Τα κοινωνικά αίτια της εξέγερσης στη Βραζιλία

Το 2011 είχε δημοσιευτεί στο νέο Λόγιο Ερμή το κείμενο του Πέρρυ Άντερσον για τις κοινωνικο-οικονομικές εξελίξεις στη Βραζιλία. Η ανάγνωσή του βοηθά να καταλάβουμε ποια είναι τα κοινωνικά στρώματα που εξεγείρονται στη Βραζιλία και για ποιους λόγους. Ακόμα περιγράφει τη διαδρομή της Βραζιλίας την τελευταία δεκαετία, χρονικό διάστημα που εξελιχθηκε σε περιφερειακή υπερδύμανη. Α-Ρ

του Πέρυ Άντερσον* από το νέο Λόγιο Ερμή τ.2

Αντίθετα με ένα πολύ γνωστό εγγλέζικο ρητό, στωικό αν όχι αυτo-αναιρούμενο, δεν καταλήγουν όλες οι πολιτικές καριέρες στην αποτυχία. Στην μεταπολεμική Ευρώπη, αρκεί να θυμηθούμε τον Αντενάουερ ή τον Ντε Γκασπέρι, ή ίσως, πιο εμφατικά, τον Φράνκο. Αλλά είναι αλήθεια πως είναι σπάνιο, υπό δημοκρατικές συνθήκες, να είναι κανείς πιο δημοφιλής στο τέλος, παρά στην αρχή της διακυβέρνησής του. Ακόμα πιο σπάνιο –σχεδόν ανήκουστο– είναι αυτή η δημοφιλία να αντικατοπτρίζει, όχι την ηπιότητα ή τη

Ούγκο Τσάβες: Τα καλά, τα κακά και τα άσχημα

Tou Moisés Naím 

Ακόμη και πριν από τον θάνατό του, ο Ούγκο Τσάβες είχε περάσει μαζί με τους Φιντέλ Κάστρο και Ερνέστο Τσε Γκεβάρα στο πάνθεον των ηγετών της Λατινικής Αμερικής που απολαμβάνουν τεράστια διεθνή αναγνώριση. Και, όπως ο Κάστρο και ο Γκεβάρα, έτσι και ο Τσάβες ήταν μια από τις πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες. Αποτελεί το αντικείμενο πηγαίου θαυμασμού που εύκολα μετατρέπεται σε ένθερμη λατρεία, αλλά και ανταγωνισμού που εξίσου εύκολα μεταλλάσσεται σε έντονο μίσος. Ο Τσάβες απεβίωσε την Τρίτη σε ηλικία 58 ετών έπειτα από διετή μάχη με την επάρατο νόσο, όπως ανακοίνωσε ο αντιπρόεδρος της Βενεζουέλας, Nicolás Maduro.

Αναπόφευκτα η κληρονομιά του θα είναι δύσκολο να εκτιμηθεί αντικειμενικά, όπως συνέβη άλλωστε με όλους τους ηγέτες που δημιούργησαν βαθιά πόλωση– από τον Μάο έως και τον Περόν.  Σε κάθε περίπτωση όμως, ακόμη και αν το έργο του Τσάβες  αποτελέσει τροφή για ατέρμονες συζητήσεις, υπάρχουν ορισμένες αδιαμφισβήτητες πτυχές της κληρονομιάς του.

Τα καλά

Το πιο σημαντικό θετικό «κληροδότημα» του Τσάβες είναι ότι διατάραξε τη γαλήνια συνύπαρξη της Βενεζουέλας με τη φτώχεια, την ανισότητα και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Δεν ήταν ο πρώτος πολιτικός ηγέτης που έβαλε τους φτωχούς στο επίκεντρο της εθνικής συζήτησης. Ούτε ήταν ο πρώτος που αξιοποίησε την αύξηση των εσόδων από το πετρέλαιο για να βοηθήσει τους φτωχούς. Κανένας όμως από τους προκατόχους του δεν το έκανε τόσο επιθετικά και τόσο επιτακτικά, όσο ο Τσάβες. Και κανένας δεν κατάφερε καλύτερα να «φυτέψει» αυτήν την προτεραιότητα στην ψυχή του λαού και ακόμα περισσότερο να την εξάγει στις γειτονικές χώρες ή και πιο μακριά. Επιπλέον, η ικανότητά του να κάνει τους φτωχούς να αισθάνονται πως ένας εξ’ αυτών βρίσκεται στην ηγεσία, ήταν μοναδική.

Μια άλλη θετική πτυχή της κληρονομιάς του Τσάβες είναι πως έδωσε τέλος στην εκτεταμένη πολιτική αδιαφορία και απάθεια που καλλιεργούνταν επί δεκαετίες από ένα σύστημα που κυριαρχείτο από «σάπια» και εκτός πραγματικότητας κόμματα. Η πολιτική αφύπνιση του έθνους που πυροδότησε ο Τσάβες συνεπήρε ανθρώπους της γειτονιάς, φοιτητές, εργαζόμενους, τη μεσαία τάξη και δυστυχώς, ακόμα και τον στρατό. Και εδώ ξεκινά η «κακή» κληρονομιά του Τσάβες.

Τα κακά

Μετά από 14 χρόνια στην εξουσία, ο Τσάβες δεν κληροδότησε στο έθνος του μια ισχυρότερη δημοκρατία ή μια πιο ευημερούσα οικονομία. Και αυτό παρά τις συνεχείς υπενθυμίσεις πως είχε τελικά ενδυναμώσει τους μακροχρόνια αποκλεισμένους φτωχούς και το γεγονός ότι βρισκόταν στο «τιμόνι» κατά τη μακροβιότερη και πιο έντονη αύξηση των πετρελαϊκών εσόδων στην ιστορία της Βενεζουέλας.

Ο Τσάβες και οι υποστηρικτές του ισχυρίζονται ωστόσο, πως κατά την διάρκεια της θητείας του, έγιναν 15 φορές εθνικές εκλογές και δημοψηφίσματα και πως τα κοινωνικά του προγράμματα προήγαν τη συμμετοχή του λαού και την «άμεση» ή «ριζοσπαστική δημοκρατία». Ωστόσο, όπως έχει πει ο Scott Mainwaring, διακεκριμένος ακαδημαϊκός των ΗΠΑ, η δημοκρατία  απαιτεί «ελεύθερες και δίκαιες εκλογές για την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, σχεδόν καθολική χειραφέτηση των ενηλίκων στη σύγχρονη περίοδο, την προστασία των πολιτικών δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών, και τον έλεγχο του στρατού από τους πολίτες. Το καθεστώς Τσάβες υπολείπεται κατά πολύ όσον αφορά το πρώτο και το τρίτο από αυτά τα καθοριστικά χαρακτηριστικά της δημοκρατίας. Ο εκλογικός αγωνιστικός χώρος είναι πολύ στρεβλός, και ο σεβασμός των δικαιωμάτων της αντιπολίτευσης έχει διαβρωθεί σημαντικά. Ο στρατός είναι πολύ πιο πολιτικοποιημένος και ενεργά εμπλεκόμενος στην πολιτική  από ότι την εποχή πριν τον Τσάβες».

Στην πραγματικότητα, ο πρόεδρος Τσάβες ήταν πρωτοπόρος και ένας από τους πιο επιδέξιους  εφαρμοστές μιας πολιτικής στρατηγικής, η οποία μετά τον Ψυχρό Πόλεμο έγινε κοινή στρατηγική πολλών χωρών και χαρακτηρίστηκε από τους πολιτικούς επιστήμονες ως «ανταγωνιστικό αυταρχικό καθεστώς». Αυτά είναι τα καθεστώτα όπου οι ηγέτες αποκτούν δύναμη μέσω δημοκρατικών εκλογών και στη συνέχεια αλλάζουν τους θεσμούς και τους νόμους ώστε να αποδυναμώσουν τους ελέγχους και τις ισορροπίες της εκτελεστικής εξουσίας, και να διασφαλίσουν με αυτό τον τρόπο τη συνέχεια του καθεστώτος και την σχεδόν απόλυτη αυτονομία του, ενώ εξακολουθούν να διατηρούν μια πατίνα δημοκρατικής νομιμότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τσάβες ήταν ο μακροβιότερος αρχηγός κράτους στην Αμερική (εκτός των ΗΠΑ).

Το άλλο παράδοξο -και κακό στοιχείο της κληρονομιάς του Ούγκο Τσάβες είναι, το χάος της οικονομίας. Είναι παράδοξο επειδή η θητεία του συνέπεσε με μία έκρηξη στις τιμές των εμπορευμάτων και την παρουσία ενός διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος με άφθονη ρευστότητα, πρόθυμου να δανείσει σε χώρες όπως η Βενεζουέλα. Επίσης, ο πρόεδρος ήταν ελεύθερος να ακολουθήσει οποιαδήποτε οικονομική πολιτική επέλεγε χωρίς εγχώριους ή διεθνείς περιορισμούς ή θεσμικά όρια. Ωστόσο, μέχρι και σήμερα λίγες άλλες χώρες παρουσιάζουν τις οικονομικές στρεβλώσεις που εμφανίζει η Βενεζουέλα.

Η χώρα μφανίζει ένα από τα υψηλότερα δημοσιονομικά ελλείμματα στον κόσμο, τα υψηλότερα ποσοστά πληθωρισμού, τη χειρότερη απόκλιση ισοτιμίας, το ταχύτερα διογκούμενο χρέος και μια από τις πιο απότομες πτώσεις της παραγωγικής ικανότητας – περιλαμβανομένου και του κρίσιμου πετρελαϊκού τομέα. Επιπλέον, επί προεδρίας Τσάβες η Βενεζουέλα έπεσε στις τελευταίες θέσεις της κατάταξης της διεθνούς ανταγωνιστικότητας, της ευκολίας του «επιχειρείν» ή της επενδυτικής ελκυστικότητας για τους ξένους, ενώ αντίθετα εκτοξεύτηκε στις πρώτες θέσεις της λίστας των χωρών με τον υψηλότερο δείκτη διαφθοράς.  Το τελευταίο αποτελεί ένα άλλο παράδοξο του ηγέτη, του οποίου η άνοδος στην εξουσία στηριζόταν στην υπόσχεση πάταξης της διαφθοράς και συντριβής της ολιγαρχίας. Η Μπολιβαριανή αστική τάξη -οι «μπολιβαρι -αστοί» όπως αποκαλούν οι Βενεζουελιανοί την ολιγαρχία που σχηματίζεται από τους στενούς συμμάχους των ηγετών του καθεστώτος, τις οικογένειές τους και τους φίλους- έχει συσσωρεύσει τεράστιο πλούτο μέσω διεφθαρμένων συμφωνιών με την κυβέρνηση. Αυτό αποτελεί επίσης μέρος της ατυχούς κληρονομιάς που άφησε ο Τσάβες.

Τα άσχημα

Ο πρόεδρος Τσάβες αφήνει πίσω του μια έντονα πολωμένη κοινωνία. Ενώ οι κοινωνικές διαιρέσεις υπήρχαν πάντα, η πολιτική του Τσάβες εξαρτάτο σε μεγάλο βαθμό από το να τροφοδοτεί τη δυσαρέσκεια, την οργή και την εκδίκηση  σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Θα χρειαστεί πολύς χρόνος και τεράστια προσπάθεια για να επουλωθούν οι πληγές που άφησαν οι μαζικές δόσεις κοινωνικών συγκρούσεων που προώθησε ο πρόεδρος και μέσα από τις οποίες αναδείχθηκε ο ίδιος.

Μία άλλη άσχημη πτυχή της θητείας του Τσάβες είναι και ότι επί των ημερών του η Βενεζουέλα αναδείχθηκε σε μια από τις χώρες με την μεγαλύτερη εγκληματικότητα στον κόσμο. Το Καμπούλ και η Βαγδάτη είναι ασφαλέστερα μέρη σε σχέση με το Καράκας, όπου οι ανθρωποκτονίες και οι απαγωγές έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητας. Η χώρα θεωρείται επίσης από τις Διεθνείς Υπηρεσίες Επιβολής του Νόμου ως ένα καταφύγιο για τους παραχαράκτες, το ξέπλυμα χρήματος, καθώς και τους εμπόρους λευκής σαρκός, όπλων, και, φυσικά, ναρκωτικών.

Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, η Βενεζουέλα έχει αναχθεί στον βασικό προμηθευτή ναρκωτικών της Ευρώπης. Το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ έχει ανακοινώσει τα ονόματα οκτώ υψηλόβαθμων στελεχών της κυβέρνησης Τσάβες, συμπεριλαμβανομένου και του πρώην επικεφαλής των υπηρεσιών πληροφοριών και του υπουργού άμυνας, ως βαρώνους ναρκωτικών.

Απέναντι σε όλα αυτά ο Τσάβες παρέμενε σιωπηλός και παθητικός. Ο εφησυχασμός του ενώ έβλεπε το λαό του να βυθίζεται στη δίνη του φόνου και της εγκληματικότητας θα είναι μια από τις πιο άσχημες και ασυγχώρητες πτυχές της παραμονής του στην εξουσία.

Η χαμένη ευκαιρία

Ο λαός της Βενεζουέλας έδωσε στον Τσάβες μια πολιτική λευκή επιταγή και χάρη στην παρατεταμένη έκρηξη των τιμών του πετρελαίου, ο ηγέτης πήρε και μια οικονομική λευκή επιταγή. Λίγοι άλλοι ηγέτες κρατών είχαν τον συνδυασμό της τεράστιας λαϊκής υποστήριξης και των τεράστιων οικονομικών πόρων που απολάμβανε επί 14 συναπτά έτη ο Chavez. Ο απόλυτος έλεγχος όλων των μοχλών της εξουσίας διασφάλισε ότι μπορούσε να κάνει ό, τι ήθελε. Και το έκανε. Από την αλλαγή της ονομασίας και της σημαίας του έθνους έως και την επιβολή μιας μοναδικής ζώνης χρόνου για την χώρα του. Και πολλά άλλα. Αυτό όμως που δεν έκανε ήταν… να αφήσει  την χώρα σε καλύτερη θέση από ό, τι όταν ανέλαβε την προεδρία. Ο  Ούγκο Τσάβες αξίζει να μείνει στην ιστορία ως μια «χαμένη ευκαιρία».

http://www.capital.gr/businessweek/articles.asp?id=1745811

BLOOD DIAMONDS – The True Story

Η Αργεντινή νίκησε τη “Νόνα” των αγορών

 

 

Η εθνική κυριαρχία αποδείχθηκε ισχυρότερη των προθέσεων των αγορών. Σαν μια θεατρική παράσταση με αίσιο τέλος.

Έχουν περάσει περισσότερα από δέκα χρόνια από την ημέρα που ανέβηκε για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή η εξαιρετική θεατρική παράστασης «Νόνα» με τον Δημήτρη Πιατά. Στην Αργεντινή της κρίσης μια βουλιμική γριά καταβροχθίζει τα πάντα οδηγώντας στην απόλυτη καταστροφή μια οικογένεια μεροκαματιάρηδων.

Από τις δεκάδες αναγνώσεις του έργου η βουλιμική γριά θα μπορούσε να αποτελεί τους ξένους δανειστές της Αργεντινής που επιχείρησαν να κατασπαράξουν μια ολόκληρη χώρα αλλά και τις ίδιες τις σάρκες τους.

Η Νόνα βέβαια δεν είχε «happy end», σε αντίθεση με την Αργεντινή η οποία αφού προχώρησε στη μεγαλύτερη, για εκείνη την εποχή, στάση πληρωμών της ιστορίας γνώρισε ορισμένους από τους σημαντικότερους ρυθμούς ανάπτυξης στη Λατινική Αμερική, αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη.

Ήταν λοιπόν κωμικοτραγικό ότι μόλις η παράσταση ξανανέβηκε, πριν από μερικές εβδομάδες στην Αθήνα, οι κερδοσκόποι ξαναχτύπησαν την Αργεντινή απαιτώντας να πληρώσει 1,3 δισεκατομμύριο δολάρια σε κατόχους κρατικών ομολόγων που αρνήθηκαν να δεχθούν τις δυο αναδιαρθρώσεις χρέους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ελληνικά μέσα ενημέρωσης, που ουδέποτε ασχολήθηκαν σοβαρά με τη διεθνή ειδησεογραφία, έπαιξαν πολύ ψηλά το συγκεκριμένο θέμα θέλοντας να στείλουν ένα σαφές μήνυμα: «Όποιος τα βάζει με τις αγορές, αργά ή γρήγορα θα το πληρώσει». Για άλλη μια φορά όμως η «Νόνα» του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος «ανεβαίνει» στο ελληνικό σανίδι και όχι στο αργεντίνικο.

Λειτουργώντας ουσιαστικά σαν υπάλληλος ενός κερδοκοπικού ταμείου ο Αμερικανός δικαστής Τόμας Γκρίζα είχε αρνηθεί την ισχύ της παύσης πληρωμών που είχε επιβάλλει η Αργεντινή σε όσους ομολογιούχους δεν είχαν αποδεχθεί τις δυο προηγούμενες ανταλλαγές ομολόγων. Συγκεκριμένα ζητούσε την αποπληρωμή 1.3 δισεκατομμυρίου δολαρίων. Πρόκειται ουσιαστικά για ομολογιακό χρέος με βάση το αμερικανικό δίκαιο που είχε αγοραστεί σε εξευτελιστικές τιμές την περίοδο της κρίσης προκειμένου να χρησιμοποιηθεί για κερδοσκοπικούς σκοπούς.

Βασικός παίκτης σε αυτή την πρακτική ήταν το λεγόμενο «ταμείο γύπας» NML το οποίο πριν από μερικές εβδομάδες είχε διατάξει και την κατάσχεση μιας εκπαιδευτικής φρεγάτας της Αργεντινής όταν αυτή κατέπλευσε στην Γκάνα. Το NML, όπως και όλα τα κερδοσκοπικά ταμεία ουδέποτε δάνεισαν την οικονομία της Αργεντινής. Απλώς αγόρασαν χρέος τζογάροντας στην δυστυχία ενός ολόκληρου έθνους

Το εφετείο των ΗΠΑ ανέστειλε όμως την εντολή πληρωμής προσφέροντας μια μεγάλη (αν και όχι τελική) νίκη στην Αργεντινή.

Η ουσία του ζητήματος βρίσκεται στο γεγονός ότι η Αργεντινή είχε την οικονομική δυνατότητα να πληρώσει με ευκολία το χρέος αλλά αποφάσισε να μην το κάνει. Όπως συμβαίνει δηλαδή σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις, η τελική απόφαση ενός κυρίαρχου κράτους να μην πληρώσει ένα χρέος το οποίο είναι παράνομο, απεχθές ή μη νομιμοποιημένο, είναι αμιγώς πολιτική και μόνο σε δευτερεύουσες τεχνικές παραμέτρους σχετίζεται με οικονομικούς παράγοντες.

Ο υπουργός οικονομικών της Αργεντινής, Χερνάν Λορενζίνο, χαρακτήρισε την αρχική απόφαση του Γκρίζα σαν «ένα είδος δικαστικής αποικιοκρατίας» και αναρωτήθηκε εάν ο δικαστής θα διατάξει και τον αμερικανικό Πέμπτο Στόλο να κινηθεί εναντίον της Αργεντινής.

Το Μπουένος Αίρες εξηγούσε μεταξύ άλλων, ότι η ανατροπή προηγούμενων αποφάσεων σχετικά με το χρέος της χώρας από ένα αμερικανικό δικαστήριο όχι μόνο παραβιάζει την εθνική κυριαρχία αλλά θα οδηγήσει σε συνθήκες ζούγκλας στην παγκόσμια αγορά ομολόγων. Συγκεκριμένα, όπως ανέφεραν Αργεντίνοι αξιωματούχοι, θα έπληττε τις προσπάθειες όλων των χωρών που αντιμετωπίζουν κρίση χρέους, καθώς οι πιστωτές δεν θα είχαν λόγο να ανταλλάξουν τα ομόλογά τους σε χαμηλότερες τιμές.

Με την κίνησή της όμως η Αργεντινή έδειξε και κάτι πολύ σημαντικότερο. Ότι η εθνική κυριαρχία μπορεί να επικρατήσει του αμερικανικού ή του βρετανικού δικαίου, το οποίο συνήθως προτιμούν οι πιστωτές.

Να σημειωθεί ότι σε αυτό το σημείο η απόφαση αποκτά πραγματικά εξαιρετικό ενδιαφέρον και για την Ελλάδα. Δεν είναι όμως διόλου τυχαίο ότι τα μεγάλα ελληνικά ΜΜΕ, που λειτουργούν σε διατεταγμένη υπηρεσία ελλήνων και ξένων δανειστών ενώ πανηγύρισαν για την απόφαση του δικαστή Γκρίζα στη συνέχεια ξέχασαν το θέμα.

Η στάση πληρωμών της Αργεντινής και οι αναδιαρθρώσεις που ακολούθησαν θεωρούνται από αρκετούς οικονομολόγους σαν μνημείο οικονομικής «τσαπατσουλιάς» δεδομένου ότι έγιναν υπό την πίεση κατακλυσμιαίων εξελίξεων και χωρίς να έχει προηγηθεί λογιστικός έλεγχος. Και αυτό ενώ ομοσπονδιακό δικαστήριο στην Αργεντινή είχε ήδη αποδεχθεί στοιχεία που αποδείκνυαν ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του χρέους είναι παράνομο η απεχθές. Ακόμη και έτσι όμως η στάση πληρωμών επέφερε θεαματικά αποτελέσματα ανασύροντας εκατομμύρια ανθρώπους από την απόλυτη φτώχεια και επιτρέποντας στην εθνική οικονομία να ξαναπατήσει στα πόδια της.

Το γεγονός βέβαια ότι όλα τα οφέλη δεν έφτασαν στα κατώτερα στρώματα σχετίζεται με τις εσωτερικές ισορροπίες του λαϊκού κινήματος στην Αργεντινή αλλά δεν ακυρώνει τη σημασία της απόφασης ενός κυρίαρχου κράτους να μην υποταχθεί στη διεθνή κερδοσκοπία. Στην περίπτωση της Αργεντινής η «Νόνα» μπορεί να κατασπαράξει αν θέλει τις σάρκες της αλλά δεν είναι πλέον τόσο εύκολο να εξοντώσει και έναν ολόκληρο λαό.

Άρης Χατζηστεφάνου

ΠΡΙΝ, 2/12/2012

ΟΜΠΑΜΑ: ΟΙ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Μελέτης Η. Μελετόπουλος – Δρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης

   Ο Ομπάμα, κατά την πρώτη του θητεία, τερμάτισε δύο αδιέξοδους αμερικανικούς πολέμους (Αφγανιστάν, Ιράκ), απέφυγε να εμπλακεί σε έναν τρίτο (Ιράν) και έναν τέταρτο (Συρία), ενεπλάκη μόνον ως μέλος πολυμερούς συμμαχίας μαζί με Γάλλους, Βρεταννούς κλπ. στην επιχείρηση ανατροπής του Καντάφι, διαχειρίστηκε σε ελεγχόμενα πλαίσια την σχέση των ΗΠΑ με την Ρωσσία και την Κίνα. Η εξωτερική πολιτική του Ομπάμα ασφαλώς δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί αποτυχημένη, είτε υπό το πρίσμα της γεωπολιτικής ισχύος είτε και υπό το ανθρωπιστικό πρίσμα.

    Κατά την δεύτερη θητεία του, όμως, οι προθέσεις του ενδέχεται να μην συμπέσουν με τα γεγονότα. Οι προθέσεις: ακύρωση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν μέσω οικονομικών πιέσεων και της εσωτερικής αποσταθεροποίησης που αυτές θα προκαλέσουν. Ομαλοποίηση των σχέσεων της Δύσης με τις ισλαμικές χώρες. Συμβίωση με την Κίνα στην βάση της αμοιβαίας αλληλεξάρτησης και με την διαφαινόμενη κάμψη του φρενήρους  ρυθμού της σινικής ανάπτυξης να μειώνει την γεωπολιτική της ισχυροποίηση. Πίεση στην Ευρώπη για χρηματοδότηση των ασθενέστερων οικονομιών της.Προσέλκυση της Ρωσσίας στο δυτικό σύστημα.

    Όμως, στην παγκόσμια ιστορία συχνά υπερισχύει ο νόμος της ετερογονίας των σκοπών. Υπ’ αυτήν την έννοια, η πολιτική αποσταθεροποίηση του Ιράν μπορεί να οδηγήσει το θεοκρατικό καθεστώς του σε εθνικιστικό παροξυσμό, που θα στραφεί εναντίον του Ισραήλ και της Δύσης γενικώτερα. Η ομαλοποίηση των σχέσεων της Δύσης με το Ισλάμ, εν μέσω της συριακής και ήδη επεκτεινόμενης σε όλη την Εγγύς Ανατολή κρίσης, φαντάζει ουτοπία. Η κάμψη της ανάπτυξης αλλά και η εσωτερική αμφισβήτηση της μονοκρατορίας του κομμουνιστικού κόμματος στην Κίνα παρομοίως θα οδηγήσει (ήδη οδηγεί) σε αναζήτηση αποδιοπομπαίου τράγου (προς το παρόν διαφαίνεται η Ιαπωνία) και άρα γεωπολιτική ένταση στον Ειρηνικό. Στην Ευρώπη, η μονολιθική γερμανική ηγεμονική πολιτική δεν φάνηκε να κάμπτεται από τις εκδηλωθείσες παρεμβάσεις των ΗΠΑ. Η δε Ρωσσία ακολουθεί πολιτική επανάκτησης του παραδοσιακού status υπερδυνάμεως, που περνά μέσα από την αποδόμηση της αμερικανικής επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη, στα Βαλκάνια και στην Κεντρική Ασία.

    Η δεύτερη τετραετία του Ομπάμα ασφαλώς δεν θα είναι όπως την φανταζόμαστε.

Αργεντινή, από τη χρεοκοπία στην ανάπτυξη

 Η Αργεντινή πέτυχε το ακατόρθωτο. Δέκα χρόνια μετά τη χρεοκοπία έχει μπει πλέον στο δρόμο της ανάπτυξης. Τι θα μπορούσε όμως να διδάξει το παράδειγμα της Αργεντινής στην Ελλάδα;

Η εικόνα της Αργεντινής πριν από δέκα χρόνια ήταν τελείως διαφορετική από ό,τι σήμερα. Η χώρα βίωνε τη χειρότερη κρίση στην ιστορία της. Χιλιάδες άνθρωποι κατέβαιναν στους δρόμους του Μπουένος Άιρες διαμαρτυρόμενοι για την τραγική οικονομική κατάσταση της χώρας.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια κορυφώθηκε το Δεκέμβριο του 2001, όταν το Μπουένος Άιρες εξερράγη: δεκάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στις συγκρούσεις με την αστυνομία, η χώρα κηρύχθηκε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και ο Ντε Λα Ρούα εγκατέλειπε το Προεδρικό Μέγαρο με ελικόπτερο.

Η χώρα είχε χρεοκοπήσει. Το χρέος είχε εκτιναχθεί στα 170 δις δολάρια, η ανεργία σε εφιαλτικά ύψη, ενώ παιδιά πέθαιναν από την πείνα στην άλλοτε πλούσια Αργεντινή. Ο αρχιτέκτονας της ανάκαμψης της Αργεντινής και μετέπειτα υπουργός Οικονομικών Ρομπέρτο Λαβάνια, ακόμη δεν μπορεί να πιστέψει πόσο χαμηλά είχε πέσει η χώρα του:

«Ήταν μια πολύ κακή κατάσταση. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ήταν η χειρότερη κρίση από το 1890. Η κοινωνική κατάσταση των ανθρώπων ήταν φρικτή. Το 52 % των ανθρώπων, περισσότεροι από τους μισούς, ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας».

Στο δρόμο της ανάκαμψης

2001, ουρές έξω από τις τράπεζεςΜαζί με τον μετέπειτα πρόεδρο Νέστορ Κίρχνερ δρομολογεί την ανάκαμψη της χώρας. Ο πρόεδρος κηρύττει στάση πληρωμών και αποπληρώνει το δάνειο προς το ΔΝΤ για να έχει μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων. Παράλληλα προχωρά σε γενναία διαγραφή του εξωτερικού χρέους ενώ κρατά υποτιμημένο το πέσο. Η Αργεντινή αρχίζει να συνέρχεται και να γίνεται και πάλι ανταγωνιστική.

«Υπήρχαν ορισμένοι καθοριστικοί παράγοντες», θυμάται ο Ρομπέρτο Λαβάνια. «Αφενός επενδύσαμε στο ότι η κατανάλωση πρέπει να γίνει η κινητήριος δύναμη που θα επιφέρει την εξυγίανση της οικονομίας. Για περισσότερα από 20 χρόνια η Αργεντινή στηριζόταν μόνον σε εξαγωγές και επενδύσεις. Στην κατανάλωση δεν δίνονταν ιδιαίτερη σημασία. Δεύτερον, η Αργεντινή χρειαζόταν εμπορικό πλεόνασμα. Και τρίτον, έπρεπε να παραδεχθούμε ότι το χρέος είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα, που ήταν αδύνατο να αποπληρωθεί. Η αναδιάρθρωση, μια γενναία διαγραφή του χρέους, δηλαδή ένα haircut, ήταν αναπόφευκτο».

Μια νέα Αργεντινή;

Δεκάδες ήταν οι νεκροίΔέκα χρόνια μετά, στο Μπουένος Άιρες αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις της χώρας τίποτε δεν θυμίζει τις δύσκολες εκείνες μέρες της χρεοκοπίας. Οι πολίτες έχουν περισσότερα στη τσέπη τους και ως εκ τούτου ξοδεύουν και περισσότερα. Η Αργεντινή δεν φαίνεται μάλιστα να επηρεάζεται σήμερα ούτε από την παρούσα κρίση. Η πρόεδρος Κριστίνα Κίρχνερ:

«Βρισκόμαστε σε μια νέα Αργεντινή. Η χώρα έκανε ένα τεράστιο άλμα εάν αναλογιστεί κανείς ότι είχε μια ανεργία της τάξης του 25 %, ένα χρέος που ξεπερνούσε το 140 % του ΑΕΠ και όπου ένας στους δυο ζούσε σε συνθήκες φτώχειας. Σήμερα αντικρίζουμε μια χώρα όπου έχουμε την μεγαλύτερη σε διάρκεια ανάκαμψη των τελευταίων 200 χρόνων».

Η κρίση χρέους στην ευρωζώνη και ειδικότερα το ζήτημα της Ελλάδας ήρθε να θυμίσει σε πολλούς πολίτες της Αργεντινής τα όσα έζησαν πριν από 10 χρόνια. H σημερινή κατάσταση μπορεί να μην συγκρίνεται με εκείνη του 2001, ωστόσο δεν είναι και λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι η χώρα δεν έχει ξεπεράσει τελείως τον κίνδυνο και πως η επόμενη κρίση είναι απλά θέμα χρόνου.

Julio Segador (Buenos Aires – BR) / Κώστας Συμεωνίδης

Υπεύθ. σύνταξης: Άρης Καλτιριμτζής

http://www.dw-world.de/dw/article/0,,15654854,00.html

Occupy Wall Street: Το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, της Νάομι Κλάιν

Ήταν τιμή μου που καλέστηκα να μιλήσω στην κατάληψη της Wall Street το βράδυ της Πέμπτης. Επειδή η μικροφωνική  (χωρίς καμία ντροπή) απαγορεύεται, και ότι λέω θα πρέπει να επαναλαμβάνεται από εκατοντάδες ανθρώπους έτσι ώστε να μπορούν και οι υπόλοιποι να ακούσουν (γνωστό και ως το «ανθρώπινο μικρόφωνο»), αυτά που στην πραγματικότητα λέω στην Liberty Plaza έπρεπε να είναι πολύ σύντομα. Έχοντας αυτό στο μυαλό, αυτή είναι η ολοκληρωμένη εκδοχή της ομιλίας.

Σας αγαπώ.

Kαι δεν το είπα αυτό έτσι ώστε απλά εκατοντάδες από σας να φωνάξουν “σ’αγαπώ” παρότι αυτό είναι ένα επιπλέον πλεονέκτημα του ανθρώπινου μικρόφωνου. Να λες στους άλλους ότι θα ήθελες να σου λένε, μόνο πολύ δυνατότερα.

Χτες, ένας από τους ομιλητές στην εργατική συγκέντρωση είπε «Βρήκαμε ο ένας τον άλλο». Αυτή η φράση πιάνει την ομορφιά αυτού του πράγματος που δημιουργείται εδώ. Ένας ανοιχτός χώρος (και μια ιδέα τόσο μεγάλη που κανένας χώρος δεν τη χωράει) έτσι ώστε όλοι αυτοί που θέλουν έναν καλύτερο κόσμο να βρουν ο ένας τον άλλο.

Αν ξέρω ένα πράγμα, είναι πως την κρίση την θέλει το 1%. Όταν οι άνθρωποι είναι πανικόβλητοι κι απελπισμένοι και δεν ξέρουν τι να κάνουν,  είναι η ιδανική στιγμή για να προωθήσουν την υπέρ των επιχειρήσεων πολιτική τους: ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και της κοινωνικής ασφάλισης, περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες, εξαφάνιση και των τελευταίων φραγμών στην επιχειρηματική ισχύ. Μέσα στην οικονομική κρίση,το ίδιο  συμβαίνει σε όλο τον κόσμο.

Μόνο ένα πράγμα υπάρχει που να μπορεί να μπλοκάρει αυτή την τακτική, και ευτυχώς είναι πολύ μεγάλο: είναι το 99%. Και αυτό το 99% βγαίνει στους δρόμους από το Μάντισον ώς τη Μαδρίτη για να δηλώσει “ Όχι. Δεν θα πληρώσουμε την κρίση σας.” Αυτό το σύνθημα ξεκίνησε στην Ιταλία το 2008. Εξοστρακίστηκε στην Ελλάδα και στη Γαλλία και στην Ιρλανδία και τελικά βρήκε το δρόμο του για αυτό το τετραγωνικό μίλι όπου ξεκίνησε η κρίση.

«Γιατί διαδηλώνουν;» ρωτούν οι σαστισμένοι σχολιαστές στην τηλεόραση.Στο μεταξύ, ο υπόλοιπος κόσμος ρωτάει «Γιατί αργήσατε τόσο πολύ;» «Αναρωτιόμασταν πότε θα εμφανιστείτε».Και κυρίως λέει «Καλωσήρθατε».

Πολύ άνθρωποι παραλληλίζουν την κίνηση «Καταλάβετε τη Wall Street» με τις διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης που ήρθαν στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής στο Seattle το 1999.Αυτή ήταν η τελευταία φορά που ένα παγκόσμιο, αποκεντρωμένο και με τη νεολαία επικεφαλής κίνημα συγκρούστηκε καταμέτωπο με την επιχειρηματική εξουσία.Και είμαι περήφανη που ήμουν κομμάτι αυτού που αποκαλούσαμε το «κίνημα των κινημάτων».

Αλλά υπάρχουν και σημαντικές διαφορές επίσης. Για παράδειγμα, επιλέγαμε σα στόχους συναντήσεις κορυφής: του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, των G8. Οι συναντήσεις κορυφής είναι από τη φύση τους παροδικές, κρατούν μόλις μια βδομάδα. Και μας κάνουν κι εμάς παροδικούς.Εμφανιζόμασταν, μπαίναμε στα παγκόσμια πρωτοσέλιδα κι εξαφανιζόμασταν. Και μέσα στη λύσσα του υπερπατριωτισμού και του μιλιταρισμού που ακολούθησε τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ήταν εύκολο να μας κάνουν τελείως στην άκρη, τουλάχιστον στη Βόρεια Αμερική.

Η κίνηση Καταλάβετε τη Wall Street, από την άλλη έχει επιλέξει συγκεκριμένο στόχο. Και δεν έχετε βάλει ημερομηνία λήξης της παρουσίας σας εδώ. Αυτό είναι σοφό. Μόνο όταν παραμένεις μπορείς να ριζώσεις. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι μια πραγματικότητα της εποχής της πληροφορίας ότι πολλά κινήματα φυτρώνουν σαν όμορφα λουλούδια αλλά μαραίνονται γρήγορα. Κι αυτό είναι επειδή δεν ριζώνουν.Και δεν έχουν μακροπρόθεσμα σχέδια για το πως θα συντηρήσουν τον εαυτό τους. Έτσι όταν η καταιγίδα έρχεται, τα σαρώνει.

Το να είσαι οριζόντιος και βαθιά δημοκρατικός είναι κάτι θαυμάσιο. Αυτές οι αρχές όμως είναι συμβατές με τη σκληρή δουλειά για τη δημιουργία θεσμών και δομών που θα είναι αρκετά ανθεκτικές ώστε να αντέξουν τις καταιγίδες που έρχονται. Έχω βαθιά πίστη πως αυτό θα επιτευχθεί.

Κάτι άλλο που αυτό το κίνημα κάνει καλά είναι πως έχετε αφοσιωθεί στη μη-βία. Αρνηθήκατε να δώσετε στα ΜΜΕ τις εικόνες των σπασμένων παραθύρων και των οδομαχιών που τόσο ποθούν. Και αυτή η απίστευτη πειθαρχία σήμανε, πως ξανά και ξανά, η ιστορία ήταν τελικά η απρόκλητη και εξευτελιστική  γι’αυτούς αστυνομική βαρβαρότητα.Από την οποία, είδαμε περισσότερη χτες το βράδυ. Στο μεταξύ, η υποστήριξη γι’αυτό το κίνημα όλο και μεγαλώνει. Περισσότερη σοφία.

Μα η μεγαλύτερη διαφορά που κάνει η πάροδος μιας δεκαετίας είναι πως το 1999 αναμετρούμασταν με τον καπιταλισμό στην κορύφωση μιας μανιώδους οικονομικής ανάπτυξης. Η ανεργία ήταν χαμηλά, τα μετοχικά αποθέματα ξεχειλίζαν και τα ΜΜΕ ήταν μεθυσμένα από το εύκολο χρήμα. Τότε μιλάγαμε μόνο για εγκαίνια και καθόλου για κλεισίματα.

Τότε αναδεικνύαμε πως η απορρύθμιση πίσω από αυτή την ανάπτυξη είχε σαφές κόστος. Κατέστρεφε τις εργατικές συμβάσεις. Κατέστρεφε τις συμβάσεις για το περιβάλλον. Οι επιχειρήσεις γίνονταν ισχυρότερες από τις κυβερνήσεις και αυτό κατέστρεφε τις δημοκρατίες μας. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, όσο διαρκούσαν οι καλές μέρες, το να αντιμετωπίσεις ένα οικονομικό σύστημα βασισμένο στην απληστία ήταν δύσκολο, τουλάχιστον στις πλούσιες χώρες.

Δέκα χρόνια μετά, φαίνεται σα να μην υπάρχουν πια πλούσιες χώρες. Μόνο κάποιοι πλούσιοι άνθρωποι. Άνθρωποι που γίναν πλούσιοι λεηλατώντας το δημόσιο πλούτο και τους φυσικούς πόρους σε όλο τον κόσμο.

Το θέμα είναι πως σήμερα όλοι μπορούν να αντιληφθούν πως το σύστημα είναι βαθιά άδικο και έχει εξωκείλει εκτός ελέγχου. Η ανεξέλεγκτη απληστία κατέστρεψε την παγκόσμια οικονομία. Και καταστρέφει τον φυσικό κόσμο επίσης. Η υπεραλιεία αδειάζει τους ωκεανούς από ψάρια, οι υποθαλάσσιες γεωτρήσεις μολύνουν τα νερά και στρεφόμαστε στις πιο βρώμικες μορφές ενέργειας στον πλανήτη, όπως οι άμμοι πετρελαίου της Alberta. Η ατμόσφαιρα δε μπορεί να απορροφήσει τις ποσότητες άνθρακα που της εναποθέτουμε, και  δημιουργείται επικινδύνη πλανητική υπερθέρμανση. Το νέο φυσιολογικό είναι οι κατά συρροήν καταστροφές: οικονομικές και οικολογικές.

Υπάρχει μεγάλο έδαφος στοιχείων. Είναι τόσο κραυγαλέα και προφανή, που είναι πολύ ευκολότερο να επικοινωνήσεις με το κοινό από όσο ήταν το 1999, και να οικοδομήσεις γρήγορα το κίνημα.

Ξέρουμε, ή τουλάχιστον αισθανόμαστε, ότι ο κόσμος είναι γυρισμένος ανάποδα: λειτουργούμε σαν να είναι άφθονα αυτά που στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου, τα ορυκτά καύσιμα και ο χώρος στην ατμόσφαιρα για να απορροφήσει τις εκπομπές τους. Και λειτουργούμε επίσης σα να υπάρχουν αυστηρά και αιώνια όρια σε αυτά που βρίσκονται στην πραγματικότητα σε αφθονία – οι οικονομικοί πόροι για να χτίσουμε την κοινωνία των αναγκών μας.

Το χρέος του καιρού μας είναι αυτό να το αντιστρέψουμε, να αναμετρηθούμε με αυτή την ψεύτικη έλλειψη.Να επιμείνουμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε  μια αξιοπρεπή, περιεκτική κοινωνία – και ταυτόχρονα, να σεβαστούμε τα πραγματικα όρια στο τι μπορεί η Γη να αντέξει.

