Η Γερμανία θα φύγει πρώτη από το ευρώ

συνέντευξη του Γ. Βαρουφάκη

Πληροφορίες οι οποίες επισήμως διαψεύδονται θέλουν τις χώρες της Ευρωζώνης με πιστοληπτική ικανότητα ΑΑΑ να προωθούν την έκδοση κοινών ομολόγων «ελίτ». Βρισκόμαστε κοντά σε ένα Ευρώ δύο ταχυτήτων;

Βρισκόμαστε κοντά στην κατάρρευση του Ευρώ. Και όσο πλησιάζουμε, οι διάφορες πιθανές μετά ευρωσυστημικές συμμαχίες αρχίζουν να προετοιμάζουν το έδαφος. Αρχίζουν να δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους. Εγώ πιστεύω ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει, δηλαδή να υπάρξει μια γαλλογερμανική νομισματική ένωση στη μετά ευρώ εποχή. Θεωρώ πολύ πιο πιθανό η Γερμανία να δημιουργήσει τη δική της νομισματική ένωση μαζί με τις υπόλοιπες πλεονασματικές χώρες. Αφήνοντας τη Γαλλία απ’ έξω.

Δημοσιεύματα υποστηρίζουν ότι ξένες τράπεζες μελετούν τις επιπτώσεις από μία επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή. Σε ποια περίπτωση, πλέον, θα βγει η χώρα από το Ευρώ; Πόσο πιθανό είναι σήμερα αυτό το σενάριο; Οι τράπεζες, προφανώς, προσπαθούν να μελετήσουν τον τρόπο με τον οποίο εκείνες θα πρέπει να αντιδράσουν σε μια διάλυση του Ευρώ. Όχι σε μια έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ. Από εκεί και πέρα, θεωρώ ότι η έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ δεν πρόκειται να συμβεί. Πολύ πιο πιθανή είναι η κατάρρευση του ευρωσυστήματος, συνολικά. Όπως έχω πει εδώ και καιρό, δεν βλέπω την Ελλάδα να φεύγει, ούτε να την εκδιώκουν. Αυτό που βλέπω είναι ότι το Ευρώ θα εκδιωχθεί από το «κεφάλι» και όχι από την «ουρά», όταν το «κεφάλι» αποφασίσει να φύγει. Με την έννοια δηλαδή ότι αρχίζει να συμφέρει τη Γερμανία η αποχώρηση από το Ευρώ; Όχι. Αυτό δεν συμφέρει κανέναν. Μπορεί να οδηγηθεί, μέσα από την πεισματική της άρνηση, να αναδομήσει το ευρωσύστημα. Να βρεθεί σε μια «γωνία» από την οποία να μην μπορεί να ξεφύγει, παρά μόνο με τη δική της απόδραση από το ευρωσύστημα. Αλλά μία τέτοια δική της απόδραση δεν θα συμβεί επειδή τη συμφέρει. Θα αποτελεί επιλογή πανικού όταν πλέον ο,τιδήποτε άλλο θα είναι απλώς περισσότερο καταστροφικό. Τι μας δείχνει η πρόσφατη αδυναμία της Γερμανίας να δανειστεί υπό τις συνθήκες τις οποίες επιθυμούσε; Μας δείχνει ότι οι επενδυτές, ιδίως στην Ασία, έχουν αρχίσει να μην θέλουν να αγοράζουν ομόλογα της Γερμανίας τα οποία είναι εκπεφρασμένα σε ευρώ. Δεν έχουν πρόβλημα να δανείσουν τη Γερμανία. Απλώς, φοβούνται ότι αυτά τα ομόλογα, κάποια στιγμή, όταν θα δημιουργηθεί το μάρκο, θα υποτιμηθούν, επειδή θα είναι εκπεφρασμένα σε ευρώ και η ισοτιμία μάρκου – ευρώ θα αλλάξει σε βάρος του ευρώ, το οποίο θα υποτιμηθεί και απέναντι στο δολάριο. Πρόσφατα κάνατε λόγο για αντιστροφή του κλίματος, στις ΗΠΑ και στη Βρετανία, απέναντι στην Ελλάδα. Εδώ και δύο χρόνια βρίσκομαι σε συνεχή επαφή με δημοσιογράφους κορυφαίων βρετανικών και αμερικανικών ΜΜΕ, εφημερίδων και ηλεκτρονικών μέσων. Μέχρι πολύ πρόσφατα, η αντιμετώπιση των Ελλήνων ήταν εχθρική. Όποτε οι Έλληνες ανοίγαμε το στόμα μας, αντιμετωπιζόμασταν με αυτόν τον τρόπο μόνο και μόνο επειδή είμαστε Έλληνες. Πλέον, παρατηρώ ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Βρετανών και των Αμερικανών δημοσιογράφων έχει κατανοήσει πως αυτή η κρίση δεν οφείλεται στην Ελλάδα. Και ότι η Ελλάδα είναι ένα σύμπτωμα, το οποίο έχει τιμωρηθεί αλύπητα στο όνομα μίας κρίσης για την οποία η ίδια δεν ευθύνεται. Θα συνέβαινε ανεξάρτητα από την Ελλάδα. Αυτή η εξέλιξη αποτελεί μία μεγάλη «στροφή», αν θέλετε, ακόμη και στο συναισθηματικό επίπεδο. Είναι ένα είδος αποδοχής ότι ο μέσος Έλληνας υποφέρει πολύ περισσότερο απ’ όσο του άξιζε.

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/gbaroyfakis-briskomaste-konta-stin-katarreysi-toy-eyro?utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter&utm_campaign=tvxs

Ανταλλακτήριο Αγροτικών και Ελληνικών προϊόντων «Αλληλέγγυον»

Ολοκληρώνονται τις επόμενες ημέρες, οι εργασίες προετοιμασίας του Ανταλλακτηρίου Αγροτικών και Ελληνικών προϊόντων «Αλληλέγγυον», έτσι ώστε να αρχίσει να υποδέχεται τα πρώτα αγροτικά/ελληνικά προϊόντα, τα οποία θα τα διαθέτει ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΕΡΔΟΣ στους καταναλωτές της Αθήνας. Το «Αλληλέγγυον» βρίσκεται στην εύκολα προσβάσιμη – τόσο για τους κατοίκους της Αττικής όσο και για τους αγρότες της περιφέρειας – περιοχή  του Κολωνού και συγκεκριμένα πίσω από τον Σταθμό Λαρίσης και στην διεύθυνση Αγίας Σοφίας 50 και Διδυμοτείχου, με συνολικό εμβαδόν χώρου για την πώληση των προϊόντων, 200 τετραγωνικά μέτρα . Καλούνται οι εθελοντές, οι αγρότες και οι καταναλωτές, να δηλώσουν συμμετοχή – ο καθένας φυσικά από την δική του πλευρά και τη δική του διάθεση και δυνατότητα –  στον υπεύθυνο του Ανταλλακτηρίου κ. Γιάννη Γαλανόπουλο, στο τηλέφωνο 6975646728. Να υπενθυμίσουμε πως ήδη έχει οργανωθεί η πρώτη ροή αγροτικών προϊόντων (όπως φασόλια, ρύζια, φακές, μακαρόνια, τσίπουρα, κρασιά, μέλια, αλεύρι κλπ) και τα οποία θα πωλούνται σε τιμές «χωραφιού», στους καταναλωτές, ενώ παράλληλα οργανώνεται δίκτυο τροφοδοσίας μόνο ελληνικών προϊόντων καθετοποιημένης παραγωγής (100% δηλαδή ελληνικά) αλλά και προϊόντων που δεν παράγονται στην Ελλάδα, αλλά θα εισαχθούν από ομοειδούς τύπου συνεταιριστικές-μη κερδοσκοπικές οργανώσεις του εξωτερικού. Οι στόχοι του «Αλληλέγγυου» είναι: α) στις σκοτεινές εποχές που βιώνουμε και στις σκοτεινότερες που έρχονται, να μην πεινάσει κανείς, β) να φθάσουν τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα στον καταναλωτή σε τιμές «χωραφιού» γ) να υπάρξει μια δυναμική απάντηση στην άγρια κερδοσκοπία των πολυεθνικών και των σκουπιδιών που μας ταΐζουν, δ) να γνωρίσουν επιτέλους οι καταναλωτές των αστικών κέντρων τους απλούς καθημερινούς έλληνες αγρότες και τα προϊόντα τους και ε) να κοπεί ο δρόμος για τους «μαυραγορίτες» οι οποίοι «ακον ίζουν τα μαχαίρια τους», για την περίπτωση που η Ελλάδα, εισέλθει στον εκβιασμό του διατροφικού εφιάλτη. Οι πολίτες από την πλευρά τους, οι εθελοντές που έχουν ελεύθερο χρόνο και θέλουν να βοηθήσουν, οι αγρότες που θέλουν να φθάσουν στους καταναλωτές χωρίς μεσάζοντες και «νταβατζήδες» και οι καταναλωτές που επιθυμούν να προμηθευθούν καλά και ποιοτικά ελληνικά προϊόντα σε τιμές χωριού και χωραφιού, ας βάλουν και αυτοί το δικό τους λιθαράκι. Γιατί όπως έλεγε και ο μπαμπα-Γιάννης ο Μακρυγιάννης, «για να φκιάξωμεν χωρίον, πρέπει να φύγουμε από το εγώ και να πάμε στο εμείς». Και η ώρα, «ήγγικεν».

Τα ‘χουν στείλει στην Ελβετία, μας κοροϊδεύουν κι από πάνω!

Toυ Γιώργου Ε. Χριστοφορίδη

Τελικά, ακόμη και σήμερα, στη δύση του 2011, οι πολιτικοί μας άρχοντες μας συμπεριφέρονται σαν ιθαγενείς. Πιστεύουν ότι μπορούν να μας κοροϊδέψουν με καθρεφτάκια και χάντρες.

Η όλη συζήτηση που γίνεται –όπως γίνεται…- για την αποκάλυψη των καταθέσεων Ελλήνων βουλευτών στην Ελβετία δεν είναι απλά αστεία. Είναι τουλάχιστον προσβλητική για τη νοημοσύνη του Ελληνα πολίτη.

Εχει κανείς αμφιβολία ότι Ελληνες πολιτικοί έχουν λογαριασμούς στην Ελβετία; Κανένας. Ο ίδιος ο υπουργός Μεταφορών –των κυβερνήσεων Σημίτη- Τάσος Μαντέλης δεν ομολόγησε (χωρίς ξύλο…) ότι μέσω λογαριασμού του στην Ελβετία η Siemens του κατέθεσε το ποσό των 200.000 γερμανικών μάρκων, ως «χορηγία»;

Όχι, κύριοι, δεν αμφιβάλουμε. Ασφαλώς και έχετε λογαριασμούς στην Ελβετία (ώστε, άμα τύχει και χρεοκοπήσουμε και επιστρέψουμε στη δραχμή, να τα πάρετε και σε συνάλλαγμα…). Κόπτεστε, όμως, κύριοι βουλευτές μας και απαιτείτε (sic) να δουν τα στοιχεία το φως της δημοσιότητας, «γιατί, αλλιώς, σπιλώνεται η υπόληψη όλου του Κοινοβουλίου από τις γενικεύσεις του τύπου “όλοι κλέφτες είστε, όλοι έχετε εκατομμύρια στην Ελβετία”».

Και, κατ’ αρχήν, ποιοι είναι αυτοί που μιλούν για το φασισμό των γενικεύσεων; Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πρώτοι γενικεύουν όποτε τους βολεύει και –για παράδειγμα- βγάζουν τεμπέληδες συλλήβδην τους δημοσίους υπαλλήλους και μιλούν για ένα εκατομμύριο ανθρώπους που ζουν εις βάρος του ελληνικού λαού. Αλλά, όταν μας βολεύει, όταν θέλουμε να δικαιολογήσουμε πολιτικές πρωτοφανούς σκληρότητας, όπως αυτή της εργασιακής εφεδρείας στο Δημόσιο (που άρχισε να εφαρμόζεται από χτες), τότε οι γενικεύσεις είναι καλές. Όταν αφορούν στα δικά μας «άπλυτα», τότε είναι φασιστικές.

Και, βέβαια, η κουβέντα περί γενικεύσεων δεν είναι παρά ένα παράπλευρο θέμα. Η ουσία του ζητήματος είναι μία: τι κάνατε, κύριοι βουλευτές, εσείς οι ίδιοι που έχετε τη νομοθετική εξουσία στα χέρια σας, προκειμένου να διαφυλάξετε άσπιλη την υπόληψή σας; Τίποτα. Αντιθέτως:

– Ψηφίσατε (και αρνηθήκατε όλα αυτά τα χρόνια να αλλάξετε) το νόμο περί ευθύνης υπουργών, που ουσιαστικά παραγράφει με συνοπτικές διαδικασίες οποιοδήποτε αδίκημα υπουργού. Δέσατε τα χέρια της Δικαιοσύνης, στην οποία όχι μόνο έχετε απαγορεύσει να διώκει τους ενόχους, αλλά ακόμη και να διερευνά τις υποθέσεις. Έτσι, ώστε να είναι απολύτως βέβαιον ότι δε θα μάθουμε καν ποιος έκλεψε τα λεφτά μας, ακόμη κι αν το αδίκημα έχει παραγραφεί.

– Αμνηστεύσατε αναδρομικά τους υπουργούς Οικονομικών για όποια απόφαση έλαβαν από το 1997 και θα λάβουν στο μέλλον, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των τραπεζών! Όμορφα το περιέγραψε ο κ. Βενιζέλος: για τη «συστημική ευστάθεια του τραπεζικού συστήματος»! Με άλλα λόγια, ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών μπορεί να παρανομήσει και να γνωρίζει ότι ο νόμος (!) τον προστατεύει, αρκεί η παρανομία του να γίνεται… για τις τράπεζες, ρε γαμώτο.

– Κατασκευάσατε ένα σύστημα πόθεν έσχες με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι απολύτως βέβαιον ότι δε θα εντοπίσει ποτέ των ποτών κανέναν ο οποίος να μη μπορεί να δικαιολογήσει πού βρήκε τα περιουσιακά στοιχεία του. Ένα σύστημα που δε ρωτά «πού τα βρήκες τα λεφτά, κύριος», αλλά αρκείται –ανώδυνα- να καταγράφει τι λεφτά έχει ο καθένας. Και, μάλιστα, έχει εντάξει τόσες χιλιάδες ανθρώπους στην υποχρέωση να καταθέτουν αυτό το ψευδεπίγραφο πόθεν έσχες, ώστε η εισαγγελία του Αρείου Πάγου να μη διαθέτει αρκετό προσωπικό παρά για να στοιβάζει τόνους φακέλων στις αποθήκες. Ούτε καν τα πόθεν έσχες των βουλευτών δεν έχει ανεβάσει η Βουλή στο Διαδίκτυο, παρότι έχει επανειλημμένα δεσμευτεί να το κάνει. Ο κάθε πιτσιρικάς έχει blog. Τόσο δύσκολο είναι, πια, να δώσει η Βουλή ηλεκτρονική πρόσβαση στους πολίτες, για να ξέρουν με πόσα μπήκε ο κάθε βουλευτής στην πολιτική και με πόσα βγήκε;

Τώρα, όμως, που βρέθηκε ο ελληνικής καταγωγής Ελβετός βουλευτής, να ρωτήσει τον εκεί υπουργό Οικονομικών αν έχουν Ελληνες βουλευτές λογαριασμούς στην Ελβετία, τώρα οι «δικοί μας» σκίζουν τα… Lacoste τους. Διότι έλαβε την απάντηση, ουσιαστικά, ότι από το 2005 οι ελβετικές αρχές «παρακαλάνε» τις ελληνικές κυβερνήσεις –Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ- να συνεργαστούν για να αποκαλυφθούν διευθύνσεις και ονόματα. Και οι πολιτικοί μας ταγοί σφυρίζουν αδιάφορα, επί έξι χρόνια… Διότι, αν αυτά είχαν αποκαλυφθεί, κάποιοι δε θα μπορούσαν να περπατήσουν στο δρόμο και εμείς θα είχαμε γλιτώσει το ΔΝΤ.

Μας κοροϊδεύουν. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Οι Ελβετοί δε λένε ό,τι τους κατέβει. Απλά, οι βουλευτές μας ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ να βγουν τα στοιχεία στο φως. Και η πλάκα είναι πως δεν το θέλουν ούτε οι έντιμοι. Γιατί πολύ καλά γνωρίζουν ότι ο κόσμος, που σήμερα πληρώνει την έκτακτη εισφορά, το χαράτσι για να μη του κόψουν το ρεύμα, που του κόβουν κι άλλο το μισθό μέσω του ενιαίου μισθολογίου, μόλις δει τα εκατομμύρια θα τους πάρει με τις πέτρες. Ολους.

Όλα τα άλλα γίνονται για να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια.

http://www.newscode.gr/scholia/story/62410/ta-choyn-steilei-sthn-elbetia-mas-koroideyoyn-ki-apo-panw

Οι νάρκες του παγκόσμιου οικονομικού γίγνεσθαι

Του Βασίλη Κυρατζόπουλου

Στις 8/11/2011, η «οικονομικά κατεστραμμένη» Ελλάδα, όταν διέθεσε έντοκα γραμμάτια δημοσίου ύψους ενός δις. Ευρώ, διάρκειας 26 εβδομάδων, με επιτόκιο 4,89%, οι επενδυτές κάλυψαν το εν λόγω ποσό κατά 2,91 φορές. Το ίδιο επαναλήφθηκε και στις 15/11/2011, όπου για απόδοση 4,63% το ποσό του ενός δις. υπερκαλύφθηκε 2,94 φορές. Δηλαδή στην Τράπεζα Ελλάδος σε μία εβδομάδα προσφέρθηκαν περίπου 5,85 δις. Ευρώ. Στις 23/11/2011 η «παγκόσμια οικονομική δύναμη» Γερμανία, διέθεσε κρατικά ομόλογα 6 δις. Ευρώ, 10ετούς αξίας, με επιτόκιο περίπου 2% και βρήκε αγοραστές μόνο για τα 3,64 δις. Γιατί;

Το ζήτημα δικαιολογήθηκε, μεν για την Ελλάδα η βραχυπρόθεσμη απόδοση, δε για την Γερμανία το χαμηλό επιτόκιο. Από την άλλη διαπιστώσαμε ότι οι βραχυπρόθεσμες ανάγκες του Ελληνικού δημοσίου καλύφθηκαν υπέρ αρκετά χωρίς την απειλή «6^η δόση ή πτώχευση» και η «σίγουρη» Γερμανική οικονομία δεν προσέλκυσε επενδυτές…

Συμφωνούμε ότι η μισή αλήθεια είναι αυτή. Όταν επαναλαμβάνεται η ίδια κατρακύλα και στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε., επιβάλλεται να σκύψουμε με μεγαλύτερη προσοχή στα στατιστικά δεδομένα που εκδίδει η Παγκόσμια Τράπεζα. Εκεί θα διαπιστωθεί η πραγματική αλήθεια, που τρομάζει τον Δυτικό Κόσμο, εκεί κείται η κεντρική ιδέα των συζητήσεων «συστήματος Μερκοζί»[1].

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, με ψυχραιμία και χρησιμοποιώντας μια κατανοητή γλώσσα για κάθε Δυτικό Πολίτη.

Οι μάταιες προσδοκίες του συστήματος Bretton Woods

Το 1944 ενώ συνεχίζονταν οι μάχες, το αποτέλεσμα είχε ήδη κριθεί και ήταν ορατή η επικράτηση των Συμμαχικών Δυνάμεων. 730 αντιπρόσωποι των 44 συμμαχικών χωρών συγκεντρώνονται στο Bretton Woods της New Hampshire για να συζητήσουν την ανοικοδόμηση της παγκόσμιας οικονομίας, που είχε καταστραφεί. Αν και το μεγαλύτερο τμήμα του παγκόσμιου χρυσού βρίσκονταν στις αποθήκες της Βασιλείας στην Ελβετία, τα γεγονότα επαλήθευσαν τις αλήθειες του John Maynard Keynes[2], ότι υπήρχαν άλλα μέτρα πλουτισμού, και η αξία των εθνικών νομισμάτων δεν συνάγονταν μόνο από το απόθεμα του χρυσού κάθε χώρας. Έτσι η αναζήτηση μίας νέας παγκόσμιας νομισματικής πολιτικής και κανόνων εμπορικών συναλλαγών μεταξύ εθνο-κρατών κατάληξε στην ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ΔΝΤ (International Monetary Funds, IMF) και της Παγκόσμιας Τράπεζας (International Bank for .Reconstruction and Development, IBRD).

Στην συνδιάσκεψη επισημαίνεται ότι για την παγκόσμια ειρήνη πρέπει να εξαλειφθούν οι οικονομικές διαφορές που δημιουργεί η φιλελεύθερη οικονομία μεταξύ αναπτυγμένων και υποανάπτυκτων χωρών και για αυτό είναι απαραίτητη η κρατική παρεμβατικότητα. Έτσι η Παγκόσμια Τράπεζα θα στήριζε την ανάπτυξη δανείζοντας χαμηλότοκα τις κεντρικές Τράπεζες των χωρών μελών της[3]. Συλλαμβάνεται η ιδέα της ελεγχόμενης νομισματικής ισορροπίας μεταξύ των εθνικών νομισμάτων, γεγονός που είχε ταλαιπωρήσει την ανθρωπότητα τον 19^ο αιώνα (επίσης κοίτα υποσημείωση [2]). Την σχετική ρύθμιση αναλαμβάνει το IMF. Στην αρχή επιλέγεται ως σημείο αναφοράς ο χρυσός, που είχε αξία 35$ ΗΠΑ η ουγκιά.

Ως προς την αποστολή του IMF, κάθε εθνικό νόμισμα θα άξιζε σε συνάρτηση της συνεισφοράς και του μεριδίου του εθνο-κράτους στον παγκόσμιο πλούτο. Όμως οι συναρτήσεις, που καλύπτουν την εν λόγω προσπάθεια:

• τρίζουν με την ίδρυση της Comecon τον Ιανουάριο του 1949,

• δέχονται μεγάλο πλήγμα, με την απόφαση αποδέσμευσης του δολαρίου ΗΠΑ, από τις ισοτιμίες του χρυσού τον Αύγουστο του 1971,

• διαλύονται με τα νέα προϊόντα (CDO, CDS, BISTRO κ.ά.) των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της δεκαετίας του 1990.

 Έτσι μετά τη δεκαετία του 1990, το εικονικό νόμισα SDR, η διεθνής αναλογούσα οικονομική δύναμη Quota, και το κοινά αποδεκτό μέτρο σύγκρισης ΑΕΠ δεν εκφράζουν και πολλά. Με επαναλαμβανόμενες Γενικές Συνελεύσεις το IMF, προσπαθεί να διορθώσει τις συναρτήσεις και επιβάλλεται στη Διεθνή Τράπεζα, ούτως ώστε να ελέγχει τους κρατικούς δανεισμούς, ως προς τα έργα. Τότε εμφανίζονται οι «διεθνείς οικονομικοί οίκοι» με διάφορες προτάσεις και μεθοδεύσεις. Χάνεται ο παγκόσμιος έλεγχος με το μη εθνικό νόμισμα του Ευρώ και παράλληλα η ιδέα του Bretton Woods.

Ο Πίνακας χρεών της Παγκόσμιας Τράπεζας

Όπως αναλύεται και στην προηγούμενη ενότητα, πρέπει όσο το δυνατόν νωρίτερα να απομακρυνθούμε από τα εικονικά σημεία αναφοράς μέτρησης ευημερίας των εθνο-κρατών, που είναι προϊόν μαθηματικών συναρτήσεων και να επανέλθουμε σ’ απλά δεδομένα (ίσως και απλουστευμένα) έχοντας υπ’ όψη τις σύγχρονες πολιτικές, που εκρέουν από το Διεθνές Δίκαιο. Δηλαδή να μετατρέψουμε τα χρέη σ’ ένα αποδεκτό νόμισμα σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο (π.χ. τον 6/2011) με τα δεδομένα της επικρατούσας νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και να τα αναγγείλουμε με μία απλή μορφή, κατανοητή σ’ όλους.

Οι προϋποθέσεις αυτές μπορούν να έχουν ένα κοινά αποδεκτό οργανισμό, π.χ. τα Ηνωμένα Έθνη τα οποία:

• συνεργάζονται με την Παγκόσμια Τράπεζα (που έχει σημείο αναφοράς το Δολάριο των ΗΠΑ),

• καθορίζουν τα σύνορα,

• με το Διεθνές Δίκαιο, καθορίζουν κανόνες (από διεξαγωγή πολέμου μέχρι εκμετάλλευση θάλασσας)

• φυλάσσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Έχοντας υπ’ όψη τα προαναφερόμενα, επεξεργαστήκαμε τον πίνακα Ι{α} της Παγκόσμιας Τράπεζας, ο οποίος είναι ταξινομημένος σύμφωνα με τα συνολικά χρέη των εθνο-κρατών ανά τομείς (στήλες [3] – [7]), τα οποία πρέπει να εξοφλήσουν οι πολίτες τους (στήλη [10]) εκμεταλλευόμενοι την επικράτεια της χώρας (στήλη [11]), τα χωρικά ύδατα (στήλη [15]) και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη των θαλασσών τους (στήλη [14]), όπως οι διεθνείς νόμοι ορίζουν.

Με την πρώτη ανάγνωση διαπιστώνουμε ότι οι πέντε μεγαλομέτοχοι της Παγκόσμιας Τράπεζας οφείλουν το 46,37% του παγκόσμιου χρέους, που ανέρχεται στα 38.526.583.000.000 $ ΗΠΑ (38,5 τρις εκατομμύρια). Μήπως μας θυμίζει Proton Bank; Εμείς το μεγαλομέτοχο που οικειοποιούνταν τα λεφτά της τράπεζας δια μέσου των επιχειρήσεών του, τον φυλακίσαμε. Η παγκόσμια έννομη τάξη τι θα κάνει;

Οι μεγαλομέτοχοι θα ισχυριστούν ότι διαθέτουν τις δυνατότητες να εξοφλήσουν, ενώ οι μικρότερες οικονομίες, που στερούνται τα αντίστοιχα μέσα αδυνατούν να πληρώσουν έστω και τα λιγοστά χρέη τους. Μία από αυτές τις χώρες, ως προς τους «οίκους αξιολόγησης», είναι η Ελλάδα (που το μερίδιο του χρέους της ανέρχεται στο 0,7%) και καταλαμβάνει ως προς τους εν λόγω οίκους την πρώτη θέση. Όμως όταν αξιολογούμε τις δυνατότητες κάθε χώρας (άτομα, εδάφη, θάλασσα) ως προς τα χρέη της, θα εκπλαγούμε. Αναλυτικότερα:

• Ως προς το χρέος ανά άτομο (Πίνακας {Ι}β στήλη [12]) η Ελλάδα καταλαμβάνει την 19^η θέση. Δηλαδή κάθε Έλληνας πολίτης οφείλει 54.211,77 $ ΗΠΑ, έναντι του 4,3 εκ.$ ΗΠΑ του Λουξεμβουργιανού και 500.000 $ ΗΠΑ του Ιρλανδού.

• Ως προς το τετραγωνικό μέτρο της επικράτειας η Ελλάδα πρέπει να αποδώσει 4.420,5 $ ΗΠΑ (και καταλαμβάνει την 17^η θέση, Πίνακας {Ι}β στήλη [13]), έναντι της επικράτειας του Λουξεμβούργου που πρέπει να αποδώσει 829.902,17 $ ΗΠΑ, της Μάλτας 154.398,73 $ ΗΠΑ και της Ολλανδίας 63.920,42.$ ΗΠΑ

• Εάν τώρα προσθέσουμε και την ΑΟΖ, το χρέος της Ελλάδος ανά τετραγωνικό μέτρο εκμεταλλεύσιμου χώρου θα μειωθεί στα 914,98 $ ΗΠΑ και η χώρα μας θα καταλαμβάνει την 20η θέση (Πίνακας {Ι}β στήλη [18]), έναντι του Βελγίου που ανέρχεται στα 41.172,23 $ ΗΠΑ και της Γερμανίας 13.567,11 $ ΗΠΑ.

Μετά από το σοκ της έκπληξης θα μας κυριεύσει ο θυμός. Θα αναρωτηθούμε «μα γιατί αυτά τα πάθη;», γιατί ο άδικος χαμός των πέντε συμπολιτών μας στις διαδηλώσεις; Γιατί οι εκατοντάδες τραυματίες (που αποκρύφτηκαν απ’ όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης); γιατί οι συνταξιούχοι να καταδικάζονται σε συντάξεις εξολόθρευσης[4]; και οι άνεργοι σε πείνα; Και αν θέλετε γιατί διαμελίστηκε η Λιβύη που είχε μηδέν χρέη;

 

 

 

R [1]	Countries [2]	General Gov/nt [3]	Monetary Auth. [4]	Banks [5]	Other Sectors [6]	Direct Inv. Inter Company [7]	Total [8]	% per total [9]	Population [10]	Land+ shelf area sq.km [11]	dept per person [12]	dept. per sq.m [13]	EEZ sq.km [14]	Shelf sq.km [15]	EEZ+ Shelf sq.km [16]	EEZ+ Shelf+land [17]	dept per sq.m [18]
1	EURO Area	3.423.971	401.409	6.700.752	3.491.451	2.063.387	16.080.970	19,354	492.387.344	4.324.782	32.659,19	3.718,33	26.045.855	2.689.848	28.735.703	30.370.637	529,49
2	United States	4.472.892	425.556	2.953.309	5.635.256	1.227.799	14.714.812	17,710	313.232.044	9.826.675	46.977,35	1.497,44	11.351.000	2.193.526	13.544.526	21.177.675	694,83
3	United Kingdom	534.739	34.161	5.837.943	2.706.183	723.395	9.836.421	11,838	62.698.362	243.610	156.884,82	40.377,74	6.805.586	722.891	7.528.477	7.049.196	1.395,40
4	France	1.525.516	218.713	2.652.328	799.638	436.488	5.632.683	6,779	65.312.249	643.801	86.242,37	8.749,11	11.035.000	389.422	11.424.422	11.678.801	482,30
5	Germany	1.645.778	15.465	2.423.980	897.508	640.932	5.623.663	6,768	81.471.834	357.022	69.025,85	15.751,59	57.485	57.485	114.970	414.507	13.567,11
6	Japan	981.405	186	1.128.072	581.467	27.874	2.719.004	3,272	126.475.664	377.915	21.498,24	7.194,75	4.479.388	454.976	4.934.364	4.857.303	559,78
7	Italy	1.191.641	3.907	909.053	370.620	209.256	2.684.477	3,231	61.016.804	301.340	43.995,70	8.908,47	541.915	116.834	658.749	843.255	3.183,47
8	Netherlands	341.983	7.280	1.585.696	422.170	298.317	2.655.446	3,196	16.847.007	41.543	157.621,23	63.920,42	154.011	77.246	231.257	195.554	13.579,09
9	Spain	453.581	66.097	1.152.698	632.270	265.649	2.570.295	3,093	46.754.784	505.370	54.973,95	5.085,97	1.039.233	77.920	1.117.153	1.544.603	1.664,05
10	Ireland	142.059	185.974	532.175	1.144.815	352.207	2.357.230	2,837	4.670.976	70.273	504.654,70	33.543,89	410.310	139.935	550.245	480.583	4.904,94
11	Luxembourg	3.540	1.381	691.192	1.232.020	217.994	2.146.127	2,583	503.302	2.586	4.264.093,92	829.902,17	0	0	0	2.586	829.902,17
12	Belgium	300.757	32.000	631.176	151.920	282.977	1.398.830	1,684	10.431.477	30.528	134.097,02	45.821,21	3.447	3.447	6.894	33.975	41.172,33
13	Switzerland	29.930	18.618	670.037	444.807	182.985	1.346.377	1,620	7.639.961	41.277	176.228,26	32.618,09	0	0	0	41.277	32.618,09
14	Australia	159.238	759	706.470	283.258	152.233	1.301.958	1,567	21.766.711	7.741.220	59.814,18	168,19	8.505.348	2.194.008	10.699.356	16.246.568	80,14
15	Canada	298.634	348	313.122	443.455	125.197	1.180.756	1,421	34.030.589	9.984.670	34.696,90	118,26	5.599.077	2.644.795	8.243.872	15.583.747	75,77
16	Sweden	78.114	3.587	571.158	107.970	255.396	1.016.225	1,223	9.088.728	450.295	111.811,58	2.256,80	160.885	154.604	315.489	611.180	1.662,73
17	Hong Kong, China	1.442	74	682.406	56.282	162.982	903.186	1,087	7.122.508	1.104	126.807,30	818.103,26	879.666	831.340	1.711.006	880.770	1.025,45
18	Austria	246.646	50.695	399.933	111.619	74.635	883.528	1,063	8.217.280	7.741.220	107.520,74	114,13	0	0	0	7.741.220	114,13
19	Norway	117.750	11.118	209.678	239.873	66.090	644.509	0,776	4.691.849	323.802	137.367,81	1.990,44	2.385.178	434.020	2.819.198	2.708.980	237,92
20	Denmark	65.298	395	406.259	95.460	59.493	626.905	0,754	5.529.888	43.094	113.366,67	14.547,38	2.551.238	495.657	3.046.895	2.594.332	241,64
21	Greece	258.781	139.908	160.031	21.974	2.632	583.326	0,702	10.760.136	131.957	54.211,77	4.420,58	505.572	81.451	587.023	637.529	914,98
22	Portugal	136.117	82.841	222.718	77.267	29.326	548.269	0,660	10.760.305	92.090	50.952,92	5.953,62	1.727.408	92.090	1.819.498	1.819.498	301,33
23	Russian Federation	35.120	12.761	157.483	253.015	80.193	538.572	0,648	138.739.892	17.098.242	3.881,88	31,50	7.566.673	3.817.843	11.384.516	24.664.915	21,84
24	Finland	110.596	-19.438	298.402	66.551	61.917	518.028	0,623	5.259.250	338.145	98.498,46	1.531,97	87.171	85.109	172.280	425.316	1.217,98
25	Korea	54.262	34.921	196.498	106.029	6.267	397.977	0,479	49.004.031	120.538	8.121,31	3.301,67	300.851	225.215	526.066	421.389	944,44
26	Brazil	60.273	4.621	134.161	92.594	104.555	396.204	0,477	203.429.773	8.514.877	1.947,62	46,53	3.660.955	774.563	4.435.518	12.175.832	32,54
27	Poland	126.945	8.268	83.091	67.515	79.557	365.376	0,440	38.441.588	312.685	9.504,71	1.168,51	29.797	29.797	59.594	342.482	1.066,85
28	India	78.699	133	57.810	180.281		316.923	0,381	1.189.172.906	3.287.263	266,51	96,41	2.305.143	402.996	2.708.139	5.592.406	56,67
29	Turkey	85.835	12.147	90.520	115.409	5.725	309.636	0,373	78.785.548	783.562	3.930,11	395,16	261.654	56.093	317.747	1.045.216	296,24
30	Mexico	122.110	4.852	23.224	129.596	..	279.782	0,337	113.724.226	1.964.375	2.460,18	142,43	3.177.593	419.102	3.596.695	5.141.968	54,41
31	Hungary	75.186	5.475	51.975	28.274	71.589	232.499	0,280	9.976.062	93.028	23.305,69	2.499,24	0	0	0	93.028	2.499,24
32	Indonesia	114.887	13.222	16.149	78.784		223.042	0,268	245.613.043	1.904.569	908,10	117,11	6.159.032	2.039.381	8.198.413	8.063.601	27,66
33	Romania	32.907	15.413	33.915	34.871	26.429	143.535	0,173	21.904.551	238.391	6.552,75	602,10	23.627	19.303	42.930	262.018	547,81
34	Argentina	71.492	0	3.771	34.675	22.564	132.502	0,159	41.769.726	2.780.400	3.172,20	47,66	1.159.063	856.346	2.015.409	3.939.463	33,63
35	Iceland	4.503	2.482	1.565	103.125	12.799	124.474	0,150	311.058	103.000	400.163,31	1.208,49	751.345	108.015	859.360	854.345	145,70
36	Kazakhstan	3.976	2.548	18.632	42.740	56.212	124.108	0,149	15.522.373	2.724.900	7.995,43	45,55	0	0	0	2.724.900	45,55
37	Ukraine	25.324	9.769	27.477	54.314	6.494	123.378	0,148	45.134.707	603.550	2.733,55	204,42	147.318	79.142	226.460	750.868	164,31
38	Israel	28.282	14.027	33.739	32.503	3.857	112.408	0,135	7.473.052	20.770	15.041,78	5.412,04	26.352	3.745	30.097	47.122	2.385,47
39	Thailand	8.635	5.888	25.685	60.246	11.458	111.912	0,135	66.720.153	513.120	1.677,33	218,10	299.397	230.063	529.460	812.517	137,73
40	South Africa	40.967	819	22.987	26.247	18.346	109.366	0,132	49.004.031	1.219.090	2.231,78	89,71	1.535.538	156.337	1.691.875	2.754.628	39,70
41	Czech Republic	27.424	51	26.545	37.584	14.159	105.763	0,127	10.190.213	78.867	10.378,88	1.341,03	0	0	0	78.867	1.341,03
42	Chile	4.239	2.373	22.652	59.835	7.473	96.572	0,116	16.888.760	756.102	5.718,12	127,72	3.681.989	252.947	3.934.936	4.438.091	21,76
43	Malaysia	5.292	0	32.392	41.436	..	79.120	0,095	28.728.607	329.847	2.754,05	239,87	334.671	323.412	658.083	664.518	119,06
44	Slovak Republic	16.970	22.130	9.894	11.677	15.232	75.903	0,091	5.477.038	49.035	13.858,40	1.547,94	0	0	0	49.035	1.547,94
45	Colombia	30.580	1.245	9.253	27.788	69	68.935	0,083	44.725.543	1.138.910	1.541,29	60,53	808.158	53.691	861.849	1.947.068	35,40
46	Croatia	9.556	488	17.339	31.289	10.015	68.687	0,083	4.483.804	56.594	15.318,91	1.213,68	59.032	50.277	109.309	115.626	594,04
47	Philippines	36.310	1.513	7.864	14.279	1.458	61.424	0,074	101.833.938	300.000	603,18	204,75	1.590.780	272.921	1.863.701	1.890.780	32,49
48	Slovenia	15.512	3.171	21.534	13.933	7.074	61.224	0,074	2.000.092	20.273	30.610,59	3.019,98	220	220	440	20.493	2.987,56
49	Bulgaria	3.958	978	9.422	18.103	21.016	53.477	0,064	7.093.635	110.879	7.538,73	482,30	34.307	10.426	44.733	145.186	368,33
50	Malta	324	2.696	40.543	3.004	2.223	48.790	0,059	408.333	316	119.485,81	154.398,73	54.823	5.301	60.124	55.139	884,85
51	Peru	19.428	44	10.300	12.494	0	42.266	0,051	29.248.943	1.285.216	1.445,04	32,89	815.915	82.000	897.915	2.101.131	20,12
52	Latvia	9.023	36	20.135	8.461	4.412	42.067	0,051	2.204.708	64.589	19.080,53	651,30	28.452	27.772	56.224	93.041	452,13
53	Lithuania	12.196	522	12.083	4.841	6.200	35.842	0,043	3.535.547	65.300	10.137,61	548,88	7.031	7.031	14.062	72.331	495,53
54	Egypt	27.092	1.500	1.725	4.589		34.906	0,042	82.079.636	1.001.450	425,27	34,86	263.451	61.591	325.042	1.264.901	27,60
55	Belarus	12.000	1.401	6.981	11.835	884	33.101	0,040	9.577.552	207.600	3.456,10	159,45	0	0	0	207.600	159,45
56	Morocco	11.924	1.242	1.756	13.328	1.937	30.187	0,036	31.968.361	446.550	944,28	67,60	274.577	53.746	328.323	721.127	41,86
57	Estonia	1.162	346	10.867	7.197	4.645	24.217	0,029	1.282.963	45.228	18.875,84	535,44	36.992	36.992	73.984	82.220	294,54
58	Tunisia	10.851	590	4.945	6.706	0	23.092	0,028	10.629.186	163.610	2.172,51	141,14	101.857	67.126	168.983	265.467	86,99
59	Jordan	5.441	1.147	9.555	1.315	0	17.458	0,021	6.508.271	89.342	2.682,43	195,41	166	59	225	89.508	195,04
60	Ecuador	8.557	466	102	3.962	1.233	14.320	0,017	15.007.343	283.561	954,20	50,50	1.077.231	41.034	1.118.265	1.360.792	10,52
61	Uruguay	11.383	927	0	1.639	0	13.949	0,017	3.308.535	176.215	4.216,07	79,16	142.166	75.327	217.493	318.381	43,81
62	El Salvador	6.342	419	523	3.237	1.402	11.923	0,014	6.071.774	21.041	1.963,68	566,66	90.962	16.852	107.814	112.003	106,45
63	Georgia	3.581	896	1.821	1.760	2.439	10.497	0,013	4.585.874	69.700	2.288,99	150,60	21.946	3.243	25.189	91.646	114,54
64	Costa Rica	1.800	307	1.487	4.642	1.002	9.238	0,011	4.576.562	51.100	2.018,55	180,78	574.725	19.585	594.310	625.825	14,76
65	Armenia	2.877	717	1.360	1.161	850	6.965	0,008	2.967.975	29.743	2.346,72	234,17	0	0	0	29.743	234,17
66	Moldova	1.174	265	450	2.238	929	5.056	0,006	4.314.377	33.851	1.171,90	149,36	0	0	0	33.851	149,36
	Total	17.784.807	1.873.850	33.098.798	21.802.385	8.529.858	83.089.698	100,000	4.161.093.342	92.771.598	19.968,24	895,64				214.500.160	387,36

Πίνακας Ι{α}: Στατιστική μελέτη κρατικών χρεών (όσες και όπως αναφέρονται στη Παγκόσμια Τράπεζα)

Πηγή:   Στήλες [2] – [7] στην ιστοσελίδα hhtp://web.worldbank.org από το στατιστικό πίνακα Gross External Debt Position by Sector (6/2011).

            Στήλες [10] – [11] από CIA-World Fact Book.

            Στήλες [14] – [16] από Wikipedia.βασιζόμενο στην ιστοσελίδα www.Seaaroundus.org.

Επεξεργασία: Βασίλης Κυρατζόπουλος Στήλες [8] – [9], [12] – [13], [17] – [18]

Οι στήλες [3] – [8] αναφέρονται σε εκατομμύρια $ ΗΠΑ.

 

 

 

Α/Α	Χρέος ανά άτομο [12]		Χρέος ανά τετ.μ. (εδάφη + χωρικά ύδατα) [13]		Ποσοστό χρέους ως προς το Συνολικό αναφερόμενο χρέος (66 χωρών) [9]		Σύνολο χρέους σε εκ.$ ΗΠΑ [8]	Χρέος ανά τετ.μ. (εδάφη + χωρικά ύδατα + Α.Ο.Ζ) [18]
1	Luxembourg	4.264.093,92	Luxembourg	829.902,17	EURO Area	19,354	16.080.970	Luxembourg	829.902,17
2	Ireland	504.654,70	Hong Kong, China	818.103,26	United States	17,710	14.714.812	Belgium	41.172,23
3	Iceland	400.163,31	Malta	154.398,73	United Kingdom	11,838	9.836.421	Switzerland	32.618,09
4	Switzerland	176.228,26	Netherlands	63.920,42	France	6,779	5.632.683	Netherlands	13.579,09
5	Netherlands	157.621,23	Belgium	45.821,21	Germany	6,768	5.623.663	Germany	13.567,11
6	United Kingdom	156.884,82	United Kingdom	40.377,74	Japan	3,272	2.719.004	Ireland	4.904,94
7	Norway	137.367,81	Ireland	33.543,89	Italy	3,231	2.684.477	Italy	3.183,47
8	Belgium	134.097,02	Switzerland	32.618,09	Netherlands	3,196	2.655.446	Slovenia	2.987,56
9	Hong Kong, China	126.807,30	Germany	15.751,59	Spain	3,093	2.570.295	Hungary	2.499,24
10	Malta	119.485,81	Denmark	14.547,38	Ireland	2,837	2.357.230	Israel	2.385,47
11	Denmark	113.366,67	Italy	8.908,47	Luxembourg	2,583	2.146.127	Spain	1.664,05
12	Sweden	111.811,58	France	8.749,75	Belgium	1,684	1.398.830	Sweden	1.662,73
13	Austria	107.520,74	Japan	7.194,75	Switzerland	1,620	1.346.377	Slovak Republic	1.547,94
14	Finland	98.498,46	Portugal	5.953,62	Australia	1,567	1.301.958	United Kingdom	1.395,40
15	France	86.242,37	Israel	5.412,04	Canada	1,421	1.180.756	Czech Republic	1.341,03
16	Germany	69.025,85	Spain	5.085,97	Sweden	1,223	1.016.225	Finland	1.217,98
17	Australia	59.814,18	Greece	4.420,58	Hong Kong, China	1,087	903.186	Poland	1.066,85
18	Spain	54.973,95	EURO Area	3.718,33	Austria	1,063	883.528	Hong Kong, China	1.025,45
19	Greece	54.211,77	Korea	3.301,67	Norway	0,776	644.509	Korea	944,44
20	Portugal	50.952,92	Slovenia	3.019,98	Denmark	0,754	626.905	Greece	914,98
21	United States	46.977,35	Hungary	2.499,24	Greece	0,702	593.326	Malta	884,85
22	Italy	43.995,70	Sweden	2.256,80	Portugal	0,660	548.269	United States	694,83
23	Canada	34.696,90	Norway	1.990,44	Russian Federation	0,648	538.572	Croatia	594,04
24	EURO Area	32.659,19	Slovak Republic	1.547,94	Finland	0,623	518.028	Japan	559,78
25	Slovenia	30.610,59	Finland	1.531,97	Korea	0,479	397.977	Romania	547,81
26	Hungary	23.305,69	United States	1.497,44	Brazil	0,477	396.204	EURO Area	434,37

Πίνακας Ι{β} Αποτελέσματα και ταξινόμηση ως προς την επεξεργασία του Πίνακα Ι{α}

Σε Δολάρια ΗΠΑ. Αποτελέσματα από 6/2011

Επεξεργασία: Βασίλης Κυρατζόπουλος

 

 

Ας δούμε και τα του οίκου μας

Πριν εκφράσουμε την δική μας εκδοχή σ’ ότι αφορά τα ερωτήματα που θέσαμε, πρέπει να εξετάσουμε και τις δικές μας αδυναμίες. Πρέπει να δούμε πως διαμορφώθηκαν τα 583 δις $ ΗΠΑ χρέος, που το 49,1% ανήκει στο δημόσιο (Πίνακας {Ι}α στήλη[3]).

Ο δημόσιος τομέας της Ελλάδος ως προς τους επίσημους απολογισμούς του κράτους (Πίνακας {ΙΙ}α) παρουσίασε για τελευταία φορά κέρδη το 1993 (κοίτα Πίνακα {ΙΙ}α στήλη [4], οικονομικό έτος 1992). Δηλαδή μετά από το 1993 το δημόσιο για να ισοσκελίσει τα έξοδά του σταθερά και συνέχεια προσφεύγει σε δανεισμό. Απ’ ότι βλέπουμε στον Πίνακα {ΙΙ}α από το 1994 μέχρι και το 2007 το δημόσιο κάθε έτος δανείζεται από 29 μέχρι 32 δις. Ευρώ. Βέβαια έχουμε μία περίεργη ανάκαμψη στα έτη 2000 – 2003, όπου είχαν σημειωθεί τα 13 παράνομα swaps, που είχαν οργανωθεί από τον τότε Πρωθυπουργό της χώρας (παρέα με τους συμβούλους του) και τη Goldman Sachs’. Ο έλεγχος ξεφεύγει την περίοδο 2008 – 2010 (σύνολο 220,6 δις. Ευρώ, που ισοδυναμεί με το 34,33% του συνολικού δανεισμού). Η αλήθεια είναι ότι για να ισοσκελιστεί ο απολογισμός σε 18 έτη η χώρα δανείστηκε 642,4 δις. Ευρώ.

Αρχές της εν λόγω περιόδου, το εξωτερικό χρέος του δημοσίου ανέρχονταν σε 42,4 δις. Ευρώ και τέλος της περιόδου σε 298,8 δις. Ευρώ (Πίνακας {ΙΙ}β). Ακριβώς εδώ πρέπει να σημειώσουμε την αντίστοιχη διαφορά ανά τομέα. Ως προς τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας:

Period	General Gov/nt [3]	Monetary Auth. [4]	Banks [5]	Other Sectors [6]	Direct Inv. Inter Company [7]	Total [8]
2003 – Q4	126.985	19.391	35.427	21.602	1.171	204.577
2008 – Q4	267.185	49.194	154.749	29.576	3.908	504.612
2011 – Q2	258.781	139.908	160.031	21.974	2.632	583.326

Πίνακας ΙΙΙ Σύγκριση, αύξησης χρέους ανά τομείς

Πηγή: Παγκόσμια Τράπεζα, δεδομένα σε εκατ. $ ΗΠΑ

Επεξεργασία: Βασίλης Κυρατζόπουλος

Από ότι βλέπουμε στον Πίνακα ΙΙΙ, όπου δεν αναμειγνύονται πολιτικά πρόσωπα, το χρέος ελαττώνεται ή/και παραμένει μικρό. Ενώ στην χώρα δεν σημειώνονται μεγάλες επενδύσεις, έχουμε μία ξέφρενη αύξηση χρέους στον χρηματοπιστωτικό τομέα (στήλες [4] και [5]), που ή θα δικαιολογηθεί με τα Ολυμπιακά έργα ή προ παραγραφής πρέπει να επέμβει ο Οικονομικός Εισαγγελέας της χώρας.

Άρα πριν ανακοινωθεί η ΑΟΖ της Ελλάδας, πρέπει να διαφυλαχτούμε από τους αετονύχηδες και από τους μεσίτες, που κυκλοφορούν στα υψηλά (και ανώτατα) κλιμάκια της διοίκησης του κράτους. ΄Έτσι θα μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε στο 0,7.% μερίδιο χρέους μας, χωρίς κανενός υποδείξεις.

Είναι φανερό ότι δεν βρισκόμαστε σε οικονομική κρίση, αλλά σε κοινωνική και πνευματική!

 

 

ΟΙΚ. ΕΤΟΣ	ΝΟΜΟΣ ΦΕΚ Απολογισμού του Κράτους [2]	ΣΥΝΟΛΟ ΕΣΟΔΩΝ [3]		ΠΙΣΤΩΤΙΚΑ ΕΣΟΔΑ [4]
		ΔΡΧ	ΕΥΡΩ	ΔΡΧ	ΕΥΡΩ
1992	2176-30/12/1993 ΦΕΚ Α-215	11.965.245.810.741,00	35.114.441.117,36	-26.573.046,00	-77.983.,99
1993	2276-29/12/1994 ΦΕΚ Α’-239	5.720.139.635.170,00	16.786.910.154,57	10.314.465.018.041,00	30.269.890.001,59
1994	2368-29/12/1995 ΦΕΚ Α-262	6.689.142.791.496,00	19.630.646.490,08	11.385.066.023.884,00	33.411.785.836,78
1995	2449-31/12/1996 ΦΕΚ Α-280	7.779.539.170.994,00	22.830.635.864,99	11.008.803.544.514,00	32.307.567.261,96
1996	2559-30/12/1997 ΦΕΚ Α’-274	8.497.818.026.653,00	24.938.570.877,93	12.388.645.726.472,00	36.356.994.061,55
1997	2674-31/12/1998 ΦΕΚ Α-294	10.106.996.838.239,00	29.661.032.540,69	12.283.968.280.509,00	36.049.796.861,36
1998	2780-30/12/1999 ΦΕΚ Α-297	11.386.435.670.286,00	33.415.805.342,00	9.991.581.270.043,00	29.322.322.142,46
1999	2876-29/12/2000 ΦΕΚ Α-288	12.843.023.628.765,00	37.690.458.191,53	8.409.977.051.717,00	24.680.783.717,44
2000	2979-31/12/2001ΦΕΚ Α-298	14.666.692.536.099,00	43.042.384.552,01	6.936.055.116.816,00	20.355.260.797,70
2001	3167-2/7/2003 ΦΕΚ Α-179	16.603.443.571.737,00	48.726.173.358,00	3.992.605.000.777,00	11.717.109.319,96
2002	3285-16/11/2004 ΦΕΚ Α-220	15.142.253.023.166,60	44.438.013.274,15	8.418.897.922.639,54	24.706.963.822,86
2003	3415-22/11/2005 ΦΕΚ Α-284	15.773.296.236.767,20	46.289.937.598,73	10.448.213.867.171,10	30.662.403.131,83
2004	3509-16/11/2006 ΦΕΚ Α-250	16.772.206.572.570,80	49.221.442.619,43	13.376.757.897.717,20	39.256.809.677,82
2005	3611-23/11/2007 ΦΕΚ Α-261	17.194.670.716.751,90	50.461.249.352,17	13.621.804.702.688,30	39.975.949.237,53
2006	3720-26/11/2008 ΦΕΚ Α-242	18.868.822.903.264,80	55.374.388.564,24	11.158.843.839.144,10	32.747.890.943,93
2007	3809-11/12/2009 ΦΕΚ Α-228	19.987.623.593.845,10	58.657.736.152,15	19.600.337.878.431,00	57.521.167.654,97
2008	3829-25/2/2010 ΦΕΚ Α-32	21.072.844.431.985,10	61.842.536.851,02	22.172.656.581.308,20	65.070.158.712,57
2009	3930-10/3/2011 ΦΕΚ Α-47	19.715.193.580.049,40	57.858.235.011,15	33.388.239.184.602,50	97.984.561.070,00
	Σύνολο	250.785.388.738.581,00	735.980.597.912,20	218.896.918.906.475,00	642.397.414.252,31

Πίνακας ΙΙ{α}: Απολογισμός του Κράτους και δανεισμός προς κάλυψη εξόδων (στήλη [4])

Πηγή: Εθνικό τυπογραφείο

Επεξεργασία: Βασίλης Κυρατζόπουλος

 

 

 

ΟΙΚ. ΕΤΟΣ	ΝΟΜΟΣ ΦΕΚ Ισολογισμού του Κράτους [5]	Δημόσιο Χρέος [6]		Ετήσια Προσαύξηση [7]
		ΔΡΧ	Ευρώ		ΔΡΧ	Ευρώ
1992	2177-30/12/1993 -ΦΕΚ Α’ 215	14.443.590.545.132,00	42.387.646.500,75
1993	2277-29/12/1994-ΦΕΚ Α’ 239	20.553.110.022.955,00	60.317.270.793,71		6.109.519.477.823,00		17.929.624.292,75
1994	2369-29/12/1995-ΦΕΚ Α-262	24.108.966.769.445,00	70.752.653.762,13		3.555.856.746.490,00		10.435.382.968,42
1995	2450-31/12/1996-ΦΕΚ Α-281	27.905.346.411.850,00	81.893.899.961,41		3.796.379.642.405,00		11.141.246.199,28
1996	2560-30/12/1997-ΦΕΚ Α’-275	36.246.173.190.500,00	106.371.748.174,62		8.340.826.778.650,00		24.477.848.213,21
1997	2675-31/12/1998-ΦΕΚ Α-295	39.039.818.911.731,00	114.570.268.266,27		2.793.645.721.231,00		8.198.520.091,65
1998	2781-30/12/1999-ΦΕΚ Α-298	41.552.067.402.686,00	121.942.971.101,06		2.512.248.490.955,00		7.372.702.834,79
1999	2877-29/12/2000-ΦΕΚ Α-289	44.117.185.819.691,00	129.470.831.459,11		2.565.118.417.005,00		7.527.860.258,05
2000	2980-31/12/2001-ΦΕΚ Α-299	47.512.362.451.775,00	139.434.666.036,02		3.395.176.632.084,00		9.963.834.576,92
2001	3168-2/7/2003-ΦΕΚ Α-180	49.930.904.948.459,00	146.532.369.621,30		2.418.542.496.684,00		7.097.703.585,28
2002	3286-16/11/2004-ΦΕΚ Α-221	53.671.024.561.237,40	157.508.509.350,66		3.740.119.612.778,40		10.976.139.729,36
2003	3416-22/11/2005-ΦΕΚ Α-285	58.378.389.903.807,10	171.323.227.890,85		4.707.365.342.569,74		13.814.718.540,19
2004	3510-16/11/2006-ΦΕΚ Α-251	67.410.853.561.633,50	197.830.824.832,38		9.032.463.657.826,34		26.507.596.941,53
2005	3612-23/11/2007-ΦΕΚ Α-262	72.968.899.388.020,30	214.142.037.822,51		5.558.045.826.386,80		16.311.212.990,13
2006		76.739.450.572.181,80	225.207.485.171,48		3.770.551.184.161,53		11.065.447.348,97
2007	3810-11/12/2009-ΦΕΚ Α-229	81.712.352.360.971,30	239.801.474.280,18		4.972.901.788.789,52		14.593.989.108,70
2008	3830-25/2/2010-ΦΕΚ Α-33	89.381.569.796.960,50	262.308.348.633,78		7.669.217.435.989,20		22.506.874.353,60
2009	3931-10/3/2011-ΦΕΚ Α-48	101.829.594.840.698,00	298.839.603.347,61		12.448.025.043.737,69		36.531.254.713,83

Πίνακας ΙΙ{β}: Γήρανση Δημόσιου Χρέους όπως ανακοινώνει το Ελληνικό Κράτος

Πηγή: Εθνικό Τυπογραφείο

Επεξεργασία: Βασίλης Κυρατζόπουλος

 

 

Ελλάδα, αποδιοπομπαίος τράγος;

Μετά από προσεκτική μελέτη των αριθμών, διαπιστώνουμε το κοινό μυστικό όλων των συνετών ανθρώπων, ότι μία ολιγοπωλιακή χώρα, που έχει το 0,7% του εγγεγραμμένου χρέους στην Παγκόσμια Τράπεζα, με μεγάλες δυνατότητες (όπως, ναυτιλία, ανεκμετάλλευτα πλούτη σε ΑΟΖ και με πάρα πολλά τουριστικά θέρετρα) δεν είναι δυνατόν ούτε να πτωχεύσει αλλά και σε όσο δυσμενή θέση και αν βρεθεί, δεν μπορεί να επηρεάσει την παγκόσμια οικονομία. Άρα μένει το ερώτημα. Γιατί η Ελλάδα;

Θα απαντήσουμε με διάφορα σενάρια (έστω και συνομωσίες). Όπως:

Α)Να χρησιμοποιηθεί ως δειγματικός χώρος (μοντέλο) προς αντιμετώπιση της προκείμενης Ευρωπαϊκής ύφεσης: Εφόσον η οικονομία της Ελλάδας βασίζεται σε τρεις πυλώνες παροχής υπηρεσιών (τουρισμός, ναυτιλία, τράπεζες), ως προς την παραγωγή της δεν αντιπροσωπεύει την βιομηχανοποιημένη Ευρώπη. Από την άλλη κάθε μέτρο που λαμβάνεται για να ελαττωθεί η καταναλωτική πίστη (μείωση μισθών, αύξηση φόρων) βραχυπρόθεσμα σε ολιγοπωλιακή αγορά δεν επηρεάζει τις τιμές. Άρα δεν είναι δυνατό το δείγμα Ελληνική επικράτεια να αντιπροσωπεύει την Ε.Ε.

Β)Να χρησιμοποιηθεί ως ενέχυρο από τις Ευρωπαϊκές Τράπεζες: Με διάφορες συμβάσεις (όπως EUREKA, Μεσοπρόθεσμο κ.τ.λ.), οι εκποιημένες δημόσιες αξίες της Ελλάδος για εύλογο χρονικό διάστημα που βολεύει τους τραπεζίτες να παραχωρηθούν ως ενέχυρα σε τράπεζες.. Ειδικά σε Αγγλικές, Γαλλικές, Γερμανικές, Ισπανικές ή Ολλανδικές, που το Τραπεζικό τους σύστημα επιβαρύνει το μεγαλύτερο τμήμα των χρεών τους (κοίτα Πίνακα {Ι}α στήλη [5]). Τα ομόλογα, που διαθέτουν οι εν λόγω τράπεζες (μέσω CDO’s ή μέσω συμβάσεων κουρέματος) θα χρησιμοποιηθούν ως δούρειος ίππος, για να μας πάνε στα Αγγλικά Δικαστήρια (όπως αποδεχτήκαμε με το Μεσοπρόθεσμο) τα οποία θα ενεχυριάσουν υπέρ των ξένων τραπεζών τα Ελληνικά δημόσια πλούτη.

Γ) Εκμετάλλευση της ΑΟΖ από τρίτους: Εφόσον δεν έχουμε δηλώσει ακόμα ότι διαθέτουμε, οι Ευρωπαϊκές χώρες, όπως Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Φινλανδία (χώρες που ακούγονται συχνά να μας ζητούν εγγυήσεις), διαθέτουν ελάχιστη ΑΟΖ έναντι της Γαλλίας, Αγγλίας ακόμα και Ιρλανδίας (κοίτα Πίνακα {Ι}α στήλη [14]) να θέλουν να εκμεταλλευθούν την «αδυναμία» μας και να υφαρπάξουν την εκμετάλλευση της Ελληνικής ΑΟΖ. Το ζήτημα θα εμφανιστεί και ως ειρηνική διαδικασία ως προς την Τουρκία, αλλά και θα εμποδίσει την κάθοδο της Ρωσίας στην Μεσόγειο.

Δ) Μεταφορά προτεκτοράτου, από μία σφαίρα σ’ άλλη: Με την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και με την έλευση Στρατιωτικού Κατεστημένου στην Ελλάδα (επταετία), η χώρα μας είχε υπογράψει πολλές συμβάσεις με εταιρίες των ΗΠΑ και παραχωρήσαμε πολλά δικαιώματα υπέρ των πολυεθνικών εταιριών που εδρεύουν στις ΗΠΑ. Μετά από το τραπεζικό σκάνδαλο του 2008, που ξεκινά από την δεκαετία του 1990 στις ΗΠΑ, διαπιστώθηκε ότι πολλές Ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν επενδύσει στα αμφίβολα χρηματοπιστωτικά προϊόντα των ΗΠΑ (κοίτα σημείωση [2]). Η κεντρική κυβέρνηση των ΗΠΑ ξεπέρασε το ζήτημα τυπώνοντας 1,4 τρις $ ΗΠΑ. Όμως αυτό προκάλεσε μεγάλους τριγμούς στις Ευρωπαϊκές τράπεζες. Έτσι τα οικονομικά κέντρα των ΗΠΑ αναγκάζονται να παραχωρήσουν τα προτερήματά τους στους αντίστοιχους Ευρωπαϊκούς κύκλους. Η χώρα μας απλώς ζει την εν λόγω μεταβίβαση. Τα «νέα αφεντικά» απλώς προσπαθούν να αναλάβουν «καθαρή αξία».

Επίλογος

Άλλα πολλά σενάρια μπορούν να γραφθούν. Εξ άλλου στα Ελληνικά bloq του διαδικτύου κυκλοφορούν άλλα τόσα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ούτε οι εκβιασθέντες αντιπρόσωποί μας στην Βουλή γνωρίζουν τα πραγματικά δεδομένα, αλλά ούτε εμείς οι ερευνητές έχουμε ελεύθερη πρόσβαση στα κρατικά δεδομένα, όπως το Ελληνικό Σύνταγμα ορίζει. Και η κυβερνητική κάστα συνεχίζει να μας παραμυθιάζει με τους θιασώτες των τηλεοπτικών παραθύρων.

Την περίοδο, που επεξεργαζόμουν τα δεδομένα του παρόντος άρθρου, έμαθα και τον χαμό του Νεοκλή Σαρή. Όπως θα τόνιζε και ο αείμνηστος, αυτοί που «πουλούν την πατρίδα» με αυτούς «που πουλούν πατρίδα» εάν συνεργάζονται στην διοίκηση του δημοσίου υπό την επίβλεψη του «μεσάζοντα της παγκόσμιας μεσιτικής ένωσης», είναι πολύ δύσκολο να αντλήσουμε πρωτογενείς πληροφορίες από τον κρατικό μηχανισμό.

Όμως μετά από την απώλεια του Νεοκλή Σαρή, θεωρώ καθήκον μου να επιστρέψω στην συγγραφική μου θεματολογία, για να συνεχιστεί το έργο δημοσίευσης των πραγματικών διαστάσεων των ελληνοτουρκικών σχέσεων (μελέτη «ποινικών μητρώων», όπως θα έλεγε ο εκλιπών). Εξ άλλου τους τελευταίους μήνες που ασχολούμαστε τόσο έντονα με τα φανταστικά και μη σενάρια, έχουν γίνει πάρα πολλά στην απέναντι όχθη και όπως αναμένονταν, κάποιοι κύκλοι μερίμνησαν να μείνουν μακριά από την επικαιρότητα.

βκ

Σημειώσεις

[1] Μερκοζί, ο Ευρωπαϊκός Τύπος ονόμασε τις προτάσεις που κατατίθονταν στις Υπουργικές Συνδιασκέψεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετά τις αλλεπάλληλες συσκέψεις που είχαν οι Μέρκερ και Σαρκοζί το καλοκαίρι του 2011.

[2] Για το θέμα αυτό κοίτα άρθρο του Β. Κυρατζόπουλου, «Οι εξολοθρευτές της νέας τάξης πραγμάτων» [στο έντυπο Πολίτης τευχ. 532 και ηλεκτρονικά μέσα Αντίβαρο 22/7/2011 (www.antibaro.gr/node/3239), Ελεύθερη Ζώνη 23/7/2011 (www.elzoni.gr/html/ent/795/ent.11795.asp). Επίσης στο άρθρο Β. Κυρατζόπουλος «Το τελευταίο άσμα» Ελεύθερη Ζώνη 19-20/11/2011 (www.elzoni/html/ent/234/ent.15234.asp).

[3] Η Παγκόσμια Τράπεζα, που εδρεύει στο Washington DC, απαριθμεί 187 κράτη μέλη. Σήμερα δραστηριοποιούνται πέντε υποτμήματα, το καθένα με διαφορετικά μέλη και σκοπό. Το κεντρικό τμήμα IBRD συνεργάζεται με τα Ηνωμένα Έθνη. Η Ελλάδα είναι από τα ιδρυτικά μέλη του Ιδρύματος. Στα όργανα αποφάσεων οι ΗΠΑ διατηρούν το δικαίωμα ΒΕΤΟ και κατέχουν το 16,4% των ψήφων. Οι υπόλοιπες χώρες εμφανίζονται ως: Ιαπωνία 7,9%, Γερμανία 4,5%, Ηνωμένο Βασίλειο 4,3%, Γαλλία 4,3% και οι υπόλοιπες 182 χώρες το 62,6%. Οι αποφάσεις επικυρώνονται μόνο με την συγκατάθεση του 85% των ψήφων. Σήμερα προεδρεύει ο τέως αναπληρωματικός Γραμματέας των ΗΠΑ και τέως πρόεδρος της Goldman Sachs’ Robert Zoellick. (κοίτα en.wikipedia.org).

[4] Εάν αφαιρεθούν τα τιμολόγια ΔΕΚΟ, το υπόλοιπο της ελάχιστης κανονικής σύνταξης ως προς την προμήθεια θερμίδων και βιταμινών ανά ημέρα (από την αγορά) αγγίζει το κατώτερο δυνατό όριο για επιβίωση.

Παραδίδει τα κλειδιά η ελληνική πολιτική ελίτ

 Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com

Επιχειρηματολογώντας υπέρ της τήρησης των διεθνών υποχρεώσεων, που η κυβέρνησή του συνδιαμόρφωσε, ένας Υφυπουργός ισχυρίστηκε στην τηλεόραση ότι, χωρίς έκτη δόση, σύντομα δεν θα έχουμε να φάμε! Δεν γνωρίζουμε αν είναι αλήθεια, γιατί είδαμε τα λεφτά να υπάρχουν και μετά να τελειώνουν και να ξανατελειώνουν από τον Σεπτέμβριο.
Ακούσαμε από τον κ. Σπυρόπουλο ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με μισθούς και συντάξεις και από τον κ. Κουτρουμάνη να υποστηρίζει το αντίθετο. Και δεν είμαστε καθόλου σίγουροι για το αν θα πεινάσουμε περισσότερο με ή χωρίς τις δόσεις.
Ας υποθέσουμε όμως ότι, όντως, κινδυνεύουμε να πεινάσουμε. Επί μνημονίου μας απειλούν διαρκώς με καταστροφές που τελικά προκαλούνται, ίσως για να γίνουν πειστικές. Ποιος φταίει που φτάσαμε, αν φτάσαμε, σε τέτοιο σημείο; Κυρίως, τι κάνει μια κυβέρνηση που η χώρα της αντιμετωπίζει τέτοιο πρόβλημα; Υποθέτουμε, με το λίγο μυαλό που μας απέμεινε, ότι, αντί να τρομοκρατεί τον πληθυσμό, κάνει έκτακτες εισαγωγές σιτηρών και άλλων τροφίμων, φαρμάκων, πετρελαίου, ειδών στρατιωτικής επάρκειας για έξη μήνες. ‘Oτι εκπονεί σχέδια αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών, αρχίζει απαραίτητη στροφή της οικονομίας προς τη γεωργία και την αυτάρκεια, ενθαρρύνει τη δημιουργία παραγωγικών και καταναλωτικών συνεταιρισμών, αντί να συγκεντρώνεται στο … άνοιγμα των φαρμακείων τις Τετάρτες ή τη διάλυση του κράτους, όπως απαιτεί η τρόικα. Δηλαδή, αν, ο μη γένοιτο, γινόταν πόλεμος θα πείναγε η χώρα σε μια εβδομάδα; Τι είναι αυτά; Μπορείς να διαπραγματευθείς ανακοινώνοντας ότι κατέρρευσες;

ΝΔ άνευ σχεδίου
Η ΝΔ υποστηρίζει ότι επιδιώκει επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Για ποιο λόγο τότε παραμένει ανύπαρκτη στην Ευρώπη, δεν κινητοποιεί επιχειρήματα, δεν χρησιμοποιεί στον διεθνή δημόσιο λόγο της και τις κατ¨ιδίαν επαφές τον ορυμαγδό επικρίσεων του Μνημονίου από περίπου όλους τους σοβαρούς οικονομολόγους του κόσμου; Ακόμα και η Μέρκελ βγήκε τις προάλλες, θρασύτατα, να πει ότι έκαναν λάθος στην Ελλάδα και μετά να ανακοινώσει ότι θα το συνεχίσει! Γιατί δεν εμφανίζει η ΝΔ κάποιο σοβαρό εναλλακτικό σχέδιο για την Ελλάδα και την Ευρώπη; Γιατί δεν επιχειρεί να φτιάξει συμμαχίες; Μέχρι προχθές ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υποστήριζαν ότι δεν χρειάζεται καμία αναδιάρθρωση του χρέους, τώρα σχημάτισαν κυβέρνηση για να την εφαρμόσουν, με τους όρους Μέρκελ-Νταλάρα. Αποδεχόμενη κάθε παραλογισμό της τρόικας και πρωτοφανείς στην ευρωπαϊκή ιστορία, μετά το 1945 και απειλητικές για τη δημοκρατία παρεμβάσεις, στο εσωτερικό ευρωπαϊκής χώρας, η ελληνική πολιτική “ελίτ” επιδεινώνει και τα ελληνικά και τα ευρωπαϊκά προβλήματα.
Προ δύο εβδομάδων, με αφορμή δημοσίευμα των New York Times, δημοσιεύσαμε άρθρο στον “Κ.τ.Ε.” για τον κίνδυνο να καταστεί το χρέος απολύτως μη βιώσιμο και η χώρα να βρεθεί χωρίς κανένα διαπραγματευτικό όπλο και την περιουσία της, εσαεί υποτελής φόρου που θα αδυνατεί να καταβάλλει. Υπογραμμίσαμε ότι η Ελλάδα διαθέτει σήμερα, προ συμφωνίας αναδιάρθρωσης και ψήφισης της δανειακής σύμβασης, μείζον διαπραγματευτικό όπλο, το ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του χρέους της μπορεί να μετατραπεί σε δραχμές και να πληθωριστεί στη συνέχεια. Το όπλο υπάρχει, ως απειλή, και αν η Ελλάδα παραμείνει στην ευρωζώνη.
Στη συνέχεια του δημοσιεύματος συνεχίσαμε το ρεπορτάζ, απευθυνόμενοι και στα κομματικά επιτελεία, “μνημονιακών” και “αντιμνημονιακών”, διερευνώντας περαιτέρω τα του χρέους. Επιβεβαιώσαμε αυτά που ήδη γνωρίζαμε. Αντλήσαμε όμως και άλλες πληροφορίες, εξίσου σημαντικές και τρομακτικές με το ίδιο το χρέος. Πρώτον, ουδείς ασχολείται σοβαρά στη χώρα, πλην Παπαδήμου και Χριστοδούλου. Αμφότεροι “περιγράφονται” από τον ευρωπαϊκό τύπο (π.χ. Monde, Independent, Nouvel Observateur) ως τμήμα της ευρωπαϊκής “κυβέρνησης Sachs”, υπεύθυνοι για την ανάμειξη της αμερικανικής τράπεζας στην Ελλάδα που γιγάντωσε, για να “κρύψει”, το χρέος. Δεν γνωρίζουμε τις σχέσεις τους με τη Διεθνή των Τραπεζών. Ευχόμαστε να μην είναι βλαπτικές για τη χώρα.
Εντούτοις, δεν θάπρεπε σε επίπεδο κομματικών ηγεσιών, επιστημονικών και ερευνητικών θεσμών να έχει γίνει ήδη πολύ δουλειά για ένα πρόβλημα που απειλεί την εθνική υπόσταση; Δυστυχώς δεν έγινε τίποτα ή έγιναν ελάχιστα. Αρκεί μια περιδιάβαση στο διαδίκτυο, για να ανακαλύψει κανείς πάμπολλες μελέτες σε Ευρώπη και ΗΠΑ για την Ελλάδα, εξέταση σεναρίων κλπ. Μόνο το ίδιο το πειραματόζωο δεν εξετάζει τι μπορεί να του συμβεί! ‘Οσοι αρμόδιοι δεν βρίσκονται σε κατάσταση άγνοιας ή αγραμματωσύνης (όλοι θυμόμαστε την “Κυρία Κρούγκμαν” ενός Υφυπουργού Οικονομικών!), δεν θέλουν να ξέρουν, ή δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουν τη γνώση τους. ‘Ενας από τους σοβαρότερους Υπουργούς μας είπε: “’Εχετε δίκηο με το αγγλικό δίκαιο, αλλά οι τραπεζίτες δεν θέλουν να ακούσουν”. Σωστό. Δουλειά τους είναι να μην ακούνε, εκτός αν υποχρεωθούν να ακούσουν. Ο Νταλάρα άκουσε τη Μέρκελ μόνο όταν τούπε: “Αυτά ή τίποτα”. Πρόκειται για την αλφαβήτα οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης, οι περισσότεροι πολιτικοί μας θα πάθαιναν όμως έμφραγμα ακόμα και φανταζόμενοι τέτοιο ρόλο. Προσέρχονται στις “διαπραγματεύσεις” αποφασισμένοι να μη φύγουν χωρίς υπογραφή, χωρίς να διαθέτουν πάντα απαραίτητο plan B και καταλήγουν να υπογράψουν περισσότερα από όσα η άλλη πλευρά ονειρευόταν.

Δειλία τέχνας κατεργάζεται
Υψηλόβαθμο στέλεχος της ΝΔ μας είπε “έχετε δίκηο για τη δανειακή σύμβαση, θα είναι καταστροφή αν ψηφιστεί με αυξημένη πλειοψηφία”, και στη συνέχεια εξήγησε ότι θα εισηγηθεί στο Κόμμα του να τη ψηφίσει, αλλά κάνοντας δήλωση ότι δεν χρειάζεται αυξημένη πλειοψηφία, λες και μετράνε οι δηλώσεις και όχι οι ψήφοι για να ψηφιστεί μια σύμβαση. Δειλία τέχνας κατεργάζεται. Ο αστικός πολιτικός κόσμος έχει αποδεχθεί ψυχολογικά ότι μπορεί να χάσει το κράτος και έχει παραιτηθεί προκαταβολικά της προσπάθειας να το διατηρήσει. Επισημαίνοντας σε κορυφαίο ‘Eλληνα πολιτικό τον κίνδυνο η Ελλάδα να καταλήξει όχι απλώς προτεκτοράτο, αλλά μη βιώσιμο προτεκτοράτο, τον ακούσαμε να μας λέει ότι τα γένη επιβιώνουν και δίχως κράτος.
Είναι γεγονός ότι επιβιώσαμε αιώνες χωρίς κράτος, όχι όμως σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης. Και κυρίως γιατί, αν χάσαμε το κράτος, δεν χάσαμε την ψυχή. Ο Παλαιολόγος δεν φίλησε τα πόδια του Πορθητή, απάντησε στο τελεσίγραφο διαμηνύοντας: «Την δε πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν εστιν ούτε άλλου των κατοικούντων”. ‘Eνας άλλος, αποτρόπαιος κατά άλλα δικτάτωρ, ο μόνος που θα μπορούσε να πει Ναι, απέρριψε χωρίς σκέψη το τελεσίγραφο του παντοδύναμου ‘Aξονα.
Δυστυχώς, αντίστοιχες καταστάσεις, απροθυμία να επωμιστούν την ευθύνη του μείζονος εθνικού προβλήματος και μεγάλη έλλειψη προετοιμασίας συναντά κανείς και στην πλειοψηφία των “αντιμνημονιακών”. Ακόμη και διαπρεπείς νομικοί και συνταγματολόγοι που προέβησαν σε συντριπτική κριτική της δανειακής σύμβασης, τρόμαξαν τόσο πολύ από τις συνέπειες όσων οι ίδιοι επεσήμαναν, που κατέληξαν να πιστέψουν ότι δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν! Υπενθυμίζουμε ότι η σύμβαση, εκτός από την υποθήκευση όλης της τωρινής και μελλοντικής περιουσίας του ελληνικού κράτους και την υποχρέωση εκποίησής της προς όφελος των πιστωτών, περιλαμβανομένων των κρατικών τραπεζών και ενδεχόμενων ενεργειακών πόρων που θα ανακαλυφθούν, συνεπάγεται μεταξύ άλλων παραίτηση από την ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας, απαγορεύει αναδιάρθρωση του υπόλοιπου χρέους και δανεισμό από τρίτους, εμποδίζει τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, στέλνοντας τις ενστάσεις εγκυρότητας σε ξένα δικαστήρια.
Οι συντάκτες παρομοίων κειμένων δεν τα συντάσσουν γιατί δεν τους χρειάζονται και δεν σκέφτονται να τα χρησιμοποιήσουν. Κυβερνητικοί παράγοντες στην Αβάνα μας έλεγαν ότι, επισκεπτόμενος την Κούβα το καλοκαίρι, ο Λουξεμβούργιος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης σόκαρε τους συνομιλητές του λέγοντας: “Δεν είναι αλήθεια ότι θα πάρουμε την Ακρόπολη, αλλά δεν είμαστε και πολύ μακριά”.
Η απουσία ηθικής, ψυχολογικής, διανοητικής προετοιμασίας του πολιτικού προσωπικού, στην επιεικέστερη εκδοχή, μετατρέπουν ένα δύσκολο πρόβλημα σε καταστροφικό, μια σοβαρή γρίππη σε πνευμονία, με σοβαρή πιθανότητα κατάληξης του ασθενούς. ’Ολα γίνονται με την επίκληση της ανάγκης να βρεθεί ένας συμβιβασμός με τους εταίρους, που κάθε λογικός άνθρωπος θα προτιμούσε, υπό την απαράβατη προϋπόθεση ότι θα αφήσει την Ελλάδα βιώσιμο κράτος, ικανό να θρέφει τον πληθυσμό του και να υπερασπίζεται τα σύνορά του, οι διαρκείς όμως υποχωρήσεις τον καθιστούν δυσχερέστερο. Η διαρκής υποχώρηση καθιστά πιθανότερη “μετωπική σύγκρουση” του ελληνικού λαού, υπό τους χειρότερους όμως όρους γι’ αυτόν και αφού προηγουμένως εξασφαλισθούν όσο γίνεται τα συμφέροντα των Δανειστών. Δεν συμβάλλει στην παραμονή στο ευρώ, την επιβίωσή του ή την ευρωπαϊκή ιδέα, συμβάλλει στην καταστροφή της Ευρώπης.

Kόσμος του Επενδυτή, 26.11.2011

ΝΕΑ ΒΑΡΚΙΖΑ ΚΑΙ ΝΕΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ Η ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η υπερψήφιση από τη Βουλή της δανειακής σύμβασης μπορεί να έχει για την Ελλάδα τις ίδιες συνέπειες που είχε για την ελληνική ΕΑΜική αντίσταση η συμφωνία της Βάρκιζας και θα είχε, για το κυπριακό κράτος, το σχέδιο Ανάν, αν υιοθετείτο. Στην πραγματικότητα μάλιστα, οι συνέπειες για την Ελλάδα από την υπερψήφιση της δανειακής σύμβασης, μπορεί να είναι πιο τραγικές και από αυτές ακόμα, τις φοβερές, του εμφυλίου πολέμου, που προκάλεσε, δεν απέτρεψε η Βάρκιζα, ή της κατάλυσης του κυπριακού κράτους, που προέβλεπε το σχέδιο. Σας φαίνεται ασφαλώς απίστευτο, θα σας εξηγήσουμε όμως τον λόγο.

Ο Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται σήμερα στη θέση που βρέθηκε το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ στις 12 Φεβρουαρίου 1945 και ο Τάσσος Παπαδόπουλος στις 12 Φεβρουαρίου 2004 (1). Δεν διαθέτει εναλλακτική στρατηγική, δεν γνωρίζει πως να πει, είναι απροετοίμαστος και φοβάται να πει το όχι. Η όποια ικανότητα αντίστασης του αστικού πολιτικού κόσμου της χώρας, αν ποτέ υπήρξε τέτοιο πράγμα, λιώνει σήμερα, κυριολεκτικά σαν το κεράκι, μπρος στα μάτια μας, θυμίζοντας μέρες του 1941. Οι πολιτικοί μας, ή όσοι από αυτούς δεν εκτελούν μηχανικά εντολές, ξέρουν από ένστικτο τι θα δουν αν ανοίξουν τα μάτια τους και προσπαθούνε επίμονα να μην το κάνουν, σου λένε κάθε μορφής παραλογισμούς. “Μοιραίοι και άβουλοι” βαδίζουν στην καταστροφή τους, απειλώντας να συμπαρασύρουν μαζί και το έθνος τους.

Το ΠΓ του ΚΚΕ, επικεφαλής ενός πολιτικο-στρατιωτικά παντοδύναμου ΕΑΜ υπέγραψε τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Δεν απέτρεψε τον εμφύλιο, τον διευκόλυνε, όπως και τη δική του ήττα. Η κυβέρνηση Παπαδήμου ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο. Να αφοπλίσει την Ελλάδα από τα ισχυρότερα όπλα της στον πόλεμο χρέους που έχει εξαπολυθεί εναντίον της, υπερψηφίζοντας τη δανειακή σύμβασης από τη Βουλή. Ισχυρίζεται ότι θα αποτρέψει τη χρεωκοπία και θα εμποδίσει την έξοδο από το ευρώ, με τις συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου. Θα διευκολύνει και τα δύο, απαλλάσσοντας τους Πιστωτές από τα προβλήματα που θα αντιμετώπιζαν αν η Ελλάδα χρεωκοπούσε τώρα και έβγαινε από το ευρώ. Αυτά τα προβλήματα θα έπρεπε να είναι ένα μέρος του οπλοστασίου της Αθήνας για να πετύχει συμβιβασμό. Με το ΅ναι σε όλα΅ που λέμε διαδοχικά εδώ και δύο χρόνια φτάσαμε στο σημείο που φτάσαμε, δηλαδή κάναμε πολύ πιο πιθανή μια επικίνδυνη ρήξη, αντί να εξαντλήσουμε τα περιθώρια αξιοπρεπούς συμβιβασμού.

‘Aλλωστε, το ελληνικό πρόβλημα σήμερα δεν είναι η αποφυγή της χρεωκοπίας ή η διατήρηση του ελληνικού κράτους στην ευρωζώνη, όπως υποστηρίζουν τα τρία κόμματα και ο κ. Παπαδήμος. Αυτό που διακυβεύεται τώρα είναι η ίδια η ύπαρξη του ελληνικού κράτους, όχι το νόμισμά του ή οι συμμαχίες του! Οι συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου, ειδικά η δανειακή σύμβαση, δεν εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητα του ελληνικού κράτους, όχι το βιοτικό επίπεδο που χάσαμε οριστικά, αλλά την ίδια την ύπαρξή του, την ικανότητα να θρέφει τον ελληνικό λαό και να προστατεύει τα σύνορά του.

Λέμε δανειακή σύμβαση γιατί πληροφορούμεθα ότι ο κ. Βενιζέλος έθεσε θέμα αγγλικού δικαίου στις διαπραγματεύσεις με τις Τράπεζες για την αναδιάρθωση. Είναι πολύ σπουδαίο, αν συνέβη, ελπίζουμε να επιμείνει, αλλά δεν είναι επαρκές, δεν φτάνει για να σώσει την Ελλάδα, γιατί, για λόγους που έχουμε εξηγήσει σε προηγούμενα άρθρα μας στα Επίκαιρα και αλλού και μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα μας, η επικύρωση της απερίγραπτης πρώτης δανειακής σύμβασης, ίσως της χειρότερης για δανειζόμενο που έχει υπογραφεί στην παγκόσμια ιστορία, υποθηκεύει το σύνολο της ελληνικής δημόσιας περιουσίας, υπαρχούσης και μελλούσης. Την ίδια στιγμή εγκλωβίζει την Ελλάδα σε μια οικονομική πολιτική που την καταστρέφει και εξασφαλίζει ότι δεν θα μπορέσει να πληρώσει. Αν το Μνημόνιο ήταν λάθος, θα είχε διορθωθεί. Δεν ήταν λάθος, ήταν έγκλημα. ‘Όπως συνέβαινε και με το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, διατηρείται το κέλυφος του κυρίαρχου και ανεξάρτητου κράτους, του αφαιρείται όμως η δυνατότητα, οι οικονομικές προϋποθέσεις να λειτουργεί.

Ακόμα και όσοι ανέλυσαν επαρκώς τη δανειακή σύμβαση, θεώρησαν τόσο τρομακτικές τις συνέπειες που κατέληξαν ότι είναι απίθανο να συμβούν! ¨Όταν υπογράφονταν οι συνθήκες του 1960 για την Κύπρο, έλεγαν ότι ποτέ η Τουρκία δεν θα κάνει χρήση του δικαιώματος επέμβασης. ¨Όταν ο Γκορμπατσώφ διαπραγματεύτηκε την ενοποίηση της Γερμανίας, συμφώνησε τη μη επέκταση του ΝΑΤΟ στην Αν. Ευρώπη. Θα έμπαινε ο όρος στα κείμενα, αν ο σοβιετικός ηγέτης δεν έλεγε ΅δεν χρειάζεται. Μου αρκεί ο λόγος σας΅. Το ΝΑΤΟ είναι τώρα στα περίχωρα της Αγίας Πετρούπολης. Οι μπαρουτοκαπνισμένοι αρχηγοί του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσσου δεν πρόσεξαν επίσης τις λεπτομέρειες των συμφωνιών που υπέγραφαν γιατί δεν ήξεραν οικονομικά. Μετά διαπίστωσαν ότι είχαν παραδώσει τη χώρα τους, τη στιγμή που νόμιζαν ότι κέρδιζαν την ελευθερία τους. Ο αντιπρόεδρος του Λουξεμβούργου που επισκέφθηκε την Κούβα το περασμένο καλοκαίρι κατέπληξε τους συνομιλητές του λέγοντας: ΅Εντάξει είναι υπερβολή ότι θα τους πάρουμε την Ακρόπολη, αλλά δεν απέχει και πολύ από αυτό που θα κάνουμε΅΅

Ο αστικός κόσμος έχει ήδη ψυχολογικά αποδεχθεί την προοπτική μετατροπής της Ελλάδας σε οικονομικό προτεκτοράτο της Γερμανίας και γεωπολιτικό του Ισραήλ και ελπίζει να το διαχειρισθεί ο ίδιος. Ο κ. Παπαδήμος παίζει τον ρόλο που έπαιξε ο Γεώργιος Παπανδρέου για λογαριασμό των ¨Αγγλων και αφού παραμέρισε τεχνηέντως τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, στον Λίβανο και στη Γκαζέρτα, ή τον ρόλο που έπαιξε ο Σοφούλης όταν τον κάλεσαν στην Ουάσιγκτον το 1946 να σχηματίσει κυβέρνηση εθνικής ενότητας και να πάει μέχρι τέλους τον εμφύλιο, παρά την αποτυχημένη προσπάθεια του Τσαλδάρη, μέσω του δολοφονηθέντος Πολκ, να τον σταματήσει.

Μόνο που ούτε στον κ. Παπαδήμο έχουν πει όλο το έργο, μόνο το κομμάτι που τον αφορά ξέρει, όπως και οι κ.κ. Παπανδρέου και Σαμαράς. Κανείς δεν πρόσεξε τη φρασούλα του Stratfor πέρυσι, ότι οι ‘Eλληνες δεν έχουν καταλάβει τι άλλαξε το 1990. ¨Όταν οι ¨Αγγλοι και οι Αμερικανοί ξεκίναγαν τον εμφύλιο πόλεμο, για να ξανακάνουν προτεκτοράτο την Ελλάδα, χρειάζονταν κάπως να τη διατηρήσουν ζωντανή στον αρχόμενο ψυχρό πόλεμο. Πρέπει νάχεις την δύναμη της ενόρασης ενός Νόαμ Τσόμσκι, φωνής της παγκόσμιας συνείδησης, για να πεις “οι Τράπεζες θα καταστρέψουν την Ελλάδα” ή ενός Μίκη για να καταλάβεις ότι σκοπός είναι η “Ελλάδα χωρίς ¨Ελληνες”.

Είθε ο φόβος να γεννήσει το θαύμα, όπως γέννησε, με τη νίκη του Θεμιστοκλή, αλλά και την πανουργία του Οδυσσέα, την ιδέα της Ευρώπης. Δύο επιλογές έχουμε εδώ που τα φέραμε και εδώ που μας φέρανε. Να ζήσουμε ή να χαθούμε.
22.11.2011

ΣΗΜΕΙΩΣΗ
(1) Κάνοντας ρεπορτάζ στις 12 με 14 Φεβρουαρίου 2004, διαπίστωσα ότι το σύνολο του ελλαδικού και κυπριακού πολιτικού κόσμου, με εξαίρεση τον Βάσσο Λυσσαρίδη, τον Νίκο Κουτσού και το ΚΚΕ, είχε πάθει “νεναικίτιδα”, delirium tremens, ενόψει της ανάγκης να πει όχι στον ΓΓ του ΟΗΕ. Αν ο κ. Ανάν τους ζητούσε να υπογράψουν ότι Ελλάδα και Κύπρος καθίστανται τμήμα της Σουαζιλάνδης, θα το υπέγραφαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Γι’ αυτό χρειάζονται ενίοτε τα δημοψηφίσματα και είναι ένα ακόμη από τα εγκλήματα του κ. Παπανδρέου ότι έκαψε την ιδέα με τον τρόπο που τη χρησιμοποίησε. Η θέση του κ. Σαμαρά σήμερα, μοιάζει κάπως και με τη θέση που βρέθηκε ο Φαήλος Κρανιδιώτης, στο Ναϊρόμπι, το 1999. ‘Επρεπε να βάλει τις φωνές, να φωνάξει τα διεθνή πρακτορεία και τις τηλεοράσεις για να έχει ελπίδα να σώσει τον αιχμάλωτο. Αλλά δεν είχε τέτοια εκπαίδευση και προετοιμασία, γύρισε στην Αθήνα και έψαχνε βοήθεια εκεί που περίμενε ότι θα τη βρει. Σήμερα, «αιχμάλωτος» είναι η Ελλάδα και η δική της παράδοση ετοιμάζεται.

Konstantakopoulos.blospot.com

Δηνμοσιεύτηκε στα Eπίκαιρα, 24.11.2011

Συμπτώματα αυτοκαταστροφής…

Του Μιχάλη Ιγνατίου

 Η άδοξη αποχώρηση του Γιώργου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία δεν ήταν έκπληξη για όσους παρακολούθησαν από κοντά την πορεία του από το 1986 και μετέπειτα. Ήταν μία αναμενόμενη εξέλιξη, και όσοι είχαν την ευκαιρία να παρακολουθούν την αρθρογραφία μας, δεν έπεσαν από τα σύννεφα. Αντίθετα, δικαιολογημένα ανέμεναν πιο γρήγορα το τέλος της εξουσίας του πρωτότοκου υιού του Ανδρέα Παπανδρέου, που είχε θέσει στόχο ζωής να «αποκαθηλώσει» τον πατέρα του και να μεταλλάξει το σοσιαλιστικό κίνημά του σε ένα κόμμα χωρίς σπονδυλική στήλη και αντοχές στα εθνικά θέματα. Τι άλλο είναι το νέο κόμμα που δημιούργησε ο Γιώργος Παπανδρέου και το οποίο χώρεσε όλους όσοι το «παίζουν» αριστεροί και ταυτόχρονα αποδέχονται κάθε απαίτηση των εκπροσώπων των καπιταλιστών και των οπαδών της παγκοσμιοποίησης;
Τον Οκτώβριο του 2009 ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την εξουσία μετά από μία ταραγμένη περίοδο για την ελληνική οικονομία, που οφειλόταν στον ωχαδερφισμό που επέδειξε η προηγούμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Ο Κώστας Καραμανλής παραδόθηκε στον πολιτικό του αντίπαλο, καθώς δεν είχε το θάρρος και την τόλμη να αντιμετωπίσει την κάκιστη κατάσταση της οικονομίας.
Ο κ. Παπανδρέου είχε την ευκαιρία να γίνει «Αυτοκράτορας» αλλά την απώλεσε, διότι πάνω απ’ όλα είναι αυτοκαταστροφικός και μη ικανός να αντιληφθεί τα θέματα της οικονομίας.
Αν και ήταν αυτοκτονία για την Κύπρο και το λαό της το φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν, επέλεξε να ικανοποιήσει τα θελήματα του πλέον επικίνδυνου διδύμου στην πολιτική ιστορία της Αμερικής (Μπους και Τσέινι), παρά να σταθεί στο πλευρό του Ελληνισμού του νησιού μας. Υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε όχι μόνο να μην γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας, αλλά να εγκαταλείψει για πάντα τη χώρα. Και όμως, διεσώθη από το ναυάγιο του σχεδίου Ανάν με τη βοήθεια των Αμερικανών για να ταλαιπωρήσει και την Ελλάδα τη διετία 2009-2011. Πολλοί θα ισχυριστούν ότι βιαστήκαμε να κάνουμε το πολιτικό «μνημόσυνο» του Γιώργου Παπανδρέου. Δεν έχουν δίκιο. Ο πρώην πρωθυπουργός είναι από τους πολιτικούς που αγαπήθηκε μεν από τον λαό, που είχε πληρώσει ακριβά την αναβλητικότητα του κ. Καραμανλή, αλλά και μισήθηκε το ίδιο δυνατά, όταν χωρίς κανένα πρόγραμμα και σχέδιο οδήγησε την Ελλάδα στο ΔΝΤ μετά από εκείνο το θέατρο του παράλογου στο Καστελόριζο, ένα νησί με τεράστια οικονομική και πολιτική σημασία, το οποίο δεν δέχθηκε καμία απολύτως βοήθεια από την κυβέρνησή του.
Αντίθετα, ήταν το «αγκάθι» που δεν επέτρεψε στον κ. Παπανδρέου «να τα βρει» με τον Ταγίπ Ερντογάν.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έκανε πολλά σφάλματα στη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας. Τα τελευταία δύο χρόνια έκανε τα χειρότερα λάθη και είναι ευτύχημα ότι βρέθηκαν άνθρωποι που έσωσαν την παρτίδα, διαφορετικά η διακυβέρνηση του κ. Παπανδρέου θα ήταν ακόμα πιο οδυνηρή για την Ελλάδα.
Ο πρώην πρωθυπουργός εμπιστεύθηκε ανώριμα παιδαρέλια, που παραμένουν στο Μέγαρο Μαξίμου και επί πρωθυπουργίας του Λουκά Παπαδήμου, καθώς ο κ. Παπανδρέου ονειρεύεται επιστροφή στην ελληνική πολιτική σκηνή, ξεχνώντας ότι η προσφυγή στον μηχανισμό Ε.Ε.-ΔΝΤ ήταν η χαριστική βολή για την Ελλάδα και την οικονομία της. Αν ο κ. Παπανδρέου δεν είχε σοφιστεί το (εκ των υστέρων) δημοψήφισμα, η Ελλάδα και οι πολιτικοί της δεν θα βρίσκονταν υπό εκβιασμό και η δόση θα είχε εκταμιευθεί στις 11 Νοεμβρίου… Γι’ αυτό, δεν πρέπει να έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία.
Είναι φορές που νιώθω πως ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αν και ένας έξυπνος, ευφυής, αλλά και άνθρωπος με πονηριά, έχει χαρακτηριστικά αυτοκαταστροφής, όπως αυτά που οδήγησαν τον κ. Παπανδρέου στην απαξίωση. Η παράδοση του σημαντικού τομέα της ενέργειας στη γνωστή Πραξούλα, η οποία είναι καταδικασμένη στη συνείδηση των Ελληνοκυπρίων ψηφοφόρων, που τη «μαύρισαν» επανειλημμένα στις εκλογές, αποδεικνύει ότι ο κ. Χριστόφιας κάνει και τραγικά λάθη. Για πολλοστή φορά θα εκφράσω την ελπίδα ότι θα τοποθετήσει στη θέση της ένα σοβαρό άνθρωπο, που έχει γνώση του αντικειμένου και δεν αναμείχθηκε στις προσπάθειες επιβολής του ρατσιστικού σχεδίου Ανάν.

 
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
Δεν μπορεί… Αυτός που βρίσκεται πίσω από τη δίωξη του Γιώργου Λιλλήκα πρέπει να είναι ο μεγαλύτερός του σύμμαχος. Ποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι η δικαστική εμπλοκή του πρώην υπουργού Εμπορίου, δεν θα τον βοηθήσει πολιτικά. Άλλωστε πρόκειται ξεκάθαρα για πολιτική δίωξη, που ανοίγει και τους ασκούς του Αιόλου για τους πρώην και νυν υπουργούς, βουλευτές αλλά και Προέδρους της Δημοκρατίας. Αλλά δεν είναι μόνο το θέμα αυτό, για το οποίο πιστεύω ότι οι πολιτικοί δεν πρέπει να έχουν ασυλία. Αλλά, πώς διώκεται ο κ. Λιλλήκας όταν η όποια απόφασή του, εγκρίθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο..

«Μπουρλότο» για δημοτικά τέλη και ΕΡΤ, στους λογαριασμούς της ΔΕΗ

 

Του Χάρη Φλουδόπουλου

Η απάντηση του Γκίντερ Έτινγκερ, του Γερμανού επιτρόπου ενέργειας στον ευρωβουλευτή του Συνασπισμού Νίκο Χουντή, έγινε την περασμένη εβδομάδα πρωτοσέλιδο καθώς ουσιαστικά «απαγορεύει» στη ΔΕΗ να διακόψει το ρεύμα σε περίπτωση που κάποιος πελάτης δεν πληρώσει το φόρο αλλά εξοφλήσει το ρεύμα που κατανάλωσε. 

Ο κ. Έτινγκερ κατέστησε σαφές προς πάσα κατεύθυνση ότι η διακοπή της παροχής ηλεκτροδότησης, δεν μπορεί να συναρτάται με άλλες φορολογικές υποχρεώσεις. «Μπορείτε να βάζετε και άλλους φόρους στους λογαριασμούς ρεύματος, όμως εάν ο καταναλωτής πληρώνει το ρεύμα και όχι τους φόρους, δεν μπορείτε να διακόψετε την παροχή» είναι το μήνυμα που περνάει ο κ. Έτινγκερ, με βάση βεβαίως τα όσα προβλέπουν οι κοινοτικοί νόμοι. 

Η απάντηση του Επιτρόπου, ωστόσο, και κυρίως η επιχειρηματολογία που χρησιμοποιεί ανάβει στην κυριολεξία «φωτιά» στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, που ως γνωστόν περιλαμβάνουν εκτός από το έκτακτο χαράτσι, τα δημοτικά τέλη και το τέλος ΕΡΤ. 

Είναι γνωστό άλλωστε ότι στο παρελθόν, είχαν καταβληθεί αρκετές προσπάθειες που ναυάγησαν στην πορεία, για τη μη πληρωμή των δημοτικών τελών ή του τέλους ΕΡΤ στους λογαριασμούς ρεύματος. Έτσι ενώ σήμερα κατά μέσο όρο στους λογαριασμούς της ΔΕΗ το 60% είναι ρεύμα και το 40% δημοτικά τέλη και τέλη ΕΡΤ, ο πελάτης της ΔΕΗ είναι υποχρεωμένος να πληρώνει τη δημόσια τηλεόραση και τους δήμους για να συνεχίσει να έχει ρεύμα.

Αυτό όμως, με βάση την ξεκάθαρη τοποθέτηση του κ. Έττινγκερ δεν είναι σύμφωνο με την κοινοτική νομοθεσία: ό,τι ισχύει για το έκτακτο τέλος στα ακίνητα που είναι μια φορολογική υποχρέωση, ισχύει και για τα δημοτικά τέλη, ή το τέλος ΕΡΤ, που αποτελούν υποχρεώσεις άσχετες με την παροχή του ηλεκτρικού ρεύματος και άρα δεν μπορούν να αποτελέσουν λόγο για τη διακοπή της παροχής της υπηρεσίας. 

ΕΡΤ

Ειδικά μάλιστα για το τέλος της ΕΡΤ, τα επιχειρήματα είναι ακόμη πιο ισχυρά με δεδομένο ότι το τέλος αυτό το πληρώνει όποιος έχει ρεύμα και όχι όποιος βλέπει τηλεόραση (πχ στη Μ. Βρετανία το αντίστοιχο τέλος για το BBC πληρώνεται μόνο από τους κατόχους τηλεοράσεων). Επίσης ένα ακόμη επιχείρημα εναντίον του τέλους ΕΡΤ είναι ότι οι δημόσιες τηλεοράσεις ανά τον κόσμο καλύπτουν τα έξοδά τους είτε μέσω τελών (BBC) ή μέσω διαφημίσεων και μόνο η ελληνική ΕΡΤ έχει την πρωτοτυπία να έχει και διαφημίσεις και τέλος που επιβάλλεται σε όλα τα ηλεκτροδοτούμενα νοικοκυριά ανεξάρτητα από το εάν βλέπουν τηλεόραση ή όχι.

Η νομική άποψη

Με την άποψη ότι ανοίγει μείζον θέμα, ευρύτερα σε σχέση με το ζήτημα της προβληματικής συμβατότητας με το ενωσιακό δίκαιο της διακοπής παροχής μιας κοινωφελούς, ζωτικής σημασίας για τον πολίτη, υπηρεσίας, όπως αυτής της παροχής ηλεκτροδότησης, σε περιπτώσεις μη συμμόρφωσης με ετερογενούς προέλευσης οικονομικές υποχρεώσεις, συντάσσονται έγκριτοι νομικοί. Ο δικηγόρος Δρ. Αντώνης Μεταξάς, λέκτορας ευρωπαϊκού δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τονίζει στο Capital.gr ότι το βασικό σημείο της απάντησης που διετύπωσε ο επίτροπος Oettinger συνδέεται με την αναφορά του ότι «οι διατάξεις της οδηγίας 2009/72/ΕΚ σχετικά με την καθολική υπηρεσία γεννούν σαφή υποχρέωση των κρατών-μελών και παρέχουν στους οικιακούς καταναλωτές το δικαίωμα να προμηθεύονται ηλεκτρική ενέργεια. Η οδηγία δεν περιέχει διατάξεις που να εξαρτούν το δικαίωμα αυτό από την κατάσταση του νοικοκυριού ή των μεμονωμένων μελών του όσον αφορά τις φορολογικές του υποχρεώσεις». «Η διακοπή της παροχής ενός τέτοιου βασικού αγαθού ζωτικής σημασίας για κάθε πολίτη, όπως η ηλεκτρική ενέργεια, παρουσιάζεται από νομική άποψη εξόχως προβληματική όσον αφορά τη συμβατότητά της με βασικές παραδοχές του ευρωπαϊκού δικαίου. Η εξάρτηση της συνέχισης της παροχής μιας κοινωφελούς υπηρεσίας με τη δυνατότητα του πολίτη να ανταποκριθεί σε απολύτως ετερογενείς προς την εν λόγω υπηρεσία οικονομικές υποχρεώσεις (φορολογικές υποχρεώσεις, δημοτικά τέλη, τέλη υπέρ τρίτων κλπ.) είναι εξόχως προβληματική”, προσθέτει ο κ. Μεταξάς, σημειώνοντας επίσης ότι η έννοια της κοινωφελούς καθολικής υπηρεσίας, η οποία έχει ευρύτερη αντανάκλαση και κατοχύρωση και στο ευρωπαϊκό δίκαιο, θίγεται καταφανώς μέσα από τη συγκεκριμένη προσέγγιση. «Σαφώς πλήττεται ο εννοιολογικός πυρήνας της κοινωφελούς καθολικής υπηρεσίας, αλλά και οι θεσμικές και νομικές του κατοχυρώσεις», καταλήγει ο κ. Μεταξάς, ο οποίος προσθέτει ότι το ενωσιακό δίκαιο παρέχει και συγκεκριμένες νομικές βάσεις για τη στοιχειοθέτησης και σχετικής ευθύνης του Δημοσίου σε περίπτωση υιοθέτησης μιας τέτοιας αντιβαίνουσας στο ενωσιακό δίκαιο ρύθμισης. Με απλά λόγια εάν κάποιος προσβάλει τη συγκεκριμένη υποχρέωση μπορεί να ζητήσει από το Δημόσιο αποζημίωση.

Ακολουθεί το αγγλικό κείμενο της απάντησης του Γκ. Έττινγκερ

Answer given by Mr Oettinger
on behalf of the Commission
(24.11.2011)
 
 
1. The designation of tax collection authorities is a matter for Member States and is not covered in EU legislation. In principle, Member States may elect to use for tax collection also the entities involved in energy supplies. Indeed, this practice appears to be used to some extent in some European countries.
 
2. The Honourable Member is also asking whether the Greek measure at issue is in compliance with EU law and what would be the application of specific EU Directives in this case. The information contained in the written question does not provide sufficient details to assess the compatibility of the national measure with concrete provisions of Directive 2009/72/EC[1] (the Directive) or to judge on the application of Directive 93/13/EC[2]. In principle, contractual terms which reflect mandatory statutory or regulatory provisions are not subject to the provisions of Directive 93/13/EC (Article 1(2) therein). However, Member States may impose specific conditions for energy supplies in their jurisdictions as long as they ensure compliance with all relevant EU legislation, including Directive 2009/72/EC and its provisions on customer protection (Article 3 and Annex I therein), rights of vulnerable customers (Article 3(7) and (8)) and universal service (Article 3(3)). The provisions on universal service create a clear obligation on Member States and give household consumers the right to be supplied with electricity. The Directive does not contain provisions qualifying this right by the situation of the household or its individual members with regard to their fiscal obligations. As regards the protection of vulnerable customers, the Directive creates the obligation for Member States to ensure that rights and obligations linked to vulnerable consumers are respected. However, the Directive leaves it to Member States (while obliging them to do so) to define the concept of vulnerable customers.

________________________________________
[1] Directive 2009/72/EC of the European Parliament and of the Council of 13 July 2009 concerning common rules for the internal market in electricity and repealing Directive 2003/54/EC; OJ L211, 14.8.2009
[2] Council Directive 93/13/EEC of 5 April 1993 on unfair terms in consumer contracts , OJ L095, 21.04.1993

Πηγή:www.capital.gr

Κοινωνικές επιστήμες, έθνος και εθνικισμός

 

του Σπύρου Βρυώνη, βυζαντινολόγου και ακαδημαϊκού

Η απόφαση της Ακαδημίας Αθηνών να οργανώσει τρεις διαφορετικές ημερίδες, σχετικές με τους αποφασιστικούς σταθμούς της προέλευσης των σύγχρονων Ελλήνων, είναι σημαντική για το νέο ελληνικό κράτος και για εκείνους που αυτοπροσδιορίζονται ως σύγχρονοι Έλληνες, όπως και για εκείνους που δεν το κάνουν. Οι αποσυνθετικές παράμετροι των διεθνών διπλωματικών και στρατιωτικών συγκρούσεων έχουν δημιουργήσει ένα παγκόσμιο παράδοξο, στα πλαίσια του οποίου ορισμένοι προέβλεπαν την αποδυνάμωση ή τη σταδιακή εξαφάνιση του «έθνους» και του «εθνικισμού» μπροστά στον «διεθνισμό», ενώ άλλοι είχαν προβλέψει το αντίθετο: την εξασθένιση ή εξαφάνιση του «διεθνισμού» μπροστά σε μια αναβίωση του «έθνους» και του «εθνικισμού». Ωστόσο, η διατύπωση προφητικών προβλέψεων δεν περιλαμβάνεται στο έργο του ιστορικού.

Συχνά, οι κοινωνικές επιστήμες, ως συνειδητές επιστημονικές ειδικότητες, δεν περιορίζονται στα όρια που θέτει η έρευνα, αλλά ενδύονται ένα είδος προφητικού μανδύα. Οι επαγγελματίες κάθε μιας από αυτές τις κοινωνικές επιστήμες συχνά διακηρύσσουν ότι διακονούν «επιστήμες», που, όπως υποστηρίζουν στον ακαδημαϊκό κόσμο, η ειδικότητά τους προσομοιάζει περισσότερο με τις φυσικές επιστήμες παρά με εκείνες της φιλολογίας και των άλλων ανθρωπιστικών επιστημών. Έτσι, ο τελικός σκοπός των περισσότερων κοινωνικών επιστημών είναι να επικυρώσουν και να καθορίσουν τους νόμους που διέπουν την ανθρώπινη συμπεριφορά. Με τον τρόπο αυτό ισχυρίζονται ότι μπορούν να προβλέψουν πώς θα συμπεριφερθούν υπό δεδομένες συνθήκες, όχι μόνο τα άτομα, αλλά και μεγαλύτερες ομάδες, η οικογένεια, η φυλή, ή και ακόμα μεγαλύτερες συσσωματώσεις. Επίσης, ο ρόλος των διακεκριμένων και προβεβλημένων επαγγελματιών απολαμβάνει ένα είδος αναγνώρισης, ως αξιόπιστη πηγή και αυθεντία για την ανάλυση της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Με την αύξηση των πληθυσμών, την πολυπλοκότητα των οικονομικών και πολιτικών κρίσεων, τις απαιτήσεις της κοινωνίας, το «έθνος» και οι «εθνικισμοί» συχνά αναζητούν λύσεις από τους κοινωνικούς επιστήμονες. Το παράδειγμα του διάσημου Bοστονέζου ψυχιάτρου Δρ. Langer να προβεί σε ανάλυση της προσωπικότητας του Χίτλερ αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα. Η χρησιμοποίηση της στατιστικής από τους κοινωνιολόγους έχει οπωσδήποτε μια πρακτική αξία, σε ό,τι αφορά τις προφανείς ασθένειες της σύγχρονης κοινωνίας. Όμως, ακόμη και στις περιπτώσεις αυτές, η αξία της πρακτικής γνώσης είναι συγκεκριμένη και δύσκολα επιτρέπει στους κοινωνιολόγους να ισχυρίζονται ότι ο κλάδος τους συνιστά μια «επιστήμη» στα θέματα της θεωρίας και της ανάλυσης των εννοιών του «έθνους» και του «εθνικισμού». Διότι, εδώ, αυτές οι ειδικότητες πρέπει να βασιστούν στην ιστορία, ενώ οι θεωρίες τους δεν μπορούν να γενικευτούν σε τέτοιο βαθμό, διότι έχουν συγκεκριμένο ειδικό επιστημονικό προσανατολισμό και ο υποκειμενισμός πάντα ελλοχεύει. Οι μεθοδολογίες τους είναι επιρρεπείς στην «εφεύρεση» γενικών νόμων για τον καθορισμό της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Από την άλλη πλευρά, και αυτό είναι το παράδοξο, η συμβολή τους στη συνεχιζόμενη ανάλυση των εννοιών και θεωριών σχετικά με το «έθνος» και τον «εθνικισμό» είχε βαθιά επίδραση σε εκείνους τους κύκλους που συζητούν αυτά τα ειδικά σύγχρονα ζητήματα. Πολλοί είναι οι κοινωνικοί επιστήμονες οι οποίοι έχουν κληθεί, ως ειδικοί, ενώπιον του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών και της Γερουσίας, να αποφανθούν σχετικά με τις κρίσεις που αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Οι πανταχού παρόντες πολιτικοί επιστήμονες, οι οποίοι έχουν διεισδύσει ιδιαίτερα στα Υπουργεία Εθνικής Ασφάλειας, Εξωτερικών, Άμυνας, στη CIA και άλλα ομοσπονδιακά όργανα, καθώς και στα πληθωρικά λεγόμενα «think-tanks», αποτελούν μια στρατιά (αριθμητικά) και, όπως ο στρατός, καταναλώνουν μεγάλα κεφάλαια που προέρχονται από την κυβέρνηση, τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και τα ξένα συμφέροντα. Έτσι, οι κοινωνικοί επιστήμονες δεν έχουν μόνο τη θεωρητική πλευρά τους, αλλά απολαμβάνουν πρακτικές και οικονομικές ανταμοιβές, οι οποίες επιτείνουν την υποκειμενικότητα τους.

Μετά από αυτές τις λίγες γενικεύσεις που αφορούν τους κοινωνικούς επιστήμονες, πρέπει να στραφούμε προς τον ρόλο τους στη διαμόρφωση των θεωριών και των εννοιών «έθνος» και «εθνικισμός». Δεν είμαι ειδικός στο συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, υποχρεώθηκα να αντιμετωπίσω το έργο των κοινωνικών επιστημόνων σχετικά με το σημαντικό ζήτημα της φύσης και της προέλευσης του «έθνους» και του «εθνικισμού», ζήτημα που, τα τελευταία πενήντα χρόνια, έχει διαμορφώσει μια ολόκληρη βιομηχανία, με μεγάλη επιστημονική βιβλιογραφία. Παραπέρα, αποτελεί ένα θέμα το οποίο έχει υποστεί μια ταχεία και δυναμική εξέλιξη στα 65 χρόνια που πέρασαν από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Σε αυτή τη σύντομη παρουσίαση θα γίνει προσπάθεια να αναδειχθούν κάποια βασικά σημεία των τομών που σηματοδότησαν ραγδαίες αλλαγές –θεωρητικά και πρακτικά– στην ιστορία και την προέλευση των εννοιών «έθνος» και «εθνικισμός».

Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι πολλά επιστημονικά συγγράμματα έχουν χρησιμοποιήσει μόνο ένα παλαιότερο μέρος από τα πορίσματα των κοινωνικών επιστημόνων, και συνεπώς, εφαρμόζουν τις μεθόδους, τις υποθέσεις, τα συμπεράσματα και τις προβλέψεις τους, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις μεταγενέστερες μελέτες, τις διορθώσεις και κάποτε τις ριζικές αναθεωρήσεις τους, τόσο στη θεωρία, όσο και στα δεδομένα που χρησιμοποιούν σχετικά με το ζήτημα αυτό. Διότι τα συγγράμματα των κοινωνικών επιστημόνων, σε ένα χρονικό διάστημα που υπερβαίνει τον μισό αιώνα, έχουν υποστεί πολύ σημαντικές αλλαγές ως προς τις θεωρίες και την ιστορία της εξέλιξης της σημασίας του «έθνους» και του «εθνικισμού».

Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι είναι οι κοινωνικοί επιστήμονες κατά κύριο λόγο οι οποίοι, όχι μόνο εξετάζουν το «πότε» και το «πώς» εμφανίστηκαν τα έθνη και ο εθνικισμός, αλλά είναι επίσης και αυτοί που έχουν διατυπώσει τόσο τις σχετικές θεωρίες, όσο και πολλές παραλλαγές αυτών των θεωριών. Τα έργα τους έχουν συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στον διάλογο γι’ αυτά τα δύο «σύγχρονα» φαινόμενα, συνεχίζουν να τον εμπλουτίζουν και προσωπικά τα έχω βρει συναρπαστικά, έχοντας ωφεληθεί τα μέγιστα από αυτά.

Εντούτοις, τα έργα αυτά προβαίνουν σε μια εκτεταμένη χρήση ιστορικών δεδομένων, προκειμένου να καταλήξουν σε θεωρητικά συμπεράσματα και παρότι διαθέτουν μια εξειδικευμένη «πραγματολογική» γνώση μιας συγκεκριμένης περιοχής, κοινωνίας, ή εποχής, ταυτόχρονα δείχνουν μια έλλειψη εξειδικευμένης «πραγματολογικής» γνώσης των θεματικών που βρίσκονται εκτός της δικής τους περιοχής. Επιπλέον, προχωρούν στην κατασκευή ή τη δημιουργία τεχνικών όρων (σε τέτοια έκταση ώστε χρειάζεται κανείς να προσφύγει σε εξειδικευμένα λεξικά για να βρει τις έννοιες πολλών τέτοιων όρων) και στηρίζονται σε ιστορικούς εξειδικευμένους σε περιοχές με τις οποίες οι κοινωνικοί επιστήμονες δεν είναι εξοικειωμένοι.. Μπορούμε επί πλέον να διαπιστώσουμε την ισχυρή επίδραση των κοινωνικών επιστημόνων πάνω στην ιστορική επιστήμη, παράλληλα με την αδυναμία των κοινωνικών επιστημόνων να καταλήξουν σε οριστικά συμπεράσματα ως προς το «πότε» και το «πώς» του έθνους και του εθνικισμού, καθώς και την αποτυχία τους να διευκρινίσουν τον όρο και την έννοια του πολιτισμού. Αυτή η πολυχρησιμοποιημένη λέξη χρησιμοποιείται από όλους τους κοινωνικούς επιστήμονες, αλλά η συγκεκριμένη χρήση της μπορεί να διαφέρει από τον ένα κοινωνικό επιστήμονα στον άλλο. Επιπλέον, πολλοί ιστορικοί ασχολούνται με το «που» και «πώς» του έθνους και του εθνικισμού, αλλά δίνουν πολύ λίγη προσοχή στον σαφή προσδιορισμό της έννοιας του πολιτισμού.

Η ανάπτυξη της ακαδημαϊκής βιβλιογραφίας των κοινωνικών επιστημών είναι τεράστια, με αποτέλεσμα να έχει επισκιάσει τις προσπάθειες να διατυπωθεί μια ιστορία της εξέλιξης των εννοιών του «έθνους» και της «εθνικότητας». Για τους σκοπούς αυτής της σύντομης παρουσίασης θα περιγράψουμε τα μεταπολεμικά έργα της περιόδου 1945-2003 (κατά Paul Lawrence) πολύ σύντομα και επιμένοντας μόνο στα σημαντικά σημεία.

Μπορούμε να διακρίνουμε δύο υποπεριόδους: Αυτή που αποκαλείται «απαρχές του κλασικού μοντερνισμού (1945-1969») και την «άνοδο και πτώση του κλασικού μοντερνισμού (1970-2003)».

Πρόκειται για ένα μόνο μέρος του σκελετού που χρησιμοποιείται από τον Lawrence, αλλά αρκεί για την παρούσα ανάλυση. Επιπλέον, μέσα σε κάθε κίνηση ή θεωρητική στάση υπάρχουν παραλλαγές ως προς τους παράγοντες και/ ή τις λεπτομέρειες, οι περισσότερες των οποίων δεν μας αφορούν εδώ.

Ο πολιτικός επιστήμονας Ernest Gellner αναγνωρίζεται γενικά ως ο «αρχιερέας» του μοντερνισμού (όσον αφορά τη συζήτηση για την προέλευση του έθνους και του εθνικισμού), που επέφερε μια εντυπωσιακή αλλαγή στη θεωρία και τη σύλληψη του υπό συζήτηση θέματος. Ο Gellner τοποθετείται στην αφετηρία αυτού που έχει περιγραφεί ως «κλασικός μοντερνισμός» (στο περιορισμένο πεδίο του). Τα κείμενά του επέπρωτο να γίνουν ο άγριος άνεμος, που φύσηξε στη φωτιά των διαλόγων για το έθνος και τον εθνικισμό. Για δύο σχεδόν δεκαετίες (από τη δημοσίευση των κειμένων του, το 1964) η θεωρία του αποτέλεσε ένα ατράνταχτο δόγμα, μια ορθοδοξία, προτού υποστεί μια κάποια εύστοχη επίθεση.

Η θεωρία του δομήθηκε πάνω σε δύο σημαντικές προγενέστερες συμβολές. Η πρώτη ήταν τα γραπτά του ιστορικού Hans Cohn και του πολιτικού επιστήμονα Karl Deutsch, οι οποίοι είχαν προσφέρει στις έννοιες τόσο του έθνους όσο και του εθνικισμού μια διάσταση έντονης νεωτερικότητας. Δεύτερον, και σημαντικότερο, κατά την προηγούμενη δεκαετία, ορισμένοι κοινωνιολόγοι εργάστηκαν πάνω στις δικές τους κοινωνικές θεωρίες, τις οποίες ο Τal-cott Parsons επεξέτεινε και εμβάθυνε ως προς τον τρόπο με τον οποίο παραδοσιακές (φεουδαρχικές / αγροτικές) κοινωνίες μετατράπηκαν σε σύγχρονες. Το αποτέλεσμα ήταν μια σύγχρονη προσέγγιση και θεωρητικοποίηση, η οποία απαιτούσε λειτουργική ανάλυση των αναγκών των κοινωνιών σε περιόδους μεγάλων αλλαγών και προκλήσεων.

Ο Gellner παρέμεινε προσηλωμένος στις κατευθυντήριες αρχές του σε όλη του τη σταδιοδρομία και σε όλα τα γραπτά του (υπάρχουν μόνο μικρές παρεκκλίσεις από την ολοκληρωτική απόρριψη κάθε τι του παραδοσιακού) και η επιμονή του εκφράζεται καλύτερα με τα δικά του λόγια:

Μοντερνιστές, όπως εγώ, πιστεύουμε ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε γύρω στα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα, και δεν υπάρχει τίποτε το προγενέστερο το οποίο να επιφέρει την παραμικρή διαφοροποίηση στα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε.

 

Τα επιχειρήματά του συνήθως αρχίζουν με την απόφανση ότι ο εθνικισμός και το έθνος είναι αδιαμφισβήτητα και αποκλειστικά σύγχρονα φαινόμενα, καθώς και με την απερίφραστη απόρριψη κάθε επιβίωσης κάποιων ουσιαστικών για το ζήτημα παραδοσιακών στοιχείων. Ακόμη και η απλή σκέψη μιας τέτοιας επιβίωσης απορριπτόταν ως «σκέτη ανοησία». Περαιτέρω, ο ίδιος αναδιατυπώνει αυτή τη θέση, επιστρατεύοντας ένα είδος υλιστικού αιτιολογικού παράγοντα, σε αντίθεση με μια μη-υλιστική αιτιώδη συνάφεια που χρησιμοποιούν άλλοι μελετητές. Θεώρησε τον εθνικισμό ως «υποπροϊόν» της νεωτερικότητας, μιας νεωτερικότητας που είναι αποτέλεσμα της βιομηχανικής επανάστασης στα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα.

Ένα ακόμα τέτοιο «υποπροϊόν» είναι και το νέο μαζικό εκπαιδευτικό σύστημα που απαιτεί η εκβιομηχάνιση για να εξυπηρετήσει το νέο έθνος-κράτος. O Gellner διακηρύσσει ότι η συνύπαρξη πολιτισμών, ξένων μεταξύ τους, δηλαδή τα δύο επίπεδα της προ-μοντέρνας κοινωνίας, αρκούσαν για τις μεσαιωνικές παραδοσιακές πολιτικές οντότητες. Αλλά η βιομηχανική επανάσταση προκάλεσε τη διατάραξη και τη διάλυση αυτών των δύο διαφορετικών πολιτισμών, και οι κοινωνίες απαίτησαν μια αντίστοιχη εκπαιδευτική επανάσταση, καθώς η παραδοσιακή κοινωνία άρχισε να μετακινείται προς τις εκβιομηχανισμένες πόλεις.

Προκειμένου να ικανοποιηθούν οι οικονομικές ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας, δημιουργήθηκε ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο επέφερε την υιοθέτηση της κρατικής κουλτούρας από την πρώην παραδοσιακή κοινωνία, καθώς αυτή συνέρεε στις πόλεις. Αυτή η νέα προσπάθεια για εξασφάλιση κοινωνικής ομοιογένειας επιβλήθηκε, συνεπώς, με την υιοθέτηση ενός ενιαίου πολιτισμού. (Πρέπει να διευκρινιστεί,, σε αυτό το σημείο, ότι οι συμμετέχοντες στον διάλογο αυτό είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούν τον όρο πολιτισμός, με τρόπο που να ορίζει σχεδόν οτιδήποτε μπορούσε να προσδώσει συνοχή σε μία συγκεκριμένη θεωρία ή σε ένα συγκεκριμένο επιχείρημα. Η «σημασία» του, επομένως, προσδιορίζεται από τις κοινωνικές επιστήμες ή από οποιαδήποτε άλλη θεωρία. Μπορεί να σημαίνει οτιδήποτε απαιτείται από οποιοδήποτε εγχείρημα.)

Ωστόσο, το έργο και η θεωρία του Gellner για το έθνος και τον εθνικισμό αποτέλεσε έναν σημαντικό σταθμό σε ένα διάλογο, ο οποίος συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Τόσο οι επικριτές όσο και η πληθώρα των οπαδών του έχουν επηρεαστεί από τη σκέψη και τη θεωρία του, ενώ ορισμένες σύγχρονες διαστάσεις των απόψεών του έχουν επιβιώσει, σε αντίθεση με άλλες.

Ο Lawrence θεωρεί τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 ως την περίοδο της ανόδου, όσο και της πτώσης του «κλασικού μοντερνισμού». Η εποχή άνοιξε με έναν έντονο, για να μην πω οξύτατο, διάλογο ως προς την προέλευση και την ουσία του έθνους και του εθνικισμού. Οι οπαδοί της θεωρίας του Gellner επιμένουν ιδιαίτερα στη νεωτερικότητά της και την κεφαλαιώδη σημασία της οικονομικής ανάπτυξης στη βιομηχανική επανάσταση και στην άλλη επανάσταση που ακολούθησε, δηλαδή το νέο μαζικό εκπαιδευτικό σύστημα, και στην απομάκρυνση από τους προγενέστερους πολιτισμούς των προ-βιομηχανικών κοινωνιών. Εδώ τα κείμενα και οι θεωρίες του Eric Hobsbaum και του Benedict Anderson παίζουν έναν κομβικό ρόλο. Δεδομένης της συντομίας αυτής της ανακοίνωσης, δεν είναι δυνατό να μιλήσουμε για άλλους συγγραφείς, όπως οι Paul Brass και Michael Hechter. Είναι τα έργα του Hobsbaum και του Anderson, που συνέβαλαν στην απόλυτη επικράτηση της νεωτερίζουσας αντίληψης περί εθνών και στην προσωρινή κυριαρχία της στον διάλογο που διεξάγεται στο εσωτερικό των κοινωνικών επιστημών.

Σχεδόν ταυτόχρονα άρχισαν να εμφανίζονται στον ορίζοντα οι απαρχές της μεθοδολογικής κριτικής, τόσο σε βιβλιοκριτικές των μοντερνιστικών έργων, όσο και με την εμφάνιση σοβαρών ακαδημαϊκών εργασιών που αμφισβητούσαν ουσιώδεις παραμέτρους των νεωτεριστικών θεωριών.

Μεταξύ άλλων, οι Hobsbaum και Anderson συνέδεσαν τις θεωρητικές αναπτύξεις τους με εκείνες των μοντερνιστών (Gellner κ.α.), σχετικά με την εξέλιξη της πολιτικής και της βιομηχανικής κοινωνίας. Διαφοροποιήθηκαν, ωστόσο σε ένα σημείο, εγείροντας το ζήτημα της πληρέστερης κατανόησης ενός τρίτου παράγοντα που συμβάλλει στη δημιουργία του εθνικισμού, τον παράγοντα του πολιτισμού.

Αυτόν τον πολιτισμό ο Anderson τον ορίζει ως ένα «πολιτισμικό τεχνούργημα». Επομένως, «εφευρέθηκε», ή, ακόμη καλύτερα, υπήρξε προϊόν φαντασίας ή κατασκευής από τις ελίτ. Εισήλθε στη νέα σύνθεση ως «ιστορικές συγκυρίες». Ορίζοντάς το στοιχείο του «εθνικού αισθήματος» ή συναισθήματος ως κατασκευή, οι δύο αυτοί συγγραφείς επιχείρησαν με έμφαση να το εισαγάγουν στο σχήμα του Gellner. Πρόθεσή τους ήταν με αυτόν τον τρόπο να προσδώσουν στον εθνικισμό και στο έθνος μια πιο ζεστή, πολιτισμική, διάσταση, η οποία ουσιαστικά έλειπε από τις προηγούμενες θεωρίες των μοντερνιστών.

Αυτός ο τρίτος παράγοντας ήταν αναγκαίος, καθώς συνυπολόγιζε τις σοβαρές θυσίες που απαιτούσε η ανάδυση της νέας μοντέρνας κοινωνίας. Ταυτόχρονα, αυτός ο τρίτος παράγοντας του «συναισθήματος» συνοδεύεται, στα κείμενα των δύο συγγραφέων, από τις λέξεις «προγενέστερος», «βαθύς», «παραδοσιακός», πολιτισμός, υπονομεύοντας έτσι την αυστηρότητα της θεωρίας τους. Διότι αυτό το στοιχείο αποτέλεσε στη συνέχεια το έναυσμα για μια επίθεση εναντίον της συνολικής θεωρίας, που περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία που εφευρέθηκαν ή δημιουργήθηκαν από τον μοντερνισμό. Παρ’ ότι ο όρος «φαντασιακός», χρησιμοποιείται για να καταδείξει πόσο άχρηστη είναι η παράδοση, δηλαδή οι προ-νεωτερικές θεωρίες του έθνους και του εθνικισμού, στην πραγματικότητα, και ο Hobsbaum και ο Anderson είχαν μόνο τα δύο από τα τρία «πόδια» τους στο στρατόπεδο των μοντερνιστών. Ενώ το τρίτο μέλος τους πατούσε στην πολύ διαφορετική και ανταγωνιστική θεωρία των εθνοσυμβολιστών. Έτσι, ο πρώτος έχει μιλήσει για την ανάγκη εμβάθυνσης στις προγενέστερες κοινωνίες, ως έναν από τους παράγοντες της διαδικασίας, ενώ και οι δύο παραβίασαν τη μοντερνιστική καθαρότητα του Gellner. Στην πραγματικότητα, η τρίτη συνιστώσα, το εθνικό ή εθνοτικό συναίσθημα ως φαντασιακό δημιούργημα, δύσκολα μπορούσε να θεωρηθεί μια επιστημονική βάση για την ερμηνεία ενός «νόμου» των κοινωνικών επιστημών. Η χρήση των όρων «φαντασιακός» και «προϊόν φαντασίας» δεν αφήνει πολλά περιθώρια ελιγμών σε ένα διάλογο. Δεν είναι αδόκιμο να αναφέρουμε κι’ εδώ το ερώτημα ενός επικριτή: «Πώς ξεχωρίζεις το “γνήσιο” από το “ψευδές” παρελθόν;» Το να επιμείνει κανείς στα μυθικά «δεδομένα» είναι τουλάχιστον ύποπτο. Αυτό εξ άλλου εγείρει το ζήτημα των σχέσεων μύθου και ψεύδους.

Πριν περάσουμε στην επόμενη φάση της συζήτησης, δηλαδή την αποτελεσματική κριτική και ανάλυση της μοντερνιστικής αντίληψης, αξίζει να εξάρουμε, εν συντομία, ορισμένες αρετές του βιβλίου του Anderson. Η αντικειμενικότητά του είναι αδιαμφισβήτητη, η ευγένειά του απέναντι στους επικριτές του χρησιμοποιείται δημιουργικά, γι’ αυτό και πρόσθεσε δύο κεφάλαια στη δεύτερη έκδοση και τους ευχαριστεί για τις κριτικές υποδείξεις τους. Επί πλέον, εισάγει μια παράμετρο που σπανίως συναντάται στον σχετικό διάλογο, τις απόψεις των εθνών και εθνικισμών της Νοτιοανατολικής Ασίας. Προσωπικά, βρήκα ότι το βιβλίο του έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κυρίως λόγω του ότι εκφράζει τους κλασικούς μοντερνιστές στις παραμονές της ριζικής ανατροπής που ακολούθησε.

Φθάνουμε έτσι σε μια νέα και σημαντική φάση του συνεχιζόμενου διαλόγου για την προέλευση και τη φύση του έθνους και του εθνικισμού, με τη νέα ερμηνεία που επιχείρησε ο Anthony D. Smith, ο οποίος υπήρξε ο ίδιος μαθητής του Gellner. Αν και ο πρώην μαθητής δεχόταν αρχικά τις θεωρίες του δασκάλου του, μετά από μια ενδελεχέστερη επανεξέταση της μοντερνιστικής ερμηνείας, συνειδητοποίησε ότι η έννοια του πολιτισμού δεν αντιμετωπιζόταν ικανοποιητικά στη μοντερνιστική θεωρία. Αν και δεχόταν την ανάλυση των μοντερνιστών ως προς τη νεωτερική υφή του έθνους και του εθνικισμού, βρήκε την ανάλυση του πολιτισμού και του ρόλου του στην εφεύρεση του «πολιτισμού» ρηχή και ανεπαρκή για μία συνολική θεωρητική περιγραφή του έθνους και του εθνικισμού. Η μεταγενέστερη σταδιοδρομία του Smith υπήρξε εξαιρετικά παραγωγική και η διατύπωση της θεωρίας του πειστική, σε μια επιτυχημένη προσπάθεια να προσδώσει ιστορικότητα και στις δύο αυτές έννοιες, καθώς τους προσέδωσε ισχυρές και αδιαμφισβήτητες ρίζες στην παλαιότητα αυτής της διάστασης του έθνους και του εθνικισμού. Κατά την άποψή του, ο τρίτος παράγων στη δημιουργία του έθνους και του εθνικισμού ήταν το ιστορικό προνεωτερικό παρελθόν.

Στο εξής, ο διάλογος για την προέλευση και τη φύση και του έθνους και του εθνικισμού έλαβε χώρα με τρόπο δημόσιο και ηχηρό, και μάλιστα σε έντυπη μορφή μεταξύ δασκάλου και μαθητή. Η άποψη του Smith είναι ότι το «έθνος» προέρχεται από τα «έθνη», δηλαδή από τη συλλογική μορφή της κοινότητας στις προ-νεωτερικές κοινωνίες, στις οποίες οι παραδόσεις ήσαν ακόμα ισχυρές, και διατηρείτο η συνοχή τους ως μιας συνειδητής κοινωνικής οντότητας, η οποία κατά την διαδικασία του εκσυγχρονισμού της προσέδωσε στο έθνος και τον εθνικισμό μεγάλο μέρος του πολιτισμού και ειδικότερα του «συναισθήματος» και των «αισθημάτων» της αρχαιότητας. Οι οπαδοί της νέας ερμηνείας χαρακτηρίσθηκαν ως «εθνοσυμβολιστές». Οι εθνοσυμβολιστές, μεταξύ άλλων, προσέφεραν στη θεωρία του έθνους και του εθνικισμού μια νέα εξαιρετικά παραγωγική αντίληψη, η οποία συνέδεσε τη νεωτερικότητα με μια αναμφισβήτητα βαθιά και πλούσια ποικιλία από συναισθήματα και ιστορικά δεδομένα, ενώ η αποδοχή των απόψεών τους συνέβαλε στο να αναδειχθεί αυτή η έννοια του πολιτισμού, και να αντικατασταθεί η πιο στρουκτουραλιστική και αδιάφορη θεωρία περί πολιτισμού που είχαν αναπτύξει οι κλασικοί μοντερνιστές.

Τα κείμενα του Smith απέδωσαν καρπούς και ο δάσκαλός του βρέθηκε να παλεύει για μια χαμένη μάχη. Βέβαια, ο Gellner δήλωσε ότι ποτέ δεν αποδέχθηκε το έργο του μαθητή του και παρέμεινε σθεναρά προσηλωμένος στις απόψεις του μέχρι τέλους. Αλλά έτσι αγνόησε το γεγονός ότι ο ίδιος είχε δηλώσει πως η θεωρία του για τον πολιτισμό έχει προκύψει από το παρελθόν. Πάντως, παραδέχτηκε ότι η νέα αυθεντία ήταν πλέον ο Smith.

Στη διαμάχη που ακολούθησε και μπροστά στα αδιαμφισβήτητα επιχειρήματα του Smith, ο Anderson, σε αντίθεση με τον Gellner, υπήρξε πιο δεκτικός στις κριτικές που ασκήθηκαν στο έργο του και, τελικά, παραδέχτηκε ότι το έργο του είχε πλέον καταστεί περιθωριακό. Συχνά η αρετή αναδεικνύεται στις στιγμές της ήττας. Μόλις συνειδητοποίησε ότι η θεωρία του Smith είχε αντικαταστήσει τη δική του θεωρία, έγραψε στην εισαγωγή της νέας έκδοσης του δικού του κλασικού έργου, lmagined Communities [στα ελληνικά το έργο έχει μεταφραστεί με τον τίτλο Φαντασιακές κοινότητες], ότι συνειδητοποίησε πως το εν λόγω βιβλίο του είχε σε μεγάλο βαθμό, αλλά όχι και ολοκληρωτικά, ξεπεραστεί. Αξίζει να παρατεθεί αυτούσια η αποτύπωση αυτής της συνειδητοποίησης, η οποία αποτελεί ταυτόχρονα μια αφορμή για αναστοχασμό από όλους τους θεωρητικούς, οι οποίοι διατυπώνουν άκαμπτες θεωρίες στις κοινωνικές επιστήμες:

Δεν είναι μόνον το πρόσωπο του κόσμου που έχει μεταβληθεί κατά τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Και η μελέτη του εθνικισμού έχει μεταμορφωθεί εκπληκτικά – σε μέθοδο, κλίμακα, εκλέπτυνση, ακόμα και ποσοτικά… Η προσαρμογή των Φαντασιακών Κοινοτήτων στις απαιτήσεις αυτών των τεράστιων αλλαγών που έχουν συμβεί στον κόσμο και στα κείμενα είναι ένα έργο που υπερβαίνει τις σημερινές δυνατότητές μου. Έκρινα καλύτερο, ως εκ τούτου, να το αφήσω σε μεγάλο βαθμό ως έχει, ως ένα μη «αναστηλωμένο» κομμάτι εποχής, με το δικό του χαρακτηριστικό στυλ, σιλουέτα, και διάθεση.

Ωστόσο, παρηγορείται από το γεγονός ότι:

Η ιδιότυπη μέθοδος και οι προβληματισμοί των Φαντασιακών Κοινοτήτων μου φαίνεται ότι εξακολουθούν να βρίσκονται στις παρυφές των νεότερων μελετών για τον εθνικισμό – και υπό την έννοια αυτή, τουλάχιστον, δεν έχουν ολοκληρωτικά ξεπεραστεί.

Τα συναισθήματά του, που διατυπώνονται με τόση σαφήνεια, είναι ένας καθρέφτης των αρετών του ως μελετητή και ως ανθρώπου. Πιστεύει στον διάλογο ως επιστημονική μέθοδο, και υπήρξε αρκετά ευφυής ώστε να συνειδητοποιήσει ότι όλες οι θεωρίες που υπόκεινται σε διάλογο είναι αμφισβητήσιμες. Αναγνωρίζει ότι το έργο του είναι και παραμένει κλασικό, έστω και αν είναι πλέον περιθωριοποιημένο. Ωστόσο, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του ακαδημαϊκού διαλόγου.

Τέλος, λίγα –ελάχιστα– σχετικά με τους μεταμοντέρνους. Η συμβολή τους, αν μπορεί κανείς να την ονομάσει έτσι, είναι ότι θέτουν ένα τέλος στο διάλογο, δεδομένου ότι όλοι οι ενδιαφερόμενοι προτείνουν θεωρίες για πράγματα, τα οποία είναι αδύνατο να γνωρίσουμε! Ο Derrida θα έθετε τέλος σε ένα τέτοιο διάλογο με τη θεωρία του για την «αποκλειστικότητα» του κειμένου. Δεν υπάρχει τίποτα έξω από το κείμενο. Με αυτό το απόφθεγμα αποκλείει και τον ίδιο τον εαυτό του. Γνωρίζει, δηλαδή, ότι δεν υπάρχει τίποτα έξω από το κείμενο. Με αυτή τη διατύπωση, και ο ίδιος αποκλείει τον εαυτό του από όλα τα κείμενα, είτε προ-μοντέρνα είτε σύγχρονα, και αποκλείει και την ίδια τη μη-θεωρία του. Θεωρητικά, θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει μια τέτοια θεωρία, αλλά οι κοινωνικοί επιστήμονες θα την απέρριπταν. Οι δε οπαδοί της θεωρίας της αποδόμησης, προτιμούν να επιτίθενται κατά των συγγραφέων και όχι κατά των ίδιων των κειμένων. Ωστόσο, άλλοι μελετητές θεωρούν τον διανοητικό διάλογο θετική προσέγγιση και μπορούν, ατελώς, να συγκρίνουν το διάλογο με την αναζήτηση για την Ιθάκη στο περίφημο ποίημα του Καβάφη.

Σπύρος Βρυώνης

* Το κείμενο αυτό εκφωνήθηκε στην ημερίδα με θέμα «Ο Νέος Ελληνισμός: Έννοια, περιεχόμενο, χρονικά όρια» που διοργάνωσε η Ακαδημία Αθηνών, στις 19 Οκτωβρίου 2010 και αναγνώστηκε σε ελληνική απόδοση από τον πρόεδρο της Ακαδημίας Κ. Σβολόπουλο. Ο Γ. Καραμπελιάς το επιμελήθηκε σε αντιπαραβολή με το αγγλικό πρωτότυπο.

http://ardin-rixi.gr/2011/07/11/%ce%ba%ce%bf%ce%b9%ce%bd%cf%89%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%ae%ce%bc%ce%b5%cf%82-%ce%ad%ce%b8%ce%bd%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b5%ce%b8%ce%bd%ce%b9%ce%ba/

Αιχμάλωτοι της Γερμανίας

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

από την εφημερίδα » Το Ποντίκι» (24-11)

«Αυτή η κυβέρνηση θα προωθήσει την επικύρωση των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου και θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου 2012. (…) Πιστεύουμε επίσης ότι οι εκλογές θα εξομαλύνουν την κατάσταση στην Ελληνική κοινωνία, εκτονώνοντας τις πολιτικές πιέσεις και αποτρέποντας σοβαρές κοινωνικές αναταραχές». Αυτά έλεγε ο Σαμαράς στις 13 του μηνός, στην επιστολή που απέστειλε στους ηγέτες της ευρωδεξιάς.

Αυτό – δηλαδή οι εκλογές τον Φεβρουάριο – ήταν το υποτιθέμενο δικό του κέρδος (πείτε το και… αντάλλαγμα) για να συναινέσει στη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. – ΛΑΟΣ: ότι το πολιτικό κουβάρι θα ξετυλιγόταν στην κάλπη και ο ελληνικός λαός θα αποκτούσε τουλάχιστον μια κυβέρνηση, έστω και συνασπισμού, η οποία θα είχε την εκλογική νομιμοποίηση που λείπει εντελώς από τη σημερινή.

Αυτό το υποτιθέμενο κέρδος για τον Σαμαρά έγινε χθες καπνός. Τα αποσπάσματα που διαβάσατε παραπάνω εξαφανίστηκαν από τη δεύτερη επιστολή, την οποία ο πρόεδρος της Ν.Δ. απέστειλε χθες στην τρόικα (Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ) και το Eurogroup, αποσπώντας μάλιστα την κατ’ αρχήν θετική αντίδραση Γαλλίας και Γερμανίας.

Προσέξτε όμως μια λεπτομέρεια: Η χθεσινή επιστολή… διατήρησε τις επιφυλάξεις που διατύπωνε η πρώτη προς το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα – και μάλιστα με τις ίδιες εκφράσεις. Δηλαδή:

● Χαρακτηρίζει ανεπιτυχή την εφαρμογή «εργαλείων» όπως η περικοπή των δημοσίων δαπανών, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και η αξιοποίηση της ανεκμετάλλευτης ακίνητης δημόσιας περιουσίας, παρότι δεσμεύεται ότι τα στηρίζει.

● Λέει ότι «συγκεκριμένες πολιτικές πρέπει να τροποποιηθούν προκειμένου να εξασφαλιστεί η επιτυχία του Προγράμματος. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο, αφού, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες ευρωπαϊκές προβλέψεις για την οικονομία, η Ελλάδα το 2012 θα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που θα βρίσκεται πέντε συνεχή έτη σε ύφεση!».

● Προϊδεάζει για «βιώσιμες εναλλακτικές πολιτικές», αλλά «αυστηρά εντός του πλαισίου που περιγράφεται από το Πρόγραμμα».

Αυτό το περιεχόμενο της πρώτης επιστολής λοιπόν υπάρχει και στη δεύτερη, η οποία μάλιστα στη Ν.Δ. θεωρείται βέβαιο πως θα γίνει αποδεκτή από τρόικα και ευρωζώνη. Στη Συγγρού μάλιστα επικαλούνταν και «προεργασία» η οποία είχε ήδη γίνει και εξασφάλιζε την αποδοχή της επιστολής.

Γιατί, λοιπόν, τα πραγματικά αφεντικά της χώρας θα δεχθούν μια επιστολή την οποία είχαν προηγουμένως απορρίψει; Μόνο επειδή ο Σαμαράς παραιτείται από την επιδίωξή του για εκλογές; Είναι αυτός επαρκής λόγος; Αν την ερχόμενη Τρίτη επισημοποιηθεί η αποδοχή της, τότε… μάλλον είναι. Και, σ’ αυτή την περίπτωση, αποδεικνύεται τι ακριβώς ήταν αυτό που ενοχλούσε ειδικά τη Γερμανία: οι εκλογές.

Ακόμη όμως κι αν οι Γερμανοί – κυρίως – αλλά και οι υπόλοιποι ευρωκράτες και το ΔΝΤ ζητήσουν περαιτέρω «βελτίωση» της επιστολής, ο Σαμαράς και η Ν.Δ. έχουν ήδη εγκαταλείψει τη διεκδίκηση περί διεξαγωγής εκλογών. Έτσι οι Ευρωπαίοι «φίλοι» και «εταίροι» μας, ύστερα από τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, τώρα μπλοκάρουν επισήμως και τις εκλογές.

Επισημοποιούν έτσι ότι πάντα μια «φυτευτή» κυβέρνηση είναι προτιμότερη από μια εκλεγμένη. Ιδιαίτερα την ώρα που παίζονται και διαμορφώνονται οι όροι της χρεοκοπίας και της ασφυκτικής διακυβέρνησης της Ευρώπης από τη Γερμανία.

Έπεσε πολύ ξύλο…

Γιατί όμως καίγονται οι Γερμανοί να μην γίνουν εκλογές στην Ελλάδα – τουλάχιστον τώρα; Απλώς επειδή πιστεύουν ότι ο Σαμαράς θα τους κάνει… κόνξες και θα ζητήσει «αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου»; Προφανώς όχι, διότι ο ίδιος ο πρόεδρος της Ν.Δ.:

● Βάζει μόνος του πιπέρι στη γλώσσα του για να θυμάται να μην ξαναπεί την απαγορευμένη λέξη. Όπως άλλωστε έχει ειδοποιηθεί αρμοδίως, αυτή είναι μια σκέψη που δεν μπορεί όχι να τη λέει κάποιος, αλλά ούτε καν να τη σκέπτεται.

● Με την αποδοχή της συγκυβέρνησης υπό τον Παπαδήμο έχει ήδη συγκατανεύσει σε όσα επαχθέστατα για την Ελλάδα με λεπτομέρειες σημειώναμε χθες («Την υπογραφή μας να ξέρουμε πού τη βάζουμε»).

Ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι η Γερμανία, πέραν όλων των άλλων, προκειμένου να αποδεχθεί τη θέσπιση ευρωομολόγου, βάζει ζήτημα εσπευσμένης αλλαγής των ευρωσυνθηκών, για τους λόγους που από χθες έχουμε εξηγήσει. Άλλωστε γι’ αυτό την κυβέρνηση Παπαδήμου ακολούθησε η παρόμοιας λογικής κυβέρνηση Μόντι στην Ιταλία. Στο σημερινό «Ποντίκι» θα βρείτε πολλά ενδιαφέροντα επ’ αυτού…

Ένας επιπλέον λόγος βιασύνης για τη Γερμανία είναι ότι ήδη οι αγορές τής έτριξαν τα δόντια για τα καλά. Βγήκε χθες να δανειστεί με δεκαετή ομόλογα 6 δισ. ευρώ και με το ζόρι της έδωσαν λίγο πάνω από τα μισά, εκ των οποίων… τα μισά έβαλε η… Bundesbank! Με αυτή την τουφεκιά το αποκαλούμενο «έξυπνο χρήμα» χτύπησε πολλά τρυγόνια:

1. Τιμώρησε τη Γερμανία για την απροθυμία της να «τρέξει» την απαιτούμενη από τις αγορές «λύση» του ευρωομολόγου, αλλά και να αποδεχθεί ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ως «ύστατου δανειστή».

Μάλιστα το έκανε την ημέρα που οι Γερμανοί, όπως αναμενόταν, εμφανίζονταν δύσθυμοι στην πρόταση της Κομισιόν με τις τρεις εκδοχές ευρωομολόγου. Και την ώρα που στη γερμανική Βουλή η Μέρκελ διακήρυσσε ότι ο ρόλος της ΕΚΤ δεν νοείται να αλλάξει.

2. Έδειξε στο αφεντικό της ευρωζώνης ότι ο τελικός του στόχος είναι η ίδια η Γερμανία.

3. Σε συνδυασμό με τη σαφή απειλή του οίκου Fitch για υποβάθμιση της Γαλλίας, έριξε μια τροχιοδεικτική βολή υποσημειώνοντας ότι κανείς δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής σε αυτή την κρίση.

4. Έθεσαν ένα μεγάλο πρόβλημα: Αν η Γερμανία δεν μπορεί να δανειστεί, τότε πώς το περίφημο EFSF, το προσωρινό ταμείο χρηματοπιστωτικής στήριξης της ευρωζώνης, θα βρει τα κεφάλαια για να… «διασώζει» χώρες που κινδυνεύουν με χρεοκοπία;

Μόλις πριν από λίγες μέρες το ίδιο το EFSF, επιχειρώντας να δανειστεί 5 δισ. ευρώ για να χρηματοδοτήσει την Ιρλανδία, βρήκε μετά βίας λίγο περισσότερα από τα μισά, αναγκαζόμενο μάλιστα να βάλει και 100 εκατ. από την… τσέπη του. Το μήνυμα λοιπόν είναι ότι η εμπιστοσύνη των αγορών όχι μόνο προς την ευρωζώνη, αλλά και προς την ίδια τη Γερμανία, έχει κλονιστεί σοβαρότατα.

Σε αυτό το πλαίσιο ας λάβουμε σοβαρά υπόψιν την προειδοποίηση πολλών αναλυτών ότι, π.χ., η Ιταλία είναι «πολύ μεγάλη για να διασωθεί από το EFSF», και μάλιστα με κόλπα τύπου αύξησης των εγγυήσεων. Ζητείται ζεστό χρήμα και, αν δεν βρεθεί, θα έχουμε πολλά ζητήματα στο άμεσο μέλλον.

5. Επιβεβαίωσαν όσους υποστηρίζουν ότι η θέσπιση του ευρωομολόγου θα ανοίξει ένα τεράστιο πεδίο κερδοσκοπίας. Ας το κάνουμε λίγο πιο λιανά: Τι έδειξαν, μεταξύ άλλων, χθες οι αγορές στη Γερμανία; Ότι η προοπτική εγγύησης του ευρωπαϊκού χρέους αδυνατίζει την ίδια, ιδιαίτερα σε περίοδο που η ευρωζώνη πηγαίνει για ύφεση και η Γερμανία ενδέχεται να απειληθεί τουλάχιστον με στασιμότητα.

Οι αγορές, προβλέποντας ότι μεσοπρόθεσμα τα επιτόκια της Γερμανίας θα αυξηθούν, προτιμούν να αγοράσουν αργότερα με μεγαλύτερες αποδόσεις. Την ίδια ακριβώς λογική θα ακολουθήσουν και με το EFSF, αλλά και με το ευρωομόλογο, το οποίο οι περισσότεροι εκτιμούν ότι η Γερμανία σύντομα θα αποδεχθεί αδυνατώντας να εμμείνει στη σημερινή της άρνηση.

Με άλλα λόγια οι «επενδυτές» βλέπουν ότι ένας νέος μεγάλος γύρος κερδοσκοπίας αρχίζει πάνω στα ερείπια της ευρωπαϊκής (και οσονούπω της γερμανικής) αξιοπιστίας.

Αυτήν ακριβώς την ώρα, λοιπόν, η Ελλάδα βιάζεται να απεμπολήσει όλα της τα δικαιώματα, να αλλάξει το νομικό καθεστώς του χρέους της, να διασφαλίσει πλήρως τους δανειστές της και να παραχωρήσει περιουσία, δημοσιονομική και πολιτική κυριαρχία. Για χάρη του ευρώ, το οποίο εν τω μεταξύ… καταρρέει!

Όσοι συμπράξουν σε αυτό το έγκλημα, πού πάνω στη Γη θα βρουν τόπο να κρυφτούν;

http://ardin-rixi.gr/2011/11/24/%ce%b1%ce%b9%cf%87%ce%bc%ce%ac%ce%bb%cf%89%cf%84%ce%bf%ce%b9-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b3%ce%b5%cf%81%ce%bc%ce%b1%ce%bd%ce%af%ce%b1%cf%82/

Όταν γυρίσω θα τους γαμήσω – Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Στον Πρωθυπουργό το θέμα του δικαίου των ομολόγων του PSI+ με επίκαιρη ερώτηση Τσίπρα

Μετά την κατάθεση επίκαιρης ερώτησης στον υπουργό Οικονομικών κύριο Ε. Βενιζέλο για το δίκαιο των ομολόγων του PSI+ από τον ανεξάρτητο βουλευτή (πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ) κύριο Π. Κουρουμπλή, στο θέμα επανέρχεται με επίκαιρη ερώτηση στον Πρωθυπουργό, κ. Λουκά Παπαδήμο ο Πρόεδρος του Συνασπισμού κύριος Τσίπρας.

Μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει επίσημη απάντηση από την ελληνική κυβέρνηση, ωστόσο το θέμα βρίσκεται, πλέον, σχεδόν καθημερινά στα διεθνή ΜΜΕ τα οποία φαίνεται να συμφωνούν πως το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων είναι το σημαντικότερο νομικό πλεονέκτημα της Ελλάδας και ίσως το τελευταίο διαπραγματευτικό της χαρτί απέναντι στους δανειστές της.

Πρόσφατο δημοσίευμα των New York Times ανέφερε πως το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων αποτελεί τόσο δυνατό όπλο στα χέρια της Ελλάδας που μπορεί να επηρεάσει ακόμη και το αν και πώς θα αποπληρωθούν τα CDS όσων ομολογιούχων αρνηθούν να συμμετάσχουν εθελοντικά στο PSI+ με στόχο την αναδιάρθρωση του χρέους που κατέχουν οι τράπεζες κατά 50%.

Αν και σύμφωνα με προηγούμενα δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου η ελληνική κυβέρνηση φέρεται να είχε συμφωνήσει στη μετατροπή του δικαίου των ελληνικών ομολόγων στο αγγλικό, τόσο στο PSI του 21% όσο και στο υπό διαπραγμάτευση PSI+ του 50%, νέες πληροφορίες και δημοσιεύματα δείχνουν πως υπό το βάρος των διαστάσεων που έχει λάβει το θέμα μετά την εκστρατεία ενημέρωσης που ξεκίνησε από το XrimaNews.gr και συνεχίστηκε από μεγάλους δικτυακούς τόπους ενημέρωσης και τα μεγαλύτερα ελληνικά μπλογκς και μετά την ανάδειξη του θέματος στη Βουλή, η ελληνική κυβέρνηση διαφώνησε, για πρώτη φορά, με το ενδεχόμενο αλλαγής του δικαίου στις τρέχουσες διαπραγματεύσεις της με το IIF.

Πιθανολογείται πως η ελληνική κυβέρνηση εκμεταλλεύεται, πλέον, ακριβώς αυτόν το θόρυβο που έχει ξεσπάσει για το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων ώστε να μπορέσει να αποφύγει την απαίτηση του IIF για αλλαγή του ή να χρησιμοποιήσει αυτό το διαπραγματευτικό χαρτί με καλύτερο απ’ ότι στο παρελθόν τρόπο.

Αυτό που έχει μείζονα σημασία, πάντως, είναι να μη χαθεί το μεγαλύτερο και τελευταίο, ίσως, νομικό πλεονέκτημα της Ελλάδας απέναντι στην Τρόικα και τους δανειστές της και στα πλαίσια αυτής της λογικής κινούνται τόσο δημοσιεύματα στο διεθνή και ελληνικό τύπο όσο και η σημερινή επίκαιρη ερώτηση του κυρίου Τσίπρα το κείμενο της οποίας ακολουθεί. Δεδομένου ότι η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να έχει καταθέσει τις τελικές της προτάσεις για τους όρους του PSI+ μέχρι τα τέλη του μήνα, είναι επείγον η εκστρατεία ενημέρωσης να συνεχιστεί και γι’ αυτό το λόγο ζητούμε τη συνδρομή όσων δημοσιογράφων, βουλετών ή πολιτών μπορούν, ο καθένας με τον τρόπο του, να βοηθήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση.

Το θέμα του δικαίου των ελληνικών ομολόγων δεν είναι κομματικό, είναι εθνικό και μας αφορά όλους. Αν η Ελλάδα διατηρήσει το ελληνικό δίκαιο τότε διατηρεί και το δικαίωμα, αν για οποιοδήποτε λόγο χρειαστεί στο μέλλον, να προχωρήσει μονομερώς σε νομικά έγκυρη αναδιάρθρωση του χρέους της και στη χειρότερη περίπτωση να το αποπληρώσει με δραχμές, αν εκδιωχθεί απ’ την ευρωζώνη. Σε αυτήν την περίτπωση η Ελλάδα δε θα βρεθεί υπόχρεη έναντι των δανειστών της με τη δημόσια περιουσία.

Αντίθετα, αν το δίκαιο μετατραπεί στο αγγλικό, τότε η Ελλάδα δε θα έχει κανένα από τα παραπάνω νομικά της πλεονεκτήματα, ενώ στην περίπτωση επιστροφής στη δραχμή τα χρέη της θα παραμείνουν σε ευρώ με αποτέλεσμα μία δραματική πτώχευση που θα επιτρέψει στους δανειστές να διεκδικήσουν, μεταξύ άλλων, ελληνική δημόσια περιουσία.

XrimaNews.gr

 

Επίκαιρη Ερώτηση

Προς τον κ. Πρωθυπουργό

 

Θέμα: «Οι αποφάσεις της 26^ης Οκτώβρη υποθηκεύουν τη δημόσια περιουσία, υπονομεύουν την ελληνική οικονομία και απειλούν με διάλυση την ευρωζώνη».

 

Την στιγμή που η ευρωζώνη κινδυνεύει με διάλυση εξ αιτίας των πολιτικών λιτότητας που αναπαράγουν την ύφεση, η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο αρνείται να διεκδικήσει την αλλαγή του ρόλου της ΕΚΤ, ώστε αυτή να αποτελεί δανειστή ύστατης καταφυγής και να αναλάβει μέρος του υπέρογκου χρέους των χωρών της περιφέρειας, αλλά επιμένει στην υλοποίηση των αποφάσεων της 26^ης Οκτωβρίου, που προμηνύονται καταστροφικές για την ελληνική οικονομία αλλά και για όλη την ευρωζώνη.

Επειδή οι αποφάσεις αυτές, βρίσκονται ήδη στον αέρα και είναι αδιανόητο να καλείται ο λαός μας σε νέες θυσίες για σχέδια που έχουν ήδη καταρρεύσει, επειδή ακόμη και σήμερα η χώρα μας έχει νομικά πλεονεκτήματα που θα απεμπολήσει αν εφαρμοστούν οι αποφάσεις, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τη μεταφορά του συνόλου του χρέους στο αγγλοσαξονικό δίκαιο, επειδή, ο υπουργός Οικονομικών, ανακοίνωσε στη Βουλή ότι το ποσό εγγυοδοσίας του ελληνικού δημοσίου προς τις τράπεζες αυξάνεται τελικά σε 60 δισ. από τα 30 δισ. ευρώ,

 

Ερωτάται ο κ. Πρωθυπουργός

 

• Σκοπεύει να επιμείνει στη πιστή εφαρμογή των αποφάσεων της 26^ης Οκτωβρίου, ακόμα και αν παραμείνουν οι απαιτήσεις του κ. Νταλάρα για ληστρικό επιτόκιο 8% στα ελληνικά ομόλογα, που θα καταστήσει το κούρεμα του χρέους κατά 50% ως δώρο άδωρο;

• Σκοπεύει να αποδεχθεί το αίτημα των πιστωτών που θα συμμετέχουν στο λεγόμενο PSI για αλλαγή του δικαίου που διέπει τις δανειακές συμβάσεις, στο  αγγλοσαξονικό δίκαιο, υποθηκεύοντας έτσι το σύνολο της ελληνικής δημόσιας περιουσίας καθώς και κάθε πιθανούς μελλοντικούς μας πόρους;

• Σκοπεύει να διεκδικήσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα  να κουρέψει τα 70 δις ευρώ ομολόγων του ελληνικού δημοσίου που έχει συγκεντρώσει ή θα επιλέξει να την αφήσει να κερδοσκοπεί σε βάρος του ελληνικού δημοσίου;

Ο ερωτών Βουλευτής

Αλέξης Τσίπρας

Μικρό μου Pony…

Η οικονομική κρίση που περνάει η χώρα μπορεί να είναι αφορμή για νέες (ή και παλιές) επιχειρηματικές ευκαιρίες. Αυτό αποδεικνύει έμπρακτα η προσπάθεια της ελληνικής αυτοκινητοβιομηχανίας Namco που ετοιμάζει να βάλει εκ νέου σε γραμμή παραγωγής το θρυλικό PONY. Το αγαπημένο για πολλούς αυτοκίνητο της δεκαετίας του 1970 και των αρχών του ’80 αναμένεται να μπει στην παραγωγή το 2012, με στόχο να κατακτήσει μερίδιο της ελληνικής αγοράς αλλά και χωρών της Αφρικής, που ήδη έχουν επιδείξει ενδιαφέρον, όπως η Αίγυπτος και η Αγκόλα. Τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του αυτοκινήτου είναι τα ανθεκτικά χαρακτηριστικά του και η ιδιαίτερα χαμηλή τιμή του.
Η παραγωγή του Pony στην Ελλάδα ξεκίνησε το 1974 με τη σφραγίδα της Citroen και προτιμήθηκε από πολλούς καταναλωτές λόγω της χαμηλής τιμής του. Κατά τη διάρκεια της χρυσής εποχής της Namco, στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης παράγονταν 8 – 10 αυτοκίνητα ημερησίως. Η τότε, όμως, τροποποίηση της νομοθεσίας για τα ελαφριά αυτοκίνητα πόλης σε συνδυασμό με τις συνεχείς απεργίες των εργατών που κράτησαν για αρκετές μέρες κλειστό το εργοστάσιο, λειτούργησαν ανασταλτικά στην επιτυχημένη πορεία του Pony, με αποτέλεσμα να σταματήσει η παραγωγή των αυτοκινήτων το 1983.

Το http://www.koutipandoras.gr μίλησε με την Ιωάννα Παπαπαναγιώτου, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων της ελληνικής αυτοκινητοβιομηχανίας:

Η Namco είναι η μοναδική ελληνική αυτοκινητοβιομηχανία. Ουσιαστικά μιλάμε για επανακυκλοφορία του επιτυχημένου – προ τριακονταετίας – Pony;

Η εταιρεία ΝΑΜΚΟ έχει 50 χρόνια εμπειρίας στην κατασκευή οχημάτων. Πιο συγκεκριμένα, έχει κατασκευάσει και πουλήσει 40,000 οχήματα στην Ελλάδα και 800,000 οχήματα σε 14 χώρες παγκοσμίως. Σύντομα θα παρουσιάσουμε τη νέα γενιά των οχημάτων μας, το PONΥ 4. Το PONΥ αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τους Έλληνες διότι ήταν και είναι ουσιαστικά το μοναδικό Ελληνικό αυτοκίνητο. Όπως μαρτυρά και το ακρωνύμιο της εταιρείας NAMCO – National Motor Company, το PONY είχε και έχει τον χαρακτήρα του Εθνικού Οχήματος.

Σε ποιο στάδιο βρίσκεται η κατασκευή των αυτοκινήτων;

Στο στάδιο των δοκιμών. Αυτή τη στιγμή κατασκευάζουμε πρωτότυπα οχήματα PONY 4 τα οποία δοκιμάζονται σε διάφορες συνθήκες, σκληρές και μη, σε θερμοκρασίες και εδάφη, σε συσχετισμό κινητήρα, κιβωτίου ταχυτήτων και ωφέλιμου φορτίου, ώστε να καταλήξουμε στον βέλτιστο συνδυασμό για την παραγωγή ενός δυνατού και φθηνού αυτοκινήτου.

Ποια είναι τα τεχνικά χαρακτηριστικά του Pony;

Οι προσωρινές τεχνικές προδιαγραφές του PONY 4 περιλαμβάνουν 4κύλινδρο κινητήρα PCM (Peugeot‐Citroën Moteurs) ή FIAT, 1.360cc, 75‐80 ίππων, με χειροκίνητο κιβώτιο 5 ταχυτήτων και ABS. Αλλά και με 800 κιλά ωφέλιμο φορτίο με πίσω άξονα δικής μας κατασκευής. Αυτά μπορώ να πω για την ώρα. Για περισσότερες τεχνικές προδιαγραφές θα τα πούμε όταν θα οριστικοποιηθεί το μοντέλο PONY 4 που θα καταλήξει στην παραγωγή για την Ελλάδα. Πάντως, ο προγραμματισμός μας περιλαμβάνει το βενζινοκίνητο PONY στην 1η φάση παραγωγής, το πετρελαιοκίνητο PONY όπως επίσης και το 4×4 στη 2η φάση αλλά και το ηλεκτροκίνητο PONY στην 3η φάση.

Ποια θα είναι η τιμή αγοράς ενός Pony στην Ελλάδα;

Το βενζινοκίνητο PONY 4 θα κυκλοφορήσει για επαγγελματική ή/και ιδιωτική

χρήση, στην τιμή που έχει προκοστολογηθεί στα €6,910 αλλά καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια ώστε η τελική τιμή του οχήματος να μην ξεπεράσει τα €7,000. Η παραγωγή του οχήματος δεν εξαρτάται εξ’ολοκλήρου από την εταιρεία μας, μιας και όπως καταλαβαίνετε, μπορούμε να κατασκευάσουμε εκατοντάδες οχήματα στο εργοστάσιό μας αλλά χωρίς αυτά να μπορούν να βγουν στους δρόμους με πινακίδες για τη διάθεση του κόσμου που απεγνωσμένα μας ζητά το PONY.

Προφανώς αναφέρεστε σε κάποια γραφειοκρατικά εμπόδια που έχουν προκύψει…

Το Υπουργείο Μεταφορών καλείται να μην φέρει γραφειοκρατικά εμπόδια στην Ταξινόμηση και Κυκλοφορία του PONY που έχει ήδη την Έγκριση Τύπου από τη Γερμανία. Δυστυχέστατα, η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος αυθαίρετα και εντελώς παράνομα αρνείται να εφαρμόσει τον Νόμο 3259/2004, Άρθρο 39, εξακολουθώντας να βάζει παράνομα εμπόδια στην πλήρη επαναλειτουργία της NAMKO ΕΛΛΑΣ.

Όταν ξεπερασθούν τα προβλήματα, πότε αναμένεται να ξεκινήσει η παραγωγή;

Από την πλευρά μας καταβάλλουμε μεγάλες προσπάθειες ώστε η παραγωγή του PONY να ξεκινήσει μέσα στο πρώτο τετράμηνο του 2012 και η διάθεσή του να ξεκινήσει από το καλοκαίρι του 2012. Αυτό θα σημάνει την άμεση πρόσληψη 300 – 400 ατόμων για την παραγωγή και την άμεση προώθηση του PONY.

Με την κυκλοφορία του νέου μοντέλου δίνεται και μια ευκαιρία για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Μέσα στην απογοήτευση και την ανεργία που ζούμε πιστεύουμε ότι αυτό θα δώσει μια μικρή ανάσα για την περιοχή της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο, αφού θα χρησιμοποιήσουμε Έλληνες προμηθευτές οπότε και η απασχόληση περισσότερων ατόμων θα καταστεί αναγκαία.

Το παλιό Pony:

 

http://www.koutipandoras.gr/?p=12267

«Τα τραγούδια των Ελλήνων – το δημοτικό τραγούδι»

                                                                                  ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

 Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί στην εκδήλωση με θέμα «τα τραγούδια των Ελλήνων – Α΄ – το δημοτικό τραγούδι», την Κυριακή 27 Νοεμβρίου, στις 11:00 π.μ., στην αίθουσα του πολιτιστικού συλλόγου «Σήμαντρο» (Ελευθ. Βενιζέλου 59 Α, Χολαργός).

Τραγουδούν οι :

Γεώργιος Χατζηχρόνογλου, Άρχων Υμνωδός της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και πρωτοψάλτης του Ι.Ν. Φανερωμένης Χολαργού,

Πολυφωνικό ηπειρώτικο σύνολο του ΕΡ.Κ.Ε.Τ.

Συμμετἐχουν με εισηγήσεις οι :                                                    

Βιβή Γ. Κανελλάτου, μουσικολόγος – καλλιτεχνική διευθυντής ΕΡ.Κ.Ε.Τ.,

Αθηνά Στεργίου, φιλόλογος – δημοσιογράφος

Για πληροφορίες επικοινωνήστε στο 210-6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΓΓΕΝΕΙΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ

 του ΜΕΛΕΤΗ Η. ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΥ – Δρ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ  ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΓΕΝΕΥΗΣ

     Η κυβέρνηση Παπαδήμου πάσχει από τρεις βασικές εγγενείς  αντιφάσεις, που δημιουργούν  σοβαρή αμφιβολία για την ευόδωση των σκοπών της.

   1. Η σωφροσύνη θα επέτασσε ο κ. Λουκάς Παπαδήμος να σχηματίσει μία ολιγομελή κυβέρνηση προσωπικοτήτων, χωρίς απολύτως καμμία σχέση με το πολιτικό σύστημα που οδήγησε την χώρα στην πρωτοφανή χρεωκοπία. Αντ’αυτού, δέχθηκε πλήρως τους όρους των κομμάτων που τον κάλεσαν να «κυβερνήσει». Δέχθηκε ως αντιπροέδρους τους δύο αποτυχημένους, δημόσια προπηλακιζόμενους και  βαλλόμενους πανταχόθεν αντιπροέδρους του προκατόχου του. Του επεβλήθη το ίδιο οικονομικό επιτελείο, που απέτυχε παταγωδώς , δύο χρόνια τώρα, να επιλύσει και το παραμικρό πρόβλημα. Και σχημάτισε μία τερατώδη παλαιοκομματική κυβέρνηση 49 μελών, που εκπροσωπούν όλο σχεδόν το φάσμα του πολιτικού συστήματος που ευθύνεται για την κατάρρευση της χώρας.

    Ας φανταστεί κανείς τον Ελευθέριο Βενιζέλο το 1910 να σχηματίζει κυβέρνηση με υπουργούς τους παλαιοκομματικούς πολιτευτές που είχαν οδηγήσει την Ελλάδα στην χρεωκοπία του 1893 και στον εξευτελισμό του 1897.Ας φανταστεί κανείς τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να σχηματίζει κυβέρνηση, το 1974, από εκπροσώπους του οικτρού καθεστώτος που οδήγησε την Ελλάδα στην εθνική τραγωδία της Κύπρου.

   Όσοι φαντασιώνονται τον κ.Παπαδήμο ως την προσωπικότητα που θα ανατρέψει το σύστημα, ας θυμηθούν ότι υπήρξε στενός συνεργάτης των πρωθυπουργών και διορισμένος τραπεζίτης των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης. Γνωρίζει καλά, εκ των έσω, το ελληνικό πολιτικό σύστημα, αφού επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου, τον Δεκέμβριο του 1993, διορίστηκε υποδιοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, και διοικητής τον Οκτώβριο του 1994. Από το 2002 έως το 2010 ήταν αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (με ελληνική κυβερνητική υπόδειξη) και μετά την αποχώρησή του μέχρι την πρωθυπουργοποίησή του διετέλεσε άμισθος σύμβουλος του οικτρά αποτυχημένου πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου. Επομένως, αν και τονίστηκε ιδιαίτερα το επιστημονικό προφίλ του, πολιτικά είναι οργανικό μέρος του συστήματος της Μεταπολίτευσης. Αυτό εξηγεί την έλλειψη οποιουδήποτε όρου και διαπραγματευτικής ισχύος εκ μέρους του. («Δέχομαι την εντολή, αλλά θα σχηματίσω μία κυβέρνηση 15 εξωκομματικών προσωπικοτήτων, θα εισπράξω την 6^η δόση, θα καταθέσω ένα πολυνομοσχέδιο-εξπρές με τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και θα διεξαγάγω εκλογές τον Ιανουάριο», όφειλε να απαντήσει, προκειμένου να έχει κάποια ελάχιστη πιθανότητα επιτυχίας).

    Στο εσωτερικό της κυβέρνησης Παπαδήμου είναι εγκατεστημένος ο σκληρός πυρήνας του παλαιοκομματισμού, οι αξιωματούχοι των κομμάτων που οδήγησαν την Ελλάδα στην διάλυση, οι κομματάνθρωποι και οι ευνοούμενοι, οι εγκάθετοι των κομματικών μηχανισμών και οι κυνικοί εκπρόσωποι της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας. Βρίσκονται εκεί ακριβώς για να μην υπάρξει καμμία περίπτωση να συρρικνωθεί το πελατειακό τους κράτος, να μην καταργηθούν οι χιλιάδες άχρηστοι οργανισμοί-πρυτανεία αργομισθίας των κομματικών στελεχών, να μην περικοπούν κατ’ελάχιστον τα προκλητικά τους προνόμια. Αυτή είναι η πρώτη θεμελιώδης αντίφαση αυτής της κυβέρνησης.

  2. Η δεύτερη αντίφαση αφορά την ασκηθησομένη οικονομική πολιτική. Η σκληρή φορολογική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου-Βενιζέλου-Λοβέρδου συνέτριψε την κατανάλωση, κατέστρεψε τις μικρομεσαίες και πολλές μεγάλες επιχειρήσεις, εκτόξευσε την ανεργία στο εκατομμύριο, προκάλεσε μαζικό κύμα μετανάστευσης πτυχιούχων ακόμη και μεσηλίκων στο εξωτερικό, στοχοποίησε την ακίνητη περιουσία (τελικό καταφύγιο της ελληνικής οικογένειας) και δημιούργησε κλίμα γενικευμένης απόγνωσης και απαισιοδοξίας. Παράλληλα, η κυβέρνηση αυτή δεν εφάρμοσε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΜΙΑ από τις κατεπείγουσες και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, δηλαδή κατάργηση ΔΕΚΟ, άχρηστων δημόσιων οργανισμών κλπ., περιφρουρώντας λυσσαλέα τα προνόμια της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας. Επειδή ακριβώς δεν ήθελε να αγγίξει το τεράστιο, διεφθαρμένο, δαπανηρό, σοβιετικών προδιαγραφών πελατειακό κράτος, προκειμένου να αντλήσει τα απαιτούμενα χρήματα επιδόθηκε σε πρωτοφανή φορολογική επιδρομή εναντίον της ελληνικής κοινωνίας. Με μοναδικό αποτέλεσμα την κατάρρευση των φορολογικών εσόδων και τον αποκλεισμό οιαςδήποτε περίπτωσης να εξέλθει η ελληνική οικονομία από την ύφεση.

   Εάν η κυβέρνηση Παπαδήμου ακολουθήσει αυτήν την οικτρή πολιτική, είναι απολύτως βέβαιο ότι η κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας θα συνεχίσει αδιατάρακτη την πορεία της, μέχρις ότου η χώρα μας μετατραπεί σε σωρό ερειπίων. Μέχρις στιγμής, στις προγραμματικές δηλώσεις της νέας (όσο και παληάς) κυβέρνησης  αναπαράγεται η ίδια καταστροφική συνταγή: αύξηση φόρων και μείωση μισθών. Αλλά δεν ακούσαμε κάποια εξαγγελία για μία γενναία αναδιάρθρωση του κράτους και τις ριζικές μεταρρυθμίσεις που θα καθιστούσαν την Ελλάδα βιώσιμο κράτος. Επίσης ο νέος (αλλά επικεφαλής κυβερνήσεως του παρελθόντος) πρωθυπουργός δεν έκανε κάποιο διάγγελμα, να εξηγήσει στον ελληνικό λαό την ενδεδειγμένη κατεύθυνση που απαιτούν οι περιστάσεις. Δεν βρήκε το θάρρος να εξηγήσει ότι η ζωή μας όπως την ξέραμε αποτελεί παρελθόν, ότι πρέπει όλοι μαζί να ανασκουμπωθούμε και να αλλάξουμε τρόπο ζωής και κυρίως τρόπο σκέψης.

   3. Η τρίτη-και ίσως η βαθύτερη- αντίφαση της κυβέρνησης Παπαδήμου είναι ότι δεν δείχνει να έχει αντιληφθεί (ή δεν θέλει να αντιληφθεί) ότι το πρόβλημα της χώρας επιφανειακά μόνον είναι οικονομικό, ενώ στην ουσία του είναι πολιτικό. ΟΣΟ ΚΥΒΕΡΝΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΕΣΜΟΥΣ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ. Ο κλειστός, αυτοαναφερόμενος και αυτοαναπαραγόμενος ολιγαρχικός κοινοβουλευτισμός της Μεταπολίτευσης, η οικογενειοκρατία, ο φεουδαρχικός τρόπος λειτουργίας των κομμάτων και του κοινοβουλίου, η αναξιοκρατία και η ευνοιοκρατία, η διαφθορά, το μαύρο χρήμα, το πελατειακό σύστημα, ο έλεγχος της Δικαιοσύνης από το πολιτικό σύστημα, η ασυλία των πολιτικών, τα προνόμια, η ανάδειξη των πολιτικών στελεχών όχι από την κοινωνία αλλά από τις αυλές των εκάστοτε τριτοκοσμικών σατραπίσκων, τα κομματικά πανεπιστήμια-φυτώρια κομματικών στελεχών και το «άσυλο» που απαγορεύει την ελεύθερη σκέψη και διευκολύνει το μονοπώλιο του κομματικού λόγου, οι ολιγαρχικοί εκλογικοί νόμοι, οι παρακρατικοί μηχανισμοί με ψευδοπροοδευτικό προσωπείο ως έσχατο καταφύγιο του συστήματος, αυτά συγκροτούν το πρόβλημα της χώρας. Μόνον μία ριζική πολιτική μεταρρύθμιση  μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις εξόδου της χώρας από την προϊούσα αποσύνθεση. Μόνον η εγκαθίδρυση μίας σύγχρονης δημοκρατίας ευρωπαϊκού τύπου, ενός υγιούς κράτους και ενός σοβαρού εκπαιδευτικού συστήματος, μόνον η ανάδειξη νέων πολιτικών δυνάμεων από την κοινωνία εγγυώνται την σωτηρία της χώρας.

    Αυτήν την ριζική πολιτική μεταρρύθμιση δεν μπορεί να την πραγματοποιήσει η κυβέρνηση Παπαδήμου-Βενιζέλου-Πάγκαλου-Αβραμόπουλου κλπ. Επομένως η βαθύτερη δομή που παράγει την χρεωκοπία και αποκλείει την αντιμετώπισή της θα επιβιώνει, όσο θα επιβιώνει το σημερινό πολιτικό καθεστώς. Είναι φανερό ότι ο επίλογος της περιόδου της Μεταπολίτευσης θα είναι μία χαοτική περίοδος, με διαδοχικές κυβερνήσεις σε διάφορους συνδυασμούς, ενώ θα πλήττεται βάναυσα το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού, θα καταρρέει η κοινωνική συνοχή, η δημόσια τάξη, η εθνική αξιοπρέπεια. Μέχρις ότου η λύτρωση έρθει μέσα από την συνολική αντικατάσταση του σημερινού τριτοκοσμικού πολιτικού σκηνικού από ένα νέο, από άφθαρτους, ικανούς και έντιμους ηγέτες.

 

 

Νεοκλής Σαρρής – Η αποβίωση ενός μεγάλου ανθρώπου

Τον Νεοκλή θα τον θρηνήσει η οικογένειά του και θα λείψει στο αμούστακο παιδί του. Θα λείψει και σε όσους από εμάς έτυχε να τον γνωρίσουμε από κοντά και νοιώσαμε την ανθρωπολογική του βαθύτητα, τη δύναμη του πνεύματός του και τον τίμιο και ακέραιο χαρακτήρα του. Θα λείψει όμως και από όσους τον γνώρισαν σαν πανεπιστημιακό δάσκαλο, σαν πνευματική μορφή και σαν μοναδικά εμβριθή γνώστη της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής σε δύσκολα πεδία όπου η γνώση σπανίζει και οι γνώμες κυριαρχούν. Όλοι όσοι τον γνωρίσαμε θα θυμόμαστε αυτό που συνολικά ήταν: Μια μεγάλη ανθρώπινη μορφή και ένα σπανίζων είδος προικισμένου φορέα της μακραίωνης ελληνικότητας.

Δύο λόγια μόνο θα πω όπως τον γνώρισα ως ακαδημαϊκό, ως άνθρωπο και ως φίλο. Συναντηθήκαμε πριν δύο περίπου δεκαετίες, όταν εντάχθηκα στο Πάντειον Πανεπιστήμιο όπου και αυτός δίδασκε. Ακαριαία με εντυπωσίασε η ευθύτητά του, η ειλικρίνειά του, η καλοσύνη του και η βαθιά πρωτογενής και βιωματική συνάμα και ακαδημαϊκή γνώση της Τουρκίας. Επίσης ο μετριοπαθής του χαρακτήρας και η μετριοφροσύνη του. Συνδυασμός προτερημάτων που δεν συναντάς εύκολα. Περισσότερο με εντυπωσίασε το γεγονός ότι ακόμη και γι’ αυτούς που του επιτίθονταν ανελέητα και άδικα δεν ένοιωθε μίσος. Λίγη πίκρα μόνο, συμπάθεια για την κατάντια τους και ετοιμότητα να συζητήσει μαζί με όλους και για όλα.

Πιο καλά, αν όχι πολύ καλά, τον γνώρισα όταν έκανε την επιμέλεια του βιβλίου του Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό Βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας το οποίο εγώ μεν πρότεινα να κυκλοφορήσει στην ελληνική γλώσσα, πλην τη μετάφρασή του ο Νεοκλής επιθυμούσε διακαώς. Πέραν της γνωστής θέσης «να γνωρίσουμε τον αντίπαλό μας» οι λόγοι είναι βαθύτεροι. Πρωτίστως ήθελε οι συμπατριώτες του να ακούσουν από έναν κορυφαίο τούρκο ηγέτη και ακαδημαϊκό αναλυτή τα ίδια πράγματα που ο ίδιος επί δεκαετίες τους έλεγε, όταν ανάλυε την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας.

Ο Νεοκλής Σαρρής εδώ και πολλές δεκαετίες πρόσφερε στους νεοέλληνες κάτι ανεκτίμητο: Μια βαθιά, μοναδικά εξειδικευμένη και απίστευτα ακριβής γνώση της διαδρομής, της συγκρότησης, του χαρακτήρα, της φυσιογνωμίας και του τρόπου σκέψης των Τούρκων. Λαό που όχι μόνο δεν μισούσε αλλά και που ένοιωθε πως, αν και βαθύτατα Έλληνας, ο ίδιος υπήρξε γέννημα θρέμμα της ταραχώδους, αντιφατικής και τραγικής πορείας του νεοτουρκικού κράτους. Μαζί τους μεγάλωσε, βίωσε την τουρκική κοινωνία και τις αντιθέσεις της και μελέτησε επιστημονικά τη συγκρότησή της και την εξέλιξή της. Τελικά, όπως οι περισσότεροι Έλληνες της Ανατολής ξεριζώθηκε και βρέθηκε στο νεοελληνικό κράτος. Είχε την πνευματική και ηθική δύναμη, εν τούτοις, να μην βλέπει εχθρικά τον τουρκικό λαό. Παρέμεινε φίλος με όσους τούρκους γνώριζε και επικοινωνούσε συχνά μαζί τους. Ο Σαρρής ουσιαστικά βίωσε απέραντα την αντιφατική συγκρότηση του νεοτουρκικού κράτους, την επικινδυνότητά του, την ποικιλόμορφη ανθρωπολογική σύνθεση της κοινωνίας του και τις τραγικές αντιθέσεις της αλλά και τις συγγένειες μαζί μας. Αναμφίβολα, ο Νεοκλής Σαρρής όσο κανείς άλλος ήταν σπάνιος γνώστης της διαφοροποιημένης ανθρωπολογικής δομής του λαού του νεοτουρκικού κράτους και των ιδιομορφιών της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

Τα δύο τελευταία χρόνια και κυρίως στη φάση της επιμέλειας του Στρατηγικού Βάθους είχαμε πολύωρες συζητήσεις, οπότε και τον κατάλαβα βαθύτερα και πλατύτερα. Ο Νεοκλής Σαρρής, συνθέτοντας με μοναδικό και απαράμιλλο τρόπο βιωματική γνώση και ακαδημαϊκή γνώση, πολλές φορές μου εξιστορούσε τη διαδρομή των προπάππων του, της οικογένειάς του, των φίλων του στη Μικρά Ασία μέχρι και τον ξεριζωμό τους. Μεταξύ σοβαρού και αστείου του πρότεινα να του πάρω συνέντευξη για να γράψω την προσωπική και πολιτική βιογραφία του. Θα άξιζε τον κόπο γιατί ο Νεοκλής Σαρρής, πνευματικά, βιωματικά και γνωστικά, κυριολεκτικά ενσάρκωνε τη νεότερη ιστορία των νεοελλήνων.

Ο Νεοκλής μιλούσε πάντοτε ισορροπημένα, δίκαια, σωστά και με ακρίβεια που τσάκιζε κόκκαλα. Έλαχε να βρεθώ μαζί του με τούρκους φίλους του και συναδέλφους του. Με άφησε άφωνο ο σεβασμός των Τούρκων για τον Σαρρή. Τον θεωρούσαν τον καλύτερο τουρκολόγο. Αυτό όμως ήταν και το πρόβλημα στην προσωπική και ακαδημαϊκή παρουσία του στο νεοελληνικό κράτος. Τα εγχώρια καθωσπρέπει τρωκτικά, τα ίδια που τελικά κατέστρεψαν το νεοελληνικό κράτος, τον κτυπούσαν ασταμάτητα και ανελέητα. Μιλούμε για τα γνωστά σε όλους μας τρωκτικά στα ποικίλα πεδία της πολιτικής, της επικοινωνίας και της δήθεν επιστήμης που δεν ήθελαν μια τέτοια φωνή να ακούγεται. Το εγχώριο ξενοκρατικό σύστημα που υιοθετούσε μια καταστροφική κατευναστική στάση απέναντι στην Άγκυρα, δεν ήθελε να ακούγεται η φωνή του Σαρρή. Ανθρώπους όπως τον Σαρρή η συμβατική σοφία επιχειρεί πάντοτε να τους κλείσει το στόμα. Είναι όμως σαν να προσπαθεί κανείς να δέσει έναν γίγαντα με κλωστές. Δεν κατάφεραν να τον καταδικάσουν σε σιωπή. Μόνο δολοφονούσαν τον χαρακτήρα του νυχθημερόν και είναι αλήθεια μερικές φορές τον εκνεύριζαν. Ο Νεοκλής παρέμεινε πάντα ο ίδιος: Ένας εγγενώς ήπιος άνθρωπος, γεμάτος καλοσύνη για όλους, ταυτόχρονα δυνατός, αδέκαστος και ακλόνητος, κύρια έγνοια του οποίου ήταν να διατυπώνει απερίφραστα εδραία και αληθή επιχειρήματα και να μην αδικεί κανέναν.

Μεγάλες ανθρώπινες μορφές όπως ο Νεοκλής Σαρρής, όταν αποχωρούν από τον γήινο κόσμο, συνεχίζουν να είναι μαζί μας με το πνεύμα τους, την πανίσχυρη προσωπικότητά τους και τις βαθυστόχαστες αναλύσεις τους. Η επιβλητική παρουσία του Νεοκλή Σαρρή ήταν πάντα ζωντανή και δυνατή και έτσι θα συνεχίσει να είναι. Ο Νεοκλης Σαρρής θα είναι πάντα μαζί μας. Καλό ταξίδι Νεοκλή.

Παναγιώτης Ήφαιστος 19.11.2011

 

 

www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

 

Ο καημός της Ρωμιοσύνης – η κρίση που έγινε κατοχή

Πως οι συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου ετοιμάζουν την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και οδηγούν στην έμμεση κατάλυση του ελληνικού κράτους

 Ομιλία του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου σε εκδήλωση-συνέντευξη τύπου που οργανώθηκε στην ΕΣΗΕΑ στις 15.11 με πρωτοβουλία του Μίκη Θεοδωράκη και συμμετοχή του ομότιμου Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργου Κασιμάτη

Θέλω να ευχαριστήσω τον Μίκη Θεοδωράκη για την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη του και να του εκφράσω τον τεράστιο και ανυπόκριτο θαυμασμό μου για το απαράμιλλο ένστικτο και τη ζωτικότητα που διαθέτει, το εφηβικό πάθος που τον διακρίνει. Προχτές του μιλούσα για τις συνέπειες των αποφάσεων της 26.10. ‘Όταν με άκουσε μου είπε: «πρέπει αμέσως να κάνουμε κάτι, να δώσουμε μια συνέντευξη τύπου».

 Η ιδέα ξεκίνησε πριν από δέκα μέρες. Διάβαζα έκπληκτος ένα άρθρο του New York Times, που αναφερόταν στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και έγραφε περίπου ότι το ελληνικό δίκαιο στο οποίο τώρα υπάγεται συνιστά ένα αποφασιστικό πλεονέκτημα έναντι του αγγλικού δικαίου. Και ότι η συμφωνία αναδιάρθρωσης ήταν περίπου λεόντεια, δεν το έλεγε έτσι, το άφηνε όμως να φανεί καθαρά, υπέρ των τραπεζών. Ξαφνιασμένος άρχισα να τηλεφωνώ στους υποτιθέμενους ειδικούς των κομμάτων και του Μνημονίου και τους αντίθετους. Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μου όταν διαπίστωσα ότι τα ελληνικά κόμματα, ενάμισι χρόνο μετά την είσοδο της χώρας σε μια φοβερή κρίση με αφορμή το χρέος, δεν διαθέτουν καμιά σοβαρή, σε βάθος γνώση των ρυθμίσεων που το αφορούν!

 

Είναι αλήθεια ότι μου έχει ξανατύχει. Θυμάμαι ότι στην περίοδο του Σχεδίου Ανάν ουδείς, ή σχεδόν, δεν είχε καν φυλλομετρήσει, όχι μελετήσει ένα σχέδιο που καθόριζε δια παντός το μέλλον, την ίδια την ύπαρξη  κυπριακού κράτους! Επιχειρηματολογούσαν στις τηλεοράσεις χωρίς να ξέρουν τι περιείχε αυτό το σχέδιο.

 

Μπορείτε άλλωστε να το διαπιστώσετε και σεις αν μπείτε στο ίντερνετ. Θα βρείτε εκεί δεκάδες μελέτες για την Ελλάδα, θα δείτε εξέταση σεναρίων εξόδου ή παραμονής στο ευρώ, θα δείτε ινστιτούτα και πανεπιστήμια να δημοσιεύουν μελέτες επί μελετών, στη Γερμανία, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, το Βέλγιο. Εμείς εδώ σχεδόν τίποτα. Προφανώς περιμένουμε να μας πουν τι θα κάνουμε!

 

Μετά τις 26 Οκτωβρίου, τα πάντα συζητήθηκαν σε αυτή τη χώρα εκτός από ένα: τι περιέχουν και ποιές θα είναι οι συνέπειες εφαρμογής των αποφάσεων της 26^ης Οκτωβρίου. Η προσφυγή στη λαϊκή βούληση που επιβάλλει το πνεύμα, αν όχι το γράμμα του Συντάγματος, παρακάμφθηκε, τρία κόμματα που αλληλομισούνται αποφάσισαν, άραγε υπό την πίεση ποιάς ισχυρής, υπέρτερης δύναμης, διερωτάται κανείς, να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας, ο κ. Σαμαράς έπαιξε το πολιτικό κεφάλι του κορώνα γράμματα και όλα αυτά γιατί; Για να εφαρμοσθούν οι ουσιαστικά άγνωστες στην Ελλάδα ως προς τις συνέπειές της, και μεταξύ των βουλευτών μεν, άβουλων δε, αποφάσεις της 26.10 και να ψηφισθεί από τη Βουλή, με 180 ψήφους η δεύτερη δανειακή σύμβαση.

 

Μας λένε ότι αν δεν εφαρμοσθούν οι αποφάσεις της 26.10 θα μας διώξουν από την ευρωζώνη. Θα επιχειρήσουμε να σας δείξουμε, εξετάζοντας τον συνδυασμό νομικών και ρυθμίσεων οικονομικής πολιτικής που επιβάλλονται στην Ελλάδα, ότι σκοπός, ή πάντως αποτέλεσμα των αποφάσεων αυτών, θα είναι ακριβώς να διευκολύνουν την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Σήμερα, το χρέος είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί να κόψει την Ελλάδα, μπορεί να κόψει και τους πιστωτές. Αν όμως εφαρμοσθούν τα συμφωνηθέντα, η Ελλάδα θα «αφοπλισθεί» από τα κυριότερα διαπραγματευτικά χαρτιά της.

 

Η συμφωνία δεν είναι φτιαγμένη για να κάνει βιώσιμη την Ελλάδα, είναι φτιαγμένη για να την οδηγήσει σε κατάσταση δουλοπάροικου, οικονομικής αποικίας των πιστωτών, που δεν θα έχει φυσικά κανένα περιθώριο να διαπραγματευθεί τη θέση της στην ΕΕ ή οτιδήποτε άλλο. Μπορεί να παραμένει ένα τύποις ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, θα έχει όμως στερηθεί από κάθε δυνατότητα άσκησης της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας του. Οι πιστωτές θα έχουν γίνει ιδιοκτήτες μιας χώρας που θα μοιάζει, όλο και πιο πολύ, με ένα Μπαγκλαντές στην Ευρώπη, μια χώρα που θα διώχνει όσους ‘Ελληνες μπορούν να φύγουν.

 

Για να εξασφάλιζε μια τέτοια συμφωνία την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, θα έπρεπε να οδηγεί σε μια οικονομία και ένα κράτος βιώσιμα. Αυτό που κάνει η συμφωνία είναι να λύνει τα προβλήματα των πιστωτών, προτού πετάξουν την Ελλάδα έξω από το ευρώ.  

 

Καταστρέφουν για να εκβιάσουν

 

‘Όπως έγινε σε κάθε φάση, μέχρι τώρα, της κρίσης ο ελληνικός λαός τίθεται και πάλι ενώπιον ενός τρομοκρατικού και εκβιαστικού διλήμματος: είτε κάνουμε αυτό που μας λένε οι ξένοι, είτε οδηγούμεθα σε καταστροφή. Κανείς στην Αθήνα δεν έχει δώσει προσοχή σε αυτό που έγραψε ο Νομπελίστας Πωλ Κρούγκμαν: «κάντε αυτό που κάνουμε, όχι αυτό που σας λέμε να κάνετε». Μέχρι τώρα, κάνουμε αυτό που μας λένε να κάνουμε, αλλά οι καταστροφές όχι μόνο δεν αποφεύγονται, πλησιάζουν όλο και πιο κοντά.

 

Στην αρχή μας έλεγαν ότι πρέπει να γλυτώσουμε τη χρεωκοπία, τώρα μας λένε την έξοδο από το ευρώ, Κύριος οίδε τι θα πουν αύριο. Αν στην αρχή ισχυρίζονταν, όχι πολύ πειστικά, ότι η υπακοή οδηγεί στη σωτηρία, π.χ. ότι η Ελλάδα θα βγει στις αγορές το 2011, τώρα δεν μπαίνουν καν στον κόπο να περιγράψουν πως, π.χ., οι αποφάσεις της 26.10 θα οδηγήσουν όντως σε σωτηρία. Δεν τους απασχολεί καν να είναι ελάχιστα συνεπείς με τον εαυτό τους, ή να εξηγήσουν το βουνό από αποτυχημένες προβλέψεις και εκτιμήσεις.

 

Μήπως δεν θα σωζόμαστε με τις αποφάσεις του Μαίου 2010, του Μαρτίου και του Ιουλίου 2011, προτού διαπιστωθεί ότι δεν σωζόμαστε και χρειάζονται οι αποφάσεις του Οκτωβρίου; Παρεμβαίνοντας στον δημόσιο διάλογο και υποστηρίζοντας τις θέσεις της «αυτοκρατορίας των τραπεζών» και της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών, εναντίον της Ευρώπης, στις 23 Οκτωβρίου, τρεις μόνο μέρες πριν τη σύνοδο κορυφής, ο κ. Παπαδήμος περιέγραφε ως καταστροφικό το κούρεμα 50%. Τώρα σχημάτισε κυβέρνηση με κύρια αποστολή να εφαρμόσει  τη συνταγή που ο ίδιος χαρακτήριζε καταστροφική. Αν συνεχισθούν αυτά, φοβούμεθα ότι είναι θέμα λίγου χρόνου μια βιβλική καταστροφή του ελληνικού λαού.

 

Για να είναι πειστικό κάθε φορά το δίλημμα προς τον ελληνικό λαό, παίρνονται μέτρα, συνειδητά ή όχι, για να το κάνουν πραγματικό. Η ίδια η ελληνική κυβέρνηση, με τον τρόπο που χειρίσθηκε το οικονομικό πρόβλημα, έκανε ότι μπορούσε για να προκαλέσει την «επικοινωνιακή» επίθεση κατά της χώρας, στα τέλη του 2009 και, στη συνέχεια, την κερδοσκοπική επίθεση της άνοιξης του 2010. Η Τράπεζα της Ελλάδας διευκόλυνε την κερδοσκοπική επίθεση κατά των ελληνικών τίτλων τριπλασιάζοντας την προθεσμία ακάλυπτων συναλλαγών όπως αποκάλυψαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, η Στατιστική Υπηρεσία κατηγορήθηκε από υψηλόβαθμα στελέχη της ότι φούσκωσε το έλλειμμα, η Αθήνα αρνήθηκε να απευθυνθεί στη Γερμανία και στη Ρωσία για βοήθεια, προκειμένου να δημιουργήσει τις συνθήκες που έφεραν τελικά το ΔΝΤ στην Ευρώπη και την Ελλάδα στο Μνημόνιο. Τότε, η Αθήνα «απειλούσε» δήθεν με το «πιστόλι» του ΔΝΤ, δηλαδή απειλούσε να αυτοκτονήσει μήπως την σκοτώσουν. Αργότερα, και ενώ ήδη είχε ωριμάσει η ιδέα ότι πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση, η Ελλάδα σαμπόταρε την υλοποίησή της. Θέμα εξόδου μιας χώρας από το ευρώ ήταν αδιανόητο πριν ένα μήνα. Εξαγγέλλοντας δημοψήφισμα με το  παραπλανητικό ερώτημα «26^η Οκτωβρίου ή έξοδος από το ευρώ», ο κ. Παπανδρέου εισήγαγε μόνος του το θέμα στην ευρωπαϊκή ατζέντα, όπου το διευκόλυνε να εγκατασταθεί η στάση των υπολοίπων πολιτικών κομμάτων της χώρας, που απέφυγαν να απαντήσουν στα ιταμά και παράνομα ευρωπαϊκά τελεσίγραφα. Δημιούργησε δηλαδή η ίδια η Αθήνα την πολιτική συνθήκη για να γίνει κάποια στιγμή εφικτή η έξοδος, με τους όρους μάλιστα των πιστωτών και των Γερμανών. Με άλλα λόγια, προκειμένου να δικαιολογηθεί το δίλημμα «κάντε ότι σας λέμε ή θα καταστραφούμε», οργανώνεται όντως η καταστροφή, απομειώνονται τα νομικά, οικονομικά και πολιτικά διαπραγματευτικά χαρτιά της χώρας και αυξάνεται κάθε φορά το τίμημα ενός ενδεχόμενου ‘Όχι, ώστε να διστάζει να το επιλέξει ο ελληνικός λαός. Το τελικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας πορείας δεν μπορεί να είναι παρά ο εθνικός όλεθρος. Δεν θέλουμε τώρα να κάνουμε δίκη προθέσεων ή ψυχανάλυση των πρωταγωνιστών, για όποιο λόγο όμως κι αν το κάνουν, αυτό ακριβώς κάνουν οι αρμόδιοι, διεθνείς και εγχώριοι, που εκπονούν σχέδια σωτηρίας της Ελλάδας εδώ και ενάμισυ χρόνο.

 

Στην αρχή μας είπαν μνημόνιο ή χρεωκοπία, σήμερα έχουμε μνημόνιο και χρεωκοπία. Αυτό που συζητάμε πλέον δεν είναι πως θα αποφύγουμε μια ήδη συντελεσθείσα χρεωκοπία, αλλά τους όρους της. Τώρα μας λένε 26^η Οκτωβρίου ή θάνατος. Πολύ φοβούμεθα ότι αν τους ακολουθήσουμε θα έχουμε «και 26^η Οκτωβρίου και θάνατο». ‘Όχι μόνο θα φύγουμε από το ευρώ, αλλά και θα τεθούμε προ του διλήμματος να κάνουμε μια επανάσταση κατά όλου του διεθνούς συστήματος, που δεν είναι βέβαιο ότι θέλουμε και ότι μπορούμε, ή ότι θα την κερδίσουμε, ή να αποδεχθούμε το τέλος του ελληνικού κράτους.

 

Προκειμένου να αποφασίσουμε αν πρέπει ή δεν πρέπει να εφαρμόσουμε τις αποφάσεις της 26^ης Οκτωβρίου, πρέπει να εξετάσουμε κατ’ αρχήν τις συνέπειες αυτής της εφαρμογής. Στις 15 μέρες όμως που ακολούθησαν τη σύναψη των συμφωνιών αυτών, η Ελλάδα έχει συζητήσει τα πάντα, εκτός από το πραγματικό αποτέλεσμα της ενδεχόμενης εφαρμογής των συμφωνιών αυτών.

 

Οι συμφωνίες της 26^ης Οκτωβρίου

 

Οι συμφωνίες αυτές εμπεριέχουν μια σειρά κρίσιμων ρυθμίσεων δικαίου και οικονομικής πολιτικής, οι οποίες δεν έχουν τύχει πλήρους επεξεργασίας ακόμα και τις αγνοούμε στην τελική τους μορφή, όχι όμως ως προς την κατεύθυνσή τους. Εφαρμοζόμενες, θα στερήσουν την Ελλάδα από κρίσιμα διαπραγματευτικά χαρτιά, που ακόμα διαθέτει, θα την αλυσοδέσουν με τρόπο μη αντιστρέψιμο, που θα χρειάζεται πλέον καθολική ρήξη για να επιβιώσει. Με άλλα λόγια, η 26^η Οκτωβρίου, προβλέπει μια δραματική επιδείνωση των όρων αποπληρωμής του ελληνικού χρέους και ολοκληρώνει την πορεία μετάβασης της Ελλάδας από ένα σχετικά ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος σε μια ιδιόμορφη οικονομική αποικία.

 

Η ψήφιση της δεύτερης δανειακής σύμβασης από τη Βουλή, και μάλιστα με αυξημένη πλειοψηφία, σε συνδυασμό με τη συμφωνία αναδιάρθρωσης θα οδηγήσει στην υπαγωγή του συνόλου του ελληνικού χρέους από τη δικαιοδοσία του ελληνικού δικαίου στη δικαιοδοσία του πολύ δυσμενέστερου αγγλικού. ‘Όπως σημειώνουν όλοι οι ξένοι και ‘Ελληνες ειδικοί που έχουν αρθρογραφήσει επ’ αυτού, περιλαμβανομένης και σχετικής μελέτης του Πανεπιστημίου Duke των ΗΠΑ, η υπαγωγή του χρέους στο ελληνικό δίκαιο είναι ένα ισχυρότατο διαπραγματευτικό χαρτί, είδος «ατομικού όπλου» στους πολέμους χρέους. Επιτρέπει στην ελληνική Βουλή να καθορίσει εκείνη τους όρους αποπληρωμής των ομολόγων. Της επιτρέπει επίσης, αν η χώρα αποφασίσει ή αναγκαστεί να πάει σε εθνικό νόμισμα, ή αν διαλυθεί το ευρώ, να καθορίσει κυρίαρχα την ισοτιμία αποπληρωμής των ομολόγων και να πληθωρίσει το χρέος της μαζί με το νόμισμά της. Η Ελλάδα δεν επιθυμεί πιθανώς να φύγει από το ευρώ για να εφαρμόσει αυτή τη μέθοδο, μπορεί όμως να απειλήσει ότι θα το πράξει, ώστε να αποσπάσει τη συμφωνία αναδιάρθρωσης του χρέους που έχει απελπιστικά ανάγκη. Σήμερα, και σε ότι αφορά το χρέος, η παραμονή ή έξοδος της χώρας από το ευρώ είναι όπλο στα χέρια της Αθήνας, αύριο θα είναι όπλο στα χέρια των πιστωτών της, που, αφού διασφαλίσουν με την 26^η Οκτωβρίου τα συμφέροντα των τραπεζών θα αποφασίσουν αν θα την κρατήσουν ή όχι εντός ευρωζώνης. Μια ευρωζώνη άλλωστε που κινδυνεύει ήδη είτε να μην υπάρχει, είτε να μετατραπεί οριστικά σε φυλακή των εθνών και των λαών. Σήμερα άλλωστε συνιστά ρεαλιστική πιθανότητα τόσο η αποβολή της Ελλάδας, όσο και η διάλυση του ευρώ.

 

Αν τώρα η Ελλάδα έχει ισχυρά διαπραγματευτικά όπλα για μια καλή, βιώσιμη συμφωνία αναδιάρθρωσης, δεν θα έχει κανένα τέτοιο όπλο σε περίπτωση επικύρωσης της δεύτερης δανειακής σύμβασης. Σύμφωνα με τους όρους της πρώτης δανειακής σύμβασης, που θα επικυρωθεί μαζί με τη δεύτερη, η Ελλάδα δεν μπορεί να πειράξει το υπόλοιπο, παλαιότερο χρέος της, αν γίνει αναδιάρθρωση θα γίνει μόνο με τους όρους των συμβαλλομένων στην πρώτη δανειακή. Το λέμε αυτό γιατί τώρα, ακόμα, η πρώτη δανειακή σύμβαση είναι νομικά ανυπόστατη και κατά το ελληνικό και κατά το διεθνές δίκαιο και πολιτικά αμφισβητήσιμη γιατί δεν έχει ψηφισθεί από τη Βουλή. Θα γίνει όμως νομικά έγκυρη με τυχόν ψήφιση, αλλά και η δικαιοδοσία για την εξέταση προσφυγών κατά της εγκυρότητας της σύμβασης θα φύγει από τα ελληνικά δικαστήρια και θα πάει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. 

 

Οι συνέπειες των νομικών ρυθμίσεων

 

Ποια σημασία έχουν αυτές οι νομικές ρυθμίσεις; Η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει το χρέος της. Η 26^η Οκτωβρίου θα καταρρεύσει, όπως και η 21^η Ιουλίου και όλα τα προηγούμενα σχέδια σωτηρίας. Το πραγματικό κούρεμα που προβλέπει υπολογίζεται στο 28% και από αυτό μεγάλο μέρος είναι στα χέρια ελληνικών και κυπριακών τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων. Αυτή τη στιγμή η αγορά υπολογίζει πιθανώς σε 35% την αξία του ελληνικού χρέους, θα χρειαζόταν κούρεμα τουλάχιστο 80% για να θεωρήσουν όντως αξιόχρεη οι αγορές την Ελλάδα.

 

Κατά τον Σόρος η κατάρρευση της συμφωνίας θα γίνει σε μία ημέρα έως τρεις μήνες. Δύο σύμβουλοι της γερμανικής κυβέρνησης ήδη έκαναν δηλώσεις λέγοντας ότι η συμφωνία δεν είναι επαρκής, αλλά αν είναι έτσι γιατί να την εφαρμόσουμε;. Η Ελλάδα βρίσκεται σε τροχιά πρωτοφανούς στα παγκόσμια χρονικά ύφεσης. Αλλά και οι ίδιοι οι συντάκτες των αποφάσεων τι λένε; ‘Ότι θα φέρουν το ελληνικό χρέος στο 120% το 2020. Η πρόβλεψη αυτή στερείται σοβαρότητας όπως και όλες οι προηγούμενες που διαψεύστηκαν παταγωδώς, πολύ περισσότερο όταν δεν ξέρουμε αν σε ένα χρόνο από σήμερα θα υπάρχει ΕΕ και δεν θα έχει ξεσπάσει παγκόσμια οικονομική κρίση χειρότερη από το 1929. ‘Αλλωστε, η συμφωνία της 26.10 επιβάλλει τη συνέχιση της ίδιας οικονομικής πολιτικής που οργανώνει την ύφεση και τη διάλυση της ελληνικής οικονομίας. Ακόμα όμως κι αν επιβεβαιωθούν αυτή τη φορά, τι σημαίνει αυτό; ‘Ότι το 2020 θα έχουμε χρέος που δεν θα είναι βιώσιμο. Με 120% μπήκαμε στο μνημόνιο και καμία από τις συμφωνίες δεν περιέχει ρήτρα που να εξασφαλίζει την Ελλάδα σε περίπτωση που οι υπολογισμοί πέσουν έξω! Επιπλέον, η επικύρωση της δανειακής σύμβασης απαγορεύει πρακτικά στην Ελλάδα να δανειστεί από οποιονδήποτε άλλο και να αναζητήσει αλλού συμμάχους, αφού υποθηκεύει το σύνολο της περιουσίας της.

 

Από την καταστροφή στη λεηλασία

 

Συνοψίζοντας μέχρις εδώ. Η συμφωνία της 26^ης Οκτωβρίου αφαιρεί από την Ελλάδα το κύριο διαπραγματευτικό της χαρτί και την αλυσοδένει ακόμα πιο σφιχτά στην πανθομολογούμενη, και από τους ξένους, καταστροφική πορεία που συνεχίζει ενάμισυ χρόνο τώρα. Οργανώνει μια αποτυχία, ακριβέστερα μια καταστροφή. Αλλά δεν περιορίζεται σε αυτό: Οργανώνει και το ποιος θα ωφεληθεί από αυτή!

 

Αυτό το κάνει μέσω των όρων ήδη της πρώτης δανειακής, που θα αποκτήσουν αυξημένη νομική ισχύ με την ψήφιση της δεύτερης. Ειδικότερα, με την υποθήκευση όλης της τωρινής και μελλοντικής περιουσίας του ελληνικού κράτους, που προβλέπει, σε συνδυασμό μάλιστα με την πρόβλεψη του μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού νόμου για εκποίηση σε τρέχουσες τιμές, που είναι δέκα ή εκατό φορές πιο κάτω από τις πραγματικές. Αυτό σημαίνει το ξεπούλημα όλης της δημόσιας περιουσίας και των τραπεζών που θα κρατικοποιηθούν λόγω αναδιάρθρωσης και των όποιων ορυκτών και υποθαλάσσιων πόρων τυχόν ανακαλυφθούν. Εξ ου ίσως και το εντονότατο διεθνές ενδιαφέρον ορισμένων πλευρών για την ορθή, ίσως όμως όχι πολύ επίκαιρη ιδέα ανακήρυξης ελληνικής ΑΟΖ, με την ελπίδα, μεταξύ άλλων, ότι σε αυτούς θα περιέλθουν τελικά οι πόροι της. ‘Όχι μόνο η δημόσια, αλλά και η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων θα χαθεί, και λόγω της ανάγκης να την εκποιήσουν για να αποφύγουν την ατομική τους καταστροφή και λόγω συνειδητά ανέφικτων δημοσιονομικών στόχων που τίθενται και οι οποίοι ήδη οδηγούν στην εξόντωση όσων δηλώνουν στη χώρα μας το εισόδημα  και την περιουσία τους. Ακόμα και οι διαπλεκόμενοι θα εξαφανισθούν και αντικατασταθούν από ξένους, όταν θα έχουν ολοκληρώσει την αποστολή τους.

 

Δεν υπάρχει τίποτα πρωτότυπο σε όλα αυτά και τίποτα μη αναμενόμενο, αφού αυτές τις συμβάσεις και τις αποφάσεις τις καταρτίζει το International Institute of Finance του κ. Νταλάρα, δηλαδή η «Διεθνής του Χρήματος», η παγκόσμια ένωση των τραπεζών, το πολύ πολύ λαμβάνοντας υπόψιν της και τις γνώμες της γερμανικής και αμερικανικής κυβέρνησης. Αν πιστέψουμε το περιοδικό Επίκαιρα, που δεν διαψεύστηκε, η πρώτη δανειακή σύμβαση καταρτίστηκε από το ίδιο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου, που κατήρτισε και το σχέδιο Ανάν, που προέβλεπε την κατάλυση του κυπριακού κράτους ως μέσο επίλυσης του κυπριακού.

 

Μακάρι να μας διαψεύσουν οι κυβερνώντες, για να προλάβουμε άλλωστε, να προειδοποιήσουμε, να αποτρέψουμε δίνουμε σήμερα αυτή τη συνέντευξη. Είναι όμως γεγονός ότι τα πρόσωπα δεν είναι αυτά που θα μας καθησύχαζαν. Σήμερα η εφημερίδα Μοντ, σε ένα άρθρο από αυτά που συνήθως απηχούν το Μέγαρο των Ηλυσίων, υπογραμμίζει ότι η πολιτική εξουσία στην Ευρώπη περιέρχεται στα χέρια της Goldman Sachs, αναφέροντας χαρακτηριστικά τον κ. Παπαδήμο, τον κ. Μόντι και τον κ. Ντράγκι, επικεφαλής της ΕΚΤ. Στο άρθρο υπογραμμίζεται η συνενοχή Παπαδήμου στο μαγείρεμα, μαζί με την Goldman, των στοιχείων που επέτρεψαν την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ, ενώ γίνεται αναφορά και στον άλλο πρώην υπάλληλο της μεγαλύτερης τράπεζας στον κόσμο, τον κ. Χριστοδούλου, που, αφού διέπρεψε σε τιτλοποιήσεις με τη Goldman από τη θέση του στην Εθνική Τράπεζα, ανταμοίφθηκε τοποθετούμενος επικεφαλής του ελληνικού οργανισμού διαχείρισης του χρέους. Προτού καν η νέα κυβέρνηση πάρει ψήφο εμπιστοσύνης, ο κ. Παπαδήμος συνεργάσθηκε με τον κ. Χριστοδούλου και τον έστειλε στον κ. Νταλάρα του IIF να φτιάξει τη συμφωνία αναδιάρθρωσης. Προς τι τέτοια πρεμούρα; Δύο χρόνια περιμένει να ρυθμισθεί το πρόβλημα χρέους. Πρέπει να ρυθμισθεί σε είκοσι μέρες, προτού κανείς καταλάβει τι γίνεται, χωρίς να δοθεί η δυνατότητα στον ελληνικό λαό να ενημερωθεί σε βάθος και να αποφασίσει κυρίαρχα; Είναι αυτοί κατάλληλοι άνθρωποι για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα της Ελλάδας;

 

Αυτό που κάνουν στη πραγματικότητα οι πιστωτές στην Ελλάδα είναι η κλασική μέθοδος του τοκογλύφου από καταβολής χρήματος. Με αυτόν τον τρόπο καταστράφηκαν εκατομμύρια επιχειρήσεις στον κόσμο που δανείστηκαν, χαρτοπαίκτες που κατέφυγαν στα κοράκια που περιμένουν στην κουζίνα της λέσχης την ώρα τους,  άνθρωποι που έπαιξαν στο χρηματιστήριο, φτωχοί αγρότες που χρεώθηκαν στους κοτζαμπάσηδες και έγιναν δουλοπάροικοι. Στην περίπτωσή μας είναι ένας ολόκληρος λαός και μια χώρα που έχουν γίνει αντικείμενο «τοκογλυφικού ιμπεριαλισμού» και ένα κράτος που θα απομείνει μεν τυπικά ανεξάρτητο και κυρίαρχο, ένα άδειο κουκούλι χωρίς καμιά εξουσία δε.

 

Δεν θα περιγράψουμε τι μπορεί να συμβεί στη συνέχεια, αρκετά είπαμε, γιατί βέβαια κάποια στιγμή στην πορεία αυτή είναι πιθανό η ομαλότητα να διακοπεί και η χώρα να μπει στον κύκλο του αίματος. Αν η «Αυτοκρατορία του Χρήματος» έχει προγραμματίσει τη διάλυση της ΕΕ και τη μετάβαση σε αυταρχικά καθεστώτα, πιθανώς οργανώνοντας αιματηρές προβοκάτσιες ή πολέμους, καθεστώτα ίσως απαραίτητα για ένα πρόγραμμα μαζικής φτωχοποίησης των ευρωπαϊκών λαών, τότε, δυστυχώς, η χώρα μας προσφέρεται ως πειραματόζωο, με τις δομές και τις ηγεσίες που διαθέτει. Δεν το γνωρίζουμε, αλλά δεν το αποκλείουμε, το αντίθετο, έχουμε ισχυρές ενδείξεις. Επειδή όμως στον πυρήνα αυτής της Αυτοκρατορίας είναι τραπεζίτες, προτού αρχίσουν τα μεγάλα δράματα και οι περιπέτειες, σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή, θέλουν πιθανώς να έχουν ήδη στο χρηματοκιβώτιό τους τίτλους ιδιοκτησίας της Ελλάδας και να έχουν εξασφαλίσει, κατά τον καλύτερο τρόπο, τις τράπεζές τους.

 

Ακόμα, τις επόμενες μέρες και εβδομάδες, μπορούμε ίσως να προλάβουμε την καταστροφή. Δεν έχει ακόμα συντελεσθεί. Μετά θα καταβληθεί πολύ μεγάλο κόστος με αμφίβολα αποτελέσματα. Είναι εθνική ανάγκη η χώρα να αποκτήσει επειγόντως εθνική διαπραγματευτική γραμμή διεκδικώντας ένα βιώσιμο σχέδιο αναδιάρθρωσης και ανάταξης της οικονομίας της, να υπερασπιστεί διεθνώς τον εαυτό της και την ευρωπαϊκή ιδέα με τρόπο συγκεκριμένο, να ετοιμαστεί για όλα τα ενδεχόμενα και τα σενάρια, να ετοιμάσει την διατροφική, ενεργειακή, αμυντική της επάρκεια για τουλάχιστο μερικούς μήνες, αναζητώντας επειγόντως αξιόπιστους συμμάχους εντός και εκτός ΕΕ. Θα πρέπει να πρωταγωνιστήσει στη διεκδίκηση ευρωπαϊκής λύσης για το σύνολο του ευρωπαϊκού προβλήματος χρέους, που έχει γίνει ο μοχλός για τη διάλυση της ΕΕ, του επανελέγχου του συστήματος χρηματοδότησης της ευρωπαϊκής οικονομίας και ενός νέου, αναπτυξιακού New Deal για την Ευρώπη. Αλλά πρέπει ταυτόχρονα και να εκπονήσει σχέδια έκτακτης ανάγκης για να επιβιώσει ότι κι αν συμβεί. Για ποιο λόγο π.χ. καταστράφηκαν συστηματικά οι σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία; Ποιος αποφάσισε και γιατί σε τέτοιες στιγμές την πρωτοφανή καρατόμηση της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων; Πρέπει άμεσα να σταματήσει η καταστροφή των διαπραγματευτικών πλεονεκτημάτων της χώρας. Πρέπει πάση θυσία και άμεσα να διακοπεί η πορεία προς τον εθνικό όλεθρο που εγκαινιάστηκε τον Μάιο του 2010 και της οποίας μείζων σταθμός θα είναι η προβλεπόμενη συμφωνία αναδιάρθρωσης και η επικύρωση της δεύτερης δανειακής σύμβασης.

 

Δευτερολογία

 Απαντώντας στο ερώτημα του Μίκη να πούμε δυο κουβέντες. Η μία εκδοχή είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση αρχίζει να διαπραγματεύεται, πράγμα το οποίο δεν φαίνεται ούτε διανοητικά, ούτε ψυχολογικά προετοιμασμένη και δεν φαίνεται να έχει και τη διάθεση. Η διαπραγμάτευση αυτή μπορεί να πάρει διάφορες μορφές και θα ήταν σκόπιμο να γίνει όχι από την πλευρά των στενά ελληνικών συμφερόντων αλλά επίσης και από την πλευρά των συμφερόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρώπης. Διότι αυτή τη στιγμή οι συμφωνίες αυτές οδηγούν σε μία μεγάλη κρίση όχι μόνο την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά ολόκληρη, αν θέλετε, την Ευρώπη και απειλούν όλες τις κατακτήσεις, τις κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις που προέκυψαν από τη νίκη των ευρωπαϊκών λαών επί του Χίτλερ. Μας πηγαίνουν πιο πίσω δηλαδή από το ’45. Υπ’ αυτή την έννοια υπάρχει μία τεράστια ανάγκη, νομίζω ότι θα έβρισκε και απήχηση στους λαούς αν κάποιος από τους ευρωπαίους ηγέτες έπαιζε αυτό το ρόλο. Δυστυχώς βεβαίως το υποκείμενο λείπει μέχρι στιγμής. Μία ελληνική κυβέρνηση δηλαδή η οποία να μιλάει στο όνομα του ελληνικού λαού και στο όνομα επίσης και των ευρωπαϊκών λαών. Και επίσης διατεθeιμένη να κινητοποιήσει τα πολλά όπλα που έχει η χώρα σε κάθε επίπεδο. Ακόμη και στο επίπεδο της γεωπολιτικής αξίας του χώρου. Η Ελλάδα σήμερα κατεστραμένη διατηρεί στρατεύματα στο Αφγανιστάν, στο Κόσοβο, στέλνει καράβια στη Σομαλία, δίνει τον εναέριο χώρο για τον πόλεμο κατά της Λιβύης. Γιατί τα κάνει όλα αυτά; Για να την καταστρέφουν οικονομικά οι σύμμαχοι της; Θα πρέπει και αυτοί να πάρουν την ευθύνη τους, δεν νοείται σε μια συμμαχία για παράδειγμα να καταστρέφεται ένας σύμμαχος. Για ποιό λόγο δεν αναπτύσσονται οι σχέσεις με την Ρωσία ενώ γίνεται συστηματική προσπάθεια καταστροφής τους. Σας είπα προηγουμένως για το ζήτημα το στρατιωτικό, μια χώρα που είναι σε μια τέτοια κατάσταση πρέπει να είναι προφανώς έτοιμη να υπερασπιστεί τον εαυτό της γιατί αυξάνεται ο κίνδυνος εξ αντικειμένου. Για ποιό λόγο λοιπόν αποφασίζουν να διώξουνε τέσσερις τάξεις της Σχολής Ευελπίδων, ας πούμε, όλες μαζί. Πράγματα που δεν έχουνε γίνει ξανά στην ιστορία και στα δυο – τρία διεθνώς παραδείγματα που έχουνε γίνει, έχουνε γίνει ως αποτέλεσμα ξένων συνομωσιών και κατέληξαν σε στρατιωτικές καταστροφές. Ο άλλος τρόπος για να σταματήσει αυτή η πορεία είναι βεβαίως μία μορφή λαϊκής «εξέγερσης», μία συνειδητοποίηση δηλαδή από τον ελληνικό λαό του διακυβεύματος και η γρήγορη δημιουργία πολιτικών υποκειμένων, κοινωνικών υποκειμένων τα οποία να σταματήσουν αυτή την πορεία. Βεβαίως επειδή αυτή η διαδικασία πηγαίνει πολύ αργά στο σχηματισμό αυτών των υποκειμένων και επειδή και ο αντίπαλος ξέρει τι μπορεί να του συμβεί, υποθέτω ότι αρχίζει και το ίδιο το δημοκρατικό πλαίσιο να μπορεί να απειληθεί στους μήνες και στα χρόνια που έρχονται. Όπως μου έλεγε κάποιος μισο – αστεία, μισο – σοβαρά, όλοι συζητάνε αν θα γίνουνε εκλογές 19 Φεβρουαρίου, κανενός δεν του περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να μην ξαναγίνουν εκλογές. Την προηγούμενη φορά που η Ελλάδα βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση ήταν στα 1965 με 1967 όταν δηλαδή υπήρχε τόσο μεγάλη απόσταση λαϊκής βούλησης και εφαρμοζόμενης πολιτικής. Είναι επίσης πιθανό, επειδή το σχέδιο τουλάχιστον των αγορών όπως το γράφει π.χ.  η  Wall Street Journal από εδώ, από εκεί,  είναι η μαζική κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, αυτό να απαιτήσει ενδεχομένως και την κατεδάφιση της ευρωπαϊκής δημοκρατίας διότι ουσιαστικώς και από τη δημοκρατία έχουνε κόψει τη χρηματοδότηση. Επομένως εάν η χώρα δεν μπορέσει να απαντήσει συγκροτημένα ως έθνος στις προκλήσεις που δέχεται υπάρχει κίνδυνος να ενεργοποιηθούν διαφόρων ειδών σενάρια σε αυτή την πορεία. Ακόμα και αν η πορεία είναι ομαλή και εξελιχθεί όπως προαλείφεται από αυτές τις πολιτικές και τις συνθήκες αυτό στο οποίο θα καταλήξει είναι να δημιουργήσει, πράγμα που εγώ θεωρώ το πιο απίθανο να γίνει ομαλά, θα καταλήξει να δημιουργήσει ένα Μπακλαντές μέσα στην Ευρώπη, να δώσει ένα ισχυρό κίνητρο στους Έλληνες να φύγουν από την Ελλάδα και σε κάθε κατατρεγμένο των φτωχώτερων και σε χειρότερη κατάσταση βρισκόμενων περιοχών του πλανήτη να έρθει εδώ. Ουσιαστικά ο μηχανισμός της αρπαγής της περιουσίας είναι ένας μηχανισμός αρπαγής της κυριαρχίας με έμμεσο τρόπο. Στερεί από τον λαό την δυνατότητα να ασκήσει την κυριαρχία που του αναγνωρίζει το Σύνταγμα του και το Διεθνές Δίκαιο. Μένει ένα κουκούλι που θα λέγεται Ελλάδα, θα είναι αξιοθέατο, θα είναι συμβολικό ας πούμε και από την άλλη μεριά δεν θα υπάρχει τίποτα στο εσωτερικό αυτού του άδειου κελύφους. Γι’ αυτό και βάλαμε τίτλο στη σημερινή εκδήλωση, στη συνέντευξη αυτή «το πως οι Συμφωνίες της 26^ης Οκτωβρίου απειλούν με κατάλυση το Ελληνικό Κράτος». Είναι ένας σημαντικός σταθμός, δεν είναι απλώς η συνέχιση του Μνημονίου, είναι μια σημαντική νέα ποιότητα που εισάγεται εδώ στο μετασχηματισμό της Ελλάδας σε οικονομικό προτεκτοράτο. 15 Νοεμβρίου 2011 (ΕΣΗΕΑ)Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

 

 

Goldman Sachs: Ο κοινός σύνδεσμος Παπαδήμου, Μόντι, Ντράγκι

 Τι κοινό έχουν ο Λουκάς Παπαδήμος, ο Μάριο Μόντι και ο Μάριο Ντράγκι; Ανήκει ο καθένας σε…διαφορετικό επίπεδο, σε αυτό που έχει ονομαστεί ευρωπαϊκή «κυβέρνηση Sachs», όπως αποκαλύπτει η γαλλική εφημερίδα Le Monde.

 Η τράπεζα αμερικανικών συμφερόντων, έχει υφάνει ένα δίκτυο επιρροής στην Ευρώπη για την προώθηση των συμφερόντων της.

• Πρώτος τη τάξη είναι χωρίς αμφιβολία ο Μάριο Ντράγκι, πρώην αντιπρόεδρος της Goldman Sachs για την Ευρώπη μεταξύ 2002 και 2005. Ήταν ο βασικός εταίρος με τομές ευθύνης «τις επιχειρήσεις και τις κυρίαρχες χώρες». Δηλαδή μια από τις αποστολές του ήταν να πουλήσει χρηματοοικονομικά προϊόντα «swap», με την απόκρυψη ενός μέρους του κυρίαρχου χρέους, επιτρέποντας έτσι να «φτιασιδωθούν» τα ελληνικά στοιχεία.

• Δεύτερος είναι ο Μάριο Μόντι, εντολοδόχος πρωθυπουργός της Ιταλίας, διεθνής σύμβουλος από το 2005.

• Τρίτος τη τάξη ο «δικός μας» Λουκάς Παπαδήμος, κεντρικός τραπεζίτης της χώρας από το 1994 έως το 2002, ο οποίος συμμετείχε στην επιχείρηση «μαγειρέματος» των ελληνικών λογαριασμών από τη Goldman Sachs.

• Και ο διαχειριστής του δημόσιου χρέους είναι ο Πέτρος Χριστοδούλου, πρώην επιχειρηματίας, νυν επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης του Δημόσιου Χρέους – ΟΔΔΗΧ.

Τα άλλα δυνατά ονόματα είναι ο Otmar Issing πρώην πρόεδρος της Bundesbank, o Jim O’Neil εφευρέτης του όρου BRICS (το Ειδικό Χρηματοδοτικό Χρεώγραφο, το οποίο αντιπροσωπεύει την εσωτερική λογιστική μονάδα, αλλά και το συναλλαγματικό διαθέσιμο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου), ο πρώην πρόεδρος της Goldman Sachs εξωτερικού Peter Sutherland που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διάσωση της Ιρλανδίας και τέλος ο Paul Deighton γενικός διευθυντής της οργανωτικής επιτροπής των Ολυμπιακών αγώνων τους Λονδίνου 2012.

Το δίκτυο επιρροής έχει χάσει την αποτελεσματικότητά του, αλλά η κρίση δίνει μια ευκαιρία στη Goldman Sachs να εξασκήσει την επιρροή της. Η ατζέντα με τα ονόματα, καλόν είναι να υπάρχει, αλλά δεν αρκεί λόγω της πολυπλοκότητας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Το παιχνίδι έχει αλλάξει και οι ευρωπαίοι πελάτες της Goldman Sachs ζητούν ένα μίνιμουμ ηθικής. Και είναι η «συσκευασία» που τραυματίζει την εικόνα. Γι’ αυτό το λόγο η τράπεζα θέλει να πλασάρει τους ανθρώπους της, χωρίς να «πέσουν οι μάσκες». Έτσι ποτέ δεν αναφέρεται η σχέση τους, είτε όταν δίνουν συνεντεύξεις είτε όταν αναλαμβάνουν επίσημες αποστολές. ( π.χ. ο Μπαρόζο είχε αναθέσει στο Μάριο Μόντι το 2010 να συντάξει μια μελέτη για την ευρωπαϊκή κοινή αγορά).

Ο Μάριο Ντράγκι δήλωσε ότι δεν είχε καμιά σχέση με το μαγείρεμα των ελληνικών στοιχείων που είχε ενορχηστρώσει, δύο χρόνια πριν την ανάληψη των καθηκόντων του, η Goldman Sachs. Παραιτήθηκε ένα χρόνο πριν τη μεταπώληση του εν λόγω «swap» στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, τη μεγαλύτερη εμπορική τράπεζα της χώρας, η οποία διοικούνταν από τον υπάλληλο της Goldman Sachs: τον κ. Πέτρο Χριστοδούλου, υπεύθυνο σήμερα του Οργανισμού Διαχείρισης του Δημόσιου Χρέους.

http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=33988&categories_id=69

STRATFOR: «Η ελληνική άρχουσα τάξη «έφαγε» τα δάνεια & έφερε χρεοκοπία»

Kόλαφο για την Γερμανία, τους άπληστους δανειστές της Ελλάδας, την ελληνική … «άρχουσα τάξη» που συνεργάστηκε με την Γερμανία, αλλά και τεράστιες ευθύνες στο ευρώ για την καταστροφή του ελληνικού βιομηχανικού ιστού, αποδίδει μελέτη του STRATFOR για τις οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα.

Το γνωστό ινστιτούτο που στελεχώνεται με αναλυτές πρώην υπαλλήλους του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, της CIA και του Πενταγώνου και έχει μεγάλη επιρροή στο πολιτικό κατεστημένο στης Ουάσιγκτον, αναφέρει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ένα εφεύρημα της Γερμανίας, η οποία μέσα από τις στάχτες του Β’Π.Π. βρήκε έναν άλλο τρόπο για να αναπτυχθεί οικονομικά η ίδια σε βάρος των των υπολοίπων κρατών μελών.

Η ευρωζώνη εν συνεχεία αποτέλεσε έναν εξαιρετικό  μηχανισμό της Γερμανίας για την ανάπτυξη του εμπορίου με τις χώρες-μέλη της ευρωπαϊκής περιφέρειας μέσω του ελευθέρου εμπορίου, το οποίο ασφαλώς ευνοούσε τις γερμανικές εξαγωγές και το εμπορικό ισοζύγιο αφού η Γερμανία πουλούσε φθηνότερα λόγω μεγάλης εσωτερικής αγοράς και παραγωγής!

Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, η οικονομική ολοκλήρωση μέσω του ευρώ έδωσε την ευκαιρία εισόδου στην ελληνική αγορά σε όποιον Ευρωπαίο το επιθυμούσε, με αποτέλεσμα σχεδόν όλοι οι παραγωγικοί τομείς της οικονομίας της χώρας να βρεθούν σε εξαιρετικά δυσχερή θέση λόγω χαμηλού κόστους εισαγωγών κάτι που οδήγησε σε μαρασμό και απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας, κυρίως στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Η Γερμανία, σύμφωνα με το STRATFOR, χειρίστηκε το ευρώ με έναν τρόπο ο οποίος οδήγησε την Ελλάδα σε τραγικό αδιέξοδο και το 2010 την ανάγκασε να επιβάλλει μέτρα λιτότητας στους Έλληνες πολίτες, για να σώσει ποιους; Τους άπληστους πιστωτές  που δεν δίσταζαν να δανείζουν συνεχώς χρήματα στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι οι οικονομικοί της δείκτες δεν δικαιολογούσαν τέτοιο δανεισμό και την ελληνική άρχουσα τάξη!  

Στην ανάλυση αναγνωρίζεται ότι από την Ευρωπαϊκή Ένωση, στα 20 χρόνια ευημερίας, ωφελήθηκε οικονομικά η ελληνική ελίτ και όχι ο απλός λαός, ο οποίος είναι άκρως αμφιλεγόμενο αν κέρδισε κάτι από τον Ε.Ε. και την ευρωζώνη σε σχέση με αυτό που θα κέρδιζε εκτός ευρωζώνης! Η οικονομική ελίτ κέρδισε από τον υπέρογκο δανεισμό.

Και τώρα το ερώτημα που τίθεται από την πλευρά των πολιτών, γράφει η ανάλυση είναι «Ποιος θα σηκώσει το βάρος της κρίσης και της δυσλειτουργίας του συστήματος; Αυτοί που επωφελήθηκαν ή αυτοί που δεν είδαν κάποιο όφελος από αυτό»;

Η ανάλυση καταλήγει σε ένα άκρως ενδιαφέρον συμπέρασμα το οποίο έχει «αριστερό» περιεχόμενο, αλλά έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ακριβώς επειδή του λέει το STRATFOR:  Τα οικονομικά «πακέτα» από τη Γερμανία που υποτίθεται θα βοηθήσουν στη σταθεροποίηση του συστήματος αφήνουν άθικτη επί της ουσίας την ελίτ, ενώ το ακριβώς αντίθετο ισχύει για τους απλούς καθημερινούς εργαζόμενους, οι οποίοι υποφέρουν λόγω δραματικών απωλειών σε μισθούς, συντάξεις και καταστροφή της επαγγελματικής τους καριέρας!

Aν τα λέει αυτά το STRATFOR τότε νομίζουμε ότι ήρθε η ώρα της συνταξιοδότησης για Αλέκα Παπαρήγα και Αλέξη Τσίπρα. Των οποίων τα κόμματα πυ ηγούνται, σε τελική ανάλυση δεν έχουν τολμήσει ακόμα να κάνουν μία σοβαρή ανάλυση για την αποβιομηχανοποίηση της χώρας, ειδικά από την εποχή που αυτή μπήκε στο ευρώ. Και έρχεται το STRATFOR και τα λέει όλα αυτά…

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

 

Είναι καιρός να γνωριστούν οι θάλασσες με τους κινδύνους

Του Κώστα Χατζή

 Θα δημοσίευα αυτή την επιστολή με την προκήρυξη εθνικών εκλογών στην, υπό Κατοχή, ελληνική Επικράτεια. Ύστερα, όμως, από το τελευταίο πραξικόπημα, την μετατροπή του Συντάγματος σε χαρτί τουαλέτας και τα καραγκιοζιλίκια που τη συνόδευσαν, κάθε ημέρα σιωπής θεωρώ ότι αυξάνει τη συνενοχή μου και με απομακρύνει από την συνείδησή μου.

 Είναι σκληρό να συντάσσεις ένα κείμενο που δεν φανταζόσουν ποτέ ότι θα γράψεις. Πόσο μάλλον όταν πριν 2 χρόνια ήσουν ο συντάκτης μιας επιστολής νέων που καλούσαν τον Αντώνη Σαμαρά να αναγεννήσει την Πατρίδα και την Παράταξή του. Αλλά, όπως είπε και ο ίδιος, «δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από μία ακρωτηριασμένη συνείδηση».

 Τον τελευταίο 1,5 χρόνο παρακολουθούμε τη μακροβιότερη θεατρική παράσταση που έχει παιχτεί στην ψευδεπίγραφη Μεταπολίτευση. Με στόχο την υποταγή του ελληνικού λαού στις απαιτήσεις των διεθνών τοκογλύφων και της παγκόσμιας Νέας Τάξης, τα δύο κόμματα, με τη συνέργεια ή την ανοχή των υπολοίπων, σκηνοθέτησαν τη φαρσοκωμωδία του Μνημονίου, γνωρίζοντας τις τραγικές συνέπειές του και την απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας. Της εθνικής ανεξαρτησίας που θυσιάζεται στο βωμό 7 τραπεζών που διοικούν τον κόσμο και μετονομάστηκαν σε «αγορές» για να μην τις αναγνωρίζουν οι πολίτες (Citigroup, Credit Suisse, Deutsche Bank, Goldman Sachs, Merrill Lynch, Morgan Stanley, UBS). Βέβαια, για την εθνοπροδοτική, εμετική μαριονέτα που έπαιζε το ρόλο του Πρωθυπουργού και ονομάζεται Γιώργος Παπανδρέου, κάτι τέτοιο ήταν απολύτως αναμενόμενο.

 Λιγότεροι, όμως, φαντάζονταν ότι στο έργο ξεπουλήματος της εθνικής μας υπόστασης θα είχε συμπρωταγωνιστή τον Αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τον οποίο έπαιξαν «τον κακό και τον καλό μπάτσο», τον κακό που φέρνει τα μνημόνια και τον καλό που υποδύεται ότι δεν τα θέλει. Γιατί οι μάσκες της προδοσίας δεν έπεσαν με τη συγκυβέρνηση. Είχαν πέσει πολύ νωρίτερα :

 • Με την καταψήφιση του αρχικού Μνημονίου, από την ασφάλεια που παρείχε το νούμερο των 151 βουλευτών. Γιατί αν, τότε, ο Αντώνης Σαμαράς ζητούσε εκείνος την υπερψήφιση με 180, λόγω εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, και το καταψήφιζε, δε θα είχαμε φτάσει εδώ. Όχι μόνο δεν το έκανε, αλλά προσπαθούσε να το αποφύγει με κάθε τρόπο.

 • Έπειτα, αποδέχθηκε το πλαστό χρέος στο σύνολό του και αναγνώρισε το Μνημόνιο ως νόμιμο με την κυνική δήλωση πως «η Ελλάδα θα τηρήσει και θα σεβαστεί τις υπογραφές της», πετώντας τον αντιμνημονιακό του μανδύα (1 Νοεμβρίου 2010). Και καταψήφισε στη Βουλή την πρόταση για σύσταση επιτροπής λογιστικού ελέγχου του δημοσίου χρέους. Κανονικά η κουβέντα τελειώνει εδώ. Άσχετα αν η κοροϊδία συνεχίστηκε για πολύ ακόμα.

 • Συνεχίστηκε με τις γενικόλογες προτάσεις της ΝΔ για την οικονομία που, ανάθεμα κι αν κατάλαβε κανείς πώς θα φέρουν ανάπτυξη. Χορτάσαμε, όμως, από επικοινωνιακά σλόγκαν όπως «επανεκκίνηση», «λάθος συνταγή», «άλλο μείγμα». Και βέβαια στο «Ζάππειο 2» δεν ακούσαμε πλέον τίποτα εναντίον του Μνημονίου, πέρα από το παραμύθι της επαναδιαπραγμάτευσης. (12 Μαΐου 2011).

 • Το καλοκαίρι που πέρασε έκανε πρόβα συγκυβέρνησης (15 Ιουνίου 2011) και στη συνέχεια ο Αντώνης Σαμαράς νομιμοποίησε το δεύτερο Μνημόνιο, που τάχα είχε καταψηφίσει, ψηφίζοντας τα μισά σχεδόν άρθρα του «εφαρμοστικού» νόμου. Λίγο μετά έβαλε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του στην εκποίηση του εθνικού πλούτου σε εξευτελιστικό αντίτιμο, ορίζοντας εκπρόσωπο της Ν.Δ. στο Ταμείο «Αξιοποίησης» Δημόσιας Περιουσίας (Ιούλιος 2011). Ταυτόχρονα, τα «παπαγαλάκια» της Συγγρού έβγαζαν γραφικό το μόνο βουλευτή που μιλούσε για τα CDS. Όσο για εκλογές, ύστερα από μήνες εκκωφαντικής σιωπής, τις ζήτησε…μέσα από τα δόντια και αφού πρώτα το είχαν κάνει μέχρι και οι Οικολόγοι Πράσινοι, ίσως και ο Βασίλης Λεβέντης.

 • Στη φετινή ΔΕΘ, ενώ είχε επιβληθεί το αντισυνταγματικό χαράτσι ακινήτων, προτίμησε να επιτεθεί στον Φωτόπουλο, συνδράμοντας τον πρώτο κατοχικό Πρωθυπουργό στην αντιμετώπιση των «πράσινων» συντρόφων του. Αλλά για το ίδιο το χαράτσι αρκέστηκε στο «Δε λέω μην πληρώνετε, δεν είμαι υπέρ κανενός “δεν πληρώνω”, αλλά ξέρω πως δε μπορείτε», δηλ. δυο φορές κουκιά με λάδι και καμία δέσμευση. (Σεπτέμβριος 2011).

 • Για να φτάσουμε στον εξευτελισμό των τελευταίων ημερών, κατά την οποίo η διαδρομή Συγγρού-Βουλή-Μαξίμου-Προεδρικό Μέγαρο πρέπει να στρώθηκε με τα ακριβότερα χαλιά για να φιλοξενήσει τις κωλοτούμπες που δεν προλαβαίναμε να μετράμε. Η αναλυτική περιγραφή περιττεύει, αρκεί η τηλεγραφική αναφορά : Διαρροές για καταψήφιση της δανειακής σύμβασης ελεγχόμενης χρεωκοπίας. Βαψομαλλιάδες που εξομοίωναν τη συγκυβέρνηση με χούντα. Αμηχανία και τρόμος στην απειλή Βενιζέλου για υπερψήφιση με 180 βουλευτές. Απόρριψη μετά βδελυγμίας του δημοψηφίσματος που θα έδινε το λόγο στο λαό και θα απαιτούσε ξεκάθαρη θέση από τη Ν.Δ.. Κι ύστερα ΝΑΙ στην ελεγχόμενη χρεωκοπία χωρίς να είναι, καν, γνωστό το κείμενο της σύμβασης. ΝΑΙ στη συγκυβέρνηση με τους αρχιπροδότες. Και μετά, ΝΑΙ στην παρατεταμένη θητεία της. ΝΑΙ στη συμμετοχή πολιτικών στελεχών. ΝΑΙ στον δοτό, δεύτερο κατοχικό πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, τον διοικητή της ΤτΕ επί σκανδάλου χρηματιστηρίου και επί παραποίησης οικονομικών στοιχείων, τον άνθρωπο των τραπεζών που οδηγούν τα έθνη στην εξαθλίωση, τον εκλεκτό της διαπλοκής, του Σημίτη και του Τρισέ. Του ίδιου Τρισέ που μέχρι το 2009 ο Αντώνης Σαμαράς κατακεραύνωνε, προφορικά και γραπτά, για τη θηλιά που βάζει στο λαιμό της Ευρώπης. Με λίγα λόγια, ΝΑΙ στην ταφόπλακα της Πατρίδας και την εγκαθίδρυση οικονομικών δολοφόνων στη χώρα. Κι ύστερα απ’ όλα αυτά, ένα διάγγελμα από το οποίο έλειπαν οι χάντρες και τα καθρεφτάκια, μια που μάλλον απευθυνόταν σε ιθαγενείς.

 Ύστερα από τα παραπάνω, είναι λογικό να έχει χάσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Τυγχάνει, όμως, αποδοχής, από κάθε λογής νταβατζήδες, ξένους, εγχώριους και κομματικούς. Δεν ξέρω αν η περίοδος της «πολιτικής ερήμου» ή η φιλοδοξία της πρωθυπουργίας μείωσαν τις αντιστάσεις του. Πώς αλλιώς, όμως, να εξηγηθούν τα παρακάτω :

 • Παρέδωσε τη διοίκηση και τη νομή εξουσίας εντός Ν.Δ. σε μια πολιτική συμμορία που κατέλαβε σχεδόν όλες τις θέσεις-κλειδιά. Δεν αναφέρω ονόματα, όχι από φόβο, αλλά για να μην αποκτήσουν περισσότερη αξία απ’ όση τους πρέπει. Άλλωστε τους γνωρίζει μέχρι και το τελευταίο μέλος Τοπικής με τα παρατσούκλια «κυανόκρανοι», «golden boys» ή «πράκτορες». Και απ’ ότι δείχνει με τους ίδιους σκοπεύει να διοικήσει και τη χώρα.

 • Ιδιαίτερης αναφοράς χρήζει ο διευθυντής του γραφείου του κ. Αρβανιτόπουλος. Ο άνθρωπος που από το…πουθενά επεβλήθη στις 30/11/09 όχι μόνο στη Ν.Δ., αλλά και στην πολιτική ζωή της χώρας εν γένει. Ο διευθυντής που τον περασμένο Αύγουστο, κατά τις διαρροές, αποχωρούσε, αλλά τελικά δεν αποχώρησε ποτέ, σαν ένα…αόρατο μακρύ χέρι να τον κράτησε στη θέση του. Ο καθηγητής της Παντείου και πλέον αν. υπουργός Παιδείας (σ.σ. φαντάζομαι χαρά τα πουλέν, κ. καθηγητά) που πιθανολογώ ότι απαντά στους «ακραίους» κύκλους, που χαρακτηρίζουν το ρόλο του σκοτεινό και εθνικά επικίνδυνο, με ένα αντίστοιχο «Εθνικιστές Αντώνη μου, εθνικιστές…»

 • Χαρακτηριστική είναι η επιλογή «συμφιλίωσης» της Ν.Δ. με τους εμετικούς διαδικτυακούς υβριστές του Προέδρου της κατά την εσωκομματική μάχη και η μετατροπή τους σε ημιεπίσημα παραπολιτικά γραφεία τύπου και σε όργανα λάσπης χωρίς φίμωτρο. Όπως ακόμα χαρακτηριστικότερη είναι η πρωτοφανής εικόνα Προέδρου της Ν.Δ. να ομιλεί σε διαφημιστικό event που «βαφτίστηκε» φεστιβάλ κομματικής νεολαίας και στην «πλάτη» του βήματος να μοστράρονται κανάλια και ιδιωτικές εταιρείες (Σεπτέμβριος 2010).

 • Φυσικά, για τα κανάλια των «νταβατζήδων», ο Πρόεδρος της Ν.Δ. δε μίλησε ποτέ, για τις παράνομες άδειες λειτουργίας τους και τα εκατομμύρια χρέη σε δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία. Ίσως γι’ αυτό τον βλέπουν με…συμπάθεια οι Μάκηδες, οι Λάκηδες, οι Θέμοι και ο εθνικός εργολάβος κ. Μπόμπολας. Ο τελευταίος, βέβαια, έχει ακόμα ένα λόγο : Την αποκήρυξη εκ μέρους της Ν.Δ., τόσο του κινήματος των διοδίων, όσο και αυτού της Κερατέας, περιπτώσεις ασύλληπτης παρανομίας και κλοπής εις βάρος της χώρας και των πολιτών της.

 • Έστω και κατά σύμπτωση -;-, ο Αντώνης Σαμαράς τίμησε τον ένα χρόνο στην αρχηγία του κόμματος με ομιλία στο Ελληνοαμερικάνικο Επιμελητήριο (29 Νοεμβρίου 2011). Αλήθεια, πόσο αφελείς ήμασταν όσοι νομίζαμε πως θα το γιορτάσει ανοίγοντας την πόρτα του γραφείου του στους απλούς ανθρώπους που του έδωσαν εκείνη τη συντριπτική νίκη ; Και πόσο αφελέστεροι όσοι περίμεναν ότι αντί για τους Πρετεντέρηδες, τις Παναγιωταρέες, τους Παπαγιάννηδες και άλλους εκπροσώπους της εντίμου δημοσιογραφίας, θα ξεναγούσε στα νέα γραφεία τους παππούδες και τις γιαγιάδες που στάθηκαν με τις ώρες στις ουρές για να τον εκλέξουν ; (Φεβρουάριος-Μάρτιος 2011).

 • Δε μπορεί να ξεχαστεί το κουκούλωμα του σκανδάλου SIEMENS με διακομματική συμφωνία, που επιτρέπει σε Τσουκ(ρ)άτους να κυκλοφορούν ελεύθεροι. (Ιανουάριος 2011)

 • Όπως δε μπορεί να ξεχαστεί η συμφωνία της Ν.Δ. στην κρατική επιχορήγηση προς το Μέγαρο Μουσικής ύψους 90 εκατ. ευρώ για κάλυψη χρεών, την ώρα που εξαθλιώνονται οι μισές ελληνικές οικογένειες (Μαρτιος 2011). Μπορεί, όμως, έτσι να εξηγηθεί η φημολογούμενη θέση συμβούλου του Αντώνη Σαμαρά στον υιό Ψυχάρη (Οκτώβριος 2011) και η παραχώρηση από Το Βήμα του κεντρικού άρθρου στον Πρόεδρο της Ν.Δ. (2 Οκτωβρίου 2011), όπως το ίδιο είχε συμβεί και με το γιο της Μαργαρίτας, όταν οι νταβατζήδες αποφάσισαν πως ήρθε η ώρα να γίνει πρωθυπουργός.

 • Αντίστοιχα συνεκτική φαίνεται και η σχέση άλλων δύο γεγονότων. Στις 8/3/11 ο κ. Στυλιανίδης, ο δελφίνος βεβαίως βεβαίως, συμμετέχει σε εκδήλωση του οργάνου της Νέας Τάξης που λέγεται ΕΛΙΑΜΕΠ, χρηματοδοτούμενο από ιδρύματα του παγκόσμιου τοκογλύφου και υποστηρικτή της σκοπιανής προπαγάνδας Τζορτζ Σόρος. Στις 4/4/11 ο Σόρος συναντιέται επισήμως με τον πρώτο κατοχικό πρωθυπουργό και ο Αντώνης Σαμαράς που γνώρισε «πολιτική έρημο» για το Σκοπιανό, αντί να συγκεντρώσει τους Νεοδημοκράτες έξω από το Μαξίμου και να διώξουν με κλωτσιές το λαμόγιο από τη χώρα, δε βγάζει ούτε ανακοίνωση, κοινώς «ποιεί την νήσσαν».

 • Ανακοίνωση, όμως, έβγαλε η Ν.Δ. για τα τηλεφωνικά συγχαρητήρια που έδωσε ο Αντώνης Σαμαράς στον τότε αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. Λευτέρη Οικονόμου για τις επιτυχίες του Σώματος (21 Μαΐου 2011). Ο οποίος μέσα σε ένα βράδυ άλλαξε καρέκλα και από ένστολος έγινε Γ.Γ. Δημοσίας Τάξης (18 Οκτωβρίου 2011). Στον οποίο οι γραφικοί συνωμοσιολόγοι εύχονται και εις παγκόσμια ανώτερα. «Εθνικιστές Αντώνη μου, εθνικιστές».

 • Από την άλλη, η Ν.Δ. δεν ήταν καθόλου λαλίστατη για τα σενάρια δολοφονίας από ξένες μυστικές υπηρεσίες του προηγούμενου Αρχηγού της και πρωθυπουργού. Δεν τα απαξίωσε, δεν τα υιοθέτησε, ούτε διέρρευσε ότι τα εξετάζει. Το ίδιο έπραξε και για τα αμερικάνικα wikileaks (Ιούνιος-Σεπτέμβριος 2011), που εμφανίζουν στελέχη με παρελθόν, παρόν και απ’ όσο φαίνεται μέλλον στο κόμμα, ως συνομιλητές της Πρεσβείας και τις…πιέσεις που συμφώνησαν να ασκήσουν στον τότε πρωθυπουργό για αλλαγή πολιτικής σε συγκεκριμένους τομείς, στις οποίες απ’ ότι φάνηκε εκείνος υπέκυψε, έστω διά της φυγής.

 • Τέλος, την ίδια μονότονη σιωπή επιδεικνύει μέχρι σήμερα η Ν.Δ. και για το σκάνδαλο της PROTON BANK, ιδιοκτησίας Λαυρεντιάδη, ενός επιχειρηματία-;- που εξαφανίστηκε με τον ίδιο πομπώδη τρόπο που εμφανίστηκε και σάρωνε τα πάντα.

 • Ύστερα από όλα αυτά, μόνο αναπάντεχη δεν ήταν, αν και θλιβερή, η απάντηση άλλα αντ’ άλλων του Αντώνη Σαμαρά στις 13/9/2011 και η αποστροφή «δε θ’ ασχοληθώ με τα παλιά», στη μοναδική αιχμηρή ερώτηση στη ΔΕΘ για τη διαπλοκή στη χώρα (σ.σ. αδιαφορώ για τα κίνητρα του δημοσιογράφου Βλάχου, του αποδίδω εύσημα για την ερώτηση).

 Με τον ίδιο προδοτικό τρόπο κινήθηκε «αντιπολιτευτικά» η Ν.Δ. και σε οποιοδήποτε άλλο ζήτημα απαιτείτο σθεναρή στάση:

 • Το πρώτο δείγμα ήταν η χλιαρή αντίδραση στη νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών (Μάρτιος 2010), όταν αρκέστηκε στην υπόσχεση κατάργησης όταν πάρει την εξουσία, ενώ όφειλε να ξεσηκώσει τον κόσμο και να καταθέσει μομφή εναντίον μιας κυβέρνησης που αλλοίωσε με νόμο, όχι απλά το εκλογικό σώμα, αλλά τον εθνικό ιστό της χώρας. Από τότε, κι αφού η κρίση επιδεινώνει το πρόβλημα, η Ν.Δ. παρατηρεί τα καθημερινά αστυνομικά δελτία που αναφέρουν ένοπλες ληστείες, ξεκληρίσματα οικογενειών και βιασμούς γυναικών μπροστά στους άντρες και τα παιδιά τους από δίποδα Ορκ (σ.σ. προς ευαίσθητους αντιρατσιστές : τους ίδιους χαρακτηρισμούς αποδίδω σε κάθε ομοεθνή που προβαίνει σε τέτοιες πράξεις. Μόνο που τα στοιχεία, όσο κι αν αποκρύπτονται, είναι συντριπτικά για τους αλλοεθνείς).

 • Υπερψήφισε το νόμο 3849/10 που απαλλάσσει πολιτικούς, δικαστές και δημόσιους λειτουργούς από ποινικές κυρώσεις για παράνομα οικονομικά οφέλη και επιστροφή των κλεμμένων (26 Μαΐου 2010).

 • Δεν επέμεινε, παρά επιδερμικά, για την έγκαιρη ανακήρυξη ΑΟΖ, που αποτελεί τεράστιο «χαρτί» για την οικονομική και την εξωτερική πολιτική της χώρας (Ιανουάριος 2011).

 • «Κατάπιε αμάσητη» τη μπίζνα του ΠΑΣΟΚ με τη διαχείριση δημοσίου χρήματος και θέσεων εργασίας από εκατοντάδες ΜΚΟ (Ιούνιος 2011). Ίσως για να προστατεύσει κάποια δικά της προβεβλημένα στελέχη που κρύβουν «σκελετούς στη ντουλάπα» από την διακυβέρνηση 2004-2009, όταν η φάμπρικα των ΜΚΟ ζούσε και βασίλευε.

 • Ψήφισε υπέρ της ανέγερσης τεμένους στην Αθήνα. Όχι τζαμιού, τεμένους, δηλ. χώρου όπου, εκτός της προσευχής, γίνεται κατήχηση για την επιθετική εξάπλωση του Ισλάμ.

 • Στη ΔΕΘ, ο Αντώνης Σαμαράς δεσμεύτηκε ότι ως πρωθυπουργός θα ελέγξει το πόθεν έσχες των προηγούμενων πρωθυπουργών, υπουργών και υφυπουργών (Σεπτέμβριος 2011). Και καλά έκανε. Γιατί, όμως, δεν συμπεριέλαβε και τους Γ.Γ. Περιφερειών και Υπουργείων, που επίσης διαχειρίστηκαν πακτωλούς κοινοτικού και δημοσίου χρήματος; Μήπως για να μην αναταράξει την αδιάκοπη πορεία κάποιων προς το κοινοβούλιο και τους κυβερνητικούς θώκους ;

 • Εν κατακλείδι, η τακτική που επέλεξε ο Αντώνης Σαμαράς, όπως κι οι προηγούμενοι, ήταν αυτή του «ωρίμου φρούτου». Μόνο που επειδή οι συνθήκες είναι χειρότερες από κάθε άλλη φορά, αυτή η επιλογή κατέστησε τη Ν.Δ. την πιο σικέ αξιωματική αντιπολίτευση που γνώρισε η χώρα. Απόδειξη, ότι δεν τόλμησε ούτε μία φορά να διοργανώσει μια συγκέντρωση και να βγάλει τον κόσμο στους δρόμους, μην τυχόν και αλλοιώσει τον αστικό-συστημικό χαρακτήρα του κόμματος. Δεν έκανε δηλ. ως Αρχηγός αυτό που έκανε, δύο φορές, ακόμα και ο προαιώνιος εσωκομματικός μας αντίπαλος, ο «σώγαμπρος» της Ν.Δ., ο συστημικός Επίτμος και σημερινός πανελίστας του Παπαχελά. Ναι, για το Μητσοτάκη η αναφορά, που είχε οργανώσει συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την χουντοΠΑΣΟΚική ΕΡΤ (1 Δεκεμβρίου 1984) και συλλαλητήριο με αίτημα εκλογές (2 Ιουνίου 1987). Το σημερινό, όμως, άνευ προηγουμένου ξεπούλημα της χώρας δεν έχρηζε συλλαλητηρίου…Βέβαια, αν η Ν.Δ. τολμούσε, ως κυβέρνηση, να πράξει το 1/10 όσων έπραξε η κατοχική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, είναι σίγουρο πως θα είχαμε εμφύλιο πόλεμο. Αλλά φαίνεται ότι αυτά είναι ψιλά γράμματα….Κι έτσι, οι δυστυχείς οπαδοί της από δω πλευράς, έφτασαν στο σημείο να περιμένουν κάθε εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στην τηλεόραση για να ακούσουν πατριωτικό-!-, αντιμνημονιακό, ριζοσπαστικό λόγο. Κι αν κάποιοι ξεχάσουν το Δεκέμβρη του ’08, την υποστήριξη στους αναρχικούς και τα σταλινικά γκρουπούσκουλα που κουβαλά-κατ’ ανάγκη;- μαζί του, μπορεί να τον ψηφίσουν κιόλας.

 Βέβαια, υπάρχουν και θέματα κομματικής φύσεως που αδυνατίζουν την ηγετική φιγούρα του Αντώνη Σαμαρά. Μπροστά σε όσα τραγικά συμβαίνουν στη χώρα, καθίστανται επουσιώδη, ίσως ασήμαντα. Επιλέγω, όμως, την καταγραφή τους για να μη θεωρηθεί ότι περνούν απαρατήρητα και επειδή ενισχύουν την αναντιστοιχία λόγων και πράξεων :

 • Ανέκοψε την κινηματική λογική για σαρωτικές αλλαγές που είχε αναπτυχθεί με την εκλογή του, βάζοντας τους Νεοδημοκράτες σε «καταστολή» για 8 μήνες, με πρόσχημα το Συνέδριο που θα άλλαζε τα πάντα. Και τελικά, συμμετείχαμε σε ένα επικοινωνιακό πανηγύρι, με τις παρελθοντικές πρακτικές και τα κλειστά δωμάτια μαγειρέματος (Ιούλιος 2010). Τα ίδια έγιναν και στα κατά τόπους όργανα και σε συνδυασμό με τη μηδενική αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας, η κομματική οργάνωση γνωρίζει την πλήρη απαξίωση στην Περιφέρεια. Αυτό έλειπε, άλλωστε, να θιχτεί η πρωτοκαθεδρία των βουλευτών και των γραφείων τους….

 • Τα κεντρικά όργανα συνεδριάζουν με απελπιστική συχνότητα και με όρους επικύρωσης, χωρίς να αποφασίζουν για τίποτα. Όπως παλιά δηλαδή.

 • Οι αυτοδιοικητικές εκλογές έδωσαν πολλά μηνύματα (Νοέμβριος 2010). Γόνοι και επίγονοι αναβαπτίστηκαν από τον πολιτικό που εξελέγη κόντρα στην οικογενειοκρατία, η οποία ενισχύει δυνάμεις με φόντο τις επερχόμενες εθνικές εκλογές. Πώς να αντισταθείς π.χ. στο τεράστιο πολιτικό μέγεθος του Απόστολου και του Χρήστου, οι οποίοι, κατά τα Wilikeaks, «κάρφωναν» τον προηγούμενο αρχηγό στη Vassilissis Sofias 91 ; Στις περιοδείες, δε, του Προέδρου (π.χ. Ιωάννινα, Πάτρα, Θεσσαλονίκη), όσοι τον υποστήριξαν άδολα και από την πρώτη στιγμή, αντιμετωπίζονταν ως μιάσματα για να μην παρεξηγηθούν οι «καβαλάρηδες του σίγουρου αλόγου», τα παιδιά των deals. Και βέβαια, πώς να ξεχαστούν τα χιλιάδες ευρώ που δαπανήθηκαν για να διασωθούν επικοινωνιακά ατυχείς επιλογές, την ώρα που το κόμμα ζητούσε, εν μέσω φορολογικής λαίλαπας, 20 ευρώ από κάθε μέλος;

 • Μιλώντας για επικοινωνία, αυτή γνωρίζει την απόλυτη αποθέωση, άσχετα αν το 2009 ο Αντώνης Σαμαράς φώναζε, ορθά, για επαναφορά της ιδεολογίας στο προσκήνιο. «Διαγωνισμοί» για γελοία σηματάκια, forums, τηλεδιασκέψεις, πιγκ-πογκ, όλες οι συνταγές αλά Ομπάμα. Κάποια «φωτεινά μυαλά» δε δίστασαν να μετατρέψουν μάλιστα την ιστοσελίδα της Ν.Δ. σε «σούπερ-Κατερίνα» και μας καλούσαν να κλικάρουμε συνεχώς για να κερδίσουμε μια συνάντηση, όχι με το Σάκη Ρουβά, αλλά με τον Πρόεδρο (Φεβρουάριος 2011).

 • Την οποία επικοινωνία, (σ.σ. απαραίτητη ως ένα βαθμό), σχεδιάζουν…επαγγελματίες του είδους, οι professional Politics, αυτοί που αντικατέστησαν τους Λούληδες και λοιπούς της περασμένης αρχηγίας. Αυτοί που, εδώ και χρόνια, μπορούν να πλασάρουν τα ίδια γραφιστικά και τα ίδια σλόγκαν σε ένα κόμμα και ένα σαλάμι. Και αυτοδιαφημίζονται σε παραπολιτικά site-γραφεία τύπου της Ν.Δ. που προαναφέρθηκαν. Φαίνεται αυτό το κόμμα έχει στο DNA του να απαξιώνει τα στελέχη του γι’ αυτή τη δουλειά. Και τα αποτελέσματα το δικαιώνουν τόσο πολύ, ώστε η αλφαβήτα του Νεοδημοκράτη είναι το επικοινωνιακό έλλειμμα.

 • Από την άλλη, το ιδεολογικό think tank της Ν.Δ., παραδόθηκε ως λάφυρο σε αυτούς που ειρωνεύονταν τον Πρόεδρο για τις αναφορές σε εθνικά δάκρυα και στα «παιδιά» τους που τον αποκαλούν «πολιτικό απολίθωμα». Κι έτσι, η χώρα καίγεται και το Ινστιτούτο συνεχίζει το μακάριο ύπνο των προηγούμενων χρόνων, πάντα υπό την υψηλή εποπτεία του κ. Καθηγητή.

 • Το ιδεολογικό κενό, ίσως εν μέρει, να καλύφθηκε από το αξιόλογο εν τη γενέσει του, διαδικτυακό anti-όργανο του Προέδρου. Όμως η αποκρουστική και υποτιμητική προς τον κοινό νου προσωπολατρεία και δικαιολόγηση κάθε κωλοτούμπας και η αποκάλυψη της τακτικής «πουλάμε στους ιδεολόγους πατριωτικά όμορφα λόγια στο διαδίκτυο και δίνουμε στη συμμαχία “των προθύμων” τη λήψη των αποφάσεων» κατέστησαν αναξιόπιστο το όλο εγχείρημα.

 • Με όλα αυτά, δεν είναι παράξενο που πληθαίνουν οι φωνές που λένε ότι έξω από τη Συγγρού, δεν υπάρχει Ν.Δ. Μόνο που ακόμα κι εκεί βασιλεύουν οι δυνάμεις του σκοταδισμού. Οι διαδρομιστές, οι κομισάριοι, οι παραγοντίσκοι, και οι αποτυχημένοι υπουργοί με το ύφος χιλίων καρδιναλίων. Αντίθετα, οι λίγοι έντιμοι, ταπεινοί και εθνικά σκεπτόμενοι καπελώθηκαν, απομακρύνθηκαν διακριτικά ή υποβιβάστηκαν στα υπόγεια, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αν λοιπόν αυτό είναι το κόμμα των αξιών και των αξίων που ευαγγελιζόταν ο Αντώνης Σαμαράς, τότε έχουμε διαφορετικές προσλαμβάνουσες και για τις αξίες και για τα κριτήρια όσων τις εφαρμόζουν. Εκτός κι αν, όπως ακούγεται, επικράτησε η άποψη «πρώτα θα γίνουμε κυβέρνηση και μετά θα φτιάξουμε το κόμμα». Μόνο που αυτά μας τα’ παν κι άλλοι. Οι οποίοι, τουλάχιστον, ως υποψήφιοι αρχηγοί δεν έλεγαν «Αν δεν είμαστε άξιοι να φτιάξουμε το σπίτι μας, πώς θα διεκδικήσουμε την εξουσία ;»

 Τέλος, οφείλω να επισημάνω και δύο θέματα ισχυρών συμβολισμών :

 • Κάθε πολιτικός κρίνεται βραχυπρόθεσμα από τις εκλογές και μακροπρόθεσμα από την Ιστορία. Όσο κακό, λοιπόν, έκαναν και κάνουν οι «καραμανλικοί» στον Καραμανλή, άλλο τόσο κάνουν στον Αντώνη Σαμαρά κάποιοι «σαμαροφύλακες» που ασχολούνται συνεχώς με τον προηγούμενο Αρχηγό, προσπαθούν με το στανιό να τον αποστρατεύσουν, προτείνοντας τον ακόμα και για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και βγάζουν απίστευτο κόμπλεξ εναντίον του. Είναι, δε, κωμικό να απαξιώνεται ο Καραμανλής, αλλά τα περισσότερα λαμόγια που είχε επιλέξει και συνετέλεσαν αποφασιστικά στην αποκαθήλωσή του, να βασιλεύουν επί ημερών Σαμαρά. Ο Καραμανλής τα πλήρωσε τα τραγικά λάθη του, όπως «πλήρωσε» σε…ξένο νόμισμα κάποιες ημιτελείς εθνικές επιλογές. Προς γνώση και συμμόρφωση αυτά, από κάποιον που δε δήλωσε ποτέ «καραμανλικός», ούτε όταν τέτοιοι δήλωναν και τα σκληρότερα «ντοράκια» και επικρίθηκε πολλάκις γι’ αυτό. Αλλά διέθεσε όλες του τις μικρές δυνάμεις στην υποστήριξή του, έστω κι αν οι στιγμές υπερηφάνειας ήταν ελάχιστες και οι απογοητεύσεις αμέτρητες, από το «βασικό μέτοχο» μέχρι τον τρόπο εξόδου του.

 • Στις 31 Μαΐου 2011 ο Αντώνης Σαμαράς επισκέφθηκε τον τάφο του Βενιζέλου, έπλεξε το εγκώμιο του «μεγάλου Έλληνα ηγέτη» και εκθείασε «την τέχνη της διαπραγμάτευσης», όπως μετονόμασε τον καιροσκοπισμό, την οσφυοκαμψία και τη δουλική εξυπηρέτηση των «συμμάχων», που διέκριναν τον πολιτικό που κατέλαβε την εξουσία τρεις φορές, εν μέσω ξένων λογχών. Δεν γνωρίζω αν η κίνηση έγινε για να αυξηθούν οι ψήφοι στην Κρήτη. Όπως και να’ χει, καλώς έπραξε, αν αυτά πιστεύει. Μόνο που έπρεπε να μας τα πει πριν καταθέσει την υποψηφιότητα του για την αρχηγία. Τον ενημερώνω, δε, ότι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου που τον εξέλεξε, περίμενε να τον δει να καταθέτει στεφάνι στο περιστύλιο της δολοφονίας του Ίωνος Δραγούμη, που απέχει καμιά κατοσταριά μέτρα από την ιστορική έδρα του κόμματος. Φαίνεται, όμως, ότι οι ιδέες και η στάση ζωής που συγκίνησαν την Πηνελόπη Δέλτα περισσότερο από την οικογενειακή της πολιτική παράδοση, κρίνονται κατακριτέες και δεν έχουν απήχηση στους απογόνους της.

«Εθνικιστές Αντώνη μου, εθνικιστές».

 Για όλους τους παραπάνω λόγους, όποτε κι αν γίνουν οι εθνικές εκλογές, δε θα ψηφίσω Αντώνη Σαμαρά. Άλλωστε, Πρωθυπουργός θα γίνει και χωρίς την ψήφο μου. Οι εξετάσεις δόθηκαν, τις πέρασε μετ’ επαίνου κι αν χρειαστεί θα δημιουργηθεί ένα σκηνικό που θα του επιτρέψει να ξαναπροβάλει πατριωτικά και ηγετικά αντανακλαστικά, που αυτή την ώρα τίθενται σε αμφισβήτηση. Πρωθυπουργός θα γίνει γιατί έτσι λένε τα «γραμμένα». Μόνο που ακριβώς αυτά τα «γραμμένα» νομίζαμε ότι πολεμούσαμε όταν αγωνιζόμασταν για την εκλογή του στην αρχηγία.

Βέβαια, υπάρχει και η πιθανότητα όταν ο Αντώνης Σαμαράς αναλάβει τις τύχες της χώρας, να «βγάλει τη γλώσσα» στους ντόπιους και ξένους κατακτητές, να αναφωνήσει «σας την έφερα» και να εξαπολύσει ανηλεή πόλεμο εναντίον τους, ακολουθώντας τα…χλιμιντρίσματα της Ιστορίας. Θα αποτελέσει την πιο λυτρωτική διάψευση μου και θα με μετατρέψει αυτόματα σε ταπεινό προσκυνητή της εθνικής και στρατηγικής του ιδιοφυίας. Αλλά αυτή η πιθανότητα φαντάζει σήμερα λιγότερο ισχυρή, ακόμα κι απ’ την έλευση των Ελλοχίμ που θα σώσουν τη χώρα. Γι’ αυτό και την χαρίζω στους εναπομείναντες πιστούς της «Ελλάδας της Ελπίδας». Τους υπενθυμίζω, όμως, ένα λατινικό ρητό που μου δίδαξε πρόσφατα ένας στενός φίλος και συμμαχητής : «Chi di speranza vive disperato muore”» δηλ. «Όποιος ζει με την ελπίδα, πεθαίνει απελπισμένος».

Γνωρίζω πως αυτή η επιστολή δε θα περάσει απαρατήρητη σε κάποιους.

Ορισμένοι θα τη θεωρήσουν οριστική απαλλαγή από έναν ακόμα «γραφικό», «εθνικιστή», «ακραίο». Πλανώνται πλάνην οικτράν. Θα με βρίσκουν απέναντί τους συχνότερα από ποτέ, με τις ελάχιστες δυνάμεις που μπορώ να αντιπαρατάξω.

Μερικοί θα την αποκαλέσουν πολιτική αυτοκτονία και καταδικαστική για κάθε σκέψη πολιτικής καριέρας ή μελλοντικής «αξιοποίησης». Τους απαντώ ότι αν οι καριέρες χτίζονται διά της σιωπής τις επιστρέφω στα μούτρα τους κι αν έτσι νοείται η «αξιοποίηση», τότε «γαμώ τα υπουργεία τους», που λέει και το άσμα.

Τέλος, κάποιοι θα λυπηθούν πραγματικά, νομίζοντας ότι εγκαταλείπω τους κοινούς αγώνες ετών. Επειδή είναι οι μόνοι που με ενδιαφέρουν, τους διαβεβαιώ ότι αργά ή γρήγορα θα ξαναβρεθούμε σε πολύ σημαντικότερα μέτωπα, ο ένας δίπλα στον άλλον, πιο ενωμένοι από ποτέ.

Και επειδή η αυτοκριτική επιβάλλεται, πρέπει να ξεκαθαρίσω τα εξής : Για πολλά χρόνια πίστευα oτι το υπάρχον πολιτικό σύστημα θα αλλάξει εκ των έσω, γι’ αυτό και το υπηρέτησα. Έκανα λάθος. Τεράστιο λάθος. Αλλά διεκδικώ το δικαίωμα να αλλάξω γνώμη. Άλλωστε, «και τα βουνά αλλάζουν». Μόνο αυτό το σύστημα δεν αλλάζει, γιατί δεν έχει καμία κοινή αξία με τους απλούς ανθρώπους. Δεν διορθώνεται γιατί είναι μια μηχανή που ποτέ δε θα δεις και δεν θα αγγίξεις τον εσωτερικό της μηχανισμό. Είναι μονταρισμένη να αυτοεξυπηρετείται και να απορροφά μέχρι μετάλλαξης κάθε διαφορετική φωνή ή να την αποβάλλει ως ξένο σώμα.

Αυτό το σύστημα δεν αλλάζει. Μόνο καταστρέφεται. Ώστε πάνω στις στάχτες του να χτιστεί από την αρχή μια καλύτερη Πατρίδα.

Δε μετανιώνω για τα προηγούμενα χρόνια, γιατί έπραττα αυτό που θεωρούσα σωστό. Αλλά οφείλω να ζητήσω συγγνώμη για όλες τις φορές που έκανα «τα στραβά μάτια», για τους λίγους ή πολλούς που έπεισα να ακολουθήσουν ψεύτικες ελπίδες και γιατί έγινα γρανάζι αυτού του συστήματος. Έστω κι αν τα δύο τελευταία έγιναν χωρίς να τα συνειδητοποιώ.

Όσο για τον Αντώνη το Σαμαρά, το μόνο εν ζωή πολιτικό που πίστεψα τόσο βαθιά και με τόση αφοσίωση, τον ευχαριστώ :

• Πρώτον, για την εμπιστοσύνη ή την ανοχή που επέδειξε προς το πρόσωπό μου για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Γιατί, άλλο πράγμα η πολιτική διαφωνία και άλλο η αχαριστία.

• Δεύτερον, γιατί άλλαξε το σήμα της Ν.Δ., που εκπροσωπούσε τόσα πολλά για κάποιους εξ’ ημών, αντικαθιστώντας το με αυτή την κατσαρή μουτζούρα. Έτσι αποκόπηκε και ο τελευταίος συμβολικός-συναισθηματικός δεσμός με το κόμμα.

• Και τρίτον, γιατί, με την τόσο ραγδαία αλλαγή στάσης, μου έδωσε ένα πολύ οδυνηρό, αλλά εξαιρετικά διδακτικό χαστούκι για να σταματήσω να πιστεύω σε Μεσσίες.

Γνωρίζοντας την αγάπη του για τον Ελύτη, τώρα που «είναι καιρός να γνωριστούν οι θάλασσες με τους κινδύνους», του αφιερώνω μερικούς στίχους που ίσως έχει καιρό να διαβάσει :

Ήρθαν ντυμένοι «φίλοι» αμέτρητες φορές οι εχθροί μου

το παμπάλαιο χώμα πατώντας.

και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους

Έφεραν το Σοφό, τον Οικιστή και το Γεωμέτρη,

Βίβλους γραμμάτων και αριθμών, την πάσα Υποταγή και Δύναμη,

το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.

Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.

……..

Αδελφοί μας εγέλασαν !

Συμπατριώτες,

Ο τόπος χρειάζεται Εθνική Επανάσταση.

Επανάσταση αληθινή και προερχόμενη από όλα τα κοινωνικά, επαγγελματικά και ιδεολογικά στρώματα του ελληνικού λαού που δεν αποδέχονται τον κατακτητή.

Επανάσταση αυθόρμητη και πατριωτική όπως η αντίδραση της 28ης Οκτωβρίου. Όχι «πορτοκαλί», μουσαντένια και με κανάλια-χορηγούς επικοινωνίας, όπως οι «αγανακτισμένοι», που λειτούργησαν ως αμορτισέρ απορρόφησης κραδασμών και πλάνης για πολλούς αγνούς συμμετέχοντες.

Επανάσταση για τις ελληνικές αξίες, όχι για τα φράγκα που έχασε ο καθένας μας.

Σε όποιον τα παραπάνω ακούγονται αντιδημοκρατικά, μάλλον δεν έχει αντιληφθεί ότι δημοκρατία και ισονομία δεν υφίστανται στη χώρα εδώ και δεκαετίες. Εκτός κι αν είναι θιασώτης της δημοκρατίας των ολίγων που καταδυναστεύουν τους πολλούς.

Σε όποιον ακούγονται βίαια, μάλλον δεν έχει αντιληφθεί την παρά φύσιν βία και ασέλγεια που ασκείται κατ’ εξακολούθηση στους Έλληνες. Και στους Ευρωπαίους που έπονται.

Σήμερα δεν υπάρχουν κόμματα και διαχωριστικές γραμμές.

Το Μέτωπο είναι αυστηρά πατριωτικό και αντιμνημονιακό και περιλαμβάνει τον καθένα που ασπάζεται τα ιερά και τα όσια του Ελληνισμού, άσχετα από ποιο χώρο προέρχεται.

Ο αντίπαλος την παρούσα στιγμή είναι ένας : Τα προσκυνημένα τσιράκια της Νέας Τάξης Πραγμάτων που απεργάζονται κατάργηση των εθνών, παγκόσμιο νόμισμα και εν τέλει παγκόσμιο κυβερνήτη. Αυτούς πολεμάμε, ακόμα κι αν ξεκινάμε από διαφορετική αφετηρία. Για όλα τα υπόλοιπα δεν είναι καιρός να διαφωνήσουμε.

Πολεμάμε για Επανάσταση που θα ποιήσει δίκαιο. Βασισμένο στις εξής 10 αρχές :

• Το ποσοστό του ελλείμματος στο οποίο βασίστηκε η προσφυγή στο ΔΝΤ είναι προϊόν απάτης.

• Τα Μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις είναι παράνομα βάσει του Διεθνούς Δικαίου και αντισυνταγματικά βάσει του ελληνικού Συντάγματος. Καμία αποδοχή, καμία αναγνώριση.

• Καμία αποδοχή του χρέους γιατί μέρος του είναι παράνομο, επαχθές και απεχθές. Καμία αναγνώριση στα τοκογλυφικά χρεολύσια.

• Σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για την εξακρίβωση του μεγέθους του επαχθούς χρέους και την αποκάλυψη όλων των πιστωτών μας. Αποδοχή μόνο του νομίμου χρέους και τόκων που θα προκύψουν και δρομολόγηση της αποπληρωμής τους υπό τη δικαιοδοσία του ελληνικού δικαίου και όχι του αγγλικού, όπως προβλέπουν οι παράνομες δανειακές συμβάσεις.

• Η ψήφιση του Μνημονίου χωρίς αυξημένη πλειοψηφία και η κατοχική συγκυβέρνηση είναι προϊόντα συνταγματικής εκτροπής.

• Διεκδίκηση μέχρις εσχάτων συμψηφισμού του νομίμου χρέους με την πληρωμή των γερμανικών αποζημιώσεων και την επιστροφή των κατοχικών αναγκαστικών δανείων από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

• Άμεση δημιουργία και εφαρμογή ξεκάθαρου συνταγματικού πλαισίου που καθορίζει τις προϋποθέσεις λειτουργίας ιδιωτικών Μ.Μ.Ε. και την ασυμβατότητα μεταξύ ιδιοκτητών Μ.Μ.Ε. και εργοληπτών του δημοσίου. Έναντι οποιουδήποτε κόστους.

• Διαμόρφωση εθνικού σχεδίου οικονομικής ανάπτυξης με κύριο προσανατολισμό την μετατροπή της οικονομίας σε παραγωγική. Έγκριση του σχεδίου με δημοψήφισμα. Άμεση ανακήρυξη ΑΟΖ. Άμεση αξιοποίηση του εδαφικού και υπεδαφικού πλούτου της χώρας.

• Υπαγωγή των τραπεζών στο εγκεκριμένο σχέδιο εθνικής ανάπτυξης. Κρατικοποίηση όσων δεν το υποστηρίξουν στην πράξη.

Συμμαχητές και συμμαχήτριες,

Η μάχη είναι δύσκολη. Κι ο αντίπαλος έχει υπεροπλία σε όπλα, χρήμα και παραπλανητικές τακτικές. Αλλά θα βασιστούμε στην άγνοια κινδύνου και το αδούλωτο φρόνημα. Και στις δύσκολες στιγμές θα κοιτάμε πίσω για να πάρουμε κουράγιο. Από τις πολεμικές ιαχές του Λεωνίδα. Από την Πολιτεία του Πλάτωνα. Από την στρατηγική του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Από τον ηρωισμό του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Από το θάρρος του Καραϊσκάκη. Από την εντιμότητα του Καποδίστρια. Από την ορμή του Παύλου Μελά. Από την ευρύτητα πνεύματος του Δραγούμη. Από το ΟΧΙ του Μεταξά. Από τη διδασκαλία του Μακαριστού Χριστόδουλου.

Και θα νικήσουμε!

Μέχρι να τα καταφέρουμε η συζήτηση περί κομμάτων είναι δευτερεύουσα και παρελκυστική. Όταν αναπνεύσουμε ξανά αέρα ελευθερίας, τότε και μόνο τότε αξίζει να δομήσουμε καινούριο πολιτικό σύστημα και να αναπτύξουμε τις διαφορετικές μας απόψεις για τα επιμέρους ζητήματα.

Τότε θα έχει αξία η ίδρυση μίας νέας εθνικής, κοινωνικής, λαϊκής δύναμης. Μακριά από Στοές, Λέσχες και κολλέγια εκκολαπτόμενων ηγετών. Μίας δύναμης που θα μάχεται για τη Σημαία και το Σταυρό, όχι για το Γνώμονα και το Διαβήτη. Μίας δύναμης που θα εκφράσει, επιτέλους, όσους από εμάς πιστεύουμε στο έθνος, την κοινωνική δικαιοσύνη, την καλλιέργεια της εθνικής παιδείας ως δομικό στοιχείο του Κράτους, τον ελληνικό πολιτισμό και τα ατομικά δικαιώματα. Με αυτή την ιεράρχηση.

Υ.Γ. Γνωρίζοντας το αντικαταστατικό των γραπτών μου, σε περίπτωση που οι ιθύνοντες της Συγγρού με έχουν ξεχάσει στα κατάστιχά τους, παρακαλώ όπως πράξουν τα δέοντα. Δεν αναφέρω τη λέξη διαγραφή γιατί διαγράφεσαι από κάτι που υπάρχει. Και η Ν.Δ., όπως την είχαμε στο μυαλό, έχει σταματήσει προ πολλού να υπάρχει. Είτε ως εκφραστής της ιδεολογίας που υπερασπίστηκε σε αιματηρά χρόνια ο τσοπάνος παππούς μου από το Μεγάλο Ελευθεροχώρι Λαρίσης. Είτε ως η παράταξη του Αβέρωφ για την οποία αγωνίστηκε ο πατέρας μου. Είτε ως το κόμμα που δε φοβόταν τους δρόμους και τις πλατείες και επέλεξα να το υπηρετήσω πριν 15 χρόνια. Εξελίχθηκε, με ευθύνη όλων μας, σε ένα κόμμα-τραβεστί, που εδράζει στο φυσικό του χώρο.

Καληνύχτα κι ευχαριστώ για τις αναμνήσεις !

 

http://oimos-athina.blogspot.com/2011/11/blog-post_5484.html#more

“Τι πρέπει να κάνουμε;” Απαντά ο Μανώλης Γλέζος

“Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυρίως τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη στο tvxs.gr, ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες των γραμμάτων, των επιστημών και των τεχνών. Σήμερα δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του Μανώλη Γλέζου.

“Η Ελλάδα μαστίζεται από oικονομική κρίση και πλήττεται από κρίση στους θεσμούς της.

1. Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Η οικονομική κρίση, η οποία μαστίζει την Ελλάδα είναι τριπλή: Κρίση στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, κρίση στα Δημόσια Οικονομικά, και κρίση στην Οικονομία της χώρας.

1.1. Η κρίση στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο
Η κρίση στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι ενδογενής και εξωγενής. Ενδογενή κρίση είχαμε το 1999 με μια πρωτόφαντη διόγκωση στις τιμές των μετοχών των εισηγμένων στο ελληνικό χρηματιστήριο. Κρίση υπάρχει και από το 2008 και εξακολουθεί έως σήμερα, ως συνέπεια εξωγενών αιτιών.

Και στις δύο περιπτώσεις η αιτία είναι η ίδια. Η διαστροφή του ρόλου του χρήματος. Το χρήμα εφευρέθηκε, ως μέσον ανταλλαγής αξιών. Το ίδιο το χρήμα δεν παράγει αξίες. Μόνον οι εργαζόμενοι παράγουν αξίες. Από τη στιγμή, όμως, που αλλάζουν το ρόλο του οι ιδιοκτήτες του, τότε επέρχεται και η κρίση στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Τα κράτη τότε σπεύδουν να το σώσουν με χρήματα, είτε από τον Δημόσιο κορβανά, είτε από φόρους σε βάρος του λαού. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ πρόσφεραν 108 δις ευρώ στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο για να το διασώσουν.

Η μόνη λύση στο πρόβλημα είναι όχι μόνον η εθνικοποίηση των Τραπεζών, αλλά η κοινωνικοποίησή τους, ώστε να σταματήσει ο τοκογλυφικός χαρακτήρας τους.

1.2. Η κρίση στα Δημόσια Οικονομικά
Η Ελλάδα πάσχει μονίμως στα Δημόσια Οικονομικά της. Το δημοσιονομικό της έλλειμμα είναι μόνιμο και αποτελεί το πρόσχημα για να δικαιολογήσει την ανάγκη δανείων.

Η αιτία γι’ αυτό τον οικονομικό εκτραχηλισμό είναι ότι ο κρατικός μηχανισμός μετατρέπεται σε κομματικό μηχανισμό ανάλογα με το ποιό από τα δύο κόμματα της εξουσίας κερδίσει τις εκλογές οπότε προσλαμβάνει και διορίζει τους ημετέρους στο Δημόσιο.

Τα έσοδα είναι πάντοτε ελλειμματικά, διότι με τις φοροαπαλλαγές, με την τεράστια φοροδιαφυγή, την οποία ανέχεται το καθεστώς των ημετέρων και τη μη φοροείσπραξη για τον ίδιο λόγο, διαφεύγουν τεράστια ποσά.

Στα έξοδα υπάρχει δυναμική διασπάθιση. Μεγάλος αριθμός συμβούλων για τον Πρωθυπουργό, τους Υπουργούς, τους Υφυπουργούς, τους Γενικούς Γραμματείς και τους Διευθυντές των Υπουργείων. Ανάλογος αριθμός υψηλόμισθων, αργόμισθων, πολυθεσιτών υπαλλήλων, λυμαίνεται το Δημόσιο.

Τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων χρησιμοποιούνται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, με πολύ χαμηλό τόκο για κάλυψη διάφορων αναγκών του δημοσίου, αλλά και για αγορά ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου, ενώ οι οφειλές των διαφόρων Οργανισμών του Δημοσίου προς το Ι.Κ.Α. δεν καταβάλλονται.

Πέρ’ απ’ όλ’ αυτά, υπάρχει φοβερή διαφορά ανάμεσα στην άμεση και στην έμμεση φορολογία, η οποία ανέρχεται στο 75% των φόρων και βαρύνει πάντοτε το φτωχό λαό.

Η μόνη λύση στην κακή διαχείριση είναι η σωστή, δίκαιη διαχείριση και η πάταξη της φοροαπαλλαγής και η σύλληψη της φοροδιαφυγής.

1.3. Η κρίση στην Οικονομία της χώρας
Μόνιμη κρίση υπάρχει στην οικονομία της Ελλάδας, από το γεγονός ότι η οικονομία της είναι μεταπρατική και δεν στηρίζεται σε πρωτογενείς βάσεις. Δεν έχει βαριά βιομηχανία, η αγροτική της οικονομία είναι αναιμική και επιδοτούμενη και η ενέργειά της εισάγεται στο μεγαλύτερο μέρος από το εξωτερικό.

Η αιτία είναι η υπαγωγή της οικονομίας της Ελλάδας στα ολιγοπώλια και μονοπώλια, που δεν επιτρέπουν την πρωτογενή ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.

Η Ελλάδα μπορεί να αναπτύξει βαριά βιομηχανία στηριγμένη στους βωξίτες για παραγωγή αλουμινίου και στον χαλαζία για παραγωγή υαλοπροϊόντων. Μπορεί επίσης να αξιοποιήσει τους χρωμίτες, τα σιδηρομεταλλεύματα, το νικέλιο, τη σμύριδα, τον αμίαντο, τους γαληνίτες, το θειάφι, τον μπετονίτη, την καολίνη, τον περλίτη, τη βαρυτίνη, το μαγγάνιο για τη δημιουργία αξιόλογης βαριάς βιομηχανίας.

Παράλληλα μπορεί να αξιοποιηθούν οι ήπιες και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ώστε όχι μόνο να καλύπτονται οι εσωτερικές ανάγκες, αλλά και να εξάγονται στο εξωτερικό. Η αιολική ενέργεια (άνεμος), η ηλιακή (ήλιος), η υδραυλική (νερό), η γεωθερμική (μάγμα), είναι δυνατόν αν αξιοποιηθούν, να καλύψει η κάθε μία από μόνη της τις ανάγκες της βαριάς βιομηχανίας και της αγροτικής οικονομίας.

Προϋπόθεση για όλ’ αυτά είναι η απεξάρτηση από την πολιτική της υποτέλειας.

2. Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ

Στην Ελλάδα, ισχύει το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα, νοθευμένο στο έπακρο και σε σημείο να εκφυλίζει κάθε έννοια Δημοκρατίας.

Η βασική έννοια της συλλογικότητας, χαρακτηριστική αρχή της Δημοκρατίας απουσιάζει εντελώς. Και στην πολιτεία και στην κυβέρνηση κυριαρχεί η μονοκρατορία. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος μάλιστα δεν εκλέγεται από το λαό άμεσα, αλλά από το Κοινοβούλιο, είναι μονοπρόσωπος. Ο Πρωθυπουργός ως μονοκράτωρ αποφασίζει μόνος για τη σύνθεση του Υπουργικού Συμβουλίου και για το πότε θα γίνουν εκλογές. Ο κάθε Υπουργός αποφασίζει και ενεργεί μόνος. Η μονοκρατορία σ’ απόλυτη εφαρμογή.

Η συλλογικότητα νοθεύεται με τις εξουσίες οι οποίες δίνονται στον πρώτο άρχοντα, είτε είναι Πρωθυπουργός, είτε Υπουργός, είτε Περιφερειάρχης, είτε Δήμαρχος. Σ’ όλες δηλαδή, τις βαθμίδες διοίκησης, διότι η Αυτοδιοίκηση έχει καταργηθεί, με τον «Καλλικράτη» και είναι ανύπαρκτη.

Δεν υπάρχει, επίσης, διάκριση εξουσιών. Εκλέγεται η Βουλή η οποία και νομοθετεί και εκλέγει την Κυβέρνηση. Η κυβέρνηση και νομοθετεί και κυβερνά και ορίζει τη δικαστική αρχή, την οποία δεσμεύει με το κυβερνητικό Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Το εκλογικό σύστημα, με το οποίο διεξάγονται οι εκλογές, δεν είναι η απλή αναλογική, αλλά ένα νοθευμένο εκλογικό σύστημα, το οποίο με το φράχτη του 3% εμποδίζει τη συμμετοχή στο Κοινοβούλιο και πολιτικών δυνάμεων, που δεν συγκεντρώνουν το ποσοστό αυτό. Στην ουσία καταργείται η έννοια της αντιπροσωπευτικότητας της οποίας πρεσβεύει το κυρίαρχο σύστημα διακυβέρνησης της χώρας.

Το πιο εξωφρενικό, όμως, είναι ό,τι από τα κόμματα που θα υπερβούν το 3% και θα βρίσκονται στη Βουλή, αφαιρούνται 40 έδρες και προσφέρονται στο πρώτο κόμμα, ώστε να αποκτήσει τη δεδηλωμένη και να γίνει κυβέρνηση. Η ισότητα την οποία διακηρύσσει αυτό το ίδιο το ΣΥΝΤΑΓΜΑ το οποίο εκφράζει το σημερινό πολιτικό κατεστημένο καταργείται κατάφωρα.

Για όλους αυτούς τους λόγους έχει αρχίσει και δημιουργείται ένα αξιόλογο κίνημα, σ’ όλη την Ελλάδα, το οποίο επιδιώκει αυτό πού ορίζεται στο πρώτο άρθρο του Συντάγματος: «Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία».

Αγωνίζεται, δηλαδή, να γίνει πραγματικότητα και να κυριαρχήσει η αρχή: «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, ανήκουν στο Λαό και ασκούνται από τον ίδιο το Λαό».

Για τον τρόπο που θα γίνει η άσκηση της εξουσίας έχει αρχίσει η έρευνα και η μελέτη και έχουν κατατεθεί οι πρώτες προτάσεις για να σταματήσει ο σφετερισμός της λαϊκής κυριαρχίας, όπως:

·         Θεμέλιο της εξουσίας είναι οι λαϊκές συνελεύσεις.

·         Όλα τα εκτελεστικά όργανα, που εκλέγονται με την απλή αναλογική, δεν αποφασίζουν, αλλά υλοποιούν τις αποφάσεις των συνελεύσεων. Η θητεία τους είναι ενιαύσια και μπορούν να ανακληθούν, όποτε αποφασίσει η λαϊκή συνέλευση.

·         Διαχωρισμός των εξουσιών.

·         Καταργούνται οι εξ επαγγέλματος πολιτικοί.

·         Αποκλείεται η εκλογή για δεύτερη φορά στο ίδιο όργανο.

Συμπερασματικά
Με βάση τα παραπάνω η ουσιαστική αιτία που έχει φέρει την Ελλάδα σ’ αυτή την κατάσταση, με την οικονομική κρίση και την κρίση θεσμών, είναι η έλλειψη εθνικής κυριαρχίας.

Η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας είναι πια ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Επίσημα έχει αναφερθεί από την τ. Πρόεδρο της Βουλής Άννα Ψαρούδα Μπενάκη κατά την ανακήρυξη του Κάρολου Παπούλια ως Προέδρου Δημοκρατίας στις 12 Μαρτίου 2005.

Το έχουν δηλώσει, επίσης, κατ’ επανάληψη οι διοικούντες το Διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ιδιαίτερα οι Υπουργοί της Γερμανίας.

Συνεπώς το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι η απόκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας της. Όσο γρηγορότερα την κατακτήσει, τόσο γρηγορότερα θα απαλλαγεί και από την κρίση θεσμών και από την οικονομική κρίση και θα απελευθερωθεί από την τραγωδία την οποία υφίσταται.”

http://afigisizois.wordpress.com/2011/11/14/894

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΟΖ

 Ευχαριστούμε τον Δημήτριο Αλευρομάγειρο, που μας έσειλε την ομιλία του Καθηγητού Θεοδωρου Καρυώτη από την εκδηλωση, η οποία πραγματοποιηθηκε το Σάββατο 12 Νοεμβρίου γιά την ΑΟΖ, στο αμφιθεατρο της Εθνικής Ασφαλιστικής.

του Θεόδωρου Κ. Καρυώτη*

 *Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας. Υπήρξε μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας και επιμελήθηκε του βιβλίου «Greece and the Law of the Sea». Θεωρείται ο πρώτος Έλληνας που ασχολήθηκε με το θέμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και τώρα τελευταία οι ιδέες του έχουν αρχίσει να συζητούνται ευρέως.

 

Για πάνω από τριάντα χρόνια τώρα η Ελλάδα επιμένει μονότονα ότι η μοναδική της διαφορά με την Τουρκία, ήτοι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, είναι νομικής φύσης. Όμως, εδώ και πάνω από 25 χρόνια η έννοια της υφαλοκρηπίδας έχει υπερκερασθεί απ’ αυτή της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Από την ύπαρξη της νέας Σύμβαση του Διεθνούς Δίκαιου της Θάλασσας το 1982, κανένα κράτος στον κόσμο δεν έχει ζητήσει μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αλλά πάντα ζητά και την ταυτόχρονη οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Πράγματι, όλες οι αποφάσεις του Δικαστηρίου μέχρι σήμερα, λαμβάνουν υπ’ όψη την οριοθέτηση και των δύο ζωνών πού πάντα συμπίπτουν.

Οι Τούρκοι βέβαια τρίβουν τα χέρια τους που ακούν για τόσα χρόνια τις ελληνικές κυβερνήσεις και όλα τα πολιτικά κόμματα να μιλάνε μόνο για την υφαλοκρηπίδα χωρίς να αναφέρονται στην ΑΟΖ. Ο λόγος βέβαια της μεγάλης χαράς των Τούρκων είναι ότι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα έχει πολλά να κερδίσει μετά την οριοθέτηση μιας ΑΟΖ στο Αιγαίο. Τα πράγματα, όμως, άλλαξαν πριν λίγο καιρό, όταν η Κύπρος αποφάσισε, πολύ σωστά, να συνάψει συμφωνία με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση της ΑΟΖ των δύο κρατών και μετά να αρχίσει έρευνες για πετρέλαια στην κυπριακή ΑΟΖ. Η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται να συμφωνεί και υποστηρίζει την κυπριακή θέση την στιγμή που ποτέ δεν ασχολήθηκε με αυτή τη νέα έννοια του Δίκαιου της Θάλασσας. Όπως γνωρίζουμε, ο κύριος λόγος της ελληνοτουρκικής διαφοράς είναι η ύπαρξη πετρελαίου στο Αιγαίο, όμως οι ελληνικές κυβερνήσεις ουδέποτε ζήτησαν οριοθέτηση της ΑΟΖ στο Αιγαίο! Τώρα, η κυπριακή πρωτοβουλία φέρνει στο προσκήνιο όχι μόνο αυτή τη μεγάλη ελληνική παράλειψη αλλά και σε πολύ δύσκολη θέση και την Τουρκία η οποία βέβαια δεν επιθυμεί κάποιος να εγείρει θέμα ΑΟΖ που τόσο πολύ βλάπτει τα συμφέροντά της στη Μεσόγειο.    

Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά (άρθρο 121, παράγραφο 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για την ΑΟΖ  τα ίδια επιχειρήματα που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι, δηλαδή, τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι «κάθονται» πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας γιατί η ΑΟΖ δεν έχει κανένα γεωλογικό «παρελθόν».  Άλλωστε, η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας και έτσι η Τουρκία έχει χάσει και αυτό το επιχείρημα. Δεν είναι από την άποψη αυτή τυχαίο ότι η πρόσφατη ελληνο-αλβανική σύμβαση αφορά γενικώς την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών άρα –και ορθώς- υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Πως αυτό που θέλουμε να γίνει με την Αλβανία δεν θα γίνει με Τουρκία;

Τα 200 μίλια αποτελούν το ανώτατο όριο μιας ΑΟΖ. Για να έχει ένα κράτος ΑΟΖ 200 μιλίων πρέπει να απέχει από ένα άλλο παράκτιο κράτος 400 μίλια. Τέτοιες αποστάσεις δεν υπάρχουν ανάμεσα στην Ελλάδα και σε όλες τις γειτονικές της χώρες και επομένως ακολουθείται η οριοθέτηση με βάση την μέση γραμμή. Η Τουρκία δεν δέχεται αυτό το είδος οριοθέτησης λέγοντας ότι το Αιγαίο είναι κλειστή θάλασσα και τα ελληνικά νησιά δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα που έχουν οι ηπειρωτικές περιοχές. Προσπαθεί βέβαια να αποσιωπήσει ότι έχει ήδη συμφωνήσει την ΑΟΖ της στην Μαύρη Θάλασσα, πού είναι πιο κλειστή θάλασσα από το Αιγαίο. Συγκεκριμένα προχώρησε σε οριοθετήσεις με την  τότε Σοβιετική Ένωση, με τη Ρουμανία και με την Βουλγαρία χρησιμοποιώντας βεβαίως τη  μέθοδο της μέσης γραμμής – που όμως αρνείται να αποδεχτεί για το Αιγαίο.

Τώρα τελευταία, κάποιοι προσπαθούν  να μειώσουν την αξία της ΑΟΖ επιδιώκοντας να μας πείσουν ότι δεν αποτελεί παρά ΜΟΔΑ. Ξεχνούν βέβαια, όπως ήδη αναφέραμε, ότι για πολλά χρόνια κανένα κράτος δεν έχει πάει στη Χάγη ζητώντας μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας αλλά ζητούν ταυτόχρονα και την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Ξεχνούν επίσης ότι στη δεκαετία του 1970, κατά τις συζητήσεις της Διάσκεψης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, οι αντιπροσωπείες των κρατών της Λατινικής Αμερικής, που έφεραν προς συζήτηση την νέα έννοια της ΑΟΖ, ζήτησαν να αγνοηθεί η ύπαρξη της υφαλοκρηπίδας μια και είχε ξεπεραστεί από αυτή της ΑΟΖ. Οι ίδιοι, όχι μόνο αγνοούν την αξία της ΑΟΖ αλλά προσπαθούν να μας πείσουν ότι το Ισραήλ και η Κύπρος κακώς έκαναν οριοθέτηση της ΑΟΖ και έχουν απεμπολήσει τα εθνικά τους συμφέροντα μια και αγνόησαν την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Είναι ξεκάθαρο σε όλους ότι η οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Κύπρο και το Ισραήλ αποτελεί όχι μόνο μία σημαντική οριοθέτηση αλλά ταυτόχρονα τα κράτη αυτά έχουν προχωρήσει σε θαλάσσιες έρευνες για την εξερεύνηση πετρελαίου και φυσικού αερίου και δεν σχεδιάζουν να οριοθετήσουν ποτέ την υφαλοκρηπίδα τους, διότι η έννοια αυτή έχει ξεπεραστεί από το 1982 με την έννοια της ΑΟΖ. Όμως η κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ και οι υποστηρικτές της επιμένουν να δίνουν μαθήματα στους Έλληνες, στους Κύπριους και στους Ισραηλίτες τονίζοντας ότι «Η ΑΟΖ δεν έχει καμία σχέση με το θέμα του ορυκτού πλούτου. Με την υφαλοκρηπίδα σχετίζεται.”

            Το άρθρο 56 της Σύμβασης αναφέρεται στα δικαιώματα, τις αρμοδιότητες και τις υποχρεώσεις του παράκτιου κράτους μέσα στην ΑΟΖ. Σύμφωνα με αυτό, στην ΑΟΖ το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα για την έρευνα, την εκμετάλλευση, την διατήρηση και την διαχείριση των ζώντων ή μη πόρων του βυθού, του υπεδάφους και των υπερκείμενων υδάτων.  Επίσης, ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα και σε άλλες οικονομικές δραστηριότητες, όπως είναι η παραγωγή ενέργειας από τα ύδατα, τα ρεύματα και τους ανέμους. Επιπλέον, το παράκτιο κράτος έχει αποκλειστική αρμοδιότητα για: (α) την τοποθέτηση και χρήση τεχνητών νήσων και άλλων εγκαταστάσεων, (β) τη διεξαγωγή θαλάσσιας επιστημονικής έρευνας και (γ) την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος από τη ρύπανση.  Το άρθρο 56 αναφέρει επίσης ότι το παράκτιο κράτος έχει υποχρέωση να σέβεται τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των άλλων κρατών μέσα στην δική του ΑΟΖ, πάντα βέβαια με βάση τους όρους που προβλέπει η Σύμβαση.

Η παράγραφος (1) του άρθρου 74 της ίδιας Σύμβασης αναφέρει συγκεκριμένα ότι: «Η οριοθέτηση της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης μεταξύ χωρών με αντικείμενες ή παρακείμενες ακτές θα γίνεται με συμφωνία βάσει του Διεθνούς Δικαίου, όπως αναφέρεται στο άρθρο 38 του Κανονισμού του Διεθνούς Δικαστηρίου, ώστε να επιτευχθεί μια δίκαιη λύση.»

Βέβαια εδώ έχουμε και πάλι τη σύγκρουση μεταξύ δύο σχολών σκέψης, αυτής που υποστηρίζει τη μέθοδο της «μέσης γραμμής» και αυτής που προωθεί την οριοθέτηση με βάση τις «αρχές δικαιοσύνης». Πάνω απ’ όλα δεν πρέπει να μας φοβίζουν οι λέξεις «αρχές δικαιοσύνης» και «επιείκεια» (equity), διότι θα μπορούσαμε και εμείς να τις επικαλεσθούμε λόγω της ιδιομορφίας των γεωγραφικών συνθηκών στο Αιγαίο. Επιπλέον, η μέση γραμμή δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια από τις λύσεις που μπορεί να φθάσει κανείς και που σίγουρα αποτελεί μια μορφή δικαιοσύνης.

Τα τέσσερα βασικά στοιχεία  της ΑΟΖ – εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διαχείριση και προστασία του περιβάλλοντος – συνιστούν «κυριαρχικά δικαιώματα» του άρθρου 56 της Σύμβασης.  Η υποχρέωση του παράκτιου κράτους για την επιβολή μέτρων σχετικά με την προστασία του περιβάλλοντος περιλαμβάνεται στο Μέρος ΧΙΙ της Σύμβασης. Το άρθρο 57 προβλέπει ότι η ΑΟΖ δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 200 ν.μ. από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης.  Αυτό σημαίνει ότι το μέγιστο πλάτος της ΑΟΖ μπορεί να είναι 200 ν.μ. χωρίς το πλάτος αυτό να είναι υποχρεωτικό για όλα τα παράκτια κράτη που δικαιούνται ΑΟΖ.  Μέχρι τώρα, όλα τα κράτη που έχουν ΑΟΖ έχουν επιλέξει τα 200 ν.μ. ως μέγιστο πλάτος,  από το οποίο πρέπει βέβαια να αφαιρεθεί το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης. Διότι, το ακριβές πραγματικό πλάτος της ΑΟΖ κάθε κράτους εξαρτάται από το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης του. Έτσι, η Σιγκαπούρη που έχει αιγιαλίτιδα ζώνη 3 ν.μ. έχει ΑΟΖ 197 ν.μ., η Δομινικανή Δημοκρατία που έχει αιγιαλίτιδα ζώνη 6 ν.μ έχει ΑΟΖ 194 ν.μ., οι ΗΠΑ που έχουν αιγιαλίτιδα ζώνη 12 ν.μ. έχει ΑΟΖ 188 ν.μ. και το Τόγκο που έχει αιγιαλίτιδα ζώνη 30 ν.μ. έχει ΑΟΖ 170 ν.μ.

Εάν όλα τα παράκτια κράτη κάνουν χρήση των δικαιωμάτων τους για θέσπιση ΑΟΖ 200 ν.μ. τότε η περιοχή των ωκεανών που θα ανήκει σ’ αυτά τα κράτη θα καλύπτει γύρω στα 37,7 εκατ. τετρ.  ν.μ. ή το 35,8% της παγκόσμιας θαλάσσιας επιφάνειας. Μέσα στην επικυριαρχία αυτών των ζωνών περιλαμβάνονται πάνω από το 90% της παγκόσμιας αλιείας, πάνω από το 87% του πετρελαίου και γύρω στο 10% των πολυμεταλλικών κονδύλων.  Επομένως, εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί την  κρίσιμη σημασία που έχει η ΑΟΖ όχι μόνο για το Δίκαιο της Θάλασσας αλλά γενικότερα για την παγκόσμια οικονομία και τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις.

Τα οφέλη που μπορούν να προκύψουν από τη δημιουργία ΑΟΖ μπορεί να είναι τεράστια εφόσον ένα πάρα πολύ μικρό κατοικήσιμο νησάκι βρίσκεται στρατηγικά τοποθετημένο σε απόσταση πέρα από 400 ν.μ. από οποιαδήποτε γειτονική χώρα. Έτσι, θα μπορεί επί παραδείγματι να εξασφαλίσει αποκλειστική ζώνη για αλιεία και εκμετάλλευση του θαλάσσιου βυθού που να ξεπερνάει τα 125.000 τετραγωνικά μίλια, δηλαδή έκταση μεγαλύτερη από τη Γαλλία. Τέτοιου είδους περιπτώσεις παρουσιάζονται κυρίως στον Ειρηνικό Ωκεανό αλλά και στον Ατλαντικό. Στον Νότιο Ειρηνικό υπάρχει ένα νησιωτικό κράτος, το Κιριμπάτι (πληθυσμός 60,000) που παλαιότερα είχε την ονομασία Νησιά του Γκίλμπερτ, που τώρα διαθέτει ΑΟΖ 770.000 τ.ν.μ.

Ένα εύλογο ερώτημα που τίθεται, είναι γατί προτάθηκε και τελικά υιοθετήθηκε ΑΟΖ που έχει πλάτος 200 ν.μ.  Δηλαδή, γιατί δεν προτιμήθηκε μια απόσταση 50 ν.μ. ή 100 ν.μ. ή 150 ν.μ. ή 500 ν.μ.; Η πιο αποδεκτή ερμηνεία είναι ότι όταν άρχισε η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας υπήρξαν ήδη ορισμένα κράτη που είχαν υιοθετήσει απόσταση 200 ν.μ. για την αιγιαλίτιδα ζώνη τους. Τα κράτη αυτά (της Λατινικής Αμερικής και μερικά της Αφρικής) δεν θα δεχόντουσαν να περιορίσουν την κυριαρχία τους σε πλάτος μικρότερο των 200 ν.μ. και πολύ σωστά στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας πολλές αντιπροσωπείες σκέφθηκαν να προτείνουν τα 200 ν.μ. ως ΑΟΖ, πράγμα που θα είχε μεγαλύτερη πιθανότητα υιοθέτησης από την παγκόσμια κοινότητα.

Επιπλέον, η έννοια της ΑΟΖ είχε γίνει κατανοητή ως μια προστατευτική ζώνη όπου το παράκτιο κράτος θα είχε σοβαρό έλεγχο των ζώντων και μη πλουτοπαραγωγικών πηγών του. Επίσης, η απόσταση των 200 ν.μ. θα περιλάμβανε στις περισσότερες περιπτώσεις όλη την υφαλοκρηπίδα του παράκτιου κράτους που μέχρι τότε είχε ορισθεί ως η απόσταση όπου το βάθος της θάλασσας φτάνει τα 200 μέτρα. Είναι φυσιολογικό διάφορα κράτη να διαχειρίζονται κατά διαφορετικούς τρόπους την δική τους ΑΟΖ και να παίρνουν αποφάσεις που άλλα κράτη δεν μπορούν να πάρουν διότι έχουν διαφορές σε σχέση με το πολιτικό τους σύστημα, καθώς επίσης για κοινωνικοοικονομικούς, μορφωτικούς και περιβαλλοντολογικούς λόγους.  Ανεξάρτητα, όμως, από αυτό, υπάρχουν μερικά γενικά μέτρα που όλα τα παράκτια κράτη πρέπει να πάρουν για να υπάρξει σωστή και λογική διαχείριση. Έτσι, κάθε κράτος με ΑΟΖ πρέπει να κάνει τα ακόλουθα:

1. Να καθορίσει ποιές περιοχές του θαλάσσιου χώρου περιλαμβάνονται στην δική του ΑΟΖ.

2. Να επιχειρήσει, κατά το καλύτερο δυνατόν τρόπο, να εκτιμήσει τις πλουτοπαραγωγικές  πηγές της ΑΟΖ καθώς και τις οικολογικές ισορροπίες αυτής της ζώνης.

3. Να επιχειρήσει, κατά το καλύτερο δυνατό τρόπο, να εκτιμήσει τις διαφορετικές χρήσεις  των πλουτοπαραγωγικών πηγών καθώς και την αλληλεπίδρασή τους στην ΑΟΖ.

4. Να επιχειρήσει την καθιέρωση στόχων και προτεραιοτήτων υιοθετώντας πολιτική που να   προάγει αυτούς τους στόχους και να ενσωματώσει αυτές τις προτεραιότητες.

5. Να επιχειρήσει να ρυθμίσει τις διάφορες δραστηριότητες που θα λάβουν χώρα στην  ΑΟΖ, ώστε αυτές οι δραστηριότητες να προσαρμόζονται στις εθνικές επιλογές και δραστηριότητες.

6. Να καθιερώσει θεσμικό μηχανισμό για την διαμόρφωση των αποφάσεων και την       διαχείριση της ΑΟΖ.

7. Να προσδιορίζει αυτά τα προβλήματα ή τις ευκαιρίες που δεν μπορούν να επιλυθούν  ή από τις οποίες δεν μπορούν να επωφεληθούν λόγω των περιορισμών που υφίστανται στην ΑΟΖ.  Να αναπτύξουν στρατηγική για να μπορέσουν να ξεπεράσουν τέτοιου είδους ατέλειες

Οι χώρες που έλαβαν μέρος στην Διάσκεψη προσπάθησαν να διατυπώσουν κάποια φόρμουλα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την οριοθέτηση των διαφόρων θαλάσσιων ζωνών των παράκτιων κρατών. Δυστυχώς, δεν τα κατάφεραν και τα άρθρα της Σύμβασης απλώς απέφυγαν να λάβουν μια ξεκάθαρη θέση ανάμεσα στις δυο αντιμαχόμενες τάσεις, δηλαδή αυτής της “μέσης γραμμής” ή ίσης απόστασης (equidistance) και αυτής της ευθυδικίας (equity).  Έτσι, διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν πολλές διαφορές που έχουν επιλυθεί με την αρχή της ίσης απόστασης αλλά και άλλες που έχουν επιλυθεί με την αρχή της ευθυδικίας.

Σε πολλές περιπτώσεις ορισμένα κράτη δέχονται και τις δύο αρχές ανάλογα με τα συμφέροντα που έχουν σε διαφορετικές ναυτικές ζώνες. Για παράδειγμα, βλέπουμε τις ΗΠΑ να υποστηρίζουν την αρχή της ευθυδικίας στην διαφορά τους με τον Καναδά στον κόλπο του Maine, ενώ αντίθετα χρησιμοποίησαν την αρχή της μέσης γραμμής στην συμφωνία τους με το Μεξικό.

Υπάρχουν τέσσερεις βασικές θέσεις που δεν αμφισβητεί κανείς σε σχέση με την ΑΟΖ:

1. Η ΑΟΖ αποτελεί πλέον, χωρίς καμία αμφιβολία, μέρος του γραπτού και εθιμικού διεθνούς δικαίου, ιδιαίτερα τώρα που Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας έχει τεθεί σε ισχύ.   

2. Η ΑΟΖ, σε αντίθεση με την υφαλοκρηπίδα, δεν ανήκει στο παράκτιο κράτος ipso jure, αλλά πρέπει σαφώς να ανακηρυχθεί από το παράκτιο κράτος.  Εάν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, ΑΟΖ απλώς δεν υφίσταται.  Η θαλάσσια περιοχή (η επιφάνεια και τα υπερκείμενα ύδατα) που δεν θα ανακηρυχθεί ως ΑΟΖ, παραμένει νομικώς ως μέρος της ανοικτής θάλασσας.

3. Το νομικό περιεχόμενο αυτού του νέου θεσμού του διεθνούς δικαίου ορίζεται από το  5ο Μέρος της Σύμβασης.  Τα παράκτια κράτη δεν μπορούν να υπερβαίνουν τους          περιορισμούς που τους έχουν επιβληθεί από το 5ο Μέρος της Σύμβασης σχετικά με τα     δικαιώματά τους, τις δικαιοδοσίες τους και τις υποχρεώσεις τους. Έτσι, «άλλα» κράτη  έχουν δικαιώματα στην ΑΟΖ ενός παράκτιου κράτους και το παράκτιο κράτος δεν μπορεί να δημιουργήσει ΑΟΖ που να υπερβαίνει τα 200 ν.μ.

4. Κανένα κράτος ή ομάδα κρατών δεν έχει το δικαίωμα να ισχυρισθεί ότι κάποιο            παράκτιο κράτος δεν μπορεί να ανακηρύξει την δική του ΑΟΖ.  Αν και πότε ένα   παράκτιο κράτος ανακηρύξει την ΑΟΖ του εξαρτάται εντελώς από τη δική του δικαιοδοσία και βούληση.

 

ΑΛΙΕΙΑ

Επανερχόμενος στο θέμα των υποστηρικτών της υφαλοκρηπίδας θέλω να επισημάνω ότι ένα  μεγάλο σφάλμα που διαπράττουν είναι το γεγονός ότι παριστάνουν να αγνοούν την αξία της αλιείας στην οικονομική ανάπτυξη ενός κράτους και δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την προστασία των Ελλήνων ψαράδων στο Αιγαίο από τις παρενοχλήσεις των Τούρκων. Ένας από τους λόγους που πολλά κράτη έχουν ανακηρύξει ΑΟΖ 200 ν.μ. είναι διότι θέλουν να διασφαλίσουν την υπέρμετρη εκμετάλλευση των αλιευτικών πηγών τους.  Η Ελλάδα με ένα σύνολο ακτών γύρω στα 15.000 χιλιόμετρα αναγκάζεται να εισαγάγει σχεδόν 70.000 τόνους ψαριών κάθε χρόνο.

Ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού αλιευτικού στόλου έχει παραδοσιακά χρησιμοποιήσει τα νερά της Μεσογείου και του Ατλαντικού Ωκεανού. Τώρα όμως που πολλά κράτη έχουν ανακηρύξει την δική τους ΑΟΖ, οι έλληνες ψαράδες έχουν χάσει την πρόσβαση σε αυτές τις παραδοσιακές αλιευτικές περιοχές. Επομένως, μια ελληνική ΑΟΖ θα ωφελήσει τον αλιευτικό τομέα της χώρας, ο οποίος, παρά την μικρή του συμβολή στο Ακαθάριστο Γεωργικό Προϊόν, έχει ένα σημαντικό ρόλο στην διατροφή του ελληνικού πληθυσμού με την παροχή πρωτεϊνών υψηλής θρεπτικής αξίας με σχετικά χαμηλό κόστος.

Συμπερασματικά, η Ελλάδα πρέπει άμεσα να ανακηρύξει την κυριαρχία της σε μια ΑΟΖ , με βάση το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, όπως αυτό εκφράζεται στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας και να μην διακατέχεται από φοβικό σύνδρομο. Ο εκλιπών πρόεδρος της Κύπρου, Τάσος Παπαδόπουλος ανακήρυξε ΑΟΖ το 2004 έχοντας μόνο 4 τανκς και 2 ελικόπτερα και δεν φοβήθηκε την Τουρκία, η οποία απλώς είπε ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή ΑΟΖ, ενώ αντίθετα και οι ΗΠΑ και η ΕΕ την αποδέχτηκαν αμέσως.  Φυσικά, μια τέτοια ΑΟΖ δεν θα διαθέτει μόνο η ηπειρωτική χώρα, αλλά και όλα τα ελληνικά νησιά. Έτσι, η Ελλάδα θα αποκτήσει μια ΑΟΖ που θα έχει έκταση 147.300 τ.χ.μ., δηλαδή μια έκταση μεγαλύτερη από αυτή της ηπειρωτικής χώρας. Χρησιμοποιώντας τις αρχές της ΑΟΖ το μεγαλύτερο ποσοστό του Αιγαίου και οι φυσικοί του πόροι θα ανήκουν στην Ελλάδα και με αυτό τον τρόπο δεν θα χρειασθεί ούτε να γίνει καμιά επέκταση των χωρικών μας υδάτων, ούτε να συζητάμε με τους Τούρκους αν τα νησιά μας έχουν υφαλοκρηπίδα ή όχι.

 

 

Η δημιουργία ΑΟΖ στις Ελληνικές θάλασσες δικαιολογείται για τους ακόλουθους λόγους:

Α. Υπάρχουν σήμερα 137 παράκτια κράτη που διαθέτουν ΑΟΖ. Είναι εμφανές ότι οι Έλληνες επικριτές της ΑΟΖ πιστεύουν ότι αυτά τα κράτη κακώς οριοθέτησαν ΑΟΖ.  Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά στο Άρθρο 121, παράγραφος 2, ότι όλα τα νησιά και οι νησίδες, με εξαίρεση τους βράχους που δεν μπορούν να έχουν δική τους οικονομική ζώνη,  διαθέτουν ΑΟΖ  και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Αυτό είναι το μεγάλο πλεονέκτημα της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας γιατί η Τουρκία δεν μπορεί να προβάλει τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιεί για δεκαετίες τώρα για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου. Δηλαδή ότι τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι βρίσκονται πάνω στην «υφαλοκρηπίδα» της Ανατολίας

Β. Στις 10 Μαρτίου 1983 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέιγκαν υπέγραψε διακήρυξη βάσει της οποίας  η Αμερική δημιούργησε ΑΟΖ 200 ν.μ. πέρα από τις ακτές της. H πράξη αυτή της Αμερικής ήταν πολύ χρήσιμη για την Ελλάδα διότι η Αμερική διατήρησε, σύμφωνα με την Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, ΑΟΖ για όλα ανεξαιρέτως τα νησιά της. Έτσι, για την αμερικανική κυβέρνηση θα είναι πολύ δύσκολο να αρνηθεί στην Ελλάδα τη δημιουργία  ελληνικής ΑΟΖ που δεν θα διαφέρει καθόλου από την αμερικανική ΑΟΖ.

Ας σημειώσω ότι Αμερική, που απέχει μόνο 90 μίλια από τη Κούβα, δεν τόλμησε να πει ότι η Κούβα, επειδή είναι νησί, δεν διαθέτει ΑΟΖ, αλλά οριοθέτησε την ΑΟΖ ανάμεσα στα δύο κράτη χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της “μέσης γραμμής” , μέθοδο που τόσο απεχθάνονται οι Τούρκοι. Μάλιστα η κυβέρνηση της Κούβας αποφάσισε πρόσφατα να αρχίσει έρευνες για πετρέλαια στη δική της ΑΟΖ, έρευνες που μάλιστα γίνονται σε απόσταση μόνο 45 μιλίων  από τις ακτές της Φλόριδα. Όταν λέμε στους Αμερικάνους γιατί δεν λέτε στην  Τουρκία να σεβαστεί τα νησιά που είναι πολύ κοντά της αλλά δεν της ανήκουν, όπως κάνετε και σεις, μας απαντούν ότι αυτή η περίπτωση είναι διαφορετική και πρόκειται για «ειδικές περιστάσεις».

Γ. Στα τέλη του 1986 η Τουρκία υιοθέτησε ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα και κατέληξε  σε συμφωνία με την τότε Σοβιετική Ένωση για τις επικαλυπτόμενες περιοχές χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της “μέσης γραμμής”. Αργότερα, η Τουρκία άρχισε συνομιλίες με την Βουλγαρία και την Ρουμανία για το ίδιο θέμα που κατέληξαν σε συμφωνίες παρόμοιες του τύπου που είχε συνάψει με τους Σοβιετικούς. Ουδέποτε, βέβαια, η Τουρκία πρότεινε στην Ελλάδα και σε άλλα γειτονικά κράτη να κάνουν το ίδιο στη Μεσόγειο. Έτσι, η Μαύρη Θάλασσα, που αποτελεί «κλειστή ή ημίκλειστη θάλασσα», όπως και η Μεσόγειος, έχει εντελώς μοιρασθεί από τα παράκτια κράτη αυτής της θάλασσας χρησιμοποιώντας την οριοθέτηση της ΑΟΖ και όχι της υφαλοκρηπίδας. Αυτό, κατά την άποψή μου , αποτελεί τον πιο λανθασμένο χειρισμό της Τουρκίας, διότι δέχθηκε να οριοθετήσει τη θαλάσσια ζώνη της Μαύρης Θάλασσας με μια μέθοδο που δεν ίσχυε μέχρι το 1982, δηλαδή με τη μέθοδο της ΑΟΖ που πολέμησε τόσο πολύ κατά τη Διάσκεψη του ΟΗΕ. Η Τουρκία χρησιμοποίησε αυτή τη νέα θαλάσσια ζώνη, παρ’ όλον ότι μέχρι σήμερα αρνείται να προσχωρήσει στη νέα Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας που περιλαμβάνει και την ΑΟΖ. Πώς μπορεί η Τουρκία να αρνείται την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ελλάδα όταν ήδη υπάρχει το προηγούμενο της Μαύρης Θάλασσας;

Δ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επίσης αποδεχθεί την ΑΟΖ και πολλά παράκτια κράτη-μέλη της έχουν υιοθετήσει ΑΟΖ 200 μιλίων. Έτσι, είναι απορίας άξιον γιατί όχι μόνο η ΕΕ δεν παρεμβαίνει υπενθυμίζοντας στη Τουρκία ότι όλα τα κράτη-μέλη της έχουν δικαίωμα να υιοθετήσουν ΑΟΖ στις παράκτιες περιοχές τους, αλλά και να υποχρεώσει όλα τα κράτη-μέλη της, που δεν έχουν ήδη ΑΟΖ, να προκηρύξουν τέτοια ΑΟΖ.

Η Τουρκία επίσης γνωρίζει ότι η θέση της όσον αφορά στην ΑΟΖ είναι πολύ αδύναμη γι’ αυτό και δεν εκστομίζει ποτέ αυτές τις τρεις λέξεις στις συνομιλίες της με όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις από το 1974 μέχρι σήμερα. Το μεγάλο ερώτημα βέβαια είναι γιατί και η Ελλάδα αποφεύγει να αναφερθεί και να θέσει η ίδια, στο τραπέζι των συνομιλιών, τις τρεις αυτές λέξεις (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) που ανησυχούν τόσο πολύ τη Τουρκία.

Ανακάλυψα πρόσφατα, ότι έδινα μια λανθασμένη απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Έλεγα τα εξής:

“Στη δεκαετία του 1980, η Ελλάδα αποτάθηκε στην Τουρκία με κάποιες μυστικές συνομιλίες και της ζήτησε να φέρουν στο τραπέζι των συζητήσεων το θέμα της ΑΟΖ. Δυστυχώς, η τουρκική αντιπροσωπεία αντέδρασε έντονα λέγοντας ότι το θέμα αυτό δεν μπορεί ποτέ να προστεθεί στην ατζέντα των διαπραγματεύσεων διότι  θίγονται μεγάλα συμφέροντά της στο Αιγαίο. Ζήτησε, μάλιστα, από την ελληνική πλευρά να μην επαναφέρει αυτό το θέμα ποτέ πια στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων κάτι που, εκ των πραγμάτων, φαίνεται ότι έγινε δεκτό από όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις!”

Δυστυχώς, πρόσφατα ανακαλύψαμε ότι είχε συμβεί κάτι χειρότερο. Πριν λίγους μήνες δημοσιεύτηκε ένα απόρρητο έγγραφο από τα αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας πού είχε σταλεί στις 24 Ιανουαρίου του 1979 από τον τότε Βρετανό Πρέσβη στην Αθήνα. Την προηγούμενη ημέρα τον είχε επισκεφτεί ο Έλληνας πρέσβης Γιάννης Τζούνης ο οποίος του είπε ότι εκείνη την περίοδο κατά την διάρκεια της Διάσκεψης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας έχει αρχίσει να συζητείται μια νέα έννοια, αυτή της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης που συμφέρει την Ελλάδα αλλά δεν συμφέρει την Τουρκία και για αυτό η Ελλάδα δεν πρόκειται να το φέρει προς συζήτηση με τους Τούρκους. Εκείνη την περίοδο Πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν ο Γεώργιος Ράλλης και Υπουργός Εξωτερικών ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Έχουν περάσει 32 χρόνια από τότε και όλοι οι επόμενοι Πρωθυπουργοί ακολούθησαν την ίδια τακτική. Έτσι για την ιστορία να σας τους υπενθυμίσω. Ανδρέας Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πάλι Ανδρέας Παπανδρέου, Κώστας Σημίτης, Κώστας Καραμανλής και Γεώργιος Παπανδρέου.

Τώρα, όμως που η κυπριακή πρωτοβουλία φέρνει στο προσκήνιο την ξεχασμένη ΑΟΖ, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα πλέον να αγνοεί τη ρύθμιση αυτή του Δίκαιου της Θάλασσας που τόσο πολύ ευνοεί τη χώρα μας. Φαίνεται, όμως, ότι το Υπουργείο Εξωτερικών, από την εποχή της προηγούμενης κυβέρνησης, έστω και καθυστερημένα για αρκετές δεκαετίες, έχει καταλάβει την αξία της ΑΟΖ και έχει αρχίσει συνομιλίες με τα κράτη στα νοτιοδυτικά σύνορα της Ελλάδας, δηλαδή την Αλβανία, την Ιταλία, την Αίγυπτο και τη Λιβύη για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με αυτά τα κράτη.

Η πρώτη συμφωνία έγινε πρόσφατα με την Αλβανία χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της “μέσης γραμμής”  ο δε τρόπος της οριοθέτησης ονομάστηκε «θαλάσσιο όριο πολλαπλών χρήσεων». Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί  χρησιμοποιήθηκε μια τέτοια ορολογία ενώ θα μπορούσε να γίνει οριοθέτηση της ΑΟΖ των δύο κρατών. Επίσης, έχει σημασία το γεγονός ότι η Αλβανία έκανε αποδεκτή τη θέση της Ελλάδας ότι όλα τα νησιά στη περιοχή έχουν πλήρη δικαιώματα όπως και οι ηπειρωτικές ακτές. Το μόνο που μένει είναι να υπάρξει και μια συμφωνία σένα τριεθνές σημείο όπου συνορεύουν η Ελλάδα, η Αλβανία και η Ιταλία.

Όπως είναι γνωστό οι Αλβανοί ακύρωσαν αυτή τη συμφωνία. Εγώ δεν είμαι ιδιαίτερα θαυμαστής των συνωμοτικών θεωριών αλλά νομίζω ότι υπήρξε παρέμβαση της Τουρκίας γιατί κατάλαβε ότι δημιουργείται ένα κακό προηγούμενο στην περιοχή γιατί οι θέσεις της Αλβανίας ήταν διαμετρικά αντίθετες με τις τουρκικές θέσεις. Τώρα οι Αλβανοί προσπαθούν να αρχίσουν μια επαναδιαπραγμάτευση της πρώτης συμφωνίας κάτι που η Ελλάδα δεν πρέπει να αποδεχτεί γιατί μια άλλη συμφωνία θα δίνει περισσότερο θαλάσσιο χώρο στην Αλβανία. Η Ελλάδα πρέπει να επιμείνει ότι η πρώτη συμφωνία ήταν απόλυτα δίκαιη και για το δυο κράτη και να υπογράψουν από την αρχή την πρώτη τους συμφωνία για να μη μπορεί το Ανώτατο Δικαστήριο της Αλβανίας να βρει πάλι δικαιολογίες για την εκ νέου απόρριψή της.

Ήδη έχει αρχίσει να διαφαίνεται και  κάποιο πρόβλημα με τη Λιβύη, διότι ενώ η ελληνική πλευρά  δέχεται να κλείσει ο κόλπος της Σύδρας και η οριοθέτηση της ΑΟΖ να αρχίσει από εκείνο το σημείο, η πλευρά των Λιβύων δεν θέλει να συμπεριλάβει στην οριοθέτηση την Γαύδο που βρίσκεται 12 ν.μ. νότια της Κρήτης.

Από την άλλη μεριά, ακόμα και με την Ιταλία φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα.  Ήδη υφίσταται η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας των δυο κρατών και επομένως μπορούν εύκολα να δηλώσουν ότι οι ΑΟΖ τους συμπίπτει με αυτή της υφαλοκρηπίδας. Δυστυχώς όμως οι Ιταλοί απαιτούν να έχουν μεγαλύτερη ΑΟΖ από ότι υφαλοκρηπίδα.

Ένα άλλο, τραγικό κατά την άποψή μου, λάθος που έκανε η Ελλάδα ήταν η απόφασή της να αρχίσει συνομιλίες, πριν δύο χρόνια, με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών των δυο κρατών. Το τραγικό λάθος έγκειται στο γεγονός ότι η Ελλάδα άρχισε τις συνομιλίες της με την Αίγυπτο χωρίς να πάρει κάποια ρητή και σαφή διαβεβαίωση από αυτήν ότι θα δοθούν πλήρη δικαιώματα στο Καστελόριζο. Τώρα που οι συνομιλίες έχουν προχωρήσει φαίνεται ότι οι Αιγύπτιοι δεν θέλουν να δώσουν πλήρη δικαιώματα στο Καστελόριζο και αυτό δημιουργεί ένα τεράστιο πρόβλημα στη ελληνική πλευρά. Πρέπει, επί τέλους, οι Τούρκοι και οι Αιγύπτιοι να καταλάβουν ότι το Καστελόριζο δεν είναι μόνο ένα ελληνικό νησί αλλά και ένα νησί της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τέλος, η Ελλάδα δέχθηκε άλλο ένα χαστούκι από του Αιγυπτίους όταν αυτοί ενημέρωσαν την ελληνική πλευρά ότι θα αρχίσουν συνομιλίες για οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών με τη Τουρκία τη στιγμή που η Αίγυπτος δεν διαθέτει θαλάσσια σύνορα με τη Τουρκία! Η Αίγυπτος θα μπορούσε να διαθέτει θαλάσσια σύνορα με τη Τουρκία μόνο αν δεν αναγνωρισθούν τα δικαιώματα του Καστελόριζου. Ο νοών νοήτω.

Η Αίγυπτος ενημέρωσε την ελληνική πλευρά ότι θα είχε συνομιλίες μαζί της στο Κάιρο στις 20 Ιουνίου του 2009 και αμέσως μετά στις 22 Ιουνίου 2009 με τη τουρκική πλευρά! Η Ελλάδα αντί να προβεί σε έντονη διαμαρτυρία για αυτή την αιγυπτιακή θέση, που παραβιάζει ξεκάθαρα το Δίκαιο της Θάλασσας, πήγε στη συνάντηση στις 20 Ιουνίου γνωρίζοντας ότι δυο μέρες αργότερα Αιγύπτιοι και Τούρκοι θα καθόντουσαν στο ίδιο τραπέζι. Η Ελλάδα έχει παραμείνει εντελώς αδρανής και δεν ασκεί καμία –δημόσια τουλάχιστον γνωστή- πίεση στην Αίγυπτο να σταματήσει αυτές τις επαφές με την Τουρκία που κινούνται, όπως ήδη αναφέραμε, εκτός του πεδίου του Διεθνούς Δικαίου.

Πρόσφατα όμως ανακαλύψαμε τι συνέβη το 2003 στις συζητήσεις της τότε κυβέρνησης Κληρίδη με την Αιγυπτιακή πλευρά. Ο τότε Υπουργός Νίκος Ρολάνδης, της Κυπριακής κυβέρνησης, ανέφερε πριν λίγο καιρό, με καθυστέρηση 9 ετών, ότι η τότε ελληνική κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον Σημίτη  και Υπουργό Εξωτερικών τον Γ. Παπανδρέου έκανε μια παρέμβαση στις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην  Κύπρο και την Αίγυπτο και τους ζήτησε να μη κάνουν οριοθέτηση λαμβάνοντας υπόψη το Καστελόριζο γιατί θα δημιουργηθεί πρόβλημα με την Τουρκία.   

Η Κύπρος, από την εποχή του Προέδρου Παπαδόπουλου μέχρι σήμερα, όχι μόνο προσέγγισε αλλά παρακάλεσε την ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσουν στην οριοθέτηση της ΑΟΖ των δυο κρατών, αλλά δυστυχώς η Ελλάδα μέχρι σήμερα αρνείται να οριοθετήσει την ΑΟΖ της με αυτή της Κύπρου που θα δημιουργούσε και ένα προηγούμενο για το Καστελόριζο!

Η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να οριοθετήσει την δική της ΑΟΖ με αυτή της Κύπρου είναι μία πράξη μεγάλης απερισκεψίας. Εύχεται κανείς η κυβέρνηση να διορθώσει σύντομα αυτό το λάθος. Κλειδί σ’ αυτήν την οριοθέτηση είναι το Καστελόριζο, νησί το οποίο κατοικείται –όχι, ας πούμε, κάποια ακατοίκητη βραχονησίδα-και κατά συνέπεια κανείς δεν μπορεί  να αμφισβητήσει ότι διαθέτει ΑΟΖ. Εάν η Ελλάδα δεχτεί να προχωρήσει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο χωρίς τον υπολογισμό του Καστελόριζου η εμφανής συνέπεια θα είναι, όπως ήδη αναφέραμε, η Ελλάδα να μην έχει θαλάσσια σύνορα με τη Κύπρο!

Πολλοί, τώρα τελευταία, αναφέρουν ότι οι Τούρκοι απαιτούν συνεκμετάλλευση του Αιγαίου μαζί μας. Αυτό δεν είναι ακριβές. Οι πρώτοι διδάξαντες ήταν οι Αμερικανοί οι οποίοι δεν έχουν αλλάξει τακτική για δεκαετίες και  χρησιμοποίησαν την λέξη «συνεκμετάλλευση» για πρώτη φορά το 1975. Οι ΗΠΑ ζήτησαν τότε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να ξεκινήσει συνομιλίες για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου αλλά αυτός αρνήθηκε να το κάνει, κάτι που ενόχλησε πολύ τους Αμερικανούς τότε. Αργότερα, οι Αμερικανοί ζήτησαν το ίδιο από τον Ανδρέα Παπανδρέου αλλά και αυτός αρνήθηκε να το κάνει. Είναι προφανές ότι ορισμένα σενάρια επανέρχονται.

Τελευταίες έγκυρες μελέτες που έχουν γίνει στην Ανατολική Μεσόγειο καθιστούν πολύ πιθανή την  ύπαρξη μεγάλης ποσότητας φυσικού αερίου και πετρελαίου. Αυτό εξηγεί την έντονη κινητικότητα στο Αιγαίο και ιδίως στην Ανατολική Μεσόγειο και επιβάλλει στην Ελλάδα να προβεί τώρα σε κινήσεις αναγκαίες για την προάσπιση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων που έχουν μεγάλη γεωπολιτική και γεωοικονομική σημασία.

Η Ελλάδα όταν αποφασίσει να δημιουργήσει ΑΟΖ σε όλες τις θάλασσές της ακολουθώντας πιστά τις διατάξεις του Δίκαιου της Θάλασσας δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από την Τουρκία. Απλώς η Τουρκία θα αρνηθεί να αναγνωρίσει μια ελληνική ΑΟΖ όπως ακριβώς έκανε και με την κυπριακή ΑΟΖ, αλλά η Κύπρος ούτε φοβήθηκε ούτε σταμάτησε από αυτή την ενέργεια της Τουρκίας και μάλιστα πήρε και την έγκριση της ΕΕ. Η Άγκυρα θα πρέπει να συνειδητοποιήσει και να αποδεχτεί ότι δεν μπορεί να επιβάλει τις όποιες νέο-οθωμανικές βλέψεις της στη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα.

Επομένως, ο δισταγμός της ελληνικής κυβέρνησης είναι εντελώς αδικαιολόγητος γιατί η οριοθέτηση της ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου δημιουργεί ένα προηγούμενο για το Καστελόριζο και μία ΑΟΖ που είναι επίσης ΑΟΖ της ΕΕ. Τώρα που η Κύπρος αποφάσισε θαρραλέα  να οριοθετήσει την ΑΟΖ της με αυτή του Ισραήλ δεν υπάρχει πλέον καμία δικαιολογία για την Ελλάδα να μην κάνει το ίδιο με την Κύπρο. Η Τουρκία προσπαθεί για πολύ καιρό τώρα να πείσει την διεθνή κοινότητα ότι η περιοχή ανάμεσα στο Καστελόριζο, την Κρήτη και την Κύπρο είναι μέρος της τουρκικής ΑΟΖ. Αυτό αποτελεί ξεκάθαρη παραβίαση όλων των κανόνων του Δίκαιου της Θάλασσας.

Υπάρχει και ένα συμβάν που δεν έχει γίνει γνωστό στον ελληνικό λαό. Την Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010, ο Πρωθυπουργός Γ. Α. Παπανδρέου ενημέρωσε τους Έλληνες δημοσιογράφους στην ελληνική πρεσβεία της Ουάσιγκτον για την επίσκεψή του στις ΗΠΑ. Η τελευταία ερώτηση ήταν του Μιχάλη Ιγνατίου, δημοσιογράφου του MEGA TV και των εφημερίδων «Έθνος» και «Φιλελεύθερος» της Κύπρου. Την παραθέτω αυτούσια από την απομαγνητοφώνηση:

M. Ιγνατίου:

“Κύριε πρόεδρε, μιλάτε συνεχώς για το θέμα της υφαλοκρηπίδας σαν την μοναδική μας διαφορά με την Τουρκία. Γιατί δεν συνδέεται και το θέμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης;”

Πρωθυπουργός:

“Αναμφίβολα η υφαλοκρηπίδα και η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη συνδέονται. Το θέμα μάς έχει απασχολήσει και θα το φέρω προς συζήτηση με τον Ερντογάν στην  επόμενη επίσκεψή του στην Αθήνα.”

Έχουν περάσει πολλοί μήνες από τότε και οι δύο Πρωθυπουργοί έχουν βρεθεί και μιλήσει τέσσερες φορές μετά από αυτή την δήλωση του Πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον και όμως δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι το θέμα της ΑΟΖ συζητήθηκε. Επομένως, ή τότε ο Παπανδρέου παραπληροφορούσε τον Ιγνατίου ή  έφερε μεν το θέμα αλλά ο Ερντογάν αρνήθηκε οποιαδήποτε συζήτηση επ’ αυτού. Ο Πρωθυπουργός οφείλει μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα.

Πρόσφατα, για πρώτη φορά Έλληνας πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην ΑΟΖ σε μια

 ερώτηση στην  Βουλή για τα πετρέλαια. Ο πρωθυπουργός είπε: “Η ΑΟΖ δεν είναι

 κάποιο μαγικό χαρτί, με υπερφυσικές ιδιότητες, που λύνει όλα τα προβλήματα”.  Αλλά

 κανείς ποτέ δεν είπε ότι η ΑΟΖ είναι ένα μαγικό χαρτί με υπερφυσικές ιδιότητες. Νομίζω

 ότι ήταν μια προσπάθεια υποτίμησης της ΑΟΖ για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι την

 είχε αγνοήσει όλα τα χρόνια που ήταν Υπουργός Εξωτερικών και Πρωθυπουργός. Το

 γεγονός και μόνο της αναφοράς της ΑΟΖ από το βήμα της Βουλής όμως, σημαίνει ότι

 δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί και πρέπει να συμπεριληφθεί στις συνομιλίες με τους

 Τούρκους.

 Ένας από του μεγάλους οπαδούς της ΑΟΖ τον τελευταίο χρόνο είναι και ο Αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς και επιτέθηκε στον Πρωθυπουργό που αρνείται να υιοθετήσει ΑΟΖ αλλά ξεχνάει ότι όταν κάποτε ήταν αυτός Υπουργός Εξωτερικών, η  ΑΟΖ  είχε ήδη δημιουργηθεί οκτώ χρόνια νωρίτερα και δεν επιδίωξε τότε να δημιουργήσει ΑΟΖ. Ευχόμαστε να το κάνει τώρα.

 

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ

Είναι δύσκολο και ίσως παράτολμο να επιχειρήσει κανείς να προβλέψει τι είδους απόφαση θα ελάμβανε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, σε περίπτωση που τελικά έφτανε ενώπιών του η Ελληνοτουρκική διαφορά για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. Έχοντας όμως υπόψη τις προηγούμενες αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου σε παρεμφερείς διαφορές, μπορούμε να εικάσουμε ότι το Δικαστήριο θα χρησιμοποιούσε σ’ αυτή την περίπτωση την αρχή της «ίσης απόστασης-ειδικών περιστάσεων» αντί για μόνο την αρχή της ίσης απόστασης.

Δυστυχώς, το Διεθνές Δικαστήριο όχι μόνο φαίνεται να διστάζει να ακολουθήσει ένα προηγούμενο (precedent) σε περιπτώσεις οριοθέτησης, αλλά επίσης δεν έχει δημιουργήσει ορισμένους κανόνες προς τους οποίους τα ενδιαφερόμενα κράτη θα μπορούσαν να στραφούν για καθοδήγηση.

Αν και δεν μπορούμε να συμπεράνουμε ότι μια ζώνη 12 ν.μ. γύρω από τα νησιά θα είναι η εμπειρική μέθοδος για τις επόμενες αποφάσεις οριοθέτησης του Διεθνούς Δικαστηρίου, μπορούμε ωστόσο να πούμε ότι είναι ξεκάθαρο ότι η  ΑΟΖ ενός νησιού δεν μπορεί να είναι μικρότερη από το διεθνώς καθιερωμένο και αναγνωρισμένο μέγιστο της αιγιαλίτιδας ζώνης.

Εάν μια ζώνη 12 ν.μ. δοθεί στα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου, τότε η ΑΟΖ της Τουρκίας θα είναι περιορισμένη.  Εάν η οριοθέτηση γίνει με βάση την νέα Σύμβαση του 1982 η Τουρκία θα λάβει μόνο 2-4% της συνολικής έκτασης του Αιγαίου. Αλλά, μια και το Διεθνές Δικαστήριο, με τις τελευταίες αποφάσεις του, έχει δώσει έμφαση στις αρχές της δικαιοσύνης (επιείκειας), η περιοχή που θα λάβει η Τουρκία θα είναι περίπου 10-12% του συνόλου της ΑΟΖ του Αιγαίου, υποθέτοντας βέβαια ότι τα ελληνικά νησιά δικαιούνται τουλάχιστον μια ζώνης 12 ναυτικών μιλίων.

Το κύριο πρόβλημα που θα έχει η Ελλάδα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είναι αυτό του Καστελόριζου διότι το Δικαστήριο, σε περιπτώσεις που ένα νησάκι βρίσκεται μπροστά σ’ ένα τεράστιο ηπειρωτικό χώρο ενός άλλου κράτους , ποτέ δεν δίνει «πλήρη επήρεια» σε αυτό το νησάκι. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο τότε η Ελλάδα δεν θα έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο. Γι’ αυτό το λόγο η απραξία των κυβερνήσεων της Ελλάδας τα τελευταία 30 χρόνια να μην ορίσει ΑΟΖ και να κάνει ταυτόχρονη οριοθέτηση με την Αίγυπτο και την Κύπρο αποτελεί μια τεράστια παράλειψη.

Βέβαια, ακόμα και σήμερα δεν είναι καθόλου αργά να γίνει κάτι τέτοιο. Πρέπει να συμφωνήσουμε για μια τριεθνή οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Αίγυπτο που θα δίνει πλήρη επήρεια στο Καστελόριζο και στην Στρογγύλη. Η Τουρκία, σίγουρα, θα μπορεί να ζητήσει παρέμβαση της Χάγης, κάτι που δικαιούται να κάνει, αλλά η θέση της θα είναι πιο αδύνατη εάν υπάρχει αυτή η τριεθνής οριοθέτηση που θα έχει και την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής  Ένωσης. Σε περίπτωση που τελικά δεν έχουμε θαλάσσια σύνορα με τη Κύπρο η ζημιά πέραν από  πολιτική, και ιδεολογική είναι  και οικονομική. Διότι μπορεί να υπάρξει οικονομική ζημιά εάν τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που θα χάσουμε, σε περίπτωση μείωσης της ΑΟΖ του Καστελόριζου και της Στρογγύλης, είναι αρκετά μεγάλα. Πάντως, καλό είναι να γνωρίζουμε ότι εάν χρειαστεί να περάσει ένας αγωγός από την Κύπρο στην Κρήτη και πρέπει να περάσει από την τουρκική ΑΟΖ, η Τουρκία δεν έχει κανένα δικαίωμα να εμποδίσει την διέλευση του διότι είναι ρητά αναγνωρισμένο δικαίωμα από το Άρθρο 79 της Συνθήκης για το Δίκαιο της Θάλασσας. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι καθορίσει την πορεία που θα πρέπει να ακολουθήσει ένας αγωγός όταν διασχίζει την δικιά της ΑΟΖ.

Παρά το γεγονός ότι το θέμα της Χάγης έχει διαιρέσει τους Έλληνες ειδικούς  σε χαμένους και κερδισμένους, προσωπικά δεν πιστεύω ότι αυτό είναι η ουσία του θέματος. Το Δικαστήριο  εκδίδει «αποφάσεις» που όλα τα κράτη οφείλουν να αποδέχονται, ανεξάρτητα εάν έχασαν ή κέρδισαν. Στη τελευταία του απόφαση για την οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ρουμανία και στην Ουκρανία, έχασε η Ουκρανία  πού είχε ελληνικές θέσεις και κέρδισε η Ρουμανία που είχε τουρκικές θέσεις. Σημασία έχει ότι μια απόφαση της Χάγης θα λύσει την Ελληνοτουρκική διένεξη και η Ελλάδα δεν θα κινδυνεύει από τον τουρκικό επεκτατισμό και θα είναι ελεύθερη να κάνει γεωτρήσεις για πετρέλαιο και φυσικό αέριο, να μπορεί να αξιοποιήσει στο έπακρον την αλιευτική της δυνατότητα και να χρησιμοποιήσει τον εναέριο χώρο της ΑΟΖ για αιολική ενέργεια.

Ορισμένοι αναλυτές πιστεύουν ότι όσοι προτείνουν προσφυγή στη Χάγη είναι σχεδόν «προδότες». Αλλά με αυτό το σκεπτικό ήταν προδότες και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου που επέμεναν ότι η διένεξή  μας με την Τουρκία έπρεπε να πάει στη Χάγη. Στη Χάγη βέβαια δεν πρόκειται να πάμε ποτέ διότι δεν το θέλει η Τουρκία όχι μόνο επειδή θα χάσει αλλά επειδή δεν επιθυμεί να υπάρξει λύση στην Ελληνοτουρκική διένεξη με ασφάλεια διεθνούς δικαίου πιστεύοντας έκδηλα ότι αυτή η διένεξη είναι χρήσιμη και συμφέρουσα για τα δικά της σχέδια στην  περιοχή, τα οποία επιδιώκει να «λύσει» όχι με βάση τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου αλλά με προσφυγή σε πολιτικά και στρατιωτικά μέσα πίεσης.

Τελειώνοντας, θέλω να επαναλάβω ότι η Ελλάδα όταν αποφασίσει να δημιουργήσει ΑΟΖ σε όλες τις θάλασσές της ακολουθώντας πιστά τις διατάξεις του Δίκαιου της Θάλασσας δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από την Τουρκία. Απλώς η Τουρκία θα αρνηθεί να αναγνωρίσει μια ελληνική ΑΟΖ όπως ακριβώς έκανε και με την κυπριακή ΑΟΖ, αλλά η Κύπρος ούτε φοβήθηκε ούτε σταμάτησε από αυτή την ενέργεια της Τουρκίας και μάλιστα πήρε και την έγκριση της ΕΕ. Η Άγκυρα θα πρέπει να συνειδητοποιήσει και να αποδεχτεί ότι δεν μπορεί να επιβάλει τις όποιες νέο-οθωμανικές βλέψεις της στη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα.

Οι αυξανόμενες τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο Πέλαγος, τα σενάρια μυστικής

 Διπλωματίας μεταξύ Αθήνας- Άγκυρας και η εγκληματική αμέλεια των ελληνικών

 κυβερνήσεων να υιοθετήσουν μια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) θέτουν σε

 κίνδυνο τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα σε μια περίοδο που η Ελλάδα εμφανίζεται

 τρωτή απέναντι σε διεθνείς πιέσεις.

 

COLPO GROSSO ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ

 ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ:

To αγγλικό δίκαιο καίει τη “σωτηρία”

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Γιατί Βρυξέλλες, Βερολίνο και Παρίσι λύσσαξαν να μη γίνουν εκλογές; Γιατί θέλουν γραπτές εγγυήσεις από τον Σαμαρά και γιατί περιορίστηκαν στις προφορικές όταν δεν τις έδωσε; Γιατί επιμένουν τόσο πολύ στη γρήγορη ανάληψη νέων δεσμεύσεων από τη Βουλή; Γιατί Τράπεζες και Κομισιόν υπερβαίνουν κάθε εσκαμμένο στις σχέσεις με μέλος της ΕΕ, πότε απευθύνοντας ωμά τελεσίγραφα και πότε επιβάλλοντας κυβέρνηση ή περίπου διορίζοντας Πρωθυπουργό; Εξηγούνται όλα από την οργή για τον Παπανδρέου; Τέτοια ομοβροντία ωμότατων πιέσεων ασκήθηκαν μόνο στην περίπτωση του δημοψηφίσματος για το Σχέδιο Ανάν, όταν παιζόταν η ύπαρξη κυρίαρχου κράτους στην Κύπρο και τα δικά τους δικαιώματα στο νησί. Ακούμε καθημερινά τις φοβερές καταστροφές που θα πάθουμε αν δεν εφαρμοστεί η 26η Οκτωβρίου. Κανείς δεν μας εξηγεί όμως σε τι αποβλέπουν, ή τι φοβούνται, όσοι ασκούν τις τρομερές πιέσεις. Απλώς νευρίασαν ή περιμένουν στ’ αλήθεια να σώσουν την Ελλάδα και την Ευρώπη, με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής που, όπως και οι προηγούμενες, μόνο ειρωνεία προκαλούν στις εφημερίδες τους και τις αγορές; Ακόμη κι ένας σύμβουλος του Σόιμπλε βγήκε την επόμενη μέρα και δήλωσε ότι η συμφωνία δεν θα περπατήσει, θα χρειαστεί πολύ μεγαλύτερο κούρεμα!

Στην αρχή έλεγαν ότι όσα γίνονται στην Ελλάδα ήταν απαραίτητα για να μη χρεωκοπήσουμε. Το τελευταίο δεκαήμερο, το τροπάρι άλλαξε: αν δεν τα κάνουμε, θα μας διώξουν από το ευρώ. Γι’ αυτό κόβονται μισθοί και συντάξεις, απολύονται εργαζόμενοι, περιορίζονται επιδόματα τυφλών και αναπήρων, στενάζουν νοσοκομεία και σχολεία, διαλύεται κράτος, οικονομία, κοινωνία, άμυνα, βουλιάζει και καταστρέφεται μια ολόκληρη χώρα ενώπιόν μας. Το τελικό επιχείρημα που, λέγεται, έπεισε τον Σαμαρά να αλλάξει εν μια νυχτί την πολιτική του, ήταν ότι θα χρεωθεί έξοδο από την Ευρώπη, αν δεν συμφωνήσει στην άμεση ψήφιση από τη Βουλή της δανειακής σύμβασης και την εφαρμογή της 26.10.

Τι θα λέγατε αν μαθαίνατε ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο; ¨Ότι η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου και η νέα δανειακή σύμβαση είναι φτιαγμένες όχι για να λύσουν το ελληνικό πρόβλημα ή να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ, αλλά για να φύγει από το ευρώ χωρίς συνέπειες για τη Γερμανία, τη Γαλλία και τις τράπεζές τους; Ακριβέστερα, για να είναι Βερολίνο, Παρίσι και Τράπεζες έτοιμες για το ενδεχόμενο και εξόδου και παραμονής στο ευρώ της Αθήνας;

Δυστυχώς, αυτό ακριβώς συμβαίνει. ‘Η, για να είμαστε ακριβέστεροι, αυτό που επιτυγχάνεται με την ψήφιση της δανειακής σύμβασης από τη Βουλή και την αναδιάρθρωση είναι ο αφοπλισμός της Ελλάδας από τα σημαντικότερα διαπραγματευτικά χαρτιά της, ώστε, είτε αποφασίσουν να την αφήσουν είτε τη διώξουν τελικά από το ευρώ, αλλά και αν διαλυθεί το ευρώ, να είναι πρώτον αυτοί που θα το αποφασίσουν και, δεύτερο, εμείς που θα υποστούμε τις συνέπειες, μέχρι αδυναμίας επιβίωσης των Ελλήνων και ύπαρξης του κράτους τους!

Σας φαίνεται ίσως εξωφρενικό. Και σε μας φάνηκε, δυστυχώς όμως, όπως θα διαπιστώσετε, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Σε αυτή την παγίδα μοιάζει να έπεσε ο Σαμαράς. Δεν είναι το πρώτο εξωφρενικό. ‘Όπως ίσως θυμούνται οι αναγνώστες μας, ο “Κ.τ.Ε.” ήταν απεκάλυψε πρώτος, το 2010, κάτι εξίσου “εξωφρενικό”, ότι η Goldman Sachs ήταν ταυτόχρονα κύριος σύμβουλος της Ελλάδας και αρχιτέκτων της κερδοσκοπικής επίθεσης εναντίον της. Τώρα, όπως και τότε, είχαμε διαλέξει γιατρό που έβγαζε λεφτά στοιχηματίζοντας στο θάνατό μας, δικηγόρο που “τάπιανε” από τον αντίδικο!

Θα δείξουμε στη συνέχεια τι συνεπάγονται οι αποφάσεις της 26.10 και γιατί εντάσσονται πολύ καλύτερα σε στρατηγική αποβολής, παρά παραμονής στο ευρώ, αλλά και γιατί δεν εξυπηρετούν, το αντίθετο, οποιαδήποτε διάσωση της Ελλάδας, αλλά τα συμφέροντα των πιστωτών με κίνδυνο καταστροφής του ελληνικού λαού και κράτους.

Από το ελληνικό στο αγγλικό δίκαιο

Ο ελληνικός λαός υφίσταται καθημερινή πλύση εγκεφάλου, ακούγοντας ότι η Ελλάδα δεν έχει κανένα τρόπο να αμυνθεί, είναι στο έλεος των δανειστών και πρέπει να κάνει αυτά που της λένε για να “σωθεί”. Αν τη συμπεριφορά της ελληνικής πολιτικής τάξης την είχε διευθυντής επιχείρησης, οι μέτοχοι θα τον είχαν ήδη κλείσει μέσα για απιστία. Στην πραγματικότητα η Ελλάδα παραμένει ακόμα, σοβαρότατος, πολιτικός και οικονομικός “συστημικός” κίνδυνος για ΕΕ και παγκόσμια οικονομία. Και κρατάει στα χέρια της “ατομικό όπλo” στον πόλεμο χρέους, την ρύθμιση του χρέους στο ελληνικό δίκαιο. Ο σκοπός του πολιτικού τραγέλαφου και των πιέσεων που ζήσαμε είναι να πάρουν αυτό το χαρτί ήσυχα-ήσυχα και με τη συγκατάθεσή της από τα χέρια της το ταχύτερο δυνατό, πριν “σκάσει” η Ιταλία, κάτι που μπορεί να συμβεί σε βδομάδες ή μήνες, και προτού ληφθούν οριστικές αποφάσεις για το μέλλον της ΕΕ και τη συμμετοχή της Ελλάδας.
Ιδού τι γράφουν οι Νιού Γιορκ Τάιμς:
“Στο παρελθόν, οι διαπραγματεύσεις χρέους χωρών όπως η Αργεντινή, η Ουρουγουάη και η Ρωσία αφορούσαν χρέος ρυθμιζόμενο από το δίκαιο ΗΠΑ ή Βρετανίας. Αυτό έδινε το πάνω χέρι στη διαπραγμάτευση στους μεγαλύτερους κατόχους ομολόγων, αφού μπορούσαν είτε να πιέσουν για καλύτερη συμφωνία, είτε να πάνε τις κυβερνήσεις σε ξένα δικαστήρια. Στην περίπτωση της Ελλάδας, περισσότερο από το 90% … υπάγεται στον ελληνικό νόμο…Αυτό δίνει την ευχέρεια στην ελληνική κυβέρνηση, σύμφωνα με νομικούς ειδήμονες, αν το επιλέξει, να τροποποιήσει τις συμβάσεις των ομολόγων και να εξασφαλίσει μια επωφελέστερη συμφωνία αναδιάρθρωσης, παρά τις αντιρρήσεις των ξένων πιστωτών.
“Για παράδειγμα, το ελληνικό κοινοβούλιο μπορεί να υιοθετήσει ένα νόμο που να επιβάλλει συμφωνία αναδιάρθρωσης με υποστήριξη μόνο του 51% των πιστωτών, αντί του 75% που απαιτούν οι περισσότερες διεθνείς συνθήκες. Πιο δραστικά, θα μπορούσε και να αρνηθεί απλά να πληρώσει και να αφήσει τους πιστωτές να ζητήσουν αποζημίωση στα ελληνικά δικαστήρια. Οι ειδικοί για το χρέος υποστηρίζουν εδώ και καιρό ότι αυτό το νομικό καθεστώς δίνει ισχυρό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα στην Αθήνα”
Σε μια εργασία του 2010 για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ο Lee C. Buchheit, βετεράνος δικηγόρος για θέματα χρέους της εταιρείας Cleary Gottlieb Steen & Hamilton, υπογραμμίζει χαρακτηριστικά: “Kαμμιά άλλη οφειλέτρια χώρα στη σύγχρονη ιστορία δεν ήταν σε θέση να επηρεάσει σημαντικά το αποτέλεσμα μιας αναδιάρθρωσης του κρατικού χρέους αλλάζοντας κάποιο χαρακτηριστικό του νόμου με τον οποίο ρυθμίζεται η πλειοψηφία των (χρηματοπιστωτικών) εργαλείων”.
Πέραν της προφανούς σημασίας της υπαγωγής του χρέους στο αγγλικό ή ελληνικό δίκαιο, και στα διεθνή ή ελληνικά δικαστήρια, το ζήτημα μπορεί να αποκτήσει πολύ μεγάλη σημασία σε περίπτωση που η Αθήνα “εκδιωχθεί” ή επιλέξει να φύγει από το ευρώ. Όπως σημειώνει ο “Νέστωρ” των ελλήνων συνταγματολόγων καθηγητής Κασιμάτης, ο διαπρεπής καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Κώστας Χρυσόγονος, και ένας πρώην Υπουργός Οικονομίας, που δεν επιθυμεί να αναφερθεί το όνομά του, σε τέτοια περίπτωση η Βουλή είναι αρμόδια να αποφασίσει τις ρυθμίσεις μετατροπής του χρέους σε δραχμές, στην ισοτιμία της ημέρας εισαγωγής του νέου νομίσματος. Το νόμισμα πιθανότατα θα υποτιμηθεί, επιτρέποντας την ήπια αναδιάρθρωση δια του πληθωρισμού του, χωρίς καν διαπραγματεύσεις.
«Η μόνη επιλογή που μένει ανοιχτή, είναι η εγκατάλειψη του ευρώ και η επιστροφή στην λιρέτα και άλλα εθνικά νομίσματα. Φυσικά, έτσι θα προκληθεί υποχρεωτική μετατροπή των χρεών σε ευρώ, σε χρέη σε εθνικό νόμισμα» επισημαίνει εξάλλου στους χθεσινούς Φαϊνάνσιαλ Τάιμς ο Ντανιέλ Ρουμπινί, αναφερόμενος στην Ιταλία.
Για να το κάνουμε λιανά. Υποθέστε ότι σήμερα έχετε συνάψει μια συμφωνία ενοικίασης με 500 ευρώ. Αν υπάρξει νέο νόμισμα, είτε λόγω αποχωρήσεως της Ελλάδας, είτε λόγω διαλύσεως της ευρωζώνης, τότε θα υπάρξει νομοθετική ρύθμιση που θα καθορίζει τη μετατροπή αυτής της σύμβασης σε δραχμές, γιατί δεν θα γίνονται στη χώρα ανταλλαγές με ευρώ. Το ίδιο θα συμβεί και με τα ομόλογα, εφόσον υπάγονται ακόμα στο ελληνικό δίκαιο. Δεν χρειάζεται καν η Αθήνα να φύγει από το ευρώ για να χρησιμοποιήσει τη δυνατότητα αυτή προς επίτευξη συμφωνίας. Η απειλή φτάνει.
Η έξοδος μιας χώρας από το ευρώ δεν έχει προβλεφθεί και θα συναντήσει περίπλοκες νομικές δυσκολίες, ήδη όμως, εδώ και μήνες, εξετάζεται από το Παρίσι και το Βερολίνο, όπως απεκάλυψε πληθώρα δημοσιευμάτων. Εξετάζονται σχέδια δύο ή πολλών ευρώ, πολύ στενότερης ευρωζώνης, η πιθανότητα διάλυσής της. Μιλώντας στον Κ.τ.Ε., ο σύμβουλος της Παριμπά, μέλος του γαλλικού Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων Ντελπλά, προέβλεψε διάλυση, υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχουν χρήματα να πληρωθούν οι ιταλικές συντάξεις. Ο Φρανσουά Μοράν, πρώην μέλος της διοίκησης της γαλλικής κεντρικής τράπεζας, μας είπε ότι δεν υπάρχουν χρήματα αντιμετώπισης ιταλικής έκρηξης, που την θεωρεί πιθανή πολύ γρήγορα. Σόιμπλε και Λάμμερς είναι, εδώ και δέκα χρόνια, οπαδοί Ευρώπης πολλών ταχυτήτων. Μιλώντας προ ετών στον Κ.τ.Ε., ο δεύτερος μας είπε ότι βλέπει την Ελλάδα σε βαλκανικό πυλώνα. Αυτά ήταν προβληματισμοί όσο δεν υπήρχε κρίση, τώρα γίνονται σχεδιασμοί. Δεν γνωρίζουμε αν σε έξη, δώδεκα ή σαρανταοκτώ μήνες από σήμερα θα υπάρχει ένα ή δύο ή κανένα ευρώ και ΕΕ.
Πολύ λογικά, Γαλλία και Γερμανία επιδιώκουν να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των τραπεζών τους σε κάθε περίπτωση, αλλά και να καταστήσουν δυνατή την αποβολή της Ελλάδας, αν τελικά το επιλέξουν, χωρίς το υπέρογκο κόστος μιας πολύ σημαντικής μείωσης του ελληνικού χρέους. Αντίστροφα, να την κρατήσουν εντός, αν το αποφασίσουν, χωρίς όμως δυνατότητα ουσιαστικής αναδιαπραγμάτευσης του χρέους της και με πρακτικά αποικιακούς όρους. Αυτό ακριβώς τους επιτρέπει η 26.10.
Χρέος και 26η Οκτωβρίου
Μέχρι τώρα, στο αγγλικό δίκαιο υπάγονται (κατά τρόπο νομικά αμφισβητήσιμο) μόνο 45 δις εκταμιευθέντα με το πρώτο πακέτο. Αν ψηφισθεί η επόμενη δανειακή και προχωρήσει η αναδιάρθρωση που προβλέφθηκε στις 26.10, όλο το ελληνικό χρέος θα περάσει κατά πάσα πιθανότητα στο αγγλικό δίκαιο. Η δεύτερη δανειακή τελεί υπό σύνταξη, αλλά αυτή είναι η κατεύθυνση, ενώ ήδη η μη εφαρμοσθείσα συμφωνία της 21.7 προέβλεπε υπαγωγή των νέων ομολόγων, που θα εκδοθούν σε ανταλλαγή των παλαιών, στο αγγλικό δίκαιο.
Δεν είναι όμως μόνο αυτός ο λόγος που λύσσαξαν οι Βρυξέλλες να επικυρωθεί άμεσα η δανειακή! Επείγονται και πιέζουν γιατί διαπίστωσαν ότι η πρώτη δανειακή είναι ανυπόστατη κατά το ελληνικό και το διεθνές δίκαιο και θέλουν να την ενσωματώσουν στη δεύτερη και να δέσουν το γάιδαρό τους, εμάς, προτού τιναχτεί ενδεχομένως όλο το οικοδόμημα στον αέρα. Στην πρώτη δανειακή σύμβαση, υπενθυμίζουμε, έχουν μπει κολοσσιαίας σημασίας όροι, που θίγουν τον πυρήνα της ελληνικής κυριαρχίας, όπως η (πιθανώς αντισυνταγματική) παραίτηση από ασυλία εθνικής κυριαρχίας, υποθηκεύθηκε το σύνολο της ελληνικής δημόσιας περιουσίας και μελλοντικοί πόροι της και της απαγορεύθηκε εμμέσως να συνάψει δάνεια με άλλους!

Πρωτοφανή στην παγκόσμια ιστορία αυτά, αλλά υπάρχει ένα προβληματάκι. Ο Θεός της Ελλάδας μια φορά μας λυπήθηκε. Η πρώτη σύμβαση εισήχθη στη Βουλή, χωρίς να ψηφιστεί. ‘Oταν εισήχθη στο Συμβούλιο Επικρατείας προσφυγή κατά φύλλων μισθοδοσίας με το επιχείρημα ότι απέρρεαν από το Μνημόνιο, το Συμβούλιο την απέρριψε, εκτιμώντας δικαίωμα της κυβέρνησης τη μισθολογική πολιτική. Παρεπιπτόντως οι Σύμβουλοι συνέπεσαν στο ότι η δανειακή σύμβαση είναι νομικά ανυπόστατη, και κατά το διεθνές δίκαιο, μηδέποτε εισαχθείσα στη Βουλή και μη προσκομισθείσα στο Δικαστήριο. Αυτό που γνωρίζουμε εμείς το έμαθαν στο Βερολίνο. Γι’ αυτό λύσσαξαν να ψηφιστεί αμέσως με 180 ψήφους η δεύτερη δανειακή, ενσωματώνοντας και την πρώτη. Με τις συμβάσεις, οι δανείστριες χώρες και πρώτη η Γερμανία γίνονται δυνάμει ιδιοκτήτες όλης της τωρινής και μελλούσης (π.χ. ανακάλυψη υδρογονανθράκων) περιουσίας του ελληνικού δημοσίου, δηλαδή κύριοι της χώρας. Μεταξύ των πόρων που θα δημεύσουν πιθανώς οι δανειστές θα είναι οι ελληνικές τράπεζες, τυχόν κρατικοποποιούμενες.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε επί μακρόν, αναφέροντας τέρατα και σημεία που περιέχουν τα κείμενα, όπως την πρόβλεψη εξαίρεσης, με την οποία η ΕΚΤ κερδοσκοπεί επί της Ελλάδος, αποζημιούμενη στην ονομαστική αξία για ομόλογα που αγόρασε κάτω από το μισό στη δευτερογενή αγορά. Δεν έχει γίνει καμιά διαπραγμάτευση. Η “ελληνική κυβέρνηση” ανέθεσε σε δικηγορικά γραφεία του Λονδίνου, ξένες τράπεζες και το διεθνές τραπεζικό λόμπι να βρουν τον καλύτερο τρόπο να μας δέσουν. Tα λεφτά άλλωστε είναι πάρα πολλά…

Κράτος και Χρέος

Οι οπαδοί των συμφωνιών, που επιχειρείται να συναφθούν υπό συνθήκες εκβιασμού, από Βουλή εκλεγείσα σε τελείως διαφορετικές συνθήκες, και θα δεσμεύσουν για πάντα την Ελλάδα, υποστηρίζουν ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο στην κατάσταση που βρεθήκαμε, πρέπει να εκχωρήσουμε τα πάντα. Είναι προφανές ότι στην κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα θα έπρεπε όντως να κάνει πολλές παραχωρήσεις, ενδεχομένως και κυριαρχίας που θα της ζητούσαν, να δεχθεί μεγάλες μειώσεις του βιοτικού επιπέδου, προκειμένου όμως να καταλήξει σε σωτήριο συμβιβασμό. Αλλά εδώ πρόκειται για ευθανασία, ευθανασία μάλιστα της Ελλάδας σε ότι αφορά τους πιστωτές, γιατί εμείς θα πεθάνουμε με φρικτό θάνατο.
Οποιοσδήποτε συμβιβασμός θα ήταν δυνατός αν, και μόνο αν, άφηνε τη χώρα σε οδυνηρή πλην βιώσιμη πορεία, ικανή να θρέφει και να περιθάλπει τον πληθυσμό της και να υπερασπίζεται τα σύνορά της. Τίποτα τέτοιο δεν προτείνεται ούτε με το συγκεκριμένο κούρεμα, ούτε με τη συνέχιση των Μνημονίων και μάλιστα μερικούς μήνες πριν τη μεγαλύτερη κρίση της ΕΕ από την ίδρυσή της και μια παγκόσμια οικονομική κρίση πιθανώς χειρότερη από το 1929. Φυσικά, εν ανάγκη μπορεί κανείς να αρνηθεί όλες τις υπογραφές του. Για να μεταβάλλει όμως ένα δεμένο νομικό καθεστώς εκ των υστέρων, θα χρειαστεί να κάνει αυτά που έκαναν οι Αμερικανοί στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας ή οι Μπολσεβίκοι. Θέλουμε ή μπορούμε κάτι τέτοιο; Δεν είναι καλό και για τους αυτουργούς τέτοιων σχεδίων να σκεφτούν μια στιγμή τι θα συμβεί και στους ίδιους, αν τα κείμενά τους οδηγήσουν στις βιβλικές καταστροφές που εμπεριέχουν ως δυνατότητα;

Konstantakopoulos.blogspot.com

Kόσμος του Επενδυτή, Σάββατο 12 – Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Περιμένοντας τον Τραπεζίτη: Ένας μαρξιστής από τα παλιά και η «Αντάντ του Ευρώ»

Του Δημήτρη Πούλιου

 «Το φιλελεύθερο κόμμα – το μοναδικό κόμμα που κατόρθωσε να ενσαρκώσει τους εθνικούς σκοπούς του ελληνικού κεφαλαίου και εργάσθηκε για την ολοκλήρωσή τους – ανέλαβε φανερά πια την εσωτερική επίθεση, ενώ όλος ο διπλωματικός, πολιτικός και στρατιωτικός μηχανισμός της Αντάντ τέθηκε στην υπηρεσία του. Η Ελλάδα έπρεπε να μπει στο πόλεμο μαζί με την Αντάντ…

… την ιστορική σημασία ενός τέτοιου σκοπού, την οικονομική του αξία, μονάχα ένα καθαρά αστικό κόμμα μπορούσε να αντιληφθεί. Και τέτοιο κόμμα ήτανε το βενιζελικό. Η μαχητικότητά του, η αποφαστικότητα του αρχηγού του, η δύναμη και θάρρος με το οποίο πάλεψε, το αναδείξανε στην αστική συνείδηση ενώ το καταρρίψανε στη λαϊκή. Από τότε το κόμμα αυτό προσπαθεί να αντικαταστήσει την έλλειψη της λαϊκής εμπιστοσύνης, που μεγάλωνε προοδευτικά με την εμπιστοσύνη των ξένων ιμπεριαλιστών. Χάνει την εμπιστοσύνη του λαού, κερδίζει την εμπιστοσύνη της Αντάντ. Χάνει την εμπιστοσύνη του στρατού, κερδίζει την εμπιστοσύνη του ξένου στρατού. Σημασία έχει ο σκοπός, όχι τα μέσα.

Αν ο βασιλιάς δε θέλει πόλεμο, θα φύγει. Το κεφάλαιο είναι ανώτερο από το βασιλιά. Το συμφέροντά του ανώτερα από τα δυναστικά…

Αν ο λαός δεν θέλει πόλεμο γιατί τον «διέφθειρε» η βασιλική προπαγάνδα, θα υποχρεωθεί να τον θελήσει με τη βία. Αν η κυβέρνηση είναι με τη δυναστεία, θα οργανωθεί μια άλλη κυβέρνηση. Αν το σύνταγμα δεν το επιτρέπει, θα ανατραπεί το σύνταγμα. Η Ελλάδα πρέπει να μπει στο πόλεμο. Είναι η «μοναδική» ευκαιρία να «λύση» το εθνικό μας ζήτημα».

Έτσι ανέγνωσε ο Σεραφείμ Μάξιμος τη περίοδο του «εθνικού διχασμού» του 1916, στο βιβλίο του «Κοινοβούλιο ή Δικτατορία». Στο ίδιο βιβλίο, ο σπουδαίος Έλληνας μαρξιστής, προσπαθεί να βγάλει συμπεράσματα από όλη την ταραχώδη εμπειρία του μεσοπολέμου για τις σχέσεις της ελληνικής αστικής τάξης με τους θεσμούς αντιπροσώπευσής της. Τα συμπεράσματα που βγάζει είναι ενδεικτικά και για το σήμερα. Για το Μάξιμο η ανάπτυξη και η δυναμική του κεφαλαίου στην Ελλάδα ταυτίζεται από την συνύπαρξη του κοινοβουλευτισμού με τον αντικοινοβουλευτισμό. Όπως λέει χαρακτηριστικά η δικτατορία είναι «φορέας και στυλοβάτης του κοινοβουλευτισμού και ο κοινοβουλευτισμός φορέας της δικτατορίας», το αποτέλεσμα είναι ένας ιδιότυπος κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός.

Πόσο κοντινό φαίνεται έτσι το 1920. Για το ελληνικό κεφάλαιο τα διλήμματα μπαίνουν σήμερα με τον ίδιο τρόπο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τη μεγάλη «Αντάντ του Ευρώ και της ΕΕ». Αποτελεί στρατηγική επιλογή που με κάθε τρόπο θα υπερασπιστεί, «εθνικό» στόχο επιβίωσης. Για το πόσο εθνικός είναι αυτός ο «εθνικός» στόχος και πραγματικά ποια κοινωνικά στρώματα εξυπηρετήθηκαν από αυτή τη στρατηγική το νιώθει ο κάθε εργαζόμενος σήμερα (διαβάστε και την πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση του Γ. Τριανταφυλλόπουλου).

Από τα αστικά κόμματα, αυτό που αποφάσισε στη κυριολεξία να διαλυθεί με στόχο να φέρει εις πέρας αυτή την ιστορική αποστολή ήταν το ΠΑΣΟΚ. Σε αυτό το σχέδιο χρησιμοποιήθηκε κάθε δυνατό μέσω, η κρατική καταστολή, η προπαγάνδα των ΜΜΕ και όλα μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο εκφασισμού και επίθεσης στα λαϊκά στρώματα που αντιστέκονταν. Για να μη χαθεί το στοίχημα της Ευρωπαϊκής προοπτικής του κεφαλαίου πραγματοποιείται ένας μαζικός εξευγενισμός μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Όμως αυτό δεν αρκεί, για να κερδίσει περαιτέρω τη συνεργασία της Δύσης προχωράει ακόμη παραπέρα και ταυτίζει τη στρατηγική του Ευρώ με το νέο «εθνικό» σχέδιο. Υπάρχουμε «χάρη στη Δύση» έγραφε Νίκος Χρυσολωρας χθες στη Καθημερινή, για να υπενθυμίσει που βρισκόμαστε.

Ποίος όμως θα μπει μπροστά στη νέα αυτή καμπή; Το ΠΑΣΟΚ με επιτυχία τα κατάφερε ως εδώ αλλά δε μπορεί πλέον. Βλέπετε όπως και τη δεκαετία του 20’, η μετατροπή του κοινοβουλίου σε εφαλτήριο πολιτικών λιτότητας οδήγησε σε διακοπή των δεσμών μια δεδομένη στιγμή ανάμεσα στο «κυρίαρχο λαό» και στους αντιπροσώπους του. Το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης δε μπορεί να πείσει κανένα, ο κοινοβουλευτισμός παύει να είναι χρήσιμος σα μέθοδος καταπίεσης. Η μόνη λύση είναι να γίνει μια άτυπη δικτατορία. Συνένωση όλων των κομματικών αστικών δυνάμεων, ασχέτως των συσχετισμών στη κοινωνία (από τα αριστερά μέχρι τα δεξιά) ώστε να περάσει η δανειακή σύμβαση, να εγγυηθούμε στους Ευρωπαίους «συμμάχους» νέα μέτρα και πάνω από όλα να δοθεί μια ευκαιρία ανασυγκρότησης του πολιτικού δυναμικού του κεφαλαίου που θα οδηγήσει σε εκλογές. Τότε και μόνο τότε έχει σημασία η «λαϊκή ετυμηγορία». Όπως παρατηρούσε και ο Μάξιμος: «Νέες εκλογές είχανε έννοια για τη μπουρζουαζία τότε μονάχα, όταν μπορούσε να κινητοποιήσει νέες δυνάμεις και νέα κεφάλαια, αφού τα παλιά τα είχε εξαντλήσει σε οικονομικές επιθέσεις κατά του λαού του προλεταριάτου, των μικροαστικών μαζών».  

Μέχρι τότε όμως ποιος θα αναλάβει; Εδώ είναι ένα άλλο στοιχείο της πτώχευσης των αστικοδημοκρατικών θεσμών. Εκεί που δε μπορεί η πολιτική θα αναλάβει άμεσα η Αγορά: Πρωθυπουργός ένας εκπρόσωπος του Κεφαλαίου. Ένας πετυχημένος επιχειρηματίας που θα μας συμμαζέψει. Έτσι φθάνει ο Παπαδήμος, ο διεθνούς φήμης τραπεζίτης. Η χούντα των Τραπεζών προσωποποιημένη και το κοινοβούλιο ένα φύλο συκής. Ο «εθνικός» στόχος μπορεί να ολοκληρωθεί καθώς ο τραπεζίτης θα «αναλάβει» μόνο αν το κοινοβούλιο δεχτεί τις προϋποθέσεις:

«Oι όροι του τέως αντιπροέδρου της ΕΚΤ έχουν ως εξής: Πρέπει να υπάρξει υπογραφή των δύο κομμάτων τουλάχιστον για τους όρους του προγράμματος όπως ζητούν οι Βρυξέλλες \ Μεγαλύτερη συμμετοχή πολιτικών στελεχών της ΝΔ στο νέο κυβερνητικό σχήμα \ Η κυβέρνηση δεν μπορεί να εμπίπτει σε χρονικούς περιορισμούς. Δηλαδή, η 19η Φεβρουαρίου είναι ενδεικτική» (skai.gr στις 00.23 στις 11/10/2011)

Σε αυτή τη στιγμή που όλοι έχουν συναδελφωθεί στην υπηρεσία του κεφαλαίου, πρέπει να τελειώνουμε με τις αυταπάτες που μας φέρανε μέχρι εδώ. Δεν υπάρχει επιστροφή στα συμβόλαια του παρελθόντος και χώρος για δημοκρατικές ουτοπίες στα πλαίσια του συστήματος. 20 χρόνια μετά το «τέλος της ιστορίας» τα λόγια του Λένιν ακούγονται τόσο μακρινά και τόσο κοντά:

«Η ως το τέλος ανάπτυξη της δημοκρατίας, η αναζήτηση των μορφών αυτής της ανάπτυξης, ο έλεγχος τους στη πράξη κλπ, αποτελούν ένα από τα συστατικά καθήκοντα της πάλης για την κοινωνική επανάσταση. Κανένας δημοκρατισμός χωριστά παρμένος δε θα δώσει το σοσιαλισμό, στη ζωή όμως ο δημοκρατισμός δεν «θα παρθεί» ποτέ «χωριστά» με άλλα φαινόμενα, θα ασκεί την επιρροή του και στην οικονομία, θα προωθεί το μετασχηματισμό της, θα δέχεται την επίδρασή της οικονομικής εξέλιξης κλπ. Αυτή είναι η διαλεκτική της ζωντανής ιστορίας.»

http://ilesxi.wordpress.com/2011/11/10/%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%84%cf%81%ce%b1%cf%80%ce%b5%ce%b6%ce%af%cf%84%ce%b7-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%81%ce%be/

Αυτοί που μας εκβιάζουν μπορεί και πρέπει να «εκβιαστούν»

 

Δεν μας δίνετε τη «δόση» δεν πληρώνουμε τους τόκους και σας τινάζουμε στον αέρα

Την τελευταία εβδομάδα, γίναμε μάρτυρες μιας πολιτικής οπερέττας –θρίλερ, τ’ ονομάζουν τα καθεστωτικά μέσα– η οποία ανέτρεψε τους συσχετισμούς και μετέβαλε τα δεδομένα του πολιτικού παιχνιδιού. Σε ορισμένες στιγμές η φάρσα απείλησε να εξελιχθεί σε τραγωδία, με την δαμόκλειο σπάθη μιας ασυντόνιστης αποχώρησης από την Ευρωζώνη να κινδυνεύει να πέσει επάνω από τα κεφάλια μας. Ωστόσο, με κύρια τη συμβολή του μέχρι πρότινος «αντιμνημονιακού» Αντώνη Σαμαρά, «η τάξη βασιλεύει και πάλι στην Αθήνα». Γι’ αυτό και κατά το  τέλος της παράστασης, οι σχεδιασμοί της Τρόικας και των Γερμανών ενισχύθηκαν για άλλη μια φορά, η προδοτική πολιτική της κυβέρνησης διασώθηκε παραδίδοντας τη σκυτάλη σε μια διευρυμένη κυβέρνηση συνεργασίας, ενώ η ετυμηγορία ενός λαού που αντιστέκεται, κλειδώθηκε στο ντουλάπι, για να βγει αργότερα, από του χρόνου, μήπως και ξεθυμάνει η οργή η οποία μας έχει πνίξει όλους μας. Ας παρακολουθήσουμε από κοντά, όμως, το χρονικό αυτής της οπερέττας, που απειλεί να σηματοδοτήσει, την τελευταία πράξη υποδούλωσης της Ελλάδας.

Το χρονικό της οπερέττας

• Σε συννενόηση με τους Γερμανούς, ο Γιώργος Παπανδρέου ρίχνει τη βόμβα του δημοψηφίσματος, το οποίο εκ των πραγμάτων έχει αντικείμενο την παραμονή ή όχι της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Όπως θίξαμε και σε προηγούμενο κείμενο, το δημοψήφισμα είχε πολλαπλή στόχευση. Πρώτον, εκβίασε για την ψήφιση της επονείδιστης συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, συνδέοντάς την με την 6η δόση και την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Δεύτερον αποσκοπούσε στο να κάμψει το εσωτερικό μέτωπο αντίστασης του ελληνικού λαού, κραδαίνοντας την απειλή μιας τεράστιας οικονομικής καταστροφής που θα προκαλούσε η απότομη, και δίχως κανέναν σχεδιασμό και ασφαλιστικές δικλείδες, έξοδος από το ευρώ. Τρίτον, θα έλυνε τα χέρια όσων απεργάζονται την τελική εκδίωξή μας, καθώς βάσει ευρωπαϊκού δικαίου –συνθήκη της Λισσαβόνας– αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον οικειοθελώς.

• Το δημοψήφισμα πυροδοτεί εξελίξεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, και η κυβέρνηση απειλείται με κατάρρευση. Η Αποστολάκη ανεξαρτητοποιείται, ενώ άλλοι –Ε. Καΐλή, Ε. Παναρίτη– απειλούν ότι θα ανεξαρτητοποιηθούν ή ότι δεν θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Τα όργανα του ΠΑΣΟΚ καταλαμβάνονται από πανικό, ενώ η κοινοβουλευτική ομάδα ζει ημέρες ’89 με πρωτοκλασσάτους και υπουργούς να δίνουν ρεσιτάλ του πατροπαράδοτου τραμπούκικου αυριανισμού. Ομάδες δελφίνων, με κυριότερη αυτήν του Λοβέρδου-Διαμαντοπούλου ετοιμάζονται για την καρατόμηση της Δυναστείας Παπανδρέου.

• Την κυβέρνηση, και τον ίδιο τον πρωθυπουργό αναλαμβάνει να διασώσει ο… Αντώνης Σαμαράς. Εγκαταλείποντας τις μέχρι πρότινος θέσεις του, διαγράφει στροφή 180^ο, υποχωρώντας στις αφόρητες πιέσεις Ευρωπαίων και υπερατλαντικών μεντόρων του,, δηλώνοντας ότι αποδέχεται τον δρόμο της συναίνεσης και δέχεται να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, με τον όρο να μην γίνει δημοψήφισμα. Αργότερα, θα μεταβάλει τους όρους της συνεργασίας, ζητώντας άλλοτε μόνον να παραμείνει ο Γιώργος Παπανδρέου και άλλοτε να γίνει διαπραγμάτευση για το νέο μνημόνιο, ή θα αναδιπλωθεί αρκετές φορές απαιτώντας εκλογές. Ωστόσο, το κακό έχει γίνει, καθώς την πιο κρίσιμη στιγμή και ενώ η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ ήταν σίγουρη, ο Αντώνης Σαμαράς επενέβη σταματώντας την κατρακύλα.

• Ο Γεώργιος Παπανδρέου, άρπαξε από τα μαλλιά το «δώρο» Σαμαρά, και με τις κατάλληλες μανούβρες και θεατρινισμούς κατάφερε για μια ακόμη φορά να διασωθεί, παίρνοντας μάλιστα και ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή την Παρασκευή, με τους δήθεν αντάρτες (και αντάρτισσες) βουλευτές της κυβέρνησης να σέρνονται πίσω στο κομματικούς τους μαντρί, σ’ ένα όργιο ξεφτίλας και αναξιοπρέπειας.

• Μετά την ψήφιση ξεκινάει το απίστευτο παζάρι του Σαββατοκύριακου. Ο Αντώνης Σαμαράς, ίσως έχει αντιληφθεί ότι οι επιλογές του τον οδηγούν σε αδιέξοδο που κρύβει πίσω του μια τεράστια καταστροφή για την παράταξή του. Γι’ αυτό και αναδιπλώνεται αρκετές φορές, στις πρότερες αντιμνημονιακές του θέσεις, ζητώντας εκλογές, και καταγγέλλοντας την συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου ως απαράδεκτη. Ωστόσο, έχει ο ίδιος ναρκοθετήσει την θέση του. Πλέον, και αφού έκανε την πρώτη κίνηση να παραδοθεί στο στρατόπεδο της συναίνεσης, έχουν πέσει όλοι επάνω του. Ο… Ομπάμα, οι ηγέτες της ΕΕ, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, βουλευτές και συμβουλάτορές του. Γι’ αυτό και εντέλει νωρίς το βράδυ της Κυριακής συμφωνεί με τον Γιώργο Παπανδρέου.

Η Δευτέρα βρίσκει την Ελλάδα με μια υπό διαμόρφωση κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας, ενώ τα ονόματα που ακούγονται για την θέση του πρωθυπουργού και των αντιπροέδρων, είναι οι Λ. Παπαδήμος και Σ. Δήμας – Ε. Βενιζέλος αντίστοιχα.

Εντέλει, το colpo grosso έχει ολοκληρωθεί. Πριν από μια εβδομάδα, τα πάντα έδειχναν ότι η λαϊκή κατακραυγή θα απέτρεπε την ψήφιση της άθλιας συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, η κυβέρνηση θα κατέρρεε θεαματικά και θα πηγαίναμε σε εκλογές –όπου θα διατρανώνονταν η αντιμνημονιακή λαϊκή ετυμηγορία. Σήμερα, μετά από όλη αυτή την οπερέτα, η ψήφιση της συμφωνίας είναι εκ των ων ουκ άνευ για τη νέα κυβέρνηση συνεργασίας, οι εκλογές έχουν μεταφερθεί για του… χρόνου, και επί της ουσίας έχουμε να κάνουμε με μια εκτροπή από το δημοκρατικό πολίτευμα, αφού η λαϊκή βούληση παραμερίζεται, ο λαός καταδικάζεται σε ρόλο θεατή, και το σύστημα ως ‘όλον’ αναλαμβάνει να ολοκληρώσει στην πράξη την υποδούλωση της χώρας.

Ποιος ο δρόμος της αντίστασης;

Όλες αυτές τις μέρες, η ογκούμενη λαϊκή οργή εγκατέλειψε τους δρόμους και εγκλωβίστηκε και πάλι στους καναπέδες, για να παρακολουθήσει από την τηλεόραση την τέλεση της τελευταίας πράξης του δράματος για τη χώρα.

Σε ρόλο κομπάρσου περιορίστηκαν και οι οργανωμένες αντιμνημονιακές δυνάμεις, και ιδιαίτερα η κοινοβουλευτική αριστερά ΚΚΕ – ΣΥΝ, που την αμέσως προηγούμενη περίοδο έδειχναν να κερδίζουν έδαφος από τα αυτόνομα κινήματα στο να εκφράσουν τη λαϊκή οργή. Ακόμα και οι «νέες δυνάμεις» του αντιμνημονιακού κινήματος, που εκφράστηκαν για τελευταία φορά με υπέροχο τρόπο την 28 Οκτωβρίου δεν κατάφεραν να αντιτάξουν μια πειστική εναλλακτική στρατηγική στο colpo grosso του Συστήματος.

Ο λόγος είναι σαφής. Ο εκβιασμός και το αμείλικτο δίλημμα που έθεσαν, διαδοχικά, το Μέγαρο Μαξίμου, η συνδιάσκεψη των Καννών και ύστερα η Βουλή και το Προεδρικό Μέγαρο μπλόκαρε τις δυνάμεις της αντίστασης.

Από τη μία, ο λαός τρόμαξε από τις απειλές για την αποχώρηση από το ευρώ και την άρνηση καταβολής της 6ης δόσης. Γιατί γνωρίζει, για το πρώτο, ότι η αποχώρηση από το ευρώ με τους όρους που προετοιμάζεται από τους Γερμανούς, ισοδυναμεί με μια μεγάλη εθνική (και όχι μόνον οικονομική) καταστροφή για τη χώρα.

Και από την άλλη, οι οργανωμένες δυνάμεις βρέθηκαν επί της ουσίας δίχως άποψη. Κάμποσοι επέμεναν στην παράνοια να προβάλουν ως θέση την καταστροφή, με αποδοχή του δημοψηφίσματος, ενώ οι υπόλοιποι, περιορίστηκαν στο να ζητούν εκλογές, μην έχοντας τίποτα να πουν επί της ουσίας για μια εναλλακτική, αξιοπρεπή εθνική στρατηγική που θα προστάτευε τα συμφέροντα του λαού. Και αυτή την ανυπαρξία θέσεων και στρατηγικής την πληρώνουμε τώρα, που τα πάντσερ της συναίνεσης επελαύνουν ξεριζώνοντας τις τελευταίες ελπίδες για τη χώρα.

Ωστόσο, ακόμα και τώρα υπάρχει εναλλακτική λύση για την Ελλάδα. Λύση που θα μπορούσαν να υιοθετήσουν και να προβάλουν τα κινήματα και οι οργανωμένες αντιστάσεις, σπάζοντας την τρομοκρατία και την απελπισία που μας έχει επιβάλει το σύστημα.

Πρώτον, πρέπει να αρνηθούμε επιτέλους τον εκβιασμό των δόσεων. Οι Γερμανοί και η Τρόικα συμπεριφέρονται στην Ελλάδα ως τοξικομανή και την έχουν μετατρέψει σε μαριονέτα, μόνο και μόνο για να της δίνουν λεφτά που επί της ουσίας πηγαίνουν στην αποπληρωμή παλαιότερων δόσεων και τοκοχρεολυσίων. Αν δεν σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος δεν πρόκειται ποτέ να αξιωθούμε σε μια άλλη πολιτική. Είναι πολύ απλό. Μία απλή δήλωση της Ελλάδας πως θα αρνηθεί να πληρώσει τα τοκοχρεολύσια εδώ και τώρα, εάν δεν αλλάξουν οι όροι των συμφωνιών και εάν δεν δοθεί η περιβόητη «δόση», θα μετέφερε τον τρόμο στο στρατόπεδο των αντίπαλων μας, διότι κάτι τέτοιο θα τίναζε τα διεθνή χρηματιστήρια στον αέρα και όλη τη δυτική οικονομία. Είχαμε ένα τεράστιο όπλο στα χέρια μας και το στρέψαμε ενάντιά μας, εξαιτίας των προδοτικών κι ανίκανων ελίτ που διαθέτει η χώρα. Η χώρα χρειαζόταν έναν Τάσσο Παπαδόπουλο, που αντιστάθηκε σε όλες τις διεθνείς πιέσεις με το σχέδιο Ανάν και  αντ’ αυτού διέθετε έναν προδότη και έναν φοβισμένο και μικρό ηγέτη της αντιπολίτευσης.

Δεύτερον, πρέπει να καταγγείλουμε τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, και ιδιαίτερα εκείνο το σκέλος της, που έχει να κάνει με την εγκατάλειψη του ελληνικού δικαίου και την υιοθέτηση του αγγλικού σε ό,τι έχει να κάνει με τα ομόλογα. Γιατί το αγγλικό δίκαιο αναιρεί τη ρήτρα της εθνικής κυριαρχίας, και επιτρέπει στους δανειστές να προχωρήσουν σε εμπράγματες κατασχέσεις έναντι της Ελλάδας, σε περίπτωση όπου αυτή δεν θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της.

Τρίτον και σημαντικότερο. Η Ελλάδα δεν πρέπει σε οποιαδήποτε περίπτωση να προχωρήσει ή να συναινέσει σε σχέδιο αιφνιδιαστικής εθελούσιας αποχώρησης από την ευρωζώνη –είτε αυτό προωθηθεί από τα τευτονικά κέντρα με το δημοκρατικό προσωπείο του «δημοψηφίσματος», είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο Αντίθετα, είναι προς το συμφέρον του ελληνικού λαού να επιδοθούμε σ’ έναν αγώνα ανυπακοής εντός της Ευρωζώνης, δημιουργώντας σταδιακά συμμαχίες και μέτωπα, για την ευρύτερη αμφισβήτηση του ευρώ ή την κατάργησή του σε όλη την Ευρωζώνη. Κι αυτό διότι σήμερα, το μόνο όπλο με το οποίο μπορούμε να εκβιάσουμε τους Γερμανούς και τα υπόλοιπα αφεντικά της Ευρωζώνης, είναι με μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης. Μια τέτοια εξέλιξη θα τους έπληττε καίρια, πολύ περισσότερο από το να μας πετάξουν σε καραντίνα βγάζοντας εδώ και τώρα έξω από το ευρώ, για να μας αγοράσουν την επομένη έναντι ενός πινακίου φακής. Εξάλλου, αυτή η τακτική, της ανυπακοής εντός της Ευρωζώνης, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μαζική αμφισβήτηση του ευρώ, βρίσκεται πιο κοντά σε μια πραγματική στρατηγική αποδέσμευσης από το ευρώ.

Τέταρτον, η χώρα πρέπει να επεξεργαστεί μια ολοκληρωμένη μακρόπνοη στρατηγική για την απεξάρτησή μας από το ευρώ, έτσι ώστε ο ελληνικός λαός να δεχθεί τα λιγότερα δυνατά πλήγματα. Τούτο σημαίνει ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουμε πρώτα την οικονομία του ευρώ, δηλαδή να πάψουμε να στηριζόμαστε τόσο πολύ στις εισαγωγές, και να αναβαθμίσουμε την αυτάρκειά μας –τουλάχιστο στα τρόφιμα, τα φάρμακα και τα είδη πρώτης ανάγκης. Ύστερα, θα πρέπει να έρθουμε σε συνεννόηση με άλλες χώρες, που αντιμετωπίζουν τους ίδιους κινδύνους, την Ιταλία ή την Ισπανία. Τότε θα έχουμε εξασφαλίσει συλλογική διαπραγματευτική δύναμη σε περίπτωση που χρειαστεί να διαπραγματευτούμε την έξοδό μας από το ευρώ, και έτσι είναι βέβαιο ότι θα κερδίσουμε καλύτερους όρους. Τέλος, θα πρέπει, ευρύτερα, να συμβάλουμε στην συσπείρωση των αδύναμων της Ευρωζώνης, και να θέσουμε ζήτημα αντίστασης στην γερμανική ηγεμονία που τείνει να εγκαθιδρυθεί. Ήδη, η αλαζονεία και ο εγωισμός των Γερμανών, που εκβιάζουν όλη την ΕΕ και απαιτούν την σαλαμοποίηση των αδύναμων χωρών και όλων των λαϊκών στρωμάτων στην Ευρώπη, έχει ξυπνήσει τα αντιγερμανικά συναισθήματα στους λαούς, και έχει αρχίσει να δημιουργεί αντισυσπειρώσεις. Αυτές τις τάσεις θα πρέπει να ενισχύσουμε, προκειμένου να απαντήσουμε στην προσπάθεια καθυπόταξης και εξαγοράς της χώρας από το Τέταρτο Γερμανικό Ράιχ. Και βέβαια, πάντοτε, στοιχείο μιας αυτόνομης λαϊκής εθνικής στρατηγικής, είναι να διαμορφώσουμε μια πολιτική εξισορρόπησης των πιέσεων που δεχόμαστε, προωθώντας τη συνεργασία με άλλες μεγάλες γεωπολιτικές δυνάμεις, όπως είναι η Ρωσία και η Κίνα.

Πέμπτον, και τελευταίο, πρωταρχική προϋπόθεση για να μπορέσουν να υλοποιηθούν όλα τα παραπάνω, είναι να παραμείνει και να δυναμώσει το αυτόνομο λαϊκό κίνημα που γεννήθηκε στις ελληνικές πλατείες και προκάλεσε τον πανελλαδικό ξεσηκωμό της 28ης Οκτωβρίου. Με αποφασιστικότητα και σύνεση, στη σκιά των εκατοντάδων βελών του εχθρού που επελαύνει, ας παραμείνουμε στους δρόμους, σπάζοντας τον τρόμο και την απελπισία που επιβάλει από τηλεοράσεως το καθεστώς των Κουΐσλινγκ και ο κατακτητής.

Η νέα κυβέρνηση θα μας βρει μπροστά της και θα παλέψουμε να επιβάλουμε τη στρατηγική που περιγράψαμε. Μπορεί ο Αντώνης να έγινε Αντωνάκης αλλά ο λαός έχει αστείρευτες δυνάμεις και μπορεί να οικοδομήσει μια δύναμη που ακόμα και τώρα θα μπορέσει να βροντοφωναξει

Όχι στον εκβιασμό της «δόσης»

Δεν πληρώνουμε τόκους χωρίς συμφωνίες που θα εγγυώνται την εθνική μας ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια.

Ο αντίπαλοι μας έχουν να χάσουν πολύ περισσότερα από εμάς

Αντίσταση τώρα.

Κίνηση Πολιτών Άρδην

Πόσοι νεο-Έλληνες έχουν διαβάσει Καβάφη, Παπαδιαμάντη; Πόσοι γνωρίζουν ποιος ήταν ο Ίων Δραγούμης;

Χιλιοειπωμένα και χιλιοδιαβασμένα, αλλά ποτέ από τους κρατούντες.

 Δηλαδή αν τα δυο κόμματα αντί να κάνουν κυβέρνηση εθνικής ξεφτίλας, έκαναν κυβέρνηση Εθνικής Αντίστασης κατά της δουλείας[τώρα οι τραπεζικοί τους υποχρεώνουν να υπογράψουν και την τήρηση της δουλειάς…..] και εύρισκαν και δύο τρείς οικονομολόγους όχι της πλάκας και του London Shool of Economics[αυτά μας μάραναν..] και έκαναν την Ευρώπη των τραπεζικών να τρέχει και να μην φτάνει με τα μνημόνια και τις απεχθείς κατά την διεθνή πρακτική και το διεθνές δίκαιο συμβάσεις θα μας κήρυτταν τον πόλεμο;;;

 Εστω και αν .

Δηλαδή τι διαφέρει αυτή η αντίσταση από την αντίσταση κατά των νάζι και την επανάσταση κατά της Οθωμανικής δουλείας;;

Αν εκείνοι οι πραγματικοί Έλληνες ήταν τα σημερινά ανθρωπάκια ακόμα θα φορούσαμε φέσι.

 Πείτε λοιπόν ξεκάθαρα ότι δεν μπορείτε ανίκανοι και αφήστε τις κυβέρνησης εθνικής ξεφτίλας και άντε στον αγύριστο.

 Και τώρα ψάχνουν για Πρωθυπουργό μεταξύ του τέως Διοικητή της Τράπεζας που μας έβαλε στο ευρώ με πλαστά στοιχεία, ενός Σημιτικού πρώην «συνήγορο του πολίτη»[!!!][αχ βρε Λευτέρη Παπαδόπουλε ξανακυκλοφόρησε το βιβλίο με το βρώμικο 89 να δει ο κόσμος ποιοι υπέγραφαν να στείλουν τον Αντρέα φυλακή για τον Κοσκωτά και τώρα θα στείλουν τη χωρά στη δουλεία..] και ενός πρώην Υπουργού Οικονομικών [ανεύθυνος και αυτός για το σημερινό κατάντημα;;;;] και νυν μέλους του ΔΝΤ….

 Απίστευτες αθλιότητες….

 Δ.Αλευρομαγειρος 

[υγ 1.Πολλοί μας λένε ότι είμαστε αιθεροβάμονες.. Τους απαντούμε .Διαβάστε το βιβλίο των Μιχάλη Ιγνατίου-Κώστα Βενιζέλου-Νίκου Μελέτη «Σχέδιο Αννάν, το μυστικό παζάρι, Οι 129 μέρες που συγκλόνισαν τον Ελληνισμό»[Λιβάνης,2005] να δείτε πως ένας τεράστιος Έλληνας ο Τάσος Παπαδόπουλος που του έστελνε τελεσίγραφα ο Μπους, αντιστάθηκε μαζί με τον Λαό του και υπάρχει ακόμα η Κυπριακή Δημοκρατία.

υγ 2. Ο άλλος τεράστιος Έλληνας.ο γιατρός Βάσος Λυσσαριδης μας λέει «άμα δεν σκύψεις εθελοντικά δεν μπορεί κανένας να ανέβει επάνω σου»

Αυτά συμβαίνουν σήμερα και όχι επί Μακρυγιάννη, Καβάφη και Ιωνα Δραγούμη.. Ευτυχώς οι Κύπριοι μας δείχνουν το δρόμο , εκεί υπάρχει ακόμα αξιοπρέπεια και τιμή για τον Ελληνισμό] 

ΤΙ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΑΦΗΣΕΙ ΣΑΝ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΑΣ;  ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΡΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ:

 

                         Κωνσταντίνος Καβάφης (1863-1933)

Κι’ αν δεν μπορείς να κάμεις

την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις…

«ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ» (Απόσπασμα)

====================================

 

                     Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851 – 1911)

ΤΙΣ ΗΜΥΝΘΗ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ (Εφημερίδα «Ακρόπολις» 115 χρόνια πριν…)

– Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος. Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί, εκατάστρεψαν το έθνος, ανάθεμά τους. Κάψιμο θέλουν όλοι τους! Τότε σ’ εξεθέωναν οι προεστοί κ’ οι ‘γυφτοχαρατζήδες’, τώρα σε ‘αθεώνουν’ οι βουλευταί κ’ οι δήμαρχοι.

-Αυτοί που είχαν το λύειν και το δεσμείν εις τα δύο κόμματα, τους έταζαν ‘φούρνους με καρβέλια’, δώσαντες αυτοίς ουχί πλείονας των είκοσι δραχμών μετρητά, απέναντι, καθώς τους είπαν, και παρακινήσαντες αυτούς να εξοδεύσουν κι απ’ τη σακκούλα τους όσα θέλουν άφοβα, διότι θα πληρωθούν μέχρι λεπτού, σύμφωνα με τον λογαριασμόν, όν ήθελαν παρουσιάσουν. Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει τη φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν. Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων τα οποία αποζώσιν εξ αυτού…

– Μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθορά, θα επιτύχει εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κ’ επιδεξιώτερον τον κόθορνον.

-Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού, του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας.

 ==================================

                                           ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ (1878 – 1920)

 

«Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα»

«…Ο καθένας πρέπει να ξέρει ότι σ’ α υ τ ό ν έλαχε να σώσει το Έθνος του, έτσι θα προσπαθήσουν πολλοί και θα το σώσει όποιος μπορέσει…


…Δε με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος, έ γ ι ν α γ ι α τ ο Έ θ ν ο ς, και το ξέρω επειδή γι’αυτό ίσα-ίσα πονώ. Για την κυβέρνηση μού έρχεται σιχαμός και καταφρόνια, άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό…


Αφού εγώ δεν το θέλω, πώς μπορεί να χαθεί το Έθνος μου? «

…Όταν έ ν α ς τού Γένους δε θέλει να χαθεί το Γένος, πώς μπορεί το Γένος να χαθεί?

 

Εκτροπή – Αντίσταση

Διαβάζουμε στο in.gr:

[…] Γραπτή εγγύηση από τα δύο μεγάλα ελληνικά κόμματα στην οποία θα δεσμεύονται για τους όρους της συμφωνίας της 26/27ης Οκτωβρίου ζητά το Eurοgroup, όπως ανακοίνωσαν ο πρόεδρος του συμβουλίου Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και ο επίτροπος Όλι Ρεν.
Ο επίτροπος τόνισε πως «εφόσον υπάρξουν δεσμεύσεις» για το πακέτο διάσωσης, η έκτη δόση θα μπορεί να εκταμιευτεί μέχρι το τέλος Νοεμβρίου. […]

Η προδοτική πολιτική του ΓΑΠ και η ενδοτική του Αντωνάκη έφεραν το αποτέλεσμά τους. Η χώρα δεμένη χειροπόδαρα καλείται δια των εκλεγμένων αντιπροσώπων της να υπογράφει ό,τι και να της ζητήσουν οι εκπρόσωποι του Δ’ Ράιχ και του ΔΝΤ. Όταν βρυχάται η Γερμανίδα κόρη του πάστορα ή όταν γρυλίζει το ψιλόλιγνο παληκάρι στο Λευκό Οίκο ή όταν το κρίνει ο Ύπατος Αρμοστής της χώρας κ. Ράιχενμπαχ, το πολιτικό προσωπικό θα υπακούει πάραυτα και χωρίς πολλές αντιρρήσεις.

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με ένθερμους χειροκροτητές το “πατριωτικό” ΛΑΟΣ και τη Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας και διακριτικούς συνένοχους τους “ναι-μεν-αλλά-δες” της Δημοκρατικής Αριστεράς και των Οικολόγων Πρασίνων, οδηγούν τη χώρα σε πρότυπη κοινοβουλευτική δικτατορία υπό ξένη επιτροπεία και με συνασπισμένο πίσω της όλον τον ντόπιο δημοσιογραφικό και επιχειρηματικό εσμό της τελευταίας 30ετίας.

Η ερχόμενη κυβέρνηση “εθνικής” συνεργασίας αποτελεί ουσιαστικά καθεστώς εκτροπής ακόμα και από αυτήν την κουτσουρεμένη αστική δημοκρατία και βάζει οριστική ταφόπλακα σε κάθε διεκδίκηση επαναδιαπραγμάτευσης, από μέρους του επίσημου πολιτικού προσωπικού, του άθλιου, φεουδαρχικού, ληστρικού καθεστώτος που έχει επιβληθεί στο λαό και στη χώρα.

Μόνη ελπίδα πλεόν για το Λαό ο Αγώνας του ίδιου του Λαού! Μόνο του όπλο η Αυτο-οργάνωσή του! Μόνη διέξοδος η Αντίσταση μέχρι τέλους και με κάθε μέσο! Ο κύβος ερρίφθη…

ΥΓ.: Όσο για τις “τεθλιμμένες χήρες” της νεοδημοκρατικής δεξιάς που είδαν τον Αντώναρο τον “πατριώτη”, τον “ξεροκέφαλο αντιμνημονιακό” να γίνεται την περασμένη Πέμπτη, με 2-3 τηλεφωνάκια εσωτερικού – εξωτερικού, Αντωνάκης ο Ολίγιστος κι επειδή συχνά-πυκνά στην αγιογραφία που του φιλοτεχνούν αναφέρονται στο γεγονός ότι είναι δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα, να τους θυμίσουμε ότι η Π. Δέλτα αυτοκτόνησε όταν άκουσε την πρώτη ερπύστρια γερμανικού τανκ να μπαίνει στην Αθήνα το ’41. Εκεί, από Συγγρού μεριά, δεν έχουμε ακούσει ακόμη τον πυροβολισμό…

http://eksapodo.wordpress.com/2011/11/08/600/

ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΜΙΚΡΗ….

 

Εδώ και μήνες η Ελλάδα είναι στο πραιτόριο. Χλευάζεται και κατασυκοφαντείται. Αναίσχυντοι αργυραμοιβοί την παίζουν στα ζάρια. Προσβάλλουν τους ανθρώπους της, αμφισβητούν την ιστορία της και τον πολιτισμό της. Όποια εφημερίδα και να ανοίξεις, μας έχουν κατατάξει στα «σκουπίδια». Μας θεωρούν ένα περιττό βάρος, από το οποίο όλοι θέλουν να απαλλαγούν, αλλά δεν ξέρουν ακόμα πώς.

Ε, λοιπόν, η Ελλάδα δεν είναι για τα σκουπίδια!

Δεν είμαστε οι Έλληνες διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Χαβαλέδες ήμασταν για πολύ καιρό. Βάλαμε τον αυτόματο πιλότο. Ένας φτωχός λαός, που γνώρισε την αφθονία και παρασύρθηκε γιατί νόμισε πως θα κρατήσει για πάντα. Πίστεψε και στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» κάποιων αδίστακτων πολιτικάντηδων. Για την ακρίβεια ίσως στην Ελλάδα υπάρχουν λιγότεροι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες απ’ ότι σε πολλές άλλες χώρες.

Και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Είναι μια δύσκολη ώρα, αλλά δεν ήρθε το τέλος.

Όμως, ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα το 15% του πληθυσμού της δεν ζει με κουπόνια.

Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα, κάθε ελληνόπουλο έχει δωρεάν πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο.

Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα, έστω ημιτελές, αλλά έχουμε σύστημα υγείας.

Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα κράτος που έχει μια μεγάλη περιουσία. Άλλα κράτη δεν έχουν τίποτα. Αυτήν βλέπουν και ξερογλύφονται.

Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα οι γονείς βοηθάνε τα παιδιά τους και εκείνα τους γονείς τους.

Ευτυχώς, η μικρή και φτωχή Ελλάδα δεν ήταν απούσα από καμιά μεγάλη μάχη για την ελευθερία. Και έδινε το είναι της, όταν οι άλλοι είχαν ήδη παραδώσει και την ψυχή και το πνεύμα.

Ευτυχώς ακόμα, η Ελλάδα έχει μέλλον.

Έβλεπα εκείνα τα κορίτσια της Εθνικής Ομάδος Πόλο, να ανεβαίνουν στον Όλυμπο, μες τη «φωλιά του Δράκου», και είπα , πως δεν χάθηκε η ελπίδα. Υπάρχει ακόμα το μέταλλο του νικητή.

Η Ελλάδα έχει μέλλον, γιατί στη μακραίωνα ιστορία της κάθε μεγάλη ήττα και καταστροφή, αντί να την αφανίσει, την ανάσταινε!

Γιατί τα γράφω αυτά; Μου τηλεφώνησαν κάποιοι «φίλοι» απ’ το εξωτερικό και μας ….νεκρολογούσαν!!!!

Είναι απ’ τα κοράκια που έχουν στοιχηματίσει στην πτώχευσή μας και ανησυχούν μήπως και χάσουν τα λεφτά τους!!!

Και βιάζονται!!!

Τόσο πολύ θύμωσα που έκλεισα το τηλέφωνο.

Ύστερα τους έστειλα το κείμενο που ακολουθεί….

“Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή”( Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη)

“Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή.

Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.

Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή.

Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσµα.

Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη.

Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ τιµωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.

Ὅσο γιὰ µένα συγκινοῦµαι παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦκόσµου.

Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα, γράφει: «… θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε …».

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. Εἶχε µάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του. Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡµερῶν µας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει µακριὰ στὰ περασµένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση.

Εἶναι γιὰ µένα σηµαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιµήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόµη καὶ ὅταν ἀναβρύζει ἀνάµεσα σ’ἕνα λαὸ περιορισµένο.

Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσµος ὅπου ζοῦµε, ὁ τυρρανισµένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση. Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε;

Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης.

Παρατήρησαν, τὸν περασµένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ µεγάλη διαφορὰ ἀνάµεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήµης καὶ στὴ λογοτεχνία. παρατήρησαν πὼς ἀνάµεσα σ’ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράµα καὶ ἕνα σηµερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ

ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰ ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ ὀνοµάζουµε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ ’βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιοµηχανία.

Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόµενες περιορισµένης χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει µὲ ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴν ἀναπόφευκτη βία µὲ τὴ µεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του.

Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.

Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε. Ἂς συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»

Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963

Σαν να το είπε χθές!!!!!

Δια χειρός Τέσσης….

Αναρτημένο στο προφίλ της efi-zisi στο facebook

http://gremistis.blogspot.com/

EΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΣΕΝΑΡΙΑ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Την αίσθηση απίστευτου κυνισμού και πλήρους αποκοπής από την πραγματικότητα έδωσε το ελληνικό κοινοβούλιο στον αποσβολωμένο ελληνικό λαό, με τους πολιτικούς να επιχειρούν τα συνήθη παιχνιδάκια, εν μέσω μιας κοινωνίας έτοιμης να εκραγεί και μιας χώρας που απειλείται με κατάρρευση, ανεξάρτητα από το άγνωστο, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αποτέλεσμα της ψηφοφορίας εμπιστοσύνης. Η Ελλάδα πλησιάζει στο σημείο που βρέθηκε η Πολωνία το 1939, απειλούμενη με σύνθλιψη μεταξύ Γερμανίας και αγορών, Τουρκίας και Ισραήλ.

Κρίση δημοκρατίας

Η απόφαση του κ. Σαμαρά να ψηφίσει τη δανειακή σύμβαση, μοιάζει να ανατρέπει το ιστορικό όχι του Μαίου 2010. Αποτελεί ένα επιπλέον επεισόδιο σε αλυσίδα πολιτικών πράξεων που παροξύνουν την αντίθεση μεταξύ λαϊκής εντολής και Βουλής, οδηγώντας την Ελλάδα στην κατάσταση που βρέθηκε στα 1965-1967, οδηγηθείσα τελικώς στη δικτατορία και την κυπριακή τραγωδία. Για ποιο λόγο πρέπει να αποφασίσει οτιδήποτε μια Βουλή σε κολοσσιαία και προφανή αντίθεση με τη βούληση του λαού και όχι μια νέα, είναι το ερώτημα που θέτουν αρκετοί, φανατικοί έως χθες οπαδοί του αρχηγού της ΝΔ.

Ο κ. Σαμαράς θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση των Πρωθυπουργών της Ιρλανδίας ή Πορτογαλίας, το ποτάμι όμως δεν γυρίζει εύκολα πίσω. ‘Εγιναν τόσα απίστευτα σε δύο χρόνια, που η χώρα δύσκολα μπορεί πια να αποφύγει την κατάρρευση και τη ρήξη με τους εταίρους της, όσο κι αν προσπαθήσει, και πρέπει, να το αποφύγει. Ούτε η ΝΔ παρουσίασε την παραμικρή σοβαρή ιδέα ή δράση, για να ετοιμάσει μια άλλη διέξοδο. Το κρισιμότερο ερώτημα πια είναι, αν η κατάρρευση καταστεί αναπόφευκτη, πόσο προετοιμασμένη η χώρα θα είναι, πως θα περιορίσει τις ζημιές, πως θα οργανώσει την άμυνά της και την επιβίωση του ελληνικού λαού. Αυτή θα ήταν επωφελέστερη από την ενασχόληση με το πώς θα διασωθούν ήδη χρεωκοπημένοι πολιτικοί, ή πως άλλοι θα πραγματοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους.

Σχεδόν αναπόφευκτη η χρεωκοπία

Αν κάποιος μπορούσε να καθορίσει τη στιγμή θα ήταν ίσως καλύτερα να περιμένει μερικούς μήνες, λόγω του ορατού ενδεχομένου να καταρρεύσει πρώτα η Ιταλία, να τεθούν ευρύτερα ζητήματα, να παραχθεί ίσως αξιόπιστη ευρωπαϊκή λύση, να μην είμαστε στην πρώτη γραμμή μιας πιθανής ευρωπαϊκής καταστροφής. O χρόνος όμως δεν είναι ουδέτερος, ούτε τα κείμενα που υπογράφονται και θα χρειαστεί να τα αρνηθούμε, γιατί κανένα από τα σχέδια σωτηρίας δεν είναι έστω οδυνηρά βιώσιμο. Επιπλέον δεν γνωρίζουμε πότε θα σημειωθεί η κοινωνική εξέγερση που έχει δρομολογήσει η οικονομική πολιτική. Το πολιτικό προσωπικό θάπρεπε να ετοιμάσει τη χώρα για ότι μπορεί να την περιμένει, αλλά ούτε θέλει, ούτε μπορεί.

Παπανδρέου: στην υπηρεσία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, των ΗΠΑ και του Ισραήλ

Αν όμως δεν μπορεί να παράγει όφελος, μπορεί να κάνει πολύ μεγάλη ζημιά στη δημοκρατία, την εθνική ασφάλεια της χώρας, ακόμα και την ΕΕ, όπως είδαμε να κάνει αυτή η κυβέρνηση, ιδίως στο ψυχορράγημά της. Κατά πληροφορίες πολύ αξιόπιστων πηγών, δυνάμενων να γνωρίζουν, η αμερικανική κυβέρνηση γνώριζε και ενέκρινε την απόφαση για δημοψήφισμα. Οι ίδιες πηγές ερμηνεύουν τη συγκατάθεσή της με την προσπάθεια του κ. Γκάιτνερ να μεταβάλλει την τελευταία απόφαση της ΕΕ, αφού ο ίδιος επιδιώκει να εκδώσει χρήμα η ΕΚΤ. Υπάρχουν φυσικά και αυτοί που υποστηρίζουν ότι τις αποφάσεις αυτές τις παίρνει, προκαλώντας παγκόσμια γεγονότα και αψηφώντας Παρίσι και Βερολίνο, ο κ. Παπανδρέου μόνος του, συμβουλευόμενος τους κ.κ. Ρέππα και Καστανίδη. ‘Η ότι δεν συμβουλεύεται τους διεθνείς φίλους του, όπως οι Σόρος, Ρουμπινί, Ρόντος, Ρότσιλντ και πολλοί άλλοι.

Επικίνδυνα σχέδια

Στην εφημερίδα μας περιήλθαν επίσης, από εξαιρετικά αξιόπιστες πηγές, πληροφορίες κατά τις οποίες συζητήθηκε, μεταξύ ελληνικής και ισραηλινής κυβέρνησης, το ενδεχόμενο «νικηφόρας επίδειξης ισχύος», με τη συμμετοχή ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, στη Μεσόγειο κατά της Τουρκίας, με εικαζόμενο ευεργετικό αποτέλεσμα στις επόμενες εκλογές! Τέτοιο επεισόδιο δεν θα ήταν κατ’ ανάγκη αντίθετο με τα συμφέροντα των Τούρκων κεμαλιστών, που εκπόνησαν το σχέδιο Βαριοπούλα για να ανατρέψουν τον Ερντογάν προ ετών, προβλέποντας κατάρριψη τουρκικών αεροσκαφών, για να εμφανισθεί ο Ερντογάν εθνικά επικίνδυνος. Εντυπωσιάζει η αντιπαράθεση τουρκικών και ισραηλινών δυνάμεων στη Μεσόγειο, δεδομένου ότι η ‘Αγκυρα γνωρίζει ότι δεν μπορεί να σταματήσει με στρατιωτικά ή άλλα μέσα τις γεωτρήσεις.

Σε ενδεχόμενο θερμό τουρκοϊσραηλινό επεισόδιο αναφέρθηκε ο έγκριτος συνάδελφος της Καθημερινής Αθανάσιος ‘Ελλις και ισραηλινά δημοσιεύματα. Αποφύγαμε μέχρι τώρα να δημοσιοποιήσουμε την πληροφορία, το πράττουμε όμως γιατί δεν υπάρχει ‘Ελληνας πλέον που να εμπιστεύεται την κυβέρνηση και με την ελπίδα ότι η δημοσιότητα μπορεί ίσως να ματαιώσει παρόμοιους τυχοδιωκτισμοπύς. Ελπίζουμε ότι σε μια χώρα με την εμπειρία Ιωαννίδη και Κύπρου, Ιμίων, Οτσαλάν κλπ., έχει μείνει ίχνος κοινής λογικής και πατριωτισμού στα μυαλά των «αρμοδίων», αν και, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι. Σημειώνουμε ότι το ελληνικό Υπουργείο ‘Αμυνας, που ματαίωνε επί σειρά ετών προγραμματισμένες ασκήσεις στην Κύπρο, για να μην ενοχλείται η Τουρκία, αποφάσισε τώρα να στείλει αεροπλάνα να συνασκηθούν με τους Ισραηλινούς, ελικόπτερα των οποίων πραγματοποίησαν ασκήσεις στη Λάρνακα.

Πραξικόπημα στις ένοπλες δυνάμεις

Τρομερή αίσθηση προκάλεσε η πρωτοφανής στα χρονικά «καρατόμηση» προ ημερών της ηγεσίας των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, ιδίως του Στρατού και του Ναυτικού, αποτέλεσμα της οποίας ήταν να βρίσκονται σήμερα επικεφαλής σε όλα τα κρίσιμα πόστα ικανοί πιθανώς αξιωματικοί, ουδόλως όμως έτοιμοι για τον ρόλο τους και χωρίς τη σιγουριά που απαιτείται για να φέρουν ενδεχομένως αντιρρήσεις σε εξωτερικούς ή εσωτερικούς τυχοδιωκτισμούς. ‘Όπως και να έχει απότομα και αιφνιδιαστικά μειωθεί το αξιόμαχο των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.

Ανάλογα περιστατικά είναι πολύ σπάνια στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Εμείς τουλάχιστο γνωρίζουμε δύο μόνο, την καρατόμηση της αφρόκρεμας του Κόκκινου Στρατού από τον Στάλιν και την θεαματική άνοδο του Ενβέρ Πασά στην Τουρκία. Αμφότερα υπήρξαν αποτέλεσμα ξένης συνωμοσίας και οδήγησαν σε στρατιωτικές καταστροφές Ρωσία και Τουρκία.

Μια σειρά ταυτόχρονων διεθνών δημοσιευμάτων εμφανίστηκε εξάλλου για ενδεχόμενο στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα στον διεθνή τύπο, όπως π.χ. της Χάντλεσμπλατ, που έγραψε ότι ο στρατός ονειρεύεται ρεβάνς! Η άποψη αυτή είναι εξωφρενική, γιατί όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι, μετά την καταστροφή της Χούντας και το κυπριακό, το τελευταίο που ονειρεύονται οι ‘Ελληνες αξιωματικοί είναι τα πραξικοπήματα. Η βασικότερη πηγή όμως όσων γράφουν διεθνώς για την Ελλάδα είναι ακριβώς οι ‘Ελληνες αξιωματούχοι. Διερωτάται κανείς με φόβο, αν αυτοί οι αξιωματούχοι έχουν κάποιο τελευταίο εναπομείναν πολιτικό σχέδιο ή λογική ή αυτόνομη σκέψη στο κεφάλι τους, ή αν δεν έχουν πέσει πλήρως στην αγκαλιά ξένων καθοδηγητών, όπως τόσο συχνά συνέβη με τους ‘Ελληνες πολιτικούς στην ιστορία μας…

Ευρώπη και Μέση Ανατολή

Χωρίς επείγουσα ανάκτηση της αυτονομίας της, η Ελλάδα κινδυνεύει να χρησιμοποιηθεί και να πληρώσει τα σπασμένα δύο ταυτόχρονων εξελισσόμενων κρίσεων, της κρίσης της ΕΕ και των σχεδίων μεγάλου πολέμου στη Μέση Ανατολή, εναντίον του Ιράν, που επανήλθαν ξανά στην επικαιρότητα, μερικούς μήνες μετά την απομάκρυνση από τον Νετανιάχου όλων των υπευθύνων των ισραηλινών υπηρεσιών και του Στρατού οι οποίοι είχαν, μέχρι τώρα, συγκρατήσει το πολεμικό μένος του. ‘Ηδη η Μόσχα, εξαιρετικά ανήσυχη, κατευθύνει στην περιοχή μεταξύ Κύπρου και Συρίας το αεροπλανοφόρο Κουζνετσώφ συνοδευόμενο από αριθμό πλοίων. Θα φτάσει στα μέσα Νοεμβρίου.

Ο δυτικός κόσμος στήριξε ενωμένος το ευρωπαϊκό σχέδιο όσο αντιμετώπιζε την σοβιετική απειλή. Τώρα, δεν χρειάζονται όλοι ισχυρή Γερμανία και Γαλλία, ούτε εναλλακτικό αποθεματικό νόμισμα, που θα δυσχεράνει τη χρηματοδότηση της αμερικανικής οικονομίας. ‘Οσο για τη Διεθνή του Χρήματος το μόνο που δεν θέλει είναι ισχυρά κράτη ή πολυεθνικές οντότητες. Σπρώχνοντας επιδέξια Γερμανούς και ‘Ελληνες σε σχεδόν αναπόφευκτη πλέον, εξαιτίας καταστροφικών Μνημονίων, σύγκρουση, σπρώχνοντας αύριο Ιταλούς και Γερμανούς, οι «αγορές» δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τη διάλυση όχι μόνο της ΕΕ, αλλά όλων των ευρωπαϊκών επιτευγμάτων μετά το 1945. Και η σκιά μιας ευρωπαϊκής κρίσης θα μπορούσε να είναι το καλύτερο προκάλυμμα για έναν πολύ μεγάλο πόλεμο στη Μέση Ανατολή, όπως συνέβη επανειλημμένα στο παρελθόν (π.χ. Ουγγαρία και Σουέζ το 1956). Δεν είναι ασφαλώς βέβαιο ότι τέτοια φοβερά σενάρια θα πραγματοποιηθούν, και ελπίζει κανείς να μην πραγματοποιηθούν, αλλά δεν είναι όμως λογικό για μια χώρα στην θέση και στην περιοχή που βρίσκεται η Ελλάδα να επαναπαύεται σε ψεύτικες βεβαιότητες και να μην παίρνει υπόψιν της και τα πιο επικίνδυνα σενάρια. Μήπως άλλωστε προέβλεψε κανείς τα όσα συνέβησαν τα δύο τελευταία χρόνια.

Κόσμος του Επενδυτή, 6.11.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Το πολιτικό σύστημα καταρρέει

Του Μιχάλη Ιγνατίου,mignatiou@aol.com

Το πολιτικό σύστημα, που ταλαιπωρεί την Ελλάδα με σκάνδαλα και λανθασμένες αποφάσεις, αντέδρασε σύσσωμο εκτός της Αριστεράς- στις δικαιολογημένες διαμαρτυρίες του ελληνικού λαού. Οι πολιτικοί -δυστυχώς και μερικοί δημοσιογράφοι- προσπάθησαν να μειώσουν τη σημασία των διαδηλώσεων, που πραγματοποιήθηκαν με αφορμή τις παρελάσεις για την εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου. Είναι τυχαίο ότι ο πρωθυπουργός ΔΕΝ τίμησε τους ήρωες του 1940, επιλέγοντας να παραστεί στη σύνοδο της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς», αυτό το συνονθύλευμα δικτατόρων, δημοκρατών και παράνομων καθεστώτων (κόμμα Ταλάτ);
Η προσπάθεια του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου, που ευθύνεται αποκλειστικά για την τραγική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, να ενοχοποιήσει βα σικά τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες αριστερές δυνάμεις, στοχεύει να αποδείξει ότι οι διαμαρτυρίες δεν εκφράζουν το σύνολο του ελληνικού λαού, ότι πρόκειται για μεμονωμένες και γραφικές αντιδράσεις και προέρχονται από εξτρεμιστές οι οποίοι δήθεν δεν σέβονται τους θεσμούς.
Αυτός ο ισχυρισμός δεν ευσταθεί, ούτε μπορεί κανείς να τον στηρίξει με επιχειρήματα. Και πρόκειται για την άμυνα των πολιτικών, οι οποίοι όταν βρεθούν σε κίνδυνο ταυτίζονται με τους θεσμούς για να σώσουν τα προνόμιά τους. Οι Έλληνες πολίτες σέβονται τους θεσμούς. Δεν σέβονται τους πολιτικούς, στους οποίους δικαιολογημένα χρεώνουν την επερχόμενη χρεοκοπία της χώρας. Οι πολιτικοί έφταιξαν και δυστυχώς συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο με τον ίδιο τρόπο σκέψης και γαντζωμένοι άλλοι στην εξουσία και άλλοι στα βουλευτικά τους έδρανα. Είναι ανέντιμο να κατηγορείται ο ελληνικός λαός για την οικονομική τραγωδία και ακόμα πιo ανέντιμο είναι να του φορτώνουν και τις κατηγορίες για μη σεβασμό στους θεσμούς. Εκτός βέβαια εάν θεωρούν πως οι θεσμοί ταυτίζονται με τους πολιτικούς… Αυτό ΔΕΝ ισχύει. Οι θεσμοί είναι ιεροί. Οι περισσότεροι πολιτικοί είναι πειθήνια και άβουλα όργανα του εκάστοτε αρχηγού. Άρα, δεν μπορεί να υπάρξει η παραμικρή ταύτιση.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός και οι υπουργοί του δείχνουν να μην έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι αποφάσεις τους προκαλούν τον αργό οικονομικό θάνατο των πολιτών. Επειδή συνεχίζουν να ζουν στον δικό τους πλασματικό κόσμο, δεν μπορούν να αντιληφθούν τη δικαιολογημένη οργή στο λαό. Και κατακρίνουν αυτές τις εκδηλώσεις του λαού, γιατί ο μοναδικός τους στόχος είναι να καταφέρουν να συνεχίσουν να κυβερνούν.
Την περασμένη Παρασκευή συζητήσαμε το θέμα των λαϊκών αντιδράσεων με μία ομάδα ανθρώπων στην Ουάσιγκτον, οι οποίοι έχουν σχέση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και με αμερικανικά ινστιτούτα που ασχολούνται με την οικονομία. Θα καταγράψω δύο διαπιστώσεις: Πρώτη (διαπίστωση): Από όλες τις χώρες που προσκλήθηκε το ΔΝΤ, μόνο ο ελληνικός λαός έδωσε τόση και τέτοια ανοχή στην κυβέρνησή του. Και όλοι οι αντιπρόσωποι της Τρόικα σχολίασαν με θετικότατα λόγια αυτή την στάση του λαού, την οποία χαρακτήρισαν υπεύθυνη. Η κυβέρνηση απέτυχε να εκμεταλλευθεί αυτή την ανοχή.
Δεύτερη (διαπίστωση) και πιο σημαντική: Η κυβέρνηση Παπανδρέου, όχι μόνο δεν εκμεταλλεύθηκε αυτή την ανοχή του ελληνικού λαού προς όφελος της χώρας, αλλά την χρησιμοποίησε εις βάρος των Ελληνίδων και των Ελλήνων. Γι’ αυτόν τον λόγο πιστεύουν ότι η οργή του λαού θα πολλαπλασιαστεί με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η υλοποίηση οποιασδήποτε συμφωνίας της κυβέρνησης με τους δανειστές της…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Αυτή η Πραξούλα θα καταστρέψει την υπόθεση της ενέργειας και απορώ γιατί ο Πρόεδρος Χριστόφιας δεν την μαζεύει… Εκτός εάν τα προβλήματα που δημιουργεί η εν λόγω κυρία, εκπορεύονται από δυνάμεις της κυβέρνησης ή του ΑΚΕΛ, κάτι που δεν μπορώ να πιστέψω. Η κ. Πραξούλα, που ήταν η πιο φανατική υποστηρίκτρια του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν, έχει καταφέρει μέσα σε δύο μήνες να εκνευρίσει και τους Ισραηλινούς και τους Αμερικανούς της Νoble, η οποία στέλλει αποστολή στη Λευκωσία με αυστηρή προειδοποίηση για την κυρία υπουργό.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
Γιατί είμαι βέβαιος πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μετάνιωσε για την παρουσία του στην τελευταία τριμερή συνάντηση που συγκάλεσε ο Μπαν κι Μουν και οι συνεργάτες του. Διότι στο Λόνγκ Άιλαντ όχι μόνο άνοιξε άλλη μία τρύπα μέσα στο …νερό, αλλά συνέβη και κάτι άλλο: οι συνεργάτες του Γ.Γ. έκαναν ακόμα ένα βήμα προς τον βασικό τους στόχο, που είναι η πλήρης αποενοχοποίηση της Τουρκίας. Βέβαια, ο ΓΓτου ΟΗΕ δεν έχει αντιληφθεί πως αλλάζουν τα πράγματα στην περιοχή της Μεσογείου. Τα ισραηλινά και αμερικανικά συμφέροντα, που είχαν εναποθέσει τα …αβγά τους στην Τουρκία, γυρίζουν σιγά αλλά σταθερά την πλάτη στην κατοχική δύναμη αναζητώντας πιστούς συμμάχους. Και όσο και να κάνει εντύπωση, για το Ισραήλ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ένας αξιόπιστος συνομιλητής, ο οποίος σέβεται τις συμφωνίες που υπογράφει…

Αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο μυστικό της “ελληνικής κρίσης”

 

Παρά το γεγονός πως στην Ελλάδα επικρατεί ακόμη πολιτικό χάος η κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθούν τα πράγματα όσον αφορά στο οικονομικό μέλλον της χώρας φαίνεται πως έχει καθοριστεί: Κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα στηρίξουν την υπογραφή της νέας συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου ‘ως έχει’, ώστε να αποφευχθεί η πτώχευση και η έξοδος της χώρας από το ευρώ, καθώς τα ταμειακά της διαθέσιμα τελειώνουν περί τα μέσα Δεκεμβρίου.

 

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της γερμανικής τηλεόρασης ARD, ωστόσο, το οποίο προβλήθηκε στις 27 Οκτωβρίου αλλά και σύμφωνα με ρεπορτάζ της Wall Street Journal το οποίο δημοσιεύτηκε το πρωί της 4ης Νοεμβρίου, προκειμένου οι τράπεζες να αποδεχτούν το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν κατά 50%, η Ελλάδα συμφώνησε στη μετατροπή του δικαίου που διέπει τα ομόλογα αυτά από το ελληνικό στο αγγλικό.

Με βάση την ισχύουσα μέχρι στιγμής νομοθεσία και όσο το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων παραμένει το ελληνικό, αν η Ελλάδα δεν αποφύγει την πτώχευση μπορεί να αποπληρώσει το χρέος που βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών και όχι θεσμικών δανειστών (ΔΝΤ – ΕΕ) σε δραχμές, χωρίς να έχει καμία νομική κύρωση. Οι δανειστές σε αυτήν την περίπτωση υποχρεούνται να αποδεχτούν την αποπληρωμή στο ελληνικό νόμισμα. Έτσι η Ελλάδα μπορεί πολύ απλά να τυπώσει τόσες δραχμές όσο είναι το χρέος της στους ιδιώτες και να το ξεπληρώσει.

Αντίθετα, αν το δίκαιο αλλάξει στο αγγλικό όπως προβλέπεται στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου με βάση τα δύο προαναφερθέντα ρεπορτάζ, σε περίπτωση πτώχευσης η Ελλάδα θα πρέπει να αποπληρώσει το σύνολο του χρέους της σε ευρώ, παρά το γεγονός ότι η ισοτιμία δραχμής – ευρώ θα κυλήσει πιθανόν κάτω από το 700/1. Κάτι τέτοιο θα σημαίνει την οριστική παράδοση της χώρας στους δανειστές της, οι οποίοι θα μπορούν να διεκδικήσουν και να επιβάλλουν νομικά στην Ελλάδα είτε την αποπληρωμή του χρέους στο ακέραιο μέσω της επιβολής επαχθών φόρων στους πολίτες είτε την κατάσχεση δημόσιας περιουσίας είτε και τα δύο ταυτόχρονα.

Η ιστορία με το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων είναι, ίσως, το μεγαλύτερο μυστικό της ελληνικής κρίσης. Μελέτη των νομικών τμημάτων των πανεπιστημίων της Νέας Υόρκης, του Σικάγου και του Duke που καταρτίστηκε το Φεβρουάριο του 2011 αναφέρει σχετικά τα εξής: “Αν επρόκειτο για μία σειρά πτωχεύσεων κρατών της Λατινικής Αμερικής, όπως για παράδειγμα της Αργεντινής, τότε το χρέος θα ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ξένο νόμισμα και διεπόμενο από ξένο δίκαιο, κατά κανόνα της Νέας Υόρκης ή Αγγλικό. Αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας η συντριπτική πλειοψηφία των ομολόγων διέπεται από το ελληνικό δίκαιο και έτσι η Ελλάδα είχε ένα πραγματικό πλεονέκτημα καθώς μπορούσε να αλλάξει το δίκαιο με αποτέλεσμα να τροποποιηθούν οι όροι των συμβολαίων των ομολόγων και έτσι να προωθήσει τις όποιες αλλαγές την εξυπηρετούσαν.”

Σήμερα περίπου 220 με 280 δις ευρώ ελληνικού χρέους διέπονται από το ελληνικό δίκαιο (αναλόγως του δικαίου που διέπει τα ομόλογα που αγόρασε η ΕΚΤ). Όπως και να έχει το ύψος του διεπόμενου από ελληνικό δίκαιο χρέους είναι εξαιρετικά μεγάλο.

Η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει το δίκαιο έτσι ώστε αν το 51% των κατόχων χρέους συμφωνεί να είναι υποχρεωτική για όλους μία αναδιάρθρωση κατά 50%, 60%, 70% ή και περισσότερο (όσο λιγότερο τόσο πιο πιθανή η αναδιάρθρωση να αντέξει νομικά σε οποιαδήποτε δικαστική αμφισβήτηση της). Αφήνοντας εκτός τα ομόλογα και το χρέος που κατέχονται από θεσμικούς δανειστές και τα οποία κατά πάσα πιθανότητα θα αποπληρωθούν σε ευρώ, απομένουν περίπου 220 δις ευρώ.

Από αυτά, ωστόσο, περισσότερα από 100 δις κατέχονται από ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και φορείς που σημαίνει πως η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει μόνη της σε συμφωνία για αναδιάρθρωση με το 51% των ιδιωτών κατόχων ελληνικών ομολόγων, δηλαδή σε ένα PSI, απλά και μόνο με τη συμμετοχή ελληνικών και κυπριακών τραπεζών και φορέων. Το PSI αυτό θα είναι υποχρεωτικό για όλες τις τράπεζες και το κέρδος για την Ελλάδα θα είναι ανάλογο του μεγέθους της αναδιάρθρωσης. Αν αυτό είχε συμβεί εξ αρχής, τότε η Ελλάδα θα μπορούσε να μειώσει το χρέος της κατά 147 δις ευρώ στις αρχές του 2010, μειώνοντας το χρέος της ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 72% μέσα σε λίγους μήνες.

Αν αυτό γίνει σήμερα τότε το ελληνικό χρέος θα μειωθεί από 110 μέχρι 154 δις ευρώ ανάλογα με το ποσοστό κουρέματος που θα επιλεγεί, δηλαδή από 50% μέχρι 70%. Στο σενάριο της μείωσης κατά 70% το ελληνικό χρέος θα μειωθεί στο 87% του ΑΕΠ άμεσα.

Όλα τα παραπάνω που αφορούν αποκλειστικά και μόνο στην Ελλάδα αποτελούν ένα μικρό τμήμα του μεγαλύτερου, ίσως, μυστικού της ευρωπαϊκής κρίσης.

Αυτό, γιατί με βάση την έκθεση των τριών πανεπιστημίων που προανέφερα, το ίδιο νομικό πλεονέκτημα με αυτό της Ελλάδας έχουν, σε διαφορετικό βαθμό και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία. Οι λεγόμενες δηλαδή PIGS, υποτιμητικά από τις αγορές (γουρούνια από τα αρχικά Portugal, Ireland, Greece, Spain), κρατούν στα χέρια τους από το ξέσπασμα της κρίσης το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και όχι μόνο καθώς μπορούν να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση του χρέους τους αυτόνομα προκαλώντας τεράστιες ζημιές στους κατόχους χρέους ενώ μία τέτοια κίνηση τους θα ενεργοποιήσει την πληρωμή των ασφαλίστρων των ομολόγων τους τινάζοντας στον αέρα τράπεζες όπως οι Goldman Sachs, JP Morgan κλπ αλλά και θα προκαλέσει, πιθανόν, την κατάρρευση της ευρωζώνης, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε σήμερα,

Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας που υπάρχει τόσο μεγάλη κατοχή ελληνικού χρέους από ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και φορείς, η προώθηση ενός PSI γρήγορα είναι ιδιαίτερα εύκολη νομικά.

Αλλά ας υποθέσουμε πως η Ελλάδα δε θέλει να κινηθεί εκτός συστήματος ούτε να εκμεταλλευτεί το τεράστιο πλεονέκτημα που έχει στα χέρια της. Ας θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι προκειμένου να μην απειληθεί το διεθνές και ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και το κυριότερο το ευρώ η Ελλάδα θα συνεχίζει να προσπαθεί να υπομείνει όσες θυσίες της ζητηθούν προκειμένου να εξασφαλίσει το κοινό καλό και να μην επιδιώξει μία γρήγορη, σχετικά, διέξοδο από τη δραματική θέση στην οποία έχει βρεθεί. Γιατί θα πρέπει, επιπλέον, να απολέσει το δικαίωμα να σκεφτεί και το δικό της συμφέρον αν για τον οποιοδήποτε λόγο αποδειχτεί πως οι εταίροι της είτε έκαναν λάθος στο πρόγραμμα που της επέβαλλαν και έτσι τελικά οδηγηθεί στην πτώχευση είτε τελικά αφού οι ίδιοι έχουν εξασφαλιστεί την εγκαταλείψουν στη μοίρα της;

Για ποιο λόγο η Ελλάδα αποδέχτηκε στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου να παραδώσει το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό της χαρτί για το μέλλον της και αυτό, ίσως, που ανάγκασε τους Ευρωπαίους να τη ‘στηρίξουν’ μέχρι στιγμής; Και γιατί οι υπόλοιπες χώρες δεν έχουν δεχτεί παρόμοια συμφωνία και συνεχίζουν να έχουν αυτό το πλεονέκτημα στα χέρια τους;

Μόλις πριν λίγες ημέρες ο γνωστός οικονομολόγος Ρουμπινί παρέδωσε στην οικία του ένα μίνι σεμινάριο σε πελάτες του όπου μίλησε για τρία θέματα, με το ένα από αυτά να είναι η κρίση στην Ευρωζώνη (το θέμα δημοσιεύτηκε στην Ελλάδα από το XrimaNews.gr). Στην παρουσίαση του είπε πως το σχέδιο του ΔΝΤ και της Γερμανίας για την Ελλάδα είναι να στηριχθεί για τόσο χρονικό διάστημα όσο να είναι έτοιμος ένας μηχανισμός διάσωσης της Ιταλίας και της Ισπανίας και μέχρι τότε, όταν πια θα είναι προφανές πως τα μέτρα λιτότητας δεν πετυχαίνουν, η Ελλάδα να αφεθεί να πτωχεύσει. Ο Ρουμπινί προσδιόρισε τη χρονική στιγμή σε ένα χρόνο περίπου από σήμερα. Υποστήριξε πως η ελπίδα του ΔΝΤ και της Γερμανίας είναι πως μέχρι την πτώχευση της Ελλάδας, η Ιταλία και η Ισπανία θα αντέξουν και δε θα καταρρεύσουν υπό το βάρος των δικών τους προβλημάτων.

Ας ξεκινήσουμε από το δεδομένο πως δε δεχόμαστε την παραπάνω άποψη του Ρουμπινί ως σωστή αλλά αποδεχόμαστε την πιθανότητα να μην είναι λάθος. Λαμβάνοντας επιπλέον υπόψη μας πως μέχρι σήμερα η Τρόικα απέτυχε δραματικά σε όλες τις προβλέψεις της για την Ελλάδα ενώ καμία από τις προβλέψεις της κυβέρνησης για την πορεία της οικονομίας δεν έχει επιβεβαιωθεί γεννιέται το ερώτημα τί θα συμβεί αν Τρόικα και κυβέρνηση κάνουν και τώρα λάθος και η συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου δε σώσει τελικά την Ελλάδα και δεν αποτρέψει την πτώχευση της.

Για τη προστασία της Ελλάδας, δεν είναι σωστότερο αν προχωρήσουμε σε αυτήν, αφού αυτό κρίνεται ως αναπόφευκτο από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, να κρατήσουμε τουλάχιστον ακέραιο αυτό το εξαιρετικής σημασίας για την επιβίωση της χώρας νομικό μας πλεονέκτημα;

Το καλοκαίρι του 2010 στο άρθρο ‘Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας΄ (περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Υπόθεση Ελληνική Κρίση – Περίεργες Συμπτώσεις” Εκδόσεις Λιβάνη) παρέθεσα μεταφρασμένο ένα σημαντικό τμήμα της μελέτης του πανεπιστημίου Duke σχετικά με το ελληνικό χρέος και το πώς αυτό μπορεί να αναδιαρθρωθεί από την Ελλάδα αλλά και τη μετάφραση ενός τμήματος μελέτης του πανεπιστημίου Harvard για το πώς πρέπει να γίνει με τον πιο ανώδυνο δυνατό τρόπο μία αναδιάρθρωση χρέους.

Στον απόηχο της συνάντησης των ηγετών της ΕΕ στις 27 Οκτωβρίου και μόλις η γερμανική τηλεόραση δημοσίευσε την πληροφορία πως η Μέρκελ έπεισε τις τράπεζες να αποδεχτούν το κούρεμα με αντάλλαγμα τη μετατροπή του δικαίου των ελληνικών ομολόγων από ελληνικό σε αγγλικό, δημοσίευσα το άρθρο με τίτλο “Ελληνικό το δώρο της Μέρκελ στις τράπεζες για το κούρεμα” όπου παρέθεσα τα στοιχεία όπως αναφέρονται στη μελέτη των τριών πανεπιστημίων που προανέφερα.

Σήμερα, γράφω αυτό το κείμενο αφού πρώτα προώθησα τις μελέτες και το άρθρο της WSJ που αναφέρονται σε αυτό σε Έλληνες δημοσιογράφους, ζητώντας την παρέμβαση τους ώστε το θέμα να φτάσει ως ερώτημα στην Ελληνική Βουλή. Έγινε, πράγματι, συμφωνία μετατροπής του δικαίου που διέπει τα ελληνικά ομόλογα από ελληνικό σε αγγλικό, όπως ανέφερε το γερμανικό κανάλι ARD στις 27 Οκτωβρίου και όπως αναφέρει δημοσίευμα της WSJ σήμερα, 04 Νοεμβρίου και αν ναι γιατί;

 

Ελπίζω και τα δύο παραπάνω ρεπορτάζ να είναι ανακριβή ή λανθασμένα αλλά φοβάμαι για το τί σημαίνει για τη χώρα αν ισχύει το αντίθετο.

Πάνος Παναγιώτου
Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
XrimaNews.gr, GSTA Ltd, WTAEC Ltd

http://www.xrimanews.gr/oikonomia/18693-ayto-isws-einai-to-megalytero-mystiko-ths-ellhnikhs-krishs

Στάθης

«Πριγκιπικός» τυχοδιωκτισμός – του Σταύρου Λυγερού

Εχοντας συνηθίσει να κυβερνάει με αλλεπάλληλους εκβιασμούς, ο Γιώργος Παπανδρέου θεώρησε ότι με τον ελιγμό του δημοψηφίσματος θα εξουδετέρωνε τη διάχυτη κοινωνική οργή. Για την ακρίβεια, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τη διαγραφή μέρους του χρέους για να αντλήσει πολιτική νομιμοποίηση και να κρατηθεί στην εξουσία. Ακόμα και ο αιφνιδιαστικός αποκεφαλισμός της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων υπηρέτησε τη σκοπιμότητα δραματοποίησης του πολιτικού κλίματος. Η διεξαγωγή δημοψηφίσματος σε μια τόσο φορτισμένη πολιτική ατμόσφαιρα, όμως, εκτός των άλλων παρενεργειών, σήμαινε ότι οι πολίτες πρωτίστως θα εξέφραζαν στην κάλπη την δυσαρέσκειά τους για την κυβέρνηση και δευτερευόντως θα απαντούσαν στο ερώτημα. Με άλλα λόγια, ο πρωθυπουργός έβαλε τυχοδιωκτικά στον πολιτικό τζόγο τη σχέση της χώρας με την Ευρωζώνη, ανοίγοντας ένα κλειστό θέμα.

Το ευρωιερατείο αντέδρασε, υποχρεώνοντας τον πρωθυπουργό να υποχωρήσει ατάκτως κατά τρόπο που τον έκαψε πολιτικά. Ταυτοχρόνως, έκαψε και τη δυνατότητα της Αθήνας να διαπραγματευτεί τα επώδυνα μέτρα που θα συνοδεύσουν το «κούρεμα» του χρέους και τη νέα δανειακή σύμβαση. Οπως φάνηκε καθαρά από τον αρχικό πανικό, οι Μέρκελ-Σαρκοζί έχουν επίγνωση ότι η Ελλάδα είναι συστημικός κίνδυνος και τρέμουν το καταστροφικό ντόμινο που θα προκαλούσε η έξοδός της από την Ευρωζώνη. Από την άλλη πλευρά, όμως, εκμεταλλεύονται το πολιτικοψυχολογικό πλεονέκτημα που τους πρόσφερε ο τυχοδιωκτισμός του Γιώργου Παπανδρέου. Επισείουν τον πέλεκυ της αποπομπής, επειδή διαπιστώνουν ότι η μπλόφα απέναντι στη φοβισμένη ελληνική πολιτική ελίτ, αλλά και κοινωνία, δεν έχει το παραμικρό ρίσκο. Η φιλολογία περί αποπομπής της Ελλάδας έχει προκαλέσει σοκ στην ελληνική κοινωνία, το οποίο θα χρησιμοποιηθεί για να περάσουν χωρίς έντονες αντιδράσεις τα νέα πακέτα μέτρων. Σήμερα, είναι τέτοιο το κλίμα που η κριτική στην αδιέξοδη συνταγή της τρόικας κινδυνεύει να εκληφθεί σαν υπονόμευση της παραμονής στο ευρώ.

Μετά τη χθεσινή ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ είναι προφανές ότι επιχειρεί να αγκιστρωθεί στην εξουσία. Ή τουλάχιστον να παραμείνει στο παιχνίδι διαπραγματευόμενος με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τη σύνθεση της συζητούμενης μεταβατικής κυβέρνησης. Συνειδητοποιώντας ότι διαμορφώνεται μια πολιτική ατμόσφαιρα που τον ρυμουλκεί ανεπαισθήτως στην όχθη του Μνημονίου, ο Αντώνης Σαμαράς πήγε χθες το βράδυ στη Βουλή και χάραξε διαχωριστικές γραμμές. Απαίτησε την παραίτηση του πρωθυπουργού και ξεκαθάρισε ότι διατηρεί τη διαφωνία του με τη συνταγή της τρόικας.

Ετσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, η κρίσιμη καμπή είναι η ψηφοφορία στη Βουλή σήμερα το βράδυ. Αν λάβουμε υπόψη τις δηλώσεις των διαφωνούντων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, το ενδεχόμενο η κυβέρνηση Παπανδρέου να επιβιώσει μοιάζει χλωμό. Τίποτα, όμως, δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ακόμα, όμως, κι αν η κυβέρνηση Παπανδρέου επιβιώσει από την ψηφοφορία, θα σέρνεται μέχρι την επόμενη στροφή, προκαλώντας ολοένα και μεγαλύτερες παρενέργειες. Σ’ αυτό το τόσο θολό πολιτικό τοπίο οι εκλογές είναι η μόνη δημοκρατική διέξοδος.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_04/11/2011_1296703

Ο Ιωάννης Βατάτζης και η Εθνική μας αξιοπρέπεια

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Μία ομάδα διανοητών και δημοσιογράφων επιχειρεί να μάς πείσει πόσο καλό πράγμα είναι η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας. Συνιστούν  να είμαστε ευγνώμονες στην τρόικα που θα φέρει ξένους επιτρόπους στα υπουργεία μας για να μας κάνουν σωστούς Ευρωπαίους και να μας φέρουν τα φώτα τους. Φαίνεται ότι τα παπαγαλάκια της εξάρτησης και της υποτέλειας δεν θέλησαν ποτέ να διαβάσουν την ελληνική Ιστορία ή αν την διάβασαν , δεν μπόρεσαν να την καταλάβουν. Διότι στις πάμπολλες σελίδες αυτής της Ιστορίας υπάρχουν παραδείγματα Ελλήνων ηγετών που βρέθηκαν μεν σε δυσχερή θέση, αλλά δεν απώλεσαν την αξιοπρέπειά τους και δεν λησμόνησαν τα ιστορικά δικαιώματα και τις ιστορικές υποχρεώσεις του Έθνους μας.

    Μία τέτοια σημαντική μορφή πατριώτη, ικανού και εντίμου κυβερνήτη τιμά στις 4 Νοεμβρίου η Εκκλησία μας. Πρόκειται για τον Άγιο Ιωάννη Γ΄ Δούκα Βατάτζη, αυτοκράτορα της Νικαίας όπου είχε μεταφερθεί προσωρινά η έδρα των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων. Από το 1204 έως το 1261 η Αυτοκρατορία της Νικαίας μαζί με την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας και το Δεσποτάτο της Ηπείρου αποτέλεσαν τα πρώτα ελληνικά εθνικά κράτη μετά από  τον κατακερματισμό της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (Ρωμανίας) από τους Δυτικούς Σταυροφόρους. Στη Νίκαια της Μικράς Ασίας ο Θεόδωρος Λάσκαρις, ο γαμπρός του Ιωάννης Βατάτζης και ο γιός του Βατάτζη Θεόδωρος Β΄  Λάσκαρις, μαζί με τον ελληνοκεντρικό φιλόσοφο Νικηφόρο Βλεμμύδη ονόμασαν  για πρώτη φορά το κράτος τους Ελληνίδα Επικράτειαν και αγωνίσθηκαν για να απελευθερώσουν την Κωνσταντινούπολη από τους Σταυροφόρους. Το επέτυχε ο διάδοχός τους Μιχαήλ Παλαιολόγος το 1261. Αξίζει να σταθούμε λίγο περισσότερο στον ευλαβή στρατηγό από το Διδυμότειχο Ιωάννη Βατάτζη, τον οποίο τιμά ως Άγιο η Ορθόδοξη Εκκλησία λόγω του ελεήμονος χαρακτήρα του και διότι μοίρασε δίκαια τον κρατικό πλούτο ώστε να ωφεληθούν οι φτωχότεροι.

    Ας σκεφθούμε τις αναλογίες με την εποχή μας. Ο Βατάτζης το 1234 κυβερνά ένα μικρό κομμάτι του Ελληνισμού, ενώ η πρωτεύουσα του Γένους κατέχεται από Λατίνο Βασιλιά . Ο Ελληνισμός είναι ταπεινωμένος και διαμοιρασμένος σε φραγκικά βασίλεια και δουκάτα. Ο Πάπας που κρυβόταν πίσω από τις Σταυροφορίες ήταν ο πλανητάρχης της εποχής. Τότε, λοιπόν,  ένας συγκεκριμένος Πάπας, ο Γρηγόριος Θ΄ έστειλε μία προκλητική επιστολή στον Ιωάννη Βατάτζη και τού ζήτησε να ξεχάσει δια παντός την Κωνσταντινούπολη και να εγκαταλείψει τον  βυζαντινό τίτλο «Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων» , Ο Ιωάννης Βατάτζης, αν και ήταν σε δυσμενέστερη θέση από πλευράς πολιτικής και οικονομικής, έστειλε μία εκπληκτική επιστολή –απάντηση που αποτελεί μνημείο ελληνικής υπερηφάνειας και εθνικής αξιοπρέπειας. Μακάρι να εδιδάσκοντο από αυτήν οι σημερινοί κυβερνήτες μας, οι φιλομνημονιακοί αρθρογράφοι και ορισμένοι ηγέτες των ευρωπαίων εταίρων μας,  επίγονοι των Σταυροφόρων του 1204. Αντιγράφω μερικές φράσεις σε νεοελληνική γλώσσα, όπως δημοσιεύονται –μαζί με το πρωτότυπο- στο βιβλίο του Ιωάννη Σαρσάκη «Ιωάννης Γ΄  Βατάτζης-ο Άγιος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου» ( έκδοση Ορθοδόξου Κυψέλης, Θεσσαλονίκη 2008):

    «... Μάς γράφεις ότι από το δικό  μας, το Ελληνικό γένος, άνθησε η σοφία και τα αγαθά της διαδόθηκαν στους άλλους λαούς. Αυτό σωστά το γράφεις. Πώς όμως αγνόησες, ή και αν υποτεθεί ότι δεν το αγνόησες, πώς ξέχασες να γράψεις ότι, μαζί με τη σοφία, το γένος μας κληρονόμησε από τον Μέγα Κωνσταντίνο και τη βασιλεία;… Συ απαιτείς να μην αγνοήσουμε τον θρόνο σου και τα προνόμιά του. Αλλά εμείς έχουμε να ανταπαιτήσουμε να δεις καθαρά και να μάθεις τα δικαιώματα που έχουμε εμείς επί της εξουσίας και του κράτους της Κωνσταντινούπολης, το οποίο από τον Μέγα Κωνσταντίνο διατηρήθηκε για μία χιλιετία και έφτασε σε μάς . Οι γενάρχες της βασιλείας μου είναι από το γένος των Δουκών και των Κομνηνών, για να μην αναφέρω εδώ και όλους τους άλλους βασιλείς που είχαν ελληνική καταγωγή και για πολλές εκατοντάδες χρόνια κατείχαν τη βασιλική εξουσία της Κωνσταντινούπολης. …. Εμείς εξαναγκαστήκαμε από την πολεμική βία και φύγαμε από τον τόπο μας. Όμως δεν παραιτούμαστε από τα δικαιώματά μας της εξουσίας και του κράτους της Κωνσταντινούπολης…… Ποτέ δεν θα πάψουμε να δίνουμε μάχες και να πολεμούμε αυτούς που την κατέκτησαν και την κατέχουν. Γιατί, αλήθεια, πώς δεν θα διαπράτταμε αδικία απέναντι στους νόμους της φύσης και στους θεσμούς της πατρίδας μας και στους τάφους των προγόνων μας και στα θεία και ιερά τεμένη, αν δεν πολεμήσουμε για όλα αυτά με τη δύναμή μας;…..Ωστόσο να ξέρει η αγιότητά σου ότι υποδεχτήκαμε χωρίς λύπη το αγροίκο ύφος του γράμματός σου και φερθήκαμε με ηπιότητα στους κομιστές του, μόνο και μόνο για να διατηρήσουμε την ειρήνη μαζί σου»!

    Αν αντικαταστήσουμε τη λέξη «Πάπας» με τη λέξη «τρόϊκα» και τη λέξη «Κωνσταντινούπολη» με τη λέξη «εθνική κυριαρχία» κατανοούμε ποια απάντηση επιβάλλεται να δίδουν οι εκάστοτε κυβερνήτες μας σε προκλητικές  απαιτήσεις των διαφόρων δανειστών μας. Το ότι δανειζόμαστε δεν σημαίνει ότι πρέπει να δώσουμε γην και ύδωρ εξευτελιζόμενοι εθνικά. Ο Ιωάννης Βατάτζης διοικούσε ένα καθημαγμένο τμήμα του ηττημένου τότες Ελληνισμού, αλλά απήντησε με θαυμαστή παρρησία στον πανίσχυρο Πάπα. Τιμώντας τη μνήμη του στις 4 Νοεμβρίου ας διδαχθούμε από το ήθος του.
Κ.Χ. 28.10.2011

 

 

(Με ενδιαφέροντα σχόλια στην ιστοσελίδα του Αντίβαρο)

Ο Ιωάννης Βατάτζης και η Εθνική μας αξιοπρέπεια | Αντίβαρο

KΥΒΕΡΝΗΣΗ/ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ: ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΕ, ΧΩΡΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΡΑ

 Και Σκύλλα και Χάρυβδη: από την οικονομική κρίση στις καταιγίδες της Μεσογείου

Το άρθρο που αναρτούμε στη συνέχεια παραδόθηκε στο περιοδικό Επίκαιρα στις 31.10 και δημοσιεύτηκε στις 3.11. Στο διάστημα που μεσολάβησε, μια καταιγίδα γεγονότων ενέτεινε τον προβληματισμό μας για το κατά πόσον, πίσω από την ελληνική κυβέρνηση, μπορεί να δρουν διεθνείς δυνάμεις οι οποίες απεργάζονται την κατάλυση της ελληνικής δημοκρατίας, συνιστούν απειλή για την εθνική ασφάλεια της χώρας και προκαλούν μοιραία βλάβη των εθνικών συμφερόντων του ελληνικού λαού. Η πολιτική στη Μεσόγειο μοιάζει να είναι τμήμα πολύ ευρύτερων σχεδίων.

Περιοριζόμαστε να τα αναφέρουμε επιγραμματικά:

1. Η απόφαση του Πρωθυπουργού Παπανδρέου να εξαγγείλει δημοψήφισμα, χωρίς κανενός είδους συνεννόηση με τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είχε ως αποτέλεσμα
την υποτίμηση του ευρώ, μια κερδοσκοπική επίθεση στην Ιταλία, να τεθεί χωρίς λόγο διεθνώς ζήτημα μη συμμετοχής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, τη διαπόμπευση, ακόμα μια φορά, της Ελλάδας διεθνώς και επομένως τη τραγική μείωση των δυνατοτήτων αύριο της Αθήνας, είτε να δώσει μάχη για βελτίωση των όρων των συμφωνιών, είτε να τις καταγγείλει και να συγκρουσθεί. Πιστεύουν οι αναγνώστες ότι ο κ. Παπανδρέου παίρνει τέτοιες αποφάσεις χωρίς να τις κουβεντιάσει με τους γνωστούς φίλους του, όπως τους κ.κ. Σόρος, Ρουμπινί, Ρόντος, Ρότσιλντ και πολλούς άλλους, προκαλώντας παγκόσμια γεγονότα επειδή τον συμβουλεύουν λάθος ο Καστανίδης και ο Ρέππας; Πιστεύουν οι αναγνώστες μας ότι ο κ. Παπανδρέου παίρνει τέτοιες αποφάσεις χωρίς να ενημερώνει την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ή ότι πηγαίνει κόντρα στη θέλησή της; Σε ποιά δύναμη στηρίζεται ο κ. Παπανδρέου για να μπορεί να αψηφά τους Σαρκοζί και Μέρκελ; Μήπως είναι Βενιζέλος, Βελουχιώτης ή Ντε Γκωλ και μας έχει διαφύγει;

2. Ο κ. Παπανδρέου προχώρησε σε πρωτοφανείς μαζικές αποστρατείες όλων σχεδόν των επιτελών των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, καρατομώντας κυριολεκτικά την ηγεσία τους, ιδίως την ηγεσία του Στρατού και του Ναυτικού. Λίγα ιστορικά προηγούμενα υπάρχουν παγκοσμίως τόσο μεγάλων απότομων μεταβολών στην ηγεσία ενόπλων δυνάμεων. Τα δύο που γνωρίζουμε εμείς, η μαζική εκτέλεση της ηγεσίας του Κόκκινου Στρατού στις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και η άνοδος του Ενβέρ Πασά στην αρχηγία των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, υπήρξαν προϊόν διεθνούς συνωμοσίας και προηγήθηκαν δυσμενέστατων στρατιωτικών εξελίξεων στη Ρωσία και την Τουρκία. Σε ποια σχέδια η κυβέρνηση φοβάται ότι μπορεί να σταθεί εμπόδιο η ηγεσία των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων; Ποιος χρειάζεται και για ποιο λόγο την απότομη εξασθένηση τώρα της μαχητικής ισχύος των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων;

3. Για ποιο λόγο έχουν γεμίσει διεθνώς τα ΜΜΕ με φήμες για επικείμενη στρατιωτική δικτατορία, για δήθεν ελληνικό στρατό που επιδιώκει ρεβάνς; Τι ακριβώς τους λένε οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, που είναι η κύρια πηγή των πληροφοριών τους και γιατί; ‘Ολοι γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει καμία τέτοια πιθανότητα σήμερα και ότι η νοοτροπία των Ελλήνων αξιωματικών, μετά τις εμπειρίες της δικτατορίας και του κυπριακού, καθιστά αδύνατη μια τέτοια εξέλιξη. Προς τι λοιπόν ο θόρυβος; Μήπως κάποιοι ετοιμάζονται να μας παρουσιάσουν αύριο σε μας και τη διεθνή κοινή γνώμη τίποτα δήθεν «κινηματίες αξιωματικούς», προβοκάτορες ή ηλίθιους, για να προκαλέσουν πολιτικά γεγονότα, όπως ο Παπαδόπουλος το 1967 έριχνε ο ίδιος ζάχαρη στα οχήματα, για να κατηγορήσει μετά τους κομμουνιστές και να φτιάξει κλίμα για το δικό του πραξικόπημα;

4. Ποιοι μπλόκαραν το δάνειο στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», οδηγώντας πιθανώς, σε αυτούς τους ταραγμένους καιρούς, σε κλείσιμο την εφημερίδα, που είναι το σύμβολο της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας μας και ο κύριος εκφραστής της «δημοκρατικής παράταξης». Ποιοί επιδιώκουν να ρίξουν τον ελληνικό λαό στη μεγαλύτερη δυνατή σύγχυση, έρμαιο αύριο του ενός ή του άλλου σωτήρα, χωρίς φωνή και μυαλό;

5. Η συντελούμενη μπροστά στα μάτια μας καταστροφή της Ελλάδας και της ΕΕ οφείλεται απλά σε μια αλυσίδα ατυχημάτων και κακών χειρισμών; Πίσω από το Χάος δεν υπάρχουν διεθνείς πολιτικο-οικονομικές δυνάμεις που επωφελούνται από αυτό και το οργανώνουν;

Το 1965, ο ελληνικός λαός ψήφισε τον Γεώργιο Παπανδρέου και βρέθηκε με κυβερνήσεις Ανακτόρων, ο ιστορικός ρόλος των οποίων ήταν η προετοιμασία της δικτατορίας της 21ης Απριλίου και της διχοτόμησης της Κύπρου. Το 2009, ο ελληνικός λαός ψήφισε τον «σοσιαλδημοκράτη» εγγονό του και βρέθηκε με Μνημόνια νεοφιλελεύθερης καταστροφής της Ελλάδας, γεγονός που προκαλεί γενική αστάθεια στο σύστημα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, σήμερα όπως και τότε. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να παραταθεί επ’ άπειρον και οδηγεί σε δύο δυνατά αποτελέσματα: είτε στην αποκατάσταση της δημοκρατίας είτε στην κατάργησή της. Στη Χιλή του Πινοτσέτ προηγήθηκαν τα τανκς και ακολούθησε η οικονομική βία. Στην Ελλάδα του Παπανδρέου η πορεία είναι αντίστροφη. Οι δυνάμεις που σχεδίασαν αυτή την εξέλιξη το γνωρίζουν και είναι φυσικό να αναζητούν μεθόδους, προσχήματα, ανθρώπους και δικαιολογίες για να οδηγήσουν στην επιθυμητή πορεία τα πράγματα.

Για ένα πράγμα δεν έχουν ίσως πληροφορήσει οι διεθνείς φίλοι του τον κ. Παπανδρέου: ότι, όσο κι αν το θέλει, δεν θα είναι μαζί τους μέχρι το τέλος της τραγωδίας που εγκαινίασε. ‘Ηδη άλλωστε, φαίνεται ότι επιστρατεύουν τον κ. Σαμαρά…

Για τον ελληνικό λαό σημασία έχει να μπορέσει να εκλέξει άμεσα μια όσο το δυνατόν καλύτερη κυβέρνηση που να μπορέσει να διαχειρισθεί την επερχόμενη, σχεδόν αναπόφευκτη πλέον κατάρρευση και να βρίσκεται σε διαρκή δημοκρατική ετοιμότητα.
ΔΚ

http://konstantakopoulos.blogspot.com/

Greek haircut: When 50 percent is not half

 

Can a ‘haircut’ really help Greece pay off its debts?

When private investors agreed to write down Greek sovereign debt holdings last week, EU leaders described the deal as a breakthrough. But the 50 percent ‘haircut’ doesn’t mean half of Athens’ problem will simply go away.

 

Greece is currently burdened with approximately 350 billion euros of sovereign debt. Just over 200 billion is held by private investors – mainly banks. The remainder is held by the European Central Bank, the International Monetary Fund, and other EU and non-EU states.

After long negotiations with EU leaders in Brussels last week, private sector representatives from the banking, insurance and financial industries agreed to write down their debts by 50 percent – on a voluntary basis.

The voluntary nature of this haircut was a crucial component of the eurozone rescue deal. A mandatory writedown that disregarded investors’ wishes could have triggered payments on Credit Default Swap (CDS) contracts – freely traded financial instruments that act like an insurance policy against default or debt restructuring.

Difficulties tracking the distribution and value of these unregulated contracts have raised concerns that a Greek CDS «credit event» could inflict serious damage on exposed lenders and spark another major financial crisis.

But the body that presides over CDS claims, the New York-based International Swaps and Derivatives Association (ISDA), does not expect action to be taken.

«Based on what we know it appears from preliminary news reports that the bond restructuring is voluntary and not binding on all bondholders. As such, it does not appear to be likely that the restructuring will trigger payments under existing CDS contracts.»

Bildunterschrift: The 50-percent writedown only applies to debt held by private investors

Best case scenario: 30 percent?

Even if all private investors, banks, and insurers write down half of their Greek debt holdings, they would only reduce Athens’ liabilities by about 100 billion euros – or less than 30 percent of the total debt pile.

With almost 80 billion euros invested in Greek sovereign bonds, Greek banks hold a large portion of the 200 billion euros worth of debt currently in private hands. It remains to be seen whether these troubled lenders are really in a position to take a voluntary haircut.

«A writedown would leave Greek banks requiring somewhere between 11 and 14 billion euros in fresh capital to keep afloat,» financial analyst Peter Leotsakos wrote on the online portal Bankingnews.gr.

«They wouldn’t be able to raise that kind of money on the markets. The banks would need to be taken over by the European Financial Stability Facility (EFSF) until new capital becomes available,» he added.

If all Greek banks opted out of the writedown plan, the amount of debt wiped in the EU rescue plan would fall from 100 billion to just 60 billion euros – or 17 percent of total Greek debt.

Α bit off the top?

That impact of the «haircut» could shrink even further given that the International Institute of Finance (IIF) does not know the identities of all private holders of Greek sovereign bonds – investors it was intended to represent at negotiations in Brussels.

«More than 75 billion euros remain unattributed,» an IIF spokesperson told Deutsche Welle.

If both the Greek banks and all the unidentified investors choose to defy the voluntary writedown, the eurozone deal would only succeed in cutting Athens’ sovereign debt by 23 billion euros – or 7 percent of its total liabilities.

Just who opts in and who opts out of the haircut plan remains to be seen. Much will depend on development in Greece itself. The Association of German Banks said Prime Minister George Papandreou’s recent call for a national referendum on the eurozone bailout strategy had «delayed, and perhaps even frozen» the detailed planning process. No one knows what will happen if Greek voters reject the EU plan, it added.

Author: Andreas Becker / sje
Editor: Nicole Goebel

http://www.dw-world.de/dw/article/0,,15508757,00.html

How might Greece leave the euro?

By Kabir Chibber Business reporter, BBC News

The «drachma», an ancient Greek currency unit, translates as a «handful» – a lot less than what Greece will need to pay off its debts

Greece’s latest woes have raised something that was previously unthinkable – the possibility of the Greek people rejecting the euro.

Prime Minister George Papandreou has said that rejection of the bailout would mean an exit from the euro. And the exasperated French leader, Nicolas Sarkozy, told Greeks: «Abide by the eurozone rules or leave.»

So, for the first time, the subject of a country leaving the eurozone has been raised at the highest levels of the 27-member European Union.

With Greece unable to devalue its currency, the country is hobbled with crippling debt payments it can’t afford.

Many economists (and Greek people taking to violent protests) think leaving the euro is the best way to get out of this mess.

So how would leaving the euro work?

New old currency

If Greece were to act unilaterally and just do it, the so-called «nuclear option» involves introducing a new currency – the new drachma – and letting supply and demand do what it does.

In this case, probably more supply than demand.

«The new currency would fall through the floor and inflation would go through the roof,» says Peter Dixon, an economist at Commerzbank.

 

What went wrong in the eurozone?

 

It would be a legal minefield, as basic financial transactions such as mortgages would have to be redenominated. But that would not be the end of it.

«Living standards would be hit hard. It might seem like an attractive option, but the short-term costs are massive.»

Wouldn’t banks – who have already agreed to take a «haircut» of 50% – just accept the devalued new drachma-denominated debt?

«Well, no, because it may well halve in value again,» Mr Dixon says.

The assets of banks inside Greece and those outside holding Greek debt would be devalued. And of course, they would not be able to borrow commercially.

Greece would probably have to impose capital controls to prevent all the money leaving, much as Malaysia did in 1998 after the Asian financial crisis.

So in the best-case scenario, Greece would have no buying power, everything would be extremely expensive and it would also be broke.

Lessons of the past

But the idea is that, with its currency so weak, Greece’s economy would grow rapidly.

People often use Argentina as a comparison of such an outcome, which Nobel-prize winning economist Paul Krugman has said is «an imperfect parallel».

Argentina, which had its peso linked to the US dollar, defaulted on $102bn of debt during a financial crisis in 2001-02.

In 2005, the country persuaded 76% of creditors to accept a debt swap that reduced the value of their bond holdings by nearly two-thirds.

But Argentina had to go through years of pain, and at least had the advantage of its own currency. The mechanics of de-pegging were easier.

Greece has to start afresh.

One comparison is Iceland, which in 2008 had a run on its currency when its banks failed.

The Icelandic krona lost more than half its value in one summer. It quickly faced interest rates at 15%, and inflation at 14%.

But Mr Dixon suggests the closest recent parallel to a euro exit might well be the splitting of Czechoslovakia.

In February 1993, the Czechoslovak koruna was split into the Czech koruna and the Slovak koruna – at a par of one-to-one. (One version no longer exists; Slovakia adopted the euro in 2009.)

But in that scenario, as with the replacing all the major currencies of Western Europe with the euro, people had time to adjust to the concept of a new currency.

«You had a long period of time to get used to the single currency,» Mr Dixon says. «You’re not going to to get it the other way around.

Treaty of good-bye

One major issue is that there simply is no mechanism to leave the euro.

It was never envisaged by the bright-eyed politicians who created the impetus for the currency, which debuted in 1999.

«The treaties indeed confirm what we have been saying here: the treaty doesn’t foresee an exit from the eurozone without exiting the EU,» said a European Commission spokeswoman on Thursday.

The treaties she is referring to are the Maastricht treaty from 1992, which led to the creation of the euro, and its successor, the Lisbon treaty in 2007.

So under its current obligations, for Greece to exit the euro, it would have to leave the EU. This option was only added in Article 50 of the Lisbon treaty.

Leaving is straightforward; it involves a member state notifying the European Council – that is, the heads of state of the EU – that it wants to go.

The Council then agrees the terms of the exit via a qualified majority.

Would leaving the EU be the end of the world for Greece? Probably not.

The key part of Article 50 involves «setting out the arrangements for its withdrawal, taking account of the framework for its future relationship with the Union».

Iceland, Liechtenstein and Norway all do fine and they are not in the EU. They are part of the European Economic Area, meaning they get access to the single market.

Switzerland is not even a member of this organisation, and it trades with the EU with few problems – the odd tax exile aside.

The EU could then bail out Greece at a lower exchange rate, even.

But again, the chaos of going from inside the EU to a country outside of it but still slap bang in the centre of Europe could possibly be even worse than what it is going through right now.

«What happens then is that cure ends up being worse than the disease,» Mr Dixon says.

And the question would then become whether a queue would form at the door to leave the EU.

Would other bailed-out nations say enough is enough and join Greece? Would we then get the new punt? The new escudo? The new lira?

http://www.bbc.co.uk/news/business-15575751

HOW GERMANY IS DESTROYING GREECE, EUROPE AND GERMANY!

Suicide of Europe: a triumph for the empire of Lloyd Blakfein

Greece is on the verge of revolt or revolution, at least if its government will continue to refuse an early election everybody in Greece is asking now. The markets seem ready to launch an even bigger attack against Italy. There is military tension in the Eastern Mediterranean Sea, increasing the probability of a military conflict involving two members of the EU, a candidate member and Israel. As for Berlin, it is repeating, in the way it is handling the European crisis, the same pattern of strategic mistakes which contributed to its military defeats in World War I and II, the only difference being that in the 20th century we were engaged in military wars while now we are facing a financial total war.

Germany has a rare opportunity in history to re-establish itself as a normal power, to transform itself into the political and economic leader of all Europe against the “Markets”, a Good and Democratic “hegemon” of the continent, investing its ambitions into a radically reformed European project of world significance. Instead, its policies undermine the European project and they are fuelling intra-european debt and political wars. Germany becomes, one more time in its history, a hostage in an extremely narrow, provincial sense of nationalism, the same primitive form of nationalism that destroyed in the past the German Volk. By doing that, Germans risk a “third Waterloo” in two centuries, a defeat more heavy than the one they suffered in 1945. There is no much time left before the historic defeat of the European Idea, a collapse of the EU and a global economic crisis worse than the one of 1929, which will have catastrophic consequences for Europe, the world and Germany itself.

Using a more systemic approach, we can easily discern in the ways the crisis is developing in the European Union and the world economic architecture, some of the characteristics that led to the rapid self-demise of the soviet system and the self-destruction of the Soviet Union, a system very different but as “closed”, as the current monetarist and neoliberal European and global economic system. The way European leaders are handling the European crisis, brings strong memories to the way Gorbachev was behaving, by destabilizing vital functions of his system and structure, without having any clear idea with what to replace them. Unlike the Chinese CP, Gorbachev borrowed massively and legitimized western values, to use them in his internal political struggles, thus destroying the “image of the enemy” which was the heart of his political system. The same we bear witness in Europe right now. Our “regime” is based on the “freedom, prosperity and democracy” promise. The “regime” will simply not survive because it is trying to ensure more and more profits for the banks and it is destroying whole communities, in order to repay the mountain of debt it has accumulated.

In this paper we try to see how different financial, political, ideological, national and geopolitical factors are contributing to the current crisis of the EU. We propose a synthesis of two seemingly opposed interpretations, one that is favoring the chaotic nature of the financial crisis and another one which is attempting to see in every stage of the crisis the advansing project of an “Empire of Finance”, shaping Europe and the world according to its interests and its world vision. We focus on German policy, because now Germany is the only remaining nation of Europe trying to produce a policy for Europe. The only other real actor in Europe is Greece, because it became the experimentation field for the new economic and social order in Europe. But also because the Greek government, under the direct control of centers in the international financial capital, behaves as a real “agent of chaos” in European affairs.

By Dimitris Konstantakopoulos

We are at a defining moment in European and, in particular, German history. The same malevolent mechanisms we have witnessed in Europe before World War I and II, are again in action, in financial, not in military terms this time (at least for now), but with the same, potentially catastrophic, consequences. European prosperity, democracy and civilization, everything we were able to achieve since 1945, are now at stake. As a result of the way German leadership is handling the European crisis, Germany runs the very real risk of experiencing at the end, an economic, political, geopolitical, moral and strategic defeat, comparable to the military defeat it has suffered in 1945.

Our minds cannot really and fully grasp the new situation. Our way of thinking is still based on the realities and certainties of the world as it was between 1945 and 2008; a good analogy is how the Europeans were completely taken aback by the eruption of World War I in 1914, thinking still in terms of the Belle Epoque, while crossing well into the new era of Wars and Revolutions which characterized the first half of 20th century. “We won’t pay for the Greeks” say the Germans, very much like the French said in a not so different occasion, “we will not die for Dantsig”. But the “assasination” of Greece risks having the same consequences with the assassination of Archduke Ferdinand in Sarajevo, in 1914.

The debt crisis is rapidly destroying the political foundations not only of the existing EU, but of any kind of European integration. A media war has been launched against Greece and other countries of the European periphery, the so called PIIGS, which reminds us of the psychological campaigns against “hostile”, “rogue” states like Iraq or Serbia. Such campaigns preceded in fact the military attacks against these countries, much in the same way they preceded the speculative attacks against Greece, transforming rapidly, in fact, a country-member of the eurozone, into the financial equivalent of Iraq.

Two years later the EU summits remind us now more and more of boxing matches and they are more and more ineffective. Germany, France, Britain and Italy have the worse relations they ever had. The “European” Central Bank tries to include, in the “restructuring” deal of Greek debt, the exclusion of the debt it bought at very low price in the secondary market – that is, it is speculating against and making money of a member country of the EU in a situation of distress! Common people in Germany say they don’t want to pay out of their hard work Greek crooks’ debt, unaware that Greeks work much more than Germans and, anyway, German “help for Greece” money does not go to Greece but to the international megabanks, which are the real crooks. The Bulgarian Prime Minister says he is happy because Greek society is destroyed, much as the Bulgarian society was destroyed at the fall of communism. Greeks themselves are more and more accusing the Germans of behaving in exactly the same way as in World War II, that is destroying and looting their country. They talk, in increasing numbers, about a 4th Reich and they tend to remember more and more of their EAM, the legendary National Liberation Front, the more important resistance movement in all of Europe, active between 1941 and 1944. What does this all mean? It means that less than two years after the eruption of the European sovereign debt crisis, the financial, political and ideological prerequisites for a destruction of the whole European project are now in place. World forces, especially the new “Empire of Finance”, having an interest in dominating or destroying Europe, have new and important tools to achieve their goals. Every European nation is blaming the other member states for crisis; a crisis which the world banks and the complete unregulated world finance and economy are mainly to blame!

The German dilemma

For the first time in eighty years, Germany is keeping now, in its hands, the key to the fate of Europe, its democracy and civilization. But it will not keep it for long and does not seem to know what to do with it. Germans have used the “markets” against Greece as a kind of “Maastricht police”, to “punish” Greeks and “discipline” other Europeans, without realizing the terrible price they will pay, as Faust did, for their alliance with the devil. They torn apart Greece economically, just like Stalin and Hitler did with Poland in 1939. Germany is overestimating itself and it’s relying too much to its economic power, the same way it overestimated and relied too much on its military power, during the 20th century. Berlin thinks it can play with the Markets, as Dalladier, Chamberlain or Stalin thought they could play with and use Hitler.

Between 1939 and 1941, Hitler attacked all Europeans, trying to unite and discipline them, before addressing his main concern, the conquest of Russia and the defeat of Bolshevism. But Hitler’s project was reflecting the essentially provincial, narrow and violent character of German nationalism. Germany has never understood its own great theoretician of War, the Prussian Carl von Clauzevitch, who rightly saw behind the victories of Napoleon, the force of the ideas of the Great French Revolution. The more successful and stable hegemonies were those based on general ideas and that also included a “carrot” for the nations under their dominion. This was the case of the US hegemony, based on the vision of an “independent, free and successful individual”, of USSR, based on “socialism”, or of the EU as long as it was based on the common dream of “prosperity and freedom for all”.

Hitler failed to conquer Britain and he paid a big price for attacking Greece. He could have wined over USSR, but when he finally attacked it, in June 1941, he had already lost precious energy and time. In a way that would let Zigmund Freud voiceless, Angela Merkel is doing exactly the same. She is trying to punish Greece and discipline all Europeans, before addressing the question of the Markets, on behalf of all the EU. She is running the risk of destroying all political capital of Germany in European Union.

The Markets’ and the IMF’s “police”, that Germany itself invited, welcomed and cooperated with, not only “punished” the supposed Greek “criminal”, as a matter of fact it destroyed him literally, and it is now attacking one country after another in Europe and even the USA. Thus proving that Greece is not an exception, but an extreme case, permitting us to understand and realize the fundamental mechanisms in action. For two years everybody is trying to address the Greek problem, but the only result of these efforts is the immense increase of the debt of this country and the rapid and unprecedented destruction of its economy and society.

No solution inside the system

German and European politicians try to find a solution, but everything that is proposed and then agreed, fails in the following weeks or months, proving that the problem is systematic, i.e. there is no solution inside the given political and economic “model”, the so called “liberal globalization”, characterized by the accumulation of enormous economic and political power to the financial “captains” and the complete deregulation of financial and other markets, practically of every financial, economic and trade activity around the globe. We are destroying Europe, precipitating a world crisis worse than the one we suffered in 1929.

The financial monster we created in the last 40 years, a world “Empire of Money”, is now destroying our states, nations and civilization. As long as the solution we propose avoids in aiming at the main cause of the problem, the problem will persist, having as a consequence the very existence not only of the European Union, but of the entire European civilization, welfare state and democracy, everything Europeans were able to achieve after 1945. If we really try to repay the mountain of debt accumulated by the banks and other financial institutions, we will have to destroy our societies, to transform European citizens into a kind of life-long slaves, to organize the social equivalent of new world wars, or to launch new military wars in a scale even more massive than the ones we experienced in the Middle East during the last decade or to destroy even faster the natural environment of the planet, the very foundations of our existence.

History is putting Germans in a dramatic strategic dilemma. They now have a really historic chance to become again a “normal” nation, escaping the mental “prison” that was imposed to them after their defeat in the 2nd World War and because of the way this defeat was handled by both Germans and their conquerors (1). To succeed, it would require of Germany to become the leader of the European nations, in their effort to control the financial monster threatening European society, democracy and civilization. It would require of Germans to take the lead in a really titanic, extremely difficult, but also absolutely necessary radical shift of paradigm, towards another economic model, if we really wish to save our continent from the totalitarian force of the so-called “Markets”. We need to radically restructure the European debt, to ban or at least regulate heavily CDS and other derivatives, to create a European economic model that produces debt with a production model, turning towards keynsianism, some form of protectionism and regulation. We need a gigantic redistribution of income and wealth, to reverse the path we are following for forty years. We need a European government and not governance, but such a government must be democratic and must also meet social, development and ecological goals, not just guarantee the value of money, as Maastricht does. We need a new New Deal and, in order to achieve it, a political leadership with the courage and skills of Franklin Roosevelt, Winston Churchill or Charles de Gaulle is needed, in order to address the present crisis and save Europe.

The other way for Berlin is to continue doing what it is doing, to precipitate the destruction of the Union and alienate the majority of its nations, laying itself the foundations of the dominance of the “Empire of Money” on the whole continent, including finally Germany itself as one of the subject-states. This country possesses of course important comparative advantages and it will be able to survive longer without the other Europeans, but how can it stand up globally as a unit, compared to China or India, in 20 years? What kind of “soft” (not only “economic”) power will it possess, after the terrible political and ideological fall-out from a total European destruction under its leadership? Such an outcome could in fact signify an economic, moral, political, and strategic defeat of Germany worse than the military one it suffered in 1945. No more, no less.

Empire against Germany

It was the first secretary of NATO, Lord Ismay, who defined the goal of the Atlantic Alliance with his famous formula: «To keep the Americans in, the Germans down, the Russians out». The British Empire has delivered its mantle to the US Empire, the US Empire kept its crown by an alliance of financial power and American weapons, the USSR has committed suicide, but the imperial “know-how” remains intact. Ways and subjects are changing, not fundamental goals. Now, it is probably not the Secretary General of NATO who is of importance, but the President of Goldman Sachs Lloyd Blankfein, who was once heard saying “I do the job of God”. (3)

Blankfein could not slip in 2008. He had everything well planned in advance, but still he could not be sure of the direction things could take. His man, Polson, had to beg literally in front of the Congressmen to save the Banks. Three years later, Lloyd and his colleagues are probably laughing at the Germans and the Europeans, Merkel, Sarkozy or Obama, all of them trying in a humiliating way to “calm the markets”. Not only he and his colleagues were able to conserve and expand their empire and its fantastic profits, not only they were able to pass to the states their own losses, thus creating the sovereign debt crisis, but they are now at the point of “regulating” the size of state budgets, the level of social expenditure and investment in Europe and US, even how many members the European Union should have or if it will continue to exist!

A Goldman Sachs’ man was appointed chief of the “European” Central Bank. Another, Otmar Issing, is writing in the Financial Times Deutschland, putting essentially Europeans in front of the dilemma either to transform their Union into a “dictatorship of the Markets”, in proper form, or see it dissolved. This same Issing, who is considered in Germany, God knows why, the biggest authority in monetary policy, was explaining in another famous article, in March 2010, why Europe should not help Greece. In the latter article he hid his capacity as paid advisor of Goldman Sachs, the bank that, while being an advisor of the Greek government, did not see any conflict of interest in orchestrating, since September 2009, the speculative attack against Athens.

Financiers like Issing or Soros, the later known for the great financial attack against British participation in the EMU, an early predecessor of the attack now launched against Europe by the financial empire, are now the main people discussing in European newspapers the fate of the continent that created all the basic and essential ideas of modern times in all spheres of life and knowledge. This is what’s become now the Europe of Kant and Voltaire, Marx and Nietsche, Robespierre and Garivaldi, Sartre and Goethe, of French Revolution, German romanticism or socialism. Soros, Issing, Goldman Sachs, or people like Barroso (!), are discussing and deciding the fate of European civilisation, that is how they will destroy it.

City’s “friendly” advice to Germans or the imperial trap for Berlin

At the end of September, the London Financial Times published an unusual, blunt editorial, urging EU, ECB and IMF not to deliver the sixth tranche of the loan they had agreed to provide Greece with. The editorial explained that Greece had not any international financial obligations to fulfill until the end of the year. If the tranche would not be delivered, the Greek government would be unable to pay salaries and pensions, explained the editorial of the newspaper, spokesman for the City financiers. (In the weeks following the publication of this editorial, the Greek government, under the threat of stopping of financing, begun to act in complete disarray and panic, slaughtering literally all social classes in the country, under the close supervision of the “EU, ECB, IMF” troika which sent to Greece and is practically acting as high level economic murderer).

British know Greeks and Germans, their national character, much better than Greeks and Germans know themselves. They fought and won over both of these nations repeatedly and in various ways. The City financiers are in a very good position to predict the probable result, if their advice would be followed and it is followed. It will precipitate the catastrophe of Greece, thus putting this country and Europe in a much weaker position to confront them. Very probably, it will also push the Greek people, sooner or later, to some kind of revolt or revolution, against their government first of all, but also, probably, against Germany and EU. You can accuse Greeks of everything you wish. But they made the second more important European revolution after the French and they convened a constituent assembly in 1822, when Napoleon was already defeated and a “Holly Alliance” was ruling over Europe that banned any kind of revolt. They also organized the most massive, taking into account the population of the country, resistance, during the 2nd world war.

City financiers know also, very well, the German character, they know that Germans like discipline as much as Greeks like revolt. They believe that Berlin will respond to a Greek revolt in a harsh, unpolitical and unflexible way. Germany and the EU have, probably, the political and economic weight to provoke an even bigger catastrophe for Greece, than the one they have already provoked with their policy, in cooperation with the Greek government. But what they don’t have are the means to escape the financial and, even more important, the terrible political, ideological and geopolitical fall out from the destruction of a small but at the same time the most historic country in Europe. They can do it, they will probably do it, but they will precipitate their own doom. If Americans spoke about the “law of unintended consequences”, after their adventures in the Middle East, we will have to introduce in Europe the new “law of assymetrical results”.

The idea of political integration in Europe will receive a fatal blow for decades. Even now, the political climate in Europe is becoming poisonous enough. Both “rich” and “poor” nations begin to protest against “helping” Greece, unaware that they don’t help Greeks in any way, what they do is help the banks destroy Greece, sometimes even speculating on and profiting from the difficulties of a fellow country-member. Everybody in Europe begins now to look to national solutions. In France, always the political barometer of the whole continent, the fascist National Front of Marine Le Pen is now a respected political force. The fundamental political axioms, based on which the post-war prosperity, democracy and peace in Europe was created and endured are now rapidly undermined, in front of our very own eyes.

When the catastrophe will occur, when the dust will fall down, every European nation will begin to accuse the other Europeans, and all of them the Greeks. German and other European leaders probably will accuse Greeks for all the ills of Europe and use them as a pretext to impose draconian economic and social policies in Germany and Europe. Greeks from their own view will be frustrated being negated by Europe, towards which they are turned for two and a half centuries. They will turn not so much against the “markets”, who lack “address” and telephone number, but against Europe and Germany in particular, accusing it of destroying their country for the second time in less than a century. They will remember that Germans did not pay any war reparation and they did not return even the gold stolen from the Greek central bank. They will reopen the accounts of the Ziemens and other contracts, given the fact that European firms were massively paying Greek politicians. The International Herald Tribune, the Time, or even the Financial Times will then publish very accurate reports of hunger in Athens or analyses of how it has proven impossible for the Europeans to solve their own problems. The implications will be clear. First, the spectacle of Greek social catastrophe will be used to terrorize all European citizens in accepting the salaries and pensions that their governments will be allowed by the banks to give them. Second, everybody outside Germany will make the same conclusion: “Germans did not change. They remain the same. We can’ trust them”.

This is exactly the fundamental psychological and ideological mechanism used by the Empire to dominate after the War over Germany and Europe and keep the continent divided and dependent, in spite of its very important economic, social or intellectual achievements. And it will be a big irony of History that German nationalism will have, once more in recent history, contributed to the demise of the German national interests.

Let us remember what happened in 1956. The Soviet Union had still a tremendous prestige in Europe, due to its role in the defeat of Hitler. Nikita Khrushchev was trying to reform the country internally, to get it out of its terrible Stalinist legacy. When the Hungarian revolution erupted, some forces encouraged Budapest to revolt, by assuring it will have western backing. Hungarians quit the Warsaw Pact. It was more than what Moscow could afford. Soviet tanks did not smash only the Hungarians, they also destroyed the soviet prestige in Europe, the western European communist movement and the chances of a successful reform of the Soviet Union itself. The foundations of its own dissolution, decades later, were already laid. Israel found, by the way, an opportunity, as events were unfolding in Central Europe to unleash another of its wars in the Middle East.

Now put European Union in the place of the Soviet Union, Germany in the place of Russia, Greece in the place of Hungary, CDS in the place of tanks, and you will have a probable scenario for the immediate future. Many things are also already happening now, and more will happen, as in 1956, in the Middle East, as our attention will be kept by the European wars of debt. By the way, this is the classic way powers outside Europe were able to dominate over its nations in the 20th century, i.e. by having Europeans fight among themselves. In the previous century it was by military means, now it is by financial.

The markets “ultimatum” to Europe: submit or dissolve

The strategy of the markets towards Europe is an important point we can’t analyze in depth in the space constraints we have. The fact is that we tend to look to the markets as semi-automatic capital mechanisms, we tend to see the banks and other financial institutions as simple economic, profit-looking actors. They are not. We confuse the nearly automatic function of the markets with the possibility of a very concentrated group of capital holders to orchestrate and catalyze market events. We forget that the ten biggest banks in the world are able to mobilize a capital equal to the debt of all nations. They have the same financial power with all nations!

Private financial institutions are strategic actors. They represent the biggest concentration of financial power and international political influence the world has ever known. They were even able to partially hijack, through derivatives, the main state function of money emission. Their level of strategic planning is the level required of empires. Our states and politicians do not have anything even remotely comparable, not to speak of their own dependence towards money owners. The only weakness of this world of “State behind the States” is that it is lacking political legitimacy and military force: it has to rely mainly to the US armed forces and military-industrial complex. They are radical in their thought, we are conservatives. They manage the radical change of the system in their direction, we try to manage a more and more unmanageable system. They tend to look in the long-term, we tend to manage day-to-day affairs, preparing for the next municipal or national elections. They see the big picture, we see the small. This is why they are winning.

In the geopolitical sphere, the Wolfowitch and Jeremia reports, which shaped the post cold war strategy of the USA and established the foundation of the wars in the Middle East that followed, constitute a very useful example of the imperial thinking, a model which can help us understand also how the “Leninists of the markets” are also thinking and acting. In fact, the financial attack against Greece follows the same strategic logic with the military attack against Iraq, it is the cornerstone, the overture for a radical reshape of the world.

What the two reports essentially explain is that the Empire must not wait for “threats” to its dominion appear or activate, that there is a need for proactive action, having as a goal to preclude beforehand the emergence of power poles able to compete the American global domination. If the European Union becomes a political entity in its own right, it will constitute an obvious threat to the geopolitical monopoly of the Empire. If the euro establishes itself as the world reserve money, it will undermine one of the pillars of Us domination and the possibility of financing in the future the US economy.

By the way, and speaking about the economy, the markets know better than anyone else that a second, deeper financial tsunami is coming. Instead of trying to stop it, they obviously wish to channel it and use it in a way profitable for them. They are even obliged to do so, because otherwise, they are rightly afraid that finally some politician will be found to blame banks and markets for the crisis and ask for them to pay a considerable part of the debt, instead of demolishing the whole European postwar edifice in order to repay it. They know also that times of upheaval are also big opportunities to shape things for decades to come. If they don’t use them in their own profit, they will suffer serious, probably fatal losses. The present crisis is, from their perspective, a huge, historic opportunity to demolish the European welfare state and probably the European democracy, transforming European workers into slaves working all their life to repay the amount of debt accumulated.

The markets can afford an EU working strictly according to the Maastricht monetary monster, thus becoming their agent. They can’t afford the transformation of EU into any kind of “state” power really controlling them. If the EU can transform itself successfully into an instrument of the Empire, they will probably use it. If not, they will use the environment of chaotic decomposition of the euro and the EU, in order to achieve the above mentioned political, economic and social goals.

In a revealing recent article, the Wall Street Journal could not resist the temptation to express its enormous enthusiasm for the direction European crisis was taking. First, it said, this crisis has committed a fatal blow to the dangerous dream of a “European super-nation”. Second, the euro has played its role provoking the crisis. Third, WSJ was insisting that the upcoming crisis really represents a truly historic chance to destroy the social state in the continent and in the US.

The markets hate modern humanism, they hate strong states in general and the Germans in particular. In ancient Athens we had the first “restructuring” of the debt by Solon, which led to the first experiment of Democracy. The theoretician of ancient democracy Protagoras epitomized the slogan of this democracy by saying “man is the measure of all money”. But for the “civilization” of finance, it is the other way around: “Money is the measure of all men” or, more practically, markets regulate everything.

The upcoming Greek revolt

The program applied now in Greece by the EU, the ECB, the IMF and a “Greek government”, which finds itself in better terms with the Rotchild family than with the Greek people, does not let the Greeks with many options, other than to revolt, even without the canny pushing of Financial Times editorials. The program is tantamount to economic and social genocide and has, already, destroyed the foundations of parliamentary democracy in this country. Under European and international “help” the Greek economy is in a free fall, at a rhythm superior to this of the Weimar Republic, before Hitler took power. Every single social class, including the middle classes, is rapidly getting destroyed, with the exception of very thin layers of super rich people, its social structure transforming rapidly towards the usual Latin American models. The average living standards and available income is on a 50% reduction spiral without any perspective of stabilization. Social security and health care is destroyed, the state is melting down. The irony of history, if the term is appropriate, is that the “cure” applied to Greece punishes especially the most productive, hard working and honest among its citizens, thus destroying any possibility of a national renaissance. Most of the young, more talented and better educated and dynamic people of the country dream of emigrating. The only reason we do not yet witness armed groups of the far left and the far right fighting in the streets, is the inertia of human mind which tends always to be late compared to the change of situations. The morale of the Greek nation is now in its worse situation since the first terrible winter of German occupation, in 1941-42, before the appearance of the enormous resistance movement, the biggest in Europe during the 2nd World War, compared to the scope of the country. Greeks are already experiencing, in the big urban centers, not just poverty, but the first widespread cases of famine. If this was not enough, different international agents appear proposing to get the whole property of the Greek state in order to alleviate the country from part of its debt or presenting themselves as the “builders” of a new Greek nation state, much in the same way they looted and destroyed the ex-Soviet Republics and Russia, during the years of “transition to nothing” and “shock without therapy”.

The forces which planned and are now executing the destruction of Greece, prefer probably an implosion to an explosion of the country. Especially the Germans seem to wait for this, and anyway they never understood the “rationality in irrationality” of revolts and revolutions and they probably think that Greeks will accept the decimation of their conditions of life passively, like it happened in Eastern Europe. We can’t exclude such a scenario, but it doesn’t seem plausible. Greeks have a completely different political tradition than Eastern Europeans. There is no communism to blame for everything in the Greek case. There is of course a massively corrupted political class and state elite. They were corrupt by themselves, but they were also in the payroll of many big European firms like Siemens, which, in exchange of the bribes given, they exploited for decades the Greek market, sometimes literally looting the Greek state and budget.

The rapid destruction of all social bonds and national ideas taking now place in Greece, as a result of the European and IMF program, is unleashing a terrible force, waiting to express itself. The Empire knows that. To the perspective of a social explosion in Greece, they would prefer to channel the energy unleashed to other directions. Except implosion or explosion, there are two other possible directions. One would be towards a “war” between Greeks and immigrants. 80-90% of the emigration flows to Europe try to use Greece as a transit gate to Europe, but they stay finally in Greece, decomposing all its social structures, that are already problematic. The second possibility is towards small “wars”, nationalism and fascism.

Mars meets Venus

Greece is not only the epicenter of the debt crisis. It is a fractal of all the possible crises with the potential of threatening Europe. Greece and Cyprus, unfortunately for their people, are located in one of the more important geostrategic points in the world, controlling the access of Russia to the “warm seas”, of France and Germany to the energy of the Middle East, of Israel to the western world. They are at the crossroads of the Middle Eastern “world of Mars”, the Slavic world, in temporary retreat and decline, and the European “world of Venus”. Cyprus seems to posses important energy reserves. If anywhere, it is in this region that can be combined the explosive dynamics of “geopolitical revisionism”, in action in the Middle East, especially during the last decade, and of the “market revisionism”, trying to reshape fundamentally and in its own profit the state of affairs established in Europe after the War.

For the time being the debt wars in Europe and the military conflicts in the Middle East follow separate, but equally explosive paths. What can happen if they combine?
Has the European Union any, even remote capacity, of handling at the same time its debt crisis and a geopolitical one, or is it risking to be destroyed before anybody understands what is happening? Look at the map of the region. What do you see? A situation of unprecedented instability after 1989-91. Five countries that cope with very different, but very deep crises (Syria, Libya, Egypt, Cyprus, Greece). And, between Cyprus and Syria, an unprecedented concentration of US, Israeli, Turkish forces, to which a Russian flotilla will be added by the end of November. Greek, British, French ships are also present.

The Republic of Cyprus, exerting its absolute right has begun, in cooperation with Israel and Noble Energy drilling research for gas in its Exclusive Economic Zone. Turkey did not like it at all and thus send to the region an important naval flotilla. The conflict risks to trigger a “reopening” of a vast array of Greek-Turkish differences. Israel, which wishes to find an opportunity for including Cyprus and Greece into a larger sphere of influence in the region, is proposing its own defense umbrella to Cyprus. Now, we have Israeli aviation confronting Turkish navy in the region. In November we will have Greek planes in common exercises with Israeli aviation. At the end of November, a Russian flotilla will be added. Objectively speaking, what we see is the mounting of a mechanism which can be used by various players with different possible, regional or world agendas, to trigger a “limited military conflict”, even by next month.

Greece was used by the “Empire of the Finance” to begin the attack against all Europe, to invite the IMF inside the European affairs and as an experimentation case for the most extreme neoliberal policies applied in Europe. It may also be used for the destruction of the EU and also, as an experimental field for the re-imposing of authoritarian regimes in Europe. The Greek nation, living in Greece and Cyprus is approaching the situation Poland was found in 1939, between Germany and Russia. Now Greeks risk to be torn apart geoeconomically, between Germany and the Markets, geopolitically between Israel and Turkey.

We can’t be sure what will happen and when. In the worse case scenario, a “limited military conflict” in Mediterranean can be used to:

Α. direct the enormous forces unleashed by the destruction of Greek society towards an external enemy, not towards Greek political elite and legitimize, thus, an authoritarian regime in Greece

B. incorporate more strongly Cyprus and Greece inside an upgraded Israeli sphere of influence, along with Bulgaria, Romania and other, bigger members of EU, especially if Greece is thrown out of the EU or if the EU is dissolved. Such events will completely annihilate any German or European strategic influence in South Eastern Europe and the Eastern Mediterranean and can constitute a geopolitical defeat of strategic proportions

C. there will be one more mechanism of “crisis provocation” inside the EU, but it will be controlled by no Europeans powers

Athens, 19.10.2011

Konstantakopouos.blogspot.com
Konstantakopoulosd@yahoo.gr
NOTES
1. The two most educated nations of the world, Germans and Israelis, have come out of the 2nd World War with a terrible trauma, that still keeps them hostage to their past and it’s now at risk to repeat itself in other ways. Regarding Germans, this is the result of a conscious effort by the victors of the War to make Germany incapable of re-becoming in any way the maker of its own history. Both nations are still incapable of really escaping the “dipole” of “victim or victor”. In a bigger scope, the fate of our civilization depends much upon the capacity of these two nations not to “negate”, but to escape their past, by becoming “normal” nations.

It is true that the Hitler regime has committed horrible mass crimes. But the unsaid implication of the dominating interpretation of the 20th century, that the Germans are inherently a bad nation, or that Jews, the victim of a terrible genocide, are a “unique” people, to whom special rights must be recognized, is the way not to overcome, but to repeat the legacy of the past in other ways. Only if the Germans and the Israelis find the courage to rethink their history in rational terms and stop considering themselves as “unique” or “special”, will they be able to really “metabolize” their history.

Germans were treated as the fundamentally “bad guys”, which did not “cure” them from domination or revenge tendencies. Such tendencies do not characterize Germans in particular, but practically the vast majority of all nations; they are characteristics of human, not just of German nature. By putting Germans in the position of the “eternal guilty”, the victors of the War pushed those tendencies deeper into the subconscious of this nation, from which they will, if they remain suppressed, always try to escape and express themselves, if they find a plausible pretext.

Human beings tend to repeat to others the behavior they have received as children from their own environment. What Germany is now doing to Greece is very much similar to what the victors of World War I have done to Germany, with the Versailles Treaty. What Israelis do to Palestinians is the symbolic reflection of what Nazis did to them. I remember been shocked reading once the word “Achtung” at the Israeli check point, crossing the line to the occupied territories, as I was travelling to Ramalla. There are no German speaking people travelling in the area.

It is impossible to underestimate the horrible nature of Hitler’s mass crimes. But we should admit that Germans were not alone in making the 20th century what it has been. Verdun has preceded and contributed to, if not provoked directly Dachau and Gulag, it was not the other way around. We can discuss for centuries the impact of Romanticism, Nietsche or Wagner on German History, but the historic truth is that without the Treaty of Versailles, there would be probably no Hitler. The crimes of the Hitler regime were absolutely horrible, but it is wrong to consider, as often implied, the German people responsible for all the evils and the crimes of the 20th century. The leveling of German cities at the end of the War was an equally horrible mass crime, serving not any military purpose, than the goal of destruction of the German nation as such. The annihilation of Nagasaki and Hiroshima was also a mass murder incident. The “over-guiltysation” of the Germans after the War had no other purpose than to hide the responsibilities of the other powers and to impede the German nation from re-becoming a sovereign country once more. This is why, the country which produced Heggel and Marx, Klausewitz and Haushofer, seems unable or unwilling even for a rudimentary thought in historical, strategic or geopolitical terms. This is also why, the German nationalism remains in such a primitive stage, not even realizing that it is used against German interests.

2. This phrase of Lloyd Blankfein is cited by Mark Roche, the correspondent of Le Monde in London and author of “The Bank”

 

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

Όχι στο «δημοψήφισμα» Παπανδρέου-Μέρκελ

του Γιώργου Καραμπελιά

Όπως έχει ήδη διαφανεί, χωρίς καμία αμφιβολία πλέον, η πρόταση δημοψηφίσματος του Παπανδρέου αποτέλεσε το colpo grosso που μηχανεύτηκε από κοινού με τους Γερμανούς –τουλάχιστον, χωρίς ακόμα να γνωρίζουμε εάν υπήρχε και εμπλοκή άλλων δυνάμεων. Colpo grosso για να αποφύγει την βέβαιη καταψήφιση της συμφωνίας, με τα νέα επαχθή μέτρα που περιλαμβάνει, ακόμα και από τον ίδιο τον λόχο των πασοκικών βουλευτών. Διότι ήταν βέβαιο ότι η κυβέρνηση είτε στην ψήφιση της συμφωνίας, είτε στον προϋπολογισμό, είτε με οποιαδήποτε άλλη ευκαιρία, θα κατέρρεε. Ακόμα και ο ίδιος ο Παπούλιας μετά τα τελευταία γεγονότα της 28^ης Οκτωβρίου, θα πιεζόταν αφόρητα να παραιτηθεί, προκαλώντας εκλογές. Το τέλος της κυβέρνησης ήταν ζήτημα εβδομάδων, στην καλύτερη γι’ αυτή περίπτωση.

Απέναντι σε αυτό το αδιέξοδο το πασοκικό βαθύ κράτος που συμπαρατάσσεται με τον ΓΑΠ δοκίμασε τον τελευταίο(;) εκβιασμό του – Καστανίδης, Παπουτσής, Ρέππας, Μπεγλίτης και όλη η συμμορία–, διότι γνωρίζει ότι οι εκλογές θα σήμαιναν το οριστικό τέλος του ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και συμπαρατάσσονται πίσω από τον κούϊσλινγκ σε μια τελευταία απόπειρα να σώσουν το τομάρι τους.

Έτσι λοιπόν, είτε θα τον ρίξουν όσοι τον στήριζαν –ΜΜΕ, «εκσυγχρονιστές», σημιτικοί, ή όσοι βουλευτές δεν αντέχουν την κατακραυγή του κόσμου– και αυτοί θα μπορούν να μιλήσουν για συνωμοσία και «αποστασία», και να βρουν την ευκαιρία να αποχωρήσουν ευσχήμως, είτε θα επιβιώσουν από την ψήφο εμπιστοσύνης και θα δοκιμάσουν να επιτύχουν τον μεγάλο τους εκβιασμό: Έχοντας μετατρέψει το δημοψήφισμα σε κριτήριο για την παραμονή ή όχι στην ευρωζώνη, και το ευρώ, να στριμώξουν τον ίδιο τον λαό που στη συντριπτική του πλειοψηφία –70-80%– είναι υπέρ της παραμονής στην ευρωζώνη.

Με μια τέτοια κίνηση θα οδηγήσουν σε ακόμα πιο δύσκολη θέση την αντιπολίτευση –κατ’ εξοχήν τη Νέα Δημοκρατία–, που θα βρεθεί μπροστά σε ένα τεράστιο δίλημμα και θα κινδυνεύσει, είτε να απολέσει τη λαϊκή της βάση, συρόμενη σε ένα ‘ναι’ στο δημοψήφισμα της πιο μισητής κυβέρνησης της μεταπολίτευσης, είτε να διασπαστεί! Ανάλογα προβλήματα θα έχει και η ευρωπαϊστική Αριστερά, κατ’ εξοχήν ο Κουβέλης αλλά και εν μέρει ο Συνασπισμός. Γι αυτό και παίζουν τα ρέστα τους με αυτό το colpo grosso:

Αν παρ’ ελπίδα κατορθώσουν να φθάσουν σε δημοψήφισμα και υπερψηφιστεί το Ναι, θα έχουν θριαμβεύσει απέναντι σε ολόκληρο το λαό και την αντιπολίτευση. Στην πολύ πιθανότερη περίπτωση που δεν κατορθώσουν να συγκεντρώσουν τους 151 ψήφους για την προσφυγή στο δημοψήφισμα ή υπερψηφιστεί το Όχι, τότε θα μπορούν και πάλι να νίπτουν τας χείρας τους και θα φορτώνουν την ευθύνη για τις οποιεσδήποτε συνέπειες στους αντιπάλους τους και τον ίδιο τον λαό.

Πρόκειται για μια σατανική κίνηση των ανδρεικέλων που «κυβερνούν» σε συμπαιγνία με τους εντολείς τους.

Το ότι αυτή η κίνηση πραγματοποιήθηκε σε άμεση συμφωνία με τους Γερμανούς –τουλάχιστον– καταδεικνύεται. από μια πλειάδα στοιχείων. Εξ αρχής φάνηκε πολύ παράδοξη η χλιαρή αντίδραση της Μέρκελ και των γερμανικών ΜΜΕ· των ίδιων που κάτω από άλλες συνθήκες και για πολύ μικρότερα θέματα κατακεραύνωναν και συκοφαντούσαν τους Έλληνες. Πρώτο τοποθετήθηκε το Σπήγκελ, η ναυαρχίδα του γερμανικού τύπου που έγραφε την 1^η Νοεμβρίου υπό τον τίτλο «Μπράβο κύριε Παπανδρέου!».

«Η Ευρώπη σάστισε. Ο Έλληνας πρωθυπουργός θέλει ο λαός να αποφασίσει για τη σωτηρία της χώρας. Ο Παπανδρέου ποντάρει σε ένα και μοναδικό χαρτί. Η απόφασή του είναι σωστή» γράφει σε πρωτοσέλιδο άρθρο και εξηγεί το γιατί:

«Ο κίνδυνος να πουν οι Έλληνες ‘όχι´ στις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής υπάρχει παρ’ όλα αυτά η απόφαση είναι ορθή για τρεις λόγους.

α) Ο πρωθυπουργός χρειάζεται νωπή λαϊκή εντολή. Εξελέγη πριν την κορύφωση της κρίσης. Η πολιτική που ακολουθεί απαιτεί δύσκολες αποφάσεις. Σε καμία αναπτυγμένη χώρα δεν έχουν επιβληθεί τόσο σκληρά μέτρα περικοπών και λιτότητας.
β) Η αντιπολίτευση κωλυσιεργεί. Μετά από ενάμιση χρόνο δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει ότι η χώρα δεν έχει ανάγκη από μικροπολιτικά παιχνίδια. Μέσω του δημοψηφίσματος υπάρχει η ελπίδα ότι η αντιπολίτευση θα λάβει σαφώς θέση για το πως βλέπει το μέλλον της χώρας και…

γ) Η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη της κρίσης. Σχεδόν όλοι οι πολίτες είναι θύματα της οικονομικής πολιτικής, πολλοί δεν συνειδητοποιούν τι συμβαίνει γύρω τους και καταφεύγουν στην απεργία. Σε περίπτωση που η πλειοψηφία των πολιτών ταχθεί υπέρ του δρόμου που χαράσσει η κυβέρνηση ίσως η χώρα εξέλθει μια ώρα αρχύτερα από την κρίση. Ως συνέπεια οι απεργιακές κινητοποιήσεις θα έχαναν οποιαδήποτε νομιμοποίησή τους.»

Ανάλογη στάση κράτησε και ηη γερμανική έκδοση των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς που χαρακτηρίζουν την κίνηση «τρελή αλλά σωστή» και υποστηρίζουν πως «εάν ο Παπανδρέου καταφέρει να πείσει με επιχειρήματα τους Έλληνες, το στήριγμα της ευρωδιάσωσης θα είναι πολύ πιο σταθερό από ό,το σήμερα».  Την ίδια στιγμή η λυσσαλέα ανθελληνική «Μπιλντ Τσάϊτουνγκ», διαβεβαίωνε πως η έκτη δόση θα δοθεί κανονικά!

Και αν έμενε καμιά αμφιβολία σε κάποιον, ανέλαβε  να την διασκεδάσει ο…  Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που διαπίστωσε ότι «η Ελλάδα έχει συναίσθηση των ευθυνών της και ότι θα συμμορφωθεί με τις αποφάσεις οι οποίες ελήφθησαν από κοινού και ομοφώνως», σε συνέντευξή του στην γερμανική εφημερίδα Hamburger Abendblatt στις 2 Νοεμβρίου [Όλα τα αποσπάσματα από την ηλεκτρονική σελίδα in.gr.]

Οι Γερμανοί υπολογίζουν ότι σε κάθε περίπτωση θα βγουν κερδισμένοι. Είτε οι Έλληνες θα αποδεχτούν μοιρολατρικά την υποταγή τους στην γερμανική τάξη του Δ΄ Ράϊχ, που αναδύεται στην Ευρώπη, είτε, αν συνεχίσουν να παρουσιάζουν αντιστασιακά αντανακλαστικά και απορρίψουν το ψευδο-δημοψήφισμα, όπως είναι το πιθανότερο,  να μπορούν πιο εύκολα να ολοκληρώσουν  το σχέδιο που ακολουθούν από την αρχή της κρίσης, δηλαδή την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την ΕΕ.

Να αποδεχτούμε την πρόκληση Παπανδρέου;

Απέναντι σε αυτή τη νέα πραξικοπηματική κίνηση του ΓΑΠ, υπάρχουν και ορισμένοι, είτε ευήθεις, είτε μικροκομματάρχες, είτε ίσως και βαλτοί, που θέλουν να απαντήσουμε θετικά στην πρόκληση του Ππανδρεόυ και των Γερμανών εντολέων του, και να συμμετάσχουμε στο «δημοψήφισμα» – παγίδα. Και επειδή η πλειοδοσία σε «επαναστατική» φρασεολογία είναι μόνιμο χαρακτηριστικό ενός χώρου που δεν έχει στην ουσία συνειδητοποιήσει τη φύση και τα διακυβεύματα της κρίσης μπορεί να συμπαρασύρει και ένα μέρος ειλικρινών αλλά άσχετων ανθρώπων. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να υπενθυμίσουμε ορισμένα πράγματα:

Α. Στην κρίση αυτή δεν διακινδυνεύουμε μόνο την οικονομική μας ευημερία και ισορροπία, δεν διακινδυνεύουμε μόνο να πτωχεύσουμε, αλλά και να μεταβληθούμε σε μια χώρα ανίσχυρη να αντιμετωπίσει τις πολλαπλές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε. Προκλήσεις στο πεδίο της εθνικής συνοχής – μεταναστευτικό, έξοδος και μετανάστευση Ελλήνων, δημογραφικό, απομάκρυνση περιφερειών, και ιδιαίτερα των περισσότερο ευαίσθητων·  προκλήσεις στο πεδίο των εθνικών θεμάτων μας – Σκόπια, Κύπρος, τουρκικός επεκτατισμός και νέο-οθωμανισμός.  Η πτώχευση της Ελλάδας και η έξοδος της από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, υπό τις σημερινές συνθήκες, εκτός από την οικονομική καταστροφή θα είχε καταιγιστικές συνέπειες για τα εθνικά μας θέματα, θα άνοιγε την όρεξη σε όλους τους καραδοκούντες αντιπάλους και άσπονδους φίλους μας. Ας αναλογιστούμε μόνο ότι θα ολοκλήρωνε την απομάκρυνση της Ελλάδας από την Κύπρο, για να κατανοήσουμε το μέγεθος της ανευθυνότητας τέτοιων αντιλήψεων.

Β. Η δυνατότητα μιας διαφορετικής οικονομικής πολιτικής, που θα οδηγούσε μεσοπρόθεσμα ακόμα και σε έξοδο από το ευρώ, χωρίς καταστροφικές οικονομικές και γεωπολιτικές συνέπειες θα προϋπόθετε:

μια ελληνική οικονομία που να στέκεται στα πόδια της παραγωγικά·

μια κοινωνία σε εγρήγορση που να έχει αποτινάξει την αποβλάκωση που έχουν επιβάλει οι κυρίαρχες ελίτ·

ένα πολιτικό σύστημα που θα έχει επανεθνικοποιηθεί σε βάθος, και θα μπορεί να προσφέρει εναλλακτικές δυνάμεις ικανές να οδηγήσουν τον ελληνικό λαό σε μια νέα πορεία.

Σήμερα σε μια στιγμή έσχατης και καθολικής κρίσης ελιτ, κομμάτων και ηγεσιών, χωρίς ακόμα να υπάρχουν συγκροτημένες εναλλακτικές δυνάμεις, οι προτάσεις για ηρωικές εξόδους, εκτός από γελοίες είναι και επικίνδυνες διότι ρίχνουν νερό στο μύλο των χειρότερων αντιπάλων μας.

Γ. Στην Ελλάδα, την πιο «δύσκολη» χώρα του κόσμου, η στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης πρέπει να είναι υπεύθυνη και σοβαρή, ώστε να μπορεί να είναι αυθεντικά ανατρεπτική και επαναστατική. Όταν ο ΓΑΠ και η συμμορία του προσπάθησαν να αλυσοδέσουν τον ελληνικό λαό στο ΔΝΤ και το μνημόνιο, ίσως υπήρξαμε από τους πρώτους που διακηρύξαν την ανάγκη να επιβάλουμε ένα δημοψήφισμα για το εάν ο ελληνικός λαός αποδέχεται το μνημόνιο. Και συνεχίσαμε να επιμένουμε σε αυτή μας την άποψη, παρόλο που οι περισσότερες αντιμνημονιακές δυνάμεις, είτε από ανεπάρκεια είτε από μικροκομματικούς υπολογισμούς, αρνούνταν να θέσουν αυτό το ζήτημα μετ’ επιτάσεως και αποφασιστικά. Είχαμε τονίσει μάλιστα ότι κινδυνεύουμε κάποια στιγμή να απολέσουμε αυτό το όπλο του δημοψηφίσματος και αυτό να μεταβληθεί σε όπλο στα χέρια των αντίπαλων του λαού, δηλαδή του ΓΑΠ.

Δ. Σήμερα συνέβη ακριβώς αυτό που φοβόμασταν. Σε μία στιγμή που το αίτημα να εκδιωχθεί η κυβέρνηση των δωσιλόγων γίνεται καθολικό, έχει οδηγήσει σε δημοσκοπικκή κατάρρευση το ΠΑΣΟΚ και σε συρρίκνωση –στα πρόθυρα της ανατροπής του– της κοινοβουλευτικής του πλειοψηφίας, ο Παπανδρέου προωθεί το τέχνασμα του δημοψηφίσματος, για να αποφύγει την αναπόφευκτη πτώση του. Και επειδή το δημοψήφισμα θα πραγματοποιηθεί με τους όρους του, δηλαδή με διλληματικό τρόπο, όχι πάνω στην αποδοχή ή όχι του «Μνημονίου», του ΔΝΤ, της τρόικας, αλλά γύρω από το ζήτημα, «ευρώ ή όχι», ή κάτι παραπλήσιο,  αποτελεί την υπέρτατη παγίδα. Διότι θα τρομοκρατήσει τον λαό, πως το ΟΧΙ θα σημάνει και αποδοχή της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, την οποία αρνείται στη συντριπτική του πλειοψηφία ο λαός.

Ε. Ανάμεσα σε εκείνους που σήμερα μας προτείνουν να αποδεχτούμε την πρόταση του ΓΑΠ, –σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και των αντιμνημονιακών πολιτικών δυνάμεων–  είναι και ορισμένοι που ακολουθούν τη λογική του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Πράγματι τα προηγούμενα δύο χρόνια αναπτύχτηκε από ορισμένους που παριστάνουν τους οικονομολόγους και από ελάχιστους άλλους δημοσιολογούντες ή πολιτικούς, μια λογική που πατώντας πάνω στην απελπισία του κόσμου που καταστρεφόταν, ή οδηγούνταν στην ανεργία, πρόβαλε την «επιστροφή στη δραχμή», ως πανάκεια για να  λυθεί το οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Και οι κήρυκες αυτής της ανοησίας όχι απλώς απόκρυπταν τις γεωπολιτικές συνέπειας μιας τέτοιας επιλογής, αλλά και τις οικονομικές: Σε μια τέτοια περίπτωση η ελληνική οικονομία θα γνωρίσει μια σαρωτική υποτίμηση του νομίσματος, θα συρρικνωθούν και οι λίγες καταθέσεις που έχουν απομείνει στους Έλληνες και θα παρουσιαστεί μεγάλη έλλειψη σε είδη πρώτης ανάγκης, καύσιμα κ.λπ. Στο πολιτικό επίπεδο, εξ αιτίας της έλλειψης πολιτικών δυνάμεων, ικανών να απαντήσουν σε μια τέτοια σαρωτική κρίση από μια προοδευτική σκοπιά, θα αναβαθμιστούν ακριβώς οι πολιτικοί που μας οδήγησαν στο… μνημόνιο και θα επιβάλουν σκληρές αντιδραστικές λύσεις, με τη συναίνεση μάλιστα και ενός  μέρους του πληθυσμού.

Οι Έλληνες κατάλαβαν σταδιακά, μέσα από την εξέλιξη της κρίσης, ότι οι μόνοι που συστηματικά μας οδηγούν στη δραχμή είναι οι Γερμανοί, διότι θεωρούν ότι οι Έλληνες είναι απείθαρχοι και θα χαλάσουν τη σούπα της γερμανικής Ευρώπης. Γι’ αυτό και ακολουθούν μια συστηματική πολιτική ώστε να πάψει η πιθανή πτώχευση της Ελλάδας να απειλεί την ευρωζώνη και τότε, αν δεν υποταχθούμε, να ολοκληρώσουν το έργο τους,. Εξ ου και η συμπαράταξή τους με τον ΓΑΠ στη συνωμοσία του «δημοψηφίσματος».

Ω του θαύματος λοιπόν, ορισμένοι από όσους υποστήριζαν την επιστροφή στη δραχμή ως «επαναστατικό μέτρο», αντί να αναθεωρήσουν την άποψη τους μπροστά στην υιοθέτηση του από τους αντιπάλους μας, φθάνουν στις έσχατες συνέπειες της λογικής τους. Προτείνουν την αποδοχή του διλλήματος που θέτει το ψευδο-δημοψήφισμα του ΓΑΠ και του Σόϊμπλε, ελπίζοντας πως το όχι του ελληνικού λαού θα μας οδηγήσει… στη δραχμή! Επανάσταση μέσω Μερκελ! Αυτός είναι ο κατήφορος μιας άποψης που για καιρό την αντιμετωπίζαμε ως απλή αστειότητα στα πλαίσια του αντιμνημονιακού κινήματος αλλά σήμερα μεταβάλλεται σε επικίνδυνη αστειότητα, διότι οδηγεί στη συμπαράταξη αντιμνημονιακών δυνάμεων με τους  αντιπάλους μας.

Να ανατραπεί τώρα η κυβέρνηση

Άμεσα λοιπόν πρέπει να πολλαπλασιάσουμε τις κινητοποιήσεις και τη δραστηριότητά μας, με έναν και μοναδικό στόχο, να φύγει εδώ και τώρα η κυβέρνηση των δωσιλόγων, να γίνουν εκλογές και να στρέψουμε, με όσες δυνάμεις διαθέτουμε, την συνολική κατεύθυνση της χώρας και των πολιτικών κομμάτων σε μια αντιμνημονιακή κατεύθυνση. Η πάλη για να πέσει η κυβέρνηση περνάει υποχρεωτικά από την άρνηση του δημοψηφίσματος του ΓΑΠ. Είναι κωμικοτραγικό, ενώ πολλαπλασιάζονται οι φωνές μέσα στο ΠΑΣΟΚ που αρνούνται να δεχτούν την λογική του δημοψηφίσματος, ως διχαστική, –φωνές που οι λαϊκές κινητοποιήσεις θα πρέπει να πολλαπλασιάσουν–, την ίδια στιγμή να εμφανίζονται δήθεν αντιμνημονιακές δυνάμεις που να υποστηρίζουν το δημοψήφισμα του… ΓΑΠ! Χωρίς να ενδιαφέρονται εάν θα διχάσουν τον ελληνικό λαό, αρκεί να υποδειχτεί πως είχαν δίκηο στο τραγικό λάθος τους!

Για να επανέλθουμε όμως στα σοβαρά ζητήματα, στο βαθμό που οδηγήσουμε το ταχύτερο δυνατό στο περιθώριο της ιστορίας τη συμμορία ΠΑΣΟΚ, τότε ακόμα και εάν οι Γερμανοί μας οδηγήσουν εκτός ευρώ, –πράγμα που δεν πρέπει να αποκλείεται–, θα έχουμε καλύτερες διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες για να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια κρίση, θα μπορούμε να συγκροτήσουμε συμμαχίες και να αντισταθούμε. Πρέπει να είμαστε  οργανικό στοιχείο μιας πάλης ενάντια στη δικτατορία μιας γερμανικής νεοφιλελεύθερης Ευρώπης και ενός γερμανοκρατούμενου ευρώ. Εάν δοθεί ένας αγώνας μαζί με άλλους λαούς και άλλες δυνάμεις στην ίδια την Ευρώπη πρέπει να είμαστε παρόντες, και όχι να κάνουμε τη χάρη των Γερμανών που θέλουν να σαλαμοποιήσουν τη Νότια Ευρώπη, αποκόπτοντας πρώτα το ελληνικό τμήμα της, για να μπορούν πιο εύκολα στη συνέχεια να υποτάξουν τους υπολοίπους. Μη ξεχνώντας ποτέ πως έχουμε ανάγκη για συμμαχίες και σε άλλα πεδία, που αφορούν στα εθνικά μας θέματα και ότι πρέπει επί τέλους να ενεργοποιήσουμε και το όπλο της διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων. Στο δε εσωτερικό, θα έχει αναδυθεί ένας συσχετισμός δυνάμεων ευνοϊκότερος για αλλαγές, όταν θα έχει φύγει από τη μέση η υποθήκη του μνημονιακού ΠΑΣΟΚ.

Βήμα πρώτον λοιπόν, να αποκρούσουμε το ψευδοδημοψήφισμα, να γκρεμίσουμε τους εντολοδόχους του Ράϊχ. Τα υπόλοιπα έπονται.

2 Νοεμβρίου 2011

Υ.Γ Στην απίθανη περίπτωση που το απομονωμένο ανδρείκελο κατορθώσει να επιβιώσει και να φθάσει σε δημοψήφισμα υπάρχουν δύο δυνατές επιλογές. Είτε η Αποχή από το δημοψήφισμα, μαζική, πάνδημη, που θα λάβει χαρακτήρα μαζικής κινητοποίησης, είτε το Όχι εάν κρίνουμε ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Ωστόσο η συζήτηση για κάτι τέτοιο, δεν είναι απλώς πρόωρη, αλλά και αποπροσανατολιστική, διότι μας βάζει στην λογική του ΓΑΠ. Σήμερα πρέπει να κινούμαστε για την αποτροπή της διενέργειάς του και τίποτε άλλο. Το ψευδο -δημοψήφισμα δεν πρέπει να γίνει και δεν θα γίνει. Αυτό πρέπει να είναι το σύνθημά μας.

http://ardin-rixi.gr/2011/11/02/%cf%8c%cf%87%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%bf-%c2%ab%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%bf%cf%88%ce%ae%cf%86%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%b1%c2%bb-%cf%80%ce%b1%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b4%cf%81%ce%ad%ce%bf%cf%85-%ce%bc%ce%ad%cf%81/

«το Ζήτημα του Πατριωτισμού» του Μ. Μελετόπουλου

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

 Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου «το Ζήτημα του Πατριωτισμού» του Μελέτη Μελετόπουλου και στην συζήτηση που θα ακολουθήσει, την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου, στις 7.30 το απόγευμα, στην αίθουσα του πολιτιστικού κέντρου του Ι.Ν. Φανερωμένης στον Χολαργό.

 Συμμετέχουν οι :

Μελέτης Μελετόπουλος,  δρ Οικονομικών – Κοινωνικών Επιστημών και Ιστορίας – συγγραφέας,

Σπύρος Κουτρούλης, οικονομολόγος – συγγραφέας.

Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο 210-6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

Στο νέο του βιβλίο, ο Μελέτης Μελετόπουλος αποδομεί με επιστημονικά επιχειρήματα τον εθνομηδενισμό, τις θεωρίες της «εθνογένεσης» και την προσπάθεια διαστρέβλωσης της Ελληνικής ιστορίας, αποδεικνύοντας ότι πίσω τους κρύβονται οι ιδεοληψίες και τα στερεότυπα της λεγόμενης «προοδευτικής» διανόησης. Αναφέρει δε συγκεκριμένα παραδείγματα πανεπιστημιακών καθηγητών, δημοσιογράφων, κριτικών κλπ., στους οποίους απαντά με ισχυρή τεκμηρίωση, επιστημονική αυστηρότητα και παραπέμποντας διαρκώς στις πηγές και σε διεθνή βιβλιογραφία.

    Στην συνέχεια αναλύει την προσπάθεια κατασκευής ανύπαρκτων μειονοτήτων, όπως και ανυπόστατου αντισημιτισμού στην ελληνική κοινωνία,και απομυθοποιεί το ιδεολόγημα της «πολυπολιτισμικότητας».Επίσης ασχολείται με την επιχείρηση ωραιοποίησης της Τουρκοκρατίας από ορισμένους πανεπιστημιακούς, η οποία καταλήγει αναπόφευκτα στην άμβλυνση των αμυντικών αντανακλαστικών έναντι του τουρκικού επεκτατισμού.

    Σημαντικό μέρος της μελέτης καταλαμβάνει μία ολοκληρωμένη, βασισμένη σε διεθνή βιβλιογραφία κριτική του Σχεδίου Ανάν, καθώς και μία αναλυτική τεκμηριωμένη αναφορά στο πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων.

    Στο κεφάλαιο για την σκληρή πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, παρουσιάζεται η μακροϊστορική φύση της χιλιετούς ελληνοτουρκικής διαμάχης, καταρρίπτονται με επιχειρήματα οι ψευδαισθήσεις για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και τις γεωπολιτικές και δημογραφικές της συνέπειες, ενώ παρουσιάζεται το χρονικό των παραβιάσεων της Συνθήκης της Λωζάννης από την υπογραφή της το 1923 μέχρι σήμερα. Επίσης παρουσιάζεται αναλυτικά η ιστορία των τουρκικών διεκδικήσεων και σχεδιασμών στην Δυτική Θράκη και η σχετική τουρκική προπαγάνδα στο διαδίκτυο, καθώς και το πρωτοφανές για ευρωπαϊκό κράτος μεσαιωνικό καθεστώς της μουφτείας. Τέλος, παρουσιάζεται η περίφημη θεωρία του Παναγιώτη Κονδύλη για το σενάριο ελληνοτουρκικής σύγκρουσης. Ο συγγραφέας, στο κεφάλαιο με τίτλο «Η σοφία της αδιαλλαξίας»,καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μόνον η απόφαση για εθνική αντίσταση μέχρις εσχάτων μπορεί να αποτρέψει τυχοδιωκτικούς επεκτατισμούς εις βάρος μας και να εξασφαλίσει την εθνική μας ακεραιότητα και ασφάλεια.

    Αλλά ο συγγραφέας δεν προσχωρεί στην λογική των λεγομένων «υπερπατριωτών»,στους οποίους καταλογίζει επαρχιωτικό εθνικισμό, τριτοκοσμικές αντιλήψεις, φοβίες και ανασφάλειες, αθεράπευτες αντιφάσεις, άγνοια του διεθνούς περιβάλλοντος και τυχοδιωκτικές πρωτοβουλίες στα εθνικά θέματα.

    Τελικώς, μεταξύ εθνομηδενισμών και εθνικιστών, εξαίρεται από τον συγγραφέα το υγιές πατριωτικό αίσθημα  της σιωπηρής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, όπως αυτό εξάγεται από έγκυρες δημοσκοπήσεις της κοινής γνώμης, οι οποίες αναλύονται στο βιβλίο.

    Στο τελικό κεφάλαιο αναδεικνύεται η ακατάλυτη σχέση μεταξύ Πατριωτισμού και Δημοκρατίας, που ανάγεται στον όρκο των αρχαίων Αθηναίων εφήβων. Η μελέτη ολοκληρώνεται με μία ανάλυση της έννοιας της εθνικής συνείδησης.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ:

Ο Μελέτης Μελετόπουλος διδάκτωρ Οικονομικών – Κοινωνικών Επιστημών και Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών έχει πλούσια διδακτική εμπειρία και έχει διατελέσει διευθυντής της Νέας Κοινωνιολογίας, εκτός των άλλων δραστηριοτήτων του.

Άλλα βιβλία που έχει εκδώσει:

1. Ιδεολογία του Δεξιού Κράτους, εκδ. Παπαζήση, 1993.
2. Η Βασιλεία στη νεώτερη ελληνική ιστορία, εκδ. Νέα Σύνορα-Λιβάνης, πρόλογος Δ. Τσάτσου, 1994, β΄ έκδ. 1994, γ΄ έκδ. 1995.
3. Πολιτική Κοινωνιολογία: εισαγωγικά μαθήματα, εκδ. Παπαζήση, 1995 β΄ έκδ. 2001.
4. Η Δικτατορία των Συνταγματαρχών: κοινωνία, Οικονομία, Ιδεολογία, εκδ. Παπαζήση, 1996, γ΄ έκδ. 2008.
5. Νίκος Πουλαντζάς: κριτικό δοκίμιο για έναν κορυφαίο μαρξιστή, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 1999, β΄ έκδ. 2001.

Αναφορές και παραπομπές στα έργα μου υπάρχουν μεταξύ άλλων στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών και στο σχολικό εγχειρίδιο της Β΄ Λυκείου για το Δίκαιο και τους Πολιτικούς Θεσμούς. Βιβλία μου χρησιμοποιούνται ως διδακτικά εγχειρίδια σε ανώτατες σχολές.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ: M. Telo κ.ά., Μετά τον Κομμουνισμό, εκδ Παπαζήση, 1997, J. Ziegler, Οι άρχοντες του εγκλήματος, εκδ. Παπαζήση, 2001·, J. Ziegler, Η Ελβετία ο χρυσός οι νεκροί, εκδ. Παπαζήση, 2007.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΕΣ: επιστημονική επιμέλεια της επανέκδοσης της Ιστορίας του Ευρωπαϊκού Πνεύματος του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, Άπαντα Κοινωνιολογικά του ιδίου, 5 τόμοι, εκδ. Γιαλλελή κ.ά.

ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΞΕΝΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

THE EVOLUTION OF SOCIOLOGY IN MODERN GREECE,ανακοίνωση στο 16^ο παγκόσμιο συνέδριο της Διεθνούς Κοινωνιολογικής Εταιρείας, στο DURBAN,23-29 Ιουλίου 2006,που δημοσιεύθηκε στα επίσημα πρακτικά του συνεδρίου(υπάρχουν σε ηλεκτρονική μορφή).

GEORGES CONTOGEORGIS,LE PHENOMENE AUTORITAIRE-ESSAI DʼINTERPRETATION,(Το αυταρχικό φαινόμενο,εκδόσεις Παπαζήση,Αθήνα 2003,171 σελίδες),βιβλιοκριτική που δημοσιεύθηκε στην επιστημονική επιθεώρηση POLE-SUD,REVUE DE SCIENCE POLITIQUE DE LʼEUROPE MERIDIONALE,no 28-2008/1,έγκυρο περιοδικό πολιτικών επιστημών που εκδίδει το Πανεπιστήμιο του MONPELLIER.   ASPECTS DE LʼHISTOIRE DE LA SOCIOLOGIE EN GRECE,επιστημονικό περιοδικό SOCIOLOGIES,Οκτώβριος 2008.

ΧΑΡΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΧΟΛΑΡΓΟΥ ΣΤΟΝ Ι.Ν.ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ

ΧΑΡΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε΄ΣΤΑΣΗ ΧΟΛΑΡΓΟΥ ΣΤΟΝ Ι.Ν.ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ

Κάποιο λάκκο έχει…το δημοψήφισμα!

Όλη η ιστορία για το δημοψήφισμα ήταν μία πολιτική μπλόφα και φυσικά δεν την εμπνεύστηκε ο ΓΑΠ, απλώς ακολούθησε τον σχεδιασμό ενός από τους αφεντάδες του, στην περίπτωση αυτή την Μέρκελ και όσων συμφερόντων αυτή εκπροσωπεί.  

Στόχος δεν ήταν η χειραγώγηση του λαού,  αλλά των βουλευτών του Πασοκ και της αντιπολίτευσης κυρίως, στην με κάθε τρόπο εφαρμογής της σύμβασης, μεταφέροντας στις πλάτες τους την ευθύνη μιας ολοκληρωτικής εθνικής καταστροφής σε αντίθετη περίπτωση.

 Ήταν λάθος του να παραβλέψει τα συμφέροντα του ντόπιου κατεστημένου, οι οποίοι ανησυχούν έντονα από τις επιλογές του και σταδιακά απέσυραν την στήριξη που του παρείχαν (ΜΜΕ, τράπεζες κ.α.), με συνέπεια να τρίζει η καρέκλα του και να αρχίσει ο διαγκωνισμός για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ (βλέπε δηλώσεις Βενιζέλου, Λομβέρδου σήμερα το πρωί) ή οι ανεξαρτητοποιήσεις κυρίως γυναικών βουλευτών.

 Είμαι σίγουρος, πως οι ευρωπαίοι όσο χαμηλού πολιτικού αναστήματος ηγέτες και αν είναι, γνωρίζουν πώς να διαφυλάξουν τα οικονομικά συμφέροντα τους, από το ενδεχόμενο της ελληνικής χρεοκοπίας και πως το κόστος είναι δυσανάλογα μεγαλύτερο του συνολικού χρέους της, λόγω και των CDS, με απρόβλεπτες συνέπειες για το ευρώ και την ΕΕ.

 Άρα δεν θέλουν μία Ελλάδα έξω από το ευρώ, η οποία θα είναι παράγοντας αποσταθεροποίησης για τα συμφέροντα τους στην περιοχή και ευάλωτη σε εξωευρωπαϊκές ή εξωαμερικάνικες επιρροές. Θέλουν μία χώρα προσκυνημένη, γονατισμένη, με εξαθλιωμένο τον λαό της και απόλυτα ελεγχόμενο το πολιτικό προσωπικό λόγω των άμεσων ή έμμεσων εμπλοκών τους με σκάνδαλα (siemens, βατοπεδι, ολυμπιάδα, και άλλα).

 Θέλουν την Ελλάδα μέσα στο ευρώ για να ελέγχουν καλύτερα τις δημόσιες επιχειρήσεις ή επενδύσεις που έχουν ζητήσει ως εγγύηση στην δανειακή σύμβαση του μνημονίου και φυσικά να επανακάμψουν γεωπολιτικά οι Γερμανοί στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο.

 Θεωρώ πως η τελευταία συμφωνία με την ΕΕ θα εφαρμοστεί με τον ένα ή άλλο τρόπο, από μία σειρά νέων κυβερνήσεων, από τα υπάρχοντα κόμματα, στην απέλπιδα προσπάθεια να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Για αυτό τον λόγο πρέπει να θέσουμε συγκεκριμένους και εφικτούς όρους, σε όσους διεκδικήσουν την ψήφο ή την συνεργασία μας!

 Παράδειγμα τα 3 παρακάτω σημεία είναι αποδεκτά από το σύνολο των ελλήνων και υπό προϋποθέσεις θα λειτουργούσε ως σημείο αναφοράς και συνεργασίας με άλλους φορείς:

• το αίτημα της επιστροφής του κατοχικού δανείου και των λοιπών γερμανικών οφειλών και η λογιστική εγγραφή τους στον προϋπολογισμό, πρέπει γραφτεί σε όλων των πολιτικών σχηματισμών τα προγράμματα.
• Η ανακήρυξη της ΑΟΖ και
• Η δυνατότητα διενέργειας δημοψηφισμάτων με συγκεκριμένο αριθμό υπογραφών πολιτών και δεσμευτικό  αποτέλεσμα είναι στρατηγική επιλογή σε αυτή την συγκυρία.

Φυσικά πρέπει να απαιτήσουμε την παραίτηση του Γ.Α.Π. και να του θέσουμε εμείς πλέον το δίλλημα 

 ΕΞΟΡΙΑ ή ΕΙΔΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ  

Δ.Π.

Ο «λεχρίτης» και η μούτζα του λεβέντη Έλληνα μαθητή

 

Ο «λεχρίτης» είναι μια μύγα που γεννά τα αυγά της εκεί που βράζει ο μούστος , εκεί  που ζυμώνεται ο χυμός του σταφυλιού  και  σιγά – σιγά μετατρέπεται σε κρασί.Είναι  δηλαδή το έντομο  που ζεί και υπάρχει  απο το και για το …μαγάρισμα.

Ως «λεχρίτης» λοιπόν ο Πρετεντέρης, είδε, «μύρισε», ανακάλυψε, που βράζει ο «μούστος» , που ζυμώνεται η πατριωτική συνείδηση, που δηλαδή υπάρχει κίνδυνος να βγεί «καλό κρασί» και έτρεξε αμέσως να μαγαρίσει τον τόπο,τους ανθρώπους. 

Ο στόχος του αυτή τη φορά ήταν ένας μαθητής.

Ένας μαθητής που τόλμησε να εκφράσει στιγμιαία με ευθύ και ειρηνικό τρόπο, αλλά και με λεβεντιά,τα αισθήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων.

Η «μούτζα» του μαθητή ήταν το νέο «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού, πράγμα που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, ούτε απο το καθεστώς, ούτε ασφαλώς απο όσα παράσιτα ζούν και τρέφονται απο την κοπριά του.

Ο Πρετεντέρης όπως και όλη αυτή η γενιά των μεταλλαγμένων αυλοκολάκων και συμπλεγματικών εργολάβων της παρακμής,δούλεψαν σαν πιστά σκυλιά τόσα χρόνια έχοντας μια και μόνο αποστολή: να μαγαρίσουν τα πάντα και να αλλοιώσουν την σκέψη και την συνείδηση του Έλληνα,πράγμα που φυσικά ήταν και είναι απαραίτητο για την επιβίωση ενός συστήματος  εξ αντικειμένου μολυσματικού  και λαοκτόνου. 

Ένας Έλληνας με κολοβωμένη και αλλοιωμένη συνείδηση, είναι για το σύστημα κάτι πολύ παραπάνω απο «χρήσιμος ηλίθιος», είναι το απαραίτητο λίπασμα ,η πηγή ενέργειας, η αναγκαία «πρωτεϊνη» που τρέφει και συντηρεί το νευρικό σύστημα μιας εκ γεννετής άρρωστης εξουσίας.

Η εργολαβία του Πρετεντέρη αλλά και κάθε άλλου νάνου της μισθωμένης «δημοσιογραφίας» που παριστάνει τον ψηλό πατώντας πάνω στην κοπριά του,βασίζεται  στην ανατροπή της αλήθειας,των αξιών, της ελεύθερης σκέψης.Κατεδαφίζει κάθε τι που είναι ή δυνητικά μπορεί να γίνει εμπόδιο στην εξάπλωση της πνευματικής λέπρας, δηλαδή της κοσμοαντίληψης της «Νέας Εποχής»  στη βάση της οποίας κτίζεται σήμερα η παγκόσμια αυτοκρατορία της «νεώτερης Νέας Τάξης Πραγμάτων». 

Δείτε τί είδους  Έλληνας πολίτης είναι ο μαθητής  που  εξόργισε  το καθεστώς και φυσικά τον Πρετεντέρη:

 

Λάρισα:Εργαζόμενος με 15 αδέρφια 

ο μαθητής που μούντζωσε τους επισήμους!

Τα πρωινά δουλεύει σε συνεργείο ελαιοχρωματισμού… Το όνομά του είναι Αχιλλέας. Ο παραστάτης του 3ου ΕΠΑΛ Λάρισας, που επέλεξε να «χαιρετίσει» με τον δικό του τρόπο, τους επισημους στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου είναι παιδί πολύτεκνης οικογένειας. Σύμφωνα με το thessalianews.gr, η οικογένειά του είναι από τις πλέον πολυπληθείς στη Βερδικούσα της Ελασσόνας, μιας και έχει 16 παιδιά. Ο μαθητής της Α» Λυκείου πηγαίνει σε νυχτερινό σχολείο, καθώς τα πρωινά εργάζεται με άλλα τρία αδέρφια του στο συνεργείο ελαιοχρωματισμού που διατηρούν. (πηγή )

Διαβάσαμε στο «Ας μιλήσουμε επιτέλους» το αξιόλογο άρθρο του οικονομολόγου  κ. Π. Αποστόλου ο οποίος σχολιάζει εύστοχα την τελευταία «δημοσιογραφική αποστολή» του προαναφερθέντος  «δημοσιογράφου»:

 Η δημοσιογραφία… της ακριβής γραβάτας

Στην καθημερινή εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», την Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011, ο κ. Πρετεντέρης σε άρθρο του «Τα παιδιά που μουντζώνουν» αναφέρει ακριβώς τα παρακάτω:

«Ένα παιδί που μουντζώνει τους επισήμους στις παρελάσεις λέει ελάχιστα πράγματα για το ίδιο το παιδί. Ακόμη λιγότερα λέει για τους επισήμους ή για την Πολιτεία που εκπροσωπούν. Αντιθέτως, λέει πολλά για το σπίτι του παιδιού, τους γονείς του, το σχολείο του, τους δασκάλους του. Διότι σίγουρα μουντζώνουν κι αυτοί. Και ακόμη πιο σίγουρα έχουν πείσει το παιδί ότι μεγαλώνει σε μια κοινωνία που αξίζει μόνο τη μούντζα του. Δεν θα πω αν έχουν δίκιο ή άδικο –ο καθένας μπορεί να το δει όπως θέλει… Θα πω, όμως, ότι ανέλαβαν μια τεράστια ευθύνη: έβαλαν ένα παιδί να μισεί την Πολιτεία στην οποία ζει πριν ακόμη τη ζήσει. Για δικούς τους λόγους, πήραν όμηρο το παιδί απέναντι στην Πολιτεία. Δεν μπορώ να γνωρίζω από πού άντλησαν αυτή την τόλμη ή αυτό το θράσος. Ποιος, δηλαδή, τους εκχώρησε το δικαίωμα να δηλητηριάσουν ένα παιδικό μυαλό επειδή συνέβη το δικό τους μυαλό να οργίζεται. Ούτε γνωρίζω πού πήγε η ευθύνη του γονιού ή του εκπαιδευτικού απέναντι σε έναν έφηβο που παρελαύνει μοιράζοντας μούντζες. Ίσως οι άνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη ζωή τους. Ενδεχομένως κουβαλούν βάσανα, πικρίες, παράπονα, ακόμη και εμμονές. Καμία αντίρρηση. Το ερώτημα είναι ποιος τους επέτρεψε να τα εκφράσουν ή να τα εμπορευτούν μέσω της ομηρείας τρίτων. Αυτή ακριβώς είναι η ουσία των επεισοδίων της 28ης Οκτωβρίου. Όχι ότι εκατό ή διακόσιοι, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, εξέφρασαν τον θυμό τους ή τη διαμαρτυρία τους. Αλλά ότι και ο θυμός και η διαμαρτυρία διατυπώθηκαν μέσα από την καπηλεία μιας επετείου, μιας σχολικής εκδήλωσης, όσων νεαρών μαθητών μετείχαν σε αυτή. Μετέτρεψαν τη γιορτή σε πογκρόμ. Και μεταχειρίστηκαν τα παιδιά περίπου όπως η Χεζμπολάχ τους ομήρους της. Δεν περίμενα φυσικά ότι άνθρωποι ικανοί να στήσουν ένα τέτοιο αποκρουστικό σκηνικό μπορούν να νοιαστούν για τα παιδιά – παρεμπιπτόντως, ουδόλως πιστεύω στον «αυθόρμητο χαρακτήρα της αγανάκτησης». Τους λέω απλώς ότι – είτε το θέλουν είτε όχι – σπέρνουν ανέμους. Και όταν σπέρνεις ανέμους δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μη θερίσεις θύελλες. Διότι αυτά τα παιδιά θα μεγαλώσουν. Θα αποδειχτούν ξένοι σε μια κοινωνία που μισούν πριν καν την περπατήσουν. Που τη μουντζώνουν πριν τη γνωρίσουν. Θα έχουν μοναδικό εφόδιο την πικρία και την κοινωνική μοχθηρότητα εκείνων που τα επέλεξαν για ομήρους. Και τότε, αν τους έχει μείνει λίγο μυαλό και αν καταλάβουν πως πήραν τη ζωή τους λάθος, θα γυρίσουν να μουντζώσουν πρώτα εκείνους που τους έβαλαν προχθές να μουντζώνουν».

Παλαιότερα, ο ίδιος, είχε πει, στο βραδινό δελτίο του τηλεοπτικού σταθμού «Mega», λίγες ημέρες μετά το επεισόδιο με το πέταγμα του παπουτσιού στον Πρωθυπουργό κ. Γιώργο Παπανδρέου από τον ακτινολόγο κ. Στέργιο Πραπαβέζη στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης την 11η Σεπτεμβρίου:

«…Είναι φαινόμενα αυτά τα οποία κυρίως αδικούν αυτούς που μετέχουν σ’ αυτά. Δηλαδή όσο κι αν έχουν δίκιο, όσο κι αν είναι αγανακτισμένοι, όσο κι αν θεωρούν ότι κάποιος τους πλήττει τα συμφέροντά τους, ή το ένα ή το άλλο, οι πρώτοι που χαραμίζονται απ’ αυτές τις εκδηλώσεις είναι οι ίδιοι που τις κάνουν. Δεν υπάρχει κανείς άνθρωπος στο κόσμο σωστός και σοβαρός και σώφρων αλλά και μη σοβαρός και σωστός και σώφρων, που να θεωρεί ότι μπορείς να βρεις το δίκιο σου πετώντας παπούτσια στο πρωθυπουργό ή με πράξεις αλητείας να μαζευτούνε πενήντα να δείρουν έναν. Αυτά νομίζω κάνουν κακό στους ίδιους, κάνουν κακό βεβαίως στη χώρα, αλλά κυρίως νομίζω ότι είναι έξω από τη δημοκρατική κουλτούρα που έχουμε σ’ αυτό τον τόπο και πρέπει να παραμείνουν έξω από αυτή».

Συνεχίζοντας ο ίδιος, τον Ιανουάριο του 1997, ήταν εξ εκείνων που παρακολούθησαν τον καλαθοσφαιρικό αγώνα μεταξύ των ομάδων του Παναθηναϊκού και του Άρη ο οποίος κατέληξε σε νίκη των φιλοξενούμενων. Ένας εκ των διαιτητών ήταν ο Στέλιος Συμεωνίδης που θεωρήθηκε από μερίδα φιλάθλων ως υπεύθυνος της ήττας του ΠΑΟ και για τον λόγο αυτό με τη λήξη του αγώνα γρονθοκοπήθηκε στο πρόσωπο με αποτέλεσμα να χρειασθεί ακολούθως να κάνει ράμματα. Ο διαιτητής μετά την κακοποίησή του στον αγωνιστικό χώρο και τρέχοντας προς την φυσούνα που οδηγούσε στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ, για να αποφύγει τα χειρότερα, δέχθηκε μεγαλοπρεπώς ένα μπουκάλι με νερό από τον «φίλαθλο» κ. Πρετεντέρη, που θεώρησε πως έτσι έπρεπε να αντιδράσει στην αδικία που κατά τη γνώμη του, υπέστη η ομάδα του. Δήλωσε δε για το γεγονός:

«Προτιμώ τους χουλιγκανισμούς στο γήπεδο, παρά στη δημοσιογραφία… Όταν νιώθεις ότι αδικείσαι, αντιδράς με όποιον τρόπο βρίσκεις πρόσφορο εκείνη τη στιγμή».

Εύκολα αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, τη διγλωσσία του «δημοκράτη» δημοσιογράφου κ. Πρετεντέρη ανάμεσα στις περιπτώσεις που αισθάνεται πως ο ίδιος αδικείται και στις περιπτώσεις που θεωρείται πως αδικούνται άλλοι. Όταν κάποιος αγανακτισμένος επιστήμονας πετά παπούτσι, ως μέτρο αντίδρασης, στον Πρωθυπουργό της χώρας για τις αποφάσεις του, που εξαθλίωσαν το λαό και υποθήκευσαν το μέλλον των επόμενων γενεών, με την ταυτόχρονη απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδος μας, η πράξη αυτή είναι πράξη αλητείας. Όταν, όμως, ένας επώνυμος δημοσιογράφος φθάνει σε τέτοιες ενέργειες, η πράξη του είναι δείγμα πολιτισμού και σοβαρότητας;

Κε Πρετεντέρη, ο λαός σας παρακολουθεί και σας κρίνει. Γνωρίζει τις επικίνδυνες θέσεις που είχατε διατυπώσει πολλές φορές για το κατάπτυστο σχέδιο Ανάν στην Κύπρο οπότε χαρακτηρίζατε κάφρους, κουτσαβάκια, αερολόγους και λουλουδούδες του πατριωτισμού όσους από τον Κυπριακό λαό τάσσονταν εναντίον της ψηφίσεώς του. Ωστόσο, ο Κυπριακός λαός το καταψήφισε και αποτέλεσμα αυτής της καταψηφίσεως ήταν η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε. αλλά και η τεράστια επιτυχία της χάραξης ΑΟΖ από πλευράς της σημερινής Κυβέρνησης. Αυτό που τόλμησε η Κύπρος, δυστυχώς δεν τολμά να πράξει ο δειλός Έλληνας Πρωθυπουργός και δυστυχώς, η χάραξη της Ελληνικής ΑΟΖ παραμένει ανεκπλήρωτο όνειρο των Ελλήνων. Η μη χάραξη της Ελληνικής ΑΟΖ, είναι μια πράξη αντεθνική, είναι μια πράξη προδοτική.

Κε Πρετεντέρη, η Κυβέρνηση της οποίας τις επιλογές παραδοσιακά στηρίζετε, ασκεί από την ημέρα εκλογής της, το 2009, μια φαύλη πολιτική και είναι η κύρια υπεύθυνη για το σημερινό κατάντημα της χώρας, όπου κατακρεουργούνται οι μισθοί εργαζομένων και οι συντάξεις των απόμαχων της εργασίας με οριζόντιες περικοπές, όπου μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν με πρωτόγνωρους ρυθμούς, οι έμμεσοι φόροι είναι χαράτσι απάνθρωπης αδικίας, η ανεργία, ειδικά στους νέους καλπάζει και δεν δίνει στην νεολαία μας καμία ελπίδα και προοπτική. Με λίγα λόγια, αυτή η κυβέρνηση έχει οδηγήσει μια κοινωνία σε πλήρη απόγνωση. Θεωρείτε, λοιπόν, πως η μαθητιώσα νεολαία μας δεν γνωρίζει πως έχει η κατάσταση και χρειάζεται ο γονιός ή ο δάσκαλος να τους γαλουχήσει προκειμένου να αντιδράσουν; 
Δεν βιώνουν οι μαθητές καθημερινώς την δημιουργηθείσα κατάσταση στα ολοήμερα σχολεία, όπου πολλοί πλέον εξ αυτών, επί τόσες ώρες δεν έχουν την δυνατότητα της αγοράς ενός κουλουριού και λιποθυμούν;
Δεν βιώνουν την έλλειψη των σχολικών βιβλίων που τους στερεί ετούτη η Κυβέρνηση; Δεν γνωρίζουν για τα αυξανόμενα συσσίτια των ανέργων από την Ελλαδική εκκλησία ή τις δημοτικές αρχές; 
Δεν γνωρίζουν πως η ανεργία μαστίζει την Ελληνική κοινωνία και θύματά της είναι ή θα γίνουν σύντομα οι γονείς τους με αποτέλεσμα να στερηθούν ακόμη και τα αυτονόητα; 
Δεν γνωρίζουν πως το Πανεπιστημιακό πτυχίο, που αποκτάται με κόπους και θυσίες των ίδιων και των γονιών τους είναι πλέον για να στολίζουν κάποιο τοίχο του σπιτιού τους; Χρειάζονται, λοιπόν κατά την άποψή σας καθοδήγηση για να αντιληφθούν τα αυτονόητα;

Κε Πρετεντέρη, δυστυχώς, δεν καταλάβατε πως οι αντιδράσεις του λαού μας και της νεολαίας μας, στρέφεται κατά του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος της χώρας μας, που εσείς πιστά υπηρετείτε. Δεν είναι μεμονωμένες αντιδράσεις, όπως θέλετε να πιστεύετε ή θέλετε να δείχνετε πως πιστεύετε. Δεν είναι εκατό ή διακόσιοι όπως άστοχα αναφέρετε. Είναι όλος ο Ελληνικός λαός που ξεσηκώθηκε στην προχθεσινή επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και εξέφρασε την αντίδρασή του με πολλούς και διαφόρους τρόπους τους οποίους εσείς μάλλον δεν αντιληφθήκατε. Ο Ελληνικός λαός σε όλες τις Ελληνικές πόλεις δεν καπηλεύτηκε την επέτειο του «ΟΧΙ» για να εκφράσει την αντίθεσή του στις εγκληματικές αποφάσεις της Κυβέρνησης, αλλά απέπεμψε με τις κλωτσιές του τους εκφραστές του πολιτικού συστήματος και ακολούθως χειροκρότησε και ζητωκραύγασε όλους τους παρελαύνοντες.

Κε Πρετεντέρη, βεβαίως μπορείτε με όσα λέτε και γράφετε να υπερασπίζεσθε τους παχυλούς μισθούς σας σε αντίθεση με το μεγάλο μέρος των Ελλήνων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχιας, δεν έχετε όμως δικαίωμα να δίνετε μαθήματα πατριωτισμού, ούτε βεβαίως μαθήματα νουθεσίας στα παιδιά μας. Και δυστυχώς το παρελθόν σας δεν σας δικαιώνει!

Γιατί κε Πρετεντέρη, κάποιος προσπαθεί πρώτα να κάνει καλύτερο τον εαυτό του και ακολούθως προσπαθεί να νουθετήσει τους άλλους. 
Και βεβαίως δεν είστε άξιος να δίνετε μαθήματα σε ένα γονιό που μεγαλώνει δεκαπέντε παιδιά, ούτε βεβαίως έχετε το δικαίωμα να συμβουλεύετε ένα μαθητή που είναι παραστάτης λόγω των μαθητικών του επιδόσεων στην παρέλαση και ταυτόχρονα εργάζεται για να βοηθήσει τις τρέχουσες ανάγκες της οικογένειάς του.

Κε Πρετεντέρη, μήπως είχε δίκιο τελικά, με όσα έγραψε για σας σε άρθρο του στον «Ριζοσπάστη» την Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2002 ο κ. Νίκος Μπογιόπουλος:

«Τις τελευταίες μέρες, δε, και με αφορμή το Κυπριακό, έχει ξεσαλώσει. Όσους δε συντάσσονται με το σχέδιο Ανάν, τι «κάφρους» και «κουτσαβάκια» τους ανεβάζει, τι «αερολόγους» και «λουλουδούδες του πατριωτισμού» τους κατεβάζει…

«Λουλουδούδες του πατριωτισμού», λοιπόν. Πρόκειται για «εκσυγχρονιστική» πολιτική ορολογία, από έναν αυθεντικό «χουλιγκάνο», εντός και εκτός γηπέδων: Τον Ρούλη (εκ του «Πρετεντερούλη») τον μπουκαλόμαγκα…»

 

http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2011/11/blog-post_7097.html

Ο «πατριώτης»… αυξάνει το χρέος κατά 30 δισ.!

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ο στόχος της απόφασης της ευρωσυνόδου, σύμφωνα με το τελικό κείμενο, είναι να μειωθεί το δημόσιο χρέος της Ελλάδας κατά 100 δισ. ευρώ. Αυτό προκύπτει από τη συμφωνία των τραπεζών να… παραιτηθούν από το 50% (περίπου) της αξίας των ομολόγων που κατέχουν. Συνιστά αυτό μείωση του ελληνικού χρέους εις χείρας ιδιωτών κατά 50%; Όχι! Αύξηση σημαίνει! Γιατί;

1. Διότι, πρώτον, δεν είναι μόνο οι τράπεζες κάτοχοι ελληνικού χρέους. Υπάρχουν και τα hedge funds, δηλαδή τα κερδοσκοπικά κεφάλαια. Πόσο χρέος κατέχουν, πόσο θα αποκτήσουν όσο θα διαρκεί η διαπραγμάτευση για το «κούρεμα» και τι θα κάνουν; Άγνωστο κι αυτό… Να θυμίσουμε τι επισημαίναμε μόλις χθες με αφορμή ρεπορτάζ του BBC, στο κείμενο με τίτλο Επένδυσαν στην πτώχευση και τώρα θα πλουτίσουν.

2. Δεύτερον, το τελικό «όφελος», ως προς τα 100 δισ. παραμένει άγνωστο επειδή από την απόφαση λείπουν οι εξής ουσιώδεις… «λεπτομέρειες»: Τι θα χάσουν οι τράπεζες, ποιο επιτόκιο και ποια διάρκεια θα έχουν τα νέα ομόλογα που θα πάρουν στο πλαίσιο της ανταλλαγής, πόσοι από τους ιδιώτες θα συμμετάσχουν στην ανταλλαγή ή πόσοι άλλοι θα προτιμήσουν την ανοιχτή κερδοσκοπία.

Άρα η συμφωνία διατυπώθηκε μεν, αλλά η αριθμητική αποτύπωση (100 δισ. ευρώ) βρίσκεται απλώς… στον αέρα. Στην πραγματικότητα λοιπόν έχουμε στο χέρι τη δήλωση προθέσεων, αλλά όχι το αποτέλεσμα. Αυτό, από λίγο έως πολύ, θυμίζει λιγάκι την… 21η Ιουλίου, η οποία σύντομα αποδείχθηκε ότι έγινε για να μείνει στα χαρτιά.

Αύξηση χρέους κατά 30 δισ.

Από εκεί και πέρα στην Ελλάδα θα υπάρξουν, όπως ήδη ξέρουμε, επιπτώσεις κυρίως στις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία. Για τις τράπεζες η Ελλάδα θα καλύψει τις απώλειες, που υπολογίζονται προχείρως σε 30 δισ. ευρώ, με νέο δάνειο.

Τίποτε πρωτότυπο. Οι Έλληνες φορολογούμενοι – οι συνεπείς μόνο, διότι οι ασυνεπείς έτσι κι αλλιώς παραμένουν ανενόχλητοι – θα φορτωθούν με νέα δάνεια για να στηρίξουν οι ίδιοι τις τράπεζες. Άρα η… «Ελλάδα» ελαφρύνεται κατά 30 δισ. αλλά οι Έλληνες όχι.

Οι ίδιοι θα πρέπει να καλύψουν τις απώλειες των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά χωρίς δάνειο: απευθείας, από τις συνεχείς αυξήσεις της φορολογίας και τις μειώσεις των συντάξεων.

Ελαφρύνεται όμως συνολικά η… «Ελλάδα»; Παπάρια μάντολες (και συγγνώμη για την έκφραση): Συνολικά η Ελλάδα, ενώ (αν όλα πάνε έτσι όπως έχει ανακοινωθεί) θα «ελαφρυνθεί», υποτίθεται, από 100 δισ. χρέος, θα προσθέσει στην καμπούρα της νέο δανεισμό ύψους 130 δισ., εκ των οποίων τα 30 για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Με άλλα λόγια η χώρα προσθέτει στο δημόσιο χρέος της 30 δισ. ευρώ επιπλέον.

Όπως ήδη έχουμε γράψει (ο ρόλος του… μετά Χριστόν προφήτη είναι γενικώς απεχθής εδώ πέρα…), στην πραγματικότητα δεν έχουμε μείωση του χρέους, αλλά μια μεγάλη ανταλλαγή χρέους (και με αύξηση, όπως προκύπτει τώρα), ένα μεγάλο swap, και μάλιστα με όρους που οι οποίοι το αυξάνουν από χέρι 30 δισ. και μένει να δούμε πόσο ακόμη θα το αυξήσουν όταν διευκρινιστούν ακόμη περισσότερο οι όροι.

Ακόμη χειρότερα, η Ελλάδα «ξεφορτώνεται» ομόλογα υποκείμενα στον ελληνικό νόμο, λήξεως έως το 2035, υποτιμημένα στην αγορά σε ποσοστό περί το 60%, για να δώσει ομόλογα στο 50%, με άγνωστους όρους, ενώ για το υπόλοιπο 50% θα λάβει νέο δάνειο, βραχυπρόθεσμο, με δανειακή σύμβαση στον αγγλικό νόμο (ποιος πιστεύει τις «διαρροές» της κυβέρνησης περί του αντιθέτου), με επιτόκιο που επίσης μένει να διευκρινιστεί, αλλά δεν μπορεί να είναι κάτω του πρώτου δανείου της τρόικας.

Εσωτερική κατοχή

Εκτός από την αύξηση του δημόσιου χρέους, το νέο δάνειο, ανεξάρτητα από τους άλλους όρους που θα επιβληθούν με τη νέα δανειακή σύμβαση και κάποια στιγμή θα τους μάθουμε, σε κάθε περίπτωση, βάσει της συμφωνίας της ευρωσυνόδου κορυφής, θα συνοδεύεται από ενίσχυση των μηχανισμών επιτήρησης για την παρακολούθηση της εφαρμογής των «μεταρρυθμίσεων», οι οποίες πρέπει να ενταθούν και να επιταχυνθούν.

[Παρένθεση: Η ευρωζώνη καλεί το ΔΝΤ να συμβάλει στη χρηματοδότηση του νέου δανείου. Το Ταμείο ωστόσο έχει επισημάνει ότι δεν μπορεί να δανείζει μια χώρα της οποίας το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Επειδή, όπως έχει δείξει η μέχρι τώρα πείρα μας από τους χειρισμούς του Ταμείου, το ΔΝΤ θα αποφασίσει πολιτικά και εφόσον οι δικοί του όροι προς την Ευρωζώνη, στο νέο πλαίσιο του EFSF, θα έχουν ικανοποιηθεί. Ποιοι όροι; Θα τους μάθουμε όταν τεθούν…].

Επιστροφή στην επιτήρηση: Τι θα σημαίνει η «ενίσχυση» του σχετικού μηχανισμού; Κατ’ αρχάς το ανακοινωθέν γράφει ότι την ενίσχυση των μηχανισμών επιτήρησης ζήτησε η ελληνική κυβέρνηση. Η οποία, κατά τα άλλα, μας διαβεβαιώνει ότι η επιτήρηση δεν θα είναι πιο σκληρή. Διότι, αφού τη ζητάμε εμείς και δεν μας την επιβάλλουν οι άλλοι, δεν παραχωρούμε εθνική κυριαρχία.

Έτσι η «επικοινωνία» ανάγεται σε μπαλαμούτι και το μπαλαμούτι σε πολιτική. Η κυβέρνηση Παπανδρέου σε νέα ξεκαρδιστικά επεισόδια.

Επί της απόφασης, για να μην ξεφεύγουμε: Προβλέπεται ότι, στο πλαίσιο του νέου προγράμματος (διάβαζε: δανειακής σύμβασης) η Κομισιόν (δηλαδή ο μηχανισμός επιτήρησης υπό τον Ράιχενμπαχ), σε συνεργασία με τα άλλα μέρη της τρόικας θα δημιουργήσει, για όλη τη διάρκεια του προγράμματος, εποπτικό μηχανισμό εγκατεστημένο στην Ελλάδα, μαζί με Έλληνες εμπειρογνώμονες.

Τι θα κάνουν αυτά τα παλικάρια; Θα αξιολογούν τη «συμβατότητα» των μέτρων που θα αποφασίζει η ελληνική κυβέρνηση στο πλαίσιο της εκτέλεσης της νέας δανειακής σύμβασης.

Με ποιον τρόπο; Μην ακούτε ούτε μια λέξη, ούτε μια συλλαβή από τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης: Ο νέος ρόλος των επιτόπιων επιτηρητών του Ράιχενμπαχ θα περιγράφεται στη νέα σύμβαση αποκτώντας και συμβατικό και νομικό χαρακτήρα.

Τα παλικάρια θα ελέγχουν όλα τα μέτρα και, όταν τα κρίνουν ανεπαρκή, θα επιβάλλουν δικά τους. Αυτό σημαίνει η προαναγγελία περί παραχώρησης «μέρους της εκτελεστικής (δηλαδή κυβερνητικής) εξουσίας» στον Ράιχενμπαχ. Όλα τα υπόλοιπα είναι για τα πανηγύρια.

Κατά τα λοιπά, «η ιδιοκτησία του προγράμματος είναι ελληνική και η εφαρμογή του είναι ευθύνη των ελληνικών αρχών». Ευθύνη ελληνική, αλλά υπό την αίρεση και την τελική εξουσία των Ράιχενμπαχ.

Εξ άλλου όχι μόνο για την τήρηση των όρων του δανείου των 100 δισ. ευρώ, αλλά και για την «ορθή χρήση» των 30 δισ. που θα πάνε στις τράπεζες, η… «διακυβέρνηση» του ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα ενισχυθεί (ως προς την επιτήρηση βεβαίως) από τον μηχανισμό της τρόικας. Αυτή θα ελέγχει πόσα λεφτά θα πάνε σε ποιον και… για ποιον λόγο. Αναλαμβάνουν δηλαδή και τη διαχείριση του τραπεζικού συστήματος…

Στο Σύνταγμα…

Όμως η επιτήρηση δεν τελειώνει εδώ. Οι ευρωζωνούχοι δηλώνουν την… αισιοδοξία τους – δηλαδή απαιτούν, αλλά κάπως ευγενικά για να μην μας κακοπέσει – ότι μέχρι το τέλος του 2012, σε έναν χρόνο από σήμερα, οι χώρες τους, δηλαδή οι ίδιοι (δηλαδή και η ελληνική κυβέρνηση) θα έχουν υιοθετήσει τον «χρυσό δημοσιονομικό κανόνα» περί ισοσκελισμένων κρατικών προϋπολογισμών.

Με απλά λόγια, το σημερινό Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, το οποίο έχει βυθίσει τις χώρες του Νότου στην ύφεση – και απειλεί με ύφεση το σύνολο της Ευρωζώνης –, θα συμπεριληφθεί στις εθνικές νομοθεσίες τους και «κατά προτίμηση σε συνταγματικό επίπεδο ή κάτι ανάλογο».

Το επιστέγασμα και την τελική διευκρίνιση για όλα τα παραπάνω έδωσε ήδη από χθες, πριν από την απόφαση, η Άνγκελα Μέρκελ μιλώντας στη γερμανική Μπούντεσταγκ στο πλαίσιο της συζήτησης για την ενίσχυση του προσωρινού ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης (EFSF).

Με απλά λόγια, εκτός του ότι ζήτησε ακόμη μια φορά συνταγματοποίηση της λιτότητας για το σύνολο των χωρών της ευρωζώνης, ανήγγειλε (πάλι) την αλλαγή των ευρωσυνθηκών, αλλά και τη μελλοντική παραπομπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο όσων χωρών κρίνονται «απείθαρχες» ως προς την τήρηση των δημοσιονομικών κανόνων.

Προσοχή! Το έχουμε ξαναπεί, αλλά η υπενθύμιση ποτέ δεν βλάπτει: Στο ευρωδικαστήριο θα παραπέμπονται οι χώρες που δεν επιτυγχάνουν τους δημοσιονομικούς στόχους. Από ποιον θα κρίνονται; Ποιος θα κρίνει αν η μη επίτευξη οφείλεται σε «απειθαρχία» ή σε αδυναμία;

Καμιά σημασία δεν έχει. Η μη επίτευξη αυτομάτως σημαίνει ενοχή της κάθε χώρας. Όχι της επιτήρησης, όχι του Συμφώνου Σταθερότητας, όχι των ηλίθιων και καταστροφικών «συνταγών» της θεσμοποιημένης λιτότητας, όχι της προκαλούμενης από το χρέος και τις εξωτερικές παρεμβάσεις ύφεσης.

Μόνο οι χώρες, μόνο οι λαοί. Αυτοί θα είναι εις το διηνεκές οι ένοχοι. Όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και επισήμως. Είτε μπορούν είτε δεν μπορούν να εκπληρώνουν τους ληστρικούς όρους των τοκογλύφων. Γι’ αυτό θα παραπέμπονται σε δίκη…

Όταν βγει ο… «Ήλιος»!

Όμως οι όροι που μας βάζουν για να μας… χαρίσουν αυτή την αύξηση του χρέους δεν τελειώνουν εδώ. Η Ελλάδα δεσμεύεται να… δεσμεύσει τα μελλοντικά έσοδα του μελλοντικού προγράμματος «Ήλιος», αλλά και τα μελλοντικά έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις, σε ύψος 15 δισ. ευρώ, όχι μόνο για τη… μείωση του χρέους, αλλά και για την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF).

● Δηλαδή θα κληθούμε να ενισχύσουμε το ταμείο που θα μας δώσει το δάνειο των 130 δισ. ευρώ.

● Δηλαδή θα του καταβάλουμε χρηματικές εγγυήσεις.

● Δηλαδή, αν ακούστε κανέναν κερατά να σας λέει ότι η Ελλάδα δανείζεται χωρίς εγγυήσεις, ρίξτε του μια πατσαβούρα. Τουλάχιστον για να εκτονωθείτε…

Αυτά είναι τα μέχρι τώρα συμπεράσματα. Κι όποιος διαφωνεί με την απόφαση της ευρωσυνόδου, όποιος αμφισβητεί τα κατά συρροήν ψέματα της κυβέρνησης, είναι, κατά τον πρωθυπουργό, «υπερπατριώτης». Ενώ αυτός, ο… πραγματικός πατριώτης, κατάφερε, ακόμη μια φορά, να αυξήσει το χρέος που πήγε να… περικόψει. Θαυμάστε τον και εκφράστε του την ευγνωμοσύνη σας. Την αξίζει. Ειδικά επί της κάλπης. Είναι κι αυτός ένας ακόμη εθνικός ευεργέτης…

 

http://anemogastri.blogspot.com/2011/10/30_27.html

 topontiki.gr

«Αλλαγή και πάσης Ελλάδος»

 «Εδώ και δύο χρόνια έχει αρχίσει το μεγάλο κακό που θα μετατρέψει σιγά – σιγά τους Έλληνες σε λαό πιθήκων, σε λαό ψηφοφόρων, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων. Σε είκοσι – τριάντα χρόνια από σήμερα Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει. Θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη κι ένας λαός στα όρια της οικονομικής και της ηθικής εξαθλίωσης»

 

ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ

(Από την παράστασή του «Αλλαγή και πάσης Ελλάδος», στην μπουάτ «Διαγώνιος» στην Πλάκα, το 1983!)

http://anemogastri.blogspot.com

 

Το νέο μεγάλο «Όχι» και η αρχή του τέλους των Κουίσλινγκ του ΠΑΣΟΚ

 

Από την Κίνηση Πολιτών «Άρδην»

Εντέλει το νέο μεγάλο «Όχι» του ελληνικού λαού στις 28 Οκτωβρίου 2011 ήταν αρκετό για να πανικοβάλει την τοπική διοίκηση των ανδρεικέλων. Μέσα σε λίγα 24ώρα κατελήφθησαν από απόλυτο πανικό και διά στόματος του τελευταίου απογόνου της δυναστείας που εξέρχεται οριστικά από την ιστορία της χώρας, γκρέμισαν όλο το εποικοδόμημα της υποδούλωσης που είχαν στήσει Γερμανοί και λοιποί ηγεμόνες της Ε.Ε. με τη συμφωνία της προηγούμενης εβδομάδας.

Προφανώς θα αργήσουμε πολύ να μάθουμε το τι πραγματικά συνέβη αυτά τα 24ώρα και τι νομίζει ότι μπορεί να καταφέρει ο Γιώργος Παπανδρέου με την αιφνιδιαστική εξαγγελία δημοψηφίσματος. Γιατί είναι ταυτόχρονα δόλιος και βλαξ, μνησίκακος, εξουσιομανής και εντολοδόχος των ξένων.

Συνεπώς δεν είναι και τόσο εύκολο να ξεκαθαρίσουμε το τι συμβαίνει στο μυαλό αυτού του ανθρώπου ούτε το τι συζητούν στο σκοτάδι οι εδώ και δεκαετίες χρηματιζόμενοι από τη Ζήμενς και δεμένοι με υπερατλαντικά και γερμανικά συμφέροντα ιθύνοντες της κυβέρνησης.

Ωστόσο ένα είναι σαφές. Ότι το αίσθημα του πανικού που τους κατέλαβε από τις λαϊκές αντιδράσεις επικράτησε και ότι τείνει να καταλάβει ολόκληρη την Ευρώπη.

Ωστόσο ο πανικός είναι ο χειρότερος σύμβουλος για τη μοίρα αυτής της χώρας. Γιατί σήμερα απειλούν να μας πετάξουν έξω από την ευρωζώνη οι Γερμανοί, για να μας αγοράσουν έπειτα σε τιμή ευκαιρίας – μια εξέλιξη που ισοδυναμεί με τον τρόπο τον οποίον θα γίνει με μια οικονομική σφαγή για την Ελλάδα, ανάλογη με εκείνη που διέπρατταν την περίοδο του 1941-44.

Υπό το βάρος των εξελίξεων, του πανικού και της βλακείας του Γεωργίου Παπανδρέου του ΙΙΙ, το πιθανότερο – σχεδόν βέβαιο – είναι ότι δεν θα φτάσουμε ποτέ στο δημοψήφισμα. Ήδη οι τριγμοί έχουν αρχίσει και η κατάρρευση είναι πολύ κοντά. Ο Βενιζέλος κρύβεται μέσα στο κοιλιακό του άλγος, ενώ η Αποστολάκη και η Καϊλή έκαναν ήδη τη μεγάλη έξοδο από την πράσινη παράγκα.

Θα ακολουθήσουν και άλλες εξελίξεις μέσα στη μέρα, ενώ κανείς δεν ξέρει αν ο άτολμος Σαμαράς θα προχωρήσει σε αυτό που απείλησε να κάνει σήμερα, δηλαδή να ρίξει την κυβέρνηση, εάν δεν την έχουν ρίξει οι ίδιοι οι ΠΑΣΟΚοι και οι νταβατζήδες των ΜΜΕ.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, και υπό οποιαδήποτε εξέλιξη, όμως, ένα είναι σαφές. Ότι αυτήν την κυβέρνηση των προδοτών την έριξε η μεγαλειώδης κινητοποίηση του ελληνικού λαού, το νέο «Όχι» της 28ης Οκτωβρίου 2011 και όχι όλοι οι ελάχιστοι της επίσημης πολιτικής, που κατήγγειλαν το γεγονός και έσπευσαν να κρυφτούν μέσα στις λιμουζίνες τους.

Αυτή η λαϊκή κινητοποίηση, έμελλε να γκρεμίσει τη δυναστεία των Παπανδρέου, η οποία κυβέρνησε τη χώρα μετά την δυναστεία των Γλίξμπουργκ.

Μένει τώρα να συνεχίσουμε μέχρι τέλος, ό,τι ξεκινήσαμε πριν από μερικές μέρες. Οι υπεύθυνοι της κατοχής πρέπει να πληρώσουν, και η πολιτική της εθελοδουλίας πρέπει να ανατραπεί. Ο αγώνας συνεχίζεται και έχει πρώτιστα δύο στόχους:

● Πρώτον, να ακυρώσει μια πολιτική που οδηγεί στην οικονομική και γεωπολιτική καταστροφή τη χώρα και το λαό, στέλνοντας στο ειδικό δικαστήριο τους υπευθύνους.

● Δεύτερον, να αγωνιστεί ενάντια στην υποδούλωση του 4ου Ράιχ.

Και σ’ αυτόν τον αγώνα το ζήτημα των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων, είναι το αίτημα που μπορεί να συσπειρώσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

● Ο λαός μπορεί

● Όχι στο νέο μνημόνιο της υποταγής

● Έξω το 4ο Ράιχ από τη χώρα 

2η επιστολή Βαξεβάνη στον Βενιζέλο…

Κύριε Βενιζέλο,

Σας έχω απευθύνει δημόσια, αρκετά ερωτήματα, τα οποία θέτουν σοβαρά θέματα για τον τρόπο που πολιτεύεστε. Δεν ήταν μια θεωρητική ανάλυση αλλά στοιχεία. Δεν μου απαντήσατε. Πίστευα πως ήταν η ενασχόλησή σας με την σωτηρία της χώρας που δεν σας επέτρεπε να απαντήσετε. Τελικώς δεν ισχύει. Απ ό,τι έμαθα, στείλατε απαντητική επιστολή στην Ελευθεροτυπία για άρθρο που αφορούσε την προίκα σας, όχι όμως απάντηση σε όσα σας έχω ρωτήσει. Και το κάνατε μία από τις πιο κρίσιμες μέρες των διαπραγματεύσεων για το χρέος. Βρήκατε τον χρόνο. Άρα δεν ήταν θέμα χρόνου.

Πριν προχωρήσω στα συγκλονιστικά που αποκάλυψε η δημοσιογραφική έρευνα, σας θυμίζω και πάλι πως το να απαντήσετε είναι υποχρέωσή σας. Ηθική και πολιτική. Πριν από μερικούς μήνες, όταν ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, κύριος Θόδωρος Πάγκαλος είπε το γνωστό «μαζί τα φάγαμε», του απάντησα με ένα πολύ σκληρό άρθρο. Ο κύριος Πάγκαλος την ίδια κιόλας μέρα ανταπάντησε με ένα δικό του πολιτικό άρθρο το οποίο δημοσιεύτηκε στο site μου. Την ίδια εποχή έγραψα ένα ακόμη σκληρό άρθρο για την υπουργό κυρία Άννα Διαμαντοπούλου, στο οποίο έλεγα πως το να φοιτά παιδί της σε ιδιωτικό σχολείο, ενώ η ίδια είναι υπουργός Παιδείας, είναι μια πρακτική που δηλώνει πως δεν εμπιστεύεται τη Δημόσια Παιδεία για την οποία είναι αρμόδια. Η κυρία Διαμαντοπούλου απάντησε δημόσια σε αυτό, θέτοντας μάλιστα μια πλευρά που είχα σκληρά παραβλέψει. Της μάνας. Και οι δύο συνάδελφοί σας απάντησαν αν και θα μπορούσαν να μην το κάνουν γιατί εξέφρασα απόψεις και όχι, όπως στη δική σας περίπτωση, ντοκουμέντα και στοιχεία. Και βέβαια κανένας από τους δυο, δεν θέλησε να μου «θυμίσει» πως είμαι δημοσιογράφος της «κρατικής».Σεβάστηκαν και τον ρόλο τους και το ρόλο του δημοσιογράφου.

Διατελέσατε υπουργός Πολιτισμού και βρεθήκατε στο στόχαστρο της πολιτικής κριτικής από τον προκάτοχο σας στο υπουργείο, τον νυν αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης, Θεόδωρο Πάγκαλο, για την αγοραπωλησία επί των ημερών σας του ξενοδοχείου «Ακροπόλ» από τον κατάδικο σήμερα, Γιώργο Μπατατούδη. Πληροφοριακά μόνο ο κ. Μπατατούδης ο οποίος διέφυγε στη Λιβύη βρίσκεται σήμερα στην Ελλάδα αφού κατάφερε να πάρει αναστολή εκτέλεσης της ποινής του. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο θα επανέλθουμε.

Ας πάμε όμως και πάλι στα στοιχεία. Διατελέσατε υπουργός Δικαιοσύνης το 1996. Δεν ήσασταν ένας οποιοσδήποτε πολιτικός σε αυτό το υπουργείο, αλλά ένας γνώστης της Νομικής Επιστήμης. Και μόνο να κοιτάξει κάποιος το βιογραφικό σας, διαπιστώνει πως τελειώσατε σε 4 χρόνια τη Νομική, (παρότι, όπως λέτε, είχατε και παράλληλη πολιτική δράση τα δύσκολα χρόνια 1974-1978), καταφέρατε να κάνετε διδακτορικό στο Παρίσι σε μόλις δύο χρόνια και στη συνέχεια να ανεβείτε τις βαθμίδες της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης με τρόπο που δεν έχουν κάνει άλλοι. Τι άλλο λοιπόν, ήσασταν από το «παιδί θαύμα» της νομικής τέχνης.

Αναζήτησα λοιπόν αυτή την νομική σας έστω ευφυΐα, στο νομοθετικό σας έργο στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Και ιδού τι βρήκα. Το 1996 ψηφίσατε τον νόμο 2408. Με τον νόμο αυτό τροποποιήσατε κάποια άρθρα του Ποινικού Κώδικα. Για την ακρίβεια προσθέσατε μερικές λέξεις, λιγότερες από 10 αλλά καθοριστικές. Αλλάξατε το άρθρο 242 (για ψευδή βεβαίωση) και το άρθρο 216 (για πλαστογραφία).Τα δύο αδικήματα τα οποία ήταν κακουργήματα με ποινές κάθειρξης πάνω από 10 χρόνια, γίνονταν πλημμελήματα αν το ποσό της ζημιάς δεν ήταν πάνω από 25 εκατομμύρια δραχμές. Αυτό προσθέσατε: Το «πάνω από 25 εκατομμύρια δραχμές». Με 25 εκατομμύρια τότε μπορούσες να αγοράσεις ένα σπίτι. Και εσείς για κάποιο λόγο, την πλαστογραφία και την ψευδή βεβαίωση που προκαλούσαν ζημιά ως ένα σπίτι την κάνατε πλημμέλημα;

Αυτή την νομοθετική «μεταρρύθμιση» την κάνατε μέσα σε μία νύχτα και χωρίς να προηγηθεί σύσταση νομοπαρασκευαστικής επιτροπής και πολύ περισσότερο διάλογος με τους ανθρώπους που υπηρετούν τη Δικαιοσύνη. Δηλαδή δεν εκθέσατε ποια αναγκαιότητα υπήρχε για να κάνετε τόσο βαριές πράξεις από κακουργήματα, απλά πλημμελήματα. Κατηγορηθήκατε από τον νομικό κόσμο ότι ασελγήσατε πάνω στους νόμους με σκοπούς άλλους από την απονομή Δικαιοσύνης.

Φαντάζομαι ξέρετε ως υπουργός Δικαιοσύνης τότε, τι προέκυψε από αυτή σας την νομοθέτηση. Τετρακόσιοι επιφανείς Θεσσαλονικείς (μεγαλογιατροί, βουλευτές, στρατηγοί, δικηγόροι, παιδιά αυτών που λέμε «επωνύμων») οι οποίοι αντιμετώπιζαν κατηγορίες για κακουργήματα (ναι, αυτά τα οποία αλλάξατε) δεν δικάστηκαν ποτέ. Τα κακουργήματά τους έγιναν πλημμελήματα και παραγράφηκαν. Η υπόθεση ήταν η πιο σοβαρή υπόθεση πλαστογραφίας στην ιστορία της Ελλάδας. Από το 1989 έως το 1991, παιδιά επωνύμων της Θεσσαλονίκης που εγγράφονταν σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού (Γιουγκοσλαβία, Ρουμανία κλπ), έπαιρναν μεταγραφές σε Πανεπιστήμια της Ελλάδας, παρουσιάζοντας ψεύτικες βεβαιώσεις για σοβαρές ασθένειες. Οι ευγενείς γόνοι της Θεσσαλονίκης έπασχαν ξαφνικά από καρκίνο, λευχαιμίες και άλλα σοβαρά νοσήματα που βεβαίωναν απατεώνες γιατροί. Όταν αποκαλύφθηκε η υπόθεση, κάποιοι Πανεπιστημιακοί, συνάδελφοί σας στο Πανεπιστήμιο, επιχείρησαν να την κουκουλώσουν αρνούμενοι να δώσουν τα στοιχεία των μεταγραφών.

Μια ομάδα έντιμων εισαγγελέων τότε, αναγκάστηκε να κάνει έρευνα στο πανεπιστήμιο και να κατασχέσει τους φακέλους. Δύο ανακριτές, επί δύο χρόνια ερεύνησαν αυτή την υπόθεση, σχηματίζοντας δικογραφία που δεν χωρούσε σε ένα δωμάτιο. Ασκήθηκαν, διώξεις σε 400 άτομα. Οι περισσότεροι θα έμπαιναν φυλακή αφού οι κατηγορίες ήταν στοιχειοθετημένες. Και τότε εσείς νομοθετήσατε την αλλαγή του Ποινικού Κώδικα στα συγκεκριμένα άρθρα, που τύχαινε μάλλον να αφορούν τις δικές τους κατηγορίες. Τα αδικήματα ήταν πια πλημμελήματα και είχαν παραγραφεί. Οι φάκελοι έκλεισαν και δεκάδες επώνυμοι απατεώνες, ελεύθεροι πια, συνέχιζαν να φωτογραφίζονται στα περιοδικά ως έντιμοι και ανησυχούντες για την πόλη και βέβαια να καθορίζουν με τη δύναμή τους τα πολιτικά πράγματα. Αρκετοί από τους φοιτητές που πήραν μεταγραφές με τις ψευδείς βεβαιώσεις, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά σήμερα κάνουν πανεπιστημιακή καριέρα.

Στις μεταρρυθμίσεις σας, συμπεριλαμβάνεται η αλλαγή ενός ακόμη άρθρου του Ποινικού Κώδικα. Του 113. Το άρθρο αυτό παλιά προέβλεπε πως στις περιπτώσεις που κάποιος βουλευτής διώκεται για αξιόποινη πράξη, αν δεν αρθεί η βουλευτική του ασυλία, τότε σταματά να τρέχει ο χρόνος παραγραφής και ο βουλευτής δικάζεται όποτε πάψει να είναι βουλευτής. Το άρθρο αυτό προστάτευε και τον βουλευτή, αλλά και τον πολίτη. Αλλάξατε λοιπόν το άρθρο και καταργήσατε την αναστολή της παραγραφής. Έτσι αν κάποιος βουλευτής διαπράξει αδίκημα και δεν αρθεί η ασυλία του, ο χρόνος παραγραφής τρέχει. Έτσι όταν πάψει να είναι βουλευτής πιθανόν να μην υπάρχει δίωξη εναντίον του.

Αυτά είναι τα νομοθετήματά σας σε ένα υπουργείο που θα περίμενε κάποιος, πως λόγω του αντικειμένου σας, ο νομικός κόσμος θα μίλαγε για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις Βενιζέλου. Ο νομικός κόσμος όμως μιλάει για «ασέλγεια» στους νόμους. Τα περί προθέσεων και τα νομικά και αυτά της κόλασης που είναι στρωμένη με καλές προθέσεις, τα ξέρετε. Μόνο εσείς ξέρετε τις προθέσεις σας. Δεν σας αποδίδω καμιά πρόθεση. Σας απευθύνω για μια ακόμη φορά ερωτήματα. Και περιμένω απαντήσεις τις οποίες ξέρετε πολύ καλά πως οφείλετε να δώσετε. Αν όχι, τότε αυτό θα είναι μια πρόθεσή σας…

Υ.Γ.  Προς κάθε ενδιαφερόμενο που…ξέρει αυτός. Μετά από 25 χρόνια στην δημοσιογραφία, έχω την δυνατότητα να μαθαίνω, πότε το όνομά μου γίνεται δημοφιλές σε διάφορες υπηρεσίες. Μην κουράζεστε. Στην ντουλάπα μου δεν έχω σκελετούς. Μόνο ρούχα και αρχεία. Των οποίων έχω πάντα αντίγραφα».

Η μεθόδευση της Ελλάδας εκτός Ευρώπης

του Ανδρέα Σταλίδη

Ας προσπαθήσουμε να μπούμε σε ένα φανταστικό ελικόπτερο και να υψωθούμε πάνω από τα γεγονότα για να τα δούμε καθαρότερα στην ολότητά τους, κατά δύναμιν. Τι βλέπουμε; 

α. Βλέπουμε ένα Μνημόνιο, δηλαδή ένα μεγάλο δάνειο από την Τρόϊκα: ΔΝΤ, ευρωγκρούπ, ΕΚΤ. O ρόλος του δανείου είναι ουσιαστικά ο μετασχηματισμός μέρους των δανειστών από τυπικούς κατόχους ομολόγων (ιδιώτες) σε κράτη και διακρατικούς οργανισμούς (κράτη ευρωζώνης, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ΔΝΤ). Θα το ξαναγράψω: αυτό ακριβώς είναι το Μνημόνιο, μεταφορά δανειστών. Γι’ αυτό και οι δόσεις δεν είναι ισόποσες, αντίθετα με τα τυπικά δάνεια. Οι δόσεις αποσκοπούν στο να αποπληρώσουν τα κουπόνια παλιών ομολόγων που λήγουν ανά τρίμηνο. Οι δόσεις μένουν στη χώρα μισή ώρα. Έρχονται στις 10 το πρωί, φεύγουν στις 10.30.

β. Εφόσον η χώρα είναι δεμένη στο άρμα του ευρώ, δεν είναι δυνατόν να επιβληθεί το κύριο μέτρο αυτών των περιπτώσεων: η υποτίμηση του νομίσματος. Έτσι, επιλέγεται η υποτίμηση ολόκληρης της οικονομίας μέσω δραστικών μειώσεων των μισθών, συντάξεων κλπ.

γ. Η πλέον σώφρων άποψη τον Μάϊο του 2010 έλεγε ότι αν δεν μπορούμε να σωθούμε με το Μνημόνιο, καλύτερη η χρεωκοπία/αναδιάρθρωση/κούρεμα τότε, παρά το μαρτύριο της σταγόνας. Ποιος ο λόγος που δεν μας το επέτρεψαν οι λοιποί Ευρωπαίοι; η έκθεση των (ιδιωτικών) τραπεζών τους σε ελληνικά ομόλογα. Έτσι, χρησιμοποιήθηκε το επόμενο 18μηνο για να μεταπωληθούν τα ελληνικά ομόλογα κάτω από την ονομαστική τους αξία, με έκπτωση από 10% ως 30%. Είναι παγκοίνως γνωστό αυτό. Τώρα που μειώθηκε η έκθεση, μπόρεσε να γίνει το κούρεμα.

δ. Εντωμεταξύ, τα δάνεια του Μνημονίου δεν υπόκεινται σε αναδιάρθρωση. Για την ακρίβεια, όλη η περιουσία του δημοσίου λειτουργεί ως εγγύηση. Απολαύστε το άρθρο 14, παράγραφος 5 του Μνημονίου

Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή έκτελέσης δικαστικής αποφάσης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.

ε. Φτάνουμε στον Οκτώβριο του 2011, όπου το χρέος 165% με κούρεμα 50% μειώνεται στο 140% με στόχο το 2020 να γίνει 120%, δηλαδή όσο και το 2009.  Η αριθμητική που έμαθα στο Δημοτικό λέει ότι το 50% του 165% είναι πολύ μεγαλύτερο του 25% που μειώνεται το χρέος. Και η δική σας; Το μυστικό είναι ότι διακρατικά δάνεια, δάνεια από την ΕΚΤ, το ΔΝΤ κλπ δεν υπόκεινται σε αναδιάρθρωση. Σίγουρα λεφτά για τους δανειστές. Βάλτε και την επανακεφαλαιοποίηση τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων για να αποφευχθεί η χρεωκοπία τους και νά ‘το το αποτέλεσμα. Αν είχαμε κάνει κούρεμα 50% στο χρέος των ιδιωτών τον Μάϊο του 2010, τότε το χρέος του 120% θα έπεφτε στο 70% του ΑΕΠ. Με απόλυτα νούμερα: τα 80 δις (ή όσα είναι) που «έχουμε εισπράξει» αυτό το διάστημα για να πληρωθούν ιδιώτες κάτοχοι ομολόγων θα μας γλύτωναν από 40 δις χρέος επιπλέον. 40 δις ίσον 8 πολυνομοσχέδια! (το πλέον πρόσφατο κομίζει θεωρητικά, και αν όλα πάνε καλά, 5 δις ευρώ στον κορβανά).

στ. Εντωμεταξύ, η κυβέρνηση αποτυγχάνει σε όλα και κυρίως σε τούτο: εξαντλεί όλα τα αποθέματα «κατανόησης» και πολιτικού κόστους, για να μην κάνει ούτε μία μεταρρύθμιση! Ούτε καν να επιβάλλει τις (ελάχιστες) ψηφισμένες. Η κυβέρνηση κατάφερε να έχουν σχεδόν απόλυτο δίκιο και οι δύο πλευρές κριτικής: και ως προς τα αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία μάλιστα σκοτώνουν την οικονομία και βαθαίνουν την ύφεση, και ως προς το ότι κανένα μακροπρόθεσμο μέτρο δεν έχει παρθεί για να βγει από το σκοτεινό τούνελ. Πώς το κατάφερε; με την πολιτική της, η οποία συνοψίζεται σε τρεις μόνο λέξεις: φόροι, εισφορές, τακτοποιήσεις. Δεν είναι εξωφρενικό σήμερα λοιπόν να αμφισβητείται ευθέως από τον κόσμο το ίδιο το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, στο οποίο αποδίδεται εν πολλοίς η ευθύνη.

ζ. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση έχει απωλέσει κάθε αξιοπιστία και στο εσωτερικό, και στο εξωτερικό. Στο εσωτερικό ό,τι υπόσχεται αποδεικνύεται ψέμμα: λεφτά υπάρχουν, δεν θα μπούμε στο ΔΝΤ, αυτά είναι τα τελευταία μέτρα (καμιά 10αριά φορές), η εισφορά είναι έκτακτη (4-5 φορές), δεν θα γίνει αναδιάρθρωση, κοκ. Ομοίως και στο εξωτερικό. Τον Μάΐο του 2011 στη σύνοδο των υπουργών οικονομικών είχε καθυστερήσει λίγο ο Παπακωνσταντίνου και την εισήγηση για την Ελλάδα – το κεντρικό θέμα της συνόδου! – την έκανε ο Τόμσεν του ΔΝΤ! Αν η σημερινή κυβέρνηση έχει ένα δίκιο στο ότι δεν ευθύνεται η ίδια για την όλη οικονομική κατάσταση της χώρας, εφόσον την κληρονόμησε μετά από 35 χρόνια ζωής του μοντέλου της μεταπολίτευσης, και ειδικότερα μετά από 28 χρόνια εντός ΕΟΚ/ΕΕ (διότι το 1981 είχαμε χρέος 20% και τότε ξεκίνησε η οικονομική εκτροπή), εν τούτοις διατηρεί ακέραια την ευθύνη για τη μονιμοποίηση της επιτροπείας. Διότι η επιτροπεία δεν έχει να κάνει με την οικονομία της χώρας, έχει να κάνει με την αξιοπιστία της χώρας.

η. Φτάνουμε στο σήμερα. Έγινε το περιβόητο 50% κούρεμα, το οποίο ουσιαστικά είναι πολύ, πολύ μικρότερο, όπως είπαμε. Η Γερμανίδα Καγκελάριος δηλώνει επίμονα δημοσίως ότι «δεν είναι ταμπού η αναθεώρηση των Συνθηκών της Ευρώπης» και ότι «αλλαγές πρέπει να γίνουν μέσα στο επόμενο 12μηνο». Σε ποιες αλλαγές αναφέρεται; Δεν δόθηκε η δέουσα προσοχή. Νομίζω όμως ότι είναι προφανές: δρομολογεί την έξοδο της χώρας από την Ευρώπη.

Το «δημοψήφισμα» του πρωθυπουργού εκεί ακριβώς αποσκοπεί: να εμφανίσει το αίτημα ως λαϊκή επιταγή, ενώ πρόκειται για το αντάλλαγμα της Μέρκελ να «μας σώσει»(!) με την τελευταία δανειακή σύμβαση.

Η ουσία είναι πως όλες οι μακροπρόθεσμες επιλογές του τελευταίου 18μηνου ήταν οι χειρότερες δυνατές. Μία λάθος πολιτική, μπορεί να ωφελήσει τελικά εφόσον είναι συνεπής. Μία σωστή πολιτική δεν πρόκειται ποτέ να ωφελήσει εφόσον δεν είναι συνεπής. Χωρίς να κρίνουμε το σωστό ή το λάθος εδώ (το αφήνουμε για τους πλέον ειδικούς), η πλήρης ασυνέπεια και η αναξιοπιστία της κυβέρνησης ήταν η συνταγή της αποτυχίας, ίσως δε και καταστροφής.

http://www.antibaro.gr/node/3450

Ανιστόρητο δημοψήφισμα

του Τάσου Τέλλογλου

Η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να οδηγήσει τη χώρα σε δημοψήφισμα για την επικύρωση της συμφωνίας για τη μερική χρεωκοπία της χώρας είναι μια πέρα για πέρα απολίτικη απόφαση. Για έναν πολύ απλό λόγο: Η άλλη πλευρά της εξίσωσης αν ο λαός ψηφίσει «Όχι» θα είναι η άτακτη χρεωκοπία και αυτό, όπως και το τελευταίο παιδί γνωρίζει σε αυτή τη χώρα, θα σημάνει την επιστροφή της χώρας στη δραχμή αλλά και πιθανότατα την έξοδό της απο την ΕΕ. Θα έχει καταφέρει ετσι ο Γιώργος Παπανδρέου και εμείς, υλοποιώντας την απόφασή του κατά το νόημα που επιθυμούμε να της δώσουμε, να είμαστε ο μόνος λαός της Ευρώπης που δεν ψήφισε για να μπεί στο κοινό νόμισμα αλλά για να βγει.

 Στα χθεσινοβραδινά δελτία ειδήσεων αναφέρθηκε ορισμένες φορές οτι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δέν προχώρησε στο να κάνει δημοψήφισμα για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ για τον απλούστατο λόγο οτι μπορεί να το έχανε. Βλέπετε μερικές πολιτικές επιλογές είναι πάνω απο το ερώτημα πώς νομιμοποιείται μια εξουσία, ο Καραμανλής βρισκόταν τότε στο τέλος της θητείας του και η είσοδος της χώρας στην ΕΟΚ ήταν στόχος σημαντικότερος από το ποιός και γιατί βρίσκεται στην εξουσία.

Δεν είναι όμως μόνο ο Καραμανλής. Σε αντίστοιχο δίλημμα βρέθηκε και ο καγκελλάριος Κολ οταν η χώρα του έπρεπε να εγκαταλείψει το αγαπημένο της μάρκο για να μπεί στον αστερισμό του αντιπαθούς ευρώ. «Δεν κάνω δημοψήφισμα γιατί θα το χάσω» ήταν η θέση του Κολ που γνώριζε οτι το κοινό νόμισμα ήταν κάτι σημαντικότερο από τη νομιμοποίηση των επιλογών του.

Δεν γνωρίζω αν ο πρωθυπουργός έχει πλήρη επίγνωση της διεθνούς πτυχής των πρωτοβουλιών του. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος οτι σκέφτηκε τι θα σημάνει για τους Ιταλούς, για τους Ισπανούς, για τους Γάλλους, τους Σλοβάκους, των οποίων η κυβέρνηση έπεσε για να υποστηρίξει την επέκταση του EFSF αυτή του η πρωτοβουλία, ιδιαίτερα αν καταλήξει στο «όχι» και ιδιαίτερα μέχρι να καταλήξει σε ένα αποτέλεσμα. Το τι θα σημάνει για τους Έλληνες νομίζω πως το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Αλλά εν πάση περιπτώσει για το πολιτικό προσωπικό μας είμαστε υπεύθυνοι οι ίδιοι. Οι άλλοι όμως θα επιβεβαιώσουν απλά ότι είμαστε μία «ξεχωριστή περίπτωση» περίεργων ανθρώπων που δανειστήκαμε δύο φορές το ΑΕΠ μας μέσα σε 3 χρόνια για να βγούμε από την κρίση, βγήκαμε από το ευρώ βυθίζοντας την Ευρώπη σε μία κόλαση. Στην πολιτική, κύριε πρωθυπουργέ, υπάρχουν μερικά πράγματα που είναι τόσο σημαντικά που δεν αποτελούν απλά «εξαρτήματα» ενός διλήμματος.

 

Protagon

Φωτιά στο πολιτικό σκηνικό βάζει το δημοψήφισμα

Σε τροχιά ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων εισέρχεται η χώρα μετά την αιφνιδιαστική ανακοίνωση Παπανδρέου, για διεξαγωγή δημοψηφίσματος με ερώτημα σχετικό με τη νέα δανειακή σύμβαση, καθώς και το αίτημα για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης– την Παρασκευή- στη Βουλή. Για «μεγάλο ρίσκο» κάνει λόγο ο διεθνής Τύπος, ενώ φωνές της ευρωζώνης μιλούν για χρεοκοπία.

Ο Γ. Παπανδρέου, από το βήμα της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ- αναφερόμενος στη σύμβαση- τόνισε: «Είναι η ώρα να απαντήσει ο πολίτης υπεύθυνα. Θέλει να την υλοποιήσουμε ή να την απορρίψουμε. Αν δεν την θέλει ο λαός δεν θα εφαρμοστεί. Εάν ναι θα προχωρήσουμε», συμπληρώνοντας ότι «έχουμε εμπιστοσύνη στους πολίτες«.

Παράλληλα διέλυσε τα σενάρια για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, σημειώνοντας ότι «η κυβέρνηση διαθέτει τη δεδηλωμένη και έχει δύο χρόνια μπροστά της για να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της».  Και πρόσθεσε: «Λέμε όχι στις εθνικές εκλογές τώρα γιατί θα ήταν υπεκφυγή και θα οδηγούσε σε διχόνοιες».

Από την πλευρά του, ο υπουργός Οικονομικών, Ευ. Βενιζέλος, είπε: «Να αποφασίσει ο λαός αν θέλει να μείνουμε στην Ευρώπη ή να γυρίσουμε στη δραχμή». Ο ίδιος χαρακτήρισε τη διαδικασία του δημοψηφίσματος «δημοκρατικά εκτονωτική και λυτρωτική», επισημαίνοντας ότι «η χώρα δεν αντέχει να βιώνει το δράμα. Πρέπει να επέλθει η κάθαρση, να ξαναγνωριστούμε ως έθνος για να οργανώσουμε τα φυγή προς τα εμπρός».

Μιλώντας στην τηλεόραση του ΑΝΤ1, ο υπουργός Οικονομικών προσδιόρισε για το διάστημα μετά τον Ιανουάριο το χρόνο διεξαγωγής του δημοψηφίσματος. Το δημοψήφισμα θα διεξαχθεί μετά την οριστικοποίηση των λεπτομερειών της νέας δανειακής σύμβασης και την ολοκλήρωση της ανταλλαγής των ελληνικών ομολόγων (PSI).

«Κινδυνολογία» χαρακτήρισε ο υπουργός Εσωτερικών, Χ. Καστανίδης, το σενάριο ο λαός να μην ψηφίσει τη νέα δανειακή σύμβαση, η οποία θα τεθεί σε δημοψήφισμα.

ΕΕ: Ουδέν σχόλιο

«Ουδέν σχόλιο και για τα δυο ζητήματα. Είμαστε σε επαφές και αναμένουμε επίσημη ενημέρωση από τις ελληνικές αρχές», ήταν η απάντηση της εκπροσώπου της ΕΕ, σε ερώτηση σχετικά με την εξαγγελία για διεξαγωγή δημοψηφίσματος.

Αμηχανία προκάλεσε στη Γερμανία η απόφαση για δημοψήφισμα. Ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών κάνει λόγο για «εξέλιξη που αφορά την εσωτερική πολιτική της Ελλάδας, για την οποία δεν έχουμε καμία επίσημη ενημέρωση και για το λόγο αυτό δεν μπορούμε να την σχολιάσουμε».

Έντονες οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης

Ο πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς, είχε συνάντηση με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κ. Παπούλια, ενώ η Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ δεν θα παραστεί στην προ ημερησίας συζήτηση στη Βουλή.

Ο εκπρόσωπος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Γ. Μιχελάκης, χαρακτήρισε την πρόταση Παπανδρέου «δημοκρατική και συνταγματική εκτροπή», σημειώνοντας ότι παίζει «σε μία ζαριά ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα, την Ελλάδα στην Ευρώπη». Πρόσθεσε ότι ο Γ. Παπανδρέου «πατάει γκάζι και πηγαίνει απευθείας στον γκρεμό».

Εκ μέρους του ΚΚΕ, ο Μ. Μαΐλης τόνισε: » Εκλογές τώρα, κάτω η κυβέρνηση», χαρακτηρίζοντας «ωμό εκβιασμό» την πρόταση του πρωθυπουργού. «Η εξαγγελία του πρωθυπουργού για δημοψήφισμα σημαίνει ότι στήνεται ένας πελώριος μηχανισμός καταναγκασμού του λαού, όπου η κυβέρνηση και η ΕΕ θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα, τις απειλές, την προβοκάτσια για να γονατίσουν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, για να υφαρπάξουν το ναι στη νέα σύμβαση», σημειώνει το ΚΚΕ.

Επίθεση κατά του πρωθυπουργού εξαπέλυσε ο ΛΑΟΣ. Συγκεκριμένα αναφέρει η ανακοίνωση: «Στο επισφράγισμα μιας τυχοδιωκτικής πολιτικής ο κ.Παπανδρέου φαίνεται ότι θέλει να την σφραγίσει, με ένα εξίσου τυχοδιωκτικό δημοψήφισμα. Όσον αφορά στην ψήφο εμπιστοσύνης, ας τολμήσει να ψηφίσουν οι βουλευτές του πίσω από παραβάν και τότε θα διαπιστώσει την πολιτική του γύμνια. Καληνύχτα κ. Παπανδρέου».

«Για τρικ προκειμένου να κερδίσει χρόνο στην εξουσία η κυβέρνηση», μίλησε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας. Πρόσθεσε ότι «ο πρωθυπουργός είναι σε απελπισία», συμπληρώνοντας ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει να υπάρξει μια συντριπτική υπεροχή του όχι στην υποτέλεια».

«Ας εγκαταλειφθούν οι ψευδώνυμες επιλογές και ας προχωρήσει η χώρα σε πρόωρες εκλογές. Είναι η πιο έντιμη λύση έτσι όπως είναι η κατάσταση», δήλωσε ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φ. Κουβέλης. «Το δημοψήφισμα είναι μια αρνητική πρωτοβουλία της κυβέρνησης διότι δεν παρατίθενται όλα τα ερωτήματα. Το ερώτημα ναι ή όχι στη δανειακή σύμβαση συναρτάται με όλα τα ζητήματα που είναι δημοσιονομικού χαρακτήρα. Με βάση και το Σύνταγμα τίθεται το ζήτημα αν μπορεί να γίνει δημοψήφισμα με αυτό το ερώτημα», πρόσθεσε.

Η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας, Ντόρα Μπακογιάννη, δήλωσε άφωνη από την απόφαση Παπανδρέου, υποστηρίζοντας ότι «ανοίγει ο ασκός του Αιόλου». «Ο πρωθυπουργός ανάμεσα στο συλλογικό συμφέρον και το προσωπικό του, διάλεξε το δικό του», πρόσθεσε. Η ίδια διερωτήθηκε πως μετά από αυτή την εξέλιξη οι τράπεζες θα μπουν στο PSI, ενώ συμπλήρωσε ότι θα καλέσει- από τη Βουλή- τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να ρίξουν την κυβέρνηση.

«Έκπληκτος» και «αγανακτισμένος» δήλωσε ο πρώην πρωθυπουργός και επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, μιλώντας στην εκπομπή «Φάκελοι» του ΣΚΑΪ. «Μόνη μου ελπίδα είναι ότι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα αναλάβουν την πρωτοβουλία να ρίξουν τον Παπανδρέου και θα βρεθεί μία άλλη λύση» πρόσθεσε.

«Εξαγγέλλοντας δημοψήφισμα για μια συμφωνία που παραμένει ακόμη θολό τοπίο, ο κ. Παπανδρέου προσπαθεί να εκμεταλλευθεί πολωτικά διλήμματα σε μια ήδη πολωμένη και καθόλου νηφάλια κοινωνία. Σκεφτείτε μόνο να είχαν κάνει δημοψήφισμα το καλοκαίρι για τις συμφωνίες της 21ης Ιουλίου που τότε εκθειάζονταν και σήμερα απορρίπτονται από όλους ως ανεπαρκείς και μη βιώσιμες», σημειώνουν οι Οικολόγοι- Πράσινοι. Και προσθέτουν: «Αναπόφευκτη είναι συνεπώς η προσφυγή στις κάλπες για να οργανωθεί η όποια προσπάθεια εξόδου από την πολύπλευρη κρίση».

«Άλλοθι για αυτούς που επιθυμούν μόνο την καρέκλα της εξουσίας» χαρακτήρισε την πρόταση του πρωθυπουργού, ο Πρόεδρος του Πανελληνίου Άρματος Πολιτών, Γ. Δημαράς.

«Το ζεύγος Παπανδρέου-Βενιζέλος για να αποσείσουν τις προσωπικές τους ευθύνες για την κατά 50% πτώχευση της Ελλάδας καταφεύγουν στον εκβιασμό του  δημοψηφίσματος», σημειώνει σε ανακοίνωση της η Δράση.

http://www.nooz.gr/greece/fotia-sti-skini-vazei-to-dimopsifisma-gia-ti-nea-simvasi

Η διεθνής εποπτεία του 1898, με τη σκληρή στάση των Γερμανών, που κράτησε μέχρι το…1978

Όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται

Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη andrikakis@patris.gr

Οι δανειστές των Ελλήνων, με πρώτη τη Γερμανία, τα ήθελαν όλα απʼ την Ελλάδα. Τι έγραφε ο Σουρής στον «Ρωμηό» και το φύλλο της Εφημερίδας της Κυβέρνησης για τον πιο επαίσχυντο νόμο που ψηφίστηκε ποτέ, μέχρι σήμερα, καθώς, στην ουσία, εκχωρούσε σε 6 ξένες δυνάμεις την εθνική κυριαρχία…

Γελοιογραφία στο πλαίσιο της προπαγάνδας για να δεχτεί ο ελληνικός λαός τη διεθνή επιτροπεία. Είχε δημοσιευτεί σε αγγλική εφημερίδα και αναδημοσιεύτηκε από το «Άστυ» της Κυριακής 22 Φεβρουαρίου 1898, μία ημέρα μετά την ψήφιση του νόμου περί του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Η Θεσσαλία, σκλαβωμένη στους Τούρκους από τον ατυχή Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, θα απελευθερωθεί μόλις η Ελλάδα καταβάλει τις πολεμικές αποζημιώσεις στην Οθωμανική Αυτοκρατορία…Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία εγγυώνται τη συγκεκριμένη ελληνική οφειλή και μας δανείζουν για να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας… Οι τρεις χώρες έχουν τη μορφή ναυτών, που αναφωνούν θυμωμένοι προς τον Τούρκο: «Αρκεί! Παληάνθρωπε! Πάρε τον παρά σου και άφησε το κορίτσι»! Το αναγκαστικό αυτό δάνειο έσφιξε ακόμη περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό των Ελλήνων…

Η διεθνής εποπτεία, όπως κομψά ονομάζεται η ουσιαστική εκχώρηση αρμοδιοτήτων, όχι μόνο οικονομικών, αλλά στην ουσία πολιτικών, στην τρόικα, με αφορμή τις ελληνικές οφειλές προς κράτη και ιδιώτες κερδοσκόπους, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για την Ελλάδα. Πριν από σχεδόν 114 χρόνια τον Φεβρουάριο του 1898, η Ελλάδα έμπαινε σε διεθνή οικονομικό έλεγχο, εξαιτίας της χρεοκοπίας του 1893, των τεράστιων οφειλών από τα δάνεια σχεδόν όλου του 19ου αιώνα στις μεγάλες δυνάμεις της εποχής αλλά και στους ιδιώτες, τράπεζες και φυσικά πρόσωπα. Ο νέος διεκδικητής ελληνικού χρήματος ήταν η Τουρκία, νικήτρια του σύντομου ελληνοτουρκικού πολέμου, του επιλεγόμενου ατυχή, τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1897, που ακολούθησε την ελληνική κατοχή της Κρήτης. Η Ελλάδα βρέθηκε σε απόλυτη απομόνωση. Οι δανειστές πίεζαν να πάρουν όλα τα ποσά που είχαν δανείσει, η Τουρκία αξίωνε την άμεση καταβολή της αποζημίωσης των 95 εκατομμυρίων χρυσών φράγκων που είχε αναγκαστεί η Ελλάδα να συμφωνήσει ότι θα πλήρωνε, με βάση τη συνθήκη ειρήνης του Σεπτεμβρίου του 1897, την οποία επέβαλαν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής. Στο άρθρο 2 της συνθήκης προβλεπόταν πως η καταβολή της αποζημίωσης δεν θα καθυστερούσε την ικανοποίηση των παλαιών δανειστών της Ελλάδος και προέβλεπε την ίδρυση επιτροπής Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου από αντιπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων (Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Ιταλία, Αυστρία). Η Επιτροπή αυτή θα βρίσκονταν μονίμως στην Αθήνα και θα επέβλεπε την τήρηση των συμφωνιών, την εξόφληση των δανειστών της Ελλάδας και την καταβολή της αποζημίωσης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία! Η συμφωνία την οποία αναγκάστηκε να υπογράψει η Ελλάδα προέβλεπε επίσης ρήτρα σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα όφειλε να εξασφαλίσει την ψήφιση των όρων της από την ελληνική βουλή!

Οι εκπρόσωποι των μεγάλων δυνάμεων, προστάτες στην ουσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά και των δικών τους συμφερόντων, εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα από τον Οκτώβριο του 1897, πριν καν ψηφιστεί το σχετικό νομοσχέδιο από την ελληνική βουλή, το οποίο οι ίδιοι συνέταξαν! Και από τις 21 Φεβρουαρίου 1898, όταν το ελληνικό κοινοβούλιο ψήφισε τους όρους της συνθήκης και τους έκανε νόμο (όπως είχε… προαναγγελθεί από τη συνθήκη ειρήνης του Σεπτεμβρίου του 1897), εγκαταστάθηκαν πλέον κανονικά και με το νόμο περίπου ως κυβερνήτες στη χώρα…

Οι σκληροί Γερμανοί…

Ο τότε πρωθυπουργός Αλέξανδρος Ζαΐμης, μετέπειτα Ύπατος Αρμοστής Κρήτης και Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που είχε διαδεχθεί τον Σεπτέμβριο τον παραιτηθέντα Θεόδωρο Δηλιγιάννη, προσπάθησε να πετύχει μείωση της ξένης επέμβασης στη διοίκηση της χώρας. Άγγλοι, Γάλλοι, Ιταλοί κλπ, το συζητούσαν, αλλά η Γερμανία του Κάιζερ Γουλιέλμου Β΄, που είχε τη σκληρότερη στάση, δεν το δέχτηκε.

Η Διεθνής Επιτροπή Ελέγχου, όπως ονομαζόταν, ανέλαβε καθήκοντα οικονομικής διαχείρισης, αλλά στην ουσία πολιτικής διοίκησης, αφού αποφάσιζε και για τις προσλήψεις, τις προαγωγές και τις μεταθέσεις στον δημόσιο τομέα, ενώ έλεγχε και υπέγραφε ακόμη και την αλληλογραφία!!! Τα δάνεια που όφειλε η Ελλάδα χωρίστηκαν σε τρεις κατηγορίες ανάλογα με την παλαιότητα τους και υπολογίστηκε τόσο ο τόκος για τα 4 χρόνια της πτώχευσης, από το 1893. Τα δάνεια σε καιρό πτώχευσης η Ελλάδα δεν τα αναγνώριζε, αλλά φυσικά οι αποφάσεις δεν ήταν πλέον δικές της… «Διευκολύνθηκε» για την περίοδο αυτή με το να χρεωθεί ένα πιο χαμηλό επιτόκιο… Επιβλήθηκε επίσης νέα ισοτιμία της δραχμής ως προς τα ξένα νομίσματα, που φυσικά ήταν ευνοϊκή για τους δανειστές, ενώ αφαιρέθηκε από την κυβέρνηση το δικαίωμα να κόψει χρήμα στο ελληνικό νομισματοκοπείο.

Στην ουσία καταργήθηκε η ελληνική κυβέρνηση και καταλύθηκε η εθνική κυριαρχία . Οι Έλληνες είχαν μπει επίσημα σε μια μορφή διεθνούς κατοχής. Φυσικά ο Ελληνικός στρατός υπήρχε μόνο στα χαρτιά, καθώς δεν υπήρχαν πόροι για την συντήρηση του, δεν αγοραζόταν πολεμικό υλικό, δεν γίνονταν ασκήσεις και η στρατιωτική θητεία είχε ελαχιστοποιηθεί.

Η πρώτη απόφαση που πήρε αφορούσε στην εκμετάλλευση των βασικών πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας ώστε τα έσοδα να χρησιμοποιηθούν για τα δάνεια. Έτσι στους ξένους επιτηρητές εκχωρήθηκαν, τα κρατικά μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιοχάρτων, σμύριδος, σιγαροχάρτου (θα απέφεραν, όπως υπολογίστηκε, 12.300.000 δραχμές, ο φόρος καπνού (6.600.000 δρ.), τα τέλη χαρτοσήμου (10.000.000 δρ.) και οι δασμοί του τελωνείου Πειραιά (10.700.000 δρ.)

Το εναλλακτικό σχέδιο, αν δεν γινόταν δυνατή η είσπραξη των ποσών αυτών, προέβλεπε την εκχώρηση των δασμών από τα τελωνεία, Λαυρίου (πρόβλεψη για είσπραξη 1,5 εκατ. δραχμών), Πατρών (2,4 εκατομ.), Βόλου (1,7 εκατομ.), Κέρκυρας (1,6 εκατομ.)

Όταν λειτούργησε η επιτροπή του Ελέγχου, οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις χορήγησαν νέο δάνειο 170.000.000 χρυσών φράγκων ώστε η Ελλάδα να πληρώσει την πολεμική αποζημίωση στην Τουρκία για την πολεμική της ήττα και να αντιμετωπίσει το τρέχον υψηλό της έλλειμμα. Μας χορήγησαν δηλαδή δάνειο για να δυσχεράνουν ακόμη περισσότερο την ελληνική θέση, καθώς το επιτόκιο ήταν αρκετά υψηλό…

Ένα μεγάλο μέρος των εσόδων συλλέγονταν από την «Εταιρεία Διαχειρίσεως Μονοπωλίων», η οποία ήταν εισηγμένη στο Χρηματιστήριο της Αθήνας.

Μέχρι… το 1978!!!

Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος διατηρήθηκε στη χώρα μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά τα τελευταία δάνεια ξεπληρώθηκαν το…1978!! Τότε μάλιστα έκλεισε και το γραφείο του ΔΟΕ στην Αθήνα.

Τα πρώτα χρόνια, υπό την απίστευτη πίεση των μεγάλων δυνάμεων, έγιναν μερικά βήματα. Tο δημόσιο χρέος συνολικά ανερχόταν σε 94.000.000 δραχμές περίπου, το οποίο αποπληρωνόταν με ετήσιες καταβολές 2.000.000 δραχμών. Aποφασίστηκε ακόμα να μη λάβει το κράτος άλλα δάνεια, έως ότου αποπληρωθούν τα παλιότερα. Aπό τους κρατικούς προϋπολογισμούς των ετών 1899-1909 οι επτά είχαν πλεόνασμα. Tα ελλείμματα κατά τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας είχαν να κάνουν σε μεγάλο βαθμό με την προσπάθεια για την αναδιάταξη των στρατιωτικών δυνάμεων της χώρας, κίνηση απαραίτητη και με προοπτική, όπως απέδειξαν οι κατοπινές εξελίξεις.

Στη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα το δημόσιο χρέος είχε επιβαρυνθεί σε συνάρτηση με τα μεγάλα έξοδα των πολέμων αλλά και το γενικότερο κοινωνικό κόστος που προκαλούσαν. H δυνατότητα να καλυφθεί κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων ήταν ουσιαστικά ανέφικτη. Yπήρχε όμως η ελπίδα των μεταπολεμικών διευθετήσεων, κυρίως των συμμαχικών πιστώσεων, που θα βελτίωνε την κατάσταση των δημόσιων οικονομικών. Oι πιστώσεις αυτές μόνο κατά ένα μέρος τους έφτασαν, ενώ έπαψε οριστικά η ροή τους μετά το 1920 εξαιτίας και της πολιτικής αλλαγής που συνέβη τότε. Tα δημόσια οικονομικά δεν ήταν σε θέση να υποστηρίξουν τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Tο κόστος αυξανόταν προοδευτικά, η εξασφάλιση εξωτερικής δανειοδότησης απέτυχε παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες. Έτσι, επιβλήθηκε εσωτερικό δάνειο, ενώ αργότερα διχοτομήθηκε το νόμισμα, για να καλυφθούν τα έξοδα μέχρι το φθινόπωρο του 1922.

Ο Σουρής και η διεθνής εποπτεία

Στις 28 Μαρτίου 1898 ο Σουρής στον «Ρωμηό», με το γνωστό σκωπτικό του ύφος στην ουσία θρηνούσε για την Ελλάδα και τους σύγχρονους Έλληνες, που είχαν φανεί ανάξια τέκνα λαμπρών προγόνων. Έγραφε λοιπόν:

Ο Φασουλής με τόνον

στους ίσκιους των προγόνων

Δεν έρχομαι σαν κι άλλοτε στα πόδια σας να πέσω

και στέφανα στους τάφους σας σκυφτός να καταθέσω,

παραμερίστε μπρος σʼ εμάς, ώ πρόγονοί μας νάνοι,

κι εις απογόνους γίγαντας σεις πλέξετε στεφάνι.

—

Δεν καίμε μοσχολίβανο στʼ αδόξαστʼ άρματά σας,

κάτω τα Μαυσωλεία σας, κάτω ταγάλματά σας,

κάτω προγόνων είδωλα, παραμυθιών ινδάλματα,

παραμερίστε να διαβούν τα ζωντανά ταγάλματα.

—

Παραμερίστε και περνά μια πλάσις λευκοφόρα

με λάφυρα και τρόπαια θριάμβου ζηλευτού,

ντραπήτε μπρος της, πρόγονοι, κι ας πάη πίσω τώρα

κάθε προγόνου φάσκελο, κάθε προγόνου φτου.

—

Χωθήτε μες στους τάφους σας, μη μας κυττάζετʼ έτσι,

κι αυτός ο τόπος έγινε της δόξης το κοτέτσι,

κι ίσως να πήτε, φτύνωντας τους ιδικούς σας χρόνους,

πως έπρεπε σεις νάχετε τους εγγονούς προγόνους.

—

Σβήστε του Μάρτη την γιορτή

μέσʼ από κάθε μας χαρτί,

και μήτε Σχόλη σαν και πριν να λέγετʼ Εθνική μας,

ανάγκη δεν σας έχομε κι εκάναμε δική μας.

Νωρίτερα, στο τεύχος της 28ης Φεβρουαρίου 1898 του «Ρωμηού», ο Σουρής σατίριζε τα όσα εξελίσσονταν στη χώρα με την επίσημη, πλέον, εγκατάσταση των ξένων κυβερνητών στην Ελλάδα. Από εκείνα τα στιχουργήματά του θα παρουσιάσουμε στη συνέχεια αποσπάσματα. Θα παρουσιάσουμε ακόμη τα στιχουργήματα από το φύλλο της 21ης Μαρτίου, μετά τη χορήγηση του νέου, δυσβάσταχτου δανείου προς την Ελλάδα, για να πληρωθούν τα προηγούμενα δάνεια…

Επίσης, στο πλαίσιο του σημερινού αφιερώματος, θα παρουσιάσουμε το φύλλο της Εφημερίδας της Κυβέρνησης στο οποίο δημοσιεύτηκε ο νόμος για την εγκατάσταση του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου στην Ελλάδα, αλλά και πρωτοσέλιδα της εποχής.

Προσοχή! Αυτό το άρθρο έχει συνέχειες …

Παρακαλώ χρησιμοποιείστε τα παρακάτω links για να τις διαβάσετε.
Η διεθνής εποπτεία μέσα απʼ τις εφημερίδες της εποχής

“Ο Ρωμηός”, 28 Φεβρουαρίου 1898 : Περικλέτος, Φασουλής, σʼ ένα πάλκο της Βουλής
“Ο Ρωμηός”, 21 Μαρτίου 1898: Τάδε λέγει ο Φασουλής στους φωστήρας της Βουλής

Ο νόμος 2519/1898 που εγκατέστησε στην Ελλάδα διεθνή έλεγχο για 80 χρόνια!

http://www.patris.gr/articles/211498/140467

http://ioannamalagardi.blogspot.com/2011/11/1898-25191898-80.html