αντίθετες γνώμες οι οποίες τις λένε πως είναι αδύνατον να προβλέψει κάποιος, και να διαχειριστεί, μια καθίζηση. Ότι μια ελληνική έξοδος από το ευρώ θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου και δεν θα μείνει τίποτα όρθιο από την ευρωζώνη. Όταν όμως ρωτά αυτούς τους συμβούλους, η κα Μέρκελ, τι μπορεί να γίνει για να μην φύγει τελικά η Ελλάδα από το ευρώ, η απάντησή τους της μαυρίζει την καρδιά καθώς γνωρίζει ότι αυτά που πρέπει να γίνουν δεν είναι έτοιμη να τα ψελλίσει καν στην Ομοσπονδιακή Βουλή. Τι είναι αυτά; Μία λύση θα ήταν το κούρεμα του ελληνικού χρέους προς την τρόικα – στο οποίο ήδη αναφέρθηκα. Μια άλλη λύση θα ήταν ένα μορατόριουμ στις αποπληρωμές έτσι ώστε το ποσό χρέους να μείνει το ίδιο αλλά να παγώσουν οι αποπληρωμές έως ότου η ελληνική οικονομία παύει να συρρικνώνεται. Την πρώτη λύση δεν θα την αποδεχθεί η ΕΚΤ, καθώς ανατρέπει πλήρως το δόγμα της ότι τα χρέη προς εκείνη είναι ιερά. Την δεύτερη λύση την απορρίπτουν οι πλεονασματικές χώρες καθώς κάτι τέτοιο θα ακύρωνε την πολιτική επιβολής σκληρής λιτότητας στην Ισπανία και στην Ιταλία. Γιατί; Επειδή η λιτότητα αυτή φέρνει με μαθηματική ακρίβεια την ύφεση. Άρα, εάν το τέλος της ύφεσης ήταν προαπαιτούμενο για τις αποπληρωμές από της χώρες της Περιφέρειας προς την τρόικα (όπως θα έπρεπε να ισχύει σε μια νομισματική ένωση), τότε η επιβολή λιτότητας σε χώρες όπως η Ισπανία θα ισοδυναμούσε με το να τους επιτρέπεται να μην αποπληρώνουν τα χρέη τους!

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν για την κα Μέρκελ. Όπως και για τις κυβερνήσεις των υπόλοιπων πλεονασματικών χωρών. Το μέγα δίλημμα είναι: Πετάμε την Ελλάδα έξω από το ευρώ και κάνουμε για την Ιταλία και την Ισπανία αυτό που αρνούμαστε έως τώρα σε κάθε μία από τις πτωχευμένες χώρες; Ή αρχίζουμε την διαδικασία κουρέματος των χρεών όλων τους (καθώς δεν είναι δυνατόν να κουρέψουν το δικό μας αλλά όχι το ιρλανδικό, π.χ., χρέος);

Η ουσία είναι ότι, άλλη μια φορά, δεν έχουν αποφασίσει. Φοβούνται να μας πετάξουν έξω αλλά δεν είναι και διατεθειμένοι να μας δώσουν μια ευκαιρία να ορθοποδήσουμε ως προς το χρέος, ουσιαστικά οδηγώντας μας εκ των πραγμάτων στον γκρεμό και, συνεπώς, «εκτός». Η «Επιστροφή τον Σεπτέμβριο» μανούβρα της τρόικα αυτή την εξήγηση επιδέχεται: Να δοθεί άλλο ένα τρίμηνο στις πλεονασματικές χώρες να χαράξουν την στρατηγική τους. Επί πλέον, να αναγκαστεί η Ελλάδα, ελπίζοντας σε μια ακόμα αναβολή της «θανατικής ποινής», να δανειστεί εκ μέρους της ΕΚΤ την 20ή Αυγούστου ώστε να μην βρεθεί η ΕΚΤ στην θέση να απωλέσει την εικόνα της (απέναντι σε Ρώμη, Μαδρίτη και Δουβλίνο) του δανειστή-τιμωρού. Καθώς μάλιστα η έκθεση της τροίκα θεωρείται προαπαιτούμενο για να δοθεί η δόση, είναι προφανές ότι ασκείται πίεση στο ελληνικό κράτος να δανειστεί τα 3,2 δις στις… αγορές μέσω βραχυπρόθεσμων γραμματίων. Και ποιος θα τα αγοράσει αυτά; Μόνο οι ελληνικές τράπεζες θα προσφερθούν, δανειζόμενες οι ίδιες από την ΕΚΤ, ή και την Τράπεζα της Ελλάδος (μέσω του ELA). Αν ούτε αυτό καταφέρουν, τότε θα μας τα δώσει το EFSF, προσθέτωντάς τα στο δημόσιο χρέος μας. Όμως οι εταίροι μας προτιμούν την άντληση των χρημάτων αυτών από την ΕΚΤ μέσω των ελληνικών τραπεζών. Γιατί; Επειδή προτιμούν, σε περίπτωση που μας πετάξουν έξω και διαγράψουμε μονομερώς τα χρέη μας προς την Ευρώπη, να χρωστάμε αυτό το ποσόν στην ΕΚΤ (που αν χρειαστεί το τυπώνει) παρά να το αντλήσουμε από το μισοάδειο EFSF από το οποίο πρέπει, κουτσά-στραβά, να βολέψουν τις Ισπανία και Ιταλία.

Έχω κουραστεί να το λέω αλλά φοβάμαι ότι πρέπει να το ξαναπώ: Η λογική του «κερδίζουμε χρόνο δανειζόμενοι» είναι παντελώς παράλογη πλέον. Όχι γενικά. Αλλά υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες (που ισχύουν εδώ και αρκετό καιρό στην ελληνική οικονομία): Με την τραπεζική πίστη άφαντη, την «ανάπτυξη» στο -9%, τα φορολογικά έσοδα στο ναδίρ και τις επενδύσεις στο μείον, το να «κερδίσουμε περισσότερο χρόνο» ισοδυναμεί με το να αφήσουμε ό,τι έχει απομείνει να σβήσει. Δεδομένου μάλιστα ότι οι φωνές στο Βερολίνο που απαιτούν την εκδίωξη της Ελλάδας το φθινόπωρο από την ευρωζώνη εντείνονται, η τελευταία ευκαιρία της κυβέρνησης είναι η 20ή Αυγούστου. Της μένουν, δηλαδή, 24 μέρες.

Σκεφτείτε το. Αν την 20η Αυγούστου δανειστούμε άλλη μία φορά από την ΕΚΤ (μέσω τραπεζών) ή από το EFSF, ώστε να αποπληρώσουμε την ΕΚΤ και, έτσι, να επιτρέψουμε στην ΕΚΤ να συνεχίσει να προσποιείται ότι η νομισματική της πολιτική (η οποία έχει εδώ και καιρό ανατραπεί) παραμένει ανέπαφη, κατόπιν απλά θα περιμένουμε πότε οι πλεονασματικές χώρες θα αποφανθούν για το αν θα μας θυσιάσουν ή όχι. Κάθε μέρα που θα περνά, τον Σεπτέμβριο, τον Οκτώβριο, κλπ, η ελληνική οικονομία θα βουλιάζει κι άλλο (παρά την πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων) και οι φωνές που ζητούν την αποπομπή μας θα μεγαλώνουν. Το τέλος δεν θα αργήσει να έρθει όσο φιλότιμες προσπάθειες και να καταβάλει το υπουργείο οικονομικών.

Μπορεί να γίνει κάτι; Δεν είμαι σίγουρος, εδώ που φτάσαμε. Η μόνη μας ελπίδα πια είναι ένα Πρόγραμμα 24 Ημερών που να ξεκινά σήμερα. Τι θα περιλαμβάνει; Τα εξής απλά: Η κυβέρνηση να κρατήσει ανοικτή την Ολομέλεια της Βουλής και εντός αυτών των 24 ημερών να περάσει όσες μεταρυθμίσεις κρίνει ότι πρέπει να γίνουν. Όχι επειδή έχουν κάποια σημασία. Καμία δεν έχουν, καθώς δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα να ανατρέψουν την εξελισσόμενη κατάρρευση που οφείλεται σε μια καθαρά μακροοικονομική τριπλή δίνη χρέους-ύφεσης-τραπεζών. Τότε γιατί προτείνω μια τέτοια κοινοβουλευτική υπερκινητικότητα; Για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους: Για να πούμε στην Ευρώπη: «Μεταρρυθμίσεις θέλατε; Νάτες!» Παράλληλα, κατά τις 5 με 10 Αυγούστου, η κυβέρνηση να ανακοινώσει ότι για λόγους ηθικής και ευθύνης απέναντι στους φορολογούμενους των πλεονασματικών χωρών, το ελληνικό κράτος δεν θα δανειστεί στις 20 Αυγούστου ούτε ένα ευρώ αν πρώτα δεν συμφωνηθεί, έστω και επί της αρχής, μια νέα συμφωνία που θα ανατρέπει την σημερινή καταστροφική πορεία η οποία μας οδηγεί τόσο στην πτώχευση όσο και εκτός ευρώ. Π.χ. να πούμε στον κ. Ρέσλερ τα εξής: «Αφού λέτε ότι θα μας διώξετε από το ευρώ, εμείς με ποιο δικαιώμα θα δανειστούμε από εσάς 3,2 δις σε ευρώ δεδομένου ότι, όταν μας διώξετε, δεν θα έχουμε ευρώ να σας ξεπληρώσουμε;»

Το εν λόγω Πρόγραμμα 24 Ημερών έχει δύο σκοπούς: Πρώτον, να κλείσει τα στόματα όσων συνεχίζουν να αναφέρονται στην αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης να νομοθετεί «μεταρρυθμίσεις». Δεύτερον, να εξαναγκάσει την κα Μέρκελ και τους υπόλοιπους ηγέτες των πλεονασματικών χωρών να αποφασίσουν τι θα κάνουν με την Ελλάδα μια ώρα αρχίτερα. Αν η κυβέρνησή μας ανακοινώσει ότι τα 3,2 δις που χρωστάμε στην ΕΚΤ θα «αναδιαρθωθούν» μονομερώς, οι εταίροι μας θα αναγκαστούν εκείνη την στιγμή να αποφασίσουν είτε να ολοκληρώσουν την αναδιάρθωση τους χρέους μας (καθώς και της υπόλοιπης ευρωζώνης, σώζοντας έτσι το ευρώ) είτε να μας οδηγήσουν στην έξοδο (φέρνοντας, εν αγνοία τους, το τέλος του ευρώ). Αντίθετα με την επικρατούσα άποψη (που λέει πως όσο περισσότερο καθυστερεί αυτή η απόφαση τόσο καλύτερα), η πραγματικότητα είναι ότι όσο πιο πολύ αργούν να αποφασίσουν τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να αποφασίσουν την εκπαραθύρωσή μας.

(*) Η ΕΚΤ επισήμως ισχυρίζεται ότι αυτά τα κέρδη τα επιστρέφει στις Κεντρικές Τράπεζες που την απαρτίζουν και εκείνες πράττουν κατά βούληση. Πράγματι, κάποιες (π.χ. η Γαλλική) τα επιστρέφουν στην Ελλάδα. Άλλες όμως δεν το κάνουν. Μόνο και μόνο ότι το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο πρέπει να δανειστεί μέσα στο καλοκαίρι αυτά τα έξτρα 900 εκατομμύρια αποτελεί μομφή για τα περί ευρωπαϊκής αλληλλεγγύης.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=17117

Το 4ο Ράϊχ σχεδιαζόταν από το 1943! Μια έρευνα-σοκ στο παρελθόν που ίσως εξηγεί πολλά…

*Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΠΟΥΦΕΣΗ

Έκθεση ΣΟΚ με  έγγραφα τα οποία αποδεικνύουν την Γεωοικονομική «σφαγή» που ετοίμαζε η Γερμανία από το 1943. Η πορεία και η πλήρης πρόβλεψη των μελλοντικών σχεδίων του νεοσύστατου 4ου Ράιχ

Το 1995 η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» αναδημοσιεύει άρθρο 66 ετών, δηλαδή του 1945, αμέσως μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου. Στο άρθρο, Ελβετός δημοσιογράφος ρωτάει ανώτατο αξιωματούχο της Καγκελαρίας, σχετικά με την πορεία της χώρας του μετά την ολοκληρωτική καταστροφή που υπέστη. Η ερώτηση έχει ως εξής

«Και τώρα τί σκοπεύετε να κάνετε; Νικηθήκατε. Ο κόσμος σας μισεί. Δεν πρόκειται να ξεχάσει αυτά που κάνατε. Πώς θα ορθοποδήσετε ξανά ως έθνος;».

Η απάντηση του ηχεί στα αυτιά μας στις μέρες μας και προκαλεί αποτροπιασμό, ανάλογο με τα ντοκιμαντέρ εκείνα τα οποία εμφανίζουν αποστεωμένους αιχμαλώτους του Άουσβιτς και του Νταχάου.

 

«Οι λαοί ξεχνούν γρήγορα. Αυτή είναι εξάλλου και η διαφορά τους από ένα έθνος που θυμάται, όπως η ανώτερη φυλή των Γερμανών (!). Τα χρήματα που θα δοθούν για την ανοικοδόμηση της Γερμανίας θα είναι πολλά, θα έρθουν να δουλέψουν για μας και αυτοί που μέχρι τώρα πολέμησαν εναντίον μας (!). Είμαστε μια φυλή εργατική, που θα ξαναδημιουργήσει την ισχυρή, ενωμένη Γερμανία (!). Θα δείτε ότι θα γίνουμε η ισχυρότερη οικονομικά χώρα (!). Και τότε ο Γκέμπελς θα μπορέσει να σηκωθεί από τον τάφο του και να αναφωνήσει: «Και όμως νικήσαμε»!!!

 

Επρόκειτο για κούφιες απειλές; Αποκυήματα της φαντασίας ενός Ναζί, ο οποίος δεν έλεγε να χωνέψει πως το Ράιχ είχε καταρρεύσει; Ευσεβείς πόθοι ίσως για κάποια εξωπραγματική δύναμη, η οποία θα ανέσταινε εν ευθέτω χρόνω την αυτοκρατορία για να πατήσει ξανά στα χιονισμένα μονοπάτια των Αρδεννών, στις ατέλειωτες ρωσικές στέπες και στην έρημο της Αφρικής;

 

Τίποτα από τα παραπάνω. Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί προσωπική έρευνα του γράφοντος, βασιζόμενη σε πηγές, η αξιοπιστία των οποίων είναι μακράν αδιαμφισβήτητη. Πρόκειται για έγγραφα από την καγκελαρία, τα οποία «κυκλοφορούσαν», αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να δώσει σημασία. Πρόκειται για μέχρι πρότινος απόρρητα έγγραφα, τα οποία πρόσφατα έδωσε στην δημοσιότητα το Κρεμλίνο και περιέχουν τους διαλόγους μεταξύ Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και Χέλμουτ Κολ, πριν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του τείχους του Βερολίνου. Πρόκειται για αναλύσεις, οι οποίες περιγράφουν την λεγόμενη Ostpolitik της Δημοκρατίας της Βόννης, προκειμένου να γίνει η επανένωση της Δυτικής με την Ανατολική Γερμανία. Παραθέτουμε αυτούσιες δηλώσεις του πρώτου Καγκελαρίου της μεταπολεμικής Γερμανίας, Κόνραντ Αντενάουερ, καθώς επίσης και προσώπων, τα οποία έμελλαν να μεταναστεύσουν στις λεγόμενες «ουδέτερες χώρες» ήδη από το 1943, προκειμένου να προσδώσουν στην Γερμανία την δυναμική που έχει σήμερα.

 

 

Δεν πρόκειται για θεωρίες συνωμοσίας, αλλά για πρακτικές, οι οποίες σταδιακά εφαρμόστηκαν, και οι οποίες δυστυχώς σήμερα συγκλίνουν στην διαμόρφωση μιας Οργουελιανής πραγματικότητας. Τον σχηματισμό της Ευρασίας, την ένωση της Γερμανίας με την Ρωσία, την αναδίπλωση της Αμερικής σε ρόλο περιφερειακού ηγεμόνα (στην καλύτερη περίπτωση) και στην επερχόμενη πολιτισμική (ίσως και όχι μόνον) σύγκρουση μεταξύ της Ευρασίας και της Κίνας. Υπάρχουν πράγματα, τα οποία στην πορεία θα μας προκαλέσουν έκπληξη σε τέτοιο βαθμό ώστε να μετατοπίσουμε το σημείο αναφοράς αυτού που σήμερα ονομάζουμε πραγματικότητα. Τέλος θα ανακαλύψουμε έναν οικονομικό πόλεμο, ο οποίος μαίνεται από το 1929 και εν μέσω υφέσεων και εξάρσεων διαμόρφωσε την πτώση και την άνοδο τεσσάρων αυτοκρατοριών, της Γερμανίας, της Αμερικής, της πρώην ΕΣΣΔ-σύγχρονης Ρωσίας και της Κίνας. Εκείνο, όμως που δεν θα διστάσουμε να καταδικάσουμε εν τέλει αφού παρατεθούν τα στοιχεία είναι η πτυχή εκείνη της Realpolitik που προβάλλεται όταν ηχήσουν μεσάνυχτα στον κήπο του καλού και του κακού. Αυτή η πτυχή είναι εκείνη που θέτει το συμφέρον ενός κράτους και της εθνικής του ταυτότητας υπέρτερο των άλλων.

 

Η έρευνα χωρίζεται σε δύο τμήματα προκειμένου να καλυφθούν και οι δύο συνιστώσες της Πολιτικής Οικονομίας, στο τμήμα στο οποίο παραθέτονται τεχνικά στοιχεία και σε εκείνο που παραθέτονται πολιτικά. Η ευχή του γράφοντος είναι το τμήμα στο οποίο παραθέτονται τεχνικά και δει χρηματοοικονομικά στοιχεία, να το λάβουν υπόψη τους οι οικονομολόγοι εκείνοι που έχουν ακόμα κύρος (δηλαδή εκείνοι οι οποίοι δεν έφθειραν την εικόνα τους στα τηλεοπτικά κανάλια φάσκοντας και αντιφάσκοντας), προκειμένου να διαμορφωθεί μια πολιτική χρηματοοικονομικής άμυνας, εν μέσω καταιγισμού οικονομικών πυρών.

 

Γεωοικονομία ή Zivilmacht; 

 

Η Γερμανία χρησιμοποιεί την κρίση του 2008 για να εδραιώσει επικυριαρχία στην Ευρώπη

Είναι πασίγνωστη πλέον η διαδικασία που οδήγησε step by step, στην κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008 και στην μεγαλύτερη οικονομική κρίση από το 1929. Ας τα ξαναδούμε όμως. Εν τάχει, η φούσκα των subprime στεγαστικών δανείων σκάει και αποκαλύπτεται ο κόλαφος των CDO (Collateral Debt Obligation) και των CDS (Credit Default Swaps). Οι τράπεζες επωφελούμενες από το χαλαρό έως ανύπαρκτο νομικό πλαίσιο, έπαιζαν «ping-pong» με τα τιτλοποιημένα ομόλογα των δανείων κατοικίας υψηλού ρίσκου, βάζοντας στο παιχνίδι και άλλα δάνεια όπως αυτά των πιστωτικών καρτών, των φοιτητικών και εν γένει άλλων «θαλασσοδανείων» (για να χρησιμοποιήσουμε τον «δημοφιλή» πλέον ορισμό του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου). Τα τιτλοποιημένα αυτά παράγωγα, συνδυασμένα με εξωφρενικά σύνθετα μαθηματικά και νομικά εργαλεία, πωλούνταν στην αγορά και διαχειρίζονταν από τους λεγόμενους Hedge Funders, προκειμένου να επαναχρησιμοποιηθούν σε επενδύσεις ακόμα μεγαλύτερου πιστωτικού ρίσκου.

 

Κάποια στιγμή η «φούσκα» σκάει, οι πολίτες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις δανειακές τους υποχρεώσεις, η αγορά γυρνάει σε αποπληθωριστικούς ρυθμούς στην αγορά κατοικίας, και οι τράπεζες βιώνουν την Νέμεση της απληστίας και του laissez-faire καπιταλισμού. Όλες οι τράπεζες; Όχι όλες! Κάποιες τράπεζες όπως η Goldman Sachs, η JP Morgan κτλ προβαίνουν σε ανοικτό εκβιασμό. «Αν δεν μας σώσετε, θα πάρουμε την οικονομία όλου του πλανήτη μαζί μας». Για τα μετα-Σοβιετικά καπιταλιστικά δεδομένα, η παρέμβαση του κράτους στη λειτουργία των επενδυτικών ιδρυμάτων θεωρείται από κακούργημα μέχρι εθνική προδοσία. Και αυτό γιατί οι Αμερικανοί, παρά την πτώση της πρώην ΕΣΣΔ το 1991, θεωρούν πως βρίσκονται ακόμη κάτω από την «Κομμουνιστική απειλή». Δεν υπήρχε όμως άλλος τρόπος, εκτός από το να παρακαμφθεί «έστω και για λίγο», η απόλυτη ελευθερία του «ανώτατου οικονομικού-πολιτικού συστήματος αξιών», το οποίο κυριάρχησε επί του «απόλυτου κακού» μόλις πριν από δύο δεκαετίες.

 

 

Έτσι η κυβέρνηση Μπους πήρε την «εθνική προδοσία» ένα βήμα παραπέρα μετατρέποντάς την σε ανθρωπιστική κρίση. Ο Χανκ Πόλσον, τότε υπουργός οικονομίας των ΗΠΑ, και ως γνωστόν διατελέσας Δ/ντης της «σχολής οικονομικών εκτελεστών» της Goldman Sachs, ανοίγει τα σιλό του Αμερικανικού θησαυροφυλακίου και διασώζει τα ιδρύματα, τα οποία σήμερα αποκαλούνται…ΑΓΟΡΕΣ! Δηλαδή εν ολίγοις, έδωσε cart blanche στα οικονομικά ιδρύματα να απομυζήσουν ότι καταθέσεις είχαν κάνει οι Αμερικανοί πολίτες, οι οποίοι σήμερα ακριβώς σαν τους Έλληνες χαρακτηρίζονται «τεμπέληδες». Το θέμα όμως δεν σταματάει εκεί. Οι επενδυτές, και όχι απαραίτητα οι επαγγελματίες επενδυτές, αλλά και οι καταθέτες, ψάχνουν απεγνωσμένα νέους τρόπους επένδυσης και κατάθεσης, αυτή τη φορά βάζοντας την ασφάλεια πάνω από το ρίσκο. Εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια άρχισαν να κυλούν από το αμερικανικό δημόσιο προς τα παρολίγο χρεωκοπημένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, χωρίς όμως αυτά στη συνέχεια να κρατικοποιηθούν (αυτά είναι «κομμουνιστικά πράγματα») με αποτέλεσμα το αμερικανικό δημόσιο να κρατικοποιήσει τις ανυπολόγιστες ζημιές, εις βάρος πάντα των Αμερικανών φορολογουμένων. Η «επιφοίτηση» δεν έχει όρια, έτσι στη συνέχεια για να τονωθεί η οικονομία, οι Αμερικανοί «το παίζουν» Ιάπωνες, εν γνώσει τους πως το σύστημα αυτό έχει αποτύχει από το ’90 που εφαρμόστηκε, και αποδεσμεύουν τεράστια ποσά φθηνού χρήματος στις αγορές, σε μια διεργασία που λέγεται «Ποσοτική χαλάρωση» ή αλλιώς Quantitative Easing. Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα, διότι οι τράπεζες στην Αμερική παρόλο που δανείζουν χρήματα στις μικρές επιχειρήσεις, εκείνες δεν εμφανίζουν ανάπτυξη διότι σύμφωνα με τα λεγόμενα του CEO της εταιρείας δημοσκοπήσεων «Gallup», Jim Clifton, το πρόβλημα έγκειται στην απώλεια εμπιστοσύνης στις συναλλαγές και όχι στο ρευστό (βλέπε συνέντευξη Jim Clifton στο Russia Today 11/04/2012 http://www.rt.com/news/gallup-polls-clifton-americans-753/) .

 

Τα παραπάνω καταστροφικά γεγονότα πολώνουν ακόμα περισσότερο το πολιτικό κλίμα στην Αμερική, το οποίο δεδομένης της αποτυχημένης τετραετίας Obama, κινδυνεύει από τα νεοσυντηριτικά γεράκια των Ρεπουμπλικανών, του Μιτ Ρόμνει, της Σάρα Πέιλιν και εν γένει του ακροδεξιού tea party (εκεί ονομάζεται «conservative» δηλαδή δεξιό, στην Ελλάδα όμως η Χρυσή Αυγή, η οποία θεωρείται «ακροδεξιό κόμμα» δεν πιάνει ούτε κλασματικά τις ρητορικές «κορόνες» τόσο της Πέιλιν όσο και του Ρόμνει).

 

Ας πάμε τώρα στην κρίση, όπως διαμορφώθηκε στην Ευρώπη, σε συνέχεια της Αμερικανικής της πτυχής. Εδώ χρειάζεται προσοχή, καθότι οι μελέτες δείχνουν αντιφατικές, στην πραγματικότητα όμως το σημείο αναφοράς του λεγόμενου «profitability» είναι, ήταν και θα είναι διαφορετικό στο Γερμανικό τραπεζικό σύστημα, αλλά ας δούμε πρώτα πώς δουλεύει. Το τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας έχει τρεις πυλώνες. Βασίζεται στις ιδιωτικές τράπεζες, στις δημόσιες και στις λεγόμενες cooperative banks (τράπεζες συνεργασίας). Από μελέτη του ΟΟΣΑ (Hüfner 2010: The German Banking System: Lessons from the Financial Crisis, OECD Economics Department Working Papers No. 788) πληροφορούμεθα πως η πλειοψηφία των ιδρυμάτων δεν είναι κατεξοχήν profit maximizing, δηλαδή δεν αποσκοπούν στο κέρδος (πρόκειται για το 82% των ιδρυμάτων με ενεργητικό 44%). Εδώ βλέπουμε το πρώτο στοιχείο που μας κάνει εντύπωση. Γιατί δεν αποσκοπούν στο κέρδος; Στην Αμερική οι τράπεζες τα έπαιξαν όλα για όλα στον «βωμό του Μαμωνά», οι Γερμανοί πώς και σνόμπαραν την μηχανή που παράγει χρήμα, στο σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα;

 

Δεύτερη έκπληξη αποτελεί το γεγονός πως οι ιδιωτικές τράπεζες αποτελούν μόλις το 1/10 των τραπεζών της Γερμανίας, με τα άλλα 9/10 να ανήκουν στο «κράτος», πιο συγκεκριμένα στις ομοσπονδιακές συνιστώσες του κράτους, για να είμαστε ακριβείς. Οι τράπεζες του δημοσίου τομέα είναι οι λεγόμενες Landesbanken , και στις Sparkassen. Οι δεύτερες φαίνεται να φέρουν το κέντρο βάρους του γερμανικού τραπεζικού συστήματος, το οποίο στηρίζεται σε απίστευτα μεγάλο βαθμό στις καταθέσεις. Οι Landesbanken είναι και αυτές τράπεζες του δημοσίου, αλλά μέσω νομικών διεργασιών από το 1998 και για να πάρει το γερμανικό τραπεζικό σύστημα μια χροιά από την ελεύθερη δυτική οικονομία, οι ιδιωτικές τράπεζες κατάφεραν να αποδεσμεύσουν έως έναν βαθμό τον οικονομικό προστατευτισμό που οι Landesbanken απολάμβαναν από το κράτος. Και πάλι, όμως η Ομοσπονδία έχει εγγυηθεί πως αυτοί οι όροι θα αρθούν μέχρι το 2015. Οι Landesbanken βρέθηκαν πιο εκτεθειμένες από την οικονομική κρίση του 2008, καθότι στο ενεργητικό τους υπήρχαν τοξικά παράγωγα, τα οποία έπρεπε να «καθαριστούν» από το γερμανικό δημόσιο. Τότε άρχισαν και οι «γκρίνιες».

 

Η βάση του Αγγλοσαξωνικού μοντέλου βασίστηκε και βασίζεται ακόμα στην απορρύθμιση, δηλαδή στην ενδυνάμωση του ιδιωτικού επενδυτικού τομέα, ενώ όπως είδαμε στο Γερμανικό οικονομικό σύστημα ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Και τα δύο οικονομικά συστήματα αντικατοπτρίζουν αρχές και κοινωνικά δόγματα. Στο μεν αγγλοσαξωνικό αντικατοπτρίζεται η υπέρμετρη «ελευθερία» ενώ στο γερμανικό η λουθηρανική νοοτροπία της εργασίας, της αποταμίευσης, του χαμηλού ρίσκου και της προσκόλλησης στις παραδοσιακές ηθικές κοινωνικές αρχές. Όπως θα δούμε παρακάτω αυτή ακριβώς η διαφορά έμελλε να κρίνει και τον «Ηγεμόνα».

 

Η έκθεση των γερμανικών τραπεζών στα παράγωγα, έδωσε την αφορμή στη Γερμανία να αρχίσει μια ρητορική, η οποία καταδικάζει αυτόν ακριβώς τον τρόπο λειτουργίας του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Για τους Γερμανούς, όχι μόνον ο Ευρωπαϊκός Νότος, αλλά και ολόκληρος ο δυτικός κόσμος, είναι κατακριτέος για την στάση του απέναντι στη διαχείριση της παγκόσμιας οικονομίας. Οι Γερμανοί βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν απωθημένα. «Γιατί να πληρώνουμε για την κακοδιαχείριση και τους πολέμους των ΗΠΑ;», «Γιατί να πληρώνουμε για μια ΕΕ, η οποία θεσμικά είναι κομμένη και ραμμένη στα θεσμικά πρότυπα της απορρύθμισης των ΗΠΑ;». Η λουθηρανική αίσθηση της αδικίας ξέσπασε μέσω της πολιτικής διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, από την ίδια τη Γερμανία, άσχετα αν οι αριθμοί δείχνουν πως οι Γερμανοί έχασαν πολύ λίγα για να πάρουν πάρα πολλά. Δεν χρειάζεται όμως να είσαι λουθηρανός για να «αγανακτήσεις» τη σήμερον ημέρα, όχι μόνον με την πολιτική των τραπεζών, αλλά και με την πολιτική των ΗΠΑ ή τις τακτικές των ΗΠΑ στον πόλεμο και σε επίπεδο πρεσβειών, όπως διέρρευσαν από τα Wikileaks. Πώς γίνεται άραγε κάποια άτομα να ξεμπροστιάζουν τις μυστικές υπηρεσίες και να μην παθαίνουν καν «διάστρεμμα»; Τι είναι επιτέλους τα απόρρητα έγγραφα της CIA, της NSA και του STRATFOR και βγαίνουν έτσι σωρηδόν στα ΜΜΕ, λες και πρόκειται να δημοσιευθούν σε περιοδικά κίτρινου τύπου; Να τονίσουμε για όσους δεν γνωρίζουν πως δεν πρόκειται για τη ζωή της J-Lo, αλλά για διαβαθμισμένα έγγραφα από τα οποία εξαρτάται στην κυριολεξία το διπλωματικό και στρατιωτικό κύρος των Η.Π.Α, κύρος που εξαιτίας και αυτών των εγγράφων έχει φτάσει να ταυτίζεται με αυτό του περιπλανώμενου πνευματιστή.

 

Ας συνεχίσουμε, όμως, με την παράθεση των οικονομικών μελετών και στη συνέχεια αναλύουμε τα ρεύματα τύπου Zeitgeist. Πολλοί υποστηρίζουν πως η οικονομική κρίση του ’29 έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία και προκάλεσε τον Β παγκόσμιο. Επίσης πολλά έχουν ειπωθεί γι’αυτό τον «περίφημο» πληθωρισμό της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης που έφερε στο πολιτικό προσκήνιο τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για το θάνατο δεκάδων εκατομμυρίων. Τις λεπτομέρειες όμως ούτε μας τις ανέλυσαν, ούτε και τις ψάξαμε. Ας δούμε, όμως, τι γράφει η νομικός Ellen Brown στο βιβλίο της «Web of Debt». Η Brown υποστηρίζει πως το γεγονός της χρηματοδότησης του Χίτλερ από Εβραίους τραπεζίτες αποτελεί την μισή ιστορία. Ο Χίτλερ χρηματοδοτήθηκε από τους Εβραίους τραπεζίτες, όντως, στην αρχή για μια πληθώρα λόγων, αλλά πιο πολύ για να αποτελέσει το αντίβαρο του Στάλιν, όταν ο τελευταίος ξεφορτώθηκε τον Τρότσκυ, ο οποίος υπηρετούσε αλλότρια τραπεζικά συμφέροντα. Όταν, όμως ο Χίτλερ πήρε την εξουσία ακολούθησε μια διαφορετική «ατζέντα».

 

Τότε στη Δημοκρατία της Βαιμάρης τα ίδια φαινόμενα κερδοσκοπίας απαντούσε κανείς με αυτά που απαντά τη σήμερον ημέρα. Για να είμαστε ειλικρινείς τα ίδια φαινόμενα κερδοσκοπίας παρατηρούνται από την ημέρα που ο George Washington ίδρυσε την Fed (Federal Reserve), παρά τις εκκλήσεις του Βενιαμίν Φραγκλίνου να μην το κάνει, καθότι ανέκυπταν ζητήματα αντισυνταγματικότητας. Και είχε δίκιο, γιατί η Fed σύντομα πλημμύρισε την αγορά με χρεόγραφα οδηγώντας στην πρώτη οικονομική κρίση στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπως διαβάζουμε από τον χρηματιστηριακό αναλυτή Πάνο Παναγιώτου.

 

Για να μην μακρηγορούμε, η κατάσταση στη Γερμανία είχε ως εξής. Η τότε Reichsbank (σημερινή Bundesbank), βρισκόμενη υπό τον έλεγχο ιδιωτών, πλημμύρισε την αγορά με μάρκα (κάτι σαν τα σημερινά χαρτιά δηλαδή που τα αποκαλούμε χρήμα), δίνοντας την ευκαιρία στους κερδοσκόπους να «σορτάρουν» το μάρκο. Ως γνωστόν το «σορτάρισμα» είναι μια χρηματοπιστωτική διαδικασία στην οποία ο κερδοσκόπος δανείζεται κάτι που δεν έχει (μάρκο π.χ) το πουλάει στην αγορά των ομολόγων και βγάζει χρήμα αγοράζοντάς το ξανά σε χαμηλότερη τιμή (μας θυμίζει κάτι αυτό;). Αυτή η διαδικασία κατέστη εφικτή γιατί η τότε ιδιωτική Reichsbank (δεν ήταν ακόμα υπό τον έλεγχο των Nazi) τύπωνε μάρκα αφειδώς και όταν η ζήτηση του μάρκου πλέον είχε φθάσει στα ύψη τότε άλλες ιδιωτικές τράπεζες άρχισαν να τυπώνουν μάρκα με τη σειρά τους. Το αποτέλεσμα; Ένα αδιαχείριστο χρέος και πληθωρισμός, ο οποίος ακουμπούσε «την στρατόσφαιρα». Για να πάρει κάποιος ένα καρβέλι ψωμί, χρειαζόταν ένα «βαγονάκι» γεμάτο λεφτά!

 

Τότε ο Χίτλερ έκανε το αδιανόητο, το ανήκουστο, το ασυγχώρητο για τους τραπεζίτες. Κρατικοποίησε την Reichsbank και «έσφιξε τα λουριά». Πλέον νομοθετικά μόνον η τράπεζα που ανήκε στο κράτος μπορούσε να τυπώνει μάρκα και στη συνέχεια να τα δανείζει. Το πιο σημαντικό, όμως ήταν η έκδοση των λεγόμενων Treasury certificates, εγγράφων δηλαδή, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για να φτιαχτούν κολοσσιαία έργα, όπως οι τεράστιοι αυτοκινητόδρομοι, αντιπλημμυρικά φράγματα και άλλες δομές υπαγόμενες στο λεγόμενο Infrastructure. Το κόστος είχε υπολογιστεί τότε σε 1 δις (μάρκα), αλλά υπό τον εξής κανόνα. «Για κάθε μάρκο που θα εκδίδεται από την τράπεζα απαιτούμε το αντίστοιχο χρηματικό ανταποδοτικό όφελος της εργασίας αξίας ενός μάρκου ή των αγαθών αξίας ενός μάρκου που παράγονται».

Οι τραπεζίτες ορκίστηκαν να τον αφανίσουν μετά από αυτό και άρχισαν να σαμποτάρουν ακόμα και τις εξαγωγές της Γερμανίας, αλλά και για αυτό η κυβέρνηση είχε λύση. Το κράτος αντάλλασε αγαθά και εξοπλισμό απευθείας με τα άλλα κράτη, παρακάμπτοντας τους διατραπεζικούς μεσάζοντες (η Βενεζουέλα κρατάει αυτό το σύστημα μέχρι και σήμερα, γι αυτό ο Τσάβες στα μάτια των δυτικών είναι ο «δράκος της Αποκάλυψης»). Χαρακτηριστικό «αστείο» που έμεινε από εκείνη την εποχή ήταν ο διάλογος του Hjalmar Schacht (άνθρωπος του Rothschild, ο οποίος διετέλεσε για μια περίοδο επικεφαλής της Ομοσπονδιακής τράπεζας και αντιτάχθηκε πεισματικά στις οικονομικές «καινοτομίες» που αναφέραμε πιο πάνω). Σύμφωνα με τον διάλογο, κάποιος Αμερικανός τραπεζίτης απευθυνόμενος στον Schacht είπε το εξής: « Dr Schacht πρέπει να έρθετε στην Αμερική, εκεί οι τράπεζες είναι γεμάτες χρήμα και αυτό είναι το πραγματικό banking». Η απάντηση του Schacht ήταν μνημειώδης: «Και εσείς πρέπει να έρθετε στην Γερμανία, δεν υπάρχει ίχνος χρήματος, και αυτό είναι το πραγματικό banking».

 

Η συνέχεια είναι γνωστή, οι τραπεζίτες δεν το ανέχονται αυτό και οδηγούν την Ευρώπη σε πόλεμο, μέσω της Αγγλίας και της Αμερικής ακόμα και μέσω του μισητού τους εχθρού Στάλιν. Χαρακτηριστικό ρηθέν από τα αρχεία των Ναζί, όπως θα δούμε παρακάτω είναι το ότι «φθάσαμε πολλές φορές στη νίκη, όταν ηττηθήκαμε μπροστά στις πύλες της Μόσχας και του Στάλινγκραντ και ποιος ευθυνόταν γι’αυτό; Οι προμήθειες των Αμερικανών στον Στάλιν! Όταν σχεδόν φθάσαμε να κάνουμε τη Μεσόγειο, γερμανική λίμνη αλλά και πάλι ηττηθήκαμε, γιατί οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι μπήκαν στη μέση. Τέλος, όταν ήμασταν σε θέση να παράγουμε τον πύραυλο “V” και οι Άγγλοι βομβάρδισαν ανηλεώς τα εργοστάσιά μας. Αυτά δεν πρόκειται να τους τα συγχωρήσουμε ΠΟΤΕ!!!»

Βέβαια εδώ έρχεται και αναρωτιέται κάποιος, γιατί ο Χίτλερ να εμπλακεί σε έναν πόλεμο εισβάλλοντας στα εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ, αλλά ο ακαδημαϊκός του πανεπιστημίου του Calgary, Chris Bellamy, στο βιβλίο του «Absolute War», φλερτάρει με το σενάριο του τι θα γινόταν αν ο Χίτλερ δεν είχε επιτεθεί. Σύμφωνα με τον Bellamy, αν ο Χίτλερ δεν εισέβαλλε στην πρώην ΕΣΣΔ, τότε κάποια στιγμή ο Στάλιν θα εισέβαλλε στην Γερμανία. Αυτό φαίνεται πιο συγκεκριμένα από τον καυγά που είχε ο Στάλιν με τους Ζούκοφ και Τιμοσένκο, όταν οι τελευταίοι του παρουσίασαν πλάνο προληπτικής επίθεσης εναντίον των γερμανικών στρατευμάτων που συγκεντρώνονταν στην Πολωνία και ο Στάλιν αφού τους έβρισε και τους απείλησε με εκτέλεση ολοκλήρωσε με το «Δεν ήρθε η ώρα ακόμα να τα βάλουμε με τον Χίτλερ».

 

Τι κοινό, όμως, μπορεί να έχουν όλα αυτά με το σήμερα; Και πάλι η Γερμανία κατηγορείται για προβολή ισχύος σε ευρωπαϊκό χώρο, τείνει προς απομόνωση από τη διεθνή κοινότητα, λόγω των μέτρων λιτότητας που έχει επιβάλλει στον ελληνικό λαό με αποτέλεσμα να προκαλέσει ανθρωπιστική κρίση στην Αθήνα και χιλιάδες αυτοκτονίες σε Ελλάδα και Ιταλία, και εμμένει τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας προς δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρωπαϊκής Γερμανίας. Όλα τα παραπάνω ισχύουν και είναι αποτρόπαια, αλλά οι Γερμανοί δεν έχουν απωθημένα με τους Έλληνες. Εκείνο το οποίο φρίττει είναι ο οικονομικός πόλεμος που έχει ξεσπάσει μεταξύ των τραπεζιτών (και πάλι) ή των λεγόμενων «αγορών» με τους Γερμανούς, με φόντο τον ελληνικό λαό. Ορισμένα ΜΜΕ, που είναι γερμανικά φερέφωνα επαναλαμβάνουν συνεχώς το «σκεφτείτε την Βαϊμάρη», αλλά τι έχει να σκεφτεί κάποιος από μια παραπαίουσα Δημοκρατία πέραν από τα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω; Προφανώς και ενώ τα πράγματα δείχνουν πως οι αγορές πιέζουν τους Γερμανούς, στην ουσία το αντίθετο συμβαίνει, οι Γερμανοί πιέζουν τις αγορές, όσον αφορά δε την ανθρωπιστική κρίση και την κοινωνική ανισσοροπία, οι πάντες από τον Καναδά μέχρι την Αυστραλία έχουν ξεσηκωθεί εναντίον των τραπεζιτών, του 1% που κλέβει, κερδοσκοπεί και «δολοφονεί» εις το όνομα της απληστίας και τι ζητάει; ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΛΕΓΧΟ ΣΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ! Και διαρθρωτικά ποιο κράτος δύναται να το κάνει αυτό; Δυστυχώς η Γερμανία, με τους δικούς της όρους. Τα σοκ δεν τελειώνουν όμως σε οικονομικό επίπεδο, υπάρχει και η πολιτική πτυχή του θέματος, η οποία οδηγεί σε «εναλλακτικές Γεωπολιτικές δομές».

 

ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

 

*Ο Αλέξανδρος Μπούφεσης είναι συγγραφέας του ιστορικού μυθιστορήματος «Οι Θεοί του Πολέμου, το χρονικό δύο ηρώων και μιας εισβολής», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη στην Ελλάδα και στην Αμερική από τον οίκο Nimble Books LLC 

http://logioshermes.blogspot.com/2012/07/4-1943.html

 

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΜΑΣ!

Εθνικό έγκλημα περαιτέρω εξυπηρέτηση του χρέους και τήρηση του Μνημονίου!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Βάλαμε αυτόν τον «προκλητικό» τίτλο στο άρθρο μας για τους εξής τρεις λόγους:

– γιατί ανταποκρίνεται πλήρως, κατά τη γνώμη μας, στις σημερινές ανάγκες του έθνους

– για να αναγκάσουμε τους αναγνώστες μας να σκεφτούν ορισμένες δυσάρεστες πραγματικότητες, που δεν τολμούν πολλοί να θίξουν

– γιατί η επίκληση της ανάγκης αποφυγής της χρεωκοπίας, εξόδου από το ευρώ και σωτηρίας από την πείνα είναι το κύριο προπαγανδιστικό-επικοινωνιακό όπλο εις βάρος των ελληνικών ελίτ και, κυρίως, του ελληνικού λαού

Αν υπάρχει ακόμα μια περιορισμένη ελπίδα να γλυτώσουμε τη χρεωκοπία, είναι ακριβώς αν ετοιμαστούμε γι’ αυτή. Και πρέπει να την ετοιμάσουμε γιατί εκεί πάμε με αυτές τις πολιτικές και γιατί μπορεί να γίνει αναπόφευκτη ανεξαρτήτως των επιθυμιών μας.

Στην πραγματικότητα άλλωστε η συνειδητή οργάνωση και προετοιμασία της τεχνικής χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους είναι μόνο ένα από τα μέτρα που πρέπει άμεσα, τώρα, να ληφθούν. Η χώρα πρέπει άμεσα να αρχίσει ευρωπαϊκή καμπάνια υπεράσπισης από τις πολιτικές επιθέσεις που δέχεται επί δύο χρόνια, πρέπει επίσης να προετοιμασθεί για την σοβαρή πιθανότητα εξόδου της από την ευρωζώνη ή και διάλυσης της ευρωζώνης, όπως και για την κάλυψη των πιο άμεσων αναγκών επιβίωσης του ελληνικού λαού, ενδεχομένως και με την προσφυγή, αν καταστεί αναγκαίο, σε μεθόδους «οικονομίας έκτακτης ανάγκης» πολεμικής περιόδου.

Φυσικά χρειάζεται παράλληλα να χτυπηθεί αλύπητα το σύστημα κλεπτοκρατίας, διαπλοκής και διαφθοράς που εξακολουθεί, ακόμα και τώρα, να απομυζά το ελληνικό κράτος. Συζητάνε π.χ. για το αν θα κόψουν τους μισθούς των στρατιωτικών ή αμυντικές δαπάνες, ουδείς όμως κουβεντιάζει για τα εικονικά φύλλα πορείας που εξακολουθούν να πληρώνονται, ή για τις εξίσου εικονικές υπερωρίες σε διάφορα σημεία του κρατικού μηχανισμού, ή για μια απειρία άλλων συνεχιζόμενων διαδικασιών λεηλασίας, που αποσυνθέτουν υλικά και ηθικά το κράτος και τη χώρα. Κάθε δεύτερη μέρα αποκαλύπτεται και ένα καινούριο σκάνδαλο στο ΙΚΑ. Στο ΥΕΘΑ π.χ. ο Φράγκος Φραγκούλης έκοψε την τελευταία στιγμή μια αρπαχτή, ύψους τριών εκατομμυρίων ευρώ, υπό τη μορφή προγράμματος ψηφιοποίησης των εκθεμάτων του Πολεμικού Μουσείου, που είχε όμως εγκριθεί προηγουμένως από όλη την ιεραρχία. Λόγοι καθαρά κομματικού συμφέροντος οδήγησαν να υποβάλλονται φορολογικές δηλώσεις τον Αύγουστο! Λόγοι ιδιοτελούς ταξικού συμφέροντος των «εχόντων και κατεχόντων» εξηγούν γιατί δεν έφτασαν στους υπόχρεους οι φόροι ακίνητης περιουσίας από το 2009 και μετά, αν και πολύ λογικότεροι και δικαιότεροι των μεταγενέστερων «χαρατσιών».