Η κλιματική αλλαγή συνεπάγεται ότι όλα αυτά πρέπει να γίνουν με συγκεκριμένη χρονική διορία. Αυτή τη φορά το κίνημα μας δε μπορεί να διασπαστεί, να αποσπαστεί η προσοχή του, να καεί ή να το κάνουν στην άκρη. Αυτή τη φορά πρέπει να πετύχουμε. Και δε μιλάω για τον έλεγχο των τραπεζών ή την αύξηση στους φόρους των πλουσίων, παρότι κι αυτά είναι σημαντικά.

Μιλάω για την αλλαγή στις αξίες που ελέγχουν την κοινωνία μας. Αυτό είναι δύσκολο να χωρέσει σε ένα μόνο, φιλικό προς τα ΜΜΕ αίτημα, και επίσης είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως θα γίνει. Μα η δυσκολία του δεν το κάνει λιγότερο επείγον.

Αυτό είναι που βλέπω να συμβαίνει σε αυτή την πλατεία .Στον τρόπο που ταΐζετε και ζεσταίνετε ο ένας τον άλλο, που μοιράζεστε ελεύθερα πληροφορίες και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και προσφέρετε μαθήματα διαλογισμού και ενδυνάμωσης. Η αγαπημένη μου πικέτα εδώ πέρα γράφει «νοιάζομαι για σένα». Σε μια κουλτούρα που εκπαιδεύει τους ανθρώπους να αποφεύγουν ο ένας το βλέμμα του άλλου, να λένε «αφήστε τους να πεθάνουν», αυτό είναι μια δήλωση βαθιά ριζοσπαστική.
Μερικές τελικές σκέψεις.  Σε αυτό τον μεγάλο αγώνα, υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν έχουν σημασία:

• Το τι φοράμε

• Το αν κουνάμε τις γροθιές μας ή κάνουμε το σήμα της ειρήνης.

• Το αν μπορούμε να χωρέσουμε τα όνειρα μας για έναν καλύτερο κόσμο σε ένα μιντιακό σποτ.

Και κάποια που έχουν σημασία:

• Το θάρρος μας.

• Η ηθική μας πυξίδα.

• Το πως μεταχειριζόμαστε ο ένας τον άλλο.

Ξεκινήσαμε μια σύγκρουση με τις ισχυρότερες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη. Αυτό δημιουργεί φόβο. Και όσο αυτό το κίνημα θα δυναμώνει, θα δημιουργεί και περισσότερο φόβο. Να έχετε υπόψη πως πάντα θα ενέχει ο πειρασμός να στραφούμε σε μικρότερους στόχους – όπως για παράδειγμα, το πρόσωπο που στέκεται δίπλα σας σε αυτή τη συνάντηση. Ακριβώς επειδή είναι μια μάχη που είναι ευκολότερο να κερδηθεί.

Να μην ενδώσουμε σε αυτό τον πειρασμό. Δεν  εννοώ να μη μιλάμε άσχημα ο ένας στον άλλο. Αλλά αυτή τη φορά, ας φερθούμε σα να σχεδιάζουμε να συνεργαστούμε στον αγώνα ο ένας δίπλα στον άλλο για πολλά από τα ερχόμενα χρόνια. Γιατί η πάλη που βρίσκεται μπροστά μας δε θα απαιτήσει τίποτα λιγότερο.
Ας αντιμετωπίσουμε αυτό το όμορφα κίνημα σα να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Γιατί είναι. Αλήθεια είναι.

Occupy Wall Street: Το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, της Νάομι Κλάιν | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα.Πηγή: gregor der grieche

http://panosz.wordpress.com/2011/10/10/occupy-wall-street/

Η ομιλία-ορόσημο του Steve Jobs στο Πανεπιστήμιο Stanford

Η ομιλία-ορόσημο του Steve Jobs στο Πανεπιστήμιο Stanford

Μία σπάνια εμπειρία βίωσαν οι απόφοιτοι του Stanford τον Ιούνιο του 2005.
Ενώπιον τους ο Steve Jobs διηγήθηκε τη ζωή τους- μέσα από τρεις ιστορίες- και όλα όσα έμαθε από αυτήν. Μείνετε αχόρταγοι, μείνετε τρελαμένοι είναι η προτροπή με την οποία έκλεισε ο Steve Jobs την ομιλία του, με τους παρευρισκόμενους να τον χειροκροτούν όρθιοι.

Διαβάστε την ομιλία και δείτε ένα απόσπασμα

Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι μαζί σας στην τελετή αποφοίτησής ενός από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Δεν πήρα ποτέ πανεπιστημιακό πτυχίο. Για να πούμε την αλήθεια, τούτη δω η μέρα είναι ότι κοντινότερο έχω ζήσει σε αποφοίτηση. Σήμερα θέλω αν σας πως τρεις ιστορίες από τη ζωή μου. Μόνο αυτό. Τίποτα σημαντικό. Απλά τρεις ιστορίες.

Η πρώτη έχει να κάνει με τις ιδέες

Παράτησα το κολέγιο Reed μετά από 6 μήνες, αλλά παρέμεινα στους διαδρόμους του για 18 μήνες πριν φύγω οριστικά. Γιατί τα παράτησα;

Όλα ξεκίνησαν πριν γεννηθώ. Η βιολογική μου μητέρα ήταν μια νέα, ανύπαντρη απόφοιτος κολεγίου και αποφάσισε να με δώσει για υιοθεσία. Επιθυμούσε πολύ να υιοθετηθώ από ένα ζευγάρι πανεπιστημιακής μόρφωσης και έτσι κανονίστηκε να ζήσω με έναν δικηγόρο και τη σύζυγο του. Το πρόβλημα ήταν πως όταν γεννήθηκα, εκείνοι αποφάσισαν πως προτιμούσαν ένα κορίτσι. Έτσι, οι θετοί γονείς μου, που ήταν γραμμένοι στη λίστα αναμονής, δέχθηκαν ένα τηλεφώνημα στη μέση της νύχτας, που τους ανακοίνωσε: βρέθηκε ένα αγοράκι; Το θέλετε; . Απάντησαν: Φυσικά . Η βιολογική μου μητέρα όμως, λίγο αργότερα ανακάλυψε πως η θετή μητέρα μου δεν είχε αποφοιτήσει από κολέγιο και ο θετός πατέρας μου ούτε καν από το λύκειο. Και αρνήθηκε να υπογράψει τα χαρτιά της υιοθεσίας. Πείστηκε λίγος μήνες αργότερα όταν οι γονείς μου υποσχέθηκαν πως κάποια μέρα θα πήγαινα στο κολέγιο.

Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, πήγα στο κολέγιο.

Αλλά αφελώς, επέλεξα ένα κολέγιο που ήταν πανάκριβο, σχεδόν τόσο όσο το Stanford, κάτι που σήμαινε πως όλες οι οικονομίες των σκληρά εργαζόμενων γονιών μου θα πήγαιναν στα δίδακτρα. Έξι μήνες αργότερα δεν μπορούσα να δω κάποια χρησιμότητα. Σε αυτό. Δεν είχα ιδέα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου και το κολέγιο δεν με βοηθούσε προς αυτή την κατάσταση. Επιπλέον, ξόδευα τις οικονομίες των γονιών μου. Κάπως έτσι, τα παράτησα, με την ελπίδα πως όλα θα πήγαιναν καλά.

Εκείνη την εποχή ήμουν πραγματικά φοβισμένος, αλλά τώρα ξέρω πως αυτή ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ μου. Από τη στιγμή που τα παράτησα, έπαψα να γράφομαι σε ένα σωρό προαπαιτούμενα μαθήματα που δεν με ενδιέφεραν και είχα το δικαίωμα να παρακολουθήσω ως ελεύθερος ακροατής μόνο εκείνα που με ενδιέφεραν.

Δεν ήταν βέβαια όλα τόσο ρομαντικά: δεν δικαιούμουν δωμάτιο στην εστία κι έτσι κοιμόμουν στο πάτωμα δωματίων φίλων μου· για να φάω μάζευα άδεια μπουκάλια κόκα κόλα για 5 σεντς το ένα και για να έχω τουλάχιστο ένα αξιοπρεπές γεύμα τη βδομάδα χρειαζόταν να περπατάω κάθε Κυριακή βράδυ 7 μίλια, μέχρι τον κοντινότερο βουδιστικό ναό. Περνούσα καλά.

Κι ένα σωρό από όσα γνώρισα ακολουθώντας τη διαίσθησή μου και προσπαθώντας να ικανοποιήσω την περιέργειά μου, αποδείχτηκαν ανεκτίμητα στο μέλλον. Να σας δώσε ένα παράδειγμα:

Εκείνη την εποχή το κολέγιο Reed, είχε ίσως ένα από τα καλύτερα μαθήματα καλλιγραφίας στη χώρα. Παντού στο πανεπιστήμιο έβλεπες θαυμάσια πόστερ με καλλιγραφικά γράμματα. . Καθώς είχα εγκαταλείψει τις σπουδές μου και δεν ήμουν υποχρεωμένος να παρακολουθήσω κάποιο μάθημα, αποφάσισαν να πάω να παρακολουθήσω καλλιγραφία, για να δω πώς κατάφερναν αυτά τα θαύματα. Έμαθα έτσι για τις γραμματοσειρές, για τις αποστάσεις μεταξύ γραμμάτων -ανάλογα με τα γράμματα- έμαθα πολλά για ό,τι κάνει υπέροχη την τυπογραφία. Ήταν ένα θαυμάσιο μάθημα, γεμάτο ιστορία, καλλιτεχνία και καλαισθησία, που πραγματικά με συνεπήρε.

Ούτε μου περνούσε από το μυαλό πως όλα τούτα θα μου χρησίμευαν πρακτικά κάποια μέρα στη ζωή μου.Δέκα χρόνια αργότερα όμως, όταν σχεδιάζαμε τον πρώτο υπολογιστή Macintosh, ξαναθυμήθηκα εκείνο το μάθημα. Και χρησιμοποιήσαμε στο Mac, όλα όσα είχα μάθει. Ήταν ο πρώτος υπολογιστής που διέθετε καλλιγραφία.Αν δεν είχα παρακολουθήσει εκείνο το μάθημα, οι Macintosh δεν θα είχαν ποτέ πολλές γραμματοσειρές ή μεγέθη γραμμάτων. Και από τη στιγμή που τα Windows, το μόνο που έκαναν ήταν να αντιγράψουν τα Mac, μάλλον αυτά δεν θα υπήρχαν σε κανένα υπολογιστή. Aν δεν τα είχα παρατήσει, δεν θα είχα παρακολουθήσει ποτέ μου εκείνο το μάθημα καλλιγραφίας και οι υπολογιστές δεν θα πρόσφεραν τις δυνατότητες καλλιγραφίας που προσφέρουν σήμερα. Φυσικά ήταν αδύνατο να συσχετίσω τις ιδέες όταν ήμουν στο κολέγιο. Δέκα χρόνια αργότερα όμως, ήταν όλα πολύ ξεκάθαρα.

Θέλω να πω, ποτέ δεν γίνεται να προβλέψεις την πορεία σου, να εκτιμήσεις κάτι αφότου συμβεί. Για να την εκτιμήσεις, θα πρέπει να την κοιτάξεις προς τα πίσω. Χρειάζεται λοιπόν να εμπιστευτείτε πως όλα τα βήματά σας, πως με κάποιο τρόπο σας οδηγούν στο μέλλον σας. Πρέπει να εμπιστευθείτε κάτι -ή κάποιον: το ένστικτό σας, τη μοίρα, το κάρμα, τη ζωή, δεν έχει σημασία. Αυτή η άποψη δεν με απογοήτευσε ποτέ και καθόρισε τη ζωή μου.

Η δεύτερη ιστορία, μιλάει για αγάπη και απώλεια.

Ημουν ένας από τους τυχερούς: Βρήκα τι μου άρεσε νωρίς στη ζωή μου. Ο Wos και εγώ ξεκινήσαμε την Apple στο γκαράζ των γονιών μου όταν ήμουν 20 χρονών. Δουλέψαμε σκληρά και δέκα χρόνια αργότερα η Apple δεν ήταν πια οι δυο μας κι ένα γκαράζ, αλλά μια εταιρία αξίας άνω των 2 δις δολαρίων, με πάνω από 4,000 εργαζόμενους.Ένα χρόνο νωρίτερα, με το που έκλεινα τα 30, είχαμε ρίξει στην αγορά την πιο ωραία μας δημιουργία –τον Macintosh. Και μετά απολύθηκα.

Πώς μπορεί κάποιος να απολυθεί από μια εταιρία που ίδρυσε; Καθώς μεγάλωνε η Apple σκέφτηκα να προσλάβω κάποιον ταλαντούχο μάνατζερ για να διοικούμε μαζί την εταιρία και πράγματι, για ένα χρόνο, όλα πήγαιναν πρίμα.

Μετά όμως, οι απόψεις μας για το μέλλον άρχισαν να διαφοροποιούνται και στο τέλος τσακωθήκαμε. Όταν έγινε αυτό, το διοικητικό συμβούλιο πήγε με το μέρος του. Έτσι λοιπόν, στα 30 μου, βρέθηκα έξω από την εταιρία, και μάλιστα με πολύ δημόσιο τρόπο. Ο σκοπός ολόκληρης σχεδόν της ενήλικης ζωής μου είχε πια χαθεί, κι αυτό ήταν τόσο επώδυνο.

Για αρκετούς μήνες δεν είχα ιδέα τι να κάνω. Αισθανόμουν πως είχα απογοητεύσει τους συνεργάτες μου, πως η σκυτάλη μου είχε γλιστρήσει από τα χέρια, μόλις μου την παρέδωσαν.

Συναντήθηκα με τον David Packard και τον Bob Noyce προσπαθώντας να απολογηθώ για το πώς τα ‘χα καταστρέψει όλα με τέτοιο τρόπο. Ήμουν μια πασίγνωστη αποτυχία και μου πέρασε από το μυαλό να εγκαταλείψω το Λος Αντζελες. Σιγά σιγά όμως, μια αίσθηση γεννήθηκε μέσα μου: εξακολουθούσα να αγαπάω τη δουλειά μου. Ότι κι αν είχε συμβεί στην Apple, αυτό δεν είχε πειραχτεί, ούτε κατ, ελάχιστο.

Με είχαν απορρίψει, ήμουν όμως ακόμα ερωτευμένος. Έτσι αποφάσισα να ξαναρχίσω από την αρχή. Τότε δεν το καταλάβαινα, αλλά η απόλυσή μου από την Apple ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να μου είχε συμβεί. Η βαρύτητα της επιτυχίας αντικαταστάθηκε από την ελαφρότητα να είμαι ξανά αρχάριος, αβέβαιος για τα πάντα.

Απελευθερώθηκα και μπήκα σε μια από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου. Την επόμενη πενταετία ξεκίνησα μια εταιρία που τη έλεγαν Next, μια άλλη που τη έλεγαν Pixar και ερωτεύτηκα μια υπέροχη γυναίκα που έγινε σύζυγός μου.

Με την Pixar -που είναι σήμερα μια από τις πιο πετυχημένες εταιρίες κινηματογραφικής παραγωγής του κόσμου- δημιουργήσαμε το πρώτο animation film στην ιστορία του κινηματογράφου, το Toy Story.

Τα γεγονότα πήραν απροσδόκητη τροπή όταν η Apple αγόρασε την Next και ξαναβρέθηκα στην Apple ενώ η τεχνολογία που είχαμε αναπτύξει στη Next βρέθηκε στην καρδιά της σημερινής αναγέννησης της Apple. Και με τη Laurene, τη γυναίκα μου δημιουργήσαμε μια θαυμάσια οικογένεια.

Είμαι βέβαιος πως τίποτα από αυτά δεν θα είχε γίνει αν δεν είχα απολυθεί από την Apple. Η γεύση του φάρμακου ήταν απαίσια, πιστεύω όμως πως το χρειαζόμουν. Υπάρχουν φορές που η ζωή σε χτυπάει κατακέφαλα. Μην χάνετε την πίστη σας. Είμαι πεπεισμένος πως το μόνο που μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω ήταν πως αγαπούσα αυτό που έκανα. Πρέπει να βρεις τι και ποιος σου αρέσει. Αυτό είναι η μόνη αλήθεια στη δουλειά και στον έρωτα.

Ένα μεγάλο τμήμα της ζωής σας θα αφιερωθεί στην εργασία σας και ο μόνος τρόπος για να είστε ικανοποιημένοι είναι να θεωρείτε πως κάνετε υπέροχη δουλειά. Κι ο μόνος τρόπος να κάνετε υπέροχη δουλειά είναι να αγαπάτε ότι κάνετε. Αν δεν το έχετε βρει ακόμα, συνεχίστε να ψάχνετε. Μην βολεύεστε.

Όπως συμβαίνει και στον αισθηματικό τομέα, όταν έρθει, θα το καταλάβετε. Κι όπως σε κάθε σπουδαία σχέση, θα γίνεται καλύτερο όσο περνάει ο χρόνος. Συνεχίστε λοιπόν να ψάχνετε, μέχρι να το βρείτε. Μην επαναπαύεστε, μην συμβιβάζεστε.

Η τριτη ιστορία, αφορά τον θάνατο.

Όταν ήμουν 17, διάβασα κάτι που έλεγε πάνω κάτω: να ζεις την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία . Αυτό μου έκανε εντύπωση κι από τότε, για 33 ολόκληρα χρόνια, κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρωτάω τον εαυτό μου: αν αυτή ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής σου, θα έκανες αυτό που ετοιμάζεσαι να κάνεις σήμερα; . Όποτε η απάντηση ήταν όχι για πολύ καιρό, ήξερα πως κάτι έπρεπε να αλλάξω. Το να θυμάμαι πάντα πως σύντομα θα πεθάνω, ήταν η καλύτερη βοήθεια για να παίρνω τις σωστές αποφάσεις στη ζωή μου.

Όλα τα υπόλοιπα -οι εξωτερικές προσδοκίες, η υπερηφάνεια, ο φόβος της γελοιοποίησης ή της αποτυχίας- όλα εξαφανίζονται όταν βρεθούν απέναντι στο θάνατο: το μόνο που απομένει είναι ότι είναι πραγματικά σημαντικό. Το να θυμάστε πως θα πεθάνετε είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να αποφύγετε την παγίδα να νομίζετε πως έχετε κάτι να χάσετε. Είστε ήδη γυμνοί. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην ακολουθήσετε ότι σας λέει η καρδιά σας.

Εδώ κι ένα χρόνο, μου διέγνωσαν καρκίνο. Πέρασα από εξέταση στις 7:30 το πρωί κι ένας όγκος φάνηκε ξεκάθαρος στο πάγκρεας. Δεν είχα ιδέα τι είναι το πάγκρεας. Οι γιατροί με ενημέρωσαν πως ήταν μία μη ιάσιμη μορφή καρκίνου και πως δεν θα ζούσα παραπάνω από τρεις με έξι μήνες. Ο γιατρός μου με συμβούλεψε να πάω σπίτι και να τακτοποιήσω τις εκκρεμότητές μου, πράγμα που είναι ένας ευφημισμός των γιατρών για τη προετοιμασία του θανάτου.

Σημαίνει: προσπάθησε να πεις σε λίγους μήνες όλα όσα ήθελες να πεις στα παιδιά σου σε δέκα χρόνια. Σημαίνει πως πρέπει να βεβαιωθείς πως όλα είναι εντάξει για να έχει η οικογένειά σου όσο το δυνατό λιγότερους μπελάδες. Σημαίνει: κάνε τους αποχαιρετισμούς σου.

Έζησα με αυτή τη διάγνωση όλη τη μέρα. Αργά το απόγευμα μου έκαναν μια βιοψία, που γίνεται με ένα σωλήνα που περνάει από το λαιμό σου στο στομάχι και στα έντερα κι από εκεί μια βελόνα παίρνει λίγα κύτταρα από το πάγκρεας. Ήμουν ναρκωμένος, αλλά η γυναίκα μου, που ήταν παρούσα, μου διηγήθηκε αργότερα πως όταν οι γιατροί πήραν τα κύτταρα και τα έβαλαν στο μικροσκόπιο άρχισαν να πανηγυρίζουν, γιατί όπως αποδείχτηκε είχα μια πολύ σπάνια μορφή καρκίνου του παγκρέατος που ήταν ιάσιμη με εγχείρηση.

Έκανα την εγχείρηση και τώρα είμαι μια χαρά.

Δεν έχω ποτέ φτάσει πιο κοντά στο θάνατο, κι ελπίζω να μην φτάσω ποτέ μου κοντύτερα για μερικές δεκαετίες ακόμα. Έχοντας όμως βιώσει αυτήν την εμπειρία, μπορώ να σας πω κάτι, με λίγο περισσότερη βεβαιότητα από εκείνους για τους οποίους ο θάνατος είναι μια αφηρημένη μόνο έννοια: κανείς δεν θέλει να πεθάνει.

Ακόμα κι όσοι περιμένουν να πάνε στο παράδεισο, θέλουν να φτάσουν εκεί χωρίς να πεθάνουν. Και όμως, ο θάνατος είναι η μόνη κοινή μας μοίρα.

Κανείς δεν του ξέφυγε. Κι έτσι πρέπει να είναι· ο θάνατος είναι μάλλον η καλύτερη εφεύρεση της ζωής. Είναι ο παράγοντας που διαιωνίζει τη ζωή. Ξεκαθαρίζει το παλιό και κάνει χώρο για το καινούργιο. Το νέο τώρα είστε εσείς, αλλά κάποια μέρα, όχι πολύ μακριά από σήμερα, θα γίνετε οι γέροι που προορίζονται να φύγουν.

Συγγνώμη για τον δραματικό μου τόνο, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Δεν έχετε πολύ χρόνο, μην τον σπαταλήσετε λοιπόν ζώντας τις ζωές κάποιων άλλων. Μην αιχμαλωτιστείτε από το δόγμα που λέει να ζείτε σύμφωνα με το τι νομίζουν οι άλλοι.

Μην αφήνετε τη γνώμη των άλλων να πνίξει την εσωτερική σας φωνή. Και -το σημαντικότερο- να έχετε το θάρρος να ακούτε την καρδιά και τη διαίσθησή σας.

Αυτά με κάποιο τρόπο ξέρουν ήδη τι θέλετε στα αλήθεια να γίνετε. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.

Όταν ήμουν νέος, υπήρχε μια φανταστική έκδοση που λεγόταν Ο κατάλογος όλης της γης που υπήρξε μία από της βίβλους της γενιάς μου.

Την εξέδιδε ένας τύπος που τον λεγόταν Stewart Brand και που ζούσε εδώ κοντά, στο Menlo Park. Ήταν τα τέλη της δεκαετίας του ,60, πριν τους προσωπικούς υπολογιστές και η έκδοση, έπρεπε να γίνει με γραφομηχανές, ψαλίδια και φωτογραφικές μηχανές Polaroid. Ήταν ένα είδος έντυπου google, 35 χρόνια πριν βγει το google στο internet: ήταν ιδεαλιστικό, γεμάτο γνώσεις και ωραία εργαλεία. .

Ο Stewart και οι συνεργάτες του έβγαλαν αρκετά τεύχη του κατάλογου όλης της Γης κι όταν φάνηκε πως ξεπερνιόταν, έβγαλαν ένα τελευταίο τεύχος. Είχαμε φτάσει στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και ήμουν στην ηλικία σας.

Στο οπισθόφυλλο του τελευταίου τεύχους υπήρχε μια φωτογραφία ενός αγροτικού δρόμου την αυγή, του είδους που κάποτε θα βρεθείτε να κάνετε οτοστόπ, αν είστε αρκετά περιπετειώδεις. Από κάτω έγραφε: μείνετε αχόρταγοι· μείνετε τρελαμένοι . Ήταν το αποχαιρετιστήριο μήνυμα της έκδοσης λίγο πριν το κλείσιμο. Μείνετε αχόρταγοι, μείνετε τρελαμένοι. Πάντα, ευχόμουν αυτό για τον εαυτό μου. Και τώρα, καθώς αποφοιτείτε και ετοιμάζεστε για κάτι καινούριο, το εύχομαι και για εσάς:

Μείνετε αχόρταγοι. Μείνετε τρελαμένοι.

Σας ευχαριστώ

http://adplaw.wordpress.com/2011/10/06/%ce%b7-%ce%bf%ce%bc%ce%b9%ce%bb%ce%af%ce%b1-%ce%bf%cf%81%cf%8c%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-steve-jobs-%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%ae%ce%bc/

Η πορεία του Εκουαδόρ διαψεύδει τα… πολύχρωμα «κοράκια»

Πώς διαμορφώνεται η κατάσταση μετά την παύση πληρωμών.
Της Αλίκης Βεγίρη.

 

Η ιστορία της αθέτησης πληρωμών του Εκουαδόρ είναι αρκετά γνωστή. Εν περιλήψει, ο πρόεδρος Κορέα, άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του τον Ιανουάριο του 2007 και αφού τον Απρίλιο του ιδίου έτους φρόντισε να στείλει στην «ευχή του θεού» τους αξιωματούχους του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, πήρε την πρωτοβουλία να συστήσει ανεξάρτητη διεθνή επιτροπή λογιστικού ελέγχου για τη διερεύνηση της νομιμότητας όλων των δανειακών συμβάσεων από το 1976 έως και το 2006. Η επιτροπή κατέθεσε πόρισμα, σύμφωνα με το οποίο ένα μέρος του χρέους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παράνομο και, ως εκ τούτου, να μην πληρωθεί. Ο Κορέα ευθύς αμέσως, τον Δεκέμβριο του 2008, κήρυξε στάση πληρωμών αναφορικά με τους τόκους ομολόγων που έληγαν το 2012 και το 2030 και άρχισε κύκλο διαπραγματεύσεων με ιδιώτες κατόχους. Το αποτέλεσμα ήταν, τον Απρίλιο του 2009, από το συνολικό εξωτερικό χρέος των 10,2 δισ. δολαρίων (25% του ΑΕΠ) να πετύχει να επαναγοράσει τα 3,9 δισ. στο 30% της αξίας τους, γλιτώνοντας έτσι χρεολύσια καθώς και μελλοντικούς τόκους.

 

«Έχω χάσει τον ύπνο μου μέχρι να πάρω αυτή την απόφαση. Θα μας κοστίσει δάκρυα και ιδρώτα, αλλά πιστεύω ότι κάνουμε το σωστό. Η ζωή είναι πάνω από το χρέος». Αυτά είπε ο Ραφαέλ Κορέα σε ραδιοφωνικό διάγγελμα την ημέρα κήρυξης της στάσης πληρωμών, περιγράφοντας το χρέος συνολικά ως ανήθικο, απότοκο δωροδοκιών και μιζών.

 

Πόσα όμως «δάκρυα και ιδρώτα» κόστισε η πράξη αυτή στο λαό του Ισημερινού; Τι έπαθε, λοιπόν, σε σύγκριση με τις εποχές που οι κυβερνήσεις του κατάπιναν τα δάνεια σαν καραμέλες και που η εξυπηρέτησή τους μόνο κόστιζε τα 2/3 του ΑΕΠ εις βάρος της εξυπηρέτησης των κοινωνικών αναγκών;

 

Ας δούμε, λοιπόν, την εξέλιξη της ιστορίας κι ας προετοιμαστούμε να απογοητεύσουμε τους αδιάβαστους ανόητους τραμπούκους της δημοσιογραφίας, που πολύ θα ήθελαν -αγνοώντας ή παραποιώντας την πραγματικότητα- τα πράγματα να είχαν πάει αλλιώς.

 

Ναι, αγαπητοί μου, τα ομόλογα του Εκουαδόρ όντως στέκονται πολύ χαμηλά στην εκτίμηση των «επενδυτών». Στην κατηγορία Caa2, όπου βρέθηκαν πρόσφατα, αφού προηγουμένως αναβαθμίστηκαν(!) μάλιστα κι από τη Moody’s. Φυσιολογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι η αθέτηση πληρωμών είναι ακόμα πρόσφατη. Δυο μόλις χρονών.

 

Εύγλωττα τα στοιχεία
Αλλά ποιος, στ’ αλήθεια, στο Εκουαδόρ νοιάζεται να βγει για δανεικά στις αγορές; Το νέο σύνταγμα, που ψηφίστηκε με ποσοστό 64% τον Σεπτέμβριο του 2008, φρόντισε να περιλάβει αρκετά άρθρα με στόχο τον περιορισμό της εξάρτησης της εκάστοτε κυβέρνησης από εξωτερικό δανεισμό, ειδικά δε από τις αγορές. Για παράδειγμα, περιγράφονται πολύ αναλυτικά οι συνθήκες κάτω από τις οποίες οι κεντρικές και τοπικές κυβερνήσεις μπορούν να συνάπτουν νέα δάνεια καθώς επίσης και το μέγιστο ποσό, σαν ποσοστό του ΑΕΠ, που θα πρέπει να διατίθεται για την εξυπηρέτησή τους. Το άρθρο 290 μεριμνά ώστε τα νέα δάνεια να συνάπτονται μόνο για τη χρηματοδότηση οικονομικά ανταποδοτικών προγραμμάτων, τα οποία προηγουμένως οφείλουν να υπόκεινται σε οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανάλυση.

 

Δεν φτάνει όμως αυτό. Αν ρίξουμε μια ματιά στους μακροοικονομικούς δείκτες του Εκουαδόρ, βλέπουμε ότι για το 2010 το ΑΕΠ μεγάλωσε κατά 3,7%, ξεπερνώντας μάλιστα και τις προσδοκίες του ΒΜΙ (Business Market International), το οποίο είχε προβλέψει ένα ταπεινό 2,2%. Η δε πρόβλεψη της κεντρικής τράπεζας για τα επόμενα 5 χρόνια είναι ανάπτυξη μεγαλύτερη του 5% και πληθωρισμός κάτω του 4%. Εν τω μεταξύ, η ανεργία έπεσε στο 6,1% στο τέλος του 2010, από το 7,9% που ήταν το 2009, και τα φορολογικά έσοδα για το 2010 αυξήθηκαν κατά 16,5%.

 

Οι διαπραγματεύσεις με τις ξένες πετρελαϊκές εταιρίες κατέληξαν επιτυχώς, με τις περισσότερες να συμβιβάζονται με τους όρους Κορέα, αλλάζοντας σημαντικά τους συσχετισμούς ανάμεσα σ’ αυτές και στην κυβέρνηση, προς όφελος προφανώς της τελευταίας και των Εκουαδοριανών. Οι εξαγωγές πετρελαίου κατά το 2010 σημείωσαν αύξηση κατά 28% σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο και επιπλέον αναμένεται να ξεπεράσουν κατά πολύ τα φετινά προϋπολογισμένα έσοδα (κατά 600 εκατ. δολάρια).

 

Σχετικά δε με το ισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών, μόνο κατά τους 4 πρώτους μήνες του τρέχοντος έτους παρουσίασε πλεόνασμα 41 εκατ. δολαρίων.

 

Συμφέρουσες διακρατικές συμφωνίες
Αλλά ακόμα και για την κάλυψη έκτακτων δανειακών αναγκών πάντα υπάρχουν οι διμερείς και πολυμερείς διακρατικές συμφωνίες με λατινοαμερικάνικες επενδυτικές τράπεζες και οργανισμούς και, φυσικά, η πρόθυμη Κίνα, η οποία με μια τσάντα γεμάτη γουάν φέρνει βόλτες ανά την υφήλιο αγοράζοντας, δανείζοντας και επενδύοντας. Τελευταία, το 2009, κάνοντας μια στάση και στο Εκουαδόρ, συμφώνησε να παράσχει 1 δισ. δολάρια δανεικά για την κατασκευή εγγειοβελτιωτικών έργων, υδροηλεκτρικών φραγμάτων και για την εξερεύνηση νέων κοιτασμάτων πετρελαίου.

 

«Με ένα επιπλέον δάνειο, 3 περίπου δισ. από την Κίνα, για το 2011, με τις εξαγωγές πετρελαίου να ξεπερνούν τις προσδοκίες και με την οικονομία να βρίσκεται σε ανάπτυξη, οι ξένοι επενδυτές είναι πολύ αισιόδοξοι ότι το Εκουαδόρ θα μπορεί να εξυπηρετεί τα χρέη του», δήλωσε αναλυτής του οίκου S&P από τη Νέα Υόρκη.

 

«Τα ομόλογα του Εκουαδόρ, με τα κινεζικά δάνεια και τις υψηλότερες τιμές πετρελαίου, παρουσιάζουν την καλύτερη οικονομική επίδοση στη Λατινική Αμερική και αυξάνουν την εμπιστοσύνη των δανειστών». Τάδε έφη το Bloomberg, στις 25/6/2011.

 

Το πρόβλημα, βέβαια, με το Εκουαδόρ δεν είναι ότι δεν μπορεί να εξυπηρετεί τα δάνειά του, αλλά οι προτεραιότητες που έχει θέσει για την εξυπηρέτηση πρώτα των πολιτών και μετά των εξωτερικών δανειστών. Και οι στόχοι στο εσωτερικό είναι όντως μεγάλοι.

 

Το 2011 βρίσκει το Εκουαδόρ με εξωτερικό χρέος γύρω στο 20% του ΑΕΠ και έλλειμμα στα 3,7 δισ. δολάρια, ποσά τα οποία δεν προξενούν ανησυχία, αν λάβουμε υπόψη ότι η παύση πληρωμών του 2008 είχε ελαττώσει το εξωτερικό χρέος στο 26%.

Πριν αρχίσουμε, λοιπόν, τις κινδυνολογίες, ας ρίχνουμε καμιά ματιά και στα οικονομικά στοιχεία. Καμιά φορά, λένε και την αλήθεια!

 

http://edromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=5546:η-πορεία-του-εκουαδόρ-διαψεύδει-τα-πολύχρωμα-κοράκια&Itemid=46

Το μεταναστευτικό ζήτημα

 του Αλέξανδρου Μαυρόπουλου

     Το μεταναστευτικό, είναι μια εκφραση των δημογραφικων και
πολιτικοοικονομικων εντασεων που διαμορφωνουν την ιστορια από
χιλιετίες. Στο συγχρονο ιμπεριαλιστικό κοσμο, στο ιδιο γενικο πλαισιο,
αποτελει συνισταμενη δυο βασικων διεργασιων.

     α) της πιεσης του 3ου κοσμου (ή και της ημι-περιφερειας) προς τις
χωρες του καπιταλιστικού κεντρου, απ’ τις οποίες ζητα να αποσπάσει
τμημα της ποιοτητας ζωης που ο ιδιος στερειται. Με μια εννοια εδώ
εχουμε μια μορφη «εκδικησης» του καταληστευμένου 3ου κοσμου κι ένα
δρομο «αποκαταστασης ισορροπιας σε παγκοσμια κλιμακα».
     Η πιεση-διεκδικηση αυτή, η οποία αφορα οικονομικα ζητηματα
(εργασια, αμοιβες κτλ – οικονομικοι προσφυγες) αλλά και πολιτικα
(ασφάλεια, πολιτικη ελευθερια – πολιτικοι προσφυγες), έχει χαρακτηρα
αυθορμητης κοινωνικης ροης, ενώ κατά περιπτωση ενισχύεται από εγχωριες
πολιτικές «εξαγωγης προβληματων» καθως κι από υποστηρικτικα κυκλωματα
δουλεμποριας.
     Ειδικη μορφή της διεκδικησης-αποσπασης αυτης, είναι αυτή που
συντελειται υπο κρατικη καθοδηγηση με σαφεις γεωπολιτικους στόχους,
αποτελωντας ετσι καθαρα μια μορφη πολεμου. Ένα τετοιο «μεταναστευτικο
πολεμο» διεξάγει από χρόνια η Τουρκια σε βάρος της Ελλαδας με στοχο
την πληθυσμιακη της αλλοιωση, την οικονομικη της πιεση, την κοινωνικη-
πολιτισμική της αποσυνθεση και την ευκολοτερη προωθηση των
διεκδικησεων της. Διαφορετικης μορφης είναι η εμπορικη-μεταναστευτικη
«επιθεση» που διεξαγει η Κινα προς την Ευρωπη, στο πλαισιο της
παγκοσμιας γεωπολιτικης της.

     β) των αναγκων του αναπτυγμενου καπιταλισμου (δηλ. ωριμου για
πολιτικη αμφισβητηση και οικονομικες κρισεις υπερσυσσωρευσης) για
«αλλαγή λαου», δηλ. δημιουργια πλεονασματος εργασιας ανταγωνιστικου
στο εγχωριο δυναμικο, και εισαγωγη πολιτικης στηριξης ανταγωνιστικης
προς την απειλητικη εγχώρια.
     Κατά περιπτωση, οι ανω βασικες διεργασιες εχουν ειδικοτερα
χαρακτηριστικα. Ετσι πχ. σε συγκυριες που η οικονομοπολιτικη
συσσωρευση-ωριμοτητα έχει υποχωρησει και η φαση συσσωρευσης είναι
εντονα ανοδικη (πχ. η πολεμικη καταστροφη και η μεταπολεμικη γερμανικη
ανοικοδομηση) οι αντιστοιχες ανάγκες αφορουν εισαγωγη ελλείπουσας κι
όχι πλεοναζουσας εργασιας, γινεται δηλ. όχι ως «αλλαγη» αλλά ως
«συμπληρωμα» λαου.

     Οι δυο ανω βασικες διεργασίες (και οι τυχον ειδικοτερες ως ανω
μορφες τους) συναιρουνται από πλευρας χωρων υποδοχής σε μια λιγο-πολύ
ασταθη μεταναστευτικη πολιτικη που περιλαμβανει αφ’ ενός την
ενθαρρυνση αλλά και τον αριθμητικο-ποιοτικο ελεγχο της ροης εισοδου
μεταναστων, και αφ’ ετερου την ειδικοτερη πολιτικη «ενσωματωσής» τους
στους ανω οικονομικους και πολιτικους στοχους του συστήματος.
     Η κατευθυνση κι αποτελεσματικοτητα των πολιτικων αυτων, όχι μονο
διαφέρει κατά χωρα (αναλογα με την ενταση των πιεσεων που δεχεται και
την εν γένει δυνατότητά της) αλλά αποτελει βασικο πλέον εσωτερικο
πολιτικο και κομματικο επίδικο, αφου επηρεαζει σημαντικα, και σ’
ορισμένες περιπτωσεις όπως στην Ελλαδα πχ, καθοριστικα τις
κοινωνικοπολιτικες εξελίξεις.

     Η μεταπολεμικη Ευρωπη ενσωματωσε στο ανω πλαισιο ένα μικρο τμημα
του αποικιακου πληθυσμου, καθως κι ένα μικρο ποσοστο του πληθυσμου του
ευρωνοτου στο βιομηχανικο βορρα. Την τελευταια 20 ετια ομως, οι
μεταναστευτικες πιέσεις στην Ευρωπη ενταθηκαν πολύ περισσότερο απ’ τις
αναγκες «εισαγωγης λαου» που η ΕΕ ειχε προσδιορισει. Οι μικροτερες
πιεσεις και δυσκολίες ενσωματωσης προερχονταν απ’ τις σοβιετίες που
κατερρευσαν, αφου εδώ υπηρχε μεγαλη πολιτισμικη συγγενεια, ενώ τη
διευκόλυνε πιο πολύ και η πολιτικη ανοικοδομηση και συνδεσή τους με
την Ευρωπη, που προχωρησε εκει σχετικα γρηγορα σε ανεκτα επιπεδα. Οι
πιέσεις όμως απ’ τον 3ο κοσμο, και μάλιστα σε εποχή ανοδου του
ισλαμικου φουνταμενταλισμου, υπηρξαν πολύ μεγαλες, ιδιαίτερα στο
μαλακό υπογάστριό της τον ευρωνότο. Στη χειρότερη θέση βρέθηκε η χώρα
μας, όχι μόνο ως η πιο εκτεθειμενη γεωγραφικα, γεωπολιτικά και
γεωμορφολογικα, αλλά κι ως ιδιαιτερα εκτεθειμένη (ακριβως όπως και στα
οικονομικά) στην πολιτικη-διαχειριστικη της αθλιότητα. Η αθλιότητα
αυτή περιλάμβανε τη γνωστη αχρηστία (ακριβως όπως και στα οικονομικα)
αλλά και την ιδιαίτερα επιθετική υπερμεταναστευτική πολιτικη, μια
πολιτική εκμαυλισμου-βιασμού της κοινωνίας και συστημικης πολιτικης
αναπαραγωγής συστήματος (ακριβως όπως και στα οικονομικα), την οποία
και διαμόρφωσε κι εφάρμοσε η αιχμή του συστήματος, δηλ. το ΠΑΣΟΚ. Την
πολιτική αυτή, ως ένα σημειο στηριζε η ΕΕ και η ελληνικη ΚΔ, και πέραν
κάθε σημείου, ο ψευδοπροοδευτισμος και η αριστερα, ιδίως η
αγριαριστερά.

     Οι ειδικότεροι στόχοι του ΠΑΣΟΚ ηταν συγκεκριμένοι :

     α) δημιουργια εργατικου πλεονασματος και συμπιεσης του εργασιακου
κόστους του κυριως παραγωγικου τομεα (α’ & β’ γενούς) . Η σχετικη
«αναπτυξιακη» λογική, προβλέπει την εκτεταμενη ανάθεση της χειροναξιας
στην εισαγόμενη εργασία ενώ υπολογίζει ότι η δημιουργούμενη εγχώρια
ανεργία, μερικως απορροφάται από τον παράλληλα διογκούμενο γ’ γενη
τομέα και η υπολοιπη περιθωριοποιείται κι εξαθλιώνεται, χωρίς να
αποτελεί πολιτική απειλή. Η «αναπτυξη» αυτή, ηδη καταδεικνύεται
στρεβλωτικη και τερατογενετικη ως προς τις παραγωγικές διαρθρωσεις,
φρούδα στην τριτογενη φούσκα της, και εγκληματική ως προς την αποδοχή
της δημιουργίας κι ογκωσης ενός νεοπτωχου εως αθλιου περιθωρίου.
     Την πολιτικη του αυτή το ΠΑΣΟΚ, οργανωσε και προώθησε
συστηματικά, εξασφαλίζοντας πρωτα τη συμμαχια της βιοτεχνιας, των
κατασκευων, των αγροτων, των μεσοστρωμάτων της οικιακης βοηθου, ακόμα
και των μικρομεσαιων του περιστασιακου αλβανικου μεροκάματου. Αυτό
εγινε διατηρωντας τους καταλληλους ορους ομηριας των μεταναστων κι
αντιστοιχη υψηλή προσφορά φτηνης εισαγομενης εργασιας.

     β) πολιτική στηριξη της ΚΑ, δηλ. του εαυτού του. Η σχετική
πολιτική προέβλεπε την ανανεωση της ψηφοδεξαμενης του ΠΑΣΟΚ που ηδη
εξαντληθηκε τη δεκαετία του 80, μαζι με την αποκάλυψη του
«σοσιαλισμου» του. Εδώ οι προσδοκίες αφορούσαν :

     β1) την προοδευτικη «αναβαπτισή» του στα θολά του
«αντιρατσιστικου» κι «ανθρωπινου» λόγου που επιβεβαιωνε στρατηγικα την
«ανθρωπινη» ιδεολογία του, αποδίδοντας στα κακά της συγκυρίας το
προηγηθέν ξεβράκωμά της.
     β2) τη διαπλοκη του ανανεούμενου «προοδευτικου λόγου» με τα
εκμαυλιστικά κι αναπτυξιακά του ανω σημειου (α) στο πλαίσιο της
εγχωριας ΚΑ ηγεμονικής προσπάθειας, δηλ. της προσπάθειας για την
εξελιξη-παγιωση ενός ηγεμονικου ηθικου-πρακτικου λογου με πλατεια
κοινωνικη στηριξη.
     β3) τη δορυφοριοποίηση της αριστερας, αναγκασμένης να στηρίζει
ιδεολογοπολιτικά μια πολιτική πού δικαίωνε το ιδιο, κι
ακινητοποιημένης μεσα απ’ την αλλοπρόσαλλη «προοδευτική» κριτική της,
ανάμεσα στις δικές του πρωτοβουλίες και τις κοινωνικές αμυνες
αυτοπροστασίας.
     β4) την ευθεία ψηφοφορική στήριξη από μεταναστευτικούς ψηφους
που, ως εκ της ιδιας της πολιτικής του, μπορουσε να εξασφαλισει σχεδον
στο σύνολό τους. Δεν χρειαζονται (εξ αρχης, τουλαχιστον) ψηφοι 1,5 εκ.
μεταναστων. Αρχικα αρκουσαν οι ψηφοι των ελληνικης καταγωγης
(βορειοηπειρωτων, ελληνορωσων κτλ – δικαιολογημένοι βεβαίως αυτοι)
αλλά και των πλαστών ελληνοποιήσεων, ωσπου να παλιωσουν οι ασιατες
κτλ. και να προστεθουν στην ψηφοδεξαμενη. Ας σημειωθει, ότι ~ 50.000
ψηφοι αντιστοιχουν σε 1% εθνικο εκλογικο ποσοστο (και μεγαλυτερο, σε
συνθηκες αυξημένης αποχής), αρα είναι κρισιμοι για οριακες εκλογες.
Ετσι πχ. κριθηκαν οι εκλογές του 2000 (που κάποτε πρέπει να
διερευνηθουν), κι ακομα οι προσφατες ΤΑ στις οριακες περιπτωσεις
(Αθηνα, Αττικη, Θεσσαλονικη κ.α). Ας σημειωθει εδώ, ότι ο φετεινος
περι ιθαγενείας νομος με τον οποιο πολλοι μεταναστες συμμετειχαν στις
εκλογες αυτες, ενας νόμος ακριβως στα μέτρα της τετοιας πολιτικης του
ΠΑΣΟΚ, ακυρωθηκε ως αντισυνταγματικος απ’ το ΣΤΕ, εγείροντας ετσι,
μαζι με την αγανακτηση των καθεστωτικων ΜΜΕ, και μειζον πολιτικο θέμα.
     Ας σημειωθει ακόμα, ότι εδώ δεν προκειται απλως για νικες 4ετίας,
αλλά για τη δι αυτων επανασταθεροποίηση του ετοιμορροπου κομματικου
συστήματος και κυρίως του ΠΑΣΟΚ, που μετα την πρωτη του 10ετια, επιζει
ετοιμορροπο επι 2 ακομα 10ετιες (και μαζι του όλο το σάπιο συστημα)
κυβερνωντας μαλιστα τον κατήφορο της χώρας.

     γ) αλλοιωση της πολιτισμικης ταυτοτητας της χωρας. Η ΚΑ οπτικη
του ΠΑΣΟΚ, ειτε ευρωσημιτικη ειτε γιωργαμερικανική, στόχευσε
στρατηγικα και συστηματικά στην εθνολογικη και πολιτισμικη ταυτότητα
της χώρας. Το ελληνας-ορθοδοξος, ηταν εχθρικό για τις
κοινωνικοπολιτικες και νοοτροπικές προσαρμογές-υποταγές που η ΚΑ
θεωρούσε απαραίτητες για τη χωρα, στο πλαίσιο της νεοταξικης
παγκοσμιοποίησης και του βαρειά συνένοχου εγχώριου ΚΑ «ρεαλισμού». Οι
ταυτότητες έπρεπε να χαθούν, οι καθημερινές εικόνες να
αμερικανοποιηθουν, οι αξίες να χρηματαποτιμηθουν, η εθιμικη διασταση
της συνειδησης να πληγει, τα βιβλία να πλαστογραφουν πραγματικοτητες
κι οριζοντες, τα βιοτικά ρίσκα των αλλότριων επιλογων να γίνουν
αποδεκτά, οι τάσεις πολυχρωμης μονοδρομησης να κυριαρχήσουν πάνω στην
απειθαρχητη συμπόρευση, το αντι-κρατικο μονομπλοκ να μεταλλαχθει σε
υπο-κρατικο διπολο, οι αντι-κρατικές αντιστασεις να αλληλοακυρωθουν ως
μοριακες αλληλοσυγκρουσεις, η ακαμψια της μέσης να γινει ευπρεπης
υποκλιση, η πλαστικοτητα της αυτο-αναδυσης να γινει μανατζίριαλ
διαχειρίσιμη, οι ανθρωποι να γίνουν περαιτερω εργατες και καταναλωτες.
     Εδώ, ως αρχιμηδειο στηριγμα ανατροπης και προσχημα,
χρησιμοποιηθηκαν τα πολλά νεοελληνικα στραβα, απ’ τον επαρχιωτισμο ως
την κουτοπονηρια, αλλά και πάλι αυτό δεν έφτανε. Η χώρα επρεπε να
υποστει το σόκ του βιασμού που μόνο μια αλαλούμ πολιτισμική εισβολή
μεγάλης κλίμακας θα εξασφάλιζε. Κι αυτό μεταφρασθηκε σε 10 – 15 %
εισαγωγή μεταναστων με κάθε τρόπο, μεσα σε 2 δεκαετιες, σ’ ένα ρυθμο
των 100.000 ετησιως τα τελευταία χρόνια, ένα ρυθμο που συνεχίζεται.
     Στις πρωϊμες αντιστάσεις και την αναδυόμενη ανησυχία της
κοινωνίας αντιπαρατάχθηκαν θεσμικά (ή κι από-θεσμικα) και βαρειά
ιδεολογικά οπλα. Η φιλο-ξενη Ελλαδα της γειτονιάς, κατηγορηθηκε απ’
τους εν Κολωνακιω κι Εκαλη ηγέτες της (και τη μείζονα διανόησή της)
για ρατσισμο και ξενοφοβια – τα δυο ταυτίσθηκαν υπουλα στην
πλαστογραφική ιδεολογική απαξίωσή τους. Η χώρα της απ’ αρχαιότητας
κοσμοπολιτειας από Ατλαντικου εως Ινδικου, της βυζαντινης πολυεθνικης
ελληνικότητας, της πρωτοθωμανικης και υστεροθωμανικης Εσπερίας κι
Οδησσου, της προπολεμικης μετανάστευσης στο νέο κόσμο και της
μεταπολεμικης μεταναστευσης στη γηραια ευρώπη, η χωρα των ελλήνων κι
αρβανιτων ελλήνων κι εβραίων ελλήνων και αρμενίων ελλήνων κτλ. ως
σήμερα, κατηγορήθηκε για ρατσισμο και ξενοφοβία. Στην πολυεθνικη
διαλυση των σχολείων αντιπαρατεθηκε η κολλεγιακή διαφυγή, στην
πασιφανη εκρηξη της εγκληματικότητας οι ψευδεις στατιστικές, στην
καταστροφη των βιουμενων οικονομιων η «συνεισφορα στην εθνικη
οικονομια», στο αβατο του περι την Ομόνοια κέντρου οι κοσμοπολιτιές
των περί το Κολωνάκι μπαροβιων παρα-πολιτικών, στις κραυγές των
απελπισμένων συνοικιών οι κραυγές του «προοδευτισμου» και οι συναυλίες
του Νταλάρα.
     Είναι χαρακτηριστική εδώ η προσφατη προκλητικη, παμφρουρουμενη κι
εντος ναου (στο κέντρο της πληγης, στον Αγ. Παντελεήμονα)
«αντιρατσιστικη συναυλια» του ακατονόμαστου, που λεει κι ο Τζίμης ο
Πανούσης, στην οποία συνεπραξαν Παπουλιας και Ιερωνυμος. Η μετ’ ολίγες
ημέρες απαντητική τοπική συγκέντρωση, στην οποία συμμετείχαν και
χρυσαυγίτες (γιατι όχι, δημοκράτες-δειμοκράτες μου ;), πνιγηκε στο
δακρυγονο και στα κρότου-λάμψης που ριχτηκαν ακομα και μεσα στην
εκκλησία οπου κατεφυγε το δερόμενο πλήθος.

     Όλα αυτά βεβαίως τα προοδευτικα, αναπαράγουν και βαθαίνουν τα
κοινωνικά κι εθνο-διχαστικα αδιέξοδα, με την ειδικότερη συνδρομή της
αριστερας και της προόδου, ενω δημιουργουν κι ενθαρρύνουν μια νέα
κοινωνική απειλή.
     Την απόδειξη έδωσε η κατάληψη της Νομικης από εκατονταδες
λαθρομετανάστες 10ετους θητείας, και τα οσα επονται σαν συνέχεια. Εδώ
ενέχεται αμεσα η κυβερνητικη πολιτική η οποία και προσμετρά το επι
πλέον όφελος της ευκαιρίας για κατάργηση του πανεπιστημιακου ασύλου
(βλ. πιο κατω Κ.4) καθως κι αυτό της αποσυρσης απ’ την ατζέντα του
φιάσκου Ζημενς. Ενέχονται όμως επι πλέον σύριζα κι οσοι επιμενουν να
αντιλαμβάνονται το πρόσφατο γιαούρτωμα ως θυσία υπερ της κοινωνίας.
Εδώ αγνοειται μια βοουσα πραγματικότητα. Στη χωρα, τα μεγέθη, οι
ρυθμοι και τροποι της μετανάστευσης καθως και οι μετεπειτα πρακτικές
των μεταναστων, οι σχέσεις που εχουν διαμορφώσει με τις κοινωνίες
υποδοχής και οι παραπέρα απειλές, προσδίνουν στη μεταναστευση αυτή
καθαρά το χαρακτήρα Εισβολής.

     Η αντιμετώπιση της μεταναστευτικής εισβολής, δεν είναι εύκολη. Η
χλιαρή διπλωματία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της διασπαρείσας
αθλιότητας και οι οψιμοι φράχτες, λίγα μπορουν να κάνουν για το μείζον
αυτό κοινωνικό πρόβλημα. Αλλά και κάθε ειδικότερου μέτρου κι
αναζήτησης, προέχει ένα βασικο ηθικο-πολιτικο ξεκαθάρισμα των
πραγμάτων.
     Σ’ αυτό, βασική παραμένει η γενικότερη κατανόηση της συστημικής
μεταναστευτικής πολιτικής, όπως την επιχειρήσαμε πιο πάνω.
     Δε φτάνει όμως αυτό. Ο αυτόνομος κοινωνικός λόγος απαιτεί και την
αναμέτρηση με τον ιδιο τον εαυτό του, απαιτει απαντήσεις και θεμελίωση
στα ίδια τα ανθρωπιστικα και κοινωνητικά του στοιχεία.

     Αυτό που πρεπει να γινει πρωτα σαφές, είναι ότι η μεταναστευση
(κι οπωσδηποτε η υπερ-μεταναστευση) δεν αφορα μονομερη αναβαθμιση ζωης
των μεταναστων, αλλά αντιστοιχη επιβαρυνση της ζωης των ντόπιων στις
χωρες υποδοχης. Σε οριακες και υπο ορους περιπτωσεις (πχ. μεταπολεμικη
Γερμανια, βλ. και πιο πανω) η ορισμένη καπιταλιστικη ανάπτυξη
βελτιώνει και το επιπεδο ζωης στις χωρες υποδοχης. Και πάλι όχι χωρίς
ασυμμετρες αρνητικές επιπτωσεις, εξ ου και οι σχετικες κοινωνικες
αντιδρασεις, που ανεξάρτητα απ’ την πολιτικη τους εκφραση ή κι
εκτροπή, εχουν πίσω τους στοιχεία αρνητικής αναδιανομής στην ποιότητα
ζωής. Ετσι, οποιαδήποτε λόγος στο θέμα οφείλει να έχει υπ’ οψη του
αυτή την απλή αλήθεια, την αλήθεια για την πραγματική ανταγωνιστική
βιοτική θέση ντόπιων και μεταναστών κι όχι τα συστημικα ψεύδη και
ιδεολογήματα. Το πραγματικο ηθικο-πολιτικο θεμα είναι το μετα απ’ αυτή
την πραγματικότητα, όπως εγείρεται κι απ’ την κοινη πια διαπιστωση,
ότι η χώρα δεν χωρά πια άλλους μετανάστες. Δεν πρόκειται για απλή
μετρική, αλλά για ηθικο-πολιτικη απάντηση στο ερώτημα. Ο κόσμος
οφείλει να χωρεσει την παγκόσμια δυστυχία στο σπίτι του ; Μηπως να την
αποδιώξει (πώς 😉 ενοχλημένος ή να την αγνοήσει κλεισμένος σε μια
ψευτικη ησυχία ; Η τι να κάνει τέλος πάντων ;

     Κανεις δεν δικαιουται φυσικα, να υπερασπιζει τη μικρη και φρουδα
ευημερία του, αδιάφορος για τη δυστυχία γύρω του. Κι αυτό αφορά όχι
μόνο τον καθενα χωριστα αλλά και τη χώρα συνολικά και τη συλλογική
εθνικη συνειδηση. Μια χώρα αλλωστε, που η ίδια της η ελευθερία-
προοπτική είναι ανέκαθεν στενά δεμένη με τις εκφράσεις και περιφορές
της παγκοσμιας δυστυχιας, που ολο και τριγυρνουν εδώ για απαντήσεις,
απειλώντας αλλοιως να επιστρέψουν . Η δυστυχία αυτή και η επιθετική
εκφρασή της, έχει από πολλούς αιώνες κι επανειλημμενα διαλεχθεί με το
ελληνικό εθνος, αποτελώντας ετσι οργανικό στοιχείο στην εθνικη ηθικη-
πολιτικη σταση. Έχει καταγραφεί ως αλληλεγγυο οικουμενικο κι
εκπολιτιστικό πνευμα, αλλά και ως ως αμυντική-απωθητική- ελευθερωτική
αποφασιστικότητα. Ως οψη που μετράει τη γη, κι ως κόψη τρομερή.
Απέναντι σε κάθε επιθετική δυστυχία, όπως αυτή των μηδικών σατραπειών,
αυτή των μογγολικων ορδων, κι αυτή της νεωτερης ευρωπαϊκής κοινωνικής
αιχμαλωσίας, η ελληνική στάση ειχε αυτό το διπλό χαρακτήρα. Την
υπερασπιση των πατρωων αλλά και την ιδιαίτερη ανθρωπιστική
ελευθερωτική συμβολή της ή αλλοιως τον εκπολιτισμο των απειλητικων
ορδών.

     Πρέπει εδώ να ξεκινήσουμε απ’ τον ανθρωπισμό, όπως υπεισερχεται
στα ανόητα αριστερά επιχειρήματα, αλλά κυρίως όπως οντως απασχολει
συνειδησιακά την ίδια την πληττόμενη και συκοφαντούμενη κοινωνία.
     Ο ανθρωπισμός δεν αφορα ουτε περιστασιακή ελεημοσύνη, ουτε
παρεκκλησιαστικές ή παραπολιτικές-ΜΚΟ εργολαβίες, ούτε ισόβια και
πλήρη ερυθροσταυρίτικη αφιέρωση, ούτε μια ανάλογη διαρκή αυτοθυσία. Κι
αυτό, διότι ένας τέτοιος ανθρωπισμός απλώς αναπαράγει την ανάγκη του
και τον εαυτό του, ενώ ηθικά, οταν δεν αφορα το ευθέως εργολαβικό
αζημίωτο, συνδέεται με την ψυχοπονιάρα, ψυχοσωστική, στενο-κοσμη,
απέπλιδα, στενοπροσωπικη ακτιβιστική δραπέτευση απ’ το κοινωνικό
δράμα. Ο ανθρωπισμός δεν αφορα μεν ψευδοφιλάνθρωπα προσχηματα και
λόγια, μα ούτε αφορα ένα ακτιβιστικό αλτρουϊσμό, στον αντίποδα δηθεν
του τρέχοντος ατομισμού. Οσο κι αν εκδηλώνεται (και) με αλτρουϊστικές
πρακτικές, οσο κι αν οι πρακτικές αυτές κατά περίπτωση (συγκυρια)
μπορεί να αποτελουν την κύρια έκφρασή του, οσο κι αν έχει ηθικη-
πρακτικη αξια η θεραπεια ενός πάσχοντος μεσα σε εκατομμύρια άλλους, ο
ανθρωπισμός, δεν εξαντλειται στα ψυχοπονιάρικα και τα προσκοπικά. Κι
αυτό φαίνεται καθαρά, όταν ο προσκοπικός ακτιβισμός δεν
αντιπαρατίθεται απλώς στην πλεονεξια των «δυο χιτώνων» αλλά
αναδεικνυει διλλήματα ανταγωνιστικής επιλογής – στη Μπιάφρα ή στο
δίπλα υπόγειο να πάει ο χιτώνας ; Φυσικά, εδώ ελλοχεύει μια απάντηση
ότι οι οριακές περιπτώσεις δε μπορει να είναι προσχήματα σχολαστικου
στρίβειν δια του αρραβωνος. Αμ δε.

     Πρωτον, ετσι κι αλλοιως καλά είναι και τα προσκοπικά και κανείς
δεν τα ξορκίζει. Δευτερον, οι περιπτωσεις αυτές δεν είναι οριακές,
αλλά ο κανόνας. Τριτον, ετσι κι αλλοιως εν προκειμενω, για
ανταγωνιστικές επιλογές συζητουμε – να ταϊσω την Ασία ή το Πέραμα ;
Τεταρτον, τα οριακά και τα δύσκολα, τα δίνει ο θεος όχι για σχολαστικο
πασατέμπο ή για ψευδο-αντισχολαστικη παράκαμψή τους, μα για υπερβάσεις
των «προφανών» του τρέχοντος κοινου λόγου, δηλ. για σταυρόλεξα (=
σταυρος + λογος) ανιόντος ανθρωπισμού, πράμα που ξεπερνά και
«πρακτικιστικά» και «θεωρητικά» τον αλτρουϊστικό ακτιβισμό.

     Κι ενώ η ως τώρα καταστρωση του θέματος, δεν αποφεύγει – ευτυχως
– τα της προσωπικής επιλογής και φώτισης «στο κάτω-κάτω», αυτού του
είδους η «τελικη» επιλογή είναι πράξη κι όχι πραξεολογία. Που θα πει
ότι η «στο κάτω-κάτω» αποστολή του χιτώνα εναλλακτικά στη Μπιάφρα ή
την Αϊτή, καλώς μεν εγινε αφού ετσι με φώτισε, αλλά σε καμμία
περίπτωση δεν αποτελεί συνταγή ορθοπραξίας υπέρ Μπιάφρας πχ. και κατά
της Αϊτής. Ενώ βεβαίως, στην περίπτωση που προτείνεται ως τέτοια
συνταγή, καταδεικνυεται αυτομάτως ότι τα αλτρουϊστικά είναι προσχήματα
εγωιστικής (υποκειμενιστικης) «ψυχοπονιαρας» προ-επιλογης, και
αντιστοιχης κατευθυντηριας αξίωσης.

     Πέραν όμως της «κάτω-κάτω» διάστασης του ανθρωπισμου, παραμένει
το σταυρόλεξό του, ο αναβαθμιστέος κοινος λόγος για το θέμα. Εδώ, κι
αφου στα περί αλτρουιστικού ακτιβισμου αναφερθήκαμε πιο πάνω, πρέπει
περαιτέρω και χωρίς πολλά-πολλά, να απορριφθουν όλα τα αριστερα
κριτηρια κι απαντήσεις του γνωστου τύπου, δηλ. ότι ανθρωπισμος είναι ο
σωστος ανθρωπισμος, και σωστος είναι αυτός που μάθαμε ότι είναι, και
που περιλαμβανει την καλη ανταπόκριση στα παλαιοσοβιετικα κριτηρια,
την θορυβωδη-αντιπαιδευτικη-μισαλλοδοξη υπαρξιακή κοινωνική
προκλητικότητα, διάφορα πιασιάρικα στοιχεια εξωτικου διεθνισμου και
τέλος αποκρισιμότητα στο ιδιαίτερο νταραβέρι της γκρούπας μας.
     Βέβαια, αν πεταχτούν όλα αυτά δεν μένει και τίποτα για την
αριστερα. Κι όμως, της μένει ολόκληρος αναπροσανατολισμός, τοσο στο
συγκεκριμένο ζήτημα, οσο και στα γενικότερα που εχουμε αλλού αναφέρει.
Κι οπωσδήποτε μένουν, τα πολυτιμα στοιχεία του βαθέως ψυχοπυρήνα των
ανθρώπων της, που τώρα παραμιλούν και παραπράττουν μέσα απ’ τα
αριστερά ιδεολογήματα.

     Τωρα, σε μερικως καθαρισμένο τοπίο, ίσως στο ανθρωπιστικό ερώτημα
– και χωρίς φυσικα να το εξαντλει – να χωράει και η συνακόλουθη των
ανω, διαπίστωση. Το ανθρωπιστικό ζήτημα, δεν αφορα μια διμερη σχεση
ελεημοσύνης-αλληλεγγύης, αλλά μια τριμερή σχεση επιπτώσεων –
κοινώνησης, αποτελει δηλ. ένα Πολιτικό ζήτημα, και μάλιστα πέραν του
(εγγενως ανεπαρκούς) ανθρωπιστικου ακτιβισμου καθως και πέραν του
(αντι-κοινωνικου) αριστερου μετωπισμου, δηλ. σε ανάλογη οσμωση-ρήξη με
τις εκδοχές του αυτές.

     Αλλά η πολιτική φύση του ανθρωπιστικου ζητήματος, δεν υπονοει
αυτομάτως την α’ ή β’ στρατηγική ή πλατφορμίστικη εκφρασή του, αφου τα
πολιτικοστρατηγικα ζητήματα αναζητούν τις δικές τους συνθετες
απαντήσεις, ζήτημα εκτος του θέματος αυτου. Δεν είναι όμως και ζήτημα
ασχετο, αφου στις απαντήσεις αυτές η ανθρωπιστική διασταση οφείλει να
είναι παρουσα, και δή κυρίαρχη, ως ανθρώπινη κι όχι ως απλως
ψυχοπονιάρα.

     Το συμπερασμα εδώ είναι ότι το ανθρωπιστικο ζητημα αφορα μιαν
ανθρωπινη πολιτική, που σημαίνει μια πολιτική που αξιωνει τον ανθρωπο
– στο τώρα του και στη σχεση του τώρα με το αύριο, μ’ όλα τα σχετικά
ζητούμενα – δηλ. που αξιώνει το Υποκείμενο της πολιτικής αυτής,
ενώπιον του Αντικειμένου του δηλ. του Αλλου Εαυτου του ή αλλοιως,
ενώπιον θεου κι ανθρωπων.
     Αν το συμπέρασμα αυτό είναι σωστο, μ’ ολο που μια σειρά πολιτικά
επιδικα κι ερευνητέα παραμένουν, και μ’ ολο που η πολιτική έχει το
καλο και το κακο να μην είναι τυφλοσούρτης – αρα δεν δίνει μιαν
«αντικειμενικη» απάντηση εδώ, υπερ της Μπιάφρας και κατά της Αϊτής –
προσφέρει ένα κρίσιμο στοιχείο. Χωρίς ψευδαντικειμενισμους και χωρις
να απαξιώνει την προσωπικη «στο κάτω-κατω» επιλογη, η πολιτική
διαμορφώνει το κοινό εδαφος της συλλογικης υποκειμενικής-αξιωτικης
απάντησης, όταν φυσικά είναι τέτοια που οντως να το διαμορφώνει. Και
τέτοια είναι όταν έχει θεμελιακη πραγματική και ιδεολογική αναφορά σ’
ένα τέτοιο κοινο-διαμορφωτικό τόπο, στο μείζονα ειδοποιό πολιτισμικό
τόπο, στον κύριο ταυτοτικό τόπο στον οποίο η ανθρώπινη ταυτότητα
πλαθεται κι επάγεται, δηλ. στον ειδοποιό εθνικό τόπο.

     Ετσι, το εθνικο, δεν αντιπαρατίθεται αλλά μορφοποιει το ανθρωπινο
σε μια διαρκη αλληλεπαγωγη, χιλιετίες τώρα (και κατά την εως σημερα
κατά περιπτωση εθνική ιστορική ποιότητα κι αντοχή του), ενώ ως προς το
θέμα μας το εθνικο εμπεριέχει το ανθρωπιστικο, κι αντίστροφα το
ανθρωπιστικο εμπεριέχεται στο εθνικό. Αυτό θα πει ότι το ανθρωπιστικό
ζήτημα (ως μετ-ακτιβιστικο και μετ-αριστερο) υπακούει στην (αναγκαία)
εθνική-πολιτικη συλλογικοτητα (και τις αντιστοιχες υποκειμενικότητες)
η οποία και κοινωνει ιδεο-πρακτικα με τα Νυν κι Αιεν Ανθρωπινα.

     Η προκυπτουσα σειρα, πέρα απ’ τα εξειδικευτικά κενά της είναι.
Ελληνεθνικό το Πατρώως επαγόμενο Ανθρώπινο κι Ανθρωπιστικό παρ’ ημιν,
το Εθνικοπολιτικό ανιόν των Ελλήνων.

Η ιεράρχηση αυτή, εμπεριέχει το γνωστο «πρώτα η Ελλαδα», που ʽλεγε κι
ο Σημίτης, αλλά πιο ουσιαστικά.

     Πρωτον, δεν ταυτίζεται με το «Γκρίκχελαντ ύμπερ άλες», όπως ισως
θα το διάβαζαν πολλοί, με την εθνικιστικη δηλ. αυτο-αξιωση (ερημην του
πατρώως επαγόμενου Ανθρωπινου στοιχειου) και τις σχετικές αξιώσεις
επιβολής.

     Δευτερον, δεν είναι προσχηματικη μονον προτεραιότητα στα καθ’
εκαστα, δεν συνοδευεται δηλ. απ’ το ετερον του Σημιτισμου ρητο, ότι
«δεν θελουμε μια χωρα φρούριο» και τις ανάλογες πασοκόφουσκες.

     Τριτον, στο βαθμο που ο κοινος τοπος-λογος εντοπίζει εθνική πίεση
προερχόμενη απ’ όποια παγκόσμια δυστυχία ή άλλη βουλιμία, η
ηθικοπολιτικη προτεραιότητα είναι σαφής, αποτελώντας και το αντίστοιχο
πλαίσιο αναζήτησης εξειδικευτικων μετρων, εκ του συνόλου του
εθνικοπολιτικού οπλοστασίου, κατά την αναγκαία πολιτική οικονομία και
σειρά. Ο ανθρωπισμός, ως ανω, δεν είναι λόγος για να υποδεχτεί η χώρα
τα αφρασιατικα μιλιούνια, ουτε λόγος η λιμοκτονούσα εισβολή να
μετονομασθει σε κοινωνική-ανθρωπιστικη ανάγκη. Αυτό καθόλου δεν
υπαγορεύει την εχθρότητα στο λαθρομετανάστη, ούτε απαγορεύει την
οριακή του περιθαλψη. Υπαγορευει όμως την αποφασιστικη αντιπαλότητα
στην εισβολή του – ως εισβολή και χωρίς καλλιτεχνικές φιοριτουρες – σ’
αγαπώ, σε συμπονώ, να δουμε και πως θα σε συμπονεσω κι εμπράκτως ως
εκεί που μπορω, αλλά συγκάτοικο δεν θα σε δεχτω. Στην ανθρωπινη μοίρα
κι επιδίωξή μας, τα παπιά και τα βαπόρια, παν μαζι και πάνε χώρια.
     Υπαγορευει βεβαίως, στο πλαίσιο και της εμπρακτης κατανόησης, και
την οριακή διερεύνηση των αντοχών κι ανοχών – μήπως στα 10 εκ. χωρανε
κι 100.000 μετανάστες (~ 1%), και δη Αλβανοι κατά προτεραιότητα από
κάθε άποψη ; Αν μάλιστα αυτό απαντά και σε ειδικότερες κοινωνικες-
αναπτυξιακές αναγκες (όχι αυτές της ΚΑ που αναφέραμε πιο πάνω), τόσο
το καλύτερο.

     Τεταρτον, τα σωστα κι αγια (κι ελληνοχρωστουμενα αλλωστε)
ασυλοπολιτικά, δε μπορουν να υπακουουν απλως σε συμβατικους δικαιϊκούς
κανονες, αλλά οφείλουν στην ουσιαστική δικαιϊκή λογική τους να
συνυπολογίζουν αριθμούς – πχ. τι σημαινει 1% πολιτικά διωκόμενοι
ασιάτες κτλ.

     Πεμπτον, οι σαφείς εθνοπροτεραιότητες, δεν αποτελούν λόγο-τρόπο
για παρακαμψη του μεγάλου κοινωνικού θέματος «δυστυχια-μεταναστευση»,
ουτε ευσχημο εγκλεισμο στην όποια «εθνικη ευδαιμονια». Αντιθετα, η
ίδια η ένταξη του ζητήματος στην αναγκαία εθνική πολιτική, αποτελεί
μια απ’ τις εθνοπροτεραιότητες. (Φυσικα, εξω απ’ τη βιούμενη πίεση
υπάρχει πάντα η τάση όχι για εθνική οικουμενικότητα αλλά για
(αντ)εθνικό-εγωιστικό χαζοευδαιμονισμό, σε συγκρουση με τον αντίπερα
προοδευτικο αγρι-ανθρωπισμο. Πάντα ετσι η εμπειρία, πικρη ή γλυκια,
έχει την αξία της, όμως η εμπειρία έχει και την ιστορική καθώς και τη
θεωρησιακή εκφρασή της). Οι βασικοί αξονες μιας τέτοιας πολιτικής
είναι ουσιαστικα οι εξης δύο, πέρα απ’ τις εξειδικεύσεις τους. α) ο
εκδημοκρατισμος και η κοινωνικη – αναπτυξιακη πολιτικη στον τριτο
κόσμο, αποτελεί σταθερό εθνικό στόχο, απαιτώντας κι αντιστοιχες
συστηματικες εθνικές και διεθνείς παρεμβάσεις, πολιτικές, οικονομικες
και τεχνικες. β) το κυριο βάρος του σχετικού αγώνα εχουν οι ίδιοι οι
ιθαγενεις πληθυσμοι, οι οποιοι μαλιστα πρεπει να κατευθυνουν εκει την
εγχωρίως δημιουργουμενη κοινωνική και πολιτική πιεση, κι όχι στην
μεταναστευτική εκτόνωση και μεταφόρτωσή της.

 

H ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΡΑΒΩΝ

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Συσσωρευμένη οργή και ματαίωση δεκαετιών του αραβομουσουλμανικού κόσμου, ηθική, κοινωνική, πολιτική, εθνική, εκρήγνυνται τώρα μπροστά στα ένοχα και αμήχανα μάτια Ευρωπαίων και Αμερικανών, προκαλώντας νέο κύμα ανασφάλειας στο Ισραήλ, κράτος του Διαρκούς Πολέμου στη Μέση Ανατολή. Ο ίδιος ο πυρήνας της «Αυτοκρατορίας» διχάζεται τώρα βαθειά για το πώς πρέπει να αντιμετωπίσει το νέο δεδομένο που, εκτός των άλλων, απειλεί καθεστώτα-στυλοβάτες της Pax Americana και Israeliana στη στρατηγικότερη περιοχή του κόσμου. ‘Ηδη, πολύ δύσκολα φαντάζεται κανείς πως θα μπορέσει π.χ. το Ισραήλ να συνεχίσει τον αποκλεισμό της Γάζας με οποιαδήποτε ελάχιστα δημοκρατική κυβέρνηση στην Αίγυπτο, αναγκασμένη, ακόμα κι αν δεν το θέλει, να παίρνει υπόψιν της τις διαθέσεις του πληθυσμού.

Το επαναστατικό κύμα που ξεκίνησε στην Τυνησία, συνεχίζεται στην Αίγυπτο, απειλεί την Ιορδανία, την Υεμένη και ποιός ξέρει ποιους ακόμα, θυμίζει σε ορισμένους αναλυτές, με τη μεταδοτικότητά του, τις ευρωπαϊκές επαναστάσεις του 1848. ‘Αλλοι πάλι, διερωτώνται μήπως βρισκόμαστε σε ένα αραβικό 1789. Το παρόν, είναι το πέμπτο μεγάλο επαναστατικό κίνημα που διατρέχει τον μουσουλμανικό κόσμο στη διάρκεια ενός αιώνα. Προηγήθηκαν οι εξεγέρσεις κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τα αντιαποικιακά κινήματα, με αποκορύφωμα την Επανάσταση της Αλγερίας, η εποποιία του εθνικού Παλαιστινιακού κινήματος, η Ιρανική Επανάσταση του 1979.

‘Όπως όλες οι γνήσιες Επαναστάσεις στην ιστορία, έτσι κι αυτή χαρακτηρίζεται από την άμεση, δυναμική εισπήδηση των ίδιων των λαϊκών μαζών στην πολιτική δράση. Στην Αίγυπτο, στον πυρήνα της εξέγερσης είναι 19 οργανώσεις νεολαίας, διαδικτυωμένες με το ‘Ιντερνετ, με μισό εκατομμύριο μέλη, αποτελούμενες κυρίως από διπλωματούχους, μορφωμένους, αλλά χωρίς δουλειά νέους, που βλέπουν ένα διεφθαρμένο και τυραννικό καθεστώς, υπόδουλο στους ξένους, να ματαιώνει την ελπίδα και την αξιοπρέπειά τους. Περισσότερο από το αίτημα της ελευθερίας ή τις όποιες οικονομικές και κοινωνικές διεκδικήσεις, είναι η βαθειά ανάγκη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ατομικής και συλλογικής, που βρίσκεται στη ρίζα της αραβικής εξέγερσης. (Ειρήσθω εν παρόδω, η αξιοπρέπεια αυτή είναι υπεύθυνη για τις ήττες των, συντριπτικά υπέρτερων σε ισχύ και τεχνολογία, ΗΠΑ και Ισραήλ σε Ιράκ και Λίβανο αντίστοιχα, την τελευταία δεκαετία).

Στη μνημειώδη «Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης» ο, και πρωταγωνιστής της, Λέων Τρότσκι παρατηρεί ότι μια επανάσταση δεν κερδίζει όταν οι οπαδοί της έχουν περισσότερα όπλα, αλλά όταν είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα ξεκίνησαν όταν η κοινωνική πίεση έσπρωξε έναν μικροπωλητή της Τυνησίας να αυτοπυρποληθεί, καταλύοντας έτσι την συσσωρευμένη οργή και μετασχηματίζοντάς την σε εξέγερση. Τα περισσότερα, αν όχι όλα τα αραβικά καθεστώτα στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά στην επίγνωση του πληθυσμού ότι θα χρησιμοποιήσουν την πιο ανελέητη βία αν απειληθούν. Η φυγή του Μπεν ‘Αλι απέδειξε στους ‘Αραβες ότι το μέχρι χθες αδιανόητο είναι πλέον δυνατό. Ο φόβος μετακόμισε από τον δρόμο στα παλάτια, ανοίγοντας το κουτί της Πανδώρας για τους σατράπες που κυβερνούν μια περιοχή από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ινδικό Ωκεανό.

‘Αραβες και Παγκοσμιοποίηση

Σε αντίθεση με τα προηγούμενα επαναστατικά κινήματα των Αράβων, το τωρινό είναι περισσότερο πολιτικό και κοινωνικό, παρά εθνικό, στρέφεται δηλαδή άμεσα εναντίον των ντόπιων καθεστώτων, όχι των ξένων αποικιοκρατών. Λέμε βέβαια άμεσα γιατί αυτά ακριβώς τα καθεστώτα είναι, στην πραγματικότητα, τα «ρελαί» ενός αποικιακού συστήματος κυριαρχίας, αλλά και γιατί είναι αδύνατο το αίτημα της αξιοπρέπειας, που συνέχει αυτές τις εξεγέρσεις, να περιορισθεί στο εσωτερικό και να μην επηρεάσει τις εξωτερικές σχέσεις αυτών των χωρών. Το παλαιστινιακό παραμένει πάντα βαθύ, αθεράπευτο τραύμα στην ψυχή του Ισλάμ, οι επεμβάσεις, μόνο την τελευταία δεκαετία, σε Ιράκ, Γάζα, Λίβανο, Αφγανιστάν, Πακιστάν, οι ιδεολογικές επιθέσεις κατά του Ισλάμ, τα στρατόπεδα βασανιστηρίων στο Γουαντάναμο, το Αμπού Γκράιμπ, το αεροδρόμιο Μπαγκράμ της Καμπούλ, έχουν συσσωρεύσει αβυσαλλέο μίσος κατά των Δυτικών.

Αυτό όμως που κάνει πραγματικά εκρηκτικό το κοκτέιλ είναι οι συνέπειες της δημογραφικής έκρηξης, της ανόδου του μορφωτικού επιπέδου, οι οικονομικές και πολιτιστικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και η μεγάλη πολιτιστική επανάσταση του ‘Ιντερνετ. ‘Ένα εκατομμύριο άνθρωποι προστίθενται κάθε χρόνο στον πληθυσμό της Αιγύπτου, απαιτώντας μια ανάπτυξη της τάξης του 6-7% για να διατηρηθεί απλώς το βιοτικό επίπεδο. Η χώρα υποφέρει επιπλέον από τις συνέπειες της γνωστής συνταγής ιδιωτικοποιήσεων και φιλελευθερισμού, που εφήρμοσε, όπως και οι άλλες αραβικές χώρες. Διαθέτει όμως μια μεγάλη κατηγορία νέων, καλά μορφωμένων, ενώ ζει κι αυτή σε ένα διεθνές «πολιτιστικό» περιβάλλον που έχει ανεβάσει τις συνολικές προσδοκίες του πληθυσμού του πλανήτη. Σήμερα, η μόρφωση και η διεθνής τηλεόραση (το Αλ Τζαζίρα εν προκειμένω) κατέστησε τα στάνταρτς της δυτικής ευημερίας και της δημοκρατίας γενική προσδοκία ευρύτατων μαζών του «τρίτου κόσμου», όπως αποκαλούμε κατ’ ευφημισμό το κατά Μπρωντέλ «κόλαση ή καθαρτήριο» της ανθρωπότητας.

Οι ‘Αραβες δεν έχουν μόνο τη δυνατότητα να πληροφορούνται άμεσα τι συμβαίνει στον κόσμο τους, αλλά και τη δυνατότητα να συνδιαλλέγονται. Το ‘Ιντερνετ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη μιας δημόσιας σφαίρας σχετικά ελεύθερου διαλόγου, αλλά και στη δυνατότητα δικτύωσης των ανθρώπων μεταξύ τους. Η αιγυπτιακή επανάσταση θα μείνει ίσως στην Ιστορία ως η πρώτη ψηφιακή επανάσταση.

Τα όρια της αυτοκρατορικής ισχύος

Πρώτη σε κυκλοφορία στο Ισραήλ η Yediot Ahronot ωρύεται για την «εγκατάλειψη» από τους Αμερικανούς του Μουμπάρακ: «Μια πράξη βλακείας και πλήρους αδυναμίας κατανόησης. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν σέβεται τίποτα το ιερό…μπορεί να μας πουλήσει από σήμερα μέχρι αύριο». Προφανώς, για τον Νετανιάχου, η ενδεικνυόμενη λύση θα ήταν να δώσουν οι ΗΠΑ «πράσινο φως» στον αιγυπτιακό στρατό να ματοκυλίσει τη χώρα για να σώσει τον Μουμπάρακ, γιατί αυτή είναι στην πραγματικότητα η μόνη διαθέσιμη εναλλακτική.

Κλαίει και οδύρεται και η κεντρώα «Μααρίβ», με την «οδυνηρή αφέλεια» του Ομπάμα, που, γράφει, νόμιζε ότι βγάζοντας ένα λόγο στο Κάιρο, θα κέρδιζε την ψυχή του Ισλάμ, φτάνοντας περίπου να κάνει εκκλήσεις στον … Αλλάχ: «Η Βαγδάτη στο χάος, η Βυρηττός έπεσε στους εξτρεμιστές, η Γάζα έπεσε στη Χαμάς, το Αμμάν κι ο Βασιληάς παρασύρονται από τον αέρα, στο Κάιρο σπάει ο θρόνος του Αιγύπτιου Προέδρου – και τι του ζητάνε, σε αυτές τις ώρες που παίζεται η επιβίωσή του, να κάνει διάλογο με την εξέγερση! Μόνο ο Αλλάχ ξέρει τι θα έρθει μετά» Πιο ρεαλιστική, η Τζερούσαλεμ Ποστ στηρίζει τον ματωβαμμένο αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών του Στρατού Σουλεϊμάν για τη «μετάβαση».

Οι Εβραίοι είναι, πιθανώς, μια από τις εξυπνότερες ελίτ της ιστορίας. Φαίνεται όμως ότι το πολύ γαρ της ισχύος αποβλακώνει ανθρώπους και σύνολα. Δηλαδή τι περίμεναν; Ότι οι Ιρακινοί θα υποδεχθούν με σημαιούλες τους κατακτητές, ότι οι Παλαιστίνιοι θα εξέλεγαν στις ελεύθερες εκλογές, που εκείνοι τους υποχρέωσαν να κάνουν, έναν Αμπάς, σύμβολο του εξευτελισμού τους, ότι οι ‘Αραβες θα ήταν ευτυχείς με τις επεμβάσεις, την καταπίεση, την ανέχεια και τις τυραννίες; ‘Ότι θα διέλυαν το Ιράκ, χωρίς να επωφεληθεί το Ιράν; ‘Ότι θα ήταν ευχαριστημένοι και οπαδοί της Δύσης οι ισλαμικοί λαοί, που είδαν τους Δυτικούς να εξαπολύουν, με τις λόγχες και με τα λόγια τους, τις χειρότερες προσβολές εναντίον τους. Οι σημερινές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή είναι, σε πολύ μεγάλο βαθμό, συνέπεια της πολιτικής που άσκησαν επί δεκαετίες ΗΠΑ και Ισραήλ στην περιοχή, σε συνδυασμό με το επίσης δυτικό φρούτο της «φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης», του «ανοίγματος των αγορών» κλπ.. Στο κάτω-κάτω δεν είναι ο Αλλάχ, είναι ο Θεός των Εβραίων και των Χριστιανών που προειδοποίησε: «Μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις».

Συζητώντας στο περιθώριο ενός συνεδρίου στην Τουρκία προ ετών με τον Βρετανό συγγραφέα ‘Αντριου Μάνγκο, του στενού «αυτοκρατορικού πυρήνα» τον άκουσα να διερωτάται με αγωνία τι συμβαίνει. Μούλεγε «δεν καταλαβαίνω, ίσως γεράσαμε, άνθρωποι σαν και μένα και τον Μπέρναντ Λιούις. Το 1931, κρατούσαμε την Κύπρο με 500 χωροφύλακες, στη δεκαετία του 1950, δεν μπορούσαμε να την κρατήσουμε με 10.000 στρατιώτες, τώρα στείλαμε 180.000 στο Ιράκ και δεν μπορούμε να νικήσουμε. Ποια είναι τα όρια της αυτοκρατορικής ισχύος;» Πέρασαν διακόσια χρόνια, αλλά οι σημερινοί Αυτοκράτορες έχουν λιγότερο μυαλό από έναν Ναπολέοντα, που, φτάνοντας πριν από διακόσια χρόνια κάτω από τις Πυραμίδες είπε: «Από δω απάνω μας κυττάνε σαράντα αιώνες ιστορίας»

‘Ηδη πάντως, το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπυ κινητοποιήθηκε στις ΗΠΑ και ανέτρεψε εν μέρει τουλάχιστον την πρώτη επιλογή Ομπάμα, υπέρ του «φύγε τώρα Μουμπάρακ». Ουάσιγκτον και Ισραήλ, επιχειρούν μια «ήπια μετάβαση», που, αφενός θα διατηρήσει την εξουσία στη χώρα στα χέρια της Αστυνομίας, του Στρατού και των Μυστικών Υπηρεσιών, αφετέρου θα εγγυηθεί τη συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ, κάνοντας ορισμένες διακοσμητικές παραχωρήσεις στους διαδηλωτές. Είναι ένα σενάριο ανάλογο, τηρουμένων των αναλογιών, με αυτό που συνέβη στην Ισπανία μετά τον Φράνκο και στη Χιλή μετά τον Πινοτσέτ. Με τη διαφορά ότι τότε, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, σε μια πολύ διαφορετική διεθνή συγκυρία, είχαν μια αξιοπρεπή διέξοδο να προσφέρουν σε Ισπανούς και Χιλιάνους. Δύσκολα βλέπει κανείς τι θα προσφέρουν σήμερα στους Αιγύπτιους και άλλους ξεσηκωμένους ‘Αραβες.

Δεν μπορούμε με κανένα τρόπο να προβλέψουμε με ασφάλεια την πορεία των γεγονότων και μιας Επανάστασης που βρίσκεται στα πρώτα, πολύ αρχικά της στάδια, ανοιχτή σε πολλά σενάρια και δυνατούς δρόμους. Ουδείς, των Αδελφών Μουσουλμάνων περιλαμβανομένων, δεν φαίνεται άλλωστε να έχει ένα ικανοποιητικό σχέδιο για τη χώρα, που κινδυνεύει να περιπέσει σε περίοδο μακράς αστάθειας. Η παγκοσμιοποίηση και οι αυτοκρατορικές στρατιωτικές επεμβάσεις μπορεί να μην πετυχαίνουν, μακροπρόθεσμα, να θεμελιώσουν μια σταθερή τάξη, διαλύουν όμως συχνά και τα υποκείμενα που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σταθερές εναλλακτικές δομές. Το μόνο βέβαιο είναι ότι τίποτα στο μέλλον δεν θα μοιάζει με τη Μέση Ανατολή που γνωρίσαμε.

Επίκαιρα, 10.2.2010

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

Η επικίνδυνη “Μεγάλη Σκακιέρα”

Οι πιο πλούσιες οικογένειες της Αμερικής και του πλανήτη, ελέγχουν πλήρως τις ΗΠΑ με ένα τρόπο που παραμένει κρυφός. Η οικονομική ελίτ ελέγχει τα ΜΜΕ, τις τράπεζες, την άμυνα, και τη πετρελαϊκή βιομηχανία της χώρας. Στο βιβλίο του με τίτλο «Who’s Who of the Elite», ο Robert Gaylon Ross Sr γράφει: «Κατά τη γνώμη μου, είναι κύριοι των ενόπλων δυνάμεων, του ΝΑΤΟ, των μυστικών υπηρεσιών, της  CIA, του Ανώτατου Δικαστηρίου, και γενικά των δικαστηρίων. Φαίνεται να ελέγχουν, άμεσα ή έμμεσα, το μεγαλύτερο μέρος της κρατικής και τοπικής αστυνομίας…».

Η ελίτ μπορεί να έχει διαφορές τακτικής, όμως είναι ενωμένη σε ένα σκοπό, θέλει να κυριαρχήσει στο πλανήτη χρησιμοποιώντας ως μέσο τις ικανότητες των Αμερικανών πολιτών. Η εν λόγω ελίτ ελέγχει μεγάλο αριθμό από «δεξαμενές σκέψης», που με τη σειρά τους προωθούν τον ασφυκτικό έλεγχο της υφηλίου. Αυτά τα think tanks εκδίδουν περιοδικά όπως το Foreign Affairs, μέσα από τα οποία οι ιμπεριαλιστικές και αντί-ανθρωπιστικές ιδέες βαφτίζονται ως έγκυρες δημοσιεύσεις, και στη συνέχεια, αν χρειάζεται, επεκτείνονται μέσα από βιβλία τα οποία τυγχάνουν τεράστιας προβολής. Ο Brzezinski και ο  Kissinger, όπως και πολλοί άλλοι, χρωστάνε τη θέση τους και τη καλή ζωή που ζουν στην ελίτ που τους στηρίζει.

Στο μεγαλειωδώς αλαζονικό του βιβλίο The Grand Chessboard το 1997, ο Brzezinski ανέλυσε τη φιλοσοφία πίσω από τη τρέχουσα αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή. Ισχυρίστηκε πως για πρώτη φορά στην ιστορία μια μη ευρασιατική δύναμη, η Αμερική,  έχει έρθει στο προσκήνιο, και θα πρέπει να ελέγχει την περιοχή της Ευρασίας αν θέλει να παραμείνει παγκόσμια υπερδύναμη. «Για την Αμερική, το μεγάλο γεωπολιτικό βραβείο είναι η Ευρασία…Περίπου το 75% του παγκόσμιου πληθυσμού κατοικεί εκεί… η περιοχή παράγει το 60% του παγκόσμιου ΑΕΠ και ελέγχει τα ¾ των γνωστών ενεργειακών αποθεμάτων». Αυτός ο πλούτος, τόσο σε επιχειρήσεις όσο και στο υπέδαφος, είναι που κάνει την αδίστακτη οικονομική ελίτ να θέλει απεγνωσμένα να ελέγξει την Ευρασία. Η «τρομοκρατία» είναι μια καλά σχεδιασμένη και προαποφασισμένη στρατηγική, ένα ψέμα και μια παραπλάνηση, έτσι ώστε να δικαιολογείται η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη κεντρική Ευρασία αλλά και αλλού.

Η περισσότερη βία στη περιοχή αυτή, αλλά και στο Πακιστάν, έχει προβλεφτεί σε δυο βιβλία του Brzezinski (The Global Zone of Percolating Violence, και The Eurasian Balkans), όπου το Πακιστάν και η ευρύτερη περιοχή είναι περικυκλωμένα στους  χάρτες. Η σημερινή βία ξεκίνησε από «ενεργούμενα» μέρη και «όργανα» των ΗΠΑ. Αν αναλογιστούμε πως αυτοί οι χάρτες δημοσιεύτηκαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια πριν το πρώτο αεροσκάφος χτυπήσει τους δίδυμους πύργους, τότε… Αυτό σημαίνει πως η αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή μετά την 9/11, καθώς και η ίδια η 9/11 δεν ήταν παρά μια καλοσχεδιασμένη στρατηγική για παγκόσμια κυριαρχία μέσα από την οποία κατακτήθηκε και αυτός ο ίδιος ο αμερικανικός λαός με όπλο την απολυταρχική και ολοκληρωτική νομοθεσία που εφαρμόσθηκε μετά το 2001 και σαν συνέπεια της επίθεσης στους δίδυμους πύργους.

Όπως έχει πει και ο ίδιος ο Brzezinski: «Η Αμερική είναι πολύ δημοκρατική εσωτερικά και πολύ αυταρχική στο εξωτερικό… Η επιδίωξη όμως της επικράτησης δεν είναι κάτι το δημοφιλές, εκτός από περιπτώσεις άμεσης απειλής ή πρόκλησης σε αυτό που ο λαός θεωρεί εσωτερική ευμάρεια… Η δημοκρατία δεν συνάδει  με τη παγκόσμια ιμπεριαλιστική κινητοποίηση». Για αυτό και ο Bush χαρακτήρισε την 9/11 ως «σπουδαία ευκαιρία» ενώ ο Rumsfeld την θεώρησε ανάλογη ευκαιρία με αυτή του Β`ΠΠ ώστε να επανασχεδιασθεί ο κόσμος.

Για να πετύχει τους σκοπούς της η Αμερική, προκάλεσε αλλαγές καθεστώτων στη Κεντρική Ασία, κατέστρεψε τη Γιουγκοσλαβία, και ενώ η Ρωσία απλά παρακολουθούσε αμέτοχη και ανήμπορη να επέμβει, οι ΗΠΑ έστησαν στρατιωτικές βάσεις στην Ανατολική Ευρώπη και στην Κεντρική Ασία, και έκαναν προκλητικές στρατιωτικές ασκήσεις δοκιμάζοντας την αποφασιστικότητα της Μόσχας και του Πεκίνου. Η  Αμερική εγκατέστησε μεγάλη βάση στο Kyrgyzstan που έχει 1000 περίπου χιλιόμετρα κοινά σύνορα με τη Κίνα. Όταν οι Κινέζοι διαμαρτυρήθηκαν πρόσφατα πως οι ναυτικές ασκήσεις με τη Νότια Κορέα ήταν πολύ κοντά σε δικές τους περιοχές, ο Αμερικανός εκπρόσωπος δήλωσε πως «Οι αποφάσεις αυτές λαμβάνονται από εμάς και μόνον εμάς… Το που θα κάνουμε και το πότε θα κάνουμε στρατιωτικές ασκήσεις, με ποιον θα τις κάνουμε και πως θα τις κάνουμε, είναι αποφάσεις που παίρνονται από το αμερικανικό υπουργείο Άμυνας, το αμερικανικό ναυτικό, και από τη κυβέρνηση των ΗΠΑ». Αυτού του είδους η συγκρουσιακή, αλαζονική, και «χυδαία» γλώσσα, έγινε ξεκάθαρη αντιληπτή από το Πεκίνο.

Οι ΗΠΑ πέτυχαν στρατιωτική παρουσία με βάσεις τους στη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Πολωνία, και τη Τσεχία, ενώ διαθέτουν τη μεγαλύτερη βάση όλων, το στρατόπεδο Bondsteel στο Κόσσοβο. Στη Πολωνία εγκαθιστούν πυραύλους μόλις 50 χιλιόμετρα από τα ρωσικά σύνορα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι Αμερικάνοι προχωρούν σε διμερείς στρατιωτικές συμφωνίες με τα κράτη της ρωσικής «πίσω αυλής» Azerbaijan, Kazakhstan, Uzbekistan, και Turkmenistan. Ο απώτερος σκοπός τους είναι η Κεντρική Ασία, από το Αφγανιστάν έως τη Μέση Ανατολή, έναν διάδρομο από τον οποίο θα ρέει ο ενεργειακός και ορυκτός πλούτος αυτής της περιοχής προς τα «σεντούκια» της αμερικανικής ελίτ, εις βάρος πάντα των τοπικών πληθυσμών.

Ένας μεγάλος πόλεμος που θα εμπλέξει τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα, είναι πλέον όχι μόνο πιθανός αλλά και σίγουρος. Σχεδιασμένος από την αμερικανική ελίτ, είναι απλά θέμα χρόνου για το πότε θα ξεσπάσει. Πολλές φορές στο παρελθόν η εν λόγω ελίτ έχει ρίξει τον αμερικανικό λαό σε πολέμους που οφείλονται σε ποδεδειγμένες  και επί τούτου σχεδιασμένες  παραπλανήσεις, όπως η βύθιση του Lusitania στον Α`ΠΠ, το Pearl Harbour στον Β`ΠΠ, κ.ο.κ. Η ελίτ θεωρεί τους λαούς ως «ανθρώπινα σκουπίδια», έναν όρο που πρωτοχρησιμοποίησαν οι Γάλλοι στην Ινδοκίνα.

Μια πρόσφατη αναφορά της Παγκόσμιας Τράπεζας αναφέρει πως το 2005, 28 εκατομμύρια Αμερικανοί αισθάνονταν ανασφαλείς, το 2007 ο αριθμός αυτός ανέβηκε στα 46 εκατομμύρια! Ο ένας στους πέντε Αμερικανούς αντιμετωπίζει το φάντασμα της εξαθλίωσης, ενώ 38 εκατομμύρια ήδη ζουν με κουπόνια τροφίμων.

Ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που δομήθηκε επάνω σε απάνθρωπες και θηρευτικές αξίες, στο οποίο ελάχιστοι ελέγχουν περισσότερο πλούτο από όσο δισεκατομμύρια πεινασμένων, ένα τέτοιο σύστημα αναγκαστικά θα τελειώσει. Το τέλος του όμως προβλέπεται οδυνηρό και αιματηρό. Όπως είχε πει και ο Einstein: «Δεν ξέρω με τι όπλα θα γίνει ο Γ`ΠΠ, αλλά ο Δ`ΠΠ θα γίνει με πέτρες…».

Υπάρχει μια αισιόδοξη νότα σε όλα αυτά: Τι θα τον κάνει η ελίτ τον πλούτο της όταν η ανθρωπότητα πάψει να υπάρχει;

S.A. -The Nation / www.antinews.gr

Ο αξέχαστος Αύγουστος της Αφρικής

του Δελαστίκ

Ηταν 30 Ιουνίου του 1960. Ο βασιλιάς του Βελγίου Μποντουέν βρισκόταν στη Λεοπολντβίλ, την πρωτεύουσα του Βελγικού Κογκό, αυτή που σήμερα ονομάζεται Κινσάσα. Ο Βέλγος μονάρχης βρισκόταν σε μια ανοιχτή λιμουζίνα. Ορθιος χαιρετούσε τα παραταγμένα πλήθη των μαύρων που τον χειροκροτούσαν. Η στιγμή ήταν ιστορική. Μετέβαινε στο κογκολέζικο κοινοβούλιο για να παραδώσει επισήμως την εξουσία στους Κογκολέζους, σηματοδοτώντας το τέλος της βελγικής αποικιοκρατίας στην αχανή και ζάπλουτη από πλευράς ορυκτού πλούτου αφρικανική χώρα.

Ξαφνικά ένας ευρωπαϊκά ντυμένος μαύρος όρμησε και άρπαξε το σπαθί του Βέλγου μονάρχη και το ύψωσε θριαμβευτικά προς τον ουρανό! Η σκηνή αποτυπώθηκε σε φωτογραφία, η οποία πραγματικά περικλείει όλη την ουσία της κατάρρευσης του καθεστώτος της αποικιοκρατίας: ο Λευκός έχανε το σύμβολο της ισχύος και της εξουσίας του!

Το 1960 υπήρξε πραγματικά η χρονιά κατά την οποία γεννήθηκαν τα περισσότερα ανεξάρτητα κράτη της Αφρικής – και ο Αύγουστος του 1960 αναδείχθηκε σε ανεπανάληπτο μήνα γέννησης ελπίδων και οραμάτων στη Μαύρη Ηπειρο. Εκείνον τον αξέχαστο μήνα της ανεξαρτησίας των μαύρων όχι μία ή δύο αλλά… οκτώ (!) αφρικανικές χώρες απελευθερώθηκαν από τα δεσμά της αποικιοκρατίας.

Την 1η Αυγούστου έγινε ανεξάρτητη η Δαχομέη, που σήμερα ονομάζεται Μπενίν. Στις 3 Αυγούστου ήταν η σειρά του Νίγηρα, στις 5 Αυγούστου η Ανω Βόλτα (σήμερα ονομάζεται Μπουρκίνα Φάσο), στις 7 Αυγούστου η Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Η ροή των γεγονότων είναι ασταμάτητη. Στις 11 Αυγούστου ανεξαρτητοποιείται το Τσαντ, στις 13 η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, στις 15 το Γαλλικό Κογκό, στις 17 το Γκαμπόν. Κάθε δύο μέρες μία χώρα! Μοιάζει σαν παραμύθι!

Τον χορό της ανεξαρτησίας του 1960 έχει ανοίξει από την 1η Ιανουαρίου το Καμερούν. Ακολουθούν η Σενεγάλη και το Τόγκο, έπονται η Μαδαγασκάρη, η Σομαλία, το Μάλι, η Νιγηρία. Στις 28 Νοεμβρίου 1960 θα κλείσει η ανεξαρτησία της Μαυριτανίας εκείνη την ονειρεμένη χρονιά…

Μισός αιώνας κύλησε από τότε. Δεκαεπτά υποσαχάριες χώρες (εκ των οποίων μάλιστα οι δεκατέσσερις υπήρξαν γαλλικές αποικίες) θα σβήσουν φέτος τα κεράκια της τούρτας πενήντα χρόνων ανεξαρτησίας. Η τάση προς κάποιου είδους απολογισμό των πεπραγμένων είναι πάντοτε ακαταμάχητη σε τέτοιες επετείους. Τι έφερε στους λαούς της Αφρικής η ανεξαρτησία αυτά τα πενήντα χρόνια;

Σίγουρα την ευθύνη και τις αποφάσεις για την τύχη των λαών της τις έχουν πλέον γηγενείς ηγέτες και όχι ξένοι, λευκοί αποικιοκράτες. Σίγουρα σήμερα οι Αφρικανοί ζουν καλύτερα εν γένει από όσο ζούσαν κατά την εποχή της αποικιοκρατίας.

Δύσκολα όμως μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η ανεξαρτησία έφερε στην Αφρική την ειρήνη, την ελευθερία ή την ευημερία. Δεκάδες πόλεμοι, πολύ συχνότερα στο εσωτερικό των αφρικανικών κρατών παρά σε διακρατικές συγκρούσεις εξοντώνουν κατά δεκάδες -ή κάποτε και κατά εκατοντάδες- χιλιάδες αφρικανικούς πληθυσμούς.

Οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες φρόντισαν για αυτό. Στο Συνέδριο του Βερολίνου το 1885, χώρισαν την Αφρική μεταξύ τους σαν να ήταν κομμάτια τούρτας, αδιαφορώντας παντελώς για τους λαούς και τις φυλές των ιθαγενών που συμπεριλάμβαναν σε κάθε υποτιθέμενη χώρα – αποικία.

Οταν ήρθε η ώρα της ανεξαρτησίας, οι Αφρικανοί ηγέτες, έντρομοι από το τι θα συνέβαινε αν άνοιγαν το κουτί της Πανδώρας και επαναχάραζαν τα σύνορα των κρατών βάσει των φυλετικών δεδομένων, αποφάσισαν να κηρύξουν «απαραβίαστα» τα σύνορα της αποικιοκρατίας, πέρα από ελάχιστες ρυθμίσεις που έγιναν τους πρώτους μήνες της ανεξαρτησίας.

Δυστυχώς όμως δεν κατάφεραν σχεδόν πουθενά να κυβερνήσουν με τέτοιο τρόπο ώστε να ενοποιήσουν και να ομογενοποιήσουν τους πληθυσμούς που συμπεριλαμβάνονται σε κάθε χώρα. Οι διακρίσεις και η φυλετική καταπίεση κυριαρχούν και σήμερα στις αφρικανικές χώρες με μαύρους Αφρικανούς να παίζουν αυτή τη φορά τον ρόλο των καταπιεστών. Οσο για την ελευθερία, καλύτερα να μη γίνεται λόγος. Αμέτρητες δεκάδες τα στρατιωτικά πραξικοπήματα. Αλλά και εκεί που δεν γίνονται, οι διάφοροι ηγέτες που αναρριχώνται στην εξουσία δεν την εγκαταλείπουν με τίποτα!

Σαράντα δύο χρόνια (!) ήταν π.χ. πρόεδρος του Γκαμπόν ο Ομάρ Μπόνγκο Οντίμπα. Δύο και μόνο (!) προέδρους έχει γνωρίζει το Καμερούν σε μισόν αιώνα ανεξαρτησίας – 22 χρόνια τον Αχμαντού Αχιτζό και 28 μέχρι στιγμής τον σημερινό Πολ Μπιγιά. Γύρω στην… εικοσαετία κλείνει ο κάθε πρόεδρος στη Σενεγάλη και πάει λέγοντας…

ΘΛΙΨΗ
Χαμένο όραμα η Ενωμένη Αφρική
ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ ενός λαμπρού μέλλοντος στενής συνεργασίας όλων των χωρών της Μαύρης Ηπείρου ήταν οι πρώτοι ηγέτες των ανεξάρτητων κρατών της. Επαναστάτες όπως ο Πατρίς Λουμούμπα του Κογκό, τον οποίο δολοφόνησαν μισθοφόροι των Βέλγων αποικιοκρατών οκτώ μόλις μήνες μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, ο Ν’ Κρούμα της Γκάνας, ο Λεοπόλντ Σεντάρ Σενγκόρ της Σενεγάλης, ο Τζούλιους Νιερέρε της Τανζανίας κ.ά. υποστήριξαν μάλιστα την ιδέα των «Ηνωμένων Πολιτειών της Αφρικής» όπου όλα τα αφρικανικά κράτη κάτω από τη Σαχάρα θα συγκροτούσαν ένα ενιαίο ομοσπονδιακό κράτος. Το όραμα αποδείχτηκε ουτοπία και φυσικά έμεινε απραγματοποίητο. Οσο για τους διαδόχους τους, ούτε που διανοούνται κάτι τέτοιο.
ethnos.gr

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/08/blog-post_3072.html

ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΖΑ!

ΔΕΛΤΙΟ  ΤΥΠΟΥ

 

ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΖΑ!

                      Αποστολή αντιπροσωπείας εκπαιδευτικών στη Γάζα

 Οργή και αποτροπιασμό προκαλεί  η προσπάθεια του κράτους του Ισραήλ για  μαζική εξόντωση του παλαιστινιακού λαού και ο συνεχιζόμενος-δεκαέξι μήνες μετά τη λήξη των ισραηλινών βομβαρδισμών- αποκλεισμός της Γάζας.

Ο παλαιστινιακός λαός τα τελευταία 60 χρόνια αγωνίζεται για να αποκτήσει ελεύθερη πατρίδα.  Στον αγώνα των Παλαιστινίων συμπαραστέκεται  σύσσωμος ο ελληνικός λαός.

Σε αυτά τα πλαίσια ο εκπαιδευτικός κόσμος δεν έμεινε αδιάφορος: οργάνωσε αντιπολεμικά μαθήματα στις τάξεις, συμμετείχε στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια που διοργανώθηκαν σε δεκάδες πόλεις, ξεκίνησε μεγάλη πανελλαδική καμπάνια «Ένα σχολείο για τη Γάζα», στην οποία συμμετείχαν δεκάδες σύλλογοι εκπαιδευτικών ΠΕ και ΕΛΜΕ, για τη συγκέντρωση χρημάτων με σκοπό την ανέγερση ενός κατεστραμμένου –από τους  ισραηλινούς βομβαρδισμούς- σχολείου στη Γάζα και επικοινώνησε με τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές της δοκιμαζόμενης αυτής γωνιάς του πλανήτη εκφράζοντας τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη του. Μέχρι στιγμής έχουν συγκεντρωθεί 78.000 ευρώ.

Χαιρετίζουμε την ηρωική προσπάθεια των εκατοντάδων ακτιβιστών από δεκάδες χώρες του κόσμου που συμμετείχαν στην αποστολή «Ένα καράβι για τη Γάζα» και προσπάθησαν να σπάσουν στην πράξη το φονικό αποκλεισμό της Γάζας από το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ. Καταδικάζουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την πειρατική επίθεση του ισραηλινού στρατού στο «στόλο της ελευθερίας» και απαιτούμε την παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων της κυβέρνησης και του στρατού του Ισραήλ. Οι δολοφονικές επιθέσεις τους δεν μας φοβίζουν. Μας πεισμώνουν ακόμα περισσότερο!

Στις 10 Ιουνίου 2010  ολιγομελής αντιπροσωπεία εκπαιδευτικών  θα αναχωρήσει  για τη Γάζα,  με σκοπό το σπάσιμο του αποκλεισμού, την έμπρακτη έκφραση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και την επιτόπου εκτίμηση της κατάστασης του συγκεκριμένου σχολείου για να διασφαλιστεί ότι  η οικονομική βοήθεια θα φτάσει σε αυτό και θα χρησιμοποιηθεί για την ανοικοδόμησή του.

 Στην αποστολή θα συμμετέχουν οι εκπαιδευτικοί:  

1. Αντωνόπουλος Παύλος, καθηγητής, μέλος της Ε’ΕΛΜΕ Αθήνας
2. Γαλάνης Γιώργος, δάσκαλος, Πρόεδρος συλλόγου εκπαιδευτικών ΠΕ Πειραιά «η Πρόοδος»
3. Δαφνής Γρηγόρης, καθηγητής, μέλος της Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας
4. Δούκα Ευαγγελία, πρόεδρος του συλλόγου εκπαιδευτικών ΠΕ Άνω Λιοσίων-Ζεφυρίου-Φυλής
5. Μαχά Μαρία, καθηγήτρια, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Περιστερίου   
6. Προκόπη Αδριανή, δασκάλα, μέλος του συλλόγου εκπαιδευτικών ΠΕ « Ο Παρθενώνας».
7. Φατούρου Αγγελική, καθηγήτρια, μέλος του ΔΣ της ΟΛΜΕ
8. Φωκιανός Στέλιος, δάσκαλος μέλος του συλλόγου εκπαιδευτικών Κερατσινίου-Περάματος «Νίκος Πλουμπίδης»
9. Ψιμούλη Χρυσούλα, καθηγήτρια, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Άνω Λιοσίων-Ζεφυρίου-Φυλής

 Επικοινωνία:  enasxoleiogiatigazablogspot.com

e-mail  enasxoleiogiatigaza@gmail.com

ΤΗΛ.  6972210342, Γαλάνης Γιώργος

6974438720, Αγγελική Φατούρου

 

Η ελεγχόμενη πτώχευση της χώρας δεν είναι μονόδρομος

του Δημήτρη Καζάκη ( 1/4/2010   Εφημερίδα «Ποντίκι»)

Η χώρα βαδίζει όπως έχει προκαθοριστεί από τις αγορές και τους κερδοσκόπους: από το κακό στο χειρότερο. Κάθε επιδείνωση της κατάστασης αποφέρει κέρδη δις ευρώ σε διεθνείς θεσμικούς και μη επενδυτές. Κι αυτό γιατί δεν έχουν επενδύσει στην μια και έξω χρεοκοπία της χώρας, αλλά στον αργό θάνατό της. Όσο περισσότερο κρατήσει η επιθανάτια αγωνία, τόσο περισσότερο κερδίζουν από τα αυξημένα spread-επιτόκια, από τις επισφάλειες των ελληνικών ομολόγων, από τα κάθε είδους παράγωγα χρέους, από τα πιθανά swap και τις συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι προκειμένου η χώρα να συνεχίσει να δανείζεται για να συνεχίσει απρόσκοπτα την εξυπηρέτηση των χρεών της. Το ιδεώδες για τις αγορές θα ήταν να συνεχιστεί στο διηνεκές αυτή η κατάσταση. Αυτό θέλουν να εγγυηθεί η κηδεμονία της χώρας από το ΕΕ και το ΔΝΤ. Επιζητούν δηλαδή μια ελεγχόμενη πτώχευση σαν αυτή που επέβαλε το ΔΝΤ στην Ουραγουάη το 2003, η οποία την μετέτρεψε σε μια από τις φτωχότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς να την γλυτώσει από το χρέος της.

 

 

Αυτός είναι ο μονόδρομος που υπηρετεί η κυβέρνηση. Είναι η χώρα υποχρεωμένη να τον ακολουθήσει; «Η πρώτη διαταγή των νόμων των είναι, να νομίζουν τους λόγους του τυράννου ως νόμους απαραβάτους», έγραφε για τα καθεστώτα της τυραννίας ο Ανώνυμος Έλληνας στην Ελληνική Νομαρχία.
Ωστόσο, μονόδρομοι δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και «νόμοι απαράβατοι». Ιδίως όταν η αναζήτηση μιας εναλλακτικής προοπτικής αποτελεί ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη χώρα και το λαό της.
 

Το πρώτο βήμα μιας διαφορετικής πολιτικής θα ήταν να ανατραπεί το καθεστώς κηδεμονίας από την ΕΕ και το ΔΝΤ, που έχει σαν βασικό στόχο τη διαιώνιση της υπερχρέωσης προς όφελος των διεθνών κερδοσκόπων και δανειστών. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα χώρας που να υποβλήθηκε σε καθεστώς κηδεμονίας για τα χρέη της και να βγήκε αλώβητη ή και ακέραια. Όποιος ενδιαφέρεται ας δει την ιστορία των χωρών της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, ιδίως της υποσαχάριας, όπου έδρασε για δεκαετίες το ΔΝΤ. Όπου επιβλήθηκε καθεστώς κηδεμονίας άφησε πίσω του ερείπια.
  

Δεύτερο, να προχωρήσει το ελληνικό κράτος σε άμεση παύση πληρωμών, ώστε να διασωθούν οι τεράστιοι πόροι που σήμερα πηγαίνουν σε πληρωμές δανείων. Η παύση πληρωμών δεν ισοδυναμεί με κήρυξη πτώχευσης, όπως κηρύττει σκόπιμα η επίσημη προπαγάνδα. Η πτώχευση μπορεί να σημάνει μια προσωρινή στάση πληρωμών, αλλά θέτει τη χώρα και το λαό της στη διάθεση και στο έλεος των δανειστών της. Πτώχευση σημαίνει ότι μια χώρα δεν μπορεί να πληρώσει τους δανειστές της σε ρευστό και επιτρέπει να πληρωθούν σε είδος, κατάσχοντας και δημεύοντας τα περιουσιακά της στοιχεία. Αντίθετα, μια χώρα προχωρά σε μονομερή παύση πληρωμών ακριβώς επειδή δεν θέλει να της επιβληθεί ή να αναγκαστεί από την αγορά να κηρύξει πτώχευση. Η μονομερής παύση πληρωμών θέτει σε πρώτη προτεραιότητα την ανάγκη να σταθεί η χώρα και ο λαός της στα πόδια τους, χωρίς τον φόρο αίματος στους δανειστές.
Για παράδειγμα στην περίπτωση της επίσημης πτώχευσης του ελληνικού κράτους το 1932 υπήρξε πράγματι προσωρινή παύση πληρωμών, αλλά η χώρα δεν γλύτωσε ούτε από τα χρέη της, ούτε από τους δανειστές της. Ακόμη και σήμερα συνεχίζει το ελληνικό κράτος να πληρώνει το διακυβερνητικό δάνειο με τις ΗΠΑ που συνάφθηκε το 1929! Κι ας έχει μεσολαβήσει επίσημο χρεωστάσιο της χώρας.
 

Στη διεθνή πρακτική έχουμε πολλές χώρες που κατά καιρούς αρνήθηκαν να πληρώσουν τους δανειστές τους, χωρίς να κηρύξουν πτώχευση. Μάλιστα στο διεθνές δίκαιο υπάρχει πρόβλεψη για την μονομερή άρνηση μιας χώρας να πληρώσει τα χρέη της, όταν συντρέχουν τρεις λόγοι:

(α) Ο δανεισμός έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο.

(β) Τα δάνεια δεν χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας.

(γ) Οι δανειστές γνώριζαν πολύ καλά ποιους δάνειζαν και για ποιο σκοπό. Στη βάση αυτής της ρήτρας του διεθνούς δικαίου, που αποκαλείται odious debt ή απεχθές χρέος, αρνήθηκαν πολλές από τις νεοαπελευθερωμένες χώρες να πληρώσουν τα χρέη της αποικιοκρατίας, των δικτατορικών και βασιλικών καθεστώτων που ανατράπηκαν, αλλά και των διεφθαρμένων κυβερνήσεων.

Τελευταίο παράδειγμα είναι το Εκουαδόρ, το οποίο τον Δεκέμβρη του 2008 ανακοίνωσε πλήρη παύση πληρωμών, χωρίς να κηρύξει πτώχευση. Ο πρόεδρος της χώρας Κορέα, αφού συγκρότησε μια διακομματική επιτροπή υπό τον γενικό εισαγγελέα της χώρας που εξέτασε το σύνολο των συμβάσεων δανεισμού της χώρας, ανακοίνωσε ότι το Εκουαδόρ δεν δεσμεύεται να πληρώσει ένα «ανήθικο και παράνομο» χρέος, που υπήρξε προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας σε βάρος του λαού του. Απευθύνθηκε επίσης στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η οποία στάθηκε στο πλευρό της χώρας, αναγνωρίζοντας το δικαίωμά της να μην πληρώσει χρέη που δημιούργησαν οι προηγούμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις και έτσι δεν κουνήθηκε φύλλο εναντίον του Εκουαδόρ. Και μιλάμε για μια χώρα με πληθυσμό περί τα 13,6 εκατ. κατοίκους και με ΑΕΠ (2008) λίγο πάνω από το 16% του αντίστοιχου ΑΕΠ της Ελλάδας!
Για να προχωρήσει μια χώρα σε μονομερή παύση πληρωμών απαιτείται πρώτα και κύρια πολιτική βούληση. Απαιτείται υπεύθυνη κυβέρνηση που να προτάσσει πάνω απ’ όλα το καλό της χώρας και του λαού της. Φανταστείτε μόνο μια κυβέρνηση που αντί να αναζητά την «αποκατάσταση της αξιοπιστίας στις αγορές», βγαίνει και ζητά την συμπαράσταση, την μαχητική στήριξη του λαού για να προχωρήσει σε μονομερή παύση πληρωμών, ώστε να μην επιβάλει τα μέτρα λιτότητας και ασφυξίας που απαιτούν οι δανειστές και τα όργανά τους.
Φυσικά μια τέτοια κυβέρνηση θα προχωρούσε αμέσως στη δημιουργία μιας διακομματικής επιτροπής σε ισότιμη βάση, έστω υπό τον πρόεδρο της δημοκρατίας, η οποία θα είχε απεριόριστη δυνατότητα διερεύνησης όλων των συμβάσεων δανεισμού τουλάχιστον από την μεταπολίτευση έως σήμερα. Υπάρχει έστω κι ένας που πιστεύει ότι οι συμβάσεις αυτές δεν κρύβουν ρεμούλες και ατασθαλίες άνευ προηγουμένου; Μόνο οι συμβάσεις swap που αποκαλύφτηκαν πρόσφατα με την Goldman Sachs και άλλες 15 τράπεζες αποτελούν σκάνδαλα πρώτου μεγέθους, που μπροστά τους ωχριά το σκάνδαλο Siemens. Ταυτόχρονα θα έφερνε στη Βουλή νόμο, ο οποίος θα καταργούσε με αναδρομική ισχύ κάθε ασυλία για όλα τα πολιτικά πρόσωπα που διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα με ποινή τη δήμευση της περιουσίας τους και φυλάκιση.

Όλα αυτά δεν θα ικανοποιούσαν μόνο το κοινό περί δικαίου αίσθημα, κάτι εντελώς απαραίτητο για μια πολιτική που θέλει να στηριχθεί στον ίδιο το λαό, αλλά θα στοιχειοθετούσαν και το έννομο δικαίωμα της χώρας έναντι της «διεθνούς κοινότητας» να μην πληρώσει τα χρέη που αποτελούν προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας.
Φυσικά η παύση πληρωμών είναι μόνο το πρώτο βήμα. Είναι ένα αμυντικό μέτρο για να διασωθούν οι τεράστιοι πόροι που πηγαίνουν στην αποπληρωμή των χρεών. Το πρόβλημα που προκύπτει αμέσως με την παύση πληρωμών είναι διπλό: Αφενός, τι πρέπει να γίνει για να θωρακιστεί η χώρα απέναντι τους εκβιασμούς και τις πιέσεις των αγορών, που είναι φυσικό να ενταθούν μπροστά στο ενδεχόμενο της παύσης πληρωμών. Αφετέρου, πώς πρέπει να αξιοποιηθούν οι πόροι που διεσώθησαν, αλλά και οι πόροι που διαθέτει συνολικά η ελληνική οικονομία και κοινωνία, έτσι ώστε να ορθοποδήσει η χώρα και ο λαός της και να μπει σε μια νέα τροχιά ορθολογικής ανάπτυξης προς όφελος των εργαζομένων και του τόπου.
Ως προς το πρώτο ζήτημα, η επίσημη προπαγάνδα ασκεί συστηματική τρομοκρατία, που πίσω της κρύβεται η απόλυτη ένδεια επιχειρημάτων. Επίσης, η διατεταγμένη δημοσιογραφία έχει φιμώσει κάθε άποψη που υποστηρίζει την παύση πληρωμών. Ενώ δυστυχώς και η επίσημη αριστερά δεν τολμά ούτε καν να θέσει το ζήτημα.
Η ελεγχόμενη «ενημέρωση» γνωρίζει πολύ καλά ότι οι πιέσεις και οι εκβιασμοί των αγορών μπορούν να πιάσουν μόνο όταν έχεις ένα πολιτικό σύστημα εντελώς σαθρό, υποτελές, διεφθαρμένο και επιρρεπές στο δοσιλογισμό. Όπου υπήρξαν κυβερνήσεις που τόλμησαν να υπερασπιστούν τις χώρες τους, ακόμη και σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες γι’ αυτές, οι αγορές και τα διεθνή όργανά τους ελάχιστα μπόρεσαν να κάνουν.

Για παράδειγμα η Αργεντινή, η οποία χρεωκόπησε επίσημα το 2001 μετά από μια δεκαετία κατά την οποία οι διεθνείς αγορές και τα όργανά τους την αποκαλούσαν «οικονομικό θαύμα». Αφού ανατράπηκε και εκδιώχθηκε κακήν κακώς ο πρόεδρος του «οικονομικού θαύματος» Κάρλος Μένεμ, ένα είδος δικού μας Σημίτη, ο οποίος οδήγησε τη χώρα στην υπερχρέωση και την καταστροφή, ήρθε ο Φερνάντο ντε λα Ρούα, κάτι σαν τον δικό μας Καραμανλή τζούνιορ, ο οποίος προσπάθησε να συνεχίσει την ίδια πολιτική. Έφτασε τη χώρα στο χείλος της χρεωκοπίας και ο λαός τον ανέτρεψε. Στη θέση του ήρθε ο κεντροαριστερός Εδουάρδο Ντουάμπλε, κάτι σαν τον δικό μας Γιώργο Παπανδρέου.
 Ο Ντουάμπλε, αφού κατήγγειλε την προηγούμενη διεφθαρμένη διακυβέρνηση και δήλωσε ότι κινδυνεύει η εθνική κυριαρχία της χώρας του από τους διεθνείς δανειστές και κερδοσκόπους, κατέληξε ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος εκτός από την υπαγωγή της χώρας του στην κηδεμονία του ΔΝΤ. Μέσα σε λίγους μήνες η ανεργία έφτασε στα ύψη (πάνω από το 25%), η πείνα και η φτώχεια θέριζε, ενώ ακόμη και το ποσοστό θνησιμότητας του πληθυσμού αυξήθηκε. Για όλα αυτά ο Ντουάμπλε ήξερε μόνο να λέει: «Δεν θα ήμουν ειλικρινής αν σας έλεγα ότι είμαι ευτυχής με τον τρόπο που το ΔΝΤ μας έχει μεταχειριστεί.». Πονούσε κι αυτός για τα βάσανα του λαού του, όπως πονά και ο Γιώργος Παπανδρέου.
 Ωστόσο, ο λαός της Αργεντινής δεν εκτίμησε καθόλου τα αισθήματά του και τον έριξε. Στην θέση του εκλέχτηκε ο Κιτσνέρ, ο οποίος το πρώτο πράγμα που έκανε, σεβόμενος τη θέληση του λαού και το συμφέρον της χώρας του, ήταν να ξαποστείλει το ΔΝΤ και τις θεραπείες του. Ακολούθησε πολιτική διαγραφής των χρεών της χώρας και προχώρησε σε εθνικοποιήσεις σημαντικών τομέων της οικονομίας προκειμένου να ξαναρχίσει η ανάπτυξη της χώρας. Οι αγορές τιμώρησαν την Αργεντινή βαθμολογώντας την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας με το χειρότερο βαθμό. Παρ’ όλα αυτά η Αργεντινή στάθηκε στα πόδια της με τη δύναμη του λαού της, παρά και ενάντια στο ΔΝΤ, τις αγορές και τις θεραπείες τους. Χρειάστηκε απλά ένας Κιτσνέρ να ενωθεί με το λαό και να προτάξει το συμφέρον της χώρας του, για να γλυτώσει η χώρα τα χειρότερα. Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι η Αργεντινή έχει λύσει τα προβλήματά της, ή ότι έχει ξεπεράσει ολοκληρωτικά τη χρεωκοπία της. Σημαίνουν απλά ότι η χρεωκοπημένη Αργεντινή και ο λαός της σήμερα είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από όλες τις άλλες χώρες που δέχτηκαν την κηδεμονία του ΔΝΤ, ενώ βρίσκεται σε καλύτερη θέση και από την Ελλάδα του «ισχυρού ευρώ».

 Τι θα γίνει όμως αν αντιδρώντας στην παύση πληρωμών φύγουν όλα τα κεφάλαια; Τι θα γίνει αν οι τράπεζες αρχίζουν να εκβιάζουν; Τι θα γίνει αν η ΕΚΤ προκειμένου να προστατεύσει τις τράπεζες που κατέχουν τα πακέτα των ελληνικών ομολόγων, αρχίσει να πιέζει μέσα από τον περιορισμό της ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας, μιας και είναι η μόνη που ελέγχει την ποσότητα έκδοσης του ευρώ; Τα ερωτήματα αυτά είναι απολύτως βάσιμα. Γι’ αυτό και η παύση πληρωμών δεν έχει ουσιαστικά κανένα πρακτικό νόημα, αν δεν συνοδευτεί με ένα πακέτο άμεσων μέτρων θωράκισης της οικονομίας και της χώρας από τυχόν εκβιασμούς και πιέσεις. Αυτά τα μέτρα πρέπει να είναι τα εξής:

 Πρώτο, η άμεση επιβολή ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίου ώστε να σταματήσει η φυγή του στο εξωτερικό. Αυτό μπορεί να γίνει π.χ. επιβάλλοντας έναν αποτρεπτικό φόρο της τάξης του 80-90% για κάθε ευρώ που πηγαίνει σε καταθέσεις, μετοχές, ομόλογα, παράγωγα, κλπ., του εξωτερικού. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα ιδιωτικά κεφάλαια που έχουν επωφεληθεί από το κοινό νόμισμα και την ελευθερία κίνησης και βρίσκονται ήδη στο εξωτερικό ανέρχονταν στα τέλη του 2009 σε πάνω από 160 δις ευρώ. Αυτό πρέπει έτσι ή αλλιώς να σταματήσει γιατί αποτελεί τρομακτική πληγή για την ελληνική οικονομία.

 Δεύτερο, η εθνικοποίηση των βασικών τραπεζών της χώρας, ώστε να χτυπηθεί αποφασιστικά το κύκλωμα χρηματοπιστωτικής αγυρτείας και τοκογλυφίας που πνίγει τη χώρα. Να λυτρωθούν νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις από την σαράφικη πρακτική των τραπεζών. Να διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος των χρεωγράφων που βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών με αποτέλεσμα να έχουν εκτινάξει την αξία του τραπεζικού ενεργητικού σε σχεδόν 2 φορές το ΑΕΠ της χώρας. 

 Τρίτο, η έξοδος της χώρας από το ευρώ και την ΟΝΕ. Κι αυτό γιατί το ευρώ είναι το μόνο αποτελεσματικό μέσο εκβιασμού και πίεσης της χώρας. Εκτός ευρώ όλες οι απειλές είναι μόνο λόγια. Κι όχι μόνο αυτό. Όσο η χώρα βρίσκεται μέσα στην ΟΝΕ είναι εκτεθειμένη στις επιδρομές της διεθνούς κερδοσκοπίας και λειτουργεί ως αναλώσιμο είδος για τα διευθυντήρια της Ευρωζώνης.
Φυσικά, η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη σήμερα, θα πυροδοτήσει τέτοια κρίση στο ίδιο το ευρώ, θα πυροδοτήσει τέτοιες λαϊκές αντιδράσεις εναντίον του και στις άλλες χώρες της ευρωζώνης, που είναι πολύ πιθανό να δούμε την έκλειψή του. Αυτό φοβούνται και τα διευθυντήρια της ευρωζώνης.

 Το μόνο που μπορεί να κάνουν οι αγορές απέναντι σε μια αποφασισμένη χώρα και έναν ακόμη πιο αποφασισμένο λαό, είναι να μηδενίσουν την πιστοληπτική του ικανότητα. Κι έτσι να μην μπορεί η χώρα να αντλήσει κεφάλαια από τις διεθνείς αγορές ομολόγων. Όμως αυτό δεν αποτελεί ουσιαστικό πρόβλημα. Κι αυτό γιατί η συμμετοχή των κρατικών ελλειμμάτων στο δημόσιο δανεισμό κινείται λίγο πάνω από το 3%. Αυτό σημαίνει ότι, αν απαλλαγεί η χώρα από την εξυπηρέτηση των δανείων, οι πραγματικές δανειακές ανάγκες, ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα, είναι ασήμαντες.
Θα πρέπει όμως και η παύση πληρωμών να συνοδευθεί από μια ριζικά διαφορετική αναπτυξιακή πορεία, η οποία δεν θα στηρίζεται σε κερδοσκόπους επενδυτές, σε κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και μονοπώλια, αλλά στις άμεσες ανάγκες και το εισόδημα του εργαζόμενου. Μόνο έτσι μπορεί να ορθοποδήσει η οικονομία, να ανασυγκροτηθεί σε παραγωγική βάση η εγχώρια αγορά και να οικοδομηθεί ένα ριζικά διαφορετικό κράτος από το σημερινό. Μόνο έτσι δεν θα χρειάζεται το δημόσιο να καταφύγει ξανά στη διεθνή κερδοσκοπία για δανεισμό.
Φυσικά τίποτε από όλα αυτά δεν έχει νόημα δίχως την κατάκτηση και την κατοχύρωση της δημοκρατίας στη χώρα. Κι αυτό σημαίνει την ανατροπή του υπάρχοντος διάτρητου και απόλυτα διεφθαρμένου συστήματος καλπονοθευτικής αναπαραγωγής ενός περιορισμένου και τυπικού κοινοβουλευτισμού που στηρίζει την απολυταρχία της εκάστοτε κυβέρνησης και των πατρώνων της.

 Σημαίνει δηλαδή την εγκαθίδρυση της αληθινής κυριαρχίας του λαού, της λαοκρατίας, με την κατοχύρωση και τον σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.

 

Η μεγάλη αμερικάνικη μηχανή παραγωγής φουσκών

του Matt Taibbi  (ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗΣ» ΔΙΠΛΟ ΤΕΥΧΟΣ 57-5 ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ )

 Το πρώτο που πρέπει να γίνει γνωστό για την Γκόλντμαν Σας (ΓΣ) είναι ότι την βρίσκεις παντού. Η πιο ισχυρή επενδυτική τράπεζα παγκοσμίως, είναι ένα γιγάντιο καλαμάρι-βρικόλακας, περιτυλιγμένο γύρω από το πλανήτη, παρασιτώντας  ακατάπαυστα σε οποιαδήποτε χρηματική συναλλαγή. Πράγματι η ιστορία της πρόσφατης χρηματιστικής κρίσης, η οποία μεταστρέφεται σε ιστορία της γρήγορης παρακμής και πτώσης της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας, μπορεί άνετα να διαβαστεί σαν ένα “who is who” ανθρώπων  της ΓΣ.

Μέχρι σήμερα, οι πιο πολλοί γνωρίζουμε τους βασικούς πρωταγωνιστές: τον τελευταίο υπουργό των Οικονομικών του Μπους και προηγουμένως πρόεδρο της ΓΣ  Χένρι Πόλσον, ο οποίος ήταν και ο αρχιτέκτονας του σχεδίου διάσωσης από την πιστωτική ασφυξία, ενός σχεδίου που εξυπηρετούσε ύποπτους σκοπούς αυτοπροστασίας των τραπεζών και που έσπρωχνε τρισεκατομμύρια δολάρια σε μια χούφτα παλιόφιλών του στην Γουόλ Στριτ.  Τον Ρόμπερτ Ρούμπιν, υπουργό οικονομικών επί Κλίντον που εργάστηκε για 26 χρόνια στην ΓΣ, πριν γίνει πρόεδρος στην Σίτιγκρουπ – η οποία με την σειρά της πήρε από τον Πόλσον ένα ποσό 300 δις δολαρίων από χρήματα των φορολογουμένων για να διασωθεί. Είναι ακόμα ο Τζων Τέιν, το «νούμερο» της Μέριλ Λίντς που αγόρασε μια άχρηστη επιφάνεια 87.000 δολαρίων για το γραφείο του στην εταιρεία, την στιγμή που αυτή βούλιαζε. Ο Τέιν, ένα πρώην στέλεχος της ΓΣ, ευτύχησε να τύχει μιας διάσωσης αξίας πολλών δις από τον Πόλσον, ο οποίος χρησιμοποίησε λεφτά των φορολογουμένων για να βοηθήσει την Μπανκ οφ Αμέρικα να εξαγοράσει την εταιρεία του Τέιν. Και ακόμα γνωρίζουμε τον Ρόμπερτ Στηλ, τον προηγούμενο επικεφαλής της Βασόβια, παλιό στέλεχος και αυτό της ΓΣ, ο οποίος εξασφάλισε για τον εαυτό του και την κλίκα του 225 εκ. δολάρια, καθώς η τράπεζά του αυτοκαταστρεφόταν. Αλλά και τον Τζόσουα Μπόλντεν, τον επιτελάρχη του Μπους κατά την διάρκεια της διάσωσης  και τον Μαρκ Πάτερσον, τον νυν επιτελάρχη του Υπουργείου Οικονομικών, λομπίστα της ΓΣ μέχρι μόλις πέρσι και τον Εντ Λίντυ, προηγούμενο διευθυντή της ΓΣ, τον οποίο ο Πόλσον έθεσε επικεφαλής της διάσωσης του ασφαλιστικού γίγαντα AIG, που έδωσε 13 δις δολάρια στην ΓΣ, μετά την άφιξη του Λίντυ. Για να μην αναφερθούμε στους επικεφαλής της Καναδικής και της Ιταλικής Κεντρικής Τράπεζας, επίσης παλαιούς γκολντμανανθρώπους, όπως είναι άλλωστε και ο επικεφαλής της Παγκόσμιας Τράπεζας, ο επικεφαλής του Χρηματιστηρίου Αξιών της Νέας Υόρκης, οι δύο τελευταίοι επικεφαλής  της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Νέας Υόρκης, οι οποίοι, όλως τυχαίως, είναι τώρα εποπτεύοντες της ΓΣ και να μην παραλείψουμε να αναφερθούμε στους…

Είναι, επομένως, μάταιο να προσπαθεί κανείς να κατασκευάσει μια λίστα με όλους τους ανθρώπους της Γκόλντμαν σε θέσεις επιρροής, είναι σαν να θέλεις να κατασκευάσεις μια λίστα  που να περιέχει τα πάντα… Αυτό που χρειάζεται να γνωρίζουμε είναι η ευρεία εικόνα: εάν η Αμερική απομυζάται, η ΓΣ  βρήκε τρόπο να είναι ο αγωγός απομύζησης – ένα εξαιρετικά αξιοθρήνητο παραθυράκι στο σύστημα του Δυτικού Δημοκρατικού Καπιταλισμού, ο οποίος απέτυχε να προβλέψει ότι σε μια κοινωνία που κυβερνάται παθητικά από ελεύθερες αγορές και ελεύθερες εκλογές, η οργανωμένη απληστία νικάει πάντοτε την ανοργάνωτη Δημοκρατία.

Η χωρίς προηγούμενο ισχύς και εύρος αυτής της τράπεζας την κατέστησε ικανή να μετατρέψει όλη την Αμερική σε ένα γιγάντιο χώρο αφαίμαξης και εξάντλησης, «μανιπουλάροντας» για πολλά χρόνια ολόκληρους οικονομικούς τομείς, μεταφέροντας την μπαρμπουτιέρα εδώ ή εκεί, καθώς αυτή ή η άλλη αγορά καταστρέφεται, παραμένοντας η ίδια πάντοτε καλοταϊσμένη  με έξοδα οικογενειών που πετιούνται στους πέντε δρόμους από τις υψηλές τιμές στο πετρέλαιο, τα αυξημένα επιτόκια στα καταναλωτικά δάνεια, τα μισοφαγωμένα κεφάλαια των συντάξεων, τις μαζικές προσωρινές απολύσεις, τους μελλοντικούς πρόσθετους φόρους από τις διασώσεις. Όλο το χρήμα που χάνουμε, πάει κάπου αλλού και κυριολεκτικά και μεταφορικά είναι η ΓΣ εκεί που πάει: αυτή η τράπεζα είναι μια εξαιρετικά επιτηδευμένη μηχανή μετατροπής του ωφέλιμου κοινωνικού πλούτου, στο πιο άχρηστο και ανεξήγητο πράγμα στην γη: καθαρά κέρδη για πλούσιους ιδιώτες.

Αυτό το πετυχαίνουν χρησιμοποιώντας το ίδιο κόλπο ξανά και ξανά. Είναι σχετικά απλό: η ΓΣ τοποθετείται στο κέντρο μιας κερδοσκοπικής φούσκας, πουλώντας χαρτιά που γνωρίζει ότι είναι σκουπίδια. Μετά ρουφάει τεράστια ποσά  από τα μέσα και κατώτερα κοινωνικά στρώματα, με την βοήθεια ενός παράλυτου και διεφθαρμένου κράτους που της επιτρέπει να ξαναγράφει τους κανόνες του παιχνιδιού, έναντι των – εν σχέσει με τα πραγματοποιούμενα κέρδη – πεντα­ροδεκάρων που η τράπεζα του επιστρέφει μέσω των κομματικών ενισχύσεων. Τελικά, όταν επέρχεται το ξεφούσκωμα, αφήνοντας εκατομμύρια πολίτες πεινασμένους και αδέκαρους, ξαναρχίζει από την αρχή προσφερόμενη να μας διασώσει, δανείζοντάς μας τα δικά μας χρήματα με τόκο, αυτοδιαφημιζόμενη ως υπεράνω απληστίας, ως απλά έτοιμη να κρατά τους τροχούς του συστήματος καλολαδωμένους. Κάνει το  ίδιο κόλπο από την δεκαετία του ’20 και τώρα ετοιμάζεται να το ξανακάνει, δημιουργώντας την μεγαλύτερη και «θρασύτερη» φούσκα που εμφανίστηκε ως τα σήμερα.

Αν θέλουμε να καταλάβουμε πώς μπλεχτήκαμε στην παρούσα χρηματιστηριακή κρίση, πρέπει κατ’ αρχάς να καταλάβουμε πού πήγαν όλα αυτά τα χρήματα, και για να το κατανοήσουμε αυτό πρέπει πριν από όλα να δούμε πώς η ΓΣ την σκαπουλάρησε χωρίς συνέπειες. Είναι μια μεγάλη ιστορία, ακριβώς η ιστορία πέντε φουσκών, αν συμπεριλάβουμε και την  περσινή παράξενη και φαινομενικά ανεξήγητη άνοδο της τιμής του πετρελαίου. Υπήρξαν πολλοί χαμένοι στο ξεφούσκωμα κάθε μιας από αυτές τις φούσκες· μην μπείτε στον κόπο να ψάξετε την ΓΣ ανάμεσά τους…

(απόσπασμα απο το άρθρο)

 ΕΠΙΜΕΤΡΟ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ

 Παρά την ευρύτατη κάλυψη σε χρόνο και χώρο που πραγματοποιεί ο συγγραφέας, είναι προφανές ότι δεν φωτίζει όλες τις πλευρές του φαινομένου ΓΣ. Και κυρίως, κατανοητό ίσως από αμερικανικής πλευράς, δεν ασχολείται καθόλου με την πολυσχιδή δράση της ΓΣ, αλλά όχι μόνον αυτής – δεν πρέπει να παραλείψουμε τα υπόλοιπα αστέρια της Γουολ Στριτ – στον υπόλοιπο πλανήτη. Δεν μας λέει π.χ. τίποτα για την πλανητική φούσκα των χρηματιστηρίων του 1999-2000. Ακόμα δεν θα πρέπει να προσωποποιήσουμε το πρόβλημα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού στην Γκόλντμαν, οσοδήποτε κεντρικό ρόλο και αν παίζει. Ο κίνδυνος αυτός είναι πράγματι υπαρκτός στην επιχειρηματολογία του. Αλλά τότε πώς να εξηγηθεί – μεταξύ άλλων – η πρόσφατη παράλληλη με της ΓΣ μετεωρική άνοδος της JPΜόργκαν Τσάιζ, του άλλου εναπομένοντος κολοσσού της Γουολ Στριτ; Πέρα όμως από τις προφανείς αυτές αδυναμίες το άρθρο του Ταϊμπί, είναι ένα κορυφαίο δείγμα δημοσιογραφικής έρευνας και αποκάλυψης. Αποκάλυψης του απίστευτου και ολοένα και πιο απροκάλυπτου, βαθμού διαπλοκής μεταξύ του μεγάλου κεφαλαίου – κυρίως χρηματιστικού πλέον – και της εξουσίας στην Ουάσινγκτον. Η διαπλοκή στην χώρα μας συγκριτικά μοιάζει παιδικό παιχνίδι. Ακόμα πιο ενδιαφέρον σημείο του άρθρου, αν και δεν το προβάλλει πολύ έντονα ο συγγραφέας, ίσως και εξεπίτηδες μιας και θέλει να ελπίζει σε διόρθωση, είναι η παθητικότητα της αμερικανικής κοινωνίας. Παθητικότητα που ελάχιστη πιθανότητα δημοκρατικής διόρθωσης επιτρέπει. Μετά από τα όσα συνέβησαν, ο Ομπάμα έχει αφήσει τους ίδιους πάνω κάτω ανθρώπους που κατέστρεψαν – σχεδόν – την χώρα, να την ανατάξουν… Σε κάθε περίπτωση πάντως το άρθρο του Ταϊμπί, ξεσήκωσε αρκετό θόρυβο στις Η.Π.Α. και βοήθησε στο να παραμένει ακόμα ανοιχτό πολιτικά το πρόβλημα της αντιμετώπισης της Γουόλ Στριτ, παρά την φυγομαχία της κυβέρνησης Ομπάμα.

 Μετάφραση: Δημοσθένης Γεωργόπουλος

η Αϊτή και Τσόμσκι

Η Αϊτή είναι παράδειγμα φτώχειας και δυστυχίας. Όταν οι Ευρωπαίοι κατακτητές πρωτοεμφανίστηκαν το νησί ήταν αξιοθαύμαστα πλούσιο και ο πληθυσμός ευημερούσε. Αργότερα έγινε μια από τις βασικές πηγές πλούτου της Γαλλίας. Η σημερινή κρίση πείνας ανιχνεύεται πίσω στο 1915 όταν ο Woodrow Wilson κατέλαβε το νησί. Η κατάληψη του νησιού συνοδεύτηκε από ακραίες βαρβαρότητες. Μεταξύ των εγκλημάτων του Wilson ήταν και η διάλυση του κοινοβουλίου της Αϊτής όταν αυτό αρνήθηκε να επικυρώσει συνθήκη που επέτρεπε στις αμερικάνικες επιχειρήσεις να καταλάβουνε την γη της Αϊτής. Ο Wilson τότε έκανε εκλογές με τις οποίες η συνθήκη επικυρώθηκε με 99,9%. Μόνο στο 5% του πληθυσμού επιτράπηκε να ψηφίσει. Όλα τα παραπάνω θα μείνουν στην ιστορία ως “Ο Ιδεαλισμός του Wilson”…

Νόαμ Τσόμσκι, «Κρίση και Ελπίδα» ( Boston Review, Σεπτέμβριος 2009- Μετάφραση Δημ. Πράπας)

Posted by ΚΙΜΠΙ

Η Αϊτή και οι αϊτοί του ανθρωπισμού

του ΚΙΜΠΙ (εφημ. Επενδυτής)

Όπου φτωχός κι η μοίρα του, θα μπορούσαν να πουν οι πιο μοιρολάτρες, δίνοντας μια διάσταση μεταφυσική σε ένα κατά τα άλλα καταστροφικό -πλην φυσικό- φαινόμενο, όπως ο σεισμός. Αλλά, ακόμη κι αν αποφύγουμε τη μεταφυσική, είναι μάλλον αδύνατο να αποφύγουμε την κοινωνική και πολιτική διάσταση της μεγαλύτερης ανθρωπιστικής τραγωδίας των τελευταίων χρόνων, όπου δοκιμάζονται τα τελευταία ψήγματα ανθρωπισμού της «διεθνούς κοινότητας». Η βολική εξήγηση είναι ότι ο σεισμός στην Αϊτή και ο ασύλληπτος πόνος που έχει καταπλακωθεί κάτω από τα ερείπια είναι ένα ζήτημα αποϊδεολογικοποιημένο, απολίτικο, αταξικό. Ποιος θα τα βάλει με μια δύναμη στα έγκατα της Γης που είναι αδύνατο να την προκαλέσει ή να την καλμάρει ο ανθρώπινος παράγοντας;

Αλλά αυτό, είπαμε, είναι η βολική εξήγηση των πραγμάτων. Άλλη διάσταση παίρνουν τα πράγματα, όμως, όταν αναφέρουμε ότι η Αϊτή των 9 εκατομμυρίων κατοίκων είναι η φτωχότερη χώρα της Δύσης. Ότι το ετήσιο ΑΕΠ της μόλις που ξεπερνά τα 11 δισεκατομμύρια δολάρια – κάτι λιγότερο από τα χρήματα που χρειάζεται η κυβέρνηση για να μειώσει φέτος το έλλειμμα κατά 4%. Ότι ο μέσος Αϊτινός ζει με λιγότερα από 1.000 δολάρια τον χρόνο. Ότι σχεδόν το 80% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της είναι χωρίς δουλειά. Ότι οι περισσότεροι κάτοικοι ζουν σε παραγκουπόλεις και σε παραπήγματα από τα οποία λείπουν τα στοιχειώδη: ρεύμα, ύδρευση, αποχέτευση. Ότι η χώρα των 9 εκατομμυρίων κατοίκων διαθέτει μόλις ένα στοιχειωδώς εξοπλισμένο νοσοκομείο στην πρωτεύουσα Πορτ ο Πρενς. Ότι αυτό το νοσοκομείο των λίγων δεκάδων κλινών είναι αδύνατο να περιθάλψει έστω κι ένα απειροελάχιστο ποσοστό από τους χιλιάδες τραυματίες του σεισμού. Ότι ένα στα δέκα νεογέννητα παιδιά πεθαίνουν στους πρώτους μήνες της ζωής τους. Ότι το AIDS και οι γαστρεντερικές λοιμώξεις θερίζουν τον πληθυσμό. Ότι το μέσο προσδόκιμο ζωής φτάνει μόλις τα 47 χρόνια. Ότι το 85% του πληθυσμού είναι αναλφάβητοι.

Αυτή είναι η μία όψη. Η άλλη έχει σχέση με την ιστορία της Αϊτής. Είναι μια τρομακτική συμπύκνωση της ιστορίας της αποικιοκρατίας και των εγκλημάτων της, των οποίων οι συνέπειες δεν είναι εντελώς άσχετες με τον θάνατο που σκόρπισε ο σεισμός. Έχουν ήδη ανασυρθεί από τα πρόχειρα εγχειρίδια ιστορίας οι υπομνήσεις για την ανακάλυψη της Ισπανιόλας από τον Κολόμβο το 1492, αλλά ίσως δεν έχουν τύχει προσοχής οι λεπτομέρειες της συνέχειας: Ότι σχεδόν ένα εκατομμύριο γηγενείς Ινδιάνοι αφανίστηκαν από τους Ισπανούς αποίκους στα πενήντα πρώτα χρόνια του αποικισμού της περιοχής. Ότι οι Ισπανοί αντικατέστησαν το αφανισμένο εργατικό δυναμικό με τη μεταφορά εκατοντάδων χιλιάδων Αφρικανών σκλάβων στο νησί. Ότι το νησί έγινε πεδίο άγριου αποικιοκρατικού ανταγωνισμού μεταξύ Ισπανών και Γάλλων που οδήγησε στη διχοτόμησή του. Ότι η Αϊτή έγινε πεδίο της μεγαλύτερης εξέγερσης σκλάβων που πέτυχαν τελικά την ανεξαρτησία τους. Ότι η Αϊτινή Δημοκρατία των σκλάβων ήταν η πρώτη χώρα στον κόσμο που αναγνώρισε την ελληνική επανάσταση και το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος. Ότι η χώρα έμεινε για 30 χρόνια υπό αμερικανική κατοχή για την κατοχύρωση των αμερικανικών «επενδύσεων» στο έδαφός της, άλλα είκοσι υπό ουσιαστική αμερικανική διακυβέρνηση και άλλα τριάντα υπό ελεγχόμενη δικτατορία. Ότι έκανε τις πρώτες ελεύθερες εκλογές μόλις το 1990, αλλά ο εκλεγμένος πρόεδρός της εκδιώχθηκε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα σε μια χώρα που δεν έχει στρατό. Ότι τα αλλεπάλληλα στρατιωτικά πραξικοπήματα υποστηρίχθηκαν αναφανδόν από τους συστηματικούς «βασανιστές» της Αϊτής, τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Ότι η μόνη ουσιαστική στρατιωτική παρουσία στη χώρα είναι η αμερικανική, που βρίσκεται εκεί με τον μανδύα της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ. Ότι η χώρα έχει καταληστευθεί από τους «προστάτες» της. Ότι τόσα χρόνια διεθνών «κυρώσεων» ή «βοήθειας» της διεθνούς κοινότητας για την «αποκατάσταση της δημοκρατίας» και της ομαλότητας δεν την έχουν απομακρύνει ούτε εκατοστό από την αθλιότητα, από την ανέχεια του πληθυσμού και από το συνακόλουθο φαινόμενο της κοινωνικής βίας και των εμφύλιων συρράξεων. Ότι η χώρα που θάμπωσε τον Κολόμβο για τον φυσικό της πλούτο είναι αδύνατο πια να θρέψει τους κατοίκους της. Ότι η περιοχή που κάποτε ήταν το βασίλειο της ζάχαρης και του ρυζιού στην Καραϊβική και ο μεγαλύτερος εξαγωγέας της περιοχής εισάγει πια κυρίως από τις ΗΠΑ αυτά τα δύο βασικά αγαθά διατροφής του πληθυσμού της. Ότι η διατροφική κρίση του 2008 μετατράπηκε σε κρίση πείνας πρώτ’ απ όλα στην Αϊτή κι ότι το ξέσπασμα βίας των πεινασμένων Αϊτινών πνίγηκε στο αίμα από τους «ειρηνοποιούς» του ΟΗΕ. Ότι μια χώρα που πεινάει και που πρέπει να διαθέτει τα λιγοστά που παράγει για να εισάγει τρόφιμα είναι αδύνατο να διαθέσει οτιδήποτε για υποδομές, στέρεα κτίρια, ασφαλείς κατοικίες, σχολεία, νοσοκομεία δημόσια κτίρια. Ότι το φυσικό φαινόμενο σεισμός δεν έκανε την εξαίρεση να προφυλάξει, εκτός από τους άξιους της τύχης τους φτωχοδιάβολους της Αϊτής, τους υποτιθέμενους σωτήρες τους, τους υπαλλήλους του ΟΗΕ και της Παγκόσμιας Τράπεζας που κύριος οίδε τι ακριβώς έκανε σ’ αυτή τη χώρα πρωταθλήτρια της φτώχειας. Εισηγήσεις για ιδιωτικοποιήσεις και ενίσχυση της επιχειρηματικότητας; Κάτι τέτοιο. Αυτοί ήταν οι απαράβατοι όροι που έθεσαν στην κυβέρνηση της χώρας το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα για να διαγράψουν χρέη ύψους 1,2 δισ. δολαρίων τον περασμένο Ιούλιο. Χρωστάει ακόμη τα διπλά. Τι μεταρρυθμίσεις πρέπει να κάνει, άραγε, εκτός από το να θάψει τους νεκρούς της;

Η Αϊτή είναι η χαρακτηριστική περίπτωση χώρας όπου η άβουλη «οργή της φύσης», εκδηλωμένη σε λίγα δραματικά δευτερόλεπτα, συνεργάστηκε καταστροφικά με τη βούληση της «αυτοκρατορίας» και τη συστηματική λεηλασία δύο αιώνων από τις μεγάλες αποικιοκρατικές δυνάμεις. Περίπου τις ίδιες (Άγγλους, Γάλλους, Ισπανούς, Αμερικανούς) των οποίων οι οργανωμένοι στρατοί ηττήθηκαν πριν από διακόσια χρόνια από τους εξεγερμένους μαύρους σκλάβους του Πορτ ο Πρενς. Ίσως είναι υπερβολή να πούμε ότι οι απόγονοί τους τιμωρούνται ακόμη για εκείνη την αποκοτιά να αμφισβητήσουν την παγκόσμια τάξη του 19ου αιώνα. Αλλά, πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι έφτασαν σήμερα να σιτίζονται με μπισκότα λάσπης αποξηραμένα στον ήλιο, ότι η επιβίωσή τους εξαρτάται απόλυτα από τα μόλις 60 δολάρια ανά κάτοικο που δίνει κάθε χρόνο η διεθνής κοινότητα; Και ποια θα είναι η συνέχεια για μια χώρα της οποίας οι νεολιθικές υποδομές μηδενίστηκαν κυριολεκτικά από το ταρακούνημα της γης;

Τώρα άρχισε το παγκόσμιο πρωτάθλημα της φιλανθρωπίας. Έφτασαν οι Αμερικανοί πεζοναύτες, φτάνουν κι οι Γάλλοι διασώστες, άνοιξαν οι τραπεζικοί λογαριασμοί για τους χορηγούς, οι εκκλήσεις φιλανθρωπίας δίνουν και παίρνουν, τα ιερατεία της παγκόσμιας αγοράς ετοιμάζονται να εγκατασταθούν μόνιμα εκεί για να επιβλέψουν τη διαχείριση της ανθρωπιστικής βοήθειας. Οι αϊτοί του ανθρωπισμού ξεπλένουν εγκλήματα δύο και πλέον αιώνων πάνω στο χάσμα π’ άνοιξε ο σεισμός… Το οφείλουν βεβαίως. Οφείλουν ν’ ανοικοδομήσουν τη μικρή αυτή χώρα, ν’ αναλάβουν όλο το κόστος όχι μόνο της καταστροφής που προκάλεσε ο σεισμός, αλλά κι αυτής που προκάλεσαν οι συστηματικοί βασανιστές της. Οφείλουν να της δώσουν κι όσα δεν είχε πριν από τον σεισμό. Κι όσα της στέρησαν η αποικιοκρατία, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τα πραξικοπήματα, η ληστρική εκμετάλλευση του φυσικού της πλούτου, η παραγωγική της αποδιάρθρωση κι η κοινωνική της εξαθλίωση. Οφείλουν να της τα δώσουν όλα. Κι ύστερα να την αφήσουν ήσυχη.

Η νέα Μέση Ανατολή

Γράφει ο/η Greek American News Agency

24.11.06 –

Νέα Υόρκη Σήμερα και μετά από μια εκτεταμένη πολύμηνη-κατά το μέτρο του δυνατού- εμπεριστατωμένη και πολλαπλώς  διασταυρωμένη  δημοσιογραφική  έρευνα,  έρχεται  στο φως της δημοσιότητας για πρώτη φορά  σε διεθνές ειδησεογραφικό  επίπεδο μια πολυσυζητημένη μελέτη μαζί με το νέο χάρτη  για την αναδιάταξη και επαναχάραξη των συνόρων της «Νέας Μέσης Ανατολής». Μια ανάλυση- μελέτη   η οποία εδώ και μήνες «κυκλοφορεί» στα γραφεία γνωστών αμερικανικών  think tank, σε κάποια ελάχιστα εναλλακτικά site, σε πολλά μουσουλμανικά forum τα οποία κυριολεκτικά έχουν  «ανάψει» από τις κατάρες και τις απειλές των πιστών του Ισλάμ,  αλλά και   στις αμερικανικές  στρατιωτικές ακαδημίες και σχολές πολέμου.Μάλιστα, πρόσφατα-στις 15.09.2006 –   αποτέλεσε αντικείμενο σοβαρού επεισοδίου μεταξύ Αμερικανών και Τούρκων στρατιωτικών και ανώτερων πολιτικών αξιωματούχων στο πλαίσιο σύσκεψης του ΝΑΤΟ στη Ρώμη. Λίγες μέρες αργότερα ανακοινώθηκε από την Άγκυρα το ταξίδι Ερντογάν στην Ουάσιγκτον το οποίο έγινε στις 2 Οκτωβρίου…     ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ Η παρακάτω  δημοσιογραφική έρευνα έρχεται στο φως της δημοσιότητας, πέρα και πάνω από σενάρια συνωμοσιολογίας που κατακλύζουν το κόσμο της πληροφόρησης,  αφενός με μεγάλη ευθύνη έναντι των αναγνωστών μας διότι  παρουσιάζεται μια ενδελεχής και εμπεριστατωμένη ανάλυση γεγονότων και καταστάσεων  αλλά και  με τις όποιες δημοσιογραφικές επιφυλάξεις που εύλογα μπορεί να διαθέτει κάθε νουνεχής, εχέφρων,  σώφρων, προ πάντων δε ένας  σοβαρός επαγγελματίας δημοσιογράφος που σέβεται το όνομα και την υπογραφή του, ιδίως  όταν γνωρίζει τα «παιχνίδια» εξουσίας και επιρροής που παίζονται κάθε λεπτό της ώρας στο διαδίκτυο. Αλίμονο  δε, αν διεκδικούσαμε το θέσφατο και το αλάνθαστο.   Πολύ δε περισσότερο   ένας ειδησεογραφικός  οργανισμός που  φιλοδοξεί να είναι έγκυρος και αξιόπιστος και εκ των πραγμάτων δέχεται ένα τεράστιο όγκο πληροφόρησης που  είναι αναγκασμένος να διερευνήσει και να διασταυρώσει ένα πλήθος «πληροφοριών». Πληροφορίες   που προέρχονται από  «πηγές» που καθημερινά  βομβαρδίζεται. Εν τούτοις όμως, επειδή καθήκον του επαγγελματία δημοσιογράφου είναι πρωτίστως  να αναδεικνύει και να αποκαλύπτει τα γεγονότα που συμβαίνουν στο προσκήνιο, πολύ δε περισσότερο εκείνα τα γεγονότα και τις εξελίξεις που διαδραματίζονται πίσω από τις  κλειστές -και πολλές φορές επτασφράγιστες- πόρτες της εξουσίας, και με δεδομένο το γεγονός ότι παρέχονται στον αναγνώστη όλα εκείνα τα εχέγγυα και τα στοιχεία(links, πηγές και αναφορές γεγονότων)   για να διασταυρώσει κάθε τι που διαβάζει,  αναλάβαμε την ευθύνη και παρουσιάζουμε την παρακάτω μεγάλη αλλά εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική  έρευνα.   Καλή ανάγνωση.         Πρόκειται για τη μελέτη που παρουσίασε το Κέντρο Έρευνας για την Παγκοσμιοποίηση (Center for research on Globalization www.globalresearch.ca) μέσα από μια εμπεριστατωμένη πολιτική και γεωστρατηγική ανάλυση του  ειδικού σε θέματα γεωστρατηγικής   αναλυτή Mahdi Darius Nazemroaya  ο οποίος παρουσιάζει  και αναλύει για πρώτη φορά { για λογαριασμό του παραπάνω κέντρου Αμερικανικό – Καναδικών συμφερόντων }  τον χάρτη για την «Νέα Μέση Ανατολή», όπως την οραματίζονται οι ισχυροί του κόσμου.   Σε αυτή τη μελέτη- ανάλυση αναλύονται  και παρουσιάζονται τα επαναδιαμορφωμένα σύνορα. Τα νέα κράτη με τις ονομασίες τους που δημιουργούνται και φυσικά οι  «νέοι  πρωταγωνιστές», ως  αποτέλεσμα της συντονισμένης πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών (με την συμμετοχή της Βρετανίας και του Ισραήλ) στην περιοχή της σημερινής “Ευρύτερης Μέσης Ανατολής”.  Στο  αυτό το νέο   χάρτη όπως θα δούμε αναλυτικά  –και αυτό είτε μεσοπρόθεσμα είτε και ως μακροπρόθεσμο γεγονός παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη θέση και το ρόλο  της Ελλάδας εφεξής στη Ανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια και φυσικά την Ε.Ε.  η οποία δε θα πρέπει να αφήσει διέλθει της προσοχής της αφού – η θέση της Τουρκίας στην ευρύτερη  περιοχή εκ των πραγμάτων πλέον  περιορίζεται,  όπως θα δούμε αφού προωθείται η ίδρυση του Ελεύθερου Κουρδιστάν. Κάτι για το οποίο και μόνο στο άκουσμα του η Άγκυρα επαναστατεί.  Ο καινούργιος χάρτης, προέκυψε ως  «προϊόν φαντασίας» όπως έγραψε ο εμπνευστής του, απόστρατος αντισυνταγματάρχης Ralph Peters, και  βασίζεται στην επαναδιάταξη των συνόρων με την δημιουργία νέων ανεξάρτητων κρατών, ύστερα από μια σειρά μεγάλων αλλαγών που θα φέρουν –όπως υποστηρίζεται- ηρεμία στην περιοχή. Μπορεί ο συγκεκριμένος χάρτης να αποτελεί «προϊόν φαντασίας», το ίδιο και η ανάλυσή του, ωστόσο  το γεγονός αυτό δεν εμποδίζει από το να δημοσιεύεται σε εξειδικευμένα περιοδικά ανάλυσης.  Να διδάσκεται (ή να παρουσιάζεται) στην αμερικανική εθνική ακαδημία πολέμου, στην σχολή άμυνας του ΝΑΤΟ, καθώς και σε Think Tanks ως μια απλή «υπόθεση εργασίας» ή  ακόμα και ως σενάριο για «ασκήσεις  επί χάρτου »… Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή ξεκινώντας πρώτα από τον όρο «Νέα Μέση Ανατολή».  Ο τεχνικό- πολιτικό- οικονομικό- στρατιωτικός όρος εισήχθη στην παγκόσμια πολιτική σκηνή τον Ιούνιο του 2006 στο Τελ Αβίβ από την αμερικανίδα υπουργό εξωτερικών Condoleezza Rice, (στην οποία και χρεώθηκε από τα δυτικά ΜΜΕ ο νεόκοπος όρος σε αντικατάσταση του παλαιότερου «Ευρύτερη Μέση Ανατολή»).  Στα εγκαίνια του Baku-Tbilisi-Ceyhan (BTC) τερματικού πετρελαϊκού σταθμού στην Ανατολική Μεσόγειο και εν μέσω της γενικότερης αναστάτωσης που επικρατούσε στην περιοχή από τις ισραηλινές επιθέσεις στο Λίβανο, η αμερικανίδα υπουργός προσέθεσε στο λεξιλόγιο της αμερικανικής πολιτικής τον όρο  «Νέα Μέση Ανατολή», -παρουσία μάλιστα  του Πρωθυπουργού του Ισραήλ Ολμέρτ-, ρίχνοντας τους πρώτους «σπόρους» για μελλοντικές –ανοιχτές πιθανότατα- συζητήσεις που  στοχεύουν σε μια ευρύτερη αναδιαμόρφωση και αναδιάταξη συνόρων της περιοχής. Λίγες μέρες αργότερα σε συνέντευξη τύπου, η αμερικανίδα Υπουργός, αναφορικά με τα όσα συνέβαιναν στο Λίβανο δήλωσε ότι «αυτό που βλέπουμε εδώ [σ.σ. οι ΗΠΑ σε σχέση με την καταστροφή του Λιβάνου και τις ισραηλινές επιθέσεις στο Λίβανο], κατά μια έννοια, είναι ωδίνες τοκετού της «Νέας Μέσης Ανατολής» και οτιδήποτε κάνουμε, οφείλουμε να είμαστε σίγουροι ότι προχωρούμε προς μια «Νέα Μέση Ανατολή» [και] όχι να επιστρέψουμε στην παλιά. Η δήλωσή της αυτή είχε προκαλέσει αρνητικές επικρίσεις σε πολλά δυτικά ΜΜΕ, τα οποία όμως εστίασαν περισσότερο στο γεγονός ότι η αμερικανίδα υπουργός εξέφρασε την αδιαφορία της για ένα ολόκληρο έθνος (του Λιβάνου) που υπέφερε, βομβαρδιζόμενο χωρίς διακρίσεις από τις Ισραηλινές αεροπορικές δυνάμεις, παρά σε οτιδήποτε άλλο.   Σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζει ο Mahdi Darius Nazemroaya, συγγραφέας της συγκεκριμένης ανάλυσης του Κέντρου Έρευνας για την Παγκοσμιοποίηση, η αναγγελία του όρου από την αμερικανίδα υπουγό των εξωτερικών, αποτέλεσε την επιβεβαίωση του αγγλο-αμερικανο-ισραηλινού «στρατιωτικού οδικού χάρτη» στην Μέση Ανατολή. Αυτό το σχέδιο, που για χρόνια ήταν σε επίπεδο σχεδιασμού, «συνίσταται στην δημιουργία ενός τόξου αστάθειας, χάους και βίας, το οποίο εκτείνεται από το Λίβανο, την Παλαιστίνη και τη Συρία ως το Ιράκ, τον Περσικό Κόλπο και τα σύνορα (φρουρούμενα από το ΝΑΤΟ) του Αφγανιστάν». Το σχέδιο για την «Νέα Μέση Ανατολή» εισήχθη δημοσίως από την Washington και το Tel Aviv με την προσδοκία ότι ο Λίβανος θα ήταν το σημείο πίεσης για την επανευθυγράμμιση ολόκληρης της Μέσης Ανατολής και ως εκ τούτου για την εξαπόλυση των δυνάμεων του «κατασκευασμένου χάους». Αυτό το «κατασκευασμένο χάος» -το οποίο γενικεύει τις συνθήκες της βίας και του πολέμου στην περιοχή- με τη σειρά του θα χρησιμοποιείτο έτσι ώστε οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Βρετανία και το Ισραήλ να μπορέσουν να επανασχεδιάσουν τον χάρτη της Μέσης Ανατολής, σύμφωνα με τις γεωστρατηγικές τους ανάγκες και στόχους. Για τον συγγραφέα της έρευνας, η ομιλία της αμερικανίδας υπουργού των εξωτερικών Condoleezza Rice για την «Νέα Μέση Ανατολή»  παρείχε τη βάση, ενώ οι ισραηλινές επιθέσεις στον Λιβάνο –οι οποίες υποστηρίχθηκαν πλήρως από την Washington και το Λονδίνο- εξέθεσαν και επιβεβαίωσαν την ύπαρξη των νέων γεωστρατηγικών στόχων των ΗΠΑ, της Βρετανίας και του Ισραήλ στην περιοχή. Επίσης ο αγγλο-αμερικανός στρατιωτικός οδικός χάρτης –σύμφωνα πάντα με το ερευνητικό κέντρο και τον συγγραφέα της συγκεκριμένης έρευνας-  εμφανίζεται να προωθεί είσοδο των συμμαχικών δυνάμεων (ΗΠΑ-Βρετανία-Ισραήλ) στην Κεντρική Ασία μέσω της Μέσης Ανατολής.   Η Μέση Ανατολή, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν αποτελούν το πέρασμα για την επέκταση της αμερικανικής επιρροής στην πρώην Σοβιετική Ένωση και τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας, της οποίας το νότιο τμήμα συμπίπτει ως ένα βαθμό –όπως υποστηρίζεται- με την Μέση Ανατολή και αποτελεί –βάσει των όσων υποστηρίζουν Ρώσοι και κεντρο-ασιάτες μελετητές, σύμβουλοι ασφαλείας, οικονομολόγοι και πολιτικοί- το πιο ευπρόσβλητο τμήμα Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η διαίρεση και ο επανακαθορισμός των συνόρων της Μέσης Ανατολής από τις μεσογειακές όχθες του Λιβάνου της Συρίας ως την Ανατολία (Μικρά Ασία), την Αραβία, τον Περσικό Κόλπο και το ιρανικό οροπέδιο στηρίζεται στους οικονομικούς, στρατηγικούς και στρατιωτικούς στόχους, που αποτελούν μέρος μιας μακράς αγγλο-αμερικανικής και ισραηλινής ατζέντας συμφερόντων στην περιοχή και –σύμφωνα πάντα με τον Mahdi Darius Nazemroaya- η σημερινή Μέση Ανατολή αποτελεί καζάνι που είναι έτοιμο να εκραγεί, προβλέποντας ή υιοθετώντας  μελλοντικά  αγγλο-αμερικανικά και/ή ισραηλινά χτυπήματα από αέρος στο Ιράν και την Συρία. Ως εκ τούτου, ένας ευρύτερος πόλεμος στην Μέση Ανατολή μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα τον επανασχεδιασμό των συνόρων, τα οποία στρατηγικά οφελούν τα αγγλο-αμερικανικά συμφέροντα και το Ισραήλ. Αναφορικά με το Αφγανιστάν, ο Mahdi Darius Nazemroaya θεωρεί ότι η χώρα με επιτυχία έχει διαιρεθεί σε όλα, πλην του ονόματος. Διαπιστώνει ακόμα ότι η έχθρα έχει καλλιεργηθεί και στην ανατολική μεσόγειο, όπου ο παλαιστινιακός εμφύλιος μαίνεται, ενώ και στο Λίβανο προωθούνται διαιρέσεις. Για το Ιράκ και την επέμβαση των συμμαχικών δυνάμεων, και κυρίως για την περιοχή του του ιρακινού Κουρδιστάν, η όλη στρατηγική φαίνεται να στηρίζεται στο γεγονός ότι η συγκεκριμένη περιοχή αποτελεί το «εισαγωγικό» έδαφος για την βαλκανιοποίηση (διαίρεση) και τη φιλανδοποίηση (ειρήνευση) της Μέσης Ανατολής. Ήδη το νομικό πλαίσιο, για την ιρακινή ομοσπονδιοποίηση για το διαμελισμό του Ιράκ σε τρεις περιοχές σχεδιάζεται. Σε αυτό το σημείο να θυμίσουμε ότι το σχέδιο για την τριχοτόμηση του Ιράκ αποτέλεσε εναλλακτική πρόταση ομάδας δημοκρατικών με εισηγητή τον γερουσιαστή Joseph Biden, του οποίου το σχέδιο προβλέπει ένα αποκεντρωμένο Ιράκ, διασπασμένο σε τρεις περιοχές υπό μια περιορισμένη αλλά αποτελεσματική κεντρική κυβέρνηση. Το συγκεκριμένο σχέδιο υποστηρίχθηκε από την επίτιμο πρόεδρο L. Gelb του Council of foreign Relations, -ένα πανίσχυρο Think Tank-,η οποία σε ανάλυση της για το εν λόγω σχέδιο αναφέρει ότι «πιθανά να μην ικανοποιήσει πολλούς Ιρακινούς, αλλά δίνει σε κάθε μια από τις τρεις ομάδες –Κούρδους, Σιίτες και Σουνίτες- αυτό που (το σχέδιο) θεωρεί ουσιώδες. Αυτονομία για τους Κούρδους, χρήματα και ενός βαθμού αυτονομίας  για τους Σουνίτες και την ιστορική ελευθερία στους Σιίτες να κυβερνούν εαυτούς και την δυνατότητα να απολαμβάνουν τα μελλοντικά πλούτη». Το παραπάνω σχέδιο δέχτηκε την κριτική από πανεπιστήμια αλλά και Think tanks, κριτική, η οποία επικεντρώνεται στην δυσκολία εφαρμογής, μια και ο πληθυσμός στις διάφορες επαρχίες της χώρας είναι πολυεθνικός, συνεπώς η δημιουργία του Κουρδιστάν, Σιιστάν και Σουνιστάν δεν μπορεί παρά να καταλήξει σε εμφύλιο πόλεμο.   Επίσης, η Συρία και το Ιράν συνεχίζουν να δαιμονοποιούνται από τα δυτικά ΜΜΕ, σε μια προσπάθεια δικαιολόγησης μιας μελλοντικής στρατιωτικής επέμβασης στην περιοχή. Για τον ρόλο τον δυτικών ΜΜΕ για το Ιράκ, ο Mahdi Darius Nazemroaya  αναφέρει ότι –σε καθημερινή βάση- προωθούν διαστρεβλωμένες και λανθασμένες πληροφορίες ότι οι πληθυσμοί στο Ιράκ δεν μπορούν να συνυπάρξουν και ότι οι διαμάχες που μαίνονται δεν αποτελούν πόλεμο εναντίον των κατοχικών δυνάμεων στην περιοχή αλλά έναν «εμφύλιο πόλεμο» που χαρακτηρίζεται από τη σύγκρουση Σιιτών, Σουνιτών και Κούρδων, ενώ σε ένα γενικότερο πλαίσιο ο αναλυτής σημειώνει ότι «οι προσπάθειες για μια εντέχνως καλλιεργούμενη έχθρα μεταξύ διαφόρων εθνικο-πολιτισμικών και θρησκευτικών ομάδων της Μέσης Ανατολής  είναι συστηματικές» αποκαλύπτοντας ότι «στην πραγματικότητα αποτελούν μέρος μιας προσεκτικά σχεδιασμένης ατζέντας των μυστικών υπηρεσιών». Τέλος ο αναλυτής επισημαίνει την ύπαρξη κυβερνήσεων της σημερινής Μέσης Ανατολής, με χαρακτηριστικό το παράδειγμα αυτό της Σαουδικής Αραβίας που παρέχουν βοήθεια στις Ηνωμένες Πολιτείες, υποθάλποντας διαμάχες μεταξύ των πληθυσμών της περιοχής, προσδοκώντας με αυτόν τον τρόπο να εξασθενίσουν τα κινήματα αντίστασης εναντίον της εξωτερικής κατοχής μέσω μια τακτικής «διαίρεσης και κατάκτησης», η οποία εξυπηρετεί τα αγγλοαμερικανικά και ισραηλινά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή.   Ο χάρτης της «νέας Μέσης Ανατολής». Ένας σχετικά άγνωστος χάρτης της Μέσης Ανατολής κυκλοφορεί σε στρατηγικούς, κυβερνητικούς, νατοϊκους, πολιτικούς και στρατιωτικούς κύκλους από τα μέσα του 2006. Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει Mahdi Darius Nazemroaya ο χάρτης προωθήθηκε στη δημοσιότητα ίσως σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει ομοφωνία και σιγά-σιγά να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για πιθανές –ίσως και κατακλυσμικές- αλλαγές στην Μέση Ανατολή. Αυτός ο χάρτης αποτελεί τον επανασχεδιασμό και επαναδιαρθρωμένη Μέση Ανατολή υπό το όνομα «Νέα Μέση Ανατολή».    Ο νέος χάρτης                   Σημείωση: ο συγκεκριμένος χάρτης προετοιμάστηκε από τον στρατηγό Ralph Peters. Δημοσιεύτηκε στο Armed Forces Journal iτον Ιούνιο 2006, ο Peters είναι απόστρατος αντισυνταγματάρχης της αμερικανικής εθνικής ακαδημίας πολέμου. Αν και ο χάρτης δεν αντανακλά το επίσημο δόγμα του Πενταγώνου, εντούτοις χρησιμοποιείται στα εκπαιδευτικά προγράμματα για ανώτερους στρατιωτικούς αξιωματούχους της σχολής Άμυνας του ΝΑΤΟ. Επίσης, ο συγκεκριμένος χάρτης καθώς και άλλοι παρόμοιοι με αυτό χρησιμοποιούνται προφανώς και στην εθνική ακαδημία πολέμου, αλλά και σε στρατιωτικούς κύκλους. Ο χάρτης για την «Νέα Μέση Ανατολή» φαίνεται να είναι βασισμένος σε σειρά άλλων χαρτών, συμπεριλαμβανομένων παλαιοτέρων χαρτών για πιθανά σύνορα στην Μέση Ανατολή από την εποχή του προέδρου Woodrow Wilson και του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο συγκεκριμένος χάρτης παρουσιάστηκε ως προϊόν φαντασίας του εν αποστρατεία αντισυνταγματάρχη Ralph Peters, ο οποίος πιστεύει ότι τα νέα σύνορα που περιλαμβάνονται στο χάρτη θα λύσουν εκ θεμελίων τα προβλήματα της σύγχρονης Μέσης Ανατολής. Ο χάρτης της Νέας Μέσης Ανατολής ήταν ένα στοιχείο κλειδί στο βιβλίο του αντισυνταγματάρχη εν αποστρατεία «Ποτέ μην εγκαταλείπεις τη μάχη» (Never Quit the Fight), το οποίο εκδόθηκε στις 10 Ιουλίου 2006. Ο ίδιος χάρτης για την «Νέα Μέση Ανατολή» δημοσιεύτηκε με την τίτλο «Ματωμένα Σύνορα: Πώς μια καλύτερη Μέση Ανατολή θα έμοιαζε» στο περιοδικό των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων με σχόλια από τον Ralph Peters. Το concept για τον επανασχεδιασμό της Μέσης Ανατολής παρουσιάστηκε ως «ανθρωπιστική» και «δικαιολογημένη» διευθέτηση, η οποία θα ευεργετούσε τους κατοίκους της Μέσης Ανατολής και των περιφερειακών περιοχών αυτής. Ο απόστρατος αντισυνταγματάρχης προτείνει τον απανασχεδιασμό της περιοχής με νέα σύνορα, βασισμένος στην «κατάσταση των εθνικών μειονοτήτων» και στην πεποίθηση ότι «τα διεθνή σύνορα ποτέ δεν είναι εξ ολοκλήρου δίκαια». Θεωρώντας ότι τα υπάρχοντα σύνορα είναι τα πιο αυθαίρετα και παραμορφωμένα, τα οποία σχεδιάστηκαν από Ευρωπαίους βάσει ιδίων συμφερόντων, δεν ασπάζεται την άποψη αυτών που υποστηρίζουν ότι τα σύνορα δεν αλλάζουν, λέγοντας ότι τα σύνορα δεν είναι κάτι το στατικό. Ξεκινώντας από το Ισραήλ, ο Peters υποστηρίζει ότι πρέπει να επιστρέψει στα σύνορα της εποχής πριν το 1967, «εάν θέλει η χώρα να ζήσει ειρηνικά». Για την Σαουδική Αραβία, τα νέα δεδομένα –σύμφωνα πάντα με το νέο χάρτη που προτείνει ο αντισυνταγματάρχης Peters- δείχνουν τη χώρα να χάνει πολλά εδάφη, αφού το σχέδιο προβλέπει την τριχοτόμηση στην Ανατολική Επαρχία, η οποία θα συνδέεται με το «Αραβικό Σιιτικό Κράτος», το οποίο θα αποτελείται κυρίως από εδάφη του νότιου Ιράκ και του Ιράν, ενώ το Κουβέιτ και το Ομάν μένουν ανεπηρέαστα από τις συνοριακές αλλαγές. Η Υεμένη επίσης κερδίζει εδάφη από την Σαουδική Αραβία.   ΙΕΡΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ,  ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ  &  ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ   Προβλέπεται επίσης  η δημιουργία του «Ισλαμικού Ιερού Κράτους», -κατά το πρότυπο του Βατικανού- το οποίο θα  περιλαμβάνει τις πόλεις Μέκκα και Μεδίνα. {σ.σ. Σκέψη και άποψη που τη συναντάμε εδώ και δεκαετίες σε θεωρητικούς αναλυτές για τη θρησκεία του Ισλάμ σε όλες τις χώρες που ασπάζονται το Ισλάμ.  Και εδώ έχει ιδιαίτερη και θα πρέπει να τονιστεί με έμφαση το γεγονός και η  σημασία που αποδίδεται στη δημιουργίας αυτού του κράτους διότι είναι στο μόνο που συμφωνούν Σουνίτες και Σιίτες εδώ και αιώνες. Αν και εκ των πραγμάτων θα υπάρξει  θέμα ελέγχου και διοίκησης από τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές εδώ και αιώνες.  Με το κράτος αυτός πιστεύεται ότι το Ισλάμ θα πάψει να διεκδικεί μέρος ή και ολόκληρη της Ιερουσαλήμ που ως γνωστών εδώ και δεκαετίες  αποτελεί το μήλον της έριδος και για τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες {Ιουδαϊσμό- Χριστιανισμό- Μωαμεθανισμό} που εξίσου θεωρούν Αγία και Ιερή Πόλη της Ιερουσαλήμ.  Ακριβώς  επειδή στην περιοχή αυτή αφενός ξεκίνησε ο γενάρχης και πατέρας   των  τριών Θρησκειών ο Αβραάμ τον οποίο αποδέχονται και σέβονται  επίσης και οι τρεις μεγάλες θρησκείες. Λύση που συνολικά ο χριστιανικός κόσμος θα έβλεπε καταρχήν θετικά αφού έτσι τακτοποιείται οριστικά η εκκρεμότητα της Ιερουσαλήμ η οποία θα μπορούσε  εθνικά να παραμείνει  γεωγραφικά περιθώρια του Ισραήλ και θρησκευτικά να συνεχίζει να ελέγχεται από τους Χριστιανούς και μάλιστα τους Ορθόδοξους που αυτή την χρονική περίοδο κατέχουν έστω και με επίπονες διαδικασίες από τα χρόνια των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου και των Σταυροφοριών{πριν από το σχίσμα του 1054}   μέχρι και σήμερα. Αλλά και εδώ υποβόσκουν συμφέροντα και διεκδικήσεις εκ μέρους του Βατικανού από τη μια αλλά και από το Πατριαρχείο Μόσχας από την άλλη που διεκδικεί για το εαυτό του το ρόλο της Τρίτης Ρώμης. Το νέο κράτος αυτό ασφαλώς και θα επηρεάσει και την επίλυση του παλαιστινιακού κράτους το οποίο στην πλειοψηφία του από πλευράς θρησκευτικής  αποτελείται από Μωαμεθανούς και από Ορθοδόξους.}          Να σημειώσουμε δε ότι ο αντισυνταγματάρχης Peters θεωρεί ότι η Σαουδική Αραβία αποτελεί «την αιτία της αποτελμάτωσης του μουσουλμανικού κόσμου». Για το Ιράκ, ο Peters προτείνει να διασπαστεί σε τρία μικρότερα κράτη, το Αραβικό Σιιτικό κράτος (του οποίου βάση αποτελεί το νότιο –σιιτικό- σημερινό Ιράκ), το Σουνίτικο κράτος και το Κουρδιστάν. Για τον αντισυνταγματάρχη επικαλούμενος τα ανθρώπινα δικαιώματα, «την μεγαλύτερη αδικία στην περιοχή αποτελεί η απουσία ενός ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους, στο οποίο θεωρεί ότι όλοι οι Κούρδοι της Συρίας, του Ιράν αλλά και της Τουρκίας –αν μπορούν- θα προστρέξουν στο νέο κράτος, το οποίο θα εκτείνεται από το Diyarbakir της Τουρκίας μέχρι το Tabriz του Ιράν, καλύπτοντας και ένα κομμάτι του σημερινού Ιράκ. Η Συρία χάνει την παράκτια ζώνη της (στη Μεσόγειο), η οποία συνδράμει στην διαμόρφωση του νέου Λιβάνου και την αναγέννηση της Φοινίκης. Το Ιράν χάνει αρκετές περιοχές από το Ενωμένο Αζερμπαϊτζάν, το ελεύθερο Κουρδιστάν, το Αραβικό Σιιτικό Κράτος, το ελεύθερο Μπαλουχιστάν (μια από τις 32 επαρχίες του Αφγανιστάν), αλλά κερδίζει εδάφη από τις επαρχίες γύρω της Heart (επαρχία του Αφγανιστάν). Το Ιράν –σύμφωνα με τα νέα σύνορα- μετατρέπεται σε ένα Εθνικό Περσικό Κράτος. Το Αφγανιστάν, ενώ χάνει στα δυτικά περιοχές προς την Περσία, κερδίζει από τα ανατολικά από το Πακιστάν, το οποίο και αυτό με τη σειρά του χάνει εδάφη από την δημιουργία του Μπαλουχιστάν. Μπορεί ο νέος χάρτης να μην αντανακλά τις επίσημες θέσεις του Πενταγώνου, όπως ανακοινώθηκε προς απάντηση στις έντονες διαμαρτυρίες και αντιδράσεις της Άγκυρας, ωστόσο το όλο σχέδιο διδάσκεται και αναλύεται τόσο στην αμερικανική ακαδημία πολέμου και σε στρατιωτικές σχολές, αλλά και στο ΝΑΤΟ. Ο αντισυνταγματάρχης Peters χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης στο Πεντάγωνο, ως ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς με μεγάλο αριθμό εκθέσεων σε περιοδικά στρατιωτικού περιεχομένου και στρατηγικής, αλλά και σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. επίσης δεν είναι αμελητέο το γεγονός ότι η πρότασή του αυτή δημοσιεύτηκε στο επίσημο περιοδικό των ενόπλων δυνάμεων, αλλά και το ότι το όλο σχέδιο παρουσιάστηκε από την στρατιωτική σχολή του ΝΑΤΟ στη Ρώμη.   Η ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΣΤΗ ΡΩΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΣΠΕΥΣΜΕΝΟ  ΤΑΞΔΙ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΣΤΗΝ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ Σύμφωνα με τουρκικά ΜΜΕ και  σχετικά δελτία τύπου  στις 15 Σεπτεμβρίου 2006 ο χάρτης για την «Νέα Μέση Ανατολή», ο οποίος παρουσιάστηκε στην στρατιωτική σχολή του ΝΑΤΟ στη Ρώμη το ίδιο χρονικό διάστημα, Τούρκοι αξιωματούχοι προσβλήθηκαν από το προτεινόμενο σχέδιο που εμφανίζει την Τουρκία να χάνει εδάφη από την ίδρυση του ελεύθερου Κουρδικού κράτους και σύμφωνα με πληροφορίες από τον τουρκικό τύπο αποχώρησαν από τη διάσκεψη. Ο χάρτης ωστόσο είχε ένας είδος «έγκρισης» από την αμερικανική εθνική ακαδημία πολέμου, πριν παρουσιαστεί στους αξιωματούχους του ΝΑΤΟ στην Ρώμη. Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει η τουρκική φιλοκυβερνητική εφημερίδα Zaman σε δημοσίευμά της στις 29 Σεπτεμβρίου, ο Τούρκος αρχηγός του στρατού Buyukanit, αφού ήρθε σε επαφή με τον αμερικανό στρατηγό Peter Pace, και διαμαρτυρήθηκε για την παρουσίαση του επανασχεδιασμένου χάρτη της Μέσης Ανατολής, δέχτηκε τις απολογίες των αμερικανών αξιωματούχων, οι οποίοι από τη μια  διαβεβαίωναν την Άγκυρα ότι ο συγκεκριμένος χάρτης δεν αντανακλά τις επίσημες αμερικανικές θέσεις, και αποδοκιμάζοντας το περιστατικό από την άλλη. Το περιστατικό στη διάσκεψη της Ρώμης το  δεν διέλαθε της προσοχής του ΝΑΤΟ το οποίο προσπάθησε όπως ήταν φυσικό να το  υποβαθμίσει και  αποσιωπήσει δια της γνωστής τακτικής ενώ η Ουάσιγκτον παρακολουθούσε διαρκώς την εξέλιξη και την έκβαση  του περιστατικού το οποίο κρατήθηκε μυστικό μέχρι που άρχισε να κυκλοφορεί προφανώς από Τούρκους αξιωματούχους σε διάφορα bogs spot.    Ίσως λοιπόν να μην τυχαίο το γεγονός της επίσκεψης του Τούρκου Πρωθυπουργού Recep Tayip Erdogan στον Λευκό Οίκο στις 2 Οκτωβρίου, με βασικό θέμα στην ατζέντα της συνάντησης με τον αμερικανό πρόεδρο Bush το κουρδικό. Να θυμίσουμε ότι ο κ. Ερντογάν δεν κατάφερε να πάρει καμία δέσμευση από τον αμερικανό πρόεδρο για το θέμα των Κούρδων, έστω και αν προσπάθησε να συνδέσει την παρουσία τους με την τρομοκρατία. Σε εκείνη τη συνάντηση ο αμερικανός πρόεδρος είχε περιοριστεί σε δηλώσεις απλής αβροφροσύνης, ενώ το επικοινωνιακό  «παιχνίδι» προσπάθησε να το κάνει όλο μόνος του ο Τούρκος πρωθυπουργός σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησε, χωρίς ωστόσο να απαντήσει επί της ουσίας σε βασικά ερωτήματα. «αναγκαίος ο πόνος» Πέρα από την πεποίθηση ότι υπάρχει ένας «πολιτισμικός μαρασμός» στην Μέση Ανατολή, πρέπει να σημειωθεί ότι ο Ralph Peters στο περιοδικό για τις Ένοπλες Δυνάμεις παραδέχεται ότι οι προτάσεις του είναι “δρακόντιες”, και  «επώδυνες»  ωστόσο όμως επιμένει ότι είναι αναγκαία «άλγη» -τα οποία δεν απέχουν πολύ από τις «ωδύνες τοκετού της Condolleeza Rice- για τους κατοίχους της Μέσης Ανατολής, ώστε να δημιουργηθεί η «Νέα Μέση Ανατολή», αυτή που πιθανότατα οραματίζεται η Washington, ίσως και το Λονδίνο, και φυσικά  το Τέλ Αβίβ. Για τον εμπνευστή του χάρτη η αποσύνθεση και η επανασυναρμολόγηση των κρατών της Μέσης Ανατολής αποτελούν την λύση στις εχθροπραξίες στην περιοχή, κάτι που για τον Mahdi Darius Nazemroaya αποτελεί «γεγονός  κατηγορηματικά παραπλανητικό, λάνθασμένο και εικονικό, μια και οι θιασώτες της ‘‘Νέας Μέσης Ανατολής’’ και των επανασχεδιασμένων συνόρων στην περιοχή αποφεύγουν και αποτυγχάνουν να απεικονίσουν τις ρίζες τους προβλήματος και των συγκρούσεων που υπάρχουν στην σημερινή Μέση Ανατολή. «Αυτό που τα ΜΜΕ δεν γνωρίζουν είναι το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι μεγάλες διαμάχες που ταλαιπωρούν την Μέση Ανατολή αποτελούν συνέπεια της αγγλο-αμερικανο-ισραηλινής ατζέντας». Πολλά από τα προβλήματα που επηρεάζουν την σημερινή Μέση Ανατολή είναι τα αποτελέσματα μιας αργής επιδείνωσης των ήδη υπαρχουσών περιφερειακών τάσεων. Αιρετικοί διχασμοί, εθνικές τάσεις και εσωτερική βία παραδοσιακά έχουν αξιοποιηθεί από τις ΗΠΑ και την Βρετανία, όχι μόνο στην περιοχή της μέσης Ανατολής αλλά και σε διάφορα μέρη του πλανήτη συμπεριλαμβανομένων της Αφρικής, Λατινικής Αμερικής και των Βαλκανίων. Η σημερινή κατάσταση στο Ιράκ είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα της αμερικανο-αγγλικής στρατηγικής «διαιίρεσης και κατάκτησης», ενώ ο αναλυτής φέρει την Ρουάντα, τη Γιουγκοσλαβία, τον Καύκασο  και το Αφγανιστάν ως ανάλογες περιπτώσεις της συκρεκριμένης πολιτικής του διαίρει και βασίλευε.Τέλος, θέτει την έλλειψη δημοκρατικών καθεστώτων στα κράτη της περιοχής ως ένα από τα βασικά προβλήματα, υπογραμμίζοντας ότι σκοπίμως εμποδίζεται η εφαρμογή τους. Από την άλλη, θεωρεί ο συγγραφέας της έρευνας ότι η  δυτικού τύπου δημοκρατία  έχει γίνει αξίωση μόνο για εκείνα τα κράτη της Μέσης Ανατολής, τα οποία δεν συμμορφώνονται με τις πολιτικές απαιτήσεις της Washington, ενώ για κράτη, όπως η Σαουδική Αραβία και η Ιορδανία, τα οποία αποτελούν παραδείγματα μη-δημοκρατικών κρατών, δεν αντιμετωπίζουν το παραμικρό πρόβλημα με τις Ηνωμένες Πολιτείες μια και βρίσκονται σε πλήρη εναρμόνιση με την τροχιά τους.   ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ Η ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΗ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ ΓΙΑ ΤΗ «ΝΕΑ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ» ΘΑ ΠΡΟΕΛΕΘΕΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ… Ελεύθερο Μπαλουχιστάν: που θα προέλθει από εδάφη κυρίως του σημερινού αλληλοσπαρασσόμενου Αφγανιστάν, ένα μικρό μέρος του Πακιστάν, και ένα ακόμα μικρότερο μέρος του Ιράν   Το Ελεύθερο Κουρδιστάν: από εδάφη κυρίως της Τουρκίας, του Ιράκ και του Ιράν   Το Ιερό Ισλαμικό κράτος που περιλαμβάνει τις δυο ιερές πόλεις Μέκκα και Μεδίνα, παίρνει τα εδάφη του από Σαουδική Αραβία.   Το Ιράκ  τριχοτομείται και με την προσθήκη εδαφών από γειτονικά κράτη. δημιουργούνται →  Το Αραβικό Σιιτικό Κράτος →  Το Ελεύθερο  Κουρδιστάν →  Το Σουνίτικο Ιράκ   από το ντόμινο που δημιουργείται: -ο Λίβανος Κερδίζει εδάφη από τη Συρία -Η Συρία χάνει παράκτια εδάφη  τα οποία κερδίζει ο Λίβανος και δημιουργείται η επαναγέννηση της αρχαίας Φοινίκης – Τον Ιράν χάνει κάποια  εδάφη τα οποία παίρνουν : Το Αζερμπαϊτζάν – το Ελέυθερο Κουρδιστάν – Το Αραβικό Σιιτικό κράτος – Το Ελεύθερο Μπαλουχιστάν Ενώ  κερδίζει εδάφη από τη σημερινή επαρχία Χεράτ του Αφγανιστάν  και μετονομάζεται σε Εθνικό Περσικό κράτος. Το Πακιστάν χάνει εδάφη που πάνε στο Αφγανιστάν και στο Μπαλουχιστάν -Το Ισραήλ επιστρέφει στα σύνορα της εποχής πριν  από το πόλεμο των επτά ημερών το 1967.  – Η Ιορδανία κερδίζει εδάφη από τη Σαουδική Αραβία – το Κουβέιτ και το Ομάν μένουν ως έχουν   Ο Zbigniew Brzezinski,    και    «Η μεγάλη σκακιέρα» Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι η αναλυτής του global research,  Mahdi Darius Nazemroaya συνεχίζοντας την εκτενή και εμπεριστατωμένη ανάλυση για την προτεινόμενη αναδιάταξη των συνόρων για τη δημιουργία  της «Νέας Μέσης Ανατολής» που προτείνεται από    τον Αμερικανό  αντισυνταγματάρχη,  συνδέει το θέμα της «Νέας Μέσης Ανατολής»  με παλαιότερες σκέψεις του πάλαι ποτέ ισχυρού ανδρός των  μυστικών υπηρεσιών Zbigniew Brzeznski για τον οποίο πολλά λέγονται και γράφονται,  και ακόμα  περισσότερα είναι αυτά που του καταλογίζουν για  τα χρόνια της παντοδυναμίας του,  στο πλάϊ του  επίσης πανίσχυρου –και μέχρι σήμερα – Henry  Kissger.  Αναφέρει λοιπόν ότι «επίσης θα πρέπει να αναφέρουμε το βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1998 του Zbigniew Brzezinski[1], πρώην Αμερικανού συμβούλου εθνικής ασφαλείας, «Η μεγάλη σκακιέρα» (The Grand Chessboard), στο οποίο ο πρώην σύμβουλος παρουσιάζει τις Ηνωμένες Πολιτείες ως την μοναδική υπερδύναμη του πλανήτη (στη δύση του 20ου αιώνα), θέτοντας το κρίσιμο ερώτημα για το τι πολιτική πρέπει να ακολουθήσουν   οι ΗΠΑ ώστε να διατηρήσουν την πρώτη αυτή θέση και τον 21ο αιώνα. Τη  «μεγάλη σκακιέρα» για τον Zbigniew Brzezinski, αποτελεί η Ευρασία, μια περιοχή που διαθέτει μεγάλο πληθυσμό, φυσικούς πόρους και οικονομική δραστηριότητα, -και που πάντα κατά την εκτίμηση του –  θα «επικυρώσει» την κυριαρχία των ΗΠΑ, ύστερα από την άσκηση εξουσίας και τον έλεγχο των συγκρούσεων στην περιοχή. Μιλώντας για την Ευρασία ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας κάνει λόγο για τα ευρασιατικά Βαλκάνια [σ.σ. Τα ευρασιατικά Βαλκάνια αποτελούνται από τον Καύκασο (Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν και Αρμενία) και την Κεντρική Ασία (Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν, Κυργιστάν Τατζικιστάν, Τουρκμενιστάν και Αφγανιστάν),  και ως ένα βαθμό από το Ιράν και την Τουρκία], αναφέροντας ότι «…στην Ευρώπη ο όρος Βαλκάνια παραπέμπει σε εικόνες με εθνικές καθώς και μεγάλες περιφερειακές διαμάχες. Η Ευρασία επίσης έχει τα δικά της Βαλκάνια, [που] είναι πολύ μεγαλύτερα, πολυπληθέστερα,  πολύ θρησκευτικά, πολυπολιτισμικά  και εθνικά ανομοιογενή. Βρίσκονται σε μια μεγάλη στενόμακρη περιοχή, η οποία οροθετεί την κεντρική ζώνη της παγκόσμιας αστάθειας (…) της οποίας τα  εδάφη ξεκινούν  από την νοτιοανατολική Ευρώπη, την Κεντρική Ασία και μέρη από την Νότια Ασία [Πακιστάν, Κασμίρ, Δυτική Ινδία], τον Περσικό Κόλπο και την σημερινή  Μέση Ανατολή. Τα Ευρασιατικά Βαλκάνια κατά τον Ζ. Β.  σχηματίζουν τον εσωτερικό πυρήνα  αυτής της στενόμακρης περιοχής (…) διαφέρουν όμως από την εξωτερική ζώνη με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Έχουν κενό εξουσίας. Αν και τα περισσότερα κράτη που βρίσκονται στον Περσικό Κόλπο και στην Μέση Ανατολή είναι ασταθή, η αμερικανική δύναμη αποτελεί τον τελευταίο διαιτητή της περιοχής». Για την Τουρκία και το Ιράν ο Brzezinski δηλώνει ότι και η Τουρκία και το Ιράν αποτελούν τα πιο ισχυρά κράτη των «Ευρασιατικών Βαλκανίων», που βρίσκονται στην νότια σειρά, και είναι «ενδεχομένως ευπρόσβλητα σε εσωτερικές εθνικές διαμάχες [βαλκανιοποίηση]» και ότι « αν το ένα κράτος ή και τα δυο επρόκειτο να αποσταθεροποιηθούν, τα εσωτερικά προβλήματα της περιοχής δεν θα μπορούν να τεθούν υπό έλεγχο». ΟΙ «ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Επομένως με βάση το σχέδιο που προωθείται  από την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της -μέσα και έξω από το ΝΑΤΟ- για την επαναδιάταξη και επαναχάραξη των νέων συνόρων με δεδομένο πάντα ότι  η  γειτονική Τουρκία πλέον χάνει τον αναβαθμισμένο γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό  ρόλο, που εδώ και χρόνια διαδραμάτιζε στην ευρύτερη  περιοχή πάντοτε  με τις «ευλογίες» και υπό το άγρυπνο βλέμμα της Ουάσιγκτον, αυτομάτως και αβασάνιστα  δεν μπορεί να γίνει οποιαδήποτε αναγωγή περί  αναβάθμισης του ρόλου της Ελλάδος τουναντίον θα απαιτηθεί μεγαλύτερη προσοχή στην εξωτερική της πολιτική σε όλα τα μέτωπα ακριβώς διότι    θα πρέπει, ως  αντισταθμιστικός παράγων η παραδοσιακή συμμαχία μεταξύ  της γείτονος  και των ΗΠΑ,   να  κατευθυνθεί  σε άλλη περιοχή και με άλλη δυναμική.  Πάντα με την υποσημείωση του δυνητικού ρόλου που μπορεί να διαδραματίζει στους κόλπους της Ε.Ε. ως στρατηγικός εταίρος της υπερδύναμης.  Δικαίως,  λοιπόν οι Αμερικανοί- και οι στενοί σύμμαχοι τους με το Λονδίνο να πρωτοστατεί-  για τα δικά τους πολιτικό οικονομικά συμφέροντα γνωρίζοντας τι σχεδιάζεται, άρα και τι μέλλει γενέσθαι στο εγγύς μέλλον, κατευθύνουν και ενισχύουν  τα βήματα της Άγκυρας προς την Ε.Ε. Έτσι εξηγείται το μεγάλο ενδιαφέρον και οι γνωστές πιέσεις των ΗΠΑ από τις  παραμονές  της έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με  την Ευρωπαϊκή Ένωση (Δεκέμβριος 2005) μέχρι και σήμερα. Θα θυμάστε ότι και τότε ένα τηλεφώνημα της Condi έλυσε το πρόβλημα και έβαλε τέλος στο θρίλερ  πάει δεν πάει στις Βρυξέλλες ο  Αμπτουλάχ Γκιούλ ο οποίος επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο την τελευταία στιγμή και αφού πλέον η αδρεναλίνη στους διπλωματικούς κύκλους είχε χτυπήσει κόκκινο. Οι ελληνικές θέσεις και η παρεχόμενη στήριξη προς την Τουρκία– η οποία θα πρέπει να δίδεται όχι πλέον χωρίς ανταλλάγματα- για την Ευρωπαϊκή πορεία της γείτονος εστιάζονται αλλού, και ουδεμία σχέση έχουν  με το γενικότερο ρόλο που διαδραματίζει τώρα η Τουρκία  στην ευρύτερη περιοχή  χρόνια τώρα,  με μόνιμο θεατή των εξελίξεων την Ελλάδα η οποία μόλις την τελευταία 10ετία άρχισε να βγαίνει στο διεθνές προσκήνιο από την εσωστρέφεια που διακατείχε την εξωτερική της πολιτική. Πολιτική που χαράσσονταν στο πόδι όπως πολλοί υπουργοί  και διπλωμάτες στο ελληνικό υπουργείο των εξωτερικών,  έχουν παραδεχθεί δημοσίως ακριβώς διότι δεν υπάρχει όραμα, και  μακροπρόθεσμη και σε βάθος χρόνου σχεδιασμένη  εξωτερική  πολιτική  σε όλα τα επίπεδα και τα θέματα που απασχολούν την Ελλάδα από τα χρόνια του Ελ. Βενιζέλου μέχρι σήμερα. Σε αντίθεση με την Τουρκία  του  Κεμάλ Ατατούρκ που,  όπως τα γεγονότα και η ιστορία της γείτονος  κατέδειξε,   άφησε ως ιερή παρακαταθήκη  το όραμα και  τον θεμελιώδη  σχεδιασμό της τουρκικής  εξωτερικής πολιτικής η οποία ακολουθείται χωρίς παρεκκλίσεις και    ανεξάρτητα από τις εσωτερικές πολιτικές  αλλαγές που συμβαίνουν στη χώρα από τα χρόνια που εγκαθιδρύθηκε το Κεμαλικό κράτος και εντεύθεν. Έστω και αν σήμερα  αρκετοί σύγχρονοι ιστορικοί και πολιτικοί αναλυτές  της Τουρκίας θεωρούν από κάθε άποψη την ακολουθούμενη  πολιτική και υπό τις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται στο διεθνές και παγκόσμιο προσκήνιο, εντελώς παρωχημένη και σε κάποιες περιπτώσεις επικίνδυνη την συγκεκριμένη πολιτική έντασης και ανοιχτών μετώπων.    Μάλιστα κάποιοι στην Ουάσιγκτον, την   Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα –ερμηνεύοντας περισσότερο τις προθέσεις και τις διαθέσεις της Ουάσιγκτον – συνδέουν τη νέα αυτή εξέλιξη επαναδιάταξης των συνόρων και την οριστική απόφαση της Ουάσιγκτον για τη δημιουργία του Ελεύθερου Κουρδιστάν,  με την άρνηση της Άγκυρας να παραχωρήσει τον εναέριο χώρο της στο πόλεμο με το Ιράκ. Γεγονός που –κατά τα λεγόμενα και τις αναλύσεις κυρίως φανατικών ισλαμιστών αλλά και φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ – η Ουάσιγκτον δεν φαίνεται να ξέχασε ποτέ…   Όλα αυτά τα χρόνια που η Τουρκία έπαιζε εκ του ασφαλούς στη «σκακιέρα» της περιοχής  έχοντας στο τσεπάκι το «χαρτί» της Ουάσιγκτον και με δεδομένη την κατάσταση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής  η άμεση συνέπεια για την Ελλάδα  ήταν μια και μοναδική. Πάντα τα γνωστά και πάγια ελληνικά  εθνικά θέματα που έθιγαν τα συμφέροντα της γείτονος στην δική μας ευαίσθητη  περιοχή, (αιγαίο, κυπριακό, παλαιότερα  το  γνωστό 7 προς 10,  κτλ) έμεναν στο περιθώριο για τους Αμερικανούς πολιτικούς ( Βουλευτές και  Γερουσιαστές) κάθε φορά που τα έθεταν  οι γνωστοί δραστήριοι Ελληνοαμερικανοί  -έστω και σπασμωδικά και ποτέ συντονισμένα ως συγκροτημένο και οργανωμένο lobby το οποίο πλέον αποτελεί ένα καλοφτιαγμένο μύθο που από τη μια κάποιοι έχουν λόγους να συντηρούν και από την άλλη  καθημερινά καταρρέει αν δει κανείς βαθύτερα το γίγνεσθαι της ΕλληνοΑμερικανικής πραγματικότητας μέσα από τη δράση και τις αντιδράσεις των διαφόρων ημια-ανύπαρκτων οργανισμών που υποτίθεται κάνουν lobby για λογαριασμό της Ελλάδας και πολλές φορές εν αγνοία της… Αυτό το θέμα του ελληνικού lobby όμως είναι μια άλλη σοβαρή υπόθεση και   αντικείμενο μιας ακόμα μεγαλύτερης έρευνας που πολύ σύντομα θα παρουσιαστούν τα αποτελέσματα της…   Τώρα, σε ότι αφορά την σύγχρονη  Ελλάδα που ο ρόλος της δείχνει να  είναι σαφώς  αναβαθμισμένος εκ των πραγμάτων :   -στα Βαλκάνια ως πύλη Ειρήνης και σταθερότητας  -στην Ε.Ε. ως εξισσορπητικός παράγων   -με τον αναπτυξιακό και με πολλές προοπτικές   διάδρομο που ανοίγει η στρατηγικής σημασίας συμφωνία για τον αγωγό του φυσικού αερίου Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη που υπεγράφη πρόσφατα και ανοίγει δρόμο για διακριτικό εξισορροπητικό και σταθεροποιητικό ρόλο στην περιοχή  και σχέσεις με τις λεγόμενες ευρασιατικές χώρες.  Περιοχές και χώρες  τις οποίες η Τουρκία του Ερντογάν έχει πλησιάσει εδώ και χρόνια με το ίδρυμα του Fendulah Giulen το οποίο στηρίζει τον σημερινό πρωθυπουργό  και άνοιξε το δρόμο για τη μεγάλη περιοδεία που είχε ξεκινήσει  στην περιοχή ο Τουρκούτ Οζάλ λίγο πριν πεθάνει  προφανώς βλέποντας τότε σχεδόν διορατικά  πολλά από αυτά που σήμερα συμβαίνουν στην περιοχή.     -την ευρύτερη περιοχή της  Μεσογείου, η οποία εν πολλοίς καθορίζεται  από το χρόνιο πρόβλημα του Παλαιστινιακού το οποίο  σίγουρα επηρεάζετε από τις γενικότερες ανακατατάξεις  που εδώ και χρόνια προωθούνται  και έχουν ως κυρίαρχο και στενό σύμμαχο  της Ουάσιγκτον το Τελ Αβίβ με το  οποίο η Ελλάδα διατηρεί  παραδοσιακά καλές σχέσεις παρά το γεγονός ότι μόλις προ ολίγων ετών η Ελλάδα αναγνώρισε (επί Κ. Μητσοτάκη) το σύγχρονο Ισραήλ.      Φυσικά και δεν θα  πρέπει να διέλθει της προσοχής εκείνων που χαράσσουν την εξωτερική πολιτική της χώρας οι ανακατατάξεις που προωθούνται  στην «Νέα Μέση Ανατολή» είτε είναι αυτός ο χάρτης που προωθείται είτε κάποιος άλλος και αυτός απλά είναι άλλο ένα «πείραμα» ελέγχου των «δράσεων» και των πιθανών αντιδράσεων της παγκόσμιας κοινής γνώμης…   Η ΙΣΤΟΡΙΑ & ΧΡΟΝΟΣ:  ΕΝΝΟΙΕΣ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΥΜΒΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΤΕΛΕΊΩΣ ΑΣΥΜΒΑΤΕΣ    Όλες αυτές  οι ανακατατάξεις που είδαμε μέσα από τη μελέτη αυτή που σήμερα αποκαλύψαμε ,   με την κοινή λογική και χωρίς πολλές και βαθυστόχαστες αναλύσεις και έχοντας ως  πρόσφατο παράδειγμα τις ανακατατάξεις στα Βαλκάνια  μάλλον  θα ακολουθήσουν την τακτική του ντόμινο για πολλές από της χώρες που επηρεάζονται και φυσικά δεν θα είναι αναίμακτες…     Ανακατατάξεις -και επαναχάραξη συνόρων- οι οποίες  κατά τα φαινόμενα δείχνουν να  είναι ραγδαίες,  αν κρίνουμε από τις ανακατατάξεις που ακολούθησαν μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ στα Βαλκάνια –εξ ου  και ο όρος «Βαλκανιοποίηση» που πλέον χρησιμοποιείται ευρέως –  την Ε.Ε. και τις χώρες  πρώην μέλη του πάλαι ποτέ ισχυρού «κόκκινου»  συμφώνου της Βαρσοβίας.  Αν και ο χρόνος ποτέ δεν υπήρξε καλός σύμμαχος της ιστορίας η οποία πάντοτε τον προλάβαινε με τις εξελίξεις και τα γεγονότα να διαδέχονται το ένα το άλλο  και εκείνος απλά ακολουθεί και  παρακολουθεί αμέτοχος αλλά πάντοτε συμπρωταγωνιστής …    Πάντως  οι ιστορικοί του μέλλοντος μας θα καταγράφουν και θα αναλύουν τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που διαδραματίζονται σήμερα στην αυγή του 21ου αιώνα διαδραματίζονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης … γεγονότα και καταστάσεις που σε βάθος χρόνου ο ιστορικός ανέπαφος και αμέτοχος πια από τα γεγονότα που σήμερα συνταράσσουν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας θα παρατηρεί   έχουν ένα αδιαμφισβήτητο  κοινό σημείο. Την έστω και πρόσκαιρη επικυριαρχία της νεοπαγούς και θνησιγενούς νέας μεγάλης αυτοκρατορίας που καθημερινά απλώνεται με την αστερόεσσα να κυματίζει σε όλο και περισσότερα σημεία του πλανήτη… Μόνο που τότε,  που  οι  ιστορικοί θα διαβάζουν και θα μελετούν την σημερινή σύγχρονη και ζώσα ιστορία αποφορτισμένη πια από την ένταση των γεγονότων και του απόηχου που αφήνουν στο βάθος του χρόνου,  τα πάντα θα έχουν αλλάξει και όλα αυτά θα είναι απλώς ιστορικό παρελθόν και άλλη  μια μικρή παρένθεση στην ιστορία των μεγάλων αυτοκρατοριών που άφησαν εποχή και ιστορία είτε για τη μακροβιότητα τους όπως η  χιλιόχρονη Βυζαντινή ιστορία είτε για την πολυπολιτισμική  διαχρονικότητα  τους όπως η αυτοκρατορία του  Μεγάλου Αλεξάνδρου.       Global Research. Center of research on Globalization «Κέντρο έρευνας για την παγκοσμιοποίηση» Ποιο είναι όμως αυτό το κέντρο έρευνας;  Το (CRG) είναι ένα ανεξάρτητο, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, κέντρο έρευνας ( think tank ) , με την συνδρομή ομάδας συγγραφέων, μελετητών και ακτιβιστών και έδρα το Μόντρεαλ του Καναδά.  Δημοσιεύει μελέτες  σε βάθος αναλύσεις, καινούργια άρθρα, σχόλια, έρευνες αναφορικά με μια ευρεία γκάμα θεμάτων, εστιάζοντας σε κοινωνικές, οικονομικές, στρατηγικές, γεωπολιτικές και περιβαλλοντικές διαδικασίες. Η ολοκλήρωση της κατασκευής της ιστοσελίδας του κέντρου έρευνας έγινε την 9η Σεπτεμβρίου 2001 και ελάχιστες μέρες μετά το κέντρο έρευνας μετατράπηκε σε πηγή πληροφοριών για πολλά και ισχυρά αμερικανικά  think tank τα οποία προωθούν και αναλύουν  την επερχόμενη  Νέα Τάξη Πραγμάτων η οποία μοιραία είναι συνδεδεμένη με  τον πόλεμο της Washington κατά της τρομοκρατίας. Πόσο τυχαίες άραγε είναι πολλές από αυτές τις συμπτώσεις; (…)   Πάντως το συγκεκριμένο κέντρο έρευνας από τον Σεπτέμβριο του 2001 έχει δημοσιεύσει θέματα που καλύπτονται ελάχιστα από τα mainstream media των ΗΠΑ  ενώ αντιθέτως οι μελέτες, οι αναλύσεις και οι εκθέσεις του συγκεκριμένου κέντρου «περιφέρονται» σε όλα τα  γνωστά ερευνητικά κέντρα, σε πολλά από τα sites των στρατιωτικών υπηρεσιών, σε εκατοντάδες blogs spot αμερικανών και Αραβοαμερικανικών   αναλυτών, ενώ το συγκεκριμένο σχέδιο για τη «Νέα Μέση Ανατολή»  είναι και αντικείμενο σχολιασμού σε πολλά chats rums σε μουσουλμανικές χώρες.   Πολλοί από τους συνεργάτες του κέντρου έχουν βραβευθεί για τις αναλύσεις τους, ενώ συγκαταλέγεται στα 80 καλύτερα sites εναλλακτικής ειδησεογραφίας. LINK :  http://globalresearch.ca/   ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ  ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ  RALPH PETERS Ο Ralph Peters, γεννημένος το 1952 στο Pottsville, Pennsylvania και μεγαλωμένος στο Schuylkill Haven είναι συγγραφέας (και δοκιμιογράφος), έμπειρος σε χάραξη στρατηγικής, σχολιαστής και απόστρατος αξιωματικός. Έχει γράψει 19 βιβλία και εκατοντάδες άρθρα, στήλες και δοκίμια σε έντυπα μέσα. Έχει ταξιδέψει σε πάνω από 60 χώρες, είτε εξαιτίας των επαγγελματικών υποχρεώσεων, είτε από προσωπικό ενδιαφέρον, είτε για έρευνες. Υπηρέτησε στο στρατό για 22 χρόνια, πρώτα ως απλός στρατιώτης και μετά ως αξιωματικός. Συνταξιοδοτήθηκε λίγο μετά την προαγωγή του σε αντισυνταγματάρχη για να γράφει με μεγαλύτερη ελευθερία. Ως στρατιώτης υπηρέτησε στο πεζικό και σε μονάδες στρατιωτικής μυστικής υπηρεσίας, πριν γίνει αξιωματικής σε θέματα εξωτερικής πολιτικής για το Πεντάγωνο, με εξειδίκευση στη Ρωσία και στις γύρω περιοχές. Ειδικές αποστολές τον έφεραν στην Νοτιοανατολική Ασία, στον Καύκασο, στο Κρεμλίνο και στο νοτιοδυτικό κομμάτι των ΗΠΑ. Έχει ταξιδέψει πολύ στον μουσουλμανικό κόσμο, και έχει μελετήσει την Ινδία, τη Νότια Αφρική και την Ινδονησία. Σε αποστολές για το Πεντάγωνο και το Γραφείο του προέδρου έμεινε στην Ευρώπη για 10 χρόνια. πρόσφατα ταξίδια του ήταν στο Ιράκ και στην Αφρική. Έχει εκδώσει τρία βιβλία στρατηγικής και στρατιωτικών υποθέσεων «Beyond Baghdad», «Beyond Terror» και  «Fighting for the Future» καθένα από τα οποία περιέχουν συγκεντρωμένα όλα τα άρθρα και τις εκθέσεις που έχει κατά καιρούς δημοσιεύσει.  Ως συγγραφέας, με το όνομα Owen Parry, έχει γράψει πολλά bestsellers και βραβευμένα ιστορικά μυθιστορήματα. Τα σχόλια του, οι αναλύσεις και τα δοκίμια του έχουν δημοσιευτεί στους New York Post, την Washington Post, την Wall Street Journal, τη USA Today, την Atlanta Journal-Constitution, τους Los Angeles Times, τη Newsday, το Frankfurter Allgemeine Zeitung, το Newsweek, το Harpers, το Parameters, το Strategic Review, το Maclean’s και σε μια σειρά άλλων αμερικανικών και διεθνών εκδόσεων. Επίσης ως σχολιαστής και αναλυτής στρατιωτικών θεμάτων έχει εμφανιστεί στα τηλεοπτικά δίκτυα PBS, FOX News, CNN.Ο Peters θεωρεί ότι η εμπειρία του κόσμου μας επιτρέπει να κάνουμε έξυπνες κρίσεις για θέματα που αφορούν τον πόλεμο και την είδηση.  Ο  Ralph Peters ζει στην ευρύτερη περιοχή της Washington, D.C. ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS ΜΕ ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ -ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ- PETERS RALPH http://www.realclearpolitics.com/articles/2006/03/myths_of_iraq. html http://www.realclearpolitics.com/articles/2006/06/lynching_the_marines .html http://www.armedforcesjournal.com/2006/06/1833899  http://blogs.usatoday.com/oped/2006/11/post_6.html  http://www.carlisle.army.mil/usawc/Parameters/04summer/peters. htmhttp://www.frontpagemag.com/Articles/ReadArticle.asp?ID=14321    ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο Zbigniew Brzezinski O Zbigniew Kazimierz Brzezinski (γεν. στις 28 March 1928, στην Βαρσοβία) είναι πολιτικός επιστήμονας και ειδικός σε θέματα γεωστρατηγικής. Υπηρέτησε στις κυβέρνηση του Jimmy Carter ως Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του προέδρου από το 1977 μέχρι το 1981. Στις προεδρικές εκλογές του 1960 υπήρξε σύμβουλος του υποψηφίου John F. Kennedy, υποστηρίζοντας μια μη ανταγωνιστική πολιτική με την ανατολική Ευρώπη, ενώ στις εκλογές του 1964 στήριξε την προεκλογική εκστρατεία του Lyndon Johnson και την κοινωνική πολιτική που προωθούσε ο νέος υποψήφιος. Ο Brzezinski ήταν υπέρμαχος της επέμβασης στο Βιετνάμ και από το 1966 έως το 1968. υπηρέτησε ως μέλος στο συμβούλιο σχεδιασμού πολιτικής στο State Department. Στο τέλος του 1975 ο Brzezinski έγινε ο ειδικός σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής στον Jimmy Carter, ενώ μετά την εκλογή του τελευταίου το 1976 έγινε σύμβουλος εθνικής ασφαλείας. Το 1985 στην κυβέρνηση  Reagan ήταν μέλος της επιτροπής του προέδρου για τον χημικό πόλεμο, και έπειτα από το 1987 έως το 1988 εργάστηκε για την επιτροπή μακροπρόθεσμης στρατηγικής του υπουργείου άμυνας.   Το 1988 ήταν μέλος της επιτροπής ασφαλείας του προέδρου Bush, αποχωρώντας από την δημοκρατική παράταξη. Εναντιώθηκε στον πόλεμο του κόλπου τη δεκαετία του ’90, ενώ το 1993 άσκησε έντονη κριτική στον πρόεδρο Clinton για την διστακτικότητα που επέδειξε να χτυπήσουν οι ΗΠΑ τη Σερβία. Εξέφρασε την έντονη κριτική του για την καταπίεση των Τσετσένων από τους Ρώσους, ενώ είδε αρνητικά την ανάληψη της εξουσίας στην Ρωσία από τον πρώην πράκτορα της KGB, Vladimir Putin. Μετά την 11 Σεπτεμβρίου 2001, ο  Brzezinski αποτέλεσε αντικείμενο κριτικής για το ρόλο του που είχε στην ενίσχυση του δικτύου των Μουτζαχεντίν, το οποίο εν συνεχεία αποτέλεσε το δίκτυο της  Al Qaeda. Ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας έγινε από τους δριμείς επικριτές του σημερινού προέδρου Bush και του πολέμου κατά της τρομοκρατίας.    Κατά τη διάρκεια της θητείας του επετεύχθη η ομαλοποίηση των σχέσεων με Κίνα, η υπογραφή της συνθήκης για τον έλεγχο των όλων, η μετάβαση του Ιράν σε ένα αντι-δυτικό, ισλαμικό κράτος, η ενθάρρυνση των μεταρρυθμίσεων στην Ανατολική Ευρώπη, η έμφαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην αμερικανικής εξωτερική πολιτική, την ενίσχυση των Μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν. Θεωρείται ότι είναι η δημοκρατική απάντηση στον Henry Kissinger.Σήμερα είναι καθηγητής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στο πανεπιστήμιο   Johns Hopkins, ειδικός συνεργάτης στο Κέντρο στρατηγικών και διεθνών μελετών και μέλος σε διάφορα συμβούλια. Επίσης συνεργάζεται ως ειδικός αναλυτής στο τηλεοπτικό δίκτυο PBS στο πρόγραμμα του Jim Lehrer «The NewsHour».   ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS ΜΕ ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΑ   http://www.cnn.com/SPECIALS/cold.war/kbank/profiles/brzezinski/ http://www.jhuapl.edu/POW/bios/zbrzezinski.htm http://www.answers.com/topic/zbigniewbrzezinski http://www.prospect.org/webfeatures/2003/10/brzezinski-z-10-31.html http://www.wanttoknow.info/brzezinskigrandchessboard http://www.larouchepub.com/lar/2002/2901zbig_sept11.html  http://www.globalresearch.ca/articles/BRZ110A.html  http://www.iht.com/articles/2005/10/13/opinion/edzbig.php  Baku–Tbilisi–Ceyhan (BTC) ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΟΛΟΣΣΟ  ΜΙΛΑΜΕ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ Η –ΟΠΟΙΑ- ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΗ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ…   http://www.ebrd.com/projects/psd/psd2003/18806.htm http://www.ebrd.com/new/photos/posters/slides.pdf

Μ. Ανατολή: Από τον Λόρενς στον Ερντογάν

Το 1915 ο απεσταλμένος των Βρετανικών Υπηρεσιών Πληροφοριών Λόρενς -που καθιερώθηκε αργότερα ως ο Λόρενς της Αραβίας- έπεισε τον Χουσεΐν τοποτηρητή της Μέκκας να ξεκινήσει εξέγερση κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας: Θα ήταν ο βασιλιάς του Ενωμένου Αραβικού Βασιλείου που θα περιελάμβανε το σημερινό Ιράκ, την Συρία, τον Λίβανο, την Παλαιστίνη και μεγάλο μέρος της Αραβικής Χερσονήσου.

Οι προϊστάμενοι του Λόρενς στο Λονδίνο πρόδωσαν τον απεσταλμένο τους: Παρεχώρησαν στη Γαλλία τον Λίβανο και τη Συρία, άνοιξαν την Παλαιστίνη στον Σιωνιστικό Εποικισμό και εγκαθίδρυσαν ημιαποικιακό καθεστώς στο Ιράκ και την Ιορδανία. Αυτό που κέρδισαν οι Άραβες ήταν ο τερματισμός της Οθωμανικής Κυριαρχίας και η αντικατάστασή της από τη βρετανική και γαλλική αποικιοκρατία.

Σχεδόν έναν αιώνα μετά, ο Ερντογάν ανατρέπει με τη σειρά του το Μεσανατολικό Στάτους Κβο: Σήμερα η Αγκυρα συμπληρώνει το κενό που άφησε η παρακμή της Αιγύπτου του Μουμπάρακ, η κατεδάφιση της ισχύος του Ιράκ και η εσωστρέφεια της Σαουδικής Αραβίας.

Ετσι η Συρία δεν είναι πλέον απομονωμένη, τα σενάρια απόσπασης του Λιβάνου από τον Αραβικό Κόσμο ματαιώνονται οριστικά, ενώ οργανώσεις σαν τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς βρίσκουν ως συνομιλητή μια χώρα – μέλος του ΝΑΤΟ και υποψήφια προς ένταξη στην Ε.Ε.

Η επισήμανση σε χθεσινή ανάλυση της Μοντ ότι ο Νετανιάχου δεν επιθυμεί πλέον την Τουρκία να διαδραματίζει ρόλο ενδιάμεσου με τη Συρία, με την οποία ο Ισραηλινός πρωθυπουργός επιθυμεί απευθείας διαπραγματεύσεις, είναι αποκαλυπτική: Το Ισραήλ προσλαμβάνει τη δραστηριοποίηση της Αγκυρας στην περιοχή όχι ως διαμεσολάβηση, αλλά ως ντε φάκτο Συμμαχία με τον Αραβομουσουλμανικό Κόσμο.

Η σημερινή άλλωστε κυβέρνηση του Ισραήλ είναι η τελευταία που θα μπορούσε να δει τη θετική πλευρά της τουρκικής διπλωματικής ενεργοποίησης, την κατάργηση του παρεμβατικού μονοπωλίου του Ιράν.

Ο Ερντογάν σε ρόλο πλέον υποστήριξης της χειραφέτησης και της ακεραιότητας της Αραβομουσουλμανικής Μέσης Ανατολής ακυρώνει την κυριότερη συνέπεια της εξέγερσης που προκάλεσε ο Λόρενς: την έξωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στη συνέχεια της Τουρκίας από τους συσχετισμούς της περιοχής.

Η μεσανατολική δραστηριοποίηση της Τουρκίας δυνητικά εξυπηρετεί και τη δραστηριοποίηση της Ε.Ε. στην περιοχή στον βαθμό που οι «27» αποκτήσουν με τη Συνθήκη της Λισαβόνας μια συνεκτική γραμμή πλεύσης, για μια περιοχή όπου διακυβεύονται ζωτικά τους συμφέροντα.

Ο μεγαλύτερος ευεργετημένος από την πολιτική Ερντογάν θα μπορούσε να είναι η Γαλλία του Σαρκοζί, που θα διευκολυνόταν στην ανάκτηση της παραδοσιακής της επιρροής στη Δαμασκό και τη Βηρυτό, αλλά και στην αναζωογόνηση της περίφημης Μεσογειακής Πρωτοβουλίας που μετά την Πανηγυρική Σύνοδο Κορυφής στο Παρίσι έχει περιπέσει σε αφάνεια. Τα παραπάνω φωτίζουν την απορριπτική ως προς την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας στάση Σαρκοζί ως ακόμη πιο αντιφατική και παράδοξη.

Αν η Αγκυρα εκμεταλλεύθηκε το κενό ηγεσίας και περιφερειακής ισχύος στον Αραβομουσουλμανικό Κόσμο, η Ε.Ε. θα μπορούσε να αξιοποιήσει τη φανερή αδυναμία της κυβέρνησης Ομπάμα να πιέσει το Ισραήλ και να δημιουργήσει έτσι νέα δεδομένα.

Τα συμφέροντα Ε.Ε.-Τουρκίας στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή είναι κοινά: Η Αγκυρα μπορεί να προσφέρει ρητορική αλληλεγγύης και συμπάθειας, ενώ η Ε.Ε. μπορεί να επηρεάσει αποφασιστικά μια ευνοϊκή για τον Αραβομουσουλμανικό Κόσμο αλλαγή των διεθνών και περιφερειακών συσχετισμών.

(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 12/11/2009)

Oι Βραζιλιάνοι τους χορεύουν… σάμπα

(Δημοσιεύτηκε στο «Π’ 22/10/2009)

Οι Βραζιλιάνοι χορεύουν «σάμπα» Γάλλους, Αμερικανούς και Σουηδούς. Είναι γνωστό ότι η Βραζιλία ξεκίνησε εδώ και έναν χρόνο την αξιολόγηση έξι μαχητικών αεροσκαφών με σκοπό τον εκσυγχρονισμό του στόλου της. Συγκεκριμένα πήραν προσφορές για τα αεροσκάφη Eurofighter, Rafale, F-16, F-18, Gripen και Suchoi.

Μετά την αρχική επιχειρησιακή αξιολόγηση συνεχίστηκε η αξιολόγηση των Gripen, Rafale και F-18.

Τον Φεβρουάριο του 2009 η Βραζιλία ζήτησε προσφορές από τις τρεις εταιρείες (SAAB, Dassault και Boeing) όχι μόνο για την αρχική τιμή αλλά και για το κόστος κύκλου ζωής των αεροσκαφών (με απλά λόγια πόσο θα κοστίζει η ώρα πτήσης για τα επόμενα τριάντα χρόνια). Επίσης μέρος της προσφοράς – και πολύ σημαντικό – ήταν τα βιομηχανικά ανταλλάγματα που θα έδινε κάθε εταιρεία αλλά και η μεταφορά τεχνογνωσίας. Αφού η βραζιλιάνικη Πολεμική Αεροπορία έκανε πτητικές δοκιμές με τα τρία αεροσκάφη, στη συνέχεια προχώρησε στην αξιολόγηση των βιομηχανικών ανταλλαγμάτων.

Η μέθοδος ΒΑFO

Το καλοκαίρι του 2009 οι βραζιλιάνικες αρχές ζήτησαν εμπιστευτικά καλύτερες προσφορές από τις τρεις εταιρείες προκειμένου να συντάξουν το τελικό τους πόρισμα. Είναι η γνωστή μέθοδος BAFO (Best And Final Offer). Οι εταιρείες, αφού μείωσαν τις τιμές, παραχώρησαν μέχρι και την κατασκευή των αεροσκαφών στη Βραζιλία και άδεια να πουλάνε και μόνοι τους αεροσκάφη. Στη συνέχεια, τον Σεπτέμβριο του 2009, αιφ- νιδίως ο πρόεδρος Λούλα ανακοίνωσε την έναρξη διαπραγματεύσεων με τους Γάλλους για το Rafale, αλλά αμέσως μετά ο υπουργός Άμυνας της Βραζιλίας τα γύρισε και είπε ότι πρόκειται περί παρεξήγησης και ζήτησε και πάλι από όλες τις εταιρείες καλύτερες προσφορές προκειμένου να αποφασίσουν. Δηλαδή νέο BAFO. Αξιοσημείωτη η δήλωση του προέδρου Λούλα, που είπε στις 18 Σεπτεμβρίου 2009: «Εάν κάποιος θέλει να δώσει καλύτερη προσφορά, ας τον αφή- σουμε να το κάνει. Αυτός είναι ο τρόπος που δου- λεύουν οι διαπραγματεύσεις». Οι Βραζιλιάνοι έχουν σκοπό να πουλήσουν πολύ ακρι- βά το τομάρι τους και για αυτόν τον λόγο αξιολογούν, ζητάνε, πιέζουν, αποφασίζουν. Αξιοσημείωτο ότι η μοναδική φορά που ελληνική κυβέρνηση χρησιμοποίησε το BAFO ήταν το ΠΑΣΟΚ το έτος 2002 στην ανοιχτή ανταγωνιστική διαδικασία αγοράς των μεταφορικών αεροσκαφών C-27J. Τότε η αρχική τιμή των 12 αεροσκαφών ήταν 430 εκατομμύρια δολάρια και ύστερα από διαδοχικά BAFO κατέβηκε στα 272 εκατομμύρια δολάρια και με επιπλέον πολλαπλάσια οφέλη από τα αντισταθμιστικά. Δηλαδή συνολική έκπτωση πάνω από 36%.

Η Κίνα προβάλλει τις ναυτικές φιλοδοξίες της

Le Monde Diplomatique

Στρατιωτικές αντιπαλότητες στην ΑσίαΟι μεγάλες γεωπολιτικές ισορροπίες αλλάζουν πάντοτε με αργούς ρυθμούς. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν στρατιωτικές δυνάμεις πολύ ανώτερες από εκείνες που διαθέτει ο υπόλοιπος κόσμος, ιδιαίτερα όσον αφορά το Ναυτικό. Όμως, ακόμα και σε αυτόν τον τομέα, οφείλουν στο εξής να λαμβάνουν υπόψη τους και άλλους «παίκτες», όπως· η Κίνα, η οποία έχει ενταχθεί στην κλειστή λέσχη των οκτώ κρατών με τον μεγαλύτερο πολεμικό στόλο στον κόσμο (1). Η αντίθεση με τη δεκαετία του ’50 είναι εξαιρετικά έντονη: εκείνη την εποχή, η Κίνα κατόρθωσε να αποκτήσει ένα μικρό στόλο που προοριζόταν για την άμυνα των παραλίων της μονάχα χάρη στη βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης! Μήπως η Κίνα, η οποία για πολλές χιλιετίες υπήρξε μια εσωστρεφής ηπειρωτική δύναμη μεταμορφώνεται σε θαλασσοκράτειρα παγκόσμιας εμβέλειας, όπως υποστηρίζουν οι αμερικανικές εκθέσεις;
Το 2006, στην Κίνα γνώρισε τεράστια επιτυχία η σειρά «Daguo Juequi» (2): επρόκειτο για μια σειρά ντοκιμαντέρ, παραγωγή της Κεντρικής Κινεζικής Τηλεόρασης (CCTV), με θέμα την άνοδο των μεγάλων δυνάμεων. Τα επεισόδιά της στηρίζονταν σε συζητήσεις με ιστορικούς και πολιτικούς ηγέτες (ανάμεσά τους και ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν). Η παραγωγή θεωρήθηκε αρκετά σοβαρή ώστε να μεταδοθεί -σε αγγλική βερσιόν- από το αμερικανικό τηλεοπτικό κανάλι History Channel.Παρουσίαζε τη δημιουργία, τα χρόνια της ευημερίας και την κατάρρευση αυτοκρατοριών όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ολλανδία, η Γαλλία, η Αγγλία, η Ιαπωνία, η Ρωσία και οι ΗΠΑ.

Τεράστιος ενθουσιασμός

Σύμφωνα με τον εμπνευστή της σειράς Κιαν Τσενγκ Νταν, καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Πεκίνου, ο τεράστιος ενθουσιασμός του κινεζικού κοινού γι’ αυτή τη σειρά (δώδεκα επεισόδια των πενήντα λεπτών) είναι κατανοητός: «Η Κίνα μας, ο κινεζικός λαός, η κινεζική “φυλή”, έχουν αναζωογονηθεί και κάνουν ξανά την εμφάνισή τους στη διεθνή σκηνή (3)».
Η σειρά «Daguo Juequi» προβάλλει σε μεγάλο βαθμό την έμφαση που έδωσαν στη θαλασσοκρατορία οι μεγάλες δυνάμεις, κατά τη διάρκεια της ανόδου τους προς την παγκόσμια ηγεμονία. Πράγματι, στα περισσότερα από τα «μοντέλα» που εξετάστηκαν, ανεξάρτητα από το μέγεθος της χώρας και του πληθυσμού της, συναντάμε το άνοιγμα προς το εξωτερικό, τον έλεγχο των σημαντικότερων θαλασσίων διαδρόμων αλλά και των σημείων που χρησίμευαν ως βάσεις για τον έλεγχο των ανοιχτών θαλασσών, καθώς και την τεχνολογική πρωτοπορία στη ναυπηγική τέχνη.
Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά βρίσκονται στην καρδιά των νέων προτεραιοτήτων της κινεζικής κυβέρνησης και αποκρυσταλλώνονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο σχέδιο για την «Υψηλή Ναυτική Τεχνολογία» του 2000 και στην κατακόρυφη άνοδο της ισχύος του Ναυτικού του Απελευθερωτικού Λαϊκού Στρατού (ΝΑΛΣ).
Από αυτή την άποψη, η «Daguo Juequi» αποτελεί μια ρήξη με τον ιδεολογικοποιημένο ιστορικό λόγο που προωθούσε επί δεκαετίες το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ): πρόκειται για τον εξωστρεφή πραγματισμό μιας δύναμης που βρίσκεται σε τροχιά μεγάλης ανάπτυξης και επιθυμεί να αποφύγει την αλαζονική τύφλωση αλλά και την υστερική αίσθηση περικύκλωσης που βύθισε στην αδυναμία την Αυτοκρατορία του Μέσου (4) τον 19ο αιώνα. Απ’ ό,τι φαίνεται, οι επίσημες απόψεις που εκφράζει ο πρόεδρος Χου Ζιντάο συνοψίζονται στις λέξεις κλειδιά «ειρηνική» κι «αρμονική» επιρροή, δηλαδή στο άνοιγμα της Κίνας προς τον κόσμο και, κυρίως, στο άνοιγμα του υπόλοιπου κόσμου προς την Κίνα.

Η «soft power»

Το 2007, σε μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια ναυτικής διπλωματίας, τα κινεζικά πολεμικά πλοία πραγματοποίησαν επίσημες επισκέψεις σε γαλλικά, αυστραλιανά, ιαπωνικά, ρωσικά, σιγκαπουριανά, ισπανικά και αμερικανικά λιμάνια, ενώ συμμετείχαν και σε επιχειρήσεις για την πάταξη της πειρατείας.
Η φιλοδοξία για απόκτηση «soft power» οφείλει να εξεταστεί, τόσο με βάση τις συγκυρίες σε περιφερειακό επίπεδο, όσο και με τα δύο μεγαλύτερα διακυβεύματά της. Το πρώτο αφορά τις εδαφικές διεκδικήσεις απέναντι στην Ταϊβάν και, γενικότερα, στην περίμετρο των κινεζικών χωρικών υδάτων με βάση την οποία καθορίζεται και η έκταση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Επιπλέον, από την ικανοποίηση των διεκδικήσεων της Κίνας εξαρτάται η ελεύθερη πρόσβασή της στα ανοιχτά ύδατα του Ειρηνικού Ωκεανού και στους θαλάσσιους διαδρόμους της Νοτιοανατολικής Ασίας που εκτείνονται πέρα από τη χερσόνησο της Ινδοκίνας. Το δεύτερο διακύβευμα αφορά την προστασία των θαλάσσιων οδών μέσα από τις οποίες πραγματοποιείται ο ανεφοδιασμός σε ορυκτά καύσιμα της χώρας η οποία είναι σήμερα ο δεύτερος εισαγωγέας πετρελαίου σε ολόκληρο τον κόσμο.
Για την ώρα, καθοριστική σημασία έχει το πρώτο διακύβευμα. Το Πεκίνο έχει ήδη επιτύχει τον φιλικό διακανονισμό των διαφορών για τα χερσαία σύνορα, οι οποίες δημιουργούσαν τριβές με τις δεκατρείς γειτονικές χώρες (5).
Απομένουν μονάχα δύο διαφορές, οι οποίες δημιουργούν μια αντιπαράθεση μάλλον χαμηλής έντασης της Κίνας με το Μπουτάν και την Ινδία. Αντίθετα, σύμφωνα με τον Λοϊκ Φρουάρ της ομάδας στρατηγικών υποθέσεων του γαλλικού Υπουργείου Άμυνας, «τα 14.500 χλμ των θαλάσσιων συνόρων της Κίνας αποτελούν ισάριθμες ζώνες δυνητικών κρίσεων και τριβών. Οι διαφορές έχουν βαθύτατες ρίζες και παραμένουν άλυτες (6)». Συνολικά, το Πεκίνο διεκδικεί την πλήρη εθνική κυριαρχία σε τέσσερα εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα θαλάσσιας επιφάνειας.

Πρόβλημα η Ταϊβάν

Φυσικά, οι κινεζικές αρχές επιθυμούν να αποκαταστήσουν την κυριαρχία της Κίνας πάνω στην Ταϊβάν, «ακόμα και δια της βίας αν χρειαστεί», σύμφωνα με την επίσημη θέση του Πεκίνου, έστω κι αν η επιστροφή του κόμματος Κουόμιτανγκ και του ηγέτη του Μα Γινγκ Ζέου στην εξουσία στην Ταϊπέι έχει αναθερμάνει τις σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες (7). Η Κίνα σκοπεύει να χρησιμοποιήσει την αύξηση της ισχύος του ναυτικού της και τη –σχετική- μείωση της διαφοράς του τονάζ του κινεζικού στόλου απέναντι στο αμερικανικό πολεμικό ναυτικό, για να ασκήσει ψυχολογικές πιέσεις και να επηρεάσει την «αναπόφευκτη» εξέλιξη που θα οδηγήσει με ειρηνικό τρόπο την Ταιβάν στους κόλπους της μητέρας πατρίδας. Η λογική που υιοθετείται είναι ο συνδυασμός αποτροπής και έλξης : οι κινεζικοί πύραυλοι που είναι στραμμένοι προς το νησί –και η στάση των Αμερικανών- παρακινούν την Ταϊπέι να μην προχωρήσει στη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της, ενώ ταυτόχρονα η αυξανόμενη οικονομική αλληλεξάρτηση ανάμεσα στην ηπειρωτική Κίνα και στην Ταϊβάν προετοιμάζει τα πνεύματα για μια ενδεχόμενη ενσωμάτωση του νησιού στην Κίνα, με τρόπο παρόμοιο με εκείνον που εφαρμόστηκε στην περίπτωση του Χονγκ Κονγκ.

Όμως, η Ταϊβάν είναι ένα μονάχα από τα τετραγωνάκια αυτής της θαλάσσιας σκακιέρας. Έτσι, η Κίνα βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την Ιαπωνία εξαιτίας των Νήσων Ντιαόγιου (Σενκάκου στα ιαπωνικά) που γειτνιάζουν με τη νήσο Οκινάουα, η οποία φιλοξενεί μια αμερικανική βάση. Το Τόκιο διακηρύσσει ότι η ιαπωνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη εκτείνεται 450 χλμ δυτικά του Αρχιπελάγους, γεγονός το οποίο αμφισβητεί το Πεκίνο διεκδικώντας το σύνολο της υφαλοκρηπίδας, η οποία αποτελεί προέκταση του εδάφους του μέσα στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Σε αυτή τη διένεξη, υπάρχει κι ένα παράπλευρο διακύβευμα το οποίο συνίσταται σε ένα κοίτασμα το οποίο ενδέχεται να περιέχει 200 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου. Η Κίνα διεκδικεί επίσης από την Ταϊβάν, το Βιετνάμ, τις Φιλιππίνες, τη Μαλαισία, το Μπρουνέι και την Ινδονησία τις Νήσους Σπράτλεϊ (Νάν Σα στα κινεζικά) και το αρχιπέλαγος Πράτας (Ντονγκ Σα). Επίσης, διαπληκτίζεται έντονα με το Βιετνάμ και την Ταϊβάν για το αρχιπέλαγος Πάρασελ (Ξι Σα).

Άλλες διεκδικήσεις

Εξάλλου, εκτός από τις νησιωτικές διεκδικήσεις, η Κίνα αμφισβητεί και ορισμένα θαλάσσια σύνορα με το Βιετνάμ και την Ιαπωνία. Επιπλέον, οι ποσοστώσεις των αλιευμάτων έχουν οδηγήσει τον νέο γίγαντα που αναδύθηκε στην Ασία σε αντιπαράθεση με τη Νότια Κορέα, την Ιαπωνία, το Βιετνάμ και τις Φιλιππίνες.

Έχουμε την τάση να ξεχνάμε ότι το Πεκίνο επεδείκνυε ανέκαθεν εξαιρετικά έντονα αντανακλαστικά σε όλα τα ζητήματα που αφορούσαν τη συγκεκριμένη γεωγραφική ζώνη. Ήδη από τη δεκαετία του ’50, το κινεζικό ναυτικό ανακατέλαβε δια της βίας σχεδόν όλες τις νησίδες που βρίσκονταν κοντά στα παράλια, εκδιώκοντας από αυτές τους εθνικιστές του Τσανγκ Κάι Σεκ. Το 1974, εκμεταλλεύτηκε την ήττα του Νότιου Βιετνάμ και κατέλαβε το αρχιπέλαγος Πάρασελ. Το 1988, κατέλαβε δια της βίας τον ύφαλο Φίερι Κρος (κοντά στο αρχιπέλαγος Σπράτλεϊ) τον οποίο κατείχαν οι Βιετναμέζοι. Έτσι, όλες οι χώρες της περιοχής, οι οποίες στο παρελθόν υπήρξαν υποτελείς της Αυτοκρατορίας του Μέσου, φοβούνται –δικαίως ή αδίκως- τις ναυτικές φιλοδοξίες που εκφράζει για άλλη μια φορά το Πεκίνο.

Πρόσβαση στην ανοιχτή θάλασσα

Βέβαια, σύμφωνα με τα σχέδια που εκπόνησε τη δεκαετία του ’80 ο Λίου Χούα Κινγκ (8), ο σημαντικότερος στόχος δεν είναι η ιδιοποίηση του πλούτου των πετρελαίων ή των αλιευμάτων της Θάλασσας της Νότιας Κίνας, αλλά η πρόσβαση του κινεζικού στόλου στην ανοιχτή θάλασσα. Σε πρώτη φάση, το ζητούμενο είναι να επιβάλλει την αδιαμφισβήτητη παρουσία του στο δυτικό τμήμα μιας «πράσινης γραμμής» η οποία ξεκινάει από την Ιαπωνία και καταλήγει στη Μαλαισία, περνώντας από την Ταιβάν και τις Φιλιππίνες. Ο πρώτος ανταγωνιστής είναι το ιαπωνικό ναυτικό, το οποίο το Πεκίνο έχει αρχίσει να «δοκιμάζει» με συνεχείς παραβιάσεις που πραγματοποιούν τα κινεζικά υποβρύχια (στις οποίες περιλαμβάνεται και ένα επεισόδιο, τον Μάιο του 2004, στο οποίο ενεπλάκη ένα κινεζικό πυρηνικό υποβρύχιο).
Σε δεύτερη φάση, το Πεκίνο θα προσπαθήσει να διασπάσει την ασυνεχή «Γραμμή Μαζινό» για να περάσει από τα αβαθή ύδατα της Θάλασσας της Ανατολικής Κίνας και της Νότιας Κίνας στα «γαλανά νερά» μιας λεκάνης που εκτείνεται από την Ιαπωνία ως την Ινδονησία και περνάει από το Γκουάμ, την αμερικανική αεροναυτική βάση στην οποία στηρίζεται η αμερικανική παρουσία στον Δυτικό Ειρηνικό. Η Ταιβάν αποτελεί το κυριότερο εμπόδιο για τις κινεζικές δυνάμεις να περάσουν από την «πράσινη γραμμή» των περιοχών με τα αβαθή ύδατα στην «γαλανή γραμμή» των ωκεάνιων υδάτων στα οποία περιπολεί ο 7ος αμερικανικός στόλος. Τον Ιανουάριο του 2008, ο Κο Τσεν Χενγκ, Υφυπουργός Άμυνας της Ταιβάν, κατήγγειλε την έντονη δραστηριότητα του κινεζικού ναυτικού στην περιοχή του πορθμού Μπάσι που χωρίζει την Ταϊβάν από τις Φιλιππίνες.

Μόλις το εμπόδιο πάψει να υφίσταται, το κινεζικό ναυτικό θα διαθέτει μεγαλύτερη ελευθερία για να αφοσιωθεί στην υλοποίηση του δεύτερου διακυβεύματος : να καταστήσει περισσότερο ασφαλείς τους διαδρόμους της Νότιας Ασίας μέσα από τους οποίους πραγματοποιείται ο ανεφοδιασμός της χώρας σε πετρέλαιο. Ο πρώτος από τους διαδρόμους χρησιμοποιείται από πετρελαιοφόρα μικρότερα των 100.000 τόνων, που εκτελούν το δρομολόγιο από την Αφρική ή την Μέση Ανατολή ως την Νότια Κίνα μέσω του πορθμού της Μαλάκας. Τα δε γιγάντια πετρελαιοφόρα που έρχονται από αυτές τις δύο περιοχές, περνάνε από τους πορθμούς της Σοντ και του Γκάσπαρ (9). Ο τρίτος διάδρομος ξεκινάει από τη Λατινική Αμερική και περνάει μέσα από τα ύδατα των Φιλιππίνων. Ο τέταρτος, ο οποίος αποτελεί εναλλακτική λύση για τα πετρελαιοφόρα που έρχονται από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, ακολουθεί μια μακρά διαδρομή, περνώντας από τα στενά του Λομπόκ και του Μασακάρ της Ινδονησίας, από τις Φιλιππίνες και τον Δυτικό Ειρηνικό, για να καταλήξει στα κινεζικά λιμάνια.

Η Μαλάκα αποτελεί το κυριότερο πέρασμα, απ’ όπου περνάει το 80% των κινεζικών εισαγωγών πετρελαίου: σε περίπτωση σύγκρουσης, η εξάρτηση θα αποδειχθεί ανησυχητική. Έτσι, το Πεκίνο προσπαθεί να διαφοροποιήσει τις προσβάσεις του, αναπτύσσοντας για παράδειγμα το σιδηροδρομικό δίκτυο που συνδέει τις χώρες της Ένωσης των Κρατών της Νοτιοανατολικής Ασίας (ASEAN) (10), προωθώντας το σχέδιο του κινεζοβριρμανικού πετρελαιαγωγού Σιτβε – Κουν Μινγκ (11), ενισχύοντας την αύξηση της ικανότητας παραγωγής υγροποιημένου φυσικού αερίου των υπεράκτιων κοιτασμάτων της Βιρμανίας και της Ταϊλάνδης, ή ακόμα και με τη διάνοιξη διώρυγας στον ισθμό του Κρα, στο νότιο τμήμα της Ταϊλάνδης (μια περιοχή στην οποία δραστηριοποιείται εδώ και πολλά χρόνια ένα αυτονομιστικό κίνημα).

Ασφαλείς διάδρομοι

Όμως, τα νέα σχέδια –τα οποία δεν είναι εύκολο να υλοποιηθούν- θα περιορίσουν μονάχα εν μέρει την εξάρτηση της Κίνας από τους τέσσερις ενεργειακούς διαδρόμους. Καθώς η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΚ έχει την υποχρέωση να καταστήσει ασφαλείς τους διαδρόμους, τόσο όσον αφορά την πειρατεία η οποία βρίσκεται σε διαρκή έξαρση, όσο και απέναντι στις (πραγματικές ή υποτιθέμενες) βλέψεις των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας ή της Ινδίας, ενισχύει την πολιτική του «ναυτικού ανοιχτής θαλάσσης». Το Πεκίνο δημιουργεί αυτό που αποκαλεί «μαργαριταρένιο κολιέ», δηλαδή μια σειρά μόνιμων κινεζικών βάσεων στις ακτές του Ινδικού Ωκεανού και στις θαλάσσιες οδούς που οδηγούν στον πορθμό της Μαλάκα: στις νήσους Κόκος της Βιρμανίας, στο Τσίταγκονγκ του Μπαγκλαντές, στο Μοράο των Μαλδίβων και στο Γκβαντάρ του Πακιστάν, ενώ επιδιώκεται και η δημιουργία βάσεων στις ακτές της Αφρικής, η οποία ανοίγεται ολοένα περισσότερο στις κινεζικές επενδύσεις. Για την κατασκευή και τη συντήρηση των εγκαταστάσεων στις συμμαχικές χώρες διατίθενται αφειδώς κονδύλια και εργάτες.
Μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις το Πεκίνο φτάνει στο σημείο να προσφέρει ακόμα και πολεμικά πλοία ώστε να έχουν τη δυνατότητα να προστατεύσουν τις υπεράκτιες εγκαταστάσεις άντλησης που βρίσκονται στις ζώνες εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων τους (12).
Εκτός από τις ΗΠΑ, που προβλέπουν ότι ο Ειρηνικός θα έχει κατά τη διάρκεια της επόμενης πεντηκονταετίας τεράστια στρατηγική σημασία, η Κίνα έχει στη συγκεκριμένη ζώνη άλλους δύο σημαντικούς ανταγωνιστές: την Ινδία και την Ιαπωνία. Μια έντονη δυσπιστία χωρίζει τους δύο δημογραφικούς γίγαντες: πράγματι, η Κίνα ήταν εκείνη που υποστήριζε για μεγάλο χρονικό διάστημα το Πακιστάν στο ζήτημα του Κασμίρ και συνεχίζει να προσφέρει στο Ισλαμαμπάντ τον κυριότερο στρατιωτικό εξοπλισμό του. Το Νέο Δελχί, το οποίο φιλοδοξεί να αποκτήσει στη διεθνή σκηνή το ίδιο ειδικό βάρος που διαθέτει το Πεκίνο (μια περιφερειακή δύναμη με παγκόσμιες βλέψεις), έχει αντίστοιχες ναυτικές φιλοδοξίες και διευρύνει τον στόλο του, του οποίου η στρατηγική αποστολή συνίσταται στο να μετατρέψει τον Ινδικό Ωκεανό σε «Ωκεανό των Ινδών». Συνεπώς, η κινεζική στρατηγική του «μαργαριταρένιου κολιέ» εκλαμβάνεται ως παρέμβαση στο ζωτικό της χώρο.

Ανταγωνισμός με Ινδία

Για να εδραιώσει την κυριαρχία της σε αυτό που θεωρεί ως το «mare nostrum» της, η Ινδία ναυπηγεί δύο αεροπλανοφόρα (το πρώτο θα μπορεί να αναλάβει επιχειρησιακή δράση το 2010), ενώ ένα τρίτο, το οποίο αγόρασε μεταχειρισμένο από τη Ρωσία, βρίσκεται υπό εκσυγχρονισμό. Ο στόλος των υποβρυχίων της διαθέτει γαλλική τεχνολογία (υποβρύχια τύπου Scorpène) η οποία είναι ανώτερη των κινεζικών. Όμως, από την άλλη πλευρά, η Κίνα και η Ινδία, οι οποίες βρίσκονται σε φάση αλληλοπαρατήρησης, αποφεύγουν επιμελώς οποιαδήποτε ένταση στις θάλασσες.

Μάλιστα, παρατηρείται πρόοδος στις σχέσεις ανάμεσα στις ναυτικές δυνάμεις των δύο χωρών: πράγματι, μετά τη σύναψη της συμφωνίας στρατηγικής συνεργασίας τον Απρίλιο του 2005, τα κοινά ναυτικά γυμνάσια διαδέχονται το ένα το άλλο.

Όσο για τις κινεζοϊαπωνικές σχέσεις, βρίσκονται σε μια φάση εξαιρετικής έντασης. Το ιαπωνικό ναυτικό, το οποίο είναι ισχυρό και πολύ πιο σύγχρονο από το κινεζικό, επιδίδεται εδώ και καιρό σε κοινά γυμνάσια με το αμερικανικό. Ωστόσο, η διαμάχη για τα Σενκάκου έδωσε την εικόνα μιας Ιαπωνίας που δεν μπορεί να κρύψει τον εκνευρισμό της καθώς δεν έχει ελευθερία κινήσεων εξαιτίας του ειρηνιστικού Σύνταγματός της, στο οποίο ασκείται κριτική από ένα διαρκώς διογκούμενο εθνικιστικό ρεύμα. Επιπλέον, η Ιαπωνία εμφανίζεται αναποφάσιστη απέναντι στη στάση που οφείλει να κρατήσει μπροστά στις προκλήσεις του Πεκίνου.

Εκτός από το Νέο Δελχί και το Τόκιο, η αύξηση της ναυτικής ισχύος της Κίνας ανησυχεί κι άλλες, μικρότερες χώρες, από την Μαλαισία και την Ινδονησία ως τη Σιγκαπούρη, οι οποίες ενισχύουν κι εκσυγχρονίζουν με ταχύτατο ρυθμό τους στόλους τους. Φοβούνται ότι, καθώς η Ουάσιγκτον έχει εμπλακεί στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, δεν θα μπορέσει να εμποδίσει την ανάδειξη της Κίνας σε κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή. Φοβούνται επίσης μήπως η προσωρινή χαλαρότητα κι επιείκεια που επιδεικνύουν οι Αμερικανοί εξελιχθεί σε μόνιμη κατάσταση.
«Υψηλή θαλάσσια τεχνολογία»

Συνειδητοποιώντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί, τα κινεζικά ναυπηγεία εργάζονται αξιοποιώντας το μέγιστο του παραγωγικού δυναμικού τους, από την Κίτρινη Θάλασσα ως τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Παράλληλα με την οικονομική έκρηξη ενός έθνους του οποίου το 90% του εξωτερικού εμπορίου πραγματοποιείται μέσα από τις θαλάσσιες οδούς, πολλαπλασιάζονται και οι ναύσταθμοι, τα παραποτάμια λιμάνια, οι υδατοφράχτες, οι προστατευμένες βάσεις υποβρυχίων (στις οποίες περιλαμβάνεται και η νέα βάση της Σάνια, στη νήσο Χαϊνάν). Το 2006, οι βιομηχανίες που είχαν σχέση με την θάλασσα αντιπροσώπευαν το 10% του κινεζικού Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, ενώ επτά από τα σημαντικότερα λιμάνια σε ολόκληρο τον κόσμο είναι κινεζικά. Η προσπάθεια που καταβάλλεται αφορά τόσο το πολεμικό, όσο και το εμπορικό ναυτικό. Το σχέδιο «Υψηλή θαλάσσια τεχνολογία» συμπλήρωνε την ναυπηγική φρενίτιδα χρηματοδοτώντας παράλληλα προγράμματα που εδραίωναν την αυτονομία του στόλου: δορυφορικό σύστημα πλοήγησης, σύστημα Beidou, μέσα επιτήρησης των θαλασσών και ανάπτυξη των ναυπηγείων.

Όσον αφορά τη ναυπήγηση εμπορικών πλοίων, η Κίνα έγινε το 1995 η τρίτη μεγαλύτερη ναυπηγική δύναμη μετά την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα, των οποίων απειλεί την κυριαρχία. Καθώς στηρίζεται σε δύο γιγάντιες επιχειρήσεις, την China State Shipbuilding Corporation (CSSC) και την China Shipbuilding Industry Corporation (CSIC), είναι πολύ πιθανό ότι μέχρι το 2020 θα έχει γίνει η πρώτη ναυπηγική δύναμη στον κόσμο. Κι αυτό κάθε άλλο παρά αδιάφορο είναι: στον εθνικό σχεδιασμό δεν γίνεται διάκριση ανάμεσα στη ναυπήγηση πολεμικών και εμπορικών πλοίων, η οποία εξάλλου πραγματοποιείται από τα ίδια ναυπηγεία.

Στον στρατιωτικό τομέα, στην πέμπτη Λευκή Βίβλο που συντάχθηκε το 2006 (13) συμπυκνώνεται η σημασία που έχει για το Πεκίνο οτιδήποτε αφορά τις θάλασσες. Μάλιστα, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η αφύπνηση ξεκίνησε τη δεκαετία του ’90. Οι προτεραιότητες μετατοπίζονται από τον Στρατό Ξηράς που κυριαρχούσε παραδοσιακά, προς το Ναυτικό και την Αεροπορία. Στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΚ, καθώς και στην ισχυρή κεντρική στρατιωτική επιτροπή η οποία αποτελεί παρακλάδι της, περιλαμβάνονται ολοένα περισσότεροι αξιωματικοί του Ναυτικού και της Αεροπορίας (14): το 2007, οι τελευταίοι αποτελούσαν το 25% της στρατιωτικής ελίτ, έναντι 14% το 1992.

Συμμετρικές αλλαγές

Αντίστοιχες αλλαγές παρατηρούνται σε όλα τα μείζονα συστήματα των ενόπλων δυνάμεων. Καθένας από τους τρεις στόλους (Ανατολικό Ναυαρχείο με έδρα τη Σαγκάη, Νότιο Ναυαρχείο στο Ζαν Ζιανγκ και Βόρειο στο Τσινγκ Τάο) διαθέτει τη δική του αεροναυτική πτέρυγα που περιλαμβάνει βομβαρδιστικά και καταδιωκτικά αεροσκάφη. Παραλαμβάνουν δε ολοένα πιο σύγχρονα όπλα, όπως τα αντιτορπιλικά αντιαεροπορικής προστασίας Luyang ή οι «αόρατες» φρεγάτες Ma’anshan κινεζικής κατασκευής, οι οποίες αντικαθιστούν τις φρεγάτες κλάσης Jiangwei που ναυπηγήθηκαν τη δεκαετία του 1990. Ενώ στα τέλη της δεκαετίας του 1970 ο κινεζικός στόλος διέθετε περισσότερες από πεντακόσιες ακταιωρούς, ο αριθμός τους σήμερα έχει μειωθεί στο ήμισυ. Αντίθετα, έχει αυξηθεί η ισχύς του στόλου ανοιχτής θαλάσσης, ο οποίος αριθμεί σήμερα εξήντα μονάδες (15).

Όσον αφορά τον τομέα των αμφίβιων επιχειρήσεων, έχει καταβληθεί κι εδώ σημαντική προσπάθεια: έχουν ναυπηγηθεί εκατό περίπου σκάφη με τα οποία θα μπορούσαν να υλοποιηθούν οι βλέψεις της Κίνας στις νήσους Σπράτλεϊ ή στην Ταιβάν. Επίσης, έχουν παραγγελθεί ναρκαλιευτικά, πυραυλάκατοι και νέα πετρελαιοφόρα για τον ανεφοδιασμό του στόλου σε καύσιμα. Συχνά, στη ναυπηγική προσπάθεια συμμετέχουν και ξένες χώρες: η Κίνα προμηθεύεται αυστραλιανά καταμαράν υψηλών ταχυτήτων τύπου WPC, ρωσικά αντιτορπιλικά Sovremenny και υποβρύχια Kilo, ιταλικά και γαλλικά οπλικά συστήματα μάχης και ολλανδικά πυροβόλα ειδικά σχεδιασμένα για πολεμικά πλοία (16).

Η Κίνα εισάγει, αντιγράφει, προσαρμόζει στις ανάγκες της και –προς μεγάλη έκπληξη των προμηθευτών της- συχνά βελτιώνει ό,τι την ενδιαφέρει περισσότερο. Ωστόσο, σε ορισμένους τομείς όπως ο ηλεκτρονικός πόλεμος, οι κινητήρες, και τα συστήματα μάχης των πλοίων, εξακολουθεί να εξαρτάται από τους ξένους προμηθευτές της και ιδιαίτερα από τη Ρωσία.

Όσον αφορά τα υποβρύχια, κατέχουν σημαντική θέση στον σχεδιασμό του Πεκίνου για τις θάλασσες. Καθώς η Κίνα δεν διαθέτει κανένα αεροπλανοφόρο, παρά τις επίμονες φήμες για την είσοδο στην ενεργό υπηρεσία του Varyag, το οποίο αγοράστηκε από τη Ρωσία (και εξακολουθεί να βρίσκεται ελλιμενισμένο και υπό εκσυγχρονισμό), μονάχα τα σύγχρονα υποβρύχια θα μπορούσαν ενδεχομένως να λειτουργήσουν ως κάποια δύναμη αποτροπής απέναντι στον 7ο αμερικανικό στόλο, ο οποίος από τις βάσεις του στο Γκουάμ, στην Ιαπωνία και στη Νότια Κορέα εξακολουθεί να αποτελεί την κυριότερη εγγύηση για την αυτονομία της Ταϊβάν. Ο κινεζικός στόλος θα μπορούσε να στηριχθεί στα πέντε επιθετικά πυρηνικά υποβρύχιά του, καθώς και σε ένα πυρηνικό υποβρύχιο το οποίο μπορεί να εκτοξεύσει βαλλιστικούς πυραύλους (σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, μπορεί να φέρει δώδεκα ως δεκαέξι πυρηνικούς βαλλιστικούς πυραύλους με βεληνεκές έως 3.500 Km). Επιπλέον, εκτός από τα παραπάνω υποβρύχια που κινούνται με πυρηνική ενέργεια, διαθέτει τριάντα περίπου ντηζελονίνητα-ηλεκτροκίνητα υποβρύχια, ενώ βρίσκονται υπό ναυπήγηση περισσότερα από είκοσι νέα υποβρύχια.
Προς κινεζική υπεροπλία

Αυτό το οπλοστάσιο ανησυχεί τον 7ο στόλο, η ηγεσία του οποίου πολιορκεί το Κογκρέσο και τον Λευκό Οίκο προειδοποιώντας ότι, από το 2020, ο στόλος των κινεζικών υποβρυχίων θα ξεπερνάει τον αριθμό των αμερικανικών «μαύρων πλοίων» στον Ειρηνικό. Πρόσφατα, ορισμένοι πολιτικοί με σημαντική επιρροή όπως ο Ντάνκαν Χάντερ (17) ευαισθητοποιήθηκαν για το ζήτημα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, κατά τη διάρκεια του 2007, τα κινεζικά πυρηνικά επιθετικά υποβρύχια πραγματοποίησαν περισσότερες περιπολίες απ’ όσες κατά τη διάρκεια ολόκληρης της προηγούμενης πενταετίας. Η ίδια ανησυχία διαφαίνεται και στην ετήσια έκθεση του Πενταγώνου για την κινεζική στρατιωτική ισχύ (18). Βέβαια, πιθανότατα οι ανησυχίες δεν ευσταθούν ιδιαίτερα: κανένας δεν γνωρίζει με ακρίβεια τις –πιθανότατα χαμηλές- επιδόσεις των καλύτερων από τα κινεζικά υποβρύχια. Επιπλέον, ο αμερικανικός στόλος διαθέτει πενήντα τρία σύγχρονα επιθετικά πυρηνικά υποβρύχια (δηλαδή διπλάσιο αριθμό απ’ όσα διαθέτουν τα Πολεμικά Ναυτικά των υπόλοιπων χωρών της υφηλίου), δώδεκα από τα δεκαπέντε αεροπλανοφόρα που υπάρχουν παγκοσμίως, καθώς κι έναν ασύγκριτο αεροπορικό ανθυποβρυχιακό στόλο. Εξάλλου, το τελευταίο τεύχος της αμερικανικής Quadrennial Defense Review (19), η οποία κρατάει ουδέτερη στάση απέναντι στο ζήτημα, κάνει λόγο περισσότερο για συνεργασία και λιγότερο για αντιπαράθεση.

Όσον αφορά την κατάσταση που επικρατεί στις θάλασσες της Νότιας Ασίας, δεν μπορεί να παρομοιαστεί με ξεκάθαρο ανταγωνισμό των εξοπλισμών. Πρόκειται για μια αντίθεση με εξαιρετικά μεταβλητή γεωμετρία ανάμεσα σε δύο πλευρές : στη τετράδα των στόλων των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ινδίας, της Αυστραλίας και της Ιαπωνίας, και στ0 δίδυμο των στόλων της Κίνας και του Πακιστάν.

Απ’ ότι φαίνεται, οι ναυτικές φιλοδοξίες της Κίνας οφείλονται σε ένα αίσθημα στέρησης που δημιουργείται από την ανάμνηση του πώς μια υπερήφανη μεγάλη δύναμη αμέλησε πριν τετρακόσια χρόνια να κάνει το βήμα που θα της είχε επιτρέψει να κυριαρχήσει σε ολόκληρη την υφήλιο, την εποχή που εκδηλώθηκε για πρώτη φορά η παγκοσμιοποίηση, την οποία τελικά σφετερίστηκαν οι «βάρβαροι» Δυτικοί. Εκείνη την εποχή, οι Κινέζοι ήταν πρωτοπόροι στην πλοήγηση με βάση τους αστρονομικούς υπολογισμούς και την χρήση της πυξίδας, ενώ είχαν «εφεύρει» την άγκυρα, την εκτύπωση των ναυτικών χαρτών, το βαρούλκο για τις άγκυρες του πλοίου και την κινητή τρόπιδα, ενώ λέγεται ότι είχαν αρχίσει να ναυπηγούν γιγάντια πλοία που διέθεταν πολλά κατάρτια με ένα νέο τύπο αρματωσιάς που τους επέτρεπε να περιστρέφονται (20). Οι ζόνκες τους (τα παραδοσιακά κινεζικά πλοία με την χαρακτηριστική μορφή) διέθεταν στεγανά διαμερίσματα και τιμόνι που στηριζόταν σε ποδόστημα. Όλες αυτές τις καινοτομίες τις τελειοποίησαν οι Δυτικοί και τις χρησιμοποίησαν για… να ταπεινώσουν την Αυτοκρατορία του Μέσου.
Λάθη του παρελθόντος

Στα τέλη της δυναστείας Μινγκ, η Κίνα αδιαφόρησε για την ανοιχτή θάλασσα και ξέχασε τα κατορθώματα των θαλασσοπόρων του 15ου αιώνα. Η πλέον εμβληματική μορφή υπήρξε ο ευνούχος ναύαρχος Ζενγκ Χε, ο οποίος οδήγησε το στόλο του αυτοκράτορα -ο οποίος διέθετε περισσότερα από τριακόσια πλοία- στην εξερεύνηση των ωκεανών του κόσμου (21). Μάλιστα, η χώρα έφθασε στο σημείο να θεσπίσει την ποινή του θανάτου για όσους κατασκεύαζαν πλοία ανοιχτής θαλάσσης. Σήμερα, αναγνωρίζεται ανοιχτά ότι αυτή η τακτική υπήρξε μεγάλο σφάλμα και καταβάλλεται προσπάθεια για την αξιοποίηση αυτής της κληρονομιάς.

Άραγε, τι θα φέρει το μέλλον σε αυτά τα ταραγμένα νερά της Νοτιοανατολικής Ασίας; Ήδη έχουν πολλαπλασιαστεί οι αμερικανικές πρωτοβουλίες που αποσκοπούν στην εδραίωση των ανταλλαγών και τη συνεργασία ανάμεσα στις ναυτικές δυνάμεις των χωρών της Ασίας (του ινδικού και του ιαπωνικού Ναυτικού), αλλά και του κινεζικού: χωρίς αμφιβολία, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιθυμούν να ελέγξουν –όσο αυτό είναι δυνατόν- την ενίσχυση του τελευταίου, η οποία αναμένεται να πραγματοποιηθεί με ταχύτατους ρυθμούς.
Αμερικανικοί ελιγμοί

Ο πιο πρόσφατος ελιγμός των Ηνωμένων Πολιτειών, η Global Maritime Partnership Initiative, η οποία προτάθηκε από το αμερικανικό ναυτικό το 2007, αποσκοπεί σε μια παγκόσμια ναυτική συμμαχία : η πρόταση απευθύνεται σε κάθε «σύμμαχο» (μεταξύ των οποίων και η Κίνα) ο οποίος καλείται να συμμετάσχει σε ένα «στόλο χιλίων σκαφών» (thousand ship fleet) με αποστολή την αντιμετώπιση της πειρατείας. Σύμφωνα με τον Γιανγκ Γι, διευθυντή του Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών του Πανεπιστημίου Άμυνας του κινεζικού στρατού, δεν είναι βέβαιο ότι η Κίνα θα δεχθεί παρόμοιες προτάσεις, τουλάχιστον όσο δεν θα έχει εντοπίσει τις υστερόβουλες σκέψεις που κρύβονται πίσω από αυτές, τα κίνητρά τους και τις μακροπρόθεσμες συνέπειες που θα μπορούσαν να έχουν γι’ αυτήν (22).

Φαίνεται δε μάλλον αποφασισμένη να μην αφήσει κανέναν παρελκυστικό ελιγμό να της κλέψει τη δεύτερη ιστορική ευκαιρία της να αναδυθεί ως παγκόσμια ναυτική δύναμη. Απ’ ό,τι φαίνεται, ο «κίτρινος κίνδυνος» ανήκει στη σφαίρα του φανταστικού. Όμως, από την άλλη πλευρά, η Κίνα, η οποία δεν έχει ξεχάσει ούτε τους Πολέμους του Οπίου, ούτε τη λεηλασία του θερινού ανακτόρου του αυτοκράτορα (23), δεν σκοπεύει να επιτρέψει σε κανέναν να την απειλήσει ή να την εξαναγκάσει με τη βία σε ενέργειες που δεν επιθυμεί. Γι’ αυτό το λόγο, λαμβάνει ορισμένες «προφυλάξεις». Αν και απέχει πολύ από την υπεροπλία απέναντι στον πανίσχυρο αμερικανικό στόλο, η ιστορία χρησιμεύει ως πυξίδα και ως προειδοποίηση για το κινεζικό ναυτικό. Έτσι, ακόμα και το παραμικρό επίτευγμά του λαμβάνει συμβολικές διαστάσεις. Το 1989, το πρώτο σκάφος του κινεζικού ναυτικού που επισκέφθηκε επίσημα τις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ένα εκπαιδευτικό πλοίο. Εκείνη την εποχή, κανένας δεν σκέφθηκε να σχολιάσει το όνομά του: Ζενγκ Χε.

Υποσημειώσεις

1. ΗΠΑ (2.900.000 τόνοι), Ρωσία (1.100.000), Κίνα (850.000), Ηνωμένο Βασίλειο (470.000), Ιαπωνία (432.000), Γαλλία (307.000), Ινδία (240.000) και Ιταλία (143.000) 2. Ιστοσελίδα της σειράς http://finance.cctv/special/C16860/01/index.shtml 3. Joseph Kahn, «China, shy giant, shows signs of shedding its false modesty», «The New York Times», 9 Δεκεμβρίου 2006. 4. (ΣτΜ) Οι Κινέζοι θεωρούσαν ότι η αυτοκρατορία τους αποτελεί το κέντρο του κόσμου και την αποκαλούσαν «Αυτοκρατορία του Μέσου». 5. Αφγανιστάν, Βιρμανία, Μπουτάν, Βόρεια Κορέα, Καζακστάν, Κιργιζιστάν, Λάος, Μογγολία, Νεπάλ, Πακιστάν, Ρωσία, Τατζικιστάν, Βιετνάμ. 6. «La Revue de défense et de sécurité collective», Παρίσι, Μάιος 2007, σε. 31. 7. (ΣτΜ) Καθώς οι πραγματικά ελεύθερες εκλογές αποτελούν πολύ πρόσφατη κατάκτηση για την Ταιβάν, μονάχα το 2000 έγινε δυνατόν να σπάσει το μονοπώλιο της εξουσίας που κατείχε από το 1949 το αυταρχικό κόμμα Κουόμιτανγκ και να ανέλθουν στην εξουσία οι οπαδοί της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας του νησιού. Αντίθετα, το Κουόμιτανγκ, το εθνικιστικό κόμμα του Τσανγκ Κάι Σεκ το οποίο ηττήθηκε στον κινεζικό εμφύλιο από τους κομμουνιστές του Μάο και του οποίου τα υπολείμματα κατέφυγαν στη Φορμόζα (μελλοντική Ταϊβάν), σκόπευε να χρησιμοποιήσει το νησί ως εφαλτήριο για την ανακατάληψη της ηπειρωτικής Κίνας και πάντα θεωρούσε την Ταϊβάν αναπόσπαστο κομμάτι της Κίνας, της οποίας ωστόσο απεχθανόταν το κομμουνιστικό καθεστώς. 8. Βλέπε Alexandre Sheldon-Duplaix, «La marine de l’Armée populaire de libération de 1949 à nos jours», στην «Revue historique des armées», n° 230, Παρίσι, 2003. Ο Λίου υπήρξε επίσης ο πρώτος επικεφαλής του κινεζικού ναυτικού που επισκέφθηκε επίσημα τις Ηνωμένες Πολιτείες, το 1985. 9. Ο πορθμός της Σοντ χωρίζει τη νήσο Ιάβα από την Σουμάτρα.. Ο πορθμός Γκάσπαρ χωρίζει τις νήσους Μπάνγκα και Μπέλιτουνγκ στην Ινδονησία. 10. Βλέπε Xavier Monthéard, «Οταν το τρένο θα σφυρίξει στο Λάος» «Le Monde diplomatique» -«ΚΕ», 31-8-2008. 11. Η Σίτβε βρίσκεται στη δυτική ακτή της Βιρμανίας, ενώ το Κουν Μινγκ είναι ποτάμιο λιμάνι του Γιουνάν, στη Νότια Κίνα 12. Τον Οκτώβριο του 2007, η Κίνα προσέφερε εννέα ακταιωρούς στην Καμπότζη για να προστατεύσει τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της στον Κόλπο της Ταϊλάνδης. Βλέπε «Defense News», διεθνής έκδοση, Σπρίνγκφιλντ (Βιρτζίνια), 18 Φεβρουαρίου 2008, σελ. 1. 13. Η πρώτη κινεζική Λευκή Βίβλος εκδόθηκε το 1998. 14. Βλέπε Li Cheng και Scott W. Harold, «China’s new military elite», «China Security,» τόμος 3, τεύχος 4, Ουάσιγκτον, φθινόπωρο 2007, σελ. 72. 15. Ένα πολεμικό σκάφος θεωρείται «ανοικτής θαλάσσης» όταν ξεπερνάει τους 2.000 τόνους. 16. Βλέπε Bernard Dreyer, «La montée en puissance maritime de la Chine», «Défense», Παρίσι, Δεκέμβριος 2005. 17. Ρεπουμπλικάνος εκπρόσωπος της Καλιφόρνιας στο Κογκρέσο, ο οποίος συνήθως υπερασπίζεται τις δαπάνες του προϋπολογισμού που διατίθενται για την αμερικανική πολεμική βιομηχανία. 18. Βλέπε http://www.defenselink.mil/pubs/pdfs/070523-China-Military-Power-final.pdf Πολλοί Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αναλυτές καταγγέλλουν την κινδυνολογία και τις ανακρίβειες αυτής της έκθεσης, χωρίς ωστόσο να αρνούνται το γεγονός ότι η Κίνα έχει κάνει προόδους. 19. Η «Quadrennial Defense Revue» (QDR) επικαιροποιείται κι ενημερώνεται κάθε τέσσερα χρόνια από το Αμερικανικό Υπουργείο Άμυνας και παρουσιάζει την αμυντική στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών σε ορίζοντα εικοσαετίας. 20. Βλέπε UCLA center for Chinese Studies, http://www.international.ucla.edu/china 21. Ως ναύαρχος, ο Ζενγκ Χε πραγματοποίησε την περίοδο 1405-1433 επτά ταξίδια στους ωκεανούς. 22. China Security, ο.π. 23. Πρόκειται για τους πολέμους που πραγματοποιήθηκαν για την επιβολή της εισαγωγής του οπίου στην Κίνα, αρχικά μονάχα από τους Άγγλους (1839-1842) και στη συνέχεια από την γαλλοβρετανική συμμαχία (1858-1860). Τον Οκτώβριο του 1860, τα στρατεύματά της λεηλάτησαν το Θερινό Ανάκτορο του Αυτοκράτορα. Βλέπε την επιστολή του Βίκτορα Ουγκό στον λοχαγό Μπάτλερ («Lettre au capitaine Butler»), η οποία αναδημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο του 2004 από την «Le Monde diplomatique».

Αναρτήθηκε από Geopolitics-Gr.blogspot

Η Κίνα προβάλλει τις ναυτικές φιλοδοξίες της

Του Olivier Zajec Υπεύθυνου μελετών της Compagnie Européenne d’Intelligence Stratégique (Παρίσι).

Ενα πολυπολικό διεθνές σύστημα

Το διεθνές μονοπολικό σύστημα που προέκυψε μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, με μοναδικό πόλο τις Ηνωμένες Πολιτείες, φαίνεται να έχει περιγράψει την τροχιά του στο παγκόσμιο στερέωμα. Ενα νέο πολυπολικό σύστημα αναδύεται, αποτελούμενο εκτός των ΗΠΑ από τη Ρωσία, την Ινδία, την Κίνα και τη Βραζιλία. Η Ιαπωνία θα διατηρήσει τη θέση της σαν μια υψηλού- μεσαίου μεγέθους Δύναμη, ενώ χώρες όπως η Ινδονησία, το Ιράν και η Τουρκία αναμένεται να διαδραματίσουν σημαντικότερο ρόλο στη διεθνή σκηνή. Αυτά συνιστούν μία από τις βασικές εκτιμήσεις που περιλαμβάνονται στην εμπεριστατωμένη έκθεση του Εθνικού Συμβουλίου Πληροφοριών, της Ουάσιγκτον, με τίτλο «Παγκόσμιες τάσεις 2025».

Κατά γενική εκτίμηση, το κράτος-έθνος αναδύεται και πάλι ως προέχουσα μορφή στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας εις βάρος των πολυεθνικών σχημάτων. Στο υπό ανακατάταξη διεθνές περιβάλλον οι ΗΠΑ, αν και λιγότερο ηγεμονικές, θα παραμείνουν η πιο ισχυρή αλλά όχι και αλώβητη Δύναμη. Συνειδητοποιούν πάντως ότι αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τις πολλαπλές κρίσεις και προκλήσεις από μόνες τους και με στρατιωτικά μέσα μόνο. Η εξαγγελθείσα από τον πρόεδρο Ομπάμα πολυμερής εξωτερική πολιτική που θα εφαρμόσει η χώρα του, σε αντίθεση με αυτήν του προκατόχου του, απαντά στα νέα αυτά δεδομένα.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι αβέβαιο αν θα αποτελέσει έναν από τους βασικούς πόλους του νέου διεθνούς συστήματος. Η απροθυμία των μελών της να προχωρήσουν προς μια πολιτική ολοκλήρωση, αλλά και η αδυναμία τους να εφαρμόσουν τις επιβαλλόμενες οδυνηρές μεταρρυθμίσεις και να συντονίσουν τις πολιτικές, δεν επιτρέπει τη μετουσίωση της οικονομικής τους ισχύος σε παγκόσμια επιρροή. Εξάλλου η περικοπή των δαπανών τους άμυνας αποκλείει ανάδειξη της ΕΕ σε στρατιωτική δύναμη. Μια λιγότερο απαισιόδοξη άποψη διατυπώνει ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών κ. Ντέιβιντ Μίλμπαν («Το Βήμα», 18.7. 2009). Κατ΄ αυτόν η Ευρώπη μπορεί να καταστεί ο τρίτος πόλος, ακολουθώντας τις ΗΠΑ και την Κίνα, εφόσον θα ικανοποιούσε τις προϋποθέσεις που ανακύπτουν από τις εν προόδω κοσμοϊστορικές αλλαγές.

Οσον αφορά την εφαρμογή του νέου διεθνούς συστήματος, ο Κίσινγκερ σημειώνει («Ηerald Τribune», 21.4.2009) ότι η σημερινή κυβέρνηση των ΗΠΑ φαίνεται να προσεγγίζει τα διεθνή προβλήματα στα πλαίσια ενός είδους κοντσέρτου των ισχυροτέρων Δυνάμεων, σαν αυτό που εφαρμόστηκε στην μεταναπολεόντειο Ευρώπη, όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις δρούσαν από κοινού για την επιβολή των διεθνών κανόνων.

Η Ευρώπη, η οποία μετεωρίζεται μεταξύ ενός παρελθόντος που προσπαθεί να ξεπεράσει και ενός μέλλοντος που δεν μπορεί ακόμη να προσεγγίσει, θα πρέπει να αξιοποιήσει τις αδρανούσες δυνατότητές της και να καταστεί ένας δυναμικός και εξισορροπητικός πόλος του νέου πολύπλοκου συστήματος προς όφελος όλων.

Η Ιστορία επιταχύνει το βήμα της. Το ίδιο καλείται να κάνει και η Ευρώπη.

Ο κ. Στέφ. Σταθάτος είναι πρέσβης ε.τ. Εχει διατελέσει πρεσβευτής στην ΕΟΚ, στο Παρίσι και στο Λονδίνο.
ΒΗΜΑ

Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών

Οι Randolph και Winston Churchill, γιος και εγγονός αντίστοιχα του Sir Winston Churchill, μας δίνουν στο εξαιρετικό βιβλίο των εκδόσεων Γκοβόστη, μια ολοκληρωμένη εικόνα του Πολέμου των Έξι Ημερών. Πριν από τον πόλεμο ο Winston παρέμεινε στο Ισραήλ επί τρεις εβδομάδες (επίσης, ένα σύντομο χρονικό διάστημα στην Ιορδανία και το Λίβανο), αρθρογραφώντας για την News of the World, ενώ κάλυψε τα γεγονότα του πολέμου για την News of the World και την Evening News. Όταν ο πόλεμος τελείωσε, πέρασε άλλες τρεις εβδομάδες εξετάζοντας τα πεδία των μαχών, μιλώντας με άνδρες των ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων όλων των βαθμίδων, ενώ συνάντησε και τους περισσότερους πολιτικούς ηγέτες.
Ο Randolph, που βρισκόταν στην Αγγλία, παρακολούθησε με αμείωτο ενδιαφέρον τον πόλεμο από τις εφημερίδες και την τηλεόραση και με βάση τις διαθέσιμες πληροφορίες οργάνωσε μεγάλο μέρος της έρευνάς του. Κατά συνέπεια, η κύρια ιστορία του πολέμου έχει γραφεί από το γιο, ενώ ο πατέρας υπήρξε κυρίως υπεύθυνος για την εξιστόρηση των γεγονότων σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο.