Le Monde: Υποτιμήστε το Ευρώ για να σωθεί η Ελλάδα !

Αναδημοσιεύουμε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Γάλλου οικονομολόγου καθηγητού, Jean–Pierre Vesperini, το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Le Monde της 24^ης.06.2011. Εκτιμούμε ότι πρόκειται για ένα άρθρο σταθμό- μακράν -το πιο σημαντικό από τα ως τώρα ξένα δημοσιεύματα για την ελληνική κρίση:

Πρώτον, γιατί δημοσιεύτηκε στη Le Monde.

Δεύτερον, γιατί βάζει το πρόβλημα Πανευρωπαϊκά και ρίχνει την Ευθύνη στην Νομισματική Πολιτιή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στους Γερμανούς που την επιβάλλουν και στους Γάλλους που την ανέχονται, παρά το γεγονός ότι βλάπτει το μεγαλύτερο μέρος των κρατών μελών, οδηγεί όλες τις νότιες χώρες σε χρεοκοπία και ωφελεί ΜΟΝΟΝ τους Γερμανούς (και κάποια ελάχιστα κράτη μέλη δίπλα στη Γερμανία).

Τρίτον διότι χαιρετίζει την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του Ελληνικού λαού! από τις στήλες της Le Monde!!!

 

 

 

«Πρέπει να υποτιμηθεί το Ευρώ έναντι του δολαρίου. Είναι η λύση στην κρίση του Ελληνικού χρέους»

 

Εδώ και κάτι παραπάνω από ένα χρόνο, η Ελλάς ήταν στα πρόθυρα της πτώχευσης. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα [EKT] επεξεργάσθηκαν ένα σχέδιο το οποίο θα βοηθούσε την χώρα να αποφύγει την πτώχευση. Το σχέδιο αυτό αποτελούνταν από δύο σκέλη: το πρώτο, το οποίο προορίζονταν να καλύψει τις ανάγκες της Ελλάδος σε ρευστό χρήμα και το οποίο συνίστατο σε ένα δάνειο ύψους 110 δις Ευρώ, εκ των οποίων τα 80 δις θα εδίδοντο από τις χώρες της ζώνης του Ευρώ και τα υπόλοιπα 30 δις από το ΔΝΤ. Το δεύτερο σκέλος αποτελείτο από ένα σύνολο δημοσιονομικών μέτρων [αύξηση του ΦΠΑ, μείωση μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, πάγωμα συντάξεων κ.τ.λ.]. Αυτό το δεύτερο σκέλος είχε ως στόχο να αποκαταστήσει την δημοσιονομική φερεγγυότητα της Ελλάδος, ούτως ώστε να μπορέσει να βγει και να δανειστεί στην ελεύθερη αγορά.

 

Έναν χρόνο μετά η Ελλάδα ευρίσκεται πάλι στα πρόθυρα της πτωχεύσεως σε μια οικονομική όμως κατάσταση η οποία έχει επιδεινωθεί από την λιτότητα που της έχει επιβληθεί και από την αύξηση του χρέους της. Ενώπιον μιας τέτοιας δραματικής καταστάσεως, τι θα περίμενε κανείς ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η ΕΚΤ θα πρότειναν στην Ελλάδα; Να ξαναπαιχθεί το ίδιο σενάριο, με το ίδιο σχέδιο σε δύο σκέλη: Πρώτο σκέλος: τα κράτη της ζώνης του Ευρώ καλούνται να διαθέσουν 100 δις στο τραπέζι. Δεύτερο σκέλος: οι Έλληνες καλούνται να σφίξουν και άλλο τις ζώνες τους και να ξεπουλήσουν ένα τμήμα της εθνικής τους κληρονομιάς.

 

Μπορούμε, χωρίς καμία δυσκολία, να προβλέψουμε ότι και αυτό το δεύτερο σχέδιο θα αποτύχει, όπως εξ άλλου απέτυχε και το πρώτο και τούτο γιατί η Ελλάδα δεν έχει καμία οικονομική φερεγγυότητα, καθότι έχει χάσει την ανταγωνιστικότητά της. Η Ελλάδα έχει χάσει την ανταγωνιστικότητά της γιατί το ευρωπαϊκό νόμισμα είναι υπερεκτιμημένο εξ αιτίας της συναλλαγματικής πολιτικής που έχει υιοθετήσει η ΕΚΤ. Βλέπει λοιπόν κανείς ότι το κλειδί του προβλήματος της Ελλάδος δεν ευρίσκεται στις τσέπες των Ευρωπαίων φορολογουμένων, ούτε στις νέες θυσίες στις οποίες καλείται να υποβληθεί ο Ελληνικός λαός, ούτε βέβαια στο ξεπούλημα της εθνικής του κληρονομιάς.

 

Το κλειδί του προβλήματος το κρατά στα χέρια της η ΕΚΤ διότι, με την νομισματική της πολιτική, είναι ο υπεύθυνος, όχι ο μοναδικός αλλά ένας από τους κύριους, της Ελληνικής κρίσεως. Μπορεί λοιπόν, αλλάζοντας την νομισματική της πολιτική να επιλύσει την Ελληνική κρίση και να σώσει το Ευρώ. Η αλλαγή αυτή θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνει δύο σκέλη: να θέσει πρώτα τέλος στην υπερτίμηση του Ευρώ, και η ΕΚΤ διαθέτει όλα τα μέσα για να το κάμει αυτό, αρκεί βεβαίως να το θελήσει. Κατόπιν θα πρέπει να επέμβει στις αγορές ελληνικών τίτλων για να μειώσει το ύψος των επιτοκίων του Ελληνικού χρέους.

 

Εδώ επίσης μπορεί να το πράξει εφαρμόζοντας μια πολιτική ανάλογη με αυτήν που εφήρμοσε η Federal Reserve των ΗΠΑ και η Τράπεζα της Αγγλίας [την αποκαλεί ποσοτική χαλάρωση, assouplissement quantitatif]. Η χαλάρωση αυτή θα μεταφερθεί στα ελληνικά επιτόκια και στην συνέχεια στα επιτόκια των άλλων περιφερειακών χωρών (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία). Θα ελάφρυνε έτσι τα δημοσιονομικά βάρη των χωρών αυτών. Μια σημαντική υποτίμηση του Ευρώ θα επέφερε μια σημαντική επιτάχυνση της ανάπτυξης σε όλη την ζώνη του Ευρώ, κάτι που θα είχε ευεργετικά αποτελέσματα και θα αποτελούσε και ένα επιπλέον μέτρο για την μείωση του δημόσιου χρέους σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες.

 

Αναμφιβόλως η υποτίμηση του Ευρώ θα οδηγούσε και σε μια αύξηση των τιμών. Η αύξηση όμως αυτή θα ήταν περιορισμένη, δεδομένου του υψηλού ποσοστού ανεργίας . Η Μεγάλη Βρετανία, η οποία υποτίμησε το εθνικό της νόμισμα κατά 20% περίπου έναντι του Ευρώ, από τις αρχές της οικονομικής κρίσεως  [Αύγουστος 2007], καταγράφει μια διαφορά στον πληθωρισμό, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο των χωρών της Ευρωζώνης, κατά 1,6%. Μια ελαφρά επίσης επιτάχυνση του πληθωρισμού θα συνεισφέρει στην μείωση του δημόσιου χρέους.

 

Συνεπώς ο μόνος και ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος να βοηθηθεί η Ελλάδα είναι να οδηγηθεί η ΕΚΤ σε αλλαγή της νομισματικής της πολιτικής. Για να γίνει αυτό θα πρέπει η Γαλλία να αρνηθεί το σχέδιο που προτείνει η ΕΚΤ για την Ελλάδα. Θα πρέπει να αρνηθεί να παράσχει την βοήθειά της σε ένα σχέδιο το οποίο θα οδηγήσει τον Ελληνικό λαό σε μαρασμό και στην αποψίλωση ενός τμήματος της κληρονομιάς του, κάτι που θα υποθηκεύσει τις μελλοντικές του πιθανότητες για έξοδο από την κρίση (αποκατάσταση). Όπως θα πρέπει [η Γαλλία] να σταματήσει να χορηγεί εγγυήσεις για κεφάλαια τα οποία πάνε χαμένα και τα οποία προέρχονται από τα χρήματα που πληρώνουν οι φορολογούμενοι.

 

Με την άρνησή της αυτή η Γαλλία θα θέσει την ΕΚΤ ενώπιον των ευθυνών της: να αλλάξει νομισματική πολιτική για να επιλύσει το πρόβλημα του Ευρωπαϊκού χρέους ή να αποδεχθεί την διάλυση του Ευρώ. Η αλλαγή νομισματικής πολιτικής από την ΕΚΤ εξυπηρετεί και τα αντικειμενικά συμφέροντα της Γαλλίας. Οι Γάλλοι Βιομήχανοι γνωρίζουν ότι η σωστή συναλλαγματική ισοτιμία του Ευρώ έναντι του δολαρίου θα πρέπει να είναι  1 Ευρώ=1,15 δολάρια (συν πλην δέκα λεπτά). Η σημερινή συναλλαγματική ισοτιμία του Ευρώ εξυπηρετεί μόνον την Γερμανική οικονομία και τις οικονομίες των χωρών που συνδέονται με αυτήν.

 

Έχει γίνει πλέον αβάσταχτη (αυτή η συναλλαγματική ισοτιμία) για την Γαλλία, αλλά και για την Ιταλία και για όλες τις οικονομίες των χωρών της περιφέρειας. Είναι πλέον καιρός η ΕΚΤ να υιοθετήσει μια νομισματική πολιτική η οποία δεν θα εξυπηρετεί μόνον την Γερμανία και τους συμμάχους της αλλά  η οποία θα είναι στην υπηρεσία όλης της ζώνης του Ευρώ.

 

Όταν ήταν υποψήφιος για την Προεδρία ο Nicolas Sarkozy είχε πει πως η συναλλαγματική ισοτιμία του Ευρώ ήταν πολύ υψηλή και πως η ΕΚΤ όφειλε να την μειώσει. Η ισοτιμία, τότε, ήταν 1 Ευρώ=1,36 δολάρια. Πέντε περίπου χρόνια αργότερα και παρά την κρίση της ζώνης του Ευρώ, η ισοτιμία αυτή αυξήθηκε στο 1,43 δολάρια, αύξηση δηλ. κατά 5%.

 

Κατά την διάρκεια της πενταετούς θητείας του Γάλλου Προέδρου δεν ελήφθη κανένα μέτρο για την μείωση της ισοτιμίας του Ευρώ. Η Ελληνική κρίση δίδει στον Γάλλο Πρόεδρο και στο Γαλλικό Κοινοβούλιο την ευκαιρία να αλλάξει τον ρου της νομισματικής πολιτικής της ζώνης του Ευρώ και να εξυπηρετήσει έτσι τα συμφέροντα της Γαλλίας και της Ελλάδος.

 

Οφείλουμε να χαιρετίσουμε τον Ελληνικό λαό ο οποίος έχει το κουράγιο να επαναστατήσει εναντίον ενός σχεδίου το οποίο οδηγεί σε αδιέξοδο. Ενός σχεδίου το οποίο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η ΕΚΤ θέλουν να του επιβάλλουν.  [Οφείλουμε να χαιρετίσουμε] την θέληση του να παραμείνει ελεύθερος. Οι Έλληνες θα πρέπει να θυμούνται ότι:

«ΟΥΣ ΝΥΝ ΥΜΕΙΣ ΖΗΛΩΣΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΔΑΙΜΟΝ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ, ΤΟ ΔΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΤΟ ΕΥΨΥΧΟΝ ΚΡΙΝΑΝΤΕΣ ΜΗ ΠΕΡΙΟΡΑΣΘΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ» [Θουκυδίδης, Επιτάφιος του Περικλέους].

http://www.antinews.gr/2011/06/29/109502/#more-109502

Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν…

http://www.youtube.com/watch?v=qlwuTYBWbcE&feature=related

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος Ερμηνεία: Παύλος Σιδηρόπουλος

Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν και πως σε θένε.

Έχε το νου σου στο παιδί κλείσε την πόρτα με κλειδί ψέματα λένε.

Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί λογάδες και γραμματικοί για να σε πείσουν.

Έχε το νου σου στο παιδί κλείσε την πόρτα με κλειδί θα σε πουλήσουν.

Και όταν θα ‘ρθουν οι καιροί που θα ‘χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα.

Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα!

Το μεγάλο μας τσίρκο

http://www.youtube.com/watch?v=xQilRjOgAFo&feature=player_embedded#at=408

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης 
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος 
Εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης-Τζένη Καρέζη 

Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν’ ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω,
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω.

Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε
και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό,
οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό.

Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν
από ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν
κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες,
αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες
και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ’ την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί.

Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι.
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες.

Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.

Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,
σαράντα με το λάδι και το ξύδι
κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε,
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.

Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.
Οι αγώνες πούχεις κάνει δεν φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε.

Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή,
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.

Αναρχικοί για την πατρίδα

του Σπύρου Κουτρούλη

Στο παρελθόν υπήρξαν αναρχικοί, και ριζοσπάστες γενικότερα, που θεώρησαν ότι, ο αγώνας για την απελευθέρωση ενός καταπιεζόμενου έθνους, όχι μόνο δεν αντιφάσκει με τις αρχές τους, αλλά αποτελεί αναπόσπαστο μέρος τους.

O  Σταύρος Καλλέργης ένας από τους πρώτους Έλληνες σοσιαλιστές επαναστάτες, με ενεργό δράση στο εργατικό κίνημα, εκδότης περιοδικών όπως ο Σοσιαλιστής και Οδηγός παντός ανθρώπου (όπου δημοσίευσε και κείμενα του Μπακούνιν), οργανωτής του πρώτου εορτασμού της Πρωτομαγιάς, εγκαταλείπει το 1898 την Αθήνα και επιστρέφει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κρήτη. Εκεί θα συμμετάσχει στην επανάσταση κατά των Τούρκων και θα εκλεγεί μάλιστα αντιπρόσωπος του επαναστατημένου έθνους. Όπως γράφει στο αυτοβιογραφικό του κείμενο με τον τίτλο, «Επιστολή προς τους Έλληνας Σοσιαλιστάς»: Μετά την έκρηξιν της Κρητικής Επαναστάσεως επανήλθον εν Κρήτη. Έφθασα εις το Χουμέρι Μυλοποτάμου και εξελέγην αντιπρόσωπος εις την κρητικήν επαναστατικήν συνέλευσιν. Εκεί διοργανώσαμεν μετά τινών ιταλών σοσιαλιστών, ελθόντων εις βοήθειάν μας, μιαν σοσιαλιστικήν ομάδα.

Επίσης, σε έκθεση του Αναρχικού Συνδέσμου της Αθήνας προς το Διεθνές Επαναστατικό Συνέδριο, που έγινε στο Παρίσι το 1900, μεταξύ των άλλων αναφέρεται στη δράση του Γάλλου οπαδού του Μπλανκί, Φλουράνς, για την απελευθέρωση της Κρήτης από τους Τούρκους: «Στην Αθήνα διατηρούμε ακόμα θερμή την ανάμνηση της εδώ διαμονής στα 1868 του αγαπημένου μας Γουσταύου Φλουράνς. Μαζί με τον σύντροφο Αμιλκάρε Τσιπριάνι ήταν μες στους γαριβαλδινούς  εθελοντές, που ήλθαν να πολεμήσουν στην πρώτη γραμμή των επαναστατημένων δυνάμεων του Κρητικού λαού ενάντια στην τουρκική καταπίεση. Κατά την δεύτερη στην χώρα μας παραμονή του ο Φλουράνς εκδίδει το περιοδικό L’independant. Την ίδια εποχή σε μια ομιλία του στην συνάθροιση της ελληνικής νεολαίας μπρος στο Πανεπιστήμιο δημιούργησε τέτοιον ενθουσιασμό στο πλήθος, ώστε ξέσπασε μια εξέγερση, την οποία με δυσκολία κατάστειλε το ιππικό, που αναγκάστηκε να αποστείλει η κυβέρνηση» .

Όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα http://www.apatris.gr: «Η μόνη συνιστώσα της ευρωπαϊκής αριστεράς (με την ευρεία έννοια της λέξης…) που τάχθηκε εξαρχής με το μέρος των Κρητών ήταν οι αναρχικοί. Ο λόγος ήταν ότι, σύμφωνα με τη δική τους αντίληψη, κάθε εξέγερση των καταπιεσμένων ανθρώπων ενάντια στο ζυγό τους ήταν καταρχήν γεγονός θετικό και άξιο υποστήριξης». Η υποστήριξή τους δεν περιορίστηκε σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά «ήταν σε θέση να οργανώνουν επιτροπή οικονομικής ενίσχυσης του κρητικού αγώνα, να κινούν καμπάνιες πίεσης και προώθησης των αιτημάτων του, κι ακόμα να στέλνουν εθελοντές να αγωνιστούν στο πλευρό των Κρητών, στη βάση της έμπρακτης αλληλεγγύης». Είναι ενδιαφέρον να τονιστεί ότι η κρητική επανάσταση του 1866 ξεκινά από την αντίθεση των Τούρκων στη διανομή των μισών εσόδων των μοναστηριών για την ενίσχυση των ελληνικών σχολείων. Στην ίδια ιστοσελίδα διαβάζουμε ότι, στο συλλαλητήριο που οργάνωσε ο Φλουράνς στην Αθήνα για την Ένωση με την Κρήτη, αντιτάχθηκε η μοναρχία διότι «δεν συμμεριζόταν τους πόθους των επαναστατών για ένωση, μη θέλοντας να μπλεχτεί ξανά, μετά το 1821, σε πόλεμο με την οθωμανική αυτοκρατορία». Όμως στη συνέχεια «ο Φλουράνς, μόλις αφέθηκε ελεύθερος, κατέβηκε στην Κρήτη κι εντάχθηκε αμέσως στους κύκλους των επαναστατών, τους οποίους ήδη είχαν συνδράμει κι άλλοι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές και αναρχικοί από διάφορες χώρες, μαζί με 100 περίπου Πατρινούς εθελοντές. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες, έγινε γνωστός και κέρδισε την εκτίμηση των ντόπιων, οπότε του δόθηκε ο βαθμός του λοχαγού, και το καλοκαίρι του 1868 η Κρητική Εθνοσυνέλευση του χορήγησε τιμητική ιθαγένεια και τον όρισε πρέσβη της απέναντι στο βασίλειο της Ελλάδας. Με τηλεγραφήματά του, ο Φλουράνς ζήτησε από τη γαλλική κυβέρνηση την προάσπιση των δικαίων των Κρητικών κι έφυγε για την Αθήνα προκειμένου να συναντήσει τον μονάρχη Γεώργιο τον Α΄. Εκείνος όμως όχι μόνο δεν τον δέχτηκε, αλλά διέταξε και τη σύλληψή του. Μετά από πολλές (δια)δηλώσεις συμπαράστασης προς το πρόσωπό του από δημοκράτες και ριζοσπάστες, όπως ο βουλευτής Ρόκκος Χοϊδάς, αφέθηκε ελεύθερος, μετά από λίγο όμως συνελήφθη ξανά και μετά από αίτημα του Γάλλου πρέσβη απελάθηκε στη Μασσαλία».

Στη Γαλλία ο Φλουράνς συνέχισε ασυμβίβαστος τον αγώνα του υπέρ των προλετάριων και γενικότερα των καταπιεσμένων, με αποκορύφωμα την ενεργό συμμετοχή του στην περίφημη Κομμούνα του Παρισιού (Μάρτιος – Μάιος 1871). Σ’ αυτήν εξελέγη από το λαό μέλος της «Επαναστατικής Επιτροπής» και τοποθετήθηκε στρατηγός. Σκοτώθηκε σε μια μάχη ενάντια στην πιστή στις Βερσαλλίες χωροφυλακή, στις 3 Απριλίου του 1871, σε ηλικία 33 ετών.

Κείμενα του Φλοράνς μετάφρασε ο Επτανήσιος ριζοσπάστης Π. Πανάς, ένας από τους οραματιστές της βαλκανικής συνεργασίας.

Στον ατυχή για την Ελλάδα πόλεμο του 1897, στο πλευρό του ελληνικού λαού, που αγωνιζόταν για την απελευθέρωση από τον Οθωμανό δυνάστη, πολέμησαν αναρχικοί και ριζοσπάστες: «Υπολογίζεται ότι ο αριθμός τους έφτασε τους 1.000-1.500 εθελοντές, που πήραν μέρος στις μάχες της Θεσσαλίας (Δομοκός) και της Ηπείρου, ενταγμένοι στον ελληνικό στρατό υπό μορφή τριών σωμάτων: ένα οι πολυπληθέστεροι γκαριμβαλδινοί, ένα η Φάλαγγα των Φιλελλήνων, που αποτελούνταν από τη λεγεώνα των μαυροντυμένων αναρχικών του Αμιλκάρε Τσιπριάνι, κι ένα με συμμετοχή αναρχικών και σοσιαλιστών υπό τον συνταγματάρχη Μπερτέ».

Συνεπώς, σε αντίθεση με διάφορες σύγχρονες ιδεοληψίες που αντιπαραθέτουν τους κοινωνικούς στους εθνικούς αγώνες, οι αναρχικοί στους οποίους αναφερθήκαμε δεν δίστασαν ούτε στιγμή, και είδαν τους αγώνες εθνικής απελευθέρωσης ως προέκταση των κοινωνικών αγώνων και των αγώνων για την απελευθέρωση του ανθρώπου. Γι’ αυτό πολλοί από αυτούς, που αγωνίστηκαν στο πλευρό των Ελλήνων κατά της οθωμανικής σκλαβιάς, πέθαναν κατόπιν στα οδοφράγματα της Κομμούνας του Παρισιού.

http://ardin-rixi.gr/2011/06/14/%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%af-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%ce%b1%cf%84%cf%81%ce%af%ce%b4%ce%b1/

Ευτυχώς που ζουν και έχουν φωνή και πένα οι μεγάλοι ηγέτες: Helmut Schmidt: «H Ελλάδα είναι δική μας»

Αυτόν τον τίτλο έδωσε στο άρθρο – παρέμβασή του υπέρ της Ελλάδας ο οξύνους στα 91 του, πρώην Γερμανός Καγκελάριος Helmut Schmidt, που δημοσιεύθηκε στη εβδομαδιαία έγκυρη εφημερίδα Die Zeit, της οποίας είναι ο εκδότης.
Το ιστορικό στέλεχος της Σοσιαλδημοκρατίας και επί 10 χρόνια καγκελάριος της Γερμανίας, με την ιστορικής σημασίας παρέμβασή του, λέει ωμά και απερίφραστα στους σημερινούς ηγέτες της Ευρώπης, ότι ο δρόμος της Ευρώπης περνάει από την Ελλάδα.
Το κείμενο αυτό, δημοσιεύθηκε λίγο πριν τη συνεδρίαση της Ευρωζώνης και τη Σύνοδο Κορυφής και ίσως να έπαιξε κάποιο ρόλο.
Είναι δε η παρακαταθήκη του Helmut Schmidt, προς τους σημερινούς και τους επόμενους ευρωπαίους πολιτικούς, καθώς είναι  γραμμένο από έναν σοφό με πλήρη ιστορική γνώσει ευρωπαίο πολιτικό, που έχει συνδιαμορφώσει την μεταπολεμική  ευρωπαϊκή ιστορία, έχει βαρύνουσα σημασία, γι΄ αυτό και το μεταφέρουμε αυτούσιο.

«Τελευταία είχε δοθεί ιδιαίτερα μεγάλη σημασία σε μικροδιαφωνίες μεταξύ Παρισίων και Βερολίνου. Έτσι διέφυγε της προσοχής, ότι οι διαφορές απόψεων μεταξύ της γερμανίδας καγκελαρίου και του γάλλου προέδρου για την βοήθεια προς την Ελλάδα, αγγίζουν μόνο μια δευτερεύουσα πλευρά του προβλήματος.
Το θέμα, αν στο σχέδιο για τη διάσωση θα συμπεριληφθούν και ιδιώτες πιστωτές κάτοχοι κρατικών ομολόγων είναι δευτερεύον. Διότι σε κάθε περίπτωση θα χρειαστούν τα χρήματα των φορολογούμενων:  τόσο όταν οι άλλες χώρες  βοηθήσουν την Ελλάδα  όσο και  στην περίπτωση , που πραγματικά οι ιδιώτες πιστωτές επωμιστούν πραγματικά ένα μέρος του χρέους. Διότι πραγματικά αυτοί οι πιστωτές  είναι Γαλλικές,  Γερμανικές ή άλλες τράπεζες. Αν αυτά τα πιστωτικά ιδρύματα θα αντιμετωπίσουν δυσκολίες, διότι θα πρέπει να διαγράψουν δημόσιο χρέος και τότε θα έρθει και πάλι θέμα κρατικών εγγυήσεων προς τις τράπεζες που στα σωστά Γερμανικά, τελικά το βάρος πέφτει στους ώμους των φορολογούμενων.
Πολύ πιο σημαντικό είναι να γνωρίζει κανείς ότι η Ελλάδα πρέπει να τύχει άμεσης βοήθειας. Αυτό ισχύει επίσης για την εξαιρετική περίπτωση που η ελληνική κυβέρνηση δηλώσει προς τους αλλοδαπούς πιστωτές της στάση πληρωμών. Ακόμη και τότε – και ειδικά τότε – θα είναι αποφασιστικής σημασίας η Ευρώπη να επανακινήσει την ελληνική οικονομία. Και δεν υπονοώ ακριβώς ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, όπως αυτό που πριν μισό αιώνα συνέβαλε καθοριστικά στην ανοικοδόμηση συνολικά της δυτικής Ευρώπης. Η αφετηρία σήμερα είναι διαφορετική: το είδος και ο τρόπος που οι κυβερνήσεις χειρίστηκαν το πρόβλημα χρέος της Ελλάδας από το 2009, οδήγησε την ελληνική οικονομία επιπρόσθετα σε μία βαριά αποπληθωριστική
ύφεση. Κατάσταση την οποίαν αποδίδει η έννοια κατάθλιψη. Σε κάθε περίπτωση η βαθιά ανησυχία του ελληνικού πληθυσμού σήμερα θα πρέπει να προβληματίσει όλες τις πλευρές.
Εδώ θα πρέπει να προσέξουμε: έχουμε μία κρίση  χρέους μεμονωμένων μικρών χωρών της ευρωζώνης, καμία κρίση του ευρωπαϊκού νομίσματος. Ακόμη και η χρεοκοπία μιας μεμονωμένης, μικρής χώρας μέλους θα είχε μόνο μία προσωρινή ψυχολογική επίδραση. Όταν κανείς συγκρίνει τα πρώτα 10 χρόνια του Ευρώ με τα τελευταία 10 χρόνια του γερμανικού μάρκου, τότε το Ευρώ τόσο στο εσωτερικό αλλά επίσης και στο εξωτερικό πλεονεκτεί. Ο ρυθμός πληθωρισμού στη ζώνη του Ευρώ ήταν χαμηλότερος, η ισοτιμία του Ευρώ ήταν σταθερή. Αυτή η σταθερότητα του Ευρώ θα πρέπει να διατηρηθεί. Γι αυτό το Ευρώ σήμερα έχει γίνει το δεύτερο σημαντικότερο νόμισμα αποθεματοποίησης του κόσμου. Πιστεύω δε, ότι σε περίπου 20 χρόνια θα έχουμε τρία παγκόσμια νομίσματα: το αμερικανικό δολάριο, το ευρώ και το κινέζικο renminbi. Που σημαίνει, ότι δεν πρόκειται για το νόμισμα αλλά πρόκειται για την Ευρώπη!

Ήπια αναδιάρθρωση – σκληρή αναδιάρθρωση

Αναδιάρθρωση δια της επιμήκυνσης πληρωμών στα πλαίσια μιας ήπιας αναδιάρθρωσης θα παρέτειναν τους χρόνους αποπληρωμής για ελληνικά κρατικά ομόλογα και του πακέτου των 110 δις ευρώ του ΔΝΤ και της Ε.Ε. Θα μπορούσαν επίσης να μειωθούν ακόμη τα επιτόκια για τη βοήθεια. Έτσι η Ελλάδα θα είχε περισσότερο χρόνο να ρυθμίσει τον προϋπολογισμό της. Επίσης δυνατές θα μπορούσαν να είναι και άλλες συναλλαγές όπως η ανταλλαγή κρατικών ομολόγων με ασφαλή ομόλογα με κούρεμα. Κατά πόσον αυτό αφορά στους ιδιώτες πιστωτές, δεν έχει γίνει σαφές. Μία τέτοια αναδιάρθρωση θα ήταν περισσότερο ανεκτή από μία σκληρή αναδιάρθρωση. Αλλά τα συσσωρευμένα επί χρόνια δημόσια χρέη θα πρέπει μεμιάς να καλυφθούν με εγγυήσεις, που σε τελευταία ανάλυση θα αναλάβουν οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών.

Οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν πρέπει να ξεχάσουν ποτέ: από το 1950 μέχρι το 2050 το ευρωπαϊκό ποσοστό (συμπεριλαμβανόμενης μαζί και της Ρωσίας) στο διεθνές εισόδημα της ανθρωπότητας (παγκόσμιο ακαθάριστο εισόδημα) θα πέσει από 30% σε κάτω από 10%. Άλλωστε είμαστε η μοναδική ήπειρος, της οποία ο πληθυσμός όχι μόνο γερνάει αλλά επίσης μειώνεται. Στο τέλος αυτού του αιώνα, εμείς οι Ευρωπαίοι θα αποτελούμε μόνο 5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Γι αυτό πρέπει τα έθνη και οι χώρες της Ευρώπης να είναι αλληλέγγυοι.

Γι΄ αυτό η Ελλάδα χρειάζεται – ακόμη και στην ακραία περίπτωση μιας χρεοκοπίας! – ένα πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας μακράς πνοής. Το πρόγραμμα πρέπει να είναι προσανατολισμένο σε κατευθυντήριες ιδέες, όπως απασχόληση, παραγωγικότητα και λαϊκό εισόδημα. Θα πρέπει να ανοιχτεί στο έλληνες πολίτες μια προοπτική ευημερίας που θα πρέπει να προκύψει από συγκεκριμένα σχέδια. Για παράδειγμα την ενσωμάτωση της Ελλάδας  σε μια στροφή στον τομέα της ενέργειας, έτσι ώστε να μπορεί να εξάγεται ηλιακή ενέργεια από την Αθήνα προς Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη. Όπως σχέδια για έργα υποδομών, βοήθεια από εταιρίες απασχόλησης, οι οποίες να απορροφήσουν ένα μέρος του τεράστιου ποσοστού της ανεργίας νέων. Ταυτόχρονα για δημοσιονομικούς λόγους επιβάλλεται η πώληση αεροδρομίων, λιμένων και άλλων άλλης δημόσιας περιουσίας.

Όταν  η Ε.Ε. θελήσει πραγματικά να εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, τότε θα απαιτηθεί βέβαια ένας θεματοφύλακας διαχειριστής, ο οποίος θα πρέπει να συνδυάζει οικονομικές γνώσεις, πολιτική και διοικητική εμπειρία. Το να βρεθεί τέτοιος και να συμφωνήσει κανείς πάνω στις ικανότητές του είναι δύσκολο, αλλά απαραίτητο. Κανένας στην Αθήνα δεν είναι επιλέξιμος ( επίσης ούτε μεταξύ των πολιτικών ή τραπεζιτών  στη Γερμανία, βλέπω κάποιον κατάλληλο γι΄ υτά τα καθήκοντα). ΄Ισως θα ήταν μια πρόκληση για τον ο Jean-Claude Trichet.

Δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε, ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να χρειαστεί για την Πορτογαλία ή την Ιρλανδία. Επειδή όμως αυτές οι τρεις χώρες μαζί αποτελούν  μόνο το 5% με 6% της κοινής αγοράς της Ε.Ε. ή διότι – διαφορετικά από ότι το 1990 με την DDR – δεν είναι αναγκαία η αλλαγή  κανενός συστήματος, έτσι  σε μια τέτοια περίπτωση δεν πρόκειται για υπέρογκο μέγεθος. Θα  είχαμε τη δυνατότητα – αυτό όμως που μας λείπει είναι η θέληση και η αποφασιστικότητα.

Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν για τους ευρωπαίους δύο επιτακτικοί λόγοι  να βοηθήσουν την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας. Και αυτό διότι τα θεσμικά  επίπεδα της Ε.Ε. και των κρατών μελών με υπαιτιότητά τους δεν εκπλήρωσαν τις υποχρεώσεις τους. Επίσης  τα εποπτικά όργανα των τραπεζών κοιμόντουσαν, όταν τραπεζικά ινστιτούτα  όπως  π.χ.η Τράπεζα Υποθηκών Hypo Rean Estate, που με επιπόλαιο τρόπο είχε αγοράσει ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, τα οποία ,  κάτω  από προϋποθέσεις είναι αδύνατον να τα διαχειριστεί. Η Κομισιόν στις Βρυξέλλες κοιμόταν, οι υπουργοί Οικονομικών ήταν κοιμισμένοι – επιτρέπεται τώρα αυτοί  να  επιρρίπτουν την ευθύνη στους φτωχούς της Αθήνας;

Ο δεύτερος λόγος  είναι ακόμη  μεγαλύτερη βαρύτητα:  Όταν η Ε.Ε. επιτρέπει , να πτωχεύσει μια χώρα μέλος της τότε δημιουργείται ένα πολιτικό και ψυχολογικό προηγούμενο, το οποίο στο μέλλον, το οποίο θα μπορούσε στο μέλλον να θέσει σε κίνδυνο την Ε.Ε. ως σύνολο.
Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής  Κοινότητας από το 1981, η χώρα ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής , όταν το 1991/92  ελήφθη η απόφαση στο Μάαστριχ  για  ένα ενιαίο νόμισμα. Εντωμεταξύ  η Ε.Ε. υπερδιπλασίασε τα μέλη της. Απέτυχε δυστυχώς, με τη ματιά στη διεύρυνση της οικογένειας, να επαναδιαμορφώσει τους παλιούς κανόνες της ομοφωνίας. Η κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των εθνικών κρατών, δεν έχει όπως και πριν διευκρινιστεί.  Αυτό το βλέπει κανείς και με τον δευτερεύοντα που  έχει αναγνωριστεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το βλέπει κανείς στην ακατανόητη σύνθεση της ευρωπαϊκής Επιτροπής με τα 27 μέλη.
Το βλέπει κανείς επίσης  στο Σύμφωνο της Λισσαβόνας, του οποίου τις περίπλοκες διατάξεις, ακόμη και έμπειροι δικηγόροι δυσκολεύονται να κατανοήσουν.

Τα τελευταία δύο χρόνια τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα έχουν ντε φάκτο αποδειχτεί ως αναποτελεσματικά. Αποτελεσματική ήταν μόνο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, διότι δεν είχαν ανάμειξη ούτε οι χώρες μέλη, ούτε οι κυβερνήσεις και είναι η ΕΚΤ που κάλυψε το κενό. Αυτή είναι που συγκέντρωσε μαζικά από την αγορά, με δικό της κόστος ελληνικά κρατικά ομόλογα. Φυσικά και πρέπει η ΕΚΤ κάποια στιγμή να  προβεί σε διαγραφή μέρους αυτού του λεγόμενου πιστωτικού χαρτοφυλακίου.
Ένας πολιτικός όμως, που επικρίνει σήμερα αυτή τη δέσμευση της τράπεζας, θα κάνει καλά να κοιτάει την καμπούρα του. Διότι εκείνος δεν έχει κάνει τίποτα.

Αυτές τις βδομάδες βιώνουμε τον κίνδυνο της απειλής πτώχευσης της Ελλάδας. Βιώνουμε επίσης μια σοβαρή κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώπιον αυτής της κατάστασης επί βδομάδες παρακολουθούμε διαμάχες λόγω διαφοράς ισχύος, εγωισμού, ματαιοδοξίας για ασήμαντες λεπτομέρειες αλλά τώρα μόνο ζημιά προκαλούν – επίσης ακόμη και όταν Βερολίνο και Παρίσι δείχνουν να συμφωνούν και πάλι.

Ελλάδα- Οικονομική Κρίση – Ευρώ – Ευρώπη

Ποιο είναι το θεμελιώδες συμφέρον της Γερμανίας; Η ενσωμάτωση της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σημαντικότερη από την ενσωμάτωση των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων στο ΝΑΤΟ.
Κανένα άλλος έθνος στην Ευρώπη με όπως δείχνει η ιστορία του 20ου  αιώνα δεν έχει την ανάγκη να μην είναι απομονωμένο, και να μην αυτοαπομονώνεται. Κανένα άλλο έθνος δεν έχει περισσότερους γείτονες από μας, στο κέντρο των οποίων ζούμε.
Καμία χώρα στην Ευρώπη δεν έχει να χάσει περισσότερα από τη Γερμανία, την ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης.

Αυτές τις ημέρες όπου γίνεται λόγος για δισεκατομμύρια, θα πρέπει  επίσης να παίξει ένα ρόλο και η δυόμισι χιλιάδων χρόνων ιστορία. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα της Δημοκρατίας – και της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού! Ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού βασίζεται στα έργα μεγάλων Ελλήνων. Χωρίς Όμηρο, χωρίς Σοφοκλή, τι θα είμαστε εμείς; Χωρίς Σωκράτη, Πλάτωνα, χωρίς Αριστοτέλη: Ή χωρίς Περικλή; Μπορεί μερικοί των σημερινών κορυφαίων στην Αθήνα να είναι διεφθαρμένοι, αλλά οι πρόγονοί τους και η ιστορία τους αξίζουν το σεβασμό.
Όποιος κάποτε έχει βιώσει το Ναό του Ποσειδώνα στο ακρωτήριο Σούνιο ή την Ακρόπολη, δεν θα το ξεχάσει ποτέ.»

Ο Δ.Σ.Α. ΚΑΤΑΦΕΥΓΕΙ ΣΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Αθήνα, 22.6.2011

Ο ΔΣΑ, όπως είναι γνωστό, ηγήθηκε επιστημονικά μιας νομικής προσπάθειας υπεράσπισης των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών που θίγονται, επιδιώκοντας την αποτελεσματική παρέμβαση της δικαστικής εξουσίας για την προστασία αυτών, υπό το φως του Συντάγματος και των Ευρωπαϊκών και Διεθνών Συμβάσεων. Στις 29.7.2010 ο ΔΣΑ κατέθεσε από κοινού με άλλους επιστημονικούς φορείς, ενώσεις και πολίτες αίτηση στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) για την ακύρωση ορισμένων αποφάσεων και πράξεων εκτελεστικών του Μνημονίου. Η υπόθεση συζητήθηκε στις 23.11.2010 ενώπιον της μείζονος Ολομέλειας. Κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες, το ΣτΕ φέρεται να έχει απορρίψει την επίμαχη αίτηση και τους δικαστές να «εκτιμούν», μεταξύ άλλων, ότι το Μνημόνιο ήταν τάχα αναγκαίο για την αποφυγή της χρεωκοπίας της χώρας καθώς και ότι το δικαίωμα στην περιουσία των θιγόμενων, δηλαδή στους μισθούς και στις συντάξεις τους, περιορίζεται νομίμως καθώς διατηρούνται τάχα σε «βιώσιμα επίπεδα». Έτσι φαίνεται, ότι το ΣτΕ χωρίς συνταγματική μεταβολή, μετέστη σε συνταγματικό δικαστήριο. Με την επιφύλαξη της δημοσίευσης της απόφασης του ΣτΕ – ελπίζουμε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα λόγω της σοβαρότητας και του επείγοντος του θέματος – ο Δ.Σ.Α έχει αποφασίσει να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, επιδιώκοντας για μια ακόμη φορά την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των Ελλήνων πολιτών, όπως πράττει ιστορικά μέχρι σήμερα. Ο ΔΣΑ τέλος εκφράζει: 1.τη ΛΥΠΗ του για την απαράδεκτη διαρροή της απόφασης της διάσκεψης της μείζονος Ολομέλειας την ίδια ακριβώς ώρα που η κυβέρνηση του Μνημονίου ζητούσε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, 2. τη ΛΥΠΗ του για την ποιότητα που έχει λάβει η δημοκρατία στη χώρα, μετά τα παραπάνω φαινόμενα και 3.την ΕΛΠΙΔΑ του ότι το περιεχόμενο της απόφασης δεν έχει αποδοθεί σωστά από τις δημοσιογραφικές πληροφορίες.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ Δ. ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.dsa.gr/index.phtml?url=pr&id=2542201&categ=%C4%E5%EB%F4%DF%E1%20%D4%FD%F0%EF%F5

Πολίτες στις Πλατείες. Αμετανόητοι ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ.

Το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ συγκροτείται με βάση ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΕΣ, όχι Κομματικές ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ. Κρίμα για τους ινστρούκτορες, πάλι δεν τους έκανε το χατίρι η Ιστορία. Να έλθουν καλοχτενισμένοι να μας ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΟΥΝ…

 Πολίτες στις Πλατείες. Αμετανόητοι ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ.

 

 

 -«Η Πλατεία ήταν γεμάτη»..

 

 Έβγαλε το σύστημα την Τετάρτη το μεσημέρι τις ΕΦΕΔΡΕΙΕΣ του, τα παιδιά του Σόρος, αυτά που καίνε την ελληνική σημαία, αυτά που κρύβονται σε συγκεκριμένα μπλοκ στις πορείες και ξαφνικά ξεπηδούν για να κάψουν κάποιον  «απεργοσπάστη» εργαζόμενο, την άλλη για να επιτεθούν σε αστυνομικό τμήμα καίγοντας άμα λάχει και  τους παρακείμενους μικροπωλητές στην λαϊκή αγορά, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι κανείς δεν θα τα καταγγείλει. Μαζί με τα ΜΑΤ επιχείρησαν να ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ τους «Αγανακτισμένους» και ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΥΣ στο Σύνταγμα, σκορπώντας ΒΙΑ εκατέρωθεν, προσπαθώντας και οι δύο πλευρές να ΑΝΑΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ την Πλατεία. ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΑΝ. Η Πλατεία ΑΝΑΚΑΤΕΛΗΦΘΕΙ ειρηνικά από τους «Αγανακτισμένους». Ο Ρόλος τους ξεσκεπάστηκε. Δεν είναι τώρα ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008 για να έχει θέση για όλους τους ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ, ούτε υπάρχει Αλαβάνος να τους εκθειάζει. Τα πράγματα ΑΛΛΑΞΑΝ. Η Πλατεία, ΜΑΖΙ με το Μνημόνιο βάζει και άλλα θέματα: ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, αξιοπρέπεια, άμεση λύση στο μεταναστευτικό.(έξω οι Λάθρο). Ύψωσε την Ελληνική Σημαία. Την πατήσατε.

 Όποιος δεν ακούει είναι ήδη ΧΘΕΣ. Τα βαρύγδουπα ΠΛΟΥΜΙΔΙΑ, οι ΦΟΡΕΣΙΕΣ μιας ΔΗΘΕΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ αποεθνικοποιημένης, που μέσα στις τάξεις της κρύβει τους μεγαλύτερους ΕΘΝΟ-ΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ, ήλθε Η ΏΡΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΏΣΕΙ. Κρίμα για όσους δεν καταλαβαίνουν και θα πεθάνουν με την ΑΠΟΡΙΑ.. Έχουν ειπωθεί, έχουν ξαναγραφεί. Ας πρόσεχαν, ας διάβαζαν.

 

 -«Η αρχαία (μεταπολιτευτική) σκουριά»:

  Ούτε συλλήβδην την τριακονταπενταετία της μεταπολίτευσης βρίζουμε, ούτε τα πάντα μηδενίζουμε, δεν θα πάμε στο άλλο άκρο, παρά το γεγονός ότι μερικοί από μας ΠΟΡΕΥΘΗΚΑΝ ΕΝ ΤΗ ΕΡΗΜΙΑ από πολύ νωρίς-ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ (για όποιον δεν γνωρίζει ας ρωτήσει τους τότε υπεύθυνους για τους αποκλεισμούς, τις διαγραφές, την λοιδορία, τις μεταθέσεις, κλπ.). Έχουν ονοματεπώνυμο και δεν νομίζω ότι θα υπάρξει ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ να τους συμπεριλάβει (όπως : Σ.Τζ. , Κ.Λ., ), παρότι για να μην είμαι για άλλη μια φορά αφελής, βλέπω τριγύρω μου ΔΟΥΡΕΙΟΥΣ ΙΠΠΟΥΣ, μερικούς εκ των οποίων «Πασοκογενείς»…

  Εντούτοις, μετά το 1990 με την κατάρρευση του Διπολισμού παγκοσμίως και την πλήρη Κυριαρχία ενός επιθετικού μη-παραγωγικού, αρπακτικού καπιταλισμού, στη χώρα μας :το ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό –οι δημοσιογράφοι-οι διανοούμενοι Υπηεσίας και οι φαντασμένες και ξεφτισμένες ψωρο-ελήτ, ΠΡΟΣΧΩΡΗΣΑΝ με μεγάλη ευκολία στον «εκσυγχρονισμό» και κολακεύτηκαν από τον Νέο-Οθωμανισμό: ήτοι εξασφάλισαν τον ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟ τους παραχωρώντας Δικαιώματα και Εθνική Κυριαρχία. Αυτό το ξεφτιλισμένο, μη-παραγωγικό μοντέλο ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ σήμερα, μαζί με τους εκπροσώπους του (Στα τσακίδια)..