Μόνο αν οργανώσουμε και προετοιμάσουμε τάχιστα την επίσημη χρεωκοπία μας, και την ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ, όπως και μέτρα επιβίωσης του ελληνικού λαού, υπάρχει περίπτωση να τα αποφύγουμε, ένα περιθώριο που πλέον εξαντλείται καθημερινά. ‘Η, αν τα υποστούμε, να τα υποστούμε υπό τις λιγότερο κακές συνθήκες. Ολόκληρη σχεδόν η πολιτική τάξη της χώρας ξέρει και αναγνωρίζει, στις ιδιωτικές συζητήσεις της, ότι η χώρα έχει καταστραφεί και πηγαίνει για ολοκληρωτικό φούντο. Κανείς όμως δεν θέλει να το πει και να ενεργήσει ανάλογα και αντίστοιχα με την πραγματικότητα, κι από φόβο μην τον πάρουν με τις πέτρες κι από αμηχανία γιατί δεν καλοξέρει τι να κάνει.

Η απειλή της χρεωκοπίας

Από τον Μάιο του 2010, ο ελληνικός λαός «κανοναρχείται» με το τρομοκρατικό «επιχείρημα» ότι, αν δεν συγκατατεθεί στον κανιβαλισμό της χώρας του, θα αντιμετωπίσει το φάσμα της χρεωκοπίας, στο οποίο, συν τω χρόνω, προστέθηκε η απειλή της εξόδου από το ευρώ και η απειλή της πείνας, της έλλειψης φαρμάκων κλπ. Στο συλλογικό ασυνείδητο, η χρεωκοπία ταυτίζεται με την έννοια του θανάτου. Το επιχείρημα είναι βαθιά εσφαλμένο, εντούτοις «πέρασε» για τρεις λόγους:

– περιέχει μια δόση αλήθειας, πάνω στην οποία στηρίζεται η παραπλάνηση. Η χρεωκοπία είναι όντως πολύ δυσάρεστη εξέλιξη με πολύ άσχημες συνέπειες. Το να ισχυρίζεσαι όμως ότι μπορείς να την αποφύγεις, όταν έχει ήδη ουσιαστικά συμβεί, είναι σαν να αρνείσαι να αποδεχθείς τη διάγνωση και να μην κάνεις την αγωγή που χρειάζεται για να επιζήσεις. Αποφεύγεις τις δυσάρεστες συνέπειες μιας χημειοθεραπείας ή μιας εγχείρησης, αλλά θα υποστείς τις συνέπειες της ανεμπόδιστης εξέλιξης της νόσου (στην περίπτωση του Μνημονίου, τα πράγματα είναι χειρότερα, γιατί πρόκειται για πρόγραμμα καταστροφής της Ελλάδας, δεν αποφεύγουμε μόνο την οδυνηρή αλλά πραγματική θεραπεία, επιδεινώνουμε σημαντικά την ίδια την αρρώστια, που είναι θανατηφόρα!)

– το μνημονιακό πρόγραμμα είναι φτιαγμένο για να προκαλεί καταστροφές και να περιορίζει τις δυνατότητες άμυνας της χώρας, επομένως να καθιστά αξιόπιστη την απειλή και το εκβιασμό, ιδίως σε αυτούς που έχουν ακόμα κάτι να χάσουν. Το κόλπο είναι να πιστεύεις διαρκώς ότι θα χάσεις περισσότερα αντιδρώντας και όχι υπακούοντας.

– οι «αντιμνημονιακοί» καθυστέρησαν τραγικά να αντιληφθούν τις αιτίες και τους μηχανισμούς της κρίσης, αλλά και τη φύση του μνημονίου και δεν βρήκαν την τόλμη να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό τα πραγματικά και οδυνηρά διλήμματα μπροστά του. Μια μερίδα υπαινίσσεται ότι είναι εφικτή μια περίπου επιστροφή στην κατάσταση του 2009, έστω με μερικές «διορθώσεις», μια άλλη ότι μπορούμε χωρίς συνέπειες να μην πληρώσουμε τα χρέη, να βγούμε από την ΕΕ κλπ., κάτι δηλαδή που συγκρούεται με τη στοιχειώδη κοινή λογική. Ποιος νοιώθει αληθινά επαρκής για να επωμισθεί την τεράστια ιστορική ευθύνη να ξεκινήσει τον αληθινό πόλεμο που είναι απαραίτητο να διεξαχθεί για τη σωτηρία της Ελλάδας, και που, κάθε μέρα που περνάει, γίνεται όλο και πιο δύσκολος;

Είναι γνωστό στους ‘Ελληνες ότι οι περισσότεροι πολιτικοί τους τους κοροϊδεύουν συστηματικά. Δυστυχώς όμως κοροϊδεύουν επίσης και τον εαυτό τους και έχουν μάλιστα ζωτική ανάγκη να το κάνουν. Συχνά, εκτός από διεφθαρμένοι, εκβιάσιμοι και εξαρτημένοι, είναι και τραγικά ανεπαρκείς! Ακριβέστερα, δεν έχουν αίσθηση και κατανόηση ούτε του τι συμβαίνει στη χώρα, πόσο μάλλον στο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, ούτε και των συνεπειών των πράξεών τους. Δεν διάβασαν το Μνημόνιο, δεν διάβασαν το σχέδιο Ανάν, δεν διάβασαν τι υπέγραψαν στη Ζυρίχη και το Λονδίνο, δεν διαβάζουν τώρα τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, ώστε να φωνασκούν, όπως τους έχουν πει να κάνουν, για την ΑΟΖ. Αν η μόρφωση της ελληνικής πολιτικής τάξης είναι μάλλον πολύ περιορισμένη, συνήθως οι πολιτικοί μας δεν είναι κουτοί. Δεν διαβάζουν γιατί διαισθάνονται ότι, αν διαβάσουν, πρέπει να βρουν σπονδυλική στήλη για να πούνε όχι σε αυτά που διαβάζουν. Και το όχι τους έχει απαγορευθεί.

Πρόγραμμα σωτηρίας ή πρόγραμμα καταστροφής

Η Ελλάδα χρεωκόπησε τον Μάιο του 2010 γιατί δεν μπορούσε να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της. Δεν ήταν αναπόφευκτο να φτάσει σε αυτό το σημείο ή τουλάχιστο να φτάσει πρώτη από τις ευρωπαϊκές χώρες. Οι κυβερνήσεις της, ιδίως η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, όχι μόνο δεν έκανε τίποτε για να εμποδίσει μια τέτοια εξέλιξη, αντίθετα, έκανε τα πάντα για να τη διευκολύνει, ενεργώντας ως ασυνείδητος ή συνειδητός πράκτορας της «Διεθνούς του Χρήματος».

Αν δεν υπήρχε η ΕΕ και το ευρώ, μια χώρα (ή μια επιχείρηση) που φτάνει, καλώς ή κακώς, σε αυτή την κατάσταση, φωνάζει τους πιστωτές, εξηγεί την κατάσταση που βρίσκεται και ζητάει διευκολύνσεις, ώστε να μπορέσει να κάνει μια εσωτερική αναδιάρθρωση, να ξαναγίνει βιώσιμη και αξιόχρεη και να αποπληρώσει το χρέος της. Αν δεν τις αποσπάσει, κάνει στάση πληρωμών και κυττάει να εξυπηρετήσει κατά προτεραιότητα τις πιο βασικές κοινωνικές, οικονομικές και εθνικές ανάγκες της, να διατηρήσει όρθιους λαό και κράτος.

Εμείς όχι μόνο δεν το κάναμε αυτό, αλλά καταφέραμε να μετατρέψουμε το πλεονέκτημα της συμμετοχής στην ευρωζώνη σε μειονέκτημα, εγκαθιστώντας ταυτόχρονα, με τη συνδρομή της συνωμοτικής δεινότητας των αγορών και της, ιστορικά επιβεβαιωμένης και ασυναγώνιστης βλακείας των ιθυνουσών τάξεων της Γερμανίας, ένα μηχανισμό ευρωπαϊκής κηδεμονίας (δια του ΔΝΤ) και καταστροφής.

Τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ ισχυρίστηκαν αναληθώς ότι το χρέος που είχαμε μπορούσε να ξαναγίνει βιώσιμο χωρίς αναδιάρθρωση (κάτι που οι ίδιοι διέψευσαν συγκατατιθέμενοι στις αποφάσεις αναδιάρθρωσης του Ιουλίου 2011 και μετά του Οκτωβρίου 2011 που οδήγησαν στο PSI). Και μόνο αυτή η εσφαλμένη παραδοχή ήταν αρκετή για να πριονίσει την «αξιοπιστία» της χώρας στις αγορές και τη δυνατότητα εξωτερικής χρηματοδότησης. Αλλά, σαν να μην έφτανε αυτό, η κυβέρνηση Παπανδρέου αρχικά, η ΝΔ μετά τον Οκτώβριο 2011, προσεχώρησαν σε ένα πρόγραμμα καταστροφής της ελληνικής οικονομίας.

Το «πρόγραμμα σωτηρίας», που αποκρυσταλλώθηκε στις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια, διακρίνεται για την εσωτερική συνοχή και τη λεπτομερή δομή του, γι’ αυτό και συνιστά μνημείο άγνοιας και ασχετοσύνης η παρούσα συζήτηση περί ισοδυνάμων μέτρων, επιμήκυνσης κλπ. Αποβλέπει κατ’ αρχήν στο να επιλύσει κατά τον ευνοϊκότερο δυνατό τρόπο για το χρηματιστικό κεφάλαιο το πρόβλημα χρέους χρησιμεύοντας και ως παγκόσμιο παράδειγμα. Οι ‘Ελληνες πρέπει να πληρώσουν κανονικά όλο το χρέος, ή όσο πιο πολύ γίνεται, γεγονός που οδηγεί στην ετήσια εκταμίευση τέτοιων ποσών που καθιστούν μη βιώσιμη την ελληνική οικονομία, υποχρεώνοντας σε διαρκή μείωση των κοινωνικών και κρατικών δαπανών και των αμοιβών εργασίας, τεράστια αφαίρεση ζήτησης και επομένως ύφεση. Ταυτόχρονα, το χρέος «δέθηκε» νομικά, μετατρεπόμενο σε χρέη προς κράτη, ενυπόθηκο, υποχρεωτικά σε ευρώ, μέσω της υπαγωγής στο αγγλικό δίκαιο και διεθνή δικαστήρια, ενώ εγκαταστάθηκε ένας μηχανισμός σχεδόν αυτόματης μεταφοράς δημόσιας, αλλά και ιδιωτικής(μέσω δημευτικής φορολογίας) περιουσίας στους πιστωτές.

Η Ελλάδα μετατρέπεται ταχέως σε Βουλγαρία ή Μπαγκλαντές της Ευρώπης. ‘Όχι μόνο υφίσταται δυσανάλογο κοινωνικό κόστος, αλλά και καταλήγει μια Βουλγαρία ή Μπαγκλαντές με τεράστιο, μη βιώσιμο χρέος. Με άλλα λόγια είναι ένα πρόγραμμα που μακροχρονίως οδηγεί στην καταστροφή του ελληνικού κράτους, από το οποίο θα μείνει μόνο η ταμπέλλα, γεγονός που θα μετατρέψει το ελληνικό έθνος σε κοινότητα εις αναζήτηση κηδεμόνα, για να παραφράσουμε την ιστορική φόρμουλα του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου για το σχέδιο Ανάν.

Η αποτυχία του προγράμματος, αν υποθέσουμε ότι ο σκοπός του είναι η σωτηρία της Ελλάδας και όχι των τραπεζών που τη δάνεισαν, δεν είναι απλώς δεδομένη, τείνει να γίνει κοινός τόπος της παγκόσμιας οικονομολογίας και πολιτικής. Η ελληνική ύφεση έχει ξεπεράσει όλα σχεδόν τα παγκόσμια ιστορικά δεδομένα, περιλαμβανομένων αυτών του 1929-33 και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Το πρόγραμμα πρέπει να διακοπεί πάση θυσία, περιλαμβανομένων των συνεπειών της στάσης πληρωμών ή και του εξαναγκασμού σε εκδίωξη από το ευρώ. Είναι προτιμότερο να μη γίνουν αυτά τα πράγματα, είναι προτιμότερο να γίνει μια σκληρή και ειλικρινής συζήτηση με τους εταίρους μας, αν όμως επιμένουν δεν υπάρχει άλλη λύση. Κι αφού δεν υπάρχει άλλη λύση, χρειάζεται να την ετοιμάσουμε εμείς, πολύ συστηματικά και προσεκτικά. Μια τέτοια άλλωστε ετοιμασία, θα συνιστά και ισχυρό κίνητρο για τους εταίρους να διαπραγματευθούν σοβαρά την αλλαγή του προγράμματος. Αλλοιώς, πρέπει να κλείσουμε τα νοσοκομεία μας, να σπρώξουμε τον ελληνικό λαό στην πείνα, όλο και περισσότερους συμπολίτες μας να πέφτουν από τα παράθυρα και τις ταράτσες, διακινδυνεύοντας μια εμφύλια σύρραξη.

Konstantakopoulos.blogspot.com

«Η Ελλάδα αύριο», 14.7.2012

Ο Ευρωπαίος Επίτροπος ομολογεί ότι τα δάνεια της ΕΤΕπ στην Ελλάδα είναι με «ρήτρα δραχμής»!

κλικ στην εικόνα για να μεγαλώσει

 «Ο Όλι Ρεν αναγνωρίζει ότι η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων δίνει δάνεια στην Ελλάδα με «ρήτρα δραχμής» και με βάση το βρετανικό δίκαιο», υποστηρίζει ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Χουντής, επικαλούμενος απάντηση της Επιτροπής σε ερώτημά του, αλλά και σε ερώτημα του ευρωβουλευτή της ΝΔ, Γ. Παπανικολάου.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον κ. Χουντή, ο Ευρωπαίος Επίτροπος κ. Όλι Ρεν,αναγνωρίζει αλλά και θεωρεί θεμιτό ότι τα δάνεια που δίνει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ) πρέπει να καλύπτουν την τράπεζα για το ενδεχόμενο αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ και να δίνονται με βάση το βρετανικό δίκαιο !!!

Η ερώτησή του Ν. Χουντή αφορούσε στις αποκάλυψεις του Τύπου τον Απρίλιο ότι η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ) επιδιώκει στις νέες δανειακές συμβάσεις με ελληνικές επιχειρήσεις, και συγκεκριμένα τη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ),να περιλαμβάνονται όροι που θα εξασφαλίζουν την ΕΤΕπ και για το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ και της υπαγωγής των δανείων στο  «βρετανικό δίκαιο» σε περίπτωση νομικών διαφορών.  Όροι, όμως, που δεν περιλαμβάνονται σε καμία προηγούμενη σύμβαση της ΕΤΕπ με τη ΔΕΗ ή με άλλη ελληνική επιχείρηση.

Ο Ν. Χουντής  ρωτούσε τον Επίτροπο αν «Μπορεί να διαψεύσει κατηγορηματικά ότι η ΕΤΕπ ζήτησε και εξετάζει να περιληφθούν νέες ρήτρες, που δεν υπάρχουν σε προηγούμενες συμβάσεις και οι οποίες αφορούν στο νόμισμα αποπληρωμής και στην επιλογή του βρετανικού δικαίου ως βάσης επίλυσης τυχών νομικών διαφορών; »

Ο κ. Ρεν, στην απάντηση του στους δύο ευρωβουλευτές, αναγνωρίζει το γεγονός και μάλιστα το θεωρεί θεμιτό αφού απαντάει ότι «Σύμφωνα με το καταστατικό της, η ΕΤΕπ  πρέπει να εφαρμόζει τις καλύτερες τυποποιημένες ρήτρες τραπεζικής πρακτικής για όλες τις χρηματοδοτούμενες συμβάσεις των οποίων η υλοποίηση γίνεται υπό την ευθύνη της ΕΤΕπ».

http://www.eklogika.gr/news/10325

Ευρωπαϊκή «Ένωση» και Ελλάδα του Γιώργου Ρωμανού

Ευρωπαϊκή «Ένωση» και Ελλάδα

Από την επαχθή στην αξιοπρεπή σχέση

Σημειώσεις σε δειγματοληπτικά καίρια, αίτια της Κρίσης

 

 Α΄ Μέρος

Το επαχθές πλαίσιο

 

Η τοκογλυφία είναι ο πυρήνας του ελληνικού «χρέους» και βρίσκεται στην ψυχή του κτήνους της Κρίσης, που προκάλεσαν οι διαγκωνιζόμενοι στην παγκόσμια επικυριαρχία. Αυτή επιβλήθηκε στην Ελλάδα, μέσα από εξωχώρια κέντρα οικονομίας και εξουσίας, που είναι διασυνδεδεμένα με τα ενδοχώρια οικονομικά συστήματα–τράπεζες, στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και άλλες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη. Όμως, η χρεοκοπία της χώρας μας υλοποιήθηκε με την εφιαλτική βοήθεια Ελλήνων εγκάθετων, ηγετών και οπαδών τους, μέσω της διαφθοράς και της σταδιακής κατάργησης του κράτους.

Αλλά, η παγίδα στην οποία βρίσκεται σήμερα ο τόπος μας, δεμένος χεροπόδαρα με τα Μνημόνια, δεν ξεκίνησε από το Καστελόριζο, την ημέρα (23/4/2010), που ο τότε πρωθυπουργός, Γιώργος Α. Παπανδρέου, παρέδωσε την χώρα στο ΔΝΤ, στους παγκόσμιους τοκογλύφους–δανειστές, και τους Επικυρίαρχους. Τότε, δόθηκε το τελειωτικό χτύπημα. Γιατί, η σύγχρονη τραγωδία της Ελλάδας ξεκινά από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, οπότε οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της επικαιροποιούν την σημασία της στον παγκόσμιο χάρτη.

Παράλληλα, ξεκινά το σχέδιο απόλυτης οικονομικής εξάρτησης και άλωσης της χώρας. Σήμερα είναι απολύτως ομολογημένοι οι στόχοι αυτού του σχεδίου και από τα πλέον επίσημα χείλη. Εκτός από τις καθημερινές απειλές Σόιμπλε, κ.ά., για καταστροφή της Ελλάδας, στις 25/5/2012, ο υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας, αφού απέρριψε τα ευρωομόλογα, που πρότεινε ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας, Φρ. Ολάν, υπέδειξε τον δρόμο…: Ζώνες Ελεύθερου Εμπορίου, στη νότια Ευρώπη, με μισθούς 150 ευρώ. Δηλαδή οικονομικό, κατ’ αρχήν…, διαμελισμό της Ελλάδας βάσει του σχεδίου Καλλικράτη, και τους Έλληνες ως εργασιακούς δούλους. Ταυτόχρονα, για τη χώρα μας ισχύουν μέχρι σήμερα (!!!) οι υπογραφές της τρόικας Βενιζέλου – Σαμαρά – Παπαδήμου, στα Μνημόνια, που ενώ επιβάλουν την δήμευση και κατοχή κρατικής περιουσίας, καταργούν την έννοια Εθνικής κυριαρχίας, όπως κατ’ επανάληψη έχει τονίσει και ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, Μάριο Μόντι.     

Παγκόσμιας σημασίας γεγονός, άμεσα σχετιζόμενο με όσα συμβαίνουν σήμερα, είναι και το ότι, η Γερμανία είναι η πρώτη που εγκατέλειψε το προϋπάρχον του σημερινού διεθνές νομισματικό σύστημα, το 1970, προκαλώντας την κατάρρευσή του και αναγκάζοντας τις ΗΠΑ να εγκαταλείψουν τη σύνδεση του δολαρίου με τον χρυσό και να εμπνευστούν το σύστημα των «ελεύθερα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών», που ισχύει μέχρι σήμερα. Τις επιπτώσεις αυτής της πράξης, της Γερμανίας, υφίσταται –και θα υφίσταται– όλος ο πλανήτης, μέχρι να επιλυθεί το ύψιστης σημασίας αυτό ζήτημα. Έτσι, φωτίζεται κάπως… και ο οικονομικός μικρομεγαλισμός της, ως «παγκόσμιας» δύναμης, που προϋποθέτει μια γερμανοποιημένη Ευρώπη.

Στην Ελλάδα, η πάγια και ιστορική προσπάθεια απόλυτου ελέγχου της χώρας, παίρνει σαφέστερη μορφή μετά το 2000, με την εισβολή και κατοχή των Επικυρίαρχων, μέσω της σκοπίμως ατελούς οικονομικής Ευρωζώνης. Η διακρατική τοκογλυφία επιβλήθηκε στη χώρα μας από την Ευρωπαϊκή «Ένωση», με στρατηγικούς συνεργάτες τις «τοξικές» αμερικανικές τράπεζες, αλλά και τους εξωχώριους τόπους χρήματος. Εργαλεία αυτής της καταστροφής, τα τερατώδη τραπεζικά προϊόντα–παράγωγα, τα επιτόκια γκανγκστερικής «προστασίας», αλλά και υπερκέρδη, ρήτρες ανατοκισμού–πανωτόκια, κ.ά. που έκαναν την Ελλάδα χωματερή διεθνούς τοξικού χρέους.

Το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, μια ιδιότυπη «Διεθνής των Τραπεζών» (καμία «Ελληνική» τράπεζα δεν είναι στην ουσία Ελληνική, ούτε καν η Τράπεζα της Ελλάδος) ιδιωτικοποιεί τα κέρδη υπέρ της και κοινωνικοποιεί τις ζημίες εις βάρος του λαού. Προοδευτικά, το φυσικό χρήμα συγκεντρώθηκε στις τράπεζες και πλέον δεν εκτυπώνεται ανάλογα με τις πραγματικές οικονομικές ανάγκες κρατών–πολιτών. Το φυσικό χρήμα αντικαταστάθηκε με αριθμούς χρήματος, εγγραφές σε τραπεζικά «βιβλία», έγινε λογιστικό χρήμα–φάντασμα. Γι’ αυτό και σήμερα οι «Ελληνικές» τράπεζες, ενώ έλαβαν περί τα 200δις, σε τρία χρόνια, δεν διαθέτουν «ρευστό». Γιατί, τα 200δις μπήκαν στη χώρα μας μόνο λογιστικά, ως χρήμα – φάντασμα, και αμέσως επέστρεψαν στα ταμεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και στη «Διεθνή των Τραπεζών» ενώ, το χρέος εγγράφηκε εις βάρος του λαού. Παράλληλα, εντάθηκε η φοροκλοπή και του τελευταίου φυσικού νομίσματος–ευρώ από τον ασθενή ανάπηρο, τον συνταξιούχο, τον μισθωτό, αλλά και κάθε Έλληνα πολίτη.

Αυτά συνέβησαν, τα τελευταία 38 χρόνια, και επιτάθηκαν τα τελευταία δώδεκα, μέσα σε μια πρωτοφανή αποβιομηχάνιση της χώρας μας, χρεοκοπία εμπορίου, καταστροφή γεωργικής–διατροφικής παραγωγής και διάλυση κάθε έννοιας κράτους. Τα εκτελεστικά όργανα του σχεδίου αυτού αντλήθηκαν από τα στελέχη (και τα ανώτατα) του Κυβερνητισμού–Δικομματισμού της Μεταπολίτευσης. Αχθοφόροι της καταστροφής, τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων–οπαδών τους, που μαζί με τους ηγέτες τους ήταν οι εκπρόσωποι μιας απολίτιστης, λαϊκίστικης κοινωνίας. Με τον κυρίαρχο, εμβληματικό ηγέτη τους να ανανεώνει εκ βάθρων την έννοια του δημαγωγού στα παγκόσμια λεξικά, ενώ ο επίγονός του ολοκλήρωσε την καταστροφή. Χωρίς να μειώνεται η τραγική ευθύνη και άλλων ηγετών.

Αποτελεί απροσμέτρητη τραγωδία, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρωπαϊκή «Ένωση» το δρομολογημένο με λυσσώδη ιδιοτέλεια Δ΄ Ράιχ επί των λαών της Ευρώπης. Σήμερα, οι απολύτως εφήμεροι εντολοδόχοι αυτής της πολιτικής, Μέρκελ και Σόιμπλε, συζητούν μόνο για οικονομία, κέρδη επί κερδών, και επιτόκια ευνοϊκά αποκλειστικά για την Γερμανία, την ώρα που η διαφθορά εξανάγκαζε σε παραίτηση τον ίδιο τον πρόεδρο της Γερμανίας. Σ’ αυτή την Ευρώπη δεν συζητούν καθόλου για Ηθική, Κοινωνία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Πολιτισμό, για Πλάτωνα και Αριστοτέλη, που θα έπρεπε να αποτελούν τα θεμέλια μιας αληθινής Ένωσης.

 

Β΄ Μέρος

Η οικονομική παγίδα

 

Ειδικότερα, η διακρατική τοκογλυφία, εις βάρος της Ελλάδος, μετά το 2000, μεθοδεύτηκε ως εξής:

1. Ισοτιμία. Κορυφαίο γεγονός, που άνοιξε διάπλατα την Κερκόπορτα για την είσοδο του χρέους στη χώρα μας, το οποίο συστηματικά εξοντώνει τον λαό και υποδουλώνει τον τόπο, είναι η διαβόητη ισοτιμία 340,75 δραχμών, με ένα ευρώ. Αυτή που, στις 19/7/2000, συμφωνήθηκε με την Ευρωπαϊκή Ένωση, και υλοποιήθηκε με την κυκλοφορία στην Ελλάδα, του Ευρώ (1/1/2002), υπό την ηγεσία των, Κωνσταντίνου Σημίτη Πρωθυπουργού, και Λουκά Παπαδήμου, υπεύθυνου τραπεζίτη, αρχιτέκτονα της ισοτιμίας, που άλωσε τη χώρα.

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της δωδεκάχρονης (2000–2012) υπέρτατης κλοπής και κατακρεούργησης της Ελλάδας, μέσα από αυτήν τη δουλόφρονη «ισοτιμία», δραχμής–ευρώ, σημειώνονται ενδεικτικά οι ισοτιμίες άλλων, σκανδαλωδώς ευνοημένων νομισμάτων, έως και τριτοκοσμικών χωρών, την ίδια χρονική περίοδο. Έτσι έχουμε:

Ελλάδα, 340, 75 Δραχμές/1 ευρώ.

Βουλγαρία, 1,96 Λέβα/1 ευρώ.

Λιθουανία, 3,45 Λίτας/1 ευρώ.

Λετονία, 0,54 (!!!) Λατς/1 ευρώ, (σήμερα 0,70 Λατς/1ευρώ).

Κροατία, 7,58 Κούνας/1 ευρώ και…,

Μπαγκλαντές, 109,20 Τάκα /1 ευρώ.

Τα στοιχεία προέρχονται από τον πίνακα του ΔΝΤ, με την επίσημη διεθνή κατάταξη νομισμάτων 185 χωρών. Οι συγκρίσεις και τα πολιτικά συμπεράσματα βγαίνουν αυτόματα. Δηλαδή, η Ελλάδα πλήρωνε 340 φορές ακριβότερα κάθε τι στις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή «Ένωση» και ταυτόχρονα ξεπουλούσε κάθε πλουτοπαραγωγικό στοιχείο της, αφού για τους Επικυρίαρχους γινόταν, αυτόματα, 340 φορές φτηνότερο. Ταυτόχρονα, ο καθένας πείθεται ότι τα «δομικά στηρίγματα της γης»…, τα πιο ισχυρά νομίσματα στην παγκόσμια οικονομία, είναι τα: Λατς και Λέβα. Αρκεί να αναρωτηθεί κανείς τι αγόραζε ένας Βούλγαρος με 1,96 Λέβα, το 2000, στην Ελλάδα. Κι αν τότε, η αγοραστική αξία του 1,96 Λέβα, στην Ελλάδα, ισοδυναμούσε με 340, 75 Δραχμές.

Ας προσθέσουμε και τα εξής: τόσο η Βουλγαρία όσο και η Λετονία, αλλά και οι άλλες χώρες του παραδείγματος, για να έχουν μία τέτοια «ισοτιμία» θα έπρεπε κατά την δωδεκαετία 2000–2012, να είχανε, α. σταθερό, σχεδόν μηδενικό πληθωρισμό και β. σταθερά συναλλαγματικά αποθέματα. Δηλαδή, δυο παράγοντες, που στις εντελώς ασταθείς και αναιμικές οικονομίες αυτών των χωρών, μόνο ως ανέκδοτα μπορούν να αναφερθούν. Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο το ότι η «ισοτιμία», που δόθηκε στην Ελλάδα ήταν επαχθής σε σχέση με ισοτιμίες άλλων πολύ κατώτερων οικονομικά χωρών.

Και εδώ θα πρέπει να συνυπολογιστούν και τα νεώτερα στοιχεία ορυκτού πλούτου, της Ελλάδας, που έγιναν πρόσφατα κοινώς γνωστά, και μετά τους νέους υπολογισμούς κοιτασμάτων φυσικού αερίου, πετρελαίου, και σπανίων γαιών–μετάλλων, κ.π.ά. Και τίθεται ευθέως το ερώτημα: κατά το διάστημα 2000 – 2012 σε τι και πόσο μετεβλήθη ο ορυκτός πλούτος της Βουλγαρίας, Λετονία, Μπαγκλαντές, κ.ά, «αναπτυγμένων χωρών», ώστε να έχουν τόσο, τεράστια, καλύτερη ισοτιμία από την Ελλάδα;

Χρειάζεται να πούμε ότι οι σύμμαχες και φίλες χώρες: Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία τυχαίνουν μιας τερατωδώς σκανδαλώδους ισοτιμίας – βοήθειας από την Ευρωπαϊκή «Ένωση», ακριβώς γιατί βρίσκονται στο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας; Μήπως;… Και, άρα, όλη η επαχθής, όπως αποδεικνύεται, για τη χώρα μας διαδικασία των: «ελεύθερα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών», δεν είναι παρά ένα ακόμη εργαλείο στη σκακιέρα της διεθνούς πολιτικής; Ένα εργαλείο όμως, που αργά και μεθοδικά εξόντωσε την Ελλάδα, χωρίς την παραμικρή αντίσταση εκ μέρους του ελληνικού πολιτικού συστήματος του διεφθαρμένου Κυβερνητισμού της Μεταπολίτευσης.

Τέλος, μια άλλη, ιστορικά επιζήμια «ισοτιμία», που επιβάρυνε την Ελλάδα και συνολικά την Ευρώπη, είναι η επιζήμια αντιστοίχηση: 1 Δυτικό μάρκο, ίσον, με 1 Ανατολικό μάρκο. Το «παιχνίδι», επί προεδρίας Χέλμουτ Κολ, με τις Νομισματικές Μονάδες Ευρ. Ένωσης (ECU), ήταν τερατώδες υπέρ του Μάρκου, αλλά αυτό ξεφεύγει από τα όρια του παρόντος. Για την επανένωση των δύο Γερμανιών ξοδεύτηκαν γιγαντιαία ποσά, και ακόμη ξοδεύονται, μέσω μακροπρόθεσμων δανεισμών και τραπεζικών «προϊόντων», που «διολισθαίνουν» χρονικά μέχρι την πλήρη κατ’ ουσίαν διαγραφή τους. Σε κάθε περίπτωση όμως, η, σαφώς φτωχότερη της Γερμανίας, Ελλάδα κλήθηκε να πληρώσει, μαζί με τις άλλες χώρες της Ευρώπης, το «γερμανικό μάρμαρο» της ισοτιμίας των δύο μάρκων. Κι αυτό έγινε μέσω των «ελεύθερα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών». Παρ’ όλα αυτά μέχρι σήμερα, είναι εμφανής η οικονομική απόσταση των παλαιών, δύο Γερμανιών, με την Ανατολική να είναι μία φτωχότερη χώρα, ακόμη και μέσα στο Βερολίνο. Δηλαδή, πέρασαν 23 χρόνια, από την επανένωση, χωρίς οικονομική εξομοίωση, μέσα στην ίδια την Γερμανία. 23 χρόνια: περίπου, όσα απαιτούν και σήμερα, οι Γερμανοί και η Τρόικα, από την Ελλάδα, για να ξεπληρώσει τα επίπλαστα και τοκογλυφικά δημιουργημένα χρέη της, και να εξομοιωθεί, δήθεν, με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Με την μη επιδεχόμενη διάψευσης, μέθοδο του ελέγχου της τριπλής ισοτιμίας (νόμισμα Χ χώρας–δολάριο–ευρώ) των προαναφερομένων υπό ανάπτυξη, ή τριτοκοσμικών χωρών, αποδεικνύεται και το πραγματικό κόστος βασικών προϊόντων ζωής, μέσα στις αγορές αυτών των χωρών. Αυτό το κόστος αποτελεί και το μόνο πραγματικό νόμισμα μέσα σε κάθε χώρα.

Έτσι, αποδεικτικά είναι και τα στοιχεία ελέγχου παράλληλων και διασταυρωμένων ισοτιμιών, κατά τη δωδεκαετία 2000–2012, ως προς τις σχέσεις: Δολαρίου–Δραχμής, Δραχμής–Ευρώ και Δολαρίου–Ευρώ. Οπότε, η Δραχμή καθίσταται ένα τερατωδώς σκληρό νόμισμα απέναντι στο δολάριο. Και, φυσικά αυτό εξοντώνει οικονομικά τη χώρα μας, αφού οι εξαγωγές και γενικά η οικονομία της Ελλάδας δεν ήταν ποτέ αμιγώς ευρωπαϊκές. Αντίθετα, η Ελλάδα, στην ως άνω δωδεκαετία, κατέστη απολύτως εισαγωγική χώρα, με κυρίαρχες εισαγωγές από τον Ευρωπαϊκό βορά.  

Ειδικότερα, την εικοσαετία από το 1981 μέχρι το 2001, η δραχμή υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 88% (στοιχεία από την Κεντρική Τράπεζα του St. Louis ΗΠΑ). Η θεαματική αυτή υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου, επέτρεψε στη χώρα να συμψηφίσει, σε ένα βαθμό, τις απώλειες από την αποτυχία της να γίνει ανταγωνιστική. Σε όλο αυτό το διάστημα, η Ελλάδα έμαθε να επιβιώνει έχοντας ένα νόμισμα που γινόταν σταθερά φθηνότερο, κάνοντας τις υπηρεσίες και τα προϊόντα της φθηνά και έτσι περισσότερο ανθεκτικά στο διεθνή ανταγωνισμό.

Ειδικοί επιστήμονες και μελετητές μας παρέχουν ακριβή στοιχεία για το πρόβλημα, τα οποία αποτελούν κοινό οικονομικό και πολιτικό τόπο. Σχετικά είναι και όσα παραθέτουμε αμέσως πιο κάτω, όπως κατατίθενται καίρια συνοπτικά, από τον Πάνο Παναγιώτου, επικεφαλή Χρηματιστηριακής Τεχνικής Ανάλυσης, GSTA/EKTA Ltd, WTAEC Ltd.

«…η Γερμανία με το μάρκο, κατά την υιοθέτηση του ευρώ είδε το νέο νόμισμά της να αυξάνεται μόνο κατά 17,8% έναντι του δολαρίου (στοιχεία μέχρι 08/10/11). Αντίθετα, η Ελλάδα, από την εγκατάλειψη της δραχμής και την υιοθέτηση του ευρώ, είδε το νέο της νόμισμα να ανατιμάται έναντι του δολαρίου κατά 56,8%, κάτι το οποίο ήταν ένα πρωτοφανές πρόβλημα για την ελληνική οικονομία.

Ακόμη χειρότερα, ωστόσο, υπολογίζοντας την ισοτιμία της δραχμής έναντι του δολαρίου, από το 2001 μέχρι το 2008, δηλαδή τη χρονιά της διεθνούς οικονομικής κρίσης (την πρώτη χρονιά που, σύμφωνα με τα αναθεωρημένα στοιχεία, η Ελλάδα πέρασε σε ύφεση), διαπιστώνουμε πως η κρυφή ανατίμηση του ελληνικού νομίσματος, στο διάστημα αυτό, ήταν της τάξης του 81%.

Μεταφράζοντας το πρόβλημα σε δραχμές και δολάρια, ενώ το 2001 αγόραζε κανείς ένα δολάριο με 398 δραχμές, το 2008, αν η Ελλάδα επέστρεφε στη δραχμή, θα μπορούσε κανείς να αγοράσει ένα δολάριο μόλις με 69 δραχμές. Δηλαδή, η Ελλάδα αποκτούσε ένα καταστροφικό για την οικονομία της, σκληρό νόμισμα. Μία νομισματική ανατίμηση αυτού του μεγέθους, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, θα μπορούσε να εκτροχιάσει χώρες όπως η Ελβετία και η Ιαπωνία, πόσο μάλλον αδύναμες και μη ανταγωνιστικές χώρες, όπως η Ελλάδα (η Πορτογαλία και η Ισπανία). Το πρόβλημα πήρε εκρηκτικές διαστάσεις, μάλιστα, καθώς στο δολάριο είναι συνδεδεμένο και το κινεζικό νόμισμα, γεγονός που σημαίνει πως η Ελλάδα, στο ίδιο διάστημα, έγινε, πέρα από τις ΗΠΑ, ακριβότερη και από την Κίνα, σχεδόν, στον ίδιο αυτόν εντυπωσιακό βαθμό.

Στη δεκαετία του 2000, το νέο ελληνικό νόμισμα, το ευρώ, είχε τη μεγαλύτερη απόδοση στον κόσμο και έγινε το ακριβότερο νόμισμα διεθνώς. Έτσι, η Ελλάδα, που τις προηγούμενες δύο δεκαετίες, είχε επιβιώσει οικονομικά αφήνοντας το νόμισμά της να γίνει φθηνότερο κατά 88% έναντι του δολαρίου, έπρεπε τώρα να μάθει να ζει με το ακριβότερο νόμισμα του κόσμου, του οποίου η αξία, μάλιστα, αυξανόταν συνεχώς, εξαιτίας της απόδοσης της γερμανικής οικονομίας.

Και όσο αυτό δε συνέβαινε (όπως ήταν αναμενόμενο), η χώρα έπρεπε να βρίσκει τρόπους να συμψηφίζει τις απώλειες από την εγκατάλειψη της φθηνής δραχμής.»

Και ένα ακόμη συγκριτικό παράδειγμα. Όπως προαναφέρθηκε, την εικοσαετία 1981–2001, η Δραχμή υποτιμήθηκε, έναντι του δολαρίου 88%. Το 2002, η Δραχμή υποτιμήθηκε κατά 340,75%, έναντι του ευρώ, λόγω της γνωστής ισοτιμίας. Το 2012, υπολογίστηκε ότι η έξοδος της Ελλάδος από την Ευρωζώνη και η επιστροφή στη Δραχμή, θα απαιτούσε ισοτιμία 700 – 1000 Δραχμές ανά ευρώ. Κι αυτό σημαίνει υποτίμηση της Δραχμής κατά 700%–1000%.

Έτσι, στην εικοσαετία, 1981– 2001, η Δραχμή, εκτός Ευρωζώνης, υποτιμήθηκε, έναντι του δολαρίου, κατά 88%. Ενώ, κατά την δεκαετία, 2002–2012, μέσα στην Ευρωζώνη, υποτιμάται, κατά 1000%. Και το ερώτημα: τι είδους οικονομικό σύστημα είναι αυτό της Ευρωζώνης, όπου το νόμισμα της Ελλάδος, υποτιμάται με υπερ–δεκαπλάσιο ρυθμό, και στο μισό χρονικό διάστημα, από όταν η Δραχμή ήταν αυτόνομη; Δηλαδή, εκεί που η δραχμή ήταν, το 2008 ένα σκληρό νόμισμα, έναντι του δολαρίου (69 Δραχμές = 1 δολάριο), το 2012 θα κατρακυλήσει (βάσει σημερινής ισοτιμίας ευρώ / δολαρίου = 1 /1,29, περίπου), και της απειλούμενης υποτίμησής της έναντι του ευρώ κατά 1000%, θα έχει έναντι του δολαρίου την εξής ισοτιμία: 1δολάριο= 775,19 Δραχμές. Και επειδή, σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδος από την Ευρωζώνη όλα τα εισαγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες, εκτός Ευρώπης, θα υπολογίζονται με ρήτρα δολαρίου, και άρα με την νέα αυτή ισοτιμία, των 775,19 Δρχ / δολάριο, εύκολα γίνεται αντιληπτό το μέγεθος της παγίδας που έχει πέσει η χώρα.

Και κάτι ακόμη, για τα πολυδιαφημισμένα «δάνεια», μέσα από τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, και τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, τα γνωστά «Πακέτα ανάπτυξης», 1^ο, 2^ο, 3^ο κ.λπ. Η Ελλάδα, όπως προαναφέρθηκε, με την καταστροφική ισοτιμία 340, 75%, πλήρωνε 340,75 φορές ακριβότερα κάθε τι στις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή «Ένωση» και ταυτόχρονα ξεπουλούσε κάθε πλουτοπαραγωγικό στοιχείο της, αφού για τους Επικυρίαρχους γινόταν, αυτόματα, 340,75 φορές φτηνότερο. Δηλαδή, σου κλέβω 340,75, πλουτοπαραγωγικές μονάδες σου, και σου δανείζω 40 ευρωμονάδες με τοκογλυφικό επιτόκιο. Γιατί, αν γίνει λογιστικός αντιλογισμός, μεταξύ των ελληνικών πόρων που πήρε… η Ευρώπη από την Ελλάδα και εκείνων που της έδωσε, ως «δάνεια», θα προκύψει μία ακόμη επαχθής αντιστοιχία, σε μια ολέθρια σχέση.

 

Τα ως άνω στοιχεία είναι απλώς δειγματοληπτικά και αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου της μεγάλης απάτης, που υλοποιήθηκε από το διεφθαρμένο κράτος του Κυβερνητισμού της Μεταπολίτευσης. Ταυτόχρονα, στοιχειοθετούν το πώς χτίστηκε, με σκοπό και δόλο, το «χρέος» της Ελλάδας. Ώστε, τελικά η χώρα να εκτελεστεί από τις κάνες των ισοτιμιών. Αποτέλεσμα, η ανθρωπιστική, οικονομική και πολιτιστική καταστροφή που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, κατά τη δωδεκαετία, 2000–2012.

 

2. Τα σημερινά επιτόκια.

Η κυβέρνηση Ομπάμα, το 2009, «έκοψε» χρήμα: 1,3 τρις (τρις, όχι δις) δολάρια, και το έδωσε στις πτωχευμένες αμερικάνικες τράπεζες (εργαλεία της παγκόσμιας τοκογλυφίας), με επιτόκιο 0,01 %.

Από τον Οκτώβριο του 2011 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2012, ο αρχιτραπεζίτης της Ε.Κ.Τ, Μάριο Ντράγκι, έδωσε στις ευρωπαϊκές τράπεζες (συνολικά, σε δύο δόσεις), 1 τρις, με επιτόκιο 1%. Αντίθετα, τα κράτη της Ευρώπης, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, κ.ά., δανείζονται με επιτόκιο 4,5%–6,8%, τουλάχιστον. Αυτό, για το παγκοσμιοποιημένο τραπεζικό σύστημα, σημαίνει επιτόκιο 45.000%-68.000% μεγαλύτερο του επιτοκίου από εκείνο της κυβέρνησης Ομπάμα, και 450%–680% μεγαλύτερο του επιτοκίου Ντράγκι.

Και τρία υποθέματα:

α. Από ποιο ύψος επιτοκίου αρχίζει η τοκογλυφία στην Ευρώπη και στο Δ.Ν.Τ., και από ποιο επίπεδο τοκογλυφίας ισχύει η έννοια του «επαχθούς»;

β. Γιατί ένα χρέος που δημιουργήθηκε με τέτοια… επιτόκια δεν είναι επαχθές, και δεν πρέπει να ελεγχθεί, ευρώ ευρώ, με λογιστικό έλεγχο και αντιλογισμό;

γ. Η έννοια «επαχθές» δεν βρίσκεται μόνο μέσα σε τεράστια, τοκογλυφικά επιτόκια, και άρα στα επίπλαστα τμήματα του χρέους, αλλά και στην αντισυνταγματικότητα των Μνημονίων, και μάλιστα του «μητρικού» πρώτου, που ουδέποτε ψηφίστηκε από 180 βουλευτές και ουδέποτε έλαβε νομιμοποίηση.

Πρωτίστως, επαχθής είναι κάθε έννοια που εκχωρεί εθνική κυριαρχία, με οποιοδήποτε έμμεσο ή άμεσο τρόπο και ακολουθώντας, κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου, και παρά πάσα λογική, κανόνες δικαίου που δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη.

 

Γ΄ Μέρος

Το πραγματικό πιστόλι στον κρόταφο και όχι στο τραπέζι

 

3. Χώρα φόρου υποτελής.

α. Η Ελλάδα, μέσω των πολεμικών εξοπλισμών, έχει καταστεί, ουσιαστικά, χώρα φόρου υποτελής. Από το 1974 μέχρι σήμερα, έχει δαπανήσει περισσότερα από 250 δις δολάρια, για εξοπλισμούς, σύμφωνα με απόλυτα έγκυρες ευρωπαϊκές μελέτες. Ποσό, που αν αφαιρεθεί από το αρχικό χρέος, Καραμανλή–Αλογοσκούφη, η χώρα θα είχε και πλεόνασμα. Σημειώνεται πως η Ελλάδα αγοράζει το 15% των παγκόσμιων εξαγωγών όπλων της Γαλλίας και το 12% της Γερμανίας, εκτός των άλλων… προμηθευτών.

Είναι γνωστό ότι το πρόγραμμα πολεμικών εξοπλισμών της Ελλάδας, για την επόμενη πενταετία, ανέρχεται σε 7 δις περίπου. Γιατί η υπερχρεωμένη Ελλάδα, της «Ενωμένης» Ευρώπης, δεν σταματά παντελώς τα, λόγω τουρκικής απειλής, εξοπλιστικά της προγράμματα, τουλάχιστον…, για τα επόμενα 10 χρόνια;

β. Επίλυση στα όργανα της Ευρώπης, του ζητήματος της εγγύησης των συνόρων της Ελλάδας, και εάν στην πράξη αποτελούν σύνορα της Ευρώπης. Αυτό θα σημαίνει την εξασφάλιση εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, από την τουρκική επιβουλή, την άμεση προκήρυξη ΑΟΖ Ελλάδος, που είναι και ΑΟΖ της Ευρώπης… Οι στρατοί της Ευρώπης να φυλάσσουν τα σύνορα της Ελλάδας με συμβολή ευρωπαϊκών στρατευμάτων, από κοινού με ελληνικά, και υπό ελληνικό έλεγχο. Με την Τουρκία στα γεωτρύπανα, μια πολεμική σύρραξη είναι περισσότερο κοντά από ποτέ.

Παράλληλο, συναφές ζήτημα, είναι το να μηδενιστούν τα αμιγώς ελληνικά εξοπλιστικά προγράμματα. Γιατί, η Ελλάδα δεν είναι μεμονωμένη χώρα–νησί, χωρίς ευρωπαϊκή ενδοχώρα και συμμάχους.

Ταυτόχρονα, μέσα στην Ευρώπη και μόνο μπορεί να επιλυθεί το θέμα των μεταναστών, με την αναστολή σχετικών συμβάσεων (Δουβλίνο 2), ψήφιση νέων, και με την ανάληψη οικονομικού κόστους από ευρωπαϊκές πηγές.

 

4. Εμβληματικά, συμβολικά αλλά ουσιαστικά καθημερινά ζητούμενα.

Η άμεση ανάγκη για πάγωμα και πλήρη αλλαγή των μνημονίων, επιβάλλεται από δύο, δειγματοληπτικά, ερωτήματα, που όμως έχουν τεράστια ουσιαστική όσο και συμβολική σημασία:

α. Τι μπορεί να περιμένει ο ανάπηρος με βαρεία εγκεφαλική νόσο, που καταδικάστηκε να πληρώνει το χαράτσι της ΔΕΗ με μειωμένο (!!!) συντελεστή 0,5, αντί 1 ή 1,2, που θα πληρώνουν οι υγιείς; Και αυτή, η συγκεκριμένη νόσος, περιγράφεται με σαφήνεια, ως τερατώδης λεπτομέρεια, στο κατάπτυστο νομοθέτημα της ντροπής, το οποίο ενέκρινε, με κτηνώδη απάθεια για τους ανάπηρους, η τρόικα Παπαδήμου, Βενιζέλου, Σαμαρά.

β. Τι μπορεί να περιμένει ο ασθενής που πάσχει από μεσογειακή αναιμία και δεν έχει να πληρώσει τα υλικά της αιμοκάθαρσής του, γιατί ο φαρμακοποιός δεν του χορηγεί, πλέον, άλλη πίστωση; Αφού, το «κράτος» δεν πληρώνει τους φαρμακοποιούς, παρά τις συνεχείς, ψευδείς εξαγγελίες.

 

Δ΄ Μέρος

Στοιχεία για την επίλυση του προβλήματος

 

Λύση υπάρχει, γιατί η κρίση δεν είναι οικονομικό γεγονός, αλλά αμιγώς πολιτικό.

Η Ελλάδα χρειάζεται άμεση συγκρότηση σύγχρονου και αποτελεσματικού κράτους. Υποδείγματα – παραδείγματα υπάρχουν πολλά μέσα στην Ευρώπη.

Όμως, η λύση θα προέλθει πρώτιστα όταν η Ευρωπαϊκή «Ένωση» χάσει τον χαρακτήρα της ολιγαρχικής διαρχίας, Γερμανίας–Γαλλίας, ή Γερμανικής Μοναρχίας, και γίνει Δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση λαών και Κυρίαρχων Κρατών. Ας πούμε το αυτονόητο: οι δύο πρόεδροι αυτών των χωρών, και οι αποφάσεις κατά τις συναντήσεις τους δεν παράγουν αυτόματα νόμο για την Ευρώπη και δεν νομιμοποιούνται οι δύο, ως «Ευρωπαϊκή Ένωση». Αντίθετα, απονομιμοποιούν κάθε έννοια «Ένωσης». Ζητούμενο είναι η ύπαρξη αληθινά ισχυρής, μίας και ενιαίας Ευρωπαϊκής Κυβέρνησης, με Πρόεδρο, υπουργούς, βουλευτές, με κοινή δημοσιονομική πολιτική, και δίκαιο, που θα υπερισχύει κάθε άλλου (και στον οικονομία…), και γενικότερα Δημοκρατική δομή μιας αληθινής… Ένωσης.

Και το πιο καίριο: διασπορά βιομηχανιών του βορά στο νότο ή και σε κάθε οικονομικά αδύνατο σημείο της Ευρωπαϊκής «Ένωσης». Παράδειγμα: βιομηχανίες, της δυναμικότητας της Μερσεντές ή ναυπηγία όπως της Οστάνδης να μετεγκατασταθούν π.χ. στην Πελοπόννησο και το Πέραμα, αντίστοιχα. Και η έννοια είναι ότι και ο νότος παράγει, και ο βοράς καταναλώνει. Σήμερα ο νότος είναι μόνο πελάτης–εισαγωγέας.

Ειδικότερα για τη χώρα μας, κορυφαία ζητήματα είναι τα παράνομα, αντισυνταγματικά, και επαχθή Μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις, που επιβλήθηκαν εκβιαστικά στην Ελλάδα, καθώς και η πρωτοφανής ρήτρα του Αγγλικού δικαίου. Δηλαδή, του δικαίου μιας χώρας που βρίσκεται εκτός Ευρωζώνης και θα επηρεάζει θέματα εντός Ευρωζώνης, κατά παράβαση κάθε λογικής και ηθικής βάσης και, συνεπώς, του Διεθνούς Δικαίου.

Σκόπιμα, και με απώτερο δόλο, η Ευρωπαϊκή «Ένωση» δεν εφάρμοσε σε όλα της τα κράτη τους δικούς της νόμους και δίκαιο, που δεν επέτρεπαν τον δανεισμό σε κράτη-μέλη, των οποίων το χρέος / ΑΕΠ υπερβαίνει το 60%. Και ο δόλος βρίσκεται στο ότι υπερχρέωσε την Ελλάδα, με σκοπό να κατασχέσει ελληνική γη και κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή της, σε έδαφος, υπέδαφος, θάλασσα και αέρα, βάσει του Αγγλικού Δικαίου, με ταυτόχρονο αποτέλεσμα την μετατροπή του ελληνικού λαού σε εργασιακούς δούλους, μέσα στην Ευρωπαϊκή «Ένωση». 

Είναι εξίσου σαφές ότι η λύση περνάει από τη συνάντηση και των Ελλήνων με την αληθινή Δημοκρατία και όχι την φατριαστική εξουσία των κομμάτων–κοτζαμπάσηδων, της Μεταπολίτευσης. Άρα, είναι άμεσο ζητούμενο η ψήφιση νέου Συντάγματος, η οργάνωση Κράτους Πολιτών, που θα βασίζεται σε μία απολύτως ανεξάρτητη Δημόσια Διοίκηση, με πρώτο στόχο την απηνή καταδίωξη της διαφθοράς.

Ειδικά ως προς το χρέος:

1. Απαιτείται ρεαλιστικός χρόνος, ώστε ένα χρεοκοπημένο κράτος να βρεθεί στη θέση να παράγει πλούτο. Αυτός ο χρόνος δεν μπορεί, από σήμερα μετρούμενος, να είναι λιγότερος από ένα πλήρες πενταετές πρόγραμμα αναδιάρθρωσης και ανάπτυξης, που θα ξεκινήσει από χθες… Κι αυτό απαιτεί άμεσο πάγωμα του χρέους. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, βοηθάει και το ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κατακρατά σήμερα 120δις ευρώ, σε ελληνικούς τίτλους. Αυτοί οι τίτλοι δεν κυκλοφορούν, και με την ουσιαστική πτώχευση της Ελλάδας δεν έχουν κανένα αντίκρισμα. Εάν διαγραφούν, που είναι ζητούμενο, κανένας πιστωτής δεν θα θιγεί. Εκτός, εάν η ΕΚΤ θεωρεί τον εαυτό της πιστωτή του ίδιου της του κράτους, δηλαδή της Ευρωπαϊκής «Ένωσης», της οποίας μέλος είναι η Ελλάδα.

Υπογραμμίζεται ότι, η Ευρωπαϊκή «Ένωση» ευθύνεται για τα δομικά μειονεκτήματά της, που παγίδεψαν την Ελλάδα σε ένα ευρώ επαχθούς ισοτιμίας, κατέστρεψε τον ελληνικό πλούτο επί δωδεκαετία, και υπερχρέωσε τη χώρα. Ευθύνεται για τα λάθη της οικονομικής της πολιτικής, ως Τρόικα, με τα ανεφάρμοστα Μνημόνια και τους εκβιασμούς της, σε εξίσου ενόχους με αυτήν Έλληνες πολιτικούς. Μια αληθινή Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πρώτα Ένωση της ευημερίας των Λαών και όχι των τραπεζών.

2. Λογιστικός έλεγχος με αυτόματο Αντιλογισμό, που θα ξεκινάει τουλάχιστον μία πενταετία πριν από το 2000, οπότε ορίστηκε η επαχθής «ισοτιμία» Δραχμής–Ευρώ. Δηλαδή, από το 1995. Αυτός ο έλεγχος θα αφορά, μέχρι το τελευταίο ευρώ, σε κάθε ομόλογο και κάθε συμφωνία, η οποία επιβάρυνε την Ελλάδα. Η χώρα δεν αρνείται να πληρώσει όποιες υποχρεώσεις της προκύψουν.

Εδώ, και βάσει των όλων όσων προαναφέρθηκαν από την αρχή αυτών των σημειώσεων, θα πρέπει να συναποφασιστεί, τι είναι τοκογλυφία, και εάν τα επιτόκια Ομπάμα, (0,01%), και Ντράγκι 1%, δεν ορίζουν ήδη έναν κοινά αποδεκτό τόπο επιτοκίων για την περίπτωση της Ελλάδας. Και, στόχος είναι ένα επιτόκιο δανεισμού χαμηλότερο από εκείνο της κυβέρνησης Ομπάμα, με το επιχείρημα ότι τα κράτη δικαιούνται επιτόκια χαμηλότερα από εκείνα των ιδιωτικών τραπεζών. Αυτό, για κάθε πιθανό δανεισμό της Ελλάδας, μετά τον Λογιστικό Έλεγχο και τον Αντιλογισμό.

Παράλληλα, ο δημόσιος έλεγχος των «Ελληνικών» τραπεζών και ειδικά της Τράπεζας της «Ελλάδος», αποτελεί δομική προϋπόθεση σε αυτή την προσπάθεια.

Στην έννοια του Αντιλογισμού θα περιλαμβάνεται και το γνωστό καταναγκαστικό γερμανικό δάνειο, του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως και κάθε άλλο δάνειο ή δικαιούμενη αποζημίωση, που οφείλεται στην Ελλάδα.

3. Επανόρθωση επαχθούς ισοτιμίας.

Άμεσα σχετικό ζήτημα με τον Αντιλογισμό, είναι η διεκδίκηση εκ μέρους της Ελλάδας, αποζημιώσεων για απώλεια οικονομικών εθνικών πόρων κάθε μορφής, λόγω της επαχθούς ισοτιμίας 340,75 Δραχμών με 1 Ευρώ, κατά τη δωδεκαετία 2000 – 2012. Η Ελλάδα δικαιούται μια καλύτερη ισοτιμία από αυταπόδεικτα κατώτερα οικονομικά κράτη σε σχέση με την ίδια, όπως τα υπό ανάπτυξη κράτη που προαναφέρθηκαν. Και τουλάχιστον μια ισοτιμία καλύτερη από εκείνη της Λετονίας, Βουλγαρίας. Τα ποσά αυτών των αποζημιώσεων θα συνυπολογιστούν στον Αντιλογισμό, υπέρ της χώρας μας.

Αυτονόητος και ο έλεγχος όλων των συμβάσεων, προμηθειών, παραγγελιών της χώρας, που είτε υπογράφτηκαν είτε εκτελέστηκαν στο ως άνω χρονικό διάστημα.

4. Άμεση δημιουργία Επιτροπής Υποδοχής και Ελέγχου πιθανών χρεών Ελλάδος.

Για να μη χαθεί ο Λογιστικός έλεγχος και Αντιλογισμός στο βάθος του χρόνου, και όσο αυτός θα συνεχίζεται, προτείνεται η άμεση εξέταση της προϊστορίας κάθε ομολόγου, που από σήμερα και στο μέλλον θα έλθει στην Ελλάδα προς εξόφληση. Δηλαδή, θα απορρίπτεται ως τοκογλυφικό κάθε ομόλογο ή απαίτηση που, π.χ., θα ξεκινάει με ένα ποσό δανεισμού 1,5 δις, πριν από δέκα χρόνια, και στην αποπληρωμή του ο δανειστής εξοφλείται με 25 δις. Κι αυτό είναι υπαρκτό παράδειγμα του 2010. Αντίθετα, η πτωχευμένη Ελλάδα θα αποπληρώνει στο ακέραιο το ποσό δανεισμού της, και εφόσον αυτό δεν αποτελεί δόλια–σκανδαλώδη συμφωνία, ή οποιαδήποτε δόλια οικονομική πράξη, αλλά με ένα επιτόκιο που θα βρίσκεται χαμηλότερα από το επιτόκιο Ομπάμα.

Χαρακτηριστικό της απόλυτης ασυδοσίας, που επικρατεί σήμερα εις βάρος της Ελλάδος, είναι το πρόσφατο γεγονός της αποπληρωμής του ομολόγου των 435 εκατομμυρίων ευρώ. Αυτό το ομόλογο εξοφλήθηκε στις 15/5/2012, στο ακέραιο (και όχι «κουρεμένο») γιατί έτσι επέμενε ο κ. Λουκάς Παπαδήμος. Το κέρδος για τους κατόχους του ομολόγου ήταν ενσωματωμένο και έφτασε στο 160%. Δηλαδή είχαμε να κάνουμε με ένα αρχικό κεφάλαιο 261 εκατομμυρίων, ευρώ. Το «ενδιαφέρον» είναι ότι αυτό το ομόλογο των 261 εκατομμυρίων ευρώ, μαζεύτηκε μόλις πριν λίγους μήνες και ενόψει του «κουρέματος». Δηλαδή, χρήματα αγνώστου προελεύσεως, που μπορούν να ανήκουν στην τάξη του μαύρου χρήματος, με ό,τι αυτό σημαίνει. Η αποπληρωμή αυτού του ομολόγου έγινε με την απειλή του Βρετανικού δικαίου των Μνημονίων και την μεταφορά εκ μέρους των υπευθύνων της απειλής για κατάσχεση ελληνικής γης σε περίπτωση «κουρέματος». Αυτό τα λέει όλα για το μέλλον της χώρας σε παρόμοιες περιπτώσεις. Είναι απόλυτα εξακριβωμένο ότι το σύνολο μελλοντικών χρεών της χώρας, που πρέπει να εξοφληθούν χωρίς «κούρεμα» ανέρχονται συνολικά σε 7,5 δισεκατομμύρια.   

5. Κάθε σοβαρός, κρατικός, επιτελικός σχεδιασμός οφείλει να διαθέτει εφεδρικά σχέδια έκτακτης ανάγκης, για να αντιμετωπιστεί μια πιθανή απειλή εθνικής καταστροφής. Έτσι, σε περίπτωση που τίποτε από όλα τα προαναφερόμενα δεν πάει καλά, θα πρέπει η χώρα να προετοιμάσει σχέδια επανόδου στη Δραχμή. Και προετοιμασία δεν σημαίνει επιδίωξη, αλλά ενέργειες για απευκταίες περιπτώσεις. Αντίστοιχα, πρέπει να ελεγχθούν, να μελετηθούν όλα τα σχέδια της χώρας και για κάθε άλλη περίπτωση έκτακτης ανάγκης, πέραν της οικονομικής. Κι αυτό σημαίνει σχέδια για τους εν δυνάμει στρατηγικούς εχθρούς της χώρας μέσα και έξω από συμμαχίες.

Παράλληλα, απαιτείται άμεση δημιουργία Ανώτατης Επιτροπής Διαχείρισης διατροφικών και Ενεργειακών Πόρων της χώρας. Όχι μόνο ως απαιτούμενο, λόγω Κρίσης, αλλά για να διορθώσει και ελέγξει τις στρεβλώσεις παραγωγής προϊόντων, διατροφής και ενέργειας της χώρας, με στόχο την αυτάρκειά της. Στρεβλώσεις που δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα, κατά τη δωδεκαετία 2000 – 2012. Διάστημα, δηλαδή, που η χώρα συμμετείχε στην Ευρωπαϊκή « Ένωση». 

 

Αυτά, δειγματοληπτικά, αφορούν στη χώρα μας, όπου στην πράξη έχει καταργηθεί το Κοινωνικό κράτος, η Πρόνοια και η εσωτερική ασφάλεια, ενώ η Εθνική Κυριαρχία της κινδυνεύει με άμεση εκχώρηση. Και, κινδυνεύει μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου εισήλθε αναζητώντας την αναβάθμιση, καταξίωση και ασφάλειά της, αλλά, αντίθετα, σήμερα βιώνει την καταστροφή της.

Τα προβλήματα αυτά αφορούν και σε όλες τις άλλες χώρες που, είτε βρίσκονται ήδη υπό τον έλεγχο της Τρόικας και του ΔΝΤ είτε εισέρχονται σε φάση πλήρους κατάρρευσης.

Εάν απαντηθούν, στην πράξη, όλα όσα θέτουμε εδώ, ως προβληματισμό, τότε θα εξαλειφθούν και τα εισαγωγικά από την λέξη «Ένωση» στον τίτλο μας. Με στόχο η επαχθής σήμερα σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη να γίνει αξιοπρεπής.

Γιατί, όπως προαναφέραμε, η, κατ’ ουσία και τύπο, ανύπαρκτη Ευρωπαϊκή «Ένωση» πρέπει να μετατραπεί σε Δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση λαών και Κυρίαρχων Κρατών. Κι αυτό θέλει δημοκρατικά κριτήρια και ανάλογη βούληση, για να περάσουμε από το σημερινό ευρωπαϊκό παραμάγαζο της οικονομικής ολιγαρχίας των Επικυρίαρχων, σε μία Ένωση δημοκρατικών όσο και αξιοπρεπών κοινωνικών κρατών, με κύρια μέριμνα την πρόνοια στον πολίτη, τον λαό.

 

Ο Γιώργος Ρωμανός είναι συγγραφέας,

romanosg.blogspot.com

και εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού Πανδώρα,

pandoraperiodiko.blogspot.com

OΙ ΙΣΛΑΝΔΟΙ ΨΗΦΙΣΑΝ ΠΑΛΙ «ΌΧΙ»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Το ότι οι Βίκινγκς δεν δείλιαζαν στις μάχες των πολέμων είναι πασίγνωστο. Αυτό που μαθαίνουμε, όμως, τώρα είναι ότι οι απόγονοί τους δεν δειλιάζουν ούτε μπροστά στις κάλπες! Αγνοούν επιδεικτικά τον υφέρποντα φόβο που συχνά συνοδεύει εκλογικές αναμετρήσεις, αν κρίνουμε τουλάχιστον από το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στην Ισλανδία.

Οι ευρωπαϊκές εφημερίδες είχαν προεξοφλήσει τη νίκη της γοητευτικής 37χρονης δημοσιογράφου Θόρα Αντοουρσντόουτιρ. Όχι φυσικά για τα ωραία της μάτια, αλλά για τις πολιτικές θέσεις της. Η Αρνοουρσντόουτιρ υποστηριζόταν από τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της πρωθυπουργού Σίγκουρδαντόουτιρ – μια κυβέρνηση που χαρακτηρίζεται από υποτελή στάση απέναντι στις πιέσεις της Βρετανίας και η οποία είχε αποπειραθεί να φορτώσει στις πλάτες των Ισλανδών χρέη των ισλανδικών τραπεζών στο εξωτερικό ύψους 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Η «επιχείρηση γοητεία» των Ισλανδών ψηφοφόρων όμως απέτυχε οικτρά. Η Αρνοουρσντόουτιρ σαρώθηκε κυριολεκτικά από τον δεξιό πρόεδρο Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον με…..20 (!) εκατοστιαίες μονάδες διαφορά – για την ακρίβεια, αυτή πήρε το 33,2% των ψήφων και ο Γκρίμσον, ο οποίος επανεξελέγη για….πέμπτη (!) συνεχή θητεία πήρε 52,8%.

Δεν ψήφισαν φυσικά από συνήθεια τον δεξιό πρόεδρό τους οι Ισλανδοί. Τον τίμησαν για το πολιτικό θάρρος που επέδειξε να έρθει σε πρωτοφανήσύγκρουση με την πλειοψηφία του κοινοβουλίου, να αρνηθεί να υπογράψει απόφαση που είχαν πάρει οι σοσιαλδημοκράτες πρωτίστως βουλευτές να φορτώσουν στον λαό τα τραπεζικά χρέη και να καταστεί σύμβολο του «Όχι» και της αντίστασης των Ισλανδών.

Πα πρώτη φορά στην ιστορία της ανεξάρτητης Ισλανδίας από το 1944, ο Γκρίμσον έκανε χρήση του μοναδικού πολιτικού όπλου που έχει κατά το Σύνταγμα ο Ισλανδός πρόεδρος: πρόβαλε βέτο στην απόφαση του κοινοβουλίου, οδηγώντας το θέμα σε δημοψήφισμα.

Στο δημοψήφισμα οι σύγχρονοι Βίκινγκς δεν άφησαν τίποτα όρθιο: ψήφισαν«Όχι» σε ποσοστό… 93%!!! Αποδείχθηκε έτσι η αβυσσαλέα διάσταση μεταξύ κυβέρνησης και λαού της Ισλανδίας, η οποία όμως δεν θα είχε γίνει δυνατόν να καταγραφεί, αν ο πρόεδρος Γκρίμσον δεν είχε υψώσει το πολιτικό του ανάστημα φράζοντας τον δρόμο στην εθελόδουλη κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών και υποχρεώνοντάς την να υποστεί τη λαϊκή ετυμηγορία. Δικαίως οι Ισλανδοί ψηφοφόροι τον αντάμειψαν με τη θριαμβευτική και πρωτοφανή πέμπτη συνεχή επανεκλογή του.

Υπάρχει ένα ακόμα μήνυμα που στέλνει η επανεκλογή του Γκρίμσον. Ο Ισλανδός πρόεδρος είναι εναντίον της ένταξης της χώρας του στην ΕΕ, την οποία προωθεί η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση και την οποία φυσικά υποστήριζε και η Θόρα Αρνοουρσντόουτιρ. Η ΕΕ σήμερα είναι άκρως αντιπαθής στην πλειοψηφία των Ισλανδών εξαιτίας των μνημονίων και των σκληρών όρων αφαίρεσης της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας χωρών που ζητούν βοήθεια διάσωσης στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, οπότε έπαιξε και ο παράγοντας αυτός ρόλο υπέρ του Γκρίμσον.

Η Αρνοουρσντόουτιρ, η οποία λειτούργησε πλήρως ως όργανο των αντιπάλων του Γκρίμσον, είχε την αφέλεια να επικεντρώσει την προεκλογική της εκστρατεία και στο ότι ο πρόεδρος δεν πρέπει να έχει καμιά πολιτική δυνατότητα παρέμβασης – να καταργηθεί δηλαδή και η μοναδική επιλογή προβολής βέτο στην επικύρωση απόφασης του κοινοβουλίου, πράγμα που οδηγεί υποχρεωτικά σε δημοψήφισμα.

Η Προεδρία της Δημοκρατίας στην Ισλανδία είναι ήδη κυρίως τελετουργικό αξίωμα και επαναλαμβάνουμε ότι το βέτο χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας. Από τη στιγμή όμως που το ασύλληπτο ποσοστό του 93% συμφώνησε επί της ουσίας με τον Γκρίμσον λέγοντας «Όχι» με το δημοψήφισμα στην απόφαση του κοινοβουλίου για μετακύλιση των χρεών των τραπεζών στις πλάτες των πολιτών, οι Ισλανδοί ψηφοφόροι έγιναν έξω φρενών.

Κατάλαβαν ότι η θέση της Αρνοουρσντόουτιρ για απολύτως τυπική προεδρία ήταν η εκδίκηση των σοσιαλδημοκρατών εναντίον του Γκρίμσον για τον διασυρμό της υποτελούς κυβέρνησης τους και έτσι «μαύρισαν» την αποτυχημένη υποψήφια των σοσιαλδημοκρατών και αποθέωσαν τον Γκρίμσον.

Ο.Ρ. ΓΚΡΙΜΣΟΝ
Ανάποδη «τούμπα» από τον Σαμαρά

ΑΘΩΟΣ δεν είναι καθόλου ο Ισλανδός πρόεδρος Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον για τη χρεοκοπία της χώρας εξαιτίας των τραπεζών της. Αντιθέτως, παρότρυνε κι αυτός τους συμπατριώτες του στον νεοφιλελεύθερο παροξυσμό. Κάκιστη εντύπωση είχε προκαλέσει και σε εμάς, όταν τον γνωρίσαμε κατά τη διάρκεια της επίσκεψης στην Ισλανδία του Προέδρου Κάρολου Παπούλια. Είχε όμως το θάρρος, όταν χρεοκόπησε η χώρα, να περάσει στο στρατόπεδο των υπερασπιστών του ισλανδικού λαού – έκανε δηλαδή την αντίθετη πολιτική κωλοτούμπα από εκείνη του Αντώνη Σαμαρά! Η πολιτική αποθέωση του Γκρίμσον στις εκλογές από τους ψηφοφόρους θα πρέπει να βάλει σε σκέψεις τον Έλληνα πρωθυπουργό….

*Δημοσιεύθηκε στο ΕΘΝΟΣ την Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

http://papaioannou.wordpress.com/2012/07/03/o%CE%B9-%CE%B9%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CE%B9-%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B9-%CF%8C%CF%87%CE%B9/

Η οργή, η ψήφος κι η εθνική γιορτή των Ισλανδών

Διονύσης ΕΛευθεράτος

Η κατ’ εξοχήν εκνευριστική καθεστωτική «οδηγία» προς …τους ναυτιλλόμενους του μνημονιακού «ωκεανού» είναι να «ψηφίσουν με βάση τη λογική, όχι την οργή». Γεμάτοι …κατανόηση, μάλιστα, οι καθεστωτικοί αρλουμπολόγοι προτάσσουν ένα «δικαιολογημένη, κατά τ’ άλλα» πριν από τη λέξη «οργή» και …ξεμπερδεύουν. Ας μην προσποιούνται ότι ανησυχούν μήπως η οργή «φτιάξει» θολωμένη σκέψη. Όλοι ξέρουμε ότι εδώ και καιρό μοχθούν νυχθημερόν για να πλάσουν μια απολύτως συγχυσμένη συλλογική σκέψη: Θολωμένη από τον φόβο. Μπερδεμένη από τον γκεμπελισμό, από την ιδεολογική, «μιντιακή» (κι όχι μόνο) τρομοκρατία.

Τη σερβίρουν με ρυθμούς τόσο κατακλυσμιαίους, ώστε ελπίζουν πως τα αποτελέσματα είναι «ισοδύναμα» ενός αλτσχάιμερ ή ενός ολέθριου delete στις αποθηκευμένες γνώσεις κάποιου ανθρώπου, μέσου επιπέδου ενημέρωσης. «Συγγνώμη, αγαπητέ μου νευρολόγε, αλλά ένας παθολόγος συνάδελφός σας με παρέπεμψε σε νοσοκομείο και εκεί διαπίστωσα ότι έλειπαν πολλά φάρμακα. Έχω μπερδευτεί, γιατί νόμιζα ότι τέτοιες ελλείψεις θα έχουμε εάν φύγουμε από το ευρώ. Φύγαμε και δεν το έμαθα; Το έμαθα, αλλά το ξέχασα, γιατρέ μου; Λέει ο Σαμαράς, γιατρέ μου, πως αν φύγουμε από την ευρωζώνη το νόμισμά μας θα υποτιμηθεί από 50% έως 70%. Εγώ ήξερα ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι κυβερνήσεις είναι αυτές που αποφασίζουν δυο πράγματα, σταθμίζοντας διάφορες παραμέτρους: Πόσο νέο χρήμα θα κόψουν και πόσο θα υποτιμήσουν το εθνικό νόμισμα – εκτός αν αφήσουν την αξία του να ρυθμιστεί στη διεθνή αγορά. Αφού λοιπόν αυτά τα ρυθμίζει όποια κυβέρνηση έχει στα χέρια της την καυτή πατάτα, πώς διάολο Σαμαράς, Βενιζέλος και τραπεζίτες μου λένε ήδη –χαρτί και καλαμάρι– πόσο θα υποτιμηθεί το νόμισμα;

 

Υποτιμούν εμένα, υποτιμώ εγώ τις μαντικές τους ικανότητες ή απλώς τρελαίνομαι;». Έτσι είναι: Από την καθεστωτική βιομηχανία παραγωγής και διοχέτευσης φόβου –την κατ’ εξοχήν βιομηχανία που ανθεί επί κρίσης– κινδυνεύει η διαύγεια της σκέψης. Όχι από την οργή. Η οργή αυτή, άλλωστε, δεν είναι στιγμιαία, όπως ακριβώς δεν ήταν στιγμιαία και τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά εγκλήματα που την κατέστησαν αναπόφευκτη. Με αυτή την οργή ζούμε, πλέον. Μας συντροφεύει διαρκώς, σαν αχώριστος φίλος. Δεν μας κάνει να σκεφτόμαστε «εν θερμώ» – μας κρατά σε μόνιμο κοχλασμό. Δεν μας κάνει σπασμωδικούς, αλλά αποφασισμένους – η διαφορά είναι τεράστια. Δεν μειώνει την ευθυκρισία μας – αντιθέτως, μας κάνει πολλαπλά δύσπιστους προς όλα τα φθηνά τρικ που επιστρατεύονται για να την άρουν. Ναι, μάθαμε να ζούμε με αυτήν την οργή. Δεν είναι «αναπηρία», είναι ένα από τα σημαντικά όπλα μας, στον πόλεμο που έπεται της εκλογικής μάχης!

 

Α, να μην ξεχάσουμε: Όταν εμείς ψηφίζουμε (17 Ιουνίου), οι Ισλανδοί γιορτάζουν την ημέρα της ανεξαρτησίας τους. Ας τους συγχαρούμε διπλά, για την πολύ πιο πρόσφατη κατάκτηση της ανεξαρτησίας τους από το ΔΝΤ και τις αγορές. Είδατε πώς …καταστράφηκαν οι Ισλανδοί από τότε που είπαν το καθαρό «δεν πληρώνουμε»; Το ΑΕΠ τους ανέβηκε. Ο πληθωρισμός, ο οποίος είχε προσεγγίσει το 19% όταν ήταν …υπάκουα παιδιά, έπεσε στο 2,5%. Το δημόσιο χρέος, από 115% υπολογίζεται να έχει μειωθεί στο 80%, ως το 2015. Με υποτίμηση του νομίσματος, έλεγχο στις ροές κεφαλαίου, εθνικοποίηση των τραπεζών που είχαν καταρρεύσει και διασφάλιση των καταθέσεων των πολιτών της, η Ισλανδία, αυτό το διευρυμένο παγοδρόμιο το οποίο προφανώς παράγει …τα πάντα (εν αντιθέσει προς το ελληνικό σεληνιακό τοπίο), πέτυχε όλα όσα εδώ θεωρούν αδιανόητα οι αρλουμπολόγοι. Βεβαίως οι Ισλανδοί δεν είναι μέλη του πορνείου η «ωραία Ευρωπαϊκή Ένωση», αλλά μάλλον το αντέχουν αυτό το όνειδος…

http://www.prin.gr/2012/06/icelandic.html#more

Μνημόνιο και κρίση, αντιμνημόνιο και ανατροπή

του Γιώργου Καραμπελιά

Την τελευταία περίοδο, επαναλαμβάνουμε διαρκώς πως δεν αντιμετωπίζουμε απλώς το δίλημμα «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο» αλλά την κρίση ενός οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου, η οποία προσέλαβε τη μορφή του Μνημονίου. Επομένως, το ζήτημα για τις αντιμνημονιακές δυνάμεις είναι να προχωρήσουν πέρα από το επιφαινόμενο και να μπουν στις πραγματικές αιτίες της κρίσης και τις δυνατότητες ανάταξής της. Πολλοί αναγνώστες, ιδιαίτερα οι πλέον πρόσφατοι και οι λιγότερο εξοικειωμένοι με τις απόψεις μας, ή δεν κατανοούν την άποψή μας ή, ακόμα περισσότερο, θεωρούν ότι έτσι υπεκφεύγουμε ή ακόμα ότι δίνουμε συγχωροχάρτι στις μνημονιακές δυνάμεις. Γι’ αυτό λοιπόν απαιτούνται ορισμένες επιπρόσθετες αναγκαίες διευκρινίσεις.

Τι άραγε ήταν το μνημόνιο;

Πριν από τις εκλογές του 2009, η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αφού είχε αφήσει για χρόνια αθεράπευτες τις πληγές μιας παρασιτικής οικονομίας, που εκδηλώθηκαν, μετά το 2008, με εκτίναξη του ελλείμματος και του χρέους, κάλεσε τους Έλληνες να αποδεχτούν την κρίση και να περάσουν σε μια εποχή λιτότητας, χωρίς όμως να προσφέρει και ένα διαφορετικό όραμα εξόδου από την κρίση.

 Απέναντί του, το δημαγωγικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ, εκφραστής των παρασιτικών στρωμάτων, των νταβατζήδων των «έργων» και των ΜΜΕ, διαβουκολώντας με ψεύτικες υποσχέσεις τις λαϊκές τάξεις, κατέκτησε για μια τελευταία και μοιραία φορά την εξουσία, με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», που είχε επεξεργαστεί η φοβερή «οικονομική» του σύμβουλος, Λούκα Κατσέλη!

Επειδή όμως, «λεφτά» δεν υπήρχαν, και ήταν αδύνατο να ανακρούσει πρύμναν, δεδομένης της κοινωνικής και εκλογικής του βάσης, ως δόλιος συνωμότης, επεξεργάστηκε ένα σχέδιο προκειμένου να επιβάλει τη λιτότητα στον ελληνικό λαό. Αυτό είχε ως προϋπόθεση να αποκοπεί η δυνατότητα δανεισμού της Ελλάδας από τις αγορές –εξ ου και οι καταγγελίες της χώρας από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς της για μήνες ολόκληρους και η άρνηση δανεισμού με χαμηλό επιτόκιο–  ούτως ώστε η επιβολή των μέτρων να εμφανιστεί ως πίεση από τα πάνω και τους κρατικούς πλέον δανειστές μας, σε συμφωνία με το ΔΝΤ. Όλα αυτά πλέον είναι πολύ γνωστά. Και όμως, μέχρι σήμερα, δεν έχουν αναλυθεί με ευκρίνεια παρά μόνο από το Άρδην. Έτσι το μνημόνιο υπήρξε η συνωμοτικά οργανωμένη επιτάχυνση της κρίσης από εκείνα τα παρασιτικά στρώματα σε πανικό, που ήταν αδύνατο να αναγνωρίσουν την ίδια την πραγματικότητα του παρασιτισμού τους.

Όμως, όπως έχουμε τονίσει, το δόλιο φερέφωνο ήταν ταυτόχρονα και βλάξ. Διότι, όντας συνδεδεμένος με το αμερικανικό σχέδιο και το ΔΝΤ του Στρως Καν, δεν αντελήφθη πως το σύνολο της Ευρώπης αντιμετώπιζε μια συστημική κρίση και πως η Γερμανία είχε διαφορετική στρατηγική από εκείνη του Ομπάμα και του Στρως Καν. Η Γερμανία, όντας πλέον η μόνη πλεονασματική δύναμη στην Ευρώπη και έχοντας εκτιναχθεί στη θέση του δεύτερου παγκόσμιου εξαγωγέα μετά την Κίνα, είναι η μόνη που είχε ήδη κατανοήσει και είχε προσαρμοστεί στη διαπίστωση πως η Δύση δεν μπορεί να επιβιώσει στον ανταγωνισμό με την Κίνα και τις αναδυόμενες χώρες παρά μόνο εάν μεταβάλει το κοινωνικό μοντέλο που είχε κυριαρχήσει στη Δύση τα προηγούμενα χρόνια, ώστε να ολοκληρώσει τη θατσερική και ρηγκανική αντεπανάσταση. Για να το κάνουμε πιο λιανά. Η Δύση, έχοντας απολέσει το πλεονέκτημα της «μητρόπολης», μια και το οικονομικό επίκεντρο του κόσμου μετατοπίζεται εκτός Δύσεως, και έχοντας ταυτόχρονα οικοδομήσει την επίπλαστη ευημερία της πάνω στη χρηματοτραπεζιτική ηγεμονία της, δεν έχει πια τη δυνατότητα να συντηρεί ΚΑΙ τα κέρδη των ελίτ ΚΑΙ το κοινωνικό κράτος, όπως έκανε ορισμένες δεκαετίες πριν. Είναι υποχρεωμένη να επεκτείνει τη λογική της λιτότητας και της «προσαρμογής», ώστε να μπορέσει να ανταγωνιστεί με σχετική επιτυχία τις αναδυόμενες χώρες. Γι’ αυτό εξ άλλου και η παρούσα οικονομική κρίση –για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία– δεν αφορά στο σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας αλλά, σχεδόν αποκλειστικά, στη Δύση. Η Κίνα, παρ’ ότι επηρεάζεται στις εξαγωγές της, συνεχίζει να έχει ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 8% τον χρόνο, ενώ, για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, ακόμα και η Αφρική εμφανίζει σημαντικούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Η γερμανική στρατηγική

Η Γερμανία, έχοντας διατηρήσει μια βιομηχανική βάση σε μια Δύση που οδηγούνταν στην αποβιομηχάνιση και θέλοντας με νύχια και με δόντια να διατηρήσει την ανταγωνιστική της δυνατότητα έναντι των αναδυομένων χωρών, επέβαλε, αρχικώς στο εσωτερικό της, από το 2000 και μετά, μία πολιτική λιτότητας και σχετικής αποδόμησης του γερμανικού κοινωνικού κράτους. Βέβαια, επειδή αυτή η στρατηγική οδηγούσε σε μείωση ή στασιμότητα  της εσωτερικής ζήτησης, για τη βιομηχανική της παραγωγή, την αντικατέστησε μ’ ένα εξωστρεφές εξαγωγικό μοντέλο και εκτίναξε τις εξαγωγές της προς τις χώρες της νότιας Ευρώπης. Γι’ αυτό, για ορισμένα χρόνια, συναινούσε σε έναδιπλό σύστημα, στο εσωτερικό της ευρωζώνης, ώστε οι λοιπές χώρες, και ιδιαίτερα οι νότιες, να δανείζονται για να μπορούν να αγοράσουν τα γερμανικά προϊόντα. Όμως, η κρίση του 2007-2008 και η ταυτόχρονη ανάπτυξη νέων ταχύτατα επεκτεινόμενων αγορών για τα γερμανικά προϊόντα, ιδιαίτερα στη Μ. Ανατολή, τη Ρωσία και την Άπω Ανατολή, μετέβαλε τα δεδομένα. Στο εξής, η Γερμανία θα έπρεπε να καλύψει τα αυξανόμενα ελλείμματα και τις δανειοδοτικές ανάγκες των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου ώστε να συνεχιστεί το ίδιο μοντέλο. Έτσι, όμως, ό,τι κέρδιζε από τη μία πλευρά, θα έπρεπε να το πληρώνει από την άλλη. Γι’ αυτό η Γερμανία υιοθετεί πλέον ανοικτά μια πολιτική επιβολής ενός δυαδικού μοντέλου  για την Ευρώπη:  Ένα μέρος των ευρωπαϊκών χωρών, και κατ’ εξοχήν η «γερμανική» Ευρώπη, να παραμείνει στον σκληρό ευρωπαϊκό πυρήνα και την ευρωζώνη και ένα άλλο κομμάτι, που τείνει να μεταβληθεί σε βάρος για τη Γερμανία, να εκδιωχθεί ή να αποδεχτεί μια πολιτική κοινωνικής καταστροφής τέτοια που θα την μετέβαλλε σε ζώνη χαμηλού κόστους εργασίας και εξαγωγής ειδικευμένων εργατικών χεριών προς τη Γερμανία. Εξάλλου, έτσι συμβαίνει ήδη με άλλες χώρες της Ε.Ε., όπως οι Βαλτικές χώρες, η Βουλγαρία, η Ρουμανία κ.λπ. Η Γερμανία ανακάλυψε ξαφνικά (βλέπε δηλώσεις του Κολ, του Σμιτ κ.ά) πως η Ελλάδα μπήκε με απάτη στη ζώνη του ευρώ, αντί να παραδεχτεί πως, εκείνη την εποχή, αποτελούσε μία επεκτεινόμενη αγορά για τη Γερμανία και γι’ αυτό καλοδεχούμενη.

Η στρατηγική των Αμερικανών και του Στρως Καν ήρθε να σκοντάψει, με ενδιάμεσο τον δόλιο βλάκα, σε αυτή τη νέα γερμανική στρατηγική, η οποία δεν προτάσσει τη σωτηρία της «παλιάς Δύσης» με επίκεντρο τη στρατηγική Ομπάμα, αλλά υιοθετεί μια τευτονική στρατηγική «εκκαθάρισης των ξερών κλαδιών». Και αν οι Έλληνες θα μπορούσαν να αντέξουν μια τέτοια δρακόντεια πολιτική, έχει καλώς. Αν όχι, που είναι και το πιθανότερο, τότε θα οδηγούνταν αναπόφευκτα και στην έξοδο από την ευρωζώνη.

Κατά συνέπεια, η προσφυγή στο ΔΝΤ που είχε συνομολογήσει συνωμοτικά ο ΓΑΠ με τον Στρως Καν μεταβλήθηκε σε πιάσιμο στο δόκανο της Μέρκελ. Το μνημόνιο επιτάχυνε, και εντόπισε στην Ελλάδα, μια κρίση που ούτως ή άλλως ήταν υπαρκτή και μετέβαλε τους Έλληνες στα πειραματόζωα της γερμανικής Ευρώπης.

Κεϋνσιανή πολιτική  ή ανατροπή του παγκοσμιοποιητικού μοντέλου;

Το γεγονός ότι αυτή την ανάλυση, την οποία διακηρύττουμε και επαναλαμβάνουμε με κάθε ευκαιρία και σε όλους τους τόνους, την αγνοούν συστηματικά σχεδόν όλες οι αντιμνημονιακές γραφίδες, δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει. Διότι η συντριπτική πλειοψηφία των «αντιμνημονιακών» θέλει να μας πείσει πως αρκεί η εξάλειψη του μνημονίου για να περάσουμε σε μια πολιτική κεϋνσιανής επέκτασης! Αγνοούν έτσι πως η διαφοροποίηση μεταξύ του Ολάντ και του Ομπάμα, από τη μια, και της Μέρκελ από την άλλη, δεν βρίσκεται στο εάν ή όχι πρέπει να παρθούν μέτρα «δημοσιονομικής προσαρμογής και λιτότητας», αλλά αφορούν μόνο στην ταχύτητα, την τραχύτητα και τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να παρθούν αυτά τα μέτρα και επομένως στο ποιος θα διατηρήσει την ηγεμονία στο εσωτερικό της Δύσης. Ο Ολάντ, ο Ομπάμα και οι «αναπτυξιακοί»  θεωρούν πως αυτή η μετάβαση προς ένα μοντέλο ανταγωνιστικό προς εκείνο της Κίνας και των αναδυόμενων χωρών θα πρέπει να γίνει ηπιότερα, σε μεγαλύτερη χρονική διάρκεια, και με μεγαλύτερη κοινωνική συναίνεση. Επιπλέον, δεν θέλουν να γίνει με την ταχύτητα και την τραχύτητα των Γερμανών, διότι αυτό θα παγίωνε την ήδη κατακτηθείσα γερμανική ηγεμονία. Η Γαλλία και η Αμερική θέλουν χρόνο για να επαναβιομηχανοποιήσουν τις οικονομίες  τους και να προσαρμοστούν στην νέα παγκόσμια πραγματικότητα, πράγμα που η Γερμανία το έχει ήδη κάνει.  Γι’ αυτό και, ενώ υποχρεωτικά συμμαχούμε με αυτές τις δυνάμεις απέναντι στη Μέρκελ, διότι κι εμείς δεν επιθυμούμε σήμερα μια καταστροφική επιτάχυνση, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες για τη δυνατότητα μιας νέας περιόδου κεϋνσιανής πολιτικής στη Δύση.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι πως ο Παπανδρέου και η συμμορία του επιτάχυναν και επιδείνωσαν την ΥΠΑΡΚΤΗ κρίση του ελληνικού παρασιτικού μοντέλου, προκαλώντας μια εκτεταμένη κοινωνική καταστροφή με τη βιαιότητα και την ταχύτητα της επιβολής των μέτρων που επέβαλε η γερμανική στρατηγική. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός πως το ελληνικό κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο ήταν πλέον αδύνατο να διασωθεί και πως θα οδηγούνταν σε μια αναπόφευκτη κρίση. Όταν, λοιπόν, οι περισσότεροι αντιμνημονιακοί υποστηρίζουν μια λογική επιστροφής στη προ μνημονίου κατάσταση, όχι μόνο αρνούνται την παγκόσμια και ελληνική πραγματικότητα, αλλά, κυρίως, αρνούνται να δουν πως μια συνεπής «αντιμνημονιακή» πολιτική απαιτεί την επαναστατική ανατροπή ενός ολόκληρου μοντέλου. Είναι αντιμνημονιακοί διότι δεν τολμούν να είναι… επαναστάτες.

Ας το διευκρινίσουμε. Για να μπορέσει η Ελλάδα, αλλά και οι περισσότεροι λαοί της Δύσης, να διατηρήσουν ένα επίπεδο ευημερίας ανάλογο με αυτό που διέθεταν στο παρελθόν, θα πρέπει να ανατραπεί το παγκόσμιο καπιταλιστικό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης. Θα πρέπει να μειωθεί η παραγωγή άχρηστων ή επιζήμιων προϊόντων και να υπάρξει μια διαφορετική, οικολογικού χαρακτήρα, παραγωγική δομή, με την οποία θα δοθεί προτεραιότητα στην τοπική ανάπτυξη, τον περιορισμό των κοινωνικών ανισοτήτων, το πολυκαλλιεργητικό μοντέλο, την επιστροφή στην επαρχία, την αποκέντρωση, την αποεμπορευματοποίηση πολλών δραστηριοτήτων και εργασιών. Ένα τέτοιο μοντέλο θα επέτρεπε ένα υψηλότερο επίπεδο ευημερίας ακόμα και με χαμηλότερο ύψος εθνικού εισοδήματος. Θα μας έβγαζε δηλαδή έξω από τον θανάσιμο, για  τη φύση και τους ανθρώπους, κύκλο της αέναης οικονομικής επέκτασης. Ένα τέτοιο μοντέλο, που αποτελεί την ελπίδα του 21^ου αιώνα, προϋποθέτει την επανατοπικοποίηση της σκέψης και της παραγωγής, την άρνηση της παγκοσμιοποίησης και, κατά συνέπεια, μια νέα δομή και μια νέα αντίληψη τόσο για την Ευρώπη όσο και για τον κόσμο. Μια τέτοια αλλαγή, που αναδύεται σταδιακά ως το αίτημα και η διεκδίκηση των αντιπαγκοσμιοποιητικών κινημάτων, για την Ελλάδα, αποτελεί ταυτόχρονα και όρο εθνικής επιβίωσης. Χωρίς «επιστροφή» στον εαυτό μας, στην ιστορία, στην παράδοση, την εγχώρια παραγωγή, οι Έλληνες δεν έχουν καμία τύχη. Γι’ αυτό εξάλλου επιμένουμε πως η επαναστατική ανατροπή του υπάρχοντος μοντέλου αποτελεί ταυτόχρονα και προϋπόθεση της εθνικής μας επιβίωσης.

Από την αντιμνημονιακή ρητορεία σε ένα κίνημα ανατροπής

Γιατί λοιπόν δεν επιλέγουμε μια άμεση επιτάχυνση της κρίσης, με έξοδο από το ευρώ και άμεση επιστροφή στην αυτόκεντρη ανάπτυξη, μια και υποστηρίζουμε ένα τέτοιο μοντέλο;

Για δύο λόγους: Όπως προσπαθούμε να εξηγήσουμε εδώ και πάνω από δύο χρόνια,  η άμεση μετάβαση σε ένα τέτοιο πρότυπο με όρους καταστροφής, όχι μόνο του υπαρκτού μοντέλου αλλά της ίδιας της κοινωνίας, δεν θα προκαλέσει μόνο ανώφελο πόνο σ’ ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού και ιδιαίτερα στα λαϊκά στρώματα, αλλά και κινδυνεύει να πυροδοτήσει  τους κινδύνους που  διαγράφουν οι γεωπολιτικές δουλείες της χώρας. Δηλαδή, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να επιταχύνουμε με δική μας ευθύνη τη διαδικασία της απόσπασής μας από την πρότερη κατάσταση, χωρίς να είναι έτοιμος ο λαός για τα νέα βήματα που απαιτούνται, γιατί μπορεί να προκαλέσουμε πολύ μεγαλύτερες καταστροφές! Κατά τον ίδιο τρόπο, δηλαδή, που το μνημόνιο επιδείνωσε την αναπόφευκτη κρίση του ελληνικού συστήματος, κινδυνεύουμε να επιταχύνουμε μια κατάρρευση, που, επειδή θα χρεωθεί στις αντιμνημονιακές δυνάμεις, δεν θα οδηγήσει σε μια επαναστατική δημοκρατική μετατροπή του συστήματος αλλά, πιθανότατα, σε μια αυταρχική και φασίζουσα διέξοδο.

Έτσι έχει συμβεί σε όλες τις χώρες και όλες τις εποχές. Η στρατηγική της επιτάχυνσης, η στρατηγική της έντασης, χωρίς να απορρέει από την υιοθέτηση, από την πλειοψηφία του λαού, ενός νέου προτάγματος, οδηγεί, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, στα αντίστροφα αποτελέσματα και την ανάδειξη αυταρχικών και αντιλαϊκών λύσεων.  Αρκεί να μελετήσουμε ποιοί ακολουθούν τη στρατηγική της έντασης και της επιτάχυνσης της κρίσης στη σημερινή Ελλάδα. Είναι δύο δυνάμεις κυρίως: το «κόμμα της δραχμής», δηλαδή όλοι εκείνοι οι επιχειρηματίες και οι διακινητές του μαύρου χρήματος, που υπολογίζουν να κερδίσουν από την ολοκλήρωση της καταστροφής της ελληνικής οικονομίας, και οι ναζήδες της Χρυσής Αυγής. Και υπολογίζουν στη σύγχυση, την απελπισία, τις μικροκομματικές σκοπιμότητες και τους χρήσιμους ηλίθιους, που δεν λείπουν ποτέ, προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους.

Γι’ αυτό και επιμένουμε –σχεδόν μονότονα και κάποτε κουραστικά– πως η συνέχεια του κινήματός μας δεν μπορεί να εξαντλείται σε μια κοντόφθαλμη αντιμνημονιακή ρητορεία, αλλά πρέπει να στοχεύει σε μια καθολική ανατροπή του μοντέλου. Και όποιος στοχεύει σε μια τέτοια ανατροπή και είναι αληθινά ριζικός, δηλαδή πηγαίνει στη ρίζα των πραγμάτων, δεν μπορεί να αρκείται στη μικρομεσαία επιφανειακότητα μιας απλής αγανάκτησης. Είναι πλέον καιρός να αρχίσουμε να διαμορφώνουμε μια επαναστατική πρόταση εξόδου από την κρίση, με όλο το πάθος αλλά και τη σοβαρότητα που αρμόζει σε μας που έχουμε συναίσθηση πως δεν είμαστε υπόλογοι μόνο απέναντι στους συμπολίτες μας, αλλά και απέναντι στις μακρές γενιές του ιστορικού μας βάθους, υπόλογοι στις γενιές που θα έρθουν. Πάντως, είναι σίγουρο πως το ζήτημα της ανατροπής του σάπιου μεταπολιτευτικού καθεστώτος έχει τεθεί και το αντιμνημονιακό κίνημα πρέπει να πραγματοποιήσει το επόμενο μεγάλο βήμα.

http://ardin-rixi.gr/archives/6203

Robert D. Kaplan: Ανήκει η Ελλάδα στην Ευρώπη;

 

Πηγή: Stratfor (via euro2day)

 

H Ελλάδα βρίσκεται εκεί που τελειώνει και εκεί που αρχίζει η Δύση, γράφει ο Robert D. Κaplan σε άρθρο του στο Stratfor, στο οποίο παρουσιάζει τις αντιθέσεις στην γεωγραφική και γεωπολιτική ταυτότητα της χώρας από την εποχή της αρχαίας Αθήνας μέχρι σήμερα και πως αυτές επηρέασαν την οικονομική και πολιτική της εξέλιξη. 

 

Από τη μία πλευρά, η έννοια της Δύσης ως ουμανιστικό ιδεώδες ξεκίνησε από την αρχαία Αθήνα, όταν ο σεβασμός του ατόμου αντικατέστησε τη βιαιότητα των γειτονικών πολιτισμών της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου. Ενώ και η ίδια η διάκριση μεταξύ Ανατολής και Δύσης, εγκαθιδρύθηκε με τον Περσικό πόλεμο τον 5 π.Χ.

 

Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα είναι μια χώρα Ορθόδοξη με πνευματικούς δεσμούς με τη Ρωσία και για πάνω από χίλια χρόνια υπήρξε το παιδί του Βυζαντίου και της Τουρκίας. 

 

Πάνω σε αυτή την διχασμένη κληρονομία, εξελίσσεται και η νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος οδήγησε στην ανταλλαγή πληθυσμών με την Τουρκία, όπου πάνω από 1 εκατομμύριο Έλληνες εγκαταστάθηκαν από τη Μικρά Ασία στην Ελλάδα. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είχε ως συνέχεια ένα αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, η τελική έκβαση του οποίου κρίθηκε και πάλι από την ασταθή γεωγραφική θέση της χώρας μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

 

Σύμφωνα με τον Kaplan το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η πιο προβληματική οικονομία της Ε.Ε. δεν είναι τελείως ανεξάρτητο με το ότι βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης. 

 

Η οικονομική εξέλιξη της Ελλάδας φέρει σημάδια ενός παρελθόντος που δεν ανήκει πλήρως στη Δύση. Σχεδόν τα τρία τέταρτα των επιχειρήσεων είναι οικογενειακές, η φοροδιαφυγή θριαμβεύει, η ανταγωνιστικότητα βρίσκεται στα τάρταρα και το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας βασίζεται στις υπηρεσίες, με τη μεταποίηση να είναι εξαιρετικά περιορισμένη. 

 

Όσο και αν αυτά τα χαρακτηριστικά έχουν να κάνουν με τις κακές πολιτικές που εφαρμόστηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες, άλλο τόσο έχουν να κάνουν με την ιστορία και την κουλτούρα, που είναι με τη σειρά τους προϊόντα της γεωγραφίας. Η Ελλάδα δεν έχει μεγάλες παραγωγικές εκτάσεις γης για να γίνει αγροτική δύναμη. 

 

Αλλά και η πολιτική εξέλιξη της Ελλάδας δεν προσομοιάζει με αυτή των χωρών της Δύσης. Ακόμα και στα μέσα του 20ου αιώνα, τα ελληνικά πολιτικά κόμματα είχαν ένα πατερναλιστικό χαρακτήρα. Βασίζονταν σε μεγάλες προσωπικότητες της εποχής και είχαν εξαιρετικά αδύναμη οργανωτική υποστήριξη. 

 

Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα υπήρξαν οικογενειακές επιχειρήσεις σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το κόμμα που βρισκόταν στην εξουσία δεν έλεγχε μόνο τα ανώτερα κλιμάκια της γραφειοκρατίας, όπως γίνεται στη Δύση, αλλά και τα μεσαία και τα κατώτερα κλιμάκια. Οι κρατικοί θεσμοί ήταν πολιτικοποιημένοι από κάτω μέχρι πάνω. 

 

Ως τις αρχές του 1990 το ελληνικό πολιτικό σύστημα παρουσίαζε μια τάση προς τα άκρα, με την κυριαρχία δύο κομμάτων, του ριζοσπαστικά αριστερού ΠΑΣΟΚ που φλέρταρε με αραβικά καθεστώτα, όπως αυτό του Καντάφι στη Λιβύη, και της αντιδραστικής δεξιάς Νέας Δημοκρατίας. Η μετατόπιση των δύο αυτών κομμάτων προς το κέντρο πραγματοποιήθηκε σχετικά πρόσφατα. 

 

Οπότε, σύμφωνα με τον Kaplan, η δημιουργία του ριζοσπαστικά αριστερού ΣΥΡΙΖΑ και της ακροδεξιάς νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, απηχεί το παρελθόν της Ελλάδας στα μέσα του 20ου αιώνα. 

 

Ακόμα και η είσοδος της Ελλάδας στην Ε.Ε. και το ευρώ, δεν αποφασίστηκε με βάση καθαρά οικονομικά κριτήρια, υποστηρίζει ο Kaplan, σημειώνοντας πως όταν η Ελλάδα μπήκε το 1981 ήταν προφανές ότι η οικονομία της δεν ήταν έτοιμη, ενώ το ίδιο συνέβη και το 2002 όταν υιοθέτησε το ευρώ. Και στις δύο περιπτώσεις, η πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας “παραμερίστηκε προς χάριν ενός αφηρημένου ιστορικού οράματος για μια Ευρώπη που θα εκτείνεται από την Ιβηρική ως την ανατολική Μεσόγειο”, υπογραμμίζει. 

 

Και τώρα το «δυτικό συμφέρον» απαιτεί ακόμα και αν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ να παραμείνει στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ. Γιατί ανεξάρτητα από το αν επιστρέψει στη δραχμή ή όχι, θα είναι αντιμέτωπη με πολλά χρόνια οικονομικής δυσχέρειας. Αυτό σημαίνει ότι, δεδομένης της γεωγραφικής θέσης της, η πολιτική κατεύθυνση της Ελλάδας δεν μπορεί να είναι ποτέ δεδομένη. Για παράδειγμα, οι Κινέζοι έχουν επενδύσει στο λιμάνι του Πειραιά, ενώ οι δεσμοί της Ρωσίας με το ελληνικό κομμάτι της Κύπρου είναι πολλοί στενοί. Στα ΜΜΕ κυκλοφορούν σενάρια για ρωσικές επενδύσεις στις ναυτικές εγκαταστάσεις της Ελλάδας. 

 

Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν μια σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία γιατί διεκδικήθηκαν από τις δυνάμεις της Δύσης για στρατηγικούς καθαρά λόγους, υπενθυμίζει ο Kaplan και καταλήγει ότι «με άλλα λόγια, από την οπτική της γεωγραφίας και της γεωπολιτικής, η Ελλάδα θα είναι μέσα στο παιχνίδι για αρκετά χρόνια ακόμα». 

 

 

*Ο Robert David Kaplan είναι αμερικανός δημοσιογράφος και εργάζεται αυτή τη στιγμή για την Atlantic Monthly και το Stratfor. Έχει συνεργαστεί με την The Washington Post, τους New York Times και τη Wall Street Journal, ενώ τη δεκαετία του 1980 έζησε στην Ελλάδα για εφτά χρόνια. 

http://youpayyourcrisis.blogspot.gr/2012/06/robert-d-kaplan.html#more

Ψηφίζουμε νηφάλια στην δημοκρατική Ευρώπη του φασισμού

Η Ευρώπη πέταξε τη μάσκα της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, πέταξε τον Λοκ, τον Μοντεσκιέ, τον Ρουσώ στα σκουπίδια. Φάρος και οδηγός της είναι μόνον ο Καρλομάγνος και αυτό πλέον το διατυμπανίζει. Επί δύο μήνες επιστράτευσε τους μηχανισμούς της, επιστράτευσε λυτούς και δεμένους, παντός χρώματος πολιτικούς της σε μια -μοναδική στην ιστορία- φασιστική επέμβαση, προκειμένου να επηρεάσει το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών. Το “δόγμα του σοκ” υιοθετείται πλήρως από Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ., Κομισιόν, Πρόεδρο και Βουλή της Ευρωπαϊκής Ένωσης που τρομοκρατούν προς κάθε κατεύθυνση. Τα μέσα άλλαξαν: περάσαμε από τα tanks στις banks. Η πρόσφατη παρουσία του νέου Γάλλου Προέδρου στην ελληνική τηλεόραση ήταν ενδεικτική για τον υπαλληλικό ρόλο αμφοτέρων, δηλωτική για το προσχεδιασμένο της πτώχευσης που θα πλήξει όσους το φασιστικό σύστημα επιλέξει.

“Ψηφίστε ό,τι θέλετε, αρκεί να συμφωνεί με αυτό πουθέλουμε”. Αρκεί να τηρηθεί το απάνθρωπο μνημόνιο, που όχι μόνον πραγματοποιεί τα αντίθετα από όσα υπόσχεται, αλλά θεμελιώθηκε πάνω στο απόλυτο ψεύδος, στην πλήρη εξαπάτηση των πολιτών, στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, στην απόλυτη έκπτωση των θεσμών που λειτουργούσαν (όσο λειτουργούσαν), μη εξαιρουμένου του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Δημοκρατία κατά τη σημερινή Ευρώπη είναι εκείνο το πολίτευμα, στο οποίο ο “κυρίαρχος λαός” έχει δικαίωμα επικύρωσης των εναντίον του εγκλημάτων. Κι αφού το πολίτευμα δεν είναι “ελέω Θεού”, αλλά στήνεται κάλπη, εννοείται επίσης ότι ο λαός είναι “κυρίαρχος” στην πολύπλευρη “ενημέρωση” του ενός. Εννοείται ότι προσέρχεται να αποφασίσει, βάσει τρομο-διλημμάτων, κατασκευασμένων συνθημάτων και τριτευόντων θεμάτων (από το ογκώδες μνημόνιο πόσα γνωρίζουμε;). Δημοκρατία λοιπόν για την Ευρώπη σημαίνει “ευθύνες για όσα συμβαίνουν στους πολίτες”, “μίζες και ασυλία για τους εκλεγμένους πολιτικούς”! Η ταύτιση των Ευρωπαίων με τα δυο ελληνικά κόμματα εξουσίας εξήγησε ως ένα βαθμό και τον εγχώριο φασισμό των δυο τελευταίων δεκαετιών.

Ενώ από το 1821 εμπεδώνουμε πόσο αδύναμοι είμαστε, πόση ανάγκη χρημάτων και εκσυγχρονισμού έχει ο ελληνικός πολιτισμός, εντελώς “ξαφνικά, απρόσμενα και αναπάντεχα” την τελευταία δεκαετία ξαναγράφεται η (λειψή) ιστορία μας επί το ευρωπαϊκότερον, το μουσουλμανικότερον, το αυτοκρατορικότερον, το διεθνιστικότερον. Ο συνωστισμός των τούρκικων σήριαλ στην “πολύπλευρη” ενημέρωση είναι προφανώς συμπτωματικός. Εξίσου “ξαφνικά”, εκτός των PIGS, “πρόβλημα χρέους” παρουσίασε και η Κύπρος. Το διαπίστωσε η Moody’s, η οποία προφανώς διαπίστωσε ότι το χρέος της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, δεν συνορεύει με το οικόπεδο Λεβιάθαν. Ενώ το θέμα “Ιραν” ήταν έτοιμο να σκάσει, ξαφνικά προέκυψε “πρόβλημα δημοκρατίας” στη Συρία. Κάτι προβλήματα δικτατόρων σε Αίγυπτο και Λιβύη “τακτοποιήθηκαν”. Τι μένει; Το “πρόβλημα” της Ελλάδας, που ίσως να λυθεί με τη “μέθοδο Γιουγκοσλαβίας”. Το “Δουβλίνο 2” άνοιξε τα σύνορα, τώρα πρέπει να προστατευτούν οι μετανάστες από τη “ρατσιστική βία” των Ελλήνων. Όσο για τους μουσουλμάνους της Θράκης…

Θα προσέλθουμε λοιπόν στην κάλπη με άξονα το φόβο, με θέμα τα χαστούκια, τα τσεκούρια και τις μολότωφ ή θα προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε όσα συμβαίνουν; Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται υπό κατοχή και η κατοχή αυτή απειλεί με το φασισμό της όλα τα κράτη, όλα τα έθνη. Όχι όμως ταυτόχρονα, τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση. Την ίδια στιγμή, η Ε.Ε. επιχειρεί να ορίσει τον φασισμό έξω απ’ αυτήν. Πετώντας τον διαφωτισμό στα σκουπίδια, η Ευρώπη δηλώνει ότι δεν τον χρειάζεται πια. Της αρκεί ο ανθρωπισμός της γκιλοτίνας και των γκούλαγκ (που περιέργως, διαδέχθηκαν τον διαφωτισμό).

Τι κάνουμε; Η ανάλυση του πώς φτάσαμε εδώ πρέπει να συνεχιστεί. Ταυτόχρονα, ενημερώνουμε όσο περισσότερους ευρωπαίους πολίτες μπορούμε. Κατανοούμε ότι πέρα από την προπαγάνδα που υφίστανται, δεν έχουν το κίνητρο να μας προσέξουν, όπως κι εμείς δεν προσέχαμε τη Γιουγκοσλαβία πριν μερικά χρόνια. Τα δυο κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα υπέγραψαν την καταδίκη μας. Από ευρωπαϊκή ιδεολογία; Το ένα σίγουρα όχι, και τα δυο όμως, συρόμενα-εκβιαζόμενα από το φόβο της αποκάλυψης των σκανδάλων στα οποία ενεπλάκησαν. Η “αριστερά” και η “δεξιά” που πιστέψαμε επί 40 χρόνια εξαφανίστηκαν, με τρόπο που μαρτυρά ότι ουδέποτε υπήρξαν, έτσι όπως αυτοπροσδιορίστηκαν. Όμως ακούμε και πάλι για “κεντροαριστερές” και “κεντροδεξιές” λύσεις! Πόσο εύκολο είναι να εμπλακούμε σε ένα νέο, ψευδεπίγραφο διχασμό; Ψηφίζουμε νηφάλια ως προς αυτούς που θέλουν να μας παρασύρουν, ψηφίζουμε χωρίς φόβο, αλλά με πάθος για ελευθερία, για ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ψηφίζουμε, γνωρίζοντας ότι τελείωσε η εποχή της δια της ψήφου -μόνον- επίλυσης των θεμάτων, συνειδητοποιώντας ότι την επαύριο -στην καλύτερη περίπτωση- έχουμε πάρα πολλή δουλειά…

15-6-2012
Στέργιος Ζυγούρας

http://karavaki.wordpress.com/2012/06/15/democratic-fascist-eu/

Solidarity Euro-Style: Finnish loans, ECB bond purchases, EFSF tough love and assorted horror stories from the postmodern Euro-Workhouse

by Yianis Varoufakis

The world seems convinced that Europe, perhaps under duress, put together a large Solidarity Fund (the EFSF) for the purposes of helping the fiscally-stricken Eurozone member-states avoid bankruptcy once they were frozen out of the money markets. The criticisms waged at this type of ‘solidarity’ centred on two issues: First, that the Fund’s size was not large enough (and thus unable to help Italy and Spain). Secondly, that this Fund resembles more a Victorian Workhouse whose real purpose was not to show solidarity to its residents but, rather, to make their life so unpleasant as to deter able-bodied workers from ever seeking its assistance.

The first criticism, about the EFSF-ESM’s size, is true but irrelevant. As I have argued from day one of the EFSF’s creation, its problem is not its size but its CDO-like structure. Turning to the second criticism, that it resembles a Dickensian Workhouse, Spain’s current predicament is instructive: To get money to give to its decrepit banks, the nation must be humiliated and undergo further fiscal waterboarding so that Italy and others are deterred from turning to the EFSF for help. In this sense, when Europe’s functionaries say that there is no need for further action on Spain since the EFSF is available to help, they are inviting the Spanish to enter the Workhouse for a life of undeserved misery on behalf of their bankers. And they have the audacity to call this ‘solidarity’ with the Spanish people.

Still, many commentators are prepared to give Europe’s leaders the benefit of the doubt. To think of the EFSF-Workhouse like the Victorians did: better than the alternative of being left on the street to perish; a place where ‘tough Victorian love’ is practised in order to refresh Europe’s puritan ethic. Well, be that as it may, I invite those who would like to think this way, to consider the following two examples with a view to establishing whether they are consistent even with this Victorian view of ‘solidarity’. 

‘Solidarity’ Exhibit A: Forcing more loans upon the bankrupt

As I wrote in a Le Monde article recently, the bankrupt Greek state was recently forced, by the troika, to borrow  4.2 billion from the EFSF so as immediately to pass it on to the European Central Bank (ECB) so as to redeem Greek government bonds that the ECB had previously purchased in a failed attempt to shore up their price. This new loan boosted Greece’s debt substantially but netted the ECB a profit of around 840 million (courtesy of the 20% discount at which the ECB had purchased these bonds). Is this ‘solidarity with the fallen’, even of a Victorian Workhouse type? 

‘Solidarity’ Exhibit B: Taking money from the bankrupt to invest on behalf of prosperous countries

When the 2^nd Greek ‘bailout’ was agreed, you may recall that the Finnish government asked for guarantees, for collateral, that would reduce its exposure to Greece. The Greek government conceded, promising collateral of  925 million in value. One might have expected that the said collateral would come in the form of some assets (e.g. Greek government owned real estate). But no! Helsinki would have none of that. Instead, they demanded… cash! And cash they received. Last month, in May 2012, Athens wired  311 million to the Helsinki government, as a first installment. My sources here in the United States tell me that the Finnish government is now seeking to invest this money in joint ventures with US and other European firms. Now that is what I call solidarity with Greece…

To conclude on a sad and desperate note, I would like to call upon northern European governments to cease and desist from more ‘solidarity’ offerings to our fiscally-stricken, fast impoverishing nations. Your ‘solidarity’, your ‘tough love’ is killing our proud nations and, in the process, destroying Europe’s moral, political and economic fabric.

http://yanisvaroufakis.eu/2012/06/07/solidarity-euro-style-finnish-loans-ecb-bond-purchases-efsf-tough-love-and-assorted-horror-stories-from-the-postmodern-euro-workhouse/

Ν. Τσόμσκι: Οι εκλογές στην Ελλάδα, ιστορικής σημασίας για όλο τον κόσμο

Κριτική στους Ευρωπαίους ηγέτες για την πολιτική τους στην Ελλάδα ασκεί ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους διανοητές, ο  Νόαμ Τσόμσκι, σημειώνοντας ότι οι εκλογές στην Ελλάδα «είναι ιστορικής σημασίας, όχι μόνο για το μέλλον της Ελλάδας, αλλά για το σύνολο της Ευρώπης και για ολόκληρο τον κόσμο». 

Σε παρέμβασή τους για τις εξελίξεις στην Ελλάδα, ο Αμερικανός καθηγητής Νόαμ Τσόμσκι αναφέρει: 

«Οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιμένουν στην στη άκαμπτη λιτότητα, εξαλείφοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το ενδεχόμενο ανάκαμψης των πολιτών. Οι πολιτικές αυτές θα υπονομεύσουν το κοινωνικό συμβόλαιο που κατακτήθηκε με πολυετείς λαϊκούς αγώνες. Αυτή η έκβαση άλλωστε μπορεί να αποτελεί και το κυρίαρχο κίνητρο για το όλο εγχείρημα.

Η Ελλάδα υπήρξε το κύριο θύμα αυτών των καταστρεπτικών κι από πολλές απόψεις βάρβαρων προγραμμάτων. Την ίδια στιγμή, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των εξελισσόμενων κινημάτων σε όλη την Ευρώπη, που αμφισβητούν τα συγκεκριμένα προγράμματα κι επιδιώκουν την ανατροπή τους. Οι επιλογές που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες είναι εξαιρετικά δύσκολες και επίπονες. Ωστόσο είναι ιστορικής σημασίας, όχι μόνο για το μέλλον της Ελλάδας, αλλά για το σύνολο της Ευρώπης και για ολόκληρο τον κόσμο».

http://www.eklogika.gr/news/9817

ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΔΕΙΞΑΝ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ

Στην Ιρλανδία υπάρχει δημοσιογραφία.Ολικό ξεβράκωμα της εθνοκτονικής τρόϊκα.Ο αγαπημένος Ιρλανδός δημοσιογράφος Vincent Browne εκθέτει ανεπανόρθωτα τον τραπεζίτη της ΕΚΤ Klaus Masuch,και δίνει ένα μάθημα για το πώς πρέπει να είναι ο αμερόληπτος δημοσιογράφος που σέβεται τον τόπο που του δίνει ζωή.Αναλογιστείτε τη στάση των ελληνικών ΜΜΕ,που τρομοκρατούν το λαό μας,μεταδίδουν ειδήσεις που θέλουν οι ισχυροί,ασκούν προπαγάνδα και καταπίεση ενώ γλύφουν ασταμάτητα τους δολοφόνους των Ελλήνων.Όταν αποκατασταθεί η δικαιοσύνη στη χώρα μας,πρέπει να γίνει λόγος για ηθική αυτουργία κατά των Ελλήνων που αυτοκτονούν και εγκαταλείπουν την πατρίδα μας κάθε μέρα και πιό πολλοί.

by HellenicGuardline
http://www.youtube.com/user/HellenicGuardline

ΕΚΤΥΠΩΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΣΤΕ ΤΟ…ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ!

ΕΚΤΥΠΩΣΤΕ ΤΟ ή ∆ΩΣΤΕ ΤΟ ΣΤΟΝ ∆ΙΠΛΑΝΟ ΣΑΣ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΣ 17 Ιουνίου 2012.

Θεαματική ανάκαμψη Ισλανδίας! Κόλαφος για τους τραπεζίτες και το ΔΝΤ!

Θεαματική είναι η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας μετά την επιβλητική αντίσταση του λαού της, ο οποίος με δημοψήφισμα συνέτριψε την ψοφοδεή πολιτική της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης που είχε υποκύψει στους ξένους δανειστές και την εξανάγκασε να μην πληρώσει στους ξένους καταθέτες τις οφειλές των ιδιωτικών ισλανδικών τραπεζών, αφήνοντάς τες να χρεοκοπήσουν.

«Η ύφεση αποδείχθηκε λιγότερο βαθιά
από όσο προβλεπόταν», ομολογεί ο Μαρκ Φλάνιγκαν, επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ισλανδία, δηλώνοντας εντυπωσιασμένος από το γεγονός ότι οι Ισλανδοί κατόρθωσαν να διαφυλάξουν «το πολύτιμο σκανδιναβικό μοντέλο κοινωνικής προστασίας».

Η Ισλανδία, η οποία δεν ανήκει στην ευρωζώνη, αντιμετώπισε τη χρεοκοπία της χώρας με μια συνολική πολιτική.
Πρώτον, υποτίμησε το εθνικό νόμισμα, την ισλανδική κορώνα, και επέβαλε ελέγχους και περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων.

Αρχικά η κορώνα υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 50%, αλλά ήδη η υποτίμηση έχει περιοριστεί στο 30% και συρρικνώνεται. Η χαμηλότερη ισοτιμία της κορώνας οδηγεί αμέσως στην αύξηση των εξαγωγών και στη μείωση των εισαγωγών, αντικαθιστώντας ένα τμήμα τους με τοπικά προϊόντα, με αποτέλεσμα το εμπορικό ισοζύγιο της Ισλανδίας να παρουσιάζει ήδη πλεόνασμα από ελλειμματικό που ήταν.

Το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 1,2% το τρίτο τρίμηνο του 2010. Ο πληθωρισμός, ο οποίος είχε εκτιναχθεί στο 18,6%, έπεσε ήδη κοντά στο 2,5%, που είναι ο στόχος της ισλανδικής κεντρικής τράπεζας. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα είναι 6,3% φέτος, και ταχύτατα, ίσως και μέσα στο 2011, θα οδηγηθεί σε πλεόνασμα.

Το δημόσιο χρέος, το οποίο έχει εκτιναχθεί στο 115% του ΑΕΠ, θα μειωθεί σταδιακά στο 80% του ΑΕΠ μέχρι το 2015.
Το δεύτερο μέτρο που πήραν οι Ισλανδοί ήταν ότι άφησαν τις ιδιωτικές τράπεζες να χρεοκοπήσουν. Κατόπιν τις εθνικοποίησαν, αλλά υπό τους εξής όρους:

Πρώτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες αναγνώρισαν όλες τις καταθέσεις των Ισλανδών πολιτών ώστε κανένας Ισλανδός να μη χάσει ούτε μία κορώνα από τις καταθέσεις του.

Δεύτερον, τα δάνεια που είχαν πάρει οι Ισλανδοί μεταφέρθηκαν στις εθνικοποιημένες τράπεζες, αλλά επειδή το νόμισμα είχε υποτιμηθεί, μειώθηκε και το ονομαστικό ύψος των δανείων, πέρα από τις σοβαρές άλλες διευκολύνσεις αποπληρωμής που έκανε το κράτος στους Ισλανδούς οφειλέτες για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που προκάλεσε η κρίση, ιδίως τον πρώτο καιρό (πάγωμα της πληρωμής δόσεων για μήνες κ.λπ.).

Τρίτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες δεν αναγνώρισαν καμιά υποχρέωση των ιδιωτικών χρεοκοπημένων τραπεζών σε χώρες του εξωτερικού.

Έτσι οι Ισλανδοί φορολογούμενοι φορτώθηκαν τα βάρη διάσωσης των καταθέσεων των δικών τους και των συμπατριωτών τους, ενώ φόρτωσαν στους ξένους επενδυτές και καταθέτες τον λογαριασμό των συναλλαγών τους με τις ιδιωτικές ισλανδικές τράπεζες που χρεοκόπησαν. Απολύτως σωστό.

Η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας, γράφει το βρετανικό περιοδικό «Εκόνομιστ», δείχνει ότι «το έξτρα κόστος για μια χώρα που δεν στηρίζει τις τράπεζές της μπορεί να είναι εκπληκτικά μικρό. Η Ισλανδία άφησε τις τράπεζές της να χρεοκοπήσουν και το ΑΕΠ της έπεσε αθροιστικά κατά 15% από το ανώτατο στο κατώτατο σημείο πριν αρχίσει να ανακάμπτει. Η Ιρλανδία ”έσωσε” τις τράπεζές της και είδε το ΑΕΠ της να πέφτει 14%».

Αν συνυπολογίσει κανείς ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ιρλανδίας απογειώθηκε στο ασύλληπτο 32% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος της εκτινάχθηκε από το 25% του ΑΕΠ το 2007 στο 100% φέτος και θα φτάσει στο 120% του ΑΕΠ το 2013, με την ανεργία να ανέρχεται στην Ιρλανδία στο 14,1% έναντι 7,3% στην Ισλανδία, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η «υπάκουη» Ιρλανδία βρίσκεται σε πολύ χειρότερη μοίρα από την «απείθαρχη» Ισλανδία.

«Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι αν το σοκ μιας υποτίμησης μπορεί να πυροδοτήσει μια βίαιη κρίση και πολύ επώδυνη, μια πολιτική λιτότητας και αποπληθωρισμού εξαιτίας του χρέους καταλήγει να προκαλεί περισσότερες ζημιές» συμπεραίνει η βρετανική εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ».

«ΕΚΟΝΟΜΙΣΤ» Όταν το ευρώ γίνεται παγίδα

Ένα μάθημα των αντίθετων επιλογών Ισλανδίας και Ιρλανδίας είναι ότι «τα οφέλη τού να ανήκει μια μικρή χώρα σε μια μεγάλη νομισματική ένωση δεν είναι καθόλου αυτά που κάποτε εκθειάζονταν ότι είναι» γράφει το περιοδικό «Εκόνομιστ» και συνεχίζει:

«Οταν πανικόβλητοι επενδυτές εγκατέλειπαν τα μικρά νομίσματα το φθινόπωρο του 2008, το ευρώ φαινόταν καταφύγιο.
Δύο χρόνια μετά, το ευρώ μοιάζει περισσότερο με παγίδα για χώρες που αγωνίζονται να ξανακερδίσουν εξαγωγική ανταγωνιστικότητα.

Η Ελλάδα και η Ιρλανδία έχασαν την εμπιστοσύνη των αγορών, παρόλο που και οι δύο εκδίδουν ομόλογα σε ευρώ».

Οσο για τους Ισλανδούς, που αρχικά θεώρησαν το ευρώ σωτηρία, τώρα δεν θέλουν ούτε να το ακούσουν!

 

http://logioshermes.blogspot.de/2012/06/blog-post_2892.html

Αυτά που μας έμειναν

του Γιάνη Βαρουφάκη

Τον Απρίλιο του 2010, πριν υπογραφεί το Μνημόνιο 1, έγραφα σε αυτές τις σελίδες: «Έχουμε εμπλακεί σε μια ατέρμονη διαπραγμάτευση που μας σέρνει όλο και κοντύτερα σε ένα Αργεντίνικο τάνγκο εντός της ευρωζώνης, με την υποχρεωτική συμμετοχή και άλλων δεινοπαθούντων χωρών (π.χ. Ισπανία, Πορτογαλία – ακόμα και Γαλλία), του οποίου η λογική κατάληξη είναι ο προαναγγελθείς θάνατος του ευρώ.» Τον Ιανουάριο του 2011, αλλά και ξανά (ως υπενθύμιση) τον Ιανουάριο που μας πέρασε, ξαναέγραφα: «Αυτή η Κρίση, αν την αφήσουμε να εξελιχθεί …, δεν θα δείξει επιείκεια σε κανέναν. Δεν θα διαχωρίσει τον φαύλο από τον χρηστό, τον Γερμανό βιομηχανικό εργάτη από τον αργόσχολο του ΟΣΕ, τον ιδιωτικό από τον δημόσιο υπάλληλο, τον έλληνα μεροκαματιάρη στον Ορχομενό από τον Πολωνό μετανάστη στο Παρίσι.»

Έως εδώ. Έχω κουραστεί, και σας έχω κουράσει, με τον μακρόσυρτο θρήνο μου για την ευρωζώνη που χάνεται (κι όχι απλώς χάνουμε) όχι λόγω ανυπέρβλητων τεχνικο-οικονομικών προβλημάτων αλλά εξ αιτίας της οργανωμένης ανοησίας των ευρωπαίων ηγετών. Όχι ότι άλλαξα γνώμη ή ότι δεν έχει σημασία η αποδόμηση της Ευρώπης. Απλά, δεν έχει νόημα πια να επανέλθω άλλη μια φορά. Ο στόχος όλων σχεδόν των άρθρων μου τα δύο αυτά χρόνια ήταν να προειδοποιήσουν ότι πρόκειται για γενικευμένη Ευρωπαϊκή Κρίση και ότι το φάρμακο-συνταγή, που ξεκίνησε ως Made for Greece, θα δηλητηρίαζε (αντί να γιατρέψει) την Ήπειρό μας συνολικά. Φτάσαμε στο σημείο που, αυτή η «εκκεντρική» άποψη, δυστυχώς έχει μετατραπεί, λόγω των εξελίξεων, σε μια απλή περιγραφή της πραγματικότητας.

Το ερώτημα τίθεται λοιπόν: Και τώρα τι κάνουμε; Εκλογές έρχονται, οι πολιτικοί ψέλνουν ο καθένας το τροπάρι του, μανιφέστα δημοσιοποιούνται και συζητιώνται. Επιτρέψτε μου σε αυτό το κλίμα να καταθέσω κι εγώ τον δικό μου δεκάλογο-μανιφέστο. Δεν έχει σκοπό να αποτελέσει ολοκληρωμένο πρόγραμμα. Στόχος του είναι να λειτουργήσει ως κάλεσμα επιστροφής σε κάποιες ατομικές και συλλογικές αξίες που αποτελούν το τελευταίο όπλο που διαθέτουμε σε αυτό το σκηνικό κατάρρευσης. Δεν θα σας μιλήσω για μεταρρυθμίσεις του δημοσίου, για κοινωνικές πολιτικές, για το ασφαλιστικό. Δεν θα το κάνω επειδή όποιος κάνει τέτοιες εξαγγελίες, την ώρα που τα ταμεία είναι απολύτως άδεια (και δεν θα γεμίσουν ό,τι και να γίνει, με οποιαδήποτε κυβέρνηση), εξαπατάται και εξαπατά. Όχι, θα φτιάξω έναν δεκάλογο που να αναφέρεται στα «μικρά», τα οποία είναι τα μόνα που μας έμειναν, σε εμάς τους «μικρούς» ανθρώπους, για να οικοδομήσουμε κάτι από τα συντρίμμια. Φτάνει όμως ο πρόλογος. Προχωρώ στον δεκάλογο χωρίς να επεξηγώ τα σημεία του.

1. Να λειτουργούμε και να συμπεριφερόμαστε όλοι, η κάθε μία και ο καθένας μας, σαν να ζούμε στο Πανοπτικόν του Jeremy Bentham. Σαν όλος ο πλανήτης να μας βλέπει ανά πάσα στιγμή στις οθόνες όλων των κινητών, όλων των τηλεοράσεων, όλων των matrix στα στάδια της γης.

2. Να ξαφνιάζονται θετικά οι ξένοι κάθε φορά που έρχονται σε επαφή μαζί μας (ως τουρίστες, επιχειρηματίες, φοιτητές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, γραφειοκράτες), κάνοντάς τους έτσι να αντρέπουν τις στερεότυπες προσδοκίες τους για εμάς.

3. Να νιώθουμε ντροπή κάθε φορά που βλέπουμε μια μεταχρονολογημένη επιταγή (είτε όταν την εισπράττουμε είτε όταν την εκδίδουμε).

4. Να νιώθουμε ντροπή που στην χώρα μας υπάρχει η έννοια των «αντικειμενικών αξιών» και τριπλή ντροπή αν συμμετάσχουμε σε αγοραπωλησία όπου δηλώνεται αυτή η «αξία» και όχι η πραγματική.

5. Να νιώθουμε ντροπή για κάθε εργαζόμενο που εργάζεται με μπλοκάκι, όσο ντροπή νιώθουμε όταν γιατρός ζητά φακελάκι (ή του προσφέρεται).

6. Κάθε φορά που νιώθουμε τέτοια ντροπή, να την δημοσιοποιούμε στο facebook και στο twitter, με ονόματα και διευθύνσεις.

7. Να διεθνοποιήσουμε τα μέτρα σύγκρισής μας: Κάθε φορά που πίνουμε καφέ, πάμε στο πανεπιστήμιο, μπαίνουμε στο λεωφορείο, ετοιμαζόμαστε να ανάψουμε τσιγάρο, να σκεφτόμαστε πως θα συμπεροφερόμασταν αν είμασταν στην Βιέννη ή στην Νέα Υόρκη – και να πράττουμε ανάλογα.

8. Να απαιτήσουμε η κοινή μας αναξιοποίητη, δημόσια περιουσία που πάει για ιδιωτικοποίηση να μην πουληθεί αλλά να δοθεί για 50 χρόνια το κάθε ακίνητο, ο ΟΣΕ ολόκληρος, για €1 το κομμάτι αλλά σε ανθρώπους με μεράκι, στην βάση του τι έχουν ήδη πετύχει στην ζωή τους, πόσα κεφάλαια θα φέρουν, του business plan που καταθέτουν.

9. Να σκεφτόμαστε συνεχώς όλοι μας πως θα κλέψουμε δουλειές, θέσεις εργασίας, όχι από τις γειτονικές χώρες αλλά από τις χώρες των δανειστών μας. Ως καταναλωτές που κατευθύνουν τις αγορές τους έξυπνα. Ως παραγωγοί που ντρέπονται να μην εξάγουν ούτε ένα κοντέινερ τον χρόνο στην Γερμανία (ή που εξάγουν ελαιόλαδο στην Ιταλία, όπου συσκευάζεται ως ιταλικό).

Στην Ελλάδα πάσχουμε από Ναπολεόντειο Σύνδρομο. Θεωρούμε ότι τα πάντα πρέπει να έρθουν από «τα πάνω», είτε πρόκειται για την κρατική επιδότηση είτε για τις μεταρρυθμίσεις που κι αυτές από «τα πάνω» τις περιμένουμε. Κι όμως. Σχεδόν τίποτα δεν πρέπει πλέον να περιμένουμε από εκεί. Εκεί «πάνω» το μόνο που υπάρχει είναι κρανίου τόπος. Μένουμε εμείς οι «μικροί» άνθρωποι εδώ στα «κάτω». Στο χέρι μας είναι οι «μεταρρυθμίσεις» που έχουμε πραγματικά ανάγκη και τις οποίες δεν χρειαζόμαστε κανέναν πολιτικό να τις εισαγάγει.

ΥΓ. Ξέρω, ξέρω. Υποσχέθηκα δεκάλογο και κατέθεσα εννέα σημεία μόνο. Το δέκατο δεν χρειάζεται, όσοι διαβάζετε αυτή την στήλη συστηματικά, να το περιλάβω επισήμως. Το γνωρίζετε καλά. Το αναφέρω για όσους «τυχερούς» με διαβάζετε για πρώτη φορά: «Να πούμε ΟΧΙ στην επόμενη δόση του Μνημονιακού δανείου, όσο δεν ακολουθείται από ένα πλάνο του πως θα ξοδευτεί το ποσό αυτό με τρόπο που να αφήνει περιθώριο αισιοδοξίας, έστω και μικρής, ότι θα μπορέσουμε να αποπληρώσουμε τόσo αυτό το ποσό όσο και τα υπόλοιπα χρέη.» (Βλ. εδώ για το επιχείρημα στα ελληνικά και εδώ για μια πιο πρόσφατη έκδοσή του στα «ξένα»).

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=15732

Η τυχοδιωκτική εξίσωση «ευρώ ίσον Μνημόνιο»

Tου Σταύρου Λυγερού

 

Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων επιθυμεί και την παραμονή στην Ευρωζώνη και τον απεγκλωβισμό από το Μνημόνιο. Μετά το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, όμως, η τρόικα δηλώνει ότι η μη εφαρμογή του Μνημονίου θα προκαλέσει παύση της χρηματοδότησης και έξοδο από την Ευρωζώνη.

Μία προκαταρκτική παρατήρηση: Το ευρώ δεν είναι θρησκεία. Το θέλουμε ως θεσμό ευημερίας που προωθεί την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Οφείλουμε να το προσεγγίζουμε ορθολογικά και όχι σαν εικόνισμα. Αναμφίβολα, η επιστροφή στη δραχμή θα είχε -τουλάχιστον για ένα χρονικό διάστημα- βαρύτατες επιπτώσεις. Από την άλλη, όμως, κανείς δεν θα ήθελε την παραμονή στο ευρώ εάν επέβαλαν ως αντίτιμο την εξαθλίωση. Τότε, ο ορθολογισμός υπαγορεύει να επιλέξουμε τη λιγότερο καταστροφική οδό.

Οι εγχώριοι και οι ξένοι που ταυτίζουν το Μνημόνιο με την παραμονή στην Ευρωζώνη λειτουργούν τυχοδιωκτικά: Πρώτον, εκμεταλλεύονται – σπαταλούν τον ευρωπαϊσμό των Ελλήνων για να προωθήσουν ιδεοληψίες και εκλογικές σκοπιμότητες. Δεύτερον, στρώνουν τον δρόμο για την έξοδο από την Ευρωζώνη. Το Μνημόνιο εκτός από κοινωνικά επώδυνο είναι και οικονομικά βλαβερό. Η εφαρμογή του πιθανότατα θα οδηγήσει τη χώρα σε κατάρρευση, η οποία αναπόφευκτα θα δημιουργήσει ανεξέλεγκτες δυναμικές.

Η Ευρωζώνη έχει δίκιο να απαιτεί δημοσιονομική εξυγίανση. Δεν έχει δίκιο, όμως, να εμμένει δογματικά σε μία συνταγή η οποία, αποδεδειγμένα πια, αντί να γιατρεύει σκοτώνει τον ασθενή. Η τρόικα ισχυρίζεται ότι η αποτυχία οφείλεται όχι στη συνταγή της, αλλά στη λάθος εφαρμογή. Η αποτυχία αυτής της πολιτικής σε Πορτογαλία και Ισπανία, όμως, αποδεικνύει ότι ο ισχυρισμός είναι διάτρητος. Γι’ αυτό και η τρόικα όχι μόνο δεν έχει καταγγείλει αυτούς που δεν εφάρμοσαν σωστά το Μνημόνιο, αλλά και, αντιθέτως, εν όψει εκλογών, παρεμβαίνει ωμά υπέρ τους. Προφανώς, βολεύεται με τα εύκολα «ναι» τους και απεχθάνεται όσους αμφισβητούν τις ιδεοληψίες της.

Για να αποτραπεί η διαφαινόμενη κατάρρευση, η Ελλάδα πρέπει να απεγκλωβισθεί από το Μνημόνιο και να διαπραγματευθεί με την Ευρωζώνη όχι απλώς τη χαλάρωση της θηλιάς, αλλά ένα εναλλακτικό πρόγραμμα ανάταξης. Πιθανότατα η τρόικα θα αρνηθεί, απειλώντας με παύση της χρηματοδότησης. Το διαπραγματευτικό όπλο της Ελλάδας είναι ότι συνιστά συστημικό κίνδυνο. Η έξοδός της όχι μόνο θα είχε τεράστιο οικονομικό κόστος, αλλά και θα προκαλούσε καταστροφικό ντόμινο.

Προϋπόθεση για να χρησιμοποιηθεί δημιουργικά και όχι τυχοδιωκτικά αυτό το όπλο, αλλά και για να αξιοποιηθούν τα ρήγματα που έχει υποστεί η νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία στην Ευρωζώνη, είναι η Ελλάδα να επεξεργασθεί ένα αξιόπιστο ρεαλιστικό εθνικό σχέδιο που θα δίνει στοχευμένα λύσεις με ιθαγένεια. Ενα σχέδιο που να συνδυάζει την ανασυγκρότηση των θεσμών, τη ριζική δημοσιονομική εξυγίανση και την εκμετάλλευση των λιμναζουσών αναπτυξιακών δυνατοτήτων.

Δυστυχώς, οι άρχουσες ελίτ συμπεριφέρονται τριτοκοσμικά. Αντί να αγωνισθούν για τη σωτηρία της κοινωνίας και του εαυτού τους, έχουν αταβιστικά καταφύγει στην ποδιά των ξένων κηδεμόνων, τους οποίους και χρησιμοποιούν για εκκαθάριση εσωτερικών λογαριασμών. Ετσι, βουλιάζουν στο αδιέξοδο και πολλαπλασιάζουν τις πιθανότητες μιας τυφλής κοινωνικής έκρηξης. Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_01/06/2012_444918

Τo «Κόμμα της Δραχμής»

του Γιώργου Καραμπελιά από το Άρδην (τ. 89) που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες

Το «Κόμμα της Δραχμής» στην Ελλάδα συγκροτείται από ένα σύνολο ετερόκλητες και συχνά αντιφατικές μεταξύ τους δυνάμεις. Πολλοί υποθέτουν ή υποπτεύονται πως ενορχηστρώνεται από υπερατλαντικές ή ευρωπαϊκές πρεσβείες, ή και τα δύο μαζί. Έτσι, ήδη από την αρχή της κρίσης, πολλοί ερμήνευσαν τις «ανεξήγητες» από πρώτη άποψη κινήσεις του δολίου βλακός, ως καθοδηγούμενες από τους Αμερικανούς, με στόχο να πλήξουν εκ των ένδον το ευρώ. Στη συνέχεια, άλλοι ερμήνευσαν τις κινήσεις του ΓΑΠ για δημοψήφισμα ως κινήσεις συμφωνημένες με τους Γερμανούς, οι οποίοι, από την αρχή της κρίσης, έχουν βαλθεί να οδηγήσουν την Ελλάδα στην έξοδο από την ευρωζώνη. Το σίγουρο είναι πως είτε από λόγους πρακτορικής δολιότητας, είτε βλακείας, ή και τα δύο μαζί  –όπερ και το πιθανότερο– ο ΓΑΠ δημιούργησε τις συνθήκες για μια μείζονα κρίση της Ελλάδας, του ευρώ και της παραμονής της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ.
Όπως έχουμε τονίσει αναρίθμητες φορές, η ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ υπήρξε μια καταστροφική επιλογή του Σημίτη και της εκσυγχρονιστικής παρέας του, με αρνητικές συνέπειες για την παραγωγή και την αυτονομία της χώρας. Μέσω του φθηνού χρήματος, προκάλεσε μια αυξανόμενη υπερχρέωση των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων και του ελληνικού κράτους, με παράλληλη εκτίναξη των τιμών προς τα πάνω και την ολοκλήρωση της παραγωγικής αποσάθρωσης της ελληνικής οικονομίας. Ωστόσο, η έξοδος από αυτή δεν μπορεί να αποτελέσει μια επιλογή της ελληνικής οικονομίας στις συνθήκες της σαρωτικής κρίσης που βιώνουμε, διότι θα ολοκλήρωνε  την καταστροφή της, ενώ αντίθετα θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί σε συνθήκες όπου την απόφαση θα μπορεί να την πάρει μια αυτεξούσια και ισχυρή ελληνική κυβέρνηση. Διαφορετικά, θα προκληθεί ένα κρισιακό ντόμινο με συνέπειες όχι μόνο κοινωνικές και οικονομικές, αλλά κατ’ εξοχήν γεωπολιτικές και εθνικές, με τη μεταβολή της Ελλάδας σε έναν διεθνή παρία, εύκολο θύμα για τον καραδοκούντα νεοθωμανικό επεκτατισμό. Αυτός είναι ο λόγος που, παρότι δεν θεωρούμε την Ελλάδα οργανικό μέλος μιας δυτικόστροφης Ευρώπης, πιστεύουμε ότι είναι απολύτως εσφαλμένη σήμερα η υποστήριξη και προπαγάνδιση της εξόδου της χώρας από το ευρώ. Εξάλλου, πώς είναι δυνατόν να επιθυμούν το ίδιο και οι χειρότεροι εχθροί μας, οι Γερμανοί, και αυτό να αποτελεί μια θετική επιλογή; Και μπορεί η έκθεση της Εθνικής Τράπεζας, που δημοσιοποιήθηκε στις 29 Μαΐου, για τις επιπτώσεις μιας εξόδου από το ευρώ σε συνθήκες ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, να έχει και μία τρομοκρατική προεκλογική στόχευση, ωστόσο οι διαπιστώσεις της δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα: Μέσω της υποτίμησης, το ονομαστικό ΑΕΠ θα περιοριζόταν κατά 55% και το πραγματικό κατά 22%, ενώ ο πληθωρισμός και η έλλειψη πρώτων υλών θα γονάτιζαν την πραγματική οικονομία. Βέβαια η Εθνική Τράπεζα δεν αναφέρεται καθόλου στις θετικές συνέπειες μιας εξόδου, αλλά αυτές θα εμφανίζονταν μόνο μετά από ορισμένα χρόνια, ενώ στο μεταξύ η χώρα θα γινόταν έρμαιο μιας τεράστιας κρίσης, χωρίς έναν λαό έτοιμο να αναλάβει τις συνέπειές της.
Νομίζουμε πως, από τις στήλες αυτού του περιοδικού, τις ομιλίες, τα κείμενά μας, έχουμε αναφερθεί πάμπολλες φορές σ’ αυτό το ζήτημα και καθόλου τυχαία δεν έχει υπάρξει ικανοποιητική και συνεκτική απάντηση στα επιχειρήματά μας. Διευκρινίζουμε λοιπόν: εμείς υποστηρίζουμε την παραμονή μας σήμερα στο ευρώ, όχι από αγάπη ή από ταύτιση με το «ευρωπαϊκό όραμα», αλλά από συμφέρον και εξ ανάγκης. Όσο δεν υπάρχει ένας ισχυρός ανατολικοευρωπαϊκός πόλος, μαζί με τη Ρωσία, και όσο δεν έχει συγκροτηθεί μια συμμαχία των βαλκανικών λαών, είμαστε υποχρεωμένοι, για να αποκρούσουμε την πίεση από την Τουρκία και τα ανατολικά μας, να συμμαχούμε με τη Δύση, παρ’ όλο που γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε «Δύση».
Ωστόσο, το Κόμμα της Δραχμής δεν περιλαμβάνει μόνο ή κυρίως όσους από ιδεολογικό στραβισμό επιμένουν στην αποχώρηση από τη ζώνη του ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση –ΚΚΕ, αριστεριστές, συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, ΕΠΑΜ, κ.ά.–,  αλλά και όσους έχουν συμφέρον οικονομικό και πολιτικό στην παραπέρα φτωχοποίηση και διάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Μιλήσαμε στην αρχή για τις περίεργες ή πιθανές διασυνδέσεις με την αμερικανική ή γερμανική πρεσβεία –κυρίως τη δεύτερη– που έχουν οδηγήσει στις προτάσεις περί δημοψηφίσματος είτε από τον ΓΑΠ, είτε από τη Μέρκελ.
Υπάρχουν όμως κι άλλοι παράγοντες που παίζουν με το «Κόμμα της Δραχμής»: Μεγαλοδημοσιογράφοι, μπατιρημένοι επιχειρηματίες, πληρωμένοι πολιτικοί παντός καιρού, και άλλοι, όλη αυτή την περίοδο, φλερτάρουν ανοιχτά με την ιδέα της επιστροφής στη δραχμή. Όλοι αυτοί είτε έχουν ένα σημαντικό απόθεμα σε ευρώ εκτός Ελλάδας, είτε έχουν χρέη που ελπίζουν να σβηστούν στο χάος που θα ακολουθήσει, είτε πληρώνονται ανοιχτά από ξένα κέντρα και επιχειρηματίες, είτε, στην καλύτερη περίπτωση, αποτελούν απλώς χρήσιμους ηλίθιους. Πάντως, όλοι μαζί συμβάλλουν και συμμετέχουν, με επαναστατικές και αντιμνημονιακές κορώνες, σε αυτό το εγχείρημα. Γι’ αυτό θα δούμε κανάλια και ραδιοφωνικούς σταθμούς να ποντάρουν ανοιχτά σε «προσωπικότητες» ανασυρμένες από την αφάνεια, να τους υπερπροβάλλουν, σε βαθμό κακουργήματος, κάποτε ακόμα και όταν έχει εξαντληθεί ο ρόλος τους, και  να τους εξαφανίζουν με τον ίδιο τρόπο που τους ανέβασαν στα ύψη. Και βλέπουμε αυτό το γαϊτανάκι να συνεχίζεται από άλλα κανάλια, άλλα ραδιόφωνα, άλλα λαθρόβια έντυπα και άλλους πρωταγωνιστές. Το βέβαιο είναι πως υπάρχουν κόμματα, καθώς και «προσωπικότητες», που εμφανίζονται ως αντιμνημονιακές και είναι συνδεδεμένες άμεσα και υπόγεια με αυτά τα συμφέροντα.
Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το ακραίο αντιμνημονιακό μένος γνωστών φιλελεύθερων, νεοφιλελεύθερων και γιάπηδων της δημοσιογραφίας, οι οποίοι αίφνης εμφανίζονται να εισηγούνται τις πλέον ριζοσπαστικές επιλογές.
Πώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι πολιτικοί που συνέπλεαν με τον Μητσοτάκη και την Μπακογιάννη, μεταβλήθηκαν στους πιο «αδιάλλακτους» εχθρούς του μνημονίου;
Ποια επαναστατική μύγα τσίμπησε γνωστούς ΚΥΠίτες και γιάπηδες δημοσιογράφους-επιχειρηματίες να συμπλέουν σε μια κοινή λυσσαλέα επίθεση ενάντια στους «μνημονιακούς», όταν η θέση τους επί δεκαετίες υπήρξε από την απέναντι πλευρά; Πώς μπορεί να εξηγηθεί η στάση του ίδιου του αρχέτυπου του αυριανισμού;
Ένας λαός απόλυτα συγχυσμένος, συντετριμμένος από μια απρόκλητη και δολοφονική επίθεση στον τρόπο και το επίπεδο ζωής του, ριγμένος στην ανέχεια, το αδιέξοδο, διαβουκολείται ανενδοίαστα από μια συμμορία οργανωμένων μαφιών και συμφερόντων, που θέλουν να κερδίσουν οικονομικά και πολιτικά από την ολοκληρωτική εξόντωσή του. Και, δυστυχώς, όλοι αυτοί οι αετονύχηδες έχουν απέναντί τους εκείνους που από συμφέρον και ανικανότητα μάς οδήγησαν στη σημερινή κρίση, καθώς και άλλους, που κρίνουν πως είναι η ευκαιρία να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη, αγνοώντας τα διακυβεύματα της σαρωτικότερης κρίσης που γνώρισε ο σύγχρονος ελληνισμός. Το δυστύχημα είναι πως, σε μια πλειοδοσία επαναστατικής «συνέπειας», το αντιμνημονιακό κίνημα αδυνατεί να ξεχωρίσει τους φίλους και τους εχθρούς του, τους πράκτορες και τους αφελείς, και να διαμορφώσει μια πολιτική πρόταση η οποία να εμμένει τόσο στο αντιμνημονιακό μήνυμα των πλατειών, όσο και στη νηφάλια στρατηγική αποτίμηση της κατάστασης.
Γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο. Μοιάζει με τετραγωνισμό του κύκλου. Όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά αυτή η πορεία πάνω σ’ ένα τεντωμένο σκοινί, όπου από τη μια πλευρά βρίσκεται η ενσωμάτωση και η υποταγή και από την άλλη πλευρά η περιθωριοποίηση και … εκ νέου η υποταγή.

http://ardin-rixi.gr/archives/5926

Κινδυνολογία και ασχετοσύνη

του Νίκου Λυγερού

 Δεν φτάνει που βρισκόμαστε σε μια δύσκολη θέση, έχουμε και άσχετες κότες που κινδυνολογούν, για να δικαιολογήσουν την απραξία και την ανικανότητά τους τόσα χρόνια. Όχι μόνο δεν έδωσαν τίποτα στην Ελλάδα, αλλά προσπαθούν να προβάλουν τις φοβίες τους ως στίγμα της πραγματικότητας. Αν τις ακούσουμε, τότε θα πιστέψουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Η κινδυνολογία επηρεάζει μόνο αυτούς που δεν έχουν γνώσεις και αυτούς που θέλουν ν’ακούσουν σενάρια συνομοσιολογίας για να το χαρούν, δίνοντας εξηγήσεις στα πάντα. Έχουμε πήξει με πολιτικούς και ειδικούς που έχουν ως ορίζοντα ένα κοτέτσι και προσπαθούν να βάλουν και τους ψηφοφόρους τους εκεί! Αυτή η εικόνα είναι η άμεση επίπτωση του ραγιαδισμού, που παραλύει κάθε κίνηση. Όμως ο ελληνισμός δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Αυτοί που μας φοβίζουν με το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση ποντάρουν απλώς στη βλακεία μας, διότι δεν έχουν κανένα επιχείρημα που στέκει. Έχουν βέβαια πιστούς και οπορτουνιστές που εκμεταλλεύονται την οικονομική κατάσταση και προσπαθούν να απενεργοποιήσουν και κάθε προσπάθεια εξόδου της κρίσης. Βέβαια τα βρίσκουν σκούρα με τους μαχητές της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και θέλουν μάταια να προλάβουν την αποτελεσματική απόφαση της επόμενης κυβέρνησης. Όμως σε αυτό το παίγνιο δεν θα κερδίσουν, διότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από τέτοιες αποφάσεις και η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να ενισχύσει το ίδιο της το πλαίσιο ως μεγαλύτερη ΑΟΖ σε παγκόσμιο επίπεδο. Απλώς η κινδυνολογία πιέζει και την μιζέρια της σκέψης. Όταν κάποιος πιστεύει δίχως επιστημονική αντίρρηση όλα όσα του λένε για τους κινδύνους της χώρας μας, είναι άξιος της μοίρας του και δεν υπάρχει λόγος ν’ ασχοληθούμε μαζί του, διότι δεν θα γίνει ποτέ μαχητής, στην καλύτερη περίπτωση θα μετατραπεί σε θύμα. Κατά συνέπεια, το θέμα μας είναι να ανασυγκροτήσουμε τα δεδομένα και να αναδιπλώσουμε τις δυνάμεις μας, για να παλέψουμε ενάντια στα αληθινά προβλήματα και όχι στις οφθαλμαπάτες. Μπορεί η βλακεία να είναι αήττητη, αλλά η ασχετοσύνη παλεύεται με την απόκτηση γνώσεων. Όσοι έχουν φόβους και όχι φοβίες, ας διαβάσουν για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς , ειδικά για τη νομοθεσία της ευρωζώνης και βέβαια το Δίκαιο της Θάλασσας. Μετά από αυτές τις αναγνώσεις, ακόμα και οι πρώην άσχετοι θα αντιληφθούν ότι τους κορόιδευαν τόσο καιρό. Επιπλέον θα κατανοήσουν ότι το υπόβαθρο της Ελλάδας είναι απόλυτα θετικό λόγω της γεωγραφικής μας θέσης στην Ανατολική Μεσόγειο. Αν επιπλέον διαβάσουν έρευνες από ξένους επιστήμονες όσον αφορά στα ευρωπαϊκά αποθέματα, τότε θα επινοήσουν ακόμα και από μόνοι τους την αναγκαιότητα της θέσπισης της ΑΟΖ. Σε πρώτη φάση θα εκνευρισθούν με τους κινδυνολόγους, αλλά μετά την εκτόνωσή τους θα μπορέσουν και αυτοί να παλέψουν για την πατρίδα μας και το λαό μας. Μόνο η ουσία είναι ικανή ν’ αντισταθεί στην εξουσία. Γι’ αυτό το λόγο η νοημοσύνη είναι τόσο επικίνδυνη για την κοινωνία. Δεν ακολουθεί τις αυθαίρετες ιεραρχίες, αλλά μόνο τις ανοιχτές δομές της γνώσης. Όσοι μαθαίνουν, ξέρουν να παλεύουν.

http://www.lygeros.org/articles?n=9467&l=gr

Γιατί η Ελλάδα δεν θα φύγει απ το ευρώ, άσχετα από το αποτέλεσμα των εκλογών

Διαβάστε τι γράφει το αξιόπιστο και πάντα εμηνερωμένο Seeking Alpha.

Οι φόβοι αυξάνονται παντού ότι η Ελλάδα θα κάνει μια άτακτη έξοδο από το ευρώ. Οι πιθανότητες να συμβεί αυτό είναι εξαιρετικά χαμηλές, ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ βγει νικητής στις προσεχείς εκλογές της 17ης Ιουνίου.

Ο Τσίπρας έχει ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση του πακέτου διάσωσης…. Είπε όμως, ότι νομίζει ότι είναι καλύτερο για την Ελλάδα να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ.
Η καγκελάριος Μέρκελ της Γερμανίας και η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, δήλωσαν ότι η Ελλάδα πρέπει να τιμήσει το πακέτο διάσωσης και δεν θα υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση.

Είναι μπλόφα.

Θυμόμαστε όλοι ότι ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Paulson είχε ενημερώσει τόσο την Lehman Bros όσο και την AIG ότι, δεν θα έπαιρναν δάνειο. Η Lehman αμέσως πήγε σε πτώχευση, έγινε κατάρρευση παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών αγορών και μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες ο Πόλσον δάνεισε την AIG.

Η Μέρκελ το έχει τραβήξει τόσο πολύ ώστε να υποστηρίζει ότι, η Ελλάδα θα πρέπει να διεξαγάγει δημοψήφισμα για το αν πρέπει ή όχι να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ. Αυτό δεν θα συμβεί για διάφορους λόγους.

Πρώτα απ ‘όλα δεν υπάρχουν νομικοί μηχανισμοί ενσωματωμένοι στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, για να πετάξουν ένα μέλος από το ευρώ. Έτσι, η απόφαση για το αν ή όχι η Ελλάδα παραμένει στη ζώνη του ευρώ είναι στην Ελλάδα και όχι στη Γερμανία. Ενώ υπάρχει σημαντική υποστήριξη στην Ελλάδα, να επαναδιαπραγματευθούν τους όρους διάσωσης, δεν υπάρχει σημαντική υποστήριξη για να εγκαταλείψουν το ευρώ.

Υπάρχουν πολύ λίγες ελληνικές επιχειρήσεις έτοιμες να επιστρέψουν στη δραχμή. Τα χρέη και οι συμβάσεις τους είναι σε ευρώ και εκείνοι με μεγάλα ποσά μόχλευσης θα αντιμετωπίσουν την πτώχευση. Οι πολίτες στην Ελλάδα είναι στην ίδια βάρκα με τις επιχειρήσεις. Ελάχιστοι είναι διατεθειμένοι να αφήσουν το ευρώ μιας και τα χρέη τους είναι επίσης σε ευρώ. Εάν η Ελλάδα αφήνει το ευρώ θα χρεοκοπήσει. Η επιστροφή στη δραχμή δεν θα αποτρέψει μια χρεοκοπία και τις συνέπειες της αδυναμίας να έχουν πρόσβαση στις πιστωτικές αγορές στο μέλλον.

Ωστόσο, η Ελλάδα θα μπορούσε να επιλέξει μια στρατηγική χρεοκοπία και να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ. Σύμφωνα με τα πρώτα διαθέσιμα στοιχεία από την Ελλάδα για την εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού για τους τέσσερις μήνες Ιανουάριο – Απρίλιο του 2012, σε τροποποιημένη ταμειακή βάση, το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού ανήλθε σε 9 δις ευρώ.

Κατά την ίδια περίοδο, το πρωτογενές έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού διαμορφώθηκε στα 1,679 δις. ευρώ. Το πρωτογενές έλλειμμα είναι το έλλειμμα χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι πληρωμές τόκων. Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να αυξήσει τα έσοδα ή να περικόψει τις δαπάνες από έναν συνδυασμό λιγότερο από το 7% του κρατικού προϋπολογισμού τους.

Βασικά, η Ελλάδα θα έχει μόνο 5 δις € λιγότερα σε ταμειακή βάση το 2012 χωρίς αλλαγές. Σε μια στρατηγική χρεοκοπία η Ελλάδα θα μπορούσε να σταματήσει τις κεφαλαιακές δαπάνες για ένα μικρό χρονικό διάστημα το οποίο θα καλύπτει τα 2/3 του χάσματος.Εάν η Ελλάδα χρεοκοπήσει θα ενεργοποιηθούν τα CDS που στηρίζουν το ελληνικό χρέος. Σημαίνει επίσης ότι οι μη ελληνικές τράπεζες που κατέχουν ελληνικά ομόλογα, θα πρέπει να κάνουν σημαντικές αποσβέσεις σε αυτό το χρέος. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές θα αρχίσουν να παγώνουν καθώς διαφορετικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θα ήταν διστακτικά να κάνουν επιχειρήσεις με θεσμικά όργανα για τα οποία υπάρχουν υποψίες ότι είναι ευάλωτα. Οι ιδιωτικές αγορές θα πρέπει επίσης άμεσα να αυξήσουν τα επιτόκια στις οικονομικά αδύναμες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία, κλπ. Το ντόμινο θα μπορούσε να προκαλέσει συντριβή οδηγώντας σε ένα τεράστιο πακέτο διάσωσης ή οικονομική κατάρρευση σε μια κλίμακα πολλές φορές μεγαλύτερη από το πρόβλημα, επιτρέποντας στην Ελλάδα να έχει μια καλύτερη συμφωνία.

Η μόνη διέξοδος από μια τέτοια κρίση θα είναι μαζική εκτύπωση ευρώ από την ΕΚΤ, το μοναδικό πράγμα που η Μέρκελ θέλει να αποφύγει με κάθε κόστος. Δεν υπάρχει αμφιβολία Μέρκελ και Λαγκάρντ “θα τα παίξουν”.
Εάν η Ελλάδα δεν αφήσει το ευρώ ή πάει σε μια στρατηγική χρεοκοπία τότε θα υπάρξει μεγάλη πίεση, από τις χρηματοπιστωτικές αγορές και ιδιαίτερα το χρηματοπιστωτικό κλάδο. Μεγάλες τράπεζες όπως η Goldman Sachs (GS), η Morgan Stanley (MS), η Citigroup (C), η Bank of America (BAC), και η JP Morgan / Chase (JPM) θα είναι οι κύριοι δικαιούχοι της αποδοχής της αρχικής συμφωνίας ή επαναδιαπραγμάτευσης του πακέτου διάσωσης.

http://nothia.wordpress.com/2012/05/29/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%B1-%CF%86%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CE%B9-%CE%B1%CF%80-%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E-%CE%AC/

Αγριεύει η κατάσταση

του Γιώργου Δελαστίκ

 Σε φάση αποφασιστικών συγκρούσεων και πιθανότατα πρωτοφανούς σε ένταση πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής μετά τη γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο μπαίνει η χώρα, όπως όλα δείχνουν. Οι Γερμανοί εκβιάζουν ωμά την Ελλάδα μη δίνοντας πλέον καμιά δόση του δανείου που δεν πηγαίνει κατευθείαν στις τράπεζες της ΕΕ, προσπαθώντας έτσι να εκβιάσουν τους Έλληνες ψηφοφόρους να ψηφίσουν τους σύγχρονους γερμανοτσολιάδες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Στην προσπάθειά της αυτή η Μέρκελ έχει συμμάχους αφενός το ΔΝΤ και τον Ολάντ, αλλά και τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες στο εσωτερικό.

 Η πλήρως απορριπτική στάση που επέδειξαν ακόμη και απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα οι Γάλλοι σοσιαλιστές και οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες κατά τις επισκέψεις του στο Παρίσι και στο Βερολίνο κουρέλιασε όλες τις αυταπάτες που είχε η ευρωλάγνα πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ περί σφυρηλάτησης συμμαχιών με τμήματα της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς. Το σημαντικότερο όμως είναι πως απέδειξε ότι οι ελπίδες επιβίωσης των Ελλήνων εργαζομένων, νέων, μικρομεσαίων, συνταξιούχων περνάει αποκλειστικά μέσα από την αναμέτρηση και τη σύγκρουση με την ΕΕ και όχι μέσα από τη συνεργασία μαζί της. Δεν αναφερόμαστε φυσικά στην τυπική συνεργασία και επαφές που υποχρεωτικά θα αποκαταστήσουν οι κυβερνήσεις της ΕΕ με μια κυβέρνηση που θα έχει ως κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, αν αυτός έρθει πρώτο κόμμα στις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους άλλωστε θα έχουν αποκλειστικό στόχο τον εγκλωβισμό, την ενσωμάτωση και την ανατροπή οποιασδήποτε κυβέρνησης στην οποία θα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο η Αριστερά σε οποιαδήποτε εκδοχή της, ακόμη και στη δεξιότερη εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ.

 Η λύσσα με την οποία προσπαθούν οι Γερμανοί να βγάλουν πρώτο κόμμα τη ΝΔ του «κωλοτούμπα» Αντώνη Σαμαρά, συνεπικουρούμενοι από την ΕΕ, το ΔΝΤ και την ελληνική αστική τάξη σύσσωμη, δεν οφείλεται στο ότι φοβούνται τον Τσίπρα ως πρόσωπο ή τον ΣΥΡΙΖΑ ως «επαναστατικό» κόμμα της Αριστεράς. Ξέρουν με ποιους έχουν να κάνουν, ξέρουν ότι έχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να τους καθυποτάξουν και να τους ενσωματώσουν, καθώς ο συσχετισμός δυνάμεων είναι συντριπτικά υπέρ του Βερολίνου. Ένα κόμμα άλλωστε που έχει ως θεμελιώδεις άξονες της πολιτικής του την παραμονή στο ευρώ και την ΕΕ, είναι εξ ορισμού παιχνίδι στα χέρια των Γερμανών. Στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα όμως αισθάνονται φρίκη στην ιδέα ότι για πρώτη φορά από το 1945-50 απειλείται να αναδειχθεί σε χώρα της Δυτικής Ευρώπης μια αριστερή κυβέρνηση – έστω και κατ’ όνομα αριστερή, ανεξαρτήτως του πραγματικού χαρακτήρα της πολιτικής του. Για την ώρα δεν ενδιαφέρονται καθόλου για μια αριστερή διαχείριση της κρίσης. Τους ενοχλεί αφάνταστα η αναβίωση της ιδέας αριστερών κυβερνήσεων και μάλιστα στο έδαφος μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μη βγει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ.

 

Μόνο αν οι εκβιασμοί τους δεν πιάσουν τόπο και οι ψηφοφόροι υπερψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, θα αρχίσει η δεύτερη φάση της γερμανικής πολιτικής: Η ενσωμάτωση, η σύνθλιψη και ο εξευτελισμός μιας υποτιθέμενης κυβέρνησης Τσίπρα ώστε να καταγάγουν οι Γερμανοί μια στρατηγικής σημασίας νίκη επί της Αριστεράς συνολικά, κάτι που θα έχει παραλυτικές συνέπειες πανευρωπαϊκά. Όλη αυτή η κρισιμότατη αναμέτρηση θα διεξαχθεί πάνω σε ένα εκρηκτικά υπονομευμένο υπόβαθρο που θα απειλεί ανά πάσα στιγμή να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Το υπόβαθρο αυτό είναι η δραματική κατάσταση στην οποία έχουν οδηγήσει το σύνολο των επιχειρήσεων και εν γένει την ελληνική οικονομία τα επαίσχυντα μνημόνια του Γιωργάκη, του Βενιζέλου και του Σαμαρά. Αν δώσουμε βάση στα όσα μαθαίνουμε για την κατάσταση της οικονομίας, τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα ώστε δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η χώρα θα αποφύγει τη χρεοκοπία τους επόμενους μήνες, ακόμη και αν οι δοσίλογοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κατορθώσουν τελικά να σχηματίσουν κυβέρνηση! Είναι εντελώς άλλο πράγμα το πέρασμα στη δραχμή από κυβέρνηση που θέλει να το κάνει αυτό προς όφελος του λαού και το οργανώνει με δική της πρωτοβουλία και λαϊκή στήριξη. Υπάρχει πληθώρα μέτρων που μπορούν να θωρακίσουν αποτελεσματικά το νέο εθνικό νόμισμα και την ελληνική οικονομία, υψώνοντας ανυπέρβλητα εμπόδια και φραγμούς στους ξένους κερδοσκόπους και στους Έλληνες καπιταλιστές που θα επιχειρήσουν να δράσουν υπονομευτικά. Τα μέτρα αυτά προϋποθέτουν βεβαίως ολομέτωπη σύγκρουση με θεμελιώδεις αρχές της ΕΕ, όπως είναι η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων και η μετατρεψιμότητα των νομισμάτων.

 

Χρεοκοπία όμως και πέρασμα στη δραχμή κάτω από κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σημαίνουν εφιαλτική κατάσταση! Πραγματική κόλαση, γιατί όλα θα γίνουν προς όφελος των πιο επιθετικών κύκλων του κεφαλαίου και των ακραίων κερδοσκόπων, των «μαυραγοριτών» της σύγχρονης εποχής. Χρεοκοπία και δραχμή με κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα σηματοδοτήσουν απόλυτη εξαθλίωση του λαού, οπότε είναι πιθανότατη η δημιουργία συνθηκών επαναστατικής κρίσης, προϋποθέσεων δηλαδή κοινωνικής επανάστασης. Η Αριστερά –και εδώ βεβαίως εννοούμε την αντικαπιταλιστική και την κομμουνιστική– οφείλει ταχύτατα να προετοιμαστεί για μια τέτοια πρωτοφανή κρίση και ταυτόχρονα ευκαιρία. Οι καιροί ου μενετοί…

http://www.prin.gr/2012/05/3_28.html#more

Η ντροπή της Ευρώπης του GUNTER GRASS

Είσαι πολύ κοντά στο χάος, γιατί δεν συμμορφώθηκες πλήρως στην αγορά

κι απομακρύνεσαι απ’ τη χώρα, που ήτανε κάποτε λίκνο για σένα.

Ο,τι με την ψυχή ζητούσες και νόμιζες πως είχες βρει
τώρα σαν κάτι περιττό αποβάλλεις και το πετάς μες στα σκουπίδια.

Ολόγυμνη σαν οφειλέτης διαπομπεύεται, υποφέρει η χώρα εκείνη
που έλεγες πως της χρωστάς ευγνωμοσύνη.

Στη φτώχεια καταδικασμένος τόπος, τόπος που ο πλούτος του
τώρα στολίζει τα μουσεία: λάφυρα που έχεις τη φροντίδα Εσύ.

Κείνοι που χίμηξαν με την ορμή των όπλων στη χώρα την ευλογημένη με νησιά
στολή φορούσαν και κρατούσαν τον Χέλντερλιν μες στο γυλιό τους.

Καμιά ανοχή πλέον δεν δείχνεις στη χώρα που οι συνταγματάρχες
υπήρξαν σύμμαχοι ανεκτικοί.

Χώρα που ζει δίχως το δίκιο, μα με εξουσία που επιμένει πως έχοντας αυτή το δίκιο
ολοένα σφίγγει κι άλλο το ζωνάρι.

Σε πείσμα σου η Αντιγόνη μαυροφορεί – σ’ όλη τη χώρα
πενθοφορεί και ο λαός της που κάποτε σ’ είχε φιλοξενήσει.

Μα οι ακόλουθοι του Κροίσου έχουν στοιβάξει έξω απ’ τη χώρα,
στα θησαυροφυλάκιά σου, ό,τι σαν μάλαμα αστράφτει.

Πιες, επιτέλους, πιες, κραυγάζουν επίτροποι σαν μαζορέττες
μα ο Σωκράτης σού επιστρέφει γεμάτο πίσω το ποτήρι.

Σύσσωμοι, ό,τι σου ανήκει, βαριά θα ρίξουν την κατάρα
θεοί, αφού η θέλησή σου ζητά ξεπούλημα του Ολύμπου.

Χωρίς του πνεύματος τροφή, τότε κι εσύ θα καταρρεύσεις
δίχως τη χώρα που ο νους της, Ευρώπη, εσένα έχει πλάσει.

 

Ποίημα σε μετάφραση του ποιητή Γιάννη Ευθυμιάδη και της μεταφράστριας Σοφίας Γεωργαλλίδη, μόλις μερικές ώρες μετά τη δημοσίευσή του στη γερμανική εφημερίδα Sueddeutsche Zeitung (φύλλο της Παρασκευής 25 Μαΐου 2012)

http://www.e-poema.eu/index_gr.php

Οι «γύπες» κατασπάραξαν τη χώρα

του Γιώργου Δελαστίκ

Μέσα στην πολιτική θύελλα που μαίνεται στη χώρα μας και την προκήρυξη των νέων εκλογών, πέρασε απαρατήρητο σχεδόν από τον ελληνικό λαό ένα γεγονός τεράστιας οικονομικής και πολιτικής σημασίας: την Τρίτη η κυβέρνηση Παπαδήμου πλήρωσε στο 100% της ονομαστικής αξίας τους ελληνικά κρατικά ομόλογα συνολικής αξίας 435 εκατομμυρίων ευρώ που είχαν υπαχθεί στο αγγλικό δίκαιο και τα οποία είχαν περιέλθει στα χέρια ακραία επιθετικών κερδοσκοπικών κύκλων που είχαν αρνηθεί κατηγορηματικά να δεχθούν το «κούρεμά» τους στο πλαίσιο του PSI.

Το τραγικό είναι ότι το 90% περίπου των ομολόγων αυτών βρίσκονταν στην κατοχή ενός κερδοσκοπικού οίκου ονόματι Νταρτ Μάνατζμεντ με έδρα στα νησιά Κέιμαν, ο οποίος είχε πληρώσει λιγότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ για να αποκτήσει τα ελληνικά ομόλογα-σκουπίδια στη δευτερογενή αγορά και την Τρίτη εισέπραξε περίπου… 400 εκατομμύρια ευρώ, βγάζοντας κέρδος… 300%!!!

Ο οίκος Νταρτ Μάνατζμεντ συγκαταλέγεται στους κερδοσκόπους που ονομάζονται «γύπες». Αυτοί ειδικεύονται στην αγορά ομολόγων που έχουν εκδώσει «κράτη-ψοφίμια», τα οποία απειλούνται με χρεοκοπία. Αγοράζουν τα ομόλογα σε εξευτελιστικές τιμές, γύρω στο 10%-25% της αξίας τους.

Στη συνέχεια εκβιάζουν αδίστακτα τα κράτη. Απαιτούν να τους πληρώσουν τα ομόλογα στο 100% της ονομαστικής αξίας τους (οπωσδήποτε πάντως πάνω από 70-80%) αποκομίζοντας υπερκέρδη. Αν οι χώρες αρνηθούν να πληρώσουν, έχουν πανίσχυρες και εξαιρετικά ειδικευμένες στον τομέα αυτόν ομάδες δικηγόρων και σέρνουν τα κράτη στα δικαστήρια επί χρόνια και χρόνια, κερδίζοντας πάντα τις σχετικές δίκες!

«Οι αγοραστές είναι βέβαιοι πως θα πάρουν τελικά τουλάχιστον τριπλάσια λεφτά ανά ομόλογο από τους »επενδυτές-κορόιδα» που συμφώνησαν »οικειοθελώς» στο »κούρεμα»» γράφαμε στη σελίδα αυτή στις 9 Απριλίου, αναφερόμενοι στους κερδοσκόπους «γύπες». Δυστυχώς, οι εκτιμήσεις εκείνες επιβεβαιώθηκαν στο ακέραιο. Οι «γύπες» κατασπάραξαν την Ελλάδα και κέρδισαν 300% από το «οικονομικό κουφάρι» της!

Εγινε μια πολύ κακή αρχή. Ομόλογα αξίας 434 εκατομμυρίων ευρώ που υπάγονται σε ξένο δίκαιο και βρίσκονται στα χέρια «γυπών» πρέπει να πληρωθούν από τη νέα κυβέρνηση φέτος, τον Σεπτέμβριο και τον Δεκέμβριο.

Κι αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στον εφιάλτη που την απειλεί του χρόνου. Μέσα σε λιγότερους από τρεισήμισι μήνες (από τις 26 Μαρτίου ως τις 5 Ιουλίου του 2013 συγκεκριμένα) πρέπει να πληρωθούν τέσσερα μη «κουρεμένα» ομόλογα υπό ξένο δίκαιο που βρίσκονται στα χέρια επιθετικών κερδοσκόπων, συνολικής αξίας… 2 δισεκατομμυρίων ευρώ! Το 1,4 δισ. ευρώ μάλιστα πρέπει να πληρωθεί σε ένα… δεκαήμερο, στις 25 Ιουνίου και στις 5 Ιουλίου του 2013! Ο απόλυτος εφιάλτης… Υπάρχουν και χειρότερα όμως, τα οποία αποδεικνύουν πόσο εγκληματική από πολιτική σκοπιά πράξη ήταν η αποδοχή του αγγλικού δικαίου στα δάνεια που χορήγησε η ΕΕ στην Ελλάδα.

Τα δάνεια αυτά έχουν ρήτρες «διασταυρούμενης χρεοκοπίας (cross default)». Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι αν η κυβέρνηση δεν πλήρωνε το ομόλογο της Τρίτης, είχαν το νομικό δικαίωμα όλοι οι άλλοι κερδοσκόποι «γύπες» που κατέχουν ακόμη ελληνικά ομόλογα συνολικής αξίας 6 δισεκατομμυρίων ευρώ, να ζητήσουν αμέσως τώρα (!) την πληρωμή χωρίς να περιμένουν τη λήξη των δικών τους ομολόγων, ακόμη κι αν είναι ύστερα από δέκα χρόνια!

Στο ίδιο πλαίσιο, μπορούσαν και τα… κράτη της Ευρωζώνης να ζητήσουν να τους δώσουμε αμέσως τώρα πίσω τα… 100 και πλέον δισεκατομμύρια ευρώ που είχαν δώσει ως δάνεια στην Ελλάδα και τα έχουν πάρει όλα οι ευρωπαϊκές τράπεζες! Αυτά προβλέπει το ξένο δίκαιο!

Ζήτησε η απελθούσα κυβέρνηση της Αθήνας γραπτές εγγυήσεις ότι τουλάχιστον οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης δεν θα συμπεριφέρονταν ως «γύπες» και δεν θα ζητούσαν πίσω τα δάνεια, αν η Ελλάδα δεν πλήρωνε τους κερδοσκόπους, αλλά… καμία κυβέρνηση δεν της έδωσε τέτοια εγγύηση! Υπέροχοι οι εταίροι της…

ΨΥΧΡΟΛΟΥΣΙΑ
«Νταηλίκια» χωρίς αντίκρισμα

ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να πληρώσει η κυβέρνηση τους κατόχους ελληνικών ομολόγων που υπόκεινται σε ξένο δίκαιο και αρνήθηκαν να δεχθούν το «κούρεμά» τους στο πλαίσιο του PSI, διαβεβαίωνε προ μηνός ως υπουργός Οικονομικών ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Εχει διασφαλίσει την πλήρη στήριξη των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης στο θέμα αυτό, μας έλεγε. Αποδείχθηκε όμως ότι η κυβέρνηση τα «έσκασε» ωραία και καλά τα 435 εκατομμύρια στους αιμοδιψείς κερδοσκόπους που τα είχαν αγοράσει μάλιστα στο ένα τέταρτο της αξίας τους και έτσι έβγαλαν κέρδος 300% (!) «στην υγειά των κορόιδων» – δηλαδή του ελληνικού λαού. Οι Ευρωπαίοι εταίροι της κυβέρνησης την άφησαν γυμνή στις ορέξεις των κερδοσκόπων.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63658705

Νέο σύνταγμα στην Ισλανδία, και η συνωμοσία της σιωπής …

Η Ισλανδία έκλεισε το 2011 με αύξηση 2,1% του ΑΕΠ της που θα πρέπει,σύμφωνα με τις προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής,να ανέλθει στο ποσοστό του 2,7% το 2013, χάρη κυρίως στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

 

Η Ισλανδία είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που απέρριψε με δημοψήφισμα τη διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών της, αφήνοντας να καταρρεύσουν μερικές από αυτές και δικάζοντας πολλούς τραπεζίτες για τα οικονομικά εγκλήματα τους, αλλά περιέργως τα γαλλικά και τα ευρωπαϊκά μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν το αναφέρουν, η το αναφέρουν ελάχιστα…

 

Δεν υπάρχει επίσημη λογοκρισία στα μέσα ενημέρωσης, στο ραδιόφωνο ή την τηλεόραση, αλλά οι δημοσιογράφοι και οι εμπειρογνώμονες από όλους τους ορίζοντες, τόσο πρόθυμοι για να μιλήσουν για το τι συμβαίνει στην Αίγυπτο, τη Λιβύη και τη Συρία, δεν λένε απολύτως τίποτα για το τι συμβαίνει στην Ισλανδία. Μήπως μίλησαν για αυτό στις πολλές πολιτικές συζητήσεις για τις προεδρικές εκλογές; Μήπως είδαμε καμιά εικόνα στην τηλεόραση; Φυσικά όχι, γιατί οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να έχουν την κακή ιδέα να εμπνευστούν από αυτά…

 

Στην Ισλανδία, ο λαός ανάγκασε σε παραίτηση μια κυβέρνηση στο σύνολό της. Οι μεγάλες τράπεζες κρατικοποιήθηκαν και αποφασίστηκε να μην πληρωθεί το χρέος που είχαν συνάψει με τράπεζες στη Βρετανία και την Ολλανδία, χρέος που πρόεκυψε από την σφαλμένη χρηματοπιστωτική πολιτική τους.

 

·         2008: Οι τράπεζες Glitnir, Kaupthing και Landsbankinn εθνικοποιήθηκαν, προκειμένου να αποφευχθεί η χρεοκοπία τους παρά να  συνεισφέρουν άνευ όρων δημόσια κεφάλαια, όπως στην Ισπανία ή άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το σύνολο του χρέους της Ισλανδίας ισούταν με 9 φορές το ΑΕΠ της. Το νόμισμα κατέρρευσε και το χρηματιστήριο ανέστειλε τις δραστηριότητες του μετά από μια πτώση 76%.

·         2009: Το ΔΝΤ, ως συνήθως, απαίτησε, σε αντάλλαγμα των λεγομένων μέτρων  «προσαρμογής» την περικοπή των κοινωνικών δαπανών που προκάλεσε την οργή του πληθυσμού, την πτώση της κυβέρνησης και την κήρυξη πρόωρων εκλογών.

 

Η αριστερά κέρδισε την απόλυτη πλειοψηφία, προκαλώντας την κατάρρευση του Κόμματος της Ανεξαρτησίας, ένα συντηρητικό κόμμα, που ήταν ανέκαθεν η κυρίαρχη δύναμη στη χώρα που διατήρησε μόνο το 23,7% των ψήφων. Η Johanna Siguroardottir επιλέχτηκε να ηγηθεί της κυβέρνησης μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες και τους αριστερούς οικολόγους.

 

Η δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας εξακολουθούσε να υφίστατο. Μέσω ενός νόμου, προτάθηκε στη Μεγάλη Βρετανία και την Ολλανδία την αποπληρωμή του χρέους και τη πληρωμή 3.500 εκατ. ευρώ, ποσό που έπρεπε να καταβληθεί σε μηνιαίες δώσεις από όλες τις οικογένειες της Ισλανδίας για 15 χρόνια με επιτόκιο 5%. Αλλά ο λαός πάλι κατέβηκε στο δρόμο και απαίτησε τον νόμο να τεθεί σε δημοψήφισμα.

 

·         Ιανουάριος 2010: Ο Πρόεδρος αρνήθηκε να κυρώσει αυτόν το νόμο και ανακοίνωσε την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία

·         Μάρτιος 2010: Το δημοψήφισμα έλαβε χώρα και το Όχι στην αποπληρωμή του χρέους κέρδιζε με το 93% των ψήφων.

Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση προσπαθούσε να ρυθμίσει νομικά τις ευθύνες για τη κρίση. Άρχισαν οι συλλήψεις αρκετών τραπεζιτών και ανωτέρων στελεχών. Η Ιντερπόλ ξεκίνησε έρευνα και όλοι οι τραπεζίτες που εμπλέκονταν αναχώρησαν από τη χώρα. Σε αυτό το πλαίσιο κρίσης, εκλέχτηκε μία συνέλευση με αποστολή να συντάξει ένα νέο σύνταγμα για να αντικαταστήσει το υπάρχον που ήταν απλό αντίγραφο του δανικού συντάγματος.

 

Για αυτό το σκοπό, έγινε άμεση προσφυγή στον κυρίαρχο λαό ο οποίος έκλεξε 25 πολίτες χωρίς πολιτική συγγένεια μεταξύ των 522 υποψηφίων που παρουσιαστήκαν (προϋπόθεση: να είναι ενήλικας και να έχει λάβει την υποστήριξη τουλάχιστον 30 ατόμων).

 

·         Σεπτέμβριος 2010: Ο πρώην πρωθυπουργός Geir Haarde ενάγεται για αμέλεια στη διαχείριση της κρίσης. Η Ιντερπόλ εξέδωσε επίσης διεθνές ένταλμα σύλληψης κατά του πρώην προέδρου της Sigurdur Einarsson.

·         Φεβρουάριος 2011: Η Συντακτική Συνέλευση άρχισε τις εργασίες της για να παρουσιάσει, από τις γνώμες που συλλέχτηκαν από διάφορες συνελεύσεις που πραγματοποιήθηκαν σε όλη τη χώρα, ένα σχέδιο ενός Μεγάλου Χάρτη (Magna Carta).

·         Μάρτιος 2011: Μετά από ορισμένες κριτικές σχετικά με το χαμηλό ποσοστό συμμετοχής (36%) για τον διορισμό των μελών της Συντακτικής Συνέλευσης, ο Πρωθυπουργός, σε συνεννόηση με τους ηγέτες των κυριοτέρων κομμάτων που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο, συγκροτεί μια συμβουλευτική επιτροπή για να συνεχίσει την αναθεώρηση του συντάγματος. Η τελευταία προτείνει στο Κοινοβούλιο να διορίσει ένα «Συνταγματικό Συμβούλιο» από 25 μέλη της διαλυμένης Συνταγματικής Συνέλευσης.

·         Απρ. 2011: Οι πολίτες λένε εκ νέου Όχι σε ένα δεύτερο δημοψήφισμα για την αποπληρωμή του χρέους, μετά την άρνηση του Ισλανδού Πρόεδρου Olafur Ragnar Grimsson να υπογράψει το νόμο της 16ης Φεβρουαρίου 2011 (γνωστός ως «τρίτος νόμος Icesave »). Η νέα κεντροαριστερή κυβέρνηση δήλωνε πράγματι ότι είχε εξασφαλίσει νέα συμφωνία Icesave που ήταν καλύτερη από την προηγούμενη, αλλά ο λαός της Ισλανδίας εξακολούθησε να αρνηθεί να συμμετάσχει στην χρεοκοπία των τραπεζών που κρίθηκαν ως ανεύθυνες.

·         Ιούλιος 2011: Με βάση τις εκθέσεις της Συνταγματικής Επιτροπής και του Εθνικού Φόρουμ (πολίτες), το Συνταγματικό Συμβούλιο ενέκρινε ομόφωνα ένα σχέδιο συντάγματος που υποβλήθηκε στο Κοινοβούλιο στις 27 Ιουλίου. Το τελευταίο, υπεύθυνο για την τροποποίηση του σχεδίου, ασχολήθηκε με αυτή την εντολή το φθινόπωρο του 2011 και οι συζητήσεις βρίσκονται ακόμα σε εξέλιξη.

 

Οι κύριες προτάσεις του νέου Συντάγματος

 

Από το σύνολο των 114 άρθρων και εννέα κεφαλαίων, μπορούμε να σημειώσουμε συγκεκριμένα:

·         Άρθρο 15: Δικαίωμα στην πληροφόρηση. Οι πληροφορίες και τα έγγραφα που κατέχουν οι δημόσιες αρχές θα πρέπει να είναι διαθέσιμα χωρίς καμία εξαίρεση και η πρόσβαση του κοινού σε αυτά τα έγγραφα θα πρέπει να διασφαλίζεται από το νόμο.

·         Άρθρο 63: Δημιουργία Επιτροπής Επίβλεψης της ευθύνης της κυβέρνησης. Μια έρευνα σχετικά με τις δράσεις και τις αποφάσεις της κυβέρνησης μπορεί να ζητηθεί από το ένα τρίτο των μελών της Αλθίνγκι (ισλανδικό κοινοβούλιο).

·         Άρθρο 65: Δικαίωμα στην άμεση προσφυγή σε δημοψήφισμα. Το 10% των ψηφοφόρων μπορούν να ζητήσουν εθνικό δημοψήφισμα για τους νόμους που ψηφίζει η Αλθίνγκι.

·         Άρθρο 66: Δυνατότητα άμεσης προσφυγής κατά της Αλθίνγκι. Το 2% των ψηφοφόρων μπορεί να υποβάλει μια ερώτηση στο Κοινοβούλιο και να υποβάλει  νομοσχέδιο εάν υποστηρίζεται από το 10% των ψηφοφόρων.

·         Άρθρο 90: Διορισμός του πρωθυπουργού. Ο πρωθυπουργός διορίζεται από το Κοινοβούλιο.

·         Άρθρο 99: Ανεξαρτησία των δικαστηρίων. Η ανεξαρτησία των δικαστηρίων πρέπει να είναι εγγυημένη από το νόμο.

·         Άρθρο 105: Αυτονομία των τοπικών κοινωνιών. Οι πηγές εσόδων της τοπικής αυτοδιοίκησης πρέπει να είναι εγγυημένες από το νόμο, όπως και το δικαίωμά καθορισμού της χρήσης αυτών των πόρων.

 

Το νέο σύνταγμα θα πρέπει να υποβληθεί σε δημοψήφισμα πριν από την ψηφοφορία από το Κοινοβούλιο. Θα πραγματοποιηθεί μάλλον στις 30 Ιουνίου, σε συνδυασμό με τις προεδρικές εκλογές ή το φθινόπωρο.

 

Η Ισλανδία δεν είναι σίγουρα παρά μια μικρή χώρα με 320.000 κατοίκους, όμως, δίνει ένα μάθημα δημοκρατίας στα μεγάλα κράτη της Ευρώπης και του κόσμου. 

Σκεφτείτε για παράδειγμα ότι στη Γαλλία, η συνταγματική μεταρρύθμιση του 2008 γράφτηκε ολόκληρη στα Ηλύσια και ότι οι βουλευτές την ενέκριναν μόνο με δύο ψήφους διαφορά, αφού είχαν υποστεί για εβδομάδες τις ακραίες απαράδεκτες πιέσεις από τον αρχηγό του κράτους …

http://www.agoravox.fr/actualites/international/article/nouvelle-constitution-en-islande-114748

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/04/blog-post_6085.html#.T5GOe7MjG8B

Λεόντεια υπέρ της Γερμανίας η δημιουργία και λειτουργία της Ευρωζώνης

ΤΟΥ ΜΑΝΟΛΗ Γ. ΔΡΕΤΤΑΚΗ*

Σε ένα άρθρο μας στην «Αυγή» της 8.1.2012 εξετάσαμε την εξέλιξη του κατά κεφαλή ΑΕΠ σε ΜΑΔ 8 κρατών της Ευρωζώνης κατατάσσοντας τις σε δύο ομάδες: η μία περιλάμβανε τα 4 μεσογειακά κράτη – μέλη της (Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία και Ισπανία) και η άλλη 4 βόρεια κράτη της (Γερμανία, Ολλανδία Αυστρία και Φινλανδία) που αποτελούν και τον σκληρό πυρήνα και είδαμε ότι από τη λειτουργία της Ευρωζώνης ωφελήθηκαν μόνο τα 4 κράτη του σκληρού πυρήνα της με αποτέλεσμα τη βελτίωση της σχετικής θέσης τους, ενώ η θέση των 4 μεσογειακών χωρών χειροτέρευσε. Πολύ μεγαλύτερα, όμως, είναι τα οφέλη όλων των βόρειων κρατών-πρώτων μελών της Ευρωζώνης στα ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών.

Στο άρθρο αυτό θα εξετάσουμε τα ισοζύγια αγαθών, αγαθών και υπηρεσιών και τρεχουσών συναλλαγών όχι μόνο των 8 αλλά και των 4 άλλων, δηλαδή των 12, συνολικά πρώτων κρατών-μελών της Ευρωζώνης την περίοδο 1995-2010 (την οποία χωρίζουμε σε δύο υποπεριόδους:1995-2010 (προ ευρώ) και 2001-2010 (μετά ευρώ) προκειμένου να δούμε τις διαφορές που προέκυψαν από τη λειτουργία της. Τα στοιχεία που χρησιμοποιούμε προέρχονται από τη βάση δεδομένων της Στατιστικής Υπηρεσίας της Ε.Ε., της Eurostat.

Στην 1η στήλη του Πίνακα 1 δίνονται οι μέσοι ετήσιοι όροι των πλεονασμάτων ή των ελλειμμάτων στο ισοζύγιο αγαθών (το εμπορικό ισοζύγιο) των 12 κρατών την πρώτη 6ετή περίοδο, στη δεύτερη οι αντίστοιχοι μέσοι ετήσιοι όροι (προκειμένου να υπάρχει σύγκριση) τη δεύτερη 10ετή περίοδο και στην 3η η σχέση τους. Στις τρεις επόμενες στήλες δίνονται τα αντίστοιχα στοιχεία για το ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών και στις τρεις τελευταίες για το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.

 

Από τον Πίνακα 1 φαίνεται ότι σε ό,τι αφορά τους μέσους ετήσιους όρους των πλεονασμάτων και των ελλειμμάτων:

– Το Βέλγιο είναι το μόνο κράτος μέλος της Ευρωζώνης που το πλεόνασμά του και στα τρία ισοζύγιά του τη δεύτερη περίοδο ήταν μικρότερο απ’ ό,τι εκείνο της πρώτης, αντίθετα.

– Το πλεόνασμα της Γερμανίας: στο ισοζύγιο αγαθών τη δεύτερη περίοδο ήταν πάνω από δύο φορές υψηλότερο από εκείνο της πρώτης, στο ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών σχεδόν 9! φορές υψηλότερο, ενώ ο έλλειμμα της στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών την πρώτη περίοδο μετατράπηκε σε πολύ μεγάλο πλεόνασμα τη δεύτερη.

– Το πλεόνασμα της Ιρλανδίας στο ισοζύγιο αγαθών τη δεύτερη περίοδο ήταν σχεδόν διπλάσιο από εκείνο της πρώτης, στο ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών πάνω από διπλάσιο, ενώ στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (το κρισιμότερο από τα τρία) το μικρό πλεόνασμά της μετατράπηκε σε έλλειμμα.

– Το Λουξεμβούργο είχε έλλειμμα τη δεύτερη περίοδο πάνω 1,5 φορά υψηλότερο απ’ ό,τι δεύτερη, στο ισοζύγιό αγαθών, το πλεόνασμά του, όμως, στο ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών τη δεύτερη περίοδο ήταν 5! φορές υψηλότερο από εκείνο της πρώτης και το πλεόνασμά του στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών 1,5 φορά υψηλότερο.

– Τα πλεονάσματα της Ολλανδίας και στα τρία ισοζύγια τη δεύτερη περίοδο ήταν σχεδόν διπλάσια από εκείνα της πρώτης.

– Τα πλεονάσματα της Φινλανδίας στα ισοζύγια αγαθών και αγαθών και υπηρεσιών ήταν περίπου ίσα την πρώτη περίοδο, ενώ στο ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών σχεδόν 1,5 φορά υψηλότερο τη δεύτερη περίοδο από εκείνο της πρώτης.

– Το έλλειμμα της Ελλάδας στο ισοζύγιο αγαθών και στο ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών τη δεύτερη περίοδο ήταν διπλάσιο, ή σχεδόν διπλάσιο, αντίστοιχα από εκείνα της πρώτης, ενώ το έλλειμμα της στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ήταν 4! φορές υψηλότερο.

– Τα ελλείμματα της Ισπανίας στο ισοζύγιο αγαθών τη δεύτερη περίοδο ήταν σχεδόν 3 φορές υψηλότερο από εκείνο της πρώτης, στο ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών 8! φορές υψηλότερο και στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών 7! φορές υψηλότερο.

– Τα ελλείμματα της Πορτογαλίας στο ισοζύγιο αγαθών και στο ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών ήταν πάνω ή σχεδόν 1,5 φορά υψηλότερα τη δεύτερη περίοδο από εκείνα της πρώτης περιόδου, ενώ το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της υπερδιπλάσιο.

– Τα πλεονάσματα της Γαλλίας και στα τρία ισοζύγια την πρώτη περίοδο μετατράπηκαν σε ελλείμματα τη δεύτερη, και

– Το πλεόνασμα της Ιταλίας την πρώτη περίοδο, συρρικνώθηκε τη δεύτερη, ενώ τα πλεονάσματά της στο ισοζύγιο αγαθών και στο ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών μετατράπηκαν σε ελλείμματα.

Από τα όσα προαναφέρθηκαν είναι ξεκάθαρο ότι η Ευρωζώνη λειτούργησε υπέρ των βόρειων και εις βάρος των νότιων κρατών – μελών της. Προκειμένου να φανεί το μέγεθος του ωφέλειας της Γερμανίας, στις τρεις πρώτες στήλες της πρώτης γραμμής του Πίνακα 2 δίνεται ο μέσος όρος των πλεονασμάτων των 7 πρώτων κρατών του Πίνακα στην περίοδο 1995-2000, στις τρεις επόμενες εκείνος της Γερμανίας και στις τρεις τελευταίες το ποσοστό των πλεονασμάτων της Γερμανίας στο συνολικό πλεόνασμα των 7 κρατών. Στη δεύτερη γραμμή δίνονται τα ίδια στοιχεία για την περίοδο 2001-2010.

Όπως φαίνεται από τις τρεις τελευταίες τρεις στήλες του Πίνακα, το μερίδιο της Γερμανίας στο σύνολο του πλεονάσματος στο ισοζύγιο αγαθών των 7 πρώτων κρατών του Πίνακα 1, τη δεύτερη περίοδο ήταν κατά 12,4 εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο απ’ ό,τι την πρώτη, ενώ εκείνο στο ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών ήταν πάνω από δυόμισι φορές υψηλότερο. Το όφελος όμως στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ήταν ασύγκριτα υψηλότερο, δεδομένου ότι ενώ την πρώτη περίοδο είχε κατά μέσο όρο έλλειμμα, τη δεύτερη περίοδο το μερίδιο της στο πλεόνασμα των 7 κρατών ήταν σχεδόν 70%. Για πόσο, όμως, χρόνο μπορεί να συνεχιστεί η τεράστια ανισότητα στην κατανομή των ωφελειών από τη λειτουργία της Ευρωζώνης; Είναι σαφές ό,τι απαιτείται μια ανακατανομή τους. Αν αυτή δεν υπάρξει, αργά ή γρήγορα, η Ευρωζώνη θα αντιμετωπίσει μια κρίση πολύ πιο έντονη από τη σημερινή, με κίνδυνο τη διάλυσή της ή τον περιορισμό της μόνο στα κράτη που ωφελούνται από αυτήν.

 

* Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι τέως αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=680378

Από το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας στο Πρωτόκολλο Κέρκυρας

του Νίκου Λυγερού

Το Πρωτόκολλο Φλωρεντίας που υπέγραψαν στις 17 Δεκεμβρίου 1913 οι Μεγάλες Δυνάμεις και πιο συγκεκριμένα η Αγγλία, η Γαλλία, η Αυστρία, η Γερμανία, η Ιταλία και η Ρωσία βασίστηκε αποκλειστικά στο κριτήριο της γλώσσας όσον αφορά στα σύνορα της νεοσύστατης Αλβανίας. Έτσι υπό τις πιέσεις της Ιταλίας και της Αυστρίας, παραχωρήθηκαν στην Αλβανία, το Αργυρόκαστρο, το Δέλβινο, η Κορυτσά, το Λεσκοβίκι και η Πρεμετή.

Είναι βέβαια γνωστό τώρα ότι η συμμαχία της Ιταλίας και της Αυστρίας, ήθελε ένα ανεξάρτητο κράτος στην περιοχή για να αποτελεί μία ζώνη ουδέτερη που να μπορεί να μετατραπεί εύκολα σε προγεφύρωμα σε πολεμική φάση. Οι επιπτώσεις αυτής της επιλογής είναι η δημιουργία ενός θύλακα στην τωρινή Ευρωπαϊκή Ένωση εως την ένταξη της Αλβανίας. Τοπολογικά υπάρχει μία τρύπα που δημιουργεί ευάλωτη τοποστρατηγική ζώνη για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα δηλαδή αυτή η απόφαση πρέπει να διορθωθεί για να ενισχυθεί η ανθεκτικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιπλέον αν εξετασθεί πιο ορθολογικά το θέμα τότε συνειδητοποιούμε ότι πρόσφερε υποστηρικτικό έδαφος για την συνέχεια του Οθωμανικού δόγματος στην περιοχή, κάνοντας έντεχνα μία ανάμειξη των Τούρκων και των Αλβανών μέσω του μουσουλμανικού στοιχείου. Με άλλα λόγια έχουμε μία προσπάθεια ανάλογη με την εξέλιξη του Αζερμπαϊτζάν. Ας εξετάσουμε τώρα το Πρωτόκολλο Κέρκυρας πριν συνεχίσουμε αυτήν την ανάλυση.

Το Πρωτόκολλο Κέρκυρας που υπέγραψαν η Διεθνής Επιτροπή των Μεγάλων Δυνάμεων και ο Πρόεδρος της Αυτόνομης Βόρειας Ηπείρου στις 17 Μαΐου 1914 αποτελεί ουσιαστικά την πρώτη επίσημη και θεσμική απόδειξη της τελευταίας. Πρέπει να επισημάνουμε επίσης ότι οι Πρέσβεις των Μεγάλων Δυνάμεων ανήγγειλαν στην Ελλάδα ότι οι κυβερνήσεις το εγκρίνουν. Η αναγγελία έγινε την πρώτη Ιουλίου 1914. Με αυτή την τροποποίηση δίνει ελευθερία γλωσσική και θρησκευτική στις επαρχίες της Κορυτσάς και Αργυροκάστρου μέσω της ειδικής τους διοικητικής οργάνωση και εξασφαλίζει την οργάνωση της Χωροφυλακής. Επιπλέον στις 14 Οκτωβρίου 1914 οι Μεγάλες Δυνάμεις ζήτησαν από την Ελλάδα να ανακαταλάβει την Βόρεια Ήπειρο. Και στην περίπτωση συμμετοχής της Ελλάδας σε Παγκόσμιο Πόλεμο με το μέρος τους τότε η ενσωμάτωση της Βορείου Ηπείρου στην Ελλάδα θα ήταν πλέον οριστική. Έτσι το Πρωτόκολλο Κέρκυρας άλλαξε τα δεδομένα δίχως όμως να υπερισχύσει οριστικά ακόμα και αν στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο (1940-41), η Ελλάδα απελευθέρωσε τη Βόρεια Ήπειρο. Όμως με τη γερμανική κατοχή κατέρρευσε αυτή η προσπάθεια. 

Βλέπουμε όμως ότι η Βόρεια Ήπειρος αποτελεί το σημαντικότερο θετικό επιχείρημα της ένταξης της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το χριστιανικό στοιχείο σε ένα κράτος επίσημα κοσμικό αγγίζει τα άλλα κράτη μέλη και θα πρέπει να ενισχυθεί ουσιαστικά και πρακτικά για να γίνει αποτελεσματική η διαδικασία ένταξης. 

http://www.lygeros.org/articles?n=9050&l=gr

1946/2012: Από τον εμφύλιο στο μνημόνιο και πάλι πίσω!

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ ΚΑΙ Ο «ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ» ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com

«Ο σουρεαλισμός όλους μας ενώνει. Μπάτσοι, γουρούνια, ανεμώνη». Αυτό έγραψε ένας ανώνυμος σε έναν τοίχο στην Αλεξάνδρας, στη φοβερή αγγελία των μελλούμενων πούταν η μηδενιστική εξέγερση του 2008.

Ο «σουρεαλισμός», δηλαδή ο ατομικός, ομαδικός και εθνικός παραλογισμός εκδηλώνεται ποικιλότροπα. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αλλοϋβρίζονται, ενώ συγκυβερνούν και θέλουν να συνεχίσουν. Ορισμένοι δεν θέλουν το μνημόνιο, θέλουν όμως τα κόμματά του. ‘Αλλοι ζητάνε συγνώμη για αυτό που έκαναν και μετά ψήφο για να συνεχίσουν να το κάνουν. Ορκισμένοι αντίπαλοι του μνημονίου κάνουν πρακτικά ότι μπορούν για να εμποδίσουν τη δράση εναντίον του, να αποθαρρύνουν και να απογοητεύσουν τον ελληνικό λαό.

Ο «σουρεαλισμός», δηλαδή ο παραλογισμός, ενίοτε και η παραφροσύνη, χρειάζεται σε όσους δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που θέτει η πραγματικότητα. Γι’ αυτό και παρουσιάζεται μαζικά την παραμονή μεγάλων καταστροφών και είναι προϋπόθεση γι’ αυτές. Πως θα μπορούσαν αίφνης οι Γερμανοί, αν παρέμεναν στα καλά τους, να πάνε στον Χίτλερ και τον πόλεμο; Δεν θα τόκαναν αν δεν είχαν το Μνημόνιο και τη Δανειακή τους Σύμβαση, δηλαδή τη Συνθήκη των Βερσαλλιών στη δική τους περίπτωση.

Από μικρό κι από τρελλό μαθαίνεις την αλήθεια. Στη Λήμνο, οι μαθητές παρέλασαν με τα στρατιωτικά εμβατήρια της 25ης Μαρτίου και μαύρα περιβραχιόνια στα χέρια τους. Πενθούν τη χώρα πούχασαν.

Το διακύβευμα των εκλογών

Ως λαός, ετοιμαζόμαστε να κάνουμε το όγδοο θαύμα του κόσμου. Να ξαναβγάλουμε μια κυβέρνηση που την αποδοκιμάζει το 90% του πληθυσμού, ποσοστό που δεν ξαναεμφανίσθηκε από τότε που εφευρέθηκαν τα γκάλοπ. Δεν θα είναι, αν γίνει, μικρό κατόρθωμα.

Χρειάστηκε ο Γιώργος και η καταστροφή του ΠΑΣΟΚ για να μπούμε στην τροχιά της οικονομικής καταστροφής με το Μνημόνιο και να έρθει το ΔΝΤ στην Ευρώπη. Χρειάστηκε η καταστρεφόμενη ΝΔ για να αυτοαφοπλισθεί η χώρα από τα νομικά της όπλα στον πόλεμο χρέους, να γίνει ιδιοκτησία των πιστωτών και να μπουν τα θεμέλια για την εκδίωξή της από την ευρωζώνη ή και την ΕΕ. Τώρα, χρειάζονται οι αντιμνημονιακοί, ποικίλες δυνάμεις και πρόσωπα, για να μείνει ο ελληνικός λαός χωρίς το πολιτικό εργαλείο που χρειάζεται για να αντιπαλέψει το μνημόνιο. Για να μη δοθεί αξιόπιστη εναλλακτική πολιτική προοπτική στον ελληνικό λαό.

Τι άλλο χρειάζονται οι Τόμσεν, Μέρκελ, Ρότσιλντ, Ροκφέλερ, Σόρος, που η Ελλάδα είναι τώρα στην πρώτη τους προτεραιότητα, από ένα κατακερματισμένο πλήθος αντιμνημονιακών κομμάτων, κομματιδίων και κινήσεων, αμφίβολης αποτελεσματικότητας και αξιοπιστίας, για να κάνουν τη δουλειά τους. Και μόνο ο κατακερματισμός τους, ομολογεί πόσο τρομοκρατημένοι και απρόθυμοι είναι, στην καλύτερη περίπτωση, από την προοπτική οι ίδιοι οι οπαδοί τους και ο ελληνικός λαός να τους ζητήσει να κυβερνήσουν, να πάνε να ξαναδιαπραγματευτούνε με τη Μέρκελ, τις τράπεζες και το ΔΝΤ, να οργανώσουν την άμυνα του ελληνικού λαού και κράτους. Αλλά μόνο διεκδικώντας την κυβέρνηση και την εξουσία μπορείς να σταματήσεις το πρόγραμμα. ‘Οπερ έδει δείξαι.

Αν κατέβαιναν όλοι οι αντιμνημονιακοί σε μέτωπο, θα έπαιρναν σήμερα 200 βουλευτές, θα άλλαζε όλος ο πολιτικός συσχετισμός δύναμης στην Ελλάδα και διεθνώς και θα ετίθετο με διαφορετικούς όρους το πρόβλημα. Δεν θα ήταν ασφαλώς εύκολο, αλλά δοκίμασε κανείς να το κάνει και δεν το κατάφερε; Προσέκρουσε σε κάποιες πολιτικές δυσκολίες και ποιες ήταν; ‘Ηταν μεγαλύτερες από τη διαφορά που κάνει η καταστροφή της Ελλάδας από τον αγώνα για τη σωτηρία της;

Η «τρίτη γραμμή» της καταστροφής

Ο πιο άνετος τρόπος να τα πετύχεις αυτά, να παριστάνεις ότι είσαι κατά του μνημονίου και να μην κάνεις τίποτα εναντίον του, είναι να καμώνεσαι τον υπερεπαναστάτη που αρνείται οποιαδήποτε συνεργασία με τους «ρεφορμιστές» του «συστήματος» ή αδιαφορεί τάχα μου για τις εκλογές και μαζί για τις επιπτώσεις που θάχει το εκλογικό αποτέλεσμα στη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων, εργαζόμενων και άνεργων, νέων και απόκληρων, συνταξιούχων και άρρωστων, στο μέλλον της Ελλάδας και των παιδιών της. Σε μια διαφορετική ασφαλώς, αλλά εξίσου τραγική στιγμή της ελληνικής ιστορίας, ο κορυφαίος αγωνιστής και διανοούμενος Δημήτριος Γληνός έγραφε, στο πολιτικό πρόγραμμα της μαχητικότερης και βαθύτερης αντίστασης που ευρωπαϊκός λαός αντέτεινε στον Χίτλερ, ένα απόσπασμα που δείχνει τη ψυχολογία ανθρώπου που αγωνίζεται:

«’Οταν αφήσεις το λαό να πεθαίνει στους δρόμους, να κουρελιαστεί ψυχικά και σωματικά, και λες έπειτα πως θα κάνεις στον κατάλληλο καιρό εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα, είσαι ένας συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι σα να λες ότι θα βάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει» («Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ», Αθήνα 1944)

Κλασικό παράδειγμα δήθεν «υπερεπαναστατικής» πολιτικής το γερμανικό ΚΚ, που τόβαλε ο Στάλιν να πολεμάει λυσσασμένα τους Σοσιαλδημοκράτες κατά την «τρίτη περίοδο» της Τρίτης Διεθνούς, με αποτέλεσμα να πάρει ο Χίτλερ τις εκλογές του 1933. Πιθανώς ο Ιωσήφ τόκανε γιατί πίστευε βλακωδώς, αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ, ότι μπορούσε να επιβάλλει ένα condominium με τους Γερμανούς στην Ευρώπη. Παρολίγον να εξαφανισθεί τελικά η ΕΣΣΔ.

Η Μέρκελ, ο Τόμσεν, η Goldman Sachs περιμένουν τώρα πως και πως τις ελληνικές εκλογές. Τους αποδίδουν την ίδια σημασία με τις γαλλικές. Αν βγει κυβέρνηση των μνημονιακών, ενισχυμένη και με άλλους προθύμους, θα είναι παγκόσμιας σημασίας θρίαμβος για τις «αγορές» και τις ανώτερες τάξεις της Γερμανίας, ιδίως όσες συμπλέουν με το χρηματιστικό κεφάλαιο. Θα θεωρηθεί εκ των υστέρων συγκατάθεση στα Μνημόνια και τις Δανειακές Συμβάσεις, που κυρώθηκαν πραξικοπηματικά από την τωρινή Βουλή, χωρίς καμία προς τούτο εντολή. Στον οικονομικό και νομικό, θα προστεθεί και ο πολιτικός αφοπλισμός της Ελλάδας. Κοντεύουν να μας δηλητηριάσουν σε αυτή τη χώρα οι αναθυμιάσεις της αποσύνθεσης, να μας πνίξουν οι οσμές της προδοσίας, από τόσα σημεία του ελληνικού ορίζοντα που ξεπηδάνε.

1947/2012: Από τον εμφύλιο στο μνημόνιο και πάλι πίσω!

Οποιοδήποτε εκλογικό αποτέλεσμα δεν αποκλείει μια κοινωνική εξέγερση ή άλλες ανώμαλες εξελίξεις, στο εσωτερικό ή στα εξωτερικά μέτωπα της χώρας. Το αντίθετο, αν η Ελλάδα δεν βρει τη δύναμη, τους ανθρώπους, τους τρόπους και τα επιχειρήματα για διακόψει έλλογα την καταστροφική πορεία που ξεκίνησε τον Μάιο του 2010, όλα αυτά θα γίνουν αναπόφευκτα. Μια εξέγερση όμως κατά μιας προσφάτως εκλεγμένης κυβέρνησης ηττάται ευκολότερα και ευκολότερα δικαιολογείται στη συνέχεια η επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης, μιας δικτατορίας δηλαδή.

Αξίζει να θυμόμαστε την ιστορία μας. Για να φτάσει η Ελλάδα στον καταστροφικό εμφύλιο του 1946-49, χρειάστηκε να συμφωνήσει ο αστικός πολιτικός κόσμος στην αμερικανική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» κέντρου-δεξιάς, όπως καλή ώρα τώρα, και χρειάστηκε να πάει ένα ξημέρωμα στον Ριζοσπάστη ο Ζαχαριάδης να αλλάξει πραξικοπηματικά τη γραμμή του κόμματος ρίχνοντας τη γραμμή της αποχής στις εκλογές του 1946, όπως γράφει στο τελευταίο, συγκλονιστικό βιβλίο της, μια από τις ηρωϊκότερες και σεμνότερες φιγούρες της ελληνικής αριστεράς, η Μαρία Καραγιώργη. Με τον θερμό της, η Ελλάδα έγινε το δοκιμαστήριο ΗΠΑ και ΕΣΣΔ για τον ψυχρό τους πόλεμο, όπως καλή ώρα τώρα είμαστε το δοκιμαστήριο για όσα μέλλουν να συμβούν στην Ευρώπη, αν όχι και εργαλείο για τον επερχόμενο πόλεμο στη Μέση Ανατολή.

Ας ελπίσουμε, αν και παγιδευμένοι, οι απόγονοι του Οδυσσέα να βρουν ένα τρόπο να φέρουν το λιγότερο κακό εκλογικό αποτέλεσμα, ανθιστάμενοι σε αυτούς που, όπως είχε δηλώσει ο Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Ντισραέλι, θέλουν να κάνουν τον ατίθασο λαό των Ελλήνων «μικρόψυχους σαν τους λαούς του Ινδουστάν».

Επίκαιρα, 29.3.2012

Ξεχάστε την Ελλάδα. Η Πορτογαλία θα καταστρέψει το Ευρώ !!!!

Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε που η Πορτογαλία έπαιζε κάποιον αποφασιστικό ρόλο στα παγκόσμια πράγματα. Η Συνθήκη Tordesillas, που μοίρασε το 1494 τον μη ευρωπαϊκό κόσμο μεταξύ Πορτογαλίας και Ισπανίας, ίσως και να ήταν η τελευταία συνεισφορά της χώρας στην παγκόσμια ιστορία, άσχετα αν δεν είχε αίσιο τέλος.

Σήμερα όμως, η χρονιά που διανύουμε μπορεί να είναι αυτή κατά την οποία η Πορτογαλία επανέρχεται δριμεία στην παγκόσμια σκηνή.

Πως; Ανατινάσσοντας το ευρώ!

 

 

Η Ελλάδα έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει, και αυτό  κοστολογήθηκε ήδη από τις αγορές. Στην ίδια όμως μοίρα βρίσκεται και η Πορτογαλία, με κάπως μεγαλύτερο φυτίλι. Διολισθαίνει προς στάση πληρωμών, και όταν το κάνει, αυτό θα είναι το τελειωτικό χτύπημα στο ενιαίο νόμισμα, και στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, σημαίνοντας την απόλυτη καταστροφή τους.

Γνωρίζουμε εδώ και καιρό ότι η Πορτογαλία παραπαίει. Τον περασμένο Μάιο χρειάστηκε διάσωση. Τα σπρεντς της ξεπέρασαν το κρίσιμο όριο του 7%, και αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια από το ΔΝΤ και την ΕΕ, όπως είχε κάνει και η Ελλάδα.

Η συνταγή που της επιβλήθηκε ήταν παρόμοια με αυτήν της Ελλάδας: αυξήσεις φόρων, περικοπές δαπανών, μειώσεις μισθών, και κάποιες θεσμικές μεταρρυθμίσεις. Η χώρα, που αποτελεί μια από τις φτωχότερες της ΕΕ, με κατά κεφαλήν  εισόδημα $21.000 (μικρότερο από αυτό της Ελλάδας), αναγκάστηκε να στοχεύσει στο να μειώσει το έλλειμμά της στο 4.5% το 2012, και στο 3% το 2013.

Πως τα πάει άραγε; Όπως και η Ελλάδα. Δηλαδή, καθόλου καλά.

Η ελληνική οικονομία προβλέπεται να μειωθεί κατά 6% φέτος, και ακολουθεί και η Πορτογαλία. Σύμφωνα με την Citigroup, η οικονομία της Πορτογαλίας θα συρρικνωθεί κατά 5.7% το 2012, και ακόμη  3% το 2013.

Η αύξηση των φόρων διαλύει την οικονομία της. Μια μελέτη του πανεπιστημίου του Πόρτο, αποκάλυψε πως η σκιώδης οικονομία, που δεν πληρώνει φόρους, αυξήθηκε πέρσι κατά 2.5%, και σήμερα αντιστοιχεί στο 25% της συνολικής οικονομικής δραστηριότητας της χώρας.  Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει σύντομα. Οι πορτογαλικές επιχειρήσεις δεν έχουν  δυνατότητα επιβίωσης, πληρώνοντας τους υψηλούς φόρους που τις έχουν επιβληθεί.

Το αποτέλεσμα είναι να μην πετυχαίνονται οι στόχοι μείωσης του ελλείμματος. Ήδη, η κυβέρνηση άλλαξε τον στόχο της, προβλέποντας έλλειμμα 5.9%, αντί για 4.5%. Αν πάρουμε το παράδειγμα της Ελλάδας, θα δούμε και άλλες τέτοιες προσαρμογές προς τα πάνω. Η οικονομία μαραζώνει, οι εισπράξεις φόρων μειώνονται, και ο περισσότερος κόσμος στρέφεται προς την μαύρη οικονομία, προκειμένου να επιβιώσει. Παράλληλα, αυξάνονται και τα ελλείμματα.

Από την πλευρά της, η ΕΕ απαιτεί ακόμη περισσότερη λιτότητα, κάτι που επιταχύνει την συρρίκνωση της οικονομίας. Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο. Κανένας δεν γνωρίζει πως μπορεί η χώρα να βγει από αυτόν.

Η Standard & Poor’s έχει ήδη υποβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, και έπεται συνέχεια. Τα σπρεντς ανεβαίνουν. Πριν από μερικές μέρες ξεπέρασαν το 14%. Αναμένεται περαιτέρω αύξηση. Τα αντίστοιχα ελληνικά βρίσκονται στο 33%. Σίγουρα, εκεί θα καταλήξουν και τα πορτογαλικά.

Η ελληνική κρίση, μπορεί να ήταν ιδιάζουσα περίπτωση. Όχι όμως η πορτογαλική. Εκεί δεν υπήρξε κάποια παραποίηση στοιχείων. Δεν υπήρχαν τερατώδη ελλείμματα. Μάλιστα, πριν από το 2008, η Πορτογαλία είχε έλλειμμα κάτω του 3% του ΑΕΠ της, και σαφώς μέσα στα όρια που όριζε η ευρωζώνη. Δεν υπήρχε δημοσιονομική ανευθυνότητα. Απλά, δεν μπορούσε να συναγωνιστεί τις ισχυρότερες οικονομίες, μέσα στα πλαίσια του ενιαίου νομίσματος. Και έτσι τώρα, η Πορτογαλία βυθίζεται σε μια άνευ προηγουμένου ύφεση. Η  κατάσταση μπορεί να εξελιχθεί χειρότερα και από την Ελλάδα.

Η ελληνική κυβέρνηση δανείζονταν τεράστια ποσά, τα οποία και σπαταλούσε ανεύθυνα. Οι Έλληνες καταναλωτές όμως, όπως και οι επιχειρήσεις, ήταν σχετικά συγκρατημένοι. Όχι όμως και οι Πορτογάλοι. Σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας Διακανονισμών, το συνολικό πορτογαλικό χρέος αγγίζει το 479% του ΑΕΠ, ενώ το αντίστοιχο ελληνικό είναι 296%. Άρα, μιλάμε για €783 δισ, και όχι για €703 δισ που είναι το συνολικό ελληνικό χρέος.

Οι ευρωπαϊκές τράπεζες είναι περισσότερο εκτεθειμένες απέναντι στην Πορτογαλία, από ότι στην Ελλάδα. Συνολικά, είναι εκτεθειμένες κατά $244 δισ, συγκρινόμενα με τα $204 δισ της Ελλάδας.

Τι πρόκειται να γίνει; Η Ελλάδα σίγουρα θα χρεοκοπήσει μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2012. Έτσι, η πίεση θα μεταφερθεί στη Λισαβόνα. Έχει τα ίδια ακριβώς προβλήματα, και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό. Αν η Ελλάδα δεν μπορεί να ξοφλήσει τα χρέη της, γιατί να μπορεί η Πορτογαλία;

Θα υπάρξουν λοιπόν δυο συνέπειες:

Πρώτον, θα πληγεί ανεπανόρθωτα το τραπεζικό σύστημα της ευρωζώνης. Το μεγαλύτερο μέρος του πορτογαλικού χρέους, βρίσκεται στα χέρια της Γαλλίας και της Γερμανίας. Ένα μεγάλο μέρος του ιδιωτικού χρέους, που είναι περισσότερο από το αντίστοιχο δημόσιο,  βρίσκεται στα χέρια της Ισπανίας, οι τράπεζες της οποίας είναι ήδη στα κόκκινα. Θα μπορέσουν να αντέξουν τη χασούρα; Μάλλον όχι.

Δεύτερον, θα πληγεί το ευρώ. Μια χρεοκοπία εντός της νομισματικής ένωσης, είναι μια ατυχία. Κάθε οικογένεια έχει το μαύρο πρόβατό της. Αν υπάρξει όμως και δεύτερη χρεοκοπία, τότε τα πράγματα σοβαρεύουν. Δεν ισχύει πια η δικαιολογία, ότι φταίνε κάποιες ανεύθυνες κυβερνήσεις. Μάλλον θα πρέπει να αρχίσουμε να θεωρούμε το ευρώ, ως δυσλειτουργικό, και ως εργαλείο που σπέρνει τον όλεθρο σε ολόκληρη την ήπειρο!

Μια χρεοκοπία της Πορτογαλίας θα πυροδοτήσει εξόδους από την ευρωζώνη, και ίσως κατάρρευση της.

Εδώ και πέντε αιώνες, η Πορτογαλία απέχει από την διαμόρφωση του παγκόσμιου γίγνεσθαι. Η αναμονή όμως τελείωσε. Τώρα, όλα δείχνουν πως επανέρχεται στο προσκήνιο, με έναν κρίσιμο ρόλο για την παγκόσμια οικονομία.

 

Του Matthew Lynn.

Market Watch

http://www.marketwatch.com/story/forget-greece-its-portugal-thatll-destroy-euro-2012-01-25?siteid=rss&utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A%20marketwatch%2Ffinancial%20%28MarketWatch.com%20-%20Financial%20Services%20Industry%20News%29

Απόδοση: S.A.

http://national-pride.org/2012/03/04/%CE%BE%CE%B5%CF%87%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CE%B8%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%84/

Δεσμευμένοι ελευθεριάζοντες

του Γιάνη Βαρουφάκη 

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, λίγο μετά το Κραχ του 1929 που άλλαξε βίαια τον κόσμο, ξεκίνησε μια τιτάνια διαμάχη μεταξύ φιλελεύθερων οικονομολόγων για το τι είχε συμβεί και τι έπρεπε να γίνει για να καταπολεμηθεί η Κρίση. Σήμερα, το δικό μας 1929 (το Κραχ του 2008-12), έχει ξαναφέρει στο προσκήνιο την ίδια περίπου συζήτηση διεθνώς. Άλλη μια φορά απόψεις του φιλελεύθερου Keynes συγκρούονται αλύπητα με τις αντίθετες απόψεις του φιλελεύθερου Hayek. Από την μία έχουμε φιλελεύθερους που θεωρούν, όπως ο Hayek, ότι η λύση βρίσκεται στο να αφεθεί η αγορά να λειτουργήσει όπως μόνο εκείνη μπορεί (με μειώσεις τιμών και μισθών που θα φέρουν την ανάκαμψη των ποσοτήτων και της απασχόλησης) και από την άλλη έχουμε φιλελεύθερους που θεωρούν, όπως ο Keynes, ότι χωρίς συντονισμένη από το κράτος επενδυτική πολιτική οι αγορές θα παραπαίουν με τεράστιο κόστος για όλους.

Ο λόγος που έκρινα σκόπιμο να γράψω τα παρακάτω είναι ότι στο Μνημονιστάν που ζούμε, ή λατινιστί Bailoutistan (*), η συζήτηση αυτή παίρνει μια πολύ περίεργη μορφή (αν θέλετε μια αγγλική έκδοση του παρόντος, πατήστε εδώ). Μια μορφή που αντανακλά βασικές κακοήθειες της ελληνικής πραγματικότητας. Σήμερα θα επικεντρωθώ στους έλληνες οπαδούς μίας εκ των δύο αυτών σχολών: σε εκείνους που εμπνέονται από τον φιλελεύθερο Hayek (μεταξύ άλλων, όπως π.χ. ο von Mises). Και θα θέσω ερωτήματα σχετικά με την συνέπεια των λόγων τους με την σκέψη και στάση του Hayek.

Πριν φτάσουμε όμως εκεί, ας θυμηθούμε την τιτάνια διαμάχη των δύο ανδρών που ξεκίνησαν αυτή την συζήτηση στις σκοτεινές μέρες του Μεσοπόλεμου.

Hayek εναντίον Keynes

Λίγο μετά το Κραχ του 1929, ο John Maynard Keynes, ο φιλελεύθερος καθηγητής οικονομικών στο Cambridge, έσπασε το πιο ισχυρό ταμπού του επαγγέλματος των πανεπιστημιακών οικονομολόγων της εποχής: Ήρθε σε ρήξη με την άποψη του Βρετανικού Υπουργείου Οικονομικών που θεωρούσε δεδομένο πως μια οικονομία σε βαθειά ύφεση θα ανακάμψει αυτόματα. Ότι, εφόσον μειωθούν οι μισθοί και τα επιτόκια «αρκετά», κάποια στιγμή θα αντιδράσουν δημιουργικά οι επιχειρηματίες αυξάνοντας την απασχόληση και τις επενδύσεις τους.

Η ένσταση του Keynes ήταν ότι, μετά από μία κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος (όπως εκείνη του 1929 ή του 2008) που μετατρέπεται σε ύφεση της πραγματικής οικονομίας, είναι πολύ πιθανόν η παραγωγή, οι επενδύσεις και τα εισοδήματα να «κλειδωθούν» σε πολύ χαμηλά επίπεδα – σε μια «κακή» ισορροπία από την οποία καμία μείωση μισθών και επιτοκίων δεν μπορεί να βοηθήσει την οικονομία να αποδράσει. Υπό αυτές της συνθήκες αποτελμάτωσης, υποστήριξε ο Keynes, η προσπάθεια μείωσης των δημόσιων ελλειμμάτων μέσα από περικοπές δημόσιων δαπανών, και μείωσης της ανεργίας μέσω μείωσης των μισθών, μόνο σε αυτό-γκολ θα οδηγήσει τους διαμορφωτές της οικονομικής πολιτικής. Γιατί; Επειδή η μείωση των δημόσιων δαπανών θα ενισχύσει την ύφεση, η μείωση των μισθών θα μειώσει κι άλλο την συνολική ζήτηση, τα φορολογικά έσοδα θα μειωθούν κι άλλο, η ανεργία θα φουντώσει και, έτσι, όλοι θα βγουν χαμένοι: εργαζόμενοι, δημόσιο, επιχειρηματίες.

Όλα αυτά σας είναι πλέον γνωστά και δεν σκοπεύω να εντρυφήσω περαιτέρω στην άποψη του Keynes. Απλά την παραθέτω ως εισαγωγή στην σκέψη του μεγάλου αντίπαλου του Keynes, του Friedrich von Hayek. Η παρέμβαση του Hayek ήταν και παραμένει σημαντική. Καθώς η κριτική του Keynes κέρδιζε έδαφος, όσο η άποψη του Υπουργείου Οικονομικών εξευτελιζόταν καθημερινά (όσο οι περικοπές μισθών και δαπανών αποτύγχαναν να τιθασεύσουν ελλείμματα και ανεργία), ο Hayek ήταν εκείνος που (α) εξαπόλυσε την ισχυρότερη κριτική εναντίον του Keynes (και της πολιτικής κρατικών παρεμβάσεων που υποστήριζε ο Keynes), και (β) παρουσίασε μια διαφορετική εξήγηση των αιτίων της Κρίσης αλλά και του τι πρέπει να γίνει.

Η διάγνωση του Hayek για τα αίτια της Κρίσης ήταν απλή: Οφείλονται σε περιόδους δημιουργίας φθηνού χρήματος από το χρηματοπιστωτικό σύστημα (τις τράπεζες ως επί το πλείστον) το οποίο διοχετεύεται σε τομείς, κλάδους, επιχειρήσεις και χώρες υψηλού ρίσκου. Αυτό που συμβαίνει, κατά τον Hayek, είναι ότι περίοδοι σταθερότητας ρίχνουν τα επιτόκια και έτσι οι τράπεζες αρχίζουν να θέλουν να δανείσουν σε επισφαλείς πελάτες για να τους χρεώνουν υψηλότερα επιτόκια. Αυτό δημιουργεί λογιών-λογιών φούσκες: Φούσκες επενδύσεων, φούσκες καταναλωτικές, φούσκες δημόσιου δανεισμού και δημόσιων έργων, φούσκες στα χρηματιστήρια. Οι φούσκες δημιουργούν αισιοδοξία, η αισιοδοξία αυξάνει τις ιδιωτικές και δημόσιες επενδύσεις, αυτές με την σειρά τους αυξάνουν τα εισοδήματα, τα μεγαλύτερα εισοδήματα επιτρέπουν στους επισφαλείς πελάτες των τραπεζών να αποπληρώνουν τα δάνειά τους κ.ο.κ. έως ότου έρχεται η στιγμή της αλήθειας, σκάνε οι φούσκες και όλοι χρωστούν σε όλους χωρίς κανείς να μπορεί να πληρώσει.

Έως εδώ οι Hayek και Keynes δεν διαφωνούν. Η διαφωνία τους αρχίζει στο τι πρέπει να γίνει όταν οι φούσκες πλέον σκάσουν. Αντίθετα με τον Keynes που πίστευε ότι το κράτος πρέπει να αποτρέψει την αποτελμάτωση και την δημιουργία μιας «κακής» ισορροπίας, ο Hayek έκρινε ότι το Κραχ ήταν η Πραγματικότητα ενώ η πρότερη περίοδος Ανάπτυξης ήταν το Ψέμμα. Ότι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι «να αφήσουμε την ύφεση να κάνει την δουλειά της» – το σκληρό αλλά «θεάρεστο έργο» της. Και ποιο είναι αυτό το «θεάρεστο έργο» που επιτελεί η ύφεση; Καταστρέφει («ρευστοποιεί» ήταν το ρήμα που χρησιμοποιούσε ο Hayek) τα «κακά χρέη», διαλύει δηλαδή τα χρέη που χτίστηκαν ηλιθιωδώς την Εποχή του Ψέμματος και τα οποία δεν μπορούν πλέον να αποπληρωθούν. Κι αν αυτό σημαίνει ότι πολλοί θα υποφέρουν, τι να κάνουμε. Ας είναι. Όπως το επόμενο πρωί ενός κακού μεθυσιού το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να πάρουμε μια ασπιρίνη και να κάνουμε υπομονή, έτσι και με τα Κραχ: η ύφεση που τα ακολουθεί είναι επίπονη αλλά καθαρτική και πρέπει να την αφήσουμε να λειτουργήσει λυτρωτικά, χωρίς κρατικές παρεμβάσεις που θυμίζουν την προσπάθεια μετρίασης του πονοκέφαλου πίνοντας κι άλλα οινοπνευματώδη. Η πτώχευση του υπερχρεωμένων οργανισμών, επιχειρήσεων, νοικοκυριών, κρατών, είναι τραυματική αλλά απαραίτητη. Θυμίζει τον ρόλο της Κόλασης στο Χριστιανικό Δόγμα: δυσάρεστη αλλά μη εξαιρετέα.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να προσέξουμε μια ειδοποιό διαφορά του Hayek από όψιμους θιασώτες της αγοράς, όπως οι πολιτικοί της Βρετανίας τότε ή της ΕΕ σήμερα, οι οποίοι πασχίζουν, εν καιρώ Κρίσης, να χαϊδεύουν αυτιά. Εκεί που η επίσημη τοποθέτηση του Βρετανικού υπουργείου οικονομικών τότε, ή της ΕΕ σήμερα, ήταν ότι η μείωση των δημόσιων δαπανών και των μισθών θα μας επιστρέψει στην προ της Κρίσης ευημερία και θα βοηθήσει να αποπληρωθούν τα χρέη, ο Hayek δεν υπόσχεται τίποτα τέτοιο. Όταν του έλεγαν ότι η ύφεση, ακόμα και να αφεθεί να πράξει το «θεάρεστο καθήκον» της, μπορεί να μην πετύχει ποτέ να αναπληρώσει τα χαμένα εισοδήματα, ή να αποπληρώσει τα παλαιά και νέα χρέη, εκείνος σήκωνε τους ώμους του και έλεγε: αυτά έχει η ζωή! Ο λόγος πίσω από αυτή την στωικότητα ήταν, βέβαια, ότι ο ίδιος θεωρούσε την ανάπτυξη που προηγήθηκε του Κραχ κίβδηλη. Άρα, ρωτούσε: Γιατί να επιστρέψουμε εκεί μετά το Κραχ; Κι αν δεν επιστρέψουμε εκεί, που θα πάμε; Η απάντηση του Hayek ήταν αφοπλιστική: Δεν έχουμε ιδέα! Όχι μόνο δεν γνωρίζουμε αλλά, χειρότερα, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι, όπου και να καταλήξουμε, θα είναι «καλύτερα» από εκεί που θα βρεθούμε αν ακολουθήσουμε την πολιτική των μεγαλύτερων παρεμβάσεων ενός κράτους το οποίο, αρνούμενο την πραγματικότητα (ότι η πρότερη ανάπτυξη ήταν φούσκα, και ότι τα χρέη που χτίστηκαν πάνω της δεν μπορούν να αποπληρωθούν), δημιουργεί νέα χρέη και οικοδομεί ένα μέλλον χειρότερο από εκείνο που θα είχαμε αν (το κράτος) καθόταν στα αυγά του.

Ας αφήσουμε λοιπόν, προτείνει ο Hayek, την ύφεση και μια ακολουθία πτωχεύσεων να καθαρίσουν τον Κόπρο του Αυγείου που μας άφησε το φαγοπότι των περασμένων ετών. Ας αφήσουμε την αγορά να κάνει εκείνο που ξέρει καλύτερα: να παραγάγει το βέλτιστο από όλα τα εφικτά μέλλοντα μας σπάζοντας τις φούσκες και διαγράφοντας ανόητα χρέη.

Τι θα έλεγε ο Hayek για την Ελλάδα, σήμερα;

Όπως θα παρατηρήσατε από τα πιο πάνω, σκοπός μου δεν είναι να κρίνω την θεωρία του Hayek. Ούτε και να αναλωθούμε σε μια αντιπαράθεση του  Hayek με τον Keynes. Όχι, σκοπός μου είναι να εστιάσω (α) στο τι θα έλεγε ο Hayek σήμερα περί Μνημονίων κλπ και (β) στον περίεργο τρόπο με τον οποίο τα Μνημόνια «μετάλλαξαν» έλληνες φιλελευθέρους των οποίων η σκέψη έχει, υποτίθεται, επηρεαστεί από θεωρητικούς όπως ο Hayek.

Τι θα μας έλεγε λοιπόν ο Hayek σήμερα αν μπορούσε να μας στείλει μήνυμα από το υπερπέραν; Επιτρέψτε μου να ισχυριστώ ότι το μήνυμα αυτό θα περιείχε τουλάχιστον δύο εξηγήσεις της τραγικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα μας και η οποία απειλεί να την μετατρέψει σε κρανίου τόπον.

Η πρώτη εξήγηση της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας

Ο Hayek, συνεπής με την εξήγησή του όλων των περιόδων ύφεσης, θα καταδείκνυε τις φούσκες που σχηματίστηκαν την περίοδο 1996-2008  λόγω υπερβολικής τραπεζικής πίστης τόσο προς τον ιδιωτικό όσο και προς τον δημόσιο τομέα. Αυτός ο οχετός πίστης (δανεισμού) σχημάτισε φούσκες στο χρηματιστήριο, στην αγορά ακινήτων, στον δημόσιο τομέα και στην αγορά εργασίας. Τα ποτάμια χρήματος που έρρεαν προς την Ελλάδα ώθησαν όλες τις τιμές στα ουράνια δημιουργώντας μια επίπλαστη «ανάπτυξη» που θα μετατρεπόταν σε κραχ με την ίδια σιγουριά που η μέρα δίνει την θέση της στην νύχτα. Και καθώς ο ρυθμός της επίπλαστης «ανάπτυξης», σε σύγκριση με τον πραγματικό παραγωγικό ιστό της οικονομίας, ήταν τόσο μεγάλος, το ίδιο βαρύγδουπη ήταν και η πτώση που ακολούθησε.

Συνεπώς, οι έλληνες πρέπει να αποδεχθείτε (είναι σαν να ακούω τον Hayek να μας λέει) ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από την «ρευστοποίηση» χάρτινων τίτλων (δηλαδή, να μάθουμε να ζούμε με χαμηλές τιμές μετοχών στο χρηματιστήριο), την ρευστοποίηση των αγροτικών εισοδημάτων (τουλάχιστον όσων αγροτών βασίζονται στην καλοσύνη των ευρωπαίων φορολογουμένων), την ρευστοποίηση των τιμών των ακινήτων (ενθυμούμενοι πως είχαμε φτάσει στο σημείο διαμερίσματα στο Κολονάκι να κοστίζουν ακριβότερα από lofts στην Νέα Υόρκη), την ρευστοποίηση της εργασίας (δηλαδή των θέσεων εργασίας που δεν παράγουν προϊόν αξίας αρκετής για να καλύψουν το κόστος τους) κλπ.

Η δεύτερη εξήγηση της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας

Μετά την διάγνωση της ασθένειας, ο Hayek θα προέβαινε σε εντονότατη κριτική της θεραπείας που εφαρμόζεται εδώ και δύο χρόνια και, συγκεκριμένα, της προσπάθειας να αποφευχθεί η στάση πληρωμών, το default, του ελληνικού δημοσίου απέναντι στους δανειστές του εντός της ευρωζώνης. Ο Hayek, για να το πω σκληρότερα, θα αναθεμάτιζε την ιδέα νέου κρατικού δανεισμού σε πτωχευμένο κράτος για να αποπληρωθούν τα παλαιά και νεότερα δανεικά. Θυμηθείτε την άποψή του ότι όλα τα «κακά χρέη» πρέπει να «ρευστοποιηθούν», δηλαδή να διαγραφούν, καθώς (α) δεν είναι δυνατόν να αποπληρωθούν και (β) είναι απαραίτητο, μετά το Κραχ, να τιμωρηθούν ανάλογα τόσο αυτοί που τα πήραν όσο και εκείνοι που τα έδωσαν. Γιατί λοιπόν να ρευστοποιηθούν όλα τα «κακά χρέη» εκτός από εκείνα του δημοσίου; Για τον Hayek απάντηση σοβαρή δεν υπάρχει. Μήπως όμως ο ίδιος ο Hayek θα άλλαζε γνώμη επειδή η Ελλάδα βρίσκεται στην ευρωζώνη, δηλαδή σε μια νομισματική ένωση που στις μέρες του δεν υπήρχε ακόμη; Μήπως το γεγονός ότι σήμερα υπάρχει το ευρώ, και η Ελλάδα είναι μέλος του, εξαιρεί το δημόσιο χρέος μιας χώρας-μέλους από το επιχείρημα του υπέρ της ρευστοποίησης των «κακών χρεών»;

Πριν απαντήσω, αξίζει τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά στην αμφίθυμη σχέση του Hayek με την ιδέα ενός κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος υπό την αιγίδα μιας Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Γνωστός πολέμιος των Κεντρικών Τραπεζών (**), ο Hayek είχε τα εξής να πει για το ευρώ που τελικά προέκυψε:

«Αν και κατανοώ πλήρως την επιθυμία για την ολοκλήρωση της Δυτικής Ευρώπης μέσα από την απόλυτη ελευθερία των χρηματικών ροών μεταξύ των χωρών της, διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις για την επίτευξη αυτού του σκοπού μέσω της δημιουργίας ενός νέου ευρωπαϊκού νομίσματος το οποίο θα διαχειρίζεται μία υπερ-εθνική αρχή. Πέραν του ότι το βρίσκω απίθανο να συμφωνήσουν τα κράτη-μέλη σε μια κοινή νομισματική πολιτική την οποία θα ασκεί η υπερεθνική αρχή,… δεν μου φαίνεται καθόλου πιθανόν η διαχείριση του κοινού νομίσματος να είναι καλύτερη απ’ ότι η διαχείριση των σημερινών εθνικών νομισμάτων.»

Ο Hayek τελικά αποδέχθηκε το ευρώ ως μέρος της προσπάθειας για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, χωρίς βέβαια να σταματήσει ποτέ να διατυπώνει τις επιφυλάξεις του – π.χ. την άποψη ότι είναι δύσκολη η συμβίωση σταθερών νομισμάτων και κυβερνητικών πολιτικών, που στόχο έχουν την επιβίωση των κομμάτων που τις στηρίζουν! Πάντως όπως και να ερμήνευε τις προσπάθειες της κας Merkel, του κ. Sarkozy και του κ. Draghi να «σώσουν» το ευρώ, ένα πράγμα δεν τελεί υπό αμφισβήτηση: Ο Friedrich von Hayek θα φύλαγε τα πιο δηλητηριώδη σχόλιά του για τις προσπάθειες των ευρωπαίων ηγετών να επιλύσουν το πρόβλημα του χρέους χωρών όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία δημιουργώντας μια νέα κατηγορία τοξικού χρέους (θυμηθείτε τα τοξικά ευρωομόλογα του EFSF) που στόχο έχει την (αδύνατη) εξυπηρέτηση «κακών χρεών» του ένοχου παρελθόντος με κόστος την υποθήκευση του μέλλοντος όλης της Ευρώπης.

Εν κατακλείδι, αν και δεν είναι ξεκάθαρο αν σήμερα ο Hayek θα πρότεινε την  διατήρηση της ευρωζώνης ως έχει ή όχι, είναι απόλυτα σίγουρο ότι θα επιχειρηματολογούσε έντονα και καταλυτικά υπέρ της «ρευστοποίησης» των «κακών χρεών» των τραπεζών και των κρατών-μελών. Ένα ολοκληρωτικό default (όχι απλώς στάση αλλά κατάργηση πληρωμών) θα ήταν, στα μάτια του Hayek, η μοναδική ατραπός που δεν έρχεται σε αντίθεση με το όραμά του όσον αφορά τα μεγάλα ζητήματα της ευρωζώνης. Ένα όραμα που θα τον έθετε σε πορεία σύγκρουσης με την λογική των δανειακών πακέτων «διάσωσης» καθώς και με την πρακτική της ΕΚΤ που πρόσφατα τύπωσε περίπου €1 τρις φρέσκου χρήματος με σκοπό τον δανεισμό των πτωχευμένων τραπεζών.

Η περίεργη περίπτωση των ελλήνων libertarians-οπαδών του Hayek

Στην Ελλάδα υπάρχουν φιλελεύθεροι συμπατριώτες μας που έχουν επηρεαστεί ιδιαίτερα από την σκέψη του Friedrich von Hayek, του συμπατριώτη του Lutwig von Mises, του αμερικανού Robert Nozick, και γενικότερα της σχολής σκέψης που στις αγγλοσαξονικές χώρες είναι γνωστή ως libertarians (ελευθεριάζοντες). Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Δράση του κ. Σ. Μάνου και της κας Μ. Ξαφά οι οποίοι, με συνέπεια, εδώ και καιρό (πολύ πριν την Κρίση) αρθρώνουν λόγο που διακατέχεται από την σκέψη του Hayek. Όμως, από τότε που το ελληνικό δημόσιο πτώχευσε, και ήρθαν τα απανωτά Μνημόνια, αυτή η μικρή αλλά με σημαντικό ειδικό βάρος, και πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις, πολιτική παράταξη μετετράπη σε μια «περίεργη περίπτωση».

Τι το «περίεργο» την χαρακτηρίζει; Το εξής: Ενώ οι έλληνες ελευθεριάζοντες διατηρούν την προσήλωσή τους στην θυμωμένη ανάλυση του Hayek όσον αφορά την «πρώτη εξήγηση της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας», από τότε που μας ήρθε το Μνημόνιο τελούν υπό πλήρη και βαθειά άρνηση όσον αφορά την «δεύτερη εξήγηση» που θα έδινε ο μεγάλος Αυστριακός γκουρού τους.

Τους ακούω και τους διαβάζω, με πολλή μάλιστα προσοχή, να μεταδίδουν το μήνυμα του Hayek ότι, στο Μνημονιστάν μας (και ιδίως στην Ελλάδα), δεν υπάρχει επιλογή πέραν την «ρευστοποίησης» των τιμών των μετοχών, των επιδοτούμενων αγροτικών εισοδημάτων, των τιμών των ακινήτων, των περισσότερων δημόσιων οργανισμών, και βέβαια ενός μεγάλου τμήματος των υπαρχουσών θέσεων εργασίας. Μιλούν ευθαρσώς για την ανάγκη μεγάλης μείωσης του εθνικού και προσωπικού εισοδήματος έως ότου τα εισοδήματα πιάσουν «πάτο», έρθουν δηλαδή στο ίδιο επίπεδο με την παραγωγική ικανότητα της χώρας. (Προφανώς θεωρούν ακόμα και το σημερινό επίπεδο εισοδήματος πολύ υψηλό, φούσκα που δεν έχει ακόμα ξεφουσκώσει ικανοποιητικά, και που έχει ακόμα κι άλλο «αέρα» να δώσει έως ότου βρεθούμε στην «ισορροπία».) Όμως, την ίδια ακριβώς στιγμή, την μία φούσκα, το ένα «κακό χρέος», που δεν είναι διατεθειμένοι να δούνε να «ρευστοποιείται» είναι το δημόσιο χρέος. Γιατί αυτή η εξαίρεση;

Μία πιθανή εξήγηση είναι ότι θεωρούν την ελληνική περίπτωση μια «ιδιαιτερότητα» εντός της οποίας τα διδάγματα του Hayek αφορούν τα πάντα εκτός του δημόσιου χρέους. Πράγματι, αν τους ρωτήσουμε, είναι πιθανότατο να μας απαντήσουν με τρόπο που να υπονοεί εμμέσως πλην σαφώς πως έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στις ελληνικές ελίτ, στον ίδιο τους τον εαυτό, να ηγηθούν των μεταρρυθμίσεων που θα προκύψουν μέσα από τις «ρευστοποιήσεις» που, όπως επέμενε ο Hayek, αποτελούν την μόνη «λύση». Και από την στιγμή που δεν πιστεύουν ότι η ελληνική κοινωνία θα τους δώσει την ευκαιρία να ηγηθούν αυτής της μέσω-ρευστοποιήσεων-μεταρρύθμισης, εναποθέτουν όλες τους τις ελπίδες στις υπερ-εθνικές ελίτ (π.χ. τρόικα). Υπό αυτό το πρίσμα, αν για να ασχοληθούν οι υπερ-εθνικές ελίτ με την Ελλάδα [και να θέσουν σε λειτουργία στο εσωτερικό της χώρας (ίσως και με την επιστράτευση των εγχώριων θιασωτών του Hayek) τον απαραίτητο συνδυασμό «ρευστοποιήσεων» και «μεταρρυθμίσεων»] χρειάζεται η αποδοχή ότι το δημόσιο χρέος θα είναι η μοναδική φούσκα (απομεινάρι της προ του Κραχ εποχής) που δεν θα ρευστοποιηθεί (ώστε να μην θυμώσουν οι ξένες τράπεζες που στηρίζουν, και στηρίζονται από, τις υπερ-εθνικές ελίτ), τότε ίσως να αξίζει να θυσιαστεί η αρχή του Hayek για την «ρευστοποίηση» όλων των «κακών χρεών».

Απελπισμένες σκέψεις οδηγούν σε απελπισμένες παραδοχές. Όσο όμως απελπισμένοι και να είναι οι εγχώριοι οπαδοί του Hayek, πρέπει κατά βάθος να κατανοούν ότι ο Αυστριακός θεωρητικός που τους καθοδηγούσε ως τώρα δεν θα τους συγχωρούσε αυτή την απελπισμένη παράδοση στην λογική των Μνημονίων: ο κατ’ εξοχήν πολέμιος των κρατικών παρεμβάσεων που στόχο έχουν την διατήρηση μη διατηρήσιμων χρεών και τιμών, δεν θα συγχωρούσε την υποστήριξη Μνημονίων που φορτώνουν νέα δημόσια τοξικά χρέη στις ήδη υπάρχουσες δημοσιονομικές φούσκες του ευρωζωνικού γίγνεσθαι.

Επίλογος

Αναρωτιούνται κάποιοι γιατί έντιμοι άνθρωποι και πολιτικοί σχηματισμοί με ελευθεριάζουσες απόψεις (που για τη  πλειοψηφία δεν φαντάζουν πιο ακραίες από εκείνες αριστερών κομμάτων, ή του ΛΑΟΣ), δεν κατάφεραν να ανεβάσουν τα ποσοστά τους πάνω από το 1%. Η απάντηση είναι διττή. Πρώτον, οι ιδέες τύπου Hayek φοβίζουν καθώς προδιαγράφουν δάκρυα και αίμα χωρίς να υπόσχονται την επιστροφή στην ανάπτυξη (δείτε τα χαμηλά ποσοστά του Ron Paul στις ΗΠΑ σήμερα). Δεύτερον, και αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία στην χώρα μας, λόγω ενός σιωπηλού Φαουστιανού Συμφώνου μεταξύ (α) των πιο προβεβλημέων ελευθεριαζόντων Χαγιεκικών του Μνημονιστάν και (β) της τρόικας. Ένα «Σύμφωνο» το οποίο επιλέγουν οι ελευθεριάζοντες της Περιφέρειας να τους αυτο-δεσμεύει στην πολιτική παχυλών νέων δανείων σε πτωχευμένα κράτη και τράπεζες με αντάλλαγμα (που ελπίζουν ότι θα πάρουν) την προνομιακή τους πρόκριση από τις υπερεθνικές ελίτ ως διαχειριστές της εσωτερικής «ρευστοποίησης» των πάντων – πλην του δημόσιου χρέους.

Θυμάστε, πιστεύω, το επεισόδιο όπου ο Sherlock Holmes έλυσε ένα από πολλά μυστήρια επειδή πρόσεξε ότι ένας σκύλος δεν γαύγισε. Το αίνιγμα εδώ λύνεται με τον ίδιο λίγο-πολύ τρόπο: Το σχετικό ερώτημα είναι «Ποια φούσκα δεν σκάει;» «Γιατί οι έλληνες οπαδοί του Hayek Ελλάδα εξαιρούν το δημόσιο χρέος από τον κατάλογο των υπό «ρευστοποίηση» περιουσιακών στοιχείων;» «Γιατί οι ιρλανδοί σύντροφοί τους εξαιρούν τα χρέη των ιδιωτικών τραπεζών τους;» «Δεν καταλαβαίνουν ότι ο Hayek δεν θα δικαιολογούσε τέτοιες εξαιρέσεις, ιδίως δεδομένου ότι οι εξαιρούμενες φούσκες είναι οι μεγαλύτερες και η μη «ρευστοποίησή» τους αναιρεί το «θεάρεστο έργο» της Κρίσης;» Μια πιθανή απάντηση είναι το Φαουστιανό Σύμφωνο στο οποίο ήδη αναφέρθηκα. Δεν αρκεί όμως για να εξηγήσει αυτή την ιδεολογική και θεωρητική σύγχυση. Στην περίπτωση τόσο της Ελλάδας όσο και της Ιρλανδίας υπάρχει μία ακόμα εξήγηση: η πολύ «κοντινή» σχέση μεταξύ κάποιων εκ των ηγετικών στελεχών αυτής της σχολής σκέψης με τις τράπεζες των οποίων οι μεγαλομέτοχοι θα «ρευστοποιηθούν» άνευ Μνημονίων.

Με άλλα λόγια, τα Μνημόνια της ευρωζώνης (όχι μόνο στην Ελλάδα) έχουν κι άλλο ένα θύμα το οποίο έως τώρα έχει περάσει απαρατήρητο: την ιδεολογική ακεραιότητα της μόνης δεξιόστροφης πολιτικής παράταξης που έχει να προσφέρει σημαντικές ιδέες όσον αφορά τα αίτια και την φύση της Κρίσης. Η τοξικότητα των Μνημονίων έχει διαβρώσει την ιδεολογική εντιμότητα της «σχολής» που έως τώρα αποτελούσε το τελευταίο προπύργιο καθαρής σκέψης στο οποίο κατέφευγαν για να εμπνευστούν, στις δύσκολες στιγμές τους, οι ευρωπαϊκές ελίτ.  Ίσως αυτό να εξηγεί γιατί κόμματα του χώρου, όπως η Δράση, αδυνατούν να εμπνεύσουν ένα κοινό που μπορεί να μην έχει διαβάσει Hayek αλλά διαισθάνεται την περίεργη αυτή απόκλιση των εγχώριων οπαδών του από τις ίδιες τους τις αρχές.

(*) Μια «χώρα» που ξεκινά στον Έβρο, συνεχίζεται μέχρι την Αδριατική, επεκτείνεται στον Ατλαντικό και φτάνει μέχρι και το σμαραγδένιο νησί δυτικά της Αγγλίας.
(**) Το 1974 ο Hayek υποστήριξε (βλ. εδώ) την κατάργηση των Κεντρικών Τραπεζών και την ιδιωτικοποίηση του χρήματος. Για την ακρίβεια, πρότεινε να δοθεί στις εμπορικές τράπεζες το δικαίωμα να τυπώνει η κάθε μία το δικό της χρήμα και, έτσι, να εναπόκειται στους ιδιώτες-πολίτες να επιλέγουν ποιο νόμισμα (ποιανής τράπεζας) εμπιστεύονται για τις συναλλαγές τους.
(***) Βλ. Friedrich von Hayek, “Market Standards for Money”, Economic Affairs, April-May 1986

www.protagon.gr

http://www.anixneuseis.gr/?p=31204

Ένα συγκλονιστικό άρθρο για την Ελλάδα στην γαλλική Liberation!

 

Ένα συγκλονιστικό άρθρο για την Ελλάδα δημοσιεύει η γαλλική εφημερίδα Liberation.

Ο Βέλγος συντάκτης, Raoul Vaneigemαναφέρει μεταξύ άλλων ότι «ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι, ούτε θα σκύψει δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν. Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια» και ότι «οι Έλληνες, είναι καιρός να πούνε όχι, και, για όλους εμάς, ήρθε ο καιρός να τους υποστηρίξουμε. Επειδή ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται της μάχης κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία, απειλεί την καθημερινή επιβίωση, διαδίδει την απόγνωση, το φόβο και την αποχαύνωση μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων».

Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο της Γαλλικής εφημερίδας, το οποίο αξίζει να διαβάσετε:

«Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό, δεν είναι μια καταστροφή. Είναι επίσης μια ευκαιρία. Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει, για πρώτη φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής, σχολαστικής και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και σε μια χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής, στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου, και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν.

Ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι, ούτε θα σκύψει δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν. Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια. Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού. Καίει μια τράπεζα όταν δεν του αφήνουν πλέον την πολυτέλεια να ψήσει στην παραδοσιακή του ψησταριά. Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη. Και ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, στο τέλος πάντα σηκώνεται.

Ναι, η Ευρώπη της οικονομίας ήθελε να δημιουργήσει ένα παράδειγμα. Αλλά μες τον εκνευρισμό της να χτυπήσει τη χώρα που φαινόταν η πιο αδύναμη στη ευρωζώνη, μέσα στην υπερβολική της βία, η μάσκα της έπεσε. Είναι τώρα περισσότερο από ποτέ, η ώρα να καταδείξουμε το αληθινό της πρόσωπο: αυτό του ολοκληρωτισμού. Γιατί πρόκειται πραγματικά περί αυτού. Και υπάρχει μόνο μία απάντηση στον ολοκληρωτισμό: ο αγώνας, επίμονος και ανυποχώρητος, μέχρι τη μάχη, αν χρειαστεί, καθώς διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη.

Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή, και αξίες να υπερασπιστούμε. Παντού στους δρόμους, είναι τα αδέλφια μας, οι αδελφές μας, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι οποίοι έχουν πληγεί μπροστά στα μάτια μας, ακόμα και αν είναι μακριά. Πεινάμε, κρυώνουμε και πονάμε μαζί τους. Όλα τα χτυπήματα που δέχονται μας τραυματίζουν εξίσου. Κάθε παιδί στην Ελλάδα που λιποθυμά στο σχολείο του, μας καλεί στην αγανάκτηση και στην εξέγερση.

Για τους Έλληνες, είναι καιρός να πούνε όχι, και, για όλους εμάς, ήρθε ο καιρός να τους υποστηρίξουμε. Επειδή ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται της μάχης κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία, απειλεί την καθημερινή επιβίωση, διαδίδει την απόγνωση, το φόβο και την αποχαύνωση μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.

Πέρα από έναν συναισθηματικό θυμό που εκτονώνεται με την καταστροφή των συμβόλων της καταπίεσης, αναπτύσσει έναν διαυγή θυμό, των αγωνιστών που αρνούνται να στερηθούν την ίδια τους τη ζωή προς όφελος της τραπεζικής μαφίας και της λογικής της, αυτής του «τρελού χρήματος».

Με τις συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας, το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής, το κίνημα «Δεν πληρώνω» και τις πρώτες εμπειρίες της αυτοδιαχείρισης, μια νέα Ελλάδα αναδύεται αυτή τη στιγμή, που απορρίπτει την τυραννία της αγοράς για λογαριασμό των ανθρώπων.

Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από την εθελοντική δουλεία τους, αλλά είναι βέβαιο ότι, αντιμετωπίζοντας τη γελοιότητα της πελατειακής πολιτικής, των διεφθαρμένων δημοκρατιών, τον τραγελαφικό κυνισμό του κράτους των banksters (τραπεζική μαφία), θα έχουμε μόνο την επιλογή -ενάντια σε κάθε εκβιασμό- να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας εμείς οι ίδιοι.

Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας.

Είναι επίσης το μέλλον μας.

Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της!

Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες!»

http://www.liberation.fr/monde/01012390932-grece-berceau-d-un-autre-monde

Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες! Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες!

Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό, δεν είναι μια καταστροφή. Είναι επίσης μια ευκαιρία. Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει, για πρώτη φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής, σχολαστικής και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και σε μια χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής, στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου, και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν.

Ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι, ούτε θα σκύψει δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν. Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια. Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού. Καίει μια τράπεζα όταν δεν του αφήνουν πλέον την πολυτέλεια να ψήσει στην παραδοσιακή του ψησταριά. Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη. Και ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, στο τέλος πάντα σηκώνεται.  

Ναι, η Ευρώπη της οικονομίας ήθελε να δημιουργήσει ένα παράδειγμα. Αλλά μες τον εκνευρισμό της να χτυπήσει τη χώρα που φαινόταν η πιο αδύναμη στη ευρωζώνη, μέσα στην υπερβολική της βία, η μάσκα της έπεσε. Είναι τώρα περισσότερο από ποτέ, η ώρα να καταδείξουμε το αληθινό της πρόσωπο: αυτό του ολοκληρωτισμού. Γιατί πρόκειται πραγματικά περί αυτού. Και υπάρχει μόνο μία απάντηση στον ολοκληρωτισμό: ο αγώνας, επίμονος και ανυποχώρητος, μέχρι τη μάχη, αν χρειαστεί, καθώς διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη. Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή, και αξίες να υπερασπιστούμε. Παντού στους δρόμους, είναι τα αδέλφια μας, οι αδελφές μας, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι οποίοι έχουν πληγεί μπροστά στα μάτια μας, ακόμα και αν είναι μακριά. Πεινάμε, κρυώνουμε και πονάμε μαζί τους. Όλα τα χτυπήματα που δέχονται μας τραυματίζουν εξίσου. Κάθε παιδί στην Ελλάδα που λιποθυμά στο σχολείο του, μας καλεί στην αγανάκτηση και στην εξέγερση.

 

Για τους Έλληνες, είναι καιρός να πούνε όχι, και, για όλους εμάς, ήρθε ο καιρός να τους υποστηρίξουμε. Επειδή ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται της μάχης κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία, απειλεί την καθημερινή επιβίωση, διαδίδει την απόγνωση, το φόβο και την αποχαύνωση μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.

Πέρα από έναν συναισθηματικό θυμό που εκτονώνεται με την καταστροφή των συμβόλων της καταπίεσης, αναπτύσσει έναν διαυγή θυμό, των αγωνιστών που αρνούνται να στερηθούν την ίδια τους τη ζωή προς όφελος της τραπεζικής μαφίας και της λογικής της, αυτής του “τρελού χρήματος”. Με τις συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας, το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής, το κίνημα “Δεν πληρώνω» και τις πρώτες εμπειρίες της αυτοδιαχείρισης, μια νέα Ελλάδα αναδύεται αυτή τη στιγμή, που απορρίπτει την τυραννία της αγοράς για λογαριασμό των ανθρώπων. Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από την εθελοντική δουλεία τους, αλλά είναι βέβαιο ότι, αντιμετωπίζοντας τη γελοιότητα της πελατειακής πολιτικής, των διεφθαρμένων δημοκρατιών, τον τραγελαφικό κυνισμό του κράτους των banksters (τραπεζική μαφία), θα έχουμε μόνο την επιλογή -ενάντια σε κάθε εκβιασμό- να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας εμείς οι ίδιοι.

 

Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας.

Είναι επίσης το μέλλον μας.

Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της!

Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες!

Μετάφραση: Δ.Κ.

 Κείμενο των Ραούλ Βανεγκέμ και Γιάννη Γιουλούντα που δημοσιεύτηκε στη Liberation, στις 20/02/2012

Monde Le 20 février à 0h00

Grèce, berceau d’un autre monde

 

 

Par Raoul Vaneigem, médiéviste belge et ex-membre de l’Internationale situationniste, est l’auteur du «Traité de savoir-vivre àl’usage des jeunes générations», paru en 1967. et Yannis Youlountas, philosophe, écrivain franco-grec.

Pour un soutien au combat du peuple grec et pour une libération immédiate des manifestants emprisonnés.

Non, bien que dramatique, ce qui se déroule en Grèce n’est pas une catastrophe. C’est même une chance. Car le pouvoir de l’argent a, pour la première fois, dépassé allègrement le rythme jusque-là progressif, méticuleux et savamment organisé de la destruction du bien public et de la dignité humaine. Et ce, sur une terre aussi réputée pour sa philosophie de vie aux antipodes du modèle anglo-saxon que pour sa résistance inlassable aux multiples oppressions qui ont tenté de la mettre au pas. Le Grec ne danse pas et ne dansera jamais au pas de l’oie ni en courbant l’échine, quels que soient les régimes qu’on lui impose. Il danse en levant les bras comme pour s’envoler vers les étoiles. Il écrit sur les murs ce qu’il aimerait lire ailleurs. Il brûle une banque quand elle ne lui laisse plus les moyens de faire ses traditionnelles grillades. Le Grec est aussi vivant que l’idéologie qui le menace est mortifère. Et le Grec, même roué de coups, finit toujours par se relever.

Oui, l’Europe de la finance a voulu faire un exemple. Mais, dans sa hargne à frapper le pays qui lui semblait le plus faible dans la zone euro, dans sa violence démesurée, son masque est tombé. C’est maintenant, plus que jamais, le moment de montrer du doigt à tous son vrai visage : celui du totalitarisme. Car il s’agit bien de cela. Et il n’y a qu’une seule réponse au totalitarisme : la lutte, tenace et sans concession, jusqu’au combat, s’il le faut, puisque l’existence même est en jeu. Nous avons un monde, une vie, des valeurs à défendre. Partout dans les rues, ce sont nos frères, nos sœurs, nos enfants, nos parents qui sont frappés sous nos yeux, même éloignés. Nous avons faim, froid, mal avec eux. Tous les coups qui sont portés nous blessent également. Chaque enfant grec qui s’évanouit dans sa cour d’école nous appelle à l’indignation et à la révolte. Pour les Grecs, l’heure est venue de dire non, et, pour nous tous, de les soutenir.

Car la Grèce est aujourd’hui à la pointe du combat contre le totalitarisme financier qui partout dans le monde détruit le bien public, menace la survie quotidienne, propage le désespoir, la peur et la crétinisation d’une guerre de tous contre tous.

Au-delà d’une colère émotionnelle qui se défoule en détruisant des symboles d’oppression, se développe une colère lucide, celle de résistants qui refusent de se laisser déposséder de leur propre vie au profit des mafias bancaires et de leur logique de l’argent fou. Avec les assemblées de démocratie directe, la désobéissance civile, le mouvement «Ne payons plus» et les premières expériences d’autogestion, une nouvelle Grèce est en train de naître, qui rejette la tyrannie marchande au nom de l’humain. Nous ignorons combien de temps il faudra pour que les peuples se libèrent de leur servitude volontaire, mais il est sûr que, face au ridicule du clientélisme politique, aux démocraties corrompues et au cynisme grotesque de l’Etat bankster, nous n’aurons que le choix – à l’encontre de tout affairisme – de faire nos affaires nous-mêmes.

La Grèce est notre passé. Elle est aussi notre avenir. Réinventons-le avec elle !

En 2012, soyons tous Grecs !

ΕΛΛΑΔΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΑΓΟΡΕΣ

H Αυτοκτονία της Ευρώπης ως θρίαμβος της Goldman Sachs

Κίνδυνος μεγάλης ανθρωπιστικής καταστροφής στην Ατιική

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Θα αποφύγουμε τη χρεωκοπία και θα μείνουμε στο ευρώ. Αυτό ήταν/είναι το
επιχείρημα που η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Σόρος υπό τον Παπαδήμο χρησιμοποιεί
για να δικαιολογήσει το πρόγραμμα νομικού αφοπλισμού και εν συνεχεία οικονομικής
καταστροφής του ελληνικού έθνους, λαού και κράτους, που συνιστά το ακόμα ανολοκλήρωτο,
μη ανεπίστρεπτο πακέτο PSI-Μνημόνιο-Δανειακή.

Λέμε μη ανεπίστρεπτο γιατί, παρά την ψήφιση του νομοσχεδίου την Κυριακή ακόμα
ούτε τα ομόλογα έχουν υπαχθεί στο αγγλικό δίκαιο, ούτε έχει υπερψηφισθεί από τη
Βουλή η επονείδιστη νέα Δανειακή, σταθμός ακόμα και για τα παγκόσμια δεδομένα
της αποικιοκρατίας. ‘Οσοι λοιπόν έχουν συνείδηση του τι σημαίνουν αυτά τα
κείμενα οφείλουν να κάνουν τα πάντα που μπορούν για να σταματήσουν το
πρόγραμμα. Δεν αρκεί να λέμε ότι αγωνιζόμαστε, πρέπει να αγωνιζόμαστε. 

Υπογραμμίσαμε επανειλημμένως ότι το παραπάνω επιχείρημα είναι ένα ψέμμα μεγαλύτερο, μια απάτη πιο καταστροφική από το «λεφτά υπάρχουν» του Γιωργάκη. Το πακέτο δεν αποτρέπει τη χρεωκοπία και δεν διασφαλίζει τη συμμετοχή στο ευρώ. Μετατρέπει μια σοβαρή οικονομική κρίση σε εθνική καταστροφή. Οργανώνει τη μετάβαση σε μια «Ελλάδα χωρίς ‘Ελληνες», μαζική
μετανάστευση Ελλήνων από την Ελλάδα και περιθωριοποίηση όσων μείνουν εντός, μακροχρόνια
ανάλογη προς τον διωγμό των Εβραίων από τον Τίτο το 79. ‘Ένα κοινωνικό (τουλάχιστο)
ολοκαύτωμα του ελληνικού λαού.

Αυτό δεν είναι Βαϊμάρη ή ’29, είναι χειρότερο!

Οι οικονομικές στατιστικές της χώρας είναι ήδη τρομακτικές, συγκρίσιμες με το κραχ του 1929 και τη Βαϊμάρη, οδηγούσες κανονικά σε αναρχική αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού, εμφύλιο ή εξωτερικό πόλεμο, αν δεν μεσολαβήσει σοβαρή διόρθωση. Το χειρότερο είναι άλλο. ‘Οπως
επισημαίνει ο οικονομολόγος Δ. Γεωργόπουλος, οι στατιστικές δείχνουν κάτι πολύ
παράξενο. Μετά από τέσσερα χρόνια ύφεσης, το φαινόμενο ακολουθεί ακόμα ανοδική
τροχιά. Αν αυτό επιβεβαιωθεί στο επόμενο τρίμηνο/εξάμηνο, δεν ακολουθούμε την
κανονική κατανομή μιας βαριάς οικονομικής κρίσης, αλλά πηγαίνουμε σε καταστροφή
όλης της δομής. Η καμπύλη δεν οδηγείται σε επαναφορά, αλλά σε ταλάντωση στο
άπειρο, απροσδιόριστου αποτελέσματος. Θα μπορούσε να οδηγήσει π.χ. σε μείζονα ανθρωπιστική κρίση στην Αττική. 250.000 άνθρωποι ήδη σιτίζονται στα συσσίτια (ενώ ο Σκάι, σε ένα ιστορικό ρεκόρ θράσους, υποκρισίας και κυνισμού, βοηθάει να επιζήσουν τα
θύματα της πολιτικής που υποστήριξε με φανατισμό). ‘Ισως ο Παπαδήμος έχει επίγνωση
του κινδύνου, αλλά συμπεριφέρεται ως πυρομανής, όπως και η ΕΕ, συνεχίζοντας την
πολιτική που προκαλεί το φαινόμενο. 

Εν πάσει περιπτώσει, μια τέτοια εικόνα, αν δεν μεσολαβήσει σοβαρή διόρθωση, οδηγεί
είτε σε πλήρη δημοσιονομική κατάρρευση, είτε σε κοινωνική έκρηξη μεγάλης
κλίμακας στους επόμενους τρεις με έξη μήνες. ‘Ότι από τα δύο συμβεί θα
επιταχύνει τη διαδικασία αποσύνθεσης. 

Οι Γερμανοί θέλουν προτεκτοράτο και οι τράπεζες καταστροφή

Σε ότι αφορά την εξωτερική πτυχή το πακέτο Παπαδήμου-Σαμαρά δεν διασφαλίζει την παραμονή στο ευρώ, οργανώνει την αποβολή μας από την ευρωζώνη, χωρίς κόστος για τους πιστωτές και προς όφελος των γενικότερων παγκόσμιων σχεδίων τους. Υποστηρίξαμε επανειλημμένως, εμείς αλλά και το αμερικανοεβραϊκό Stratfor,
ότι, αυτό που δεν έχει αντιληφθεί η ελληνική άρχουσα τάξη και το πολιτικό
προσωπικό είναι ότι η Αυτοκρατορία των Τραπεζών χρειάζεται τώρα περισσότερο την
καταστροφή της Ελλάδας, ένα κοινωνικό αρχικά, εθνικό ίσως μετά ολοκαύτωμα, απότι
την απλή μετατροπή της σε κάπως σταθερό προτεκτοράτο, όπως συνέβαινε στο
παρελθόν. Ούτε και μεις όμως δεν περιμέναμε να επιβεβαιωθούμε τόσο γρήγορα, μια
μέρα μόλις μετά την ψήφιση του κειμένου της ντροπής από τους 199.

Περιμένει κανείς όταν οι δούλοι κάνουν τη δουλειά τους, προσφέροντας χώρα και λαό στο πιάτο, τα αφεντικά να τους επιβραβεύουν με φιλικό χτύπημα στην πλάτη και κάποιες ενθαρρυντικές φράσεις. Εδώ συνέβη το πρωτοφανές να αρχίσουν να τους βρίζουν, να τους φτύνουν και να τους
κλωτσάνε προτού καλά-καλά τελειώσουν τη δουλειά. Να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ,
είστε αναξιόπιστοι κλπ. Νέα προσκυνήματα στις Βρυξέλλες, νέα γράμματα από τους
«ηγέτες» με διαβεβαιώσεις ότι δεν είναι ψεύτες και θα παραμείνουν σε όλη τους
τη ζωή δούλοι και ραγιάδες.

Προς έξοδο από το ευρώ

H έξοδος από το ευρώ, υπό τις συνθήκες που οργανώνεται, είναι το πρώτο μόνο βήμα μιας πορείας που κινδυνεύει να οδηγήσει σε αναίρεση του από τριών αιώνων βασικού
προσανατολισμού του ελληνικού έθνους προς την Ευρώπη και τις αξίες του
Διαφωτισμού, μιας στρατηγικής κατεύθυνσης που, εκτός των άλλων, ταιριάζει με αυτό
που είναι και θέλει να είναι ο ‘Ελληνας από τη στιγμή που παύει νάναι Ραγιάς,
με την ιστορία, την πολιτιστική-συμβολική ισχύ και το συμφέρον ενός μικρού λαού
στο μεταίχμιο του σλαβικού, μεσανατολικού και δυτικοευρωπαϊκού κόσμου.

Ο γράφων ανήκει στην εξαιρετικά ολιγάριθμη ομάδα σχολιαστών στην Ελλάδα που επέκριναν εγκαίρως το Μάαστριχτ, δεν ανήκει σε εκείνους που, αφού υποστήριξαν τη συνθήκη ή και την ψήφισαν, ξαφνικά ανακάλυψαν τα αγαθά μιας δήθεν, φαντασιακής πορείας προς την εθνική
ανεξαρτησία, που κινδυνεύει εν τοις πράγμασι να καταλήξει σε κάτι χειρότερο από
την Ελλάδα του Πιουριφόι. Το επιχείρημα του Παπαδήμου και του ΚΚΕ είναι
ταυτόσημο στον πυρήνα του: να είσαι Ευρωπαίος, λένε αμφότεροι, σημαίνει να κάνεις αυτά που σου λένε. Η διαφορά είναι ότι ο Παπαδήμος λέει ας τα κάνουμε για να μείνουμε, το ΚΚΕ λέει ας
φύγουμε για να μη τα κάνουμε. Ευρωπαίος κατά τη δική μας κατανόηση, σημαίνει
αυτεξούσιος και κυρίαρχος, δηλαδή ικανός να πει όχι. Σημαίνει ότι όταν
βρίσκεσαι ήδη στη λέσχη δίνεις αγώνα υπέρ των εθνικών συμφερόντων σου και στο
όνομα της Ευρώπης.

Το Μάαστριχτ είναι ήδη νεκρό και το 4ο Ράιχ δεν θα πετύχει. Το πραγματικό ζήτημα που ο ελληνικός και οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί αντιμετωπίζουν είναι μέσα από ποιά πορεία θα
ενώσουν τις δυνάμεις τους εναντίον του νέου χρηματοπιστωτικού φασισμού, που
θέλει να διαλύσει κράτη και έθνη στην Ευρώπη, πως θα αποφύγουν τον πόλεμο ενός
ευρωπαϊκού λαού εναντίον του άλλου, ή, αν δεν τον αποφύγουν, πως θα
συγκροτήσουν μέτωπο υπεράσπισης των εθνών, του πολιτισμού και της δημοκρατίας
στην ήπειρο.

Η Αθήνα ως πράκτωρ χάους για λογαριασμό της Goldman Sachs

Η ΕΕ είναι «ατελής» συγκρινόμενη με κράτος. Δεν διαθέτει αυτόματο μηχανισμό υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων, τον ρόλο αυτό καλούνται να παίξουν οι εθνικές κυβερνήσεις. Γι’ αυτό οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά-Βενιζέλου-Παπαδήμου, αμφότερες υπό τον άμεσο έλεγχο του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, μη υπερασπιζόμενες τα ελληνικά εθνικά
συμφέροντα, έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στη διασπορά χάους στην Ευρώπη, στην
εκδήλωση της ευρωπαϊκής κρίσης και, ακόμα σπουδαιότερο, στον τρόπο που
αντιμετωπίστηκε.

Η Goldman Sachs, μεγαλύτερη τράπεζα στον κόσμο και πανταχού παρούσα στις οικονομικές κρίσεις του τελευταίου αιώνα, βοήθησε να φτιαχτεί η φούσκα του χρέους και, με τη συμφωνία των swaps, το μασκάρεμα του χρέους, δημιούργησε δηλαδή, εδώ και μια δεκαετία, τόσο τον μηχανισμό δημιουργίας της φούσκας, όσο και τον μηχανισμό διάρρηξής της, με την Ελλάδα όμως και όχι την ίδια κατηγορούμενη και καταβάλλουσα το κόστος. Η ίδια οργάνωσε την κερδοσκοπική επίθεση κατά της Ελλάδας, οι άνθρωποί της στην ελληνική κυβέρνηση και το κράτος τη διευκόλυναν και ο φίλος της George Soros άπλωσε το δίχτυ των ανθρώπων του γύρω από τον Παπανδρέου και αργότερα τους Σαμαρά και Λαζαρίδη, προσδιορίζοντας έτσι το πώς η Ελλάδα θα απαντήσει στην επίθεση. Μετά ήρθαν διεθνώς οι άνθρωποι της Goldmnan και οι
φίλοι τους, Ρουμπινί, Σόρος, Φρίντμαν του Στράτφορ, ‘Ισσινγκ να μας εξηγήσουν
πόσο καλά για Ελλάδα και Ευρώπη είναι να φύγει η χώρα από το ευρώ. Τέτοιος
πόνος για την Ελλάδα και την Ευρώπη!

Οι ίδιες δυνάμεις πίσω και από Αθήνα
και από Βερολίνο!

Οι ίδιες δυνάμεις που προκάλεσαν την κρίση και προσδιόρισαν την ελληνική απάντηση σε αυτή, προσδιόρισαν και την γερμανική απάντηση! Φρόντισαν να βγάλουν στους ‘Ελληνες τον Ραγιά και στους Γερμανούς τον Φύρερ, με αμφότερες δυνατότητες βαθιά ενσωματωμένες στον εθνικό χαρακτήρα των δύο εθνών και ιδίως των ελίτ τους! Ο ‘Ισσινγκ, σύμβουλος της Goldman Sachs Europe είναι ο αρχιτέκτονας του ευρώ και ο σημαντικότερος ειδήμων σε θέματα νομισματικής
πολιτικής της Γερμανίας. Να μη βοηθήσουμε τους ‘Ελληνες, ήταν το μότο του
άρθρου του στους Financial Times Deutschland, την άνοιξη του 2010, να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, υποστήριζε τον Σεπτέμβριο του 2011 στην ίδια εφημερίδα, με ένα άρθρο που έθετε την ΕΕ προ του διλήμματος είτε να γίνει δικτατορία των αγορών είτε να διαλυθεί. H Goldman Sachs δεν
ελέγχει μόνο τον ‘Ισσινγκ στη Γερμανία. Οι άνθρωποί της ετοιμάζουν τις
αποφάσεις των συνόδων κορυφής της ΕΕ για λογαριασμό της γερμανικής καγκελαρίας
και της γαλλικής προεδρίας και άνθρωπός της διευθύνει την Ευρωπαϊκή Κεντρική
Τράπεζα!

Στην Ελλάδα οι άνθρωποι του Χρήματος οργάνωσαν προς το συμφέρον τους τη βασική ιδιότητα των Ελλήνων πολιτικών, την υποτέλεια. Στο Βερολίνο πέταξαν το δόλωμα του 4ου
Ράιχ, επάγοντας την τόσο συνήθη κυριαρχική διάθεση των γερμανικών ελίτ, που
οδήγησε δύο φορές την Ευρώπη και την ίδια τη Γερμανία στην καταστροφή. Το
αποτέλεσμα είναι ένας άνευ προηγουμένου θρίαμβος για την αυτοκρατορία του Λόιντ
Μπλανκφέιν και όσους θέλουν να διαλύσουν το ευρώ, γιατί δεν τους αρέσουν μεγάλα
κράτη και γιατί χωρίς το παγκόσμιο μονοπώλιο του δολαρίου δεν θάναι εύκολη η
μελλοντική χρηματοδότηση της αμερικανικής οικονομίας και γιατί δεν βλέπουν τον
λόγο η Ευρώπη να ζει καλύτερα από την Ουγκάντα.

Ο θρίαμβος του Χρήματος

Το 2008 είχαν όλοι αγριέψει με τις τράπεζες. Σήμερα, οι Γερμανοί ρίχνουν την ευθύνη στους ‘Ελληνες και το αντίστροφο, οι Βούλγαροι λένε τι καλά που τη παθαίνετε κι εσείς, οι Γάλλοι
βγάζουν τον Γλέζο στην τηλεόραση να μιλήσει για τις σφαγές του Διστόμου. Κανείς
δεν θυμάται πια τον ρόλο των τραπεζών, κανείς δεν σκέφτεται να πάρει μέτρα
εναντίον τους. Οι τράπεζες, δια των οίκων αξιολόγησης, ρυθμίζουν πλέον τα κράτη,
αντί να ρυθμίζονται από αυτά. Η κρίση της ΕΕ, με τον τρόπο που εξελίσσεται,
είναι ο μεγαλύτερος θρίαμβος του καπιταλισμού της καταστροφής και του
παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου, μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ.
Πριν από είκοσι χρόνια εξαφάνισαν ότι απέμενε από την κληρονομιά της Ρωσικής
Επανάστασης, τώρα επιχειρούν να κατεδαφίσουν ότι απομένει από την κληρονομιά
της Γαλλικής. Το σχεδιαζόμενο κοινωνικό ολοκαύτωμα στην Ευρώπη και το πυρηνικό
στη Μέση Ανατολή, με τον κίνδυνο μιας νέας “Χιροσίμα” στο Ιράν, κινδυνεύουν, αν
δεν αποτραπούν εγκαίρως, να εγκαινιάσουν έναν αιώνα καταστροφών. 

Υπάρχει πάντως μια αρχή ελπίδας στην όλο και μεγαλύτερη τάση της κοινωνικής βάσης να αυτοοργανωθεί κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά, με πρωτοβουλίες όπως αυτή του Κοινωνικού Ιατρείου στο Ελληνικό, των «Πολιτών κατά του Χρέους» στο Ηράκλειο, του «Αντικατοχικού Μετώπου» στα Χανιά. Αλλά και στις διεθνείς κινητοποιήσεις υπέρ του ελληνικού λαού με το σύνθημα «Είμαστε όλοι ‘Έλληνες» και στη θέση που υιοθέτησε ο Ολλάντ στη Γαλλία.

Επίκαιρα, 23.2.2011

Konstantakopoulos.blogspot.com

Ελληνική απάντηση στις ανοησίες

Ηχηρή απάντηση -η πρώτη από ελληνικής πλευράς- στις προτάσεις του προέδρου του αυστριακού Οικονομικού Επιμελητηρίου,Κρίστοφ Λάιτλ, περί πώλησης νησιών, έδωσε ο ελληνας πρεσβευτής στην Αυστρία,Θεμιστοκλής Δημίδης.

Εκφράζοντας την έντονη δυσαρέσκειά του, ο πρεσβευτής επισημαίνει ότι

ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ 22/02/12

• FT: «ΑΓΩΝΑΣ ΔΡΟΜΟΥ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ – ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ

 Στo νέο ελληνικό bailout εξακολουθεί να αναφέρεται και σήμερα εκτενώς ο βρετανικός Τύπος με πολλούς αναλυτές αλλά και τις ίδιες τις ε/φ να διατυπώνουν στα κύρια άρθρα τους τις επιφυλάξεις τους, ως την πρώτη αντίδραση μετά την «ανακούφιση» που εκφράστηκε καταρχήν μετά τη συμφωνία.

 Στο πλαίσιο αυτό, χαρακτηριστικό είναι το κύριο άρθρο των FT (Greek rescue is still a halfway house), με την ε/φ  να σημειώνει ότι με την τελευταία τους απόφαση οι ευρωπαίοι ηγέτες έκαναν ένα παραπάνω βήμα – σε σχέση με τις παλαιότερες προσπάθειές τους – προκειμένου να σταματήσουν την οικονομική αιμορραγία της Ελλάδος, απεδείχθησαν όμως ανεπαρκείς να καταλήξουν σε μία λύση που δεν θα χρειαστεί αναθεώρηση στο μέλλον.

 Το bailout αποτελεί και το πρωτοσέλιδο της ίδιας ε/φ (Greece races to meet bail out demands) που σημειώνει ότι πλέον η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με «αγώνα δρόμου» προκειμένου να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που θέτει το bailout, με τους FT να σημειώνουν ότι οι «σκληρή όροι» και τα «αυστηρά χρονοδιαγράμματα» αντανακλούν την «κατάρρευση της εμπιστοσύνης» ανάμεσα στην Ελλάδα και τους δανειστές της, αφού η Ελλάδα καλείται μέσα σε λίγες μόνο ημέρες να ολοκληρώσει μία σειρά από καθόλου δημοφιλή μέτρα, την ώρα που πολλοί οικονομολόγοι ανησυχούν ήδη – «παρά την αισιοδοξία του κ. Βενιζέλου» – ότι η νέα αυτή συμφωνία απλώς αναβάλλει μία ελληνική χρεοκοπία.

 

• WSJ: ΕΥΡΕΙΑ ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΓΙΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟ BAILOUT – ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ

Και ενώ όπως επισημαίνει και το ΒΒC, (Newspaper review: Papers pan latest Greek bailout) διαπιστώνονται από τα βρετανικά ΜΜΕ, «ευρύτατες επιφυλάξεις» για την αποτελεσματικότητα του νέου bailout,

http://www.bbc.co.uk/news/uk-17123277

σοβαρές επιφυλάξεις διατυπώνει στο πρωτοσέλιδό της και η WALL STREET JOURNAL, (Despite Pact, Unease lingers for Greece): Ανησυχία ότι αυτή η σκληρή συμφωνία – η οποία έχει ήδη προκαλέσει τεράστιες αντιδράσεις μεταξύ των Ελλήνων είναι μοιραίο να αποτύχει – είναι η πιο ευρεία αντίδραση, πολλοί δε αναλυτές ρωτούν όχι εάν το πρόγραμμα θα διαλυθεί, αλλά πότε, σημειώνει μεταξύ άλλων ο Stephen Fidler, που παρατηρεί στο ανωτέρω ρεπορτάζ την απουσία οποιασδήποτε «θριαμβολογίας» γύρω από τη νέα συμφωνία, γεγονός το οποίο αποδίδει στο ότι μέσα στη τελευταία διετία έχουν διαψευστεί κατά καιρούς πολλές ελπίδες. Αυτό επισήμανε και ο υπουργός οικονομικών της Ολλανδίας, ο οποίος τόνισε μεταξύ άλλων ότι τα τελευταία δύο χρόνια, έχουμε δει πολλές φορές την Ελλάδα να βγαίνει εκτός τροχιάς και πρόσθεσε ότι οι κίνδυνοι όσον αφορά την εφαρμογή των μέτρων είναι στην περίπτωση της Ελλάδας «πολύ μεγάλοι». Επιπλέον επισημαίνει η ίδια εφημερίδα, υπάρχουν και πολλά ερωτηματικά όσον αφορά τη βούληση της νέας ελληνικής κυβέρνησης, της οποίας θα ηγείται πιθανότατα ο Αντώνης Σαμαράς αλλά και την υπομονή των δανειστών της. Η Ελλάδα, αποκλεισμένη από τις αγορές πιθανόν και για το υπόλοιπο της δεκαετίας, θα εξακολουθήσει να εξαρτάται από τα άλλα κράτη της ευρωζώνης μέχρι τότε και πιθανόν και μετά από αυτό το διάστημα, γεγονός που – σύμφωνα με την WSJ – σημαίνει ότι η ανησυχία για το ενδεχόμενο αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ, μπορεί να επανέλθει, πιθανόν ακόμα και μέσα στη χρονιά.

Επιφυλάξεις διατυπώνει και το BBC, Greek debt crisis: Will bailout deal add up?

 http://www.bbc.co.uk/news/business-17121985

• TIMES: «ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ» ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ BAILOUT – ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΣΤΟ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ ΑΝΑΛΥΤΕΣ

«Αμφιβολίες» για την αποτελεσματικότητα του νέου bailout επισημαίνουν και οι TIMES, (Doubts emerge over 237 billion euros Greek bailout deal), παραπέμποντας μάλιστα στις δηλώσεις του κ. Σαμαρά (του ανθρώπου που θα είναι πιθανότατα ο επόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδας), για τον οποίο σημειώνουν ότι «αμφισβήτησε τη βιωσιμότητα της νέας συμφωνίας, στην περίπτωση που η ελληνική οικονομία εξακολουθήσει να συρρικνώνεται». Η βρετανική εφημερίδα παραθέτει αποσπάσματα από τις δηλώσεις του κ. Σαμαρά που είπε ότι χωρίς την ανάκαμψη της  οικονομίας δεν είναι δυνατόν να επιτευχθούν ούτε καν οι άμεσοι στόχοι και ούτε εξασφαλίζεται μακροπρόθεσμα η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, με την παρατήρηση ότι οι δηλώσεις αυτές απηχούν τις θέσεις που εξέφρασε και ο πρώην υπουργός οικονομικών της Βρετανίας Alistair Darling, ο οποίος μιλώντας στο BBC εξέφρασε σοβαρότατες επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα της νέας συμφωνίας.

Η ίδια εφημερίδα σημειώνει εξάλλου ότι και οι οικονομικοί αναλυτές αμφισβητούν κατά πόσο μπορεί τελικά να αναβληθεί μία χρεοκοπία, παραθέτοντας και δήλωση αναλύτριας της BGC  Partners που επιμένει – με βάση την πορεία των spreads και CDS – ότι η εκτίμηση των αγορών είναι ότι κάποια στιγμή η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει: Σε κάποιο στάδιο στο μέλλον θα καταστεί πιθανόν προφανές ότι το κόστος αυτής της συμφωνίας είναι στην πραγματικότητα μεγαλύτερο από τα οφέλη και ότι η ελληνική χρεοκοπία αποτελεί μία καλύτερη εναλλακτική. Η ζημιά που προκαλείται με την αναβολή του αναπόφευκτου είναι μεγαλύτερη. Αποφεύχθηκε ο πόνος για το άμεσο μέλλον, αλλά ο πόνος που θα υπάρξει μακροπρόθεσμα είναι πολύ μεγαλύτερος.

Στο ίδιο μήκος κύματος και η INDEPENDENT (Doubts over viability of new Greece rescue deal) που παραπέμπει επίσης στις εκτιμήσεις αναλυτών που σημειώνουν ότι το «ιστορικό» πακέτο αφήνει για τους Έλληνες ελάχιστες ελπίδες να δραπετεύσουν από το σπιράλ του θανάτου, δίνοντας παράλληλα μεγάλη έμφαση στις δυσοίωνες προοπτικές που διαπιστώνει η «εξαιρετικά εμπιστευτική» έκθεση της τρόϊκα που διέρρευσε χθες

http://www.independent.co.uk/news/world/europe/doubts-over-viability-of-new-greece-rescue-deal-7282726.html

«Αμφιβολίες» και από τους IRISH TIMES (Second rescue means bleak prospects and much austerity)

http://www.irishtimes.com/newspaper/world/2012/0222/1224312168883.html

Όπως και από την TELEGRAPH (Battle over EU financial firewall threatens to derail Greek bailout) που επισημαίνει ότι η «μάχη» για την εξασφάλιση μεγαλύτερων κεφαλαίων για την ενίσχυση του ταμείου της ΕΕ και του ΔΝΤ για τη στήριξη του ευρώ (στην οποία θα κληθούν να συμβάλλου και οι χώρες εκτός ευρωζώνης) απειλεί να εκτροχιάσει την τελευταία αυτή συμφωνία για την Ελλάδα.

http://www.telegraph.co.uk/finance/financialcrisis/9097004/Battle-over-EU-financial-firewall-threatens-to-derail-Greek-bailout.html

Να σου λύσω εγώ την απορία Κάρολε

Αναρωτήθηκες χθες «ποιος είναι ο Σόιμπλε;» χρησιμοποιώντας μία ρητορική ερώτηση που έχει υποτιμητικό περιεχόμενο και παραπέμπει στο «ποιός είναι αυτός που θα μου πει τούτο ή εκείνο», «ποιό είναι αυτό το ανθρωπάκι που θα σηκώσει το ανάστημά του σ’ εμένα» κ.ο.κ.

Να σου πω εγώ Κάρολε ποιός είναι ο κ. Σόιμπλε, αφού υποκρίνεσαι πως δεν γνωρίζεις.

Shame on Europe for betraying Greece

Η αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας

• Του Γιάννη Βαρουφάκη

Για μέρες τώρα βαραίνουμε τις ψυχές μας με μια μόνιμη αγωνία: Θα χρεοκοπήσει το κράτος μας; Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε.

Αν οι φίλοι μας οι Γερμανοί δεν έχουν πρόβλημα να χρεοκοπήσουμε, καιρός είναι να το κάνουμε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όχι ως διαπραγματευτική μπλόφα και ούτε μόνο γιατί το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να χρεοκοπήσουμε σε ένα χρόνο (βλ. το προηγούμενο άρθρο μου Το Πρώτο Τάνγκο στην Ευρωζώνη) αλλά επειδή ήρθε η ώρα να στρέψουμε το βλέμμα στην αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας.

Υπάρχει τέτοια πλευρά; Και βέβαια υπάρχει. Σε σχέση με χώρες όπως η γνωστή τρόικα Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία, αλλά και η Βρετανία και το Βέλγιο, το σύνολο του χρέους μας (δημοσίου και ιδιωτικού) είναι το μικρότερο. Πως αυτό; Επειδή οι έλληνες, ως άτομα αλλά και ως ιδιωτικός τομέας, χρωστάμε πολύ λιγότερα εκείνων. Ακόμα και οι αντιπαθέστατες τράπεζές μας έχουν ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα: Πάνω από 150 δις πραγματικών καταθέσεων! Μιλάμε για άνω του μισού ΑΕΠ σε καταθέσεις, κάτι για το οποίο οι περισσότεροι εταίροι μας θα σκότωναν να το έχουν, που λέει ο λόγος. Αν μάλιστα προσθέσετε και όλα τα χρήματα ελλήνων που βρίσκονται στο εξωτερικό, θα δείτε ότι οι έλληνες δεν είμαστε και τόσο φτωχοί κατά μέσον όρο, κι ας έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη (με εξαίρεση την Λεττονία).

Ως πολίτες είμαστε ελάχιστα χρεωμένοι σε σχέση με πολλούς από τους επικριτές μας στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε λευκές περιστερές. Για δεκαετίες φορτώναμε το δημόσιο με τόσο μεγάλο χρέος που το βλέπουμε πλέον να βουλιάζει μπροστά στα μάτια μας. Εδώ όμως που φτάσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα και να αποφασίσουμε σύσσωμοι (ΣΕΒ και ΓΣΕΕ, γιάπηδες και στελέχη του ΠΑΜΕ, αστοί των βορείων προαστίων και αναρχικοί της Πλατείας Εξαρχείων) να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στο κράτος, δεν αρκεί. Αν μάλιστα το παρακάνουμε στην αλληλεγγύη προς το δημόσιο, η ‘γενναιοδωρία’ μας αυτή θα στεγνώσει την κυκλική ροή του πλούτου από το οποίο εξαρτάται το δημόσιο για τα έσοδά του το 2011, το 2012 κ.ο.κ.

Ποια είναι λοιπόν τα χαρμόσυνα νέα; Ότι μια πτώχευση θα αποδειχθεί σχετικά ανώδυνη. Ο λόγος διττός:

Πρώτον, δεν είμαστε κατά μέσον όρο ούτε οι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. Δεύτερον, όσον αφορά τα χρέη του δημοσίου, αυτά βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο από όσο βαραίνουν τους ξένους.

Κάντε την σύγκριση με την Ιαπωνία, το χρέος της οποίας ανήκει σε Ιάπωνες σε ποσοστό 95%. Αν το Ιαπωνικό κράτος αναγκαστεί στην πτώχευση, η καταστροφή της χώρας θα είναι ολική. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για εμάς, καθώς μας ανήκει (δηλαδή στις δικές μας τράπεζες) μόνο το 25% του δημόσιου χρέους μας. Έτσι λοιπόν, δεδομένου ότι η πτώχευση του δημοσίου διαγράφεται ως αναπόφευκτη (εκτός αν πανικοβληθούν οι εταίροι μας αρκετά και το συνδράμουν για χρόνια πολλά, οπότε έχει καλώς), το κόστος της στάσης πληρωμών δεν θα το υποστούμε μόνοι μας.

Μα αν το δημόσιο κηρύξει στάση πληρωμών, τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Πως θα ξανα-δανειστεί; Πράγματι, το κράτος θα στριμωχθεί. Για κάμποσο καιρό το δημόσιο θα πρέπει απλώς να ξοδεύει όσα μαζεύει από φόρους. Και γιατί είναι κακό αυτό;

Να μάθει επί τέλους, αφού θα έχει ανακουφιστεί από το νταλκά των τοκοχρεολυσίων, να ζει με αυτά που εισπράττει. Π.χ. να καταγγείλει όλες τις εξοπλιστικές συμβάσεις, να συμπιέσει τους ανώτερους μισθούς (του δικού μου συμπεριλαμβανομένου) τόσο που να καλύπτει τις δαπάνες του από τους φόρους που εισπράττει κλπ.

Οι τράπεζές μας; Θα υποφέρουν, είναι αλήθεια – δεδομένου ότι ακόμα και το 25% του δημόσιου χρέους που διαθέτουν θα παγώσει. Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι το έχουν ήδη διαθέσει στην ΕΚΤ ως ενέχυρο για ζεστό χρήμα που έχουν ήδη πάρει. Και ότι έχουν πρόσβαση στις τεράστιες, κατά κεφαλήν, αποταμιεύσεις μας. Για να μην προσθέσω ότι απολαμβάνουν εγκληματικά υψηλά ποσοστά κέρδους τόσα χρόνια. Όπως το κράτος μας, έτσι κι αυτές να μάθουν να ζουν λιτά και με σύνεση όπως κάνουν χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ.

Επί πλέον, ο αποκλεισμός του κράτους μας από τις χρηματαγορές δεν θα διαρκέσει πολύ. Αν κηρύξει στάση πληρωμών, και ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του, δεν θα περάσει πολύ καιρός που παλιοί δανειστές θα αποδεχθούν νέους όρους αποπληρωμής ενός ποσοστού των περασμένων δανεικών και νέοι υποψήφιοι δανειστές (μπορεί και οι ίδιοι με τους παλιούς) θα σχηματίσουν ουρά έξω από το Υπουργείο Οικονομίας να το δανείσουν! Βλέπετε, το χρέος μας θα έχει μειωθεί τόσο που θα αποτελούμε εξαιρετική επένδυση. Έτσι είναι το κεφάλαιο – όταν οσφραίνεται ένα επικερδές deal δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του.

Σε τελική ανάλυση, είναι λάθος μας να φοβόμαστε τόσο πολύ την στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου. Άλλοι πρέπει να φοβούνται μια τέτοια εξέλιξη περισσότερο από εμάς:

• η κυβέρνηση της κας Μέρκελ η οποία θα πρέπει να διασώσει τις Γερμανικές τράπεζες που θα κλονιστούν από μια δική μας στάση πληρωμών

• η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα πρέπει να δει τι θα κάνει με μία χώρα-μέλος την οποία δεν μπορεί να αποβάλει από την ΕΕ αλλά η οποία τελεί υπό πτώχευση

• οι κυβερνήσεις όλων των άλλων χωρών (πλην ίσως της Ολλανδίας και της Αυστρίας) που θα τρέμουν για το ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των αγορών (των οποίων η όρεξη θα έχει ανοίξει από την ‘επιτυχημένη’ επίθεση στο χρέος της Ελλάδας)

• οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας (χωρών με συνολικό χρέος πάνω από 400%)

• όλοι όσοι έχουν επενδύσει στο ευρώ, είτε σε περιουσιακά στοιχεία είτε ως μέσο συναλλαγής.

Στάση πληρωμών λοιπόν!

Τώρα!

Με χαμόγελο και αισιοδοξία!

(Και ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Ότι αν πειθόμασταν να απελευθερωθούμε από τον φόβο της πτώχευσης, οι φίλοι μας οι Γερμανοί θα έσπευδαν την ίδια στιγμή να την αποσοβήσουν…)

* Ο Γιάνης Βαρουφάκης διδάσκει οικονομική θεωρία και πολιτική οικονομία στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

http://kostasxan.blogspot.com/2012/02/blog-post_6196.html

ELLADA, agapi mou, par ETIENNE ROLAND

Του Etienne Roland, στη γαλλική «Le Monde» 

Νιώθω βαθιά ταπεινωμένος, ως φιλέλληνας, όταν μια εφημερίδα τολμά να βάλει τίτλο πως η Ελλάδα είναι «μια χώρα ίσως λιγότερο «ευρωπαϊκή» απ’ ό,τι φαίνεται» κι όταν το περιεχόμενο αυτού του άρθρου είναι κακή σύνοψη μιας ιστορίας την οποία οι συντάκτες δεν έχουν ζήσει. Νιώθω ταπεινωμένος, ως Γάλλος, που….
συμπατριώτες μου πληγώνουν με τέτοιο τρόπο την ιστορία και τροφοδοτούν τον μύθο του ψεύτη και πονηρού (poniros στο πρωτότυπο) Ελληνα.
Αν λοιπόν δεν είναι η Ελλάδα ευρωπαϊκή χώρα, ποιος αξίζει αυτόν τον τίτλο; Ο γερμανός βάρβαρος ή η ύπουλη Αλβιών, την οποία ο μεγαλύτερος ποιητής της, ο Βύρωνας, κατηγορούσε ήδη για λεηλασία της χώρας του Ομήρου; Περισσότερο ευρωπαϊκή η Αγγλία, που δεν επιθυμεί καμία ευρωπαϊκή αλληλεγγύη – και κυρίως όχι εκείνη που θα της κόστιζε χρήματα; Δεν είναι αυτή η χώρα που επανέφερε στην Ελλάδα τον στρατό και τον βασιλιά στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πυροδοτώντας έναν κατακλυσμό που η Ελλάδα έμελλε να πληρώσει πολύ ακριβά, μια χώρα που μπορεί εντούτοις να υπερηφανεύεται για την αντίσταση την πιο υποδειγματική απέναντι στον Ναζί κατακτητή. Η ιδέα της Ευρώπης δεν έχει και πολλά χρόνια ζωή, αμφιβάλλω αν μπορούμε να διανέμουμε διπλώματα ευρωπαϊκότητας. Τόσο η ιδέα όσο και το γεωγραφικό της περιεχόμενο είναι προς οικοδόμηση και όχι ένα ακέραιο δεδομένο.
Ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη διότι, λέει, από αυτή τη χώρα έρχονταν η δημοκρατία και ο πολιτισμός. Εστω, αν και μπορεί κανείς να πει πολλά για αυτή την αθηναϊκή δημοκρατία, την οπαδό της δουλείας, την ιμπεριαλιστική… Αλλά ο τόνος τοποθετείται εσφαλμένα, διότι το πρόβλημα δεν είναι να μάθουμε πού γεννήθηκε η δημοκρατία, το πρόβλημα είναι να αναγνωρίσουμε ότι ο ελληνικός ή, καλύτερα ας πούμε, ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός είναι το μόνο κοινό σκυρόδεμα σε μια ιστορία φτιαγμένη από αντιπαλότητες και παγκόσμιους πολέμους. Αυτός ο περίφημος ελληνικός πολιτισμός έθρεψε την Αναγέννηση, τα γράμματα και τις τέχνες, τους κλασικούς μας του 18ου αιώνα και γονιμοποίησε τις ελίτ του ίδιου αυτού αιώνα που συντάραξαν τον κόσμο.

Η θέση της Ελλάδας είναι στο κέντρο της Ευρώπης, πρόκειται άλλωστε για μία από τις πιο ζωντανές και τις πιο λαμπερές εστίες της ευρωπαϊκής κουλτούρας: με πρόσωπα αξιοσημείωτα σε όλους τους τομείς, και όχι μόνο στην ποίηση, με μια πρωτότυπη σχολή ζωγραφικής που αρχίζει από τον Θεόφιλο και οδηγεί στον Τσαρούχη μέσω του Εγγονόπουλου, με φιλόσοφους όπως ο Κορνήλιος Καστοριάδης… Δείτε ποιοι μεταφράζονται στην Ελλάδα: ο Βερνάν, ο Φουκό και ο Ντεριντά• δείτε πού διαπλάθονται οι ελίτ: στον τομέα της ιστορίας, η EHESS (Ανώτατη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών) έχει παίξει μεγάλο ρόλο. Και θα βρείτε στην Ελλάδα μια γενιά αξιόλογων ιστορικών που συμμετέχουν στην ανανέωση του κλάδου.
Ολοι λοιπόν ψεύτες και κλέφτες τους οποίους πρέπει να υπερασπιστούμε γιατί εφηύραν κάποτε τη λέξη «δημοκρατία»; Υπάρχουν πολλά ακόμα πράγματα να βάλουμε στη ζυγαριά: η φιλοσοφία (α λα δυτικά), η ιστορία, το θέατρο… Υπάρχουν σήμερα σε αυτή τη χώρα άνδρες και γυναίκες από τους πιο καλλιεργημένους και τους πιο πολιτισμένους που γνωρίζω• δεν δέχομαι να τους βάζουν «βάρβαροι» στον πάγκο της Ευρώπης. Οσο για τους αξιοθρήνητους κομπιναδόρους, σε ποια χώρα δεν υπάρχουν, έχοντας διασπαθίσει δεκάδες δισεκατομμύρια;
Το ερώτημα δεν είναι αν η Ελλάδα είναι περισσότερο ή λιγότερο ευρωπαϊκή: τα ίδια τα θεμέλια της Ευρώπης δεν υφίστανται χωρίς τον ελληνισμό.
Να θυμίσουμε πως η Ευρώπη ήταν μια πριγκίπισσα από τη Φοινίκη που απήχθη από Κρήτες προκαλώντας μία από τις πρώτες διαμάχες μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η Ευρώπη έχει λοιπόν και ανατολίτικες ρίζες κι αυτός είναι ένας πολύ χρήσιμος μύθος σε αυτές τις εποχές διασταύρωσης των πληθυσμών.
Τσιμέντο της Ευρώπης δεν είναι οι τράπεζες και οι τραπεζίτες αλλά ένας πολιτισμός, και ο ελληνικός πολιτισμός είναι ένα από τα στοιχεία που μας ενώνουν• αλίμονο, υπάρχουν τόσο λίγα!

Vive la Grece! Και ας μην αφήσουμε τεχνοκράτες να γονατίσουν φίλους και αδελφούς, πόσω μάλλον να τους ταπεινώσουν και να ταπεινώσουν κι εμάς.

* Ο κ. Ετιέν Ρολάν είναι πρώην διευθυντής της Γαλλικής Σχολής Αθηνών (EFA) και επίτιμος καθηγητής Ελληνικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris I – Πάνθεον – Σορβόνη.
Το κείμενο αυτό είναι η απάντηση του κ. Ρολάν στο πρόσφατο δισέλιδο δημοσίευμα της «Monde» με τίτλο «Ελλάδα – Ευρώπη: η μεγάλη παρεξήγηση», όπου αμφισβητούνταν η ευρωπαϊκότητα της χώρας μας.

TA NEA

Ακολουθεί το πρωτότυπο κείμενο από τη συνδρομητική Le Monde:

ELLADA, agapi mou,

par ETIENNE ROLAND, Ancien directeur de l’Ecole française d’Athènes, professeur émérite d’archéologie grecque, Paris I Panthéon-Sorbonne

je me sens profondément humilié dans mon philhellénisme quand un journal ose titrer que la Grèce est un « pays peut-être moins “européen” qu’il n’y paraît » et que le contenu de cet article est un mauvais résumé d’une histoire que les auteurs n’ont pas vécue ; je suis humilié comme Français que des compatriotes fassent si mal de l’histoire et nourrissent le mythe du Grec menteur et poniros.

Je ne reviendrai que sur quelques points. Si la Grèce n’est pas un pays européen, qui mérite ce titre ? Le barbare germain ou la perfide Albion à laquelle son plus grand poète, Byron, reprochait déjà de piller le pays d’Homère ? Plus Européenne l’Angleterre qui ne veut d’aucune solidarité européenne et surtout pas de celles qui lui coûteraient de l’argent ? N’est-ce pas elle qui a ramené en Grèce l’armée et le roi, à la fin de la Seconde Guerre mondiale, déclenchant un cataclysme que le pays allait payer très cher, pays qui peut pourtant se targuer de la résistance la plus exemplaire face à l’occupant nazi. Il n’y a pas si longtemps qu’est née l’idée d’Europe et je doute que l’on puisse distribuer des brevets d’européanisme. L’idée comme son contenu géographique est à construire et n’est pas une donnée intangible.

V. Giscard d’Estaing a fait rentrer la Grèce en Europe parce que, dit-il, la démocratie et la culture venaient de ce pays. Soit, même s’il y aurait beaucoup à dire sur cette démocratie athénienne, esclavagiste et impérialiste… Mais l’accent est mal mis, car le problème n’est pas de savoir où est née la démocratie, le problème est de reconnaître que la culture grecque, disons gréco-romaine, est le seul ciment commun dans une histoire faite de rivalités et de guerres mondiales. Cette fameuse culture grecque a nourri la Renaissance, les lettres comme les arts, nos classiques du XVIIe s. et a fécondé les élites du XVIIIe s qui ont bouleversé le monde. Le XIXe s. a joué un rôle fondamental dans la diffusion des arts et des lettres grecques engendrant un courant « néo-classique » que l’on retrouve à Edimbourg,- qui en fut l’un des centres et où l’on voulut construire un Parthénon — , mais aussi à Ratisbonne, où le Walhala, célébrant la victoire des Allemands sur les troupes napoléoniennes, est une réplique d’un temple grec.

L’art contemporain à partir de 1900 s’est construit en réaction contre le « classicisme » et l’on ne peut que s’en réjouir, car la leçon de l’art grec était celle de la concurrence et de la liberté. La culture de nos élites s’est modernisée et le latin, comme le grec, ne sont plus que marginalement enseignés dans nos écoles. Loin de moi l’idée de vouloir en refaire la culture de l’élite, qui se nourrit aujourd’hui de diversités littéraires ou artistiques dans un contexte mondialisé : cela est fort bien et l’un des acquis essentiels de ce que l’on appelle la « post-modernité ». Mais ces transformations n’affectent nullement la place de la Grèce au centre de l’Europe, car il s’agit d’un des foyers les plus vivants et les plus brillants de la culture européenne : des individualités remarquables dans tous les domaines, et pas seulement en poésie, une école de peinture originale de Théophilos à Tsaroukis en passant par Engonopoulos, des philosophes comme Kastoriadis..Regardez qui est traduit en Grèce : Vernant, Foucault et Derrida ; regardez où sont formées les élites : dans le milieu historien, l’EHESS a joué un grand rôle et vous trouvez en Grèce une génération de remarquables historiens participant au renouvellement de la discipline.

Alors tous des menteurs et des voleurs qu’il faut défendre parce que dans le temps ils ont inventé le mot de démocratie ? Il y aurait bien d’autres choses à mettre dans la balance : la philosophie (à l’occidentale), l’histoire, le théâtre… Il y a aujourd’hui dans ce pays des hommes et des femmes parmi les plus cultivés et les plus policés que je connaisse ; je ne supporte pas que des « barbares » les mettent au banc de l’Europe. Quant aux fraudeurs minables, dans quel pays n’en trouve-t-on pas, qui ont dilapidé des dizaines de milliards à date récentes ?

Il ne s’agit pas de savoir si la Grèce est plus ou moins européenne, puisque les fondements même de l’Europe ne s’entendent pas sans l’hellénisme ; rappelons qu’Europe est une princesse phénicienne enlevée par des Crétois et engendrant un des premiers conflits entre l’Occident et l’Orient. Europe a donc aussi des racines orientales, un mythe bien utile dans ces temps d’hybridation des populations. L’Europe n’a pas pour ciment des banques et des banquiers, elle a pour ciment une culture, et la culture hellénique est un des éléments qui nous unit ; hélas, il y a en a bien peu !

Vive la Grèce, et ne laissons pas des technocrates mettre à genoux des amis et des frères, encore moins les humilier et nous humilier.

Le Monde.fr 

Με την υπογραφή Goldman Sachs 2012, Η ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ “TEΛΙΚΗΣ ΛΥΣΗΣ”

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Στα πρόθυρα στρατηγικής νίκης στο “πόκερ” του ελληνικού χρέους, νίκης διεθνούς σημασίας, βρίσκεται η αμερικανοεβραϊκή Goldman Sachs, αιχμή του δόρατος της πιο ‘ριζοσπαστικής’ πτέρυγας του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, που επιδιώκει την αναμόρφωση όλου του πλανήτη κατ’ εικόνα και ομοίωση των συμφερόντων του χρήματος και της ανισότητας που ευαγγελίζονται oi Χάγιεκ, Φρήντμαν ή Χάντιγκτον. Στρατηγική νίκη, εφόσον επιβεβαιωθούν, και ελπίζουμε να μη συμβεί, οι πληροφορίες άριστα ενημερωμένων πηγών και των Financial Times, κατά τις οποίες η τρικομματική κυβέρνηση Παπαδήμου παρητήθη, στις διαπραγματεύσεις του PSI, από την αξίωση να παραμείνει το ελληνικό χρέος υπό ελληνικό δίκαιο, στη δικαιοδοσία της ελληνικής Βουλής και των ελληνικών δικαστηρίων, όπως είναι σήμερα. 

Η υπαγωγή των ομολόγων στο ελληνικό δίκαιο συνιστά το ισχυρότερο νομικό όπλο της χώρας και τη φέρνει σε εξαιρετικά πλεονεκτική θέση και στα δύο βασικά σενάρια, αυτό της διαπραγμάτευσης για μια ικανοποιητική, συναινετική συμφωνία αναδιάρθρωσης, και αυτό της ρήξης με τους πιστωτές, αν καταστεί αναπόφευκτη. Συνιστά επίσης “ασπίδα” της Ελλάδας για να αποφύγει εξαναγκασμό σε αποχώρηση (δεν υπάρχει νόμιμος τρόπος να εκδιωχθεί) από την ευρωζώνη. Γιατί, σε μια τέτοια περίπτωση, μόνο και μόνο η εισαγωγή του νέου νομίσματος θα οδηγήσει σε αυτόματο πληθωρισμό το χρέος, τις τραπεζικές αξιώσεις. Αντίθετα, αν η Ελλάδα αλλάξει τώρα το δίκαιο σε αγγλικό και φύγει μετά, για οποιονδήποτε λόγο, από το ευρώ, κινδυνεύει να δει το χρέος να διπλασιάζεται ως ποσοστό του ΑΕΠ!

Αυτό εξηγεί γιατί συνιστά βασική επιδίωξη των πιστωτών, πρώτον, να μεταβάλλουν το δίκαιο που διέπει τα ομόλογα, αφοπλίζοντας νομικά την Ελλάδα στον πόλεμο χρέους που υφίσταται και, δεύτερο, να καταστήσουν έγκυρους, με τη ψήφιση από 180 βουλευτές, τους επαχθείς όρους των δανειακών συμβάσεων, που καθιστούν όλη τη χώρα νόμιμη ιδιοκτησία τους. Πρέπει να τα κάνουν αυτά τώρα, πριν οδηγήσουν την Ελλάδα (ή συμβεί από μόνη της) στην επίσημη, τεχνική χρεωκοπία, την κατάρρευση του κράτους και την ενδεχόμενη έξοδο από την ευρωζώνη, ενδεχόμενα από τα οποία δεν αποκλείεται να απέχουμε μόνο πολλές βδομάδες ή λίγους μήνες (όπως και από πιθανή, ανεξέλεγκτη κατάρρευση διεθνών τραπεζών και ευρώ, ανεξαρτήτως Ελλάδας). Αυτό εξηγεί γιατί εξήντλησαν τις δυνατότητες επιρροής και όλους τους ανθρώπους και τις εφεδρείες τους, για να μην γίνουν εκλογές και να σχηματισθεί η κυβέρνηση των τριών αλληλομισούμενων κομμάτων, που δεν μπορεί μεν να κάνει οτιδήποτε άλλο από το να επιδεινώνει γρήγορα κάθε πρόβλημα της χώρας, διαθέτει όμως την αναγκαία, για τη νομιμοποίηση των επαχθών συμβάσεων, κοινοβουλευτική δύναμη.

Σημειωτέον, η εμμονή των τραπεζών στο αγγλικό δίκαιο συνιστά έμμεση πλην σαφή ομολογία ότι δεν πιστεύουν στις αποφάσεις της 26.10, κάτι άλλωστε προφανές ανεξαρτήτως, από δηλώσεις διεθνών πολιτικο-οικονομικών παραγόντων και σχόλια του διεθνούς τύπου. Αν πίστευαν ότι οδηγούν όντως σε ελληνική “σωτηρία”, βιώσιμο χρέος δηλαδή, το αγγλικό ή ελληνικό δίκαίο δεν θα τους ενδιέφερε τόσο πολύ. Θα το “έδιναν” στη διαπραγμάτευση (αν υποθέσουμε ότι γίνεται), αποσπώντας καλύτερους όρους επιτοκίων και αποπληρωμής, περισσότερα χρήματα για τις τράπεζες. Επειδή δεν πιστεύουν, το αντίθετο, σε σωτηρία μέσω 26.10, επείγονται να κατοχυρώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντά τους προβλέποντας, αν όχι ετοιμάζοντας τη σύντομη καταστροφή του ελληνικού λαού και του ελληνικού κράτους (η πορεία προς αυτή είναι σχεδόν αυτονόητη βιούμενη πραγματικότητα πλέον, για όσους ‘Eλληνες πολίτες δεν βαυκαλίζονται ότι θα σωθούν ατομικώς οι ίδιοι στο ναυάγιο και δεν βάζουν το κεφάλι τους στην άμμο, τρομοκρατημένοι από τον εφιάλτη που βλέπουν γύρω τους με το που ανοίγουν τα μάτια. Φέτος, περάσαμε τα Χριστούγεννα ακούγοντας από τα ραδιόφωνα ιστορίες γκραν γκινιόλ αστέγων και απόρων, με τη φιλανθρωπία να αντικαθιστά το κράτος πρόνοιας. Μέχρι του χρόνου ποιος άραγε θα βρεθεί να αντικαταστήσει τη φιλανθρωπία;). 

“’Αρπαξε το τσεκ πριν σκάσει το καρπούζι”

“’Αρπαξε το τσεκ πριν σκάσει το καρπούζι”. Αυτό το μότο συμπυκνώνει τη στρατηγική της Goldman Sachs, μεγαλύτερης τράπεζας στον κόσμο και αρχιτέκτονα της κερδοσκοπικής επίθεσης κατά της Ελλάδας στην αγορά CDS, το 2009-10, που οδήγησε στο Μνημόνιο. Το (πρώτο από τα) τσεκ, στην περίπτωση που μας αφορά, είναι η αλλαγή του νομικού στάτους του ελληνικού χρέους, όσο για το “καρπούζι”, που αναμένεται να σκάσει, είμαστε εμείς, απαξάπαντες οι ‘Eλληνες πολίτες και οι απόγονοί μας, πλην όσων συνέδεσαν τη μοίρα τους με τους πιστωτές της χώρας. Γι’ αυτό και μοιάζει απολύτως δικαιολογημένος και κατά κυριολεξία ακριβής ο συνάδελφος Σταύρος Λυγερός, που χαρακτήρισε εθνικό έγκλημα, πριν από μία εβδομάδα, από αυτές ακριβώς τις στήλες, την τυχόν συγκατάθεση της κυβέρνησης στη μετάβαση από το ελληνικό στο αγγλικό δίκαιο. 

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η Goldman Sachs, άμεσα υπεύθυνη και κύρια ωφελημένη από τη μεγάλη κρίση των ενυπόθηκων στεγαστικών, που μας οδήγησε εδώ που είμαστε, είναι στη πρωτοπορεία του νέου, χρηματιστικού “καπιταλισμού της καταστροφής”, ειδικευόμενη στο να στήνει φούσκες και μετά να τις σκάει, επωφελούμενη η ίδια και καταστρέφοντας τα θύματά της. Η τελευταία από αυτές είναι η φούσκα του κρατικού χρέους και η, ακόμα πιο επικίνδυνη, φούσκα των CDS στον πυρήνα της. Tην ελληνική φούσκα την έστησε η Goldman Sachs με τη βοήθεια ανθρώπων όπως οι Ντράγκι, Παπαδήμος, Χριστοδούλου και τους ίδιους, αν είναι δυνατόν, εκεί έχουμε φτάσει, χρησιμοποιεί και για να τη “σκάσει” επωφελώς για την ίδια! Ούτε καν αλλαγή προσωπικού δεν είχαμε!

‘Oποιος αναγνώστης επιθυμεί να μάθει περισσότερα για τη Goldman Sachs, μπορεί να διαβάσει το κλασικό άρθρο του Matt Taibbi στο αμερικανικό περιοδικό Rolling Stone, που μεταφράστηκε στα ελληνικά και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Τετράδια”, αρ. 57-58. Είναι κείμενο θεμελιώδους σημασίας για όποιον πολίτη θέλει να γνωρίζει σε ποιόν κόσμο ζει. Μια πληθώρα δημοσιευμάτων του παγκόσμιου τύπου έκτοτε, και δικά μας, του “Κ.τ.Ε”, τεκμηρίωσαν την παρουσία και τον ρόλο των ανθρώπων αυτής της τράπεζας σε όλους του βασικούς πολιτικο-οικονομικούς θεσμούς της Ευρώπης και των ΗΠΑ, ενώ φαίνεται ότι διείσδυσαν ακόμα και στην Κίνα, χρησιμοποιώντας τα υπολείμματα της παλαιάς Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών. Στο παράρτημά της του Χονγκ Κονγκ φημολογείται ότι εργάζονται και ορισμένοι συγγενείς των εγχωρίων, νυν “σωτήρων” μας. 

Aπό τη “φούσκα” του χρέους στη “φούσκα” του κράτους

Τα “τσεκ” όμως είναι πολλά, οδηγούν το ένα στο άλλο και δεν έχουν μόνο οικονομική σημασία. Η δανειακή που έπεται και συνοδεύει το PSI ακυρώνει την ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας, απαγορεύει πρακτικά τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και το δανεισμό από τρίτους, εισάγει τις εμπράγματες εγγυήσεις, με υποχρέωση μάλιστα εκποίησης της κρατικής περιουσίας σε τρέχουσες τιμές και στέλνει σε μη ελληνικά δικαστήρια τις ενστάσεις εγκυρότητας. Είναι σύμβαση που δεν θα υπέγραφε κανείς ιδιώτης υπό οποιεσδήποτε συνθήκες δυσκολίας, πόσο μάλλον κράτος, σύμβαση που ένας έντιμος δικαστής θα έκρινε καταχρηστική.

Το χρέος δεν γίνεται βιώσιμο με τη συζητούμενη συγκεκριμένη συμφωνία αναδιάρθρωσης, που θα πλήξει κυρίως ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και ταμεία, καταλήγοντας σε γελοίο ύψος πραγματικού κουρέματος, κάτω του 20%. Οι αρχιτέκτονες της συμφωνίας προβλέπουν χρέος 120% το 2020, δηλαδή μη βιώσιμο και οι προβλέψεις τους απεδείχθησαν μέχρι τώρα πολύ λάθος πάντοτε. 

Ταυτόχρονα, το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο εγκαθίδρυσαν συνειδητά μηχανισμό ανέφικτων δημοσιονομικών στόχων που προκαλεί ύφεση, καθιστά δυσχερέστερη την αποπληρωμή του χρέους, καταργεί το κράτος πρόνοιας αφαιρώντας του τη χρηματοδότηση, υποχρεώνει σε φορολογία δήμευσης και της ιδιωτικής περιουσίας. Οι ‘Eλληνες όχι μόνο γίνονται εσαεί φόρου υποτελείς, αλλά και ο φόρος τείνει διαρκώς να αυξάνεται καθιστώντας αδύνατη την αποπληρωμή του, με την ίδια διαδικασία που οι γαιοκτήμονες αποσπούσαν τα κτήματα των φτωχών αγροτών και τους μετέτρεπαν σε δουλοπάροικους. Τελικά, διατηρείται τύποις το ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, αλλά ως άδειο κέλυφος, στερούμενο μέσων άσκησης κυριαρχίας. Οι συνθήκες που δημιουργούνται ευνοούν τη μετανάστευση των Ελλήνων στο εξωτερικό και την εισαγωγή νέων μαζών εξαθλιωμένων στο δυνάμει “Μπαγκλαντές της Ευρώπης”. Ο Ντομινίκ Στρως Καν, υπέδειξε πέρυσι, απαντώντας στους ‘Eλληνες βουλευτές, που ανησυχούσαν για την ανεργία των νέων, τη μετανάστευση ως μόνη λύση (την εφήρμοσε και ο ίδιος, εγκαθιστάμενος στο Ισραήλ!). 

Η διακοπή της πορείας αυτής και η επαναδιαπραγμάτευση του συνόλου των συμφωνιών συνιστά όρο εθνικής επιβίωσης του ελληνικού λαού και μπορεί να αποτελέσει σπουδαία ιστορική υπηρεσία που θα αναγνωρίσει στην Ελλάδα η Ευρώπη. Δεν γίνεται άλλο να υπερασπίζεται την Ελλάδα ο Χέλμουτ Σμιτ και να μην την υπερασπίζονται οι ‘Eλληνες Πρωθυπουργοί και πολιτικοί. 

Konstantakopoulos.blogspot.com

Δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή