βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα"

Ηλεκτρονικός χώρος ενημέρωσης και σχολιασμού

Archive for the ‘Μέση Ανατολή – Ανατολική Μεσόγειος – Βαλκάνια’ Category

Ομολογία-σοκ πράκτορα της CIA: Πληρώσαμε πολιτικούς, ΜΚΟ, δημοσιογράφους

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 29 Νοεμβρίου 2015

Ο πρώην πράκτορας της CIA Ρόμπερτ Μπέιρ. Photo Spokeo, www.ebritic.com

 

Έχει πολλάκις συλληφθεί και κρατηθεί. Ο Μιτ Γουόσπουρ, ένας προσωπικός του φίλος εργαζόμενος στη Γερουσία, ο οποίος του έδινε πληροφορίες, έχει δολοφονηθεί.

Ως πράκτορας της CIA ο Μπέιρ εργάστηκε στη Γιουγκοσλαβία το 1991-94 και στη Μέση Ανατολή. Από την αποχώρησή του από την υπηρεσία και μετά έχει πολλάκις κατηγορήσει την κυβέρνηση Μπους ότι προκαλούσε πολέμους για το πετρέλαιο.

Σε συνέντευξή του, ο Μπέιρ προέβη σε εκπληκτικές αποκαλύψεις:

«Στη Γιουγκοσλαβία πήγα στις 12 Ιανουαρίου 1991, με ελικόπτερο, στο Σεράγεβο. Δουλειά μας ήταν να επιτηρούμε τους υποτιθέμενους Σέρβους τρομοκράτες ώστε να μην επιτεθούν στην πόλη. Μας είχαν ενημερώσει για μια οργάνωση με την ονομασία Ανώτερη Σερβία, η οποία σχεδίαζε βομβιστικές επιθέσεις στην πόλη λόγω της επιθυμίας της Βοσνίας να αποσχιστεί από τη Γιουγκοσλαβία.

»Στην πραγματικότητα αυτή η οργάνωση ούτε καν υπήρχε. Οι επικεφαλής μας, μας έλεγαν ψέματα. Η αποστολή μας ήταν απλώς να προκαλέσουμε πανικό στους πολιτικούς στη Βόσνια, να τους πείσουμε ότι επίκειται σερβική επίθεση. Η αποστολή αυτή τελείωσε για μένα σε δύο εβδομάδες. Ανέλαβα νέα στη Σλοβενία. Η επιχείρηση στη Βοσνία διήρκεσε έναν μήνα και είχε κωδική ονομασία Ίστινα (αλήθεια).

»Πήγα στη Σλοβενία διότι είχαμε πληροφορίες ότι σκόπευε να ανακηρύξει την ανεξαρτησία της. Διαθέσαμε μερικά εκατομμύρια δολάρια για τη χρηματοδότηση ορισμένων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, κομμάτων της αντιπολίτευσης και διαφόρων πολιτικών.

»Πολλοί πράκτορες που διαφωνούσαν εξαφανίζονταν όταν αρνούντο να εκτελέσουν αποστολές προπαγάνδας κατά των Σέρβων. Προσωπικά είχα εκπλαγεί από τα ψέματα τα οποία μας έλεγαν οι επικεφαλής και οι πολιτικοί μας. Πολλοί πράκτορες καλλιεργούσαν την προπαγάνδα χωρίς να γνωρίζουν τι κάνουν. Ο καθένας μας γνώριζε μόνο ένα μέρος της υπόθεσης και μόνο αυτοί που δημιούργησαν την όλη υπόθεση γνώριζαν το σύνολό της, δηλαδή οι πολιτικοί.

»Στόχος της προπαγάνδας ήταν να διχάσουμε τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας ώστε να αποσχιστούν. Έπρεπε να υπάρχει ένας αποδιοπομπαίος τράγος στον οποίο θα έπεφτε το ανάθεμα. Επελέγη η Σερβία καθώς αυτή, κατά κάποιο τρόπο, είναι η διάδοχος κατάσταση της Γιουγκοσλαβίας.

»Δώσαμε χρήματα στον Στίπε Μέσιτς, στον Φράνιο Τούσμαν, στον Αλί Ιζετμπέκοβιτς, σε βουλευτές και μέλη της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης, σε δημοσιογράφους, σε στρατηγούς του Γιουγκοσλαβικού στρατού, ακόμα και σε ολόκληρες μονάδες. Ο Ράντοβαν Κάραζιτς έπαιρνε χρήματα, για κάποιο διάστημα, αλλά σταμάτησε να δέχεται χρήματα όταν κατάλαβε ότι θα κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου που έγιναν στη Βοσνία. Όλο αυτό κατευθυνόταν από την αμερικανική κυβέρνηση.

»Κάποιοι αξιωματούχοι της CIA έγραφαν ακόμα και τις επίσημες ανακοινώσεις που διαβάζονταν στα δελτία ειδήσεων. Στόχος ήταν η πρόκληση μίσους, εθνικισμού και προβολή της διαφορετικότητας.

»Το 1992 ήμουν ξανά στη Βοσνία με αποστολή την εκπαίδευση μονάδων του Βοσνιακού στρατού, καθώς η Βοσνία είχε μόλις ανακηρύξει την ανεξαρτησία της. Η Σρεμπρένιτσα είναι μια παραφουσκωμένη ιστορία και πολλοί άνθρωποι την έχουν αποδεχτεί. Ο αριθμός των νεκρών είναι ο ίδιος με τον αριθμό των Σέρβων και άλλων που σκοτώθηκαν, αλλά η Σρεμπρένιτσα πουλήθηκε στην πολιτική αγορά.

»Ο επικεφαλής μου, πρώην γερουσιαστής, έλεγε συνεχώς πως μερικά καθάρματα θα σταλούν στη Βοσνία. Έναν μήνα πριν την υποτιθέμενη γενοκτονία στην Σρεμπρένιτσα, μου είπε πως η πόλη θα «γίνει πρωτοσέλιδο» σε όλο τον κόσμο. Όταν ρώτησα το γιατί μου είπε απλώς «θα δεις». Ο Βοσνιακός στρατός πήρε εντολή να επιτεθεί σε σπίτια και σε αμάχους, στους κατοίκους της Σρεμπρένιτσα. Την ίδια ώρα οι Σέρβοι δέχονταν επίθεση από την άλλη πλευρά. Προφανώς κάποιος είχε πληρωθεί για τους υποκινήσει.

»Ένοχοι για την Σρεμπρένιτσα είναι οι Βόσνιοι, οι Σέρβοι και οι Αμερικανοί. Όλοι όμως ρίχνουν τις ευθύνες στους Σέρβους. Δυστυχώς πολλά από τα θύματα που θεωρούντο μουσουλμάνοι ήταν Σέρβοι ή άλλων εθνικοτήτων. Πριν μερικά χρόνια, ένας φίλος πρώην πράκτορας ο οποίος τώρα εργάζεται στο ΔΝΤ μου είπε ότι η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα ήταν προϊόν συμφωνίας αμερικανικής κυβέρνησης και Βόσνιων πολιτικών. Η πόλη θυσιάστηκε για κερδίσουν οι ΗΠΑ μια δικαιολογία για να επιτεθούν κατά των Σέρβων.

»Είναι ξεκάθαρο πως οι άνθρωποι που προκάλεσαν τον πόλεμο και υπαγόρευσαν τους όρους της ειρήνης κατέχουν τώρα εταιρείες που εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο των περιοχών αυτών. Απλώς υποδούλωσαν λαούς και τα παραγόμενα καταλήγουν στη Γερμανία και στις ΗΠΑ. Αυτοί είναι οι νικητές, καθώς οι λαοί υποχρεώνονται να εισάγουν, κατόπιν από αυτούς και καθώς δεν έχουν χρήματα αναγκάζονται να δανείζονται. Αυτή είναι η ιστορία στα Βαλκάνια.

»Το Κόσοβο, δια παράδειγμα, δημιουργήθηκε για δύο λόγους. Πρώτον γιατί η περιοχή είναι πλούσια σε ορυκτά και δεύτερον διότι αποτελεί στρατιωτική βάση του ΝΑΤΟΑ. Είναι η μεγαλύτερη Νατοϊκή βάση στην καρδιά της Ευρώπης.

»Θέλω να πως στους λαούς της Γιουγκοσλαβίας ότι πρέπει να ξεχάσουν το παρελθόν. Χειραγωγήθηκαν τότε και είναι ανόητο να υπάρχει μίσος μεταξύ τους. Πρέπει να δείξουν ότι είναι οι ισχυροί και να καταλάβουν ποιος το δημιούργησε όλο αυτό. Προσωπικά ταπεινά ζητώ συγνώμη και αυτό γιατί για καιρό δεν αποκάλυπτα τα μυστικά της CIA και του Λευκού Οίκου.

http://mignatiou.com/2015/11/omologia-sok-praktora-tis-cia-plirosame-politikous-mko-dimosiografous/

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Η Τουρκία προσθέτει τον αλυτρωτισμό στο εύφλεκτο μείγμα της Συρίας

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 24 Νοεμβρίου 2015

turkey_3

Του Κώστα Ράπτη από την ιστοσελίδα capital.gr  

Η κατάρριψη ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους στην τουρκο-συριακή μεθόριο αποτελεί την πλέον επικίνδυνη εξέλιξη που έχει καταγραφεί στους δύο μήνες που διαρκεί η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας -και μόνο για τον λόγο ότι συνιστά θερμό επεισόδιο ανάμεσα σε μία χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και μία πυρηνική δύναμη. Σε αυτό το πλαίσιο το ΝΑΤΟ συγκαλείται εκτάκτως σήμερα το απόγευμα (18:00 ώρα Ελλάδας) για να συζητήσει την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους.

Το ερωτήματα που μένουν προς το παρόν αναπάντητα ως προς τις ακριβείς συνθήκες υπό τις οποίες έλαβε χώρα το περιστατικό (αν δηλ. το ρωσικό Suhoi-24 καταρρίφθηκε από τουρκικά F-16 ή από αντιαεροπορική συστοιχία εδάφους και αν παρέμεινε καθ’ όλη την διάρκεια της πτήσης του εντός συριακού εναέριου χώρου, όπως υποστηρίζει το ρωσικό Γενικό Επιτελείο, ή αντιθέτως είχε ειδοποιηθεί δέκα φορές εντός πενταλέπτου, να εγκαταλείψει την τουρκική επικράτεια, όπως ισχυρίζεται η άλλη πλευρά) έχουν ασφαλώς τη σημασία τους, αλλά δεν είναι τα πιο καθοριστικά.

Τα κρισιμότερα ερωτήματα αφορούν πρώτον τη ρωσική απάντηση (η οποία δεν είναι διόλου απαραίτητο να εκδηλωθεί εν θερμώ) και δεύτερον την αμερικανική στάση. Αναμένει κανείς ότι οι ΗΠΑ θα καλύψουν την σύμμαχό τους Τουρκία, αλλά θα είναι πολύ διαφορετικό αν αποδειχθεί ότι η Άγκυρα λειτουργεί “προβοκατόρικα”, ενώπιον μιας διαφαινόμενης συνεννόησης των “μεγάλων παικτών” ερήμην της, ή αντιθέτως ενεργεί, με την απαραίτητη “κατανομή ρόλων”, στο πλαίσιο ενός κοινού αμερικανο-τουρκικού σχεδιασμού.

Το αν τα πράγματα θα μπορέσουν να παραμείνουν υπό έλεγχο είναι κάτι που θα φανεί μέσα στις επόμενες ώρες και μέρες. Είναι πάντως προκαταβολικά βέβαιο ότι η προγραμματισμένη για αύριο επίσκεψη του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Sergei Lavrov θα ματαιωθεί και ότι ακυρώνεται η εν γένει προσπάθεια να “στεγανοποιηθούν” οι οικονομικές σχέσεις των δύο πλευρών (ενέργεια, τουρισμός κτλ.) από τις διαφωνίες τους στη συριακή κρίση.

Πρόκειται πάντως για εξέλιξη κάθε άλλο παρά απρόβλεπτη, καθώς το σφράγισμα του εναέριου χώρου της Συρίας αποτελεί το κατεξοχήν αντικείμενο της ρωσικής επέμβασης, ιδίως μετά την συμφωνία του Ιουλίου με την οποία η Τουρκία παραχώρησε στις ΗΠΑ τη δυνατότητα χρήσης της αεροπορικής βάσης του Ιντσιρλίκ. Εξ ού και από την πρώτη εβδομάδα των ρωσικών επιχειρήσεων στη Συρία υπήρξαν εμπλοκές με την πολεμική αεροπορία της γείτονος (παραβιάσεις του εναέριου χώρου της Τουρκίας “εκ παραδρομής”, “κλείδωμα” τουρκικών μαχητικών από ρωσικά κτλ.), ώστε να ανατραπεί η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων που είχε εκ των πραγμάτων επιβάλλει από το 2012 η Άγκυρα στη βόρεια Συρία, σε βάθος πέντε χιλιομέτρων από τα σύνορα.

Την πιθανότητα θερμού επεισοδίου πολλαπλασίασε η νέα ορμή με την οποία οι Tayyip Erdogan και Ahmet Davutoğlu προωθούν το τελευταίο διάστημα την ιδέα της δημιουργίας “ασφαλούς ζώνης”, υποτίθεται για την αποκατάσταση των προσφύγων, στον χώρο ανάμεσα στα αυτονομημένα κουρδικά “καντόνια” του Αφρίν και του Κομπάνι (ήτοι στο μόνο τμήμα της τουρκικής μεθορίου στο οποίο επιτρέπεται ακόμη η επικοινωνία με τις ανταρτοκρατούμενες συριακές περιοχές). Επιπλέον, οι σχεδιασμοί της Άγκυρας αποκτούν και σαφώς “αλυτρωτικά” χαρακτηριστικά, στον βαθμό που στηρίζονται στην τουρκομανική κοινότητα της Συρίας. Ήδη από την Παρασκευή η τουρκική διπλωματία προχώρησε σε ένα σκληρά διατυπωμένο διάβημα, απειλώντας τη Ρωσία με “σοβαρές επιπτώσεις”, εάν δεν τερματίσει τις επιχειρήσεις της στο “Όρος των Τουρκομάνων” (όπου αναμφίβολα δρουν και στελέχη των τουρκικών υπηρεσιών). Οι επιτυχίες που σημείωσε, με ρωσική αεροπορική κάλυψη, ο συριακός στρατός το Σαββατοκύριακο εναντίον της τουρκομανικής ταξιαρχία “Σουλτάν Μουράτ” εξηγούν εν πολλοίς τη σημερινή τουρκική αντίδραση.

Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Feridun Sinirlioğlu φέρεται να έθεσε το ζήτημα τηλεφωνικώς στον Αμερικανό ομόλογό του από τη Δευτέρα, ενώ ο Davutoğlu που βρίσκεται όλο αυτό το διάστημα σε διαρκή συνεργασία με τους επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου και των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας, έκανε γνωστό ότι θα απευθυνθεί για το ζήτημα των Τουρκομάνων στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Κατήγγειλε δε ότι οι ρωσικές δυνάμεις επιχειρούν, σε περιοχές όπου δεν δρά το Ισλαμικού Κράτος, από κοινού με “ξένους μαχητές” (της Χεζμπολλάχ; Ιρανούς Φρουρούς της Επανάστασης;), καθώς, όπως είπε, δεν είναι μόνο οι τζιχαντιστές ξενόφερτοι.

Παρατηρούμε έτσι για άλλη μία φορά μια ρητορική υποβάθμισης και σχετικοποίησης της τζιχαντιστικής απειλής από την πλευρά της Άγκυρας, την ίδια ώρα που ο Ali Türkmani επιφανές στέλεχος της συριακής τουρκομανικής κοινότητας με δηλώσεις του στην τουρκική εφημερίδα BirGünδιαψεύδει τον επικοινωνιακό ορυμαγδό περί στοχοποίησης της συγκεκριμένης μειονότητας.

http://ardin-rixi.gr/archives/196761

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Παρουσίαση του βιβλίου «η καταγωγή των Αλβανών και οι αρβανιτόφωνοι Έλληνες»

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 20 Νοεμβρίου 2015

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» και οι εκδόσεις Ινφογνώμων σας προσκαλούν

στη παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Ευαγγελίδη

 «η καταγωγή των Αλβανών και οι αρβανιτόφωνοι Έλληνες»

SKMBT_C35215113015050_0001

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

Γιώργος Φίλης, διδάκτωρ Γεωπολιτικής

 Σάββας Καλεντερίδης, συγγραφέας – εκδότης.

         Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου, στις 19:00,

 στην αίθουσα της βιβλιοθήκης του Ι.Ν. Φανερωμένης,

στην πλ. Φανερωμένης στον Χολαργό.

Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνείστε μαζί μας

στο 210 6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr.

(Η πρόσβαση στον χώρο της εκδήλωσης είναι άνετη, είτε μέσω του σταθμού μετρό του Χολαργού, είτε με αυτοκίνητο και δυνατότητα στάθμευσης στην πλ. Φανερωμένης).

https://papaleonidasdimitris.files.wordpress.com/2015/11/cf80cf81cebfcf83cebacebbceb7cf83ceb7-cebaceb1cf84ceb1ceb3cf89ceb3ceb7-cf84cf89cebd-ceb1cebbceb2ceb1cebdcf89cebd1.pdf

Posted in Εκδηλώσεις, Ιστορία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Ξύπνα Ευρώπη – Ξύπνα Ελλάδα Του Σάββα Καλεντερίδη

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 20 Νοεμβρίου 2015

Την υπόθεση καταστροφής του κράτους που λέγεται Συρία, την ανέλαβαν από το 2011 οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ.

Η στρατηγικοί στόχοι που ήθελαν να πετύχουν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, με τη συγκεκριμένη επιχείρηση ήταν:

ü  Να περιοριστεί ή να εξαλειφθεί η επιρροή της Ρωσίας από την περιοχή.

ü  Να μην έχει φυσική συνέχεια ο χερσαίος και ο εναέριος χώρος του (σιιτικού) Ιράκ με το αλαουιτικό κράτος που θα ιδρυθεί στα παράλια της Συρίας, για να μην μπορεί να περάσουν αγωγοί ιρανικού ενδιαφέροντος και να μην έχει ελεύθερη αεροπορική πρόσβαση το Ιράν και η Ρωσία σ’ αυτό.

ü  Να δημιουργηθούν κατάλληλες συνθήκες για τη μεταφορά φυσικού αερίου από το Κατάρ-Σαουδική Αραβία, μέσω της περιοχής που κατέχει σήμερα το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος, στην Τουρκία και εκείθεν στην Ευρώπη.

Για να επιτευχθούν οι ανωτέρω στόχοι, θα έπρεπε να διαλυθεί το κράτος της Συρίας και να δημιουργηθούν στη θέση του τέσσερα κράτη, ένα των Δρούζων, στη νότια Συρία, ένα των αλαουιτών, στα παράλια, ένα των σουνιτών, στις περιοχές που κατέχει το Ι.Κ., και ένα των Κούρδων, στη λωρίδα που διατρέχει τα σύνορα Συρίας-Τουρκίας.

Και αυτό γίνεται τα τελευταία τέσσερα χρόνια, με θύματα 250 χιλιάδες Σύρους και εκατομμύρια εκτοπισμένους στην Ιορδανία, το Λίβανο, την Τουρκία και από τις 25 Ιανουαρίου 2015 σε όλη την Ευρώπη.

Από την επιχείρηση καταστροφής του κράτους της Συρίας, μπροστά στα μάτια της πολιτισμένης ανθρωπότητας, το κράτος του Ισραήλ είχε ορισμένες παράπλευρες… ωφέλειες, όπως η καταστροφή του χημικού οπλοστασίου της Συρίας, που αποτελούσε στρατηγική απειλή για το Ισραήλ, ενώ πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι αποτελεί στρατηγικό στόχο και για το Τελ Αβίβ ο περιορισμός της επιρροής και η αποκοπή από ξηράς και αέρος της πρόσβασης της Τεχεράνης επί της Δαμασκού, για να σταματήσει η μεταφορά οπλικών συστημάτων στη Χεζμπολλάχ του Λιβάνου, η οποία επίσης αποτελεί στρατηγική απειλή για το Ισραήλ.

Στο σχέδιο της καταστροφής μιας ανεξάρτητης και κυρίαρχης χώρας, νευραλγικό ρόλο ανέλαβε να παίξει η Τουρκία, η οποία φιλοξένησε τη λεγόμενη συριακή αντιπολίτευση και Ελεύθερο Συριακό Στρατό (ΕΣΣ), τον οποίο μάλιστα εκπαίδευσε και εξόπλισε.

Ενώ το σκηνικό ήταν στημένο, με στόχο να ανατραπεί σε μερικές εβδομάδες ο Άσαντ (αυτό έλεγε ο Νταβούτογλου, ενώ είχε «σηκωμένα τα μανίκια» για να λεηλατήσει η Τουρκία τη Συρία) και να προχωρήσει το σχέδιο, η αντίσταση του συριακού λαού και η ανθεκτικότητα των κρατικών δομών της Συρίας, ανέτρεψαν τα δεδομένα.

Έτσι σταδιακά άρχισε να φυλλοροεί η συριακή αντιπολίτευση και ο ΕΣΣ, και τα όπλα που είχαν δώσει οι ΗΠΑ, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και η Τουρκία στους Σύρους αντικαθεστωτικούς, άρχισαν να περνούν στα χέρια των φανατικών ισλαμιστών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δούμε να ενισχύονται με ταχείς ρυθμούς η Αλ Νόσρα, παρακλάδι της Αλ Κάιντα και στη συνέχεια το Ι.Κ.

Η Τουρκία, βλέποντας τα σχέδιά της για λεηλασία της Συρίας να καταρρέουν και να εμφανίζεται ταυτοχρόνως ένα δεύτερο κουρδικό κράτος στο μαλακό της υπογάστριο, αρχίζει να εξοπλίζει φανερά τους τζιχαντιστές, στρέφοντάς τους εναντίον των Κούρδων της Ροζάβα, που σημειωτέον αποτελούν μείζονα και στρατηγική απειλή για την Άγκυρα. Ποιος δεν θυμάται τη δήλωση Ερντογάν που έλεγε επιχαίροντας με βάρβαρα ένστικτα ύαινας ότι «από μέρα σε μέρα πέφτει το Κομπάνι», τη στιγμή που όλος ο κόσμος παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα των επικό και άνισο αγώνα των Κούρδων να κρατήσουν ελεύθερη την πόλη τους! Έτσι η Τουρκία, όσο έβλεπε να απομακρύνεται το ενδεχόμενο ανατροπής του Άσαντ και να μεγαλώνει ο κουρδικός κίνδυνος που ακούει στο όνομα Ροζάβα, συνέχισε να εμπλέκεται και χώνεται όλο και πιο βαθιά στην υπόθεση που λέγεται ισλαμική τρομοκρατία.

Όλοι γνωρίζουν, και πρώτα απ’ όλους οι… αρμόδιοι των αμερικανικών υπηρεσιών,

ü  πώς και με ποιο τρόπο υποστήριξε και συνεχίζει να υποστηρίζει η Τουρκία τους τζιχαντιστές,

ü  πώς τους εξοπλίζει,

ü  πώς αγοράζει το πετρέλαιο του Ι.Κ., κερδίζοντας δισεκατομμύρια δολάρια και η ίδια και οι τζιχαντιστές,

ü  πώς τους περιθάλπει στα κρατικά νοσοκομεία,

ü  πώς τους φιλοξενεί σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές σε πεντάστερα ξενοδοχεία,

ü  πώς τους διευκολύνει να περνούν στα ελληνικά νησιά και εκείθεν να βρίσκονται στην καρδιά της Ευρώπης.

Το 2015, επωφελούμενη από την ακατανόητη πολιτική ανοικτών συνόρων της κυβέρνησης Τσίπρα, η Τουρκία άρχισε να παίζει με βυζαντινή επιδεξιότητα το χαρτί των προσφύγων, που η ίδια δημιούργησε με τις πολιτικές της. Έτσι, ξεσήκωσε από τους καταυλισμούς που υπάρχουν στην Τουκρία και έστρεψε με τους δικούς της μηχανισμούς στρατιές προσφύγων προς τα ελληνικά νησιά και την Ευρώπη, για να αποσπάσει υλικά και πολιτικά ανταλλάγματα από την Ε.Ε., την Ελλάδα και την Κύπρο.

Όλοι γνωρίζουν ότι η ίδια η Τουρκία με τους μηχανισμούς του τουρκικού κράτους υποδέχεται στα αεροδρόμιά της κατά χιλιάδες ισλαμιστές και οικονομικούς μετανάστες από χώρες της Ασίας και της Αφρικής και τους κατευθύνει, μαζί με δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες στην Ευρώπη και μέσα σ’ αυτούς φυτεύει τους τζιχαντιστές.

Όλοι γνωρίζουν το ρόλο της ΤΗΥ (Τουρκικές Αερογραμμές) και των αστυνομικών που ελέγχουν τα διαβατήρια στις εισόδους των αεροδρομίων, οι οποίοι έχουν εντολές να μην κάνουν ελέγχους στα διαβατήρια συγκεκριμένων χωρών.

Όσο για τη Γαλλία και το Παρίσι, η ανάγνωση ότι επιλέχτηκε ως στόχος από τους τζιχαντιστές γιατί συμμετέχει στους βομβαρδισμούς εναντίον του Ι.Κ., είναι απολύτως επιφανειακή.

Μια βαθύτερη ανάγνωση ίσως μας επιτρέψει να δούμε ότι η Τουρκία, που διατηρεί στενούς δεσμούς με τους τρομοκράτες, καθοδήγησε τους τζιχαντιστές να επιλέξουν το Παρίσι ως στόχο της τρομοκρατικής τους δράσης, για να τιμωρήσουν τον Ολάν, ο οποίος ακολουθεί φιλοκουρδική πολιτική, υποδεχόμενος μάλιστα τους Κούρδους της Ροζάβα στο Προεδρικό Μέγαρο.

Την ίδια ανάγνωση μπορούμε να κάνουμε και στο ζήτημα της δολοφονίας των τριών Κουρδισσών και πάλι στο Παρίσι, ίσως και στην υπόθεση της δολοφονικής επίθεσης στο περιοδικό

Πρέπει, είναι αδήριτη ανάγκη εμείς οι Ευρωπαίοι να αντιληφθούμε μια νέα πραγματικότητα, που είναι η εξής:

Η Τουρκία, επωφελούμενη από το χαλαρό καθεστώς διοίκησης και ελέγχου της Ε.Ε., έχει μετατρέψει το Ισλάμ, το Ι.Κ. και την ισλαμική τρομοκρατία, σε ένα πυρηνικό όπλο το οποίο μπορεί να τινάξει στον αέρα τα ούτως ή άλλως αδύναμα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Ήλθε η ώρα να ξυπνήσει η Ευρώπη.

 Δημοσιεύεται στην εφημερίδα «δημοκρατία»

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2015/11/blog-post_412.html

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Έτσι ξεκίνησαν όλα

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 15 Νοεμβρίου 2015

Του Κώστα Βαξεβάνη

Η προσπάθεια που γίνεται να αντιμετωπιστεί η τρομοκρατία ως ένα φαινόμενο ασφάλειας, ευνοεί την τρομοκρατία και μόνο. Τίποτα δεν είναι στιγμιαίο, κανένα φαινόμενο δεν είναι χωρίς αιτίες, καταβολές και εξαρτήσεις. Όσοι επιμένουν να βλέπουν τη φρίκη που εξελίσσεται στο Παρίσι ως κάτι που αντιμετωπίζεται με όπλα, προσευχές και συγκίνηση με ημερομηνία λήξης, θα διαψευστούν από τον επόμενο παρανοϊκό που θα σκοτωθεί μόνο και μόνο για να σκοτώσει.

Το 2000 πήρα συνέντευξη από ένα μέλος της Χαμάς. Τον ρώτησα γιατί αποφάσισε να υπηρετήσει τη Χαμάς με όρκο βομβιστή. Μου διηγήθηκε πως όταν ήταν έφηβος, τον συνέλαβαν οι Ισραηλινοί μαζί με ένα φίλο του. Τον ρωτούσαν τι ξέρει για τη Χαμάς και εκείνος απαντούσε πως δεν ξέρει τίποτα.

Τον έβαλαν σε ένα τενεκεδένιο κλουβί στη  μέση της αυλής της φυλακής. Τον χτυπούσε επί μήνες ο ήλιος και η βροχή. Όταν απελευθερώθηκε ήταν ένα αγρίμι. Πήγε και βρήκε την ηγεσία της Χαμάς και δήλωσε πως θέλει να γίνει μέλος της.

Παρότι έχω πάψει να σοκάρομαι από το μέγεθος της βαρβαρότητας που έχω συναντήσει σε όλο τον κόσμο, πολλές φορές αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που οδηγεί έναν έφηβο αντί στην αγκαλιά της ζωής, κατευθείαν στο θάνατο. Γιατί τόση βία; Γιατί η παράνοια γίνεται λογική τους; Γιατί ικανοποιούνται με το θάνατο;

Είναι δύσκολο να το εξηγήσεις και σίγουρα δεν μπορείς να το δικαιολογήσεις. Αλλά επιμένω, όλα έχουν τις αιτίες τους. Αντιμετώπιση της τρομοκρατίας είναι πρωτίστως η κατανόηση των αντιθέσεων και των ιστορικών συνθηκών που τη δημιούργησε. Και σίγουρα των σκοπιμοτήτων. Η «πολιτική τρομοκρατία» υπήρξε σε όλη την ιστορία της το βρώμικο χέρι της εξουσίας. Η «θρησκευτική τρομοκρατία» το εργαλείο των γεωπολιτικών παιχνιδιών. Είναι σημαντικό να εξετάσουμε πώς ξεκίνησε αυτό που σήμερα είναι δεδομένο ως κρίση στη Μέση Ανατολή.

Το 1953, οι ΗΠΑ και Βρετανία έριξαν από την εξουσία τον πρωθυπουργό του Ιράν Μοσαντέκ, ο οποίος είχε προχωρήσει σε εθνικοποίηση των πετρελαιοπηγών και κατήργησε τις αποικιακές συμβάσεις που είχαν επιβάλει οι πετρελαϊκές και επανέφεραν τον Σάχη. Ο Χομεϊνί και οι φανατικοί μουσουλμάνοι χρησιμοποιήθηκαν ενάντια στον κοσμικό Μοσαντέκ. Γρήγορα όμως οι Αγιατολάχ έγιναν ανεξέλεγκτοι. Έτσι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους χρησιμοποίησαν το Ιράκ και τον άγνωστο Σαντάμ Χουσείν, βάζοντάς τον να ξεκινήσει ένα πόλεμο ενάντια στο Ιράν. Πολύ γρήγορα και ο Σαντάμ έγινε ανεξέλεγκτος και μπήκε στη λίστα των εχθρών.

Την ίδια εποχή ο Μπιν Λάντεν με ενίσχυση και οδηγίες των ΗΠΑ ξεκινούσε μαζί με τους Ταλιμπάν τον πόλεμο με τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν για να μην επικρατήσει ο κομμουνισμός.

Οι σύμμαχοι όμως έγιναν και πάλι ανεξέλεγκτοι και οι ΗΠΑ έπρεπε να τους δαιμονοποιήσουν και να τους κάνουν εχθρούς. Έτσι δημιουργήθηκε ο εχθρός Λάντεν και η Αλ Κάιντα. Κάπως έτσι οι ΗΠΑ ανακατεύουν την τράπουλα ρίχνοντας στο τραπέζι εχθρούς και φίλους που εξυπηρετούν τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα. 

Κάπως έτσι δημιουργήθηκε και το ISIS μέσα στην ανασφάλεια της Μέσης ανατολής και τη στοχοποίηση του καθεστώτος του Άσαντ ακολουθώντας το ντόμινο του τρόμου και των πολέμων που μαστίζει χρόνια την περιοχή.

Οι βασικοί εχθροί του ISIS  είναι οι Κούρδοι οι οποίοι πριν από μερικά χρόνια φιγουράριζαν ως τρομοκράτες στη λίστα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Σήμερα παίρνουν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια από τις ΗΠΑ για να παίξουν το ρόλο των χερσαίων δυνάμεων ενάντια στους ισλαμιστές.

Οι Αμερικανοί μετακινούν κάθε φορά το όριο της ανάγκης και της ασφάλειας για όλη την υφήλιο για να συμπεριλάβουν τα δόγματα, τις ανάγκες και τις ιδεοληψίες τους. Αυτή τη φορά το ISIS είναι ο στρατηγικός εχθρός όπως κάποτε ο κομμουνισμός, ο Σαντάμ και αργότερα η Αλ Κάιντα. Το φάντασμα που γίνεται πραγματική απειλή μέσα από την ατζέντα φόβου των ΗΠΑ. Όσο πιο μεγάλο εμφανίζεται το φάντασμα, τόσο πιο πραγματικά και πολλά είναι τα θύματα.

http://www.koutipandoras.gr/article/155328/etsi-xekinisan-ola

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Το κουαρτέτο της ΑΟΖ

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 7 Νοεμβρίου 2015

AOZ-KOUARTETO01

Γράφει ο Θεόδωρος Καρυώτης

Το κουαρτέτο της ΑΟΖ βρίσκεται σε καλύτερη θέση από το κουαρτέτο των δανειστών μια και είναι πολύ πιο πλούσιο κουαρτέτο. Αυτό το κουαρτέτο, δηλαδή η Ελλάδα, η Κύπρος, το Ισραήλ και η Αίγυπτος κάθονται πάνω σε τρισεκκατομύρια δολάρια υδρογονανθράκων. Η Κύπρος, το Ισραήλ και η Αίγυπτος, για καιρό τώρα, ψάχνουν τους κρυμμένους θησαυρούς που βρίσκονται στους βυθούς της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά εμείς, απλώς χαζεύουμε τους τρεις φίλους μας να ψάχνουν στις θάλασσές τους και δεν κάνουμε καμία κίνηση να ξυπνήσουμε και, επιτέλους, να τους μοιάσουμε και εμείς.

Είναι πράγματι λυπηρό να παρακολουθούμε τις εξελίξεις στον τομέα των υδρογονανθράκων και να παριστάνουμε ότι εμείς δεν έχουμε ανάγκη από γεωτρήσεις στην περιοχή μας, μια και καμία από τις τελευταίες τέσσερις ελληνικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν έδωσε σημασία σε αυτό τον τομέα αλλά, ουσιαστικά, τον παραμέλησε.

Για να είμαστε όμως δίκαιοι, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ναι μεν  «γίνεται ο χαμός» στη γειτονιά μας, αλλά εμείς δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις γιατί βρισκόμαστε σε μια από τις τραγικότερες στιγμές της ιστορίας μας και η πολιτική, οικονομική και κοινωνική τραγωδία μας δεν μας δίνει την δυνατότητα να ανταποκριθούμε στα κοσμογονικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στη περιοχή μας. Τα πράγματα δεν πρόκειται σύντομα να καλυτερεύσουν τώρα που υπάρχει ένας παντοδύναμος Ερντογάν στο γειτονικό μας κράτος που θα αυξήσει την επιρροή του στην περιοχή μια και οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί συνεχίζουν να είναι ερωτευμένοι μαζί του.

Για να καταλάβουμε που βρισκόμαστε σήμερα πρέπει να δούμε τα κοινά μας συμφέροντα με τα άλλα τρία μέρη του Κουαρτέτου. Όπως ήδη αναφέραμε η Κύπρος, το Ισραήλ και η Αίγυπτος έχουν αναγνωρίσει από νωρίς την αξία της ΑΟΖ και προχωρούν με σταθερά βήματα που θα του προσφέρουν σημαντικά οικονομικά οφέλη, ενώ η Ελλάδα έχει μείνει πολύ πίσω αυτό τον τομέα που, ουσιαστικά, είναι πολύ πιο κρίσιμος για την πατρίδα μας απ’ ότι είναι για τα άλλα τρία κράτη.

Όπως είναι γνωστόν, το Μάρτιο του 2010, η Γεωλογική Υπηρεσία των ΗΠΑ σε μια μελέτη της συμπέρανε ότι τα ύδατα του Ισραήλ, του Λιβάνου και της Κύπρου περιλάμβαναν, τουλάχιστον, 50 τρις. κυβικά πόδια φυσικού αερίου και ότι η Λεκάνη της Λεβαντίνης διαθέτει 227 τρις. κυβικά πόδια φυσικού αερίου και 483 εκατ. βαρέλια πετρελαίου.

Αυτοί οι αριθμοί δεν περιλαμβάνουν τα κοιτάσματα της Αιγύπτου και της Ελλάδας και έτσι εύκολα αντιλαμβανόμαστε τον τεράστιο ορυκτό πλούτο της Ανατολικής Μεσογείου και για αυτό βλέπουμε να έχουμε επισκέψεις από τις ναυτικές δυνάμεις της Ρωσίας και της Κίνας που δεν έχουν μόνο στο μυαλό τους την κατάσταση στη Συρία και την γεωστρατηγική αξία της περιοχής αλλά και στους υδρογονάνθρακες που έχουν αρχίσει να κάνουν αισθητή της παρουσία τους στην περιοχή. Αλλά, η Ελλάδα απλώς χαζεύει και θαυμάζει τις πρωτοβουλίες των γειτόνων της. Ίσως ψάχνει τα ισοδύναμα για τους υδρογονάνθρακες που δεν έχουμε ακόμα ανακαλύψει!

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ

Αυτή την περίοδο υπάρχει μια μεγάλη κινητικότητα ανάμεσα στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Αίγυπτο με απώτερο σκοπό την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών των τριών κρατών. Τώρα είναι μεγάλη ευκαιρία γιατί το νέο καθεστώς της Αιγύπτου είναι απόλυτα εχθρικό προς την Τουρκία και, πολύ σωστά, Ελλάδα και Κύπρος προσπαθούν να συντονίσουν τις προσπάθειές του ώστε να υπάρξει μια τριμερή οριοθέτηση των τριών κρατών που θα αναγνωρίζει τα δικαιώματα του Καστελόριζου και της Στρογγύλης με αποτέλεσμα να μην έχει θαλάσσια σύνορα η Τουρκία με την Αίγυπτο.

        Στην Τριμερή Σύνοδο Κορυφής Αιγύπτου, Ελλάδας και Κύπρου που έλαβε χώρα στο Κάιρο, στις 8 Νοεμβρίου 2014, τα τρία κράτη έβγαλαν ένα σημαντικό ανακοινωθέν που σένα σημείο αναφέρει τα ακόλουθα :

«Στο πλαίσιο αυτό, υπογραμμίζουμε τον οικουμενικό χαρακτήρα της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) και αποφασίζουμε να προχωρήσουμε το ταχύτερο στις διαπραγματεύσεις για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών μας, όπου αυτό δεν έχει ακόμα γίνει.»

Αποφασίστηκε να αναφέρουν οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών και όχι ΑΟΖ διότι ένα από τα τρία κράτη, η Ελλάδα, δεν έχει ανακηρύξει ΑΟΖ και δεν δικαιούται να οριοθετήσει ΑΟΖ εάν δεν την έχει οριοθετήσει. Αλλά, ξεκάθαρα, αναφέρονται σε πάνω από μια οριοθέτηση που σημαίνει ότι έχουν αποφασίσει να γίνει οριοθέτηση όχι μόνο μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου αλλά και Ελλάδας-Κύπρου.

Φαίνεται με την αλλαγή καθεστώτος στην Αίγυπτο  έχει ανοίξει ένας νέος δρόμος που κάνει την Ελλάδα αισιόδοξη για μια οριοθέτηση που θα είναι χρήσιμη και για τα δύο κράτη και θα διευκολύνει την συμμετοχή της Κύπρου όχι μόνο για να γίνει, επιτέλους, οριοθέτηση με την Ελλάδα αλλά και να συμπληρωθεί η οριοθέτηση της Κύπρου με την Αίγυπτο το 2003 που κακώς τότε η κυβέρνηση Κληρίδη δέχτηκε την παρέμβαση της κυβέρνησης Σημίτη για μερική οριοθέτηση ΑΟΖ προκειμένου να μην ενοχληθεί η Τουρκία.

Σήμερα, η Αίγυπτος μετά την ανακάλυψη του τεράστιου κοιτάσματος Ζορ μόλις 6 ν.μ. από την ΑΟΖ της Κύπρου έχει γίνει ο κύριος πρωταγωνιστής στο θέμα των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο και η Ελλάδα πρέπει, άμεσα, να προβεί σε συμφωνία με την Αίγυπτο γιατί είμαι πεπεισμένος ότι τα μεγαλύτερα κοιτάσματα υδρογονανθράκων βρίσκονται στο τρίγωνο που συνορεύουν οι ΑΟΖ της Ελλάδας, της Αιγύπτου και της Κύπρου. Επιτέλους, ας αντιληφθούμε ότι δεν έχουμε άλλο καιρό για χάσιμο.

Πάντως, αυτή την περίοδο, ετοιμάζεται μια νέα τριμερή σύνοδος κορυφής, ανάμεσα στην Ελλάδα, την Αίγυπτο και την Κύπρο, τον Δεκέμβρη στην Αθήνα όπου για πρώτη φορά θα λάβει μέρος και ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά υποψιάζομαι ότι και αυτή η σύνοδος θα πάει στράφι γιατί κάποιος μας κοροϊδεύει. Είμαι σίγουρος ότι θα βγάλουν πάλι ένα παρόμοιο ανακοινωθέν, όπως το παραπάνω, και θα καταλήγουν αναφέροντας πάλι ότι «αποφασίζουμε να προχωρήσουμε το ταχύτερο στις διαπραγματεύσεις για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών μας, όπου αυτό δεν έχει ακόμα γίνει.»

Όπως έχω ξαναγράψει, οι οριοθετήσεις έχουν ήδη πραγματοποιηθεί από τους εμπειρογνώμονες των τριών κρατών και έχουν δοθεί οι γεωγραφικές συντεταγμένες. Επομένως, πρέπει να απαντηθεί η ερώτηση «γιατί μας κοροϊδεύουν»; Φαίνεται ότι η απάντηση είναι προφανής. Φοβούνται, ξεκάθαρα, την αντίδραση της Τουρκίας και δεν θα τολμήσουν να κάνουν τις οριοθετήσεις των ΑΟΖ τους. Ο Πρόεδρος Σίσι γνωρίζει ότι μια οριοθέτηση της ΑΟΖ της Αιγύπτου με αυτή της Ελλάδας θα σημαίνει ότι η Αίγυπτος δεν θα έχει θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία. Φαίνεται ότι και οι τελευταίοι Έλληνες πρωθυπουργοί, ο Σαμαράς και ο Τσίπρας, σκέφτονται ακριβώς όπως ο Αιγύπτιος Πρόεδρος και δεν μπορούν να απαγκιστρωθούν από αυτό το φοβερό «φοβικό σύνδρομο» που πάσχουν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από την εποχή του Κώστα Σημίτη.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

Οι σημαντικές ανακαλύψεις φυσικού αερίου στην θαλάσσια περιοχή του Ισραήλ έχει αλλάξει τα γεωστρατηγικά μεγέθη της Ανατολικής Μεσογείου και διαφαίνεται ότι μέσα σε μια δεκαετία το Ισραήλ θα σταματήσει να έχει ενεργειακή εξάρτηση και θα γίνει εξαγωγέας φυσικού αερίου. Μετά από πενήντα χρόνια προσπάθειας για εξεύρεση πόρων ενέργειας η αμερικανική εταιρία Noble Energy του Χιούστον, Τέξας έκανε τρεις σημαντικές ανακαλύψεις.

  • Η πρώτη το 1999-2000 στα πεδία Μαρί και Νόα που υπολογίζεται ότι περιλαμβάνουν 31 δισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου.
  • Η δεύτερη τον Ιανουάριο του 2009 στο πεδίο Ταμάρ (238 δισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου) και στο πεδίο Νταλίτ (14 δισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου).
  • Η Τρίτη τον Δεκέμβριο του 2010 στο πεδίο Λεβιάθαν (453 δισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου) που ήταν η μεγαλύτερη ανακάλυψη φυσικού αερίου στον κόσμο την τελευταία δεκαετία, πριν την ανακάλυψη του κοιτάσματος Ζορ της Αιγύπτου.Όταν φάνηκε ότι το Ισραήλ βρίσκεται κοντά σε μια μπονάνζα υδρογονανθράκων το πρώτο πράγμα που σκέφτηκαν ήταν το θέμα της ασφάλειας των κοιτασμάτων κάτι που πρέπει να αντιληφτούν και να λάβουν τα μέτρα τους και οι κυβερνήσεις των Αθηνών και της Λευκωσίας. Έτσι αρκετά νωρίς σχεδίασαν την προστασία πλατφόρμων και την προστασία της μεταφοράς υδρογονανθράκων με διάφορα μεταφορικά μέσα, διότι μια σταθερή και ασφαλή μεταφορά αερίου είναι αναγκαία για αποτελεσματικές αγορές, μια αυξανόμενη οικονομία και για ενεργειακή ασφάλεια.
  • Η Noble πιστεύει ότι οι ανάγκες σε φυσικό αέριο στην περιοχή θα αυξάνονται και το έλλειμμα που είναι σήμερα στα 4 δις. κυβικά πόδια, θα φτάσει τα 9 δις. κυβικά πόδια το 2025. Επιπλέον, η Noble ισχυρίζεται ότι τα κοιτάσματα φυσικού αερίου, στην ισραηλινή ΑΟΖ, ανέρχονται πάνω από 40 τρις. κυβικά πόδια. Εμείς, βέβαια, απλώς παρακολουθούμε τις εξελίξεις στις γειτονικές χώρες και ζαλισμένοι από αυτούς του αριθμούς αρνούμαστε να ψάξουμε και εμείς για παρόμοια κοιτάσματα στις θάλασσές μας.

Τώρα το Ισραήλ προσπαθεί να δημιουργήσει ένα πλαίσιο (framework) που θα βοηθήσει στην δημιουργία ξένων επενδύσεων με βάση την ανακάλυψη των μεγάλων κοιτασμάτων στην ΑΟΖ του και θα δημιουργήσει μια οικονομική ανάπτυξη που θα συναγωνίζεται το κατά κεφαλήν εισόδημα της Γερμανίας και της Βρετανίας.

Το αέριο από το πεδίο Ταμάρ, που βρίσκεται 50 μίλια δυτικά της Χάιφας, παράγει το 60% της ηλεκτρικής παραγωγής του Ισραήλ. Το κοίτασμα του Λεβιάθαν, που δεν έχει ακόμα αναπτυχθεί, θα βοηθήσει το Ισραήλ να γίνει ένας εξαγωγέας φυσικού αερίου με κύριους πελάτες την Ιορδανία και την Αίγυπτο και αργότερα της Τουρκίας. Όλα αυτά πραγματοποιούνται και προωθούνται με την επίβλεψη της αμερικανικής διπλωματίας. Την περασμένη εβδομάδα, ο Υπουργός Ενέργειας του Ισραήλ, σε μια ομιλία του στην Ουάσιγκτον, υπογράμμισε το γεγονός ότι η κυβέρνησή του εργάζεται σκληρά να πείσει περισσότερες ξένες εταιρίες να επενδύσουν στην ΑΟΖ της χώρας του. Η κυβέρνησή του πιστεύει ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να υπάρχουν ακόμα μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου του ίδιου ή μεγαλύτερου μεγέθους από αυτά του Ταμάρ και του Λεβιάθαν και ότι σε μεγαλύτερα βάθη θα βρεθούν και κοιτάσματα πετρελαίου. Αυτό, βέβαια, θα εξαρτηθεί από την προθυμία ξένων επενδυτών, που διαθέτουν την τεχνολογία, να προβούν σε μια επένδυση που θα κοστίσει, τουλάχιστον, 100 εκατ. δολάρια για κάθε απόπειρα εξόρυξης διάρκειας, τουλάχιστον, τριών μηνών.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Από την εποχή της ανακήρυξης της κυπριακής ΑΟΖ από τον Τάσσο Παπαδόπουλο, όλες οι κυπριακές κυβερνήσεις ήρθαν σε επαφή με τις ελληνικές κυβερνήσεις και ζήτησαν να γίνει η οριοθέτηση των ΑΟΖ των δύο κρατών. Για 10 χρόνια τώρα η Ελλάδα δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για να συμβεί κάτι τέτοιο και θα έλεγα ότι είναι μια συνέχεια του φοβικού συνδρόμου που μας κατέχει για πολλές δεκαετίες. Είναι γνωστή η αδικαιολόγητη αντίδραση της Ντόρας Μπακογιάννη όταν έμαθε ότι ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος θα ανακήρυσσε ΑΟΖ και αφάνταστα θυμωμένη του είπε ότι κάτι τέτοιο θα έφερνε σε πόλεμο την Ελλάδα με την Τουρκία. Όπως έχω γράψει πολλές φορές, η Κύπρος διαθέτοντας 4 τανκς και 2 ελικόπτερα δεν φοβήθηκε και δεν συνέβη απολύτως τίποτε.

Πρέπει εδώ να τονίσουμε, για μια άλλη φορά, ότι το κλειδί για την οριοθέτηση ανάμεσα στην Κύπρο και την Ελλάδα είναι η νήσος Στρογγύλη.  Με βάση την αρχή της ίσης απόστασης (μέσης γραμμής) προκύπτουν θαλάσσια σύνορα Ελλάδας-Κύπρου μήκους 27 ν.μ. Χωρίς την επίδραση της Στρογγύλης, δεν έχουμε κοινά σύνορα ΑΟΖ με την Κύπρο κάτι πολύ αρνητικό από γεωστρατηγικής άποψης για την Ελλάδα και την Κύπρο.

Βέβαια, η Κύπρος δεν περιμένει εμάς για να συνεχίσει τις έρευνες στις περιοχές που έχει οριοθετήσει με την Αίγυπτο και το Ισραήλ. Τώρα μάλιστα μετά την ανακάλυψη του Αιγυπτιακού κοιτάσματος, οι εταιρίες ΕΝΙ της Ιταλίας και TOTAL της Γαλλίας επανέρχονται δριμύτερες σε αυτή την περιοχή. Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση έχει ουσιαστικά παγώσει την διαδικασία έρευνας για τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες και έχω την εντύπωση ότι οι δυο τελευταίοι υπουργοί Ενέργειας δεν γνωρίζουν τι ακριβώς είναι η ΑΟΖ και έτσι δεν βιάζονται να δουν γεωτρύπανα στους βυθούς των θαλασσών μας.

Πρόσφατα, ο πρώην Υπουργός Ενέργειας, Γιάννης Μανιάτης, σε δηλώσεις του στη Βουλή, αναφέρθηκε στη λίστα Βαρουφάκη λέγοντας:

«Η τρόικα πάντα ζητούσε στοιχεία για τις έρευνες υδρογονανθράκων της χώρας. Εμείς κάθε φορά τους παραπέμπαμε στα Δελτία Τύπου του υπουργείου, αρνούμενοι να εντάξουμε τον Ορυκτό Πλούτο της χώρας σε μνημόνια».

Και πρόσθεσε:

Σήµερα για πρώτη φορά στη λίστα του Γ. Βαρουφάκη (σελ. 20) η Κυβέρνηση δίνει αναφορά για τις έρευνες των ελληνικών κοιτασμάτων “Continuationofthecurrenttenderprocessfor 20 gasandoilexplorationfieldsaccordingtointernationalstandards

Τέλος, σε συνέντευξη που παραχώρησε ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς στην εφημερίδα «Καθημερινή» της Κύπρου, ανέφερε ότι για τα ζητήματα του Αιγαίου υπάρχει μία συζήτηση με την Τουρκία, επισημαίνοντας πως η Ελλάδα γνωρίζει το πρόβλημα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας,  «είναι άλλης φύσης πρόβλημα από το Κυπριακό, ακόμη και αν από πίσω υποκρύπτονται οι ίδιες αναθεωρητικές λύσεις. Αλλά, τα δύο είναι διαφορετικής φύσης προβλήματα», συμπλήρωσε ο ίδιος. Δηλαδή, ένας από τους λίγους έμπειρους υπουργούς της κυβέρνησης υπέπεσε σε ένα τραγικό λάθος υποστηρίζοντας, ουσιαστικά τις τουρκικές θέσεις περί υφαλοκρηπίδας και το έκανε μέσα στο κράτος που είναι τόσο υπερήφανο για την ΑΟΖ του. Οι Τούρκοι πάντοτε υποστηρίζουν ότι η μοναδική διαφορά τους με την Ελλάδα είναι αυτή της υφαλοκρηπίδας και αγνοούν την ΑΟΖ. Είμαι σίγουρος ότι στην επικείμενη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στη Τουρκία ο Τσίπρας θα ασχοληθεί με διάφορα θέματα αλλά δεν θα τολμήσει να φέρει το θέμα της ΑΟΖ στο τραπέζι των συζητήσεων.

Και, ξαφνικά, είχαμε και τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, να εξηγεί την αδυναμία του να κατανοήσει τα διμερή θέματα Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο Πέλαγος και να δηλώνει με μεγάλη αφέλεια:

«Είχα προτείνει και αντιμετώπισα μεγάλες αντιδράσεις, Έλληνες και Τούρκοι να διαθέσουν μια κοινή ακτοφυλακή μεταξύ της Τουρκίας και των ελληνικών νησιών. Οι Τούρκοι συμφωνούν, οι Έλληνες όχι. Πού ζούμε; Το θέμα είναι ότι πρέπει να τσακωνόμαστε τώρα για 10 χιλιόμετρα θαλάσσιου πλάτους, ποιος είναι πού και για ποιο πράγμα αρμόδιος ή να σώσουμε ανθρώπινες ζωές; Μερικές φορές μιλάμε μακριά από τα πραγματικά θέματα της ζωής».

Ευτυχώς που δεν μας είπε ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει θαλάσσια σύνορα αλλά μας είπε ότι τσακωνόμαστε για τα 10 χιλιόμετρα που η Τουρκία απέχει από την Λέσβο. Τα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία δεν είναι αυτά τα 10 χιλιόμετρα αλλά είναι 4.382 χλμ., εκ των οποίων 2.805 χλμ. είναι στο Αιγαίο και 1.577 χλμ. είναι στη Μεσόγειο. Οι Ευρωπαίοι παριστάνουν τους άσχετους μια και νομίζουν ότι μπορούν να υπάρξουν κοινές περιπολίες στο Αιγαίο ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Αυτά τα 4.382 χλμ. δεν είναι μόνο τα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας αλλά είναι, επίσης και τα ανατολικά θαλάσσια σύνορα της ΕΕ. Επομένως, οι μόνες κοινές περιπολίες πρέπει να είναι αυτές του ελληνικού ναυτικού με αυτές των ναυτικών δυνάμεων της Ευρώπης.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Για την Ελλάδα, η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) είναι η πιο κρίσιμη θαλάσσια ζώνη για τα ελληνικά συμφέροντα.  Σε περίπτωση που η Ελλάδα αποφασίσει να δημιουργήσει μια ΑΟΖ στον ελληνικό θαλάσσιο χώρο θα έχει οφέλη και πλεονεκτήματα σε θέματα όπως αυτά της αλιείας, της εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικού πλούτου των βυθών που διαθέτουν πετρέλαιο και φυσικό αέριο,  της ρύπανσης του περιβάλλοντος και ιδιαίτερα στα θέματα που αφορούν την Ελληνοτουρκική διένεξη.

Επομένως, σύντομα, η Ελλάδα θα πρέπει να προβεί στην ίδια ενέργεια στην οποία προέβησαν οι ΗΠΑ, η Ρωσία και οι περισσότερες χώρες της ΕΕ, δηλαδή να διακηρύξει την κυριαρχία της σε ΑΟΖ, με βάση το εθιμικό δίκαιο της θάλασσας, όπως αυτό εκφράζεται στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας. Φυσικά, μια τέτοια ΑΟΖ δεν θα διαθέτει μόνο η ηπειρωτική χώρα, αλλά και όλα τα ελληνικά νησιά. Χρησιμοποιώντας τις αρχές της ΑΟΖ το μεγαλύτερο ποσοστό του Αιγαίου και οι φυσικοί του πόροι, όπως βλέπουμε στο παραπάνω χάρτη, θα ανήκουν στην Ελλάδα και με αυτό τον τρόπο δεν θα χρειασθεί ούτε να γίνει κάποια επέκταση των χωρικών μας υδάτων, ούτε να συζητάμε με τους Τούρκους αν τα νησιά μας έχουν υφαλοκρηπίδα ή όχι.

Η Ελλάδα όταν αποφασίσει να δημιουργήσει ΑΟΖ σε όλες τις θάλασσές της ακολουθώντας πιστά τις διατάξεις του Δίκαιου της Θάλασσας δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από την Τουρκία. Απλώς η Τουρκία θα αρνηθεί να αναγνωρίσει μια ελληνική ΑΟΖ όπως ακριβώς έκανε και με την κυπριακή ΑΟΖ, αλλά η Κύπρος ούτε φοβήθηκε ούτε σταμάτησε από αυτή την ενέργεια της Τουρκίας και μάλιστα πήρε και την έγκριση της ΕΕ. Η Άγκυρα θα πρέπει να συνειδητοποιήσει και να αποδεχτεί ότι δεν μπορεί να επιβάλει τις όποιες νέο-οθωμανικές βλέψεις της στη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα.

Οι αυξανόμενες τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο Πέλαγος, τα σενάρια μυστικής  διπλωματίας μεταξύ Αθήνας- Άγκυρας και η αμέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων να υιοθετήσουν μια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη θέτουν σε κίνδυνο τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα σε μια περίοδο που η Ελλάδα εμφανίζεται τρωτή απέναντι σε διεθνείς πιέσεις.

http://mignatiou.com/2015/11/to-kouarteto-tis-aoz/

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Καρυώτης: Η φίλη της Τουρκίας στο υπουργείο Εξωτερικών

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 20 Ιουλίου 2015

Καρυώτης: Η φίλη της Τουρκίας στο υπουργείο Εξωτερικών

Η υφυπουργός Εξωτερικών Σία Αναγνωστοπούλου με τον πρώην υφυπουργό Εξωτερικών Νίκο Χουντή κάνουν δηλώσεις στα μέσα μαζικής ενημέρωσης κατά τη διάρκεια της τελετής παράδοσης παραλαβής του υπουργείου μετά την τελετή ορκωμοσίας ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου και του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, Σάββατο 18 Ιουλίου 2015. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Φώτης Πλέγας Γ.

Του Θεόδωρου Καρυώτη

Ξαναδημοσιεύθηκε, την Κυριακή 19 Ιουλίου 2015, μια συνέντευξη που είχε δώσει η Σία Αναγνωστοπούλου στην εφημερίδα Αυγή τον Νοέμβριο του 2014, αλλά αποκτά ιδιαίτερη σημασία τώρα γιατί ανέλαβε στο υπουργείο των Εξωτερικών τη θέση του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών αρμόδιου για θέματα Ευρωπαϊκών Υποθέσεων.

Σίγουρα, δεν γνωρίζει και δεν έχει διαβάσει το Δίκαιο της Θάλασσας. Κοιτάξτε τι έγραψε:

«Η ΑΟΖ μπορεί να ανακηρυχθεί μονομερώς από ένα κράτος μόνο στην περίπτωση που το όμορο στη θάλασσα κράτος απέχει 400 και πλέον μίλια. Σε περίπτωση μικρότερης απόστασης, η ΑΟΖ δεν ανακηρύσσεται, αλλά οριοθετείται έπειτα από συμφωνία με το κράτος ή τα κράτη που έχουν μέτωπο στην ίδια θάλασσα. Αρχή λοιπόν της οριοθέτησης της ΑΟΖ (σε όμορα κράτη) είναι η συναίνεση.»

Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να γράφω ότι η ανακήρυξη της ΑΟΖ είναι μια μονομερής πράξη. Απόδειξη τούτου αποτελεί και το γεγονός ότι μέχρι σήμερα έχουν γίνει 137 ανακηρύξεις ΑΟΖ στον πλανήτη Γη και όλες αυτές ήταν μονομερείς. Είναι πολύ σημαντικό να αναφέρουμε εδώ ότι σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε κάποια κρίση στις διμερείς σχέσεις γειτονικών κρατών λόγω μονομερούς ανακήρυξης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν μονομερή ανακήρυξη ΑΟΖ την 10η Μαρτίου 1983 και φυσικά έδωσαν ΑΟΖ σε όλα τα νησιά τους. Η τότε Σοβιετική Ένωση έδειξε την δυσαρέσκειά της για την ανακήρυξη της Αμερικανικής ΑΟΖ αλλά γρήγορα άλλαξε γνώμη και ανακήρυξε την δικιά της ΑΟΖ στις 28 Φεβρουαρίου 1984 και μετά ακολούθησαν δεκάδες κράτη και αρκετά κράτη-μέλη της ΕΕ.

Επίσης, πόσο απέχει ένα παράκτιο κράτος  από ένα άλλο δεν έχει καμία αξία.

Και όταν η κυρία υπουργός αναφέρει ότι  «Αρχή λοιπόν της οριοθέτησης της ΑΟΖ (σε όμορα κράτη) είναι η συναίνεση» δεν είναι τίποτε άλλο από την πλήρη υποταγή της στις τουρκικές θέσεις.

Αυτές, βέβαια, είναι και οι αμερικανικές θέσεις. Το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας στην ελληνοτουρκική διένεξη είναι ξεκάθαρα η στάση των Ηνωμένων Πολιτειών που δεν έχει αλλάξει καθόλου τα τελευταία 30 χρόνια. Οι Αμερικανοί, από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι τον Αλέξη Τσίπρα, παίζουν το ίδιο τραγούδι στο βιολί τους λέγοντας στις ελληνικές κυβερνήσεις ότι δεν πρέπει να κάνουν μια μονομερήανακήρυξη ΑΟΖ χωρίς να τα βρούνε με την Τουρκία, παριστάνοντας ότι δεν γνωρίζουν ότι η ανακήρυξη ΑΟΖ είναι, πάντα, μια μονομερής πράξη, όπως ακριβώς έκαναν και αυτοί το 1983. Μια από τις πιο σημαντικές δηλώσεις, από αμερικανικής πλευράς, έγινε στις 27 Ιουλίου 2011 από τον βοηθό Υπουργό Εξωτερικών Φίλιπ Γκόρντον που δήλωσε, σε συνάντησή του με δημοσιογράφους στην Αθήνα, ξεκάθαρα την απαράδεκτη αυτή δήλωση:

«Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να αποφεύγονται μονομερή βήματα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνωρίζουν τα δικαιώματα των χωρών για την ανακήρυξη αποκλειστικών οικονομικών ζωνών, αλλά… δεν νομίζουμε ότι θα ήταν προς το συμφέρον της Ελλάδος να το πράξει χωρίς πλήρη συνεργασία με τους γείτονές της, της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης». 

Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας (Κ) συνοδευόμενος από την υφυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ και Κυβερνητική Εκπρόσωπο Όλγα Γεροβασίλη (Δ) και την αναπληρωτή υπουργό για θέματα Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Σία Αναγνωστοπούλου (Α) αποχωρούν από το Προεδρικό Μέγαρο μετά την ορκωμοσία της νέας σύνθεσης της κυβέρνησης, ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου, Σάββατο 18 Ιουλίου 2015. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Παντελής Σαίτας

ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΔΙΚΑΙΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗ ΥΠΟΥΡΓΟ

Το Άρθρο 74 της Σύμβασης του Δίκαιου της Θάλασσας, που η υπουργός δεν έχει διαβάσει, αναφέρει τα ακόλουθα: 

  1. H οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ κρατών με απέναντι ή παρακείμενες ακτές θα πραγματοποιείται κατόπιν συμφωνίας με βάση το διεθνές δίκαιο, όπως αναφέρεται στο άρθρο 38 του Καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου, για την επίτευξη μιας δίκαιης λύσης.
  2. Αν δεν μπορεί να επιτευχθεί σε ένα λογικό χρονικό πλαίσιο συμφωνία, τα ενδιαφερόμενα κράτη θα προσφεύγουν στις διαδικασίες που προβλέπονται στο Μέρος XV (της Σύμβασης).

Τα 200 μίλια αποτελούν το ανώτατο όριο μιας ΑΟΖ. Για να έχει ένα κράτος ΑΟΖ 200 μιλίων πρέπει να απέχει από ένα άλλο παράκτιο κράτος 400 μίλια. Τέτοιες αποστάσεις δεν υπάρχουν ανάμεσα στην Ελλάδα και σε όλες τις γειτονικές της χώρες και επομένως ακολουθείται η οριοθέτηση με βάση την μέση γραμμή. Η Τουρκία δεν δέχεται αυτό το είδος οριοθέτησης λέγοντας ότι το Αιγαίο είναι κλειστή θάλασσα και τα ελληνικά νησιά δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα που έχουν οι ηπειρωτικές περιοχές. Προσπαθεί βέβαια να αποσιωπήσει ότι έχει ήδη συμφωνήσει την ΑΟΖ της στην Μαύρη Θάλασσα, πού είναι πιο κλειστή θάλασσα από το Αιγαίο. Συγκεκριμένα προχώρησε σε οριοθετήσεις με την  τότε Σοβιετική Ένωση, με τη Ρουμανία και με την Βουλγαρία χρησιμοποιώντας βεβαίως τη  μέθοδο της μέσης γραμμής – που όμως αρνείται να αποδεχτεί για το Αιγαίο.

Ένα εύλογο ερώτημα που τίθεται, είναι γατί προτάθηκε και τελικά υιοθετήθηκε ΑΟΖ που έχει πλάτος 200 ν.μ. Δηλαδή, γιατί δεν προτιμήθηκε μια απόσταση 50 ν.μ. ή 100 ν.μ. ή 150 ν.μ. ή 500 ν.μ.; Η πιο αποδεκτή ερμηνεία είναι ότι όταν άρχισε η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας υπήρξαν ήδη ορισμένα κράτη που είχαν υιοθετήσει απόσταση 200 ν.μ. για την αιγιαλίτιδα ζώνη τους. Τα κράτη αυτά (της Λατινικής Αμερικής και μερικά της Αφρικής) δεν θα δεχόντουσαν να περιορίσουν την κυριαρχία τους σε πλάτος μικρότερο των 200 ν.μ. και πολύ σωστά στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας πολλές αντιπροσωπείες σκέφθηκαν να προτείνουν τα 200 ν.μ. ως ΑΟΖ, πράγμα που θα είχε μεγαλύτερη πιθανότητα υιοθέτησης από την παγκόσμια κοινότητα.

Τελειώνοντας το μάθημα, η κυρία Αναγνωστοπούλου, που είναι υπεύθυνη για θέματα Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, πρέπει μα μη κάνει κάποια γκάφα με τους Ευρωπαίους εταίρους μας στα θέματα θαλάσσιας πολιτικής.

Όταν, παλαιότερα, ο τότε Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς μίλησε για μια ΑΟΖ της Ευρώπης, οι ειδικοί του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν ειρωνικές δηλώσεις αναφέροντας ότι δεν υπάρχει ΑΟΖ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εύχομαι η υπουργός να μην επαναλάβει το ίδιο λάθος όταν επισκεφτεί τις Βρυξέλλες. Το γεγονός και μόνο ότι η ΕΕ διαθέτει μεγάλο μήκος ακτών ήταν αρκετό για να ενδιαφερθεί και να λάβει μέρος στην 3η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας που θα δημιουργούσε το νέο Σύνταγμα των Θαλασσών του πλανήτη μας. Βέβαια, ο κύριος λόγος της συμμετοχής της ΕΕ στην Διάσκεψη, ήταν το γεγονός, ότι τα κράτη-μέλη της είχαν μεταβιβάσει ορισμένες αρμοδιότητες στην τότε ΕΟΚ. Οι αρμοδιότητες αυτές αφορούσαν βασικά τα θέματα της αλιείας, της εμπορικής πολιτικής και της διατήρησης του θαλάσσιου περιβάλλοντος. Δηλαδή η ΕΕ έχει κυριαρχικά δικαιώματα αλιείας στις ΑΟΖ των κρατών-μελών της και γι’ αυτό και η ΕΕ έχει Επίτροπο για τα θέματα Αλιείας και ΑΟΖ.

Η Σύμβαση του 1982 (στο Μέρος XVIΙ και στο Παράρτημα IX) δίνει τη δυνατότητα συμμετοχής Διεθνών Οργανισμών αμέσως μετά τη συμμετοχή της απολύτου πλειοψηφίας των κρατών-μελών της. Ήδη όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ καθώς και η ίδια η ΕΕ έχουν επικυρώσει τη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας. Με βάση τα άρθρα 309 και 310 δεν επιτρέπεται να διατυπωθούν επιφυλάξεις ή εξαιρέσεις όταν τα διάφορα κράτη καταθέτουν την επικύρωση της Σύμβασης. Έτσι, τα κράτη-μέλη της ΕΕ δεν μπορούν να έχουν επιφυλάξεις σχετικά με τις αρμοδιότητες που έχουν μεταβιβάσει σε αυτή. Πιο συγκεκριμένα, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση υπέγραψε την Τελική Πράξη της Σύμβασης του Δίκαιου της Θάλασσας τον Δεκέμβρη του 1982 στο Montego Bay της Τζαμάικας έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Η Κοινότητα σημειώνει ότι τα Κράτη-Μέλη της έχουν μεταβιβάσει σ’ αυτήν τις αρμοδιότητες που αφορούν στην διατήρηση και διαχείριση των αλιευτικών τους πόρων. Επομένως, στα θέματα αλιείας μόνο η Κοινότητα μπορεί να υιοθετήσει τους σχετικούς κανόνες και κανονισμούς (οι οποίοι εκτελούνται από τα Κράτη-Μέλη) και έχει την δυνατότητα να προβαίνει σε συμφωνίες με τρίτα Κράτη ή με διεθνείς οργανισμούς.»

Τέλος, όπως έχω, για τριάντα χρόνια τώρα, γράψει:

«Η Ελλάδα πρέπει άμεσα να ανακηρύξει την κυριαρχία της σε μια ΑΟΖ όπως αυτό εκφράζεται στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας και να μην διακατέχεται από φοβικό σύνδρομο. Ο εκλιπών πρόεδρος της Κύπρου, Τάσος Παπαδόπουλος ανακήρυξε ΑΟΖ το 2004 έχοντας μόνο 4 τανκς και 2 ελικόπτερα και δεν φοβήθηκε την Τουρκία, η οποία απλώς είπε ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή ΑΟΖ, ενώ αντίθετα και οι ΗΠΑ και η ΕΕ την αποδέχτηκαν αμέσως. Φυσικά, μια τέτοια ΑΟΖ δεν θα διαθέτει μόνο η ηπειρωτική χώρα, αλλά και όλα τα ελληνικά νησιά. Έτσι, η Ελλάδα θα αποκτήσει μια ΑΟΖ που θα έχει έκταση 147.300 τ.χ.μ., δηλαδή μια έκταση μεγαλύτερη από αυτή της ηπειρωτικής χώρας. Χρησιμοποιώντας τις αρχές της ΑΟΖ το μεγαλύτερο ποσοστό του Αιγαίου και οι φυσικοί του πόροι θα ανήκουν στην Ελλάδα και με αυτό τον τρόπο δεν θα χρειασθεί ούτε να γίνει καμιά επέκταση των χωρικών μας υδάτων, ούτε να συζητάμε με τους Τούρκους αν τα νησιά μας έχουν υφαλοκρηπίδα ή όχι.»

Ο ήρωας της Κύπρου, στρατηγός Δημήτριος Αλευρομάγειρος, με έντονη πίκρα, έστειλε μια ανοικτή επιστολή προς τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, που δεν πρέπει να αγνοηθεί, και διατύπωσε την γνώμη ότι είναι αδιανόητο, μια φίλη της Τουρκίας να καταλαμβάνει μια κρίσιμη θέση στο ΥΠΕΞ!

Προσυπογράφω και εγώ τις θέσεις του στρατηγού:

«Μέρες της μαύρης επετείου της τουρκικής εισβολής, με βαθύτατο πόνο ψυχής και τιμώντας απόλυτα τον τιτάνιο, θα έλεγα κυρίως προσωπικό σας, αγώνα με το δολοφονικό ιερατείο των Βρυξελλών, ποιώ ειλικρινή έκκληση να αδρανοποιήσετε πλήρως, αφού δεν βρέθηκε ούτε ένας συνεργάτης ή σύμβουλός σας τόσον μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ όσον και από τους ΑΝΕΛ, να σας ενημερώσει και να σας προστατέψει, την μηδενικής έως καταστροφικής αξίας αλλά πολύ σημαντικά αρνητικής σημειολογίας νέοτοποθετηθείσας Αναπληρώτριας Υπουργού των Εξωτερικών.

Θα υπάρξουν πάρα πολλοί από τους προσωπικούς αλλά και τους πολιτικούς αντιπάλους σας που με χαιρεκακία θα σας επικρίνουν για την πολύ άστοχη αυτή κίνησή σας, δεν ανήκουμε σε αυτούς.»

http://mignatiou.com/2015/07/kariotis-i-fili-tis-tourkias-sto-ipourgio-exoterikon/

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ελλάδα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Φιλική Εταιρεία, 200 χρόνια από την ίδρυσή της

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 7 Οκτωβρίου 2014

Το εισαγωγικό σημείωμα από το αφιέρωμα του Άρδην (τ. 97) για τα διακόσια χρόνια από την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας.

index

Διακόσια χρόνια μετά

Eδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια, ο ελληνισμός ζει και αναπνέει κοιτάζοντας διαρκώς προς τα «έξω»· έφτασε στα πέρατα της Δύσης –τις στήλες του Ηρακλέους– και της Ανατολής, μέχρι τις Ινδίες. Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο λαό διαμόρφωσε τον κόσμο και τον πολιτισμό που ξέρουμε, τον χριστιανισμό, τη φιλοσοφία, τον ορθό λόγο, την τέχνη. Και πάντα φεύγοντας, την στενοχωρία ενός τόπου μικρού, τραβώντας για τους ανοικτούς ορίζοντες. Ακόμα και μέχρι τον 19ο αιώνα, σκλαβωμένοι, συνεχίζαμε να αρδεύουμε την ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια, την Εγγύς Ανατολή.
Τόσο πολύ που κάποτε εξαντλήσαμε αυτή την αστείρευτη πηγή που έδωσε τον «θαυμαστό ελληνικό κόσμο». Και μείναμε ξέπνοοι, εξαντλημένοι, κουβαλώντας σαν βάρος τρεις ή έξι χιλιάδες χρόνια ιστορία. Η δημογραφική κατάρρευση, η οικονομική κρίση, ο νεο-οθωμανισμός, ο κατακλυσμός από ξένους λαούς και κουλτούρες, η πολιτισμική παρακμή, απειλούν πια με αφανισμό, με τελεσίδικο στέρεμα, την ίδια αυτή πηγή που την πιστεύαμε ανεξάντλητη και γι’ αυτό τόσο γενναιόδωρα την ξοδεύαμε, και σήμερα κινδυνεύουμε να μεταβληθούμε σε ένα απλό σύνορο των κόσμων. Η Φιλική Εταιρεία δοκίμασε να μεταβάλει, και πάλι, αυτό που έγινε σύνορο σε οικουμένη, σε ό,τι δηλαδή υπήρξε για πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια, μέχρι και το Βυζάντιο, ο ελληνικός κόσμος. Γι’ αυτό στοχοθέτησε τη συμπερίληψη όλου του βαλκανικού χώρου, με κέντρο την Κωνσταντινούπολη, τη φυσική του πρωτεύουσα, στο επαναστατικό της σχέδιο.
Συχνά έχει υποστηριχτεί, όπως έγινε και για τη Φιλική Εταιρεία, πως οι δύο μεγάλοι ποιητές της παλιγγενεσίας, ο Σολωμός και ο Κάλβος θα μείνουν αποσπασματικοί, ο Σολωμός θα αφήσει ατελείωτους τους Ελεύθερους Πολιορκημένους, ο Κάλβος θα σιωπήσει από τα τριάντα τέσσερα (34) χρόνια του. Ο Νικόλας Κάλας, μάλιστα, θα γράψει για το θέμα αυτό, ίσως σε μια από τις πιο σφαλερές κριτικές τοποθετήσεις του:
«Ο Σολωμός είχε μάλλον αδύνατη ποιητική φλέβα –μας έδωσε μόνο κάτι ωραία λυρικά τραγούδια– όσο για τον Κάλβο…, ο πατριωτισμός του είναι πολύ διανοητικός και ατομικιστικός για ένα αίσθημα τόσο μαζικό όπως είναι ο πατριωτικός ενθουσιασμός». (Νικόλας Κάλας, Κείμενα ποιητικής και αισθητικής, Πλέθρον, Αθήνα 1982, σ. 56 ).
Για άλλη μια φορά, φαίνεται πως ο Γεώργιος Σεφέρης έλυσε το «μυστήριο» πολύ πιο αποτελεσματικά:
Μπορούμε να στοχαστούμε πολλά για τη μοίρα της φυλής και του ελληνικού λόγου, όταν λογαριάσουμε ότι, σε μια ορισμένη στιγμή που το Γένος αρχίζει να βγαίνει από έναν μεγάλο ύπνο, τα έργα δύο μοναδικών ποιητών είναι σημαδεμένα από κάτι τέτοιες καρβουνοσακούλες.
(Γ. Σεφέρης, Δοκιμές, Α΄ (1936-1947), Ίκαρος, Αθήνα 1974, σ. 210).
Με τις «καρβουνοσακούλες» –εξηγεί ο Σεφέρης– εννοεί τα μαύρα χάσματα στον Ουρανό, σύμφωνα με μια αρχαία αυστραλιανή παράδοση – δηλαδή τα «μαύρα χάσματα» στη διαμόρφωση του γένους. Ο Σολωμός και ο Κάλβος θα εξοντωθούν από την αδυναμία της Ελλάδας να «αντέξει» μια υψηλή ποίηση, και όχι βέβαια επειδή είχαν «αδύνατη ποιητική φλέβα», όπως υποστηρίζει ο Κάλας, το αντίθετο μάλιστα. Το επαναστατικό όραμα της Φιλικής θα παραμείνει ανολοκλήρωτο και οι ίδιοι οι εμπνευστές του δεν θα προλάβουν έστω να δοκιμάσουν να το θέσουν σε εφαρμογή, όχι γιατί δεν διέθεταν τη συνθετική και αγωνιστική δυνατότητα και διάθεση για κάτι τέτοιο, αλλά διότι η μοίρα μας, για οκτώ αιώνες, έως σήμερα, ορίζεται από αυτή τη συνθήκη του συνόρου δύο κόσμων, ανάμεσα στους οποίους συνθλιβόμαστε.
Οι «καρβουνοσακούλες» ήταν πάρα πολλές – μαύρες τρύπες δημογραφικές, οικονομικές, πνευματικές και, προπαντός, ο όγκος δύο μεγάλων κόσμων, αυτό που θα τονίσει ο Διονύσιος Σολωμός στους Ελεύθερους Πολιορκημένους:
τό­π’ Ἄγ­γλου, Γάλ­λου νοῦς, βό­λι Τουρ­κιάς,
πέ­λα­γο μέ­γα πο­λε­μᾶ, βα­ρεῖ τὸ κα­λυ­βά­κι.
Γι’ αυτό και ανολοκλήρωτο θα μείνει το όραμα, ανεκπλήρωτο, πριν καν αρχίσει να μπαίνει σε εφαρμογή, το διάβημά της. Ως μια πρόκληση εσαεί για τους Έλληνες –αλλά και τους λοιπούς Βαλκάνιους– όσο συνεχίζουν να υπάρχουν, να απαντήσουν κάποτε θετικά στον «καημό της ρωμιοσύνης», τον καημό των λαών της Βαλκανικής. Εξ άλλου, αυτός ο καημός, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάποτε θα λυθεί, είτε αρνητικά, με την εξαφάνιση, την απορρόφησή μας από τους δύο αυτούς κόσμους, που μέχρι σήμερα όρισαν την τραγικότητα, το ανολοκλήρωτο των προσπαθειών μας, είτε επί τέλους θετικά, ως ανασυγκρότηση ενός έστω σμικρυμένου αλλά εν τέλει αυτόνομου συλλογικού υποκειμένου.
Τώρα πια το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι μια επιστροφή, μια μεγάλη επιστροφή στον γενέθλιο τόπο, μετά από τόσους και τόσους αιώνες. Αν το μπορέσουμε. Στην Ελλάδα και στην Κύπρο, χρειαζόμαστε μια ελληνική αναγέννηση, μια δική μας πολιτιστική και πολιτική επανάσταση, που θα συνεχίσει και θα ολοκληρώσει επί τέλους αυτό που έμεινε ανολοκλήρωτο τα διακόσια χρόνια που πέρασαν από τη Φιλική Εταιρεία και την Επανάσταση του ’21.

OrkosFilikon
Το βασικό δίλημμα που πρέπει να αντιμετωπίσει ο ελληνικός λαός αυτή την περίοδο συνίσταται στο εάν θα επιτύχουμε τη ρήξη με το παρελθόν ή θα βυθιστούμε στο σκότος της υποταγής. Η Ελλάδα και η Κύπρος αποτελούν έναν χώρο που κείται μεταξύ Δύσης και Ανατολής και αντιμετωπίζει τις αποικιακές αξιώσεις αμφότερων των πλευρών, τόσο από τον δυτικό πόλο όσο και από την νεο-οθωμανική Τουρκία. Άλλωστε, η ευρωπαϊκή αποικιοκρατία αναπτύσσεται, ιστορικά, σε συνέργεια με τον τουρκικό περιφερειακό ηγεμονισμό. Όπως αποδείχτηκε περίτρανα με την τραγική εμπειρία της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, κατά τη δεκαετία του 1990, τα Βαλκάνια έχουν μεταβληθεί σε πολιτικό εργαστήριο όπου διαμορφώνονται μοντέλα συγκυριαρχίας μεταξύ των αποικιακών δυνάμεων της γερμανικής Ευρώπης και της νεο-οθωμανικής Τουρκίας (βλέπε Κόσοβο-Βοσνία, κατεχόμενη Κύπρος).
Ο ελληνισμός, στον αγώνα για την ανεξαρτησία του, θα πρέπει να αναπτύξει στην πραγματικότητα έναν διμέτωπο αγώνα και μάλιστα μέσα σε αρνητικές γεωπολιτικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, όπως κατ’ αναλογία συνέβαινε όταν δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε η Φιλική Εταιρεία. Τότε που η ήττα του Ναπολέοντα και η ιερά Συμμαχία είχαν δημιουργήσει ασφυκτικές συνθήκες για την Ελλάδα. Και έπρεπε να περάσουν τρία ή τέσσερα χρόνια αγώνα, για να αρχίσουν να μεταστρέφονται κάποιες από τις Μεγάλες Δυνάμεις.
Και σήμερα, για να περάσουμε με επιτυχία μέσα από τις συμπληγάδες, για να αποφύγουμε επί τέλους τις «καρβουνοσακούλες», πρέπει να υιοθετήσουμε τη στρατηγική ενός παρατεταμένου αντάρτικου, που σκοπό θα έχει να προκαλέσει ρήγματα στη γεωπολιτική μας περικύκλωση.
Διακόσια χρόνια μετά τη δημιουργία της Φιλικής έχουμε και πάλι απέναντί μας την Τουρκία, που επιστρέφει ως νεο-οθωμανισμός, και πρέπει να διαμορφώσουμε στρατηγικές συμμαχίες με τις υπόλοιπες χώρες των Βαλκανίων που απειλούνται επίσης να υπαχθούν στην τουρκική σφαίρα επιρροής (Σερβία, Βουλγαρία,) αλλά και με τις δυνάμεις, που, τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας όσο και στη Μέση Ανατολή, αντιμάχονται τα τουρκικά αυτοκρατορικά σχέδια (τους Κούρδους, τους αλεβήτες, τους σιίτες του Λιβάνου, το Ιράν, τους χριστιανούς Άραβες κ.ο.κ.), τέλος την ορθόδοξη Ευρώπη, τη Ρωσία. Και πριν απ’ όλα αποφασιστική σημασία έχει η διαμόρφωση βαλκανικής στρατηγικής. Όπως και κατά τον 14ο-15ο αιώνα, η Τουρκία δοκιμάζει την περικύκλωση του ελληνικού χώρου μέσα από την εδραίωση ενός δικού της τόξου επιρροής, που ξεκινάει από τη Μαύρη Θάλασσα και καταλήγει στην Αδριατική – αυτή τη φορά χρησιμοποιώντας μάλιστα αποφασιστικά τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς που ζουν στη Βαλκανική. Οι λαοί των Βαλκανίων θα πρέπει να συμμαχήσουν σε έναν αγώνα για την αυτοδιάθεσή τους, καθώς τα μεγέθη και η γεωγραφική θέση τους έχει αποφασίσει: ο δρόμος των αλληλοσπαραγμών και της διχόνοιας είναι ο δρόμος της εκ νέου πολιτικο-οικονομικής υποδούλωσης στη «νέα Υψηλή Πύλη». Εξάλλου και κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του ’21 αν είχε ευοδωθεί η στρατηγική συμμαχία και η από κοινού δράση με τους Σέρβους κατ’ εξοχήν, τους Ρουμάνους και τους Βουλγάρους, όπως πάσχιζε η Φιλική Εταιρεία, διαφορετική θα ήταν η τύχη της Επανάστασης και της περιοχής. Σήμερα εμείς και οι υπόλοιποι Βαλκάνιοι πληρώνουμε εν πολλοίς τις διαιρέσεις και την έλλειψη συμμαχιών μεταξύ μας.
Επιστέγασμα και προϋπόθεση για την πραγμάτωση της αληθινής επανάστασης που έχει ανάγκη ο ελληνισμός για να επιβιώσει, και οι Έλληνες για να ζήσουν ελεύθεροι, είναι μια επανάσταση στον πολιτισμό. Ο πολιτισμός, δεν συνιστά για μας «υποκατηγορία» αλλά μια καθολικότητα που εμπεριέχει όλα τα άλλα. Ο πολιτισμός είναι το κατ’ εξοχήν ανθρώπινο άθλημα και η ιστορία του πολιτισμού αποτελεί την πραγματική ανθρώπινη ιστορία. Εξάλλου, στον αρχαίο κόσμο, η οικονομία, η πολιτική, η θρησκεία, η φιλοσοφία, ακόμα και ο πόλεμος, αποτελούσαν ενιαία στοιχεία του ελληνικού ήθους και του πολιτισμού, όπως και στο Βυζάντιο και στην Τουρκοκρατία. Οι κοινότητες, το ορθόδοξο ήθος των Ελλήνων πραγματευτών, η κλεφτουριά και οι νεομάρτυρες συγκροτούσαν ένα ενιαίο πολιτισμικό υπόδειγμα.
Η πνευματική μας παράδοση, που για χρόνια ολόκληρα καταπατήθηκε και υποβαθμίστηκε από τον εθνομηδενισμό, τη γλωσσική και πολιτιστική αλλοτρίωση, τον μιμητισμό, τον χυδαίο και ανούσιο καταναλωτισμό, θα πρέπει να ξαναβρεί την επαφή της με το αληθινό και το ωραίο του πολιτισμού μας αλλά και όλων αυτών που έχουν να μας προσφέρουν οι ξένοι πολιτισμοί. Εξάλλου, σε όλη μας την ιστορική διαδρομή, δεν υπήρξαμε ποτέ κλεισμένοι στον εαυτό μας· διαμορφώσαμε έναν πολιτισμό των συνόρων που έπαιρνε από άλλους λαούς και πολιτισμούς και έδινε στο πολλαπλάσιο, έχοντας μετασχηματίσει δημιουργικά τα ξένα στοιχεία. Μόνο στις εποχές της παρακμής, όπου κυριαρχούσαν οι γραικύλοι, το στοιχείο της δημιουργικής αφομοίωσης υποχωρούσε μπροστά σε εκείνο του μιμητισμού, που πάντα τον έλεγαν «εκσυγχρονισμό».
Όπως έλεγε ο ποιητής, «γυρίσαμε διψασμένοι από τη Δύση», δηλαδή, γνωρίσαμε και τη Δύση και την Ανατολή και τα βρήκαμε λειψά. Ονειρευόμαστε και θέλουμε έναν ελληνικό πολιτισμό, ικανό να γονιμοποιήσει το ξένο, το αλλότριο, με τη ζύμη του εγχώριου, ώστε να προσφέρει δημιουργικά στον ανθρώπινο πολιτισμό.
Γι’ αυτό και η Φιλική έθεσε το εμβληματικό και ταυτόχρονα ανολοκλήρωτο πρόταγμα του νεώτερου ελληνισμού. Γι’ αυτό γυρνάμε και ξαναγυρνάμε σ’ αυτήν, γι’ αυτό μας γοητεύει, διότι αποτελεί το πρόσωπο –διαχρονικό και, στις μέρες μας, τραγικό– του ελληνισμού: Έλληνες, Βαλκάνιοι, οικουμενικοί.

index

Posted in Γλώσσα & Πολιτισμός, Ελλάδα, Ιστορία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Η ΘΡΑΚΗ ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 2 Οκτωβρίου 2014

8b6e33345ac8d5ffd9cf0d107a7d9e9d_M

 

του Αναστάσιου Λαυρέντζου

Από τη δεκαετία του 1920 που η Θράκη ενσωματώθηκε στον ελλαδικό κορμό, πέρασε περίπου ένας αιώνας. Στο διάστημα αυτό η Τουρκία εξάλειψε την ελληνική μειονότητα στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο, ενώ χρησιμοποιώντας ως μοχλό τη μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη, έθεσε σε εφαρμογή μια πολιτική αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας στην περιοχή. Στο ίδιο διάστημα το ελληνικό κράτος χειρίστηκε τα ζητήματα της Θράκης χωρίς μακροπρόθεσμη οπτική. Το αποτέλεσμα ήταν η Θράκη να καταδικασθεί σε έναν χρόνιο οικονομικό και δημογραφικό μαρασμό και παράλληλα να δοθεί πρόσφορο έδαφος στην τουρκική πολιτική για την προώθηση των στόχων της. Σήμερα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Θράκη φθάνουν σε ένα κρίσιμο σημείο, καθώς οι μεταβολές ενός πλήθους παραμέτρων (κοινωνικών, οικονομικών, δημογραφικών) την οδηγούν σε ένα μεταίχμιο. Αυτό ακριβώς καταδεικνύει το παρόν βιβλίο το οποίο στη βάση αυτής της διαπίστωσης κάνει ένα ακόμη βήμα: καταθέτει μια τολμηρή πρόταση για μια Νέα Ελληνική Πολιτική στη Θράκη.

Σελίδες : 252

Λιανική τιμή: 15€
Έκπτωση: -10%
Τελική τιμή: 13,5€

Posted in Βιβλία Νέες Κυκλοφορίες, Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ελλάδα, Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Leave a Comment »

Πως ξεκίνησαν όλα: Ο σιωνιστικός εποικισμός της Παλαιστίνης

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 26 Ιουλίου 2014

202112-israel-palestine_map
Του  Daniel Cil Brecher από το Άρδην τ. 71 που είχε αφιέρωμα “το εβραϊκό ζήτημα και ο σιωνισμός”
 
Η αντίληψη περί της ακμής και ανόδου της Παλαιστίνης χάρη στην άφιξη των Εβραίων έχει μακρά ιστορία στη σιωνιστική παράδοση. Επικρατούσε ήδη πολύ πριν αρχίσουν να συρρέουν στη χώρα άνθρωποι, τεχνολογίες και κεφάλαια από την Ευρώπη, που επιτάχυναν τον εκσυγχρονισμό της χώρας, την οποία είχαν αρχίσει Τούρκοι και Βρετανοί. Πίσω της κρύβεται η αρχική ιδέα της πολιτιστικής ανωτερότητας των Εβραίων εποίκων και της κατωτερότητας των «ιθαγενών», που κατά τα φαινόμενα δεν ήταν σε θέση να φέρουν προκοπή στη χώρα. Ήταν μία από τις δικαιολογίες για την ανάληψη της οργάνωσης της χώρας. Το ζήτημα αυτό ήταν προφανώς γνωστό σ’ εμένα και τους άλλους μετανάστες, που κατά το πλείστον τους ήταν γαλουχημένοι στο πνεύμα του σιωνισμού ήδη πριν από την άφιξή τους, διότι ο μύθος για τον λαό χωρίς χώρα που βοηθά να προκόψει μια χώρα χωρίς λαό κατείχε ανέκαθεν εξέχουσα θέση.
Στο μυθιστόρημά του για την Παλαιστίνη, Παλιά-νέα γη, που είχε συγγράψει γύρω στο 1900 ο Θεόδωρος Χερτσλ, ένας από τους ιδρυτές του σιωνιστικού κινήματος, η Χάιφα προάγεται σε διεθνή μητρόπολη μιας μελλοντικής εβραϊκής Παλαιστίνης. Το Τελ Αβίβ, η σημερινή μητρόπολη του Ισραήλ, δεν υπήρχε ακόμη τότε. Στο μυθιστόρημα του Χερτσλ ο οφθαλμίατρος Άϊχενσταμ από τα Ιεροσόλυμα περιγράφει σ’ ένα μη Εβραίο επισκέπτη της χώρας τη σιωνιστική εποίκηση με τα λόγια: «Τα παλιά μας εδάφη φέρουν πάλι νέους καρπούς». Ο Χερτσλ, στο μυθιστόρημά του, αξιοποίησε τις εμπειρίες του από ένα ταξίδι του στην Παλαιστίνη το 1898. Σκοπός της διαμονής του εκεί ήταν μια ακρόαση ενώπιον του Γερμανού κάιζερ Γουλιέλμου Β´, που βρισκόταν σε περιοδεία στην τουρκική επικράτεια. Η ακρόαση έλαβε χώρα τον Νοέμβριο 1898, προ των πυλών των Ιεροσολύμων, όπου στρατοπέδευε ο κάιζερ. Ο Χερτσλ εκφώνησε έναν σύντομο χαιρετισμό, στον οποίο αναφέρθηκε στον στόχο του εποικισμού της «γης των πατέρων μας». «Η γη φωνάζει από μόνη της για ανθρώπους που ξέρουν να τη δουλέψουν». «Πολλοί Εβραίοι ζούνε σε αξιοθρήνητες συνθήκες», πρόσθεσε. «Αυτοί οι άνθρωποι φωνάζουν για ένα κομμάτι γης να το καλλιεργήσουν.» Έτσι λοιπόν, το σιωνιστικό εγχείρημα μπορούσε να θεωρηθεί μια λύση ανάγκης και για τα δύο.
Ο κάιζερ, που δεν ήθελε να υποστηρίξει ανοιχτά αυτό το σχέδιο, απάντησε με βαθιά επίγνωση των πραγμάτων: «Η γη αυτή χρειάζεται προ πάντων νερό και σκιά». Κατόπιν, υπογράμμισε τον μεγάλο καύσωνα που επικρατούσε ακόμη και τον Νοέμβριο.
Στο μυθιστόρημα ο μη Εβραίος ταξιδιώτης επιστρέφει μετά από είκοσι χρόνια στην Εγγύς Ανατολή και αντικρίζει στο εβραϊκό κράτος, που έχει στο μεταξύ ιδρυθεί, μία από τις πιο μοντέρνες χώρες του κόσμου. Παντού υπάρχει παροχή ρεύματος, η αγροτική οικονομία αποτελείται αποκλειστικά και μόνον από μεγάλες επιχειρήσεις, και σε αυτά τα «ανοιχτά εργοστάσια» όλες οι εργασίες διεξάγονται από τους ίδιους τους Εβραίους κι όχι πλέον από τους Άραβες. Ο οφθαλμίατρος Άϊχενσταμ έγινε στο μεταξύ πρόεδρος της χώρας και διακηρύττει ότι η Σιών, το εβραϊκό κράτος, είναι πιστή στο αξίωμα της ανεξιθρησκίας: «Κάθε ξένος πρέπει να νιώθει σε μας άνετα». Ξένους εννοούσε τους Άραβες που ζούσαν στη χώρα.
Ενόσω ο Θεόδωρος Χερτσλ διατύπωνε τις συντηρητικές του ιδέες περί εποικισμού της χώρας, μαρξιστές διανοητές μέσα στις γραμμές του σιωνιστικού κινήματος ανέπτυσσαν εκείνη την επιχειρηματολογία που εντέλει δικαιολογούσε τόσο την εκδίωξη των Αράβων όσο και την ιδέα της πολιτιστικής ανωτερότητας. Μόνον όποιος καλλιεργούσε και δούλευε τη γη μπορούσε να είναι και ο νόμιμος κάτοχός της· έτσι αποφαινόταν η ανάλυση των μαρξιστών «εργατών της Σιών». Το επιχείρημα αυτό στρεφόταν κατά των Αράβων γαιοκτημόνων της Παλαιστίνης. Αυτοί έβαζαν φελάχους, τους ακτήμονες χωρικούς της Παλαιστίνης, να δουλεύουν τα κτήματά τους. Η σιωνιστική Αριστερά ανέλαβε να υπερασπίσει τη μοίρα αυτών των κολίγων όσο αυτό εξυπηρετούσε τις αξιώσεις των νέων Εβραίων σκαπανέων από την Ανατολική Ευρώπη ν’ απελευθερώσουν τη χώρα από τις άνισες σχέσεις γαιοκτησίας. Αλλά η αλληλεγγύη με τους ακτήμονες έμεινε στα χαρτιά. Εν τέλει η χώρα «απελευθερώθηκε» από τους Άραβες γαιοκτήμονες με την αγορά εκτάσεων από σιωνιστικές οργανώσεις. Στις περισσότερες περιπτώσεις το πέρασμα της ιδιοκτησίας σε νέα χέρια σήμαινε τον διωγμό των φελάχων, των οποίων την εργασία ανέλαβαν οι Εβραίοι έποικοι.
Η «απελευθέρωση μέσω της εργασίας», για την οποία έκανε λόγο η σιωνιστική Αριστερά, είχε διττή σημασία. Η απελευθέρωση της Παλαιστίνης από τους Άραβες τσιφλικάδες συμβάδιζε με την απελευθέρωση των Εβραίων από τη μοίρα του υπηρέτη του κεφαλαίου. Η ιδέα αυτή, απόρροια της αντίδρασης στα συνήθη αντισημιτικά στερεότυπα του 19ου αιώνα, είχε οδηγηθεί στα άκρα της από τον ίδιο τον Μαρξ σε ένα δοκίμιό του για το Εβραϊκό Ζήτημα. Η κοινωνική απελευθέρωση των Εβραίων μπορούσε να επιτευχθεί μόνο μέσα από την απελευθέρωση της κοινωνίας από τον εβραϊσμό, έγραφε ο ίδιος, χρησιμοποιώντας βέβαια την πολεμική φράση «εβραϊσμός» στη θέση της καπιταλιστικής εκχρηματισμένης οικονομίας. Οι σιωνιστές, που συχνά διύλιζαν την εβραϊκή ζωή στη διασπορά με το ίδιο φίλτρο όπως και οι αντισημίτες, υιοθέτησαν αυτή την τοποθέτηση και επέκριναν τη φαινομενικά «μη παραγωγική» ζωή των Εβραίων στην Ευρώπη, που, περιθωριοποιημένοι εξαιτίας των διακρίσεων, είχαν βουλιάξει στο τέλμα του εμπορίου και του «παρασιτισμού». Το σιωνιστικό αίτημα της «παραγωγικότητας», μαζί με την επιστροφή στην αγροτική οικονομία είχε ως στόχο να θεραπεύσει τους Εβραίους της διασποράς και ν’ αναδείξει τον τύπο των «Νέων Εβραίων» πάνω στη δική τους γη.
Τα κιμπούτς υπηρετούσαν κι αυτά τον σκοπό της «προλεταριοποίησης» και απελευθέρωσης μέσω της γεωργικής εργασίας. Αλλά η ιδέα της ισότητας και της κοινοκτημοσύνης στα παραγωγικά μέσα δεν συμπεριλάμβανε και τους Άραβες γείτονες, που είχαν ν’ αντιμετωπίσουν μόνο τις αρνητικές συνέπειες του όλου εγχειρήματος. Οι Εβραίοι δυσκολεύονταν να ανταγωνιστούν στην αγορά τις χαμηλές τιμές των αγροτικών προϊόντων της Παλαιστίνης, που είχαν να κάνουν με τη φτώχια των Αράβων αγρεργατών. Η παραγωγή στις εβραϊκές μονάδες έπρεπε να γίνει φθηνότερη. Κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν μόνο εφόσον χαμήλωνε το κόστος διαβίωσης· και κατάλληλα γι’ αυτό ήταν τα κιμπούτς και οι άλλες συνεταιριστικές μορφές εποικισμού. Η «προλεταριοποίηση», συνεπώς, έφερε τους Εβραίους σε πολύ καλύτερη μοίρα από άποψη ανταγωνισμού. Συγχρόνως, οι σιωνιστές ηγέτες του εργατικού κινήματος μπορούσαν να δικαιολογούν και να διαφημίζουν την πρόσκτηση εκτάσεων ως σχέδιο προόδου και ως η εβραϊκή συνεισφορά στη «νικηφόρα πορεία της ιστορίας», με συνέπεια βέβαια τη σταδιακή απώθηση των Αράβων εργατών.
Ένα ανέκδοτο που πήραν τα αφτιά μου κατά το πρώτο έτος στη Χάιφα συνοψίζει θαυμάσια τους σιωνιστικούς μύθους και τις σχέσεις με τον αρχικό αραβικό πληθυσμό. Ένας παππούς στέκεται παρέα με τον εγγονό του στο όρος Κάρμηλος και κοιτάει κάτω στον κόλπο. «Για δες, παιδί μου», λέει περήφανος. «Όλα αυτά τα φτιάξαμε με τα ίδια μας τα χέρια». Το αγόρι περιεργάζεται τον παππού του με απορία: «Παππού, ήσουν παλιά Άραβας;»
……………………………………
Η «Ένωση των Ρεβιζιονιστών Σιωνιστών» είχε ιδρυθεί το 1925 ως διαμαρτυρία ενάντια στην πολιτική της Σιωνιστικής Οργάνωσης υπό την ηγεσία του Χάιμ Βάιτσμαν από τον συνάδελφό του στο προεδρείο της σιωνιστικής εκτελεστικής επιτροπής, τον ρωσοεβραίο δημοσιογράφο Βλαδίμηρο (Τσεέβ) Ζαμποτίνσκι. Αυτό που ο «ρεβιζιονισμός» ήθελε να απορρίψει ήταν ο πραγματισμός που είχε επιβληθεί στο σιωνιστικό κίνημα με την εγκαθίδρυση της Βρετανικής Εντολής για την Παλαιστίνη και με το ξεκίνημα της οικοδόμησης της χώρας, δηλαδή ο περιορισμός των σιωνιστικών στόχων στα προσωρινά κεκτημένα. Ο φιλελεύθερος πραγματιστής Βάιτσμαν προωθούσε τη στρατηγική των μικρών βημάτων, την κατάκτηση της Παλαιστίνης «ντουνάμ προς ντουνάμ» (στρέμμα το στρέμμα), συμβαδίζοντας κατά μεγάλο μέρος με τα συμφέροντα της προστάτιδας δύναμης του σιωνισμού, της Μεγάλης Βρετανίας. Ήδη το 1922 το Λονδίνο είχε χωρίσει τα εδάφη, αποκλείοντας τον σιωνιστικό εποικισμό από την περιοχή πέραν του Ιορδάνη. Επειδή τη χρονική εκείνη στιγμή το ποσοστό του εβραϊκού πληθυσμού στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη (Παλαιστίνη) ανερχόταν μόλις στο δέκα τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού ενώ δεν κατοικούσαν καθόλου Εβραίοι στην Υπεριορδανία (το μετέπειτα Βασίλειο της Ιορδανίας), η σιωνιστική οργάνωση δέχθηκε αυτό τον διαχωρισμό. Οι ρεβιζιονιστές, αντιθέτως, επέμεναν στη σιωνιστική αξίωση του συνόλου των εδαφών. Το σύνθημα του κινήματος, που αξίωνε τα εδάφη δεξιά κι αριστερά του Ιορδάνη ήταν: «Και στις δύο όχθες!»
Τον Ζαμποτίνσκι οι σιωνιστές αντίπαλοί του τον έβριζαν ως αντιδημοκράτη και φασίστα, εξαιτίας των συμπαθειών του για τον ιταλικό φασισμό, της φιλίας του με τον Μουσολίνι και των διαπραγματεύσεων που είχε ξεκινήσει με τον Ουκρανό εθνικιστή Πετλιούρα, καθώς και με τον Πολωνό εθνικιστή Μπεκ. Πολλοί ήταν εκείνοι που θαύμαζαν το δόκιμο ύφος των άρθρων του και τη λαμπρή ρητορική δεινότητα των λόγων του. Οι Εβραίοι της Ανατολικής Ευρώπης, ανάμεσα στους οποίους αδιάκοπα περιηγείτο για να τους κερδίσει για το κόμμα του και τις παράνομες στρατιωτικές οργανώσεις, ακόμη και χρόνια αργότερα κρατούσαν ζωηρή στη μνήμη τους την παρουσία και το ύφος του· και ο πατέρας μου, που τον είχε ζήσει στις αρχές της δεκαετίας του ’20 στη Βιέννη για πάνω από τέσσερις δεκαετίες, αργότερα τον ανακαλούσε ακόμα ζωηρά στη μνήμη του. Ο Ζαμποτίνσκι ήταν πάνω απ’ όλα ένας εθνικιστής σαν αυτούς που είχαν αναδείξει τα κινήματα της «Εθνικής Αφύπνισης» στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ευρώπη, ένας εθνεγέρτης για τον οποίο ζητήματα κοινωνικής ισότητας και πολιτικής ελευθερίας έρχονταν σε δεύτερη μοίρα, και σε τελευταία η ιδέα της αδελφοσύνης. Αντίστοιχα λοιπόν, και η πολιτική του διέφερε από εκείνη του σιωνιστικού εργατικού κινήματος, όχι μόνο ως προς τους στόχους, αλλά και ως προς τις μεθόδους που ήταν επιτρεπτές για την πραγματοποίηση των εθνικών στόχων και προ πάντων όσον αφορούσε τις σχέσεις με τον αραβικό πληθυσμό.
Από την έναρξη της μετανάστευσης Εβραίων με σιωνιστικές βλέψεις από τα τέλη του 19ου αιώνα, οι σχέσεις μεταξύ των μικρών εβραϊκών κοινοτήτων της Παλαιστίνης και της αραβικής πλειονότητας είχαν επιδεινωθεί. Με τη νίκη των Βρετανών κατά της τουρκικής κυριαρχίας της Παλαιστίνης το 1918, τα πράγματα έλαβαν μια ολέθρια τροπή. Υπό την πίεση του Λονδίνου, που ήδη το 1917 είχε αναγάγει τους στόχους του σιωνισμού σε πολιτική ιδίων συμφερόντων, η Κοινωνία των Εθνών ανέθεσε το 1922 στη Μεγάλη Βρετανία τη δημιουργία μιας εβραϊκής εθνικής εστίας, θέτοντας, παράλληλα, όρια στον εποικισμό και αποθέτοντας την ευθύνη στα χέρια του αραβικού πληθυσμού: «Η διοίκηση της Παλαιστίνης οφείλει να καταστήσει δυνατή τη μετανάστευση Εβραίων υπό κατάλληλες συνθήκες. Τα δικαιώματα και η θέση των άλλων πληθυσμιακών μερίδων είναι σεβαστά και δεν επιτρέπεται να τεθούν σε κίνδυνο», αποφαινόταν το σχετικό εδάφιο της απόφασης της Κοινωνίας των Εθνών. Έτσι, ο πλέον άμεσος στόχος του σιωνισμού τον καιρό εκείνο, η κατά το δυνατόν ευρύτερη εγκατάσταση Εβραίων στην Παλαιστίνη, εξαρτιόταν από τη συγκατάβαση των Αράβων, τουλάχιστον έμμεσα. Αυτοί ήδη το 1920 και 1921, μέσα από διάφορες βίαιες διαμαρτυρίες, είχαν εκδηλώσει την ευθεία αντίθεσή τους με τη φιλοσιωνιστική Εντολή και την έλευση Ευρωπαίων εποίκων.
Η έκθεση της ερευνητικής επιτροπής στην οποία η κυβέρνηση της Βρετανικής Εντολής ανέθεσε να εξετάσει τις αντισιωνιστικές ταραχές του 1920 και 1921 συνοψίζει το πρόβλημα ως εξής: «Η θεμελιώδης αιτία των ταραχών […] οφειλόταν σ’ ένα αίσθημα δυσφορίας για τη συνύπαρξη με τους Εβραίους και εχθρότητας απέναντί τους, το οποίο προέρχεται τόσο από τις πολιτικές όσο και από τις οικονομικές δυσκολίες, που σχετίζονται με τον εβραϊκό εποικισμό και τη σιωνιστική πολιτική». Το σιωνιστικό εργατικό κίνημα ήθελε να αμβλύνει τη θεμελιώδη αυτή σύγκρουση, που έθετε υπό αίρεση το όλο σιωνιστικό εγχείρημα, μέσα από τον διάλογο και την εξεύρεση συμβιβαστικών λύσεων –ή τουλάχιστον έτσι είχε ανακοινώσει. Ωστόσο, δεν ήλθαν ποτέ σε διάλογο, και μόνοι εταίροι σε ζητήματα διαλόγου και συμβιβασμών υπήρξαν αποκλειστικά και μόνον οι Βρετανοί. Ο Ζαμποτίνσκι δεν πίστευε στη δυνατότητα συμβιβασμού. Το 1923 διαπίστωνε ότι ήταν τελείως αυτονόητο πως οι Άραβες «δεν [θα παύσουν] ν’ αμύνονται κατά των εποίκων, όσο υπάρχει έστω και μία σπίθα ελπίδας να εμποδίσουν τη μετατροπή της “Παλαιστίνης” σε “Γη του Ισραήλ”.[…] Ο σιωνιστικός εποικισμός είτε θα πρέπει να τερματιστεί άμεσα είτε να συνεχιστεί δίχως αναστολές απέναντι στον ιθαγενή πληθυσμό».
«Χωρίς αναστολές απέναντι στον ιθαγενή πληθυσμό» ήταν στο εξής το σύνθημα που καθόριζε τη ρεβιζιονιστική στρατηγική και τη στάση της στο ζήτημα της μετανάστευσης. Όταν η Μεγάλη Βρετανία υποχρεώθηκε να επιβραδύνει το μεταναστευτικό ρεύμα εξαιτίας των αραβικών διαμαρτυριών, ρυθμίζοντας το πρόβλημα μ’ ένα σύστημα παραχώρησης περιορισμένου αριθμού αδειών ανά τρίμηνο, είχαν τεθεί οι βάσεις της σύγκρουσης με τη Μεγάλη Βρετανία και της εσωτερικής διαμάχης στις γραμμές των σιωνιστών. Η παραχώρηση των «πιστοποιητικών εποίκησης» ρυθμιζόταν βάσει μιας πολύπλοκης φόρμουλας τόσο πολιτικών όσο και οικονομικών κριτηρίων για τη δυνατότητα απορρόφησης της χώρας. Όσο καιρό ο αριθμός των πιστοποιητικών συμβάδιζε με το σχετικά χαμηλό ποσοστό αιτήσεων εποίκησης, κύριο μέλημα των σιωνιστικών ενώσεων ήταν να φέρουν τους δικούς τους οπαδούς στη χώρα, για να ενισχύσουν τις ενώσεις και τα ιδρύματά τους. Τα σιωνιστικά όργανα αυτοδιοίκησης της Παλαιστίνης στα οποία επικρατούσε το εργατικό κίνημα διαπραγματεύονταν σε τριμηνιαία βάση τον αριθμό και την κατηγορία των προς παραχώρηση πιστοποιητικών με την κυβέρνηση της Βρετανικής Εντολής, ενώ συγχρόνως εκμεταλλεύονταν κάθε νόμιμο και παράνομο παράθυρο του συστήματος προκειμένου να υπερβούν όσο το δυνατόν περισσότερο το επιτρεπτό ποσοστό εισερχόμενων στη χώρα, προσπαθώντας ταυτόχρονα να μειώσουν τις τριβές με το Λονδίνο. Ο Ζαμποτίνσκι και οι οπαδοί του, απεναντίας, δεν δίσταζαν να προκαλούν τη Βρετανική Εντολή. Αντιπαρατίθονταν στην αρχή του ποσοστιαίου συστήματος μετανάστευσης και κατήγγελλαν τη βρετανική πολιτική ως «αντισιωνιστική»∙ απαιτούσαν τον άμεσο μαζικό εποικισμό και την ταχεία σύσταση ενός εβραϊκού κράτους, ενώ ετοίμαζαν απροκάλυπτα την ίδρυση πολιτοφυλακών που θα αναλάμβαναν τη στρατιωτική προστασία των εβραϊκών οικισμών στη θέση των Βρετανών.
Στα δεκατέσσερα χρόνια που πέρασαν από το 1919 έως το 1932 έφτασαν στην Παλαιστίνη συνολικά 130.000 νόμιμοι και παράνομοι Εβραίοι μετανάστες. Το ετήσιο ποσοστό παρουσίαζε μεγάλες αποκλίσεις, για λόγους πολιτικούς αλλά επίσης εξαιτίας της έλλειψης θέσεων εργασίας και της χρόνιας οικονομικής κρίσης στην οποία βρισκόταν η χώρα. Με την κατάληψη της εξουσίας από τους εθνικοσοσιαλιστές το 1933 η πίεση άρχισε ν’ αυξάνεται. Τα ακόλουθα έξι χρόνια συνέρρευσαν 235.000 Εβραίοι, ανάμεσά τους 65.000 παράνομα, στην Παλαιστίνη, γεγονός που επέτεινε κατά πολύ τα προβλήματα με τους Άραβες και τους Βρετανούς. Παρά τις ποσοστώσεις, από το 1918 έως το 1939, όταν με την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου επήλθε στην ουσία στασιμότητα στο ρεύμα των μεταναστών, ο εβραϊκός πληθυσμός είχε δεκαπλασιαστεί – από κάτι λιγότερο από 60.000 είχε ανέλθει σε πάνω από 600.000. Το ποσοστό των Εβραίων στον πληθυσμό της Παλαιστίνης από μόλις δέκα τοις εκατό είχε ανέβει σε κάτι λιγότερο από τριάντα τοις εκατό.
Όλοι οι συμμετέχοντες στο πρόγραμμα εποίκησης και δημιουργίας μιας εβραϊκής «εθνικής εστίας», Βρετανοί και σιωνιστές, δεν λάμβαναν πλέον υπόψη τον εντόπιο αραβικό πληθυσμό ως πραγματικό εμπόδιο –το πολύ- πολύ να του έδιναν σημασία όποτε έδειχνε να τους ενοχλεί. Η στάση αυτή επικρατούσε σε όλα τα σιωνιστικά ρεύματα της εποχής εκείνης, τόσο στο αριστερό όσο και στο δεξιό. Για τους σιωνιστές, ακόμη και για τους πλέον προοδευτικούς, ο αποικισμός της Παλαιστίνης σήμαινε την αναπόφευκτη διαδικασία εκσυγχρονισμού μιας οπισθοδρομικής επαρχίας στις παρυφές της Ευρώπης και της επικάλυψης των αραβικών κοινωνικών και οικονομικών δομών από τις ευρωπαιοεβραϊκές. Όσον αφορά το εκπολιτιστικό της έργο, η πλειονότητα των Εβραίων της Παλαιστίνης ήταν ακράδαντα πεπεισμένη γι’ αυτό, όπως και όλοι οι άλλοι αποικιστές πριν απ’ αυτούς στις άλλες ηπείρους. Η αραβική αντίσταση, στα μάτια των σιωνιστών και των δυτικών αρωγών τους, στρεφόταν ενάντια στον ρου των καιρών και της ιστορίας. Ο Ζαμποτίνσκι, που είχε κρίνει «φυσική» και αναπόφευκτη την αντίσταση των Αράβων στο εκπολιτιστικό δώρο του σιωνισμού, υπεράσπιζε τη βία ως μόνο μέσο αντιμετώπισής τους. Το λάβαρο των ρεβιζιονιστών το έλεγε καθαρά: Στο φόντο της σιλουέτας της «Γης του Ισραήλ» που αγκάλιαζε τα εδάφη και στις δύο όχθες του Ιορδάνη, πρόβαλλε ένα σηκωμένο μπράτσο με υψωμένο τουφέκι σαν να έλεγε: «Μόνον έτσι!»Ο παράνομος εποικισμός, υποκινημένος τόσο από την Αριστερά όσο κι από τη Δεξιά, είχε ενορχηστρωθεί κρυφά, και η σχετική γραμματεία, ειδικά από την πρώτη φάση του 1932 μέχρι το 1939, δεν διαθέτει σχεδόν κανένα ουσιώδες στοιχείο να επιδείξει εκτός από αναμνήσεις και απομνημονεύματα αυτών που είχαν συμμετάσχει σ’ αυτή. Οτιδήποτε είχε αποκαλυφθεί από τη βρετανική διοίκηση, την αστυνομία και τον στρατό, μόνο σε αδρές γραμμές μπορεί κανείς να τ’ ανασυνθέσει. Όλα τ’ άλλα ανήκουν στον χώρο των θρύλων. Όμως, πολλοί από εκείνους που συμμετείχαν στην οργάνωση και τον συντονισμό της παράνομης εποίκησης ζούσαν ακόμη. Έχοντας στην τσέπη την εξουσιοδότηση του στρατού για την αποστολή μου2, είχα όλες τις πόρτες ανοιχτές και δεν άργησα να το εκμεταλλευτώ. Μέσα από μυστικές οδούς, για τις οποίες έπρεπε προφανώς να τηρηθεί άκρα εχεμύθεια, έλαβα ονόματα και τηλεφωνικούς αριθμούς ακτιβιστών του κόμματος της ρεβιζιονιστικής νεολαιίστικης οργάνωσης Μπετάρ που είχαν λάβει μέρος στην παράνομη δράση τη δεκαετία του ’30. Έτσι, γνώρισα τον Μοσέ Γκαλίλι, που στα νιάτα του υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες της παράνομης δράσης των ρεβιζιονιστικών οργανώσεων. Πριν καλά- καλά καθίσω στο τραπέζι της κουζίνας του, εφοδιασμένος με το μαγνητόφωνό μου, μου δήλωσε: «Ποτέ δεν υπήρξε «παράνομος» εποικισμός. Αλίμονο, πώς είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί παράνομη η επιστροφή ενός Εβραίου στη χώρα καταγωγής του;» Ισχυρίστηκε με έπαρση πως το 1936 με δική του πρωτοβουλία ανακίνησε και διοργάνωσε τον συντονισμό της παράνομης εποίκησης, έπειτα από κάποια χρόνια στασιμότητας. Η εξιστόρησή του με μετέφερε απροσδόκητα στην εποχή των νεολαιίστικων ενώσεων, των ιερών όρκων και των ομηγύρεων γύρω απ’ τη φωτιά υπό τη σκέπη του ουρανού.
Αρχές της δεκαετίας του ’30, ο Γκαλίλι πήγε στην Ιταλία για να σπουδάσει. Ήταν μέλος της οργάνωσης Μπετάρ από το 1929 και είχε ήδη πιο πριν συμμετάσχει στην κομματική δραστηριότητα. Στην Ιταλία δέχθηκε την επιρροή του φασιστικού κινήματος. Η μαγνητοταινία έχει διαφυλάξει τα λόγια του: «Ζήλευα τους Ιταλούς φίλους μου. Είχαν πατρίδα και σημαία. Εμείς δεν είχαμε τίποτα. Δεν υπήρχε για μας άλλη λύση: Έπρεπε πάση θυσία να δημιουργήσουμε το συντομότερο δυνατόν μια εβραϊκή πλειοψηφία στην Παλαιστίνη». Όπως ο Ζαμποτίνσκι, ο Γκαλίλι έτρεφε κι αυτός θαυμασμό για τον Ντούτσε. Αν για τους ρεβιζιονιστές η Παλαιστίνη έπρεπε απαρεγκλίτως να γίνει η γη των πατέρων τους, η φασιστική Ιταλία μπορεί να θεωρηθεί από πολλές απόψεις η μητρική γη τους. Εκεί διοργάνωνε και διεξήγε το κόμμα τα συνέδριά του κι εκεί εκπαιδευόταν για την «εβραϊκή λεγεώνα» του Ζαμποτίνσκι η εβραϊκή νεολαία της Παλαιστίνης και της Πολωνίας. Μάλιστα, το Νοέμβριο του 1934, οι μελανοχίτωνες φασίστες της περίφημης «Scuola marittima» στην Τσιβιταβέκια ανέλαβαν να εκπαιδεύσουν πάνω από 134 μέλη της Μπετάρ, και στην αποφοίτησή τους το 1936 είχε παρευρεθεί ο Μουσολίνι αυτοπροσώπως. Προέρχονταν όλοι από την Ανατολική και την Κεντρική Ευρώπη, διότι οι Εβραίοι της Ιταλίας δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για τον σιωνισμό. Ανάλογα κέντρα εκπαίδευσης λειτουργούσαν και στην Πολωνία, όπου περίμεναν τη μετανάστευσή τους και την ένταξή τους στην παράνομη δράση πάνω από 250.000 μέλη σιωνιστικών οργανώσεων νεολαίας, ανάμεσά τους περίπου δέκα χιλιάδες σε αγροτικά και παραστρατιωτικά κέντρα εκπαίδευσης, τα λεγόμενα «Χαχσαρότ».
Η ιστορία του Γκαλίλι έμοιαζε με περιπέτεια. Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού προς το Παρίσι το καλοκαίρι του 1936 είχε συναντήσει τυχαία μια ομάδα Εβραίων νέων από την Πολωνία που δεν ήθελαν να επιστρέψουν στη χώρα προέλευσής τους, όμως δεν κατάφερναν να στεριώσουν στη Γαλλία. Μερικοί απ’ αυτούς πήγαν να πολεμήσουν στον ισπανικό εμφύλιο «για να έχουν κάτι να κάνουν», όπως χαρακτηριστικά περιέγραψε ο Γκαλίλι την έλλειψη σκοπού στη ζωή τους. Αυτού του είδους οι νέοι ήταν ό,τι πρέπει και για τον δικό του σκοπό. Απευθύνθηκε στη γαλλοεβραϊκή ανθρωπιστική οργάνωση που μεριμνούσε για τους νέους, προτείνοντας να ιδρύσει ένα κέντρο εκπαίδευσης γι’ αυτούς, με τους πόρους που «σπαταλούσε» η οργάνωση για τη διαβίωσή τους στο Παρίσι, και κατόπιν, με την πρώτη ευκαιρία, να τους στείλει στην Παλαιστίνη. Το σχέδιο όμως απέτυχε. Κατά την επιστροφή του γνώρισε στη Βιέννη τον ταμία και απεσταλμένο στην Ανατολική Ευρώπη της ρεβιζιονιστικής «Νέας Σιωνιστικής Οργάνωσης» Βόλφγκανγκ φον Βάιζελ και του πρότεινε το εξής σχέδιο: Αντί να στέλνουν παντοίω τρόπω μεμονωμένους Εβραίους νέους λαθρομετανάστες, του πρότεινε να επιδιώξει να διοργανώσει την άμεση λαθραία μετάβαση με καράβι. Η σκέψη αυτή δεν ήταν κάτι το νέο. Το 1934 η πολωνική σιωνιστική νεολαιίστικη οργάνωση είχε για πρώτη φορά μεταφέρει 350 εποίκους στις ακτές της Παλαιστίνης και με τη βοήθεια της Χαγκάνα τούς είχε βάλει λαθραία στη χώρα. Κατόπιν η Μπετάρ, της οποίας οι οπαδοί περίμεναν με αδημονία τη μετανάστευσή τους από την Ανατολική Ευρώπη, ναύλωσε ένα δικό της καράβι, που ένα μήνα αργότερα αποβίβασε 117 νέους στις ακτές του Τελ Αβίβ. Η τρίτη απόπειρα απέτυχε. Όταν, το Σεπτέμβριο του 1934, επέστρεψε το πρώτο καράβι, το «Βέλος», με μια δεύτερη φουρνιά 350 εποίκων, επενέβη ένα βρετανικό πολεμικό και διέκοψε την επιχείρηση αποβίβασης. Πενήντα επιβάτες είχαν ήδη κατέβει στη στεριά∙ οι υπόλοιποι δεν πρόλαβαν να αποβιβαστούν. Το «Βέλος», που ο Τύπος τού έδωσε το όνομα «πλοίο- φάντασμα», περιπλανιόταν με τους 300 επιβάτες του δέκα εβδομάδες από λιμάνι σε λιμάνι, ωσότου αναγκάστηκε να επιστρέψει τους επιβάτες πάλι πίσω εκεί απ’ όπου είχε ξεκινήσει.
Η μοίρα του «Βέλος» κλόνισε την εβραϊκή κοινωνία της Παλαιστίνης. Η εβραϊκή ηγεσία βρέθηκε αντιμέτωπη με την αποφασιστικότητα και υπεροχή μιας παγκόσμιας δύναμης όπως η Μεγάλη Βρετανία, που διέθετε εξουσία κι επιρροή, και ανέστειλε κάθε άλλη απόπειρα λαθραίας μετανάστευσης μέσω της θαλάσσιας οδού. Στα τέλη του 1934, εξ αιτίας των διώξεων κατά των Εβραίων στη Γερμανία, το Λονδίνο χαλάρωσε τα περιοριστικά μέτρα παραχώρησης βίζας και προανήγγειλε την αύξηση του αριθμού των εποίκων σε 42.000 μετανάστες. Πλέον μερικές εκατοντάδες παράνομοι παραπάνω δεν θεωρούνταν ένα ζήτημα άξιο να οξύνει τις σχέσεις της Μεγάλης Βρετανίας με την εβραιοπαλαιστινιακή ηγεσία του Δαβίδ Μπεν Γκουριόν. Οι ρεβιζιονιστές είχαν εντελώς διαφορετική άποψη. Ούτως ή άλλως ήταν ενάντιοι στη βρετανική πολιτική και τη διαφαινόμενη λύση της διχοτόμησης της χώρας, που για πρώτη φορά συζητήθηκε τότε, και ένιωθαν ανέκαθεν «ριγμένοι» όσον αφορά στην κατανομή των αδειών εποικισμού, ενώ δυσκολεύονταν να στελεχώσουν τις παλαιστινιακές τους οργανώσεις μετά την αποχώρησή τους από τη Σιωνιστική Οργάνωση το 1935. Η υποχώρηση έναντι του Λονδίνου ή των ντόπιων Αράβων δεν θα τους προσέφερε κανένα κέρδος.
Το 1935 ο αριθμός των εποίκων έφτασε στο υψηλότερο σημείο της περιόδου της Βρετανικής Εντολής. Πάνω από 66.000 Εβραίοι εισήλθαν εκείνο το έτος στη χώρα. Το παλιρροιϊκό αυτό ρεύμα στάθηκε αφορμή για ένα τρίτο κύμα διαμαρτυρίας και βίας από πλευράς των Αράβων, που κράτησε ως το 1939. Η βρετανική διοίκηση αντέδρασε συγκροτώντας για άλλη μια φορά μια εξεταστική επιτροπή, η οποία κατέληξε και πάλι στο συμπέρασμα ότι οι Άραβες της Παλαιστίνης επιθυμούσαν την ανεξαρτησία τους και απέρριπταν κατηγορηματικά το σιωνιστικό εγχείρημα και τον εποικισμό. Η επιτροπή συνιστούσε τη διχοτόμηση της χώρας και την οριοθέτηση ενός ετήσιου ύψους μετανάστευσης 12.000 ατόμων ως του υψηλότερου πολιτικά ανεκτού ορίου. Αποτέλεσμα ήταν ο εκ νέου περιορισμός της μετανάστευσης το έτος 1937, όταν ο αριθμός πράγματι κατέβηκε στους 10.000. Μια επιπλέον συνέπεια της λεγόμενης «αραβικής εξέγερσης» του 1936 ήταν η στενότερη συνεργασία των βρετανικών οργάνων ασφαλείας με τον παράνομο στρατό Χαγκάνα, που ελεγχόταν από το σιωνιστικό εργατικό κίνημα. Κατόπιν αμοιβαίας συμφωνίας, μέλη της Χαγκάνα στρατολογούνταν ως βοηθητικά όργανα στη βρετανική αστυνομία. Για τους Βρετανούς αυτό σήμαινε οικονομία σε προσωπικό: Στο εξής Εβραίοι φύλακες θα προστάτευαν τους οικισμούς και τα ιδρύματά τους από τους Άραβες. Για τη Χαγκάνα η συνεργασία αυτή της έδινε την ευπρόσδεκτη ευκαιρία να υποβάλλει ανεμπόδιστα τους εθελοντές της σε στρατιωτική εκπαίδευση, για την περίπτωση που θα χρειαζόταν να εκπληρώσει το σιωνιστικό όραμα με την επιβολή των όπλων, σενάριο που με την πάροδο του χρόνου γινόταν όλο και πιο πιθανό. Για τους ρεβιζιονιστές, που στο μεταξύ είχαν ιδρύσει μια δική τους πολιτοφυλακή στην Παλαιστίνη, την Ιργκούν Τσβαΐ Λεουμί, η συνεργασία αυτή σήμαινε μία ακόμα απώλεια επιρροής στην εσωτερική σιωνιστική διαμάχη.
[ ] Η επιτυχία της αποβίβασης των λαθρομεταναστών ήταν η έναρξη της ιστορίας των «καραβανιών» των ρεβιζιονιστών, όπως ονομάζονται κατά δραματική υπερβολή. Με τη βοήθεια της Ιργκούν και της Μπετάρ, ο Γκαλίλι έστησε μια καλύτερα οργανωμένη επιχείρηση, αποβιβάζοντας στη συνέχεια άλλες πέντε φορές μέλη της Μπετάρ στις ακτές της Παλαιστίνης διά της θαλασσίας οδού. Μετά από αυτό η αριστερή νεολαιίστικη οργάνωση Χεχαλούτς, η διοργανώτρια της επιχείρησης του πλοίου «Βέλος», ξανάρχισε τη δράση μεταφέροντας λαθραία εποίκους στη χώρα. Με τα γεγονότα του 1938 –την προσάρτηση της Αυστρίας και της Τσεχοσλοβακίας, τη σύσκεψη του Εβιάν και το νοεμβριανό πογκρόμ– η λαθρομετανάστευση μπήκε σε νέα φάση. Εν όψει της εντεινόμενης δίωξης των Εβραίων από τη ναζιστική Γερμανία και της πολιτικής μεταστροφής των Βρετανών στο ζήτημα του ποσοστού μετανάστευσης, τα εργατικά κόμματα παραιτήθηκαν από την εναντίωσή τους στη συνέχιση της λαθρομετανάστευσης και ανέθεσαν στην παράνομη στρατιωτική οργάνωση Χαγκάνα τη διοργάνωση και διεξαγωγή της. Εκείνη ίδρυσε τη «Μοσάντ λε Αλίγια Μπετ», την «Οργάνωση για λαθρομετανάστευση», που εγκαταστάθηκε στο Τελ Αβίβ με εξωτερικές αντένες στο Παρίσι και στη Γενεύη, αντικαθιστώντας, με το σφικτό αδιαπέραστο δίκτυό της, που εκτεινόταν σ’ όλη την Ευρώπη, την αυθαίρετη και απρογραμμάτιστη δράση των προδρόμων. Επιπλέον είχε αλλάξει και η δημογραφική σύνθεση των λαθρομεταναστών. Ενώ παλαιότερα εισάγονταν λαθραία στη χώρα νέοι Ανατολικοευρωπαίοι ακτιβιστές για την ενίσχυση και στελέχωση των ενώσεων και των παραστρατιωτικών οργανώσεων, πλέον έρχονταν οικογένειες προσφύγων. Αν κι εξακολουθούσε να επικρατεί σύστημα διαλογής σύμφωνα με κριτήρια υγείας και ανθεκτικότητας, η επερχόμενη καταστροφή ματαίωνε τις όποιες προτεραιότητες.
Έπειτα από την έναρξη του πολέμου, το 1939 λίγα ήταν τα πλοία που κατάφερναν ν’ αποβιβάσουν απαρατήρητα τους επιβάτες τους. Τα περισσότερα ανακαλύφθηκαν και οι έποικοι μεταφέρθηκαν σε βρετανικά στρατόπεδα, συχνά μακριά από την Παλαιστίνη, κατά τη διάρκεια του πολέμου. Πάνω από χίλιοι λαθρομετανάστες σκοτώθηκαν σ’ αυτές και σε ανάλογες επιχειρήσεις. Μετά τον πόλεμο, με την οικονομική ενίσχυση αμερικανοεβραϊκών συλλόγων, η Μοσάντ ξεκίνησε τη μαζική διά ξηράς και θαλάσσης μεταφορά των επιζώντων, των προσφύγων και των DP3 από τα πρώην κατεχόμενα από τον γερμανικό στρατό μέρη της Ευρώπης. Ήταν θεαματικές επιχειρήσεις, που όλο και περισσότερο είχαν τον χαρακτήρα έκκλησης στη παγκόσμια κοινή γνώμη, και αργότερα έγιναν αντικείμενο εξύμνησης σε βιβλία και κινηματογραφικές ταινίες, καθορίζοντας έτσι παγκόσμια την εικόνα της λαθρομετανάστευσης και εποίκησης.
 
 
Σημειώσεις:
1. Απόσπασμα από το βιβλίο του Ξένος στη Σιών (Η εβραϊκή ταυτότητα πέρα από τον εθνικισμό, Αποσπάσματα από τα κεφάλαια «Πώς να γίνεις χρηστός Ισραηλινός πολίτης: Ο σιωνισμός της καθημερινής ζωής», καθώς και «Κι ένας δυνατός λαός γνωρίζει τι θα πει λύπη: Το ολοκαύτωμα και οι γενέθλιοι μύθοι του Ισραήλ»). Ο Μπρέχερ είναι ιστορικός και σήμερα ζει στο Άμστερνταμ. Γεννήθηκε το 1951 από Γερμανοεβραίους γονείς στο Ισραήλ. Μεγάλωσε στη Γερμανία και στη συνέχεια επέστρεψε στο Ισραήλ, όπου διηύθυνε το Ινστιτούτο Leo Baeck, ενώ δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα και το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ. Ο Μπρέχερ στο βιβλίο του, που είναι ταυτόχρονα βιβλίο ιστορίας και προσωπική αφήγηση, περιγράφει πώς κατέληξε στη συνειδητοποίηση ότι είναι όντως ένας «Ξένος στη Σιών», διότι προσπάθησε να ανατάμει με επιστημονική υπευθυνότητα την ιστορία του σιωνισμού και του Ισραήλ. Το βιβλίο του εκδόθηκε στα γερμανικά το 2005 και μεταφράστηκε στα ελληνικά από τη Σοφία Γεωργοπούλου, ενώ έχει εκδοθεί ήδη στα αγγλικά το 2007. Στην Ελλάδα η έκδοσή του πέρασε μέσα από μια «περίεργη» περιπέτεια. Αρχικώς ανελήφθη από μεγάλο εκδοτικό οίκο, γνωστού συγκροτήματος, ο οποίος κατέβαλε τα δικαιώματα στον συγγραφέα και τη μεταφράστρια· όμως, στη συνέχεια ο εκδοτικός οίκος αποποιήθηκε την έκδοση του βιβλίου, την οποία ανέλαβαν οι Εναλλακτικές Εκδόσεις.
2. Ο συγγραφέας είχε αναλάβει το 1984 από τον ισραηλινό στρατό την ευθύνη της διεξαγωγής σεμιναρίων για την ιστορία του Ισραήλ και επομένως μπορούσε να διεξαγάγει ορισμένες έρευνες.
3. DP: αρχικά της φράσης «displaced persons», όπως χαρακτηρίστηκαν οι κρατούμενοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας που δεν είχαν πού νaα πάνε μετά τη λήξη του πολέμου, εν ολίγοις οι απάτριδες και ανέστιοι από τις διώξεις και τον πόλεμο.

http://ardin-rixi.gr/archives/2272

Posted in Ιστορία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

«Ήθελαν την Ελλάδα σε «Βαλκανική Ομοσπονδία μαζί με τη…»Μακεδονία» οι Δυτικοί»! Αποκάλυψη Ρώσων

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 24 Νοεμβρίου 2013

“Βαλκανική Ομοσπονδία” στην οποία θα έπρεπε να ενταχθούν η Βουλγαρία, η Γιουγκοσλαβία, η Τουρκία, η Ελλάδα, η Αλβανία και η «Μακεδονία» όπως την ανέφεραν σχεδίαζαν οι Δυτικοί από το 1940 ακόμη . Εμπνευστής της ιδέας που στόχο είχε να κρατήσει τη Σοβιετική Ένωση μακρυά από τα Βαλκάνια, ήταν ο Ουίνστον Τσώρτσιλ που “οραματιζόταν” μια Ομοσπονδία που θα ήταν ανεξάρτητη κρατική οντότητα, υπό την εποπτεία της Μεγάλης Βρετανίας.

Picture

Οι αποκαλύψεις αυτές περιλαμβάνονται σ΄ ένα μακροσκελές άρθρο Ρώσου που έχει δημοσιευθεί στοnvo.ng.ru. Τα όσα αναφέρει είναι συγκλονιστικά και δείχνουν ότι οι Δυτικοί Σύμμαχοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να ονομάζουν τα Σκόπια “Μακεδονία” και επίσης δεν νοιάζονταν και πολύ για την εθνική οντότητα  της Ελλάδας την οποία πολύ εύκολα “συμπεριελάμβαναν” σε μια “Ομοσπονδία” σχεδιασμένη μόνο για να εξυπηρετήσει τα δικά τους συμφέροντα. Η Ελλάδα δεν κινδύνευσε μόνο από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» τελικά.

Όλο το εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο όπως έχει μεταφραστεί από την ιστοσελίδα Η Ρωσία Τώρα:

Σχέδια για τη δημιουργία Συνομοσπονδίας Κρατών της Βαλκανικής, όπου θα μετείχε και η Ελλάδα, καθώς και της Παραδουνάβιας λεκάνης, εκπονούσε ήδη το 1943 η Βρετανία και άλλες Δυτικές δυνάμεις, προκειμένου να σταματήσουν την κάθοδο της Σοβιετικής Ενωσης στο Νότο.

Το 2013, η Ρωσία γιορτάζει την 70η επέτειο από τις νίκες του Σοβιετικού Στρατού στο Κουρσκ, στο Ορέλ και στο Σμολένσκ. Σε ανάμνηση της πορείας του Κόκκινου Στρατού προς τη Μεγάλη Νίκη, σαν από παράδοση, θυμόμαστε και το ρόλο που διαδραμάτισαν στην έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (Β’ ΠΠ) οι Σύμμαχοι της ΕΣΣΔ στον αντιχιτλερικό συνασπισμό. Στα υπουργικά γραφεία όμως, εκεί που επεξεργάζονταν τα σχέδια και συντόνιζαν τον πολιτικο-στρατιωτικό σχεδιασμό του πολέμου, οι παρασκηνιακές κινήσεις των Συμμάχων προκαλούσαν  έντονες ενοχλήσεις. Ο Winston Churchill (Ουίνστον Τσώρτσιλ), εξάλλου, είχε πει πολλές φορές: «Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στα Σοβιέτ να περάσουν στην κοιλάδα του Δούναβη και στα Βαλκάνια».

«Κάθε φορά που εύρισκε την κατάλληλη ευκαιρία, ο Βρετανός πρωθυπουργός επέμενε στην ανάγκη εισβολής των Δυτικών Συμμάχων της ΕΣΣΔ εναντίον του Γερμανικού Γ’ Ράϊχ, μέσω των Βαλκανίων»,  είχε πει ο αμερικανός πρόεδρος Franklin Roosevelt (Φρανκλίνος Ρούζβελτ) στο γιο του Elliot (Έλιοτ). «Σε όλους, όσοι ήταν παρόντες σε αυτές τις συζητήσεις, ήταν απολύτως σαφές τι θέλει να πετύχει. Θέλει να χτυπήσει σαν σφήνα στην Κεντρική Ευρώπη για να κρατήσει τον Κόκκινο Στρατό μακριά από την Αυστρία και τη Ρουμανία και, αν είναι δυνατόν, μακριά και από την Ουγγαρία.

Η Ελλάδα στην Ομοσπονδία

Το 1940, ο Τσώρτσιλ με την υποστήριξη των ΗΠΑ, διατύπωσε την ιδέα της δημιουργίας της Βαλκανικής – Παραδουνάβιας Ομοσπονδίας. Ενός «μπλοκ» κρατών της Βαλκανικής και των παραδουνάβιων χωρών που θα στρέφεται ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Στην Ομοσπονδία, θα έπρεπε να ενταχθούν η Βουλγαρία, η Γιουγκοσλαβία, η Τουρκία, η Ελλάδα, η Αλβανία και η «Μακεδονία». Η Ομοσπονδία θα ήταν μια ανεξάρτητη κρατική οντότητα, υπό την εποπτεία της Μεγάλης Βρετανίας.


Ένα από τα πρώτα βήματα στην οργάνωση του αντισοβιετικού μπλοκ, ήταν η δημιουργία της προσωρινής  «Ομοσπονδίας Πολωνίας – Τσεχοσλοβακίας», το Νοέμβριο του 1940 από τις εξόριστες κυβερνήσεις των χωρών αυτών στο Λονδίνο. Μετά τον πόλεμο, η Αγγλία προγραμμάτιζε να συμπεριλάβει στην Ομοσπονδία, τη Ρουμανία, την Ουγγαρία, ίσως, ακόμα και την Αυστρία. Το δεύτερο βήμα για το σχηματισμό του αντισοβιετικού μπλοκ, ήταν το Σύμφωνο πολιτικής συμμαχίας, που υπεγράφη τον Ιανουάριο του 1942, μεταξύ των κυβερνήσεων της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας στο εξωτερικό. Την ίδια στιγμή στο Λονδίνο, υπεγράφη η πολωνο –τσεχοσλοβακική συνθήκη για τη δημιουργία μιας άλλης Ομοσπονδίας, της Κεντρο-Ευρωπαϊκής Ένωσης.

// Στην Ομοσπονδία, θα έπρεπε να ενταχθούν η Βουλγαρία, η Γιουγκοσλαβία, η Τουρκία, η Ελλάδα, η Αλβανία και η «Μακεδονία». Η Ομοσπονδία θα ήταν μια ανεξάρτητη κρατική οντότητα, υπό την εποπτεία της Μεγάλης Βρετανίας.

Βήματα για την παγκόσμια κυριαρχία

Αμέσως μετά την έναρξη του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου (22 Ιουνίου 1941 – «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα»), η σοβιετική κυβέρνηση στράφηκε προς τον Τσώρτσιλ με την πρόταση για διεξαγωγή επιθετικών επιχειρήσεων κατά της Γερμανίας στη Δυτική Ευρώπη. Το επονομαζόμενο «Δεύτερο» Μέτωπο. Ο καλύτερος τρόπος για την αποχώρηση μέρους των μεραρχιών της Βέρμαχτ από το Ανατολικό Μέτωπο θα ήταν μια απόβαση στη Γαλλία. Οι Βρετανοί θα μπορούσαν να βοηθήσουν και με τη ρήψη αλεξιπτωτιστών στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Νορβηγία. Με δεδομένη τη βρετανική κυριαρχία στη θάλασσα και τη γεωγραφική θέση της Νορβηγίας, το Λονδίνο είχε μεγάλες πιθανότητες για την επιτυχή επίτευξη του στόχου.

Οι Εγγλέζοι το 1942 άρχισαν να επεξεργάζονται την «Επιχείρηση Δίας» (Operation Jupiter), την εισβολή στη Νορβηγία. Ο Τσώρτσι, υπολόγιζε να παραπλανήσει τόσο τον Χίτλερ, όσο και τον Στάλιν. Ωστόσο, ο Στάλιν εύστοχα, αρνήθηκε επιδεικτικά να συζητήσει το σχέδιο. Ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν, σε αντίθεση με τον Χίτλερ, γνώριζε για μια άλλη επιχείρηση που προετοιμαζόταν. Την εκστρατεία των αγγλο-αμερικανικών δυνάμεων στη βορειοδυτική Αφρική (Αλγερία – Μαρόκο), την «Επιχείρηση Πυρσός» (Operation Torch). Στη Νορβηγία τελικά, εστάλησαν σχεδόν όλα τα μεγάλα πλοία επιφανείας του γερμανικού Πολεμικού Ναυτικού (Kriegsmarine) και εκατοντάδες βαρέα παράκτια πυροβόλα, αλλά οι συμμαχικές δυνάμεις εισέβαλαν στις βόρειες ακτές της Αφρικής. Η συγκεκριμένη κίνηση, δεν ήταν στρατηγικό λάθος. Αντίθετα, ήταν το πρώτο βήμα μιας Επιχείρησης πολλών σταδίων: Της Επιχείρησης για την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας.

Μετά την κατάληψη της Βόρειας Αφρικής, θα έπρεπε να ακολουθήσει η απόβαση στη Σικελία και στη συνέχεια, η συνθηκολόγηση της Ιταλίας. Αυτό θα δημιουργούσε την τέλεια βάση για την εισβολή στα Βαλκάνια. Σε αυτό, θα συνέβαλαν επίσης τα παλατιανά πραξικοπήματα στην Ιταλία, την Ουγγαρία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.

Στο «κόλπο» Βατικανό και Τουρκία

Τεράστιο ρόλο στα σχέδια για τη δημιουργία της Βαλκανικής – Παραδουνάβιας Ομοσπονδίας, έπαιξε το Βατικανό. Ο Πάπας Πίος ΧΙΙ, ήταν ένθερμος αντικομμουνιστής και ρωσοφοβικός. Ο ίδιος υποστήριξε ανοιχτά τη γερμανική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση. Την ιδέα του Τσώρτσιλ για τη δημιουργία Βαλκανικής – Παραδουνάβιας Ομοσπονδίας, ο Πίος ΧΙΙ την έκανε δεκτή με ενθουσιασμό. Σύμφωνα με τον Ποντίφηκα, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία θα έπρεπε να κυριαρχεί στη διοίκηση αυτής της Συνομοσπονδίας.