 

  Όσο για  εμάς: θα συνεχίσουμε, με τον γνώριμο τρόπο που ξέρουμε. Με χαμηλούς τόνους, μεγάλη αποφασιστικότητα: θα αγωνιστούμε για να αποτρέψουμε την ΔΙΑΛΥΣΗ του κοινωνικού ιστού της χώρας από τις συνέπειες του επαχθούς μνημονίου, ενάντια στην εξάρτηση της χώρας-ενάντια στις κυβερνήσεις που την υπηρετούν. Ενάντια στους ξένους οίκους «αξιολόγησης»(ανοχής), ενάντια στο Διεθνές κεφάλαιο και στο Δ.Ν.Τ. Ενάντια στην υποταγή μας στα Νέο-Οθωμανικά κελεύσματα, προασπιζόμενοι την κοινή Πατρίδα. Υπέρ της ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ , υπέρ των εναλλακτικών μορφών Ανάπτυξης, για μια κοινωνία ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΧΗΣ. Και νομίζω, τούτη την περίοδο, είμαστε λίγοι παραπάνω…

ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΧΩΜΑΤΕΡΗ.

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

e–mail: gpapagian@in.gr

Ο ΛΑΟΣ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΛΙΤ

 Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου – Konstantakopoulos.blogspot.com

Δημοσιεύθηκε στη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt, στις 16.06.2011

 Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως εκατομμύρια απλοί ‘Ελληνες πολίτες είναι στους δρόμους της χώρας τους, μένοντας εκεί παρά τη μαζική χρήση χημικών αερίων. Οι διαδηλώσεις αυτές είναι πιθανώς οι μεγαλύτερες μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974.

 

Οι ‘Ελληνες μένουν στους δρόμους για πολύ απλούς λόγους. Μετά από την εμπειρία ενός χρόνου «βοήθειας» από την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και τη δική τους κυβέρνηση, πιστεύουν έντονα ότι το έθνος τους βαδίζει κατευθείαν σε μια οικονομική και κοινωνική καταστροφή επικών διαστάσεων.  Βλέπουν όλο και περισσότερους ηλικιωμένους  να ψάχνουν για τρόφιμα  σε σκουπιδοντενεκέδες, νοσοκομεία και πανεπιστήμια να λυγίζουν υπό την περικοπή του μισού προϋπολογισμού τους, όλο και περισσότερα μαγαζιά να κλείνουν, το κράτος σε αποσύνθεση και δύο φορές περισσότερους ‘Ελληνες να αυτοκτονούν εν σχέσει με πέρυσι.

 

Η ελληνική οικονομία ζει τη χειρότερη ύφεση μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ηθικό της χώρας είναι διαλυμένο. Η ελληνική κοινωνία μπαίνει γρήγορα σε μια κατάσταση τύπου Βαϊμάρης. Η δυνατότητά της να αποπληρώσει τα χρέη της έχει καταστραφεί, ως αποτέλεσμα ενός προγράμματος που, υποτίθεται, είχε σχεδιασθεί ακριβώς για να πετύχει αυτό τον σκοπό!

 

Κανένας δεν αμφιβάλλει σοβαρά για το επείγον των μεταρρυθμίσεων που χρειάζονται ή για τα βαθιά, υφέρποντα δομικά προβλήματα. Αυτά τα προβλήματα δεν είναι η κύρια αιτία της τωρινής κρίσης, είναι όμως υπεύθυνα για το ότι έθεσαν την Ελλάδα στην πρώτη θέση μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης που επλήγησαν από το δεύτερο κύμα του χρηματιστικού τσουνάμι που ξεκίνησε το 2007-08.

 

Η θεραπεία που εφαρμόστηκε/εφαρμόζεται για την αντιμετώπιση του «ελληνικού προβλήματος» ήταν δρακόντεια λιτότητα, επείγουσα πώληση όλης της κρατικής περιουσίας, σε εξευτελιστικές τιμές, πλήρης αποπληρωμή του χρέους και, last but not least, ένα είδος «ψυχολογικού πολέμου» εναντίον του ελληνικού λαού. Σχεδιασμένος να κάμψει τις αντιστάσεις του, είχε ως αποτέλεσμα να καταστρέψει το ηθικό του έθνους και την εικόνα της χώρας και να διώξει τα κεφάλαια στο εξωτερικό. Ως αποτέλεσμα αυτών, η ελληνική κοινωνία έγινε η πρώτη δυτικοευρωπαϊκή κοινωνία που αντιμετωπίζει μεταπολεμικά κρίση αναπαραγωγής. Πως απαντούν τώρα οι ευρωπαϊκές και ελληνικές ελίτ στην κατάσταση; Με περισσότερη από την ίδια πολιτική.

 

Μόνο ο ‘Οργουελ θα μπορούσε να ονομάσει ένα τέτοιο πρόγραμμα «βοήθεια στην Ελλάδα». Στην πραγματικότητα πρόκειται για πρόγραμμα βοήθειας στις τράπεζες που δάνεισαν ή δανείζουν την Ελλάδα. Αντί να εισρεύσουν πόροι στην ελληνική οικονομία για να τη βοηθήσουν, αφαιρούνται πόροι από αυτήν για να κατευθυνθούν στους χρηματοπιστωτικούς θεσμούς που είναι θεμελιωδώς υπεύθυνοι για την κρίση που αντιμετωπίζουμε. Με τρόπο εν πολλοίς ανάλογο του όσων έγιναν το 2008-9, αλλά μασκαρεμένο τώρα σε «βοήθεια για την Ελλάδα». Ξαναγράφοντας τους θεμελιώδεις νόμους του καπιταλισμού, διακηρύξαμε το 2008 ότι οι τράπεζες είναι «πολύ μεγάλες» για να χρεωκοπήσουν. Φαίνεται ότι τώρα θεωρούμε τα κράτη λιγότερο μεγάλα, άρα επιτρέπεται να αποτύχουν.

 

Οι ‘Ελληνες είναι στους δρόμους γιατί συνειδητοποιούν τραγικά, σε αυξανόμενους αριθμούς, ότι είναι απολύτως μόνοι, ότι δεν έχουν κανένα ελληνικό ή ευρωπαϊκό θεσμό να τους βοηθήσει, το αντίθετο. Νοιώθουν προδομένοι από τις ελληνικές και ευρωπαϊκές ελίτ, ιδίως από τον Πρωθυπουργό τους, που ακούει σε υπερβολικό βαθμό τις συμβουλές ενός «στρατού» Αμερικανών και πολυεθνικών συμβούλων, από τα πολιτικά αντανακλαστικά μιας κυβέρνησης, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τη Μαρία Αντουανέττα της Γαλλίας. Είναι αυτές οι ελίτ που δεν άφησαν στον ελληνικό λαό κανένα άλλο μέσο εκτός από την εξέγερση για να υπερασπίσει τον εαυτό του και τη χώρα του από τις επιθέσεις του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, αληθινού «Κράτους πίσω από τα Κράτη».

 

Δεν θέλω τώρα να συζητήσω την προέλευση του ελληνικού χρέους ή το ερώτημα «που πήγαν τα λεφτά», γιατί δεν πρέπει να ρίχνουμε λάδι στη φωτιά ενδοευρωπαϊκών «πολέμων λέξεων». Μοιάζει όμως μεγάλη ηλιθιότητα να αποδίδει κανείς την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση σε μερικούς ‘Ελληνες δημόσιους υπαλλήλους που αργούσαν να πάνε στη δουλειά τους!

 

Είναι αυτό το αόρατο χρηματιστικό «υπερκράτος», δημιουργημένο από τέσσερις δεκαετίες αποφορολόγησης, απορρυθμίσεων, απελευθερώσεων, αγοράς πολιτικής επιρροής από χρηματιστικούς κύκλους, και, τελικά, τη δημιουργία του «υπέροχου καινούριου κόσμου» των CDS και CDO. Ενός μηχανισμού δημιουργίας χρήματος όχι παράγοντας, αλλά καταστρέφοντας, ενός κόσμου χρηματοπιστωτικών όπλων μαζικής καταστροφής, όπως το έθεσε κάποτε ο Warren Buffet. Δεν πρόκειται για «δημιουργική καταστροφή», αλλά για «καταστροφική καταστροφή», που απειλεί όλη την Ευρώπη με χρηματοπιστωτικές Φουκουσίμες.

 

Ζώ στο κέντρο της καταιγίδας, ένα πιθανό «Σεράγεβο» του 21^ου αιώνα. ‘Ενα σημείο δηλαδή από το οποίο μπορεί να ξεκινήσει ένας νέος, χρηματοπιστωτικός και όχι στρατιωτικός πόλεμος, που θα αντιπαραθέσει τα ευρωπαϊκά έθνη μεταξύ τους, καταστρέφοντας, μακροπρόθεσμα, το ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας, την ιδέα της ολοκλήρωσης, τη δημοκρατία και τον πολιτισμό μας. Βλέπω με μεγάλη ελπίδα τα πρώτα στοιχεία επανορθολογικοποίησης της ευρωπαϊκής συζήτησης από τον Υπουργό Οικονομικών του ηγετικού έθνους στην Ευρώπη. Αλλά συνειδητοποιώ επίσης πόσο ντροπαλά και αναποτελεσματικά παραμένουν.

 

Ο Μαρξ έγινε Χάγιεκ του καιρού μας, ο Λένιν Φρήντμαν και σύντομα έρχεται ο Στάλιν του χρηματιστικού κόσμου. Μόνο συνειδητοποιώντας την έκταση της απειλής και την ανάγκη μιας πολύ ισχυρής και ριζοσπαστικής αλλαγής παραδείγματος, προς την κατεύθυνση του Κέινς, της επαναρρύθμισης, πολιτικών και κοινωνικών, όχι χρηματιστικών Μάαστριχτ, μόνο αντιτάσσοντας μια μεγαλύτερη πρόκληση σε αυτή που οι «αγορές» απευθύνουν στην Ευρώπη, μπορούμε να έχουμε μια λογική ελπίδα νίκης. Αλλά η ευρωπαϊκή πολιτική έχει, εδώ και καιρό, αποκλείσει τέτοιες ιδέες.

 

ΘΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ;

Δέκα θέσεις για την Ελλάδα 

1. Ένα χρόνο μετά την άνευ όρων παράδοση της κυβέρνησης από τον Γ.Α.Π. στην τρόϊκα και στο μεγάλο κεφάλαιο, η πολιτική του «Μνημονίου» απέτυχε παταγωδώς να «σώσει» την Ελλάδα (όπως μας υποσχέθηκαν αυτοί που έλεγαν ότι «λεφτά υπάρχουν» και οι ξένοι πάτρωνές τους) και η χώρα βυθίζεται ολοένα σε φαύλο κύκλο ύφεσης και χρέους.

2. Εκτός από κοινωνικά άδικη και οικονομικά αναποτελεσματική, η πολιτική της Κυβέρνησης συνιστά και αντιδημοκρατική εκτροπή μέσω της κατάλυσης του Συντάγματος και της κατάργησης του Κοινοβουλίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι και σήμερα η Κυβέρνηση αποφεύγει να φέρει στη Βουλή τη Δανειακή Σύμβαση (τη νομική και οικονομική «βάση» της εφαρμοζόμενης πολιτικής) ακόμη και προς συζήτηση. Και πώς αλήθεια να το τολμήσει όταν η -πρωτοφανής διεθνώς- «αμετάκλητη και άνευ όρων» παραίτηση της Χώρας από κάθε ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας είναι άκυρη και ανυπόστατη, ακόμη και αν ψηφιζόταν από το σύνολο των βουλευτών;

3. Παρ’ όλα αυτά, κατ’ επιταγή των δανειστών, των ντόπιων και ξένων αφεντικών της, η παρέα που παριστάνει την Κυβέρνηση της Χώρας επιχειρεί να εκβιάσει τους βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να συμπράξουν στην ολοκλήρωση του εγκλήματος ψηφίζοντας το (απόκρυφα και απατηλά) τιτλοφορούμενο «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής» που, εκτός από τη δραματική επιδείνωση της φτώχειας, της ύφεσης και της υπερχρέωσης του Λαού και της Χώρας, προβλέπει την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και μάλιστα έναντι πινακίου φακής.

4. Για να πετύχει το σχέδιο (μπροστά του τα σκάνδαλα του Χρηματιστηρίου και της Siemens ωχριούν) έχουν επιστρατευθεί όλα τα μέσα επηρεασμού και εκφοβισμού της κοινής γνώμης. Το σκηνικό του εκβιασμού περιλαμβάνει, από τη μια, το καρότο της 5^ης δόσης του σκανδαλώδους δανείου και την υπόσχεση ενός δεύτερου («σωτήριου» εννοείται) δανειακού πακέτου και, από την άλλη, το μαστίγιο της φοβερής απειλής της χρεωκοπίας της Χώρας. Και επειδή η απειλή αυτή έχει αρκετά χρησιμοποιηθεί, προστίθεται τελευταία και ο εξοστρακισμός από την ευρωζώνη και η «καταστροφική» επιστροφή στη δραχμή.

5. Οι περισσότεροι σοβαροί αναλυτές αναγνωρίζουν, για διαφορετικούς βέβαια λόγους ο καθένας, πως ήταν λάθος που μπήκε η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Οι διαφωνίες ανακύπτουν στο τι πρέπει να κάνουμε από δω και πέρα. Είναι πάντως γεγονός ότι η σημερινή κρίση θέτει από μόνη της όχι απλά το θέμα της παραμονής της Ελλάδας στην ΟΝΕ και (για όσους υποβαθμίζουν τα ανοικτά γεωπολιτικά μας μέτωπα) την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά το γενικότερο θέμα της βιωσιμότητας της Ευρωζώνης και της ΕΕ υπό τη σημερινή τους «νεοφιλελεύθερη» μορφή. Δεν είναι μονάχα η «περιφέρεια» που πλήττεται από το υπερτιμημένο «γερμανικό» Ευρώ αλλά ακόμη και «κεντρικές» χώρες, όπως η Ιταλία και η Γαλλία,  συζητούν την έξοδό τους από το Ευρώ, τη διάσπαση της Ευρωζώνης σε «μαλακό» και «σκληρό» ευρώ ή ακόμη και την επιστροφή της Γερμανίας στο μάρκο. Γι’ αυτό όσοι κινδυνολογούν προσφέρουν κάκιστη υπηρεσία στον τόπο υποτάσσοντας το εθνικό συμφέρον (Βλ. Θέσεις 6&9) στις λογής-λογής κομματικές -ή και προσωπικές τους- σκοπιμότητες.

6. Όσο για τη χρεωκοπία της Χώρας, κάποιοι επιμένουν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους ή –χειρότερα- να μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Με 150% του ΑΕΠ δημόσιο χρέος της γενικής κυβέρνησης, ύφεση άνω του 4%, ασυμπίεστα πρωτογενή ελλείμματα  και ανεργία «επίσημα» στο 16%, η Χώρα είναι ήδη χρεωκοπημένη. Το δημόσιο χρέος αυτό δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Το καθεστώς του Μνημονίου ισοδυναμεί με στάση πληρωμών έναντι του Ελληνικού Λαού προκειμένου να μη θιγούν –άμεσα τουλάχιστον- οι δανειστές και οι τοκογλύφοι. Το ότι βρέθηκε μια κατ’ όνομα «Ελληνική Κυβέρνηση» και μάλιστα «σοσιαλιστική» (!) να επιβάλλει μια τέτοια πολιτική, εκτός από ειρωνεία της ιστορίας, είναι κατ’ αρχήν αποτέλεσμα της χρεωκοπίας του πολιτικού συστήματος συνολικά, της διαφθοράς, της διαπλοκής και της υποτέλειας των «κομμάτων εξουσίας» διαχρονικά αλλά και της πολυδιάσπασης και της «συμβιωτικής» παθογένειας που κατατρύχει την μεταπολιτευτική «συστημική» αριστερά. Πέρα όμως από τον «υποκειμενικό» αυτό παράγοντα, υπάρχουν και «αντικειμενικά» αίτια, με πρώτο και κύριο το καθεστώς της ψευδεπίγραφης ΟΝΕ, που είναι μόνο νομισματική και όχι οικονομική ένωση. Έτσι, μπαίνοντας στο Ευρώ αποποιηθήκαμε το πολύτιμο εργαλείο της νομισματικής πολιτικής δίχως να εξασφαλίσουμε, ως «αντιπαροχή», την θεσμικά κατοχυρωμένη (υπό μορφή κοινοτικού  προϋπολογισμού εξοπλισμένου με μηχανισμό μεταφοράς πόρων προς κάλυψη εμπορικών και συναλλακτικών ελλειμμάτων) αλληλεγγύη των οικονομικά ισχυρών χωρών -και πρώτιστα της Γερμανίας- οι οποίες λειτουργούν πάντα με γνώμονα το εθνικό τους συμφέρον.

7. Αν και εμείς είχαμε Εθνική Κυβέρνηση βέβαια τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά.  Αυτό όμως είναι παλιά ιστορία που ξεκινάει με την Επανάσταση του 1821, τη δολοφονία του Καποδίστρια και την εγκαθίδρυση της Βαυαροκρατίας και φτάνει μέχρι τον Εμφύλιο, την Αμερικανοκρατία και το Κυπριακό και το λεγόμενο «Μακεδονικό», περνώντας μέσα από τις συμπληγάδες του Εθνικού Διχασμού και της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ασχέτως όμως του πώς φτάσαμε εδώ και ποιός φταίει γι’ αυτό, βρισκόμαστε ξανά σε μια ιστορική στιγμή όπου για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες  ο Ελληνικός Λαός ξαναβγαίνει στο προσκήνιο. Ασφαλώς αντιστέκεται ενάντια στη νέα (οικονομική και πολιτική) κατοχή, βεβαίως υπερασπίζεται τη ζωή του, που απειλείται με όπλα σύγχρονης μαζικής καταστροφής, αλλά ο αγώνας του δεν σταματάει εκεί. Η αγανάκτηση που νιώθει πηγάζει από το πληγωμένο του εθνικό φιλότιμο, από το αίσθημα της προδοσίας και της κοροϊδίας και της ντροπής που τον διακατέχει, από την ανάγκη να διεκδικήσει τη χαμένη του αξιοπρέπεια, να ξεπλύνει τις αμαρτίες που τον βαρύνουν και να τραβήξει ξανά μπροστά. Δεν είναι εύκολο. Απέναντί μας έχουμε συνασπισμένες (μέχρις ενός σημείου βέβαια) τις δυνάμεις της σύγχρονης «ανίερης συμμαχίας», της λεγόμενης «Νέας Τάξης», του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Πέρα λοιπόν από «ταξικός», ο αγώνας μας είναι αγώνας για τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, δηλαδή αγώνας εθνικός, όχι με την έννοια ότι αποσκοπούμε στην επιστροφή σε ένα έθνος-κράτος του παρελθόντος αλλά στην ανάγκη επαναθεμελίωσης του Ελληνικού Έθνους σε πολιτισμική βάση, με όρους σύγχρονους και βασικό γνώμονα τις ανθρωπιστικές αξίες που αποτελούν την ιστορική μας κληρονομιά. Είναι αγώνας που δίνουμε για όλη την ανθρωπότητα, αγώνας που θα διεγείρει ένα νέο κύμα φιλελληνισμού και θα μας προσπορίσει ανέλπιστους συμμάχους.                                              Είναι αγώνας που πρέπει και μπορεί να κερδηθεί!

8. Στεκόμαστε κριτικά απέναντι στα πολιτικά κόμματα, όπως και σε όλα τα «όργανα» εξουσίας, θεσμικά και εξωθεσμικά. Καταλογίζουμε ευθύνες στις ηγεσίες για πράξεις και παραλείψεις. Όμως δεν ισοπεδώνουμε. Αναγνωρίζουμε τις προσπάθειες και τους αγώνες, όπου και αν γίνονται, και δεν διεκδικούμε κανένα μονοπώλιο πατριωτισμού. Απέναντί μας έχουμε κατ’ αρχήν την σημερινή Κυβέρνηση. Δεν είμαστε μόνο αγανακτισμένοι, είμαστε και αποφασισμένοι. Αποφασισμένοι να τη ρίξουμε γιατί υπερασπιζόμαστε το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία. Γιατί υπερασπιζόμαστε την Εθνική Ανεξαρτησία και τη Λαϊκή Κυριαρχία. Γιατί διεκδικούμε ανυποχώρητα Κοινωνική Δικαιοσύνη. Γιατί την Ύβρι πρέπει να διαδέχεται η Νέμεση και η Κάθαρση. Βεβαίως γνωρίζουμε ότι η πτώση της Κυβέρνησης από μόνη της δεν θα εξασφαλίσει την αλλαγή πολιτικής, δεν θα οδηγήσει αμέσως τον Λαό στην εξουσία. Είναι όμως ένα πρώτο μεγάλο βήμα. Αναγκαία -αν όχι και ικανή- συνθήκη για την Απελευθέρωση της Χώρας. Απέναντί μας όμως έχουμε και τις κομματικές και συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και νομενκλατούρες που συμμετείχαν στο φαγοπότι, στη διαφθορά και στον εκμαυλισμό του Ελληνικού Λαού και εξακολουθούν να στηρίζουν -ενεργητικά ή παθητικά- το σάπιο καθεστώς της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Απέναντί μας έχουμε το καθεστώς της δικαστικής ασυλίας, το θεσμοθετημένο και το παραθεσμικό, τους επίορκους δικαστικούς λειτουργούς, τους υποχείριους στην Εκτελεστική ή Νομοθετική Λειτουργία. Απέναντί μας έχουμε όχι βέβαια την Εκκλησία αλλά το μέρος εκείνο του κλήρου που δεν στέκεται στο ύψος της ιερής του αποστολής. Απέναντί μας δεν έχουμε «τους δημοσιογράφους» αλλά το διαπλεκόμενο εκδοτικό κατεστημένο και τα τσιράκια του στα έντυπα ή οπτικοακουστικά «μέσα». Απέναντί μας έχουμε τους ποικιλώνυμους «νονούς», τις διάφορες «παράγκες». Γιατί αγαπάμε τον αθλητισμό και τον πολιτισμό. Γιατί  αγαπάμε αυτό τον τόπο. Γιατί τα παιδιά μας αξίζουν καλλίτερη τύχη.

9. Ποιοί όμως είμαστε «εμείς»; Ή μάλλον «είμαστε» ή θέλουμε να γίνουμε; Για την ώρα δεν είμαστε παρά ο καθένας «κανένας». Μονάδες που (δεν) «αθροίζονται»: μηδέν εις το πηλίκον! Νάρκισσοι. Στρατηγίσκοι δίχως στρατούς. Γιατί δεν «έχουμε» (ή γιατί δεν είμαστε) στρατιώτες; Θέλουμε να είμαστε «πολίτες», μπορούμε όμως να μην είμαστε οπλίτες; Δεν θέλουμε να φτιάξουμε άλλο ένα κόμμα. Ούτε μας ενδιαφέρει να «φτιάξουμε κίνημα». Θέλουμε να κινηθούμε, ναι, να συμμετάσχουμε σε κινήσεις που θα συνεργαστούν για να δημιουργήσουν Μέτωπο:    Ελληνικό Δημοκρατικό Μέτωπο. Μέτωπο ανοικτό στη κοινωνία και στο λαό. Δίχως «μέτωπα»     -αριστερά ή δεξιά. Όχι ότι αρνούμαστε την πάλη των τάξεων. Παίρνουμε σαφή θέση ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και απέναντι σε κάθε μορφής καταπίεση. Πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα να φτιάξουμε τις πόλεις μας, τους δήμους μας, την πολιτεία μας, με γνώμονα τη Δικαιοσύνη και το Νόμο, ώστε η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός να αποτελεί προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων και όπου η στέρηση της ελευθερίας του οποιουδήποτε θα βιώνεται ως καταπίεση όλων. Μιλάμε για μια κοινωνία αλληλεγγύης, όπου όλοι θα είναι για τον καθένα και ο καθένας θα είναι για όλους. Απέχουμε βέβαια πολύ, στη σύγχρονη ζοφερή βαρβαρότητα που βιώνουμε και αναπαράγουμε, από αυτό το ιδανικό. Η απόσταση όμως αυτή δεν μας πτοεί, ούτε μας οδηγεί σε εκπτώσεις στόχων, μέσων και οραμάτων. Το αντίθετο μάλιστα. Γνωρίζουμε ότι τρέχουμε Μαραθώνιο και ότι μόλις ξεκινήσαμε. Με αυτό το πνεύμα αγωνιζόμαστε. Με αγάπη για τους συναγωνιστές μας. Θαυμάζοντας τους καλλίτερους και βοηθώντας τους ασθενέστερους. Θέλουμε να τερματίσουμε όλοι και -ει δυνατόν- όλοι μαζί!

10. 10.  Και τι προτείνουμε; Εκτός όλων των παραπάνω, προτείνουμε* ο ίδιος ο Λαός, συνερχόμενος ως κοινωνία πολιτών : 1) να συγκροτήσει νέα Εθνοσυνέλευση, και να θεσπίσει νέο -πραγματικά δημοκρατικό- Σύνταγμα που, χωρίς να καταργεί τα κόμματα, θα καταργεί τον «κατοχικό χαρακτήρα του κράτους»  και τη «δυναστική κομματοκρατία», που, μεταξύ άλλων,  θα καταργεί την «ασυλία» του πολιτικού προσωπικού και θα το υπάγει «απ’ ευθείας στη δικαιοσύνη για τα πολιτικά του πεπραγμένα,  που θα παρέχει στον πολίτη δικαίωμα εννόμου συμφέροντος για τη βλάβη που θα του προκαλούν οι φορείς της διοίκησης και το πολιτικό προσωπικό» και θα αποδώσει ξανά στους πολίτες «την ιδιότητα του εντολέα» με ότι αυτό συνεπάγεται (ανακλητότητα πολιτικού προσωπικού, νομοθετικές και δημοψηφισματικές πρωτοβουλίες πολιτών κλπ) και 2) «να επεξεργαστεί τις πολιτικές κατευθύνσεις μέσα στις οποίες θα υποχρεούται η πολιτική εξουσία να κυβερνήσει».

 

 

Για να πετύχουμε τα παραπάνω, «να περικυκλώσουμε ειρηνικά, αλλά μαζικά τη Βουλή (κατά προτίμηση σε ώρα ολομέλειας) και το Μαξίμου (όταν θα συνεδριάζει ο μονάρχης πρωθυπουργός με τους συνεργάτες του) και να αξιώσουμε την υπερψήφιση των νομοθετικών μας προτάσεων» και «εν ανάγκη να μην τους αφήσουμε να αποχωρήσουν εάν δεν τις ψηφίσουν ή να απαιτήσουμε την προσέλευσή τους γι’ αυτό. Να συνεχίσουμε έτσι με επιμονή, ώσπου να κατοχυρωθεί ότι η βούληση της κοινωνίας των πολιτών θα διατυπώνεται θεσμικά και θα συνεκτιμάται υποχρεωτικά στις πολιτικές τους αποφάσεις. Να τους υπενθυμίσουμε με σαφήνεια ότι αυτή (η κοινωνία των πολιτών) αποτελεί τον λόγο ύπαρξης και του κράτους και του πολιτικού προσωπικού και της οικονομίας. Ότι η κοινωνία των πολιτών, και όχι το κράτος, ενσαρκώνει και διερμηνεύει το έθνος. Ότι το συμφέρον της κοινωνίας των πολιτών οφείλει να αποτελεί το μοναδικό «τέλος» της πολιτικής τους λειτουργίας. Ότι αυτή, η κοινωνία, και όχι αυτοί, οι πολιτικοί, είναι αρμόδια να μορφοποιήσει τις πολιτικές που θα συνάδουν με το κοινό συμφέρον … και  ότι ο χρόνος της εν λευκώ εξουσιοδότησης που τους παρέχει το σύστημα να διερμηνεύουν τη βούλησή της και να προσδιορίζουν το συμφέρον της έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ήρθε η ώρα η κοινωνία των πολιτών να διεκδικήσει τη μεταβολή του πολιτικού συστήματος ώστε η ψήφος της να αποκτήσει αντιπροσωπευτικό (και όχι απλώς νομιμοποιητικό) περιεχόμενο. Αντί να δεοντολογεί, πιέζοντας την εξουσία να ενεργήσει υπέρ του κοινού συμφέροντος, να αναλάβει η ίδια την αρμοδιότητα της συναπόφασης. Να ανακτήσει το δικαίωμα του «ελέγχειν» και του «ευθύνειν» των πολιτικών, την ιδιότητα του εντολέα, αντί να αποδέχεται τον εγκλεισμό της στην ιδιωτική σφαίρα, αφήνοντάς τους να αλωνίζουν και να νέμονται το κράτος από κοινού με τους ποικιλώνυμους της διαπλοκής συγκατανευσιφάγους.

Την ημέρα που η κοινωνία των πολιτών θα αποκτήσει επίγνωση των αιτίων του προβλήματος και θα διακηρύξει το τέλος του «κοινωνικού συμβολαίου» που της επέβαλαν μονομερώς οι νομείς του κράτους, που θα διατυπώσει με ρητό τρόπο την αξίωσή της να γίνει θεσμικός συντελεστής της πολιτείας και όχι υπήκοος, που θα αντιληφθεί ότι αποτελεί την πρωτογενή πηγή κάθε εξουσίας και, φυσικά, της δικής τους ύπαρξης, θα διαπιστώσει την αποτελεσματικότητα της δύναμής της. Την ημέρα εκείνη το πολιτικό προσωπικό θα κληθεί να επιλέξει ανάμεσα στο δρόμο της άρνησης και, συνακόλουθα, της οπισθοδρόμησης, ο οποίος θα το εκθέσει ανεπανόρθωτα ως αυταρχικό και στη μεταβολή του σε προσήλυτη θεραπαινίδα της κοινωνίας των πολιτών και απλό εντολοδόχο του συμφέροντός της. Στο διακύβευμα αυτό, το συγκριτικό πλεονέκτημα της κοινωνίας των πολιτών είναι ότι ο χρόνος του (μη δημοκρατικού και μη αντιπροσωπευτικού) πολιτικού συστήματος, που γέννησε η εξερχόμενη από τη μεσαιωνική δεσποτεία Ευρώπη, και της εκφυλιστικής του εκδοχής της κομματοκρατίας, έχει παρέλθει. Ούτε το ίδιο, ούτε η εξω-πολιτειακή δράση που επιφυλάσσεται στην κοινωνία των πολιτών, μπορεί να ανατρέψει τη μονοσήμαντη πολιτική ηγεμονία των «αγορών» που διαφεντεύει την πλανητική «δικαιοταξία».

Οπωσδήποτε, η πολιτική τάξη δεν διαθέτει καμία νομιμοποίηση να αρνηθεί στην κοινωνία των πολιτών το δικαίωμα να άρει, εφόσον το επιθυμεί, την εμπιστοσύνη της στο πολιτικό σύστημα που αποκλείει τη συμμετοχή της στη διαδικασία λήψεως των αποφάσεων.»

 

                                                                                                            ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΟΣ

                                                                                                                       27-6-2011

 

*Υιοθετώντας το «Κάλεσμα στην Κοινωνία των Πολιτών. Τι πρέπει να αλλάξει, πώς πρέπει να δράσουμε» του Καθηγητή κ. Γιώργου Κοντογιώργη  (30/5/2011)

Εξηγήσεις από το παρελθόν για τα σημερινά προβλήματα

 Παρέμβαση του Μάνου Μεγαλοκονόμου στην συνδιάσκεψη της ΔΗΜΑΝ, 5/6/2011

 Συνεχίζω πάνω σε αυτά που ειπώθηκαν για τη γενική αδυναμία που υπάρχει στην Ελλάδα σε όλους τους τομείς εξ αιτίας των οικονομικών συνθηκών, όπως αυτές διαμορφώθηκαν. Θέλω να πάω πίσω εικοσιπέντε χρόνια, γύρω στο 1987-8 όταν  η Κίνα είχε αρχίσει να ανοίγει την οικονομία της στον έξω κόσμο και κυρίως προς την Δύση. Είχε τότε δημιουργηθεί στο Πεκίνο μια αγορά υπαίθρια πάνω σε ένα χωματόδρομο όπου επωλείτο κατάχαμα ένα μεγάλο μέρος επωνύμων προϊόντων της Δύσης και μάλιστα πολυτελών προϊόντων. Η πρώτη σκέψη μας τότε, στην αρχή, ήταν ότι επρόκειτο για προϊόντα – «μαϊμού», για απομιμήσεις δηλαδή επωνύμων προϊόντων της των εκβιομηχανισμένων χωρών. Η αλήθεια όμως ήταν διαφορετική. Οι μεγάλες βιομηχανίες της Δύσης είχαν από τότε αρχίσει μαζική μεταφορά κεφαλαίων και τεχνολογίας στην Κίνα όπου είχε ξεκινήσει η παραγωγή δυτικών προϊόντων με κέρδη για τις δυτικές εταιρείες μεγαλύτερα εξ’ αιτίας του χαμηλού εργατικού κόστους στην Κίνα. Κόστους που έφτανε μέχρι και το ένα εικοστό εκείνου της Δύσης. Τα προϊόντα που επωλούντο στον χωματόδρομο αυτό που, χιουμοριστικά είχε το ξένο διπλωματικό Σώμα στην Κίνα ονομάσει «Πέμπτη Λεωφόρο», ήταν απόλυτα γνήσια και αποτελούσαν απλώς πλεονάσματα των παραγγελιών της Δύσης στην Κίνα, επωλούντο δε στο 10 – 20 % της τιμής που κόστιζαν στα καταστήματα της Νέας Υόρκης και της Ευρώπης.

Με αφορμή αυτό το φαινόμενο, είχαμε σοβαρά προβληματισθεί με τους συναδέλφους της τότε ΕΟΚ,  που υπηρετούσαν στο Πεκίνο μαζί μου για το πώς ήταν δυνατόν να αναμένουμε ότι η οικονομική συνεργασία με την Ασία θα μπορούσε να βοηθήσει τη Δύση. Ιδιαίτερα δε την Ευρώπη αφού η διαφορά στην ανταγωνιστικότητα θα ήταν τόσο τεράστια. Τεράστια βέβαια για όσο καιρό θα διαρκούσε η διαφορά του επιπέδου ζωής, το οποίο θα έπρεπε να ανεβεί μεν στην Ασία και αντίστοιχα να υποβαθμισθεί στην Ευρώπη, προκειμένου να επέλθει η ισορροπία που απαιτούσε η ελεύθερη διεθνώς οικονομία και η παγκοσμιοποίηση. Πιστέψαμε όλοι ανεξαιρέτως οι συνάδελφοι από τότε ότι αυτή η ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση θα προκαλούσε μακροχρονίως δύο μεγάλες και κοσμοϊστορικές αλλαγές: Μείωση του βιοτικού επιπέδου στην Ευρώπη και αύξηση των κερδών του μεγάλου υπερεθνικού κεφαλαίου το οποίο θα μεταφερόταν κατά το μεγαλύτερό του μέρος στην ανατολή. Κανείς από τους συναδέλφους μου, χωρίς να έχουμε τις γνώσεις των σπουδαίων οικονομολόγων των διεθνών χρηματιστικών κέντρων αλλά διαθέτοντας κοινή λογική, δεν είχε αμφιβολία για το συμπέρασμα μας αυτό, από τότε.

 

Αυτό΄το συμπέρασμα, πολλά χρόνια μετά, πιστεύω ότι αρχίζει να γίνεται σήμερα πραγματικότητα στην Ευρώπη. Βέβαια εμείς, στην Ελλάδα, με τις δύο τελευταίες δεκαετίες της άκρατης δανειολαγνίας, της ακόρεστης κερδοσκοπίας, της άκράτης σπατάλης, της ανεξέλεγκτης διαφθοράς, της παντοδυναμίας του κεφαλαίου και των παρατρεχάμενων του πολιτικών φροντίσαμε να υποστούμε πρώτοι σε όλη την Ευρώπη το πλήγμα της δυσάρεστης αυτής εξέλιξης. Είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν άλλα κράτη – μέλη της ΕΕ. Θα επέλθουν δηλαδή οι παραπάνω συνέπειες και στα υπόλοιπα κράτη μέλη της ΕΕ. Σε άλλα γρηγορότερα και σε άλλα αργότερα. Απλώς δηλαδή προηγούμεθα στην παρακμή του Ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος εξ αιτίας της συμπεριφοράς μας. Εξαιρέσεις μπορεί να υπάρξουν για χώρες που παράγουν ιδιαίτερα εξελιγμένα προϊόντα που δεν μπορούν να τα συναγωνισθούν οι πρόσφατα αναπτυχθείσες οικονομίες ακόμη και των τόσο ευφυών κινέζων. Αλλά αυτές οι χώρες, οι εξαιρέσεις δηλαδή, δεν φαίνεται  ότι θα είναι περισσότερες από μία-δύο.

 

Το πρόβλημα λοιπόν, είναι βέβαιο, ότι θα παραμείνει ζωντανό ό,τι και να κάνει η Ελληνική πολιτεία δανειζόμενη και επαναδανειζόμενη και αναχρεωνόμενη εις το διηνεκές. Μπορεί ενδεχομένως, κάποια στιγμή, με κατάλληλες κινήσεις και εμπλουτισμό των επιλογών της να αποκτήσει και πάλι ορισμένες από τις αντοχές που έχει χάσει. Εκείνο όμως που δεν θα μπορέσει να ανακτήσει, αν το χάσει, θα είναι οποιαδήποτε απώλεια στον τομέα του εθνικού μας χώρου. Γιατί η οικονομική αδυναμία έχει αδιαμφισβήτητα μειώσει τις αντιστάσεις μας και αυτοί που δεν βλέπουν τους κινδύνους που ελλοχεύουν είναι όσοι πιστεύουν – και υπάρχουν πολλοί – ότι η Ελλάδα περιστοιχίζεται από τους ίδιους γείτονες από τους οποίους περιστοιχίζεται η Ελβετία…  

 

Η μείωση των αντιστάσεων προς το εξωτερικό εκδηλώνεται καθημερινά αλλά  κυρίως με χαρακτηριστική ατολμία για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας. Αρκεί να αναφέρει κανείς την ανύπαρκτη πολιτική μας στο θέμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, στο θέμα των  Πολεμικών επανορθώσεων, στο κατοχικό δάνειο και πολλά άλλα. Οι οικονομικές εξ άλλου δυσκολίες έχουν αρχίσει να επηρεάζουν ακόμη και τις λειτουργίες των υπηρεσιών του Εξωτερικού που ανήκουν στην αρμοδιότητα του ΥΠΕΞ.

 

Εν τω μεταξύ, όσο συμβαίνουν αυτά στη χώρα μας και στην υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση, ο άμεσος περιβάλλων μας χώρος υφίσταται καταιγιστικές αναδιατάξεις. Αυτές θα επηρεάσουν επίσης το μέλλον μας και θα απαιτήσουν προσεκτική μελέτη και αντιμετώπιση πιθανών νέων κινδύνων,  αν βέβαια μας μείνει χρόνος και δυνατότητες από την αμείλικτη οικονομική οιονεί παράλυση.

 

Να αναφέρω την Τουρκία πρώτη όπου γίνονται έντονες διεργασίες μεταξύ κεμαλιστών, ισλαμιστών αλλά και κουρδικών πολιτικών ομάδων, όπου επανειλημμένες συλλήψεις στρατηγών φαίνεται ότι έχουν άμεση σχέση με προκλήσεις που ετοιμάζονται απέναντι μας, όπου και οι διαταραγμένες σχέσεις της χώρας αυτής με το Ισραήλ θα έχουν ίσως περαιτέρω αντικτύπους. Να αναφέρω τις εξελίξεις που οδηγούν τελευταία σε μια συνολική αραβική αναδιάταξη. Στην Αίγυπτο που θα εξακολουθήσει να παίζει πρωτεύοντα – ίσως μάλιστα και σημαντικότερο από το παρελθόν – ρόλο μέσα στον αραβικό κόσμο. Εκεί οι δυνάμεις που θα αναπτυχθούν δεν είναι ακόμη γνωστές. Οι εκλογές που θα διεξαχθούν τον προσεχή Σεπτέμβριο ίσως ξεκαθαρίσουν το τοπίο. Αυτό που είναι από τώρα γνωστό και μπορεί εδώ να τονισθεί είναι ότι η μόνη συγκροτημένη δύναμη μέσα στην Αίγυπτο, από πολλές ήδη δεκαετίες ήταν και είναι η Αδελφότητα των Μουσουλμάνων, μια Αδελφότητα που βρισκόταν επί περίπου εξήντα χρόνια στην παρανομία και έχει υποστεί συνεχείς διώξεις από το προηγούμενο καθεστώς. Παρ’ όλο που δεν θέλησε να προβληθεί κατά την διάρκεια της παρούσας αναστάτωσης είναι βέβαιο ότι θα παίξει έτσι ή αλλιώς σημαντικό ρόλο στα εσωτερικά της χώρας αλλά και στην εξωτερική της πολιτική. Σημειωτέον ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι έβλεπαν τουλάχιστον για ένα διάστημα την Τουρκία σαν το υπόδειγμα που θα έπρεπε να ακολουθήσουν για στην Αίγυπτο. Μια άλλη δύναμη που αναδύεται είναι η καλούμενη Ομοσπονδία Εργατικών Σωματείων που ασφαλώς θα δώσει διαφορετική από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους κατεύθυνση στη πορεία της Αιγύπτου.

 

Οι αναταράξεις που συνεχίζονται καθώς διατυπώνονται οι σκέψεις αυτές στην Λιβύη, στην Υεμένη και στη Συρία χαρακτηρίζονται εξ άλλου από μια σημαντική διαφορά αντιμετώπισης των από τη Δύση, που ασφαλώς οφείλεται στα διαφορετικά οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα που στεγάζει η κάθε μία από τις χώρες αυτές. Ο δισταγμός της Δύσης να επέμβει στη Συρία λ.χ., παρ’ όλες τις τραγικές απώλειες που υφίσταται ο αντιστεκόμενος στο καθεστώς πληθυσμός, οφείλεται, εκτός από τις εγγενείς δυσκολίες συνεννοήσεως των Νατοϊκών δυνάμεων, και στους δυτικούς φόβους για τις συνέπειες που θα είχε στην γύρω περιοχή μια τυχόν διάλυση της χώρας αυτής. Συνέπειες που θα επηρέαζαν ίσως πολλούς γείτονες της οι οποίοι αποτελούν σημαντικούς διεθνείς παίκτες : (Ιράκ, Κούρδοι, Ισραήλ, Τουρκία κλπ.). Γενικό συμπέρασμα όλων αυτών είναι ότι το σύνολο της περιοχής που ενδιαφέρει τη χώρα μας βρίσκεται την ώρα αυτή κάτω από πρωτοφανείς αναδιαρθρωτικές διαδικασίες που θα αναστατώσουν τις γνωστές ισορροπίες της Μεσογείου, χωρίς να είναι ακόμη γνωστή η κατεύθυνση προς την οποία θα εκτονωθούν.

 

Επανερχόμενος στην αρχή του παρόντος κρίνω σκόπιμο να μνημονεύσω μια παράγραφο άρθρου του δημοσιογράφου Δ. Κωνσταντακόπουλου που δημοσιεύθηκε την 2/6/2011 στο περιοδικό Επίκαιρα και που, νομίζω,  φωτογραφίζει συμπυκνωμένα τα διλήμματα της εποχής για την Ευρώπη. «Οι λαοί της Ευρώπης», γράφει ο Κωνσταντακόπουλος, «κινδυνεύουν να γνωρίσουν μια μεγάλη ιστορική οπισθοδρόμηση, αν δεν αναπτυχθούν σύντομα νέες ηγεσίες ικανές να αντιμετωπίσουν την κρίση της ηπείρου μας και του πολιτισμού μας. Προϋπόθεση για την ανάδυση νέων ηγεσιών είναι η κινητοποίηση των λαών, μόνη ικανή να σαρώσει ένα παρηκμασμένο ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα, στην υπηρεσία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.»

 

Ίσως αυτό το ίδιο να είναι το μεγάλο ζητούμενο. Η ανάδυση δηλαδή νέων ηγεσιών μέσα και από την παλλαϊκή διαμαρτυρία που εκδηλώνεται παντού στις μέρες μας και στην Ελλάδα. Σε μιαν Ελλάδα όπου χρειάζεται πέρα από αυτές τις νέες ηγεσίες και  επανεξέταση και ενδεχομένως εγκατάλειψη παλαιών ιδεοληψιών στο εσωτερικό της. Με σύγχρονη επιτάχυνση των σχέσεων της με διεθνείς παίκτες που μπορούν και θέλουν να συνεργασθούν γιατί έχουν ανάλογα συμφέροντα με τη χώρα μας (π.χ. Ρωσία, Κίνα ,Ισραήλ).

Απαιτείται επίσης άμεση επιστράτευση της ομογένειας έξω από τον ΣΑΕ που την έχει απονευρώσει καθώς όπως φαίνεται έχουν επαναληφθεί και αντιγραφεί στους κόλπους του όλα τα ελαττώματα των Ελληνικών κομμάτων.

 

Οι νέοι ηγέτες θα χρειασθεί να δείξουν τόλμη. Ένα χαρακτηριστικό που έχει χαθεί από τις Ελληνικές ηγεσίες τα τελευταία χρόνια. Τόλμη, φαντασία και σωφροσύνη συγχρόνως. Ζητείται μια πολιτική, μέσα και έξω,  που να διακρίνεται για  μια επιμελώς σχεδιασμένη, συντονισμένη και ισορροπημένη τόλμη που να βαδίσει μαζί με τις εξελίξεις που τρέχουν πλέον με νέες, άγνωστες ως τώρα, ταχύτητες. Μια τέτοια πολιτική είναι το μεγάλο ζητούμενο. Είναι ίσως αυτή που μπορεί να μας σώσει.

 

Μάνος Μεγαλοκονόμος

Ιούνιος 2011

Προς αναζήτηση ενός Εθνικού Στρατηγικού Δόγματος

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com

Πρέπει κανείς να συγχαρεί τόσο το ΕΛΚΕΔΑ, όσο και τη “Στρατηγική”, για το αφιέρωμά τους και τις προτάσεις τους για την εκπόνηση μιας εθνικής στρατηγικής, για την προσπάθειά τους δηλαδή να συμβάλουν σε αυτό που κανονικά θα έπρεπε, αλλά δεν κάνει, ή κάνει άσχημα το κράτος και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Δεν είναι τυχαίο ότι η δραστηριότητα των κύριων, χρηματοδοτούμενων από το κράτος, “ημιεπίσημων” ερευνητικών κέντρων για την εξωτερική και αμυντική πολιτική δεν είναι να παράγουν “ιδέες” και “προτάσεις” για το υποκείμενο “ελληνικό έθνος-κράτος”, αλλά να “μεταφράζουν”, μερικές φορές και στα κακά ελληνικά όσων δεν σκέφτονται μόνοι τους και στη γλώσσα τους, τις ιδέες του “διεθνούς συστήματος”, πριμοδοτώντας μια πολιτική λειτουργία που μετασχηματίζει το ελληνικό κράτος σε αντικείμενο του διεθνούς συστήματος.

Βγάζοντας την εμπειρία από τα Ορλωφικά, ο Ρήγας Φεραίος διατύπωσε την κεντρική άποψη ότι ο ελληνικός λαός πρέπει προπάντων να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται μια χώρα συνεργασίες και συμμαχίες. Σημαίνει ότι πρέπει να ξέρει να μπαίνει αυτόνομα σε αυτές, να μην ξεχνάει τα εθνικά της συμφέροντα και να κυττάει τους ξένους στα μάτια, με αξιοπρέπεια.

Δεν ήταν αυτή η περίπτωση των πλείστων Ελλήνων ηγετών, που ξεκινάνε δυστυχώς από ελαττωματική εθνική αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, για να διατυπώσουν “δόγματα”, όπως το “Aνήκομεν εις την Δύσιν” της εποχής Καραμανλή ή το “να ευθυγραμμίσουμε τα εθνικά συμφέροντα με τα συμφέροντα των πλούσιων και ισχυρών” της εποχής Σημίτη. Παραλείπουν βεβαίως να προσέξουν ότι, όλες οι μεγάλες εθνικές καταστροφές στην Ελλάδα, συντελέσθηκαν κυρίως σε στιγμές μάξιμουμ εξάρτησης, όταν κάναμε ακριβώς αυτό που μας έλεγαν οι πλούσιοι και ισχυροί (π.χ. συμφωνίες Λονδίνου και Ζυρίχης, ή το 1974).

Βεβαίως μια χώρα ισχυροποιείται όταν ανήκει σε ισχυρά κλαμπ. Αρκεί όμως να μη δέχεται όλα όσα της υπαγορεύουν και η συμμετοχή να είναι όντως συμμετοχή και όχι υποδούλωση. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν αντιμετώπισαν ιστορικά τις κύριες απειλές ασφαλείας τους από τον αντίπαλο συνασπισμό, τις αντιμετώπισαν από τον συνασπισμό στον οποίο ανήκαν και ανήκουν. Δυστυχώς όμως η άποψή του Ρήγα Φεραίου έμεινε πολύ μειοψηφική στους κόλπους της ελληνικής “ελίτ”, που προτίμησε να αναζητήσει τη σωτηρία της “σε εκείνων τα ρήματα πειθόμενη”.

Δεν εκπονεί το κράτος ή τα πανεπιστήμιά μας στρατηγική γιατί είναι ελάχιστα αποτελεσματικά, λειτουργούν συχνά με τη λογική των “παρεών” και των αξιωματούχων που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα και δεν διακινδυνεύουν τη θέση τους για να σκεφτούν ανεξάρτητα. Η αναποτελεσματικότητα όμως και η διαφθορά των κρατικών και ερευνητικών-εκπαιδευτικών δομών μας δεν είναι παρά η άλλη όψη του νομίσματος της βαθιάς ξένης εξάρτησης της χώρας, του μεγάλου αυτού προβλήματος που την ταλανίζει, χωρίς να έχει βρει ικανοποιητική λύση, στους δύο αιώνες της τυπικής ανεξαρτησίας της.

Αν το κράτος μας λειτουργούσε κανονικά, το σχέδιο Ανάν αίφνης, ένα κορυφαίο για το μέλλον του ελληνικού λαού νομικό κείμενο, θα το είχαν επεξεργασθεί και ελέγξει οι Νομικές Υπηρεσίες των Υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδας και Κύπρου και, προφανώς, θα το είχαν απορρίψει, αφού, για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση τότε του σημερινού Υπουργού ¨Αμυνας κ. Βενιζέλου, χρειάζονταν μόνο δύο λεπτά για να το ξετινάξει κανείς από πλευράς ευρωπαϊκού, συνταγματικού και διεθνούς δικαίου! (*)

Tο σχέδιο Ανάν όμως δεν εμφανίσθηκε γιατί το ελληνικό κράτος δεν λειτουργούσε κανονικά. Το ελληνικό κράτος δεν λειτουργούσε κανονικά, γιατί έπρεπε να εμφανισθεί το σχέδιο Ανάν. Κι αν λειτουργούσε, δεν θα μπορούσε να έρθει ένα σχέδιο που, αν πιστέψουμε τα σχετικά δημοσιεύματα, το επεξεργάστηκε στις λεπτομέρειές του ένα δικηγορικό γραφείο στο Λονδίνο, το ίδιο που συνέταξε και το “Mνημόνιο της Ντροπής”! Η αποσύνθεση, η διάλυση του ελληνικού κράτους είναι η αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για τη λεηλασία και την υποδούλωση της χώρας.

Βεβαίως, όταν εθίζεσαι σε μια λειτουργία, δεν μπορείς να αποκαταστήσεις την “αναπηρία” ακόμα κι αν θέλεις. Γιατί, για να το κάνεις, για να εκπονήσεις στρατηγική για την άμυνα, τη διπλωματία, την οικονομία, οτιδήποτε, δεν γίνεται με αερολογήματα, αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη σχολών που διαμορφώνονται με πολλή, μακροχρόνια, πειθαρχική δουλειά και ανεξάρτητη σκέψη.

Θέλω επίσης να τονίσω τη θεμελιώδη σημασία μιας άλλης ιδέας που διαποτίζει το κείμενο του ΕΛΚΕΔΑ, την ανάγκη σύζευξης Ελλάδας και Κύπρου. Το κυπριακό είναι κεντρικό πρόβλημα του όλου ελληνικού λαού, όχι μόνο για λόγους ηθικούς, εθνικής αλληλεγγύης, αλλά κυρίως γιατί τα δύο κράτη, των οποίων ουδείς αμφισβητεί σήμερα την αυτονομία στις αποφάσεις, είναι στην πραγματικότητα απολύτως αλληλεξαρτώμενα. Αν χαθεί η Κύπρος, θα χαθεί και η Ελλάδα, είπε το 1987 ο Ανδρέας Παπανδρέου διακηρύσσοντας από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων το κάζους μπέλι. Ισχύει, πολύ περισσότερο και το αντίστροφο, παρόλο που δεν είναι λίγοι οι τραγικά επιπόλαιοι άνθρωποι που το ξεχνάνε στη Λευκωσία. Χωρίς την ύπαρξη ελλαδικού κράτους, το κυπριακό δεν θα επεβίωνε ούτε πέντε λεπτά.

Μια οποιαδήποτε στρατηγική, που θέλει να ονομάζεται εθνική, πρέπει να ξεκινάει από αυτό το δεδομένο, που είναι, επαναλαμβάνουμε, αντικειμενικό, όχι υποκειμενικό. Αντίστροφα, κάθε άποψη ότι η Κύπρος είναι μακριά, ότι οι Κύπριοι είναι ξεχωριστή εθνότητα, ότι τελείωσε το καθήκον μας αφού τους βάλαμε στην ΕΕ κ.ο.κ. δεν είναι παρά η πολιτική έκφραση του διαχρονικού “Κόμματος της Εξάρτησης”, των συμφωνιών της Ζυρίχης, της προδοσίας του 1974, των σχεδίων Ανάν και των Μνημονίων. ¨Εκφραση στο εσωτερικό της χώρας της διαχρονικής στρατηγικής επιλογής της “Aυτοκρατορίας”, που θέλει να κατακερματίσει τον ελληνικό χώρο, κάνοντας την Κύπρο από δυνητική αιχμή της ελληνικής παρουσίας στην Ανατολική Μεσόγειο, ΅πρόβλημα΅ της Ελλάδας

(*) Tο γεγονός βέβαια ότι ο ίδιος, ή ο αείμνηστος Δημ. Τσάτσος αίφνης, που το χαρακτήρισε “εργο παράφρονος”, συνέστησαν στη συνέχεια στους Κυπρίους να το ψηφίσουν, νομίζουμε είναι μια πολύ σαφής προειδοποίηση για το πόση εμπιστοσύνη πρέπει να έχουν οι ¨Ελληνες στην κάθε μορφής ηγεσία τους, ιδίως όταν χειρίζεται μείζονα εθνικά θέματα!)

Δημοσιεύτηκε ως εισαγωγή στη μελέτη του ΕΛΚΕΔΑ για το εθνικό δόγμα που δημοσιεύτηκε ως ένθετο του περιοδικού “Στρατηγική”, με τον ίδιο τίτλο, περ. 202, Ιούλιος 2011

 Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

 

«Μόνο με την λεηλασία της Ρωσίας συγκρίνεται το ελληνικό ξεπούλημα»

 «Από τις βουτηγμένες στη βότκα ημέρες του Μπόρις Γιέλτσιν στη Ρωσία έχει να γίνει μία τέτοια κρατικό ξεπούλημα», είναι το εξευτελιστικό για την Ελλάδα σχόλιο των Sunday Times το οποίο συνοδεύεται από μια φωτογραφία – όνειδος με τον Παρθενώνα να πωλείται και για πληροφορίες οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να αποτείνονται στον …George Papandreou! 

H εφημερίδα συγκρίνει την γεωπολιτική καταστροφή και λεηλασία της Ρωσίας στην δεκαετία του ’90, όταν οι δημόσιες εταιρείες πωλούντο για … ένα ρούβλι και ξένες εταιρείες αγόραζαν τον ορυκτό πλούτο έναντι πινακίου φακής.

H φωτογραφία δημοσιεύθηκε σε εκτενές ρεπορτάζ της εφημερίδας με λεπτομερείς αναφορές στις εταιρείς και τα δίκτυα που πουλάει η ελληνική κυβέρνηση για να βρει τα 50 δισ. που θα δώσει στους ξένους για να αποπληρωθούν τα τραπεζικά δάνεια. Το πωλητήριο που έχει αναρτήσει η εφημερίδα στον Ιερό Βράχο μπροστά από τον Παρθενώνα αναφέρει: «Πωλείται. 1 μνημείο. Άριστη τοποθεσία. Χρειάζεται δουλειά (σ.σ. εννοεί επισκευές). Καλέστε το Γιώργο Παπανδρέου».

Το ρεπορτάζ φέρει τον τίτλο «Ανοιχτοί σε όλες τις λογικές προσφορές», και αναφέρει ότι οι αποκρατικοποιήσεις θεωρούνται όρος για τη νέα βοήθεια προς την Ελλάδα.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

 

Eυθεία απειλή της Ρωσίας για Αιγαίο λόγω της αντιπυραυλικής ασπίδας

Η πρώτη οξεία αντίδραση από την πλευρά της Ρωσίας για τυχόν συμμετοχή της Ελλάδας στην αντιπυραυλική ασπίδα, ήρθε σήμερα εμμέσως πλην σαφώς, από την Μόσχα με μία σκληρή δήλωση με αφορμή την είσοδο του αμερικανικού καταδρομικού USS Monterey στη Μαύρη Θάλασσα, προερχόμενου από το Αιγαίο, όπου περιπολούσε τις τελευταίες εβδομάδες, προκειμένου να συμμετάσχει στις αμερικανο-ουκρανικές ασκήσεις Sea Breeze 2011.

 

Στην δήλωσή του το ρωσικό ΥΠΕΞ κάνει αναφορά στην «εγκατάσταση στο Αιγαίο αμερικανικών πλοίων τα οποία θα προωθούνται στη Μαύρη Θάλασσα» και προειδοποιιεί ότι  «Θα αντιμετωπίσουμε παρόμοια βήματα ως απειλή για την ασφάλειά μας», πρακτικά δηλαδή θα στοχοποιηθούν οι περιοχές δράσης των αμερικναικών πλοίων ήτοι η … Ελλάδα!

 

Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει δώσει κατ’αρχήν την συγκατάθεσή της για συμμετοχή της χώρας μας στην αντιπυραυλική ασπίδα και αυτό πέραν όλων των άλλων που έχουν «παγώσει» τις ελληνορωσικές σχέσεις, έχει δημιουργήσει την οργή της Μόσχας. Η δήλωση είναι η πιο σκληρή που έχει γίνει μέχρι σήμερα από τότε που διαλύθηκε η Σοβετική Ένωση από την πλευρά της Ρωσίας. Ας την δούμε ολόκληρη:

 

«Το USS Monterey είναι εξοπλισμένο με το αντιπυραυλικό σύστημα Aegis και έχει αποσταλεί στα ευρωπαϊκά ύδατα για τη σταδιακή προσαρμογή και εγκατάσταση του ευρωπαϊκού κλάδου της παγκόσμιας αντιπυραυλικής ασπίδας. Το πρώτο στάδιο αυτού του προγράμματος προβλέπει την εγκατάσταση στην Αδριατική, το Αιγαίο και τη Μεσόγειο Θάλασσα στολίσκου αμερικανικών πλοίων, που καλούνται να διασφαλίσουν την άμυνα των χωρών της Νότιας Ευρώπης, από υποθετικές πυραυλικές απειλές. Κατά την επίσημη αμερικανική εκδοχή, τα πλοία αυτά θα μπορούν επίσης να προωθούνται στη Μαύρη Θάλασσα σε περίπτωση ανάγκης, για παράδειγμα, εφ’ όσον οξύνεται η κατάσταση στην περιοχή. Τι είδους “όξυνση” εννοούσε η αμερικανική διοίκηση, αποφασίζοντας να μετακινήσει από τη Μεσόγειο ανατολικότερα, το βασικό επιθετικό πλοίο της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας στην περιοχή;».

Το ρωσικό ΥΠΕΞ αναρωτιέται επίσης εάν πρόκειται για «συνηθισμένη επίσκεψη σ’ αυτήν την εξαιρετικά ευαίσθητη περιοχή, τότε γιατί επιλέχθηκε πλοίο με αυτόν τον εξοπλισμό» και τί ρόλο θα μπορούσε να αναλάβει σε ασκήσεις με διακηρυγμένο στόχο μια «αντιπειρατική επιχείρηση κατά τις προδιαγραφές του ΝΑΤΟ».

Στο ανακοινωθέν σημειώνεται επίσης, ότι «η ρωσική πλευρά επανειλημμένως υπογράμμισε ότι δεν θα αφήσουμε χωρίς την προσοχή μας την εμφάνιση σε άμεση εγγύτητα με τα σύνορά μας στοιχείων της στρατηγικής υποδομής των ΗΠΑ και θα αντιμετωπίσουμε παρόμοια βήματα ως απειλή για την ασφάλειά μας. Οι ανησυχίες μας αγνοούνται όπως και πριν και υπό την προκάλυψη των συνομιλιών για συνεργασία στον τομέα της αντιπυραυλικής ασπίδας στην Ευρώπη εξελίσσεται η διαμόρφωση εκείνου ακριβώς του αντιπυραυλικού συνδυασμού, για τις επικίνδυνες συνέπειες του οποίου επανειλημμένως προειδοποιούσαμε τους Αμερικανούς και ΝΑΤΟϊκούς μας εταίρους. Μάλιστα γίνεται αυτό επιδεικτικά, σαν να υποδεικνύεται στη Ρωσία ότι ουδείς σκοπεύει να υπολογίσει τη γνώμη μας».

Κατά το ρωσικό ΥΠΕΞ, οι εξελίξεις αυτές δεν διευκολύνουν τον κοινό προσδιορισμό της φιλοσοφίας και της αρχιτεκτονικής της μελλοντικής αντιπυραυλικής ασπίδας στην Ευρώπη, όπως συμφωνήθηκε στη Λισαβόνα και στις συναντήσεις κορυφής μεταξύ των προέδρων ΗΠΑ-Ρωσίας.

Το γεγονός ότι στο αρχικό ακόμη στάδιο εμφανίζονται «παρόμοιες εκπλήξεις» μαρτυρούν, κατά τη ρωσική πλευρά, ότι το αμερικανικό αντιπυραυλικό πρόγραμμα δημιουργεί «υψηλού βαθμού στρατηγική αβεβαιότητα» και καθιστά αναπόφευκτο το ερώτημα «σε ποιο βαθμό είναι δυνατόν να βασιζόμαστε στις προφορικές διαβεβαιώσεις για μη στόχευσή του εναντίον της Ρωσίας».

 

Το σημαίνουν όλα αυτά: Η νυν κυβέρνηση, εκτός όλων των άλλων, είναι σαφές ότι στρατηγικά έχει «γυρίσει την πλάτη στη Ρωσία» και αυτό φαίνεται σε όλες τις εκφάνσεις της. Από την διάρρηξη της αμυντικής συνεργασίας μέχρι την έγκριση της αντιπυραυλικής ασπίδας και το «σπρώξιμο» της Ρωσίας στην αγκαλιά της Άγκυρας.

 

Οι Αμερικανοί έδειξαν ήδη από τον Νοέμβριο του 2009 ότι ενδιαφέρονται να εγκαταστήσουν κομμάτια της αντιπυραυλικής ασπίδας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.

 

Τότε, λίγο μετά την ανάληψη της ηγεσίας από το ΠαΣοΚ, είχαν επισκεφτεί την Αθήνα οι βοηθοί υπουργοί Άμυνας των ΗΠΑ Αλεξάντερ Βέρσμπαου και Τζέιμς Τάουνσεντ, στο πλαίσιο των υψηλόβαθμων ελληνοαμερικανικών συνομιλιών (high-level talks).

Ετέθη το ζήτημα της αντιπυραυλικής άμυνας, καθώς τον Σεπτέμβριο του 2009 ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα είχε ανακοινώσει την αλλαγή των σχεδίων του προκατόχου του Τζορτζ Μπους, ώστε, αντί για την εγκατάσταση βάσεων σε Πολωνία και Τσεχία, η πρώτη φάση του συστήματος να λειτουργήσει με πλωτά μέσα βασισμένα στο σύστημα Aegis.

 

 

Ο χρόνος θα δείξει κατά πόσον αυτές οι πληγές μπορούν να επουλωθούν σύντομα από τα νέα κυβερνητικά σχήματα που θα έρθουν το αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα στην Ελλάδα.

 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Οι πλατείες μας ξαναφέρνουν κοντά

του Γιάννη Πανούση

Εδώ δεν έχει «Εγώ». Εδώ ο Αδάμ θυμάται τον πηλό του Μαχμούντ Νταρουίς.

Κατάσταση πολιορκίας

Το ανθρώπινο ον είναι κατά κύριο λόγο κοινωνικό ον, «πολιτικό ζώον», σύμφωνα με τον Αριστοτέλη. Γεννήθηκε για να ζήσει σε συναναστροφή με τους όμοιους του και να διαμορφώσουν κοινωνίες. Αν λοιπόν η κοινωνική ζωή είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου, τότε μόνο μέσα σ’ αυτήν είναι δυνατό να δημιουργηθούν όλες οι υποχρεώσεις του και ν’ αναπτυχθούν όλες οι αρετές του. Στην κοινωνία η λέξη «καθήκον» βρίσκει τη σημασία της και την έκτασή της, δεδομένου μάλιστα πως τα «ατομικά καθήκοντα» είναι συγχρόνως και «κοινωνικά καθήκοντα». Διαπιστώνουμε όμως μια εξέλιξη της φύσης του καθήκοντος αυτού. Η πρώτη ιδέα πως όλοι οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους με ένα συμβόλαιο και αποποιούνται ορισμένες ελευθερίες σε αντάλλαγμα μιας εγγύησης, αντικαταστάθηκε από την ιδέα του «οιονεί-συμβολαίου». Οι άνθρωποι συγκατατέθηκαν σιωπηρά –και με στόχο να πετύχουν μια ευρύτερη αλληλεγγύη- να αναλάβει ο Νόμος την επαγρύπνιση, τον έλεγχο και τη ρύθμιση των σχέσεων τους, σχέσεις που κατά βάθος δεν είναι αρά κοινωνικά καθήκοντα. Οι αντιλήψεις της κοινωνικής αλληλεγγύης μας φανερώνουν τη διαλεκτική των κοινωνικών σχέσεων και μας καθορίζουν την έκταση και τα όρια της ελευθερίας μας. Γίνεται λοιπόν φανερό πως αν ο νόμος αποτελεί δεσμό για ορισμένες μορφές ελευθερίας, για ορισμένες άλλες χρησιμεύει σαν ασπίδα. Αν δηλαδή η δυνατότητα μιας δράσης, χωρίς κανόνες και χωρίς πρόβλεψη των κινδύνων δημιουργεί το αίσθημα της ελευθερίας, το αίσθημα της ασφάλειας αντίθετα έχει ανάγκη από διαφορετικές συνθήκες για ν’ αναπτυχθεί. Στο σημείο λοιπόν αυτό επεμβαίνει ο νόμος και επικυρώνοντας τα καθήκοντα του κοινωνικού ατόμου, μεταβάλλει συγχρόνως τις σχέσεις Κράτους – Πολίτη, έχοντας βέβαια πάντα για πυξίδα το αίσθημα δικαιοσύνης κάθε λαού. Ο Πλούταρχος αναφέρει πως όταν ρώτησαν τον Σόλωνα αν οι νόμοι που είχε δώσει στους Αθηναίους ήσαν οι τελειότεροι, αυτός απάντησε «Θέσπισα τους καλύτερους από αυτούς που θα μπορούσαν να υποφέρουν». Τα καθήκοντα των ανθρώπων πηγάζουν από τα καθήκοντα των κοινωνιών, με αποτέλεσμα το ουσιαστικό περιεχόμενο του καθήκοντος να μην επηρεάζεται από την ανθρώπινη φύση, αλλά από την κοινωνία. Κάθε κοινωνία διέπεται από μια καθολική συνείδηση φορέας της οποίας είναι άτομο που αποτελεί μέλος της κοινωνίας αυτής. Η φυσική και ιστορική κοινωνικότητα της ζωής δημιουργεί ένα κοινό ψυχό – βιοτικό υπόβαθρο μέσα στο οποίο κινούνται και εκδηλώνονται οι διάφορες ατομικότητες. Η καθολική αυτή συνείδηση υπερβαίνει όμως τα συγκεκριμένα άτομα και εκφράζει το υπερπροσωπικό κοινωνικό σκέπτεσθαι, αισθάνεσαι και βούλεσθαι γίνεται δηλαδή ήθος. Το ήθος επομένως είναι το αναγκαίο προϊόν κάθε κοινωνίας, αποτέλεσμα των φυσικών και ιστορικών βιοτικών σχέσεων της. Καθήκον κάθε κοινωνίας είναι να καταστήσει συνειδητό το πνευματικό της περιεχόμενο και να διαμορφώσει έτσι την εσωτερική και εξωτερική της ζωή, ώστε να δημιουργήσει ένα «πολιτιστικό σύστημα». Το περιεχόμενο όμως αυτό, το πολιτιστικό σύστημα, διαφέρει από κοινωνία σε κοινωνία, με αποτέλεσμα «το ήθος» να εξαρτάται άμεσα από τη δομή του κοινωνικού σχηματισμού. Ποιος δεν αντιλαμβάνεται άλλωστε τη στενή ιστορική σχέση που συνδέει τις εναλλαγές της ηθικής με τις εναλλαγές του κοινωνικού περιβάλλοντος; Η ανιδιοτελής αρωγή που επιβάλλεται για παράδειγμα στο άτομο ένας ηθικός νόμος, δεν είναι ουσιαστικά τίποτα περισσότερο από το αίσθημα που κυριαρχεί στον καθένα να θέλει να είναι μέλος μιας κοινωνίας. Ο άνθρωπος οφείλει να θυσιάζει ένα ποσοστό του ατομικού του ΕΓΩ για να επαυξήσει το κοινωνικό του ΕΓΩ. Δεν χρειάζεται άλλωστε «να βγει ο ίδιος από τον εαυτό του» για να πετύχει κάτι τέτοιο είναι η κοινωνία αντίθετα που εισέρχεται λίγο-λίγο μέσα του και της οποία τα συμφέροντα ταυτίζονται τελικά με τα συμφέροντα του ατόμου. Έτσι η προσαρμογή στην κοινωνία δημιουργεί την ηθική. Το κοινωνικό καθήκον συνιστάται λοιπόν στην μεταλλαγή του εγωισμού σε αλτρουισμού, για την μεγαλύτερη ευτυχία τόσο του κοινωνικού συνόλου όσο και του ίδιου του ατόμου. Ο άνθρωπος δεν πλάστηκε για να ζει μόνος και κατά συνέπεια αναλαμβάνει ορισμένα καθήκοντα απέναντι στους όμοιούς του. Περιορίζοντας αμοιβαία τα ατομικά τους δικαιώματα οι άνθρωποι δημιούργησαν αντίστοιχες κοινωνικές υποχρεώσεις. Ο πολίτη δεν έχει άλλο δικαίωμα –θα μπορούσαμε να πούμε- από το να εκτελεί τα κοινωνικά καθήκοντα, να ενεργεί δηλαδή προς όφελος των συνανθρώπων του ή να συνδέει τον σκοπό με τον αλλότριο. Τα κοινωνικά βέβαια καθήκοντα ακόμα και όταν συμπίπτουν με τα ηθικά διαφέρουν στην ίδια τους τη φύση. Γιατί πηγάζουν από ένα συλλογικό ον, την κοινωνία. Η ηθική του προσωπικού συμφέροντος αποβαίνει έτσι σύμφωνα με μια ευτυχή μεταμόρφωση, ηθική του γενικού συμφέροντος. Με την πάροδο του χρόνου, η έννοια της «χρησιμότητας» άλλαξε ουσία για να καταλήξει να ονομάζεται «καλό», όχι όμως ένα «καλό» αφηρημένο, υποκειμενικό και μεταφυσικό, αλλά μια έννοια συγκεκριμένη, αντικειμενική και σύμφωνη με τις ιστορικές ανάγκες. Το κοινωνικό καθήκον που εμπεριέχει το ηθικό «καλό» συνιστάται στο να θέλουμε να αναγνωριστούμε ως μέλη της Ανθρωπότητας. Το «κακό» θα είναι να θεωρούμαστε αποκομμένοι από το σώμα, του οποίου είμαστε αναπόσπαστο μέρος. Γιατί κάθε κοινωνία είναι μια ένωση συνειδήσεων που διαπλάσσεται κι έχει ως στόχο να πραγματοποιήσει στην «κοινωνικοποίηση του ατόμου» και ν’ αναπτύξει απεριόριστα το αλτρουιστικό ένστικτο. Ο άνθρωπος ζει μέσα στην κοινωνία κι όπως δεν μπορεί να ζήσει έξω απ’ αυτήν, είναι κάθε στιγμή ένας οφειλέτης της. Η υπακοή στο κοινωνικό καθήκον δεν είναι παρά η αποδοχή ενός βάρους σ’ αντάλλαγμα ενός όφελους. Η αναγνώριση του χρέους κάθε ανθρώπου απέναντι στους συνανθρώπους του, νομιμοποιεί το κοινωνικό καθήκον και δίνει συγχρόνως στην ελευθερία, -δηλ. στο «ατομικό δικαίωμα» -το γνήσιο χαρακτήρα της, αφού προσδιορίζει το περιεχόμενο της. Το να αναγνωρίζει άλλωστε ένα χρέος δεν σημαίνει πως εγκαταλείπεις ένα δικαίωμα σημαίνει πως αναγνωρίζεις τα πραγματικά όρια του δικαιώματος αυτού. Δεν πρόκειται λοιπόν ούτε για μια καταπάτηση των δικαιωμάτων του ατόμου, ούτε για μια καταχρηστική επέμβαση της κοινωνίας, αλλά πολύ απλά, για ένα «σιωπηρό συμβόλαιο» που μας ωθεί να συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της «κοινής ζωής», της μόνης που μεταμορφώνει το ανθρώπινο ον σε ανθρώπινο πρόσωπο. Η ταύτιση του ατομικού με το γενικό καλό έχει ως αποτέλεσμα να αναπτύσσονται αφενός ο αλτρουισμός και αφετέρου το αίσθημα της κοινωνικής αλληλεγγύης. Όπως γίνεται λοιπόν φανερό, ο πόλεμος του ενός εναντίον όλων δεν είναι ούτε νόμος της φύσης ούτε νόμος της κοινωνίας. Η αλληλοβοήθεια είναι εξίσου φυσικός νόμος με τον αγώνα επιβίωσης και η κοινωνικότητα είναι αυτή που οριοθετεί την εξοντωτική πάλη ανάμεσα στα μέλη του ίδιου είδους. Δεν υπάρχει συνεπώς απόλυτο μυστικιστικό δικαίωμα του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο. Η κοινωνία λειτουργεί σύμφωνα με τις αρχές της αναγκαιότητας και της αμοιβαιότητας. Η κοινωνικότητα προσπαθεί να τελειοποιήσει το ανθρώπινο ον, που όταν πάψει νάναι «εσωτερικά και εξωτερικά» απομονωμένο, θα πάψει να ‘ναι και εγωϊστικό. ΥΓ. Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Διότι η οικονομική ύφεση πρέπει να μας ξαναενώσει κι όχι να προκαλέσει νέους διχασμούς και διακρίσεις. Και διότι οι πλατείες μας ξαναφέρνουν κοντά.

*Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας του πανεπιστημίου Αθηνών.

http://www.aixmi.gr/index.php/oi-plateies-mas-xanafernoun-konta/

Τα παιχνίδια με το ευρώ και η πολιτική «αυτοκτονία»

 Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Οι Νιου Γιορκ Τάιμς, σημαντικότερη εφημερίδα παγκοσμίως, αφιέρωσαν στο «μεσοπρόθεσμο» τμήμα του κύριου άρθρου (6.6 ):

“H λύση που συναρμολογήθηκε την περασμένη εβδομάδα – περισσότερο χρήμα διάσωσης για περισσότερη ελληνική λιτότητα – απλά αγοράζει λίγο χρόνο χωρίς να προσθέτει καμία ρεαλιστική ελπίδα ανάκαμψης…

«’Ενας νέος γύρος σκλήρυνσης ακριβώς τώρα θα βαθύνει την ύφεση και θα βουλιάξει περαιτέρω τη φορολογική βάση, καθιστώντας ακόμα δυσκολότερο για την κυβέρνηση να περιορίσει το έλλειμμα. Η Ελλάδα δεν έχει ελπίδα να αναζωογονήσει την οικονομία της – ή να πληρώσει τους λογαριασμούς της – αν πρέπει να αποπληρώνει κανονικά το κεφάλαιο και τα τοκοχρεωλύσια ενός φορτίου χρέους που είναι σήμερα περισσότερο από 140% του ΑΕΠ και αυξάνεται. Ανακούφιση από το χρέος, ή, για να χρησιμοποιήσουμε τον ευφημισμό των τραπεζιτών, αναδιάρθρωση, θα χρειαστεί. Χρέη πρέπει να διαγραφούν, πληρωμές να αναβληθούν και επιτόκια να μειωθούν»

Αυτά δεν τα λέει ο Τσίπρας ή κάποιος «αντιμνημονιακός», οι Νιου Γιορκ Τάιμς τα γράφουνε. Και όχι μόνο. Ο διευθυντής της σημαντικότερης ευρωπαϊκής οικονομικής εφημερίδας Handelsblatt, παρομοιάζει, σε συνέντευξη στον «Κόσμο του Επενδυτή», το Μνημόνιο με το … αμερικανικό σχέδιο Μοργκεντάου για την καταστροφή της Γερμανίας μετά τον πόλεμο. Οι Αμερικανοί κατάλαβαν το λάθος και το άλλαξαν με το σχέδιο Μάρσαλ. Εκλιπαρεί στη συνέντευξή του, τον κ. Παπανδρέου, να αλλάξει αμέσως πολιτική, ζητώντας αναδιάρθρωση χρέους και σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα.

Aθήνα: στην υπηρεσία των Τραπεζών

Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να θυσιάσει και τον τελευταίο ‘Ελληνα συνταξιούχο ή άνεργο, την τελευταία γωνία του ελληνικού κράτους, όπως και την παράταξη που εξέφρασε ο πατέρας του Πρωθυπουργού, σε δεδομένη ιστορική στιγμή, στον βωμό της απαρέγκλιτης τήρησης του «τριπτύχου των τραπεζών»: Λιτότητα, «αποκρατικοποιήσεις», αποπληρωμή χρέους μέχρι τελευταία δεκάρα. (Με μερικές παραλλαγές, κυρίως στη φορολογία, τα ίδια θέλει και ο κ. Σαμαράς, κατά τα άλλα αντίπαλος του Μνημονίου!)

Η κυβέρνηση διευκολύνει, με αυτή την πολιτική, τη χρήση μιας καταστρεφόμενης Ελλάδας ως ορμητήριου της πιο ριζοσπαστικής φράξιας του χρηματιστικού κεφαλαίου, πραγματικού «Κράτους πίσω από τα Κράτη», που αρχίζει από δω την «αρπαγή της Ευρώπης», την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, της δημοκρατίας και του πολιτισμού που απήλαυσαν οι ευρωπαϊκοί λαοί, ως αποτέλεσμα της νίκης τους επί του φασισμού, το 1945. Φράξια που πιθανώς θα μπορούσε τελικά, σε κάποια στιγμή, να ευνοήσει ακόμα και τη διάλυση της ΕΕ, δομής αντιδημοκρατικής στους θεσμούς, δημοκρατικής στην ιδεολογία, για να μπορέσει να επιβάλλει νεοφασιστικά καθεστώτα που απαιτεί μεσοπρόθεσμα η μαζική φτωχοποίηση των Ευρωπαίων, διαλύοντας ξανά σε αλληλοσπαρασσόμενα κρατίδια την ήπειρο, ανήμπορα να αντισταθούν στην πίεσή της.

Παιχνίδια της κυβέρνησης με το ευρώ

Διαβάζω στο Βήμα τον Πρωθυπουργό, να μας απειλεί με έξοδο από την Ευρώπη. Φοβάμαι. Η εμπειρία επιβεβαιώνει ένα «νόμο» αυτής της κυβέρνησης: πραγματοποιεί αυτά ακριβώς με τα οποία μας απειλεί και από τα οποία υπόσχεται σωτηρία. Οι Αμερικανοί το ονομάζουν «αυτοεκπληρούμενη προφητεία». Αφού χρωκοπήσαμε για να μη χρεωκοπήσουμε, φοβάμαι ότι μπαίνουμε στο δρόμο της εξόδου από την Ευρώπη, μήπως και φύγουμε από αυτή. Κάτι που κάνουμε έτσι κι αλλοιώς ουσιαστικά, μετατρεπόμενοι σε χώρα του Τρίτου Κόσμου. Στη χειρότερη περίπτωση, η ασκούμενη πολιτική θα συμβάλλει τελικά, εκτός από την καταστροφή της Ελλάδας, και στη διάλυση της Ευρώπης, στην οποία ουδέποτε μοιάζει να πολυπίστεψε ο Πρωθυπουργός. Ο καταστροφικός «νόμος» που διέπει την κυβερνητική πολιτική εξηγείται και λογικά. Για να γίνουν δεκτά πράγματα αδιανόητα, πρέπει σε κάθε φάση να υπάρχει πειστική απειλή όλο και μεγαλύτερου κακού. Για να είναι πειστική η απειλή πρέπει να είναι πραγματική.

Θα πείτε ίσως, μπορεί να έχεις εσύ, ασήμαντος αρθρογράφος, και οι διάφοροι άλλοι «αντιμνημονιακοί», δίκηο, κόντρα σε κοτζάμ Πρωθυπουργό, Υπουργό Οικονομικών, ΠΑΣΟΚ, ΣΕΒ, μεγάλα μέσα κλπ; Αυτό είναι το μόνο βέβαιο θα σας απαντήσω. Δοκιμάστε να μετρήσετε τις κυβερνητικές δηλώσεις και προβλέψεις των μνημονιακών που διαψεύστηκαν σε ένα χρόνο. Είναι όσες και τα άστρα του ουρανού!

Η αυτοκτονία του ΠΑΣΟΚ

Διερωτώμαι καμμιά φορά τι άλλο μπορεί να επιφυλάσσει η ανεξάντλητη, ενίοτε φρικτή, όσο και για τον Οιδίποδα, μοχθηρία μιας Ιστορίας, πούβαλε τον γιο να δολοφονήσει τον πατέρα. Φτάνουν άραγε οι ειρηνικές επικλήσεις εκατοντάδων χιλιάδων, εκατομμυρίων Ελλήνων, σε δρόμους και πλατείες, για να μαλακώσουν λίγο την οργή των Θεών της; Μήπως δεν έχουμε δει παρά την αρχή του δράματος, που, όπως κάθε μεγάλη τραγωδία, μπαίνει στην ιστορική σκηνή με απαλά βήματα, καμιά φορά και με αστεία σκέρτσα, με τρόπους πολύ συνηθισμένους, να μας κρατήσει ανύποπτους μέχρι να δούμε ανήμποροι πια τη συντελούμενη καταστροφή μας;

Περιφρονημένα και ποδοπατημένα, από μια ανολοκλήρωτη μεταπολίτευση, που εκφυλίστηκε σε δημοκρατικοφανή απάτη, τα λόγια (και οι μούντζες), εκδικούνται τώρα όσους τα ξεστόμισαν. Από την «Ελλάδα στους ‘Ελληνες» πήγαμε στην «Ελλάδα της Τρόικας». Για «λαϊκή κυριαρχία» μιλούσε το ΠΑΣΟΚ, «Κράτος των Τραπεζών» εγκαθιδρύει σήμερα. Για «κοινωνική δικαιοσύνη», «απελευθέρωση» μίλαγαν τότε, μόνο τον θεσμό της δουλείας δεν έχει επαναφέρει ο Παπακωνσταντίνου με τα μνημόνια πούστειλαν τους γέροντες στους κάδους των σκουπιδιών, πήραν τα καροτσάκια των αναπήρων, ακρωτηριάζουν νοσοκομεία, πανεπιστήμια, όλο το κράτος. Διαμαρτύρεται η κυβέρνηση ότι την λένε «κατοχική». Αλλά δεν εξηγεί τι χειρότερο θα έκανε μια ανοιχτή ξένη κατοχή.

Κατάσχεση ελληνικών περιουσιακών στοιχείων

Αν έχετε φίλους που ακόμα λένε ότι θεωρούν το Μνημόνιο είναι αναπόφευκτο κακό, στείλτε τους στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Οικονομικών, να διαβάσουν το μεσοπρόθεσμο. Τον απέραντο κατάλογο της περιουσίας του ελληνικού λαού που ετοιμάζεται να εκποιήσει η «μη κατοχική» κυβέρνηση. Και μετά, να σας κυττάξουν στα μάτια και να σας πουν, με το χέρι στην καρδιά, ότι έτσι σώζεται μια πατρίδα, την εξαφάνιση της οποίας περιγράφει με τεχνοκρατική ακρίβεια το μεσοπρόθεσμο

Είναι έκθεση κατασχετηρίου. ‘Όπως ο δικαστικός επιμελητής καταγράφει τα περιουσιακά στοιχεία του οφειλέτη, περιλαμβάνοντας ακόμα και μικροαντικείμενα του, αυτό ακριβώς κάνει η τρόικα σε αγαστή συνεργασία με τις «μη κατοχικές» αρχές. Το μόνο που δεν πουλιέται είναι οι άνθρωποι, που, αν γλυτώνουν τη μοίρα του δούλου, δεν αποφεύγουν αυτή του δουλοπάροικου. Οι «αποκρατικοποιήσεις» είναι η τελευταία «μπάζα» των ξένων τραπεζών και των εγχώριων λαμογίων, οργανωμένων «συνδικαλιστικά» στον ΣΕΒ του απερίγραπτου «μη βιομήχανου» Δασκαλόπουλου, πριν από την επίσημη πτώχευση.

Ολόκληρη η λογική του μνημονίου είναι η λογική που κυττάει να ξεζουμίσει ότι μπορεί από μια υπερδανεισμένη επιχείρηση προτού κλείσει. Αν το μνημόνιο θεωρηθεί πρόγραμμα σωτηρίας, έχει αποτύχει οικτρά, με κάθε δυνατό κριτήριο. Αν θεωρηθεί πρόγραμμα «λεηλασίας πριν τη χρεωκοπία», συνιστά κολοσσιαία επιτυχία.

«Δεν υπάρχει άλλη λύση»

«Δεν υπάρχει άλλη λύση». Διαβάζω τη νέα «κατηγορική αρχή», διατυπωμένη με χίλιους τρόπους σε άπειρες σελίδες του «Βήματος». «Να αυτοκτονήσουμε λοιπόν;», μας ρωτάει ο Παντελής Καψής από τον τίτλο του άρθρου του. (Βάζοντάς με στον πειρασμό να του πω «κάντο»). ‘Ισως βέβαια, κινούμενος στις σφαίρες της πολύ υψηλής πολιτικής, δεν είχε τη ευκαιρία να προσέξει ότι αυτό ακριβώς κάνουμε: στον πρώτο χρόνο Μνημονίου υπερδιπλασιάστηκαν οι αυτοκτονίες.

Τι θα λέγατε αν, αντί για αυτοκτονία, διαβάζαμε το … υπόλοιπο Βήμα και προσπαθούσαμε να χρησιμοποιήσουμε όσο μυαλό μας απέμεινε. Στη σελίδα 14 π.χ. φιλοξενείται η εξής δήλωση του Προέδρου των ΗΠΑ:

«ένα ανεξέλεγκτο σπιράλ και μια στάση πληρωμών σε χώρα-μέλος της ευρωζώνης θα ήταν καταστροφική για τη διεθνή οικονομία. Χρειάζεται να διασφαλίσουμε ότι θα επιστρατευθούν οι καλύτερες ιδέες για την επίλυση του προβλήματος…Η οικονομική ανάπτυξη της Αμερικής εξαρτάται από την πορεία της Ευρώπης. Δεν θα θέλαμε μια ανεξέλεγκτη χρεωκοπία».

Τα ίδια λέει ο Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, που θέλει μάλιστα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, αλλά δεν επιμένει γιατί αντιτάσσεται στην αναδιάρθρωση, (δηλαδή στη διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους, για να μην τρελλαθούμε όλοι μαζί), ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της δύσμοιρης καταχρεωμένης χώρας, που νομίζει ίσως ότι είναι Λεωνίδας, μοιάζει όμως να έχει παρατάξει τον στρατό του προς Νότο, όχι προς Βορρά, τα κανόνια του κάστρου του να κυττάνε το εσωτερικό της πόλης, όχι αυτούς που την πολιορκούν.

Η Ελλάδα, εξαιτίας ανίκανων, διεφθαρμένων και εξαρτημένων «ελίτ» και αντικειμενικών προβλημάτων, είχε το θλιβερό προνόμιο να γίνει ο πρώτος στόχος του χρηματιστικού τέρατος. Είναι αναπτήρας στον πάτο ενός τεράστιου, παγκόσμιου βαρελιού με βενζίνη. Διόλου επίζηλη, μια τέτοια θέση της δίνει μοναδικά όπλα να βγει από την παγίδα. Μπορεί να διαπραγματευθεί πρόγραμμα πραγματικής σωτηρίας και όχι καταστροφής, γιατί όλος ο πλανήτης τρέμει τη χρεωκοπία της. Μπορεί να βγει πολιτικά στο προσκήνιο, γιατί τουλάχιστο η μισή Ευρώπη περιμένει έναν Ρούζβελτ να ξεκινήσει τον αγώνα κατά του χρηματιστικού καρκίνου που την καταστρέφει.

Αλλά για να το κάνει πρέπει να βρει ηγέτη να παίξει αυτό το παιχνίδι, το μόνο που επιτρέπει τη σωτηρία μας. Αν συνεχίζουμε να πορευόμαστε όπως τώρα, ο «αναπτήρας» μπορεί να συνθλιβεί στο τέλος προκαλώντας την έκρηξη. Παρά την απλοϊκότητα του αυθόρμητου (κατά Λένιν εμβρυακά συνειδητού) συνθήματος «Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε», οι Πλατείες της χώρας μας εισάγουν τώρα με τον τρόπο τους, ένα πρώτο στοιχείο ορθολογισμού στην παράφρονα ευρωπαϊκή και διεθνή εξίσωση.

ΥΓ Μήπως θάπρεπε οι βουλευτές της αριστεράς να παραιτηθούν, προκαλώντας κάπου εκλογές;

13.6.2011
Δημοσιεύτηκε στα «Επίκαιρα», αρ.87
Konstantakopoulos.blogspot.com

ΣΤΑΪΝΓΚΑΡΝΤ ΠΡΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: ΣΤΑΜΑΤΕΙΣΤΕ ΤΩΡΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΤΕ. ΖΗΤΕΙΣΤΕ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΟ ΜΑΡΣΑΛ

 Συνέντευξη στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο

H Handelsblatt είναι η σημαντικότερη οικονομική εφημερίδα της ηπειρωτικής Ευρώπης, η παληότερη, μεγαλύτερη και εγκυρότερη οικονομική εφημερίδα της Γερμανίας. Εκδίδεται στο Ντύσελντορφ, βιομηχανική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Τη διευθύνει ο Γκάμπορ Στάινγκαρτ, οικονομολόγος, πολιτικός επιστήμων, συγγραφέας πολλών best-sellers. Φιλέλλην και πεπεισμένος ευρωπαϊστής, μας μίλησε για το ελληνικό/ευρωπαϊκό ζήτημα.

Ερώτ. Πως βλέπετε τη νέα συμφωνία Ελλάδας-ΕΕ. Θα δουλέψει;

Απ. ‘Oχι. Οι δυτικές κυβερνήσεις και το ΔΝΤ αγοράζουν χρόνο. Δεν βοηθάει. Χρειαζόμαστε πραγματική λύση. Δεν είναι πολύ σοφό να καταπολεμάς κρίση χρέους με τεράστια νέα χρέη.

Ερ. Η εναλλακτική;

Απ. Αναδιάρθρωση. Διαπραγμάτευση για ανακούφιση από το χρέος. Λες σε όσους πήραν ρίσκο, τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες, ελάτε να βρούμε λύση, για να αποσπάσει κάτι η Ελλάδα. Χρειάζεστε αέρα να αναπνεύσετε. Προσθέτοντας χρέος σε μια ήδη υπερχρεωμένη Ελλάδα θα έχεις βαθύτερη κρίση, αύξηση χρέους, διάλυση του ηθικού.

Ερ. Μα σχεδόν όλοι λένε ότι μία είναι η λύση: λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις, πλήρης αποπληρωμή…

Απ. Λάθος. Τι μάθαμε από την ιστορία; Ο Σακς και τα παιδιά του Σικάγου πήγαν στη Μόσχα να συνεφέρουν την οικονομία με αυστηρή λιτότητα. Η χώρα διαλύθηκε. Ο Σακς αποκήρυξε τη συνταγή του! Οι Γερμανοί αποφασίσαμε στην ενοποίηση ότι δεν έχει νόημα να κόβεις δαπάνες και να αυξάνεις φόρους. Επενδύσαμε πολύ, αυξήσαμε τις εργατικές αμοιβές στην Ανατολή. Είχαμε πολύ καλά αποτελέσματα. Το πρόγραμμά μας δούλεψε γιατί ήταν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από όσα κάνουμε στην Ελλάδα.

Ερ. Οι αντίπαλοι της αναδιάρθρωσης λένε ότι αντιπροσωπεύει συστημική απειλή για τις τράπεζες.

Απ. Οι τραπεζίτες μας, περιλαμβανομένης της Ντώυτσε Μπανκ, μου λένε ότι έχουν ενσωματώσει στους ισολογισμούς ένα κούρεμα π.χ. 30%. Το περιμένουν κι αν δεν το κάνετε οι χρηματαγορές και οι ιδιώτες επενδυτές δεν θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να αναπτυχθεί. Τώρα, οι χρηματαγορές είναι κλειστές για σας, αν δεν πληρώσετε 25%. Για να βγεις από την παγίδα πρέπει να αναδιαρθρώσεις. Οι τράπεζες είναι έτοιμες.

Ερ. ‘Άλλες τράπεζες μπορεί να μην είναι έτοιμες, υπάρχουν και τα CDS.

Aπ. Αυτά τα λένε όσοι θέλουν να τα φορτώσουν όλα στους φορολογούμενους. Σε τελική ανάλυση είναι πολιτική απόφαση. Δεν μπορούν όσοι πήραν ρίσκο να φορτώσουν το κόστος στις κοινωνίες. Πρέπει να τιμωρηθούν.

Ερ. Λένε ότι οι τράπεζες είναι πολύ μεγάλες για να χρεωκοπήσουν. Τα κράτη και οι κοινωνίες;

Απ. Κάποιος θα πληρώσει το λογαριασμό. Και θα έρθει, και ο οικονομικός και ο πολιτικός, που μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος για την ΕΕ. Οι Γερμανοί είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για βοήθεια. Αλλά δεν είναι βοήθεια. Τα δισεκατομμύρια δεν πάνε στην Ελλάδα, πάνε στις τράπεζες. Επιδεινώνεται η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας και ο προϋπολογισμός. Πρέπει να αλλάξουμε κατεύθυνση.

Ερ. Αν σας ρωτούσε, τι θα συμβουλεύατε τον κ. Παπανδρέου;

Απ. Πρώτο, να σταματήσει να κάνει βαθύτερη την κρίση χρέους με νέο χρέος. Να αρχίσει διαπραγματεύσεις με τους επενδυτές, κράτη και ιδιώτες. Να προσέξει ταυτόχρονα τις τράπεζές του, να μην υπάρξει πανικός με τις καταθέσεις. Δεύτερο, να βάλει στο τραπέζι ένα πρόγραμμα ανάκαμψης και ανάπτυξης, που θα επιτρέψει να έρθει νέο δημόσιο και ιδιωτικό χρήμα, όχι για να πληρωθεί το χρέος, αλλά για νέες υποδομές και επενδύσεις. Το πραγματικό πρόβλημά σας είναι η μεγάλη αδυναμία της οικονομίας να ανταγωνισθεί στις εξαγωγές. Η γερμανική οικονομία εξάγει τρία δις καθημερινά, η ελληνική πενήντα εκατομμύρια. Είναι πολύ μεγάλο χάσμα. Χρειάζεται πρόγραμμα ανάκαμψης και ανάπτυξης. Τρίτο, να κινητοποιήσει τους ανθρώπους. Τώρα τους ρίχνει, κόβοντας δαπάνες, αυξάνοντας φόρους. Πρέπει να εμπνεύσει τη χώρα, να αναγνωρίσει τις αποτυχίες του παρελθόντος, την ανάγκη για σταμάτημα των υπερδαπανών και επιστροφή στη δουλειά, να σας κινητοποιήσει. Είναι πολύ σημαντικό.

Ερ. Μα έχει διαπραγματευτικά όπλα;

Απ. ‘Εχει. ‘Ολοι ενδιαφέρονται για το μέλλον της Ευρώπης. Κάνουμε ιστορία τώρα. Γεννιούνται οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Είμαστε τμήμα της διαδικασίας, βλέπουμε τη γέννηση ενός κράτους, μας τρομάζει, είναι δύσκολη, περίπλοκη. Αλλά πιστεύω ότι θα γεννηθεί στο τέλος αυτής της διαδικασίας που άρχισε στο τέλος του Πολέμου. Οι κρίσεις είναι μέρος της διαδικασίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης είναι η κύρια αξία μας. ‘Ολοι ξέρουμε ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια κρίση χρέους. Η Ελλάδα κρατάει το μέλλον όλου του ευρωπαϊκού σχεδίου.

Ερώτ. Ζητάτε ευρωπαϊκό «New Deal»;

Απάντ. Θάλεγα περισσότερο σχέδιο Μάρσαλ ή το πρόγραμμα για την Ανατολική Γερμανία.

Ερώτ. Είναι ασύμβατο με τη δομή του Μάαστριχτ

Απ. Η δομή αυτή έχει ήδη καταστραφεί. Το πρώτο κράτος που δεν μπόρεσε να εφαρμόσει τη συνθήκη ήταν η Γερμανία. Στην ύφεση του ’90 δεν εφαρμόσαμε το 3% των ελλειμμάτων. Το Μάαστριχτ είναι ένα κομμάτι χαρτί, Πρέπει να το προσαρμόσουμε. Συμφωνώ με την πρόταση Τρισέ για Υπουργείο Οικονομικών. Πάει στη σωστή κατεύθυνση. Θα επαναφέρει και την εμπιστοσύνη στη Νότιο Ευρώπη.

Ερ. Υπάρχουν στην Ευρώπη πολιτικοί να πάρουν μέτρα εις βάρος των τραπεζών;

Απ. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας μας έστειλε ένα καθαρό μήνυμα ανεβάζοντας πάνω από 20% το επιτόκιο της Ελλάδας. Το φανάρι είναι κόκκινο, πολύ κόκκινο. Μας λένε «σταματείστε αυτό που κάνετε τώρα». Το δεύτερο σήμα που μου έρχεται από ιδιώτες επενδυτές είναι «ας καθήσουμε να βρούμε λύση». Οι χρηματαγορές είναι το μόνο ανθρώπινο σύστημα που ενδιαφέρεται μόνο για το μέλλον. Χρειαζόμαστε νέο ξεκίνημα. Δώσαμε πίστωση 110 δις στην Ελλάδα. Στην Αν. Γερμανία δώσαμε 160 δις κάθε χρόνο, πάνω από δέκα χρόνια. Μπορεί να γίνει. Το ελληνικό πρόβλημα δεν πρέπει να γίνει πρόβλημα του ευρώ και της ΕΕ. Η Ελλάδα αντιπροσωπεύει το 2,5% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, δεν είναι πρόβλημα.

Ερ. Γιατί Γαλλία και Γερμανία δεν σταμάτησαν τις επιθέσεις των αγορών στην Ελλάδα το 2009-10.

Aπ. Αυτή είναι η μία πλευρά. Αλλά οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις πηγαίνουν μια χαρά. Παράγουμε πολύ πλούτο. Υπάρχει πρόβλημα προϋπολογισμού σε μια-δυο χώρες; Ας αναδιαρθρώσουμε το χρέος και ας φτιάξουμε προγράμματα επιστροφής στην ευημερία.

Ερ. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί παίρνουν υπόψι τους την πιθανότητα κοινωνικής έκρηξης στην Ελλάδα;

Απ. Δεν είμαι σίγουρος. Παίρνουν υπόψι τους την πιθανότητα κοινωνικής έκρηξης στις δικές τους χώρες. Μιλούσα τις προάλλες με τον Υφυπουργό Οικονομικών του Σόιμπλε, έχουν την ελληνική κοινωνική κατάσταση στο ραντάρ, κυρίως όμως φοβούνται ένα εθνικό «ξέσπασμα» των Γερμανών. Υπάρχει πιθανότητα κοινωνικής έκρηξης. Γι’ αυτό λέω να σταματήσουμε να ρίχνουμε κάτω την Ελλάδα.

Σέβομαι το πρόσωπο και την πολιτική του κ. Παπανδρέου. Είναι ήρωας. Πλησιάζει όμως σε σημείο που πρέπει να σκεφτεί πολύ. Χρειαζόμαστε κάποιον τώρα να αλλάξει το παιχνίδι. Ο κ. Παπανδρέου πρέπει να βρει μια έξοδο από την παγίδα. Δεν θα προέλθει από τη Γερμανία ή τη Γαλλία. Γνωρίζω και σέβομαι τον κ. Παπανδρέου, έχει δώσει το λόγο του στον χρηματοπιστωτικό τομέα ότι δεν θα υπάρξει αναδιάρθρωση και κούρεμα, αλλά πρέπει να στείλει τώρα το αρχικό πολιτικό μήνυμα. Κάναμε λάθος τον περασμένο ενάμισυ χρόνο. Πρέπει να βρούμε λύση, νέο δρόμο. Η πολιτική και στρατηγική κίνηση πρέπει νάρθει από τον ίδιο και το γραφείο του τώρα. Αν εκείνος δεν ζητήσει αναδιάρθρωση δεν μπορεί να την κάνει η ‘Αγκελα Μέρκελ. Πρέπει να υποστηρίξει την ιδέα ενός προγράμματος ανάκαμψης, να πει για σταθείτε ένα λεπτό, είμαστε περήφανοι άνθρωποι, περήφανοι για ότι κάναμε μεταπολεμικά, γυρίσαμε στη δημοκρατία, μπήκαμε στην ΕΕ, προσπαθήσαμε σκληρά, ίσως όχι αρκετά, αλλά προσπαθήσαμε να ικανοποιήσουμε το Μάαστριχτ, αλλά πρέπει να βρούμε μια διέξοδο τώρα. Πρέπει να κινητοποιήσει όχι μόνο το λαό του, αλλά και τη διεθνή κοινότητα, ότι αξίζει να γίνει ακόμα μια επένδυση, όχι μόνο στο τραπεζικό σύστημα, σε ανθρώπους, σε σχέδια, σε ιδέες, νέες τεχνολογίες και υποδομές. Αναπτύξαμε μεταπολεμικά την Ευρώπη, ε, δεν είναι μεγάλο πρόβλημα η Ελλάδα! Ο Παπανδρέου είναι στη θέση του οδηγού για αυτή τη στρατηγική κίνηση. Είναι αρκετά έξυπνος για να το αντιληφθεί. ‘Ισως χρειάζεται χρόνο, ίσως του είναι δύσκολο, γιατί έχει δώσει το λόγο του. Μπορεί στο τέλος της διαδικασίας να μην είναι αυτός που θα περπατήσει στο νέο δρόμο. Πρέπει να κάνει όμως τώρα την κίνηση, ακόμα κι αν χρειαστεί τελικά κάποιος άλλος στη θέση του οδηγού.

Και χρειάζεστε περισσότερη αυτοπεποίθηση, χωρίς αυτοπεποίθηση δεν θα βρείτε λύση. Η λύση δεν είναι τεχνικό ζήτημα. Πρέπει οι άνθρωποι να γυρίσουν σε παραγωγική δουλειά, σε ανάπτυξη. Τα κίνητρα δεν είναι μικρό, είναι μεγάλο τμήμα της λύσης. Η κυβέρνησή σας, ο πρωθυπουργός σας, με όλο τον σεβασμό μου, πρέπει να αλλάξουν κατεύθυνση.

Είμαι σίγουρος ότι τελικά όλοι θα αλλάξουμε κατεύθυνση. Μεταπολεμικά, οι ΗΠΑ εφήρμοσαν το σχέδιο Μοργκεντάου για να διαλύσουν τη γερμανική κοινωνία, καταστρέφοντας την τεχνολογία και τη βιομηχανία μας. Αυτό κάνουμε στην Ελλάδα τώρα, ακόμα κι αν κανείς δεν έχει την πρόθεση. Προσπαθούμε να τιμωρήσουμε τους ‘Ελληνες. Θα καταστρέψουμε την ικανότητα της Ελλάδας να επιστρέψει στη δουλειά. Οι ΗΠΑ πήγαν από το σχέδιο Μοργκεντάου στο σχέδιο Μάρσαλ. Εμείς πρέπει να πάμε από τη λιτότητα στην ανάκαμψη και ανάπτυξη. Ελπίζω να μη γίνει πολύ αργά

Ερ. Τόκαναν γιατί φοβήθηκαν τον κομμουνισμό

Απ. Και τώρα υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης (implosion) της Ευρώπης. Με την Ινδία και την Κίνα απέναντι, θα πάμε στα έθνη-κράτη; Ταίζουμε ένα εθνικιστικό θηρίο που είναο ο εχθρός της ευρωπαϊκής ιδέας.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, 11.6.2011

Έκκληση διανοουμένων – καλλιτεχνών ενάντια στα Μνημόνια και τα Προγράμματα Λιτότητας

Ονειρευόμαστε μια άλλη κοινωνία, με ανθρώπους που θα είναι περήφανοι για την εργασία και τη ζωή τους. Μια άλλη κοινωνία δημοκρατίας και αλληλεγγύης , όπου το πολύτιμο αγαθό του χρόνου θα προσφέρεται σε όλους, για να απολαμβάνουν τους καρπούς του ανθρώπινου πολιτισμού.

Οι άνθρωποι δεν είναι απόβλητα για να στοιβάζονται στις χωματερές της ανεργίας ούτε μηχανές για να εξοφλούν τα χρέη των ολίγων.

Παρεμβαίνουμε δημόσια για να απαιτήσουμε να μπει τέρμα στην ιδεολογική τρομοκρατία, τα συνεχή εκβιαστικά διλλήματα που καταλήγουν να ζητούν την ανοχή, την συναίνεσή και την υποταγή μας στα νέα δεινά που ετοιμάζουν κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ.

Ενώνουμε τη φωνή μας με την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που συνθλίβεται από τα Μνημόνια αλλά και αγωνίζεται, γεμίζοντας τις πλατείες και λέμε: Δεν τα φάγαμε μαζί! Αυτοί τα έφαγαν, αυτοί υπέγραψαν τα παράνομα δάνεια, αυτοί θα λογοδοτήσουν.

Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα πηγαίνει όπισθεν ολοταχώς, ψεύδεται μέσα στην αποδεδειγμένη ενδοτικότητα του. Οδηγεί τη χώρα σε προσχεδιασμένο αδιέξοδο με συνέπειες μη αναστρέψιμες και χωρίς νομιμοποίηση εκποιεί τον δημόσιο πλούτο και τον πολιτισμό. Ο κόσμος όμως δεν αντέχει άλλο και έχει αποφασίσει να αψηφήσει νουθεσίες και οδηγίες που τον αιχμαλωτίζουν σε άκαρπη αναμονή. Ξέρει ότι ο δικομματισμός ξόφλησε και ζητάει έλεγχο του χρέους.

Η χώρα δεν είναι τα ντουβάρια, οι δρόμοι και η ξεραμένη γη, είναι οι άνθρωποι που εγκαταλείπονται, οι νέοι που ρίχνονται στην απελπισία της ανεργίας, η δημόσια υγεία και η δημόσια παιδεία που καταργούνται. Ο κόσμος αρνείται να υποθηκεύσει το μέλλον του σε όποιον το ορέγεται. Απαιτεί έξοδο από το Μνημόνιο.

Στην Ελλάδα και αλλού αναδύεται ένα κοινωνικό μέτωπο αντίστασης, που θα διαμορφώσει ένα νέο πολιτικό ήθος, δημοκρατικό, αυτοκριτικό, ευέλικτο. Οι εξεγέρσεις και οι μαζικές κινητοποιήσεις που συγκλονίζουν τον κόσμο, από την πλατεία Ταχρίρ μέχρι την Πουέρτα δελ Σολ, δείχνουν ότι κάτι νέο γεννιέται.

Μια ευρωπαϊκή και παγκόσμια συμμαχία των λαών, ένας βαθύς κοινωνικός ριζοσπαστισμός, που μπορεί να ανατρέψει το νεοφιλελεύθερο εφιάλτη και την ισοπέδωση της ζωής μας, γίνεται για πρώτη φορά ορατός. Μπορούμε να κερδίσουμε τον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει με τις «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις τους και την απάνθρωπη ειρήνη τους. Ως μέρος του μετώπου αντίστασης, ρήξης και ελπίδας που γεννιέται στους δημόσιους χώρους, τις πλατείες, τους δρόμους και τους τόπους δουλειάς μέσα στη φρίκη ενός καπιταλισμού που σαπίζει τρώγοντας ανθρώπους, δηλώνουμε το παρόν μας σε όλες τις κινητοποιήσεις, τις απεργίες, τις συνελεύσεις και τονίζουμε:

ΔΕ ΧΡΩΣΤΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

Υπογραφές

Αθανασάκης Νίκος, κιθαριστής, συνθέτης.

Ανδρεάδης Γιάγκος , πανεπιστημιακός

Αντωνίου Περικλής, φωτογράφος

Ασημακόπουλος Γιάννης, εικαστικός

Αστρινάκη Ράνια , πανεπιστημιακός

Βαλαβάνη Νάντια, συγγραφέας

Βάος Αντώνης, ιστορικός

Βασιλακάκης Βασίλης, εικαστικός

Βατικιώτης Λεωνίδας , πανεπιστημιακός

Βενετόπουλος Μπάμπης εικαστικός

Βέττα Καλλιόπη, τραγουδίστρια

Βούλγαρης Παντελής, σκηνοθέτης

Γέρου Κάτια, ηθοποιός

Γκρους Τάσος, μουσικοσυνθέτης

Δημητρίου Αλίντα, σκηνοθέτρια

Δημητρίου Σωτήρης, ανθρωπολόγος

Δημητρούκα Αγαθή , συγγραφέας

Διαμαντίδης Κώστας, συγγραφέας

Δούκα Μάρω , συγγραφέας

Ζαφειροπούλου Λίντα, μουσική παραγωγός

Ζιόβας Γιώργος, ηθοποιός, ποιητής

Ζουλιάτης Κώστας, μουσικός

Ζουρούδης Δημήτρης, εικαστικός

Ιωαννίδου Αλεξάνδρα, σλαβολόγος

Ιωάννου Γιάννης, μουσικοσυνθέτης

Καζαντζάκη Λήδα , τεχνοκριτικός

Καλαϊτζής Γιάννης, εικαστικός

Καπαρουδάκης Αποστόλης, δημοσιογράφος

Καπελώνης Κωστής, σκηνοθέτης- ηθοποιός

Καραμπέτη Καριοφιλιά, ηθοποιός

Καρτερός Θανάσης, δημοσιογράφος

Κασίτας Αντώνης, εικονολήπτης

Καρυστιάνη Ιωάννα , συγγραφέας

Κατζουράκης Δημήτρης, αρχιτέκτων

Κατζουράκης Κυριάκος, εικαστικός

Κιμπουρόπουλος Γιάννης, δημοσιογράφος

Κοκκίνου Μαρία, ζωγράφος

Κοροβέσης Περικλής, συγγραφέας

Κουβελάκης Στάθης, πανεπιστημιακός

Κουλλιά Καίτη, τραγουδίστρια

Κούνδουρος Δημήτρης, συγγραφέας

Κούνδουρος Νίκος, σκηνοθέτης

Κουτσούμπα Δέσποινα, αρχαιολόγος

Κοψίνη Χριστίνα, δημοσιογράφος

Κρεμμύδας Κώστας, ποιητής

Κωνσταντακόπουλος Δημήτρης, δημοσιογράφος, συγγραφέας

Κωνσταντόπουλος Θοδωρής, σκηνοθέτης

Λουπάκη Ευγενία, δημοσιογράφος

Μανιάτης Γιώργος, πανεπιστημιακός

Μανιάτης Γιάννης-Ιόλαος, επιμελητής εκδόσεων

Μαρκέτος Σπύρος, πανεπιστημιακός

Ματζίρη Σωτηρία, κριτικός

Μαυρολέων Άννα, πανεπιστημιακός

Μορταράκος Κυριάκος, εικαστικός

Μοσχοχωρίτου Όλγα, κριτικός θεάτρου, συγγραφέας

Μπιτσάκης Ευτύχης, πανεπιστημιακός

Πάντος- Κίκκος Στέφανος, αρχιτέκτων

Παπαδημητρίου Μάνια, ηθοποιός

Παπαδόπουλος Μάνος, σκηνοθέτης

Παπακωνσταντίνου Πέτρος, δημοσιογράφος

Παπαχρήστος Δημήτρης, συγγραφέας

Πολέντας Μανώλης, δημοσιογράφος

Πολίτη Τζίνα, πανεπιστημιακός

Πολίτης Νίκος, σκηνογράφος,

Πουλοπούλου Κορνηλία , πανεπιστημιακός

Ρηγοπούλου Πέπη, πανεπιστημιακός

Ρούσης Γιώργος, πανεπιστημιακός

Σαγιάς Γιώργος, πανεπιστημιακός

Σαρλή Ευφροσύνη, εκπαιδευτικός

Σαχίνη Αγγελική, ιστορικός τέχνης

Σαχίνης Ξενής, εικαστικός

Σιατερλή Βέρα, εικαστικός

Σιατερλή Δήμητρα , εικαστικός

Σεβαστάκης Δημήτρης, ζωγράφος, πανεπιστημιακός

Σκαμνάκης Θανάσης, δημοσιογράφος

Σκαρέντζος Νίκος, σκηνοθέτης

Σκλάβος Δημήτρης, σκηνοθέτης

Σούσης Ισαάκ, στιχουργός, ποιητής

Σπύρου Δημήτρης, σκηνοθέτης

Σταυρόπουλος Στάθης, δημοσιογράφος-σκιτσογράφος

Στεφανίδης Μάνος, ιστορικός τέχνης

Τακάκη Καλλιόπη, ηθοποιός

Τουλιάτος Νίκος, μουσικός

Τριανταφύλλου Μαρώ, συγγραφέας

Τσακνής Διονύσης, μουσικοσυνθέτης

Τσιμπουρόπουλος Γιάννης, δημοσιογράφος

Φουρίκης Χρήστος, ζωγράφος

Φραντζής Παναγιώτης, δημοσιογράφος

Χαραλάμπους Πάνος, εικαστικός, πανεπιστημιακός

Χαρβαλιάς Γιώργος, εικαστικός,πανεπιστημιακός

Χρύσης Αλέξανδρος, πανεπιστημιακός.

 

Υπάρχει διέξοδος από την κρίση;

του Γιώργου Καραμπελιά

Μέσα σε τριάντα χρόνια, από το 1980 έως το 2010, η ελληνική οικονομία έγινε μια οικονομία « υπηρεσιών», και μάλιστα εμποροπαρασιτικού χαρακτήρα και απώλεσε κάθε παραγωγικό χαρακτήρα. Η ένταξη στην Ε.Ε. λειτούργησε σαν ναρκωτικό που επιδείνωσε τα διαρθρωτικά μας προβλήματα και η κατάργηση της δραχμής και το πέρασμα στην Ευρωζώνη ήρθε να ολοκληρώσει τη διαδικασία, διότι έφερε την ελληνική οικονομία σε άμεσο ανταγωνισμό με χώρες υψηλότερης παραγωγικότητας και τεχνολογίας.

Ωστόσο αυτή η ένταξη πραγματοποιήθηκε και εν τέλει έγινε δεκτή από τον ελληνικό λαό, ως όπλο για να αντιμετωπίσει  την τουρκική επιθετικότητα, που μετά την εισβολή στην Κύπρο άρχισε πλέον να εκδηλώνεται ανοικτά εναντίον της Ελλάδας. Όταν μάλιστα κατέρρευσε και το Ανατολικό μπλοκ με όλες τις καταλυτικές αρνητικές συνέπειες που είχε αυτή η κατάρρευση για τις χώρες των Βαλκανίων, η Ευρωπαϊκή Ένωση φάνταζε ως η μοναδική λύση, στο βαθμό που πρώτη προτεραιότητα των Βαλκανικών χωρών ήταν η ένταξη στην Ε.Ε.

Έτσι η Ελλάδα βρισκόταν παγιδευμένη ανάμεσα στις απαιτήσεις μιας αυτόκεντρης,–ή σχετικά αυτόκεντρης– ανάπτυξης, που επέτασσε η οικονομική πραγματικότητα και οι ανάγκες της χώρας και από την άλλη τις απαιτήσεις της πολιτικής  πραγματικότητας μιας χώρας, η οποία πιεζόμενη από την τουρκική επιθετικότητα που εκδηλώνεται όλο και πιο ανοικτά μετά το 1974, κατέφευγε στην «παπική τιάρα» για να αποφύγει το «τουρκικό σαρίκι».

Με αυτά τα δεδομένα η μόνη στρατηγική της χώρας θα ήταν η προώθηση επενδύσεων υψηλής τεχνολογίας, ώστε να μπορέσει να ανταγωνιστεί στοιχειωδώς τους Εοκικούς γίγαντες, η διοχέτευση όλων των Εοκικών προγραμμάτων στην εκπαίδευση και την έρευνα, δηλαδή η παραγωγική και εκπαιδευτική αναβάθμιση της χώρας η διατήρηση του τελευταίου εργαλείου μιας σχετικής οικονομικής αυτονομίας, δηλαδή του ελληνικού νομίσματος, της δραχμής, ως όπλου για τον προσανατολισμό της ελληνικής οικονομίας, και προπαντός  η δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας στα Βαλκάνια με τη σύσφιγξη των οικονομικών σχέσεων και όχι απλά με τις αρπαχτές των τραπεζών και  των διαφόρων παρασίτων.

Αντ’ αυτών τα ΕΟΚικά προγράμματα φαγώθηκαν από τους ημετέρους του Πασοκ της ανανεωτικής αριστεράς και των οικολόγων σε Πανεπιστήμια, ΙΕΚ και άλλες απάτες «σεμιναρίων», η δε αγροτική παραγωγή έπαψε να ενισχύεται με επενδύσεις και έγινε απλώς επιδοτούμενη από τους μηχανισμούς της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Τέλος η αθρόα μεταναστευτική εισροή ανειδίκευτου και φτηνού εργατικού δυναμικού, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα σε πρωτοφανή επίπεδα για οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα, ήρθε να αποτελειώσει την ελληνική οικονομία, παρά τα αντιθέτως υποστηριζόμενα. Διότι υποβάθμισε το τεχνολογικό επίπεδο της παραγωγής, η οποία στηρίχτηκε στα φτηνά χέρια και όχι στην παραγωγική αναβάθμιση και την επένδυση στην τεχνολογία, έδιωξε τους Έλληνες από τις κατασκευές, την βιομηχανία και την αγροτική παραγωγή και δημιούργησε ένα χαμηλής παραγωγικότητας «δουλοκτητικό μοντέλο παραγωγής». Και όλοι γνωρίζουμε από την ιστορία πως η «δουλοκτησία» εξαχρειώνει τους δουλοκτήτες και υποβαθμίζει το επίπεδο της παραγωγικότητας.

Και όμως όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν κατ’ ευχήν με αυτό το μοντέλο, που στις αρχές της δεκαετίας του 1990 υπήρξαμε –για όσους το θυμούνται– οι μόνοι που το καταγγείλαμε με βάση και την οικονομική λογική. Και υπήρξε μια τέτοια ηχηρή σιωπή, διότι η αθρόα είσοδος φτηνών εργατικών χεριών επέτρεψε την πτώση του πληθωρισμού, επειδή έπεσε το κόστος της εργασίας, ενώ ανέβασε πρόσκαιρα τα εισοδήματα και την κοινωνική θέση των Ελλήνων εργαζομένων.

Έτσι τα παρασιτικά χαρακτηριστικά έγιναν ακόμα πιο έντονα. Οι επενδύσεις κατευθύνονταν μόνο σε δρόμους και «μεγάλα έργα», διευκολύνοντας την κυκλοφορία των εμπορευμάτων και του παρασιτικού κεφαλαίου, με αποτέλεσμα  οι εισαγωγές να διευρυνθούν και οι εξαγωγές να μείνουν στάσιμες. Χρηματιστήριο, καγιέν και Ολυμπιακοί αγώνες, έμοιαζε να είναι το νέο όνειρο της Ελλάδας. Και μέσα στη σύγχυση η κυβέρνηση Σημίτη πέτυχε την τελευταία πινελιά στην παρασιτοποίηση της ελληνικής οικονομίας, την είσοδο στη Νομισματική Ένωση και την καθιέρωση του ευρώ, και μάλιστα με σχετικά υψηλή ισοτιμία – ένα ευρώ προς 340 δραχμές. Έτσι το ΑΕΠ της Ελλάδα εμφανίστηκε να κάνει ένα άλμα προς τα πάνω, αλλά στην πραγματικότητα ενισχύθηκε η ακρίβεια και διευκολύνθηκε ο δανεισμός και οι εισαγωγές, ενώ έγιναν ακόμα πιο δύσκολες οι εξαγωγές!  Επί πλέον η πλασματική άνοδος του ΑΕΠ επέτρεπε ακόμα μεγαλύτερα δημοσιονομικά ελλείμματα και άνοδο του χρέους, μια και η Ελλάδα εμφανίστηκε να τα μειώνει δήθεν ως ποσοστό του ΑΕΠ !

Όταν λοιπόν ήρθε η παγκόσμια κρίση, η οποία σηματοδοτεί την μεταφορά του οικονομικού επικέντρου από τη Δύση στην Ανατολή,  η  Ελλάδα βρέθηκε εντελώς ανυπεράσπιστη και απροετοίμαστη, σε απελπιστική θέση, ενώ οι τομείς στους οποίους στηριζόταν, η ναυτιλία και ο τουρισμός μπήκαν σε κρίση.

Μπροστά στην κατάρρευση

Άρχισε λοιπόν η γενικευμένη αποδόμηση ενός μοντέλου, που επιδεινώθηκε δραματικά από την πολιτική διαχείριση, τόσο του τελευταίου χρόνου της καραμανλικής διακυβέρνησης, όσο και κυρίως, των ανίκανων  μάγων της κατυοχικής κυβέρνησης.

Εισερχόμεθα λοιπόν σε μια σαρωτική και παρατεταμένη κρίση του παρασιτικού μοντέλου που οικοδομήθηκε στη μεταπολίτευση. Μια κρίση που, δυστυχώς, θα την πληρώσουν βαρύτερα απ’ όλους τα ίδια τα λαϊκά στρώματα.

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι, ποια πρόταση μπορεί να διαμορφωθεί σήμερα για την αντιμετώπιση της κρίσης και ποια είναι η προσφορότερη για την εθνική οικονομία και τα λαϊκά στρώματα, συνυπολογίζοντας πάντα τα γενικότερα πολιτικά και γεωπολιτικά προβλήματα της χώρας.

Τρεις είναι οι κύριες προτάσεις που σήμερα προωθούνται.

Η πρώτη είναι εκείνη της συμμόρφωσης στις επιταγές του μνημονίου, την οποία προωθεί ολόκληρο το σύστημα της υποτέλειας, και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού προσωπικού. Είναι η πρόταση των λαμόγιων, των κατόχων ομολόγων, των διανοουμένων υπηρεσίας, των πρακτόρων ξένων δυνάμεων.

Η δεύτερη είναι η πρόταση της άρνησης του χρέους, παράλληλα ή ταυτόχρονα με την έξοδο από την ΟΝΕ και πιθανότατα από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι ώστε η Ελλάδα να αποκτήσει την δυνατότητα διαμόρφωσης σχετικά αυτόνομης οικονομικής πολιτικής. Αυτή η πρόταση στηρίζεται στην λογική του ΚΚΕ και διαφόρων αριστερίστικων ομάδων, ενώ την τελευταία περίοδο συναντά την επιδοκιμασία ενός μεγάλου αριθμού πολιτών, ιδιαίτερα από τα πληγόμενα μεσαία στρώματα, που μόλις εγκατέλειψαν τον καναπέ τους και φαντάζονται πως με τη στάση πληρωμών θα επιστρέψουν  ως δια μαγείας στην προηγούμενη κατάστασή.

Και η Τρίτη, η μαζικότερη στην ουσία, η οποία και εκφράζει τη συντριπτική πλειοψηφία ενός λαού με υψηλή υπευθυνότητα, είναι  εκείνη που υποστηρίζει την απόρριψη του Μνημονίου, ακόμα και με δημοψήφισμα, την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, έτσι ώστε και να μειωθεί το συνολικό ποσό του με επιμήκυνση και «κούρεμα», ώστε αυτή να γίνει λιγότερο επαχθής, τέλος την άρνηση της επιβολής νέων επαχθών βαρών στις πλάτες του ελληνικού λαού.

Ανάμεσα στις τρεις αυτές κατευθύνσεις υπάρχουν και άλλες ενδιάμεσες ή ημιτελείς προτάσεις. Έτσι η Νέα Δημοκρατία μιλάει για  «επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου», χωρίς όμως ανοικτή προσχώρηση στην άποψη της αναδιάρθρωσης, ενώ τέλος κάποιοι υποστηρίζουν την άρνηση του χρέους ως προϋπόθεση για την αναδιαπραγμάτευση του.

Προφανώς η πρώτη άποψη δεν χρειάζεται περαιτέρω επεξήγηση. Την ακούμε μήνες από την κυβέρνηση, τα κανάλια, την Καθημερινή, το Βήμα κ.λπ. και από όλων των ειδών τις γραφίδες, από τον Παπαχελά έως τον Παπαναγιώτου. Προσφάτως και από εκείνη του Χρ. Γιανναρά, ο οποίος υπερθεματίζοντας μας καλεί να παραδώσουμε ολοκληρωτικά την εξουσία και το κράτος στους ξένους και εμείς να αρκεστούμε στον «πολιτισμό» (Βλέπε Καθημερινή 5 Ιουνίου 2011).

Η αδυναμία της δεύτερης άποψης  έγκειται στα  εξής τρία σημεία:

Πρώτον, προϋποθέτει –ή θεωρεί δυνατή την εμφάνιση τους– την ύπαρξη πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων ικανών να  φέρουν σε πέρας μία ολοκληρωτική ρήξη με τους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης και του παγκόσμιου καπιταλισμού. Πιστεύουμε πως κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στην σημερινή Ελλάδα.. Δεν υπάρχουν ούτε οι πολιτικές ούτε οι κοινωνικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να συμπαραταχθούν με μία τέτοια στρατηγική και οι οποίες θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σχετικά σύντομα και τα αντίστοιχα πολιτικά υποκείμενα. Η ελληνική κοινωνία έχει παρασιτοποιηθεί σε βάθος, δεν διαθέτει πλέον εγχώρια εργατική τάξη, και ο μετασχηματισμός της είναι θέμα μιας σχετικά μεγάλης διάρκειας. Κατά συνέπεια αν υποθέταμε πως θα ακολουθούταν μια στρατηγική άμεσης ρήξης με το παγκόσμιο σύστημα, οι δυνάμεις αυτής της ρήξης θα ήταν μειοψηφικές κοινωνικά και θα προκαλούσαν, πιθανότατα τα αντίθετα αποτελέσματα.

Δεύτερον, η πιθανότητα της χρεοκοπίας και η έξοδος της Ελλάδας από την ΟΝΕ και την ΕΕ, προωθείται από την αρχή της κρίσης  από ένα μέρος του γερμανικού και αγγλοσαξονικού κεφαλαίου. Η πτώχευση και η παύση πληρωμών είναι μια υπαρκτή πιθανότητα που θα επιβληθεί στην Ελλάδα και θα προκαλέσει μια εκτεταμένη εκπτώχευση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων. Έτσι, όσο καταστροφική υπήρξε η ένταξή μας στην ΟΝΕ, το ίδιο καταστροφική θα είναι υπό τις παρούσες συνθήκες η εκδίωξη μας από αυτήν. Η πιθανή έξοδος μας από την ΟΝΕ πρέπει να πραγματοποιηθεί σε άλλες συνθήκες αν είναι μεμονωμένη, ή σε περίπτωση γενικευμένης κρίσης του ευρώ.

Σε περίπτωση πτώχευσης θα ακολουθήσει μια σαρωτική κρίση αποκαλυψιακών διαστάσεων και τότε όντως θα καταστεί δυνατή η διαμόρφωση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα επιχειρήσουν άμεσα μια διαφορετική πορεία για τη χώρα. Τηρουμένων  των αναλογιών κάτι τέτοιο συνέβη στην Ελλάδα με τον πόλεμο και την Κατοχή. Η Κατοχή κατέστρεψε ευρύτατα κοινωνικά στρώματα και τα οδήγησε σε προσχώρηση στο ΚΚΕ και το ΕΑΜ. Όμως, κανείς δεν σκέφτηκε να προκαλέσει… τον πόλεμο και την Κατοχή, για να ακολουθήσει…. η επανάσταση!

Τρίτον, η λύση της άρνησης του χρέους, ενώ εμφανίζεται ως μία λύση που αρνείται την κηδεμονία των ξένων και διεκδικεί την «εθνική ανεξαρτησία», στην πραγματικότητα υποτιμά τα εθνικά ζητήματα και κινδυνεύει να οδηγήσει σε καταστροφή! Διότι η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε δεινή θέση εξ αιτίας της τουρκικής επιθετικότητας και του νέο-οθωμανισμού, με ανοικτά μέτωπα στην Κύπρο, το Αιγαίο, τη Θράκη και τα Σκόπια και οποιαδήποτε έξοδός της από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή και η εκδίωξή της από την ΟΝΕ, θα υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο τη διεθνή θέση της και θα πολλαπλασιάσει τους κινδύνους τελεσίδικων απωλειών και περεταίρω εθνικής συρρίκνωσης. Η εθνική μας ανεξαρτησία δεν απειλείται μόνο από το ΔΝΤ και την Κομισιόν αλλά και από την Ανατολή. Όποιος ξεχνάει αυτή την αποφασιστική παράμετρο κινδυνεύει  να αποφύγει την Σκύλλα για να πέσει στη Χάρυβδη.

Και μια τέτοια άποψη, μέσα στην ευκολία της,  δεν διακινείται μόνο σε χώρους που αρνούνται τη σημασία των εθνικών ζητημάτων και τον κίνδυνο του νέο-οθωμανισμού, αλλά συμπαρασύρει συχνά και δυνάμεις που θεωρητικά έχουν περισσότερο πατριωτική στάση. Αναβαθμίζοντας ως κύριο ζήτημα την «ταξική πάλη», χάνουν από τα μάτια τους την κύρια αντίθεση. Και η κύρια αντίθεση στη σημερινή Ελλάδα είναι η εθνική αντίθεση, από την οποία εξαρτάται άμεσα και η «ταξική πάλη». Κατά συνέπεια είσαι υποχρεωμένος να βλέπεις όλα τα ζητήματα κάτω από αυτό το πρίσμα.

 

Με αποφασιστικότητα και σχέδιο

Εν κατακλείδι λοιπόν συντασσόμαστε με μια άποψη που στηρίζεται στους εξής άξονες:

Α. Απόρριψη του μνημονίου ως καταστροφικού και αντισυνταγματικού

Β Επιμήκυνση και αναδιάρθρωση του χρέους, χωρίς μέτρα εναντίον των λαϊκών στρωμάτων, αλλά αντίθετα με μέτρα τόνωσης της λαϊκής ζήτησης και σύλληψης της φοροδιαφυγής των ημετέρων και των λαμόγιων.

Γ άμεση εκμετάλλευση δυνατοτήτων χρηματοδότησης από νέες πηγές, όπως η Κίνα, η Ρωσία και άλλες χώρες, χρησιμοποιώντας και το όπλο της ανακήρυξης της ΑΟΖ και της χρήσης των πιθανών αποθεμάτων πετρελαίου ή φυσικού αερίου.

Δ. Στη συνέχεια, στο βαθμό που αποκτήσουμε μεγαλύτερη δυνατότητα ελέγχου των κινήσεών μας, θα μπορέσουμε να δούμε ρεαλιστικά και υπεύθυνα τη δυνατότητα μιας αυτόκεντρης οικονομικής πορείας, ακόμα και εξόδου από το ευρώ και την οικοδόμηση ενός περιφερειακού βαλκανικού οικονομικού πόλου, σε βάθος χρόνου, αναπτύσσοντας τις σχέσεις με την Ανατολική Ευρώπη κατ΄ εξοχήν.

Μια τέτοια πρόταση προϋποθέτει μία στρατηγική βαθμιαίας ανασυγκρότησης του παραγωγικού ιστού της χώρας, έτσι ώστε να ανατραπεί το παρασιτικό μεταπρατικό μοντέλο, χωρίς ταυτόχρονα να βρεθούμε εντελώς  ξεκρέμαστοι και απομονωμένοι

Και πράγματι το κεντρικό αίτημα που έχει αναδειχτεί από αυτή την κρίση δεν είναι η ανέφικτη πλέον επιστροφή στο παρελθόν αλλά η αλλαγή του παραγωγικού και θεσμικού μοντέλου της Ελλάδας. Ένα μοντέλο στηριγμένο στα δανεικά, την υπερχρέωση, την υπερκατανάλωση των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων, τις πισίνες και τα 4Χ4 δεν μπορεί να συνεχιστεί. Η Ελλάδα έχει ανάγκη να επιστρέψει στο εσωτερικό της, για να αντλήσει τις δυνάμεις που είναι απαραίτητες. Και όσοι προωθούν τον εύκολο ψευδοεπαναστατισμό της άμεσης «στάσης πληρωμών»  φαντάζονται  πως αρκεί να χαϊδεύουν τ’ αυτιά των Ελλήνων με απάτες και αυταπάτες, προσφέρουν  τη χειρότερη υπηρεσία στον τόπο τους και σε όσους τους ακούν.

Η Ελλάδα χρειάζεται μια αυθεντική επανάσταση. Μια επανάσταση που θα ανατρέψει το σημερινό παρασιτικό μοντέλο. Κατά κάποιο τρόπο η κρίση έχει κάνει τη «μισή δουλειά». Η Ελλάδα που γνωρίσαμε δεν θα επιστρέψει ποτέ πλέον. Το ερώτημα που έχουμε πλέον να απαντήσουμε είναι εάν θα βαδίσουμε προς την ολοκλήρωση μιας κοινωνικής και εθνικής καταστροφής ή αν αντίθετα θα μεταβάλλουμε αυτή τη σαρωτική κρίση σε αφετηρία μιας αναγεννητικής προσπάθειας. Και γι’ αυτό χρειάζεται θάρρος, αποφασιστικότητα και μυαλό.

Ρήξη, τ. 75

ΕΞΩΔΙΚΟ ΣΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΧΑΝΙΩΝ – ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΣΠΙΘΑΣ ΧΑΝΙΩΝ

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΧΑΝΙΩΤΙΚΟΥ ΛΑΟΥ,
ΠΑΝΤΟΣ ΑΡΜΟΔΙΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ
ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΛΛΗΣ ΑΡΜΟΔΙΑΣ ΑΡΧΗΣ

ΕΞΩΔΙΚΟΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ, ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΛΩΣΗ
ΤΩΝ ΠΑΡΑ ΠΟΔΑΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ ΥΠΟΓΡΑΦΟΝΤΩΝ
ΜΕΛΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ 

ΠΡΟΣ
1)    ΒΑΛΥΡΑΚΗΝ ΙΩΣΗΦ
2)    ΔΑΜΙΑΝΑΚΗΝ ΕΥΤΥΧΙΟΝ      ΚΑΙ
3)    ΚΟΥΡΟΥΠΑΚΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑΝ, Βουλευτές ΠΑ.ΣΟ.Κ Νομού Χανίων Κρήτης.

Κοινοποιούμενη και προς τον Βουλευτή Χανίων Χρήστο Μαρκογιαννάκη, παρά το ότι, τον Μάιο 2010 , ως βουλευτής Χανίων της Ν.Δ δεν ψήφισε το Ν. 3845/2010, προς γνώσιν του και δια πάσαν νόμιμον συνέπειαν.
*************************
Κυρία και κύριοι Βουλευτές του νομού Χανίων,
Εσχάτως γίνεται πολύς λόγος για το αν θα πρέπει να πωλείται ή να αξιοποιείται με άλλους τρόπους (μίσθωση, παραχώρηση χρήσης για εκμετάλλευση, κλπ)  η περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου.

Η συζήτηση αυτή είναι, δυστυχώς, άνευ αντικειμένου, διότι το σύνολον της δημοσίας περιουσίας και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος είναι δεσμευμένα και ελέγχονται από τους δανειστές μας, τις Χώρες της Ευρωζώνης και το Δ.Ν.Τ, όπως τούτο τεκμηριώνεται από τα παρακάτω συνοπτικώς εκτιθέμενα:

1.    Σύμφωνα με τις πολύπλοκες δικολαβικού χαρακτήρα διατάξεις του άρθρου 4 παρ. 2 της από 8.5.2010 «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης» μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και των άλλων δεκαέξι χωρών της Ευρωζώνης, ολόκληρη η κινητή και ακίνητη περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου είναι δεσμευμένη για την εξυπηρέτηση του δανείου και όσο αυτό υπάρχει.

2.    Η αποδέσμευση της δημοσίας  περιουσίας δεν είναι ούτε θα είναι ορατή, όσο δε θα είναι ορατή η αποδέσμευση της χώρας μας από το δάνειο.

3.    Από το πραγματικό νόημα των διατάξεων του άρθρου 4 παρ. 2 της Σύμβασης προκύπτει ότι : (α) η Ελλάδα δεσμεύεται με ολόκληρη την κινητή και ακίνητη περιουσία της απέναντι στους Δανειστές της Σύμβασης, (β) δεν μπορεί να διασφαλίσει κανέναν άλλο δανειστή με ενέχυρο, υποθήκη ή άλλου είδους εγγύηση, ώστε να αποκτήσει εκείνος προτεραιότητα απέναντι σ’ αυτούς, και (γ) όποια άλλη αξιοποίηση ή εκποίηση επιτρέπεται με βάση τις ειδικές διατάξεις του άρθρου 4 της Σύμβασης, θα είναι εις όφελος των Δανειστών.

4.    Το περιεχόμενο της δέσμευσης της εθνικής περιουσίας δεν είναι εκ των προτέρων γνωστό. Αυτό καθορίζεται – ουσιαστικά επιβάλλεται από τους Δανειστές – με το «Μνημόνιο Συνεννόησης» της 3.5.2010, που αποτελεί διεθνή σύμβαση βάσει της « Συμβάσεως Δανειακής Διευκόλυνσης», και με τα μέχρι σήμερα και τα μελλοντικά «επικαιροποιημένα Μνημόνια», που αποτελούν επίσης διεθνή σύμβαση, με βάση το Προοίμιο του « Μνημονίου Συνεννόησης» που τα προβλέπει. Με βάση αυτή την πρόβλεψη, οι Δανειστές έχουν το δικαίωμα να προσαρμόζουν συνεχώς στα δικά τους συμφέροντα τα μέσα και τους τρόπους επιβολής της βασικής Σύμβασης Δανειοδότησης, χωρίς να ξέρει η Ελλάδα και ο Ελληνικός Λαός ποιο περιεχόμενο θα αποκτήσουν οι δεσμεύσεις τους στο μέλλον.

5.    Οι διατάξεις αυτές του άρθρου 4 έχουν ως συνέπεια ότι : (α) κάθε αξιοποίηση περιουσιακών στοιχείων ( ακινήτων, ακτών, υπόγειων και υποθαλάσσιων πηγών εθνικού πλούτου, αρχαιολογικών χώρων κ.λπ.), μετοχών, ομολόγων και άλλων αξιογράφων και δικαιωμάτων θα γίνεται εις όφελος του δανείου και, επομένως, μόνο με συγκατάθεση της Τρόικα, (β) Η Ελληνική Κυβέρνηση δεν μπορεί να προβεί σε καμιά αξιοποίηση οποιουδήποτε περιουσιακού στοιχείου υπέρ της ανάπτυξης ή υπέρ του ελληνικού λαού, παρά μόνο εις όφελος των Δανειστών, ( γ) η Ελληνική Κυβέρνηση δεν μπορεί, χωρίς τη συναίνεση των Δανειστών της, να συνάψει οποιαδήποτε οικονομικού αντικειμένου σύμβαση με τρίτη χώρα ή οργανισμό χωρίς την έγκριση των Δανειστών  της Συμβάσεως και (δ) ποια θα είναι η μορφή αξιοποίησης: πώληση, μακροχρόνια παραχώρηση εκμετάλλευσης, μίσθωση, πώληση μετοχών ή ομολόγων του δημοσίου ή εταιρείας αξιοποίησης  περιουσίας του Δημοσίου κλ.π., θα εξαρτάται από την τυπική ή άτυπη συναίνεση των Δανειστών.
Και αν ακόμη θεωρηθεί η Ελλάδα ελεύθερη να ορίσει τον τρόπο ή τη μορφή (με πώληση, μίσθωση, παραχώρηση κ.λπ.) αξιοποίησης της περιουσίας της, το προϊόν της αξιοποίησης αποτελεί και θα αποτελεί δεσμευμένη περιουσία.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι η εξωτερική και οικονομική πολιτική της χώρας είναι απολύτως δεσμευμένη.

6.    Εάν οι παραπάνω δανειακές δεσμεύσεις της Ελλάδας συνδυασθούν με την παραίτηση «άνευ όρων και αμετακλήτως» από κάθε ένσταση εθνικής κυριαρχίας και από κάθε άλλη ένσταση, που επίσης περιέχει ως όρο η « Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» ( άρθρο 14 παρ. 5, 15 παρ. 1 α με Παράρτ. 4 με υπόδειγμα Γνωμοδότησης ΝΣΚ της Σύμβασης), βλέπει κανείς  ότι το σύνολο της οικονομικής υπόστασης της Ελλάδας είναι δεσμευμένο στους σκοπούς του δανείου. Με άλλες λέξεις, η Ελλάδα, σε περίπτωση επιβολής μέτρου κατά της χώρας μας από τους Δανειστές, δεν μπορεί να επικαλεστεί ούτε την ασφάλειά της με βάση τα κυριαρχικά της δικαιώματα, ούτε τις συνταγματικές και διεθνείς εγγυήσεις της ιστορικής και πολιτισμικής της κληρονομιάς, ούτε τις εγγυήσεις του φυσικού περιβάλλοντος, ούτε καν την αξία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου σε σχέση με την διαβίωση του λαού της.

7.    Ο παραπάνω συνδυασμός της δέσμευσης της εθνικής περιουσίας με τη δέσμευση της εθνικής κυριαρχίας και κάθε άλλου δικαιώματος (άρθρ. 4 σε συνδυασμό με  άρθρ. 15 παρ. 1 α της Σύμβασης) σημαίνει όχι μόνο πλήρη οικονομική δέσμευση από τους Δανειστές, αλλά και τα εξής: (α) Η κυριαρχία, το ιστορικό και φυσικό περιβάλλον και κάθε άλλο δικαίωμα της Ελλάδας υπόκεινται στους Δανειστές εις όφελος του δανείου (β) Οι Δανειστές ή ο δικαιούχος τους (γιατί μπορούν να μεταβιβάσουν τα δικαιώματα τους σε τρίτο βάσει του άρθρου 2 παρ.3 της Σύμβασης) μπορεί να ασκήσει οικονομική και πολιτική βία στην Ελλάδα, τόσο στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής της ( κηδεμόνευση της εξωτερικής πολιτικής), όσο και ως προς την επίλυση των εθνικών θεμάτων της Χώρας.

8.    Η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης», το «Μνημόνιο Συνεννόησης» και τα «Επικαιροποιημένα Μνημόνια», ως διεθνείς συμβάσεις με τις οποίες δεσμεύεται η Ελλάδα και ατομικώς οι Έλληνες, έπρεπε να είχαν επικυρωθεί και κυρωθεί, με βάση τα άρθρα  36 παρ. 2 και 28 παρ. 2 του Συντάγματος με τα τρία πέμπτα των μελών της Βουλής. Έτσι, έχουμε παραβίαση του πολιτεύματος και σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας, με βάση τα άρθρα 1 και 120 του Συντάγματος. Το άρθρο 1 παρ. 3 ορίζει : «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα».
Στην προκείμενη περίπτωση, η εξουσία που ασκείται με βάση τις δανειοδοτικές συμβάσεις, ούτε από το Λαό πηγάζει, αφού δεν επικυρώθηκαν από την Λαϊκή Αντιπροσωπεία, ούτε υπέρ του λαού και του Έθνους λειτουργεί, αφού παρεβιάσθησαν για την εφαρμογή της οι διαδικασίες που προβλέπει το Σύνταγμα. Η εξουσία εφαρμογής των όρων του Δανείου είναι εκτός Συντάγματος και εκτός ευρωπαϊκής νομιμότητας. Είναι «de facto» εξουσία.

9.    Με την ολοκληρωτική δέσμευση των δικαιωμάτων εθνικής κυριαρχίας, του ιστορικού και φυσικού περιβάλλοντος, της εθνικής περιουσίας και της πλήρους χειραγώγησης της εξωτερικής και της οικονομικής πολιτικής από τους Δανειστές, η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά κάτω από την πλήρη κηδεμονία των Δανειστών της. Η κατάσταση αυτή είναι χειρότερη από την παλαιά μορφή κηδεμόνευσης ενός  λαού που λεγόταν προτεκτοράτο, γιατί Δανειστές μας δεν παρέχουν καμία  προστασία και ασφάλεια.

10.    Οι Συμβάσεις Δανεισμού είναι νομικά ανυπόστατες, γιατί παραβιάζουν θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματος, καθώς και της ευρωπαϊκής και διεθνούς νομιμότητας. Η Ελλάδα χρειάζεται μία κυβέρνηση που θα έχει το θάρρος να ζητήσει την απάλειψη των αθέμιτων όρων και την αποκατάσταση της νομιμότητας.

Χρειάζεται μία κυβέρνηση που θα αρνηθεί την εκτέλεσή τους, προβάλλοντας το ανυπόστατό τους, λόγω παραβίασης θεμελιωδών αρχών που τις καθιστούν ανυπόστατες.

Χρειάζεται μία κυβέρνηση που θα ζητήσει διεθνή λογιστικό έλεγχο για τον προσδιορισμό του ύψους του απεχθούς χρέους της χώρας, το οποίο δεν οφείλεται πραγματικά και ως εκ τούτου δεν πρέπει να καταβληθεί.

Ως προς το πρώτο θέμα:
Θα πρέπει το νέο Μνημόνιο να μην έχει όρους που θα παραβιάζουν το Σύνταγμα και το Ευρωπαϊκό και το Διεθνές Δίκαιο. Θα πρέπει, επίσης, να κατατεθεί στη Βουλή για κύρωση με τα 3/5 των μελών της Βουλής ( 180 Βουλευτές). Η παράκαμψη της Βουλής αποτελεί πραξικόπημα και σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας.

Οι οικονομικοί όροι του 2ου Μνημονίου θα πρέπει να είναι δίκαιοι και όχι απάνθρωποι, όπως στις Συμβάσεις Δανεισμού του Μαΐου του 2010. Το 2ο Μνημόνιο θα πρέπει να εισαχθεί στη Βουλή, αφού καταργηθεί το πρώτο  (δηλαδή οι αρχικές Συμβάσεις Δανεισμού) με τους αθέμιτους όρους,
όπως: η παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, η καθολική δέσμευση της εθνικής περιουσίας και οι παραβιάσεις των συνταγματικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και των συνταξιούχων.

Η γενική παραίτηση από τις ενστάσεις της εθνικής κυριαρχίας και από κάθε άλλη ασυλία αποτελούν εσχάτη προδοσία και για αυτό θα πρέπει κ.κ βουλευτές να προσέξετε ιδιαιτέρως επ’ αυτού.

Σας επισημαίνομε ακόμη ότι, από συστάσεως κόσμου μέχρι σήμερα, δηλαδή από την αρχαιότητα με την γνωστή τότε μορφή του κράτους  (πόλεις – κράτη) , μέχρι τη σημερινή μορφή συγκροτήσεως των κρατών, κανένα, μα κανένα κράτος, δεν παρέδωσε – παραιτήθηκε από την εθνική του κυριαρχία – ασυλία.
Μοναδική περίπτωση, παγκοσμίως, τέτοιας ατιμωτικής και επαίσχυντης παραιτήσεως  αποτελεί η Ελλάδα, με την υπογραφή την 8-5-2010 της λεγόμενης Συμβάσεως Δανειακής Διευκολύνσεως, της ευρύτερα γνωστής ως Μνημόνιο, η  οποία αποτυπώθηκε στο Ν. 3845/6-05-2010, ο οποίος ψηφίστηκε στην Ελληνική Βουλή υπερψηφισθείς από όλους τους βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ, δίκην λόχου υπό διατεταγμένην υπηρεσίαν  (κομματική πειθαρχίαν), χωρίς να μελετηθεί (και πώς να μελετηθεί αφού δεν διανεμήθηκε σ’ αυτούς το σύνολον των υπογραφέντων κειμένων, τα οποία συνολικώς αριθμούν σχεδόν 1300 σελίδες), μεταξύ των οποίων (ψηφισάντων) είστε και οι δύο πρώτοι εξ υμών Βαλυράκης Ιωσήφ και Δαμιανάκης Ευτύχιος (η τρίτη εξ υμών Κουρουπάκη Ευαγγελία δεν ήτο τότε Βουλευτής), πλην των βουλευτών Βασιλείου Οικονόμου (Βουλευτή Αττικής), Σοφίας Σακοράφα ( βουλευτή Αθηνών) και Ιωάννου Δημαρά (Βουλευτή Αθηνών), ψηφίστηκε επίσης από τους δέκα πέντε βουλευτές του ΛΑΟΣ και τη βουλευτή Θεοδώρα (Ντόρα) Μπακογιάννη, ενώ καταψηφίστηκε από όλους τους βουλευτές των υπολοίπων κομμάτων.

Κατόπιν όλων αυτών ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΘΑ κατά τον πλέον έντονον τρόπον, για τις επιθεθείσες εις τον Ελληνικό Λαό αλυσίδες, όχι μόνον στις σήμερον ζώσες Ελληνικές γενιές, αλλά και στις μελλοντικές, τις αγέννητες και με τη δική σας, ως ανωτέρω, σύμπραξη και σας ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΜΕ όπως, έστω και σήμερα, εν όψει και του νέου μνημονίου που η Κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει στην Βουλή των Ελλήνων προς ψήφιση, υπό το ψευδεπίγραφο  πρόσχημα «σωτηρίας της Πατρίδος», να αρθείτε στο ύψος της αποστολής σας, ως αντιπροσώπων του Ελληνικού Λαού και όχι ως εκτελεστών αθέμιτων εντολών του κόμματος σας.
Οφείλετε, τώρα, να ζητήσετε με ερώτηση ή επερώτηση να μοιραστούν τα κείμενα των δανειακών συμβάσεων του Μαΐου 2010 (πρώτου «Μνημονίου») προκειμένου, έστω και τώρα, να ενημερωθείτε επ’ αυτών.

Η μέχρι σήμερα αμέλειά σας να πράξετε τούτο αποτελεί περιφρόνηση του Ελληνικού Λαού τον οποίο, σύμφωνα με την αληθή έννοια της αποστολής σας, αντιπροσωπεύετε.

Εσείς οφείλατε να ενημερώσετε τους Έλληνες Πολίτες για το περιεχόμενο των Δανειακών Συμβάσεων, οι οποίες έδεσαν χειροπόδαρα την Εθνική Κυριαρχία και την Εθνική Περιουσία της Ελλάδος, πλην ουδέν επράξατε.

Εάν δεν πράξετε τούτο, έστω και τώρα, ουδεμία απολύτως δικαιολογία θα έχετε.
Θα είστε επίορκοι και θα παραδοθείτε εις την Ιστορίαν ως τέτοιοι, εμείς δε σας ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ότι επιφυλασσόμεθα να σας καταγγείλουμε και δημοσίως περί αυτού, ως και να ενεργήσουμε κάθε τι άλλο αναγκαίο και νόμιμο εναντίον σας.
Η εκατόμβες των νεκρών για την Ελευθερία αυτού του μικρού, του μεγάλου τόπου, που ονομάζεται Ελλάς, εγείρονται από τα μνήματά τους και μας υπενθυμίζουν, αληθώς όμως και όχι ψευδεπιγράφως, το από την Ρωμαϊκή εποχή γνωστόν  «SALUS POPULUS SUPREMA LEX ESTO»
 (υπέρτατος νόμος η σωτηρία του Λαού).

Και πολύ παλιότερα ( -480) οι Σαλαμηνομάχοι μας άφησαν υποθήκην ιεράν τον παιάνα τους « Ω παιδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερουτε πατρίδ’ ελευθερουτε δε παίδας, γυναίκας, θεων τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων. Νυν υπέρ πάντων αγών ».

Εμείς και εκατομμύρια άλλα των Ελλήνων ακούμε και σήμερα τον παιάνα αυτόν, από τα βάθη των αιώνων.

Εσείς κύριοι Βουλευτές τον ακούτε; Θα τον ακούσετε επιτέλους;

Αρμόδιος Δικαστικός Επιμελητής επιδότω νομίμως την παρούσα προς ένα έκαστον που απευθύνεται, για να λάβουν γνώσιν και δια πάσαν νόμιμον συνέπειαν

Οι εξωδίκως διαμαρτυρόμενοι, προσκαλούντες και δηλούντες

Μέλη και φίλοι του κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών Χανίων .

 

Ευρωπαϊκή περιδίνηση

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

‘Ενας πολύ γνωστός οικονομολόγος και παλαιός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου, μου διηγήθηκε τις προάλλες έναν διάλογό του, πριν από πολλά χρόνια, με τον Ζακ Ντελόρ, από τους αρχιτέκτονες του Μάαστριχτ. Αυτός τούπε, σχολιάζοντας τα σχέδια εισαγωγής, τότε, ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος: «Αυτό το πράγμα δεν βγαίνει. Βάλατε το κάρο μπροστά από το άλογο. Φτιάχνετε νόμισμα χωρίς κράτος». Ο Ντελόρ τον κύτταξε καλά-καλά, ήπιε μια γουλιά από το ποτό που συνήθιζε τα απογεύματα και του απάντησε: «Mε περνάς για ηλίθιο; Ασφαλώς και δεν γίνεται. Φτιάχνουμε το νόμισμα, ώστε, όταν έρθει η κρίση, να αναγκαστούν οι Ευρωπαίοι να φτιάξουν και το κράτος». Θα το φτιάξουν όμως; ‘Η θα διαλύσουν την ‘Ενωση εις τα εξ ων συνετέθη, εγκαινιάζοντας μια μεγάλη περίοδο ιστορικής οπισθοδρόμησης για όλη την ήπειρο; Προς το παρόν μάλλον κάνουν ότι μπορούν για να επιτείνουν την κρίση, αγοράζοντας χρόνο με εμβαλωματικές λύσεις που χειροτερεύουν την αρρώστια.

Αυτά που κάνουμε στην Ελλάδα είναι τα μέτρα ακριβώς που πήρε σε μας ο καγκελλάριος Μπρούνινγκ με τα διατάγματά του, το 1930, λέει, τρομαγμένος και τρομοκρατικός, στο Σπήγκελ, ο Ζιν, διευθυντής του πιο φημισμένου γερμανικού οικονομικού ινστιτούτου, του IFO. Προειδοποιεί ότι οι «φόρμουλες» μπορεί να μοιάζουν ότι «βγαίνουν» στους «τεχνικούς» της χρηματοπιστωτικής, που βλέπουν μεν καλά τα νούμερα, είναι όμως τυφλοί απέναντι στον κίνδυνο εμφυλίου πολέμου που «κρύβεται» στις εξισώσεις.

Αν βρίσκετε τον Ζιν πολύ απαισιόδοξο, να και η πιο σημαντική εφημερίδα της Γαλλίας, η Μοντ, που διαλέγει τον τίτλο «Το ευρώ χρειάζεται λίγη πολιτική ωριμότητα» για το κάπως απελπισμένο κύριο άρθρο της, με το οποίο σχολιάζει τον «ακήρυκτο πόλεμο της Φραγκφούρτης» για την αναδιάρθρωση, ιδίως μεταξύ Μπούντεσμπανκ και ΕΚΤ: «Μερικές φορές, στην παρούσα κρίση, δεν είναι τόσο ο όγκος του δημόσιου χρέους … που εντυπωσιάζει, όσο η ανικανότητα των πολιτικών να επιδείξουν ωριμότητα».

Την ίδια διάγνωση κάνει και ο Simon Nixon στη Wall Street Journal. Στην καρδιά της ευρωπαϊκής κρίσης υπάρχει, γράφει η εφημερίδα των νεοϋρκέζων χρηματιστών, το δημοσιονομικό έλλειμμα, το έλλειμα τραπεζικού κεφαλαίου και ρευστότητας, το έλλειμμα παραγωγικότητας. Το πιο σοβαρό όμως έλλειμμα είναι άλλο, είναι το έλλειμμα ηγεσίας στην Ευρώπη. Βεβαίως, ο Nixon θέλει μια πολύ συγκεκριμένη δουλειά από την ευρωπαϊκή ηγεσία που ζητάει: να εξηγήσει στους πολίτες ότι θα χάσουν μέρος της κρατικής κυριαρχίας τους. Δεν θέλει μια ηγεσία πιο ανεξάρτητη από το χρηματιστικό κεφάλαιο, θέλει μια ηγεσία πιο υποταγμένη και από την παρούσα στις ανάγκες του. Πόσο συμβατό είναι αυτό με οποιαδήποτε μορφή δημοκρατίας, μένει να αποδειχθεί.

Η Καγκελλάριος Μέρκελ θυμήθηκε πάλι τις προάλλες τα «προνόμια» των ελλήνων συνταξιούχων και τις μακρές διακοπές των ελλήνων εργαζομένων. Της απάντησε ευτυχώς, και σταμάτησε, όχι μόνο η σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση, αλλά και ο πρώην Καγκελλάριος Κολ, «πατριάρχης» της γερμανικής χριστιανοδημοκρατίας. Οι δηλώσεις Μέρκελ δεν είναι όμως σημαντικές μόνο για τον «ανθελληνικό», αλλά και για τον απίστευτα γελοίο χαρακτήρα τους.

Ακόμα και ένα μικρό παιδί έχει πια καταλάβει ότι στην πραγματικότητα δεν είναι κάποιο ελληνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε εδώ, αλλά το «δεύτερο κύμα» από το «τσουνάμι» της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2007-8, και αυτό γιατί όλες οι δυτικές, και ιδίως οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, δεν έκαναν τίποτα για να αντιμετωπίσουν τις αιτίες του. Αν για κάτι «φταίει» η Ελλάδα, είναι αφενός για τις αδυναμίες και τα προβλήματά της, αφετέρου γιατί έκανε αμέριμνη την «ηλιοθεραπεία» της παρά την έκδοση των ανακοινώσεων. Είχε έτσι το θλιβερό και πολύ επικίνδυνο «προνόμιο» να είναι η πρώτη χώρα της ευρωζώνης που επλήγη.

Η μεγάλη αντεπίθεση των τραπεζών

Διευθυντής της Monde Diplomatique o Σερζ Αλιμί περιγράφει στο τελευταίο άρθρο του πως, τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (και οι συνδεόμενοι μαζί τους οίκοι αξιολόγησης), που προκάλεσαν με τις απάτες τους, την κρίση του 2008, κατάφεραν όχι μόνοι να βγουν «καθαροί» και χωρίς συνέπειες, αλλά και ανάγκασαν τα κράτη να τους χρηματοδοτήσουν ξανά, μετατρέποντας τη δική τους κρίση σε κρίση χρέους των κρατών. Και αποτρέποντας τους G20 να πάρουν οποιοδήποτε μέτρο ελέγχου των χρηματοπιστωτικών αγορών, ιδίως των αγορών παραγώγων, που ο Γουώρεν Μπάφετ, ένας άνθρωπος που έβγαλε μυθώδη ποσά παίζοντας σε αυτές τις αγορές, ονόμασε «όπλα μαζικής καταστροφής». Ο ίδιος, όταν ένας δημοσιογράφος του είπε ότι δεν διεξάγεται στην εποχή μας «ταξικός πόλεμος», του απάντησε περίπου: Κούνια που σε κούναγε. Γίνεται τρομερός ταξικός πόλεμος και τον κερδίζουμε εμείς. ‘Όχι οι πλούσιοι, οι πάρα πολύ πλούσιοι!

Για τον σύμβουλο της Κινεζικής Επιτροπής Τραπεζικού Ελέγχου ‘Αντριου Τσεγκ, το πρόβλημα συνίσταται στην «κατοχή» των κρατών από το χρηματοπιστωτικό σύστημα (και, μια τέτοια «κατοχή» εξηγεί και την βαθύτερη αιτία του πανθομολογουμένου ελλείμματος ηγεσίας, γιατί αν υπήρχε «ηγεσία» θα ήταν υποχρεωμένη να θίξει τα συμφέροντά του για να «ηγηθεί»). Και μόνο η θεωρούμενη τώρα βέβαιη προσεχής εκλογή ενός ανθρώπου της Goldman Sachs ως επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι τόσο εύγλωττη, που καθιστά άχρηστο οποιονδήποτε σχολιασμό και φανερό ποιος αποφασίζει και τι στην Ευρώπη! Το ίδιο και η άτακτη υποχώρηση του Βερολίνου, τις τελευταίες μέρες, στον πόλεμο της αναδιάρθρωσης με ΕΚΤ και ΔΝΤ). Στις αρχές αυτής της εβδομάδας, σχολιάζοντας τη συζήτηση και τις διαμάχες για την εθνικότητα του επόμενου διευθυντή του ΔΝΤ, η «Λαϊκή Ημερησία» του Πεκίνου, πρωτεύουσας μιας χώρας με τρία τρις δολλάρια συναλλαγματικά αποθέματα, και η οποία πραγματοποιεί ήδη περισσότερες επενδύσεις στον τρίτο κόσμο από την Παγκόσμια Τράπεζα, σημείωνε ότι το θέμα δεν είναι στην εθνικότητα του επικεφαλής, αλλά στη δομή του ΔΝΤ και στο δικαίωμα βέτο των ΗΠΑ. Ρίχνοντας την ιδέα ενός νέου ΔΝΤ, «των άλλων».

Με την Ελλάδα, δυστυχώς, σε ρόλο «μητέρας όλων των αντιθέσεων» του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, η κρίση της ΕΕ εξελίσσεται προς το παρόν χωρίς ορατή διέξοδο, με τρεις γενικά «παίκτες» να διακρίνονται μέσα σε ένα περιβάλλον απίστευτης κακοφωνίας και σύγχυσης στις δηλώσεις πολιτικών και τα σχόλια του τύπου. Ο μεγάλος όγκος της ευρωπαϊκής πολιτικής αναζητεί προσπάθειες «μπαλώματος» χωρίς μέλλον. Η πιο «ριζοσπαστική» πτέρυγα των αγορών, πρωτοπορεία του «καπιταλισμού της καταστροφής», που βγάζει τα κέρδη του στήνοντας φούσκες και στη συνέχεια σκάζοντάς τες, ποντάρει μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα εναντίον της Ευρώπης (και βραχυπρόθεσμα εναντίον της Ελλάδας). Ελάχιστα στοιχεία ορθολογισμού εμφανίζονται κάπου κάπου στη mainstream πολιτική συνήθως όμως χωρίς συνέχεια (όπως η πρόταση ευρωομολόγων, που επανήλθε από τον Βέλγο Υπουργό Οικονομικών και τον Γιόσκα Φίσερ, αλλά και συζητήθηκε, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, στη σύνοδο των G8. ‘Όπως και η άποψη Σόιμπλε και ‘Αιχελ, ότι η Ελλάδα χρειάζεται ισχυρή ανάπτυξη, παρόλο που μια τέτοια ιδέα έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με μέτρα τόσο έντονου περιορισμού της ζήτησης, που απαιτεί, την ίδια στιγμή, ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών!).

Και οι κοινωνίες;

Υπάρχει βέβαια και ο άγνωστος Χ. Οι ίδιες οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, προς το παρόν τρομοκρατημένες από την προοπτική μαζικής φτωχοποίησης, αγανακτισμένες από τον ρόλο του χρηματιστικού κεφαλαίου και της πολιτικο-εκδοτικής τους τάξης, συγχισμένες από τον σύνθετο, δαιδαλώδη, αδιαφανή χαρακτήρα των τόσο απομακρυσμένων από την παραγωγή σύγχρονων οικονομικών λειτουργιών, χωρίς ηγεσία και καθαρές ιδέες. Πάντως, όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν πλήρη συνείδηση του κινδύνου κοινωνικών εκρήξεων και «κρατάνε την ανάσα τους» τώρα για να δουν την εξέλιξη του κινήματος των «αγανακτισμένων» σε Ισπανία και Ελλάδα. Τόσο μεγάλος είναι ο υφέρπων πανικός στο Παρίσι που, παρόλο που οι πρώτες συγκεντρώσεις στη Βαστίλλη ήταν καμμια πεντακοσαριά Γάλλοι, η αστυνομία έχει καταλάβει τον χώρο μπροστά από την ομώνυμη ‘Οπερα, απαγορεύοντας ακόμα και συναθροίσεις τριών ατόμων!

Konstantakopoulos.blogspot.com

Δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή της 11.6.2011

Η ΕΛΠΙΔΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Αυτά που κάνουμε στην Ελλάδα, είναι αυτά που έκανε ο καγκελλάριος Μπρούνινγκ σε μας το 1930. Θα προκαλέσουμε εμφύλιο πόλεμο, λέει ο διευθυντής του γερμανικού Ινστιτούτου IFO στο τελευταίο τεύχος του Σπήγκελ, τρομαγμένος κι αυτός με την τερατώδη κοινωνική δυναμική που αναπτύσσει ο νεοφιλελευθερισμός (οι μόνοι που δεν την αντιλαμβάνονται, είναι τα απερίγραπτα οικονομικά «επιτελεία», τρομάρα τους, και των δύο μεγάλων ελληνικών κομμάτων).

Η κυβέρνηση ετοιμάζεται, λίγο πριν πέσει, και με τη συνδρομή δυστυχώς και της Νέας Δημοκρατίας, που κατά τα άλλα λέει όχι στο Μνημόνιο (!), να υλοποιήσει τη δεύτερη φάση του, την «αρπαγή της Ελλάδας» δηλαδή, με τη λεηλασία της περιουσίας του ελληνικού λαού («αποκρατικοποιήσεις»), που οι Δανειστές θέλουν να προηγηθεί της χρεωκοπίας.

Την ίδια ώρα, ο «πόλεμος για την αναδιάρθρωση» του ελληνικού χρέους κινδυνεύει να παροξύνει την κρίση μιας ΕΕ, που απειλείται μεσοπρόθεσμα, ανίκανη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της μεγάλης οικονομικής κρίσης που συνεχίζεται, με διάλυση εν μέσω χάους και αποσύνθεσης. Οι λαοί της Ευρώπης κινδυνεύουν να γνωρίσουν μια μεγάλη ιστορική οπισθοδρόμηση, αν δεν αναπτυχθούν σύντομα νέες ηγεσίες ικανές να αντιμετωπίσουν την κρίση της ηπείρου μας και του πολιτισμού μας. Προϋπόθεση για την ανάδυση νέων ηγεσιών είναι η κινητοποίηση των λαών, μόνη ικανή να σαρώσει ένα παρηκμασμένο ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα, στην υπηρεσία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.

H είσοδος του λαού στο προσκήνιο

Μέσα σε αυτό το διεθνές σκοτάδι, όπως κι άλλες φορές στη δραματική ιστορία του, ο ελληνικός λαός λάμπει, εδώ και μερικές μέρες, με την αστραπή του μεγάλου λαϊκού και ιδίως νεολαιίστικου κινήματος που ξεκίνησε με τους Αγανακτισμένους στο Σύνταγμα, τον Λευκό Πύργο, την Πλατεία Ελευθερίας του Ηρακλείου και δεκάδες ακόμα ελληνικές πόλεις (όπως και με την ένταση των αντιδράσεων των εργαζόμενων στις δημόσιες επιχειρήσεις, απέναντι στη λεηλασία της χώρας).

Προς το παρόν βέβαια, τρομοκρατημένος, ο μεγάλος διεθνής τύπος κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, αλλά η λογοκρισία που επιβάλλουν, εις βάρος της αξιοπιστίας τους, μεγάλες εφημερίδες φανερώνει πόσο μεγάλος είναι ο τρόμος τους απέναντι στην πιθανότητα λαϊκών εξεγέρσεων.

Στις ελληνικές πλατείες γεννιέται τώρα το σημαντικότερο λαϊκό κίνημα μετά το 1974, μόνος δυνητικά διαθέσιμος φορέας της ελπίδας για μια «Νέα», «Δεύτερη Μεταπολίτευση», που έχει τόσο ζωτική ανάγκη ο τόπος. Δεν μπορούμε τώρα να προβλέψουμε και προδιαγράψουμε τις μορφές, τις μεθόδους, τους ρυθμούς, την εξέλιξή του, τη δυνατότητά του να αντισταθεί στις προσπάθειες χειραγώγησης και «εκτροπής» του. Πρέπει να αναγνωρίσουμε όμως, ότι αυτό το κίνημα που αρχίζει τώρα να γεννιέται, συνιστά σήμερα την βασική ελπίδα του έθνους μας να αποφύγει ή να περιορίσει τις καταστροφές στις οποίες το σπρώχνει η πολιτική, οικονομική, εκδοτική και κρατική του ελίτ, σε συνδυασμό με τη διεθνή πίεση, της οποίας η εγχώρια ελίτ έχει γίνει ο ενθουσιώδης ιμάντας.

‘Ηδη βλέπουμε το κίνημα των πλατειών να αποκτά γρήγορα τα βασικά χαρακτηριστικά όλων των μεγάλων λαϊκών κινημάτων, αυτών δηλαδή που έχουν μέλλον γιατί έρχονται από μακριά, γιατί εκφράζουν κοινωνικές ανάγκες που έχουν ωριμάσει πολύ καιρό στα βάθη της κοινωνίας. Βλέπουμε κυρίως την ενστικτώδη αναζήτηση δημοκρατικών μορφών οργάνωσης. Οι συγκεντρωμένοι νοιώθουν ότι πρέπει να συντονισθούν και να επεκταθούν, να οργανώσουν συστηματικά τη δράση τους, όπως κάνουν ήδη με πληθώρα επιτροπών που λειτουργούν άρτια. Στο Σύνταγμα υπάρχει τώρα κανονικά λειτουργούν ιατρείο, ομάδα σίτισης, ομάδα περιφρούρησης, βάρδια δικηγόρων για νομική κάλυψη, ενώ ομάδες διαδηλωτών φεύγουν για γειτονιές ή αναζητούν επαφή με πρωτοβάθμια σωματεία. Οι συγκεντρωμένοι λειτουργούν ραδιοφωνικό και ετοιμάζουν τηλεοπτικό σταθμό μέσω του ‘Ιντερνετ. Επιβεβαιώθηκαν και στην Ελλάδα οι τεράστιες δυνατότητες των νέων Μέσων, όπως το Facebook.

Και η πολιτική;

Βεβαίως, γρήγορα το κίνημα αυτό θα βρεθεί στα πρώτα του μεγάλα διλήμματα. Από τη μια το τροφοδοτεί το υπόγειο, μεγάλο ρεύμα αποστροφής προς όλα τα υπάρχοντα κόμματα, περιλαμβανομένης, αν και λιγότερο, και της αριστεράς (τα «ιερατεία» της οποίας δείχνουν πανικόβλητα στην πλειοψηφία τους). Από την άλλη νοιώθει ήδη την ανάγκη να γίνει «πολιτικό», αφού μόνο έτσι μπορεί να απαντήσει στα προβλήματα που τίθενται. Για να συγκεράσουν αυτές τις τάσεις, μερικοί μάλιστα πρότειναν, κατά τρόπο ενδεικτικό της υφέρπουσας αντίφασης, την «σουρεαλιστική» ιδέα να κατέβει στις εκλογές το «Λευκό» ως κόμμα!

‘Ενας «αγώνας δρόμου» διεξάγεται αυτή τη στιγμή ανάμεσα στην αφύπνιση της ελληνικής κοινωνίας και την καταστροφική δράση των ελίτ της. Ανίκανοι και απρόθυμοι να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της χώρας, στενά συνδεδεμένοι στις πολύ ταξικές επιλογές τους με τους πλούσιους αυτής της χώρας, αυτούς που κατάκλεψαν το κράτος και αρνούνται να πληρώσουν φόρους, οι Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και η λοιπή ομάδα, ακολουθούμενη από τα μήντια της διαπλοκής, μας απείλησαν πέρυσι με εθνική χρεωκοπία. Οι απειλές, οι δημόσιες δηλώσεις περί Τιτανικού, εντατικών κλπ. διέλυσαν την αυτοπεποίθηση του ελληνικού λαού και κατέστρεψαν την εικόνα της Ελλάδας διεθνώς, φέροντάς μας όντως στο χείλος της χρεωκοπίας.

Το αστείο, αν μπορεί να ονομαστεί έτσι, είναι ότι προ μηνός κινητοποιήθηκε όλος ο κρατικός μηχανισμός για να πιάσει έναν … φαναρτζή, που φέρεται να προκάλεσε κύμα πανικού στέλνοντας ένα μέιλ. Τι άραγε πρέπει να κάνει ο κρατικός μηχανισμός με τον κ. Παπακωνσταντίνου, που προκάλεσε πάλι φυγή καταθέσεων από τις τράπεζες, με τον κ. Δασκαλόπουλο και την κ. Δαμανάκη, που έθεσαν μόνοι τους θέμα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ;

1941, 1974, 2011

Σήμερα, η αντικατάσταση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος έχει γίνει όρος εθνικής επιβίωσης για την Ελλάδα. Η συμπεριφορά των ελίτ, με επικεφαλής την κυβέρνηση, απέναντι στους ξένους θυμίζει 1941. Το πνευματικό επίπεδο, ο βαθμός κατανόησης των προβλημάτων και ο βαθμός εξάρτησής τους από ξένες δυνάμεις, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο πιο πρόσφατο από την «κυβέρνηση» Ανδρουτσόπουλου-Ιωαννίδη του 1974.
30 Μαίου 2011

Konstantakopoulos.blogspot.com
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, στις 2.6.2011

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Λαέ της Θεσσαλονίκης!

Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες, οδηγοί της ελπίδας τα νιάτα της Ελλάδας, που ξεχύθηκαν στις πλατείες από το Σύνταγμα ως τον Λευκό Πύργο φωνάζοντας ΟΧΙ στο Μνημόνιο, Έξω η Τρόικα, Κάτω η Κυβέρνηση της μειοδοσίας και του ξεπουλήματος.

Και μετά ήρθε η ώρα του Λαού. Πρώτα στα Προπύλαια στην Αθήνα με τους 50.000 Αθηναίους και τώρα στην Πλατεία Αριστοτέλους, στην λαομάνα Θεσσαλονίκη. Έτσι κι εμείς, όπως ως τώρα φωνάζαμε «ΟΧΙ στο Μνημόνιο», ας βροντοφωνάξουμε σήμερα «ΟΧΙ και στο Νέο Μνημόνιο», που θα βάλει το μαχαίρι ακόμα πιο βαθειά στις σάρκες του Λαού και που αυτή τη στιγμή φέρνει το σχετικό νομοσχέδιο στη Βουλή η Κυβέρνηση για να ψηφιστεί.
    Γι’ αυτό το λόγο κι εμείς διαλέξαμε αυτό το ιστορικό μετερίζι, τη Θεσσαλονίκη των αγώνων, για να στείλουμε στην Αθήνα ένα ηχηρό μήνυμα: Έλληνες Βουλευτές, Αρνηθείτε να πείτε ΝΑΙ σ’ αυτό το νέο έγκλημα σε βάρος του Λαού και της Πατρίδας.

Από το καλοκαίρι του 2009 και όλο το 2010 έως σήμερα, βιώνουμε στην πλάτη μας τα αποτελέσματα της τελικής φάσης με την οικονομική και κοινωνική μας εξαθλίωση, που εκπορεύεται από τα διεθνή κέντρα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που στοχεύουν στην παγίωση της παγκοσμιοποίησης.

Προηγήθηκε το χτύπημα του νεοελληνικού πολιτισμού με την εξάλειψη από την εθνική σκηνή των επιτευγμάτων της δεκαετίας του ΄60, με την άνθιση της Τέχνης, της Ποίησης και της Μουσικής και την αντικατάστασή τους με τα σκουπίδια της διεθνούς και της ντόπιας υποκουλτούρας.

Το χτύπημα συνεχίστηκε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα με την προσπάθεια να διαγραφεί η ιστορική και πολιτιστική μας κληρονομιά, η εθνική μας ταυτότητα, ακόμα και η γλώσσα μας η ελληνική. Μήπως πριν λίγα χρόνια ένας εν ενεργεία υπουργός δεν πρότεινε να αντικατασταθεί η ελληνική γλώσσα με την αγγλική; Μήπως δεν επιχειρήθηκε με το βιβλία της ΣΤ΄ Δημοτικού να ξεκινήσει αυτή η διαστρέβλωση από τις νέες γενιές; Μήπως δεν είδαμε προχτές στο ΣΚΑΪ να κακοποιείται η Μνήμη του 1821; Μήπως δεν είδαμε τη σημερινή Κυβέρνηση να αλλάζει τους τίτλους των Υπουργείων, μόνο και μόνο για να φύγουν οι λέξεις «Έθνος», «Μακεδονία» και «Αιγαίο»;

Στις ίδιες αιτίες οφείλεται και η πολιτική του ενδοτισμού που εφαρμόζεται σήμερα. Λ.χ. το Σχέδιο Ανάν εξακολουθεί να αποτελεί απειλή για την Κύπρο. Δεν είναι μήπως ο υπουργός των εξωτερικών ένας από τους συντάκτες του Σχεδίου; Γνωρίζετε μήπως ότι το Μνημόνιο το συνέταξε το αγγλικό γραφείο που είχε συντάξει και το Σχέδιο Ανάν; Το ίδιο φαρμακερό φίδι.

Σε σχέση με το Αιγαίο, δεν έχει μήπως παραχωρηθεί ο εναέριος έλεγχος του Ανατολικού Αιγαίου στους Τούρκους; Ενώ απαγορεύεται στην πολεμική μας αεροπορία να πλησιάσει πέρα από 2 μίλια τα ελληνικά νησιά; Όμως οι παραχωρήσεις προς την Τουρκία δεν έχουν τέλος. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που δεν προχώρησε στη δημιουργία της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) έπειτα από απαίτηση των Τούρκων και των Αμερικανών.

Ενώ οι εθνικιστικοί κύκλοι της Τουρκίας και της Μειονότητας πανηγυρίζουν ανεμίζοντας τις σημαίες της Δυτικής Τουρκικής Θράκης, η Κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα για να εμποδίσει την προκλητική προπαγάνδα του Τουρκικού Προξενείου στην Κομοτηνή. Μήπως δεν είμαι εγώ πρώτος που στα 1985 πήρα την πρωτοβουλία για τη δημιουργία Επιτροπής Ελληνοτουρκικής Φιλίας; Κι από το 1974 αγωνίζομαι για τα δικαιώματα της Μουσουλμανικής και της Πομακικής Μειονότητας. Όμως άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Όταν η Τουρκία δεν σέβεται την εδαφική μας ακεραιότητα, είμαστε υποχρεωμένοι να υπερασπίσουμε τα δικαιώματα της πατρίδας μας. Και όχι να υποχρεώνουμε τους Πομάκους να μιλούν Τούρκικα, όπως κάνει σήμερα το Υπουργείο Παιδείας και να κάνουμε τα στραβά μάτια όταν η μουσουλμανική μειονότητα ξεχνά ότι αποτελεί τμήμα της ελληνικής επικράτειας και προβαίνει σε απαράδεκτα εθνικιστικά ξεσπάσματα. Ενώ ταυτόχρονα ελλοχεύει ο κίνδυνος για ένα αναπόσπαστο τμήμα της Ελληνικής Επικράτειας, όπως είναι η Θράκη.

Την ίδια ενδοτικότητα βλέπουμε να τηρεί η Κυβέρνηση απέναντι στις συνεχιζόμενες προκλήσεις των εθνικιστικών κύκλων των Σκοπίων και της Αλβανίας. Με τελευταία ενέργεια τον αφοπλισμό των εθνοφυλάκων στα Βόρεια σύνορα. Φυσικά δεν θα μας απασχολούν οι λεονταρισμοί των μεν που ζητούν την Ήπειρο από τα σύνορα ως την Πρέβεζα και των δε που ζητούν την Δυτική και Κεντρική Μακεδονία ως τον Όλυμπο και που θεωρούν την Θεσσαλονίκη ως πρωτεύουσα της Σκοπιανής Μακεδονίας, που όπως λένε, «σήμερα … στενάζει υπό ελληνική κατοχή»!  Όμως πίσω απ’ αυτά τα δύο κράτη γνωρίζουμε ότι βρίσκονται οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και είναι αυτοί που εμψυχώνουν και βοηθούν τους εθνικιστικούς κύκλους. Είναι οι ίδιοι που διαλύσανε τη Γιουγκοσλαυία και διαμελίσανε τη Σερβία δημιουργώντας το Αλβανικό Κόσοβο. Γιατί η πολιτική τους αποβλέπει στη σαλαμοποίηση των Βαλκανίων και κάτω απ’ αυτό το πρίσμα οφείλουμε να ανησυχούμε και να παίρνουμε μέτρα που να ενισχύουν την εθνική μας ασφάλεια και όχι να ενισχύουμε με τη στάση μας -όπως κάνουν σήμερα- τα σχέδια των ακραίων Αλβανών, Σκοπιανών και Τούρκων και να κάνουμε πως δεν γνωρίζουμε τον ανθελληνικό ρόλο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που συστηματικά ενισχύουν τους εχθρούς μας. Στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Θράκη, στην Βόρειο Ελλάδα. Γι’ αυτό κι εμείς λέμε ότι χρειαζόμαστε ένα νέο αμυντικό δόγμα, εντελώς δικό μας, μιας και οι σύμμαχοί μας έχουν προ πολλού συμμαχήσει με τους χειρότερους εχθρούς μας.

Κι αφού αυτή η επίθεση εξακολουθεί να μας χτυπά τον πολιτισμό, την ιστορία, τα εθνικά μας δικαιώματα και να απειλεί την εθνική μας ασφάλεια, πέρασε τώρα στο τελευταίο της στάδιο, που αποβλέπει στη συντριβή του κοινωνικού μας ιστού και στη μεταβολή μας σε χώρα ανέργων και εξαθλιωμένων, ώστε να μην είναι ικανή να προβάλει αντίσταση στην εισβολή των ξένων αρπαχτικών οικονομικών κύκλων, με στόχο την ολοκληρωμένη λεηλασία του πλούτου της χώρας μας.

Χωρίς να εξαιρούνται τα μνημεία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Όσο και να φαίνεται απίθανο, οι Έλληνες που υπογράψανε τη δανειοληπτική Σύμβαση, παραδώσανε συνειδητά μαζί με τον υπόλοιπο πλούτο και τα αρχαία μας Μνημεία.

Πριν λίγες μέρες, ο Πρόεδρος της Ευρώπης Άγγλος ευγενής κ. Ρομπεϊ, δήλωνε στην τηλεόραση «Συνεδριάσαμε κεκλεισμένων των θυρών και αποφασίσαμε σχετικά με την υποθήκευση της Ελλάδας. Οι αποφάσεις μας προς το παρόν είναι μυστικές».

Αγαπητοί φίλοι,

Πιθανώς να έχω αλτσχάιμερ -όπως ισχυρίζονται μερικοί- και γι’ αυτό ίσως νοιώθω την ανάγκη να πάρω τη μαγκούρα μου και να πάω εκεί, στη φωλιά του λύκου, που συνεδριάζουν τα νέα μας αφεντικά, για να τους δείξω ποιοι είναι οι αληθινοί Έλληνες…

Αν νομίζουν ότι οι Έλληνες μοιάζουν μ’ αυτούς που φορούν γραβάτα και που οι δικοί μας τους αγκαλιάζουν λέγοντας από μέσα τους «Σφάξε με Αγά μου ν’ αγιάσω», κάνουν λάθος.

Έχω πει κι άλλη φορά, ότι ο Έλληνας, καθώς είναι πολυμήχανος, όταν δέχεται επίθεση από κάποια ισχυρότερη δύναμη, υποχωρεί, υποχωρεί, υποχωρεί για να κερδίσει χρόνο. Όταν όμως φτάσει στον τοίχο και καταλάβει ότι τελειώνουν τα ψέματα, τότε γίνεται είτε ήρωας είτε ραγιάς. Σ’ αυτή τη φάση βρισκόμαστε σήμερα. Δεν έχουμε φτάσει ακριβώς στον τοίχο αλλά κοντεύουμε. Και όσο πλησιάζουμε, τόσο περισσότερο θα ξεχωρίζουν οι ραγιάδες από τους Έλληνες. Γιατί να μην ξεχνάμε ότι τον καιρό του Αλβανικού πολέμου και της Εθνικής Αντίστασης, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είπε στο αγγλικό κοινοβούλιο «Ως τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Από δω και πέρα θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

                                                         *

Ας γυρίσουμε όμως στην σκληρή πραγματικότητα.:

Στις εκλογές του Οκτώβρη του 2009 η Ελλάδα ήταν άρρωστη. Τότε εμφανίστηκε ο Γιώργος Παπανδρέου επί κεφαλής του ΠΑΣΟΚ και για να πάρει τις εκλογές, μας είπε ότι υπάρχουν λεφτά και ότι θα κάνει την Ελλάδα μια Δανία του Νότου. Ο Λαός του έδωσε 11 μονάδες πάνω από τη Ν.Δ. Όμως από τη στιγμή που έγινε Πρωθυπουργός, εγκατέλειψε τον άρρωστο στην τύχη του έχοντας ήδη συμφωνήσει κρυφά με τον Στρος Καν για το ΔΝΤ. Όμως για να μας οδηγήσει στο ΔΝΤ και στην Τρόικα, έπρεπε πρώτα να φτάσουν τα επιτόκια δανεισμού τόσο ψηλά, ώστε να μην μπορούμε πια να δανειστούμε με τους συνήθεις όρους όπως κάναμε ως τότε. Φρόντισε λοιπόν, με τις δηλώσεις τις δικές του, του Παπακωνσταντίνου και του Προβόπουλου, να τρομάξει τις διεθνείς αγορές γνωρίζοντας πως θα σπεύσουν να ανεβάσουν τα επιτόκια , ώστε να οδηγηθούμε σε οικονομική ασφυξία και έχοντας συμφωνήσει, όπως είπα, με το ΔΝΤ, να μπορεί να βάλει στον ελληνικό λαό το εκβιαστικό δίλημμα: Από τη μια μεριά ο θάνατος από οικονομική ασφυξία. Από την άλλη η ζωή με τη μάσκα του οξυγόνου του αμερικανικού ΔΝΤ. Ποιο όμως είναι αυτό το ΔΝΤ; Είναι μια συνηθισμένη Τράπεζα; ΟΧΙ ! Αν οι ΗΠΑ έχουν ένα χαλύβδινο βραχίονα, την Πολεμική Μηχανή, ο άλλος, ο οικονομικός βραχίονας, είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Άρα να μας βάλει ουσιαστικά κάτω από τον απόλυτο έλεγχο των ΗΠΑ και της Ευρώπης των Τραπεζών.

Μπορούσε η Κυβέρνηση να συνεχίσει άνετα να δανείζεται με το συνηθισμένο επιτόκιο που πλήρωναν όλες οι Κυβερνήσεις, του Καραμανλή, του Ανδρέα, του Μητσοτάκη, του Σημίτη και του νέου Καραμανλή. Άλλο αν φόρτωναν με τόκους τις μέλλουσες γενιές. Μήπως το ίδιο δεν κάνει και τώρα; Όμως μ’ αυτόν τον συνηθισμένο τρόπο η ζωή θα κυλούσε με τις ίδιες δυσκολίες, χωρίς να φτάσουμε στο δίλημμα «Τρόικα ή θάνατος»! Άλλοτε λέγαμε «Ελευθερία ή θάνατος». Φτάσαμε τώρα -ή μάλλον μας φτάσανε- στο κατάντημα να ταυτίζουμε την Ελευθερία με την ξένη εξάρτηση! Ο ταχυδακτυλουργός Γιώργος Παπανδρέου τα κατάφερε να αναποδογυρίσει όλες τις αξίες, δηλαδή να παρουσιάζει την Τρόικα ως Ελευθερία. Το Μνημόνιο ως Λύτρωση. Την ύφεση ως ανάπτυξη. Την απόγνωση ως ευτυχία. Την ανεργία ως κοινωνική επιτυχία. Την φτώχια ως πλούτο. Και την υποδούλωση ως απελευθέρωση. Και έτσι κατόρθωσε για ένα ολόκληρο χρόνο να μας εγχειρίζει χωρίς αναισθητικό!

Βρήκε όμως έδαφος πρόσφορο να μας προκαλεί χωρίς να βρίσκει ουσιαστική αντίσταση. Και έπρεπε να περάσει ένας χρόνος, για να βγουν τα παιδιά στις πλατείες και να μπορέσουμε κι εμείς με το … αλτσχάιμερ και τα παράλυτα πόδια, που μας είχαν ως τότε φιμωμένους, να μιλήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο με τους συμπατριώτες μας, όπως είστε εσείς που επί τέλους σπάσατε το φράγμα της αδιαφορίας και τώρα ψάχνετε να ανακαλύψετε πού βρίσκεται η αλήθεια.

Δεν νομίζω ότι υπήρξε στο παρελθόν άλλη ιστορική περίοδος με τόσους πολλούς και ισχυρούς ραγιάδες, έτοιμους να πουλήσουν το λαό αντί πινακίου φακής. Για μια καρέκλα, για μια θέση, για ένα μισθό, για ένα αξίωμα. Για ένα παμφάγο «Εγώ», αδιάφορο μπροστά στον πόνο του λαού και στο ξεπούλημα της πατρίδας.

Και σας ρωτώ: Αφού το Μνημόνιο και η Δανειοληπτική Σύμβαση βρίσκονταν κατατεθειμένα από τον Μάιο του 2010 στη Βουλή, γιατί δεν βρέθηκε ούτε ένας Βουλευτής να κάνει γνωστούς όλους αυτούς τους άθλιους και καθαρά αντιλαϊκούς και αντεθνικούς όρους, με τους οποίους δεσμεύεται η ίδια η εθνική μας ακεραιότητα και θυσιάζονται οι εργατικές και κοινωνικές μας κατακτήσεις;

Ξέρετε πότε και πώς έγιναν γνωστοί οι όροι αυτών των δύο Συμβάσεων; Την πρώτη Δεκεμβρίου του 2010, από τον Καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Γιώργο Κασιμάτη, με παρέμβασή του κατά τη διάρκεια της Ιδρυτικής Ομιλίας μου για την Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών! Και από τότε ως σήμερα είναι ο Κασιμάτης, ο Μπέης και όλα τα μέλη της Κίνησής μας,  που προσπαθώντας να σπάσουμε την ασφυκτική φίμωσή μας από όλες τις πλευρές, κατορθώσαμε τελικά να κάνουμε γνωστές σε όλο το λαό αυτές τις απαράδεκτες συμφωνίες, που φέρουν με ειδικό νόμο μία μόνο υπογραφή, ενός υπουργού και που αφού μας οδήγησαν στην καταστροφή και στα σημερινά αδιέξοδα, επιχειρούν τώρα με το νέο Μνημόνιο να ανοίξουν το δρόμο στις αρπαχτικές ορέξεις του κ. Ρουμπεϊ και των λοιπών συνεταίρων του, που  όπως μας είπε, αποφάσισαν κρυφά να προχωρήσουν στην υποθήκευση όλου του πλούτου της χώρας, χερσαίου, ορυκτού, υποθαλάσσιου, τουριστικού και Μνημειακού. Όλη η Ελλάδα στο σφυρί.
Κι εμείς καθόμαστε εδώ και σκεφτόμαστε ακόμα τι θα κάνουμε. Κι αν εμείς είμαστε κοιμισμένοι, πού είναι, αλήθεια τα βράχια, οι πέτρες και τα κεραμίδια; Πού είναι ο Όλυμπος και ο Κίσαβος να ξεσηκωθούν και να βροντοφωνάξουν «Φτάνει πια»!

Δεν είναι η πρώτη φορά που μιλώ στη Θεσσαλονίκη. Πάντοτε όμως μετ’ εμποδίων . Κι άλλοτε μας παραμόνευε ο παρακρατικός, που σήμερα έχει αντικατασταθεί από τον κρατικοδίαιτο, που απειλεί και εκβιάζει πίσω από την ασφάλεια της ανωνυμίας. Πού είναι όμως σήμερα αυτή η συμμορία που ξεκινούσε από την Φρειδερίκη, για να φτάσει στο ρόπαλο του Γκοτζαμάνη, που σκότωσε τον Γρηγόρη Λαμπράκη; Πού είναι όλοι αυτοί; Στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας. Την ίδια τύχη θα έχουν και τα σημερινά θλιβερά κακέκτυπά τους. Η διαφορά είναι ότι όλες τις προηγούμενες φορές είχαμε όλοι μαζί, όλος ο λαός, όλη η νεολαία, έναν ορατό εχθρό. Ήμασταν όλοι μαζί και απέναντι ο εχθρός. Όμως σήμερα ο εχθρός κατάφερε να κάνει ένα μεγάλο μέρος του λαού εχθρό του εαυτού του. Δεν φτάνει λοιπόν να χτυπάμε τον εχθρό. Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να διαφωτίσουμε το λαό να πάψει να είναι εχθρός του εαυτού του.

Ας δούμε λοιπόν πού βρισκόμαστε σήμερα και πού μας οδηγούν για το αύριο. Σήμερα, ξεκινώντας το μεγάλο ξεπούλημα, βγάζουνε στο σφυρί για 25 δισεκατομμύρια αντί για 50 που είναι η πραγματική τους αξία, -πάρτε μια μεγάλη ανάσα- τα δίκτυα τηλεπικοινωνιών, ηλεκτροδότησης, άρδευσης και φυσικού αερίου. Τράπεζες. Αεροδρόμια. Λιμάνια. Αυτοκινητόδρομοι. Αιγιαλοί, παραλίες και λοιπές εδαφικές εκτάσεις. Δικαιώματα εκμετάλλευσης κοιτασμάτων πετρελαίου, φυσικού αερίου, πολύτιμων λίθων και πετρωμάτων. Όλα αυτά η Κυβέρνηση συμφώνησε να τα ξεπουλήσει μέσω της εφαρμογής ενός σαρωτικού σχεδίου ιδιωτικοποιήσεων και εκποίησης περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου. Αυτό το πρόγραμμα αναμένεται να εξελιχθεί σε πρόγραμμα δημοσίων πλειστηριασμών, που θα αναλάβει να πραγματοποιήσει ένας Ανεξάρτητος Οργανισμός με το παραπλανητικό όνομα Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας, που πίσω του θα είναι οι ξένοι δανειστές μας. Ώστε οι εισπράξεις να πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στις ξένες Τράπεζες.

Με το νέο Μνημόνιο η Κυβέρνηση υποχρεώνεται να καθορίσει σαφές χρονοδιάγραμμα που θα περιγράφει για κάθε τρίμηνο ποια περιουσιακά δικαιώματα του Δημοσίου θα ιδιωτικοποιηθούν.

Η ταχύτητα αυτών των ιδιωτικοποιήσεων θα πρέπει να είναι τόσο μεγάλη, ώστε η διαδικασία να εξελιχθεί σε ένα αληθινό ξεπούλημα!

Μετά τον ΟΤΕ, του οποίου το 10% αναμένεται να εκποιηθεί ως το τέλος του μηνός στην Deutsche Telecom αντί του ευτελούς ποσού των 400 εκατομμυρίων ευρώ, με αποτέλεσμα αυτός ο γερμανικός κολοσσός να κατέχει το 40% αυτής της ζωτικής εθνικής επιχείρησης, σειρά για ξεπούλημα αναμένεται να πάρουν τα Ταχυδρομικά Ταμιευτήρια, ο Οργανισμός Λιμένος Πειραιώς και Θεσσαλονίκης, η Εταιρία Ύδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης, που είναι στο φετινό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων.

Ακολουθούν η πώληση της ΕΥΔΑΠ, του ΟΠΑΠ και το 21% του αεροδρομίου  «Ελευθέριος Βενιζέλος».

Στο μεταξύ χώρες όπως η Ολλανδία και η Φινλανδία πιέζουν ώστε η Ελλάδα να υποθηκεύσει το συντομότερο δυνατόν τη δημόσια περιουσία της, προκειμένου να συναινέσουν για νέα χρηματοδότηση.

Θυμάμαι ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος με χαρακτήριζε κάποτε ως «ζων Μνημείο» του ελληνικού πολιτισμού. Λέτε να με βγάλουν κι εμένα στο σφυρί; Φανταστείτε να με πουλήσουν και να βρεθώ σαν … γιουσουφάκι στο χαρέμι του Πασά Γιούνγκερ ή του Βεζύρη Ολι-Ρεν. Ευτυχώς που ο Σουλτάνος Στρως Καν βρίσκεται στη φυλακή… Είναι κι αυτό κάτι.

Φυσικά δεν είναι μόνο η δημόσια περιουσία που βγήκε στο σφυρί. Η συμφωνία με τα αφεντικά της Τρόικα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ολοκληρωτική καταστροφή της ελληνικής οικονομίας. Με την εφαρμογή μέτρων λιτότητας που θα βαθύνουν περισσότερο την ύφεση, θα μειώσουν τα φορολογικά έσοδα του κράτους και θα διευρύνουν το δημοσιονομικό έλλειμμα, στο οποίο οδήγησαν έως τώρα η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η Τρόικα. Στόχος του Νέου Μνημονίου είναι η παραπέρα αφαίμαξη των εισοδημάτων του Έλληνα πολίτη και η συρρίκνωση του Κράτους για να εξοικονομηθούν 30 περίπου δισ. Ευρώ.
Για τον λόγο αυτόν, Κυβέρνηση και Τρόικα συμφώνησαν ότι πρέπει να αυξηθούν και πάλι οι έμμεσοι φόροι, να επιβληθούν νέοι άμεσοι φόροι, να απολυθούν χιλιάδες εργαζόμενοι στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ και να συγχωνευθούν εκατοντάδες υπηρεσίες και φορείς του ελληνικού Δημοσίου.

Από την πρώτη Ιουλίου και σε όλη τη διάρκεια των επομένων ετών, η μείωση των υπαλλήλων στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ μπορεί να φτάσει στο 35%.

Όλα αυτά που ανέφερα, είναι μονάχα ένα μέρος από τη λαίλαπα που έχει ήδη ξεκινήσει και θα ολοκληρωθεί μετά την υπογραφή του Νέου Μνημονίου. Όμως τότε, όταν η περιουσία μας θα ανήκει στους ξένους αγοραστές, θα είναι ίσως αργά να αντιδράσουμε, γιατί η εγγυήτρια δύναμη γι’ αυτές τις πωλήσεις, η Ευρώπη, έχει προβλέψει να υπερασπίσει τα κεκτημένα της με την ευρωπαϊκή αστυνομική δύναμη κι ακόμα με ειδικές μονάδες του ευρωπαϊκού στρατού.
Και για τον λόγο αυτόν βρισκόμαστε σήμερα εδώ. Γιατί φοβόμαστε πως όταν κατεβούμε κι αυτό το σκαλοπάτι, θα είναι πάρα πολύ δύσκολη έως αδύνατη η επιστροφή μας στα επίπεδα στα οποία βρισκόμασταν πριν ξεσπάσει η καταιγίδα.
Και γι’ αυτό σας καλούμε, καλούμε όλους τους Έλληνες, να βγούνε στους δρόμους και στις πλατείες ευθύς μόλις πληροφορηθούν ότι το Νομοσχέδιο που παραπλανητικά το αποκαλούν «μεσοπρόθεσμο» πρόγραμμα, μπήκε στη Βουλή για συζήτηση και ψηφοφορία. Πρέπει με κάθε τρόπο να εμποδίσουμε την υπερψήφισή του. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την προσωπική συμμετοχή μας σ’ αυτό το Κίνημα της παλλαϊκής αντίστασης.

Ανακεφαλαιώνω:

Στόχος της Παγκοσμιοποίησης είναι να κατεδαφιστούν τα εθνικά σύνορα και μαζί οι εθνικές ιδιαιτερότητες των λαών, η ιστορία, η γλώσσα, ο πολιτισμός και φυσικά να θρυμματιστεί ο οικονομικός, αναπτυξιακός, εργασιακός και κοινωνικός ιστός.

Με την εφαρμογή του «Σοκ και Δέος» που είναι η επίσημη τακτική της οικονομικής σχολής του Σικάγου, στοχεύουν να λυγίσουν τους λαούς με τον φόβο της ανεργίας, της ανασφάλειας, της εξαθλίωσης και της φτώχιας, να δημιουργήσουν μέσα στο λαό ένα τόσο ισχυρό σοκ, ώστε να τα χάσει, να ξεχάσει ποιος είναι και να μεταβληθεί σε φυτό είτε σε πειθήνιο κοπάδι προσφέροντας τον εαυτό του εύκολη λεία στις ορέξεις των σαρκοβόρων Μονοπωλίων των Αμερικανών και της Ευρώπης.

Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στην πατρίδα μας. Αφού επί ένα χρόνο μας ζάλισαν με τα συνεχή αντιλαϊκά μέτρα που οδηγούν στην ανεργία, την εξαθλίωση, τα λουκέτα και το φάσμα της πείνας, έβγαλαν ήδη στο σφυρί τα πρώτα «φιλέτα» του εθνικού μας πλούτου. Και τώρα, όπως είδαμε, με το Νέο Μνημόνιο ετοιμάζονται για το Μεγάλο Φαγοπότι.

Τώρα όλος ο εθνικός μας πλούτος βγαίνει στο σφυρί. Η Ελλάδα ολόκληρη πωλείται στους ξένους και όσα χρήματα προκύψουν, θα πάνε κατ’ ευθείαν στο χρηματοκιβώτιο του ΔΝΤ και της Ευρώπης των Τραπεζών. Υπάρχει άρα γε μεγαλύτερο έγκλημα από αυτό; Πώς είναι δυνατόν ένας λαός που θυσιάστηκε για να υπερασπίσει την εδαφική μας ακεραιότητα να διώξει τους ξένους κατακτητές και να σώσει την αξιοπρέπεια, την περηφάνεια και την τιμή του, να επιτρέπει σήμερα και μάλιστα σε μια εκλεγμένη κυβέρνηση να ξεπουλά ξετσίπωτα ολόκληρη τη χώρα μας στους ξένους;

Η Κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της φαίνεται πως μας θεωρούν πέρα για πέρα ηλίθιους, όταν ισχυρίζονται ότι προσπαθούν να μας σώσουν με τη βοήθεια των ξένων.

Εμείς είμαστε περήφανοι, γιατί από τον Δεκέμβριο του 2010 ξεσκεπάσαμε πρώτοι το μέγα ψέμα. Μιλήσαμε για το Μνημόνιο, την Τρόικα. Αναφερθήκαμε στην ξένη εξάρτηση, ουσιαστικά στην Αμερικανοκρατία, που από τα 1950 διαμορφώνει την εξωτερική και την αμυντική μας πολιτική, ελέγχει την οικονομία και τις πολιτικές εξελίξεις. Κατασκευάζει και ανεβάζει κόμματα της αρεσκείας της και κατεβάζει όσα την ενοχλούν ή την φοβίζουν. Ανεβάζουν και κατεβάζουν Κυβερνήσεις. Επιβάλλουν και παύουν πρωθυπουργούς. Χωρίς την ξένη εξάρτηση δεν ήταν δυνατόν να ευδοκιμήσουν καταστάσεις όπως οι σημερινές. Ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου, χωρίς τις πλάτες των ΗΠΑ δεν θα τολμούσε να μας κοροϊδεύει κατά  πρόσωπο και να προχωρεί σε πράξεις που σε άλλες εποχές, αυτοί που θα τολμούσαν να τις κάνουν, θα σερνόταν ασφαλώς σε δικαστήρια, φυλακές και ίσως ακόμα και σε εκτελεστικά αποσπάσματα.

Σ’ αυτή τη χώρα, εδώ και 2.500 χρόνια, όποιος τολμούσε να πει ότι προσφέρει ένα τμήμα της εθνικής ακεραιότητας στους ξένους, στιγματιζόταν ως προδότης και είχε την τύχη που του αρμόζει.

Ως απλός Έλληνας που έμαθα από έφηβος να θεωρώ ότι η υπεράσπιση της πατρίδας μου είναι το υπέρτατο χρέος, νοιώθω ντροπή και οργή όταν κάποιος μπορεί να αρθρώνει αυτή τη φοβερή φράση μέσα στην ίδια τη Βουλή και να μην απομονώνεται αυτοστιγμεί αλλά να μπορεί στη συνέχεια να προχωρεί χωρίς ουσιαστικά εμπόδια στο ξεπούλημα της πατρίδας μας στους ξένους…

Δεν αντιλέγω. Είμαι καλλιτέχνης. Είμαι μουσικός. Είμαι συνθέτης. Και τι θα πει αυτό; Ότι ως πολίτης είμαι διαφορετικός από τους άλλους; Ότι δηλαδή ένας νομικός, ένας επιχειρηματίας, ένας δημοσιογράφος ή ένας επαγγελματίας πολιτικός έχουν μεγαλύτερη ευθύνη και περισσότερα δικαιώματα να αποφασίζουν για τα κοινά απ’ ό,τι εγώ; Ότι διαθέτουν μόρφωση, σκέψη, κρίση ανώτερη από μας τους καλλιτέχνες; Θα πρέπει άρα γε να ακούσω την κ. Ντόρα Μπακογιάννη, που ρωτά πόσο κόστισε η … συγκέντρωση στα Προπύλαια και ποιος χρηματοδότης βρίσκεται από πίσω. Δηλαδή πόσα πήρα και ποιος με πληρώνει; Ή θα πρέπει να δώσω σημασία στα «συντροφικά» πισώπλατα χτυπήματα, ότι είμαι αχάριστος να χτυπώ το Σύστημα, που τόσα πολλά χρήματα μου έδωσε κι εγώ πήγα με τον Μητσοτάκη και τώρα, ανεγκέφαλος και αφελής όπως είμαι, αφήνω να με εκμεταλλευθούν οι επιτήδειοι που κρύβονται πίσω από μένα; Ή τέλος θα πρέπει να ασχοληθώ με τις καθημερινές εμφανίσεις του κ. Χυτήρη στα κανάλια, που μας τσουβαλιάζει όλους μαζί, όσους κατεβαίνουν στις πλατείες και στα Προπύλαια και μας προκαλεί «Αν τολμάτε, κάντε κόμμα να δούμε πόσο μετράτε»;

Το γεγονός είναι ένα: πως οι πλατείες και τα Προπύλαια τους πανικοβάλανε. Και κάνουν ότι δεν μας βλέπουν, δεν μας ξέρουν και δεν μας μετρούν, πιστεύοντας έτσι ότι δεν υπάρχουμε, ότι είμαστε αέρας, ένα κακό όνειρο, ένας εφιάλτης που θα σβήσει.

Για να δώσω λοιπόν μια απάντηση από αυτό το βήμα, μιας και φιμώνεται συστηματικά η φωνή μας, θέλω να σας δηλώσω ότι όταν ξεκίνησα με την Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών, ξεκίνησα με σκοπό να φτάσω ως το τέρμα. Χωρίς να υπολογίζω εμπόδια και θυσίες. Και το τέρμα έχει ένα όνομα: Είναι η οριστική απαλλαγή της Ελλάδας από την ξένη εξάρτηση. Και γι’ αυτό ο πρώτος μας στόχος είναι η Εθνική Ανεξαρτησία. Στη συνέχεια και αφού αντικαταστήσουμε το σημερινό Σύστημα Εξουσίας με νέο Σύνταγμα, νέους θεσμούς, νέες σχέσεις, καινούριο αμυντικό δόγμα και εξασφαλίσουμε την εδαφική μας ακεραιότητα και εγκαταστήσουμε τον Λαό στο θρόνο της Εξουσίας, τότε θα έχουμε εκπληρώσει τον δεύτερο Στόχο, δηλαδή την Παλλαϊκή Εξουσία με στόχο την Άμεση Δημοκρατία.

Από κει και πέρα επεξεργαζόμαστε από σήμερα με τη σύσταση επιτροπών από επιστήμονες και απλούς πολίτες, ένα πλήρες πρόγραμμα οικονομικής ανάκαμψης και ανάπτυξης, με επίκεντρο την άνοδο του οικονομικού, μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου της ελληνικής κοινωνίας, γεγονός που θα οδηγήσει και πάλι τη χώρα μας στον υψηλό βαθμό της εκτίμησης, του κύρους και της ακτινοβολίας που της αξίζει. Κι αυτός είναι ο τρίτος μας Στόχος: Η Πατριωτική Αναγέννηση.

Στο σημείο αυτό σας παρουσιάζω συνοπτικά τον «Δεκάλογο», το Πρόγραμμα Αρχών της Κίνησής μας:

Αγωνιζόμαστε για:

1. Να απαλλαγούμε από το Μνημόνιο, την Τρόικα και το ΔΝΤ.
2. Να χαρακτηρίσουμε Άκυρες όλες τις δεσμευτικές συμβάσεις-συμφωνίες που υπέγραψε η Κυβέρνηση του Μνημονίου.
3. Να απαλλαγούμε οριστικά και τελεσίδικα από τα χρέη και τους τόκους.
4. Να απαιτήσουμε τις πολεμικές επανορθώσεις από την Γερμανία.
5. Να συνάψουμε Δάνεια και Επικερδείς Συμφωνίες με κάθε χώρα, Ανατολική, Δυτική, Βόρεια ή Νότια, που θα δεχτεί να μας δανείσει με χαμηλό επιτόκιο και με λογικούς όρους..
6. Να διεκδικήσουμε το status της Ουδετερότητας με την καθιέρωση ισότιμων σχέσεων με όλες τις χώρες του κόσμου και με την επιδίωξη να μη διαταραχθεί η θέση μας στην Ευρώπη. Όσον αφορά το ΝΑΤΟ, το Status της Ουδετερότητας οδηγεί σε αναθεώρηση των σχέσεών μας. Τέλος οι διεθνείς εγγυήσεις που θα συνοδεύουν την Ουδετερότητα της χώρας, μάς απαλλάσσουν οριστικά από τα βάρη των εξοπλισμών.
7. Να επιβάλουμε τα Κυριαρχικά μας Δικαιώματα στους τομείς των διεθνών σχέσεων και της Άμυνας της Χώρας.
8. Να αξιοποιήσουμε τον ορυκτό και υποθαλάσσιο πλούτο της χώρας ξεκινώντας με την ΑΟΖ.
9. Να αναθεωρήσουμε τον Συνταγματικό μας χάρτη με νέους θεσμούς που να εξασφαλίζουν το Πολίτευμα της γνήσιας-πραγματικής και άμεσης Δημοκρατίας.  Και τέλος
10. Να εφαρμόσουμε ένα Νέο Πρόγραμμα Οικονομικής Ανάπτυξης-Κοινωνικής Ανόρθωσης-Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης και Πολιτικής Αναγέννησης με στόχο την ραγδαία άνοδο του οικονομικού-κοινωνικού-μορφωτικού και πολιτικού επιπέδου του ελληνικού λαού με την παράλληλη ανάδειξη του κύρους της χώρας στον διεθνή χώρο.

Όπως δήλωσα στα Προπύλαια, δεν σκοπεύω να πεθάνω προτού να δω αυτή τη μεγάλη νίκη του Ελληνικού Λαού. Θα ζήσω και θα παλεύω στην πρώτη γραμμή. Αν οι εχθροί μου θέλουν να είμαι «αφελής γέρος», «παράλυτος», με «ελαττωμένη νόηση και με αλτσχάιμερ», τόσο το καλλίτερο. Αν εξακολουθήσουν να είναι απέναντί μας τόσο τυφλοί όσο ήταν έως σήμερα, τόσο το καλλίτερο για μας. Θα φτάσουμε έτσι πιο εύκολα στον τελικό μας στόχο.

Προς το παρόν έχω τη δυνατότητα να διαδηλώνω και να βιώνω αυτή την απέραντη χαρά που δίνει η επαφή μου μαζί σας.

Και τώρα σας αφήνω, γιατί από αύριο θα πρέπει να βρίσκομαι στους δρόμους της Αθήνας, μπροστά στη Βουλή, μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες άλλους όπως ελπίζω, για να υψώσουμε ένα ζωντανό τείχος, ώστε να μην περάσει το Νέο Μνημόνιο κι ακόμα πιο πέρα, έως ότου διώξουμε την Τρόικα και επιβάλουμε τη θέληση του Ενωμένου, Ανεξάρτητου Ελληνικού Λαού.

Σας καλώ να κάνετε κι εσείς το ίδιο, εδώ. Πρέπει όλη η Θεσσαλονίκη να αποφασίσει να πάρει της τύχες της πατρίδας στα χέρια της.

Αυτό επιτάσσει η μεγάλη αγωνιστική σας κληρονομιά.

Τελειώνοντας απαντώ στο ερώτημα που ακούγεται από παντού:

– Υπάρχει λύση έξω από το Σύστημα;
– Υπάρχει προοπτική;
– Υπάρχει άλλη λύση ρεαλιστική;

Ναι, υπάρχει τέτοια λύση που για να είναι ρεαλιστική θα πρέπει να στηρίζεται στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας. Αυτό απαιτεί η Δημοκρατία. Αυτό απαιτεί το συμφέρον της χώρας. Έτσι πιστεύω.

Μονάχα μια ανεξάρτητη Κυβέρνηση που θα έχει τη δύναμη να αντικαταστήσει το σημερινό εξαρτημένο Σύστημα Εξουσίας (κι αυτό μπορεί να το κάνει μόνο αν έχει πίσω της την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού) θα μπορέσει να χαρακτηρίσει το σύνολο των οικονομικών και άλλων δεσμεύσεών μας ως δεσμεύσεις απεχθείς, που έγιναν πίσω από την πλάτη του λαού και επομένως είναι εθνικά απαράδεκτες και άκυρες.

Μια Κυβέρνηση που θα αναζητήσει άμεσα δάνειο από άλλες δυνάμεις, όπως την Κίνα και τη Ρωσία, με λογικό επιτόκιο, όπως άλλωστε οι ίδιες το είχαν προτείνει στον κ. Παπανδρέου που το απέρριψε, όπως άλλωστε ματαίωσε και την κερδοφόρο σύμβαση του Μπουργκάς εν μέσω οικονομικής κρίσης, μόνο και μόνο για να φανεί αρεστός στους Αμερικανούς.

Μια Κυβέρνηση που θα επιδιώξει τη σύναψη συμφωνιών με τις ίδιες δυνάμεις για τη δημιουργία κοινοπραξιών με στόχο την εκμετάλλευση του εθνικού μας πλούτου με γνώμονα το εθνικό μας συμφέρον, ώστε να επιτύχει την οριστική απαλλαγή μας από κάθε είδους δεσμεύσεις και στη συνέχεια να προχωρήσει στην εφαρμογή ενός προγράμματος οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, στηριγμένου στη θεσμοθετημένη λαϊκή κυριαρχία με στόχο την Άμεση Δημοκρατία και με αποκορύφωμα την πατριωτική Αναγέννηση.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, αν θέλουμε να γίνουμε Ανεξάρτητοι, Ελεύθεροι και Κυρίαρχοι. Βέβαια ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος και θα χρειαστούν σκληροί αγώνες και μεγάλες θυσίες. Γι’ αυτό χρειάζεται αγάπη για την Πατρίδα και απόλυτη αφοσίωση και πίστη στα ιδανικά της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ευτυχίας του Λαού. Και να μην ξεχνάμε πως η Λευτεριά δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται.

Γεια χαρά.
 
Πλατεία Αριστοτέλους, 9.6.2011

Μίκης Θεοδωράκης

Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

του Γιώργου Καραμπελιά

Αναρίθμητες φορές έχουμε τονίσει πως, αν θέλουμε να ορίσουμε ένα όραμα και μια στρατηγική για τη σημερινή Ελλάδα, θα πρέπει κυριολεκτικώς να τετραγωνίσουμε τον κύκλο, δοκιμάζοντας να απαντήσουμε στις πολλαπλές προκλήσεις που αντιμετωπίζει μία χώρα και ένας λαός που βρίσκεται στη δυσκολότερη στιγμή της ιστορίας του. Γεωπολιτικές προκλήσεις, εθνικά προβλήματα, οικονομική κρίση, αθρόα μετανάστευση, δημογραφική καθίζηση, πολιτισμική και πνευματική παρακμή, αλλοίωση της ίδιας της ιδιοπροσωπίας μας.

Σε μια σειρά κειμένων θα επιχειρήσουμε να διερευνήσουμε έναν προς έναν αυτούς τους παράγοντες, αρχίζοντας από τον γεωπολιτικό.

Οι γεωπολιτικές προκλήσεις είναι προφανείς και τεράστιες. Η Δύση, στην οποία είχαμε προσδεθεί ως μια παρασιτική της απόφυση, υποχωρεί σε παγκόσμια κλίμακα. Η Ανατολή, σε όλες τις μορφές της, ενισχύεται. Από την Κίνα έως το Ισλάμ. Και αυτή η υποχώρηση της Δύσης προσλαμβάνει γεωπολιτικές και εδαφικές διαστάσεις. Η Δύση, με επί κεφαλής τους Γερμανούς και τους Αμερικανούς, αποσυνέθεσε τα Βαλκάνια, μεταβάλλοντάς τα σε ανίσχυρα προτεκτοράτα, για να τα παραδώσει -εν μέρει τουλάχιστον- στον τουρκικό νεο-οθωμανισμό. Και σήμερα ετοιμάζεται να ολοκληρώσει το έργο της, μέσα από την αποσύνθεση της Ελλάδας, με αφορμή την οικονομική κρίση. Ο αναβρασμός που επικρατεί στον αραβικό κόσμο, ως απάντηση στην πρόσκληση της Δύσης με τις εισβολές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, και τον ρόλο του Ισραήλ, κινδυνεύει να προκαλέσει τεράστια παλιρροϊκά κύματα μεταναστών, που θα κατακλύσουν, πρώτη από όλους, την Ελλάδα. Το Ισραήλ, καταδικασμένο μεσοπρόθεσμα σε εξαφάνιση εάν συνεχίσει την ίδια πορεία, δεν θα μπορεί πλέον να αποτελεί προκεχωρημένο φυλάκιο αλλά θα μεταβάλλεται σε παγίδα. Έχει αρχίσει η μεγάλη αμπώτιδα της Δύσης στον ισλαμικό και αραβικό κόσμο.

Αυτές οι γεωπολιτικές ανατροπές έχουν ήδη αρχίσει να επηρεάζουν τον ελληνισμό. Στην Κύπρο, ήδη, μέσω του εποικισμού της βόρειας κατεχόμενης Κύπρου, το συνολικό πληθυσμιακό ισοζύγιο καθίσταται όλο και πιο δυσμενές για τους Έλληνες στην Ελλάδα, το μεταναστευτικό κύμα των μουσουλμανικών πληθυσμών, στον βαθμό που θα «συναντηθεί» με τους μειονοτικούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς, θα καταστεί τα επόμενα χρόνια ίσως το ισχυρότερο όπλο της νεο-οθωμανικής στρατηγικής.

Η Ελλάδα αποτελεί το σύνορο των δύο κόσμων, της Δύσης και του Ισλάμ. Όσο τα σύνορα παρέμεναν σταθερά, όπως συνέβαινε για πενήντα χρόνια, από το 1922 έως το 1974, οι γεωπολιτικές προκλήσεις είχαν διαφορετική κατεύθυνση, από τον Βορρά προς τον Νότο. Είτε αφορούσαν τη μάχη για την κατάκτηση της Ευρώπης και της Ελλάδας, από την πλευρά του 3ου Ράιχ και των Ιταλο-βουλγάρων συμμάχων τους, είτε εντάχθηκαν στην ιδεολογική σύγκρουση δυτικού καπιταλισμού και «σοσιαλιστικού στρατοπέδου», από το τέλος του πολέμου έως το 1974.

Ο άξονας της αντιπαράθεσης μετατοπίζεται

Σήμερα, η κύρια αντίθεση μετατοπίζεται στον μεγάλο άξονα Ανατολή-Δύση, παρόλο που εξακολουθεί να λειτουργεί και η σύγκρουση στον άξονα Βορρά-Νότου, με τα Σκόπια, π.χ, αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα. Και πάντα έτσι συνέβαινε. Ο μεγάλος άξονας  της αντιπαράθεσης ήταν ο άξονας Ανατολή-Δύση, Πέρσες και Ρωμαίοι, Άραβες και Σταυροφόροι, Τούρκοι και δυτική αποικιοκρατία. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, και ιδιαίτερα μετά την 11 Σεπτεμβρίου 2001, αυτός ο άξονας καθίσταται και πάλι ο αποφασιστικός

Κατά την πρώιμη μεταπολίτευση, στα πλαίσια της κυρίαρχης αντίθεσης μεταξύ σοσιαλιστικής Ανατολής και καπιταλιστικής Δύσης, καθώς και εξ αιτίας της ενίσχυσης του τουρκικού επεκτατισμού από τους Αμερικανούς, η Αριστερά, αλλά και ένα μεγάλο μέρος του ΠΑΣΟΚ, υποτιμούσαν συστηματικά την αντίθεση με τον τουρκικό επεκτατισμό και πρόβαλλαν ως αποκλειστική σχεδόν αντίθεση της Ελλάδας την αντίθεση με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος που το ΚΚΕ, ακόμα και σήμερα, εξακολουθεί να αναφέρεται στον τουρκικό επεκτατισμό, ως παρακολούθημα και  παράγωγο της  αμερικανικής στρατηγικής έτσι, υπεύθυνοι για τις παραβιάσεις στο Αιγαίο δεν είναι οι… Τούρκοι αλλά κατ’ εξοχήν το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί !

Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν μεταβληθεί άρδην. Η Τουρκία δεν είναι  ένας απλός πελάτης των ΗΠΑ, αλλά τείνει να μεταβληθεί σε αυτόνομο περιφερειακό πόλο ισχύος και δυνητικό ηγέτη του μουσουλμανικού κόσμου. Επομένως, αυτό που χωρίστηκε στα 1923-1924, με την κατάργηση του καλιφάτου, επιχειρείται σήμερα να επανενωθεί. Οι μουσουλμανικές χώρες, και πρώτη απ’ όλες η Τουρκία, μεταβάλλονται,  λιγότερο ή περισσότερο, σε ισλαμικές. Το ισλάμ μεταβάλλεται και πάλι σε μια ενοποιητική πολιτικοκοινωνική και θρησκευτική ιδεολογία. Από τον Χομεϊνί και τον Μπιν Λάντεν, στον Ερντογάν και τον Νταβούτογλου, το γεωπολιτικό κέντρο βάρους του πολιτικού ισλάμ τείνει, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, να μετατεθεί προς την Τουρκία.

Η τελευταία, στη νεο-οθωμανική στρατηγική της, χρησιμοποιεί, παράλληλα με τον κεμαλισμό, και το όπλο του ισλάμ. Έτσι όμως αλλάζουν δραματικά τα γεωπολιτικά δεδομένα για την Ελλάδα. Στο παρελθόν, οι Ιρανοί και οι Άραβες βρίσκονταν σε αντιπαράθεση με την Τουρκία, που αποτελούσε τον χωροφύλακα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην περιοχή. Η Συρία και το Ιράκ ήταν ορκισμένοι εχθροί της Τουρκίας. Από τη στιγμή όμως που κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση, έμειναν χωρίς κάποια μεγάλη δύναμη που να τους προστατεύει, ενώ η στροφή της Τουρκίας, ιδιαίτερα μετά τον τελευταίο πόλεμο του Ιράκ, τους επέτρεψε να στραφούν προς αυτή. Και το ίδιο σε ένα βαθμό συνέβη με το Ιράν. Επί πλέον, το επεισόδιο του στολίσκου της Γάζας οδήγησε σε επιδείνωση των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ και σε σύσφιγξη των σχέσεων με  τους Παλαιστινίους.

Εάν σε αυτά προστεθεί η ανεξέλεγκτη μετανάστευση μουσουλμάνων ασιατικής και αφρικανικής καταγωγής στην Ελλάδα, το τοπίο τείνει να μεταβληθεί δραματικά. Δηλαδή, τη στιγμή που οι σχέσεις μας με τη Δύση βρίσκονται στο ναδίρ, εξ αιτίας της οικονομικής επίθεσης των δυτικών τραπεζιτών ενάντια στη χώρα μας, κινδυνεύουν να επιδεινωθούν και οι σχέσεις μας με το ισλάμ, στον βαθμό που αυτό μεταβάλλεται -έστω εν μέρει- σε όπλο στα χέρια της Τουρκίας.

Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε μπροστά στον κίνδυνο μιας εχθρικής ή οιονεί εχθρικής Ανατολικής Μεσογείου, κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί στην πρόσφατη ιστορία μας. Κινδυνεύουμε, δηλαδή, στη σύγκρουση Ανατολής και Δύσης, να καταχωρισθούμε ως ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης, το οποίο όμως οι Δυτικοί δεν είναι διατεθειμένοι να υπερασπίσουν αντίθετα, μπορεί να το προσφέρουν ως αντάλλαγμα για να κατευνάσουν τον νεο-οθωμανικό επεκτατισμό.

Ένα ιστορικό προηγούμενο

Η κατάσταση, από πολλές απόψεις, θυμίζει την περίοδο 1204-1453 από κάποιες πλευρές, επί τα χείρω -διότι, σήμερα, οι συνολικές δυνάμεις μας είναι πολύ μικρότερες- και από κάποιες άλλες επί τα βελτίω, διότι οι αντίπαλοί μας δεν είναι τόσο ισχυροί.

Ο φίλος Νίκος Μπινιάρης, στο βιβλίο του Το Κάλεσμα της Ερήμου, παραλληλίζει τη σημερινή εποχή με εκείνη του Βυζαντίου, την εποχή του αυτοκράτορα Ηρακλείου, όταν οι δυνάμεις των Αράβων κατέλαβαν, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, την Αίγυπτο, την Παλαιστίνη και τη Συρία και ανάγκασαν το Βυζάντιο να συμπτυχθεί στη Μικρά Ασία. Κατ’ αναλογίαν βλέπει, σήμερα, την αντίστοιχη αυτοκρατορία της Αμερικής να αντιμετωπίζει μια νέα έφοδο της ερήμου, δηλαδή του ισλάμ. Τότε, ο Ηράκλειος εγκατέλειψε τη Συρία και την Παλαιστίνη στην τύχη τους και, σήμερα, το ίδιο κινδυνεύει να συμβεί με την Ελλάδα και την Κύπρο. Θα μπορούσε άραγε μια  ταύτιση της Ελλάδας με τη Δύση και τις ΗΠΑ να της επιτρέψει να αποφύγει τον κίνδυνο;

Ο συγγραφέας φαίνεται να το πιστεύει προς στιγμήν, αλλά ταυτόχρονα είναι μάλλον απαισιόδοξος για την έκβαση της σύγκρουσης. Όπως το 1453, η Δύση δεν έσπευσε να σώσει το Βυζάντιο, έτσι και σήμερα, το πιθανότερο είναι πως θα αδιαφορήσει μάλλον για την τύχη της Ελλάδας, αν το αντίτιμο είναι ο εξευμενισμός της Τουρκίας και του ισλάμ. Εξ άλλου, τι άλλο ήταν το σχέδιο Ανάν; Δύο είναι οι  σημαντικές διαφορές που περιπλέκουν εν μέρει το ζήτημα: η ύπαρξη του Ισραήλ, που όχι απλώς αποτελεί οργανικό στοιχείο της Δύσης μέσα στην Ανατολή αλλά ένα κομμάτι της συνδεδεμένο με τους βασικούς μηχανισμούς αποφάσεων της Δύσης, και βέβαια, πάντα, η ύπαρξη του πετρελαίου.

Στην περίοδο πριν το 1453, και για την ακρίβεια στα χρόνια 1330-1453, στο ελληνικό Βυζάντιο, δηλαδή το δεσποτάτο του Μορέως, τη Μακεδονία την περικυκλωμένη Κωνσταντινούπολη και την Τραπεζούντα, διεξήχθη μια έντονη ιδεολογική διαμάχη για την κατεύθυνση που όφειλε να πάρει ο ελληνισμός ώστε να διασωθεί. Ο πολεμιστής, αυτοκράτορας και μοναχός, Ιωάννης Καντακουζηνός εκπροσωπεί μια μεταιχμιακή μορφή αυτής της σύγκρουσης. Για πάνω από τριάντα χρόνια, πολέμησε ενάντια στους Φράγκους, τους Βούλγαρους, τους Σέρβους και εν τέλει τους Τούρκους. Όταν, το 1354, αυτοί πέρασαν την Καλλίπολη και βρέθηκαν στην Ευρώπη, πείστηκε εν τέλει πως δεν υπάρχει σωτηρία για την κρατική υπόσταση του ελληνισμού και έγινε μοναχός, προσχωρώντας στον ησυχασμό. Ακολουθώντας τον Γρηγόριο Παλαμά και τον Ιωάννη Καβάσιλα, επέλεξε την κατάδυση στον σκληρό πυρήνα της ορθόδοξης ταυτότητας, έτσι ώστε ο ελληνισμός, ως ορθοδοξία, ν’ αντέξει τις μαύρες μέρες της μακραίωνης Κατοχής που επρόκειτο να ακολουθήσει. Άλλοι, ανάμεσά τους οι περισσότεροι αυτοκράτορες της τελευταίας περιόδου, όπως ο Ιωάννης Παλαιολόγος, ακόμα και ο Κωνσταντίνος, προσέφυγαν στις δυτικές δυνάμεις και τον Πάπα, ασπαζόμενοι ακόμα και τον καθολικισμό, για να επιτύχουν την επέμβασή τους εναντίον των Τούρκων, και απατήθηκαν οικτρά, διότι οι Δυτικοί, τουλάχιστον εκείνη την περίοδο, μισούσαν και φοβόντουσαν περισσότερο τους Έλληνες παρά τους Τούρκους. Να τι γράφει ο πολύς Μοντεσκιέ, γύρω στα 1720:

Έτσι, τα σχέδια κατά του Τούρκου, όπως αυτά που μπήκαν σε εφαρμογή από τον Πάπα Λέοντα Χ΄, σύμφωνα με τα οποία ο Αυτοκράτορας θα εξεστράτευε μέσω της Βοσνίας στην Κωνσταντινούπολη, ο βασιλιάς της Γαλλίας, μέσω της Αλβανίας και της Ελλάδας, και άλλοι ηγεμόνες θα ξεκινούσαν από τα λιμάνια τους, αυτά τα σχέδια, το επαναλαμβάνω, δεν ήταν σοβαρά, ή έγιναν από ανθρώπους που δεν έβλεπαν το συμφέρον της Ευρώπης .

Τέλος, ένα τρίτο «κόμμα», το μικρότερο, εκείνο του Πλήθωνα-Γεμιστού, προσπάθησε να χαράξει έναν τρίτο αυτόνομο δρόμο. Εκείνον της πολιτειακής Αναγέννησης του ελληνισμού μέσω μιας ριζικής κοινωνικής και ιδεολογικής μεταρρύθμισης, έτσι ώστε οι .Έλληνες να αποφύγουν και τη δυτική τιάρα και το τουρκικό σαρίκι. Γι’ αυτό πρότεινε την επιστροφή της γης στους καλλιεργητές της, τη δημιουργία ενός νέου στρατεύματος και εν τέλει την εγκατάλειψη της φθαρμένης εκκλησίας και την επιστροφή στην αρχαία θρησκεία. Ενώ η πρόταση του, για στήριξη του ελληνισμού στις δικές του δυνάμεις, ήταν θεωρητικά ορθή, δεν διέθετε τις κοινωνικές βάσεις για να γίνει πράξη. Οι δεσπότες του Μορέως και οι αυτοκράτορες, στους οποίους υπέβαλε τα σχέδιά του, τον αγνόησαν, ενώ η εγκατάλειψη της ορθοδοξίας τον αποξένωσε από τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Έτσι, ο δρόμος των ησυχαστών, της πνευματικής επιβίωσης, απεδείχθη εν τέλει ο προσφορότερος.

Υπάρχει διέξοδος;

Σήμερα, οι αναλογίες είναι οφθαλμοφανείς, μια και πάλι βρισκόμαστε σε μια φάση επανεπιβεβαίωσης του ισλάμ, μετά την πρόκληση της Δύσης εναντίον του, που κρατάει ήδη σχεδόν εκατό χρόνια, όπως είχε συμβεί τότε με τους Σταυροφόρους. Αλλά και οι διαφορές στο εσωτερικό ιδεολογικό τοπίο είναι σημαντικές. Οι οπαδοί της με κάθε τρόπο υποταγής στη Δύση μάς οδήγησαν και στη χρεοκοπία και ταυτόχρονα στην υποταγή στην Τουρκία. Πρόκειται για το ίδιο «κόμμα» -σε αντίθεση με τον βαθύ διχασμό της βυζαντινής περιόδου- το οποίο, έτσι, απονομιμοποιεί ταυτόχρονα και τις δύο αυτές επιλογές στα μάτια του ελληνικού λαού, που απεχθάνεται εξ ίσου τη Μέρκελ και τον Ερντογάν. Η άκριτη υπαγωγή στη Δύση σήμανε εν τέλει και την υποταγή στην Τουρκία, μια και η Τουρκία ήταν, ή και είναι ακόμα, το αγαπημένο παιδί της Δύσης, όπως ακριβώς συνέβαινε για τα διακόσια χρόνια του «Ανατολικού Ζητήματος».

Είναι χαρακτηριστικό πως όσοι επιθυμούν να επαναλάβουν δήθεν την επιλογή του «ησυχασμού», μέσα από τη διαστροφή της νεο-ορθοδοξίας και μέσα από μια δήθεν ορθόδοξη οικουμενικότητα, δεν προτείνουν τίποτε περισσότερο από την επιλογή της υποταγής μας στον νεο-οθωμανισμό, με το έωλο, σήμερα, επιχείρημα πως, μια και χάνουμε τον ελληνισμό, ας επιβιώσει η ορθοδοξία ξεχνούν, όμως, πως, σε μια εποχή εκκοσμίκευσης και παγκοσμιοποίησης, η ορθοδοξία, χωρίς στήριγμα σε κάποια κρατική υπόσταση, δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πολιτική ανεξαρτησία, όπως έκανε μετά το 1453. Γι’ αυτό, αναπόφευκτα, μια νεο-ορθοδοξία που μισεί το ελληνικό κράτος όχι μόνο θα καταλήξει υποχρεωτικά στην αγκαλιά του νεο-οθωμανισμού αλλά και θα συμβάλει στην υποχώρηση και της ορθόδοξης ταυτότητας. Η ορθοδοξία, ως πνευματικότητα και παράδοση, μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει, στον τόπο μας, μόνο συνδεδεμένη σφικτά με τα απειλούμενα ελληνικά κράτη, την Ελλάδα και την Κύπρο.

Κατά συνέπεια, δεν μας μένει παρά η επιλογή του Πλήθωνα, η οποία δεν είναι τόσο ανέφικτη και εξωπραγματική όπως στο δύον Βυζάντιο. Έχουμε ακόμα τη δυνατότητα να αποπειραθούμε μια καθολική μεταρρύθμιση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής. Ίσως όχι για πολύ ακόμα, πάντως αξίζει να προσπαθήσουμε. Και η ιδεολογική μας αναφορά δεν χρειάζεται να ταξιδέψει σε ανέφικτες κατευθύνσεις, όπως είχε κάνει ο Πλήθωνας. Όπως λέει και ο ποιητής, στο πνευματικό μας οπλοστάσιο, διαθέτουμε και τις αρχαιότητες και την ορθοδοξία και τις κοινότητες των Ελλήνων. Αρκεί να καταπολεμήσουμε τον κυρίαρχο εθνομηδενισμό.

Βεβαίως, μπορούμε και πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις διεθνείς αντιθέσεις και συγκυρίες, δηλαδή τη διάρρηξη της συμμαχίας Ισραήλ-Τουρκίας, ή την ανάδειξη του κουρδικού ως του μεγάλου εσωτερικού ζητήματος της Τουρκίας, ή, τέλος, την αρχόμενη μετατόπιση της Τουρκίας στον άξονα του ισλάμ, που δημιουργεί περιπλοκές στη σχέση της με τη Δύση. Όμως όλα αυτά δεν πρόκειται να μας σώσουν, ούτε είναι σωστό μια χώρα των συνόρων να ταχθεί αυτοκτονικά με το ένα από τα δύο στρατόπεδα, όσο δεν απειλούνται τα ζωτικά της συμφέροντα. Η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει να  αποτελεί μια γέφυρα πολιτισμών, και να επιχειρεί μία ειρηνική επίλυση της σύγκρουσης Δύσης-Ισλάμ, με μία προϋπόθεση όμως, ότι το ισλάμ δεν θα ενισχύεται στο ίδιο το εσωτερικό μας. Μόνο έτσι θα μπορούμε να παίζουμε έναν ρόλο γέφυρας, διαφορετικά μεταβαλλόμαστε σε μέρος του παιγνιδιού. Μια επίλυση αυτής της σύγκρουσης και, επομένως, η υποχρέωση του Ισραήλ σε μια συνδιαλλαγή με τους Παλαιστινίους και τους Άραβες, είναι προς το συμφέρον μας διότι παύει να τροφοδοτεί τον πόλεμο των πολιτισμών και δεν επιτρέπει στην Τουρκία, που υπήρξε ο ολετήρας των Αράβων, να εμφανίζεται ως ο προστάτης τους και, επομένως, θα οδηγήσει και σε αποτυχία την προσπάθειά της να εμφανιστεί ως το «ξίφος του Ισλάμ».

Όλα αυτά όμως έχουν μία προϋπόθεση, ότι ενισχύεται το εσωτερικό μέτωπο, ότι, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, κοιτάζουμε μέσα στη χώρα μας και μέσα μας -στην ιστορία μας και την πνευματική μας παράδοση- για λύσεις. Όλα αυτά έχουν ως προϋπόθεση μιαν αυτόκεντρη πορεία, ότι η Ελλάδα και η Κύπρος μεταβάλλονται σε ακρόπολη του ελληνισμού, ότι  παύουμε πλέον να αρδεύουμε ξένους τόπους, ξένες ιδέες, ξένες βιομηχανίες, ξένες ιδεολογίες. Ενσωματώνουμε δημιουργικά το ξένο και το κάνουμε δικό μας.

 

Σχέδιο Ανάν και Κυπριακή ΑΟΖ: Τώρα εξηγούνται όλα… .

Η ιστορία, μας έχει δείξει πως πολύ σπάνια μια σημαντική πολιτική απόφαση εκτιμάται στο ποσοστό που της αναλογεί την ώρα που αποφασίζεται.

 Σήμερα σε περίπου καθημερινή βάση διαβάζουμε τα αποτελέσματα επιτυχίας της Κύπρου σχετικά με την οριοθέτηση του θαλασσίου χώρου γύρω από το νησί μέσω της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Το τι μεσολάβησε, ποιοι και με ποιο τρόπο προσπάθησαν να την εμποδίσουν είναι κάτι που έρχεται πια σε δεύτερη μοίρα μιας και σήμερα εξετάζουμε απλώς το δεδομένο. Την οριοθέτηση δηλαδή Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και τα οφέλη αυτής.

Ας θυμηθούμε και αυτό…

Τίτλος: Σχέδιο Ανάν – ΑΟΖ: Τώρα εξηγούνται όλα…

Κώστας Μαυρίδης – Υποψήφιος Βουλευτής ΔΗΚΟ – Επαρχίας Κερύνειας (20.03.2011)

Η οριοθέτηση του θαλάσσιου χώρου γύρω από την Κύπρο μέσω της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) είναι κατά την άποψή μου, η σημαντικότερη πολιτική ευκαιρία των τελευταίων δεκαετιών που παρέχει την δυνατότητα για τεράστιες πολιτικές και οικονομικές ανατροπές. Ωστόσο, ο επιστημονικός εντοπισμός ενεργειακού πλούτου (φυσικού αερίου/πετρελαίου)  στον υποθαλάσσιο χώρο της Κύπρου έγινε ΠΡΙΝ το Σχέδιο Ανάν. Για αυτό, στο Σχέδιο υπήρχαν πρόνοιες-παγίδες που αφαιρούσαν την αξιοποίηση του ενεργειακού πλούτου από το Κυπριακό κράτος και έδιναν σε Τουρκία-Αγγλία πρωτεύοντα ρόλο στην θαλάσσια περιοχή.

Προσωπικά, αισθάνομαι δικαιωμένος που πρωτοστάτησα στην αποκάλυψη εκείνης της συνωμοσίας πριν το δημοψήφισμα. Για παράδειγμα,  φανερώσαμε την ένσταση της Τουρκίας για την συμφωνία μεταξύ Κύπρου-Αιγύπτου για ρύθμιση της θαλάσσιας ΑΟΖ. Η παγίδα ήταν χωσμένη στις 10,000 σελίδες του Σχεδίου που το κοινό δεν διάβασε! Όσο για την πρόσφατη συμφωνία Κύπρου-Ισραήλ, αυτό θα απαιτούσε έγκριση ξεχωριστών πλειοψηφιών ώστε οι Τ/κ και Τούρκοι έποικοι αντιπρόσωποί τους να την εγκρίνουν!

Το «Πρόσθετο Πρωτόκολλο στη Συνθήκη Εγκαθίδρυσης» που αφορούσε τις Αγγλικές Βάσεις ήταν μέρος του Σχεδίου Ανάν, έξω από το κυρίως μέρος και προνοούσε ότι: «Η Κύπρος δεν θα απαιτήσει, ως μέρος των χωρικών υδάτων της, τα ύδατα μεταξύ των γραμμών οι οποίες περιγράφονται στην έκθεση που αναφέρεται στο Πρόσθετο Πρωτόκολλο …» και ότι «το Ηνωμένο Βασίλειο θα συνεχίσει να απολάβει πλήρους και ανεμπόδιστης πρόσβασης για ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ σκοπό στα ύδατα μεταξύ των υδάτων τα οποία η Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία ΔΕΝ θα διεκδικήσει…». Στο κείμενο υπήρχε αναφορά σε «νέα σύνορα» (!) τα οποία θα καθορίζονταν από πρόσωπο που θα διόριζε η Αγγλία, μετά την αποδοχή του Σχεδίου. Παράλληλα, δεσμευόταν η Κύπρος για πάντα πως οποιαδήποτε διαφορά ΔΕΝ μπορούσε να τεθεί ενώπιον διεθνούς δικαστηρίου. Ξεκαθαρίζουμε ότι η ευθύνη ΔΕΝ αφορά όσους αποδέχτηκαν το Σχέδιο, αλλά εκείνους τους πολιτικούς που γνώριζαν και εντούτοις σιώπησαν.  Άλλωστε, ο κόσμος είχε να επιλέξει με βάση την όποια ενημέρωση είχε και την εμπιστοσύνη που έτρεφε προς συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα.

Η ρύθμιση λοιπόν της ΑΟΖ είναι μια εξέλιξη με τεράστια πολιτική σημασία που προκύπτει ως ευτυχές συνεπακόλουθο της απόρριψης του Σχεδίου Ανάν με  πλήρη ένταξη στην Ε.Ε. Αυτό είναι που διατήρησε ζωντανή την δυνατότητα για αξιοποίηση του ενεργειακού πλούτου, την στιγμή που «σημαίνοντες» πολιτικοί -από το Προεδρικό μέχρι εκείνους στην αντιπολίτευση που ονειρεύονται το Προεδρικό- αλληθώριζαν στην κρίσιμη ώρα. Σήμερα όμως έχουν άποψη και για το πώς πρέπει να διανεμηθούν τα κέρδη που θα προκύψουν! Την ώρα όμως που απαιτούνταν σθένος, πολιτικός ρεαλισμός και διορατικότητα, την ώρα των εξελίξεων που τα πράγματα ήταν ρευστά,  άλλα βαρίδια επικράτησαν και ζύγισαν περισσότερο στα μυαλά τους. Σήμερα, χρόνια αργότερα, όταν τα πράγματα έχουν κριθεί και εδραιωθεί, προβάλλουν απόψεις για το τι πρέπει να γίνει. Χωρίς να εξηγήσουν γιατί δεν «είδαν» εκείνα που απλοί πολίτες εντόπισαν και πρόβαλαν. Η διορατικότητα είναι πολιτική αρετή όταν αφορά το παρόν και το μέλλον, όχι το παρελθόν. Γι αυτό και η σημερινή μεταστροφή τους δημιουργεί περισσότερη καχυποψία για την τότε στάση τους.

Η ρύθμιση των θαλάσσιων ορίων γύρω από την Κύπρο, μαζί με την ρήξη στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ, σηματοδοτούν μια μοναδική πολιτική ευκαιρία, πέραν της οριοθέτησης της θαλάσσιας ζώνης ανάμεσα στις δύο χώρες. Το Ισραήλ ήδη έμπρακτα κάνει γεωπολιτική στροφή μέσω Κύπρου και Ελλάδας, ως την μοναδική του έξοδο προς την Ευρώπη π.χ.  η εγκατάσταση τερματικού στο Βασιλικό της Κύπρου και όχι στο Τσειχάν της Τουρκίας σημαίνει πολλά. Αν δε συνυπολογιστεί ότι το Ισραήλ, ως κύριος παίχτης στην περιοχή διαθέτει  δυνατούς δεσμούς στήριξης από τις ΗΠΑ, οι κινήσεις του σημαίνουν πάρα πολλά.

/parisis.wordpress.com/ gdailynews.wordpress.com

 

http://www.newstrap.gr/m-episimainoume/mek-episimainoume/7636-sxedio

Νόαμ Τσόμσκι: Yπάρχουν 3 επιλογές για την Ελλάδα ..αλλά καμία τους δεν είναι ελκυστική

Ο Νόαμ Τσόμσκι μίλησε για την Ελλάδα από την Κολωνία όπου δίνει μια σειρά διαλέξεων ως επίτιμος καθηγητής στην έδρα Albertus Magnus.

H Deutshe Welle μεταδίδει σχετικά:
«Ακριβής στο… ραντεβού του με τους δημοσιογράφους ο Νόαμ Τσόμσκι εμφανίστηκε χθες το μεσημέρι στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας και απάντησε με σαφήνεια και γενναιοδωρία χρόνου σε κάθε ερώτηση που του ετέθη. Η πλειονότητα των ερωτήσεων δεν στράφηκε πάντως γύρω από το γλωσσολογικό του έργο, το οποίο τον έχει καθιερώσει ως θεμελιωτή της λεγόμενης «γενετικής-μετασχηματιστικής γραμματικής», αλλά γύρω από τα μεγάλα σύγχρονα πολιτικοκοινωνικά ζητήματα. Ο Νόαμ Τσόμσκι έχει συγγράψει περισσότερα από 70 βιβλία και 1.000 άρθρα. Για μια περίοδο υπήρξε ο συγγραφέας με τις περισσότερες αναφορές στο όνομά του παγκοσμίως ενώ είναι πολυμεταφρασμένος και στην Ελλάδα.

Με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα ξεκίνησε και η συνέντευξη τύπου, μετά την ερώτηση που του θέσαμε για το ποια λύση θα προσέφερε μια πιθανή διέξοδο της χώρας από την κρίση.

Υπάρχει άμεσα το ενδεχόμενο η Ελλάδα να πάρει ένα νέο δάνειο από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ. Είναι όμως τα συνεχή δάνεια μια πραγματική λύση;
Με χαμηλή φωνή, ο 83χρονος καθηγητής του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (MIT) απάντησε χωρίς περιστροφές:

«Υπάρχουν λίγες μόνο επιλογές.

Η μια επιλογή είναι πλούσια κράτη όπως η Γερμανία να αναλάβουν τα χρέη και να τα πληρώσουν.

Η άλλη επιλογή είναι η Ελλάδα να αρνηθεί να πληρώσει τα χρέη της. Δεν είναι αδύνατον κάτι τέτοιο. Υπάρχουν κράτη που το έχουν κάνει στο παρελθόν με επιτυχία. Πριν από περίπου δέκα χρόνια το έκανε η Αργεντινή. Ήταν η ‘αγαπημένη’ του ΔΝΤ. Όμως κάποια στιγμή κατέρρευσε και αρνήθηκε να πληρώσει τα χρέη της. Το ΔΝΤ και διάφοροι οικονομολόγοι απειλούσαν πως θα επερχόταν η καταστροφή αλλά στην πραγματικότητα λειτούργησε πολύ καλά. Αργότερα υπήρξε μια μεγάλη ανάπτυξη. Αυτή είναι μια πιθανότητα αλλά δεν είναι η μοναδική. Φυσικά είναι σκληρό για τις τράπεζες και τους επενδυτές γιατί θα χάσουν τα χρήματά τους αλλά πρέπει κανείς να επιλέξει.

Και η τρίτη επιλογή θα ήταν η Ελλάδα να βγει από την Ευρωζώνη ώστε να έχει την ευκαιρία να κάνει τη δική της οικονομική πολιτική, να υποτιμήσει το νόμισμα και να βγει από την κρίση.

Υπάρχουν μόνο αυτές οι τρεις επιλογές και καμία από αυτές δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστική».

Βέλη στα μίντια

Ο Νόαμ Τσόμσκι θέλησε να μιλήσει και για τον ελληνικό λαό και τις κινητοποιήσεις που γίνονται αυτή την περίοδο:

«Πριν από δύο περίπου εβδομάδες υπήρξε μια πολύ μεγάλη διαδήλωση, άνθρωποι που ήταν στους δρόμους και απεργούσαν. Όμως τα μίντια δεν μιλούν πολύ για αυτό. Το ενδιαφέρον τους δεν είναι μεγάλο για τις απεργίες. Η εφημερίδα Γκάρντιαν του Λονδίνου, η οποία θεωρείται μια προοδευτική εφημερίδα, είχε την επόμενη μέρα μια φωτογραφία μπροστά από το κοινοβούλιο, μπροστά από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Η φωτογραφία ήταν όμως έτσι τραβηγμένη ώστε να μην φαίνεται το πλήθος».

Είναι γνωστή η επικριτική στάση του Αμερικανού γλωσσολόγου και πολιτικού στοχαστή απέναντι στα μίντια, κυρίως στα αμερικανικά και στη λεγόμενη «αντικειμενικότητα», την οποία προσπαθούν να διδάξουν στις σχολές αλλά κατά τη γνώμη του δεν υπάρχει καν.

Δραματικές κλιματικές αλλαγές και οικονομικά συμφέροντα

Ο Νόαμ Τσόμσκι μίλησε στη συνέντευξη τύπου και για τις δραματικές κλιματικές αλλαγές και πως τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα, όπως των πετρελαϊκών εταιρειών, εμποδίζουν τη λήψη μέτρων, ούτως ώστε αυτά να μη θιγούν, παραπλανώντας την κοινή γνώμη και κάνοντάς την να πιστέψει πως δεν υπάρχει άμεσο πρόβλημα. Την κοινή γνώμη εξαπατούν όμως και οι τράπεζες επιστρατεύοντας ως όπλο τα οικονομικά μαθηματικά και σπουδαίους μαθηματικούς, οι οποίοι ‘παίζουν΄ με τα στοιχεία. Στόχος η αύξηση της παραγωγικότητας, μέσα όμως από εξουθενωτικά ωράρια για τους εργαζόμενους ενώ ο πλούτος συσσωρεύεται ολοένα και σε λιγότερους..

Τα βέλη του έστρεψε ο Νόαμ Τσόμσκι και κατά του Αμερικανού προέδρου Ομπάμα, του οποίου τις δηλώσεις για λύση του Μεσανατολικού και δημιουργία παλαιστινιακού κράτους θεωρεί προπαγάνδα λέγοντας πως η αμερικανική πολιτική παραμένει στο πλευρό των Ισραηλινών και αμετακίνητη από το 1967. Αναφερόμενος στην αμερικανική οικονομία δήλωσε πως κυρίως οι εξοπλισμοί είναι αυτοί που δημιουργούν τα τεράστια ελλείμματα.

Ο λόγος του Αμερικανού διανοητή χειμαρρώδης και μεστός προσφέρει αν μη τι άλλο μια διαφορετική ανάγνωση όσων συχνά είθισται να θεωρούνται δεδομένα και αδιαφιλονίκητα.

 http://greece-salonika.blogspot.com/2011/06/y-3.html#ixzz1OmxJFWse

 

Μεσογαίας Νικόλαος: «Όχι μόνο αγανάκτηση αλλά και επανάσταση»

«Θεωρώ ότι αυτή είναι η κατεξοχήν στιγμή που Εκκλησία πρέπει να βρίσκεται δίπλα στο λαό, Εκκλησία που σιωπά και απουσιάζει από την αγωνία του κόσμου αυτοαναιρείται», δήλωσε στη Romfea.gr πριν από λίγο ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος.

Επίσης, ο κ. Νικόλαος πρόσθεσε ότι «και δεν πρέπει να είναι κοντά στο κόσμο για να επιδεικνύει την παρουσία της, αλλά για να αποδεικνύει την σχέση της με τον λαό, να ομολογεί την διαφωνία της με το σύστημα που μας προδίδει και να φανερώνει την ετοιμότητα της. Να πάρει πρωτοβουλίες, και να αναλάβει ευθύνες».

«Είναι η μόνη που μπορεί να μεταμορφώσει την αγανάκτηση σε υγιή επανάσταση, η Εκκλησία συμπαθεί τους πονεμένους, κατανοεί τους αγανακτισμένους, αλλά προχωρεί με τους επαναστατημένους», πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο Μητροπολίτης Μεσογαίας.

Κλείνοντας ο κ. Νικόλαος, επεσήμανε: «Αυτό που χρειάζεται ο τόπος, δεν είναι μόνο η αγανάκτηση αλλά και η επανάσταση. Η αγανάκτηση βγάζει διαμαρτυρία, η επανάσταση δίνει ελπίδα ανατροπής, ανοίγει δρόμους στα αδιέξοδα».

Ένα σενάριο για την Τουρκία! Διαβάστε και κρατήστε το στο συρτάρι σας

 

του Σάββα Καλεντερίδη

Σε λίγες ημέρες ολοκληρώνεται ο προεκλογικός αγώνας στην Τουρκία και σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το κόμμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ενρτογάν θα καταγάγει σημαντική νίκη, πετυχαίνοντας ποσοστό που θα ξεπερνά του 45%. Το κρίσιμο για την επιβίωση της κυβέρνησης Ερντογάν, παρά τα υψηλά ποσοστά που θα λάβει στις εκλογές, είναι η πολιτική που θα ακολουθήσει σε δυο βασικά ζητήματα. Το ένα είναι το λεγόμενο «βαθύ κράτος» και οι μηχανισμοί του, ο ισχυρότερος από τους οποίους είναι οι ίδιες οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, και το άλλο είναι το Κουρδικό Ζήτημα.
Το βαθύ κράτος αποτελεί φυσική και πολιτική απειλή για τον ίδιο τον Ερντογάν και για το κόμμα του, και θα εξηγήσουμε γιατί.

Ο στυγνός κρατισμός και οι αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις της κεμαλικής εξουσίας από το 1923 και εντεύθεν, δεν επέτρεψαν το σχηματισμό πολιτικής συνείδησης και πολιτικών δυνάμεων στην τουρκική κοινωνία οι οποίες θα μπορούσαν να αντιπαρατεθούν πολιτικά και με πολιτικούς όρους στο πολιτικό Ισλάμ, που εκφράστηκε για πρώτη φορά με τον Μεντερές, στη συνέχεια με τον Ερμπακάν και τώρα με τον Ερντογάν, με διαφορετικές εκδοχές την κάθε φορά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο μοναδικός αντίπαλος του Ερντογάν και του ΑΚΡ να είναι το βαθύ κράτος και οι μηχανισμοί του, οι οποίοι επιδιώκουν τη φυσική εξόντωση του πρώτου και την πολιτική αποδυνάμωση του δεύτερου.
Έτσι, ακριβώς επειδή το βαθύ κράτος είναι ένας επικίνδυνος αντίπαλος, μέχρι στιγμής ο Ερντογάν επιχειρεί να το εξουδετερώσει με αστυνομικές και δικαστικές μεθόδους, ενισχύοντας από τη μια πλευρά το αστυνομικό κράτος, που έχει ανοικτούς λογαριασμούς με το Στρατό από το παρελθόν, και προσπαθώντας να ελέγξει από την άλλη το Δικαστικό Σώμα. Η κατάσταση αυτή, όμως, έχει φέρει τον Ερντογάν σε μια θέση, που κατηγορείται από εχθρούς και -μέχρι χθες;- φίλους ότι επιχειρεί να δημιουργήσει το δικό του ερντογανικό «βαθύ κράτος», το οποίο θα λειτουργήσει εξ ίσου αντιδημοκρατικά και στον αντίποδα του κεμαλικού βαθέος κράτους. Υπό την έννοια αυτή, η πολιτική και οι μεθοδεύσεις που θα ακολουθήσει μετεκλογικά ο Ερντογάν στο θέμα αυτό, θα κρίνουν και την πορεία της κυβέρνησής του και της ίδιας της Τουρκίας το επόμενο διάστημα. Αν κατορθώσει να ξεριζώσει τις ρίζες του κεμαλικού βαθέος κράτους υποκαθιστώντας το με ένα ερντογανικό βαθύ κράτος, χωρίς να προχωρήσει σε ουσιαστικό εκδημοκρατισμό της τουρκικής κοινωνίας, θα έλθει αντιμέτωπος με εσωτερικά προβλήματα αλλά και με εξωτερικούς -μέχρι τώρα φιλικούς- παράγοντες, με πρώτο και κύριο πιθανόν τις ΗΠΑ και τους μηχανισμούς της Ουάσιγκτον.
Το άλλο θέμα, όπως προαναφέραμε, είναι το Κουρδικό Ζήτημα. Ο Ερντογάν, τις δυο πρώτες τετραετίες, για να αντιμετωπίσει το κεμαλικό βαθύ κράτος και να εδραιωθεί στην εξουσία,  χρησιμοποίησε ως σύμμαχό του τους Κούρδους και υποσχέθηκε να επιλύσει το Κουρδικό Ζήτημα. Με τον ίδιο τρόπο και κυρίως για να εξασφαλίσει την εύνοια της Ουάσιγκτον, χρησιμοποίησε και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και έδωσε υποσχέσεις σε Αθήνα, Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον για το άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, για αναγνώριση της Κύπρου, για επίλυση των προβλημάτων στο Αιγαίο κλπ. Όσον αφορά τα Ε-Τ, με τον τρόπο αυτό ο Ερντογάν πέτυχε μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Από τη μία πλευρά εξασφάλισε την εύνοια και την υποστήριξη της Ουάσιγκτον και από την άλλη, με την επιφανειακή ηρεμία στις Ε-Τ σχέσεις και το Αιγαίο, αποδυνάμωσε το ρόλο των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, που χρησιμοποιούσαν περίπου προβοκατόρικα -χωρίς όμως να αφίστανται του εθνικού σχεδιασμού- τις εντάσεις στο Αιγαίο για να καθιστούν το ρόλο τους καίριο και ρυθμιστικό στο παιχνίδι εξουσίας στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Τα ίδια που έκανε ο Ερντογάν στο πλέγμα των Ε-Τ σχέσεων έκανε και στο Κουρδικό. Χρησιμοποίησε τους Κούρδους για να εδραιωθεί στην εξουσία, υποσχόμενος παραχωρήσεις και ρυθμίσεις που θα οδηγούσαν στην επίλυση του Κουρδικού Ζητήματος, υιοθετώντας παράλληλα και κυρίως τον τελευταίο χρόνο την πολιτική του νεοοθωμανισμού, που θα μπορούσε να εκφραστεί πολύ εύστοχα και με το λαϊκό: «Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου«. Όσον αφορά τα Ε-Τ, η κατάσταση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τραγική, αφού η πρακτική που ακολουθεί η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων και ανοίξει την Κερκόπορτα για να εγκατασταθούν οι Τούρκοι στο κέντρο του Αιγαίου ή και δυτικότερα: Όσον αφορά  δε το Κουρδικό, το γεγονός της απροκάλυπτης υιοθέτησης της πολιτικής του «Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου«, ώθησε τους Κούρδους σε αναζήτηση άλλων λύσεων, όπως είναι η προετοιμασία για μονομερή ανακήρυξη αυτονομίας, κάτι που αναμένεται να χρησιμοποιηθεί ως μέσο πίεσης μετεκλογικά, για να υποχρεωθεί η κυβέρνηση Ερντογάν να προχωρήσει σε συνταγματική και νομοθετική-πολιτική-διοικητική μεταρρύθμιση που θα  θέτει υγιείς βάσεις για τη δημοκρατική επίλυση του Κουρδικού.
Με βάση όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, η επόμενη ημέρα θα είναι εξαιρετικά δύσκολη για τον Ερντογάν, αφού -παρότι εξασφαλίζει την προτίμηση της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων- η πολιτική που έχει ακολουθήσει ιδιαίτερα τα τελευταία ένα-δυο χρόνια σε σειρά από κρίσιμα ζητήματα που ακροθιγώς αναφέρθηκαν στο σημείωμα αυτό, αυξάνει την καχυποψία σε παράγοντες στο εσωτερικό και το εξωτερικό που μπορούν να επηρεάσουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό της Τουρκίας και τη βιωσιμότητα της κυβέρνησή του.
Ενδεικτικό των προβλημάτων που είναι πιθανόν να αντιμετωπίσει ο Ταγίπ Ερντογάν μετεκλογικά είναι το σενάριο που δημοσιεύει σήμερα η -ισλαμοεθνικιστική- εφημερίδα Γενί Τσαγ, σε άρθρο που υπογράφεται από τον δημοσιογράφο Σελαχατίν Όνκιμπαρ, ο οποίος, σημειωτέον, διατηρεί άριστες σχέσεις με το βαθύ κράτος, με ό,τι αυτό σημαίνει για το περιεχόμενο και την πραγματική προέλευση του σεναρίου.
Σας προτείνουμε να διαβάσετε με ιδιαίτερη προσοχή το σενάριο, που επιδέχεται πολλές αναγνώσεις:

Τί θα συμβεί στην Τουρκία σε περίπτωση που δεν πέσει η κυβέρνηση Ερντογάν-ΑΚΡ τους επόμενους έξι μήνες:

1. Θα κηρυχτεί ιντιφάντα από τους Κούρδους, στη γραμμή Χακιάρι-Τζίζρε (Hakkâri-Cizre).
2. Θα επεκταθούν σε ολόκληρο το Κουρδιστάν οι διαδηλώσεις και οι μαζικές ενέργειες πολιτικής ανυπακοής και θα καταληφθούν το ένα μετά το άλλο ορισμένες νομαρχίες, στις οποίες στις οποίες θα υψωθεί η σημαία του ΡΚΚ.
3. Θα υποσταλούν οι τουρκικές σημαίες από τους δήμους που ελέγχονται από το κουρδικό Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP).
4. Θα γίνουν καμπάνιες που θα καλούν τους Κούρδους που καταπιέζονται να καταφύγουν στο Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ).
5. Θα γίνουν μαζικές επιθέσεις στις νομαρχίες, τα φυλάκια και τα στρατόπεδα των ΤΕΔ στο Κουρδιστάν.
6. Θα αρχίσουν απεργία πείνας χιλιάδες Κούρδοι, με στόχο την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης και των ΜΜΕ της Δύσης.
7. Παράλληλα με τις πόλεις του Κουρδιστάν, θα εκδηλωθούν μαζικές διαδηλώσεις υποστήριξης από τους Κούρδους που κατοικούν στις μεγαλουπόλεις ολόκληρης της Τουρκίας.
8. Θα γίνουν βομβιστικές ενέργειες και μαζικές δολοφονίες σε τουριστικά κέντρα και σε μεγαλουπόλεις της Τουρκίας.
9. Αμέσως μετά από αυτές τις φρικιαστικές εξελίξεις, η κυβέρνηση του ΑΚΡ θα ανακοινώσει ότι οι συζητήσεις που διεξάγονται με τον Οτζαλάν, κατέληξαν σε συμφωνία.
10. Με βάση τη συμφωνία αυτή, θα ψηφιστεί Γενική Αμνηστία, θα απελευθερωθεί ο Οτζαλάν και θα του αναγνωριστεί το δικαίωμα να ασχοληθεί με την πολιτική.
11. Το νέο Σύνταγμα θα είναι αποτέλεσμα συμφωνίας του Οτζαλάν και του Ερντογάν.
12. Στο νέο Σύνταγμα θα αλλάξει η ονομασία της χώρας και από Τουρκική Δημοκρατία θα ονομάζεται πλέον Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Ανατολής.
13. Θα αλλάξει η τουρκική σημαία και θα υιοθετηθεί μια νέα σημαία.
14. Τα κουρδικά θα ανακηρυχθούν δεύτερη επίσημη γλώσσα του κράτους.
15. Θα είναι ελεύθερη η εκπαίδευση στην κουρδική γλώσσα.
16. Θα περάσουμε στο σύστημα των Αυτοδιοικούμενων Περιφερειών, ενέργεια που θα αποτελέσει το πρώτο επίσημο βήμα για τη δημιουργία του Μεγάλου Κουρδιστάν.
17. Οι εξελίξεις αυτές που θα λάβουν χώρα στο τουρκικό Κουρδιστάν, θα δημιουργήσουν ανώμαλες καταστάσεις στους νομούς και τις μεγαλουπόλεις της Κεντρικής, της Δυτικής, της Νότιας Τουρκίας και των περιοχών του Μαρμαρά και του Πόντου και θα αρχίσει ανθρωποκυνηγητό στους δρόμους, με βάση την εθνική καταγωγή.
18. Ο Ταγίπ Ερντογάν, με το αιτιολογικό ότι διαταράσσουν την σταθερότητα και τη δημόσια τάξη, θα αρχίσει το ανθρωποκυνηγητό των Τούρκων εθνικιστών.
19. Θα γίνουν μαζικές συλλήψεις στους μεγάλους νομούς και στις μεγαλουπόλεις.
20. Την περίοδο αυτή θα μπει η Τουρκία σε μια εσωτερική διαμάχη που θα μοιάζει με αυτήν της Γιουγκοσλαβίας.
21. Το χάος που θα επικρατεί στην Τουρκία θα μετατραπεί σε εσωτερικό πόλεμο, προκαλώντας την επέμβαση των Ηνωμένων Εθνών.
22. Το ΝΑΤΟ θα αποβάλλει τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις και θα αποβιβάσει νατοϊκά στρατεύματα στα εδάφη της Ανατολής.
23. Ακριβώς τη στιγμή αυτή οι Κούρδοι θα ζητήσουν δημοψήφισμα, για να αποσπαστούν από την Τουρκία.
24. Μετά το δημοψήφισμα, οι Κούρδοι θα αποσπαστούν και επίσημα από την Τουρκία, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα διέξοδο στη Μεσόγειο.
25. Παράλληλα με τις εξελίξεις αυτές, το ζεστό χρήμα θα εγκαταλείψει την Τουρκία και το συνάλλαγμα θα εκτοξευθεί στα ύψη, με αποτέλεσμα την οικονομική κατάρρευση, που θα ανοίξει το δρόμο για τη χρεοκοπία της Τουρκίας, στο παράδειγμα της Ελλάδος.
26. ΗΠΑ και Ε.Ε., βλέποντας ότι ο Ερντογάν ολοκλήρωσε την αποστολή του, θα τον θεωρήσουν υπεύθυνο για τις εξελίξεις, επιφυλάσσοντας για τον ίδιο ένα τέλος χειρότερο από αυτό του Σάχη της Περσίας.

Τελικό συμπέρασμα: Αν δεν φύγει από τη μέση το ΑΚΡ, η Τουρκία οδεύει με βεβαιότητα στο διαμελισμό.
Και αυτό γιατί στο τουρκικό Κουρδιστάν έχει ήδη ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και έχει δημιουργηθεί μια κατάσταση που δεν μπορεί να αντιστραφεί. 
Υπάρχουν ορισμένοι που λένε ότι υπάρχει ο Μεγάλος Τουρκικός Στρατός ο οποίος δεν θα επιτρέψει κάτι τέτοιο. Ξεχνούν όμως όλοι αυτοί ότι ο Ερντογάν και το ΑΚΡ, απλά για να εκδικηθούν τον Κεμαλισμό και το κοσμικό κράτος, τα τελευταία τέσσερα χρόνια αποδυναμώνει με σύστημα τον τουρκικό στρατό.

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/06/blog-post_9341.html

Παρουσίαση – συζήτηση για το βιβλίο «η Ελλάδα των κρίσεων» του Βασιλείου Μαρκεζίνη

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

          Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου «η Ελλάδα των κρίσεων» του ακαδημαϊκού Βασιλείου Μαρκεζίνη και στην συζήτηση, που θα ακολουθήσει, την Τετάρτη 15 Ιουνίου, στις 8:00 μ.μ., στην αίθουσα του πολιτιστικού συλλόγου «Σήμαντρο» (Ελευθ. Βενιζέλου 59 Α, Χολαργός).

 Συμμετέχουν αλφαβητικά οι :

Δημήτρης Αλευρομάγειρος, αντιστράτηγος ε.α., Επίτιμος Γενικός Επιθεωρητής Στρατού,

Μάριος Ευρυβιάδης, καθηγητής με ειδικότητα στις διεθνείς σχέσεις στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου,

Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας και εκδότης του περιοδικού Άρδην και της εφημερίδας Ρήξη.

 Για πληροφορίες επικοινωνήστε στο 210-6546742, στο nonamebk@otenet.gr ή ενημερωθείτε από το ιστολόγιο του βιβλιοπωλείου https://papaleonidasdimitris.wordpress.com

Πληροφορίες πρόσβασης : Ελευθερίου Βενιζέλου 59 Α , τρίτος παράλληλος Μεσογείων, μεταξύ των κάθετων οδών Αετιδέων και Υμηττού.

1) από σταθμό μετρό Χολαργού – Περικλέους – Ελευθ. Βενιζέλου δεξιά .

2) από Δ΄στάση λεωφορείων Χολαργού (Εθνική τράπεζα – Αετιδέων – Ελευθ. Βενιζέλου δεξιά .

Γεωπολιτικές συνέπειες της Αλώσεως

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΕΤΗ Η. ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΑ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΕΙΑ.

Μυστράς, Κυριακή 29 ΜΑΪΟΥ 2011.

     Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, κατά την επέτειο της Αλώσεως, τελέσθηκε με πρωτοβουλία του Συνδέσμου των εν Αττική Λακεδαιμονίων στην βυζαντινή Μητρόπολη του Αγίου Δημητρίου στον Μυστρά, με ιδιαίτερη λαμπρότητα, μνημόσυνο του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου από τον σ. Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης, παρουσία των αρχών και πλήθους κόσμου. Ακολούθησε μέσα στον ναό ομιλία του καθηγητή και συγγραφέα Μελέτη Μελετόπουλου, με θέμα «ΟΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ».

    Ο Μελέτης Μελετόπουλος στην ομιλία του ανέλυσε το διεθνές πλαίσιο εντός του οποίου έλαβε χώρα η Άλωση, επισημαίνοντας ότι η δημογραφικά και κοινωνικά καθημαγμένη από τους λοιμούς Ευρώπη αδυνατούσε να οργανώσει αντιτουρκική σταυροφορία  για να διασώσει το Βυζάντιο. Αλλά και το ψυχικό και πολιτικό ρήγμα της Τέταρτης Σταυροφορίας απέκλειε μία πολιτική συνεργασία της Δύσης με την φθίνουσα αυτοκρατορία.

    Στην συνέχεια ο ομιλητής  εξέθεσε την κατάσταση στην Βαλκανική χερσόνησο, όπου μία αλληλοσπαρασσόμενη πανσπερμία βαλκανικών ηγεμονιών(η Σερβία ήταν είναι φόρου υποτελής στους Τούρκους, η Βουλγαρία είχε καταληφθεί από το 1380), φραγκικών ηγεμονιών (στο Αιγαίο, στην Αθήνα και στην  Πελοπόννησο, που κατελήφθησαν από τους Τούρκους μετά την Κωνσταντινούπολη), βυζαντινών καταλοίπων(Τραπεζούντα, Μυστράς, που επεβίωσαν για μερικά χρόνια μετά την Άλωση) είχαν αντικαταστήσει την κραταιά βυζαντινή επικράτεια και αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν την οθωμανική προέλαση.

    Οι Τούρκοι πέρασαν στην Καλλίπολη το 1361 ως μισθοφόροι βυζαντινών ηγεμόνων και εγκαταστάθηκαν στα Βαλκάνια με έδρα την Αδριανούπολη. ‘Ετσι πραγματοποίησαν κυκλωτική κίνηση και απειλούσαν πλέον την Κωνσταντινούπολη και από τα δυτικά.

    Ο ομιλητής παρουσίασε την κατάσταση του βυζαντινού κράτους, το οποίο κατά την εποχή της Αλώσεως είχε απωλέσει όλες του τις επαρχίες και είχε περιοριστεί στην Κωνσταντινούπολη και στο Δεσποτάτο του Μυστρά, το οποίο διοικούσε κάποιο μέλος της βασιλεύουσας δυναστείας των Παλαιολόγων. Η πρωτεύουσα, η Κωνσταντινούπολη, βρισκόταν σε μεγάλη παρακμή, ο πληθυσμός της είχε περιοριστεί στις 50.000 (σε σχέση με το εκατομμύριο της εποχής των Κομνηνών), ολόκληρες συνοικίες ήταν ακατοίκητες. Υπήρχε ισχυρή παρουσία ιταλών εμπόρων(Γενουατών, Ενετών κ.ά.), που ήλεγχαν την οικονομική ζωή. Μπροστά στην οθωμανική απειλή, η βυζαντινή ιθύνουσα τάξη μετέφερε τα περιουσιακά της στοιχεία στο εξωτερικό(οι περισσότεροι δεν γλύτωσαν τελικώς την σφαγή), ενώ υπήρχε κύμα φυγής βυζαντινών λογίων στην Δύση.

    Η εθνική στρατηγική των Παλαιολόγων ήταν η συνεργασία με την Δύση, κάτι που αποδείχθηκε ατελέσφορο. Οι Παλαιολόγοι επεδίωκαν την διάσωση της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι κάποιο απροσδόκητο γεγονός να ανατρέψει την μοιραία εξέλιξη των πραγμάτων. Ακριβώς αυτός ήταν ο βαθύτερος λόγος που ο Μωάμεθ αποφάσισε να επιδιώξει πάση θυσία την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως, διότι κατανοούσε ότι όσο η Κωνσταντινούπολη ήταν ελεύθερη οι ήδη υπόδουλοι ελληνικοί πληθυσμοί θα διατηρούσαν σημείο αναφοράς και ελπίδα αποκατάστασης.

    Ο ομιλητής αναφέρθηκε στην συνέχεια στην προσωπικότητα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, τονίζοντας ότι ήταν γενναίος, έντιμος, και κυρίως είχε συνειδητοποιήσει την ιστορικότητα των στιγμών. Επέλεξε ενσυνείδητα την αυτοθυσία, διότι κατανόησε (όπως αποδεικνύει η απάντησή του στην πρόταση του Μωάμεθ να παραδώσει οικειοθελώς την εξουσία και να αποχωρήσει «Την πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν εστίν….») ότι μία παράδοση της Πόλης στον Μωάμεθ θα νομιμοποιούσε τον τελευταίο ως ηγεμόνα στην συνείδηση του ελληνικού έθνους, το οποίο έτσι θα αφομοιωνόταν από το οθωμανικό κράτος και θα εξέλιπε ιστορικά. Αντιθέτως η αντίσταση μέχρις εσχάτων και η θυσία του Κωνσταντίνου στην Πύλη του Ρωμανού απέκλεισαν αυτό το ενδεχόμενο, δημιούργησε τις προϋποθέσεις μακροχρόνιας και σε βάθος εθνικής αντίστασης και οδήγησε τελικά στην Επανάσταση και στην Ανεξαρτησία.

    Κάτι που φαίνεται από την απάντηση που έδωσε τέσσερις αιώνος αργότερα ο Κολοκοτρώνης στον λόρδο Χάμιλτον, ο οποίος τον ερώτησε ποιοί είναι οι σύγχρονοι Έλληνες. Ο αρχηγός της Επανάστασης του απάντησε: «είμαστε οι στρατιώτες του βασιλέως μας. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη και εμείς πήραμε τα βουνά.»

    Ο ομιλητής παρουσίασε στην συνέχεια τις βασικές συνέπειες της Αλώσεως:

α. η άρση της πολιτικής ελευθερίας των Ελλήνων και η μετατροπή τους από υποκείμενο σε αντικείμενο του διεθνούς δικαίου,

β. ο εγκλωβισμός του Ελληνισμού σε μία υπανάπτυκτη και καθυστερημένη δομή και η αποκοπή του από την Αναγέννηση και τις ευρωπαϊκές εξελίξεις,

γ. η βίαιη διακοπή της παλαιολόγειας αναγέννησης, που είχε ήδη αρχίσει να οδηγεί την βυζαντινή κοινωνία σε μία εξέλιξη όπως αυτή που συνέβη δύο αιώνες αργότερα στην Δυτική Ευρώπη ( όπως έχει δείξει η σύγχρονη βυζαντινολογική έρευνα),

δ. την μεταφορά του κέντρου βάρους ενός βαρβαρικού ασιατικού κράτους σε ευρωπαϊκό έδαφος, την περαιτέρω προώθηση των Τούρκων μέχρι την Αυστρία και την Πολωνία και την δημιουργία εστίας μόνιμης απειλής κατά του ευρωπαϊκού πολιτισμού και εξισλαμισμού της Ευρώπης (τουλάχιστον μέχρι την δεύτερη πολιορκία της Βιέννης το 1683),

ε. την εν συνεχεία κατάληψη της Κύπρου(1571) και της Κρήτης (1669), όπου ανθούσε σημαντικός πολιτισμός πρωτο-αναγεννησιακού χαρακτήρα και ο οποίος εξαλείφθηκε παντελώς με την επιδρομή των Τούρκων,

ζ. την πλήρη ανατροπή των δημογραφικών δεδομένων, λόγω μαζικών σφαγών, εξισλαμισμών, φυγής στην Δύση, μετακίνησης των πληθυσμών στα ορεινά, εξελίξεις που έφεραν τον Ελληνικό έθνος στα όρια της ιστορικής του εξαφάνισης και απαιτήθηκαν αιώνες για να ανατραπούν και να αρχίσει η ανάκαμψη,

η. την μετατροπή των Ελληνικών χωρών σε πεδίο γεωπολιτικής σύγκρουσης των Τούρκων με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις (αρχικά με τους Ενετούς και στην συνέχεια με τους Ρώσσους και τους Αγγλογάλλους), που είχε ως συνέπεια τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων σε εναλλασσόμενους κυριάρχους, τις σφαγές σε περίπτωση εσφαλμένης επιλογής συμμάχου και την διαμόρφωση αντανακλαστικών υποτέλειας και αναζήτησης σωτήρων.

    Ο ομιλητής αναφέρθηκε επίσης στα κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά της τουρκοκρατίας, και κυρίως της παρακμιακής της φάσης, από τα οποία  προέρχονται τα βασικά αρνητικά στοιχεία του νεοελληνικού βίου, όπως οι πελατειακές σχέσεις, η διοικητική αυθαιρεσία, η διαφθορά, η εξαγορά των αξιωματούχων, ο νεποτισμός και η ευνοιοκρατία, η διαπλοκή οικονομικής και κοινωνικής εξουσίας, δηλαδή τα κλασσικά δομικά υλικά του ασιατικού δεσποτισμού.

    Μέσα όμως από την τρομακτική και πρωτοφανή δοκιμασία της τουρκοκρατίας, το χειμαζόμενο Ελληνικό έθνος  σκληραγωγήθηκε σε συνθήκες κατοχής, ανασυγκροτήθηκε δημογραφικά και κοινωνικά, αναγεννήθηκε πνευματικά και εκπαιδευτικά με την βοήθεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας η οποία λειτούργησε ως υποκατάστατο του διαλελυμένου βυζαντινού κράτους και παράγων συνοχής των απανταχού ελληνικών πληθυσμών. Αναπτύχθηκε οικονομικά εκμεταλλευόμενο τις ευνοϊκές διεθνείς περιστάσεις της βιομηχανικής επανάστασης, των ναπολεοντείων και των ρωσσοτουρκικών πολέμων.

   Το αποκορύφωμα της αναγέννησης του Ελληνικού έθνους υπήρξε η Ελληνική Επανάσταση, που είχε ως επίκεντρο την Πελοπόννησο και την τεράστια μορφή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Πρόκειται για τεράστιο επίτευγμα: οι υπόδουλοι Έλληνες επαναστάτησαν εναντίον μίας αχανούς αυτοκρατορίας που εκτεινόταν από τον Δούναβι ως τον Νείλο και από τον Περσικό κόλπο ως τον Ατλαντικό ωκεανό και την συνέτριψαν στην Τρίπολη, στα Δερβενάκια, στο Αιγαίο και στην Ρούμελη, επιτυγχάνοντας τελικώς την ανεξαρτησία τους.

    Ο ομιλητής στο τέλος της διάλεξής του επεσήμανε  ότι αυτό που σήμερα αποκαλείται «Μεγάλη Ιδέα», και μάλιστα από ορισμένους με αρνητικό πρόσημο, ήταν η αυτονόητη και φυσιολογική επιθυμία του Ελληνικού Έθνους να απελευθερώσει την επί χιλιετία ιστορική του πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη.

http://www.antibaro.gr/node/3093

Κρητική ανεξαρτησία: Το Μαυροβούνιο στην Ελλάδα

(εισαγωγικό από το αφιέρωμα του Άρδην)

Εδώ και πολλά χρόνια ακούγονται φωνές που επισηµαίνουν ότι στην Κρήτη αναζωπυρώνεται και πάλι το παλιό, αλλά διαρκώς ανανεούµενο, σε κάθε στιγµή κρίσης, ζήτηµα, της «Ανεξαρτησίας» του νησιού, το οποίο ποικίλες δυνάµεις, κυρίως ξένες,  αλλά και ορισµένες εσωτερικές, ανακινούν, είτε για να εκβιάσουν είτε για να δηµιουργούν κλίµα ανασφάλειας, τόσο στο νησί όσο και στο σύνολο της Ελλάδας.

Σήµερα, σε συνθήκες καθολικής κρίσης του ελληνισµού, σε Ελλάδα και Κύπρο, και σε µία εποχή που στο σύνολο της περιοχής ξαναχαράζεται ο χάρτης, από τη Γιουγκοσλαβία, µέχρι το Ιράκ, τη Λιβύη και την Κύπρο, η ελληνική µεγαλόνησος, το αβύθιστο αεροπλανοφόρο της Μεσογείου, καθίσταται και πάλι αντικείµενο πολλαπλών βλέψεων. Βλέψεων που δεν περιορίζονται πλέον µόνο στους Εγγλέζους, τους Αµερικανούς, τους Γερµανούς και τους Ισραηλινούς, που κατά καιρούς έχουν δοκιµάσει και συνεχίζουν να καλλιεργούν αυτονοµιστικές διαθέσεις και µηχανισµούς στο νησί, αλλά πλέον επεκτείνονται και προς την πλευρά της νεοθωµανικής Τουρκίας, που, µε όπλο τους Τουρκοκρητικούς, επιχειρεί µια νέα επιστροφή στο νησί.

Το ζήτηµα έχει αναζωπυρωθεί, τα τελευταία χρόνια, µε πρόσχηµα και ευκαιρία τη συµπλήρωση εκατό χρόνων από την ενσωµάτωση της Κρήτης στο ελληνικό κράτος. Σύµφωνα µε µια περίεργη φήµη, υπάρχει µυστικός όρος στις συµφωνίες ενσωµάτωσης της Κρήτης ότι δήθεν θα πρέπει να πραγµατοποιηθεί δηµοψήφισµα µετά από εκατό χρόνια για να επαναεπιβεβαιώσει ή όχι την ένταξη της νήσου στο ελληνικό κράτος. Και παρ’όλο που αυτή η υποτιθέµενη φήµη έχει αποδειχτεί αστήρικτη και αβάσιµη εντελώς, συνεχίζει να σέρνεται και να δηλητηριάζει την ατµόσφαιρα στο νησί και γενικότερα. Στα πλαίσια αυτής της προπαγάνδας εντάσσεται και η επανεµφάνιση, µε πολλές ευκαιρίες, της λεγόµενης «κρητικής σηµαίας», η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η σηµαία του υπό οθωµανική ηγεµονία προτεκτοράτου της Κρήτης, κατά την περίοδο 1896-1913. Τέλος, έχουν αρχίσει να εµφανίζονται ανοικτά στον Τύπο άρθρα που υποστηρίζουν τις αυτονοµιστικές κινήσεις, για να µη µιλήσουµε για το διαδίκτυο, όπου τα σχετικά κείµενα κάνουν θραύση σε ιστοσελίδες.

Ποιοι όµως είναι αυτοί που στο εσωτερικό της Ελλάδας και στην Κρήτη καλλιεργούν και προωθούν τέτοια σενάρια; Κατ’ αρχάς, οι πράκτορες των ξένων δυνάµεων, που αφθονούν µεταξύ των «ελίτ» της χώρας. Γι’ αυτούς είναι απολύτως φυσικό. Σηµαντικό ρόλο επίσης  παίζουν τα παράνοµα κυκλώµατα διακίνησης ναρκωτικών και όπλων που ανθούν στην Κρήτη. Και η σκέψη τους είναι απλή: Πώς τα αντίστοιχα κυκλώµατα κατόρθωσαν να επιτύχουν την απόσπαση του Μαυροβουνίου από τη Σερβία, και απέκτησαν µια «δική»τους χώρα, που αποτελεί το πανευρωπαϊκό κέντρο διακίνησης λαθραίων τσιγάρων και ναρκωτικών, βεβαίως µε τις ευλογίες των Γερµανών, των Αµερικανών, των Αλβανών και της Τουρκίας; Έχουν µαζί τους διάφορους «επιχειρηµατίες», που ξεπλένουν µαύρο χρήµα είτε/και προσβλέπουν σε έναν φορολογικό παράδεισο της Μεσογείου, αντίστοιχο εν µέρει µε αυτόν που έχει γίνει στην Κύπρο και τη Μάλτα. Ιδιοκτήτες ξενοδοχείων, αεροπορικές εταιρείες κ.ά. φαίνεται να έχουν αναµειχθεί σε ανάλογες κινήσεις. Μαζί τους, συντονίζοντας τη σχέση µεταξύ ξένων πρακτόρων, παραβατικών και επιχειρηµατιών, πολιτικοί παράγοντες του νησιού, που επενδύουν στην «κρητικότητα».

Ωστόσο όλοι αυτοί ενισχύονται στο έργο τους από πολλές και ποικίλες εξελίξεις. Ένα βασικό όπλο για την ενίσχυση των αυτονοµιστικών τάσεων είναι η διάλυση του ελληνικού κράτους που προωθεί ο Καλλικράτης, ο οποίος προσφέρει το έδαφος για τη διαµόρφωση ενός τοπικιστικά συγκροτηµένου πολιτικού προσωπικού, και µιας αυτόνοµης «µινι κυβέρνησης» που σε δεδοµένη στιγµή θα µπορέσει να αποτελέσει το θεσµικό όχηµα της ανεξαρτησίας µε πρώτο βήµα την «οµοσπονδοποίηση» Εξάλλου χαρακτηριστικό είναι το άρθρο του δηµοσιογράφου και εκδότη Βασίλη Κασιµάτη που µετά τις επιθέσεις που δέχτηκε για τα αυτονοµιστικά άρθρα του, κατέφυγε στη λογική της οµοσπονδοποίησης. Στις σηµερινές συνθήκες κρίσης του εθνικού κράτους και κατ’ εξοχήν κρίσης του ελλαδικού κράτους, µε κυρίαρχη τη λογική «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», οι τάσεις αυτονόµησης και «ο καθένας για την πάρτη του», θα ενισχυθούν. Κάτι ανάλογο δεν αφήνει να εννοηθεί συχνά πυκνά και ο Ψωµιάδης στη Μακεδονία; Και είναι βέβαιο, πως αν δεν υπήρχε το πρόβληµα των Σκοπίων, που υποχρεώνει σε εθνική συσπείρωση, θα είχαµε ήδη κάποια «λέγκα του Βορρά» – δεν λείπουν οι ανεγκέφαλοι και οι πράκτορες. Αν λοιπόν στην Ιταλία έχουµε τη «λέγκα του Βορρά», εδώ κινδυνεύουµε να αποκτήσουµε τη Λέγκα του Νότου;

Στην ίδια κατεύθυνση συµβάλλουν και πολλές άλλες δυνάµεις, που την τελευταία περίοδο υπονοµεύουν κάθε έννοια εθνικής ταυτότητας και αλληλεγγύης. Όλη η εκστρατεία του «αντιεθνικισµού», της απαξίωσης των εθνικών συµβόλων, της προβολής της «ελληνοτουρκικής φιλίας» και της ταύτισης µε τους «τουρκοκρητικούς», που πραγµατοποιείται από πολλά και πολλαπλά κέντρα, κόµµατα, δήµαρχους, διανοουµένους, ακόµα και κινήσεις, αντιρατσιστικές, οικολογικές, κ.λπ. δηµιουργούν πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη της αυτονοµιστικής λογικής, άσχετα µε το αν πολλοί από τους φορείς µιας τέτοιας λογικής δεν µπορούν να φανταστούν που µπορεί να οδηγήσει το «µίσος της πατρίδας» το οποίο επιδεικνύουν.

Κρίναµε σκόπιµο και αναγκαίο να πραγµατοποιήσουµε µια εκστρατεία πληροφόρησης για το ζήτηµα, πριν εµφανιστούν πολλές και µεθοδευµένες κινήσεις, το 2012 έτσι ώστε τουλάχιστον οι περισσότεροι Έλληνες και οι Κρήτες να αντιληφθούν περί τίνος πρόκειται και να τοποθετηθούν αναλόγως .

Στο αφιέρωµα του Άρδην που προετοιµάστηκε από τον Μανόλη Εγγλέζο Δεληγιαννάκη, πρ. πρόεδρο της «Ένωσης των Απανταχού Σφακιανών» και πρόεδρο του κρητικού σωµατείου «Δροσουλίτες» και τον Γιώργο Καραµπελιά, παρουσιάζουµε το πρώτο µέρος της έρευνάς µας, που επιµένει στην παρουσίαση του ζητήµατος και στα σχετικά ιστορικά στοιχεία.

Το αφιέρωµα ανοίγει µε το εξαιρετικά κατατοπιστικό άρθρο του δηµοσιογράφου Γιώργου Μοσκοβίτη, που παρουσιάζει εκτενώς το σχετικό ζήτηµα. Ακολουθεί απόσπασµα από τα «Αποµνηµονεύµατα» του Καπετάν Μπαντουβά, ηγέτη της Κρητικής Αντίστασης για τις ενέργειες των Εγγλέζων και του περιβόητου «φιλέλληνα» πράκτορα Κρις ή Μόντυ Γουντχάουζ για να επιτύχουν την αυτονοµία της Κρήτης στη διάρκεια της Κατοχής. 

Ακολουθούν µια σειρά  από κείµενα για την ιστορία της Κρήτης, που παρουσιάστηκαν σε εκδήλωση του κρητικού σωµατείου Δροσουλίτες, τον Δεκέµβριο του 2003. Τα κείµενα αφορούν την Επανάσταση του Δασκαλογιάννη στα Ορλωφικά το 1774, τη συµµετοχή των Κρητών στην Επανάσταση του 21, την αγγλική πολιτική απέναντι στις προσπάθειες των Κρητών για Ένωση, την κρητική συµµετοχή στον Μακεδονικό Αγώνα, τις ενωτικές κινήσεις στη διάρκεια της Κρητικής Πολιτείας, και τέλος την ένταξη της Κρήτης στο ελληνικό κράτος, το 1913. Γράφουν οι: Ιωάννης Πολυράκης, Δηµοσθένης Καραγιάννης, Σταύρος Φωτάκης, Πάρις Κελαϊδής, Στυλιανός Ψαρρός.

Ο Μανόλης Εγγλέζος Δεληγιαννάκης, στο κείµενό του «Πώς να πείσεις για το αυτονόητο», επιχειρεί να παρουσιάσει σφαιρικά την πολιτική σηµασία και το διακύβευµα του ζητήµατος. Ο Δηµοσθένης Καραγιάννης γράφει για την περιβόητη κρητική σηµαία και τον ρόλο της τουρκικής ΜΙΤ. 

Ακολουθούν κείµενα υποστηρικτικά της αυτονοµίας, για να δοθεί µια εικόνα των επιχειρηµάτων και του ποιού των υποστηρικτών της. Πρόκειται για ένα  ανώνυµο «αντιεξουσιαστικό» κείµενο, µε τον εύγλωττο τίτλο «Λευτεριά στα Ζωνιανά», και για δύο άρθρα του εκδότη και δηµοσιογράφου Βασίλη Κασιµάτη στις 28/5/2010 και 21/6/2010, υπέρ της ανεξαρτησίας  το πρώτο, της οµοσπονδίας το δεύτερο. Τα ψευδή στοιχεία που παραθέτει ο Κασιµάτης, σχολιάζει και ανασκευάζει η… Στατιστική Υπηρεσία διά χειρός Γιώργου Καραµπελιά.

Τέλος, το αφιέρωµα κλείνει µε την παράθεση εκτενών αποσπασµάτων από µια δίωρη ραδιοφωνική εκποµπή του δηµοσιογράφου Γιώργου Μοσκοβίτη, µε τους Γιάννη Τσουχλαράκη, λαογράφο, και Γιάννη Πατεράκη, πρόεδρο της Πανελλήνιας Οµοσπονδίας Κρητικών Σωµατείων. Στην εκποµπή παρεµβαίνουν ο πρόεδρος των Κρητών των ΗΠΑ Σταύρος Σηµαντήρης, καθώς και ένας θιασώτης της ανεξαρτησίας.

Στο δεύτερο µέρος του αφιερώµατος, που θα κυκλοφορήσει σύντοµα, θα αναφερθούµε εκτενώς στο ζήτηµα των Τουρκοκρητικών και της τουρκικής προπαγάνδας που ενισχύεται την τελευταία περίοδο. 

Οι Κρήτες πολεµούν για την Ένωση µε την Ελλάδα από το… 1208 –όταν άρχισαν τις επαναστάσεις εναντίον των Ενετών– µέχρι το Θέρισο και την Αντίσταση ενάντια στους Γερµανούς, Αν λοιπόν πάρουν στα σοβαρά τα σχέδια των «αυτονοµιστών», µάλλον κινδυνεύουν να τους ρίξουν στο Λιβυκό Πέλαγος. Γι’ αυτό καλύτερα να συνετιστούν πριν είναι αργά.

 

Η Ισλανδία γελά, η Ιρλανδία κλαίει

του Γιώργου Δελαστίκ 

 Θεαματική είναι η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας μετά την επιβλητική αντίσταση του λαού της, ο οποίος με δημοψήφισμα συνέτριψε την ψοφοδεή πολιτική της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης που είχε υποκύψει στους ξένους δανειστές και την εξανάγκασε να μην πληρώσει στους ξένους καταθέτες τις οφειλές των ιδιωτικών ισλανδικών τραπεζών, αφήνοντας τες να χρεοκοπήσουν. «Η ύφεση αποδείχθηκε λιγότερο βαθιά από όσο προβλεπόταν», ομολογεί ο Μαρκ Φλάνιγκαν, επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ισλανδία, δηλώνοντας εντυπωσιασμένος από το γεγονός ότι οι Ισλανδοί κατόρθωσαν να διαφυλάξουν «το πολύτιμο σκανδιναβικό μοντέλο κοινωνικής προστασίας».

Η Ισλανδία, η οποία δεν ανήκει στην ευρωζώνη, αντιμετώπισε τη χρεοκοπία της χώρας με μια συνολική πολιτική.

Πρώτον, υποτίμησε το εθνικό νόμισμα, την ισλανδική κορώνα, και επέβαλε ελέγχους και περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Αρχικά η κορώνα υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 50%, αλλά ήδη η υποτίμηση έχει περιοριστεί στο 30% και συρρικνώνεται. Η χαμηλότερη ισοτιμία της κορώνας οδηγεί αμέσως στην αύξηση των εξαγωγών και στη μείωση των εισαγωγών, αντικαθιστώντας ένα τμήμα τους με τοπικά προϊόντα, με αποτέλεσμα το εμπορικό ισοζύγιο της Ισλανδίας να παρουσιάζει ήδη πλεόνασμα από ελλειμματικό που ήταν.

Το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 1,2% το τρίτο τρίμηνο του 2010. Ο πληθωρισμός, ο οποίος είχε εκτιναχθεί στο 18,6%, έπεσε ήδη κοντά στο 2,5%, που είναι ο στόχος της ισλανδικής κεντρικής τράπεζας. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα είναι 6,3% φέτος, και ταχύτατα, ίσως και μέσα στο 2011, θα οδηγηθεί σε πλεόνασμα. Το δημόσιο χρέος, το οποίο έχει εκτιναχθεί στο 115% του ΑΕΠ, θα μειωθεί σταδιακά στο 80% του ΑΕΠ μέχρι το 2015.

 

Το δεύτερο μέτρο που πήραν οι Ισλανδοί ήταν ότι άφησαν τις ιδιωτικές τράπεζες να χρεοκοπήσουν. Κατόπιν τις εθνικοποίησαν, αλλά υπό τους εξής όρους:

Πρώτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες αναγνώρισαν όλες τις καταθέσεις των Ισλανδών πολιτών ώστε κανένας Ισλανδός να μη χάσει ούτε μία κορώνα από τις καταθέσεις του.

Δεύτερον, τα δάνεια που είχαν πάρει οι Ισλανδοί μεταφέρθηκαν στις εθνικοποιημένες τράπεζες, αλλά επειδή το νόμισμα είχε υποτιμηθεί, μειώθηκε και το ονομαστικό ύψος των δανείων, πέρα από τις σοβαρές άλλες διευκολύνσεις αποπληρωμής που έκανε το κράτος στους Ισλανδούς οφειλέτες για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που προκάλεσε η κρίση, ιδίως τον πρώτο καιρό (πάγωμα της πληρωμής δόσεων για μήνες κ.λπ.).

Τρίτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες δεν αναγνώρισαν καμιά υποχρέωση των ιδιωτικών χρεοκοπημένων τραπεζών σε χώρες του εξωτερικού. Ετσι οι Ισλανδοί φορολογούμενοι φορτώθηκαν τα βάρη διάσωσης των καταθέσεων των δικών τους και των συμπατριωτών τους, ενώ φόρτωσαν στους ξένους επενδυτές και καταθέτες τον λογαριασμό των συναλλαγών τους με τις ιδιωτικές ισλανδικές τράπεζες που χρεοκόπησαν. Απολύτως σωστό.

Η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας, γράφει το βρετανικό περιοδικό «Εκόνομιστ», δείχνει ότι «το έξτρα κόστος για μια χώρα που δεν στηρίζει τις τράπεζές της μπορεί να είναι εκπληκτικά μικρό. Η Ισλανδία άφησε τις τράπεζές της να χρεοκοπήσουν και το ΑΕΠ της έπεσε αθροιστικά κατά 15% από το ανώτατο στο κατώτατο σημείο πριν αρχίσει να ανακάμπτει. Η Ιρλανδία »έσωσε» τις τράπεζές της και είδε το ΑΕΠ της να πέφτει 14%».

 

Αν συνυπολογίσει κανείς ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ιρλανδίας απογειώθηκε στο ασύλληπτο 32% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος της εκτινάχθηκε από το 25% του ΑΕΠ το 2007 στο 100% φέτος και θα φτάσει στο 120% του ΑΕΠ το 2013, με την ανεργία να ανέρχεται στην Ιρλανδία στο 14,1% έναντι 7,3% στην Ισλανδία, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η «υπάκουη» Ιρλανδία βρίσκεται σε πολύ χειρότερη μοίρα από την «απείθαρχη» Ισλανδία.

«Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι αν το σοκ μιας υποτίμησης μπορεί να πυροδοτήσει μια βίαιη κρίση και πολύ επώδυνη, μια πολιτική λιτότητας και αποπληθωρισμού εξαιτίας του χρέους καταλήγει να προκαλεί περισσότερες ζημιές» συμπεραίνει η βρετανική εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ».

 

 

«ΕΚΟΝΟΜΙΣΤ»
Οταν το ευρώ γίνεται παγίδα

Ενα μάθημα των αντίθετων επιλογών Ισλανδίας και Ιρλανδίας είναι ότι «τα οφέλη τού να ανήκει μια μικρή χώρα σε μια μεγάλη νομισματική ένωση δεν είναι καθόλου αυτά που κάποτε εκθειάζονταν ότι είναι» γράφει το περιοδικό «Εκόνομιστ» και συνεχίζει: «Οταν πανικόβλητοι επενδυτές εγκατέλειπαν τα μικρά νομίσματα το φθινόπωρο του 2008, το ευρώ φαινόταν καταφύγιο. Δύο χρόνια μετά, το ευρώ μοιάζει περισσότερο με παγίδα για χώρες που αγωνίζονται να ξανακερδίσουν εξαγωγική ανταγωνιστικότητα. Η Ελλάδα και η Ιρλανδία έχασαν την εμπιστοσύνη των αγορών, παρόλο που και οι δύο εκδίδουν ομόλογα σε ευρώ». Οσο για τους Ισλανδούς, που αρχικά θεώρησαν το ευρώ σωτηρία, τώρα δεν θέλουν ούτε να το ακούσουν!

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=48336953

Το ελληνικό θέατρο στηρίζει το ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΑΖΑ διαβάζοντας ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Οι καλλιτέχνες στο πλάι του εξεγερμένου λαού

 Δήλωση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου!

Σε προσωπική επικοινωνία που είχα με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου μου έκανε την παρακάτω δήλωση και μου δήλωσε την επιθυμία του να προωθηθεί μεσα από τα εναλλακτικά δίκτυα ενημέρωσης.

Η δήλωση του έχει να κάνει  -με τι άλλο- με τον καθημερινό ξεσηκωμό στις πλατείες όλων όσων υποφέρουν από τα βάρβαρα μέτρα, το μνημόνιο και την απαξίωση της ζωής μας.

Η δήλωση του Βασίλη είναι η παρακάτω:

«Έχει αποδειχθεί ιστορικά και έχει ειπωθεί με πολύ απλό τρόπο στο γνωστό σύνθημα, πως «Λαός ενωμένος-ποτέ νικημένος».Χαιρετίζω και τάσσομαι έμπρακτα υπέρ των συγκεντρώσεων των εξεγερμένων πλέον πολιτών στις πλατείες.

Εκείνο που πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού είναι η ενότητα και η σύμπραξη όλων των διαφορετικών απόψεων που έχουν έτσι κι αλλιώς κάτι θετικό να προσφέρουν και το έχουν αποδείξει με την αυτοδιάθεσή τους και τον καθημερινό τους αγώνα.

Όπως έκανα πάντα,έτσι και τώρα,είμαι έτοιμος να συμπορευθώ μαζί σας στις ανάγκες αυτού του ενωμένου κινήματος και σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος.

Είμαι και θα είμαι καθημερινά στο πλάι σας, στην Πλατεία, φωνάζοντας στους «νόμιμους» και επίσημους τοκογλύφους-νταβατζήδες: «Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη».

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

http://giorgossarris.blogspot.com/2011/06/blog-post_7081.html

ΟΜΙΛΙΑ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

http://www.youtube.com/watch?v=_vzsUAD6y0s&feature=player_embedded

(Τρίτη, 31.5.2011)

  Σήμερα βιώνουμε μια μεγάλη εθνική τραγωδία. Σύσσωμος ο ελληνικός λαός οδηγήθηκε στην άκρη του γκρεμού χωρίς να το ξέρει και δίχως να το θέλει. Ακόμα κι αυτοί που ψήφισαν τα δύο κόμματα Εξουσίας, τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, είμαι βέβαιος ότι δεν γνώριζαν τις αντιλαϊκές και αντεθνικές δεσμεύσεις με τις οποίες φόρτωναν τη χώρα πίσω από την πλάτη μας οι δύο κυβερνήσεις της Δεξιάς και του Κέντρου για εξήντα ολόκληρα χρόνια, από το 1950, το τέλος του εμφυλίου πολέμου, έως σήμερα. Ποιοι είναι οι ένοχοι; Η ξένη εξάρτηση από τους Δυτικούς μας δήθεν συμμάχους, το «Ανήκομεν εις την Δύσιν», που είναι οι ΗΠΑ και η Ευρώπη των Τραπεζών, καθώς και οι ντόπιοι συνεργάτες τους και υπάκουοι εκτελεστές των εντολών τους, ο πολιτικός κόσμος με κύριους εκφραστές τα δύο κόμματα Εξουσίας, οι άλλοτε εθνικόφρονες, το Μεγάλο Κεφάλαιο και τα όργανά του, το Κράτος και τα ΜΜΕ, δηλαδή το Σύστημα Εξουσίας.

            Η πρώτη λοιπόν απόφαση που θα πρέπει να πάρουν οι Ανεξάρτητοι Πολίτες αυτής της χώρας είναι να κόψουν με το μαχαίρι αυτή τη μονομερή εξάρτηση που τόσα δεινά μας έχει προκαλέσει, με την κατάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας και την αντικατάσταση του δόγματος «Ανήκομεν εις την Δύσιν» με την πατριωτική θέση «Ανήκουμε στον εαυτό μας», «Ανήκουμε στην Ελλάδα», εγκαινιάζοντας μια πολιτική ίσων αποστάσεων με γνώμονα το εθνικό μας συμφέρον, θέτοντας ως υψηλότερο στόχο την κατάκτηση της Ουδετερότητας.

Για το ιδεώδες αυτό θεωρούμε ότι η αρχαία μας κληρονομιά που πάντοτε ακτινοβολεί, δηλαδή η Δελφική Ιδέα και το Ολυμπιακό Πνεύμα μας προσφέρουν μεγάλες πιθανότητες για την ανακήρυξη της χώρας μας -με διεθνή συναίνεση- σε Κέντρο της Παγκόσμιας Ειρήνης και Πολιτισμού. Έχοντας μπροστά μας αυτά τα υψηλά ιδανικά που θα μας βγάλουν μια για πάντα από τη μέγγενη της εξάρτησης και θα μας οδηγήσουν για πρώτη φορά μετά το 1821 και το 1940 σε μια περίοδο πραγματικής Ελευθερίας και Ανεξαρτησίας, Λαϊκής Κυριαρχίας και Πατριωτικής Αναγέννησης, θα πρέπει σύσσωμος ο Ελληνικός Λαός, ενωμένος πίσω απ’ αυτό το Μεγάλο Όραμα να ξεκινήσει να παλεύει οργανωμένα με στόχο να συντρίψει το Απόστημα που μας δηλητηριάζει και μας απειλεί, να συντρίψει την ξένη εξάρτηση και το Σύστημα Εξουσίας.

Εξ άλλου το εξαρτημένο πολιτικό μας Σύστημα καταρρέει. Σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση διαβάζω ότι ο ελληνικός λαός περιμένει τη σωτηρία του από τον άγνωστο Έλληνα δίνοντάς του το 70% των ψήφων, ενώ για τα δύο κόμματα εξουσίας η εμπιστοσύνη δεν ξεπερνά το 30%.

Η σημερινή Κυβέρνηση που έχει φτάσει στο 20%, στην ουσία κυβερνά παράνομα και όχι μόνο γιατί στηρίζεται στο ένα πέμπτο των ψηφοφόρων αλλά και γιατί η ηγεσία της μας οδήγησε με τη δική της βούληση στο χάος προκαλώντας την εκτίναξη των spreads στις 900 μονάδες και στη συνέχεια βάζοντάς μας εκβιαστικά κάτω από τον έλεγχο του ΔΝΤ, της Τρόικα και του Μνημονίου δηλώνοντας συνάμα προκλητικά πως παραδίδει αυτοβούλως στους ξένους ένα τμήμα της Εθνικής μας Ακεραιότητας!

Στη συνέχεια, χωρίς τη συναίνεση της Βουλής και την υπογραφή του Προέδρου της Δημοκρατίας, έκανε νόμο του κράτους την επαίσχυντη Δανειοληπτική Σύμβαση που μας δένει χειροπόδαρα χωρίς καμμιά διαπραγμάτευση, όπως έκαναν η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, με εντελώς αντισυνταγματικό και παράνομο τρόπο, με μία και μόνο υπογραφή, του κ. Παπακωνσταντίνου.

Το αποτέλεσμα ήταν να εκτιναχθεί το Χρέος από τα 132% του ΑΕΠ στα 142%, με προοπτική να φτάσει στα 2012 στο 150%. Δηλαδή 20 μονάδες σε δύο χρόνια, ενώ παράλληλα οδήγησαν την οικονομία και την κοινωνία σε βαθειά κρίση προξενώντας ανυπολόγιστα δεινά στις ασθενέστερες τάξεις.

Σήμερα και μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης της Κυβέρνησης, οι ξένοι επιδιώκουν να στρατεύσουν στο πλευρό τους και τη Ν.Δ. βαφτίζοντας το Μέτωπο των δύο κορυφαίων πολιτικών δυνάμεων ως δήθεν Εθνική Ενότητα. Όμως τι είδους εθνική ενότητα θα είναι αυτή, όταν μένει απ’ έξω το 70% του ελληνικού λαού;

Συναίνεση, φυσικά, με τυφλή υπακοή στις εντολές της Τρόικα. Που θα γίνεται ολοένα και πιο απαιτητική. Μια τέτοια δήθεν «εθνική συναίνεση» εμείς τη θεωρούμε επιζήμια για τη χώρα, γιατί θα εγκλωβίσει μεγαλύτερες λαϊκές δυνάμεις μέσα στην ίδια καταστροφική και αδιέξοδη πολιτική που ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση. Που θα γίνεται όλο και χειρότερη όσο οι ξένοι βλέπουν ότι ο ελληνικός λαός δεν αντιδρά. Και είναι ευτύχημα ότι οι αρχηγοί της Αντιπολίτευσης πλην του κ. Καρατζαφέρη κατάλαβαν αυτή τη νέα σκηνοθεσία του κ. Παπανδρέου που δεν δίστασε να εμπλέξει ακόμα και τον θεσμό του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Ήδη ο Γιούνγκερ μας προετοιμάζει για τα χειρότερα. Επειδή δεν έχουν εμπιστοσύνη ότι θα ξεπληρώσουμε τα χρέη μας, προτείνει να διοριστεί από την Ευρώπη (δηλαδή ουσιαστικά από τη Γερμανία) μια Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων για την ολοκληρωτική εκποίηση του εθνικού μας πλούτου. Αυτή η Επιτροπή που θα είναι ανεξάρτητη και πάνω από κάθε δικό μας έλεγχο, θα εκτιμά την αξία του τάδε ή του δείνα περιουσιακού μας στοιχείου και θα εισπράττει το ποσόν για να το στείλει κατ’ ευθείαν σε κάποια Τράπεζα της Ευρώπης. Έτσι φτάνουμε στο απόλυτο ξεπούλημα της πατρίδας μας στους ξένους, στην απόλυτη ντροπή και στην έσχατη εθνική προδοσία.

Θα ΄θελα να ξέρω, όταν θα φτάσουμε σ’ αυτό το κατάντημα, σ’ αυτό το τελευταίο σκαλοπάτι του Κακού, θα μας φυτρώσουν άραγε «τα φτερά τα πρωτινά μας τα μεγάλα» που λέει ο Ποιητής ή μήπως θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι έχουμε οριστικά μεταβληθεί σε λαό ορνίθων;

Μπροστά σ’ αυτή την επικείμενη ατιμωτική εθνική καταστροφή που θα κάνει τους Έλληνες ξένους μέσα στην ίδια τη χώρα τους, πιστεύω ότι δεν έχουμε άλλο όπλο να την σταματήσουμε από το να διακηρύξουμε όσο γίνεται περισσότεροι πατριώτες ότι θεωρούμε αυτή την επαίσχυντη Πράξη, ΑΚΥΡΗ. Για να ξέρουν από τώρα όλοι οι υποψήφιοι αγοραστές ότι σε περίπτωση που ο Ελληνικός Λαός θα γίνει κυρίαρχος, θα επιδιώξει θα τους διώξει με όσα μέσα διαθέτει, για να καθαρίσει η χώρα μια για πάντα από την κόπρο του Αυγείου.

Και κάτι ακόμα: Πιστεύω ότι αν δεν ξεσηκωθούμε όλος ο λαός από τώρα έγκαιρα και περιμένουμε την ώρα του δήμιου για να το κάνουμε, φοβάμαι πως τότε θα είναι πολύ αργά. Γιατί ίσως τότε να βρίσκεται αλλού το σώμα μας κι άλλού η κεφαλή μας… Χαιρετίζουμε πάντως το πρώτο ελπιδοφόρο σκίρτημα της ανεξάρτητης ελληνικής νεολαίας χωρίς να ξεχνάμε το στίχο του Οδυσσέα Ελύτη «Ένα το χελιδόνι κι η Άνοιξη ακριβή, για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλειά πολλή».

Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε τη μεγάλη διαφορά που χωρίζει τους Ανεξάρτητους Έλληνες από τις πολιτικές δυνάμεις του Συστήματος.

Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι για όσες δυνάμεις είναι εγκλωβισμένες στο Σύστημα δεν υπάρχει λύση. Με την παρουσία της Τρόικα και του ΔΝΤ, όποια κυβέρνηση είτε μονοκομματική είτε κυβερνητικής συνεργασίας, θα είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Δηλαδή αντιλαϊκά μέτρα που θα χειροτερεύουν συνεχώς και παράλληλα θα οδηγούν στη διαρκή αύξηση της οικονομικής μας εξάρτησης με την εκτίναξη του Χρέους.

Επομένως μονάχα μια ανεξάρτητη Κυβέρνηση που θα έχει τη δύναμη να αντικαταστήσει το σημερινό εξαρτημένο Σύστημα Εξουσίας (κι αυτό μπορεί να το κάνει μόνο αν έχει πίσω της την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού) θα μπορέσει να χαρακτηρίσει τα ¾ των οικονομικών και άλλων δεσμεύσεών μας ως δεσμεύσεις απεχθείς, που έγιναν πίσω από την πλάτη του λαού και επομένως είναι εθνικά απαράδεκτες και άκυρες. Μια Κυβέρνηση που θα αναζητήσει δάνειο από άλλες δυνάμεις, όπως την Κίνα και τη Ρωσία, με λογικό επιτόκιο, καθώς και την επίτευξη συμφωνιών για τη δημιουργία κοινοπραξιών με στόχο την εκμετάλλευση του εθνικού μας πλούτου με γνώμονα το εθνικό μας συμφέρον, ώστε να μπορέσει έτσι να επιβάλει τη θέλησή της με την οριστική απαλλαγή μας από κάθε είδους δεσμεύσεις και στη συνέχεια να προχωρήσει στην εφαρμογή ενός προγράμματος οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, στηριγμένου στη θεσμοθετημένη λαϊκή κυριαρχία με στόχο την Άμεση Δημοκρατία και με αποκορύφωμα την πατριωτική Αναγέννηση.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Βέβαια ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος και θα χρειαστούν σκληροί αγώνες και μεγάλες θυσίες. Γι’ αυτό χρειάζεται αγάπη για την Πατρίδα και απόλυτη αφοσίωση και πίστη στα ιδανικά της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ευτυχίας του Λαού. Και να μην ξεχνάμε πως η Λευτεριά δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται.

Γεια και χαρά.

 

ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ, Τρίτη 31 Μαϊου 2011

 

Μίκης Θεοδωράκης