Επίσης, ο ηγεμόνας της Ουγγαρίας, Miklos Horthy (Μικλός Χόρτι), αντιβασιλέας με ουσιαστικά απεριόριστη εξουσία στη χώρα, ήδη από τα τέλη του 1942, είχε αρχίσει διαπραγματεύσεις με τη Μ.Βρετανία και τις ΗΠΑ για την έξοδο της χώρας του από τον πόλεμο. Στις 30 – 31 Ιανουαρίου 1943 στην πόλη Άδανα στην Τουρκία, ο Ουίστον Τσώρτσιλ συναντήθηκε με τον Τούρκο πρωθυπουργό Ινονού, ο οποίος, σύμφωνα με τον πρέσβη της Ουγγαρίας στην Άγκυρα Ινός Βέρνλε, επανέλαβε την ιδέα του Τσώρτσιλ για τη δημιουργία μιας «Βαλκανικής Ομοσπονδίας».

Μοίρασμα της μεταπολεμικής Ευρώπης

Ο Τσώρτσιλ, σε γενικές γραμμές μιλούσε για τον πιθανό σχηματισμό τριών ομάδων κρατών μετά το τέλος του πολέμου: Της Βαλτικής, της Κεντρικής Ευρώπης και της Νότιας Ευρώπης (Σχέδιο Μπένες). 

// Στις 30 – 31 Ιανουαρίου 1943 στην πόλη Άδανα στην Τουρκία, ο Ουίστον Τσώρτσιλ συναντήθηκε με τον Τούρκο πρωθυπουργό Ινονού, ο οποίος, σύμφωνα με τον πρέσβη της Ουγγαρίας στην Άγκυρα Ινός Βέρνλε, επανέλαβε την ιδέα του Τσώρτσιλ για τη δημιουργία μιας «Βαλκανικής Ομοσπονδίας».

Τις αστυνομικές λειτουργίες σε αυτές τις περιοχές, θα τις αναλάμβανε ένας γιγάντιος αγγλο–αμερικανικός αεροπορικός στόλος. Η τελευταία σκέψη, άρεσε επίσης στους Τούρκους, επειδή ο Τσώρτσιλ μίλησε για την επιχειρησιακή – αμυντική λειτουργία της Συμμαχικής Αεροπορίας σε περίπτωση ρωσικής προέλασης στα Βαλκάνια.

Μέχρι το Σεπτέμβριο του 1943, το σχέδιο βρίσκονταν πολύ κοντά στην πραγματοποίηση του. Η κατάληψη του μεγαλύτερου μέρους της Ιταλίας, θα μπορούσε να προκαλέσει τη μεταστροφή προς την πλευρά των Δυτικών συμμάχων, των κυβερνήσεων της Ουγγαρίας, της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, της Αλβανίας και, ενδεχομένως, της Γιουγκοσλαβίας. Είναι σαφές, ότι η δημιουργία του νέου «φράγματος», μιας ιδιόμορφης «ουδέτερης ζώνης» (buffer zone) στην Κεντρική Ευρώπη, θα εμπόδιζε την προέλαση του Κόκκινου Στρατού προς τη Δυτική Ευρώπη. Δεν είχε αποκλειστεί βέβαια το ενδεχόμενο μιας δυναμικής αντίδρασης – «σπασίματος» του φράγματος με στρατιωτικά μέσα, που με τη σειρά του θα μπορούσε να οδηγήσει σε σύγκρουση μεταξύ των χωρών του αντιχιτλερικού συνασπισμού.

Γιατί τελικά δεν αποδείχθηκε λειτουργικό το σχέδιο αυτό των πολλών σταδίων των Τσώρτσιλ και Πίου ΧΙΙ; Διότι στις 8 Σεπτεμβρίου 1943, ανακοινώθηκε η άνευ όρων συνθηκολόγηση της Ιταλίας. Ο βασιλιάς παρέδωσε τη χώρα στους Συμμάχους. Ταυτόχρονα, ένα τάγμα γερμανών αλεξιπτωτιστών κατέλαβε το Επιτελείο της Ιταλικής Ανώτατης Στρατιωτικής Διοίκησης. Τρεις ημέρες αργότερα, απελευθερώθηκε ο δικτάτορας Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος μέχρι τότε κρατείτο φυλακισμένος. Τα γερμανικά στρατεύματα, μέσα σε λίγες ημέρες, κατέλαβαν χωρίς μάχη, σχεδόν όλη την Ιταλία.

Αν και έμειναν χωρίς καμία βάση στη χερσόνησο των Απεννίνων, οι Τσώρτσιλ και Πίος ΧΙΙ, δεν εγκατέλειψαν την ιδέα της δημιουργίας της Βαλκανικής – Παραδουνάβιας Ομοσπονδίας. Στο σημείο όμως αυτό, παρενέβη ο πανίσχυρος και νικηφόρα προελαύνων στην Ανατολική Ευρώπη  Κόκκινος Στρατός. 

Στις 31 Αυγούστου 1944, τα ρωσικά τανκ εισήλθαν στο Βουκουρέστι, στις 16 Σεπτεμβρίου, στη Σόφια, στις 20 Οκτωβρίου, στο Βελιγράδι, και στις 13 Φεβρουαρίου 1945, στη Βουδαπέστη. Στο τέλος Αυγούστου του 1944, ο σοβιετικός στολίσκος του Δούναβη, «ανέβαινε» μαχόμενος τον ποταμό, απελευθερώνοντας στη σειρά το Βελιγράδι, τη Βουδαπέστη, τη Μπρατισλάβα και τη Βιέννη. Φυσικά, στην οριστική διαγραφή του σχεδίου της Βαλκανικής – Παραδουνάβιας Ομοσπονδίας, βοήθησαν όχι μόνο οι σοβιετικοί τανκιστές και ναυτικοί, αλλά και οι διπλωμάτες και οι κατάσκοποι.

Σύγκρουση Εκκλησιών

Σημαντικός ήταν και ο ρόλος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (ΡΟΕ) στο ζήτημα της δημιουργίας μιας Βαλκανικής – Παραδουνάβιας Ομοσπονδίας στα ανατολικά της ΕΣΣΔ. Με την έναρξη του πολέμου, η σοβιετική κυβέρνηση σταμάτησε την κριτική του σοβιετικού Τύπου προς την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Η Μόσχα έκανε μια σειρά από βήματα στην κατεύθυνση της προσέγγισης με το Βατικανό. Ωστόσο, οι προσπάθειες της Αγίας Έδρας για χωριστή ειρήνη και τη δημιουργία της Βαλκανικής – Παραδουνάβιας Ομοσπονδίας το μόνο που κατάφεραν, ήταν να αλλάξουν τη θέση του Κρεμλίνου.

Την πρώτη «βολή» στο Βατικανό, την έριξε η ηγεσία της ΡΟΕ. Στην αρχή του 1944, στην «Εφημερίδα του Πατριαρχείου της Μόσχας» δημοσιεύτηκε ένα αντικαθολικό κείμενο με την υπογραφή του Πατριάρχη Σέργιου. Το άρθρο, με τίτλο: «Υπάρχει τοποτηρητής του Χριστού στην Εκκλησία;» διαβάστηκε με τη δέουσα προσοχή στη Δύση και προκάλεσε σάλο στους θρησκευτικούς και πολιτικούς κύκλους. Στο άρθρο του, ο Πατριάρχης Σέργιος, υποστήριξε ότι η ιδέα περί αρχηγών (πρωτεία) στην Εκκλησία είναι αδιανόητη και εν μέρει βλάσφημη.

Στις 6 Φεβρουαρίου 1945, το Συμβούλιο Επισκόπων της ΡΟΕ επέκρινε έντονα την πρόταση του Πίου ΧΙΙ για μια «ήπια» ειρήνη με τη Γερμανία. Κατά τα έτη 1944 και 1945, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία διεξήγαγε πολύ σημαντικές συνομιλίες με την ηγεσία των Ορθοδόξων Εκκλησιών των χωρών της υποτιθέμενης Βαλκανικής – Παραδουνάβιας Ομοσπονδίας, ιδίως με τη Σερβική, τη Ρουμανική και τη Βουλγαρική Ορθόδοξες Εκκλησίες. Στα τέλη του 1944, η ηγεσία της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, τάχθηκε υπέρ της δημιουργίας ενός «συστήματος Ορθόδοξης ενότητας», που εξέφραζε τη στενή συνεργασία μεταξύ των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Αμέσως μετά τη Διάσκεψη της Γιάλτας (4-11 Φεβρουαρίου 1945), όπου θάφτηκε οριστικά η ιδέα της Βαλκανικής – Παραδουνάβιας Ομοσπονδίας, το Πατριαρχείο της Μόσχας κυκλοφόρησε δήλωση του Πατριάρχη Αλέξιου, στην οποία ο επικεφαλής της ΡΟΕ εξέφραζε «τη μέγιστη ικανοποίηση και χαρά» για την έκβαση της διάσκεψης. «Τέθηκε –σημείωσε- ένα γερό θεμέλιο για το μέλλον της ειρήνης σε όλο τον κόσμο. Αυτό ακριβώς για το οποίο η Εκκλησία προσεύχεται αδιαλείπτως, δηλαδή «για την ειρήνη σε όλο τον κόσμο», φαίνεται να γίνεται πραγματικότητα στο εγγύς μέλλον. Θα σπάσει ολοκληρωτικά και θα συντριφτεί «… αυτή η σφύρα, που εκτυπούσεν ανελέητα όλην την γην…» (Ιερ. 50,23),  ο βίαιος και επιθετικός γερμανικός φασισμός. Και όχι μόνο από τη δύναμη των γενναίων στρατιωτών των συμμαχικών κρατών, αλλά και με τη σοφία του Μεγάλου Στάλιν και των Αρχηγών των κυβερνήσεων των Συμμάχων μας. Όλα αυτά με βεβαιότητα, σταθερότητα και σαφήνεια εξάγονται από τις αποφάσεις της Διάσκεψης, η οποία έθεσε σαν στόχο να «εξασφαλίσει μια τέτοια κατάσταση των πραγμάτων, στην οποία οι άνθρωποι σε όλες τις χώρες του κόσμου να μπορούν να ζήσουν όλη τους τη ζωή, χωρίς να γνωρίσουν κανέναν φόβο, καμία ανάγκη».

Το πρωτότυπο άρθρο βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση: nvo.ng.ru – via onalert.gr

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ελλάδα, Ιστορία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Η αγωνία της Δαμασκού και η αναλγησία των Αθηνών

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 16 Σεπτεμβρίου 2013

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

 

«Το μέλλον είναι ως επί το πλείστον αβέβαιον. Και η αβεβαιότης αυτή, όσο απατηλή και αν είναι, αποδεικνύεται συγχρόνως χρησιμωτάτη. Διότι ένεκα του φόβου τον οποίον εμπνέει εις όλους εξ ίσου, καθείς δυσκολώτερον αποφασίζει να επιτεθεί εναντίον του άλλου…».

Θουκυδίδης, Ιστορίαι, απόδοση Ελευθερίου Βενιζέλου, τ.Α, βιβλίον Δ.

Ο Θουκυδίδης είναι ο πατέρας της «realpolitik» στην σφαίρα των διεθνών σχέσεων και οι διδαχές του για το πώς πρέπει να λαμβάνονται οι αποφάσεις στην εξωτερική πολιτική και να οικοδομούνται στρατηγικές συμμαχίες μελετώνται οπωσδήποτε σήμερα από τα διαφορετικά κέντρα αποφάσεων που σχεδιάζουν τα σενάρια των μελλοντικών εξελίξεων στην Μέση Ανατολή.

Αυτή την ώρα, που το γενικότερο μπέρδεμα του μεσανατολικού κουβαριού οδηγείται σε κορύφωση, ο συσχετισμός των δυνάμεων θα σταθεί αποφασιστικός για την ενδυνάμωση ή την μείωση της ελληνικής εθνικής ισχύος ή ακόμα, στο χειρότερο σενάριο, για την περαιτέρω συρρίκνωση του ελληνισμού στην περιοχή.

Αυτό που ξεκίνησε εδώ και δύο χρόνια στην Συρία και συνεχίζεται με κίνδυνο να ακολουθήσει μια νέα ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση στη γειτονιά μας δεν είναι ένας αγώνας για δημοκρατία, αλλά ένας πόλεμος με πολλές διαστάσεις. Αφορά τα σχέδια του σιωνιστικού Ισραήλ για κλιμακωτή «αναμόρφωση» της Μέσης Ανατολής με στόχο το Ιράν, της ενδοϊσλαμικής διαμάχης όπου εμπλέκονται Σουνίτες, Σιΐτες, το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία και άλλοι παράγοντες και, τέλος, είναι μια πρόκληση απέναντι στις αντοχές της Ρωσσίας να αναδειχθεί σαν αντίπαλος πόλος στην παγκοσμιοποίηση made in USA.

Μπροστά σ’ αυτές τις προκλήσεις είναι τραγική η ανυπαρξία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και η αναλγησία των Αθηνών απέναντι στους δοκιμαζόμενους αδελφούς πληθυσμούς της Συρίας, οι οποίοι διατηρούν την ελληνική γλώσσα και την ορθόδοξη παράδοση, είτε είναι ελληνικής είτε αραβικής καταγωγής.

Παρ’ όλα αυτά, και παρά την ευθυγράμμιση της μνημονιακής πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδας και της φιλοανανικής κυβέρνησης της Κύπρου με τα ισραηλινά συμφέροντα, η Ελλάδα σημαίνει ακόμα πολλά για τον συριακό λαό που, μέσα στην αγωνία του, αναζητά στηρίγματα και επαφές στις ιστορικά φιλικές δυνάμεις. Το ίδιο ισχύει και με τον δοκιμαζόμενο Αιγυπτιακό και τους άλλους Αραβικούς λαούς.

Η Ελλάδα παραδοσιακά, όταν ασκούσε πιο υπεύθυνη εξωτερική πολιτική, είχε καλές σχέσεις με τις μουσουλμανικές χώρες και ο ελληνικός λαός, μέχρι την άνοδο του ισλαμιστή Ερντογάν, δεν ταύτιζε το Ισλάμ με τον εξ ανατολών τουρκικό κίνδυνο. Το ζήτημα της αντιμετώπισης της νέας ισλαμικής Τουρκίας δεν οδηγεί, όμως, κατ’ ανάγκην στις αγκαλιές του Ισραήλ και είναι αμφίβολο αν η λογική των προσωρινών συμμαχιών μπορεί να ακυρώσει τις ιστορικές εμπειρίες.

Οι Έλληνες, σε Ελλάδα και Κύπρο, συμπαρατάχθηκαν σε όλες τις φάσεις του μεσανατολικού στο πλευρό των Παλαιστινίων και όλου του αραβικού έθνους. Θυμόμαστε πολύ καλά όλες τις επισκέψεις του αείμνηστου Γιάσερ Αραφάτ στην χώρα μας και τις παλλαϊκές διαδηλώσεις ενάντια στα σιωνιστικά εγκλήματα. Η Ελλάδα υπήρξε για χρόνια γέφυρα μεταξύ Ευρώπης και Ο.Α.Π. (Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης), την οποία είχε αναγνωρίσει ως νόμιμο εκφραστή του παλαιστινιακού έθνους πολύ πριν αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ.

Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην Μέση Ανατολή θα ασκήσουν μεγάλες πιέσεις στο δίπολο Ελλάδα-Κύπρος και η Ελλάδα δεν μπορεί να παίζει την κρισιμότατη αυτή ώρα με τους κινδύνους που προκύπτουν από την μονομερή υποταγή στα αμερικανο-ισραηλινά συμφέροντα.

Άλλωστε, πάντοτε υπήρχε στρατηγική και πολιτική συνάφεια των πολέμων στην Μέση Ανατολή με τα εθνικά μας θέματα και ιδίως με το Κυπριακό.

Τα παρασκήνια του Κυπριακού και το Ισραήλ

Το Ισραήλ, τα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυσή του το 1948 μέχρι τον πόλεμο του 1967, ενδιαφέρθηκε κυρίως να κατοχυρώσει την ασφάλειά του και γι’ αυτό να συνάψει σχέσεις με χώρες που θα μπορούσαν να το στηρίξουν στον ΟΗΕ και να το προμηθεύσουν με όπλα και εποίκους.

Παράλληλα, επιδίωξε να εδραιώσει δεσμούς με την Κύπρο προκειμένου να σπάσει την απομόνωσή του, αλλά επίσης να εξασφαλίσει την δημιουργία φιλικών σχέσεων με ένα άλλο νέο, τότε, κράτος με το οποίο «είχαν κοινά σύνορα».

Αυτά συμπεραίνονται από τα αποχαρακτηρισμένα διπλωματικά έγγραφα της περιόδου που μελέτησε ο Ισραηλινός καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο πανεπιστήμιο της Χάϊφα, Zach Levey. Ο τελευταίος, σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στο τεύχος Σεπτεμβρίου 2003 της ακαδημαϊκής επιθεώρησης για τα μεσανατολικά ζητήματα Middle East Review of International Affairs (MERIA) αποκαλύπτει ότι η ισραηλινή διπλωματία είχε χαράξει έτσι τον δρόμο συνεργασίας με την Ελλάδα ώστε να περνά από την Λευκωσία (www.anixneuseis.gr/?p=3268).

Σύμφωνα με το πνεύμα αυτής της ανάλυσης, το Ισραήλ εξ αρχής ΔΕΝ ήθελε να δει την Ελλάδα κυρίαρχη στην Κύπρο και περιφερειακή δύναμη με αξιώσεις στην Ανατολική Μεσόγειο γι’ αυτό ασκούσε παρασκηνιακές πιέσεις στην Αγγλία και στον ΟΗΕ να υποστηρίξουν το «ταξίμ», δηλ. την τουρκική στρατηγική της διχοτόμησης του νησιού.

Έξι βασικοί στόχοι της ισραηλινής εξωτερικής πολιτικής έκαναν προεξέχουσα την εγκαθίδρυση διπλωματικών σχέσεων με την Κύπρο, σύμφωνα με τα γραφόμενα του Zach Levey.

Πρώτον, το Ισραήλ ήθελε να αποκρούσει τις πιέσεις από τον Αιγύπτιο ηγέτη Νάσσερ και την Ένωση της Αιγύπτου με Συρία (Ενωμένη Αραβική Δημοκρατία) και, κατά δεύτερο λόγο, επεδίωκε επίσης να σταματήσει την απομόνωση που περιέβαλε την διεθνή διπλωματική του υπόσταση. Τρίτον, ως ανεξάρτητο κράτος, η Κύπρος μπορούσε να ψηφίσει στον ΟΗΕ, κάτι εξαιρετικά υπολογίσιμο για το ασταθές τότε κράτος της Μέσης Ανατολής που φοβόταν τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών. Ένας τέταρτος παράγοντας για την σύναψη σχέσεων ήταν οι στενότερες εμπορικές συναλλαγές. Πέμπτος στόχος ήταν η προσπάθεια του Ισραήλ να βελτιώσει τις παγωμένες σχέσεις του με τον ελληνισμό ο οποίος, λόγω των ελληνικών κοινοτήτων στην Αίγυπτο, την Συρία και αλλού, είχε ταχθεί με το μέρος του Αραβικού κόσμου. Η Ελλάδα χειροκρότησε την νίκη της Αιγύπτου το 1956 επί της Βρετανίας και τόσο οι Έλληνες όσο και οι Ελληνοκύπριοι ανησυχούσαν πολύ για τις ελληνικές κοινότητες της Αιγύπτου. Έκτον, το Ισραήλ προσέβλεπε σε στενότερες σχέσεις με την Τουρκία, στο πλαίσιο της περιφερειακής πολιτικής του για καλές σχέσεις με τα μη-αραβικά κράτη της περιοχής.

Ένα βασικό εμπόδιο που δυσκόλευε την διπλωματία του Ισραήλ στην Λευκωσία ήταν η προσωπικότητα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ο οποίος είχε στενή φιλία με τον Νάσσερ και ήταν γενικά φιλο-Άραβας. «Οι Ισραηλινοί έβλεπαν τον Μακάριο ως απειλή για τις επιδιώξεις τους στην Κύπρο και θεώρησαν την κάμψη της αντίστασής του για την παρουσία τους ως κύρια διπλωματική πρόκληση, γι’ αυτό επεδίωξαν την βοήθεια της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων για την επίτευξη του στόχου τους», λέει ο Levey.

Δεν άργησαν μάλιστα να πεισθούν ότι τα συμφέροντά τους ήταν εντελώς ασύμβατα με την Κύπρο του Μακαρίου και συζήτησαν μέχρι και την παροχή στρατιωτικής βοήθειας στους Τουρκοκύπριους.

Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι αυτή η πολιτική εξυπηρετούσε απόλυτα την στρατηγική της Αμερικής και του ΝΑΤΟ στην αναχαίτιση της επιρροής της τότε Σοβιετικής Ένωσης στην περιοχή.

Από την στιγμή που ο Μακάριος δεν μπορούσε να χαράξει αποφασιστικά εξωτερική πολιτική χωρίς την συγκατάθεση του Τούρκου αντιπροέδρου, οι Ισραηλινοί ηγέτες αποφάσισαν να στηρίξουν δραστικά τους Τούρκους.

Τον Ιούλιο του 1959, ο Moshe Sasson, επικεφαλής του Τομέα Μέσης Ανατολής του ισραηλινού ΥΠΕΞ, αναγνώρισε σε μια σύσκεψη ανώτερων αξιωματούχων για την πολιτική του Ισραήλ προς την Κύπρο, ότι οι Τουρκοκύπριοι ήταν «φυσικοί σύμμαχοι» του Ισραήλ. (Zach Levey, «Η είσοδος του Ισραήλ στην Κύπρο, 1959-1963», σ.76).

Το Ισραήλ εκμεταλλεύθηκε το γεγονός ότι το κυπριακό σύνταγμα έδινε τόσο στον πρόεδρο (Αρχιεπίσκοπο Μακάριο) όσο και στον αντιπρόεδρο (Κουτσούκ) την ισχύ του βέτο σε θέματα άμυνας, εσωτερικής ασφάλειας και εξωτερικών υποθέσεων. Αυτή ήταν και η αρχή για όλα τα μετέπειτα δεινά της Κύπρου.

Από τον Αττίλα στο Κουρδιστάν

Γεγονότα, που ήλθαν στο φως της δημοσιότητος, μαρτυρούν ότι το Ισραήλ, όχι μόνο γνώριζε για το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, αλλά συμμετείχε ενεργά και στη τουρκική εισβολή.

Είχε προηγηθεί βέβαια το πραξικόπημα των συνταγματαρχών την 21η Απριλίου του 1967, που εξασφάλισε την απρόσκοπτη έξοδο πολεμικών αεροσκαφών από την αμερικανική βάση της Σούδας στην Κρήτη. Κατά δήλωση του τότε αντιπροέδρου της αμερικανικής κυβέρνησης, Ελληνοαμερικανού Σπύρου Αναγνωστόπουλου-Αγκνιου, έγιναν 2.345 «εξόδοι» βομβαρδιστικών και αναγνωριστικών αεροπλάνων που κατακεραύνωσαν τα αιγυπτιακά άρματα μάχης σε μήκος 50 χιλιομέτρων στην έρημο του Σινά. (Υπάρχει και το σχετικό ντοκιμαντέρ του Ζυλ Ντασσέν «Comme un eclair» – «Σαν κεραυνός», που παραπέμπει στο ανάλογο σύνθημα του Χίτλερ για την εισβολή του στην Πολωνία. Η κάμερα του Ντασέν επί είκοσι λεπτά κινηματογραφεί από ελικόπτερο του ισραηλινού στρατού τα κατεστραμμένα σαν κάμπιες που τις ψέκασε παραθείο αιγυπτιακά τεθωρακισμένα (Ελευθεροτυπία, 10/01/2009). Έκτοτε η Διώρυγα του Σουέζ παρέμεινε για επτά χρόνια κλειστή. και την επαναλειτουργία της ακολούθησε η πτώση της χούντας, αφού προηγήθηκε η προδοσία της Κύπρου.

Το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel της 19ης Αυγούστου 1974, απεκάλυψε ότι «…πίσω από την υπόθεσιν αυτή (δηλ. την τουρκική εισβολή) κρύβεται το Ισραήλ» και ότι «…το τηλεφωνικό κύκλωμα Λευκωσίας- Τελ Αβίβ είχε δεσμευθεί δύο ημέρες πριν από το πραξικόπημα και μόνο η πρεσβεία του Ισραήλ ή οι Ισραηλινοί δημοσιογράφοι μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν (βλ. εφημ. Η Καθημερινή, 20/4/1975). Πράγμα που σημαίνει, ότι το Ισραήλ και η εδώ πρεσβεία του, ήταν ενήμεροι για το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου».

Εξωφρενικό όμως, μπορεί να θεωρηθεί το εξής γεγονός που προβλήθηκε ως «συμπτωματικό»: Σκάφος του ισραηλινού πολεμικού ναυτικού συνέπεσε (!) να βρεθεί σχεδόν μέσα στη τουρκική αρμάδα εισβολής. Και, μάλιστα, συνέλεξε τους ναυαγούς τουρκικού αντιτορπιλικού, που βομβάρδισε κατά λάθος η τουρκική αεροπορία (Βλ. εφημ. Ελληνικόν Θάρρος, 15/12/1979).

Οι 42 διασωθέντες ναυαγοί του τουρκικού αντιτορπιλικού «Κοτζάτεπε», το οποίον προηγουμένως ανήκε στο Αμερικανικό Ναυτικό, μεταφέρθηκαν με το ισραηλινό σκάφος στη Χάϊφα!

Κατά το τέλος του 1972, οι Μυστικές Υπηρεσίες του Ισραήλ πούλησαν στην ΕΟΚΑ Β’ «καλασνίκωφ» «κατ’ εντολήν της CIA», όπως γράφει σχετικά, ο Κύπριος δημοσιογράφος Σπύρος Παπαγεωργίου στο βιβλίο του «Ο Αττίλας πλήττει την Κύπρον», στη σελ.27.

Η στάση του Ισραήλ κατά την τουρκική εισβολή του 1974, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «κεραυνός εν αιθρία», γιατί ήταν η αναμενόμενη. Την ίδια «συμπτωματική» στάση τήρησε και κατά την εισβολή της Τουρκίας το 1963-64. [Πηγή: Μ. Μιχαήλ, Η συνωμοσία στην Κύπρο, Λάρνακα 1993]

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 άρχισαν να αναπτύσσονται εντυπωσιακά οι επίσημες διμερείς σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ. Στις 3 Νοεμβρίου 1993, η τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας Τανσού Τσιλέρ, φθάνοντας στο Τελ Αβίβ για την πρώτη επίσκεψη Τούρκου πρωθυπουργού στην χώρα αυτή μαζί με 200 αξιωματούχους, έκανε ένα μεγάλο βήμα προς την υλοποίηση του περιφερειακού ρόλου της Τουρκίας στην Μέση Ανατολή.

Η Τουρκία αισθανόταν ήδη ικανή να παίξει τον ρόλο της μεγάλης περιφερειακής δύναμης, χάρη σε πλεονεκτήματα όπως η γεωγραφική θέση ή το περίσσευμα υδάτινων πόρων, τόσο αναγκαίων στο Ισραήλ και τις γειτονικές αραβικές χώρες. Ήταν η εποχή που η επίσημη ηγεσία της Τουρκίας πόνταρε ακόμα στο αντι-ισλαμικό/ευρωπαϊκό της προφίλ και στο ότι μπορεί να παρουσιάζεται ως γέφυρα με την μουσουλμανική Ανατολή.

Όμως, η στρατηγική συμμαχία Ισραήλ-Τουρκίας άρχισε να κλυδωνίζεται μετά την άνοδο στην εξουσία, το 2002, των ισλαμιστών του Ερντογάν, την στρατηγική των οποίων έχει καθορίσει ο νυν υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου. Ο αρχιτέκτονας της ανατροπής στην τουρκική εξωτερική πολιτική έχει χαράξει δύο βασικούς πυλώνες στην στρατηγική του: πρώτον, η Τουρκία να επανεύρει την ισλαμική και οθωμανική ταυτότητά της και, δεύτερον, να αποκτήσει περιφερειακή δύναμη εάν θέλει να υπερασπισθεί τον εαυτόν της.

Κατά τον Νταβούτογλου, η νέα Τουρκία πρέπει να έχει αυτοπεποίθηση για τον ρόλο της και να ασκεί εξωτερική πολιτική με αίσθηση μεγαλείου.

Το δόγμα του «νεο-οθωμανισμού», το οποίο έχει επεξεργαστεί, βρίσκεται πίσω από τις τελευταίες καταιγιστικές κινήσεις της γειτονικής χώρας, οι οποίες, όμως, κάθε άλλο παρά δικαιώνουν τον χαρακτηρισμό του ως «Κίσσινγκερ της Τουρκίας» αφού με τους χειρισμούς του η Άγκυρα έφτασε να βρίσκεται σε προστριβές με σημαντικές χώρες και πληθυσμούς της περιοχής.

Μια άμεση συνέπεια της νέας στρατηγικής αντίληψης της Τουρκίας, όπως την κωδικοποίησε ο Νταβούτογλου, είναι η κρίση στις ισραηλινο-τουρκικές σχέσεις.

Το μεγάλο αγκάθι στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ είναι ένα νέο μεγάλο Κουρδιστάν που θα αποτελεί προπύργιο της ασφάλειας και επιβίωσης του ισραηλινού κράτους διότι δεν θα ανήκει στον αραβικό κόσμο και θα εξασφαλίζει στους Ισραηλινούς τα πολύ σημαντικά γι’ αυτούς αποθέματα υδάτων και υδρογονανθράκων που διαθέτει.

Η ανάμιξη του Ισραήλ στο Κουρδιστάν δεν είναι κάτι καινούργιο. Καθ’ όλη την διάρκεια των δεκαετιών του ’60 και του ’70, το Ισραήλ υποστήριζε ενεργά την εξέγερση των Κούρδων κατά του Ιράκ, ως μέρος της στρατηγικής του για αναζήτηση συμμάχων στους μη-Αραβικούς πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής.

Ο γνωστός Αμερικανοεβραίος αναλυτής Σέϋμουρ Χερς (Seymour M. Hersh), μετά από μια σειρά συνεντεύξεων με αξιωματούχους στην Ευρώπη, την Μέση Ανατολή και τις ΗΠΑ, αποκάλυψε στο περιοδικό New Yorker (28 Ιουνίου 2004) τα σχέδια του Ισραήλ για το ιρακινό Κουρδιστάν –που χαρακτηρίζεται από τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες ως «Plan B». Σύμφωνα με τον Χερς, «στελέχη του ισραηλινού στρατού και των μυστικών υπηρεσιών εργάζονται σιωπηλά στο Κουρδιστάν, εκπαιδεύοντας κουρδικές μονάδες κομμάντο και, το πιο σημαντικό για το Ισραήλ, πραγματοποιώντας μυστικές επιχειρήσεις μέσα στις κουρδικές περιοχές του Ιράν και της Συρίας. Ανάμεσα στις ισραηλινές αποστολές περιλαμβάνονται μέλη της Μοσσάντ, που δουλεύουν στο Κουρδιστάν παριστάνοντας τους επιχειρηματίες και, σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν έχουν καν ισραηλινό διαβατήριο».

Το Intel Brief, ένα ενημερωτικό δελτίο που γράφεται από τον Philip Giraldi, πρώην στέλεχος στο γραφείο της CIA στην Κωνσταντινούπολη, δημοσίευε τα εξής: «Εμπιστευτική έκθεση τουρκικών πηγών αναφέρει ότι οι Τούρκοι ανησυχούν όλο και περισσότερο από την διευρυνόμενη παρουσία του Ισραήλ στο Κουρδιστάν και την συζητούμενη ενθάρρυνση των κουρδικών φιλοδοξιών για την δημιουργία ανεξάρτητου κράτους…».

Το ζήτημα-κλειδί για τις εξελίξεις στην Μέση Ανατολή, εκτός από την κλιμάκωση της επίθεσης στον άξονα Συρίας-Λιβάνου-Ιράν, θα είναι το Κουρδιστάν. Οι Τούρκοι έχουν καταλάβει ότι το κουρδικό κράτος είναι τελειωμένη ιστορία και απομένει η διευθέτηση των συνόρων του. Ήδη οι κουρδικοί νομοί εντός της Τουρκίας ζουν περισσότερο από την σχέση τους με το ιρακινό Κουρδιστάν παρά με την Άγκυρα.

Η προχθεσινή επίθεση κουρδικού στρατιωτικού σώματος κατά τουρκικού φυλακίου της Στρατοχωροφυλακής διότι δεν το ενέκρινε το ΡΚΚ είναι χαρακτηριστικό του βαθμού αυτονομίας των κουρδικών επαρχιών της Τουρκίας.

Η Ελλάδα, με δεδομένη την ανυπαρξία της ως κυρίαρχο κράτος στην περιοχή μετά την τροϊκανή κατοχή και με ένα τεράστιο δημογραφικό και λαθρομεταναστευτικό πρόβλημα, θα βρεθεί το επόμενο διάστημα ανάμεσα στις γεωπολιτικές συμπληγάδες ανίκανη, όχι μόνο να εκμεταλλευθεί τις δυνητικά φιλελληνικές δυνάμεις και την ανερχόμενη ισχύ της Ρωσσίας, αλλά και να υπερασπίσει τα νόμιμα ζωτικά της συμφέροντα. Αυτός είναι άλλος ένας λόγος για να ανατραπεί άμεσα το «κουρασμένο» δωσιλογικό ελληνικό πολιτικό κατεστημένο. Η αδούλωτη και πανέμορφη, παρά τις πληγές της, Δαμασκός στέλνει ένα ακόμα μήνυμα στους Έλληνες: Αντισταθείτε!

 

Posted in Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Τι λοιπόν σημαίνει η ανακήρυξη της Στρογγύλης ως αρχαιολογικού χώρου; Γιατί η άκρα του τάφου σιωπή;

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Σχετικό άρθρο: Απίστευτο σκάνδαλο: Μίκρυναν την Ελληνική ΑΟΖ από Καστελόριζο προς Κύπρο! 

Νίκος Σταματάκης, Ph.D

Νέα Υόρκη

Ενώ την περασμένη Παρασκευή  5 Σεπτεμβρίου ο υπ. Εξωτερικών κ. Βενιζέλος βρισκόταν στο Κάιρο για πολύ σημαντικές επαφές με την ηγεσία της Αιγύπτου για το θέμα της ΑΟΖ, μαθεύτηκε ξαφνικά την ίδια μέρα ότι το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) κήρυξε την Στρογγύλη αρχαιολογικό χώρο «λόγω των σημαντικών ελληνιστικών, βυζαντινών και άλλων αρχαιοτήτων που είναι διάσπαρτες στο νησί».  Η απόφαση μάλιστα δημοσιεύθηκε πάραυτα στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

Παρότι το γεγονός αυτό καθαυτό έχει μεγάλη σημασία, επικρατεί έκτοτε άκρα του τάφου σιωπή.  Κανείς από τους μεγαλόσχημους δημοσιογράφους δεν έχει άραγε την απορία να διερευνήσει τη σημασία του θέματος;  Είναι γνωστό σε όλους ότι χωρίς την Στρογγύλη – ως μέρος του συμπλέγματος του Καστελορίζου – η ελληνική ΑΟΖ δεν εφάπτεται της κυπριακής.  Μήπως η ανακήρυξη όλης της νησίδας (η οποία κατοικείται μόνο από λίγους έλληνες στρατιώτες) σε αρχαιολογικό χώρο έχει περισσότερο αρνητικές παρά θετικές συνέπειες;  Επειδή εξ ορισμού σε κάθε αρχαιολογικό χώρο η οικονομική δραστηριότητα (εκτός της λειτουργίας κάποιου χώρου / μουσείου) απαγορεύεται.  Και κυρίως απαγορεύεται η οικοδόμηση και η κατοίκηση του χώρου αυτού. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

ΣΥΡΙΑ, ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΠΡΟΘΥΜΕΣ» ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 1 Σεπτεμβρίου 2013

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Ελπίζουμε, καθώς γράφουμε αυτές τις γραμμές, η δυτική και παγκόσμια κοινή γνώμη να σταματήσουν τα σχέδια πολεμικής επίθεσης κατά μιας ακόμα αραβικής χώρας, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι. Ακόμα κι αν συμβεί άλλωστε, το πανίσχυρο «κόμμα του Πολέμου», σε Δύση-Ισραήλ, δεν πρόκειται να το βάλει κάτω. Θα επανέλθει με νέες προτάσεις και πράξεις κλιμάκωσης, όπως πράττει συστηματικά από το 2001, με αποτέλεσμα την καταστροφή των σημαντικότερων αραβικών κρατών (Ιράκ, Συρία, ίσως Αίγυπτος αύριο) και τη διατήρηση, ζωντανής, μιας πολύ ευρύτερης απειλής πάνω από όλη την περιοχή.  

 

Ελλάδα και Κύπρος δεν βρίσκονται στο διάστημα – συνιστούν τομή Ευρώπης και «ευρείας Μέσης Ανατολής». Ως νεώτερο ελληνικό έθνος συγκροτηθήκαμε σε μεγάλο βαθμό από την αντίστασή μας αφενός στους Οθωμανούς, αφετέρου προς κάθε είδους Σταυροφόρους, που επεχείρησαν να ελέγξουν τον ελληνικό χώρο, προτού εξορμήσουν κατά της σλαβικής ή ισλαμικής Ανατολής. Το κράτος μας, η δημοκρατία μας δεν υπήρξε «σταυροφορικό» σχέδιο και η Ελλάδα δεν αναμείχθηκε στην ευρωπαϊκή αποικιοκρατία. Ο Χίτλερ έχασε πολύτιμο χρόνο και ενέργεια – και πιθανώς τον πόλεμο – για να καταλάβει την Ελλάδα, προτού επιτεθεί στη Ρωσία. Ο Τσώρτσιλ έδωσε τα πάντα στον Στάλιν για τον έλεγχο της Ελλάδας πριν αρχίσει ο Ψυχρός Πόλεμος. Η δικτατορία του 1967 και το πραξικόπημα του 1974 είχαν, ως κύρια επιδίωξη, τον έλεγχο Κύπρου και Κρήτης ενόψει πολέμων στη Μέση Ανατολή. Και αξίζει να διερωτηθούμε για το κατά πόσον η οικονομική επίθεση που δέχτηκαν Ελλάδα και Κύπρος δεν έχει, πέραν της οικονομικής, και κρυφή γεωπολιτική ατζέντα. Τα δύο κράτη είναι τα πρώτα ευρωπαϊκά κράτη που χάνουν την κυριαρχία τους με οικονομικό πόλεμο, όπως στρατιωτικά μέσα πραγματοποιούν το ίδιο έργο στον γειτονικό μας αραβικό κόσμο.

 

‘Όλα αυτά θα επέβαλαν κανονικά πολύ δραστήρια ελληνική πολιτική στη Μέση Ανατολή, μια πολιτική που είχε η Αθήνα στο παρελθόν, παίζοντας σημαντικότατο ρόλο στην περιοχή. Σήμερα, η φιλοδοξία των κυβερνώντων περιορίζεται σε αυτό, όπως και σε όλα τα θέματα, στον ρόλο πρόθυμου υπηρέτη Δυτικών και ισραηλινών συμφερόντων, εις βάρος ακόμα και των πιο ζωτικών ελληνικών. ‘Όπως είπε βετεράνος ‘Ελληνας διπλωμάτης, μετά την επίσκεψη του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, «ΗΠΑ και Ισραήλ παίρνουν τα πετρέλαια και τις δύο χώρες, οι Ευρωπαίοι τους τόκους και οι ‘Ελληνες τα αρχ… μας» – ο άνθρωπος σπανίως χρησιμοποιεί αυτή τη γλώσσα κι εμείς  αποφεύγουμε να τη χρησιμοποιούμε. Αν το πράττουμε εδώ είναι γιατί αποδίδει τόσο καλά την πραγματικότητα.

 

Τρελαίνεται κανείς όταν ακούει π.χ. την κυπριακή κυβέρνηση να ισχυρίζεται ότι η μεγαλόνησος δεν θα πάθει τίποτα σε περίπτωση πολέμου. Είναι δυνατόν να ελπίζει κανείς ότι μάζες τουριστών θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν το μαύρισμα στις παραλίες, δίπλα στα αεροδρόμια από όπου θα ξεκινάνε οι επιδρομές στη Συρία; Γιατί, αφού είναι έτοιμοι να δώσουν γη και ύδωρ σε όποιον δυτικό ή ισραηλινό τους τα ζητήσει, οι Κύπριοι ιθύνοντες δεν ζητούν τουλάχιστο ρητή, προκαταβολική αποζημίωση για τις ζημιές στον τουρισμό που θα υποστούν – λίγα έπαθαν μέχρι τώρα;

 

Είδαμε τι έγινε με την έκρηξη στο Μαρί. Είναι άραγε οι κυπριακές αρχές (και οι ελλαδικές) σε θέση να αντιμετωπίσουν τυχόν αντίποινα με τη μορφή πυραυλικών ή τρομοκρατικών επιθέσεων; Το ότι αυτά δεν συνέβησαν σε προηγούμενες περιπτώσεις, δεν σημαίνει ότι δεν θα συμβούν και στο μέλλον.

 

Η κρίση στη Συρία δεν είναι μεμονωμένο γεγονός, αλλά κρίκος στην ακολουθία πολέμων που άρχισε το 2001. Αν πέσει ο ‘Ασαντ, η επίθεση θα συνεχιστεί στον Λίβανο και μετά στο Ιράν. Υπάρχουν σχέδια, δημοσιευμένα στον αμερικανικό τύπο, για χρήση τακτικών ατομικών όπλων κατά του Ιράν και επίσης είναι σαφές ότι τέτοια κλιμάκωση εμπεριέχει τον κίνδυνο εξέλιξης σε άτυπη παγκόσμια σύρραξη. Οι ιθύνοντες λοιπόν Αθηνών και Λευκωσίας, ιδίως μερικοί απόστρατοι κουφιοκεφαλάκηδες, στρατηγοί της κακιάς ώρας, που δεν κέρδισαν, ούτε μπορούν να κερδίσουν καμία μάχη στη ζωή τους, πρέπει να γνωρίζουν τι μπορεί να συνεπάγεται η ανάμειξη και εμπλοκή, πέραν ενός σημείου, Ελλάδας και Κύπρου στο μεσανατολικό ηφαίστειο. Το ίδιο και διάφοροι δήθεν «αναλυτές», που τρώνε το παντεσπάνι τους λέγοντάς μας αυτά που οι ξένοι θέλουν να ακούμε και να διαβάζουμε.  

 

Οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου ισχυρίζονται ότι έχουν συμβατική υποχρέωση να προσφέρουν κάθε είδους διευκολύνσεις στους επιδρομείς. Ουδέν αναληθέστερο. Τη μόνη πραγματική συμβατική υποχρέωση που έχουν, και δεν τηρούν, τα δύο κράτη, είναι να μη διευκολύνουν πράξεις κατάφωρης παραβίασης του διεθνούς δικαίου, πολεμικές επιχειρήσεις δηλαδή εναντίον τρίτων κρατών, χωρίς εξουσιοδότηση του ΟΗΕ.

 

Αυτά όμως δεν πρέπει να τα ευνοεί Ελλάδα και Κύπρος και για άλλο λόγο. ‘Εχουν βασίσει όλη την εξωτερική πολιτική τους στις αρχές του διεθνούς δικαίου. Δεν γίνεται να το επικαλείσαι αυτό το δίκαιο όταν σε συμφέρει και να το ξεχνάς στις άλλες περιπτώσεις. Μερικοί προσβάλλουν μάλιστα και τον Θουκυδίδη, περιγράφοντάς τον ως κάτι μεταξύ ρουφιάνου και λαμόγιου, που υποστηρίζει δήθεν ότι μπορεί και πρέπει οι άνθρωποι και τα κράτη να κάνουν οτιδήποτε ανήθικο, αν είναι προς το συμφέρον τους! ‘Ετσι κατάλαβαν (και) την ιστορία, για αυτό άλλωστε και τα δύο κράτη μας βρίσκονται εκεί που βρίσκονται.

 

Στην πραγματικότητα, Ελλάδα και Κύπρος θα είχαν πολλά να κερδίσουν υιοθετώντας μια σοβαρή και λογική στάση και αντιτασσόμενες στα τυχοδιωκτικά σχέδια επιδρομής κατά της Συρίας, τη συμπάθεια δηλαδή ισχυρών διεθνών δυνάμεων που έχουν πλέον αγανακτήσει με την μονομερή δράση των ΗΠΑ, όπως η Ρωσία, η Γερμανία και η Κίνα π.χ., αλλά και σημαντικότατα στρώματα της διεθνούς κοινής γνώμης. Για να το καταλάβει όμως κάποιος αυτό πρέπει να αποβάλει προηγουμένως τη νοοτροπία του δούλου – αλλοιώς δεν γίνεται.

 

Σημειώνουμε ότι η Ελλάδα και η Κύπρος διατηρούσαν στο παρελθόν στενότατους, σχεδόν «συμμαχικούς» δεσμούς με το καθεστώς ‘Ασαντ (και δεν είναι ωραίο πράγμα να μαχαιρώνεις πισώπλατα τον φίλο σου στην πρώτη δυσκολία!). Επιπλέον, η πτώση του καθεστώτος αποτελεί πηγή δικαιολογημένου τρόμου για τους ‘Ελληνες, Ελληνορθόδοξους, Αρμένιους και Κούρδους της Συρίας, η ύπαρξη των οποίων είναι, εκτός των άλλων, και μια γέφυρα πολιτισμών. ‘Εχουν κάποιο συμφέρον, Αθήνα και Λευκωσία, να δουν την αρχαία χώρα της Συρίας, που έδωσε καταφύγιο στους Χριστιανούς της Αντιοχείας να διαμελίζεται μεταξύ Αλ Κάιντα και Τουρκίας; Μήπως τρελαθήκαμε όλοι μαζί του γαρ μεγάλου της υποτέλειας; ‘Η μήπως Ελλάδα και Κύπρος είναι έτοιμες να υποδεχθούν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες που αναπόφευκτα θα μας στείλει η δυτική επιδρομή στη Συρία, που είμαστε έτοιμοι να υποστηρίξουμε;

 

Δεν αντέχουμε να διαφωνήσουμε με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, μας λένε και γράφουν οι απολογητές της κυβερνητικής πολιτικής. Σε τι ακριβώς όμως μας έχει βοηθήσει η Ουάσιγκτων και το Τελ Αβίβ; Γιατί ουδείς των οπαδών της υποταγής μας δεν μπορεί να περιγράψει κάπως συγκεκριμένα τα οφέλη από αυτή την πολιτική; Τι παραπάνω θα μας κάνουν από όσα ήδη μας συμβαίνουν; Μήπως μας πάρουν περισσότερο στα σοβαρά, σε όλα τα θέματα, αν δούνε ότι δεν είμαστε δεδομένοι;

 

Σα να μην έφτανε η Συρία, οι Υπουργοί Εξωτερικών Ελλάδας και Κύπρου σπεύδουν στην Αίγυπτο, επισκέψεις που μπορούν να θεωρηθούν πράξεις αναγνώρισης και υποστήριξης της στρατιωτικής δικτατορίας στο Κάιρο, λίγες μόνο εβδομάδες μετά ένα αιματηρό πραξικόπημα με εκατοντάδες νεκρούς (που επίσης είναι πιθανότατα και μια νίκη της πολιτικής Νετανιάχου επί της πολιτικής Ομπάμα). Τι περιμένει πάλι να κερδίσει η Ελλάδα και η Κύπρος από τέτοιες αναμείξεις; Δεν έχει κανείς καμία διάθεση να υποστηρίξει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, αλλά δεν επιτρέπεται το όνομα της Ελλάδας να κηλιδώνεται με τέτοιο τρόπο. Η Αθήνα (και η Λευκωσία) έχει σοβαρό στρατηγικό συμφέρον να τοποθετηθεί ως μια δύναμη φιλική προς τους ‘Αραβες και τους Μουσουλμάνους, δύναμη αρχών που συμπαρίσταται στους αγώνες των λαών αυτών, χωρίς να παρεμβαίνει στα εσωτερικά τους, χωρίς να υποστηρίζει τυράννους και χωρίς να δίνει μαθήματα. Φέρουμε πολύ βαρύ όνομα και μεγάλη ιστορία. Είναι προς το συμφέρον μας να τα σεβόμαστε.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

«Αυγή της Κυριακής», 1.9.2013

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ελλάδα, Κύπρος, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Η παγκόσμια εξαπάτηση και τα χημικά της Συρίας

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 1 Σεπτεμβρίου 2013

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Ο ιστορικός του μέλλοντος είναι πολύ πιθανόν ότι θα γράφει για την εποχή μας: «Στο ξεκίνημα του 21ου μ.Χ. αιώνα, ένα πανίσχυρο παγκόσμιο καθεστώς άρχισε να αιχμαλωτίζει με τα φανερά και μυστικά πλοκάμια του ολόκληρο τον πλανήτη. Η Γη μεταμορφώθηκε σταδιακά σε μία πλανητικών διαστάσεων αόρατη φυλακή με τις πιο εξελιγμένες και εκλεπτυσμένες μεθόδους καταστολής και εξαπάτησης».

Πράγματι, η αλήθεια είναι ταυτόχρονα απλούστερη αλλά και πιο απίστευτη απ’ ό,τι μπορούμε να διανοηθούμε: Οι Επικυρίαρχοι, μία απάνθρωπη υπερεθνική ελίτ, μιλώντας για «ανοχή», «ανθρώπινα δικαιώματα» και «παγκοσμιοποίηση» προσπαθούν με σατανικές μεθοδεύσεις να αντιστρέψουν την πραγματικότητα και να εξουσιάσουν τον πλανήτη. Κατέχοντας μία τεράστια μερίδα του παγκόσμιου πλούτου και των «μέσων μαζικής εξαπάτησης», διαφθείρουν σταδιακά και προετοιμάζουν τις ανύποπτες μάζες να δεχθούν την παγκόσμια Νέα Τάξη.

Σήμερα, όλα τα αμερικανικά δίκτυα μεταδίδουν ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους ετοιμάζουν τα τελικά πλάνα τους για τον πόλεμο στην Συρία και, κατ’ επέκταση, στην Μέση Ανατολή, βασισμένοι στους ψευδείς ισχυρισμούς ότι η Συριακή κυβέρνηση χρησιμοποίησε χημικά όπλα εναντίον του ίδιου της του λαού, την ώρα μάλιστα που έβγαινε ισχυρή από τον άδικο πόλεμο που της επιβλήθηκε.

Όμως, όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι το Συριακό καθεστώς δεν είχε κανέναν λόγο να εξαπολύσει χημική επίθεση εναντίον κανενός στόχου, την ώρα μάλιστα που είχαν κληθεί οι εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ, και ότι απλώς επαναλαμβάνεται το παραμύθι της 11/9 και του πολέμου εναντίον του Αφγανιστάν και του Ιράκ με τα γνωστά φρικαλέα αποτελέσματα.

Δεν είναι μόνο οι σύμμαχοι της Συρίας, όπως η Ρωσσία και το Ιράν, που αμφισβητούν αυτές τις πληροφορίες και μιλούν για «προμελετημένη προβοκάτσια». Υπάρχουν οι φωνές της λογικής και της αυτοσυγκράτησης και μέσα στο δυτικό στρατόπεδο, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του ανεξάρτητου ενημερωτικού ιστότοπου Global Research.

Ο John Hart, επικεφαλής του Προγράμματος Χημικής και Βιολογικής Ασφάλειας στο Διεθνές Ινστιτούτο Έρευνας για την Ειρήνη της Στοκχόλμης, δήλωσε ότι δεν είδε κάποια σαφή ένδειξη στα μάτια των θυμάτων που θα πιστοποιούσε την χρήση χημικών όπλων.

«Προς το παρόν, δεν έχω πεισθεί πλήρως επειδή οι άνθρωποι που τους βοηθούν δεν φορούν κανέναν προστατευτικό ρουχισμό ούτε αντιασφυξιογόνες μάσκες», είπε η Paula Vanninen, διευθύντρια του Φινλανδικού Ινστιτούτου Επιτήρησης της Συνθήκης κατά των Χημικών Όπλων (VERIFIN).

Ο Gwyn Winfield, εκδότης του περιοδικού CBRNe World, το οποίο εξειδικεύεται σε ζητήματα χημικών όπλων, διαπίστωσε ότι οι ενδείξεις δεν συνηγορούν ότι τα χημικά που χρησιμοποιήθηκαν ήταν του τύπου των όπλων που διαθέτει σε απόθεμα ο συριακός στρατός.

Ακόμα και η ισραηλινή Haaretz αναφέρει ότι «Δυτικοί ειδικοί στον χημικό πόλεμο, που έχουν εξετάσει μέρος των βίντεο, αμφιβάλλουν για το ότι χρησιμοποιήθηκαν ουσίες που αποτελούν συστατικά των χημικών όπλων, παρ’ όλο που όλοι τονίζουν ότι δεν μπορούν να καταλήξουν σε σοβαρά συμπεράσματα χωρίς να γίνει επί τόπου εξέταση…

Οι Σύριοι αντάρτες (και ίσως και άλλοι «παίκτες» στην περιοχή) έχουν σαφές συμφέρον να την παρουσιάσουν ως την μεγαλύτερη χημική επίθεση μέχρι σήμερα από τον συριακό κυβερνητικό στρατό, που είναι πιστός στον Σύριο πρόεδρο Μπασάρ Άσαντ, ακόμα κι αν δεν έχουν έτσι τα πράγματα, ειδικά τώρα που βρίσκονται στην χώρα οι επιθεωρητές του ΟΗΕ», επισημαίνει η Haaretz.

Ο Stephen Johnson, ειδικός σε όπλα και χημικά εκρηκτικά στο Cranfield Forensic Institute, είπε ότι το σύνολο του βίντεο δείχνει ύποπτο.

Την τελευταία φορά που υπήρξε επίθεση με χημικά όπλα στην Συρία, ο συνταγματάρχης Lawrence Wilkerson, που υπηρέτησε υπό τον Colin Powell επί διακυβέρνησης Μπους, είχε αναφέρει ότι σκέφθηκε πως το Ισραήλ μπορεί να έδωσε χημικά όπλα στους Σύριους αντάρτες για να παγιδεύσει την κυβέρνηση.

Ο Βρετανός βουλευτής George Galloway υποστήριξε την ίδια θεωρία σε σχέση με την τωρινή επίθεση με χημικά όπλα.

Οι «αποδείξεις» γύρω από τις οποίες προσπαθεί να συγκροτήσει το αμερικανοσιωνιστικό μπλοκ τις αφορμές για ένα νέο καταστροφικό πόλεμο στην Μέση Ανατολή έχουν ως αφετηρία την γνωστή αμφιλεγόμενη διεθνή ΜΚΟ «Γιατροί Χωρίς Σύνορα»… Μια ανακοίνωσή τους που δημοσιεύθηκε στους New York Times, προερχόμενη από τις εγκαταστάσεις της οργάνωσης στο συριακό έδαφος, μιλούσε για ανίχνευση «toxic nerve agents» στα βορειοανατολικά προάστια της Δαμασκού.

Παρ’ όλο που αναφέρεται από τα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης η συγκεκριμένη ΜΚΟ ως «ανεξάρτητη», ανάμεσα στους χορηγούς της περιλαμβάνονται μεγάλα ονόματα της υπερεθνικής εταιρικής και τραπεζικής ελίτ, όπως η Microsoft, η Citigroup, η Google, η Goldman Sachs κ.ά.

Όπως αποκάλυψε ο ανεξάρτητος ερευνητής Tony Cartalucci (Global Research, 25/08/2013), άλλη μια ένδειξη για τον ρόλο των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» είναι ότι «οι ιατρικές εγκαταστάσεις τους βρίσκονται σε ελεγχόμενες από αντάρτες περιοχές της Συρίας». Ειδικότερα, μάλιστα, κοντά στα σύνορα με την νατοϊκή Τουρκία απ’ όπου προέρχονται και οι ένοπλες ορδές που λεηλατούν και προσπαθούν να διαλύσουν την Συρία. Με λίγα λόγια, η δήθεν ανεξάρτητη οργάνωση «διεθνούς βοήθειας», όπως λέει ο Cartalucci, είναι στην πράξη «ένα ιατρικό τάγμα» της συγκεκαλυμμένης στρατιωτικής μηχανής που έχει στραφεί κατά του λαού και όχι μόνο του καθεστώτος της Συρίας.

Είναι φανερό, απ’ όσα διαφαίνονται και ειδικά από το timing της επίθεσης, ότι οι νεο-φιλελεύθεροι «ιέρακες του πολέμου» αναζητούν μια πρόφαση ώστε να «νομιμοποιήσουν» έναν πόλεμο κατά της Συρίας και έχουν προφανώς αντιγράψει τον «πόλεμο του Κοσσόβου» του 1999.

Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει αυτό, στο μέτρο που το επί 78 ημέρες όργιο βομβαρδισμών των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στην Σερβία σκόπευε να αποτελέσει προηγούμενο και για άλλους τέτοιους πολέμους. Ο πόλεμος του Κοσσόβου ήταν πράγματι το μοντέλο και λειτούργησε ως προειδοποιητικό σήμα.

Στο Ιράκ, δεν υπήρξε καμμιά απόδειξη για όπλα μαζικής καταστροφής, αλλά οι ΗΠΑ προχώρησαν και εισέβαλαν στην χώρα.

Στην Λιβύη, η πρόφαση για τον πόλεμο ήταν μια παραποιημένη δήλωση του Καντάφι όπου απειλούσε «σφαγή αμάχων» στην Βεγγάζη. Αυτό αποκαλύφθηκε ότι ήταν ψέμα, αλλά και πάλι το ΝΑΤΟ βομβάρδισε, το καθεστώς ανατράπηκε και η πρόφαση ξεχάστηκε.

Η ανύπαρκτη «γενοκτονία» στο Κόσσοβο και την Λιβύη, τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ και, τώρα, η επίθεση με χημικά όπλα στην Συρία, που θυμίζει σε όλους «συγκεκαλυμμένη επιχείρηση». «Πόσες φορές, όμως, μπορούν οι Ηνωμένες Πολιτείες να χρησιμοποιήσουν μια ψευδή αφορμή για να ξεκινήσουν έναν επιθετικό πόλεμο»; Αυτό αναρωτιέται η συγγραφέας Diana Johnstone στο διαδικτυακό Counterpunch σε ένα άρθρο της με τίτλο «Η Αμερική χρησιμοποιεί τα παλιά της εγκλήματα για να δικαιολογήσει τα καινούργια».

Ποιος θέλει, όμως, ή χρειάζεται πραγματικά μια επέμβαση των ΗΠΑ; Ο αμερικανικός λαός; Τι καλό θα έβλεπε από την εμπλοκή του σε άλλον ένα ατέρμονα πόλεμο στην Μέση Ανατολή;

Μήπως αυτή βολεύει τον «πιο πιστό σύμμαχο» της Αμερικής, που «καίγεται» πιο πολύ απ’ όλους να αναδιατάξει τον χάρτη στην γειτονιά της Μέσης Ανατολής;

«Δεν πρέπει να επιτρέψουμε την συνέχιση της κατάστασης αυτής», είπε οργισμένος ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανυάχου, εκφράζοντας το υποκριτικό του ενδιαφέρον για τους Σύριους αμάχους.

«Τα πιο επικίνδυνα καθεστώτα του κόσμου δεν πρέπει να επιτρέπεται να διαθέτουν τα πιο επικίνδυνα όπλα του κόσμου», πρόσθεσε ο Νετανυάχου…

Συμπτωματικά, όμως, για τον Μπίμπυ, όλες οι τελευταίες σφυγμομετρήσεις παγκοσμίως δείχνουν πως, για τους περισσότερους πολίτες, το πιο επικίνδυνο καθεστώς στον πλανήτη είναι το ίδιο το Ισραήλ, στο οποίο οι Επικυρίαρχοι επιτρέπουν πάντα να διαθέτει εκατοντάδες πυρηνικές κεφαλές, που είναι όντως τα πιο επικίνδυνα όπλα.

Και γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνο το Ισραήλ όταν ανάμεσα στα πιο ανησυχητικά σχέδιά του για το μέλλον βρίσκεται και η «Επιλογή του Σαμψών», για την οποία είχε μιλήσει προφητικά ένας πρώην αρχηγός του ισραηλινού στρατού. Πρόκειται για σαφή αναφορά στον βιβλικό ήρωα που έχει σκοπό να απειλήσει την ανθρωπότητα ότι, αν χρειασθεί, η χώρα του θα επιλέξει την απόλυτη καταστροφή. Το πόσο κοντά ή μακριά από ένα τέτοιο δυστοπικό σενάριο βρισκόμαστε θα το δείξουν οι επόμενες εβδομάδες.

 

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Ο ΟΜΠΑΜΑ, Η ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 1 Σεπτεμβρίου 2013

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Ο ‘Ασαντ κατελήφθη προφανώς από κρίση ανίας. Κέρδιζε τον πόλεμο, όταν  όλοι περίμεναν ότι θα χάσει. Σου λέει λοιπόν, τι να κάνω για να ξεβαρεθώ, παίρνει τα χημικά του και, άνευ αποχρώντος λόγου ή πιθανού κέρδους, τα ρίχνει σε μια γειτονιά της Δαμασκού, γεμάτος περιέργεια να δει αν θα του κάνει τίποτα η υπερδύναμη.

 

Δεν πρόκειται απλώς για προβοκάτσια, είναι από τις πιο χοντροκομμένες. Το μόνο «στοιχείο» που τη στηρίζει είναι η υποκλοπή μιας συνομιλίας από τις – εγνωσμένης ειλικρίνειας και αξιοπιστίας – ισραηλινές υπηρεσίες.

 

Η προσφυγή σε όλο και πιο κραυγαλέα ψέμματα δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαία, είναι ενδεικτική του νέου, παρόντος ολοκληρωτισμού. Ζητάνε από όλους μας, είτε πρόκειται για την καταστροφή της μιας μετά την άλλη αραβικής χώρας, είτε για τους «πολέμους χρέους» κατά των Ευρωπαίων, όχι μόνο να φωνάζουμε «ο γάιδαρος πετάει», αλλά και να ανυπομονούμε στο τέλος, ει δυνατόν, για την εκτέλεσή μας, όπως ο κατηγορούμενος στη «Δίκη» του Κάφκα. Μας λένε ότι θα εξουδετερώσουν με βομβαρδισμούς τα χημικά του ‘Ασαντ – μα, αν το κάνουν, θα διακινδυνεύσουν λογικά μια πολύ μεγάλη καταστροφή.

 

Ευτυχώς, ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αγαπάει όμως και τον νοικοκύρη. Η ψήφος της πλειοψηφίας των Βρετανών βουλευτών εναντίον της στρατιωτικής επέμβασης ήταν μια μεγάλη στιγμή όχι μόνο του αντιπολεμικού κινήματος, αλλά της ίδιας της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας, που απέδειξε ότι ακόμα επιζεί, παρά τον ανερχόμενο ολοκληρωτισμό, όπως και του βρετανικού Εργατικού Κόμματος. Ελπίζουμε ότι και οι φίλοι της Ευρωπαϊκής Αριστεράς θα αφυπνισθούν γιατί μείναμε κατάπληκτοι όταν επισκεφθήκαμε προ ημερών το ιστολόγιο του κόμματος όπου δεν υπήρχε η παραμικρή αναφορά ούτε στο στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο, ούτε στην απειλή πολέμου κατά της Συρίας! Μόλις την Πέμπτη 29 αναρτήθηκε, επιτέλους, μια δήλωση εναντίον της προοπτικής πολέμου κατά της Συρίας, τη στιγμή που θα έπρεπε εδώ και μέρες τα κόμματα της ευρωπαϊκής αριστεράς να έχουν βγει στους δρόμους. Για την Αίγυπτο πάντως ακόμα δεν υπάρχει τίποτα! (με την ευκαιρία να πούμε ότι και η κάλυψη της ελληνικής τραγωδίας είναι περίπου ανύπαρκτη από το συγκεκριμένο site!)

 

Τρία κράτη πλήρως κατεστραμμένα (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη), ένα (Συρία) ημικατεστραμμένο, ένα υπό χούντα και απειλή εμφυλίου  (Αίγυπτος), δύο υπό διαρκή απειλή πολεμικής εξαφάνισης (Ιράν, Λίβανος), ένα υποψήφιο για μεγάλο πόλεμο (Πακιστάν). Αυτός είναι ο απολογισμός δώδεκα χρόνων επεμβάσεων που ξεκίνησαν το 2001, αν όχι με τον πρώτο πόλεμο στον Κόλπο, στην «ευρεία Μέση Ανατολή», χωρίς να λογαριάσουμε τους ασκούς του Αιόλου που η ανατροπή Καντάφι άνοιξε για όλη την Αφρική. Μπορεί οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί – ο κύκλος «Περλ, Βούλφοβιτς και Νετανιάχου», η ομάδα για τον «αμερικανικό 21ο αιώνα» κλπ. – νάφυγαν από την αμερικανική κυβέρνηση, οι ιδέες όμως και τα προγράμματά τους δεν έφυγαν από την αμερικανική πολιτική, που ακολουθεί, έκουσα, άκουσα, το πρόγραμμα που μας ανακοίνωσε ευθέως το «κόμμα του πολέμου» στις αρχές της πρώτης θητείας Μπους του νεώτερου, περιγράφοντας μια σειρά καθεστώτων που θα ανατρεπόντουσαν – και τα μισά και πλέον έχουν ήδη ανατραπεί. Φαίνεται μάλιστα, ότι η νεοσυντηρητική ατζέντα βρίσκει ευκολότερα τον τρόπο να δρα από το παρασκήνιο, παρά από το προσκήνιο, όπου υφίσταται και το κόστος των επιλογών της. ‘Όχι μόνο διαθέτει ισχυρότατη παρουσία στην Ουάσιγκτον, ιδίως στο Κονγκρέσσο, ικανή συχνά να βραχυκυκλώνει τον ίδιο τον Πρόεδρο, αλλά και ελέγχει πλήρως το Παρίσι, και την πρώην γκωλική δεξιά και το Σοσιαλιστικό Κόμμα.

 

Αν οι προβοκάτσιες είναι πιο χοντροκομμένες, η ρητορεία της μεταμοντέρνας αποικιοκρατίας που καλούμεθα να πιστέψουμε γίνεται κι αυτή πιο ασυνάρτητη. Ασυναρτησία επίσης ενδεικτική της μετάβασης από την ύστερη, «ιμπεριαλιστική» αστική δημοκρατία (του ψυχρού πολέμου) στον μεταμοντέρνο ολοκληρωτισμό (αυτό που συμβαίνει επίσης με άλλα μέσα στην Ευρώπη). Στο Αφγανιστάν έγινε εισβολή για να ξεριζωθεί η Αλ Κάιντα, που είχε οργανώσει προηγουμένως η CIA – στη Συρία, η Αλ Κάιντα είναι τώρα ο κατ’ εξοχήν σύμμαχος των Δυτικών. Που επικροτούν το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο και την αιματηρή καταστολή των Αδελφών Μουσουλμάνων, παρόλο που είναι πολύ πιο μετριοπαθείς από τους κυριολεκτικά κανίβαλους συμμάχους των Αμερικανών στη Συρία –  τρώνε τις καρδιές και τα συκώτια των αντιπάλων τους! Εναντίον των «εθνικιστικών αυταρχισμών» (Συρία, Ιράκ) οι δυτικοί αγωνίζονται για τη «δημοκρατία», στηρίζουν όμως τους Αιγύπτιους χουντικούς που σκοτώνουν στο σωρό τους πολίτες τους ή τον εμίρη του Μπαχρέιν που κρεμάει τους αρχηγούς της εξέγερσης. Αγωνίζονται εναντίον του «αυταρχικού ισλαμισμού» του Ιράν, αλλά δεν λένε κουβέντα για τα μεσαιωνικά ήθη και έθιμα της κατασκευασμένης από τους ίδιους Σαουδικής Αραβίας.

 

Στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, ο σκοπός ήταν να βάλουμε «μπλε» καθεστώτα, αποτρέποντας ή ρίχνοντας τα «κόκκινα». Τώρα, η επιδίωξη είναι η διακυβέρνηση δια του χάους και της αποσύνθεσης, χωρών, καθεστώτων, κοινωνιών, της μετατροπής δηλαδή του αραβομουσουλμανικού κόσμου σε μια «συνομοσπονδία» αλληλοσπαρασσόμενων οντοτήτων. Οι στρατηγικές αυτές έχουν περιγραφεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα άρθρα του ισραηλινού Γινόν, στην περίφημη μελέτη «A Clean Break: Α new strategy for securing the Realm» (of Israel), που προβλέπει το σενάριο των πολέμων τύπου Ιράκ, συντάχθηκε από τον Ρίτσαρντ Περλ και την ομάδα του και παραδόθηκε στον Μπέντζαμιν Νετανιάχου τον Ιούλιο 1996. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός υιοθέτησε αρκετές από τις εισηγήσεις και τις περιέλαβε στην ομιλία που έκανε αμέσως μετά στο αμερικανικό Κονγκρέσσο και πραγματοποιήθηκαν κατά τον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου. Αργότερα, η μελέτη για τον «αμερικανικό Εικοστό Αιώνα» συνέθεσε τις ιδέες των νεοσυντηρητικών για τη Μέση Ανατολή με τις ιδέες για την μεταψυχροπολεμική παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ που περιλαμβάνουν οι εκθέσεις Τζερεμάια και Βούλφοβιτς.

 

Αν θέλετε να βρείτε τις πραγματικές ρίζες αυτών των ιδεών πρέπει να πάτε στην εξτρεμιστική τάση του αμερικανικού κατεστημένου, που έσπρωχνε σε προληπτικό πυρηνικό πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ τις δεκαετίες μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο – αυτούς που εκπροσωπήθηκαν από τον Τέλλερ, τον Βοχσλέττερ, τον Ρέιγκαν μέχρι τους μαθητές τους Περλ και Βούλφοβιτς και ολόκληρο το ρεύμα γύρω από το περιοδικό Commentary. Τα πρόσωπα αυτά έχουν εμπνεύσει την ιστορική ταινία-ανατομία του ψυχρού πολέμου, το «ΣΟΣ, Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» (Dr. Strangelove), του Στάνλει Κιούμπρικ, που μας έχει προσφέρει επίσης μια ανατριχιαστική ανατομία της παγκόσμιας άρχουσας τάξης με την τελευταία ταινία του, τα «Μάτια ερμητικά κλειστά». Για την ολοκληρωτική τάση του καπιταλισμού, η περίοδος που άνοιξε με την διάλυση της ΕΣΣΔ συνιστά τη μεγάλη ευκαιρία για την εγκαθίδρυση της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας – και για την καταστροφή των κρατών ως μορφωμάτων περιορισμένης έστω εθνικής κυριαρχίας, είτε με στρατιωτικά μέσα (Μέση Ανατολή), είτε με οικονομικο-πολιτικά (Ευρώπη). ‘Oπως το διετύπωσε ο ρεπουμπλικάνος ιδεολόγος Τσαρλς Κραουτχάμερ «είμαστε (οι Αμερικανοί μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ) στο σημείο που ήταν οι Ρωμαίοι μετά την καταστροφή της Καρχηδόνας».

 

Ο ριζοσπαστισμός αυτών των σχεδίων είναι τόσο έντονος, που έχουν προκαλέσει δύο αποτελέσματα. Πρώτον, μια δριμύτατη εσωτερική σύγκρουση στην κορυφή της «αυτοκρατορικής εξουσίας», σύγκρουση που έχει προσωποποιηθεί τρόπον τινά από τους Μπέντζαμιν Νετανιάχου και Ζμπίγγκνιου Μπρζεζίνσκι. Δεύτερον έχει αποτελέσει ένα ισχυρό κίνητρο για Ρώσους, Κινέζους, ορισμένους Ευρωπαίους και τους Νοτιοαμερικανούς, να συντονίσουν πρακτικότερα τις προσπάθειές τους για την αναζήτηση δρόμων προν έναν πολυπολικό κόσμο.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Αυγή, 31.8.2013   

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Κόλαση η Μεσόγειος, οι ΗΠΑ υποκινούν νέο μεγάλο πόλεμο

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 27 Αυγούστου 2013

Φλέγεται κυριολεκτικά ολόκληρη η Μεσόγειος απ’ άκρη σ’ άκρη, αλλά η οικονομική λαίλαπα που σαρώνει και καταστρέφει για δεκαετίες την Ελλάδα θολώνει δικαιολογημένα το μυαλό των Ελλήνων και δεν τους επιτρέπει να συνειδητοποιήσουν σε όλη της την έκταση και το βάθος την τραγικότητα της κατάστασης και τις νέες συμφορές που κυοφορούνται στην περιοχή μας.

 Στις βόρειες ακτές της Μεσογείου, όλες οι χώρες περιδινίζονται στη χειρότερη οικονομική κρίση που έχουν γνωρίσει στα σχεδόν εβδομήντα χρόνια που κύλησαν από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, βαλκανικές χώρες, Πορτογαλία στις δυτικές εσχατιές της ευρωπαϊκής ηπείρου, έξω από την πύλη της Μεσογείου στο Γιβραλτάρ βυθίζονται όλο και βαθύτερα στη φτώχεια και τη μιζέρια με πρωτοφανείς ρυθμούς. Απέναντι, στις αραβικές νότιες ακτές της Μεσογείου, οι εμφύλιες συγκρούσεις που είτε βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη είτε στα πρώτα τους στάδια ή προετοιμάζονται, βάφουν ήδη με ποταμούς αίματος τα γαλάζια νερά της κοινής μας θάλασσας που γέννησε τους αρχαιότερους και μεγαλύτερους πολιτισμούς.

Στην Αίγυπτο, μια χούντα πραξικοπηματιών στρατιωτικών ανέτρεψε τον δημοκρατικά εκλεγμένο ισλαμιστή πρόεδρο Μόρσι και σφάζει τον λαό της Αιγύπτου που αντιτάσσεται στο δικτατορικό καθεστώς. Νοσταλγοί της χούντας του Μουμπάρακ όλοι τους οι πραξικοπηματίες, οι περισσότεροι των οποίων βρίσκονται στην υπηρεσία των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Στη Συρία, το ηθικά και πολιτικά χρεοκοπημένο καθεστώς του Ασαντ αμύνεται λυσσωδώς σφαγιάζοντας Σύρους πολίτες που δεν είναι μαζί του, ενώ οι αντικαθεστωτικοί είναι πολύ χειρότεροι.

Στίφη κατσαπλιάδων μισθοφόρων των εμιράτων και του Ισραήλ χρησιμοποιούν αδίστακτα χημικά όπλα εναντίον του συριακού πληθυσμού με χιλιάδες νεκρούς, επιχειρώντας να εμφανίσουν τον Ασαντ ως ένοχο χρήσης χημικών όπλων. Αμερικανοί, Ευρωπαίοι και Ισραηλινοί ετοιμάζουν νέο εμφύλιο στον Λίβανο. Πράκτορές τους τοποθετούν τις βόμβες σε σουνιτικά τζαμιά για να αποδοθεί η ευθύνη στη σιιτική Χεζμπολάχ, την οποία τον περασμένο μήνα η ΕΕ χαρακτήρισε επισήμως ως δήθεν «τρομοκρατική» οργάνωση, ώστε να πάρουν επισήμως αμέσως το μέρος των φασιστικών φιλοδυτικών δυνάμεων του Λιβάνου, συνεχιστών των φαλαγγιτών, όταν ξεσπάσει ανοιχτά ο πόλεμος στον Λίβανο που προετοιμάζουν πυρετωδώς. Προετοιμασία εμφυλίου πολέμου εκ μέρους των ΗΠΑ, της ΕΕ και του Ισραήλ γίνεται και στην Τυνησία, όπου και εκεί η λαϊκή επανάσταση έφερε στην εξουσία ισλαμικές δυνάμεις, καθώς αυτές ανταποκρίνονται στην πολιτική και κοινωνική συνείδηση των αραβικών πληθυσμών κατά τη σημερινή φάση.

Ο Λευκός Οίκος έχει ξεκινήσει μια αντεπίθεση διαρκείας στις αραβικές χώρες της Μεσογείου προσπαθώντας να ανακτήσει τις χώρες που έχασε με το ξέσπασμα της «αραβικής άνοιξης» ή ακόμη περισσότερο να εμφανίσει ως… «συνέχεια της αραβικής άνοιξης» τη μεθοδευμένη απόπειρα ανατροπής αραβικών καθεστώτων που δεν είναι τυφλά όργανά του.
Η επιτυχία των ΗΠΑ και της ΕΕ να ανατρέψουν το καθεστώς του Καντάφι στη Λιβύη χρησιμοποιώντας το ΝΑΤΟ και Αραβες μισθοφόρους άνοιξε την όρεξη των Αμερικανών και κάποιων Ευρωπαίων να ανατρέψουν και τον Ασαντ.
Η πράξη απέδειξε όμως ότι χωρίς τη χρήση της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ, οι κατσαπλιάδες μισθοφόροι που εξοπλίζει η Δύση και πληρώνουν τα εμιράτα είναι σχεδόν αδύνατο να ανατρέψουν υφιστάμενα αραβικά καθεστώτα, ακόμη και όταν μια χώρα σαν την Τουρκία παρέχει ολόπλευρη βοήθεια στους Σύρους αντικαθεστωτικούς.

Η Ουάσιγκτον το κατάλαβε αυτό κι έτσι στην Αίγυπτο προχώρησε στην οργάνωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος και στην εγκαθίδρυση χούντας αμερικανόδουλων αξιωματικών, όπως ο Παπαδόπουλος και ο Ιωαννίδης στη χούντα των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου 1967 στη χώρα μας.
Σε μια χώρα σαν την Αίγυπτο άλλωστε με 85 εκατομμύρια κατοίκους, οποιαδήποτε στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ για την ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Μόρσι είναι πιθανότατο ότι θα οδηγούσε όλους τους αραβικούς λαούς προς την κατεύθυνση της αντιαμερικανικής ριζοσπαστικοποίησης.
Τίποτα όμως δεν έχει τελειώσει σε αυτή την ιστορία της προσπάθειας των ΗΠΑ και ορισμένων Ευρωπαίων ηγετών να καθυποτάξουν όλες τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Ισως αποδειχθεί ότι είναι αδύνατον να πετύχουν τον στόχο τους χωρίς να εξαπολύσουν έναν γενικευμένο πόλεμο στην περιοχή – έναν πόλεμο που θα οδηγήσει στην κόλαση των στρατιωτικών συγκρούσεων εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους.

ΕΘΝΟΣ

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ευρώπη, Ελλάδα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Το «στρατηγικό βάθος» καταρρέει στην Αίγυπτο

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 25 Αυγούστου 2013

Aigyptos02-20august2013

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ

Όταν η τουρκική εξωτερική πολιτική άρχισε να εφαρμόζει το δόγμα του «στρατηγικού βάθους», οραματιζόμενη το ρόλο του «νεοοθωμανού ηγεμόνα», θεωρούσε ότι στο δρόμο θα είχε «μηδενικές τριβές». Αυτή η αντίληψη, στηριζόταν εν πολλοίς στην απουσία αραβικής ενότητος και στρατηγικής και στην απομόνωση του Ιράν. Η ακύρωση του άξονα με το Ισραήλ ήταν μία μανούβρα τακτικής που εξυπηρετούσε επικοινωνιακώς την προσπάθεια της Τουρκίας να κερδίσει αξιοπιστία και να καλύψει το ηγετικό κενό στη Μέση Ανατολή.

Η Συρία ήταν το πρώτο κράτος της περιοχής που ανταποκρίθηκε Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Διαβάστε το και κρατήστε το κάτω από το μαξιλάρι σας (3): Σαρία και Τζιχάντ: Η Στρατηγική που κρύβεται πίσω από την φάση της απαρατήρητης ισλαμικής διεισδύσεως

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 23 Αυγούστου 2013

Του Μάνου Ηλιάδη

Όπως, ενδεχομένως θα παρατήρησαν οι αναγνώστες στα προηγούμενα δύο άρθρα για την Μουσουλμανική Αδελφότητα -ή γενικότερα για το Ισλαμικό Κίνημα- και την εν γένει εκστρατεία για την παγκόσμια εξάπλωση του Ισλάμ, υπάρχει ένα παράδοξο το οποίο δίνει τροφή στους οπαδούς του «ρεαλισμού», που δεν θέλουν να διαταραχθεί η μακαριότητα της ασφάλειας στην οποία ζουν, ή στους εν γένει «προσγειωμένους στην πραγματικότητα», να αντιμετωπίζουν σοβαρά θέματα μέσα από το πρίσμα της συνωμοσιολογίας.
Τούτο, κατά την άποψή μας, έχει δύο αιτίες: Πρώτον, το γεγονός ότι ουδείς ασχολήθηκε σοβαρά να μάθει τα Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 23 Αυγούστου 2013

Διαβάστε το και κρατήστε το κάτω από το μαξιλάρι σας (2): «ΤΖΙΧΑΝΤ – Με δόλο και εξαπάτηση»

 

Υπότιτλος : «Η Απαρατήρητη φάση της ισλαμικής διεισδύσεως»

 

 

Του Μάνου Ηλιάδη

 

Προηγούμενο άρθρο: Διαβάστε το και κρατήστε το κάτω από το μαξιλάρι σας: Μουσουλμανική Αδελφότητα, Σαρία και Τζιχάντ: Μια πρώτη προσέγγιση

Στο τελευταίο  τμήμα του άρθρου για την «Σαρία και το Τζιχάντ στη Δύση» του προηγούμενου τεύχους («Τα προβλήματα για την Ελλάδα και ο κίνδυνος για την Εθνική Ασφάλεια»), είχαμε αναφερθεί στην γενική άγνοια που επικρατεί στην Ελλάδα  για τις επιδιώξεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας(Μ.Α.) και των τεχνικών διεισδύσεως και της τακτικής της παραπλανήσεως που ακολουθεί για να αποκοιμίσει τους Έλληνες, οι οποίοι αγνοούν ακόμη την επικίνδυνη πλέον φάση στην οποία έχουν περιέλθει οι χώρες της Ευρώπης και οι ΗΠΑ από την ανοχή τα προηγούμενα χρόνια της δράσεως της Μ.Α.

Σκοπός του παρόντος και άλλων άρθρων που θα ακολουθήσουν, είναι η ενημέρωση για τις παραπάνω τεχνικές και η ευαισθητοποίηση του κοινού, των κυβερνητικών υπηρεσιών και κυρίως της Εκκλησίας, προκειμένου να Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Διαβάστε το και κρατήστε το κάτω από το μαξιλάρι σας: Μουσουλμανική Αδελφότητα, Σαρία και Τζιχάντ: Μια πρώτη προσέγγιση

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 22 Αυγούστου 2013

Του Μάνου Ηλιάδη

Για τον απληροφόρητο αναγνώστη, η Μουσουλμανική Αδελφότητα, ο Ιερός Πόλεμος (Τζιχάντ)  και  η Σαρία –που  έγιναν ευρέως  γνωστές τα τελευταία χρόνια, κυρίως  με την ευκαιρία των γεγονότων της Συρίας και  της ανατροπής της κυβερνήσεως Μόρσι από τις ένοπλες δυνάμεις της Αιγύπτου-   ήταν μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον έννοιες που αφορούσαν στο Ιράν, την Αίγυπτο και άλλες χώρες της Μ. Ανατολής. 
Η γενική δε εντύπωση του ευρύτερου κοινού για την Μουσουλμανική Αδελφότητα ήταν ότι αυτή είναι μία Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Οι βάρβαροι χτύπησαν τη Βηρυτό. Εικόνες φρίκης από τη σφαγή.

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 16 Αυγούστου 2013

Δυστυχώς η μοναδική ελπίδα μας για την αποφυγή των χειρότερων εξελίξεων στην Ελλάδα εναπόκειται στην ανησυχία των συμμάχων και εταίρων μας από την αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής και την διατήρηση της Ελλάδας ως μοναδικού θύλακα σχετικής σταθερότητας στην περιοχή. 

βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» 


Μέχρι αυτήν την ώρα οι νεκροί είναι 14, η έκρηξη έγινε στις 18 00 από παγιδευμένο αυτοκίνητο και την ευθύνη ανέλαβε η ομάδα Ταξιαρχία της Αίσα, την πληροφορία έδωσε το λιβανέζικο κανάλι MTV . Βίντεο με μασκοφόρους ενόπλους δημοσίευσαν μήνυμα στο youtube. 

 
Η Ταξιαρχία της Αίσα έχει τη βάση της στο φονικό Ιdleb της Συρίας. Σύμφωνα με το ειδησεογραφικό L Orient le Jour, η συριακή αντιπολίτευση είχε απειλήσει τη Χεζμπολά για τη βοήθεια στο συριακό στρατό ενώ και άλλες τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λίβανο είχαν τα ίδια κίνητρα.
 
 
 

Πηγή: http://logioshermes.blogspot.com/2013/08/blog-post_443.html#ixzz2c6SZiWSO

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ελλάδα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Αποκλειστική συνέντευξη του Αντιστράτηγου ε.α. Δημήτριου Αλευρομάγειρου στον ‘Εμπροσθοφύλακα’ (Μέρος Α’)

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 20 Ιουλίου 2013

03 Οκτωβρίου 2010
Συντακτική Ομάδα

Σε ένα μικρό διαμέρισμα μιας παλιάς πολυκατοικίας της Αθήνας, συναντήσαμε τον Αντιστράτηγο ε.α. Δημήτριο Αλευρομάγειρο, επίτιμο Γενικό Επιθεωρητή Στρατού και πρώην Διοικητή του 336 Τάγματος Εθνοφυλακής το 1974. Κι όμως ένα τόσο μικρό διαμέρισμα, γεμάτο παράσημα και βιβλία, κατάφερε να χωρέσει έναν τόσο μεγάλο άνθρωπο. Το πιο πολύτιμο βιβλίο βέβαια, είναι ο ίδιος, αφού οι μνήμες και οι γνώσεις που κουβαλά είναι ανεκτίμητης αξίας.

Εδώ και χρόνια έχει αποστρατευθεί, αλλά η αγάπη του για την πατρίδα και η ανησυχία του για το μέλλον του Ελληνισμού, τον οδήγησε στα πολιτικά χαρακώματα. Πρόσφατα βρέθηκε στα χαρακώματα ενάντια του Σχεδίου Ανάν και της αλλαγής των βιβλίων Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού, ενώ κατά διαστήματα πραγματοποιεί βαρυσήμαντες πολιτικές παρεμβάσεις.

Απλός και φιλόξενος, μάς υποδέχθηκε στο σπίτι του, για μια συνέντευξη «εφ’ όλης της ύλης» που αγγίζουν το Κυπριακό, την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, τα ελληνοτουρκικά, την αμυντική θωράκιση Ελλάδας-Κύπρου, καθώς επίσης και άλλα θέματα που απασχολούν σήμερα τον Ελληνισμό.

1. Στρατηγέ, ο Έρογλου ήταν ο νικητής των πρόσφατων ψευδοεκλογών. Πιστεύετε ότι αυτό θα επηρεάσει καθόλου την εξέλιξη των συνομιλιών; Ο Πρόεδρος Χριστόφιας ανακάλυψε ότι δεν υπάρχει συμφωνία για τη “συμφωνημένη βάση” της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

Όλοι οι πολιτικοί ηγέτες δίνουν αναφορά στην Ιστορία και συνεπώς έχουν το βάρος της ευθύνης. Επομένως, χωρίς να θέλω να σνομπάρω κανένα πολιτικό ηγέτη, παρακολουθώντας χρόνια την πορεία του Κυπριακού προβλήματος και των ελληνοτουρκικών σχέσεων, η προσωπική μου γνώμη είναι ότι οι πολιτικές ηγεσίες, και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, έχουν κοντόφθαλμη πολιτική και δεν βλέπουν στο βάθος, σε αντίθεση με τους Τούρκους.

Το παιχνίδι που παίχθηκε μεταξύ Ταλάτ-Έρογλου εξυπηρετεί σε τελική ανάλυση την Τουρκία. Ενώ θεωρητικά στήριζαν τον «καλό» Ταλάτ, στον οποίον η κυπριακή κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη από την ελληνική, είχαν κάνει τρομακτικές παραχωρήσεις, στην ουσία στήριζαν τον «σκληρό» Έρογλου ο οποίος τις θεωρούσε «μειωτικές» για την τ/κ πλευρά. Τώρα αυτός θα τις τσιμεντώσει και θα ζητήσει ακόμη περισσότερα. Είναι αυτό που είπε και ο Θουκυδίδης: «Άμα υποχωρείς, ο άλλος δεν σταματάει, συνεχίζει». Επομένως, αυτό που επιχειρεί η Τουρκία, ενώ το 1974 αρχικά δήλωνε ότι είχε λύσει το Κυπριακό, τώρα δηλώνει ότι επιθυμεί μια δήθεν ειρηνική λύση, ούτως ώστε να μεταφέρει σε πολιτικό επίπεδο, το στρατιωτικό της έγκλημα με την υπογραφή τη δίκη μας. Έτσι, θα είναι νικήτρια 100%. Το παιχνίδι μία ο Ταλάτ και μία ο Έρογλου είναι μέρος των παιχνιδιών της μικρής σκακιέρας, εξυπηρετώντας τον βασικό αυτό στόχο της Τουρκίας.

Το θέμα όμως δεν είναι τί κάνει η Τουρκία με τους Ταλάτ και Έρογλου, αλλά αν εμείς με την πολιτική που ακολουθούμε, εξυπηρετούμε την πολιτική της Τουρκίας. Δηλαδή αν θα υπογράψουμε με τη θέληση μας, τα τετελεσμένα της εισβολής του 1974. Θα υπάρχει μεγαλύτερη νίκη από αυτήν για την Τουρκία; Τί κάνουμε σε αυτή την περίπτωση; Αντίσταση. Και η αντίσταση μπορεί να πραγματοποιηθεί με πολλούς τρόπους. Για παράδειγμα μπορεί να είναι χωρίς όπλα όπως την αντίσταση του Τάσσου Παπαδόπουλου το 2004 ή ενόπλως όπως στην Παλαιστίνη. Ανάλογα με την περίσταση, διαλέγεις και τον προσφορότερο τρόπο αντίστασης, που μπορεί καμιά φορά να είναι και τα δύο. Αν δεν κάνεις καθόλου αντίσταση, ο άλλος θα σε απογυμνώσει. Δυστυχώς αυτή τη στιγμή δεν γίνεται καμία αντίσταση. Και απορώ γιατί αυτό το πολύ απλό πράγμα δεν μπορεί να το καταλάβει ούτε η κυπριακή, ούτε η ελληνική κυβέρνηση.

Για παράδειγμα, τί έχουνε βρει δηλαδή εκεί στα γεύματα στην Πράσινη Γραμμή, Έρογλου και Χριστόφιας; Ότι η κυπριακή κυβέρνηση θα δώσει ότι να ‘ναι για να τελειώσει αυτή η ιστορία; Το πρόβλημα εδώ είναι πρόβλημα ηθικής διάστασης της ελληνικής και της ελληνοκυπριακής ηγεσίας. Δεν έχω τίποτα φυσικά ούτε με τον κ. Χριστόφια, ούτε με τον κ. Παπανδρέου. Έχω όμως πάρα πολλά με την πολιτική τους κατεύθυνση. Η πολιτική που ακολουθούν είναι δυστυχώς, πολιτική αυτοκτονίας. Είναι πολιτική παραχωρήσεων ελληνικών δικαιωμάτων, ελληνικών πεπρωμένων στον αντίπαλο. Η Γαλλία και η Γερμανία έκαναν καμιά παραχώρηση εδάφους ο ένας στον άλλον για να συμφιλιωθούν; Κατάλαβαν ότι δεν υπήρχε λόγος πλέον να συγκρούονται. Έχουμε εμείς τίποτα με τον τουρκικό λαό; Απολύτως τίποτα. Η Τουρκία όμως κατέχει παράνομα τη μισή Κύπρο και ο Νταβούτογλου λεει αυτό που διδάσκονται στην Τουρκία από μικρά παιδιά: ότι ο εχθρός μας είναι η Κύπρος και το Αιγαίο. Αυτά είναι τα μεγάλα εμπόδια για τον Νταβούντογλου για τη νέα Τουρκική, Οθωμανική Αυτοκρατορία. Κι αυτά τα δύο εμπόδια, πάμε εμείς να του τα δώσουμε με την παραχώρηση δικαιωμάτων και εδαφών δικών μας, αμαχητί! Αυτό αγγίζει τα όρια της εθνικής παραφροσύνης ή ακόμα ίσως και τα όρια της προδοσίας. Λυπάμαι που το λεω αυτό. Δεν πιστεύω φυσικά πως οι κ. Χριστόφιας και Παπανδρέου είναι εχθροί της Ελλάδος, αλλά πιστεύω πως έχουν κοντόφθαλμη πολιτική. Δεν μπορούν να δουν ότι αυτή η συμπεριφορά τους, με τις αγκαλιές και τα φιλιά, τους χορούς, τα ζεϊμπέκικα, τις κουμπαριές και τις συντροφιές, αποτελεί στην ουσία παραχώρηση προς τον αντίπαλο.

Λένε ότι μας πιέζουν. Φυσικά μας πιέζουν αφού η Αμερική θέλει να κλείσει το θέμα. Δεν θέλει να έχει εστία αναφλέξεως στο νησί. Εστία αναφλέξεως δεν θα υπάρχει όταν λυθεί δίκαια το πρόβλημα ή όταν λυθεί μονομερώς. Αυτή λοιπόν η λύση την οποία όλοι επιδιώκουνε είναι να λυθεί μονομερώς υπέρ της Τουρκίας και εμείς να είμεθα δορυφόροι, ένα κράτος-παρίας στο οποίο θα βγάζουν λεφτά κάποιοι ξενοδόχοι, εργοστασιάρχες κλπ. Θα είναι δηλαδή μια «ελευθερία του δούλου». Αυτό ξεκίνησε από τις άθλιες Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, για τις οποίες ο Κάλαχαν είπε ότι είναι ένας ζουρλομανδύας, που έφεραν τα γεγονότα του 1963 και αυτά με τη σειρά τους τα γεγονότα του 1967 τα οποία είχαν σαν αποτέλεσμα με την προβοκάτσια της Κοφίνου, να διώξουν την ελληνική μεραρχία από το νησί, ενώ ταυτόχρονα έρχονταν ανεμπόδιστα στρατιωτικά τμήματα με ελικόπτερα και πλοία από την Τουρκία. Και τέλος, η Χούντα έκλεισε το έγκλημα το οποίο άνοιξε από το 1967 με το έγκλημα του Ιουλίου το 1974.

Είπε ο Πρόεδρος Χριστόφιας, πέρσι αν θυμάμαι καλά, γιατί ζητάμε τα ρέστα από την Τουρκία αφού έπρεπε να τα ζητάμε από την Χούντα των Αθηνών. Μα αυτό είναι το πρόβλημα; Όλοι ξέρουμε ότι η Χούντα των Αθηνών έδωσε το δικαίωμα στους Τούρκους να εισβάλουνε. Αλλά αυτό δεν αναιρεί την ευθύνη του εγκλήματος της Τουρκίας! Ουσιαστικά δηλαδή, ο κ. Χριστόφιας έδωσε συγχωροχάρτι στην εισβολή της Τουρκίας. Έλεος! Είναι λάθος πολιτικό! Κι εγώ τα έχω με την Χούντα των Αθηνών. Ακόμα πιστεύω ότι έγινε με μόνο στόχο να φέρει την καταστροφή στην Κύπρο και την κατακρίνω απόλυτα. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν μπορώ να πω ότι αφού έκανε ένα έγκλημα, θα δώσω συγχωροχάρτι στους Τούρκους.

2. Στρατηγέ, πώς κρίνετε την βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας; Πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει μια δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση με βάση το μοντέλο αυτό;

Εδώ υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ψέμα και για να το καλύψουμε, το αποδίδουμε στις Συμφωνίες Μακαρίου-Ντενκτάς (1977) και Κυπριανού-Ντενκτάς (1979). Αυτές οι Συμφωνίες όμως δεν περιείχαν την έννοια της διζωνικότητας που σήμερα επικαλούμαστε. Ο Βάσος Λυσσαρίδης, μία μεγάλη μορφή του κυπριακού αγώνα, είχε πει ότι τον ενδιαφέρει η ουσία και όχι το όνομα. Η συμφωνία Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας από την αρχή είναι λάθος διότι έχουμε ένα κεντρικό κράτος ανύπαρκτο, ένα κράτος των τριών δικαστών. Είναι ένα τόσο αισχρό προτεκτοράτο που δεν υπήρξε ποτέ στην παγκόσμια ιστορία. Οι Κύπριοι θα ζουν σε ένα «δουλικό καθεστώς», στο οποίο, εφόσον τους επιτρέπει η Τουρκία θα μπορούν να ερωτεύονται, να κάνουν οικονομίες, να χτίζουν σπίτια και ξενοδοχεία. Αυτή είναι η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Είναι ένα λάθος, το οποίο υιοθετήσαμε.

Διαβάζοντας το βιβλίο των Μιχάλη Ιγνατίου, Κώστα Βενιζέλου, Νίκου Μελέτη “Σχέδιο Ανάν: Το Μυστικό Παζάρι”, ο Τάσσος Παπαδόπουλος για παράδειγμα δεν τον ενδιέφερε η ονομασία αλλά η ουσία. Η ουσία αυτή ήταν να υπάρχει ένα κεντρικό κράτος, του οποίου η ηγεσία του να εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία, από όλους τους κατοίκους της νήσου. Αυτοί φυσικά είναι οι γηγενείς κάτοικοι του νησιού, και όχι οι «κάτοικοι» που μας ήρθαν από την Ανατολή. Τότε στο Δημοψήφισμα το 2004, για παράδειγμα, ψηφίσανε και Τούρκοι έποικοι. Ο εποικισμός είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το οποίο εμείς δυστυχώς έχουμε αποδεχθεί. Είναι ακριβώς ότι έγινε και στην Αλεξανδρέττα. Εκεί υπήρχε απλά μια μικρή τουρκική μειονότητα. Όταν φύγανε οι Γάλλοι, μπήκε ο τουρκικός στρατός και η Τουρκία έφερνε συνεχώς Τούρκους έποικους, με αποτέλεσμα όταν έγινε δημοψήφισμα, η τουρκική μειονότητα ήταν πλέον η πλειοψηφία και η Αλεξανδρέττα έγινε επαρχία της Τουρκίας.

Η Κύπρος μαζί με την Ελλάδα είναι ένα δίδυμο ασπίδας για την ελευθερία της Δύσης και όχι μόνο για την δική τους ελευθερία. Έρχεται τώρα η Τουρκία και μας λεει ότι κάτω από τη σκέπη τη δική τους θα περνάμε καλά. «Ευχαριστούμε πολύ για το δώρο σας». Επομένως, είναι τελείως λανθασμένη η πολιτική αυτή της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, ειδικά με την έννοια που της δίνουμε αυτή τη στιγμή με μία ανύπαρκτη κεντρική κυβέρνηση. Αυτά τα πράγματα δεν είναι φυσιολογικά κι ούτε βιώσιμα. Όπως δεν ήταν βιώσιμη η Συμφωνία Ζυρίχης-Λονδίνου, που ήταν απείρως καλύτερη από αυτό το αίσχος που προσπαθούμε να κάνουμε τώρα, και καταστράφηκε μέσα σε τρία χρόνια. Αυτό το νέο έκτρωμα θα είναι μια διαρκής δουλεία, την οποία οι Τούρκοι επιδιώκουν με την ψήφο τη δική μας. Είναι έγκλημα, πώς αλλιώς να το πούμε;

3. Πώς κρίνετε τις παραχωρήσεις του Προέδρου Χριστόφια, όσον αφορά την εκ περιτροπής προεδρία με την σταθμισμένη ψήφο των Ελληνοκυπρίων και την παραμονή των 50.000 Τούρκων εποίκων;

Μου κάνει εντύπωση πως ο κ. Χριστόφιας, ένας έμπειρος πολιτικός και με γνώση του Κυπριακού προβλήματος, πραγματοποίησε αυτές τις παραχωρήσεις. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιος είναι ο στόχος του. Θέλω να πιστεύω πως αυτές τις παραχωρήσεις ο κ. Χριστόφιας τις έκανε για να δείξει καλή διάθεση. Αλλά είναι ηγέτης ενός κράτους. Όταν πραγματοποιεί τέτοιες παραχωρήσεις, τότε ο άλλος τις πιστώνεται. Σ’ ένα συνέδριο στην Έδεσσα τον Αύγουστο του 2008, 10 μέρες πριν αρχίσουν οι συνομιλίες, έλεγε τα ίδια πράγματα. Δηλαδή πριν καλά-καλά αρχίσουμε, να κάνουμε παραχωρήσεις; Πού είναι ο στόχος;

Εγώ απλά είμαι ένας παρατηρητής. Δεν έχω δικαίωμα να ελέγξω τον κ. Χριστόφια, δεν είμαι πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έχω δικαίωμα όμως να τον κρίνω ως Έλλην. Εκτός κι αν δεν σκέπτεται ότι είναι Έλλην ο κ. Χριστόφιας. Πιστεύω ότι το σκέπτεται και θέλει να είναι Έλλην, με την έννοια της ελληνικής συνεργασίας. Δυστυχώς έχουμε κι αυτό το φαινόμενο.

Ο κ. Χριστόφιας άρχισε τις συνομιλίες προτείνοντας εκ περιτροπής προεδρία και παραμονή 50.000 Τούρκων εποίκων χωρίς να ρωτήσει και να ενημερώσει κανέναν. Δεν είναι θέμα μαγκιάς ή εξυπνάδας. Είναι θέμα στοιχειώδους κανόνων συζητήσεως. Τί να κάνουμε; Αντίσταση! Να μπορεί να συλλάβει ο κ. Χριστόφιας αυτό που επιθυμεί ο κυπριακός λαός. Όπως αφουγκράστηκε τον λαό ο Τάσσος Παπαδόπουλος το 2004. Ξέρει ο ηγέτης περισσότερο ποιό είναι το καλό ενός λαού και δεν ξέρει ο ίδιος ο λαός; Δηλαδή ο λαός που απορρίπτει αυτές τις προτάσεις είναι τρελλός και θέλει την καταστροφή του; Θέλει ο άλλος να του πάρει το σπίτι; Γιατί δεν ρωτάει τον ίδιο τον κυπριακό λαό αν το θέλει; Γιατί δεν τον ρώτησε όταν ζήτησε την ψήφο του στις προεδρικές εκλογές; Όταν τον στήριξε η ΕΔΕΚ και το ΔΗΚΟ, γιατί δεν τους ανέφερε τις προθέσεις του; Ο κ. Χριστόφιας ενεργεί αντιδημοκρατικά και αντίθετα με την εντολή την οποία πήρανε από τον λαό.

Για παράδειγμα, η σταθμισμένη ψήφος τί είναι; Δίνει το δικαίωμα σε μία μειονότητα να αποφασίζει για την πλειοψηφία. Αυτό είναι απαράδεκτο. Είναι αντιδημοκρατικό, έρχεται σε αντίθεση με το Διεθνές Δίκαιο, ακόμη και το Δίκαιο του διαβόλου! Ναι, επιθυμούμε να ζήσουμε ειρηνικά. Αλλά εδώ, είναι σαν να προσπαθούμε να πείσουμε δύο ανθρώπους ότι είναι ερωτευμένοι, τη στιγμή που δεν υπάρχει η στοιχειώδες συνεννόηση. Και δυστυχώς το σχέδιο εξαρτάται από αυτό τον «έρωτα». Δηλαδή εδράζεται σε υποθέσεις του μέλλοντος. Ότι θα είναι «καλοί» οι Τ/κ και θα είναι «καλή» η Τουρκία και θα περάσουμε «πολύ καλά».

Το 1956, Ισραηλινός απεσταλμένος, είχε πει ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είχαν το θάρρος να πουν στον ελληνικό και κυπριακό λαό ότι εγκαταλείπουν την υπόθεση διότι θα αποδεικνυόταν πόσο αδύναμες και αισχρές κυβερνήσεις ήταν. Και γι’ αυτό ο απεσταλμένος είπε ότι το πρόβλημα θα το έλυνε μία χούντα. Κι έτσι φέρανε τη Χούντα για να «λύσει» το πρόβλημα της Κύπρου, η οποία είχε στόχο την υποδούλωση της Κύπρου. Όταν έρχεται τώρα ο κ. Χριστόφιας, που πραγματοποιεί ότι η Χούντα θα ήθελε, τότε έλεος! Όχι μόνο δεν εκπροσωπεί τον μέσο Κύπριο πολίτη, αλλά δεν εκπροσωπεί και την πολιτική για την οποία υποτίθεται ότι αγωνίζεται, δηλαδή την δημοκρατική πολιτική. Προσπαθεί να εφαρμόσει ένα σχέδιο, το οποίο η ίδια η Χούντα ήθελε! Ακόμα και όταν έγινε η Διάσκεψη στην Γενεύη, 8-12 Αυγούστου το 1974, στην οποία ήτανε ο ΥΠΕΞ κ. Μαύρος, ο κ. Κληρίδης, ο κ. Ντενκτάς και ο ΥΠΕΞ κ. Γκιουνές. Τότε ο Γκιουνές ήθελε να υπογράψουμε, με λίγα λόγια, το Σχέδιο Ανάν! Τους έλεγε, «υπογράψτε το και τελειώνουμε».

Ο Αλί Μπιράντ, στο βιβλίο του “Απόβαση-Απόφαση”, γράφει το εξής: Ο Γκιουνές είχε πάρει εντολή από τον Ετζεβίτ να πιέζει σε τέτοιο σημείο ούτως ώστε να διαλυθεί η Διάσκεψη, αλλά να διαλυθεί με ευθύνη των Ελλήνων. Να ζητά συνεχώς περισσότερα και να μην δέχονται οι Έλληνες και να μπορεί να προχωρήσει η Τουρκία με τον Αττίλα 2. Τότε η ελληνική πλευρά δεν μπόρεσε να συνεχίσει τη Διάσκεψη λέγοντας ότι είναι με το πιστόλι στον κρόταφο. Στην ίδια θέση είναι και ο κ. Χριστόφιας αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν 40.000 ετοιμοπόλεμοι Τούρκοι στρατιώτες στην κατεχόμενη Κύπρο. Αν πράγματι η Τουρκία έχει καλή θέληση, να αποσύρει τον στρατό της από την Κύπρο και μετά ας αρχίσουν οι οποιεσδήποτε συνομιλίες.

4. Στρατηγέ, πώς μπορούμε όμως, να πετύχουμε αλλαγή στρατηγικής; Και ποιά θα είναι αυτή η νέα στρατηγική;

Κοιτάξτε, τα πράγματα έχουν ξεφύγει πολύ. Εδώ η Τουρκία προσπαθεί να στηρίξει το Διεθνές Δίκαιο επάνω στα ερείπια και τους νεκρούς ακτιβιστές, το οποίο το παραβιάζει εδώ και τριάντα-έξι χρόνια στην Κύπρο. Δεν είμαι πιο έξυπνος από τον κ. Χριστόφια. Αλλά τον Αύγουστο του 2008, λίγες μέρες πριν αρχίσουν οι δικοινοτικές συνομιλίες, προέβλεψα ότι θα αποτύγχαναν οι συνομιλίες, διότι δυστυχώς κινούνταν σε λανθασμένο δρόμο. Αυτό το πράγμα δεν μπορούσαν να το δουν οι κύριοι Χριστόφιας και Αναστασιάδης; Εκτός κι αν είναι τόσο σοφός ο κ. Χριστόφιας που ήθελε να αποδείξει το ανεδαφικό μιας τέτοιας κατάστασης, αλλά δυστυχώς δεν βλέπω να ισχύει κάτι τέτοιο δυστυχώς. Γι’ αυτό και χαρακτηρίστηκε ως «ο Χριστόφιας ο Chamberlain». Δηλαδή, όπως ο Chamberlain που έφτασε στην Αγγλία και έδειχνε εκεί τη Συνθήκη του Μονάχου, ενώ παράλληλα ο Χίτλερ ήταν έτοιμος να επιτεθεί. Δεν πιστεύω ότι ο κ. Χριστόφιας έχει κακές προθέσεις. Αλλά η πολιτική που ακολουθεί είναι καταδικασμένη και από τον ίδιο τον Θουκυδίδη. Είναι μια αποτυχημένη πολιτική που θα οδηγήσει σε υποτέλεια των Ελληνοκυπρίων, και της Ελλάδος κατ’ επέκταση, στους Τουρκοκύπριους και τους Τούρκους. Δεν του έδωσε κανένας το δικαίωμα να κάνει αυτές τις παραχωρήσεις. Δεν του έδωσε κανένας το δικαίωμα να υπογράψει μια συμφωνία με αυτόν που επιβουλεύεται τα σπίτια των Κυπρίων.

Οι λαοί που μπόρεσαν να ζήσουν, αγωνίζονται. Αγωνίστηκε και έκανε ένα θαύμα η ΕΟΚΑ. Γκρέμισε και εξευτέλισε μία νικήτρια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πολλοί δεν πιστεύανε τότε, ότι εκείνα τα αμούστακα παιδιά, οι άοπλοι μαχητές θα γκρεμίζανε μια Βρετανική Αυτοκρατορία. Κι όμως την γκρεμίσανε! Διότι ο κυπριακός λαός δεν ήθελε την υποδούλωση, την οποία οι ηγέτες του πάνε να υπογράψουν σήμερα. Δεν πιστεύω ότι ο κυπριακός λαός να θέλει λύση που ισοδυναμεί με υποδούλωση. Και αποδείχθηκε πολύ πρόσφατα, το 2004!

5. Στρατηγέ, εσείς ποιά λύση οραματίζεστε για το Κυπριακό, και πώς πιστεύετε θα γίνει αυτό;

Τίποτα, πρέπει να σταματήσουν αμέσως οι συνομιλίες. Έχει χυθεί πολύ νερό στο αυλάκι ανάποδα. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος όταν παρέλαβε Πρόεδρος, δεν ήταν πολύ ευχάριστα τα πράγματα. Είχε ενώπιον του το αγκάθι και τη σπάθη του Σχεδίου Ανάν. Είχαμε φτάσει στο αμήν. Κι όμως κατόρθωσε να ανατρέψει το κλίμα. Ενώ στην τελετή ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ, την 1η Μαΐου 2004 στις Βρυξέλλες, η κυπριακή αντιπροσωπεία είχε δεχθεί τα μισητά βλέμματα των Ευρωπαίων εταίρων, ο Τάσσος Παπαδόπουλος κατόρθωσε να αναστραφεί το κλίμα, να έρθει σε σύμπνοια και αγαστή συνεργασία με τον Πρόεδρο της Γαλλίας, κ. Σιράκ, και με άλλους Ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες και να ανεβάσει το κύρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Και τώρα πιστεύω πως ο κυπριακός λαός μπορεί και πάλι να αναστρέψει μια καταστροφική συμφωνία. Αλλά δεν μπορούμε συνέχεια να τα ρίχνουμε στον λαό. Ο ηγέτης πρέπει να προηγείται του λαού. Αν δεν μπορεί, ας αφουγκραστεί τον λαό του τουλάχιστον. Αυτά που λέω δεν τα λεω για να κάνω τον ήρωα, αλλά είναι αυτά που νιώθει και λεει ο κυπριακός και ελληνικός λαός. Αυτός ο λαός έχει τη δυνατότητα όταν είναι συντονισμένος να αγωνιστεί. Για παράδειγμα, να ζητήσει ο λαός να αποχωρήσει ένα τμήμα του κατοχικού στρατού και ένα τμήμα των Τούρκων εποίκων ως ένδειξη καλής θέλησης για να μπορούμε να καθίσουμε στο τραπέζι. Ο κ. Χριστόφιας όμως θα φωνάζει ότι καταστρέφουμε την ειρήνη. Μα ποιά ειρήνη; Αυτή της δολοφονίας; Μπορεί να πει κάποιος ότι είμαι ένας «ξένος» και τα λεω αυτά από μακριά. Αυτοί που αντιδρούνε, όπως ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο Γιαννάκης Ομήρου, ο Γιώργος Λιλλήκκας, ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ο Γιώργος Κολοκασίδης, ο Νίκος Κουτσού και πολλοί άλλοι, ούτε αυτοί έχουν μυαλό;

Η σωστή λύση θέλει πολύ κουράγιο αυτή τη στιγμή, διότι πρέπει να ανατραπούνε οι εις βάρος μας πολύ δυσμενείς καταστάσεις. Εγώ θα σας πω κάτι πάρα πολύ απλό. Θέλω να ζήσουνε μαζί οι δύο κοινότητες. Τους Τουρκοκύπριους τους είχα ζήσει το 1964 όταν ήμουν στην Κύπρο όπου μιλούσαν πολύ καλά στην κυπριακή διάλεκτο και ήταν πολύ αγαπημένοι. Η κυβέρνηση της χώρας θα πρέπει να εκλέγεται από ένα κοινό ψηφοδέλτιο, με το οποίο θα ψηφίζουν και οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι. Όχι όμως οι Τούρκοι στρατιώτες και οι Τούρκοι έποικοι, διότι αυτό θα αποτελεί φαλκίδευση της δημοκρατίας. Διότι και οι «μεγάλοι» έχουν ανάγκη το διεθνές δίκαιο και γι’ αυτό οφείλουν να το τηρούν.

6. Είστε στρατιωτικός και έχετε υπηρετήσει σε υψηλόβαθμες θέσεις. Ποια, κατά την γνώμη σας, είναι η σημασία του Δόγματος Ενιαίου Αμυντικού Χώρου και αν υφίσταται κάτι παρόμοιο αυτή τη στιγμή; Τι γεωπολιτικά οφέλη θα μπορούσαν να αποκομίσουν Ελλάδα και Κύπρος;

Όταν θεσπίστηκε το ΔΕΑΧ ήμουν εν ενεργεία στρατιωτικός. Τότε, η Ελλάδα με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, αποφάσισε να διακηρύξει το αυτονόητο. Το 1993, με συνεννόηση των δύο κυβερνήσεων, αποφασίσθηκε όπως συνταχθεί η Κύπρος στο ΔΕΑΧ της Ελλάδος, του οποίου εμπνευστής ήταν ο τότε Υπουργός Άμυνας της Ελλάδος, κ. Γεράσιμος Αρσένης. Άρχισαν να γίνονται κοινές ασκήσεις και να ενισχύεται η άμυνα. Αυτή είναι η έννοια του ΔΕΑΧ, το οποίος η Τουρκία πάντα είχε ως στόχο να το γκρεμίσει διότι αποτελούσε εμπόδιο για την εφαρμογή των επεκτατικών και μεγαλεπήβολων σχεδίων της. Τώρα βέβαια, το ΔΕΑΧ έχει τραυματιστεί βαρύτατα, ειδικά μετά την μη-αποστολή των S-300 στην Κύπρο. Όμως, το ΔΕΑΧ και σαν σύλληψη και σαν ιδέα, υπάρχει. Το θέμα είναι να πιστέψουμε ότι έτσι πρέπει να πάμε μαζί για να αντιμετωπίσουμε τον κοινό εχθρό.

Το 2007 είχε επισκεφθεί την Ελλάδα ο Τάσσος Παπαδόπουλος και είχε πάει σε μιαν εκδήλωση για τη βράβευση του συνθέτη Μιχάλη Κακογιάννη. Στην ομιλία του είχε πει ότι «εμεις σαν Κυπριακή Δημοκρατία δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε προβλήματα στην Ελλάδα και στην ελληνική πολιτική ηγεσία. Πρέπει όμως να ξέρει η Ελλάδα ότι εμείς με τη στάση μας απέναντι στην Τουρκία είμαστε ανάχωμα στα σχέδια της Τουρκίας προς την Ελλάδα». Αυτή είναι λοιπόν η στρατηγική που πρέπει να έχουμε. Το ΔΕΑΧ είναι ανάχωμα στις ονειρώξεις της Τουρκίας εις βάρος του Ελληνισμού. Και ο Ελληνισμός είναι ταυτόσημος με την Ελλάδα και την Κύπρο. Όποιος δεν το βλέπει αυτό, είτε μύωψ είναι, είτε τρελλός ή κάτι άλλο που δεν θέλω να το πω.

[συνεχίζεται…]

Posted in Κύπρος, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Διεθνής Πρωτοβουλία για την Ειρήνευση στη Συρία – The International Peace in Syria Initiative

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 23 Ιουνίου 2013

Διεθνής Πρωτοβουλία για την Ειρήνευση στη Συρία

Συναντήσεις με εκπροσώπους της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης στη Δαμασκό και στο Λίβανο

 

Από το Σεπτέμβριο του 2012 η «Διεθνής Πρωτοβουλία για την Ειρήνευση στη Συρία» έχει πραγματοποιήσει συναντήσεις εκτός και εντός Συρίας. Από τις 2-8 Ιουνίου του 2013, η «Πρωτοβουλία» συναντήθηκε με εκπροσώπους της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης και θρησκευτικές οργανώσεις.

 

Το κλιμάκιο της «Διεθνούς Πρωτοβουλίας» που μετείχε στις συναντήσεις περιλάμβανε επιφανείς προσωπικότητες της κοινωνίας των πολιτών από την Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική (τα ονόματα επισυνάπτονται), που εκπροσωπούν όλους όσους  ενδιαφέρονται για την ειρήνη και την δικαιοσύνη στη Συρία. Στόχος της «Πρωτοβουλίας» είναι να συμβάλει στο οριστικό τέλος του πολέμου και των δεινών του Συριακού λαού μέσω της δημιουργίας ευνοϊκών συνθηκών για την προώθηση της πολιτικής διαδικασίας μέσω διαλόγου και  διαπραγματεύσεων.

 

Για να επιτύχει αυτό το στόχο, συναντήθηκε με  εκπροσώπους  του Συριακού κράτους στο υψηλότατο επίπεδο,  με  οργανώσεις και κόμματα της αντιπολίτευσης εντός και εκτός της χώρας, καθώς επίσης και με θρησκευτικές και μη-κυβερνητικές οργανώσεις.

 

Η Πρωτοβουλία έγινε δεκτή και ενημερώθηκε για όλες τις πλευρές και την ουσία της σύγκρουσης. Οι προτάσεις της ακούστηκαν με προσοχή.

 

Στη βάση των συζητήσεων που διεξήχθησαν, η Πρωτοβουλία διαπίστωσε συγκεκριμένα σημεία σύγκλισης και έφθασε στα εξής συμπεράσματα:

  1. Η σύγκρουση δεν μπορεί να λυθεί με στρατιωτικά μέσα.
  2. Υπάρχει ανάγκη για πολιτική λύση, η οποία θα βασίζεται στο διάλογο και στις διαπραγματεύσεις και θα έχει ως στόχο να σχεδιάσει ένα πλαίσιο  πολιτικών μετάβασης στην ειρήνευση.  ν ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ ιωτγορρ’γματεράσματα:

2.

  1. Υπάρχει  σοβαρή πιθανότητα ο  πόλεμος μεταξύ θρησκευτικών δογμάτων να εξαπλωθεί εκτός των Συριακών συνόρων, γεγονός που κάνει την ειρήνευση ακόμη πιο επείγουσα.
  2. Η σύγκρουση έχει επιφέρει καταστροφικές συνέπειες στον Συριακό λαό. 6,8 εκ. άνθρωποι έχουν ανάγκη άμεσης  βοήθειας, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ.
  3.  Η εισροή οπλισμού και η οικονομική στήριξη για την αγορά του, η είσοδος ξένων  πολεμιστών και οπλισμένων ομάδων από άλλες χώρες, που έχουν ως στόχο τη συνέχιση του πολέμου, πρέπει επίσης να σταματήσουν.
  4. Το εμπάργκο έχει αυξήσει τη δυστυχία του Συριακού λαού και είναι ένας από τους παράγοντες που επηρεάζει αρνητικά την παράδοση της απαραίτητης βοήθειας.
  5. Η «Διάσκεψη Γενεύη ΙΙ» πρέπει να έχει τη συμμετοχή και την υποστήριξη όλων των εμπλεκόμενων πλευρών και οφείλει να εκπληρώσει τις προσδοκίες του Συριακού λαού, βασιζόμενη στις αξίες του δικαίου για τους κατεστραμμένους, τους εκτοπισμένους και τους καταπιεσμένους.

 

Η «Πρωτοβουλία για την Ειρήνευση στη Συρία» συμφωνεί με όλες τις παραπάνω διαπιστώσεις. Στη διάρκεια των συζητήσεων, παρουσιάστηκαν διάφορες προτάσεις μεταξύ των οποίων είναι:

  • Διοργάνωση Διάσκεψης με τη συμμετοχή της Συριακής κοινωνίας των πολιτών η οποία θα πραγματοποιηθεί το πιθανότερο  στην Αυστρία με στόχο τη στήριξη της ειρηνευτικής διαδικασίας και την ανοικοδόμηση των υποδομών της χώρας, δίνοντας  ιδιαίτερη έμφαση στο ρόλο των γυναικών στην ειρηνευτική διαδικασία.
  • Η δημιουργία τοπικών ζωνών μη-χρήσης βίας γύρω από νοσοκομεία, σχολεία, πολιτιστικά και θρησκευτικά κέντρα με τη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού.
  • Η υιοθέτηση βημάτων καλής θελήσεως με τη συμμετοχή δυνάμεων στο έδαφος που θα συμβάλλουν στην απελευθέρωση φυλακισμένων, αιχμαλώτων πολέμου και ατόμων που έχουν απαχθεί, ιδιαίτερα αυτών που ανήκουν σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
  • Η υποστήριξη της προσπάθειας δημιουργίας Ευρωπαϊκής Κοινοβουλευτικής Αντιπροσωπείας, η οποία θα συμβάλλει στην ενθάρρυνση του διαλόγου μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών.

 

Η «Πρωτοβουλία» πιστεύει ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηθική υποχρέωση πέρα από τον τερματισμό του πολέμου στη Συρία. Κάθε επιπρόσθετη ανθρώπινη δυστυχία   πρέπει να αποφευχθεί και να τεθεί τέλος στην καταστροφή των υποδομών υγείας και της πολιτιστικής κληρονομιάς. Κάθε ημέρα συνέχισης του πολέμου σηματοδοτεί τη βαθύτερη διάβρωση του κοινωνικού ιστού και συνεπώς μειώνει τη δυνατότητα επίτευξης βιώσιμης ειρήνης, βασισμένης στις αξίες του ανθρωπισμού και του δικαίου.

 

Υποστηρίζουμε την ασφάλεια όλων των πολιτών, ιδιαιτέρως των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, και καλούμε για τον αυστηρότερο σεβασμό του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου και του δικαίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Παράλληλα κάνουμε έκκληση  για τον τερματισμό των άνευ διακρίσεως επιθέσεων σε μη στρατιωτικούς στόχους και την ενίσχυση της πρόσβασης του Συριακού Ερυθρού Σταυρού και άλλων οργανώσεων για την παράδοση και διανομή φαρμάκων, καθώς και για την άρση του εμπάργκο.

 

Πιστεύουμε αταλάντευτα στην  θεμελιώδη σημασία της αρχής της αυτοδιάθεσης στο πλαίσιο της κυριαρχικής  εδαφικής και πολιτικής ακεραιότητας της Συρίας, η οποία να βασίζεται στην ελευθερία της έκφρασης και το σεβασμό των πολιτισμικών, οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

 

Απορρίπτουμε κάθε ξένη επέμβαση. Είμαστε ενάντιοι σε κάθε ιμπεριαλιστική ή περιφερειακή προσπάθεια για τη δημιουργία  κρατών θεοκρατικού χαρακτήρα και τον επανασχεδιασμό των συνόρων στη Μ. Ανατολή με σκοπό τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και του μέλλοντος της περιοχής. Προασπίζουμε επίσης τα αναφαίρετα δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού λαού. Η συνέχιση της στρατιωτικής δράσης  μπορεί μόνο να βαθύνει την εξάρτηση, να επιτρέψει την ξένη επέμβαση, να προκαλέσει  πολλαπλασιασμό του αριθμού των θυμάτων και εν τέλει να οδηγήσει στο χάος και την καταστροφή.

 

Η «Πρωτοβουλία» θα συνεχίσει τη δραστηριότητά της, θα προωθήσει το διάλογο ανάμεσα σε όλες τις πλευρές, θα προτείνει μέτρα για την ανακούφιση του Συριακού λαού από τα δεινά του πολέμου και θα προωθήσει τη διαδικασία συμφιλίωσης καθοδηγούμενη από τον ίδιο το  Συριακό λαό.

 

Βηρυτός, 13 Ιουνίου 2013

The International Peace in Syria Initiative

meets with Government and Opposition in Damascus and Lebanon

 

STATEMENT

 

 

Since September 2012 the Peace in Syria Initiative has undertaken consultations inside and outside Syria. Between June 2 and 8, the Peace in Syria Initiative met with high ranking government officials, opposition and religious organizations.

 

This international initiative is composed of prominent civil society figures from Europe and Latin America (list attached) representing all those concerned with peace and justice in Syria. Its aim is to contribute to the end of the war and the suffering by helping create favourable conditions for the advancement of the political process through dialogue and negotiations.

 

In order to achieve such an aim, we met with State officials at high levels and various groups and parties of the opposition inside and outside the country, along with religious organizations and international and non-governmental bodies.

 

We have been received, have been informed on the aspects and essence of the conflict, and have been heard.

 

On the basis of the discussions held, the Initiative identified key areas of agreement and drew the following conclusions:

 

1          The conflict cannot be solved by military means.

 

2          There is a need for a viable political solution based on dialogue and negotiations and aiming at drawing up a political transitional framework.

 

3          A sectarian war is now in the making and there is a real possibility of it becoming transnational, making peace all that more urgent.

 

4          The conflict has had a catastrophic impact on the Syrian people as 6.8 million people are in need of assistance, according to interviewed United Nations officials.

 

5          The inflow and funding of weapons, soldiers, foreign fighters and militia from the outside aimed at continuing the war must all stop.

 

6          The embargo has increased misery among the population and is a factor, among others, affecting the delivery of the much needed assistance.

 

7          The Geneva II meeting must be attended and supported by all relevant parties in a way that genuinely meets the social aspirations of the Syrian people based on justice for the dispossessed, displaced and oppressed.

 

The Peace-in-Syria initiative agrees with the above considerations.

 

In the course of its discussions, various suggestions were presented to the parities including the following:

 

– Organizing a Syrian civil society conference to be held possibly in Austria in support of peace-building and Syrian infrastructure reconstruction with an emphasis on the role played by women in the peace building process.

 

– Local zones of non-violence around places such as hospitals, schools, cultural and religious centres with the aid of the Red Crescent.

 

– Good will steps by contending forces on the ground for the release of prisoners, hostages and kidnapped persons, particularly those most vulnerable.

 

– Formation of a European parliamentary delegation to encourage dialogue among the parties concerned.

 

The Initiative believes there is no higher moral imperative at this time than that of ending the killing and the suffering in Syria. Further misery must also be avoided by ending the destruction of medical infrastructure and cultural patrimony. Every day that the war continues signifies a further erosion of the social fabric of the nation and therefore the capacity to build a lasting peace based on justice.

 

We further believe that a genuine solution to the conflict should arise from a political process and outcome consistent with basic democratic and human rights, Syrian sovereignty, principles of international law and international humanitarian law.

 

We join in advocating for the security of all civilians, particularly vulnerable groups, and call for the strictest adherence to international humanitarian and human rights law including the end of indiscriminate attacks against non-military targets and enhanced humanitarian access for Syrian Red Crescent and others for the delivery and distribution of medicines ending the embargo on the same.

 

We strongly believe in the fundamental importance of the principle of self-determination in a context of the sovereign territorial and political integrity of Syria based also on freedom of expression and respect for cultural, economic and social rights.

 

We reject all foreign intervention in the Syrian conflict. We warn against imperial and regional attempts to create sectarian states and redraw the map of the Middle East in order to control the resources and the future of this region while also ignoring the inalienable rights of the Palestinian people. The continuation of military action can only increase external dependence, foreign intervention and the multiplication in the number of victims leading to uncontainable chaos and destruction.

 

The Initiative will continue its work and promote discussion among the parties of and immediate measures to alleviate suffering and promote Syrian-led reconciliation.

 

Beirut, June 14, 2013

 

The participants of the delegation:

 

José Raul Vera López, catholic bishop of the Dioceses of Saltillo, Mexico                                   

 

Jaqueline Campbell Davila, Human Rights expert, Mexico

 

Alejandro Bendaña , historian and specialist in post-war  peace building, worked with the United Nations in Somalia, Nicaragua                           

 

Engel Christiane Reymann, publicist from LINKE, Germany                                                           

 

Odysseas Nikos Boudouris, Member of the Greek Parliament and ex chairman of Medecins Sans Frontieres, Greece                                               

 

Francois Houtart, catholic priest and sociologist of religion, founder of Alternative Forum, Belgium                                                      

 

Mireille Cécile Agnés Fanon ep. Mendes France, President F. Fanon Institution, International Law expert, France

 

Evangelos Pissias, Professor of water management and coordinator of the Gaza Flotilla, Greece                                           

 

Maria Dimitropoulou, political scientist, expert in conflict resolution, Greece                                                              

 

Moreno Pasquinello, publicist and international coordinator of the Global March on Jerusalem, Italy                                                          

 

Wilhelm Langthaler, Middle East expert and peace activist, Austria                                                             

 

Leo Gabriel, social anthropologist, member of the IC of the World Social Forum, Austria.

                                                       

Members of the Delegation  who couldn’t participate due to “force majeur” reasons, providing  letter of support and  adherence to the mission:

 

Adolfo Pérez Esquivel, Nobel Peace Price Laureate, Argentine

 

Wolfgang, Gehrcke, Head of “Die LINKE” Parliamentariann group,  Germany

 

 

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Σχέδιο να «δέσουν» Κυπριακό με κρίση και φυσικό αέριο – Αξιολογήσεις και νέα μέτρα της Τρόικας

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 17 Ιουνίου 2013

UnitedNationsBuilding01

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Λευκωσία: Στον χάρτη των σχεδιασμών για την Κύπρο, έχουν τοποθετεί τρία σημεία με κόκκινο: Η πορεία αξιολόγησης του Μνημονίου-οικονομίας, το φυσικό αέριο και το Κυπριακό. Οι διαχειριστές των σχεδιασμών αυτών επιχειρούν να βρουν τον «κοινό τόπο» για να τα συνδέσουν, ώστε να διαμορφώσουν ένα πακέτο, το οποίο θα προωθήσουν τους επόμενους μήνες.

Είναι σαφές πως η αξιολόγηση της Τρόικας τον Ιούλιο κατά πάσα πιθανότητα θα παραπέμψει σε νέα μέτρα τον Σεπτέμβριο, συμπιέζοντας περισσότερο το βιοτικό επίπεδο και παρατείνοντας την ύφεση.

Την ίδια περίοδο με την έκθεση αξιολόγησης της Τρόικας θα υιοθετηθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας το ψήφισμα για την ανανέωση της θητείας της UNFICYP, ενώ θα προηγηθεί η κατάθεση της έκθεσης του Γενικού Γραμματέα.

Τούτο, βέβαια, θεωρείται σύμπτωση πλην όμως, ενημερωμένες πηγές παρέπεμπαν στο ενδεχόμενο τόσο στην έκθεση της Τρόικας όσο και στο ψήφισμα να υπάρχουν δυσάρεστες αναφορές.

Αυτό θα δημιουργήσει ένα άλλο περιβάλλον για τη Λευκωσία και πιέσεις από δυο μέτωπα, διευκολύνοντας όλους εκείνους, που θεωρούν πως «η κρίση είναι ευκαιρία για λύση», προσφέροντάς τους πεδίο δράσης.

Ένα νέο Μνημόνιο τον Σεπτέμβριο θα συμπέσει με την επανέναρξη των συνομιλιών και τούτο κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει να διασυνδεθεί, κυρίως από τους μεσολαβητές του Κυπριακού.

Την ίδια ώρα, θεωρούν πως διευκολύνονται οι σχεδιασμοί τους για το φυσικό αέριο. Πώς; Η αποδυνάμωση της Κύπρου οικονομικά, θεωρητικά θα την καταστήσουν πιο ευάλωτη σε πιέσεις για το Κυπριακό, ενώ εκτιμάται πως θα οδηγήσει λόγω των συνθηκών που θα διαμορφωθούν με την επιδείνωση της οικονομίας και σε ξεπούλημα του φυσικού αερίου.

Όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί ενδέχεται, ωστόσο, να λειτουργήσουν και ως μπούμερανγκ για τους εμπνευστές τους, οι οποίοι ενδιαφέρονται πρωτίστως όπως η διαχείριση του φυσικού πλούτου να γίνει από τη «νέα κατάσταση πραγμάτων» αποφεύγοντας έτσι και τυχόν αντιδράσεις της Τουρκίας. Μπούμερανγκ υπό την έννοια πως διαφορετικά με τις προβλέψεις τους θα αντιδράσουν στην Κύπρο, κυρίως οι πολίτες. 

Στο πεδίο του Κυπριακού, πάντως, όλοι αναμένουν τη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου της ερχόμενης Τρίτης.

Τα Ηνωμένα Έθνη αναμένουν να ξεκαθαρίσουν δυο ζητήματα:

Πρώτο, το θέμα του διαπραγματευτή. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, επικρατέστερος για τη θέση αυτή φέρεται να είναι ο Γενικός Διευθυντής του υπουργείου Εξωτερικών, πρέσβης Ανδρέας Μαυρογιάννης. Ο Πρόεδρος συζητά αυτές τις ημέρες με συνεργάτες του και τη στελέχωση της διαπραγματευτικής ομάδας.

Δεύτερο, αναμένουν την αξιολόγηση του εγγράφου συγκλίσεων 2008-2012 που υπέβαλε ο Αλεξάντερ Ντάουνερ στις 30 Απριλίου. Κατά πόσο, δηλαδή, γίνεται αποδεκτό ως βάση συζήτησης ή θα απορριφθεί.

Σημαντικό, πάντως, κρίνεται και το αυριανό ραντεβού του υπουργού Εξωτερικών, Ιωάννη Κασουλίδη με τον Βρετανό ομόλογό του, Ουίλιαμ Χέιγκ, στο Λονδίνο.

Ματαιώθηκε ταξίδι Ντάουνερ στη Νέα Υόρκη

Ο Ειδικός Σύμβουλος του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών για το Κυπριακό, Αλεξάντερ Ντάουνερ, προγραμμάτιζε αυτή την εβδομάδα να μεταβεί από την Αυστραλία στη Νέα Υόρκη, όμως το ταξίδι αυτό αναβλήθηκε.

Κι αυτό γιατί τόσο ο Γενικός Γραμματέας, Μπαν Κι Μουν όσο και άλλα στελέχη της Γραμματείας θα βρίσκονται εκείνες τις ημέρες (Πέμπτη – Παρασκευή θα ήταν εκεί) εκτός Νέας Υόρκης.

Το ταξίδι του στην Κύπρο τοποθετείται χρονικά μετά την 20ή Ιουλίου, εάν και εφόσον, το επιτρέπουν οι εξελίξεις.

Πάντως, οι πληροφορίες που φέρουν τον Ντάουνερ να παραιτείται από τη θέση του Ειδικού Συμβούλου για το Κυπριακό, φουντώνουν την τελευταία περίοδο. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο το γεγονός ότι εμφανίστηκε στον Τύπο της χώρας του η πληροφορία ότι ενδέχεται να διοριστεί πρέσβης της Αυστραλίας στην Ουάσινγκτον.

Μια τέτοια εξέλιξη θα διευκολύνει πολλούς, που θεωρούν πως μετά την τελευταία αντιπαράθεση με την ελληνική πλευρά, έχει ουσιαστικά εξουδετερωθεί ο ρόλος του ως «αξιόπιστου μεσολαβητή».

Επίσπευση διαδικασιών στο φυσικό αέριο

Οι συζητήσεις με την DELEK και την TOTAL την περασμένη εβδομάδα αλλά και οι επαφές με την NOBLE, έχουν δημιουργήσει μια κινητικότητα γύρω από το θέμα των ερευνών για φυσικό αέριο.

Όπως συναφώς προκύπτει από τις κινήσεις της Λευκωσίας, είναι σαφές πως από κυπριακής πλευράς υπάρχει η πρόθεση για επίσπευση των διαδικασιών, πλην όμως δεν εξαρτάται τούτο μόνο από την πολιτική βούληση.

Υπάρχουν μια σειρά από ζητήματα τεχνικής φύσεως, που επηρεάζουν τους σχεδιασμούς επίσπευσης των διαδικασιών. Κατά τη συνάντηση που είχε ο πρόεδρος Αναστασιάδης με τον πρόεδρο της γαλλικής εταιρείας TOTAL στο Παρίσι, ο τελευταίος συμφώνησε όπως ανεβάσουν στροφές και γίνουν οι έρευνες νωρίτερα, χωρίς να τοποθετεί χρονικά αυτό το πλαίσιο. Πάντως, ενώ αυτή την περίοδο διεξάγονται και σεισμικές έρευνες στο «τεμάχιο 12», η TOTAL δεν ήταν έτοιμη αυτές να συνεχισθούν και στα τεμάχια που θα δραστηριοποιηθεί η ίδια. 

Η Λευκωσία επιδιώκει να έχει ανοικτή γραμμή με τις εταιρείες που θα δραστηριοποιηθούν στην κυπριακή ΑΟΖ. Γι’ αυτό και θα συνεχίσει τις επαφές, ενώ ανοίγματα θα κάνει και προς κυβερνήσεις. 

Είναι σαφές πως διά της NOBLE και DELEK η Λευκωσία μπορεί να διατηρεί κανάλια επικοινωνίας με το Ισραήλ, που ούτως ή άλλως έχει αναβαθμισμένες σχέσεις και διά της TOTAL με αραβικές χώρες. Η γαλλική εταιρεία από την πλευρά της, έχει συνεργασία με την Αίγυπτο ενώ συζητά και με τον Λίβανο. Η συνεργασία με τον Λίβανο θα γίνει σε συνάρτηση και με τη δραστηριότητα που έχει με την Κύπρο.

Οι εξελίξεις και διεργασίες στο πεδίο της ενέργειας θα συνεχισθούν τους επόμενους μήνες. Τα αποτελέσματα της επιβεβαιωτικής γεώτρησης στο «τεμάχιο 12» και οι σεισμογραφικές έρευνες της TOTAL στα δύο «τεμάχια» που θα δραστηριοποιηθεί, «10» και «11», θα διαμορφώσουν νέα δεδομένα και θα ανοίξουν τον δρόμο στην Κυπριακή Δημοκρατία για αξιοποίηση του κεφαλαίου αυτού. 

Φωτογραφία ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ – www.philenews.com

http://mignatiou.com/2013/06/%CF%83%CF%87%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%AD%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BA%CF%85%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C-%CE%BC%CE%B5-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7-%CE%BA/

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Κύπρος, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Αμερικανός Σύμβουλος προς την Εξουσία: Γιατί βοηθάτε το μυστικό γερμανικό σχέδιο ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 9 Ιουνίου 2013

ottoman-empire-1580

Του Μιχαήλ Στυλιανού

Σάλπισμα αφύπνισης προς την αμερικανική εξουσία, ότι βοηθώντας την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πραγματοποιεί (με βομβαρδισμούς),εν αγνοία της, ένα γερμανικό μυστικό σχέδιο ,εξέπεμψε προ ημερών διάσημος Αμερικανός δημοσιολόγος, κυβερνητικός κατά καιρούς συνεργάτης και προεδρικός σύμβουλος.
Το εκρηκτικό άρθρο του Robert Kaplan δημοσιεύθηκε στις 29 Μαΐου στο όργανο του Gatestone Institute με τίτλο «Οι ΗΠΑ βοηθούν στην ανασυγκρότηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».
Στον πληθωρισμό της καθημερινής διεθνούς δημοσιότητος (ελεγχόμενης κατά το πλείστον) απαντώνται κάποτε άρθρα και αναλύσεις πιστοποιημένης ενημερωτικής ποιότητας, αξιοπιστίας και κύρους. Πολύ σπανιότερα ο ασκημένος ερευνητής ανακαλύπτει και κείμενα-τροχιοδεικτικά εξελίξεων. Των οποίων το πυροδοτικό περιεχόμενο και η ταυτότητα της υπογραφής απαιτούν σοβαρότερη της συνήθους ανάγνωση –μελέτη και αρχειοθέτηση σε φάκελο αναφοράς.
Μακρά πορεία του Ρόμπερτ Κάπλαν στα ασαφή όρια μεταξύ διεθνούς δημοσιογραφίας, διδασκαλίας σε στρατιωτικές σχολές, συνεργασίας με το Πεντάγωνο, τη CIA και το Στέητ Ντηπάρτμεντ και λειτουργίας ως κυβερνητικού και προεδρικού συμβούλου, κατατάσσει ορισμένα τουλάχιστον άρθρα του σ’ αυτή τη τελευταία κατηγορία. Δεκαπέντε βιβλία του –ορισμένα γεωπολιτικής- αποτελούν μέρος της συγκομιδής μακροχρόνιων αποστολών του Κάπλαν στα Βαλκάνια (έμενε για καιρό στην Αθήνα,όπου και νυμφεύθηκε), στην Κεντρική Ασία και στη Μέση Ανατολή. Τιμήθηκε από το Στέητ Ντηπάρτμεντ με το παράσημο «Διακεκριμένων Υπηρεσιών», διετέλεσε προεδρικός σύμβουλος το 2001 και είναι στέλεχος του Ινστιτούτου Εξωτερικής Πολιτικής.
Τώρα, στο προκείμενο άρθρο του ο Κάπλαν επισημαίνει ότι όλες οι αμερικανικές στρατιωτικές επεμβάσεις (πέριξ της Μεσογείου), όπου ένα κοσμικό καθεστώς αντικαταστάθηκε από ένα ισλαμικό είχαν αποτελέσει στο παρελθόν τμήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και « μέχρι σήμερα –γράφει- η γερμανική πολιτική έχει πετύχει να κρατήσει μυστικό τον ηγετικό ρόλο της στην ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.»
Υπενθυμίζει ότι από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 οι ΗΠΑ επενέβησαν στρατιωτικά σε σειρά ενόπλων εσωτερικών συρράξεων στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή: βομβαρδίζοντας τους Σέρβους και τη Σερβία σε υποστήριξη του ισλαμικού καθεστώτος Ιζετμπέκοβιτς στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη το 1995, ξαναβομβαρδίζοντας τους Σέρβους και τη Σερβία σε υποστήριξη των μουσουλμάνων του Ου Τσε Κα στο Κόσοβο το 1999 και βομβαρδίζοντας το καθεστώς του Καντάφι στη Λιβύη σε υποστήριξη των ανταρτών. Κάθε επέμβαση εδικαιολογείτο στους Αμερικανούς πολίτες ως γινόμενη για ανθρωπιστικούς λόγους. Ως επιπρόσθετοι λόγοι αναφέρονταν η απόκτηση αμερικανικής παρουσίας στα Βαλκάνια, η εξάλειψη του κομμουνισμού από τη Γιουγκοσλαβία και η προστασία του πληθυσμού της Λιβύης από το δολοφονικό καθεστώς του Καντάφι.
Κάθε αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή –εκτός του Ιράκ- εφαρμόσθηκε στο ίδιο πατρόν. Πρώτα σημειώνεται μια εσωτερική ενοπλη σύρραξη στη δεδομένη χώρα. Τα αμερικανικά ΜΜΕ ρίχνουν σ’ αυτή όλο το βάρος τους. Στήν αφήγηση που αναπτύσσεται «οι καλοί» είναι οι αντικαθεστωτικοί. Οι «κακοί», τους οποίους πρέπει να συντρίψουν οι Αμερικανοί, είναι βάρβαροι δεσπότες, εγκληματίες πολέμου,ένοχοι γενοκτονίας. Διεθνείς προσωπικότητες επιρροής, ΜΚΟ, διεθνείς οργανώσεις ζητούν την στήριξη των αντικαθεστωτικών και την ανατροπή του καθεστώτος. Κατόπιν ο πρόεδρος των ΗΠΑ διατάσσει αμερικανική λογιστική υποστήριξη και βοήθεια σε όπλα στους εξεγερμένους. Τελικά διατάσσει και βομβαρδισμούς υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ. Η διαδικασία αυτή καταλήγει πάντοτε με την αντικατάσταση ενός κοσμικού από ένα ισλαμικό καθεστώς σε περιοχή που διετέλεσε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας…
Και στις χώρες της «Αραβικής ΄Ανοιξης», Τυνησία και Αίγυπτο, όπου δεν υπήρξε αμερικανική επέμβαση, σημειώθηκε η ίδια κατάληξη και η τακτική της Τουρκίας ήταν να σπεύσει σε στήριξη των εξεγερμένων και σε αναγνώρισή τους ως νόμιμης κυβέρνησης. Οι Τούρκοι ηγέτες συσχετίζουν άλλωστε τις συρράξεις στη Βοσνία και στις χώρες της «Αραβικής Ανοιξης», όπως επεσήμανε ο Αμερικανός Τουρκολόγος Ηarold Rhode.Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ερντογκάν ξεκαθάρισε άλλωστε τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής του στον επινίκειο λόγο του στις εκλογές του 2011, επισημαίνει ο Κάπλαν. Είπε ότι η νίκη του κόμματός του είναι εξ ίσου σημαντική για την ΄Αγκυρα και για το Σεράγεβο (πρωτεύουσα της Βοσνίας), για τη Σμύρνη όσο και για τη Δαμασκό, για την Κωνσταντινούπολη όσο και για την Ιερουσαλήμ…
Η θέση ότι οι χώρες που απέκτησαν ισλαμικά καθεστώτα τύπου Αδελφών Μουσουλμάνων ή Αλ Κάϊντα, με αμερικανική ένοπλη επέμβαση ή με την «Αραβική Ανοιξη», σημειώνουν την επιστροφή στην οθωμανική επικράτεια δεν στερείται λογικής, κατά τον Ρόμπερτ Κάπλαν. Που εξηγεί ότι, εκτός από πολιτική εξουσία στο έδαφος και στον πληθυσμό της, η Οθωμανική Αυτοκρατορία διεκδικούσε και την υπόσταση Χαλιφάτου με πνευματική εξουσία επί του συνόλου των Μουσουλμάνων, εντός και εκτός των συνόρων της. Είναι- γράφει- λογικό, όσο και αν φαίνεται περίεργο εκ πρώτης όψεως, ότι το σχέδιο ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κινείται σε δύο παράλληλες κατευθύνσεις: την αποδόμηση του κεμαλικού κράτους και την προώθηση του Χαλιφάτου, το οποίο λένε πως λαχταρούν οι Μουσουλμάνοι.
Η θεώρηση της τουρκικής επιδίωξης για ανασύσταση της αυτοκρατορίας στο ιστορικό της πλαίσιο εγείρει κατά τον Κάπλαν το θέμα του ρόλου της Γερμανίας σ’ αυτό το σχέδιο. Υπενθυμίζει ότι από της συγκρότησής της (σε ενιαίο κράτος) το 1870 η Γερμανία αντιμετώπισε την Τουρκία σάν τον πολυτιμότερο πελάτη και σύμμαχο, χώρα ελέγξιμη με συνδυασμό μέσων όπως οικονομικές δοσοληψίες, εκπαιδευτικές υποτροφίες, οργανωτική βοήθεια και τεχνογνωσία όσο και δωροδοκία των Τούρκων αξιωματούχων. Την επιρροή της στη Τουρκία η Γερμανία έβλεπε σάν μέσο επηρεασμού του παγκόσμιου Ισλάμ προς το συμφέρον της. Και όπως κατέδειξε ο Γερμανός καθηγητής Wolfgang Schwanitz, κατά τον 1o Παγκόσμιο Πόλεμο η Γερμανία χρησιμοποίησε το τουρκικό Χαλιφάτο για να υποδαυλίσει Τζιχάντ – ταραχές και εξεγέρσεις- σε περιοχές όπου μουσουλμανικοί πληθυσμοί τελούσαν υπό την διοίκηση των εχθρών της: Ρώσων, Γάλλων, Βρετανών και Σέρβων.
Ως εντυπωσιακή επιτυχία απόκρυψης της γερμανικής πολιτικής προβάλλει ο Κάπλαν στο άρθρο του ότι στα πενήντα τόσα αμερικανικά άρθρα για την «Αραβική ΄Ανοιξη» που εξερεύνησε δεν βρήκε πουθενά τη λέξη Γερμανία. Τον έμμεσο (πλην κρίσιμο) ρόλο της στην ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι ιχνηλάτησε μέσω παραπομπής σε άρθρο στην «Επιθεώρηση Πολιτικής» της 1-2-2004, με τίτλο « ΄Ενα ΄Ανομο Διεθνές Δικαστήριο», για το Δικαστήριο Εγκληματιών (της Χάγης), το οποίο διατύπωσε την κατηγορία και εξέδωσε το ένταλμα σύλληψης του Μουαμάρ Καντάφι, που προσέφεραν την νομική βάση «νομιμοποίησης» των Νατοϊκών βομβαρδισμών , οι οποίοι οδήγησαν στην ανατροπή του καθεστώτος. Η αναφορά στη Γερμανία βρίσκεται σ΄αυτό το άρθρο του 2004, το οποίο αποκαλύπτει ότι αυτό το «΄Ανομο Διεθνές Δικαστήριο» είναι δημιούργημα γερμανικής έμπνευσης, επιβολής και σε σημαντικό βαθμό γερμανικής χρηματοδότησης.
( Σημ.συν. Πόκειται για το δικαστήριο που καταδίκασε και καταδικάζει σωρεία Σέρβων ηγετών, ενώ απαλλάσσει Κροάτες αλλά και Ουτσεκάδες οπλαρχηγούς –σήμερα ηγέτες του Κοσόβου- μολονότι ενοχοποιημένους από την πρώην Πρόεδρό του για την απόσπαση ζωτικών οργάνων προς πώληση από Σέρβους αιχμαλώτους, σε «κλινικές» βασανισμού.)
Με αυτά τα δεδομένα λογικό είναι το συγκεκριμένο δικαστήριο να υπηρετεί τις γερμανικές επιδιώξεις, σημειώνει ο Κάπλαν και προσθέτει ότι αυτό αντιπροσωπεύει και τη σχέση της Γερμανίας με την «Αραβική ΄Ανοιξη». Ωστόσο- υπογραμμίζει- αυτά δεν αναφέρονται πουθενά. Σιωπή, που επιβάλλει εξήγηση.
Στοιχεία της δράσης της γερμανικής μυστικής υπηρεσίας ΒΝD και της συνεργασίας του γερμανικού υπουργείου των Εξωτερικών επισημαίνει ο Κάπλαν σε ανταπόκριση του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζών Ρόζενθαλ στούς ΄Ασιαν Τάϊμς. Η ανταπόκριση αποκαλύπτει ότι η γερμανική κυβέρνηση απέκλεισε «για λόγους εθνικού συμφέροντος» την δημοσιότητα αναφορών της μυστικής υπηρεσίας BND στη Συρία ότι την περιβόητη σφαγή αμάχων στην πόλη Χούλα διέπραξαν οι ισλαμιστές αντάρτες και όχι οι κυβερνητικές δυνάμεις. Επίσης ότι το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών συνεργάζεται με εκπροσώπους της συριακής αντιπολίτευσης στην εκπόνηση «συγκεκριμένων σχεδίων» ομαλής μεταπολίτευσης, μετά την ανατροπή του ΄Ασσαντ.
Ανακεφαλαιώνοντας την ιστορία αμερικανικών στρατιωτικών επεμβάσεων η ευνοουμένων αντικαθεστωτικών εξεγέρσεων που εγκαθιδρύουν φανατικά ισλαμικά καθεστώτα σε χώρες όπου η Τουρκία (με την μυστική γερμανική συνέργεια) επιχειρεί την ανασύσταση του Οθωμανικού Χαλιφάτου, ο Ρόμπερτ Κάπλαν κλείνει το άρθρο του με την εκρηκτική κατακλείδα:
«Για ποιο λόγο η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών θα πρέπει να προάγει ενεργητικά τις γερμανικές στοχεύσεις – την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας (θύμα γερμανικής εισβολής στους δύο μεγάλους πολέμου) και την αναδημιουργία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είναι ένα ερώτημα που οφείλει να απαντηθεί.»

 

Υ.Γ. Μ.Σ.
Απουσιάζει από τα στοιχεία του Ρόμπερτ Κάπλαν, προφανώς λόγω αγνοίας, η συντριπτική μαρτυρία του διαπρεπούς Γάλλου στρατηγού Γκαλουά, πρώην ΓΕΕΘΑ, στη συγκλονιστική συνέντευξη-εξομολόγηση που έδωσε λίγο προ του θανάτου του προ λίγων ετών, όπου εκφράζει την συντριβή του για το λάθος της Γαλλίας να συμμετάσχει στην καταστροφή της πιστής συμμάχου της Σερβίας. Απεκάλυψε εκεί ότι την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας σχεδίαζαν και συζητούσαν παρουσία του παράγοντες της γερμανικής ελίτ από τη δεκαετία του ’70, σε ετήσιες συνάξεις τους σε περιοχή της Βαυαρίας. Κατέθεσε την προσωπική μαρτυρία του, από επισκέψεις στο Σεράγεβο, ότι η επιχείρηση στήθηκε σε οικοδόμημα προπαγανδιστικής ψευδολογίας και ότι διττός στόχος του γερμανικού σχεδίου ήταν η καταστροφή της Σερβίας για την συμπαράταξή της με τους Συμμάχους στους δύο Πολέμους και η έξοδος της Γερμανίας δια της Αδριατικής στη Μεσόγειο. 

 http://www.anixneuseis.gr/?p=68339

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ελλάδα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Νέα Κυκλοφορία: «Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη», του Αλέξανδρου Μαλλιά

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 4 Ιουνίου 2013

Αλέξανδρος Π. Μαλλιάς
Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη
 
Στον κ. Αλέξανδρο Μαλλιά, μετά από 35 χρόνια θητείας στο Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, όπου υπηρέτησε με πίστη και αφοσίωση την Πατρίδα, απονεμήθηκε ο τίτλος «Πρέσβης επί Τιμή«!

Ο κ. Μαλλιάς, υπηρετώντας σε διάφορες θέσεις στο Υπουργείο αλλά και σε διπλωματικές Αρχές σε χώρες της Βαλκανικής, απέκτησε μεγάλες εμπειρίες για τα Βαλκανικά Θέματα, ενώ πολύτιμες είναι και οι εμπειρίες του από τη θητεία του στις ΗΠΑ, ως Πρέσβης της Ελλάδος στην Ουάσιγκτον.

Μέρος αυτών των εμπειριών κατέγραψε και συμπεριέλαβε στο βιβλίου που κυκλοφορείται από τιςΕκδόσεις Ινφογνώμων, με τίτλο: «Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη»
 
Διαβάζοντας το βιβλίο ο αναγνώστης και ο μελετητής, θα έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει πώς εκτυλίσσεται η πολιτικο-διπλωματική σκέψη ενός Έλληνα διπλωμάτη, ενώ ταυτόχρονα θα αποκτήσει τη δυνατότητα να διεισδύσει στις βαθιές πτυχές της πιο σύγχρονης μορφής του Βαλκανικού Ζητήματος, όπως το Σκοπιανό, το Κοσοβαρικό, το Αλβανικό κ.λπ.
Πέραν των ειδικών γνώσεων και εμπειριών, ο κ. Μαλλιάς καταθέτει στο βιβλίο και τις απόψεις του για το «Ευρωπαϊκό Όραμα», το οποίο υπηρέτησε από νεαρή ηλικία, κάνοντας ταυτοχρόνως και σχετικά σκληρή αυτοκριτική για τις ευθύνες του ιδίου αλλά και της γενιάς του, για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα.
 «Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη» είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από τους Έλληνες της «κρίσης»!!!
 
«Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη»
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: «ΠΕΡΙ ΕΙΡΗΝΗΣ»
«Έχοντας αυτά κατά νου, πρέπει να μην ακούτε αυτούς που προς το παρόν σας ευχαριστούν, ενώ καθόλου δε φροντίζουν για το μέλλον, ούτε αυτούς που λένε πως αγαπούν το λαό, αλλά καταστρέφουν το κράτος.
Όπως είπα παραπάνω, αφότου έγιναν κυρίαρχοι του βήματος τέτοιοι ομιλητές, σε τόση απερισκεψία οδήγησαν την πόλη που έπαθε όσα λίγο πιο πάνω σας εξέθεσα.» 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ του δημοσιογράφου Σταύρου Λυγερού

Μέρος Πρώτο: Η Ελλάδα της παρακμής στην Ευρώπη της κρίσης
 
Εισαγωγικό σημείωμα του Δρα Θάνου Ντόκου, Γενικού Διευθυντού του ΕΛΙΑΜΕΠ
 
1.1. Ενδοσκόπηση και αυτοκριτική
1.2. Εκμυστηρεύσεις προς τους νέους διπλωμάτες
1.3. Δικαιοσύνη, συμφέρον και ηγεμονισμός: Μια κριτική προσέγγιση της Ευρώπης και της σημερινής Ελλάδας μέσα από κείμενα των Αρχαίων Κλασικών
1.4. Η δική μου Ευρώπη
1.5. Για την Ευρώπη των πολιτών με Αξιοπρέπεια
1.6. Από την κλεπτοκρατία στη χρεοκοπία
 
Μέρος δεύτερο: Ελλάδα και πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας
 
Εισαγωγικό σημείωμα του Ευάγγελου Κωφού, τ. Εμπειρογνώμονα – Πρεσβευτή
2.1. Ενότητα πρώτη: Αθήνα -Σκόπια: Από τη δύσκολη συμβίωση στο αδιέξοδο;
 
2.1.1. Σκόπια – Ουάσινγκτον : Μια συνέντευξη
2.1.2. Οι εκλογές στην πΓΔΜ και εμείς
2.1.3. Η πολιτική των προθέσεων και οι προθέσεις των πολιτικών
2.1.4. Στην τελική ευθεία για το Σικάγο (20-21 Μαΐου 2012)
2.1.5. Ανοικτή επιστολή προς τους Σλαβομακεδόνες
2.1.6. Το ζήτημα του ονόματος σε νέα φάση: Υπάρχουν προϋποθέσεις επίλυσης;
2.1.7. Δυο επιστολές και ένα Μνημόνιο Κατανόησης
 
2.2. Ενότητα δεύτερη: Σλαβομακεδόνες και Αλβανοί – Από τη συνύπαρξη στη σύγκρουση
 
2.2.1. Η σύγκρουση του 2001 και εμείς
2.2.2. Το άγνωστο παρασκήνιο της Συμφωνίας της Αχρίδας
2.2.3. Η ελληνική διπλωματία κατά την κρίση του 2001
 
Μέρος τρίτο: Η πορεία και το χρονικό της διπλωματικής ήττας στη Χάγη
 
Εισαγωγικό σημείωμα της δημοσιογράφου Αγγελικής Σπανού
 
3.1. Προσοχή στη Χάγη: Μια αποκαλυπτική συνέντευξη – προειδοποίηση
3.2. Προσφυγή της Ελλάδος κατά της πΓΔΜ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης
3.3. Λάθος χειρισμοί
3.4. Η ενοχλητική αλήθεια
3.5. Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης
3.6. Ώρα ανάληψης ευθυνών
3.7. Η επόμενη ημέρα: Να καταγγείλουμε την Ενδιάμεση Συμφωνία
 
Μέρος τέταρτο: Οι νέες ισορροπίες στα Βαλκάνια
 
Εισαγωγικό σημείωμα της ευρωβουλευτού Μαριλένας Κοππά
 
4.1. Βαλκάνια: Η Ελλάδα χωρίς κύρος και αξιοπιστία
4.2. Η Σερβία και το Κόσοβο μετά τη γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης
4.3. Η νέα σχέση Σερβίας – Τουρκίας
4.4. Ελλάδα και Κόσοβο: Ανάγκη να προσδιοριστούν τα κοινά μας συμφέροντα
4.5. Το Κόσοβο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ελλάδα
4.6. Ημερολόγιο Τιράνων: Οι 180 ημέρες που άλλαξαν την εικόνα της Αλβανίας
4.7. Η Ελλάδα και οι Αλβανοί γείτονές μας: Το πλαίσιο και οι όροι μιας συνολικής στρατηγικής συνεργασίας με τον αλβανικό παράγοντα
4.8. Ελλάδα και Αλβανία, Quo Vadis? Άρθρο – απάντηση του πρώην πρωθυπουργού της Αλβανίας Παντελή Μάικο στον πρέσβη Αλέξανδρο Μαλλιά
4.9. Επιτέλους αρχίσαμε να συζητάμε: Απάντηση στον πρώην πρωθυπουργό της Αλβανίας Παντελή Μάικο
 
Μέρος πέμπτο: Η Ελλάδα και οι ανατροπές στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο
 
Εισαγωγικό σημείωμα του δημοσιογράφου Αλέξανδρου Τάρκα
 
5.1. Ελλάδα και Ισραήλ: Σχέσεις με στρατηγικό βάθος
5.2. Οι αθέατες όψεις της κρίσης στην Αίγυπτο και η επόμενη ημέρα στη Μέση Ανατολή
5.3. «Ελ Αχ Ελ Ακίντ» – Ο Αδελφός Ηγέτης
5.4. Λιβύη: Οι προοπτικές μετά το στρατιωτικό αδιέξοδο
 
Μέρος έκτο: Ψηλαφίζοντας τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις
 
Εισαγωγικό σημείωμα του Αλέξανδρου Τάρκα
 
6.1. Εκ βαθέων: Ουάσινγκτον τέσσερα χρόνια πριν
6.2. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο κύριος Νίκολα Γκρουέβσκι κι εμείς
6.3. Wikileaks – Περί διαρροών: μια προσωπική εμπειρία
6.4. Έτσι είναι αν έτσι σας αρέσει: Οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις χωρίς διμερή προβλήματα;

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/05/blog-post_554.html#.Ua4oJNJYPyd

Posted in Βιβλία Νέες Κυκλοφορίες, Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ευρώπη, Ελλάδα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Με ετικέτα: | 1 Comment »

Η Σερβία αντέχει…

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 26 Μαΐου 2013

Η πολυδιάστατη οικονομική πολιτική των Σέρβων

του Κωνσταντή Σεβρή από τη Ρήξη φ. 93

Η αξιωματούχος του υπουργείου Οικονομικών της Σερβίας Μίλιτσα Μπίσιτς προέβλεψε ρυθμό ανάπτυξης της σερβικής οικονομίας 2% για το 2013, δίνοντας το στίγμα της ευρύτερης οικονομικής ανάκαμψης της Σερβίας και της απομάκρυνσης της από τους αρνητικούς δείκτες της ύφεσης.
Η σχετική ανάκαμψη των οικονομικών μεγεθών της χώρας δεν γίνεται άμεσα εμφανής στους Σέρβους πολίτες. Ο μέσος μισθός, σε σύγκριση με τις τιμές, παραμένει ιδιαίτερα χαμηλός και δεν υπερβαίνει τα 380 ευρώ το μήνα,  ενώ και η γειτονική χώρα πλήττεται από υψηλά ποσοστά ανεργίας της τάξης του 27% και ένα μεγάλο κομμάτι των ανέργων αφορά ειδικευμένους και καταρτισμένους νέους.
Ο συνδυασμός όλων των μεταβλητών, δηλαδή της οικονομικής ανάπτυξης, των χαμηλών μισθών και της ανεργίας, μετασχηματίζει τη χώρα σε επενδυτικό παράδεισο για τα επιχειρηματικά γεράκια που νέμονται τη χερσόνησο του Αίμου: τη Γερμανία και τη νεοθωμανική Τουρκία.
Η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Σερβίας με ετήσιο όγκο συναλλαγών 2.5 δισ. ευρώ, ενώ μόνο το 2012 προχώρησε σε επενδύσεις της τάξης του 1,6 δισ. ευρώ.  Σε έρευνα που διενεργήθηκε μεταξύ 66 γερμανικών εταιρειών με έδρα στη Σερβία, διαφάνηκε πως το 90% των γερμανικών επιχειρήσεων σχεδιάζουν την επέκταση των δραστηριοτήτων τους εκεί, εκμεταλλευόμενοι τις συνθήκες που επικρατούν.
Η Τουρκία, από τη μεριά της, προχωρά σε περαιτέρω ανάπτυξη της οικονομικής της δραστηριότητας στη Σερβία. Στις 15 Μαΐου, εξασφάλισε την υπογραφή κοινής διακήρυξης για οικονομική και εμπορική συνεργασία με τη Σερβία και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Επιστέγασμα ενεργειών που είχαν ξεκινήσει στα πλαίσια κοινού οικονομικού φόρουμ των εν λόγω χωρών. Στη Σερβία σήμερα δραστηριοποιούνται 30 τουρκικές εταιρείες και ο όγκος οικονομικών συναλλαγών μεταξύ των δύο χωρών φτάνει τα 500 εκατομμύρια ευρώ. Στα πλαίσια των πολιτικών πρωτοβουλιών, διατυπώνεται ανοιχτά πως ο στόχος για το 2014 είναι ο διπλασιασμός του όγκου συναλλαγών μεταξύ των δύο χωρών, ώστε να αγγίξει το 1 δισ. ευρώ.
Η Σερβία, μολονότι προχωρά σε ανοιχτές διαπραγματεύσεις με τις δύο χώρες, δεν εγκαταλείπει τον προσανατολισμό της για μια αυτόνομη οικονομική δραστηριότητα και συνεργασία με έτερους πόλους του παγκόσμιου εμπορίου.
Ο πρωθυπουργός της Σερβίας, κ. Ίβικα Ντάσιτς προχώρησε σε συνομιλίες με τη Ρωσία για τη δημιουργία κοινού ταμείου επενδύσεων, ενώ εξασφάλισε πίστωση της τάξης των 500 εκατομμυρίων δολαρίων για τον σερβικό προϋπολογισμό.
Πέραν αυτών, τα σερβικά οικονομικά επιτελεία πέτυχαν την εξασφάλιση επενδύσεων από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για τη σερβική εταιρεία ποταμοπλοΐας. Για τα μεγάλα έργα υποδομών που σχεδιάζονται το επόμενο διάστημα στη χώρα, προχώρησαν σε διαπραγματεύσεις με κατασκευαστικούς κολοσσούς της Κίνας,  ενώ κομμάτι των σχεδιασμών αυτών είναι ο ριζικός εκσυγχρονισμός του σιδηροδρομικού δικτύου, επένδυση που θα ξεπεράσει τα 2,5 δισ. ευρώ.
Από τους βασικούς μοχλούς της σερβικής οικονομίας είναι η πολεμική της βιομηχανία. Οι ιθύνοντές της, προχώρησαν σε απευθείας συνεργασία με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Έτσι, το επόμενο διάστημα θα παραδοθούν και θα αποδοθούν στα Εμιράτα πύραυλοι τύπου «άλας». Ταυτόχρονα ξεκινά η κατασκευή τριών νέων τύπων εκπαιδευτικών και μαχητικών αεροσκαφών, καθώς και ενός τύπου πυραύλου μεγάλου βεληνεκούς, ο οποίος θα χρησιμοποιείται εναντίον τεθωρακισμένων. Πρόκειται για αεροσκάφη τύπου «kobac» (γεράκι), «orao» (αετός) και «beli orao» (λευκός αετός), που αποτελούν τη συνέχιση του σχεδιασμού μερικών υπερσύγχρονων και υπερηχητικών ανιχνευτικών και καταδιωκτικών αεροσκαφών, η κατασκευή των οποίων είχε αρχίσει στην εποχή της πρώην Γιουγκοσλαβίας…
Παράλληλα, τα σερβικά επιτελεία πέτυχαν σε διακρατικές συνομιλίες με τη Σαουδική Αραβία να αναλάβουν οι σερβικές κατασκευαστικές εταιρείες τμήμα των επενδύσεων των Αράβων σε εσωτερικά έργα υποδομών. Η  Σαουδική Αραβία έλαβε το πράσινο φως για επενδύσεις στη Σερβία, στον τομέα της γεωργικής παραγωγής και παραγωγής τροφίμων, ενώ απηύθυνε ανοιχτό κάλεσμα στους Σέρβους γιατρούς και νοσοκόμους, να εργαστούν στην αραβική αυτή χώρα.
Πλάι σε αυτές τις ενέργειες, η Σερβία απολαμβάνει την αλματώδη αύξηση των εξαγωγών της, με την ταυτόχρονη ανάπτυξη της βιομηχανικής παραγωγής. Το πρώτο τρίμηνο του 2013 η αξία των σερβικών εξαγωγών σημείωσε άνοδο 22% έναντι της αντίστοιχης περιόδου του 2012. Η βιομηχανική παραγωγή, το ίδιο διάστημα, κατέγραψε αύξηση 5,2% έναντι του πρώτου τριμήνου του 2012.

http://ardin-rixi.gr/archives/12805

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Τι ζήτησε το Ισραήλ από την Κύπρο και την Ελλάδα

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 14 Μαΐου 2013

Εξαιρετικά απλό και σαφές ήταν το κεντρικό μήνυμα που μετέφερε προς την κυπριακή πλευρά και δευτερευόντως προς την ελληνική η κυβέρνηση του Ισραήλ, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη στη χώρα.

Στο κεντρικό μήνυμα που πέρασαν στην ελληνική (ελλαδική και κυπριακή) πλευρά οι Ισραηλινοί θα αναφερθούμε αμέσως παρακάτω. Σε ότι αφορά τα «υπόλοιπα» οι Ισραηλινοί παρείχαν συγκεκριμένες διαβεβαιώσεις για την ύψιστη σημασία των σχέσεων τους με την Κύπρο όπως επίσης και για ζητήματα που άπτονται της ασφαλείας της εξόρυξης και της αξιοποίησης των κοιτασμάτων. Για ευνόητους λόγους, στο θέμα αυτό δεν μπορούμε κι ούτε πρέπει να επεκταθούμε.

Στο πλαίσιο αυτό πρότειναν την παραχώρηση μέσω μίσθωσης δύο παράκτιων περιπολικών τύπου Super Dvora στη Διοίκηση Ναυτικού της Κυπριακής Δημοκρατίας προκειμένου να ενισχυθούν οι δυνατότητες ναυτικής επιτήρησης της Εθνικής Φρουράς. Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες η κυπριακή κυβέρνηση θα αποδεχθεί την παραχώρηση καθώς θα ενισχύσει τις δυνατότητες ναυτικής επιτήρησης μία περίοδο που η οικονομική κρίση είναι βέβαιο ότι θα επηρεάσει τις πιστώσεις για την άμυνα της μεγαλονήσου.

Ποιό ήταν το μήνυμα; Τι ζήτησαν οι Ισραηλινοί;

ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Με μία ισχυρή δόση κακεντρέχειας θα σημειώναμε ότι αυτά τα δύο είναι ζητούμενα εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα (κυρίως) και λιγότερο στην Κύπρο.

Την παρούσα περίοδο όμως που η παρτίδα ενός εξαιρετικά πολύπλοκου και πολυεπίπεδου γεωπολιτικού παιγνιδιού έχει αρχίσει στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι εκ των ων ουκ άνευ για την επίτευξη των εθνικών στόχων τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου, με άλλα λόγια του ελληνισμού γενικότερα. Μόνο ως μυστικότητα στα υπό συζήτηση θέματα και άμεση υλοποίηση των αποφάσεων που θα ληφθούν από κοινού θα μπορούσε να διερμηνευθεί το ισραηλινό μήνυμα.

Κι έστω οι Κύπριοι από την εποχή του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου έχουν αποδείξει ότι μπορούν να συμφωνήσουν και να κρατήσουν τα στόμα τους κλειστό. Η Ελλάδα όμως; Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 που άρχισε η ελληνο-ισραηλινή προσέγγιση η ελληνική πλευρά στις διμερείς σχέσεις επέλεξε τον ρόλο του… αγοραστή οπλικών συστημάτων και μάλιστα αναξιόπιστου. Επί της ουσίας, στρατηγικός διάλογος είτε δεν έγινε είτε αντιμετωπίστηκε ως διπλωματική «τυπικότητα».

Τα χρόνια πέρασαν και ανακαλύφθηκαν οι υποθαλάσσιοι ενεργειακοί πόροι στην Ανατολική Μεσόγειο που είτε μας αρέσει είτε όχι «δένουν» τις τρεις χώρες σε έναν γεωστρατηγικής σημασία «ενεργειακό διάδρομο».

Σε απλά ελληνικά, την παρούσα περίοδο τα συμφέροντα Ελλάδας – Κύπρου και Ισραήλ στο θέμα των υδρογονανθράκων τουλάχιστον συμπίπτουν και φυσικά αυτή είναι η πιο στέρεα βάση για την οικοδόμηση στρατηγικών σχέσεων.

Και πάλι όμως η ελληνική πλευρά τελούσα σε κατάθλιψη, όχι μόνο από τη δυσάρεστη καθημερινότητα, αλλά και τις επικρατούσες ιδεοληψίες, συνεχίζει να επαναλαμβάνει κοινότοπες μεγαλόστομες και ασαφείς διακηρύξεις αλλά επί του πρακτέου σχεδόν μηδέν. Συχνά προσπαθεί διακηρυκτικά να συνδυάσει τα ασυνδύαστα, με αποτέλεσμα να δημιουργεί αμφιβολίες στους δυνητικούς – λόγω συμφερόντων, το τονίζουμε – συμμάχους, εάν έχει ξεκάθαρη πυξίδα και γνωρίζει προς τα πού θέλει να πάει.

«Κουμπώνονται», αφού κανείς δεν μπορεί να βάλει «το κεφάλι του στον ντορβά» για να σε βοηθήσει, εάν πρώτα εσύ πρώτος δεν επιθυμείς να βοηθηθείς. Και για να συμβεί αυτό, δεν μπορείς τη μία μέρα να καταγγέλλεις συμπεριφορές ως έκνομες με βάση το διεθνές δίκαιο και την επόμενη να χαριεντίζεσαι με αυτό που το παραβιάζει.

Εν κατακλείδι το ισραηλινό αίτημα είναι τόσο απλό όσο και δύσκολο.

Προϋποθέτει να γίνουμε κυνικοί και ρεαλιστές και φυσικά να σοβαρευτούμε προφυλάσσοντας τις διεθνείς σχέσεις της χώρας από τη φθορά που επιφέρουν οι ανούσιες και για το θεαθήναι εσωτερικές αντιπαραθέσεις.

Μπορούμε να το καταφέρουμε;

Εάν προκύπτει ένα δίδαγμα από την κατάσταση στη Συρία όπως αυτή έχει εξελιχθεί μέχρι σήμερα, είναι ότι η αυτοπροβαλλόμενη ως «περιφερειακή στρατιωτική υπερδύναμη» Τουρκία, είναι υπερεκτιμημένη… στον υπερθετικό, αποδεικνύοντας την ορθότητα του όρου «φοβικό σύνδρομο» με τον οποίο διαπρεπείς Έλληνες αναλυτές έχουν περιγράψει τη στάση της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας απέναντι στην υπερφίαλη πολιτική της Άγκυρας.

Όσο η Τουρκία δεν αντιμετωπίζει την οποιαδήποτε πίεση, τόσο αποθρασύνεται και επιχειρεί να κερδίσει δια των απειλών και της απειλής χρήσεως στρατιωτικής βίας όσα θεωρεί ότι δικαιούται, ασχέτως εάν αυτά καλύπτονται ή όχι από το διεθνές δίκαιο. Το μυστικό απέναντι στην Άγκυρα είναι να την πιέσεις στρατιωτικά, χωρίς απαραίτητα να εγκαταλείψεις τη διάθεση συζήτησης και εξεύρεσης, εάν υπάρχει, ενός λογικού συμβιβασμού. Πάντως, η υπερδύναμη Τουρκία συμπεριφέρεται ως… αμνός στην περίπτωση της Συρίας, ενώ εξακολουθεί να τους κατατρύχει το σύμπλεγμα της φοβίας της ήττας, εξ ου και η θρασύδειλη συμπεριφορά απένανατι σε όποιον θεωρεί του χεριού της.

Η παρούσα συγκυρία δίνει την ευκαιρία στην Ελλάδα, παρά την κρίση, να το κάνει και να επιδιώξει την ταχεία προώθηση των ελληνικών εθνικών συμφερόντων και να μεγιστοποιήσει την αξία, στρατιωτική και διπλωματική, της ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων, κυρίως των αεροπορικών και των ναυτικών, αφού ο συνδυασμός τους θα καθιστούσε τους τουρκικούς λεονταρισμούς γράμμα κενό. Αλλιώς γιατί τις πληρώνουμε αν δε γνωρίζουμε να τις αξιοποιήσουμε;

Δυστυχώς, πολλοί δεν αντιλαμβάνονται ότι ο χρόνος κυλάει σε βάρος της Ελλάδας, όχι υπέρ της και το «Ελντοράντο» των κοιτασμάτων μπορεί να μετατραπεί σε εφιάλτης, αφού όσο εισέρχεται στη διεθνή αγορά το σχιστολιθικό αέριο (shale gas) τόσο η διεθνής τιμή θα συμπιέζεται λόγω της αύξησης της προσφοράς του αγαθού.

Αυτό σημαίνει, ότι η Ελλάδα όσο καθυστερεί, τόσο διακινδυνεύει, είτε να αναθεωρήσει προς τα κάτω τα εκτιμώμενα έσοδα είτε να διαπιστώσει μια ωραία πρωία ότι δεν θα μπορεί καν να εξορύξει τους υδρογονάνθρακές της, αφού θα είναι οικονομικά ασύμφορο. Η Ελλάδα κινδυνεύει καθώς έχει καθυστερήσει χαρακτηριστικά. Κάποτε, εάν έκανες λόγο για «πετρέλαια» σε λοιδορούσαν, τώρα πολλοί από αυτούς που λοιδορούσαν υπερθεματίζουν… Αποτέλεσμα είναι το ότι καθυστερήσαμε… ευτυχώς οι Κύπριοι Έλληνες όχι τόσο…


Αυτό δυστυχώς δεν το αντιλαμβάνονται δυστυχώς πολλοί με ιδεοληψίες «αριστερού ή δεξιού τύπου» στην Ελλάδα, ώστε να καθαρίσουν το συγχυσμένο τους μυαλό και να αντιληφθούν ότι οι εύπεπτες στο εκλογικό ακροατήριο, πλειοψηφίας ημιμαθών, «κορόνες», είναι απλά αυτοκαταστροφικές.

Το ερώτημα είναι λοιπόν ένα: Μπορούμε Ελλάδα και Κύπρος να σοβαρευτούμε και να αντιληφθούμε ότι εάν δεν δείξουμε υπευθυνότητα απλώς τελειώσαμε; Και ότι όλα όσα σχεδιάζουμε για το μέλλον μας θα είναι πάνω στην άμμο; Έχουμε την αρετή ως κοινωνία να περιθωριοποιήσουμε τους ανεγκέφαλους πολιτικούς που έχουν γεμίσει τον τόπο οι οποίοι ασχολούνται με το παραγοντιλίκι και τα παχιά λόγια, ενώ είναι ανίκανοι να αποφασίσουν φοβούμενοι το πολιτικό κόστος και να αντιληφθούμε την ανάγκη για αμοιβαία επικερδείς μπίζνες με αυτούς που θα επιλέξουμε;

Ούτε θα μας «παντρευτούν» ούτε θα τους «παντρευτούμε», ούτε όμως και θα ανακαλύψουμε τον τροχό, απλά θα συμπεριφερθούμε για μια φορά στην Ιστορία μας ως φυσιολογικό κράτος… Δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά το να μας ζητούν τα αυτονόητα δεν μας κολακεύει, μάλλον σημαίνει ότι η έξωθεν μαρτυρία μας δεν είναι καλή.

ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ λοιπόν…

http://www.defence-point.gr/news/?p=75566

Posted in Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Κύπρος, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Συρία, Κύπρος και Ευρώ

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 14 Μαΐου 2013

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Το ΝΑΤΟ ολοκληρώνει την τεχνική προετοιμασίαστρατιωτικής επέμβασης στη Συρία, ενώ, αν πιστέψουμε την ισραηλινή ιστοσελίδα Debka, που φημολογείται ότι συνδέεται με μυστικές υπηρεσίες, ο Πούτιν προειδοποίησε με έντονο τρόπο ΗΠΑ και Ισραήλ εναντίον τέτοιας προοπτικής, διατάσσοντας επιτάχυνση παραδόσεων ρωσικών όπλων στη Δαμασκό. Οι Αμερικανοί πιέζουν ταυτόχρονα τον Ερντογάν να δεχθεί στάθμευση ισραηλινών αεροσκαφών στη χώρα του. Η συριακή πολιτική της Τουρκίας δημιουργεί όμως έντονα πολιτικά προβλήματα στους Ισλαμιστές, ιδίως μετά την ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στη Δαμασκό.

Θυμίζουμε ότι κλιμάκωση της συριακής σύρραξης ενέχει τον κίνδυνο καταστροφής του συριακού χριστιανισμού. Η κοινότητα των Σύρων Χριστιανών, όπως και η αποδεκατισθείσα/μεταναστεύσασα κοινότητα των Χριστιανών του Ιράκ ήταν οι δύο αρχαιότερες στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και η παρουσία τους παράγων «ειρήνης των πολιτισμών». Απορεί κανείς και με την ελληνική στάση, ιδίως στο θέμα της απαγωγής. Έλληνικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στη Συρία και κουρδικές πηγές διερωτώνται γιατί το ΥΠΕΞ δεν συνεργάζεται μαζί τους.

Η προετοιμασία της επέμβασης περιλαμβάνει την Ελλάδα, από την οποία ζητείται η συνδρομή σε υποδοχή πολύ μεγάλου αριθμού προσφύγων, η χρησιμοποίηση Ελλήνων πιλότων της ΠολεμικήςΑεροπορίας, χωρίς ελληνικά σήματα στους βομβαρδισμούς και η αναβάθμιση της Σούδαςμεταξύ άλλων. Σύμφωνα με πληροφορίες, έχουν βγει επίσης στην «πιάτσα» προς άγραν συνταξιούχων πιλότων, που εξαθλιώνονται εξαιτίας των συντάξεων πείνας. Οι ‘Ελληνες πιλότοι θεωρούνται οι καλύτεροι στο ΝΑΤΟ. Πληροφορίες αξιόπιστων πηγών, που χρήζουν όμως περαιτέρω επιβεβαίωσης, κάνουν λόγο εξάλλου για συμφωνία χρήσης από το Ισραήλ των αεροδρομίων Πάφου και Δυτικής Ελλάδας για σκοπούς διασποράς, σε περίπτωση πολύ μεγάλου πολέμου κατά του Ιράν, με ότι αυτό συνεπάγεται για Ελλάδα-Κύπρο.

Τα συμβαίνοντα στη Συρία, μετά τη Λιβύη και την Αφρική, επιβεβαιώνουν ότι αυτό που παρακολουθούμε δεν είναι τόσο παροξυσμός εσωτερικών προβλημάτων χωρών και καθεστώτων, που ασφαλώς υπάρχουν, αλλά η χρήση τους στα πλαίσια της μεγαλύτερης νεοαποικιακής επιχείρησης της νεώτερης εποχής, της δημιουργίας και του ελέγχου (μέσω αιματηρού χάους) της «ευρείαςΜέσης Ανατολής», εγχείρημα που άρχισε με τους πολέμους σε Αφγανιστάν-Ιράκ.

Η κατάσταση είναι δυνητικά τόσο εκρηκτική, που οΜπρεζίνσκι, εκφραστής των «περιστεριών» στη Μέση Ανατολή, εχθρικός προς την επιρροή Νετανιάχου στην αμερικανική πολιτική, ζήτησε δημόσια αυτοσυγκράτηση από τον Ομπάμα, «χαμογελαστό Πρόεδρο που βομβαρδίζει». Τόνισε επίσης την ανάγκη αποφυγής κλιμάκωσης «κυβερνοπολέμων», όπως αυτός που διεξήχθη με αποστολή ιών στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν.

Οι εξελίξεις θέτουν εκ νέου επί τάπητος το ερώτημα κατά πόσον, πίσω από τους «οικονομικούςπολέμους» κατά Ελλάδας και Κύπρου υπάρχει (και ποια) κρυμμένη «γεωπολιτική ατζέντα», που μπορεί να σχετίζεται τόσο με το εγχείρημα στη Μέση Ανατολή, όσο και με πιθανή επιδίωξη δημιουργίας μηχανισμών διάλυσης  της ΕΕ (σε αντιδραστική κατεύθυνση) ή πάντως ελέγχου τυχόν τέτοιας διάλυσης. Και ατζέντα άλλωστε να μην υπάρχει, υπάρχουν γεωπολιτικές συνέπειες και πολύ μεγάλες. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πολλά πράγματα για τη Συρία, περιοριζόμενοι στις σχέσεις των κοινοτήτων της, για την Κύπρο επικεντρωνόμενοι αποκλειστικά στις σχέσεις Ελληνοκυπρίων/Τουρκοκυπρίων ή την Ελλάδα, ξεχνώντας την ιστορία και γεωγραφία της.

Η ιστορική εμπειρία είναι εξόχως διαφωτιστική επ’ αυτού. Από την εποχή των Σταυροφόρων, ο έλεγχοςτου ελληνικού χώρου θεωρήθηκε απαραίτητη προϋπόθεση υποψήφιων κατακτητών είτε της ισλαμικής, είτε της ρωσικής Ανατολής. Ο Χίτλερ έχασε πολύτιμο χρόνο και δυνάμεις στον σκοπό αυτό, προτού στραφεί κατά της Ρωσίας (1941). Ο Τσώρτσιλ το 1944 τάδωσε όλα στον Στάλιν για να πάρει τον έλεγχο της Ελλάδας, προτού η Δύση εξαπολύσει τον Ψυχρό Πόλεμο. Ολόκληρη η μεταπολεμική πολιτική μας ιστορία, ιδίως το ελληνικό (1967) και το κυπριακό πραξικόπημα (1974), ερμηνεύονται επαρκώς από την προσπάθεια ελέγχου της Κύπρου.  

‘Όχι μόνο η ρωσική παρουσία είναι παγίως και εντελώς ανεπιθύμητη από τους Δυτικούς σε Ελλάδα-Κύπρο, αλλά και οι Ευρωπαίοι γίνονται δεκτοί μόνο ως οικονομική, όχι ως στρατηγική παρουσία από τις ΗΠΑ, που μας θεωρούν αποκλειστικό στρατηγικό τους χώρο. Βασικός λόγος εχθρότητας προς τον πρεσβύτερο Καραμανλή ήταν τα ανοίγματα στον Ντε Γκωλ (1962). Τα ‘Ιμια (1996) πιθανώς σχεδιάστηκαν όχι μόνο για να συρθεί η Αθήνα σε διαπραγμάτευση για Αιγαίο-Κύπρο, αλλά και να δοθεί κατάλληλο μήνυμα προς Σημίτη-Γερμανία, για το ποιος κάνει εν τέλει κουμάντο εδώ – κάτι που σχεδόν διατύπωσε ανοιχτά στις Βρυξέλλες τότε ο Χόλμπρουκ.

Με δεδομένο το βάθος της ελληνικής κρίσης, χωρίς προηγούμενο για ειρηνική περίοδο στη δυτική οικονομική ιστορία, και το ακόμα μεγαλύτερο της επερχόμενης κυπριακής, χωρίς σύγκριση με οτιδήποτε συμβαίνει οπουδήποτε αλλού, εγείρεται το ερώτημα κατά πόσον υπάρχουν στρατηγικές που επιδιώκουν να πλήξουν, μέσω ΕλλάδαςΚύπρου, το όλο εγχείρημα ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ο συγκεκριμένος τύπος ενοποίησης είναι απαράδεκτος και αντιδραστικός, το πραγματικό πολιτικό ζήτημα είναι όμως που και πως θα πάμε φεύγοντας από εδώ, πως θα πάμε σε καλύτερη, όχι σε χειρότερη κατάσταση.

Δεν είναι δυνατόν επομένως το ζήτημα του νομίσματος να εξετάζεται μόνο ως τεχνικό θέμα συναλλαγματικής ισοτιμίας, χωρίς επίγνωση του μεγέθους των στρατηγικών συνεπειών, ούτε η παγκόσμια κρίση και η παγκοσμιοποίηση να ανάγονται/περιορίζονται σε ζήτημα αρχιτεκτονικής του ευρώ. Κάνοντάς το κινδυνεύουμε να λειτουργήσουμε ως «χρήσιμοι ηλίθιοι». Θα επιστρέψουμε όμως στο θέμα λόγω της τεράστιας σημασίας του.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Μεγάλη μετακίνηση Τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων σε Αιγαίο και Αν. Θράκη

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 3 Μαΐου 2013

Ενώ συνεχίζεται η διαδικασία εξόδου των δυνάμεων του ΡΚΚ από το τουρκικό έδαφος προς το β Ιράκ, στα πλαίσια της διαδικασίας επίλυσης της χρόνιας διαμάχης τουρκικού στρατού και Κούρδων ανταρτών, όπως έγινε γνωστό από την τουρκική εφημερίδα, Aydınlık, αλλά και από τοπικούς παράγοντες, τις τελευταίες μέρες παρατηρείται μεταφορά μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων από τις νοτιοανατολικές επαρχίες όπου βρίσκονταν για να αντιμετωπίσουν τους Κούρδους αντάρτες προς τα δυτικά σύνορα της Τουρκίας, δηλαδή προς τις μικρασιατικές ακτές του Αιγαίου απέναντι από τα ελληνικά νησιά καθώς και προς τα ελληνοτουρκικά σύνορα της Α Θράκης.

 Μεγάλη μετακίνηση Τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων σε Αιγαίο και Αν. Θράκη Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις της τουρκικής εφημερίδας, στρατιωτικές δυνάμεις από την περιοχή του Σιρνάκ στην νοτιοανατολική Τουρκία καθώς και από τις περιοχές που συνορεύουν με το Ιράκ, μετακινούνται με μεγάλες αυτοκινητοπομπές προς τα δυτικά σύνορα της Τουρκίας.Οι μετακινήσεις αυτές εντάσσονται στο σχέδιο της ανακωχής με τους Κούρδους αντάρτες και στον γενικότερο σχεδιασμό του τουρκικού Γενικού Επιτελείου να μεταφέρει μεγάλες δυνάμεις προς τα δυτικά αποσυμφορίζοντας την νοτιοανατολική Τουρκία μετά την εκεχειρία που έχει επιτευχτεί με το ΡΚΚ κατόπιν προσωπικής πρωτοβουλίας του Αμντουλάχ Οσταλάν.

Οι πληροφορίες και οι εικόνες που μεταδίδονται σε επιλεγμένα τουρκικά ΜΜΕ, δείχνουν μεγάλες αυτοκινητοπομπές από τις περιοχές του Μαρντίν, Νουσαϊμπίν και του Σιρνάκ, να κατευθύνονται προς τα δυτικά. Οι αυτοκινητοπομπές αυτές που αποτελούνται από μεγάλα TIR του τουρκικού στρατού μεταφέρουν στρατιωτικές μονάδες, τεθωρακισμένα τανκ και πολεμικό υλικό που προορίζονταν για την αντιμετώπιση του ΡΚΚ.

Το εντυπωσιακό είναι πως οι αναφορές αποκαλύπτουν ότι και απο άλλες επαρχίες όπου τα τελευταία χρόνια είχαν γίνει επίκεντρο σκληρών πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ του τουρκικού στρατού και των Κούρδων ανταρτών εκκενώνονται σταδιακά από μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις που κατευθύνονται προς τα δυτικά σύνορα. Σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα, η συμφωνία μεταξύ του Κούρδου ηγέτη Αμπτνουλάχ Οσταλάν και του ΑΚΡ, δηλαδή του ισλαμικού κόμματος του Ταΐπ Ερντογάν, προβλέπει την σταδιακή μεταφορά μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων από τα ανατολικά προς τα δυτικά.

Μάλιστα ο όρος αυτός τέθηκε από τον Οσταλάν προς την τουρκική πλευρά για να απευθύνει το γνωστό του διάγγελμα που ανακοίνωνε την εκεχειρία μεταξύ των Κούρδων ανταρτών και του τουρκικού στρατού. Ο όρος αυτός έγινε γνωστός απο τον ίδιο τον Οτσαλάν προς τους βουλευτές του φιλοκουρδικού κόμματος, BDP, όταν τον επισκέφτηκαν για να διαβουλευτούν μαζί του για την διαδικασία επίτευξης της εκεχειρίας και την παράλληλη αποχώρηση των Κούρδων ανταρτών απο το τουρκικό έδαφος μέσα στον Μάιο μήνα.

Εκτός απο τον όρο αυτό, όπως αναφέρουν οι δημοσιογραφικές πληροφορίες, η κουρδική πλευρά έθεσε και άλλους δυο όρου προς την τουρκική που είναι :1) η αναγνώριση της κουρδικής ταυτότητας στο νέο τουρκικό σύνταγμα και,2) η παραχώρηση περιορισμένης αυτονομίας στις περιοχές που κατοικούν οι Κούρδοι. Οι δυο αυτοί όροι αναμένεται να συζητηθούν στην επόμενη φάση της διαδικασίας εκεχειρίας ενώ ο πρώτος όρος, δηλαδή η αποχώρηση μεγάλου μέρους των τουρκικών στρατευμάτων από τα ανατολή με κατεύθυνση προς τα δυτικά έχει ήδη αρχίσει να εφαρμόζεται.

 

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς η εξέλιξη αυτή επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το κλίμα όσον αφορά την ελληνική πλευρά καθώς μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις που μέχρι σήμερα βρίσκονταν στα ανατολικά σύνορα της Τουρκίας απασχολούμενες με το κουρδικό αντάρτικο τώρα αποδεσμεύονται και κατευθύνονται προς τα δυτικά δηλαδή έρχονται αντιμέτωπες με την ελληνική πλευρά.

Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τις αναμενόμενες προκλήσεις της Άγκυρας στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο, μόνο ήρεμες μέρες δεν προμηνύει. Άραγε εκεί στην Αθήνα έχουν υπό όψιν τους όλες αυτές τις εξελίξεις, ή ακόμα βαυκαλίζοντα από τα καραγκιοζιλίκικα χαμόγελα των ελληνοτουρκικών επαφών και συναντήσεων;

 

Και ενώ οι τούρκοι συσσωρεύουν δυνάμεις στα ελληνοτουρκικά σύνορα, μήπωςκάποιοιυπονομεύουν πλέον απροκάλυπτα την επιχειρησιακή ετοιμότητα των ενόπλων δυνάμεων; – Καταργούν το Β’ Σώμα Στρατού – Αποδεκατίζουν τους πλέον μάχιμους και επιχειρησιακά άρτια οργανωμένους σχηματισμούς καταδρομικών επιχειρήσεων – Δολοφονούν την καρδιά του Ελληνικού Στρατού και αποδέχονται ως βάση, τους σχεδιασμούς των νεοταξικών ιδρυμάτων όπως του ΙΣΤΑΜΕ και ΕΛΙΑΜΕΠ;..  ΑΦΟΠΛΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ; ΜΗΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΜΕΘΟΔΕΥΟΥΝ ΠΙΣΩΠΛΑΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ;

Σφοδρή κριτική δέχεται ήδη η Νέα Δομή Δυνάμεων των ελληνικών ΕΔ που παρουσιάστηκε στα μέλη της Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής από ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς, ενώ μία αποκάλυψη-σοκ ήδη ναρκοθετεί το όλο σκηνικό: Η προτεινόμενη Νέα Δομή Δυνάμεων είναι ακριβές αντίγραφο..Σε ποσοστό 90% της μελέτης του ιδρύματος ΙΣΤΑΜΕ (του ιδρύματος του ΠΑΣΟΚ για την εξωτερική πολιτική και άμυνα) σε συνεργασία με το περιβόητο ΕΛΙΑΜΕΠ!

Σε όλα, δε, τα βασικά της σημεία, όπως αυτό που προβλέπει την κατάργηση του Β’ Σώματος Στρατού (η οποία συγκεντρώνει τα πυρά των πάντων) είναι ακριβώς η ίδια.

Η μελέτη είχε παρουσιαστεί στον υπηρεσιακό υπουργό Εθνικής Άμυνας και πρώην Α/ΓΕΣ, Φ. Φράγκο επανειλημμένα και είχε επιστραφεί με τον χαρακτηρισμό «Απαράδεκτη και άκρως επικίνδυνη».

Η κατάργηση του Β’ Σώματος Στρατού που ήλεγχε τις επίλεκτες δυνάμεις που ήταν ενταγμένες στην 13η ΔΕΕ διασκορπίζει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα τον πλέον μάχιμο και επιχειρησιακό σχηματισμό που απαρτίζεται από τις εξής μονάδες: 1η Ταξιαρχία Καταδρομών – Αλεξιπτωτιστών (1η ΤΑΞ ΚΔ-ΑΛ, Ρεντίνα), 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία «Πόντος» (71η Α/Μ ΤΑΞ ΠΖ, Νέα Σάντα Κιλκίς) και 32η Ταξιαρχία Πεζοναυτών «Μοράβας» (32η ΤΑΞ ΠΝ, Βόλος).

Δηλαδή καταργείται η «καρδιά» του Ελληνικού Στρατού και η ικανότητα να υπάρξει συντονισμένη απάντηση σε μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεις, ενώ σε καιρό ειρήνης καταργείται ο κεντρικός σχηματισμός επιμελητείας των παραπάνω επίλεκτων δυνάμεων.

Ο Α/ΓΕΕΘΑ διατηρεί μόνο τις ειδικές δυνάμεις της Δύναμης «Δέλτα»μ (ΕΤΑ, Ζ’΄ΜΑΚ, ΔΥΚ, 31 ΜΕΕ) που αριθμούν λιγότερους από 1000 άνδρες.

Πρακτικά αποκλείουν τη πιθανότητα ταχύτατης κλιμάκωσης σε επίπεδο μείζονος εμπλοκής μιας σύγκρουσης. Δημιουργείται μια Δομή Δυνάμεων που καταργεί διοικητικά το μεσαίο επίπεδο εμπλοκής των επίλεκτων δυνάμεων και δημιουργείται ένα χάσμα μεταξύ ειδικών δυνάμεων και των συμβατικών (Πεζικό, πυροβολικό, τεθωρακισμένα κλπ).

Το γεγονός ότι η μελέτη των ΙΣΤΑΜΕ-ΕΛΙΑΜΕΠ προέβλεπε την διοικητική κατάργηση – με ότι αυτό συνεπάγεται – του πλέον ισχυρού σχηματισμού του Ελληνικού Στρατού, αν εν τέλει αυτό θα ισχύσει, τότε μόνο ανησυχία προκαλεί.

Μήπως τελικά θα αρχίσουμε να πληρώνουμε, σε θέματα εθνικής ασφάλειας, τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης που κάποιοι άθλιοι ηγετίσκοι, συνεπικουρούμενοι από το τραπεζικό κατεστημένο στάς Αθήνας και εν Κύπρο με τις ενέργειες τους προκάλεσαν για ίδιον όφελος;

 

Όμηρος Αλεξάνδρου

http://omirosalexandrou.blogspot.com

 

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Leave a Comment »

Ένα, δυο, τρία, Κουρδικά κράτη

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 29 Δεκεμβρίου 2012

 

Η Ανατομία του Πολέμου στο Κουρδιστάν (Εκδόσεις Ινφογνώμων 2012) του Μουράτ Καραγιλάν, ντε φάκτο Αρχηγού του ΡΚΚ. Όποιος διαβάσει το βιβλίο θα καταλάβει ότι το καλύτερο που μπορεί η Άγκυρα να ελπίζει στο μέλλον είναι μια τουρκο-κουρδική συνομοσπονδία στη Μικρά Ασία. Τον ανταρτοπόλεμο τον έχει χάσει προ πολλού. 

Του Μάριου Ευρυβιάδη*
Για τα πάνω από πενήντα εκατομμύρια Κούρδων της Μέσης Ανατολής η ιστορική ειρωνεία  πήρε ένα περίπου αιώνα για να ολοκληρώσει σχεδόν, τον κύκλο της. 

 

Ενώ πριν εκατό περίπου χρόνια οι διεθνείς συγκυρίες και ισορροπίες διαμορφώθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να κάνουν αδύνατη τη δημιουργία κουρδικού κράτους στην μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο περίοδο, τότε που δημιουργήθηκε η Μέση Ανατολή όπως μας είναι σήμερα γνωστή, εκατό χρόνια μετά, οι διεθνείς συγκυρίες και ισορροπίες διαμορφώνονται έτσι ώστε να αποδομείται η Μέση Ανατολή όπως την έχουμε γνωρίζει και να τίθενται στέρεες βάσεις για τη δημιουργία όχι μόνο ενός αλλά ίσως και περισσότερων κουρδικών κρατών στην περιοχή.

Πρίν εκατό περίπου χρόνια άρχισε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος που ολοκληρώθηκε με τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τη δημιουργία σταδιακά της σύγχρονης Μέσης Ανατολής. Δημιουργήθηκαν έτσι ή πιο ορθά «επινοήθηκαν» από τους Βρετανούς και τους Γάλλους ιμπεριαλιστές, κράτη όπως η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία και το Ιράκ, ενώ τέθηκαν οι προϋποθέσεις μέσω των Εντολών της Κοινωνίας των Εθνών, για να ακολουθήσουν και άλλα, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όπως η Συρία, ο Λίβανος, η Ιορδανία  και το 1948, το Ισραήλ. Τη δεκαετία του 1960 θα ακολουθήσει το Κουβέιτ και η Υεμένη ενώ τη δεκαετία του 1970 θα ανεξαρτητοποιηθούν και άλλα κατασκευάσματα των Βρετανών, που είναι τα σημερινά Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα του Περσικού Κόλπου. 

Με εξαίρεση την Αίγυπτο, της οποίας οι κρατικές αυτόνομες δομές πάνε πίσω στον 19ο αιώνα, όλα τα προαναφερθέντα κράτη, συμπεριλαμβανομένου και του Ισραήλ υπήρξαν παράγωγα του αγγλο-γαλλικού ιμπεριαλισμού. Βρετανοί και Γάλλοι, όταν δεν συγκρούονται στη Μέση Ανατολή συνεργάζονται αγαστά. Ήταν στη βάση ακριβώς μιας τέτοιας συνεργασίας που το 1916, με τη περιβόητη συμφωνία Sykes Picot, χώρισαν την Μέση Ανατολή σε δύο ζώνες επιρροής, ακριβώς όπως θα πράξουν οι Αμερικανοί με τους Σοβιετικούς το 1945, με τη Συμφωνία της Γιάλτας που θα μοίραζε μεταξύ τους την Ευρώπη και τα Βαλκάνια. 

Στους μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο περίοδο διακανονισμούς και κυρίως λόγω της νίκης των Κεμαλιστών στην Τουρκία αλλά και της βρετανικής βούλησης να διατηρήσουν τον έλεγχο των πετρελαιοπαραγωγικών περιοχών του Βορείου Ιράκ (Βορείου Κουρδιστάν) οι Κούρδοι, μια από τις μεγαλύτερες εθνότητες της Μέσης Ανατολής, όχι μόνο έμειναν χωρίς πατρίδα αλλά βρέθηκαν σταδιακά κάτω από τον έλεγχο τεσσάρων κρατών της περιοχής. Το Δυτικό Κουρδιστάν θα βρεθεί κάτω από τον έλεγχο της Τουρκίας, το Βόρειο υπό το Ιράκ, το Ανατολικό υπό το Ιράν και το Νότιο υπό τη Συρία. Από τότε μέχρι το  τέλος του Ψυχρού Πολέμου οι τέσσερις αυτές χώρες, συνεργαζόμενες συνήθως μεταξύ τους αλλά και λειτουργώντας ξεχωριστά, ακολούθησαν βίαιες μέχρι και γενοκτονικές πολιτικές ώστε να αποφευχθεί η δημιουργία ενός ή περισσότερων κουρδικών κρατών. 

Κουρδικά κράτη δημιουργήθηκαν στην Τουρκία (1927) και Ιράν (1946) αλλά καταπνίχθηκαν στο αίμα. Από τα τέσσερα κράτη, η Τουρκία και το Ιράν εφάρμοσαν γενοκτονικές πολιτικές για να καταπνίξουν τον κουρδικό εθνικισμό. Από το 1925 μέχρι το 1938 ο τουρκικός στρατός με τη βοήθεια κυρίως Γάλλων αλλά και των Ιρανών, σκότωσε ή εκτόπισε πέραν του 1,5 εκατομμυρίων Κούρδων με μεθόδους όχι διαφορετικές από αυτές που οι νέο-Τουρκοι χρησιμοποίησαν κατά των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων της Μικράς Ασίας.

Στο Ιράκ οι οργανωμένες από το κράτος σφαγές των Κούρδων πήραν γενοκτονικές διαστάσεις τις δεκαετίες του 1970 και 1980. Μάλιστα, το 1988 επί καθεστώτος Σαντάμ Χουσεΐν  χρησιμοποιήθηκαν και όπλα μαζικής καταστροφής –χημικά όπλα κατά των επαναστατημένων Κούρδων του Βορείου Ιράκ. 

Η αντίστροφη μέτρηση για να φθάσουμε στη σημερινή κατάσταση άρχισε με τον πρώτο πόλεμο του Περσικού Κόλπου ανάμεσα στο Ιράκ και το Ιράν (1980-88). Τότε το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν, εξαπέλυσε επιδρομική επίθεση κατά του Ιράν που μόλις ένα χρόνο πριν είχε ολοκληρώσει την επανάστασή του κατά του φιλοδυτικού καθεστώτος του Σάχη. Ο Σαντάμ ενθαρρύνθηκε από τη Δύση να επιτεθεί κατά των μουλλάδων του Ιράν και στη διάρκεια του πολέμου είχε την αμέριστη υλική και διπλωματική υποστήριξη των Δυτικών (χρησιμοποίησε και χημικά όπλα κατά των Ιρανών εν γνώσει της Δύσης). Τότε οι Κούρδοι του Βορείου Ιράκ βρήκαν την ευκαιρία να επαναστατήσουν. Δυστυχώς για αυτούς, όταν ο πόλεμος Ιράκ – Ιράν τερματίστηκε χωρίς νικητή το 1980, ο Σαντάμ βρήκε την ευκαιρία να επιτεθεί εναντίον των Κούρδων που αφέθηκαν μόνοι από τους Δυτικούς με αποτέλεσμα τη σφαγή τους. 

Όταν ωστόσο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ο Σαντάμ επετέθη και κατά του Κουβέιτ (1990) τούτη τη φορά, η Δύση , υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και τη συναίνεση των Σοβιετικών και των Κινέζων, αντέδρασε. Μετά τη στρατιωτική ήττα του Ιράκ το 1991 δημιουργήθηκαν ζώνες απαγορευμένων πτήσεων πάνω από το Ιράκ με πρώτη αυτή πάνω από το Βόρειο (Κουρδιστάν) Ιράκ. Εκεί και για την επόμενη δεκαετία, μέχρι δηλαδή και τον τρίτο πόλεμο του 2003 κατά του Ιράκ, τούτη τη φορά από τους Αμερικανούς χωρίς τον ΟΗΕ, τέθηκαν τα θεμέλια για τη δημιουργία του κουρδικού κράτους στο Ιράκ (Βόρειο Κουρδιστάν). 

Εν τω μεταξύ, μετά από μισό σχεδόν αιώνα (από το 1938) ξανάρχισε το 1984 ανταρτοπόλεμος των Κούρδων της Τουρκίας υπό την ηγεσία του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν και του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (ΡΚΚ). Αναμφισβήτητα η ύπαρξη αυτόνομου κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ βοήθησε το ΡΚΚ στον πόλεμο κατά της Τουρκίας. Και παρά το γεγονός ότι η Άγκυρα είχε ξοδέψει πέρα των 100 δις δολαρίων και είχε την αμέριστη υποστήριξη της Δύσης και μέχρι πρόσφατα του Ισραήλ, αδυνατεί να ελέγξει την ενδοχώρα της Ανατολικής Τουρκίας (Δυτικό Κουρδιστάν). 

Η μεγαλύτερη απόδειξη για την αδυναμία της Άγκυρας να ελέγξει την κουρδική επανάσταση είναι το γεγονός ότι ο τουρκικός στρατός έχει προ πολλού αρχίσει να τροφοδοτεί τους άντρες του στην  περιοχή μόνο από αέρος. 

Είναι όμως η λεγόμενη Αραβική Άνοιξη και κυρίως οι συνέπειές της αναφορικά με τη Συρία που έχουν επιφέρει τις στρατηγικές ανατροπές αναφορικά με το κουρδικό ζήτημα στη Μέση Ανατολή. Αντίθετα με τους Κούρδους της Τουρκίας, του Ιράν και του Ιράκ, οι Κούρδοι της Συρίας υπήρξαν οι πιο «παθητικοί». Το καθεστώς Άσσαντ (πατέρα και υιού) τους καταπίεζε αλλά δεν τους δολοφονούσε. Λόγω ωστόσο της σημερινής ανάγκης για επιβίωση έναντι των ισλαμιστών αντικαθεστωτικών της «Αραβικής Άνοιξης», το καθεστώς Άσσαντ αποφάσισε να αποσύρει τις δυνάμεις του από το Συριακό (Νότιο) Κουρδιστάν. Και ξαφνικά οι Κούρδοι της Συρίας, υποβοηθούμενοι από το ΡΚΚ αλλά και τους Κούρδους του Βορείου Ιράκ βρέθηκαν σε πλεονεκτική θέση ίσως την πιο πλεονεκτική από όλους τους Κούρδους της Μέσης Ανατολής. Κοντολογίς, οι πιθανότητες να δημιουργηθεί το πρώτο ανεξάρτητο κουρδικό κράτος στη Συρία, παρά αλλού, εκεί δηλαδή που δεν το περίμενε κανείς, είναι περισσότερες από ότι στο Ιράκ, στην Τουρκία ή στο Ιράν. 

Ανεξάρτητα, το ποτάμι του κουρδικού εθνικισμού δεν γυρίζει πίσω. Και ίσως πιο σημαντικό, οι δυνάμεις που πρίν από περίπου έναν αιώνα συνωμότησαν κατά του κουρδικού εθνικισμού, τώρα λειτουργούν υπέρ του. Το μόνο αναπάντητο ερώτημα δεν είναι αν θα δημιουργηθεί κουρδικό κράτος, αλλά αν θα είναι ένα, δυο, ή περισσότερα. Όπως δηλαδή στην περίπτωση των αραβικών κρατών που είναι περισσότερα από ένα. 

Υ.Γ: Από τα τέσσερα κράτη με κουρδικούς πληθυσμούς, το τουρκικό είναι το  ισχυρότερο αλλά με τους περισσότερους Κούρδους (περισσότεροι από 30 εκατομμύρια). Αντίθετα όμως με τα άλλα τρία κράτη, η Τουρκία έχει την υποστήριξη της Δύσης λόγω της Νατοϊκής της ιδιότητας. Όποιος όμως διαβάσει το συλλογικό έργο Η Ανατομία του Πολέμου στο Κουρδιστάν (Εκδόσεις Ινφογνώμων 2012) του Μουράτ Καραγιλάν, ντε φάκτο Αρχηγού του ΡΚΚ, θα καταλάβει ότι το καλύτερο που μπορεί η Άγκυρα να ελπίζει στο μέλλον είναι μια τουρκο-κουρδική συνομοσπονδία στη Μικρά Ασία. Τον ανταρτοπόλεμο τον έχει χάσει προ πολλού. 

*Ο Μάριος Ευρυβιάδης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο 
http://e-afipnisi.gr/

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

ΕΛΛΗΝΙΚΗ «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ» ΣΕ ΤΟΥΡΚΙΑ-ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ: Η ΕΥΠ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΤΤΑ!

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 6 Νοεμβρίου 2012

Αλλοπρόσαλλη πολιτική της Αθήνας

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Δεν μας φτάνουν τα σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα και ένα Μνημόνιο που καταλύει την ανεξαρτησία και κυριαρχία του ελληνικού λαού, αγωνιζόμαστε να εμπλακούμε, όσο βαθύτερα γίνεται, στη φοβερή γεωπολιτική κρίση που σοβεί δίπλα μας, με ανοιχτό ενδεχόμενο μείζονος πολέμου στην Ανατολή, που μπορεί να εξελιχθεί σε «άτυπη» παγκόσμια σύρραξη. Ιδίως σε περίπτωση νίκης της άγριας, «φονταμενταλιστικής» δεξιάς του Ρόμνεϊ, στενότατου φίλου του «Μπίμπι» Νετανιάχου.
 
‘Όπως πληροφορούμεθα από αξιόπιστες πηγές, η ελληνική εμπλοκή στο συριακό έχει λάβει και πρακτικές μορφές, πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα, όπως η αποστολή υπαλλήλων ελληνικών υπηρεσιών στην Αλεξανδρέττα της Τουρκίας, σε δραστηριότητες ανάλυσης πληροφοριών (που συλλέγονται από τη βρετανική βάση Δεκέλειας) και υποστήριξης της συριακής αντιπολίτευσης. Για το ιρανικό, η ελληνική και ισραηλινή αεροπορία ασκήθηκε πρόσφατα σε προσομοίωση βομβαρδισμού του Ιράν στη Λάρισα. Η Λευκωσία ετοιμάζεται τώρα να κατασκευάσει γιγαντιαίο σταθμό υγροποίησης κυπριακού και ισραηλινού αερίου, να εισάγει δηλαδή μερικά το πρόβλημα ασφαλείας του Ισραήλ, καθιστώντας πιο δύσκολο και το δικό της.    
Ιρανικές εμπλοκές
Το Πανεπιστήμιο Νεάπολις στην Πάφο, από τα προσφάτως ιδρυθέντα και πιο δυναμικά πανεπιστήμια του νησιού, οργάνωσε πρόσφατα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σεμινάριο για τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο με συμμετοχή Γερμανών, Ελλήνων και Ισραηλινών ειδικών. Στο περιθώριό του, μιλώντας στα Επίκαιρα, ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Αλέξανδρος Κούτσης, από τους σπάνιους τόσο καλούς γνώστες της Μέσης Ανατολής που διαθέτουμε – και φυσικά δεν αξιοποιούμε – εξέφρασε έντονο σκεπτικισμό για τέτοιες εμπλοκές με το Ιράν και τη Συρία. Είναι «βλακείες», μας είπε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας, ότι σε περίπτωση πολέμου, θα θεωρηθούν από την Τεχεράνη στήριξη του επιτιθέμενου. Ο ίδιος πιστεύει ότι ο πόλεμος μάλλον θα αποτραπεί, λόγω της αντίθεσης του αμερικανικού στρατού και τμήματος του κατεστημένου. Αλλά η ελληνική πολιτική στο μεσανατολικό κινδυνεύει να έχει σταδιακά μεγάλες συνέπειες για την Ελλάδα γιατί θα υποστεί την αντίδραση του αραβομουσουλμανικού κόσμου. Το πρώτο που θα συμβεί δεν θα είναι η αναγνώριση του ψευδοκράτους, όσο η αναγνώριση της «Μακεδονίας», υπογραμμίζει, τονίζοντας ότι αυτό θα είναι μόνο η αρχή. Θα ενισχυθεί επίσης (ήδη γίνεται) η συμμαχία Αιγύπτου-Τουρκίας. Στο συνέδριο του «Νεάπολις» συμμετείχε και ο ισραηλινός καθηγητής  στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ Ντέιβιντ Μενάσρι, ειδικός σε θέματα Ιράν, που εξέφρασε την ελπίδα ότι δεν θα γίνει τελικά ο πόλεμος, εναντίον του οποίου τάσσονται νυν και πρώην επικεφαλής στρατού/υπηρεσιών, πλην αεροπορίας, που, και στο Ισραήλ, διακρίνεται για υπερβολική εμπιστοσύνη στην τεχνολογική ισχύ της και ελλειπή κατανόηση των πολιτικών παραμέτρων.  «Ο Νετανιάχου δεν παίρνει εύκολα αποφάσεις και ταλαντεύεται πάντα. Αν πάρει απόφαση για πόλεμο, θάναι η μοναδική μεγάλη απόφαση στη ζωή του», λέει.
 
Πρόσφυγες σε Ρόδο και Κρήτη
Η ελληνική κυβέρνηση βολιδοσκοπήθηκε και συμφώνησε, σύμφωνα με πληροφορίες διπλωματικών κύκλων, αποδεχόμενη την υποδοχή πολύ μεγαλύτερου αριθμού προσφύγων από τη Συρία, κυρίως σε Κρήτη-Ρόδο. Επισήμως μιλάνε για 20.000, ανεπισήμως λέγεται ότι μπορεί να φτάσουν 100.000. Πρόκειται κυρίως για Σουννίτες εχθρικά διακείμενους προς τον ‘Ασαντ και φιλικά διακείμενους προς Τουρκία και Σαουδική Αραβία. Μάλλον δεν πρέπει να θεωρούνται οι καλύτεροι φίλοι της Ελλάδας.
Η συνδρομή σε πρόσφυγες συνιστά μείζον ανθρωπιστικό καθήκον κάθε χώρας και ατόμου. Διερωτάται όμως κανείς γιατί πρέπει να υποδεχθεί τους πρόσφυγες μία κατεστραμμένη Ελλάδα, με μεγάλο αριθμό αλλοδαπών στο έδαφός της, εγκαθιστώντας τους σε παραμεθόριες περιοχές. Η Ελλάδα δεν συνορεύει με τη Συρία. Τρεις χώρες επενέβησαν με όπλα, μισθοφόρους και χρήματα (Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ), υπό τη «γενική εποπτεία» ΗΠΑ, Ισραήλ, Βρετανίας, Γαλλίας. Ας πάρουν τους πρόσφυγες.
 
Ελλάδα υπέρ Τουρκίας στη Συρία!
Η Αθήνα εκφράζει δημοσίως, στο ΝΑΤΟ και πρακτικώς, την «αλληλεγγύη» της προς την Τουρκία έναντι της Συρίας και ζητά την απομάκρυνση του ‘Ασαντ, με κίνδυνο να μας στείλει όλους στο τρελλοκομείο. Αφήνουμε την ενοχλητική «λεπτομέρεια» ότι η Τουρκία κατέχει τη μισή Κύπρο, διατυπώνει απειλές πολέμου κατά της Ελλάδας, μας υποχρέωσε σε καταστροφική κρίση εξοπλισμών. Αφήνουμε το ότι το καθεστώς ‘Ασσαντ υπήρξε από τα φιλικότερα προς την Ελλάδα, υπογράψαμε μάλιστα μαζί του συμφωνία μεταστάθμευσης ελληνικών μαχητικών, για να επιχειρούν στην Κύπρο, στα μέσα της δεκαετίας του 1990 – δεν είναι καθόλου καλό για την αξιοπιστία μιας χώρας να συμπεριφέρεται έτσι στους κάποτε έστω συμμάχους της, είμαστε πολύ μικροί για να είμαστε ανέντιμοι. Θέτουμε δύο ερωτήματα μόνο, που πολύ θα θέλαμε κάποιος να απαντήσει:
– γιατί υποστηρίζουμε τον πόλεμο (και την ξένη επέμβαση!) εναντίον ενός καθεστώτος, υπέρ του οποίου έχουν ταχθεί και στην προστασία του οποίου αποβλέπουν οι χριστιανικοί, ελληνορθόδοξοι, κουρδικοί, αρμενικοί πληθυσμοί, που ήδη άρχισαν, με το όπλο στο χέρι, να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, καθεστώς μη δημοκρατικό, αλλά κοσμικό και σχετικά προοδευτικό, που φιλοξενεί το Πατριαρχείο Αντιοχείας; Που βρήκε καταφύγιο στη Δαμασκό για να γλυτώσει από την τουρκική εξουσία;
–  ποιο ελληνικό εθνικό ή ευρύτερο δημοκρατικό συμφέρον εξυπηρετείται από την επιβολή στη – συνορεύουσα με την Κύπρο – Συρία, μιας σουννιτικής σκοταδιστικής δικτατορίας, συμμάχου της ‘Αγκυρας και του Ριαντ, «κρίκου» μιας «σουνιτικής ημισελήνου» στη Μεσόγειο, ή, εναλλακτικά, ο διαμελισμός και καταστροφή της Συρίας;
Κυπριακά ερωτήματα
Ας ρίξουμε μια ματιά στην Κύπρο. Η Λευκωσία ετοιμάζεται να κατασκευάσει  τεράστιο σταθμό υγροποίησης κυπριακού και ισραηλινού αερίου. Φανταζόμαστε ότι μελέτησε καλά, από πάσης πλευράς τα προβλήματα ασφαλείας. Ελπίζουμε να μη δούμε μια μέρα να ανατινάζεται το νησί. Η μεγάλη πλειοψηφία των Κυπρίων είναι ενθουσιασμένη με την ανακάλυψη αερίου και την εξαιρετικά προχωρημένη συνεργασία με το Ισραήλ – που όμως προκάλεσε ψυχρότητα με το Κάιρο και μια μετατόπιση επί το φιλοτουρκικότερο του τρόπου που αντιμετωπίζει η Αίγυπτος την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ελλάδα και ενίσχυσε την τάση σύμπηξης «σουνιτικής συμμαχίας» Αιγύπτου-Τουρκίας.
Η κυπριακή εξέλιξη πάντως θέτει ορισμένα σοβαρότατα ερωτήματα, τα οποία θα περιοριστούμε σήμερα να θέσουμε, αλλά εμβάλουν  σε σοβαρές σκέψεις για το που και από ποιους κατευθύνεται η Κύπρος, ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι η έκρηξη στο Μαρί είναι προϊόν αμέλειας (αντιλαμβανόμεθα ότι εκρηκτικά μπορούν να σκάσουν λόγω ζέστης, δεν καταλαβαίνουμε όμως γιατί διάλεξαν να σκάσουν τα ξημερώματα και όχι το μεσημέρι).
Ακούμε, και δεν έχουμε λόγο να το αμφισβητούμε, για τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων ανοιχτά της Κύπρου. Δεν ασχολούμεθα με τις ενστάσεις της εφημερίδας Πολίτης, ως προς τις λεπτομέρειες της συμφωνίας με τη Noble. Αντιλαμβανόμεθα ότι η συντριπτική πλειοψηφία, σχεδόν όλοι οι πολιτικοί της νήσου είναι ενθουσιασμένοι με τη «συμμαχία» τους με το Ισραήλ και ελπίζουμε να καταλαβαίνει και η άλλη πλευρά με τον ίδιο τρόπο τη «συμμαχία». Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε καθόλου καλά είναι γιατί, μια χώρα που έχει ανακαλύψει τόσο μεγάλα κοιτάσματα και έχει κάνει μια «συμμαχία» με μια τόσο ισχυρή δύναμη, μια «κρυμμένη υπερδύναμη» στην πραγματικότητα, όπως ο Ισραήλ, δεν μπορεί να εξασφαλίσει ένα πολύ μικρό, για τα διεθνή δεδομένα, ποσό δανείου και πηγαίνει ολοταχώς στην τρόικα, που αναμένεται να επιχειρήσει την υποθήκευση των υδρογονανθράκων.
Φταίει η Λευκωσία, ή ισχυρότατες παγκόσμιες δυνάμεις (και γιατί;) έχουν μπλοκάρει τη χορήγηση δανείου στην Κύπρο, οδηγώντας την με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε ένα Μνημόνιο που αναπόφευκτα θα θέσει υπό αίρεση την ήδη τρωτή ανεξαρτησία και κυριαρχία του κυπριακού κράτους – κινδυνεύοντας να υλοποιήσει από άλλο δρόμο τη βασική στόχευση του σχεδίου Ανάν; Η κυπριακή απροθυμία ευθύνεται για το ότι δεν βρίσκονται ρωσικές, γαλλικές και άλλες εταιρείες στην Κύπρο, ή το νησί έχει γίνει  αντικείμενο νέας «Γιάλτας»; Για ποιο λόγο το ΑΚΕΛ μοιάζει να εξασφάλισε, με την επιλογή του συγκεκριμένου υποψηφίου που έκανε, την εκλογή του κ. Αναστασιάδη στο προεδρικό αξίωμα; Αυτά και άλλα πολλά είναι τα ερωτήματα, στα οποία ο γράφων δεν είναι έτοιμος να δώσει απάντηση, αλλά δημιουργούν περίπου τη βεβαιότητα ότι κάποιο λάκκο (και πολύ μεγάλο μάλιστα) έχει αυτή η φάβα!
Επίκαιρα, 1.11.2012

Posted in Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Συνέντευξη Τύπου της ελληνικής αποστολής του Εστέλ (βίντεο)

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 24 Οκτωβρίου 2012

Στη συνέντευξη Τύπου μίλησαν οι:

Βαγγέλης Πισσίας, συντονιστής της αποστολής

Μιχάλης Τικτόπουλος (μέλος Γραμματείας Πρωτοβουλίας “Ένα Καράβι για τη Γάζα”)

Λουκάς Σταμέλλος (μέλος Γραμματείας Πρωτοβουλίας “Ένα Καράβι για τη Γάζα”

Βαγγέλης Διαμαντόπουλος (βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ)

Δημήτρης Κοδέλας (βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ).


Βαγγέλης Πισσίας


Μιχάλης Τικτόπουλος


Λουκάς Σταμέλλος

Βίντεο με την επιχείρηση κατάληψης του ιστιοφόρου Estelle από το ισραηλινό ναυτικό, σε διεθνή ύδατα το προηγούμενο Σάββατο 20 Οκτωβρίου

http://ardin-rixi.gr/archives/9428

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Η ΕΓΓΥΣ ΑΝΑΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 7 Σεπτεμβρίου 2012

 του Μελέτη Η. Μελετόπουλου* 

    Ο πρόεδρος Ομπάμα και το αμερικανικό ΓΕΕΘΑ, καθώς και σημαντικοί αμερικανοί αναλυτές, αντιδρούν στην ιδέα μίας καταιγιστικής αμερικανοϊσραηλινής επίθεσης στο Ιράν με στόχο τα κέντρα εμπλουτισμού ουρανίου. Όχι μόνον διότι δεν επιθυμούν την εμπλοκή σε μία σύγκρουση που θα προκαλέσει ευρύτερη ανάφλεξη στην Εγγύς και Μέση Ανατολή και αναβίωση της τρομοκρατίας. Αλλά και διότι υποθέτουν ότι ένα πυρηνικό Ιράν δεν θα προκαλέσει οπωςδήποτε πόλεμο αλλά μία ισορροπία του τρόμου στην περιοχή. Οπότε θα παγιωθεί ένα σύστημα ψυχροπολεμικού τύπου, στο οποίο η στρατιωτική αναμέτρηση θα καταστεί αδιανόητη λόγω του τρομακτικού της κόστους για αμφότερους τους αντιπάλους.

    Και στο εσωτερικό του Ισραήλ υπάρχει σοβαρή αντίδραση στο ενδεχόμενο μιας επίθεσης, ιδιαίτερα από το επιτελείο. Αλλά η κυβέρνηση Νετανιάχου προβάλλει ισχυρά επιχειρήματα, που πείθουν σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης. Η μετεξέλιξη του εμπλουτισμού ουρανίου σε κατασκευή πυρηνικού όπλου θα καταστήσει το Ισραήλ όμηρο του Ιράν. Οι δηλώσεις του Αχμαντινεζάντ περί ολικής εξάλειψης του Ισραήλ από τον χάρτη δημιουργούν το ερώτημα μήπως ο ανορθολογικός φονταμενταλισμός της ιρανικής ιθύνουσας τάξης οδηγήσει πράγματι στην χρήση των υπερόπλων.

    Οι αναλυτές οφείλουν να συνυπολογίσουν, στην δύσκολη αυτή εξίσωση, ότι το Ιράν δεν θεωρεί τον εαυτό του τριτοκοσμικό κράτος τύπου Ιράκ. Απεναντίας αισθάνεται απόγονος της αρχαίας αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών  και της μεσαιωνικής των Σασσανιδών. Συμπεριφέρεται ως τουλάχιστον περιφερειακή υπερδύναμη, αντιμετωπίζει την Δύση ως μακροϊστορικό αντίπαλο και τις ΗΠΑ με συγκατάβαση. Ο φονταμενταλισμός της ηγεσίας του λειτουργεί ως γόμωση σε ήδη εκρηκτικό μείγμα.

    Ενδεχόμενη επανεκλογή του Ομπάμα θα απομακρύνει ή και θα ακυρώσει την πιθανότητα αμερικανικής επίθεσης στο Ιράν. Η μόνη περίπτωση το Ισραήλ να υποχρεώσει τις ΗΠΑ να εμπλακούν είναι να κινηθεί μονομερώς πριν τις αμερικανικές εκλογές, ώστε ο Ομπάμα, για να μην απωλέσει την εκλογική στήριξη του φιλο-ισραηλινού λόμπυ, να σπεύσει αρωγός του Ισραήλ. Επομένως μέχρι τις αμερικανικές εκλογές η Μέση Ανατολή θα βαδίζει σε διακεκαυμένη ζώνη.

 

* Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Μοναχή αποκαλύπτει το παιχνίδι υποκρισίας στη Συρία

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 31 Αυγούστου 2012

Η μοναχή Agnès Mariam de la Croix ζει στη Συρία εδώ και 20 χρόνια. Η στάση απέναντι στους περίφημους «ακτιβιστές» ουσιαστικά μισθοφόρους-φανατικούς μουσουλμάνους οι οποίοι έχουν εισβάλλει στη Συρία, είναι γνωστή εδώ και καιρό όταν η θαρραλέα αυτή μοναχή αποκάλυψε ότι την ομαδική σφαγή στην Χούλα έκαναν οι μισθοφόροι και όχι ο Στρατός της Συρίας όπως τα δυτικά ΜΜΕ –και τα περισσότερα στην Ελλάδα- είχαν αρχικά αναφέρει.

Η Agnès Mariam de la Croix ζει στη μονή του St. James κοντά στο χωριό Qara και ήταν από τους πρώτους οι οποίοι μίλησαν για τα εγκλήματα των μισθοφόρων στην Χούλα από μαρτυρίες προσφύγων που βρήκαν καταφύγιο στο μοναστήρι. Στο βίντεο που ακολουθεί η Agnès Mariam ξεσκεπάζει ουσιαστικά το παιχνίδι υποκρισίας που διεξάγεται στη Συρία και μιλά με απόλυτη ειλικρίνεια για όσα συμβαίνουν σήμερα στην πολύπαθη αυτή χώρα.

 «Υποφέρουμε από έλλειψη ασφάλειας και από αβέβαιο μέλλον. Είμαστε απομονωμένοι σαν κακοήθεις όγκοι. Σε κάθε μέρος έχουμε ένοπλους οι οποίοι εκδράμουν σε αστικές περιοχές  αναγκάζοντας τον άμαχο πληθυσμό να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να υπακούουν στις διαταγές τους.

Αυτό που θέλουν οι ένοπλοι είναι να παραλύσουν την καθημερινή ζωή έτσι ώστε να μην υπάρχουν ανοικτά καταστήματα, ώστε αν κάποιος χρειαστεί κάτι να μην μπορεί να βρει τίποτα και φυσικά δεν μπορούμε να βρούμε είδη πρώτη ανάγκης, υπάρχει έλλειψη από καύσιμα, οι ώρες που έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα είναι περιορισμένες, και ο φόβος είναι διάσπαρτος γιατί δεν γνωρίζεις πότε θα έρθει η σειρά σου, για να θεωρηθείς ως συνεργαζόμενος (σ.σ. με τις κυβέρνηση).

Θεωρούμε ότι κάτι πάει δεν καλά και αυτό επιδεινώνεται μέρα με την ημέρα, με τον αγώνα αυτό που λέγεται ότι είναι για την ελευθερία και τη δημοκρατία.

Δεν είμαι από τη Συρία, αλλά ζω στη Συρία εδώ και 20 χρόνια. Η Συρία ήταν κάτω από ένα καθεστώς το οποίο είχε τα χαρακτηριστικά ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος όχι όμως με την έννοια της καταπίεσης προς τον κόσμο αλλά με την έννοια ότι όποια απόφαση παιρνόταν αυτή λαμβανόταν από μερικούς ανθρώπους.

Υπήρχε όμως ασφάλεια, υπήρχε τροφή, εκπαίδευση, και οι άνθρωποι ζούσαν ανεκτά χωρίς όμως να μπορούν να πουν τη γνώμη τους δημόσια.

Τώρα αυτός ο ολοκληρωτισμός δεν είναι καλός και είναι ξεπερασμένος, αλλά εάν οι ένοπλοι  εξεγερμένοι εφαρμόσουν ένα άλλο ολοκληρωτισμό ο οποίος μπορεί να χειρότερος από τον προηγούμενο, γιατί τώρα υπάρχει αίμα, μπορεί να σε αποκεφαλίσουν, την περασμένη εβδομάδα στο χωριό μας έκοψαν τα δάχτυλα ενός ανθρώπου τον οποίο κατηγορούσαν  ως συνεργάτη του καθεστώτος, ο οποίος δεν ήταν καν από το χωριό αυτό, στη συνέχεια τον αποκεφάλισαν και τον έκοψαν σε κομμάτια, και τον άφησαν έτσι στο δρόμο ώστε και τα παιδιά ακόμη να τον βλέπουν.

Τέτοιες πράξεις βαρβαρότητας δεν μπορούν να βοηθήσουν τον κόσμο να πιστέψει, ότι αυτό που συμβαίνει είναι ένας αγώνας για την ελευθερία.

Η πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας ουσιαστικά κρατείται ως όμηρος και κάποιες φορές ως όργανο ως μέσο από τους ένοπλους αυτούς (σ.σ. μισθοφόροι) οι οποίοι έρχονται και επιλέγουν ως πεδίο μάχης τις πόλεις. Γιατί; γιατί δεν πάνε σε άλλες περιοχές που δεν έχουν πόλεις, είμαστε γεμάτοι από ερημικές εκτάσεις. Αυτό όμως που είναι ιδιαίτερα σκανδαλώδες και μας αφήνει στην απελπισία είναι ότι ο Δυτικός κόσμος φαίνεται ότι υποστηρίζει την άνοδο αυτή της θρησκευτικής βίας μόνο και μόνο για να ανατρέψει το καθεστώς.

Είμαστε κατά της βίας και είμαστε κατά της δικαιολόγησης της βίας. Δεν μπορείς να πεις ότι αυτός ο άνθρωπος σκοτώνει ένα άλλο άνθρωπο και είναι δικαιολογημένος στο να τον σκοτώσει. Ακόμη περισσότερο όταν με τις πράξεις του θέτει σε κίνδυνο και έχει σοβαρές παράπλευρες απώλειες σε ολόκληρο τον άμαχο πληθυσμό ο οποίος από την αρχή της διαμάχης ήταν ουδέτερος. Αυτό ήταν που συνέβη στο Χαλέπι.

Ξέρετε είμαστε υπεύθυνοι και δεν είμαστε υπεύθυνοι σήμερα, είμαστε απέναντι στην ιστορία. Όταν όλες αυτές οι φρικαλεότητες που έχουν συμβεί αποκαλυφθούν, όταν δείτε την οικογένεια της οποίας η κόρη έχει βιαστεί, η για συνολικές κακοποιήσεις, για οικογένειες όπου ο γιός τους αποκεφαλίστηκε, ή ο πατέρας τους απάχθηκε, ξέρετε ότι υπάρχουν χιλιάδες πολίτες για τους οποίους κανείς δεν γνωρίζει που βρίσκονται γιατί έχουν απαχθεί.

Υπάρχουν πολλές συμμορίες που ισχυρίζονται ότι είναι με την επανάσταση αλλά στην πραγματικότητα είναι απλά συμμορίες κακοποιοί, που έρχονται και ζητούν λύτρα από τις οικογένειες των απαχθέντων. Κάποιοι άλλοι έχουν θρησκευτικό φανατισμό. Παίρνουν κάποιο αιχμάλωτο επειδή είναι Αλαουίτης, κάποιον άλλο επειδή είναι μετριοπαθής μουσουλμάνος. Δεν ξέρουμε τι γίνεται είναι ένα κομφούζιο, είναι ένα χάος.

Αυτό όμως που θλίβει πραγματικά είναι το γεγονός ότι η διεθνής κοινότητα κρατά στα χέρια της ένα παράδοξο. Από τη μια πλευρά λέει με υποκρισία «θέλουμε ειρήνη θέλουμε να προστατέψουμε τον άμαχο πληθυσμό» θέλουν μάλιστα και να επέμβουν με στρατιωτικό τρόπο όπως έγινε σε άλλες χώρες, αλλά από την άλλη πλευρά χρηματοδοτούν, στέλνουν πληροφορίες και όπλα σε ενόπλους που πραγματικά δεν ξέρεις από πού έρχονται.

Εμείς εργαζόμαστε από κοινού με τους θρησκευτικούς μας ηγέτες, με τους θρησκευτικούς ηγέτες των μουσουλμάνων αλλά και συγκεκριμένων φυλών για την ειρήνη λκέγ0οντας ότι υπάρχει δρόμος για τη μη βία, αλλά και την πραγματική μη βία.

Οι πολίτες της Συρίας είναι αναστατωμένοι και ζητάμε από τις οργανώσεις δικαιωμάτων του ανθρώπου, δικαιώματα όχι μόνο για τους ενόπλους αλλά δικαιώματα για τον άμαχο πληθυσμό ο οποίος είναι παγιδευμένος ανάμεσα στις δύο παρατάξεις.

Ζητάμε επίσης να μας απαντήσουν γιατί οι μάχες πρέπει να γίνονται μέσα σε αστικά κέντρα.  Μιλώντας με κατοίκους στο Χαλέπι κανείς δεν ξέρει από πού αυτοί οι ένοπλοι ήρθαν. Είτε ήρθαν από χωριά βόρεια από την πόλη είτε ήρθαν από το εξωτερικό. Τι κάνουν στο Χαλέπι, γιατί το κάνουν γιατί χρηματοδοτούνται και βοηθούνται και εξοπλίζονται και γιατί παρεμβάλλονται ανάμεσα σε αμάχους σε αστικές περιοχές και μετά κατηγορούν το καθεστώς ότι βομβαρδίζει αμάχους;

 Σας παρακαλώ, μην εισέρχεστε σε περιοχές αμάχων, μην εισέρχεστε σε πόλεις. Πηγαίνετε στην έρημο εάν θέλετε να κάνετε τον πόλεμό σας.

Θέλω να πω σε όσους  με βλέπουν τώρα, είμαι Χριστιανή και πιστεύω στο Θεό, πιστεύω στον Ιησού Χριστό. Η μη βία είναι ο καλύτερος τρόπος για να πετύχουμε τους σκοπούς μας.

Τέλος  μοναχή Agnès Mariam de la Croix κάνει έκκληση προς όλες τις κατευθύνσεις λέγοντας:

«Αφήστε το λαό της Συρίας ήσυχο, αφήστε μας ήσυχους. Δεν φέρνετε τίποτα άλλο από θάνατο, φόβο, ανασφάλεια, χάος με τις μεγάλες σας ιδέες, τις μεγάλες σας διακηρύξεις και τις μεγάλες σας δυνάμεις.  Αφήστε το λαό της Συρίας ήσυχο. Αρκετά. Και σταματήστε να χρηματοδοτείται και να εξοπλίζετε τους αντάρτες τους οποίους φέρνετε από πού δεν ξέρω.

Και εμείς λυπούμαστε για αυτούς του ανθρώπους γιατί έχουν οικογένειες έχουν μητέρες αλλά πολλές φορές μάχονται και δεν ξέρουν που μάχονται αλλά νομίζουν ότι με το να πολεμούν και σκοτωθούν θα πάνε στον παράδεισο».

http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=52313&Itemid=137

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Ιδού το σχέδιο ΗΠΑ για Ελλάδα: Ενέργεια, ευρώ, «γέφυρα» πολέμου προς Μ.Ανατολή

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 26 Αυγούστου 2012

XRIMANEWS.GR

Ένα εντυπωσιακά … «ειλικρινές» άρθρο με τίτλο «The U.S. Looks To Exploit The Greek Re-Default», από τον έγκυρο αναλυτή Russ Winter δημοσιεύθηκε σε διαφορά ΜΜΕ των ΗΠΑ που συνεργάζονται με τον αναλυτή πριν μερικές ημέρες.

Και λέμε «εντυπωσιακά ειλικρινές» γιατί ότι ακριβώς αναφέρει τα έχει αποκαλύψει ή επισημάνει με διαδοχικά σημειώματα το defencenet.gr, αλλά εκφράζοντας την ανησυχία του … θύματος, δηλαδή της Ελλάδας για το ενεργειακό και νομισματικό παιχνίδι ελέγχο της χώρας.

Ακριβώς τα ίδια (ρόλος Κλίντον, ρόλος Μόρνιγκσταρ, σχέσεις Κλίντον-Μόρνιγκσταρ, προσπάθεια από την πλευρά ορισμένων κύκλων των ΗΠΑ να ελέγξουν την ελληνική οικονομία μέσω αποχώρησης από το ευρώ, ο ρόλος της γέφυρας που επιφυλάσσουν οι ΗΠΑ για την Ελλάδα σε περίπτωση παρατεταμένων επιχειρήσεων στη Μ.Ανατολή κλπ κλπ) περιγράφονται στο άρθρο του Russ Winter, στο οποίο μάλιστα αναφέρονται και κάποια νούμερα για την ύπαρξη των πετρελαϊκών κοιτασμάτων στο Ιόνιο, όχι απλώς ενθαρρυντικά, αλλά μάλλον … υπεραισιόδοξα: Συγκεκριμένα αναφέρεται σε 22.000.000.000 βαρέλια πετρελαίου.

Ας δούμε το άρθρο και εν συνεχεία θα προχωρήσουμε σε κάποιες παρατηρήσεις:

«Ένα γεωπολιτικό δράμα οδηγείται από τα πετρέλαια που «ανακαλύφθηκαν πρόσφατα» και το κακό χρέος που εκτυλίσσεται γύρω από την ανατολική Μεσόγειο, και μπορεί να είναι ένα παιχνίδι «αλλαγής» για την Ελλάδα.Προκαταρκτικές εκτιμήσεις δείχνουν ότι υπάρχουν 22 δισ. βαρέλια πετρελαίου στη Δυτική Ελλάδα κάτω από το Ιόνιο Πέλαγος και περίπου 4 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου κάτω από το Βόρειο Αιγαίο, σύμφωνα με Παγκόσμια Έρευνα.

Ο οικονομολόγος πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος του ΔΝΤ Charles Collyns, ήταν στην Αθήνα και στη Ρώμη την τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου, μαζί με τον υπουργό Οικονομικών Timmy Geithner, καθώς οι παγκόσμιοι δανειστές στην Ελλάδα – το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – έκαναν ελέγχους στην Ελλάδα για να δουν την πρόοδο των ενεργειών της ελληνικής κυβέρνησης επι των δεσμεύσεων του δανείου και τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις.

Τα ευρήματα της τρόικας μέσω της έκθεσης που θα υποβληθεί αργότερα, θα καθορίσουν κατά πόσον η Ελλάδα θα λάβει νέα την νέα δόση του δανείου ύψους € 31,5 δις μέχρι το Σεπτέμβριο.

Η παραδοχή είναι ότι, αυτό το status quo, του μοντέλου αμοιβαίως εξασφαλισμένης καταστροφής θα συνεχίσει επ ‘αόριστον.

Αλλά Geithner και ο βοηθός του Collyns είχαν ενεργό διάλογο με τους Έλληνες. Το κοινό μήνυμα φαίνεται να είναι μία από τις υποσχέσεις να κάνουν τα πάντα, για να βοηθήσουν την Ελλάδα «εάν χρειασθεί» να επιστρέψει η χώρα στη δραχμή και κατ ‘επέκταση, να βγεί από την ΕΕ (Grexit).

Μια Grexit θα προσφέρει στις ΗΠΑ την ευκαιρία να μπει στο γεωπολιτικό παιγνίδι, και να είναι ένας παίκτης στο πετρέλαιο και τα μεταλλεύματα από τις ανακαλύψεις στις Ελληνικές και Ισραηλινές ακτές. Η Τουρκία έχει ήδη δηλώσει ότι θα εξετάσει την πράξη του πολέμου αν η Ελλάδα συνεχίσει περαιτέρω εξορύξεις στο Αιγαίο. 

Σαφώς, η Ελλάδα χρειάζεται στήριξη και υποστήριξη, αυτό το είδος ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να παράσχουν. Αμέσως μετά την επίσκεψη της υπουργού Κλίντον στην Ελλάδα για να ασκήσει πιέσεις για την ενέργεια το 2011, η ελληνική κυβέρνηση δημιούργησε μια νέα κυβερνητική υπηρεσία, για την διαχείριση των προσφορών για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, τις έρευνες και τις προσφορές γεωτρήσεων.

Για την επίλυση των ζητημάτων με την Τουρκία, υπάρχει μια πρόταση από τον άνθρωπο του Κλίντον Richard Morningstar, να αποτελούν έσοδα από το πετρέλαιο ένα ντιλ….προσφέροντας στην Ελλάδα 20%, στην Τουρκία 20% και στην υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ Noble Energy (NBL) του Χιούστον, το μερίδιο του λέοντος το 60%.

Αυτό ανέβασε την προοπτική για ένα γεωπολιτικό τέχνασμα των ΗΠΑ που έχει πολλούς στόχους:

1. Για να αποκτήσουν επιρροή στο Αιγαίο καθώς και στα περιουσιακά στοιχεία πετρελαίου και φυσικού αερίου της περιοχής, και να δημιουργήσουν ένα ελληνικό διάδρομο επιρροής μεταξύ Κύπρου, Ισραήλ και Ελλάδας. Η περιοχή έξω από το Ισραήλ και η Κύπρος υπήρξαν τα σημεία ανακαλύψεων νέων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Με την πρόσφατη επιβεβαίωση ύπαρξης πετρελαίου στο Αιγαίο και το Ισραήλ, οι ΗΠΑ έχουν εντείνει το παιχνίδι τους. Η στρατηγική είναι να προσφέρουν στην Ελλάδα και Κύπρο καρότα. Στην πραγματικότητα, προσφέροντας Ελλάδα «σχεδόν απόλυτη στήριξη σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή,« οι ΗΠΑ στοιχηματίζουν στην ισχυρή πιθανότητα, η Ελλάδα να χρεοκοπήσει επισήμως, πριν περισσότερα χρήματα-δάνεια είναι διαθέσιμα από το Βερολίνο–Βρυξέλλες. 

2. Ο ελληνικός διάδρομος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μεταφορά βοήθειας στο θέατρο των επιχειρήσεων στη Μέση Ανατολή. Αυτός ο ζωτικής σημασίας διάδρομος, δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιτρέπεται να ελέγχεται από την Τουρκία, καθώς τότε θα είναι ευάλωτη σε οποιαδήποτε παρέμβαση. Η εταιρεία PPC Quantum Energy SA ανακοίνωσε επίσημα, την έναρξη της 2.000-μεγαβάτ υποθαλάσσιου καλώδιου ηλεκτρικής σύνδεσης των δικτύων ηλεκτρικής ενέργειας του Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδας. 

Επίσης, το Ισραήλ έχει μια συμφωνία με την Κύπρο και Ελλάδα για την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου, μέσω της κυπριακών υδάτων στην Ελλάδα, αφήνοντας έξω την Τουρκία. Οι ΗΠΑ εισέρχεται στην εξίσωση λόγω των υπεράκτιων Λεβαντίνων ανακαλύψεων στην περιοχή από την Noble Energy, για την οποία ο Μπιλ Κλίντον αποτελεί βασικό μεσάζοντα. Η ασφάλεια για τους νέους πόρους του Ισραήλ θα είναι επίσης υψίστης σημασίας.

Το ΔΝΤ και κυβερνητικοί αξιωματούχοι της ΕΕ, μερικοί απ ‘αυτούς Γερμανοί, πιέζουν την Ελλάδα να πωλήσει πολύτιμα λιμάνια και τις δημόσιες επιχειρήσεις ενέργειας, όπως οι εταιρείες πετρελαίου της χώρας, προκειμένου να μειώσει το χρέος της χώρας.

Τα περιουσιακά αυτά στοιχεία θα φέρουν στη χώρα ίσως € 50 δισεκατομμύρια €, στην καλύτερη περίπτωση. Σύμφωνα με τα σχέδια για την ελληνική κρατική εταιρεία φυσικού αερίου, η ΔΕΠΑ, θα ιδιωτικοποιήσει το 65% των μετοχών της να μειώσει το χρέος. Η ρωσική εταιρεία Gazprom έχει επιδείξει ενδιαφέρον, κάτι στο οποίο οι ΗΠΑ αντιτίθεται σθεναρά. Οι αγοραστές είναι πιθανόν να προέρχονται από χώρες εκτός της Ελλάδας, καθώς λίγες ελληνικές εταιρείες είναι σε θέση, στη σημερινή κρίση, να αγοράσουν.

Οι ΗΠΑ έχουν άλλα σχέδια για την ενέργεια και την ασφάλεια για Ελλάδα και Κύπρο και βλέποντας αυτές τις χώρες να πλήττονται σοβαρά από το συντριπτικό χρέος, να παρακαλάνε για δάνειο την ΕΕ, και να κάνουν πωλήσεις φωτιά …ταριάζουν με το σχέδιο και βάζουν την Αμερική στο κόλπο …

Γι ‘αυτό, εικάζω ότι η χρεοκοπία / ή αναδιάρθρωση θα συμβεί σύντομα, ίσως ακόμα και στις 20 Αυγούστου, με το τελικό χτύπημα που για τους κατόχους ομολόγων της ΕΕ. Μια Grexit είναι επίσης στα χαρτιά».

Το παραπάνω άρθρο σίγουρα είναι καλά ενημερωμένο και δεν έχει να κάνει με τις διάφορες ανούσιες βλακείες που γράφονται δεξιά κι αριστερά σε δύση και ανατολή. Και το βέβαιο είναι ότι ξέρει τι γράφει ο αρθρογράφος. Για την ακρίβεια το άρθρο μοιάζει να φτιάχτηκε κατά παραγγελία για να περιγράψει το στρατηγικό πλάνο των ΗΠΑ στην περιοχή. Το ζητούμενο είναι αν οι ΗΠΑ τα παραπάνω σχέδια μπορούν να τα κάνουν και πράξη και κατά όσο αυτά συνάδουν ή έρχονται σε αντίθεση με τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα…

 defencenet.gr & filologos10.wordpress.com

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ελλάδα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Ο ΚΟΥΡΔΙΚΟΣ ΑΣΤΕΡΙΑΣ

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 21 Αυγούστου 2012

Του Μελέτη  Η. Μελετόπουλου

     Κλειδί των επερχόμενων ραγδαίων εξελίξεων στην Εγγύς Ανατολή είναι ο αρχαίος και μάχιμος λαός των Κούρδων, που κατανέμεται (αλλά αποτελώντας έναν σχετικά συμπαγή πληθυσμό) α. στον ορεινό όγκο του Ταύρου στην τουρκική Ανατολία, β. στα όρη Ζάγρος στο βορειοδυτικό Ιράν, που αποτελεί διοικητική περιφέρεια με την ονομασία Κορδεστάν, αλλά και στην βορειοσανατολική επαρχία του Χορασάν, γ. στο ημι-αυτόνομο ιρακινό Κουρδιστάν με τις πετρελαιοπηγές της Μοσσούλης, δ. στην βόρεια Συρία,  ε. στον Λίβανο και ζ. στην Αρμενία. Επίσης συμπαγείς πληθυσμοί Κούρδων ζουν στην Υπερκαυκασία και, πιο μακρυά, στο Καζακστάν. Σημαντική για τις γεωπολιτικές εξελίξεις είναι η ύπαρξη πολυάριθμων κουρδικών κοινοτήτων στην δυτική Ευρώπη. Οι Κούρδοι υπολογίζονται περίπου σε 25-30 εκατομμύρια, από τα οποία το 40-50% ζει στην Τουρκία, το 25% στο Ιράν, το 20% στο Ιράκ.

        Οι Κούρδοι έχουν τις δικιές τους φιλοδοξίες. Είναι ένα μεγάλο έθνος, που δεν έχει αποκτήσει την δική του κρατική υπόσταση. Οι πολιτικές εξελίξεις στον 20ό αιώνα το κατακερμάτισαν σε διάφορα κράτη. Η Συνθήκη των Σεβρών προέβλεπε ένα αυτόνομο κουρδικό κράτος, κάτι που δεν υλοποιήθηκε. Παρά τους λυσσαλέους αγώνες των Κούρδων της  Τουρκίας να αποκτήσουν αυτονομία, στην ουσία το πρώτο έστω και ημιαυτόνομο κουρδικό κράτος δημιουργήθηκε στο βόρειο Ιράκ και λειτουργεί ως βάση εξόρμησης και σημείο αναφοράς  για το σύνολο των Κούρδων.

    Οι Κούρδοι αυτήν την στιγμή αποτελούν στρατηγικό σύμμαχο των ΗΠΑ και του Ισραήλ, που προσφέρουν ποικιλότροπη αρωγή στο ιρακινό Κουρδιστάν. Αμερικανικές και Ισραηλινές εταιρείες διαθέτουν τεχνογνωσία στους τομείς της οικονομίας και της ασφάλειας και πραγματοποιούν επενδύσεις. Αυτή η συνεργασία αποτελεί πρόκριμα για ευρύτερη συνεργασία της Δύσης με το πολυπλόκαμο κουρδικό έθνος, που μπορεί να στηρίξει τους δυτικούς σχεδιασμούς σε διάφορες χώρες.

    Επομένως η γεωπολιτική αξία του κουρδικού έθνους για την Δύση συναρτάται με τις κουρδικές φιλοδοξίες. Η μερική ικανοποίησή τους μπορεί να αξιοποιηθεί από την Δύση ως μηχανισμός αποσταθεροποίησης αυταρχικών καθεστώτων, κάτι που έχει ήδη γίνει εμφανές στην περίπτωση της Συρίας. με την πρόσφατη defactoδημιουργία κουρδικού θύλακα στην συρο-τουρκική μεθόριο. Τον ίδιο ρόλο θα παίξουν και οι Κούρδοι του Ιράν σε περίπτωση αποσταθεροποίησης της χώρας αυτής.

    Ο συντονισμός των κουρδικών πληθυσμών σε μία ενιαία δυτική στρατηγική στην Εγγύς και στην Μέση Ανατολή, οδηγεί στην ανάδυση ισχυρού και ενιαίου κουρδικού κράτους και ταυτόχρονα στον ακρωτηριασμό άλλων κρατών, όπως η Τουρκία, η Συρία, το Ιράκ και το Ιράν. Αλλά η ολοκλήρωση αυτού του σχεδίου εξαρτάται απόλυτα από την επιτυχία των ευρύτερων γεωπολιτικών σχεδιασμών της Δύσης. Αλλοιώς οι Κούρδοι θα υποστούν τις συνέπειες.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ 20 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Οι Κούρδοι της Τουρκίας ξεκίνησαν την «επαναστατική» επίθεση τους

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 3 Αυγούστου 2012

Δίκτυο ελεύθερων ειδήσεων της Μεσοποταμίας 

Το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (ΡΚΚ), άλλαξε τη στρατηγική του μετά την άρνηση και τη κατασταλτική πολιτική της τουρκικής κυβέρνησης, ενάντια σε όλες τις νόμιμες διεκδικήσεις του κουρδικού λαού, και ξεκινά την «επαναστατική» επιχείρηση του για την επίτευξη της δημοκρατικής αυτονομίας.

Οδηγώντας έναν αγώνα εναντίον της Άγκυρας για 30 χρόνια, το κουρδικό κίνημα ξεκίνησε νέα επίθεση για τη διεκδίκηση της δημοκρατικής αυτονομίας του κουρδικού λαού. Για πρώτη φορά από τη δεκαετία του 1990, η ένοπλη οργάνωση αναλαμβάνει τον έλεγχο μιας περιοχής στο εσωτερικό των συνόρων της Τουρκίας, ήτοι του Κουρδιστάν.

Τρία ελικόπτερα καταρρίφθηκαν

 
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που ελέγχονται από το καθεστώς σιωπούν και οι αρχές δεν αναφέρουν τίποτα. Καμία πειστική δήλωση, ενώ η ένοπλη πτέρυγα του κινήματος HPG (οι Δυνάμεις της Λαϊκής Άμυνας) ισχυρίζεται ότι έχει σκοτώσει δεκάδες στρατιώτες και καταδρομείς, καθώς και κατέρριψε τουλάχιστον τρία ελικόπτερα από τις 22 Ιουλίου σε δύο παραμεθόριες περιοχές Χακάρι και Σιρνάκ.
Οι μαχητές του ΡΚΚ από τους οποίους οι μισοί είναι γυναίκες, στήνουν τακτικά, σχεδόν καθημερινά, οδοφράγματα για έλεγχο ταυτότητας, απαγάγουν και στη συνέχεια αφήνουν τα άτομα που εργάζονται στην κατασκευή στρατιωτικών σταθμών και στην κατασκευή φραγμάτων, που θεωρείται μια πολιτική καταστροφής που στοχεύει τη φύση και την ιστορία του Κουρδιστάν. Το σχέδιο κατασκευής δεκάδων φραγμάτων στοχεύει επίσης να κλείσει τα σημεία διέλευσης των Κούρδων μαχητών. 


Δικαστήριο του PKK


Το κίνημα απέκτησε επίσης το «Δικαστήριο» του για να δικάσει όσους διαπράττουν εγκλήματα στο Κουρδιστάν. Μεταξύ αυτών που συνελήφθησαν από την οργάνωση περιλαμβάνεται ο δήμαρχος του Gurpinar (ΑΚΡ), που απήχθη στις 2 Ιουλίου, σε αντίποινα για τις μαζικές συλλήψεις Κούρδων πολιτικών. Η κυβέρνηση του ΑΚΡ σιωπά όπως πάντα, όπως και για τους στρατιώτες που βρίσκονται στα χέρια του PKK από το 2011. Η οργάνωση δεν σκότωσε κανένα από τους «αιχμαλώτους» της, ισχυριζόμενη ότι θα δικαστούν δίκαια. Ισχυρίζεται ότι είναι κατά της θανατικής ποινής. 
Το τουρκικό καθεστώς είχε ξεκινήσει μία άνευ προηγουμένου επίθεση τον Απρίλιο του 2009, συλλαμβάνοντας χιλιάδες ενεργά μέλη του κύριου νόμιμου κουρδικού κόμματος BDP. Τουλάχιστον 35 δήμαρχοι και έξι Κούρδοι βουλευτές βρίσκονται σήμερα πίσω από τα κάγκελα.

Το ΑΚΡ απέτυχε

Το 2011, το κουρδικό κίνημα κήρυξε τον «επαναστατικό πόλεμο του λαού» του, μια νέα στρατηγική για την επίλυση του κουρδικού προβλήματος. Από την πλευρά της, η κυβέρνηση του ΑΚΡ ποντάρισε αρχικά σε ένα σενάριο Ταμίλ να τελειώσει με το PKK, κατά την ίδια περίοδο. Μετά από κάποιες στρατιωτικές επιχειρήσεις που στόχευαν να χρησιμοποιήσουν το πλεονέκτημα από την αδράνεια των μαχητών κατά τη διάρκεια του χειμώνα, η κυβέρνηση είχε ανακοινώσει ότι η οργάνωση είχε δεχτεί σοβαρά πλήγματα και ότι ποτέ δεν θα ανακάμψει.  Παρά τις εκστρατείες παραπληροφόρησης και χειραγώγησης που πραγματοποιούνται μαζικά παράλληλα με την πολιτική της άγριας καταστολής, το νόμιμο BDP και το ένοπλο κίνημα είναι πιο ισχυρά και αποφασισμένα από ποτέ. Εν ολίγοις, το καθεστώς ΑΚΡ απέτυχε κατά της κουρδικής αντιπολίτευσης που αρνείται να υποκύψει.

Νέα άνευ προηγουμένου επίθεση του κινήματος

Η νέα επίθεση του ένοπλου κινήματος, που ξεκίνησε στις 22 Ιουλίου στο Şemdinli κοντά στο Σιρνάκ, έχει έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα, διότι η οργάνωση ανέλαβε τον έλεγχο μιας μεγάλης περιοχής, μεταξύ άλλων, των Gediktepe και Τεκελί, δύο στρατηγικών λόφων. 
Ο τουρκικός στρατός έχει αναπτύξει περίπου 30.000 στρατιώτες και παραστρατιωτικές δυνάμεις, χωρίς επιτυχία. Το ΡΚΚ ισχυρίζεται ότι έχει σκοτώσει πάνω από 100 στρατιώτες, κυρίως μισθοφόρους. Ο θάνατος αυτών των στρατιωτών δεν αποκαλύπτεται, αλλά η ύποπτη αύξηση των νεκρών στο στρατό ενισχύει την υποψία ότι πρόκειται για στρατιώτες που σκοτώθηκαν στις συγκρούσεις.

Ένας διοικητής της ένοπλης πτέρυγας του ΡΚΚ, ο Κεμάλ Garzan, επιβεβαίωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Φιράτ ότι αυτό που συμβαίνει στην Şemdinli είναι μια νέα τακτική: «Είναι μια επαναστατική επιχείρηση και δεν πρόκειται για συνηθισμένη δράση. Πρόκειται για νέα τακτική. Οι αντάρτες έχουν ήδη ξεκινήσει μεγάλες επιχειρήσεις πριν να επιστρέψουν στις βάσεις τους αμέσως. Αλλά στη Şemdinli τα πάντα είναι διαφορετικά».

Μαζικοί βομβαρδισμοί

Σύμφωνα με το HPG, οι μαχητές του ελέγχουν την περιοχή άνευ οπισθοδρόμησης και αναστείλουν όλες τις επιθέσεις του στρατού. Στις 29 Ιουλίου, δεκάδες αεροσκάφη βομβάρδισαν μαζικά τις περιοχές Gostê, Hecîbeg, Nêrkola, Ranya Pîrê, Genîştepe, Girê Karker καιMasîro. Δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες έχουν αναπτυχθεί και η περιοχή απαγορεύτηκε από τις αρχές για τους αμάχους. Ο δήμαρχος BDP του Şemdinli Σεντάτ Tore, δήλωσε ότι ο στρατός αναγκάσε χιλιάδες κατοίκους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Ο στρατός εξακολουθεί να μην είναι σε θέση να εισέλθει στην περιοχή από την ξηρά, ενώ το κίνημα ισχυρίζεται ότι κατέρριψε δύο ελικόπτερα, στις 24 και 29 Ιουλίου.
Κάθε μέρα από την αρχή αυτής της επίθεσης, οι μαχητές του ΡΚΚ στήνουν οδοφράγματα για έλεγχο ταυτότητας στις περιοχές υπό τον έλεγχό τους. Στις 30 Ιουλίου συγκρούσεις έλαβαν χώρα 1 χλμ. από τη Şemdinli.

Η Τουρκία σε αδιέξοδο

Ενώ η Μέση Ανατολή βρίσκεται σε φάση αλλαγής, το τουρκικό κράτος, που εξακολουθεί να βασίζεται σε μια μοναδική ράτσα, μία μοναδική γλώσσα και μια μοναδική σημαία, συνεχίζει να καταστείλει όλες τις διεκδικήσεις του κουρδικού λαού.
Τα τεχνητά σύνορα που χαράχτηκαν με την άρνηση και τη καταπίεση του κουρδικού λαού και των άλλων μειονοτήτων της Μέσης Ανατολής δεν αντέχουν πλέον. Η αντι-κουρδική συμμαχία μεταξύ Τουρκίας, Ιράν και Συρίας κατέρρευσε μετά τη συριακή σύγκρουση. Μετά το Ιράκ και τη Συρία, έρχεται η σειρά του Ιράν και της Τουρκίας. Είτε ριζική αλλαγή με την αναγνωρίση των νομίμων δικαιωμάτων του κουρδικού λαού σε μια πραγματική δημοκρατία, είτε ολική διακοπή.
Σε κάθε περίπτωση, η σημερινή Τουρκία και τα άλλα καταπιεστικά καθεστώτα στην περιοχή δεν θα μπορούν πλέον να μείνουν όρθια για μεγάλο χρονικό διάστημα αν διατηρούν την ίδια νοοτροπία. 
Οι αυτοκρατορικές νεοθωμανικές φιλοδοξίες του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι ανέφικτες. Βυθισμένοι βαθιά μέσα στο ρατσισμό και σε μια ηλίθια αλαζονεία, ο Ερντογάν και η κλίκα του δεν έχουν ακόμη κατανοήσει τις αλλαγές στη Μέση Ανατολή.

Μια μεσανατολική συνομοσπονδία;

Οι Κούρδοι είναι πλέον αποφασισμένοι να οικοδομήσουν τη δημοκρατική αυτονομία τους στο πλαίσιο μιας μεσανατολικής συνομοσπονδίας, ένα σχέδιο που πρωτο-αναπτύχθηκε από τον ηγέτη του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτσαλάν, φυλακισμένο στην Τουρκία από το 1999 σε πλήρη απομόνωση. 
Το σχέδιο προτείνει τη δημιουργία ενός συστήματος «συνομοσπονδιακής οργάνωσης της κοινωνίας», μέσω της αυτονομίας, απορρίπτοντας την έννοια του έθνους-κράτους, που θεωρείται η πηγή των προβλημάτων για τουλάχιστον πέντε χιλιάδες χρόνια. Για τον Οτσαλάν, μια δημοκρατική, οικολογική και ισόνομη όσον αφορά τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών συνομοσπονδία θα ήταν η καλύτερη λύση για να μπορέσει η περιοχή να βρει την πραγματική της ταυτότητα. 
Αν οι χώρες που αποικίζουν το Κουρδιστάν εξακολουθούν να αρνούνται οποιαδήποτε κοινή λύση με τους Κούρδους, ένα κουρδικό έθνος-κράτος θα μπορούσε να επιβληθεί ως τελική λύση.

Maxime Azadi

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Τούρκος πρώην Υπουργός Αμύνης, προειδοποιεί για διαμελισμό της Τουρκίας

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 3 Αυγούστου 2012

Η χρεοκοπία του «στρατηγικού βάθους» και η ανύπαρκτη Ελλάδα

 
του Σάββα Καλεντερίδη
Η ελληνική κοινή γνώμη βομβαρδίστηκε επί μια πενταετία με το περίφημο δόγμα του «στρατηγικού βάθους» της Τουρκίας, την πατρότητα του οποίου διεκδικεί ο επί των Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου, ο οποίος δέχεται ανοικτά σφοδρή κριτική από σημαντικούς σχολιογράφους τουρκικών εφημερίδων για τις εν γένει επιλογές του και κυρίως για την πολιτική που ακολούθησε στο θέμα της Συρίας. Να σημειώσουμε ότι η Τουρκία όχι μόνο συντάχθηκε, αλλά πλειοδότησε στην επιχείρηση ανατροπής του μέχρι πριν ενάμιση χρόνο στενού προσωπικού φίλου του Ερντογάν Μπασάρ Άσαντ, προέδρου της τότε στρατηγικής φίλης Συρίας.

Όταν η Τουρκία άρχισε να δέχεται στο έδαφός της, σε ειδικά διαμορφωμένα στρατόπεδα, «πρόσφυγες» από τη Συρία και όταν άρχισε να φιλοξενεί τους επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου της Συρίας και του λεγόμενου Ελεύθερου Στρατού της Συρίας, ο Μεχμέτ Γιαζάρ, που το 1985 εξελέγη βουλευτής με το Κόμμα της Μητέρας Πατρίδας, του Τουργκούτ Οζάλ, και διετέλεσε υπουργός Επικρατείας το 1989 και Αμύνης το 1991, βλέποντας την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση Ερντογάν και ο Νταβούτογλου στο ζήτημα της Συρίας, στις 12 Οκτωβρίου 2011 έστειλε προσωπική επιστολή στον Τούρκο πρωθυπουργό, στην οποία αναφέρεται στις επιπτώσεις που αναμένεται να έχει η πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και η εφαρμογή του Σχεδίου της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής.

Τα κύρια σημεία της συγκεκριμένης επιστολής ήταν τα εξής:
«… Για την ασφάλεια των πετρελαίων και του Ισραήλ έχει ήδη ιδρυθεί ένα ημιανεξάρτητο κουρδικό κράτος στο Ιράκ.
Το ΡΚΚ έχει εγκατασταθεί εν ασφαλεία στο όρος Κανδήλι με τη βοήθεια του Βορείου Ιράκ. Χωρίς καμία αμφιβολία, κατά τη διάρκεια αυτών των εξελίξεων η Τουρκία χρησιμοποιήθηκε. Με την ενεργοποίηση της «Δύναμης Σφυρί» βορείως του 36ου Παραλλήλου για την προστασία των Κούρδων, μετά την επίθεση στο Ιράκ, το 1991, η Τουρκία συνειδητά ή ασυνείδητα συνέβαλε στη δημιουργία αυτού του κράτους.
Τώρα παίζεται ένα παρόμοιο έργο στη Συρία. Όπως φαίνεται, η Συρία θα διαμελιστεί, και στα ΒΑ της, αμέσως μετά τα σύνορά μας, θα ιδρυθεί ένα δεύτερο Ομόσπονδο Κουρδικό Κράτος. Στο θέμα αυτό διατηρώ κάποιες ενστάσεις και θεωρώ ότι μας χρησιμοποιούν ως χώρα.
Το ΡΚΚ ήδη έχει αρχίσει να στέλνει κάποια μηνύματα στους Κούρδους της Συρίας. Αναμφίβολα, δεν είναι δυνατόν να θεωρήσει κανείς ότι εγώ είναι δυνατόν να υποστηρίξω καθεστώτα όπως του Σαντάμ, του Μπασάρ Άσαντ και του Ιράν.
Όμως τα μεγάλα κράτη έχουν δυνατότητες να αξιολογούν και να χρησιμοποιούν πολύ καλύτερα από μας τις περιφερειακές δυναμικές και τις συνθήκες που επικρατούν στο εσωτερικό των χωρών της περιοχής. Ίσως να μας ικανοποιεί το γεγονός ότι φαινομενικά έχουμε εξομαλύνει τις σχέσεις μας και έχουμε αυξήσει τις εξαγωγές μας προς το Βόρειο Ιράκ. Ίσως να υπερασπιζόμαστε την ακεραιότητα του Ιράκ. Τώρα το ίδιο κάνουν και οι ΗΠΑ, υπό το φόβο του Ιράν. Όμως, όταν αρχίσει να αλλάζει η κατάσταση και στο Ιράν, τότε υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες το Ιράκ να μην μπορέσει να διατηρήσει την ακεραιότητά του.
Τα ημιανεξάρτητα ομόσπονδα κουρδικά κράτη που σχηματίζονται -χθες το Ιράκ, σήμερα η Συρία, αύριο στο Ιράν- περισφίγγουν την Τουρκία και κανείς σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κάνει ότι δεν βλέπει πως είναι σε εφαρμογή το Σχέδιο της ίδρυσης ενός Μεγάλου Κουρδιστάν, το οποίο θα συμπεριλαμβάνει και εδάφη της Τουρκίας. Γιατί το πιο σημαντικό σκέλος του Σχεδίου της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής είναι η ίδρυση του Μεγάλου Κουρδιστάν. Αυτός είναι ένας δρόμος που στο τέλος θα οδηγήσει στην ένωση Ισραήλ-Κουρδιστάν. Ασφαλώς δεν είναι δυνατόν να περιμένει κανείς ότι θα αποδεχτούμε ποτέ ένα σχέδιο που οδηγεί στο διαμελισμό της Τουρκίας. Όμως, δεν πρέπει να αφήσουμε το λαγό να περάσει το ανάχωμα…
Οι ΗΠΑ, ειδικά την περίοδο αυτή, έχουν ανάγκη την Τουρκία για να εξασφαλίσει την ακεραιότητα του Ιράκ και να περιορίσει τον αντιαμερικανισμό στη Μέση Ανατολή, για να αντιμετωπίσουν το Ιράν. Αυτοί είναι και οι λόγοι που οι ΗΠΑ επιδεικνύουν ως πρότυπο το μετριοπαθές Ισλάμ της Τουρκίας. Οι ΗΠΑ σχεδιάζουν ότι η ανατροπή των δικτατορικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή και η ανάληψη της διακυβέρνησης από μετριοπαθή ισλαμικά κόμματα μέσω εκλογών, θα γίνει με πιο ομαλό τρόπο έχοντας ως πρότυπο την Τουρκία. Γι’ αυτό το λόγο είναι τόσο σημαντικά για τις ΗΠΑ η Τουρκία και το ΑΚΡ. Αυτό είναι μια σημαντική δύναμη για την Τουρκία την περίοδο αυτή. Αρκεί να οργανώσουμε και να σχεδιάσουμε τις δράσεις μας σε μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο επίπεδο.
Δεν έχω αμφιβολία ότι το κράτος μας, που έχει βαθιά παράδοση και διαθέτει την ανάλογη πληροφόρηση, θα κάνει πολύ καλύτερες αξιολογήσεις από τις δικές μου στο θέμα αυτό. Οι απόψεις μου που περιέχονται στην παρούσα επιστολή, είναι αυτά που μπορεί να δει κανείς απ’ έξω, ως απλός πολίτης…».
Παραθέσαμε τα κυριότερα σημεία της επιστολής του πρώην Υπουργού Αμύνης της Τουρκίας, γιατί θεωρούμε πως -αν και λέει ότι περιέγραψε την κατάσταση με τα μάτια ενός πολίτη, που βλέπει τα πράγματα απ’ έξω- περιέχει πολύ σημαντικές διαπιστώσεις και προδιαγράφει εξελίξεις που θα οδηγήσουν στην επαναχάραξη των συνόρων στην ευρύτερη περιοχή της Μεσοποταμίας και θα φέρουν έναν καινούργιο γείτονα της Κύπρου και της Ελλάδος, το Κουρδιστάν, που θα έχει διέξοδο στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Μερσίνας και Αλεξανδρέττας.
Αφού σημειώσουμε την ποιότητα της πολιτικής ανάλυσης του Τούρκου πρώην υπουργού, ο οποίος, σημειωτέον, απέχει από την πολιτική τα τελευταία είκοσι χρόνια, να υπογραμμίσουμε ότι η διαδικασία αυτή δεν θα γίνει εύκολα, καθώς η Τουρκία και γνώστης του σχεδίου είναι και αρκετή πολιτική, διπλωματική, οικονομική και στρατιωτική δύναμη διαθέτει, και ξέρει να κάνει καλά το «ανατολίτικο» παζάρι με τους μεγάλους παίκτες της περιοχής, με πρώτο και καλύτερο τη Ρωσία.
Η Ελλάδα σπαράσσεται από τη μεγαλύτερη κρίση από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους και τα κόμματα φαίνεται ότι έχουν χάσει κάθε επαφή με την κοινωνική και τη διεθνή πραγματικότητα, αφού μέρα με τη μέρα -λες και διαγωνίζονται μεταξύ τους- αρθρώνουν όλο και πιο ανεύθυνο και δημαγωγικό λόγο και βυθίζονται στην ανυποληψία, ενώ με ανεύθυνους και υποκριτικούς χειρισμούς ακόμα και για απλά θέματα, όπως αυτό της αθλήτριας Βούλας Παπαχρήστου, συνεχίζουν να καταβαραθρώνουν και να πλήττουν το κύρος της χώρας σε διεθνές επίπεδο. Παρότι συνεχίζεται η τραγική ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος και στη διαχείριση κρίσεων, είναι επιβεβλημένο η χώρα να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων -και όχι απλά να παρακολουθεί τις εξελίξεις γύρω από τα θέματα που αναπτύσσονται στην ως άνω επιστολή- και να χαράξει στρατηγική.
Τολμώ δε να υπογραμμίσω ότι σε περίπτωση που «διαβάσουμε» σωστά τις εξελίξεις και σχεδιάσουμε ανάλογα τις πολιτικές επιλογές της πατρίδος μας, δεν είναι μακριά η περίοδος που ίσως να μπορούμε να μιλάμε ότι δεν υφίσταται καν τουρκική απειλή.
Αρκεί να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να απομονώσουμε τους καταστροφείς του έθνους και της πατρίδος.
Δημοκρατία

Posted in Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Leave a Comment »

Ανάλυση της κατάστασης στη Συρία. Μέρος Β’

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 3 Αυγούστου 2012

Δεύτερο Μέρος.

Όταν πήγα για πρώτη φορά στη Συρία το 1966, η χώρα κυριαρχούταν πολιτικά ακόμα από την σουνιτική μουσουλμανική πλειοψηφία της που κατείχε όλους τους οικονομικούς και κοινωνικούς μοχλούς. Και οι σουνίτες αστοί αγόραζαν ακόμα  από τη κοινότητα των Αλαουιτών  -μερικές φορές με συμβολαιογραφική πράξη-  νεαρά αγόρια και κορίτσια τα οποία ήταν ισόβιοι αληθινοί σκλάβοι, αγροτικοί εργάτες η οικοδόμοι για τα αγόρια, υπηρέτριες για τα κορίτσια.

Οι Αλαουίτες είναι μια θρησκευτική και κοινωνική κοινότητα που διώκεται για πάνω από χίλια χρόνια. Σας δίνω εδώ μια σύντομη περιγραφή και σχηματική που θα έκανε πιθανώς τους εμπειρογνώμονες να ουρλιάζουν, αλλά ο χρόνος λείπει για να κάνω μια ολοκληρωμένη παρουσίαση.

Προερχόμενοι το δέκατο αιώνα από τα σύνορα της αραβικής αυτοκρατορίας και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από ένα μακρινό σχίσμα του σιιτισμού, ασκούν ένα είδος πολύπλοκου μυστικιστικού συγκρητισμού μεταξύ στοιχείων του Σιιτισμού, στοιχείων του Ελληνιστικού Πανθεϊσμού, του Περσικού Ζωροαστρισμού και του Βυζαντινού Χριστιανισμού. Οι ίδιοι ορίζονται με το όνομα Αλαουίτες   -ήτοι οι υποστηρικτές του Αλί, του γιου του Προφήτη-   όταν θέλουν να περάσουν ως μουσουλμάνοι και με το όνομα Nosairis  -από το όνομα του Ιμπν Νοσαϊρ, του μυστικιστή σιίτη που ίδρυσε το ρεύμα τους-  όταν θέλουν να διακρίνουν τους εαυτούς τους από τους Μουσουλμάνους.  Και  -πράγματι-  είναι τόσο μακριά από το Ισλάμ όσο μπορούν να είναι ότι η σαμανιστές της Σιβηρίας.

Και αυτά δεν τους έφεραν την ευτυχία …. Για όλες τις μονοθεϊστικές θρησκείες, δεν υπάρχει χειρότερο έγκλημα από την αποστασία. Οι Αλαουίτες θεωρούνται από το σουνιτικό Ισλάμ ως οι χειρότεροι αποστάτες. Αυτό τους χάρισε το δέκατο τέταρτο αιώνα μια φετβά του Σαλαφιστή νομικού συμβούλου Ιμπν Ταϊμίγια, πρόδρομου του σημερινού ουαχαμπισμού,  ο οποίος συνταγογράφησε τον συστηματικό διωγμό τους και τη γενοκτονία τους. Παρόλο που ο Ιμπν Ταϊμίγια θεωρείται μη εξουσιοδοτημένος ερμηνευτής της Ισλαμικής Γραφής, η φετβά του δεν αμφισβητήθηκε ποτέ και εξακολουθεί να είναι επίκαιρη, ιδιαίτερα μεταξύ των Σαλαφιστών, των Ουαχαμπιτών και των Αδελφών Μουσουλμάνων. Κυνηγημένοι και διωγμένοι, οι Αλαουίτες αναγκάστηκαν να βρουν καταφύγιο στα άγονα παράκτια βουνά μεταξύ του Λιβάνου και της σημερινής Τουρκίας, ενώ παράλληλα έδωσαν στα πιστεύω τους μια ερμητική και εσωτερική δομή, επιτρέποντας την απόκρυψη και το ψεύδος για να ξεφύγουν από τους βασανιστές τους.

Έπρεπε να περιμένουν μέχρι τα μέσα του εικοστού αιώνα για να πάρουν την εκδίκηση τους. Υποτελείς των ξένων στρατιωτικών κατοχών για αιώνες, οι σουνίτες μουσουλμάνοι αστοί της Συρίας έκαναν το κλασικό λάθος των φτασμένων, από τότε που η χώρα τους πήρε την ανεξαρτησία της το 1943. Θεωρώντας ότι το επάγγελμα των όπλων ήταν κακοπληρωμένο και ότι ο στρατός ήταν μόνο ένα μέτριο μέσο κοινωνικής ανόδου, ήταν απρόθυμοι να στείλουν τους γιους τους στο στρατό. Αποτέλεσμα: άφησαν την διοίκηση του στρατού της νεανικής χώρας στους φτωχούς, δηλαδή στις μειονότητες: Χριστιανούς, Ισμαηλίτες, Δρούζους, Σιίτες και στους Αλαουίτες ειδικότερα. Και όταν δίνεις τον έλεγχο των όπλων στους φτωχούς και διωγμένους, υπάρχει σχεδόν βέβαιος κίνδυνος ότι θα το χρησιμοποιήσουν για να κλέψουν τους πλούσιους και να εκδικηθούν. Αυτό είναι ό, τι συνέβη στη Συρία από τη δεκαετία του ’60.

Στη δεκαετία του ’70, ο Χάφεζ αλ Άσαντ, με καταγωγή από μία από τις φτωχότερες οικογένειες της κοινότητας των Αλαουιτών, ο οποίος έγινε επικεφαλής της Πολεμικής Αεροπορίας και έπειτα υπουργός άμυνας, κατάλαβε την εξουσία δια της βίας για να εξασφαλίσει την εκδίκηση και τη προστασία της μειονότητας στην οποία ανήκει η οικογένειά του και οι συμμαχικές μειονότητας  -Χριστιανοί και Δρούζοι-  οι οποίοι τον βοήθησαν στην πορεία του προς στην εξουσία. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη μεθοδική εξασφάλιση για αυτές τις μειονότητες  -και ιδιαίτερα της δικής του- του έλεγχου όλων των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών μοχλών της χώρας, με τρόπους και αυταρχικές μεθόδους που μπορείτε να βρείτε στην αναλυτική περιγραφή σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια.

Αντιμέτωπος με την άνοδο του φονταμενταλισμού, που εξαπλώνεται χάρη σε όλες τις σημερινές αναταραχές στον αραβικό κόσμο, ο διάδοχός του βρίσκεται, όπως οι Εβραίοι στο Ισραήλ, με τη πλάτη στη θάλασσα με τη μόνη επιλογή να κερδίσει ή να πεθάνει. Οι Αλαουίτες ενώθηκαν κατά την αντίστασή τους με άλλες θρησκευτικές μειονότητες στη Συρία, τους Δρούζους, Σιίτες, Ισμαηλίτες και κυρίως με τους Χριστιανούς όλων των δογμάτων που είχαν μάθει την τύχη των αδελφών τους στο Ιράκ και των Κοπτών της Αιγύπτου.

Διότι, σε αντίθεση με την λιτανεία που πλασάρουν οι φαρισαίοι οι οποίοι ισχυρίζονται ότι «αν δεν παρέμβουμε στη Συρία, η χώρα θα βυθιστεί σε εμφύλιο πόλεμο» …. εεε, όχι, η χώρα δεν θα βυθιστεί σε εμφύλιο πόλεμο. Σε εμφύλιο πόλεμο, η χώρα βρίσκεται από το 1980, όταν ένα κομάντο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας εισήλθε στην Σχολή Δοκίμων του Στρατού Ξηράς στο Χαλέπι, έκανε προσεκτική διαλογή των Σουνιτών και Αλαουιτών Δοκίμων και μαχαίρωσαν 80 Αλαουίτες Δόκιμους σε εφαρμογή της φετβά του Ιμπν Ταϊμίγια.

Οι Αδελφοί το πλήρωσαν ακριβά το 1982 στη Χαμά  -προπύργιο της Αδελφότητας- την οποία ισοπέδωσε μεθοδικά ο θείος του σημερινού προέδρου κάνοντας μεταξύ 10 και 20.000 νεκρούς. Αλλά η διακοινοτική βία δεν έπαψε ποτέ από τότε, ακόμα και αν το καθεστώς έκανε τα πάντα για να την αποκρύψει.

Και έτσι, να προτείνεις στους Αλαουίτες και στις άλλες μη αραβικές ή μη σουνιτικές μειονότητες της Συρίας να δεχθούν μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν στους Σαλαφιστές ισλαμιστές να επιστρέψουν στην εξουσία, είναι ακριβώς σαν να προτείνεις στους Αφροαμερικανους να επιστρέφουν στο status quo πριν από τον Εμφύλιο Πόλεμο των ΗΠΑ. Θα πολεμήσουν, και με αγριότητα, ενάντια σε μια τέτοια προοπτική.

Μη συνηθισμένο με τις πρακτικές της επικοινωνίας, το συριακό καθεστώς άφησε αυτό το μονοπώλιο στην αντιπολίτευση. Αλλά όχι οποιαδήποτε αντιπολίτευση. Διότι υπάρχουν στη Συρία γνήσιοι φιλελεύθεροι δημοκράτες ανοικτοί στον κόσμο, οι οποίοι δεν αναπροσαρμόζονται εύκολα με το αυταρχισμό του καθεστώτος και που ήλπιζαν ότι ο Μπασάρ Άσαντ θα προέβησε σε πολιτικό άνοιγμα. Από τον τελευταίο κατάφεραν μόνο να πάρουν χώρους ελεύθερης οικονομικής δραστηριότητας σε αντάλλαγμα με τη παραίτηση τους από τις αξιώσεις τους για φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις απόλυτα δικαιολογημένες άλλοτε. Αλλά όλοι αυτοί είναι τόσο διάσπαρτοι, χωρίς μέσα και υποστήριξη. Δεν έχουν φωνή και θεωρούνται ότι δεν ακούγονται από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, διότι, ως επί το πλείστον, δεν είναι από εκείνους που διεκδικούν το λυντσάρισμα του «δικτάτορα» με δημοσιότητα, όπως έγινε στη Λιβύη.

Αν πληροφορούσαστε  σχετικά με τη Συρία από τα έντυπα και ραδιοτηλεοπτικά μέσα, ιδιαίτερα στη Γαλλία, δεν θα παραλείψατε να παρατηρήσατε ότι όλες οι πληροφορίες που αφορούν την κατάσταση προέρχονται από το «συριακό παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (OSDH)» ή πιο σύντομα «ΜΚΟ» , που είναι το ίδιο, η εν λόγω ΜΚΟ είναι πάντα το συριακό παρατηρητήριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το συριακό παρατηρητήριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ένα όνομα που ηχεί καλά στα δυτικά αυτιά των οποίων έγινε η προνομιακή πηγή πληροφοριών, για να μη πω μοναδική. Δεν έχει όμως τίποτε να κάνει με το σεβαστό Διεθνή Σύνδεσμο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Πρόκειται στη πραγματικότητα για παρακλάδι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και καθοδηγείται από ισλαμιστές μαχητές, από τους οποίους ορισμένοι είχαν καταδικαστεί στο παρελθόν για βίαιο ακτιβισμό, ιδιαίτερα ο ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος, κ. Ριάντ Αλ-Μαλέχ.  Η OSDH εγκαταστάθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 στο Λονδίνο, υπό την καλοπροαίρετη ηγεσία των αγγλοσαξονικών υπηρεσιών πληροφοριών και λειτουργεί σχεδόν ολόκληρα από κεφάλαια της Σαουδικής Αραβίας και τώρα του Κατάρ.

Δεν ισχυρίζομαι καθόλου ότι οι πληροφορίες από το OSDH είναι αναληθείς, αλλά, δεδομένης της γένεσης και του προσανατολισμού αυτής της οργάνωσης, εξακολουθώ να είμαι έκπληκτος ότι τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, ιδίως τα γαλλικά, που το χρησιμοποιούν ως μοναδική πηγή, χωρίς ποτέ να προσπαθήσουν να διασταυρώσουν ό, τι προέρχεται από αυτή τη οργάνωση.

Δεύτερη αγαπημένη πηγή των μέσων ενημέρωσης και δυτικών πολιτικών, το Συριακή Εθνικό Συμβούλιο, που ιδρύθηκε το 2011 στην Κωνσταντινούπολη με το μοντέλο του Λιβυκού Μεταβατικού Συμβουλίου με πρωτοβουλία, όχι του τουρκικού κράτους, αλλά του τουρκικού ισλαμιστικού κόμματος ΑΚΡ. Υποτιθέμενο να ενώσει όλες τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης στο καθεστώς, το ΣΕΣ ανάγγειλε το χρώμα του γρήγορα. Κατά την έννοια της λέξης …. Η εθνική σημαία της Συρίας έχει τρεις οριζόντιες ρίγες. Μια μαύρου χρώματος ήταν το χρώμα της δυναστείας των Αββασιδών, η οποία κυβέρνησε τον αραβικό κόσμο από τον 9ο έως τον 13ο αιώνα. Η άλλη, λευκού χρώματος, για να υπενθυμίσει την δυναστεία των Ομεγιάδων που κυβέρνησε το 7ο και 8ο αιώνα. Η τρίτη, κόκκινη, υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τις σοσιαλιστικές φιλοδοξίες του καθεστώτος. Από την ίδρυσή του, το ΣΕΣ αντικαταστήσε το κόκκινο με το πράσινο χρώμα του ισλαμισμού, όπως μπορείτε να δείτε στις αντι-καθεστωτικές διαδηλώσεις στις οποίες ακούει κανείς να ουρλιάζουν «Allahu Akbar!» παρά δημοκρατικά συνθήματα.

Ωστόσο, η πρωταρχική θέση που δίδεται στους Αδελφούς Μουσουλμάνους στο ΣΕΣ από το τουρκικό ΑΚΡ και το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έχει εξοργιστεί τελικά σχεδόν όλο τον κόσμο. Η Συρία δεν είναι η Λιβύη και οι μειονότητες που αντιπροσωπεύουν το ένα τέταρτο του πληθυσμού προτίθενται να εκφράσουν τη γνώμη τους, ακόμη και εντός της αντιπολίτευσης.  Κατά τη διάρκεια επίσκεψης μιας αντιπροσωπείας αντιπολιτευομένων Κούρδων της Συρίας στην Ουάσιγκτον τον περασμένο Απρίλιο, τα πράγματα πήγαν πολύ άσχημα. Οι Κούρδοι είναι σουνίτες μουσουλμάνοι, αλλά δεν είναι Άραβες. Και ως μη Άραβες, είναι καταδικασμένοι σε κατώτερη θέση από τους Αδελφούς. Ενώ είχαν έρθει για να παραπονεθούν στο State Department για την περιθωριοποίηση τους μέσα στο ΣΕΣ, τους απαντήθηκε ότι θα πρέπει να υποκύψουν στην εξουσία της Αδελφότητας ή να φροντίσουν μόνοι τους για τον εαυτό τους. Επιστρέφοντας στην Κωνσταντινούπολη πολύ θυμωμένοι, ενώθηκαν με άλλους αντιπάλους από την μειοψηφία για να διώξουν τον πρόεδρο του ΣΕΣ Bourhan Ghalioun, που ήταν τελείως υποταγμένος στους Αδελφούς, και να τον αντικαταστήσουν με έναν Κούρδο, τον Abdel Basset Saida ο οποίος θα κάνει ό, τι μπορεί   -δηλαδή όχι πολλά πράγματα-  για να μην χάσουν την φιλοξενία των Τούρκων ισλαμιστών, ούτε την πολιτική στήριξη των Αμερικανών νεο-συντηρητικών, και προπαντός, την οικονομική ενίσχυση από τους Σαουδάραβες και Καταριανούς.

Όλα αυτά δημιουργούν ασφαλώς αταξία, αλλά είναι ιδιαίτερα ενδεικτικό της κατεύθυνσης που οι ισλαμιστικές χώρες που υποστηρίζονται από τους Αμερικανούς νεο-συντηρητικούς προτίθενται να χαράξουν για τα κινήματα διαμαρτυριών στον αραβικό κόσμο.

Προφανώς, δεν είναι αυτές οι παρατηρήσεις που θα καθησυχάσουν τις μειονότητες στη Συρία και θα τις ενθαρρύνουν να συμβιβαστούν ή να συγκρατηθούν. Οι μειονότητες στη Συρία  -ειδικότερα, οι Αλαουίτες κατέχουν τους κρατικούς μηχανισμούς-   είναι μειονότητες που ανησυχούν για την επιβίωσή τους και θα την υπερασπιστούν με τη βία. Να βγει ο Πρόεδρος της Συρίας από το παιχνίδι μπορεί ίσως να έχει συμβολική σημασία, αλλά δεν θα αλλάξει το πρόβλημα. Δεν είναι ο ίδιος που είναι ο στόχος, δεν είναι αυτός ο οποίος είναι η αιτία, είναι ολόκληρη η κοινωνία, που θα αποδειχθεί ακόμα πιο βίαια και επιθετική, αν χάνει τα σημεία αναφοράς της και τους ηγέτες της. Όσο περνάει ο καιρός, όσο η διεθνής κοινότητα θα θέλει να ασκήσει πιέσεις στις μειονότητες που απειλούνται, τόσο θα χειροτερέψουν τα πράγματα με το μοντέλο του λιβανικού εμφυλίου πολέμου που μάτωσε τη χώρα από το 1975 έως το 1990.

Θα μπορούσε ίσως να ήταν δυνατό για τη διεθνή κοινότητα να αλλάξει το παιχνίδι πριν από ένα χρόνο απαιτώντας από το συριακό καθεστώς φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις σε αντάλλαγμα μιας διεθνούς προστασίας που θα εξασφάλιζε τις απειλούμενες μειονότητες. Και δεδομένου ότι η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ  -δύο θεοκρατικές μοναρχίες του ουαχαμπισμού-  είναι θεωρητικά φίλοι και σύμμαχοί μας, θα μπορούσαμε να τους είχαμε ζητήσει να κηρύξουν άκυρη και παρωχημένη την φετβά του Ibn Taymiyyah για να ηρεμήσει το παιχνίδι. Αυτό δεν έγινε. Σε αυτές τις μειονότητες της Συρίας που απειλούνται, η Δύση, με επικεφαλής τη Γαλλία, αντιτέθηκε μόνο με καταδίκη χωρίς δυνατότητα ύφεσης και κατάρα ενίοτε υστερικές προκαλώντας παντού   – πολιτικά και μερικές φορές στρατιωτικά-   την ανάληψη της εξουσίας από ισλαμιστές φονταμενταλιστές και την υπεροχή των θεοκρατικών κρατών που υποστηρίζουν το πολιτικό σαλαφισμό.

Απαλλαγμένες από τους τενόρους, σίγουρα ελάχιστα ενάρετους, του αραβικού εθνικισμού, των Σαντάμ Χουσεΐν, Μπεν Αλί, Μουμπάρακ, Καντάφι, προστατευόμενες από την κριτική του Ιράκ, της Αλγερίας και της Συρίας βυθισμένες σε εσωτερικές συγκρούσεις, οι πετρελαϊκές θεοκρατίες δεν είχαν κανένα πρόβλημα να αναλάβουν, μέσω των πετροδολάριων τους, τον Αραβικό Σύνδεσμο και να τον καθιστούν ένα μέσο πίεσης προς τη διεθνή κοινότητα και τον ΟΗΕ υπέρ των πολιτικών φονταμενταλιστικών κινημάτων που ενισχύουν τη νομιμότητά τους και να τους προστατέψουν από κάθε μορφή δημοκρατικής διαμαρτυρίας.

Ότι οι αντιδραστικές μοναρχίες υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους και ότι οι φονταμενταλιστικές πολιτικές δυνάμεις επιδιώκουν να καταλάβουν την εξουσία που στοχεύουν για σχεδόν έναν αιώνα δεν είναι ιδιαίτερη έκπληξη. Πιο περίεργο φαίνεται όμως, η προθυμία των Δυτικών να ενθαρρύνουν παντού  όλες τις φονταμενταλιστικές επιχειρήσεις, ακόμη και λιγότερο δημοκρατικές από τις δικτατορίες τις οποίες αντικαθιστούν και να καταδικάσουν εκείνους που τους αντιστέκονται.

Γρήγορη να καταδικάσει τον ισλαμισμό στο σπίτι της, η Δύση ενθαρρύνει τους ελιγμούς του στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο. Η Γαλλία, η οποία δεν δίστασε να δεσμεύσει ολόκληρη τη στρατιωτική δύναμη της για να εξαλείψει τον Καντάφι υπέρ των οπαδών της τζιχάντ και να καλέσει τη διεθνή κοινότητα να κάνει το ίδιο με το Μπασάρ Άσαντ, παρακολουθεί, με έτοιμα τα όπλα, το σφαγιασμό του Μαλί από εγκληματικές ορδές που αυτοαποκαλούνται ισλαμιστές επειδή οι πολιτικοί αντίπαλοι τους δεν είναι.

Ομοίως τα δυτικά μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί παρακολούθησαν χωρίς να δειλιάζουν την αιματηρή καταστολή, από τα άρματα μάχης της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων, των διαδηλωτών στο Μπαχρέιν, χώρα με σιιτική πλειοψηφία που κυβερνάται από μια αυταρχική αντιδραστική σουνιτική μοναρχία. Ομοίως, οι επανειλημμένες σφαγές των Χριστιανών από τις νιγηριανές πολιτοφυλακές Boko Haram δεν προκάλεσαν την προσοχή των μέσων ενημέρωσης και, ακόμη λιγότερο την καταδίκη από τους πολιτικούς μας. Όσον αφορά την απαγωγή των τεσσάρων μελών του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου από «επαναστάτες» στη Λιβύη, αντιμετωπίζεται σε τέμπο μινόρε και περνά σχεδόν απαρατήρητη στα μίντια μας, και θα μπορούσαμε να φανταστούμε την οργή ​​εάν αυτή η απαγωγή είχε γίνει από συριακές η αλγερινές αρχές η αρχές κάθε άλλης χώρας που δεν «μπήκε ακόμα στη γραμμή» των «δημοκρατορίων», αυτές οι ισλαμιστικές δικτατορίες που βγήκαν από τις κάλπες.

Έλλειψη κάθε λογικής, η ηθική και ο λόγος μας καλούν όμως να αναρωτηθούμε για την περίεργη αυτή σχιζοφρένεια των πολιτικών και των μέσων ενημέρωσης μας.

Ο χρόνος θα δείξει αν η παιδική γοητεία μας για τον νεο-λαϊκισμό που προωθείται μέσω του Διαδικτύου και, αν οι μαζικές επενδύσεις από το Κατάρ και τη Σαουδική στις οικονομίες μας σε κρίση, άξιζαν την φιλοφροσύνη μας ενώπιον της ανάδυσης μιας βαρβαρότητας που θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι δεν θα μας αγγίξει.

Alain Chouet

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Ανάλυση της κατάστασης στη Συρία. Μέρος A’

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 3 Αυγούστου 2012

του Alain Chouet, πρώην επικεφαλής των υπηρεσιών πληροφοριών της γαλλικής ασφάλειας.

Ο Alain Chouet, πρώην επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της Γαλλίας, που αναγνωρίζεται πέρα ​​από τον Εξάγωνο για την πλατιά γνώση του περί αραβο-μουσουλμανικού κόσμου, εξέφρασε την αίσθηση του για το συριακό ζήτημα κατά τη διάρκεια συνέντευξης σε γαλλικό ραδιοφωνικό σταθμό.

 

Οι χειρότερες εικασίες που διατυπώθηκαν κατά το πρώτο εξάμηνο του 2011 σχετικά με τα αραβικά κινήματα εξέγερσης έγιναν σήμερα πραγματικότητα. Τις είχα εκθέσει ευρέως σε βιβλία και περιοδικά ενάντια μιας γενικά ενθουσιώδους και προπαντός αφελούς δυτικής κοινής γνώμης. Διότι πρέπει, σε κάθε περίπτωση, να είσαι αφελής να πιστέψεις ότι, σε χώρες που υπόκεινται επί μισό αιώνα σε δικτατορίες που είχαν εξαλειφτεί κάθε μορφή φιλελεύθερης και πλουραλιστικής αντιπολίτευσης, θα αναδυόταν η δημοκρατία και η ελευθερία όπως το τζίνι από το λύχνο μέσω του Διαδικτύου στο οποίο έχει πρόσβαση μόνο μια μικροσκοπική προνομιούχα μειοψηφία αυτών των κοινωνιών.

 

Μόλις πέρασε η ελευθεριακή φούσκα και η διέγερση των οπαδών του Facebook, έπρεπε να συνετιστούμε. Η εξουσία έπεσε στα χέρια των μόνων οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων που είχαν επιζήσει από τις εθνικιστικές δικτατορίες επειδή ενισχύονταν οικονομικά από τις θεοκρατικές μοναρχίες με τις οποίες μοιράζουν τις ίδιες αξίες και πολιτικά από τη Δύση, επειδή αποτελούν μια ασπίδα ενάντια στην επιρροή του Ανατολικού μπλοκ: οι θρησκευτικές φονταμενταλιστικές δυνάμεις. Και η «αραβική άνοιξη» διάρκεσε μόνο έξι μήνες για να μετατραπεί σε «ισλαμιστικό χειμώνα».

 

Στη Τυνησία και την Αίγυπτο, τα ισλαμιστικά κόμματα, η Μουσουλμανική Αδελφότητα και οι σαλαφιστές εξτρεμιστές μοιράζουν σήμερα άνετες πλειοψηφίες στα κοινοβούλια που πρόεκυψαν από τις λαϊκές εξεγέρσεις. Συν-διαχείριζονται την κατάσταση με στρατιωτικούς διοικητές οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να σεβαστούν το ρόλο των κυρίαρχων οικονομικών παραγόντων, αλλά απομακρύνονται ύπουλα από τα λαϊκά αιτήματα που τους οδήγησαν στην εξουσία. Συνεπείς στην πρακτική της διπλής γλώσσας, κάνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτά που διακήρυξαν. Στην Αίγυπτο, μετά τις δηλώσεις στη πλατεία Ταχρίρ, την άνοιξη του 2011, με τις οποίες επιβεβαίωναν ότι δεν φιλοδοξούσαν καθόλου να αναλάβουν την εξουσία, διεκδικούν σήμερα την προεδρία της Δημοκρατίας, την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και το σύνολο της πολιτικής εξουσίας.

 

Στην Τυνησία, και μετά τις επίσημες δηλώσεις ότι δεν θα περιλάμβαναν την Σαρία στο Σύνταγμα, οργανώνουν στις επαρχίες και στις πόλεις μεσαίου μεγέθους, μακριά από την προσοχή των δυτικών μέσων ενημέρωσης, θρησκευτικές επιτροπές επαγρύπνησης για την επιβολή των κανονισμών που βασίζονται στη Σαρία. Αυτό το κίνημα κερδίζει σταδιακά τις πόλεις με μεγαλύτερη σημασία ακόμα και τις πρωτεύουσες όπου επιβάλλονται απαγορεύσεις όλων των ειδών, η λογοκρισία των θεαμάτων και του τύπου, ο περιορισμός των θεμελιωδών ελευθεριών, και φυσικά, των δικαιωμάτων των γυναικών και των μη σουνιτικών μειονοτήτων.

 

Και αυτές οι αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από τις επόμενες εκλογές. Γενναιόδωρα χρηματοδοτούμενες από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ για τα οποία αποτελούν ενέχυρο υποταγής στον αραβικό κόσμο, διαθέτουν όλα τα μέσα να αγοράσουν συνειδήσεις και να χτίσουν την πελατεία που θα διαιωνίζει την κυριαρχία τους ενώπιο ενός κατακερματισμένου δημοκρατικού πολίτικου τοπίου, χωρίς μέσα, για το οποίο θα είναι εύκολο να καταγγείλουν την εξωτερική έμπνευση και συνεπώς τον προδοτικό χαρακτήρα του.

 

Η Λιβύη και η Υεμένη έχουν βυθίσει στη σύγχυση. Μετά τη καταστροφή του μη ζηλευτού καθεστώτος του Συνταγματάρχη Καντάφι από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, παρακάμπτοντας σε μεγάλο βαθμό την εντολή που του είχε ανατεθεί από τον ΟΗΕ, η χώρα παραδόθηκε σε συμμορίες και αντίπαλές φυλές πολύ αποφασισμένες να υπερασπιστούν με τα όπλα το τοπικό κτήμα τους και την πρόσβαση τους στα πετρελαϊκά εισοδήματα. Το εφήμερο «Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο»  που μεταφέρθηκε στους ουρανούς από τον ανείπωτη Μπερνάρ Ανρί Λεβί βρίσκεται στο στάδιο της διάλυσης κάτω από τα κτυπήματα  ισλαμιστικών συμμοριών από τις οποίες ορισμένες υποστηρίζονται από παλαιούς οπαδούς της Αλ Κάιντα, και χρηματοδοτούνται από το Κατάρ, το οποίο προτίθεται να έχει λόγο σε οποιαδήποτε διευθέτηση του ζητήματος και να εισπράξει το μερίδιο του στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων της χώρας.

 

Στην Υεμένη, η άδοξα αναχώρηση του Προέδρου Ali Abdullah Saleh ανοίγει πάλι την πόρτα στις φυγόκεντρες δυνάμεις που δεν έπαψαν ποτέ να ταράσσουν αυτή τη χώρα της οποίας η ενότητα που ανακηρύχθηκε το 1990 μεταξύ του Βορρά και του Νότου δεν χωνεύτηκε ποτέ, ειδικά από τη Σαουδική Αραβία η οποία ανησυχούσε για τις ιδιοτροπίες του ταραχώδους γείτονα της και συνέχισε να ενισχύσει την ανατροπή από φονταμενταλιστές. Σήμερα, οι ηγέτες των σουνιτικών φυλών του νότιου και ανατολικού μέρους της  χώρας, από τους οποίους ορισμένοι  δηλώνουν ότι ανήκουν στην Αλ Κάιντα και όλοι ανήκουν στο σαλαφισμό, διατηρούν ένα ατελείωτο χάος στις πύλες της πρωτεύουσας Σαναά, προπύργιο μιας παραδοσιακής πολιτικής ζαϋδικής τάξης  -αντιφρονούντα υποκλάδιο του σιιτισμού-  αφόρητο για τη νομιμότητα της σαουδικής οικογένειας.

 

Μόνο το συριακό καθεστώς αντιστέκεται σε αυτό το ευρύ  κίνημα εξισλαμισμού με κόστος μιας γενικευμένης παρεξήγησης και τη διεθνή κατακραυγή.

 

Πριν να αναπτύξω αυτό το ζήτημα, νομίζω ότι πρέπει να κάνω μια διευκρίνιση, αφού ορισμένοι πιστεύουν ότι τα λόγια και οι θέσεις μου περιέχουν θέσεις της άκρας δεξιάς και δίνει την αίσθηση ότι υποστηρίζω τις δικτατορίες.

 

Ταξιδεύω συχνά στη Συρία από το 1966 και διέμεινα εκεί για αρκετά χρόνια. Δεν ισχυρίζομαι ότι γνωρίζω στενά αυτή τη χώρα, αλλά πιστεύω να τη γνωρίσω καλύτερα από ορισμένους από αυτούς τους δημοσιογράφους που γυρίζουν από εκεί γεμάτους με βεβαιότητες μετά από ένα ταξίδι τριών ή τεσσάρων ημερών.

 

Η δουλειά μου με οδήγησε να συναντήσω, υπό διάφορες ιδιότητες, τους αξιωματούχους των υπηρεσιών ασφαλείας της Συρίας και τους στρατιωτικούς από τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Μπόρεσα και παρατήρησα ότι δεν ασχολούνται ούτε με τη δαντέλα ούτε με την ποίηση και συμπεριφέρονται με απόλυτη βαρβαρότητα. Δεν είναι ότι έχουν μια διαφορετική αντίληψη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από μας… Είναι ότι δεν έχουν καμία αντίληψη περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων …

 

Η ιστορία τους εξηγεί σε μεγάλο βαθμό αυτή τη έλλειψη. Πρώτα, αντλούν το δικό τους τρόπο ύπαρξης από τέσσερις αιώνες κατοχής από τους οθωμανούς Τούρκους, τους κορυφαίους ειδικούς του παλουκώματος, της ζωντανής εκδοράς και του εκλεπτυσμένου τεμαχισμού. Στη συνέχεια, δημιουργήθηκαν υπό την ηγεσία του γαλλικού αποικιακού στρατεύματος κατά τη διάρκεια της εντολής 1920 – 1943, και από την ανεξαρτησία της χώρας, με τεχνικές συμβουλές των πρώην Ναζί προσφύγων, από το 1945 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’50, και στη συνέχεια από τους εμπειρογνώμονες της KGB μέχρι το 1990. 

Όλα αυτά δεν βοήθησαν να αναπτύξουν την αίσθηση της καλοσύνης, της ανεκτικότητας και του ανθρωπίνου σεβασμού.

 

Όσον αφορά το ίδιο το καθεστώς της Συρίας, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στο μυαλό μου ότι πρόκειται για αυταρχικό καθεστώς, σκληρό, βιαιό και κλειστό. 

Αλλά το καθεστώς της Συρίας δεν είναι η δικτατορία του ενός μοναδικού ανθρώπου ή ακόμα μιας οικογένειας, όπως ήταν οι περιπτώσεις της Τυνησίας, της Αιγύπτου, της Λιβύης ή του Ιράκ. 

Όπως και ο πατέρας του, ο Μπασάρ Άσαντ δεν είναι παρά μόνο η ορατή κορυφή ενός σύνθετου κοινοτικού παγόβουνου και η πιθανή αποχώρηση του δεν θα άλλαζε τίποτα σε σχέση με την πραγματικότητα των σχέσεων εξουσίας και σε σχέση με την ισορροπία δυνάμεων γύρω από την εξουσία στη χώρα. Υπάρχουν πίσω του 2 εκατομμύρια Αλαουίτες ακόμα περισσότερο αποφασισμένοι να αγωνιστούν για την επιβίωσή τους και μερικά εκατομμύρια από τις μειοψηφίες που κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα από μια ισλαμιστική εξουσία, τη μόνο πολιτική εξέλιξη που φαίνεται να ενθαρρύνει η Δύση και να προωθήσει στην περιοχή.

 

Alain Chouet

 

Συνεχίζεται…

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Θα έπεφταν τα τουρκικά F-16 σαν τις πάπιες, αν επιχειρούσαν στη Συρία

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 3 Αυγούστου 2012

Εθνική άμυνα και «τουρκική απειλή»
 
Του Σάββα Καλεντερίδη
Όπως θυμόμαστε όλοι μας, στις 22 Ιουνίου ένα τουρκικό φωτογραφικό αεροσκάφος τύπου Φάντομ (RF-4E), καταρρίφθηκε -με άγνωστο μέχρι σήμερα τρόπο- στα χωρικά ύδατα της Συρίας. Να σημειωθεί ότι το τουρκικό αεροσκάφος ήταν χωρίς όπλα και καταρρίφθηκε χωρίς καμία προειδοποίηση από τη συριακή αεράμυνα.

Εντύπωση προκάλεσε σε όσους παρακολουθούν από κοντά τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό αλλά και στον περίγυρο της Τουρκίας η απολύτως παθητική στάση που τήρησε μετά την κατάρριψη η τουρκική κυβέρνηση και οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις (ΤΕΔ), αφού η Τουρκία, που επιδιώκει να επιβληθεί ως περιφερειακή δύναμη στην περιοχή, κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ο «καρπαζοεισπράκτορας» της Μεσογείου. Και το λέμε αυτό γιατί η περίπτωση του καταρριφθέντος αεροσκάφους είναι η δεύτερη που αφήνει να περάσει έτσι, χωρίς αντίποινα η Τουρκία, μετά το Μαβί Μαρμαρά, όπου το Ισραήλ σκότωσε εννιά Τούρκους σε διεθνή ύδατα, χωρίς να στάξει η …ουρά του γαϊδάρου, που λέει ο πάνσοφος ελληνικός λαός.

Πάντως αυτόν που θα έπρεπε να απασχολήσει -και να απασχολεί στο διηνεκές- το ζήτημα της παθητικής στάσης της Τουρκίας στις δυο προαναφερθείσες περιπτώσεις, είναι η Ελλάδα, αφού πίσω από τις αιτίες της συγκεκριμένης στάσης κρύβεται η πραγματική δυναμικότητα των ΤΕΔ, οι οποίες και αποτελούν την προβολή της τουρκικής απειλής στη ζώνη Κύπρος-Αιγαίο-Θράκη.
Με άλλα λόγια, εάν με αφορμή την παθητική στάση της Τουρκίας ανακαλύπταμε το πραγματικό πολεμικό δυναμικό και τον «αλγόριθμο» που καθορίζει την ουσιαστική πολεμική ισχύ της Τουρκίας, ίσως να μπορούσαμε να καθορίσουμε και το πραγματικό μέγεθος της τουρκικής απειλής, απογυμνωμένο από άλλους γεωπολιτικούς παράγοντες, όπως για παράδειγμα η επί δεκαετίες σκανδαλώδης υποστήριξη των ΗΠΑ στις τουρκικές θέσεις, με εξαίρεση την περίπτωση της γεώτρησης στο Οικόπεδο 12.
Γιατί το λέμε αυτό;
Γιατί σε περίπτωση που η Ελλάδα κατορθώσει να δώσει ουσιαστικές απαντήσεις στο τι ακριβώς συνίσταται η περίφημη «τουρκική απειλή», θα έχει αποκτήσει ένα ασύγκριτο πολιτικό πλεονέκτημα στη διαχείριση των Ε-Τ κρίσεων, όπου υπό το φόβο της τούρκικης απειλής, η Ελλάδα αναγκάζεται να υποχωρεί σε πολιτικό επίπεδο, με επώδυνες και στρατηγικού χαρακτήρα συνέπειες για την επιβίωση της χώρας και του έθνους.
Οι προδοσίες της μη επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ., της Μαδρίτης, των Ιμίων και του Οτζαλάν, που και στις τέσσερις περιπτώσεις η Ελλάδα ταπεινώθηκε και αναγκάστηκε να υποχωρήσει, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τα εθνικά μας συμφέροντα, έγιναν υπό την απειλή χρήσης βίας, η οποία ίσως λειτούργησε και ως άλλοθι στους πολιτικούς μας ηγέτες για να υποχωρήσουν. Κατά την άποψή μας, δε, οι ως άνω επαίσχυντες πράξεις των Ελλήνων ηγετών είναι στην κυριολεξία η κορυφή του παγόβουνου στο τεράστιο αυτό ζήτημα, που καθόρισε τη φυσιογνωμία της Ελλάδος από το 1950 και εντεύθεν, αφού η «τουρκική απειλή» επηρέαζε και καθόριζε το πολιτικό σκηνικό, πέραν του ότι για την «αντιμετώπισή» της κατασπαταλήθηκε πάνω από μισό τρισεκατομμύριο δολάρια αυτά τα εξήντα χρόνια, και μάλιστα χωρίς η Ελλάδα να αποκτήσει αμυντική βιομηχανία, που θα την βοηθούσε να αντιμετωπίσει από θέσεως ισχύος την όποια απειλή.
Το ξαναλέμε, το θέμα είναι τεράστιο και δεν γνωρίζουμε πόσοι είναι σε θέση ή θέλουν να το ανιχνεύσουν και να το εντάξουν με εθνικούς όρους στον προβληματισμό και στον στρατηγικό σχεδιασμό της χώρας.
Εμείς, απλά για να βάλουμε ένα λιθαράκι στον προβληματισμό για το θέμα, θα παραθέσουμε σε μετάφραση κείμενο για τη στάση της Τουρκίας στο θέμα της κατάρριψης του RF-4E, το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ισβέστια, που είναι γνωστό ότι απηχεί τις θέσεις του ρωσικού κράτους:
«Μετά την κατάρριψη του RF-4E, μια μοίρα τουρκικών F-16 στο Ιντζιρλίκ έλαβε εντολή να είναι σε ετοιμότητα μέχρι τις 5 Ιουλίου να λάβει διαταγή “Αρχίσατε επιχείρηση στη Συρία”. Τα αεροσκάφη ήταν με τις μηχανές αναμένες. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε μέχρι την εύρεση του κυρίου σώματος του καταρριφθέντος αεροσκάφους. Με βάση τις ληφθείσες πληροφορίες, η Άγκυρα ήταν αποφασισμένη να χτυπήσει τη Συρία. Ένα πράγμα εμπόδισε την Τουρκία να κάνει πράξη αυτήν την απόφαση. Το ότι το τουρκικό Γενικό Επιτελείοδεν είχε σαφείς πληροφορίες για τις θέσεις και τη δυναμικότητα των συστημάτων αεράμυνας της Συρίας. Τελικώς, ήταν πολύ σωστή η απόφαση της Τουρκίας να μην αρχίσει η επίθεση. Κι αυτό γιατί η Ρωσία προμήθευσε τη Συρία με πυροβολαρχίες τελευταίου τύπου βλημάτων εδάφους αέρος “Buk”. Τα συστήματα αυτά θα κατέρριπταν τα τουρκικά αεροσκάφη μόλις έμπαιναν στον εναέριο χώρο της Συρίας, όπως ρίχνουν τις πάπιες τα αεροβόλα που βρίσκονται στα λούνα παρκ. Έτσι η Τουρκία, ενώ θα επιχειρούσε να πάρει εκδίκηση για το αναγνωριστικό αεροσκάφος που κατερρίφθη, θα έχαναν μια μοίρα πολεμικών αεροσκαφών. Στη συνέχεια η Τουρκία θα παρασυρόταν σε ένα πόλεμο χωρίς γυρισμό με τη Συρία».
Νομίζουμε ότι το ως άνω κείμενο είναι αρκετό για να συμβάλλει στον προβληματισμό που λέγαμε, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπ’ όψιν το γεγονός ότι η Ελλάδα διαθέτει πολύ καλύτερα συστήματα αεροπορικής άμυνας, όπως οι S-300 και οι TOR-M1.
Αμφιβάλλει κανείς;
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Posted in Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Ελλάδα, ‘Ενοπλες δυνάμεις και Μέση Ανατολή

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 3 Αυγούστου 2012

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μετά τον οικονομικό (Μνημόνιο), τον νομικό (Δανειακή), τον πολιτικό (συμφωνία της 10.5.10 και τελευταία επιστολή Σαμαρά), κάποιοι ετοιμάζουν και γεωπολιτικό αφοπλισμό της Ελλάδας, σε ένα πρόγραμμα που εξελίσσεται σε δολοφονία μιας χώρας, ενός κράτους-έθνους (και του «συμπληρωματικού» του, της Κύπρου). Η Ελλάδα τελεί υπό συνθήκες σχεδόν-χρεωκοπίας, οδηγείται πιθανώς σε ρήξη με την Ευρώπη, άρχουσα τάξη και κοινωνία τελούν σε παράκρουση. Το άφθαστης στρατηγικής αξίας ελληνικό «οικόπεδο» στην Ανατολική Μεσόγειο, από την Κέρκυρα ως τη Λεμεσό, μοιάζει «ξέφραγο αμπέλι», «λουκούμι», που ορέγονται αναπόφευκτα οι πολλοί και αιμοβόροι γεωπολιτικοί καρχαρίες της Μεσογείου. 

 Στο Ισραήλ αποφάσισε να κάνει την πρώτη του επίσκεψη ο Υπουργός ‘Αμυνας Πάνος Παναγιωτόπουλος, ενώ συνεχίζεται η επικίνδυνη αναστάτωση στο στράτευμα, που εγκαινίασαν οι Παπανδρέου/Μπεγλίτης, με τις μαζικές αποστρατείες. Ελπίζουμε τουλάχιστον να τις σκέφτηκαν μόνοι τους, να μην ήταν δηλαδή υποδείξεις από το εξωτερικό, όπως τόσα άλλα που έκανε η κυβέρνησή τους.

 Των αποστρατειών είχαν προηγηθεί διάφορες «πληροφορίες» προς τον Παπανδρέου, από υπερατλαντικά κέντρα για «πραξικόπημα» που «ετοιμαζόταν». Οι πληροφορίες ήταν αρκετά έντονες, συνεχείς, «διαχύθηκαν» επαρκώς σε κέντρα του διεθνούς συστήματος, ώστε να κινητοποιήσουν μεγάλα κράτη σε αναζήτηση φωτιάς πίσω από τον καπνό. Ο θησαυρός απεδείχθη άνθρακες. Η φασαρία όμως είχε μείζονα αποτελέσματα: τις μαζικές αποστρατείες, στις οποίες ίσως χρειαστεί να επανέλθουμε, δεύτερο, την εξοικείωση του διεθνούς κατεστημένου και της κοινής γνώμης με την ιδέα μιας δικτατορίας στην Ελλάδα. 

 Πόλεμος δίπλα μας

 ‘Όλα τούτα συμβαίνουν ενώ ο Αρμαγεδδών που εξαπολύθηκε από τη Λιβύη συνεχίζεται στη Συρία, κινδυνεύοντας να αγκαλιάσει όλη τη Μέση Ανατολή. Ακόμα κι ένα μικρό παιδί εύκολα καταλαβαίνει, δεν είναι βέβαιο όμως ότι το αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί μας, ότι θα ήταν αυτοκτονία για την Ελλάδα και την Κύπρο να εμπλακούν και σε αυτές τις καταστροφές.

 Μετά την προσωρινή «ανακοπή» του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», εξαιτίας της θυελλώδους αντίστασης των Σουννιτών του Ιράκ (και των Σιϊτών του Λιβάνου), αλλά και την παγκόσμια κατακραυγή, το «πρόγραμμα» αυτό επανήλθε εμφανιζόμενο τώρα ως δήθεν «δημοκρατική επανάσταση» σε Λιβύη και Συρία. Η «εκκαθάριση» Συρίας και Λιβάνου, μετά την λιβυκή εκστρατεία, ολοκληρώνει την εξαφάνιση των τελευταίων ανεξάρτητων καθεστώτων της Μέσης Ανατολής και είναι η «εισαγωγή» στον πόλεμο κατά του Ιράν, πολέμου ικανού να εγκαινιάσει «άτυπη» παγκόσμια σύρραξη. Η έως τώρα αντίδραση της Μόσχας στα συριακά είναι η εντονότερη μετά το 1973, όταν η Ρωσία έθεσε σε ετοιμότητα τα πυρηνικά όπλα, θέλοντας να σταματήσει την προέλαση των Ισραηλινών στην Αίγυπτο. Η επιθετικότητα της Δύσης και των Ισραηλινών φονταμενταλιστών στη Μέση Ανατολή τροφοδοτεί την παραδοσιακή καχυποψία μιας χώρας που ποτέ δεν ξέχασε την κατάληψή της από τον Ναπολέοντα και την σχεδόν κατάληψή της από τον Χίτλερ. Αλλά και την καχυποψία των Κινέζων, που θεωρούν ότι η «Αυτοκρατορία» επιδιώκει, μέσω του πλήρους ελέγχου των ενεργειακών αποθεμάτων του πλανήτη, να τους «στραγγαλίσει» οικονομικά.

 ΗΠΑ και Ισραήλ: Πόλεμος ή ειρήνη;

 Η προσέγγιση των μεγάλων διλημμάτων τύπου «πόλεμος ή ειρήνη» εξηγεί την επανεμφάνιση, στο κέντρο του «αυτοκρατορικού κατεστημένου» της σφοδρότατης, πολύχρονης και συνήθως, αλλά όχι πάντα, υπόγειας σύγκρουσης, αναφορικά με την επιρροή του εβραϊκού λόμπι στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, τις σχέσεις ΗΠΑ-Ισραήλ και ΗΠΑ-Ισλάμ και τη σκοπιμότητα μιας εκστρατείας στο Ιράν.

 Είναι χαρακτηριστική η δημοσίευση και προβολή, ως πρώτου θέματος, από το εγκυρότερο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής αμερικανικό περιοδικό, το Foreign Affairs, άρθρου που περίπου υπερασπίζεται την ιδέα απόκτησης πυρηνικών από το Ιράν, ως παράγοντα που … διασφαλίζει την περιφερειακή σταθερότητα, αμφισβητώντας το πυρηνικό μονοπώλιο του Ισραήλ! Πριν από μερικούς μήνες εξάλλου, μια ασήμαντη, επαρχιακή εβραϊκή εφημερίδα των ΗΠΑ είχε δημοσιεύσει άρθρο για το Ιράν και το Ισραήλ, στο οποίο εξεταζόταν μεταξύ άλλο και σενάριο … δολοφονίας του Ομπάμα από τις δυνάμεις που θέλουν οπωσδήποτε να γίνει ο πόλεμος κατά του Ιράν. Φυσικά, είναι απίθανο κάποιος να απειλεί τον αμερικανό Πρόεδρο στα σοβαρά με τέτοιο τρόπο. Μερικοί καχύποπτοι, ερμηνεύουν το παράξενο δημοσίευμα, μάλλον ως προειδοποίηση της αμερικανικής εξουσίας…

 Θα δούμε βέβαια ποιος θα νικήσει στο τέλος κι αν θα πάμε στο χειρότερο σενάριο. Ο Ερντογάν έχει χρησιμοποιήσει κατά καιρούς σε βάθος αυτές τις αντιθέσεις, στον ίδιο τον πυρήνα της πλανητικής εξουσίας, για να κάνει μια πολιτική «περιφερειακής υπερδύναμης». Και οι αντιθέσεις όμως τον … έχουν χρησιμοποιήσει, με ορισμένους στην Ουάσιγκτον να αποστέλλουν, μέσω αυτού, μηνύματα στο Ισραήλ των οποίων δεν θέλουν να πάρουν την ευθύνη.

 Η Τουρκία έχει συνεχή και συστηματικό στρατηγικό διάλογο με τα κέντρα εξουσίας στις ΗΠΑ, σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου οι «ειδικοί» μας πηγαίνουν στις συναντήσεις με τους Αμερικανούς με τα μπλοκάκια τους, να μη ξεχάσουν τίποτα από αυτά που θα τους πούνε. Γι’ αυτό και ελπίζουμε, αλλά δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι, ότι η εξαιρετικά σύνθετη και επικίνδυνη κατάσταση στην άμεση περιφέρειά μας, λαμβάνεται σοβαρά υπόψιν από το (βαθιά εξαρτημένο) πολιτικό προσωπικό Ελλάδας και Κύπρου.

 Ισραήλ: ο δημοφιλέστερος «πολιτικός προορισμός»

 Η επίσκεψη Παναγιωτόπουλου δεν ξαφνιάζει. Κάποτε, για τους ‘Ελληνες πολιτικούς ήταν must το Λονδίνο, αργότερα έγινε η Ουάσιγκτων, τώρα το Ισραήλ διεκδικεί θέση πρώτου προορισμού. Σε καλό να μας βγει, σε αντίθεση με το παρελθόν που τέτοια «σούρτα φέρτα» δεν βγήκαν σε κανένα καλό. Η Ευρώπη ξεκίνησε ψυχρό πόλεμο, εμείς τον κάναμε εδώ θερμότατο και με καταστρεπτικότατες ηθικο-πολιτικές συνέπειες που και σήμερα πληρώνουμε. Με τον «αγγλικό» και τον «αμερικανικό πνεύμονα» του Γεωργίου Παπανδρέου, καταστήσαμε δυνατή την εκδίωξη των Ελλήνων από την Πόλη, φέραμε τη δικτατορία στην Ελλάδα και την Τουρκία στην Κύπρο. Ο πιο «διεθνής» από τους πρόσφατους πολιτικούς μας, Γιώργος Παπανδρέου, αφού απέτυχε να καταλύσει, με το σχέδιο Ανάν, το κυπριακό κράτος, το κατάφερε σχεδόν με το ελληνικό δια των Μνημονίων και Δανειακών, φέρνοντας το ΔΝΤ στην Ευρώπη και οργανώνοντας δια της καταστροφής μας τη διάλυσή της!

 Κάτι οι συνέπειες της κυπριακής τραγωδίας, κάτι τα «τσαλίμια» του Ανδρέα, πήγαμε να γίνουμε κάπως ανεξάρτητη χώρα, μετά τον θάνατό του όμως ξαναγλυστράμε στη συνήθη μας φύση. Το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας ουδέποτε βρήκε σταθερή, ικανοποιητική απάντηση στα διακόσια χρόνια ύπαρξης του νεοελληνικού κράτους.

 Αν οι Υπουργοί Οικονομικών και οι κεντρικοί τραπεζίτες παραμένουν «σφιχταγκαλιασμένοι» με το Χρήμα και τις Βρυξέλλες, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ διατηρούν και σήμερα κάποιας μορφής «επιστασία» σε ελληνικό στρατό και υπηρεσίες. Μερικές φορές το πράγμα γίνεται κάπως αστείο. Χρειάστηκε να βρεθεί ο Νίκος Αθανασάκης της νεολαίας ΠΑΣΟΚ, πούκανε θητεία, το 1983, στο Γραφείο του τότε ΥΕΘΑ Ανδρέα Παπανδρέου, για να πει να αλλάξουν οι πινακίδες στο «ελληνικό» Πεντάγωνο. Μέχρι τότε έγραφαν το όριο ταχύτητας σε μίλια, παρόλο που ουδείς χρησιμοποιεί μίλια για την ταχύτητα στην Ελλάδα. Σήμερα, στο παραδοσιακό αμερικανικό «ενδιαφέρον», προσετέθη και το «φιλικό ενδιαφέρον» των Ισραηλινών για την ελληνικές ένοπλες δυνάμεις.

 Χρειαζόμαστε σχέσεις με το Ισραήλ και με πολλούς άλλους. Πιστεύω ότι θα ήταν σκόπιμος και πιθανώς εξαιρετικά χρήσιμος ένας βαθύτερος, ιστορικό-στρατηγικός διάλογος Εβραίων και Ελλήνων, έστω και αν είναι πολύ δύσκολος, γιατί οι μεν Εβραίοι αποφεύγουν κάπως αυτό το σπορ, οι δε εκπρόσωποι των Ελλήνων δεν έχουν και πολλά πράγματα στο κεφάλι τους για να τα πουν.

 Το πρόβλημα δεν είναι οι σχέσεις με το Ισραήλ και με οποιονδήποτε άλλο, είναι το είδος των σχέσεων που αναπτύσσει συνήθως η ελληνική πολιτική ελίτ, αυτόματα και αυθόρμητα ρέπουσα προς την ξένη εξάρτηση, όσο κι οι γάτες που πάνε εκεί που περνάει το καλοριφέρ, χωρίς να έχουν ιδέα για την κεντρική θέρμανση.

 Η «κατάρα» της εξάρτησης

 Ορισμένες δηλώσεις Κυπρίων πολιτικών και του Μπεγλίτη στο Ισραήλ, η ανάληψη αστυνομικής δράσης κατά των ακτιβιστών της Γάζας, η μη επίσκεψη Σαμαρά στη Ραμάλλα, εκφεύγουν του διεθνώς ακολουθούμενου πρωτοκόλλου, ακόμα και από τις φιλικότερες προς το Ισραήλ, αλλά σεβόμενες τον εαυτό τους δυνάμεις, εκπέμποντας διεθνώς ξανά σημειολογία μιας Ελλάδας/Κύπρου Ραγιά και καρπαζοεισπράκτορα, έτοιμης να απεμπολήσει οποιαδήποτε αρχή. Εκπέμπουν επίσης εικόνα μη σοβαρών χωρών και μη σοβαρής διπλωματίας. ‘Αλλοι κάνουν πολύ χειρότερες βρωμοδουλειές, φροντίζοντας να μην εκτίθενται.

 Δεν χρειαζόμαστε εξάλλου σχέσεις μόνο με το Ισραήλ. ‘Εχει άραγε προγραμματίσει ο κ. Παναγιωτόπουλος επισκέψεις στη Ρωσία, την Κίνα, την Αρμενία, την Αίγυπτο, τη Γερμανία; Πολύ φοβόμαστε πως όχι. Η ελληνορωσική αμυντική συνεργασία αίφνης, που εξηγγέλθη πανηγυρικώς τελευταία φορά από την κυβέρνηση Καραμανλή, έχει αποβιώσει προ πολλού, και η ίδια άλλωστε κυβέρνηση που την ξεκίνησε έσπευσε να την εγκαταλείψει, μαζί με την στρατηγικής σημασίας ενεργειακή συνεργασία. Για την κυβέρνηση Παπανδρέου που ακολούθησε, δεν έκρυψε εξάλλου τον έρωτά της για τους Ισραηλινούς και τους Τούρκους, όπως και την απέχθεια της για τους Ρώσους και, δευτερευόντως, για τους Ευρωπαίους. Ξέρουμε το αποτέλεσμα αυτών των επιλογών.

Σήμερα, η κύρια απειλή για την ανεξαρτησία και κυριαρχία του ελληνικού (και κυπριακού) κράτους ΔΕΝ προέρχεται από την Τουρκία, πόσο μάλλον από μια Τουρκία άσχημα μπλεγμένη με Κούρδους και Συρία. Η Τουρκία άλλωστε ουδέποτε είχε τη δυνατότητα να απειλήσει σοβαρά την Ελλάδα. ‘Ότι έκανε εναντίον μας, στην Πόλη και στην Κύπρο, τάκανε εκ του ασφαλούς, επειδή εμείς είχαμε ανοίξει διάπλατες τις πόρτες. Εμείς πρωταγωνιστήσαμε στο να μπει άνευ ανταλλάγματος σε ενταξιακή τροχιά μια χώρα που μας απειλεί με έργα και με λόγια, έχοντας μάλιστα καταλάβει τη μισή Κύπρο, περίπου βέβαια με την άδειά μας! Εμείς πρωταγωνιστήσαμε στην επιχείρηση κατάλυσης του κυπριακού κράτους με το σχέδιο Ανάν. Και τα κάναμε αυτά ακριβώς γιατί η πολιτική ελίτ και η ιθύνουσα τάξη του νεοελληνικού και του κυπριακού κράτους είναι βαθιά εξαρτημένες και θέλουν να παραμείνουν.

Η κύρια απειλή για τον ελληνισμό, και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, προέρχεται σήμερα από μια οικονομική επίθεση και από την εγκαθίδρυση, μέσω αυτής της οικονομικής επίθεσης, με τις Δανειακές και τα Μνημόνια, μιας αποικιακής σχέσης που καταλύει έμμεσα το ελληνικό κράτος, αφαιρώντας του τις προϋποθέσεις άσκησης της κυριαρχίας του. Στην κατάσταση που έχουμε βρεθεί χρειαζόμαστε απελπιστικά συμμάχους σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, το μόνο που δεν χρειαζόμαστε είναι «νταβατζήδες», για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς την περίφημη έκφραση Καραμανλή στου Μπαϊρακτάρη. Πέραν της καθαρά αμυντικής ατζέντας του, θα ήταν λοιπόν ευχής έργο να συζητήσει ο κ. Παναγιωτόπουλος με τους Ισραηλινούς και τα άλλα προβλήματα της χώρας. Το Ισραήλ διαθέτει άριστες σχέσεις με τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου και τρομακτική πρόσβαση σε όλες τις πολιτικές ελίτ της ηπείρου μας, στα θεσμικά όργανα της ΕΕ και στις παγκόσμιες εκδοτικές ελίτ. Θα έπρεπε να του είμαστε εξαιρετικά ευγνώμονες αν συνέτρεχε λοιπόν πρακτικά τη χώρα μας που δέχεται μια άνευ προηγουμένου επίθεση από τις «αγορές» και τις κυρίαρχες δυνάμεις της ευρωζώνης. Μερικοί βρίσκουν πολύ σκληρό τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης, όλοι συμφωνούν όμως ότι τον διακρίνει η δικαιοσύνη. Οι ‘Ελληνες διακινδύνευσαν τη ζωή τους για να σώσουν τους Εβραίους στη κατοχή και δεν είναι πολλοί λαοί που το κάνανε αυτό.

«Η Ελλάδα αύριο», 28.7.2012

Posted in Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

H Kίνα στέλνει πολεμικό στόλο στην υπεράσπιση της Συρίας από ξένες επεμβάσεις!

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 31 Ιουλίου 2012

Με επίσημη σημείωση στις αρχές της διώρυγας του Σουέζ, τη συμμετοχή σε κοινές ασκήσεις με το πολεμικό ναυτικό της Συρίας, πέρασε χθες τη διώρυγα και κατευθύνεται στη Συρία το 2308 τόνων πολεμικό πλοίο της Κίνας.

Ήδη στο λιμάνι της Ταρτούςβρίσκεται αεροπλανοφόρο και 6 πολεμικά πλοία της Ρωσίας. Εκεί βρίσκεται και η μοναδική πολεμική βάση των Ρώσων στη Μεσόγειο…

Οι ταυτόχρονες μετακινήσεις πολεμικών πλοίων της Ρωσίας και της Κίνας είναι πρωτοφανείς και γίνονται για πρώτη φορά στην ιστορία.

Μάλιστα, την περασμένη εβδομάδα ο Ιρανός στρατηγός Jazayerì, ανακοίνωσε ότι το Ιράν θα επέμβει σε περίπτωση εξωτερικής επίθεσης εναντίον της Συριακής κυβέρνησης. Το ίδιο και η…
Χεζμπολάχ του Λιβάνου, η μοναδική δύναμη που κατόρθωσε να επιφέρει βαριά ήττα στην πολεμική μηχανή του Ισραήλ (2006).

Η συμμαχία των ΗΠΑ-Τουρκία-Ισραήλ και δικτατορικών αραβικών καθεστώτων εναντίον της Συρίας, λαμβάνει απρόβλεπτες διαστάσεις και ξεφεύγει από τους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς που εκτελέστηκαν με επιτυχία στη Λιβύη και στις χώρες της επονομαζόμενης «Αραβικής Άνοιξης», με την επίσημη βοήθεια των ΗΠΑ και προσωπικά της Χ. Κλίντον!

Η Συρία αντιστέκεται στην ιμπεριαλιστική επίθεση, βρίσκει γεωστρατηγικούς συμμάχους [Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Αντίσταση του Λιβάνου, αλλά και επίσημες φωνές από την Παλαιστινιακή Αντίσταση (Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης-ΓΚ, Χεζμπολάχ, Φαρούκ Καντούμι και βορειοαφρικανικές κυβερνήσεις)].

Η εισβολή στη Συρία εμφανιζόταν μια εύκολη υπόθεση από τη CIA και η μέχρι σήμερα εξέλιξη της κατάστασης, αναδεικνύει μια ήττα της αμερικάνικης πολιτικής για «εξαγωγή δημοκρατίας» -όπως στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Γιουγκοσλαβία, τη Λιβύη…-, παρά τον πρωτοφανή πόλεμο προπαγάνδας που έχει εξαπολυθεί παγκοσμίως εναντίον της Συρίας και τη βάση που έχουν εγκαταστήσει στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας, στελεχωμένη από πρωτοκλασάτα στελέχη των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Κύπρος και Μέση Ανατολή του Μπάσμα Ζερουάλι

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 23 Ιουλίου 2012

Εάν στο προηγούμενο κείμενο του Μαριου Ευρυβιάδη προσθεσετε και το παρόν, θα εχετε μια συμπληρωμένη εικόνα για το τι εγινε το 1974,
Και επειδη «δειλά-δειλά» εχουν αρχισει μερικοι αδαείς[μονον;] να μιλανε για καλη και κακη χουντα,πρέπει να σημειωσουμε τα παρακάτω,
Η χουντα του 1967 εγινε κυριως για να καταστραφει η Κυπρος[βλέπε συνημμένο και κατα καιρους δηλωσεις και αποκαλύψεις του Νεστωρα της δημοσιογραφίας Ηλία Δημητρακοπουλου, [τον οποίον κατα τον Christofer Hitcens ηθελε νεκρο ο Κισιγκερ, βλέπε βιβλίο Χίτσενσ » Η δικη του Χενρυ Κισσιγκερ, εκδοσεις ΕΣΤΙΑ 2002, στο οποιο στηριχθηκε ο Ηλιας Δημητρακοπουλος γιά να μηνυσει το 2003 τον Κισσιγκερ για το εγκλημα της Κυπρου, Υπ οψη οτι ο Ηλιας Δημητρακοπουλος απεκαλυψε εν μεσω χουντας την σχεση ελληνικης χουντας και σκανδαλου Γουωτερ Γκειτ]αλλα και τα αρχεια ΗΠΑ και ΗΒ, οσα μεχρι τωρα εχουν δει το φως της δημοσιότητας.
Δεν ειναι ασχετη με τα παραπανω η ευφυης δηλωση του Μπιλ Κλιντον στην επισημη επισκεψη του στην Αθήνα το 1999,οτι «οι ΗΠΑ ζητουν συγγνωμη για το οτι δεν αντεληφθησαν εγκαιρα την αντιδημοκρατικη συμπεριφορα της χουντας του 1967[ελευθερη απόδοση, οποιος εχει την ακριβη ευχαριστως να την διαβασουμε]
Τρανη αποδειξη της ευθυνης της χουντας , εκτος απο το πραξικοπημα του 1974 η οπερεττα διασκεψη της Κεσσανης τον Νοεμβριο του 1967, η προβοκάτσια της Κοφινου και η επαισχυντος αποσυρση της Ελληνικης Μεραρχιας τον Δεκεμβρη του 1967 που αφησε ουσιαστικα αοπλη την Κυπρο[βλεπε βιβλιο Γλ .Κληριδη «Η ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΟΥ» και βιβλιο Στρατηγου και μετεπειτα υπουργου στην μεταδικτατορικη κυβερνηση Κ.Καραμανλη,Πανουργια Πανουργια στηριζομενο κυριως στο αρχειο του Στρατηγου Γεωργιου Περιδη [πρωτου διοικητου του Τριμερους Στρατηγειου Κυπρου μεχρι το 1964 και αντιστασιακου εναντιον της χουντας με φυλακισεις και εξορίες]και βιβλιο Σπυρου Παπαγεωργιου για τα γεγονοτα της Κοφινου.
Δ.Αλευρομάγειρος

 

Άρδην τ. 73

1. Στη γειτονιά του Σουέζ
Π αρ’ όλους τους τόμους που έχουν γραφτεί εδώ και αρκετές δεκαετίες πάνω στο Κυπριακό ζήτημα, το ζήτημα αυτό εξακολουθεί να παρουσιάζεται συνήθως, ακόμα και από Έλληνες αναλυτές, ως διακοινοτική διαμάχη που στέκεται εμπόδιο στην εξέλιξη ομαλών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και, από το 2004 και μετά, ως «φορτίο» που κληρονόμησε η Ευρωπαϊκή Ένωση με την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στους κόλπους της. Σπάνιες είναι οι μελέτες που τοποθετούν το Κυπριακό στο πραγματικό του μεσανατολικό πλαίσιο, αποκρύπτοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την ουσία: Χωρίς σωστή διευθέτηση του Παλαιστινιακού, ελάχιστες είναι οι πιθανότητες να βρεθεί βιώσιμη και λειτουργική λύση του Κυπριακού.
Το 1970, ο Μπέρναρντ Λούις, πραγματικός εφευρέτης της «σύγκρουσης των πολιτισμών», σημείωνε: «Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η Κύπρος, και διά μέσου της Μεγαλονήσου η Ελλάδα, σέρνονται πάλι στον μεσοανατολικό χώρο και το όλο τους μέλλον επηρεάζεται αποφασιστικά από τη μεγάλη μάχη για τον έλεγχο των στρατηγικών και οικονομικών δυνατοτήτων του χώρου της Μέσης Ανατολής. Είναι πολύ πιθανόν, αν όχι βέβαιο, πως η σύνδεση αυτή Κύπρου και Ελλάδας με το μεσοανατολικό πρόβλημα θα παραταθήεί για μακρό διάστημα»1. Αυτή η σύνδεση υπήρξε ανέκαθεν, δεδομένης της γεωγραφικής θέσης του νησιού. Από την πρώιμη αρχαιότητα, η Κύπρος αποτέλεσε στόχο όσων κατακτητών επιδίωκαν να κυριαρχήσουν στην Εγγύς Ανατολή. Οι ρίζες όμως της κατάστασης που βιώνει σήμερα η Μεγαλόνησος ανάγονται στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα, όταν η Μεγάλη Βρετανία προσπαθούσε με κάθε μέσο, αφενός, να αναχαιτίσει την επέλαση των Ρώσων και των Γάλλων στην Ανατολική Μεσόγειο και, αφετέρου, να καταπνίξει στην απαρχή του το κίνημα της Αραβικής Παλιγγενεσίας (Νάχντα), του οποίου οι πρώτες ενδείξεις είχαν εκδηλωθεί τη δεκαετία του 18302.
Η διάνοιξη της Διώρυγας του Σουέζ το 1869, που επέτρεπε στη Γαλλία να στερεώσει την παρουσία της στην περιοχή και να απειλήσει τον δρόμο προς τις Ινδίες, καθώς και η νίκη της Ρωσίας επί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1878, κατέστησαν την απόκτηση της Κύπρου απαραίτητη προϋπόθεση για τη διασφάλιση των βρετανικών συμφερόντων. Με την υπογραφή της βρετανο-τουρκικής Συμφωνίας Αμυντικής Συμμαχίας της 4ης Ιουνίου 18783 η Μεγάλη Βρετανία ελέγχει πλέον τα τρία σημεία-κλειδιά της Μεσογείου (Γιβραλτάρ, Μάλτα και Κύπρο) και «προστατεύει» τη Μικρά Ασία, τη Συρία, τον Λίβανο και την Παλαιστίνη από τις ρωσικές και γαλλικές φιλοδοξίες. Στη συνέχεια, η κατοχή της Κύπρου διευκολύνει τη βρετανική κάθοδο προς την Αίγυπτο, στην οποία εισβάλλει με πρόσχημα την εξέγερση της οποίας ηγείται ο συνταγματάρχης Άχμαντ Ουραμπί (Οραμπί Πασά) το 1882, τόσο εναντίον της τουρκικής κυριαρχούσας τάξης, όσο και της αυξανόμενης επιρροής των δυτικοευρωπαϊκών δυνάμεων4.
Οι έρευνες για εξόρυξη πετρελαίου, που διεξάγονται για πρώτη φορά στη Μέση Ανατολή το 1901, και η ανακάλυψη των πρώτων πετρελαιοπηγών της περιοχής στη νοτιοδυτική Περσία το 1908, ενισχύουν τη βούληση των Βρετανών να διατηρήσουν τα εδάφη που κατέχουν, με αποτέλεσμα μια περαιτέρω σκλήρυνση της πολιτικής τους απέναντι στους αυτόχθονες πληθυσμούς. Αντί να τους προσφέρουν μεγαλύτερη αυτονομία, οι Βρετανοί δράττονται της ευκαιρίας της έναρξης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου για να προσαρτήσουν την Κύπρο και για να επιβάλουν προτεκτοράτο στην Αίγυπτο. Με το τέλος του πολέμου, η υπόλοιπη αραβική Ανατολή περνά από την οθωμανοκρατία στη γαλλοβρετανική κηδεμονία, όπως το προβλέπει η μυστική συμφωνία Σάικς-Πικό του 19165. Έναν χρόνο αργότερα, η Διακήρυξη Μπάλφουρ θέτει τη βάση για «εγκαθίδρυση εβραϊκής εθνικής εστίας στην Παλαιστίνη», δίνοντας τη χαριστική βολή στις προσδοκίες χειραφέτησης των αραβικών πληθυσμών. Οι υποσχέσεις που είχαν δοθεί στους Χασεμίτες για ίδρυση ενός ανεξάρτητου ενιαίου Αραβικού Κράτους6 εξανεμίζονται, όπως απομακρύνεται και κάθε προοπτική ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Παρά τις αλλεπάλληλες εξεγέρσεις που ξεσπούν εναντίον των κατοχικών αρχών σε όλη την περιοχή (1919-1921 στην Αίγυπτο, 1925-1927 στη Συρία, 1931 στην Κύπρο, 1936-1939 στην Παλαιστίνη), θα χρειαστεί άλλος παγκόσμιος πόλεμος για να ξαναποκτήσουν οι ντόπιοι πληθυσμοί κάποια ελπίδα απελευθέρωσης από τους κηδεμόνες τους.
 Μια σειρά από ριζικές μεταβολές σηματοδοτούν τα μεταπολεμικά χρόνια στη Μέση Ανατολή. Η ανεξαρτητοποίηση της Ινδίας, της Βιρμανίας και της Κεϋλάνης ενθαρρύνει το αντι-αποικιακό και αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα στην περιοχή, στο πλαίσιο του οποίου εντάσσεται πλήρως ο αγώνας των Κυπρίων για αυτοδιάθεση. Η διεξαγωγή τον Ιανουάριο του 1950 ενός δημοψηφίσματος με το οποίο το 97,8% των Ελλήνων της Μεγαλονήσου «[αξιούν] την Ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα» συμπίπτει με τις προσπάθειες των Ιρανών και των Αιγυπτίων να επαναδιαπραγματευθούν τις συνθήκες οικονομικού και στρατιωτικού χαρακτήρα που έδιναν υπερβολικά προνόμια στους Βρετανούς. Το 1951, το ιρανικό Κοινοβούλιο προχωρεί στην εθνικοποίηση της Anglo-Iranian Oil Company, ενώ πρωθυπουργός διορίζεται ο δημοκράτης Μοσαντέκ7. Την επόμενη χρονιά, η Επανάσταση των Ελεύθερων Αξιωματικών ανατρέπει το σκηνικό στην Αίγυπτο. Η πτώση του Μοσαντέκ θα επέλθει το 1953, μετά από επέμβαση της CIA στην Τεχεράνη σε συντονισμό με τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες στην Κύπρο8. Στην περίπτωση της Αιγύπτου, όμως, θα χρειαστούν περισσότερες συνωμοσίες και τρεις πόλεμοι για να συμβιβαστεί με τους όρους των δυτικών δυνάμεων.
Μετά από την απόφαση του Νάσερ να μην ανανεώσει την άδεια στάθμευσης του βρετανικού στρατού στο αιγυπτιακό έδαφος το 1954, το Γενικό Επιτελείο των βρετανικών Ενόπλων Δυνάμεων στη Μέση Ανατολή μεταφέρεται στην Κύπρο. Αποφασισμένοι όσο ποτέ να κρατήσουν το νησί στην κατοχή τους, όποιο και να ’ναι το τίμημα, οι Βρετανοί καταστέλλουν βίαια τον απελευθερωτικό αγώνα που ξεκινούν οι Κύπριοι τον Απρίλιο του 1955. Για να αποτρέψουν κάθε ενδεχόμενο παραχώρησης του δικαιώματος αυτοδιάθεσης στους αγωνιζόμενους Κυπρίους, χρισημοποιούν ως εργαλείο την τουρκική μειονότητα του νησιού και προσφεύγουν στην Άγκυρα, κύριο εταίρο τους στο Σύμφωνο της Βαγδάτης9, σε πλήρη παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923, σύμφωνα με την οποία η Τουρκία παραιτείται κάθε εδαφικής διεκδίκησης πάνω στην Κύπρο. Σ’ αυτό το στάδιο, πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας σ’ έναν άλλο παίκτη της περιοχής, του οποίου ο ρόλος είναι λιγότερο γνωστός, αν και καθοριστικός για τις μετέπειτα εξελίξεις στο νησί.
Από το 1952 και ύστερα, το κράτος του Ισραήλ, που είχε ιδρυθεί τέσσερα χρόνια πριν, θεωρούσε την Ελλάδα «εχθρική χώρα»10. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι η Ελλάδα ήταν η μοναδική ευρωπαϊκή  και «δυτική» χώρα που καταψήφισε το σχέδιο διχοτόμησης της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ τον Νοέμβριο του 1947 και η τελευταία απ’ αυτές τις χώρες που  αναγνώρισε de jure το κράτος του Ισραήλ (1990)11. Αντιθέτως, η Τουρκία, αν και αρχικά καταψήφισε το σχέδιο διχοτόμησης, ήταν η πρώτη μουσουλμανική χώρα που αναγνώρισε το Ισραήλ το 1949 και ανέπτυξε μαζί του στενότατες σχέσεις σε όλα τα επίπεδα, συγκροτώντας μια στρατηγική συμμαχία σε βάρος των συμφερόντων των αραβικών χωρών. Επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι, την ίδια χρονιά, το Ισραήλ πήρε θέση ενάντια στο αίτημα των Κυπρίων για Ένωση με την Ελλάδα12, εκτιμώντας ότι το αίτημα ήταν «τέχνασμα … ανεπιθύμητο υποπροϊόν της ελληνικής πολιτικής»13. Σε όσους θα έτειναν να ερμηνεύσουν την ισραηλινή στάση ως κίνηση κατευνασμού της συμμάχου Τουρκίας, πρέπει να διευκρινιστεί ότι, όπως συμβαίνει και με τους Βρετανούς, η Τουρκία στην πραγματικότητα χρησιμοποιείται ως μέσο πίεσης για να αποδυναμωθεί η Ελλάδα και για να πεισθεί να εγκαταλείψει την Κύπρο στη μοίρα της.
Απ’ αυτή την άποψη, άκρως αποκαλυπτική είναι η επιστολή που απηύθυνε στις 23 Ιουλίου 1956 ο Ισραηλινός απεσταλμένος στην Αθήνα προς το υπουργείο Εξωτερικών της χώρας του, όπου παρατηρούσε ότι «οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είχαν αρκετή δύναμη για να πουν στον λαό τους ότι εγκατέλειπαν την υπόθεση. Μόνο όταν οι καιροί θα ήταν πιο ευνοϊκοί –δηλαδή όταν η Ελλάδα θα είχε στρατιωτική δικτατορία– θα ήταν η ελληνική κυβέρνηση ελεύθερη να εγκαταλείψει το Κυπριακό Ζήτημα»14. Με άλλα λόγια, και οφείλουμε να το υπογραμμίσουμε σήμερα όσο ποτέ, το κύριο διακύβευμα δεν ήταν η Ελλάδα, αλλά η Κύπρος.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Μέση Ανατολή και Δύση, Αθήνα, εκδ. Παπαζήση, 1970, σ. 193.
2. Βλ. G. Antonius, The Arab Awakening, The Story of the Arab National Movement, Λονδίνο, Hamish Hamilton, 1938.
3. Βλ. Κ. Νικολάου, «Un coup diplomatique et gιostratιgique britannique : la prise de Chypre par l’Angleterre (1878) et la rιaction franηaise», Cahiers de la Mιditerranιe, τεύχος 71 (2005), http://cdlm.revues.org/document981.html.
4. Βλ. J. R. I. Cole, Colonialism and Revolution in the Middle East: Social and Cultural Origins of Egypt’s Urabi Movement, Πρίνστον, Princeton University Press, 1993.
5. Με τη Γαλλία να λαμβάνει «εντολή» πάνω στη Συρία και τον Λίβανο, και τη Μεγάλη Βρετανία πάνω στην Παλαιστίνη και τη Μεσοποταμία.
6. Σχετικά με τη Συμφωνία Σάικς-Πικό, τη Διακήρυξη Μπάλφουρ και την αλληλογραφία μεταξύ του Σερίφη της Μέκκας Χουσεΐν και του Βρετανού Ύπατου Αρμοστή στην Αίγυπτο Μακ Μάχον, βλ. Α. Σ. Κούτση, Μέση Ανατολή: Διεθνείς Σχέσεις και Πολιτική Ανάπτυξη, Αθήνα, εκδ. Παπαζήση, 1992, σσ. 78-92, καθώς και Δ. Παπανδρέου, Σημειώματα για τη Μέση Ανατολή, Αθήνα, εκδ. Παπαζήση, 2005, σσ. 97-120.
7. Για περισσότερες λεπτομέρειες βλ. Δ. Παπανδρέου, ό.π., σσ. 170-178.
8. B. O’Malley & I. Craig, The Cyprus Conspiracy, Λονδίνο, Tauris, 2002 (1η έκδ. 1999), σ. 10.
9. Το οποίο συγκροτείται τον Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς και στο οποίο συμμετέχουν, εκτός από τη Μεγάλη Βρετανία και την Τουρκία, το υπό βρετανική επιρροή τότε Ιράκ, το Ιράν και το Πακιστάν.
10. A. Nachmani, Israel, Turkey and Greece: Uneasy Relations in the East Mediterranean, Λονδίνο, Frank Cass & Co., 1987, σ. 94.
11. Σχετικά με τις ελληνοαραβικές σχέσεις στη μεταπολεμική περίοδο, βλ. E. Hatzivassiliou, «Greece and the Arabs, 1956-58», Byzantine and Modern Greek Studies, τεύχος 16 (1992), σσ. 49-82, καθώς και Γ. Σάκκα, «Η Ελλάδα και οι Άραβες την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, Εθνικές επιδιώξεις και διπλωματία», Journal of Oriental and African Studies, τεύχος 13 (2004), σσ. 201-223.
12. A. Nachmani, ό.π., σσ. 98-100.
13. Στο ίδιο, σ. 69.
14. Στο ίδιο, σ. 100. 

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Η Ελλάδα πρέπει να παρατηρεί με ..τέσσερα μάτια τις εξελίξεις από την Ερμπίλ, τη Δαμασκό, την Άγκυρα, το Τελ Αβίβ και τη Λευκωσία, μέχρι τη Μόσχα και την Ουάσιγκτον!

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 16 Ιουλίου 2012


 
Του Σάββα Καλεντερίδη

Τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ρωσικά πολεμικά πλοία πέρασαν από τα Στενά του Βοσπόρου-και όχι της Ισταμπούλ, όπως δέχτηκαν να περάσει η ονομασία αυτή Έλληνες διπλωμάτες σε επίσημα κείμενα του ΝΑΤΟ- με κατεύθυνση τη ναυτική βάση που διατηρεί η Ρωσία στο λιμάνι της Ταρτούς, ως μέρος της πολιτικής της Ρωσίας για τη διεκδίκηση ρόλου και επιρροής στη Συρία, τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο.
Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στην επιδείνωση των σχέσεων Ρωσίας-Τουρκίας, με αφορμή την ταύτιση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής με την πολιτική της Ουάσιγκτον στο ζήτημα της Συρίας, αποκορύφωμα της οποίας ήταν η πρόταση του επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας να επιβληθούν μέτρα απομόνωσης εναντίον της Ρωσίας, ως αντίποινα στη στήριξη που παρέχει η Μόσχα στον Άσαντ και το καθεστώς του.
Η περίπτωση της στάσης που τηρεί η Τουρκία σε ένα ζήτημα που αποτελεί αντικείμενο και αιτία σύγκρουσης μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, είναι ένα ζήτημα που πρέπει να αναλυθεί διεξοδικά για δυο λόγους.
Ο ένας έχει να κάνει με την ίδια την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας και τον τρόπο που ασκείται τον τελευταίο αιώνα για ζητήματα που ξεπερνούν τον περίγυρό της.
Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο η εξωτερική πολιτική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν στα χέρια των Νεοτούρκων, οι οποίοι, τη στιγμή που Ελλάδα προσπαθούσε να τηρήσει αυστηρή ουδετερότητα, κινήθηκαν βιαστικά και πήραν θέση στο πλευρό των λεγόμενων Κεντρικών Δυνάμεων, δηλαδή της Γερμανικής Αυτοκρατορίας και της Αυστροουγγαρίας. Το τίμημα της βιαστικής επιλογής ήταν ο διαμελισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, διαμελισμός που θα είχε προχωρήσει και τα εδάφη της Ανατολής αν γινόταν καλύτεροι χειρισμοί από την Αντάντ και από την Ελλάδα στο ζήτημα της επανάστασης των Μπολσεβίκων.
Η Τουρκία, πληρώνοντας μεγάλο τίμημα για τη βιαστική επιλογή των Νεοτούρκων, στον επόμενο Παγκόσμιο Πόλεμο τήρησε ουδέτερη στάση, καταφέρνοντας να μην έχει απώλειες στο τέλος του πολέμου και κερδίζοντας τον τίτλο του «Επιτήδειου Ουδέτερου». Την πολιτική αυτή η Τουρκία, παρότι μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952, τήρησε σε γενικές γραμμές μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα, καταφέρνοντας σε γενικές γραμμές να εξαργυρώνει τον όποιο ρόλο ή αποστολές ελάμβανε από τις Βρυξέλλες ή από την Ουάσιγκτον, εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων.
Η εθνοκάθαρση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, η βάρβαρη εισβολή της Κύπρου το 1974 και η συνεχιζόμενη κατοχή του 37% του νησιού, οι εκβιαστικές αθλιότητες της Τουρκίας στο Αιγαίο και η επιβολή του τουρκοϊσλαμικού φασισμού στους Πομάκους, τους Αθιγγάνους και τους δημοκράτες τουρκογενείς της Θράκης, δεν υπήρχε πιθανότητα ούτε μια στο εκατομμύριο να συμβούν, αν η Τουρκία δεν είχε τις νατοϊκές πλάτες και κυρίως της Ουάσιγκτον.
Παρά την αμερικανική στήριξη που είχε η Τουρκία επί δεκαετίες έναντι της Ελλάδος, σε σημαντικά ζητήματα που αφορούσαν ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ, η τουρκική εξωτερική πολιτική δεν τήρησε υπάκουη στάση απέναντι στην Ουάσιγκτον, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τον Πόλεμο του Κόλπου, του 1991 και την εισβολή στο Ιράκ για την ανατροπή του Σαντάμ, το 2003. Και στις δυο περιπτώσεις, παρά την βούληση του Οζάλ την πρώτη φορά και του Ερντογάν τη δεύτερη, η τουρκική διπλωματία και ο στρατός, δηλαδή το βαθύ κράτος, εξέφρασαν σφοδρές αντιρρήσεις και η Τουρκία δεν συντάχθηκε με την πολιτική των ΗΠΑ.
Όμως τα τελευταία χρόνια τα πράγματα φαίνεται ότι έχουν αλλάξει. 
Μπορεί από το 2003 μέχρι σήμερα να έχουν περάσει μόνο δέκα χρόνια, όμως η αλλαγή που έχει γίνει στις δομές και τον τρόπο λήψεως αποφάσεων και άσκησης εξωτερικής πολιτικής στην Τουρκία είναι αλλαγές που με κανονικούς ρυθμούς θα ήθελαν έναν αιώνα. Η περίπτωση της Συρίας και η δήλωση Νταβούτογλου για απομόνωση της Ρωσία, είναι το πιο εύγλωττο παράδειγμα.
Ο άλλος λόγος για τον οποίον πρέπει να αναλυθεί διεξοδικά το ζήτημα της Συρίας και η στάση που τηρεί η Τουρκία, μέχει να κάνει με τη στάση που πρέπει να κρατήσει η Ελλάδα στο ίδιο ζήτημα. Ιστορικά και συναισθηματικά για μας τους Έλληνες η περίπτωση της Συρίας έχει γενικές ομοιότητες με αυτήν της Σερβίας
Το καθεστώς Άσαντ, παρότι αυταρχικό, είναι πολύ πιο δημοκρατικό από τα καθεστώτα της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και της Τουρκίας. Οι χριστιανοί του ιστορικού Ορθόδοξου Πατριαρχείου Αντιοχείας -που είναι εν διωγμώ και εδρεύει στη Δαμασκό λόγω του ότι η Τουρκία, που έχει διαπράξει τη γενοκτονία των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων χριστιανών της Ανατολής, συνεχίζει τις βαρβαρότητες εναντίον των εναπομεινάντων χριστιανών- ζουν σε καθεστώς απόλυτης ασφάλειας κάτω από το καθεστώς της Συρίας. Αν μπορούσαν να μιλήσουν ελεύθερα οι χριστιανοί της Τουρκίας, θα δικαίωναν τη θέση μας. Όμως δεν μπορούν κι αυτό από μόνο του είναι μια απόδειξη.
Όμως, ενώ από τη μια πλευρά υπάρχει η λογική, το δίκαιο και η ιστορία, από την άλλη υπάρχει πλευρά υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα, που επιβάλλει η Ελλάδα να κρατήσει μια ισορροπημένη στάση, έχοντας το ένα μάτι στη Συρία και τα άλλα …τρία στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη.
Γιατί το λέμε αυτό.
Στην τελευταία παράγραφο της ανακοίνωσης που εκδόθηκε μετά την τακτική σύσκεψη του Συμβουλίου Ασφαλείας της Τουρκίας, που έγινε στις 28 Ιουνίου, λίγες ημέρες μετά την κατάρριψη του τουρκικού RF-4E και ενώ επικρατούσε περίπου πολεμικό κλίμα στην Άγκυρα για αντίποινα εναντίον της Συρίας, αναφέρονται τα εξής:
Κατά τη σύσκεψη εξετάστηκαν διεξοδικά τα μέτρα που ελήφθησαν και τα βήματα που θα γίνουν με στόχο την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων και των συμφερόντων της χώρας μας και της ΤΔΒΚ (sic) στη Μεσόγειο ενώ αξιολογήθηκαν και οι τελευταίες επί του θέματος εξελίξεις.
Στα πλαίσια αυτά αποφασίστηκε να συνεχιστούν άπασες οι δραστηριότητες που διεξάγονται σε συνεργασία όλων των φορέων και των υπηρεσιών μας, στο θέμα της προστασίας των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της Τουρκίας και της ΤΔΒΚ (sic) στην Ανατολική Μεσόγειο, που αποτελεί μια από τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας.
Δηλαδή, τη στιγμή που θα έπρεπε να ασχοληθεί επισταμένως με το θέμα της κατάρριψης του πολεμικού της αεροσκάφος από τη Συρία, για να αποφασίσει αντίποινα και να προστατέψει το κύρος της που είχε ήδη πληγεί από την παθητική στάση της Τουρκίας, που δεν έκανε αντίποινα εναντίον του Ισραήλ, όταν ισραηλινοί στρατιώτες σκότωσαν εννιά Τούρκους πολίτες στα διεθνή ύδατα, στο Μαβί Μαρμαρά, η Τουρκία κρατά σε πρώτη προτεραιότητα το ζήτημα της εξόρυξης φυσικού αερίου στο Οικόπεδο 12, εκεί που διεξάγει προκλητικά και παράνομα ασκήσεις αυτές τις μέρες, ανεβάζοντας την ένταση στις σχέσεις της με το Ισραήλ.
Δηλαδή, με άλλα λόγια, αν και τα διαδραματιζόμενα στη Συρία είναι μείζονος σημασίας για την Τουρκία, αφού το πιο πιθανόν την επόμενη ημέρα είναι να δούμε να ξεφυτρώνει ένα δεύτερο αυτόνομο κουρδικό κράτος στην περιοχή, εξέλιξη που θα φέρει πιο κοντά τους Κούρδους στη θάλασσα και την Τουρκία στο διαμελισμό, η Άγκυρα συνεχίζει να δίνει ιδιαίτερο βάρος στη ΝΑ Μεσόγειο, την Κύπρο και το Οικόπεδο 12, και να δηλώνει ότι είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει και να προστατέψει τα δικαιώματα και τα συμφέροντά της, που έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα του Ισραήλ και των ΗΠΑ, ελέω NOBLE ENERGY.
Το τοπίο είναι εξαιρετικά περιπεπλεγμένο, αφού στην κυριολεξία η περιοχή βράζει.
Η Ελλάδα, παρότι σπαράσσεται από το πιο ηλίθιο πολιτικό δίλημμα που έχει τεθεί ποτέ, και αναφερόμαστε στο μνημόνιο – αντιμνημόνιο και τη νέα του βερσιόν, διαπραγμάτευση ή όχι, έχει υποχρέωση να παρατηρεί με ..τέσσερα μάτια τις εξελίξεις από την Ερμπίλ, τη Δαμασκό, την Άγκυρα, το Τελ Αβίβ και τη Λευκωσία, μέχρι τη Μόσχα και την Ουάσιγκτον και να ακολουθήσει σώφρονα πολιτική, που μπορεί ακόμα και να αποκαταστήσει ιστορικές αδικίες που υπέστη ο Ελληνισμός τον 20ό αιώνα.
Αρκεί να ξεπεράσει τον εσωτερικό ηλίθιο σπαραγμό, στον οποίον πρωτοστατούν οι νεολαϊκιστές νεοδημαγωγοί, με άρωμα ….Ουάσιγκτον!!!
Κυριακάτικη Δημοκρατία 

Posted in Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

EKTAKTO! Οι Ρώσοι στο Αιγαίο! Αρματαγωγά τους πλέουν προς Συρία!

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 11 Ιουλίου 2012

Απέπλευσε για Συρία ο ρωσικός αποβατικός στόλος – Ο κόσμος κρατά την ανάσα του!

Ρωσική νηοπομπή με τέσσερα έμφορτα με πεζοναύτες, μονάδες GRU, τεθωρακισμένα και πυροβολικό, αποβατικά και βοηθητικά σκάφη, μόλις πέρασε τα Στενά του Ελλησπόντου και κατευθύνεται, πού αλλού; Δεν θέλει και πολύ σκέψη. Στη Συρία!

Πρόκειται για τα Ρώσικα Αρματαγωγά FILCHENKOV και TSESAR KUNIKOV και τα Ρυμουλκά SHAKHTAR και OKHTENSKY τα οποία εξήλθαν από τα Δαρδανέλια και βρίσκονται Νότια της Ίμβρου. Είχαν ενημερώσει σχετικά με την είσοδό τους στο Αιγαίο και διέλευση. Ο ρωσικός στολίσκος παρακολουθείται διακριτικά από ελληνικό πολεμικό σκάφος. 

Όλη την ημέρα σήμερα θα διαπλέουν το Αιγαίο από το οποίο ανεμένεται να εξέλθει τα ξημερώματα από τον δίαυλο Καρπάθου-Ρόδου. Ένα αμερικανικό και ένα τουρκικό υποβρύχιο βρίσκονται στην περιοχή.

Μεταφέρει στοιχεία μερικών από τους πλέον επίλεκτους ρωσικούς χερσαίους σχηματισμούς, από το 431 Τάγμα της δύναμης VMF (μονάδες της ήδη βρίσκονται στη Συρία από τον Φεβρουάριο), την 76η αερομεταφερόμενη μεραρχία «Pskov», την 15η Ταξιαρχία, από μονάδες της GRU του Καυκάσου, ειδικευμένες σε αντιμετώπιση ισλαμιστών τρομοκρατών και από την δύναμη πεζοναυτών της Μαύρης Θάλασσας.

Το 431 Τάγμα της δύναμης VMF(φώτο αριστερά) πρόκειται για μονάδα Spetznatz, που διακρίνεται τόσο για την υψηλή επιχειρησιακή τους κατάρτιση όσο και για την σκληρότητα που τους διακρίνει.

Η συγκεκριμένη μονάδα έχει διακριθεί σε διάφορες συγκρούσεις τόσο στην Τσετσενία, όσο και στο Νταγκεστάν και έχει ένα χαρακτηριστικό: Δεν παίρνει αιχμαλώτους…Ο,τι κι αν αυτό σημαίνει και νομίζω πως καταλαβαίνετε τι σημαίνει!

Μεταφέρονται με δύο μεγάλα αποβατικά πλοία τα Nikolaï Filtchenkov και το César Kounikov κλάσης Alligator. Μαζί τους και δύο ρυμουλκά, βοηθητικά
Τα πλοία αυτά εκτοπίσματος 4700 τόνων μπορούν να μεταφέρουν μεταξύ 300-425 ανδρών σε συνδυασμό φορτίο βάρους 1500 τόνων. Σύμφωνα με ρωσικές πηγές η αποστολή αυτή είναι έκτακτη και πραγματοποιείται για την διαφύλαξη της ασφάλειας των Ρώσων πολιτών και να απομακρύνει ένα μέρος του ρωσικού «εξοπλισμού» στο λιμάνι Ταρτούς.

Η αποστολή αυτή των πλοίων από την Μαύρη θάλασσα στην Συρία αποτελεί την πλέον πρόσφατη απόδειξη της υποστήριξης της Ρωσίας στον Ασαντ εν μέσω σκληρών μαχών οι οποίες συνεχίζονται σε βασικά προπύργια των εξεγερμένων όπως την πόλη Χόμς.

Η Ρωσία έχει στείλει ήδη μονάδες ειδικών επιχειρήσεων στην Συρία για την φύλαξη της ναυτικής βάσης στην Ταρτούς, της μοναδικής ρωσικής ναυτικής βάσης στην Μεσόγειο, αλλά και των συστοιχειών των αντιαεροπορικών συστημάτων S-300PMU2, των επάκτιων πυραυλικών πυροβολαρχιών P-800 Yakhont και των Pantsir S1, αλλά τώρα τα πράγματα είναι ακόμα πιο σοβαρά. 


Μεταφέρονται επίσης δεκάδες ΤΟΜΑ και ΤΟΜΠ, μαζί με εποχούμενα SHORADS και φορητά αντιαρματικά όπλα. Είναι σαφές ότι «Η Ρωσία πάει πόλεμο». Η κατάσταση είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμη, αφού πρόκειται για την πρώτη μεγάλη πολεμική αποστολή της Ρωσίας μακριά από τα σύνορά της από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου.

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Το άρθρο που σας υποσχεθήκαμε: Η θέση της Τουρκίας την μετά Άσαντ εποχή

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 5 Ιουλίου 2012

Του Σάββα Καλεντερίδη

Στο άρθρο μας την Παρασκευή αναφερθήκαμε στο χειρισμό του θέματος της κατάρριψης του αεροσκάφους της ΤΠΑ από την τουρκική κυβέρνηση και υποσχεθήκαμε στους αναγνώστες μας ότι τα καλύτερα για το όλο θέμα τα αφήνουμε για το σημερινό άρθρο.
Να εξηγηθούμε τί εννοούσαμε.Όπως είναι γνωστό, η Τουρκία έχει παραχωρήσει το έδαφός της και παρέχει κάθε είδους «ευκολίες» στο Εθνικό Συμβούλιο της Συρίας, που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τους υποτιθέμενους εξεγερμένους, καθώς και στην ηγετική ομάδα του Ελεύθερου Συριακού Στρατού.

Οι συγκεκριμένοι φορείς και τα πρόσωπα που τους στελεχώνουν, σε συνεργασία με την τουρκική κυβέρνηση και τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, ενορχηστρώνουν και συντονίζουν τις ενέργειες ενός μυστικού στρατού που δρα ανορθόδοξα στο εσωτερικό της Συρίας, με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ. Μάλιστα, σημαντικό μέρος του στρατού αυτού δεν είναι Σύροι, ενώ αρκετές χιλιάδες από αυτούς, μόλις εκπλήρωσαν την «αποστολή» τους στη Λιβύη, αφίχθηκαν στην Τουρκία και από κει  εισήλθαν στη Συρία, για να αναλάβουν και να ολοκληρώσουν την επόμενη αποστολή τους.

Μάλιστα, σύμφωνα με τουρκική εφημερίδα Γενί Τσαγ, 800 μαχητές, οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν λάβει μέρος στον πόλεμο της Λιβύης, από το στρατόπεδο προσφύγων του Κίλις της Τουρκίας όπου «φιλοξενούνταν», διείσδυσαν στο έδαφος της Συρίας και εκτέλεσαν 49 παιδιά και 34 γυναίκες, συνολικά 108 αμάχους, στην πόλη Χούλα της Συρίας, ενώ ήταν έτοιμα τα ΜΜΕ που ελέγχονται απο τον «διεθνή παράγοντα», να κατηγορήσουν τον κακό Άσαντ, καθιστώντας αν όχι επιβεβλημένη πάντως δικαιολογημένη την επιχείρηση ανατροπής του.
Μια ημέρα πριν την κατάρριψη του τουρκικού αεροσκάφους, η εφημερίδα «Νιού Γιορκ Τάιμς», επικαλούμενη Αμερικανούς αξιωματούχους και μέλη αραβικών υπηρεσιών πληροφοριών, αναφέρει ότι πράκτορες της CIA που εδρεύουν στη Νότια Τουρκία, εποπτεύουν τις παραδόσεις όπλων στους Σύρους αντάρτες ώστε να εξασφαλίσουν ότι δεν πέφτουν στα χέρια μελών της Αλ Κάιντα και ότι τα όπλα αγοράζονται από την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ.
Στο ίδιο δημοσίευμα αναφέρεται ότι «Οι πράκτορες της CIA είναι επιτόπου και επιχειρούν να αποκτήσουν νέες πηγές πληροφοριών και να στρατολογήσουν ανθρώπους», για να ενισχύσουν τη λεγόμενη συριακή αντιπολίτευση.
Η τουρκική αντιπολίτευση, σχεδόν στο σύνολό της έχει ταχθεί φανερά κατά της πολιτικής ταύτισης της Τουρκίας με τις δυνάμεις που ενορχηστρώνουν την αιματηρή επιχείρηση ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ και κατά της εμπλοκής της Τουρκίας στο μέτωπο της Συρίας.
Ένας από τους λόγους που το κάνουν είναι ο εξής. Σε περίπτωση που ανατραπεί ο Άσαντ, θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι η διάδοχη κατάσταση δεν θα μπορέσει να κρατήσει ενωμένο το εθνικό και θρησκευτικό μωσαϊκό της Συρίας, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια πηγή συνεχούς αστάθειας στα νότια της Τουρκίας. Αυτή είναι η γενική θέση της αντιπολίτευσης. Υπάρχει και η ειδική.
Στη Συρία, σε μια λωρίδα που ξεκινά από το τριεθνές Τουρκίας-Ρράκ-Συρίας και φθάνει μέχρι τα όρη Αμανός και το νομό Αντιόχειας και την Αλεξανδρέττα, είναι γνωστό ότι κατοικούν περίπου τρία εκατομμύρια Κούρδοι, οι οποίοι, σε συνεργασία και συνεννόηση με το ΡΚΚ και τους Κούρδους του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν, τηρούν ουδέτερη στάση όλους αυτούς τους 16 μήνες που συνεχίζεται η επιχείρηση αποσταθεροποίησης του καθεστώτος Άσαντ.
Το «ουδέτερη στάση» ίσως από μόνο του να μην έλεγε τίποτα, αν δεν συνοδευόταν από άλλες κινήσεις, που ανεβάζουν το θερμόμετρο στην Άγκυρα και συγκεκριμένα στους φορείς εκείνους που χειρίζονται το Κουρδικό.
Σύμφωνα με πληροφορίες που διέρρευσαν στον τούρκικο τύπο και επαληθεύονται από κουρδικές πηγές της περιοχής, με την έναρξη των αναταραχών στη Συρία, το ΡΚΚ μετέθεσε περί τις δυο χιλιάδες μαχητές του από το όρος Κανδήλι στη Ροζάβα ή το Δυτικό Κουρδιστάν, όπως αποκαλείται από τους Κούρδους η περιοχή της συριακής επικράτειας που κατοικείται από τα τρία εκατομμύρια των Κούρδων, με σκοπό να δημιουργήσουν τον κουρδικό στρατό της Ροζάβα. Μάλιστα, σύμφωνα με δικές μας πληροφορίες, το PYD, πολιτικό κόμμα που ελέγχεται από το ΡΚΚ και ελέγχει το 80% των Κούρδων της Συρίας, εκτός του ότι έχει προσχωρήσει στη δημιουργία μιας υποτυπώδους κρατικής δομής, για την αυτοδιοίκηση των Κούρδων, έχει εκδώσει νόμο περί στρατολογίας, με βάση τον οποίο οι Κούρδοι που καλούνται να καταταγούν στο συριακό στρατό είναι υποχρεωμένοι να κατατάσσονται στον κουρδικό στρατό, τον πυρήνα του οποίου αποτελούν οι δυο χιλιάδες αντάρτες που μετατέθηκαν από το Κανδήλι στη Ροζάβα. Ο στρατός αυτός εκπαιδεύεται, με στόχο να είναι έτοιμος να αναλάβει την εσωτερική και την εθνική άμυνα του Δυτικού Κουρδιστάν την επόμενη ημέρα.
Εκτός αυτού, το PYD έχει οργανώσει κουρδικά σχολεία σε όλες τις πόλεις και χωριά του Δυτικού Κουρδιστάν, ενώ έχουν δημιουργηθεί οι Επιτροπές Λαϊκής Άμυνας, οι οποίες προστατεύουν τον κουρδικό λαό από επιθέσεις των «αντικαθεστωτικών», που επιθυμούν να παρασύρουν τους Κούρδους στην αιματοχυσία και το τεχνητό μέτωπο εναντίον του Άσαντ.
Να σημειωθεί ότι η επιρροή που ασκεί το ΡΚΚ και το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα στους Κούρδους της Συρίας ενοχλεί αφάνταστα και προκαλεί σοβαρό προβληματισμό στην Τουρκία, η οποία θεωρεί σχεδόν βέβαιο ότι με την καθοιονδήποτε τρόπο ανατροπή του Άσαντ, οι Κούρδοι της Συρίας θα ανακηρύξουν την αυτονομία τους, με αποτέλεσμα το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ίδια με το ΡΚΚ στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, να αποκτήσει εφιαλτικές διαστάσεις.
Μάλιστα, για να μετριάσει τις επιπτώσεις μιας τέτοιας εξέλιξης, τη υποδείξει του «διεθνούς παράγοντα», που ασκεί σοβαρή επιρροή στον Μπαρζανί και το αυτόνομο Νότιο Κουρδιστάν, το τουρκικό προξενείο που εδρεύει στην Ερμπίλ, πρωτεύουσα του κουρδικού κράτους, συνεργάζεται με τις εκεί κουρδικές μυστικές υπηρεσίες για τη δημιουργία κουρδικού στρατού στελεχωμένου με Κούρδους της Συρίας. Με βάση απόρρητο έγγραφο του τουρκικού προξενείου της Ερμπίλ, που διέρρευσε στον ελεγχόμενο από το ΡΚΚ κουρδικό τύπο, οι τουρκικές και οι κουρδικές μυστικές υπηρεσίες του Μπαρζανί στρατολογούν Κούρδους της Συρίας και τους εκπαιδεύουν σε ειδικά στρατόπεδα στο Νότιο Κουρδιστάν, με σκοπό να τους εντάξουν στους «εξεγερμένους» και να τους στρέψουν εναντίον του Άσαντ αλλά και εναντίον των δομών του αυτόνομου Δυτικού Κουρδιστάν, που προετοιμάζονται μεθοδικά εδώ και καιρό με την ευθύνη του ΡΚΚ και του PYD.
Αυτές οι δομές του αυτόνομου Δυτικού Κουρδιστάν εδώ και μήνες έχουν αναρτήσει σημαίες στα δημόσια κτίρια και σε υψώματα, κατά μήκος των συνόρων με την Τουρκία, τα οποία είναι επανδρωμένα με άνδρες του νεοπαγούς κουρδικού στρατού της Ροζάβα.
Με άλλα λόγια, η Τουρκία, που έχει εμπλακεί στην υπόθεση ανατροπής του Άσαντ, συμμετέχοντας σε εγκλήματα εναντίον αθώων πολιτών της Συρίας, με την πολιτική της σκάβει και το δικό της λάκκο και  κινδυνεύει άμεσα και η ίδια, αφού η ίδρυση ενός δεύτερου αυτόνομου κουρδικού κράτους, εκτός του ότι φέρνει τους Κούρδους πιο κοντά στη θάλασσα, πολύ απλά φέρνει πιο κοντά την ημερομηνία ίδρυσης του τρίτου αυτόνομου κουρδικού κράτους. Μόνο που κανείς δεν μπορεί να βάλει στοίχημα αν το κράτος αυτό δημιουργηθεί πρώτα στο τουρκοκρατούμενο ή το ιρανοκρατούμενο Κουρδιστάν.
Οψόμεθα.

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Γιατί δεν έκανε αντίποινα η Τουρκία στη Συρία και απευθύνθηκε στο ΝΑΤΟ; Διαβάστε τις πραγματικές διαστάσεις της κρίσης!

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 5 Ιουλίου 2012

Ποιος είναι πραγματικά στην κόψη του ξυραφιού, η Τουρκία, η Συρία ή και οι δυό;

 
Οι σημαίες που ανήρτησαν οι Κούρδοι στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας.
Λεπτομέρειες και πληροφορίες που δημοσιεύονται γι’ αυτό το τεράστιο ζήτημα για πρώτη φορά, στο άρθρο που θα δημοσιευθεί την Κυριακή, στην Κυριακάτικη Δημοκρατία 
Του Σάββα Καλεντερίδη
Το μεσημέρι της προηγούμενης Παρασκευής, η Τουρκία συνταράχτηκε από την είδηση που στην κυριολεξία έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία! Τη στιγμή που η Συρία σπαράσσεται από έναν πόλεμο που μαίνεται στο εσωτερικό της, έναν πόλεμο που δίνουν οι ένοπλες δυνάμεις και οι δυνάμεις ασφαλείας της χώρας εναντίον ομάδων που εξοπλίζονται σχεδόν φανερά και χρησιμοποιούν ως βάση εκπαίδευσης και εξόρμησης την Τουρκία, οι συριακές δυνάμεις αεράμυνας κατέρριψαν ένα τουρκικό κατασκοπευτικό αεροσκάφος τύπου Φάντομ RF-4E.

Το τουρκικό αεροσκάφος, αφού προηγουμένως έκανε έλεγχο σήματος των ραντάρ του Ανεμουρίου και τουΑμανός, που εποπτεύουν και ελέγχουν την αεροπορική κίνηση στη ΝΑ Μεσόγειο επ’ ωφελεία της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας, πετώντας χαμηλά σε ύψος 100 μέτρων, επιχείρησε να τεστάρει το σύστημα αεροπορικής άμυνας της Συρίας, παραβιάζοντας το συριακό εναέριο χώρο. Τότε ακριβώς, το τουρκικό RF-4E«τράκαρε» πάνω σε ρωσικής κατασκευής κατευθυνόμενο βλήμα -οι Σύροι διατείνονται ότι το κατέρριψαν με αντιαεροπορικό όπλο-, με αποτέλεσμα να βυθιστεί σε βάθος χιλίων και πλέον μέτρων και σε απόσταση 9 ν.μ. από τις συριακές ακτές, παρασέρνοντας μαζί του και τους δυο χειριστές του.

Ο Ερντογάν, που δεν είχε ξεπεράσει το σοκ από την πολύνεκρη επίθεση ανταρτών του ΡΚΚ εναντίον φυλακίου μονάδας του τουρκικού στρατού, η οποία έγινε την ώρα που ετοιμαζόταν να συναντήσει τον Μπαρακ Ομπάμα κατά την οποία έχασαν τη ζωή τους οκτώ και τραυματίστηκαν 19 στρατιώτες, έμαθε το νέο της κατάρριψης του τουρκικού αεροσκάφους τη στιγμή που κατέβαινε από το αεροπλάνο που τον μετέφερε από το επίσημο ταξίδι του στη Βραζιλία.
Θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να γίνει μια ενδελεχής μελέτη του τρόπου με τον οποίον χειρίστηκε η τουρκική κυβέρνηση, το τουρκικό κράτος και οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις την εξέλιξη της κρίσης, γιατί η υπόθεση αυτή ήταν ένα τεστ των αντανακλαστικών του τουρκικού κράτους, το οποίο από μια πρώτη προσέγγιση και ανάλυση των δεδομένων συνελήφθη εντελώς απροετοίμαστο και ίσως ανίκανο να διαχειριστεί την κρίση.
Τελικώς, αφού έγιναν συσκέψεις επί συσκέψεων, η Τουρκία για άλλη μια φορά απέφυγε να αναλάβει τις ευθύνες της, δηλώνοντας επίσημα ότι το αεροσκάφος της χτυπήθηκε στο διεθνή εναέριο χώρο, 13 ν.μ. ανοικτά των ακτών της Συρίας. Καταρρίπτοντας μάλιστα όλες τις θεωρίες αεροναυπηγικής και πτητικής, δήλωσαν ότι το αεροσκάφος χτυπημένο πέταξε μόνο του και έπεσε μετά από τέσσερα ολόκληρα μίλια, για να έχουν να λένε οι Σύροι και να κακολογούν την καλή Τουρκία. (Ένα απλό ερώτημα που τίθεται είναι αυτά τα τέσσερα χιλιόμετρα, γιατί δεν χρησιμοποίησαν οι χειριστές το εκτινασσόμενο κάθισμα για να σώσουν τις ζωές τους;)
Στη συνέχεια, μετά τις συνήθεις τηλεφωνικές επαφές του Τούρκου υπουργού εξωτερικών με ομολόγους του συμμαχικών χωρών και τις ανάλογες δηλώσεις από ΗΠΑ και Αγγλία, που καταδίκαζαν απερίφραστα την κατάρριψη του τουρκικού αεροσκάφους, βάζοντας τον Άσαντ σε ακόμα πιο κεντρική θέση στο κάδρο των δαιμόνων, η τουρκική κυβέρνηση κατέφυγε στο ΝΑΤΟ, ζητώντας με βάση το Άρθρο 4 της Συμμαχίας στήριξη και αλληλεγγύη.
Για να αντιληφθούμε ποια ακριβώς είναι η σημασία της καταφυγής της τουρκικής κυβέρνησης στο ΝΑΤΟ για το συγκεκριμένο θέμα, να υπενθυμίσουμε στους αναγνώστες μας ότι η Τουρκία, για να ισχυροποιήσει και να ‘απελευθερώσει’ την εξωτερική της πολιτική από τις Νατοϊκές δεσμεύσεις, είχε εκφράσει κατά το πρόσφατο παρελθόν την επιθυμία να αναπροσανατολίσει τη χώρα προς τον μουσουλμανικό κόσμο, το Ιράν και τη Ρωσία, ενώ δεν έχουν περάσει και πολλοί μήνες από την αλήστου μνήμης δημόσια δήλωση του Ερντογάν «Τί δουλειά έχει το ΝΑΤΟ στη Λιβύη;». Για όσους δεν το θυμούνται, να σημειώσουμε ότι τη συγκεκριμένη δήλωση έκανε ο Ερντογάν όταν το ΝΑΤΟ είχε αποφασίσει να επέμβει στη Λιβύη, χωρίς καν να ρωτηθεί η Τουρκία. Φυσικά, μετά από λίγες μέρες, ο ίδιος άνθρωπος αποφάσιζε να συμμετέχει με πολεμικά αεροσκάφη και φρεγάτες στη Νατοϊκή επιχείρηση εναντίον της Λιβύης, για να αποδείξει ότι πολιτικοί που κάνουν θεαματικές «κωλοτούμπες» και μάλιστα σε τόσο σοβαρά θέματα, υπάρχουν και σε άλλες χώρες της Μεσογείου πλην της Ελλάδος.
Η καταφυγή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ για ένα θέμα καθαρά εθνικό, που θα έπρεπε να λυθεί με μονομερείς ή διμερείς ενέργειες, μπορεί να ερμηνευθεί όπως παρακάτω. Μετά την επιδείνωση των σχέσεων με το Ισραήλ, αποδυναμώθηκε αισθητά η θέση της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, γεγονός που έστρεψε την Άγκυρα προς το ΝΑΤΟ, με τη βοήθεια του οποίου σκοπεύει ή ελπίζει να διαχειριστεί το εξαιρετικά ασταθές περιβάλλον που δημιουργείται γύρω της, που τείνει να απειλήσει τη σταθερότητα και την εθνική ασφάλεια της ίδιας της Τουρκίας. Η στροφή αυτή προς το ΝΑΤΟ, αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για την αποδοχή από πλευράς της Τουρκίας του αμερικανο-νατοϊκού ραντάρ της αντιπυραυλικής ασπίδας, που εγκαταστάθηκε στο Κιουρετζίκ της Μαλάτειας, που δημιουργεί σοβαρά και μόνιμου χαρακτήρα προβλήματα στις σχέσεις της Τουρκίας με το Ιράν και τη Ρωσία.
Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία αποφεύγει να λύσει το πρόβλημα που δημιουργήθηκε με την κατάρριψη του αεροσκάφους από τη Συρία, μέσω ισοδύναμων αντιποίνων ή μέσω διμερών συνεννοήσεων με τη Συρία,κινδυνεύοντας να χαρακτηριστεί ως ο «καρπαζοεισπράκτορας» της περιοχής, αφού μετά το Μαβί Μαρμαρά, που η Τουρκία δεν έκανε αντίποινα εναντίον του Ισραήλ, έρχεται ένα άλλο θέμα που μένει αναπάντητο από πλευράς της Άγκυρας, γιατί στην ουσία αισθάνεται εξαιρετικά αδύναμη να εμπλακεί σε μια περιπέτεια στη Συρία, χωρίς την ασφάλεια του ΝΑΤΟ, δηλαδή των ΗΠΑ και της Αγγλίας.
Γιατί αισθάνεται αδύναμη;
Παρ’ ότι η τουρκική κυβέρνηση έχει βάλει ως στόχο την εξουδετέρωση του ΡΚΚ και του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος μέχρι το 2014, που θα γίνει η σύνοδος των είκοσι πλουσιότερων χωρών του κόσμου στην Κωνσταντινούπολη, τις τελευταίες ημέρες οι αντάρτες του ΡΚΚ έχουν αυξήσει τις επιθέσεις τους εναντίον στρατιωτικών στόχων στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, δείχνοντας ότι το κουρδικό ένοπλο κίνημα είναι ακόμα ζωντανό και επικίνδυνο για την ενότητα της Τουρκίας. Μάλιστα ο αρχηγός του τουρκικού Γενικου΄Επιτελείου, στρατηγός Νετζντέτ Οζέλ, φέρεται να πρότεινε στην τουρκική κυβέρνηση να αποφευχθεί μια ένοπλη σύγκρουση με τη Συρία, γιατί αυτό μπορεί να οδηγούσε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις στα ΝΑ της χώρας.
Υπογραμμίζουμε ότι η τουρκική κυβέρνηση δεν συγκάλεσε την έκτακτη σύσκεψη του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, κάτι αδιανόητο για ένα τέτοιο θέμα, ενώ προτίμησε να κρατήσει στο περιθώριο τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου και τους άλλους ισχυρούς άνδρες των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (ΤΕΔ) και για τους καθαρά επιχειρησιακούς λόγους που προαναφέρθηκαν αλλά και γιατί επιδίωξη του Ερντογάν και του κόμματός του είναι να κρατήσει τους στρατιωτικούς έξω και μακριά από τις πολιτικές αποφάσεις.
Εκτός του τρόπου που διαχειρίζεται την κρίση το σύστημα εξουσίας στην Τουρκία, εξαιρετικό ενδιαφέρον πρέπει να παρουσιάζει για Κύπρο και Ελλάδα ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται η Τουρκία το ενδεχόμενο να διεξάγει πόλεμο σε ενάμισο μέτωπο. Δηλαδή στο μισό μέτωπο με το ΡΚΚ και στο μέτωπο με τη Συρία. Τα συμπεράσματα μας αφορούν άμεσα, γιατί μπορεί το σενάριο του «Πολέμου των Δυόμισο Μετώπων» να είναι στο ράφι μετά την παράδοση του Οτζαλάν, κανείς όμως δεν μπορεί να μας διασφαλίσει ότι κάποια στιγμή δεν μπορεί κάποιοι να το κατεβάσουν από το ράφι, πάντως όχι για να το ξεσκονίσουν…
Το καλύτερο, που αφορά τις κουρδικές σημαίες που υψώθηκαν στο συριακό έδαφος που κατοικείται από Κούρδους και την πραγματική απειλή που περιμένει την Τουρκία σε περίπτωση που εισβάλλει στη Συρία, σας το αφήνουμε για την Κυριακή.
Ες Κυριακήν τα σπουδαία λοιπόν!
Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Κύπρος και Μνημόνιο

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 3 Ιουλίου 2012

Οι προεκτάσεις της οικονομικής κρίσης στην καθημερινότητα είναι απτές. Και φυσικά τα πράγματα μπορεί να γίνουν τρισχειρότερα. Το συγγενικό μας παράδειγμα στην Ελλάδα κάνει τις επιπτώσεις ακόμη πιο αδυσώπητες. Ανεργία, άστεγοι, άνθρωποι καταπλακωμένοι από τις υποχρεώσεις στο χείλος της κοινωνικής και ψυχολογικής εξαθλίωσης. Εκείνο που δεν είναι φανερό και απτό είναι οι επιπτώσεις στην άσκηση εθνικής πολιτικής και κρατικής κυριαρχίας. Αυτό από μόνο του ακούεται θεωρητικό και απροσδιόριστο που όμως από ιστορικής άποψης είναι καθοριστικό και ουσιώδες. Άλλωστε, η μείωση ή και απώλεια κοινωνικών και εργατικών ωφελημάτων, μπορεί να αποκατασταθεί μελλοντικά εφόσον η οικονομία το επιτρέπει. Ο ακρωτηριασμός της κυριαρχίας όμως, πως μπορεί να αποκατασταθεί σε μια καθημαγμένη πατρίδα με τον Τουρκικό λύκο να παραμονεύει;

Ένα μνημόνιο οικονομικών μέτρων για την Κύπρο μπορεί από τεχνοκρατικής άποψης να δημιουργεί ανακούφιση. Εντούτοις, υπάρχουν σοβαροί κίνδυνοι που φαντάζουν αδιανόητοι, που πρέπει να υποδειχθούν αφού αρκετά αδιανόητα τελικά επισυνέβηκαν τα τελευταία χρόνια. Το παράδειγμα της Ελλάδας παραμένει σκληρό μάθημα προς αποφυγή για την Κύπρο με τους δανειστές να επιβάλλουν όρους με στόχο τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Δυστυχώς, οι ευθύνες για το σημερινό αδυσώπητο σταυροδρόμι  -με το τραπεζικό σύστημα που για δεκαετίες ετύγχανε και τυγχάνει προνομιακής μεταχείρισης, να έχει κύρια ευθύνη-, δεν έγινε πλήρως  αντιληπτό από την κοινωνία η οποία πνίγεται στην καθημερινή βιοπάλη.

Το 2004, η Κύπρος αψηφώντας τις απειλές και παρακάμπτοντας τις συνωμοσίες επέλεξε να απορρίψει το Σχ. Ανάν για καλύτερο μέλλον. Δεν σημαίνει πως οι επιβουλές και συνομωσίες τέλειωσαν. Αντιθέτως, εφόσον τα κίνητρα υπάρχουν, θα πρέπει να γίνονται με ακόμη μεγαλύτερη πανουργία. Αν αποκρούστηκε τότε εκείνη η Αγγλο–Τουρκική συνωμοσία με στόχο την Κυπριακή ΑΟΖ και τον υποθαλάσσιο ενεργειακό πλούτο, η επιβουλή υπάρχει διότι το γεωστρατηγικό κεφάλαιο παραμένει και αποτελεί ιστορική ευκαιρία αιώνων.

Δεν ισχυριζόμαστε πως η Κύπρος θα απωλέσει την ευκαιρία αιώνων για αξιοποίηση του ενεργειακού πλούτου επειδή θα αποδεχτεί το όποιο μνημόνιο. Το αποτέλεσμα και το περιεχόμενο της όποιας συμφωνίας είναι που θα μετρήσει. Αλλά, προκαλεί εντύπωση που διάφοροι πολιτικοί και τεχνοκράτες παρουσιάζουν την τρόικα (με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε πρωταγωνιστικό ρόλο) άλλοτε ως συνεργατικό ίδρυμα και άλλοτε ως  φιλανθρωπική στέγη που αγωνιά για να διασώσει την κυπριακή οικονομία. Πριν μερικούς μήνες, δικοί μας αρμόδιοι συναντήθηκαν με το ΔΝΤ για συμβουλές στην διαχείριση των υδρογονανθράκων. Μακάρι να προτρέχουμε και να μην υπάρχει η παραμικρή σκέψη στην πολιτική και «τεχνοκρατική» ηγεσία. Επειδή όμως αρκετά αδιανόητα συνέβηκαν τα τελευταία χρόνια, ασχολούμαστε και με αυτό το αδιανόητο. Άλλωστε, όταν πρωτοεμφανίστηκε το Σχ. Ανάν, θεωρήθηκε αδιανόητο και τελικά μέσα από αδιανόητα λάθη, βρεθήκαμε ένα βήμα πριν το βάραθρο. Οι ευθύνες των τραπεζών και τα οικονομικά μέτρα είναι ένα πράγμα για το οποίο έπρεπε να ληφθούν μέτρα εδώ και καιρό. Προσωπικά, αισθάνομαι εκτεθειμένος που πίστωνα την ηγεσία ότι μπροστά στους φοβερούς κινδύνους, θα κινηθεί πέραν από ιδεολογίες και πολιτικές σκοπιμότητες. Η διαχείριση της σχέσης με το Ισραήλ, έδινε λόγο να προσδοκούμε. Δυστυχώς, στην οικονομία επικράτησαν άλλες σκοπιμότητες όπως άλλωστε ομολογεί πρώην Υπουργός Οικονομικών αρμόδιος για τα δημόσια οικονομικά με βιβλίο του, θεωρώντας προφανώς ότι του αξίζει ο έπαινος.     

Μπορεί σήμερα οι κομματικές ηγεσίες ιδίως ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ να «σφάζονται» ενόψει των προεδρικών αφού έτσι συμφέρει αλλά η σύγκλισή τους στο θέμα παραμένει. Το βάρος πέφτει ξανά στους πολίτες για εγρήγορση ώστε η ευκαιρία αιώνων που ο λαός διέσωσε, να διαφυλαχτεί και να μην υποθηκευτεί με την όποια πρόφαση. Η άσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στην ΑΟΖ είναι μονόδρομος χωρίς επιστροφή. Όποια δικαιολογία για ακρωτηριασμό της κυριαρχίας, θα μας επαναφέρει σε τροχιά μνημονίου υποταγής στην Τουρκία και σε νέους δυνάστες. 

Κώστας Μαυρίδης –  Διδάκτωρ Χρηματοοικονομικής                   mavrides@ucy.ac.cy

Posted in Κύπρος, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

«O Kεμάλ σκότωσε τους Έλληνες, και ζείτε σήμερα εδώ»

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 27 Ιουνίου 2012

ImageΗ εφημερίδα Ζαγκάλισα είναι μία ελληνική πομακική εφημερίδα, και ομολογουμένως τολμάει να κάνει συχνές και άκρως ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις. Δείτε τι προσπαθούν να επιτύχουν με την προπαγάνδα τους οι Τούρκοι με τη βοήθεια του προξενείου βεβαίως. Οι Έλληνες πολιτικοί δεν θα μπορούν να προσποιούνται πλέον για αυτά που συμβαίνουν.

Αυτά διδάσκουν οι χοτζάδες στη Θράκη – Ως πότε θα υπάρχει η ανοχή;

Πληροφορηθήκαμε από νεαρό Πομάκο ο οποίος φοίτησε σε κουράν-κουρσού (μαθήματα Κορανίου) τι του δίδασκε ο ιμάμης επί χρόνια: «Το μάθημα δεν ήταν μόνο θρησκευτικό, ήταν και πολιτικό», μας είπε. Στο πολιτικό κομμάτι, να τι του δίδασκε ο χότζας για την καταγωγή του:

«Μας έλεγε ότι δεν πρέπει να υπάρχουν μεταξύ μας ρατσιστικές διαφορές. Δηλαδή, δεν πρέπει να υπάρχουν διαχωρισμοί. Τι θα πει Πομάκοι και Τούρκοι; Είμαστε όλοι Τούρκοι. Είναι αμαρτία να λες ότι είσαι Πομάκος και επί πλέον παίζεις το παιχνίδι των Ελλήνων και κάνεις ζημιά στην Τουρκία».

Για τα πομακικά: «Να τα μιλάς όλο και λιγότερο. Κάποια στιγμή να μην τα μιλάς καθόλου. Αυτή η γλώσσα σε μπερδεύει. Τα τουρκικά είναι καλύτερη γλώσσα από αυτά. Τα τουρκικά είναι ανώτερα. Θα σε βοηθήσουν στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο. Όταν μεγαλώσεις μπορώ να σε στείλω να σπουδάσεις δωρεάν στην Τουρκία σε κάποιο θρησκευτικό σχολείο (ιμάμ-χατίπ)».

Για την Τουρκία και τον Κεμάλ Μουσταφά: «Η Τουρκία είναι η πατρίδα μας. Όλοι από αυτήν ερχόμαστε. Εσείς ζείτε σήμερα εδώ χάρη στον Ατατούρκ! Αν δεν υπήρχε αυτός, εσείς σήμερα δεν θα ζούσατε εδώ. Αυτός σκότωσε τους Έλληνες και μπορείτε σήμερα να ζείτε εδώ. Η Ελλάδα φοβάται την Τουρκία και για αυτό κανένας δεν θα σας πειράξει. Η Τουρκία σας προστατεύει!».

Αυτό είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι από όσα λέγονται στα …μαθήματα, μέσα στα εκατοντάδες θρησκευτικά παρασχολεία (κουράν-κουρσού) που έχει φτιάξει η Τουρκία εντός της ελληνικής Θράκης. Με έμφαση στα χωριά όπου ζουν Πομάκοι και τις γειτονιές των αθίγγανων, εκατοντάδες θρησκευτικοί λειτουργοί που πληρώνονται απευθείας από το τουρκικό κράτος, διδάσκουν στα μικρά παιδιά, μίσος για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Εκμεταλλεύονται το θρησκευτικό συναίσθημα των ανθρώπων και τους μετατρέπουν σε Ταλιμπάν!

Η αποκάλυψη αυτή είναι για εκείνους τους «υπεύθυνους» χριστιανούς της οκάς (πολιτικούς, διπλωμάτες, αναλυτές, καθηγητές, δημοσιογράφους κ.ά.), οι οποίοι έχουν ακόμα παραισθήσεις για το τι συμβαίνει στην ελληνική Θράκη και μιλάνε για καθεστώς αρμονικών σχέσεων, γέφυρες φιλίας και παρόμοιες πολιτικάντικες ανόητες ρητορείες. Στα κουράν-κουρσού ετοιμάζονται οι νέοι ταλιμπάν της περιοχής με την ευλογία ψευτομουφτήδων και μουσουλμάνων πολιτικών. Όταν θα τους δείτε στο μέλλον να μην τρίβετε τα μάτια σας! (εφημ. Πομάκων zagalisa)

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Posted in Ελλάδα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

Η κρίση στη Συρία και ο Ελληνισμός

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 27 Ιουνίου 2012

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Τώρα που επιτέλους σταθεροποιήθηκε, μετά από αρκετούς μήνες, η πολιτική κατάσταση και χωρίς να παραβλέπουμε τις οικονομικές δυσκολίες νομίζω ότι είναι καιρός να ασχοληθούμε σοβαρά και με ορισμένα κρίσιμα θέματα της Εξωτερικής Πολιτικής. Η κρίση στη Συρία έχει μεγάλο ενδιαφέρον για την Ελλάδα. Είναι γνωστό ότι κατά τους τελευταίους μήνες το καθεστώς του υιού Άσσαντ αντιμετωπίζει με βία και με αιματηρές μεθόδους την εξέγερση των αντιπολιτευομένων. Είναι επίσης γνωστό ότι η Ρωσία και το Ιράν διάκεινται συμπαθώς προς τον Άσσαντ ενώ οι ΗΠΑ και η Δυτική Ευρώπη απειλούν να παρέμβουν υπέρ των αντιφρονούντων. Το κλίμα γίνεται εύφλεκτο μετά την κατάρριψη τουρκικού αεροσκάφους την Παρασκευή 22 Ιουνίου από το συριακό πυροβολικό. Η ειδησεογραφία εμπλουτίσθηκε από πλευράς ελληνικού ενδιαφέροντος με τον φόνο κατά τη διάρκεια ταραχών μιας ελληνίδας που ήταν παντρεμένη με ελληνορθόδοξο κληρικό στη Συρία. 

Η Ελλάς έχει πολλούς λόγους να ενδιαφέρεται για τις εξελίξεις αυτές. Πρώτον υπάρχει το ερώτημα πού βαδίζει η Συρία. Αν τον Άσσαντ διαδεχθεί ένα ισλαμιστικό καθεστώς δεν πιστεύω ότι θα επικρατήσει μεγαλύτερη σταθερότητα. Οι Άσσαντ, πατήρ και υιός, διοικούσαν αυταρχικότατα, αλλά είχαν βρει ένα modus vivendi με το Ισραήλ αφού έχασαν τα υψώματα του Γκολάν στον αραβο-ισραηλινό πόλεμο του 1967 και αφού κατάλαβαν ότι δεν είναι εύκολο να τα ξανακερδίσουν παρά την μερική υποχώρηση του Ισραήλ το 1973. Αν επιβληθεί ισλαμικό καθεστώς οι σχέσεις με το Ισραήλ θα διαταραχθούν δεδομένης και της γενικότερης αναφλέξεως που προκάλεσε στην περιοχή η «αραβική ἀνοιξη». Και φυσικά ένας νέος πόλεμος στη Μέση Ανατολή δεν θα είναι θετική εξέλιξη για την οικονομία μας, την ενεργειακή μας τροφοδοσία και τον τουρισμό μας.

Υπάρχει και η παράμετρος των τουρκοσυριακών σχέσεων. Ο πατέρας Άσσαντ είχε φιλοσοβιετική τοποθέτηση επί εποχής Ψυχρού Πολέμου και οι σχέσεις του με τη ΝΑΤΟϊκή Τοιρκία ήταν κακές. Εξάλλου η Συρία ποτέ δεν ξέχασε τα εδάφη της και τους αραβικούς πληθυσμούς που άρπαξε η Τουρκία με την ανοχή των Γάλλων το 1937. Πρόκειται για την περιοχή που οι Τούρκοι ονομάζουν Νομό της Αλεξανδρέττας (Ισκεντερούν Σαντζάκ) και οι Σύροι ονομάζουν Χατάϋ. Βρίσκεται σα σύνορα των δύο χωρών απέναντι ακριβώς από την κατεχόμενη χερσόνησο Καρπασία της Κύπρου. Ακούγονται φήμες ότι κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στη Μεγαλόνησο το 1974 ο Άσσαντ είχε προτείνει να ανεφοδιάζονται τα ελληνικά πολεμικά αεροπλάνα σε συριακά αεροδρόμια λόγω της αποστάσεως της Κύπρου από τα ελληνικά αεροδρόμια. Δεν γνωρίζω τί ακριβώς συνέβη, αλλά πιστεύω ότι το ελληνικό στρατιωτικό καθεστώς δεν θα τολμούσε να παρασπονδήσει από το ΝΑΤΟ και να συνεργασθεί με ένα φίλο των Σοβιετικών. Απλώς αναφέρω τη φήμη για να δείξω ότι οι σχέσεις Συρίας-Τουρκίας δεν ήταν ποτέ καλές. 

Οι τουρκοσυριακές σχέσεις επιβαρύνθηκαν από άλλα δύο γεγονότα. Πρώτον λόγω των υδάτων του Ευφράτη , τα οποία κατακρατεί με φράγματα η Τουρκία και τα στερεί από τη Συρία. Πρόκειται για το φιλόδοξο πρόγραμμα υδρο-ηλεκτρικής ενέργειας της Νοτιοανατολικής Τουρκίας και είναι γνωστό με τα αρχικά GAP. Ο δεύτερος λόγος ήταν η φιλοξενία του Κούρδου ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν και των μαχητών του σε συριακό έδαφος επί πολλά έτη μέχρι την τελική απομάκρυνσή του το 1999, η οποία οδήγησε και στην περιπετειώδη σύλληψή του από τους Τούρκους στην Κένυα. Η Συρία είναι ένα σημαντικό αραβικό κράτος. Τα προβλήματα στις τουρκοσυριακές σχέσεις βλάπτουν την εικόνα της Τουρκίας, η οποία θέλει να εμφανίζεται ως προστάτης των Αράβων και ηγέτης της Ισλαμικής Διασκέψεως, τώρα μάλιστα που κυβερνούν οι Ισλαμοδημοκράτες του Ερντογάν. 

Για τον Ελληνισμό, όμως ως πολιτιστική οντότητα άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ορθοδοξία, η Συρία παρουσιάζει και ένα ευρύτερο ενδιαφέρον. Περίπου το 8% του πληθυσμού ανήκει στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο της Αντοχείας, το οποίο εδρεύει στη Δαμασκό, διότι η Αντιόχεια ανήκει πλέον στην Τουρκία. Οι άνθρωποι αυτοί αυτοαποκαλούνται Ρουμ Ορτοντόξ, δηλαδή Ρωμηοί Ορθόδοξοι και θεωρούν εαυτούς απογόνους του Βυζαντίου (Ρωμανίας) και πνευματικούς αδελφούς των Ελλήνων. Στους Ναούς τους τελούν τη Θεία Λειτουργία στα αραβικά, αλλά ψάχνουν αρκετούς ύμνους στα ελληνικά. Το Πατριαρχείο Αντιοχείας διοικεί το μόνο Ορθόδοξο Πανεπιστήμιο της Μ. Ανατολής, στο όρος Μπαλαμάν του Λιβάνου. Η Μπελεμέντειος Θεολογική Σχολή διδάσκει επί 4 χρόνια σε Άραβες Ορθοδόξους Χριστιανούς τα ελληνικά ως βασικό μάθημα. Με άλλα λόγια οι Ελληνορθόδοξοι της Συρίας, όπως και του Λιβάνου, της Ιορδανίας και της Παλαιστίνης, αποτελούν μία ιστορική και πολιτιστική προέκταση του Ελληνισμού, για την οποία δεν μπορούμε και δεν πρέπει να αδιαφορήσουμε. Τα καθεστώτα της οικογενείας Άσσαντ πράγματι είναι καταδικαστέα για την απολυταρχική πολιτική του κόμματος Μπάαθ. Όμως από την άλλη πλευρά εσέβοντο τα στοιχειώδη δικαιώματα των Ορθοδόξων Χριστιανών. Η Ελλάς έχει συμφέρον να αποκατασταθεί η δημοκρατία και ο σεβασμός των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Συρία, χωρίς όμως να επικρατήσουν οι Ισλαμιστές. Ένα σκληρό Ισλαμικό καθεστώς θα αποτελέσει μεγάλο κίνδυνο για τα δικαιώματα και την επιβίωση των Ελληνορθοδόξων. Θα επιτρέψουμε άραγε να εξοντωθεί ένα από τα τέσσερα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία της Ορθοδοξίας; 

Η κατάσταση, λοιπόν, είναι περιπεπλεγμένη και η Ελλάς δεν έχει το δικαίωμα να αποδεχθεί απλουστευτικές λύσεις στην κλιμακούμενη συριακή κρίση.

Posted in Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Ανατολή ή Δύση: δύο ιστορικά παράλληλα

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 19 Ιουνίου 2012

του Γιώργου Καραμπελιά

Η παρούσα κρίση θέτει για άλλη μια φορά επιτακτικά το ερώτημα του εθνικού μας προσανατολισμού. Σε συνθήκες που, τηρουμένων των αναλογιών, προσομοιάζουν με εκείνες του πρώτου νεοελληνικού κράτους, δηλαδή… του ύστερου Βυζαντίου. Τότε, ο ελληνισμός, αρχικώς, υποτάχτηκε οικονομικά στη Δύση, ενώ παράλληλα άρχισε η σταδιακή απόσπαση της ανατολικής του πτέρυγας, δηλαδή της Μ. Ασίας, από τους Τούρκους (το 1071 πραγματοποιείται η μάχη του Μαντζικέρτ και η ιστορική ήττα των βυζαντινών δυνάμεων, ενώ, τον ίδιο χρόνο, οι Νορμανδοί καταλαμβάνουν την Ν. Ιταλία και Σικελία, και το 1081 επιβάλλεται η κατάργηση της φορολογίας για τους Ενετούς εμπόρους στο εσωτερικό του Βυζαντίου). Για μερικούς αιώνες, η συνδυασμένη οικονομική και στρατιωτική πίεση της Δύσης και η στρατιωτικο-θρησκευτική (μέσω της στρατιωτικής επέκτασης και των εξισλαμισμών), από την Ανατολή, πιέζουν μέχρις οριστικής εξαφανίσεως (1453) το ελληνικό Βυζάντιο. Όλα αυτά είναι πολύ γνωστά και όμως αμφιβάλλω αν έχει ποτέ αποτιμηθεί επακριβώς η σημασία και η δυναμική τους.
Έκτοτε, ο ελληνισμός, συρρικνωμένος, αγωνίζεται για να ανασυστήσει την κρατική του υπόσταση στα όρια –λίγο πολύ– του ύστερου Βυζαντίου, και αυτό αποτελεί τη «Μεγάλη Ιδέα» την οποία εξήγγειλε πρώτος ο Μιχαήλ Παλαιολόγος (1261), επανέλαβε ο Ρήγας Βελεστινλής και η Φιλική Εταιρεία, σε μια νέα εκδοχή, και προσπάθησε να υλοποιήσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, για να καταλήξει στην οριστική ακύρωση με την καταστροφή το 1922. Στο εξής, ο ελληνισμός δεν διαθέτει πλέον τα μεγέθη για να συγκροτήσει έναν ανεξάρτητο, αυτόνομο πόλο, ανάλογο του υστεροβυζαντινού. Παράλληλα, οι κοινωνικές τάξεις που διεκδικούν την ηγεμονία υπακούουν στην παρασιτική εξάρτησή τους, είτε από τη Δύση, ο μεταπρατικός αστισμός μας, είτε από τη Ρωσία, οι χτυπημένες από την προσφυγιά λαϊκές τάξεις.
Στο εξής, ξετυλίγεται το μεγάλο ερώτημα, με «ποιους να πας και ποιους να αφήσεις». Η Δύση μας υποτάσσει στρατιωτικά και οικονομικά, ενώ η ισλαμική και τουρκική Ανατολή μας απειλεί με ενσωμάτωση σε μια νέα επεκτεινόμενη (νεο)οθωμανική επικράτεια. Η ανατολική Ευρώπη και προπαντός η Ρωσία, που αποτελούσε στο παρελθόν, μέχρι τον Κριμαϊκό πόλεμο (1853-1856), τον σύμμαχο του υπόδουλου ελληνισμού, προτάσσει στη συνέχεια την επέκταση του σλαβισμού και όχι πια την ορθόδοξη ταυτότητα και αποτελεί, τουλάχιστον μέχρι τον Εμφύλιο, έναν επιπλέον πόλο αποσύνθεσης του ελληνισμού. Έτσι, η Ελλάδα, μη διαθέτοντας την εσωτερική δυναμική και τη γεωπολιτική θέση που θα της επέτρεπε μια αυτόνομη ανάπτυξη, και σε μία περίοδο, μετά τον Εμφύλιο, κατά την οποία η τουρκική απειλή εμφανιζόταν αμβλυμμένη, προσκολλάται με υποτελή τρόπο στη Δύση ως το μικρότερο κακό.

ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
Από τότε άλλαξαν πολλά πράγματα. Το σοβιετικό στρατόπεδο κατέρρευσε και η Τουρκία, μετά την εισβολή στην Κύπρο, εμφανίζεται ως η κύρια απειλή για τη χώρα μας. Σήμερα δε, όταν η Ευρώπη και η Δύση οπισθοχωρούν τελεσίδικα, μετά οκτώ αιώνων επέκταση, η Ελλάδα, ως μία χώρα των συνόρων και ως τελευταίο ενδιαίτημα του ελληνισμού, αντιμετωπίζει και πάλι την απόρριψη από τη Δύση –αφού πρώτα την έχει γονατίσει οικονομικά– και την πιθανότητα της εγκατάλειψής της στην επερχόμενη ισλαμική Ανατολή. Γι’ αυτό και τίθεται πάλι, επιτακτικά, το ζήτημα της πορείας μας.
Όλοι γνωρίζουμε πως, χωρίς μία αυτόνομη ανεξάρτητη πολιτική, χωρίς μια παραγωγική αναδόμηση της χώρας, αργά ή γρήγορα, οδηγούμαστε στην υποταγή και την εξαφάνιση. Αυτό είναι το πρώτο και βασικό συμπέρασμα. Ωστόσο, όπως κάθε φορά, τίθεται το ερώτημα: Θα έχουμε τον χρόνο να συγκροτήσουμε έναν σχετικά αυτόνομο πόλο και να διαμορφώσουμε την αναγκαία στρατηγική συμμαχία με τους βαλκάνιους γείτονές μας, που βρίσκονται, τουλάχιστον οι πιο κοντινοί μας, η Σερβία και η Βουλγαρία, σε εξίσου άθλια ή χειρότερη κατάσταση από εμάς; Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να επιλέξουμε κάποιες συμμαχίες που θα μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, ενώ, στο μεταξύ, θα οικοδομούμε μια νέα εσωστρεφή οικονομική και πνευματική πορεία.
Το ίδιο δίλημμα είχε τεθεί και στους Βυζαντινούς Έλληνες κατά τον 15ο αιώνα. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, στο Δεσποτάτο του Μορέως, πολεμούσε αδιάκοπα και νικηφόρα ενάντια στους Φράγκους, και είχε επεκτείνει την ελληνική επικράτεια, μέχρις ότου ηττήθηκε από τις συνδυασμένες δυνάμεις των Φράγκων και των Τούρκων που κάλεσαν οι Φράγκοι προς επικουρία τους. Στη συνέχεια, έγινε αυτοκράτορας στο συρρικνωμένο Βυζάντιο, που περιλάμβανε μόλις το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου και την περίμετρο της Κωνσταντινούπολης. Τότε, αυτός ο ηγέτης του πολέμου ενάντια στους Φράγκους, για την οικοδόμηση και την ανασυγκρότηση της εσωτερικής ισχύος του ελληνισμού, βρέθηκε απέναντι στην απειλή της κατάληψης της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους. Και τέθηκε το δίλημμα: θα έπρεπε να συμμαχήσει με τους Δυτικούς, για να αντιμετωπίσει του Τούρκους, ή όχι; Και η επιλογή του ήταν ορθή. Διότι η Δύση μας απειλούσε με οικονομική αποικιοποίηση, ενώ η τουρκική Ανατολή με ιστορική εξαφάνιση, μέσα από τους εξισλαμισμούς, την κατάκτηση των εδαφών μας και τον εποικισμό τους με μουσουλμανικά φύλα.
Κατ’ αναλογία, το ίδιο ζήτημα έχει τεθεί στην Ελλάδα, από το 1974 και μετά. Και η Τουρκία έδειξε στην Κύπρο πως, μετά την αγγλική αποικιοκρατία, υπήρχε κάτι πολύ χειρότερο, και ίσως τελεσίδικο, η εθνοκάθαρση. Γι’ αυτό και η επιλογή της αγκίστρωσης προς τη Δύση και η ένταξη στην ΕΟΚ/ΕΕ. Και όμως, οι ανίκανες άρχουσες τάξεις της χώρας, η μεταπρατική αστική τάξη και τα παρασιτικά μεσοστρώματα, αντί να εκμεταλλευτούν τον χρόνο –και το χρήμα– αυτής της συμμαχίας με τη Δύση/ΕΟΚ, ώστε να οικοδομήσουν εκείνη την ισχυρή παραγωγική Ελλάδα, που θα μπορούσε να αποτελεί έναν σχετικά αυτόνομο παίκτη, έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Έκαναν ακόμα πιο παρασιτική και ανίκανη την οικονομία και την κοινωνία της χώρας, ενώ την ίδια στιγμή ενισχύονταν οι δυνάμεις του οθωμανισμού. Και έτσι, τριάντα οκτώ χρόνια μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση οικονομικά και αμυντικά. Ο συσχετισμός των δυνάμεων έχει μεταβληθεί σε βάρος μας.

ΜΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ
Στον υστεροβυζαντινό ελληνισμό, υπήρχε μία ισχυρή πτέρυγα που εκφραζόταν από την ησυχαστική παράδοση, και στη συνέχεια από τον Μάρκο Ευγενικό, που αντιτασσόταν στη συμμαχία με τη Δύση, επιλέγοντας την πνευματική αντίσταση και όχι πλέον τη στρατιωτικο-πολιτειακή. Αυτή η παράδοση επέτρεψε στον ελληνισμό να διασωθεί, ταυτιζόμενος με την Ορθοδοξία, όταν κατέρρευσε πολιτειακά το ελληνικό κράτος, και σε βάθος χρόνου να ανασυγκροτηθεί και να δοκιμάσει την απελευθέρωσή του. Πολλοί προκρίνουν σήμερα μια ανάλογη στρατηγική. Θεωρούν πως το αυτόνομο ελληνικό κράτος έχει εκμετρήσει το ζην και πως δεν μας μένει τίποτα άλλο παρά μια πνευματική αντίσταση, επιστρέφοντας κατ’ εξοχήν στις αξίες της Ορθοδοξία ή, κάποιοι λιγότεροι, στις αξίες της αρχαίας Ελλάδας. Εμείς πιστεύουμε πως, δυστυχώς, η επανάληψη της ιστορίας δεν είναι εφικτή. Όταν ο ελληνισμός υπέκυψε στρατιωτικά στους Οθωμανούς, διέθετε μεγάλα αποθέματα, πληθυσμιακά, οικονομικά και πνευματικά. Οι Έλληνες, ακόμα και αριθμητικά, ήταν πολύ περισσότεροι από τους Τούρκους, διέθεταν υψηλότερο οικονομικό και πνευματικό επίπεδο, καθώς και μια ισχυρή δημογραφική ανάπτυξη, σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Τέλος, είχαν μια απόλυτη και ισχυρή ταύτιση με την Ορθοδοξία και τις πνευματικές αξίες της. Η Ορθοδοξία και το πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης ακτινοβολούσε μέχρι την Αίγυπτο και την Πολωνία. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η ησυχαστική επιλογή απεδείχθη αποτελεσματική, μετά το τέλος των στρατιωτικών και πολιτικών προσπαθειών του βυζαντινού κράτους.
Σήμερα, δεν υπάρχει τίποτα το ανάλογο. Οι Έλληνες είναι πολύ λιγότεροι αναλογικά, ο ελληνικός πολιτισμός έχει υποβαθμισθεί και έχει πάψει να αποτελεί ένα ισχυρό υπόδειγμα για όλους τους ορθόδοξους και βαλκανικούς πληθυσμούς, ενώ η ελληνική γλώσσα έχει πληγεί καίρια ακόμα και στο εσωτερικό της ίδιας της Ελλάδας. Τέλος, η Ορθοδοξία δεν ταυτίζεται πλέον με τον ελληνισμό, όπως τότε. Αντίθετα, έχουν δημιουργηθεί εθνικές εκκλησίες σε όλες τις ορθόδοξες χώρες, κάποτε ισχυρότερες από την ελληνική, και κυρίως από το πατριαρχείο, ενώ ο ορθόδοξος τρόπος ζωής έχει πάψει να αποτελεί το κυρίαρχο πολιτιστικό υπόδειγμα των ίδιων των Ορθοδόξων. Κατά συνέπεια, η ελληνική ορθοδοξία, δεν θα μπορέσει να επιβιώσει εάν πάψει να υπάρχει ελληνικό κράτος. Και όμως, ένα μεγάλο μέρος των νεο-ορθοδόξων Ελλήνων καταφεύγουν σε έναν φανταστικό οικουμενισμό και σε ένα Πατριαρχείο χειροπόδαρα δεμένο στην κρατική πολιτική του νεο-οθωμανισμού. Δεν υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα διαχωρισμού ανάμεσα στις τύχες του ελληνικού κράτους και της ελληνικής πολιτισμικής παράδοσης ή του «γένους» των Ελλήνων. Τη μοίρα του ελληνικού κράτους θα ακολουθήσει μοιραία ο ελληνισμός και η ελληνική Ορθοδοξία. Ο τελευταίος που είχε κατανοήσει –έστω με τον τρόπο του– αυτή την αλήθεια, ήταν ο μ. αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, σε αντίθεση με την πατριαρχική και οικουμενιστική αυταπάτη. Το ευρύτερο γένος μας δεν υπάρχει πλέον, υπάρχει μόνο η Ελλάδα και η Κύπρος. Και όποιος θέλει να υπερασπίσει τον ελληνισμό, αρχαίο, ορθόδοξο, βυζαντινό, οικουμενικό, κοινοτιστικό κ.ο.κ., είναι υποχρεωμένος να υπερασπίσει με νύχια και με δόντια τον «υπαρκτό ελληνισμό», δηλαδή το ελλαδικό και κυπριακό κράτος.

ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ, ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τίθεται εκ νέου επιτακτικά το ζήτημα των συμμαχιών μέχρις ότου κατορθώσουμε και πάλι να σταθούμε αυτόνομα στα πόδια μας. Εξ ου και η μεγάλη αγωνία μας για την έκβαση της παρούσας κρίσης. Η ευρωπαϊστική αριστερά μοιάζει να ανησυχεί λιγότερο από εμάς, διότι, ως εθνομηδενιστική, δεν αντιλαμβάνεται το βάθος και τη σημασία της ιστορικής μοναξιάς ενός «ανάδελφου» έθνους. Δεν αντιλαμβάνεται πως η Δύση και ο νεώτερος ελληνισμός αποτελούν δύο διακριτές ιστορικές οντότητες. Δεν κατανοεί πως η ένταξή μας στο δυτικό στρατόπεδο αποτελεί μια άνιση σχέση υποταγής και ανάγκης. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να διανοηθεί την «έξοδο» από την Ευρώπη. Και επειδή είναι ανιστόρητη, δεν έχει κατανοήσει πώς ένας λαός αποικιοποιημένος από τη Δύση, όπως ο ελληνικός, νιώθει άβολα σε αυτή τη λεόντεια σχέση, ενώ, αντίστοιχα, οι Δυτικοί δεν μας θεωρούν «δικούς τους». Δικούς τους θεωρούν μόνο τους αρχαίους Έλληνες και μάλιστα με τη μεσολάβηση της Ρώμης, ενώ απεχθάνονται το Βυζάντιο.
Γι’ αυτό λοιπόν και εμείς ανησυχούμε πολύ περισσότερο. Γιατί γνωρίζουμε ότι αυτή η σχέση συμφέροντος με τη Δύση, μας είναι αναγκαία σήμερα, μέχρις ότου μπορέσουμε όχι μόνο να ορθοποδήσουμε αλλά και να αναπτυχθεί και πάλι ο τρίτος πόλος ισχύος, δηλαδή ο ρωσικός και ανατολικοευρωπαϊκός, ως αυτόνομος παράγων, στον οποίο να μπορούμε να στηριχθούμε, και μέχρις ότου οι Βαλκάνιοι αποφασίσουν πως, όσο συνεχίζουν να «βγάζουν τα μάτια τους» μεταξύ τους, θα είναι μονίμως υποτελείς και εξαρτημένοι.
Γι’ αυτό λοιπόν, και παρ’ όλο που η τευτονική Δύση μας οδηγεί στην παράδοση στη σύμμαχό της Τουρκία, είμαστε υποχρεωμένοι να διατηρήσουμε σήμερα τη συμμαχία με την Ευρώπη, ιδιαίτερα τη νότια, τη «ρωμανική» Ευρώπη, και να εκμεταλλευτούμε τις αντιθέσεις της Γερμανίας με τις ΗΠΑ.
Κατά συνέπεια, έχοντας βαθιά συνείδηση της ιδιαιτερότητάς μας, «πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα», δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, που πολέμησε για δεκαετίες τους Φράγκους, κάλεσε τον Ιουστινιάνη και τους Γενοβέζους για να υπερασπιστεί την Κωνσταντινούπολη: αυτή ήταν η τραγική κατάληξη του ελληνισμού που είχε απολέσει την εσωτερική δυναμική και αυτονομία του.
Πριν απ’ όλα, λοιπόν, να στηριχθούμε αποφασιστικά στις δικές μας δυνάμεις και στην ενότητα του λαού μας, να απορρίψουμε τον καταστροφικό εθνομηδενισμό και την αταβιστική μας εξωστρέφεια, να αρχίσουμε τη διαδικασία αντικατάστασης των άχρηστων και παρασιτικών ελίτ, να συνάψουμε συμμαχίες τακτικού χαρακτήρα, να κερδίσουμε χρόνο.
13-6-2012

http://ardin-rixi.gr/archives/6230

Posted in Ελλάδα, Ιστορία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Η ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΜΑΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 13 Ιουνίου 2012

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

 

Όσο κι αν επικρατούν στις συζητήσεις  τα θέματα της οικονομίας και των λαθρομεταναστών, υπάρχουν και τα εθνικά  ζητήματα που αφορούν την Εξωτερική Πολιτική και τον σεβασμό προς την Ιστορία και την Εθνική μας Αξιοπρέπεια. Ένα από αυτά είναι το πρόβλημα των σχέσεών μας με το σκοπιανό μόρφωμα, το οποίο γίνεται καθημερινά προκλητικότερο λόγω ορισμένων δικών μας υποχωρήσεων. Ενώ από το 1992 λαός και πολιτική ηγεσία είχαμε αποφασίσει να μην παραχωρήσουμε το όνομα Μακεδονία ούτε ως παράγωγο ούτε ως σύνθετο, τα τελευταία χρόνια επελέγη η σύνθετη ονομασία ως κόκκινη γραμμή.

Ίσως επεκράτησε η άποψη ότι έτσι θα μαλακώσουμε την σκοπιανή πολιτική, αλλά τελικά έγινε το αντίθετο. Όσο εμείς υποχωρούμε εκείνοι αποθρασύνονται. Ανεγείρουν αγάλματα του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου, μας σύρουν στο Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου, μιλούν για μειονότητες που ουσιαστικά είναι ανύπαρκτες και διδάσκουν στα σχολεία τους τη Μεγάλη Μακεδονία που φτάνει μέχρι τον Όλυμπο!

Η πρόσφατη εξέλιξη στο ζήτημα έρχεται από μία λίαν ενδιαφέρουσα δήλωση του Βουλγάρου Πρωθυπουργού Μπόικο Μπορίσοφ. Ο Μπορίσοφ, ηγέτης δεξιού κόμματος, είπε στις 5 Ιουνίου ότι η Βουλγαρία δεν συμφωνεί σε όνομα της ΠΓΔΜ που θα περιέχει γεωγραφική έννοια. Συμφώνως προς τον ίδιο οι επιλογές όπως «η Βόρεια Μακεδονία» είναι τελείως απαράδεκτες, δεδομένου ότι γεωγραφικά τμήματα της χώρας του εμπίπτουν στην ονομασία αυτή και δημιουργούνται προϋποθέσεις για εδαφικές διεκδικήσεις έναντι της Βουλγαρίας. Συγκεκριμένα τόνισε:   Μία από τις επιλογές που ειπώθηκε ήταν ο όρος Βόρεια Μακεδονία και τότε δεν το δέχθηκα και τώρα δεν το δέχομαι, γιατί αύριο θα ειπωθεί ότι το Μπλαγκόεβγκραντ ανήκει στα Σκόπια.

Ο Βούλγαρος Πρωθυπουργός βλέπει με οξυδέρκεια αυτό που οι δυστυχώς δεν είδαν πολλοί Έλληνες. Ότι δηλαδή όλοι οι προτεινόμενοι προσδιορισμοί ενός συνθέτου ονόματος προκαλούν κινδύνους για την  Ελλάδα και ανοίγουν ορέξεις για εδαφικές και μειονοτικές διεκδικήσεις. Έχω ξαναγράψει και το θυμίζω εν όψει εκλογών ότι και οι τρεις ονομασίες είναι βλαπτικές για τα εθνικά μας συμφέροντα και πρέπει να απορριφθούν.

Η « Δημοκρατία της Άνω Μακεδονίας»  υπονοεί ότι υπάρχει και Κάτω Μακεδονία, άρα οι κάτοικοι της Βορείου Ελλάδος – όπου γεννήθηκε και ο υπογράφων- θα υποχρεωθούν να ονομάζονται Κατωμακεδόνες. Η Άνω Μακεδονία προϋποθέτει και την Κάτω Μακεδονία, με την οποία κάποια στιγμή αναμένεται να ενωθεί. Να, λοιπόν, η Μεγάλη Μακεδονία που προβάλλουν οι σύγχρονοι χάρτες των Σκοπίων στα σχολεία τους. Εξάλλου ο όρος Άνω Μακεδονία ιστορικά ανήκε στη Δυτική Μακεδονία κατά την αρχαιότητα. Οι σημερινοί Νομοί Κοζάνης, Καστορίας, Φλωρίνης και Γρεβενών ήσαν η Άνω Μακεδονία, όπως αναφέρουν οι Αρχαίοι συγγραφείς. Επομένως η παραχώρηση αυτού του ονόματος σημαίνει ότι δίνουμε το δικαίωμα στη ΦΥΡΟΜ να διεκδικεί και αυτές τις ελληνικότατες περιοχές.

            Η ονομασία «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας»  δίνει  την εντύπωση σε κάθε ξένο παρατηρητή ότι έχει σκοπό υπάρξεως την ένωσή της με τη Νότιο Μακεδονία. Όπως το Βόρειο Βιετνάμ τελικά ενώθηκε με το Νότιο, και όπως προσπάθησε η Βόρειος Κορέα το 1950 να ενωθεί δια των όπλων με τη Νότιο. Δηλαδή η ελληνική Μακεδονία θα εμφανίζεται διεθνώς ως μία αμφισβητούμενη περιοχή που αργά ή γρήγορα θα αποτελέσει ένα κράτος με τα Σκόπια.

            Η ονομασία « Δημοκρατία της Μακεδονίας του Βαρδάρη»  ή  « Μακεδονία του Βαρδάρη – Σκόπια»  είναι εξίσου απορριπτέα επειδή αποκρυσταλλώνει και νομιμοποιεί την επί 65 χρόνια ανιστόρητη προπαγάνδα του Τίτο και των επιγόνων του. Ο κομμουνιστής δικτάτορας της Γιουγκοσλαβίας Τίτο κατασκεύασε το 1944 την ανύπαρκτη « μακεδονική εθνότητα» και διακήρυξε ότι η περιοχή Σκοπίων θα είναι η Μακεδονία του Βαρδάρη (= του Αξιού). Στόχος της θα είναι να ενοποιηθεί με τη Μακεδονία του Αιγαίου (Βόρειο Ελλάδα) και τη Μακεδονία του Πιρίν (Νοτιοδυτική Βουλγαρία). Αν εμείς με δική μας υπογραφή δεχθούμε – ό μη γένοιτο- κάτι τέτοιο τότε θα νομιμοποιήσουμε την προπαγάνδα και τα αλυτρωτικά οράματα του Τίτο, τα οποία μέχρι τώρα καταγγέλλαμε διεθνώς. Θα φθάσουμε άραγε σε τέτοιο σημείο εθνικών υποχωρήσεων;

Άλλωστε και τα τρία ονόματα που προτείνονται πάσχουν  από μία εγγενή αδυναμία. Αποτελούνται από έναν όρο εθνολογικά και ιστορικά φορτισμένο, δηλ τη Μακεδονία, και από έναν άλλο όρο αδύναμο χωρίς  συμβολισμό ( Ανω ή Βόρεια ή του Βαρδάρη). Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο και μαθηματικά βέβαιο ότι σύντομα ο αδύναμος όρος θα εξαλειφθεί και θα παραμείνει σε διεθνή χρήση ο ισχυρός. Μετά από λίγα χρόνια  η Βουλή των Σκοπίων θα απορρίψει το πρώτο συνθετικό ( Άνω, Βόρεια κ.λπ) όπως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Βουλή της τότε Υπεριορδανίας απέρριψε γρήγορα το Υπέρ και η χώρα ονομάσθηκε απλώς Ιορδανία.

Για πολλούς και διαφόρους λόγους, κυρίως δε για την προστασία των εθνικών μας θεμάτων, εύχομαι να μην εκλεγεί πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Όταν Πρωθυπουργοί γειτονικών χωρών μάς προειδοποιούν να μην συνεχίσουμε άλλο τις υποχωρήσεις θα είναι ολέθριο να επιτρέψουμε στις φιλοσκοπιανές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ να κατευθύνουν την Εξωτερική μας Πολιτική. Η σύνεση, η επίγνωση των βαλκανικών ισορροπιών και η ιστορική μας κληρονομιά επιβάλλουν να έχουμε μετά τις 17 Ιουνίου Πρωθυπουργό, ο οποίος θα σέβεται το αίμα που χύθηκε επί αιώνες για την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

http://www.anixneuseis.gr/?p=41656

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/06/blog-post_3470.html#.T9idWxcjGrk

Posted in Ιστορία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Το «μεγάλο – ενεργειακό – παιχνίδι»

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 13 Ιουνίου 2012

thumb

Η όποια νέα κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής θα υποχρεωθεί, εκτός από την προσπάθεια να ελιχθεί ανάμεσα στις οικονομικές συμπληγάδες, να πάρει μέρος και σε ένα ακόμη σκληρό και άκρως επικίνδυνο παιχνίδι, το οποίο μάλιστα βρίσκεται σε κρίσιμη φάση: πρόκειται για το ενεργειακό παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο.
Όλα όσα συμβαίνουν στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου το τελευταίο διάστημα έχουν χαθεί στη σκόνη που προκάλεσε η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Καλό είναι να τα θυμηθούμε στα γρήγορα:
● Ύπαρξη τεράστιου κοιτάσματος φυσικού αερίου στην κυπριακή και ισραηλινή ΑΟΖ.
● Έντονη αμφισβήτηση των δικαιωμάτων της Κύπρου από την Τουρκία.
● Ορισμός θαλάσσιων οικοπέδων προς εκμετάλλευση εντός περιοχών της ελληνικής ΑΟΖ νότια του Καστελόριζου από την Τουρκία.

Θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η δημοσίευση των χαρτών με τις περιοχές εντός περιοχών που εμπίπτουν στην ελληνική ΑΟΖ στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δεν απασχόλησε ούτε μισό δευτερόλεπτο την προεκλογική αντιπαράθεση. Πέραν ενός τυπικού διαβήματος από το ελληνικό ΥΠΕΞ, ουδείς ασχολήθηκε με το θέμα. Κι όμως, δεν θα έπρεπε να γίνει έτσι…
Δεν θα έπρεπε να υπάρξει τέτοια εκκωφαντική σιωπή, γιατί με μια τέτοια ακριβώς κίνηση τον Νοέμβρη του 1974 η Άγκυρα δημοσίευσε στην εφημερίδα της κυβέρνησης οικόπεδα προς εκμετάλλευση στα Βορειοδυτικά της Μυτιλήνης πυροδοτώντας από τότε την ελληνοτουρκική ένταση η οποία οδήγησε στην καταστροφική για την οικονομία (μιζοφόρα) κούρσα των εξοπλισμών, τη μετατροπή του Αιγαίου σε γκρίζα ζώνη (υπό την έννοια ότι δεν μπορεί να γίνει η παραμικρή έρευνα πέρα από τα 6 μίλια, ακόμη και του Σουνίου) και την υπαγωγή του Αιγαίου υπό ΝΑΤΟιϊκή (δηλαδή αμερικανική) διοίκηση.
Παρά την ελληνική απουσία, οι διεργασίες στην περιοχή συνεχίζονται. Ο υπουργός Εμπορίου και Βιομηχανίας της Κύπρου Νεοκλής Συλικώτης, επιστρέφοντας χθες από το Ισραήλ, ανέφερε ότι διαβίβασε στους συνομιλητές του την απόφαση της Λευκωσίας για τη δημιουργία σταθμού τερματικού υγροποιημένου φυσικού αερίου στο Βασιλικό, από το «Οικόπεδο 12» της κυπριακής ΑΟΖ, στον οποίο θα μπορούν να αποθηκεύονται πέντε εκατ. κυβικά υγροποιημένου αερίου.
Στον σταθμό αυτό θα μπορεί να υγροποιείται και φυσικό αέριο από το οικόπεδο «Ταμάρ» του Ισραήλ. Στόχος αυτού του σχεδίου είναι το υγροποιημένο αέριο να μεταφέρεται στην Ευρώπη διαμέσου της Ελλάδας.
Για να παίξει η Ελλάδα σ’ αυτό το παιχνίδι, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να αποκτήσει μια στρατηγική η οποία απουσιάζει παντελώς καθώς το ελληνικό μεταπολιτευτικό σύστημα αρκέστηκε σε μια πολιτική κατευνασμού της Άγκυρας και ανάθεσης της διασφάλισης των συμφερόντων της χώρας στους Αμερικανούς, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., η οποία υποτίθεται ότι θα διασφάλιζε, μαζί με την οικονομία, και τα σύνορα της χώρας…
Καθώς λοιπόν η μεταπολιτευτική ελληνική δημοκρατία θεμελιώθηκε στα ερείπια της κυπριακής καταστροφής, καλό είναι να έχουμε κατά νου μήπως η ολοκλήρωση της καταστροφής του ελληνικού πολιτικού συστήματος, που ήδη εξελίσσεται, οδηγήσει και σε μια άλλου είδους τραγωδία…
ΥΓ.: Για το καυτό ενεργειακό παιχνίδι στην περιοχή και για τον τρόπο που εξελίχθηκαν υπό αμερικανική εποπτεία οι ελληνοτουρκικές σχέσεις μετατρέποντας το Αιγαίο σε γκρίζα ζώνη και ΝΑΤΟϊκό διάδρομο, οι Εκδόσεις Ποντίκι, μετά τις εκλογές, θα παρουσιάσουν το βιβλίο με τίτλο «Απόρρητη ιστορία του Αιγαίου». Μια ιστορία γραμμένη με πετρέλαιο και αμερικανικά άκρως απόρρητα έγγραφα…

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ελλάδα, Κύπρος, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Ο Νεοοθωμανισμός σε σταυροδρόμι (2): Δοκιμάζoνται οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ και η πολιτική του Αττίλα και του Casus Belli

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 28 Μαΐου 2012

Η Κύπρος δοκιμάζει τις σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας

 Του Σάββα Καλεντερίδη
Στο άρθρο της Παρασκευής προσπαθήσαμε να χαράξουμε το γενικό πλαίσιο και να δώσουμε κάποιες εξηγήσεις για το ρόλο που έχει ανατεθεί στην Τουρκία, στα πλαίσια του Σχεδίου της Διευρυμένης Μέσης Ανατολής, τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να τον εκμεταλλευθεί το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου δια του Νεοοθωμανισμού και τον τρόπο με τον οποίο το Ισραήλ κινείται για να εξουδετερώσει εκείνες τις πτυχές που θίγουν το δικό του ρόλο και αποστολή στην περιοχή.

Στην όλη θεώρησή μας αφήσαμε σκόπιμα κενό το κομμάτι εκείνο που σχετίζεται με την Ελλάδα και την Κύπρο, αφ’ ενός γιατί παρουσιάζει ειδικό ενδιαφέρον για μας τους Έλληνες και αφ’ ετέρου γιατί είναι σε πρόοδο σοβαρές εξελίξεις το αμέσως επόμενο διάστημα.

Πρώτα απ’ όλα αυτό που θα τεθεί σε δοκιμασία είναι η πολιτική της Τουρκίας στο Κυπριακό, που εκφράστηκε με τον πιο βάρβαρο τρόπο με την εισβολή και κατοχή του 40% του εδάφους ενός κυρίαρχου κράτους, το οποία μάλιστα από το 2004 είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτής που προσπαθούν να δαιμονοποιήσουν ορισμένοι ανεύθυνοι και επί της ουσίας περιθωριακοί κύκλοι στην Ελλάδα, για πρόσκαιρα εκλογικά κέρδη.
Η πολιτική της βάρβαρης εισβολής και κατοχής της Τουρκίας θα προσκρούσει από της 1ης Ιουλίου στην ευρωπαϊκή νομιμότητα, αφού τότε αρχίζει η ιστορική προεδρεία της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αν και η Άγκυρα φαίνεται να έχει χάσει την υπομονή της απέναντι στην Ευρώπη, που τη φορά αυτή, σύμφωνα με τους παραδοσιακούς Τούρκους διπλωμάτες, κρύβεται πίσω από την μικρή Κύπρο, και φέρεται αποφασισμένη να κόψει κάθε σχέση και να μην έχει οποιαδήποτε επαφή με την Ε.Ε. το εξάμηνο της κυπριακής προεδρείας, το πραγματικό πρόβλημα που απασχολεί την κυβέρνηση και όλες τις εκφάνσεις του τουρκικού κράτους, είναι αυτό που σχετίζεται με τις διαδικασίες εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου στη ΝΑ Μεσόγειο.
Η ευρωπαϊκή Κύπρος, αγνοώντας τις απειλές της Τουρκίας, που μέχρι στιγμής τουλάχιστον αποδείχτηκαν απλοί λεονταρισμοί, μετά την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος στο Οικόπεδο 12, όπου είναι εξασφαλισμένη η υποστήριξη των ΗΠΑ και το Ισραήλ, προχωρεί ακάθεκτη στο δεύτερο γύρω των αδειοδοτήσεων, όπου εκδήλωσαν ενδιαφέρον εταιρείες μεταξύ άλλων από τη Ρωσία, τη Γαλλία, την Αυστραλία, την Νότια Κορέα, τη Μαλαισία και το Ισραήλ. Τουρκικοί διπλωματικοί κύκλοι, παρά την ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ, που υπόσχεται …αποσταθεροποίηση της περιοχής, σύμφωνα με δημοσιεύματα εκφράζουν την ανησυχία τους για την εμπλοκή στην περιοχή μετά τις ΗΠΑ και του Ισραήλ και όλων των πιο πάνω χωρών, κάτι που θα οδηγήσει στην απομόνωση και θα αποδυναμώσει σε εξαιρετικό βαθμό τις τουρκικές θέσεις γύρω από το κρίσιμο θέμα της ΑΟΖ και του τρόπου οριοθέτησής της.
Μάλιστα, ο «Επικεφαλής Διεθνών Σχέσεων» του Ισραηλινού ΥΠΕΞ και σύμβουλος του Υπουργού Ενεργείας Πρέσβης Σαγκί Κάρνι (Sagi Κarni), μιλώντας σε εκδήλωση που οργάνωσε το ίδρυμα Κonrad-Αdenauer Stiftung, ανέφερε ότι για τον καθορισμό και την οριοθέτηση της ΑΟΖ «υπάρχουν διαφορετικές φιλοσοφίες, με την Τουρκία να αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα. Η Τουρκία έχει διαφορετικό τρόπο στον καθορισμό της ΑΟΖ και στον διαχωρισμό της θάλασσας, αλλά είναι μόνη σε αυτό και όλοι οι άλλοι γείτονες στη γύρω θαλάσσια περιοχή εφαρμόζουν τους ίδιους κανόνες και μετρήσεις».
Με άλλα λόγια, η Τουρκία βλέπει την πολιτική της σε σχέση με την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα να αποδομείται εκ των πραγμάτων, αφού η διεθνής πρακτική που ακολουθεί τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, έχει αρχίσει να αγγίζει την πολιτική της εισβολής και κατοχής στη ΝΑ Μεσόγειο και την πολιτική του casus belli στο Αιγαίο.
Ενώ όμως οι προοπτικές συνεργασίας Ισραήλ – Κύπρου στον ενεργειακό τομέα αναμένεται να τεθούν επί τάπητος στη συνάντηση του υπουργού Ενέργειας Ούζι Λαντάου (Uzi Ladau) με τον Κύπριο ομόλογό του Νεοκλή Συλικιώτη, στις 11 Ιουνίου, ένα επεισόδιο που εκτυλίχτηκε στον εναέριο χώρο της Κύπρου, μεταξύ μαχητικού αεροσκάφους της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας και δυο τουρκικών F-16 έρχεται να αναδείξει με τον πιο εύγλωττο τρόπο το πρόβλημα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Τουρκία της εισβολής και κατοχής και τουcasus belli το επόμενο διάστημα.
Σύμφωνα με το τουρκικό ΓΕΘΑ, το ισραηλινό μαχητικό φέρεται να εισήλθε πέντε φορές και να πέταξε επί οκτώ λεπτά πάνω από τον εναέριο χώρο των κατεχομένων, ο οποίος με βάση τι διεθνές δίκαιο και τη διεθνή νομιμότητα συνεχίζει να ανήκει στην Κυπριακή Δημοκρατία. Η Τουρκία απογείωσε δυο μαχητικά F-16 και επιχείρησε να αναχαιτίσει το ισραηλινό μαχητικό, αφού θεωρεί ότι ο εναέριος χώρος των κατεχομένων ανήκει στη δική της δικαιοδοσία.
Ανεξαρτήτως του μεγέθους του συγκεκριμένου επεισοδίου, οι Τούρκοι αξιωματούχοι εξετάζουν το ενδεχόμενο η πτήση και η όλη κίνηση του ισραηλινού μαχητικού να αποτελεί μέρος ευρύτερου σχεδίου εμπλοκής της πολεμικής αεροπορίας, του πολεμικού ναυτικού αλλά και του στρατού ξηράς του Ισραήλ στο θέμα της ασφάλειας του χερσαίου, του εναέριου και του θαλάσσιου χώρου της Κύπρου, στα πλαίσια συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας που συνήψαν οι δύο χώρες, με αφορμή την συνεργασία στον ενεργειακό τομέα.
Ενδεικτικό του προβληματισμού και της ανησυχίας που επικρατεί στην τουρκική πλευρά είναι το δημοσίευμα που απασχόλησε την επικαιρότητα στην Τουρκία τις προηγούμενες ημέρες, σύμφωνα με το οποίο 20 χιλιάδες Ισραηλινοί κομάντος θα εγκατασταθούν στη Λεμεσό, μαζί με το αναγκαίο τεχνικό και διοικητικό προσωπικό, οι οποίοι θα αναλάβουν την ευθύνη της ασφάλειας του τερματικού σταθμού υγροποίησης φυσικού αερίου που θα κατασκευαστεί στην περιοχή. Το ίδιο δημοσίευμα αναφέρει ότι για την προστασία του σταθμού από αέρος θα εγκατασταθούν στην Κύπρο εξελιγμένα συστήματα αεροπορικής άμυνας, καθώς και αεροσκάφη της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας στη Βάση «Ανδρέας Παπανδρέου» της Πάφου. Μάλιστα Τούρκος αναλυτής αναφέρει ότι αν γίνει αυτό, θα είναι η πρώτη φορά που στρατεύματα του Ισραήλ θα σταθμεύουν επίσημα σε μια ξένη χώρα.
Ο ίδιος αναλυτής κάνει αναφορά στις δυνατότητες του πολεμικού ναυτικού του Ισραήλ και στις δυνατότητες των υποβρυχίων του, προσθέτοντας μάλιστα ότι η άσκηση που έκαναν προ εβδομάδων ναυτικές και αεροπορικές μονάδες της Ελλάδος, των ΗΠΑ και του Ισραήλ, συμπεριλαμβάνοντας στην περιοχή ασκήσεως και το Καστελόριζο, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου, εννοώντας ότι πίσω από την άσκηση κρύβεται σχέδιο αποκλεισμού της Τουρκίας από την Ανατολική Μεσόγειο, υπό το πρόσχημα της ασφάλειας των θαλασσίων δρόμων μεταφοράς των ενεργειακών πρώτων υλών.
Το θέμα είναι μεγάλο και όπως είπαμε παραπάνω, σχετίζεται και με το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, όπου η Τουρκία υποστηρίζει ότι τα νησιά είναι κάτι σαν …οπτασία που απλά κάθεται στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας, ζητώντας με αναίδεια το μισό Αιγαίο, αφού εν τω μεταξύ δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι γράφει στα παλαιότερα των νεοοθωμανικών της τσαρουχιών το διεθνές δίκαιο, και φυσικά συνεχίζει να έχει σε ισχύ το νεοβάρβαρο casus belli .
Το θλιβερό είναι ότι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η Ελλάδα διαλύεται εσωτερικά. Κρίμα!

Posted in Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Ο Νεοοθωμανισμός σε σταυροδρόμι: Ο ρόλος στρατοχωροφύλακα της Τουρκίας και η αντίδραση του Ισραήλ!

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 28 Μαΐου 2012

Γεωπολιτικός στραγγαλισμός: Έτσι βλέπουν οι Τούρκοι πολιτικοί και διπλωμάτες τις συμφωνίες που κάνει το Ισραήλ με γειτονικές προς την Τουρκία χώρες

Μια στο καρφί και μια στο πέταλο
Λαϊκή παροιμία
Του Σάββα Καλεντερίδη
Όταν άρχισε να αναπτύσσεται η θεωρία του Νεοοθωμανισμού, με βάση την οποία η Τουρκία θα αποκτούσε σταδιακά επιρροή σε όλα τα κράτη που προέκυψαν από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στα πλαίσια ενός διακριτού ρόλου στο Σχέδιο της Διευρυμένης Μέσης Ανατολής των ΗΠΑ, για όσους γνωρίζουν την περιοχή από την πρώτη στιγμή διαπίστωσαν ένα παράδοξο.

Το παράδοξο άρχισε να προσλαμβάνει άλλες διαστάσεις, όταν η Τουρκία πέρασε από τη θεωρία στην πράξη, με την πραγματοποίηση κοινών υπουργικών συμβουλίων με τις χώρες που ήταν υποψήφια θύματα της τουρκικής νεοβαρβαρότητας, ένα από τα οποία ελέω Γιώργου Παπανδρέου και Δρούτσα, έγινε και στην Αθήνα, τρομάρα μας!

Οι ΗΠΑ, στα πλαίσια του προαναφερθέντος σχεδίου, που έχει ως στόχο την εξάλειψη των ζητημάτων που αποτελούν συνεχή πηγή προβλημάτων, βίας και αστάθειας από μια εκτεταμένη περιοχή που εκτείνεται από τις δυτικές ακτές της Βόρειας Αφρικής και φθάνει μέχρι την Αραβική Χερσόνησο, το Ιράν και τον Καύκασο, αναγνωρίζουν στην Τουρκία ρόλο στρατοχωροφύλακα της περιοχής. Δηλαδή, για να μην εμπλέκονται ευθέως οι ΗΠΑ στις έριδες και τις συμπλοκές σε μουσουλμανικές χώρες της ως άνω περιοχής, θα εμπλέκονται μουσουλμανικές χώρες-δορυφόροι, όπως το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία, με πρωταγωνιστή την Τουρκία, που είναι ταυτόχρονα και χώρα μέλος του ΝΑΤΟ.
Αυτόν το ρόλο, που αποδέχτηκε να υλοποιήσει ο Ερντογάν, κλείνοντας στη φυλακή τους στρατηγούς, που θεωρούσαν ότι κάτι τέτοιο θα οδηγήσει στη διάλυση της Τουρκίας, προσπάθησε με επενδύσει με ιστορικό και ιδεολογικό μανδύα ο Νταβούτογλου, χτίζοντας το νεοοθωμανικό όνειρο, που θέλει την Τουρκία να είναι μέσα στις δέκα ισχυρότερες χώρες του κόσμου το 2023, εκατό χρόνια μετά την ίδρυσή της.
Το παράδοξο λοιπόν που άρχισε να γίνεται πιο φανερό όσο προχωρούσαν τα πρακτικά βήματα της υλοποίησης του σχεδίου, ήταν το εξής. Ότι ανάμεσα στις χώρες που θα δορυφοροποιούνταν από την ανάδειξη της Τουρκίας σε ρόλο νεοοθωμανού στρατοχωροφύλακα της περιοχής, είναι και το Ισραήλ.Και αυτό δεν είναι απλά παράδοξο αλλά ο ορισμός του παραδόξου, αφού είναι γνωστές οι στρατηγικές σχέσεις της χώρας αυτής με τις ΗΠΑ, όπως είναι επίσης γνωστό ότι η περιοχή δεν χωράει και δεν αντέχει δυο περιφερειακές δυνάμεις. Ή ο ένας ή ο άλλος!
Δεδομένης λοιπόν της στρατηγικής σχέσης Ισραήλ-ΗΠΑ αλλά και της επιρροής που ασκεί στη χάραξη της στρατηγικής αλλά και στη λήψη αποφάσεων στην Ουάσιγκτον ο εβραϊκός παράγων, μας επιτρέπει να ισχυριστούμε ότι είναι αδύνατον ο σχεδιασμός αυτός να έγινε ερήμην του εβραϊκού παράγοντα και του κράτους του Ισραήλ.
Τί μπορεί να συνέβη λοιπόν;
Το ερώτημα αυτό μάλλον δεν απασχόλησε και πολύ την Τουρκία, η οποία θολωμένη από το νεοοθωμανικό όραμα αλλά και από την ομίχλη που δημιουργεί στο περιβάλλον της το Κουρδικού και άλλα εγγενή προβλήματα και αδυναμίες, προχώρησε με ταχείς ρυθμούς στην απόπειρα ανατροπής των ισορροπιών και ελέγχου της Γάζας και της ευρύτερης περιοχής, με αποτέλεσμα να τρακάρει στην αποφασιστικότητα του Ισραήλ, όπως τράκαραν πάνω στις καυτές σφαίρες των ισραηλινών στρατιωτών εννέα ακτιβιστές (!!!) πολίτες της από τις εκατοντάδες που επέβαιναν στο Μαβί Μαρμαρά.
Έκτοτε άρχισε να ξετυλίγεται σταδιακά το κουβάρι που δίνει αρκετές από τις απαντήσεις που απαιτούνται για να δοθεί μια εξήγηση στο παράδοξο.
Όσο η Τουρκία προχωρούσε στην υλοποίηση του νεοοθωμανικού οράματος, παράλληλα το Ισραήλ προχωρούσε σχετικά αθόρυβα στη σύσφιξη των σχέσεών του με διάφορες χώρες της ΝΑ Ευρώπης και του Καυκάσου, δημιουργώντας έναν κλοιό γύρω από την Τουρκία. Μάλιστα, το Ισραήλ, εν αντιθέσει με την Τουρκία, που λόγω του παρελθόντος της προσπαθεί να κρύψει τους επεκτατικούς της στόχους φορώντας την προβιά του εκπολιτιστή (!), προχωρά σε σύναψη στρατιωτικών συμφωνιών με όλες αυτές τις χώρες, συμφωνίες που δίνουν τη δυνατότητα σε τμήματα των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ και όχι μόνο στην πολεμική αεροπορία, να εκπαιδεύονται, να σταθμεύουν και δραστηριοποιούνται στις χώρες αυτές, αναλόγως των καταστάσεων.
Δεν είναι λίγοι οι Τούρκοι αναλυτές που ερμηνεύουν τις συμφωνίες που φέρεται να έχει υπογράψει το Ισραήλ με τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Σερβία, την Αλβανία, την Ουγγαρία, τα Σκόπια, τη Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν,ως μια απόπειρα σταδιακού γεωπολιτικού στραγγαλισμού της Τουρκίας από τη μόνη μη μουσουλμανική μικροσκοπική χώρα της Μέσης Ανατολής.
Μάλιστα ο προβληματισμός σε κύκλους διπλωματών και αναλυτών στην Τουρκία γύρω από το θέμα γίνεται ακόμα πιο έντονος, γιατί το Ισραήλ αναπτύσσει τις σχέσεις αυτές επικαλούμενο πάντα την τουρκική απειλή και τις πικρές εμπειρίες των λαών από την οθωμανική σκλαβιά.
Δηλαδή, εδώ εμφανίζεται από τη μια πλευρά μια Τουρκία που διεκδικεί με αξιώσεις έναν νεοθωμανικό ρόλο περιφερειακής δύναμης και άσκησης επιρροής σε μια σειρά από χώρες και από την άλλη ένα Ισραήλ που επισείει την τουρκική απειλή που προέρχεται από τη συγκεκριμένη διεκδίκηση και συνάπτει μεταξύ άλλων και στρατιωτικές συμφωνίες με τις περισσότερες από τις χριστιανικές χώρες -και όχι μόνο- που συμπεριλαμβάνονται ήδη στο νεοοθωμανικό μενού των Ερντογάν Νταβούτογλου!
Ενώ όμως τα πράγματα έχουν έτσι στο χριστιανικό κόσμο που είναι στο νεοοθωμανικό στόχαστρο, η κατάσταση δεν είναι και πολύ ελπιδοφόρα για την Άγκυρα και στον μουσουλμανικό. Ενώ τα κέρδη από την εμπλοκή της Τουρκίας στις εξεγέρσεις ή επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης -όπως θέλετε πέστε το- στην Τυνησία, τη Λιβύη και την Αίγυπτο δεν είναι απολύτως εξασφαλισμένα και ορατά, ήδη η τουρκική διπλωματία μετράει ζημιές στα μέτωπα της Συρίας και του Ιράκ, ενώ το μεγάλο παιχνίδι αναμένεται να γίνει στην περίπτωση του Ιράν, όπου το ραντάρ της αντιπυραυλικής ασπίδας, που έχει εγκατασταθεί στη Μαλάτεια και θα προστατέψει το Ισραήλ σε μια ενδεχόμενη πυραυλική επίθεση, προκαλεί σοβαρές αναταράξεις στις σχέσεις της Τουρκίας με το Ιράν αλλά και με τη Ρωσία.
Φυσικά το μεγαλύτερο ενδιαφέρον κρύβεται στον τρόπο με τον οποίον εμπλέκεται η Ελλάδα και η Κύπρος στη νεοοθωμανική ονείρωξη των Νταβούτογλου-Ερντογάν αλλά και στο πιθανολογούμενο από τους Τούρκους σχέδιο του Ισραήλ να περικυκλώσει στρατιωτικά την Τουρκία.
Ες Κυριακήν τα σπουδαία λοιπόν…

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ Το τέλος της οικονομικής φούσκας

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 9 Απριλίου 2012

Λιάνα Μυστακίδου
Η κυβέρνηση του κ. Ερντογάν διανύει την πιο δύσκολη περίοδο εξουσίας της. Χάρη στην πολιτική των «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» του κ. Νταβούτογλου, η Τουρκία κινδυνεύει να βρεθεί σε διεθνή απομόνωση. Έντονη κρίση ξέσπασε μετά το Ιράκ και τη Συρία στις σχέσεις της με το Ιράν.Σύμφωνα με την κρατική Τηλεόραση του Ιράν, ο θρησκευτικός ηγέτης της χώρας Αγιατολλάχ Χαμανέι σε συνάντησή του με επιτελείς των Ενόπλων Δυνάμεων που τον επισκέφθηκαν μαζί με τον Γενικό Επιτελάρχη Hasan Firuzbadi, επιτέθηκε εναντίον όλων.

Ειδικότερα ο κ. Χαμανέι είπε: «Οι απειλές των εχθρών φανερώνουν την δύναμη της Ισλαμικής Τάξης. Εάν η Ισλαμική Δημοκρατία δεν ήταν ισχυρή δεν θα χαλούσαν τον κόσμο, όλοι αυτοί που επιθυμούν το κακό του ιρανικού λαού. Οι δυνάμεις της Δύσης και της Ανατολής καθώς και οκτώ χώρες που συνδέονται μαζί τους στάθηκαν επί οκτώ χρόνια εναντίον του Ιράν και ενίσχυσαν με σύγχρονα όπλα το καθεστώς του Σαντάμ. Δεν δίστασαν να του δώσουν ακόμα και χημικά όπλα. Παρ’ όλες, όμως, τις προσπάθειές τους δεν κατάφεραν να λυγίσουν το Ιράν».

Η τουρκική εφημερίδα Γενίτσαγ υποστηρίζει ότι η αναβολή της συνάντησης του κ. Αχμεντινετζάτ με τον κ. Ερντογάν δεν έγινε για λόγους υγείας. Η υψηλή πίεση του Προέδρου του Ιράν ήταν μια πρόφαση για να προσβάλει την Τουρκία και να δώσει ένα μάθημα στον «ταχυδρόμο» του κ.Ομπάμα.Με λίγα λόγια ο κ. Αχμετνινετζάτ θέλησε να δώσει ένα μήνυμα και να θίξει το γόητρο της Τουρκίας.

Οι αντιδράσεις των Ιρανών αξιωματούχων αυξάνονται καθημερινά. Για παράδειγμα ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Ali Laricani μιλώντας στην ολομέλεια αναφέρθηκε στη Σύνοδο των «Φίλων της Συρίας» και είπε: «Εάν πράγματι ανησυχούν για τη δημοκρατία γιατί σιωπούν έναντι της βάρβαρης δικτατορίας του Μπαχρέιν και άλλων χωρών; Την ώρα που ο κ. Ανάν αγωνιά να εφαρμόσει το σχέδιό του, υψώνονται άλλες φωνές από την Πόλη. Όπως φαίνεται το ζήτημα της Συρίας δεν αφορά τις μεταρρυθμίσεις…»

Ο πρόεδρος της επιτροπής εξωτερικών και άμυνας κ. Alaettin Brujendi χαρακτήρισε την Τουρκία συνεργάτη των ΗΠΑ και την κατηγόρησε για παρέμβαση στα εσωτερικά της Συρίας.Αλλά και ο αντιπρόεδρος της ίδιας επιτροπής κ. Kevseri δεν δίστασε να χαρακτηρίσει την Τουρκία «υπεργολάβο» του ιμπεριαλισμού.

Καταπέλτης για την στάση της Άγκυρας στο ζήτημα της Συρίας ήταν ο μόνιμος αντιπρόσωπος της Δαμασκού στα Η.Α.Ε Besar Caferi. Σε συνέντευξή του στην έδρα των Η.Ε επέκρινε δριμύτατα τη Σύνοδο των «Φίλων της Συρίας» που οργανώθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Σύμφωνα με πληροφορίες του Πρακτορείου Sana ο κ. Caferi δήλωσε:
«Ο κ. Ανάν είπε από την πρώτη στιγμή ότι θέλει να συνομιλήσει μόνος με τη Συρία. Αλλά, όπως φαίνεται, κάποιοι θέλησαν να χαμηλώσουν τη φωνή του με παράλληλους δρόμους. Η συνάντηση των Εχθρών της Συρίας που πραγματοποιήθηκε στην Πόλη είναι ένα καλό παράδειγμα για αυτό. Η τουρκική κυβέρνηση ασκεί μια εχθρική πολιτική έναντι της Συρίας. Έγινε οικοδεσπότης σε μια σύνοδο που είχε σαν στόχο να παραβιάσει την ανεξαρτησία και την κυριαρχία μιας γειτονικής χώρας. Αυτό θα θεωρηθεί κήρυξη πολέμου»…

Άλλα δείγματα της αλλοπρόσαλλης εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας κατά την άποψη μας είναι:
-Στην επίμαχη σύνοδο δεν κάλεσαν το Ιράν γιατί υποστηρίζει το καθεστώς Άσαντ. Κάλεσαν, όμως, τη Ρωσία, η οποία αρνήθηκε να πάει.
-Στη σύνοδο που θα συζητούσαν την επίλυση του προβλήματος της Συρίας δεν κάλεσαν τον κ. Κόφι Ανάν, ο οποίος είναι ο αρχιτέκτονας του σχεδίου που έγινε πρόσφατα αποδεκτό για την επίτευξη της ειρήνης.
-Η Τουρκία επιθυμεί να εξοπλίσει τους αντικαθεστωτικούς της Συρίας την ώρα που η Αραβική Ένωση θέλει να δώσει λίγο χρόνο στον Πρόεδρο Άσαντ για να κάνει τις μεταρρυθμίσεις του.

Αναρωτιόμαστε τι θα έκανε η Άγκυρα αν διαπίστωνε ότι η Συρία αγωνιζόταν να εξοπλίσει τους άνδρες του ΡΚΚ;

Τα χάλια της εξωτερικής πολιτικής, τελικά, έχουν αντίκτυπο και στην οικονομία. Η Wall Street Journal και ο Economist κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την τουρκική οικονομία.Η μεν πρώτη παρατηρεί μείωση του ρυθμού ανάπτυξης, ο δε δεύτερος προβλέπει την κατάρρευση του οικονομικού θαύματος ή καλύτερα της οικονομικής φούσκας…

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Leave a Comment »

Ενεργειακά αποθέματα ΝΑ Μεσογείου-Αιγαίου: Κατάρα ή ευλογία;

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 9 Απριλίου 2012

 

 
Του Σάββα Καλεντερίδη
Όλα δείχνουν ότι τελικά μετά την Κύπρο και το «Οικόπεδο 12», ανοίγει ο κύκλος της εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων και στον ελλαδικό χώρο, αρχής γενομένης από περιοχές της Δυτικής Ελλάδος και της Πελοποννήσου, που δεν συμπεριλαμβάνονται στις διακεκαυμένες ζώνες, όπως -ατυχώς κατά την άποψή μας-χαρακτήρισε ο κατά τα άλλα συμπαθής αρμόδιος υπουργός κ. Μανιάτης τις περιοχές επί των οποίων έθεσε υπό αμφισβήτηση το κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδος να προχωρήσει σε έρευνες και γεωτρήσεις, με σκοπό την εκμετάλλευση. 
Παρότι πάντως η ιστορία των αμφισβητήσεων και διεκδικήσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο και των αντίστοιχων υποχωρήσεων της Ελλάδος είναι μακριά και πονεμένη, το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών φαίνεται ότι υπολογίζει πολύ στο Πρωτόκολλο της Βέρνης, που υπέγραψαν το 1976 οι Καραμανλής και Ετζεβίτ, το οποίο προσπαθεί να επαναφέρει στην επιφάνεια, παρ’ ότι σύμφωνα με την ελληνική άποψη είναι ανενεργό.
Συγκεκριμένα, το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών, μετά την έξοδο του ερευνητικού πλοίου Πίρι Ρέις στο Αιγαίο την προηγούμενη εβδομάδα και μετά την αντίδραση της Ελλάδος, έκανε την εξής δήλωση: «Η υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου δεν έχει ακόμα οριοθετηθεί ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα και συνεπώς το μορατόριουμ που παγώνει κάθε ερευνητική δραστηριότητα για πετρέλαιο ή φυσικό αέριο πέραν των χωρικών υδάτων των δυο χωρών στο Αιγαίο, όπως έχει συμφωνηθεί από τις δύο χώρες το 1976 με τη Συμφωνία της Βέρνης, εξακολουθεί να είναι σε ισχύ».
Από την πλευρά του, ο εκπρόσωπος του υπουργείου εξωτερικών κ. Γρ. Δελαβέκουρας, κληθείς να σχολιάσει τις παραπάνω δηλώσεις ανέφερε τα εξής:
«Η ανακοίνωση του Τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών επαναλαμβάνει ισχυρισμούς και θέσεις της Άγκυρας, οι οποίες πόρρω απέχουν των προβλέψεων του Διεθνούς Δικαίου και της διεθνούς πρακτικής.
Τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας στην υφαλοκρηπίδα υπάρχουν, ως γνωστόν, ab initio και ipso facto, ενώ η γνωστοποίηση προς το παράκτιο κράτος, ήτοι την Ελλάδα, θαλασσίων επιστημονικών ερευνών στα υπερκείμενα ύδατα ελληνικής υφαλοκρηπίδας ζητείται σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και τη διεθνή πρακτική, ώστε να διασφαλιστεί ο σεβασμός των κυριαρχικών αυτών δικαιωμάτων.
Οι θέσεις μας είναι σταθερές και βασίζονται στο Διεθνές Δίκαιο και συγκεκριμένα στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982. Η στάση μας διαχρονικά για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας με την Τουρκία είναι συνεπής και δεν επιδέχεται αυθαιρέτων ερμηνειών.
Συνεχίζουμε να κινούμεθα εποικοδομητικά για τη βελτίωση των διμερών μας σχέσεων, στο πλαίσιο του σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου και της εθνικής κυριαρχίας».
Με άλλα λόγια, το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, κινείται δια της τεθλασμένης και δεν απαντά ξεκάθαρα για το αν αποδέχεται ή όχι τη Συμφωνία της Βέρνης, αφήνοντας να αιωρείται στον αέρα η εντύπωση ότι το μορατόριουμ του 1976 μπορεί να ισχύει, μπορεί και όχι.
Στο σημείο αυτό είναι σκόπιμο να δούμε ποια είναι η θέση των ΗΠΑ για το θέμα, μια που η Ουάσιγκτον ήταν αυτή που –αν δεν ενίσχυε και πυροδοτούσε η ίδια– έδειχνε πολύ ‘εύγλωττη’ κατανόηση στην τουρκική επιθετικότητα όλες αυτές τις δεκαετίες που διαρκεί η ιλαροτραγωδία των απαράδεκτων τουρκικών διεκδικήσεων, ενώ παράλληλα Ελλάδα και Κύπρος είναι χειροπόδαρα δεμένες με τη συνεχιζόμενη κατοχή του 40% της Κύπρου. Α, να μην ξεχνάμε ότι τα δεσμά αυτά μας τα πέρασε με τα ίδια του τα …χεράκια ο κ. Κίσινγκερ, συνεπικουρούμενος από Έλληνες στρατιωτικούς και πολιτικούς, τα μαύρα χρόνια της χούντας και κυρίως το 1973-74.
Ενώ λοιπόν οι ΗΠΑ όλα αυτά τα σαράντα χρόνια τηρούσαν στάση που ευνοούσε την τουρκική επιθετικότητα, για πρώτη φορά πέρυσι, με αφορμή τη συνεργασία Κύπρου-Ισραήλ, που πρώτα υλοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό και μετά ανακοινώθηκε, σε αντίθεση με την Ελλάδα που σπεύδει πρώτα να ανακοινώνει και συνήθως δεν υλοποιεί έργα και συνεργασίες, έδειξαν ότι αλλάζουν στάση και υποστηρίζουν ελληνικές θέσεις. Ο εμφανής λόγος είναι η εμπλοκή της αμερικανοεβραϊκών συμφερόντων Noble Energy στο Οικόπεδο 12, και μένει να δούμε να δούμε αν υπάρχουν και άλλοι στρατηγικής υφής λόγοι, όπως για παράδειγμα η επέκταση της συνεργασίας αυτής και σε άλλες θαλάσσιες περιοχές, που όμως αμφισβητούνται από την Τουρκία.
Ένα πρώτο -αν και όχι απόλυτα ασφαλές- δείγμα της αλλαγής στάσης της Ουάσιγκτον είναι η δήλωση του ειδικού απεσταλμένου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την ενέργεια στην Ευρασία, Ρίτσαρντ Μόρνινγκσταρ, ο οποίος απαντώντας στην ερώτηση δημοσιογράφου «Πάντως, η Ελλάδα θα είχε το δικαίωμα να ανακηρύξει τη δική της ΑΟΖ», σε συνέντευξη που έδωσε το 2010, είπε ξεκάθαρα: «Φυσικά, από τη στιγμή που είναι μέρος της συνθήκης
Πάντως, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Αμερικανός αξιωματούχος στη συνέντευξη εκείνη είχε υποστηρίξει την ιδέα Ελλάδα και Τουρκία να προχωρήσουν σε εμπορική συμφωνία εκμετάλλευσης, χωρίς απαραίτητα να έχει λυθεί το ζήτημα της οριοθέτησης στο Αιγαίο. Συγκεκριμένα είχε πει:
« …Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γίνει αυτό. Ο πρώτος είναι να υπάρξει, επιτέλους, συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για τα σύνορα. Αν αυτό δεν είναι δυνατόν, υπήρξαν περιπτώσεις όπου χώρες κατέληξαν σε «εμπορικές διευθετήσεις» και άφησαν το θέμα της οριοθέτησης των συνόρων για το μέλλον. Μπορώ να φανταστώ μια περίπτωση, στο Αιγαίο ή σε κάποια άλλη αμφισβητούμενη περιοχή, όπου το οικονομικό όφελος είναι και για τις δύο χώρες τόσο μεγάλο που τις συμφέρει να καταλήξουν σε μια επιχειρηματική λύση, ακόμη και εάν δεν συμφωνούν στα συγκεκριμένα σύνορα….».
Ο ίδιος αξιωματούχος εμφανίστηκε πριν λίγες ημέρες σε συνέδριο για την ενέργεια που έγινε στην Αθήνα. Τη φορά αυτή επιχείρησε να αποσαφηνίσει, αν όχι να «διορθώσει», τη θέση που ο ίδιος είχε εκφράσει για το δικαίωμα της Ελλάδος να ανακηρύξει την ΑΟΖ, ενώ στην παρέμβασή του τόνισε ότι εάν βρεθούν λύσεις στη βάση της ισονομίας όλοι, οι πάντες, όλες οι χώρες της περιοχής και οι πολίτες τους θα κερδίσουν, προειδοποιώντας ταυτόχρονα ότι σε αντίθετη περίπτωση κανείς δεν θα απολαύσει όλα τα οφέλη. Συγκεκριμένα, ο κ. Μόρνινγκσταρ είπε:
«Η συμβουλή μου, όποια αξία και αν έχει, είναι να τηρηθούν χαμηλοί τόνοι. Τα εμπλεκόμενα μέρη πρέπει να κοιτάξουν με προσοχή τα συμφέροντά τους, να έρθουν σε επαφή με άλλα μέρη στην περιοχή, να προσπαθήσουν να βρουν λογικές λύσεις ώστε όλοι να επωφεληθούν από αυτά τα κομμάτια χρυσού που βρίσκονται στη Μεσόγειο».
Εκτός από αυτά που έγιναν στο συνέδριο και είδαν το φως της δημοσιότητας, τα οποία μπορεί κάποιος να ερμηνεύσει έτσι και αλλιώς, ότι δηλαδή έχουν μηνύματα για την Τουρκία ή και για την Ελλάδα, υπάρχει και η φημολογούμενη παρέμβαση του κ. Μόρνινγκσταρ, ως αποτέλεσμα της οποίας αναβλήθηκε η υπογραφή της τριμερούς συμφωνίας συνεργασίας στον τομέα της ενέργειας Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ.
Υπάρχουν πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες ο κ. Μόρνινγκσταρ ζήτησε την αναβολή της υπογραφής της συμφωνίας για να μην προκαλέσει η ενέργεια αυτή την αντίδραση της Άγκυρας στην Κύπρο και την επιδείνωση των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ, σε μια περίοδο που είναι σε ευαίσθητη φάση το ζήτημα της Συρίας και κυρίως του Ιράν. Επίσης, υπάρχουν φήμες σύμφωνα με τις οποίες έγιναν σκέψεις για υπογραφή της τριμερούς συμφωνίας σε επόμενο χρόνο, όταν η Τουρκία θα εμπλακεί για τα καλά στα μέτωπα Συρίας-Ιράκ-Ιράν, και δεν θα έχει πρακτικά τη δυνατότητα να ακυρώσει έμπρακτα την εν λόγω συμφωνία. Τέλος, υπάρχουν δημοσιεύματα που συνδέουν την αναβολή της υπογραφής της τριμερούς συμφωνίας σε ενστάσεις των ΗΠΑ στη συμμετοχή του ρωσικού παράγοντα στον τομέα της εκμετάλλευσης των κυπριακών οικοπέδων, που τη συσχετίζουν με το ρωσικό δάνειο προς την Κύπρο των 2,5 δις.
Εμείς από την πλευρά μας να υπενθυμίσουμε ότι χώρες που επιχείρησαν να εκμεταλλευθούν τα πετρελαϊκά τους αποθέματα, όταν δεν κινήθηκαν σωστά, βρέθηκαν για δεκαετίες στην κόλαση. Αφού υπενθυμίσουμε ότι το 40% της Κύπρου ίσως βρίσκεται στην τουρκική κόλαση για το λόγο αυτό, ότι η Ελλάδα έζησε επίσης την κόλαση φωτιάς με τις πυρκαγιές του 2007, όταν συζητήθηκε το θέμα τουSouth Stream με τους Ρώσους, να υπογραμμίσουμε ότι καλούμαστε να διαχειριστούμε αυτό το τεράστιο ζήτημα, ζώντας ήδη την κόλαση της οικονομικής κρίσης, που ίσως να προκλήθηκε, βοηθούντων και των γνωστών ‘Ελλήνων’ πολιτικών, για να είναι πιο «υπάκουη» η Ελλάδα στα κελεύσματα των ισχυρών.
Άραγε θα γευθούν η Ελλάδα και Κύπρος την «ευλογία» της εκμετάλλευσης ή θα περνούν από τον ένα θάλαμο της κολάσεως στον άλλο, μέχρι να ‘διευθετηθεί κατάλληλα’ το όλο θέμα;
 Κυριακάτικη Δημοκρατία

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Για ποιον χτυπάει η καμπάνα; Για τον Άσαντ, για τον Αχματινετζάν ή για τον Ερντογάν;

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 30 Μαρτίου 2012

Του Σάββα Καλεντερίδη

Χθες, Πέμπτη, 29 Μαρτίου 2012, τα τουρκικά ΜΜΕ πρόβαλαν μια είδηση, που προβλημάτισε τόσο την τουρκική κοινή γνώμη όσο και την γραφειοκρατία του τουρκικού υπουργείου εξωτερικών. Πρόκειται για το άρθρο που δημοσίευσε πρώτο το αμερικανικό περιοδικό Foreign Policy με τίτλο «Ο πόλεμος με το Ιράν θα αρχίσει από τον Καύκασο;», όπου αναφέρεται ότι υψηλόβαθμος αμερικανός διπλωμάτης, μιλώντας στον Mark Perry είπε ότι ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν παρεχώρησε προς χρήση στην πολεμική αεροπορία του Ισραήλ μια αεροπορική βάση που βρίσκεται στα νότια της χώρας, κοντά στα σύνορα με το Ιράν. Μάλιστα, στην εν λόγω βάση δόθηκε η ονομασία «Αζερμπαϊτζάν».
Ο αμερικανός αξιωματούχος εξέφρασε τους φόβους του ότι η αποκάλυψη ύπαρξης της εν λόγω συμφωνίας είναι δυνατόν να αυξήσει ακόμα περισσότερο την ένταση μεταξύ Τεχεράνης και Τελ Αβίβ, ενώ σύμφωνα με πολιτικούς παρατηρητές, είναι πλέον προφανές ότι σε περίπτωση επίθεσης του Ισραήλ στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, ο πόλεμος εκτός από τη Μέση Ανατολή θα επεκταθεί και στον Καύκασο.
Επίσης, Τούρκοι παρατηρητές αναφέρουν ότι η εξέλιξη αυτή θα προκαλέσει σοβαρή κρίση και στις σχέσης Άγκυρας-Αζερμπαϊτζάν, οι οποίες είχαν ήδη διαταραχτεί λόγω της σύσφιξης των σχέσεων Ισραήλ-Αζερμπαϊτζάν τα τελευταία χρόνια σε όλα τα επίπεδα, τη στιγμή που η Άγκυρα τέντωνε το σχοινί των δικών της σχέσεων με το Τελ Αβίβ τόσο, που αν δεν έσπασε, κινδύνεψε να σπάσει.
Όσον αφορά τις αζερο-ισραηλινές σχέσεις, αυτές έχουν φθάσει σε τέτοιο επίπεδο, που εξόργισαν τον ίδιο τον Ερντογάν, όταν έμαθε πριν από ένα μήνα περίπου ότι το Αζερμπαϊτζάν παρήγγειλε από το Ισραήλ οπλικά συστήματα 1,6 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η οργή του Τούρκου πρωθυπουργού μάλλον θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη, όταν αντιληφθεί ότι τα οπλικά συστήματα που θα πληρώσει το Αζερμπαϊτζάν, θα εξυπηρετούν επιχειρησιακές ανάγκες του Ισραήλ, αφού η παραγγελία αφορά μη επανδρωμένα αεροσκάφη τύπου HERON, που θα συλλέγουν πληροφορίες από το ΒΔ Ιράν επ’ ωφελεία του Ισραήλ, και εξελιγμένα αντιαεροπορικά συστήματα, που θα προστατεύουν το Αζερμπαϊτζάν από ενδεχόμενη πυραυλική ή αεροπορική επίθεση, αλλά θα προστατεύουν κυρίως την αεροπορική βάση που παραχώρησε το Αζερμπαϊτζάν στο Ισραήλ.
Επίσης, ένα στοιχείο που εξοργίζει την Άγκυρα, που έχει επενδύσει πολλά στον λεγόμενο τουρκικό κόσμο, είναι η δήλωση του προέδρου του Αζερμπαϊτζάν, Ιλχάμ Αλίεφ, ο οποίος, αναφερόμενος στις σχέσεις της χώρας του με το Ισραήλ είπε: «Οι σχέσεις μας με το Ισραήλ μοιάζουν με παγόβουνο. Αυτές που φαίνονται είναι μόνο το 10% ενώ το υπόλοιπο 90% είναι υπόγειες και δεν φαίνονται».
Την ίδια στιγμή που διακινείται η πληροφορία αυτή σε διπλωματικούς και στρατιωτικούς κύκλους στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη, ένα άλλο δημοσίευμα έρχεται να ταράξει τα ήδη ταραγμένα νερά στην Τουρκία.
Η εφημερίδα Ζαμάν δημοσίευσε δηλώσεις του εξόριστου πολιτικού εκ των Κούρδων της Συρίας,Σαλάχ Μπεντρεντίν, σύμφωνα με τον οποίον το καθεστώς Άσαντ, με τη μεσολάβηση του προέδρου του Ιράκ, του γηραιού Κούρδου πολιτικού, Τζελάλ Ταλαμπανίεξομάλυνε τις σχέσεις του με το ΡΚΚ, το οποίο πλέον δραστηριοποιείται χωρίς κανένα εμπόδιο στο συριακό έδαφος, συνεργαζόμενο στενά με την Ελ Μουχαμπεράτ και τις άλλες υπηρεσίες ασφάλειας και πληροφοριών του συριακού κράτους. Μάλιστα, ο Σαλάχ Μπεντρεντίν, που αντιπολιτεύεται το ΡΚΚ,  είπε ότι τη στιγμή αυτή υπάρχουν δυο χιλιάδες αντάρτες του ΡΚΚ στα βουνά Κιουρμέν, που βρίσκονται στην περιοχή Αρφίν, κοντά στα σύνορα με το Βόρειο (τουρκικό) Κουρδιστάν. Είναι προφανές ότι σε περίπτωση που η πληροφορία αυτή είναι σωστή, το ΡΚΚ, που προετοιμάζει την εαρινή του επίθεση, με την κίνησή του αυτή δημιουργεί ένα επί πλέον πρόβλημα στο τουρκικό στρατό και τις άλλες δυνάμεις ασφαλείας, που προετοιμάζονται αναλόγως για την αντιμετώπιση της εαρινής επίθεσης.
Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο για την Τουρκία, αν σκεφθεί κανείς ότι οι εκπρόσωποι των Κούρδων της Συρίας αποχώρησαν από τις συνομιλίες που γίνονται στην Κωνσταντινούπολη, εν όψει της συνόδου των «Φίλων της Συρίας» το προσεχές Σαββατοκύριακο, δηλώνοντας ότι δεν εξασφαλίζονται τα συμφέροντα των συμπατριωτών τους.Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με ανεξάρτητους παρατηρητές, το 75% των δυο εκατομμυρίων Κούρδων της Συρίας πρόσκειται στο κόμμα PYD (Partiya Yekikiya Demokratik, PYD), που αποτελεί την πολιτική πτέρυγα του ΡΚΚ στη Συρία, ενώ το υπόλοιπο 25% είναι μοιρασμένο σε 15 κόμματα και οργανώσεις!
Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με δικές μας κουρδικές πηγές, οι Κούρδοι της Συρίας ήδη έχουν δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για το αυτόνομο Μικρό Νότιο Κουρδιστάν, όπως αποκαλούν τα εδάφη της Συρίας που κατοικούνται στην πλειοψηφία τους από Κούρδους και ότι τηρούν αποστάσεις τόσο από το καθεστώς Άσαντ όσο και από την αντιπολίτευση, επιλέγοντας να εκδηλώσουν τις προθέσεις τους όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες, με βάση πάντα τον μακρόπνοο σχεδιασμό για την ενότητα όλων των Κούρδων. Για όσους αναρωτιούνται τί σημαίνει αυτό για την Τουρκία και όχι μόνο, να υπενθυμίσουμε ότι σε περίπτωση που ιδρυθεί το αυτόνομο Μικρό Νότιο Κουρδιστάν, τότε οι Κούρδοι φθάνουν πολύ κοντά στο μεγάλο τους όνειρο, που είναι η απόκτηση εξόδου στη θάλασσα, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα του Μεγάλου Κουρδιστάν.
Τέλος, το σκηνικό τρόμου για την Άγκυρα κλείνει με την προοπτική παράτασης της αβεβαιότητας και της αστάθειας στη Συρία για τα επόμενα δυο χρόνια, μετά την υπαναχώρηση της Ουάσιγκτον από το ενδεχόμενο ένοπλης επέμβασης, πιθανόν μετά από συμφωνία με τη Ρωσία (ποιος ξέρει με τί αντάλλαγμα). Και μιλούμε για σκηνικό τρόμου γιατί πέραν του ότι η Άγκυρα αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα με τις εξαγωγές της προς τη Μέση Ανατολή και τον Περσικό Κόλπο, αφού οι δρόμοι μέσω Ιράκ και Συρίας είναι επί της ουσίας κλειστοί για τα τουρκικά φορτηγά, η παράταση της αβεβαιότητας στη Συρία, επεκτείνει την περιοχή δραστηριοποίησης των Κούρδων εκτός από το Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ) και στο υπό δημιουργίαν Μικρό Νότιο Κουρδιστάν. Το γεγονός αυτό, εισάγει νέες παραμέτρους στο «δικό» της Κουρδικό, με αποτέλεσμα να θεωρείται ήδη «νεκρό» το νέο σχέδιο που επεξεργάστηκε η κυβέρνηση Ερντογάν για την επίλυσή του.
Τελικά, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα για ποιον χτυπάει η καμπάνα. Για τον Άσαντ, για τον Αχματινετζάν ή για τον Ερντογάν;
Ακούει κανείς (την καμπάνα) στην Αθήνα και τη Λευκωσία;
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

Διεθνής κινητοποίηση για την «Ημέρα της Παλαιστινιακής Γης»

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 30 Μαρτίου 2012

Διεθνής κινητοποίηση για την «Ημέρα της Παλαιστινιακής Γης»

Πηγή φωτο: http://www.shiptogaza.gr

 

«Ημέρα της Παλαιστινιακής Γης», είναι η 30 Μαρτίου 2012 και με αυτή την αφορμή, οργανώνεται μια παγκόσμια, ειρηνική δράση για την καταγγελία της πολιτικής του κράτους του Ισραήλ που επιδιώκει την εθνοκάθαρση στην Ιερουσαλήμ, με αναγκαστικές απαλλοτριώσεις και αναγκαστικό εκτοπισμό των Παλαιστινίων κατοίκων της πόλης. Με τον τίτλο Παγκόσμια Πορεία προς την Ιερουσαλήμ, θα πραγματοποιηθούν πορείες σε διάφορες χώρες, κατευθυνόμενες στο πλησιέστερο προς την Ιερουσαλήμ σημείο.

Σε ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας «Ένα Καράβι για τη Γάζα», αναφέρεται ότι: «Οι πορείες θα ενώσουν τις προσπάθειες Παλαιστινίων, Αράβων, Μουσουλμάνων, Εβραίων, Χριστιανών και όλων των ανθρώπων με συνείδηση, να βάλουν τέλος στην κατοχή της Ιερουσαλήμ και όλης της παλαιστινιακής γης, καθώς και στην περιφρόνηση του κράτους του Ισραήλ έναντι κάθε έννοιας δικαίου.

Η πορεία υποστηρίζεται από  διεθνή επιτροπή  αποτελούμενη από προσωπικότητες των κοινωνικών κινημάτων, της πολιτικής και του πολιτισμού, μεταξύ αυτών:

Dr.  Anton Shuhaiber,   Χριστιανική Αδελφότητα Γάζας, Arnold Hottinger, Ελβετός δημοσιογράφος   και αρθρογράφος, πρώην ανταποκριτής στη Μέση Ανατολή για την Neue Zόrcher Zeitung, H.E. Atallah Hanna,  Αρχιεπίσκοπος Σεβαστείας, Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, Cindy Sheehan, αντιπολεμική ακτιβίστρια, μητέρα αμερικανού στρατιώτη που σκοτώθηκε στο Ιράκ, συγγραφέας, Dr.  Cornel West, καθηγητής  Aφρικανo-Αμερικανικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Princeton.  Φιλόσοφος, συγγραφέας και ακτιβιστής υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων Αρχιεπίσκοπος Ντέσμοντ Τούτου, Νόμπελ Ειρήνης, Evelyn Hecht-Galinski, Εβραιο Γερμανίδα συγγραφέας, αρθρογράφος και ακτιβίστρια, Dr. Francis Boyle, Καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Illinois, Gretta Duisenberg, Ιδρυτής και Πρόεδρος,του οργανισμού «Stop the Occupation»( Σταματήστε την Κατοχή) στην Ολλανδία,  Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Free Gaza Movement, Prof. Judith Butler, συγγραφέας και φιλόσοφος, Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Berkeley, Dr. Leo Gabriel, Αυστριακός κοινωνιο-ανθρωπολόγος, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ. Μέλος στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ του Διεθνούς Συμβουλίου, Rabbi Lynn Gottlieb, Eβραϊκο Κίνημα Ανανέωσης, Mairead McGuire, βραβείο Νόμπελ Eιρήνης, κ.ά.

Η Ιερουσαλήμ είναι ιστορικά τόπος συνάντησης και, για πολλούς αιώνες, ειρηνικής συνύπαρξης διαφορετικών πολιτισμών.

Στις δράσεις θα συμμετάσχουν 3 ελληνικές αποστολές, αποτελούμενες από 15 μέλη της Πρωτοβουλίας «Ένα Καράβι για τη Γάζα», στην Αίγυπτο, τον Λίβανο και την Ιορδανία, εκφράζοντας τα φιλοπαλαιστινιακά αισθήματα του ελληνικού λαού και την αντίθεσή του στην  υπαγορευόμενη, επικίνδυνη για την ειρήνη στην περιοχή, «στρατηγική συμμαχία» του Ελληνικού κράτους με το κράτος του Ισραήλ.

Στην κεντρική εκδήλωση της Πρωτοβουλίας που συνδιοργανώνεται με τον Σύλλογο Ιντιφάντα, στον χώρο πολιτισμού @Ρουφ, στις 30 Μαρτίου, 7:45 το απόγευμα, θα πραγματοποιηθούν ζωντανές συνδέσεις και θα προβληθούν ανταποκρίσεις από τις ελληνικές αποστολές στην Παγκόσμια Πορεία προς την Ιερουσαλήμ».

 

http://www.ert.gr/kiononia/item/7975-Diethnhs-kinhtopoihsh-gia-thn-%C2%ABHmera-ths-Palaistiniakhs-Ghs%C2%BB

Posted in Εκδηλώσεις, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Το Νεβρόζ και το φάσμα της διάλυσης που πλανάται πάνω από την Τουρκία

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 27 Μαρτίου 2012

Του Σάββα Καλεντερίδη

Αν και το Νεβρόζ, που ταυτίζεται με την εαρινή ισημερία, είναι μια γιορτή που εορτάζεται από διάφορους λαούς σε μια ευρύτατη περιοχή από την Κεντρική Ασία μέχρι τη Μέση Ανατολή, ως η γιορτή της Άνοιξης και του Νέου Έτους, για τους Κούρδους έχει μια ιδιαίτερη σημασία και γιορτάζεται ως ημέρα ανεξαρτησίας, αγώνα και απελευθέρωσης. Γιατί;

Το έτος 612 π.Χ., όλα τα έθνη που έθνη που συνθλίβονταν κάτω από την κατοχή της Αυτοκρατορίας των Ασσυρίων, συνασπίστηκαν υπό την ηγεσία των Μήδων, προγόνων των Κούρδων και με τη συμμετοχή των Βαβυλωνίων και των Σκυθών άρχισαν μια ιστορική αντίσταση, η οποία εξελίχθηκε σε έναν νικηφόρο πόλεμο. Οι δυνάμεις των Μήδων, υπό την ηγεσία του μυθικού ηγέτη Ντεμιρτζί Κάβα (Demirci Kawa),  κατέλαβαν την Νινεβί, πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας των Ασσυρίων, θέτοντας τέλος σε αυτή την μακρόχρονη καταπίεση και δουλεία. Η ημερομηνία αυτής της νίκης, που απάλλαξε όλους τους λαούς της Μεσοποταμίας από την καταπίεση και τη δουλεία των Ασσυρίων, ήταν η 21η Μαρτίου, που ταυτίζεται με την εαρινή ισημερία και το Νεβρόζ και γιορτάζεται από τους Κούρδους, που παραμένουν σκλαβωμένοι και τον 21ο αιώνα, ως ημέρα ανεξαρτησίας, αγώνα και απελευθέρωσης.

Ο εορτασμός του Νεβρόζ μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ήταν απαγορευμένος, αφού το τουρκικό κράτος, που ακολουθούσε πολιτική σκληρής άρνησης και καταπίεσης εναντίον του ιστορικού αυτού λαού, δεν επέτρεπε στους Κούρδους να ανάβουν τις ενοχλητικές φωτιές και να πηδούν πάνω από αυτές, αφού το όλο σκηνικό θύμιζε την επανάσταση, που ήδη είχε αρχίσει, από το 1978 σε πολιτικό και από το 1984, σε στρατιωτικό επίπεδο από το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (ΡΚΚ).

Η πρώτη φορά που οι Κούρδοι αψήφησαν την απαγόρευση του τουρκικού κράτους και γιόρτασαν μαζικά το Νεβρόζ, ήταν η 21η Μαρτίου 1992, όταν χιλιάδες εξεγερμένοι συγκεντρώθηκαν στην πλατεία της πόλης Τζίζρε, κοντά στα σύνορα με το Νότιο Κουρδιστάν (Β. Ιράκ), και γιόρτασαν πανηγυρικά την απαγορευμένη γιορτή της ανεξαρτησίας, του αγώνα και της απελευθέρωσης. Τότε, το τουρκικό κράτος, που δεν μπόρεσε να χωνέψει μια τέτοια αντίδραση, επιτέθηκε εναντίον των διαδηλωτών και σκότωσε εν ψυχρώ 22 πολίτες. Οι άγριες αιματηρές επιθέσεις του κράτους, αντί να κάμψουν την αγωνιστικότητα και το ηθικό των εξεγερμένων, του χαλύβδωσε, ενώ η φωτιά της επανάστασης εξαπλώθηκε με πρωτοφανή ταχύτητα σε ολόκληρο το Βόρειο Κουρδιστάν (ΝΑ Τουρκία). Οι κηδείες των θυμάτων έγιναν αιτία νέων εξεγέρσεων και έκτοτε, το Νεβρόζ, εκτός από τον παραδοσιακό ιστορικό, απέκτησε νέο συμβολισμό, συσχετιζόμενο με την επανάσταση και το κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Οι κυβερνήσεις Ερντογάν τα τελευταία χρόνια έδειχναν ανοχή και ο εκάστοτε υπουργός εσωτερικών έδινε εντολή στις αστυνομικές δυνάμεις και τις αρχές ασφαλείας κατά τη διάρκεια των εορτασμών του Νεβρόζ να απουσιάζουν από τις περιοχές συγκέντρωσης των Κούρδων και να παρακολουθούν εκ του μακρόθεν και διακριτικά τους εορτασμούς, αφού υπήρχε η πεποίθηση ότι η βία του κράτους φέρνει βία και αναζωπυρώνει το κουρδικό κίνημα. Στους εορτασμούς αυτούς τα τελευταία χρόνια συμμετείχαν εκατομμύρια Κούρδων, ενώ το κουρδικό κίνημα έδινε μεγάλη σημασία στην εκδήλωση που πραγματοποιούνταν στο Αμέντ-Ντιγιαρμπακίρ, παραδοσιακή πρωτεύουσα του Κουρδιστάν, και στην εκδήλωση της Κωνσταντινούπολης, που κατά τον πρώην πρόεδρο της Τουρκίας, Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, είναι η μεγαλύτερη κουρδική πόλη στον κόσμο, αφού οι Κούρδοι της Πόλης ξεπερνούν τα δυο εκατομμύρια.

Η τοποθέτηση στη θέση του υπουργού Εσωτερικών του Ιδρίς Ναΐμ Σαχίν (İdris Naim Şahin), στις 5 Ιουλίου 2011, μετά την πανηγυρική νίκη του ΑΚΡ στις γενικές εκλογές, ταυτίζεται με την αλλαγή της πολιτικής που ακολουθούσαν μέχρι τότε οι κυβερνήσεις του Ερντογάν απέναντι στο κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Ο Σαχίν ενορχήστρωσε εκτεταμένες επιχειρήσεις, κατά τις οποίες οι τουρκικές αρχές ασφαλείας προχώρησαν σε συλλήψεις 650 στελεχών του νόμιμου Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας (ΒDP) και οκτώ χιλιάδων στελεχών του ημιπαράνομου μηχανισμού KCK, που προετοίμαζε ένα παράλληλο μηχανισμό εξουσίας, με βάση τις συνομιλίες που διεξάγονταν μεταξύ του τουρκικού κράτους και του ΡΚΚ για την εξεύρεση πολιτικής λύσης στο Κουρδικό Ζήτημα.

Άρα, αυτό σήμαινε και το τέλος των συνομιλιών, προφανώς γιατί ο Ερντογάν αντιλήφθηκε ότι η πολιτική λύση που επεξεργάζονταν, θα οδηγούσε τελικά στην ίδρυση πρώτα ομόσπονδου και στη συνέχεια ανεξάρτητου κράτους και άρα στον διαμελισμό της Τουρκίας.

Έκτοτε, το τουρκικό κράτος, ακολουθεί πολιτική καταστολής του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, συνεπικουρούμενο από τις ΗΠΑ, οι οποίες από τη μια πλευρά στηρίζουν το αυτόνομο κουρδικό κράτους του Νοτίου Κουρδιστάν (Β. Ιράκ) και διατηρούν τους δικούς τους γενικούς σχεδιασμούς για το Κουρδικό και από την άλλη χρειάζονται την Τουρκία για τη Συρία και για το Ιράν.

Και να μην ξεχνάμε ότι οι εξελίξεις στη Συρία και το Ιράν θα επηρεάσουν το πότε και το πώς θα εξελιχθεί το Κουρδικό Ζήτημα και το πώς θα επηρεάσει αυτό την Τουρκία αλλά και την ευρύτερη περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου και της Ελλάδος.

 

 Το 2012 η κυβέρνηση Ερντογάν, φοβούμενη ότι το κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στους εορτασμούς του Νεβρόζ θα κάνει πρόβα της Κουρδικής Άνοιξης, στα πρότυπα της Αραβικής, την οποία σημειωτέον από ένα σημείο και μετά στήριζε η Άγκυρα, προχώρησε στην απαγόρευση των εορτασμών που είχαν σχεδιαστεί να γίνουν την Κυριακή, 18 Μαρτίου, στο Αμέντ-Ντιγιαρμπακίρ και στην Κωνσταντινούπολη. Η απαγόρευση δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα για την τουρκική κυβέρνηση, αφού περισσότεροι από 500 χιλιάδες Κούρδοι αψήφησαν τις απαγορεύσεις, ανέτρεψαν τα οδοφράγματα και γέμισαν το χώρο του εορτασμού στο Αμέντ, ενώ στην Κωνσταντινούπολη εκατοντάδες χιλιάδες Κούρδοι συγκρούονταν με τις αστυνομικές δυνάμεις, προκαλώντας μεγάλες καταστροφές.

 

 Την ώρα που γράφονταν οι γραμμές αυτές (21 Μαρτίου), σε εβδομήντα πόλεις και κωμοπόλεις της Τουρκίας συνεχίζονταν οι συγκρούσεις μεταξύ των δυνάμεων της τουρκικής αστυνομίας και των Κούρδων διαδηλωτών, που επιχειρούσαν να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό για να γιορτάσουν το Νεβρόζ, τη γιορτή της ανεξαρτησίας, του αγώνα και της απελευθέρωσης. Μάλιστα, σε συμπλοκή που έγινε στο Τζίζρε έχασε τη ζωή του ένας αστυνομικός, ενώ σε ενέδρα του ΡΚΚ που έπεσαν άνδρες των ειδικών δυνάμεων της τουρκικής Αστυνομίας, έχασαν τη ζωή τους τέσσερις αστυνομικοί και ένας μόνιμος στρατοχωροφύλακας των ειδικών δυνάμεων και τραυματίστηκαν άλλοι πέντε.

Την ίδια ημέρα και ενώ το περιοδικό ΤΙΜΕ και η εφημερίδα New York Times έκαναν εκτενείς και με ιδιαίτερο «νόημα» αναφορές στο Νεβρόζ και το κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα -πάει τελείωσαν εκείνες αναφορές περί τρομορκατίας-  η εφημερίδα Ραντικάλ δημοσίευε δημοσκόπηση σύμφωνα με την οποία το 49% των ερωτηθέντων Κούρδων τάσσεται υπέρ της «δημοκρατικής αυτονομίας του Κουρδιστάν», όρος που καθιέρωσε ο έγκλειστος στις τουρκικές φυλακές Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, το 19,2% υπέρ ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, το 5,4% υπέρ μιας «ομοσπονδίας» και το 7,1% υπέρ της ενίσχυσης των αρμοδιοτήτων στους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Αν αναρωτιέστε για το υπολειπόμενο 3,4%, αυτοί προτιμούν τη συνέχιση του υφισταμένου καθεστώτος, που σημαίνει ότι το 96,5% των Κούρδων της Τουρκίας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στηρίζουν την κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, και όλα αυτά τη στιγμή που η Τουρκία ξεσαλώνει και ξαναστέλνει το Πίρι Ρέις στο Αιγαίο, σε ελληνικότατη υφαλοκρηπίδα, παρά τα τηλεγραφήματα λύπης και αγάπης του Έλληνα υπουργού Εθνικής Αμύνης στον Τούρκο ομόλογό του, που σημειωτέον επικεφαλής των 40 χιλιάδων Τούρκων στρατιωτών που είναι κληρονομιά του Αττίλα στα άγια χώματα της Κύπρου.

Αθάνατη Ελλάδα!

Δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Δημοκρατία, 25 Μαρτίου 2012

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Ομιλία καθηγητού κ. Θ. Καρυώτη στην εκδήλωση για την ΑΟΖ (Μέγαρο Μουσικής)

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 10 Μαρτίου 2012

Κυρίες και Κύριοι καλησπέρα σας.
Πριν 30 χρόνια, συγκεκριμένα στις 10 Δεκεμβρίου του 1982, υπογράφτηκε στο Montego Bay της Ιαμαϊκής  η Συνθήκη των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας. Σήμερα 162 κράτη, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα και η Κύπρος , είναι συμβαλλόμενα μέρη. 
Τότε, ήμουν μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στην διάσκεψη αυτή που συνέταξε το Σύνταγμα των Ωκεανών και Θαλασσών του πλανήτη Γη και κατάλαβα την αξία της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ για την Ελλάδα. Εδώ και 30 χρόνια τώρα προσπαθώ να πείσω τους συμπατριώτες μου για την αξία αυτής της έννοιας που τόσο βοηθάει τα εθνικά μας συμφέροντα στην περιοχή. 
Ξεκίνησα, λοιπόν,  έναν ανηφορικό δρόμο, γράφοντας και δημοσιεύοντας βιβλία και άρθρα στα ελληνικά και αγγλικά εις ώτα μη ακουόντων.  Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 έγραψα ένα πολύ μικρό άρθρο στο περιοδικό «ΑΝΤΙ» που έπεσε στην αντίληψη του βουλευτή Στέφανου Μάνου ο οποίος και έκανε μία επερώτηση στη Βουλή για αυτό το θέμα ζητώντας από τον Υπουργό Εξωτερικών να μάθει εάν γνωρίζει τι γράφει ο Καρυώτης για την ΑΟΖ.  Ο τότε Υπουργός, σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας απάντησε ότι η ελληνική κυβέρνηση γνωρίζει τις θέσεις του Καρυώτη και γνωρίζει και το θέμα της ΑΟΖ.
Αργότερα, σε μία συνάντηση που είχα με τον Ανδρέα Παπανδρέου, στην πιο δύσκολη περίοδο της πολιτικής του ζωής, μου είπε « Θόδωρε παιδί μου αυτό είναι ένα σημαντικό θέμα και θέλω να πας να το συζητήσεις με τον Κάρολο και τον Γιάννη. Θα τους τηλεφωνήσω για να πας να τους δεις.»
Ο Κάρολος ήταν ο Παπούλιας και ο Γιάννης ήταν ο Καψής. Ακόμα
περιμένω το τηλεφώνημά τους.
Ξαφνικά, πριν μερικά χρόνια, ο φίλος μου δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου μου τηλεφώνησε και μου είπε: «Καρυώτη θέλω να πάμε απόψε στο Μουράγιο (ελληνικό εστιατόριο της Ουάσιγκτον) για να μου εξηγήσεις τι ακριβώς είναι η ΑΟΖ γιατί διότι με έχεις ζαλίσει και θέλω να μάθω».
Προς μεγάλη μου έκπληξη ο Ιγνατίου ήρθε στο εστιατόριο κρατώντας έναν ελληνικό χάρτη, ένα τετράδιο και ένα στυλό. Άρχισα  εξηγώ το θέμα με λεπτομέρειες. Όταν τέλειωσα φάνηκε εντυπωσιασμένος και μου είπε να γράψω δύο άρθρα, ένα για την εφημερίδα «Έθνος» και ένα για την εφημερίδα «Φιλελεύθερος» της Λευκωσίας. Από τότε ο δρόμος έγινε ευκολότερος και με την εξάπλωση του διαδικτύου οι ιδέες μου έγιναν ευρύτερα γνωστές σε όλη τη χώρα.
Αυτά ως σύντομη εισαγωγή στην προϊστορία των προσπαθειών μου.
Ας έρθουμε τώρα στο θέμα μας.
Υπάρχουν σήμερα 137 παράκτια κράτη που διαθέτουν ΑΟΖ. Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά (άρθρο 121, παράγραφο 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για την ΑΟΖ  τα ίδια επιχειρήματα που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι, δηλαδή, τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι «κάθονται» πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας διότι απλώς η ΑΟΖ δεν έχει κανένα γεωλογικό «παρελθόν».  Άλλωστε, η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας και έτσι η Τουρκία έχει χάσει και αυτό το επιχείρημα.
Η Τουρκία ήταν ένα από 4 κράτη που δεν υπέγραψαν τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας και ο κύριος λόγος ήταν η ύπαρξη της ΑΟΖ. Επομένως δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός στο Διεθνές Δίκαιο για να αντιληφτεί την αξία της ΑΟΖ για την Ελλάδα. Αλλά δυστυχώς όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων 30 ετών σεβάστηκαν την επιθυμία της Τουρκίας να μη συζητήσουν το θέμα της ΑΟΖ.
Η άρνηση των δυο τελευταίων ελληνικών κυβερνήσεων να οριοθετήσουν την ελληνική ΑΟΖ με αυτή της Κύπρου δεν αποτελεί μόνο πράξη δειλίας αλλά και μεγάλης απερισκεψίας. Κλειδί σ’ αυτήν την οριοθέτηση είναι το Καστελόριζο, νησί το οποίο κατοικείται – δεν πρόκειται δηλαδή για κάποια ακατοίκητη βραχονησίδα – και κατά συνέπεια κανείς δεν μπορεί  να αμφισβητήσει ότι διαθέτει ΑΟΖ. Εάν η Ελλάδα δεχτεί να προχωρήσει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο χωρίς τον υπολογισμό του Καστελόριζου η εμφανής συνέπεια θα είναι η Ελλάδα να μην έχει θαλάσσια σύνορα με τη Κύπρο!
Τώρα τελευταία, κάποιοι προσπαθούν  να μειώσουν την αξία της ΑΟΖ επιδιώκοντας να μας πείσουν ότι δεν αποτελεί παρά «ΜΟΔΑ»!. Ξεχνούν βέβαια ότι για πολλά χρόνια κανένα κράτος δεν έχει  προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο στη Χάγη ζητώντας μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας αλλά ζητώντας ταυτόχρονα και την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Οι ίδιοι κύκλοι, όχι μόνο αγνοούν την αξία της ΑΟΖ αλλά προσπαθούν να μας πείσουν ότι το Ισραήλ και η Κύπρος κακώς  προχώρησαν σε οριοθέτηση της ΑΟΖ απεμπολώντας τα εθνικά τους συμφέροντα μια και αγνόησαν την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Είναι ξεκάθαρο σε όλους ότι η οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Κύπρο και το Ισραήλ αποτελεί όχι μόνο μία σημαντική οριοθέτηση αλλά ταυτόχρονα το γεγονός αυτό είχε και άμεσες πρακτικές συνέπειες εφόσον τα κράτη αυτά έχουν προχωρήσει σε θαλάσσιες έρευνες για την εξερεύνηση πετρελαίου και φυσικού αερίου και δεν σχεδιάζουν να οριοθετήσουν ποτέ την υφαλοκρηπίδα τους, διότι η έννοια αυτή έχει ξεπεραστεί από το 1982 από την έννοια της ΑΟΖ.
Πρόσφατες έγκυρες μελέτες που έχουν γίνει στην Ανατολική Μεσόγειο καθιστούν πολύ πιθανή την  ύπαρξη μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου. Αυτό εξηγεί την έντονη κινητικότητα στο Αιγαίο και ιδίως στην Ανατολική Μεσόγειο και επιβάλλει στην Ελλάδα να προβεί τώρα στις αναγκαίες κινήσεις για την προάσπιση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, που έχουν μεγάλη γεωπολιτική και γεωοικονομική σημασία.
Η Ελλάδα, όταν αποφασίσει να ανακηρύξει ΑΟΖ σε όλες τις θάλασσές της ακολουθώντας πιστά τις διατάξεις του Δίκαιου της Θάλασσας, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από την Τουρκία. Απλώς η Τουρκία θα αρνηθεί να αναγνωρίσει μια ελληνική ΑΟΖ, όπως ακριβώς έκανε και με την κυπριακή ΑΟΖ.  Ωστόσο, η Κύπρος ούτε φοβήθηκε ούτε σταμάτησε τις έρευνες εξ αιτίας της στάσης αυτής της Τουρκίας – αγνόησε συνάμα και τις απειλές της – και μάλιστα πήρε και την έγκριση της ΕΕ και των ΗΠΑ. Η Άγκυρα θα πρέπει να συνειδητοποιήσει και να αποδεχτεί ότι δεν μπορεί να επιβάλει τις όποιες νέο-οθωμανικές βλέψεις της στη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα.
Επομένως, ο δισταγμός της ελληνικής κυβέρνησης είναι εντελώς αδικαιολόγητος διότι η οριοθέτηση της ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου θα δημιουργήσει ένα προηγούμενο για το Καστελόριζο και  ΑΟΖ που de facto και de jure  θα αποτελεί επίσης και ΑΟΖ της ΕΕ. Τι εννοούσε ο Πρόεδρος της Γαλλίας όταν έλεγε πρόσφατα “Θέλουμε μια ενωμένη Ευρώπη. Η Ευρώπη πρέπει να έχει σύνορα. Διότι μια Ευρώπη χωρίς σύνορα θα είναι μια Ευρώπη χωρίς θέληση, χωρίς ταυτότητα, χωρίς αξίες. Και αν η Ευρώπη δεν υπερασπίζεται τις αξίες της, τότε ποιος θα το κάνει γι’ αυτήν;”
Τώρα που η Κύπρος αποφάσισε θαρραλέα  να οριοθετήσει την ΑΟΖ της με αυτή του Ισραήλ δεν υπάρχει πλέον καμία δικαιολογία για την Ελλάδα να μην κάνει το ίδιο με την Κύπρο. Η Τουρκία προσπαθεί για πολύ καιρό τώρα να πείσει την διεθνή κοινότητα ότι η περιοχή ανάμεσα στο Καστελόριζο, την Κρήτη και την Κύπρο είναι μέρος της τουρκικής ΑΟΖ. Αυτό αποτελεί ξεκάθαρη παραβίαση όλων των κανόνων του Δίκαιου της Θάλασσας.
Γι’ αυτό το λόγο η απραξία των κυβερνήσεων της Ελλάδας τα τελευταία 30 χρόνια να μην ανακηρύξει ΑΟΖ και να κάνει ταυτόχρονη οριοθέτηση με την Αίγυπτο και την Κύπρο αποτελεί μια τεράστια παράλειψη.
Βέβαια, ακόμα και σήμερα δεν είναι καθόλου αργά να γίνει κάτι τέτοιο. Πρέπει να συμφωνήσουμε για μια τριεθνή οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Αίγυπτο που θα δίνει πλήρη επήρεια στο Καστελόριζο και στην Στρογγύλη. Η Τουρκία, σίγουρα, θα μπορεί να ζητήσει παρέμβαση της Χάγης, κάτι που δικαιούται να κάνει, αλλά η θέση της θα είναι νομικά πιο αδύνατη εάν υπάρχει αυτή η τριεθνής οριοθέτηση που θα έχει και την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής  Ένωσης. Σε περίπτωση που τελικά δεν έχουμε θαλάσσια σύνορα με τη Κύπρο η ζημιά πέραν από  πολιτική, και ιδεολογική είναι  και οικονομική. Διότι, μπορεί να υπάρξει οικονομική ζημιά στην περίπτωση που τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που θα χάσουμε, σε περίπτωση μείωσης της ΑΟΖ του Καστελόριζου και της Στρογγύλης, αποδειχτεί ότι είναι αρκετά μεγάλα.
Ξεκίνησα έναν ανηφορικό δρόμο πριν 30 χρόνια και νομίζω ότι έχω φτάσει στη τελική ευθεία. Έχω την εντύπωση ότι το 2012 δεν θα σημάνει μόνο το τέλος της οικονομικής μας τραγωδίας αλλά θα είναι και η χρονιά που η επόμενη κυβέρνηση θα ανακηρύξει την Ελληνική ΑΟΖ!
Κάποτε θα έρθει και η δική μου σειρά να αφήσω αυτόν τον κόσμο και η τελευταία επιθυμία μου θα είναι οι στάχτες μου να ριχτούν στην ελληνική ΑΟΖ του Αιγαίου.
Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.

Posted in Ελλάδα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Αμερικανός καθηγητής σε ΕΕ για Καστελόριζο: Συνετίστε την Άγκυρα!

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 9 Φεβρουαρίου 2012

Στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος μετακινείται σταδιακά το Καστελόριζο, αφού όλο και περισσότεροι ανακαλύπτουν την δυσανάλογη με το μέγεθός του σημασία, στον τομέα της εκμετάλλευσης των αποθεμάτων υδρογονανθράκων της Μεσογείου.

Με μια παρουσίαση του ζητήματος στο «National Review Online», ο διακεκριμένος Αμερικανός αναλυτής, Ντάνιελ Πάιπς, αναδεικνύει τη σημασία του Καστελορίζου, περιγράφει με μελανά χρώματα την «διπλωματίας των κανονιοφόρων» της Τουρκίας, ενώ καλεί την Ευρωπαϊκή Ένωση να υποστηρίξει την Ελλάδα στην ανακήρυξη Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).

Ο τίτλος του άρθρου είναι «Kastelorizo – Mediterranean Flashpoint?» (Καστελόριζο – Μεσογειακό σημείο έκρηξης;) το οποίο δημοσιεύθηκε χθες στην ιστοσελίδα του Φόρουμ Μέσης Ανατολής (Middle East Forum), διευθυντής του οποίου είναι ο Πάιπς, ο οποίος είναι και συνεργάτης τουΙνστιτούτου «Hoover» στο φημισμένο αμερικανικό πανεπιστήμιο του Stanford.

Εντύπωση προκαλεί ο τρόπος με τον οποίο ξεκινάει το άρθρο του ο αναλυτής: «Θυμηθείτε το όνομα Καστελόριζο, το ακούτε εδώ για πρώτη φορά»! Για να συνεχίσει παραθέτοντας γεωγραφικά στοιχεία, ότι δηλαδή απέχει μόλις ένα μίλι από τις τουρκικές ακτές, 80 μίλια από τη Ρόδο και 170 από την Κύπρο. Μιλάει για τους 430 κατοίκους του στα μόλις πέντε τετραγωνικά μίλια έκταση και αναφέρει ότι η περιοχή θεωρείται από το «Lonely Planet Travel Guide» από τις τέσσερις κορυφαίες σε ελληνικά νησιά για καταδύσεις.

Στη συνέχεια εξηγεί τη γεωστρατηγική του σημασία, το πως αποκόπτει τη δυνατότητα στην Τουρκία να… βάλει χέρι σε μεγάλα θαλάσσια τμήμα που ενδεχομένως περιέχουν πλούσια αποθέματα, ενώ επιτρέπει σε Ισραήλ, Κύπρο και Ελλάδα να δημιουργήσουν έναν νοητό θαλάσσιο «διάδρομο» για τη μεταφορά των υδρογονανθράκων στην Ευρώπη, χωρίς να απαιτείται τουρκική άδεια. Η «λεπτομέρεια» αυτή είναι πολύ σημαντική για τον αναλυτή, καθώς η Τουρκία έχει δηλώσει ότι δεν θα επιτρέψει τη διέλευση του ισραηλινού φυσικού αερίου από το έδαφός της.

Στη συνέχεια μιλάει ανοικτά για την πολιτική εκφοβισμού του Ερντογάν και της κυβέρνησης του τουρκικού AKP απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο, τις υπερπτήσεις πάνω από το Καστελόριζο, κάτι που αποκαλύπτει ότι η ελληνική νήσος θα μπορούσε να αποτελέσει «θερμό σημείο», ενώ εκτιμά ότι η κατάληψή του από στρατιωτικής απόψεως θα χρειαζόταν «όσο χρόνο χρειάζεστε για να διαβάσετε αυτό το άρθρο»…

Ο Πάιπς αναφέρεται και στις δηλώσεις του Ισραηλινού αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών, Ντάνι Αγιαλόν, ο οποίος ότι η ασφάλεια των περιοχών εξόρυξης υδρογονανθράκων και της Κύπρου αποτελεί προτεραιότητα για τη χώρα του και πως κάθε απειλή δεν θα μείνει αναπάντητη.

Για να καταλήξει το άρθρο – παρουσίαση του προβλήματος, λέγοντας ότι «τέτοια ξεκάθαρα σημάδια αποφασιστικότητας είναι ευπρόσδεκτα. Καθόσον η Ευρωπαϊκή Ένωση πιέζει την Ελλάδα να κάνει γεωτρήσεις για να εξασφαλίσει νέες πηγές εισοδήματος, θα πρέπει να υποστηρίξει την Αθήνα να ανακηρύξει ΑΟΖ, να απορρίψει τη δημιουργία προβλημάτων από το AKP αναφορικά με το Καστελόριζο και ξεκάθαρα να εννοήσει ότι οποιαδήποτε έγερση προβλημάτων από την Τουρκία θα έχει σοβαρότατα αποτελέσματα»…

 

Ας ελπίσουμε ότι η έγερση του ζητήματος ενός πασίγνωστου διεθνώς αναλυτή με τεράστιες διασυνδέσεις στο «κατεστημένο» της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής σε Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ, στέλνει τα κατάλληλα μηνύματα, όχι τόσο στην Τουρκία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά στην Ελλάδα, επειδή το να κατανοήσουν οι Έλληνες το τεράστιο γεωστρατηγικό «παίγνιο» που εξελίσσεται πλέον στην ευρύτερη περιοχή, είναι σαφέστατα το πρώτο βήμα για την αποφασιστική έξοδο της χώρας από την κρίση…

http://www.defence-point.gr/news/?p=36526

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ελλάδα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Ενώ η προδοσία κορυφώνεται έρχεται «θύελλα» από ανατολάς – Αντίδραση τώρα, μετά θα είναι πολύ αργά

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 31 Ιανουαρίου 2012

του Νίκου Χειλαδάκη δημοσιογράφου-συγγραφέα-τουρκολόγου

Διευθυντή Σύνταξης του «ΕΡΩ»

 Τον τελευταίο καιρό και ενώ η επίσημη Τουρκία έχει στραμμένη την προσοχή της στα ανατολικά σύνορα, παρατηρείτε μια αυξημένη κινητικότητα στην δυτική πλευρά με την επάνδρωση της Στρατιάς του Αιγαίου με νέα σύγχρονα αποβατικά σκάφη, ενώ στην περιοχή του Έβρου οι στρατιωτικές δυνάμεις εφοδιάζονται με καινούργια αμφίβια μέσα διέλευσης του πόταμου και ταχείας διεκπεραίωσης στην δυτική πλευρά. Στην δυτική Θράκη καραδοκεί η τουρκογενής μειονότητα που τα τελευταία χρόνια έχει οργανωθεί κατάλληλα για να στηρίξει σαν μια νέα πέμπτη φάλαγγα μια πιθανή τουρκική εισβολή. Αλλά το πιο επικίνδυνο σημείο σε όλα αυτά, είναι η αυξανομένη τουρκική προκλητικότητα στην ευρύτερη περιοχή της Κύπρου, μην αποκλείοντας ακόμα και θερμό επεισόδιο, ενώ το αδιέξοδο στο Κυπριακό φαίνετε ανυπέρβλητο εξ αίτιας της τουρκικής αδιαλλαξίας.

Η παρακολούθηση όλων αυτών των εξελίξεων στην γειτονική χώρα δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα καθώς απαιτείτε προσοχή και κυρίως βαθειά γνώση των τουρκικών πραγμάτων. Πολλοί ίσως γελάσουν με τα όσα θα παρουσιάσουμε παρακάτω, αλλά είτε το θέλουμε είτε όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα και οι εθελοτυφλούντες πάντα είναι οι χαμένοι. Στην μακραίωνη ιστορία της η Ελλάδα πλήρωσε στο παρελθόν πολύ ακριβά τους προδότες και την προδοσία, αυτή την φορά όμως θα είναι η τελευταία και αν δεν αντιδράσουμε έστω την ύστατη στιγμή, τότε το τέλος αυτού του έθνους θα αιωρείται σαν ένα από τα   πιο τραγικά γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας.

Γεγονός είναι πως η Τουρκία τα τελευταία χρόνια έχει αυξήσει στο κατακόρυφο τις ενεργειακές της ανάγκες ενώ η πολιτική της ενεργειακής αυτάρκειας αποτελεί βασικό κεφάλαιο των Ερντογάν και του αδίστακτου νεοοθωμανιστή, Νταβούτογλου. Όμως η   άμεση ενεργειακή αυτονόμηση της Τουρκίας, όπως εκτιμούν στην Άγκυρα, περνά από τα μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου που βρίσκονται στο Αιγαίο και παραμένουν ανεκμετάλλευτα. Η άποψη που έχει επικρατήσει στην τουρκική πρωτεύουσα είναι ότι δεν μπορεί άλλο η Τουρκία να περιμένει να συμφωνήσει η Ελλάδα στην συνεκμετάλλευση των τεραστίων ενεργειακών κοιτασμάτων στο Αιγαίο και για τον λόγο αυτό η ΤΡΑΟ, «Τουρκική Κρατική Ανώνυμη Εταιρεία Πετρελαίου», έχει εντολές να προχωρήσει μονομερώς, παρά του ότι με αυτόν τον τρόπο παραβιάζονται προκλητικά οι συμφωνίες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για την αποχή μονομερών κινήσεων που είναι δυνατόν να προκαλέσουν την ευαίσθητη ισορροπία στο Αιγαίο μεταξύ των δυο χωρών.

Η τουρκική εφημερίδα, Γιενή Σαφάκ, (φιλοκυβερνητική), στις 4/6/2009, δημοσίευσε την αποκαλυπτική έκθεση της ΤPAO, σύμφωνα με τη οποία ήδη η Τουρκία έχει σχεδιάσει δυο πλατφόρμες άντλησης πετρελαίου στο Αιγαίο, η μια ανατολικά της Σαμοθράκης και η άλλη στην περιοχή μεταξύ Χίου, Σάμου και τουρκικών ακτών. Όπως ανέφερε η τουρκική εφημερίδα, η ΤPAO έχει ήδη κάνει εκτενείς μελέτες για διάφορες περιοχές του Αιγαίου όπου έχουν διαπιστωθεί   μεγάλες ποσότητες πετρελαϊκών κοιτασμάτων. Παράλληλα, εκτός από την περιοχή του Αιγαίου, η ΤPAO έχει ήδη σχεδιάσει άλλες 4 πλατφόρμες εξόρυξης πετρελαίου στην ανατολική Μεσόγειο πέριξ του θαλάσσιου χώρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και σε άλλες τρεις στην περιοχή της τουρκικής Μαύρης Θάλασσας, όπου διεξάγονται εδώ και μήνες μεγάλες γεωτρήσεις για την ανακάλυψη ενεργειακών κοιτασμάτων και σύμφωνα με τα αποτελέσματα είναι πολύ ενθαρρυντικές. Η έκθεση της ΤPAO ανέφερε επίσης ότι για τα επόμενα χρόνια έχουν προγραμματίσει   συνολικά 96 «τρύπες» για την άντληση πετρελαίου, από τις οποίες οι περισσότερες, 47 τον αριθμό, βρίσκονταν στην περιοχή της θάλασσας του Μαρμαρά, η οποία σημειωτέον θεωρείται θάλασσα ανοιχτής διέλευσης, καθώς συνδέει τον Ελλήσποντο με τον Βόσπορο και υπόκειται σε διεθνείς νομολογίες, (κάτι που στην Αθήνα συστηματικά αγνοείτε).

Όμως από το 2009 μέχρι σήμερα τα γεγονότα τρέχουν. Σε μια πρόσφατη, (Ιανουάριος του 2012), εκτενή μελέτη του τουρκικού Κέντρου Στρατηγικών Ερευνών, «SASGEM», με τον χαρακτηριστικό τίτλο : «Ο Πόλεμος του πετρελαίου και του φυσικού αερίου στην Μεσόγειο», ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζεται σαν αναπόφευκτη εξέλιξη μια πολεμική σύγκρουση μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας και κατά συνέπεια και την ανάφλεξη στο Αιγαίο όπου βρίσκονται τα τεράστια, σύμφωνα με τους Τούρκους, ενεργειακά κοιτάσματα. Σύμφωνα με αναλυτικό δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας, Μιλιέτ, στις 27 Δεκεμβρίου 2011 με τον τίτλο, «Akdeniz de Rum ve Türkiye nin haritaları resmileşti gelecek yıl güneyde doğalgaz gerginliği var», η ΤΡΑΟ έχει δεσμεύσει πέντε περιοχές στην κυπριακή υφαλοκρηπίδα για έρευνες για ενεργειακά κοιτάσματα την ίδια περίοδο που στις ίδιες περιοχές θα διεξαχτούν εντός του 2012 έρευνες υπό την κυπριακή δικαιοδοσία. Η Μιλιέτ προανήγγειλε ένταση η οποία, όπως ανέφερε, δεν αποκλείετε να μεταφερθεί και στην ελληνοτουρκική πλευρά. Εντωμεταξύ χαρακτηριστικό του πως μας αντιμετωπίζουν στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, είναι το δημοσίευμα της φιλοκυβερνητικής, Γιενή Σαφάκ, στις 5 Νοεμβρίου 2011, με τον χαρακτηριστικό τίτλο, «Komşudaki kriz it dalaiı nın vurdu» = «Η Κρίση του γείτονα έπληξε και τις αερομαχίες». Όπως αναφέρονταν, η μεγάλη κρίση που πλήττει την Ελλάδα είχε σαν αποτέλεσμα να ακυρώνει πολλές επιχειρήσεις αναχαιτίσεως των τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών στο Αιγαίο. Για το ίδιο θέμα η άλλη τουρκική εφημερίδα, Σταρ, έγραψε με πηχυαίους τίτλους στις 8 Νοεμβρίου του 2011, «Benzini yok uçmaya Ege de girer it dalaşına», ότι δηλαδή η ελληνική πολεμική αεροπορία έχει ουσιαστικά μπατάρει και λόγω… έλλειψης βενζίνης τα ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη αδυνατούν πλέον να έρθουν σε αντιπαράθεση με τα τουρκικά πάνω από τον εναέριο χώρο του Αιγαίου. Δηλαδή με λίγα λόγια έχουμε καταντήσει σαν μια χώρα που αδυνατεί να υπερασπίσει τον εναέριο χώρο της. Και ενώ έχει δημιουργηθεί αυτό το κλίμα, ότι δηλαδή μια ελληνοτουρκική σύρραξη θα είναι περίπατος για την Άγκυρα, από τον Σεπτέμβριο του 2011 έχει εισβάλει στο Αιγαίο η νέα μεγάλη κορωνίδα του τουρκικού πολεμικού ναυτικού, η περίφημος «Hebelyada» = «Πριγκιπόννησοι». Σύμφωνα με δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Χουριέτ, στις 28 Σεπτεμβρίου του 2011, το τουρκικό ναυτικό έχει αποκτήσει πλέον την πλήρη υπεροπλία στο Αιγαίο, ενώ η δύναμη του κατατάσσετε στις πρώτες δέκα παγκοσμίως.

Όλα αυτά σκιαγραφούν μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση καθώς η θύελλα από ανατολάς πλησιάζει με απειλητικές διαθέσεις. Η ατμόσφαιρα θυμίζει την ηρεμία πριν από τη τρικυμία. Και ενώ ο ουρανός σκοτεινιάζει, οι γνωστοί προδότες φρόντισαν εδώ και χρόνια να προετοιμάσουν το έδαφος για να παραδώσουμε τα πάντα. Το μεγαλύτερο επίτευγμα της κρίσης που τα τελευταία χρόνια ταλανίζει την Ελλάδα, είναι ότι διέβρωσε σε εκπληκτικό βαθμό τα αντανακλαστικά αντίστασης, ενώ δημιούργησε σοβαρό πρόβλημα στο ηθικό και πρόβαλε την εικόνα μιας χώρας που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της και το κυριότερο, να διαχειριστεί προς όφελος του λαού της τον τεράστιο ενεργειακό της πλούτο. Άραγε θα πληρώσουμε την αποστασία μας και τον καταστροφικό ευδαιμονισμό μας που μας πλάνεψε με τον χειρότερο τρόπο, με την καταστροφή των ιερών και των οσίων μας; Αν δεν αντιδράσουμε τώρα, όταν ξεσπάσει η θύελλα θα είναι πολύ αργά.

http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=7762:eno-i-prodosia-korufonetai-erxetai-lthuellar-apo-anatolas-tou-nikou-xeiladaki&catid=190&Itemid=257

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Leave a Comment »

Φυσικό αέριο και εξωτερική πολιτική – Ισραήλ, Αραβικός κόσμος, γεωπολιτική και «εθνικό συμφέρον»

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 7 Ιανουαρίου 2012

Του Πισσία Βαγγέλη*

 

Η μεγάλη κρίση διέλυσε το όνειρο μετατρέποντάς το σε χίμαιρα. Απέδειξε πως το αντιπαραγωγικό μοντέλο οικονομικής μεγέθυνσης –και όχι ανάπτυξης–­­ των τελευταίων δεκαετιών δεν έφερε την ευτυχία, αντίθετα ξεθεμελίωσε την όποια προϋπάρχουσα οικονομική βάση και κοινωνική δομή, εδραιώνοντας ταυτόχρονα νέα ήθη και πρότυπα, αεριτζίδικες δραστηριότητες και επίπλαστες συμπεριφορές. Η «πραγματική οικονομία» ηττήθηκε από έναν ιδιότυπο εγχώριο καζινο-καπιταλισμό και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Συνάμα, η εκσυγχρονιστική επαγγελία αποτελεί το ιδεολογικό περίβλημα μιας νέας κοινωνικής διαστρωμάτωσης και της συνακόλουθης με αυτήν υποκριτικής και ανήθικης νοοτροπίας.

 

Οικονομική κρίση και εξωτερική πολιτική

Το κυβερνητικό πολιτικό προσωπικό αντιλαμβάνεται την οικονομική κρίση και την κρίση στις διεθνείς σχέσεις με τον ίδιο τρόπο.

 

Την πρώτη την διαχειρίζεται πρωταρχικά ως κρίση «ροών», δηλαδή κρίση χρέους, κρίση δημοσιονομική, χρηματοπιστωτική και όχι ως κρίση δομική του εγχώριου συστήματος παραγωγής [υπανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων – αποτελμάτωση του κυρίαρχου μοντέλου κοινωνικών/παραγωγικών σχέσεων– απαξίωση των εργασιακών σχέσεων]. Δεν την αντιλαμβάνεται ως κρίση οργανικής ένταξης της χώρας –με όρους πραγματικής οικονομίας– στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, αλλά με όρους οικονομίας «ευκαιριών».

 

Την δεύτερη την διαχειρίζεται στην εξαιρετικά ρευστή επιφάνεια που διαμορφώνουν εφήμεροι-συγκυριακοί τοπικοί και περιφερειακοί ανταγωνισμοί, εγκλωβίζεται σε τυφλές κινήσεις απλοϊκής ανακλαστικής ταχτικής, χωρίς σχέδιο, χωρίς καν ατζέντα. Πορεύεται, σύμφωνα με φρούδες υποσχέσεις και υποδείξεις ξένων παραγόντων, ανιστόρητα, καιροσκοπικά και πρόσφατα –εις επίρρωση της κενότητας της στρατηγικής της– μυθοπλαστικά, ρίχνοντας ζαριές.

 

Εσωτερικό μέτωπο, γεωπολιτικές σταθερές και μεταβλητές

Διαχείριση κρίσεως και στα δύο πεδία, της οικονομίας και των διεθνών σχέσεων, δεν νομιμοποιείται χωρίς υποστηρικτική κοινωνική βάση και χωρίς δικαιακές-πολιτικές αρχές, που από κοινού διαμορφώνουν τόσο το εσωτερικό όσο και το εξωτερικό μέτωπο. Για τον λόγο αυτό δεν νοείται αντιμετώπιση της παρούσας γενικής κρίσης χωρίς διεθνείς υποστηριχτές και χωρίς συνεργασίες. Όμως, άλλο η αναζήτηση υποστήριξης ή συνεργασιών κι άλλο η αναζήτηση προστατών ή μεσαζόντων.

 

Στη πρώτη περίπτωση προέχει η κοινωνικό-οικονομική δομή, το γεωπολιτικό πλαίσιο, καθώς και τα εργαλεία-μοχλοί της διαπραγμάτευσης. Διακρίνονται τα σταθερά –μεσομακροπρόθεσμα– συμφέροντα από τα βραχυπρόθεσμα και η προσέγγιση είναι ολιστική. Η στρατηγική χαράσσεται με επίγνωση των τάσεων που προβάλλονται στον γεωοικονομικό χάρτη, όπου οι αναδυόμενες χώρες, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Δ.Ν.Τ.[1], θα αυξήσουν έως το 2050 την συμμετοχή τους στο παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν από 27% σε 49%, οι Η.Π.Α. θα υποχωρήσουν απ’ το 22% στο 11% και η γηραιά ήπειρος, η Ευρώπη, απ’ το 19% στο 7%… . Με ό,τι οι αριθμοί αυτοί συνεπάγονται.

Στη δεύτερη περίπτωση προέχουν οι διεθνείς λέσχες, το λόμπινγκ, οι δημόσιες σχέσεις –με ζεϊμπεκιές ή κουμπαριές αδιάφορο–, η καλή διαγωγή και η προπαγάνδα. Δεν υπάρχουν σταθεροί φίλοι, χώρες και λαοί, υπάρχουν μόνο εφήμερες συμμαχίες, η προσέγγιση των προβλημάτων είναι απλοϊκά αιτιοκρατική: «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».

 

Στη περίπτωση αυτή, την υποτίθεται τεχνοκρατική – ορθολογική, δεν υπάρχει αναλυτική σκέψη, υπάρχει –επιεικώς– ρηχός εμπειρισμός και «ολίγη» από θεωρία παιγνίων. Φυσική της συνεπαγωγή, η υπηρετική συμπεριφορά έναντι της αμφιβόλου συνοχής και μηδενικής αλληλεγγύης Δυτικής Συμμαχίας, η αφειδώλευτη παροχή σε αυτήν «διευκολύνσεων» σε κάθε διεθνή στρατιωτική ή παραστρατιωτική εμπλοκή, η σχέση εντελλόμενου προς εντολέα έναντι των τρωϊκανών. Συνάμα, η προοπτική αλλαγής της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής και η περιθωριοποίηση της Ελλάδας στο νέο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι την σπρώχνει [οι καλοθελητές σπεύδουν…] σε εγκλωβισμό στον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ και στην σταδιακή μετατροπή της σε ισραηλινή ενδοχώρα.

 

Από την άλλη μεριά, αποστάσεις, μεγαλύτερες από ποτέ, από την Ρωσία, την Κίνα, τις περισσότερες από τις υπόλοιπες αναδυόμενες χώρες, πολιτική αποδυνάμωση στα Βαλκάνια, εκθεμελίωση παραδοσιακών σχέσεων ιστορικού βάθους με τους αραβικούς λαούς, υιοθέτηση ισλαμοφοβικών συνδρόμων.

 

Ιστορική παράδοση και τακτικισμός

Οι διαπιστώσεις αυτές δεν είναι αφοριστικές, ούτε καν «ιδεολογικές».

Πώς αλλιώς, όμως, να εξηγηθεί η προϊούσα καταστροφή των σχέσεων με τον αραβικό κόσμο, σχέσεων που δημιούργησε ο εκεί ελληνισμός, με εξαιρετικό παράδειγμα το παροικιακό φαινόμενο της Αιγύπτου, όπου σε δύσκολες για την φιλόξενη αυτή χώρα καιρούς (πολεμική επέμβαση Άγγλο-Γάλλο-Ισραηλινών του 1956) εκατοντάδες Έλληνες-Αιγυπτιώτες κατατάχτηκαν στον αιγυπτιακό στρατό για να υπερασπιστούν το έδαφός της. Την ίδια στιγμή που οι Έλληνες πιλότοι του καναλιού του Σουέζ ήταν οι μόνοι από τους ξένους πιλότους που τίμησαν την επιλογή και το θάρρος αυτής της χώρας να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία της.

 

Πώς θα μπορούσαν να εξηγήσουν την εκθεμελίωση αυτών των σχέσεων αυτοί που τώρα υλοποιούν την απόφαση μετατροπής της Ελλάδας –και της Κύπρου– σε ισραηλινό προτεκτοράτο; Έχουν άραγε εικόνα του αιγυπτιακού, του αραβο-ισλαμικού πολύ κοντινού μέλλοντος; Γνωρίζουν τον πολύπλοκο, αντιφατικό, πράγματι ιδιότροπα πολιτισμένο αυτόν κόσμο; Μπορούν να διακρίνουν στους κόλπους του ισχυρά ρεύματα, έως και απελευθερωτικά-εκσυγχρονιστικά [ουσιαστικά και όχι επίπλαστα], που αναδύθηκαν παρακάμπτοντας έστω [γιατί όχι άλλωστε] την ευρωπαϊκή νεωτερικότητα μέσα από δικές τους γηγενείς διαδρομές; Γνωρίζουν την σημασία της αυριανής Αιγύπτου ή την δυναμική του παρόντος –και προπαντός του αυριανού– αραβο-ισλαμικού όλου (παρά τις εσωτερικές του τριβές και αντιθέσεις) στον ευρύτερο περιφερειακό συσχετισμό, όπου περιλαμβάνονται η Ελλάδα, η Κύπρος, το Ισραήλ, η Τουρκία και οι Βαλκανικές χώρες; Γνωρίζουν, τέλος, ότι η αραβο-ισλαμική αντίθεση προς το Ισραήλ, που απορρέει από την μόνιμα επιθετική και υβριστική πολιτική του, αποτελεί δομικό στοιχείο του Μέσο-ανατολικού γεωπολιτικού συστήματος;

 

Κι αν δεν ενδιαφέρονται για το ήθος στις διεθνείς σχέσεις, κι αν εξαιρούν, από τους όποιους υπολογισμούς τους, τους δεσμούς ανάμεσα σε ιστορικά αδελφωμένους λαούς, κι αν ασκούν διεθνή πολιτική με μοναδικό γνώμονα τον συσχετισμό ισχύος, άραγε, το σημερινό Ισραήλ, το πριν λίγα χρόνια [2006] οικτρά ταπεινωμένο στον μικρό Λίβανο, το κατατάσσουν στις χώρες της περιφέρειας που αυξάνουν την ισχύ τους ή στις χώρες που με την φιλοπόλεμη και αποσταθεροποιητική πολιτική τους σταθερά την απομειώνουν; Πιστεύουν πράγματι ότι αυτό το Ισραήλ θα διακινδυνεύσει την περιφερειακή υπόστασή του για το «χατίρι» της Ελλάδας, αν κάποιο θερμό ελληνοτουρκικό επεισόδιο επισυμβεί; Πιστεύουν τέλος ότι, έστω μετά την θητεία των απαξιωμένων Νετανιάχου-Λίμπερμαν, δεν θα υπάρξει πλαίσιο επαναπροσέγγισης Ισραήλ – Τουρκίας;

 

Ας τα παραμερίσουμε όμως προς στιγμήν όλα αυτά κι ας εξετάσουμε τα πραγματικά δεδομένα της νέας πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που προσφέρεται στον ελληνικό λαό με νέο υλικό-οικονομικό και φαντασιακό περίβλημα, υποσχόμενη ένα νέο όνειρο, μια νέα επαγγελία κι ένα νέο «προστάτη».

 

Υδρογονάνθρακες, εκτιμήσεις ή ψευδαισθήσεις ;

Πριν μιλήσει κανείς για την αξιοποίηση ενός φυσικού πόρου, για τα οφέλη που θα προκύψουν από αυτήν, για την πιθανότητα αυτή τη χώρα να την σώσει εν τέλει όχι ο λαός της αλλά ένας από μηχανής θεός, εύκολα και ξαφνικά, μεταμορφώνοντας την, ίσως, σε νέο Κατάρ, σκόπιμο είναι να αναζητήσει τις πληροφορίες εκείνες που μπορούν να τεκμηριώσουν, κάπως έστω, τις προβλέψεις για τα «καλά νέα»…

 

Ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μαίρυλαντ των ΗΠΑ κ. Θ. Καρυώτης αναφέρθηκε πρόσφατα[2] στις «τεράστιες ποσότητες που θα μπορούσαν μακροπρόθεσμα να βοηθήσουν την Ελλάδα όχι μόνο να ξεπεράσει τη βαθειά της οικονομική κρίση αλλά και να πάρει τέτοια ανάσα που θα την τοποθετούσε στην ομάδα των G20». Τα ίδια περίπου δηλώνει στα φιλόξενα ως προς το συγκεκριμένο θέμα ΜΜΕ, ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης κ. Φώσκολος.

 

Αντίλογος σπάνια ακούγεται και, μέχρι στιγμής, καμία έγκριτη επιστημονική ομάδα, κανένα επιστημονικό σώμα, από τον χώρο της γεωλογίας, ελληνικό ή διεθνές, στηριζόμενο σε αξιόπιστα ερευνητικά δεδομένα, δεν επιβεβαιώνει κάτι περισσότερο από τις ήδη γνωστές εκτιμήσεις για τα κοιτάσματα, Ν. και Ν.Α. της Κρήτης.

 

Πρέπει βέβαια να ληφθεί υπόψη ότι οι έρευνες για τον εντοπισμό, την αποτίμηση και τον σχεδιασμό αξιοποίησης κοιτασμάτων υδρογονανθράκων αποτελούν μια σοβαρή επιστημονική-τεχνικοοικονομική δραστηριότητα που έχει τα υποχρεωτικά στάδιά της. Η δραστηριότητα αυτή δεν υποκαθίσταται με προφητείες ή με επιχειρήματα όπως «αφού δείχνουν ενδιαφέρον κράτη και εταιρείες κάτι θα υπάρχει». Κράτη και εταιρείες έχουν πολλούς περισσότερο από έναν λόγους να «δείχνουν ενδιαφέρον»…

 

Όμως, ανεξάρτητα από την όποια πιθανότητα μελλοντικής αξιοποίησης κοιτασμάτων εντός της ελληνικής ΑΟΖ (όταν οριοθετηθεί), στα εντόπια κυρίως ΜΜΕ διατυμπανίζονται τα πελώρια οφέλη της Ελλάδας που θα προκύψουν από την αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου που ανακοίνωσαν το Ισραήλ και πιο πρόσφατα η Κύπρος. Ο «τυμπανισμός» αυτός εντείνεται και προσλαμβάνει άλλη διάσταση τον τελευταίο καιρό με την αστήριχτη (σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας αλλά και την απλή γεωγραφία), έκδηλα προσχηματική και άλλο-σκοπούσα, απειλητική παρέμβαση της Τουρκίας.

 

Τι είπε ο κ. Ντάβιντσον, τι λένε οι έγκυρα καταγεγραμμένοι αριθμοί;

 

                               Noble’s Charles Davidson

 

Σε σχέση με τα ισραηλινά κοιτάσματα και τον εξαγγελλόμενο αγωγό που θα τροφοδοτήσει με φυσικό αέριο εκτός από την Ελλάδα και αρκετές άλλες ευρωπαϊκές χώρες ας δοθεί ο λόγος στην ίδια την αμερικάνικη εταιρεία Noble Energy. Inc. Η εταιρεία αυτή, επικεφαλής κονσόρτσιουμ όπου μετέχει και η ισραηλινή Delek Energy, πραγματοποιεί τα τελευταία 13 χρόνια τις έρευνες στην λεκάνη της Λεβαντίνης.

«Εμείς λέμε δυνατότητα, οι Ισραηλινοί ακούνε ανακάλυψη» (We say potential, Israelis hear discovery) δηλώνει στις 13 Ιούλη 2010 στην ισραηλινή εφημερίδα Haaretz, σχετικά με τα κοιτάσματα της υπολεκάνης Λεβιάθαν, ο Τσαρλς Ντάβιντσον, πρόεδρος της Noble. Η τεχνικό-οικονομικά ακριβής αυτή δήλωση γίνεται αμέσως μετά την παρουσίαση των πρώτων αποτελεσμάτων ερευνών που εκτιμούν το κοίτασμα Λεβιάθαν σε 16 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια (500 δισ. κυβικά μέτρα). Στην ίδια δήλωση ο Τ. Ντάβιντσον παρατηρεί: «Οι επενδυτές πρέπει να είναι προσεχτικοί και να ξεχωρίζουν μια επενδυτική ιδέα από ένα επενδυτικό πρόγραμμα».

Ωστόσο, δύο μόλις μήνες αργότερα, τον Αύγουστο 2010, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπ. Νετανιάχου, επισκεπτόμενος την Ελλάδα, κάνει πολιτικές δηλώσεις και αναφέρει στον τότε Έλληνα πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου την πρότασή του για την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού που θα μεταφέρει το φυσικό αέριο προς την Ελλάδα κι από εδώ και πέρα στην Ευρώπη…

Την είδηση αναπαρήγαγαν θριαμβευτικά τα περισσότερα εγχώρια ΜΜΕ ενόσω τα ξένα είναι αρκετά προσεχτικά και «παίζουν» λίγο με το θέμα. Η αρθρογραφία αυτή δεν ήταν –ούτε την ενδιέφερε να είναι– επιστημονική αλλά επιστημονίζουσα-πολιτική και άρθρο έγκριτης εφημερίδας, που δεν αποκρύβει τον πραγματικό γεωπολιτικό του σκοπό, αναφέρει: «ο εντοπισμός κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου στην Ανατολική Μεσόγειο έχει φέρει πιο κοντά την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ, κάτι που σύμφωνα με διπλωματικές πηγές θα μπορούσε στο μέλλον να δημιουργήσει έναν νέο άξονα στην περιοχή… η πρόσφατη ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση, μετατρέπει την Ελλάδα σε κρίσιμο κρίκο στη διαδρομή του φυσικού αερίου (προς Ευρώπη)»[3].

Δύο μήνες αργότερα (29/12/2010) νέα ανακοίνωση της Noble Energy απλά ενισχύει την γεωλογική πιθανότητα αξιοποίησης του κοιτάσματος Λεβιάθαν από 35% σε 50%. Όμως η εκτίμηση για την μέση ποσότητα του φυσικού αερίου παραμένει στα 16 τρισ.κ.π. (με διακύμανση +/- 40%).

Εγκώμιο γεωπολιτικής ανατροπής: η απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο…

Στη συνέχεια τα δημοσιεύματα πυκνώνουν, οι προσδοκίες αυξάνουν και ο πολιτικός τόνος κυριαρχεί. Στο ίδιο έντυπο γράφεται ότι πρόκειται για «θησαυρό» σε άλλο για «φλέβα χρυσού» και τονίζεται η «γεωστρατηγική διάσταση των ανακαλύψεων»[4]. Στην ορχήστρα μετέχουν τώρα και πολιτικοί επιστήμονες που φαίνεται πως υιοθετούν τις πιο πάνω απόψεις για την γεωλογική δυνατότητα του κοιτάσματος και τις συνδέουν με την στρατηγική ανάγκη της Ευρώπης να υποκαταστήσει βαθμιαία την Ρωσία εξασφαλίζοντας και έναν δεύτερο μεγάλο προμηθευτή φυσικού αερίου. Στο διαδίκτυο η «θέση» αυτή προωθείται μεθοδικά. Από την άλλη όχθη, αυτήν του Ισραήλ, ο ισραηλινός Υπουργός Εξωτερικών Ντ. Αγιαλόν δηλώνει ότι «οι νέες ανακαλύψεις στην θαλάσσια περιοχή του Ισραήλ μπορούν να προσδώσουν εναλλακτικές πηγές ενέργειας στη Ευρώπη», ενώ στα δημοσιεύματα τώρα μετέχουν και θεολόγοι του Εβραϊσμού που επικαλούνται την Βίβλο και ρήσεις του προφήτη Ezekiel…

 

Η διαφορά μεταξύ επιστημονικής εκτίμησης και … πολιτικής εκτίμησης ενός κοιτάσματος φυσικού αερίου

Με αυτό τον τρόπο «ενημερώνεται», ένα χρόνο τώρα, ο Έλληνας πολίτης, και μπορεί βέβαια να εντυπωσιάζεται με τα μεγέθη –σε τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια [τ.κ.π.]– του Λεβιάθαν, που ανεβάζουν το συνολικό απόθεμα φυσικού αερίου του Ισραήλ σε περίπου 25 τ.κ.π. (βεβαιωμένο 9 τ.κ.π. και εκτιμώμενο 16 τ.κ.π.)

Τι αντιπροσωπεύει όμως αυτό το απόθεμα σε πραγματικά μεγέθη, συγκρινόμενο με το παγκόσμιο απόθεμα και με τα αποθέματα άλλων χωρών και, ειδικότερα, με το συνολικό απόθεμα της λεκάνης της Λεβαντίνης, όπου περιλαμβάνονται τα ισραηλινά κοιτάσματα;

Αφού επισημανθεί η επιστημονική διάκριση βεβαιωμένων και εκτιμώμενων πόρων φυσικού αερίου μπορεί  να γραφτεί  σε απλά μαθηματικά, πως τα 25  τ.κ.π. αποτελούν:

–                      μόλις το 20% των εκτιμώμενων (120 τ.κ.π.) στην ολική λεκάνη της Λεβαντίνης (Αμερικανική Γεωλογική Επιθεώρηση, USGS), όπου εκτείνονται εκτός από την οριοθετημένη ως προς το Ισραήλ ΑΟΖ της Κύπρου και οι μη οριοθετημένες της Συρίας, του Λιβάνου και της Παλαιστίνης [Γάζα].

–                      μόλις το 11% των εκτιμώμενων (223 τρισ. κ.π.) της γειτονικής τους Αιγύπτου, η οποία διαθέτει (και ήδη αξιοποιεί) 56 τ.κ.π. βεβαιωμένα (εξαπλάσια από τα βεβαιωμένα 9 τ.κ.π. του Ισραήλ)

–                      μόλις το 1,5% των βεβαιωμένων της πρώτης στην παγκόσμια κατάταξη Ρωσίας.

–                      μόλις το 0,15% [βεβαιωμένα] ή 0,40% [εκτιμώμενα] των παγκόσμιων βεβαιωμένων.

 

Άλλες συγκρίσεις κοιτασμάτων που έχουν ενδιαφέρον, σε σχέση με την υποτιθέμενη απεξάρτηση της ευρωπαϊκής αγοράς από Ρωσία, Κ. Ασία και Μ. Ανατολή, λόγω της ανακάλυψης των προαναφερόμενων ισραηλινών κοιτασμάτων, είναι αυτές που αφορούν τα άγνωστα στο ευρύ κοινό κοιτάσματα σε φυσικό αέριο κάποιων ευρωπαϊκών χωρών που ουδέποτε χαρακτηρίστηκαν πλούσιες σε υδρογονάνθρακες. Όπως π.χ. της Ολλανδίας, που τα εκτιμώμενα αποθέματά της είναι τετραπλάσια των ισραηλινών, της Ουγγαρίας που είναι περίπου διπλάσια…

 

Όσο για την μεταφορά του ισραηλινού φυσικού αερίου στην Ευρώπη, μέσω Ελλάδας κατ’ αρχάς, ο αγωγός, αν και όταν σχεδιαστεί, θα είναι μεγαλύτερος σε μήκος από έναν αντίστοιχο αγωγό που θα μετέφερε φυσικό αέριο από τα πράγματι πιο πλούσια κοιτάσματα της Αιγύπτου προς την Ευρώπη χωρίς να παραβλέπονται βέβαια η Αλγερία και η Λιβύη, που ήδη τροφοδοτούν την Ευρώπη, και διαθέτουν πολλαπλάσια ως προς το Ισραήλ βεβαιωμένα κοιτάσματα. Παράλληλα το Ισραήλ προτείνει «γενναιόδωρα» στην Κύπρο την δημιουργία μονάδων υγροποίησης στο έδαφός της. Η «προσφορά» αυτή –για τους γνωρίζοντες την επικινδυνότητα αυτών των εγκαταστάσεων, ιδιαίτερα σε περίπτωση δολιοφθοράς– συνδέεται με την ασφάλεια του Ισραήλ σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής του στην περιοχή. Άραγε όμως, το κυπριακό έδαφος είναι πολύ περισσότερο ασφαλές και βρίσκεται σε απυρόβλητη ζώνη;

 

Μέτριες έστω γνώσεις «οικονομικών της ενέργειας», συνδυαζόμενες με τα πιο πάνω διαθέσιμα στοιχεία καθώς και αυτά που αφορούν στις ενεργειακές καταναλώσεις, ειδικότερα του Ισραήλ (πηγή: Ισραηλινό Υπουργείο Εθνικών Υποδομών), οδηγούν στην εκτίμηση ότι το Ισραήλ θα διαχειριστεί τα κοιτάσματα αυτά ως στρατηγικό απόθεμα καλύπτοντας τις ανάγκες του  για περίπου 50 χρόνια. Στην περίπτωση αυτή είναι πολύ αμφίβολο αν το Ισραήλ θα κάνει εξαγωγές˙ ίσως να αυξήσει μόνο το ποσοστό υποκατάστασης των εισαγωγών του (σήμερα εισάγει το 40% από την Αίγυπτο, αλλά οι καιροί άλλαξαν…).

 

Για τα κοιτάσματα της Κύπρου δεν υπάρχει λόγος να γραφτεί κάτι περισσότερο από το γεγονός ότι, οι λόγω σκοπιμότητας αυξομειούμενες εκτιμήσεις [από 3 έως 11 τ.κ.π.] της ίδιας εταιρείας, της Noble Energy, το ανεβάζουν μέχρι το  1/2 του Λεβιάθαν. Για τα ελληνικά κοιτάσματα, ερευνητικά ποσοτικά δεδομένα δεν υπάρχουν. Προηγείται συνεπώς η έναρξη προγράμματος ερευνών καθώς και η οριοθέτηση της ΑΟΖ με Ιταλία, Αλβανία στο Ιόνιο, με Λιβύη, Αίγυπτο νότια της Κρήτης, με την Κύπρο και, βέβαια, με την Τουρκία ανατολικά της Κρήτης, νότια του Καστελόριζου και στο Αιγαίο.

 

Ως προς το Αιγαίο, όπου κάποια δεδομένα υπάρχουν [εποχή του Πρίνου], η εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, πέρα από την αρνητική σχέση κόστους- οφέλους [ανυπολόγιστα εξωτερικά κόστη], συναρτάται με καθοριστικής σημασίας περιβαλλοντικούς και ιστορικο-πολιτισμικούς παράγοντες που την καθιστούν απαγορευτική. Στο Αιγαίο, τόπο του Ελληνισμού ανεκτίμητο και διαχρονικό για τους παραπάνω λόγους, είναι ίσως η ώρα, τώρα που ανοίγουν οι κάθε λογής ορέξεις [ξένων κρατών, πολυεθνικών και εγχώριων μεσαζόντων], να συνδεθεί η οριοθέτηση των ΑΟΖ με τον καθορισμό-περιορισμό των χρήσεών του. Αυτό σημαίνει να χαρακτηριστεί το Αιγαίο, με κύρωση διεθνούς συνθήκης, τόπος μοναδικού φυσικού κάλλους, να του αποδοθεί η προαναφερόμενη κληρονομιά του ως στοιχείο κυρίαρχο της ταυτότητάς του, να θεραπευτεί από τους «αναπτυξιακούς» βιασμούς των τελευταίων δεκαετιών και να προστατευτεί από τα προαναγγελλόμενα κερδοσκοπικά επενδυτικά σχέδια. Με όποιο ένδυμα και αν εμφανίζονται αυτά.

 

Με τις σημερινές ενδείξεις, τόσο για το Νησί όσο και για την Ελλάδα, τα όποια αποθέματα, εάν, όταν, όπου και εφόσον.., θα μπορούσαν, στην καλύτερη περίπτωση, να αποτελέσουν έναν ικανό ενεργειακό πόρο ενδογενούς ανάπτυξης. Όχι όμως και την μεγάλη χίμαιρα, όπως κάποιοι πονηροί εν υπηρεσία παπαγάλοι θέλησαν να τα εμφανίσουν.

 

Το γεωπολιτικό υπόβαθρο της νέας χίμαιρας

Από τα παραπάνω συνάγονται τα εξής 2 συμπεράσματα: Πρώτο, ότι τα πραγματικά μεγέθη δεν αιτιολογούν την καλλιεργούμενη αισιοδοξία και τους επικοινωνιακούς διθυράμβους. Δεύτερο, ότι οι έρευνες για τα ισραηλινά κοιτάσματα διανύουν τα πρώτα τους στάδια, ενώ για τα κυπριακά βρίσκονται σε πρώϊμο στάδιο και για τα ελληνικά σε εμβρυακό.

Τότε γιατί ο θόρυβος, ο μέγας.., γι’ αυτά τα κοιτάσματα;

 

Πέρα από την μωρία και την ανικανότητα του εγχώριου πολιτικού συστήματος να σταθεί αντιμέτωπο με τα δομικά στοιχεία της βαθειάς οικονομικο-κοινωνικής κρίσης, πέρα από τον καιροσκοπισμό της αεριτζίδικης οικονομικής ολιγαρχίας να συνδέσει την τύχη της με επενδύσεις στα πεδία της παραγωγής, πέρα από τις εξαρτήσεις, τα επαγγελματικά οφέλη ή, έστω, τις φαντασιώσεις των επικοινωνιακών-δημοσιογραφικών θεραπαινίδων τους που παραπληροφορούν την κοινή γνώμη, πέρα από την σκοπιμότητα όλων αυτών να εκθρέψουν με φρούδες ελπίδες τους δοκιμαζόμενους ανθρώπους αυτής της χώρας, ποιος άλλος λόγος υπάρχει;…

 

Ο λόγος, ο ουσιαστικός, που προκαλεί αυτόν τον «θόρυβο» υποκρύπτει άλλους, ίσως πιο σοβαρούς σκοπούς. Σκοπούς που συνδέονται με τις γεωπολιτικές μεταλλαγές στον σημερινό κόσμο και, προπαντός, στο ενεργειακό του επίκεντρο, την Μέση Ανατολή. Σκοπούς που οι σημερινοί υποτιθέμενοι κυβερνήτες του τόπου εντάσσουν –τουλάχιστον αυτό προβάλλουν ως κύριο επιχείρημά τους– στο πλαίσιο της αντιπαλότητας Ελλάδας – Τουρκίας.

 

Όμως, ένα ζήτημα είναι η αναφορά σε μια κρίσιμη πραγματικότητα, άλλο ζήτημα ο τρόπος αντιμετώπισής της και ακόμη, ίσως το δυσκολότερο ζήτημα, το ποιοι είναι αυτοί που θα αναλάβουν να την αντιμετωπίσουν.

Ως προς το πρώτο ζήτημα, είναι γεγονός πως στην περιφερειακή γεωπολιτική πολυπλοκότητα όπου είναι ενταγμένη η Ελλάδα, η αντιπαλότητα με την Τουρκία αποτέλεσε –και βέβαια αποτελεί– ένα ιστορικό, δομικό γεωπολιτικό δεδομένο, συνδεόμενο σήμερα σε μεγάλο βαθμό με το ζήτημα της κατοχής της Βόρειας Κύπρου και τις συστηματικές προκλήσεις στο Αιγαίο. Η αντιπαλότητα αυτή ωστόσο δεν ωφελεί κανένα λαό και σκοπός πρέπει να είναι να απομειωθεί και χαμηλώσει στο επίπεδο των έλλογα διαχειρίσιμων διαφορών.

Ως προς το δεύτερο ζήτημα, απαρέγκλιτος κανόνας, πέρα από την αναγκαία διάγνωση των γενικών συσχετισμών ισχύος και επιρροής, είναι η ύπαρξη, σε περίπτωση κρίσης, απόλυτου ηθικού – δικαιακού πλεονεκτήματος.

Ως προς το τρίτο ζήτημα, πρέπει να διατυπωθεί η μεγάλη απορία που αφορά στον όψιμο καινοφανή πατριωτισμό που εκπορεύεται από το παρακμασμένο ΠΑΣΟΚ, κόμμα που υποστήριξε το μειοδοτικό σχέδιο Ανάν, και την γηραλέα, ωστόσο επικίνδυνη εθνικοφροσύνη του εταιρικού του κόμματος, του ΛΑΟΣ. Άραγε, σε αυτή την σύμπραξη, ή έστω σε μια ευρύτερη μνημονιακή σύμπραξη, όπου θα συνταχθούν και κάποιοι μόνιμοι μαζί και κάποιοι μετακλητοί διαμορφωτές κοινής γνώμης, θα αναθέσει ο ελληνικός λαός την δημιουργία «εθνικού» μετώπου;

 

Αν στο επίπεδο των διακρατικών σχέσεων τα προλεγόμενα αποτελούν τα αυτονόητα της εξωτερικής πολιτικής στο επίπεδο των σχέσεων ανάμεσα στους λαούς της περιοχής, αποτελούν υποχρέωση όσων ενδιαφέρονται έμπρακτα για ένα ανθρώπινο μέλλον.

 

Από το σκηνικό της κρίσης στο παρασκήνιο και στις άρρητες σκοπιμότητες

 

Πριν αναλάβει η κυβέρνηση Παπανδρέου, η επερχόμενη οικονομική κατάρρευση ήταν ήδη γνωστή στους γνωρίζοντες… Ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου, πριν εκλεγεί πρωθυπουργός, συναντήθηκε στις ΗΠΑ, ύστερα από αμερικανική μεσολάβηση, με εκπροσώπους του ισραηλινού λόμπυ. Έλαβε υποσχέσεις… Θα βοηθήσουν είπαν εάν τους βοηθήσουμε και εμείς στην διαγραφόμενη τότε κρίση των σχέσεών τους με την Τουρκία, θα αλλάξουν την στρατηγική τους θεώρηση αν αλλάξουμε και εμείς την δική μας˙ στρατηγικός εταίρος θα πάψει να είναι η Τουρκία, την θέση της θα πάρει η Ελλάδα, αντάμα και η Κύπρος. Υποσχέθηκαν να επηρεάσουν θετικά τις οικονομικές αποφάσεις για τη χώρα μας, με τους τρόπους τους και τους ανθρώπους τους, αυτούς που διαφεντεύουν στο διεθνές χρηματοπιστωτικό περιβάλλον.. Οι υποσχέσεις βέβαια δεν τηρήθηκαν, η υποτιθέμενη αποτελεσματική μεσολάβηση δεν έγινε, το Ισραηλινό λόμπυ που ενδιαφερόταν για τα συμφέροντά του και μόνο, δεν είχε κανένα λόγο να την κάνει. Στην πραγματικότητα το αντίθετο έπραξε, καθώς γνώριζε ότι μόνο οι αδύναμες χώρες υποκύπτουν εύκολα στην απόλυτη εξάρτηση, ότι συνεπώς μόνο μια αδύναμη Ελλάδα θα μπορούσε να κάνει μια τόσο ριζική διπλωματική στροφή, να τους δώσει, κυριολεκτικά, γη και ύδωρ. Αυτό το κατανοούν όσοι πράγματι μελετούν την πολιτική του Ισραήλ, εντός και εκτός των συνόρων του.

 

Μακριά από τούτη την άποψη οι θεωρίες της συνομωσίας, όμως, ας μείνουν μακριά και από αυτήν την έρημη πολιτικά χώρα τόσο οι θεωρίες όσο και οι φερεφωνίες περί καλής και αγαθής προστασίας. Το Ισραήλ ακολουθεί συγκεκριμένη σχολή πολιτικής σκέψης και πράξης˙ αυτήν επέλεξε για την επιβίωσή του στην περιοχή˙ αυτοκαταστροφικό λάθος η επιλογή του αλλά αυτήν έκανε˙ η Ιστορία θα αποφασίσει.

Το Ισραήλ, από την ίδρυσή του το 1948 μέχρι σήμερα, υιοθετεί και επιτείνει όλες τις πολιτικές αποσταθεροποίησης, επίθεσης, υπονόμευσης και κατοχής που εφάρμοσαν οι παλιές και σημερινές, ισχυρές νεοαποικιακές ηγεμονίες. Ένας μόνον ισραηλινός πολιτικός, πρώην στρατιωτικός, «υπεράνω υποψίας» για φιλοπαλαιστινιακά ή φιλοαραβικά αισθήματα, ο οποίος κατανόησε την υπόθεση της μακράς επιβίωσης της χώρας του στη δύσκολη αυτή περιοχή της Μ. Ανατολής, θέλησε να την αλλάξει. Σχεδίαζε μια στοιχειωδώς συμβιωτική και παράλληλα συν-αναπτυξιακή με τους γύρω Άραβες πολιτική που, όπως πίστευε, θα επέτρεπε την εδραίωση ενός ισραηλινού εθνικού κέντρου. Ενός εθνικού κέντρου ισχυρού και πολύτροπα διασυνδεδεμένου χρηματοπιστωτικά εκτός συνόρων, παράλληλα, αναπτυγμένου οικονομικά, τεχνολογικά και διοικητικά, εντός συνόρων. Προϋπόθεση του σχεδίου του ο ιστορικός συμβιβασμός με τους Παλαιστίνιους και η επωφελής για το Ισραήλ συνεργασία με τμήματα της δυναμικής οικονομικά παλαιστινιακής διασποράς στον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο. Ο πολιτικός αυτός, ο Ράμπιν, δολοφονήθηκε από τους ίδιους τους Ισραηλινούς πριν 15 χρόνια, η στρατηγική του Ισραήλ, ως μοιραίος μονόδρομος, δεν άλλαξε.

 

Η Ελλάδα όφειλε να γνωρίζει αυτήν την στρατηγική. Όταν το πολιτικό προσωπικό μιας χώρας προχωρά σε συνεργασίες και συμφωνίες με το Ισραήλ, πρέπει να είναι τουλάχιστον διαβασμένο.

 

Στην παρούσα συγκυρία, το Ισραήλ βρίσκεται σε δύσκολη θέση, η πολιτική στην οποία εξώθησε και εξωθεί την Δυτική Συμμαχία, ιδιαίτερα τις ΗΠΑ, στον αραβο-ισλαμικό κόσμο, αποδεικνύεται κοντόθωρη και εν πολλοίς καταστροφική. Η αλλαγή που συντελείται σήμερα στον αραβικό κόσμο εξοστράκισε τα πιο ισχυρά, παλιά πολιτικά της ερείσματα, ενώ τα νέα αποδεικνύονται είτε εγγενώς αποκλίνοντα από την δυτική ηγεμονία (περίπτωση της Αιγύπτου), είτε αβέβαιης σταθερότητας (περίπτωση της ετερόκλητης και τυχάρπαστης ηγεσίας που εγκαταστάθηκε με την μέθοδο της κανονιοφόρου στην Λιβύη). Δεν έφτασαν όμως αυτά και με την περυσινή εγκληματική επίθεση του Ισραήλ στον «στόλο της Ελευθερίας», που έπλεε με ανθρωπιστική βοήθεια προς την Γάζα, προκάλεσε ρήγμα μέσα στην ίδια την Δυτική Συμμαχία, ανοίγοντας μέτωπο με την Τουρκία, ειδικότερα με την παρούσα κυβέρνηση Ερντογάν.

 

Σήμερα το Ισραήλ, όπως λέει η το ίδιο ένοχη για εγκλήματα κατά των Παλαιστινίων κ. Τζίπι Λίβνι, είναι «αποδυναμωμένο και απομονωμένο στη διεθνή σκηνή», γεγονός που «οσμίζεται», όπως η ίδια λέει, η περισσότερο πληγωμένη από το περυσινό μαζικό φονικό Τουρκία. Τα ίδια είπε πριν 2 μήνες και ο Αμερικανός Υπουργός Άμυνας Πανέτα, καλώντας την ισραηλινή ηγεσία να προσεγγίσει ξανά την Τουρκία και την Αίγυπτο. Έτσι η μακρόβια στρατηγική συμμαχία του Ισραήλ με το τουρκικό κράτος υφίσταται πλήγμα το οποίο η κυβέρνηση Ερντογάν αξιοποιεί, με επιδέξιο βερμπαλισμό και κατάλληλες κινήσεις, επιτυγχάνοντας την αύξηση της επιρροής της Τουρκίας στον αραβικό κόσμο. Σε αυτή την συγκυρία το Ισραήλ σπρώχνει την Ελλάδα να βγάλει αυτή τα δικά του κάστανα από την φωτιά, την απομονώνει μεθοδικά στην περιοχή, την εξαναγκάζει σε αντιστροφή ρόλων ώστε να γίνει αυτή η «επαιτούσα» την στήριξή του.

 

Η επίσκεψη Ερντογάν στην Αίγυπτο, τη Λιβύη και τη Τυνησία μετά την πτώση των εκεί καθεστώτων πήρε χαρακτήρα ιστορικής προσέγγισης που σκοπό έχει να υπερκεράσει παλιές δυσπιστίες των Αράβων. Όχι τυχαία βέβαια και η αναγόρευση του Παλαιστινιακού ζητήματος σε κύριο ζήτημα για την τουρκική εξωτερική πολιτική, έστω και μόνον σε επίπεδο λόγων.

 

Την ίδια στιγμή η Ελλάδα, προσδεόμενη όλο και πιο σφιχτά στο ισραηλινό άρμα, χάνει την ιστορική της επιρροή στην περιοχή, επιρροή που έχτισαν των Ελλήνων οι παροικιακές κοινότητες και προπαντός το παραδειγματικό διεθνιστικό κύτταρο του αιγυπτιώτη Ελληνισμού.

Με τέτοιο κυβερνητικό πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα –συνεπικουρούμενο στην στερέωση του αμερικανο-ισραηλινού άξονα (κυρίως και μέχρι νεωτέρας…) από την επαμφοτερίζουσα πολιτική ομάδα του κ. Καρατζαφέρη– όλα του «βγαίνουν» του κ. Ερντογάν…

 

Καταλήγοντας

Το «επιχείρημα» του φυσικού αερίου και η σωτηριολογία του είναι ένα μόνο μυθοπλαστικό εργαλείο της νέας εθελοδουλίας. Ένα δεύτερο μυθοπλαστικό εργαλείο, που κατέρρευσε μαζί με τα κομμάτια και θρύψαλα της μνημονιακής πολιτικής, είναι το ισραηλινό λόμπυ ως ο νέος μεσάζων-προστάτης μας στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύμπλεγμα.

 

Συμπέρασμα πρώτο: Οι υδρογονάνθρακες δεν είναι η λύση˙ ίσως, σε κάποιο βαθμό, υπό προϋποθέσεις και εάν δεν ξεπουληθούν όσο-όσο, αποτελέσουν έναν θετικό συντελεστή για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής διαδικασίας, της μοναδικής πραγματικής λύσης.

 

Συμπέρασμα δεύτερο: Η ειρηνική αξιοποίηση των ελληνικών υδρογονανθράκων στο μέλλον προϋποθέτει οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ, όπως το θαλάσσιο δίκαιο ορίζει, νότια της Κρήτης με την Αίγυπτο και την Λιβύη, Ν. Ανατολικά με την Τουρκία κι όχι φυσικά με το Ισραήλ… Με βάση έναν ελληνικό στρατηγικό σχεδιασμό και μια ελληνική –κι όχι κάποιου άλλου– ατζέντα.

 

Συμπέρασμα τρίτο: Κάποιοι ανεβάζουν την ένταση στην περιοχή. Το φυσικό αέριο είναι γι’ αυτούς πρόσχημα με αλλότριο γεωπολιτικό διακύβευμα. Η Ελλάδα, στην πιο αδύναμη στιγμή της νεότερης ιστορίας της, εμπλέκεται στο εκρηκτικό γεωπολιτικό πλαίσιο της περιοχής με ισραηλινή ατζέντα… Ιστορικές παραδοσιακές σχέσεις με τους αραβικούς λαούς, ιδιαίτερα με την νέα Αίγυπτο, υπονομεύονται. Σπρώχνεται η χώρα σε μια αποπνικτική απομόνωση…

Το πολιτικό προσωπικό και οι παρατρεχάμενοι του, σε αέναη μεταλλαγή, εγκωμιάζουν το δικό τους «εθνικό συμφέρον». ______________________________________________________________

Δρ Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, Δ. Ε.«Στόλου της Ελευθερίας ΙΙ» και «ένα καράβι για τη Γάζα» Freedom Flottila II

 


[1]  Κυρίως ασιατικές αλλά και Βραζιλία, κλπ., Groupe d’étude sur les politiques en matière de concurrence /www.etudeconcurrence.ca

 

[2] Κόσμος του Επενδυτή 27/11/2011

[3]  Τα Νέα,  20/11/2010

[4]  Έθνος, 3/1/2011

Posted in Ελλάδα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

“ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΚΡΙΣΗ” λίγο πριν από τον γκρεμό – Από τον Γιλμάζ στον Νετανιάχου

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 5 Ιανουαρίου 2012

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Πολύ παράξενες πρέπει να θεωρηθούν οι δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ για τους εμπρησμούς ελληνικών δασών από τις τουρκικές υπηρεσίες. Είναι σκόπιμο, επειδή βρισκόμαστε στους πιο πονηρούς καιρούς μετά το 1821 και με μια πληθώρα δυνάμει εκρηκτικών εξελίξεων σε όλη την περιοχή μας, να προσέχουμε πάρα πολύ τι συμβαίνει και να χρησιμοποιούμε καλά το μυαλό μας, όσο διαθέτουμε, αν θέλουμε να επιζήσουμε. 

Αυτή τη στιγμή, πέντε κράτη στην ευρύτερη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, μεταξύ των οποίων Ελλάδα και Κύπρος, βρίσκονται σε “υπαρξιακή” κρίση, μια μείζων σύγκρουση συνεχίζει να υπολανθάνει μεταξύ κεμαλισμού και ισλαμισμού στην Τουρκία, η πιθανότητα νέου Αρμαγεδώνα στη Μέση Ανατολή, ίσως και με χρήση ατομικών όπλων, είναι πολύ μεγάλη, ενώ δεν μπορεί να αποκλεισθεί η διάλυση της ΕΕ ή αμερικανορωσική αντιπαράθεση. Αυτό δεν είναι πια περιφερειακή κρίση, αρχίζει να μοιάζει με τέλος του κόσμου!

Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε πάντα στις καμπές της παγκόσμιας ιστορίας, δεν μπόρεσε όμως η ίδια να τις χρησιμοποιήσει. Χρησιμοποιήθηκε από τους Βρετανούς για να λύσουν προς ώφελός τους το ανατολικό ζήτημα, αλλά καταλήξαμε στη Μικρασιατική Καταστροφή. Από μας άρχισε ο ψυχρός πόλεμος, που τον έκαναν εδώ θερμό με τον εμφύλιο, μια καταστροφή εξίσου, αν όχι μεγαλύτερη από τη μικρασιατική που ακόμα πληρώνουμε. Οι αμερικανικές, ισραηλινές και βρετανικές επιδιώξεις στη Μέση Ανατολή προκάλεσαν την ελληνική δικτατορία και την κυπριακή τραγωδία. Παρολίγον να πληρώσουμε με τη διάλυση του κυπριακού κράτους την απόπειρα ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Τώρα γίναμε, καταστρεφόμενοι, εμπροσθοφυλακή της επίθεσης των αγορών κατά της Ευρώπης! Λίγο ακόμα αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε έτσι, θα τερματισθεί ο βίος του ελληνικού έθνους.

Ο κ. Γιλμάζ δεν είπε, στην πραγματικότητα, τίποτα καινούριο. Οι ελληνικές αρχές γνώριζαν από τότε ότι οι τουρκικές υπηρεσίες, μετά τις φωτιές που λέγεται ότι προκάλεσε το PKK στη Φώκαια, προχώρησαν σε “αντίποινα” για την “ελληνική υποστήριξη στους Κούρδους”, καίγοντας νησιωτικά δάση. Με τους εμπρησμούς επεδίωκαν να τρομοκρατήσουν την ελληνική κυβέρνηση, κάτι πανεύκολο, αλλά και να στερήσουν τα νησιά από τη φυσική άμυνα των δασών και συγκριτικά τουριστικά πλεονεκτήματα. Η ελληνική κυβέρνηση απηύθυνε non paper στους Ευρωπαίους εταίρους το 1998, ενημερώνοντάς τους για την τουρκική δράση.

Η είδηση δεν είναι στα όσα ανέφερε ο πρώην πρωθυπουργός, αλλά στο ότι τα ανέφερε. Ο Γιλμάζ δεν είναι χαζός. Λέγοντας κατάμουτρα στους ‘Eλληνες ότι ο Τουρκία έκαιγε τα δάση τους, ήξερε ότι κράδαινε ένα κόκκινο πανί μπροστά από έναν ταύρο. Θα προκαλούσε μάλιστα πολύ μεγαλύτερη αντίδραση και κρίση, αν η προσοχή μας δεν είχε διασπασθεί στα δεκάδες μέτωπα κατάρρευσης της χώρας μας. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν είναι Πάγκαλος ή Στρως-Καν, να μη ξέρει τι λέει και τι κάνει. Αν επρόκειτο για απλή ανοησία, είναι η πρώτη που έκανε. Διαφορετικά, η πράξη του υπαγορεύεται από την επιθυμία ανόδου της θερμοκρασίας στα ελληνοτουρκικά και πάντως, ακόμα κι αν δεν υπαγορεύεται, εκεί οδηγεί. 

Ποιος είναι ο “εχθρός”,ποιος είναι ο «σκοπός»;

Ο “ταύρος” δεν ερεθίζεται αναίτια. Η Τουρκία είναι διαρκής απειλή και φορέας γεωπολιτικής και οικονομικής πίεσης στην Ελλάδα (δια των εξοπλισμών). Ο πραγματικός όμως “ταυρομάχος” σήμερα, που θέλει να σκοτώσει τον “ταύρο”, δεν είναι η Τουρκία, είναι οι αγορές, με τη συνεργασία των ηγετών μας. Η τουρκική απειλή, σοβαρή και πραγματική, είναι αστεία μπροστά σε αυτή που εκπορεύεται από τον συνδυασμό αυτών των δύο παραγόντων. Αυτή κυρίως πρέπει να αντιμετωπίσει το έθνος μας, προσέχοντας κυρίως να μην έχει απώλειες, προς την πλευρά της Τουρκίας, να διατηρήσει δηλαδή κυρίως αυτή την περίοδο το status quo. 

Το πρόβλημα είναι όμως ότι απουσιάζει το εθνικό υποκείμενο. Επί μία δεκαετία, το ελληνικό πολιτικό προσωπικό “παπαγάλιζε” την εισαχθείσα θεωρία ότι η Τουρκία θα “εκπολιτισθεί” και η τουρκική απειλή θα εξαφανισθεί από μόνη της, γιατί οι “πολιτισμένοι Ευρωπαίοι” δεν έχουν διεκδικήσεις. Αυτή η ανοησία επέτρεψε να δώσουμε πιστοποιητικό καλής διαγωγής στην ‘Aγκυρα, χωρίς να άρει τις διεκδικήσεις και απειλές της, χάνοντας την ευκαιρία να ανταλλάξουμε το ναι στην ενταξιακή της πορεία, με αξιοπρεπή λύση του κυπριακού και των ελληνοτουρκικών. Παρολίγον μάλιστα να διαλύσουμε μόνοι μας το κυπριακό κράτος με το σχέδιο Ανάν, βρετανοισραηλινής έμπνευσης. Η πολιτική αυτή επέτρεψε στην Τουρκία να γίνει περιφερειακή υπερδύναμη και στην Ελλάδα να βρίσκεται στο σημείο που βρίσκεται, ενώ μας απομόνωσε στην Ευρώπη έναντι των δυνάμεων που έβλεπαν με καχυποψία την τουρκική ένταξη, διευκολύνοντας εντέλει τη συμμαχία Μέρκελ και αγορών κατά της Ελλάδας, το 2009, που οδήγησε στο μνημόνιο. 

Με την ίδια καταστροφική ευκολία που το ελληνικό πολιτικό προσωπικό αποδέχθηκε προ δεκαετίας αυτές τις ανοησίες, “χάβει” τώρα τις σαχλαμάρες, αλλά και επικίνδυνα τυχοδιωκτικές ιδέες, που του “πασάρουν” οι Ισραηλινοί φίλοι. Που έχουν μάλλον εκπλαγεί ακούγοντας τι τους λένε και πως συμπεριφέρονται οι ‘Eλληνες συνομιλητές τους. Φανταστείτε μόνο τι σκέφτεται ο κ. Νετανιάχου, άνθρωπος-ενσάρκωση του πολέμου, όταν ακούει τον κ. Παπανδρέου να του αναπτύσσει την ιδέα της ολυμπιακής εκεχειρίας. Ο Μπέντζαμιν ονειρεύεται να γίνονται πιο συχνά ει δυνατόν Ολυμπιακοί Αγώνες και να τους χρησιμοποιεί για να περισπά την προσοχή από τα δικά του πολεμικά σχέδια, όχι βέβαια να τα σταματάει για να γιορτάσει τα ολυμπιακά ιδεώδη!

Μεγάλο Κουρδιστάν και μεγάλες ανοησίες

Ισραηλινοί πανεπιστημιακοί περιέρχονται εδώ και καιρό κυπριακά και ελληνικά πανεπιστήμια και ινστιτούτα λέγοντας ότι ήρθε το τέλος της Τουρκίας και η ώρα του μεγάλου Κουρδιστάν και προκαλώντας επικίνδυνες “ονειρώξεις εθνικού μεγαλείου” σε χρεωκοπημένους πολιτικούς. Το μεγάλο Κουρδιστάν είναι μια πολύ ωραία ιδέα, όχι για να πραγματοποιηθεί, αλλά για να κινητοποιεί τον μαρτυρικό λαό στην υπηρεσία αλλότριων επιδιώξεων και να πιέζει τα τέσσερα κράτη της περιοχής που ζουν Κούρδοι. Η στρατηγική του βαθέος Ισραήλ είναι ο κατακερματισμός των κρατών, η χρησιμοποίηση του ενός κατά του άλλου, η διαρκής αλλαγή συμμαχιών. 

Για ορισμένους ‘Eλληνες πολιτικούς ο πειρασμός είναι μεγάλος, αντί να ασχοληθούν με την πραγματική επίθεση κατά της χώρας από τις Αγορές, που δεν τολμούν ή δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν, να επιδοθούν σε πολιτικά χρήσιμες ασκήσεις εθνικής υπερηφάνειας σε άλλα μέτωπα, πόσο μάλλον όταν νοιώθουν ότι έχουν τις πλάτες ισχυρών παικτών. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε αν οι πλάτες θα είναι εκεί όταν θα τις χρειαστούμε. Δεν ήταν πάντως το 1922 και το 1974.

Τουρκικό ή ισραηλινό προτεκτοράτο: Ιδού η απορία…

Οι τουρκοισραηλινές τριβές συνιστούν αντικειμενικά ευκαιρία για την Ελλάδα και την Κύπρο. Το Ισραήλ χρειάζεται την Κύπρο, την Κρήτη και την Ελλάδα για δικούς του ζωτικούς λόγους. Δεν είναι τυχαίο ότι το σιωνιστικό κίνημα αντιμετώπισε επανειλημμένως την εγκατάσταση του Ισραήλ στη Μεγαλόνησο. Η θρησκευτική σημασία της Ιερουσαλήμ το κατηύθυνε στην Παλαιστίνη. Και οι Βρετανοί, που εδώ και τέσσερις αιώνες (!) αντιμετώπισαν το ενδεχόμενο δημιουργίας εβραϊκού κράτους, αντίβαρου στους Οθωμανούς. 

Τι κάνει μια δύναμη που ενδιαφέρεται για τον χώρο; Αναγνωρίζει το έδαφος. Αν βρει σοβαρούς ηγέτες, σοβαρά κράτη, κυττάει να έρθει σε συνεννόηση μαζί τους. Αν βρει καραγκιόζηδες κυττάει να τους εξαγοράσει, να τους ελέγξει, να τους πουλήσει “φύκια για μεταξωτές κορδέλλες”. Η περυσινή ήδη έκθεση του αμερικανοεβραϊκού Stratfor, είναι ενδεικτική του πως μας βλέπουν. Λέει ότι τέλος η Ελλάδα, θα πρέπει ή να τα δώσει όλα στην Τουρκία ή να βρει προτέκτορα. Και ως προτέκτορα δεν εννοεί βέβαια τη Ρωσία ή την Κίνα. 

Oι παρατηρήσεις έχουν μεγαλύτερη σημασία γιατί υφίστανται μετά βεβαιότητος σχέδια διάλυσης της ΕΕ που αρχίζουν με εξαναγκασμό της Ελλάδας σε αποχώρηση. ‘Oταν έλληνες πολιτικοί μιλάνε απερίσκεπτα για στρατηγική σχέση με το Ισραήλ, χωρίς να αντιλαμβάνονται τη σημασία των όρων και χωρίς οι Ισραηλινοί να ανταποδίδουν, έχουν διερωτηθεί ποια είναι η στρατηγική στόχευση του εβραϊκού κράτους, μιας “κρυμμένης υπερδύναμης”, απέναντι στην ΕΕ και στον αναπόφευκτο γερμανικό ηγετικό ρόλο;

Ως αποτέλεσμα του τρόπου που η ελληνική πολιτική τάξη πραγματοποιεί την φιλοϊσραηλινή στροφή της, όχι μόνο εκθέτει τη χώρα σε πολύ μεγάλους κινδύνους, αλλά και καταστρέφει τη δυνατότητα ισότιμης, επωφελούς συνεργασίας με το Ισραήλ. Δυστυχώς και τη δυνατότητα ενός πνευματικού διαλόγου Ελλήνων και Εβραίων, που θα ήταν πολύ δύσκολος, αλλά και αναντικατάστατης χρησιμότητας για δύο από τους ιστορικότερους λαούς της ανθρωπότητας και, θα λέγαμε χωρίς υπερβολή, παγκόσμιας σημασίας. Δεν συνιστά όμως ασφαλώς προϊόν ειλικρινούς και σοβαρού διαλόγου το “πνευματικό σχέδιο Ανάν” που υπέγραψε η εκκλησία της Κύπρου με τον αρχιραββίνο, περίπου ανασκευάζοντας το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο.

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, οι κάλπικοι ετοιμάζουν αναίτιους καυγάδες και οδυνηρά διαζύγια.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Κόσμος του Επενδυτή

Posted in Ελλάδα, Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Οι «φιλίες» των κοιτασμάτων…

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 3 Ιανουαρίου 2012

Ο Βαγγέλης Πισίας μιλά για τη συμμαχία της Ελλάδας και της Κύπρου με το Ισραήλ, με φόντο τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων (φυσικό αέριο και πετρέλαιο). Εξηγεί γιατί η συγκεκριμένη φιλία είναι επιζήμια για την Ελλάδα όχι μόνο σε ηθικό, αλλά ακόμα και σε οικονομικό επίπεδο, ενώ διερωτάται αν πραγματικά πιστεύει κανείς ότι το Ισραήλ θα μας στηρίξει σε μια ενδεχόμενη ένταση με την Τουρκία.

Πάντως ενώ η κυβέρνηση Παπανδρέου ανέμενε βοήθεια από τα εβραϊκά οικονομικά λόμπι και χρηματαγορές, αυτή δεν ήρθε ποτέ.
Την ίδια στιγμή ο αραβικός κόσμος «βράζει». Η Κρήτη συνορεύει με την Αίγυπτο και τη Λιβύη, αλλά οι παραδοσιακά καλές σχέσεις με τους Άραβες θυσιάζονται για χάρη των Ισραηλινών χωρίς να υπάρχει το παραμικρό ενδιαφέρον, ούτε καν για την ελληνική παροικία στην Αλεξάνδρεια.

Η σφαγή των Παλαιστινίων περνά στα «ψιλά» και τα ραντεβού του Ανδρέα Παπανδρέου με τον Αραφάτ είναι πια ξεχασμένο παρελθόν. Κι όμως εκτός από ανήθικη και ανιστόρητη η στάση αυτή είναι και οικονομικά ασύμφορη, καθώς η Αίγυπτος έχει τα δεκαπλάσια κοιτάσματα σε σχέση με την Κύπρο και το Ισραήλ.

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ελλάδα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

ΒΑΡΥΤΑΤΕΣ ΣΚΙΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝ. ΥΠΟΥΡΓΟ ΑΜΥΝΑΣ

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 13 Δεκεμβρίου 2011

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τα έθνη που ξεχνάνε την ιστορία τους καταδικάζονται να την ξαναυποστούν. Το αληθινό πρόγραμμα της ελληνικής στρατιωτικής δικτατορίας (1967-1974), αποκαλύφθηκε τον Ιούλιο του 1974. ‘Hταν η διχοτόμηση και ο έλεγχος της Κύπρου (και της Κρήτης) από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, για να υποστηριχθούν τα σχέδια επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή που ήταν σε εξέλιξη ή εξυφαίνοντο τότε (όπως και σήμερα πολύ ευρύτερα και σημαντικότερα από τότε). Ελληνικός φασισμός, αντίστοιχος με τον γερμανικό του Χίτλερ, ή τον γαλλικό της Λεπέν, ούτε υπήρξε, ούτε υπάρχει. Στη χώρα μας, ο φασισμός ήταν και είναι απλή προέκταση ξένων δυνάμεων, συμφερόντων και υπηρεσιών.

Η πρόσφατη “εκδήλωση” χουντοφρόνων Ευελπίδων προκάλεσε δικαιολογημένη αγανάκτηση, αν και όχι τα πειθαρχικά μέτρα που επιβάλλει η δημοκρατική τάξη και η καλώς νοούμενη στρατιωτική πειθαρχία. Στην πραγματικότητα όμως, ο κίνδυνος της δικτατορίας δεν προέρχεται από ηλίθιους και προβοκάτορες. Εγγράφεται αφενός στη λογική της ακραίας φτωχοποίησης και αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού, που προκαλεί και χρειάζεται το Μνημόνιο, αφετέρου στις επιδιώξεις των γεωπολιτικών δυνάμεων που χρειάζονται πάλι τον ελληνικό χώρο.

Aν όμως θεωρείται, δικαιολογημένα, σοβαρό το κρούσμα του χουντισμού μεταξύ των μαθητών της κύριας στρατιωτικής σχολής της χώρας, τότε τι πρέπει να θεωρηθεί και τι σήμα δίνει, στη χώρα και στο στράτευμα, η τοποθέτηση ως πολιτικού προϊσταμένου των Ενόπλων Δυνάμεων, σε αυτή την κρισιμότατη, από κάθε δυνατή άποψη, στιγμή για τη χώρα, ενός πρωτοπαλλήκαρου των συνταγματαρχών; Και όμως, αυτό ακριβώς φαίνεται ότι συνέβη. ‘H ο Πρωθυπουργός Παπαδήμος και οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν γνωρίζουν τα άτομα που έκαναν Υπουργούς, κάτι που δείχνει ακραία ανευθυνότητα και ανεπάρκεια, ή τους αποδέχονται, κάτι που είναι πολύ χειρότερο. Είναι μάλιστα ακόμα πιο αξιοπερίεργο, τη στιγμή που πρόσφατα, ο κ. Παπανδρέου αναστάτωσε την Ευρώπη με πληροφορίες περί επικείμενου προνουντσιαμέντου και ο κ. Μπεγλίτης βρήκε την ώρα να αποκεφαλίσει όλο το στράτευμα.

Λαμπρός στρατιωτικός, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος υπήρξε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, αντιστάθηκε εμπράκτως στη δικτατορία που τον εκτόπισε και παραμένει, σήμερα, σύμβολο ηθικής ακεραιότητας στο πολιτικό στερέωμα της χώρας. Στις 13 Ιουνίου 1975, μιλώντας στη Βουλή των Ελλήνων, ο κ. Χαραλαμπόπουλος χαρακτήρισε τον σημερινό Αναπληρωτή Υπουργό ‘Aμυνας Γ. Γεωργίου ως “τραμπούκο της χούντας” που “οργίασε” τόσο στη Σκανδιναβία, όσο και στο Υπουργείο Εξωτερικών, όπου διορίστηκε ουσιαστικά ως διπλωμάτης από το παράθυρο, με εντολή του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Στη δράση του κ. Γεωργίου στη δικτατορία αναφέρεται επίσης ο ηγέτης της “Δημοκρατικής ‘Aμυνας”, πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Βασίλης Φίλιας, που πλήρωσε με έξη χρόνια φυλακή την εναντίωσή του στη χούντα, στο βιβλίο του “Τα αξέχαστα και τα λησμονημένα” (Παπαζήσης, 1997).

Υπενθυμίζουμε ότι, στην περίοδο της Απριλιανής δικτατορίας, τα όργανα της τότε ΚΥΠ αλώνιζαν την Ευρώπη, και πιθανώς ενεπλάκησαν σε δολοφονίες και απαγωγές ανθρώπων που αντιτίθεντο στη δικτατορία, υποθέσεις που ουδέποτε εξιχνιάσθηκαν. Η αποχουντοποίηση παρέμεινε, στις περισσότερες περιπτώσεις, κενό γράμμα, κάτι που διαιώνισε την εξάρτηση του ελληνικού κράτους από ξένες δυνάμεις και είναι στη ρίζα των προβλημάτων που αντιμετώπισε η χώρα στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, με αποκορύφωμα τη σημερινή κρίση. Μεταπολίτευση που χρειάζεται, οι ‘Eλληνες, να διορθώσουμε και ολοκληρώσουμε, όχι να αντιστρέψουμε. Αναμένουμε τι θα πει και, κυρίως, τι θα πράξει, ο Πρωθυπουργός και οι αρχηγοί των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση. Αναμένουμε επίσης τον κ. Αβραμόπουλο που, έντονα απασχολημένος με τις επαφές του στις ΗΠΑ, ίσως δεν είχε ακόμα τον χρόνο να ενσκήψει πολύ στο αντικείμενο του υπουργείου του.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Μια λίγο μικρότερη εκδοχή αυτού του κειμένου δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, της 10.12.2011

Posted in Ελλάδα, Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Ιστορία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | 1 Comment »

Eλλάδα και Κύπρος κινδυνεύουν με διαμελισμό μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 6 Δεκεμβρίου 2011

Του Σάββα Καλεντερίδη

Την περίοδο που η Κωνσταντινούπολη, έδρα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, διεξήγαγε έναν πολυετή φθοροποιό εσωτερικό πόλεμο στις ανατολικές της επαρχίες, με σκοπό την εξάλειψη του Μονοφυσιτισμού, μια νέα δύναμη έκανε την εμφάνισή της στις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου.

Ήταν οι Άραβες, οι οποίοι, ενισχυμένοι από την ενοποιητική επίδραση του Ισλάμ και επωφελούμενοι από τον εσωτερικό πόλεμο του Βυζαντίου, τον 7ο αιώνα, κατέλαβαν σταδιακά τις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου, για να προχωρήσουν στη συνέχεια στις ακτές της Βορείου Αφρικής. Ακολούθησε η κατάληψη της Κύπρου, της Ρόδου, της Κω και της Χίου, και αργότερα, τον 9ο αιώνα, η κατάληψη της Κρήτης και της Σικελίας.

Με άλλα λόγια, ενώ επί αιώνες και μέχρι τον 7ο αιώνα η Μεσόγειος ήταν μια ασφαλής θάλασσα, με καλά οργανωμένες πολιτείες όπου πρυτάνευε ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός υπό τον έλεγχο πρώτα της Ρωμαϊκής και μετά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, λόγω εσωτερικών αδυναμιών του Βυζαντίου, ειδικά η ΝΑ Μεσόγειος σταδιακά μετατράπηκε σε μια αραβική θάλασσα, όπου ίσχυαν οι κανόνες της νέας θρησκείας, το Ισλάμ. Η κατάσταση επιδεινώθηκε για το χριστιανικό κόσμο, με την εμφάνιση των Τούρκων στην Ανατολή, οι οποίοι, κατά παράδοσιν βάρβαροι και αγράμματοι, ενσωμάτωσαν εύκολα τη νέα θρησκεία.

Αυτή την πολύ αρνητική για τα συμφέροντα της Δύσης εξέλιξη υποτίθεται ότι επιχείρησαν να ανατρέψουν οι Σταυροφορίες, οι οποίες απλά επιτάχυναν την πτώση του Βυζαντίου, για να κυριαρχήσει το Χαλιφάτο στα όρια της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, στον Εύξεινο Πόντο και τη ΝΑ Μεσόγειο.

Με την επανάσταση στην ελληνική χερσόνησο και την ίδρυση του ελληνικού κράτους, άρχισε ο χορός των εθνικών εξεγέρσεων, που οδήγησαν στη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την κατάργηση του Χαλιφάτου (1924) και τη δημιουργία των εθνικών κρατών στη Βαλκανική, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική.

Έτσι, σταδιακά η θάλασσα του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου άρχισαν να γίνονται πιο ασφαλείς για τα συμφέροντα της Δύσης, με τον ελληνικό παράγοντα να επανακάμπτει και να κυριαρχεί στην περιοχή στον τομέα του ελέγχου της εμπορικής ναυτιλίας, θέση που ενισχύθηκε μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Με την είσοδο της 3ης χιλιετίας και του 21ου αιώνα, οι συσχετισμοί που είχαν παγιωθεί με την ίδρυση των εθνικών κρατών στη ΝΑ Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική, που κρατούσαν υπό σχετικό «έλεγχο» το πολιτικό Ισλάμ, άρχισαν να ανατρέπονται, εξ αιτίας των αδιεξόδων που αντιμετώπιζαν τα κατά τόπους αυταρχικά καθεστώτα, κυρίως λόγω της ανάπτυξης της τεχνολογίας και της διακίνησης της γνώσης, της πληροφορίας και των ιδεών.

Το ενδεχόμενο της ανεξέλεγκτης κατάρρευσης όλου αυτού του «συστήματος» και της επανάκαμψης του πολιτικού Ισλάμ σε αυτήν την εξαιρετικά κρίσιμη για τα συμφέροντα της Δύσης περιοχής, ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης για τη Δύση. Γι’ αυτό, η αλλαγή, που σημαίνει ανατροπή των παλιών καθεστώτων, έπρεπε να γίνει «συντεταγμένα».

Η αλλαγή ξεκίνησε πιλοτικά από την Τουρκία, όπου οι ΗΠΑ δρομολόγησαν την ανατροπή του κεμαλικού καθεστώτος -που δημιούργησε ο αγγλικός παράγοντας και στήριξαν οι ίδιοι επί μισό αιώνα- ενισχύοντας το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και τον Ταγίπ Ερντογάν. Ο στόχος ήταν η δημιουργία ενός μοντέλου ελεγχόμενης μετριοπαθούς ισλαμικής διακυβέρνησης, ένα μοντέλο που θα ακολουθούσαν και οι άλλες χώρες, μετά την ανατροπή των παλιών καθεστώτων.

Μετά τη «δοκιμή» του μοντέλου επί μια δεκαετία στην Τουρκία, εμφανίστηκε το φαινόμενο της «Αραβικής Άνοιξης» πρώτα στη Βόρεια Αφρική και τώρα στη Μέση Ανατολή. Ανατράπηκαν τα καθεστώτα στην Τυνησία, την Αίγυπτο και τη Λιβύη, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη το «φαινόμενο» στη Συρία, όπου το Ιράν και η Ρωσία προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό τον Άσαντ και το καθεστώς του, η κάθε χώρα για τα δικά της στρατηγικά συμφέροντα. Σε όλες τις προαναφερθείσες χώρες το -υποτίθεται- μετριοπαθές Ισλάμ αποτελεί κυρίαρχη πολιτική δύναμη που υποστηρίζεται από την Τουρκία του Ερντογάν, ενώ στις πρόσφατες γενικές εκλογές που διεξήχθησαν στο Μαρόκο, το κόμμα των μετριοπαθών ισλαμιστών, που είχαν σαν σύμβολό την παραδοσιακή λάμπα πετρελαίου (το ΑΚΡ του Ερντογάν έχει τον ηλεκτρικό λαμπτήρα), κατέλαβε την πρώτη θέση.

Αν παρατηρήσουμε μακροσκοπικά τα γεγονότα που είναι σε εξέλιξη στη Μέση Ανατολή, τη Βόρειο Αφρική και τη ΝΑ Μεσόγειο, θα διαπιστώσουμε ότι την περίοδο αυτή λαμβάνουν χώρα κοσμογονικές αλλαγές. Το Ισλάμ επανακάμπτει -υποτίθεται με ελεγχόμενο τρόπο- σε μια ευρύτατη περιοχή της δικής μας γειτονιάς, με την Τουρκία να έχει ρόλο πρότυπου σε όλο αυτό το ιστορικό εγχείρημα. Σε περίπτωση δε που ολοκληρωθεί αυτή η ιστορική φάση, η περιοχή της ΝΑ Μεσογείου θα μετατραπεί σε μια ισλαμική λίμνη, με την Αίγυπτο να ελέγχει τη Διώρυγα του Σουέζ και τα βασικά λιμάνια της περιοχής «μετριοπαθείς» ισλαμικές κυβερνήσεις, υπό την επιρροή της Άγκυρας και της Ουάσιγκτον.

Σε όλη αυτή την ισλαμική λίμνη, τα μόνα μη μουσουλμανικά κράτη θα είναι η Ελλάδα και το Ισραήλ, με την Κύπρο διαμελισμένη και το κατεχόμενο τμήμα της ελεγχόμενο από τους βάρβαρους κατακτητές.

Υπό τις συνθήκες αυτές, με την παραδοχή ότι το όλο εγχείρημα είναι υπό την εποπτεία της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, και εν μέρει των Παρισίων και του Βερολίνου, αν «κλείσουμε» λίγο το φακό μας, θα διαπιστώσουμε ότι ο έλεγχος του ελληνικού χώρου, όπως αυτός ορίζεται από τα όρια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) της Κύπρου και της Ελλάδος -όποτε αυτή οριστεί- από τις κυβερνήσεις της Αθήνας και της Λευκωσίας, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί, ειδικά υπό το βάρος της βαθύτατης οικονομικής κρίσης που είναι σε εξέλιξη και στα δυο κράτη.

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, με την Ελλάδα να διασύρεται διεθνώς και να περιθωριοποιείται και τους άθλιους πολιτικούς συνεπικουρούμενους από αριβίστες αξιωματικούς να οδηγούν κυριολεκτικά σε διάλυση τις ένδοξες ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, είναι εξαιρετικά πιθανό ο ελληνικός χώρος το επόμενο διάστημα να κινδυνεύσει να ελεγχθεί στρατηγικά από την Τουρκία και το Ισραήλ, που παραμένουν οι κεντρικές στρατηγικές επιλογές της Ουάσιγκτον στην περιοχή.

Για όσους ενδιαφέρονται, ας εξετάσουν το διαμελισμό της Πολωνίας μετά από ταυτόχρονη επίθεση της Ρωσίας και της Γερμανίας, το 1939. Θα μπορέσουν να εξάγουν πολύτιμα συμπεράσματα! Εμείς απλά να σημειώσουμε ότι στην περίπτωση του ελληνικού χώρου ο διαμελισμός δεν θα είναι ακριβώς εδαφικός, αλλά θα έχει τη μορφή εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και επιρροής.

Εκτός κι αν…

Δημοσιεύθηκε σήμερα Παρασκευή στην εφημερίδα Δημοκρατία

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/12/e.html#.TtvS2LLtt5U

Ελλάδα και Κύπρος κινδυνεύουν με διαμελισμό μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ (2)

Εκτός κι αν…

Στο ομώνυμο άρθρο μας που δημοσιεύθηκε στην Δημοκρατία της Παρασκευής, αναφερθήκαμε στο ιστορικό των γεωπολιτικών εξελίξεων που τείνουν να μετατρέψουν τη λεκάνη της ΝΑ Μεσογείου σε μια ισλαμική θάλασσα, που θα περιβάλλεται από ισλαμικά κράτη που θα οικοδομηθούν με πρότυπο και υπό την επιρροή της Τουρκίας.

Το γεγονός αυτό, αναβαθμίζει το ρόλο της Τουρκίας, που εκτός από πρότυπο χρησιμοποιείται περίπου και ως τοποτηρητής της Ουάσιγκτον στον ισλαμικό κόσμο της ΝΑ Μεσογείου, η οποία αποτελεί μαζί με το Ισραήλ το μόνο παράγοντα σταθερότητας, αφού Ελλάδα και Κύπρος περιθωριοποιούνται, υπό το βάρος της βαθύτατης οικονομικής -και όχι μόνον- κρίσης από την οποία κλυδωνίζονται συθέμελα.

Είπαμε λοιπόν ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι εξαιρετικά δύσκολο για Ελλάδα και Κύπρο να υπερασπιστούν τον ελληνικό χώρο στη γραμμή Θράκη-Αιγαίο-ΝΑ Μεσόγειο, και κινδυνεύουν να συνθλιβούν μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, που επιχειρούν να παίξουν ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή, η κάθε μια για δικό της λογαριασμό, σχεδιασμό και λόγο.

Αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε. αποτελούσε μια πολιτική ή για την ακρίβεια γεωπολιτική απόφαση των Βρυξελών, με την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση επεξέτεινε τα σύνορα και άρα τα συμφέροντά της μέχρι τις ακτές της Συρίας, του Λιβάνου, του Ισραήλ, της Γάζας και της Αιγύπτου, η μοναδική ελπίδα που είχαμε να στηρίξουμε τις ελπίδες μας για προάσπιση και θωράκιση των συμφερόντων μας, μετά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρωζώνη και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, δείχνει προς το παρόν να εξανεμίζεται.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, και με τη Ρωσία να εξοβελίζεται από τη ΝΑ Μεσόγειο μετά την επικείμενη κατάρρευση της Συρίας, Ελλάδα και Κύπρος βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα ζωτικής σημασίας γεωπολιτικό πρόβλημα, το οποίο γίνεται ακόμα πιο δυσεπίλυτο, αν σκεφθεί κανείς ότι τα τελευταία χρόνια έγιναν με μεθοδικό τρόπο τα εξής:

Η Ελλάδα αποδυναμώθηκε γεωπολιτικά, αφού με την ανατροπή Καραμανλή υποχρεώθηκε περίπου με βίαιο τρόπο να εγκαταλείψει την πολιτική της προσέγγισής της με τη Ρωσία, που έδινε ένα κάποιο διέξοδο στην ασφυκτική και πνιγηρή κατάσταση που τείνει να δημιουργηθεί για τα ελληνικά συμφέροντα στη γραμμή Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος-ΝΑ Μεσόγειο.

Με την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ και τον Γεώργιο Παπανδρέου, το 2009, και την τοποθέτηση σε κρίσιμα πόστα της κυβέρνησής του προσώπων της απολύτου εμπιστοσύνης του, που σε αγαστή ομολογουμένως συνεργασία και συντονισμό από τον ίδιο εκινούντο σε πλήρη εναρμόνιση με τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον που αναφέρθηκαν παραπάνω, η Ελλάδα οδηγήθηκε σε πλήρη περιθωριοποίηση.

Πρώτα λεηλατήθηκαν τα τελευταία κεφάλαια από τα -δανεικά- χρήματα που άφησε στα ταμεία η κυβέρνηση Καραμανλή. Στη συνέχεια, και αφού η Ελλάδα δεν δανείστηκε τα χρήματα που μπορούσε από τις αγορές με ευνοϊκούς όρους, ακολούθησε ο διασυρμός και η λοιδορία της Ελλάδος και των Ελλήνων, ενώ είχε προηγηθεί η τοποθέτηση του κ. Γεωργίου, πρώην στελέχους του ΔΝΤ, ο οποίος υπό την νέα (;) του ιδιότητα, ως επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, σύμφωνα με τις κατηγορίες του εισαγγελέα, «μαγείρεψε» σκόπιμα τα στοιχεία, για να διογκωθεί το έλλειμμα της Eλλάδας τεχνηέντως στο 15,4%, ώστε να είναι μεγαλύτερο από το αντίστοιχο της Iρλανδίας και η Eλλάδα να αναγκαστεί να καταφύγει στο ΔΝΤ και να λάβει σκληρά μέτρα, που θα οδηγούσαν στην πλήρη καταστροφή την ελληνική οικονομία.

Σε δεύτερη φάση, και ενώ η Ελλάδα κατ’ ουσίαν είχε ήδη υποδουλωθεί στους δανειστές της, οι οποίο σημειωτέον είναι οι ενορχηστρωτές και οι σχεδιαστές του γεωπολιτικού σκηνικού της ΝΑ Μεσογείου, μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο διάλυσης του ελληνικού κράτους, μέσω της εξαθλίωσης των δημοσίων υπαλλήλων και της εφεδρείας, αντί ενός καλά μελετημένου επανασχεδιασμού του ελληνικού κράτους, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε την απόλυση 200 χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.

Σε τρίτη φάση ακολούθησε με σχέδιο η αποδόμηση και το ξεχαρβάλωμα των ένδοξων ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, με δηλώσεις περί αντιπαραγωγικών αξιωματικών, με περικοπές επιδομάτων των ιπταμένων των μαχητικών αεροσκαφών, που κυριολεκτικά σηκώνουν στις πλάτες τους τη γεωπολιτική πίεση που δέχεται η Ελλάδα ένεκα του προαναφερθέντος σχεδιασμού. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ακολούθησε o «κίνδυνος του πραξικοπήματος» που επικαλέστηκε ο πρωθυπουργός στις Κάνες, ο αποκεφαλισμός του συνόλου της ηγεσίας των ΕΔ, και η θέσπιση του χαφιεδισμού οριζοντίως και καθέτως στις τάξεις των ΕΔ από τον κ. Μπεγλίτη, μια ενέργεια βάζει δυναμίτη στα θεμέλια του στρατού, αφού καταλύει την ιεραρχία, που αποτελεί την πεμπτουσία κάθε οργανωμένου συνόλου, όπως είναι ο στρατός.

Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε το επεισόδιο στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από μερίδα ΜΜΕ που κινούνται στην ίδια γ»γραμμή» με την ομάδα των αποδομητών της χώρας, του κράτους και του στρατού, αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα, αν και το ρόλο αυτό διεκδικεί με αξιώσεις ο ομάδα των τεσσάρων υπουργών στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης, που ως ασυντόνιστος και παράταιρος θίασος, μάλλον παρακολουθεί παρά πράττει τα δέοντα για να σταματήσει τη διάλυση των ενόπλων δυνάμεων.

Η τραγικότητα της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας είναι τέτοια, που Ελλάδα και Κύπρος θα πέσουμε χωρίς όρους και σαν ώριμο φρούτο στην αγκαλιά του Ισραήλ ή της Τουρκίας ή και των δυο. Και υπάρχει μόνον ένας δρόμος για να αποφύγουμε τα χειρότερα, να αποτρέψουμε την πλήρη περιθωριοποίηση της πατρίδος μας και να προασπίσουμε την ελληνικό χώρο. Ο δρόμος αυτός είναι η ανάληψη της ευθύνης από το σύνολο των πολιτών και του ελληνικού έθνους.

Οι Έλληνες θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να γίνουμε κοινωνοί της κρισιμότητας της κατάστασης και στη συνέχεια, μέσα από διαδικασίες ασφυκτικής πίεσης της κοινής γνώμης, να επιβάλουμε στην κυβέρνηση Παπαδήμου να διαχειριστεί την κατάσταση έτσι, ούτως ώστε να μην υποθηκευτεί η εθνική μας περιουσία και το μέλλον της χώρας.

Παράλληλα, οι Έλληνες πολίτες, μέσα από το μοναδικό μας όπλο, που είναι η πίεση της κοινής γνώμης και η ψήφος, να αποβάλλουμε από την πολιτική σκηνή τις ελίτ των κομμάτων και των ΜΜΕ που στην ουσία δρουν ως εγκάθετοι και εντολοδόχοι ξένων συμφερόντων, ξοδεύοντας αφειδώς τα χρήματα του ελληνικού λαού, μέσα από την κατασπατάληση των μυστικών κονδυλίων και των κονδυλίων με τα οποία σκανδαλωδώς χρηματοδοτούνται τα κόμματα.

Τέλος, θα πρέπει εμείς, η Έλληνες πολίτες, η κοινωνία των πολιτών, να δημιουργήσουμε οι ίδιοι τις συνθήκες για την ριζική αλλαγή του τρόπου με τον οποίο ασκείται η πολιτική στην Ελλάδα, ξεκινώντας από την αλλαγή του πολιτεύματος μέσα την έγκριση ενός εντελώς νέου συντάγματος, που θα δίνει τη δυνατότητα στους Έλληνες πολίτες να έχουν ουσιαστικό λόγο και ρόλο στις αποφάσεις και στην προάσπιση και υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων και του ελληνικού χώρου. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να περιορίσουμε το ρόλο των ξένων πρεσβειών και των εγκαθέτων τους στην πολιτική, το κράτος και τα ΜΜΕ, που λειτουργούν ως Δούρειος Ίππος.

Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, αξίζει να βροντοφωνάξουμε όλοι μαζί προς τους αποδομητές και ξεθεμελιωτές: Κάτω τα χέρια από τις ένοπλες δυνάμεις!

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Δημοκρατία της Κυριακής

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/12/2.html

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ελλάδα, Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Κύπρος, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

EΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΣΕΝΑΡΙΑ

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 8 Νοεμβρίου 2011

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Την αίσθηση απίστευτου κυνισμού και πλήρους αποκοπής από την πραγματικότητα έδωσε το ελληνικό κοινοβούλιο στον αποσβολωμένο ελληνικό λαό, με τους πολιτικούς να επιχειρούν τα συνήθη παιχνιδάκια, εν μέσω μιας κοινωνίας έτοιμης να εκραγεί και μιας χώρας που απειλείται με κατάρρευση, ανεξάρτητα από το άγνωστο, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αποτέλεσμα της ψηφοφορίας εμπιστοσύνης. Η Ελλάδα πλησιάζει στο σημείο που βρέθηκε η Πολωνία το 1939, απειλούμενη με σύνθλιψη μεταξύ Γερμανίας και αγορών, Τουρκίας και Ισραήλ.

Κρίση δημοκρατίας

Η απόφαση του κ. Σαμαρά να ψηφίσει τη δανειακή σύμβαση, μοιάζει να ανατρέπει το ιστορικό όχι του Μαίου 2010. Αποτελεί ένα επιπλέον επεισόδιο σε αλυσίδα πολιτικών πράξεων που παροξύνουν την αντίθεση μεταξύ λαϊκής εντολής και Βουλής, οδηγώντας την Ελλάδα στην κατάσταση που βρέθηκε στα 1965-1967, οδηγηθείσα τελικώς στη δικτατορία και την κυπριακή τραγωδία. Για ποιο λόγο πρέπει να αποφασίσει οτιδήποτε μια Βουλή σε κολοσσιαία και προφανή αντίθεση με τη βούληση του λαού και όχι μια νέα, είναι το ερώτημα που θέτουν αρκετοί, φανατικοί έως χθες οπαδοί του αρχηγού της ΝΔ.

Ο κ. Σαμαράς θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση των Πρωθυπουργών της Ιρλανδίας ή Πορτογαλίας, το ποτάμι όμως δεν γυρίζει εύκολα πίσω. ‘Εγιναν τόσα απίστευτα σε δύο χρόνια, που η χώρα δύσκολα μπορεί πια να αποφύγει την κατάρρευση και τη ρήξη με τους εταίρους της, όσο κι αν προσπαθήσει, και πρέπει, να το αποφύγει. Ούτε η ΝΔ παρουσίασε την παραμικρή σοβαρή ιδέα ή δράση, για να ετοιμάσει μια άλλη διέξοδο. Το κρισιμότερο ερώτημα πια είναι, αν η κατάρρευση καταστεί αναπόφευκτη, πόσο προετοιμασμένη η χώρα θα είναι, πως θα περιορίσει τις ζημιές, πως θα οργανώσει την άμυνά της και την επιβίωση του ελληνικού λαού. Αυτή θα ήταν επωφελέστερη από την ενασχόληση με το πώς θα διασωθούν ήδη χρεωκοπημένοι πολιτικοί, ή πως άλλοι θα πραγματοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους.

Σχεδόν αναπόφευκτη η χρεωκοπία

Αν κάποιος μπορούσε να καθορίσει τη στιγμή θα ήταν ίσως καλύτερα να περιμένει μερικούς μήνες, λόγω του ορατού ενδεχομένου να καταρρεύσει πρώτα η Ιταλία, να τεθούν ευρύτερα ζητήματα, να παραχθεί ίσως αξιόπιστη ευρωπαϊκή λύση, να μην είμαστε στην πρώτη γραμμή μιας πιθανής ευρωπαϊκής καταστροφής. O χρόνος όμως δεν είναι ουδέτερος, ούτε τα κείμενα που υπογράφονται και θα χρειαστεί να τα αρνηθούμε, γιατί κανένα από τα σχέδια σωτηρίας δεν είναι έστω οδυνηρά βιώσιμο. Επιπλέον δεν γνωρίζουμε πότε θα σημειωθεί η κοινωνική εξέγερση που έχει δρομολογήσει η οικονομική πολιτική. Το πολιτικό προσωπικό θάπρεπε να ετοιμάσει τη χώρα για ότι μπορεί να την περιμένει, αλλά ούτε θέλει, ούτε μπορεί.

Παπανδρέου: στην υπηρεσία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, των ΗΠΑ και του Ισραήλ

Αν όμως δεν μπορεί να παράγει όφελος, μπορεί να κάνει πολύ μεγάλη ζημιά στη δημοκρατία, την εθνική ασφάλεια της χώρας, ακόμα και την ΕΕ, όπως είδαμε να κάνει αυτή η κυβέρνηση, ιδίως στο ψυχορράγημά της. Κατά πληροφορίες πολύ αξιόπιστων πηγών, δυνάμενων να γνωρίζουν, η αμερικανική κυβέρνηση γνώριζε και ενέκρινε την απόφαση για δημοψήφισμα. Οι ίδιες πηγές ερμηνεύουν τη συγκατάθεσή της με την προσπάθεια του κ. Γκάιτνερ να μεταβάλλει την τελευταία απόφαση της ΕΕ, αφού ο ίδιος επιδιώκει να εκδώσει χρήμα η ΕΚΤ. Υπάρχουν φυσικά και αυτοί που υποστηρίζουν ότι τις αποφάσεις αυτές τις παίρνει, προκαλώντας παγκόσμια γεγονότα και αψηφώντας Παρίσι και Βερολίνο, ο κ. Παπανδρέου μόνος του, συμβουλευόμενος τους κ.κ. Ρέππα και Καστανίδη. ‘Η ότι δεν συμβουλεύεται τους διεθνείς φίλους του, όπως οι Σόρος, Ρουμπινί, Ρόντος, Ρότσιλντ και πολλοί άλλοι.

Επικίνδυνα σχέδια

Στην εφημερίδα μας περιήλθαν επίσης, από εξαιρετικά αξιόπιστες πηγές, πληροφορίες κατά τις οποίες συζητήθηκε, μεταξύ ελληνικής και ισραηλινής κυβέρνησης, το ενδεχόμενο «νικηφόρας επίδειξης ισχύος», με τη συμμετοχή ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, στη Μεσόγειο κατά της Τουρκίας, με εικαζόμενο ευεργετικό αποτέλεσμα στις επόμενες εκλογές! Τέτοιο επεισόδιο δεν θα ήταν κατ’ ανάγκη αντίθετο με τα συμφέροντα των Τούρκων κεμαλιστών, που εκπόνησαν το σχέδιο Βαριοπούλα για να ανατρέψουν τον Ερντογάν προ ετών, προβλέποντας κατάρριψη τουρκικών αεροσκαφών, για να εμφανισθεί ο Ερντογάν εθνικά επικίνδυνος. Εντυπωσιάζει η αντιπαράθεση τουρκικών και ισραηλινών δυνάμεων στη Μεσόγειο, δεδομένου ότι η ‘Αγκυρα γνωρίζει ότι δεν μπορεί να σταματήσει με στρατιωτικά ή άλλα μέσα τις γεωτρήσεις.

Σε ενδεχόμενο θερμό τουρκοϊσραηλινό επεισόδιο αναφέρθηκε ο έγκριτος συνάδελφος της Καθημερινής Αθανάσιος ‘Ελλις και ισραηλινά δημοσιεύματα. Αποφύγαμε μέχρι τώρα να δημοσιοποιήσουμε την πληροφορία, το πράττουμε όμως γιατί δεν υπάρχει ‘Ελληνας πλέον που να εμπιστεύεται την κυβέρνηση και με την ελπίδα ότι η δημοσιότητα μπορεί ίσως να ματαιώσει παρόμοιους τυχοδιωκτισμοπύς. Ελπίζουμε ότι σε μια χώρα με την εμπειρία Ιωαννίδη και Κύπρου, Ιμίων, Οτσαλάν κλπ., έχει μείνει ίχνος κοινής λογικής και πατριωτισμού στα μυαλά των «αρμοδίων», αν και, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι. Σημειώνουμε ότι το ελληνικό Υπουργείο ‘Αμυνας, που ματαίωνε επί σειρά ετών προγραμματισμένες ασκήσεις στην Κύπρο, για να μην ενοχλείται η Τουρκία, αποφάσισε τώρα να στείλει αεροπλάνα να συνασκηθούν με τους Ισραηλινούς, ελικόπτερα των οποίων πραγματοποίησαν ασκήσεις στη Λάρνακα.

Πραξικόπημα στις ένοπλες δυνάμεις

Τρομερή αίσθηση προκάλεσε η πρωτοφανής στα χρονικά «καρατόμηση» προ ημερών της ηγεσίας των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, ιδίως του Στρατού και του Ναυτικού, αποτέλεσμα της οποίας ήταν να βρίσκονται σήμερα επικεφαλής σε όλα τα κρίσιμα πόστα ικανοί πιθανώς αξιωματικοί, ουδόλως όμως έτοιμοι για τον ρόλο τους και χωρίς τη σιγουριά που απαιτείται για να φέρουν ενδεχομένως αντιρρήσεις σε εξωτερικούς ή εσωτερικούς τυχοδιωκτισμούς. ‘Όπως και να έχει απότομα και αιφνιδιαστικά μειωθεί το αξιόμαχο των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.

Ανάλογα περιστατικά είναι πολύ σπάνια στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Εμείς τουλάχιστο γνωρίζουμε δύο μόνο, την καρατόμηση της αφρόκρεμας του Κόκκινου Στρατού από τον Στάλιν και την θεαματική άνοδο του Ενβέρ Πασά στην Τουρκία. Αμφότερα υπήρξαν αποτέλεσμα ξένης συνωμοσίας και οδήγησαν σε στρατιωτικές καταστροφές Ρωσία και Τουρκία.

Μια σειρά ταυτόχρονων διεθνών δημοσιευμάτων εμφανίστηκε εξάλλου για ενδεχόμενο στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα στον διεθνή τύπο, όπως π.χ. της Χάντλεσμπλατ, που έγραψε ότι ο στρατός ονειρεύεται ρεβάνς! Η άποψη αυτή είναι εξωφρενική, γιατί όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι, μετά την καταστροφή της Χούντας και το κυπριακό, το τελευταίο που ονειρεύονται οι ‘Ελληνες αξιωματικοί είναι τα πραξικοπήματα. Η βασικότερη πηγή όμως όσων γράφουν διεθνώς για την Ελλάδα είναι ακριβώς οι ‘Ελληνες αξιωματούχοι. Διερωτάται κανείς με φόβο, αν αυτοί οι αξιωματούχοι έχουν κάποιο τελευταίο εναπομείναν πολιτικό σχέδιο ή λογική ή αυτόνομη σκέψη στο κεφάλι τους, ή αν δεν έχουν πέσει πλήρως στην αγκαλιά ξένων καθοδηγητών, όπως τόσο συχνά συνέβη με τους ‘Ελληνες πολιτικούς στην ιστορία μας…

Ευρώπη και Μέση Ανατολή

Χωρίς επείγουσα ανάκτηση της αυτονομίας της, η Ελλάδα κινδυνεύει να χρησιμοποιηθεί και να πληρώσει τα σπασμένα δύο ταυτόχρονων εξελισσόμενων κρίσεων, της κρίσης της ΕΕ και των σχεδίων μεγάλου πολέμου στη Μέση Ανατολή, εναντίον του Ιράν, που επανήλθαν ξανά στην επικαιρότητα, μερικούς μήνες μετά την απομάκρυνση από τον Νετανιάχου όλων των υπευθύνων των ισραηλινών υπηρεσιών και του Στρατού οι οποίοι είχαν, μέχρι τώρα, συγκρατήσει το πολεμικό μένος του. ‘Ηδη η Μόσχα, εξαιρετικά ανήσυχη, κατευθύνει στην περιοχή μεταξύ Κύπρου και Συρίας το αεροπλανοφόρο Κουζνετσώφ συνοδευόμενο από αριθμό πλοίων. Θα φτάσει στα μέσα Νοεμβρίου.

Ο δυτικός κόσμος στήριξε ενωμένος το ευρωπαϊκό σχέδιο όσο αντιμετώπιζε την σοβιετική απειλή. Τώρα, δεν χρειάζονται όλοι ισχυρή Γερμανία και Γαλλία, ούτε εναλλακτικό αποθεματικό νόμισμα, που θα δυσχεράνει τη χρηματοδότηση της αμερικανικής οικονομίας. ‘Οσο για τη Διεθνή του Χρήματος το μόνο που δεν θέλει είναι ισχυρά κράτη ή πολυεθνικές οντότητες. Σπρώχνοντας επιδέξια Γερμανούς και ‘Ελληνες σε σχεδόν αναπόφευκτη πλέον, εξαιτίας καταστροφικών Μνημονίων, σύγκρουση, σπρώχνοντας αύριο Ιταλούς και Γερμανούς, οι «αγορές» δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τη διάλυση όχι μόνο της ΕΕ, αλλά όλων των ευρωπαϊκών επιτευγμάτων μετά το 1945. Και η σκιά μιας ευρωπαϊκής κρίσης θα μπορούσε να είναι το καλύτερο προκάλυμμα για έναν πολύ μεγάλο πόλεμο στη Μέση Ανατολή, όπως συνέβη επανειλημμένα στο παρελθόν (π.χ. Ουγγαρία και Σουέζ το 1956). Δεν είναι ασφαλώς βέβαιο ότι τέτοια φοβερά σενάρια θα πραγματοποιηθούν, και ελπίζει κανείς να μην πραγματοποιηθούν, αλλά δεν είναι όμως λογικό για μια χώρα στην θέση και στην περιοχή που βρίσκεται η Ελλάδα να επαναπαύεται σε ψεύτικες βεβαιότητες και να μην παίρνει υπόψιν της και τα πιο επικίνδυνα σενάρια. Μήπως άλλωστε προέβλεψε κανείς τα όσα συνέβησαν τα δύο τελευταία χρόνια.

Κόσμος του Επενδυτή, 6.11.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Posted in Ευρώπη, Ελλάδα, Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Το φάντασμα της Βαϊμάρης

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 30 Οκτωβρίου 2011

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο θάνατος του 50χρονου διαδηλωτή ήρθε να υπενθυμίσει τη σοβαρότητα της «καθεστωτικής», «συστημικής» κρίσης της χώρας. Παράξενο δεν είναι που συνέβη, αλλά το ότι είχαμε μόνο αυτόν μέχρι τώρα.

Η κατακόρυφη αύξηση της οργής διευρυνόμενης μερίδας της κοινωνίας πλησιάζει στο «σημείο βρασμού», εξαιτίας των καταστρεπτικών συνεπειών της οικονομικής πολιτικής για όλα σχεδόν τα κοινωνικά στρώματα. Δεν χρειάζεται κανείς σήμερα οικονομικές στατιστικές ή πολλά λόγια για να καταλάβει τι γίνεται. Αρκεί να κυττάξει τους ηλικιωμένους που ψάχνουν σκυμμένοι στα βουνά των σκουπιδιών.

Ιδιαίτερα εκρηκτική είναι η προσθήκη, στην ανέχεια και τον φόβο, της αίσθησης βαθιάς αδικίας και ματαιότητας της ασκούμενης πολιτικής, ή εκτιμήσεων για «προδοσία» της χώρας, που συνέχουν διευρυνόμενα τμήματα των κατώτερων και μεσαίων τάξεων. Αν υπήρχε αξιόπιστη ηγεσία με πειστικές προγραμματικές ιδέες, θα είχε γίνει ήδη επανάσταση στην Ελλάδα!

Τσολάκογλου, Γουδί και ΜΑΤ

Αυτά δεν έχουν εμφανισθεί, η εναλλακτική παραμένει ασαφής, η πλειοψηφία των ΜΜΕ είτε «αμβλύνει» τη δυσαρέσκεια, είτε «παρεκτρέπει» το δημόσιο διάλογο σε ασήμαντα «ψευδογεγονότα», όπως η «επιστολή των τριών», έτσι δεν έχει ξεσπάσει ακόμα συγκεντρωμένα και πολιτικά η κοινωνική οργή. Εκδηλώθηκε όμως ήδη με τις αποδοκιμασίες των πολιτικών όταν εμφανίζονται, φαινόμενο που έχει να παρουσιαστεί στην Ελλάδα από την αποστασία του 1965. Εκδηλώνεται επίσης με τις όλο και συχνότερη χρήση, δεξιά και αριστερά, όρων όπως «Τσολάκογλου» ή «Γουδί». Οδήγησε στις τεράστιες διαδηλώσεις της Τετάρτης, πρωτοφανείς μετά το 1974. Εκδηλώνεται με τις εκτεταμένες καταλήψεις κρατικών κτιρίων και απεργίες, που συνιστούν «εξέγερση χαμηλής έντασης», παραλύοντας κρίσιμο τμήμα της κρατικής λειτουργίας.

Η αποδοκιμασία είναι τόσο βαθιά και έντονη που καθιστά αδύνατη την άσκηση εξουσίας χωρίς πρόκληση επεισοδίων στο Σύνταγμα. Αν δεν γίνονταν επεισόδια, προσφέροντας το πρόσχημα γενικευμένης ρίψης ασφυξιογόνων αερίων αιωρούμενων επί ημέρες (πιθανότατα οδήγησαν στον προχθεσινό θάνατο), οι πολίτες θα είχαν προ πολλού καταλάβει και παραμείνει στο κέντρο της Αθήνας, καθιστώντας πρακτικά αδύνατη την άσκηση κυβερνητικής εξουσίας. Από βοηθητικός μηχανισμός επιβολής της τάξης, τα ΜΑΤ μετεβλήθησαν σε πυλώνα της εξουσίας εξίσου σημαντικό με τη «δεδηλωμένη»!

Το φάντασμα της Βαϊμάρης

«Οι οικονομικές προϋποθέσεις της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας έχουν καταστραφεί», λέει ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες σκεπτόμενους ‘Ελληνες πολιτικούς, «βετεράνος» της συντηρητικής παράταξης. Τις προάλλες, μιλώντας σε έναν Γερμανό που παίζει σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση του «ελληνικού», επεχείρησα να τον «σοκάρω» παραλληλίζοντας την Ελλάδα με τη Βαϊμάρη. Με σόκαρε όμως αυτός απαντώντας απαθώς: «Δεν έχετε δίκηο. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι χειρότερη από τη Βαϊμάρη. Η οικονομία σας βυθίζεται πιο γρήγορα από τη γερμανική το 1930-33».

Δεν είναι ο μόνος που το πιστεύει. Ο «πατέρας» του ευρώ Ζακ Ντελόρ δήλωσε ότι το «φάρμακο» που χορηγείται στην Ελλάδα είναι δηλητήριο. Ο εκδότης της σημαντικότερης ευρωπαϊκής οικονομικής εφημερίδας, Handelsblatt, συνέκρινε, μιλώντας στον «Κ.τ.Ε.», την ασκούμενη πολιτική με το σχέδιο Μοργκεντάου, που εφήρμοσαν οι ΗΠΑ στη Γερμανία μετά το 1945, για να καταστρέψουν τη βιομηχανία και τεχνολογία της, πριν το αλλάξουν με το Μάρσαλ. Τέσσερις από τους πέντε «σοφούς» της γερμανικής κυβέρνησης για την οικονομία υποστήριξαν δημοσίως ότι το πρόγραμμα «δεν βγαίνει». Παγκοσμίως, η ελληνική κυβέρνηση είναι περίπου μόνη της να υποστηρίζει ότι «σώζει» τη χώρα.

Φυσικά, και ευτυχώς, δεν υπάρχει Χίτλερ έτοιμος. Ούτε συγκρούονται στους δρόμους ένοπλες ομάδες ακροαριστερών/ακροδεξιών. Αυτό συμβαίνει γιατί ο ανθρώπινος εγκέφαλος ακολουθεί, δεν προηγείται της αντικειμενικής πραγματικότητας. Ζούμε ακόμα σε προ κρίσης διανοητικό/συναισθηματικό χρόνο. Για να μη γίνει όμως η Ελλάδα, εκτός άλλων, και «πειραματόζωο» διεθνών δυνάμεων που θάθελαν να δοκιμάσουν σε μια ευρωπαϊκή χώρα αυταρχικές μεθόδους συνοδείας ενός προγράμματος πρωτοφανούς μαζικής φτωχοποίησης, χρειάζεται τιτάνια προσπάθεια της άρχουσας ελίτ να παράγει πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας – ή, αν δεν είναι δυνατό, η εμφάνιση νέας ηγεσίας/ιδεών από τα σπλάχνα της κοινωνίας, τις δυνάμεις που αντιτίθενται στο Μνημόνιο και τα παράγωγά του και κινητοποιούνται εναντίον αυτής της πολιτικής. Δυστυχώς, προς το παρόν, η μεν πολιτική και ευρύτερη άρχουσα «ελίτ» βρίσκεται σε κατάσταση άρνησης ή απροθυμίας-αδυναμίας να παράγει λύση, οι δε «αντιμνημονιακοί» χαρακτηρίζονται από εντεινόμενες εσωτερικές αντιθέσεις. Οι αποσυνθετικές δυνάμεις κυριαρχούν στη χώρα, ο χρόνος που απομένει δεν είναι ούτε ουδέτερος, ούτε πολύς.

Τυχοδιώκτες, Ρόντος και Ισραήλ

Πανικόβλητες από τo φόβο δικής τους χρεωκοπίας, ομάδες στο εσωτερικό του πολιτικού προσωπικού τείνουν ευήκοο ους σε επικίνδυνα σενάρια «νικηφόρων εξωτερικών περιπετειών» με τη συνδρομή του Ισραήλ στη Μεσόγειο, που “φαντασιώνονται” ίσως ότι θα μπορούσαν, έτσι, να αποκαταστήσουν το κύρος τους στο εσωτερικό. Η επανεμφάνιση του Ρόντου, ανθρώπου που συνδέθηκε με την ανατροπή του Μιλόσεβιτς στη Γιουγκοσλαβία και τον πόλεμο στην Γεωργία, υπό τη μη διαψευσθείσα ιδιότητα «συμβούλου του Πρωθυπουργού», προκάλεσε συναγερμό σε ορισμένες πρεσβείες. Ελπίζει κανείς ότι έχει απομείνει κάποιο ίχνος κοινότατης λογικής και ελάχιστου πατριωτισμού στους ΅αρμόδιους»…

Λύσεις πάντα υπάρχουν και στις δυσκολότερες καταστάσεις για έθνη αποφασισμένα να επιβιώσουν, έστω και με μεγάλο κόστος. Η Ελλάδα διαθέτει σημαντικότατα οικονομικά και γεωπολιτικά χαρτιά. Χρειάζεται όμως τεράστια εθνική υπέρβαση και μεγάλο θάρρος για να βρεθούν και να αρχίσουν να εφαρμόζονται οι λύσεις.

‘Αρνηση

¨Εχω ένα φίλο πολύ κοντά στα κέντρα της εξουσίας, που απέφευγα να του τηλεφωνήσω για μήνες, να μη κακοκαρδιστούμε άσκοπα. Πριν μερικές μέρες που επικοινωνήσαμε, άκουσα έναν έξαλλο άνθρωπο, αγνακτισμένο με όλα και όλους. Απέφευγα να του πω ολοκληρωμένα τη γνώμη μου, όταν ξαφνικά με ανάγκασε εκείνος, ρωτώντας με ευθέως: «Πρέπει ο Παπανδρέου να κάνει εκλογές;»

Αφού με ρωτούσε, αναγκάστηκα να του πω μια γνώμη, όσο πιο ήπια μπορούσα, τόσο ταραγμένος που ήταν: «Αμφιβάλλω ότι οι εκλογές θα λύσουν το πρόβλημα, αμφιβάλλω για όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Αλλά δεν μπορεί να κυβερνηθεί μια χώρα με 90% του κόσμου απέναντι». Προσπάθησε να μου πει ότι δεν είναι έτσι, ότι άλλη κατάσταση είναι εκτός Αθηνών κλπ. Κατεπλάγην από το σοκ που προκάλεσα λέγοντας κάτι τόσο απλό και αυτονόητο.

Το 1974, μετά από μια πολιτική κυριαρχία που διήρκεσε ουσιαστικά σαράντα χρόνια, η παράταξη της «εθνικόφρονος δεξιάς» γνώρισε, με την κυπριακή τραγωδία, μια ιστορική ήττα από την οποία δεν επέπρωτο να συνέλθει, έστω κι αν χρειάστηκαν ακόμα επτά χρόνια για να έρθει το ΠΑΣΟΚ. Απαντώντας στο κενό εξουσίας και κατεύθυνσης, η Ελλάδα της μεταπολίτευσης παρήγαγε το ΠΑΣΟΚ ως εσωτερικό εργαλείο μεταρρύθμισης και κοινωνικής «αναδιανομής», την ευρωπαϊκή ένταξη ως διεθνή στρατηγική. ‘Οπως η Δεξιά εν μέσω των καπνιζόντων κυπριακών ερειπίων, έτσι και το ΠΑΣΟΚ πεθαίνει σήμερα εν μέσω των ερειπίων του ελληνικού κοινωνικού ιστού και του υποτυπώδους κράτους πρόνοιας που απέκτησε η χώρα στον 20ό αιώνα, ενώ κλονίζεται η ευρωπαϊκή ένταξη. Πολλοί καρκινοπαθείς δεν ρωτάνε τον γιατρό γιατί ξέρουν την απάντηση. Πολλοί πολιτικοί, από αυτούς που κυβέρνησαν τρεις δεκαετίες, δεν θέλουν να πιστέψουν ότι ήρθε το τέλος τους, ότι αναίρεσαν οι ίδιοι τους βαθύτερους λόγους ύπαρξης της παράταξής τους. Παράγουν άρθρα, ζητάνε πρωτοβουλίες, θέλουν «κυβερνήσεις σωτηρίας» χωρίς μέθοδο σωτηρίας, επιχειρούν να ξαναστήσουν μια άσχετη δικομματική αντιπαράθεση, αναζητούν αφορμές να διαπληκτιστούν στο κοινοβούλιο, για να αποφύγουν την «ταμπακέρα». Εντείνουν την κρίση στη χώρα και επιτείνουν έτσι τη σύγχυση σε έναν λαό που πενθεί τη χώρα του, τρέμει από την αγωνία του, εκρήγνυται από την οργή του.

Το ΚΚΕ ξαναδιαγράφει τον ‘Αρη Βελουχιώτη!

Τρομοκρατημένος ο Περισσός τόσο από την πιθανότητα εξέγερσης, όσο και από την πιθανότητα να στραφεί ο ελληνικός λαός στα αριστερά, πήρε σειρά μέτρων. Τάχθηκε υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, που δεν είναι δημοφιλής θέση και αποτρέπει κάθε συνεργασία της αριστεράς. Αψηφώντας τη γελοιότητα, ξαναδιέγραψε τον ‘Αρη Βελουχιώτη, αναγνωρίζοντας όμως ότι είχε δίκηο για τη Βάρκιζα! Προειδοποίησε έτσι τα μέλη του να υπακούουν τυφλά, ακόμα κι αν το Κόμμα τραβάει ολόισια σε καταστροφή. Τρίτον, αποφάσισε να αποδώσει στον εαυτό του καθήκοντα προστασίας της τάξης, δεχόμενο εύσημα του Πρωθυπουργού.

Αν η παρουσία κουκουλοφόρων στην Αθήνα δημιουργεί σύγχυση , η απουσία τους στην επαρχία αποσαφηνίζει τα πράγματα. Στα Γιάννενα, το ΠΑΜΕ κατέλαβε την κεντρική πλατεία, απαγορεύοντας στην τριπλάσια διαδήλωση των συνδικάτων και των υπολοίπων να πάνε. Το αποτέλεσμα ήταν, αντί οι διαδηλωτές ενωμένοι να διαμαρτύρονται κατά της κυβέρνησης, να συγκρούονται μεταξύ τους.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 22 Οκτωβρίου 2011

Posted in Ελλάδα, Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Ευρώ, δραχμή και «κομμουνισμός»: Από τον ‘Αρη Βελουχιώτη στο Μνημόνιο

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 26 Οκτωβρίου 2011

 Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Παραδοσιακά, οι καλύτεροι «δείκτες», «βαρόμετρα» επικείμενης ρήξης στην Ελλάδα είναι ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη και το ΚΚΕ. Με το ανατριχιαστικό, ιστορικό «ανάγνωσμα» για το Μνημόνιο, που δημοσίευσε το «Βήμα», αφενός παίρνει τις αποστάσεις του από την πολιτική αυτή, που υποστήριξε φανατικά μέχρι πρότινος, αφετέρου γράφει εκ των προτέρων τον «επικήδειο» του Γιώργου Παπανδρέου.

Ο Περισσός, από την άλλη, έχει αλάνθαστο ένστικτο που τον ειδοποιεί (και τον τρομοκρατεί) ότι πλησιάζουμε σε κάποιας μορφής «επαναστατική» κρίση. Πιθανώς πλησιάζουμε, γιατί δεν αφέθηκε άλλη οδός σωτηρίας στον ελληνικό λαό, παρόλο που, φυσικά, δεν μπορούμε να προδικάσουμε χρόνο και μορφή. Η ελληνική οικονομία υφίσταται την ίδια πολιτική που εφήρμοσε στη Γερμανία ο Καγκελλάριος Μπρούνινγκ, οδηγώντας στον Χίτλερ. Οι ρυθμοί πτώσης είναι ταχύτεροι από αυτούς της Βαϊμάρης. Τον χειμώνα, στα μεγάλα αστικά κέντρα, κινδυνεύουμε όχι από φτώχεια, αλλά από πείνα.

«Η οικονομική βάση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας κατεστράφη», διαπιστώνει ένας από τους ολίγους εναπομείναντες σκεπτόμενους πολιτικούς της συντηρητικής παράταξης. Βεβαίως, δεν υπάρχουν ακόμα ένοπλες ομάδες ακροδεξιών και ακροαριστερών, γιατί η φαιά ουσία έχει μεγαλύτερη αδράνεια από την οικονομία. Οι ιδέες μας εξακολουθούν, για ένα διάστημα, να αντανακλούν το παρελθόν.

Δεν είναι μόνο η οικονομία, κοινωνία και κράτος που καταρρέουν. Είναι επίσης η διεθνής θέση της Ελλάδας. Η συμμετοχή της στην ΕΕ αμφισβητείται, έχει τις χειρότερες σχέσεις στην ιστορία της με Ευρώπη, Ρωσία, ‘Αραβες. Η Αθήνα χειραγωγείται από δυνάμεις του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και τον όψιμο «φίλο» του κ. Παπανδρέου, ελαφρώς παρανοϊκό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που θα είχε ήδη επιτεθεί στο Ιράν, αν δεν υπήρχαν λογικότεροι άνθρωποι στο Ισραήλ και ιδίως στη Mossad. Η απόφαση της Κύπρου να αρχίσει τώρα γεωτρήσεις και να βασιστεί στο Ισραήλ για την άμυνά της, προσέφερε στο Τελ Αβίβ μηχανισμό παραγωγής κρίσεων, ανάλογα με τις εκάστοτε περιφερειακές ή παγκόσμιες γεωπολιτικές στοχεύσεις του. Στο χειρότερο σενάριο, Ελλάδα και ΕΕ, θα κληθούν να αντιμετωπίσουν, μαζί με την κρίση χρέους, και μια στρατιωτική ανάφλεξη. Αφήνουμε τον αναγνώστη να απαντήσει για το πώς θα ανταποκριθούν… Η Ελλάδα κινδυνεύει, όπως η Πολωνία του 1939, που διαμελίστηκε μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας, να συντριβεί γεωοικονομικά μεταξύ «αγορών» και Γερμανίας, γεωπολιτικά μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας.

Ο Περισσός «ψηφίζει» δεξιά

Σε τέτοιες εποχές μόνο από μικρό κι από τρελλό ακούς καμιά αλήθεια. «Μικρός» μπορεί να θεωρηθεί ο Τσίπρας, που κατάφερε να κάνει την «έλλειψη εμπειρίας» «έλλειψη αμαρτίας», αναδεικνυόμενος στον καλύτερο σήμερα ηγέτη της αντιπολίτευσης, παρόλο που η αριστερά εξακολουθεί να πάσχει, όπως και όλοι οι άλλοι, από μεγάλη προγραμματική δυσκολία. Δόση τρέλλας, αλλά και ικανότητας στην αριθμητική έχει ο ‘Αδωνις Γεωργιάδης. Μέτρησε την αριστερά στα γκάλοπ, τη βρήκε, αν και διασπασμένη, 30% και έκανε τον σταυρό του ευγνωμονώντας δημοσίως την κυρία Παπαρήγα, που κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να ψάξει η Ελλάδα λύση δεξιά ή πιο πέρα.

Το ΚΚΕ μπορούσε να συνεργαστεί με τον Μητσοτάκη εναντίον του Ανδρέα το 1989, του είναι όμως αδύνατη η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα κι αν ένα έθνος ολάκερο απειλείται με καταστροφή, περιμένοντας από τους πολιτικούς του ταγούς, και της δεξιάς και της αριστεράς, όχι απλή φιλολογία και ακατάληπτες «υπερεπαναστατικές» σαχλαμάρες, αλλά λύσεις και πρόταση εξουσίας. Υποθέτω ότι ο λόγος που ξαφνικά ύψωσε τη σημαία της «αποδέσμευσης από την Ευρώπη», ήταν ακριβώς η ανάγκη πολιτικού επιχειρήματος-τείχους στις προτάσεις συνεργασίας. Μόλις άλλωστε πριν λίγο καιρό, η κυρία Παπαρήγα περιέγραφε περίπου ως καταστροφή την έξοδο από το ευρώ!

Ευρώ, δραχμή και πραγματικότητα

Είναι αλήθεια ότι το ευρώ συνέβαλε στην κρίση και ότι το Μάαστριχτ είναι ένας τερατώδης αλγόριθμος που καταστρέφει μακροχρόνια την ευρωπαϊκή κοινωνία, οικονομία, δημοκρατία. Το ευρώ είναι όμως μία μόνο από τις αιτίες της κρίσης. Κρίση χρέους αντιμετωπίζουν χώρες που δεν είναι στην ευρωζώνη ή την ΕΕ. Η προσπάθεια να θεωρηθούν, ευρώ και ΕΕ, ως κύρια ή αποκλειστική αιτία, είναι υπεκφυγή που χρησιμεύει να μην αντιμετωπίσουμε δύο άλλες πολύ δυσκολότερες αιτίες της κρίσης: την επίθεση των «αγορών» εναντίον των κρατών, σε ένα περιβάλλον κυριαρχίας του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και της «παγκοσμιοποίησης», που δεν έχει καμμιά σχέση με το περιβάλλον που ξέραμε προ εισόδου στο ευρώ αφενός, τα βαθιά προβλήματα της ίδιας της Ελλάδας αφετέρου. Δεν χρησιμοποιήθηκε το Μάαστριχτ για να μας «φορέσουν» το Μνημόνιο. Χρησιμοποιήθηκε η τρομερή κρίση των ελληνικών «δομών», που παρήγαγε την κυβέρνηση Παπανδρέου και οι «αγορές», σε ρόλο «χωροφυλακής» της ευρωζώνης. Είναι αστείο να νομίζουμε ότι μια υποτίμηση φτάνει να λύσει το ελληνικό πρόβλημα.

Ενσάρκωση της υποτέλειας, πολιτικοί όπως οι Σημίτης, Διαμαντοπούλου, Δαμανάκη, λένε να κάνουμε ότι μας λένε για να μη μας πετάξουν εκτός. Αντεστραμμένο είδωλο αυτής της άποψης, είναι η «υπερεπαναστατική» φαντασίωση ότι μας περιμένει ο παράδεισος εκτός ΕΕ. Αμφότερες οι απόψεις, αν και φαινομενικά αντίθετες, συμμερίζονται βαθιά απαισιοδοξία που καταλήγει στην παραίτηση από την προσπάθεια να δοθεί πραγματικός αγώνας για τον μετασχηματισμό της Ευρώπης και τον εκδημοκρατισμό και ριζική μεταρρύθμιση της Ελλάδας. Ξεμπερδεύουμε με τις δυσκολίες λέγοντας «ναι» ή «όχι» στην Ευρώπη.

Αν η ΕΕ διαλυθεί σήμερα, υπό τις παρούσες συνθήκες, πρακτικά αυτό θα γίνει μέσα σε χάος και αποσύνθεση, παράγοντας τριάντα αλληλοανταγωνιζόμενα κρατίδια, έρμαια των αγορών και εξωτερικών δυνάμεων, προς όφελος και των ΗΠΑ, που θα δουν την αποκατάσταση της νομισματικής κυριαρχίας τους, εξασφαλίζοντας τη χρηματοδότηση της οικονομίας τους. Δεν θα καταστραφεί μόνο η ‘Ενωση, θα χαθούν πιθανότατα όλες οι δημοκρατικές-κοινωνικές κατακτήσεις της μεταπολεμικής Ευρώπης. Η διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν παγκόσμια ήττα του σοσιαλισμού, παρόλο που δεν υπήρχε ίχνος του εκεί το 1990. ‘Ετσι και η διάλυση της ΕΕ τώρα, υπό αυτές τις συνθήκες, θα είναι μια ιστορική ήττα του ανθρωπισμού και της αστικής δημοκρατίας, προς ώφελος της Αυτοκρατορίας. Διεθνώς, τη διάλυση της ΕΕ υποστηρίζουν σήμερα η πιο ριζοσπαστική φράξια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, ο γερμανικός εθνικισμός και ο γαλλικός φασισμός.

Λένε ότι η Ευρώπη δεν αλλάζει. Στην πραγματικότητα, σήμερα ανοίγεται, για πρώτη φορά μετά δεκαετίες, αντικειμενική δυνατότητα να αλλάξει, γιατί σήμερα έχουν πια λόγους να κινητοποιηθούν ευρύτατες λαϊκές μάζες, που παθητικοποιήθηκαν σχετικά βολεμένες την προηγούμενη περίοδο. Δυστυχώς βέβαια, οι «αντιευρωπαϊστές» μας δεν κινητοποιήθηκαν μέχρι στιγμής να οργανώσουν αυτό τον αγώνα, αλλά περιορίζονται σε άσφαιρες έως επικίνδυνες διατριβές κριτικής. Από την Ελλάδα μόνο ο ΣΥΝ κάνει κάτι, έστω ανεπαρκές, σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Μπορεί να χρειαστεί, παρόλα αυτά, η Ελλάδα να φύγει για να επιβιώσει. Ακόμα κι έτσι, είναι προτιμότερο να το κάνει αφού εξαντλήσει κάθε δυνατότητα ευρωπαϊκού αγώνα, οικοδομήσει συμμαχίες εντός και εκτός ΕΕ, έχοντας υψώσει τη σημαία της Ευρώπης, της δημοκρατίας και του πολιτισμού της, όχι ως «αποτυχημένος και διεφθαρμένος μπαταχτζής», όπως γίνεται σήμερα αντιληπτή. Αν για τον Λένιν ο «αριστερισμός» ήταν «παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», σήμερα μοιάζει γεροντική, εκφυλιστική αρρώστεια.

Δεύτερη, μετά θάνατον διαγραφή του Βελουχιώτη!

Αν ο Πρωθυπουργός υπέκυψε τόσο εύκολα σε ξένους κηδεμόνες, ήταν γιατί δεν πίστευε στις ικανότητές του. Η ηγεσία του ΚΚΕ φοβάται ότι μια ενδεχόμενη επαναστατική κρίση θα φωτίσει ανελέητα τη δική της ανεπάρκεια, οδηγώντας την, με ντοστογιεφσκική ακρίβεια, στην επανάληψη του τραγικού παρελθόντος της, ίσως υπό μορφήν φάρσας. Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, λέει, απορρίπτοντας κάθε συνεργασία, οργανώνοντας άσκοπους ποδαρόδρομους στις στήλες του Ολυμπίου Διός και υποστηρίζοντας μια άποψη για την Ευρώπη, που εξασφαλίζει ότι ο λαός δεν θα ζητήσει λύση από την αριστερά.

Ασυνείδητα σίγουρη ότι θα κάνει πάλι, σε περίπτωση εξέγερσης, το «μεγάλο λάθος», σπεύδει να απαλλαγεί προκαταβολικά των ευθυνών της! ‘Εβγαλε, εν έτει 2011, απόφαση, επιβεβαιώνοντας την ορθότητα της διαγραφής του ‘Αρη Βελουχιώτη το 1945! Στην απόφαση, το ΚΚΕ λέει ότι ο ‘Αρης είχε δίκηο, ορθώς αντελήφθη ότι η Βάρκιζα οδηγούσε στη σφαγή του λαού και την υποδούλωση της χώρας. ‘Όμως, ένας επαναστάτης, ακόμα κι όταν καταλαβαίνει ότι πηγαίνει το κόμμα του και ο λαός του ολόισια στην καταστροφή, τι πρέπει να κάνει; Να υπακούει στο κόμμα χωρίς συζήτηση! Συμπέρασμα για σήμερα; Ακολουθείστε τυφλά τον Περισσό, όπου κι αν σας πάει! Το Κόμμα ολοκλήρωσε την μετατροπή του από μέσο σε αυτοσκοπό. Η στάση που θα τηρήσουν όμως τα στελέχη, τα μέλη, οι οπαδοί του, θα κρίνει τη θέση τους στην ελληνική ιστορία. Χρειάζεται να κουβαλήσουν και οι σημερινοί, για μισό αιώνα, το σταυρό μιας νέας, ιστορικής κοινωνικής και εθνικής ήττας, αν όχι προδοσίας, στην οποία θα συμβάλλουν;

Επίκαιρα, 20 Οκτωβρίου 2011
Konstantakopoulos.blogspot.com

ΥΓ. Το άρθρο αυτό είχε γραφτεί προτού το ΚΚΕ αναλάβει, δια του ΠΑΜΕ, την τήρηση της τάξης στις μεγάλες διαδηλώσεις της 20.10

 

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

Posted in Ευρώπη, Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Από την Αφροδίτη στον ‘Αρη: Κίνδυνοι και παγίδες στη Μεσόγειο

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 17 Οκτωβρίου 2011

Κίνδυνοι και παγίδες στη Μεσόγειο
(Από την Αφροδίτη στον ‘Αρη)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com

Σε ιστορικό, στρατηγικών συνεπειών σφάλμα μπορεί να εξελιχθεί η απόφαση Χριστόφια να ξεκινήσει τώρα, υπό τους δεδομένους όρους, γεωτρήσεις. Ο Κύπριος Πρόεδρος είχε αποφασίσει να αναβάλει δύο μήνες, αλλά προχώρησε υπό την πίεση τρίτης χώρας και οικονομικών παραγόντων. Η έναρξη των γεωτρήσεων συμπίπτει με το κλίμα διάλυσης μετά την παράξενη έκρηξη στο Μαρί και αφόρητες πιέσεις των οίκων αξιολόγησης, παρά την κυπρο-ισραηλινή φιλία. Ελπίζουμε να διαψευσθούν τα πιο επικίνδυνα σενάρια, αλλά όταν ξεκινάει κανείς τέτοιες υποθέσεις πρέπει να εξασφαλίζεται κατά προτεραιότητα έναντι κινδύνων, όχι να ποντάρει μόνο στην αισιόδοξη εξέλιξη, που ευχόμαστε.

Η Κύπρος έχει κάθε δικαίωμα να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Το πότε και το πώς θα τα ασκήσει, στα πλαίσια ποιάς στρατηγικής, με ποια προετοιμασία, είναι θέμα επιλογής. Δύο υπό κατάρρευση κυβερνήσεις, σε Λευκωσία και Αθήνα, στην κατάσταση που είναι οι δύο χώρες, μπορούν να φέρουν σε αίσιο πέρας μια επικίνδυνη διεθνή κρίση με Τουρκία και Ισραήλ, μπλέκοντας επωφελώς στο μεσανατολικό ηφαίστειο;

Ο «πακτωλός πετροδολλαρίων» (εικαζόμενος, αφού παραμένει επτασφράγιστο μυστικό η σύμβαση) και η (τεχνητή) αύξηση αυτοπεποίθησης, λόγω «συμμαχίας» με το Ισραήλ, καθιστούν γοητευτική την προοπτική ερευνών. Για να επιβιώσει βέβαια ένα ποντίκι, πρέπει νάναι σίγουρο ότι το τυρί δεν είναι δηλητηριασμένο και δεν υπάρχει φάκα. Οι ελληνικές «ελίτ» μπορούν να μπουν στη «φάκα» ακόμα και χωρίς τυρί (σχέδιο Ανάν)! Φαντάσου τώρα που υπάρχει μπόλικο. ‘Αλλωστε, αυτές τρώνε το τυρί κι αφήνουν τους ‘Ελληνες στη φάκα.

Timing, τακτική, στρατηγική

Στην πολιτική και τον πόλεμο, το timing έχει τεράστια σημασία. Αν η Γερμανία επετίθετο στην ΕΣΣΔ την άνοιξη και όχι το καλοκαίρι του 1941, μπορεί να μας κυβερνούσε ακόμα ο Χίτλερ. Εμείς ανοίγουμε θέματα ΑΟΖ, τη στιγμή ακριβώς που ο ελληνικός λαός, το ελληνικό έθνος, τμήμα του οποίου είναι οι Ελληνοκύπριοι, δέχεται μια χρηματοπιστωτική επίθεση που απειλεί με αφανισμό το έθνος, όταν η Ελλάδα είναι διεθνώς και στρατηγικά περισσότερο απομονωμένη από ποτέ, έχει τεθεί εν αμφιβόλω η βασικότερη εθνική της στρατηγική, η ένταξη στην Ευρώπη.

Το 2004 το έθνος όφειλε να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στην απόκρουση της επίθεσης για την κατάλυση του κυπριακού κράτους (σχέδιο Ανάν). Σήμερα, οφείλει να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στην απόκρουση της κύριας, θανάσιμης απειλής που δέχεται από τον «χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτισμό», της κοινωνικο-οικονομικής γενοκτονίας, της καταστροφής των οικονομικών-κοινωνικών προϋποθέσεων ύπαρξης της Ελλάδας. Το έθνος δεν είναι φαντασίωση, είναι άνθρωποι με σάρκα και αίμα, δεν μπορεί να ζήσει αν καταστραφούν. Η στιγμή που διαλέξαμε να ανοίξουμε θέματα μοιάζει η χειρότερη δυνατή. Κύρια επιδίωξη στα εθνικά ζητήματα θάπρεπε νάναι τώρα η διατήρηση του status quo, χωρίς παραχωρήσεις. Δεν θα φύγουν τα αέρια από κει που είναι, ούτε κανείς θα καταλάβει την Κύπρο. Το μόνο που μπορεί σήμερα να πάθει η Κύπρος είναι να την πουλήσουν, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, οι ηγέτες της. Κι αν θέλαμε πάντως να ανοίξουμε περίπλοκα παιχνίδια, θα μας χρειαζόταν τελείως άλλο επίπεδο προετοιμασίας/ηγεσίας.

Το ίδιο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου συνέταξε το σχέδιο Ανάν και το Μνημόνιο. Στη Μέση Ανατολή επελαύνει ο γεωπολιτικός αναθεωρητισμός της «Αυτοκρατορίας των ‘Οπλων», ξεκινώντας από το Ιράκ και «ξεκαθαρίζοντας» τον «άξονα του κακού», Λιβύη, Συρία, Λίβανο, Ιράν τελικά, προτού ασχοληθεί με Κινέζους και Ρώσους. Στην Ευρώπη, ξεδιπλώνεται ο οικονομικός αναθεωρητισμός της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», που άρχισε από την Ελλάδα και απειλεί την ΕΕ. Δεν είναι δύο «αυτοκρατορίες», είναι οι δύο όψεις μίας. Βρεθήκαμε στο κέντρο του οικονομικού κυκλώνα, θέλουμε να συμμετάσχουμε και στο ενεργό ηφαίστειο του κόσμου; Τη ζώνη των εκρηκτικότερων παγκοσμίως μεσανατολικών αντιθέσεων, σε πόλεμο από τότε που ανακαλύφθηκε ο «μαύρος χρυσός» (για άλλους η «κατάρα των πετρελαίων»); Μας χρησιμοποιούν για τη διάλυση της ΕΕ με οικονομικά μέσα, χρειαζόμαστε και μηχανισμό διάλυσής της με γεωπολιτικά;

Εξωτερική πολιτική και ΑΟΖ

Ο γράφων υποστήριξε πολλά χρόνια την ανάγκη μαχητικότερης εξωτερικής πολιτικής, περιλαμβανομένης της ανακήρυξης ΑΟΖ. ‘Ημουν πολύ απομονωμένος. Το σύνολο σχεδόν των ελίτ όχι μόνο δεν ήθελε τέτοια πολιτική, ή οι δύο χώρες να ασκούν κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά υποστήριξαν (2004) τη διάλυση του κυπριακού κράτους! Διερωτώμαι, πως έγιναν τώρα όλοι τόσο αποφασιστικοί στις γεωτρήσεις; Που ήταν κρυμμένοι οι αναρίθμητοι «Κλαούζεβιτς», που καλούν την Αθήνα να ανακηρύξει αύριο κιόλας ΑΟΖ (εκκρεμεί από το 1982 !), όταν ΗΠΑ, Βρετανία, Ισραήλ επιχειρούσαν να αναγκάσουν το κυπριακό κράτος να αυτοκτονήσει; Ούτε καν τους επαγγελματίες «αντιεθνικιστές» και «εθνομηδενιστές» δεν ακούω. Μήπως τελικά, όπως δεν υπάρχει τίποτα το αυτόφωτο στον «ενδοτισμό», δεν υπάρχει τίποτα αυτόφωτο και στον «υπερπατριωτισμό»;

Ο Ρήγας, αποτιμώντας τα Ορλωφικά, διακήρυξε ότι το έθνος πρέπει να στηρίζεται προπάντων στις δικές του δυνάμεις. Παρέμεινε φωτεινή εξαίρεση. Η διαχρονική υποτέλεια σχεδόν όλων των ελληνικών ελίτ ήταν κύριο πρόβλημα των Ελλήνων στη διάρκεια δύο αιώνων που δεν καταφέραμε να αποκτήσουμε κράτος/ηγεσίες που να συνιστούν εθνικά υποκείμενα. Αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό κόμμα δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματά μας, χρειαζόμαστε ελληνικό κόμμα, για να κάνει στη συνέχεια επωφελείς συμμαχίες.

Ετερόφωτη «στρατηγική» και η «συμμαχία» με το Ισραήλ

Δεν πρέπει να είμαστε αντίθετοι στην αναβάθμιση των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων, δυνάμει σημαντικό κεφάλαιο μιας απαραίτητης, πολύπλευρης διπλωματίας, με την ιδιαίτερη προσοχή που επιβάλλει η περίπτωση. Το πρόβλημα των «ελίτ» είναι ότι αδυνατούν να ασκήσουν ισοτιμία, να κάνουν στρατηγικό διάλογο, να ελέγχουν τα δεδομένα. Ασκούν υποτέλεια, «χάφτουν» αμάσητα όσα τους λένε, χρησιμοποιούνται, δεν χρησιμοποιούν.

Τι θα κάνει η Ελλάδα αν η Τουρκία ανοίξει θέμα Καστελλόριζου; Θα υπερασπιστεί τις θέσεις της διακινδυνεύοντας κρίση, που είναι το τελευταίο που χρειάζεται αυτή τη στιγμή; ‘Η θα κάνει αυτό που δήλωσε προκαταβολικά ο Υπουργός ‘Αμυνας, θα «αποφύγει νέα ‘Ιμια», αποδεχόμενη δηλαδή εξουδετέρωση κυριαρχικών δικαιωμάτων, χωρίς καν απόπειρα αντίστασης; Θα πάει τώρα στην Ευρώπη, να ζητήσει αλληλεγγύη, αν συμβεί κάτι; Μια προβλεπτική ηγεσία αποφεύγει να πηγαίνει σε τέτοια θέση.

‘Όταν ξεκινάς τέτοιες υποθέσεις, πρέπει να εντάσσονται σε εθνική στρατηγική. Συνιστά, και δη συμβατή εθνική στρατηγική, η προσπάθεια επαναφοράς παραλλαγής του Ανάν από τη Λευκωσία ή η αναζήτηση από την Αθήνα «φύλλου συκής» για να υποχωρήσει στο Αιγαίο; ‘Όταν ξεκινάς τέτοιες ιστορίες, δεν μπορείς να βασίζεσαι μόνο στο αισιόδοξο σενάριο, χρειάζεσαι planB, όπως και να μπορείς να στηρίξεις μέχρι τέλους τις επιδιώξεις με εθνικά πολιτικοστρατιωτικά μέσα, ακόμη κι αν αλλάξουν οι συμμαχίες. Αντίπαλος που το ξέρει συμμαζεύεται. Οι πανάκριβες φρεγάτες μας δεν πάνε Κύπρο, στο ‘Αντεν ναυμαχούν κατά πειρατών και ψάχνουν τρομοκράτες στον Κόλπο!

Θα μας προστατεύσει το Ισραήλ, απαντούν οι όψιμοι «πατριώτες με τα ξένα κόλλυβα». Νέα ρίγη ενθουσιασμού στις έμφοβες ελίτ που, μια ζωή, ψάχνουν «νταβατζή», όχι σύμμαχο. Συμμαχία με το Ισραήλ συνιστά σημαντικό ατού, αν και με σοβαρότατες διεθνοπολιτικές παρενέργειες. Η διεθνής πολιτική δεν είναι μόνο άσκηση ισχύος. Η ιδέα όμως έχει και πολλά άλλα προβλήματα.

Πρώτον, πρέπει νάσαι σίγουρος ότι ο σύμμαχος θα παραμείνει σύμμαχος, κάτι αδύνατο να εξασφαλισθεί. Κάθε μέρα βρίζονται Ισραηλινοί και Τούρκοι, αλλά οι υπηρεσίες τους συνεργάζονται κανονικότατα σε Λιβύη/Συρία. Φωνάζει ο Λίμπερμαν ότι θα υποστηρίξει τους Κούρδους, πιο πειστικός όμως θα ήταν αν προσπαθούσε να το κρύψει, όχι να το διαφημίζει. Η απερίγραπτη ελληνική ανοησία νομίζει ότι όπου νάναι θα διαμελίσουν την Τουρκία και θα την κάνει «ντα» η Ουάσιγκτον. Αν είναι έτσι, γιατί οι ΗΠΑ εγκαθιστούν τώρα εκεί την αιχμή του αντιπυραυλικού δόρατος, του σημαντικότερου στρατιωτικού τους προγράμματος; Κατά τον στρατηγό Σαφαβί, στρατιωτικό σύμβουλο του Αγιατολά Χαμενεί, η τουρκοισραηλινή σύγκρουση είναι θέατρο και η παρασκηνιακή συνεργασία των δύο κυβερνήσεων συνεχίζεται κανονικά. Αμφιβολίες για το βάθος της τουρκο-ισραηλινής ρήξης εκφράζουν και Ρώσοι παρατηρητές.

Ματωμένη πείρα

Ευπειθής «σύμμαχος», η Ελλάδα πολέμησε στην Κορέα τους κομμουνιστές, στην Ουκρανία τον Λένιν, στη Μικρασία τον Κεμάλ. Δεν εμπόδισαν αυτά το ΝΑΤΟ να κάνει ότι έκανε στην Ελλάδα και την Κύπρο, ούτε τους ναύτες των «συμμάχων» να κόβουν τα χέρια των Ελλήνων που προσπαθούσαν να σωθούν, ανεβαίνοντας στα καράβια τους, έξω από τη φλεγόμενη Σμύρνη, το 1922. Εκτός βέβαια αν κάποιος πιστεύει ότι οι σημερινοί πολιτικοί μας θα τα καταφέρουν καλύτερα από τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Δεύτερο, πρέπει να διερωτηθείς τι μπορεί να σου ζητήσει κάποιος που σου προσφέρει προστασία και που πάντα, πολύ φυσικά, ενδιαφερόταν έντονα για τον έλεγχο Κύπρου, Κρήτης, ει δυνατόν και Αιγαίου. Σπανίως προστασία παρέχεται χωρίς αντάλλαγμα. Τρίτον, είναι γενικά κακό ένα έθνος να εναποθέτει σε τρίτους την άμυνά του.

Επιβάλλεται να μην παίρνουμε τις επιθυμίες μας για πραγματικότητα. Το έκανε ο Μακάριος, όταν ο Βρετανός Πρέσβης αντιμετώπισε ευνοϊκά τα 13 σημεία (1963). Ο Ιωαννίδης, όταν Αμερικανοί και Ισραηλινοί «φίλοι» τον έπεισαν ότι θα ένωνε την Κύπρο στην Ελλάδα (1974). Ο Σαακασβίλι, περικυκλωμένος από ένα πλήθος Αμερικανών/Ισραηλινών συμβούλων, και τον Ρόντο, που δεν αντέδρασαν στην εξωφρενική ιδέα επίθεσης στη Ρωσία (2008). Το έπραξαν οι δικτάτορες της Αργεντινής, επιτιθέμενοι στα Φώκλαντ για να ξαναβγεί Πρωθυπουργός η Θάτσερ και να συνεχίσει η παγκόσμια νεοφιλελεύθερη επίθεση (1982). Είμαστε σε θέση τώρα να αντιμετωπίσουμε την πιθανότητα κρίσης, που μπορεί να επιφέρει ισχυρό πλήγμα στην Ελλάδα, αφήνοντας την Κύπρο σε σχετικό απυρόβλητο και ενισχύοντας την κεντρική αυτοκρατορική επιδίωξη απομάκρυνσης Κύπρου από την Ελλάδα, που μπορεί να μην υπήρξε πάντα καλή μάνα, αλλά είναι η μοναδική μάνα της Κύπρου;

Μπορεί φυσικά να μην γίνουν τα χειρότερα, μπορεί να γίνουν τα καλύτερα. Δεν το ξέρουμε όμως από πριν. Συνιστά τυχοδιωκτισμό να ρίχνουμε κορώνα γράμματα την τύχη του έθνους. Αν έκανε κάτι σωστό ο Χριστόφιας, ήταν να στραφεί στη Μόσχα χαλαρώνοντας με το δάνειο τη θηλιά που έσφιγγαν στο λαιμό της Κύπρου «αγορές» και Μαρί. Στο σημείο που βρισκόμαστε, για να περιορισθούν οι κίνδυνοι χρειάζεται κατεπειγόντως η Λευκωσία να βάλει στο παιχνίδι Ρώσους και Γερμανούς. Χρειάζεται ευρύτερη ασπίδα προστασίας, ενεργειακή και αμυντική στρατηγική περισσότερο ελληνική/ευρωπαϊκή και λιγότερο μονομερώς ισραηλινή. Θάταν τελικά και προς το μακροπρόθεσμο συμφέρον του Ισραήλ, αν θέλει οικοδόμηση μακροχρόνιας φιλίας με τους ‘Ελληνες, όχι καιροσκοπικής εκμετάλλευσης μιας συγκυρίας.

Επίκαιρα, 13 Οκτωβρίου 2011

 

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris 

 

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ευρώπη, Ελλάδα, Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Κύπρος, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Το σχέδιο τριχοτόμησης της Τουρκίας !

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 14 Οκτωβρίου 2011

του Λάζαρου Ελευθεριάδη – aegeantimes.gr

Η συνάντηση Μέρκελ-Σαρκοζί, την προηγούμενη εβδομάδα, δρομολόγησε την επανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών, και βέβαια ο «πόνος» τους ήταν και είναι, να στηρίξουν τις Τράπεζες των χωρών τους, με κόστος το οποίο θα πληρώσει ο Ευρωπαίος πολίτης και όχι οι προυπολογισμοί των χωρών τους.

Ανεβλήθη η λήψη απόφασης λόγω του ότι διαφωνούν, στο ποιος θα πληρώσει το «μάρμαρο», οι πολίτες, μέσω των κρατικών ενισχύσεων, που σημαίνει επιβάρυνση των κρατικών προϋπολογισμών (Γαλλίας-Γερμανίας), με ότι αυτό συνεπάγεται, ή το Ευρωπαϊκό Ταμείο (EFSF), δηλ. όλα τα κράτη μέλη της Ευρώπης;

Επειδή κατά την γνώμη μου, αυτήν την χρονική περίοδο συντελείται «κοσμογονία», σε ότι αφορά, ανακατανομές, στοχευμένων διεθνών συμφερόντων, γεωπολιτικών ισορροπιών, και εκδηλώνονται σχεδιασμοί, αποτελέσματα πολυετούς μελέτης και μεθόδευσης, με άμεση επίπτωση στην περιοχή μας, εκτιμώ ότι η περιοχή του Αιγαίου και της Ν.Α Μεσογείου θα αποτελούν για τα επόμενα πενήντα χρόνια, πεδία συγκέντρωσης ενδιαφέροντος απʼόλες τις Μεγάλες Δυνάμεις του πλανήτη.

Και αυτήν την περίοδο, με την οικονομική κρίση μέσα στην καρδιά της Ευρώπης, οι Μέρκελ-Σαρκοζί συμπεριφέρονται ως λογιστές-υπάλληλοι των μεγάλων τραπεζών, προσπαθώντας και αναλώνοντας τις συναντήσεις τους σε λογιστικές αλχημείες είς βάρος των Ευρωπαίων πολιτών, με στόχο την διαφύλαξη των συμφερόντων των Ευρωπαικών Τραπεζών.

Το ιστορικό αυτής της εξέλιξης της «κοσμογονίας», (παρότι προσπάθησαν κάποιοι επιμελώς να αποκρύψουν, τον σχεδιασμό, και την υλοποίηση, αυτού του project), αποκαλύπτει και αιτιολογεί κινήσεις στρατηγικού σχεδιασμού και τακτικής, με στόχο τον έλεγχο της περιοχής.

Συνάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι αυστηρά επιτηρείτο η περιοχή με εφαρμογή της συστηματικής και μεθοδικής ανάλυσης και σύνθεσης των συνθηκών που επικρατούν και επικρατούσαν, με απόλυτο έλεγχο των τυχόν εξελίξεων στην υπό εξέταση περιοχή.

Το πετρέλαιο, ο ενεργειακός αυτός πολτός. Το έλαιο της πέτρας.

Με αυτό τον όμοιο λεκτικό προσδιορισμό ονομάστηκε το πετρέλαιο από την Ελλάδα ως την Κίνα, γιατί έμοιαζε με λάδι που έβγαινε από πέτρες.

Όταν τα νερά του Ατλαντικού άρχισαν να εισρέουν στη Μεσόγειο (και στη Μεσοποταμία) από το λιώσιμο των παγετώνων, η Μεσόγειος πρέπει να ήταν χώρα μικρών θαλασσών, αρχέγονων λιμνών με υδροχαρή πανίδα και χλωρίδα.

Εκεί ζούσαν, ζώα μαμούθ ελέφαντες και άλλα πολλά είδη ζώων, πριν πάρει κλίση η Αφρική και βουλιάξει η Ατλαντίδα (από την επιβάρυνση εκ των νερών της Ατλαντικής λεκάνης) και τα όποια γεωλογικά στοιχεία επακολούθησαν.

Όλα αυτά έγιναν πολύ πριν εκραγεί το ηφαίστειο του Αιγαίου, η Θήρα, πριν σβήσει το Σινά, πριν απενεργοποιηθεί η Νίσυρος.
Αυτό όμως που έχει σημασία είναι πως κάποτε, οι όποιοι άνθρωποι εκεί, πήγαιναν από τον ένα τόπο στον άλλο σχεδόν με τα πόδια. Η Μεσόγειος – Αιγαίο, η χώρα των αρχέγονων «χιλίων λιμνών» έγινε η γνωστή θάλασσα όταν γέμισε από το Γιβραλτάρ με νερά, μάλλον κατά περιόδους, γενόμενη στο Βορειο-Ανατολικό και πιο ψηλό άκρο της χώρα για κατσίκες, που επιβίωναν στις κορυφέςτων Αιγαίων βουνών που έγιναν νησιά.

Τα ζώα αυτά που υπάρχουν ακόμα και σήμερα ως αγριοκάτσικα του Αιγαίου ή κρι(άρι)-κρι, πίνοντας μέχρι και αλμυρό νερό για να επιβιώσουν, οι άνθρωποι ορθά τα όρισαν ως σύμβολο ζωής, δίνοντας στο μπλε-σχηματισμένο πέλαγος το όνομά τους: Αιγαίο, τόπος Αιγών.
Στην περίπτωση του Αιγαίου, τα πετρώματα αυτά άρχισαν να σχηματίζονται πριν 150 εκατομμύρια χρόνια, όταν στη θέση της Ελλάδος υπήρχε θάλασσα. Σταδιακά, μέχρι πριν 13 εκατομμύρια χρόνια, αναδύθηκε η Αιγαϊδα, μια τεράστια χερσόνησος που ένωνε την Ελλάδα με τη Μικρά Ασία. Πριν από 5 εκατ χρόνια, λόγω των τεκτονικών ανακατατάξεων, η Μεσόγειος χώρισε τη γη στα δύο.

http://parganews.com/?p=15247#ixzz1aSsTgyIZ

Ως Μεσόγειος είναι γνωστή από τα αρχαιότατα χρόνια μεγάλη κλειστή θάλασσα, που βρίσκεται ανάμεσα σε τρεις ηπείρους την Ευρώπη,την Ασία και την Αφρική. Στα δυτικά συνδέεται με τον Ατλαντικό Ωκεανό, δια του πορθμού του Γιβραλτάρ και στα ανατολικά με την Ερυθρά θάλασσα δια της διώρυγας του Σουέζ.

Ο 16ος και 17ος αιώνας βρίσκει τη θάλασσα αυτή να ονομάζεται: Λευκή θάλασσα, ή θάλασσα των Ελλήνων (έτσι την ονόμαζαν και οι Τούρκοι σε αντιδιαστολή με τη Μαύρη θάλασσα).

Η πατρότητα του ελληνικού όρου «Μεσόγειος» οφείλεται στον γεωγράφο – επίσκοπο Αθηνών Μελέτιο (Γεωγραφία παλαιά και Νέα, Α 80 – 1707) με τον επιπρόσθετο χαρακτηρισμό ως «δεύτερο κόλπο του ωκεανού», εννοώντας ως πρώτο τον Βισκαϊκό.

Για περισσότερα στοιχεία, διαβάστε την πάντοτε επίκαιρη και ενδιαφέρουσα έρευνα από τους ΑegeantΤmes για το Αιγαίο Πέλαγος και τα πετρέλαια του.

[ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ]
http://www.aegeantimes.gr/article.asp?id=34115&type=11&kata=0

Επίσης αρκετά συνέδρια με συμμετοχές επιστημόνων όπως το «Αιγαίο και Νοτιο-Ανατολική Μεσόγειος Σύγχρονες Προκλήσεις και Προοπτικές Εκμετάλλευσης Υποθαλάσσιων Ενεργειακών Φυσικών Πόρων», το οποίο πραγματοποιήθηκε στις 19 και 20 Νοεμβρίου 2010, με συμμετοχή πολλών επιστημόνων ως εισηγητών, εγνωσμένου κύρους, 55 ακαδημαϊκοί, πανεπιστημιακοί και ερευνητές από όλα τα ελληνικά Πανεπιστήμια, διευθυντικά στελέχη ερευνητικών κέντρων και ινστιτούτων καθώς και έγκριτοι επιστήμονες από το χώρο των θαλάσσιων ερευνών.

Όπως έχει αποδείξει η ιστορία, σε περιοχές όπως η Μέση Ανατολή, ο Περσικός, το Ιράκ, η Νιγηρία, ο Καύκασος κλπ., η ύπαρξη πετρελαίου ανοίγει το χορό για μεγάλη συγκέντρωση οικονομικών συμφερόντων .

Άμεσα συνδεδεμένο με τα παραπάνω είναι και το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ, μετά το 2000, ενέταξε στους στρατηγικούς του στόχους την εξασφάλιση της “ενεργειακής ασφάλειας”

Ο διαμελισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1922 άφησε στους Τούρκους την αίσθηση του θανάσιμου κινδύνου αποσυνθέσεως της χώρας τους.

Η Ελληνική επανάσταση του 1821 ήταν η αρχή των γεγονότων που επακολούθησαν με κατάληξη τον διαμελισμό της αυτοκρατορίας. Η Μεγάλη Ιδέα των Ελλήνων είναι το πρίσμα κάτω από το οποίο οι Τούρκοι έβλεπαν και βλέπουν όλα τα θέματα των σχέσεων τους με την Ελλάδα, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι η Μεγάλη Ιδέα έπαψε να υπάρχει σαν όραμα για τους Έλληνες από το 1922.

Ο λόγος για τον οποίο η Κύπρος επεδίωξε ταχύτατα τον ορισμό ΑΟΖ με το Ισραήλ, είναι το γεγονός ότι το φυσικό αέριο, που εντοπίστηκε στις περιοχές Λεβιάθαν και Ταμάρ, εφάπτεται του κυπριακού «οικοπέδου 12», στο θαλάσσιο χώρο της Κύπρου. Στο συγκεκριμένο οικόπεδο εδράζεται το λεγόμενο κοίτασμα «Κύπρος Αʼ», επίσης πλούσιο σε φυσικό αέριο, την εκμετάλλευση του οποίου μεθοδεύει εντατικά η κυπριακή κυβέρνηση από το 2009.

Εδώ θα πρέπει να λήφθεί σοβαρά υπʼόψιν, ότι το πολιτικό αξίωμα των Δυτικών των έως εχθές συμμάχων, συνοψίζεται στο ότι «Η Τουρκία πρέπει να θεωρείται σημαντικότερη για τα στρατηγικά συμφέροντα της Δύσης από την Ελλάδα.

Και γιατί λέω έως εχθές, διότι η Τουρκία μέσα από το δόγμα της Μεγάλης Πύλης δηλ. της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ΤΟΠΟΘΕΤΉΘΗΚΕ ως κύρια «ανταγωνίστρια» στην Δύση στο μεγάλο ενεργειακό παιχνίδι που παίζεται αυτήν την περίοδο στην περιοχή του ΑΙΓΑΙΟΥ-ΝΑ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ.

Είναι προφανές ότι η Τουρκία έχει εγκλωβιστεί σε μία πολιτική από την οποίαν δύσκολα θα απεμπλακεί, αντιλαμβανόμενη, ότι πλέον οι σκέψεις και οι σχεδιασμοί ,περιλαμβάνουν προβληματισμούς περί του τι χρησιμεύει μία τόσο ισχυρή Τουρκία.

Και αυτοί οι προβληματισμοί, οδηγούν σε πρακτικές τις οποίες οι Τούρκοι κυβερνώντες καλούνται ως το μέγιστο πολιτικό δίλλημα επιβίωσης, να απαντήσουν .

Η Ρωσία , η Γαλλία, το Ισραήλ, η Αγγλία, όπως η Ευρώπη και η Αμερική έχουν απʼότι φαίνεται ισχυρά κοινά ενεργειακά συμφέροντα στην περιοχή του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου, και στέκονται ενεργά ανταγωνιστικά απέναντι στην Τουρκία. O αριθμός των πολεμικών που μαζεύτηκαν στην ΝΑ Μεσόγειο μαρτυρεί το αληθές του λόγου.

Αυτό δημιουργεί πρόβλημα σε ένα πλήθος κρατών με ορατό το ενδεχόμενο τριχοτόμησης της Τουρκίας, ικανοποιώντας το αξίωμα του «διαίρει και βασίλευε», την ίδρυση Κουρδικού κράτους, και την αποδυνάμωση της «ισχυρής» Τουρκίας, η οποία δεν συμφέρει κανέναν στην περιοχή, ούτε καν στους πρώην κοντινούς συμμάχους της, στην Αμερική και την Αγγλία.

Η τριχοτόμηση της Τουρκίας είναι, και προκύπτει ότι είναι, στόχευση στρατηγικού σχεδιασμού των «ανταγωνιστών» της, διότι γνωρίζουν ότι η Τουρκία δεν θα δεχθεί τον πλήρη εγκλωβισμό της, και την πλήρη απομόνωσή της από τα ενεργειακά αποθέματα του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου.

Θα διεκδικήσει με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση της περιοχής, διαφορετικά θα είναι καταδικασμένη σε διαχείριση του πλούτου της, ως ηπειρωτική χώρα.

Η στρατηγική επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να μην ασκήσει μονομερώς το κατοχυρωμένο από το Διεθνές Δίκαιο αποκλειστικό και κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας, του ορισμού ΑΟΖ στην προέκταση των ελληνικών ηπειρωτικών και νησιωτικών ακτών και η πρότασή της να υπάρξει παραπομπή για την επίλυση του θέματος της υφαλοκρηπίδας στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, φανερώνει ότι κυοφορούνται «συμφωνίες» μεταξύ της ελληνικής και της τουρκικής κυβέρνησης για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, χωρίς απαραίτητα να λυθεί τώρα το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας, δηλαδή των θαλάσσιων συνόρων της χώρας με την Τουρκία.

Αυτό αποτελεί σωσίβιο ή αντάλλαγμα ικανό να ικανοποιήσει την Τουρκία;

Ταυτόχρονα συνιστά εγκατάλειψη των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος, αφού αυτό είναι προϋπόθεση για να μπορεί να προχωρήσει η τυχόν εκμετάλλευση των κοιτασμάτων σε διάφορες θαλάσσιες περιοχές πέρα από τη στενή ζώνη των χωρικών υδάτων των 6 ν. μιλίων, όπως αυτή έχει οριστεί έως σήμερα.

Η τουρκική εταιρεία ερευνών πετρελαίου TPAO ανακοίνωσε ότι στις έρευνες που πραγματοποιήθηκαν στη Μαύρη Θάλασσα βρέθηκε πετρέλαιο υψηλής ποιότητας.

Η ανεύρεση πετρελαίων στην Μαύρη θάλασσα, ανοίγει άλλο ένα μέτωπο για την Τουρκία, η οποία καλείται πλέον να αποφασίσει , θα είναι κοινωνός του διεθνούς δικαίου ή θα αποτελεί την εξαίρεση στον πλανητικό χάρτη, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ίδια.Η συνάντηση Μέρκελ-Σαρκοζί, την προηγούμενη εβδομάδα, δρομολόγησε την επανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών, και βέβαια ο «πόνος» τους ήταν και είναι, να στηρίξουν τις Τράπεζες των χωρών τους, με κόστος το οποίο θα πληρώσει ο Ευρωπαίος πολίτης και όχι οι προυπολογισμοί των χωρών τους.

Ανεβλήθη η λήψη απόφασης λόγω του ότι διαφωνούν, στο ποιος θα πληρώσει το «μάρμαρο», οι πολίτες, μέσω των κρατικών ενισχύσεων, που σημαίνει επιβάρυνση των κρατικών προϋπολογισμών (Γαλλίας-Γερμανίας), με ότι αυτό συνεπάγεται, ή το Ευρωπαϊκό Ταμείο (EFSF), δηλ. όλα τα κράτη μέλη της Ευρώπης;

Επειδή κατά την γνώμη μου, αυτήν την χρονική περίοδο συντελείται «κοσμογονία», σε ότι αφορά, ανακατανομές, στοχευμένων διεθνών συμφερόντων, γεωπολιτικών ισορροπιών, και εκδηλώνονται σχεδιασμοί, αποτελέσματα πολυετούς μελέτης και μεθόδευσης, με άμεση επίπτωση στην περιοχή μας, εκτιμώ ότι η περιοχή του Αιγαίου και της Ν.Α Μεσογείου θα αποτελούν για τα επόμενα πενήντα χρόνια, πεδία συγκέντρωσης ενδιαφέροντος απʼόλες τις Μεγάλες Δυνάμεις του πλανήτη.

Και αυτήν την περίοδο, με την οικονομική κρίση μέσα στην καρδιά της Ευρώπης, οι Μέρκελ-Σαρκοζί συμπεριφέρονται ως λογιστές-υπάλληλοι των μεγάλων τραπεζών, προσπαθώντας και αναλώνοντας τις συναντήσεις τους σε λογιστικές αλχημείες είς βάρος των Ευρωπαίων πολιτών, με στόχο την διαφύλαξη των συμφερόντων των Ευρωπαικών Τραπεζών.

Το ιστορικό αυτής της εξέλιξης της «κοσμογονίας», (παρότι προσπάθησαν κάποιοι επιμελώς να αποκρύψουν, τον σχεδιασμό, και την υλοποίηση, αυτού του project), αποκαλύπτει και αιτιολογεί κινήσεις στρατηγικού σχεδιασμού και τακτικής, με στόχο τον έλεγχο της περιοχής.

Συνάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι αυστηρά επιτηρείτο η περιοχή με εφαρμογή της συστηματικής και μεθοδικής ανάλυσης και σύνθεσης των συνθηκών που επικρατούν και επικρατούσαν, με απόλυτο έλεγχο των τυχόν εξελίξεων στην υπό εξέταση περιοχή.

Το πετρέλαιο, ο ενεργειακός αυτός πολτός. Το έλαιο της πέτρας.

Με αυτό τον όμοιο λεκτικό προσδιορισμό ονομάστηκε το πετρέλαιο από την Ελλάδα ως την Κίνα, γιατί έμοιαζε με λάδι που έβγαινε από πέτρες.

Όταν τα νερά του Ατλαντικού άρχισαν να εισρέουν στη Μεσόγειο (και στη Μεσοποταμία) από το λιώσιμο των παγετώνων, η Μεσόγειος πρέπει να ήταν χώρα μικρών θαλασσών, αρχέγονων λιμνών με υδροχαρή πανίδα και χλωρίδα.

Εκεί ζούσαν, ζώα μαμούθ ελέφαντες και άλλα πολλά είδη ζώων, πριν πάρει κλίση η Αφρική και βουλιάξει η Ατλαντίδα (από την επιβάρυνση εκ των νερών της Ατλαντικής λεκάνης) και τα όποια γεωλογικά στοιχεία επακολούθησαν.

Όλα αυτά έγιναν πολύ πριν εκραγεί το ηφαίστειο του Αιγαίου, η Θήρα, πριν σβήσει το Σινά, πριν απενεργοποιηθεί η Νίσυρος.
Αυτό όμως που έχει σημασία είναι πως κάποτε, οι όποιοι άνθρωποι εκεί, πήγαιναν από τον ένα τόπο στον άλλο σχεδόν με τα πόδια. Η Μεσόγειος – Αιγαίο, η χώρα των αρχέγονων «χιλίων λιμνών» έγινε η γνωστή θάλασσα όταν γέμισε από το Γιβραλτάρ με νερά, μάλλον κατά περιόδους, γενόμενη στο Βορειο-Ανατολικό και πιο ψηλό άκρο της χώρα για κατσίκες, που επιβίωναν στις κορυφέςτων Αιγαίων βουνών που έγιναν νησιά.

Τα ζώα αυτά που υπάρχουν ακόμα και σήμερα ως αγριοκάτσικα του Αιγαίου ή κρι(άρι)-κρι, πίνοντας μέχρι και αλμυρό νερό για να επιβιώσουν, οι άνθρωποι ορθά τα όρισαν ως σύμβολο ζωής, δίνοντας στο μπλε-σχηματισμένο πέλαγος το όνομά τους: Αιγαίο, τόπος Αιγών.
Στην περίπτωση του Αιγαίου, τα πετρώματα αυτά άρχισαν να σχηματίζονται πριν 150 εκατομμύρια χρόνια, όταν στη θέση της Ελλάδος υπήρχε θάλασσα. Σταδιακά, μέχρι πριν 13 εκατομμύρια χρόνια, αναδύθηκε η Αιγαϊδα, μια τεράστια χερσόνησος που ένωνε την Ελλάδα με τη Μικρά Ασία. Πριν από 5 εκατ χρόνια, λόγω των τεκτονικών ανακατατάξεων, η Μεσόγειος χώρισε τη γη στα δύο.

http://parganews.com/?p=15247#ixzz1aSsTgyIZ

Ως Μεσόγειος είναι γνωστή από τα αρχαιότατα χρόνια μεγάλη κλειστή θάλασσα, που βρίσκεται ανάμεσα σε τρεις ηπείρους την Ευρώπη,την Ασία και την Αφρική. Στα δυτικά συνδέεται με τον Ατλαντικό Ωκεανό, δια του πορθμού του Γιβραλτάρ και στα ανατολικά με την Ερυθρά θάλασσα δια της διώρυγας του Σουέζ.

Ο 16ος και 17ος αιώνας βρίσκει τη θάλασσα αυτή να ονομάζεται: Λευκή θάλασσα, ή θάλασσα των Ελλήνων (έτσι την ονόμαζαν και οι Τούρκοι σε αντιδιαστολή με τη Μαύρη θάλασσα).

Η πατρότητα του ελληνικού όρου «Μεσόγειος» οφείλεται στον γεωγράφο – επίσκοπο Αθηνών Μελέτιο (Γεωγραφία παλαιά και Νέα, Α 80 – 1707) με τον επιπρόσθετο χαρακτηρισμό ως «δεύτερο κόλπο του ωκεανού», εννοώντας ως πρώτο τον Βισκαϊκό.

Για περισσότερα στοιχεία, διαβάστε την πάντοτε επίκαιρη και ενδιαφέρουσα έρευνα από τους ΑegeantΤmes για το Αιγαίο Πέλαγος και τα πετρέλαια του.

[ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ]
http://www.aegeantimes.gr/article.asp?id=34115&type=11&kata=0

Επίσης αρκετά συνέδρια με συμμετοχές επιστημόνων όπως το «Αιγαίο και Νοτιο-Ανατολική Μεσόγειος Σύγχρονες Προκλήσεις και Προοπτικές Εκμετάλλευσης Υποθαλάσσιων Ενεργειακών Φυσικών Πόρων», το οποίο πραγματοποιήθηκε στις 19 και 20 Νοεμβρίου 2010, με συμμετοχή πολλών επιστημόνων ως εισηγητών, εγνωσμένου κύρους, 55 ακαδημαϊκοί, πανεπιστημιακοί και ερευνητές από όλα τα ελληνικά Πανεπιστήμια, διευθυντικά στελέχη ερευνητικών κέντρων και ινστιτούτων καθώς και έγκριτοι επιστήμονες από το χώρο των θαλάσσιων ερευνών.

Όπως έχει αποδείξει η ιστορία, σε περιοχές όπως η Μέση Ανατολή, ο Περσικός, το Ιράκ, η Νιγηρία, ο Καύκασος κλπ., η ύπαρξη πετρελαίου ανοίγει το χορό για μεγάλη συγκέντρωση οικονομικών συμφερόντων .

Άμεσα συνδεδεμένο με τα παραπάνω είναι και το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ, μετά το 2000, ενέταξε στους στρατηγικούς του στόχους την εξασφάλιση της “ενεργειακής ασφάλειας”

Ο διαμελισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1922 άφησε στους Τούρκους την αίσθηση του θανάσιμου κινδύνου αποσυνθέσεως της χώρας τους.

Η Ελληνική επανάσταση του 1821 ήταν η αρχή των γεγονότων που επακολούθησαν με κατάληξη τον διαμελισμό της αυτοκρατορίας. Η Μεγάλη Ιδέα των Ελλήνων είναι το πρίσμα κάτω από το οποίο οι Τούρκοι έβλεπαν και βλέπουν όλα τα θέματα των σχέσεων τους με την Ελλάδα, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι η Μεγάλη Ιδέα έπαψε να υπάρχει σαν όραμα για τους Έλληνες από το 1922.

Ο λόγος για τον οποίο η Κύπρος επεδίωξε ταχύτατα τον ορισμό ΑΟΖ με το Ισραήλ, είναι το γεγονός ότι το φυσικό αέριο, που εντοπίστηκε στις περιοχές Λεβιάθαν και Ταμάρ, εφάπτεται του κυπριακού «οικοπέδου 12», στο θαλάσσιο χώρο της Κύπρου. Στο συγκεκριμένο οικόπεδο εδράζεται το λεγόμενο κοίτασμα «Κύπρος Αʼ», επίσης πλούσιο σε φυσικό αέριο, την εκμετάλλευση του οποίου μεθοδεύει εντατικά η κυπριακή κυβέρνηση από το 2009.

Εδώ θα πρέπει να λήφθεί σοβαρά υπʼόψιν, ότι το πολιτικό αξίωμα των Δυτικών των έως εχθές συμμάχων, συνοψίζεται στο ότι «Η Τουρκία πρέπει να θεωρείται σημαντικότερη για τα στρατηγικά συμφέροντα της Δύσης από την Ελλάδα.

Και γιατί λέω έως εχθές, διότι η Τουρκία μέσα από το δόγμα της Μεγάλης Πύλης δηλ. της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ΤΟΠΟΘΕΤΉΘΗΚΕ ως κύρια «ανταγωνίστρια» στην Δύση στο μεγάλο ενεργειακό παιχνίδι που παίζεται αυτήν την περίοδο στην περιοχή του ΑΙΓΑΙΟΥ-ΝΑ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ.

Είναι προφανές ότι η Τουρκία έχει εγκλωβιστεί σε μία πολιτική από την οποίαν δύσκολα θα απεμπλακεί, αντιλαμβανόμενη, ότι πλέον οι σκέψεις και οι σχεδιασμοί ,περιλαμβάνουν προβληματισμούς περί του τι χρησιμεύει μία τόσο ισχυρή Τουρκία.

Και αυτοί οι προβληματισμοί, οδηγούν σε πρακτικές τις οποίες οι Τούρκοι κυβερνώντες καλούνται ως το μέγιστο πολιτικό δίλλημα επιβίωσης, να απαντήσουν .

Η Ρωσία , η Γαλλία, το Ισραήλ, η Αγγλία, όπως η Ευρώπη και η Αμερική έχουν απʼότι φαίνεται ισχυρά κοινά ενεργειακά συμφέροντα στην περιοχή του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου, και στέκονται ενεργά ανταγωνιστικά απέναντι στην Τουρκία. O αριθμός των πολεμικών που μαζεύτηκαν στην ΝΑ Μεσόγειο μαρτυρεί το αληθές του λόγου.

Αυτό δημιουργεί πρόβλημα σε ένα πλήθος κρατών με ορατό το ενδεχόμενο τριχοτόμησης της Τουρκίας, ικανοποιώντας το αξίωμα του «διαίρει και βασίλευε», την ίδρυση Κουρδικού κράτους, και την αποδυνάμωση της «ισχυρής» Τουρκίας, η οποία δεν συμφέρει κανέναν στην περιοχή, ούτε καν στους πρώην κοντινούς συμμάχους της, στην Αμερική και την Αγγλία.

Η τριχοτόμηση της Τουρκίας είναι, και προκύπτει ότι είναι, στόχευση στρατηγικού σχεδιασμού των «ανταγωνιστών» της, διότι γνωρίζουν ότι η Τουρκία δεν θα δεχθεί τον πλήρη εγκλωβισμό της, και την πλήρη απομόνωσή της από τα ενεργειακά αποθέματα του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου.

Θα διεκδικήσει με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση της περιοχής, διαφορετικά θα είναι καταδικασμένη σε διαχείριση του πλούτου της, ως ηπειρωτική χώρα.

Η στρατηγική επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να μην ασκήσει μονομερώς το κατοχυρωμένο από το Διεθνές Δίκαιο αποκλειστικό και κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας, του ορισμού ΑΟΖ στην προέκταση των ελληνικών ηπειρωτικών και νησιωτικών ακτών και η πρότασή της να υπάρξει παραπομπή για την επίλυση του θέματος της υφαλοκρηπίδας στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, φανερώνει ότι κυοφορούνται «συμφωνίες» μεταξύ της ελληνικής και της τουρκικής κυβέρνησης για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, χωρίς απαραίτητα να λυθεί τώρα το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας, δηλαδή των θαλάσσιων συνόρων της χώρας με την Τουρκία.

Αυτό αποτελεί σωσίβιο ή αντάλλαγμα ικανό να ικανοποιήσει την Τουρκία;

Ταυτόχρονα συνιστά εγκατάλειψη των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος, αφού αυτό είναι προϋπόθεση για να μπορεί να προχωρήσει η τυχόν εκμετάλλευση των κοιτασμάτων σε διάφορες θαλάσσιες περιοχές πέρα από τη στενή ζώνη των χωρικών υδάτων των 6 ν. μιλίων, όπως αυτή έχει οριστεί έως σήμερα.

Η τουρκική εταιρεία ερευνών πετρελαίου TPAO ανακοίνωσε ότι στις έρευνες που πραγματοποιήθηκαν στη Μαύρη Θάλασσα βρέθηκε πετρέλαιο υψηλής ποιότητας.

Η ανεύρεση πετρελαίων στην Μαύρη θάλασσα, ανοίγει άλλο ένα μέτωπο για την Τουρκία, η οποία καλείται πλέον να αποφασίσει , θα είναι κοινωνός του διεθνούς δικαίου ή θα αποτελεί την εξαίρεση στον πλανητικό χάρτη, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ίδια.

http://www.aegeantimes.gr/article.asp?id=36319&type=1&kata=0

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Leave a Comment »

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 26 Σεπτεμβρίου 2011

Προειδοποίηση με σημασία

Του Μιχάλη Ιγνατίου

 Η κουβέντα της κ. Χίλαρι Κλίντον προς τον Αχμέτ Νταβούτογλου ότι «δεν θέλουμε εντάσεις και προκλήσεις» στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι η πλέον προχωρημένη προειδοποίηση της αμερικανικής κυβέρνησης προς την Άγκυρα, η οποία συνεχίζει να παίζει με τη φωτιά και να απειλεί με πόλεμο την Κύπρο και το Ισραήλ. Η συζήτηση στο ξενοδοχείο WaldorfΑstoria μεταξύ των δύο υπουργών είχε στιγμές έντασης -κυρίως από την πλευρά του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας- που αντιμετωπίστηκαν με ψυχραιμία από την επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Η κ. Κλίντον το ξέκοψε στον κ. Νταβούτογλου για το θέμα των κυπριακών γεωτρήσεων. Υποστηρίζουμε, του είπε, το δικαίωμα της Κύπρου να αναζητεί νέες πηγές ενέργειας και μάλιστα το Στέιτ Ντιπάρτμεντ φρόντισε να δημοσιοποιήσει την αμερικανική αυτή θέση, που αυτή τη φορά δεν ειπώθηκε από έναν ανώνυμο Αμερικανό αξιωματούχο, αλλά από την ίδια την υπουργό Εξωτερικών.
Έχω υποστηρίξει πολλές φορές από αυτή τη στήλη ότι «τα πράγματα αλλάζουν στη γειτονιά μας». Και είναι μία μεγάλη αλήθεια. Το πρόβλημα, αν θέλετε, είναι ότι αλλάζουν πάρα πολύ γρήγορα και σε λίγο δεν θα προλαβαίνουμε τις εξελίξεις. Αυτό που έχει τεράστια σημασία είναι ότι σε αυτή τη φάση τα συμφέροντα της Κύπρου (και κατ’ επέκταση της Ελλάδας) συμπίπτουν απόλυτα με τα αμερικανικά και τα εβραϊκά. Και θα έλεγα πως πρόκειται για θετική εξέλιξη, διότι είναι μία ευκαιρία για το Ισραήλ και τις ΗΠΑ να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους εις βάρος του Ελληνισμού (πραξικοπήματα και χούντες σε Ελλάδα και Κύπρο, αλλά και τυφλή υποστήριξη στην Τουρκία). Χωρίς τη διπλωματική και οικονομική βοήθεια της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, η τουρκική κατοχή θα είχε τερματιστεί προ πολλού. Είναι ένα γεγονός που δεν χωράει καμία αμφισβήτηση.
Στην Ουάσιγκτον δόθηκε μεγάλη σημασία στην έκκληση του Αμερικανού πρώην πρέσβη Αμπράμοβιτς -και γνωστού μέχρι πρόσφατα φιλότουρκου- προς τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα. Του ζήτησε να υπογραμμίσει, στη συνάντηση που είχε στο περιθώριο της Γ.Σ. του ΟΗΕ με τον Ταγίπ Ερντογάν, ότι η Αμερική στην περίπτωση πολέμου θα επιλέξει να βοηθήσει το Ισραήλ και όχι την Τουρκία. Η αλλαγή της στάσης του κ. Αμπράμοβιτς, που παλαιότερα ήταν και «πολιτικός ατζέντης» της Άγκυρας στην αμερικανική πρωτεύουσα και στους Εβραιοαμερικανούς, δείχνει και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό: ότι το Εβραϊκό Λόμπι έλαβε εντολή από το Τελ Αβίβ να συνταχθεί με τις υπόλοιπες αντιτουρκικές δυνάμεις στην Ουάσιγκτον. Η Τουρκία και ο Ταγίπ Ερντογάν θα σταματήσουν να προκαλούν στην ανατολική Μεσόγειο και να απειλούν την Κύπρο, την Ελλάδα και το Ισραήλ, μόνο εάν το αμερικανικό μήνυμα είναι ηχηρό και σκληρό ταυτόχρονα. Όσο και να παρουσιάζονται σήμερα ανεξάρτητοι και να δρουν και να αντιδρούν ως υπερδύναμη, οι Τούρκοι εξαρτώνται οικονομικά και κυρίως στρατιωτικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Πρόεδρος Ομπάμα πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να σταματήσει να χαϊδεύει τον Ερντογάν ως να είναι ένα «άτακτο παιδί». Ο σημερινός πρωθυπουργός της Τουρκίας έχει ισλαμική ατζέντα, είναι επικίνδυνος και με τα τερτίπια του θέτει σε κίνδυνο τα συμφέροντα όλων των λαών της ανατολικής Μεσογείου, αλλά και της Αμερικής. Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας δεν θα συνετιστεί με συμβουλές. Και το μήνυμα που θα τον φοβίσει, περιλαμβάνεται στη δέσμη εισηγήσεων του Αμπράμοβιτς… Οι αναλυτές θεωρούν τις διαβεβαιώσεις του κ. Ομπάμα από το βήμα της Γ.Σ. του ΟΗΕ ως απόφαση για επιλογή του Ισράηλ έναντι της Τουρκίας. Πρόκειται για μία κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ Ι:
Αλλαγμένο είδαμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στη Νέα Υόρκη. Κράτησε χαμηλούς τόνους και προσπάθησε να αποφύγει συζητήσεις για την τραγωδία στο Μαρί, για να μη μεταφερθούν οι εντάσεις και στην κυπριακή Ομογένεια. Θα κρατήσω τη δήλωσή του ότι συνεχίζονται οι έρευνες και θα αποδοθούν ΣΙΓΟΥΡΑ ευθύνες…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΙ:
Δεν είδαμε στον ΟΗΕ τον προεδρικό διπλωματικό σύμβουλο Παντελίδη και αρκετοί υπέθεσαν πως οι σχέσεις του με τον Πρόεδρο Χριστόφια είναι “νεκρές”. Για κάποιον περίεργο λόγο πιστεύω ότι ο εν λόγω πρέσβης, που είχε λάβει μέρος και στις εργασίες της αμαρτωλής Μπίλντενμπεργκ, θα επιβραβευθεί με μεγάλη πρεσβεία…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
Ελπίζω να είναι μέρος του διπλωματικού παιγνιδιού η προεδρική δήλωση ότι ακόμη και αν δεν υπάρξει λύση, θα βρεθεί τρόπος να ωφεληθούν από τον πλούτο της Κύπρου και οι Τουρκοκύπριοι. Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι η Κύπρος είναι ακόμα σε εμπόλεμη κατάσταση και οι Τουρκοκύπριοι έχουν ταχθεί με τον καταχτητή…

 

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Νέα Ίμια στήνουν οι Τούρκοι στην Κύπρο, προσδοκώντας και πάλι παρέμβαση των ΗΠΑ

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 20 Σεπτεμβρίου 2011

Πολιτική ίσων αποστάσεων της Ε.Ε. απέναντι στο θύμα και το θύτη, τον νοικοκύρη και τον αρχικλέφτη!!!

 
του Σάββα Καλεντερίδη
Τελικά, όταν μια χώρα από τη μια πλευρά δεν μπορεί να σχεδιάσει έστω και στοιχειωδώς μια αξιοπρεπή εξωτερική πολιτική, και από την άλλη να ανταπεξέλθει από μόνη της στις βασικές της υποχρεώσεις, κάθε μέρα που περνά διολισθαίνει στην ολοκληρωτική απαξίωση και το διεθνή εξευτελισμό, με απρόβλεπτες συνέπειες για το ίδιο το μέλλον της.
Τα κοινά υπουργικά συμβούλια, οι αέναοι κύκλοι διερευνητικών επαφών, τα ζεϊμπέκικα, τα στεφάνια στο σφαγέα Κεμάλ και οι χαριεντισμοί με τους ενδεδυμένους την προβιά του μετριοπαθούς ισλαμοδημοκράτη γκρίζους λύκους, πολύ απλά έδωσαν το ‘σωστό’ μήνυμα στην τουρκική πλευρά,  που είναι «σφάξε με νεοοθωμανέ μου ν’ αγιάσω«.
Έτσι τώρα η Τουρκία, αφού κατάφερε μέχρι στιγμής να γκριζάρει όλο το Αιγαίο, παρασέρνει την Ελλάδα σε μια κρίση, από την οποία είναι εξαιρετικά δύσκολο να την βγάλουν τα ηλίθια χαμόγελα, οι ανόητες συμβουλές γνωστών ιδρυμάτων, τα διπλωματικά διαβήματα, η επίκληση του διεθνούς δικαίου, ούτε καν και αυτή η Ε.Ε., το μόνο στρατηγικό χαρτί που διέθετε η Ελλάδα, και το οποίο «έκαψε», με την καταστροφική πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης.
Έτσι, ενώ η Τουρκία ανακοινώνει ότι θα προχωρήσει σε σεισμικές έρευνες νότια της Κύπρου, μέσα στην υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, με τη συνοδεία πολεμικών πλοίων, δημιουργώντας έτσι σκηνικό κρίσης που μπορεί να εξελιχθεί σε θερμό επεισόδιο, η Ε.Ε., της οποίας πλήρες μέλος είναι και η Κύπρος και η Ελλάδα, δια της  εκπροσώπου της επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Κάθριν Αστον, «καλεί όλες τις πλευρές να καταβάλουν κάθε προσπάθεια, ώστε να φθάσουν σε μία ολοκληρωμένη διευθέτηση της κρίσης όσο το δυνατόν συντομότερα».
Επίσης, η κ. Άστον ζητεί από «όλες οι πλευρές οφείλουν να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση και να πράξουν το παν για να διευκολύνουν την επιτυχή ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας».
Το έχουμε τονίσει ξανά, ότι η Τουρκία ενθαρρυμένη από τη συμφωνία που υπέγραψε με το ΝΑΤΟ-ΗΠΑ, με βάση την οποία αποδέχεται την εγκατάσταση του ραντάρ της αντιπυραυλικής ομπρέλας του ΝΑΤΟ στο έδαφός της, αποφάσισε να ακολουθήσει μια πολιτική κλιμακούμενης έντασης απέναντι σε Κύπρο και Ελλάδα, με στόχο να οδηγήσει την κατάσταση σε ελεγχόμενη κρίση που είναι δυνατόν να εξελιχθεί σε θερμό επεισόδιο, ενδεχόμενο που θα κινητοποιήσει και θα προκαλέσει την επέμβαση των ΗΠΑ, στο πρότυπο των Ιμίων.
Σύμφωνα με τους τουρκικούς υπολογισμούς, η επέμβαση των ΗΠΑ θα προκαλέσει το πάγωμα των γεωτρήσεων, μέχρις ότου δημιουργηθούν συνθήκες που θα ικανοποιούν την Τουρκία.
Τελικά, το πάθημα των Ιμίων μάλλον δεν μας έγινε μάθημα και είμαστε έτοιμοι για άλλη μια φορά να παραδοθούμε στις εξελίξεις.
Αυτά παθαίνει μια χώρα και ένας λαός, που αντί να καθίσει στο σκαμνί εκείνους που πρόδωσαν και παρέδωσαν εθνικό έδαφος στον εχθρό, τους κάνει δις πρωθυπουργούς και χρηματοδοτεί και τα ιδρύματά τους, προφανώς για να εμπεδωθεί η πολιτική της προδοσίας σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα.
 

Posted in Ελλάδα, Κύπρος, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Leave a Comment »

Όλο το σχέδιο της Τουρκίας για Ισραήλ, Κύπρο, Καστελόριζο, Λεβιάθαν και Οικόπεδο 12

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 9 Σεπτεμβρίου 2011

 

 

Όποιος σκάβει το λάκκο του άλλου…

Του Σάββα Καλεντερίδη

Η Τουρκία, χρησιμοποιώντας την εποχή του Ψυχρού Πολέμου παρελκυστικά και καταχρηστικά την αξία του γεωγραφικού χώρου που κατέχει ως κράτος, κατόρθωσε να εξασφαλίσει τη στήριξη των χωρών του ΝΑΤΟ και κυρίως των ΗΠΑ και του Ισραήλ, και να θέσει υπό πολυετή ομηρία Κύπρο και Ελλάδα. Με την καθοριστική στήριξη των ως άνω χωρών, η Τουρκία κατέλαβε το 40% της Κύπρου, το οποίο, παρά τα σχετικά ψηφίσματα του ΣΑ του ΟΗΕ, συνεχίζει να κατέχει διατηρώντας 40 χιλιάδες στρατό κατοχής στην πολύπαθη νήσο.

Ταυτόχρονα, ασκώντας κρατική τρομοκρατία, έθεσε υπό ομηρεία την Ελλάδα, η οποία επί τριάντα χρόνια δεν μπορεί να κάνει χρήση ενός κυριαρχικού της δικαιώματος, που είναι η επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια στο σύνολο του θαλάσσιου χώρου της. Για να ισχυροποιήσει δε τις θέσεις και τα επιχειρήματά της απέναντι στην Ελλάδα, η Τουρκία αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, που είναι σε ισχύ από το 1982.

Το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας όμως, δίνει το δικαίωμα στις χώρες που έχουν θαλάσσιες ακτές, να ορίσουν κάτω από συγκεκριμένες διαδικασίες την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), κατόπιν συμφωνίας με τις όμορες προς αυτές χώρες. Αυτό ακριβώς το δικαίωμα έκανε χρήση η μικρή και διαμελισμένη Κύπρος, και όρισε την ΑΟΖ της με την Αίγυπτο, το Ισραήλ και το Λίβανο, ενώ είναι σε εξέλιξη ανάλογη διαδικασία με τη Συρία.

Η Τουρκία, εγκλωβισμένη στην πρακτική της άσκησης κρατικής τρομοκρατίας σε Ελλάδα και Κύπρο και στην απόφασή της να μην αναγνωρίσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, όσο διαρκούσε η διαδικασία της οριοθέτησης, στην ουσία παρέμεινε απλός θεατής των εξελίξεων. Το μόνο που κατάφερε, ήταν να επεκτείνει εξ αντικειμένου το casus belli που ίσχυε για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων και να θέσει υπό ομηρία την Ελλάδα και στο ζήτημα της κήρυξης της ΑΟΖ σε όλο το θαλάσσιο χώρο από το Θρακικό Πέλαγος μέχρι το Αιγαίο, το Καστελόριζο και την Κύπρο.

Η Τουρκία άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι έπεσε η ίδια στο λάκκο που έσκαβε χρόνια τώρα σε Κύπρο και Ελλάδα, όταν οι παλιοί καλοί φίλοι, Ισραήλ και ΗΠΑ, έκαναν πρακτικά βήματα στο ζήτημα της εξόρυξης του φυσικού αερίου και πετρελαίου στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ. Τότε συνέλαβε ένα στρατήγημα που, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της, θα την έβγαζε από το αδιέξοδο. Ανακάλυψε την Παλαιστίνη, τη Γάζα και το δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό λαό. Και ένας λαός που πένεται και κυριολεκτικά δεν έχει στον ήλιο μοίρα, ανταποκρίνεται σε όποιο χέρι βοηθείας του απλωθεί, έστω και τουρκικό.

Ποιο ήταν το κεντρικό ζητούμενο του στρατηγήματος; Να ρίξει το Ισραήλ μέσα στο λάκκο που έσκαψε το ίδιο για τους Παλαιστινίους. Δηλαδή, εκμεταλλευόμενη τον πόνο των Παλαιστινίων, να θέσει υπό ομηρία ολόκληρη τη ΝΑ Μεσόγειο, και μέχρι να λυθεί το Παλαιστινιακό και να ορίσει η Παλαιστίνη τη δική της ΑΟΖ στη Μεσόγειο, να σταματήσει κάθε διαδικασία καθορισμού της ΑΟΖ των γειτονικών χωρών και να παγώσει κάθε διαδικασία εξόρυξης στην περιοχή αυτή.

Στα πλαίσια αυτού του στρατηγήματος, η Τουρκία διεκδίκησε το ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων, μια διαδικασία που διακόπηκε βίαια, με τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς του Ισραήλ εναντίον της Λωρίδας της Γάζας, το Δεκέμβρη του 2008. Αυτός ήταν ο λόγος του εκνευρισμού του Ερντογάν στο Νταβός, ένα μήνα μετά, όταν έφυγε από το πάνελ, αφήνοντας σύξυλο τον Σιμόν Πέρες, καταγγέλλοντας το Ισραήλ ως χώρα δολοφόνο μικρών παιδιών. Να σημειωθεί ότι το Ισραήλ και το εβραϊκό λόμπι, χρόνια τώρα είναι ο βασικός υποστηρικτής της Τουρκίας στον αγώνα που γίνεται να αναγνωριστεί διεθνώς η Γενοκτονία που υπέστησαν Αρμένιοι, Έλληνες και Ασσύριοι από τους Τούρκους. Άλλος ένας λάκκος δηλαδή, που πέφτουν μέσα εκείνοι που τον έσκαψαν για τους άλλους, τους γενοκτονημένους λαούς της Ανατολής.

Στη συνέχεια, στα πλαίσια του ιδίου στρατηγήματος, η Τουρκία προσπάθησε να σπάσει τον ναυτικό αποκλεισμό που εφαρμόζει το Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, υπενδυόμενη την προβιά του ακτιβιστή ανθρωπιστή αυτή τη φορά. Το γενοκτόνο τουρκικό κράτος, διέθεσε τα απαιτούμενα κεφάλαια για τη μίσθωση του Μαβί Μαρμαρά και ανέθεσε στην παρακρατική ισλαμοφασιστική οργάνωση ΙΗΗ την αποστολή να σπάσει το εμπάργκο. Ο στόχος ήταν να αποκτήσει ναυτική δραστηριότητα η Λωρίδα της Γάζας, για να ισχυροποιηθούν τα επιχειρήματα της Τουρκίας που θα οδηγούσαν στην ομηρία της ΝΑ Μεσόγειο. Το Ισραήλ αντέδρασε με το γνωστό τρόπο, για να οδηγηθούν σε αδιέξοδο οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ και να φθάσουμε σήμερα να μιλάμε για το Σχέδιο Γ΄ της Τουρκίας;

Ποιο είναι το σχέδιο αυτό;

Θα παραθέσουμε τους κεντρικούς του άξονες.

Η Τουρκία σε πρώτη φάση θα επιδιώξει να έχει αυξημένη και μόνιμη παρουσία με πλοία του πολεμικού της ναυτικού στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ του Κόλπου της Αλεξανδρέττας και της Διώρυγας του Σουέζ και κυρίως στα όρια της ΑΟΖ Κύπρου-Ισραήλ, με το πρόσχημα της προστασίας των τουρκικών εμπορικών πλοίων που θα κινούνται στην περιοχή. Με τον τρόπο αυτό θα επιχειρήσει να αμφισβητήσει εμπράκτως τις ΑΟΖ Κύπρου και Ισραήλ. Μάλιστα, σε επιχειρησιακό επίπεδο η Τουρκία σχεδιάζει να κάνει ό,τι ακριβώς κάνει στο Αιγαίο με τα πολεμικά της αεροπλάνα. Δηλαδή, όπως με τις πτήσεις των πολεμικών της αεροσκαφών αμφισβητεί εμπράκτως την κυριαρχία της Ελλάδος στο Αιγαίο και δεν επιτρέπει την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών του πηγών, έτσι, με τις κινήσεις των πολεμικών της πλοίων στην περιοχή μεταξύ Κύπρου – Ισραήλ, θα επιδιώξει να αμφισβητήσει εμπράκτως τα νόμιμα και κυριαρχικά δικαιώματα των ως άνω χωρών και υπό το φόβο μιας πολεμικής σύγκρουσης, να προκαλέσει την παρέμβαση των ΗΠΑ και να παγώσουν οι διαδικασίες εξόρυξης και εκμετάλλευσης.

Παράλληλα, η Τουρκία θα επιχειρήσει να πετύχει εντός του Σεπτεμβρίου την αναγνώριση της Παλαιστίνης ως κυρίαρχου κράτους, στην επικείμενη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Αμέσως μετά, σχεδιάζει να ανακηρύξει μονομερώς την δική της ΑΟΖ στη ΝΑ Μεσόγειο μέχρι τα 200 ν.μ., και με βάση την αρχή της αναλογικότητας, να προχωρήσει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ με το ψευδοκράτος, χωρίς να αναγνωρίζει δικαίωμα ΑΟΖ στο Καστελόριζο.

Στη συνέχεια, σχεδιάζει να προχωρήσει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Παλαιστίνη, θέτοντας έτσι υπό τον έλεγχό της το κοίτασμα Λεβιάθαν, το οποίο έχουν λάβει εντολή να προβούν στις απαραίτητες επιχειρησιακές προετοιμασίες για να προστατεύουν τα τουρκικά πολεμικά πλοία.

 Τέλος, στα πλαίσια του σχεδίου αυτού, η Τουρκία, μέσω της τουρκικής εταιρείας πετρελαίων ΤΡΑΟ, θα προχωρήσει σε γεωτρήσεις στην ΑΟΖ Τουρκίας-ψευδοκράτους-Παλαιστίνης, έχοντας καταφέρει να περικλείσει και να απομονώσει εντελώς από θαλάσσης το Ισραήλ, το οποίο θα κληθεί να αντιμετωπίσει και το βέτο της Άγκυρας, στις προσπάθειες που καταβάλλει για να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ.

Υπάρχουν και άλλα υποτιθέμενα «βέλη στη φαρέτρα» της Άγκυρας, όπως η καταγγελία του Ισραήλ στον ΟΗΕ για το πυρηνικό του οπλοστάσιο, η καταγγελία επίσης στον ΟΗΕ για τον αποκλεισμό της Γάζας, η πλήρης διακοπή των διπλωματικών σχέσεων, το πλήρες πάγωμα των εμπορικών σχέσεων και άλλα.

Ασφαλώς και υπάρχουν πολλά κενά και αδυναμίες στο Σχέδιο Γ΄ της Τουρκίας εναντίον του Ισραήλ, το οποίο επιδέχεται και πολλές αναγνώσεις.

Εμείς απλά να σημειώσουμε ότι η Ελλάδα, εν όψει της μονομερούς ανακήρυξης της τουρκικής ΑΟΖ, πρέπει να είναι έτοιμη να διαχειριστεί το ζήτημα του Καστελόριζου, αν δεν το έχουν «διευθετήσει» ήδη εκείνοι που χαϊδολογούνται χρόνια τώρα με την Τουρκία.

Επίσης, είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε ότι σε περίπτωση που ΗΠΑ και Ισραήλ δεν βοηθούσαν με χέρια και πόδια την Τουρκία να καταλάβει τα 40% του εδάφους της Κύπρου και να κρατηθεί πάνω στο νησί τόσα χρόνια, όλα θα ήταν πιο εύκολα για όλους. Είναι ο λάκκος που λέγαμε…
Το άρθρο-ανάλυση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

 
 

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ελλάδα, Κύπρος, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Leave a Comment »

O πόλεμος για το λιβυκό πετρέλαιο

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 11 Αυγούστου 2011

 

Η επιβολή της δημοκρατίας δια των όπλων στη Λιβύη περνά από τα πετρέλαια. Οι πετρελαϊκοί κολοσσοί έχουν ξεγράψει τον Καντάφι και προσπαθούν μέσω των ανταρτών να εξασφαλίσουν πρόσβαση σε λιμάνια και διυλιστήρια.

 

Έχουν περάσει πολλοί μήνες από τότε που ξεκίνησε η στρατιωτική επιχείρηση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη. Ήδη όμως από την αρχή,  με το ξέσπασμα της εξέγερσης στη χώρα, είχε γίνει σαφές ότι η ‘αραβική άνοιξη’ δεν θα είχε τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτά της Τυνησίας ή της Αιγύπτου.  Αμέσως μετά τις πρώτες συγκρούσεις και τη χρήση στρατιωτικής βίας οι δυτικές δυνάμεις ζήτησαν την αλλαγή καθεστώτος. Κάτι που προκάλεσε μεγάλη εντύπωση.

 

«Θύμωσε ο Σαρκοζί»

 

Τάνκερ στο λιμάνι ΖαβίγιαBildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:  Τάνκερ στο λιμάνι ΖαβίγιαΚαι πρώτα από όλες η Γαλλία. Η στάση της απέναντι στην εξέγερση στη Τυνησία ήταν από ανύπαρκτη μέχρι και υποστηρικτική στο καθεστώς Μπεν ‘Αλι. Αλλά ξαφνικά στη Λιβύη η Γαλλία επέλεξε πρωταγωνιστικό ρόλο, ήταν και η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που αναγνώρισε τους αντάρτες. Ίσως να ήθελε να επανορθώσει για όσα παρέλειψε να κάνει στην Τυνησία. Ήταν τα κίνητρα της μόνο πολιτικά ή έπαιξαν ρόλο και οικονομικά συμφέροντα; Το τελευταίο, υποστηρίζει ο ΄Αλφρεντ Χακενσμπέργκερ, εμπειρογνώμων σε θέματα Λιβύης. «Ο πρόεδρος Σαρκοζί είχε θυμώσει», λέει. «Υποδέχθηκε τον Καντάφι με τιμές και δόξες, υπογράφηκαν συμφωνίες, αλλά στο τέλος ορισμένες από αυτές δεν τις τήρησε, όπως στη περίπτωση των στρατιωτικών αεροπλάνων. Αντ΄αυτού ο Καντάφι τα παρήγγειλε στους Ρώσους».

 

Τα οικονομικά συμφέροντα μπορεί ίσως να ήταν ανάμεσα στους λόγους που η Ρωσία έριξε λευκό στην ψηφοφορία για το ψήφισμα 173 των ΗΕ. Στο παρελθόν η ρωσική κρατική εταιρεία εξαγωγής όπλων υπέγραψε με τη Λιβύη παραγγελία στρατιωτικού υλικού αξίας 2 δις δολαρίων. Η παραγγελία περιελάμβανε τανκς, πολεμικά και εκπαιδευτικά αεροπλάνα. Ο Λουίς Μαρτίνεθ, διευθυντής του Κέντρου Διεθνών Σπουδών (CERI) στο Παρίσι εξηγεί ως εξής τη ρωσική στάση. «Η Ρωσία φοβάται ότι θα χάσει τους βασικούς της πελάτες για τη προμήθεια όπλων», λέει. «Φοβάται επίσης ότι θα αμφισβητηθούν από τυχόν νέο καθεστώς τα σχέδια της Γκάζπρομ. Γι΄ αυτήν η Λιβύη είναι όπως ένα μικρό Ιράκ, που αγοράζει πολλά όπλα και ακολουθεί τα ίδια ακριβώς συμφέροντα».

 

Η δημοκρατία έχει το χρώμα του πετρελαίου

 

Διυλιστήριο στη ΖαβίγιαBildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:  Διυλιστήριο στη ΖαβίγιαΤα συμφέροντα της Ρωσίας ξεπερνούν τον τομέα των εξοπλισμών. Στο μάτι είχε βάλει από παλαιότερα και τα πετρέλαια της Λιβύης. Ήδη από το 2007 η Γκάζπρομ πήρε την άδεια εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στη λιβυκή έρημο από την ιταλική εταιρία ΕΝΙ, που είναι η μεγαλύτερη ξένη εταιρεία εξόρυξης πετρελαίου και ο μεγαλύτερος επενδυτής στη χώρα. Πριν ξεσπάσει η εξέγερση αντλούσε το ¼ της συνολικού ημερήσιου όγκου που ήταν 1,6 δις βαρέλια.

 

Η καλύτερη πρόσβαση στα πετρέλαια της Λιβύης και με τους καλύτερους όρους είναι για πολλούς παρατηρητές ο μοναδικός στόχος αυτού του πολέμου. «Οι χώρες του ΝΑΤΟ δεν δραστηριοποιήθηκαν ξαφνικά για να φέρουν τη δημοκρατία στη Λιβύη», υποστηρίζει ο Χακενσμπέργκερ. «Πρόκειται για συμφέροντα, για πετρελαϊκές πηγές, για επιρροή και εξουσία. Ο μεγαλύτερος νικητής ίσως αποδειχθεί το Κατάρ, που εξ αρχής υποστήριξε άνευ όρων τους αντάρτες. Και όπως είπαν, όποιος τους στηρίξει, αυτός θα πάρει πρώτος τις πετρελαϊκές συμβάσεις εκμετάλλευσης.   

Αλλά και οι συγκρούσεις μεταξύ του στρατού και των ανταρτών αποσκοπούν στον έλεγχο των λιμανιών διακίνησης πετρελαίου και των διυλιστηρίων. Όποια πλευρά τα θέσει υπό τον έλεγχό της, αυτή θα έχει και το πρόσταγμα. Οι πετρελαϊκοί κολοσσοί και οι χώρες τους θεωρούν παρακινδυνευμένο να συνεχίζουν την παροχή στήριξης στον Καντάφι. Εξάλλου τα περισσότερα λιμάνια και διυλιστήρια βρίσκονται στο ανατολικό τμήμα της χώρας, υπό τον έλεγχο των ανταρτών.

 Lina Hoffmann / Ειρήνη Αναστασοπούλου

http://www.dw-world.de/dw/article/0,,15307651,00.html

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Το ΝΑΤΟ καταστρεψε το υδρευτικό έργο «θαύμα» της Λιβύης

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 5 Αυγούστου 2011

 Το δολοφονικό γενοκτονικό ΝΑΤΟ υπέπεσε σε άλλο ένα από τα αναρίθμητα εγκλήματα πολέμου που έχει διαπράξει στη Λιβύη.

Στις 22/7/11 βομβάρδισε το εργοστάσιο κατασκευής των αγωγών για το τεράστιο έργο, το λεγόμενο «Φράγμα του Τρελού», το οποίο είναι και στο βιβλίο των ρεκόρ Guiness ως το μεγαλύτερο φράγμα που έχει κατασκευαστεί από άνθρωπο. Ο βομβαρδισμός του εργοστασίου στην Brega ήρθε ύστερα από τον βομβαρδισμό του Υδρευτικού Δικτύου της Λιβύης την ίδια μέρα(Παρασκευή 22/7/11).

Οι ζημιές είναι ανυπολόγιστες ενώ η επισκευή του Δικτύου θα χρειαστεί πολλούς μήνες για να ολοκληρωθεί(και αν). Το ΝΑΤΟ δηλαδή καταδίκασε τους Λίβυους με το να τους στερήσει το τρεχούμενο πόσιμο νερό(το 70% των Λίβυων τροφοδοτούνταν από αυτό το Δίκτυο).

Το ΝΑΤΟ προβαίνοντας σε αυτούς τους βομβαρδισμούς στερεί από αθώους άμαχους πολίτες της Λιβύης την πρόσβαση σε πόσιμο νερό, τους υποβάλει σε διάφορες ασθένειες λόγω της επακόλουθης στέρησης νερού για να πλυθούνε, τους υποβάλει σε αργό θάνατο μέσω αφυδάτωσης και μολύνσεων. Συν τοις άλλοις, καταστρέφει ολοκληρωτικά ένα κράτος υπόδειγμα για τις αφρικανικές και αραβικές χώρες διαλύοντας υποδομές που χρειάστηκαν ανυπολόγιστο μόχθο και χρήμα για να δημιουργηθούν. Και όλα αυτά με το φαιδρό πρόσχημα το οποίο κατερρήφθη πολλαπλώς, ότι «ο Καντάφι πρέπει να αποχωρήσει από την εξουσία διότι βασανίζει τους Λίβυους πολίτες».

Όλοι αυτοί οι άνανδροι δολοφόνοι και βασανιστές του ΝΑΤΟ και των συνεργών του θα πληρώσουν πολύ ακριβά τα εγκλήματά που έχουν διατελέσει σε όλον τον πλανήτη. Το θέμα είναι να κρατήσουν την ψυχραιμία τους οι Λίβυοι και οι αραβικοί πληθυσμοί και να μην πέσουν στη φάκα ώστε να προβούν σε αντίποινα κατά της Δύσης εκκινώντας με αυτόν τον τρόπο τον πολυπόθητο για τους πούστηδες του ΝΑΤΟ, «Αρμαγεδδώνα».

Ευχόμαστε κουράγιο και ψυχραιμία στους δοκιμαζόμενους Λίβυους πολίτες.
Pravda.Ru
http://ellhnkaichaos.blogspot.com/

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Ομιλία Επίτιμου Προέδρου του Κ.Σ. ΕΔΕΚ Βάσου Λυσσαρίδη σε διάλεξη της Εταιρείας Κρητικών Σπουδών-Ίδρυμα Καψωμένου στα Χανιά με τίτλο: «Το Κυπριακό στα πλαίσια του νέου παγκόσμιου και περιφερειακού περίγυρου»

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 12 Ιουλίου 2011

Ευχαριστώ τον στρατηγό Δημήτρη Αλευρομάγειρο για την αποστολή του κειμένου.

 

Μού δόθηκε η ευχέρεια επιλογής θέματος. Όμως όταν πατρογονικές εστίες βρίσκονται υπό κατοχή, όταν πολυχιλιόχρονες παραδόσεις βιάζονται από ένα αδίστακτο κατακτητή, όταν ο Μούσκος στην Αίπεια αναμένει τρισάγιο, όταν ο αγνώστου τάφου Ρε Αλέξης βροντοφωνάζει αντίσταση, δεν έχω άλλη επιλογή έστω κι αν πρόσφατα εδώ στα Χανιά μίλησα για το Κυπριακό. Είμαι μονοθεματικός. Θα μπορούσα να αναφερθώ στις παράλληλες πορείες Κρήτης-Κύπρου με την μακραίωνη Ελληνική δημιουργία περιλαμβανομένης και της Βυζαντινής, την Ενετοκρατία, την Οθωμανική περίοδο τα παράλληλα γλωσσικά ιδιώματα και τελικά διαφορετικές καταλήξεις. Με την Κρήτη ενσωματωμένη στον μητροπολιτικό Ελληνικό κορμό και την Κύπρο διχοτομημένη. Όμως θα περιορισθώ στο Κυπριακό.

Θα επαναλαμβάνω κάθε φορά ότι στην Κρήτη των ηρώων, της υπέρβασης, του εξευτελισμού του θανάτου, της δημιουργίας αξιών, την Κρήτη του Βενιζέλου και του Καζαντζάκη η συναισθηματική φόρτιση είναι αναπόφευκτη ιδίως όταν γίνεται αναφορά σε εθνικές εκκρεμότητες, σε συμβιβασμούς ασυμβίβαστους με την εθνική αξιοπρέπεια, σε ρεαλισμό μοιρολατρίας και εκπτώσεων.

Παρόλα αυτά θα προσπαθήσω να την αποφύγω κατά το δυνατό σε μια προσπάθεια να προβώ σε μια κλινική ανάλυση του εθνικού προβλήματος της Κύπρου ή πιο σωστά του Ελληνισμού μέσα στα πλαίσια του σημερινού διεθνούς και περιφερειακού στίγματος. Οι επαναλήψεις αναπόφευκτες            όταν ένα πρόβλημα βρίσκεται σε στασιμότητα.

Η εκκρεμότητα του Κυπριακού, η συνεχιζόμενη κατοχή, αλλά και η εκτροπή ο εποικισμός που απειλεί την Κύπρο με Αλεξανδρεττοποίηση είναι άμεσα συνδεδεμένα με την νέο-οθωμανική πολιτική της Τουρκίας που απειλεί το σύνολο του Ελληνισμού και απαιτεί συγκυριαρχία του Αιγαίου και Κυπροποίηση της Θράκης με την προβαλλόμενη θεωρία Νταβούτογλου ότι η Τουρκία πρέπει να αποβεί ο «προστάτης» των Οθωμανικών κοινοτήτων του πρώην αυτοκρατορικού Οθωμανικού χώρου και προτείνει δημιουργία κοινοπολιτείας Μουσουλμανικών κοινοτήτων με μητρόπολη την Τουρκία. Προσθέτει ότι κι αν ακόμα δεν υπήρχε ένας Τουρκοκύπριος η Τουρκία πρέπει να κηδεμονεύει τις Κυπριακές εξελίξεις γιατί η Κύπρος είναι απαραίτητη στους σχεδιασμούς της να αποβεί μια περιφερειακή δύναμη με παγκόσμια εμβέλεια.  Είναι έτσι εξόφθαλμο ότι οι μονόπλευρες παραχωρήσεις προς τους Τουρκοκύπριους δεν διαφοροποιούν τη στάση της Τουρκίας, δεν οδηγούν σε σύγκλιση και φιλία, αλλά σε αποθράσυνση ενός ωμού επεκτατιστή που με κυνισμό καταθέτει τις προθέσεις του. Και η απειλή του αρνητικού ισοζυγίου δυνάμεων ατονεί διότι σε ώρες εθνικές ανάτασης οι αριθμοί αυτοκτονούν. Άλλωστε η αξιοποίηση των εμπλεκομένων συμφερόντων διαφοροποιεί το σκηνικό.

Μούπαν: Γιατί διδάσκεις αντίσταση

                                      Κάποιοι θα σκοτωθούν

                             Είπα: Μόνο έτσι κάποιοι θα

                                                          ζήσουν

                             Μούπαν: Μιλάς για σκλαβωμένα

                                                          χώματα

                                                Τα χώματα δεν νοιώθουν

                             Είπα: Αυτός που δεν νοιώθει

                                                είσαι συ

                             Μούπαν: Γιατί πονάς για τη

                                      Χειμάρρα. Την έχεις δει

                                      για μια μονάχα ώρα

                             Είπα: Γιατί την έχω δει

                             Μούπαν: Γιατί ζητάτε από τον

                                      Πενταδάκτυλο τους ξένους ν΄αποδιώξει

                             Είπα: Εγώ δεν το ζητώ. Εγώ

                                      χαράσσω ρότα για τον Άγιο

                                                          Ιλαρίωνα

                             Μούπαν: Σαν πας στην Σμύρνη

                                      δεν θάβρεις ούτε έντομο

                                                          Ελληνικό

                             Είπα: Πάρε την εκατοντάχρονη

                                       Σμυρνιά και πες της το

                             Μού είπαν: Να διδαχθείς από την

                                                ιστορία

                                                επιβιώνουν όσοι πειθαρχούν

                                                στους παγκόσμιους

                                                                    άρχοντες

                             Είπα: Επιλέγω την

απειθαρχία.

                             Μούπαν:  Γιατί επιμένεις

                                       Σε δυο γενιές θάχεις

                                       ξεχάσει την τωρινή

                                                καταγωγή σου

                             Είπα: Δεν ζω στον

                                       αυριανό τον χρόνο.

                             Τώρα ζω.

Δεν μπορούμε να προβούμε σε σωστή διάγνωση και θεραπευτική αγωγή οποιουδήποτε  περιφερειακού προβλήματος χωρίς διασύνδεση με το διεθνές και περιφερειακό στίγμα. Ο πλανηταρχισμός των ΗΠΑ παρουσιάζει ρήγματα με νέους πόλους πολιτικο-οικονομικής ισχύος (Κίνα, Ινδία, Ρωσία κ.τ.λ.) εν εξελίξει και αυτό προσφέρει δυνατότητες αξιοποίησης από λιγότερο ισχυρές δυνάμεις. Η Ε.Ε. μέχρι στιγμής απέτυχε να αποβεί ένας νέος ουσιαστικός πόλος πολιτικο-οικονομικής επιρροής με τις διακηρυγμένες Ευρωπαϊκές αξίες. Ακόμα και η συνοχή που αποτέλεσε την κύρια βάση ενοποίησης εν πολλοίς εκκρεμεί.

Το παράδειγμα της Ελλάδας είναι χαρακτηριστικό. Η κατάργηση δασμών καταστρέφει βιομηχανικές εθνικές δυνατότητες ορισμένων χωρών χωρίς αντιστάθμισμα. Και ο ισότιμος ανταγωνισμός δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Όπως σε παγκόσμια κλίμακα χαρακτηριστική είναι η προσπάθεια επιβολής νεο-φιλελεύθερων μοντέλων, με συρρίκνωση του ήδη ανεπαρκούς κοινωνικού κράτους με πρόσχημα την κρίση που δημιούργησε ο τρόπος λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Οι χρηματο-πιστωτικοί κύκλοι επεκτείνουν κρίσεις σε παγκόσμια κλίμακα.

Και το τραγελαφικό είναι ότι ανατίθεται η θεραπευτική αγωγή στους υπεύθυνους της κρίσης. Και η αντιμετώπιση είναι άκρως δυσχερής σε μεμονωμένο εθνικό επίπεδο.

Η μη υλοποίηση της συνοχής αν δεν ανακοπεί θα έχει άκρως αρνητικές επιπτώσεις για την Ευρώπη.

Η θεραπεία πρέπει να είναι ριζοσπαστική κατ΄αντιπαράθεση προς τους παγκόσμιους ηγετικούς οικονομικούς κύκλους. Ημίμετρα δεν θα αποδώσουν. Και το φαινόμενο δεν είναι εθνικό, αλλά διεθνικό. Επαναλαμβάνω. Να μη διαφεύγει ότι η κατάργηση δασμών ωφέλησε κυρίως τις τεχνικά πιο ανεπτυγμένες χώρες (Γερμανία) και σε περιπτώσεις είχε αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία των λιγότερο ανεπτυγμένων. Σε παγκόσμιο επίπεδο που δεν αφήνει ανέπαφη την Ευρώπη, οι λαοί απαιτούν αλλαγή πορείας. Και να μη υποτιμούμε τη δύναμη του που εκδηλώνεται συνεχώς και πιο έντονα με την επέκταση των ηλεκτρονικών κινητοποιήσεων.

Κι εσύ αδελφέ

          με κείνα τα ατέλειωτα τα

          ροζιασμένα χέρια

          Τι καρτεράς;

Αν μια σφαλιάρα δόσεις στον

                             πλανήτη

Οι πληγωμένες ρύμες θα

          γιομίσουν ένα ολάκερο

                             ουρανό.

Η συνοχή στην Ευρώπη πρέπει να αποκτήσει ουσιαστικό περιεχόμενο. Και αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Οι μαζικές εξεγέρσεις στις πλατείες της Ευρώπης καταγράφουν μια νέα εποχή. Χρειάζεται πιο σαφής καθοδηγητική πυξίδα.

Οι κρίσεις διευκολύνουν τους ηγεμονικούς κύκλους να εδραιώσουν την ηγεμονία τους.

Σε συνάρτηση με τα εθνικά μας θέματα –και κατ΄εξοχήν το Κυπριακό- η επίσημη στάση των ΗΠΑ είναι ευνοϊκή προς τις αξιώσεις της Τουρκίας που παραβιάζουν κάθε αρχή δικαίου, όχι λόγω σύμπτωσης εθνικών συμφερόντων αλλά γιατί η Τουρκία αξιολογείται ως ισχυρός περιφερειακός παράγοντας.

Όμως υπάρχουν αξιοποιήσιμες δυνάμεις μέσα στο κογκρέσο με τις οποίες η επαφή έχει ατονήσει. Υπάρχουν λόμπι που δεν έχουν πλήρως αξιοποιηθεί.

Δεν έχει αναλυθεί πλήρως ο νέος ρόλος των Κούρδων που προσπαθεί να αξιοποιήσει η Αμερικανική πολιτική για την ασφάλεια των ενεργειακών πηγών και αγωγών, και που οδηγεί σε άλλης μορφής δικαιώματα για τους Κούρδους που δυνατό να φέρει τις Η.Π.Α. σε μια μορφή αν όχι αντιπαράθεσης διαφορετικής στάσης με την Τουρκία έστω όχι ακόμα ανοικτής.

Η προσπάθεια της Τουρκίας να αντικαταστήσει το Ιράν ως προστάτης των Μουσουλμανικών κοινοτήτων της περιοχής ενώ αρχικά χαιρετίσθηκε από τις όμορες χώρες αρχίζει να ατονεί. Όμως και ο ρόλος του Ιράν διαφοροποιείται.

Η Ρωσία προσπαθεί να επανέλθει στο προσκήνιο της περιοχής και αναζητεί εταίρους ή έστω διόδους. Δεν υποτιμάται η γεωστρατηγική και οικονομική αξία της Τουρκίας αλλά ούτε και οι κατ΄αντιπαράθεση τοποθετήσεις σε ειδικά θέματα και ασφαλώς επιμετράται επίσης ο Ελληνικός γεωστρατηγικός χώρος και ο Κυπριακός. Συχνά στάθηκε θετικά αναφορικά με τις δικές μας θέσεις.

Η Ε.Ε. καθυστερεί σε θέματα ενοποίησης (ιδιαίτερα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής) όμως τα ζωτικά της συμφέροντα στη Μέση Ανατολή δεν  μπορεί παρά να οδηγήσουν σε ευρύτερη εμπλοκή. Σε ειδικές περιπτώσεις διεφάνη η σημασία του Κυπριακού γεωπολιτικού χώρου.

Η καθυστέρηση της Κύπρου να ενταχθεί στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη δημιουργεί δυσχέρειες και χαρακτηρίζεται από ισχυρούς Ευρωπαίους πολιτικούς ως Ευρωσκεπτικισμός.

Αποτύχαμε να εμπλέξουμε την Ε.Ε. πιο πρακτικά στο θέμα της Κύπρου, μιας Ευρωπαϊκής χώρας με εδάφη υπό κατοχή και με αποφάσεις Ευρωπαϊκών δικαστηρίων που θεωρούν την Τουρκία ως υπεύθυνη για τις παραβιάσεις στις κατεχόμενες περιοχές, μη αναγνωρίζοντας το καλούμενο Τουρκοκυπριακό κράτος.

Ασφαλώς εμπλέκονται μεγάλα συμφέροντα. Όμως δεν μπορεί να αγνοείται η γεωστρατηγική σημασία της Κύπρου και της Ελλάδας.

Άλλωστε ποια ήταν η αντίδραση μας όταν Γαλλία και Αυστρία απέκλειαν έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας πριν η Τουρκία συμμορφωθεί προς τις υπάρχουσες υποχρεώσεις της αποαναγνώρισης του παράνομου Τουρκοκυπριακού κράτους;

Και πώς εμπλέκουμε την Ε.Ε. στο όλο θέμα με ρόλο επιστασίας ότι τα συζητούμενα δεν συγκρούονται με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και τις Ευρωπαϊκές αξίες;

Πώς αξιοποιούμε τις γεωστρατηγικές μας θέσεις (Ελλάδα και Κύπρος) σε συνεργασία με Ευρωπαϊκές χώρες ιδιαίτερα τη Γαλλία αλλά όχι μόνο παραμερίζοντας τον ρόλο των ούτω καλούμενων κυρίαρχων Βρετανικών βάσεων; Πώς πιέζουμε τη Μ. Βρετανία να διαφοροποιήσει την αρνητική της στάση με το γεγονός ότι οι βάσεις αποτελούν κατάλοιπο αποικιοκρατίας και συγκρούονται με το διεθνές δίκαιο και με ειδικές αποφάσεις του Ο.Η.Ε.;

Να μη διστάσουμε να αξιοποιήσουμε εθνικούς πόρους, ιδιαίτερα σε θέματα ενέργειας όταν καλυπτόμαστε πλήρως από το διεθνές δίκαιο που για δικούς τους λόγους θέλουν να προφυλάξουν όλες σχεδόν οι χώρες;

Τι συμβαίνει με την αντιπαράθεση Τουρκίας-Ισραήλ; Πρόκειται περί μόνιμης ρήξης ή ανακατανομής ρόλων δεδομένου ότι σε ζωτικής σημασίας κεφάλαια δεν διεκόπη η συνεργασία; Και ποια σενάρια μελετούμε για κάθε πιθανό ενδεχόμενο;

Στον Αραβικό χώρο βρίσκεται σε εξέλιξη μια ιδιόμορφη επανάσταση όχι ομοιόμορφη. Στην Αίγυπτο ο ρόλος του στρατού κρίθηκε εποικοδομητικός και έτσι θα συνεχισθεί η Αμερικανική επίδραση υπό άλλη μορφή, όμως ολοένα και πιο έντονα αποδεσμεύονται οι λαϊκές δυνάμεις. Μικρά δείγματα γραφής ήδη υπάρχουν. Η κατάληξη σε αποδεκτή πολυκομματική δημοκρατία εκκρεμεί. Έλειψαν οι κοινά αποδεκτές ηγετικές μορφές. Όμως ο ρόλος της ηλεκτρονικής επικοινωνίας και ως μέσο κινητοποιήσεων έχει καθιερωθεί. Ο λαός έχει φιλελληνικά αισθήματα από την εποχή της εθνικοποίησης της διώρυγας του Σουέζ και τον ρόλο των Ελλήνων πλοηγών και του Μακαρίου.

Οι σχέσεις έχουν ατονήσει ενώ είναι σημαντικές για τον ρόλο μας στην περιοχή.

Στην Τύνιδα η κατάσταση δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί τελικώς όμως αποκλείεται επάνοδος στο παρελθόν.

Στη Συρία η επίδραση των Αμερικανών στις εξελίξεις μη καθοριστικές και για τις δυο αντιτιθέμενες παρατάξεις.

Στη Λιβύη το καθεστώς Γκαντάφι φαίνεται να οδηγείται στο τέλος. Πρέπει να μελετηθεί ποιός θα είναι ο μελλοντικός ρόλος του ΝΑΤΟ μετά την βοήθεια που παρέχει στις αντικαθεστωτικές δυνάμεις που όμως εμμένουν σε ουσιαστική εθνική ανεξαρτησία. Στην Υεμένη η κατάσταση βαδίζει προς το τέλος. Ποιος ο αντίκτυπος στον υπόλοιπο χώρο; Είναι το φαινόμενο τοπικό ή βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός παγκόσμιου φαινομένου; Πώς αντιμετωπίζονται τα μεταναστευτικά ρεύματα; Αδύνατο χωρίς γεφύρωση του χάσματος τεχνογνωσίας, κεφαλαίων και εδραίωση λαϊκής κυριαρχίας στον καλούμενο τρίτο κόσμο.

Οι ζυμώσεις δεν θα περιορισθούν μόνο σ΄αυτές τις χώρες.

Ποια η επίδραση στις Αραβο-ισραηλινές σχέσεις δεδομένου του έντονου αντι-ισραηλινού αισθήματος των μαζών αλλά και του συνεχιζόμενου ρόλου των Αμερικανών;

Η Τουρκία δεν κατόρθωσε να επωφεληθεί όσο ανεμένετο.

Ούτε όμως και η δική μας πλευρά.

Στις αναλύσεις για το Κυπριακό επισείεται το αρνητικό για μας ισοζύγιο δυνάμεων που ασφαλώς δεν μπορεί να αγνοείται. Όμως η αξιοποίηση των εμπλεκομένων συμφερόντων διαφοροποιεί ισοζύγια, αλλά να μού επιτραπεί να προσθέσω και η διάθεση λαών να προασπίσουν δικαιώματα και εθνικά εδάφη. Να μου επιτραπεί να επαναλάβω το βίωμα.

Μούπαν γιατί παλεύεις

Κι όταν ακόμα η μάχη έχει πια χαθεί

Τους απαντώ.

Γιατί αν δεν παλεύω

Ποτέ δεν θα΄ρθει άλλη μάχη

Άλλωστε η Ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από ανάλογα παραδείγματα.

Τα κύρια όπλα της παγκόσμιας ηγεμονικής ελίτ και των εθνικών παραρτημάτων τους είναι η αποπολιτικοποίηση και η αποεθνοποίηση.

Είναι κατανοητή η απογοήτευση των πολιτών όταν δεν υπάρχουν μάλιστα ολοκληρωμένες προτάσεις (ιδεολογικές). Και τόσο εμφανής η έλλειψη σαφούς καθοριστικής πυξίδας στις αναπόφευκτες λαϊκές εξεγέρσεις. Πού θα οδηγήσει η παγκόσμια κρίση όταν μειώνει δραματικά το μειωμένο εισόδημα λαϊκών μαζών; Πού θα οδηγήσουν τα νέα φαινόμενα; Ποιες αναδιαρθρώσεις επιβάλλονται; Όμως ξεφεύγω κατά πολύ από το θέμα.

Τελικά όμως οι λαϊκές εξεγέρσεις της μιας ή της άλλης μορφής είναι αναπόφευκτες. Χρειάζεται καθοδηγητική πυξίδα.

Γίνεται αξιοποίηση της δυσαρέσκειας για αποχή των πολιτών από τα κοινά.

Όμως αποχή ισοδυναμεί με συνενοχή και ασφαλώς όχι μόνο δεν τιμωρεί, αλλά ευνοεί τους υπεύθυνους.

Η αποεθνοποίηση προωθείται κυρίως σε λαούς με εθνικές εκκρεμότητες ή κινδύνους.

Είναι φανερή αυτή η προσπάθεια τόσο στον μητροπολιτικό όσο και στον Κυπριακό χώρο. Η έλλειψη εθνικής συνειδητότητας καθιστά κάθε λαό ευάλωτο.

Για μας που αντιμετωπίζουμε κινδύνους εθνικού αφανισμού αποτελεί επικίνδυνη εξέλιξη.

Αγαπούμε όλους τους λαούς και σεβόμαστε όλους τους εθνικούς πολιτισμούς. Επιλέγουμε σύνθεση και συνύπαρξη όχι εξάλειψη.

Στεκόμαστε συναγωνιστικά προς κάθε λαό που αντιμετωπίζει εθνικά προβλήματα. (Παλαιστίνη) ακόμα και μέσα στην Τουρκία με τον πολιτικό κρατούμενο στα λευκά κελιά. Θα αγωνισθούμε χωρίς υπολογισμό θυσίας και για τα δικά μας. Και αν εθνικισμός είναι να μη προσυπογράφεις απεμπόληση πατρίδων και δικαιωμάτων δηλώνω για πολλοστή φορά εθνικιστής. Αντιστρέφω. Ο καλώς νοούμενος διεθνισμός ξεκινά από τον πατριωτισμό.

Η προσήλωση στον εθνικό πολιτισμό και εθνική ταυτότητα δεν σημαίνει εχθρότητα προς κανένα λαό. Αν δεν είμαστε περήφανοι για την Ελληνική μας ταυτότητα πως θα την προασπίσουμε;

                             Ελλάδα των Αρκαδιών

                                      και της Αλαμάνας

                             του κρυφού σχολειού

                             και της ανοιχτής

                                                αντίστασης

                             Ελλάδα της Κορυτσάς

                             με τους νεκρούς

                             που προδόθηκαν από

                                                τους νικητές

                                                συμπολεμιστές

                             μάνα Ελλάδα

                             θα σε πω

                             κι όταν κάποιοι

                             νεόσοφοι θα με

                             ονομάσουν

                             εθνικιστή.

Στην Κύπρο διακυβεύεται η επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού. Το Κυπριακό από λανθασμένους χειρισμούς προβάλλεται ως δήθεν διακοινοτική διαμάχη και έτσι προσφέρεται άλλοθι στην Τουρκία.

Το Κυπριακό είναι θέμα-εισβολής, εθνοκάθαρασης κατοχής βίαιου διαμελισμού και καταπάτησης της εδαφικής ακεραιότητας και ανεξαρτησίας μιας Ευρωπαϊκής χώρας και των δικαιωμάτων όλων των νομίμων πολιτών με τους Τουρκοκύπριους να διαμαρτύρονται μαζικά ενάντια στην ασφυκτική κηδεμονία της Τουρκίας.

Η ακολουθούμενη διαδικασία είναι ατελέσφορη.

Οι δε παραχωρήσεις που ξεπέρασαν κάθε όριο ασφάλειας δεν θεραπεύουν αλλά επιβαρύνουν την νόσο.

Δεν είναι δυνατό να δεχθούμε εκ περιτροπής προεδρία, νομιμοποίηση του εποικισμού, φυλετικές διακρίσεις, καταπάτηση κάθε αρχής δημοκρατίας με τους Ελληνοκύπριους δεύτερης τάξης πολίτες στη δική τους Ευρωπαϊκή πατρίδα, δυαρχία με χωριστές Ελληνοκυπριακές και Τουρκοκυπριακές ψηφοφορίες.

Επιβάλλεται μια νέα διορθωτική πορεία. Πανεθνική δεδομένου ότι ο Τουρκικός επεκτατισμός απειλεί το σύνολο του Ελληνισμού. Και το ενιαίο αμυντικό δόγμα πρέπει να πάρει πολύ πιο ουσιαστικό περιεχόμενο.

Ειδικά για το Κυπριακό μπορεί να επιτευχθεί ενότητα στη βάση του ομόφωνου ανακοινωθέντος του Εθνικού Συμβουλίου (Σεπτ. 2009) που καθορίζει ως παραμέτρους λύσης ανεξαρτήτως αδόκιμων ονοματολογιών, την ενότητα χώρου, κράτους, οικονομίας, θεσμών, την διασφάλιση των βασικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των πολιτών και απαλλαγή από έποικους, εγγυητές και ξένη στρατιωτική παρουσία.

Το ανακοινωθέν φέρει την υπογραφή όλων. Να συμμορφωθούμε όλοι με τα συμφωνηθέντα.

Να καταγγείλουμε την Τουρκία στα διεθνή, περιφερειακά και εθνικά βήματα.

Να εδραιώσουμε συμμαχίες ενδοευρωπαϊκές και άλλες.

Να συστήσουμε ένα αγωνιστικό μέτωπο.

Δεν θα ανεχθούμε να είμαστε η τελευταία γενιά Ελληνοκυπρίων στα πατρογονικά μας χώματα.

Θα κρατήσουμε την Ελληνική παρουσία ζωντανή.

Στην Αθήνα νεοπρόβλητοι φιλόσοφοι

                             λοιδορούν την Αθηναϊκή αγορά

                             Ακαδημαϊκοί χωρίς

                                                          Ακαδημία

                             με σύγχρονη σοφία θέλουν ξεπερασμένους

                             τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη,

                             τους σοφιστές μα και τον

                             Περικλή και τον Κίμωνα.

                             Το Βυζάντιο τώχουν ξεγράψει

                             κι ας βρίσκεται σε κάθε γωνιά

                             της Ελλάδας των καθολικώς διαμαρτυρομένων

                             Και για το ύστερα ξεχνούν

                             πως τον Ρήγα τον προλάτη της αδελφοσύνης

                             των λαών τον δολοφόνησαν

                             πρόγονοι και επίγονοι δολοφόνων

                             Εμείς και σήμερα θέλουμε

                             φιλία μ΄όλους όμορους,

                                      όμηρους κι αλαργινούς

                             Όμως στο δεξί το χέρι η

                             αδελφοσύνη

                             Στ΄ αριστερά το Κρητικό

                             μαχαίρι για κατακτητές

                             και σύγχρονους πειρατές

                             Μού λένε πως αν μιλάω

                             για λευτεριά σπέρνω ζιζάνια

                             και ειν΄αλήθεια

                             Ζιζάνια που τρέφονται από παράσιτα

                             και τρέφουν την αληθινή

                             τη λεβεντιά και την αδελφοσύνη

                             Όμως εγώ αδιόρθωτος θα

                                                          μείνω

                             Μέρα και νύχτα ν΄αγναντεύω

                                                τον βορρά

                             Θέλω τον Τούρκο λεύτερο

                                      σε λεύτερη πατρίδα

                             μα θέλω των γερο-Μίχαλο

                             τον πρόσφυγα αφέντη στη

                                                δική του.

Βαδίζω στο 92ο χρόνο της ζωής μου.

Όμως όσος μού έμεινε χρόνος ανήκει στον αγώνα για λευτεριά και δικαίωση.

Τότε μόνο θα αναπαυθώ ζωντανός ή νεκρός,

όταν λεύτεροι πορευτούμε

στον λεύτερο

Πενταδάκτυλο.

Posted in Ελλάδα, Κύπρος, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

Το Βορειο ηπειρωτικό, ο Δεκέμβρης και ο Εμφύλιος

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 10 Ιουλίου 2011

Του ΦΟΙΒΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ

Στις 22 Οκτωβρίου 1944 η «Αντιφασιστική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης» της Αλβανίας, στην πόλη Μπεράτι, αποφάσισε να μετασχηματιστεί σε προσωρινή κυβέρνηση της χώρας υπό την προεδρία του στρατηγού Ενβέρ Χότζα.

  Στη Διάσκεψη της Μόσχας, λίγες μέρες νωρίτερα, τόσο η βρετανική όσο και η σοβιετική ηγεσία είχαν αποφύγει να συζητήσουν για την Αλβανία και επομένως να δεσμευτούν περί αυτήν.

Η σύντομη χρονική σύνδεση ανάμεσα στη Διάσκεψη της Μόσχας και την ανακήρυξη της αλβανικής κομμουνιστικής κυβέρνησης δείχνει τη βαθύτερη επιθυμία των Σοβιετικών αλλά και των Βαλκάνιων κομμουνιστών να θέσουν προ τετελεσμένων γεγονότων τους Βρετανούς στην Αλβανία.

Οι σοβιετικές και οι αλβανικές ανησυχίες είχαν ενταθεί και από το λόγο του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου στις 18 Οκτωβρίου 1944 στην απελευθερωμένη Αθήνα, οπότε και είχε δηλώσει ενώπιον του συγκεντρωμένου πλήθους: «Η Βόρειος Ηπειρος αποτελεί αναπόσπαστον τμήμα της Ελλάδος. Και έχει προσφάτως καθαγιαστεί και από τους τάφους των ηρώων μας».

Βρετανοί στην Αλβανία
Λίγο πριν από την απελευθέρωση της Ελλάδας ο Χότζα είχε ισχυριστεί, πληροφορώντας τις συμμαχικές αποστολές στην Αλβανία, ότι στις 29 και 30 Σεπτεμβρίου οι αντάρτικες αλβανικές δυνάμεις είχαν υποστεί επίθεση από δυνάμεις του Ζέρβα και των Γερμανών. Αυτή την είδηση μετέδωσε η βρετανική στρατιωτική αποστολή στην ηγεσία της.

Την ίδια περίοδο, βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις, με σύμφωνη γνώμη του Ε. Χότζα, αποβιβάστηκαν στους Αγίους Σαράντα για να πάρουν μέρος σε κοινή, στρατιωτική επιχείρηση με τις αλβανικές αντάρτικες δυνάμεις ώστε να εξουδετερωθεί η εκεί γερμανική φρουρά. Οι Βρετανοί πίστευαν ότι η επιχείρηση στους Αγίους Σαράντα θα τους έδινε τη δυνατότητα «να πατήσουν στέρεα πάνω στο αλβανικό έδαφος».

Μετά το τέλος των στρατιωτικών ενεργειών, ο Χότζα ζήτησε την αποχώρηση των Βρετανών από την Αλβανία. Επειτα από κάποιες μικροκαθυστερήσεις, οι Βρετανοί δέχτηκαν ν’ αποχωρήσουν όπως είχε συμφωνηθεί, ζήτησαν όμως να περάσουν στην Ελλάδα διά μέσου των περιοχών όπου ζει η ελληνική μειονότητα στην Αλβανία. Ο Ε. Χότζα απέρριψε το βρετανικό αίτημα και ζήτησε από τους Βρετανούς ν’ αποχωρήσουν από το θαλάσσιο δρόμο, γιατί βασικά τους υποπτευόταν ότι «ήθελαν να παρουσιαστούν σαν απελευθερωτές, να προκαλέσουν αναταραχή μέσα στην ελληνική μειονότητα, να ενωθούν με τις δυνάμεις του Ζέρβα και ν’ απλωθούν στις απελευθερωμένες μας περιοχές».

Για τους Αλβανούς κομμουνιστές αντάρτες υπήρχε ο κίνδυνος οι Βρετανοί να προωθηθούν στην Αλβανία από τις περιοχές που κατείχε ο ΕΔΕΣ του Ζέρβα στην Ηπειρο.

ΕΛΑΣ στα σύνορα
Τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς άρχισε η σύγκρουση του ΕΛΑΣ με τους Βρετανούς στην Αθήνα και τον Πειραιά. Το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ, υπό τον Στ. Σαράφη και τον Αρη Βελουχιώτη, έλαβαν διαταγή να εκκαθαρίσουν την περιοχή της Ηπείρου από τις δυνάμεις του Ζέρβα γιατί υπήρχε κίνδυνος βρετανικής απόβασης. Η απόφαση αυτή να σταλούν οι δυνάμεις του Γ.Σ. του ΕΛΑΣ στην Ηπειρο είχε κριθεί ακατανόητη.

Τώρα μπορούμε να τη δούμε κάτω από νέο φως.
Πράγματι οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ ανάγκασαν τον ΕΔΕΣ να περάσει στα Επτάνησα. Οι δυνάμεις του Σαράφη και του Αρη αναλάμβαναν «την ασφάλεια των συνόρων» με τα βαλκανικά κράτη. Ο ΕΛΑΣ γινόταν η προφυλακή του «αντιιμπεριαλιστικού στρατοπέδου» στα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Καθώς βαθμιαία σχηματίζονταν το σοβιετικό και το δυτικό μπλοκ στα Βαλκάνια, η κατάληψη της Βορείου Ηπείρου θα σήμαινε εδαφική μείωση της σοβιετικής επιρροής υπέρ του αντιπάλου της στρατοπέδου, όπως και μια κατάληψη της ελληνικής Μακεδονίας από τους Γιουγκοσλάβους θα σήμαινε μείωση της εδαφικής δυτικής επικράτειας υπέρ των κομμουνιστών.

Στον Γράμμο
Το καλοκαίρι του 1946 οι πρώτες ελληνικές αντάρτικες ομάδες άρχισαν να καταφθάνουν στον Γράμμο, διά μέσου της Αλβανίας, προερχόμενες από το στρατόπεδο του Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας και ενισχυόμενες από τον Τίτο και τον Χότζα.

Ο στόχος των αντάρτικων αυτών δυνάμεων ήταν να εξουδετερώσουν τις κρατικές δυνάμεις στον Γράμμο, ακριβώς στα σύνορα της Ελλάδας με την Αλβανία.

Η παρουσία του ελληνικού αντάρτικου στα ελληνοαλβανικά σύνορα έμοιαζε και σαν μια δύναμη προφυλακής και υπεράσπισης της Αλβανίας από ενδεχόμενες επιθετικές ενέργειες της επίσημης ελληνικής πλευράς, στην προσπάθειά της να καταλάβει τη Βόρειο Ηπειρο.

Ηταν μια μορφή προειδοποίησης του σχηματιζόμενου «λαϊκοδημοκρατικού στρατοπέδου», που είχε την έγκριση και την επιδοκιμασία του Τίτο, του Χότζα, του Στάλιν, που ήθελε να διασφαλίσει τη σοβιετική επιρροή στα Βαλκάνια, όπως επίσης και του Ζαχαριάδη.

Στις 16 Ιουλίου 1947 ο Στάλιν συναντήθηκε στη Μόσχα με τον νέο ηγέτη της Αλβανίας Ενβέρ Χότζα. Η συζήτηση των δύο ανδρών περιεστράφη «επί μακρόν» στις σχέσεις της Αλβανίας με τις γειτονικές της χώρες και «ιδιαίτερα με την Ελλάδα».

Ο Χότζα είπε ότι «οι Ελληνες μοναρχοφασίστες δεν είχαν καταφέρει να πραγματώσουν το όνειρό τους της Μεγάλης Ιδέας, δηλαδή της προσάρτησης της Νότιας Αλβανίας» στην Ελλάδα. «Ο στόχος τους ήταν να προκαλέσουν αναταραχή» στα ελληνοαλβανικά σύνορα ενθαρρυνόμενοι «από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις».

Ο Χότζα ενημέρωσε τον Στάλιν «για όλα» όσα γνώριζε «σχετικά με την κατάσταση των Ελλήνων δημοκρατών», όπως επίσης και «για την υποστήριξη που προσφέραμε στο δίκαιο αγώνα τους».

Ο Στάλιν απάντησε στο συνομιλητή του ότι «στις σημερινές συνθήκες» οι Αμερικανοί και οι Αγγλοι «δεν θα τολμήσουν να κάνουν απόβαση» στην Αλβανία, άλλωστε ήδη είχαν διαμαρτυρηθεί στον ΟΗΕ για παραβιάσεις της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας από τους βόρειους γείτονές της, που υπέθαλπαν τους αντάρτες και θα ήταν οξύμωρο αν οι ίδιοι έκαναν κάτι παρόμοιο.

Ο Στάλιν, καθησυχάζοντας το συνομιλητή του, είπε ότι «οι σημερινοί κυβερνήτες της Αθήνας έχουν την αρρώστια στο δικό τους σώμα, γιατί ο εμφύλιος πόλεμος που έχει ξεσπάσει κατευθύνεται εναντίον τους και εναντίον των Αγγλων και Αμερικανών πατρώνων τους».

Η διεθνής σημασία του αγώνα
Η ηγεσία του ΚΚΕ είχε συνείδηση της διεθνιστικής σημασίας του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ και αυτό το επισήμανε με γράμμα της προς την αλβανική κομμουνιστική ηγεσία.

Ενα ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, ο Βασίλης Μπαρτζιώτας, ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Ζαχαριάδη στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, τόνισε «τη διεθνή σημασία του αγώνα του ΔΣΕ στα Βαλκάνια», προσθέτοντας ότι «είναι πολύ γνωστό ότι οι Αμερικανοάγγλοι ιμπεριαλιστές οργάνωναν τότε μαζί με τους κυβερνήτες της Αθήνας ανοιχτή επίθεση ενάντια στη Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας. Η πάλη του ΔΣΕ στη Μουργκάνα, τον Γράμμο και το Βίτσι βοηθούσε αντικειμενικά τη Λ.Δ. της Αλβανίας».

foivos.oikonomidis@gmail.com 

 
 

Posted in Ελλάδα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Η κυβέρνηση απαγορεύει τον απόπλου για την Γάζα

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 2 Ιουλίου 2011

Μετά την τρόικα, εντολοδόχος και των ισραηλινών ο κ. Παπουτσής

 

«Με σημερινή απόφαση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Χρήστου Παπουτσή, απαγορεύθηκε ο απόπλους των πλοίων με ελληνική και ξένη σημαία από τα ελληνικά λιμάνια με προορισμό τη θαλάσσια περιοχή της Γάζας. Το Αρχηγείο του Λιμενικού Σώματος-Ελληνικής Ακτοφυλακής με διαταγή του στις Λιμενικές Αρχές λαμβάνει όλα τα κατάλληλα μέτρα για την εφαρμογή της απόφασης. […] Επίσης, θα υπάρχει συνεχής ηλεκτρονική επιτήρηση του ευρύτερου χώρου της Ανατολικής Μεσογείου για την καταγραφή, όπου τούτο είναι δυνατό, των κινήσεων πλοίων που τυχόν θα συμμετάσχουν σε ανάλογη κίνηση.»

Η παραπάνω απόφαση μπορεί να προκαλεί οργή, αγανάκτηση αλλά δεν ξαφνιάζει. Στον καινούργιο πολιτικό κύκλο που άνοιξε μετά τα γεγονότα στις πλατείες είναι φανερό πως η κυβέρνηση θα κυβερνά πλέον με βάση τις απαγορεύσεις, τη βία και την καταστολή. Αν κάποιοι πίστευαν ότι μέχρι τώρα τηρούνταν τα προσχήματα, τώρα είναι αναγκασμένοι να δουν την αλήθεια κατάματα. Κάθε αγωνιστική πρωτοβουλία, κάθε αλληλέγγυα, ελευθεριακή προσπάθεια θα συναντά την απαγόρευση, θα υπάγεται στην δικαιοδοσία της κατασταλτικής περιτείχισης. Ο κ. Παπουτσής, πρωτοπαλίκαρο της εποχής, παίρνει στα χέρια του τις εξελίξεις, γίνεται ο καθ’ ύλην αρμόδιος κυβερνητικός παράγοντας για όλα τα θέματα.

Οι τραγικές δεσμεύσεις της χώρας από τα φιλοσιωνιστικά ανοίγματα του κ. Παπανδρέου βιώνονται σήμερα. Ο κ. Παπουτσής υλοποιεί οδηγίες κατευθείαν από το Τελ Αβίβ χωρίς τροποποιήσεις και προσαρμογές. Χωρίς καν να χρυσώσει το χάπι.

Δολιοφθορές πριν την απαγόρευση

Είχαν προηγηθεί και άλλα. Γνωστά και άγνωστα. Τα καράβια για την Γάζα αφού πέρασαν από τα χίλια κύματα, εκφοβισμούς, άπειρα προβλήματα υπέστησαν στο τέλος και δολιοφθορά από ισραηλινούς δύτες οι οποίοι κατέστρεψαν τις προπέλες τους.

Όπως διαπίστωσε, την περασμένη Δευτέρα 27 Ιουνίου, επαγγελματίας δύτης που βιντεοσκόπησε το ελληνικό επιβατηγό πλοίο που ελλιμενιζόταν σε εμπορική μαρίνα του Σαρωνικού, το σημείο των υφάλων του πλοίου (δείτε βίντεο στο http://www.freedomflotilla.eu) και οι δύο άξονες των προπελών των δύο μηχανών, λιμαρίστηκαν εγκάρσια με τη χρήση υποβρύχιου μηχανικού εργαλείου από δύτες, γνώστες τεχνικών υποθαλασσίων δολιοφθορών. Αντίστοιχη τέλεση δολιοφθοράς στο λιμάνι του Γκοτσέκ στην Τουρκία διαπιστώθηκε την Πέμπτη και στο πλοίο «Saoirse» που θα συμμετείχε στο Στόλο της Ελευθερίας ΙΙ, γεγονός που ανακοίνωσε η ιρλανδική οργανωτική επιτροπή στο Δουβλίνο.

Άφαντοι οι πράκτορες του Ισραήλ, άγνωστοι για τον κ. Παπουτσή που δεν έβγαλε μιλιά. Ξέφραγο αμπέλι η χώρα, να την αλωνίζουν σε στεριά, θάλασσα και αέρα πράκτορες, παρακρατικοί, αλλότριοι. Εντολοδόχοι να την κυβερνούν και κάθε λογής ξένοι να προστάζουν.

Ν.Τ

http://edromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=5548:η-κυβέρνηση-απαγορεύει-τον-απόπλου-για-την-γάζα&Itemid=51

Posted in Ελλάδα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 27 Μαΐου 2011

 Zάγκρεμπ, Κροατία,

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η ώρα είναι περασμένες έντεκα. Οι διαβάτες έχουν αραιώσει πολύ εδώ, στην κεντρική πλατεία του Ζάγκρεμπ. Οι παρέες και τα ζευγαράκια πληρώνουν και φεύγουν. Τα γκαρσόνια ανυπομονούν να τελειώσουν τη δουλειά, να πάνε για ύπνο. Η κίνηση πέφτει, η ησυχία διαδέχεται τα ακούσματα του πλήθους, στο σκοτάδι μιας γλυκιάς, ανοιξιάτικης νύχτας. ‘Οσο αραιώνει το πλήθος, τόσο το μάτι δεν μπορεί να αποφύγει τις σιωπηρές φιγούρες. ‘Oπως τον ηλικιωμένο κύριο που στέκεται διστακτικός μπροστά στη βιτρίνα με τα σάντουιτς του “ξενυχτάδικου”, μετρώντας και ξαναμετρώντας προσεκτικά τα λιγοστά του κέρματα. Τους απόμαχους της ζωής, που έχουν περικυκλώσει όλους τους κάδους των σκουπιδιών της πλατείας, εξετάζοντας σχολαστικά το περιεχόμενό τους. Πρόσωπα-σύμβολα της νέας Φτώχειας που απλώνει τις θανατερές φτερούγες της πάνω από την Ευρώπη, εκπρόσωποι όχι ενός λυπηρού “περιθωρίου”, όπως θέλουμε να πιστεύουμε, αλλά του «μέλλοντος» που μας ετοιμάζουν οι τραπεζίτες της. “¨Ολοι ξέρουμε ότι οι επόμενες γενηές θα ζήσουν χειρότερα από μας”, δήλωσε μια μέρα ο Πρόεδρος της Κομισιόν Μπαρόζο, χωρίς ίσως να συνειδητοποιεί τις εκρηκτικές συνέπειες της δήλωσής του. ¨Οσο για μένα, εκπλήσσομαι με το πόσο λίγη σημασία δίνουμε όλοι μας σε αυτά που λέει, όπως πέρυσι το καλοκαίρι, πούκανε μια περίεργη αναφορά στο ενδεχόμενο νέων δικτατοριών στη Νότιο Ευρώπη.

Η Κροατία ετοιμάζεται τώρα να μπει, επιτέλους, στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση. Η γειτονική Ρουμανία είναι ήδη μέσα στον νεοφιλελεύθερο «παράδεισο». Την παραμονή των Χριστουγέννων, η τηλεόραση του Βουκουρεστίου μετέδιδε ζωντανά την ομιλία του Πρωθυπουργού. Απέκρουε στη Βουλή την πρόταση μομφής της αντιπολίτευσης. Ξαφνικά, μια κραυγή ακούστηκε από τα θεωρεία: «Πήρατε το φαί από το στόμα των παιδιών μας». Υπακούοντας στο νόμο της τέχνης τους, οι κάμερες στράφηκαν ακαριαία στον 40χρονο τεχνικό της ρουμανικής ΕΡΤ που πηδούσε εκείνη τη στιγμή στο κενό, φορώντας ένα μπλουζάκι πούγραφε: «Κλέψατε το μέλλον των παιδιών μας».

Τελικά, ο Αντριάν Σουμπαρού μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και γλύτωσε. Πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού δεν άντεξε τις τελευταίες περικοπές κατά 25% των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και των κοινωνικών επιδομάτων που έπαιρναν οικογένειες με ανάπηρα παιδιά, όπως η δική του. Είκοσι χρόνια μετά από την πτώση του «κομμουνισμού» του Τσαουσέσκου, η Ρουμανία έχει δύο εκατομμύρια λιγότερους κατοίκους από τότε και τους μισούς εργάτες. Σήμερα, το 61% των Ρουμάνων λέει στις δημοσκοπήσεις ότι ζει «πολύ χειρότερα» απότι στο παληό καθεστώς, το 84% θεωρεί ότι κακώς εκτελέσθηκε ο Τσαουσέσκου και η γυναίκα του χωρίς τίμια δίκη και το 60% λυπάται για τον θάνατό του. Το 45% των Ρουμάνων εκτιμά ότι θάταν καλύτερα αν δεν είχε γίνει η αντικομουνιστική επανάσταση του 1989 και το 59% θεωρούν τον κομμουνισμό καλή ιδέα που, όμως, «δεν εφαρμόστηκε σωστά», κατά το 44%.

Νοσταλγία

Με το προηγούμενο καθεστώς, οι Ρουμάνοι είχαν σταθερή δουλειά, δεν πλήρωναν σχεδόν τίποτα για τη στέγη που παρείχε το κράτος, είχαν δωρεάν ιατρική περίθαλψη και επιδοτούμενες διακοπές στη Μαύρη Θάλασσα. Σήμερα, ζουν σε μια χώρα που μπορεί να είναι μεν μέλος της ΕΕ, την κυβερνά όμως η Μαφία, υπόκεινται στην κατεδάφιση των δημόσιων και κοινωνικών δαπανών, κατ΄ εντολήν της Κομισιόν, ξένοι ελέγχουν τις τράπεζες και μεσαίες τάξεις δεν υπάρχουν. Μια παρασιτική νεοπλουτίστικη τάξη επιδεικνύει την ακαλαισθησία και την αμορφωσιά της σε μια θάλασσα φτώχειας και εξαθλίωσης, όπου θεωρείται φυσικό για τις φοιτήτριες να εκδίδονται για να χρηματοδοτήσουν τις σπουδές τους.

Ο δεσποτικός «κομμουνισμός» αντικαταστάθηκε από έναν εξίσου, ή περισσότερο άγριο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, είδος μετάβασης από μια δήθεν «προλεταριακή» δικτατορία σε μια μαφιόζικη δήθεν «δημοκρατία». Η «διαφθορά» δεν είναι παρενέργεια, είναι ουσία ενός συστήματος που στηρίχτηκε στην «πρωταρχική συσσώρευση» του κεφαλαίου δια λεηλασίας του δημόσιου πλούτου. Μαυροβούνιος, ελληνικής καταγωγής συγγραφέας, ο Ανδρέας Νικολαϊδης
μας εξηγεί με την ακόλουθη ιστορία τη φύση του μετασχηματισμού:

«‘Όταν επιβλήθηκαν οι κυρώσεις στη Σερβία και το Μαυροβούνιο, κάμποσοι Μαυροβούνιοι πήγαιναν στην Ιταλία, έκλεβαν, γυρνούσαν και πουλούσαν τα κλοπιμαία. Μια μέρα, η αστυνομία έπιασε έναν και τον πλάκωσε στο ξύλο στην ανάκριση. Αν και ταλαιπωρημένος, ο κλέφτης φώναξε στους αστυνομικούς που τον έδερναν: «Εμένα μπορείτε να με σκοτώσετε, όχι όμως την ιδέα της ελεύθερης αγοράς!»

Μια καταστροφική μετάβαση

Η «μετάβαση» δεν κατέστρεψε μόνο τη Ρουμανία, αλλά σχεδόν όλες τις κοινωνίες των πρώην ανατολικών χωρών. Είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση και το αποδειχθέν πλαστό όνειρο «ελευθερία και δολλάρια», οι πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες, εκτός της Πολωνίας, δεν κατάφεραν να φτάσουν το ακαθάριστο εθνικό προϊόν που είχαν τότε, υπογραμμίζει ο Βούλγαρος ακαδημαϊκός Ροσσέν Βασίλιεφ σε έναν έξοχο απολογισμό της «μετάβασης» στο Global Research. Προτού συνέλθουν από τα δεινά της κατάρρευσης, οι χώρες αυτές βρίσκονται τώρα αντιμέτωπες με την κρίση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού! Η Κροατία χρωστούσε τρία δισεκατομμύρια δολλάρια όταν διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία. Σήμερα χρωστάει πάνω από ογδόντα!

Μετά το «όνειρο» της Δύσης και του καπιταλισμού, ξεφτίζει τώρα και το δίδυμο «αδελφάκι» του, το ευρωπαϊκό «όνειρο». Η ‘Ενωση απαιτεί από την Κροατία, εν όψει ένταξης, να κλείσει ή πουλήσει τα κρατικά ναυπηγεία, τελευταίο βιομηχανικό «στολίδι» που της απέμεινε, καταργώντας τις κρατικές επιδοτήσεις, εν ονόματι της «αρχής» του «ελεύθερου, ανόθευτου ανταγωνισμού». Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις μόνο 40% των Κροατών είναι υπέρ της ένταξης, 40% εναντίον, 20% δεν απαντά. «Αν ψηφίσω Ναι στο δημοψήφισμα, θα το κάνω μόνο γιατί δεν ξέρω που πάει το ‘Όχι, δεν είναι σαφής η εναλλακτική», μου λέει η δημοσιογράφος Λιούμπιτσα Λέτινιτς, του καναλιού 3, που μοιάζει πολύ σκεπτική με την ΕΕ. Κι αφού δώσει αυτή την απάντηση, το ξανασκέφτεται και αντιστρέφει το θεώρημα: «’Η μπορεί να ψηφίσω όχι γι’ αυτό ακριβώς, να δω τι θα γίνει!»

Πρωτεύουσα της αμιφισβήτησης και η ‘άμεση δημοκρατία»

«Μοιρασμένη» ανάμεσα στους Ουστάσι και τους παρτιζάνους του Τίτο στον Παγκόσμιο Πόλεμο, η Κροατία χρωστάει την ύπαρξή της ως κράτος όχι μόνο στα προβλήματα της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και την εγκληματική πολιτική Γερμανίας, Αυστρίας και Βατικανού στα Βαλκάνια, που ήθελαν τα δικά τους προτεκτοράτα. Τα σύνορά της, τα χρωστάει στην επέμβαση των ΗΠΑ που έπεισαν τον Μιλόσεβιτς να αφήσει ανυπεράσπιστους τους Σέρβους σε Σλαβονία και Κράινα. Είναι αντικομμουνιστική, δεξιά, συντηρητική και θρησκευόμενη. Είναι δηλαδή το τελευταίο μέρος που περιμένει κανείς σήμερα να βρει αριστερούς και δη νέους. Καταλαβαίνετε λοιπόν την έκπληξή μου την Τρίτη, καθώς, προερχόμενος από μια Ελλάδα που αναζητά κανείς «με το ντουφέκι» νέους στις εκδηλώσεις της αριστεράς ή της «αμφισβήτησης», αντίκρισα εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες νεαρούς να συνωστίζονται για να μπουν στον κεντρικό κινηματογράφο του Ζάγκρεμπ, το «Κινό Ευρόπα» (πρώην «Μπαλκάν»!), όπου ετοιμαζόταν να μιλήσει ο κάπως εκκεντρικός Σλαβόι Ζίζεκ, λαύρος επικριτής του νεοφιλελευθερισμού και ανερχόμενος τώρα «σταρ» της ευρωπαϊκής «αμφισβήτησης».

Και δεν είναι μόνο αυτός. Το Ζάγκρεμπ έγινε, για δύο εβδομάδες, η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα της αμφισβήτησης, με μια σειρά παράλληλων, «ομόκεντρων» εκδηλώσεων, που συγκέντρωσαν μια πλειάδα διανοουμένων από τα Βαλκάνια, την Ευρώπη, και εκτός αυτής. Στο κέντρο τους το «Φεστιβάλ Ανατρεπτικών Ταινιών», το τέταρτο που οργανώνεται μετά το 2008, φέτος με τον τίτλο «μια αίσθηση ιστορίας και η ηθική της αντίστασης στον τρίτο κόσμο». Τα προηγούμενα αφορούσαν το 1968, την Πολιτιστική Επανάσταση και τον σοσιαλισμό. Λες και ξαναφυτρώνει τώρα ο σπόρος που άφησαν, στη δεκαετία του ¨70, οι λαμπροί διανοούμενοι της, μόλις ανεκτής από το καθεστώς, επιθεώρησης Praxis. ‘Ένα νέο κίνημα σπουδάζουσας νεολαίας, αλλά με ευρύτερη απήχηση στους πολίτες αναπτύσσεται τώρα στην Κροατία. Αποφεύγει τους «Σοσιαλιστές», που δεν έχουν τίποτα το σοσιαλιστικό, δεν θέλει επιστροφή στον κλασικό «κομμουνισμό», συγκεντρώνεται κυρίως γύρω από την ιδέα της «’Αμεσης Δημοκρατίας», περισσότερο μορφή απόρριψης ενός χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος, παρά συγκεκριμένη ακόμα ιδέα κοινωνικής αναδιοργάνωσης. Δουλεύει πολύ με «κοινωνικά μέσα», όπως το Facebook.

Στο Ζάγκρεμπ ήρθαν, μίλησαν, αντήλλαξαν απόψεις και συχνά συγκρούσθηκαν, συζητώντας για την κρίση Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης, τις αραβικές επαναστάσεις, τον πόλεμο στη Λιβύη, άνθρωποι όπως ο «τριτοκοσμικός» οικονομολόγος Σαμίρ Αμίν, στενός φίλος του Ανδρέα και ιδρυτής του «Παγκόσμιου Εναλλακτικού Φόρουμ», ο φιλόσοφος ‘Ιστβαν Μέζαρος, ο Ντέιβιντ Χάρβευ, ο Μπάουμαν, ο Αντόνιο Νέγκρι, θρυλική, ανώδυνη όμως λένε τώρα οι επικριτές του, μορφή της ιταλικής «αυτονομίας», το ευρωπαϊκό δίκτυο Transform, διανοούμενοι από όλες σχεδόν τις βαλκανικές χώρες και πολλές ευρωπαϊκές (από την Ελλάδα, ο Χάρης Γκολέμης του Ινστιτούτου Πουλαντζά και ο γράφων), αλλά και αρκετοί μη Ευρωπαίοι, που επέκριναν σφοδρά τους τελευταίους για τις πολύ περιορισμένες διαμαρτυρίες τους για το νέο πόλεμο στη Λιβύη. Το θέμα της ένταξης ή μη στην ΕΕ δίχασε σφόδρα τους εκπρόσωπους της σλοβένικης και κροάτικης «νέας αριστεράς», όπως και ευρύτερα η στάση που πρέπει να τηρήσει η αριστερά απέναντι στο ευρώ. ¨Εκκληση για “μέτωπο των χρεωμένων” έκαναν οι Πορτογάλλοι. «Η Ευρώπη κουράστηκε, της λείπει ο δυναμισμός», ήταν το συμπέρασμα των εκπροσώπων του κορεατικού Ινστιτούτου ‘Ερευνας για τον 21ο αιώνα.

Ζαγκρέμπ ίσον Μαγκρέμπ, παίζει με τις λέξεις ο Κροάτης Σρέτσκο Χόρβατ, που περιμένει, όπως και ο Ζίζεκ, μια «κοινωνική ανάφλεξη» στα Βαλκάνια, ανάλογη της βορειοαφρικανικής. Υπενθυμίζει τις μεγάλες διαδηλώσεις στη Ρουμανία, τους νεκρούς διαδηλωτές στην Αλβανία, το μεγάλο φοιτητικό κίνημα και τις καταλήψεις πανεπιστημίων στην Κροατία, τα αντίστοιχα κινήματα στη Βοσνία. Ο Julian Assange έχει προβλέψει ότι θα προκληθεί επανάσταση στα Βαλκάνια, όταν δημοσιεύσει στα Wikileaks τα ντοκουμέντα που αφορούν τη χερσόνησο.

Πρόκειται μάλλον για «υπεραισιόδοξες», «βιαστικές” εκτιμήσεις, που δεν παίρνουν ίσως υπόψιν τους ότι, σε αντίθεση με την Αραβία, όπου η «δημοκρατία» μπορούσε να αποκρυσταλλώσει τον αγώνα κατά της τυραννίας, το «εναλλακτικό σχέδιο» για τις χώρες των Βαλκανίων δεν έχει καν παρουσιασθεί. Αντανακλούν όμως τον όλο και πιο ανυπόφορο χαρακτήρα των κοινωνικών πιέσεων, την κατάρρευση του ονείρου, την εμφάνιση μιας γενηάς που δεν επιδιώκει μόνο νάχει λεφτά στην τσέπη, θέλει να αφήσει κάποιο αποτύπωμα στην ιστορία.

Κόσμος του Επενδυτή, 21.11.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Η δική μου Βεγγάζη

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 18 Μαΐου 2011

TOY ΓΙΩΡΓΟY ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟY (Μανιφέστο Νο 24)

   Έφτασα στην Βεγγάζη της Λιβύης το 1965. Δεν ήταν προφανώς δική μου επιλογή, δεδομένου ότι εκείνη την χρονιά ήμουν μόνον δώδεκα ετών.. Βρεθήκαμε στην Λιβύη επί βασιλέως Ιντρίς, αυτόν που τον βρήκε αργότερα, το 1969,  το πραξικόπημα του Καντάφι να κάνει διακοπές στο Αιγαίο με την θαλαμηγό του, έκτοτε έχασε την Λιβύη και τον θρόνο δια παντός…Ο πατέρας μου είχε εγκαταλείψει υποχρεωτικά την Ελλάδα και μετά από λίγο, ακολούθησε υποχρεωτικά και η υπόλοιπη οικογένεια- ήτοι: η μητέρα μου, εγώ κι΄ο μικρότερος αδελφός μου. Φτάσαμε λίγο πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Ο Σπύρος θα πήγαινε Τρίτη Δημοτικού στο Κοινοτικό Ελληνικό δημοτικό Σχολείο κι΄ εγώ στην Α΄ Γυμνασίου. Θυμάμαι  τα περισσότερα ονόματα των τότε συμμαθητών μου και συνομιλίκων, τα οποία παραθέτω ευθύς:   Στην Α’ Γυμνασίου είμασταν 15 παιδιά : δέκα αγόρια και πέντε κορίτσια, ενώ στο Α’ Τρίμηνο της Β’ Γυμνασίου , ως τότε δηλαδή  που ήμουν μαθητής στην Βεγγάζη γιατί μετά έφυγα , νομίζω ήμασταν 12. Αναφέρω:

Λεριάς Γιάννης , Μιμίκα Λίτσα, Ελένη Παπαδοπούλου (l’ amour perdi) , Εικοσπένταρχος , Ντία Οικονόμου , Μαλιάκας –τρία αδέλφια, ο ένας συμμαθητής μου- από Πειραιά , Γκουντάρα Ολυμπία -έβαζε μπαμπάκι μέσα στα στήθη της για να φαίνονται μεγάλα- μια τάξη μεγαλύτερη , μαζί με την Μαίρη –Β’ Γυμνασίου επίσης τότε-  την κοντή την ερωτιάρα, με είχε καλέσει  σε πάρτυ της στην Βεγγάζη ,φορούσε ναϋλον κάλτσες με καλτσοδέτες , πρώιμο θηλυκό  ,ο Γεωργίου νομίζω, επίσης συμμαθητής μου. Εξηγημένα παιδιά όλοι κι’ όλες, χωρίς πολλές αντιθέσεις, δεμένοι αρκετά μεταξύ μας, ίσως βοηθούσε ότι ήμασταν σε ξένο τόπο. Μας διέκρινε μια εφηβική μεταφυσική για την ηλικία αθωότητα. Αργότερα γνώρισα πολλές “πουστιές“ σε Σχολεία: στις Σπέτσες, στην Τζέντα, στην Αθήνα… Και άλλοι εκεί:ο Γρηγόρης Παπαδόπουλος τορναδόρος- με είχε βαρέσει λόγω Ελένης , της αδελφής του όταν μετά από μήνες φλέρτ καταφέραμε να φιληθούμε για πρώτη φορά μέσα στο σχολικό λεωφορείο, κάποιος μας κάρφωσε, δούλευε στην ARCHIRODON. Γκουντάρας από Λιτόχωρο Πιερίας –ξαδέλφια συνονόματα  συνάντησα αργότερα και στην Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας.

 

 Το Γυμνάσιο είχε μεταφερθεί για πρώτη χρονιά  σε μια μικρή Βίλα έξω από την πόλη που διαμορφώθηκε ιδιόρρυθμα σε σχολικό κτίριο με έξι τάξεις, η δε μετακίνηση μας από και προς αυτήν γινόταν ομαδικώς με ένα απαρχαιωμένο πούλμαν. Στο πίσω προαύλιο είχαμε βάλλει φιλέ και διαμορφώσει ένα γήπεδο Βόλλεϋ, στο δε μπροστινό μέρος της Βίλας κάθε τάξη είχε αναλάβει και φρόντιζε έναν μικρό περιφραγμένο κήπο. Προφανώς, ελάχιστα φυτά άντεξαν σε τέτοια θερμοκρασία και σε περιποίηση μαθητών ερασιτεχνών κηπουρών εκ περιτροπής. Ήμασταν εν συνόλω εξήντα με εξηντατρία παιδιά για τις έξι τάξεις, οι δε καθηγητές μας από την Ελλάδα ήταν έξι με  επτά. Είχαμε Μαθηματικό, Φυσικό, Θεολόγο και Φιλόλογους. Την μια χρονιά που ήμουν εκεί, σε μεγαλύτερη τάξη δίδασκε ο εκ Θεσσαλονίκης φιλόλογος και λογοτέχνης Γ. Ιωάννου.

 

 Στην Βεγγάζη ο «Αρχιμήδης» και η «Οδών και Οδοστρωμάτων» των Καρπίδα και Κωνσταντόπουλου συγχωνεύτηκαν και έφτιαξαν την ARCHIRODON στην οποία εργαζόταν ο πατέρας μου. Εκεί ανάμεσα στους άλλους διευθυντές ήταν ο Ανδρόπουλος, φίλος του πατρός μου. Χόρευαν με τον πατέρα μου δημοτικά τραγούδια μέρα μεσημέρι δίπλα στα λυόμενα με μουσική στη διαπασών, μπροστά στην Καντίνα, πενήντα μέτρα απόσταση από την θάλασσα, ο Μίλτος ο ψηλός κι΄ οι άλλοι τους κοίταζαν, κάποιοι βαρούσαν παλαμάκια. Εκεί πουλήσαμε και μια σαλονοτραπεζαρία- στον Μίλτο νομίζω- που μας είχε απομείνει από την Ατθίδων, Καλλιθέα.

Ζούσαμε σε λυόμενα τουλάχιστον τριακόσιες Ελληνικές οικογένειες, σε χώρο περιφραγμένο, χωριστά από τους Άραβες. Αποτελούσαμε τα δύο τρίτα της τότε Ελληνικής Κοινότητας Βεγγάζης. Η Κοινότητα τότε σε ακμή, συντηρούσε Εκκλησία, τα Σχολεία ως και Σύστημα προσκόπων. Στους προσκόπους μάλιστα ένα φεγγάρι είχα πάει κι’ εγώ αφού είχα προϊστορία από την Καλλιθέα όπου ήμουν λυκόπουλο, θυμάμαι κάναμε τους μάγκες και μια μέρα ανοιχτήκαμε με μια σχεδία στο λιμάνι, μας πήρε η θάλασσα, σκέψου να’ μασταν και στα ανοιχτά, είδαμε και πάθαμε να καταφέρουμε να δέσουμε την σχεδία. Εμείς είχαμε ολόκληρο συνοικισμό πλάι στην θάλασσα.. Ανάμεσα στα μπλόκια που ήταν ατάκτως ερρειμένα πλάι στο λιμάνι που κατασκεύαζε η ARCHIRODON είχαμε φτιάξει σπηλιές σκεπασμένες με χάρμποτ και στρωμένες κάτω με άχυρο. Ευτυχώς ήμασταν μικροί και δεν καπνίζαμε κι’ έτσι υποθέτω γλιτώσαμε από το να καούμε κάποια μέρα εκεί μέσα.. Όταν είχε καλό καιρό και προφανώς όταν ήθελαν τα μεγαλύτερα παιδιά βγαίναμε την νύχτα πυροφάνι. Ανάβαμε φωτιές πάνω στα βράχια ανάμεσα στην αβαθή παραλία που κάποια στιγμή ρήχαινε πολύ πριν ξαναβαθύνει απότομα και ενωθεί με το Πέλαγος. Οι γνώστες με τα καμάκια χτυπούσαν ψάρια, ενώ εμείς χαζεύαμε τις σμέρνες.

 Έβγαινα από τον συνοικισμό στην πόλη συχνά, σχεδόν καθημερινά, δεν αντιμετωπίζαμε πρόβλημα ασφαλείας, άλλωστε η πόλη ήταν μικρή, εξήντα  εβδομήντα χιλιάδων κατοίκων τότε. Πήγαινα για ψώνια, στο φούρνο συνήθως όπου ψώνιζα ψωμί με τα λίγα αραβικά που ήξερα, στο Παζάρι, μια φορά μάλιστα θυμάμαι είχα κουρευτεί στο κουρείο της αγοράς. Άλλοτε πάλι πήγαινα στο κέντρο της πόλης, στο κατάστημα καλλυντικών που εργαζόταν η μητέρα μου, η μόνη με Ευρωπαική περιβολή, ερχόντουσαν οι ντόπιες πλούσιες για τα ψώνια τους με συνοδεία αντρική και με σκεπασμένο κεφάλι. Εντός  του μαγαζιού το αποκάλυπταν για να διαχυθεί συνήθως στο χώρο μια αδίκως καλυμμένη μελαχρινή ομορφιά. Τις Κυριακές πάλι πηγαίναμε στο CIRCOLO CAΤTOLICO όπου μαζεύονταν οι Ιταλοί και οι Μαλτέζοι Καθολικοί- ήταν η πολυαριθμότερη Κοινότητα στην Βεγγάζη η Ιταλική τότε- όπου παίζαμε Bingo ή παρακολουθούσαμε Κινηματογραφικές ταινίες, εκεί είχα γνωρίσει και μια πανύψηλη Μαλτέζα, κοκκινομάλλα, φιληθήκαμε την ώρα της προβολής του φίλμ, οι γέροι μας  παρακολουθούσαν με τις άκρες των ματιών, γι’ αυτό περιμέναμε να σβήσουν τα φώτα.

 Όποτε μας δινόταν η ευκαιρία κάναμε εκδρομές στην Κυρηναϊκή- στην Τριπολίτιδα δεν τα καταφέραμε ποτέ να πάμε Έτσι επισκέφθηκα τα ερείπια της μεγαλοπρεπούς Ελληνικής Κυρήνης και της παραθαλάσσιας Απολλώνιας. Έτσι συνάντησα κοντά στον επαρχιακό δρόμο τους Βεδουίνους να κάνουν αγώνες με άλογα και με καμήλες πλάι στις σκηνές τους μεσ’ την σκόνη, με τα γυναικόπαιδα να τους παρακολουθούν. Έτσι είδα για πρώτη φορά στην έρημο αντικατοπτρισμό, έτσι είδα τον Γκίμπλις, τον κίτρινο άνεμο να σκεπάζει τα πάντα με αμμόχωμα, να μην μπορείς να διακρίνεις ούτε την μύτη σου. Και μια μέρα που μπήκαμε πιο βαθιά στην έρημα, πέρα από τους αντικατοπτρισμούς, έψαχνα με το βλέμμα στο βάθος του ορίζοντα, καθαρίζοντας και ξανακαθαρίζοντας τα γυαλιά μου, μήπως η τύχη με ευνοήσει και συναντήσω την χαμένη στρατιά του Καμβύση

 

 Σήμερα, Μάρτης του 2011, η Β,εγγάζη είναι η έδρα της επαναστατικής κυβέρνησης κατά του Καντάφι. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Το 1969 ήταν η εποχή Καντάφι: ανατροπή του βασιλιά Ιντρίς, σβήσιμο της ημισελήνου από την Λιβυκή σημαία, μετονομασία σε Λιβυκή Τζαμαχιρίγια, προσπάθεια ανύψωσης των γυναικών με δυνατότητα καριέρας στο στρατό (και απαγόρευση κλειτοριδεκτομής), πάρε δώσε με τον δικό μας Ανδρέα…στήριξη απελευθερωτικών κινημάτων (όπως του ιρλανδέζικου ΙΡΑ).. μέχρι που έγινε κι΄ αυτός απολυταρχία. Αλλάζουν οι καιροί. Και να: ξαναπροβάλλει σήμερα στην ιστορία η Βεγγάζη, ως έδρα των αντικαθεστωτικών, το δικαστικό μέγαρο της πόλης ως προσωρινό αρχηγείο της «Επανάστασης της 17ης Φεβρουαρίου», ως η ενσάρκωση μιας νέας ελπίδας. Μέχρι να στεριώσει ή να διαψευσθεί και αυτή, όπως έχει γίνει εκατοντάδες φορές ως τώρα, στο διάβα της ιστορίας..

 

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Λουκάς Αξελός: Σκέψεις για τις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 17 Μαΐου 2011

Συνέντευξη στον Ρούντι Ρινάλντι.

 Πολλές και ενδιαφέρουσες πτυχές, δυνατότητες, αλλά και προβληματισμούς για τις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο αναδεικνύει, μιλώντας στον Δρόμο, ο συγγραφέας και εκδότης Λουκάς Αξελός, σημειώνοντας, ωστόσο, ότι «είμαστε σταθερά στο πλευρό των εξεγερμένων, ακόμα και αν διαφωνούμε σε κάποια πράγματα μαζί τους, ακόμα κι αν βλέπουμε ότι ο αγώνας τους δεν παίρνει τη σωστή, κατ’ εμάς, κατεύθυνση».

 

Η μεγαλειώδης εξέγερση στον αραβικό κόσμο παίρνει περίπλοκη τροπή. Μας ξάφνιασε ευχάριστα αλλά έβαλε σε δοκιμασία τα ερμηνευτικά μας εργαλεία. Οι αιτίες, οι αναδυόμενες δυνάμεις, τα ρεύματα, η διαδοχή των φάσεων, όλα μπλέκονται σε ένα κουβάρι και μοιάζουν συγκεχυμένα. Ποια είναι η δική σας προσέγγιση;
Πολλές διαπιστώσεις έχουν ανατραπεί από αυτές που διαχρονικά διατύπωνε η Αριστερά, μια όμως, ανεξάρτητα από το αν παραμένει για καιρό στην καραντίνα, δεν έχει ανατραπεί κι αυτή είναι η πραγματικότητα, ότι όπου υπάρχει καταπίεση -αργά ή γρήγορα- θα υπάρξει η αντίσταση. Τίποτα δεν μπορεί να συσκοτίσει αυτή την πραγματικότητα που ίσχυε και θα ισχύει σαν τον ισχυρό άνεμο που σαρώνει τα κίτρινα φύλλα και τα ξερόκλαδα.
Την επιβεβαίωση των παραπάνω διαπιστώσεων ζούμε σήμερα στον Αραβικό Κόσμο από το Μαγκρέμπ και την καθόλου Β. Αφρική μέχρι την Εγγύς και Μέση Ανατολή. Και μάλιστα σε μια πρώτη-αρχική φάση, τη ζούμε με τους πιο αυθεντικούς όρους, τους όρους, της εξέγερσης, που μας ενέπνευσε και μας εμπνέει ως βίαιης, δηλαδή, εισβολής των μαζών, στον χώρο που ρυθμίζονται τα πεπρωμένα τους.
Τι αλήθεια διαφορετικό, είναι αυτή η εισβολή των εκατομμυρίων καταπιεσμένων και εξαθλιωμένων Αράβων στην μεγάλη κοινωνική και πολιτική αρένα;
Ως εκ τούτου, έχουμε να κάνουμε με κάτι μεγάλο, κάτι πολύ σημαντικό που θα καθορίζει για αρκετά χρόνια την πορεία του αραβικού έθνους. Γιατί πράγματι, η τρίτη μεγάλη αυτή εξέγερση, συνέχεια της αντιαποικιοκρατικής και της αντινεοαποικιοκρατικής που συντάραξαν τον αραβικό κόσμο στην εικοσαετία 1950-1970, έχει ένα νέο βαθύτερο εθνικό και κοινωνικό περιεχόμενο και διαφέρει σε σημαντικό βαθμό, όσον αφορά την άμεση συμμετοχή των υποτελών τάξεων στο επαναστατικό γίγνεσθαι. Αυτό, δεν παρατηρήθηκε και σε κάθε περίπτωση ήταν λιγότερο εμφανές στις προηγούμενες περιπτώσεις.
Τα μεγάλα όμως θέματα ανακύπτουν από εδώ και πέρα και σχετίζονται, με τα διαρκή και πάντα ανοικτά στο τραπέζι ζητήματα που θέτει κάθε μορφής εξέγερση – επανάσταση ή αλλαγή και συνοψίζονται στο περίφημο ποιος – ποιον.
Εδώ λοιπόν, αν θέλουμε να δούμε, αξιωματικά αναγκαστικά, πιο σφαιρικά όμως τα πράγματα, θα παρατηρήσουμε ότι εγείρονται ποικίλης τάξης ζητήματα, όπως:
A) Αυτό το πανεθνικό-παλλαϊκό μέτωπο που κατεβαίνει στους δρόμους είναι ενιαίο ή όχι; Η απάντηση είναι προφανής και βρίσκεται στο δεύτερο σκέλος του ερωτήματος.
B) Ποιες κυρίως δυνάμεις το συγκροτούν; Εδώ, πάντα σχηματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το μέτωπο αυτό το συναπαρτίζουν:
1. Η φτωχολογιά των πόλεων και της υπαίθρου.
2. Η μικρή-μεσαία και τμήματα της μεγάλης αστικής τάξης.
3. Η νεολαία της φτωχολογιάς αλλά και μεγάλες μάζες νέων με επαρκές επίπεδο μόρφωσης και σπουδές στο εξωτερικό.
Γ) Ποια είναι η ιδεολογία ή ιδεολογικοπολιτική οπτική όλου αυτού του μετώπου;
Στην περίπτωση αυτή θα μπορούσαμε να διακρίνουμε περισσότερα του ενός ρεύματα. Ενδεικτικά και μόνον:
1. Το μετριοπαθές Ισλάμ είτε στην αραβική, είτε στην αστική εκσυγχρονιστική εκδοχή του.
2. Το φονταμενταλιστικό Ισλάμ.
3. Το κοσμικό εμπνεόμενο από τον αραβικό εθνικισμό (νασερικής – μπααθικής προέλευσης) ρεύμα.
4. Το κοσμικό δυτικής λογικής και κατεύθυνσης ρεύμα.
5. Το θολά και αντιφατικά εμπνεόμενο από μια κοινωνική λογική σοσιαλιστικό ή σοσιαλίζον ρεύμα.
Θεμελιακό, όμως, ζήτημα είναι να διαπιστώσουμε και εμείς αυτό που διά γυμνού οφθαλμού είναι ορατό. Ότι το μίνιμουμ στοιχείο στο οποίο συγκλίνουν τα εκατομμύρια των Τυνήσιων, Αιγύπτιων, Λίβυων, Αλγερινών κ.λπ. που κατεβαίνουν στους δρόμους, συνοψίζεται σε τρία συνθήματα: λεύτερη πατρίδα – δημοκρατική διακυβέρνηση – κοινωνική δικαιοσύνη. Οι αραβικοί λαοί, υψώνουν, κατά πρώτο λόγο, την ιδιαίτερη σημαία–ταυτότητά τους, τη σημαία της Τυνησίας, της Αιγύπτου, της Λιβύης κ.λπ., επιζητώντας την ανεξαρτησία της πατρίδας τους, στη συνέχεια θέτουν το ζήτημα της δημοκρατικής διακυβέρνησης και, ταυτόχρονα, θέτουν το ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης, ενώ με αξιοθαύμαστο τρόπο, θέτουν επί τάπητος το ζήτημα του Αραβικού Έθνους, διαμορφώνοντας τους όρους ενός αυθεντικού περιφερειακού διεθνισμού.
Τι, όμως, σημαίνουν όλα αυτά. Αυτό ακριβώς που πολλοί αριστεροί αδυνατούν να δουν, ότι δηλαδή, έχουμε ένα πλατύ αστικό δημοκρατικό – λαϊκό δημοκρατικό κίνημα στο οποίο συνυπάρχουν ποικίλες υπαρκτές κοινωνικές δυνάμεις, διαφορετικών εν πολλοίς ιδεολογικών οπτικών, αλλά που η βάση στην οποία οι περισσότερες τουλάχιστον πατάνε, είναι ο δημοκρατικός πατριωτισμός.

Προφανώς όλα αυτά συνθέτουν ένα αφαιρετικά πολύπλοκο ψηφιδωτό που δεν μπορεί να δώσει εύκολες απαντήσεις στα ερωτήματα, μετά τον Μουμπάρακ ή τον Καντάφι, τι;
Θέτετε, κατά την γνώμη μου, ένα πολύ κρίσιμο ερώτημα στο οποίο η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη, ειδικότερα όταν έχεις να κάνεις με έναν τεράστιο γεωπολιτικό χώρο που, παρ’ όλα τα συγκεκριμένα κοινά χαρακτηριστικά, διαφέρει εν πολλοίς σε πλείστα ζητήματα. Από την ιστορική διαμόρφωση μέχρι την ταξική διάρθρωση και από τον βαθμό ιμπεριαλιστικής (και ποιας) εξάρτησης μέχρι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των επί μέρους εθνικών κινημάτων.
Όμως, πέρα από τη γενική αυτή διαπίστωση που είναι απαγορευτική στις εύκολες προσεγγίσεις, επιτρέψτε μου και το λέω αυτό μετά γνώσεως λόγου, να είμαι διπλά επιφυλακτικός σε ό,τι εύκολα εκστομίζεται. Θα επικαλεσθώ ένα προσωπικό βίωμα. Στις αρχές του 1980 πεισμένος από τον ενθουσιασμό του Φρεντ Χαλιντέι, συνεργάτη ενός όμορου με τα Τετράδια περιοδικού, του New Left Review, εκδώσαμε το βιβλίο του με τίτλο Η Αραβία χωρίς σουλτάνους, ένα βιβλίο που εξηγούσε πώς ο αραβικός κόσμος κατατρωγόταν από κοινωνικές συγκρούσεις και από την πάλη των καταπιεσμένων εναντίων του ιμπεριαλισμού και των ντόπιων κυρίαρχων τάξεων και πώς υπό μία έννοια ο δρόμος προς μια Αραβία χωρίς σουλτάνους ήταν πλέον ανοικτός.
Θα ήθελα, λοιπόν, να επισημάνω αυτοκριτικά, ως εκδότης του εν λόγω βιβλίου, ότι 30 χρόνια μετά οι σουλτάνοι πάσης υφής κυριαρχούν ακόμα στον αραβικό κόσμο. Ας πάρουμε, λοιπόν, μικρό καλάθι κι ας προσπαθήσουμε να δούμε όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται τα πράγματα.
Γιατί εδώ τολμώ να πω ότι παίζεται το πιο δύσκολο και σκληρό παιχνίδι. Θα το πω αξιωματικά και με λίγα λόγια.
Σε αυτό το μέτωπο, μαζική/βασική δύναμη είναι η φτωχολογιά των πόλεων και της υπαίθρου. Ηγεμονική, όμως, δύναμη είναι το μετριοπαθές Ισλάμ και το κοσμικό δυτικής λογικής και κατεύθυνσης ρεύμα.
Αν ο ισχυρισμός αυτός ισχύει, τότε δεν νομίζω ότι είναι αθέμιτη η σκέψη, ότι το πιθανότερο αιτούμενο από αυτά τα ρεύματα είναι η αστική-δημοκρατική αλλαγή.
Πράγμα καθόλου, φυσικά, κακό. Ίσα-ίσα, εξαιρετικά σημαντικό βήμα προς τα μπρος, σε σχέση με τα νυν ολοκληρωτικά-τυραννικά και κλεπτοκρατικά καθεστώτα.
Σε αυτό, δεν πρέπει να υπάρχει καμία ταλάντευση. Είμαστε σταθερά στο πλευρό των εξεγερμένων, ακόμα και αν διαφωνούμε σε κάποια πράγματα μαζί τους, ακόμα κι αν βλέπουμε ότι ο αγώνας τους δεν παίρνει τη σωστή, κατ’ εμάς, κατεύθυνση.
Αυτό οφείλει να είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένο, χωρίς όμως και να σημαίνει, ότι η αποδοχή μας αυτή, ακυρώνει το δικαίωμα στο να κρίνουμε τα πράγματα.
Γιατί εκείνο, που από έναν κριτικά σκεπτόμενο πολίτη δεν πρέπει να διαφύγει είναι ότι, στην καλύτερη εκδοχή, οι ηγεμονεύουσες δυνάμεις, δεν επιδιώκουν παρά την εγκαθίδρυση ενός δυτικόστροφου μοντέλου και αυτό μάλιστα σε αγαστή συνεργασία με τις ΗΠΑ.
Ας μου επιτραπεί να επιμείνω στην σε όλους μας αποτυπωμένη εικόνα, ότι σε καμιά σχεδόν από τις πρωτοφανούς παλμού, έντασης και συμμετοχής διαδηλώσεις, δεν ακούστηκε ούτε ένα αντιαμερικανικό ή αντιισραηλινό σύνθημα.
Ούτε ένα σύνθημα εναντίον αυτών που ανέλαβαν, ανέχθηκαν και στήριξαν όλους αυτούς τους τυράννους, εναντίον αυτών που αποτελούν τον κατεξοχήν δημιουργό και υποστηρικτή των νεοαποικιακών αυτών εκτρωματικών καθεστώτων, εναντίον αυτών που ρημάζουν το λαό της Παλαιστίνης.

Τι θα σημάνει αν το αρνητικό αυτό σενάριο, τελικά, επικρατήσει;
Απλά, ότι με «ένα σμπάρο χτυπιούνται πολλά τρυγόνια» Ενδεικτικά και πάλι σχηματικά σημειώνω:
Α. Τα ήδη σαπισμένα και «αντιπαραγωγικά» αυτά καθεστώτα πέφτουν, χωρίς όμως να ανατραπούν οι βάσεις στήριξής τους.
Β. Τα καθεστώτα αυτά διαδέχονται κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θα αναλάβουν τον εκσυγχρονισμό του συστήματος, ξαναδημιουργώντας μια νέα καπιταλιστική αγορά εκατομμυρίων εργαζομένων –εκατομμυρίων καταναλωτών– υποψηφίων αγοραστών, που θα δώσουν στην πλούσια, σε τεχνογνωσία και πρωτοπόρα στον δευτερογενή και τριτογενή τομέα, Δύση, μια βαθιά ανάσα.
Γ. Η Αμερική αποδυναμώνει τα ευρωπαϊκά ερείσματα στη Β. Αφρική και γίνεται καθολικός, σχεδόν κυρίαρχος του παιχνιδιού, μπλοκάροντας -ταυτόχρονα- την κινεζική και ρωσική διείσδυση. Σας φαίνεται εύκολο να ξαναγυρίσουν στη Λιβύη οι 25.000 Κινέζοι που αποχώρησαν;
Δ. Τα τυραννικά- κλεπτοκρατικά καθεστώτα διαδέχονται δημοκρατικά καθεστώτα, τουρκικής όμως κοπής, με τον στρατό ρυθμιστή του πολιτικού παιχνιδιού και εγγυητή της κρατούσας νέας τάξης πραγμάτων και των σχέσεων ιδιοκτησίας.
Πρόκειται φυσικά, για ένα αρνητικό σενάριο, που σε κάθε περίπτωση αποκλείεται να ισχύσει και να εφαρμοστεί με τον ίδιο τρόπο σε διαφορετικές κοινωνίες και με διαφορετικού επιπέδου ανάπτυξης κινήματα, καθόλου όμως απίθανο στο να επικρατήσει, με όλες, φυσικά, τις διαφοροποιήσεις και αλλαγές από χώρα σε χώρα.
Εδώ είναι, που ξαναμπαίνουν ουσιαστικά τα μεγάλα ζητήματα – διλλήματα, για τα ριζοσπαστικής κατεύθυνσης κινήματα, τα οποία όμως, όπως περιέγραψα, είναι κατ’ ουσίαν μειοψηφικά και σε κάθε περίπτωση αδυνατούν να συγκροτήσουν στην παρούσα ως φαίνεται φάση, ένα αντιιμπεριαλιστικό πατριωτικό.- δημοκρατικό κίνημα ανατροπής.
Σε αυτό το τεράστιο ζήτημα, δεν είναι εύκολο να δοθεί απάντηση και ιδίως δίκην συνταγής.
Εκείνο που μπορεί να συναχθεί είναι, ότι τόσο στον αραβικό κόσμο, όσο και στη Λατινική Αμερική, η προοδευτική ριζοσπαστική κατεύθυνση-λύση, μπόρεσε να πραγματοποιηθεί, χάρη στη δημιουργία ενός ευρύτερου αντιιμπεριαλιστικού, πατριωτικού, δημοκρατικού μετώπου.

Μοιάζει λίγο να ξανατίθενται παρόμοια ζητήματα σαν αυτά που ανέδειξε η φάση της εθνικής διαμόρφωσης και η αντιαποικιοκρατική διαδικασία. Υπάρχει δυνατότητα μιας καινούργιας ιστορικής απάντησης;
Πράγματι, αν αυτό επιβεβαιώνεται από την ιστορική μας εμπειρία, τότε το πρόβλημα είναι τι κάνουν όλοι όσοι εμπνέονται από το όραμα μιας κοινωνίας, που οι άμεσοι παραγωγοί, θα είναι κύριοι των όρων της ζωής τους.
Δεν έχω απάντηση ή πρόταση παρόντος, φρονώ, όμως, ότι θα μας βοηθούσε μια εκ νέου ανάγνωση της ιστορίας. Και σε αυτή την περίπτωση, χρήσιμη πολύ είναι νομίζω, η προσφυγή μας σε ορισμένες διαπιστώσεις που πολύ έγκαιρα έκανε ο Γκράμσι, γύρω από το ζήτημα της ηγεμονίας, στα χρόνια που βρισκόταν στην φυλακή. Διαβάζοντας συστηματικά, για τους αγώνες του ιταλικού λαού στην πορεία προς την ανεξαρτησία, συνειδητοποιεί στην πολυπλοκότητά της, όλη την πορεία του ιταλικού Risorgimento, που είναι το κίνημα της ιταλικής παλιγγενεσίας, αντίστοιχο με το δικό μας 1821, στο οποίο η Ιταλία, μέσα από μια διαδικασία πολύπλοκη και αντιφατική εν πολλοίς, συγκροτείται σε ένα ενιαίο κράτος. Η μελέτη ακριβώς αυτού του ζητήματος στις ρίζες του, του δίνει να καταλάβει ότι ουσιαστικά, η πορεία προς την ολοκλήρωση δεν έγινε, δυστυχώς ή ευτυχώς αυτή είναι η ιστορία, από μια συνιστώσα. Από τον Βίκτωρα Εμμανουήλ και τους μοναρχικούς, τον Καμίλο Καβούρ και τους μετριοπαθείς φιλελεύθερούς του, ως τους ριζοσπάστες δημοκράτες πατριώτες / διεθνιστές Ιωσήφ Ματσίνι και Γκαριμπάλντι, οι συνιστώσες του Risorgimento αγκαλιάζουν όλο το πολιτικό φάσμα.
Ειδικότερα στα όσα αφορούν την τότε Αριστερά, ο Γκράμσι θα διαπιστώσει ότι η «εθνική ενότητα είχε μιαν ορισμένη ανάπτυξη και όχι μιαν άλλη. Κινητήρια δύναμη αυτής της ανάπτυξης ήταν το κράτος του Πιεμόντε και η δυναστεία της Σαβοΐας».
Η αδυναμία της ριζοσπαστικής παράταξης να αναδειχθεί σε ηγεμονική δύναμη προβλημάτισε σοβαρά τον Γκράμσι. Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, ότι για να καταφερθεί το μεγάλο εγχείρημα χρειάζονταν κι άλλες δυνάμεις που συνέκλιναν προς την κατεύθυνση αυτή. Είναι η βαθιά μελέτη της ίδιας της ιστορίας της Ιταλίας, που τον οδηγεί στην συνειδητοποίηση αυτού του ζητήματος, στη λογική του μπλοκ για την εξουσία, του πολύμορφου μετώπου, το οποίο άλλωστε, γιατί να το κρύψουμε, το πραγματοποίησε και η ελληνική Αριστερά στα χρόνια του ΕΑΜ. Και πραγματικά η μοναδική ουσιαστική έφοδος που έγινε στους ουρανούς μετά το 1821, η Εθνική Αντίσταση του 1940-’45, έγινε από ένα μπλοκ δυνάμεων. Ποια είναι όμως η διαφορά; Η διαφορά είναι ότι σ’ αυτό το μπλοκ των ποικίλων δυνάμεων ο Γκράμσι έθετε το ζήτημα της ηγεμονίας. Με ποια λογική όμως. Ποια η διαφορά και η υπεροχή της γκραμσιανής σκέψης σε σχέση με την «παραδοσιακή».
Οι όροι της ηγεμονίας και της «πρωτοκαθεδρίας» που επιζητούσε ο Γκράμσι σ’ αυτό το μπλοκ ήταν όροι πρώτιστα ηθικής και διανοητικής ιδεολογικής υπεροχής, γιατί είπαμε ότι ο Γκράμσι δεν αποσυνέδεε ποτέ την πολιτική από την ηθική. Δηλαδή, επιζητούσε την ηγεμονία στις ιδέες κατ’ αρχήν, θεωρούσε όμως ότι το πλέγμα ιδεών που προσέφερε ως πρόταση στην κοινωνία ήταν ηθικά και αξιακά – ιδεολογικοπολιτικά υπέρτερο των άλλων εκδοχών και γι’ αυτό εδικαιούτο να ηγεμονεύσει. Πόση, αλήθεια, απόσταση από τις κυρίαρχες λογικές. Αντίστοιχης πολυπλοκότητας φρονώ ότι και σήμερα είναι το ζήτημα στον αραβικό κόσμο.
Για μένα ο Βίκτωρας Εμμανουήλ και ο Καμίλο Καβούρ, είναι παντού ορατοί και πρωτοστατούντες, με ή χωρίς κελεμπίες, το πρόβλημα ενδεχομένως βρίσκεται στο που είναι ο Ματσίνι και ο Γκαριμπάλντι.

 

http://e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=4355:λουκάς-αξελός&Itemid=51

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Η «ΚΙΝΗΣΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ» ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ «ΣΤΟΛΟΥ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΙΙ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 17 Μαΐου 2011

Στις 31 Μάη συμπληρώνεται ένας χρόνος από την δολοφονική επίθεση του Ισραηλινού ναυτικού ενάντια στον «Στόλο της Ελευθερίας» που επιχειρούσε να σπάσει τον απάνθρωπο και παράνομο αποκλεισμό της Γάζας, μεταφέροντας αγωνιστές και ανθρωπιστική βοήθεια. Το αίμα των 9 νεκρών και των τραυματιών, η βία ενάντια στους απαχθέντες επιβάτες του στόλου, μεταξύ των οποίων και 40 συμπολίτες μας,  η παράνομη κράτηση τους και η εξίσου παράνομη απέλασή τους, προκάλεσαν μια αφύπνιση των ευαίσθητων ανθρώπων για το παρατεινόμενο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που συνεχίζεται στην Παλαιστίνη. Η βία των σιωνιστών ενάντια σε μια διεθνή αποστολή δεν ήταν παρά η συνέχεια μιας διαρκούς βίας ενάντια στον παλαιστινιακό λαό: η γη αρπάζεται από τους παράνομους εποικισμούς, η Λωρίδα της Γάζας έχει γίνει πεδίο βολής απαγορευμένων και μη όπλων, οι αντιδράσεις πνίγονται στο αίμα όπως έγινε στις 15 Μάη στη «Νάκμπα», επέτειο της  καταστροφής και ημέρα πένθους των Παλαιστινίων.

Η πολιτική της κυβέρνησης του Ισραήλ δεν είναι μονάχα μια απειλή για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και για την διεθνή ειρήνη, σε μια περιοχή που βράζει και οι λαοί ξεσηκώνονται ζητώντας ψωμί και ελευθερία. Η θυσία των επιβατών του «στολίσκου της Ελευθερίας» ήταν ένα μήνυμα στην διεθνή κοινότητα ότι δεν είναι δυνατό να ανέχεται, στο όνομα της «ασφάλειας του Ισραήλ», εγκλήματα που ναρκοθετούν την ασφάλεια όλης την Μ. Ανατολής και εν τέλει και του ίδιου του κράτους του Ισραήλ που θα πρέπει να αντιληφθεί ότι η ειρήνη με τους γείτονες είναι ο δρόμος για την ύπαρξη του.

Το μήνυμα αυτό θα επαναληφθεί με πιο ηχηρό τρόπο από τον «Στόλο της Ελευθερίας ΙΙ» («Freedom Flotilla II – Stay Human») που ετοιμάζεται να αποπλεύσει τον προσεχή μήνα, ακόμα πιο μεγάλος και με ευρύτατες διεθνείς συμμετοχές. Πάνω από 20 εθνικές συμμετοχές με καράβια και διπλάσια σε εθνικές αποστολές, μεταξύ των οποίων: οι Παλαιστίνιοι και οι Εβραίοι της διασποράς, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Γαλλία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Ελβετία, η Γερμανία, η Τουρκία, η Ιορδανία, η Μαλαισία και πολλοί άλλοι.

Η ελληνική πρωτοβουλία «Ένα Καράβι για τη Γάζα» (http://www.shiptogaza.gr, http://www.freedomflotilla.eu, office@shiptogaza.gr)   αναπτύσσει αυτή την περίοδο μια μεγάλη καμπάνια για τη στήριξη της αποστολής από φορείς, πολιτικές κινήσεις και όλο τον ελληνικό λαό, όπως συνέβη και με τη συγκινητική τεράστια αλληλεγγύη στο περσινό ταξίδι.

  • Η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών καλεί όλες τις τοπικές Σπίθες να υποστηρίξουν με κάθε μέσο που διαθέτουν αυτό το εγχείρημα (υπογράφοντας και την παρούσα ανακοίνωση).

  • Θεωρούμε, παράλληλα, ότι για τους Έλληνες η σχέση με τον αραβικό κόσμο είναι μια σχέση με ιστορικό βάθος που δεν μπορεί να υποκατασταθεί από ευκαιριακές και επισφαλείς σκοπιμότητες: Εθνικό συμφέρον για την Ελλάδα είναι η υπεράσπιση του Διεθνούς Δικαίου, η διατήρηση των ιστορικών δεσμών με την Μ. Ανατολή, η πολιτική παρέμβαση στην κατεύθυνση της ειρήνης. Ένα τέτοιο ρόλο μπορεί να παίξει η Ελλάδα αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες, και το εγχείρημα της άρσης του αποκλεισμού της Γάζας από τον «Στόλο της Ελευθερίας ΙΙ»  προσφέρει μια τέτοια ευκαιρία.

  • Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση παράσχει κάθε διευκόλυνση και βοήθεια στην αποστολή του «Στόλου της Ελευθερίας ΙΙ».

  • Την καλούμε επίσης να εγγυηθεί την ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών αλλά και όλων των επιβατών και των πλοίων, προβαίνοντας παράλληλα στις αναγκαίες ενέργειες προς όλους τους διεθνείς Οργανισμούς στους οποίους μετέχει να κάνουν το ίδιο.

  • Καλούμε την κυβέρνηση του Ισραήλ να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να συνεχίσει την πρακτική του ταραξία της περιοχής, ότι θα πρέπει να άρει άμεσα τον αποκλεισμό της Γάζας και να αναζητήσει τα μονοπάτια της ειρήνης με τους Παλαιστίνιους και άραβες γείτονες της.                                                                                                                                                                                     http://www.mikis-theodorakis-kinisi-anexartiton-politon.gr/el/news/?nid=747

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Ο αγώνας επιβίωσης του συριακού καθεστώτος και το ελληνικό εθνικό συμφέρον.

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 27 Απριλίου 2011

 

Σε µεταλλικά κοντέινερ θα µεταφερθούν αµέσως µόλις βγουν στην επιφάνεια οι 33 µεταλλωρύχοι, προκειµένου να προστατευτούν από το φως του ηλίου. –>

Του Ζαχαρία Β. Μίχα*
(Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ISDA)

Το ερώτημα εάν η παρούσα κρίση στη Συρία είναι προς το συμφέρον της ελληνικής πλευράς δεν μπορεί να απαντηθεί με βεβαιότητα. Αν και αυτό που μπορεί να γίνει είναι η καταγραφή συγκεκριμένων συμπεριφορών από την πλευρά του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ, οι οποίες μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως φιλικές ή μη φιλικές απέναντι στην Ελλάδα, ο κομβικός ρόλος της Συρίας στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και οι δυνητικές επιπλοκές από ενδεχόμενη κατάρρευση του καθεστώτος, καθιστούν μια κατηγορηματική απάντηση ιδιαιτέρως παρακινδυνευμένη.

Τα δεδομένα του προβλήματος στον τομέα που φορούν πράξεις του καθεστώτος Άσαντ που έχουν αντίκτυπο στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα έχουν ως εξής:

Μετά την υπόθεση Οτζαλάν, τον στρατιωτικό εκβιασμό της Τουρκίας απέναντι στη Συρία, την εκδίωξη του Κούρδου ηγέτη το 1999 από τη Δαμασκό της Συρίας όπου διέμενε, η οποία κατέληξε στη σύλληψή του από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες (με τη συνδρομή δυτικών μυστικών υπηρεσιών), τη δίκη και καταδίκη του, οι σχέσεις Τουρκίας-Συρίας σταδιακά πήραν μια τελείως διαφορετική τροπή. Πλέον μπορεί να θεωρηθεί ότι οι σχέσεις των δυο χωρών ανάγονται στο στρατηγικό επίπεδο, με τη διμερή συνεργασία διαρκώς να εμβαθύνεται σε όλους τους τομείς.

Αυτή η προσέγγιση, από μόνη της, συνιστά αρνητική εξέλιξη για την ελληνική εξωτερική πολιτική, αφού το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ, πλέον, έχει επενδύσει στις σχέσεις με την Άγκυρα με ότι αυτό σημαίνει για τις σχέσεις Αθήνας-Δαμασκού. Ένα βασικό πρόβλημα που έχει ανακύψει είναι η πίεση της Τουρκίας στη Συρία κατά τρόπον που να εξυπηρετείται το τουρκικό εθνικό συμφέρον, με τα παρακάτω αποτελέσματα:

Συρία και Τουρκία συμφώνησαν για την ακτοπλοϊκή σύνδεση της πρώτης με τα κατεχόμενα στην Κύπρο, μια εντελώς αδιανόητη εξέλιξη επί καθεστώτος Χάφεζ Αλ Άσαντ, ιστορικού ηγέτη της Συρίας, πατέρα του Μπασάρ, ο οποίος βέβαια θεωρούσε την Τουρκία ως αντίπαλο, δεδομένης της εδαφικής διαφοράς των δυο πλευρών για την περιοχή του Χατάι (Αλεξανδρέττα). Η περσινή επίσκεψη του Μπασάρ Αλ Άσαντ στην Κυπριακή Δημοκρατία, μάλλον έφερε πενιχρά αποτελέσματα, κάτι αναμενόμενο, δεδομένων των συμφερόντων και της αλλαγής προσανατολισμού της Δαμασκού.

Το συριακό καθεστώς προχώρησε στην αναγνώριση της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ) με το συνταγματικό της όνομα («Δημοκρατία της Μακεδονίας»), καθιστάμενη 129η χώρα που το πράττει, σε μια ακόμη μη φιλική ενέργεια απέναντι στην Ελλάδα.

Ωστόσο, θα πρέπει να συνυπολογιστεί το κοινό πρόβλημα Τουρκίας, Συρίας, Ιράκ και Ιράν, που συνιστούν οι κουρδικοί πληθυσμοί στις χώρες αυτές και μάλιστα σε γεωγραφική συνέχεια, με αποτέλεσμα η προοπτική ανεξαρτητοποίησής τους να σηματοδοτεί την ίδρυση κουρδικού κράτους. Η κοινή αυτή απειλή αποτελεί έναν από τους βασικότερους παράγοντες που οδηγεί σε προσέγγιση, τακτικής έστω φύσεως, την Τουρκία με τη Συρία, ενώ προσφάτως καταγράφηκαν στρατιωτικές ενέργειες της Τεχεράνης στις δικές της κουρδικές περιοχές, ακόμα και σε αυτές του Ιράκ. Η αναστάτωση που επικρατεί στις κουρδικές περιοχές της Συρίας προκαλούν φόβο στην Άγκυρα ενδεχόμενης διάχυσής τους και σε τουρκικό έδαφος.

Κατά συνέπεια, υπολογίζοντας μόνο τους ως άνω αναφερθέντες παράγοντες (καθότι το υπό εξέταση πρόβλημα έχει πολλές ακόμη παραμέτρους, οι οποίες αφορούν γενικότερα στη σταθερότητα της Μέσης Ανατολής και την αυξομείωση της πιθανότητας στρατιωτικών συγκρούσεων οι οποίες θα επηρεάσουν τα συμφέροντα της Ελλάδας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο), η ελληνική πλευρά για να καταλήξει σε ασφαλές συμπέρασμα του τι συμφέρει και τι όχι τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, θα πρέπει να διαθέτει ξεκάθαρη άποψη περί του τι συνεπάγεται γι’ αυτά ενδεχόμενη ίδρυση κουρδικού κράτους.

Εάν πρόκειται η Τουρκία να προσανατολιστεί στα ανατολικά και να επικρατήσει ηρεμία στο δυτικό της μέτωπο με την Ελλάδα, τότε θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η αναταραχή στην περιοχή σε τακτικό επίπεδο μας εξυπηρετεί, έστω σε τακτικό επίπεδο, καθώς «αγοράζουμε» χρόνο αποκατάστασης των όποιων προβλημάτων στη στρατιωτική ισορροπία στο Αιγαίο.

Η ελληνική στάση βέβαια δε παραπέμπει σε κράτος το οποίο αναζητά χρόνο για τη στρατιωτική του ενίσχυση σε μεταγενέστερο χρόνο όταν και αν η οικονομική κατάσταση το επιτρέψει. Μάλλον, η Αθήνα δείχνει διατεθειμένη να βυθιστεί περισσότερο στον «ύπνο» πείθοντας εαυτόν ότι όλα βαίνουν καλώς και ξεχνώντας ότι οι προθέσεις αλλάζουν σε μια στιγμή, ενώ οι στρατιωτικές δυνατότητες απαιτούν χρόνο, χρήμα, μέσα και εκπαίδευση.

Οι εξελίξεις δείχνουν ότι παραπλανητική στοχοποίηση των αμυντικών δαπανών ως αίτιο του οικονομικού αδιεξόδου της χώρας, με στόχο την απόκρυψη ή υποβάθμιση άλλων θυλάκων της δημόσιας διοίκησης όπου η κακοδιαχείριση, η σπατάλη και η διαφθορά βασίλευαν, θα συνεχίσει να υφίσταται, μέχρις ότου η χώρα αντιμετωπίσει «νέα Ίμια» κάποιας μορφής, τεθεί προ νέων τετελεσμένων, και αποφασίσει εκ των υστέρων τη στρατιωτική της ενίσχυση, αφού έχει προηγηθεί η μετατροπή της στρατιωτικής ηγεσία σε εξιλαστήριο θύμα. Εάν δε, κληθεί να υπερασπίσει στρατιωτικά τα συμφέροντά της, με ότι καλύτερο και πιο σύγχρονο οπλικό σύστημα διαθέτει, αυτό θα το πράξει στηριζόμενη σε όσα αποκτήθηκαν την εποχή η οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή – και καλώς βρίσκεται – στο στόχαστρο της εισαγγελικής έρευνας.

Αυτά αναφέρθηκαν για να επιστρέψουμε στο κεντρικό ερώτημα της ανάλυσης, ώστε να προβούμε στον δέοντα σχολιασμό: Μια χώρα – επιτομή του παραλόγου, με χαρακτηριστικό έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας, οράματος και με ελλιπή συναίσθηση της διεθνούς πραγματικότητας, στο κατώφλι της χρεοκοπίας. Με «προσωποπαγή» ως συνήθως εξωτερική πολιτική, χωρίς θεσμούς παραγωγής και δημόσια συζήτηση του τι συνιστά και τι όχι εθνικό συμφέρον, μάλλον μετατρέπει σε χιούμορ τα συζήτηση περί του ποιες εξελίξεις συμφέρουν και ποιες όχι τη χώρα.

Τα πάντα στις διεθνείς σχέσεις έχουν σχετικό χαρακτήρα. Τίποτε δεν είναι απόλυτα καλό ή απόλυτα κακό. Οι χώρες, με άξονα την εξωτερική τους πολιτική, απλώς οφείλουν να εργάζονται ώστε να καθοδηγήσουν τις εξελίξεις κατά τρόπον συμβατό με τα εθνικά τους συμφέροντα. Αυτή είναι μια εργώδης και διαρκής προσπάθεια και σίγουρα δεν χαρακτηρίζει κράτη των οποίων η εξωτερική πολιτική απλώς περιορίζεται στο να αντιδρά σε εξωτερικά ερεθίσματα, σε μια προσπάθεια να αποτραπούν συνήθως τα χειρότερα. Κράτη τα οποία συνηθίζουν να «κουκουλώνουν» το όποιο πρόβλημα, προσποιούμενα ότι δε συμβαίνει τίποτα, αρκεί η «καυτή πατάτα» να βρίσκεται στα χέρια της επόμενης κυβέρνησης, όταν ένα πρόβλημα μετεξελιχθεί σε κρίση.

Είναι πλέον στο χέρι του καθενός να σκεφτεί σε ποια κατηγορία χωρών κατατάσσει την Ελλάδα. Αν και όσα περιγράφηκαν παραπάνω, ως μεθοδολογία σκέψης και πράξης, θυμίζουν υπερβολικά όσα οδήγησαν τη χώρα στο κατώφλι της χρεοκοπίας. Όσο πλησίαζαν οι εκλογές, τόσο τα δανεικά όδευαν στην κατανάλωση και σε όσους πίεζαν. Στη συνέχεια, αναλάμβανε ο επόμενος να εξηγήσει, αρχικά, ότι παρέλαβε και αυτός «καμένη γη», να πάρει κάποια αποσπασματικά μέτρα, να συγκρουστεί για λίγο με τα συνδικάτα και τους απεργούς, μέχρι να πλησιάσει η επόμενη εκλογική αναμέτρηση και να ακολουθήσει τη «συνταγή» του προκατόχου, σε μια προσπάθεια αύξησης των πιθανοτήτων επανεκλογής. Για να διαπιστώσουμε στο τέλος τραυματικά, ότι κεκτημένα απλώς δεν υφίστανται σε χρεοκοπημένες χώρες.

Τα ίδια ισχύουν και στις διεθνείς σχέσεις, όπου η συνέπεια και η συνέχεια ανταμείβονται, ενώ η φυγομαχία, ο ωχαδερφισμός και οι «παντογνώστες» πολιτικοί που ενίοτε «ευνουχίζουν» το διπλωματικό σώμα (αντί να αποτελεί άξονα απόδειξης της συνέπειας και της συνέχειας του κράτους, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων) και περιθωριοποιούν τους «απείθαρχους», αποτελούν συνταγή καταστροφής. Και δυστυχώς, οι Έλληνες που επαίρονται για την πολιτιστική τους κληρονομιά, περιφρονούν τον Θουκυδίδη, ο οποίος είπε κάτι εξαιρετικά απλό, το οποίο φαίνεται πως εξακολουθεί να ισχύει από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Περιφραστικά, προσαρμοσμένα και εκλαϊκευμένα: Ο ισχυρός απολαμβάνει όσα του επιτρέπει η ισχύς του και ο αδύναμος υφίσταται όσα επιβάλλει η αδυναμία του…

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=6&art_id=5210

Posted in Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Το μυστήριο της καταγωγής των Αλβανών

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 22 Απριλίου 2011

cellarius-iberia2

Πολλοί ακαδημαϊκοί και ιστορικοί, μάλιστα και αρκετοί διάσημοι, αναλύοντας το ζήτημα της πληθυσμιακής σύνθεσης των σημερινών Αλβανών, τους συνδέουν άμεσα με τους αρχαίους Ιλλυριούς.  Αντιθέτως κατά καιρούς η Ελληνική φυλή έχει μπει στο «μικρόσκοπιο» της ιστορίας και δεν είναι και λίγοι αυτοί που αμφισβητούν έντονα την Ελληνικότητα των σημερινών Ελλήνων. Εκτός από την ουσία όλων αυτών των θεωριών που είναι ιστορικά ατεκμηρίωτες, είναι απορίας άξιον πως εφόσον αυτό μπορεί να ισχύει για το Ελληνικό έθνος, ωστόσο δεν μπορεί να ισχύει για τους επιδρομείς μας οι οποίοι κατόπιν και μας νόθευσαν.

Ανεξερεύνητη παραμένει η προέλευση των σημερινών Αλβανών, η σημερινή ονομασία τους -διεθνής και ντόπια- καθώς και η γλώσσα τους.  Παρά την εντύπωση που επικρατεί ότι αυτοί οι πληθυσμοί υπήρξαν  απόγονοι των αρχαίων Ιλλυρικών φύλων που  ωστόσο κατά καιρούς επηρεάσθηκαν από Έλληνες και Ρωμαίους, υπάρχουν ισχυρότατες ενδείξεις πως οι σημερινοί Αλβανοί, η πλειοψηφία τους τουλάχιστον, προέρχονται όπως και οι Βούλγαροι, από περιοχές της Ασίας.  Αυτή η υπόθεση ενισχύεται από το γεγονός της γλωσσικής ασυνέχειας αλλά και από την ποικιλομορφία της πληθυσμιακής σύνθεσης αυτών που σήμερα ονομάζονται Αλβανοί.  . 
Αρκετοί συγχέουν την Αλβανία των Βαλκανίων με το Άλβανον κοντά στη Ρώμη. Άλλοι πάλι, θέλοντας να αιτιολογήσουν την διεθνή ονομασία της γειτονικής μας Αλβανίας, φέρνουν ως παράδειγμα την πόλη Ελμπασάν που ονομάζεται  έτσι και από τους ίδιους τους Αλβανούς,  χωρίς ωστόσο αυτοί οι ισχυρισμοί να έχουν μεταξύ τους καμία σχέση.  Άλλωστε, οι ίδιοι οι Αλβανοί την χώρα τους δεν την αποκαλούν Αλβανία ,αλλά  Shqiperia, όνομασία η οποία φαίνεται να προέρχεται από τον αετό, λέξη που ωστόσο είναι μοναδική μεταξύ όλων των άλλων ευρωπαϊκών γλωσσών και όχι μόνον (Αλβανικά: shqiponjë, Ελληνικά: αετός, Αγγλικά: eagle, Γερμανικά: Adler, Γαλλικά: aigle, Ιταλικά: aquila, Ισπανικά: águila) . 
Σκοπός του άρθρου είναι να αναδείξει την πληθυσμιακή και πολιτιστική ανάμειξη των ασιατών Αλβανών με τα Ιλλυρικά φύλλα, ανάμειξη από την οποία προέκυψε το σημερινό έθνος των Αλβανών
Ξετυλίγοντας το μίτο
  • Είναι στα χρόνια της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου,  όπου για πρώτη φορά καταγράφεται ιστορικά ένα -εχθρικό- έθνος με την ονομασία Αλβανοί, και με τη χώρα τους να βρίσκεται στη δυτική όχθη της Κασπίας. (Αρριανός).
  • Τις ίδιες αναφορές συναντάμε στον Πλούταρχο, τον Στράβωνα, τον Κλαύδιο Πτολεμαίο, τον Διόδωρο το Σικελιώτη, τον  Διονύσιο τον περιηγητή,  καθώς και τον Στέφανο Βυζάντιο.
  • Λίγο αργότερα, με την παρακμή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και την ανάδειξη του Βυζαντίου, το ίδιο έθνος εμφανίζεται μακριά από την κοιτίδα του στην περιοχή του Καυκάσου,  φτάνοντας μέχρι την καρδιά του Βυζαντίου.
  • Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα φυλών που προέρχεται από την ασιατική Αλβανία ,το σημερινό Dagestan. Το όνομα αυτών: Άβαροι.
  • Η πρώτη κάθοδος τους γίνεται σταδιακά με κατάληξη νότια του Δούναβη, ενώ στη συνέχεια εγκαθίστανται μόνιμα στην Παννονία και την Παιονία.
  •  Μέχρι τον 5ο και 6ο αι. μ. Χ οι Άβαροι αναμιγνύονται με τους Σκορδίσκους και  εγκαθίστανται στην περιοχή Σάλωνα της Δαλματίας, σημερινό Solin.
  • Τότε  ξεκίνησε και η ανάμιξη των Αβάρων με τα βόρεια Ιλλυρικά φύλλα, που λίγο παλαιότερα είχαν σπρώξει νοτιότερα γότθοι επιδρομείς.
  • Ωστόσο η ονομασία Αλβανοί και Αλβανία παγιώθηκε πολύ αργότερα με αναφορές από την  Άννα Κομνηνή καθώς και άλλους βυζαντινούς ιστορικούς.
  •  Και ενώ φαίνεται να μην υπάρχει καμία σχέση μεταξύ της παλαιάς Καυκάσιας Αλβανίας με τη σημερινή, στην πραγματικότητα η ιστορία μας δείχνει πως μερικές φορές οι φαινομενικές πλάνες συστήνουν εν τέλει η ιστορική αλήθεια.
  • Η περιοχή της αρχαίας Ιλλυρίας και της σημερινής Αλβανίας, έχει άμεση σχέση με τους Άβαρους. Δεν γνωρίζουμε  το μέγεθος της επιρροής που άσκησαν αυτοί στην περιοχή,  ωστόσο μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ήταν μεγάλο  λόγω του πληθυσμιακού όγκου μετανάστευσης από την Αλβανία του Καυκάσου. 
avars-and-bulgars

ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΓΡΑΦΗ

Οι Αλβανοί απέκτησαν τη γραφή τους και το αλφάβητο τους, πολύ πρόσφατα και πάντως μετά τον 19ον αι. Μέχρι και τους ελληνιστικούς χρόνους αλλά και αρκετά αργότερα, οι πληθυσμοί της τότε οικουμένης γνώριζαν την Ελληνική γλώσσα και εφόσον δεν είχαν γραφή την οικειοποιούνταν. Ως τρανταχτό παράδειγμα μπορουμε να σκεφτούμε την γλώσσα στην οποία γράφτηκαν τα ιερά βιβλία του χριστιανισμού (Ευαγγέλια κ.ά.) καθώς και οι μεταφράσεις στην Ελληνική άλλων σημαντικών, ιερών και μη, βιβλίων  οπως τα ιερά βιβλία των εβραίων (μεταφραση των Ο’) κ.λ.π.
Αλλά ακόμα και άλλα έθνη που δεν είχαν γραφή «υποχρεώθηκαν» να έχουν, όπως για παράδειγμα οι Σλάβοι που απέκτησαν μέσω του Κυριλλου την γνωστή γραφή που διατηρούν μέχρι και σήμερα.
ΟΙ ΣΛΑΒΟΙ ΕΛΑΒΑΝ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΚΑΙ ΓΡΑΦΗ… ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ, ΟΧΙ !!!!
Είναι λοιπόν απορίας άξιον. Όταν οι Σλάβοι που προήλθαν απο πολύ μακρια μετά το 8ον αι. εκχριστιανίστηκαν και τους δόθηκε από έξωθεν γραφή, τότε πραγματικά ξενίζει το γεγονός, πώς ένα έθνος συγγενικό ή τουλάχιστον άμεσα γειτονικό στους Έλληνες και στον πολιτισμό τους, καθως και στην παγκοσμίως διαδεδομένη Ελληνική γλώσσα, όπως ήταν το Ιλλυρικό έθνος, να έμεινε εντελώς αποκομμένο απο τις τότε πολιτιστικές εξέλίξεις, αλλά και αργότερα οταν στα πλαίσια του χριστιανισμού δεν έγινε καμία προσπάθεια να γίνει κυριάρχη η Ελληνική γραφή ή έστω να τους δοθεί ένα αντίστοιχο όπως των σλάβων αλφάβητο.
Επίσης, η Ελληνική γλώσσα κατά την Ρωμαιο-Βυζαντινή περίοδο απο τα τέλη του 4ου μέχρι και τον 14ον αι.  αποτελούσε, αν όχι την επίσημη γλώσσα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας,  με βεβαιότητα όμως την κύρια γλώσσα όλων των τότε λεγόμενων ρωμιών, από τα Θέματα της κάτω Ιταλίας μέχρι και τα ανατολικότερα βυζαντινά Θέματα της Ασίας.
Ειναι λογικό επομένως να τίθεται το έρωτημα. Πώς η σημερινή Αλβανία, παρά το ότι ύπηρξε τοσο γειτονική στους Ελληνες και τοσο συγγενική σε αυτούς αλλά και τόσο στενα συνδεδεμένη με το Βυζάντιο., να έχει σημερα  άλλη γλώσσα και  γραφή ;
Η λογική επεξεργασία δεν βρίσκει άλλη απάντηση πέρα από την υπόθεση οτι κατι συνέβη την περίοδο της Βυζαντινής εποχής που αλλοίωσε εθνολογικά και γλωσσολογικά την ευρύτερη περιοχή της σημερινής Αλβανίας.
Έτσι επιχειρώντας να προσεγγίσουμε την λυση αυτού του «προβλήματος», δεν μπορούμε  παρά να αντιπαραβάλουμε την λιγοστή είναι αλήθεια βιβλιογραφία γνωρίζοντας ωστόσο πως στην έρευνα μας οι πηγές είναι και λίγες και ασαφείς.
ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑΝ ΜΟΝΟ  ΣΛΑΒΟΙ ΚΑΙ ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ  ΕΡΟΥΛΟΙ ΚΑΙ ΑΒΑΡΟΙ.
Κατά τη Βυζαντινή περίοδο και ιδιαίτερα μετά την εγκατάσταση των Βουλγάρων στα νοτιότερα τμήματα της Βαλκανικής άρχισαν πολεμικές αναμετρήσεις μεταξύ των νεοφερμένων και της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.  
Στην αρχή και πριν από την είσοδο  σλάβων και βούλγαρων στην Ανατολική-κεντρική Ευρώπη, είχαν αρχίσει τις επιδρομές τους οι Άβαροι και πριν από αυτούς οι Έρουλοι.   Ωστόσο, κοινή αφετηρία στην πορεία των Βούλγαρων των Ερούλων και Αβάρων υπήρξε η ίδια γεωγραφική περιοχή, η περιοχή μεταξύ Μαύρης θάλασσας και Κασπίας, ενώ χρονολογικά η μετανάστευση τους προς τη Δύση άρχισε με πρώτους τους Ερούλους (Ελούρους κατα άλλους) τον 4ο αιώνα (300+ μ.Χ.) και συνεχίστηκε με τους Αβάρους. Ακολούθησαν οι Σλάβοι γενικότερα και η μετανάστευση ολοκληρώθηκε με τους Βούλγαρους, οι οποίοι κακώς συγκαταλέγονται στα σλαβικά φύλλα, εφόσον (όπως οι Άβαροι) ήταν Ούννοι στην καταγωγή.
ΟΙ ΑΒΑΡΟΙ ΠΡΟΗΛΘΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΝΤΑΓΚΕΣΤΑΝ
sansonΤο σημερινό Νταγκεστάν βρίσκεται δυτικά της Αρμενίας και αποτελεί  ανεξάρτητη δημοκρατία της Ρωσικής Ομοσπονδίας.  Επίσης η ονομασία Νταγκεστάν σημαίνει  ‘υψηλά ευρισκόμενη χώρα’,  ή όπως  θα λέγαμε και στα ελληνικά ‘Αλπική χώρα’.
Σήμερα ο πληθυσμός του Νταγκεστάν σύμφωνα με την επίσημη απογραφή του 2002 αποτελείται απο 30% Αβάρους (Avars), ακολουθούν οι Dargins με 16% οι Kumiks οι Lezgins με 13% καθώς και άλλες μικρότερες εθνότητες.
Το Νταγκεστάν απο την εποχή της Ρωμαϊκης αυτοκρατορίας μέχρι και τα πρωϊμα χρόνια του Βυζαντίου  αποκαλούνταν Αλβανία οι δε κάτοικοι της  Αλβανοί, γεγονός που είναι γνωστό από τις αναφορές των μεγάλων Ελλήνων και Λατίνων ιστορικών και γεωγράφων της κλασικής και ελληνιστικής περιόδου.   
Ιστορικές αναφορές και αποδείξεις
Ο Πλούταρχος (βίοι παράλληλοι) γράφει: 
«Καταλιπών δέ φρουρόν Αρμενίας Αφράνιον αυτός εβάδιζε δια τών περιοικούντων τον Καύκασον εθνών άναγκαίως έπϊ Μιθριδάτην. Μέγιστα δε αυτών εστίν έθνη, Αλβανοί και Ίβηρες«
Στράβωνος Γεωγραφία.
Εν αυτή δέ τη Αρμενία πολλά μέν όρη, πολλά δέ οροπέδια, έν οις ουδ αμπελος φύεται ραδίως. Πολλοί δε αύλωνες οί μέν μέαως, οι δέ και σφόδρα εύδαίμονες.. Καθάπερ τό Άραξηνόν πεδίον, δι ού ο Άράξης ποταμός ρέων εις τά άκρα της Αλβανίας και την Κασπίαν εκπίπτει θάλασσαν.
Άλλες αναφορές για την Αλβανία της Κασπίας γίνονται από τον Αρριανό στο έργο του ‘Αλεξάνδρου Ανάβασις ‘,  όπου οι Αλβανοί βρίσκονται αντιμέτωποι ως εχθρικό τμήμα ενταγμένο στις περσικές δυνάμεις του Δαρείου κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου.   «Ώς δέ ομού ήδη τά στρατότεδα έγίγνετο, ώφθη Δαρείος και οί άμφ΄ αυτόν, οί τε μηλοφόροι Πέρσαι και Ινδοί και Αλβανοί και Κάρες οι ανάσπαστοι και οί Μαρδοι τοξόται κατ΄ αυτόν Άλέξανδρον τεταγμένοι και την ίλην την βασιλικην.» 
Από τον Κλαύδιο Πτολεμαίο διαβάζουμε :  Αλβανοί, Σκύθαι
Από τον Στέφανο Βυζάντιο, φιλόσοφο και γεωγράφο (4ου αιώνα μ.Χ.). διαβάζουμε:
Αλβανία χώρα προς τοις ανατολικοίς Ίβηρσιν. Εκεί δε και το έθνος οι Αλβανοί, ποιμενικοί και μετρίως πολεμικοί μεταξύ Ιβήρων και Κασπίας.  Υπόκειται δε τη Σαρματία προς μεν τω Πόντω η Κολχική προς δε τή Κασπία η Αλβανία.  
Υποστηρίζεται ότι οι πρώτοι κάτοικοι της Παννονίας υπήρξαν οι Ιλλυριοί (πελασγικός λαός και συγγενής των Ελλήνων). Η Παννονία σήμερα περιέχεται στα εδάφη των κρατών της Σερβίας, Βοσνίας, Μαυροβουνίου, Κοσσυφοπεδίου και βορείου Αλβανίας.    
Ωστόσο από το βιβλίο «Ιστορία του Βασιλείου της Βαυαρίας και του εν αυτή Άρχοντος Οίκου» (επιτομή της Ιστορίας του Μιλβιλέρου, αρχές 19ου αιώνα), διαβάζουμε:
Ή των Λογγοβάρδων μετανάστασις παρέσχεν εις την Βοϊαρίαν νέους γείτονας διότι εις τά εν Παννονία οικητήρια των Λογγοβάρδων εισεχώρησαν οί Άβαροι, άγριον Ούννικον έθνος. Προεχώρουν οί Άβαροι επί μάλλον καί μάλλον εξ ανατολών ώστε περί τα μέσα της ογδόης έκατονταετηρίδος ειχον ηδη έκταθη μέχρι τοϋ Ένσου ποταμου έν Αυστρία. Τούτοις παρηκολούθησαν οί Σλάβοι, έθνος Σαρματικόν κατοικήσαντες την σημερινήν Καρινθίαν, Καρνίαν και Στυρίαν, και τελουντες ύπό τον Χάνην των Άβάρων
 
Από την Μενάνδρου Ιστορία ‘ Έρουλοι και Άβαροι’, μαθαίνουμε
Οτι έδέξατο Ιουστινιανός παρά Αβάρων πρέσβεις, έφ ώ σφάς περιαθρήσαι γήν οποί το φύλον θήσονται τας οικήσεις.  Και ο μεν βασιλεύς Ιουστίνου του στρατηγού σημήναντός οι, έν βουλή έποιήσατο ές την Έρούλων χώραν κατοικίσαι το έθνος, ένθα προ του ώκουν οι Ερούλοι. δευτέρα δε προσαγορεύεται Παιονία
Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος για την εποχή του Ηράκλειου γράφει:
…»Και επειδή η νυν Σερβλία καί παγανία καί η ονομαζομένη Ζαχλούμων χώρα καί Τερβουνία καί η των Καναλιτών υπό την εξουσίαν του βασιλέως Ρωμαίων υπήρχον, εγένοντο δε αι τοιούιαι χώραι έρημαι παρά τών Αβάρων από των εκείσε γαρ Ρωμάνους τους νύν Δελματίαν καί τό Δυρράχιον οίκούντας απήλασαν«…
Εδώ περιγράφεται η ερήμωση της Ιλλυρίας μέχρι και του Δυρραχίου και ο εποικισμός υπο των Αβάρων.
Ο Λαονικος Χαλκοκονδύλης (1430-1490), γράφει:  Ουδόλως φρονώ ότι οί Αλβανοί ύπάρχουσιν Ίλλυρικόν γένος ώς τίνες λέγουσιν
Απο την Γαλλική εγκυκλοπαίδεια, γραμμένη από επιτροπή Σοφών υπό την εποπτεία του Ιππότη D’ Arteau, μεταφρασμένη κατ΄  επιτομή από τη Γαλλική, το έτος 1862, διαβάζουμε:
 
ΑΛΒΑΝΙΑ: υπό των νεωτέρων γεωγράφων καλείται μία των επαρχιών της Ευρωπαϊκής Τουρκίας εκτεινομένη παρά το Αδριατικόν και το Ιόνιον πέλαγος και περιλαμβάνουσα δύο διακεκριμένας Επαρχίας των αρχαίων γεωγράφων την Ιλλυρίαν και Ήπειρο Η χώοα αυτή κατά τόν μεταίωνα εκαλείτο Αρβανέσση νύν δε καλείται Αρναούτ μέν υπο των Οθωμανών, Σκίπερη δέ υπό τών εγχωρίων ήτοι των Αλβανών οίτινες και εαυτούς όνομάζουσι σκιπετάρους. Οί κάτοικοι της εκτεταμένης ταύτης επαρχίας διαφέρουσιν από αλλήλων κατά τε την εθνικότητα την γλώσσαν και την θρησκείαν διότι το μέν μεσημβρινόν μέρος της Αλβανίας ήτοι την κυρίως Ήπειρον οικούσιν οί Ηπειρώται, όντες ομόγλωσσοι και Ομόθρησκοι με τους λοιπούς Έλληνας, το δε αρκτικόν ήτοι την Ιλλυρίαν, ήτις και δύναται νά ονομασθεί κυρίως Αλβανία κατοικούσιν οί Αλβανοί ανάμικτοι οντες μετά Σέρβων καϊ Οθωμανών καί Έλλήνων. Εκτός της αλβανικής γλώσσης η οποία διαιρείται εις πολλάς διαλέκτους και ιδιώματα, λαλείται έτι εν τη Αλβανία καί η Ελληνική, η τουρκική κλπ   
Στις αρχές του 20αι. ο πρωθυπουργός της Σερβίας Πάσιτς δήλωνε περί του Αλβανικού ζητήματος, σε συνέντευξη που έδωσε στην Γαλλική εφημερίδα «Χρόνος»:
«Οι Αλβανοί ουδέποτε είχον ιστορικόν βίον και ουδέποτε υπήρξε Αλβανία με την γεωγραφική έννοιαν ήν δίδουσι σήμερον οι εν Ευρώπη, μάλιστα δε οι προπαγανδισταί. Ανεξαρτήτως απο το ζήτημα περί καταγωγής και γλώσσης των Αλβανών, είναι βέβαιον ότι είτε Ιλλυριοί ήσαν ούτοι αρχαιώθεν είτε μετανάστες εξ Ασίας, πολιτικόν βίον ουδέποτε έσχον«. 
Βεβαίως τα λεγόμενα του Σέρβου πολιτικού και μάλιστα πρωθυπουργού, ο καθένας θα περίμενε να κρύβουν πολιτικές σκοπιμότητες.
Ωστόσο σε αυτό που πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή είναι η αναφορά του Πάσιτς στην Ασιατική καταγωγή των Αλβανών.
Στο Βιβλίο «Χρονογραφία της Ηπείρου και των όμορων Ελληνικών και Ιλλυρικών», Ο Παναγιώτης Αραβαντινος επικεντρώνοντας στους Βούλγαρους, γράφει:
Βούλγαροι:  Εθνος σκυθικόν κατοικούν παρά τον Βόλναν ποταμόν της Σαρματίας, τον παρά Ελλησι Βορυσθένην. Κατά το έτος 485 το βάρβαρον αυτό έθνος άγρίως και ληστρικώς έπεσκέφθη την Θράκην και κατά της ιδίας αυτής επαρχίας επανέλαβε τάς λεηλασίας και έπιδρομάς του, κατά τα έτη 479 και 501. Μετά ταϋτα συνενωθέντες μετά των Αβάρων καί Σλαβίνων συγκατώκουν εις Παιονίαν και Δακίαν. Εν έτει δε 538 έπι της βασιλείας του Ιουστιανού επιδραμόντες μετά των Αβάρων την Μοισίαν
HellasOnTheWeb
Πηγές:Πλουταρχος, Βίοι παράλληλοι
Στράβωνος Γεωγραφικά
Κλαύδιος Πτολεμαίος
Στέφανος Βυζάντιος
Ιστορία του Βασιλείου της Βαυαρίας
Μενάνδρου Ιστορίαι
Κωνσταντινος Πορφυρογέννητος
Λαόνικος Χαλκοκονδύλης
Γαλλική Εγκυκλοπαίδεια
Γαλλική Εφημερίς «Παρισινός χρόνος»
Παναγιώτης Αραβαντινος

Posted in Ιστορία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | 1 Comment »

ΓΙΓΑΝΤΟΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ‘ΛΕΒΙΑΘΑΝ’

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 20 Απριλίου 2011

Μελέτης Η. Μελετόπουλος
(Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης)
 
Η πυρηνική τραγωδία στην Ιαπωνία οδηγεί άμεσα σε αναθεώρηση ή και αναστολή της παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, υπό την πίεση της τρομοκρατημένης κοινής γνώμης. Η απελευθερωμένη ραδιενέργεια είναι ένας αόρατος δολοφόνος χωρίς σύνορα.
Ο πολιτισμός επιστρέφει λοιπόν προσώρας στο πετρέλαιο και κυρίως στο φυσικό αέριο. Οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας δεν έχουν ακόμα επαρκώς αναπτυχθεί ώστε να υποκαταστήσουν τις συμβατικές (και ρυπογόνες) . Η δε ανάπτυξή τους απαιτεί ακόμα χρόνο.
Υπ’αυτές τις συνθήκες, τα τεράστια (σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις) κοιτάσματα που βρίσκονται στην ζώνη νότιο Ιόνιο Πέλαγος-βόρειο Λιβυκό Πέλαγος- Καστελλόριζο-Κύπρος- ακτές Μέσης Ανατολής καθίστανται επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος και ανταγωνισμού μεταξύ των μεγάλων και των μικρότερων περιφερειακών δυνάμεων.
Η Δύση, δηλαδή οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι ο επίδοξος νομέας των κοιτασμάτων. Αλλά η πρόσβαση στα ενεργειακά κοιτάσματα περνάει από τα κράτη της περιοχής που ελέγχουν νομίμως τον χώρο(Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, Υφαλοκρηπίδα), δηλαδή την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ, οριακά δε την Συρία, την Αίγυπτο και την Λιβύη. Επομένως προαπαιτούνται συμμαχίες και συμφωνίες διανομής μεταξύ των ενδιαφερομένων μερών: οι μεγάλες δυνάμεις θα προσφέρουν την τεχνογνωσία και την γεωστρατηγική κάλυψη, οι εγχώριες δυνάμεις τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα εξόρυξης.
Ήδη στην περιοχή έχει διαμορφωθεί άξονας Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ (με γεωστρατηγική προέκταση το ημιανεξάρτητο Κουρδιστάν και την Αρμενία). Ο άξονας έχει δύο σκέλη: πολιτικο στρατιωτική συμμαχία και συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων. Αυτός ο άξονας είναι η αιχμή του δόρατος του δυτικού κόσμου στην πετρελαιοφόρο ζώνη.

Η Τουρκία στερείται προσβάσεων στις επίμαχες ενεργειοφόρες περιοχές και αισθάνεται περιεσφιγμένη γεωστρατηγικά και γεωοικονομικά, ενώ διαβλέπει την προοπτική της περιθωριοποίησής της δίπλα στον ανερχόμενο ενεργειακό άξονα.
Αλλά η δυσχερής θέση της Τουρκίας αποτελεί προϊόν δικής της αποκλειστικά επιλογής. Αυτο-αποκλείστηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, επιδεικνύοντας αδιαλλαξία στους γεωπολιτικούς όρους που ετέθησαν για την εισδοχή της. Αρνήθηκε να ομαλοποιήσει τις σχέσεις της με την Ελλάδα (μη άρση του casus beli) και την Κύπρο (όπου παραμένει ως κατοχική δύναμη). Το κυριώτερο, συγκρούσθηκε με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, υποστηρίζοντας το Ιράν και εμφανιζόμ ενη ως ηγέτις των Μουσουλμάνων της Ευρώπης αλλά και της Μέσης Ανατολής. Το αποτέλεσμα ήταν τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ευρωκοινοβούλιο, συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών) να θέσουν στις αρχές του χρόνου ανυπέρβλητα εμπόδια στην συνέχιση της ενταξιακής διαδικασίας.

Η Τουρκία επιδιώκει να συμμετάσχει στην διανομή των κοιτασμάτων, παρακάμπτοντας και αποκλείοντας την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ, ως απευθείας συνομιλητής της Δύσης ή και ως αντίπαλος της Δύσης. Θέλει να σύρει την Δύση σε διαπραγμάτευση, εκβιάζοντάς την, με «αντίποινα» μία ειδική σχέση Τουρκίας-Ρωσσίας ή Τουρκίας-Ιράν ή και συσπειρώνοντας την Μέση Ανατολή εναντίον της Δύσης. Απειλεί επίσης, ευθέως και ρητώς (βλ. πρόσφατες δηλώσεις Ραούφ Ντενκτάς), με γεωστρατηγική αποσταθεροποίηση στην Ανατολική Μεσόγειο, στην περίπτωση που προχωρήσουν οι διαδικασίες αξιοποίησης των κοιτασμάτων από τις δυτικές εταιρείες που ήδη έχουν υπογράψει συμβόλαια με την Κύπρο και το Ισραήλ. Αξιοποιεί το πλαίσιο της «σύγκρ ουσης των πολιτισμών»,για να δημιουργήσει ιδεολογικό επικάλυμμα. Ασφαλώς θα αναζητήσει συμμάχους στον χώρο της Μέσης Ανατολής, επικαλούμενη τον κοινό αραβομουσουλμανικό παρονομαστή. Επίσης είναι βέβαιο ότι θα επιχειρήσει να εκμεταλλευθεί πολιτικά και διπλωματικά την σαρωτική ανατροπή των αραβικών καθεστώτων της βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.

Η Τουρκία ενδεχομένως θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή στο ενεργειακό «κλαμπ» που διαμορφώνεται στην Ανατολική Μεσόγειο, εάν αναθεωρούσε την συγκρουσιακή της σχέση με το Ισραήλ. Αυτή η σύγκρουση αποτελεί όμως την βασική συνθήκη για την ανάδειξή της σε περιφερειακή μουσουλμανική δύναμη, όπως προβλέπει το όραμα Νταβούτογλου.
Επίσης η Τουρκία θα έπρεπε να αναγνωρίσει την Κύπρο, να παραδώσει την Αμμόχωστο και να αποσύρει τα στρατεύματά της από το βόρειο τμήμα, το οποίο θα καθίστατο μέρος μίας χαλαρής συνομοσπονδίας με την ελεύθερη Κύπρο, που όμως θα μετείχε στην νομή του ενεργειακού πλούτου. Αυτό θα οδηγούσε βεβαίως στη ν γεωστρατηγική αποδύναμωσή της, τουλάχιστον όπως το εννοούν οι ιθύνοντες του τουρκικού γεωστρατηγικού δόγματος.

Τέλος θα έπρεπε να άρει το casus beli έναντι της Ελλάδος, να παύσει αμέσως κάθε αμφισβήτηση της Ελληνικής εθνικής κυριαρχίας και τις σχετικές παραβιάσεις, παραβάσεις, υπερπτήσεις, «αβλαβείς διελεύσεις» και λοιπές προκλήσεις, όπως και την ανάμειξή της στην Δυτική Θράκη. Επίσης θα έπρεπε να αναγνωρίσει την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου και να επιτρέψει την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Δηλαδή θα έπρεπε να εγκαταλείψει την εξωτερική της πολιτική των τελευταίων τριάντα χρόνων και να αποποιηθεί των ηγεμονικών νεο-οθωμανικών φιλοδοξιών της.Αυτές οι πραγματικά ριζοσπαστικές κινήσεις θα της επέτρεπαν όμως να εισπράξει τεράστια έσοδα από την συμμετοχή της στα ενεργειακά κονσόρτσιουμ που διαμορφώνονται ήδη.

Μία άλλη κοινωνία, χωρίς ψυχοπαθολογικές εμμονές, στρατοκρατική λογική και γεωπολιτικές ανασφάλειες, οργανωμένη στην βάση του ορθού λόγου και της επιδίωξης της ειρηνικής ανάπτυξης και καλής γειτονίας, ενδεχομένως θα επέλεγε ένα τέτοιο σενάριο.

Αλλά η Τουρκία, μία χώρα με εμφανή σύνδρομα ανωτερότητας, δεν αντέχει την λογική της διαπραγμάτευσης επί ίσοις όροις. Οι αυτοκρατορικές της αναμνήσεις και οι ηγεμονικές της ψευδαισθήσεις την ωθούν να υπαγορεύει τους όρους της ακόμη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η εξόρυξη φυσικού αερίου ή πετρελαίου σε χώρο που διεκδικεί έστω και χωρίς νομικά επιχειρήματα είναι κόκκινη γραμμή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Οι αντιδράσεις της επομένως θα κινηθούν από το επίπεδο των διπλωματικών πιέσεων, διλημμάτων και απειλών έως και πιθανά κλιμακούμενα θερμά επεισόδια. Φυσικά, η αντιπαράθεση της Τουρκίας με την Δύση και το Ισραήλ θα έχει τεράστιο κόστος γι’αυτήν.

Η έκβαση της διελκυστίνδας αυτής θα είναι κρίσιμη, το διακύβευμα είναι τεράστιο, και ο έλεγχος των κοιτασμάτων θα διαμορφώσει την παγκόσμια ενεργειακή άρα και γεωστρατηγική ισορροπία.

 
Αναρτήθηκε από Geopolitics-Gr.blogspot

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

«Καθορίστε εσείς ΑΟΖ και αντίδραση της Τουρκίας θα είναι αιτία πολέμου για εμάς» λέει το Ισραήλ

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 14 Απριλίου 2011

 Του Δημήτρη Μπεκιάρη

«Καθορίστε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη σας με την Κύπρο, και οποιαδήποτε απειλή, αντίδραση και πρωτοβουλία της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας θα θεωρείται για εμάς Casus Belli». Αυτό είναι το μήνυμα το οποίο μετέφεραν την προηγούμενη εβδομάδα Ισραηλινοί αξιωματούχοι σε ανώτατα στελέχη του ελληνικού υπουργείου Εθνικής Άμυνας.

Όπως αναφέρει πολύ καλά πληροφορημένη πηγή στο newscode.gr «Οι Ισραηλινοί είναι έτοιμοι να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Είναι στο χέρι της ελληνικής κυβέρνησης να προχωρήσει με τολμηρά βήματα».

Σύμφωνα με πολύ καλά πληροφορημένες πηγές του newscode.gr, το Ισραήλ είναι έτοιμο να παράσχει οποιαδήποτε στήριξη στην Ελλάδα, από την στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει να προχωρήσει στον καθορισμό της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της συμπεριλαμβανομένου και του Καστελόριζου.

Ιδιαίτερα δεν μετά τον χαρακτηρισμό του Ισραήλ στην τουρκική «Κόκκινη Βίβλο» ως «βασική απειλή», το Τελ Αβίβ είναι αποφασισμένο όσο ποτέ να ενισχύσει ακόμη περισσότερο την στρατιωτική συνεργασία με την Ελλάδα. Εξάλλου, τους τελευταίους μήνες τα δείγματα στο πεδίο της προσέγγισης της Αθήνας με το Ισραήλ στον στρατιωτικό τομέα υπήρξαν θετικά. Η επικοινωνία και οι επαφές ανάμεσα στα ανώτατα κλιμάκια των ενόπλων δυνάμεων της Ελλάδας και του Ισραήλ είναι συνεχείς τους τελευταίους μήνες, ενώ έχουν πραγματοποιηθεί μυστικές συναντήσεις ανάμεσα σε ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς των ενόπλων δυνάμεων των δύο χωρών στην Αθήνα, με αντικείμενο τόσο την στρατιωτική συνεργασία, όσο και την μελλοντική προμήθεια ισραηλινών εξοπλιστικών προγραμμάτων (εννοείται όταν και αν η Ελλάδα αντιμετωπίσει με επιτυχία την σφοδρή οικονομική κρίση).

Ενιαίος χώρος

Το Ισραήλ επιθυμεί να δημιουργηθεί όσο γίνεται πιο γρήγορα ένας «ενιαίος», επί της ουσίας, χώρος Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών με την Κύπρο και την Ελλάδα, στο πλαίσιο της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Εξάλλου δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που το Τελ Αβίβ με δική του πρωτοβουλία έδωσε στη δημοσιότητα χάρτες με βάση τους οποίους αναγνώριζε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Ελλάδας.

Η προοπτική του καθορισμού της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης θα αποτελέσει την βάση για την υλοποίηση του σχεδίου κατασκευής αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου από το Ισραήλ στην Ελλάδα, με τη χώρα μας να αναλαμβάνει ρόλο διαμετακομιστικού κέντρου του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Ήδη η Ισραηλινή πλευρά από το περασμένο καλοκαίρι έχει υποβάλει αυτή την πρόταση προς την ελληνική. Ταυτόχρονα ο καθορισμός Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης από την πλευρά της Ελλάδας, θα ενισχύσει την προοπτική απόκτησης του απαραίτητου για το Ισραήλ στρατηγικού βάθους στη Μεσόγειο.

Στο Τελ Αβίβ, θεωρούν ότι στην παρούσα συγκυρία οι προϋποθέσεις είναι οι κατάλληλες, ώστε η Ελλάδα να προχωρήσει με τολμηρά βήματα στον καθορισμό των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών, δεδομένου ότι η κατάσταση στην ανατολική μεσόγειο, εξαιτίας των ραγδαίων εξελίξεων στον αραβικό κόσμο και ειδικότερα στο βορειο-αφρικανικό χώρο, ευνοεί τις τολμηρές, αλλά και εξαιρετικά μεγάλης στρατηγικής σημασίας αποφάσεις.

Κύπρος

Το Ισραήλ παρακολουθεί πολύ στενά τις εξελίξεις στην βόρειο Κύπρο και τις αντιδράσεις των Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι ζητούν την απομάκρυνση του τουρκικού στρατού κατοχής και καθιστούν δηλωτική την επιθυμία τους για αποδέσμευση από την Τουρκία. Σε αυτό το πλαίσιο το ενδιαφέρον τόσο της Αθήνας, όσο και του Τελ Αβίβ προκάλεσε η συνάντηση εκπροσώπων ελληνοκυπριακών και τουρκοκυπριακών κομμάτων στο ξενοδοχείο «Λήδρα Palace» στη Λευκωσία, με αντικείμενο συζήτησης το θέμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Σε σχετική ανακοίνωση, σημειώνεται μεταξύ άλλων ότι «Τα οφέλη των φυσικών πόρων πρέπει να προκύπτουν για όλους τους Κυπρίους και να μπορούν να συμβάλλουν στην χρηματοδότηση της λύσης του Κυπριακού».

Η ένταση και οι αντιδράσεις που εκδηλώνονται στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο εναντίον της Τουρκίας, μπορεί να επηρεάσουν μελλοντικά και τις εξελίξεις στο θέμα του καθορισμού των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών, δεδομένου ότι επίκειται επιτάχυνση των επαφών στο πλαίσιο της διαπραγματευτικής διαδικασίας επίλυσης του Κυπριακού. Τον περασμένο Φεβρουάριο η ηγεσία του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους προανήγγειλε την διεξαγωγή ερευνών για κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου και ταυτόχρονα έκανε γνωστό ότι θα προχωρήσει σε καθορισμό Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης με την Τουρκία και όλα αυτά εν μέσω των σφοδρών αντιδράσεων και των διαδηλώσεων εναντίωσης προς την τουρκική παρουσία στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου.

Καλά πληροφορημένοι διπλωματικοί κύκλοι εκτιμούν ότι εκείνη η απόφαση της τουρκοκυπριακή ηγεσίας, σε εκείνη τη συγκυρία αποτελούσε ένα ακόμη δείγμα εκνευρισμού. Σύμφωνα με τους ίδιους διπλωματικούς κύκλους «Οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να κοιτάξουν το μέλλον τους, να αξιολογήσουν τα υπέρ και τα κατά της τουρκικής κατοχής, η οποία τους οδηγεί σε απομόνωση και σε ένα μέλλον οικονομικής καταστροφής».

http://www.newscode.gr/diplwmatia/story/27647/kathoriste-eseis-aoz-kai-antidrash-ths-toyrkias-tha-einai-aitia-polemoy-gia

Posted in Ελλάδα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , , , | Leave a Comment »

Σαμίρ Αμίν:Έρχονται νέα, γιγάντια κύματα εξεγέρσεων των αραβικών λαών.

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 6 Απριλίου 2011

Συνέντευξη στον Ερρίκο Φινάλη

Ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος Σαμίρ Αμίν είναι βαθύς γνώστης των ζητημάτων που αφορούν την Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Αιγυπτιακής καταγωγής και με σαφή αντιιμπεριαλιστική στάση, εδώ και δεκαετίες «μιλά» με τα βιβλία του και με τη δράση του υπέρ των λαών και εναντίον των αντιδραστικών καθεστώτων και των ξένων δυναστών.

Οι εκτιμήσεις του για το κύμα εξεγέρσεων που διαπερνά τις αραβικές χώρες, αλλά και για την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το ελληνικό κοινό. Στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στον Δρόμο, ο Σαμίρ Αμίν μας δίνει στοιχεία και πληροφορίες που δύσκολα διαπερνούν τα ΜΜΕ, αναλύει διεισδυτικά και κριτικά τις εξελίξεις, χωρίς ούτε στιγμή να διακατέχεται από μια ψευδεπίγραφη αντικειμενικότητα: παίρνει σαφώς την πλευρά των αγωνιζόμενων αραβικών λαών, που σπάνε το φόβο δεκαετιών και ξαναμπαίνουν ορμητικά στο προσκήνιο της ιστορίας.

Ποια είναι η γενική σας εκτίμηση για τις πρόσφατες εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, για την αφύπνιση των αραβικών μαζών;
Είναι αλήθεια ότι το κύμα εξεγέρσεων απλώνεται στο σύνολο του αραβικού κόσμου – αν και οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές από τη μια χώρα στην άλλη, και μ’ αυτή την έννοια είναι επικίνδυνο να μιλά κανείς γενικά για «αραβικό κόσμο». Όμως, παρά τις διαφορές, όλες αυτές οι εξεγέρσεις στρέφονται ενάντια σε καθεστώτα που κανείς δεν μπορεί να υπερασπιστεί, καθεστώτα αυταρχικά, με «λαμπρές» επιδόσεις σε διωγμούς, βασανιστήρια και δολοφονίες. Επιπλέον, αν και ορισμένα από αυτά είχαν κληρονομήσει από το παρελθόν μια εθνικιστική αντιιμπεριαλιστική ρητορική, έχουν πια υποταχθεί πλήρως στον ακραίο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, και στο σχέδιο των ΗΠΑ για τη λεγόμενη «ειρήνη στη Μέση Ανατολή»: ένα σχέδιο που αφήνει το Ισραήλ ανενόχλητο να επεκτείνεται, να εποικίζει τα Κατεχόμενα, και να εξοντώνει τους Παλαιστίνιους.
Ένα ακόμη κοινό σημείο είναι ότι σχεδόν όλα αυτά τα καθεστώτα προχώρησαν σε μια αποπολιτικοποίηση, καταστέλλοντας βάρβαρα όλες τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις, και κυρίως τις δυνάμεις της Αριστεράς που προέρχονταν από το κομμουνιστικό κίνημα και ήταν πολύ ισχυρές στην περιοχή. Έτσι, μέσω της αποπολιτικοποίησης, δημιούργησαν ένα ιδεολογικό κενό που καλύφθηκε (αφού η πολιτική και η κοινωνία απεχθάνονται το κενό ακριβώς όπως και η φύση!) από το Ισλάμ. Το Ισλάμ ήταν βέβαια πάντα παρόν στις κοινωνίες μας, αλλά δεν είχε τέτοια πολιτικά βαρύνουσα θέση. Χάρη σε αυτές τις διεργασίες εξελίχθηκε σε πολιτικό Ισλάμ, με χαρακτηριστικότερο το κόμμα των Αδελφών Μουσουλμάνων, που είναι παναραβικό και όχι αποκλειστικά αιγυπτιακό.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι εξεγέρσεις οδήγησαν σε ορισμένες καταρχήν νίκες, όπως ξεκάθαρα δείχνει η περίπτωση της Τυνησίας και, λιγότερο ξεκάθαρα, της Αιγύπτου – αλλά πρόκειται μονάχα για καταρχήν νίκες. Οι αντιδραστικές δυνάμεις βρίσκονται ακόμα στη θέση τους και, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, δυστυχώς και της Ευρώπης, προσπαθούν να μας γυρίσουν πίσω.

Πώς επιχειρείται αυτό;
Πάρτε την περίπτωση της Αιγύπτου. Η στρατηγική της Ουάσιγκτον και του ντόπιου αντιδραστικού μπλοκ είναι να προχωρήσουν σε εκλογές πολύ σύντομα, τον Οκτώβριο, διατηρώντας το μη δημοκρατικό Σύνταγμα (που υπέστη ανώδυνες μόνο τροποποιήσεις) και το εξίσου μη δημοκρατικό ένα εκλογικό σύστημα. Επιδιώκουν την επιστροφή του κόμματος του Μουμπάρακ, του κόμματος της μεταπρατικής και εξαρτημένης αστικής τάξης, που απλά θα αλλάξει όνομα, και μαζί και των Αδελφών Μουσουλμάνων. Αυτό ήταν εξαρχής το σχέδιό τους. Ο Ομπάμα δήλωσε με σαφήνεια ότι επιθυμεί μια σύντομη μετάβαση, που δεν θα επιτρέψει σε νέες δυνάμεις να προλάβουν να οργανωθούν.
Θα επαναληφθεί δηλαδή το πακιστανικό μοντέλο, στο οποίο ο στρατός μένει στο παρασκήνιο, αλλά είναι πάντα παρών. Και έτσι πλασάρονται σαν «δύναμη αλλαγής» οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, που οικονομικά ήταν πάντα αντιδραστικοί και νεοφιλελεύθεροι: αντιτίθενται στις εργατικές απεργίες, στους αγώνες των αγροτών, στα αιτήματα για αυξήσεις μισθών, στην αλλαγή της εργατικής νομοθεσίας… Και την ίδια στιγμή διακηρύττουν ανοικτά ότι δεν θα αμφισβητήσουν την διεθνή πολιτική της Αιγύπτου, δηλαδή τις συνθήκες υποταγής στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ.
Στην Αίγυπτο το αντιδραστικό μπλοκ αποτελείται από τρεις πόλους: το στρατό, το κόμμα της μεταπρατικής αστικής τάξης, και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Αυτό έγινε εντελώς σαφές στο πρόσφατο δημοψήφισμα για την αναθεώρηση του Συντάγματος, όπου το 77% ψήφισε ναι, δηλαδή δέχθηκε τις ανώδυνες αλλαγές, και το 23% ψήφισε όχι. Αυτό το 23%, δεδομένων των συνθηκών, δεν είναι διόλου αμελητέο. Αποτελείται από τους νέους, τα μέλη αυθεντικά δημοκρατικών ή και σοσιαλιστικών κομμάτων, τους υποστηρικτές κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Ακόμη και το πότε έγινε το δημοψήφισμα ήταν χαρακτηριστικό: κανονικά θα έπρεπε να διεξαχθεί ημέρα Πέμπτη, παραμονή Παρασκευής, που είναι μέρα προσευχής. Όμως ο στρατός αποφάσισε να το κάνει το Σάββατο. Έτσι, την Παρασκευή όλα τα τζαμιά κινητοποιήθηκαν υπέρ του ναι. Οι κληρικοί κήρυτταν στον κόσμο ότι το όχι είναι ψήφος στο σατανά, ψήφος στους ξένους. Δεν έκαναν βέβαια τον κόπο να εξηγήσουν γιατί και οι Αμερικάνοι επίσης ευχήθηκαν τη νίκη του ναι!
Βρισκόμαστε λοιπόν πολύ μακριά από το να έχουμε κερδίσει τον πόλεμο. Είναι αστείο να ακούς τους Δυτικούς να κατηγορούν π.χ. τον πρόεδρο της Συρίας, τον Μπασάρ Αλ Άσαντ, επειδή δεν έχει καταργήσει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, και να «ξεχνούν» ότι και η σημερινή αιγυπτιακή κυβέρνηση διατηρεί επίσης την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που είχε κηρύξει ο… Μουμπάρακ. Ούτε ένα δυτικό μέσο ενημέρωσης δεν αναφέρεται στις κινητοποιήσεις που γίνονται σήμερα στην Αίγυπτο ακριβώς για την κατάργηση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης!

Πριν από λίγο καιρό οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είχαν πει ότι δεν θα πάρουν μέρος στις επόμενες εκλογές «ώστε να καθησυχαστούν όσοι φοβούνται τους ισλαμιστές»…
Πρόκειται για φάρσα! Τώρα δημιουργούν ένα κόμμα υποτίθεται ανεξάρτητο, αλλά στην πραγματικότητα ολοκληρωτικά ελεγχόμενο από αυτούς. Σκεφτείτε, η περίφημη «επιτροπή τροποποίησης του Συντάγματος», από ποιους απαρτιζόταν; Από εκπροσώπους των ενόπλων δυνάμεων και από δύο πολίτες: ένα νομικό και ένα διανοούμενο – που και οι δύο είναι μέλη του κόμματος των Αδελφών Μουσουλμάνων!

Από χώρα σε χώρα υπάρχουν διαφορετικές συνθήκες, αλλά, όπως επισημάνατε κι εσείς, υπάρχουν και πολλά κοινά σημεία. Ποιο αξιολογείτε ως σημαντικότερο;
Το πιο σημαντικό, επειδή αφορά το μέλλον, είναι ότι ένα υπολογίσιμο τμήμα της αραβικής νεολαίας (δηλαδή της πλειοψηφίας του πληθυσμού) στρέφεται στην αριστερά. Διεκδικεί την ελευθερία οργάνωσης συνδικάτων, αγροτικών οργανώσεων, λαϊκών ενώσεων. Δεν θα ισχυριστώ ότι όλοι αυτοί οι νέοι είναι συνειδητοί σοσιαλιστές. Αλλά σαφώς αντιπαλεύουν την παρούσα νεοφιλελεύθερη πολιτική, τις κοινωνικές ανισότητες, και επιζητούν την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των λαϊκών τάξεων. Ακόμη, αγωνίζονται ώστε τα αραβικά κράτη να γίνουν πραγματικά ανεξάρτητα, να αποτινάξουν την υποταγή στις ΗΠΑ, να εκφράσουν ανοικτά την υποστήριξή τους στον παλαιστινιακό αγώνα. Αυτά είναι κοινά σημεία, τα βρίσκουμε πολύ έντονα στην Αίγυπτο, στην Τυνησία. Τα ίδια υποστηρίζουν στη μεγάλη πλειοψηφία τους οι νέοι της Αλγερίας, του Λιβάνου και άλλων χωρών.

Μιλάτε, λοιπόν, για τη σημερινή αντιιμπεριαλιστική στάση ενός μεγάλου κομματιού, τουλάχιστον, της νεολαίας. Εντάσσονται οι πρόσφατες εξεγέρσεις στους αγώνες δεκαετιών του αραβικού κόσμου για την απαλλαγή του από την ξένη κυριαρχία;
Πρέπει να θέσουμε την ιστορική διάσταση. Είχαμε ένα πρώτο μακρόχρονο κύμα ανόδου των κινημάτων εθνικής απελευθέρωσης και κοινωνικής-πολιτικής αλλαγής. Ξεκίνησε μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δυνάμωσε με την αιγυπτιακή επανάσταση του 1919-20 και κορυφώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’50 – μέχρι δηλαδή το θρίαμβο, στην πλειοψηφία των αραβικών κρατών, αυτού του ρεύματος που αλλού ονομάστηκε νασερισμός, αλλού μπααθισμός: ενός σαφώς αντιιμπεριαλιστικού ρεύματος, μεταρρυθμιστικού, σε προοδευτική κατεύθυνση, αλλά επίσης και εξίσου σαφώς μη δημοκρατικού. Όλα γίνονταν από τα πάνω, δηλαδή χωρίς να επιτρέπεται στις λαϊκές τάξεις να αυτοοργανωθούν. Ξεκινούσε δηλαδή ήδη η αποπολιτικοποίηση. Αυτό το ρεύμα έδωσε ό,τι έδωσε για μια σχετικά σύντομη περίοδο, δέκα-δεκαπέντε χρόνων, και μετά εξαντλήθηκε.
Ακολούθησε μια μεγάλη περίοδος υποταγής και παθητικότητας, πάνω-κάτω σαράντα χρόνια, μέχρι σήμερα. Σε αυτό το διάστημα τα περισσότερα καθεστώτα σταδιακά μετατράπηκαν σε ληστρικές συμμορίες – δεν υπάρχει πρόεδρος, κυβέρνηση ή άρχουσα τάξη σε αραβική χώρα που να μην είναι βουτηγμένοι στα σκάνδαλα! Ταυτόχρονα ενέτειναν την αποπολιτικοποίηση, ανεχόμενα κατά καιρούς μονάχα το πολιτικό Ισλάμ ως φορέα μιας θολής και ουσιαστικά ακίνδυνης διαμαρτυρίας.
Τώρα βρισκόμαστε στην αρχή ενός δεύτερου κύματος ανόδου του κινήματος, το οποίο δεν μπορούμε να ξέρουμε εκ των προτέρων τι αλλαγές θα επιφέρει. Όμως το αμερικανικό σχέδιο, να διατηρήσει το σημερινό σύστημα με μια δημοκρατική επίφαση, δεν θα αποδώσει. Ή μάλλον, θα αποδώσει βραχυπρόθεσμα, επειδή υποστηρίζεται φανατικά από τις ντόπιες αντιδραστικές δυνάμεις και από την Ευρώπη – αλλά μεσοπρόθεσμα θα αποτύχει. Θα πρέπει να περιμένουμε μέσα σε ένα χρόνο, σε δύο χρόνια, νέα γιγάντια κύματα διαμαρτυριών και αγώνων.

Ας περάσουμε στη Λιβύη, όπου διαδραματίζεται ένα περίπλοκο γεωπολιτικό παιχνίδι. Η στρατιωτική επέμβαση της Δύσης χώνει μια μεγάλη ιμπεριαλιστική σφήνα στο κέντρο του Μαγκρέμπ…
Σωστά το λέτε, η δυτική επέμβαση εγκαθιστά μια ιμπεριαλιστική σφήνα στο κέντρο του αραβικού κόσμου. Δυστυχώς, πρέπει να πω ότι και οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές στη Λιβύη δεν αξίζουν καμιά υποστήριξη. Από τη μια έχεις το καθεστώς του Καντάφι, ενός ανθρώπου που με μεγάλη ευκολία πέρασε από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις υπέρ του σοσιαλισμού στην υποστήριξη του πιο ακραιφνούς καπιταλισμού. Από την άλλη, η λιβυκή αντιπολίτευση δεν μπορεί να συγκριθεί με τις εξεγέρσεις σε άλλες αραβικές χώρες. Από την αρχή βλέπουμε μια ένοπλη αντιπαράθεση, με πρώην τμήματα του καθεστώτος Καντάφι, ένοπλα τμήματα, να ξεσηκώνονται εναντίον του. Αυτή η αντιπολίτευση δεν κατέβασε εκατομμύρια στους δρόμους, όπως έγινε στην Αίγυπτο, όπου χίλιοι διαδηλωτές δολοφονήθηκαν από το καθεστώς του Μουμπάρακ – σχεδόν όσοι και οι νεκροί από την ένοπλη αντιπαράθεση στη Λιβύη πριν αρχίσει η δυτική επέμβαση! Επιπλέον, μην ξεχνάτε ότι στη Λιβύη έχουμε μια ιδιαίτερα εύθραυστη κοινωνία, δίχως ομογενοποίηση, δίχως αίσθηση κοινής ταυτότητας, με πλήθος διαφορετικών φυλών και παραδόσεων. Όλα αυτά συντέλεσαν στην εμφάνιση των συγκεκριμένων αντίπαλων στρατοπέδων σήμερα.
Κι ερχόμαστε στη δυτική επέμβαση: μόνο κάποιος πολύ αφελής θα πιστέψει ότι αποσκοπεί στην ανακούφιση του άμαχου πληθυσμού. Ο στόχος των ΗΠΑ είναι να ξαναβάλουν πόδι στη χώρα αυτή, που πριν την άνοδο του Καντάφι «φιλοξενούσε» μια από τις σημαντικότερες αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στην περιοχή. Η σχετικά πρόσφατη ίδρυση της Africom (Διοίκηση Αφρικής των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ) καταδεικνύει τα αναβαθμισμένα σχέδια των ΗΠΑ για όλη την ήπειρο. Ο στόχος λοιπόν της επέμβασης είναι πολύ ορατός: να εγκατασταθεί η Africom στη Λιβύη, να ξαναποκτήσουν εκεί οι ΗΠΑ μια τεράστια στρατιωτική βάση. Σε μια πρώτη φάση, είχαμε τη φυγή προς τα εμπρός του Σαρκοζί. Αλλά τώρα η διοίκηση των επιχειρήσεων πέρασε στο ΝΑΤΟ, δηλαδή στις ΗΠΑ, και κατά συνέπεια δικό τους θα είναι το καθεστώς που επιχειρούν να εγκαταστήσουν – άγνωστο βέβαια σε πόσο καιρό και πώς θα το καταφέρουν. Ίσως στην αρχή να «οπλίσουν την αντιπολίτευση», κι έπειτα να στείλουν και στρατεύματα για να «βοηθήσουν». Άλλωστε ήδη υπάρχουν επιτόπου Αμερικανοί στρατιωτικοί και αξιωματούχοι της CIA που πλαισιώνουν την αντιπολίτευση. Το σχέδιό τους είναι να βάλουν στην εξουσία κάποιον σαν τον Καρζάι του Αφγανιστάν, που θα τους δώσει τις βάσεις που θέλουν.

Τι σκέφτονται οι αραβικοί λαοί για την επέμβαση στη Λιβύη;
Η αραβική κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται το σχέδιο των ΗΠΑ, και το καταδικάζει απερίφραστα. Αυτό δεν είναι μυστικό. Η υποκρισία της Δύσης, που κάνει πως δεν βλέπει το Ισραήλ όταν εξοντώνει ατιμώρητο τους Παλαιστίνιους, βγάζει μάτι. Τα δυτικά ΜΜΕ πήγαν να ψελλίσουν ότι ο Αραβικός Σύνδεσμος υποστηρίζει την επέμβαση – ένα ακόμη ψέμα! Μονάχα το Κατάρ και τα Εμιράτα συντάσσονται με τις ΗΠΑ.

Μιλήσατε και πριν για τους Παλαιστίνιους. Είναι εντύπωσή μας ότι οι εξεγέρσεις δεν αναφέρονταν ενάντια στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ;
Μάλλον είναι εντύπωσή σας! Είναι αλήθεια, και είναι πολύ θετικό, ότι αυτές οι εξεγέρσεις δεν χαρακτηρίστηκαν από «εύκολα», δημαγωγικά συνθήματα ενάντια στο σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό. Πρόβαλαν συνθήματα θετικών διεκδικήσεων, δημοκρατικών και κοινωνικών. Αλλά, την ίδια στιγμή, η διεθνής διάσταση δεν υποτιμήθηκε καθόλου. Υπήρξαν πολλές ουσιαστικές τοποθετήσεις, υπήρξαν παντού πλακάτ, όχι με ανώδυνα για τα καθεστώτα συνθήματα, όχι με κάψιμο αμερικάνικων ή ισραηλινών σημαιών, αυτό είναι εύκολο και ενίοτε «επιτρέπεται» – αλλά με σαφή καταδίκη της πολιτικής υποταγής των αραβικών χωρών, στη συγκεκριμένη περίπτωση της Τυνησίας και της Αιγύπτου, στα κελεύσματα των Αμερικάνων και των σιωνιστών. Η παλλαϊκή απαίτηση να αλλάξει αυτή η πολιτική των παλιών καθεστώτων, ο αγώνας των λαών για να σπάσει η εξάρτηση από τις ξένες δυνάμεις, είναι κάτι πολύ πιο ενοχλητικό για τις άρχουσες τάξη από το κάψιμο μιας σημαίας!

Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι;
Δυο κουβέντες μόνο για την Υεμένη: η εξέγερση φαίνεται να κερδίζει έδαφος στο νότο, κι αυτό φοβίζει πολύ τη Δύση, που τρέμει στην ιδέα ότι μπορεί να αναγεννηθεί η προοδευτική Νότια Υεμένη – μια χώρα που ήταν ο υπ’ αριθμόν 1 εχθρός της στην περιοχή επί τρεις δεκαετίες.

Σας ευχαριστούμε πολύ που μας παραχωρήσατε αυτή τη συνέντευξη…
Ήταν χαρά μου να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου!

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς το Σαββάτο 2 Απριλίου 2011

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Ο Ελληνισμός πρέπει να προσέξει: Συνθήκες 1919-1923 ξανά στην Ανατολή!

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 4 Απριλίου 2011

 
 
Ο χάρτης των σφαιρών επιρροής, με βάση τη μυστική Συμφωνία Sykes – Picot (1916). Εκατό χρόνια μετά, οι σφαίρες επιρροής επανακαθορίζονται. Ο Ελληνισμός πρέπει να προσέξει, για να μην ξαναζήσουμε τραγωδίες τύπου 1919-1923.
Συρία: Ο πιο κρίσιμος ‘κρίκος’
Του Σάββα Καλεντερίδη
Μετά την Αίγυπτο, την Τυνησία, την Υεμένη, το Μπαχρέιν και τη Λιβύη, σοβαρής κλίμακας διαδηλώσεις αντιφρονούντων, και όχι μόνον, είναι σε εξέλιξη στη Συρία, θέτοντας σε κίνδυνο το και με τη βούλα αντιδημοκρατικό μπααθικό-σοσιαλιστικό καθεστώς, αφού από το 1964 ισχύει στη χώρα ο νόμος περί κατάστασης Εκτάκτου Ανάγκης.

Η κατάσταση, η πορεία των εξελίξεων και γενικά το μέλλον της Συρίας είναι δύσκολο να προβλεφθεί και να προδιαγραφεί, αφού πρόκειται για μια χώρα με κομβικό ρόλο στις γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή, μια χώρα κυριολεκτικό μωσαϊκό εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων, που διοικείται από το 1970 από την οικογένεια Άσαντ. Να σημειωθεί ότι η οικογένεια Άσαντ ανήκει στη θρησκευτική μειονότητα των Αλαουιτών, που αποτελούν το 13% του συνόλου του πληθυσμού της χώρας, της οποίας η εθνογραφική δομή έχει σημασία να μελετηθεί, για την καλύτερη κατανόηση της ανάλυσής μας. (Βλ. σημείωση)

Η Συρία, την περίοδο του ψυχρού πολέμου προσπαθούσε να ισορροπήσει μεταξύ της γαλλικής επιρροής, που στηριζόταν στη συμφωνία Sykes – Picot, και της Σοβιετικής επιρροής, που ήταν αποτέλεσμα των σχεδίων της Σοβιετικής Ένωσης για απόκτηση γεωπολιτικών ερεισμάτων στη Μέση Ανατολή. Αυτό το εξαιρετικά δύσκολο παιχνίδι, μέχρι το 2000, που τον διαδέχτηκε ο γιός του Μπασάρ, το έπαιξε με σχετική επιτυχία ο Χαφέζ Αλ Άσαντ, πολιτικός με μεγάλα πολιτικά χαρίσματα, που έχαιρε της εκτίμησης εχθρών και φίλων. Με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, το κενό της Σοβιετικής επιρροής στη Μέση Ανατολή και στη Συρία προσπάθησαν να καλύψουν πολλοί, ανάμεσα στους οποίους το Ιράν και η Τουρκία.
Όσον αφορά το Ιράν, οι βασικοί παράγοντες μέσω των οποίων μέχρι και σήμερα ασκεί επιρροή στην περιοχή της Μέσης Ανατολής η Τεχεράνη, είναι η ίδια η Συρία, η σιιτική Χεζμπολάχ του Λιβάνου και η σουνιτική (!) Χαμάς, της Λωρίδας της Γάζας. Και μπορούμε να πούμε ότι η επιρροή που ασκεί κυρίως η Τεχεράνη στη Μέση Ανατολή έχει φθάσει σε τέτοιο επίπεδο, που έχει θορυβήσει και την ίδια τη Σαουδική Αραβία, η οποία, σε ορισμένες περιπτώσεις κατά το παρελθόν, έσπευσε να πάρει τη θέση του ήδη θορυβημένου Ισραήλ. Αυτό, όμως, που έχει κεφαλαιώδη σημασία για την ανάλυσή μας, είναι το πώς ασκείται σε πρακτικό επίπεδο η επιρροή του Ιράν στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η απάντηση είναι μέσω ή σε συνεργασία με τη Συρία, αφού το μείζον ζήτημα του οπλισμού αλλά και μια σειρά από άλλα πρακτικά ζητήματα που αφορούν στην στήριξη και την υποστήριξη της Χεζμπολάχ, εξασφαλίζονται από την κυβέρνηση ή τις μυστικές υπηρεσίες του καθεστώτος Ασάντ, που χρησιμοποιεί γι’ αυτό τα χερσαία σύνορα που έχει με το Λίβανο. Όσον αφορά δε στη Χαμάς, εδώ και χρόνια ο πολιτικός της ηγέτης, Χάλεντ Μεσάαλ, ‘φιλοξενείται’ στη Δαμασκό, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την κατάσταση και τις εξελίξεις στη Λωρίδα της Γάζας.
Όσον αφορά την Τουρκία, η κρίση του 1998, που οδήγησε στην έξοδο του επίσης επί χρόνια ‘φιλοξενούμενου’ της Δαμασκού, Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, εγκαινίασε μια νέα περίοδο στις πολιτικό-οικονομικές σχέσεις των δυο χωρών, που θεωρούνται πλέον στρατηγικοί εταίροι. Μέχρι τότε, ‘αγκάθια’ στις σχέσεις των δυο χωρών ήταν το ζήτημα του Σαντζακίου της Αλεξανδρέτας, που προσάρτησε αυθαίρετα η Τουρκία από το 1938, η κατασκευή φραγμάτων που κατακρατεί τα νερά του Τίγρη και του Ευφράτη και η ‘φιλοξενία’ του Άπο στο Λίβανο και τη Δαμασκό. Με την έξοδο του Άπο από την περιοχή, ένας από τους λόγους που ώθησε Άγκυρα και Δαμασκό να ξεπεράσουν τα άλλα δυο ‘αγκάθια’ και να συνάψουν στρατηγική σχέση, είναι το Κουρδικό και οι εξελίξεις που προοιωνίζονται γύρω από αυτό. Το Κουρδικό ήταν επίσης το καίριο ζήτημα που προκάλεσε την προσέγγιση Τουρκίας-Ιράν, για να μιλάμε πλέον για ένα νέο ‘τρίγωνο του διαβόλου’ στην περιοχή, αυτό της τριγωνικής σχέσης Άγκυρας-Τεχεράνης-Δαμασκού.
Αν λοιπόν προσεγγίσουμε τα τεκταινόμενα στη Συρία με αφετηρία τις σχέσεις της χώρας αυτής με το Ιράν και την Τουρκία και αν υιοθετήσουμε την άποψη του ίδιου του Μπασάρ Άσαντ, σύμφωνα με την οποία εξυφαίνεται μια συνωμοσία εις βάρος της χώρας του, που αποσκοπεί στον διαμελισμό της, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του Ισραήλ, τότε μπορούμε να καταλήξουμε στο εξής συμπέρασμα:
Σε περίπτωση ανατροπής -κάτι που θεωρείται εξαιρετικά πιθανό- του καθεστώτος Άσαντ, το οποίο ούτως ή άλλως δεν είναι καθόλου αρεστό στη Δύση -οι ΗΠΑ δεν κρύβουν την απαρέσκειά τους στο καθεστώς και δεν χάνουν την ευκαιρία να δηλώνουν του ενδιαφέρον τους για τους εξεγερμένους, ενώ ήδη έχουν καλέσει τους αμερικανούς υπηκόους να εγκαταλείψουν τη Συρία- η κατάσταση που θα προκύψει μάλλον θα είναι πιο κοντά στη Δύση, αν δεν καθοριστεί απ’ αυτήν. Αυτό σημαίνει ότι το Ιράν θα χάσει έναν πολύτιμο και καθοριστικής σημασίας σύμμαχο για την πολιτική του στη Μέση Ανατολή, ενώ η Τουρκία θα χάσει έναν σύμμαχο στις αγωνιώδεις προσπάθειες που κάνει για να ελέγξει με μη δημοκρατικά μέσα το Κουρδικό, για το οποίο θα δημιουργηθούν ευνοϊκές προοπτικές για μια δεύτερη διέξοδο -πλην της Τουρκίας- προς τη θάλασσα και τη Δύση, τουλάχιστον για τις εμπορικές και οικονομικές συναλλαγές.
Με άλλα λόγια, με ένα νέο -εκούσια ή ακούσια- φιλοδυτικό καθεστώς στη Συρία, ξαναμοιράζεται η τράπουλα και δημιουργούνται συνθήκες να ξανασχεδιαστεί ο χάρτης των σφαιρών επιρροής στην περιοχή, εκατό χρόνια μετά την υπογραφή της μυστικής συμφωνίας Sykes – Pikot. Τότε, η Οθωμανική Αυτοκρατορία οδηγήθηκε στον τελικό διαμελισμό, από τον οποίον προέκυψε το σύγχρονο τουρκικό κράτος, ενώ η Ελλάδα και οι Έλληνες, δεν σταθμίσαμε σωστά τα δεδομένα και κάναμε έναν εθνικό σχεδιασμό που οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή. Σήμερα, που ξαναμοιράζεται η τράπουλα, έχει ενδιαφέρον να δούμε τί συνέπειες θα έχει αυτό για την περιβόητη και συνταγματικά κατοχυρωμένη (!!!) ενότητα του ‘τουρκικού έθνους’ και για την εδαφική ακεραιότητα της Τουρκίας, όπως επίσης έχει ενδιαφέρον και ο εθνικός σχεδιασμός που θα κάνει ο Ελληνισμός (Ελλάδα-Κύπρος) για να αντιμετωπίσουμε τις εξελίξεις που ούτως ή άλλως θα μας αγγίξουν, έχοντας ως πάντα ως παράδειγμα προς αποφυγή αυτόν του 1919-1923.
Πάντως, ανεξάρτητα με τον εθνικό σχεδιασμό που θα υιοθετήσουμε, σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να παρακολουθούμε, να αναλύουμε και να έχουμε ξεκάθαρη εικόνα γι’ αυτά που γίνονται και -κυρίως- γι’ αυτά που θα προκύψουν από τα τεκταινόμενα στην περιοχή που περικλείεται στο σύγχρονο ‘τρίγωνο του διαβόλου’.
Σημείωση
Για να κατανοήσουμε καλύτερα την κατάσταση, πρέπει να γίνει μια πολύ συνοπτική αναφορά στα δημογραφικά στοιχεία της Συρίας. Από τα 22 εκατομμύρια του πληθυσμού της, όσον αφορά τη θρησκεία, το 75% είναι σουνίτες, το 13% αραβόφωνοι αλαουίτες και το 10% χριστιανοί. Όσον αφορά την εθνοτική δομή του πληθυσμού, στη Συρία κατοικούν 2 εκατομμύρια Κούρδοι, 1 εκατομμύριο Ασσύριοι, 800 χιλιάδες τουρκομάνοι, 500 χιλιάδες Δρούζοι, 200 χιλιάδες Αρμένιοι, 100 χιλιάδες Κιρκάσιοι, 400 χιλιάδες Παλαιστίνοι πρόσφυγες και πάνω από 1 εκατομμύριο πρόσφυγες από το Ιράκ, από τους οποίους οι 200 χιλιάδες Ασσύριοι χριστιανοί. Ο υπόλοιπος πληθυσμός της χώρας θεωρούνται Άραβες, ενώ σοβαρές ιστορικές και επιστημονικές μελέτες θεωρούν μεγάλο ποσοστό του αραβικού πληθυσμού της Συρίας απλά αραβόφωνο, με καταγωγή από τους Ασσύριους και τους άλλους λαούς που υπήρχαν στην περιοχή πριν τον 7-8ο αιώνα που εμφανίστηκαν οι Άραβες.
 Το άρθρο δημοσιευθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, την Παρασκευή, 1 Απριλίου 2011
 

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , , , | Leave a Comment »

Ο πόλεμος στη Λιβύη και τα άμεσα Ελληνικά Συμφέροντα

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 29 Μαρτίου 2011

Του Νίκου Κοτζιά

Η Εξωτερική πολιτική για να είναι πετυχημένη οφείλει να είναι ενεργητική και δημοκρατική. Να συνδέει τις θεματικές και δράσεις της με τα συμφέροντα της χώρας και την ηθική ως προς την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση. Δεν μπορεί να είναι ετσιθελική. Στη βάση του τι θα μας άρεσε. Αλλά ούτε και να παρακολουθεί απλά παθητικά τις επιλογές τρίτων και να τις υιοθετεί με υποκλίσεις είτε αυτός λέγεται Σαρκοζύ, είτε Γκαντάφι. Πρέπει να υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα και τις ανάγκες των πολιτών. Να εξετάζει το τι μπορεί να κερδίσει η χώρα από αυτές τις εξελίξεις. Το τι οφείλει να διεκδικεί η κυβέρνηση ως προς το κόστος του πολέμου και την ελληνική ΑΟΖ.

1. Το κριτήριο της Δημοκρατίας
Ορθά ο πρωθυπουργός της χώρας θέλησε την προηγούμενη Τρίτη να ενημερώσει τη Βουλή των Ελλήνων γύρο από τον πόλεμο της Λιβύης. Σε όλα τα υπόλοιπα μέτωπα της δημοκρατίας, όμως, ακολουθεί την πεπατημένη της κυβέρνησής του: Παραβίαση των δημοκρατικών συνταγματικών κανόνων. Θυμίζω, ότι η στήριξη που δίνει η Ελλάδα στη συμμαχία των κρατών που αντέδρασαν η κάθε μία για διαφορετικό λόγο στα εγκλήματα του Γκαντάφι ενάντια στους Λίβυους δεν απορρέει από κάποια συμβατική της δέσμευση. Πρόκειται για πόλεμο που διεξάγεται από εθνικά κράτη σε μεταξύ τους συμμαχία, αλλά δεν διεξάγεται από το ΝΑΤΟ ή την ΕΕ. Οι δε αποφάσεις του ΟΗΕ δεν δεσμεύουν τα μέλη τους να διαθέσουν πολεμικό υλικό και έδαφος / βάσεις στους εμπλεκόμενους. Κατά συνέπεια, προκειμένου να κινηθεί η Ελληνική κυβέρνηση στην πολεμική σκηνή θα έπρεπε να υπάρξουν συλλογικές αποφάσεις των ειδικών κύκλων κυβερνητικής λειτουργίας, όπως είναι το ΚΥΣΕΑ και ακόμα ορθότερα του ίδιου του Υπουργικού Συμβουλίου. Το γεγονός είναι ότι δεν υπήρξε ούτε για αυτό το θέμα μια συλλογική κυβερνητική απόφαση. Πολύ λιγότερο τέθηκε αυτή η όποια επιλογή υπόψη της Βουλής, όχι για ενημέρωση, αλλά για έγκριση. Τέλος, με βάση τις συνταγματικές επιταγές η Κυβέρνηση όφειλε να ενημερώσει επίσημα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τις όποιες ενέργειές της.

2. Στην κρίση ποιος πληρώνει τις πολεμικές δαπάνες της Ελλάδας;
Αντίθετα με τις συνταγματικές και δημοκρατικές επιταγές, μια μικρή ομάδα στην Κυβέρνηση χειρίζεται τα ζητήματα της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής ως να είναι ιδιωτική υπόθεση. Δεν θεωρεί τον εαυτό της υποχρεωμένο να θέτει τις σκέψεις της προς απόφαση στα υφιστάμενα όργανα και θεσμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση δεν έκανε καν τον κόπο να ενημερώσει τους αρχηγούς των κομμάτων πριν πάει επτά ημέρες πριν στο Παρίσι και δώσει τη συναίνεσή της για τον πόλεμο της Λιβύης. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο τυπικό. Είναι ουσιαστικό. Αν ήθελε η κυβέρνηση να κάνει την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση με αφορμή τα μέσα που έβαλε στη διάθεση των συμμάχων, έπρεπε να εμφανιστεί στο Παρίσι με την επίκληση αντιρρήσεων στο εσωτερικό μέτωπο προκειμένου να λάβει αυτά που όφειλε να ζητήσει.Η συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο που διεξάγει η αντι-Γκαντάφι συμμαχία κοστίζει άμεσα στην Ελλάδα ένα εκατομμύριο ευρώ και έμμεσα σχεδόν δύο το μήνα. Αν ο πόλεμος κρατήσει όσο και άλλοι ανάλογοι, τότε η Ελλάδα θα έχει ένα κόστος τουλάχιστον 250.000.000 Ευρώ σε εποχή βαθιάς κρίσης. Πριν δώσει, λοιπόν, την συναίνεσή της, θα έπρεπε να είχε διασφαλίσει ότι «οι αυστηροί» ευρωπαίοι σύμμαχοί μας, αλλά και τα αραβικά κράτη που επιθυμούν την ανατροπή του Γκαντάφι θα συμφωνούσαν να αναλάβουν τα έξοδα που θα κάνει το ελληνικό κράτος με τις διευκολύνεις και στήριξη που τους δίνει. Η δε ελληνική διπλωματία όφειλε να συνομιλήσει προηγούμενα με τον αραβικό κόσμο. Η ελληνική κυβέρνηση και τα φερέφωνά της δείχνουν να μην τους νοιάζει καθόλου το κόστος αυτού του πολέμου για τα ελλείμματα της Ελληνικής οικονομίας που βρίσκεται σε ύφεση και εφαρμόζει πολιτική μονόπλευρης λιτότητας.

3. Τι θέλουν οι Γάλλοι και μια ελληνική απαίτηση ως προς την ΑΟΖ
H Γαλλία είναι η χώρα που κίνησε και συνέβαλε όσο κανείς άλλος στην διαμόρφωση μιας συμμαχίας για τον Πόλεμο της Λιβύης. Κατά τη γνώμη μου τρεις είναι οι λόγοι αυτής της επιλογής. Πρώτον, το Παρίσι ήθελε να επανακάμψει στην παγκόσμια πολιτική σκηνή ως σοβαρός παίκτης, αποφασιστικός και ικανός να προασπίσει τα συμφέροντά της Γαλλίας και εκτός Ευρώπης. Δεύτερο, ο Σαρκοζί χρειαζόταν τον πόλεμο για λόγους εσωτερικής πολιτικής. Ως εργαλείο και μοχλό πολιτικής ανάκαμψης. Τρίτο, η Γαλλία προσπαθεί με αυτή την επιχείρηση να αναδιατάξει τους συσχετισμούς στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όντας με σειρά οικονομικών προβλημάτων, ιδιαίτερα ως προς τα ελλείμματα και την ανάκαμψη, βρέθηκε τον τελευταίο χρόνο υπό τον Γερμανικό ημι-ηγεμονισμό. Αναγκάστηκε σε μεγάλο βαθμό να ακολουθεί τις επιλογές του Βερολίνου. Να εμφανίζεται ως ο μικρός συνεταίρος του γαλλογερμανικού άξονα και όχι ως ο ισότιμος συνομιλητής του Βερολίνου. Η οικονομική ισχύς της Γερμανίας σε περίοδο μεγάλης κρίσης έγινε το πρώτιστο κριτήριο για το ποιος επιβάλλει και πώς την θέλησή του στην ΕΕ. Η Λιβύη υπήρξε μια σημαντική αφορμή για το Παρίσι προκειμένου να αλλάξει την ευρωπαϊκή ατζέντα. Να στριμώξει την άβουλη σε τέτοια ζητήματα Γερμανία και να δείξει το ποιος είναι το αφεντικό στα μεγάλα γεωπολιτικά ζητήματα. Με άλλα λόγια υπενθύμισε στη Γερμανία ότι δίπλα στα νομισματικά ζητήματα υπάρχουν σημαντικότατα ζητήματα στα οποία η Γερμανία έχει περιορισμένο λόγο και δυνατότητες.Η Γαλλία προσβλέπει σε μια αλλαγή της κυβέρνησης στην Λιβύη. Κυβέρνηση η οποία θα της «Χρωστά» τη νίκη, αλλά και τις όποιες αρχικές δυνατότητες διακυβέρνησης. Η Ελληνική εξωτερική πολιτική προς το παρόν ακολουθεί τις επιλογές της Γαλλίας και της συμμαχίας της με ΗΠΑ και ΗΒ. Η μεγάλη ευκαιρία είναι να θέσει η Ελλάδα ζητήματα προϋπόθεση για την όποια συνδρομή της; Όπως τα χρέη της Λιβύης σε έλληνες και η συμμετοχή της Ελλάδας στην ανοικοδόμησή της. Η κυριότερη, όμως, προϋπόθεση αφορά την σημαντική διαφορά που έχει η Λιβύη με την Ελλάδα ως προς την ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη). Στη λογική της Τουρκίας δεν αναγνωρίζει στην νήσο Γαύδο στα νότια της Κρήτης δικαίωμα στην ΑΟΖ. Κατά τη γνώμη μου σημαντικός γνώμονας της όποιας ελληνικής στάσης στον πόλεμο της Λιβύης είναι η αποδοχή εκ μέρους της Λιβύης ότι η ελληνική ΑΟΖ στο Λιβυκό Πέλαγος ξεκινά και από την Γαύδο. Άμεσα δε, η δέσμευση της συμμαχίας ότι θα συμπεριλάβει αυτό το ελληνικό δίκαιο αίτημα στις μεταπολεμικές συμφωνίες. Διότι θα ήταν το λιγότερο οξύμωρο, να απέχει η Τουρκία από τον πόλεμο, μετρώντας κέρδη στους «αραβικούς δρόμους», και η νέα κυβέρνηση της Λιβύης να λειτουργήσει στις σχέσεις της με την Ελλάδα στη βάση «των προδιαγραφών» της Άγκυρας.

4. Η θέση της Γερμανίας – νέες ελληνικές διαπραγματευτικές δυνατότητες
Η Γερμανική διπλωματία δεν περιορίστηκε στην άρνηση συμμετοχής στην «εκστρατεία στη Λιβύη», αλλά και στην ψήφιση ενός τέτοιου δικαιώματος στους συμμάχους της. Η θέση της έναντι των άλλων δυτικών δυνάμεων δεν είναι η ίδια όπως στον δεύτερο πόλεμο του Ιράκ διότι αυτή τη φορά είχε τη Γαλλία απέναντί της. Στην επιλογή της αυτή, η Γερμανία έκανε σειρά λαθών. Όπως, πρώτον, δεν κατάλαβε με σαφήνεια τα κριτήρια δράσης της Γαλλίας. Δεύτερον, δεν περίμενε ότι οι ΗΠΑ θα συμφωνούσαν με τη Γαλλία για αυτή την εκστρατεία και μάλιστα με τον τρόπο που έγινε. Τρίτον, περίμενε ότι Ρωσία και Κίνα θα καταψήφιζαν στο ΣΑ του ΟΗΕ και εκείνη θα έπαιρνε μια ενδιάμεση ιδιαίτερη θέση. Τελικά βρέθηκε ουσιαστικά απέναντι σε όλη την Δύση και στην ίδια γραμμή με τις αναδυόμενες δυνάμεις. Αυτό της δημιουργεί μια αίσθηση απομόνωσης και ανασφάλεια. Το γεγονός αυτό, την κάνει πιο ευάλωτη στις πιέσεις των ΗΠΑ σε ορισμένους άλλους τομείς, όπως, πιθανά, στα νομισματικά. Ιδιαίτερα οι πιέσεις των ΗΠΑ ως προς την Ιρλανδία, πιστεύω ότι θα αποδώσουν επί της ουσίας, όχι κατ’ ανάγκη και επί των τύπων: Όπως, επί παραδείγματι, να συναινέσει η Ιρλανδία σε μια ενιαία φορολογική λογική στην ΕΕ διατηρώντας, όμως, το δικό της ιδιαίτερο φορολογικό καθεστώς. Μη υποχωρώντας, δηλαδή, στις αντίστοιχες με τα ελληνικά 50 δισεκατομμύρια απαιτήσεις του Βερολίνου.Η Ελλάδα οφείλει να αναλύσει την τωρινή θέση της Γερμανίας στο πλέγμα των δυτικών σχέσεων και συστήματος θεσμών. Το ίδιο, βέβαια, οφείλει να κάνει ως προς την Τουρκία (δεν είναι, βέβαια, του παρόντος). Να κατανοήσει το βαθμό που αναγκάζεται τη Γερμανία, εξαιτίας της μη συμμετοχής της στον πόλεμο της Λιβύης να δείξει καλύτερο πρόσωπο έναντι των κυρίων συμμάχων της. Την νέα θεματική ιεράρχηση της Γαλλίας. Τις καινούργιες πιέσεις που θα ασκήσουν οι ΗΠΑ στη Γερμανία. Σε αυτά δε τα πλαίσια να ζητήσει α) καλύτερους όρους δανεισμού. Β) Πληρωμή για τα έξοδά της εξαιτίας του πολέμου της Λιβύης. Γ) Διασφάλιση της ΑΟΖ της στη Μεσόγειο / Λιβυκό Πέλαγος.

Αναρτήθηκε από epirusgate

Posted in Ελλάδα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , , , | Leave a Comment »

Γιατί η Δύση θέλει να ρίξει το Καντάφι – Τι τρέμει η Άγκυρα – Γιατί οι ΗΠΑ ευνοούν τις εξεγέρσεις.

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 28 Μαρτίου 2011

Το εξεγερσιακό τσουνάμι «πνίγει» τα τουρκικά σχέδια.

Του Σταύρου Λυγερού

Επισήμως, η επιχείρηση «Αυγή της Οδύσσειας» δεν έχει ως επίσημο στόχο την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι. Είναι σαφές, όμως, ότι πιθανότητες ενός συμβιβασμού, που θα περιλαμβάνει τη παραμονή του στην εξουσία, καθίστανται αμελητέες. Όπως ήταν αναμενόμενο, η δυναμική της εμπλοκής οδηγεί τις δυτικές δυνάμεις να υπερβούν την εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Το γεγονός αυτό μειώνει τις πιθανότητες η Λιβύη να διχοτομηθεί de facto, αν και η περίπτωση αυτή δεν μπορεί να αποκλεισθεί. Η δυτική επέμβαση απομακρύνει το ενδεχόμενο οι καθεστωτικές δυνάμεις να καταπνίξουν την επανάσταση. Από την άλλη, μένει να αποδειχτεί στην πράξη εάν οι επαναστατικές δυνάμεις είναι ικανές να καταλάβουν τη Τρίπολη.

Προς το παρόν, στο έδαφος το στρατιωτικό πλεονέκτημα παραμένει στα χέρια του Καντάφι. Εάν δεν είχε μεσολαβήσει η δυτική επέμβαση, το πιθανότερο είναι ότι η επανάσταση θα είχε καταπνιγεί στο αίμα. Με τη βοήθεια μισθοφόρων από τη Μαύρη Αφρική και χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα οπλικά συστήματα, το καθεστώς κατάφερε όχι μόνο να αναχαιτίσει την προέλαση των αντίπαλων του, αλλά και να περάσει στην αντεπίθεση. Καθοριστικό ρόλο έπαιζε το γεγονός ότι με διάφορα μέτρα ο Καντάφι απέτρεψε την αποσκίρτηση πρόσθετων στρατιωτικών μονάδων. Από τη στιγμή που κατάφερε να ελέγξει τον κορμό των ενόπλων δυνάμεων, η εξέλιξη ήταν προδιαγεγραμμένη. Οι επαναστάτες διακρίνονται για τον ενθουσιασμό και την αυτοθυσία τους, αλλά από επιχειρησιακής απόψεως είναι αδύναμοι.

Νέα Δυναμική.

Προφανώς, το κίνητρο της Δύσης δεν ήταν μόνο η αποτροπή μιας ανθρωπιστικής καταστροφής. Είναι δεδομένο ότι υπάρχει και η σκοπιμότητα ελέγχου του εξαιρετικής ποιότητας λιβυκού πετρελαίου. Υπάρχουν, όμως, και γεωπολιτικοί λόγοι. Από την έκβαση των συγκρούσεων δεν θα κριθεί μόνο το μέλλον της Λιβύης, θα κριθούν και οι ισορροπίες στη Μέση Ανατολή. Εάν ο Καντάφι κατέπνιγε την επανάσταση, το εξεγερσια­κό κύμα θα παλινδρομούσε και θα εκτονωνόταν. Αντιθέτως, η ανατροπή του καθεστώτος θα προσδώσει μια νέα δυναμική στο εξε­γερσιακό κύμα, το οποίο έχει δείξει ότι δεν κάνει εξαιρέσεις. Με τον ίδιο τρόπο που απειλεί αντιαμερικανικά καθεστώτα, απειλεί και φιλοαμερικανικά, όπως το Μπαχρέιν. Όλα δείχνουν, όμως, ότι η κυβέρνηση Ομπάμα έχει επιλέξει να διευκολύνει το κύμα αλλαγής που σαρώνει τον αραβικό κόσμο. Οι Αμερικανοί έχουν υιοθετήσει χαμηλούς τόνους, αλλά έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στο διπλωματικό επίπεδο και βεβαίως πρωταγωνιστούν στο στρατιωτικό. Η Ουάσινγκτον εργάσθηκε παρασκηνιακά για να πείσει τον Αραβικό Σύνδεσμο να ταχθεί υπέρ του ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά και για να εξασφαλίσει τη συμμετοχή δυνάμεων από αραβικές χώρες.

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι θα προσδώσει πρόσθετη δυναμική στο εξεγερσιακό κύμα. Κατά πάσα πιθανότητα, η πυρκαγιά θα φουντώσει στις χώρες του Κόλπου, με απρόβλεπτες συνέπειες όχι μόνο για τις γεωπολιτικές ισορροπίες, αλλά και για τη διεθνή οικονομία, λόγω πετρελαίου. Οι Αμερικανοί το γνωρίζουν, αλλά ξεπέρασαν τις επιφυλάξεις τους, ελπίζοντας ότι θα ελέγξουν τις εξελίξεις και στο τέλος θα εξέλθουν με αυξημένη επιρροή.

Η αποσταθεροποίηση της περιοχής, που καταλαμβάνει ο αραβικός κόσμος, υποχρεώνει όχι μόνο τις μεγάλες, αλλά και τις τοπικές δυνάμεις να προσαρμόσουν τις πολιτικές τους. Αυτά αφορά πρωτίστως την Τουρκία του Ερντογάν, η οποία δεν έχει κρύψει τη φιλοδοξία της να καταστεί σημείο αναφοράς και ηγεμονική δύναμη στον μεταοθωμανικό χώρο. Για τον σκοπό αυτό εξώθησε σε ρήξη τις σχέσεις της με το Ισραήλ, με σκοπό να κερδίσει την καρδιά των απανταχού μουσουλμάνων.

Παραλλήλως, πραγματοποίησε εντυπωσιακά ανοίγματα προς αντιδυτικές χώρες, όπως το Ιράν και η Συρία. Τα ανοίγματα αυτά, βεβαίως, υπαγορεύθηκαν κυρίως από την επιδίωξη της Άγκυρας να συντονίσει τη δράση της μ’ αυτές τις χώρες, ώστε να καταστεί αποτελεσματικότερη η αντιμετώπιση του κουρδικού αλυτρωτισμού.

Η κυβέρνηση Ερντογάν ήταν ε­ξαρχής αντίθετη με τη δυτική επέμβαση στη Λιβύη όχι μόνο λό­γω της προσέγγισης της με το καθεστώς Καντάφι και των μεγάλων τουρκικών οικονομικών συμφερόντων στη Λιβύη. Ήταν και λόγω της δικαιολογημένης εκτίμησης ότι, εάν πέσει το καθεστώς Καντάφι, η τύχη του καθεστώτος Ασαντ θα έχει κριθεί. Στη Συρία έχουν ήδη πραγματοποιηθεί μαχητικές διαδηλώσεις, στις οποίες το καθεστώς απάντησε με σκληρή καταστολή. Είναι μάλλον απίθανο, όμως, ο Άσαντ να συνεχίσει την ίδια σκληρή γραμμή εάν ο Καντάφι έχει κακό τέλος.

Κουρδικό… πορτοκάλι.

Εάν πέσει το καθεστώς Άσαντ, η δυτική επιρροή θα αυξηθεί σημαντικά στη Συρία, προκαλώντας αντίστοιχη μείωση της επιρροής που σήμερα ασκεί η Άγκυρα. Σημαντικό πλεονέκτημα θα αποκτήσουν συνολικά οι Κούρδοι. Το κουρδικό κρατίδιο στο Βόρειο Ιράκ θα εξασφαλίσει πρόσβαση στη θάλασσα και ως εκ τούτου δεν θα εξαρτάται, όπως σήμερα, από την Άγκυρα. Το ίδιο θα ισχύσει και συνολικά για το Ιράκ, γεγονός που θα περιορίσει τη σημασία της Τουρκίας για τις ΗΠΑ. Παραλλήλως, θα ευνοηθεί και το κουρδικό κίνημα στην Τουρκία, αφού στα νώτα του (στη Συρία και στο Ιράκ) θα έχει όχι μόνο κουρδικούς πληθυσμός, αλλά και φιλικές συνθήκες. Το γεγονός αυτό αναπόφευκτα θα κλιμακώσει περαιτέρω και τις πιέσεις που ήδη ασκούν οι Κούρδοι της Τουρκίας για πολιτική αυτονομία.

Όπως φάνηκε από τη σπουδή του Τούρκου προέδρου Γκιουλ να επισκεφθεί το Κάιρο λίγο μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ, η Άγκυρα είναι αποφασισμένη να ρίξει γέφυρες και να αποκτήσει ερείσματα στα μεταλλαγμένα από τις εξεγέρσεις καθεστώτα. Η κυβέρνηση Ερντογάν «πουλάει» στους Δυτικούς τη θεωρία ότι το τουρκικό μοντέλο είναι η λύση στο πρόβλημα μετάβασης που έχει προκύψει στον αραβικό κόσμο. Προσπαθεί να τους πείσει να της αναθέσουν την «εργολαβία», με το επιχείρημα ότι η νεοοθωμανική Τουρκία και ταιριάζει στους Άραβες και βολεύει τη λύση.

Το διπλωματικό αυτό εγχείρημα δεν προσκρούει μόνο στην αντίθεση του Ισραήλ. Προσκρούει και στις επιφυλάξεις τόσο των Αμερικανών όσο και των Ευρωπαίων. Η επιτυχία της τουρκικής διπλωματίας θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και από τον χώρο που θα της αφήσει η Ουάσινγκτον. Υπάρχει, όμως, και μία πτυχή που αφορά άμεσα την Ελλάδα.

Υπενθυμίζουμε ότι επί Μουμπάρακ η Αίγυπτος διαπραγματευόταν με την Τουρκία την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών, παρ’ ότι η ύπαρξη του Καστελόριζου αποκόπτει την τουρκική από την αιγυπτιακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Πριν αρχίσει διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα, το Κάιρο όφειλε να περιμένει ή μία ελληνοτουρκική συμφωνία οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών ή μία απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου για την επήρεια του Καστελόριζου στην οριοθέτηση. Μένει να φανεί ποια θα είναι η στάση της νέας αιγυπτιακής κυβέρνησης.

Ο Κόλπος της Σύρτης.

Η τουρκική διπλωματία έχει επηρεάσει και τη στάση του καθεστώτος Καντάφι στις ελληνολιβυκές συνομιλίες για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Ενώ καταχρηστικά έκλεινε τον γιγαντιαίο κόλπο της Σύρτης με γραμμή βάσης και άρχιζε τη μέτρηση των θαλασσίων ζωνών από εκεί και πέρα, δεν αναγνώριζε ότι η Γαύδος πρέπει να συνυπολογισθεί στην οριοθέτηση!

Οι αλλαγές που έχει επιφέρει σε αραβικά καθεστώτα του Μαγκρέμπ το εξεγερσιακό κύμα, εκτός των άλλων, χαλάνε το κλίμα περικύκλωσης της Ελλάδας, που η τουρκική διπλωματία είχε δημιουργήσει για το ζήτημα των θαλασσίων ζωνών. Αυτός είναι από μόνος του λόγος για τον οποίο η Αθήνα δεν έπρεπε να απουσιάζει από τις τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται στη γειτονιά μας.

Ένας πρόσθετος λόγος είναι ότι οι Τούρκοι επιχειρούν να δημιουργήσουν εντυπώσεις και να εγγράψουν υποθήκες σε βάρος ελληνικών συμφερόντων. Όπως είναι γνωστό, αρχικά τήρησαν αρνητική στάση, παρεμποδίζοντας και τη διαδικασία λήψης αποφάσεων στο NATO, Όταν διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να αποτρέψουν τη δυτική επέμβαση, αποφάσισαν να συμμετάσχουν, ζητώντας να αναλάβουν τον έλεγχο της θαλάσσιας περιοχής μεταξύ Κρήτης και Βεγγάζης.

Η κίνηση των Τούρκων συνδέεται με τις σοβαρές ενδείξεις ότι η θαλάσσια αυτή περιοχή κρύβει στον βυθό της μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου. Η Άγκυρα δεν έχει κανένα έρεισμα να διεκδικήσει μια περιοχή που θα χωρισθεί μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης, αλλά είναι σαφές ότι με την έντονη ναυτική παρουσία τους επιδιώκουν ένα ρόλο.

Εφημερίδα: ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

Παπανδρέου: H Τουρκία προσπαθεί να ελέγξει την Ελληνική ΑΟΖ!

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 23 Μαρτίου 2011

Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό της χώρας Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος επιβεβαίωσε με τον τρόπο του την θέση του defence-point.gr για το θέμα, η Τουρκία ζήτησε να αναλάβει τον έλεγχο ολόκληρης της περιοχής που εμπίπτει με την Ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) νοτίως της Κρήτης, ως αντάλλαγμα για την συμμετοχή  της στις επιχειρήσεις στην Λιβύη!

 

Η εκπληκτική αυτή δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού έγινε στην Βουλή των Ελλήνων κατά τη δευτερολογία του στην συζήτηση για τις εξελίξεις στην Λιβύη και έχει ως εξής: «Κλείνω με ένα τηλεγράφημα  που μόλις πήρα, που νομίζω ότι  πρέπει και αυτό να το αξιολογήσουμε. Δεν θα το σχολιάσω σε βάθος, αλλά πρέπει να το αξιολογήσουμε σε σχέση με τη δική μας παρουσία και την ορθότητα της απόφασής μας, όχι της στρατιωτικής εμπλοκής, αλλά της παρουσίας και όχι της απουσίας. Ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας, μιλώντας σε στελέχη του κόμματός του, είπε ότι «η Τουρκία είναι πρόθυμη να αναλάβει τη διανομή της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λιβύη, να διαχειριστεί το αεροδρόμιο της Βεγγάζης και να αναπτύξει ναυτικές δυνάμεις» – ακούστε – «για τον έλεγχο της θαλάσσιας περιοχής μεταξύ Βεγγάζης και Κρήτης»

To defence-point.gr αντί άλλου σχολιασμού επαναφέρει για ακόμα μία φορά δύο αναλύσεις του, οι οποίες και δημοσιεύθηκαν ακριβώς την ώρα της έναρξης των πολεμικών επιχειρήσεων στην Λιβύη με τις οποίες με έγκαιρο, έγκυρο και αξιόπιστο τρόπο έθετε το κορυφαίο ζήτημα της παρουσίας μας στην περιοχή με στρατιωτικά μέσα η οποία δεν επιδιώκει τίποτα άλλα παρά την εμπέδωση της Ελληνικής κυριαρχίας σε μία περιοχή (ελληνική ΑΟΖ) η οποία αποτελεί στην ουσία την μισή έκταση του Λιβυκού πελάγους και συνδέεται άμεσα:

Πρώτον, με την ύπαρξη, ανάπτυξη και εξόρυξη υδρογονανθράκων η οποία εκτός της επίλυσης του οικονομικού προβλήματος της χώρας συμβάλλει τα μέγιστα και στην ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης αλλά και στην ασφάλεια και ευημερία της Κύπρου και του Ισραήλ.


Δεύτερον, με την ανάσχεση της νεοθωμανικής επεκτατικής πολιτικής η οποία υπό συνθήκες μπορεί να οδηγήσει στην στρατηγική περικύκλωση της χώρας μας από μία αναθεωρητική Τουρκία με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλειά της, ειδικά σε μία περίοδο που το μέτωπο με την Άγκυρα δεν είναι το μόνο ανοιχτό.

 Ανάλυση 1: Επιχείρηση «Οδύσσεια» και η ελληνική στρατηγική σύγχυση

Του Στέλιου Καναβάκη (ειδικευμένος σε θέματα στρατηγικής – στρατιωτικής ανάλυσης)

 

Για αρκετά χρόνια μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου πολλοί «αναλυτές», έλεγαν ότι η Ελλάδα πλέον δεν έχει καμία στρατηγική αξία. Επρόκειτο για αξιολογικές κρίσεις με ισχυρές δόσεις γενίκευσης στην προσπάθεια πρόβλεψης του μέλλοντος Την έλλειψη αυτή θεωρούσαν κι ως έναν από τους λόγους που οι ΗΠΑ στήριζαν περισσότερο την Τουρκία, οπότε η χώρα μας ήταν απλά καταδικασμένη σε απαξίωση, στρατηγική και εθνική.

Από την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ μέχρι σήμερα συνέβησαν πολλά γεγονότα στη γειτονιά μας, διαψεύδοντας πανηγυρικά τις αρχικές προβλέψεις των «ειδικών». Πρώτο μεγάλο τεστ ήταν η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, δεύτερο η δυτική ανάγκη ύπαρξης της ΠΓΔΜ, τρίτο η κατάρρευση των πυραμίδων στην Αλβανία, τέταρτο η κρίση στα Ίμια, πέμπτο το Κοσσυφοπέδιο, έκτο η κρίση των S-300, έβδομο η ειρήνευση μεταξύ του Ισραήλ και αραβικών κρατών, όγδοο οι συνεχείς Ιντιφάντα, ένατο η εισβολή στο Ιράκ, δέκατο τα ενεργειακά σχέδια με τη συμμετοχή της χώρας μας, ενδέκατο η ανάγκη της Ρωσίας για κάθοδο στη Μεσόγειο και ισχυρότερη παρουσία στα Βαλκάνια, δωδέκατο η αύξηση της μεταναστευτικής ροής με προορισμό την Ευρώπη και σύνορο την Ελλάδα, δέκατο τρίτο η σύγκρουση Ισραήλ και Τουρκίας, δέκατο τέταρτο η κρίση στον αραβικό κόσμο γενικότερα (Αίγυπτος, Αλγερία, Λιβύη κ.λπ.).

Αν αυτά τα γεγονότα δεν αναδεικνύουν τη στρατηγική σημασία της Ελλάδας και της Κύπρου, απλά και μόνο λόγω ης γεωγραφικής πραγματικότητας, τότε τι θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πηγή αναβάθμισης της χώρας στη γειτονιά της; Το μόνο σίγουρο είναι ότι όπως έχει αποδειχθεί είναι ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει πολιτική ηγεσία και κόμματα αντάξια να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, όντας απαξιωμένα και αγκυλωμένα σε ιδεοληπτικού χαρακτήρα αντιλήψεις της πραγματικότητας.Το διεθνές σύστημα μας κρίνει καθημερινά και σημαντικότερο τεστ αποτελούν οι διεθνείς κρίσεις. Είτε είμαστε παρόντες στο διαγώνισμα και περνούμε τις εξετάσεις είτε βρισκόμαστε εκτός «αίθουσας». Και το ερώτημα είναι συγκεκριμένο: Τι ακριβώς πέτυχε η Ελλάδα από όλες τις παραπάνω κρίσεις και σημαντικά γεγονότα, πολιτικά ή οικονομικά; Κατόρθωσε να αξιοποιήσει τις συγκυρίες ώστε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της; Αλλά κι αν δεχτούμε ότι επιδίωξή μας ήταν να παραμείνουμε ουδέτεροι (υπάρχει ακόμα ουδετερότητα;) προκειμένου να εκμεταλλευθούμε την «αντικειμενική» μας στάση και την επιθυμία μας να εμφανιστούμε ως έντιμοι διαμεσολαβητές, μπορεί κάποιος να πει τι είδους διαμεσολαβητικές πρωτοβουλίες ανέλαβε η Ελλάδα και τι αποτελέσματα πέτυχε; Πετύχαμε την κατάπαυση πυρός σε κάποια εμπόλεμη ζώνη; Πετύχαμε την αποτροπή κάποιας σύρραξης; Πετύχαμε την απελευθέρωση κρατουμένων; Πετύχαμε τη μετάβαση στη δημοκρατία κάποιας χώρας;Επί της ουσίας είμαστε απόντες, με εξαίρεση ορισμένες περιπτώσεις που είμαστε λίγο παρόντες. Ακόμα και στις προσωπικές μας υποθέσεις, τα Ίμια, την Κύπρο, το Μακεδονικό… κι εκεί ήμασταν απόντες ή ολίγον παρόντες, καταβάλλοντας σοβαρές… ημι-προσπάθειες.

Κι ερχόμαστε στη Λιβύη. Τι πέτυχε η Ελλάδα προκειμένου να συνετίσει τον Μουαμάρ Καντάφι, έτσι ώστε να μην υπάρξει επέμβαση; Τι πέτυχε το δίκτυο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και η Ελλάδα με τις σχέσεις που έχει αναπτύξει τόσα χρόνια με τον σύντροφο Καντάφι; Μήπως οι εικόνες του Έλληνα πρωθυπουργού «αγκαλιά» με τον Καντάφι συνοδευόμενος από μεγάλο αριθμό Ελλήνων επιχειρηματικών φαντάζει σήμερα κάπως γραφική;

Η πολιτική ηγεσία της χώρας, σε μια προσπάθεια συναίνεσης, αποφάσισε ότι η Λιβύη δεν είναι υπόθεση που αφορά την Ελλάδα, είτε γιατί οι υπόλοιπες χώρες «θα βομβαρδίσουν αθώους καμηλιέρηδες», είτε επειδή οι υπόλοιπες χώρες είναι «ιμπεριαλιστικές» ή γιατί είμαστε «ειρηνιστές». Μιλάμε δηλαδή πάλι για εκφράσει και απόψεις «κλισέ» οι οποίες είναι διαστρεβλωτικές και παραμορφωτικές της πραγματικότητας. Ωστόσο, κανείς δεν αναφέρει ότι ούτε αθώοι καμηλιέρηδες θα βομβαρδιστούν, ούτε ότι η Ελλάδα ξαφνικά θα μετατραπεί σε ιμπεριαλιστική δύναμη αν επιχειρήσει να προστατεύσει τα συμφέροντά της, αξιοποιώντας μια δυναμικά μεταβαλλόμενη κατάσταση.

Αυτό που πρέπει αν καταστεί σαφές σε όλους τους τόνους, είναι ότι η παρούσα κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στη Λιβύη έχει σαν αποτέλεσμα να διακυβεύονται τα συμφέροντα της Ελλάδας, ενώ δοκιμάζονται από τους πάντες οι αντιδράσεις της.

Πρώτον, μεγάλο μέρος της περιοχής στην οποία εξελίσσεται η δραστηριότητα είναι – ή γειτνιάζει με – τμήμα της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Αυτής που δεν κηρύξαμε μέχρι στιγμής διότι όπως προαναφέρθηκε, είμαστε απόντες.Αλλά κι αν θεωρεί η ηγεσία μας ότι μέχρι σήμερα δεν υπήρχε η κατάλληλη ευκαιρία να το πράξει, μήπως είναι τώρα η κατάλληλη χρονική στιγμή; Και ποιος θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος τρόπος να το πράξει, από το να δηλώσει παρούσα και να αναλάβει δράση δηλώνοντας άμεσα ή έμμεσα ότι η περιοχή αυτή της ανήκει; Όχι επειδή έτσι λέμε επειδή μας συμφέρει, αλλά διότι καλυπτόμαστε απολύτως από τις προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας.Αλήθεια, αφού η ηγεσία είναι συνεχώς εν κινήσει υποστηρίζοντας ότι έχει λόγο στα ζητήματα που απασχολούν το διεθνές σύστημα, έχει δηλαδή ενεργό διεθνή παρουσία, ποιες πρωτοβουλίες ανέλαβε για να βοηθήσει την Αίγυπτο, ώστε να εξασφαλίσει ότι δε θα συνεχίσει να φλερτάρει με την Τουρκία απειλώντας τα ελληνικά συμφέροντα στο ζήτημα της ΑΟΖ; Προσποιούνται – επειδή ολιγωρούν συστηματικά – ότι δεν γνωρίζουν πως σε περίπτωση που περάσει ο τουρκικός «τσαμπουκάς», κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου, ότι το Καστελόριζο δεν διαθέτει ΑΟΖ, ότι αυτό θα επιτρέψει στις ΑΟΖ Τουρκίας και Αιγύπτου να εφάπτονται, αποκόπτοντας την ελληνική από την κυπριακή ΑΟΖ. Και τελούν σε τέτοια κατάσταση βαθύτατης ύπνωσης ώστε δεν αντιλαμβάνονται ότι η συγκυρία ευνοεί την Ελλάδα, εφόσον ο Δυτικός κόσμος ποντάρει σε αυτή την ενότητα, σε συνέχεια της ΑΟΖ του Ισραήλ για την προώθηση του πλούτου των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που βρέθηκαν στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, για να επιλυθεί το πρόβλημα της ευρωπαϊκής ενεργειακής ασφάλειας! Άρα, η Δύση στη  παρούσα συγκυρία ανακαλύπτει ότι έχει ταυτόσημα συμφέροντα με τον Ελληνισμό! Και αντί να αξιοποιήσουν ενεργητικά τη συγκυρία, συνεχίζουν την πρακτική κατευνασμού της Τουρκίας, με… εφηβική συνέπεια… 

Η γεωστρατηγική θέση της χώρας ανά περιόδους λειτουργεί ως «κατάρα» ή ως «ευλογία», στο χέρι μας είναι σήμερα να μπορέσουμε να μετατρέψουμε την «κατάρα» σε… ευλογία

Με λίγα λόγια, ο Μουμπάρακ που συνομιλούσε με την Τουρκία για την ΑΟΖ, μη λαμβάνοντας υπόψη του το Καστελόριζο, έφυγε και αυτός και η οικογένειά του. Από την άλλη ο Καντάφι που δεν δεχόταν τη Γαύδο ως νήσο με ΑΟΖ πνέει και αυτός τα λοίσθια, ενώ είναι πλέον σίγουρο πως η Ανατολική Λιβύη, δηλαδή το κομμάτι που «βλέπει» προς Ελλάδα, δηλαδή προς Γαύδο και Κρήτη, δεν πρόκειται να επανέλθει υπό τον έλεγχό του.

Να συνεχίσουμε; Είναι τυχαίο πως ο Τούρκος πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιουλ μετέβη άμεσα στην Αίγυπτο για συζητήσεις με τη νέα ηγεσία της χώρας, ενώ είναι τυχαίο που ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν ήθελε, αρχικά τουλάχιστον, να ακούσει για επέμβαση στην Λιβύη;Δεύτερον, η Ελλάδα από καιρό είναι εδώ και αρκετό καιρό «μαύρο πρόβατο» του ΝΑΤΟ λόγω της χαρακτηριστικής της απουσίας. Το όλο θέμα έλαβε μεγαλύτερες διαστάσεις λόγω της μη αναλογικής μας παρουσίας στην ISAF, σε σχέση με άλλες χώρες και λόγω της απουσίας μας από τον πυρήνα των εξελίξεων που είναι η συμμετοχή στις επιχειρήσεις. Δε θα διαφωνήσουμε για την περίπτωση του Αφγανιστάν. Αλλά το ζήτημα της Λιβύης είναι μια μεγάλη ευκαιρία για να δηλώσουμε παρόντες και στην στρατιωτική πλευρά του προβλήματος, η οποία είτε μας αρέσει είτε όχι «ανοίγει» τις πόρτες στις αίθουσες συνομιλιών.Και είναι η καλύτερη ευκαιρία γιατί η Ελλάδα δε θα συμμετάσχει σε μια επιχείρηση με επίφαση νομιμότητας. Υπάρχει η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που νομιμοποιεί πολιτικά. Υπάρχει η απόφαση του Αραβικού Συνδέσμου. Οι Άραβες, τους οποίους κοπτόμαστε να μην δυσαρεστήσουμε, στηρίζουν! Τι άλλο μας απασχολεί επιτέλους;Εκτός κι αν θεωρούμε το Συμβούλιο Ασφαλείας ως ιμπεριαλιστικό όργανο ή δεν το αποδεχόμαστε, οπότε θα πρέπει να το αποσύρουμε από την επιχειρηματολογία μας για το Κυπριακό και την τουρκική εισβολή. Θα το κάνουμε ή θα κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Ακόμα και το να κρυβόμαστε με νομικίστικα ή πολιτικά επιχειρήματα μας αφήνει εκτεθειμένους.Επιχειρησιακά δε μιλάμε για αποστολή υψηλού κινδύνου αντίστοιχη με αυτή του Ιράκ ή του Αφγανιστάν. Το κόστος σημαντικά χαμηλότερο και μηδαμινό σε σχέση με τα πολιτικά οφέλη που θα πρέπει να αποκομίσουμε.Πόσες ευκαιρίες υπάρχουν όπου τα συμφέροντα της χώρας μας συμπίπτουν με τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων; Σε κάτι τέτοιες συγκυρίες γεννήθηκε η σύγχρονη Ελλάδα. Για πόσο χρόνο θα αφήνουμε σε ξένα χέρια τη διαχείριση προβλημάτων που ανακύπτουν στον άμεσο γεωπολιτικό μας περίγυρο;Τρίτον, πιστεύουμε ότι με το να μη συμμετέχουμε θα αποκτήσουμε και διαμεσολαβητικό ρόλο στη μετά-Καντάφι εποχή;Ή μήπως θα περιμένουμε ο Νικολά Σαρκοζί να κατέβει τα σκαλιά στα Ηλύσια Πεδία να αγκαλιάσει και να χαιρετίσει θερμά τον Έλληνα πρωθυπουργό, τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, τον μελλοντικό διαμεσολαβητή, όπως έκανε με ορισμένους ευρωπαίους ομολόγους του;

Τέταρτον. Αυτή τη στιγμή χτίζεται η νέα Ευρώπη. Στο οικονομικό σκέλος η Γερμανία είχε τον πρώτο λόγο, αλλά η Ελλάδα δεν είχε λόγο γιατί οι απόντες Έλληνες πολιτικοί, προτίμησαν να ασχοληθούν με το πως θα επενδύσουν αντιπαραγωγικά τα ευρωπαϊκά χρήματα που εισέρρεαν στη χώρα. Πιστεύουν ακόμα στο παλαιοκομματικό ρητό ότι «η Ελλάδα έχει ισχυρή φωνή στην Ευρώπη»; Μήπως μένει έξω και από τους τομείς ασφάλειας και άμυνας (όπου δραστηριοποιούνται Γαλλία και Βρετανία), ενώ λόγω ειδικών συνθηκών ασφαλείας που αντιμετωπίζει (βλ. Τουρκία) έχει όλα τα μέσα που θα της επέτρεπε να έπαιζε ρόλο, να εξήγαγε ασφάλεια, οικοδομώντας συμμαχίες που θα εξυπηρετούσαν τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα;

Πέμπτον, φοβάται κανείς εξεγέρσεις μεταναστών εντός της χώρας, σε περίπτωση που λάβουμε ενεργή συμμετοχή στο πλαίσιο του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ; Αφενός η κυβέρνηση δεν είναι και δεν πρέπει να είναι όμηρος τέτοιων εκβιαστικών διλλημάτων στην άρθρωση πολιτικής και αφετέρου διότι αυτοί που οργανώνουν τις εξεγέρσεις και τις καταλήψεις αφορμές βρίσκουν οποιαδήποτε στιγμή. Η Λιβύη έφταιξε άραγε για την Υπατία;Θα υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας στην ΑΟΖ, στο Αιγαίο και στην Κύπρο ή θα κρυβόμαστε πάλι πίσω από το δάχτυλό μας, απαξιώνοντας τη στρατηγική μας σημασία;  

Ανάλυση 2: Επιχείρηση «ΟΔΥΣΣΕΙΑ»: Το στρατηγικό σφάλμα μη συμμετοχής της Ελλάδας…

 Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη, Διεθνολόγου-Οικονομολόγου

Γίνεται να εξελιχθεί μία πολεμική επιχείρηση στην περιοχή μας υπό την ονομασία … ΟΔΥΣΣΕΙΑ χωρίς να λάβει μέρος ο… Οδυσσέας, δηλαδή η χώρα μας; Με άλλα λόγια η Ελλάδα θα πρέπει να λάβει μέρος στις επιχειρήσεις κατά της Λιβύης ή όχι; Δυστυχώς ή ευτυχώς, η πραγματικότητα είναι μία και η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι πολύ απλή και αποτελεί ουσιαστικά έναν μονόδρομο για την Αθήνα.Η κρίσιμη παράμετρος που καθορίζει τις κινήσεις των κρατών της περιοχήςΠοια όμως είναι η κύρια παράμετρος την οποία θα πρέπει να λάβει υπόψη της η Αθήνα έτσι ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει την σωστή πολιτική στο συγκεκριμένο ζήτημα; H απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο μέσω της μακροσκοπικής ανάλυσης των δεδομένων στην περιοχή μας. Και πως θα ορίσουμε τι εννοούμε με την έννοια «περιοχή» μας;Η ανάλυση του ζητήματος έχει να κάνει με τις εξελίξεις των τελευταίων δύο μηνών, όχι μόνο στην Λιβύη αλλά και στην Τυνησία, την Υεμένη την Αίγυπτο, το Μπαχρέιν, την Ιορδανία, το Μαρόκο, αλλά και την Αλγερία. Ποιο το κοινό σημείο όλων αυτών των χωρών πέραν του ότι είναι μουσουλμανικές και αραβικές; Το κοινό σημείο σχετίζεται με το πως ακριβώς «συσσωματώνονται» αυτή τη στιγμή στον γεωπολιτικό χάρτη. Με άλλα λόγια, οι χώρες της Βορείου Αφρικής με τις χώρες της Μέσης Ανατολής και τις χώρες που βρίσκονται στον Κόλπο, σύμφωνα με την νέα γεωπολιτική Αγγλοσαξονική θεώρηση αποτελούν μια ολότητα, η οποία ονομάζεται ως «Ευρύτερη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική» (Broader Middle East & North Africa – ΒΜΕΝΑ).Ο συγκεκριμένος αυτός χώρος περιλαμβάνει όλες τις χώρες από τον Ατλαντικό έως τον Ινδό ποταμό, δηλαδή όλες τις αραβικές χώρες της Βορείου Αφρικής, την παραδοσιακή Μέση Ανατολή, καθώς και το Ιράν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Αξίζει να σημειωθεί πως στο συγκεκριμένο χώρο περιλαμβάνονται και όλα τα… «σταν» της Κεντρικής Ασίας, δηλαδή οι τουρκογενείς πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας (Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Κιργζία και Τατζικιστάν).

Η τεράστια αυτή περιοχή περιλαμβάνει στα όριά της τεράστια ενεργειακά κοιτάσματα υδρογονανθράκων (πετρελαίου και φυσικού αερίου) τα οποία έχουν αποτελέσει εδώ και δέκα με δεκαπέντε έτη το μήλον της έριδος μεταξύ της Ρωσίας, της Κίνας, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Εν συντομία, θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως τα αποθέματα αυτά βρίσκονται σε τρία κυρίως σημεία της περιοχής, στην Κεντρική Ασία, πλησίον και εντός της Κασπίας, στον Περσικό Κόλπο και την περιοχή της Σαουδικής Αραβίας καθώς και στην Ανατολική Μεσόγειο… Το «μυστικό» της όλης ανάλυσης είναι να αντιληφθεί κάποιος πως τα δύο από τα τρία αυτά σημεία, μαζί με τα κοιτάσματά τους είναι… ρεζερβέ. Αναφορικά με την περιοχή της κεντρικής Ασίας τα πράγματα είναι πολύ απλά: Πλην του Αζερμπαϊτζάν, όλα τα υπόλοιπα κρίσιμα κοιτάσματα έχουν περιέλθει στον απόλυτο έλεγχο της Ρωσίας και ότι έχει απομείνει το λαμβάνει η Κίνα. Με άλλα λόγια η Κεντρική Ασία, το σύγχρονο δυτικό «Ελ Ντοράντο», όπως αυτό παρουσιάστηκε τα τελευταία 20 χρόνια, έχει χαθεί για την Δύση, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου. Κινούμενοι στην περιοχή της Αραβικής χερσονήσου και του Περσικού Κόλπου τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο απλά. Η μεν Αραβική περιοχή στέλνει τους υδρογονάνθρακές της στις ΗΠΑ ο δε ιρανικός τομέας πολύ απλά είναι μη ελεγχόμενος από την Δύση, τουλάχιστον για την ώρα.  

Η Ευρύτερη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική αποτελεί το κύριο γεωπολιτικό σχήμα το οποίο έχει αναπτύξει η Αγγλοσαξονική γεωπολιτική σκέψη και μέσω αυτού θα γίνει προσπάθεια ελέγχου της Ευρασιατικής και Αφρικανικής πλάκας, δηλαδή της, κατά Μακίντερ «Παγκοσμίου Νήσου». Προσέξτε πως η CENTCOM, καλύπτει μία περιοχή η οποία αποτελεί το κέντρο της ΒΜΕΝΑ καθώς και όλες τις ενεργειακά ενδιαφέρουσες περιοχές της Ευρασίας, δηλαδή την Κεντρική Ασία, τον Κόλπο και την Αραβική χερσόνησο και φυσικά την Ανατολική Μεσόγειο… 

Μέχρι στιγμής, η Ουάσιγκτον δεν διανοείται καν να αλλάξει την πολιτική της αναφορικά με την Σαουδική Αραβία αφού σκοπεύει για τις επόμενες δεκαετίες να χρησιμοποιεί τα αραβικά πετρέλαια έτσι ώστε να κρατάει τα δικά της αποθέματα ουσιαστικά ανέγγιχτα. Από την άλλη, το ζήτημα του Ιράν είναι πολύ πολύπλοκο και επικίνδυνο με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατόν στο άμεσο μέλλον να υπάρξει θετική για την Δύση εξέλιξη. Με λίγα λόγια, τόσο η Κεντρική Ασία όσο και ο Κόλπος δεν μπορούν να προσφέρουν, τουλάχιστον για την ώρα κάτι καινούργιο στην Δύση και την ενεργειακή της ασφάλεια…Πώς όμως όλα αυτά συνδέονται με τα γεγονότα στην Λιβύη και το ερώτημα για το πως ακριβώς θα πρέπει να αντιδράσει η χώρα μας στα τεκταινόμενα; Υπενθυμίζεται πως όπως έχουμε αναφέρει το τρίτο σημείο το οποίο αποτελεί σημαντική πηγή υδρογονανθράκων στην ΒΜΕΝΑ είναι η Ανατολική Μεσόγειος. Ας το κρατήσουμε για την ώρα αυτό και ας ανοίξουμε μία παρένθεση αναφέροντας πως το κύριο παίγνιο ισχύος που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή στην Ευρασία συνδέεται με το προς τα που θα μετακινηθεί η ΕΕ: Προς τις ΗΠΑ ή προς τη Ρωσία; Με άλλα λόγια, η αέναη αγγλοσαξονική γεωπολιτική θεωρία προβλέπει πως το «παίγνιο» της παγκόσμιας εξουσίας θα παιχθεί στο ζήτημα του προς τα που θα κινηθεί η Ευρώπη. Εάν αυτή κινηθεί προς την Μόσχα τότε είναι πολύ πιθανό οι αγγλοσαξονικές δυνάμεις να «εκπαραθυρωθούν» από την Ευρασία. Από την άλλη, εάν η Ευρώπη κινηθεί προς τις ΗΠΑ τότε η Ρωσία αναμένεται να περιοριστεί στην αφιλόξενη και αχανή ρωσική γη χωρίς να έχει την δυνατότητα να κινηθεί προς τα πιο θερμά κλίματα. Όπως είναι φυσικό μία ενδελεχής ανάλυση της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής θεωρίας όπως αυτή έχει αναπτυχθεί από τον Α. Τ. Μάχαν και τον Σερ Χ. Μακίντερ, στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα δεν είναι δυνατόν να αναλυθεί στα στενά πλαίσια ενός ενημερωτικού σημειώματος.Θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως το προς τα που θα κινηθεί η ΕΕ εξαρτάται απολύτως από το που ακριβώς θα βρει τις απαραίτητες ποσότητες ενέργειας που χρειάζεται για να συνεχίσει να επιβιώνει αλλά και να μπορέσει να κινήσει εκ νέου τη χειμαζόμενη οικονομία της. Για την ώρα η ΕΕ εξαρτάται εν πολλοίς από την Ρωσία για την προμήθεια ειδικά του φυσικού αερίου. Η κατάσταση αυτή γίνεται ακόμα πιο κρίσιμη αφού η Κεντρική Ασία έχει περιέλθει στον έλεγχο της Μόσχας, η αραβική αγορά δεν μπορεί να υποστηρίξει τις ΗΠΑ και την ΕΕ ταυτοχρόνως ενώ το Ιράν παραμένει μία «παρθένα» περιοχή για την Δύση. Το δίλημμα λοιπόν που τίθεται για την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες είναι ένα: Οι Αγγλοσαξονικές δυνάμεις για να μπορέσουν να κυριαρχήσουν, ή να συνεχίσουν να κυριαρχούν, στην Ευρασία,  χρειάζονται επειγόντως την συμμαχία της ΕΕ, ή για να το θέσουμε καλύτερα πρέπει να «απομακρύνουν» την ΕΕ από την Ρωσία.

Πως όμως θα το κάνουν αυτό όταν η ΕΕ χρειάζεται την Ρωσία διότι εξαρτάται από αυτή ενεργειακά; Προφανώς η Δύση αναζητά εναλλακτικές πηγές ενέργειας για να προμηθεύσει την Ευρώπη, έτσι ώστε να μπορέσει να την απογαλακτίσει, τουλάχιστον έως ένα σημείο από την Μόσχα. Όπως είπαμε όμως, η Κεντρική Ασία είναι μάλλον χαμένη για τη Δύση, κάτι το οποίο συμβαίνει και με το Ιράν ενώ η περιοχή της Σαουδικής Αραβίας είναι «ρεζερβέ» από τις ίδιες τις ΗΠΑ. Άρα τί μένει;H Ανατολική Μεσόγειος μέλει να αποτελέσει την νέα πηγή παραγωγής και εξαγωγής υδρογονανθράκων προς την ΕΕ η οποία προβλέπεται να αντικαταστήσει την Κεντρική Ασίας στα σχέδια της Δύσης για την σταδιακή απεξάρτηση της ΕΕ από την Μόσχα. Εάν η Ανατολική Μεσόγειος φέρει στην επιφάνεια τους θησαυρούς της τότε είναι σίγουρο πως η ΕΕ θα βρει «μέσα στην αυλή» της μία τεράστια πηγή ενέργειας η οποία θα της επιτρέψει να εφαρμόσει πιο ανεξάρτητες πολιτικές απέναντι στην Ρωσία, και φυσικά όπως εκτιμούν οι ΗΠΑ αυτό θα τους επιτρέψει να κρατήσουν την Μόσχα μακριά από τις θερμές θάλασσες. Με άλλα λόγια η Ανατολική Μεσόγειος θα αποτελέσει στο άμεσο μέλλον το βαρόμετρο της σύγκρουσης για την κυριαρχία στην Ευρασία τον 21ο αιώνα και εντεύθεν.Αντιλαμβανόμενοι όλα τα παραπάνω η εξίσωση στην περιοχή μας γίνεται πολύ απλή: Αυτή τη στιγμή ΟΛΟΚΛΗΡΗ η Ανατολική Μεσόγειος βρίσκεται στο στάδιο μίας τρομακτικής γεωπολιτικής ανακατανομής ισχύος και ισορροπίας η οποία σκοπό έχει να δημιουργήσει όλες αυτές τις συνθήκες οι οποίες θα επιτρέψουν στην Δύση να εκμεταλλευθεί τα ενεργειακά αποθέματα της περιοχής. Αυτό που πρέπει να γίνει απολύτως ξεκάθαρο είναι πως ο σχεδιασμός δεν προβλέπει μακροχρόνιες «ζυμώσεις» αλλά το «Blitzkrieg» των εξεγέρσεων και των ανακατατάξεων στην περιοχή πρόκειται να ακολουθηθεί από ένα νέο «new deal» το οποίο σκοπό έχει να μοιράσει την ενεργειακή τράπουλα κατά έναν τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει δυνατή η εξόρυξη του υποθαλάσσιου φυσικού αερίου και η εξαγωγή του στην Ευρώπη πολύ σύντομα.Ο συντελούμενος γεωπολιτικός αναπροσανατολισμός της περιοχής είναι ξαφνικός, θα είναι καθοριστικός και οι εξελίξεις θα τρέχουν τόσο γρήγορα ώστε δεν θα τις προλαβαίνουμε. Και εδώ ερχόμαστε στο ζήτημα της χώρας μας…

Ελλάδα: Γίνεται να λείπει ο… Οδυσσέας;Είτε το θέλουμε είτε όχι, η Ελλάδα, με τις αχανείς θαλάσσιες εκτάσεις που ελέγχει ή θα ελέγξει εάν και εφόσον ανακηρύξει τις Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), πρόκειται να αποτελέσει την  χώρα κλειδί για την παραγωγή και εξαγωγή του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Φυσικά το ίδιο συμβαίνει και για την  περίπτωση της Κύπρου αλλά και του Ισραήλ.Με άλλα λόγια, για να μπορέσει η Ελλάδα να λειτουργήσει, χάριν της Ευρώπης αλλά και για το δικό της το καλό θα πρέπει να ανακηρύξει ΑΟΖ και να ξεκινήσει την εξόρυξη. Αυτό όμως για να συμβεί θα πρέπει να υπάρξουν οι απαραίτητες συνθήκες στον «περίγυρο» έτσι ώστε η Ελλάδα να μπορέσει χωρίς πρόβλημα να ανακηρύξει ΑΟΖ, η οποία φυσικά και πρόκειται να αποτελέσει ευρωπαϊκή περιοχή, άρα πλήρως εκμεταλλεύσιμη από την πεινασμένη για ενέργεια ΕΕ.Συμβαίνουν όμως γεγονότα τα οποία θα μπορούσαν να διαμορφώσουν μία «βολική» για την Ελλάδα κατάσταση για την ανακήρυξη ΑΟΖ και έναρξη εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων της αλλά και για την δημιουργία ενός συνεχόμενου «διαδρόμου» ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ ο οποίος θα επιτρέψει στην μεταφορά και των Κυπριακών και Ισραηλινών αποθεμάτων στην Ευρώπη;Υπενθυμίζεται πως η Τουρκία για να αποτρέψει τον κίνδυνο ανακήρυξης Ελληνικής ΑΟΖ είχε προσεταιριστεί την Αίγυπτο και την Λιβύη, με τις οποίες προσπαθούσε να δημιουργήσει θέμα στο Καστελόριζο και στην Γαύδο αντιστοίχως. Τι έχει συμβεί τους τελευταίους μήνες σε αυτές τις χώρες;To καθεστώς του Χόσνι Μουμπάρακ που συνομιλούσε με την Τουρκία για την ΑΟΖ, μη λαμβάνοντας υπόψη του το Καστελόριζο, κατόπιν φυσικά της ελληνικής εγκληματικής ενέργειας του 2003 που απέτρεψε την Κύπρο από το να υπογράψει με την Αίγυπτο ΑΟΖ που να λαμβάνει υπόψη της το Καστελόριζο (για περισσότερες πληροφορίες δείτε αντίστοιχο άρθρο στο τεύχος αυτού του μήνα του περιοδικού ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ & ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ το οποίο κυκλοφορεί στα περίπτερα), κατέρρευσε με συνοπτικές διαδικασίες. Ο δε Συνταγματάρχης Μουαμάρ Καντάφι που δεν δεχόταν την Γαύδο ως νήσο με ΑΟΖ πνέει και αυτός τα λοίσθια. Ας έχουμε στο νου μας πως ακόμα και αν ο Λίβυος ηγέτης δεν αποχωρήσει από την εξουσία το πλέον σίγουρο είναι πως η ανατολική Λιβύη τουλάχιστον, δηλαδή το κομμάτι που «βλέπει» προς Ελλάδα, δηλαδή προς Γαύδο και Κρήτη, δεν πρόκειται να επανέλθει υπό τον έλεγχό του.Να συνεχίσουμε; Είναι τυχαίο πως ο Τούρκος πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιουλ μετέβη άμεσα, μετά την καθεστωτική αλλαγή, στην Αίγυπτο για συζητήσεις με την νέα ηγεσία της χώρας, ενώ είναι τυχαίο που ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν θέλει να ακούσει για επέμβαση στην Λιβύη και η τουρκική κυβέρνηση ουσιαστικά κρατάει μία διπρόσωπη στάση αναφορικά με τις επιχειρήσεις στην Λιβύη; Ας υπογραμμίσουμε εδώ πως η μη έγκριση, μέχρι στιγμής, του σχεδίου επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ για την Λιβύη οφείλεται, εκτός της Γερμανίας, και εν πολλοίς στην Τουρκική αρνητική στάση και τακτική κωλυσιεργίας που ακολουθεί για το θέμα.Τι προσπαθούμε να πούμε με όλα αυτά;

Όσο απίθανο και να φαίνεται η όλη κατάσταση στην στεριά της Βορείου Αφρικής, ειδικά στην Αίγυπτο και Λιβύη, έχει άμεσο αντίκτυπο στο τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί στην θάλασσα της περιοχής και στο κατά πόσο η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ θα καταφέρουν να δημιουργήσουν την ενεργειακή αποθήκη της Ευρώπης η οποία θα επιτρέψει στην Γηραιά Ήπειρο να ακολουθήσει μία ποιο ανεξάρτητη πολιτική αλλά και να αντιμετωπίσει την τεράστια οικονομική και κοινωνική κρίση που την μαστίζει.Επανερχόμενοι λοιπόν στο βασικό ερώτημα της παρούσας ανάλυσης, δηλαδή στο κατά πόσο είναι σωστό ή λάθος η Ελλάδα να συμμετάσχει στην επιχείρηση στην Λιβύη αναρωτιόμαστε εάν είναι δυνατόν μετά από όλα αυτά να υπάρχει εχέφρων άνθρωπος στην χώρα μας που να πιστεύει πως αντί να αναλάβουμε τις ευθύνες μας σε μία τεράστια περιοχή η οποία δυνητικά μας ανήκει, δηλαδή την περιοχή νοτίως της Κρήτης. θα ήταν καλύτερα να κυνηγήσουμε… ανεμόμυλους για ακόμα μία φορά.Ας σημειώσουμε πως φυσικά και η Δύση δεν μας έχει αγαπήσει ξαφνικά, ούτε θέλει το καλό μας έτσι απλά μέσω μίας ανιδιοτελούς στάσης. Η αλήθεια είναι πως η Δύση αυτή τη στιγμή διαμορφώνει μία κατάσταση στην περιοχή μας η οποία θα της επιτρέψει να αποκτήσει ενεργειακή αυτάρκεια. Λόγω όμως γεωγραφίας αυτοί που θα πρέπει να λειτουργήσουν ως οι θεματοφύλακες και βασικοί παράγοντες αυτής της προσπάθειας είμαστε εμείς (Ελλάδα και Κύπρος). Αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται σταδιακά οι συνθήκες για να ανακηρύξουμε ΑΟΖ χωρίς να αντιμετωπίζουμε σοβαρές αντιδράσεις από τυχών… θιγόμενους, ή εάν αυτοί αντιδράσουν να μην μπορούν να πετύχουν τίποτα.Αφού λοιπόν αντιληφθούμε πως δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό που συμβαίνει στην περιοχή «μας συμφέρει» θα πρέπει να βοηθήσουμε στο μέτρο του δυνατού στην προσπάθεια της Δύσης για ενεργειακή ανεξαρτησία και ασφάλεια. Επιπροσθέτως, με το να στέλνουμε δυνάμεις στα όρια της Ελληνικής ΑΟΖ νοτίως της Γαύδου, ουσιαστικά και εμπεδώνουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στην περιοχή. Φυσικά και δεν αναφερόμαστε στην άμεση εμπλοκή μας σε καθαρά πολεμικές επιχειρήσεις αλλά υπογραμμίζουμε πως η παρουσία μας θα πρέπει να είναι αναβαθμισμένη στο έπακρο και με κάθε ευκαιρία θα πρέπει να επιδεικνύουμε την σημαία μας στην περιοχή.Οι ΗΠΑ για έναν «περίεργο» λόγο ονόμασαν την επιχείρηση ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ, ας μην ξεχνάμε πως η ευρύτερη περιοχή εκτιμάται πως αποτελούσε το βασίλειο των Λωτοφάγων οι οποίοι έκαναν τους ταξιδιώτες να «ξεχνάνε»… Στο ερώτημα λοιπόν εάν ο ίδιος ο Οδυσσέας θα πρέπει να βρεθεί εκεί η απάντηση είναι ένα μεγάλο ΝΑΙ αφού μόνο έτσι θα μπορέσει όχι να «ξεχάσει» αλλά να «θυμηθεί» και να βρει ξανά τον δρόμο του προς την… Ιθάκη η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια δημιουργίας ενός καλύτερου μέλλοντος για τον τόπο μας.

Λιβύη και ο μουσουλμανικός «κίνδυνος»

Κλείνοντας το σύντομο αυτό σημείωμα ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στους φόβους περί μουσουλμανικών «αντιποίνων» στην Ελλάδα. Ως απάντηση καλό θα ήταν οι επικριτές της επέμβασης να απαντήσουν το κάτωθι ερώτημα: Έως σήμερα όσοι βρίσκονται στην Ελλάδα και ετοιμάζουν ότι ετοιμάζουν δεν θα μπορούσαν να βρουν αφορμές για τις προβοκάτσιές τους και περιμένουν την Ελληνική στάση στο θέμα της Λιβύης; Δηλαδή η έως σήμερα εμπειρία με τα δήθεν «Κοράνια» που… σκίζονται ανά πάσα στιγμή και οι μολότοφ που πέφτουν σε «χώρους λατρείας» ή περιστατικά τύπου «Νομικής» και «Υπατία» δεν αρκούν για να βγάλουν διαφόρους μετανάστες ή μη στους δρόμους… η Λιβύη μας μάρανε…Αυτές είναι αναλύσεις ανθρώπων οι οποίοι είτε δεν κατόρθωσαν ποτέ να ξεφύγουν από τον Ψυχρό Πόλεμο, είτε να κατανικήσουν τις βαθιά χαραγμένες στερεοτυπικές τους πεποιθήσεις για διαφόρους «κατατρεγμένους» ανά την υφήλιο. Όχι ότι δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν αδικημένοι στον άδικο κόσμο που ζούμε. Αλλά αυτό που ουδέποτε αντιλήφθηκαν ήταν το ότι είχαν μετατραπεί σε πιόνια της επικοινωνιακής στρατηγικής (κάποτε το έλεγαν «παραπληροφόρηση, προπαγάνδα, αγκιτάτσια» κ.λπ.) κάποιων, των οποίων τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα εξυπηρετούνταν από την «επαναστατική διάθεση» των χρήσιμων… αφελών (άλλη είναι η λέξη που συμπληρώνει τον συγκεκριμένο όρο, δεν την αναφέρουμε σεβόμενοι τις αναμφισβήτητα αγνές προθέσεις τους).Με τον τρόπο όμως αυτό έχει καταδικαστεί η ελληνική εξωτερική πολιτική εδώ και πολλά χρόνια, ενώ η Ελλάδα και οι Έλληνες βλέπουν τον κόσμο με έναν μοναδικό – παραμυθένιο – δικό τους τρόπο. Κι αυτή, δυστυχώς, είναι μια από τις αιτίες που μας έχει οδηγήσει στο παρόν κατάντημα…

 http://www.defencepoint.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2483:-h-defence-pointgr&catid=28:foeign-affairs-greece&Itemid=55

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , , , | Leave a Comment »

Αλλαξε η φύση του πολέμου στη Λιβύη

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 22 Μαρτίου 2011

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Ξέσπασε λοιπόν από το απόγευμα του Σαββάτου η αναμενόμενη επίθεση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εναντίον της Λιβύης με στόχο τη βίαιη ανατροπή του Μουαμάρ Καντάφι και στη συνέχεια τη λεηλασία του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της χώρας αυτής από τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους.

Μετά από κάποια συμβολικά, προπαγανδιστικού χαρακτήρα πρώτα αεροπορικά πλήγματα από γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη που υπηρετούν τις προεκλογικές ανάγκες του Νικολά Σαρκοζί, ανέλαβαν δράση οι Αμερικανοί εκτοξεύοντας 112 πυραύλους Κρουζ τύπου Τόμαχοκ, εξαιρετικά μεγάλης ισχύος, με στόχους αντιαεροπορικές εγκαταστάσεις του κανταφικού καθεστώτος.

Η εξαπόλυση της αμερικανονατοϊκής αεροπορικής επίθεσης άλλαξε ριζικά τον χαρακτήρα των συγκρούσεων στη Λιβύη. Μέχρι τώρα είχαμε μια εμφύλια σύρραξη, με τον Καντάφι να έχει βάψει τα χέρια του στο αίμα του λαού του. Ο Καντάφι δεν αντιμετώπισε βεβαίως μια αυθόρμητη εξέγερση άοπλων μαζών που ζητούσαν ειρηνικά την απομάκρυνσή του από την εξουσία. Αντιμετώπισε μια οργανωμένη ένοπλη εξέγερση, η οποία βάσει στρατιωτικού σχεδίου απέκτησε αρχικά τον έλεγχο των μεγαλύτερων λιβυκών πόλεων για να τον χάσει αργότερα, μόλις άρχισε η αντεπίθεση των στρατιωτικών δυνάμεων του κανταφικού καθεστώτος. Αυτό φυσικά δεν αναιρεί το γεγονός ότι στο αίμα Λίβυων έβαψε τα χέρια του ο Καντάφι.

Από τη στιγμή που ξεκίνησε όμως η επίθεση των αμερικανονατοϊκών επιδρομέων, ο χαρακτήρας του πολέμου αλλάζει αντικειμενικά. Ο εμφύλιος υποβαθμίζεται και σε πρώτο πλάνο έρχεται ο εθνικός αμυντικός πόλεμος εναντίον των ξένων επιδρομέων.

Ο τύραννος Καντάφι τίθεται εκ των πραγμάτων επικεφαλής των λιβυκών δυνάμεων που αμύνονται του πατρίου εδάφους εναντίον της ξένης επιβουλής κατά της πατρίδας τους. Είτε μας αρέσει είτε όχι αυτή είναι η αντικειμενική πραγματικότητα, όσο και αν αντιπαθεί κανείς τον σημερινό εκφυλισμένο Καντάφι που δεν έχει πλέον καμιά σχέση με τον φιλολαϊκό ηγέτη του παρελθόντος.Αντιστοίχως, οι αντικανταφικές δυνάμεις που καλούσαν τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να βομβαρδίσουν τη χώρα τους και να σκοτώσουν τον Καντάφι για να τους παραδώσουν εν συνεχεία την εξουσία, καθίστανται εξ αντικειμένου συνεργάτες των ξένων επιδρομέων κατά της πατρίδας τους.

Οποιαδήποτε κυβέρνηση προέλθει πλέον από τις τάξεις τους δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από μια θλιβερή κυβέρνηση ανδρεικέλων των ξένων, δωσιλογικού χαρακτήρα, η οποία θα υπηρετήσει τυφλά τα συμφέροντά τους, εκχωρώντας τους φυσικά πάνω απ’ όλα τη δυνατότητα λεηλασίας του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της Λιβύης.

Το γεγονός ότι ο Καντάφι έχει πλήρως συμβιβαστεί με τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους την τελευταία δεκαετία και ιδίως την τελευταία πενταετία, όπως και το γεγονός ότι το κάποτε δωρικό φιλολαϊκό καθεστώς του που βελτίωσε θεαματικά τη ζωή των Λίβυων έχει εκφυλιστεί σε οικογενειακή κλεπτοκρατία, δεν αναιρεί το γεγονός ότι ένα καθεστώς αντικανταφικών ανδρεικέλων που θα εγκατασταθεί στην εξουσία με τις λόγχες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ είναι εξ ορισμού πολύ χειρότερο από ηθική πολιτική σκοπιά. Αυτό θα αποδειχθεί και στην πράξη, όπως έγινε π.χ. στο Ιράκ μετά από την κατάληψη και κατοχή του από τους Αμερικανούς.

Ο ρόλος του Καντάφι ως ηγέτη των Λίβυων που στο πλαίσιο του εθνικού αμυντικού πολέμου αντιστέκονται στους ξένους επιδρομείς δεν πρόκειται πιθανότατα να του γλιτώσει τη ζωή. Ανάλογο πόλεμο στη δύση του βίου τους διεξήγαγαν τόσο ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς όσο και ο Σαντάμ Χουσεΐν, οι οποίοι κατέληξαν και οι δύο στον τάφο – ο πρώτος εκτελεσμένος ιατρικά, ο δεύτερος απαγχονισμένος.

Προς παρόμοιο τέλος οδεύει και ο Καντάφι από τη στιγμή που ξεκίνησε ο πόλεμος εναντίον του – είτε πραγματικά αγωνιστεί μέχρις εσχάτων και πέσει στο πεδίο των μαχών είτε λυγίσει και προτιμήσει την ατιμωτική παράδοση, οπότε η εξόντωσή του θα συνοδευτεί από τον εξευτελισμό του.

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ
Η δήθεν στήριξη από τους Αραβες

Παραπλάνηση της παγκόσμιας κοινή γνώμης συνιστά ο ισχυρισμός ότι δήθεν οι Αραβες συμφωνούν με την επίθεση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης, με την προβολή του επιχειρήματος ότι ο Αραβικός Σύνδεσμος ενέκρινε τον αεροπορικό πόλεμο κατά της χώρας αυτής. Ο Αραβικός Σύνδεσμός όντως κάλεσε τους Αμερικανονατοϊκούς να επιτεθούν, αλλά αποκρύπτεται ένα θεμελιώδες γεγονός: ότι τον Αραβικό Σύνδεσμο αποτελούν εκπρόσωποι όλων των απολυταρχικών αραβικών κυβερνήσεων εναντίον των οποίων έχουν ξεσηκωθεί οι λαοί τους για να τις ανατρέψουν! Τάσσονται δηλαδή υπέρ της επίθεσης στη Λιβύη όλες οι κυβερνήσεις αραβικών κρατών που σφαγιάζουν τους εξεγερμένους λαούς τους! Αυτοί οι Αραβες σφαγείς είναι υπέρ των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, όχι οι αραβικοί λαοί!

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=58820989

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Λιβύη: Ο βομβαρδισμός της … «διεθνούς κοινότητας»

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 22 Μαρτίου 2011

 Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών,

Πανεπιστήμιο Πειραιώς http://www.ifestosedu.gr

 

Αν και μακάβρια τα γεγονότα της Λιβύης αποτελούν εν τούτοις «ευκαιρία» για να αποκρυσταλλωθούν ακριβείς εκτιμήσεις για το διεθνές σύστημα. Ο καθείς μπορεί να επιβεβαιώσει καθημερινά κατά την διάρκεια μιας κρίσεως όπως αυτή της Λιβύης τα αυτονόητα που συχνά λένε οι διεθνολόγοι της Θουκυδίδειας παράδοσης πλην πολλοί άνθρωποι νεφελοβατούν και τα λησμονούν τάχιστα αφήνοντας την πατρίδα τους να γίνει έρμαιο των θηρίων της διεθνούς πολιτικής:

i)        Παρά την αφελή και επικίνδυνα ασυνάρτητη παραφιλολογία της μεταψυχροπολεμικής εποχής για τον επερχόμενο παγκοσμιοποιημένο ανθόσπαρτο ενοποιημένο πλανήτη, το διεθνές σύστημα παραμένει εθνοκρατοκεντρικό. Η ειρήνη είναι συνάρτηση της ισορροπίας δυνάμεων και συμφερόντων και της αποτροπής των απειλών. Σε ζητήματα που αφορούν τον πόλεμο και τις ανακατανομές συμφερόντων, επιπλέον, οι διεθνείς θεσμοί είναι είτε αδρανείς είτε εξαρτημένες μεταβλητές της εκάστοτε δεσπόζουσας ηγεμονικής δύναμης.

ii)      Στο διεθνές σύστημα λόγω κατακερματισμένης εθνοκρατικής δομής και των εξ αυτής της πραγματικότητας εγγενώς ανταγωνιστικών εθνικών συμφερόντων, είναι ανέφικτο να υπάρξει μια νομιμοποιημένη πολιτική εξουσία λήψης αποφάσεων επί ζητημάτων ενδοκρατικής ή διακρατικής δικαιοσύνης και κατανομής συμφερόντων. Αυτή η νομοτέλεια προσδιορίζει και την συμπεριφορά των κυβερνήσεων.

iii)    Η απουσία διεθνούς εξουσίας και διεθνών κριτηρίων διανεμητικής δικαιοσύνης σημαίνει ότι στις διακρατικές σχέσεις κυριαρχούν τα διπλά κριτήρια, η υποκρισία, η εξαπάτηση και η κατάχρηση εξουσίας.

iv)    Βλάπτονται τα συμφέροντα όποιου δεν κατανοεί ότι οι διεθνείς θεσμοί δεν είναι θεσμοί διεθνούς δικαιοσύνης αλλά θεσμοί διεθνούς τάξης και ότι όταν τα συμφέροντα συγκρούονται και η τάξη αυτή διαταράσσεται για τους εμπλεκόμενους ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας. Στο διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον, αν τα κράτη δεν μεριμνήσουν για την ασφάλειά τους, αργά ή γρήγορα θα έχουν την τύχη του κάθε Καντάφι τον οποίο σήμερα βομβαρδίζουν όσοι προχθές τον εναγκαλίζονταν με πάθος.

v)      Ο πόλεμος και τα τετελεσμένα λειτουργούν διανεμητικά βλάπτοντας όποιον δεν στηρίζει τα συμφέροντά του με επαρκή ισχύ. Μόνο γραφικοί δακρύβρεκτοι ιεραπόστολοι δεν μπορούν να κατανοήσουν τον ρόλο του πολέμου στο ιστορικό γίγνεσθαι, μας υπενθύμισε ο Λένιν σε αναφορά με όσους δεν κατανοούν τον ρόλο του πολέμου και τον «κινητήριων ιδιοτήτων του». Αν για παράδειγμα οι Επαναστάτες της Αμερικανικής Επανάστασης αποτύγχαναν θα ήταν σήμερα γνωστοί ως κάποιοι γκάγκστερ του 18ου αιώνα. Αν η Σοβιετική Ένωση δεν κατέρρεε θα ήταν σήμερα για τον μισό πληθυσμό της γης ο ηθικός ηγεμονικός άξονας. Όσο ο Καντάφι ενοχλούσε ήταν τρομοκράτης, όσο ο Καντάφι έκανε συμβόλαια εξόρυξης ενέργειας ήταν φίλος, όταν τα συμφέροντα άλλαξαν ο Καντάφι έγινε ένας εγκληματικός εχθρός και το ίδιο ισχύει για κάθε ένα όπως θα δούμε να εξελίσσονται τα πράγματα στην ευρύτερη περιφέρειάς μας. Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος διάβασε πως η ελληνική εκστρατεία στη Μικρά Ασία ήταν λάθος ειρωνικά είπε πως «κάθε εγχείρημα που δεν στέφεται με επιτυχία είναι λάθος».

vi)    Όσο υπάρχουν πολλά κράτη, όσο δεν υπάρχει παγκόσμια κοινωνία (δηλαδή για πάντα) και όσο αίτια πολέμου όπως η άνιση ανάπτυξη και οι ηγεμονικές στάσεις διαιωνίζονται, θα ισχύει η Θουκυδίδεια νομοτέλεια: Σε ένα τέτοιο σύστημα «δίκαιο υπάρχει όταν υπάρχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν ισχύει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται». Ακόμη, ότι: «όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους».

vii)  Για όσους βιάστηκαν να μιλήσουν για «διεθνή κοινότητα» που συγκροτεί νομιμοποιημένες αρμοδιότητες διεθνών διανεμητικών προεκτάσεων ας παρακολουθήσουν προσεκτικά τις κυμάνσεις των εμπλεκομένων που επιτίθενται κατά της Λιβύης στο όνομα ενός κατά τα άλλα αμφίσημου και επεισοδιακού ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας. Θα προσέξουν ότι οι συμπεριφορές προσδιορίζονται όχι από κάποιο υψηλό παγκόσμιο σκοπό αλλά από ιδιοτελή δικά τους συμφέροντα, από τις επιθυμίες τους να διαδραματίσουν τον ένα ή άλλο ρόλο στην διεθνή πολιτική και από τους φόβους τους και τα διλήμματα ασφαλείας στην περίπτωση που άλλα κράτη πρωτοστατήσουν αυξάνοντάς έτσι την δύναμή τους.

viii)            Τα κράτη λειτουργούν ορθολογιστικά, δηλαδή είναι ευαίσθητα στην πλάστιγγα όπου στον ένα δίσκο είναι το όφελος και στο άλλο οι ζημιές εναλλακτικών στάσεων και συμπεριφορών. Η επίθεση κατά της Λιβύης εκτελέστηκε όταν τους δόθηκε ευκαιρία λόγω πρωτίστως εσωτερικής αστάθειας και δευτερευόντως λόγω ατολμίας άλλων δυνάμεων. Στις στάσεις και συμπεριφορές τους, επίσης, υποδηλώνεται πως ενώ για τη Λιβύη που βομβαρδίζεται οι προεκτάσεις είναι βαθύτατες, οι αποφάσεις των κυβερνήσεων που ασκούν βία επηρεάζονται από ιδιοτελή προσωπικά και μικροκομματικά συμφέροντα. Στην Γαλλία, και λόγω πολιτικού αναστήματος των ηγετών, σωστά αναφέρθηκαν και τα υποβόσκοντα Ναπολεόντια σύνδρομα ιστορικά ασήμαντων ηγετίσκων.

ix)    Όταν ένας κράτος χάσει την συνοχή και την δύναμή του γίνεται βορά των άγριων θηρίων και η τύχη του εξαρτάται από τις ιδιοτελείς και καταχρηστικές στάσεις και συμπεριφορές τρίτων. Τα λάθη του βέβαια συντελούν σε αυτό, πλην τα πράγματα ανεξαρτήτως αξιολογικών κρίσεων για τα καθεστώτα των ισλαμικών ή άλλων κρατών, τα πράγματα στην διεθνή πολιτική ποτέ δεν είναι πάντα ευθύγραμμα: Κρίσεις όπως της Λιβύης, χθες (ή αύριο) της Αιγύπτου, προχθές του Ιράκ, μεθαύριο της Συρίας ή της Σαουδικής Αραβίας, και τα λοιπά, έχουν ιστορική ουρά. Η ιστορία καταμαρτυρεί αναρίθμητα διαίρει και βασίλευε, γιγαντιαίες καταχρηστικές ανακατανομές πόρων για τις οποίες ευθύνονται όσοι τώρα υπόκεινται τους βομβαρδισμούς και αναρίθμητες εναλλαγές «εχθρών» και «φίλων» ανάλογα και αντίστοιχα με τις ανάγκες αυτοσυντήρησης και διεύρυνσης της ισχύος.

x)      Κύριο νόμισμα των διεθνών σχέσεων, μας λέει ο μέγας Kenneth Waltz (http://www.ifestosedu.gr/54waltzduo.htm), είναι η ισχύς και κύριος σκοπός των κρατών η κατοχύρωση της ασφάλειάς τους, δηλαδή η επιβίωση, η διατήρηση της εδαφικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας ως του υπέρτατου και κοσμοθεωρητικά επικυρωμένου συμφέροντος. Υπέρτατου και κοσμοθεωρητικά επικυρωμένου καθότι οι θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου είναι πιο σοφές απ’ ότι οι καταχρηστικές ερμηνείες των ηγεμονικών κρατών και όσων διανοουμένων τα υπηρετούν. Υπευθυνότητα και ορθολογισμός, ακριβώς, απαιτεί προσεκτική και φειδωλή χρήση των όρων βαρβαρότητα, πολιτισμός και πολιτική. Πολιτική  ως πολιτισμός νοείται μόνο Αριστοτελικά στο πλαίσιο του πολιτειακού βίου όπου συγκροτείται κοινωνική ένωση και Πολιτικό γεγονός που παράγει κριτήρια δικαιοσύνης συμβατά με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνικής οντότητας. Και στον Καταστατικό Χάρτη αυτό καταγράφηκε ρητά και σαφώς πως απαγορεύεται κάθε ενέργεια ή δράση που παρεμβαίνει στην εσωτερική δικαιοταξία (Κεφάλαιο Ι, άρθρο 2 παρά. 7).

 

Επειδή εδώ στην Ελλάδα τις δύο τελευταίες δεκαετίες πολλά λέχθηκαν για το τέλος της κυριαρχίας, για τους μη κυβερνητικούς δρώντες, για την «διεθνή κοινότητα» και για τα εθνικά συμφέροντα, απαιτείται να γραφτούν μερικά λόγια για τον «σκοπό» μιας διεθνούς επέμβασης.

Η διαφορά μεταξύ βαρβαρότητας και πολιτισμού είναι η διαφορά μεταξύ πολιτικά προσδιορισμένων σκοπών και σκοπών που προσδιορίζονται εκτός πολιτικής. Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχει νομιμοποιημένος πολιτικός σκοπός πέραν αυτών των ελάχιστων που τα ίδια κράτη συμφωνούν υπογράφοντας διάφορες συμβάσεις όπως οι Συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα εγκλήματα πολέμου. Οι υποχρεώσεις αυτές μπορούν μόνο να αποτελέσουν αντικείμενο νομικής διαδικασίας για όσους υπέγραψαν τις συμβάσεις και όχι στρατιωτικής όπως πολλοί πίστεψαν στην μεταψυχροπολεμική εποχή ξεχνώντας τα δύο μέτρα και δύο σταθμά, την εθνική ιδιοτέλεια, την αναπόδραστη κατάχρηση μιας υπερισχύουσας θέσης και το γεγονός ότι στον ΟΗΕ δεν συγκροτήθηκαν σταθεροί κανόνες έκτακτης ανάγκης καθολικής εφαρμογής.

Όπως ξεκάθαρα διαγράφεται ακόμη μια φορά την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, στην διεθνή πολιτική δεν υπάρχει κάποιος πολιτικός φορέας κοινωνικοπολιτικά νομιμοποιημένης δεσμευτικής ερμηνείας των «δικαιωμάτων» και ελέγχου των πάντοτε αδηφάγων διαθέσεων των ηγεμονικών δυνάμεων σε περίπτωση καταχρηστικής άσκησης βίας εκ μέρους τους. Έτσι, στους διεθνείς θεσμούς όπου κυριαρχούν τα ηγεμονικά κράτη, ισχύει το ρηθέν «οι ελέφαντες είτε παλεύουν είτε κάνουν έρωτα υποφέρει το γρασίδι». Εδώ, δηλαδή, το γρασίδι είναι η λιβυκή κοινωνία που δεν συμμετείχε στις εναλλαγές εναγκαλισμών του Καντάφι με όλους τους άλλους.

Επειδή αυτά που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας είναι εκπληκτικά πλην δυσδιάκριτα για μερικούς κατ’ επάγγελμα προπαγανδιστές,  συντομογραφικά παρατηρούμε ότι μια απόφαση στην οποία δεν συμμετείχαν όλοι για αποκλεισμό πτήσεων πάνω από την Λιβύη, εξελίχθηκε τάχιστα στην καλύτερη περίπτωση σε κωμικοτραγωδία και στην χειρότερη σε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες των τελευταίων χρόνων. Ρώσοι και Κινέζοι, εκτιμώ, μάλλον σκόπιμα, στο πλαίσιο της γνωστής στρατηγικής «κατατριβής του αντίπαλου», αφήνουν τους δυτικούς να βυθιστούν στην άβυσσο των μεσανατολικών εξεγέρσεων και να εμπλακούν στις επερχόμενες ατέρμονες αντιπαλότητες όλων εναντίον όλων. Κανένα δεν πρέπει να ξενίζει πάντως, ο κυκεώνας που ακολούθησε το αμφιλεγόμενο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Πριν καταλήξουν όπως έγινε και στο Ιράκ πριν λίγα χρόνια σε κάποιο διακανονισμό του ηγεμονικού πλιάτσικου των πλουτοπαραγωγικών πόρων, η πολυφωνία είναι εντυπωσιακή. Ακόμη και ο θολός σκοπός της επίμαχης απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας και η σπασμωδική συναίνεση κάποιων περιδεών κρατών της Μέσης Ανατολής, μεταλλάσσονται διαρκώς.

Ο πονηρός τούρκος ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου, εξάλλου, ο οποίος από καιρό στο βιβλίο του Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες πρόβλεψε την κυριαρχία της ισλαμικής κοσμοθεωρίας στα Μεσανατολικά κράτη όπου «οι κρατικές δομές δεν είναι συμβατές με τις υποκείμενες μουσουλμανικές κοινωνίες», αφού αρχικά υιοθέτησε την πετυχημένη συνταγή του «επιτήδειου ουδέτερου», στην συνέχεια ελίσσεται, παζαρεύει και επιχειρεί να παρουσιαστεί ξανά ως ο προστάτης όλων των μουσουλμάνων.

Η Ευρώπη όπως και το ΝΑΤΟ διαιρέθηκαν ξανά σε πρόθυμους, απρόθυμους και ουδέτερους. Ενώ κρινόταν η τύχη μιας χώρας και ενός λαού θόλωσαν τα σύνορα μεταξύ σκοπών, άσκησης βίας, ρόλου περιφερειακών οργανισμών και ρόλου των κρατών που εμπλέκονταν.Η ιδιοτέλεια εκδηλώθηκε σε όλο της το μεγαλείο και οι δράσεις θηριωδών κρατικών και ιδιωτικών φορέων θόλωσαν, εξίσου γρήγορα, τα σύνορα μεταξύ μιας γιγαντιαίας δράσης που αλλάζει την εσωτερική πολιτειακή δομή και μιας περιορισμένης δράσης που θα μπορούσε σύμφωνα με την απόφαση του ΟΗΕ να αφορά μόνο τις πτήσεις πάνω από την Λιβύη. Η τύχη ενός κράτους κρίνεται από ρευστούς και αμφίσημους σκοπούς, στάσεις και συμπεριφορές που αφορούν πρωτίστως τον ηγεμονικό ανταγωνισμό και κυρίως το πλιάτσικο των πλουτοπαραγωγικών πόρων.

Είναι χαρακτηριστικό πάντως ότι μετά το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν ήταν καθαρό ποιος ασκεί μαζική αεροπορική βία, ποιος είχε «νόμιμο» δικαίωμα να ασκήσει μια τέτοια μεγάλης έκτασης βία, ποιος παρανομούσε κατάφωρα, ποιος ελέγχει την κλιμάκωση της βίας και κυρίως τι παζάρια γίνονται στα παρασκήνια εις βάρος της άτυχης λιβυκής κοινωνίας. Η διγλωσσία και υποκρισία, εξίσου αναμενόμενα, βυσσοδομεί. Το αίμα μιας ακόμη κοινωνίας ρέει στους λαβύρινθους του θολού βασιλείου της «διεθνούς νομιμότητας» το νόημα της οποίας ροκανίζεται όποτε και όταν υπάρχει ανισορροπία δυνάμεων και όποτε μια κοινωνία δεν κατορθώνει να διασφαλίσει την εσωτερική συνοχή και τάξη. 

Για ακόμη μια φορά, ο πόλεμος στην Λιβύη ξεδιπλώνει την θηριώδη ανθρώπινη φύση και τον τρόπο που εκδηλώνεται όταν δεν ελέγχεται πολιτικά. Κάθε φορά που η ανθρώπινη φύση διαφεύγει τους κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους στο εσωτερικό μιας πολιτείας, κάθε φορά που η κρυμμένη μέσα στα πανεπιστήμια διανοουμενίστικη θηριωδία μεταμφιέζει ηγεμονικά συμφέροντα με κοσμοπλαστικές ασυναρτησίες και κάθε φορά που η διακρατική θηριωδία δεν ελέγχεται με ισορροπία δυνάμεων, το αποτέλεσμα είναι να εξαπολύονται θηρία ανήμερα μπροστά στα οποία τα θεριά της ζούγκλας είναι μικρογραφία.

Το εθνοκράτος είναι ότι πιο πολύτιμο διαθέτει μια κοινωνία. Απαιτείται να είναι πάντοτε κοσμοθεωρητικά, ηθικά, πνευματικά και στρατιωτικά αταλάντευτα σιδερόφρακτο, ιδιαίτερα απέναντι σε αυτούς που το απειλούν. Έθνος, δημοκρατία και ελευθερία είναι οι κοσμοθεωρίες κάθε  λογικού και ορθολογιστή πολίτη κάθε κράτους. Για τους έλληνες αυτή είναι η μακραίωνη παράδοσή τους.

 

Αναρτημένο στο

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/03/blog-post_7816.html#more

και http://www.ifestosedu.gr/103Xalara2011.htm

Υστερόγραφο

Ανάλυση για το ζήτημα της επέμβασης υπάρχει στα εξής δοκίμια:

Πολιτικές όψεις του διεθνούς συστήματος και των διεθνών θεσμών. http://www.ifestosedu.gr/12PolitikesOpseis.htm

Συλλογική Ασφάλεια, Διεθνές Δίκαιο και θανατηφόρες αιτιολογήσεις.

Μέσα μαζικής Καταστροφής

Διεθνής διακυβέρνηση, διεθνές σύστημα και ο ΟΗΕ http://www.ifestosedu.gr/35IRGovernance.htm

Κοινωνικοπολιτική δομή του κόσμου, διεθνής διακυβέρνηση και συλλογική ασφάλεια http://www.ifestosedu.gr/67CollectiveSecurity.htm

Για το βαθύτερο σκεπτικό της τουρκικής στρατηγικής στην Μέση Ανατολή:

Α.  Νταβούτογλου:  Στρατηγικό βάθος http://www.ifestosedu.gr/109%20Νταβούτογλου%20Στρατηγικό%20βάθος.htm

Α. Νταβούτογλου, Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες http://www.ifestosedu.gr/109ΝταβούτογλουΚοσμοθεωρίες.htm

Α. Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος, πολιτική http://www.ifestosedu.gr/109ΣτρατηγικόβάθοςΠολιτική.htm

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Μπαχρέιν: Η κινούμενη άμμος της Αμερικής

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 22 Μαρτίου 2011

 

Μπορεί τα φώτα της δημοσιότητας να είναι στραμμένα στη Λιβύη, αλλά το Μπαχρέιν θα είναι μάλλον η αιτία που η Αμερική θα πληρώσει τη νύφη για τα 35 χρόνια ανοίκειων παρεμβάσεων της στον αραβικό κόσμο. Το Μπαχρέιν μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει το σημείο όπου ο κόσμος όπως τον ξέρουμε, θα αλλάξει δια παντός.

Από το 1945, η Ουάσιγκτον στηρίζει με κάθε τρόπο τα τυραννικά συστήματα της αραβικής χερσονήσου. Στηρίζει δυναμικά τα Σουνιτικά καθεστώτα που κρατάνε υπό έλεγχο τα ισλαμικά κινήματα, και που με τη σειρά τους καταπιέζουν τις Σιιτικές μειοψηφίες.

Η Σαουδική Αραβία και η Υεμένη κατέστειλαν κατά καιρούς τις θρησκευτικές τους μειονότητες, στον ίδιο βαθμό που και ο Καντάφι σήμερα καταπνίγει τους δικούς του εξεγερθέντες. Τότε γιατί δεν αντιδρά η Δύση όπως αντέδρασε στη Λιβύη;

Επειδή η Αμερική έχει ανάγκη από το πετρέλαιο της Σ. Αραβίας, η οποία παράλληλα αγοράζει το αμερικανικό χρέος. Επίσης, Οι Δυτικοί χρειάζονται το καθεστώς της Υεμένης για να πολεμά την Αλ Κάιντα.

Το αξιοπερίεργο στη περίπτωση του Μπαχρέιν είναι ότι οι καταπιεζόμενοι Σιίτες αποτελούν τη πλειοψηφία. Και τα δυτικά ΜΜΕ (μαζί και η Χ. Κλίντον) άρχισαν να εκφράζονται υπέρ των Σιιτών του Μπαχρέιν, ξεχνώντας πως οι Σουνίτες «σύμμαχοι» της Δύσης αποκλείεται να αποδεχτούν κάποιο Σιιτικό καθεστώς στη περιοχή της ευαίσθητης αυτής χερσονήσου.

Βλέποντας τη Ουάσιγκτον και τη Δύση να παραδίδουν το Ιράκ στους Σιίτες, βλέποντας τους Σιίτες να κερδίζουν την εξουσία στο Λίβανο, και βλέποντας τη Δύση να χειροκροτεί τους Σιίτες του Μπαχρέιν που εξεγείρονται, η Σ. Αραβία και τα ΗΑΕ αντέδρασαν, στέλνοντας στρατεύματα στο Μπαχρέιν, με σκοπό να καταστείλουν τις διαδηλώσεις.

Οι Σουνίτες μισούν τους Σιίτες, τους οποίους θεωρούν αιρετικούς, και σχεδόν ως μη μουσουλμάνους. Το να σκοτώνουν αιρετικούς, αποτελεί το θρησκευτικό τους καθήκον. Για αυτό και βλέπουμε τη συστηματική εξολόθρευση των Σιιτών στο Ιράκ, στο Πακιστάν, στην Υεμένη, και στο Αφγανιστάν. Πρόκειται για μια έντονη, και σκληρή, χιλιετή κόντρα, γεμάτη βία.

Οι Σουνίτες γνωρίζουν πολύ καλά πως καταπιέζουν τους Σιίτες εδώ και χρόνια. Όπως γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν θα πρέπει να αλλάξει το υπάρχον καθεστώς, στο όνομα μιας κοσμικής δημοκρατίας, διότι αυτό θα αποτελούσε αυτοκτονία. Θα απελευθέρωνε τα καταπιεσμένα ένστικτα των Σιιτών και θα δημιουργούνταν μεγάλη αναταραχή.

Τα Σουνιτικά καθεστώτα γνωρίζουν πολύ καλά πως ένα Σιιτικό Μπαχρέιν θα συμμαχούσε με το Ιράν, για να πετύχει την ασφάλειά του, και έτσι θα έδινε την ευκαιρία τόσο στο Ιράν όσο και στη Χεζμπολάχ να πατήσουν πόδι στην αραβική χερσόνησο. Παράλληλα, ένα τέτοιο νέο καθεστώς, θα αποτελούσε αφορμή για να εξεγερθεί και η μεγάλη θρησκευτική ομάδα των Σιιτών στην πλούσια σε πετρέλαιο ανατολική περιοχή της Σ. Αραβίας.

Για αυτό και επενέβη στρατιωτικά η Σαουδική Αραβία στο Μπαχρέιν. Και αν η επέμβαση αυτή τραβήξει, είναι πολύ πιθανό να παρασυρθεί και η Αμερική, η οποία προστατεύει τη Σ. Αραβία, με αντάλλαγμα το πετρέλαιό της.

Η αμερικανική παρέμβαση είναι πολύ πιθανή, αφού, παρά τον πλούσιο εξοπλισμό του, ο στρατός της Σ. Αραβίας δεν τα καταφέρνει ιδιαίτερα καλά, και υπάρχει  το σοβαρό ενδεχόμενο οι Σιίτες αντάρτες του Μπαχρέιν να επικρατήσουν.

Μια κλιμάκωση της βίας στο Μπαχρέιν, θα ανάγκαζε το Ισραήλ και τα λόμπι του στη Ουάσιγκτον, να πιέσουν τον Ομπάμα να βοηθήσει τους Σουνίτες, τους οποίους μισούν (αλλά λιγότερο από ότι μισούν το Ιράν), προκειμένου να νικήσουν τους Σιίτες «τρομοκράτες» που στηρίζει η Τεχεράνη.

Κάποιοι μπορεί να θεωρούν το παραπάνω σενάριο ως εξωπραγματικό. Ποιος όμως πίστευε πως ο αμερικανικός στρατός θα έχανε το πόλεμο στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ; Ποιος πίστευε ότι θα ανατρέπονταν ο Μουμπάρακ και οι άλλοι Άραβες δικτάτορες; Ποιος πίστευε πως δέκα χρόνια μετά την 9/11, η Αλ Κάιντα θα συνέχιζε να αποτελεί μεγάλη απειλή;

Όπως πάντα, ο αμερικανικός παρεμβατισμός είναι αυτοκαταστροφικός, αλλά όσο η Αμερική το συνεχίζει, όσο στηρίζει τους τυράννους, τόσο θα πλησιάζουν τα χειρότερα.

Ένας εμφύλιος πόλεμος στο Μπαχρέιν μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή, για να σωθεί η Σ. Αραβία και η ναυτική βάση του 5ου στόλου, και σε πόλεμο με το Ιράν. Μπορεί επίσης να οδηγήσει τις τιμές του πετρελαίου στα ύψη, και σε καταστροφή των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων.

Σε σχέση με το παραπάνω επικίνδυνο σενάριο, τα όσα συμβαίνουν στη Λιβύη είναι ασήμαντα. Αυτό που κινδυνεύει να πάθει η Ουάσιγκτον στο Μπαχρέιν, είναι να πληρώσει το τίμημα της χρόνιας παρεμβατικότητας της εκεί που δεν έπρεπε.

Είναι σαν να έχουμε, αυτό που ο  Tom Clancy  αποκαλεί «το άθροισμα όλων των φόβων» (the sum of all fears).

 S.A.-The National Interest

http://www.antinews.gr/2011/03/22/92583/

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »