Η ΘΡΑΚΗ ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

 

του Αναστάσιου Λαυρέντζου

Από τη δεκαετία του 1920 που η Θράκη ενσωματώθηκε στον ελλαδικό κορμό, πέρασε περίπου ένας αιώνας. Στο διάστημα αυτό η Τουρκία εξάλειψε την ελληνική μειονότητα στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο, ενώ χρησιμοποιώντας ως μοχλό τη μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη, έθεσε σε εφαρμογή μια πολιτική αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας στην περιοχή. Στο ίδιο διάστημα το ελληνικό κράτος χειρίστηκε τα ζητήματα της Θράκης χωρίς μακροπρόθεσμη οπτική. Το αποτέλεσμα ήταν η Θράκη να καταδικασθεί σε έναν χρόνιο οικονομικό και δημογραφικό μαρασμό και παράλληλα να δοθεί πρόσφορο έδαφος στην τουρκική πολιτική για την προώθηση των στόχων της. Σήμερα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Θράκη φθάνουν σε ένα κρίσιμο σημείο, καθώς οι μεταβολές ενός πλήθους παραμέτρων (κοινωνικών, οικονομικών, δημογραφικών) την οδηγούν σε ένα μεταίχμιο. Αυτό ακριβώς καταδεικνύει το παρόν βιβλίο το οποίο στη βάση αυτής της διαπίστωσης κάνει ένα ακόμη βήμα: καταθέτει μια τολμηρή πρόταση για μια Νέα Ελληνική Πολιτική στη Θράκη.

Σελίδες : 252

Λιανική τιμή: 15€
Έκπτωση: -10%
Τελική τιμή: 13,5€

Τούρκικος Επεκτατισμός και Εθνο-μηδενιστές, Νέο-Ανανιστές

Επί Τροχάδην

 Τούρκικος Επεκτατισμός και Εθνο-μηδενιστές, Νέο-Ανανιστές

1.-Aποκαλυπτικός με όσα λέει για την Ελλάδα και για το ΚΥΠΡΙΑΚΟ ο πρέσβης στην Αθήνα Κερίμ Ουράς 
   Αναφερόμενος στην προεδρία της Ελλάδας και τις κυπριακές διαπραγματεύσεις, είπε ότι είναι δύο θέματα που σχετίζονται μεταξύ τους και δήλωσε πως «Κλειδί για την επίλυση του Κυπριακού είναι οι φυσικοί πόροι» και το κλειδί για την υποψηφιότητα της Τουρκίας στην Ε.Ε. είναι η επίλυση του Κυπριακού…σημείωσε δε το καταπληκτικό:
 «Από εκεί που η Κύπρος ήταν μια χώρα που μας φρέναρε θα γίνει ο Νο1 υποστηρικτής μας. Υπουργός Εξωτερικών θα είναι Ελληνοκύπριος και ο υπουργός Ε.Ε. Τουρκοκύπριος. Όταν πίσω από την ταμπέλα της Κύπρου κάτσει ένας Τουρκοκύπριος θα υπερασπιστεί διαφορετικά την υποψηφιότητα της Τουρκίας και η χώρα που την μπλοκάρει θα γίνει μια χώρα που την υπερασπίζεται»….!!! Και αλλού:
 αναφέρει πως σε περίπτωση επίλυσης του Κυπριακού η ίδρυση της Κύπρου θα είναι σταδιακή και προέβλεψε ότι «Παράλληλα με αυτό θα υπάρξει μια ταχεία είσοδος στην οδό επίλυσης των θεμάτων του Αιγαίου. Όλες αυτές οι εξελίξεις θα συστήσουν μια πιο κατάλληλη ατμόσφαιρα και ένα έδαφος για την επίλυση των μειονοτικών και άλλων θεμάτων και το σημαντικότερο, θα συμβάλουν στην πολιτική αποφασιστικότητα. …»

 

2. -την ίδια στιγμή, ο ντόπιος Εθνο-Μηδενισμός , o Nεο-ανανισμός, τοποθετείται ,εδώ με την μορφή δήλωσης τριών στελεχών του
 ΣΥΡΙΖΑ (κρίμα) και συγκεκριμένα  των: Αναγνωστοπούλου Σία, Αδάμου Ζαχαριάδη και Καραγιαννίδη Χρήστου: «Ας δώσουμε στην ελπίδα την τελευταία της ευκαιρία» (!!)

 «Η συμφωνία της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής πλευράς, όπως αυτή αποτυπώνεται στο «κοινό ανακοινωθέν», συνεπάγεται την επανέναρξη των συνομιλιών μετά από διακοπή ενάμιση χρόνου και αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος… (ΣΗΜ.: Τα μισά τουλάχιστον Κυπριακά κόμματα την έχουν καταδικάσει)
.
Στο κείμενο που δόθηκε στη δημοσιότητα διασφαλίζεται η διζωνική, δικοινοτική, ομοσπονδία με μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια και μία διεθνή προσωπικότητα. Επιπλέον, υπάρχει ρητή απαγόρευση οποιωνδήποτε πιθανών αποσχιστικών τάσεων με ενισχυμένη, μάλιστα, αναφορά σε σχέση με προηγούμενα προσχέδια.

 Οι αντιδράσεις που έχουν προκληθεί στην Ελλάδα ακόμα και σε μέρος της Αριστεράς είναι βιαστικές, αδικαιολόγητες, ακατανόητες και αβάσιμες… Επιπλέον, η διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία είναι συμφωνημένη θέση εδώ και πάρα πολλά χρόνια και μόνο η ακροδεξιά την αμφισβητεί. Η ομοσπονδία δεν αποτελεί υποχώρηση της ελληνοκυπριακής πλευράς αλλά αποδοχή της πραγματικότητας και απόφαση ότι στην Κύπρο υπάρχουν δύο ισότιμες πολιτικά κοινότητες, εξίσου υπεύθυνες να ορίζουν την τύχη του τόπου. Και κυρίως αποτελεί συνειδητοποίηση ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο θα σταματήσει η κατοχή του νησιού.

… Η Αριστερά οφείλει να δώσει τη μάχη με τις δικές της αξίες και χαρακτηριστικά. Να διαμορφώσει ένα διαφορετικό πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο που θα αλλάζει το ιστορικό παράδειγμα και θα μετατρέπει την Κύπρο σε υπόδειγμα ειρήνης, ευημερίας, αλληλεγγύης και συνύπαρξης.»…

 

«Ο Θύτης με το Θύμα αγκαλιά»

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

e-mail: gpapagian@in.gr

Β. Μαρκεζίνης: Πώς θα βγούμε ζωντανοί από την «καταιγίδα» της κρίσης!

Βαρυσήμαντο άρθρο του Βασίλειου Μαρκεζίνη στην Κυριακάτικη Δημοκρατία 22.12.2013  

 Πού βρισκόμαστε;

Βρισκόμαστε εν μέσω μιας φοβερής φουρτούνας – οικονομικής, πολιτικής, αμυντικής, ηθικής, κοινωνικής. Πιθανόν να κατορθώσουμε να βγούμε από αυτή την κατάσταση εάν αποδεχθούμε πραγματικά ότι, για κάποια χρόνια, όλη η κοινωνία θα πρέπει να συμμεριστεί το κόστος της ανάκαμψης, ανάλογα με την οικονομική δυνατότητα καθενός μέλους της. Και όταν λέω «όλη», δεν εννοώ μόνο τα εύπορα μέλη της, αλλά και τα κομματικά και ποικιλοτρόπως ευνοούμενα μέλη της – κατηγορία εντελώς διαφορετική από τους «παραδοσιακούς πλουσίους», η οποία είναι γνωστή και ως η μαφία των «διαπλεκομένων» ή, άλλως πώς, καιροσκόπων. Κάπου 4%-5% των ψηφοφόρων ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, η οποία μας έφερε τον Σημίτη το 2001, τον Καραμανλή το 2004, τον Παπανδρέου το 2009, τον Σαμαρά (παρόλο που τον «απεχθανόταν») το 2012 και τώρα… Κύριος οίδε!

Πώς καταφέραμε να φτάσουμε σε αυτή την κατάσταση;

Υπερκατανάλωση. Διαστρεβλωμένος συνδικαλισμός. Ιδιοτελή έως και απολύτως διεφθαρμένα κατεστημένα, τα οποία, από το 1965 και μετά, διέχεαν προς τα κάτω τη χαλαρή οικονομική ηθική τους. Πελατειακή πολιτική από όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν, ιδίως μετά το 1974. Εγκατάλειψη, ιδίως από το 1990 και μετά, των παραδοσιακών ηθικών αξιών, πολλές φορές ως συνέπεια των ιδεών που ασπάστηκαν οι λεγόμενοι αριστεροδεξιοί «νεωτεριστές», οι οποίοι τώρα προσπαθούν να αναστηθούν πολιτικά. Επακόλουθο όλων αυτών στάθηκε, μεταξύ άλλων, η απώλεια της αίσθησης της κοινωνικής συνοχής.

Πώς μπορούμε να βγούμε από αυτή την κατάσταση;

Το είπε ο Ευριπίδης (ή, μάλλον, ο Αριστοφάνης) στους «Βατράχους» το 401 π.Χ.: «Με νέους ανθρώπους και νέες ιδέες». Επείγει ιδιαίτερα μια ειρηνική επανάσταση, για να αποφύγουμε την αιματηρή, η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από εξωτερικούς εχθρούς για τον αφανισμό μας, ως έθνους. Αλλά, αντίθετα από την αιματηρή, η ειρηνική επανάσταση μπορεί να γίνει μόνο με τη συγκατάθεση των προνομιούχων μελών της κοινωνίας, όσο ακόμη υπάρχει καιρός.

Ορισμένες επειγόντως απαιτούμενες οικονομικές αποφάσεις

1. Αποκατάσταση του διαλυμένου κοινωνικού ιστού με αντιμετώπιση της ανεργίας και των αναγκών των χαμηλόμισθων, των χαμηλοσυνταξιούχων και των ανέργων. Κάτι τέτοιο θα δοκιμάσει (δημαγωγικά) η παρούσα κυβέρνηση την άνοιξη, αλλά μάλλον πιο πειστικά θα το επιχειρήσει -άγνωστο όμως εάν το πετύχει- ο Αλέξης!

2. Οι ευπορούντες πρέπει να αντιληφθούν ότι η ανασυγκρότηση πρέπει να αρχίσει από τη φροντίδα προς τους αδύναμους και εγκαταλελειμμένους, διότι αυτό απαιτεί όχι μόνον η δικαιοσύνη, αλλά και το συμφέρον των ίδιων των ευπορούντων.

3. Αναμόρφωση του τραπεζικού συστήματος, η οποία δεν σημαίνει κρατικοποίηση, αλλά θα μπορούσε να περιλαμβάνει πώληση σε ξένους, οικονομικά υγιείς τραπεζικούς οργανισμούς. Αυτό θα σταματούσε τη συνεχή αύξηση του δημόσιου χρέους μας για να βοηθούνται οι τραπεζίτες, αλλά όχι και οι τράπεζες και -προπαντός- η αγορά. Θα απέτρεπε, επίσης, τις τράπεζες από το να δανείζουν σε πτωχευμένα κόμματα και αυτοκρατορίες μέσων επικοινωνίας και να ζητούν, ταυτόχρονα, νομική προστασία από τυχόν αγωγές των μετόχων τους.

4. Πρέπει να φέρουμε στην ενεργό πολιτική νέους ανθρώπους -μεταξύ άλλων και επιχειρηματίες- έστω και προσωρινά, αντί των «επαγγελματιών πολιτικών» που εφτά φορές στις 10 στερούνται επαγγέλματος ή εμπειρίας ζωής. Ο λόγος; Να εκμεταλλευθούμε τις πρακτικές γνώσεις των επιτυχημένων της ζωής. Μόνη προϋπόθεση η απόλυτη εντιμότητα. Η πρώτη προτεραιότητα μιας νέας κυβέρνησης θα είναι να μιλήσει με αυτούς τους ανθρώπους, να αναζητήσει τις συμβουλές τους και μετά να τις ακούσει και να τις λάβει υπόψη της. Κάτι τέτοιο έχει κάνει έως σήμερα ο κ. Σαμαράς; Και αν ναι, το κάνει αρκετά συχνά ώστε να έχει πλήρη επίγνωση των ατυχών συνεπειών της πολιτικής του;

5. Ενθάρρυνση της ανάπτυξης μέσω: (α) στοχευμένης μείωσης της φορολογίας, (β) αποφυγής συχνών αλλαγών της φορολογικής νομοθεσίας και (γ) δραστικής μείωσης της γραφειοκρατίας.

Θεωρώ ότι αυτά μπορούν να γίνουν με ένα πακέτο μέτρων, στα οποία θα περιλαμβάνεται η φορολόγηση των εταιριών με ενιαίο συντελεστή (flat-rate) 20%, που θα μειώνεται περαιτέρω -ακόμη και σε 10%- εάν:

(α) τα κέρδη μένουν μέσα στην εταιρία τουλάχιστον επί τρία χρόνια ή

(β) η επένδυση είναι τέτοια, ώστε να μπορεί να δημιουργήσει σημαντικό αριθμό νέων θέσεων στην αγορά εργασίας ή

(γ) είναι επένδυση σε υψηλή τεχνολογία ή

(δ) στοχεύει περιοχές στις οποίες η χώρα έχει επείγουσα πολιτική ανάγκη ενίσχυσης, όπως είναι λ.χ. η Θράκη.

6. Ταχεία, χωρική αποκέντρωση με επιλογή περιοχών προς ανάπτυξη και με ταυτόχρονη μετακίνηση υπουργείων στην περιφέρεια, με σκοπό τη βαθμιαία ανάπτυξη νέας ζωής και δημιουργίας θέσεων εργασίας σε επιλεγμένες αστικές περιοχές σε διάφορα διαμερίσματα της χώρας. Π.χ., προ δύο ετών πρότεινα το υπουργείο Πολιτισμού, για πολιτικούς και πολιτισμικούς λόγους, να μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη. Ούτε ένας Θεσσαλονικιός βουλευτής δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα!

Ολα τα προαναφερθέντα και περισσότερα ακόμη θα χρειαστούν απαραιτήτως, εάν -όπως μου φαίνεται πολύ πιθανό να συμβεί- μας εξαναγκάσουν, ίσως με κίνητρα, οι «Ευρωπαίοι φίλοι μας» σε «εθελούσια έξοδο» από την ευρωζώνη και σε επιστροφή στη δραχμή. Κάτι τέτοιο θα είναι εξαιρετικά οδυνηρό. Αλλά θα μπορούσε ταυτόχρονα να περιορίσει τη διάρκεια της δοκιμασίας, εφόσον:

(α) ως όρος ήπιας αποχώρησης επιτευχθεί μακροχρόνια αποπληρωμή του χρέους,

(β) οι συμπατριώτες μας δεν θα δουν την επιστροφή στη δραχμή σαν ευκαιρία για επιστροφή στις παλιές και δηλητηριώδεις συνήθειες δαπανών, και

(γ) επιτευχθεί σοβαρή εξοικονόμηση χρημάτων με την εξάλειψη έκτακτων επιδοτήσεων σε πολιτικούς φίλους και στη συνομοταξία των αποκαλουμένων «golden boys» -όρος που, για μένα, περιλαμβάνει και τους ηγέτες των εργατικών συνδικάτων-, οι οποίοι έχουν μολύνει σαν πανούκλα την κοινωνία μας και δημιουργούν φθόνο μάλλον, παρά αληθινή εργασία.  

Πώς μπορούν να επιτευχθούν όλα αυτά;

Περικοπές. Τεράστιο θέμα, αλλά ιδού μερικές ιδέες σε περίληψη:

Πρώτον: Οικονομίες σχετικώς μικρές σε μέγεθος, αλλά με μεγάλη αξία συμβολισμού

1. Αποδοχές βουλευτών, υπουργικά και βουλευτικά αυτοκίνητα, μείωση ειδικά συμφωνημένων επιχορηγήσεων σε επικεφαλής ανεξάρτητων Αρχών και «golden boys», π.χ. ΤΑΙΠΕΔ, ειδικούς συμβούλους – ιδίως στους πολυθεσίτες του Δημοσίου.

2. Μείωση οικονομικής βοήθειας σε πλούσια μουσεία και πολιτιστικά ιδρύματα που έχουν ήδη στηριχθεί υπερ-γενναιόδωρα από το κράτος. Τα ονόματα περιττεύουν, αν και τα συνεχώς ευεργετούμενα είναι σε όλους γνωστά.

Δεύτερον: Σημαντικές περικοπές

1. Πραγματικός και όχι προσχηματικός (για να ξεγελάσουμε την τρόικα) περιορισμός του δημόσιου τομέα διά φυσιολογικής ελάττωσης (natural wastage) των εργαζομένων αλλά και με την παροχή μη υποχρεωτικών κινήτρων, του είδους που έχει στο παρελθόν υποδείξει ο κ. Μάνος.

2. Άμεση διακοπή χρηματοδότησης ΜΚΟ και κοινωνικώς μη αναγκαίων ιδρυμάτων.

3. Μειώσεις μισθών και θέσεων σε ΔΕΚΟ, ιδίως σε εκείνες των οποίων η συνεχιζόμενη λειτουργία δεν είναι αναγκαία για ευρύτερους σκοπούς.

4. Άμεση και αυστηρή εφαρμογή φορολογικής νομοθεσίας σε μεγαλοφοροφυγάδες προς παραδειγματισμό.

5. Συμφωνημένη ή de facto μη καταβολή τόκου δανείων και τοκοχρεολυσίων σε ξένους δανειστές κ.λπ. επί μία περίοδο τουλάχιστον πέντε ετών.

6. Δραστικός περιορισμός της επιρροής των οικονομικών συμφερόντων που επηρεάζουν ανασταλτικά την ενεργειακή πολιτική της χώρας.

Περιορισμένη αλλά αναγκαία συνταγματική αναθεώρηση

1. Οι βουλευτές να μην επιτρέπεται να γίνονται υπουργοί.

2. Περιορισμός των βουλευτικών εδρών σε 200.

3. Αλλαγή των κανόνων που αφορούν την ευθύνη των υπουργών. Εφαρμογή του κοινού ποινικού δικαίου.

4. Νομικός περιορισμός των αμφισβητήσεων/προσβολών στο ΣτΕ που καθυστερούν επενδυτικά σχέδια (έπειτα από συνεννόηση με το ΣτΕ ως προς τον καλύτερο τρόπο που μπορεί να πραγματωθεί αυτή η ιδέα).

5. Απλούστευση της αφαίρεσης αξιωμάτων/μονιμότητας σε περιπτώσεις αποδεδειγμένης ανεπαρκούς εκτέλεσης καθηκόντων.  

Άμυνα/προστασία κυριαρχικών δικαιωμάτων σε γη, αέρα και θάλασσα

Ο ρόλος των (στρατιωτικώς) ανειδίκευτων Διαμόρφωση νέου, συντονισμένου δόγματος εξωτερικής και αποτρεπτικής στρατιωτικής πολιτικής. Σε αυτήν τη διαδικασία οι μεγαλύτεροι στρατιωτικοί εγκέφαλοι της ιστορίας αναγνωρίζουν σημαντικό ρόλο σε μη στρατιωτικούς, πολιτικούς ή σκεπτόμενους πολίτες.

Σκέψεις επί της Αποτρεπτικής Στρατηγικής

1. Από την εποχή των Ναπολεόντειων Πολέμων και των αναλύσεων των Jomini, Clausewitz και von Moltke, βρίσκουμε στη στρατηγική σκέψη την ιδέα της «αποφασιστικής μάχης». Αυτή η ιδέα είναι χρήσιμη, αλλά οφείλουμε να σημειώσουμε πού εφαρμόζεται, καθώς και τους περιορισμούς της.

2. Δεν εφαρμόζεται όταν οι συγκρουόμενες δυνάμεις είναι εκείνες των υπερδυνάμεων, που μπορούν να εκμηδενίσουν ολότελα η μία την άλλη. Ωστόσο, μπορεί να εφαρμοστεί όταν ο ένας εκ των εμπολέμων είναι εμφανώς υπέρτερος του άλλου. Αυτό έχει συνέπειες για τον πιο αδύναμο από τους δύο.

3. Μία συνέπεια είναι ότι πρέπει να αρχίσει επιδιώκοντας τον περιορισμό στο ελάχιστο δυνατό των επιπτώσεων του πρώτου χτυπήματος του αντιπάλου. Μια άλλη συνέπεια είναι να μετατρέψει τη σύγκρουση σε σύγκρουση σχετικής αντοχής. Μια τρίτη είναι η συνειδητοποίηση ότι τίποτε το προσχεδιασμένο δεν πρόκειται να επιζήσει της έναρξης των εχθροπραξιών.  

4. Το τελευταίο σημείο είναι εξόχως σημαντικό στον στρατηγικό σχεδιασμό, διότι σημαίνει ότι ο ασθενέστερος των συμπλεκομένων πρέπει να είναι ικανός να αυτοσχεδιάζει, επιδιώκοντας ένα βήμα κάθε φορά, ώστε να είναι σε καλύτερη θέση από αυτήν στην οποία ήταν κατά την έναρξη της μάχης.

5. Για να το θέσω μεταφορικά, με όρους θεάματος, η στρατηγική δεν είναι έργο σε τρεις πράξεις, αλλά μια εξελισσόμενη «σαπουνόπερα» με δυνάμει καταστροφικές συνέπειες, εάν οι στρατηγικοί σύμβουλοι του πιο αδύναμου από τους εμπλεκόμενους είναι ανίκανοι να προσαρμόζονται διαρκώς σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον.

6. Το συμπέρασμα αυτών των σκέψεων, συμπέρασμα ενός ερασιτέχνη, ο οποίος εντούτοις πάντοτε επιζητεί την κοινή λογική, είναι ότι, αν και τα στρατηγικά σχέδια σπανίως επιζούν της έναρξης των εχθροπραξιών, ο στρατηγικός σχεδιασμός είναι απαραίτητος. Και, κατά την άποψή μου, το πιο σπουδαίο -αν όχι το μόνο πραγματικά σημαντικό- στοιχείο επ’ αυτού πρέπει να είναι όχι απλώς αυτό που συμβούλευε ο Sung Chu, δηλαδή η παραπληροφόρηση και η απάτη, αλλά κυρίως η επιμελημένη προετοιμασία των νευραλγικών συμμαχιών.

Έτσι, ερχόμαστε στο επόμενο και τελευταίο μέρος της πρότασής μου.

Αναγέννηση της εξωτερικής πολιτικής  

Η Ελλάδα είναι χώρα γεωπολιτικά σημαντική αλλά και, παράλληλα, ποικιλοτρόπως ευάλωτη. Η Ιστορία και η λογική μας διδάσκουν ότι η προστασία των συμφερόντων της εξαρτάται από επιτυχείς συμμαχίες, στρατιωτική ετοιμότητα και εσωτερική ομοψυχία. (Όλα τα θέματα που αναφέρω κατωτέρω αναπτύσσονται εκτενώς [σελ. 65- 205] στο πρόσφατο βιβλίο μου «Η Ελλάδα στον κατήφορο» [εκδ. Σιδέρη], γι’ αυτό και αρκούμαι εδώ σε επικεφαλίδες.)

1 Αλλαγή των ξεπερασμένων / δουλοφρόνων ελληνικών «ελίτ».

2 Ανάγκη διεύρυνσης του κύκλου των πολιτικών «φίλων» της χώρας για αμυντικούς αλλά και οικονομικούς λόγους.

3 Μια τέτοια πολιτική είναι εφικτή αν φιλία και ραγιαδισμός διαφοροποιηθούν ως έννοιες και μάθουμε ότι, «για να πάρουμε, πρέπει να τερματίσουμε τη δουλική συνήθεια μόνο να δίδουμε» (Βλ. Κίνα σε Αίγυπτο, Ρωσία σε Ουκρανία ή, παλαιότερα, Ρωσία προς Ελλάδα.)  

4 Συμπέρασμα: Στον εξωτερικό τομέα οι λαμβανόμενες αποφάσεις πρέπει να ξεκινούν από το Δίκαιο και να καταλήγουν βασισμένες στον πολιτικό ρεαλισμό, καθώς σιγά σιγά πρέπει να κινηθούμε προς μία φάση «ενεργητικής ουδετερότητας» βασισμένης στην ιδέα «βοηθούμε όσους μας βοηθούν, αλλά ανήκουμε όμως μόνο στους εαυτούς μας».

Τα τρία σενάρια έως τις ευρωεκλογές

Πιθανές εξελίξεις

O πρωθυπουργός βρίσκεται σήμερα σε άκρως αντιδημοτική και επικίνδυνη θέση. Οι πιθανές αντιδράσεις του (κατά υποθετική σειρά προτίμησης του) θα ήταν ίσως οι ακόλουθες:

-Πρώτο σενάριο Ο πρωθυπουργός ενδίδει σε όλες τις απαιτήσεις των «φίλων» του και, με τη βοήθεια του φοβερού και τρομερού επικοινωνιακού μηχανισμού του, επιχειρεί να παρουσιάσει το αποτέλεσμα ως νίκη. Η προσπάθεια αυτή συνδυάζεται με «στοχευμένες παροχές» κατά την προεκλογική περίοδο, ώστε να περάσει η ιδέα ότι το εκλογικό σώμα του οφείλει να τον υπερψηφίσει προκειμένου αυτός να συνεχίσει την «πρόοδο» που έχει ήδη σημειώσει.

-Δεύτερο σενάριο Ο πρωθυπουργός δεν ενδίδει στις εντεινόμενες πιέσεις των «ξένων φίλων» του, αποφασίζει να παίξει «σκληρό παιχνίδι» και, μέσω εκλογών, προσπαθεί να πείσει τους καχύποπτους ψηφοφόρους ότι -έστω και καθυστερημένα- μάχεται για τα συμφέροντά τους και, εν ανάγκη, είναι πρόθυμος ακόμη και να θυσιαστεί.

-Τρίτο σενάριο Ο πρωθυπουργός ανατρέπεται, κυρίως από τους κομματικούς φίλους του, και γίνονται προσπάθειες να συγκροτηθεί μια κυβέρνηση συνασπισμού με νεοδημοκρατική ηγεσία αλλά και με τη στήριξη διάφορων βουλευτών, οι οποίοι δεν έχουν μεταξύ τους άλλο κοινό στοιχείο πέρα από την επίγνωση ότι, εάν γίνονταν εκλογές, οι περισσότεροι θα αποχαιρετούσαν τη Βουλή για πάντα. Εχω ήδη χαρακτηρίσει αυτήν τη πρακτική εκσυγχρονισμένη εκδοχή των διαβόητων Ιουλιανών του 1965. Κατά την άποψή μου, καμία από τις παραπάνω λύσεις δεν θα μπορούσε να επιβιώσει μετά τις Ευρωεκλογές του Μαΐου, ενώ, επίσης, στα χρόνια που θα έρχονταν καμία δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει καλό όνομα στον πρωθυπουργό και στον συνασπισμό του.

Πρόταση για μη κομματική κυβέρνηση με επιτυχημένους (και τίμιους) ανθρώπους της αγοράς

Η συμβουλή μου

Πολλά έχουν γραφτεί για εμένα τον τελευταίο καιρό, αλλά, ως συνήθως, πρόκειται για φαντασιώδη κατασκευάσματα στερούμενα αληθοφάνειας. Το μόνο πράγμα που αληθεύει είναι ότι διάφοροι πολιτικοί, όλων των αποχρώσεων, μου ζητούν ενίοτε να τους εκφράσω τις απόψεις μου σχετικά με εξελίξεις και γεγονότα στο εξωτερικό. Θα συνεχίσω να παρέχω τις συμβουλές μου όσο καλύτερα μπορώ σε οποιονδήποτε μου τις ζητά με τρόπο καλόπιστο. Θα πρέπει όμως, μια μέρα, οι προαναφερθείσες ιδέες να γίνουν πραγματικότητα. Αυτό δεν μπορεί να γίνει από πολιτικά πρόσωπα που στο μυαλό τους έχουν μόνο ένα πράγμα: πώς να παραμείνουν στην εξουσία ή πώς να επανεκλεγούν. Αργά ή γρήγορα, λοιπόν, η χώρα μας θα πρέπει να διοικηθεί από μια μη κομματική κυβέρνηση, η οποία θα πρέπει να διαθέτει αρκετή ελευθερία κινήσεως ώστε να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα – μέτρα που ποτέ δεν θα λάμβανε κάποιος πολιτικός. Και η κυβέρνηση αυτή θα πρέπει να αναλάβει τη διοίκηση της χώρας για περιορισμένο και προκαθορισμένο χρονικό διάστημα, η διάρκεια του οποίου δεν θα υπερέβαινε το ένα έτος. Δεν ομιλώ για κυβέρνηση «σοφών». Η λέξη «σοφός» μου εμπνέει έντονη δυσπιστία, μια και συνοδεύεται με την εικόνα αιθεροβάμονος.

Τάσσομαι, αντιθέτως, υπέρ μιας κυβέρνησης καταξιωμένων επαγγελματιών, βιομηχάνων, εμπόρων και ειδημόνων σε θέματα απασχόλησης και κοινωνικής πολιτικής, οι οποίοι θα ήταν αποδεδειγμένα τίμιοι και ικανοί να επιλύσουν με ορθολογικό τρόπο τα σοβαρότατα προβλήματα που μαστίζουν τη χώρα μας. Τα προβλήματα αυτά σχετίζονται, μεταξύ άλλων, με την οικονομία, την εξωτερική πολιτική και την εθνική άμυνα, τα εργασιακά και τα κοινωνικά θέματα, την υγεία, την ανάγκη να καθιερώσουμε ένα ποιοτικό σύστημα ανώτατης τεχνολογικής εκπαίδευσης, καθώς και την άμεση ανάγκη να αναδιαρθρώσουμε τον δημόσιο τομέα της χώρας μέσω της πάταξης της γραφειοκρατίας. Κανένα από αυτά τα προβλήματα δεν μπορεί να επιλυθεί εύκολα και η επίλυσή τους θα χρειαστεί την καλόπιστη στήριξη των δικαστηρίων. Θα είναι, μάλιστα, εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπιστούν όλα μαζί αυτά τα θέματα κατά τρόπο που θα ικανοποιεί τους πάντες. Το καθήκον αυτό, ωστόσο, αποτελεί αδήριτη ανάγκη – η οποία ουδέποτε πρόκειται να εκπληρωθεί αν η σημερινή ομάδα πολιτικών, τραπεζιτών και μιντιαρχών παραμείνει όχι απλώς στην εξουσία αλλά και κοντά σε οποιοδήποτε κέντρο λήψης πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων κατά το άμεσο μέλλον.

Μόνον ο ελληνικός λαός μπορεί να αποφασίσει εάν είναι έτοιμος να δεχτεί μια τέτοια οικονομική επανάσταση για λογαριασμό του. Έχω όμως τη βάσιμη υποψία ότι, για να αποφασίσει η πλειοψηφία να στηρίξει μια τέτοια τολμηρή πολιτική ισορροπίας μεταξύ «αγοράς και κράτους», θα πρέπει η κατάσταση να χειροτερεύσει ακόμη περισσότερο. Φοβάμαι ότι θα περάσουμε και από αυτό το στάδιο!

http://www.antibaro.gr/article/9644#comment-10541

Το μνημόνιο αποδυναμώνει γεωπολιτικά την χώρα

του Μελέτη Η. Μελετόπουλου

 

        Η ΕΠΙΜΟΝΗ της τρόικας στο κλείσιμο των αμυντικών βιομηχανιών (αντί της οπωςδήποτε αναγκαίας εξυγίανσής τους)  είναι εθνικά επικίνδυνη. Οδηγεί στην εξαφάνιση οποιαςδήποτε προοπτικής υπάρχει σήμερα, για μία έστω σχετική και μερική αμυντική αυτονομία της χώρας.

    Η τρόικα και το λόμπυ του ευρώ προφανώς θεωρούν την εθνική άμυνα ένα ακόμα είδος ΔΕΚΟ ή δημόσιου οργανισμού, που επιδέχεται περικοπών και απολύσεων! Ορισμένοι δε φιλομνημονιακοί κύκλοι έφθασαν στο σημείο να ζητήσουν και την κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας!

   Οι περικοπές που έχει επιβάλλει η τρόικα έχουν οδηγήσει σε κατάργηση στρατοπέδων, ελλείψεις καυσίμων και ανταλλακτικών, κατάρρευση του μισθού των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων. Με αποτέλεσμα την πτώση του ηθικού των αξιωματικών αλλά και τεράστια πρακτικά προβλήματα.

    Αλλά και γενικότερα το μνημόνιο έχει αποδομήσει την ελληνική κοινωνία σε τέτοιο βαθμό, που η χώρα καθίσταται ευάλωτη.

   Οι τροϊκανοί βεβαίως δεν πρόκειται να πολεμήσουν για την δική μας πατρίδα. Αυτοί προέρχονται από χώρες που (προς το παρόν τουλάχιστον, γιατί στο μέλλον κανείς δεν ξέρει) ζουν σε αγαστές σχέσεις με τους γείτονές τους.

    Η Ελλάδα, όμως, περιβάλλεται από κράτη με επίσημα διακηρυγμένες αναθεωρητικές βλέψεις επί ελληνικών εδαφών. Αντιμετωπίζει καθημερινά και έμπρακτα τις τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο, την έγερση τουρκικών βλέψεων στην Θράκη και στα Δωδεκάνησα. Οι σκοπιανοί συμπεριλαμβάνουν την Θεσσαλονίκη στην…φυσική τους επικράτεια, ενώ ο αλβανικός εθνικισμός της Τσαμουριάς εκπροσωπείται πλέον επίσημα στην βουλή των Τιράννων.

    Το παρανοϊκό (πλην υπαρκτό και επικίνδυνο) αυτό τόξο τριτοκοσμικών εθνικισμών που περιβάλλει την χώρα μας, καθίσταται σήμερα ακόμη πιο εύφλεκτο, λόγω των τεραστίων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου πάνω στα οποία εκτείνεται η Ελληνική επικράτεια. Η παγκόσμια ενεργειακή κυριαρχία θα κριθεί (και) από την κατοχή των κοιτασμάτων του ελληνικού υπεδάφους, αφού οι παραδοσιακές πετρελαιοφόρες περιοχές σταδιακά εξαντλούνται. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι το διακύβευμα είναι κολοσσιαίο. Χώρες με περιφερειακές «φιλοδοξίες» όπως η Τουρκία δεν θα παρακολουθούν αμέτοχες την κατανομή των ενεργειακών πηγών, αλλά και η επιθετικότατη Αλβανία κοιτά με μεγάλο ενδιαφέρον το ενεργειοφόρο Ιόνιο.

   Άρα βρισκόμαστε σε εποχή μεγάλης γεωπολιτικής ρευστότητας και κινητικότητας στην «παγκόσμια σκακιέρα», μπροστά σε πιθανώς βίαιες μεταβολές θαλασσίων ή και χερσαίων συνόρων. Η Ελλάδα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Χωρίς ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και υψηλή αμυντική ικανότητα, η συζήτηση περί οικονομίας χάνει την σημασία της, αν πρόκειται να χάσουμε την εθνική μας ακεραιότητα.

    Η Ελληνική κυβέρνηση, ταγμένη από το Σύνταγμα  να υπερασπίζεται την εθνική κυριαρχία, οφείλει να εξαιρέσει άμεσα από τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα τις αμυντικές δαπάνες. Να διακηρύξει ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν συμπεριλαμβάνονται στα προς συζήτηση θέματα.

  Η αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη προβάλλεται από το λόμπυ του ευρώ ως γεωπολιτική αποδυνάμωση της χώρας. Συμβαίνει όμως το ακριβώς αντίθετο. Η παραμονή στην Ευρωζώνη έχει ως τίμημα την αμυντική κατάρρευση.

    Η Ευρωζώνη δεν διαθέτει στρατό, στόλο και αεροπορία για να παρέμβουν στο επόμενο θερμό επεισόδιο. Η Ελλάδα είναι άλλωστε μέλος της ισχυρότερης στρατιωτικής συμμαχίας του πλανήτη, του ΝΑΤΟ, και της ισχυρότερης οικονομικής ένωσης του κόσμου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκεί είναι τα πεδία στα οποία θα αναζητήσουμε συμμάχους και την αμυντική και διπλωματική μας θωράκιση. Υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα μας θα εκπροσωπηθεί από ακέραιες προσωπικότητες με διεθνές κύρος, ώστε να παύσει να λειτουργεί ως επαίτης και υποτελής των συμμάχων της και να διεκδικήσει την θέση της ως ισότιμος εταίρος.

«Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη» Παρουσίαση – Συζήτηση

Η αγωνία της Δαμασκού και η αναλγησία των Αθηνών

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

 

«Το μέλλον είναι ως επί το πλείστον αβέβαιον. Και η αβεβαιότης αυτή, όσο απατηλή και αν είναι, αποδεικνύεται συγχρόνως χρησιμωτάτη. Διότι ένεκα του φόβου τον οποίον εμπνέει εις όλους εξ ίσου, καθείς δυσκολώτερον αποφασίζει να επιτεθεί εναντίον του άλλου…».

Θουκυδίδης, Ιστορίαι, απόδοση Ελευθερίου Βενιζέλου, τ.Α, βιβλίον Δ.

Ο Θουκυδίδης είναι ο πατέρας της «realpolitik» στην σφαίρα των διεθνών σχέσεων και οι διδαχές του για το πώς πρέπει να λαμβάνονται οι αποφάσεις στην εξωτερική πολιτική και να οικοδομούνται στρατηγικές συμμαχίες μελετώνται οπωσδήποτε σήμερα από τα διαφορετικά κέντρα αποφάσεων που σχεδιάζουν τα σενάρια των μελλοντικών εξελίξεων στην Μέση Ανατολή.

Αυτή την ώρα, που το γενικότερο μπέρδεμα του μεσανατολικού κουβαριού οδηγείται σε κορύφωση, ο συσχετισμός των δυνάμεων θα σταθεί αποφασιστικός για την ενδυνάμωση ή την μείωση της ελληνικής εθνικής ισχύος ή ακόμα, στο χειρότερο σενάριο, για την περαιτέρω συρρίκνωση του ελληνισμού στην περιοχή.

Αυτό που ξεκίνησε εδώ και δύο χρόνια στην Συρία και συνεχίζεται με κίνδυνο να ακολουθήσει μια νέα ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση στη γειτονιά μας δεν είναι ένας αγώνας για δημοκρατία, αλλά ένας πόλεμος με πολλές διαστάσεις. Αφορά τα σχέδια του σιωνιστικού Ισραήλ για κλιμακωτή «αναμόρφωση» της Μέσης Ανατολής με στόχο το Ιράν, της ενδοϊσλαμικής διαμάχης όπου εμπλέκονται Σουνίτες, Σιΐτες, το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία και άλλοι παράγοντες και, τέλος, είναι μια πρόκληση απέναντι στις αντοχές της Ρωσσίας να αναδειχθεί σαν αντίπαλος πόλος στην παγκοσμιοποίηση made in USA.

Μπροστά σ’ αυτές τις προκλήσεις είναι τραγική η ανυπαρξία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και η αναλγησία των Αθηνών απέναντι στους δοκιμαζόμενους αδελφούς πληθυσμούς της Συρίας, οι οποίοι διατηρούν την ελληνική γλώσσα και την ορθόδοξη παράδοση, είτε είναι ελληνικής είτε αραβικής καταγωγής.

Παρ’ όλα αυτά, και παρά την ευθυγράμμιση της μνημονιακής πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδας και της φιλοανανικής κυβέρνησης της Κύπρου με τα ισραηλινά συμφέροντα, η Ελλάδα σημαίνει ακόμα πολλά για τον συριακό λαό που, μέσα στην αγωνία του, αναζητά στηρίγματα και επαφές στις ιστορικά φιλικές δυνάμεις. Το ίδιο ισχύει και με τον δοκιμαζόμενο Αιγυπτιακό και τους άλλους Αραβικούς λαούς.

Η Ελλάδα παραδοσιακά, όταν ασκούσε πιο υπεύθυνη εξωτερική πολιτική, είχε καλές σχέσεις με τις μουσουλμανικές χώρες και ο ελληνικός λαός, μέχρι την άνοδο του ισλαμιστή Ερντογάν, δεν ταύτιζε το Ισλάμ με τον εξ ανατολών τουρκικό κίνδυνο. Το ζήτημα της αντιμετώπισης της νέας ισλαμικής Τουρκίας δεν οδηγεί, όμως, κατ’ ανάγκην στις αγκαλιές του Ισραήλ και είναι αμφίβολο αν η λογική των προσωρινών συμμαχιών μπορεί να ακυρώσει τις ιστορικές εμπειρίες.

Οι Έλληνες, σε Ελλάδα και Κύπρο, συμπαρατάχθηκαν σε όλες τις φάσεις του μεσανατολικού στο πλευρό των Παλαιστινίων και όλου του αραβικού έθνους. Θυμόμαστε πολύ καλά όλες τις επισκέψεις του αείμνηστου Γιάσερ Αραφάτ στην χώρα μας και τις παλλαϊκές διαδηλώσεις ενάντια στα σιωνιστικά εγκλήματα. Η Ελλάδα υπήρξε για χρόνια γέφυρα μεταξύ Ευρώπης και Ο.Α.Π. (Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης), την οποία είχε αναγνωρίσει ως νόμιμο εκφραστή του παλαιστινιακού έθνους πολύ πριν αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ.

Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην Μέση Ανατολή θα ασκήσουν μεγάλες πιέσεις στο δίπολο Ελλάδα-Κύπρος και η Ελλάδα δεν μπορεί να παίζει την κρισιμότατη αυτή ώρα με τους κινδύνους που προκύπτουν από την μονομερή υποταγή στα αμερικανο-ισραηλινά συμφέροντα.

Άλλωστε, πάντοτε υπήρχε στρατηγική και πολιτική συνάφεια των πολέμων στην Μέση Ανατολή με τα εθνικά μας θέματα και ιδίως με το Κυπριακό.

Τα παρασκήνια του Κυπριακού και το Ισραήλ

Το Ισραήλ, τα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυσή του το 1948 μέχρι τον πόλεμο του 1967, ενδιαφέρθηκε κυρίως να κατοχυρώσει την ασφάλειά του και γι’ αυτό να συνάψει σχέσεις με χώρες που θα μπορούσαν να το στηρίξουν στον ΟΗΕ και να το προμηθεύσουν με όπλα και εποίκους.

Παράλληλα, επιδίωξε να εδραιώσει δεσμούς με την Κύπρο προκειμένου να σπάσει την απομόνωσή του, αλλά επίσης να εξασφαλίσει την δημιουργία φιλικών σχέσεων με ένα άλλο νέο, τότε, κράτος με το οποίο «είχαν κοινά σύνορα».

Αυτά συμπεραίνονται από τα αποχαρακτηρισμένα διπλωματικά έγγραφα της περιόδου που μελέτησε ο Ισραηλινός καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο πανεπιστήμιο της Χάϊφα, Zach Levey. Ο τελευταίος, σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στο τεύχος Σεπτεμβρίου 2003 της ακαδημαϊκής επιθεώρησης για τα μεσανατολικά ζητήματα Middle East Review of International Affairs (MERIA) αποκαλύπτει ότι η ισραηλινή διπλωματία είχε χαράξει έτσι τον δρόμο συνεργασίας με την Ελλάδα ώστε να περνά από την Λευκωσία (www.anixneuseis.gr/?p=3268).

Σύμφωνα με το πνεύμα αυτής της ανάλυσης, το Ισραήλ εξ αρχής ΔΕΝ ήθελε να δει την Ελλάδα κυρίαρχη στην Κύπρο και περιφερειακή δύναμη με αξιώσεις στην Ανατολική Μεσόγειο γι’ αυτό ασκούσε παρασκηνιακές πιέσεις στην Αγγλία και στον ΟΗΕ να υποστηρίξουν το «ταξίμ», δηλ. την τουρκική στρατηγική της διχοτόμησης του νησιού.

Έξι βασικοί στόχοι της ισραηλινής εξωτερικής πολιτικής έκαναν προεξέχουσα την εγκαθίδρυση διπλωματικών σχέσεων με την Κύπρο, σύμφωνα με τα γραφόμενα του Zach Levey.

Πρώτον, το Ισραήλ ήθελε να αποκρούσει τις πιέσεις από τον Αιγύπτιο ηγέτη Νάσσερ και την Ένωση της Αιγύπτου με Συρία (Ενωμένη Αραβική Δημοκρατία) και, κατά δεύτερο λόγο, επεδίωκε επίσης να σταματήσει την απομόνωση που περιέβαλε την διεθνή διπλωματική του υπόσταση. Τρίτον, ως ανεξάρτητο κράτος, η Κύπρος μπορούσε να ψηφίσει στον ΟΗΕ, κάτι εξαιρετικά υπολογίσιμο για το ασταθές τότε κράτος της Μέσης Ανατολής που φοβόταν τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών. Ένας τέταρτος παράγοντας για την σύναψη σχέσεων ήταν οι στενότερες εμπορικές συναλλαγές. Πέμπτος στόχος ήταν η προσπάθεια του Ισραήλ να βελτιώσει τις παγωμένες σχέσεις του με τον ελληνισμό ο οποίος, λόγω των ελληνικών κοινοτήτων στην Αίγυπτο, την Συρία και αλλού, είχε ταχθεί με το μέρος του Αραβικού κόσμου. Η Ελλάδα χειροκρότησε την νίκη της Αιγύπτου το 1956 επί της Βρετανίας και τόσο οι Έλληνες όσο και οι Ελληνοκύπριοι ανησυχούσαν πολύ για τις ελληνικές κοινότητες της Αιγύπτου. Έκτον, το Ισραήλ προσέβλεπε σε στενότερες σχέσεις με την Τουρκία, στο πλαίσιο της περιφερειακής πολιτικής του για καλές σχέσεις με τα μη-αραβικά κράτη της περιοχής.

Ένα βασικό εμπόδιο που δυσκόλευε την διπλωματία του Ισραήλ στην Λευκωσία ήταν η προσωπικότητα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ο οποίος είχε στενή φιλία με τον Νάσσερ και ήταν γενικά φιλο-Άραβας. «Οι Ισραηλινοί έβλεπαν τον Μακάριο ως απειλή για τις επιδιώξεις τους στην Κύπρο και θεώρησαν την κάμψη της αντίστασής του για την παρουσία τους ως κύρια διπλωματική πρόκληση, γι’ αυτό επεδίωξαν την βοήθεια της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων για την επίτευξη του στόχου τους», λέει ο Levey.

Δεν άργησαν μάλιστα να πεισθούν ότι τα συμφέροντά τους ήταν εντελώς ασύμβατα με την Κύπρο του Μακαρίου και συζήτησαν μέχρι και την παροχή στρατιωτικής βοήθειας στους Τουρκοκύπριους.

Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι αυτή η πολιτική εξυπηρετούσε απόλυτα την στρατηγική της Αμερικής και του ΝΑΤΟ στην αναχαίτιση της επιρροής της τότε Σοβιετικής Ένωσης στην περιοχή.

Από την στιγμή που ο Μακάριος δεν μπορούσε να χαράξει αποφασιστικά εξωτερική πολιτική χωρίς την συγκατάθεση του Τούρκου αντιπροέδρου, οι Ισραηλινοί ηγέτες αποφάσισαν να στηρίξουν δραστικά τους Τούρκους.

Τον Ιούλιο του 1959, ο Moshe Sasson, επικεφαλής του Τομέα Μέσης Ανατολής του ισραηλινού ΥΠΕΞ, αναγνώρισε σε μια σύσκεψη ανώτερων αξιωματούχων για την πολιτική του Ισραήλ προς την Κύπρο, ότι οι Τουρκοκύπριοι ήταν «φυσικοί σύμμαχοι» του Ισραήλ. (Zach Levey, «Η είσοδος του Ισραήλ στην Κύπρο, 1959-1963», σ.76).

Το Ισραήλ εκμεταλλεύθηκε το γεγονός ότι το κυπριακό σύνταγμα έδινε τόσο στον πρόεδρο (Αρχιεπίσκοπο Μακάριο) όσο και στον αντιπρόεδρο (Κουτσούκ) την ισχύ του βέτο σε θέματα άμυνας, εσωτερικής ασφάλειας και εξωτερικών υποθέσεων. Αυτή ήταν και η αρχή για όλα τα μετέπειτα δεινά της Κύπρου.

Από τον Αττίλα στο Κουρδιστάν

Γεγονότα, που ήλθαν στο φως της δημοσιότητος, μαρτυρούν ότι το Ισραήλ, όχι μόνο γνώριζε για το πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου 1974, αλλά συμμετείχε ενεργά και στη τουρκική εισβολή.

Είχε προηγηθεί βέβαια το πραξικόπημα των συνταγματαρχών την 21η Απριλίου του 1967, που εξασφάλισε την απρόσκοπτη έξοδο πολεμικών αεροσκαφών από την αμερικανική βάση της Σούδας στην Κρήτη. Κατά δήλωση του τότε αντιπροέδρου της αμερικανικής κυβέρνησης, Ελληνοαμερικανού Σπύρου Αναγνωστόπουλου-Αγκνιου, έγιναν 2.345 «εξόδοι» βομβαρδιστικών και αναγνωριστικών αεροπλάνων που κατακεραύνωσαν τα αιγυπτιακά άρματα μάχης σε μήκος 50 χιλιομέτρων στην έρημο του Σινά. (Υπάρχει και το σχετικό ντοκιμαντέρ του Ζυλ Ντασσέν «Comme un eclair» – «Σαν κεραυνός», που παραπέμπει στο ανάλογο σύνθημα του Χίτλερ για την εισβολή του στην Πολωνία. Η κάμερα του Ντασέν επί είκοσι λεπτά κινηματογραφεί από ελικόπτερο του ισραηλινού στρατού τα κατεστραμμένα σαν κάμπιες που τις ψέκασε παραθείο αιγυπτιακά τεθωρακισμένα (Ελευθεροτυπία, 10/01/2009). Έκτοτε η Διώρυγα του Σουέζ παρέμεινε για επτά χρόνια κλειστή. και την επαναλειτουργία της ακολούθησε η πτώση της χούντας, αφού προηγήθηκε η προδοσία της Κύπρου.

Το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel της 19^ης Αυγούστου 1974, απεκάλυψε ότι «…πίσω από την υπόθεσιν αυτή (δηλ. την τουρκική εισβολή) κρύβεται το Ισραήλ» και ότι «…το τηλεφωνικό κύκλωμα Λευκωσίας- Τελ Αβίβ είχε δεσμευθεί δύο ημέρες πριν από το πραξικόπημα και μόνο η πρεσβεία του Ισραήλ ή οι Ισραηλινοί δημοσιογράφοι μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν (βλ. εφημ. Η Καθημερινή, 20/4/1975). Πράγμα που σημαίνει, ότι το Ισραήλ και η εδώ πρεσβεία του, ήταν ενήμεροι για το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου».

Εξωφρενικό όμως, μπορεί να θεωρηθεί το εξής γεγονός που προβλήθηκε ως «συμπτωματικό»: Σκάφος του ισραηλινού πολεμικού ναυτικού συνέπεσε (!) να βρεθεί σχεδόν μέσα στη τουρκική αρμάδα εισβολής. Και, μάλιστα, συνέλεξε τους ναυαγούς τουρκικού αντιτορπιλικού, που βομβάρδισε κατά λάθος η τουρκική αεροπορία (Βλ. εφημ. Ελληνικόν Θάρρος, 15/12/1979).

Οι 42 διασωθέντες ναυαγοί του τουρκικού αντιτορπιλικού «Κοτζάτεπε», το οποίον προηγουμένως ανήκε στο Αμερικανικό Ναυτικό, μεταφέρθηκαν με το ισραηλινό σκάφος στη Χάϊφα!

Κατά το τέλος του 1972, οι Μυστικές Υπηρεσίες του Ισραήλ πούλησαν στην ΕΟΚΑ Β’ «καλασνίκωφ» «κατ’ εντολήν της CIA», όπως γράφει σχετικά, ο Κύπριος δημοσιογράφος Σπύρος Παπαγεωργίου στο βιβλίο του «Ο Αττίλας πλήττει την Κύπρον», στη σελ.27.

Η στάση του Ισραήλ κατά την τουρκική εισβολή του 1974, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «κεραυνός εν αιθρία», γιατί ήταν η αναμενόμενη. Την ίδια «συμπτωματική» στάση τήρησε και κατά την εισβολή της Τουρκίας το 1963-64. [Πηγή: Μ. Μιχαήλ, Η συνωμοσία στην Κύπρο, Λάρνακα 1993]

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 άρχισαν να αναπτύσσονται εντυπωσιακά οι επίσημες διμερείς σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ. Στις 3 Νοεμβρίου 1993, η τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας Τανσού Τσιλέρ, φθάνοντας στο Τελ Αβίβ για την πρώτη επίσκεψη Τούρκου πρωθυπουργού στην χώρα αυτή μαζί με 200 αξιωματούχους, έκανε ένα μεγάλο βήμα προς την υλοποίηση του περιφερειακού ρόλου της Τουρκίας στην Μέση Ανατολή.

Η Τουρκία αισθανόταν ήδη ικανή να παίξει τον ρόλο της μεγάλης περιφερειακής δύναμης, χάρη σε πλεονεκτήματα όπως η γεωγραφική θέση ή το περίσσευμα υδάτινων πόρων, τόσο αναγκαίων στο Ισραήλ και τις γειτονικές αραβικές χώρες. Ήταν η εποχή που η επίσημη ηγεσία της Τουρκίας πόνταρε ακόμα στο αντι-ισλαμικό/ευρωπαϊκό της προφίλ και στο ότι μπορεί να παρουσιάζεται ως γέφυρα με την μουσουλμανική Ανατολή.

Όμως, η στρατηγική συμμαχία Ισραήλ-Τουρκίας άρχισε να κλυδωνίζεται μετά την άνοδο στην εξουσία, το 2002, των ισλαμιστών του Ερντογάν, την στρατηγική των οποίων έχει καθορίσει ο νυν υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου. Ο αρχιτέκτονας της ανατροπής στην τουρκική εξωτερική πολιτική έχει χαράξει δύο βασικούς πυλώνες στην στρατηγική του: πρώτον, η Τουρκία να επανεύρει την ισλαμική και οθωμανική ταυτότητά της και, δεύτερον, να αποκτήσει περιφερειακή δύναμη εάν θέλει να υπερασπισθεί τον εαυτόν της.

Κατά τον Νταβούτογλου, η νέα Τουρκία πρέπει να έχει αυτοπεποίθηση για τον ρόλο της και να ασκεί εξωτερική πολιτική με αίσθηση μεγαλείου.

Το δόγμα του «νεο-οθωμανισμού», το οποίο έχει επεξεργαστεί, βρίσκεται πίσω από τις τελευταίες καταιγιστικές κινήσεις της γειτονικής χώρας, οι οποίες, όμως, κάθε άλλο παρά δικαιώνουν τον χαρακτηρισμό του ως «Κίσσινγκερ της Τουρκίας» αφού με τους χειρισμούς του η Άγκυρα έφτασε να βρίσκεται σε προστριβές με σημαντικές χώρες και πληθυσμούς της περιοχής.

Μια άμεση συνέπεια της νέας στρατηγικής αντίληψης της Τουρκίας, όπως την κωδικοποίησε ο Νταβούτογλου, είναι η κρίση στις ισραηλινο-τουρκικές σχέσεις.

Το μεγάλο αγκάθι στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ είναι ένα νέο μεγάλο Κουρδιστάν που θα αποτελεί προπύργιο της ασφάλειας και επιβίωσης του ισραηλινού κράτους διότι δεν θα ανήκει στον αραβικό κόσμο και θα εξασφαλίζει στους Ισραηλινούς τα πολύ σημαντικά γι’ αυτούς αποθέματα υδάτων και υδρογονανθράκων που διαθέτει.

Η ανάμιξη του Ισραήλ στο Κουρδιστάν δεν είναι κάτι καινούργιο. Καθ’ όλη την διάρκεια των δεκαετιών του ’60 και του ’70, το Ισραήλ υποστήριζε ενεργά την εξέγερση των Κούρδων κατά του Ιράκ, ως μέρος της στρατηγικής του για αναζήτηση συμμάχων στους μη-Αραβικούς πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής.

Ο γνωστός Αμερικανοεβραίος αναλυτής Σέϋμουρ Χερς (Seymour M. Hersh), μετά από μια σειρά συνεντεύξεων με αξιωματούχους στην Ευρώπη, την Μέση Ανατολή και τις ΗΠΑ, αποκάλυψε στο περιοδικό New Yorker (28 Ιουνίου 2004) τα σχέδια του Ισραήλ για το ιρακινό Κουρδιστάν –που χαρακτηρίζεται από τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες ως «Plan B». Σύμφωνα με τον Χερς, «στελέχη του ισραηλινού στρατού και των μυστικών υπηρεσιών εργάζονται σιωπηλά στο Κουρδιστάν, εκπαιδεύοντας κουρδικές μονάδες κομμάντο και, το πιο σημαντικό για το Ισραήλ, πραγματοποιώντας μυστικές επιχειρήσεις μέσα στις κουρδικές περιοχές του Ιράν και της Συρίας. Ανάμεσα στις ισραηλινές αποστολές περιλαμβάνονται μέλη της Μοσσάντ, που δουλεύουν στο Κουρδιστάν παριστάνοντας τους επιχειρηματίες και, σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν έχουν καν ισραηλινό διαβατήριο».

Το Intel Brief, ένα ενημερωτικό δελτίο που γράφεται από τον Philip Giraldi, πρώην στέλεχος στο γραφείο της CIA στην Κωνσταντινούπολη, δημοσίευε τα εξής: «Εμπιστευτική έκθεση τουρκικών πηγών αναφέρει ότι οι Τούρκοι ανησυχούν όλο και περισσότερο από την διευρυνόμενη παρουσία του Ισραήλ στο Κουρδιστάν και την συζητούμενη ενθάρρυνση των κουρδικών φιλοδοξιών για την δημιουργία ανεξάρτητου κράτους…».

Το ζήτημα-κλειδί για τις εξελίξεις στην Μέση Ανατολή, εκτός από την κλιμάκωση της επίθεσης στον άξονα Συρίας-Λιβάνου-Ιράν, θα είναι το Κουρδιστάν. Οι Τούρκοι έχουν καταλάβει ότι το κουρδικό κράτος είναι τελειωμένη ιστορία και απομένει η διευθέτηση των συνόρων του. Ήδη οι κουρδικοί νομοί εντός της Τουρκίας ζουν περισσότερο από την σχέση τους με το ιρακινό Κουρδιστάν παρά με την Άγκυρα.

Η προχθεσινή επίθεση κουρδικού στρατιωτικού σώματος κατά τουρκικού φυλακίου της Στρατοχωροφυλακής διότι δεν το ενέκρινε το ΡΚΚ είναι χαρακτηριστικό του βαθμού αυτονομίας των κουρδικών επαρχιών της Τουρκίας.

Η Ελλάδα, με δεδομένη την ανυπαρξία της ως κυρίαρχο κράτος στην περιοχή μετά την τροϊκανή κατοχή και με ένα τεράστιο δημογραφικό και λαθρομεταναστευτικό πρόβλημα, θα βρεθεί το επόμενο διάστημα ανάμεσα στις γεωπολιτικές συμπληγάδες ανίκανη, όχι μόνο να εκμεταλλευθεί τις δυνητικά φιλελληνικές δυνάμεις και την ανερχόμενη ισχύ της Ρωσσίας, αλλά και να υπερασπίσει τα νόμιμα ζωτικά της συμφέροντα. Αυτός είναι άλλος ένας λόγος για να ανατραπεί άμεσα το «κουρασμένο» δωσιλογικό ελληνικό πολιτικό κατεστημένο. Η αδούλωτη και πανέμορφη, παρά τις πληγές της, Δαμασκός στέλνει ένα ακόμα μήνυμα στους Έλληνες: Αντισταθείτε!

 

Τι λοιπόν σημαίνει η ανακήρυξη της Στρογγύλης ως αρχαιολογικού χώρου; Γιατί η άκρα του τάφου σιωπή;

Σχετικό άρθρο: Απίστευτο σκάνδαλο: Μίκρυναν την Ελληνική ΑΟΖ από Καστελόριζο προς Κύπρο! 

Νίκος Σταματάκης, Ph.D

Νέα Υόρκη

Ενώ την περασμένη Παρασκευή  5 Σεπτεμβρίου ο υπ. Εξωτερικών κ. Βενιζέλος βρισκόταν στο Κάιρο για πολύ σημαντικές επαφές με την ηγεσία της Αιγύπτου για το θέμα της ΑΟΖ, μαθεύτηκε ξαφνικά την ίδια μέρα ότι το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) κήρυξε την Στρογγύλη αρχαιολογικό χώρο «λόγω των σημαντικών ελληνιστικών, βυζαντινών και άλλων αρχαιοτήτων που είναι διάσπαρτες στο νησί».  Η απόφαση μάλιστα δημοσιεύθηκε πάραυτα στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

Παρότι το γεγονός αυτό καθαυτό έχει μεγάλη σημασία, επικρατεί έκτοτε άκρα του τάφου σιωπή.  Κανείς από τους μεγαλόσχημους δημοσιογράφους δεν έχει άραγε την απορία να διερευνήσει τη σημασία του θέματος;  Είναι γνωστό σε όλους ότι χωρίς την Στρογγύλη – ως μέρος του συμπλέγματος του Καστελορίζου – η ελληνική ΑΟΖ δεν εφάπτεται της κυπριακής.  Μήπως η ανακήρυξη όλης της νησίδας (η οποία κατοικείται μόνο από λίγους έλληνες στρατιώτες) σε αρχαιολογικό χώρο έχει περισσότερο αρνητικές παρά θετικές συνέπειες;  Επειδή εξ ορισμού σε κάθε αρχαιολογικό χώρο η οικονομική δραστηριότητα (εκτός της λειτουργίας κάποιου χώρου / μουσείου) απαγορεύεται.  Και κυρίως απαγορεύεται η οικοδόμηση και η κατοίκηση του χώρου αυτού.

Το «στρατηγικό βάθος» καταρρέει στην Αίγυπτο

 

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ

Όταν η τουρκική εξωτερική πολιτική άρχισε να εφαρμόζει το δόγμα του «στρατηγικού βάθους», οραματιζόμενη το ρόλο του «νεοοθωμανού ηγεμόνα», θεωρούσε ότι στο δρόμο θα είχε «μηδενικές τριβές». Αυτή η αντίληψη, στηριζόταν εν πολλοίς στην απουσία αραβικής ενότητος και στρατηγικής και στην απομόνωση του Ιράν. Η ακύρωση του άξονα με το Ισραήλ ήταν μία μανούβρα τακτικής που εξυπηρετούσε επικοινωνιακώς την προσπάθεια της Τουρκίας να κερδίσει αξιοπιστία και να καλύψει το ηγετικό κενό στη Μέση Ανατολή.

Η Συρία ήταν το πρώτο κράτος της περιοχής που ανταποκρίθηκε

Ο Αβέρωφ προτείνει διχοτόμηση

Έγγραφα του Φόρειν Όφις φωτίζουν την ιστορία.Ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Ευάγγελος Αβέρωφ, το Σεπτέμβριο του 1956, πρότεινε τη διχοτόμηση ως την καλύτερη λύση του Κυπριακού.
ΤΟ 1956 Αναπτύσσει την ιδέα του για διχοτόμηση στον Αμερικανό υπουργό Kohler

ΜΕΡΟΣ Α
ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΛΕΩΝΙΔΟΥ*
Μια σειρά άκρως απορρήτων εγγράφων του Φόρεϊν Όφις, τα οποία ένεκα του περιεχομένου τους, αποδεσμεύτηκαν, μόνο μετά την πάροδο 50 χρόνων (αντί 30 χρόνων όπως ισχύει με άλλα απόρρητα βρετανικά έγγραφα), περιέχουν συνταρακτικά νέα στοιχεία για την υπόθεση της Κύπρου.
Το φθινόπωρο του 1956 στην Κύπρο συνεχιζόταν με σθένος ο αγώνας της ΕΟΚΑ. Εκατοντάδες Κυπρίων νέων έπαιρναν καθημερινά τον όρκο της ΕΟΚΑ έτοιμοι να πεθάνουν για το σύνθημα Αυτοδιάθεση – Ένωση. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος βρισκόταν εξόριστος στις Σεϋχέλλες, ενώ ο Διγενής είχε εγκαταλείψει το κρησφύγετό του στην κυπριακή πρωτεύουσα και βρισκόταν στα βουνά του Τροόδους εκπαιδεύοντας τις αντάρτικες ομάδες. Ενώ λοιπόν η Κύπρος ολόκληρη διεξήγαγε ένα σκληρό και άνισο αγώνα, ο τότε υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδας Ευάγγελος Αβέρωφ πρότεινε σε διάφορους πολιτικούς κύκλους και στον ίδιο τον Τούρκο πρέσβη στην Αθήνα τη διχοτόμηση της Κύπρου ως τη λύση του κυπριακού ζητήματος.
Ο Ε. Αβέρωφ άρχισε να προωθεί την ιδέα της διχοτόμησης τον Ιούλιο του 1956, σε συνάντηση που είχε στην Αθήνα με τον Αμερικανό υπουργό Kohler, ο οποίος περνούσε από την ελληνική πρωτεύουσα καθοδόν προς Ουάσιγκτον. Το Σεπτέμβριο του 1956 επανέλαβε την ιδέα της διχοτόμησης της Κύπρου ως τη μόνη λύση του Κυπριακού ζητήματος στον υπουργό Εξωτερικών της Νορβηγίας Lange. Δύο βδομάδες αργότερα πρότεινε ξανά τη διχοτόμηση στον ίδιο τον Τούρκο πρέσβη σε δύο συναντήσεις που είχε μαζί του στην Αθήνα.
Η συνομιλία του Αβέρωφ με τον Αμερικανό υπουργό David Foy Kohler, ο οποίος είχε εργαστεί ως διπλωμάτης στην Αμερικανική Πρεσβεία στην Άγκυρα, έγινε κατά τη διάρκεια δείπνου που είχε παραθέσει ο Διπλωματικός Ακόλουθος της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1956. Το σχετικό έγγραφο αναφέρει σχετικά:
Η συνομιλία όλης σχεδόν της βραδιάς αφιερώθηκε στην Κύπρο, παρόλο που η συνδρομή του Kohler σ’ αυτή περιορίστηκε προφανώς στο να δηλώσει τι νόμιζε ότι θα ήταν η τουρκική αντίδραση σε οποιεσδήποτε ιδέες πρότεινε ο Αβέρωφ. Εκείνο όμως που τον εντυπωσίασε ήταν ότι ο Αβέρωφ εκείνη την περίοδο φάνηκε ότι σκεφτόταν σοβαρά τη διχοτόμηση ως τον μόνο τρόπο εξόδου από το παρόν αδιέξοδο…
Στη συνέχεια σε ερώτηση του Kohler ποια θα ήταν η θέση των Βρετανών στη συμφωνία αυτή, ο Αβέρωφ απάντησε:
Ήταν ζήτημα αδιάφορο για τον ίδιο κατά πόσο οι Βρετανοί είχαν στρατιωτικές βάσεις ή θα βρίσκονταν με οποιοδήποτε άλλο τρόπο στο νησί, δεδομένου ότι δεν θα ήταν παρόντες με οποιοδήποτε τρόπο στις δεσπόζουσες ελληνικές περιοχές.

«Η μόνη λύση…»
Ο Kohler είπε ότι ενδιαφέρθηκε για τα όσα είπε ο Αβέρωφ, αφού η μόνη άλλη φορά που γνώριζε ότι η διχοτόμηση αναφέρθηκε σοβαρά ως πιθανή λύση ήταν όταν ο Kirkpatrick πρότεινε την ιδέα σε συνομιλία που είχε με τον Αμερικανό Υπουργό στο Λονδίνο πριν από μερικούς μήνες.
Μετά λοιπόν το Βρετανό Kirkpatrick, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ προτείνει τη διχοτόμηση ως λύση του Κυπριακού στον Αμερικανό πολιτικό.

Κι άλλες αναφορές στη διχοτόμηση
Παράλληλα, όμως, και ταυτόχρονα με τον Ευάγγελο Αβέρωφ και άλλοι Έλληνες διπλωμάτες όπως ο Γ. Μελάς που εκπροσωπούσε την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, κάνουν αναφορά στη διχοτόμηση ως λύση του Κυπριακού. Μια επιστολή του Christopher Steel, μέλους της βρετανικής αποστολής στο ΝΑΤΟ, ημερομηνίας 29 Αυγούστου 1956, από το Παρίσι προς το Foreign Office αναφέρει τα εξής:
Όταν συνομιλούσα με το στρατηγό Gruenther σήμερα το απόγευμα για διάφορα θέματα, ηγέρθηκε και το ζήτημα της Κύπρου. Ο Gruenther μού είπε ότι ο Μελάς, ο Έλληνας ομόλογός μου, του έχει μιλήσει (όπως μιλά και σε πολλούς άλλους) για την ειλικρινή επιθυμία της Ελλάδας να διευθετήσει το όλο ζήτημα. Αυτό δεν ήταν κάτι νέο αλλά ο Μελάς προφανώς πρόσθεσε και ορισμένα πράγματα που οι Έλληνες ήταν διατεθειμένοι να κάνουν. Αυτά περιλάμβαναν τη διχοτόμηση του νησιού με τους Τούρκους σε αναλογία 20-80 τοις εκατόν και την παραχώρηση σ’ εμάς μιας βάσης με πλήρη κυριαρχία. Σχολίασα ότι αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον, αλλά το πρόβλημα ήταν οι Τούρκοι. Άφησα το θέμα εκεί.
Σύμφωνα με το πιο πάνω έγγραφο το τότε Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας είχε μάλιστα προχωρήσει στον καθορισμό του ποσοστού εδάφους το οποίο θα παραχωρούσαν προς τους Τούρκους. Και αυτές οι εκπληκτικές ενέργειες του υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας γίνονταν σε περίοδο που η ΕΟΚΑ ήταν πανίσχυρη, σύμφωνα με έκθεση του κυβερνήτη της Κύπρου Τζον Χάρτιγκ.
(Αύριο η συνέχεια. Ο Ε. Αβέρωφ προτείνει τη διχοτόμηση στον Υπουργό Εξωτερικών της Νορβηγίας).

* Συγγραφέας και ερευνητής στο Λονδίνο
email: erevna@nostos.com
ΣΗΜΕΡΙΝΗ

Τι ζήτησε το Ισραήλ από την Κύπρο και την Ελλάδα

Εξαιρετικά απλό και σαφές ήταν το κεντρικό μήνυμα που μετέφερε προς την κυπριακή πλευρά και δευτερευόντως προς την ελληνική η κυβέρνηση του Ισραήλ, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη στη χώρα.

Στο κεντρικό μήνυμα που πέρασαν στην ελληνική (ελλαδική και κυπριακή) πλευρά οι Ισραηλινοί θα αναφερθούμε αμέσως παρακάτω. Σε ότι αφορά τα «υπόλοιπα» οι Ισραηλινοί παρείχαν συγκεκριμένες διαβεβαιώσεις για την ύψιστη σημασία των σχέσεων τους με την Κύπρο όπως επίσης και για ζητήματα που άπτονται της ασφαλείας της εξόρυξης και της αξιοποίησης των κοιτασμάτων. Για ευνόητους λόγους, στο θέμα αυτό δεν μπορούμε κι ούτε πρέπει να επεκταθούμε.

Στο πλαίσιο αυτό πρότειναν την παραχώρηση μέσω μίσθωσης δύο παράκτιων περιπολικών τύπου Super Dvora στη Διοίκηση Ναυτικού της Κυπριακής Δημοκρατίας προκειμένου να ενισχυθούν οι δυνατότητες ναυτικής επιτήρησης της Εθνικής Φρουράς. Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες η κυπριακή κυβέρνηση θα αποδεχθεί την παραχώρηση καθώς θα ενισχύσει τις δυνατότητες ναυτικής επιτήρησης μία περίοδο που η οικονομική κρίση είναι βέβαιο ότι θα επηρεάσει τις πιστώσεις για την άμυνα της μεγαλονήσου.

Ποιό ήταν το μήνυμα; Τι ζήτησαν οι Ισραηλινοί;

ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Με μία ισχυρή δόση κακεντρέχειας θα σημειώναμε ότι αυτά τα δύο είναι ζητούμενα εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα (κυρίως) και λιγότερο στην Κύπρο.

Την παρούσα περίοδο όμως που η παρτίδα ενός εξαιρετικά πολύπλοκου και πολυεπίπεδου γεωπολιτικού παιγνιδιού έχει αρχίσει στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι εκ των ων ουκ άνευ για την επίτευξη των εθνικών στόχων τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου, με άλλα λόγια του ελληνισμού γενικότερα. Μόνο ως μυστικότητα στα υπό συζήτηση θέματα και άμεση υλοποίηση των αποφάσεων που θα ληφθούν από κοινού θα μπορούσε να διερμηνευθεί το ισραηλινό μήνυμα.

Κι έστω οι Κύπριοι από την εποχή του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου έχουν αποδείξει ότι μπορούν να συμφωνήσουν και να κρατήσουν τα στόμα τους κλειστό. Η Ελλάδα όμως; Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 που άρχισε η ελληνο-ισραηλινή προσέγγιση η ελληνική πλευρά στις διμερείς σχέσεις επέλεξε τον ρόλο του… αγοραστή οπλικών συστημάτων και μάλιστα αναξιόπιστου. Επί της ουσίας, στρατηγικός διάλογος είτε δεν έγινε είτε αντιμετωπίστηκε ως διπλωματική «τυπικότητα».

Τα χρόνια πέρασαν και ανακαλύφθηκαν οι υποθαλάσσιοι ενεργειακοί πόροι στην Ανατολική Μεσόγειο που είτε μας αρέσει είτε όχι «δένουν» τις τρεις χώρες σε έναν γεωστρατηγικής σημασία «ενεργειακό διάδρομο».

Σε απλά ελληνικά, την παρούσα περίοδο τα συμφέροντα Ελλάδας – Κύπρου και Ισραήλ στο θέμα των υδρογονανθράκων τουλάχιστον συμπίπτουν και φυσικά αυτή είναι η πιο στέρεα βάση για την οικοδόμηση στρατηγικών σχέσεων.

Και πάλι όμως η ελληνική πλευρά τελούσα σε κατάθλιψη, όχι μόνο από τη δυσάρεστη καθημερινότητα, αλλά και τις επικρατούσες ιδεοληψίες, συνεχίζει να επαναλαμβάνει κοινότοπες μεγαλόστομες και ασαφείς διακηρύξεις αλλά επί του πρακτέου σχεδόν μηδέν. Συχνά προσπαθεί διακηρυκτικά να συνδυάσει τα ασυνδύαστα, με αποτέλεσμα να δημιουργεί αμφιβολίες στους δυνητικούς – λόγω συμφερόντων, το τονίζουμε – συμμάχους, εάν έχει ξεκάθαρη πυξίδα και γνωρίζει προς τα πού θέλει να πάει.

«Κουμπώνονται», αφού κανείς δεν μπορεί να βάλει «το κεφάλι του στον ντορβά» για να σε βοηθήσει, εάν πρώτα εσύ πρώτος δεν επιθυμείς να βοηθηθείς. Και για να συμβεί αυτό, δεν μπορείς τη μία μέρα να καταγγέλλεις συμπεριφορές ως έκνομες με βάση το διεθνές δίκαιο και την επόμενη να χαριεντίζεσαι με αυτό που το παραβιάζει.

Εν κατακλείδι το ισραηλινό αίτημα είναι τόσο απλό όσο και δύσκολο.

Προϋποθέτει να γίνουμε κυνικοί και ρεαλιστές και φυσικά να σοβαρευτούμε προφυλάσσοντας τις διεθνείς σχέσεις της χώρας από τη φθορά που επιφέρουν οι ανούσιες και για το θεαθήναι εσωτερικές αντιπαραθέσεις.

Μπορούμε να το καταφέρουμε;

Εάν προκύπτει ένα δίδαγμα από την κατάσταση στη Συρία όπως αυτή έχει εξελιχθεί μέχρι σήμερα, είναι ότι η αυτοπροβαλλόμενη ως «περιφερειακή στρατιωτική υπερδύναμη» Τουρκία, είναι υπερεκτιμημένη… στον υπερθετικό, αποδεικνύοντας την ορθότητα του όρου «φοβικό σύνδρομο» με τον οποίο διαπρεπείς Έλληνες αναλυτές έχουν περιγράψει τη στάση της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας απέναντι στην υπερφίαλη πολιτική της Άγκυρας.

Όσο η Τουρκία δεν αντιμετωπίζει την οποιαδήποτε πίεση, τόσο αποθρασύνεται και επιχειρεί να κερδίσει δια των απειλών και της απειλής χρήσεως στρατιωτικής βίας όσα θεωρεί ότι δικαιούται, ασχέτως εάν αυτά καλύπτονται ή όχι από το διεθνές δίκαιο. Το μυστικό απέναντι στην Άγκυρα είναι να την πιέσεις στρατιωτικά, χωρίς απαραίτητα να εγκαταλείψεις τη διάθεση συζήτησης και εξεύρεσης, εάν υπάρχει, ενός λογικού συμβιβασμού. Πάντως, η υπερδύναμη Τουρκία συμπεριφέρεται ως… αμνός στην περίπτωση της Συρίας, ενώ εξακολουθεί να τους κατατρύχει το σύμπλεγμα της φοβίας της ήττας, εξ ου και η θρασύδειλη συμπεριφορά απένανατι σε όποιον θεωρεί του χεριού της.

Η παρούσα συγκυρία δίνει την ευκαιρία στην Ελλάδα, παρά την κρίση, να το κάνει και να επιδιώξει την ταχεία προώθηση των ελληνικών εθνικών συμφερόντων και να μεγιστοποιήσει την αξία, στρατιωτική και διπλωματική, της ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων, κυρίως των αεροπορικών και των ναυτικών, αφού ο συνδυασμός τους θα καθιστούσε τους τουρκικούς λεονταρισμούς γράμμα κενό. Αλλιώς γιατί τις πληρώνουμε αν δε γνωρίζουμε να τις αξιοποιήσουμε;

Δυστυχώς, πολλοί δεν αντιλαμβάνονται ότι ο χρόνος κυλάει σε βάρος της Ελλάδας, όχι υπέρ της και το «Ελντοράντο» των κοιτασμάτων μπορεί να μετατραπεί σε εφιάλτης, αφού όσο εισέρχεται στη διεθνή αγορά το σχιστολιθικό αέριο (shale gas) τόσο η διεθνής τιμή θα συμπιέζεται λόγω της αύξησης της προσφοράς του αγαθού.

Αυτό σημαίνει, ότι η Ελλάδα όσο καθυστερεί, τόσο διακινδυνεύει, είτε να αναθεωρήσει προς τα κάτω τα εκτιμώμενα έσοδα είτε να διαπιστώσει μια ωραία πρωία ότι δεν θα μπορεί καν να εξορύξει τους υδρογονάνθρακές της, αφού θα είναι οικονομικά ασύμφορο. Η Ελλάδα κινδυνεύει καθώς έχει καθυστερήσει χαρακτηριστικά. Κάποτε, εάν έκανες λόγο για «πετρέλαια» σε λοιδορούσαν, τώρα πολλοί από αυτούς που λοιδορούσαν υπερθεματίζουν… Αποτέλεσμα είναι το ότι καθυστερήσαμε… ευτυχώς οι Κύπριοι Έλληνες όχι τόσο…

Αυτό δυστυχώς δεν το αντιλαμβάνονται δυστυχώς πολλοί με ιδεοληψίες «αριστερού ή δεξιού τύπου» στην Ελλάδα, ώστε να καθαρίσουν το συγχυσμένο τους μυαλό και να αντιληφθούν ότι οι εύπεπτες στο εκλογικό ακροατήριο, πλειοψηφίας ημιμαθών, «κορόνες», είναι απλά αυτοκαταστροφικές.

Το ερώτημα είναι λοιπόν ένα: Μπορούμε Ελλάδα και Κύπρος να σοβαρευτούμε και να αντιληφθούμε ότι εάν δεν δείξουμε υπευθυνότητα απλώς τελειώσαμε; Και ότι όλα όσα σχεδιάζουμε για το μέλλον μας θα είναι πάνω στην άμμο; Έχουμε την αρετή ως κοινωνία να περιθωριοποιήσουμε τους ανεγκέφαλους πολιτικούς που έχουν γεμίσει τον τόπο οι οποίοι ασχολούνται με το παραγοντιλίκι και τα παχιά λόγια, ενώ είναι ανίκανοι να αποφασίσουν φοβούμενοι το πολιτικό κόστος και να αντιληφθούμε την ανάγκη για αμοιβαία επικερδείς μπίζνες με αυτούς που θα επιλέξουμε;

Ούτε θα μας «παντρευτούν» ούτε θα τους «παντρευτούμε», ούτε όμως και θα ανακαλύψουμε τον τροχό, απλά θα συμπεριφερθούμε για μια φορά στην Ιστορία μας ως φυσιολογικό κράτος… Δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά το να μας ζητούν τα αυτονόητα δεν μας κολακεύει, μάλλον σημαίνει ότι η έξωθεν μαρτυρία μας δεν είναι καλή.

ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ λοιπόν…

http://www.defence-point.gr/news/?p=75566

Η Τουρκία «καταπίνει» την ΑΟΖ στο Καστελόριζο και επιτίθεται στην Κύπρο

Της Κύρας Αδάμ*

Η κυπριακή οικονομική κρίση επιτάχυνε το άνοιγμα του ενεργειακού φακέλου στην Ανατολική Μεσόγειο, με την Τουρκία να είναι η πλέον επισπεύδουσα και η πλέον ανήσυχη για τις εξελίξεις.

Kύπρος και Ισραήλ, Ελλάδα και Τουρκία, τέσσερις πτωχές σε ενεργειακές πηγές χώρες μέ χρι τώρα, είναι πλέον υποχρεωμένες να αλλάξουν άρδην θέσεις και στόχους εξωτερικής και ενεργειακής πολιτικής (εκμετάλλευσης και διανομής υδρογονανθράκων). Είναι υποχρεωμένες να αναζητήσουν συμμάχους σε κράτη και πολυεθνικές, έτσι ώστε να αυξήσουν τη σταθερότητα στην περιοχή και δι’ αυτού του τρόπου την προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων, άρα και των μελλοντικών κερδών τους.

Η αρχή του «ταξιδιού» έγινε το 2003, όταν η Shell για λογαριασμό της Αιγύπτου βρήκε με γάλες ποσότητες φυσικού αερί ου στα ανοιχτό του δέλτα του Νείλου. Ακολούθησε η Κύπρος το 2006 με τις πρώτες έρευνες σε μέρος της ΑΟΖ της σε 13 μπλοκ και την ανάθεση στην αμερικανική εταιρεία NOBLE, το 2007, των ερευνών στο πολλά υποσχόμε νο μπλοκ 12 ή αλλιώς «το μπλοκ της Αφροδίτης». Λίγο αργότερα προστέθηκε και η ισραηλινή DE-LEK, η οποία από κοινού με τη NOBLE εντόπισε το 2010 ένα γιγαντιαίο κοίτασμα στο μπλοκ Λεβιάθαν, που «συνορεύει» με τα κοιτάσματα της Κύπρου. Από τον Μάιο του 2012 η Λευκωσία επιστράτευσε και τις εταιρείες TOTAL, ΕΝΙ και GAZPROM-BANK για έρευνες στα οικόπεδα 9,2,3,11.

Οριοθέτηση ΑΟΖ

Δεν πρέπει, όμως, να διαφεύγει της προσοχής ότι η κυπριακή δημοκρατία δεν έχει «αγγίξει» τα οικόπεδα 4,5,6,7 και 10, στα οποία από την πρώτη στιγμή η Τουρκία προέβαλε τους ισχυρισμούςτης ότι ανήκουν στη «δική» της ΑΟΖ που επιμένει ότι φτάνει μέχρι την Αίγυπτο.
Η Τουρκία εντόπισε ευθύς εξ αρχής τον υπαρκτό κίνδυνο να μείνει εκτός νυμφώνος, αν:
-δεν τροποποιηθούν(;) οι οριοθετήσεις των ΑΟΖ Κύπρου, Αιγύπτου, στη νότια πλευρά της νήσου, και
-κατοχυρωθεί διεθνώς ότι το ελληνικό Καστελόριζο έχει, όπως ορίζει το Δίκαιο της θά λασσας, δική του υφαλοκρη πίδα και ΑΟΖ, που επιτρέπει στην Ελλάδα, την Κύπρο και στην Αίγυπτο να «ενώσουν» τιςΑΟΖ τους αφήνοντας ένα μικρό μόνον τμήμα σε ΑΟΖ της Τουρκίας στην περιοχή.

Διμέτωπος αγώνας

Η Τουρκία, με τα γρήγορα ανακλαστικά της, ξεκίνησε αμέσως «διμέτωπο αγώνα» και στην υπόθεση του Καστελόριζου, αλλά και στην ΑΟΖ της Κύπρου και των χρυσοφόρων κοιτασμάτων της.

Ο στόχος είναι εμφανής: όση περισσότερη φασαρία προκαλείται γύρω από τα κοιτάσμα τα, τόσο περισσότερο αποθαρρύνονται μεγάλοι επενδυτές σε περιοχές «μεγάλου ρίσκου» και τόσο περισσότερο θα εμπλα κούν στη «διευθέτηση» του προ βλήματος μεγάλες δυνάμεις με συμφέροντα στην περιοχή, πρωτίστως οι ΗΠΑ και δευτε ρευόντως η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η «φασαρία» στην κυπριακή ΑΟΖ ξεκίνησε το 2011 όταν η τουρκοκυπριακή πλευρά «υπέ γραψε» συμφωνία οριοθέτησης της ΑΟΖ «της» με την Τουρκία, η οποία έκτοτε λειτουργεί υπέρ των «ενιαίων συμφερόντων» των δυο «κρατών». Ο Τουρκο κύπριος ηγέτης Ερόγλου, μάλι στα, επέμεινε δημοσίως ότι η τουρκοκυπριακή πλευρά, ως ισότιμη πλευρά στις συμφωνίες του 1960, «έχει ίσα δικαιώματα πάνω στις φυσικές πηγές της νήσου, στην ξηρά και τις θαλάσσιες περιοχές της Κύπρου…».

Όλως περιέργως, ο πρώην πρόεδρος της κυπριακής δημοκρατίας Δ. Χριστόφιας την ίδια χρονιά στη Γ.Σ. του ΟΗΕ προσέθεσε στη γραπτή ομιλία του ότι «θέλω να διαβεβαιώσω τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μου ότι ανεξαρτήτως των συνθη κών θα επωφεληθούν από την πιθανή ανακάλυψη και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων…».

Η ειλικρινής όσο και «ρο μαντική» αυτή τοποθέτηση του προέδρου, την εποχή κατά την οποία η Κύπρος βρισκόταν ακόμα σε «οικονομική νιρβάνα», γύρισε μπούμερανγκ σήμερα στις συνθήκες οικονομικής κατάρ ρευσης της Λευκωσίας και έγινε η αιχμή του δόρατος του Τούρ κου υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου.

Ο στόχος για τη συνολική διευθέτηση της ΑΟΖ

Η προσπάθεια της κυπριακής κυβέρνησης να διαμορφώσει ένα «Ταμείο Αλ ληλεγγύης» με πρόθεση να διοχετευθούν σε αυτό τα μελλοντικά κέρδη από το φυσικό αέριο για να βοηθη θεί η οικονομική κατάσταση της Κύπρου έγινε η αφορμή για την Άγκυρα να αναποδογυρίσει την εικόνα. Το οικο νομικό όφελος από τους υδρογονάνθρακες για τους Τουρκοκύπριους «συνιδρυ-τές» της Κύπρου είναι το «πάτημα» για την Άγκυρα να προτείνει τη συνολική διευθέτηση των ΑΟΖ της περιοχής, Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου αν μείνει,ενωμένη -ή των δυο κρατών της Κύ πρου αν οι δυο κοινότητες δεν τα «βρουν στη μοιρασιά» της ΑΟΖ και των κερδών.
Η καινούργια «ιδρυτική» συμφωνία στην Κμπρο, κατά την άποψη της Τουρκίας περνάει μέσα από τη συμφωνία των ΑΟΖ της Κύπρου, της Ελλάδας και της Τουρκίας με την Αίγυπτο, στη μέση της Αν. Μεσογείου. Αυτό κατά την τουρκική άποψη σημαίνει ότι έχει επέλθει προηγου μένως «συμβιβασμός » ανά μεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία στο θέμα της οριο θέτησης της μεταξύ τους ΑΟΖ.

Η Άγκυρα δείχνει πλέον ‘να βάζει σε δεύτερη μοίρα την «ΑΟΖ του Αιγαίου» (σ.σ.: την οποία μάλλον μπορεί να κερδίσει χωρίς μεγάλες απώλειες η Ελλάδα με βάση το Δίκαιο της θάλασσας). Ενδιαφέρεται πρωτίστως για την «ΑΟΖ της Αν. Μεσογείου» υπέρ αυτής, εκτιμώντας ότι εύκολα «θα καταπιεί» την ΑΟΖ του Καστελόριζου, αφού «η τάση» των τελευταίων αποφάσεων του Δικαστηρίου της Χάγης είναι να μην αποδίδει ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα σε νησιά που βρίσκονται πολύ μακριά από την ξηρά του κράτους όπου ανήκουν και πολύ κοντά στις ακτές του παρακείμενου κράτους.

Αμοιβαίο όφελος

Στο σημείο αυτό η Άγκυρα επιχειρεί να προσεταιρι στεί την επαμφοτερίζουσα επίσημη θέση των ΗΠΑ στο θέμα της κυπριακής ΑΟΖ. Η Ουάσινγκτον ναι μεν «αναγνωρίζει το δικαίωμα της κυπριακής δημοκρατίας να εξορύξει της φυσικές πηγές μέσα στην ΑΟΖ της, συμπε ριλαμβανομένης της βοή θειας από αμερικανικές εταιρείες… προσβλέπει, όμως, στο αμοιβαίο όφελος και για τις δυο πλευρές από τις κοινές πηγές, στο πλαίσιο μιας συνολικής συμφωνίας για το Κυπριακό».

«Χαρτί» για την Τουρκία το κόστος μεταφοράς

Ένα «χαρτί» που προσδοκά να παίξει πολύ χοντρά η Τουρκία στους υδρογονάνθρακες της Αν. Μεσογείου είναι το σχέδιο και το κόστος μεταφοράς των υδρογονανθράκων στην Ευρώπη.

Η τουρκική πλευρά και εκ παραλλήλου η βρετανική πλευ ρά, που «προωθεί» όπως καλύτερα μπορεί την ίδια άποψη, θε ωρούν ότι ο πλέον «οικονομικός τρόπος» για να μεταφερθεί το φυσικόαέριο στην Ευρώπη είναι να περάσει μέσω Τουρκίας, υπονο ώντας σαφώς ότι η Κύπρος (κα τά προτίμηση ενιαία) θα διατρέ χεται από έναν τουρκικό κατ’ ου σία αγωγό στο έδαφος της Τουρκίας. Σπεύδουν, μάλιστα, να παρουσιάσουν και ελκυστικά νούμερα, αποσιωπώντας όμως ότι οι τουρκικοί αγωγοί για τη μεταφο ρά του αερίου στην Ευρώπη εί ναι οι περισσότεροι στα σκαριά και όχι έτοιμοι.

Γι’ αυτό και εκ πρώτης όψεως προκαλεί έκπληξη η «τιμωρητική» απόφαση της Άγκυρας να αναιρέσει όλα τα σχέδια κατασκευής αγωγών σε τουρκικό έδαφος, στα οποία συμμετέχει η ιταλική ΕΝΙ, διότι η εταιρεία αυτή έχει αναλάβει εξορύξεις σε οι κόπεδο της κυπριακής ΑΟΖ. Η ΕΝΙ συμμετέχει στους σχεδιαζόμενους μαζί με τους Ρώσους αγωγούς Σαμσουν Τσεϋχάν (για τη μεταφορά πετρελαίου από την Μαύρη θάλασσα στο λιμάνι του Τσεϊχάν στη Μεσόγειο αλλά και στον υποθαλάσσιο ανωνή ρωσικού φυσικού αερίου SOU TH STREAM, καθώς και στη με ταφορά φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν μέσω Τουρκίας σε Ελλάδα και Ιταλία (ITGI), ή με την παράκαμψη της Ελλάδας τον αγωγό TAP. I

Σκοπιμότητα με το αέριο του Ισραήλ

Υπάρχει ένα ακόμα ανοιχτό κεφάλαιο στην περιοχή: το φυσικό αέριο του Ισραήλ και οι τουρκοϊσραηλινές σχέ σεις.

Το σπάσιμο των πάγων ανάμεσα στην Άγκυρα και την Ιερουσαλήμ έγινε θεαματικά από τον πρόεδρο Ομπάμα, αλλά ενώ η «θιγμένη» Τουρκία στην ουσία προσβλέπει στην αναθέρμανση, το «απολογούμενο» Ισραήλ δείχνει πιο επιφυλακτικό.

Η επαναπροσέγγιση Τουρκίας – Ισραήλ, πα ράλληλα με την «ειρηνευτική διαδικασία, Άγ κυρας με Κούρδους της Τουρκίας, αλλά και της Τουρκίας με τους Κούρ δους του Β. Ιράκ, ενδυ ναμώνει τον αμερικανι κό κλοιό γύρω από το Ιράν, ορκισμένο εχθρό του Ισραήλ και των ΗΠΑ.

Αποξένωση

Όμως, ισχυρό μέλη μα της Τουρκίας είναι να αποξενώσει όσο μπορεί περισσότερο το φυσικό αέριοτου Ισραήλ από αυτό της Κύπρου. Γι’ αυ τό και από τώρα απλώνει δίχτυα με την ιδέα μετα φοράς του ισραηλινού φυσικού αερίου και πάλι μέσω Τουρκίας, ως προ σφορότερη οικονομικά λύση στο θέμα.

Είναι άγνωστο αν το Ισραήλ θα εξαρτήσει το μέλλον του τόπου του και τη σύνδεση του με την ΕΕ μέσω του φυσικού αερίου του από την Τουρ κία ή θα εξετάσει το κό στος και τα οφέλη από σχέδια μεταφοράς του μέσω Κύπρου και Ελλά δας.

Οι συνομιλίες Ελλά δας – Ισραήλ για μια τέ τοια προοπτική δεν βρίσκονται καν στα σπάργανα, αν και η Αθήνα, μετά την επαναπροσέγ γιση του Ισραήλ με την Τουρκία, σπεύδει και αυ τή στο Ισραήλ για συνομιλίες σε ανώτατο επίπε δο. Το ίδιο προτίθεται να κάνει και ο πρόεδρος της Κύπρου.

Έτσι παραφράζεται η γνωστή ρήση ότι το (τουρκικό) βόδι ξυπνάει τον αγωγιάτη (Αθήνα, Λευκωσία) για το Ισραήλ.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Η Ελλάδα σήμερα

http://www.onalert.gr/stories/i-tourkia-katapinei-tin-aoz-sto-kastelorizo-kai-epitithetai-stin-kypro

ΕΛΛΗΝΙΚΗ «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ» ΣΕ ΤΟΥΡΚΙΑ-ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ: Η ΕΥΠ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΤΤΑ!

Αλλοπρόσαλλη πολιτική της Αθήνας

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Δεν μας φτάνουν τα σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα και ένα Μνημόνιο που καταλύει την ανεξαρτησία και κυριαρχία του ελληνικού λαού, αγωνιζόμαστε να εμπλακούμε, όσο βαθύτερα γίνεται, στη φοβερή γεωπολιτική κρίση που σοβεί δίπλα μας, με ανοιχτό ενδεχόμενο μείζονος πολέμου στην Ανατολή, που μπορεί να εξελιχθεί σε «άτυπη» παγκόσμια σύρραξη. Ιδίως σε περίπτωση νίκης της άγριας, «φονταμενταλιστικής» δεξιάς του Ρόμνεϊ, στενότατου φίλου του «Μπίμπι» Νετανιάχου.

 

‘Όπως πληροφορούμεθα από αξιόπιστες πηγές, η ελληνική εμπλοκή στο συριακό έχει λάβει και πρακτικές μορφές, πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα, όπως η αποστολή υπαλλήλων ελληνικών υπηρεσιών στην Αλεξανδρέττα της Τουρκίας, σε δραστηριότητες ανάλυσης πληροφοριών (που συλλέγονται από τη βρετανική βάση Δεκέλειας) και υποστήριξης της συριακής αντιπολίτευσης. Για το ιρανικό, η ελληνική και ισραηλινή αεροπορία ασκήθηκε πρόσφατα σε προσομοίωση βομβαρδισμού του Ιράν στη Λάρισα. Η Λευκωσία ετοιμάζεται τώρα να κατασκευάσει γιγαντιαίο σταθμό υγροποίησης κυπριακού και ισραηλινού αερίου, να εισάγει δηλαδή μερικά το πρόβλημα ασφαλείας του Ισραήλ, καθιστώντας πιο δύσκολο και το δικό της.    

Ιρανικές εμπλοκές

Το Πανεπιστήμιο Νεάπολις στην Πάφο, από τα προσφάτως ιδρυθέντα και πιο δυναμικά πανεπιστήμια του νησιού, οργάνωσε πρόσφατα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σεμινάριο για τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο με συμμετοχή Γερμανών, Ελλήνων και Ισραηλινών ειδικών. Στο περιθώριό του, μιλώντας στα Επίκαιρα, ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Αλέξανδρος Κούτσης, από τους σπάνιους τόσο καλούς γνώστες της Μέσης Ανατολής που διαθέτουμε – και φυσικά δεν αξιοποιούμε – εξέφρασε έντονο σκεπτικισμό για τέτοιες εμπλοκές με το Ιράν και τη Συρία. Είναι «βλακείες», μας είπε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας, ότι σε περίπτωση πολέμου, θα θεωρηθούν από την Τεχεράνη στήριξη του επιτιθέμενου. Ο ίδιος πιστεύει ότι ο πόλεμος μάλλον θα αποτραπεί, λόγω της αντίθεσης του αμερικανικού στρατού και τμήματος του κατεστημένου. Αλλά η ελληνική πολιτική στο μεσανατολικό κινδυνεύει να έχει σταδιακά μεγάλες συνέπειες για την Ελλάδα γιατί θα υποστεί την αντίδραση του αραβομουσουλμανικού κόσμου. Το πρώτο που θα συμβεί δεν θα είναι η αναγνώριση του ψευδοκράτους, όσο η αναγνώριση της «Μακεδονίας», υπογραμμίζει, τονίζοντας ότι αυτό θα είναι μόνο η αρχή. Θα ενισχυθεί επίσης (ήδη γίνεται) η συμμαχία Αιγύπτου-Τουρκίας. Στο συνέδριο του «Νεάπολις» συμμετείχε και ο ισραηλινός καθηγητής  στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ Ντέιβιντ Μενάσρι, ειδικός σε θέματα Ιράν, που εξέφρασε την ελπίδα ότι δεν θα γίνει τελικά ο πόλεμος, εναντίον του οποίου τάσσονται νυν και πρώην επικεφαλής στρατού/υπηρεσιών, πλην αεροπορίας, που, και στο Ισραήλ, διακρίνεται για υπερβολική εμπιστοσύνη στην τεχνολογική ισχύ της και ελλειπή κατανόηση των πολιτικών παραμέτρων.  «Ο Νετανιάχου δεν παίρνει εύκολα αποφάσεις και ταλαντεύεται πάντα. Αν πάρει απόφαση για πόλεμο, θάναι η μοναδική μεγάλη απόφαση στη ζωή του», λέει.

 

Πρόσφυγες σε Ρόδο και Κρήτη

Η ελληνική κυβέρνηση βολιδοσκοπήθηκε και συμφώνησε, σύμφωνα με πληροφορίες διπλωματικών κύκλων, αποδεχόμενη την υποδοχή πολύ μεγαλύτερου αριθμού προσφύγων από τη Συρία, κυρίως σε Κρήτη-Ρόδο. Επισήμως μιλάνε για 20.000, ανεπισήμως λέγεται ότι μπορεί να φτάσουν 100.000. Πρόκειται κυρίως για Σουννίτες εχθρικά διακείμενους προς τον ‘Ασαντ και φιλικά διακείμενους προς Τουρκία και Σαουδική Αραβία. Μάλλον δεν πρέπει να θεωρούνται οι καλύτεροι φίλοι της Ελλάδας.

Η συνδρομή σε πρόσφυγες συνιστά μείζον ανθρωπιστικό καθήκον κάθε χώρας και ατόμου. Διερωτάται όμως κανείς γιατί πρέπει να υποδεχθεί τους πρόσφυγες μία κατεστραμμένη Ελλάδα, με μεγάλο αριθμό αλλοδαπών στο έδαφός της, εγκαθιστώντας τους σε παραμεθόριες περιοχές. Η Ελλάδα δεν συνορεύει με τη Συρία. Τρεις χώρες επενέβησαν με όπλα, μισθοφόρους και χρήματα (Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ), υπό τη «γενική εποπτεία» ΗΠΑ, Ισραήλ, Βρετανίας, Γαλλίας. Ας πάρουν τους πρόσφυγες.

 

Ελλάδα υπέρ Τουρκίας στη Συρία!

Η Αθήνα εκφράζει δημοσίως, στο ΝΑΤΟ και πρακτικώς, την «αλληλεγγύη» της προς την Τουρκία έναντι της Συρίας και ζητά την απομάκρυνση του ‘Ασαντ, με κίνδυνο να μας στείλει όλους στο τρελλοκομείο. Αφήνουμε την ενοχλητική «λεπτομέρεια» ότι η Τουρκία κατέχει τη μισή Κύπρο, διατυπώνει απειλές πολέμου κατά της Ελλάδας, μας υποχρέωσε σε καταστροφική κρίση εξοπλισμών. Αφήνουμε το ότι το καθεστώς ‘Ασσαντ υπήρξε από τα φιλικότερα προς την Ελλάδα, υπογράψαμε μάλιστα μαζί του συμφωνία μεταστάθμευσης ελληνικών μαχητικών, για να επιχειρούν στην Κύπρο, στα μέσα της δεκαετίας του 1990 – δεν είναι καθόλου καλό για την αξιοπιστία μιας χώρας να συμπεριφέρεται έτσι στους κάποτε έστω συμμάχους της, είμαστε πολύ μικροί για να είμαστε ανέντιμοι. Θέτουμε δύο ερωτήματα μόνο, που πολύ θα θέλαμε κάποιος να απαντήσει:

– γιατί υποστηρίζουμε τον πόλεμο (και την ξένη επέμβαση!) εναντίον ενός καθεστώτος, υπέρ του οποίου έχουν ταχθεί και στην προστασία του οποίου αποβλέπουν οι χριστιανικοί, ελληνορθόδοξοι, κουρδικοί, αρμενικοί πληθυσμοί, που ήδη άρχισαν, με το όπλο στο χέρι, να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, καθεστώς μη δημοκρατικό, αλλά κοσμικό και σχετικά προοδευτικό, που φιλοξενεί το Πατριαρχείο Αντιοχείας; Που βρήκε καταφύγιο στη Δαμασκό για να γλυτώσει από την τουρκική εξουσία;

–  ποιο ελληνικό εθνικό ή ευρύτερο δημοκρατικό συμφέρον εξυπηρετείται από την επιβολή στη – συνορεύουσα με την Κύπρο – Συρία, μιας σουννιτικής σκοταδιστικής δικτατορίας, συμμάχου της ‘Αγκυρας και του Ριαντ, «κρίκου» μιας «σουνιτικής ημισελήνου» στη Μεσόγειο, ή, εναλλακτικά, ο διαμελισμός και καταστροφή της Συρίας;

Κυπριακά ερωτήματα

Ας ρίξουμε μια ματιά στην Κύπρο. Η Λευκωσία ετοιμάζεται να κατασκευάσει  τεράστιο σταθμό υγροποίησης κυπριακού και ισραηλινού αερίου. Φανταζόμαστε ότι μελέτησε καλά, από πάσης πλευράς τα προβλήματα ασφαλείας. Ελπίζουμε να μη δούμε μια μέρα να ανατινάζεται το νησί. Η μεγάλη πλειοψηφία των Κυπρίων είναι ενθουσιασμένη με την ανακάλυψη αερίου και την εξαιρετικά προχωρημένη συνεργασία με το Ισραήλ – που όμως προκάλεσε ψυχρότητα με το Κάιρο και μια μετατόπιση επί το φιλοτουρκικότερο του τρόπου που αντιμετωπίζει η Αίγυπτος την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ελλάδα και ενίσχυσε την τάση σύμπηξης «σουνιτικής συμμαχίας» Αιγύπτου-Τουρκίας.

Η κυπριακή εξέλιξη πάντως θέτει ορισμένα σοβαρότατα ερωτήματα, τα οποία θα περιοριστούμε σήμερα να θέσουμε, αλλά εμβάλουν  σε σοβαρές σκέψεις για το που και από ποιους κατευθύνεται η Κύπρος, ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι η έκρηξη στο Μαρί είναι προϊόν αμέλειας (αντιλαμβανόμεθα ότι εκρηκτικά μπορούν να σκάσουν λόγω ζέστης, δεν καταλαβαίνουμε όμως γιατί διάλεξαν να σκάσουν τα ξημερώματα και όχι το μεσημέρι).

Ακούμε, και δεν έχουμε λόγο να το αμφισβητούμε, για τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων ανοιχτά της Κύπρου. Δεν ασχολούμεθα με τις ενστάσεις της εφημερίδας Πολίτης, ως προς τις λεπτομέρειες της συμφωνίας με τη Noble. Αντιλαμβανόμεθα ότι η συντριπτική πλειοψηφία, σχεδόν όλοι οι πολιτικοί της νήσου είναι ενθουσιασμένοι με τη «συμμαχία» τους με το Ισραήλ και ελπίζουμε να καταλαβαίνει και η άλλη πλευρά με τον ίδιο τρόπο τη «συμμαχία». Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε καθόλου καλά είναι γιατί, μια χώρα που έχει ανακαλύψει τόσο μεγάλα κοιτάσματα και έχει κάνει μια «συμμαχία» με μια τόσο ισχυρή δύναμη, μια «κρυμμένη υπερδύναμη» στην πραγματικότητα, όπως ο Ισραήλ, δεν μπορεί να εξασφαλίσει ένα πολύ μικρό, για τα διεθνή δεδομένα, ποσό δανείου και πηγαίνει ολοταχώς στην τρόικα, που αναμένεται να επιχειρήσει την υποθήκευση των υδρογονανθράκων.

Φταίει η Λευκωσία, ή ισχυρότατες παγκόσμιες δυνάμεις (και γιατί;) έχουν μπλοκάρει τη χορήγηση δανείου στην Κύπρο, οδηγώντας την με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε ένα Μνημόνιο που αναπόφευκτα θα θέσει υπό αίρεση την ήδη τρωτή ανεξαρτησία και κυριαρχία του κυπριακού κράτους – κινδυνεύοντας να υλοποιήσει από άλλο δρόμο τη βασική στόχευση του σχεδίου Ανάν; Η κυπριακή απροθυμία ευθύνεται για το ότι δεν βρίσκονται ρωσικές, γαλλικές και άλλες εταιρείες στην Κύπρο, ή το νησί έχει γίνει  αντικείμενο νέας «Γιάλτας»; Για ποιο λόγο το ΑΚΕΛ μοιάζει να εξασφάλισε, με την επιλογή του συγκεκριμένου υποψηφίου που έκανε, την εκλογή του κ. Αναστασιάδη στο προεδρικό αξίωμα; Αυτά και άλλα πολλά είναι τα ερωτήματα, στα οποία ο γράφων δεν είναι έτοιμος να δώσει απάντηση, αλλά δημιουργούν περίπου τη βεβαιότητα ότι κάποιο λάκκο (και πολύ μεγάλο μάλιστα) έχει αυτή η φάβα!

Επίκαιρα, 1.11.2012

Δέκα προτεραιότητες για την εξωτερική μας πολιτική

Οι περικοπές στις αμυντικές δαπάνες δεν πρέπει να θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια της χώρας ή να υποσκάπτουν πιθανά στηρίγματα της εξωτερικής πολιτικής.

Οι εκλογές ή η οικονομική κρίση δεν θα πρέπει να αποτελούν εμπόδιο ή, ακόμη χειρότερα, δικαιολογία για την ολιγωρία μας σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.  Λάθη και παραλείψεις στον ευαίσθητο χώρο των διεθνών σχέσεων έχουν πολλαπλάσιο κόστος.  Χρειαζόμαστε δραστήρια και επιδέξια εξωτερική πολιτική, όχι μόνο για να αντιμετωπίσουμε την κρίση, αλλά και για να ενισχύσουμε την ασφάλεια και την ισχύ της χώρας. Σήμερα, ενώ οι αλλαγές στη Βαλκανική έχουν περίπου ολοκληρωθεί, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή τα πράγματα εξελίσσονται, δημιουργώντας, σε συνδυασμό με τα οθωμανικά όνειρα της γείτονος, κινδύνους για την ειρήνη και τη σταθερότητα της περιοχής.  Ειδικότερα, η Τουρκία προσπαθεί να παίξει παγκόσμιο ρόλο, ηγεμονικό, και συνεχίζει να λειτουργεί επιθετικά.  Ας θυμηθούμε τη στάση της στο Κυπριακό, τις απειλές κατά της Κύπρου για τους πόρους τής Μεσογείου, το casus belli εναντίον τής Ελλάδας, τις παραβιάσεις του εθνικού εναερίου χώρου, τις κινήσεις της στην Αλβανία και στα Σκόπια, τη χρήση βίας κατά των αμάχων Κούρδων, τις σχέσεις της με το Ιράν, την ανάπτυξη της στρατιωτικής της βιομηχανίας, τα πυρηνικά της σχέδια.

Πέραν αυτών, η οικονομική κρίση έχει δημιουργήσει μία σειρά ζητημάτων για την εξωτερική μας πολιτική, τα οποία πρέπει να αντιμετωπισθούν και τα οποία ιεραρχούμενα μας οδηγούν σε δέκα προτεραιότητες.

Προτεραιότητα πρώτη είναι να αντιληφθούμε πως στο ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον εκείνο που έχει σημασία είναι η αυτοβοήθεια.  Είμαστε μόνοι μας.  Ίσως πρόκειται για κάτι που έχουμε μάθει με το δύσκολο τρόπο στον οικονομικό τομέα, όταν κατέρρευσε η ουτοπία του συβαριτισμού.  Θα ήταν όμως ακόμη πιο επώδυνο αν, συνεχίζοντας να κλείνουμε τα μάτια στη διεθνή πραγματικότητα και εγκλωβισμένοι από την εσωστρέφεια της οικονομικής κρίσης και των εκλογών, το μαθαίναμε με σκληρό τρόπο και στα εξωτερικά μας θέματα.  Το γεγονός ότι είμαστε μόνοι μας βεβαίως δεν σημαίνει ότι πρέπει να απομονωθούμε από το διεθνές περιβάλλον, αλλά αντιθέτως ότι θα πρέπει να είμαστε ενεργητικοί και ευφυείς παίκτες στην παγκόσμια σκακιέρα.

Δεύτερη προτεραιότητα είναι να αποκλεισθεί ο λαϊκισμός από τη δημόσια συζήτηση των θεμάτων τής εξωτερικής μας πολιτικής.  Η υπεύθυνη ενημέρωση των πολιτών επιβάλλεται και η μυστική διπλωματία έχει από καιρό καταργηθεί στα δημοκρατικά πολιτεύματα.  Τούτο όμως απέχει πολύ από το να μετατρέπονται τα συγκεκριμένα ζητήματα σε συνθήματα πολιτικής και εκλογικής αντιπαράθεσης.

Τρίτη προτεραιότητα είναι να συμβάλει η εξωτερική πολιτική στην αποτελεσματική διαχείριση της οικονομικής κρίσης.  Η συνέργεια της δράσης μεταξύ Υπουργείου Οικονομικών και Υπουργείου Εξωτερικών είναι αναγκαία, αφού προηγηθεί ο ορθολογικός καταμερισμός εργασίας μεταξύ των δύο – κάτι που εν μέρει και μάλλον τυχαία έχει, ούτως ή άλλως, προκύψει στην πράξη, καθώς τις διαπραγματεύσεις στην ΕΕ, στο ΔΝΤ και σε άλλους σχετικούς φορείς, τις χειρίζεται το πρώτο.   Σε αυτήν την προσπάθεια, το Υπουργείο Εξωτερικών με τη διεθνή του δικτύωση και παρουσία πρέπει να συνδράμει όσο το δυνατόν περισσότερο, διατηρώντας την προσοχή του στα «παραδοσιακά» θέματα εξωτερικής πολιτικής και σε συναφή με την κρίση θέματα που ανέκυψαν.

Τέταρτη προτεραιότητα είναι να αντιμετωπίσουμε την κρίση του κύρους που διέρχεται η Ελλάδα.  Η εικόνα τής χώρας έχει ποικιλοτρόπως αμαυρωθεί.  Γι αυτό η ηγεσία τής χώρας πρέπει να πράξει ό,τι είναι δυνατόν ώστε να αποκατασταθεί το κύρος και η εικόνα της.  Πρέπει με κάθε τρόπο και προς όλες τις κατευθύνσεις να σταλούν μηνύματα αφενός ότι η χώρα τηρεί τις δεσμεύσεις της και πορεύεται προς την κατεύθυνση διαχείρισης και αντιμετώπισης των οικονομικών προβλημάτων, αφετέρου ότι άλλο τα ζητήματα του χρέους και άλλο η εξωτερική πολιτική και η άμυνα.  Η αποκατάσταση του κύρους τού κράτους και η βελτίωση της εικόνας τής Ελλάδας στο εξωτερικό συνιστά μεγίστη ευθύνη.

Πέμπτη προτεραιότητα είναι να ενισχύσουμε τον τομέα τής οικονομικής διπλωματίας που έχει παραμεληθεί.  Πολλά κράτη, ισχυρότερα από τη χώρα μας και χωρίς οικονομικά προβλήματα, δίνουν έμφαση σε αυτήν τη διάσταση της εξωτερικής πολιτικής, με τη δραστηριοποίηση της Τουρκικής οικονομικής διπλωματίας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη να είναι παραδειγματική.  Η οικονομική διπλωματία συνίσταται στην ενίσχυση των οικονομικών συμφερόντων μας και στην υποβοήθηση των ελληνικών επιχειρήσεων στο εξωτερικό είτε να προωθήσουν προϊόντα και υπηρεσίες που παράγονται στον τόπο μας είτε να κερδίσουν νέες αγορές.  Συνίσταται επίσης στην προσπάθεια προσέλκυσης νέων επενδύσεων και δραστηριοποίησης οικονομικών παραγόντων στον τόπο μας, καθώς και δημιουργίας συμμαχιών με ισχυρούς διεθνείς παίκτες, ειδικά σε κρίσιμους τομείς, όπως είναι η ενέργεια.  Ιδιαίτερα χρήσιμο παράδειγμα είναι αυτό της Κύπρου και των λεπτών χειρισμών που εφήρμοσε για την έρευνα και, περαιτέρω, την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου.

Κρίσιμη, έκτη, προτεραιότητα είναι να εξορθολογήσουμε με νηφαλιότητα τις δαπάνες της εξωτερικής και της αμυντικής μας πολιτικής, χωρίς όμως οι όποιες περικοπές ή μέτρα να θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια της χώρας ή να υποσκάπτονται πιθανά στηρίγματα της εξωτερικής πολιτικής.  Κατά την τελευταία δεκαετία οι αμυντικές δαπάνες τής χώρας έχουν ήδη μειωθεί και η οποιαδήποτε περαιτέρω μείωσή τους θα πρέπει πρώτα να αποφασισθεί με μεγάλη προσοχή ως προς τους τομείς στους οποίους θα πραγματοποιηθεί και να ανταποκρίνεται σε ένα προηγουμένως υιοθετημένο αμυντικό δόγμα.  Δεν μπορεί πλέον να γίνεται σχεδιασμός αμυντικών δαπανών ή περικοπών τους χωρίς να υπάρχει ένα συγκεκριμένο αμυντικό δόγμα και χωρίς προηγουμένως να έχουν διασφαλιστεί τα απαιτούμενα κονδύλια.  Διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος όχι πλέον για την αποτελεσματικότητα της εξωτερικής και της αμυντικής πολιτικής, αλλά για την ίδια την ασφάλεια της χώρας, σε μία περίοδο που λόγω μειωμένου κύρους, ο πειρασμός ανάληψης επιθετικών πρωτοβουλιών εκ μέρους τρίτων στο οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο είναι αυξημένος.

Έβδομη προτεραιότητα είναι η ανασυγκρότηση της δομής της εξωτερικής πολιτικής, δηλαδή η κατά περίπτωση κατάργηση ή αναδιοργάνωση, αλλά και η δημιουργία νέων υπηρεσιών.  Ειδικότερα, για την εξωτερική πολιτική, απαιτούνται αποτελεσματικοί μηχανισμοί διαχείρισης κρίσεων, όπως και σχεδιασμού πολιτικής – μηχανισμοί οι οποίοι δημιουργήθηκαν κάποια στιγμή, αλλά είναι άγνωστο αν λειτουργούν και πως λειτουργούν.  Σχεδιασμός τής κάθε πολιτικής και ιδιαιτέρως της εξωτερικής σημαίνει εκπόνηση στρατηγικών, αλλά και έλεγχο ύπαρξης και εφαρμογής αυτών.  Σημαίνει ακόμη συντονισμό χρήσης των υπαρχόντων συντελεστών ισχύος, προσδιορισμό ανάπτυξης των ελλειπόντων συντελεστών και συνέργεια των εμπλεκομένων φορέων.

Όγδοη προτεραιότητα είναι και η επαναδραστηριοποίηση φορέων ή συντελεστών ισχύος που έχουν αδρανοποιηθεί και των οποίων η συμβολή, πολιτική ή τεχνολογική, στην αντιμετώπιση των κρίσιμων ζητημάτων της χώρας ήταν ελάχιστη, επειδή δεν υπήρξε η πρόβλεψη να ενεργοποιηθούν.  Για παράδειγμα, στην πολιτική διάσταση αναφέρομαι στον Απόδημο Ελληνισμό και στο Συμβούλιό του, ο οποίος ενώ είχε ενεργοποιηθεί στις αρχές της δεκαετίας του 2000, πλέον εμφανίζεται ανενεργός.  Κάλλιστα ο Απόδημος Ελληνισμός θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί σε μία εκστρατεία αποκατάστασης του κύρους και της εικόνας της χώρας, χωρίς ιδιαίτερες δαπάνες.  Στην τεχνολογική διάσταση, αναφέρομαι στο Ελληνικό δορυφορικό σύστημα, το Hellasat, το οποίο υπολειτουργεί, αφήνοντας ανεκμετάλλευτα τα οικονομικά, πολιτικά ή το οφέλη προβολής που μπορεί να προσφέρει.

Ένατη προτεραιότητα είναι να ξανασχεδιάσουμε τη στρατηγική της χώρας εντός της ΕΕ.  Θα πρέπει, με πολλή προσοχή, να εξετασθούν και οι απαραίτητες προσαρμογές σε ότι αφορά τις κινήσεις της χώρας εντός της ΕΕ, με βάση τα τεκταινόμενα, τη συγκυρία και, κυρίως, το γενικότερο προσανατολισμό της Ένωσης.  Γνωρίζουμε ότι στην ΕΕ οι συμμαχίες μεταξύ των κρατών είναι ευμετάβλητες και, συχνά, διαφοροποιούνται κατά θέμα και αντικείμενο.  Ενδιαφέρον ίσως να έχει η συστηματική καλλιέργεια συμμαχιών με κράτη που αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα ή με στόχο τη δημιουργία ενός διαφορετικού κλίματος αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης εν γένει.

Τέλος, δέκατον, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την αλλαγή τού κέντρου βάρους των συμφερόντων μας και να υπάρξει η αντίστοιχη αναπροσαρμογή.  Θα πρέπει να λάβουμε σοβαρότατα υπόψη τις εξελίξεις στη Βόρειο Αφρική και τις ανακατατάξεις στη Μέση Ανατολή.  Θα πρέπει να κατανοήσουμε επιτέλους την αναβάθμιση της σημασίας τής Κύπρου στην περιοχή, ώστε να αντληθούν οφέλη από το νέο της ρόλο, ταυτοχρόνως δε να αποφύγουμε να την επιβαρύνουμε περισσότερο με τα οικονομικά και πολιτικά μας προβλήματα, αλλά και να τη στηρίξουμε στις κρίσιμες διαπραγματεύσεις.  Ακόμη, πρέπει έξυπνα και ενεργά να υποδηλώσουμε ότι ο χώρος αμέσου ενδιαφέροντος της Ελλάδας δεν εξικνείται στην Ευρώπη, αλλά φθάνει μέχρι τη Μέση Ανατολή.

Απόδειξη μίας τέτοιας ενεργού προσπάθειας αναπροσαρμογής θα μπορούσε να είναι η μετά από σοβαρότατη προετοιμασία, με νηφαλιότητα και ψυχραιμία, ανακήρυξη Ελληνικής ΑΟΖ, η οποία ακόμη και αν δεν προσφέρει πηγές πλούτου στη χώρα, μπορεί να αναβαθμίσει το ρόλο της στον συγκεκριμένο τομέα, εγγυώμενη την ασφαλή διέλευση αγωγών μεταφοράς Ισραηλινών και Κυπριακών υδρογονανθράκων κατευθείαν από την κυπριακή ΑΟΖ προς την ΕΕ.  Οι όποιοι δισταγμοί που μπορεί να οφείλονται στην τουρκική αντίθεση και προκλητικότητα πρέπει να ξεπεραστούν για δύο λόγους.  Πρώτον, διότι, χάρη στις συμμαχίες της Κύπρου και του Ισραήλ, ισχυρότατοι παράγοντες του διεθνούς συστήματος επιθυμούν την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου.  Δεύτερον, διότι οι ισχυρότεροι των ενδιαφερομένων φαίνεται να επιθυμούν οι αγωγοί προς τη Δύση να διέλθουν μόνο από την Ελληνική ΑΟΖ, χωρίς την παρεμβολή τρίτων.

Κάθε κρίση είναι συνυφασμένη με τη σοβαρή πιθανότητα μεγάλων απωλειών ή και καταστροφής.  Εμπεριέχει όμως και το στοιχείο της μεγάλης ευκαιρίας.  Η κρίση προσφέρει την ευκαιρία να μεταρρυθμίσουμε τη χώρα μας εν γένει, αλλά και την εξωτερική μας πολιτική ειδικότερα, ώστε μακροπρόθεσμα να αυξήσουμε την ευημερία αλλά και την ισχύ της Ελλάδας στο διεθνές σύστημα.  Προσφέρει επίσης την ευκαιρία να εξορθολογισθεί και να αναπροσανατολιστεί η εξωτερική μας πολιτική.  Μία μεταρρυθμισμένη, εξορθολογισμένη και αναπροασανατολισμένη εξωτερική πολιτική θα μπορέσει να διαμορφώσει και το νέο πρόσωπό μας στην Ευρώπη και στον κόσμο.

Hλίας Κουσκουβέλης, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Δημοσιεύθηκε στη Φιλελεύθερη Έμφαση, τ. 51

http://strategyreports.wordpress.com/2012/08/22/%CE%B4%CE%AD%CE%BA%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BE%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA/

Τούρκος πρώην Υπουργός Αμύνης, προειδοποιεί για διαμελισμό της Τουρκίας

Η χρεοκοπία του «στρατηγικού βάθους» και η ανύπαρκτη Ελλάδα

 

του Σάββα Καλεντερίδη

Η ελληνική κοινή γνώμη βομβαρδίστηκε επί μια πενταετία με το περίφημο δόγμα του «στρατηγικού βάθους» της Τουρκίας, την πατρότητα του οποίου διεκδικεί ο επί των Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου, ο οποίος δέχεται ανοικτά σφοδρή κριτική από σημαντικούς σχολιογράφους τουρκικών εφημερίδων για τις εν γένει επιλογές του και κυρίως για την πολιτική που ακολούθησε στο θέμα της Συρίας. Να σημειώσουμε ότι η Τουρκία όχι μόνο συντάχθηκε, αλλά πλειοδότησε στην επιχείρηση ανατροπής του μέχρι πριν ενάμιση χρόνο στενού προσωπικού φίλου του Ερντογάν Μπασάρ Άσαντ, προέδρου της τότε στρατηγικής φίλης Συρίας.

Όταν η Τουρκία άρχισε να δέχεται στο έδαφός της, σε ειδικά διαμορφωμένα στρατόπεδα, «πρόσφυγες» από τη Συρία και όταν άρχισε να φιλοξενεί τους επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου της Συρίας και του λεγόμενου Ελεύθερου Στρατού της Συρίας, ο Μεχμέτ Γιαζάρ, που το 1985 εξελέγη βουλευτής με το Κόμμα της Μητέρας Πατρίδας, του Τουργκούτ Οζάλ, και διετέλεσε υπουργός Επικρατείας το 1989 και Αμύνης το 1991, βλέποντας την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση Ερντογάν και ο Νταβούτογλου στο ζήτημα της Συρίας, στις 12 Οκτωβρίου 2011 έστειλε προσωπική επιστολή στον Τούρκο πρωθυπουργό, στην οποία αναφέρεται στις επιπτώσεις που αναμένεται να έχει η πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και η εφαρμογή του Σχεδίου της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής.

Τα κύρια σημεία της συγκεκριμένης επιστολής ήταν τα εξής:

«… Για την ασφάλεια των πετρελαίων και του Ισραήλ έχει ήδη ιδρυθεί ένα ημιανεξάρτητο κουρδικό κράτος στο Ιράκ.

Το ΡΚΚ έχει εγκατασταθεί εν ασφαλεία στο όρος Κανδήλι με τη βοήθεια του Βορείου Ιράκ. Χωρίς καμία αμφιβολία, κατά τη διάρκεια αυτών των εξελίξεων η Τουρκία χρησιμοποιήθηκε. Με την ενεργοποίηση της «Δύναμης Σφυρί» βορείως του 36^ου Παραλλήλου για την προστασία των Κούρδων, μετά την επίθεση στο Ιράκ, το 1991, η Τουρκία συνειδητά ή ασυνείδητα συνέβαλε στη δημιουργία αυτού του κράτους.

Τώρα παίζεται ένα παρόμοιο έργο στη Συρία. Όπως φαίνεται, η Συρία θα διαμελιστεί, και στα ΒΑ της, αμέσως μετά τα σύνορά μας, θα ιδρυθεί ένα δεύτερο Ομόσπονδο Κουρδικό Κράτος. Στο θέμα αυτό διατηρώ κάποιες ενστάσεις και θεωρώ ότι μας χρησιμοποιούν ως χώρα.

Το ΡΚΚ ήδη έχει αρχίσει να στέλνει κάποια μηνύματα στους Κούρδους της Συρίας. Αναμφίβολα, δεν είναι δυνατόν να θεωρήσει κανείς ότι εγώ είναι δυνατόν να υποστηρίξω καθεστώτα όπως του Σαντάμ, του Μπασάρ Άσαντ και του Ιράν.

Όμως τα μεγάλα κράτη έχουν δυνατότητες να αξιολογούν και να χρησιμοποιούν πολύ καλύτερα από μας τις περιφερειακές δυναμικές και τις συνθήκες που επικρατούν στο εσωτερικό των χωρών της περιοχής. Ίσως να μας ικανοποιεί το γεγονός ότι φαινομενικά έχουμε εξομαλύνει τις σχέσεις μας και έχουμε αυξήσει τις εξαγωγές μας προς το Βόρειο Ιράκ. Ίσως να υπερασπιζόμαστε την ακεραιότητα του Ιράκ. Τώρα το ίδιο κάνουν και οι ΗΠΑ, υπό το φόβο του Ιράν. Όμως, όταν αρχίσει να αλλάζει η κατάσταση και στο Ιράν, τότε υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες το Ιράκ να μην μπορέσει να διατηρήσει την ακεραιότητά του.

Τα ημιανεξάρτητα ομόσπονδα κουρδικά κράτη που σχηματίζονται -χθες το Ιράκ, σήμερα η Συρία, αύριο στο Ιράν- περισφίγγουν την Τουρκία και κανείς σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κάνει ότι δεν βλέπει πως είναι σε εφαρμογή το Σχέδιο της ίδρυσης ενός Μεγάλου Κουρδιστάν, το οποίο θα συμπεριλαμβάνει και εδάφη της Τουρκίας. Γιατί το πιο σημαντικό σκέλος του Σχεδίου της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής είναι η ίδρυση του Μεγάλου Κουρδιστάν. Αυτός είναι ένας δρόμος που στο τέλος θα οδηγήσει στην ένωση Ισραήλ-Κουρδιστάν. Ασφαλώς δεν είναι δυνατόν να περιμένει κανείς ότι θα αποδεχτούμε ποτέ ένα σχέδιο που οδηγεί στο διαμελισμό της Τουρκίας. Όμως, δεν πρέπει να αφήσουμε το λαγό να περάσει το ανάχωμα…

Οι ΗΠΑ, ειδικά την περίοδο αυτή, έχουν ανάγκη την Τουρκία για να εξασφαλίσει την ακεραιότητα του Ιράκ και να περιορίσει τον αντιαμερικανισμό στη Μέση Ανατολή, για να αντιμετωπίσουν το Ιράν. Αυτοί είναι και οι λόγοι που οι ΗΠΑ επιδεικνύουν ως πρότυπο το μετριοπαθές Ισλάμ της Τουρκίας. Οι ΗΠΑ σχεδιάζουν ότι η ανατροπή των δικτατορικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή και η ανάληψη της διακυβέρνησης από μετριοπαθή ισλαμικά κόμματα μέσω εκλογών, θα γίνει με πιο ομαλό τρόπο έχοντας ως πρότυπο την Τουρκία. Γι’ αυτό το λόγο είναι τόσο σημαντικά για τις ΗΠΑ η Τουρκία και το ΑΚΡ. Αυτό είναι μια σημαντική δύναμη για την Τουρκία την περίοδο αυτή. Αρκεί να οργανώσουμε και να σχεδιάσουμε τις δράσεις μας σε μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο επίπεδο.

Δεν έχω αμφιβολία ότι το κράτος μας, που έχει βαθιά παράδοση και διαθέτει την ανάλογη πληροφόρηση, θα κάνει πολύ καλύτερες αξιολογήσεις από τις δικές μου στο θέμα αυτό. Οι απόψεις μου που περιέχονται στην παρούσα επιστολή, είναι αυτά που μπορεί να δει κανείς απ’ έξω, ως απλός πολίτης…».

Παραθέσαμε τα κυριότερα σημεία της επιστολής του πρώην Υπουργού Αμύνης της Τουρκίας, γιατί θεωρούμε πως -αν και λέει ότι περιέγραψε την κατάσταση με τα μάτια ενός πολίτη, που βλέπει τα πράγματα απ’ έξω- περιέχει πολύ σημαντικές διαπιστώσεις και προδιαγράφει εξελίξεις που θα οδηγήσουν στην επαναχάραξη των συνόρων στην ευρύτερη περιοχή της Μεσοποταμίας και θα φέρουν έναν καινούργιο γείτονα της Κύπρου και της Ελλάδος, το Κουρδιστάν, που θα έχει διέξοδο στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Μερσίνας και Αλεξανδρέττας.

Αφού σημειώσουμε την ποιότητα της πολιτικής ανάλυσης του Τούρκου πρώην υπουργού, ο οποίος, σημειωτέον, απέχει από την πολιτική τα τελευταία είκοσι χρόνια, να υπογραμμίσουμε ότι η διαδικασία αυτή δεν θα γίνει εύκολα, καθώς η Τουρκία και γνώστης του σχεδίου είναι και αρκετή πολιτική, διπλωματική, οικονομική και στρατιωτική δύναμη διαθέτει, και ξέρει να κάνει καλά το «ανατολίτικο» παζάρι με τους μεγάλους παίκτες της περιοχής, με πρώτο και καλύτερο τη Ρωσία.

Η Ελλάδα σπαράσσεται από τη μεγαλύτερη κρίση από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους και τα κόμματα φαίνεται ότι έχουν χάσει κάθε επαφή με την κοινωνική και τη διεθνή πραγματικότητα, αφού μέρα με τη μέρα -λες και διαγωνίζονται μεταξύ τους- αρθρώνουν όλο και πιο ανεύθυνο και δημαγωγικό λόγο και βυθίζονται στην ανυποληψία, ενώ με ανεύθυνους και υποκριτικούς χειρισμούς ακόμα και για απλά θέματα, όπως αυτό της αθλήτριας Βούλας Παπαχρήστου, συνεχίζουν να καταβαραθρώνουν και να πλήττουν το κύρος της χώρας σε διεθνές επίπεδο. Παρότι συνεχίζεται η τραγική ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος και στη διαχείριση κρίσεων, είναι επιβεβλημένο η χώρα να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων -και όχι απλά να παρακολουθεί τις εξελίξεις γύρω από τα θέματα που αναπτύσσονται στην ως άνω επιστολή- και να χαράξει στρατηγική.

Τολμώ δε να υπογραμμίσω ότι σε περίπτωση που «διαβάσουμε» σωστά τις εξελίξεις και σχεδιάσουμε ανάλογα τις πολιτικές επιλογές της πατρίδος μας, δεν είναι μακριά η περίοδος που ίσως να μπορούμε να μιλάμε ότι δεν υφίσταται καν τουρκική απειλή.

Αρκεί να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να απομονώσουμε τους καταστροφείς του έθνους και της πατρίδος.

Δημοκρατία

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/07/blog-post_7051.html#.UBwF8Pbibz0

Θα έπεφταν τα τουρκικά F-16 σαν τις πάπιες, αν επιχειρούσαν στη Συρία

Εθνική άμυνα και «τουρκική απειλή»

 

Του Σάββα Καλεντερίδη

Όπως θυμόμαστε όλοι μας, στις 22 Ιουνίου ένα τουρκικό φωτογραφικό αεροσκάφος τύπου Φάντομ (RF-4E), καταρρίφθηκε -με άγνωστο μέχρι σήμερα τρόπο- στα χωρικά ύδατα της Συρίας. Να σημειωθεί ότι το τουρκικό αεροσκάφος ήταν χωρίς όπλα και καταρρίφθηκε χωρίς καμία προειδοποίηση από τη συριακή αεράμυνα.

Εντύπωση προκάλεσε σε όσους παρακολουθούν από κοντά τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό αλλά και στον περίγυρο της Τουρκίας η απολύτως παθητική στάση που τήρησε μετά την κατάρριψη η τουρκική κυβέρνηση και οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις (ΤΕΔ), αφού η Τουρκία, που επιδιώκει να επιβληθεί ως περιφερειακή δύναμη στην περιοχή, κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ο «καρπαζοεισπράκτορας» της Μεσογείου. Και το λέμε αυτό γιατί η περίπτωση του καταρριφθέντος αεροσκάφους είναι η δεύτερη που αφήνει να περάσει έτσι, χωρίς αντίποινα η Τουρκία, μετά το Μαβί Μαρμαρά, όπου το Ισραήλ σκότωσε εννιά Τούρκους σε διεθνή ύδατα, χωρίς να στάξει η …ουρά του γαϊδάρου, που λέει ο πάνσοφος ελληνικός λαός.

Πάντως αυτόν που θα έπρεπε να απασχολήσει -και να απασχολεί στο διηνεκές- το ζήτημα της παθητικής στάσης της Τουρκίας στις δυο προαναφερθείσες περιπτώσεις, είναι η Ελλάδα, αφού πίσω από τις αιτίες της συγκεκριμένης στάσης κρύβεται η πραγματική δυναμικότητα των ΤΕΔ, οι οποίες και αποτελούν την προβολή της τουρκικής απειλής στη ζώνη Κύπρος-Αιγαίο-Θράκη.

Με άλλα λόγια, εάν με αφορμή την παθητική στάση της Τουρκίας ανακαλύπταμε το πραγματικό πολεμικό δυναμικό και τον «αλγόριθμο» που καθορίζει την ουσιαστική πολεμική ισχύ της Τουρκίας, ίσως να μπορούσαμε να καθορίσουμε και το πραγματικό μέγεθος της τουρκικής απειλής, απογυμνωμένο από άλλους γεωπολιτικούς παράγοντες, όπως για παράδειγμα η επί δεκαετίες σκανδαλώδης υποστήριξη των ΗΠΑ στις τουρκικές θέσεις, με εξαίρεση την περίπτωση της γεώτρησης στο Οικόπεδο 12.

Γιατί το λέμε αυτό;

Γιατί σε περίπτωση που η Ελλάδα κατορθώσει να δώσει ουσιαστικές απαντήσεις στο τι ακριβώς συνίσταται η περίφημη «τουρκική απειλή», θα έχει αποκτήσει ένα ασύγκριτο πολιτικό πλεονέκτημα στη διαχείριση των Ε-Τ κρίσεων, όπου υπό το φόβο της τούρκικης απειλής, η Ελλάδα αναγκάζεται να υποχωρεί σε πολιτικό επίπεδο, με επώδυνες και στρατηγικού χαρακτήρα συνέπειες για την επιβίωση της χώρας και του έθνους.

Οι προδοσίες της μη επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ., της Μαδρίτης, των Ιμίων και του Οτζαλάν, που και στις τέσσερις περιπτώσεις η Ελλάδα ταπεινώθηκε και αναγκάστηκε να υποχωρήσει, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τα εθνικά μας συμφέροντα, έγιναν υπό την απειλή χρήσης βίας, η οποία ίσως λειτούργησε και ως άλλοθι στους πολιτικούς μας ηγέτες για να υποχωρήσουν. Κατά την άποψή μας, δε, οι ως άνω επαίσχυντες πράξεις των Ελλήνων ηγετών είναι στην κυριολεξία η κορυφή του παγόβουνου στο τεράστιο αυτό ζήτημα, που καθόρισε τη φυσιογνωμία της Ελλάδος από το 1950 και εντεύθεν, αφού η «τουρκική απειλή» επηρέαζε και καθόριζε το πολιτικό σκηνικό, πέραν του ότι για την «αντιμετώπισή» της κατασπαταλήθηκε πάνω από μισό τρισεκατομμύριο δολάρια αυτά τα εξήντα χρόνια, και μάλιστα χωρίς η Ελλάδα να αποκτήσει αμυντική βιομηχανία, που θα την βοηθούσε να αντιμετωπίσει από θέσεως ισχύος την όποια απειλή.

Το ξαναλέμε, το θέμα είναι τεράστιο και δεν γνωρίζουμε πόσοι είναι σε θέση ή θέλουν να το ανιχνεύσουν και να το εντάξουν με εθνικούς όρους στον προβληματισμό και στον στρατηγικό σχεδιασμό της χώρας.

Εμείς, απλά για να βάλουμε ένα λιθαράκι στον προβληματισμό για το θέμα, θα παραθέσουμε σε μετάφραση κείμενο για τη στάση της Τουρκίας στο θέμα της κατάρριψης του RF-4E, το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ισβέστια, που είναι γνωστό ότι απηχεί τις θέσεις του ρωσικού κράτους:

«Μετά την κατάρριψη του RF-4E, μια μοίρα τουρκικών F-16 στο Ιντζιρλίκ έλαβε εντολή να είναι σε ετοιμότητα μέχρι τις 5 Ιουλίου να λάβει διαταγή “Αρχίσατε επιχείρηση στη Συρία”. Τα αεροσκάφη ήταν με τις μηχανές αναμένες. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε μέχρι την εύρεση του κυρίου σώματος του καταρριφθέντος αεροσκάφους. Με βάση τις ληφθείσες πληροφορίες, η Άγκυρα ήταν αποφασισμένη να χτυπήσει τη Συρία. Ένα πράγμα εμπόδισε την Τουρκία να κάνει πράξη αυτήν την απόφαση. Το ότι το τουρκικό Γενικό Επιτελείοδεν είχε σαφείς πληροφορίες για τις θέσεις και τη δυναμικότητα των συστημάτων αεράμυνας της Συρίας. Τελικώς, ήταν πολύ σωστή η απόφαση της Τουρκίας να μην αρχίσει η επίθεση. Κι αυτό γιατί η Ρωσία προμήθευσε τη Συρία με πυροβολαρχίες τελευταίου τύπου βλημάτων εδάφους αέρος “Buk”. Τα συστήματα αυτά θα κατέρριπταν τα τουρκικά αεροσκάφη μόλις έμπαιναν στον εναέριο χώρο της Συρίας, όπως ρίχνουν τις πάπιες τα αεροβόλα που βρίσκονται στα λούνα παρκ. Έτσι η Τουρκία, ενώ θα επιχειρούσε να πάρει εκδίκηση για το αναγνωριστικό αεροσκάφος που κατερρίφθη, θα έχαναν μια μοίρα πολεμικών αεροσκαφών. Στη συνέχεια η Τουρκία θα παρασυρόταν σε ένα πόλεμο χωρίς γυρισμό με τη Συρία».

Νομίζουμε ότι το ως άνω κείμενο είναι αρκετό για να συμβάλλει στον προβληματισμό που λέγαμε, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπ’ όψιν το γεγονός ότι η Ελλάδα διαθέτει πολύ καλύτερα συστήματα αεροπορικής άμυνας, όπως οι S-300 και οι TOR-M1.

Αμφιβάλλει κανείς;
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/08/f-16.html#more

Ελλάδα, ‘Ενοπλες δυνάμεις και Μέση Ανατολή

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μετά τον οικονομικό (Μνημόνιο), τον νομικό (Δανειακή), τον πολιτικό (συμφωνία της 10.5.10 και τελευταία επιστολή Σαμαρά), κάποιοι ετοιμάζουν και γεωπολιτικό αφοπλισμό της Ελλάδας, σε ένα πρόγραμμα που εξελίσσεται σε δολοφονία μιας χώρας, ενός κράτους-έθνους (και του «συμπληρωματικού» του, της Κύπρου). Η Ελλάδα τελεί υπό συνθήκες σχεδόν-χρεωκοπίας, οδηγείται πιθανώς σε ρήξη με την Ευρώπη, άρχουσα τάξη και κοινωνία τελούν σε παράκρουση. Το άφθαστης στρατηγικής αξίας ελληνικό «οικόπεδο» στην Ανατολική Μεσόγειο, από την Κέρκυρα ως τη Λεμεσό, μοιάζει «ξέφραγο αμπέλι», «λουκούμι», που ορέγονται αναπόφευκτα οι πολλοί και αιμοβόροι γεωπολιτικοί καρχαρίες της Μεσογείου. 

 Στο Ισραήλ αποφάσισε να κάνει την πρώτη του επίσκεψη ο Υπουργός ‘Αμυνας Πάνος Παναγιωτόπουλος, ενώ συνεχίζεται η επικίνδυνη αναστάτωση στο στράτευμα, που εγκαινίασαν οι Παπανδρέου/Μπεγλίτης, με τις μαζικές αποστρατείες. Ελπίζουμε τουλάχιστον να τις σκέφτηκαν μόνοι τους, να μην ήταν δηλαδή υποδείξεις από το εξωτερικό, όπως τόσα άλλα που έκανε η κυβέρνησή τους.

 Των αποστρατειών είχαν προηγηθεί διάφορες «πληροφορίες» προς τον Παπανδρέου, από υπερατλαντικά κέντρα για «πραξικόπημα» που «ετοιμαζόταν». Οι πληροφορίες ήταν αρκετά έντονες, συνεχείς, «διαχύθηκαν» επαρκώς σε κέντρα του διεθνούς συστήματος, ώστε να κινητοποιήσουν μεγάλα κράτη σε αναζήτηση φωτιάς πίσω από τον καπνό. Ο θησαυρός απεδείχθη άνθρακες. Η φασαρία όμως είχε μείζονα αποτελέσματα: τις μαζικές αποστρατείες, στις οποίες ίσως χρειαστεί να επανέλθουμε, δεύτερο, την εξοικείωση του διεθνούς κατεστημένου και της κοινής γνώμης με την ιδέα μιας δικτατορίας στην Ελλάδα. 

 Πόλεμος δίπλα μας

 ‘Όλα τούτα συμβαίνουν ενώ ο Αρμαγεδδών που εξαπολύθηκε από τη Λιβύη συνεχίζεται στη Συρία, κινδυνεύοντας να αγκαλιάσει όλη τη Μέση Ανατολή. Ακόμα κι ένα μικρό παιδί εύκολα καταλαβαίνει, δεν είναι βέβαιο όμως ότι το αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί μας, ότι θα ήταν αυτοκτονία για την Ελλάδα και την Κύπρο να εμπλακούν και σε αυτές τις καταστροφές.

 Μετά την προσωρινή «ανακοπή» του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», εξαιτίας της θυελλώδους αντίστασης των Σουννιτών του Ιράκ (και των Σιϊτών του Λιβάνου), αλλά και την παγκόσμια κατακραυγή, το «πρόγραμμα» αυτό επανήλθε εμφανιζόμενο τώρα ως δήθεν «δημοκρατική επανάσταση» σε Λιβύη και Συρία. Η «εκκαθάριση» Συρίας και Λιβάνου, μετά την λιβυκή εκστρατεία, ολοκληρώνει την εξαφάνιση των τελευταίων ανεξάρτητων καθεστώτων της Μέσης Ανατολής και είναι η «εισαγωγή» στον πόλεμο κατά του Ιράν, πολέμου ικανού να εγκαινιάσει «άτυπη» παγκόσμια σύρραξη. Η έως τώρα αντίδραση της Μόσχας στα συριακά είναι η εντονότερη μετά το 1973, όταν η Ρωσία έθεσε σε ετοιμότητα τα πυρηνικά όπλα, θέλοντας να σταματήσει την προέλαση των Ισραηλινών στην Αίγυπτο. Η επιθετικότητα της Δύσης και των Ισραηλινών φονταμενταλιστών στη Μέση Ανατολή τροφοδοτεί την παραδοσιακή καχυποψία μιας χώρας που ποτέ δεν ξέχασε την κατάληψή της από τον Ναπολέοντα και την σχεδόν κατάληψή της από τον Χίτλερ. Αλλά και την καχυποψία των Κινέζων, που θεωρούν ότι η «Αυτοκρατορία» επιδιώκει, μέσω του πλήρους ελέγχου των ενεργειακών αποθεμάτων του πλανήτη, να τους «στραγγαλίσει» οικονομικά.

 ΗΠΑ και Ισραήλ: Πόλεμος ή ειρήνη;

 Η προσέγγιση των μεγάλων διλημμάτων τύπου «πόλεμος ή ειρήνη» εξηγεί την επανεμφάνιση, στο κέντρο του «αυτοκρατορικού κατεστημένου» της σφοδρότατης, πολύχρονης και συνήθως, αλλά όχι πάντα, υπόγειας σύγκρουσης, αναφορικά με την επιρροή του εβραϊκού λόμπι στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, τις σχέσεις ΗΠΑ-Ισραήλ και ΗΠΑ-Ισλάμ και τη σκοπιμότητα μιας εκστρατείας στο Ιράν.

 Είναι χαρακτηριστική η δημοσίευση και προβολή, ως πρώτου θέματος, από το εγκυρότερο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής αμερικανικό περιοδικό, το Foreign Affairs, άρθρου που περίπου υπερασπίζεται την ιδέα απόκτησης πυρηνικών από το Ιράν, ως παράγοντα που … διασφαλίζει την περιφερειακή σταθερότητα, αμφισβητώντας το πυρηνικό μονοπώλιο του Ισραήλ! Πριν από μερικούς μήνες εξάλλου, μια ασήμαντη, επαρχιακή εβραϊκή εφημερίδα των ΗΠΑ είχε δημοσιεύσει άρθρο για το Ιράν και το Ισραήλ, στο οποίο εξεταζόταν μεταξύ άλλο και σενάριο … δολοφονίας του Ομπάμα από τις δυνάμεις που θέλουν οπωσδήποτε να γίνει ο πόλεμος κατά του Ιράν. Φυσικά, είναι απίθανο κάποιος να απειλεί τον αμερικανό Πρόεδρο στα σοβαρά με τέτοιο τρόπο. Μερικοί καχύποπτοι, ερμηνεύουν το παράξενο δημοσίευμα, μάλλον ως προειδοποίηση της αμερικανικής εξουσίας…

 Θα δούμε βέβαια ποιος θα νικήσει στο τέλος κι αν θα πάμε στο χειρότερο σενάριο. Ο Ερντογάν έχει χρησιμοποιήσει κατά καιρούς σε βάθος αυτές τις αντιθέσεις, στον ίδιο τον πυρήνα της πλανητικής εξουσίας, για να κάνει μια πολιτική «περιφερειακής υπερδύναμης». Και οι αντιθέσεις όμως τον … έχουν χρησιμοποιήσει, με ορισμένους στην Ουάσιγκτον να αποστέλλουν, μέσω αυτού, μηνύματα στο Ισραήλ των οποίων δεν θέλουν να πάρουν την ευθύνη.

 Η Τουρκία έχει συνεχή και συστηματικό στρατηγικό διάλογο με τα κέντρα εξουσίας στις ΗΠΑ, σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου οι «ειδικοί» μας πηγαίνουν στις συναντήσεις με τους Αμερικανούς με τα μπλοκάκια τους, να μη ξεχάσουν τίποτα από αυτά που θα τους πούνε. Γι’ αυτό και ελπίζουμε, αλλά δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι, ότι η εξαιρετικά σύνθετη και επικίνδυνη κατάσταση στην άμεση περιφέρειά μας, λαμβάνεται σοβαρά υπόψιν από το (βαθιά εξαρτημένο) πολιτικό προσωπικό Ελλάδας και Κύπρου.

 Ισραήλ: ο δημοφιλέστερος «πολιτικός προορισμός»

 Η επίσκεψη Παναγιωτόπουλου δεν ξαφνιάζει. Κάποτε, για τους ‘Ελληνες πολιτικούς ήταν must το Λονδίνο, αργότερα έγινε η Ουάσιγκτων, τώρα το Ισραήλ διεκδικεί θέση πρώτου προορισμού. Σε καλό να μας βγει, σε αντίθεση με το παρελθόν που τέτοια «σούρτα φέρτα» δεν βγήκαν σε κανένα καλό. Η Ευρώπη ξεκίνησε ψυχρό πόλεμο, εμείς τον κάναμε εδώ θερμότατο και με καταστρεπτικότατες ηθικο-πολιτικές συνέπειες που και σήμερα πληρώνουμε. Με τον «αγγλικό» και τον «αμερικανικό πνεύμονα» του Γεωργίου Παπανδρέου, καταστήσαμε δυνατή την εκδίωξη των Ελλήνων από την Πόλη, φέραμε τη δικτατορία στην Ελλάδα και την Τουρκία στην Κύπρο. Ο πιο «διεθνής» από τους πρόσφατους πολιτικούς μας, Γιώργος Παπανδρέου, αφού απέτυχε να καταλύσει, με το σχέδιο Ανάν, το κυπριακό κράτος, το κατάφερε σχεδόν με το ελληνικό δια των Μνημονίων και Δανειακών, φέρνοντας το ΔΝΤ στην Ευρώπη και οργανώνοντας δια της καταστροφής μας τη διάλυσή της!

 Κάτι οι συνέπειες της κυπριακής τραγωδίας, κάτι τα «τσαλίμια» του Ανδρέα, πήγαμε να γίνουμε κάπως ανεξάρτητη χώρα, μετά τον θάνατό του όμως ξαναγλυστράμε στη συνήθη μας φύση. Το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας ουδέποτε βρήκε σταθερή, ικανοποιητική απάντηση στα διακόσια χρόνια ύπαρξης του νεοελληνικού κράτους.

 Αν οι Υπουργοί Οικονομικών και οι κεντρικοί τραπεζίτες παραμένουν «σφιχταγκαλιασμένοι» με το Χρήμα και τις Βρυξέλλες, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ διατηρούν και σήμερα κάποιας μορφής «επιστασία» σε ελληνικό στρατό και υπηρεσίες. Μερικές φορές το πράγμα γίνεται κάπως αστείο. Χρειάστηκε να βρεθεί ο Νίκος Αθανασάκης της νεολαίας ΠΑΣΟΚ, πούκανε θητεία, το 1983, στο Γραφείο του τότε ΥΕΘΑ Ανδρέα Παπανδρέου, για να πει να αλλάξουν οι πινακίδες στο «ελληνικό» Πεντάγωνο. Μέχρι τότε έγραφαν το όριο ταχύτητας σε μίλια, παρόλο που ουδείς χρησιμοποιεί μίλια για την ταχύτητα στην Ελλάδα. Σήμερα, στο παραδοσιακό αμερικανικό «ενδιαφέρον», προσετέθη και το «φιλικό ενδιαφέρον» των Ισραηλινών για την ελληνικές ένοπλες δυνάμεις.

 Χρειαζόμαστε σχέσεις με το Ισραήλ και με πολλούς άλλους. Πιστεύω ότι θα ήταν σκόπιμος και πιθανώς εξαιρετικά χρήσιμος ένας βαθύτερος, ιστορικό-στρατηγικός διάλογος Εβραίων και Ελλήνων, έστω και αν είναι πολύ δύσκολος, γιατί οι μεν Εβραίοι αποφεύγουν κάπως αυτό το σπορ, οι δε εκπρόσωποι των Ελλήνων δεν έχουν και πολλά πράγματα στο κεφάλι τους για να τα πουν.

 Το πρόβλημα δεν είναι οι σχέσεις με το Ισραήλ και με οποιονδήποτε άλλο, είναι το είδος των σχέσεων που αναπτύσσει συνήθως η ελληνική πολιτική ελίτ, αυτόματα και αυθόρμητα ρέπουσα προς την ξένη εξάρτηση, όσο κι οι γάτες που πάνε εκεί που περνάει το καλοριφέρ, χωρίς να έχουν ιδέα για την κεντρική θέρμανση.

 Η «κατάρα» της εξάρτησης

 Ορισμένες δηλώσεις Κυπρίων πολιτικών και του Μπεγλίτη στο Ισραήλ, η ανάληψη αστυνομικής δράσης κατά των ακτιβιστών της Γάζας, η μη επίσκεψη Σαμαρά στη Ραμάλλα, εκφεύγουν του διεθνώς ακολουθούμενου πρωτοκόλλου, ακόμα και από τις φιλικότερες προς το Ισραήλ, αλλά σεβόμενες τον εαυτό τους δυνάμεις, εκπέμποντας διεθνώς ξανά σημειολογία μιας Ελλάδας/Κύπρου Ραγιά και καρπαζοεισπράκτορα, έτοιμης να απεμπολήσει οποιαδήποτε αρχή. Εκπέμπουν επίσης εικόνα μη σοβαρών χωρών και μη σοβαρής διπλωματίας. ‘Αλλοι κάνουν πολύ χειρότερες βρωμοδουλειές, φροντίζοντας να μην εκτίθενται.

 Δεν χρειαζόμαστε εξάλλου σχέσεις μόνο με το Ισραήλ. ‘Εχει άραγε προγραμματίσει ο κ. Παναγιωτόπουλος επισκέψεις στη Ρωσία, την Κίνα, την Αρμενία, την Αίγυπτο, τη Γερμανία; Πολύ φοβόμαστε πως όχι. Η ελληνορωσική αμυντική συνεργασία αίφνης, που εξηγγέλθη πανηγυρικώς τελευταία φορά από την κυβέρνηση Καραμανλή, έχει αποβιώσει προ πολλού, και η ίδια άλλωστε κυβέρνηση που την ξεκίνησε έσπευσε να την εγκαταλείψει, μαζί με την στρατηγικής σημασίας ενεργειακή συνεργασία. Για την κυβέρνηση Παπανδρέου που ακολούθησε, δεν έκρυψε εξάλλου τον έρωτά της για τους Ισραηλινούς και τους Τούρκους, όπως και την απέχθεια της για τους Ρώσους και, δευτερευόντως, για τους Ευρωπαίους. Ξέρουμε το αποτέλεσμα αυτών των επιλογών.

Σήμερα, η κύρια απειλή για την ανεξαρτησία και κυριαρχία του ελληνικού (και κυπριακού) κράτους ΔΕΝ προέρχεται από την Τουρκία, πόσο μάλλον από μια Τουρκία άσχημα μπλεγμένη με Κούρδους και Συρία. Η Τουρκία άλλωστε ουδέποτε είχε τη δυνατότητα να απειλήσει σοβαρά την Ελλάδα. ‘Ότι έκανε εναντίον μας, στην Πόλη και στην Κύπρο, τάκανε εκ του ασφαλούς, επειδή εμείς είχαμε ανοίξει διάπλατες τις πόρτες. Εμείς πρωταγωνιστήσαμε στο να μπει άνευ ανταλλάγματος σε ενταξιακή τροχιά μια χώρα που μας απειλεί με έργα και με λόγια, έχοντας μάλιστα καταλάβει τη μισή Κύπρο, περίπου βέβαια με την άδειά μας! Εμείς πρωταγωνιστήσαμε στην επιχείρηση κατάλυσης του κυπριακού κράτους με το σχέδιο Ανάν. Και τα κάναμε αυτά ακριβώς γιατί η πολιτική ελίτ και η ιθύνουσα τάξη του νεοελληνικού και του κυπριακού κράτους είναι βαθιά εξαρτημένες και θέλουν να παραμείνουν.

Η κύρια απειλή για τον ελληνισμό, και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, προέρχεται σήμερα από μια οικονομική επίθεση και από την εγκαθίδρυση, μέσω αυτής της οικονομικής επίθεσης, με τις Δανειακές και τα Μνημόνια, μιας αποικιακής σχέσης που καταλύει έμμεσα το ελληνικό κράτος, αφαιρώντας του τις προϋποθέσεις άσκησης της κυριαρχίας του. Στην κατάσταση που έχουμε βρεθεί χρειαζόμαστε απελπιστικά συμμάχους σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, το μόνο που δεν χρειαζόμαστε είναι «νταβατζήδες», για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς την περίφημη έκφραση Καραμανλή στου Μπαϊρακτάρη. Πέραν της καθαρά αμυντικής ατζέντας του, θα ήταν λοιπόν ευχής έργο να συζητήσει ο κ. Παναγιωτόπουλος με τους Ισραηλινούς και τα άλλα προβλήματα της χώρας. Το Ισραήλ διαθέτει άριστες σχέσεις με τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου και τρομακτική πρόσβαση σε όλες τις πολιτικές ελίτ της ηπείρου μας, στα θεσμικά όργανα της ΕΕ και στις παγκόσμιες εκδοτικές ελίτ. Θα έπρεπε να του είμαστε εξαιρετικά ευγνώμονες αν συνέτρεχε λοιπόν πρακτικά τη χώρα μας που δέχεται μια άνευ προηγουμένου επίθεση από τις «αγορές» και τις κυρίαρχες δυνάμεις της ευρωζώνης. Μερικοί βρίσκουν πολύ σκληρό τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης, όλοι συμφωνούν όμως ότι τον διακρίνει η δικαιοσύνη. Οι ‘Ελληνες διακινδύνευσαν τη ζωή τους για να σώσουν τους Εβραίους στη κατοχή και δεν είναι πολλοί λαοί που το κάνανε αυτό.

«Η Ελλάδα αύριο», 28.7.2012

http://logioshermes.blogspot.com/2012/08/blog-post_1802.html

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΝΕΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ

Με ιδιαίτερη εκτίμηση, λάβαμε από τον κ. Γεώργιο Χρήστου, Δικηγόρο LLM Kent, το άρθρο του κ. Λάμπρου Καλαρρύτη όπου γίνεται αναφορά για την παρουσίαση της δυνατότητας ενός άλλου δρόμου στο Αιγαίο, τον οποίο έχει προτείνει ο κ. Χρήστου και ο οποίος ως τώρα δεν έχει αναφερθεί και γνωστοποιηθεί ευρύτερα.

Αξίζει να διαβαστεί από όλους όσους ενδιαφέρονται επί του θέματος ώστε να συνειδητοποιήσει κι ο τελευταίος Έλληνας ότι το Διεθνές Δίκαο της Θάλασσας, μας παρέχει τέτοια νομική δύναμη που ουδέποτε στην ιστορία είχαμε.

Μένει η βούληση της ηγεσίας της χώρας ώστε να την αξιοποιήσει και με ένα στρατηγικό σχεδιασμό να αποδώσει τους καρπούς που όλοι προσμένουμε.

 

 

Ευχαριστούμε τον κ. Χρήστου για την αποστολή του άρθρου και αισιοδοξεί κανείς όταν υπάρχουν Έλληνες που πονάνε τον τόπο και με προτάσεις προσφέρουν δυνατότητες επίλυσης των προβλημάτων του.

 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

 

Του Λάμπρου Καλαρρύτη

Κόσμος του Επενδυτή, 17/07/2010, σελ 33

 

Οι προβλέψεις του Δικαίου της Θάλασσας για Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και Παράκτιο Αρχιπέλαγος αποτελούν εναλλακτικές λύσεις που μπορούν να απεγκλωβίσουν την Αθήνα από το διπλωματικό αδιέξοδο με την Άγκυρα.

Η έξοδος του τουρκικού ερευνητικού σκάφους «Πίρι Ρέις» στο Αιγαίο και η συμπερίληψη από τους Τούρκους τμημάτων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στις υπό έρευνα περιοχές μάλλον θα πρέπει να θεωρείται «ευεργετική» και «ωφέλιμη».

Υπενθυμίζει σε αρκετούς στην Αθήνα ότι, εν αντιθέσει με την «ελαστικότητα» που
χαρακτηρίζει την ελληνική στάση, η τουρκική ατζέντα παραμένει σκληρή και αδιαπραγμάτευτη.

Η Άγκυρα φροντίζει να το καθιστά αυτό σαφές σε τακτά χρονικά διαστήματα, είτε με παραβιάσεις είτε με «αβλαβείς διελεύσεις» επίδειξης σημαίας είτε με έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, προσγειώνοντας τις ιδέες όσων επιμένουν να αναζητούν καλές προθέσεις εκεί όπου το μόνο που υπάρχει είναι ξεκάθαρη στρατηγική και στόχευση.

Τα υπόλοιπα είναι στη φαντασία τους …;

Η Τουρκία επιμένει να επιλέγει το Καστελόριζο για να υπομνήσει έμπρακτα την αμφισβήτηση της υφαλοκρηπίδας των νησιών, διότι το συγκεκριμένο νησί εξασφαλίζει προβολή της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο και επαφή της με την κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ).

Η Ελλάδα έχει καθυστερήσει να προχωρήσει στη χάραξη ΑΟΖ -μόλις πριν από περίπου ενάμιση χρόνο ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με την Αίγυπτο και τη Λιβύη, οι οποίες δεν έχουν καταλήξει λόγω παρέμβασης της Τουρκίας-, παρ’ ότι αυτή προβλέπεται στο δίκαιο της Θάλασσας εδώ και 28 χρόνια, από το 1982.

Παρωχημένη έννοια

Ακόμη και τώρα η Αθήνα, στη σχετική συζήτηση με την Τουρκία, επιμένει να μιλά για «υφαλοκρηπίδα», η οποία έννοια θεωρείται από πολλούς διεθνολόγους και αναλυτές «παρωχημένη» και ούτως ή άλλως υπερκαλύπτεται από την ΑΟΖ, η οποία εξασφαλίζει ευρύτερα δικαιώματα και οικονομικά οφέλη.

«Με βάση τα άρθρα 55, 56, 57 της νέας Σύμβασης, ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή, το πλάτος της οποίας μπορεί να φθάσει τα 200 ναυτικά μίλια (ν.μ.) από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης και εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, την εκμετάλλευση,την διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη των υδάτων, του βυθού και υπέδαφους της θάλασσας, καθώς και κυριαρχικά δικαιώματα, που αναφέρονται στην εξερεύνηση και οικονομική εκμετάλλευση των ρευμάτων και των υπερκείμενων της θάλασσας ανέμων …;

Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά ( Άρθρο 121, παράγραφο 2), ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές.

Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου ότι δηλαδή, ότι τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι βρίσκονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας.»

Αυτά αναφέρει σε άρθρο του ο Θεόδωρος Καρυώτης, καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ και μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, προκρίνοντας την έννοια της ΑΟΖ, έναντι της υφαλοκρηπίδας.

Ολέθριο λάθος

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι μια άλλη προσέγγιση, για την οποία επίσης έχει γίνει πολλή συζήτηση, αυτή του χαρακτηρισμού του Αιγαίου ως Αρχιπελάγους.

Ο δικηγόρος (και επικεφαλής της αντιπολίτευσης στο Δήμο Οινουσσών Χίου) Γεώργιος Χρήστου αναφέρει σε άρθρο του ότι είναι λάθος της Ελλάδας που δεν επέλεξε εξαρχής αυτή την ερμηνεία και ενεπλάκη με την Τουρκία στη διελκυστίνδα για το αν έχουμε δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 νμ και για το αν τα νησιά έχουν ή δεν έχουν υφαλοκρηπίδα:

«Η θέση της χώρας μας στο διεθνές δίκαιο είναι αρχιπελαγική.

Τα γειτνιάζοντα στο ηπειρωτικό κομμάτι νησιά εμπίπτουν στον ορισμό του παράκτιου αρχιπελάγους, όπως αυτό φωτογραφίζεται στο άρθρο 7 της Σύμβασης του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Σύμφωνα με αυτό το άρθρο το Αιγαίο Αρχιπέλαγος πρέπει να περικλειστεί με ευθείες ακτογραμμές βάσης, κατά το παράδειγμα του νορβηγικού.

Η οριοθέτηση του νορβηγικού αρχιπελάγους Skjaergaard από το Διεθνές Δικαστήριο το 1951 οδήγησε την 1η Συνδιάσκεψη για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1958 στο να υιοθετήσει την ακριβή φράση του δικαστηρίου για την περιοχή αυτή και στην ενσωμάτωσή της στην ομώνυμη Σύμβαση για τα χωρικά ύδατα.

Η δε εφαρμογή του κανόνα των ευθειών ακτογραμμών κατά το δικαστήριο επιβάλλεται λόγω της ιδιαίτερης αρχιπελαγικής γεωμορφολογίας. Αυτολεξεί το κείμενο αυτό μεταφέρθηκε και στο προαναφερθέν άρθρο 7.»

Ο συγγραφέας υπογραμμίζει ότι η ανακήρυξη του Αιγαίου ως παράκτιου αρχιπελάγους δεν προϋποθέτει συμφωνία μεταξύ των γειτονικών κρατών και μπορεί να γίνει μονομερώς από τη χώρα που πληροί τα κριτήρια.

Συμπληρώνει, δε, ότι το Αιγαίο μπορεί παράλληλα να αναγνωριστεί νομικά ως «αρχιπελαγικού τύπου στενό, συνδέον τη Μεσόγειο με τον Εύξεινο Πόντο», ενισχύοντας έτι περαιτέρω την ελληνική θέση έναντι των τουρκικών αιτιάσεων:

«Η εφαρμογή του άρθρου 7 είναι μονομερής απευθυντέα πράξη, δε χρειάζεται δηλαδή συμφωνία με κάποιο άλλο κράτος, παρά μόνο αποδεκτή χάραξη και κατάθεση σε διεθνείς οργανισμούς όπως τον ΟΗΕ και τον Παγκόσμιο Ναυτιλιακό Οργανισμό(IMO).

Η δε ανακήρυξη του ως στενό μπορεί να γίνει με βάση τις διατάξεις της Σύμβασης, συγκεκριμένα τα άρθρα 34 έως 45 και ανάλογες με τις παραπάνω διαδικασίες.

Τα άρθρα αυτά ως κωδικοποίηση του διεθνούς εθιμικού δικαίου έχουν ήδη εφαρμοστεί από πλείστα όσα κράτη, για παράδειγμα τη Ρωσία, τον Καναδά, τη Γαλλία, την Κίνα, την Ιαπωνία κοκ .

Επικύρωση θα μπορούσε να αποτελέσει μια συμφωνία σε παρευξείνιο ή/και σε ευρύτερο νοτιοανατολικό επίπεδο, αντίστοιχη εκείνης του Μοντρέ για το στενό των Δαρδανελλίων.»

Πιέσεις

Βέβαια, συμφωνία σε «παρευξείνιο ή ευρύτερο νοτιοανατολικό επίπεδο» δεν θα είναι εύκολη υπόθεση, αφενός διότι θα συμμετάσχει και η Τουρκία, αφετέρου διότι το πιθανότερο είναι ότι θα ασκηθούν πιέσεις, πχ από τις ΗΠΑ, σε αρκετές συμμετέχουσες χώρες να μην επικυρώσουν τις ελληνικές αποφάσεις.

Είναι σαφές, ωστόσο, από τα παραπάνω ότι το Δίκαιο της Θάλασσας παρέχει πολύ περισσότερες δυνατότητες στη χώρα μας από τις θέσεις στις οποίες έχει εγκλωβιστεί εδώ και χρόνια.

Επειδή είναι προφανές ότι η κυβέρνηση προσανατολίζεται στη συνέχιση της διαπραγματευτικής λογικής που διεκόπη το 2004, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ΥΠΕΞ, δηλαδή στην επιλεκτική επέκταση των χωρικών υδάτων στα 7,8 ή 9 ν.μ. ή και στη διατήρησή τους στα 6 νμ στις περιοχές που αντιδρά η Τουρκία και σε πλήρη εφαρμογή του δικαιώματος επέκτασης στα 12 ν.μ., μόνο στις ανώδυνες θάλασσες, είναι ορατός ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε οριστικοποίηση και επισημοποίηση του κατακερματισμού του εθνικού χώρου.

Ενδεχόμενη βεβιασμένη κίνηση της κυβέρνησης στη γνωστή λογική του «κλεισίματος» των μεγάλων ανοιχτών ζητημάτων της εξωτερικής πολιτικής θα οδηγήσει σε μη αναστρέψιμες συνέπειες.

Οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση οφείλει να εξετάσει τις εναλλακτικές που διασφαλίζουν στο μέγιστο βαθμό τα εθνικά συμφέροντα, και όχι να προωθήσει αυτές στις οποίες υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να συμφωνήσει η Τουρκία:

«Με το να αναγνωριστεί το Αιγαίο ως Παράκτιο Αρχιπέλαγος στο διεθνές δίκαιο, καλύπτονται τα κυριαρχικά κενά που ονομάζονται διεθνή ύδατα.

Το κάθε νησί δεν αποτελεί αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά ενώνεται άρρηκτα με το διπλανό του και δημιουργείται μία κι ενιαία αρχιπελαγική κυριαρχική αλυσίδα.

Το διεθνές δίκαιο είναι σαφές.

Σε παράκτιο αρχιπέλαγος δεν εφαρμόζεται ο κανόνας των 6 ή 12 ν.μ., αλλά ο προπεριγραφείς κανόνας του άρθρου 7.»

hggiken.pblogs.gr

http://national-pride.org/2012/07/31/%CF%85%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%83-%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%B9%CE%B3%CE%B1%CE%B9%CE%BF-2/

Η Ελλάδα πρέπει να παρατηρεί με ..τέσσερα μάτια τις εξελίξεις από την Ερμπίλ, τη Δαμασκό, την Άγκυρα, το Τελ Αβίβ και τη Λευκωσία, μέχρι τη Μόσχα και την Ουάσιγκτον!

 

Του Σάββα Καλεντερίδη

Τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ρωσικά πολεμικά πλοία πέρασαν από τα Στενά του Βοσπόρου-και όχι της Ισταμπούλ, όπως δέχτηκαν να περάσει η ονομασία αυτή Έλληνες διπλωμάτες σε επίσημα κείμενα του ΝΑΤΟ- με κατεύθυνση τη ναυτική βάση που διατηρεί η Ρωσία στο λιμάνι της Ταρτούς, ως μέρος της πολιτικής της Ρωσίας για τη διεκδίκηση ρόλου και επιρροής στη Συρία, τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο.

Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στην επιδείνωση των σχέσεων Ρωσίας-Τουρκίας, με αφορμή την ταύτιση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής με την πολιτική της Ουάσιγκτον στο ζήτημα της Συρίας, αποκορύφωμα της οποίας ήταν η πρόταση του επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας να επιβληθούν μέτρα απομόνωσης εναντίον της Ρωσίας, ως αντίποινα στη στήριξη που παρέχει η Μόσχα στον Άσαντ και το καθεστώς του.

Η περίπτωση της στάσης που τηρεί η Τουρκία σε ένα ζήτημα που αποτελεί αντικείμενο και αιτία σύγκρουσης μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, είναι ένα ζήτημα που πρέπει να αναλυθεί διεξοδικά για δυο λόγους.

Ο ένας έχει να κάνει με την ίδια την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας και τον τρόπο που ασκείται τον τελευταίο αιώνα για ζητήματα που ξεπερνούν τον περίγυρό της.

Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο η εξωτερική πολιτική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν στα χέρια των Νεοτούρκων, οι οποίοι, τη στιγμή που Ελλάδα προσπαθούσε να τηρήσει αυστηρή ουδετερότητα, κινήθηκαν βιαστικά και πήραν θέση στο πλευρό των λεγόμενων Κεντρικών Δυνάμεων, δηλαδή της Γερμανικής Αυτοκρατορίας και της Αυστροουγγαρίας. Το τίμημα της βιαστικής επιλογής ήταν ο διαμελισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, διαμελισμός που θα είχε προχωρήσει και τα εδάφη της Ανατολής αν γινόταν καλύτεροι χειρισμοί από την Αντάντ και από την Ελλάδα στο ζήτημα της επανάστασης των Μπολσεβίκων.

Η Τουρκία, πληρώνοντας μεγάλο τίμημα για τη βιαστική επιλογή των Νεοτούρκων, στον επόμενο Παγκόσμιο Πόλεμο τήρησε ουδέτερη στάση, καταφέρνοντας να μην έχει απώλειες στο τέλος του πολέμου και κερδίζοντας τον τίτλο του «Επιτήδειου Ουδέτερου». Την πολιτική αυτή η Τουρκία, παρότι μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952, τήρησε σε γενικές γραμμές μέχρι το τέλος του 20^ού αιώνα, καταφέρνοντας σε γενικές γραμμές να εξαργυρώνει τον όποιο ρόλο ή αποστολές ελάμβανε από τις Βρυξέλλες ή από την Ουάσιγκτον, εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων.

Η εθνοκάθαρση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, η βάρβαρη εισβολή της Κύπρου το 1974 και η συνεχιζόμενη κατοχή του 37% του νησιού, οι εκβιαστικές αθλιότητες της Τουρκίας στο Αιγαίο και η επιβολή του τουρκοϊσλαμικού φασισμού στους Πομάκους, τους Αθιγγάνους και τους δημοκράτες τουρκογενείς της Θράκης, δεν υπήρχε πιθανότητα ούτε μια στο εκατομμύριο να συμβούν, αν η Τουρκία δεν είχε τις νατοϊκές πλάτες και κυρίως της Ουάσιγκτον.

Παρά την αμερικανική στήριξη που είχε η Τουρκία επί δεκαετίες έναντι της Ελλάδος, σε σημαντικά ζητήματα που αφορούσαν ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ, η τουρκική εξωτερική πολιτική δεν τήρησε υπάκουη στάση απέναντι στην Ουάσιγκτον, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τον Πόλεμο του Κόλπου, του 1991 και την εισβολή στο Ιράκ για την ανατροπή του Σαντάμ, το 2003. Και στις δυο περιπτώσεις, παρά την βούληση του Οζάλ την πρώτη φορά και του Ερντογάν τη δεύτερη, η τουρκική διπλωματία και ο στρατός, δηλαδή το βαθύ κράτος, εξέφρασαν σφοδρές αντιρρήσεις και η Τουρκία δεν συντάχθηκε με την πολιτική των ΗΠΑ.

Όμως τα τελευταία χρόνια τα πράγματα φαίνεται ότι έχουν αλλάξει. 

Μπορεί από το 2003 μέχρι σήμερα να έχουν περάσει μόνο δέκα χρόνια, όμως η αλλαγή που έχει γίνει στις δομές και τον τρόπο λήψεως αποφάσεων και άσκησης εξωτερικής πολιτικής στην Τουρκία είναι αλλαγές που με κανονικούς ρυθμούς θα ήθελαν έναν αιώνα. Η περίπτωση της Συρίας και η δήλωση Νταβούτογλου για απομόνωση της Ρωσία, είναι το πιο εύγλωττο παράδειγμα.

Ο άλλος λόγος για τον οποίον πρέπει να αναλυθεί διεξοδικά το ζήτημα της Συρίας και η στάση που τηρεί η Τουρκία, μέχει να κάνει με τη στάση που πρέπει να κρατήσει η Ελλάδα στο ίδιο ζήτημα. Ιστορικά και συναισθηματικά για μας τους Έλληνες η περίπτωση της Συρίας έχει γενικές ομοιότητες με αυτήν της Σερβίας. 

Το καθεστώς Άσαντ, παρότι αυταρχικό, είναι πολύ πιο δημοκρατικό από τα καθεστώτα της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και της Τουρκίας. Οι χριστιανοί του ιστορικού Ορθόδοξου Πατριαρχείου Αντιοχείας -που είναι εν διωγμώ και εδρεύει στη Δαμασκό λόγω του ότι η Τουρκία, που έχει διαπράξει τη γενοκτονία των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων χριστιανών της Ανατολής, συνεχίζει τις βαρβαρότητες εναντίον των εναπομεινάντων χριστιανών- ζουν σε καθεστώς απόλυτης ασφάλειας κάτω από το καθεστώς της Συρίας. Αν μπορούσαν να μιλήσουν ελεύθερα οι χριστιανοί της Τουρκίας, θα δικαίωναν τη θέση μας. Όμως δεν μπορούν κι αυτό από μόνο του είναι μια απόδειξη.

Όμως, ενώ από τη μια πλευρά υπάρχει η λογική, το δίκαιο και η ιστορία, από την άλλη υπάρχει πλευρά υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα, που επιβάλλει η Ελλάδα να κρατήσει μια ισορροπημένη στάση, έχοντας το ένα μάτι στη Συρία και τα άλλα …τρία στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη.

Γιατί το λέμε αυτό.

Στην τελευταία παράγραφο της ανακοίνωσης που εκδόθηκε μετά την τακτική σύσκεψη του Συμβουλίου Ασφαλείας της Τουρκίας, που έγινε στις 28 Ιουνίου, λίγες ημέρες μετά την κατάρριψη του τουρκικού RF-4E και ενώ επικρατούσε περίπου πολεμικό κλίμα στην Άγκυρα για αντίποινα εναντίον της Συρίας, αναφέρονται τα εξής:

Κατά τη σύσκεψη εξετάστηκαν διεξοδικά τα μέτρα που ελήφθησαν και τα βήματα που θα γίνουν με στόχο την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων και των συμφερόντων της χώρας μας και της ΤΔΒΚ (sic) στη Μεσόγειο ενώ αξιολογήθηκαν και οι τελευταίες επί του θέματος εξελίξεις.

Στα πλαίσια αυτά αποφασίστηκε να συνεχιστούν άπασες οι δραστηριότητες που διεξάγονται σε συνεργασία όλων των φορέων και των υπηρεσιών μας, στο θέμα της προστασίας των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της Τουρκίας και της ΤΔΒΚ (sic) στην Ανατολική Μεσόγειο, που αποτελεί μια από τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας.

Δηλαδή, τη στιγμή που θα έπρεπε να ασχοληθεί επισταμένως με το θέμα της κατάρριψης του πολεμικού της αεροσκάφος από τη Συρία, για να αποφασίσει αντίποινα και να προστατέψει το κύρος της που είχε ήδη πληγεί από την παθητική στάση της Τουρκίας, που δεν έκανε αντίποινα εναντίον του Ισραήλ, όταν ισραηλινοί στρατιώτες σκότωσαν εννιά Τούρκους πολίτες στα διεθνή ύδατα, στο Μαβί Μαρμαρά, η Τουρκία κρατά σε πρώτη προτεραιότητα το ζήτημα της εξόρυξης φυσικού αερίου στο Οικόπεδο 12, εκεί που διεξάγει προκλητικά και παράνομα ασκήσεις αυτές τις μέρες, ανεβάζοντας την ένταση στις σχέσεις της με το Ισραήλ.

Δηλαδή, με άλλα λόγια, αν και τα διαδραματιζόμενα στη Συρία είναι μείζονος σημασίας για την Τουρκία, αφού το πιο πιθανόν την επόμενη ημέρα είναι να δούμε να ξεφυτρώνει ένα δεύτερο αυτόνομο κουρδικό κράτος στην περιοχή, εξέλιξη που θα φέρει πιο κοντά τους Κούρδους στη θάλασσα και την Τουρκία στο διαμελισμό, η Άγκυρα συνεχίζει να δίνει ιδιαίτερο βάρος στη ΝΑ Μεσόγειο, την Κύπρο και το Οικόπεδο 12, και να δηλώνει ότι είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει και να προστατέψει τα δικαιώματα και τα συμφέροντά της, που έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα του Ισραήλ και των ΗΠΑ, ελέω NOBLE ENERGY.

Το τοπίο είναι εξαιρετικά περιπεπλεγμένο, αφού στην κυριολεξία η περιοχή βράζει.

Η Ελλάδα, παρότι σπαράσσεται από το πιο ηλίθιο πολιτικό δίλημμα που έχει τεθεί ποτέ, και αναφερόμαστε στο μνημόνιο – αντιμνημόνιο και τη νέα του βερσιόν, διαπραγμάτευση ή όχι, έχει υποχρέωση να παρατηρεί με ..τέσσερα μάτια τις εξελίξεις από την Ερμπίλ, τη Δαμασκό, την Άγκυρα, το Τελ Αβίβ και τη Λευκωσία, μέχρι τη Μόσχα και την Ουάσιγκτον και να ακολουθήσει σώφρονα πολιτική, που μπορεί ακόμα και να αποκαταστήσει ιστορικές αδικίες που υπέστη ο Ελληνισμός τον 20ό αιώνα.

Αρκεί να ξεπεράσει τον εσωτερικό ηλίθιο σπαραγμό, στον οποίον πρωτοστατούν οι νεολαϊκιστές νεοδημαγωγοί, με άρωμα ….Ουάσιγκτον!!!

Κυριακάτικη Δημοκρατία 

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/07/blog-post_2619.html#more

Η γεωστρατηγική έκλειψη της Ελλάδας – Σοκαριστικές μαρτυρίες αξιωματικών των ΕΔ

“Τελειώσαμε.

Ο Θεός να μας λυπηθεί και να μη τιμωρηθούμε σκληρά”.

Με αυτή την φράση και με ότι κρύβεται πίσω από αυτή, ανώτερος αξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεων που υπηρετεί σε θέση “κλειδί” και είναι άριστος γνώστης του τι έχει διαμειφθεί στην διυπουργική επιτροπή, αλλά και στην σύσκεψη του Σαββάτου του υπουργού Πάνου Παναγιωτόπουλου με τους αρχηγούς των τεσσάρων Γενικών Επιτελείων, περιέγραψε την έκταση και το είδος των αποφάσεων που έλαβαν για το μέλλον των Ε.Δ..

Σε επίμονες ερωτήσεις μας για να γίνει περισσότερο σαφής δεν θέλησε να μας απαντήσει, αλλά είναι ξεκάθαρο το τι εννοούσε  αφού από τις εξελίξεις αποδεικνύεται ότι βρισκόμαστε ενώπιον:

 

 

-Μιας πολιτικής ηγεσίας υποχείρο και εκτελεστικό όργανο της τρόϊκα, είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν (μεγαλύτερο ψέμα από το ότι δεν υπάρχει τρόϊκα μέσα στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας δεν υπάρχει.

Ούτε χαρτί τουαλέτας δεν αγοράζεται χωρίς να δοθεί έγκριση από την ειδική επιτροπή της τρόϊκα που ξέρει μέχρι και … τι νούμερο παπούτσια φοράνε όλοι οι αξιωματικοί και τα στελέχη).

-Μιας στρατιωτικής ηγεσίας που κυμαίνεται σε ότι αφορά την εκτέλεση των καθηκόντων τους μεταξύ μοιρολατρίας και “γλυψίματος” της πολιτικής ηγεσίας μήπως και παραμείνουν οι αρχηγοί των Επιτελείων στην θέση τους στις επερχόμενες κρίσεις.

-Ενός στρατεύματος το οποίο για να λειτουργήσει σε αυτό που του έχουν αναθέσει χρειάζεται τρεις και τέσσερις φορές περισσότερα κονδύλια. Τα οποία δεν δίνονται. Προσοχή: Όχι δεν υπάρχουν. Δεν δίνονται.

“Μην κακίζετε την ηγεσία όταν λέει ότι χρειαζόμαστε μόνο ανταλλακτικά, καύσιμα και πυρομαχικά για να υπηρετήσουμε τον σκοπό μας” σημείωνε ανώτατος επιτελικός αξιωματικός απαντώντας σε παλαιότερο σημείωμά μας για την ανάγκη ύπαρξης ενός ελάχιστου προγράμματος αμυντικών επενδύσεων.

Και συνεχίζει περιγράφοντας την κατάσταση με δραματικά λόγια:

“Έχετε δίκιο ότι αν συνεχιστεί αυτή η άπνοια στους εξοπλισμούς σε πέντε χρόνια πρακτικά δεν θα υπάρχουν Ένοπλες Δυνάμεις, όπως τις ξέρουμε τουλάχιστον “στα χαρτιά”, σήμερα.

Αλλά ειλικρινά, όσο και αν ακούγεται ανεύθυνο και κοντόφθαλμο δεν μπορούμε να σκεφτούμε τόσο … μακριά, όταν ένα μεγάλο ποσοστό των συστημάτων μας σήμερα είναι εκτός λειτουργίας και δεν υπάρχουν στρατεύσιμοι να παρακολουθήσουν την εκπαίδευση επειδή επαρκούν ίσα-ίσα για υπηρεσίες.

Ίσως πρέπει να αναθεωρήσουμε τους εθνικούς μας στόχους. Υπάρχουν πράγματα που γίνονται και πράγματα που δεν γίνονται.

Με ελάχιστο στρατηγικό βάθος, με νησιά εκτεθειμένα “στο στόμα του λύκου” η άμυνα σε όλο το μέτωπο από τον Έβρο μέχρι το Καστελόριζο είναι μία εθνική ανάγκη υψηλού οικονομικού κόστους η οποία απλά δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί σήμερα από την στιγμή που έτσι έχουν αποφασίσει οι πολιτικές ηγεσίες.

Άρα πρέπει να φανούμε ρεαλιστές και να υπερασπίσουμε αυτά που μπορούμε γιατί διαφορετικά κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα.

Οι Κύπριοι το κατάλαβαν πρώτοι ότι “η Ελλάδα μας τελείωσε”. Προτίμησαν να δορυφοροποιηθούν από το Ισραήλ παρά να γίνουν μέρος της Τουρκίας. Σκληρή απόφαση για τους Κύπριους, αλλά ρεαλιστική”.

Είναι πραγματικά σοκαριστική η εξομολόγηση, αλλά 100% αυθεντική και δείχνει σε ποιο σημείο έφτασαν οι κυβερνήσεις από το 2009 και μετά τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά το κυριότερο δείχνει ότι η χώρα πρακτικά βιώνει την γεωστρατηγική έκλειψη που όλοι όσοι νιώθουν Έλληνες όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην ψυχή, ήλπιζαν να αποφύγει.

Επίσης όπως αναφέρουν απόλυτα αξιόπιστες κυβερνητικές πηγές “ενταφιάστηκε” το θέμα της ΑΟΖ “μέχρι νεωτέρας”, όπως ακριβώς έχει γράψει το defencenet.gr.

Από εδώ και και εμπρός ούτε καν ανέξοδοι βερμπαλισμοί, μέχρι να ξεχαστεί από τους ψηφοφόρους η “Άμεση ανακήρυξη ΑΟΖ”… Τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες εκλογές!

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Η Τουρκία αποκτά «μίνι» αεροπλανοφόρο

Ο ΑΛΛΑΧ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙ ΔΥΝΑΜΗ—-ΙΝΣΑΛΛΑΧ.

ΕΤΣΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΠΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ.

ΣΑΣ ΘΥΜΙΖΩ ΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΑ ΦΟΚΛΑΝΤΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟΦΟΡΟ Invicible ΤΩΝ ΕΓΓΛΕΖΩΝ,

ΟΙ ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΙ ΕΧΑΣΑΝ ΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΤΟ ΕΝΤΟΠΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΒΥΘΙΣΟΥΝ—ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΑΚΟΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΚΡΥΨΟΥΝ;

ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΣΧΕΔΙΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΣΤΕΙΛΕΙ ΣΤΟ ΠΑΤΟ.

ΟΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΕΣ.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΓΓΛΕΖΟΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΑΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΖΩΝΗ ΤΟ ΑΡΓΕΝΤΙΝΟ BELGRANO ΚΑΙ ΤΟ ΒΥΘΥΣΑΝ ΜΕ ΠΑΝΩ 200 ΝΕΚΡΟΥΣ. ΣΤΗ ΨΥΧΡΑ . ΕΚΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΥΣ ΕΝΩ ΕΠΡΕΠΕ ΑΥΤΟΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΣΝ ΜΕ ΚΑΜΙΚΑΖΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΟ invicible.

ΒΟΥΛΗΣΗ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ.

ΜΑΡΙΟΣ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗΣ

 

 

Ένα εντυπωσιακό πλοίο συντονισμού θαλάσσιων αποβάσεων, στην ουσία ένα ελαφρό ελικοπτεροφόρο ή και «μίνι» αεροπλανοφόρο

από το οποίο θα μπορούν να επιχειρούν και κάθετης αποπροσγείωσης μαχητικά αεροσκάφη F-35B περιγράφουν οι απαιτήσεις για το νέο τουρκικό πλοίο LPD/LPH, εκτοπίσματος 18-25.000 τόνων που δόθηκαν στην δημοσιότητα.

Πρόκειται καθαρά για ένα «επιθετικό» πρόγραμμα, το οποίο εκκινεί την ναυπήγησή του το 2015 με την προοπτική να είναι πλήρως επιχειρησιακό το 2022!

Με το πλοίο αυτό η Τουρκία θα μπορεί να εκτελεί ευρείας έκτασης αποβατικές επιχειρήσεις ή επιχειρήσεις υποστήριξης αποβάσεων στα … δυτικά των ελληνικών νησιών!

Πληροφορίες από την Τουρκία αναφέρουν ότι έχουν καταλήξει σε ναυπηγικά σχέδια από την Ιταλία (εκεί το συγκεκριμένο πλοίο χρησιμοποιείται ως αεροπλανοφόρο από όπου επιχειρούν μαχητικά κάθετης αποπροσγείωσης ΑV-8B και θα επιχειρούν μελλοντικά F-35B) και τη Νότιας Κορέας και από αυτές τις χώρες θα γίνει η επιλογή του βασικού σχεδίου το οποίο θα προσαρμοστεί στις τουρκικές ανάγκες.

Τι θα μεταφέρει το «μίνι» αεροπλανοφόρο; ‘Ενα πραγματικά εντυπωσιακό φορτίο:

• 18 επιθετικά ελικόπτερα T-129. Τα 2/3 του συνόλου των ελληνικών επιθετικών ελικοπτέρων, δηλαδή, μόνο του. Επίσης μέχρι 8 μέσα μεταφορικά ελικόπτερα UH-60 ή 4 μεγάλα μεταφορικά CH-47 Chinook ή 4 V-22 Osprey ή 6 μαχητικά F-35B

• 4 μεγάλα αποβατικά Landing Craft Mechanics (LCM),

• 27 μικρότερα αποβατικά ΤΟΜΑ Amphibious Assault Vehicles (AAV),

• 2 μικρότερα αποβατικά σκάφη Landing Craft Personnel Vehicles (LCVP)

• 1 σκάφος διοίκησης και συντονισμού αποβάσεων

• 1 μεγάλο φουσκωτό RHIB για διενέργεια ειδικών αποστολών και εκκαθάρισης ακτών από αντιαποβατικά κωλύματα.

http://www.dailynews24.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=15164%3A%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%AC-%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B9-%CE%B1%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF#.UALdbYqV4e0.

AΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ (ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ) ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΟΖ

Ο «θησαυρός των πετρελαίων», τα δικαιώματα, οι υποχρεώσεις και το «παραμύθιασμα» του ελληνικού λαού

 Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 Τα τελευταία δύο χρόνια η Ελλάδα ανακάλυψε ξαφνικά, τριάντα χρόνια μετά την ψήφιση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, την έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Η ΑΟΖ, μια εξειδικευμένη έννοια του δίκαιου της θάλασσας μεταβλήθηκε σε «ιδεολογία», αλλά και σε όχημα παραπλάνησης, γεγονός που υπό τις δεδομένες ελληνικές και διεθνείς συνθήκες, και με τον τρόπο που ασκείται και η εξωτερική-αμυντική πολιτική στη χώρα εμπεριέχει σοβαρούς κινδύνους για την Ελλάδα. Μαζί με την ΑΟΖ, η Ελλάδα ανακάλυψε και έναν από μηχανής Θεό, για να λύσει τα προβλήματά της, τον θρυλούμενο «θησαυρό των πετρελαίων». Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ας τα πάρουμε με τη σειρά και ας εξετάσουμε τους πέντε «μύθους» για την ΑΟΖ, που ενσταλλάχθηκαν ανεπαίσθητα στην κοινή γνώμη.

 ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα και υδρογονάνθρακες

 Πρώτον, έχει καλλιεργηθεί ευρέως στην κοινή γνώμη και στην πολιτική τάξη της χώρας, η απολύτως εσφαλμένη, παραπλανητική εντύπωση ότι ανακήρυξη ΑΟΖ συνεπάγεται απόκτηση τίτλων κυριότητας επί τυχόν υποθαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων. Λέγεται από πολιτικούς αρχηγούς και πάσης φύσεως σχολιαστές, ότι η ανακήρυξη της ΑΟΖ είναι απαραίτητη για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, ενώ αφήνεται να εννοηθεί ότι, άπαξ και ένα κράτος ανακηρύξει ΑΟΖ, μπορεί, νομικά, να εκμεταλλευθεί τυχόν κοιτάσματα, άνευ ετέρας.

 Ουδέν αναληθέστερον. Την κυριότητα επί των κοιτασμάτων παρέχει ήδη η έννοια της υφαλοκρηπίδας, φυσικό δικαίωμα των κρατών. Είτε ένα κράτος έχει, είτε δεν έχει ανακηρύξει ΑΟΖ, έχει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα επί των υδρογονανθράκων κάτω από τον βυθό.

 Ανακήρυξη ή οριοθέτηση;

 Δεύτερο, συσκοτίζεται από πολλούς «ΑΟΖολογούντες» το γεγονός ότι το πραγματικό πρόβλημα με την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων δεν έχει να κάνει με την ανακήρυξη της ΑΟΖ, αλλά με την οριοθέτηση, είτε της ΑΟΖ, είτε της υφαλοκρηπίδας, με τα γειτονικά κράτη. Οι κανόνες για την οριοθέτηση και της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας είναι ταυτόσημοι και η αρμοδιότητα, σε περίπτωση διαφοράς, είναι διεθνών δικαστηρίων. Τα προβλήματα που έχει σήμερα η Ελλάδα με την Τουρκία αναφορικά με την διανομή της υφαλοκρηπίδας είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά που θα είχε για την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Επ’ αυτού, η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν συνεισφέρει τίποτα.

 Εύρος θαλασσίων ζωνών

 Τρίτο, καλλιεργείται εντέχνως η εντύπωση ότι η ΑΟΖ καλύπτει μεγαλύτερη θαλάσσια ζώνη από την υφαλοκρηπίδα. Το ακριβώς αντίστροφο είναι το αληθές. Η υφαλοκρηπίδα μπορεί να επεκτείνεται και πέραν των200 μιλίων της ΑΟΖ, αν υφίσταται γεωλογική συνέχεια.

Στην περίπτωση των θαλασσίων ζωνών που αφορούν την Ελλάδα η διαφορά είναι θεωρητική, γιατί ταυτίζονται τα όρια υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.

 ΑΟΖ, Καστελλόριζο και μέση γραμμή

 Τέταρτο, έχει δημιουργηθεί η επίσης παραπλανητική εντύπωση ότι η έννοια της ΑΟΖ κάπως κατοχυρώνει την επήρρεια του Καστελλόριζου και, επίσης, ότι η έννοια της ΑΟΖ κατοχυρώνει και τη χάραξη των θαλασσίων ζωνών στη βάση της «μέσης γραμμής», χαραζομένης ανεξαρτήτως του αν χαράσσεται μεταξύ νήσων και ηπειρωτικών εδαφών.

 Εδώ πρόκειται για δύο απάτες ταυτόχρονα. Το Καστελλόριζο έχει όντως επήρρεια επί της διανομής των θαλασσίων ζωνών, είτε μιλάμε για υφαλοκρηπίδα, είτε για ΑΟΖ και η επήρρεια αυτή δεν επηρρεάζεται από την ανακήρυξη ή μη ΑΟΖ. Αλλά η επήρρεια αυτή δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με τη μέση γραμμή, όπως υποδεικνύει η πρόσφατη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου. Η μέση γραμμή είναι ένα σοβαρό κριτήριο σε ότι αφορά τη διανομή, όχι όμως το αποκλειστικό. Οι πρόσφατες δικαστικές αποφάσεις παίρνουν υπόψιν τους και την αρχή της αναλογικότητας. Στην Ανατολική Μεσόγειο είναι πολύ πιθανό, επί τη βάσει της νομολογίας, το δικαστήριο να αποδώσει επήρρεια στο Καστελλόριζο, να λάβει όμως υπόψιν του και την αρχή της αναλογικότητας, το γεγονός δηλαδή ότι η Τουρκία διαθέτει μια τεράστια ακτή, ενώ το Καστελλόριζο είναι ένα μικρό νησί.

 Ακριβώς για τον λόγο αυτό, η Τουρκία δεν θέλει να συμπεριληφθεί στις «διερευνητικές επαφές» το Καστελόριζο. Επιδιώκει, πιέζοντας, να αποσπάσει πολιτική λύση στο Αιγαίο, λύση που να αναιρεί τα πολύ ευνοϊκά για την Ελλάδα νομικά δεδομένα. Δεν θέλει όμως να εντάξει σε τέτοια πολιτική λύση το Καστελλόριζο γιατί εκεί έχει ισχυρή νομική θέση.

 Το λάθος παράδειγμα της Κύπρου

 Πέμπτο, η Κύπρος κατάφερε να λύσει το πρόβλημα και να προχωρήσει την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, επειδή ανακήρυξε ΑΟΖ, ενώ η Ελλάδα δεν ανακήρυξε και δεν προχώρησε στην εκμετάλλευση. Παραπλανητική μεταφορά δεδομένων σε διαφορετική πραγματική κατάσταση.

 Δεν είναι η ανακήρυξη ΑΟΖ που επέτρεψε στην Κύπρο να προχωρήσει στην εκμετάλλευση, είναι οι συμφωνίες για την οριοθέτηση της ΑΟΖ που συνέπηξε με την Αίγυπτο, τον Λίβανο και το Ισραήλ (θα μπορούσε δε να έχει το ίδιο αποτέλεσμα και με συμφωνίες οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας). Οι συμφωνίες αυτές επέτρεψαν στη Λευκωσία να προχωρήσει στην έρευνα σε θαλάσσιες περιοχές της Μεσογείου που βρίσκονται μεταξύ Κύπρου, Αιγύπτου και Ισραήλ. Η Κύπρος δεν προχώρησε σε καμία έρευνα βορείως του νησιού ή σε περιοχές που είναι πλησιέστερα στα κατεχόμενα, εκεί δηλαδή που θα έθιγε τον πυρήνα των τουρκικών διεκδικήσεων.

 Στην περίπτωση της Ελλάδας, τα τυχόν κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης εικάζεται ότι είναι αρκετά κοντά στο νησί, ώστε να μπορεί να αμφισβητηθεί η εκεί εκμετάλλευση από την Λιβύη. Ασφαλώς θα ήταν προτιμότερο να γίνει συμφωνία οριοθέτησης με τη Λιβύη, αλλά αυτό δεν εξαρτάται μόνο από την Αθήνα. Σε ότι αφορά τα κοιτάσματα έξω από τις ακτές της Δυτικής Ελλάδας καλύπτονται από τη συμφωνία διανομής της υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας και ήδη, επιτέλους, ο κ. Μανιάτης προχώρησε σε διεθνή διαγωνισμό.

 Τα κοιτάσματα του Καστελόριζου και η Τουρκία

 Ορισμένοι πιστεύουν ότι υπάρχουν ενδεχομένως σημαντικά κοιτάσματα στην περιοχή του Καστελόριζου, μεταξύ δηλαδή Κύπρου, Τουρκίας, Αιγύπτου και Ελλάδας. Δεν γνωρίζουμε αν είναι ακριβές, η εκμετάλλευσή τους όμως προσκρούει στο συνολικό πρόβλημα που θέτει η Τουρκία στην Ελλάδα από το 1973-74 και το οποίο έχει οδηγήσει στον ανταγωνισμό εξοπλισμών και σε δύο παρολίγον συρράξεις. Αλλά και περιορίζεται από την αρχή της αναλογικότητας που χαρακτηρίζει τις τελευταίες αποφάσεις της διεθνούς δικαιοσύνης.

 ΑΟΖολογία και ελληνοτουρκικές σχέσεις

 Επειδή αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί πιθανότατα να λυθεί με συμφωνία οριοθέτησης, είτε της ΑΟΖ, είτε της υφαλοκρηπίδας, με την ‘Αγκυρα, πρέπει να εξαναγκασθεί η Τουρκία, εφόσον το επιθυμεί η Αθήνα, σε αποδοχή της Χάγης. Είναι συζητήσιμο αν συμφέρει την Ελλάδα να το κάνει.

 Ο άλλος τρόπος είναι να αναθεωρήσει η Ελλάδα όλο το «πακέτο» που διέπει, επισήμως και «άτυπα», τις σχέσεις της με την Τουρκία τις τελευταίες δεκαετίες. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα μπορούσε αίφνης να χρησιμοποιήσει  και το πολύ ισχυρότερο της ΑΟΖ όπλο της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα12 μίλια, που της παρέχει το διεθνές δίκαιο και το οποίο θα έλυνε, προς όφελος της Ελλάδας, το σύνολο των «διαφορών» στο Αιγαίο. Παραδόξως όμως, ουδείς των ΑΟΖολογούντων και τόσο πολύ ασχολουμένων εσχάτως με το δίκαιο της θάλασσας προτείνει κάτι τέτοιο, γιατί αυτό σημαίνει να αγνοήσει η Ελλάδα το τουρκικό κάζους μπέλι. Αντίθετα, όταν λέμε στο ελληνικό λαό ότι θα ανακηρύξει ΑΟΖ και θα αποκτήσει τα πετρέλαια, είναι βέβαια πιο εύκολο να τον «παραμυθιάζουμε», τη βασική λειτουργία δηλαδή που ξέρει να κάνει η ελληνική πολιτική τάξη, έχοντας φέρει τη χώρα με αυτά και με κείνα στο χείλος της αβύσσου.

Ενδεχομένως πρέπει, να σημειώσουμε στο σημείο αυτό, να αναθεωρηθεί όντως ο τρόπος αντιμετώπισης της Τουρκίας. Πόσο συνετό είναι όμως να το πράξουμε εμείς, με δική μας πρωτοβουλία, σε μια από τις χειρότερες περιόδους της εθνικής μας ύπαρξης και όταν, ντε φάκτο, έχει τεθεί σε αμφισβήτηση η θέση μας στην Ευρώπη, άρα έχει ανοίξει και η όρεξη παντός ενδιαφερόμενου να καλύψει το τυχόν «γεωπολιτικό κενό» που θα άφηνε η Ευρώπη στην Ανατολική Μεσόγειο; Πόσο λογικό θα ήταν ο Μεταξάς, όταν του επέδωσε το τελεσίγραφο ο Ιταλός Πρέσβης, να καλούσε στη συνέχεια τον Γερμανό και τον Τούρκο και να τους κήρυσσε τον πόλεμο;

Η επανατοποθέτηση του συνόλου των ελληνοτουρκικών σχέσεων σε άλλη, τελείως διαφορετική βάση, είναι σκόπιμη. Αλλά αυτό προύποθέτει ανεξάρτητο και σοβαρό κράτος, δεν μπορεί να γίνει με ανακηρύξεις ΑΟΖ από τα μπαλκόνια.

Οι πραγματικοί ειδικοί  τα γνωρίζουν αυτά. Και ο Καθηγητής ‘Αγγελος Συρίγος (Επίκαιρα) π.χ. και ο Πρύτανης του Παντείου κ. Τσάλτας (ελληνική έκδοση του Foreign Affairs) και άλλοι έχουν υπογραμμίσει στα άρθρα τους ότι είναι δύο διαφορετικά και άσχετα θέματα η ανακήρυξη ΑΟΖ και η εκμετάλλευση των υγρογονανθράκων, διασώζοντας έτσι την επιστημονική τους εντιμότητα, κάτι διόλου αυτονόητο στην Ελλάδα.

Τα πλεονεκτήματα της ΑΟΖ

Μπορείτε να διερωτηθείτε σε αυτό το σημείο: Η ΑΟΖ δεν έχει κανένα πλεονέκτημα; Ασφαλώς και έχει είναι η απάντηση, όχι όμως αυτά που καταλαβαίνει ο υποκείμενος στην έντεχνη πλύση εγκεφάλου πολίτης, ότι ξαφνικά δηλαδή θα πάρουμε τα πετρέλαια που δικαιούμεθα και θα γίνουμε Κουβέιτ, λύνοντας και το απελπιστικό οικονομικό μας πρόβλημα.

 Μεταξύ άλλων πλεονεκτημάτων είναι ότι το παράκτιο κράτος δια της ΑΟΖ έχει την ευθύνη έρευνας και διάσωσης, την ευθύνη φροντίδας του περιβάλλοντος και εκμετάλλευσης όλων των θαλάσσιων πόρων, όπως της αλιείας. Η ΑΟΖ είναι μια ευρύτερη της υφαλοκρηπίδας έννοια, ένα υπερσύνολο, τα δικαιώματα όμως επί υποθαλασσίων κοιτασμάτων τα διασφαλίζει ήδη η υφαλοκρηπίδα, δεν απαιτούν την ανακήρυξη  ΑΟΖ.  

 Η ΑΟΖ είναι οπωσδήποτε ένα χρήσιμο εργαλείο, για σκοπούς όμως ανεξάρτητους της εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων και υπό τον όρο ότι η Ελλάδα έχει μια συγκροτημένη εθνική και θαλάσσια στρατηγική. ‘Αλλωστε, ήδη ο νόμος του κ. Μανιάτη, που πέρασε το περασμένο καλοκαίρι, καλύπτει εν μέρει και το θέμα της ανακήρυξης, αναγνωρίζοντας, ελλείψει συμφωνιών οριοθέτησης, τη μέση γραμμή ως γραμμή οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών.

 ‘Ένα πλεονέκτημα της ΑΟΖ είναι ότι, άπαξ και αναγνωρισθεί, δεν μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω η διέλευση υποθαλάσσιων αγωγών και καλωδίων, χωρίς όμως να σημαίνει ότι είναι και αναγκαία προϋπόθεση για αυτό. Τα καλώδια που συνδέουν Κύπρο με Ελλάδα έχουν ποντισθεί χωρίς ΑΟΖ και χωρίς οι δύο χώρες να ζητήσουν την άδεια τρίτου. Και αντίστροφα, μια χώρα που έχει έλεγχο της ΑΟΖ μπορεί μεν να θέσει προσκόμματα ως προς τη συγκεκριμένη διαδρομή ενός υποθαλάσσιου αγωγού ή καλωδίου, όχι όμως και να απαγορεύσει τη διέλευσή του. 

 Μια παράξενη «ΑΟΖ»ολογία

 Αξίζει να ανοίξουμε στο σημείο αυτό μια παρένθεση και να σημειώσουμε μια, κατά τη γνώμη μας, παραδοξότητα. Η μεγάλη πλειοψηφία των ΑΟΖολογούντων επέδειξε ελάχιστο ενδιαφέρον, επί πολλά χρόνια, για όλα τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Βαριές επιλογές, με μεγάλες συνέπειες (μη επέκταση χωρικών υδάτων, ‘Ιμια, Οτσαλάν, S300, Μαδρίτη, Ελσίνκι, πράσινο φως για τουρκική ένταξη άνευ ουσιαστικού ανταλλάγματος, απαγόρευση στην Ελλάδα να έχει σχέσεις με τη Ρωσία κλπ.), ουδόλως τους ενόχλησαν.

 Δεν τους ενόχλησε καν το μείζον των μειζόνων, η εμφάνιση δηλαδή, το 2002, ενός σχεδίου «λύσης» του κυπριακού, που κατέλυε το κυπριακό κράτος (σχέδιο Ανάν), όπως ημικατελύθη αργότερα το ελληνικό εμμέσως με τη Δανειακή και το Μνημόνιο. Οι περισσότεροι άλλωστε από τους «ΑΟΖολογούντες» δεν επέδειξαν στο παρελθόν κανένα ενδιαφέρον, ούτε το επαγγελματικό τους αντικείμενο είναι το δίκαιο της θάλασσας ή η εξωτερική πολιτική. Ποιά μύγα τους τσίμπησε ξαφνικά και γίνονται τουλάχιστο δύο ημερίδες κάθε μήνα στην Αθήνα, ενώ άλλα σοβαρά ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής παραμένουν απολύτως απαρατήρητα και ασχολίαστα στον δημόσιο διάλογο;

 Τα μειονεκτήματα της ΑΟΖ

 Αν τα πλεονεκτήματα της ΑΟΖ ως προς τους υδρογονάνθρακες είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα, δεν είναι ανύπαρκτα και ορισμένα μειονεκτήματα αυτής της ιδέας. Διπλωματικά, η ‘Αγκυρα μπορεί να εκλάβει την ΑΟΖ ως απόπειρα αναθεώρησης του modus vivendi μεταξύ των δύο χωρών. ‘Ολη αυτή η φασαρία περί την ΑΟΖ, ιδίως αν οδηγήσει σε απερίσκεπτους και ανεπαρκώς προετοιμασμένους χειρισμούς, κάτι που είναι σχεδόν βέβαιο με το πολιτικό προσωπικό που έχουμε και σε συνθήκες προϊούσας εθνικής παραφροσύνης, μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία ενός επιπλέον μηχανισμού έντασης με την Τουρκία, που δεν τον χρειάζεται αυτή τη στιγμή η Ελλάδα.

 Δεύτερον, καλλιεργείται εντέχνως στον εν απελπισία τελούντα ελληνικό λαό, η ψευδής αλλά χρησιμοποιήσιμη εντύπωση ότι υφίσταται μια μαγική λύση στα προβλήματά του, τα «τεράστια» δηλαδή αποθέματα υδρογονανθράκων που αρκεί μια στοιχειωδώς μαχητική ελληνική πολιτική για να τα πάρει.

 Στη χώρα όμως της «φαιδράς πορτοκαλέας», ουδείς έχει παρουσιάσει το παραμικρό στοιχείο για την ύπαρξη αυτών των τεραστίων αποθεμάτων. Μπορεί και να υπάρχουν, απλώς εμείς δεν το γνωρίζουμε.

Πριν από δύο χρόνια, η κυβέρνηση δήλωνε ότι δεν υπάρχουν άξια λόγου κοιτάσματα, τώρα όλοι ή σχεδόν το θεωρούν βέβαιο. Και ενώ συζητάμε για τα κοιτάσματα αυτά, διαλύουμε τη στοιχειώδη ερευνητική βάση που διαθέταμε για τον ορυκτό μας πλούτο!

 Η Κύπρος πάντως, που έχει αποδεδειγμένα μεγάλα αποθέματα, δεν της έλυσαν το πρόβλημα, και είναι τώρα στον προθάλαμο του μνημονίου.

 Επιπλέον όμως, η Δανειακή Σύμβαση και το Μνημόνιο, έχουν δέσει την Ελλάδα κατά τέτοιο τρόπο, που τα κοιτάσματα αυτά να κινδυνεύουν να περιέλθουν περίπου αυτομάτως στη ιδιοκτησία των πιστωτών.

 Δυστυχώς, όσο κι αν είναι δύσκολο, μόνο η αποδέσμευση από αυτό το καθεστώς δανειακών συμβάσεων και μνημονίων μπορεί πλέον να επαναφέρει τον εθνικό πλούτο στην κυριότητα του ελληνικού κράτους και να αποκαταστήσει την δυνατότητα ύπαρξης στοιχειωδώς ανεξάρτητου ελληνικού κράτους και αξιοπρεπούς, κυρίαρχης επιβίωσης του ελληνικού λαού εντός αυτού του κράτους. Αυτή είναι η θλιβερή

πραγματικότητα και μόνο κινδύνους για το έθνος μπορεί να σωρεύσει η προσπάθεια παράκαμψης αυτής της σκληρής αλήθειας. Αν εθνικό είναι το αληθές, όπως δίδασκε ο Διονύσιος Σολωμός, θα μπορούσαμε να πούμε και ότι αντεθνικό είναι το αναληθές.

 Το άρθρο αυτό, με ελάχιστες περικοπές, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Ελλάδα αύριο», στις 13.6.2012

Konstantakopoulos.blogspot.com

Η κρίση στη Συρία και ο Ελληνισμός

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Τώρα που επιτέλους σταθεροποιήθηκε, μετά από αρκετούς μήνες, η πολιτική κατάσταση και χωρίς να παραβλέπουμε τις οικονομικές δυσκολίες νομίζω ότι είναι καιρός να ασχοληθούμε σοβαρά και με ορισμένα κρίσιμα θέματα της Εξωτερικής Πολιτικής. Η κρίση στη Συρία έχει μεγάλο ενδιαφέρον για την Ελλάδα. Είναι γνωστό ότι κατά τους τελευταίους μήνες το καθεστώς του υιού Άσσαντ αντιμετωπίζει με βία και με αιματηρές μεθόδους την εξέγερση των αντιπολιτευομένων. Είναι επίσης γνωστό ότι η Ρωσία και το Ιράν διάκεινται συμπαθώς προς τον Άσσαντ ενώ οι ΗΠΑ και η Δυτική Ευρώπη απειλούν να παρέμβουν υπέρ των αντιφρονούντων. Το κλίμα γίνεται εύφλεκτο μετά την κατάρριψη τουρκικού αεροσκάφους την Παρασκευή 22 Ιουνίου από το συριακό πυροβολικό. Η ειδησεογραφία εμπλουτίσθηκε από πλευράς ελληνικού ενδιαφέροντος με τον φόνο κατά τη διάρκεια ταραχών μιας ελληνίδας που ήταν παντρεμένη με ελληνορθόδοξο κληρικό στη Συρία. 

Η Ελλάς έχει πολλούς λόγους να ενδιαφέρεται για τις εξελίξεις αυτές. Πρώτον υπάρχει το ερώτημα πού βαδίζει η Συρία. Αν τον Άσσαντ διαδεχθεί ένα ισλαμιστικό καθεστώς δεν πιστεύω ότι θα επικρατήσει μεγαλύτερη σταθερότητα. Οι Άσσαντ, πατήρ και υιός, διοικούσαν αυταρχικότατα, αλλά είχαν βρει ένα modus vivendi με το Ισραήλ αφού έχασαν τα υψώματα του Γκολάν στον αραβο-ισραηλινό πόλεμο του 1967 και αφού κατάλαβαν ότι δεν είναι εύκολο να τα ξανακερδίσουν παρά την μερική υποχώρηση του Ισραήλ το 1973. Αν επιβληθεί ισλαμικό καθεστώς οι σχέσεις με το Ισραήλ θα διαταραχθούν δεδομένης και της γενικότερης αναφλέξεως που προκάλεσε στην περιοχή η «αραβική ἀνοιξη». Και φυσικά ένας νέος πόλεμος στη Μέση Ανατολή δεν θα είναι θετική εξέλιξη για την οικονομία μας, την ενεργειακή μας τροφοδοσία και τον τουρισμό μας.

Υπάρχει και η παράμετρος των τουρκοσυριακών σχέσεων. Ο πατέρας Άσσαντ είχε φιλοσοβιετική τοποθέτηση επί εποχής Ψυχρού Πολέμου και οι σχέσεις του με τη ΝΑΤΟϊκή Τοιρκία ήταν κακές. Εξάλλου η Συρία ποτέ δεν ξέχασε τα εδάφη της και τους αραβικούς πληθυσμούς που άρπαξε η Τουρκία με την ανοχή των Γάλλων το 1937. Πρόκειται για την περιοχή που οι Τούρκοι ονομάζουν Νομό της Αλεξανδρέττας (Ισκεντερούν Σαντζάκ) και οι Σύροι ονομάζουν Χατάϋ. Βρίσκεται σα σύνορα των δύο χωρών απέναντι ακριβώς από την κατεχόμενη χερσόνησο Καρπασία της Κύπρου. Ακούγονται φήμες ότι κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στη Μεγαλόνησο το 1974 ο Άσσαντ είχε προτείνει να ανεφοδιάζονται τα ελληνικά πολεμικά αεροπλάνα σε συριακά αεροδρόμια λόγω της αποστάσεως της Κύπρου από τα ελληνικά αεροδρόμια. Δεν γνωρίζω τί ακριβώς συνέβη, αλλά πιστεύω ότι το ελληνικό στρατιωτικό καθεστώς δεν θα τολμούσε να παρασπονδήσει από το ΝΑΤΟ και να συνεργασθεί με ένα φίλο των Σοβιετικών. Απλώς αναφέρω τη φήμη για να δείξω ότι οι σχέσεις Συρίας-Τουρκίας δεν ήταν ποτέ καλές. 

Οι τουρκοσυριακές σχέσεις επιβαρύνθηκαν από άλλα δύο γεγονότα. Πρώτον λόγω των υδάτων του Ευφράτη , τα οποία κατακρατεί με φράγματα η Τουρκία και τα στερεί από τη Συρία. Πρόκειται για το φιλόδοξο πρόγραμμα υδρο-ηλεκτρικής ενέργειας της Νοτιοανατολικής Τουρκίας και είναι γνωστό με τα αρχικά GAP. Ο δεύτερος λόγος ήταν η φιλοξενία του Κούρδου ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν και των μαχητών του σε συριακό έδαφος επί πολλά έτη μέχρι την τελική απομάκρυνσή του το 1999, η οποία οδήγησε και στην περιπετειώδη σύλληψή του από τους Τούρκους στην Κένυα. Η Συρία είναι ένα σημαντικό αραβικό κράτος. Τα προβλήματα στις τουρκοσυριακές σχέσεις βλάπτουν την εικόνα της Τουρκίας, η οποία θέλει να εμφανίζεται ως προστάτης των Αράβων και ηγέτης της Ισλαμικής Διασκέψεως, τώρα μάλιστα που κυβερνούν οι Ισλαμοδημοκράτες του Ερντογάν. 

Για τον Ελληνισμό, όμως ως πολιτιστική οντότητα άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ορθοδοξία, η Συρία παρουσιάζει και ένα ευρύτερο ενδιαφέρον. Περίπου το 8% του πληθυσμού ανήκει στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο της Αντοχείας, το οποίο εδρεύει στη Δαμασκό, διότι η Αντιόχεια ανήκει πλέον στην Τουρκία. Οι άνθρωποι αυτοί αυτοαποκαλούνται Ρουμ Ορτοντόξ, δηλαδή Ρωμηοί Ορθόδοξοι και θεωρούν εαυτούς απογόνους του Βυζαντίου (Ρωμανίας) και πνευματικούς αδελφούς των Ελλήνων. Στους Ναούς τους τελούν τη Θεία Λειτουργία στα αραβικά, αλλά ψάχνουν αρκετούς ύμνους στα ελληνικά. Το Πατριαρχείο Αντιοχείας διοικεί το μόνο Ορθόδοξο Πανεπιστήμιο της Μ. Ανατολής, στο όρος Μπαλαμάν του Λιβάνου. Η Μπελεμέντειος Θεολογική Σχολή διδάσκει επί 4 χρόνια σε Άραβες Ορθοδόξους Χριστιανούς τα ελληνικά ως βασικό μάθημα. Με άλλα λόγια οι Ελληνορθόδοξοι της Συρίας, όπως και του Λιβάνου, της Ιορδανίας και της Παλαιστίνης, αποτελούν μία ιστορική και πολιτιστική προέκταση του Ελληνισμού, για την οποία δεν μπορούμε και δεν πρέπει να αδιαφορήσουμε. Τα καθεστώτα της οικογενείας Άσσαντ πράγματι είναι καταδικαστέα για την απολυταρχική πολιτική του κόμματος Μπάαθ. Όμως από την άλλη πλευρά εσέβοντο τα στοιχειώδη δικαιώματα των Ορθοδόξων Χριστιανών. Η Ελλάς έχει συμφέρον να αποκατασταθεί η δημοκρατία και ο σεβασμός των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Συρία, χωρίς όμως να επικρατήσουν οι Ισλαμιστές. Ένα σκληρό Ισλαμικό καθεστώς θα αποτελέσει μεγάλο κίνδυνο για τα δικαιώματα και την επιβίωση των Ελληνορθοδόξων. Θα επιτρέψουμε άραγε να εξοντωθεί ένα από τα τέσσερα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία της Ορθοδοξίας; 

Η κατάσταση, λοιπόν, είναι περιπεπλεγμένη και η Ελλάς δεν έχει το δικαίωμα να αποδεχθεί απλουστευτικές λύσεις στην κλιμακούμενη συριακή κρίση.

http://synodoiporia.blogspot.gr/2012/06/blog-post_3645.html

Το βιογραφικό της Ρένας Δούρου

Το παρόν δημοσίευμα το γνωρίζουμε από την Παρασκευή 15 Ιουνίου, αλλά επιλέξαμε να το αναρτήσουμε σήμερα, για να μην εμπλακούμε στην προεκλογική αντιπαράθεση.

Οι απόψεις της Ρ. Δούρου για τα εθνικά θέματα σε συνδιασμό με τις σπουδές της στο Παιδαγωγικό του Πανεπιστημίου Αθηνών, μας επαναφέρουν στην μνήμη την Ρεπούση καθηγήτρια γαλλικής γλώσσας και τον συνωστισμό της Σμύρνης από το ιστορικό πόνημα της. Οι συμπτώσεις εθνομηδενιστικών απόψεων στα εθνικά θέματα, οι αμφιλεγόμενες σπουδές, οι στενές και αδιευκρίνιστες σχέσεις με την Τουρκία και άλλα περίεργα σημεία των βιογραφικών αυτών των κυριών μας ανησυχούν ιδιαίτερα.

Οπωσδήποτε η όποια δραστηριότητα της Ρένας Δούρου δεν την καθιστά ικανή να υπηρετήσει στα υπουργεία Εθνικής Άμυνας ή Εξωτερικών, εκτός αν ζήλεψε την δόξα του Δρούτσα ή τα ζεϊμπέκικα του Γιωργάκη με τις γνωστές συνέπειες. Δ.Π.

Η Ρένα Δούρου εκτέθηκε ανεπανόρθωτα σε συνέντευξη που έσπευσε να δώσει στην τουρκική Zaman μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου.

Στο επίκεντρο της προεκλογικής αντιπαράθεσης βρέθηκε το καταργηθέν Ινστιτούτο Αμυντικών Αναλύσεων (ΙΑΑ) με αφορμή δημοσιεύματα του ημερήσιου Τύπου που υποστηρίζουν ότι η υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ρένα Δούρου απέκρυψε από το βιογραφικό της την επί διετία έμμισθη σχέση εργασίας με το Ινστιτούτο. Συγκεκριμένα, δημοσίευμα της εφημερίδας Δημοκρατία υποστηρίζει ότι η προαλειφόμενη για υπουργός Εθνικής Άμυνας (ή Εξωτερικών) είχε αναλάβει ρόλο αναλύτριας της τουρκικής πολιτικής από το 2001, η οποία “εκτός από τη συνεργασία της με τον εξ απορρήτων του τότε υπουργού Εθνικής Αμυνας Γιάννη Δρόσο, που ήταν επικεφαλής του Ινστιτούτου, φέρεται να συνεργαζόταν στενά και με τον έτερο έμπιστο του κ. Τσοχατζόπουλου, Βαγγέλη Χωραφά, ο οποίος στηρίζει τώρα κι αυτός -όπως ο Αντ. Κοτσακάς- τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Χωραφάς ήταν για χρόνια διευθυντής του επιτελείου (ΕΠΥΕΘΑ) του κ. Τσοχατζόπουλου με πολύ αυξημένες αρμοδιότητες.” Η υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσε μόλις χθες ότι προσελήφθη το 2001 στο ΙΑΑ (από το οποίο και παραιτήθηκε το 2003), χωρίς όμως να εξηγεί τη διαδικασία και τα κριτήρια βάση των οποίων προσλήφθηκε, όταν μάλιστα το πτυχίο της είναι άσχετο με το αντικείμενο (σ.σ. Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών).

Έχοντας υπόψη τον πρώην υπουργό Εξωτερικών του ΠΑΣΟΚ Δημήτρη Δρούτσα και τον υποτιθέμενο διδακτορικό τίτλο που ποτέ δεν απέκτησε, τους διαφόρους ανεπάγγελτους “κηπουρούς” που ανέλαβαν κρίσιμα χαρτοφυλάκια στο ΥΠΕΞ και στο ΥΠΕΘΑ και τον κατηγορούμενο για σύσταση και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση Άκη Τσοχατζόπουλο, προκύπτουν εύλογα ερωτήματα σε κάθε νοήμονα φορολογούμενο πολίτη:

1. Γιατί η Ρένα Δούρου απέκρυψε από το βιογραφικό της την επί διετία έμμισθη σχέση εργασίας με το ΙΑΑ; Ποιοι είναι οι ακριβείς πανεπιστημιακοί τίτλοι σπουδών που κατέχει και από ποια Ιδρύματα του εξωτερικού, και συγκεκριμένα της Τουρκίας; Αοριστίες τύπου “συνέχισε τις σπουδές της στη Γαλλία, την Τουρκία και την Αγγλία. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στις Πολιτικές Επιστήμες” δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές. Με ποια κριτήρια και διαγωνιστική διαδικασία προσελήφθη στο ΙΑΑ;

2. Eπιβεβαιώνεται ή όχι το δημοσίευμα ιστοσελίδας που υποστηρίζει ότι η Ρένα Δούρου εργαζόταν στο γραφείο του νομάρχη Ημαθίας (νυν αντιπεριφερειάρχη) εκλεγμένου με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και αν ναι, γιατί δεν αναφέρεται ούτε αυτό στο βιογραφικό της;

3. Με δεδομένη την εκτεταμένη εγκληματική δράση του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ Άκη Τσοχαζόπουλου καιδημοσιεύματα για εκτεταμένη κατασπατάληση δημοσίου χρήματος την περίοδο 2004-2009 από το ΙΑΑ, θα υπάρξει οποιοσδήποτε εισαγγελικός έλεγχος στα οικονομικά του Ινστιτούτου από την έναρξη μέχρι και την παύση λειτουργίας του; Επιπλέον, θα υπάρξει έρευνα στα πόθεν έσχες όλων των στενών συνεργατών του προφυλακισμένου υπουργού καθώς και σε όλα τα μέλη Επιτροπών που συμμετείχαν στη διεξαγωγή των συγκεκριμένων διαγωνισμών προμηθειών του ΥπΕΘΑ;

Προς τους διαφόρους καλοθελητές που θα σπεύσουν να χρεώσουν προεκλογικές σκοπιμότητες στα παραπάνω: Το παρόν ιστολόγιο έχει αποδείξει από το 2007 ότι τηρεί υπερκομματική στάση και δεν συμμετείχε, δεν συμμετέχει και δε θα συμμετάσχει ποτέ σε κομματικές αντιπαραθέσεις. Οι αναφορές σε πολιτικά πρόσωπα αφορούν αποκλειστικά δραστηριότητες λόγω της θεσμικής τους ιδιότητας. Ο γράφων είχε προβάλλει στο πρόσφατο παρελθόν τις ενέργειες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα για τη διερεύνηση της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος μέσω χρηματοδότησης των ΜΚΟ και των απόρρητων δαπανών του υπουργείου Εξωτερικών (1,2,3).

 

http://strategyreports.wordpress.com/2012/06/13/dourou-cv/

Το σύστημα S 400, που αναπτύχθηκε στη ρωσική Άπω Ανατολή, σύγκρουση εν όψει;

Τα τελευταία χρόνια, η Ρωσία έχει κάνει μεγάλα βήματα προς τον εκσυγχρονισμό των στρατιωτικών της δυνάμεων.

Η Μόσχα σκοπεύει με αυτόν τον τρόπο να εμφανιστεί και πάλι ως μια μεγάλη στρατιωτική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή, και να ενισχύσει τις αμυντικές δομές της, για την αντιμετώπιση των απειλών κατά της ασφάλειας της.

Εν τω μεταξύ, οι πολιτικοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι της Ρωσίας έδωσαν ιδιαίτερη προσοχή στο θέμα της αύξησης των στρατιωτικών δαπανών και του εκσυγχρονισμού του στρατού, και κυρίως στην αγορά εξοπλισμού ποιότητας που ενισχύει την επιχειρησιακή ικανότητα των ρωσικών δυνάμεων.

Σε αυτή τη γραμμή, το ρωσικό υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε ότι οι ανατολικές ρωσικές δυνάμεις εξοπλίστηκαν με συστοιχίες πυραύλων εδάφους-αέρος S 400, που βαφτίστηκαν «Θρίαμβος».

Σε ανακοίνωση που δημοσιεύθηκε το Σάββατο 9 Ιουνίου, το ρωσικό υπουργείο ανακοίνωσε ότι η εταιρεία κατασκευής αντιαεροπορικών όπλων Almaz-Anti, παρέδωσε την Παρασκευή 8 Ιουνίου το σύστημα αντιαεροπορικής άμυνας πυραύλων εδάφους-αέρος μεγάλου βεληνεκούς S 400, «Θρίαμβος», στο σύνταγμα αντιαεροπορικής άμυνας της ανατολικής Ρωσίας.

Αυτό το σύστημα λειτουργεί σε όλες τις καιρικές συνθήκες, κατά αεροπλάνων, πυραύλων και κάθε άλλου ιπτάμενου αντικειμένου σε ακτίνα 400 χιλιομέτρων και σε υψόμετρο μέχρι και  30 χιλιομέτρων. Η Ρωσία προτίθεται να εγκαταστήσει αυτό το σύστημα σε παραμεθόριες και θαλάσσιες περιοχές, και, ιδιαίτερα, στο Καλίνινγκραντ, στο δυτικό άκρο της χώρας, σε απάντηση της αμερικανικής αντιπυραυλικής ασπίδας, που έχει εγκατασταθεί στην Ευρώπη.

Και σε απάντηση της πρόθεσης της Ουάσινγκτον να εγκαταστήσει μια αντιπυραυλική ασπίδα στην Ανατολική Ασία, η Μόσχα εξετάζει την εγκατάσταση του συστήματος «Θρίαμβος», στις άπω-ανατολικές περιοχές της, στη Nakhodka. Η Ρωσία διαθέτει επίσης δύο συντάγματα πυραύλων «Θρίαμβος», που εγκαταστάθηκαν στους νομούς Elektrostal και Dmitrov, κοντά  στην Μόσχα.

Ομοίως, το Κρεμλίνο θα σχηματίσει ένα κοινό δίκτυο αεράμυνας με χώρες όπως το Καζακστάν, τη Λευκορωσία και την Αρμενία, κατά της αντιπυραυλικής ασπίδας των ΗΠΑ.

Η Ρωσία είχε προηγουμένως ανακοινώσει ότι δεν θα εξάγει αυτό το σύστημα σε τρίτες χώρες πριν από το τέλος του 2014.

 Τα τελευταία χρόνια, η Ρωσία έχει κάνει μεγάλα βήματα προς τον εκσυγχρονισμό των στρατιωτικών της δυνάμεων. Η Μόσχα σκοπεύει με αυτόν τον τρόπο να εμφανιστεί και πάλι ως μια μεγάλη στρατιωτική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή, και να ενισχύσει τις αμυντικές δομές της, για την αντιμετώπιση των απειλών κατά της ασφάλειας της. 

Εν τω μεταξύ, οι πολιτικοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι της Ρωσίας έδωσαν ιδιαίτερη προσοχή στο θέμα της αύξησης των στρατιωτικών δαπανών και του εκσυγχρονισμού του στρατού, και κυρίως στην αγορά εξοπλισμού ποιότητας που ενισχύει την επιχειρησιακή ικανότητα των ρωσικών δυνάμεων. Σε αυτή τη γραμμή, το ρωσικό υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε ότι οι ανατολικές ρωσικές δυνάμεις εξοπλίστηκαν με συστοιχίες πυραύλων εδάφους-αέρος S 400, που βαφτίστηκαν «Θρίαμβος». Σε ανακοίνωση που δημοσιεύθηκε το Σάββατο 9 Ιουνίου, το ρωσικό υπουργείο ανακοίνωσε ότι η εταιρεία κατασκευής αντιαεροπορικών όπλων Almaz-Anti, παρέδωσε την Παρασκευή 8 Ιουνίου το σύστημα αντιαεροπορικής άμυνας πυραύλων εδάφους-αέρος μεγάλου βεληνεκούς S 400, «Θρίαμβος», στο σύνταγμα αντιαεροπορικής άμυνας της ανατολικής Ρωσίας.Αυτό το σύστημα λειτουργεί σε όλες τις καιρικές συνθήκες, κατά αεροπλάνων, πυραύλων και κάθε άλλου ιπτάμενου αντικειμένου σε ακτίνα 400 χιλιομέτρων και σε υψόμετρο μέχρι και  30 χιλιομέτρων. Η Ρωσία προτίθεται να εγκαταστήσει αυτό το σύστημα σε παραμεθόριες και θαλάσσιες περιοχές, και, ιδιαίτερα, στο Καλίνινγκραντ, στο δυτικό άκρο της χώρας, σε απάντηση της αμερικανικής αντιπυραυλικής ασπίδας, που έχει εγκατασταθεί στην Ευρώπη. Και σε απάντηση της πρόθεσης της Ουάσινγκτον να εγκαταστήσει μια αντιπυραυλική ασπίδα στην Ανατολική Ασία, η Μόσχα εξετάζει την εγκατάσταση του συστήματος «Θρίαμβος», στις άπω-ανατολικές περιοχές της, στη Nakhodka. Η Ρωσία διαθέτει επίσης δύο συντάγματα πυραύλων «Θρίαμβος», που εγκαταστάθηκαν στους νομούς Elektrostal και Dmitrov, κοντά  στην Μόσχα. Ομοίως, το Κρεμλίνο θα σχηματίσει ένα κοινό δίκτυο αεράμυνας με χώρες όπως το Καζακστάν, τη Λευκορωσία και την Αρμενία, κατά της αντιπυραυλικής ασπίδας των ΗΠΑ. Η Ρωσία είχε προηγουμένως ανακοινώσει ότι δεν θα εξάγει αυτό το σύστημα σε τρίτες χώρες πριν από το τέλος του 2014. 

 http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/06/s-400.html#.T9nBPRcjGrk

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ (ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ) ΨΕΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΟΖ

Ο «θησαυρός των πετρελαίων», τα δικαιώματα, οι υποχρεώσεις και το «παραμύθιασμα» του ελληνικού λαού

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τα τελευταία δύο χρόνια η Ελλάδα ανακάλυψε ξαφνικά, τριάντα χρόνια μετά την ψήφιση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, την έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Η ΑΟΖ, μια εξειδικευμένη έννοια του δίκαιου της θάλασσας μεταβλήθηκε σε «ιδεολογία», αλλά και σε όχημα παραπλάνησης, γεγονός που υπό τις δεδομένες ελληνικές και διεθνείς συνθήκες, και με τον τρόπο που ασκείται και η εξωτερική-αμυντική πολιτική στη χώρα εμπεριέχει σοβαρούς κινδύνους για την Ελλάδα. Μαζί με την ΑΟΖ, η Ελλάδα ανακάλυψε και έναν από μηχανής Θεό, για να λύσει τα προβλήματά της, τον θρυλούμενο «θησαυρό των πετρελαίων». Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ας τα πάρουμε με τη σειρά και ας εξετάσουμε τους πέντε «μύθους» για την ΑΟΖ, που ενσταλλάχθηκαν ανεπαίσθητα στην κοινή γνώμη.

Πρώτον, έχει καλλιεργηθεί ευρέως στην κοινή γνώμη και στην πολιτική τάξη της χώρας, η απολύτως εσφαλμένη, παραπλανητική εντύπωση ότι ανακήρυξη ΑΟΖ συνεπάγεται απόκτηση τίτλων κυριότητας επί τυχόν υποθαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων. Λέγεται από πολιτικούς αρχηγούς και πάσης φύσεως σχολιαστές, ότι η ανακήρυξη της ΑΟΖ είναι απαραίτητη για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, ενώ αφήνεται να εννοηθεί ότι, άπαξ και ένα κράτος ανακηρύξει ΑΟΖ, μπορεί, νομικά, να εκμεταλλευθεί τυχόν κοιτάσματα, άνευ ετέρας.

Ουδέν αναληθέστερον. Την κυριότητα επί των κοιτασμάτων παρέχει ήδη η έννοια της υφαλοκρηπίδας, φυσικό δικαίωμα των κρατών. Είτε ένα κράτος έχει, είτε δεν έχει ανακηρύξει ΑΟΖ, έχει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα επί των υδρογονανθράκων κάτω από τον βυθό.

Δεύτερο, συσκοτίζεται από πολλούς «ΑΟΖολογούντες» το γεγονός ότι το πραγματικό πρόβλημα με την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων δεν έχει να κάνει με την ανακήρυξη της ΑΟΖ, αλλά με την οριοθέτηση, είτε της ΑΟΖ, είτε της υφαλοκρηπίδας, με τα γειτονικά κράτη. Οι κανόνες για την οριοθέτηση και της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας είναι ταυτόσημοι και η αρμοδιότητα, σε περίπτωση διαφοράς, είναι διεθνών δικαστηρίων. Τα προβλήματα που έχει σήμερα η Ελλάδα με την Τουρκία αναφορικά με την διανομή της υφαλοκρηπίδας είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά που θα είχε για την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Επ’ αυτού, η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν συνεισφέρει τίποτα.

Τρίτο, καλλιεργείται εντέχνως η εντύπωση ότι η ΑΟΖ καλύπτει μεγαλύτερη θαλάσσια ζώνη από την υφαλοκρηπίδα. Το ακριβώς αντίστροφο είναι το αληθές. Η υφαλοκρηπίδα μπορεί να επεκτείνεται και πέραν των 200 μιλίων της ΑΟΖ, αν υφίσταται γεωλογική συνέχεια.
Στην περίπτωση των θαλασσίων ζωνών που αφορούν την Ελλάδα η διαφορά είναι θεωρητική, γιατί ταυτίζονται τα όρια υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.

Τέταρτο, έχει δημιουργηθεί η επίσης παραπλανητική εντύπωση ότι η έννοια της ΑΟΖ κάπως κατοχυρώνει την επήρρεια του Καστελλόριζου και, επίσης, ότι η έννοια της ΑΟΖ κατοχυρώνει και τη χάραξη των θαλασσίων ζωνών στη βάση της «μέσης γραμμής», χαραζομένης ανεξαρτήτως του αν χαράσσεται μεταξύ νήσων και ηπειρωτικών εδαφών.

Εδώ πρόκειται για δύο απάτες ταυτόχρονα. Το Καστελλόριζο έχει όντως επήρρεια επί της διανομής των θαλασσίων ζωνών, είτε μιλάμε για υφαλοκρηπίδα, είτε για ΑΟΖ και η επήρρεια αυτή δεν επηρρεάζεται από την ανακήρυξη ή μη ΑΟΖ. Αλλά η επήρρεια αυτή δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με τη μέση γραμμή, όπως υποδεικνύει η πρόσφατη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου. Η μέση γραμμή είναι ένα σοβαρό κριτήριο σε ότι αφορά τη διανομή, όχι όμως το αποκλειστικό. Οι πρόσφατες δικαστικές αποφάσεις παίρνουν υπόψιν τους και την αρχή της αναλογικότητας. Στην Ανατολική Μεσόγειο είναι πολύ πιθανό, επί τη βάσει της νομολογίας, το δικαστήριο να αποδώσει επήρρεια στο Καστελλόριζο, να λάβει όμως υπόψιν του και την αρχή της αναλογικότητας, το γεγονός δηλαδή ότι η Τουρκία διαθέτει μια τεράστια ακτή, ενώ το Καστελλόριζο είναι ένα μικρό νησί.

Ακριβώς για τον λόγο αυτό, η Τουρκία δεν θέλει να συμπεριληφθεί στις «διερευνητικές επαφές» το Καστελόριζο. Επιδιώκει, πιέζοντας, να αποσπάσει πολιτική λύση στο Αιγαίο, λύση που να αναιρεί τα πολύ ευνοϊκά για την Ελλάδα νομικά δεδομένα. Δεν θέλει όμως να εντάξει σε τέτοια πολιτική λύση το Καστελλόριζο γιατί εκεί έχει ισχυρή νομική θέση.

Πέμπτο, η Κύπρος κατάφερε να λύσει το πρόβλημα και να προχωρήσει την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, επειδή ανακήρυξε ΑΟΖ, ενώ η Ελλάδα δεν ανακήρυξε και δεν προχώρησε στην εκμετάλλευση. Παραπλανητική μεταφορά δεδομένων σε διαφορετική πραγματική κατάσταση.

Δεν είναι η ανακήρυξη ΑΟΖ που επέτρεψε στην Κύπρο να προχωρήσει στην εκμετάλλευση, είναι οι συμφωνίες για την οριοθέτηση της ΑΟΖ που συνέπηξε με την Αίγυπτο, τον Λίβανο και το Ισραήλ (θα μπορούσε δε να έχει το ίδιο αποτέλεσμα και με συμφωνίες οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας). Οι συμφωνίες αυτές επέτρεψαν στη Λευκωσία να προχωρήσει στην έρευνα σε θαλάσσιες περιοχές της Μεσογείου που βρίσκονται μεταξύ Κύπρου, Αιγύπτου και Ισραήλ. Η Κύπρος δεν προχώρησε σε καμία έρευνα βορείως του νησιού ή σε περιοχές που είναι πλησιέστερα στα κατεχόμενα, εκεί δηλαδή που θα έθιγε τον πυρήνα των τουρκικών διεκδικήσεων.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, τα τυχόν κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης εικάζεται ότι είναι αρκετά κοντά στο νησί, ώστε να μπορεί να αμφισβητηθεί η εκεί εκμετάλλευση από την Λιβύη. Ασφαλώς θα ήταν προτιμότερο να γίνει συμφωνία οριοθέτησης με τη Λιβύη, αλλά αυτό δεν εξαρτάται μόνο από την Αθήνα. Σε ότι αφορά τα κοιτάσματα έξω από τις ακτές της Δυτικής Ελλάδας καλύπτονται από τη συμφωνία διανομής της υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας και ήδη, επιτέλους, ο κ. Μανιάτης προχώρησε σε διεθνή διαγωνισμό.

Ορισμένοι πιστεύουν ότι υπάρχουν ενδεχομένως σημαντικά κοιτάσματα στην περιοχή του Καστελόριζου, μεταξύ δηλαδή Κύπρου, Τουρκίας, Αιγύπτου και Ελλάδας. Δεν γνωρίζουμε αν είναι ακριβές, η εκμετάλλευσή τους όμως προσκρούει στο συνολικό πρόβλημα που θέτει η Τουρκία στην Ελλάδα από το 1973-74 και το οποίο έχει οδηγήσει στον ανταγωνισμό εξοπλισμών και σε δύο παρολίγον συρράξεις. Αλλά και περιορίζεται από την αρχή της αναλογικότητας που χαρακτηρίζει τις τελευταίες αποφάσεις της διεθνούς δικαιοσύνης.

Επειδή αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί πιθανότατα να λυθεί με συμφωνία οριοθέτησης, είτε της ΑΟΖ, είτε της υφαλοκρηπίδας, με την ‘Αγκυρα, πρέπει να εξαναγκασθεί η Τουρκία, εφόσον το επιθυμεί η Αθήνα, σε αποδοχή της Χάγης. Είναι συζητήσιμο αν συμφέρει την Ελλάδα να το κάνει.

Ο άλλος τρόπος είναι να αναθεωρήσει η Ελλάδα όλο το «πακέτο» που διέπει, επισήμως και «άτυπα», τις σχέσεις της με την Τουρκία τις τελευταίες δεκαετίες. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα μπορούσε αίφνης να χρησιμοποιήσει και το πολύ ισχυρότερο της ΑΟΖ όπλο της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, που της παρέχει το διεθνές δίκαιο και το οποίο θα έλυνε, προς όφελος της Ελλάδας, το σύνολο των «διαφορών» στο Αιγαίο. Παραδόξως όμως, ουδείς των ΑΟΖολογούντων και τόσο πολύ ασχολουμένων εσχάτως με το δίκαιο της θάλασσας προτείνει κάτι τέτοιο, γιατί αυτό σημαίνει να αγνοήσει η Ελλάδα το τουρκικό κάζους μπέλι. Αντίθετα, όταν λέμε στο ελληνικό λαό ότι θα ανακηρύξει ΑΟΖ και θα αποκτήσει τα πετρέλαια, είναι βέβαια πιο εύκολο να τον «παραμυθιάζουμε», τη βασική λειτουργία δηλαδή που ξέρει να κάνει η ελληνική πολιτική τάξη, έχοντας φέρει τη χώρα με αυτά και με κείνα στο χείλος της αβύσσου.

Ενδεχομένως πρέπει, να σημειώσουμε στο σημείο αυτό, να αναθεωρηθεί όντως ο τρόπος αντιμετώπισης της Τουρκίας. Πόσο συνετό είναι όμως να το πράξουμε εμείς, με δική μας πρωτοβουλία, σε μια από τις χειρότερες περιόδους της εθνικής μας ύπαρξης και όταν, ντε φάκτο, έχει τεθεί σε αμφισβήτηση η θέση μας στην Ευρώπη, άρα έχει ανοίξει και η όρεξη παντός ενδιαφερόμενου να καλύψει το τυχόν «γεωπολιτικό κενό» που θα άφηνε η Ευρώπη στην Ανατολική Μεσόγειο; Πόσο λογικό θα ήταν ο Μεταξάς, όταν του επέδωσε το τελεσίγραφο ο Ιταλός Πρέσβης, να καλούσε στη συνέχεια τον Γερμανό και τον Τούρκο και να τους κήρυσσε τον πόλεμο;

Η επανατοποθέτηση του συνόλου των ελληνοτουρκικών σχέσεων σε άλλη, τελείως διαφορετική βάση, είναι σκόπιμη. Αλλά αυτό προύποθέτει ανεξάρτητο και σοβαρό κράτος, δεν μπορεί να γίνει με ανακηρύξεις ΑΟΖ από τα μπαλκόνια.

Οι πραγματικοί ειδικοί τα γνωρίζουν αυτά. Και ο Καθηγητής ‘Αγγελος Συρίγος (Επίκαιρα) π.χ. και ο Πρύτανης του Παντείου κ. Τσάλτας (ελληνική έκδοση του Foreign Affairs) και άλλοι έχουν υπογραμμίσει στα άρθρα τους ότι είναι δύο διαφορετικά και άσχετα θέματα η ανακήρυξη ΑΟΖ και η εκμετάλλευση των υγρογονανθράκων, διασώζοντας έτσι την επιστημονική τους εντιμότητα, κάτι διόλου αυτονόητο στην Ελλάδα.

Τα πλεονεκτήματα της ΑΟΖ

Μπορείτε να διερωτηθείτε σε αυτό το σημείο: Η ΑΟΖ δεν έχει κανένα πλεονέκτημα; Ασφαλώς και έχει είναι η απάντηση, όχι όμως αυτά που καταλαβαίνει ο υποκείμενος στην έντεχνη πλύση εγκεφάλου πολίτης, ότι ξαφνικά δηλαδή θα πάρουμε τα πετρέλαια που δικαιούμεθα και θα γίνουμε Κουβέιτ, λύνοντας και το απελπιστικό οικονομικό μας πρόβλημα.

Μεταξύ άλλων πλεονεκτημάτων είναι ότι το παράκτιο κράτος δια της ΑΟΖ έχει την ευθύνη έρευνας και διάσωσης, την ευθύνη φροντίδας του περιβάλλοντος και εκμετάλλευσης όλων των θαλάσσιων πόρων, όπως της αλιείας. Η ΑΟΖ είναι μια ευρύτερη της υφαλοκρηπίδας έννοια, ένα υπερσύνολο, τα δικαιώματα όμως επί υποθαλασσίων κοιτασμάτων τα διασφαλίζει ήδη η υφαλοκρηπίδα, δεν απαιτούν την ανακήρυξη ΑΟΖ. 

Η ΑΟΖ είναι οπωσδήποτε ένα χρήσιμο εργαλείο, για σκοπούς όμως ανεξάρτητους της εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων και υπό τον όρο ότι η Ελλάδα έχει μια συγκροτημένη εθνική και θαλάσσια στρατηγική. ‘Αλλωστε, ήδη ο νόμος του κ. Μανιάτη, που πέρασε το περασμένο καλοκαίρι, καλύπτει εν μέρει και το θέμα της ανακήρυξης, αναγνωρίζοντας, ελλείψει συμφωνιών οριοθέτησης, τη μέση γραμμή ως γραμμή οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών.

‘Ένα πλεονέκτημα της ΑΟΖ είναι ότι, άπαξ και αναγνωρισθεί, δεν μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω η διέλευση υποθαλάσσιων αγωγών και καλωδίων, χωρίς όμως να σημαίνει ότι είναι και αναγκαία προϋπόθεση για αυτό. Τα καλώδια που συνδέουν Κύπρο με Ελλάδα έχουν ποντισθεί χωρίς ΑΟΖ και χωρίς οι δύο χώρες να ζητήσουν την άδεια τρίτου. Και αντίστροφα, μια χώρα που έχει έλεγχο της ΑΟΖ μπορεί μεν να θέσει προσκόμματα ως προς τη συγκεκριμένη διαδρομή ενός υποθαλάσσιου αγωγού ή καλωδίου, όχι όμως και να απαγορεύσει τη διέλευσή του. 

Μια παράξενη «ΑΟΖ»ολογία

Αξίζει να ανοίξουμε στο σημείο αυτό μια παρένθεση και να σημειώσουμε μια, κατά τη γνώμη μας, παραδοξότητα. Η μεγάλη πλειοψηφία των ΑΟΖολογούντων επέδειξε ελάχιστο ενδιαφέρον, επί πολλά χρόνια, για όλα τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Βαριές επιλογές, με μεγάλες συνέπειες (μη επέκταση χωρικών υδάτων, ‘Ιμια, Οτσαλάν, S300, Μαδρίτη, Ελσίνκι, πράσινο φως για τουρκική ένταξη άνευ ουσιαστικού ανταλλάγματος, απαγόρευση στην Ελλάδα να έχει σχέσεις με τη Ρωσία κλπ.), ουδόλως τους ενόχλησαν.

Δεν τους ενόχλησε καν το μείζον των μειζόνων, η εμφάνιση δηλαδή, το 2002, ενός σχεδίου «λύσης» του κυπριακού, που κατέλυε το κυπριακό κράτος (σχέδιο Ανάν), όπως ημικατελύθη αργότερα το ελληνικό εμμέσως με τη Δανειακή και το Μνημόνιο. Οι περισσότεροι άλλωστε από τους «ΑΟΖολογούντες» δεν επέδειξαν στο παρελθόν κανένα ενδιαφέρον, ούτε το επαγγελματικό τους αντικείμενο είναι το δίκαιο της θάλασσας ή η εξωτερική πολιτική. Ποιά μύγα τους τσίμπησε ξαφνικά και γίνονται τουλάχιστο δύο ημερίδες κάθε μήνα στην Αθήνα, ενώ άλλα σοβαρά ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής παραμένουν απολύτως απαρατήρητα και ασχολίαστα στον δημόσιο διάλογο;

Τα μειονεκτήματα της ΑΟΖ

Αν τα πλεονεκτήματα της ΑΟΖ ως προς τους υδρογονάνθρακες είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα, δεν είναι ανύπαρκτα και ορισμένα μειονεκτήματα αυτής της ιδέας. Διπλωματικά, η ‘Αγκυρα μπορεί να εκλάβει την ΑΟΖ ως απόπειρα αναθεώρησης του modus vivendi μεταξύ των δύο χωρών. ‘Ολη αυτή η φασαρία περί την ΑΟΖ, ιδίως αν οδηγήσει σε απερίσκεπτους και ανεπαρκώς προετοιμασμένους χειρισμούς, κάτι που είναι σχεδόν βέβαιο με το πολιτικό προσωπικό που έχουμε και σε συνθήκες προϊούσας εθνικής παραφροσύνης, μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία ενός επιπλέον μηχανισμού έντασης με την Τουρκία, που δεν τον χρειάζεται αυτή τη στιγμή η Ελλάδα.

Δεύτερον, καλλιεργείται εντέχνως στον εν απελπισία τελούντα ελληνικό λαό, η ψευδής αλλά χρησιμοποιήσιμη εντύπωση ότι υφίσταται μια μαγική λύση στα προβλήματά του, τα «τεράστια» δηλαδή αποθέματα υδρογονανθράκων που αρκεί μια στοιχειωδώς μαχητική ελληνική πολιτική για να τα πάρει.

Στη χώρα όμως της «φαιδράς πορτοκαλέας», ουδείς έχει παρουσιάσει το παραμικρό στοιχείο για την ύπαρξη αυτών των τεραστίων αποθεμάτων. Μπορεί και να υπάρχουν, απλώς εμείς δεν το γνωρίζουμε.
Πριν από δύο χρόνια, η κυβέρνηση δήλωνε ότι δεν υπάρχουν άξια λόγου κοιτάσματα, τώρα όλοι ή σχεδόν το θεωρούν βέβαιο. Και ενώ συζητάμε για τα κοιτάσματα αυτά, διαλύουμε τη στοιχειώδη ερευνητική βάση που διαθέταμε για τον ορυκτό μας πλούτο!

Η Κύπρος πάντως, που έχει αποδεδειγμένα μεγάλα αποθέματα, δεν της έλυσαν το πρόβλημα, και είναι τώρα στον προθάλαμο του μνημονίου.

Επιπλέον όμως, η Δανειακή Σύμβαση και το Μνημόνιο, έχουν δέσει την Ελλάδα κατά τέτοιο τρόπο, που τα κοιτάσματα αυτά να κινδυνεύουν να περιέλθουν περίπου αυτομάτως στη ιδιοκτησία των πιστωτών.

Δυστυχώς, όσο κι αν είναι δύσκολο, μόνο η αποδέσμευση από αυτό το καθεστώς δανειακών συμβάσεων και μνημονίων μπορεί πλέον να επαναφέρει τον εθνικό πλούτο στην κυριότητα του ελληνικού κράτους και να αποκαταστήσει την δυνατότητα ύπαρξης στοιχειωδώς ανεξάρτητου ελληνικού κράτους και αξιοπρεπούς, κυρίαρχης επιβίωσης του ελληνικού λαού εντός αυτού του κράτους. Αυτή είναι η θλιβερή
πραγματικότητα και μόνο κινδύνους για το έθνος μπορεί να σωρεύσει η προσπάθεια παράκαμψης αυτής της σκληρής αλήθειας. Αν εθνικό είναι το αληθές, όπως δίδασκε ο Διονύσιος Σολωμός, θα μπορούσαμε να πούμε και ότι αντεθνικό είναι το αναληθές.

Το άρθρο αυτό, με ελάχιστες περικοπές, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Ελλάδα αύριο», στις 13.6.2012
Konstantakopoulos.blogspot.com

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris 

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/06/blog-post_4204.html#more

Κινδυνολογία και ασχετοσύνη

του Νίκου Λυγερού

 Δεν φτάνει που βρισκόμαστε σε μια δύσκολη θέση, έχουμε και άσχετες κότες που κινδυνολογούν, για να δικαιολογήσουν την απραξία και την ανικανότητά τους τόσα χρόνια. Όχι μόνο δεν έδωσαν τίποτα στην Ελλάδα, αλλά προσπαθούν να προβάλουν τις φοβίες τους ως στίγμα της πραγματικότητας. Αν τις ακούσουμε, τότε θα πιστέψουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Η κινδυνολογία επηρεάζει μόνο αυτούς που δεν έχουν γνώσεις και αυτούς που θέλουν ν’ακούσουν σενάρια συνομοσιολογίας για να το χαρούν, δίνοντας εξηγήσεις στα πάντα. Έχουμε πήξει με πολιτικούς και ειδικούς που έχουν ως ορίζοντα ένα κοτέτσι και προσπαθούν να βάλουν και τους ψηφοφόρους τους εκεί! Αυτή η εικόνα είναι η άμεση επίπτωση του ραγιαδισμού, που παραλύει κάθε κίνηση. Όμως ο ελληνισμός δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Αυτοί που μας φοβίζουν με το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση ποντάρουν απλώς στη βλακεία μας, διότι δεν έχουν κανένα επιχείρημα που στέκει. Έχουν βέβαια πιστούς και οπορτουνιστές που εκμεταλλεύονται την οικονομική κατάσταση και προσπαθούν να απενεργοποιήσουν και κάθε προσπάθεια εξόδου της κρίσης. Βέβαια τα βρίσκουν σκούρα με τους μαχητές της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και θέλουν μάταια να προλάβουν την αποτελεσματική απόφαση της επόμενης κυβέρνησης. Όμως σε αυτό το παίγνιο δεν θα κερδίσουν, διότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από τέτοιες αποφάσεις και η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να ενισχύσει το ίδιο της το πλαίσιο ως μεγαλύτερη ΑΟΖ σε παγκόσμιο επίπεδο. Απλώς η κινδυνολογία πιέζει και την μιζέρια της σκέψης. Όταν κάποιος πιστεύει δίχως επιστημονική αντίρρηση όλα όσα του λένε για τους κινδύνους της χώρας μας, είναι άξιος της μοίρας του και δεν υπάρχει λόγος ν’ ασχοληθούμε μαζί του, διότι δεν θα γίνει ποτέ μαχητής, στην καλύτερη περίπτωση θα μετατραπεί σε θύμα. Κατά συνέπεια, το θέμα μας είναι να ανασυγκροτήσουμε τα δεδομένα και να αναδιπλώσουμε τις δυνάμεις μας, για να παλέψουμε ενάντια στα αληθινά προβλήματα και όχι στις οφθαλμαπάτες. Μπορεί η βλακεία να είναι αήττητη, αλλά η ασχετοσύνη παλεύεται με την απόκτηση γνώσεων. Όσοι έχουν φόβους και όχι φοβίες, ας διαβάσουν για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς , ειδικά για τη νομοθεσία της ευρωζώνης και βέβαια το Δίκαιο της Θάλασσας. Μετά από αυτές τις αναγνώσεις, ακόμα και οι πρώην άσχετοι θα αντιληφθούν ότι τους κορόιδευαν τόσο καιρό. Επιπλέον θα κατανοήσουν ότι το υπόβαθρο της Ελλάδας είναι απόλυτα θετικό λόγω της γεωγραφικής μας θέσης στην Ανατολική Μεσόγειο. Αν επιπλέον διαβάσουν έρευνες από ξένους επιστήμονες όσον αφορά στα ευρωπαϊκά αποθέματα, τότε θα επινοήσουν ακόμα και από μόνοι τους την αναγκαιότητα της θέσπισης της ΑΟΖ. Σε πρώτη φάση θα εκνευρισθούν με τους κινδυνολόγους, αλλά μετά την εκτόνωσή τους θα μπορέσουν και αυτοί να παλέψουν για την πατρίδα μας και το λαό μας. Μόνο η ουσία είναι ικανή ν’ αντισταθεί στην εξουσία. Γι’ αυτό το λόγο η νοημοσύνη είναι τόσο επικίνδυνη για την κοινωνία. Δεν ακολουθεί τις αυθαίρετες ιεραρχίες, αλλά μόνο τις ανοιχτές δομές της γνώσης. Όσοι μαθαίνουν, ξέρουν να παλεύουν.

http://www.lygeros.org/articles?n=9467&l=gr

Ο Νεοοθωμανισμός σε σταυροδρόμι (2): Δοκιμάζoνται οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ και η πολιτική του Αττίλα και του Casus Belli

Η Κύπρος δοκιμάζει τις σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας

 Του Σάββα Καλεντερίδη

Στο άρθρο της Παρασκευής προσπαθήσαμε να χαράξουμε το γενικό πλαίσιο και να δώσουμε κάποιες εξηγήσεις για το ρόλο που έχει ανατεθεί στην Τουρκία, στα πλαίσια του Σχεδίου της Διευρυμένης Μέσης Ανατολής, τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να τον εκμεταλλευθεί το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου δια του Νεοοθωμανισμού και τον τρόπο με τον οποίο το Ισραήλ κινείται για να εξουδετερώσει εκείνες τις πτυχές που θίγουν το δικό του ρόλο και αποστολή στην περιοχή.

Στην όλη θεώρησή μας αφήσαμε σκόπιμα κενό το κομμάτι εκείνο που σχετίζεται με την Ελλάδα και την Κύπρο, αφ’ ενός γιατί παρουσιάζει ειδικό ενδιαφέρον για μας τους Έλληνες και αφ’ ετέρου γιατί είναι σε πρόοδο σοβαρές εξελίξεις το αμέσως επόμενο διάστημα.

Πρώτα απ’ όλα αυτό που θα τεθεί σε δοκιμασία είναι η πολιτική της Τουρκίας στο Κυπριακό, που εκφράστηκε με τον πιο βάρβαρο τρόπο με την εισβολή και κατοχή του 40% του εδάφους ενός κυρίαρχου κράτους, το οποία μάλιστα από το 2004 είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτής που προσπαθούν να δαιμονοποιήσουν ορισμένοι ανεύθυνοι και επί της ουσίας περιθωριακοί κύκλοι στην Ελλάδα, για πρόσκαιρα εκλογικά κέρδη.

Η πολιτική της βάρβαρης εισβολής και κατοχής της Τουρκίας θα προσκρούσει από της 1ης Ιουλίου στην ευρωπαϊκή νομιμότητα, αφού τότε αρχίζει η ιστορική προεδρεία της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αν και η Άγκυρα φαίνεται να έχει χάσει την υπομονή της απέναντι στην Ευρώπη, που τη φορά αυτή, σύμφωνα με τους παραδοσιακούς Τούρκους διπλωμάτες, κρύβεται πίσω από την μικρή Κύπρο, και φέρεται αποφασισμένη να κόψει κάθε σχέση και να μην έχει οποιαδήποτε επαφή με την Ε.Ε. το εξάμηνο της κυπριακής προεδρείας, το πραγματικό πρόβλημα που απασχολεί την κυβέρνηση και όλες τις εκφάνσεις του τουρκικού κράτους, είναι αυτό που σχετίζεται με τις διαδικασίες εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου στη ΝΑ Μεσόγειο.

Η ευρωπαϊκή Κύπρος, αγνοώντας τις απειλές της Τουρκίας, που μέχρι στιγμής τουλάχιστον αποδείχτηκαν απλοί λεονταρισμοί, μετά την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος στο Οικόπεδο 12, όπου είναι εξασφαλισμένη η υποστήριξη των ΗΠΑ και το Ισραήλ, προχωρεί ακάθεκτη στο δεύτερο γύρω των αδειοδοτήσεων, όπου εκδήλωσαν ενδιαφέρον εταιρείες μεταξύ άλλων από τη Ρωσία, τη Γαλλία, την Αυστραλία, την Νότια Κορέα, τη Μαλαισία και το Ισραήλ. Τουρκικοί διπλωματικοί κύκλοι, παρά την ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ, που υπόσχεται …αποσταθεροποίηση της περιοχής, σύμφωνα με δημοσιεύματα εκφράζουν την ανησυχία τους για την εμπλοκή στην περιοχή μετά τις ΗΠΑ και του Ισραήλ και όλων των πιο πάνω χωρών, κάτι που θα οδηγήσει στην απομόνωση και θα αποδυναμώσει σε εξαιρετικό βαθμό τις τουρκικές θέσεις γύρω από το κρίσιμο θέμα της ΑΟΖ και του τρόπου οριοθέτησής της.

Μάλιστα, ο «Επικεφαλής Διεθνών Σχέσεων» του Ισραηλινού ΥΠΕΞ και σύμβουλος του Υπουργού Ενεργείας Πρέσβης Σαγκί Κάρνι (Sagi Κarni), μιλώντας σε εκδήλωση που οργάνωσε το ίδρυμα Κonrad-Αdenauer Stiftung, ανέφερε ότι για τον καθορισμό και την οριοθέτηση της ΑΟΖ «υπάρχουν διαφορετικές φιλοσοφίες, με την Τουρκία να αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα. Η Τουρκία έχει διαφορετικό τρόπο στον καθορισμό της ΑΟΖ και στον διαχωρισμό της θάλασσας, αλλά είναι μόνη σε αυτό και όλοι οι άλλοι γείτονες στη γύρω θαλάσσια περιοχή εφαρμόζουν τους ίδιους κανόνες και μετρήσεις».

Με άλλα λόγια, η Τουρκία βλέπει την πολιτική της σε σχέση με την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα να αποδομείται εκ των πραγμάτων, αφού η διεθνής πρακτική που ακολουθεί τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, έχει αρχίσει να αγγίζει την πολιτική της εισβολής και κατοχής στη ΝΑ Μεσόγειο και την πολιτική του casus belli στο Αιγαίο.

Ενώ όμως οι προοπτικές συνεργασίας Ισραήλ – Κύπρου στον ενεργειακό τομέα αναμένεται να τεθούν επί τάπητος στη συνάντηση του υπουργού Ενέργειας Ούζι Λαντάου (Uzi Ladau) με τον Κύπριο ομόλογό του Νεοκλή Συλικιώτη, στις 11 Ιουνίου, ένα επεισόδιο που εκτυλίχτηκε στον εναέριο χώρο της Κύπρου, μεταξύ μαχητικού αεροσκάφους της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας και δυο τουρκικών F-16 έρχεται να αναδείξει με τον πιο εύγλωττο τρόπο το πρόβλημα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Τουρκία της εισβολής και κατοχής και τουcasus belli το επόμενο διάστημα.

Σύμφωνα με το τουρκικό ΓΕΘΑ, το ισραηλινό μαχητικό φέρεται να εισήλθε πέντε φορές και να πέταξε επί οκτώ λεπτά πάνω από τον εναέριο χώρο των κατεχομένων, ο οποίος με βάση τι διεθνές δίκαιο και τη διεθνή νομιμότητα συνεχίζει να ανήκει στην Κυπριακή Δημοκρατία. Η Τουρκία απογείωσε δυο μαχητικά F-16 και επιχείρησε να αναχαιτίσει το ισραηλινό μαχητικό, αφού θεωρεί ότι ο εναέριος χώρος των κατεχομένων ανήκει στη δική της δικαιοδοσία.

Ανεξαρτήτως του μεγέθους του συγκεκριμένου επεισοδίου, οι Τούρκοι αξιωματούχοι εξετάζουν το ενδεχόμενο η πτήση και η όλη κίνηση του ισραηλινού μαχητικού να αποτελεί μέρος ευρύτερου σχεδίου εμπλοκής της πολεμικής αεροπορίας, του πολεμικού ναυτικού αλλά και του στρατού ξηράς του Ισραήλ στο θέμα της ασφάλειας του χερσαίου, του εναέριου και του θαλάσσιου χώρου της Κύπρου, στα πλαίσια συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας που συνήψαν οι δύο χώρες, με αφορμή την συνεργασία στον ενεργειακό τομέα.

Ενδεικτικό του προβληματισμού και της ανησυχίας που επικρατεί στην τουρκική πλευρά είναι το δημοσίευμα που απασχόλησε την επικαιρότητα στην Τουρκία τις προηγούμενες ημέρες, σύμφωνα με το οποίο 20 χιλιάδες Ισραηλινοί κομάντος θα εγκατασταθούν στη Λεμεσό, μαζί με το αναγκαίο τεχνικό και διοικητικό προσωπικό, οι οποίοι θα αναλάβουν την ευθύνη της ασφάλειας του τερματικού σταθμού υγροποίησης φυσικού αερίου που θα κατασκευαστεί στην περιοχή. Το ίδιο δημοσίευμα αναφέρει ότι για την προστασία του σταθμού από αέρος θα εγκατασταθούν στην Κύπρο εξελιγμένα συστήματα αεροπορικής άμυνας, καθώς και αεροσκάφη της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας στη Βάση «Ανδρέας Παπανδρέου» της Πάφου. Μάλιστα Τούρκος αναλυτής αναφέρει ότι αν γίνει αυτό, θα είναι η πρώτη φορά που στρατεύματα του Ισραήλ θα σταθμεύουν επίσημα σε μια ξένη χώρα.
Ο ίδιος αναλυτής κάνει αναφορά στις δυνατότητες του πολεμικού ναυτικού του Ισραήλ και στις δυνατότητες των υποβρυχίων του, προσθέτοντας μάλιστα ότι η άσκηση που έκαναν προ εβδομάδων ναυτικές και αεροπορικές μονάδες της Ελλάδος, των ΗΠΑ και του Ισραήλ, συμπεριλαμβάνοντας στην περιοχή ασκήσεως και το Καστελόριζο, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου, εννοώντας ότι πίσω από την άσκηση κρύβεται σχέδιο αποκλεισμού της Τουρκίας από την Ανατολική Μεσόγειο, υπό το πρόσχημα της ασφάλειας των θαλασσίων δρόμων μεταφοράς των ενεργειακών πρώτων υλών.

Το θέμα είναι μεγάλο και όπως είπαμε παραπάνω, σχετίζεται και με το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, όπου η Τουρκία υποστηρίζει ότι τα νησιά είναι κάτι σαν …οπτασία που απλά κάθεται στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας, ζητώντας με αναίδεια το μισό Αιγαίο, αφού εν τω μεταξύ δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι γράφει στα παλαιότερα των νεοοθωμανικών της τσαρουχιών το διεθνές δίκαιο, και φυσικά συνεχίζει να έχει σε ισχύ το νεοβάρβαρο casus belli .

Το θλιβερό είναι ότι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η Ελλάδα διαλύεται εσωτερικά. Κρίμα!

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/05/2-o-casus-belli.html#more

Οι εκλογές και η κυβέρνηση της ΑΟΖ

του Νίκου Λυγερού

Οι επόμενες εκλογές έχουν ένα ξεκάθαρο πλαίσιο επιλογής και κατά συνέπεια ένα αποτελεσματικό κριτήριο. Όλες οι συζητήσεις που γίνονται περί κρίσεως έχουν νόημα μόνο και μόνο αν υπάρχει αναζήτηση λύσης. Και η λύση πρέπει να είναι ορθολογική και όχι να προέρχεται από τάσεις λαϊκισμού. Η έξοδος από το Ευρώ και από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απλώς θεατρική και μάλιστα παράλογη, διότι ούτε αυτοί που την προωθούν δεν την πιστεύουν πραγματικά και περιμένουν από τους άλλους ν’ αντισταθούν αποτελεσματικά για να πείσουν μερικούς που πνίγονται από οικονομικά προβλήματα, αλλά δίχως να αλλάξουν το νόμισμα στην τελική. Επιπλέον η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η μόνη που μας προστατεύει σε βάθος χρόνου. Γι’ αυτό το λόγο μάλιστα θα ενταχθεί και η Κροατία την 1η Ιουλίου 2013 και για κανένα άλλο. Επιπλέον, αν εξετάσουμε ορθολογικά την έξοδο, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει καμιά σοβαρή πρόταση εναλλακτική που να υποστηρίζει την ανάπτυξη της Ελλάδας. Ας αφήσουμε , λοιπόν, τους ειδικούς του λαϊκισμού να ασχολούνται με το θέμα κι ας επικεντρωθούμε στην ουσία, η οποία είναι απλή. Όλες οι οικονομικές λύσεις που προτείνονται από διάφορους δεν έχουν όχι μόνο τη δύναμη αλλά ούτε καν τη δυνατότητα εξόδου της κρίσης. Και ο λόγος είναι ακόμα πιο απλός. Ακόμα και δίχως χρέος πρέπει υπάρχουν επενδύσεις, για να υπάρξει ανάπτυξη. Έτσι σε κάθε περίπτωση τα λόγια για εσωτερική κατανάλωση δεν προσφέρουν τίποτα . Το μόνο θεσμικό εργαλείο που προσφέρει ουσιαστικές και πρακτικές δυνατότητες είναι η έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, διότι εμπεριέχει μέσα της μια δυναμική και μια δύναμη που θα αφήσουν επί τόπου όλη την οικονομική κρίση. Κατά συνέπεια το μοναδικό κριτήριο και όχι μόνο κυρίαρχο είναι η ΑΟΖ. Και η επιλογή είναι η εξής: ΑΟΖ ή κρίση. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να προσελκύσουμε μαζικά επενδύσεις που θα επιτρέψουν στην πατρίδα μας να αξιοποιήσει τον υποθαλάσσιο πλούτο της. Κι αν μερικοί έχουν ανάγκη από αποδείξεις, αρκεί να εξετάσουν τις εταιρείες (βλέπε πιο κάτω) που υπέβαλαν αιτήσεις στο 2ο γύρο αδειοδότησης της Κύπρου. Προηγουμένως, η Κύπρος είχε νοικιάσει ένα μόνο οικόπεδο, το 12, όπου βρίσκεται το κοίτασμα Αφροδίτη και τώρα θα μπορεί να πολλαπλασιάσει με το εννέα το δυναμικό της. Πρέπει να φανταστούμε ότι σε λίγους μήνες άλλες εννέα εταιρείες θα αξιοποιούν την κυπριακή ΑΟΖ. Τι άλλο περιμένουμε για να ακολουθήσουμε το μονοπάτι του Σ. Κασσίνη; Για την Ελλάδα ο Θ. Καρυώτης μας έδειξε το θεσμικό, ο Α. Φώσκολος τη γεωλογία, ο Η. Κονοφάγος τα πετρέλαια. Τα δεδομένα τα έχουμε. Τη τεχνογνωσία την έχουμε και τώρα έχουμε αποκτήσει και στρατηγική. Τι άλλο θέλουμε; Ένα μόνο πράγμα ! Ο λαός μας πρέπει να πάρει το μέλλον του στα χέρια του και να δείξει μαζικά ότι θέλει την ΑΟΖ του και κανείς πολιτικός δεν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί προσχήματα για να μην του τα δώσει με την απραξία του. Τώρα όλα τα κόμματα γνωρίζουν το θέμα της ΑΟΖ, ας τη βάλουν επίσημα στο πρόγραμμά τους και να μην μας κοροϊδεύουν άλλο με δικαιολογίες. Η Ελλάδα έχει τη δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ της Μεσογείου. Αυτό το ξέρουμε όλοι τώρα, το ξέρουν και οι Ευρωπαίοι, διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση με όλα τα κράτη- μέλη της έχει τη μεγαλύτερη ΑΟΖ στον κόσμο. Τώρα μας θέλει περισσότερο από τότε, διότι χάρη σε εμάς έχει άμεση επαφή και με την Κύπρο. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα σχέδια εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και ας εκλέξουμε με αυτές τις εκλογές την κυβέρνηση της ΑΟΖ μας ! 

Οι ενδιαφερόμενες εταιρείες ή κοινοπραξίες εταιρειών που κατέθεσαν τις 15 αιτήσεις είναι: 

1. Η «Petra Petroleum Inc» από τον Καναδά.
2. Η κοινοπραξία της «ATP East Med Number 2 B.V.» από την Αμερική, της «Naphtha Israel Petroleum Corp. Ltd» από το Ισραήλ, της «DOR Chemicals Ltd» από το Ισραήλ και της «Modiin Energy Limited Partnership» από το Ισραήλ.
3. Η «Total E&P Activities Petrolieres» από τη Γαλλία.
4. Η κοινοπραξία της «Total E&P Activities Petrolieres (operator)» από τη Γαλλία, της «NOVATEC Overseas Exploration & Production GMbH» από τη Ρωσία και της «GPB Global Resources BV» από τη Ρωσία.
5. Η κοινοπραξία της «Premier Oil (Operator)» και της «VITOL» από το Ηνωμένο Βασίλειο.
6. Η κοινοπραξία «Premier Oil (Operator)» και « VITOL» με την «Petronas» από τη Μαλαισία.
7. Η κοινοπραξία «Edison International S.p.A. (operator)» από την Ιταλία, «Delek Drilling Ltd Partnership» από το Ισραήλ, της «Avner Oil Exploration Ltd Partnership» από το Ισραήλ, της «Enel Trade S.p.A.» από την Ιταλία και της «Woodside Energy Holdings PTY Ltd» από την Αυστραλία.
8. Η κοινοπραξία της «ENI» από την Ιταλία και της «KOGAS» από την Κορέα.
9. Η κοινοπραξία της «C.O. Cyprus Opportunity Energy Public Company Ltd» από τη Νορβηγία και της «AGR Energy AS (Operator)» από το Ισραήλ.
10. Η κοινοπραξία «Oak Delta NG Exploration Joint Venture» από την Αμερική και το Ισραήλ.
11. Η κοινοπραξία της «Capricorn Oil» από το Ηνωμένο Βασίλειο, της «Marathon Oil» από την Αμερική, της «Orange NASSAU Energie» από την Ολλανδία και της «CC Energie S.A.L» από τον Λίβανο.
12. Η «Winevia Holdings Ltd» από την Κύπρο.
13. Η «RX-DRILL ENERGY CYPRUS LTD» από την Κύπρο.
14. Η κοινοπραξία «PT Energi Mega Persada Tdk & Frastico Holdings Ltd» από τον Καναδά, την Ινδονησία και την Κύπρο.
15. Η «Emannuelle Geoglobal Rosario» από το Ισραήλ.

http://www.lygeros.org/articles?n=9373&l=gr

Προτάσεις για εθνική–κοινωνική–πολιτική και οικονομική αναγέννηση

 Το κείμενο συντάχθηκε στην διάρκεια της άνοιξης και του καλοκαιριού του 2011, ενώ οι αγανακτισμένοι της πλ. Συντάγματος και αλλού, κραύγαζαν την οργή του λαού. Ήταν σκέψεις και ιδέες, που καταγράφηκαν κατά την διάρκεια των γεγονότων και της ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον. Δεν διεκδικούν κάποια πρωτοτυπία, αντίθετα είναι τόσο απλοϊκές στην σύλληψη τους, που απορείς, για την ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, να εκφραστούν ανάλογα και κυρίως να κάνουν έργα τα λόγια ή μήπως δεν πρόκειται για ανικανότητα; Σκεφτείτε, διαβάστε και η ευθύνη μπροστά στην κάλπη…μόνο δική σας!

Δ.Π.

Η ώρα έχει έρθει για εμάς, να αποφασίσουμε πως θέλουμε

τα παιδιά μας και οι επόμενες γενιές να μας θυμούνται.

(δεν θυμάμαι που το διάβασα αλλά με εκφράζει απόλυτα)

 

Ανάγκη να διαμορφώσουμε μία πρόταση πολιτικά ρεαλιστική ώστε να αντιμετωπίσουμε την οικονομική, πολιτική κατοχή και τελικά την σχεδόν σίγουρη απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας από τους διεθνείς τοκογλύφους και τους εγχώριους συνεργάτες τους.

 

Μία πολιτική πρόταση με βραχυπρόθεσμους πρακτικούς στόχους και μακρoπρόθεσμο σχεδιασμό. Ένα σχέδιο για να μας οδηγήσει σε μία ζωντανή κοινωνία πολιτών, την οποία θα χαρακτηρίζει η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη, η μέριμνα και η πρόβλεψη. Μία κοινωνία η οποία θα ενώσει τους έλληνες και θα αναδείξει τα ταλέντα τους σε μία νέα πνευματική, πολιτική και οικονομική ανάπτυξη και τελικά στην εθνική αναγέννηση. Η έλλειψη εθνικής συνείδησης καθιστά κάθε λαό ευάλωτο.

 

 

Ποια είναι η πρόταση μας.

 

1. Δημοψήφισμα με αίτημα για Συντακτική εθνοσυνέλευση και ερώτημα εφαρμογής ή όχι του Μνημονίου. Έναρξη Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους. Παράλληλα επιδιώκουμε με άλλους εταίρους να αναλάβει η ΕΕ, μέσω της ΕΚΤ, την διαχείριση του συνόλου του δημοσίου χρέους των ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες πλήττονται, με στόχο την επίτευξη καλύτερων όρων δανεισμού, απομακρύνοντας τις τράπεζες από την θέση του ενδιάμεσου μεταξύ κρατών και Ευρωπαϊκής τράπεζας.   

 

2. Διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων και επανεκτίμηση της χρησιμότητας τους μέσα σε ένα πραγματικά δημοκρατικό πολίτευμα. Ο κομματικός αγώνας για επιβίωση και κυριαρχία στο αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα, τα μετατρέπει σε μηχανισμούς παραγωγής διαφθοράς, πολιτικών παθών και ψεύδους. Στα πλαίσια εξυγίανσης του δημόσιου βίου να ελεγχθούν κυρίως φορολογικά και να καταλογιστούν τα ελλείμματα και τέλος να επιστραφούν στο δημόσιο ταμείο των παράνομα προεισπραχθέντων κρατικών επιχορηγήσεων. Σε περίπτωση διάλυσης τους να είναι υπόχρεοι των χρεών κατά σειρά ευθύνης οι διατελέσαντες αρχηγοί, βουλευτές, κομματικά στελέχη και εγγεγραμμένα μέλη τους.

Περιορισμό της εκλογής των βουλευτών σε δύο ή τρεις θητείες, με δικαίωμα ανάκλησης τους με συγκεκριμένο αριθμό υπογραφών.

Εξομοίωση των βουλευτικών παροχών με τους ανώτερους του δημόσιου τομέα, εξορθολογισμό των λοιπών παροχών και κατάργηση των βουλευτικών συντάξεων με αντικατάσταση τους με τις αντίστοιχες των ασφαλιστικών ταμείων τους.

Άμεση κατάργηση του νόμου περί μη ευθύνης υπουργών και της δικαστικής ασυλίας των βουλευτών.

Ασυμβίβαστο βουλευτικής και υπουργικής ιδιότητας.

Υιοθέτηση ενιαίας λίστας υποψηφίων βουλευτών ανεξάρτητα του πολιτικού χώρου από τον οποίο προέρχονται, με βάση το σκεπτικό, πως αφού οι κοινωνικοί εταίροι συνυπάρχουν, συμβιβάζονται και συνεργάζονται, αντίστοιχα οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι υποχρεούται να λειτουργούν αντίστοιχα και μακριά από κομματικές αντιπαραθέσεις και ιδεοληψίες .

Η ανάδειξη νέων προσώπων μέσα από διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας από την βάση έως τα υψηλότερα επίπεδα διακυβέρνησης με συμμετοχή όσων καλύπτουν τις οριζόμενες από το νόμο προϋποθέσεις και μικρής διάρκειας θητείες είναι βασική προϋπόθεση εξυγίανσης της πολιτικής ζωής και αναζωογόνησης της ελληνικής κοινωνίας.

 

3. Αφαίρεση δικαιώματος εκλογής ή διορισμού σε δημόσιες υπηρεσίες, για τα επόμενα 10 χρόνια, όσων αναμίχθηκαν στο δημόσιο βίο ή προκάλεσαν με την στάση ζωής τους (πολιτευτές, βουλευτές, κομματικά στελέχη, συνδικαλιστές, δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι, εθνικοί εργολάβοι, εμπορικοί αντιπρόσωποι, διοικητές τραπεζών, ασφαλιστικών ταμείων, καλλιτεχνών, κ.α.) τα τελευταία 30 χρόνια έως σήμερα και των συγγενών τους έως β΄ βαθμού, – γιατί αν δεν είναι οι άμεσα υπεύθυνοι για την διαφθορά, οπωσδήποτε σίγουρα την ανέχτηκαν εφόσον δεν την κατήγγειλαν και δεν είχαν την πολιτική ευθιξία και αξιοπρέπεια να παραιτηθούν των θέσεων και των προνομίων τους.

Παράλληλα η δήμευση των κινητών και ακινήτων περιουσιακών στοιχείων δικών τους και της οικογένειας τους, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όσων δεν καλύπτονται με τον έλεγχο του πόθεν έσχες, από ορκωτούς λογιστές υπο την εποπτεία εκλεγμένων δικαστών, είναι μία από τις προϋποθέσεις εξυγίανσης του δημόσιου βίου και ικανοποίησης του περί δικαίου αισθήματος.

 

4. Δικαίωμα εκλέγειν για όλους τους έλληνες πολίτες και των δύο φύλων από 20 ετών και άνω, οι οποίοι έχουν εκπληρώσει τη στρατιωτική και για ειδικές περιπτώσεις την κοινωνική θητεία τους, επαναλαμβάνω έλληνες πολίτες και των δύο φύλλων, και εκλέγεσθαι από 30 ετών και άνω με προϋπόθεση επαγγελματικής εμπειρίας, για να μην επιτρέψουμε ξανά την δημιουργία επαγγελματιών πολιτικών εναλλακτικά η επιλογή της κλήρωσης συνάδει με τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.

 

5. Οριστική κατάργηση περιφερειών και ενίσχυση των τοπικών δήμων με βάση την ελληνική κοινοτική παράδοση από την αρχαιότητα έως την ανεξαρτησία του 1821. Η Ελλάδα κατέχει πολύ μικρή έκταση για να δικαιολογείται ο οριζόντιος και κάθετος κατακερματισμός σε περιοχές και επίπεδα εξουσίας.

 

6. Επανασύνδεση των ελλήνων του εξωτερικού με την μητρόπολη και γενική ατέλεια σε πιθανές επενδύσεις ή μετεγκατάσταση επιχειρήσεων τους στην πατρίδα. 

 

7. Στελέχωση του σώματος των Δικαστών με κλήρωση προσώπων για 3ετή θητεία, τα οποία θα διαθέτουν επαρκή επαγγελματική εμπειρία ως δικηγόροι ή κατά περίπτωση άλλων ειδικοτήτων. Με τον τρόπο αυτό θα καλυφτεί το έλλειμμα απονομής δικαιοσύνης, που έχει παγιωθεί πλέον. Η προοπτική είναι οι δικαστές να εκλέγονται για συγκεκριμένες χρονικά θητείες από νομικούς οι οποίοι ασκούν την δικηγορία.

 

8. Εθνικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων, των φυσικών πόρων και των τραπεζών με παράλληλη αναδιαμόρφωση του τραπεζικού συστήματος και την μετατροπή τους σε μοχλούς ανάπτυξης της οικονομίας. Ιδιαίτερη έμφαση στην Αγροτική τράπεζα, Εθνική, Ταχ. Ταμιευτήριο, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ.

 

9. Αναδιοργάνωση της αγροτικής και αλιευτικής παραγωγής, της ναυτιλίας και του τουρισμού, του μικρομεσαίου εμπορίου και βιοτεχνίας, της επιστημονικής έρευνας και της πανεπιστημιακής – επαγγελματικής εκπαίδευσης καθώς και της παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Ο στόχος του 30 – 40% της καταναλωμένης ενέργειας να προέρχεται από ΑΠΕ είναι εφικτός για τα κλιματολογικά δεδομένα της χώρας.

 

10. Η οικονομική ανάπτυξη προϋποθέτει κοινωνική και εθνική ασφάλεια, δηλαδή αξιόμαχο στρατό και εκπαιδευμένα σώματα ασφαλείας, αντίστροφα η ισχυρή οικονομία δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μία δυναμική εξωτερική πολιτική και αποτελεσματική εθνική άμυνα. Οι στρατιωτικές προμήθειες θα αποτελούν  εργαλείο ανάπτυξης της ελληνικής βιομηχανικής παραγωγής και όχι μέσο αύξησης των ελληνικών καταθέσεων στην Ελβετία και αλλού.

 

11. Ανακήρυξη της ουδετερότητας της Ελλάδας σε ένα πολυπολικό περιβάλλον και εκμετάλλευση της γεωπολιτικής – γεωοικονομικής θέσης της στα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο και την Μαύρη Θάλασσα. Προσοχή όμως δεν προτείνουμε την μείωση των εξοπλισμών, αλλά την ελληνοποίηση τους μέσω της αύξησης της ελληνικής προστιθέμενης αξίας τους. Με συμμαχίες και συνεργασίες (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία) στη βάση του εθνικού συμφέροντος  το οποίο το περιγράφουν οι λέξεις ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ – ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ – ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ – ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Οι προτάσεις χρειάζονται εξειδίκευση, εμβάθυνση και συμπλήρωμα αλλά περιγράφουν με σαφή τρόπο κατευθυντήριες γραμμές και στόχους για την αναγέννησης της Πατρίδας. Καθήκον όλων μας είναι να τις βελτιώσουμε και να τις εφαρμόσουμε και να μην αφεθούμε άλλη μια φορά στα χέρια των ειδικών, επαναλαμβάνοντας λάθη του παρελθόντος. 

Τα Δωδεκάνησα ως ασπίδα της ΑΟΖ

Επίσημος χάρτης του τουρκικού κράτους, που δείχνει ότι τα Ίμια και τα λοιπά 12νησα είναι ελληνικά

Ν. Λυγερός

Όσοι θεωρούν ακόμα τα Δωδεκάνησα αποκλειστικά ως τουριστικό προορισμό στην καλύτερη περίπτωση ή ως ευάλωτη περιοχή της Ελλάδας στην χειρότερη, πρέπει να καταλάβουν ότι στην πραγματικότητα αποτελούν την ασπίδα της ΑΟΖ.

Το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου είναι η αιχμή του δόρατος και επιτρέπει την επαφή με την ΑΟΖ της Κύπρου, αλλά από μόνο του δεν επαρκεί και χρειάζεται υποστήριξη από όλα τα Δωδεκάνησα. Αυτή η ενίσχυση είναι απαραίτητη και δεν είναι ανάγκη να γνωρίζει κανείς τις ημερομηνίες του 1480 και του 1522 για να καταλάβει την αξία του εγχειρήματος. Η τοποθεσία των Δωδεκανήσων είναι γεωστρατηγική κι αυτή η ιδιότητα αναδεικνύεται και τοποστρατηγικά μέσω των διαγραμμάτων Voronoi. Αφού λοιπόν το θεωρητικό υπόβαθρο είναι ξεκάθαρο, πρέπει να υλοποιήσουμε τις απαιτήσεις του. Δεν μπορεί να είμαστε απλώς παθητικοί και να μας αρκούν οι συμφωνίες του 1923, 1932 και 1947. Το όλο πεδίο χρειάζεται μία δυναμική που πρέπει να αναπτυχθεί, διότι η θεωρία των μηδενικών γειτονικών τριβών προϋποθέτει απλώς την εξουδετέρωση οποιασδήποτε αντίστασης στην περιοχή. Δεν υπάρχει θέση που να στέκει πλέον και να θεωρεί τα Δωδεκάνησα ως απλώς νησιά του Αιγαίου. Αυτή η παθητική στάση είναι εγκληματική για το λαό μας στην περιοχή. Και δεν αρκεί ο τουρισμός για να σώσει την κατάσταση. Όσοι από τους δικούς μας δεν έχουν ιδέα από ιπποτική ιστορία, θα πρέπει να την μελετήσουν, για να κατανοήσουν τα δομικά στοιχεία της περιοχής και ν’ αντιληφθούν ότι μερικά πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με την τύχη, όπως νομίζουν συνήθως. Το θέμα της ΑΟΖ αναδεικνύει και την πραγματικότητα που είναι εκτός οικονομικών θεμάτων. Κι αυτοί που επιμένουν και παλεύουν ενάντια στην ΑΟΖ, έχουν την υποχρέωση να το κάνουν για να δικαιολογήσουν την απραξία τους, αλλά και τον ραγιαδισμό τους, αλλιώς δεν εξηγείται μία τόσο μεγάλη αναποτελεσματικότητα. Όταν δεν πιστεύεις στην αξία των δικών σου, μεγαλώνεις την αξία του εχθρού σου, για να τον παρουσιάσεις ως αήττητο. Κατά συνέπεια, αν δεν δώσουμε την πρέπουσα σημασία στα Δωδεκάνησα και συνεχίσουμε να ακούμε τα λόγια της φοβίας, τότε όντως αυτή η περιοχή θα είναι καταδικασμένη. Γι’ αυτόν λοιπόν το λόγο πρέπει να προωθήσουμε το θέμα της ΑΟΖ, μέσω της ενίσχυσής μας στην περιοχή, για να δέσουμε την ΑΟΖ μας με την ΑΟΖ της Κύπρου και να έχουμε πια μια συνεκτική ευρωπαϊκή ΑΟΖ στη Μεσόγειο. Όλα τα άλλα είναι πολιτικάντικες και θεσμικές δικαιολογίες. Τα Δωδεκάνησα είναι η ασπίδα της ΑΟΖ, αλλά αυτή έχει νόημα μόνο όταν την κρατάμε στο χέρι μας κι όχι όταν την παρατάμε. Η ασπίδα είχε ήδη έναν συμβολισμό στη Σπάρτη, καλό θα ήταν οι δικοί μας να μην τον ξεχάσουν.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/04/blog-post_4600.html#.T41c_rMjG8A

http://www.lygeros.org/articles?n=9140&l=gr

ΝΕΑ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΔΙΚΑΙΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

του Θεόδωρου Καρυώτη
Στις 14 Μαρτίου 2012 το Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας, που εδρεύει στο Αμβούργο της Γερμανίας, πήρε μια σημαντική απόφαση που αφορούσε την διένεξη του Μπανγκλαντές με το Μυανμάρ (πρώην Βούρμα) στον κόλπο της Βεγγάλης. 
Τα δυο αυτά κράτη έχουν υπογράψει και επικυρώσει τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας Η απόφαση αφορούσε την οριοθέτηση των χωρικών υδάτων, της υφαλοκρηπίδας, της υφαλοκρηπίδας πέραν των 200 ν.μ. και της ΑΟΖ. Είναι η πρώτη φορά που το Δικαστήριο, που δημιουργήθηκε με τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982,ασχολείται με την οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών. Τα πρώτα 16 χρόνια της ύπαρξής του ασχολείτο κυρίως με θέματα αλιείας και της άμεσης απελευθέρωσης πλοίων.
Μέχρι σήμερα τα κράτη που είχαν διαφορές που αφορούσαν τα θαλάσσια σύνορά τους χρησιμοποιούσαν το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή ένα διαιτητικό δικαστήριο. Είναι επίσης η πρώτη φορά που ένα δικαστήριο ασχολείται ταυτόχρονα με τα θέματα χωρικών υδάτων, του εσωτερικού και εξωτερικού ορίου της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.
Το Δικαστήριο, κατ’ αρχάς αποφάσισε ότι έχει δικαιοδοσία σε όλα τα θέματα. Το Μπανγκλαντές υποστήριζε ότι η διαφορά πρέπει να επιλυθεί βάσει της αρχή της ευθυδικίας (equity) και το Μυανμάρ βάσει της αρχής της μέσης γραμμής (equidistance). Το Δικαστήριο ακολούθησε, στις περισσότερες περιπτώσεις τη θέση του Μπανγκλαντές. Η πιο σημαντική, κατά τον γράφοντα, απόφασή του αφορά την οριοθέτηση των χωρικών υδάτων και ιδιαίτερα αυτή των νησιών. Το Μυανμάρ υποστήριζε ότι η νήσος St Martin του Μπανγκλαντές, επειδή βρίσκεται κοντά στα δικά της παράλια, δεν δικαιούται χωρικά ύδατα 12 ν.μ., όπως ορίζει το Άρθρο 15 της Συνθήκης για το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά μόνο 6 ν.μ. Το Μυανμάρ ζήτησε από το Δικαστήριο το St Martin να ανήκει στη κατηγορία των «ειδικών περιστάσεων» και δεν έπρεπε να έχει «πλήρη επήρεια» μια και αυτό θα οδηγούσε σε παραμόρφωση της γενικής διαμόρφωσης των ακτών των δυο κρατών. Αντίθετα το Μπανγκλαντές υποστήριξε ότι στο νησί St Martin έπρεπε να δοθεί «πλήρη επήρεια» γιατί έτσι έχει απαιτήσει το Διεθνές Δίκαιο σε προηγούμενες περιπτώσεις. Σε καμία προηγούμενη απόφαση διεθνών αποφάσεων κατοικήσιμα νησιά έχουν λάβει χωρικά ύδατα λιγότερο των 12 ν.μ. Τα μόνα νησιά που έχουν λάβει λιγότερο από 12 ν.μ. ήταν μη κατοικήσιμα ή άγονα (barren). Το Μπανγκλαντές επίσης τόνισε ότι το St Martin έχει μια έκταση 8 τετρ. χλμ., διαθέτει μια ναυτική βάση και έχει περίπου 7.000 κατοίκους.   
Το Δικαστήριο απέρριψε τη θέση του Μυανμάρ και υποστήριξε τη θέση του Μπανγκλαντές δίνοντας «πλήρη επήρεια» στο St Martin και έτσι του έδωσε χωρικά ύδατα 12 ν.μ.! Δήλωσε επίσης ότι το γεγονός ότι το St Martin βρίσκεται κοντά στις ακτές του Μυανμάρ δεν σημαίνει ότι δεν δικαιούται να έχει χωρικά ύδατα 12 ν.μ.
Μετά αποφάσισε ότι πρέπει να χρησιμοποιηθεί η αρχή της ευθυδικίας/ειδικών περιστάσεων στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, για να υπάρξει μια πιο δίκαιη κατανομή αυτών των δυο θαλάσσιων ζωνών. Έτσι το Μυανμάρ έχασε ένα μέρος αυτής της θαλάσσιας ζώνης μια και το Μπανγκλαντές αύξησε την ΑΟΖ του από 107.000 τετρ. χλμ. σε 111.000 τετρ. χλμ.
Τέλος, για πρώτη φορά διεθνές δικαστήριο ασχολήθηκε με τα εξωτερικά όρια της υφαλοκρηπίδας ενός κράτους σε περίπτωση που αυτό δικαιούται υφαλοκρηπίδας πέραν των 200 ν.μ. Το Δικαστήριο του Αμβούργου έδωσε εξωτερικά όρια υφαλοκρηπίδας και στα δύο κράτη προεκτείνοντας την εξωτερική υφαλοκρηπίδα τους πέραν των 200 ν.μ. αλλά χωρίς να ορίσει το τέλος της μια και εκεί θα πρέπει να οριοθετηθεί και η υφαλοκρηπίδα της Ινδίας που δεν ήταν ένα συμβαλλόμενο μέρος αυτής της διαφοράς. Το μέρος αυτό της απόφασης δεν αφορά καθόλου τη Μεσόγειο γιατί κανένα κράτος της Μεσογείου δεν διαθέτει εξωτερική υφαλοκρηπίδα.
Η απόφαση αυτή του Διεθνούς Δικαστηρίου του Δίκαιου της Θάλασσας πρέπει να εξεταστεί από το Υπουργείο Εξωτερικών γιατί δίνει κάποια πλεονεκτήματα στην  Ελλάδα στη διαφορά της με την Τουρκία. Συγκεκριμένα, η απόφαση να δώσει χωρικά ύδατα 12 ν.μ. σένα νησί που βρίσκεται απέναντι την ακτή ενός άλλου κράτους ενισχύει τη θέση της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας στο Αιγαίο Πέλαγος. Από την άλλη πλευρά, η έμφαση στην έννοια της ευθυδικίας/ειδικών περιστάσεων αδυνατίζει τη θέση μας για το σύμπλεγμα του Καστελόριζου.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/03/blog-post_3787.html#.T3xFJfAjG8A

«Ένα όραμα, μία λύση: ΑΟΖ» Ν.Λυγερός

Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα: «Ένα όραμα, μία λύση: ΑΟΖ»
Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο, Θεσσαλονίκη Τετάρτη 29/02/2012

Η Πρώτη Κουρδική Εθνοσυνέλευση, η Κύπρος, το Καστελόριζο και η ΑΟΖ!

Του Σάββα Καλεντερίδη

Το 1990, ενώ ήταν σε εξέλιξη οι σχεδιασμοί για τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, κουρδικοί πολιτικοί σχηματισμοί και κόμματα από τα τέσσερα τμήματα του Κουρδιστάν (Τουρκία, Ιράν, Ιράκ, Συρία), όρισαν εκπροσώπους οι οποίοι συγκρότησαν οργανωτική επιτροπή, με σκοπό την διοργάνωση και σύγκληση της Πρώτης Κουρδικής Εθνοσυνέλευσης στην ιστορία του κουρδικού έθνους. Είχε προηγηθεί η συγκρότηση μετώπου από  το Δημοκρατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (KDP), του Μεσούτ Μπαρζανί, και την Πατριωτική Ένωση του Κουρδιστάν (YNK), του Τζελάλ Ταλαμπανί. Στη συνέχεια, ο Ταλαμπανί, εκπροσωπώντας το μέτωπο, επισκέφθηκε τον ηγέτη του ΡΚΚ, Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, στην Κοιλάδα Μπεκάα του Λιβάνου, όπου αποφασίστηκε να συγκροτηθεί η οργανωτική επιτροπή.

Από τη στιγμή που αποφάσισαν οι τρεις οργανώσεις, που εκπροσωπούσαν περίπου το 80% των απανταχού Κούρδων, ήταν πλέον εύκολο να πεισθούν οι λοιπές ήσσονος δύναμης και σημασίας οργανώσεις. Με βάση την απόφαση, η οργανωτική επιτροπή θα ήταν τετραμελής. Δυο μέλη από το Βόρειο Κουρδιστάν, ένα από το Νότιο και ένα από το Ανατολικό (Τουρκία, Ιράκ, Ιράν αντίστοιχα). Στην τετραμελή επιτροπή θα συμμετείχαν ο Μουράτ Καραγιλάν, ως εκπρόσωπος του ΡΚΚ, ο Κεμάλ Μπουργκάι, ως εκπρόσωπος του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PSK), ο Τζελάλ Τλαμπανί, ως εκπρόσωπος του μετώπου KDP-YNK, και ο Κεκ Φετάχ, ως εκπρόσωπος του Δημοκρατικού Κόμματος του Κουρδιστάν στο Ιράν (İKDP).

Τελικώς, όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Η Ανατομία του Πολέμου στο Κουρδιστάν», ο εκ των ηγετών του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, Μουράτ Καραγιλάν, η επιτροπή άρχισε τις εργασίες της στο Παρίσι με τρία μέλη, αφού ο Κεμάλ Μπουργκάι δεν προσήλθε, αν και είχε δώσει την υπόσχεσή του στον Ταλαμπανί. Η επιτροπή κάλεσε εκπροσώπους όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων και των ομάδων που δραστηριοποιούνται σε όλα τα τμήματα του Κουρδιστάν, με σκοπό να εξασφαλιστεί η συνολική και καθολική συμμετοχή στην υπό σχεδιασμό Πρώτη Κουρδική Εθνοσυνέλευση. Ακριβώς τη στιγμή που είχαν καθοριστεί ο τόπος, ο χρόνος και τα άτομα που θα συμμετείχαν στην Εθνοσυνέλευση, η σύζυγος του Φρανσουά Μιτεράν, Ντανιέλ, μεταβίβασε πρόσκληση των ΗΠΑ προς τους Κούρδους να επισκεφθούν την Ουάσιγκτον. Ήταν παραμονές του πρώτου πολέμου του Κόλπου.

Μετά την πρόσκληση η επιτροπή διέκοψε τις εργασίες της και μια επιτροπή Κούρδων με επικεφαλής τον Ταλαμπανί, μεταφέροντας επιστολή που έγραψε ο ίδιος ο Καραγιλάν με εντολές του Άπο, μετέβη στην Ουάσιγκτον, όπου συζητήθηκαν οι προϋποθέσεις συνεργασίας του κουρδικού στοιχείου με τις ΗΠΑ, που είχαν ως στόχο την απελευθέρωση του Κουβέιτ και τη δημιουργία μιας προστατευμένης περιοχής στο Βόρειο Ιράκ, που ταυτίζεται με το Νότιο Κουρδιστάν.

Ο Ταλαμπανί, επιστρέφοντας από την Ουάσιγκτον, σε συνεννόηση με τον Άπο, μετέβη στην Άγκυρα, όπου συναντήθηκε με τον Τουργκούτ Οζάλ, ο οποίος αποδέχτηκε την πολιτική λύση του Κουρδικού. Ακολούθησε ο Πόλεμος του Κόλπου, η δημιουργία της Ζώνης Απαγόρευσης Πτήσεων βορείως του 36^ου Παραλλήλου, που αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο του αυτόνομου Κουρδιστάν, το Κοινοβούλιο του οποίου συγκροτήθηκε το 1992.

Τότε, οι Μπαρζανί και Ταλαμπανί, για να διασκεδάσουν τις αντιρρήσεις της Άγκυρας, δέχτηκαν να συμμετέχουν από κοινού σε επιχείρηση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων εναντίον του ΡΚΚ, στο έδαφος του Νοτίου Κουρδιστάν.

Όπως γίνεται αντιληπτό, μετά από όλα αυτά και η Πρώτη Κουρδική Εθνοσυνέλευση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, ενώ ο Οζάλ, ο οποίος σημειωτέον ήταν κουρδικής καταγωγής, έπεφτε νεκρός κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, τις παραμονές ανάληψης πρωτοβουλίας για την πολιτική επίλυση του Κουρδικού (17 Απριλίου 1993).

Εκτότε, το βαθύ κράτος ήταν αυτό που κινούσε τα νήματα για την πολιτική που θα ακολουθούσε η Τουρκία στο Κουρδικό, ανεξάρτητα με το πιο κόμμα κυβερνούσε και ποιος ήταν ο επικεφαλής της κυβέρνησης.

Γιατί αναφερθήκαμε σε όλα αυτά;

Πριν από λίγες ημέρες, αντιπροσωπεία πολιτικών από το Βόρειο Κουρδιστάν (Τουρκία), αποτελούμενη από τον βετεράνο Αχμέτ Τουρκ, συν-πρόεδρο του Συνεδρίου Δημοκρατικής Κοινωνίας (DTK), την συν-πρόεδρο του DTK, Αϋσέ Τουγλούκ, τον συν-πρόεδρο του Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP), Σελαχατίν Ντεμιρτάς και τον βουλευτή του BDP, Σαρί Σακίκ, επισκέφθηκαν την πρωτεύουσα του αυτόνομου Κουρδιστάν, Ερμπίλ και συζήτησαν τον ίδιο τον πρόεδρο Μεσούτ Μπαρζανί αλλά και με μια σειρά άλλους πολιτικούς παράγοντες, το καυτό ζήτημα της Πρώτης Κουρδικής Εθνοσυνέλευσης.

Μετά από τριήμερη παραμονή, λίγο πριν η αντιπροσωπεία αναχωρήσει για το Βόρειο Κουρδιστάν, ο Αχμέτ Τουρκ έκανε δηλώσεις, που αξίζει να τις διαβάσουμε κατά λέξη:

«Η εθνική ενότητα των Κούρδων είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα. Γι’ αυτό αποφασίσαμε η Πρώτη Κουρδική Εθνοσυνέλευση να πραγματοποιηθεί τον ερχόμενο Ιούνιο. Για τις εργασίες της Εθνοσυνέλευσης θα συγκροτηθεί μια επιτροπή αποτελούμενη από δώδεκα άτομα, τέσσερις από κάθε τμήμα του Κουρδιστάν. Η επιτροπή αυτή, τον Απρίλιο ή τον Μάιο, θα ανακοινώσει σε όλη τη διεθνή κοινότητα τις λεπτομέρειες για την πραγματοποίηση της Εθνοσυνέλευσης, η οποία θα γίνει τον προσεχή Ιούνιο».

Επειδή η Τουρκία και οι υποστηρικτές της στην περιοχή προσπάθησαν να ασκήσουν πιέσεις για να μη συμμετέχει το ΡΚΚ, ο Μπαρζανί ζήτησε να καταθέσει τα όπλα και μετά να συμμετέχει στην Εθνοσυνέλευση, κάτι που απέρριψε μετά βδελυγμίας το ΡΚΚ. Για το θέμα αυτό ο Αχμέτ Τουρκ είπε:

«Η αλήθεια είναι ότι το ΡΚΚ εκπροσωπεί ένα πολύ μεγάλο μέρος του κουρδικού λαού. Κούρδοι από όλα τα τμήματα του Κουρδιστάν στηρίζουν με κάθε τρόπο και με όλη την ψυχή τους το ΡΚΚ. Σε περίπτωση που δεν συμπεριληφθεί το ΡΚΚ στις εργασίες και τις προσπάθειες που γίνονται για την εθνική ενότητα των Κούρδων, σε περίπτωση που δεν συμμετέχει στην Εθνοσυνέλευση, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για ενότητα. Στην περίπτωση το κουρδικό έθνος θα έχει υποστεί μεγάλη ζημιά. Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι το ΡΚΚ αλλά και όλες οι άλλες κουρδικές πολιτικές και μαζικές οργανώσεις θα πρέπει να συμμετέχουν στην Εθνοσυνέλευση».

Να σημειωθεί ότι για την επίσκεψη έδειξε έντονο ενδιαφέρον η Τουρκία, η οποία παρακολουθεί τις εξελίξεις γύρω από το θέμα της Πρώτης Κουρδικής Εθνοσυνέλευσης με ιδιαίτερη ανησυχία. Και αυτό γιατί ενώ η άμμος της κλεψύδρας των εξελίξεων στη Συρία ρέει με αδυσώπητο τρόπο και ενώ η κατάσταση στο Ιράν, ούτως ή άλλως βάζει την Τουρκία στο επίκεντρο μιας γεωπολιτικής δίνης, η Πρώτη Κουρδική Εθνοσυνέλευση, που θα θέσει τα θεμέλια της εθνικής ενότητας των Κούρδων του Βορείου, του Νοτίου, του Ανατολικού και του Δυτικού Κουρδιστάν, θα αποτελεί για την Άγκυρα μια εξέλιξη που μπορεί να δημιουργήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις στο δικό της Κουρδικό.

Γι’ αυτό είχαμε πει σε προηγούμενο άρθρο μας που αναφερόταν στην ανώτερη στρατηγική που είναι σε εξέλιξη στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων ενεργειακών αποθεμάτων στη ΝΑ Μεσόγειο, εκείνο το «Θα ήταν δε ευχής έργον η εξέλιξή τους να συμπέσει χρονικά με την μακροχρόνια εμπλοκή της Τουρκίας σε μέτωπα όπως η Συρία, το Ιράν και το Κουρδικό».

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/02/blog-post_7652.html#.T0zyn4fxqf4

ΘΑΡΣΕΙΝ ΧΡΗ – ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΜΕ ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ

 του Πρόδρομου Εμφιετζόγλου

“Δεν είναι κρίμα να γονατίσεις, κρίμα είναι να μην ξανασηκωθείς και να προχωρήσεις”.

Γονατίσαμε, από τα λάθη μας, όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά, ηθικά, πνευματικά και πολιτιστικά. Και άλλες φορές όμως το Έθνος μας γονάτισε, αλλά πάντα είχε τις δυνάμεις να σηκωθεί και να προχωρήσει. Και τώρα πρέπει – και μπορούμε – να ξανασηκωθούμε.

Χρειάζεται πίστη. Πίστη στον Θεό, πίστη στην πατρίδα, πίστη στις δυνάμεις μας. Χρειάζεται όμως και αποφασιστικότητα, πείσμα, θυσίες και σοφία.

Πρώτα πρέπει να δούμε τα λάθη μας που μας έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση. Να τα παραδεχθούμε, να διδαχθούμε, να μην τα επαναλάβουμε. Πρέπει να αλλάξουμε, να γεννάμε, να παράγουμε, να γίνουμε καλλίτεροι. Να επιλέξουμε τη νέα ηγεσία της χώρας με μόνο γνώμονα το εθνικό συμφέρον, τους καλλίτερους για την πατρίδα. Να διορθώσουμε τα του οίκου μας. Νέα κρατική οργάνωση, αποτελεσματική, με περιορισμό δαπανών που να συμβάλει στην ανάπτυξη, να καταπολεμήσει την αναξιοκρατία και την διαφθορά, που να βοηθάει, αντί να διώχνει τα καλλίτερα παιδιά της.

Μία διακυβέρνηση, που επιτέλους θα στείλει στη φυλακή όσους έκλεψαν την πατρίδα, θα επαναφέρει το αίσθημα ευθύνης, εμπιστοσύνης, αξιοκρατίας και δικαιοσύνης σε όλους τους πολίτες.

Όλα τα ανωτέρω, είναι εύκολα στη θεωρία, όμως δύσκολα στην πράξη. Και το χειρότερο, χρειάζονται χρόνο. Και χρόνο δεν έχουμε. Πρέπει λοιπόν, άμεσα να αποφασίσουμε δύο κρίσιμα αποφασιστικά βήματα, που θα ανατρέψουν την σημερινή παρακμιακή αυτοκαταστροφική κατάσταση, να κόψουμε τα δεσμά του μνημονίου, του σημερινού μας γόρδιου δεσμού.

Πρέπει λοιπόν τώρα, πρώτον, να κηρύξουμε την Α.Ο.Ζ. μας και να εκμεταλλευτούμε τα πλούσια ενεργειακά αποθέματα και δεύτερον, να θέσουμε επίσημα και να απαιτήσουμε τις οφειλόμενες Γερμανικές πολεμικές επανορθώσεις.

 

 

 

Α.Ο.Ζ

 

 

Αυτή είναι η Ελληνική Α.Ο.Ζ. (χάρτης), σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας που ψηφίσθηκε στο Montego Bay, στις 10 Δεκεμβρίου του 1982 και οριστικοποιήθηκε με τις πράξεις του Ο.Η.Ε. τον Μάρτιο του 1986 και τον Ιούλιο του 1993. Την εν λόγω συνθήκη την κυρώσαμε το 1995 και βέβαια, σύμφωνα και με το Σύνταγμά μας, υποχρεούμεθα να την εφαρμόσουμε. Και απορεί κανείς. Γιατί δεν κηρύξαμε την Α.Ο.Ζ μας τόσα χρόνια. Γιατί αυτή η συστηματική ύποπτη σιωπή; Εγκληματική αμέλεια ή “φοβικό σύνδρομο”;

Φτάνει πια με αυτό το “φοβικό σύνδρομο”. Φοβόμαστε τους Τούρκους, τους Αμερικάνους, τους Γερμανούς, ακόμα και τους Σκοπιανούς! Φτάνει πια.

Δεν φοβήθηκε η ματωμένη Κύπρος, που κήρυξε και οριοθέτησε την κυπριακή Α.Ο.Ζ. με την Τουρκία πάνοπλη στο νησί. Δεν φοβήθηκε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, οι δικοί μας γιατί φοβούνται εδώ και 25 χρόνια;

Τώρα όμως διαφαίνονται επιτέλους τα πρώτα ελπιδοφόρα σημάδια. Οι αγώνες του Καθηγητή Καρυώτη και αρκετών άλλων, αρχίζουν να αποδίδουν. Ο Αντώνης Σαμαράς διεκήρυξε την Ελληνική ΑΟΖ ως πρώτη προτεραιότητα και σύντομα ξεκινούν συνομιλίες με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση της Ελληνοαιγυπτιακής ΑΟΖ.

Το 1912 ο Βενιζέλος διπλασίασε την Ελλάδα. Το 2012 μπορούμε να την διπλασιάσουμε και πάλι. Και πέραν της τεράστιας γεωπολιτικής αναβάθμισης της χώρας μας, να αρχίσουμε άμεσα την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου όλης της Α.Ο.Ζ. μας.

Το Ισραήλ και η Κύπρος άνοιξαν το δρόμο. Εμείς πρέπει να μη χάσουμε στιγμή πλέον.

Οι σημερινές εκτιμήσεις της αξίας των κοιτασμάτων, υπερβαίνουν τα 3 τρισεκατομμύρια € και όπως απεδείχθη, με τις αντίστοιχες γεωτρήσεις στο Ισραήλ και Κύπρο, η πραγματικότητα υπερβαίνει τις εκτιμήσεις.

Λοιπόν άμεσα Α.Ο.Ζ. – άμεσα προκήρυξη διαγωνισμών στα 10 πρώτα οικόπεδα – όχι μόνο στο Ιόνιο – αλλά και στο Αιγαίο, ανατολικά της Θάσου, νότια της Κρήτης, νότια του Καστελόριζου.

Προτείνω την παραχώρηση όλων των δικαιωμάτων εξόρυξης και εκμετάλλευσης στην «Ελληνική Εταιρεία Υδρογονανθράκων», την εκτίμηση της αξίας των κοιτασμάτων από διεθνείς οίκους και την προσφορά του 20% των μετοχών της Εταιρείας στους απανταχού Έλληνες. Με εκτίμηση σημερινής αξίας 1 τρισεκατομμυρίου € λοιπόν και προσφορά του 20% των μετοχών στη μισή αξία, μπορεί να συγκεντρωθούν 100 δισεκατομμύρια €. Και αν μείνουν αδιάθετες μετοχές, αυτές μπορεί να διατεθούν στο παγκόσμιο επενδυτικό κοινό. Με σφιχτό χρονοδιάγραμμα, η διαδικασία μπορεί να   ολοκληρωθεί σε 1 χρόνο.

Μετά από 4 χρόνια, όταν θα έχουν προχωρήσει οι έρευνες, όταν το ελληνικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο θα ρέουν στην Ευρώπη αποτρέποντας την ενεργειακή της ασφυξία, τότε μπορεί να γίνει επανεκτίμηση της αξίας της Εταιρείας και έκδοση νέων μετοχών και πάλι με παρόμοια διαδικασία.

Και βέβαια, πρέπει να θέσουμε με παρρησία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι η Ελληνική Α.Ο.Ζ. είναι και Ευρωπαϊκή Α.Ο.Ζ., ότι όταν τα παγκόσμια αποθέματα φυσικού αερίου και το πετρέλαιο θα λιγοστεύουν, άρα οι τιμές θα ανεβαίνουν, η Ευρώπη θα έχει τη δική της ενέργεια, που δεν θα εξαρτάται από ένα “επεισόδιο” στα στενά του Ορμούζ ή στο Σουέζ, ούτε σε διαμάχες Ρωσίας – Ουκρανίας, ούτε στους εκβιασμούς της Τουρκίας.

Και βέβαια, πρέπει να υποστηρίξουν και να χρηματοδοτήσουν τα ενεργειακά έργα υγροποίησης και αγωγού φυσικού αερίου Ισραήλ –Κύπρου – Κρήτης – Ηπείρου – Ιταλίας και να μην επιτρέψουν πειρατικές ενέργειες οιουδήποτε αντίθετες με τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και της ίδιας της Ένωσης.

 

ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΙΣ

 Οι Γερμανοί δεν πρέπει να ξεχνούν τα εγκλήματα που διέπραξαν στην πατρίδα μας τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μας ερείπωσαν και μας λεηλάτησαν. 300.000 Έλληνες πέθαναν από την πείνα. Έκαψαν 1.700 χωριά, δολοφόνησαν χιλιάδες Έλληνες. Το Δίστομο δεν ξεχνιέται, όποια απόφαση και αν βγάλει η Χάγη.

Μας χρωστούν λοιπόν, δεν τους χρωστούμε. Και μας χρωστούν τις πολεμικές επανορθώσεις, αλλά και το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο!

Η Ιταλία και η Βουλγαρία πλήρωσαν – πρέπει να πληρώσει και η Γερμανία. Το 1990 η Γερμανία ενοποιήθηκε, άρα και η τελευταία δικαιολογία εξέλιπε. Να τηρήσουν και το λόγο που έδωσε ο Καγκελάριός τους Erhard το ’64. Τα κράτη έχουν συνέχεια και οι υποχρεώσεις πρέπει να τηρούνται εκατέρωθεν. Ο Χίτλερ το παραδέχθηκε, πλήρωσε μάλιστα δύο δόσεις, πώς μπορεί η Μέρκελ να το αρνείται;

Τι μας οφείλουν λοιπόν τώρα οι Γερμανοί; Με μέσο τόκο 6% από το ’44 μέχρι τώρα, μας οφείλουν 165 δισεκατομμύρια $ από το κατοχικό δάνειο και 335 από τις πολεμικές επανορθώσεις, ήτοι 500 δισεκατομμύρια $. Κατ’ άλλους υπολογισμούς – του Γάλλου Οικονομολόγου Delpla – το ποσό ανέρχεται σε 575 δισεκατομμύρια $, ήτοι περί τα 440 δισεκατομμύρια €.

Είναι επιτέλους καιρός το θέμα να τεθεί επίσημα, από την Ελλάδα στη Γερμανία και να οριστικοποιηθεί ο τρόπος αποπληρωμής. Επίσημα, υπεύθυνα, ανυποχώρητα, χωρίς “φοβικό σύνδρομο”.

Και να δώσουμε και μία συμβουλή στην Μέρκελ, τον Σόιμπλε και όσους μας ειρωνεύονται, υποτιμούν και εξευτελίζουν: “Δύο φορές τον περασμένο αιώνα αιματοκυλίσατε την Ευρώπη, οδηγήσατε τη χώρα σας σε ολική καταστροφή. Πάρτε το μάθημα της Ιστορίας. Μην επαναλάβετε το ίδιο λάθος τρίτη φορά”.

 Τα 100 δισεκατομμύρια € από την μετοχοποίηση του 20% των πόρων της Ελληνικής Α.Ο.Ζ., συν την τμηματική καταβολή από τις πολεμικές επανορθώσεις της Γερμανίας, δεν θα αλλάξουν μόνο τη σημερινή οικονομική αθλιότητα στην Ελλάδα. Θα αποτελέσουν το απαραίτητο οικονομικό εφαλτήριο, για να αποκτήσουμε την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια μας. Θα μας βοηθήσουν – σοφότεροι πια – να προχωρήσουμε, να γεννάμε, να δημιουργούμε, να παράγουμε πολιτισμό, ότι κάναμε εδώ και 3.000 χρόνια!

          Εμπρός λοιπόν, “Θαρσείν Χρη”.

          «Θαρσείν χρή ταχ΄ αύριον έσετ΄ άμεινον»                     

       Χρειάζεται θάρρος, αύριο όλα θα είναι καλύτερα.

Ελληνική απάντηση στις ανοησίες

Ηχηρή απάντηση -η πρώτη από ελληνικής πλευράς- στις προτάσεις του προέδρου του αυστριακού Οικονομικού Επιμελητηρίου,Κρίστοφ Λάιτλ, περί πώλησης νησιών, έδωσε ο ελληνας πρεσβευτής στην Αυστρία,Θεμιστοκλής Δημίδης.

Εκφράζοντας την έντονη δυσαρέσκειά του, ο πρεσβευτής επισημαίνει ότι

Ενώ η προδοσία κορυφώνεται έρχεται «θύελλα» από ανατολάς – Αντίδραση τώρα, μετά θα είναι πολύ αργά

του Νίκου Χειλαδάκη δημοσιογράφου-συγγραφέα-τουρκολόγου

Διευθυντή Σύνταξης του «ΕΡΩ»

 Τον τελευταίο καιρό και ενώ η επίσημη Τουρκία έχει στραμμένη την προσοχή της στα ανατολικά σύνορα, παρατηρείτε μια αυξημένη κινητικότητα στην δυτική πλευρά με την επάνδρωση της Στρατιάς του Αιγαίου με νέα σύγχρονα αποβατικά σκάφη, ενώ στην περιοχή του Έβρου οι στρατιωτικές δυνάμεις εφοδιάζονται με καινούργια αμφίβια μέσα διέλευσης του πόταμου και ταχείας διεκπεραίωσης στην δυτική πλευρά. Στην δυτική Θράκη καραδοκεί η τουρκογενής μειονότητα που τα τελευταία χρόνια έχει οργανωθεί κατάλληλα για να στηρίξει σαν μια νέα πέμπτη φάλαγγα μια πιθανή τουρκική εισβολή. Αλλά το πιο επικίνδυνο σημείο σε όλα αυτά, είναι η αυξανομένη τουρκική προκλητικότητα στην ευρύτερη περιοχή της Κύπρου, μην αποκλείοντας ακόμα και θερμό επεισόδιο, ενώ το αδιέξοδο στο Κυπριακό φαίνετε ανυπέρβλητο εξ αίτιας της τουρκικής αδιαλλαξίας.

Η παρακολούθηση όλων αυτών των εξελίξεων στην γειτονική χώρα δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα καθώς απαιτείτε προσοχή και κυρίως βαθειά γνώση των τουρκικών πραγμάτων. Πολλοί ίσως γελάσουν με τα όσα θα παρουσιάσουμε παρακάτω, αλλά είτε το θέλουμε είτε όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα και οι εθελοτυφλούντες πάντα είναι οι χαμένοι. Στην μακραίωνη ιστορία της η Ελλάδα πλήρωσε στο παρελθόν πολύ ακριβά τους προδότες και την προδοσία, αυτή την φορά όμως θα είναι η τελευταία και αν δεν αντιδράσουμε έστω την ύστατη στιγμή, τότε το τέλος αυτού του έθνους θα αιωρείται σαν ένα από τα   πιο τραγικά γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας.

Γεγονός είναι πως η Τουρκία τα τελευταία χρόνια έχει αυξήσει στο κατακόρυφο τις ενεργειακές της ανάγκες ενώ η πολιτική της ενεργειακής αυτάρκειας αποτελεί βασικό κεφάλαιο των Ερντογάν και του αδίστακτου νεοοθωμανιστή, Νταβούτογλου. Όμως η   άμεση ενεργειακή αυτονόμηση της Τουρκίας, όπως εκτιμούν στην Άγκυρα, περνά από τα μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου που βρίσκονται στο Αιγαίο και παραμένουν ανεκμετάλλευτα. Η άποψη που έχει επικρατήσει στην τουρκική πρωτεύουσα είναι ότι δεν μπορεί άλλο η Τουρκία να περιμένει να συμφωνήσει η Ελλάδα στην συνεκμετάλλευση των τεραστίων ενεργειακών κοιτασμάτων στο Αιγαίο και για τον λόγο αυτό η ΤΡΑΟ, «Τουρκική Κρατική Ανώνυμη Εταιρεία Πετρελαίου», έχει εντολές να προχωρήσει μονομερώς, παρά του ότι με αυτόν τον τρόπο παραβιάζονται προκλητικά οι συμφωνίες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για την αποχή μονομερών κινήσεων που είναι δυνατόν να προκαλέσουν την ευαίσθητη ισορροπία στο Αιγαίο μεταξύ των δυο χωρών.

Η τουρκική εφημερίδα, Γιενή Σαφάκ, (φιλοκυβερνητική), στις 4/6/2009, δημοσίευσε την αποκαλυπτική έκθεση της ΤPAO, σύμφωνα με τη οποία ήδη η Τουρκία έχει σχεδιάσει δυο πλατφόρμες άντλησης πετρελαίου στο Αιγαίο, η μια ανατολικά της Σαμοθράκης και η άλλη στην περιοχή μεταξύ Χίου, Σάμου και τουρκικών ακτών. Όπως ανέφερε η τουρκική εφημερίδα, η ΤPAO έχει ήδη κάνει εκτενείς μελέτες για διάφορες περιοχές του Αιγαίου όπου έχουν διαπιστωθεί   μεγάλες ποσότητες πετρελαϊκών κοιτασμάτων. Παράλληλα, εκτός από την περιοχή του Αιγαίου, η ΤPAO έχει ήδη σχεδιάσει άλλες 4 πλατφόρμες εξόρυξης πετρελαίου στην ανατολική Μεσόγειο πέριξ του θαλάσσιου χώρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και σε άλλες τρεις στην περιοχή της τουρκικής Μαύρης Θάλασσας, όπου διεξάγονται εδώ και μήνες μεγάλες γεωτρήσεις για την ανακάλυψη ενεργειακών κοιτασμάτων και σύμφωνα με τα αποτελέσματα είναι πολύ ενθαρρυντικές. Η έκθεση της ΤPAO ανέφερε επίσης ότι για τα επόμενα χρόνια έχουν προγραμματίσει   συνολικά 96 «τρύπες» για την άντληση πετρελαίου, από τις οποίες οι περισσότερες, 47 τον αριθμό, βρίσκονταν στην περιοχή της θάλασσας του Μαρμαρά, η οποία σημειωτέον θεωρείται θάλασσα ανοιχτής διέλευσης, καθώς συνδέει τον Ελλήσποντο με τον Βόσπορο και υπόκειται σε διεθνείς νομολογίες, (κάτι που στην Αθήνα συστηματικά αγνοείτε).

Όμως από το 2009 μέχρι σήμερα τα γεγονότα τρέχουν. Σε μια πρόσφατη, (Ιανουάριος του 2012), εκτενή μελέτη του τουρκικού Κέντρου Στρατηγικών Ερευνών, «SASGEM», με τον χαρακτηριστικό τίτλο : «Ο Πόλεμος του πετρελαίου και του φυσικού αερίου στην Μεσόγειο», ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζεται σαν αναπόφευκτη εξέλιξη μια πολεμική σύγκρουση μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας και κατά συνέπεια και την ανάφλεξη στο Αιγαίο όπου βρίσκονται τα τεράστια, σύμφωνα με τους Τούρκους, ενεργειακά κοιτάσματα. Σύμφωνα με αναλυτικό δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας, Μιλιέτ, στις 27 Δεκεμβρίου 2011 με τον τίτλο, «Akdeniz de Rum ve Türkiye nin haritaları resmileşti gelecek yıl güneyde doğalgaz gerginliği var», η ΤΡΑΟ έχει δεσμεύσει πέντε περιοχές στην κυπριακή υφαλοκρηπίδα για έρευνες για ενεργειακά κοιτάσματα την ίδια περίοδο που στις ίδιες περιοχές θα διεξαχτούν εντός του 2012 έρευνες υπό την κυπριακή δικαιοδοσία. Η Μιλιέτ προανήγγειλε ένταση η οποία, όπως ανέφερε, δεν αποκλείετε να μεταφερθεί και στην ελληνοτουρκική πλευρά. Εντωμεταξύ χαρακτηριστικό του πως μας αντιμετωπίζουν στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, είναι το δημοσίευμα της φιλοκυβερνητικής, Γιενή Σαφάκ, στις 5 Νοεμβρίου 2011, με τον χαρακτηριστικό τίτλο, «Komşudaki kriz it dalaiı nın vurdu» = «Η Κρίση του γείτονα έπληξε και τις αερομαχίες». Όπως αναφέρονταν, η μεγάλη κρίση που πλήττει την Ελλάδα είχε σαν αποτέλεσμα να ακυρώνει πολλές επιχειρήσεις αναχαιτίσεως των τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών στο Αιγαίο. Για το ίδιο θέμα η άλλη τουρκική εφημερίδα, Σταρ, έγραψε με πηχυαίους τίτλους στις 8 Νοεμβρίου του 2011, «Benzini yok uçmaya Ege de girer it dalaşına», ότι δηλαδή η ελληνική πολεμική αεροπορία έχει ουσιαστικά μπατάρει και λόγω… έλλειψης βενζίνης τα ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη αδυνατούν πλέον να έρθουν σε αντιπαράθεση με τα τουρκικά πάνω από τον εναέριο χώρο του Αιγαίου. Δηλαδή με λίγα λόγια έχουμε καταντήσει σαν μια χώρα που αδυνατεί να υπερασπίσει τον εναέριο χώρο της. Και ενώ έχει δημιουργηθεί αυτό το κλίμα, ότι δηλαδή μια ελληνοτουρκική σύρραξη θα είναι περίπατος για την Άγκυρα, από τον Σεπτέμβριο του 2011 έχει εισβάλει στο Αιγαίο η νέα μεγάλη κορωνίδα του τουρκικού πολεμικού ναυτικού, η περίφημος «Hebelyada» = «Πριγκιπόννησοι». Σύμφωνα με δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Χουριέτ, στις 28 Σεπτεμβρίου του 2011, το τουρκικό ναυτικό έχει αποκτήσει πλέον την πλήρη υπεροπλία στο Αιγαίο, ενώ η δύναμη του κατατάσσετε στις πρώτες δέκα παγκοσμίως.

Όλα αυτά σκιαγραφούν μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση καθώς η θύελλα από ανατολάς πλησιάζει με απειλητικές διαθέσεις. Η ατμόσφαιρα θυμίζει την ηρεμία πριν από τη τρικυμία. Και ενώ ο ουρανός σκοτεινιάζει, οι γνωστοί προδότες φρόντισαν εδώ και χρόνια να προετοιμάσουν το έδαφος για να παραδώσουμε τα πάντα. Το μεγαλύτερο επίτευγμα της κρίσης που τα τελευταία χρόνια ταλανίζει την Ελλάδα, είναι ότι διέβρωσε σε εκπληκτικό βαθμό τα αντανακλαστικά αντίστασης, ενώ δημιούργησε σοβαρό πρόβλημα στο ηθικό και πρόβαλε την εικόνα μιας χώρας που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της και το κυριότερο, να διαχειριστεί προς όφελος του λαού της τον τεράστιο ενεργειακό της πλούτο. Άραγε θα πληρώσουμε την αποστασία μας και τον καταστροφικό ευδαιμονισμό μας που μας πλάνεψε με τον χειρότερο τρόπο, με την καταστροφή των ιερών και των οσίων μας; Αν δεν αντιδράσουμε τώρα, όταν ξεσπάσει η θύελλα θα είναι πολύ αργά.

http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=7762:eno-i-prodosia-korufonetai-erxetai-lthuellar-apo-anatolas-tou-nikou-xeiladaki&catid=190&Itemid=257

Τι δεν μάθαμε στα Ίμια

Δεκάξι χρόνια πέρασαν από την κρίση των Ιμίων. Οι τηλεοπτικές εικόνες του στόλου να φεύγει από το ναύσταθμο και την ελληνική ηγεσία πίσω του να τα χει χαμένα, έχουν αντικατασταθεί με εκείνες, τις εξίσου τραγικές, των πολιτών που κάνουν ουρές στο Σύνταγμα για δωρεάν πατάτες. Όμως, παρά τη σημερινή τραγωδία, ο χρόνος είναι ικανός αλλά και απόλυτα κατάλληλος για να αναρωτηθούμε τι πραγματικά διδάχθηκε η Ελλάδα από εκείνη την περιπέτεια. Κι η απάντηση, δυστυχώς, είναι ελάχιστα… Θα αναρωτηθεί ίσως κάποιος από πού προκύπτει αυτό το συμπέρασμα. Η απάντηση είναι πολύ απλή: από την πραγματικότητα και μάλιστα σε πολλά επίπεδα. Με την Ελλάδα να έχει εισέλθει και επισήμως στην εποχή της μειωμένης κυριαρχίας και με τον κόσμο γύρω μας να τρίζει συθέμελα από πρωτοφανείς ανακατατάξεις, η χώρα βρίσκεται στο θανατερό επίκεντρο μιας πολύ μεγάλης ευρωπαϊκής κρίσης, αλλά, ταυτόχρονα, και στις παρυφές μιας άλλης, γεωπολιτικής, που ουδείς γνωρίζει πού και πώς θα καταλήξει. Και με όλα αυτά να συμβαίνουν, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που θεωρούν ότι τα ζητήματα ασφάλειας, εσωτερικής και εξωτερικής, είναι δευτερεύοντα και ελάχιστη σημασία τους αποδίδουν. Μάλιστα, αντί να ανησυχούν ακόμα πιο πολύ λόγω ακριβώς της κρίσης και των αντικειμενικών αδυναμιών που φέρνει, την επικαλούνται για να ξεφύγουν από την ουσία του ζητήματος. Ας μείνουμε όμως προς στιγμή σε ότι έχει να κάνει με την τόσο άκριτα και επιπόλαια υποβαθμισμένη στα μάτια πολλών, αμυντική επάρκεια της Ελλάδας.

Πρώτον, η Ελλάδα έζησε από τότε μέχρι σήμερα με το ψευδές ιδεολόγημα μιας ευρωπαϊκής Τουρκίας που θα σεβαστεί τις διεθνείς συνθήκες και την καλή γειτονία: με δύο λέξεις, κοροιδεύουμε τον εαυτό μας. Κάνουμε δηλαδή ακριβώς ότι κάναμε και με το χρέος, από την κρίση του οποίου δεν διδαχθήκαμε και πολλά για το τι μπορεί να σημαίνει το να σκάσει ξαφνικά μια μέρα το κακό…

Δεύτερον, στο επίπεδο των συμμαχιών, δεν καταφέραμε ακόμα ούτε διπλωματικά ούτε αμυντικά να καταστήσουμε τη χώρα ισχυρό και αξιόπιστο περιφερειακό παράγοντα, που να είναι σε θέση ο λόγος της και τα συμφέροντά της να γίνονται επαρκώς σεβαστά. Απλούστατα η Ελλάδα είναι μια χώρα χωρίς ρόλο, ενώ θα μπορούσε, αξιοποιώντας σειρά πλεονεκτημάτων της, να είναι μια χώρα με ισχυρό ρόλο. Το τελευταίο διάστημα γίνονται πράγματι κάποιες προσπάθειες. Είναι όμως τόσο λίγος ο χρόνος, που είναι αντικειμενικά πολύ δύσκολο να αποτιμηθούν αυτή τη στιγμή το βάθος, η αποτελεσματικότητα και η πιθανή διάρκειά τους.

Τρίτον, παρά τη μείζονα εκείνη κρίση του 1996, το αμυντικό ισοζύγιο της χώρας σε σχέση με την Τουρκία έχει, σε αυτά τα χρόνια, επιδεινωθεί και μάλιστα ουσιωδώς. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα προχώρησε, αμέσως μετά την κρίση, σε πολύ μεγάλες εξοπλιστικές δαπάνες, οι οποίες, όμως, όχι μόνον δεν έφεραν επαρκή αποτελέσματα για την άμυνά της, αλλά, αντιθέτως, λειτούργησαν σε πλήθος περιπτώσεις μόνον ως πεδία διαφθοράς…

Στο καθοριστικό όπλο, την πολεμική αεροπορία, η εικόνα είναι ήδη απογοητευτική και, σύντομα, θα καταστεί δραματική: η είσοδος του τύπου στελθ αεροσκάφους F 35 στο Αιγαίο περίπου από το 2015-2016 για λογαριασμό των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων θα αλλάξει ριζικά το μεταπολιτευτικό τοπίο της αμυντικής ισορροπίας. Όλα αυτά τα χρόνια, ζούμε με το μοντέλο «παραβιάσεις – αναχαιτίσεις», το οποίο θα εξαφανιστεί. Όχι επειδή οι Τούρκοι δεν θα μπαίνουν, αλλά επειδή εμείς δεν θα μπορούμε να τους δούμε όταν θα μπαίνουν, παρά μόνον μόλις το θελήσουν… Αλλά και στο ποσοτικό επίπεδο, η αναλογία δυνάμεων στον αέρα προκαλεί τρόμο: η ψαλίδα ανοίγει γρήγορα και επικίνδυνα.

Στη θάλασσα, το πάγιο ελληνικό πλεονέκτημα, τα πράγματα είναι επίσης πολύ άσχημα. Μάλιστα, για πρώτη φορά στην ελληνοτουρκική ιστορία, σήμερα το πλεονέκτημα αυτό σταδιακά χάνεται. Ο ελληνικός στόλος δεν ανανεώνεται, σε αντίθεση με τον τουρκικό που μεγαλώνει και εξελίσσεται σε βαθμό πλήρους ανατροπής των δεδομένων: η Τουρκία οδηγείται σταθερά σε υπεροχή στη θάλασσα κι αυτό πρέπει να προβληματίσει πάρα πολύ όλους όσους πιστεύουν ότι οι ένοπλες δυνάμεις της δεν χτίζονται κοιτώντας προς το Αιγαίο. Μπορεί η αεροπορία και ο στρατός ξηράς της να έχουν να κάνουν σε μεγάλο βαθμό με τα ανατολικά της, όμως, πολύ σημαντικός αριθμός από φρεγάτες, κορβέτες, ελικόπτερα και αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας και άλλα μέσα που ήδη χτίζονται για το τουρκικό ναυτικό, μάλλον δεν έχουν να κάνουν…

Ο στρατός ξηράς ίσως είναι το μοναδικό όπλο που, παρά τα μεγάλα προβλήματα, δεν παρουσιάζει τέτοιο βαθμό αποκλίσεων. Όμως κι εκεί, θέματα πυρομαχικών και ανταλλακτικών έχουν μείνει πολύ πίσω…
Τέλος, πολλά από τα ζητήματα χειρισμού κρίσεων, επαφής στο τρίγωνο πρωθυπουργικό γραφείο – υπουργείο Αμυνας – υπουργείο Εξωτερικών, παραμένουν ακόμα και σήμερα, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα. Οι μηχανισμοί πάσχουν. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι η χώρα δεν έχει ακόμα σκεφτεί καν να δημιουργήσει ένα απολύτως απαραίτητο για την ελληνική ιδιαιτερότητα Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας.

Στην Ελλάδα λίγοι έχουν προβληματισθεί από το γεγονός ότι η Τουρκία βρίσκεται αυτή τη στιγμή στα μέσα του μεγαλύτερου εξοπλιστικού προγράμματος στην ιστορία της. Αρκούνται στις τουρκικές ρητορείες και αγνοούν τα γεγονότα. Εν τω μεταξύ, η οικονομική κρίση, ανοίγει ακόμα περισσότερο την ψαλίδα, καθώς οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις μένουν στάσιμες. Ο χρόνος που περνά, κυλά εντελώς εις βάρος μας.

Ούτε στα προηγούμενα, τα πριν την κρίση, χρόνια, ούτε, πολύ περισσότερο, σήμερα, ζητά κανείς η Ελλάδα να μπει σε μια ξέφρενη πορεία εξοπλισμών. Όμως, από αυτό, μέχρι το να μην διαθέτει ούτε τα απαιτούμενα ανταλλακτικά, υπάρχει πολύς δρόμος και πάρα πολλά που πρέπει και μπορούν να γίνουν. Υπάρχουν έξυπνοι τρόποι και συνέργιες που μπορούν να στηρίξουν αμυντικά την Ελλάδα ώστε να διαθέτει επαρκή αμυντικό βραχίονα χωρίς να πρέπει να γίνει ξανά ένα «πάρτι» όπως αυτό μετά τα Υμια. Γιατί, βασικά, αυτό συνέβη…

Κάτι τα μεταπολιτευτικά σύνδρομα, κάτι τα πολιτικά παιγνίδια, κάτι η επιπολαιότητα, κάτι οι ψευδαισθήσεις, κάτι τα οικονομικά προβλήματα, τελικά, οι ελληνικές ηγεσίες δεν έχουν πάρει στο σύνολό τους όλα αυτά τα χρόνια στα σοβαρά την απειλή. Οι απίστευτοι πρόσφατοι χειρισμοί της προηγούμενης κυβέρνησης με την πρώην ηγεσία των Ε.Δ. το απέδειξαν άλλωστε με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο. Δεν κατάλαβαν ότι, όπως ένα πρωί βρεθήκαμε ξαφνικά μπροστά στη χρεοκοπία που επί χρόνια κάναμε ότι δεν βλέπαμε πώς θα έρθει, έτσι ακριβώς, ένα άλλο πρωί, κινδυνεύουμε να βρεθούμε και μπροστά στην έμπρακτη εκδήλωση της εξωτερικής απειλής. Και τότε…

Γεώργιος Π. Μαλούχος / To Bήμα

http://strategyreports.wordpress.com/2012/01/26/%CF%84%CE%B9-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%BC%CE%AC%CE%B8%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%AF%CE%BC%CE%B9%CE%B1/

“ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΚΡΙΣΗ” λίγο πριν από τον γκρεμό – Από τον Γιλμάζ στον Νετανιάχου

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Πολύ παράξενες πρέπει να θεωρηθούν οι δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ για τους εμπρησμούς ελληνικών δασών από τις τουρκικές υπηρεσίες. Είναι σκόπιμο, επειδή βρισκόμαστε στους πιο πονηρούς καιρούς μετά το 1821 και με μια πληθώρα δυνάμει εκρηκτικών εξελίξεων σε όλη την περιοχή μας, να προσέχουμε πάρα πολύ τι συμβαίνει και να χρησιμοποιούμε καλά το μυαλό μας, όσο διαθέτουμε, αν θέλουμε να επιζήσουμε. 

Αυτή τη στιγμή, πέντε κράτη στην ευρύτερη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, μεταξύ των οποίων Ελλάδα και Κύπρος, βρίσκονται σε “υπαρξιακή” κρίση, μια μείζων σύγκρουση συνεχίζει να υπολανθάνει μεταξύ κεμαλισμού και ισλαμισμού στην Τουρκία, η πιθανότητα νέου Αρμαγεδώνα στη Μέση Ανατολή, ίσως και με χρήση ατομικών όπλων, είναι πολύ μεγάλη, ενώ δεν μπορεί να αποκλεισθεί η διάλυση της ΕΕ ή αμερικανορωσική αντιπαράθεση. Αυτό δεν είναι πια περιφερειακή κρίση, αρχίζει να μοιάζει με τέλος του κόσμου!

Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε πάντα στις καμπές της παγκόσμιας ιστορίας, δεν μπόρεσε όμως η ίδια να τις χρησιμοποιήσει. Χρησιμοποιήθηκε από τους Βρετανούς για να λύσουν προς ώφελός τους το ανατολικό ζήτημα, αλλά καταλήξαμε στη Μικρασιατική Καταστροφή. Από μας άρχισε ο ψυχρός πόλεμος, που τον έκαναν εδώ θερμό με τον εμφύλιο, μια καταστροφή εξίσου, αν όχι μεγαλύτερη από τη μικρασιατική που ακόμα πληρώνουμε. Οι αμερικανικές, ισραηλινές και βρετανικές επιδιώξεις στη Μέση Ανατολή προκάλεσαν την ελληνική δικτατορία και την κυπριακή τραγωδία. Παρολίγον να πληρώσουμε με τη διάλυση του κυπριακού κράτους την απόπειρα ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Τώρα γίναμε, καταστρεφόμενοι, εμπροσθοφυλακή της επίθεσης των αγορών κατά της Ευρώπης! Λίγο ακόμα αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε έτσι, θα τερματισθεί ο βίος του ελληνικού έθνους.

Ο κ. Γιλμάζ δεν είπε, στην πραγματικότητα, τίποτα καινούριο. Οι ελληνικές αρχές γνώριζαν από τότε ότι οι τουρκικές υπηρεσίες, μετά τις φωτιές που λέγεται ότι προκάλεσε το PKK στη Φώκαια, προχώρησαν σε “αντίποινα” για την “ελληνική υποστήριξη στους Κούρδους”, καίγοντας νησιωτικά δάση. Με τους εμπρησμούς επεδίωκαν να τρομοκρατήσουν την ελληνική κυβέρνηση, κάτι πανεύκολο, αλλά και να στερήσουν τα νησιά από τη φυσική άμυνα των δασών και συγκριτικά τουριστικά πλεονεκτήματα. Η ελληνική κυβέρνηση απηύθυνε non paper στους Ευρωπαίους εταίρους το 1998, ενημερώνοντάς τους για την τουρκική δράση.

Η είδηση δεν είναι στα όσα ανέφερε ο πρώην πρωθυπουργός, αλλά στο ότι τα ανέφερε. Ο Γιλμάζ δεν είναι χαζός. Λέγοντας κατάμουτρα στους ‘Eλληνες ότι ο Τουρκία έκαιγε τα δάση τους, ήξερε ότι κράδαινε ένα κόκκινο πανί μπροστά από έναν ταύρο. Θα προκαλούσε μάλιστα πολύ μεγαλύτερη αντίδραση και κρίση, αν η προσοχή μας δεν είχε διασπασθεί στα δεκάδες μέτωπα κατάρρευσης της χώρας μας. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν είναι Πάγκαλος ή Στρως-Καν, να μη ξέρει τι λέει και τι κάνει. Αν επρόκειτο για απλή ανοησία, είναι η πρώτη που έκανε. Διαφορετικά, η πράξη του υπαγορεύεται από την επιθυμία ανόδου της θερμοκρασίας στα ελληνοτουρκικά και πάντως, ακόμα κι αν δεν υπαγορεύεται, εκεί οδηγεί. 

Ποιος είναι ο “εχθρός”,ποιος είναι ο «σκοπός»;

Ο “ταύρος” δεν ερεθίζεται αναίτια. Η Τουρκία είναι διαρκής απειλή και φορέας γεωπολιτικής και οικονομικής πίεσης στην Ελλάδα (δια των εξοπλισμών). Ο πραγματικός όμως “ταυρομάχος” σήμερα, που θέλει να σκοτώσει τον “ταύρο”, δεν είναι η Τουρκία, είναι οι αγορές, με τη συνεργασία των ηγετών μας. Η τουρκική απειλή, σοβαρή και πραγματική, είναι αστεία μπροστά σε αυτή που εκπορεύεται από τον συνδυασμό αυτών των δύο παραγόντων. Αυτή κυρίως πρέπει να αντιμετωπίσει το έθνος μας, προσέχοντας κυρίως να μην έχει απώλειες, προς την πλευρά της Τουρκίας, να διατηρήσει δηλαδή κυρίως αυτή την περίοδο το status quo. 

Το πρόβλημα είναι όμως ότι απουσιάζει το εθνικό υποκείμενο. Επί μία δεκαετία, το ελληνικό πολιτικό προσωπικό “παπαγάλιζε” την εισαχθείσα θεωρία ότι η Τουρκία θα “εκπολιτισθεί” και η τουρκική απειλή θα εξαφανισθεί από μόνη της, γιατί οι “πολιτισμένοι Ευρωπαίοι” δεν έχουν διεκδικήσεις. Αυτή η ανοησία επέτρεψε να δώσουμε πιστοποιητικό καλής διαγωγής στην ‘Aγκυρα, χωρίς να άρει τις διεκδικήσεις και απειλές της, χάνοντας την ευκαιρία να ανταλλάξουμε το ναι στην ενταξιακή της πορεία, με αξιοπρεπή λύση του κυπριακού και των ελληνοτουρκικών. Παρολίγον μάλιστα να διαλύσουμε μόνοι μας το κυπριακό κράτος με το σχέδιο Ανάν, βρετανοισραηλινής έμπνευσης. Η πολιτική αυτή επέτρεψε στην Τουρκία να γίνει περιφερειακή υπερδύναμη και στην Ελλάδα να βρίσκεται στο σημείο που βρίσκεται, ενώ μας απομόνωσε στην Ευρώπη έναντι των δυνάμεων που έβλεπαν με καχυποψία την τουρκική ένταξη, διευκολύνοντας εντέλει τη συμμαχία Μέρκελ και αγορών κατά της Ελλάδας, το 2009, που οδήγησε στο μνημόνιο. 

Με την ίδια καταστροφική ευκολία που το ελληνικό πολιτικό προσωπικό αποδέχθηκε προ δεκαετίας αυτές τις ανοησίες, “χάβει” τώρα τις σαχλαμάρες, αλλά και επικίνδυνα τυχοδιωκτικές ιδέες, που του “πασάρουν” οι Ισραηλινοί φίλοι. Που έχουν μάλλον εκπλαγεί ακούγοντας τι τους λένε και πως συμπεριφέρονται οι ‘Eλληνες συνομιλητές τους. Φανταστείτε μόνο τι σκέφτεται ο κ. Νετανιάχου, άνθρωπος-ενσάρκωση του πολέμου, όταν ακούει τον κ. Παπανδρέου να του αναπτύσσει την ιδέα της ολυμπιακής εκεχειρίας. Ο Μπέντζαμιν ονειρεύεται να γίνονται πιο συχνά ει δυνατόν Ολυμπιακοί Αγώνες και να τους χρησιμοποιεί για να περισπά την προσοχή από τα δικά του πολεμικά σχέδια, όχι βέβαια να τα σταματάει για να γιορτάσει τα ολυμπιακά ιδεώδη!

Μεγάλο Κουρδιστάν και μεγάλες ανοησίες

Ισραηλινοί πανεπιστημιακοί περιέρχονται εδώ και καιρό κυπριακά και ελληνικά πανεπιστήμια και ινστιτούτα λέγοντας ότι ήρθε το τέλος της Τουρκίας και η ώρα του μεγάλου Κουρδιστάν και προκαλώντας επικίνδυνες “ονειρώξεις εθνικού μεγαλείου” σε χρεωκοπημένους πολιτικούς. Το μεγάλο Κουρδιστάν είναι μια πολύ ωραία ιδέα, όχι για να πραγματοποιηθεί, αλλά για να κινητοποιεί τον μαρτυρικό λαό στην υπηρεσία αλλότριων επιδιώξεων και να πιέζει τα τέσσερα κράτη της περιοχής που ζουν Κούρδοι. Η στρατηγική του βαθέος Ισραήλ είναι ο κατακερματισμός των κρατών, η χρησιμοποίηση του ενός κατά του άλλου, η διαρκής αλλαγή συμμαχιών. 

Για ορισμένους ‘Eλληνες πολιτικούς ο πειρασμός είναι μεγάλος, αντί να ασχοληθούν με την πραγματική επίθεση κατά της χώρας από τις Αγορές, που δεν τολμούν ή δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν, να επιδοθούν σε πολιτικά χρήσιμες ασκήσεις εθνικής υπερηφάνειας σε άλλα μέτωπα, πόσο μάλλον όταν νοιώθουν ότι έχουν τις πλάτες ισχυρών παικτών. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε αν οι πλάτες θα είναι εκεί όταν θα τις χρειαστούμε. Δεν ήταν πάντως το 1922 και το 1974.

Τουρκικό ή ισραηλινό προτεκτοράτο: Ιδού η απορία…

Οι τουρκοισραηλινές τριβές συνιστούν αντικειμενικά ευκαιρία για την Ελλάδα και την Κύπρο. Το Ισραήλ χρειάζεται την Κύπρο, την Κρήτη και την Ελλάδα για δικούς του ζωτικούς λόγους. Δεν είναι τυχαίο ότι το σιωνιστικό κίνημα αντιμετώπισε επανειλημμένως την εγκατάσταση του Ισραήλ στη Μεγαλόνησο. Η θρησκευτική σημασία της Ιερουσαλήμ το κατηύθυνε στην Παλαιστίνη. Και οι Βρετανοί, που εδώ και τέσσερις αιώνες (!) αντιμετώπισαν το ενδεχόμενο δημιουργίας εβραϊκού κράτους, αντίβαρου στους Οθωμανούς. 

Τι κάνει μια δύναμη που ενδιαφέρεται για τον χώρο; Αναγνωρίζει το έδαφος. Αν βρει σοβαρούς ηγέτες, σοβαρά κράτη, κυττάει να έρθει σε συνεννόηση μαζί τους. Αν βρει καραγκιόζηδες κυττάει να τους εξαγοράσει, να τους ελέγξει, να τους πουλήσει “φύκια για μεταξωτές κορδέλλες”. Η περυσινή ήδη έκθεση του αμερικανοεβραϊκού Stratfor, είναι ενδεικτική του πως μας βλέπουν. Λέει ότι τέλος η Ελλάδα, θα πρέπει ή να τα δώσει όλα στην Τουρκία ή να βρει προτέκτορα. Και ως προτέκτορα δεν εννοεί βέβαια τη Ρωσία ή την Κίνα. 

Oι παρατηρήσεις έχουν μεγαλύτερη σημασία γιατί υφίστανται μετά βεβαιότητος σχέδια διάλυσης της ΕΕ που αρχίζουν με εξαναγκασμό της Ελλάδας σε αποχώρηση. ‘Oταν έλληνες πολιτικοί μιλάνε απερίσκεπτα για στρατηγική σχέση με το Ισραήλ, χωρίς να αντιλαμβάνονται τη σημασία των όρων και χωρίς οι Ισραηλινοί να ανταποδίδουν, έχουν διερωτηθεί ποια είναι η στρατηγική στόχευση του εβραϊκού κράτους, μιας “κρυμμένης υπερδύναμης”, απέναντι στην ΕΕ και στον αναπόφευκτο γερμανικό ηγετικό ρόλο;

Ως αποτέλεσμα του τρόπου που η ελληνική πολιτική τάξη πραγματοποιεί την φιλοϊσραηλινή στροφή της, όχι μόνο εκθέτει τη χώρα σε πολύ μεγάλους κινδύνους, αλλά και καταστρέφει τη δυνατότητα ισότιμης, επωφελούς συνεργασίας με το Ισραήλ. Δυστυχώς και τη δυνατότητα ενός πνευματικού διαλόγου Ελλήνων και Εβραίων, που θα ήταν πολύ δύσκολος, αλλά και αναντικατάστατης χρησιμότητας για δύο από τους ιστορικότερους λαούς της ανθρωπότητας και, θα λέγαμε χωρίς υπερβολή, παγκόσμιας σημασίας. Δεν συνιστά όμως ασφαλώς προϊόν ειλικρινούς και σοβαρού διαλόγου το “πνευματικό σχέδιο Ανάν” που υπέγραψε η εκκλησία της Κύπρου με τον αρχιραββίνο, περίπου ανασκευάζοντας το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο.

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, οι κάλπικοι ετοιμάζουν αναίτιους καυγάδες και οδυνηρά διαζύγια.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Κόσμος του Επενδυτή

ΒΑΡΥΤΑΤΕΣ ΣΚΙΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝ. ΥΠΟΥΡΓΟ ΑΜΥΝΑΣ

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τα έθνη που ξεχνάνε την ιστορία τους καταδικάζονται να την ξαναυποστούν. Το αληθινό πρόγραμμα της ελληνικής στρατιωτικής δικτατορίας (1967-1974), αποκαλύφθηκε τον Ιούλιο του 1974. ‘Hταν η διχοτόμηση και ο έλεγχος της Κύπρου (και της Κρήτης) από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, για να υποστηριχθούν τα σχέδια επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή που ήταν σε εξέλιξη ή εξυφαίνοντο τότε (όπως και σήμερα πολύ ευρύτερα και σημαντικότερα από τότε). Ελληνικός φασισμός, αντίστοιχος με τον γερμανικό του Χίτλερ, ή τον γαλλικό της Λεπέν, ούτε υπήρξε, ούτε υπάρχει. Στη χώρα μας, ο φασισμός ήταν και είναι απλή προέκταση ξένων δυνάμεων, συμφερόντων και υπηρεσιών.

Η πρόσφατη “εκδήλωση” χουντοφρόνων Ευελπίδων προκάλεσε δικαιολογημένη αγανάκτηση, αν και όχι τα πειθαρχικά μέτρα που επιβάλλει η δημοκρατική τάξη και η καλώς νοούμενη στρατιωτική πειθαρχία. Στην πραγματικότητα όμως, ο κίνδυνος της δικτατορίας δεν προέρχεται από ηλίθιους και προβοκάτορες. Εγγράφεται αφενός στη λογική της ακραίας φτωχοποίησης και αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού, που προκαλεί και χρειάζεται το Μνημόνιο, αφετέρου στις επιδιώξεις των γεωπολιτικών δυνάμεων που χρειάζονται πάλι τον ελληνικό χώρο.

Aν όμως θεωρείται, δικαιολογημένα, σοβαρό το κρούσμα του χουντισμού μεταξύ των μαθητών της κύριας στρατιωτικής σχολής της χώρας, τότε τι πρέπει να θεωρηθεί και τι σήμα δίνει, στη χώρα και στο στράτευμα, η τοποθέτηση ως πολιτικού προϊσταμένου των Ενόπλων Δυνάμεων, σε αυτή την κρισιμότατη, από κάθε δυνατή άποψη, στιγμή για τη χώρα, ενός πρωτοπαλλήκαρου των συνταγματαρχών; Και όμως, αυτό ακριβώς φαίνεται ότι συνέβη. ‘H ο Πρωθυπουργός Παπαδήμος και οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν γνωρίζουν τα άτομα που έκαναν Υπουργούς, κάτι που δείχνει ακραία ανευθυνότητα και ανεπάρκεια, ή τους αποδέχονται, κάτι που είναι πολύ χειρότερο. Είναι μάλιστα ακόμα πιο αξιοπερίεργο, τη στιγμή που πρόσφατα, ο κ. Παπανδρέου αναστάτωσε την Ευρώπη με πληροφορίες περί επικείμενου προνουντσιαμέντου και ο κ. Μπεγλίτης βρήκε την ώρα να αποκεφαλίσει όλο το στράτευμα.

Λαμπρός στρατιωτικός, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος υπήρξε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, αντιστάθηκε εμπράκτως στη δικτατορία που τον εκτόπισε και παραμένει, σήμερα, σύμβολο ηθικής ακεραιότητας στο πολιτικό στερέωμα της χώρας. Στις 13 Ιουνίου 1975, μιλώντας στη Βουλή των Ελλήνων, ο κ. Χαραλαμπόπουλος χαρακτήρισε τον σημερινό Αναπληρωτή Υπουργό ‘Aμυνας Γ. Γεωργίου ως “τραμπούκο της χούντας” που “οργίασε” τόσο στη Σκανδιναβία, όσο και στο Υπουργείο Εξωτερικών, όπου διορίστηκε ουσιαστικά ως διπλωμάτης από το παράθυρο, με εντολή του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Στη δράση του κ. Γεωργίου στη δικτατορία αναφέρεται επίσης ο ηγέτης της “Δημοκρατικής ‘Aμυνας”, πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Βασίλης Φίλιας, που πλήρωσε με έξη χρόνια φυλακή την εναντίωσή του στη χούντα, στο βιβλίο του “Τα αξέχαστα και τα λησμονημένα” (Παπαζήσης, 1997).

Υπενθυμίζουμε ότι, στην περίοδο της Απριλιανής δικτατορίας, τα όργανα της τότε ΚΥΠ αλώνιζαν την Ευρώπη, και πιθανώς ενεπλάκησαν σε δολοφονίες και απαγωγές ανθρώπων που αντιτίθεντο στη δικτατορία, υποθέσεις που ουδέποτε εξιχνιάσθηκαν. Η αποχουντοποίηση παρέμεινε, στις περισσότερες περιπτώσεις, κενό γράμμα, κάτι που διαιώνισε την εξάρτηση του ελληνικού κράτους από ξένες δυνάμεις και είναι στη ρίζα των προβλημάτων που αντιμετώπισε η χώρα στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, με αποκορύφωμα τη σημερινή κρίση. Μεταπολίτευση που χρειάζεται, οι ‘Eλληνες, να διορθώσουμε και ολοκληρώσουμε, όχι να αντιστρέψουμε. Αναμένουμε τι θα πει και, κυρίως, τι θα πράξει, ο Πρωθυπουργός και οι αρχηγοί των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση. Αναμένουμε επίσης τον κ. Αβραμόπουλο που, έντονα απασχολημένος με τις επαφές του στις ΗΠΑ, ίσως δεν είχε ακόμα τον χρόνο να ενσκήψει πολύ στο αντικείμενο του υπουργείου του.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Μια λίγο μικρότερη εκδοχή αυτού του κειμένου δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, της 10.12.2011

Eλλάδα και Κύπρος κινδυνεύουν με διαμελισμό μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ

Του Σάββα Καλεντερίδη

Την περίοδο που η Κωνσταντινούπολη, έδρα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, διεξήγαγε έναν πολυετή φθοροποιό εσωτερικό πόλεμο στις ανατολικές της επαρχίες, με σκοπό την εξάλειψη του Μονοφυσιτισμού, μια νέα δύναμη έκανε την εμφάνισή της στις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου.

Ήταν οι Άραβες, οι οποίοι, ενισχυμένοι από την ενοποιητική επίδραση του Ισλάμ και επωφελούμενοι από τον εσωτερικό πόλεμο του Βυζαντίου, τον 7ο αιώνα, κατέλαβαν σταδιακά τις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου, για να προχωρήσουν στη συνέχεια στις ακτές της Βορείου Αφρικής. Ακολούθησε η κατάληψη της Κύπρου, της Ρόδου, της Κω και της Χίου, και αργότερα, τον 9ο αιώνα, η κατάληψη της Κρήτης και της Σικελίας.

Με άλλα λόγια, ενώ επί αιώνες και μέχρι τον 7ο αιώνα η Μεσόγειος ήταν μια ασφαλής θάλασσα, με καλά οργανωμένες πολιτείες όπου πρυτάνευε ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός υπό τον έλεγχο πρώτα της Ρωμαϊκής και μετά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, λόγω εσωτερικών αδυναμιών του Βυζαντίου, ειδικά η ΝΑ Μεσόγειος σταδιακά μετατράπηκε σε μια αραβική θάλασσα, όπου ίσχυαν οι κανόνες της νέας θρησκείας, το Ισλάμ. Η κατάσταση επιδεινώθηκε για το χριστιανικό κόσμο, με την εμφάνιση των Τούρκων στην Ανατολή, οι οποίοι, κατά παράδοσιν βάρβαροι και αγράμματοι, ενσωμάτωσαν εύκολα τη νέα θρησκεία.

Αυτή την πολύ αρνητική για τα συμφέροντα της Δύσης εξέλιξη υποτίθεται ότι επιχείρησαν να ανατρέψουν οι Σταυροφορίες, οι οποίες απλά επιτάχυναν την πτώση του Βυζαντίου, για να κυριαρχήσει το Χαλιφάτο στα όρια της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, στον Εύξεινο Πόντο και τη ΝΑ Μεσόγειο.

Με την επανάσταση στην ελληνική χερσόνησο και την ίδρυση του ελληνικού κράτους, άρχισε ο χορός των εθνικών εξεγέρσεων, που οδήγησαν στη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την κατάργηση του Χαλιφάτου (1924) και τη δημιουργία των εθνικών κρατών στη Βαλκανική, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική.

Έτσι, σταδιακά η θάλασσα του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου άρχισαν να γίνονται πιο ασφαλείς για τα συμφέροντα της Δύσης, με τον ελληνικό παράγοντα να επανακάμπτει και να κυριαρχεί στην περιοχή στον τομέα του ελέγχου της εμπορικής ναυτιλίας, θέση που ενισχύθηκε μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Με την είσοδο της 3ης χιλιετίας και του 21ου αιώνα, οι συσχετισμοί που είχαν παγιωθεί με την ίδρυση των εθνικών κρατών στη ΝΑ Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική, που κρατούσαν υπό σχετικό «έλεγχο» το πολιτικό Ισλάμ, άρχισαν να ανατρέπονται, εξ αιτίας των αδιεξόδων που αντιμετώπιζαν τα κατά τόπους αυταρχικά καθεστώτα, κυρίως λόγω της ανάπτυξης της τεχνολογίας και της διακίνησης της γνώσης, της πληροφορίας και των ιδεών.

Το ενδεχόμενο της ανεξέλεγκτης κατάρρευσης όλου αυτού του «συστήματος» και της επανάκαμψης του πολιτικού Ισλάμ σε αυτήν την εξαιρετικά κρίσιμη για τα συμφέροντα της Δύσης περιοχής, ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης για τη Δύση. Γι’ αυτό, η αλλαγή, που σημαίνει ανατροπή των παλιών καθεστώτων, έπρεπε να γίνει «συντεταγμένα».

Η αλλαγή ξεκίνησε πιλοτικά από την Τουρκία, όπου οι ΗΠΑ δρομολόγησαν την ανατροπή του κεμαλικού καθεστώτος -που δημιούργησε ο αγγλικός παράγοντας και στήριξαν οι ίδιοι επί μισό αιώνα- ενισχύοντας το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και τον Ταγίπ Ερντογάν. Ο στόχος ήταν η δημιουργία ενός μοντέλου ελεγχόμενης μετριοπαθούς ισλαμικής διακυβέρνησης, ένα μοντέλο που θα ακολουθούσαν και οι άλλες χώρες, μετά την ανατροπή των παλιών καθεστώτων.

Μετά τη «δοκιμή» του μοντέλου επί μια δεκαετία στην Τουρκία, εμφανίστηκε το φαινόμενο της «Αραβικής Άνοιξης» πρώτα στη Βόρεια Αφρική και τώρα στη Μέση Ανατολή. Ανατράπηκαν τα καθεστώτα στην Τυνησία, την Αίγυπτο και τη Λιβύη, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη το «φαινόμενο» στη Συρία, όπου το Ιράν και η Ρωσία προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό τον Άσαντ και το καθεστώς του, η κάθε χώρα για τα δικά της στρατηγικά συμφέροντα. Σε όλες τις προαναφερθείσες χώρες το -υποτίθεται- μετριοπαθές Ισλάμ αποτελεί κυρίαρχη πολιτική δύναμη που υποστηρίζεται από την Τουρκία του Ερντογάν, ενώ στις πρόσφατες γενικές εκλογές που διεξήχθησαν στο Μαρόκο, το κόμμα των μετριοπαθών ισλαμιστών, που είχαν σαν σύμβολό την παραδοσιακή λάμπα πετρελαίου (το ΑΚΡ του Ερντογάν έχει τον ηλεκτρικό λαμπτήρα), κατέλαβε την πρώτη θέση.

Αν παρατηρήσουμε μακροσκοπικά τα γεγονότα που είναι σε εξέλιξη στη Μέση Ανατολή, τη Βόρειο Αφρική και τη ΝΑ Μεσόγειο, θα διαπιστώσουμε ότι την περίοδο αυτή λαμβάνουν χώρα κοσμογονικές αλλαγές. Το Ισλάμ επανακάμπτει -υποτίθεται με ελεγχόμενο τρόπο- σε μια ευρύτατη περιοχή της δικής μας γειτονιάς, με την Τουρκία να έχει ρόλο πρότυπου σε όλο αυτό το ιστορικό εγχείρημα. Σε περίπτωση δε που ολοκληρωθεί αυτή η ιστορική φάση, η περιοχή της ΝΑ Μεσογείου θα μετατραπεί σε μια ισλαμική λίμνη, με την Αίγυπτο να ελέγχει τη Διώρυγα του Σουέζ και τα βασικά λιμάνια της περιοχής «μετριοπαθείς» ισλαμικές κυβερνήσεις, υπό την επιρροή της Άγκυρας και της Ουάσιγκτον.

Σε όλη αυτή την ισλαμική λίμνη, τα μόνα μη μουσουλμανικά κράτη θα είναι η Ελλάδα και το Ισραήλ, με την Κύπρο διαμελισμένη και το κατεχόμενο τμήμα της ελεγχόμενο από τους βάρβαρους κατακτητές.

Υπό τις συνθήκες αυτές, με την παραδοχή ότι το όλο εγχείρημα είναι υπό την εποπτεία της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, και εν μέρει των Παρισίων και του Βερολίνου, αν «κλείσουμε» λίγο το φακό μας, θα διαπιστώσουμε ότι ο έλεγχος του ελληνικού χώρου, όπως αυτός ορίζεται από τα όρια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) της Κύπρου και της Ελλάδος -όποτε αυτή οριστεί- από τις κυβερνήσεις της Αθήνας και της Λευκωσίας, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί, ειδικά υπό το βάρος της βαθύτατης οικονομικής κρίσης που είναι σε εξέλιξη και στα δυο κράτη.

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, με την Ελλάδα να διασύρεται διεθνώς και να περιθωριοποιείται και τους άθλιους πολιτικούς συνεπικουρούμενους από αριβίστες αξιωματικούς να οδηγούν κυριολεκτικά σε διάλυση τις ένδοξες ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, είναι εξαιρετικά πιθανό ο ελληνικός χώρος το επόμενο διάστημα να κινδυνεύσει να ελεγχθεί στρατηγικά από την Τουρκία και το Ισραήλ, που παραμένουν οι κεντρικές στρατηγικές επιλογές της Ουάσιγκτον στην περιοχή.

Για όσους ενδιαφέρονται, ας εξετάσουν το διαμελισμό της Πολωνίας μετά από ταυτόχρονη επίθεση της Ρωσίας και της Γερμανίας, το 1939. Θα μπορέσουν να εξάγουν πολύτιμα συμπεράσματα! Εμείς απλά να σημειώσουμε ότι στην περίπτωση του ελληνικού χώρου ο διαμελισμός δεν θα είναι ακριβώς εδαφικός, αλλά θα έχει τη μορφή εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και επιρροής.

Εκτός κι αν…

Δημοσιεύθηκε σήμερα Παρασκευή στην εφημερίδα Δημοκρατία

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/12/e.html#.TtvS2LLtt5U

Ελλάδα και Κύπρος κινδυνεύουν με διαμελισμό μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ (2)

Εκτός κι αν…

Στο ομώνυμο άρθρο μας που δημοσιεύθηκε στην Δημοκρατία της Παρασκευής, αναφερθήκαμε στο ιστορικό των γεωπολιτικών εξελίξεων που τείνουν να μετατρέψουν τη λεκάνη της ΝΑ Μεσογείου σε μια ισλαμική θάλασσα, που θα περιβάλλεται από ισλαμικά κράτη που θα οικοδομηθούν με πρότυπο και υπό την επιρροή της Τουρκίας.

Το γεγονός αυτό, αναβαθμίζει το ρόλο της Τουρκίας, που εκτός από πρότυπο χρησιμοποιείται περίπου και ως τοποτηρητής της Ουάσιγκτον στον ισλαμικό κόσμο της ΝΑ Μεσογείου, η οποία αποτελεί μαζί με το Ισραήλ το μόνο παράγοντα σταθερότητας, αφού Ελλάδα και Κύπρος περιθωριοποιούνται, υπό το βάρος της βαθύτατης οικονομικής -και όχι μόνον- κρίσης από την οποία κλυδωνίζονται συθέμελα.

Είπαμε λοιπόν ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι εξαιρετικά δύσκολο για Ελλάδα και Κύπρο να υπερασπιστούν τον ελληνικό χώρο στη γραμμή Θράκη-Αιγαίο-ΝΑ Μεσόγειο, και κινδυνεύουν να συνθλιβούν μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, που επιχειρούν να παίξουν ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή, η κάθε μια για δικό της λογαριασμό, σχεδιασμό και λόγο.

Αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε. αποτελούσε μια πολιτική ή για την ακρίβεια γεωπολιτική απόφαση των Βρυξελών, με την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση επεξέτεινε τα σύνορα και άρα τα συμφέροντά της μέχρι τις ακτές της Συρίας, του Λιβάνου, του Ισραήλ, της Γάζας και της Αιγύπτου, η μοναδική ελπίδα που είχαμε να στηρίξουμε τις ελπίδες μας για προάσπιση και θωράκιση των συμφερόντων μας, μετά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρωζώνη και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, δείχνει προς το παρόν να εξανεμίζεται.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, και με τη Ρωσία να εξοβελίζεται από τη ΝΑ Μεσόγειο μετά την επικείμενη κατάρρευση της Συρίας, Ελλάδα και Κύπρος βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα ζωτικής σημασίας γεωπολιτικό πρόβλημα, το οποίο γίνεται ακόμα πιο δυσεπίλυτο, αν σκεφθεί κανείς ότι τα τελευταία χρόνια έγιναν με μεθοδικό τρόπο τα εξής:

Η Ελλάδα αποδυναμώθηκε γεωπολιτικά, αφού με την ανατροπή Καραμανλή υποχρεώθηκε περίπου με βίαιο τρόπο να εγκαταλείψει την πολιτική της προσέγγισής της με τη Ρωσία, που έδινε ένα κάποιο διέξοδο στην ασφυκτική και πνιγηρή κατάσταση που τείνει να δημιουργηθεί για τα ελληνικά συμφέροντα στη γραμμή Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος-ΝΑ Μεσόγειο.

Με την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ και τον Γεώργιο Παπανδρέου, το 2009, και την τοποθέτηση σε κρίσιμα πόστα της κυβέρνησής του προσώπων της απολύτου εμπιστοσύνης του, που σε αγαστή ομολογουμένως συνεργασία και συντονισμό από τον ίδιο εκινούντο σε πλήρη εναρμόνιση με τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον που αναφέρθηκαν παραπάνω, η Ελλάδα οδηγήθηκε σε πλήρη περιθωριοποίηση.

Πρώτα λεηλατήθηκαν τα τελευταία κεφάλαια από τα -δανεικά- χρήματα που άφησε στα ταμεία η κυβέρνηση Καραμανλή. Στη συνέχεια, και αφού η Ελλάδα δεν δανείστηκε τα χρήματα που μπορούσε από τις αγορές με ευνοϊκούς όρους, ακολούθησε ο διασυρμός και η λοιδορία της Ελλάδος και των Ελλήνων, ενώ είχε προηγηθεί η τοποθέτηση του κ. Γεωργίου, πρώην στελέχους του ΔΝΤ, ο οποίος υπό την νέα (;) του ιδιότητα, ως επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, σύμφωνα με τις κατηγορίες του εισαγγελέα, «μαγείρεψε» σκόπιμα τα στοιχεία, για να διογκωθεί το έλλειμμα της Eλλάδας τεχνηέντως στο 15,4%, ώστε να είναι μεγαλύτερο από το αντίστοιχο της Iρλανδίας και η Eλλάδα να αναγκαστεί να καταφύγει στο ΔΝΤ και να λάβει σκληρά μέτρα, που θα οδηγούσαν στην πλήρη καταστροφή την ελληνική οικονομία.

Σε δεύτερη φάση, και ενώ η Ελλάδα κατ’ ουσίαν είχε ήδη υποδουλωθεί στους δανειστές της, οι οποίο σημειωτέον είναι οι ενορχηστρωτές και οι σχεδιαστές του γεωπολιτικού σκηνικού της ΝΑ Μεσογείου, μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο διάλυσης του ελληνικού κράτους, μέσω της εξαθλίωσης των δημοσίων υπαλλήλων και της εφεδρείας, αντί ενός καλά μελετημένου επανασχεδιασμού του ελληνικού κράτους, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε την απόλυση 200 χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.

Σε τρίτη φάση ακολούθησε με σχέδιο η αποδόμηση και το ξεχαρβάλωμα των ένδοξων ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, με δηλώσεις περί αντιπαραγωγικών αξιωματικών, με περικοπές επιδομάτων των ιπταμένων των μαχητικών αεροσκαφών, που κυριολεκτικά σηκώνουν στις πλάτες τους τη γεωπολιτική πίεση που δέχεται η Ελλάδα ένεκα του προαναφερθέντος σχεδιασμού. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ακολούθησε o «κίνδυνος του πραξικοπήματος» που επικαλέστηκε ο πρωθυπουργός στις Κάνες, ο αποκεφαλισμός του συνόλου της ηγεσίας των ΕΔ, και η θέσπιση του χαφιεδισμού οριζοντίως και καθέτως στις τάξεις των ΕΔ από τον κ. Μπεγλίτη, μια ενέργεια βάζει δυναμίτη στα θεμέλια του στρατού, αφού καταλύει την ιεραρχία, που αποτελεί την πεμπτουσία κάθε οργανωμένου συνόλου, όπως είναι ο στρατός.

Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε το επεισόδιο στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από μερίδα ΜΜΕ που κινούνται στην ίδια γ»γραμμή» με την ομάδα των αποδομητών της χώρας, του κράτους και του στρατού, αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα, αν και το ρόλο αυτό διεκδικεί με αξιώσεις ο ομάδα των τεσσάρων υπουργών στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης, που ως ασυντόνιστος και παράταιρος θίασος, μάλλον παρακολουθεί παρά πράττει τα δέοντα για να σταματήσει τη διάλυση των ενόπλων δυνάμεων.

Η τραγικότητα της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας είναι τέτοια, που Ελλάδα και Κύπρος θα πέσουμε χωρίς όρους και σαν ώριμο φρούτο στην αγκαλιά του Ισραήλ ή της Τουρκίας ή και των δυο. Και υπάρχει μόνον ένας δρόμος για να αποφύγουμε τα χειρότερα, να αποτρέψουμε την πλήρη περιθωριοποίηση της πατρίδος μας και να προασπίσουμε την ελληνικό χώρο. Ο δρόμος αυτός είναι η ανάληψη της ευθύνης από το σύνολο των πολιτών και του ελληνικού έθνους.

Οι Έλληνες θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να γίνουμε κοινωνοί της κρισιμότητας της κατάστασης και στη συνέχεια, μέσα από διαδικασίες ασφυκτικής πίεσης της κοινής γνώμης, να επιβάλουμε στην κυβέρνηση Παπαδήμου να διαχειριστεί την κατάσταση έτσι, ούτως ώστε να μην υποθηκευτεί η εθνική μας περιουσία και το μέλλον της χώρας.

Παράλληλα, οι Έλληνες πολίτες, μέσα από το μοναδικό μας όπλο, που είναι η πίεση της κοινής γνώμης και η ψήφος, να αποβάλλουμε από την πολιτική σκηνή τις ελίτ των κομμάτων και των ΜΜΕ που στην ουσία δρουν ως εγκάθετοι και εντολοδόχοι ξένων συμφερόντων, ξοδεύοντας αφειδώς τα χρήματα του ελληνικού λαού, μέσα από την κατασπατάληση των μυστικών κονδυλίων και των κονδυλίων με τα οποία σκανδαλωδώς χρηματοδοτούνται τα κόμματα.

Τέλος, θα πρέπει εμείς, η Έλληνες πολίτες, η κοινωνία των πολιτών, να δημιουργήσουμε οι ίδιοι τις συνθήκες για την ριζική αλλαγή του τρόπου με τον οποίο ασκείται η πολιτική στην Ελλάδα, ξεκινώντας από την αλλαγή του πολιτεύματος μέσα την έγκριση ενός εντελώς νέου συντάγματος, που θα δίνει τη δυνατότητα στους Έλληνες πολίτες να έχουν ουσιαστικό λόγο και ρόλο στις αποφάσεις και στην προάσπιση και υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων και του ελληνικού χώρου. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να περιορίσουμε το ρόλο των ξένων πρεσβειών και των εγκαθέτων τους στην πολιτική, το κράτος και τα ΜΜΕ, που λειτουργούν ως Δούρειος Ίππος.

Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, αξίζει να βροντοφωνάξουμε όλοι μαζί προς τους αποδομητές και ξεθεμελιωτές: Κάτω τα χέρια από τις ένοπλες δυνάμεις!

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Δημοκρατία της Κυριακής

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/12/2.html

Η μεγάλη πλάκα των Σκοπιανών στους Έλληνες πολιτικούς

ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΣΑΣ !

Τέσσερις πιτσιρικάδες Σκοπιανοί, οι 3 ελληνικής καταγωγής, ο Νίκολα Γκρούεσκι, ο Αντόνιο Μιλόσοσκι, ο Νίκολα Ντιμιτρόφ και ο Μάρτιν Πρότουγκερ (το άθροισμα των ηλικιών τους δεν φτάνει την ηλικία του Μητσοτάκη), γελοιοποίησαν όλους τους Έλληνες πολιτικούς. Ξέρετε γιατί;

Επειδή οι Έλληνες πολιτικοί δεν θέλουν να υπερασπιστούν τη Μακεδονία, βλέπουν ότι τους είναι εμπόδιο στην καριέρα τους και ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία -ή μάλλον, την αδυναμία, φιλοτιμία- επενδύουν την ήττα με το μανδύα του ρεαλισμού.

Πιό απλά

Κρατήστε το:

Από δω και το εξής θα ακούγεται πολύ έντονα και θα κυριαρχεί η άποψη «να τελειώνουμε, να βρούμε επιτέλους το αμοιβαία αποδεκτό όνομα με γεωγραφικό προδιορισμό που θα ιχύει έναντι όλων».

Θα βαρεθείτε να ακούτε και να διαβάζετε νουθεσίες, να «αφήσουμε τους ακραίους και τους εθνικιστές» και τις λοιπές μπούρδες που λένε όσοι δεν μπορούν να κερδίσουν μια διπλωματική μάχη.

Η μεγάλη πλάκα όμως είναι ότι, οι Σκοπιανοί δεν έχουν καμία διάθεση να αλλάξουν το όνομα του κράτους τους, αντικαθιστώντας το με ένα άλλο !

Και φυσικά δεν θα το κάνουν ποτέ.

Φαντάζεται κανείς ότι θα αλλάξουν τα πάντα όλα, από makedonja σε gorna makedonja ας πούμε;

Τα βιβλία τους, τους νόμους τους, τις πινακίδες τους, τα πάντα; Ούτε στο πιό τρελό σενάριο επιστημονικής φαντασίας δεν γίνονται αυτά.

Φαντάζεστε ότι θα υπάρξει Σκοπιανός ηγέτης, που θα πεί στον λαό του «εντάξει τα βρήκαμε με την Ελλάδα, αγπαητοί μου Βορειομακεδόνες, από αύριο κομμένο το Μακεδόνες, θα λεγόμαστε Βορειομακεδόνες»;

Κι έτσι οι πιτσιρικάδες κάνουν πλάκα στους Έλληνες πολιτικούς, που μετακινήθηκαν ..μέτρα και μέτρα, αλλά τα Σκόπια όλο και φεύγουν.

Σε λίγα χρόνια θα τους παρακαλάμε να τους δώσουμε το σκέτο Μακεδονία, αλλά δεν θα το δέχονται αν προηγουμένως η ….Ελλάδα, δεν σταματήσει τον αλυτρωτισμό !

Πρώτα δηλαδή θα αφαιρεθεί κάθε σύμβολο της Μακεδονίας, από τα ελληνικά εδάφη, θα καταργηθούν «πανεπιστήμιο Μακεδονίας», εφημερίδα Μακεδονία, Μακεδονικά κρασιά, Μακεδονικός χαλβάς, οδός Μακεδονίας, δήμος Μεγ.Αλεξάνδρου κ.ο.κ.  και «μετά θα σας κάνουμε τη χάρη», θα μας λένε οι Σκοπιανοί.
Θα γίνεται αυτό που περιγράφει η εικόνα, την οποία σχεδιάσαμε στο taxalia, πιν 3 χρόνια !
Κρατήστε την στο αρχείο σας !

Και φυσικά, οι Έλληνες πολιτικοί του μέλλοντος, θα το δεχθούν και αυτό (!), αλλά μετά οι Σκοπιανοί θα ζητάνε να αλλάξουμε τη σημαία στο Λευκό Πύργο.

Φυσικά θα το κάνουμε κι αυτό, αλλά μετά οι Σκοπιανοί θα ζητάνε….

και θα το κάνουμε κι αυτό….

Ρε κάτι πολιτικούς γίγαντες που έχει ο τόπος…

http://harryklynn.blogspot.com/2011/12/blog-post_4606.html

EΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΣΕΝΑΡΙΑ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Την αίσθηση απίστευτου κυνισμού και πλήρους αποκοπής από την πραγματικότητα έδωσε το ελληνικό κοινοβούλιο στον αποσβολωμένο ελληνικό λαό, με τους πολιτικούς να επιχειρούν τα συνήθη παιχνιδάκια, εν μέσω μιας κοινωνίας έτοιμης να εκραγεί και μιας χώρας που απειλείται με κατάρρευση, ανεξάρτητα από το άγνωστο, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αποτέλεσμα της ψηφοφορίας εμπιστοσύνης. Η Ελλάδα πλησιάζει στο σημείο που βρέθηκε η Πολωνία το 1939, απειλούμενη με σύνθλιψη μεταξύ Γερμανίας και αγορών, Τουρκίας και Ισραήλ.

Κρίση δημοκρατίας

Η απόφαση του κ. Σαμαρά να ψηφίσει τη δανειακή σύμβαση, μοιάζει να ανατρέπει το ιστορικό όχι του Μαίου 2010. Αποτελεί ένα επιπλέον επεισόδιο σε αλυσίδα πολιτικών πράξεων που παροξύνουν την αντίθεση μεταξύ λαϊκής εντολής και Βουλής, οδηγώντας την Ελλάδα στην κατάσταση που βρέθηκε στα 1965-1967, οδηγηθείσα τελικώς στη δικτατορία και την κυπριακή τραγωδία. Για ποιο λόγο πρέπει να αποφασίσει οτιδήποτε μια Βουλή σε κολοσσιαία και προφανή αντίθεση με τη βούληση του λαού και όχι μια νέα, είναι το ερώτημα που θέτουν αρκετοί, φανατικοί έως χθες οπαδοί του αρχηγού της ΝΔ.

Ο κ. Σαμαράς θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση των Πρωθυπουργών της Ιρλανδίας ή Πορτογαλίας, το ποτάμι όμως δεν γυρίζει εύκολα πίσω. ‘Εγιναν τόσα απίστευτα σε δύο χρόνια, που η χώρα δύσκολα μπορεί πια να αποφύγει την κατάρρευση και τη ρήξη με τους εταίρους της, όσο κι αν προσπαθήσει, και πρέπει, να το αποφύγει. Ούτε η ΝΔ παρουσίασε την παραμικρή σοβαρή ιδέα ή δράση, για να ετοιμάσει μια άλλη διέξοδο. Το κρισιμότερο ερώτημα πια είναι, αν η κατάρρευση καταστεί αναπόφευκτη, πόσο προετοιμασμένη η χώρα θα είναι, πως θα περιορίσει τις ζημιές, πως θα οργανώσει την άμυνά της και την επιβίωση του ελληνικού λαού. Αυτή θα ήταν επωφελέστερη από την ενασχόληση με το πώς θα διασωθούν ήδη χρεωκοπημένοι πολιτικοί, ή πως άλλοι θα πραγματοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους.

Σχεδόν αναπόφευκτη η χρεωκοπία

Αν κάποιος μπορούσε να καθορίσει τη στιγμή θα ήταν ίσως καλύτερα να περιμένει μερικούς μήνες, λόγω του ορατού ενδεχομένου να καταρρεύσει πρώτα η Ιταλία, να τεθούν ευρύτερα ζητήματα, να παραχθεί ίσως αξιόπιστη ευρωπαϊκή λύση, να μην είμαστε στην πρώτη γραμμή μιας πιθανής ευρωπαϊκής καταστροφής. O χρόνος όμως δεν είναι ουδέτερος, ούτε τα κείμενα που υπογράφονται και θα χρειαστεί να τα αρνηθούμε, γιατί κανένα από τα σχέδια σωτηρίας δεν είναι έστω οδυνηρά βιώσιμο. Επιπλέον δεν γνωρίζουμε πότε θα σημειωθεί η κοινωνική εξέγερση που έχει δρομολογήσει η οικονομική πολιτική. Το πολιτικό προσωπικό θάπρεπε να ετοιμάσει τη χώρα για ότι μπορεί να την περιμένει, αλλά ούτε θέλει, ούτε μπορεί.

Παπανδρέου: στην υπηρεσία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, των ΗΠΑ και του Ισραήλ

Αν όμως δεν μπορεί να παράγει όφελος, μπορεί να κάνει πολύ μεγάλη ζημιά στη δημοκρατία, την εθνική ασφάλεια της χώρας, ακόμα και την ΕΕ, όπως είδαμε να κάνει αυτή η κυβέρνηση, ιδίως στο ψυχορράγημά της. Κατά πληροφορίες πολύ αξιόπιστων πηγών, δυνάμενων να γνωρίζουν, η αμερικανική κυβέρνηση γνώριζε και ενέκρινε την απόφαση για δημοψήφισμα. Οι ίδιες πηγές ερμηνεύουν τη συγκατάθεσή της με την προσπάθεια του κ. Γκάιτνερ να μεταβάλλει την τελευταία απόφαση της ΕΕ, αφού ο ίδιος επιδιώκει να εκδώσει χρήμα η ΕΚΤ. Υπάρχουν φυσικά και αυτοί που υποστηρίζουν ότι τις αποφάσεις αυτές τις παίρνει, προκαλώντας παγκόσμια γεγονότα και αψηφώντας Παρίσι και Βερολίνο, ο κ. Παπανδρέου μόνος του, συμβουλευόμενος τους κ.κ. Ρέππα και Καστανίδη. ‘Η ότι δεν συμβουλεύεται τους διεθνείς φίλους του, όπως οι Σόρος, Ρουμπινί, Ρόντος, Ρότσιλντ και πολλοί άλλοι.

Επικίνδυνα σχέδια

Στην εφημερίδα μας περιήλθαν επίσης, από εξαιρετικά αξιόπιστες πηγές, πληροφορίες κατά τις οποίες συζητήθηκε, μεταξύ ελληνικής και ισραηλινής κυβέρνησης, το ενδεχόμενο «νικηφόρας επίδειξης ισχύος», με τη συμμετοχή ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, στη Μεσόγειο κατά της Τουρκίας, με εικαζόμενο ευεργετικό αποτέλεσμα στις επόμενες εκλογές! Τέτοιο επεισόδιο δεν θα ήταν κατ’ ανάγκη αντίθετο με τα συμφέροντα των Τούρκων κεμαλιστών, που εκπόνησαν το σχέδιο Βαριοπούλα για να ανατρέψουν τον Ερντογάν προ ετών, προβλέποντας κατάρριψη τουρκικών αεροσκαφών, για να εμφανισθεί ο Ερντογάν εθνικά επικίνδυνος. Εντυπωσιάζει η αντιπαράθεση τουρκικών και ισραηλινών δυνάμεων στη Μεσόγειο, δεδομένου ότι η ‘Αγκυρα γνωρίζει ότι δεν μπορεί να σταματήσει με στρατιωτικά ή άλλα μέσα τις γεωτρήσεις.

Σε ενδεχόμενο θερμό τουρκοϊσραηλινό επεισόδιο αναφέρθηκε ο έγκριτος συνάδελφος της Καθημερινής Αθανάσιος ‘Ελλις και ισραηλινά δημοσιεύματα. Αποφύγαμε μέχρι τώρα να δημοσιοποιήσουμε την πληροφορία, το πράττουμε όμως γιατί δεν υπάρχει ‘Ελληνας πλέον που να εμπιστεύεται την κυβέρνηση και με την ελπίδα ότι η δημοσιότητα μπορεί ίσως να ματαιώσει παρόμοιους τυχοδιωκτισμοπύς. Ελπίζουμε ότι σε μια χώρα με την εμπειρία Ιωαννίδη και Κύπρου, Ιμίων, Οτσαλάν κλπ., έχει μείνει ίχνος κοινής λογικής και πατριωτισμού στα μυαλά των «αρμοδίων», αν και, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι. Σημειώνουμε ότι το ελληνικό Υπουργείο ‘Αμυνας, που ματαίωνε επί σειρά ετών προγραμματισμένες ασκήσεις στην Κύπρο, για να μην ενοχλείται η Τουρκία, αποφάσισε τώρα να στείλει αεροπλάνα να συνασκηθούν με τους Ισραηλινούς, ελικόπτερα των οποίων πραγματοποίησαν ασκήσεις στη Λάρνακα.

Πραξικόπημα στις ένοπλες δυνάμεις

Τρομερή αίσθηση προκάλεσε η πρωτοφανής στα χρονικά «καρατόμηση» προ ημερών της ηγεσίας των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, ιδίως του Στρατού και του Ναυτικού, αποτέλεσμα της οποίας ήταν να βρίσκονται σήμερα επικεφαλής σε όλα τα κρίσιμα πόστα ικανοί πιθανώς αξιωματικοί, ουδόλως όμως έτοιμοι για τον ρόλο τους και χωρίς τη σιγουριά που απαιτείται για να φέρουν ενδεχομένως αντιρρήσεις σε εξωτερικούς ή εσωτερικούς τυχοδιωκτισμούς. ‘Όπως και να έχει απότομα και αιφνιδιαστικά μειωθεί το αξιόμαχο των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.

Ανάλογα περιστατικά είναι πολύ σπάνια στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Εμείς τουλάχιστο γνωρίζουμε δύο μόνο, την καρατόμηση της αφρόκρεμας του Κόκκινου Στρατού από τον Στάλιν και την θεαματική άνοδο του Ενβέρ Πασά στην Τουρκία. Αμφότερα υπήρξαν αποτέλεσμα ξένης συνωμοσίας και οδήγησαν σε στρατιωτικές καταστροφές Ρωσία και Τουρκία.

Μια σειρά ταυτόχρονων διεθνών δημοσιευμάτων εμφανίστηκε εξάλλου για ενδεχόμενο στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα στον διεθνή τύπο, όπως π.χ. της Χάντλεσμπλατ, που έγραψε ότι ο στρατός ονειρεύεται ρεβάνς! Η άποψη αυτή είναι εξωφρενική, γιατί όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι, μετά την καταστροφή της Χούντας και το κυπριακό, το τελευταίο που ονειρεύονται οι ‘Ελληνες αξιωματικοί είναι τα πραξικοπήματα. Η βασικότερη πηγή όμως όσων γράφουν διεθνώς για την Ελλάδα είναι ακριβώς οι ‘Ελληνες αξιωματούχοι. Διερωτάται κανείς με φόβο, αν αυτοί οι αξιωματούχοι έχουν κάποιο τελευταίο εναπομείναν πολιτικό σχέδιο ή λογική ή αυτόνομη σκέψη στο κεφάλι τους, ή αν δεν έχουν πέσει πλήρως στην αγκαλιά ξένων καθοδηγητών, όπως τόσο συχνά συνέβη με τους ‘Ελληνες πολιτικούς στην ιστορία μας…

Ευρώπη και Μέση Ανατολή

Χωρίς επείγουσα ανάκτηση της αυτονομίας της, η Ελλάδα κινδυνεύει να χρησιμοποιηθεί και να πληρώσει τα σπασμένα δύο ταυτόχρονων εξελισσόμενων κρίσεων, της κρίσης της ΕΕ και των σχεδίων μεγάλου πολέμου στη Μέση Ανατολή, εναντίον του Ιράν, που επανήλθαν ξανά στην επικαιρότητα, μερικούς μήνες μετά την απομάκρυνση από τον Νετανιάχου όλων των υπευθύνων των ισραηλινών υπηρεσιών και του Στρατού οι οποίοι είχαν, μέχρι τώρα, συγκρατήσει το πολεμικό μένος του. ‘Ηδη η Μόσχα, εξαιρετικά ανήσυχη, κατευθύνει στην περιοχή μεταξύ Κύπρου και Συρίας το αεροπλανοφόρο Κουζνετσώφ συνοδευόμενο από αριθμό πλοίων. Θα φτάσει στα μέσα Νοεμβρίου.

Ο δυτικός κόσμος στήριξε ενωμένος το ευρωπαϊκό σχέδιο όσο αντιμετώπιζε την σοβιετική απειλή. Τώρα, δεν χρειάζονται όλοι ισχυρή Γερμανία και Γαλλία, ούτε εναλλακτικό αποθεματικό νόμισμα, που θα δυσχεράνει τη χρηματοδότηση της αμερικανικής οικονομίας. ‘Οσο για τη Διεθνή του Χρήματος το μόνο που δεν θέλει είναι ισχυρά κράτη ή πολυεθνικές οντότητες. Σπρώχνοντας επιδέξια Γερμανούς και ‘Ελληνες σε σχεδόν αναπόφευκτη πλέον, εξαιτίας καταστροφικών Μνημονίων, σύγκρουση, σπρώχνοντας αύριο Ιταλούς και Γερμανούς, οι «αγορές» δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τη διάλυση όχι μόνο της ΕΕ, αλλά όλων των ευρωπαϊκών επιτευγμάτων μετά το 1945. Και η σκιά μιας ευρωπαϊκής κρίσης θα μπορούσε να είναι το καλύτερο προκάλυμμα για έναν πολύ μεγάλο πόλεμο στη Μέση Ανατολή, όπως συνέβη επανειλημμένα στο παρελθόν (π.χ. Ουγγαρία και Σουέζ το 1956). Δεν είναι ασφαλώς βέβαιο ότι τέτοια φοβερά σενάρια θα πραγματοποιηθούν, και ελπίζει κανείς να μην πραγματοποιηθούν, αλλά δεν είναι όμως λογικό για μια χώρα στην θέση και στην περιοχή που βρίσκεται η Ελλάδα να επαναπαύεται σε ψεύτικες βεβαιότητες και να μην παίρνει υπόψιν της και τα πιο επικίνδυνα σενάρια. Μήπως άλλωστε προέβλεψε κανείς τα όσα συνέβησαν τα δύο τελευταία χρόνια.

Κόσμος του Επενδυτή, 6.11.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Το φάντασμα της Βαϊμάρης

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο θάνατος του 50χρονου διαδηλωτή ήρθε να υπενθυμίσει τη σοβαρότητα της «καθεστωτικής», «συστημικής» κρίσης της χώρας. Παράξενο δεν είναι που συνέβη, αλλά το ότι είχαμε μόνο αυτόν μέχρι τώρα.

Η κατακόρυφη αύξηση της οργής διευρυνόμενης μερίδας της κοινωνίας πλησιάζει στο «σημείο βρασμού», εξαιτίας των καταστρεπτικών συνεπειών της οικονομικής πολιτικής για όλα σχεδόν τα κοινωνικά στρώματα. Δεν χρειάζεται κανείς σήμερα οικονομικές στατιστικές ή πολλά λόγια για να καταλάβει τι γίνεται. Αρκεί να κυττάξει τους ηλικιωμένους που ψάχνουν σκυμμένοι στα βουνά των σκουπιδιών.

Ιδιαίτερα εκρηκτική είναι η προσθήκη, στην ανέχεια και τον φόβο, της αίσθησης βαθιάς αδικίας και ματαιότητας της ασκούμενης πολιτικής, ή εκτιμήσεων για «προδοσία» της χώρας, που συνέχουν διευρυνόμενα τμήματα των κατώτερων και μεσαίων τάξεων. Αν υπήρχε αξιόπιστη ηγεσία με πειστικές προγραμματικές ιδέες, θα είχε γίνει ήδη επανάσταση στην Ελλάδα!

Τσολάκογλου, Γουδί και ΜΑΤ

Αυτά δεν έχουν εμφανισθεί, η εναλλακτική παραμένει ασαφής, η πλειοψηφία των ΜΜΕ είτε «αμβλύνει» τη δυσαρέσκεια, είτε «παρεκτρέπει» το δημόσιο διάλογο σε ασήμαντα «ψευδογεγονότα», όπως η «επιστολή των τριών», έτσι δεν έχει ξεσπάσει ακόμα συγκεντρωμένα και πολιτικά η κοινωνική οργή. Εκδηλώθηκε όμως ήδη με τις αποδοκιμασίες των πολιτικών όταν εμφανίζονται, φαινόμενο που έχει να παρουσιαστεί στην Ελλάδα από την αποστασία του 1965. Εκδηλώνεται επίσης με τις όλο και συχνότερη χρήση, δεξιά και αριστερά, όρων όπως «Τσολάκογλου» ή «Γουδί». Οδήγησε στις τεράστιες διαδηλώσεις της Τετάρτης, πρωτοφανείς μετά το 1974. Εκδηλώνεται με τις εκτεταμένες καταλήψεις κρατικών κτιρίων και απεργίες, που συνιστούν «εξέγερση χαμηλής έντασης», παραλύοντας κρίσιμο τμήμα της κρατικής λειτουργίας.

Η αποδοκιμασία είναι τόσο βαθιά και έντονη που καθιστά αδύνατη την άσκηση εξουσίας χωρίς πρόκληση επεισοδίων στο Σύνταγμα. Αν δεν γίνονταν επεισόδια, προσφέροντας το πρόσχημα γενικευμένης ρίψης ασφυξιογόνων αερίων αιωρούμενων επί ημέρες (πιθανότατα οδήγησαν στον προχθεσινό θάνατο), οι πολίτες θα είχαν προ πολλού καταλάβει και παραμείνει στο κέντρο της Αθήνας, καθιστώντας πρακτικά αδύνατη την άσκηση κυβερνητικής εξουσίας. Από βοηθητικός μηχανισμός επιβολής της τάξης, τα ΜΑΤ μετεβλήθησαν σε πυλώνα της εξουσίας εξίσου σημαντικό με τη «δεδηλωμένη»!

Το φάντασμα της Βαϊμάρης

«Οι οικονομικές προϋποθέσεις της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας έχουν καταστραφεί», λέει ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες σκεπτόμενους ‘Ελληνες πολιτικούς, «βετεράνος» της συντηρητικής παράταξης. Τις προάλλες, μιλώντας σε έναν Γερμανό που παίζει σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση του «ελληνικού», επεχείρησα να τον «σοκάρω» παραλληλίζοντας την Ελλάδα με τη Βαϊμάρη. Με σόκαρε όμως αυτός απαντώντας απαθώς: «Δεν έχετε δίκηο. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι χειρότερη από τη Βαϊμάρη. Η οικονομία σας βυθίζεται πιο γρήγορα από τη γερμανική το 1930-33».

Δεν είναι ο μόνος που το πιστεύει. Ο «πατέρας» του ευρώ Ζακ Ντελόρ δήλωσε ότι το «φάρμακο» που χορηγείται στην Ελλάδα είναι δηλητήριο. Ο εκδότης της σημαντικότερης ευρωπαϊκής οικονομικής εφημερίδας, Handelsblatt, συνέκρινε, μιλώντας στον «Κ.τ.Ε.», την ασκούμενη πολιτική με το σχέδιο Μοργκεντάου, που εφήρμοσαν οι ΗΠΑ στη Γερμανία μετά το 1945, για να καταστρέψουν τη βιομηχανία και τεχνολογία της, πριν το αλλάξουν με το Μάρσαλ. Τέσσερις από τους πέντε «σοφούς» της γερμανικής κυβέρνησης για την οικονομία υποστήριξαν δημοσίως ότι το πρόγραμμα «δεν βγαίνει». Παγκοσμίως, η ελληνική κυβέρνηση είναι περίπου μόνη της να υποστηρίζει ότι «σώζει» τη χώρα.

Φυσικά, και ευτυχώς, δεν υπάρχει Χίτλερ έτοιμος. Ούτε συγκρούονται στους δρόμους ένοπλες ομάδες ακροαριστερών/ακροδεξιών. Αυτό συμβαίνει γιατί ο ανθρώπινος εγκέφαλος ακολουθεί, δεν προηγείται της αντικειμενικής πραγματικότητας. Ζούμε ακόμα σε προ κρίσης διανοητικό/συναισθηματικό χρόνο. Για να μη γίνει όμως η Ελλάδα, εκτός άλλων, και «πειραματόζωο» διεθνών δυνάμεων που θάθελαν να δοκιμάσουν σε μια ευρωπαϊκή χώρα αυταρχικές μεθόδους συνοδείας ενός προγράμματος πρωτοφανούς μαζικής φτωχοποίησης, χρειάζεται τιτάνια προσπάθεια της άρχουσας ελίτ να παράγει πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας – ή, αν δεν είναι δυνατό, η εμφάνιση νέας ηγεσίας/ιδεών από τα σπλάχνα της κοινωνίας, τις δυνάμεις που αντιτίθενται στο Μνημόνιο και τα παράγωγά του και κινητοποιούνται εναντίον αυτής της πολιτικής. Δυστυχώς, προς το παρόν, η μεν πολιτική και ευρύτερη άρχουσα «ελίτ» βρίσκεται σε κατάσταση άρνησης ή απροθυμίας-αδυναμίας να παράγει λύση, οι δε «αντιμνημονιακοί» χαρακτηρίζονται από εντεινόμενες εσωτερικές αντιθέσεις. Οι αποσυνθετικές δυνάμεις κυριαρχούν στη χώρα, ο χρόνος που απομένει δεν είναι ούτε ουδέτερος, ούτε πολύς.

Τυχοδιώκτες, Ρόντος και Ισραήλ

Πανικόβλητες από τo φόβο δικής τους χρεωκοπίας, ομάδες στο εσωτερικό του πολιτικού προσωπικού τείνουν ευήκοο ους σε επικίνδυνα σενάρια «νικηφόρων εξωτερικών περιπετειών» με τη συνδρομή του Ισραήλ στη Μεσόγειο, που “φαντασιώνονται” ίσως ότι θα μπορούσαν, έτσι, να αποκαταστήσουν το κύρος τους στο εσωτερικό. Η επανεμφάνιση του Ρόντου, ανθρώπου που συνδέθηκε με την ανατροπή του Μιλόσεβιτς στη Γιουγκοσλαβία και τον πόλεμο στην Γεωργία, υπό τη μη διαψευσθείσα ιδιότητα «συμβούλου του Πρωθυπουργού», προκάλεσε συναγερμό σε ορισμένες πρεσβείες. Ελπίζει κανείς ότι έχει απομείνει κάποιο ίχνος κοινότατης λογικής και ελάχιστου πατριωτισμού στους ΅αρμόδιους»…

Λύσεις πάντα υπάρχουν και στις δυσκολότερες καταστάσεις για έθνη αποφασισμένα να επιβιώσουν, έστω και με μεγάλο κόστος. Η Ελλάδα διαθέτει σημαντικότατα οικονομικά και γεωπολιτικά χαρτιά. Χρειάζεται όμως τεράστια εθνική υπέρβαση και μεγάλο θάρρος για να βρεθούν και να αρχίσουν να εφαρμόζονται οι λύσεις.

‘Αρνηση

¨Εχω ένα φίλο πολύ κοντά στα κέντρα της εξουσίας, που απέφευγα να του τηλεφωνήσω για μήνες, να μη κακοκαρδιστούμε άσκοπα. Πριν μερικές μέρες που επικοινωνήσαμε, άκουσα έναν έξαλλο άνθρωπο, αγνακτισμένο με όλα και όλους. Απέφευγα να του πω ολοκληρωμένα τη γνώμη μου, όταν ξαφνικά με ανάγκασε εκείνος, ρωτώντας με ευθέως: «Πρέπει ο Παπανδρέου να κάνει εκλογές;»

Αφού με ρωτούσε, αναγκάστηκα να του πω μια γνώμη, όσο πιο ήπια μπορούσα, τόσο ταραγμένος που ήταν: «Αμφιβάλλω ότι οι εκλογές θα λύσουν το πρόβλημα, αμφιβάλλω για όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Αλλά δεν μπορεί να κυβερνηθεί μια χώρα με 90% του κόσμου απέναντι». Προσπάθησε να μου πει ότι δεν είναι έτσι, ότι άλλη κατάσταση είναι εκτός Αθηνών κλπ. Κατεπλάγην από το σοκ που προκάλεσα λέγοντας κάτι τόσο απλό και αυτονόητο.

Το 1974, μετά από μια πολιτική κυριαρχία που διήρκεσε ουσιαστικά σαράντα χρόνια, η παράταξη της «εθνικόφρονος δεξιάς» γνώρισε, με την κυπριακή τραγωδία, μια ιστορική ήττα από την οποία δεν επέπρωτο να συνέλθει, έστω κι αν χρειάστηκαν ακόμα επτά χρόνια για να έρθει το ΠΑΣΟΚ. Απαντώντας στο κενό εξουσίας και κατεύθυνσης, η Ελλάδα της μεταπολίτευσης παρήγαγε το ΠΑΣΟΚ ως εσωτερικό εργαλείο μεταρρύθμισης και κοινωνικής «αναδιανομής», την ευρωπαϊκή ένταξη ως διεθνή στρατηγική. ‘Οπως η Δεξιά εν μέσω των καπνιζόντων κυπριακών ερειπίων, έτσι και το ΠΑΣΟΚ πεθαίνει σήμερα εν μέσω των ερειπίων του ελληνικού κοινωνικού ιστού και του υποτυπώδους κράτους πρόνοιας που απέκτησε η χώρα στον 20ό αιώνα, ενώ κλονίζεται η ευρωπαϊκή ένταξη. Πολλοί καρκινοπαθείς δεν ρωτάνε τον γιατρό γιατί ξέρουν την απάντηση. Πολλοί πολιτικοί, από αυτούς που κυβέρνησαν τρεις δεκαετίες, δεν θέλουν να πιστέψουν ότι ήρθε το τέλος τους, ότι αναίρεσαν οι ίδιοι τους βαθύτερους λόγους ύπαρξης της παράταξής τους. Παράγουν άρθρα, ζητάνε πρωτοβουλίες, θέλουν «κυβερνήσεις σωτηρίας» χωρίς μέθοδο σωτηρίας, επιχειρούν να ξαναστήσουν μια άσχετη δικομματική αντιπαράθεση, αναζητούν αφορμές να διαπληκτιστούν στο κοινοβούλιο, για να αποφύγουν την «ταμπακέρα». Εντείνουν την κρίση στη χώρα και επιτείνουν έτσι τη σύγχυση σε έναν λαό που πενθεί τη χώρα του, τρέμει από την αγωνία του, εκρήγνυται από την οργή του.

Το ΚΚΕ ξαναδιαγράφει τον ‘Αρη Βελουχιώτη!

Τρομοκρατημένος ο Περισσός τόσο από την πιθανότητα εξέγερσης, όσο και από την πιθανότητα να στραφεί ο ελληνικός λαός στα αριστερά, πήρε σειρά μέτρων. Τάχθηκε υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, που δεν είναι δημοφιλής θέση και αποτρέπει κάθε συνεργασία της αριστεράς. Αψηφώντας τη γελοιότητα, ξαναδιέγραψε τον ‘Αρη Βελουχιώτη, αναγνωρίζοντας όμως ότι είχε δίκηο για τη Βάρκιζα! Προειδοποίησε έτσι τα μέλη του να υπακούουν τυφλά, ακόμα κι αν το Κόμμα τραβάει ολόισια σε καταστροφή. Τρίτον, αποφάσισε να αποδώσει στον εαυτό του καθήκοντα προστασίας της τάξης, δεχόμενο εύσημα του Πρωθυπουργού.

Αν η παρουσία κουκουλοφόρων στην Αθήνα δημιουργεί σύγχυση , η απουσία τους στην επαρχία αποσαφηνίζει τα πράγματα. Στα Γιάννενα, το ΠΑΜΕ κατέλαβε την κεντρική πλατεία, απαγορεύοντας στην τριπλάσια διαδήλωση των συνδικάτων και των υπολοίπων να πάνε. Το αποτέλεσμα ήταν, αντί οι διαδηλωτές ενωμένοι να διαμαρτύρονται κατά της κυβέρνησης, να συγκρούονται μεταξύ τους.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 22 Οκτωβρίου 2011

Ευρώ, δραχμή και «κομμουνισμός»: Από τον ‘Αρη Βελουχιώτη στο Μνημόνιο

 Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Παραδοσιακά, οι καλύτεροι «δείκτες», «βαρόμετρα» επικείμενης ρήξης στην Ελλάδα είναι ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη και το ΚΚΕ. Με το ανατριχιαστικό, ιστορικό «ανάγνωσμα» για το Μνημόνιο, που δημοσίευσε το «Βήμα», αφενός παίρνει τις αποστάσεις του από την πολιτική αυτή, που υποστήριξε φανατικά μέχρι πρότινος, αφετέρου γράφει εκ των προτέρων τον «επικήδειο» του Γιώργου Παπανδρέου.

Ο Περισσός, από την άλλη, έχει αλάνθαστο ένστικτο που τον ειδοποιεί (και τον τρομοκρατεί) ότι πλησιάζουμε σε κάποιας μορφής «επαναστατική» κρίση. Πιθανώς πλησιάζουμε, γιατί δεν αφέθηκε άλλη οδός σωτηρίας στον ελληνικό λαό, παρόλο που, φυσικά, δεν μπορούμε να προδικάσουμε χρόνο και μορφή. Η ελληνική οικονομία υφίσταται την ίδια πολιτική που εφήρμοσε στη Γερμανία ο Καγκελλάριος Μπρούνινγκ, οδηγώντας στον Χίτλερ. Οι ρυθμοί πτώσης είναι ταχύτεροι από αυτούς της Βαϊμάρης. Τον χειμώνα, στα μεγάλα αστικά κέντρα, κινδυνεύουμε όχι από φτώχεια, αλλά από πείνα.

«Η οικονομική βάση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας κατεστράφη», διαπιστώνει ένας από τους ολίγους εναπομείναντες σκεπτόμενους πολιτικούς της συντηρητικής παράταξης. Βεβαίως, δεν υπάρχουν ακόμα ένοπλες ομάδες ακροδεξιών και ακροαριστερών, γιατί η φαιά ουσία έχει μεγαλύτερη αδράνεια από την οικονομία. Οι ιδέες μας εξακολουθούν, για ένα διάστημα, να αντανακλούν το παρελθόν.

Δεν είναι μόνο η οικονομία, κοινωνία και κράτος που καταρρέουν. Είναι επίσης η διεθνής θέση της Ελλάδας. Η συμμετοχή της στην ΕΕ αμφισβητείται, έχει τις χειρότερες σχέσεις στην ιστορία της με Ευρώπη, Ρωσία, ‘Αραβες. Η Αθήνα χειραγωγείται από δυνάμεις του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και τον όψιμο «φίλο» του κ. Παπανδρέου, ελαφρώς παρανοϊκό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που θα είχε ήδη επιτεθεί στο Ιράν, αν δεν υπήρχαν λογικότεροι άνθρωποι στο Ισραήλ και ιδίως στη Mossad. Η απόφαση της Κύπρου να αρχίσει τώρα γεωτρήσεις και να βασιστεί στο Ισραήλ για την άμυνά της, προσέφερε στο Τελ Αβίβ μηχανισμό παραγωγής κρίσεων, ανάλογα με τις εκάστοτε περιφερειακές ή παγκόσμιες γεωπολιτικές στοχεύσεις του. Στο χειρότερο σενάριο, Ελλάδα και ΕΕ, θα κληθούν να αντιμετωπίσουν, μαζί με την κρίση χρέους, και μια στρατιωτική ανάφλεξη. Αφήνουμε τον αναγνώστη να απαντήσει για το πώς θα ανταποκριθούν… Η Ελλάδα κινδυνεύει, όπως η Πολωνία του 1939, που διαμελίστηκε μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας, να συντριβεί γεωοικονομικά μεταξύ «αγορών» και Γερμανίας, γεωπολιτικά μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας.

Ο Περισσός «ψηφίζει» δεξιά

Σε τέτοιες εποχές μόνο από μικρό κι από τρελλό ακούς καμιά αλήθεια. «Μικρός» μπορεί να θεωρηθεί ο Τσίπρας, που κατάφερε να κάνει την «έλλειψη εμπειρίας» «έλλειψη αμαρτίας», αναδεικνυόμενος στον καλύτερο σήμερα ηγέτη της αντιπολίτευσης, παρόλο που η αριστερά εξακολουθεί να πάσχει, όπως και όλοι οι άλλοι, από μεγάλη προγραμματική δυσκολία. Δόση τρέλλας, αλλά και ικανότητας στην αριθμητική έχει ο ‘Αδωνις Γεωργιάδης. Μέτρησε την αριστερά στα γκάλοπ, τη βρήκε, αν και διασπασμένη, 30% και έκανε τον σταυρό του ευγνωμονώντας δημοσίως την κυρία Παπαρήγα, που κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να ψάξει η Ελλάδα λύση δεξιά ή πιο πέρα.

Το ΚΚΕ μπορούσε να συνεργαστεί με τον Μητσοτάκη εναντίον του Ανδρέα το 1989, του είναι όμως αδύνατη η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα κι αν ένα έθνος ολάκερο απειλείται με καταστροφή, περιμένοντας από τους πολιτικούς του ταγούς, και της δεξιάς και της αριστεράς, όχι απλή φιλολογία και ακατάληπτες «υπερεπαναστατικές» σαχλαμάρες, αλλά λύσεις και πρόταση εξουσίας. Υποθέτω ότι ο λόγος που ξαφνικά ύψωσε τη σημαία της «αποδέσμευσης από την Ευρώπη», ήταν ακριβώς η ανάγκη πολιτικού επιχειρήματος-τείχους στις προτάσεις συνεργασίας. Μόλις άλλωστε πριν λίγο καιρό, η κυρία Παπαρήγα περιέγραφε περίπου ως καταστροφή την έξοδο από το ευρώ!

Ευρώ, δραχμή και πραγματικότητα

Είναι αλήθεια ότι το ευρώ συνέβαλε στην κρίση και ότι το Μάαστριχτ είναι ένας τερατώδης αλγόριθμος που καταστρέφει μακροχρόνια την ευρωπαϊκή κοινωνία, οικονομία, δημοκρατία. Το ευρώ είναι όμως μία μόνο από τις αιτίες της κρίσης. Κρίση χρέους αντιμετωπίζουν χώρες που δεν είναι στην ευρωζώνη ή την ΕΕ. Η προσπάθεια να θεωρηθούν, ευρώ και ΕΕ, ως κύρια ή αποκλειστική αιτία, είναι υπεκφυγή που χρησιμεύει να μην αντιμετωπίσουμε δύο άλλες πολύ δυσκολότερες αιτίες της κρίσης: την επίθεση των «αγορών» εναντίον των κρατών, σε ένα περιβάλλον κυριαρχίας του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και της «παγκοσμιοποίησης», που δεν έχει καμμιά σχέση με το περιβάλλον που ξέραμε προ εισόδου στο ευρώ αφενός, τα βαθιά προβλήματα της ίδιας της Ελλάδας αφετέρου. Δεν χρησιμοποιήθηκε το Μάαστριχτ για να μας «φορέσουν» το Μνημόνιο. Χρησιμοποιήθηκε η τρομερή κρίση των ελληνικών «δομών», που παρήγαγε την κυβέρνηση Παπανδρέου και οι «αγορές», σε ρόλο «χωροφυλακής» της ευρωζώνης. Είναι αστείο να νομίζουμε ότι μια υποτίμηση φτάνει να λύσει το ελληνικό πρόβλημα.

Ενσάρκωση της υποτέλειας, πολιτικοί όπως οι Σημίτης, Διαμαντοπούλου, Δαμανάκη, λένε να κάνουμε ότι μας λένε για να μη μας πετάξουν εκτός. Αντεστραμμένο είδωλο αυτής της άποψης, είναι η «υπερεπαναστατική» φαντασίωση ότι μας περιμένει ο παράδεισος εκτός ΕΕ. Αμφότερες οι απόψεις, αν και φαινομενικά αντίθετες, συμμερίζονται βαθιά απαισιοδοξία που καταλήγει στην παραίτηση από την προσπάθεια να δοθεί πραγματικός αγώνας για τον μετασχηματισμό της Ευρώπης και τον εκδημοκρατισμό και ριζική μεταρρύθμιση της Ελλάδας. Ξεμπερδεύουμε με τις δυσκολίες λέγοντας «ναι» ή «όχι» στην Ευρώπη.

Αν η ΕΕ διαλυθεί σήμερα, υπό τις παρούσες συνθήκες, πρακτικά αυτό θα γίνει μέσα σε χάος και αποσύνθεση, παράγοντας τριάντα αλληλοανταγωνιζόμενα κρατίδια, έρμαια των αγορών και εξωτερικών δυνάμεων, προς όφελος και των ΗΠΑ, που θα δουν την αποκατάσταση της νομισματικής κυριαρχίας τους, εξασφαλίζοντας τη χρηματοδότηση της οικονομίας τους. Δεν θα καταστραφεί μόνο η ‘Ενωση, θα χαθούν πιθανότατα όλες οι δημοκρατικές-κοινωνικές κατακτήσεις της μεταπολεμικής Ευρώπης. Η διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν παγκόσμια ήττα του σοσιαλισμού, παρόλο που δεν υπήρχε ίχνος του εκεί το 1990. ‘Ετσι και η διάλυση της ΕΕ τώρα, υπό αυτές τις συνθήκες, θα είναι μια ιστορική ήττα του ανθρωπισμού και της αστικής δημοκρατίας, προς ώφελος της Αυτοκρατορίας. Διεθνώς, τη διάλυση της ΕΕ υποστηρίζουν σήμερα η πιο ριζοσπαστική φράξια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, ο γερμανικός εθνικισμός και ο γαλλικός φασισμός.

Λένε ότι η Ευρώπη δεν αλλάζει. Στην πραγματικότητα, σήμερα ανοίγεται, για πρώτη φορά μετά δεκαετίες, αντικειμενική δυνατότητα να αλλάξει, γιατί σήμερα έχουν πια λόγους να κινητοποιηθούν ευρύτατες λαϊκές μάζες, που παθητικοποιήθηκαν σχετικά βολεμένες την προηγούμενη περίοδο. Δυστυχώς βέβαια, οι «αντιευρωπαϊστές» μας δεν κινητοποιήθηκαν μέχρι στιγμής να οργανώσουν αυτό τον αγώνα, αλλά περιορίζονται σε άσφαιρες έως επικίνδυνες διατριβές κριτικής. Από την Ελλάδα μόνο ο ΣΥΝ κάνει κάτι, έστω ανεπαρκές, σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Μπορεί να χρειαστεί, παρόλα αυτά, η Ελλάδα να φύγει για να επιβιώσει. Ακόμα κι έτσι, είναι προτιμότερο να το κάνει αφού εξαντλήσει κάθε δυνατότητα ευρωπαϊκού αγώνα, οικοδομήσει συμμαχίες εντός και εκτός ΕΕ, έχοντας υψώσει τη σημαία της Ευρώπης, της δημοκρατίας και του πολιτισμού της, όχι ως «αποτυχημένος και διεφθαρμένος μπαταχτζής», όπως γίνεται σήμερα αντιληπτή. Αν για τον Λένιν ο «αριστερισμός» ήταν «παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», σήμερα μοιάζει γεροντική, εκφυλιστική αρρώστεια.

Δεύτερη, μετά θάνατον διαγραφή του Βελουχιώτη!

Αν ο Πρωθυπουργός υπέκυψε τόσο εύκολα σε ξένους κηδεμόνες, ήταν γιατί δεν πίστευε στις ικανότητές του. Η ηγεσία του ΚΚΕ φοβάται ότι μια ενδεχόμενη επαναστατική κρίση θα φωτίσει ανελέητα τη δική της ανεπάρκεια, οδηγώντας την, με ντοστογιεφσκική ακρίβεια, στην επανάληψη του τραγικού παρελθόντος της, ίσως υπό μορφήν φάρσας. Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, λέει, απορρίπτοντας κάθε συνεργασία, οργανώνοντας άσκοπους ποδαρόδρομους στις στήλες του Ολυμπίου Διός και υποστηρίζοντας μια άποψη για την Ευρώπη, που εξασφαλίζει ότι ο λαός δεν θα ζητήσει λύση από την αριστερά.

Ασυνείδητα σίγουρη ότι θα κάνει πάλι, σε περίπτωση εξέγερσης, το «μεγάλο λάθος», σπεύδει να απαλλαγεί προκαταβολικά των ευθυνών της! ‘Εβγαλε, εν έτει 2011, απόφαση, επιβεβαιώνοντας την ορθότητα της διαγραφής του ‘Αρη Βελουχιώτη το 1945! Στην απόφαση, το ΚΚΕ λέει ότι ο ‘Αρης είχε δίκηο, ορθώς αντελήφθη ότι η Βάρκιζα οδηγούσε στη σφαγή του λαού και την υποδούλωση της χώρας. ‘Όμως, ένας επαναστάτης, ακόμα κι όταν καταλαβαίνει ότι πηγαίνει το κόμμα του και ο λαός του ολόισια στην καταστροφή, τι πρέπει να κάνει; Να υπακούει στο κόμμα χωρίς συζήτηση! Συμπέρασμα για σήμερα; Ακολουθείστε τυφλά τον Περισσό, όπου κι αν σας πάει! Το Κόμμα ολοκλήρωσε την μετατροπή του από μέσο σε αυτοσκοπό. Η στάση που θα τηρήσουν όμως τα στελέχη, τα μέλη, οι οπαδοί του, θα κρίνει τη θέση τους στην ελληνική ιστορία. Χρειάζεται να κουβαλήσουν και οι σημερινοί, για μισό αιώνα, το σταυρό μιας νέας, ιστορικής κοινωνικής και εθνικής ήττας, αν όχι προδοσίας, στην οποία θα συμβάλλουν;

Επίκαιρα, 20 Οκτωβρίου 2011
Konstantakopoulos.blogspot.com

ΥΓ. Το άρθρο αυτό είχε γραφτεί προτού το ΚΚΕ αναλάβει, δια του ΠΑΜΕ, την τήρηση της τάξης στις μεγάλες διαδηλώσεις της 20.10

 

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

Από την Αφροδίτη στον ‘Αρη: Κίνδυνοι και παγίδες στη Μεσόγειο

Κίνδυνοι και παγίδες στη Μεσόγειο
(Από την Αφροδίτη στον ‘Αρη)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com

Σε ιστορικό, στρατηγικών συνεπειών σφάλμα μπορεί να εξελιχθεί η απόφαση Χριστόφια να ξεκινήσει τώρα, υπό τους δεδομένους όρους, γεωτρήσεις. Ο Κύπριος Πρόεδρος είχε αποφασίσει να αναβάλει δύο μήνες, αλλά προχώρησε υπό την πίεση τρίτης χώρας και οικονομικών παραγόντων. Η έναρξη των γεωτρήσεων συμπίπτει με το κλίμα διάλυσης μετά την παράξενη έκρηξη στο Μαρί και αφόρητες πιέσεις των οίκων αξιολόγησης, παρά την κυπρο-ισραηλινή φιλία. Ελπίζουμε να διαψευσθούν τα πιο επικίνδυνα σενάρια, αλλά όταν ξεκινάει κανείς τέτοιες υποθέσεις πρέπει να εξασφαλίζεται κατά προτεραιότητα έναντι κινδύνων, όχι να ποντάρει μόνο στην αισιόδοξη εξέλιξη, που ευχόμαστε.

Η Κύπρος έχει κάθε δικαίωμα να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Το πότε και το πώς θα τα ασκήσει, στα πλαίσια ποιάς στρατηγικής, με ποια προετοιμασία, είναι θέμα επιλογής. Δύο υπό κατάρρευση κυβερνήσεις, σε Λευκωσία και Αθήνα, στην κατάσταση που είναι οι δύο χώρες, μπορούν να φέρουν σε αίσιο πέρας μια επικίνδυνη διεθνή κρίση με Τουρκία και Ισραήλ, μπλέκοντας επωφελώς στο μεσανατολικό ηφαίστειο;

Ο «πακτωλός πετροδολλαρίων» (εικαζόμενος, αφού παραμένει επτασφράγιστο μυστικό η σύμβαση) και η (τεχνητή) αύξηση αυτοπεποίθησης, λόγω «συμμαχίας» με το Ισραήλ, καθιστούν γοητευτική την προοπτική ερευνών. Για να επιβιώσει βέβαια ένα ποντίκι, πρέπει νάναι σίγουρο ότι το τυρί δεν είναι δηλητηριασμένο και δεν υπάρχει φάκα. Οι ελληνικές «ελίτ» μπορούν να μπουν στη «φάκα» ακόμα και χωρίς τυρί (σχέδιο Ανάν)! Φαντάσου τώρα που υπάρχει μπόλικο. ‘Αλλωστε, αυτές τρώνε το τυρί κι αφήνουν τους ‘Ελληνες στη φάκα.

Timing, τακτική, στρατηγική

Στην πολιτική και τον πόλεμο, το timing έχει τεράστια σημασία. Αν η Γερμανία επετίθετο στην ΕΣΣΔ την άνοιξη και όχι το καλοκαίρι του 1941, μπορεί να μας κυβερνούσε ακόμα ο Χίτλερ. Εμείς ανοίγουμε θέματα ΑΟΖ, τη στιγμή ακριβώς που ο ελληνικός λαός, το ελληνικό έθνος, τμήμα του οποίου είναι οι Ελληνοκύπριοι, δέχεται μια χρηματοπιστωτική επίθεση που απειλεί με αφανισμό το έθνος, όταν η Ελλάδα είναι διεθνώς και στρατηγικά περισσότερο απομονωμένη από ποτέ, έχει τεθεί εν αμφιβόλω η βασικότερη εθνική της στρατηγική, η ένταξη στην Ευρώπη.

Το 2004 το έθνος όφειλε να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στην απόκρουση της επίθεσης για την κατάλυση του κυπριακού κράτους (σχέδιο Ανάν). Σήμερα, οφείλει να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στην απόκρουση της κύριας, θανάσιμης απειλής που δέχεται από τον «χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτισμό», της κοινωνικο-οικονομικής γενοκτονίας, της καταστροφής των οικονομικών-κοινωνικών προϋποθέσεων ύπαρξης της Ελλάδας. Το έθνος δεν είναι φαντασίωση, είναι άνθρωποι με σάρκα και αίμα, δεν μπορεί να ζήσει αν καταστραφούν. Η στιγμή που διαλέξαμε να ανοίξουμε θέματα μοιάζει η χειρότερη δυνατή. Κύρια επιδίωξη στα εθνικά ζητήματα θάπρεπε νάναι τώρα η διατήρηση του status quo, χωρίς παραχωρήσεις. Δεν θα φύγουν τα αέρια από κει που είναι, ούτε κανείς θα καταλάβει την Κύπρο. Το μόνο που μπορεί σήμερα να πάθει η Κύπρος είναι να την πουλήσουν, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, οι ηγέτες της. Κι αν θέλαμε πάντως να ανοίξουμε περίπλοκα παιχνίδια, θα μας χρειαζόταν τελείως άλλο επίπεδο προετοιμασίας/ηγεσίας.

Το ίδιο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου συνέταξε το σχέδιο Ανάν και το Μνημόνιο. Στη Μέση Ανατολή επελαύνει ο γεωπολιτικός αναθεωρητισμός της «Αυτοκρατορίας των ‘Οπλων», ξεκινώντας από το Ιράκ και «ξεκαθαρίζοντας» τον «άξονα του κακού», Λιβύη, Συρία, Λίβανο, Ιράν τελικά, προτού ασχοληθεί με Κινέζους και Ρώσους. Στην Ευρώπη, ξεδιπλώνεται ο οικονομικός αναθεωρητισμός της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», που άρχισε από την Ελλάδα και απειλεί την ΕΕ. Δεν είναι δύο «αυτοκρατορίες», είναι οι δύο όψεις μίας. Βρεθήκαμε στο κέντρο του οικονομικού κυκλώνα, θέλουμε να συμμετάσχουμε και στο ενεργό ηφαίστειο του κόσμου; Τη ζώνη των εκρηκτικότερων παγκοσμίως μεσανατολικών αντιθέσεων, σε πόλεμο από τότε που ανακαλύφθηκε ο «μαύρος χρυσός» (για άλλους η «κατάρα των πετρελαίων»); Μας χρησιμοποιούν για τη διάλυση της ΕΕ με οικονομικά μέσα, χρειαζόμαστε και μηχανισμό διάλυσής της με γεωπολιτικά;

Εξωτερική πολιτική και ΑΟΖ

Ο γράφων υποστήριξε πολλά χρόνια την ανάγκη μαχητικότερης εξωτερικής πολιτικής, περιλαμβανομένης της ανακήρυξης ΑΟΖ. ‘Ημουν πολύ απομονωμένος. Το σύνολο σχεδόν των ελίτ όχι μόνο δεν ήθελε τέτοια πολιτική, ή οι δύο χώρες να ασκούν κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά υποστήριξαν (2004) τη διάλυση του κυπριακού κράτους! Διερωτώμαι, πως έγιναν τώρα όλοι τόσο αποφασιστικοί στις γεωτρήσεις; Που ήταν κρυμμένοι οι αναρίθμητοι «Κλαούζεβιτς», που καλούν την Αθήνα να ανακηρύξει αύριο κιόλας ΑΟΖ (εκκρεμεί από το 1982 !), όταν ΗΠΑ, Βρετανία, Ισραήλ επιχειρούσαν να αναγκάσουν το κυπριακό κράτος να αυτοκτονήσει; Ούτε καν τους επαγγελματίες «αντιεθνικιστές» και «εθνομηδενιστές» δεν ακούω. Μήπως τελικά, όπως δεν υπάρχει τίποτα το αυτόφωτο στον «ενδοτισμό», δεν υπάρχει τίποτα αυτόφωτο και στον «υπερπατριωτισμό»;

Ο Ρήγας, αποτιμώντας τα Ορλωφικά, διακήρυξε ότι το έθνος πρέπει να στηρίζεται προπάντων στις δικές του δυνάμεις. Παρέμεινε φωτεινή εξαίρεση. Η διαχρονική υποτέλεια σχεδόν όλων των ελληνικών ελίτ ήταν κύριο πρόβλημα των Ελλήνων στη διάρκεια δύο αιώνων που δεν καταφέραμε να αποκτήσουμε κράτος/ηγεσίες που να συνιστούν εθνικά υποκείμενα. Αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό κόμμα δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματά μας, χρειαζόμαστε ελληνικό κόμμα, για να κάνει στη συνέχεια επωφελείς συμμαχίες.

Ετερόφωτη «στρατηγική» και η «συμμαχία» με το Ισραήλ

Δεν πρέπει να είμαστε αντίθετοι στην αναβάθμιση των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων, δυνάμει σημαντικό κεφάλαιο μιας απαραίτητης, πολύπλευρης διπλωματίας, με την ιδιαίτερη προσοχή που επιβάλλει η περίπτωση. Το πρόβλημα των «ελίτ» είναι ότι αδυνατούν να ασκήσουν ισοτιμία, να κάνουν στρατηγικό διάλογο, να ελέγχουν τα δεδομένα. Ασκούν υποτέλεια, «χάφτουν» αμάσητα όσα τους λένε, χρησιμοποιούνται, δεν χρησιμοποιούν.

Τι θα κάνει η Ελλάδα αν η Τουρκία ανοίξει θέμα Καστελλόριζου; Θα υπερασπιστεί τις θέσεις της διακινδυνεύοντας κρίση, που είναι το τελευταίο που χρειάζεται αυτή τη στιγμή; ‘Η θα κάνει αυτό που δήλωσε προκαταβολικά ο Υπουργός ‘Αμυνας, θα «αποφύγει νέα ‘Ιμια», αποδεχόμενη δηλαδή εξουδετέρωση κυριαρχικών δικαιωμάτων, χωρίς καν απόπειρα αντίστασης; Θα πάει τώρα στην Ευρώπη, να ζητήσει αλληλεγγύη, αν συμβεί κάτι; Μια προβλεπτική ηγεσία αποφεύγει να πηγαίνει σε τέτοια θέση.

‘Όταν ξεκινάς τέτοιες υποθέσεις, πρέπει να εντάσσονται σε εθνική στρατηγική. Συνιστά, και δη συμβατή εθνική στρατηγική, η προσπάθεια επαναφοράς παραλλαγής του Ανάν από τη Λευκωσία ή η αναζήτηση από την Αθήνα «φύλλου συκής» για να υποχωρήσει στο Αιγαίο; ‘Όταν ξεκινάς τέτοιες ιστορίες, δεν μπορείς να βασίζεσαι μόνο στο αισιόδοξο σενάριο, χρειάζεσαι planB, όπως και να μπορείς να στηρίξεις μέχρι τέλους τις επιδιώξεις με εθνικά πολιτικοστρατιωτικά μέσα, ακόμη κι αν αλλάξουν οι συμμαχίες. Αντίπαλος που το ξέρει συμμαζεύεται. Οι πανάκριβες φρεγάτες μας δεν πάνε Κύπρο, στο ‘Αντεν ναυμαχούν κατά πειρατών και ψάχνουν τρομοκράτες στον Κόλπο!

Θα μας προστατεύσει το Ισραήλ, απαντούν οι όψιμοι «πατριώτες με τα ξένα κόλλυβα». Νέα ρίγη ενθουσιασμού στις έμφοβες ελίτ που, μια ζωή, ψάχνουν «νταβατζή», όχι σύμμαχο. Συμμαχία με το Ισραήλ συνιστά σημαντικό ατού, αν και με σοβαρότατες διεθνοπολιτικές παρενέργειες. Η διεθνής πολιτική δεν είναι μόνο άσκηση ισχύος. Η ιδέα όμως έχει και πολλά άλλα προβλήματα.

Πρώτον, πρέπει νάσαι σίγουρος ότι ο σύμμαχος θα παραμείνει σύμμαχος, κάτι αδύνατο να εξασφαλισθεί. Κάθε μέρα βρίζονται Ισραηλινοί και Τούρκοι, αλλά οι υπηρεσίες τους συνεργάζονται κανονικότατα σε Λιβύη/Συρία. Φωνάζει ο Λίμπερμαν ότι θα υποστηρίξει τους Κούρδους, πιο πειστικός όμως θα ήταν αν προσπαθούσε να το κρύψει, όχι να το διαφημίζει. Η απερίγραπτη ελληνική ανοησία νομίζει ότι όπου νάναι θα διαμελίσουν την Τουρκία και θα την κάνει «ντα» η Ουάσιγκτον. Αν είναι έτσι, γιατί οι ΗΠΑ εγκαθιστούν τώρα εκεί την αιχμή του αντιπυραυλικού δόρατος, του σημαντικότερου στρατιωτικού τους προγράμματος; Κατά τον στρατηγό Σαφαβί, στρατιωτικό σύμβουλο του Αγιατολά Χαμενεί, η τουρκοισραηλινή σύγκρουση είναι θέατρο και η παρασκηνιακή συνεργασία των δύο κυβερνήσεων συνεχίζεται κανονικά. Αμφιβολίες για το βάθος της τουρκο-ισραηλινής ρήξης εκφράζουν και Ρώσοι παρατηρητές.

Ματωμένη πείρα

Ευπειθής «σύμμαχος», η Ελλάδα πολέμησε στην Κορέα τους κομμουνιστές, στην Ουκρανία τον Λένιν, στη Μικρασία τον Κεμάλ. Δεν εμπόδισαν αυτά το ΝΑΤΟ να κάνει ότι έκανε στην Ελλάδα και την Κύπρο, ούτε τους ναύτες των «συμμάχων» να κόβουν τα χέρια των Ελλήνων που προσπαθούσαν να σωθούν, ανεβαίνοντας στα καράβια τους, έξω από τη φλεγόμενη Σμύρνη, το 1922. Εκτός βέβαια αν κάποιος πιστεύει ότι οι σημερινοί πολιτικοί μας θα τα καταφέρουν καλύτερα από τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Δεύτερο, πρέπει να διερωτηθείς τι μπορεί να σου ζητήσει κάποιος που σου προσφέρει προστασία και που πάντα, πολύ φυσικά, ενδιαφερόταν έντονα για τον έλεγχο Κύπρου, Κρήτης, ει δυνατόν και Αιγαίου. Σπανίως προστασία παρέχεται χωρίς αντάλλαγμα. Τρίτον, είναι γενικά κακό ένα έθνος να εναποθέτει σε τρίτους την άμυνά του.

Επιβάλλεται να μην παίρνουμε τις επιθυμίες μας για πραγματικότητα. Το έκανε ο Μακάριος, όταν ο Βρετανός Πρέσβης αντιμετώπισε ευνοϊκά τα 13 σημεία (1963). Ο Ιωαννίδης, όταν Αμερικανοί και Ισραηλινοί «φίλοι» τον έπεισαν ότι θα ένωνε την Κύπρο στην Ελλάδα (1974). Ο Σαακασβίλι, περικυκλωμένος από ένα πλήθος Αμερικανών/Ισραηλινών συμβούλων, και τον Ρόντο, που δεν αντέδρασαν στην εξωφρενική ιδέα επίθεσης στη Ρωσία (2008). Το έπραξαν οι δικτάτορες της Αργεντινής, επιτιθέμενοι στα Φώκλαντ για να ξαναβγεί Πρωθυπουργός η Θάτσερ και να συνεχίσει η παγκόσμια νεοφιλελεύθερη επίθεση (1982). Είμαστε σε θέση τώρα να αντιμετωπίσουμε την πιθανότητα κρίσης, που μπορεί να επιφέρει ισχυρό πλήγμα στην Ελλάδα, αφήνοντας την Κύπρο σε σχετικό απυρόβλητο και ενισχύοντας την κεντρική αυτοκρατορική επιδίωξη απομάκρυνσης Κύπρου από την Ελλάδα, που μπορεί να μην υπήρξε πάντα καλή μάνα, αλλά είναι η μοναδική μάνα της Κύπρου;

Μπορεί φυσικά να μην γίνουν τα χειρότερα, μπορεί να γίνουν τα καλύτερα. Δεν το ξέρουμε όμως από πριν. Συνιστά τυχοδιωκτισμό να ρίχνουμε κορώνα γράμματα την τύχη του έθνους. Αν έκανε κάτι σωστό ο Χριστόφιας, ήταν να στραφεί στη Μόσχα χαλαρώνοντας με το δάνειο τη θηλιά που έσφιγγαν στο λαιμό της Κύπρου «αγορές» και Μαρί. Στο σημείο που βρισκόμαστε, για να περιορισθούν οι κίνδυνοι χρειάζεται κατεπειγόντως η Λευκωσία να βάλει στο παιχνίδι Ρώσους και Γερμανούς. Χρειάζεται ευρύτερη ασπίδα προστασίας, ενεργειακή και αμυντική στρατηγική περισσότερο ελληνική/ευρωπαϊκή και λιγότερο μονομερώς ισραηλινή. Θάταν τελικά και προς το μακροπρόθεσμο συμφέρον του Ισραήλ, αν θέλει οικοδόμηση μακροχρόνιας φιλίας με τους ‘Ελληνες, όχι καιροσκοπικής εκμετάλλευσης μιας συγκυρίας.

Επίκαιρα, 13 Οκτωβρίου 2011

 

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris 

 

Ν. Λυγερός: O Ελληνισμός ίσως χρειαστεί να δώσει κάτι περισσότερο από μία διπλωματική μάχη σε Καστελλόριζο και Κύπρο

O Ελληνισμός ίσως χρειαστεί να δώσει κάτι περισσότερο από μία διπλωματική μάχη  σε Καστελλόριζο και Κύπρο

Ν. Λυγερός, Λ. Δ. Συμπεράς

Συζήτηση

Τις επόμενες ημέρες ο Ελληνισμός ίσως χρειαστεί να δώσει κάτι περισσότερο από μία διπλωματική μάχη σε Καστελόριζο και Κύπρο. Είμαστε κατά τη γνώμη σας οι Έλληνες έτοιμοι και ενωμένοι ώστε να αντιμετωπίσουμε τούτη τη νέα πρόκληση; Μπορούμε; 

Στο Καστελλόριζο και στην Κύπρο βρισκόμαστε ήδη πέρα από μια διπλωματική μάχη, ενώ πριν μερικούς μήνες κανείς δεν το πίστευε πραγματικά. Κι όμως αυτό το δεδομένο υπήρχε ήδη στον στρατηγικό σχεδιασμό μας. Ο ελληνισμός το έβλεπε ήδη, ενώ η κοινωνία κοιτάζει ακόμα μόνο τα οικονομικά. Κοινωνικά λοιπόν δεν είμαστε ούτε έτοιμοι ούτε ενωμένοι. Αυτό όμως δεν μας προβληματίζει, κοινωνία ήταν, είναι και θα είναι πάντα έτσι. Φαντάζομαι όμως ότι η ερώτηση σας επικεντρώνεται αλλού και τότε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτήν την πρόκληση, διότι είναι αναγκαίο. Δεν είναι στη φύση μας ν’ αφήνουμε τους δικούς μας στο έλεος των εχθρών μας. Ο λαός μας ξέρει από αντίσταση και θυσία και καμιά δύσκολη κατάσταση δεν αλλάζει τίποτα. Θα είμαστε εκεί όπου είναι το πρέπον. 

Πρόσφατα η είδηση πως οι καλύτεροι πιλότοι του ΝΑΤΟ είναι Έλληνες επιβεβαίωσε για ακόμη μία φορά πως η Πολεμική Αεροπορία βρίσκεται στην ελίτ της παγκόσμιας κατάταξης. Η Ελληνική ιστορία μας έχει διδάξει πως οι νίκες του Πολεμικού Ναυτικού ήταν πάντα καταλυτικές στην ανύψωση του ηθικού των Ελλήνων. Σε περίπτωση θερμού επεισοδίου, τα δύο Σώματα μοιραία θα αναλάβουν το κύριο βάρος των επιχειρήσεων. Θεωρείτε πως η αριθμητική υπεροχή της Τουρκίας μπορεί να υπερκεράσει τη ποιότητα του ανθρώπινου παράγοντα; 

Χαίρομαι που ανήκετε στους ανθρώπους που δεν ξεχνούν τα επιτεύγματα της Πολεμικής μας Αεροπορίας σε νατοϊκό πλαίσιο. Από την άλλη ο πολιτισμός μας γεννήθηκε στο Αιγαίο και είμαστε ένας λαός της θάλασσας, έχετε δίκιο. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε όμως και το ρόλο της ξηράς. Η αεροπορία είναι της ταχύτητας και του πυρός. Το ναυτικό διαχειρίζεται το απέραντο γαλάζιο. Και ο στρατός είναι της αντοχής. Κάθε σώμα έχει το ρόλο του. Έχω μαθητές και φίλους στο καθένα και σέβομαι την αξία τους σε φάση κρίσης, γι’ αυτό και τους εμπιστεύομαι. Στην στρατηγική χρησιμοποιούμε όλα τα σώματα. Δεν έχει σημασία αν δεν έχουμε την αριθμητική υπεροχή. Δεν την είχαμε ποτέ στην ιστορία μας και δεν βασιζόμαστε πάνω σε αυτό. Σημασία έχει το σπάνιο για τα κατορθώματα. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό μας. 

Υπάρχει περίπτωση η τραγική οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας να σταθεί εμπόδιο τολμηρών πολιτικών αποφάσεων τις επόμενες ημέρες όσον αφορά τα εθνικά μας θέματα; ή αντιθέτως θα φανεί ως ευκαιρία έτσι ώστε μέσω αυτών (τολμηρών αποφάσεων) να δικαιολογηθεί αργότερα η μέχρι πρότινος πολιτική ανεπάρκεια στο θέμα της οικονομίας;

Η τόλμη των πολιτικών αποφάσεων δεν εμποδίζεται από τα οικονομικά δεδομένα, αντιθέτως. Η πατρίδα μας βασίζεται στην στρατηγική διαχείριση των εθνικών θεμάτων όπου η τόλμη είναι απαραίτητη. Μπορεί να μας κατηγορούν για πολλά αλλά ξέρουμε να δίνουμε μάχες και αυτό είναι το μόνο σημαντικό. Δεν ασχολούμαστε με μίζερα πράγματα δεν έχουμε την πολυτέλεια. Ο Έλληνας είναι αγωνιστής την ώρα της ανάγκης, όποια και να είναι η μέρα. Επιπλέον, έχουμε αποδείξει διαχρονικά ότι έχουμε αντοχές και ξέρουμε να δίνουμε το παράδειγμα. Είμαστε η χώρα όπου γεννήθηκε η λέξη στρατηγική. Δεν μας ενοχλούν όσοι θέλουν να ασχολούνται με οικονομία, απλώς να μας αφήσουν να κάνουμε όχι τη δουλειά μας αλλά το καθήκον μας και το χρέος μας. Δεν είμαστε ένας λαός με αρχές επειδή είμαστε ένας λαός με αξίες. Η τόλμη ανήκει σε αυτές τις αξίες γιατί οι δικοί μας είναι τα παιδιά της Αντιγόνης. Κι όταν πεθαίνει ένας δικός μας, η ανώτατη προσφώνηση είναι απλώς μια λέξη: άξιος. 

Σε περίπτωση θερμού επεισοδίου στη περιοχή του Καστελόριζου θεωρείτε πως μπορεί να θιγούν και συμφέροντα άλλων χωρών σε βαθμό τέτοιο που να προκαλέσουν μέχρι και την έμμεση ή και άμεση εμπλοκή τους υπέρ ημών σε επιχειρησιακό επίπεδο; 

Η άμεση εμπλοκή άλλων χωρών υπέρ ημών είναι δεδομένη, όχι μόνο σε επιχειρησιακό επίπεδο, αλλά και στρατηγικό, πράγμα το οποίο είναι πιο σημαντικό ακόμα, διότι σε αυτό το επίπεδο λειτουργούμε σε αόρατο πλαίσιο, το οποίο όμως δρα παντού. Σε αυτή τη φάση ήδη με τις προκλητικές απειλές θίγονται τα συμφέροντα και των Ηνωμένων Πολιτειών, μέσω της πλατφόρμας αλλά και του Ισραήλ μέσω της διακρατικής συμφωνίας με την Κύπρο. Επιπλέον, υπάρχει τεχνογνωσία και στα τεχνικά και στα πολεμικά. Οι κινήσεις της Τουρκίας είναι κινήσεις απόγνωσης σε σχέση με τη δυναμική της έννοια της ΑΟΖ. Ποντάρει απλώς πάνω στην υποχώρηση του άλλου. Σε κάθε περίπτωση, η δράση μας δεν πρέπει να περιορίζεται στο συμμαχικό πλαίσιο και δεν πρέπει να περιμένουμε από τους άλλους να είναι πιο Έλληνες από εμάς. Βρισκόμαστε σε μια περιοχή, όπου οι απειλές ενεργοποιούν το ενιαίο αμυντικό δόγμα, είναι λοιπόν της αρμοδιότητας μας και της ευθύνης μας να προστατέψουμε τα δικαιώματά μας, αν έχουμε συμμάχους που έχουν κοινά συμφέροντα τόσο το καλύτερο. Αλλά εμείς θα είμαστε εκεί ούτως ή άλλως. 

Κατά τη γνώμη σας μία ξεκάθαρη και περήφανη στάση της χώρας μας απέναντι στη τουρκική προκλητικότητα θα αιφνιδιάσει ή όχι τους γείτονες; Πόσο έτοιμοι είναι τελικά οι Τούρκοι και πόσο αποφασισμένοι μακριά να φτάσουν; 

Η Τουρκία είναι έτοιμη σε ένα και μόνο πράγμα. Λόγω των συνθηκών και της γενικής κατάστασης, θεωρεί ότι η μόνη μας επιλογή είναι η υποχώρηση. Είναι απλώς αποφασισμένη να μας στριμώξει έως ν’ αλλάξουμε γνώμη και να υποχωρήσουμε. Μόνο που αυτό δεν θα γίνει. Μας ταυτίζει με όλες τις κατηγορίες που έχουμε υποστεί και θεωρούν ότι δεν υπάρχει λόγος ν’ αντισταθούμε στη θέλησή της. Ξεχνά βέβαια τον ήλιο της δικαιοσύνης, δεν εξετάζει καν το Δίκαιο της Θάλασσας και παραμερίζει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Της αρέσει να λέει πολλά και έχει μετατρέψει το Υπουργείο Εξωτερικών σε Υπουργείο Τύπου. Δεν πειράζει αν εμείς είμαστε πιο λακωνικοί, δεν πειράζει αν δεν φωνάζουμε. Όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Το μόνο που είναι απαραίτητο είναι η ετοιμότητά μας την κατάλληλη ώρα. Οι λαοί μεγαλώνουν με τις δυσκολίες που πρέπει να ξεπεράσουν. Δόξα τω θεώ, έχουμε αρκετές για να δείξουμε με τις πράξεις μας την αξία του λαού μας. Τώρα είναι θέμα χρόνου και ο χρόνος είναι μαζί μας. 

http://gerasimos-politis.blogspot.com/2011/10/o.html

Η καταστροφή των ελληνορωσικών σχέσεων

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Αν η κυβέρνηση κριθεί ως ελληνική κυβέρνηση που επιχειρεί να λύσει τα προβλήματα του ελληνικού λαού και να αναβαθμίσει τη χώρα, άνετα διεκδικεί τις χειρότερες επιδόσεις σε όλη την ελληνική ιστορία. Αν όμως κριθεί ως φορέας καταστροφής των βασικότερων προϋποθέσεων ύπαρξης της Ελλάδας, τότε παίρνει άριστα με τόνο! Δεν υπάρχει τομέας πολιτικής που να μην έχει πλήρως αποδομηθεί.

Η Ρωσία συνιστά το σημαντικότερο δυνητικό αντέρεισμα της Ελλάδας στις εξωτερικές πιέσεις. Αυτή είναι μια πραγματικότητα επιβεβαιωμένη από τέσσερις αιώνες ιστορικής εμπειρίας, έστω κι αν και η Ρωσία, όπως κάθε ξένη δύναμη, ακόμα και η πιο φιλική, δεν πρέπει να εξιδανικεύεται. Είναι μια πραγματικότητα σαφής, από τον καιρό ακόμα του Καποδίστρια και του Κολοκοτρώνη. Δεν είναι τυχαίο ότι πολιτικοί τόσο διαφορετικοί όσο ο Μαρκεζίνης, ο Μακάριος και ο Λυσσαρίδης, οι δύο Καραμανλήδες, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, στη Μόσχα στράφηκαν για να στηριχτούν έναντι των δυτικών πιέσεων. Μόνο μια χώρα μέλος του Σ.Α. του ΟΗΕ υποστηρίζει μονίμως τις κυπριακές θέσεις και είναι διατεθειμένη να προσφέρει στην Κύπρο τα όπλα που χρειάζεται: η Ρωσία.

Ακριβώς επειδή η Ρωσία μπορεί να διευρύνει σημαντικά τις δυνατότητες ανεξάρτητης πολιτικής της Αθήνας, μόνιμη και κεντρική επιδίωξη της Βρετανίας, των ΗΠΑ, του Ισραήλ (που θέλει να μας εντάξει σε δική του σφαίρα επιρροής) και της αναδυόμενης υπερδύναμης, που είναι το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, είναι η «αποκοπή» της Ελλάδας από τη Μόσχα.

Η άνοδος της κυβέρνησης Παπανδρέου είχε ως αποτέλεσμα να οδηγηθούν στο «σημείο μηδέν» οι ελληνορωσικές σχέσεις, στο χειρότερο σημείο που έχουν βρεθεί εδώ και δεκαετίας, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τον σχεδιασμένα περιφρονητικό τρόπο με τον οποίο το Κρεμλίνο ακύρωσε, στο πάρα πέντε, και άνευ αποχρώντος λόγου την επίσκεψη Λαμπρινίδη στη Μόσχα.

‘Ηδη άλλωστε από καιρού, ο Πρωθυπουργός Πούτιν φέρεται, σύμφωνα με άριστα πληροφορημένες πηγές στη ρωσική πρωτεύουσα, να έχει δηλώσει στους στενότερους συνεργάτες του: «Mε τον τρόπο που πολιτεύεται η Ελλάδα σήμερα, μας σπρώχνει αναγκαστικά στην αγκαλιά της Τουρκίας, δεν έχουμε άλλη επιλογή».

Η ακύρωση της επίσκεψης του κ. Λαμπρινίδη στη ρωσική πρωτεύουσα επιβεβαιώνει ότι η Μόσχα έπαυσε πλέον να τηρεί και τα προσχήματα, σύμφωνα με πεπειραμένους αναλυτές. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν έχει λόγους να διατηρεί μια επίφαση ομαλότητας, αλλά επιθυμεί αντίθετα να δείξει τη δυσφορία της τόσο για το ουσιαστικό πάγωμα των διμερών σχέσεων, όσο και για τον ανοίκειο τρόπο που φέρεται συχνά η Αθήνα, εκ προθέσεως ή όχι. Για πρώτη φορά, κατά τρόπο μάλλον σπάνιο στη ρωσική και σοβιετική διπλωματική παράδοση, η Μόσχα δείχνει επίσης να εισάγει μια διαφοροποίηση ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τη γενικότερη έννοια της «Eλλάδας», η ιδέα της οποίας έχει σημαντική, πολύ θετική φόρτιση στην ιδεολογία της Ρωσίας εν γένει και του ρωσικού κρατισμού ειδικά.

Μια σειρά ουσιαστικών και συμβολικών πράξεων, έχουν προκαλέσει ιδιαίτερη ψυχρότητα στη Μόσχα έναντι της Αθήνας, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες. Στη Ρωσία έχουν καταλήξει ότι υπάρχει ένα “αμερικανικό κόμμα” στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και το κράτος, πολύ ισχυρότερο από αυτό που αντιμετωπίζουν αίφνης σε χώρες όπως η Ιταλία, η Τουρκία και η Γερμανία, με τις οποίες διατηρούν πολύ στενές σχέσεις. ‘Ετσι, όποτε πάει να γίνει κάτι σπουδαίο μεταξύ Αθήνας και Μόσχας, αρχίζει αμέσως ο πόλεμος εναντίον του και το οδηγεί σε ματαίωση. Αναφέρουν σχετικά τους S300, την προσέγγιση Πούτιν-Καραμανλή, την αγορά ρωσικών θωρακισμένων, το σχέδιο Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, μεταξύ άλλων.

Μια «αόρατη χειρ» επεμβαίνει κάθε φορά που συμφωνείται κάτι μεταξύ Μόσχας και Αθήνας και ματαιώνει τελικά τα σχέδια. Μετά από έναν αρχικό “αιφνιδιασμό”, δυνάμεις μέσα στο πολιτικό σύστημα ενεργοποιούνται και ανακαλύπτουν όλα τα τρωτά των ελληνορωσικών συμβάσεων και μόνο αυτών. Μπορεί τα γερμανικά υποβρύχια να γέρνουν ή τα αμερικανικά F-16 να μην μπορούν να πολεμήσουν, αφού δεν έχουν σύστημα αυτοπροστασίας, μόνο όμως τα ρωσικά πρότζεκτ γίνονται «φύλλο και φτερό» και ανακαλύπτονται τα κάθε είδους πραγματικά ή φανταστικά τους μειονεκτήματα.

Μερικές φορές μάλιστα η Ελλάδα το πράττει με μειωτικό για τη Ρωσία τρόπο. ‘Όταν η κυβέρνηση Καραμανλή άρχισε να «κάνει νερά» στην υλοποίηση της σύμβασης για τα θωρακισμένα, που η ίδια υπέγραψε ο τότε Υπουργός ‘Αμυνας βρήκε την παγκοσμίως πρωτότυπη μέθοδο να μην βγαίνει στο τηλέφωνο του τότε Ρώσου Πρέσβη και να μην του κλείνει ραντεβού, για να μη βρεθεί σε δύσκολη θέση! Τελικά η σύμβαση ματαιώθηκε από τον επόμενο Υπουργό κ. Βενιζέλο, παρά την επίσημη ρωσική πρόταση να πληρωθούν τα οχήματα με ελληνικά αγροτικά προϊόντα.

Ο νέος Πρέσβης που τοποθετήθηκε στην Αθήνα στις αρχές του 2009 ζήτησε, όπως είθισται στην παγκόσμια πρακτική, να συναντήσει τον αρχηγό της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Παπανδρέου. Δεν τον είδε ποτέ, συνάντησε τελικά, μετά από πολλούς μήνες τον κ. Δρούτσα. Σε όλες τις χώρες του κόσμου, των ΗΠΑ περιλαμβανομένων, είναι θέμα ελάχιστου χρόνου για τον Πρέσβη της Ρωσίας να συναντήσει όποιον πολιτικό ή κρατικό παράγοντα ζητήσει. Δεν γνωρίζουμε ποιος εισηγήθηκε στον κ. Παπανδρέου μια τέτοια συμπεριφορά, αυτός που τόκανε όμως προφανώς επεδίωκε να τορπιλίσει, με μια ακραία προκλητική πράξη, τις ελληνορωσικές σχέσεις.

Μόνο στην Ελλάδα μπορεί να συμβούν τέτοια πράγματα. Η Ελλάδα ανήκει επίσης στις λίγες χώρες του κόσμου όπου όλο το Υπουργικό Συμβούλιο συνωστίζεται στις εκδηλώσεις της αμερικανικής Πρεσβείας, ενώ η Αστυνομία της χώρας, κυβερνήσεις έρχονται κυβερνήσεις φεύγουν, απαγορεύει την κυκλοφορία και απομακρύνει τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε τεράστια απόσταση γύρω από την κατοικία του Πρέσβη, όπως ταιριάζει στους διοικούντες ενός προτεκτοράτου που θέλουν με κάθε τρόπο να επιδεικνύουν τη δουλοπρέπειά τους. Γενικότερα, η όλη κατάσταση στην περιοχή της Πρεσβείας θυμίζει κατεχόμενη πόλη. Την ίδια ώρα ένας Υφυπουργός και μόνον τίμησε δια της παρουσίας του την τελευταία δεξίωση της ρωσικής πρεσβείας για την εθνική της επέτειο.

Η τοποθέτηση Παπανδρέου εναντίον του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και ο χαρακτηρισμός των συμφωνιών με τη Ρωσία ως λεόντειων υπέρ αυτής, κατά την προεκλογική περίοδο του 2009, δεν ξεχάστηκε ποτέ στη Μόσχα. Παρά τις μεταγενέστερες διορθωτικές κινήσεις, θεωρήθηκε εχθρική ενέργεια, δηλωτική προθέσεων. Οι Ρώσοι παρακολουθούν επίσης με ιδιαίτερη προσοχή τη σημαίνουσα διαδοχική δραστηριοποίηση του κ. Ρόντος στη Γιουγκοσλαβία, τη Γεωργία, τη Βουλγαρία και την Ουκρανία, όπου έπαιξε βασικό ρόλο στην υπονόμευση των ρωσικών συμφερόντων. Στενός συνεργάτης του ‘Ελληνα Πρωθυπουργού, συνδεόμενος στενά με ισχυρές δυνάμεις του παγκόσμιου κατεστημένου, ο Ρόντος συνυπέγραψε με τον Μπρζεζίνσκι ένα κείμενο που αμφισβήτησε τη σημασία της σοβιετικής νίκης επί του Χίτλερ, ενώ χρησιμοποίησε το όνομα Παπανδρέου για να ανοίξει πολλές πόρτες στη Μέση Ανατολή που, κανονικά, θα του έμεναν ερμητικά κλειστές. Υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν, θεωρείται από ορισμένους ο αρχιτέκτονας
σημαντικών πρωτοβουλιών του Παπανδρέου, όπως η «προσέγγιση» με την πιο ακροδεξιά και διεθνώς απομονωμένη κυβέρνηση στην ισραηλινή ιστορία.

Δεν έχει διαφύγει της προσοχής της ρωσικής διπλωματίας και το γεγονός ότι, ενώ καρκινοβατούν οι ελληνορωσικές σχέσεις, αν και εδράζονται σε ένα σημαίνον ιστορικό υπόβαθρο αιώνων, η Αθήνα πήρε πολύ θεαματικές πρωτοβουλίες συγκαλώντας ή προτιθέμενη να συγκαλέσει κοινές συνεδριάσεις Υπουργικών Συμβουλίων με την Τουρκία και το Ισραήλ, και δημιουργώντας ad hoc όργανα συνεργασίας με αυτές τις χώρες, που, εξ αντιδιαστολής, θεωρήθηκαν επίσης ενέργειες που αντανακλούν τις στρατηγικές προτεραιότητες της Αθήνας.

Και στα «ήσσονα» άλλωστε θέματα, μόνο καλά δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν τα πράγματα. Η ρωσική Τράπεζα Εξωτερικού Εμπορίου και το Ταμιευτήριο (Σμπερμπάνκ) περιμένουν έξη μήνες την έκδοση άδειας για τη λειτουργία υποκαταστημάτων τους στην Αθήνα. Δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα εμπόδια συναντούν επίσης μία επένδυση του Ρώσου μεγιστάνα Ρομάν Αμπράμοβιτς και δύο επενδύσεις στη Χαλκιδική και την Κρήτη. Τέλος, δεν έγινε τίποτα για τη σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης-Μόσχας που είχε εξαγγελθεί.

Σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για την τύχη της Ελλάδας, η Ρωσία δεν μοιάζει να είναι καν στο «ραντάρ» της Αθήνας και η Αθήνα μοιάζει παραδόξως μάλλον να θέλει να το δείχνει. Η σημερινή κατάσταση θυμίζει έντονα την περίοδο 1989-93. Τότε, βοηθούσης και της πολιτικής αστάθειας στην Αθήνα, η Ρωσία εγκαταλείφθηκε από την ελληνική διπλωματία, που ξύπνησε απότομα μόνο όταν η Μόσχα αναγνώρισε τα Σκόπια. Τότε άρχισαν να τρέχουν στη ρωσική πρωτεύουσα οι ‘Ελληνες Υπουργοί, ήταν όμως πολύ αργά.
Eπίκαιρα, 14.7.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com

 

 

 

 

Προς αναζήτηση ενός Εθνικού Στρατηγικού Δόγματος

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com

Πρέπει κανείς να συγχαρεί τόσο το ΕΛΚΕΔΑ, όσο και τη “Στρατηγική”, για το αφιέρωμά τους και τις προτάσεις τους για την εκπόνηση μιας εθνικής στρατηγικής, για την προσπάθειά τους δηλαδή να συμβάλουν σε αυτό που κανονικά θα έπρεπε, αλλά δεν κάνει, ή κάνει άσχημα το κράτος και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Δεν είναι τυχαίο ότι η δραστηριότητα των κύριων, χρηματοδοτούμενων από το κράτος, “ημιεπίσημων” ερευνητικών κέντρων για την εξωτερική και αμυντική πολιτική δεν είναι να παράγουν “ιδέες” και “προτάσεις” για το υποκείμενο “ελληνικό έθνος-κράτος”, αλλά να “μεταφράζουν”, μερικές φορές και στα κακά ελληνικά όσων δεν σκέφτονται μόνοι τους και στη γλώσσα τους, τις ιδέες του “διεθνούς συστήματος”, πριμοδοτώντας μια πολιτική λειτουργία που μετασχηματίζει το ελληνικό κράτος σε αντικείμενο του διεθνούς συστήματος.

Βγάζοντας την εμπειρία από τα Ορλωφικά, ο Ρήγας Φεραίος διατύπωσε την κεντρική άποψη ότι ο ελληνικός λαός πρέπει προπάντων να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται μια χώρα συνεργασίες και συμμαχίες. Σημαίνει ότι πρέπει να ξέρει να μπαίνει αυτόνομα σε αυτές, να μην ξεχνάει τα εθνικά της συμφέροντα και να κυττάει τους ξένους στα μάτια, με αξιοπρέπεια.

Δεν ήταν αυτή η περίπτωση των πλείστων Ελλήνων ηγετών, που ξεκινάνε δυστυχώς από ελαττωματική εθνική αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, για να διατυπώσουν “δόγματα”, όπως το “Aνήκομεν εις την Δύσιν” της εποχής Καραμανλή ή το “να ευθυγραμμίσουμε τα εθνικά συμφέροντα με τα συμφέροντα των πλούσιων και ισχυρών” της εποχής Σημίτη. Παραλείπουν βεβαίως να προσέξουν ότι, όλες οι μεγάλες εθνικές καταστροφές στην Ελλάδα, συντελέσθηκαν κυρίως σε στιγμές μάξιμουμ εξάρτησης, όταν κάναμε ακριβώς αυτό που μας έλεγαν οι πλούσιοι και ισχυροί (π.χ. συμφωνίες Λονδίνου και Ζυρίχης, ή το 1974).

Βεβαίως μια χώρα ισχυροποιείται όταν ανήκει σε ισχυρά κλαμπ. Αρκεί όμως να μη δέχεται όλα όσα της υπαγορεύουν και η συμμετοχή να είναι όντως συμμετοχή και όχι υποδούλωση. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν αντιμετώπισαν ιστορικά τις κύριες απειλές ασφαλείας τους από τον αντίπαλο συνασπισμό, τις αντιμετώπισαν από τον συνασπισμό στον οποίο ανήκαν και ανήκουν. Δυστυχώς όμως η άποψή του Ρήγα Φεραίου έμεινε πολύ μειοψηφική στους κόλπους της ελληνικής “ελίτ”, που προτίμησε να αναζητήσει τη σωτηρία της “σε εκείνων τα ρήματα πειθόμενη”.

Δεν εκπονεί το κράτος ή τα πανεπιστήμιά μας στρατηγική γιατί είναι ελάχιστα αποτελεσματικά, λειτουργούν συχνά με τη λογική των “παρεών” και των αξιωματούχων που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα και δεν διακινδυνεύουν τη θέση τους για να σκεφτούν ανεξάρτητα. Η αναποτελεσματικότητα όμως και η διαφθορά των κρατικών και ερευνητικών-εκπαιδευτικών δομών μας δεν είναι παρά η άλλη όψη του νομίσματος της βαθιάς ξένης εξάρτησης της χώρας, του μεγάλου αυτού προβλήματος που την ταλανίζει, χωρίς να έχει βρει ικανοποιητική λύση, στους δύο αιώνες της τυπικής ανεξαρτησίας της.

Αν το κράτος μας λειτουργούσε κανονικά, το σχέδιο Ανάν αίφνης, ένα κορυφαίο για το μέλλον του ελληνικού λαού νομικό κείμενο, θα το είχαν επεξεργασθεί και ελέγξει οι Νομικές Υπηρεσίες των Υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδας και Κύπρου και, προφανώς, θα το είχαν απορρίψει, αφού, για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση τότε του σημερινού Υπουργού ¨Αμυνας κ. Βενιζέλου, χρειάζονταν μόνο δύο λεπτά για να το ξετινάξει κανείς από πλευράς ευρωπαϊκού, συνταγματικού και διεθνούς δικαίου! (*)

Tο σχέδιο Ανάν όμως δεν εμφανίσθηκε γιατί το ελληνικό κράτος δεν λειτουργούσε κανονικά. Το ελληνικό κράτος δεν λειτουργούσε κανονικά, γιατί έπρεπε να εμφανισθεί το σχέδιο Ανάν. Κι αν λειτουργούσε, δεν θα μπορούσε να έρθει ένα σχέδιο που, αν πιστέψουμε τα σχετικά δημοσιεύματα, το επεξεργάστηκε στις λεπτομέρειές του ένα δικηγορικό γραφείο στο Λονδίνο, το ίδιο που συνέταξε και το “Mνημόνιο της Ντροπής”! Η αποσύνθεση, η διάλυση του ελληνικού κράτους είναι η αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για τη λεηλασία και την υποδούλωση της χώρας.

Βεβαίως, όταν εθίζεσαι σε μια λειτουργία, δεν μπορείς να αποκαταστήσεις την “αναπηρία” ακόμα κι αν θέλεις. Γιατί, για να το κάνεις, για να εκπονήσεις στρατηγική για την άμυνα, τη διπλωματία, την οικονομία, οτιδήποτε, δεν γίνεται με αερολογήματα, αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη σχολών που διαμορφώνονται με πολλή, μακροχρόνια, πειθαρχική δουλειά και ανεξάρτητη σκέψη.

Θέλω επίσης να τονίσω τη θεμελιώδη σημασία μιας άλλης ιδέας που διαποτίζει το κείμενο του ΕΛΚΕΔΑ, την ανάγκη σύζευξης Ελλάδας και Κύπρου. Το κυπριακό είναι κεντρικό πρόβλημα του όλου ελληνικού λαού, όχι μόνο για λόγους ηθικούς, εθνικής αλληλεγγύης, αλλά κυρίως γιατί τα δύο κράτη, των οποίων ουδείς αμφισβητεί σήμερα την αυτονομία στις αποφάσεις, είναι στην πραγματικότητα απολύτως αλληλεξαρτώμενα. Αν χαθεί η Κύπρος, θα χαθεί και η Ελλάδα, είπε το 1987 ο Ανδρέας Παπανδρέου διακηρύσσοντας από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων το κάζους μπέλι. Ισχύει, πολύ περισσότερο και το αντίστροφο, παρόλο που δεν είναι λίγοι οι τραγικά επιπόλαιοι άνθρωποι που το ξεχνάνε στη Λευκωσία. Χωρίς την ύπαρξη ελλαδικού κράτους, το κυπριακό δεν θα επεβίωνε ούτε πέντε λεπτά.

Μια οποιαδήποτε στρατηγική, που θέλει να ονομάζεται εθνική, πρέπει να ξεκινάει από αυτό το δεδομένο, που είναι, επαναλαμβάνουμε, αντικειμενικό, όχι υποκειμενικό. Αντίστροφα, κάθε άποψη ότι η Κύπρος είναι μακριά, ότι οι Κύπριοι είναι ξεχωριστή εθνότητα, ότι τελείωσε το καθήκον μας αφού τους βάλαμε στην ΕΕ κ.ο.κ. δεν είναι παρά η πολιτική έκφραση του διαχρονικού “Κόμματος της Εξάρτησης”, των συμφωνιών της Ζυρίχης, της προδοσίας του 1974, των σχεδίων Ανάν και των Μνημονίων. ¨Εκφραση στο εσωτερικό της χώρας της διαχρονικής στρατηγικής επιλογής της “Aυτοκρατορίας”, που θέλει να κατακερματίσει τον ελληνικό χώρο, κάνοντας την Κύπρο από δυνητική αιχμή της ελληνικής παρουσίας στην Ανατολική Μεσόγειο, ΅πρόβλημα΅ της Ελλάδας

(*) Tο γεγονός βέβαια ότι ο ίδιος, ή ο αείμνηστος Δημ. Τσάτσος αίφνης, που το χαρακτήρισε “εργο παράφρονος”, συνέστησαν στη συνέχεια στους Κυπρίους να το ψηφίσουν, νομίζουμε είναι μια πολύ σαφής προειδοποίηση για το πόση εμπιστοσύνη πρέπει να έχουν οι ¨Ελληνες στην κάθε μορφής ηγεσία τους, ιδίως όταν χειρίζεται μείζονα εθνικά θέματα!)

Δημοσιεύτηκε ως εισαγωγή στη μελέτη του ΕΛΚΕΔΑ για το εθνικό δόγμα που δημοσιεύτηκε ως ένθετο του περιοδικού “Στρατηγική”, με τον ίδιο τίτλο, περ. 202, Ιούλιος 2011

 Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

 

Eυθεία απειλή της Ρωσίας για Αιγαίο λόγω της αντιπυραυλικής ασπίδας

Η πρώτη οξεία αντίδραση από την πλευρά της Ρωσίας για τυχόν συμμετοχή της Ελλάδας στην αντιπυραυλική ασπίδα, ήρθε σήμερα εμμέσως πλην σαφώς, από την Μόσχα με μία σκληρή δήλωση με αφορμή την είσοδο του αμερικανικού καταδρομικού USS Monterey στη Μαύρη Θάλασσα, προερχόμενου από το Αιγαίο, όπου περιπολούσε τις τελευταίες εβδομάδες, προκειμένου να συμμετάσχει στις αμερικανο-ουκρανικές ασκήσεις Sea Breeze 2011.

 

Στην δήλωσή του το ρωσικό ΥΠΕΞ κάνει αναφορά στην «εγκατάσταση στο Αιγαίο αμερικανικών πλοίων τα οποία θα προωθούνται στη Μαύρη Θάλασσα» και προειδοποιιεί ότι  «Θα αντιμετωπίσουμε παρόμοια βήματα ως απειλή για την ασφάλειά μας», πρακτικά δηλαδή θα στοχοποιηθούν οι περιοχές δράσης των αμερικναικών πλοίων ήτοι η … Ελλάδα!

 

Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει δώσει κατ’αρχήν την συγκατάθεσή της για συμμετοχή της χώρας μας στην αντιπυραυλική ασπίδα και αυτό πέραν όλων των άλλων που έχουν «παγώσει» τις ελληνορωσικές σχέσεις, έχει δημιουργήσει την οργή της Μόσχας. Η δήλωση είναι η πιο σκληρή που έχει γίνει μέχρι σήμερα από τότε που διαλύθηκε η Σοβετική Ένωση από την πλευρά της Ρωσίας. Ας την δούμε ολόκληρη:

 

«Το USS Monterey είναι εξοπλισμένο με το αντιπυραυλικό σύστημα Aegis και έχει αποσταλεί στα ευρωπαϊκά ύδατα για τη σταδιακή προσαρμογή και εγκατάσταση του ευρωπαϊκού κλάδου της παγκόσμιας αντιπυραυλικής ασπίδας. Το πρώτο στάδιο αυτού του προγράμματος προβλέπει την εγκατάσταση στην Αδριατική, το Αιγαίο και τη Μεσόγειο Θάλασσα στολίσκου αμερικανικών πλοίων, που καλούνται να διασφαλίσουν την άμυνα των χωρών της Νότιας Ευρώπης, από υποθετικές πυραυλικές απειλές. Κατά την επίσημη αμερικανική εκδοχή, τα πλοία αυτά θα μπορούν επίσης να προωθούνται στη Μαύρη Θάλασσα σε περίπτωση ανάγκης, για παράδειγμα, εφ’ όσον οξύνεται η κατάσταση στην περιοχή. Τι είδους “όξυνση” εννοούσε η αμερικανική διοίκηση, αποφασίζοντας να μετακινήσει από τη Μεσόγειο ανατολικότερα, το βασικό επιθετικό πλοίο της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας στην περιοχή;».

Το ρωσικό ΥΠΕΞ αναρωτιέται επίσης εάν πρόκειται για «συνηθισμένη επίσκεψη σ’ αυτήν την εξαιρετικά ευαίσθητη περιοχή, τότε γιατί επιλέχθηκε πλοίο με αυτόν τον εξοπλισμό» και τί ρόλο θα μπορούσε να αναλάβει σε ασκήσεις με διακηρυγμένο στόχο μια «αντιπειρατική επιχείρηση κατά τις προδιαγραφές του ΝΑΤΟ».

Στο ανακοινωθέν σημειώνεται επίσης, ότι «η ρωσική πλευρά επανειλημμένως υπογράμμισε ότι δεν θα αφήσουμε χωρίς την προσοχή μας την εμφάνιση σε άμεση εγγύτητα με τα σύνορά μας στοιχείων της στρατηγικής υποδομής των ΗΠΑ και θα αντιμετωπίσουμε παρόμοια βήματα ως απειλή για την ασφάλειά μας. Οι ανησυχίες μας αγνοούνται όπως και πριν και υπό την προκάλυψη των συνομιλιών για συνεργασία στον τομέα της αντιπυραυλικής ασπίδας στην Ευρώπη εξελίσσεται η διαμόρφωση εκείνου ακριβώς του αντιπυραυλικού συνδυασμού, για τις επικίνδυνες συνέπειες του οποίου επανειλημμένως προειδοποιούσαμε τους Αμερικανούς και ΝΑΤΟϊκούς μας εταίρους. Μάλιστα γίνεται αυτό επιδεικτικά, σαν να υποδεικνύεται στη Ρωσία ότι ουδείς σκοπεύει να υπολογίσει τη γνώμη μας».

Κατά το ρωσικό ΥΠΕΞ, οι εξελίξεις αυτές δεν διευκολύνουν τον κοινό προσδιορισμό της φιλοσοφίας και της αρχιτεκτονικής της μελλοντικής αντιπυραυλικής ασπίδας στην Ευρώπη, όπως συμφωνήθηκε στη Λισαβόνα και στις συναντήσεις κορυφής μεταξύ των προέδρων ΗΠΑ-Ρωσίας.

Το γεγονός ότι στο αρχικό ακόμη στάδιο εμφανίζονται «παρόμοιες εκπλήξεις» μαρτυρούν, κατά τη ρωσική πλευρά, ότι το αμερικανικό αντιπυραυλικό πρόγραμμα δημιουργεί «υψηλού βαθμού στρατηγική αβεβαιότητα» και καθιστά αναπόφευκτο το ερώτημα «σε ποιο βαθμό είναι δυνατόν να βασιζόμαστε στις προφορικές διαβεβαιώσεις για μη στόχευσή του εναντίον της Ρωσίας».

 

Το σημαίνουν όλα αυτά: Η νυν κυβέρνηση, εκτός όλων των άλλων, είναι σαφές ότι στρατηγικά έχει «γυρίσει την πλάτη στη Ρωσία» και αυτό φαίνεται σε όλες τις εκφάνσεις της. Από την διάρρηξη της αμυντικής συνεργασίας μέχρι την έγκριση της αντιπυραυλικής ασπίδας και το «σπρώξιμο» της Ρωσίας στην αγκαλιά της Άγκυρας.

 

Οι Αμερικανοί έδειξαν ήδη από τον Νοέμβριο του 2009 ότι ενδιαφέρονται να εγκαταστήσουν κομμάτια της αντιπυραυλικής ασπίδας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.

 

Τότε, λίγο μετά την ανάληψη της ηγεσίας από το ΠαΣοΚ, είχαν επισκεφτεί την Αθήνα οι βοηθοί υπουργοί Άμυνας των ΗΠΑ Αλεξάντερ Βέρσμπαου και Τζέιμς Τάουνσεντ, στο πλαίσιο των υψηλόβαθμων ελληνοαμερικανικών συνομιλιών (high-level talks).

Ετέθη το ζήτημα της αντιπυραυλικής άμυνας, καθώς τον Σεπτέμβριο του 2009 ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα είχε ανακοινώσει την αλλαγή των σχεδίων του προκατόχου του Τζορτζ Μπους, ώστε, αντί για την εγκατάσταση βάσεων σε Πολωνία και Τσεχία, η πρώτη φάση του συστήματος να λειτουργήσει με πλωτά μέσα βασισμένα στο σύστημα Aegis.

 

 

Ο χρόνος θα δείξει κατά πόσον αυτές οι πληγές μπορούν να επουλωθούν σύντομα από τα νέα κυβερνητικά σχήματα που θα έρθουν το αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα στην Ελλάδα.

 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ένα σενάριο για την Τουρκία! Διαβάστε και κρατήστε το στο συρτάρι σας

 

του Σάββα Καλεντερίδη

Σε λίγες ημέρες ολοκληρώνεται ο προεκλογικός αγώνας στην Τουρκία και σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το κόμμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ενρτογάν θα καταγάγει σημαντική νίκη, πετυχαίνοντας ποσοστό που θα ξεπερνά του 45%. Το κρίσιμο για την επιβίωση της κυβέρνησης Ερντογάν, παρά τα υψηλά ποσοστά που θα λάβει στις εκλογές, είναι η πολιτική που θα ακολουθήσει σε δυο βασικά ζητήματα. Το ένα είναι το λεγόμενο «βαθύ κράτος» και οι μηχανισμοί του, ο ισχυρότερος από τους οποίους είναι οι ίδιες οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, και το άλλο είναι το Κουρδικό Ζήτημα.
Το βαθύ κράτος αποτελεί φυσική και πολιτική απειλή για τον ίδιο τον Ερντογάν και για το κόμμα του, και θα εξηγήσουμε γιατί.

Ο στυγνός κρατισμός και οι αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις της κεμαλικής εξουσίας από το 1923 και εντεύθεν, δεν επέτρεψαν το σχηματισμό πολιτικής συνείδησης και πολιτικών δυνάμεων στην τουρκική κοινωνία οι οποίες θα μπορούσαν να αντιπαρατεθούν πολιτικά και με πολιτικούς όρους στο πολιτικό Ισλάμ, που εκφράστηκε για πρώτη φορά με τον Μεντερές, στη συνέχεια με τον Ερμπακάν και τώρα με τον Ερντογάν, με διαφορετικές εκδοχές την κάθε φορά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο μοναδικός αντίπαλος του Ερντογάν και του ΑΚΡ να είναι το βαθύ κράτος και οι μηχανισμοί του, οι οποίοι επιδιώκουν τη φυσική εξόντωση του πρώτου και την πολιτική αποδυνάμωση του δεύτερου.
Έτσι, ακριβώς επειδή το βαθύ κράτος είναι ένας επικίνδυνος αντίπαλος, μέχρι στιγμής ο Ερντογάν επιχειρεί να το εξουδετερώσει με αστυνομικές και δικαστικές μεθόδους, ενισχύοντας από τη μια πλευρά το αστυνομικό κράτος, που έχει ανοικτούς λογαριασμούς με το Στρατό από το παρελθόν, και προσπαθώντας να ελέγξει από την άλλη το Δικαστικό Σώμα. Η κατάσταση αυτή, όμως, έχει φέρει τον Ερντογάν σε μια θέση, που κατηγορείται από εχθρούς και -μέχρι χθες;- φίλους ότι επιχειρεί να δημιουργήσει το δικό του ερντογανικό «βαθύ κράτος», το οποίο θα λειτουργήσει εξ ίσου αντιδημοκρατικά και στον αντίποδα του κεμαλικού βαθέος κράτους. Υπό την έννοια αυτή, η πολιτική και οι μεθοδεύσεις που θα ακολουθήσει μετεκλογικά ο Ερντογάν στο θέμα αυτό, θα κρίνουν και την πορεία της κυβέρνησής του και της ίδιας της Τουρκίας το επόμενο διάστημα. Αν κατορθώσει να ξεριζώσει τις ρίζες του κεμαλικού βαθέος κράτους υποκαθιστώντας το με ένα ερντογανικό βαθύ κράτος, χωρίς να προχωρήσει σε ουσιαστικό εκδημοκρατισμό της τουρκικής κοινωνίας, θα έλθει αντιμέτωπος με εσωτερικά προβλήματα αλλά και με εξωτερικούς -μέχρι τώρα φιλικούς- παράγοντες, με πρώτο και κύριο πιθανόν τις ΗΠΑ και τους μηχανισμούς της Ουάσιγκτον.
Το άλλο θέμα, όπως προαναφέραμε, είναι το Κουρδικό Ζήτημα. Ο Ερντογάν, τις δυο πρώτες τετραετίες, για να αντιμετωπίσει το κεμαλικό βαθύ κράτος και να εδραιωθεί στην εξουσία,  χρησιμοποίησε ως σύμμαχό του τους Κούρδους και υποσχέθηκε να επιλύσει το Κουρδικό Ζήτημα. Με τον ίδιο τρόπο και κυρίως για να εξασφαλίσει την εύνοια της Ουάσιγκτον, χρησιμοποίησε και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και έδωσε υποσχέσεις σε Αθήνα, Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον για το άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, για αναγνώριση της Κύπρου, για επίλυση των προβλημάτων στο Αιγαίο κλπ. Όσον αφορά τα Ε-Τ, με τον τρόπο αυτό ο Ερντογάν πέτυχε μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Από τη μία πλευρά εξασφάλισε την εύνοια και την υποστήριξη της Ουάσιγκτον και από την άλλη, με την επιφανειακή ηρεμία στις Ε-Τ σχέσεις και το Αιγαίο, αποδυνάμωσε το ρόλο των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, που χρησιμοποιούσαν περίπου προβοκατόρικα -χωρίς όμως να αφίστανται του εθνικού σχεδιασμού- τις εντάσεις στο Αιγαίο για να καθιστούν το ρόλο τους καίριο και ρυθμιστικό στο παιχνίδι εξουσίας στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Τα ίδια που έκανε ο Ερντογάν στο πλέγμα των Ε-Τ σχέσεων έκανε και στο Κουρδικό. Χρησιμοποίησε τους Κούρδους για να εδραιωθεί στην εξουσία, υποσχόμενος παραχωρήσεις και ρυθμίσεις που θα οδηγούσαν στην επίλυση του Κουρδικού Ζητήματος, υιοθετώντας παράλληλα και κυρίως τον τελευταίο χρόνο την πολιτική του νεοοθωμανισμού, που θα μπορούσε να εκφραστεί πολύ εύστοχα και με το λαϊκό: «Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου«. Όσον αφορά τα Ε-Τ, η κατάσταση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τραγική, αφού η πρακτική που ακολουθεί η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων και ανοίξει την Κερκόπορτα για να εγκατασταθούν οι Τούρκοι στο κέντρο του Αιγαίου ή και δυτικότερα: Όσον αφορά  δε το Κουρδικό, το γεγονός της απροκάλυπτης υιοθέτησης της πολιτικής του «Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου«, ώθησε τους Κούρδους σε αναζήτηση άλλων λύσεων, όπως είναι η προετοιμασία για μονομερή ανακήρυξη αυτονομίας, κάτι που αναμένεται να χρησιμοποιηθεί ως μέσο πίεσης μετεκλογικά, για να υποχρεωθεί η κυβέρνηση Ερντογάν να προχωρήσει σε συνταγματική και νομοθετική-πολιτική-διοικητική μεταρρύθμιση που θα  θέτει υγιείς βάσεις για τη δημοκρατική επίλυση του Κουρδικού.
Με βάση όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, η επόμενη ημέρα θα είναι εξαιρετικά δύσκολη για τον Ερντογάν, αφού -παρότι εξασφαλίζει την προτίμηση της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων- η πολιτική που έχει ακολουθήσει ιδιαίτερα τα τελευταία ένα-δυο χρόνια σε σειρά από κρίσιμα ζητήματα που ακροθιγώς αναφέρθηκαν στο σημείωμα αυτό, αυξάνει την καχυποψία σε παράγοντες στο εσωτερικό και το εξωτερικό που μπορούν να επηρεάσουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό της Τουρκίας και τη βιωσιμότητα της κυβέρνησή του.
Ενδεικτικό των προβλημάτων που είναι πιθανόν να αντιμετωπίσει ο Ταγίπ Ερντογάν μετεκλογικά είναι το σενάριο που δημοσιεύει σήμερα η -ισλαμοεθνικιστική- εφημερίδα Γενί Τσαγ, σε άρθρο που υπογράφεται από τον δημοσιογράφο Σελαχατίν Όνκιμπαρ, ο οποίος, σημειωτέον, διατηρεί άριστες σχέσεις με το βαθύ κράτος, με ό,τι αυτό σημαίνει για το περιεχόμενο και την πραγματική προέλευση του σεναρίου.
Σας προτείνουμε να διαβάσετε με ιδιαίτερη προσοχή το σενάριο, που επιδέχεται πολλές αναγνώσεις:

Τί θα συμβεί στην Τουρκία σε περίπτωση που δεν πέσει η κυβέρνηση Ερντογάν-ΑΚΡ τους επόμενους έξι μήνες:

1. Θα κηρυχτεί ιντιφάντα από τους Κούρδους, στη γραμμή Χακιάρι-Τζίζρε (Hakkâri-Cizre).
2. Θα επεκταθούν σε ολόκληρο το Κουρδιστάν οι διαδηλώσεις και οι μαζικές ενέργειες πολιτικής ανυπακοής και θα καταληφθούν το ένα μετά το άλλο ορισμένες νομαρχίες, στις οποίες στις οποίες θα υψωθεί η σημαία του ΡΚΚ.
3. Θα υποσταλούν οι τουρκικές σημαίες από τους δήμους που ελέγχονται από το κουρδικό Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP).
4. Θα γίνουν καμπάνιες που θα καλούν τους Κούρδους που καταπιέζονται να καταφύγουν στο Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ).
5. Θα γίνουν μαζικές επιθέσεις στις νομαρχίες, τα φυλάκια και τα στρατόπεδα των ΤΕΔ στο Κουρδιστάν.
6. Θα αρχίσουν απεργία πείνας χιλιάδες Κούρδοι, με στόχο την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης και των ΜΜΕ της Δύσης.
7. Παράλληλα με τις πόλεις του Κουρδιστάν, θα εκδηλωθούν μαζικές διαδηλώσεις υποστήριξης από τους Κούρδους που κατοικούν στις μεγαλουπόλεις ολόκληρης της Τουρκίας.
8. Θα γίνουν βομβιστικές ενέργειες και μαζικές δολοφονίες σε τουριστικά κέντρα και σε μεγαλουπόλεις της Τουρκίας.
9. Αμέσως μετά από αυτές τις φρικιαστικές εξελίξεις, η κυβέρνηση του ΑΚΡ θα ανακοινώσει ότι οι συζητήσεις που διεξάγονται με τον Οτζαλάν, κατέληξαν σε συμφωνία.
10. Με βάση τη συμφωνία αυτή, θα ψηφιστεί Γενική Αμνηστία, θα απελευθερωθεί ο Οτζαλάν και θα του αναγνωριστεί το δικαίωμα να ασχοληθεί με την πολιτική.
11. Το νέο Σύνταγμα θα είναι αποτέλεσμα συμφωνίας του Οτζαλάν και του Ερντογάν.
12. Στο νέο Σύνταγμα θα αλλάξει η ονομασία της χώρας και από Τουρκική Δημοκρατία θα ονομάζεται πλέον Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Ανατολής.
13. Θα αλλάξει η τουρκική σημαία και θα υιοθετηθεί μια νέα σημαία.
14. Τα κουρδικά θα ανακηρυχθούν δεύτερη επίσημη γλώσσα του κράτους.
15. Θα είναι ελεύθερη η εκπαίδευση στην κουρδική γλώσσα.
16. Θα περάσουμε στο σύστημα των Αυτοδιοικούμενων Περιφερειών, ενέργεια που θα αποτελέσει το πρώτο επίσημο βήμα για τη δημιουργία του Μεγάλου Κουρδιστάν.
17. Οι εξελίξεις αυτές που θα λάβουν χώρα στο τουρκικό Κουρδιστάν, θα δημιουργήσουν ανώμαλες καταστάσεις στους νομούς και τις μεγαλουπόλεις της Κεντρικής, της Δυτικής, της Νότιας Τουρκίας και των περιοχών του Μαρμαρά και του Πόντου και θα αρχίσει ανθρωποκυνηγητό στους δρόμους, με βάση την εθνική καταγωγή.
18. Ο Ταγίπ Ερντογάν, με το αιτιολογικό ότι διαταράσσουν την σταθερότητα και τη δημόσια τάξη, θα αρχίσει το ανθρωποκυνηγητό των Τούρκων εθνικιστών.
19. Θα γίνουν μαζικές συλλήψεις στους μεγάλους νομούς και στις μεγαλουπόλεις.
20. Την περίοδο αυτή θα μπει η Τουρκία σε μια εσωτερική διαμάχη που θα μοιάζει με αυτήν της Γιουγκοσλαβίας.
21. Το χάος που θα επικρατεί στην Τουρκία θα μετατραπεί σε εσωτερικό πόλεμο, προκαλώντας την επέμβαση των Ηνωμένων Εθνών.
22. Το ΝΑΤΟ θα αποβάλλει τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις και θα αποβιβάσει νατοϊκά στρατεύματα στα εδάφη της Ανατολής.
23. Ακριβώς τη στιγμή αυτή οι Κούρδοι θα ζητήσουν δημοψήφισμα, για να αποσπαστούν από την Τουρκία.
24. Μετά το δημοψήφισμα, οι Κούρδοι θα αποσπαστούν και επίσημα από την Τουρκία, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα διέξοδο στη Μεσόγειο.
25. Παράλληλα με τις εξελίξεις αυτές, το ζεστό χρήμα θα εγκαταλείψει την Τουρκία και το συνάλλαγμα θα εκτοξευθεί στα ύψη, με αποτέλεσμα την οικονομική κατάρρευση, που θα ανοίξει το δρόμο για τη χρεοκοπία της Τουρκίας, στο παράδειγμα της Ελλάδος.
26. ΗΠΑ και Ε.Ε., βλέποντας ότι ο Ερντογάν ολοκλήρωσε την αποστολή του, θα τον θεωρήσουν υπεύθυνο για τις εξελίξεις, επιφυλάσσοντας για τον ίδιο ένα τέλος χειρότερο από αυτό του Σάχη της Περσίας.

Τελικό συμπέρασμα: Αν δεν φύγει από τη μέση το ΑΚΡ, η Τουρκία οδεύει με βεβαιότητα στο διαμελισμό.
Και αυτό γιατί στο τουρκικό Κουρδιστάν έχει ήδη ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και έχει δημιουργηθεί μια κατάσταση που δεν μπορεί να αντιστραφεί. 
Υπάρχουν ορισμένοι που λένε ότι υπάρχει ο Μεγάλος Τουρκικός Στρατός ο οποίος δεν θα επιτρέψει κάτι τέτοιο. Ξεχνούν όμως όλοι αυτοί ότι ο Ερντογάν και το ΑΚΡ, απλά για να εκδικηθούν τον Κεμαλισμό και το κοσμικό κράτος, τα τελευταία τέσσερα χρόνια αποδυναμώνει με σύστημα τον τουρκικό στρατό.

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/06/blog-post_9341.html

Η τραγωδία της υφαλοκρηπίδας και το φάντασμα της ΑΟΖ

Tου Θόδωρου Καρυώτη,

Καθηγητή πολιτικής οικονομίας στο Πανεπιστημιακό Σύστημα Μέρυλαντ, ΗΠΑ

 

Για πάνω από τριάντα χρόνια τώρα η Ελλάδα επιμένει μονότονα ότι η μοναδική της διαφορά με την Τουρκία, ήτοι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, είναι νομικής φύσης. Όμως, εδώ και πάνω από 25 χρόνια η έννοια της υφαλοκρηπίδας έχει υπερκερασθεί απ’ αυτή της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Από την ύπαρξη της νέας Σύμβαση του Διεθνούς Δίκαιου της Θάλασσας το 1982, κανένα κράτος στον κόσμο δεν έχει ζητήσει μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αλλά πάντα ζητά και την ταυτόχρονη οριοθέτηση της ΑΟΖ. Πράγματι, όλες οι αποφάσεις του Δικαστηρίου μέχρι σήμερα, λαμβάνουν υπ’ όψη την οριοθέτηση και των δύο ζωνών πού πάντα συμπίπτουν. Οι Τούρκοι βέβαια τρίβουν τα χέρια τους που ακούν για τόσα χρόνια τις ελληνικές κυβερνήσεις και όλα τα πολιτικά κόμματα να μιλάνε μόνο για την υφαλοκρηπίδα χωρίς να αναφέρονται στην ΑΟΖ. Ο λόγος βέβαια της μεγάλης χαράς των Τούρκων είναι ότι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα έχει πολλά να κερδίσει με την οριοθέτηση ΑΟΖ στο Αιγαίο.

Υπάρχει και ένα συμβάν που δεν έχει γίνει γνωστό στον ελληνικό λαό. Την Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010, ο Πρωθυπουργός Γ. Α. Παπανδρέου ενημέρωσε τους Έλληνες δημοσιογράφους στην ελληνική πρεσβεία της Ουάσιγκτον για την επίσκεψή του στις ΗΠΑ. Η τελευταία ερώτηση ήταν του Μιχάλη Ιγνατίου, δημοσιογράφου του MEGA TV και των εφημερίδων «Έθνος» και «Φιλελεύθερος» της Κύπρου. Την παραθέτω αυτούσια από την απομαγνητοφώνηση:

M. Ιγνατίου:

“Κύριε πρόεδρε, μιλάτε συνεχώς για το θέμα της υφαλοκρηπίδας σαν την μοναδική μας διαφορά με την Τουρκία. Γιατί δεν συνδέεται και το θέμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης;”

Πρωθυπουργός:

“Αναμφίβολα η υφαλοκρηπίδα και η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη συνδέονται. Το θέμα μάς έχει απασχολήσει και θα το φέρω προς συζήτηση με τον Ερντογάν στην  επόμενη επίσκεψή του στην Αθήνα.”

Έχουν περάσει πολλοί μήνες από τότε και οι δύο Πρωθυπουργοί έχουν βρεθεί και μιλήσει τρεις φορές μετά από αυτή την δήλωση του Πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον και όμως δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι το θέμα της ΑΟΖ συζητήθηκε. Επομένως, ή τότε ο Παπανδρέου παραπληροφορούσε με την απάντησή του στην ερώτηση του Ιγνατίου ή  έφερε μεν το θέμα αλλά ο Ερντογάν αρνήθηκε οποιαδήποτε συζήτηση επ’ αυτού. Ο Πρωθυπουργός οφείλει μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα.

Πριν από λίγο καιρό, για πρώτη φορά Έλληνας πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην ΑΟΖ σε μια ερώτηση στην  Βουλή για τα πετρέλαια. Ο πρωθυπουργός είπε: “Η ΑΟΖ δεν είναι κάποιο μαγικό χαρτί, με υπερφυσικές ιδιότητες, που λύνει όλα τα προβλήματα”.  Αλλά, κανείς δεν έχει ποτέ ισχυριστεί  ότι η ΑΟΖ αποτελεί κάποιο μαγικό χαρτί με υπερφυσικές ιδιότητες. Νομίζω ότι η απάντηση του πρωθυπουργού ήταν μια προσπάθεια υποτίμησης της ΑΟΖ, προφανώς για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι την είχε αγνοήσει όλα τα χρόνια που διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών και κατά τη διάρκεια της σημερινής του θητείας ως Πρωθυπουργός. Όμως, το γεγονός και μόνο της αναφοράς της ΑΟΖ από το βήμα της Βουλής σημαίνει ότι δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί και πρέπει να συμπεριληφθεί στις συνομιλίες με τους Τούρκους.

Πρόσφατα, ο υπουργός  Εξωτερικών της Ελλάδας επιτέθηκε σ’ όσους πιστεύουν ότι η ΑΟΖ αποτελεί “μόδα”, όπως είπε, και επιτέθηκε μάλιστα σε αυτούς που μιλάνε για την ΑΟΖ και αγνοούν τη σημασία της υφαλοκρηπίδας. Ο κ. Δρούτσας είναι ή άσχετος ή παριστάνει τον άσχετο αλλά σε κάθε περίπτωση απαράδεκτος διότι ισχυρίζεται ότι η εθνική κυριαρχία στις ελληνικές θάλασσες μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Όχι μόνο αγνοεί την αξία της ΑΟΖ αλλά προσπαθεί να μας πείσει ότι το Ισραήλ και η Κύπρος κακώς έκαναν οριοθέτηση της ΑΟΖ και έχουν απεμπολήσει τα εθνικά τους συμφέροντα μια και αγνόησαν την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Είναι σαφές και φανερό σε όλους ότι η οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στη Κύπρο και το Ισραήλ αποτελεί όχι μόνο μία σημαντική οριοθέτηση αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να επισημανθεί τα κράτη αυτά έχουν προχωρήσει σε θαλάσσιες έρευνες για την εξερεύνηση πετρελαίου και φυσικού αερίου και δεν σχεδιάζουν να οριοθετήσουν ποτέ την υφαλοκρηπίδα τους γιατί η έννοια αυτή έχει ξεπεραστεί από το 1982 από την έννοια της ΑΟΖ. Ωστόσο, ο υπουργός επιμένει να δίνει μαθήματα στους Έλληνες, στους Κύπριους και στους Ισραηλίτες τονίζοντας ότι «Η ΑΟΖ δεν έχει καμία σχέση με το θέμα του ορυκτού πλούτου. Με την υφαλοκρηπίδα σχετίζεται.”

Δυστυχώς ο κ. Δρούτσας δεν γνωρίζει ότι στο τέλος της δεκαετίας του 1970, στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας τα κράτη της Λατινικής Αμερικής, που πρωτοστάτησαν στη δημιουργία της ΑΟΖ, ζήτησαν  να σταματήσει η συζήτηση για την ύπαρξη της υφαλοκρηπίδας γιατί είχε υπερκεραστεί από την έννοια της ΑΟΖ αλλά, η τότε ελληνική αντιπροσωπεία δεν υποστήριξε αυτή τη θέση που θα έλυνε τα χέρια της Ελλάδας στο Αιγαίο! Γνωρίζει, όμως, ότι πριν λίγους μήνες ανακαλύψαμε γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν συζητά το θέμα της ΑΟΖ με τη Τουρκία. Ένα έγγραφο του υπουργείου Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας μας διαφωτίζει ξεκάθαρα. Πρόκειται για εμπιστευτικό έγγραφο του Βρετανού πρέσβη στην Αθήνα με ημερομηνία 24 Ιανουαρίου 1979. Την προηγούμενη ημέρα είχε επισκεφτεί τον πρέσβη ο Γιάννης Τζούνης, τότε Γενικός Γραμματέας του υπουργείου Εξωτερικών και του ανέφερε ότι η Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται να δημιουργήσει ΑΟΖ στο Αιγαίο, που είχε τότε αρχίσει να διαμορφώνεται στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, διότι ενώ αυτή είναι έννοια που ευνοεί την Ελλάδα δεν ευνοεί καθόλου την Τουρκία. Αυτό συνέβη επί πρωθυπουργίας Γεωργίου Ράλλη και με υπουργό Εξωτερικών τον Κ. Μητσοτάκη. Έχουν περάσει από τότε 32 χρόνια και όλοι οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας έχουν ξεκάθαρα σεβαστεί αυτή τη θέση διότι, κατά την άποψή μου, διακατέχονται από ένα ανίατο φοβικό σύνδρομο, πιστεύοντας ότι η Τουρκία θα φτάσει ακόμη και σε πόλεμο για να προστατέψει τα συμφέροντά της σε περίπτωση που η Ελλάδα ανακηρύξει ΑΟΖ στο θαλάσσιο χώρο της.  

Η Ελλάδα πρέπει άμεσα να προβεί σε ταυτόχρονη οριοθέτηση της ΑΟΖ της με αυτές της Κύπρου και της Αιγύπτου, λαμβάνοντας φυσικά υπόψη το Καστελόριζο και έτσι θα υπάρχουν θαλάσσια σύνορα ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Κύπρο, αλλά πιο σημαντικό θα είναι το γεγονός ότι δεν θα υπάρχουν θαλάσσια σύνορα της Αιγύπτου με τη Τουρκία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Τουρκία θα αντιταχτεί σε μια τέτοια οριοθέτηση και θα ζητήσει την παρέμβαση του Διεθνούς Δικαστηρίου, πράγμα που έχει δικαίωμα να κάνει ad hoc. Δηλαδή μπορεί να ζητήσει από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης  να παρέμβει μόνο για αυτή την οριοθέτηση. Οι πιθανότητες της Τουρκίας να αποσπάσει κάτι θετικό από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είναι πολύ μικρές, διότι όχι μόνο θα ζητάει την ανατροπή της απόφασης τριών κρατών αλλά θα έχει να αντιμετωπίσει και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία  ασφαλώς και δεν θα ήθελε να δει μείωση της ΑΟΖ της στη Μεσόγειο, ιδιαίτερα τώρα που η περιοχή παρουσιάζει μεγάλο οικονομικό ενδιαφέρον.

Ο χάρτης που παραθέτω πιο κάτω δείχνει την οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ στις ελληνικές θάλασσες βάσει του Δίκαιου της Θάλασσας  (άσπρη γραμμή) και ταυτόχρονα δείχνει την αξία του Καστελόριζου, διότι σε περίπτωση που υποθέσουμε ότι το Καστελόριζο δεν διαθέτει ΑΟΖ (η διακεκομμένη κόκκινη γραμμή) η ελληνική ΑΟΖ δεν μπορεί κατά συνέπεια να συνορεύει με τη κυπριακή ΑΟΖ.

Η επιμονή της ελληνικής κυβέρνησης  να μη προβεί πρώτα σε οριοθέτηση της ΑΟΖ της με την Κύπρο και την Αίγυπτο αλλά να παραπέμψει την ελληνοτουρκική διένεξη στη Χάγη για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας θα έχει ως αποτέλεσμα να χαθεί ένα μέρος της θαλάσσιας ζώνης του Καστελόριζου διότι η Χάγη, σε παρόμοιες περιπτώσεις, δεν δίνει πλήρη επήρεια σε πολύ μικρά νησιά που βρίσκονται κοντά σ’ ένα μεγάλο ηπειρωτικό χώρο ο οποίος ανήκει σ’ άλλο κράτος. Ο νοών νοήτω. Κατά συνέπεια, ενώ θα δοθεί μια αρκετά μεγάλη περιοχή στο Καστελόριζο (η Χάγη δεν θα δεχτεί την τουρκική θέση ότι τα Καστελόριζο δεν διαθέτει τίποτα παραπάνω από την αιγιαλίτιδα ζώνη του), δεν αναμένεται να προσδιορίσει μια έκταση που να δίνει τη δυνατότητα στην Ελλάδα να διαθέτει θαλάσσια σύνορα με τη Κύπρο.

Η Ελλάδα, όταν αποφασίσει να δημιουργήσει ΑΟΖ σε όλες τις θάλασσές της ακολουθώντας πιστά τις διατάξεις του Δίκαιου της Θάλασσας, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από την Τουρκία. Απλώς, η Τουρκία θα αρνηθεί να αναγνωρίσει την ελληνική ΑΟΖ, όπως ακριβώς έκανε και με την κυπριακή ΑΟΖ, αλλά η Κύπρος ούτε φοβήθηκε ούτε σταμάτησε από αυτή την ενέργεια της Τουρκίας και μάλιστα πήρε και την έγκριση της ΕΕ. Η Άγκυρα θα πρέπει να συνειδητοποιήσει και να αποδεχτεί ότι δεν μπορεί να επιβάλει τις όποιες νεο-οθωμανικές βλέψεις της στη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα. 

 

http://euractiv.gr/apopseis/i-tragodia-tis-yfalokripidas-kai-fantasma-tis-aoz

Ξεπουλιέται η Α.Ο.Ζ.;

Η αποτυχημένη και φοβική κυβέρνηση του «Γιωργάκη» απεμπολεί κυριαρχικά μας δικαιώματα για να μη δυσαρεστήσει την Τουρκία! Δύο κείμενα [του Κ. Χολέβα-εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (10.5.2011) και ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη (11.5.11)], από διαφορετικούς πολιτικοϊδεολογικούς χώρους επιβεβαιώνουν το ξεπούλημα…

ΔΕΕ

Η ΑΟΖ ΕΓΙΝΕ ΡΟΖ

Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων

Ώστε έτσι, λοιπόν! Ο Υπουργός των Εξωτερικών κ. Δημήτρης Δρούτσας δήλωσε δημοσίως ότι η Ελλάς δεν θα ανακηρύξει, όπως θα εδικαιούτο να το κάνει με βάση το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης, την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της, και τούτο για να μη δυσαρεστήσει την Τουρκία. Δεν εκπλήσσομαι, προσωπικώς, διότι από τα πρώτα βήματά του στον χώρο της εξωτερικής πολιτικής ο σημερινός Πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου ήταν οπαδός των συνεχών υποχωρήσεων και της ηττοπάθειας. Αυτό το κάνει λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων, όχι από σκοπιμότητα. Όλα δε αυτά καμουφλάρονται με λεκτικά περιτυλίγματα, όπως εκσυγχρονιστική πολιτική, φιλειρηνική διπλωματία, καταπολέμηση του εθνικισμού (πάντα του ελληνικού και ποτέ του τουρκικού) και άλλα παρεμφερή.

Ο κ. Δρούτσας έχει ζήσει πολλά χρόνια στην Αυστρία και όφειλε να γνωρίζει ότι η χώρα αυτή γέννησε τον Καγκελλάριο Μέτερνιχ, φανατικό αντίπαλο της Ελληνικής Επαναστάσεως. Όμως ο Μέτερνιχ είχε απέναντί του σε κάθε διπλωματική μάχη τον Ιωάννη Καποδίστρια. Ο Κερκυραίος διπλωμάτης και επί έτη σύμβουλος του Τσάρου της Ρωσίας, εφοδιασμένος με μία στέρεα ελληνορθόδοξη παιδεία, αντιμετώπισε με επιτυχία τον Μέτερνιχ, Ο Χένρυ Κίσσιντζερ στη διδακτορική διατριβή του για την εποχή εκείνη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι στην Ιστορία υπάρχουν δύο είδη πολιτικών και διπλωματών: Οι Μέτερνιχ και οι Καποδίστριες. Οι πρώτοι αγωνίζονται να καταπνίξουν τα δικαιώματα των μικρότερων λαών και υπερασπίζονται παλαιολιθικές αυτοκρατορίες. Οι δεύτεροι αρθρώνουν λόγο πατριωτισμού, εθνικής αξιοπρέπειας και στηρίζουν τα δικαιώματα και των αριθμητικά μικρότερων λαών. Ο κ. Δρούτσας παραμένει οπαδός του Μέτερνιχ, ο οποίος πίστευε στη διατήρηση της Αυστρουγγαρίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ενώ όσοι προτείνουμε την ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ διδασκόμαστε από τη συγκρατημένη αισιοδοξία και τη μαχητικότητα του Καποδίστρια. Οι κ.κ. Παπανδρέου και Δρούτσας γοητεύονται από το νεο-οθωμανικό πρότυπο του Αχμέτ Νταβουτογλου, γι’ αυτό και τον αφήνουν να αλωνίζει προκλητικά στη Θράκη. Όσοι πιστεύουμε στη γραμμή Καποδίστρια χαρακτηριζόμαστε από τον κ. Δρούτσα ότι απλώς ακολουθούμε μια μόδα. Καλύτερα να είσαι του συρμού (της μόδας) παρά να είσαι του διασυρμού, όπως κατήντησε η εξωτερική πολιτική μας.

Ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου ως Υπουργός ή Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών έχει συνδέσει τα βήματά του με …..επιτεύγματα του νεοελληνικού εκσυγχρονισμού όπως η υποχώρηση στα Ίμια, η Μαδρίτη του 1997 με αναγνώριση ζωτικών συμφερόντων της Άγκυρας στο Αιγαίο, η παράδοση του Οτσαλάν, τα ζεϊμπέκικα με τον μακαρίτη Τζεμ, η υπογραφή συμφωνίας με την Τουρκία για περικοπή από τα σχολικά μας βιβλία των σημείων που ενοχλούν την Άγκυρα. Η γραμμή του κ Παπανδρέου δεν απαντά στο ερώτημα «πώς θα αναβαθμίσουμε τον γεωπολιτικό μας ρόλο», αλλά διέπεται από το φοβικό σύνδρομο «μην ενοχληθεί η Τουρκία». Η λογική Παπανδρέου- Δρούτσα εντάσσει την Ελλάδα στη ζώνη επιρροής της Τουρκίας και φοβούμαι ότι κάθε υποχώρησή μας δίνει γενικότερα μηνύματα υποχωρητικότητας προς κάθε ξένη χώρα. Ακόμη και προς το υπό διάλυσιν κράτος των Σκοπίων.

Τον Απρίλιο του 2000, λίγες ημέρες πριν από τις βουλευτικές εκλογές που κερδήθηκαν οριακά από τον Κώστα Σημίτη, ο κ. Γ. Παπανδρέου εγκαινίασε μία ηλεκτρονική πύλη του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών με τον τίτλο http://www.greece.gr/. Υποτίθεται ότι αυτός ο αγγλόφωνος ιστότοπος θα προέβαλλε τις εθνικές μας θέσεις διεθνώς. Από την πρώτη ημέρα της λειτουργίας του -ευτυχώς σταμάτησε μετά από λίγους μήνες- η άποψη του κ. Παπανδρέου κατέστη εμφανής. Δημοσιεύθηκε, λοιπόν, ως κύριο άρθρο της πρώτης εβδομάδας ένα κείμενο στα αγγλικά με ελληνική υπογραφή, το οποίο κατηγορούσε τα … ελληνικά σχολικά βιβλία ότι καλλιεργούν μίσος κατά των Τούρκων. Άρα η βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων θα αρχίσει από την αλλαγή των σχολικών εγχειριδίων Ιστορίας των δύο χωρών. Κατέληγε μάλιστα ο αρθρογράφος με την πρόταση προς εμάς τους Έλληνες να υιοθετήσουμε μία νέα εθνική ταυτότητα για … να μάς αγαπήσουν οι Τούρκοι. Έκτοτε έχουν γίνει πολυάριθμα εθνικώς απαράδεκτα ψαλιδίσματα ηρώων, μαρτύρων, μαχών και γενοκτονιών από τα ελληνικά εγχειρίδια, ενώ οι Τούρκοι καλλιεργούν μέσω της παιδείας τον νεο-οθωμανισμό και τον επεκτατισμό. Στην προσπάθεια των κ. Παπανδρέου και Δρούτσα να μας πείσουν πόσο καλοί γείτονες είναι οι Τούρκοι ήλθαν ως αρωγοί και οι ανιστόρητοι «ιστορικοί» που επιχείρησαν μέσω τηλεοπτικών ντοκυμανταίρ να υπονομεύσουν το κύρος της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 και των πρωταγωνιστών της.

Με τη λογική του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Εξωτερικών ότι δεν ασκούμε νόμιμα δικαιώματα για να μη χαλάσουμε την καρδιά των Τούρκων η Ελλάς δορυφοροποιείται. Με πρόσχημα μάλιστα το ανεκδιήγητο Μνημόνιο οδηγούμαστε σε πλήρη απεμπόληση και απάρνηση καιρίων εθνικών συμφερόντων. Από τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο προχωρούμε προς τις ροζ ζώνες των ελληνικών υποχωρήσεων. Η ελληνική ΑΟΖ ουσιαστικά παραχωρείται στην Τουρκία και αποκτά ροζ χρώμα από την ανάμιξη της λευκής πετσέτας που πετάξαμε και της κόκκινης τουρκικής σημαίας. Αντί για το γαλάζιο της σημαίας μας και της θάλασσάς μας οι χειριζόμενοι τα εθνικά μας θέματα προτίμησαν το ροζ. Αντί του δυναμισμού προτίμησαν την υποταγή. Αντί της αξιοπρέπειας την υποτέλεια.

Στο Αιγαίο, στη Θράκη, στην Κύπρο διακυβεύεται η ασφάλεια, η άμυνα, η εθνική αξιοπρέπεια και η οικονομική και ενεργειακή επιβίωση του Ελληνισμού. Δυστυχώς οι θαυμαστές του Τζεμ και του Νταβούτογλου υποθηκεύουν το μέλλον όλων μας και κυρίως των παιδιών μας.

Κ.Χ. 8.5.2011

 

ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ

ΘΑΛΑΣΣΙΩΝ ΥΔΑΤΩΝ

 

Χαράζει «θαλάσσια στρατηγική» χωρίς πρόβλεψη ΑΟΖ

Τετάρτη 11 Μάη 2011

 

Κατατέθηκε χτες στη Βουλή το νομοσχέδιο για τη «Θαλάσσια στρατηγική για την προστασία και διαχείριση των θαλάσσιων υδάτων» στο οποίο σκόπιμα παραλείπεται ο προσδιορισμός της «Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης» (ΑΟΖ). Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο ενσωματώνει στην ελληνική νομοθεσία την οδηγία 2008/56 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τη θαλάσσια στρατηγική.

Η συγκεκριμένη οδηγία, που αποτελεί τη μελλοντική θαλάσσια πολιτική για όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ για την προστασία των θαλασσών (νερών, υπεδάφους κλπ.), αφήνει έωλο τον προσδιορισμό της ΑΟΖ. Η κυβερνητική απόφαση για επικύρωση από τη Βουλή της εν λόγω οδηγίας, χωρίς στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο να γίνεται σαφής προσδιορισμός της ΑΟΖ και με δεδομένο ότι η ελληνική κυβέρνηση, λόγω τουρκικών διεκδικήσεων, δεν ασκεί τα δικαιώματα που απορρέουν από τις διατάξεις της Σύμβασης του ΟΗΕ του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας, τόσο όσον αφορά το πλάτος των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, όσο και στην κήρυξη της ΑΟΖ, δημιουργεί ένα καθεστώς «ρευστότητας» για τη θαλάσσια περιοχή του Αιγαίου και τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Το ίδιο ισχύει και στα θαλάσσια σύνορα της χώρας με τη Λιβύη, την Αλβανία και την Αίγυπτο. Πολλά ερωτήματα επίσης προκαλεί το γεγονός ότι από το Παράρτημα ΙΙ του νομοσχεδίου που κατατέθηκε τελικά στη Βουλή, αφαιρέθηκε χάρτης ο οποίος υπήρχε όταν αυτό τέθηκε σε διαβούλευση και περιείχε οριοθετημένες κάποιες θαλάσσιες υποπεριοχές της χώρας, ενώ τώρα αυτός αντικαταστάθηκε με ένα χάρτη όπου δε διευκρινίζεται απολύτως τίποτε…

Κατά τα άλλα, τίθενται για την επίτευξη του στόχου της διατήρησης ή επίτευξης της καλής περιβαλλοντικής κατάστασης του θαλάσσιου περιβάλλοντος έως το έτος 2020, τα εξής χρονοδιαγράμματα:

Εως το 2012, θα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί α) η αρχική αξιολόγηση της περιβαλλοντικής κατάστασης των θαλάσσιων υδάτων, β) ο προσδιορισμός της καλής περιβαλλοντικής κατάστασης των θαλάσσιων υδάτων και γ) ο καθορισμός των περιβαλλοντικών στόχων και δεικτών.

 Εως το 2013, θα πρέπει να έχουν οριοθετηθεί οι προστατευόμενες περιοχές για κάθε θαλάσσια περιοχή ή υποπεριοχή, με στόχο τη δημιουργία ενός συνεκτικού και αντιπροσωπευτικού δικτύου θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών.

Εως το 2014, θα πρέπει να έχουν θεσπιστεί τα προγράμματα παρακολούθησης της περιβαλλοντικής κατάστασης των υδάτων τους.

Τέλος,το 2015, θα πρέπει να έχουν διαμορφωθεί τα προγράμματα μέτρων για την εξασφάλιση καλής περιβαλλοντικής κατάστασης των υδάτων μέχρι το έτος 2020. Η θέση των μέτρων σε λειτουργία προβλέπεται το αργότερο έως το έτος 2016.

Για την εφαρμογή του νόμου προβλέπεται η σύσταση Εθνικής Επιτροπής Θαλάσσιας Στρατηγικής με συμμετοχή όλων των συναρμόδιων υπουργών, ενώ ως Αρμόδια Αρχή ορίζεται η Ειδική Γραμματεία Υδάτων του ΥΠΕΚΑ.

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6240321&publDate=11/5/2011

http://hellenicinterest.blogspot.com/2011/05/blog-post_12.html

Υπό Γερμανικό έλεγχο οι επικοινωνίες των ΕΔ! Αποκαλυπτικά έγγραφα και παρασκήνιο.

<!– Σε µεταλλικά κοντέινερ θα µεταφερθούν αµέσως µόλις βγουν στην επιφάνεια οι 33 µεταλλωρύχοι, προκειµένου να προστατευτούν από το φως του ηλίου. –>

Υπό Γερμανικό έλεγχο,βρίσκονται από τον Ιανουάριο του 2009 υποδομές του ΟΤΕ,που μέχρι και σήμερα χρησιμοποιούνται από τις Ένοπλες Δυνάμεις “και διασφάλιζαν θέματα εθνικής ασφάλειας”!!!Αυτό προκύπτει από έγγραφο του ΓΕΕΘΑ με το οποίο ενημερώνεται ο υπουργός Άμυνας για την ανάγκη να υλοποιηθεί άμεσα το χρηματοδοτούμενο από το ΝΑΤΟ έργο του Ενοποιημένου Συστήματος Επικοινωνιών Εθνικής Άμυνας,ώστε οι επικοινωνίες των ΕΔ να μην εξαρτώνται απ΄ αυτές τις υποδομές. O μειοδοτικός διαγωνισμός αν και βρισκόταν ένα βήμα πριν την ολοκλήρωσή του,»πάγωσε»,χωρίς προφανή αιτία,όπως προκύπτει από έγγραφα του ΓΕΕΘΑ.

Το Ενοποιημένο Σύστημα Επικοινωνιών Εθνικής Άμυνας (ΕΣΕΕΘΑ),είναι ένα έργο συγχρηματοδοτούμενο με πιστώσεις του ΝΑΤΟ, που φθάνουν τα 8.655.000 ευρώ. Ο εκσυγχρονισμός του συστήματος επικοινωνιών κρίνεται επιχειρησιακά απαραίτητος από το ΓΕΕΘΑ και λογικά αφού το έργο χρηματοδοτείται σχεδόν εξ΄ ολοκλήρου από τη Συμμαχία,όλα θα έπρεπε να κυλήσουν,γρήγορα και ομαλά. Στην Ελλάδα,αυτά όμως δεν ισχύουν. Η σκληρή μάχη που γίνεται μεταξύ εταιρειών και συμφερόντων ακόμη και …για τις βίδες που χρειάζονται οι Ένοπλες Δυνάμεις, έχει οδηγήσει το πρόγραμμα στο “ψυγείο” και τον υπουργό ΄Αμυνας Ευάγγελο Βενιζέλο σε άβολη θέση,με όλες τις ενδιαφερόμενες πλευρές να τον “κατηγορούν” ότι κάτι δεν πάει καλά.

Η υπόθεση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εύκολα ένα απλό “ξεκαθάρισμα” λογαριασμών μεταξύ εταιρειών οι οποίες διεκδικούν το ίδιο πρόγραμμα. “Μπερδεύεται” όμως από ένα ενημερωτικό του ΓΕΕΘΑ,το περιεχόμενο του οποίου έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις αποφάσεις που ελήφθησαν για το πρόγραμμα του ΕΣΕΕΘΑ.

Πως έχει η υπόθεση:

•Ο εκσυγχρονισμός του Ενοποιημένου Συστήματος Επικοινωνιών Εθνικής Άμυνας είχε προγραμματιστεί από το 2003 με βάση πρόγραμμα του ΝΑΤΟ (1997/5CM00712-0). Η Συμμαχία το χρηματοδοτεί με 8.655.000 ευρώ συν 1.3 εκατομμύρια ευρώ ετησίως για τη συντήρησή του.

•Στις 4 Αυγούστου 2008 προκηρύχθηκε η δημοπράτηση του έργου.

•Στις 20 Ιουλίου 2010,μετά από μεγάλη καθυστέρηση που προκάλεσε τη δυσαρέσκεια του ΝΑΤΟ,υποβλήθηκαν προσφορές από 32 εταιρείες

•Κι ενώ στις αρχές του χρόνου είχαν αξιολογηθεί οι τεχνικές προσφορές και απόμενε η αξιολόγηση των τεχνικών προσφορών, ο διεθνής διαγωνισμός ακυρώθηκε!

Η άποψη ότι οι “τεχνικές προδιαγραφές έπρεπε να επικαιροποιηθούν”, επικράτησε απ΄ όσους την υποστήριζαν και ανάμεσα σ΄ αυτούς ήταν και ο πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου Γ. Γραμματίδης,όπως προκύπτει από επιστολή του προς τον υπουργό Άμυνας Ευάγγελο Βενιζέλο με ημερομηνία 26 Ιανουαρίου 2010. Ο κ.Γραμματίδης αφού ευχαριστεί θερμά “για την ευκαιρία που δώσατε στα μέλη του επιμελητηρίου μας να συζητήσουμε μαζί σας θέματα κοινού ενδιαφέροντος”, επισημαίνει:

“Σας θυμίζουμε το θέμα του διαγωνισμού “Υλοποίηση των Switching ,Control και Security υποσυστημάτων του Ενοποιημένου Συστήματος Επικοινωνίας Εθνικής Άμυνας (ΕΣΕΕΘΑ)”, για το οποίο κατανοήσατε την ανάγκη διακοπής του,ώστε να επικαιροποιηθούν οι προδιαγραφές που πρέπει να περιλαμβάνει”.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ

Η επιστολή Γραμματίδη χαρακτηρίστηκε από άλλους ενδιαφερόμενους ως προσπάθεια “εξωθεσμικών παραγόντων” να ακυρώσουν το διεθνή διαγωνισμό,ο οποίος τελικά «πάγωσε». Κι όπως αναφέραμε όλα αυτά θα αποτελούσαν μία συνηθισμένη σύγκρουση αντίθετων συμφερόντων στο χώρο των εξοπλισμών. Ωστόσο υπάρχει  ενημερωτικό σημείωμα του ΓΕΕΘΑ, στο οποίο αναφέρονται τα εξής σημαντικά για την υπόθεση:

• “Οι απαιτήσεις-τεχνικές προδιαγραφές του διαγωνισμού καλύπτουν όλα τα είδη της σύγχρονης τεχνολογίας ανά το κόσμο …”

• “Οι πιθανές αναφορές σε αλλαγή των προδιαγραφών ή και όρων δεν υφίστανται για τους παρακάτω λόγους:
-Η τελευταία επικαιροποίηση έγινε το 2007.
-Οι υφιστάμενες προδιαγραφές έχουν εγκριθεί από το ΝΑΤΟ.”

• “Υπάρχει σαφής όρος στην διακήρυξη για τη δυνατότητα που παρέχεται στην προϊσταμένη αρχή για τροποποίηση των προδιαγραφών και όρων στην περίπτωση που υπάρξει νεώτερη τεχνολογία. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει νεώτερη τεχνολογία”.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΓΕΕΘΑ

• Αυτό το σημείο του εγγράφου του ΓΕΕΘΑ προσέξτε το:

“Οι υποδομές του ΟΤΕ που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούνται από τις Ένοπλες Δυνάμεις και διασφάλιζαν θέματα εθνικής ασφάλειας ,βρίσκονται ως γνωστόν από 1/1/2009 υπό τον έλεγχο Γερμανικής εταιρείας .Επομένως επιβάλλεται η επιτάχυνση της υλοποίησης του έργου ,ώστε οι Ένοπλες Δυνάμεις να βασίζονται σε ίδια μέσα”! Οι Γερμανοί δηλαδή ελέγχουν πλέον και δομές εθνικής ασφάλειας.
ΙΔΟΥ ΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΓΕΕΘΑ

Η συνέχεια του εγγράφου του ΓΕΕΘΑ , έχει ακόμη πιο κατηγορηματικά επιχειρήματα για άμεση ολοκλήρωση των διαδικασιών επισημαίνοντας ότι το αντίστοιχο έργο στη Τουρκία έχει προκηρυχθεί κι έχει χρηματοδοτηθεί πλήρως από το ΝΑΤΟ με 17.000.000 ευρώ. Και καταλήγει επί λέξει στο συμπέρασμα-εισήγηση:

“Είναι προφανές ότι υπάρχει αδήριτη εθνική ανάγκη να προχωρήσει ο διαγωνισμός που βρίσκεται στη φάση αποσφράγισης των οικονομικών προσφορών και κατακύρωσης του έργου στο μειοδότη”.

Κι όμως ο διαγωνισμός «παγώνει» και πάει προς ακύρωση. Μένει να μας εξηγήσουν το γιατί.
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΕΘΑ ΚΑΙ Η ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΥΡΩΘΕΙ Ο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

 

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=2&art_id=5359

Πυρ και μανία για την ΑΟΖ μας

 

ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗ
Ο Τούρκος Ειδικός Στρατηγικής Ενέργειας μάς προειδοποιεί με…προβλήματα
«Όσοι προβαίνουν σε τέτοιου είδους βήματα, απειλούν την Τουρκία», δηλώνει ο Αχμέτ Νετζντέτ Παμίρ, εκπρόσωπος της Εθνικής Επιτροπής Ενέργειας της Τουρκίας και μέλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Ενέργειας, σχολιάζοντας στη «Σ» τη συμφωνία Κύπρου – Ισραήλ για τον καθορισμό της ΑΟΖ. Ο Τούρκος Ειδικός Στρατηγικής Ενέργειας υποστηρίζει ότι έχουν κι άλλοι δικαιώματα στο φυσικό πλούτο της ανατολικής Μεσογείου, ενώ όσον αφορά στις… τσάρκες των τουρκικών πλοίων στη Μεσόγειο για έρευνες, τις αποδίδει σε αντίδραση της Τουρκίας απέναντι στην ελληνοκυπριακή συμπεριφορά.

Η ένστασή σας στη συμφωνία είναι ότι, από τη στιγμή που δεν έχει λυθεί το πολιτικό πρόβλημα, η Κύπρος δεν μπορεί να καθορίσει ούτε την ΑΟΖ της;
Ναι. Κατ’ αρχάς από τη στιγμή που υπάρχουν πολιτικά προβλήματα η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν θα έπρεπε ποτέ να γίνει μέλος της Ε.Ε. Αυτό είναι ενάντια στους διεθνείς κανόνες. Κι από τη στιγμή που προβαίνεις σε τέτοια βήματα, απειλείς την Τουρκία με διάφορους τρόπους. Από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Αν όλοι υπάκουαν στους διεθνείς κανόνες, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Όταν βασίζεσαι σε τέτοια λάθος βήματα, αναγκαστικά παίρνεις μέτρα κατά της Τουρκίας. Δεν είναι δίκαιο.

Η συμφωνία καθορισμού ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου – Ισραήλ δεν μπορεί να είναι επωφελής και για τους Τουρκοκύπριους;
Θα σας δώσω ένα πολύ απλό παράδειγμα ως απάντηση. Το Ιράκ. Υπάρχει μια αυτο-αποκαλούμενη κυβέρνηση στο βόρειο Ιράκ και μια κεντρική κυβέρνηση. Σύμφωνα με το σύνταγμα του Ιράκ, η εξουσία ασκείται από τη Βαγδάτη και -σύμφωνα με το ιρακινό σύνταγμα και πάλι- το πετρέλαιο και ο φυσικός πλούτος όλης της χώρας, συμπεριλαμβανομένου του βόρειου Ιράκ, ανήκει στον ιρακινό λαό, όχι στο βόρειο Ιράκ. Ωστόσο, το βόρειο Ιράκ μέχρι σήμερα έχει υπογράψει κάπου 20-21 συμφωνίες με διεθνείς εταιρείες, προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα δεδικασμένο και μέσω αυτών των διεθνών εταιρειών να πιέζει την κεντρική κυβέρνηση. Και μέχρι σήμερα δεν μοιράζονται ούτε ένα βαρέλι, γιατί δεν θέλουν να μοιραστούν τα κέρδη. Το ίδιο θα συμβεί και στην Κύπρο.

Υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα. Οι Ε/κ θα διαχειρίζονται μόνοι τους όλο το εισόδημα. Είναι ξεκάθαρο. Γι’ αυτό λέω ότι θα έπρεπε πρώτα να διευθετηθεί το πολιτικό ζήτημα με σωστό τρόπο, να βρεθούν αμοιβαίες λύσεις. Υπάρχει, δεν υπάρχει πετρέλαιο ή φυσικό αέριο στη Μεσόγειο, θα έχουμε προβλήματα. Ελπίζω βέβαια να βρεθεί κάτι και να δείξουμε πως μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας και στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. Θα είναι ενθαρρυντικό. Δεν υπάρχει λόγος να αυξάνεται η ένταση μεταξύ των χωρών.

Ποιος κερδίζει τελικά; Ίσως οι εταιρείες που πουλάνε όπλα. Ποιος άλλος;
Γιατί αντιδρά η Τουρκία κάθε φορά που η Κύπρος προβαίνει σε κάποια κίνηση στη Μεσόγειο, ακόμη κι όταν δεν αφορά την Τουρκία τι κάνει στα ύδατά της;
Ούτε η Τουρκία έχει καθορίσει την ΑΟΖ της στη Μεσόγειο, αλλά όποτε η ε/κ πλευρά ανοίγεται και προβαίνει σε κινήσεις για την εκμετάλλευση του πλούτου της ανατολικής Μεσογείου με διεθνείς συμφωνίες κτλ., πάντα υπάρχει αντίδραση από την Τουρκία και έτσι δεν έχουμε ποτέ λύση. Τελευταία, μάλιστα, λόγω της επιδείνωσης των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ, η ισραηλινή κυβέρνηση φαίνεται να αναζητεί συμμάχους στην Ελλάδα και τους Ελληνοκύπριους και επιδιώκει διάφορες συνεργασίες. Αλλά έτσι δεν λύνουν το ζήτημα, ίσα-ίσα προκαλούν περισσότερα προβλήματα, γιατί ακόμη κι αν η περιοχή για την οποία έγινε η συμφωνία δεν έχει κάποια σχέση με τη γεωγραφία της Τουρκίας, στο νησί υπάρχουν και Τουρκοκύπριοι και θα έπρεπε να είναι μέρος αυτής της διαπραγμάτευσης. Από τη στιγμή που είναι διμερής, δεν την αποδεχόμαστε. Είτε είναι αποδεκτή είτε όχι, αυτή είναι η θέση του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών.

Αλλά υπάρχουν και άλλοι παίκτες στην περιοχή, όπως ο Λίβανος, που εξαιτίας του Ισραήλ απειλείται άμεσα και γι’ αυτό αντέδρασε. Και όσο δεν υπάρχει καν μία κυβέρνηση εκεί, είναι ένας άλλος παράγοντας αστάθειας στην περιοχή. Στον καθορισμό της ΑΟΖ σε εκείνη την περιοχή έχει ρόλο κι ο Λίβανος, καθώς έχει κι εκείνος δικαιώματα στα συγκεκριμένα κοιτάσματα. Η άποψή μου είναι ότι όλα τα μεσογειακά κράτη, η Ελλάδα, η Τουρκία, η Αίγυπτος θα πρέπει να μαζευτούμε και να λύσουμε κατ’ αρχάς το ζήτημα, όπως έγινε και στη Μαύρη Θάλασσα, κι έπειτα ο καθένας θα είναι ελεύθερος να επενδύσει στο κομμάτι που του ανήκει και δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα. Ένα μεγάλο μέρος του κοιτάσματος που έχει βρεθεί, είναι μέσα στα χωρικά ύδατα του Ισραήλ και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, αλλά ένα άλλο κομμάτι είναι εκτός της κυριαρχίας του, επομένως θα πρέπει να υπολογίσει και τις άλλες γειτονικές χώρες, όπως το Λίβανο.

«Τσάρκες» από αντίδραση
Όταν η Εταιρεία Πετρελαίου της Τουρκίας (ΤΡΑΟ) βγαίνει έξω στο Αιγαίο ή τη Μεσόγειο με το «Πίρι Ρέις» κτλ., για έρευνες στα διεθνή ύδατα, ενώ δεν έχει καθοριστεί η ΑΟΖ, είναι σωστό θεωρείτε;
Μα το ίδιο κάνουν και οι Ε/κ και η ελληνική πλευρά. Αφού το κάνουν εκείνοι, αυτή είναι η απάντησή μας. Για παράδειγμα, όταν οι Ε/κ προσκάλεσαν κάποιες νορβηγικές εταιρείες να κάνουν σεισμικές έρευνες στη Μεσόγειο, την επόμενη μέρα το τουρκικό ναυτικό έκανε την εμφάνισή του και το σταμάτησε. Το ίδιο θα έκανε και η ελληνική πλευρά.

Αλλά από τη στιγμή που η Τουρκία λέει είναι λάθος αυτό, γιατί το κάνει και η ίδια;
Από αντίδραση. Μια αντίδραση μπορεί να φέρει μία δεύτερη αντίδραση από την άλλη πλευρά και μετά ξανά αντίδραση και ξαφνικά, όπως στα Ίμια, μπορεί να φτάσεις σε ένα σημείο μη αναστρέψιμο. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Δεν μπορώ να πω ότι η ΤΡΑΟ δεν πρέπει να το κάνει. Θα το κάνει, όπως το κάνει και η άλλη πλευρά.
Μα, αυτό δεν είναι λογική…

Όχι, κι αυτό προσπαθώ να πω. Δεν λέω ότι πρέπει να το κάνουν, αλλά όταν η άλλη πλευρά…
Η Ελλάδα, όμως, δεν βγάζει αντίστοιχα πλοία για τέτοιες έρευνες… Άρα σε τι πράγμα αντιδρά η τουρκική πλευρά;
Στους Ελληνοκύπριους, που κάνουν αντίστοιχες κινήσεις στη Μεσόγειο. Επομένως, αφού το κάνετε εσείς, μπορούμε να το κάνουμε κι εμείς. Δεν υπερασπίζομαι μία τέτοια κατάσταση, αλλά από τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με μία παράλογη αντίδραση, οδηγούμαστε σε μίαν αλυσιδωτή αντίδραση, που πρέπει βέβαια να σταματήσουμε κάποια στιγμή.

Υπάρχουν σημάδια για πετρέλαιο στο Αιγαίο
Υπάρχουν σημάδια στο Αιγαίο ή τη Μεσόγειο, που μαρτυρούν ότι υπάρχει πετρέλαιο;
Ναι, για παράδειγμα στο Αιγαίο η Ελλάδα έχει ήδη προβεί σε εξορύξεις στην περιοχή του Πρίνου, κοντά στην Καβάλα. Αυτή η περιοχή μάς δείχνει ότι υπάρχει υδροκαρβονική συσσώρευση, όπως και στη Μεσόγειο αντίστοιχα. Οι Ισραηλινοί ήδη ανακάλυψαν ένα πολύ μεγάλο κοίτασμα. Αυτά μας δείχνουν ότι υπάρχει πιθανότητα ύπαρξης κοιτασμάτων. Χρησιμοποιώ με μεγάλη προσοχή τις συγκεκριμένες λέξεις, γιατί δεν μπορούμε να ισχυριστούμε κάτι τέτοιο με απόλυτη βεβαιότητα, χωρίς να έχουμε ως βάση μία επιστημονική μελέτη της περιοχής. Αλλά και το αντίθετο δεν ισχύει. Δηλαδή, αν δεν δοθούν χρήματα και αν δεν προχωρήσουμε σε έρευνες και εξόρυξη πηγαδιών, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε αντίστοιχα ότι δεν υπάρχει πετρέλαιο ή φυσικό αέριο. Ούτε αυτό θα είναι αλήθεια. Όταν πρόκειται για θάλασσα, όπως το Αιγαίο ή η Μεσόγειος, απαιτείται μία τεράστια χρηματοδότηση. Είναι πιο δαπανηρή σε σύγκριση με την ηπειρωτική περιοχή. Αυτήν τη στιγμή δεν έχουμε τίποτα στα χέρια μας, αλλά σημάδια υπάρχουν για πετρέλαιο στο Αιγαίο.

Ποιο είναι το εμπόδιο για τις έρευνες;
Από τη στιγμή που έχουμε συγκεκριμένα προβλήματα με την Ελλάδα σε πολιτικό επίπεδο εξαιτίας των νησιών, εννοώ ότι το Αιγαίο δεν είναι μια κλασική ακτή ή μια κλασική θάλασσα, και οι δύο πλευρές έχουν διεκδικήσεις και διαφορετικές απόψεις, είναι αδύνατο να προχωρήσουμε σε κάποια εξέλιξη, αν δεν λυθούν πρώτα αυτά τα ζητήματα. Γιατί οι άνθρωποι τείνουν να ορίζουν κανόνες, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Εσείς έχετε αναπτύξει μία θεωρία, που δεν θα έπρεπε να είναι έτσι, σύμφωνα με τις δικές σας πρακτικές ή προσδοκίες. Αυτό που είναι δίκαιο για τον καθένα, δεν μετράει, από τη στιγμή που έχουμε ένα πρόβλημα εδώ. Χρειάζεται συνεργασία, χρειάζεται κεφάλαιο, χρειάζεται τεχνολογία κι εμείς ακόμη τσακωνόμαστε μεταξύ μας.

http://www.sigmalive.com

Ο αγώνας επιβίωσης του συριακού καθεστώτος και το ελληνικό εθνικό συμφέρον.

 

Σε µεταλλικά κοντέινερ θα µεταφερθούν αµέσως µόλις βγουν στην επιφάνεια οι 33 µεταλλωρύχοι, προκειµένου να προστατευτούν από το φως του ηλίου. –>

Του Ζαχαρία Β. Μίχα*
(Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ISDA)

Το ερώτημα εάν η παρούσα κρίση στη Συρία είναι προς το συμφέρον της ελληνικής πλευράς δεν μπορεί να απαντηθεί με βεβαιότητα. Αν και αυτό που μπορεί να γίνει είναι η καταγραφή συγκεκριμένων συμπεριφορών από την πλευρά του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ, οι οποίες μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως φιλικές ή μη φιλικές απέναντι στην Ελλάδα, ο κομβικός ρόλος της Συρίας στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και οι δυνητικές επιπλοκές από ενδεχόμενη κατάρρευση του καθεστώτος, καθιστούν μια κατηγορηματική απάντηση ιδιαιτέρως παρακινδυνευμένη.

Τα δεδομένα του προβλήματος στον τομέα που φορούν πράξεις του καθεστώτος Άσαντ που έχουν αντίκτυπο στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα έχουν ως εξής:

Μετά την υπόθεση Οτζαλάν, τον στρατιωτικό εκβιασμό της Τουρκίας απέναντι στη Συρία, την εκδίωξη του Κούρδου ηγέτη το 1999 από τη Δαμασκό της Συρίας όπου διέμενε, η οποία κατέληξε στη σύλληψή του από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες (με τη συνδρομή δυτικών μυστικών υπηρεσιών), τη δίκη και καταδίκη του, οι σχέσεις Τουρκίας-Συρίας σταδιακά πήραν μια τελείως διαφορετική τροπή. Πλέον μπορεί να θεωρηθεί ότι οι σχέσεις των δυο χωρών ανάγονται στο στρατηγικό επίπεδο, με τη διμερή συνεργασία διαρκώς να εμβαθύνεται σε όλους τους τομείς.

Αυτή η προσέγγιση, από μόνη της, συνιστά αρνητική εξέλιξη για την ελληνική εξωτερική πολιτική, αφού το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ, πλέον, έχει επενδύσει στις σχέσεις με την Άγκυρα με ότι αυτό σημαίνει για τις σχέσεις Αθήνας-Δαμασκού. Ένα βασικό πρόβλημα που έχει ανακύψει είναι η πίεση της Τουρκίας στη Συρία κατά τρόπον που να εξυπηρετείται το τουρκικό εθνικό συμφέρον, με τα παρακάτω αποτελέσματα:

Συρία και Τουρκία συμφώνησαν για την ακτοπλοϊκή σύνδεση της πρώτης με τα κατεχόμενα στην Κύπρο, μια εντελώς αδιανόητη εξέλιξη επί καθεστώτος Χάφεζ Αλ Άσαντ, ιστορικού ηγέτη της Συρίας, πατέρα του Μπασάρ, ο οποίος βέβαια θεωρούσε την Τουρκία ως αντίπαλο, δεδομένης της εδαφικής διαφοράς των δυο πλευρών για την περιοχή του Χατάι (Αλεξανδρέττα). Η περσινή επίσκεψη του Μπασάρ Αλ Άσαντ στην Κυπριακή Δημοκρατία, μάλλον έφερε πενιχρά αποτελέσματα, κάτι αναμενόμενο, δεδομένων των συμφερόντων και της αλλαγής προσανατολισμού της Δαμασκού.

Το συριακό καθεστώς προχώρησε στην αναγνώριση της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ) με το συνταγματικό της όνομα («Δημοκρατία της Μακεδονίας»), καθιστάμενη 129η χώρα που το πράττει, σε μια ακόμη μη φιλική ενέργεια απέναντι στην Ελλάδα.

Ωστόσο, θα πρέπει να συνυπολογιστεί το κοινό πρόβλημα Τουρκίας, Συρίας, Ιράκ και Ιράν, που συνιστούν οι κουρδικοί πληθυσμοί στις χώρες αυτές και μάλιστα σε γεωγραφική συνέχεια, με αποτέλεσμα η προοπτική ανεξαρτητοποίησής τους να σηματοδοτεί την ίδρυση κουρδικού κράτους. Η κοινή αυτή απειλή αποτελεί έναν από τους βασικότερους παράγοντες που οδηγεί σε προσέγγιση, τακτικής έστω φύσεως, την Τουρκία με τη Συρία, ενώ προσφάτως καταγράφηκαν στρατιωτικές ενέργειες της Τεχεράνης στις δικές της κουρδικές περιοχές, ακόμα και σε αυτές του Ιράκ. Η αναστάτωση που επικρατεί στις κουρδικές περιοχές της Συρίας προκαλούν φόβο στην Άγκυρα ενδεχόμενης διάχυσής τους και σε τουρκικό έδαφος.

Κατά συνέπεια, υπολογίζοντας μόνο τους ως άνω αναφερθέντες παράγοντες (καθότι το υπό εξέταση πρόβλημα έχει πολλές ακόμη παραμέτρους, οι οποίες αφορούν γενικότερα στη σταθερότητα της Μέσης Ανατολής και την αυξομείωση της πιθανότητας στρατιωτικών συγκρούσεων οι οποίες θα επηρεάσουν τα συμφέροντα της Ελλάδας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο), η ελληνική πλευρά για να καταλήξει σε ασφαλές συμπέρασμα του τι συμφέρει και τι όχι τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, θα πρέπει να διαθέτει ξεκάθαρη άποψη περί του τι συνεπάγεται γι’ αυτά ενδεχόμενη ίδρυση κουρδικού κράτους.

Εάν πρόκειται η Τουρκία να προσανατολιστεί στα ανατολικά και να επικρατήσει ηρεμία στο δυτικό της μέτωπο με την Ελλάδα, τότε θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η αναταραχή στην περιοχή σε τακτικό επίπεδο μας εξυπηρετεί, έστω σε τακτικό επίπεδο, καθώς «αγοράζουμε» χρόνο αποκατάστασης των όποιων προβλημάτων στη στρατιωτική ισορροπία στο Αιγαίο.

Η ελληνική στάση βέβαια δε παραπέμπει σε κράτος το οποίο αναζητά χρόνο για τη στρατιωτική του ενίσχυση σε μεταγενέστερο χρόνο όταν και αν η οικονομική κατάσταση το επιτρέψει. Μάλλον, η Αθήνα δείχνει διατεθειμένη να βυθιστεί περισσότερο στον «ύπνο» πείθοντας εαυτόν ότι όλα βαίνουν καλώς και ξεχνώντας ότι οι προθέσεις αλλάζουν σε μια στιγμή, ενώ οι στρατιωτικές δυνατότητες απαιτούν χρόνο, χρήμα, μέσα και εκπαίδευση.

Οι εξελίξεις δείχνουν ότι παραπλανητική στοχοποίηση των αμυντικών δαπανών ως αίτιο του οικονομικού αδιεξόδου της χώρας, με στόχο την απόκρυψη ή υποβάθμιση άλλων θυλάκων της δημόσιας διοίκησης όπου η κακοδιαχείριση, η σπατάλη και η διαφθορά βασίλευαν, θα συνεχίσει να υφίσταται, μέχρις ότου η χώρα αντιμετωπίσει «νέα Ίμια» κάποιας μορφής, τεθεί προ νέων τετελεσμένων, και αποφασίσει εκ των υστέρων τη στρατιωτική της ενίσχυση, αφού έχει προηγηθεί η μετατροπή της στρατιωτικής ηγεσία σε εξιλαστήριο θύμα. Εάν δε, κληθεί να υπερασπίσει στρατιωτικά τα συμφέροντά της, με ότι καλύτερο και πιο σύγχρονο οπλικό σύστημα διαθέτει, αυτό θα το πράξει στηριζόμενη σε όσα αποκτήθηκαν την εποχή η οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή – και καλώς βρίσκεται – στο στόχαστρο της εισαγγελικής έρευνας.

Αυτά αναφέρθηκαν για να επιστρέψουμε στο κεντρικό ερώτημα της ανάλυσης, ώστε να προβούμε στον δέοντα σχολιασμό: Μια χώρα – επιτομή του παραλόγου, με χαρακτηριστικό έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας, οράματος και με ελλιπή συναίσθηση της διεθνούς πραγματικότητας, στο κατώφλι της χρεοκοπίας. Με «προσωποπαγή» ως συνήθως εξωτερική πολιτική, χωρίς θεσμούς παραγωγής και δημόσια συζήτηση του τι συνιστά και τι όχι εθνικό συμφέρον, μάλλον μετατρέπει σε χιούμορ τα συζήτηση περί του ποιες εξελίξεις συμφέρουν και ποιες όχι τη χώρα.

Τα πάντα στις διεθνείς σχέσεις έχουν σχετικό χαρακτήρα. Τίποτε δεν είναι απόλυτα καλό ή απόλυτα κακό. Οι χώρες, με άξονα την εξωτερική τους πολιτική, απλώς οφείλουν να εργάζονται ώστε να καθοδηγήσουν τις εξελίξεις κατά τρόπον συμβατό με τα εθνικά τους συμφέροντα. Αυτή είναι μια εργώδης και διαρκής προσπάθεια και σίγουρα δεν χαρακτηρίζει κράτη των οποίων η εξωτερική πολιτική απλώς περιορίζεται στο να αντιδρά σε εξωτερικά ερεθίσματα, σε μια προσπάθεια να αποτραπούν συνήθως τα χειρότερα. Κράτη τα οποία συνηθίζουν να «κουκουλώνουν» το όποιο πρόβλημα, προσποιούμενα ότι δε συμβαίνει τίποτα, αρκεί η «καυτή πατάτα» να βρίσκεται στα χέρια της επόμενης κυβέρνησης, όταν ένα πρόβλημα μετεξελιχθεί σε κρίση.

Είναι πλέον στο χέρι του καθενός να σκεφτεί σε ποια κατηγορία χωρών κατατάσσει την Ελλάδα. Αν και όσα περιγράφηκαν παραπάνω, ως μεθοδολογία σκέψης και πράξης, θυμίζουν υπερβολικά όσα οδήγησαν τη χώρα στο κατώφλι της χρεοκοπίας. Όσο πλησίαζαν οι εκλογές, τόσο τα δανεικά όδευαν στην κατανάλωση και σε όσους πίεζαν. Στη συνέχεια, αναλάμβανε ο επόμενος να εξηγήσει, αρχικά, ότι παρέλαβε και αυτός «καμένη γη», να πάρει κάποια αποσπασματικά μέτρα, να συγκρουστεί για λίγο με τα συνδικάτα και τους απεργούς, μέχρι να πλησιάσει η επόμενη εκλογική αναμέτρηση και να ακολουθήσει τη «συνταγή» του προκατόχου, σε μια προσπάθεια αύξησης των πιθανοτήτων επανεκλογής. Για να διαπιστώσουμε στο τέλος τραυματικά, ότι κεκτημένα απλώς δεν υφίστανται σε χρεοκοπημένες χώρες.

Τα ίδια ισχύουν και στις διεθνείς σχέσεις, όπου η συνέπεια και η συνέχεια ανταμείβονται, ενώ η φυγομαχία, ο ωχαδερφισμός και οι «παντογνώστες» πολιτικοί που ενίοτε «ευνουχίζουν» το διπλωματικό σώμα (αντί να αποτελεί άξονα απόδειξης της συνέπειας και της συνέχειας του κράτους, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων) και περιθωριοποιούν τους «απείθαρχους», αποτελούν συνταγή καταστροφής. Και δυστυχώς, οι Έλληνες που επαίρονται για την πολιτιστική τους κληρονομιά, περιφρονούν τον Θουκυδίδη, ο οποίος είπε κάτι εξαιρετικά απλό, το οποίο φαίνεται πως εξακολουθεί να ισχύει από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Περιφραστικά, προσαρμοσμένα και εκλαϊκευμένα: Ο ισχυρός απολαμβάνει όσα του επιτρέπει η ισχύς του και ο αδύναμος υφίσταται όσα επιβάλλει η αδυναμία του…

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=6&art_id=5210

Τέλος στο Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου από τον Ε. Βενιζέλο

Εντύπωση προκάλεσε η απάντηση του υπουργού Εθνικής Άμυνας σε ερώτηση δημοσιογράφου αναφορικά με το αν ισχύει το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου (ΕΑΧ)  ή όχι. Ο Έλληνας υπουργός με την απάντησή του, η οποία δεν περιείχε ούτε ένα «τυπικό» έστω ναι ισχύει  πρακτικά ακύρωσε το δόγμα του ΕΑΧ μιλώντας αόριστα περί συνεργασίας δύο κρατών μελών της ΕΕ, που τυχαίνει να συνδέονται με κοινούς εθνικούς και ιστορικούς δεσμούς μοιραζόμενοι το ενδιαφέρον για την ίδια περιοχή.

Tα παραπάνω ελέχθησαν κατά τη διάρκεια συνάντησης που είχαν νωρίτερα σήμερα ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος Βενιζέλος και ο υπουργός Άμυνας της Κυπριακής Δημοκρατίας Κώστας Παπακώστας.

Μάλιστα ο Ε. Βενιζέλος αναφέρθηκε στην υπόθεση της Λιβύης (!) για να απαντήσει σε μια ερώτηση που αφορά τον Ελληνισμό και την ακεραιότητά του ως σύνολο. Η απάντηση του Έλληνα υπουργού, ή καλύτερα η μη απάντηση,  ήταν η εξής:

«Έχουμε πει κατ’ επανάληψη ότι αυτό που ισχύει είναι η μόνιμη διαρθρωμένη συνεργασία δύο κρατών-μελών της ΕΕ που συνδέονται με εθνικούς και ιστορικούς δεσμούς και μοιράζονται το ενδιαφέρον για την ίδια περιοχή της Μεσογείου. Άρα, αυτό που λέμε είναι αυτό που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής και τώρα φαίνεται πάρα πολύ καθαρά στην υπόθεση της Λιβύης πόσο κρίσιμος είναι ο ρόλος και των δύο κρατών».

Στο σημείο αυτό θα ήταν χρήσιμο να υπενθυμίσουμε στον Ε. Βενιζέλο ότι το δόγμα του ΕΑΧ δεν ξεκίνησε ούτε γιατί τα δύο κράτη είναι τώρα –τότε το 1993 δεν ήταν η Κύπρος- μέλη της ΕΕ ούτε γιατί μοιράζονται ίδια τάχα ενδιαφέροντα στην περιοχή. Το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου ξεκίνησε για την αντιμετώπιση μιας συγκεκριμένης απειλής, την ουσία της οποίας κανείς δεν θέλει να συνειδητοποιήσει.

Και επειδή παρών στις κοινές δηλώσεις έτυχε να είναι και ο υπουργός Άμυνας της Κύπρου ο οποίος δεν αντέδρασε θα ήταν χρήσιμο θυμίσουμε –και στους δύο- τι αναφέρει το ίδιο το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Φρουράς (ΓΕΕΦ) πολιτικός προϊστάμενος του οποίου είναι ο κ. Παπακώστας στην επίσημη ιστοσελίδα του για τον ΕΑΧ: Σύμφωνα λοιπόν με το ΓΕΕΦ το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου

«διακηρύχθηκε το Νοέμβριο του 1993, από τις Κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου «Το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου», με κύριο χαρακτηριστικό τον καθαρά αμυντικό του χαρακτήρα και στόχο την αποτροπή ή αντιμετώπιση κάθε επιθετικής ενέργειας, εναντίον του ενός ή και των δύο μερών. Με την διακήρυξη του δόγματος, υπογραμμίζεται με έμφαση η δέσμευση της Ελλάδας να θεωρεί ως αιτία πολέμου (casus beli) οποιαδήποτε τουρκική απόπειρα προέλασης στην ελεύθερη Κύπρο.

Έτσι στα πλαίσια υλοποίησης του Δόγματος, το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Φρουράς, έχει οριοθετήσει τους παρακάτω τομείς ανάπτυξής του: Ποσοτική και ποιοτική ενίσχυση της Εθνικής Φρουράς. Συντονισμό μεταξύ των επιτελείων ΓΕΕΦ και ΓΕΕΘΑ Ελλάδας. Διεξαγωγή Κοινών ασκήσεων. Δημιουργία κατάλληλων επιχειρησιακών υποδομών».

Φυσικά ο Ε. Βενιζέλος ούτε για casus beli μίλησε σε περίπτωση τουρκικής απόπειρας προέλασης στην ελεύθερη Κύπρο ούτε για Διεξαγωγή Κοινών ασκήσεων χωρίς να είναι ανάγκη να συνεχίσουμε περαιτέρω. Είναι αυταπόδεικτο επομένως πως τουλάχιστον για την Ελληνική πλευρά δόγμα Ενιαίου Αμυντικού Χώρου δεν υφίσταται πια, το ερώτημα όμως είναι εάν το ίδιο ισχύει και για την κυπριακή πλευρά.

Προφανώς στο σημείο αυτό συμβαίνουν δύο τινά: Ή ο κ. Παπακώστας αγνοεί τι αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα του ΓΕΕΦ ή γνωρίζει αλλά δεν αντέδρασε. Τελικά εμείς ποιον να πιστέψουμε; Τον Έλληνα υπουργό ή το ΓΕΕΦ;
Κατά τα άλλα και για την ιστορία το υπόλοιπο των δηλώσεων των δύο ανδρών έχει ως εξής:

Ευ. Βενιζέλος: Με μεγάλη χαρά υποδέχομαι σήμερα στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας τον αγαπητό φίλο και συνάδελφο Υπουργό Άμυνας της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον κ. Παπακώστα. Είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια επισκόπηση για όλα τα θέματα κοινού ενδιαφέροντος, για την αμυντική συνεργασία των δύο χωρών που σέβεται απολύτως την κρατική υπόσταση και την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως κράτους-μέλους του ΟΗΕ και της ΕΕ.
Είχαμε επίσης την ευκαιρία να συζητήσουμε για τα προβλήματα που υπάρχουν στην περιοχή, για τις εξελίξεις στη Λιβύη, για το τι γίνεται στην ΕΕ σε ό,τι αφορά τον πυλώνα της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας, όπου και οι δύο χώρες μετέχουν. Και τώρα, στην διάρκεια ενός γεύματος εργασίας με τη συμμετοχή των συνεργατών μας θα δούμε τα θέματα που αποτελούν τη μόνιμη ατζέντα των συζητήσεών μας.

Φυσικά, συναντιόμαστε πάρα πολύ συχνά και έχουμε την ευκαιρία να ανταλλάσουμε διαρκώς απόψεις γιατί η Ελλάδα με την Κύπρο δεν είναι απλώς δύο φίλες και σύμμαχες χώρες. Είναι δύο αδελφά κράτη και μοιραζόμαστε τις ίδιες ευαισθησίες, τα ίδια οράματα και την ίδια αγωνία για την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, χωρίς να ξεχνάμε τα μόνιμα ανοιχτά προβλήματα, ένα από τα οποία είναι το Κυπριακό, του οποίου η λύση είναι πάντα ο μεγάλος μας στόχος.
 
Κ. Παπακώστας: Είναι με ιδιαίτερη χαρά που βρίσκομαι σήμερα στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Όπως και ο συνάδελφος και φίλος Υπουργός είπε προηγούμενα, έχουμε συζητήσει διάφορα θέματα κοινού ενδιαφέροντος που έχουν σχέση με την αμυντική μας συνεργασία. Η προσέγγισή μας δεν είναι μια απλή προσέγγιση, όπως συμβαίνει με οποιεσδήποτε άλλες χώρες. Είναι ιδιαίτερου ενδιαφέροντος αυτή η συνεργασία μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου.
Βρισκόμαστε σε καλό δρόμο και ευχόμαστε και ελπίζουμε πως όλα τα θέματα τα οποία μας απασχολούν θα βρουν τη λύση τους. Περιθώρια βελτίωσης υπάρχουν πάντοτε. Δεν έχουμε επιλύσει όλα τα προβλήματα, αλλά βρισκόμαστε σε καλό δρόμο και ελπίζω, εύχομαι και πιστεύω πως και με τη σημερινή συνάντηση θα επιλυθούν ακόμα περισσότερα προβλήματα. 

Δημοσιογράφος: Περιμένετε κάποιες εξελίξεις στο Λιβυκό κ. Υπουργέ, από τις επαφές του Λίβυου αξιωματούχου με την ελληνική ηγεσία;

Ευ. Βενιζέλος:  Επαναλαμβάνω ότι η λύση στην κρίση της Λιβύης θα είναι διπλωματική και πολιτική. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις συνιστούν ένα μέσο άσκησης πίεσης, συνιστούν ένα μέσο προστασίας των αμάχων, ένα μέσο διευκόλυνσης των ανθρωπιστικών επιχειρήσεων, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτές καθ’ εαυτές λύση. Σεβόμαστε, συνεπώς, το πλαίσιο που έχει θέσει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Όπως είπε χθες και ο Πρωθυπουργός στην συνάντηση που είχε με τον απεσταλμένο του συνταγματάρχη Καντάφι, με σεβασμό στη διεθνή νομιμότητα η Ελλάδα είναι πάντα έτοιμη να προσφέρει τις καλές της υπηρεσίες προς αυτή την πολιτική και διπλωματική κατεύθυνση. Κατά τα λοιπά, εξελίσσεται η επιχείρηση του ΝΑΤΟ κι εμείς ως κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ μετέχουμε με τις δυνάμεις που έχουμε διαθέσει.
 
Δημοσιογράφος: Μια και έχετε κάποιες ΔΕΚΟ στην αρμοδιότητά σας, πιστεύετε ότι θα προχωρήσει γρήγορα ή θα καθυστερήσει η αποκρατικοποίησή τους;
 
Ευ. Βενιζέλος: Εμείς έχουμε τις αμυντικές βιομηχανίες και για την ακρίβεια έχουμε μία η οποία ανήκει στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας: τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, τα οποία περιλαμβάνονται στον κατάλογο των υπό ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων, με βάση τις προτάσεις που θα μας υποβάλει ο χρηματο-οικονομικός σύμβουλος. Ο κ. Μπεγλίτης παρακολουθεί το θέμα καθημερινά και με ενημερώνει διαρκώς. Είμαστε αποφασισμένοι να ακολουθήσουμε αυστηρά χρονοδιαγράμματα, καθώς όπως ξέρετε εκεί εφαρμόζεται ο νόμος που εφαρμόζεται και στον ΟΣΕ.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

H καλύτερη οικονομοτεχνική ανάλυση που έγινε ποτέ για την Ελλάδα!

Δημήτρης Καζάκης

ΔΕΙΤΕ ΤΟ!!

http://www.youtube.com/watch?v=Pgb71Hxi8hE&feature=BF&list=FLbS0TLjH75g8&index=1

Παπανδρέου: H Τουρκία προσπαθεί να ελέγξει την Ελληνική ΑΟΖ!

Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό της χώρας Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος επιβεβαίωσε με τον τρόπο του την θέση του defence-point.gr για το θέμα, η Τουρκία ζήτησε να αναλάβει τον έλεγχο ολόκληρης της περιοχής που εμπίπτει με την Ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) νοτίως της Κρήτης, ως αντάλλαγμα για την συμμετοχή  της στις επιχειρήσεις στην Λιβύη!

 

Η εκπληκτική αυτή δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού έγινε στην Βουλή των Ελλήνων κατά τη δευτερολογία του στην συζήτηση για τις εξελίξεις στην Λιβύη και έχει ως εξής: «Κλείνω με ένα τηλεγράφημα  που μόλις πήρα, που νομίζω ότι  πρέπει και αυτό να το αξιολογήσουμε. Δεν θα το σχολιάσω σε βάθος, αλλά πρέπει να το αξιολογήσουμε σε σχέση με τη δική μας παρουσία και την ορθότητα της απόφασής μας, όχι της στρατιωτικής εμπλοκής, αλλά της παρουσίας και όχι της απουσίας. Ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας, μιλώντας σε στελέχη του κόμματός του, είπε ότι «η Τουρκία είναι πρόθυμη να αναλάβει τη διανομή της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λιβύη, να διαχειριστεί το αεροδρόμιο της Βεγγάζης και να αναπτύξει ναυτικές δυνάμεις» – ακούστε – «για τον έλεγχο της θαλάσσιας περιοχής μεταξύ Βεγγάζης και Κρήτης».»

To defence-point.gr αντί άλλου σχολιασμού επαναφέρει για ακόμα μία φορά δύο αναλύσεις του, οι οποίες και δημοσιεύθηκαν ακριβώς την ώρα της έναρξης των πολεμικών επιχειρήσεων στην Λιβύη με τις οποίες με έγκαιρο, έγκυρο και αξιόπιστο τρόπο έθετε το κορυφαίο ζήτημα της παρουσίας μας στην περιοχή με στρατιωτικά μέσα η οποία δεν επιδιώκει τίποτα άλλα παρά την εμπέδωση της Ελληνικής κυριαρχίας σε μία περιοχή (ελληνική ΑΟΖ) η οποία αποτελεί στην ουσία την μισή έκταση του Λιβυκού πελάγους και συνδέεται άμεσα:

Πρώτον, με την ύπαρξη, ανάπτυξη και εξόρυξη υδρογονανθράκων η οποία εκτός της επίλυσης του οικονομικού προβλήματος της χώρας συμβάλλει τα μέγιστα και στην ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης αλλά και στην ασφάλεια και ευημερία της Κύπρου και του Ισραήλ.

Δεύτερον, με την ανάσχεση της νεοθωμανικής επεκτατικής πολιτικής η οποία υπό συνθήκες μπορεί να οδηγήσει στην στρατηγική περικύκλωση της χώρας μας από μία αναθεωρητική Τουρκία με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλειά της, ειδικά σε μία περίοδο που το μέτωπο με την Άγκυρα δεν είναι το μόνο ανοιχτό.

 Ανάλυση 1: Επιχείρηση «Οδύσσεια» και η ελληνική στρατηγική σύγχυση

Του Στέλιου Καναβάκη (ειδικευμένος σε θέματα στρατηγικής – στρατιωτικής ανάλυσης)

 

Για αρκετά χρόνια μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου πολλοί «αναλυτές», έλεγαν ότι η Ελλάδα πλέον δεν έχει καμία στρατηγική αξία. Επρόκειτο για αξιολογικές κρίσεις με ισχυρές δόσεις γενίκευσης στην προσπάθεια πρόβλεψης του μέλλοντος Την έλλειψη αυτή θεωρούσαν κι ως έναν από τους λόγους που οι ΗΠΑ στήριζαν περισσότερο την Τουρκία, οπότε η χώρα μας ήταν απλά καταδικασμένη σε απαξίωση, στρατηγική και εθνική.

Από την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ μέχρι σήμερα συνέβησαν πολλά γεγονότα στη γειτονιά μας, διαψεύδοντας πανηγυρικά τις αρχικές προβλέψεις των «ειδικών». Πρώτο μεγάλο τεστ ήταν η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, δεύτερο η δυτική ανάγκη ύπαρξης της ΠΓΔΜ, τρίτο η κατάρρευση των πυραμίδων στην Αλβανία, τέταρτο η κρίση στα Ίμια, πέμπτο το Κοσσυφοπέδιο, έκτο η κρίση των S-300, έβδομο η ειρήνευση μεταξύ του Ισραήλ και αραβικών κρατών, όγδοο οι συνεχείς Ιντιφάντα, ένατο η εισβολή στο Ιράκ, δέκατο τα ενεργειακά σχέδια με τη συμμετοχή της χώρας μας, ενδέκατο η ανάγκη της Ρωσίας για κάθοδο στη Μεσόγειο και ισχυρότερη παρουσία στα Βαλκάνια, δωδέκατο η αύξηση της μεταναστευτικής ροής με προορισμό την Ευρώπη και σύνορο την Ελλάδα, δέκατο τρίτο η σύγκρουση Ισραήλ και Τουρκίας, δέκατο τέταρτο η κρίση στον αραβικό κόσμο γενικότερα (Αίγυπτος, Αλγερία, Λιβύη κ.λπ.).

Αν αυτά τα γεγονότα δεν αναδεικνύουν τη στρατηγική σημασία της Ελλάδας και της Κύπρου, απλά και μόνο λόγω ης γεωγραφικής πραγματικότητας, τότε τι θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πηγή αναβάθμισης της χώρας στη γειτονιά της; Το μόνο σίγουρο είναι ότι όπως έχει αποδειχθεί είναι ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει πολιτική ηγεσία και κόμματα αντάξια να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, όντας απαξιωμένα και αγκυλωμένα σε ιδεοληπτικού χαρακτήρα αντιλήψεις της πραγματικότητας.Το διεθνές σύστημα μας κρίνει καθημερινά και σημαντικότερο τεστ αποτελούν οι διεθνείς κρίσεις. Είτε είμαστε παρόντες στο διαγώνισμα και περνούμε τις εξετάσεις είτε βρισκόμαστε εκτός «αίθουσας». Και το ερώτημα είναι συγκεκριμένο: Τι ακριβώς πέτυχε η Ελλάδα από όλες τις παραπάνω κρίσεις και σημαντικά γεγονότα, πολιτικά ή οικονομικά; Κατόρθωσε να αξιοποιήσει τις συγκυρίες ώστε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της; Αλλά κι αν δεχτούμε ότι επιδίωξή μας ήταν να παραμείνουμε ουδέτεροι (υπάρχει ακόμα ουδετερότητα;) προκειμένου να εκμεταλλευθούμε την «αντικειμενική» μας στάση και την επιθυμία μας να εμφανιστούμε ως έντιμοι διαμεσολαβητές, μπορεί κάποιος να πει τι είδους διαμεσολαβητικές πρωτοβουλίες ανέλαβε η Ελλάδα και τι αποτελέσματα πέτυχε; Πετύχαμε την κατάπαυση πυρός σε κάποια εμπόλεμη ζώνη; Πετύχαμε την αποτροπή κάποιας σύρραξης; Πετύχαμε την απελευθέρωση κρατουμένων; Πετύχαμε τη μετάβαση στη δημοκρατία κάποιας χώρας;Επί της ουσίας είμαστε απόντες, με εξαίρεση ορισμένες περιπτώσεις που είμαστε λίγο παρόντες. Ακόμα και στις προσωπικές μας υποθέσεις, τα Ίμια, την Κύπρο, το Μακεδονικό… κι εκεί ήμασταν απόντες ή ολίγον παρόντες, καταβάλλοντας σοβαρές… ημι-προσπάθειες.

Κι ερχόμαστε στη Λιβύη. Τι πέτυχε η Ελλάδα προκειμένου να συνετίσει τον Μουαμάρ Καντάφι, έτσι ώστε να μην υπάρξει επέμβαση; Τι πέτυχε το δίκτυο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και η Ελλάδα με τις σχέσεις που έχει αναπτύξει τόσα χρόνια με τον σύντροφο Καντάφι; Μήπως οι εικόνες του Έλληνα πρωθυπουργού «αγκαλιά» με τον Καντάφι συνοδευόμενος από μεγάλο αριθμό Ελλήνων επιχειρηματικών φαντάζει σήμερα κάπως γραφική;

Η πολιτική ηγεσία της χώρας, σε μια προσπάθεια συναίνεσης, αποφάσισε ότι η Λιβύη δεν είναι υπόθεση που αφορά την Ελλάδα, είτε γιατί οι υπόλοιπες χώρες «θα βομβαρδίσουν αθώους καμηλιέρηδες», είτε επειδή οι υπόλοιπες χώρες είναι «ιμπεριαλιστικές» ή γιατί είμαστε «ειρηνιστές». Μιλάμε δηλαδή πάλι για εκφράσει και απόψεις «κλισέ» οι οποίες είναι διαστρεβλωτικές και παραμορφωτικές της πραγματικότητας. Ωστόσο, κανείς δεν αναφέρει ότι ούτε αθώοι καμηλιέρηδες θα βομβαρδιστούν, ούτε ότι η Ελλάδα ξαφνικά θα μετατραπεί σε ιμπεριαλιστική δύναμη αν επιχειρήσει να προστατεύσει τα συμφέροντά της, αξιοποιώντας μια δυναμικά μεταβαλλόμενη κατάσταση.

Αυτό που πρέπει αν καταστεί σαφές σε όλους τους τόνους, είναι ότι η παρούσα κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στη Λιβύη έχει σαν αποτέλεσμα να διακυβεύονται τα συμφέροντα της Ελλάδας, ενώ δοκιμάζονται από τους πάντες οι αντιδράσεις της.

Πρώτον, μεγάλο μέρος της περιοχής στην οποία εξελίσσεται η δραστηριότητα είναι – ή γειτνιάζει με – τμήμα της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Αυτής που δεν κηρύξαμε μέχρι στιγμής διότι όπως προαναφέρθηκε, είμαστε απόντες.Αλλά κι αν θεωρεί η ηγεσία μας ότι μέχρι σήμερα δεν υπήρχε η κατάλληλη ευκαιρία να το πράξει, μήπως είναι τώρα η κατάλληλη χρονική στιγμή; Και ποιος θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος τρόπος να το πράξει, από το να δηλώσει παρούσα και να αναλάβει δράση δηλώνοντας άμεσα ή έμμεσα ότι η περιοχή αυτή της ανήκει; Όχι επειδή έτσι λέμε επειδή μας συμφέρει, αλλά διότι καλυπτόμαστε απολύτως από τις προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας.Αλήθεια, αφού η ηγεσία είναι συνεχώς εν κινήσει υποστηρίζοντας ότι έχει λόγο στα ζητήματα που απασχολούν το διεθνές σύστημα, έχει δηλαδή ενεργό διεθνή παρουσία, ποιες πρωτοβουλίες ανέλαβε για να βοηθήσει την Αίγυπτο, ώστε να εξασφαλίσει ότι δε θα συνεχίσει να φλερτάρει με την Τουρκία απειλώντας τα ελληνικά συμφέροντα στο ζήτημα της ΑΟΖ; Προσποιούνται – επειδή ολιγωρούν συστηματικά – ότι δεν γνωρίζουν πως σε περίπτωση που περάσει ο τουρκικός «τσαμπουκάς», κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου, ότι το Καστελόριζο δεν διαθέτει ΑΟΖ, ότι αυτό θα επιτρέψει στις ΑΟΖ Τουρκίας και Αιγύπτου να εφάπτονται, αποκόπτοντας την ελληνική από την κυπριακή ΑΟΖ. Και τελούν σε τέτοια κατάσταση βαθύτατης ύπνωσης ώστε δεν αντιλαμβάνονται ότι η συγκυρία ευνοεί την Ελλάδα, εφόσον ο Δυτικός κόσμος ποντάρει σε αυτή την ενότητα, σε συνέχεια της ΑΟΖ του Ισραήλ για την προώθηση του πλούτου των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που βρέθηκαν στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, για να επιλυθεί το πρόβλημα της ευρωπαϊκής ενεργειακής ασφάλειας! Άρα, η Δύση στη  παρούσα συγκυρία ανακαλύπτει ότι έχει ταυτόσημα συμφέροντα με τον Ελληνισμό! Και αντί να αξιοποιήσουν ενεργητικά τη συγκυρία, συνεχίζουν την πρακτική κατευνασμού της Τουρκίας, με… εφηβική συνέπεια… 

Η γεωστρατηγική θέση της χώρας ανά περιόδους λειτουργεί ως «κατάρα» ή ως «ευλογία», στο χέρι μας είναι σήμερα να μπορέσουμε να μετατρέψουμε την «κατάρα» σε… ευλογία

Με λίγα λόγια, ο Μουμπάρακ που συνομιλούσε με την Τουρκία για την ΑΟΖ, μη λαμβάνοντας υπόψη του το Καστελόριζο, έφυγε και αυτός και η οικογένειά του. Από την άλλη ο Καντάφι που δεν δεχόταν τη Γαύδο ως νήσο με ΑΟΖ πνέει και αυτός τα λοίσθια, ενώ είναι πλέον σίγουρο πως η Ανατολική Λιβύη, δηλαδή το κομμάτι που «βλέπει» προς Ελλάδα, δηλαδή προς Γαύδο και Κρήτη, δεν πρόκειται να επανέλθει υπό τον έλεγχό του.

Να συνεχίσουμε; Είναι τυχαίο πως ο Τούρκος πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιουλ μετέβη άμεσα στην Αίγυπτο για συζητήσεις με τη νέα ηγεσία της χώρας, ενώ είναι τυχαίο που ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν ήθελε, αρχικά τουλάχιστον, να ακούσει για επέμβαση στην Λιβύη;Δεύτερον, η Ελλάδα από καιρό είναι εδώ και αρκετό καιρό «μαύρο πρόβατο» του ΝΑΤΟ λόγω της χαρακτηριστικής της απουσίας. Το όλο θέμα έλαβε μεγαλύτερες διαστάσεις λόγω της μη αναλογικής μας παρουσίας στην ISAF, σε σχέση με άλλες χώρες και λόγω της απουσίας μας από τον πυρήνα των εξελίξεων που είναι η συμμετοχή στις επιχειρήσεις. Δε θα διαφωνήσουμε για την περίπτωση του Αφγανιστάν. Αλλά το ζήτημα της Λιβύης είναι μια μεγάλη ευκαιρία για να δηλώσουμε παρόντες και στην στρατιωτική πλευρά του προβλήματος, η οποία είτε μας αρέσει είτε όχι «ανοίγει» τις πόρτες στις αίθουσες συνομιλιών.Και είναι η καλύτερη ευκαιρία γιατί η Ελλάδα δε θα συμμετάσχει σε μια επιχείρηση με επίφαση νομιμότητας. Υπάρχει η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που νομιμοποιεί πολιτικά. Υπάρχει η απόφαση του Αραβικού Συνδέσμου. Οι Άραβες, τους οποίους κοπτόμαστε να μην δυσαρεστήσουμε, στηρίζουν! Τι άλλο μας απασχολεί επιτέλους;Εκτός κι αν θεωρούμε το Συμβούλιο Ασφαλείας ως ιμπεριαλιστικό όργανο ή δεν το αποδεχόμαστε, οπότε θα πρέπει να το αποσύρουμε από την επιχειρηματολογία μας για το Κυπριακό και την τουρκική εισβολή. Θα το κάνουμε ή θα κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Ακόμα και το να κρυβόμαστε με νομικίστικα ή πολιτικά επιχειρήματα μας αφήνει εκτεθειμένους.Επιχειρησιακά δε μιλάμε για αποστολή υψηλού κινδύνου αντίστοιχη με αυτή του Ιράκ ή του Αφγανιστάν. Το κόστος σημαντικά χαμηλότερο και μηδαμινό σε σχέση με τα πολιτικά οφέλη που θα πρέπει να αποκομίσουμε.Πόσες ευκαιρίες υπάρχουν όπου τα συμφέροντα της χώρας μας συμπίπτουν με τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων; Σε κάτι τέτοιες συγκυρίες γεννήθηκε η σύγχρονη Ελλάδα. Για πόσο χρόνο θα αφήνουμε σε ξένα χέρια τη διαχείριση προβλημάτων που ανακύπτουν στον άμεσο γεωπολιτικό μας περίγυρο;Τρίτον, πιστεύουμε ότι με το να μη συμμετέχουμε θα αποκτήσουμε και διαμεσολαβητικό ρόλο στη μετά-Καντάφι εποχή;Ή μήπως θα περιμένουμε ο Νικολά Σαρκοζί να κατέβει τα σκαλιά στα Ηλύσια Πεδία να αγκαλιάσει και να χαιρετίσει θερμά τον Έλληνα πρωθυπουργό, τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, τον μελλοντικό διαμεσολαβητή, όπως έκανε με ορισμένους ευρωπαίους ομολόγους του;

Τέταρτον. Αυτή τη στιγμή χτίζεται η νέα Ευρώπη. Στο οικονομικό σκέλος η Γερμανία είχε τον πρώτο λόγο, αλλά η Ελλάδα δεν είχε λόγο γιατί οι απόντες Έλληνες πολιτικοί, προτίμησαν να ασχοληθούν με το πως θα επενδύσουν αντιπαραγωγικά τα ευρωπαϊκά χρήματα που εισέρρεαν στη χώρα. Πιστεύουν ακόμα στο παλαιοκομματικό ρητό ότι «η Ελλάδα έχει ισχυρή φωνή στην Ευρώπη»; Μήπως μένει έξω και από τους τομείς ασφάλειας και άμυνας (όπου δραστηριοποιούνται Γαλλία και Βρετανία), ενώ λόγω ειδικών συνθηκών ασφαλείας που αντιμετωπίζει (βλ. Τουρκία) έχει όλα τα μέσα που θα της επέτρεπε να έπαιζε ρόλο, να εξήγαγε ασφάλεια, οικοδομώντας συμμαχίες που θα εξυπηρετούσαν τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα;

Πέμπτον, φοβάται κανείς εξεγέρσεις μεταναστών εντός της χώρας, σε περίπτωση που λάβουμε ενεργή συμμετοχή στο πλαίσιο του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ; Αφενός η κυβέρνηση δεν είναι και δεν πρέπει να είναι όμηρος τέτοιων εκβιαστικών διλλημάτων στην άρθρωση πολιτικής και αφετέρου διότι αυτοί που οργανώνουν τις εξεγέρσεις και τις καταλήψεις αφορμές βρίσκουν οποιαδήποτε στιγμή. Η Λιβύη έφταιξε άραγε για την Υπατία;Θα υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας στην ΑΟΖ, στο Αιγαίο και στην Κύπρο ή θα κρυβόμαστε πάλι πίσω από το δάχτυλό μας, απαξιώνοντας τη στρατηγική μας σημασία;  

Ανάλυση 2: Επιχείρηση «ΟΔΥΣΣΕΙΑ»: Το στρατηγικό σφάλμα μη συμμετοχής της Ελλάδας…

 Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη, Διεθνολόγου-Οικονομολόγου

Γίνεται να εξελιχθεί μία πολεμική επιχείρηση στην περιοχή μας υπό την ονομασία … ΟΔΥΣΣΕΙΑ χωρίς να λάβει μέρος ο… Οδυσσέας, δηλαδή η χώρα μας; Με άλλα λόγια η Ελλάδα θα πρέπει να λάβει μέρος στις επιχειρήσεις κατά της Λιβύης ή όχι; Δυστυχώς ή ευτυχώς, η πραγματικότητα είναι μία και η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι πολύ απλή και αποτελεί ουσιαστικά έναν μονόδρομο για την Αθήνα.Η κρίσιμη παράμετρος που καθορίζει τις κινήσεις των κρατών της περιοχήςΠοια όμως είναι η κύρια παράμετρος την οποία θα πρέπει να λάβει υπόψη της η Αθήνα έτσι ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει την σωστή πολιτική στο συγκεκριμένο ζήτημα; H απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο μέσω της μακροσκοπικής ανάλυσης των δεδομένων στην περιοχή μας. Και πως θα ορίσουμε τι εννοούμε με την έννοια «περιοχή» μας;Η ανάλυση του ζητήματος έχει να κάνει με τις εξελίξεις των τελευταίων δύο μηνών, όχι μόνο στην Λιβύη αλλά και στην Τυνησία, την Υεμένη την Αίγυπτο, το Μπαχρέιν, την Ιορδανία, το Μαρόκο, αλλά και την Αλγερία. Ποιο το κοινό σημείο όλων αυτών των χωρών πέραν του ότι είναι μουσουλμανικές και αραβικές; Το κοινό σημείο σχετίζεται με το πως ακριβώς «συσσωματώνονται» αυτή τη στιγμή στον γεωπολιτικό χάρτη. Με άλλα λόγια, οι χώρες της Βορείου Αφρικής με τις χώρες της Μέσης Ανατολής και τις χώρες που βρίσκονται στον Κόλπο, σύμφωνα με την νέα γεωπολιτική Αγγλοσαξονική θεώρηση αποτελούν μια ολότητα, η οποία ονομάζεται ως «Ευρύτερη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική» (Broader Middle East & North Africa – ΒΜΕΝΑ).Ο συγκεκριμένος αυτός χώρος περιλαμβάνει όλες τις χώρες από τον Ατλαντικό έως τον Ινδό ποταμό, δηλαδή όλες τις αραβικές χώρες της Βορείου Αφρικής, την παραδοσιακή Μέση Ανατολή, καθώς και το Ιράν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Αξίζει να σημειωθεί πως στο συγκεκριμένο χώρο περιλαμβάνονται και όλα τα… «σταν» της Κεντρικής Ασίας, δηλαδή οι τουρκογενείς πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας (Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Κιργζία και Τατζικιστάν).

Η τεράστια αυτή περιοχή περιλαμβάνει στα όριά της τεράστια ενεργειακά κοιτάσματα υδρογονανθράκων (πετρελαίου και φυσικού αερίου) τα οποία έχουν αποτελέσει εδώ και δέκα με δεκαπέντε έτη το μήλον της έριδος μεταξύ της Ρωσίας, της Κίνας, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Εν συντομία, θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως τα αποθέματα αυτά βρίσκονται σε τρία κυρίως σημεία της περιοχής, στην Κεντρική Ασία, πλησίον και εντός της Κασπίας, στον Περσικό Κόλπο και την περιοχή της Σαουδικής Αραβίας καθώς και στην Ανατολική Μεσόγειο… Το «μυστικό» της όλης ανάλυσης είναι να αντιληφθεί κάποιος πως τα δύο από τα τρία αυτά σημεία, μαζί με τα κοιτάσματά τους είναι… ρεζερβέ. Αναφορικά με την περιοχή της κεντρικής Ασίας τα πράγματα είναι πολύ απλά: Πλην του Αζερμπαϊτζάν, όλα τα υπόλοιπα κρίσιμα κοιτάσματα έχουν περιέλθει στον απόλυτο έλεγχο της Ρωσίας και ότι έχει απομείνει το λαμβάνει η Κίνα. Με άλλα λόγια η Κεντρική Ασία, το σύγχρονο δυτικό «Ελ Ντοράντο», όπως αυτό παρουσιάστηκε τα τελευταία 20 χρόνια, έχει χαθεί για την Δύση, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου. Κινούμενοι στην περιοχή της Αραβικής χερσονήσου και του Περσικού Κόλπου τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο απλά. Η μεν Αραβική περιοχή στέλνει τους υδρογονάνθρακές της στις ΗΠΑ ο δε ιρανικός τομέας πολύ απλά είναι μη ελεγχόμενος από την Δύση, τουλάχιστον για την ώρα.  

Η Ευρύτερη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική αποτελεί το κύριο γεωπολιτικό σχήμα το οποίο έχει αναπτύξει η Αγγλοσαξονική γεωπολιτική σκέψη και μέσω αυτού θα γίνει προσπάθεια ελέγχου της Ευρασιατικής και Αφρικανικής πλάκας, δηλαδή της, κατά Μακίντερ «Παγκοσμίου Νήσου». Προσέξτε πως η CENTCOM, καλύπτει μία περιοχή η οποία αποτελεί το κέντρο της ΒΜΕΝΑ καθώς και όλες τις ενεργειακά ενδιαφέρουσες περιοχές της Ευρασίας, δηλαδή την Κεντρική Ασία, τον Κόλπο και την Αραβική χερσόνησο και φυσικά την Ανατολική Μεσόγειο… 

Μέχρι στιγμής, η Ουάσιγκτον δεν διανοείται καν να αλλάξει την πολιτική της αναφορικά με την Σαουδική Αραβία αφού σκοπεύει για τις επόμενες δεκαετίες να χρησιμοποιεί τα αραβικά πετρέλαια έτσι ώστε να κρατάει τα δικά της αποθέματα ουσιαστικά ανέγγιχτα. Από την άλλη, το ζήτημα του Ιράν είναι πολύ πολύπλοκο και επικίνδυνο με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατόν στο άμεσο μέλλον να υπάρξει θετική για την Δύση εξέλιξη. Με λίγα λόγια, τόσο η Κεντρική Ασία όσο και ο Κόλπος δεν μπορούν να προσφέρουν, τουλάχιστον για την ώρα κάτι καινούργιο στην Δύση και την ενεργειακή της ασφάλεια…Πώς όμως όλα αυτά συνδέονται με τα γεγονότα στην Λιβύη και το ερώτημα για το πως ακριβώς θα πρέπει να αντιδράσει η χώρα μας στα τεκταινόμενα; Υπενθυμίζεται πως όπως έχουμε αναφέρει το τρίτο σημείο το οποίο αποτελεί σημαντική πηγή υδρογονανθράκων στην ΒΜΕΝΑ είναι η Ανατολική Μεσόγειος. Ας το κρατήσουμε για την ώρα αυτό και ας ανοίξουμε μία παρένθεση αναφέροντας πως το κύριο παίγνιο ισχύος που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή στην Ευρασία συνδέεται με το προς τα που θα μετακινηθεί η ΕΕ: Προς τις ΗΠΑ ή προς τη Ρωσία; Με άλλα λόγια, η αέναη αγγλοσαξονική γεωπολιτική θεωρία προβλέπει πως το «παίγνιο» της παγκόσμιας εξουσίας θα παιχθεί στο ζήτημα του προς τα που θα κινηθεί η Ευρώπη. Εάν αυτή κινηθεί προς την Μόσχα τότε είναι πολύ πιθανό οι αγγλοσαξονικές δυνάμεις να «εκπαραθυρωθούν» από την Ευρασία. Από την άλλη, εάν η Ευρώπη κινηθεί προς τις ΗΠΑ τότε η Ρωσία αναμένεται να περιοριστεί στην αφιλόξενη και αχανή ρωσική γη χωρίς να έχει την δυνατότητα να κινηθεί προς τα πιο θερμά κλίματα. Όπως είναι φυσικό μία ενδελεχής ανάλυση της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής θεωρίας όπως αυτή έχει αναπτυχθεί από τον Α. Τ. Μάχαν και τον Σερ Χ. Μακίντερ, στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα δεν είναι δυνατόν να αναλυθεί στα στενά πλαίσια ενός ενημερωτικού σημειώματος.Θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως το προς τα που θα κινηθεί η ΕΕ εξαρτάται απολύτως από το που ακριβώς θα βρει τις απαραίτητες ποσότητες ενέργειας που χρειάζεται για να συνεχίσει να επιβιώνει αλλά και να μπορέσει να κινήσει εκ νέου τη χειμαζόμενη οικονομία της. Για την ώρα η ΕΕ εξαρτάται εν πολλοίς από την Ρωσία για την προμήθεια ειδικά του φυσικού αερίου. Η κατάσταση αυτή γίνεται ακόμα πιο κρίσιμη αφού η Κεντρική Ασία έχει περιέλθει στον έλεγχο της Μόσχας, η αραβική αγορά δεν μπορεί να υποστηρίξει τις ΗΠΑ και την ΕΕ ταυτοχρόνως ενώ το Ιράν παραμένει μία «παρθένα» περιοχή για την Δύση. Το δίλημμα λοιπόν που τίθεται για την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες είναι ένα: Οι Αγγλοσαξονικές δυνάμεις για να μπορέσουν να κυριαρχήσουν, ή να συνεχίσουν να κυριαρχούν, στην Ευρασία,  χρειάζονται επειγόντως την συμμαχία της ΕΕ, ή για να το θέσουμε καλύτερα πρέπει να «απομακρύνουν» την ΕΕ από την Ρωσία.

Πως όμως θα το κάνουν αυτό όταν η ΕΕ χρειάζεται την Ρωσία διότι εξαρτάται από αυτή ενεργειακά; Προφανώς η Δύση αναζητά εναλλακτικές πηγές ενέργειας για να προμηθεύσει την Ευρώπη, έτσι ώστε να μπορέσει να την απογαλακτίσει, τουλάχιστον έως ένα σημείο από την Μόσχα. Όπως είπαμε όμως, η Κεντρική Ασία είναι μάλλον χαμένη για τη Δύση, κάτι το οποίο συμβαίνει και με το Ιράν ενώ η περιοχή της Σαουδικής Αραβίας είναι «ρεζερβέ» από τις ίδιες τις ΗΠΑ. Άρα τί μένει;H Ανατολική Μεσόγειος μέλει να αποτελέσει την νέα πηγή παραγωγής και εξαγωγής υδρογονανθράκων προς την ΕΕ η οποία προβλέπεται να αντικαταστήσει την Κεντρική Ασίας στα σχέδια της Δύσης για την σταδιακή απεξάρτηση της ΕΕ από την Μόσχα. Εάν η Ανατολική Μεσόγειος φέρει στην επιφάνεια τους θησαυρούς της τότε είναι σίγουρο πως η ΕΕ θα βρει «μέσα στην αυλή» της μία τεράστια πηγή ενέργειας η οποία θα της επιτρέψει να εφαρμόσει πιο ανεξάρτητες πολιτικές απέναντι στην Ρωσία, και φυσικά όπως εκτιμούν οι ΗΠΑ αυτό θα τους επιτρέψει να κρατήσουν την Μόσχα μακριά από τις θερμές θάλασσες. Με άλλα λόγια η Ανατολική Μεσόγειος θα αποτελέσει στο άμεσο μέλλον το βαρόμετρο της σύγκρουσης για την κυριαρχία στην Ευρασία τον 21ο αιώνα και εντεύθεν.Αντιλαμβανόμενοι όλα τα παραπάνω η εξίσωση στην περιοχή μας γίνεται πολύ απλή: Αυτή τη στιγμή ΟΛΟΚΛΗΡΗ η Ανατολική Μεσόγειος βρίσκεται στο στάδιο μίας τρομακτικής γεωπολιτικής ανακατανομής ισχύος και ισορροπίας η οποία σκοπό έχει να δημιουργήσει όλες αυτές τις συνθήκες οι οποίες θα επιτρέψουν στην Δύση να εκμεταλλευθεί τα ενεργειακά αποθέματα της περιοχής. Αυτό που πρέπει να γίνει απολύτως ξεκάθαρο είναι πως ο σχεδιασμός δεν προβλέπει μακροχρόνιες «ζυμώσεις» αλλά το «Blitzkrieg» των εξεγέρσεων και των ανακατατάξεων στην περιοχή πρόκειται να ακολουθηθεί από ένα νέο «new deal» το οποίο σκοπό έχει να μοιράσει την ενεργειακή τράπουλα κατά έναν τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει δυνατή η εξόρυξη του υποθαλάσσιου φυσικού αερίου και η εξαγωγή του στην Ευρώπη πολύ σύντομα.Ο συντελούμενος γεωπολιτικός αναπροσανατολισμός της περιοχής είναι ξαφνικός, θα είναι καθοριστικός και οι εξελίξεις θα τρέχουν τόσο γρήγορα ώστε δεν θα τις προλαβαίνουμε. Και εδώ ερχόμαστε στο ζήτημα της χώρας μας…

Ελλάδα: Γίνεται να λείπει ο… Οδυσσέας;Είτε το θέλουμε είτε όχι, η Ελλάδα, με τις αχανείς θαλάσσιες εκτάσεις που ελέγχει ή θα ελέγξει εάν και εφόσον ανακηρύξει τις Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), πρόκειται να αποτελέσει την  χώρα κλειδί για την παραγωγή και εξαγωγή του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Φυσικά το ίδιο συμβαίνει και για την  περίπτωση της Κύπρου αλλά και του Ισραήλ.Με άλλα λόγια, για να μπορέσει η Ελλάδα να λειτουργήσει, χάριν της Ευρώπης αλλά και για το δικό της το καλό θα πρέπει να ανακηρύξει ΑΟΖ και να ξεκινήσει την εξόρυξη. Αυτό όμως για να συμβεί θα πρέπει να υπάρξουν οι απαραίτητες συνθήκες στον «περίγυρο» έτσι ώστε η Ελλάδα να μπορέσει χωρίς πρόβλημα να ανακηρύξει ΑΟΖ, η οποία φυσικά και πρόκειται να αποτελέσει ευρωπαϊκή περιοχή, άρα πλήρως εκμεταλλεύσιμη από την πεινασμένη για ενέργεια ΕΕ.Συμβαίνουν όμως γεγονότα τα οποία θα μπορούσαν να διαμορφώσουν μία «βολική» για την Ελλάδα κατάσταση για την ανακήρυξη ΑΟΖ και έναρξη εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων της αλλά και για την δημιουργία ενός συνεχόμενου «διαδρόμου» ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ ο οποίος θα επιτρέψει στην μεταφορά και των Κυπριακών και Ισραηλινών αποθεμάτων στην Ευρώπη;Υπενθυμίζεται πως η Τουρκία για να αποτρέψει τον κίνδυνο ανακήρυξης Ελληνικής ΑΟΖ είχε προσεταιριστεί την Αίγυπτο και την Λιβύη, με τις οποίες προσπαθούσε να δημιουργήσει θέμα στο Καστελόριζο και στην Γαύδο αντιστοίχως. Τι έχει συμβεί τους τελευταίους μήνες σε αυτές τις χώρες;To καθεστώς του Χόσνι Μουμπάρακ που συνομιλούσε με την Τουρκία για την ΑΟΖ, μη λαμβάνοντας υπόψη του το Καστελόριζο, κατόπιν φυσικά της ελληνικής εγκληματικής ενέργειας του 2003 που απέτρεψε την Κύπρο από το να υπογράψει με την Αίγυπτο ΑΟΖ που να λαμβάνει υπόψη της το Καστελόριζο (για περισσότερες πληροφορίες δείτε αντίστοιχο άρθρο στο τεύχος αυτού του μήνα του περιοδικού ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ & ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ το οποίο κυκλοφορεί στα περίπτερα), κατέρρευσε με συνοπτικές διαδικασίες. Ο δε Συνταγματάρχης Μουαμάρ Καντάφι που δεν δεχόταν την Γαύδο ως νήσο με ΑΟΖ πνέει και αυτός τα λοίσθια. Ας έχουμε στο νου μας πως ακόμα και αν ο Λίβυος ηγέτης δεν αποχωρήσει από την εξουσία το πλέον σίγουρο είναι πως η ανατολική Λιβύη τουλάχιστον, δηλαδή το κομμάτι που «βλέπει» προς Ελλάδα, δηλαδή προς Γαύδο και Κρήτη, δεν πρόκειται να επανέλθει υπό τον έλεγχό του.Να συνεχίσουμε; Είναι τυχαίο πως ο Τούρκος πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιουλ μετέβη άμεσα, μετά την καθεστωτική αλλαγή, στην Αίγυπτο για συζητήσεις με την νέα ηγεσία της χώρας, ενώ είναι τυχαίο που ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν θέλει να ακούσει για επέμβαση στην Λιβύη και η τουρκική κυβέρνηση ουσιαστικά κρατάει μία διπρόσωπη στάση αναφορικά με τις επιχειρήσεις στην Λιβύη; Ας υπογραμμίσουμε εδώ πως η μη έγκριση, μέχρι στιγμής, του σχεδίου επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ για την Λιβύη οφείλεται, εκτός της Γερμανίας, και εν πολλοίς στην Τουρκική αρνητική στάση και τακτική κωλυσιεργίας που ακολουθεί για το θέμα.Τι προσπαθούμε να πούμε με όλα αυτά;

Όσο απίθανο και να φαίνεται η όλη κατάσταση στην στεριά της Βορείου Αφρικής, ειδικά στην Αίγυπτο και Λιβύη, έχει άμεσο αντίκτυπο στο τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί στην θάλασσα της περιοχής και στο κατά πόσο η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ θα καταφέρουν να δημιουργήσουν την ενεργειακή αποθήκη της Ευρώπης η οποία θα επιτρέψει στην Γηραιά Ήπειρο να ακολουθήσει μία ποιο ανεξάρτητη πολιτική αλλά και να αντιμετωπίσει την τεράστια οικονομική και κοινωνική κρίση που την μαστίζει.Επανερχόμενοι λοιπόν στο βασικό ερώτημα της παρούσας ανάλυσης, δηλαδή στο κατά πόσο είναι σωστό ή λάθος η Ελλάδα να συμμετάσχει στην επιχείρηση στην Λιβύη αναρωτιόμαστε εάν είναι δυνατόν μετά από όλα αυτά να υπάρχει εχέφρων άνθρωπος στην χώρα μας που να πιστεύει πως αντί να αναλάβουμε τις ευθύνες μας σε μία τεράστια περιοχή η οποία δυνητικά μας ανήκει, δηλαδή την περιοχή νοτίως της Κρήτης. θα ήταν καλύτερα να κυνηγήσουμε… ανεμόμυλους για ακόμα μία φορά.Ας σημειώσουμε πως φυσικά και η Δύση δεν μας έχει αγαπήσει ξαφνικά, ούτε θέλει το καλό μας έτσι απλά μέσω μίας ανιδιοτελούς στάσης. Η αλήθεια είναι πως η Δύση αυτή τη στιγμή διαμορφώνει μία κατάσταση στην περιοχή μας η οποία θα της επιτρέψει να αποκτήσει ενεργειακή αυτάρκεια. Λόγω όμως γεωγραφίας αυτοί που θα πρέπει να λειτουργήσουν ως οι θεματοφύλακες και βασικοί παράγοντες αυτής της προσπάθειας είμαστε εμείς (Ελλάδα και Κύπρος). Αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται σταδιακά οι συνθήκες για να ανακηρύξουμε ΑΟΖ χωρίς να αντιμετωπίζουμε σοβαρές αντιδράσεις από τυχών… θιγόμενους, ή εάν αυτοί αντιδράσουν να μην μπορούν να πετύχουν τίποτα.Αφού λοιπόν αντιληφθούμε πως δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό που συμβαίνει στην περιοχή «μας συμφέρει» θα πρέπει να βοηθήσουμε στο μέτρο του δυνατού στην προσπάθεια της Δύσης για ενεργειακή ανεξαρτησία και ασφάλεια. Επιπροσθέτως, με το να στέλνουμε δυνάμεις στα όρια της Ελληνικής ΑΟΖ νοτίως της Γαύδου, ουσιαστικά και εμπεδώνουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στην περιοχή. Φυσικά και δεν αναφερόμαστε στην άμεση εμπλοκή μας σε καθαρά πολεμικές επιχειρήσεις αλλά υπογραμμίζουμε πως η παρουσία μας θα πρέπει να είναι αναβαθμισμένη στο έπακρο και με κάθε ευκαιρία θα πρέπει να επιδεικνύουμε την σημαία μας στην περιοχή.Οι ΗΠΑ για έναν «περίεργο» λόγο ονόμασαν την επιχείρηση ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ, ας μην ξεχνάμε πως η ευρύτερη περιοχή εκτιμάται πως αποτελούσε το βασίλειο των Λωτοφάγων οι οποίοι έκαναν τους ταξιδιώτες να «ξεχνάνε»… Στο ερώτημα λοιπόν εάν ο ίδιος ο Οδυσσέας θα πρέπει να βρεθεί εκεί η απάντηση είναι ένα μεγάλο ΝΑΙ αφού μόνο έτσι θα μπορέσει όχι να «ξεχάσει» αλλά να «θυμηθεί» και να βρει ξανά τον δρόμο του προς την… Ιθάκη η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια δημιουργίας ενός καλύτερου μέλλοντος για τον τόπο μας.

Λιβύη και ο μουσουλμανικός «κίνδυνος»

…Κλείνοντας το σύντομο αυτό σημείωμα ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στους φόβους περί μουσουλμανικών «αντιποίνων» στην Ελλάδα. Ως απάντηση καλό θα ήταν οι επικριτές της επέμβασης να απαντήσουν το κάτωθι ερώτημα: Έως σήμερα όσοι βρίσκονται στην Ελλάδα και ετοιμάζουν ότι ετοιμάζουν δεν θα μπορούσαν να βρουν αφορμές για τις προβοκάτσιές τους και περιμένουν την Ελληνική στάση στο θέμα της Λιβύης; Δηλαδή η έως σήμερα εμπειρία με τα δήθεν «Κοράνια» που… σκίζονται ανά πάσα στιγμή και οι μολότοφ που πέφτουν σε «χώρους λατρείας» ή περιστατικά τύπου «Νομικής» και «Υπατία» δεν αρκούν για να βγάλουν διαφόρους μετανάστες ή μη στους δρόμους… η Λιβύη μας μάρανε…Αυτές είναι αναλύσεις ανθρώπων οι οποίοι είτε δεν κατόρθωσαν ποτέ να ξεφύγουν από τον Ψυχρό Πόλεμο, είτε να κατανικήσουν τις βαθιά χαραγμένες στερεοτυπικές τους πεποιθήσεις για διαφόρους «κατατρεγμένους» ανά την υφήλιο. Όχι ότι δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν αδικημένοι στον άδικο κόσμο που ζούμε. Αλλά αυτό που ουδέποτε αντιλήφθηκαν ήταν το ότι είχαν μετατραπεί σε πιόνια της επικοινωνιακής στρατηγικής (κάποτε το έλεγαν «παραπληροφόρηση, προπαγάνδα, αγκιτάτσια» κ.λπ.) κάποιων, των οποίων τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα εξυπηρετούνταν από την «επαναστατική διάθεση» των χρήσιμων… αφελών (άλλη είναι η λέξη που συμπληρώνει τον συγκεκριμένο όρο, δεν την αναφέρουμε σεβόμενοι τις αναμφισβήτητα αγνές προθέσεις τους).Με τον τρόπο όμως αυτό έχει καταδικαστεί η ελληνική εξωτερική πολιτική εδώ και πολλά χρόνια, ενώ η Ελλάδα και οι Έλληνες βλέπουν τον κόσμο με έναν μοναδικό – παραμυθένιο – δικό τους τρόπο. Κι αυτή, δυστυχώς, είναι μια από τις αιτίες που μας έχει οδηγήσει στο παρόν κατάντημα…

 http://www.defencepoint.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2483:-h-defence-pointgr&catid=28:foeign-affairs-greece&Itemid=55

Άρθρο- παρέμβαση Βασίλειου Μαρκεζίνη: Άμεση απομάκρυνση του κ. Δρούτσα

Με ένα βαρυσήμαντο άρθρο του στο περιοδικό «Επίκαιρα», ο ακαδημαϊκός sir Βασίλειος Μαρκεζίνης…

καταθέτει την άποψή του για τα λάθη της ηγεσίας της ελληνικής διπλωματίας. Ποιες είναι οι ευθύνες του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών Δ. Δρούτσα; Πόσο άλλαξε η εικόνα των υποτιθέμενων «φίλων» μας στο εξωτερικό για την Ελλάδα μετά τη Σύνοδο Κορυφής; Πόσο μπορεί να στοιχίσει στην Ελλάδα η έλλειψη συντονισμού και συνεννόησης της κυβέρνησης;   Ολόκληρο το άρθρο-παρέμβαση, στα «Επίκαιρα» που κυκλοφορούν αυτή την εβδομάδα έχει ως εξής:   Όταν, πριν από έναν και πλέον χρόνο, στην ΕΤ1, εκφράζαμε ανησυχίες και προειδοποιήσεις για το Καστελόριζο, κανείς δεν έδωσε σημασία. Όταν, τον περασμένο Οκτώβριο, στην ΕΤ3, προειδοποιούσαμε για τις τουρκικές αξιώσεις να αποκλειστεί το Καστελόριζο από τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις για το Αιγαίο, οι περισσότεροι, και πάλι, μας αγνόησαν. Λίγο πρωτύτερα, τον ίδιο μήνα, ενώπιον ενός κοινού 2.500 ατόμων στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», διατυπώσαμε σοβαρές προειδοποιήσεις για τους κινδύνους που υποβόσκουν στη Θράκη. Αυτή τη φορά, οι προειδοποιήσεις μας εισακούστηκαν και αναπαρήχθησαν από πολυάριθμα ιστολόγια. Σε ομιλία στην Κρήτη, αλλά και από τις σελίδες της Ναυτεμπορικής, προειδοποιήσαμε επίσης για την επιδεινούμενη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, η οποία, όπως είπαμε –σε μια εποχή όπου η κυβέρνηση προέβλεπε επάνοδο της χώρας μας στις αγορές εντός του 2011 και διατεινόταν ότι είχε υλοποιήσει «κατά 100%» τα όσα είχε αναλάβει να κάνει–, «δεν έχει πιάσει ακόμη πάτο». Προς επίρρωση, μάλιστα, των κυβερνητικών ισχυρισμών, επακολούθησε η δημοσίευση μακράς σειράς δηλώσεων από τους Ευρωπαίους εταίρους, οι οποίοι επαινούσαν τις προσπάθειές της Ελλάδας. Μετά από έξι μήνες ερωτώ ποιος είχε δίκιο; Όταν επισημάναμε, τόσο σε ομιλία στη Θεσσαλονίκη όσο και σε ανοιχτή επιστολή προς τον Τύπο, τους κινδύνους που ενέχει η μη διακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ, ως αναγνωρισμένου δικαιώματός μας, οι απόψεις μας έγιναν αντικείμενο μιας πρωτοφανούς εκστρατείας δυσφήμησης από την πλευρά της ομάδας κρατικοδίαιτων πανεπιστημιακών που στηρίζει το υπουργείο Εξωτερικών. Παρ’ όλα αυτά, τη σταυροφορία μας ήλθαν να την ενισχύσουν οι επιστολές που συνεχίζουμε να λαμβάνουμε καθημερινά από εκατοντάδες συμπατριώτες μας. Σήμερα, η άκαιρη, ανοργάνωτη και καταφανώς ζημιογόνα επίσκεψη του κ. Νταβούτογλου στην Αθήνα και τη Θράκη έρχεται απλώς να επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους μας. Ποτέ δεν σταματήσαμε να εκθειάζουμε την επιστημονική εμβρίθεια του κ. Νταβούτογλου, επισύροντας μάλιστα αρκετές επικρίσεις γι’ αυτή τη στάση μας. Εξάλλου, ούτε προτιθέμεθα να βάλλουμε εναντίον του ούτε και να απομακρυνθούμε –έστω και κατ’ ελάχιστον– από τη μακρόχρονη πεποίθησή μας, ότι η χώρα μας πρέπει να αναπτύξει και να διατηρήσει φιλικές σχέσεις με την Τουρκία. Ερχόμενος στην Ελλάδα, ο κ. Νταβούτογλου έκανε πράγματι το καθήκον του∙ πλην όμως κατά τον πλέον άκομψο δείχνοντας του είδους την αυτοπεποίθηση που αισθάνεται όποιος μιλάει σε κατώτερο! Από την άλλη πλευρά: Κατηγορούμε τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών και τους συμβούλους του για την άκαιρη πραγματοποίηση αυτής της επίσκεψης. Κατηγορούμε τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών, διότι δεν απάντησε, ως όφειλε, στην προκλητική επιχειρηματολογία του κ. Νταβούτογλου ή την έντεχνα επιδειχθείσα υπεροψία που επέδειξε ο Τούρκος υπουργός δημοσίως (αλλά και στο ιδιωτικό του σεμινάριο με τους φίλους του πανεπιστημιακούς), όλα αυτά καθ’ ον χρόνο βρισκόταν σε ελληνικό έδαφος. Υπενθυμίζουμε, λοιπόν, στους συμπατριώτες μας ότι η επίσκεψη Νταβούτογλου απέδειξε περίτρανα όλα όσα έχουμε πει για τις πραγματικές προθέσεις της Τουρκίας και την απολύτως ανεξήγητη ελληνική αδράνεια, την οποία η κυβέρνησή μας επιμένει να περιβάλλει με το μανδύα της αναγκαίας διπλωματικής μυστικότητας. Αναφορικά με την πρόσφατη συνέντευξη του κ. Ντομινίκ Στρος-Καν, τονίζουμε ότι και αυτή επιβεβαιώνει την άποψή μας ότι οι υποτιθέμενοι «φίλοι» μας στο εξωτερικό έχουν αρχίσει να απαυδούν με εμάς, τους Έλληνες, να μας θεωρούν ανειλικρινείς και ανίκανους, ενώ είναι επίσης προφανές πως δεν θα διστάσουν να μας «αδειάσουν» αμέσως μόλις διασφαλίσουν τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα, για τα οποία και μόνον ενδιαφέρονται. Οι ανωτέρω σκέψεις ουδόλως αλλάζουν εξαιτίας της οργανωμένης θριαμβολογίας μετά τις Βρυξέλλες, μερικές ημέρες μετά την εξίσου ενορχηστρωμένη απαισιοδοξία της προηγούμενης εβδομάδας. Ο κυνισμός μας δικαιολογείται από τα ακόλουθα γεγονότα: α) Κατά το παρελθόν, πολυάριθμες κυβερνητικές δηλώσεις ή προβλέψεις αποδείχθηκαν εσφαλμένες ή αναληθείς· γιατί τώρα πρέπει να τους πιστέψουμε; β) Δύο από τα αναγγελθέντα μέτρα αναμένονταν, ενώ το τρίτο παραμένει αδιευκρίνιστο. γ) Παραμένουν ως υποχρεώσεις οι προγραμματισμένες ιδιωτικοποιήσεις και εκποιήσεις δημόσιας περιουσίας (με την κωμική προσθήκη ότι αποφασίζονται από εμάς και δεν επιβάλλονται από τους «φίλους» μας). δ) Ουδείς λόγος γίνεται για τα βαρύτατα μέτρα που θα ακολουθήσουν, είτε αυτά ονομαστούν «νέα» είτε θεωρηθούν ως «ήδη επιβληθέντα» αλλά μη εφαρμοσθέντα. Θα τα αντέξει όλα αυτά το (παλιό ή και νέο) ΠΑΣΟΚ; Θα τα δεχθεί ο κόσμος χωρίς να βγει στους δρόμους; Παρά την τελειοποιημένη επικοινωνιακή του πολιτική, θα βελτιωθούν άραγε οι προοπτικές του κυβερνώντος κόμματος, έστω και με τον αναμενόμενο κυβερνητικό ανασχηματισμό, που μπορεί να μετατρέψει συμβούλους σε υπουργούς ή να περιθωριοποιήσει άλλους; Ο χρόνος μόνο θα δείξει πόσο θα διαρκέσουν η τεχνητή ευφορία και ο αντίκτυπος των δημοσιευμένων φιλοφρονήσεων (σε αντίθεση με την εν κρυπτώ εκφραζόμενη κακογλωσσιά, στην οποία επιδίδονται και οι δύο πλευρές). Δεν μπορούμε, λοιπόν, παρά να κλείσουμε τις παρατηρήσεις μας επαναλαμβάνοντας τις προβλέψεις μας: η συλλογική έλλειψη συνεννόησης και η αποδιοργάνωση της κυβέρνησης και το μη λειτουργούν κράτος μάς οδηγούν ταχύτατα σε ακόμη μεγαλύτερες οικονομικές καταστροφές, καθώς και στον εντεινόμενο κίνδυνο η εντεινόμενη οικονομική κακουχία να μεταλλαχθεί σε σοβαρή κοινωνική αναταραχή, την οποία κανένας πολίτης, έστω και ελάχιστα νοήμων, επιθυμεί, αλλά και την οποία όλοι οι διορατικοί Έλληνες βλέπουν αναπόφευκτα να πλησιάζει. Ας το πάρουμε, λοιπόν, απόφαση: Οι θεοί της Ελλάδας μάς έχουν εγκαταλείψει. Για να κατευναστούν, θα χρειαστούν «ανθρωποθυσίες». Και το καταλληλότερο σημείο για να ξεκινήσουμε είναι το υπουργείο Εξωτερικών – απομακρύνοντας πάραυτα τον προϊστάμενό του, προτού αυτός, μαζί με τους πανεπιστημιακούς παρατρεχάμενούς του, μπορέσουν να μας βυθίσουν ακόμη περισσότερο στην καταστροφή, καθώς θα αναπτύσσουν το από καιρό διακηρυσσόμενο «νέο δόγμα» τους περί ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Έλεος! Χωρίς απώτερες επιδιώξεις, χωρίς βλέψεις αλλά και χωρίς καμία διάθεση συγκατάβασης, ελπίζουμε ειλικρινά ότι οι απλοί Έλληνες πολίτες –περιλαμβανομένων των εκφοβισμένων αλλά και αδρανών μεσαίων τάξεων– θα αφυπνιστούν επιτέλους και θα ανταποκριθούν στις επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις μας, ώστε να ανακοπεί η πτώση που πλήττει όλες τις όψεις του δημόσιου βίου μας. Έχει έλθει η στιγμή να απαλλαγούμε οριστικά από αυτή την καταστροφικά διχασμένη ομάδα πολιτικών που μας έχει βυθίσει σε κάτι χειρότερο από τα… «σ…ά» του Στρος-Καν: στην εθνική και τη διεθνή ταπείνωση, τη συρρίκνωση και την εκμηδένιση!

http://www.epikaira.gr

Θεόδωρος Καρυώτης: «Όχι στη Συνεκμετάλλευση της ΑΟΖ με την Τουρκία – θα Οδηγήσει σε Αδιέξοδο»

Συνέντευξη στον Γιώργο Ξ. Πρωτόπαπα
Οι αυξανόμενες τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο Πέλαγος, τα σενάρια μυστικής διπλωματίας μεταξύ Αθήνας- Άγκυρας και η εγκληματική αμέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων να υιοθετήσουν μια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) θέτουν σε κίνδυνο τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα σε μια περίοδο που η Ελλάδα εμφανίζεται τρωτή απέναντι σε διεθνείς πιέσεις. Ο Θεόδωρος Καρυώτης καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας του Πανεπιστημίου Μέριλαντ των ΗΠΑ ο πλέον ειδικός σε θέματα ΑΟΖ που με την αρθογραφία του προωθεί και υπερασπίζεται το νόμιμο δικαίωμα της Ελλάδας για ΑΟΖ, σε αποκλειστική του συνέντευξη στη «Σ» κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επισημαίνοντας ότι μια ενδεχόμενη συμφωνία για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με την Τουρκία βλάπτει τα ελληνικά συμφέροντα.

Παράλληλα, ο καθηγητής εξηγεί τη διαφορά μεταξύ ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, το πόσο σημαντικό για την ελληνική ΑΟΖ είναι το Καστελόριζο, το πώς η Τουρκία προσπαθεί να πείσει τη διεθνή κοινότητα ότι το Καστελόριζο δεν διαθέτει ΑΟΖ παραβιάζοντας τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας και αναλύει τη στάση της Αιγύπτου πάνω στην ΑΟΖ του Καστελόριζου. Επιπλέον δεν παραλείπει να αποδώσει τα εύσημα στην Κύπρο για τη δημιουργία ΑΟΖ και την οριοθέτηση ΑΟΖ με το Ισραήλ και να μιλήσει για παρέμβαση τουρκικού δαχτύλου στην ακύρωση της συμφωνίας Ελλάδας – Αλβανίας για ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα.

Κατά αρχήν ως ειδικός και ως ένα διακεκριμένο μέλος της ελληνικής ομογένειας ποια είναι τα συναισθήματα σας για φημολογούμενη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με την Τουρκία πάντα σύμφωνα με δημοσιεύματα του ελληνικού Τύπου που αναφέρουν για μυστική διπλωματία μεταξύ Άγκυρας και Αθήνας;

Νομίζω ότι η συνεκμετάλλευση δεν οδηγεί πουθενά και δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Πάνω από όλα θα αποτελούσε παγκόσμια πρωτοτυπία. Πουθενά δεν έχει γίνει κάτι παρόμοιο. Όλα τα κράτη που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με τους γείτονές τους δεν έχουν έρθει σε κάποια συμφωνία συνεκμετάλλευσης. Αντίθετα, είτε έχουν προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για να λύσουν τις διαφορές τους είτε συμφωνούν μεταξύ τους τις οριοθετήσεις των θαλάσσιων συνόρων τους, ποτέ όμως με όρους συνεκμετάλλευσης.
Ακούγονται, λέγονται, γράφονται πολλά για αυτό το θέμα αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι η συνεκμετάλλευση και συν διαχείριση έχουν δρομολογηθεί και μάλιστα χωρίς επιστροφή. Πάντως, αυτή την περίοδο, έχουν αυξηθεί οι συζητήσεις μεταξύ των δύο πλευρών και πολύ σωστά πολλοί υποψιάζονται κάποιου είδους «μαγειρέματα». Θεωρώ πάντως αδιανόητο ο Πρωθυπουργός να υπογράψει συμφωνία που να βλάπτει τα ελληνικά συμφέροντα διότι γνωρίζει ότι μια τέτοια συμφωνία είναι αδύνατο να επικυρωθεί ποτέ από την ελληνική Βουλή.

Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) με βάση τον ορισμό της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) του 1982 κατά πόσο είναι σε διεθνές επίπεδο αποδεχτή;

Ένα από τα πιο σημαντικά έργα της Διάσκεψης για το Δίκαιο της Θάλασσας (1973-1982) ήταν η δημιουργία και η κωδικοποίηση του θεσμού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Έτσι, δόθηκε ένα τέλος στη χαώδη κατάσταση που επικρατούσε μέχρι τότε στο Διεθνές Δίκαιο Αλιείας. Με βάση τα άρθρα 55, 56, 57 της νέας Σύμβασης, ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή. Το πλάτος της ΑΟΖ μπορεί να φτάσει τα 200 ναυτικά μίλια (ν.μ.), από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης και εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, την εκμετάλλευση, τη διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη των υδάτων, του βυθού και του υπεδάφους της θάλασσας, καθώς και κυριαρχικά δικαιώματα, που αναφέρονται στην εξερεύνηση και οικονομική εκμετάλλευση των ρευμάτων και των υπερκείμενων της θάλασσας ανέμων. Σήμερα υπάρχουν 137 παράκτια κράτη που έχουν δημιουργήσει ΑΟΖ και η ΑΟΖ αποτελεί πλέον ένα αναπόσπαστο κομμάτι του Διεθνούς Δίκαιου της Θάλασσας.

Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, ποια υπερτερεί ποιας ; Μπορείτε να μας δώσετε παραδείγματα ;

Το καθεστώς της ΑΟΖ καλύπτει όλους τους φυσικούς πόρους, ζωντανούς και μη, ενώ η υφαλοκρηπίδα καλύπτει μόνο τους μη ζωντανούς πόρους. Μια άλλη σημαντική διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι τα δικαιώματα ενός κράτους πάνω στην υφαλοκρηπίδα υπάρχουν ipso facto και ab initio, ενώ η ύπαρξη της ΑΟΖ είναι
δυνατή μόνο κατόπιν διακήρυξης των κυριαρχικών δικαιωμάτων του παράκτιου κράτους. Επομένως, το παράκτιο κράτος μπορεί να έχει υφαλοκρηπίδα χωρίς να έχει ΑΟΖ, ενώ το αντίστροφο δεν είναι δυνατόν.

Μπορούν τα κράτη να χρησιμοποιήσουν είτε την υφαλοκρηπίδα είτε την ΑΟΖ ανάλογα με το ποια τους βολεύει για την προώθηση των συμφερόντων τους;

Οι οριοθετήσεις της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας συμπίπτουν. Κανένα κράτος στον κόσμο δεν κάνει μόνο οριοθέτηση για μια από αυτές τις θαλάσσιες ζώνες και αγνοεί την άλλη.

Πως η δημιουργία μια ελληνικής ΑΟΖ μας λύνει το πρόβλημα διαμάχης που έχουμε με την Τουρκία στο Αιγαίο;

Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά (άρθρο 121, παράγραφο 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι, δηλαδή, τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι κάθονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας. Επιπλέον, η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας και έτσι η Τουρκία έχει χάσει άλλο ένα επιχείρημα.

To Καστελόριζο/Μεγίστη ποσό σημαντικό είναι για την υπεράσπιση των ελληνικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο έναντι των τουρκικών διεκδικήσεων;

Η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να οριοθετήσει τη δική της ΑΟΖ με αυτή της Κύπρου είναι ένα από τα μεγάλα λάθη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Εύχεται κανείς η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να διορθώσει σύντομα αυτό το λάθος. Κλειδί σ’ αυτή την οριοθέτηση είναι το Καστελόριζο, νησί το οποίο κατοικείται – δεν πρόκειται, δηλαδή, για κάποια ακατοίκητη βραχονησίδα- και κατά συνέπεια κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι διαθέτει ΑΟΖ. Εάν η Ελλάδα δεχτεί να προχωρήσει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο χωρίς τον υπολογισμό του Καστελόριζου, η εμφανής συνέπεια θα είναι η Ελλάδα να μην έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο! Οι τελευταίες μελέτες που έχουν γίνει στην περιοχή δείχνουν ότι υπάρχουν μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου και πετρελαίου στο τρίγωνο Καστελόριζου-Κρήτης-Κύπρου. Οι περισσότερες μελέτες είναι από αμερικανικές εταιρείες οι οποίες φαίνεται ότι ειδοποίησαν τους Τούρκους έγκαιρα για τον θαλάσσιο πλούτο της περιοχής. Έτσι, οι Τούρκοι έχουν αρχίσει να προκαλούν την Ελλάδα με έρευνες σε αυτή την περιοχή.
Επομένως, σύντομα, η Ελλάδα θα πρέπει να προβεί στην ίδια ενέργεια στην οποία προέβησαν οι ΗΠΑ, η Ρωσία και οι περισσότερες χώρες της ΕΕ, δηλαδή να διακηρύξει την κυριαρχία της σε ΑΟΖ, με βάση το εθιμικό δίκαιο της θάλασσας, όπως αυτό εκφράζεται στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας. Φυσικά, μια τέτοια ΑΟΖ δεν θα διαθέτει μόνο η ηπειρωτική χώρα, αλλά και όλα τα ελληνικά νησιά. Χρησιμοποιώντας τις αρχές της ΑΟΖ, το μεγαλύτερο ποσοστό του Αιγαίου και οι φυσικοί του πόροι θα ανήκουν στην Ελλάδα και με αυτό τον τρόπο δεν θα χρειαστεί ούτε να γίνει κάποια επέκταση των χωρικών μας υδάτων ούτε να συζητάμε με τους Τούρκους αν τα νησιά μας έχουν υφαλοκρηπίδα ή όχι.

H Ελλάδα δεν έχει υιοθετήσει AOZ μήπως μπορείτε να μας εξηγήσετε που οφείλεται αυτό;

Είναι ουσιαστικά ένα ανεξήγητο φαινόμενο. Η μόνη πιθανή εξήγηση που μπορεί κανείς να δώσει είναι η ακόλουθη:
Στη δεκαετία του 1980, η Ελλάδα απευθύνθηκε στην Τουρκία σε κάποιες μυστικές συνομιλίες και της ζήτησε να συζητήσουν το θέμα της ΑΟΖ. Δυστυχώς, η τουρκική αντιπροσωπεία αντέδρασε έντονα, λέγοντας ότι το θέμα αυτό δεν μπορεί ποτέ να προστεθεί στην ατζέντα των διαπραγματεύσεων, διότι θίγονται μεγάλα συμφέροντά της στο Αιγαίο. Ζήτησε, μάλιστα, από την ελληνική πλευρά να μην επαναφέρει αυτό το θέμα ποτέ πια στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων κάτι που, εκ των πραγμάτων, φαίνεται ότι έγινε δεκτό από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις!
Θα έλεγα ότι εάν είχε ακολουθηθεί για δεκαετίες τώρα μια σοβαρή πολιτική αξιοποίησης των πηγών ενέργειας στην περιοχή, θα είχαμε αποφύγει τα σημερινά οικονομικά μας δεινά.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ΑΟΖ με την έννοια ότι υπάρχουν κοινά σύνορα ;

Σήμερα το μήκος των ακτών της ΕΕ των 27 ξεπερνάει τα 66.000 χλμ. και η Ελλάδα διαθέτει τη μεγαλύτερη ακτή από όλα τη κράτη-μέλη που φτάνει τα 13.676 χλμ. καθώς επίσης και τα περισσότερα νησιά και νησίδες που είναι 3.100 και 2.463 από αυτά βρίσκονται στο Αιγαίο Πέλαγος. Βέβαια, αν υπολογισθούν και οι βραχονησίδες, τότε ξεπερνούν συνολικά τις 10.000.
Η ΕΕ έχει υπογράψει και επικυρώσει την Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας και τα περισσότερα θέματα της ΑΟΖ των κρατών-μελών της ανήκουν στην δικαιοδοσία και αρμοδιότητά της, ιδιαίτερα αυτά που αφορούν τα θέματα της αλιείας.
Όταν η ΕΕ αποφάσισε να δημιουργήσει ΑΟΖ 200 ν.μ. για όλα τα κράτη-μέλη της, η Τουρκία ζήτησε να μη δημιουργηθεί τέτοια ζώνη στη Μεσόγειο, αίτημα που δυστυχώς αποδέχθηκε και η ΕΕ και η Ελλάδα. Η εξήγηση που δόθηκε από την ΕΕ είναι ότι τα ψάρια σε αυτή τη θάλασσα έχουν υψηλή μεταναστευτική τάση και έτσι δεν κρίθηκε χρήσιμο να επεκταθούν τα 200 ν.μ. και σε αυτή τη θαλάσσια περιοχή. Κατά συνέπεια, ούτε η Ελλάδα ούτε και η Ιταλία διαθέτουν ΑΟΖ 200 ν.μ., ενώ η Γαλλία και η Ισπανία διαθέτουν ΑΟΖ 200 ν.μ. αλλά όχι στην περιοχή της Μεσογείου. Έτσι, το μοναδικό κράτος της ΕΕ που διαθέτει ΑΟΖ στη Μεσόγειο είναι η Κύπρος για τη οποία δεν έφερε καμία αντίρρηση η ΕΕ. Η Τουρκία βέβαια ξεχνάει ότι ένας από του βασικούς όρους για να γίνει μέλος της ΕΕ είναι και αυτός που της επιβάλει να επικυρώσει την Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Πως η Τουρκία μπορεί να χρησιμοποιήσει την ΑΟΖ για να πλήξει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και να αποκόψει την Ελλάδα από την Κύπρο;

Η Τουρκία προσπαθεί για πολύ καιρό τώρα να πείσει την διεθνή κοινότητα ότι το Καστελόριζο δεν διαθέτει ΑΟΖ και η περιοχή ανάμεσα στο Καστελόριζο, την Κρήτη και την Κύπρο είναι μέρος της τουρκικής ΑΟΖ. Αυτό αποτελεί ξεκάθαρη παραβίαση όλων των κανόνων του Δίκαιου της Θάλασσας αλλά δυστυχώς η Τουρκία έχει για σύμμαχο την Αίγυπτο, η οποία έχει αρχίσει επαφές με την Τουρκία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ των δυο κρατών την στιγμή που η Αίγυπτος δεν διαθέτει θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία. Η Ελλάδα έχει παραμείνει εντελώς αδρανής και δεν ασκεί καμία πίεση στην Αίγυπτο να σταματήσει αυτές τις παράνομες επαφές με την Τουρκία.

Οι «γκρίζες ζώνες» που επικαλείται στο Αιγαίο η Τουρκία τις δίνουν δικαίωμα να επικαλεστεί κάποια στιγμή ΑΟΖ υποτιθέμενων δικών της βραχονησίδων;

Οι βραχονησίδες δεν δικαιούνται ΑΟΖ.

Δεν είναι αντιφατικό σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας η Τουρκία να έχει από τη μια πλευρά ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα και από την άλλη να αρνείται το νόμιμο δικαίωμα στην Ελλάδα να υιοθετήσει ΑΟΖ στο Αιγαίο;

Στα τέλη του 1986, η Τουρκία υιοθέτησε ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα και κατέληξε σε συμφωνία με την τότε Σοβιετική Ένωση για τις επικαλυπτόμενες περιοχές, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της «μέσης γραμμής». Αργότερα, η Τουρκία άρχισε συνομιλίες με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία για το ίδιο θέμα, που κατέληξαν σε συμφωνίες παρόμοιες του τύπου που είχε συνάψει με τους Σοβιετικούς.
Ουδέποτε, βέβαια, η Τουρκία πρότεινε στην Ελλάδα και σε άλλα γειτονικά κράτη να κάνουν το ίδιο στη Μεσόγειο. Έτσι, η Μαύρη Θάλασσα, που αποτελεί «κλειστή ή ημίκλειστη θάλασσα», όπως και η Μεσόγειος, έχει εντελώς μοιραστεί από τα παράκτια κράτη αυτής της θάλασσας, χρησιμοποιώντας την οριοθέτηση της ΑΟΖ και όχι της υφαλοκρηπίδας. Αυτό, κατά την άποψή μου, αποτελεί τον πιο λανθασμένο χειρισμό της Τουρκίας, διότι δέχτηκε να οριοθετήσει τη θαλάσσια ζώνη της Μαύρης Θάλασσας με μια μέθοδο που δεν ίσχυε μέχρι το 1982, δηλαδή με τη μέθοδο της ΑΟΖ που πολέμησε τόσο πολύ κατά τη Διάσκεψη του ΟΗΕ.
Η Τουρκία υιοθέτησε αυτή τη νέα θαλάσσια ζώνη, παρόλο που μέχρι σήμερα αρνείται να προσχωρήσει στη νέα Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας που περιλαμβάνει και την ΑΟΖ. Πώς μπορεί η Τουρκία να αρνείται την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ελλάδα, όταν ήδη υπάρχει το προηγούμενο της Μαύρης Θάλασσας; Η απάντηση βέβαια είναι εύκολη. Η Τουρκία όχι μόνο αρνείται να οριοθετήσει την ΑΟΖ με την Ελλάδα αλλά εδώ και 25 χρόνια αρνείται να συζητήσει το θέμα.

Πως η Αίγυπτος μπορεί να επηρεάσει θετικά ή αρνητικά τη δημιουργία της ελληνικής ΑΟΖ στο Αιγαίο;

Ένα, τραγικό κατά την άποψή μου, λάθος που έκανε η Ελλάδα ήταν η απόφασή της να αρχίσει συνομιλίες με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών των δυο κρατών. Το τραγικό λάθος έγκειται στο γεγονός ότι η Ελλάδα άρχισε τις συνομιλίες της με την Αίγυπτο χωρίς να πάρει κάποια ρητή και σαφή διαβεβαίωση από αυτήν ότι θα δοθούν πλήρη δικαιώματα στο Καστελόριζο. Τώρα που οι συνομιλίες έχουν προχωρήσει φαίνεται ότι οι Αιγύπτιοι δεν θέλουν να δώσουν πλήρη δικαιώματα στο Καστελόριζο και αυτό δημιουργεί ένα τεράστιο πρόβλημα στη ελληνική πλευρά. Πρέπει, επί τέλους, οι Τούρκοι και οι Αιγύπτιοι να καταλάβουν ότι το Καστελόριζο δεν είναι μόνο ένα ελληνικό νησί αλλά και ένα νησί της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τέλος, η Ελλάδα δέχθηκε άλλο ένα χαστούκι από του Αιγυπτίους όταν αυτοί ενημέρωσαν την ελληνική πλευρά ότι θα αρχίσουν συνομιλίες για οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών με τη Τουρκία τη στιγμή που η Αίγυπτος δεν διαθέτει θαλάσσια σύνορα με τη Τουρκία! Η Αίγυπτος θα μπορούσε να διαθέτει θαλάσσια σύνορα με τη Τουρκία μόνο αν δεν αναγνωρισθούν τα δικαιώματα του Καστελόριζου. Ο νοών νοήτω.
Η Αίγυπτος ενημέρωσε την ελληνική πλευρά ότι θα είχε συνομιλίες μαζί της στο Κάιρο στις 20 Ιουνίου του 2009 και αμέσως μετά στις 22 Ιουνίου 2009 με τη τουρκική πλευρά! Η Ελλάδα αντί να προβεί σε έντονη διαμαρτυρία για αυτή την αιγυπτιακή θέση, που παραβιάζει ξεκάθαρα το Δίκαιο της Θάλασσας, πήγε στη συνάντηση στις 20 Ιουνίου γνωρίζοντας ότι δυο μέρες αργότερα Αιγύπτιοι και Τούρκοι θα καθόντουσαν στο ίδιο τραπέζι.

Η ακύρωσης της συμφωνίας Ελλάδας και Αλβανίας για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ τις επιπτώσεις μπορεί να έχει πάνω στα θαλάσσια σύνορα των δυο κρατών;

Η πρώτη συμφωνία για οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών έγινε πρόσφατα με την Αλβανία χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της “μέσης γραμμής” ο δε τρόπος της οριοθέτησης ονομάστηκε «θαλάσσιο όριο πολλαπλών χρήσεων». Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί χρησιμοποιήθηκε μια τέτοια ορολογία ενώ θα μπορούσε να γίνει οριοθέτηση της ΑΟΖ των δύο κρατών. Επίσης, έχει σημασία το γεγονός ότι η Αλβανία έκανε αποδεκτή τη θέση της Ελλάδας ότι όλα τα νησιά στη περιοχή έχουν πλήρη δικαιώματα όπως και οι ηπειρωτικές ακτές. Το μόνο που μένει είναι να υπάρξει και μια συμφωνία σε ένα τριεθνές σημείο όπου συνορεύουν η Ελλάδα, η Αλβανία και η Ιταλία.
Όπως είναι γνωστό οι Αλβανοί ακύρωσαν αυτή τη συμφωνία. Εγώ δεν είμαι ιδιαίτερα θαυμαστής των συνωμοτικών θεωριών αλλά νομίζω ότι υπήρξε παρέμβαση της Τουρκίας γιατί κατάλαβε ότι δημιουργείται ένα κακό προηγούμενο στην περιοχή γιατί οι θέσεις της Αλβανίας ήταν διαμετρικά αντίθετες με τις τουρκικές θέσεις. Τώρα οι Αλβανοί προσπαθούν να αρχίσουν μια επαναδιαπραγμάτευση της πρώτης συμφωνίας κάτι που η Ελλάδα δεν πρέπει να αποδεχτεί γιατί μια άλλη συμφωνία θα δίνει περισσότερο θαλάσσιο χώρο στην Αλβανία. Η Ελλάδα πρέπει να επιμείνει ότι η πρώτη συμφωνία ήταν απόλυτα δίκαιη και για τα δυο κράτη και να υπογράψουν από την αρχή την πρώτη τους συμφωνία για να μη μπορεί το Ανώτατο Δικαστήριο της Αλβανίας να βρει πάλι δικαιολογίες για την εκ νέου απόρριψή της.

Το γεγονός ότι η Κύπρος έχει ΑΟΖ τη διασφαλίζει από τις διεκδικήσεις της Τουρκίας και του «ψευδοκράτους»;

Μια από τις πιο σημαντικές αποφάσεις που πήρε ο Πρόεδρος της Κύπρου, Τάσος Παπαδόπουλος, ήταν η δημιουργία Κυπριακής ΑΟΖ το 2004. Η απόφαση αυτή έγινε αποδεκτή και από την ΕΕ αλλά και από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τότε η κυπριακή πλευρά προσέγγισε την ελληνική κυβέρνηση και της ζήτησε να προχωρήσουν στην οριοθέτηση της ΑΟΖ των δυο κρατών, αλλά δυστυχώς η Ελλάδα δεν άδραξε μια τόσο μεγάλη ευκαιρία που θα δημιουργούσε και ένα προηγούμενο για το Καστελόριζο! Η άρνηση των δύο τελευταίων ελληνικών κυβερνήσεων να οριοθετήσουν την Ελληνική ΑΟΖ με αυτή της Κύπρου αποτελεί μία πράξη δειλίας και μεγάλης απερισκεψίας.
Τώρα που η Κύπρος με μια άλλη γενναία πράξη αποφάσισε να οριοθετήσει την ΑΟΖ της με αυτή του Ισραήλ δεν υπάρχει πλέον καμία δικαιολογία για την Ελλάδα να μην πράξει το ίδιο με την Κύπρο.

*O Δρ. Θεόδωρος Καρυώτης είναι Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Μέρυλαντ, ΗΠΑ. Υπήρξε μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Στρατηγική», Τεύχος 197, Φεβρουάριος 2011

Αναρτήθηκε από Geopolitics-Gr.blogspot

ΤΑ ΙΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

  Του Δρ. Θαλή Μυλωνά , δικηγόρου –διεθνολόγου . Προέδρου του Ινστιτούτου Δια-Βαλκανικών Σχέσεων

 Με την ευκαιρία  της « επετείου »  των 15 χρόνων από την κρίση στα ΄Ιμια , τα τηλεοπτικά κανάλια  αλλά και οι εφημερίδες ,αφιέρωσαν  τηλεοπτικές εκπομπές και άρθρα, στις οποίες  σχετικοί και άσχετοι, με το διεθνές δίκαιο και το νομικό καθεστώς που διέπει τα ΄Ιμια, εξέφρασαν τη γνώμη τους, για να καταλήξουν  ότι δήθεν  τα νησιά μας  ΄Ιμια ανήκουν  σε γκρίζα ζώνη .

Επειδή όμως εμείς ,δεν γνωρίζουμε να υφίσταται γκρίζα ζώνη στο Αιγαίο  που είναι Ελληνικό και διαφωνούμε  ριζικά με την άποψή τους, είμαστε υποχρεωμένοι  προς αποκατάσταση των  πραγμάτων ,να   δηλώσουμε για άλλη μια  φορά, ότι τα Ιμια είναι Ελληνικά  και ότι την περίοδο της κρίσης δώσαμε  την δέουσα απάντηση, στο υπόμνημα, που μας υπέβαλε η Τουρκική Πρεσβεία, με την οποίαν τεκμηριώσαμε  και αποδείξαμε   και με Χάρτη του Αμερικανικού Ναυαρχείου, την αδιαμφισβήτητη  Ελληνική κυριαρχία στα Ίμια.

[Διεθνές Βήμα, Τεύχος 6, Ειδικό Αφιέρωμα για την κρίση στα Ίμια]

Την απάντησή μας μαζί με το  υπόμνημα της Τουρκικής Πρεσβείας,   για λόγους εντιμότητας, τα  στείλαμε  για ενημέρωση στους Πρέσβεις των  Βαλκανικών χωρών, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στον Πρόεδρο των ΗΠΑ, σε Αμερικανούς Γερουσιαστές και  στον  τότε Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κωστή  Στεφανόπουλο, ο οποίος   μας εξέφρασε τα συγχαρητήριά του,  καθώς και σε άλλους πολιτικούς…

Τέλος δηλώνουμε  ότι την απάντησή μας αυτή, μαζί με το υπόμνημα της Τουρκικής Πρεσβείας, θα τα δημοσιεύσουμε ,για λόγους ενημέρωσης του Ελληνικού λαού και στο υπό έκδοση νέο τεύχος του περιοδικού μας Διεθνές Βήμα..                              

            ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ  ΔΙΑΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ             

Project Θράκη: Το έγκλημα πλησιάζει στο τέλος του

Είμαστε πολύ κοντά στην αποδοχή μίας «ανεξάρτητης Θράκης» από την Ελληνική πλευρά -Μένει απλώς να τεθεί το αίτημα 

          Επί χρόνια γίνεται μία προσπάθεια ανάδειξης του Θρακικού προβλήματος, ενός εθνικού προβλήματος που όσο η Αθήνα αποφεύγει, τόσο αυτό γιγαντώνεται και απειλεί την εσωτερική ειρήνη και ασφάλεια των πολιτών της περιοχής. Επιχειρήσαμε, να αποδώσουμε τον στρατηγικό σχεδιασμό και την γενικότερη παρεμβατικότητα της Τουρκίας στην Θράκη, αναλύσαμε πλείστες όσες περιπτώσεις της μεθοδικής «εργασίας» που έχουν αναλάβει μυστικές υπηρεσίες της γείτονος Τουρκίας προκειμένου να αλλοιώσουν την πραγματικότητα και να «χτίσουν» με υπομονή όλα εκείνα τα απαραίτητα «δομικά στοιχεία» που μπορούν να στοιχειοθετήσουν σοβαρότατο πρόβλημα για τον χαρακτηρισμό της Ελληνικότητας της περιοχής.

         Πολιτική ανικανότητα και αδικαιολόγητη δουλικότητα σε παροτρύνσεις ξένων.
Εγκληματικά λάθη πολιτικών, ανυπαρξία εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού, εξυπηρετήσεις στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και των καλών ελληνοτουρκικών σχέσεων, αλλά κυρίως η αδυναμία της Αθήνας να κατανοήσει την ευθύνη της προς την περιφέρεια, οδηγεί σήμερα τη Θράκη (και όχι μόνο) στις διαθέσεις εκείνων που σχεδίασαν, οργάνωσαν και εκτέλεσαν ένα μακρόχρονο σχέδιο πολιορκίας και άλωσης ελληνικών περιοχών.

            Στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε, όσο πιο σύντομα γίνεται, να αποδείξουμε πως πλησιάζει πολύ επικίνδυνα η στιγμή εκείνη κατά την οποία ο Ελληνισμός θα τεθεί μπροστά σε τεράστια εκβιαστικά διλήμματα ως προς την Θράκη, αλλά και ως προς το Αιγαίο. Εγνωσμένης αξίας ορυκτού πλούτου, η Θράκη, έχει ουσιαστικά παραδοθεί και λείπουν οι… υπογραφές για την δημιουργία μίας – εντός της Ελλάδος- περιοχής που θα λειτουργεί ως μόνιμο αγκάθι και με μεγάλους κινδύνους να μετατραπεί σε μία άτυπα κατεχόμενη από την Τουρκία περιοχή. Ζητάμε τον σεβασμό, την κατανόηση, την βοήθεια αλλά και την προσοχή όλων εκείνων των Ελλήνων που ενδιαφέρονται να αναδειχθεί το πραγματικό πρόβλημα της Θράκης. Ευελπιστούμε πως αυτή η προσπάθεια που καταβάλλουμε θα τύχει του δέοντος σεβασμού και της προσοχής που της αξίζει…

• Οι ειδικοί έχουν σημάνει συναγερμό

      Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ειδικοί επιστήμονες, αναλυτές γεωπολιτικής, διπλωμάτες, αλλά και ιστορικοί και κοινωνιολόγοι, έχουν ποικιλοτρόπως καταδείξει το μέγεθος του συνεχώς διογκούμενου προβλήματος, που λέγεται Θράκη.
Οι φόβοι όλων πάντα ενέτειναν στο σοβαρότατο ενδεχόμενο μίας μικρής «επανάστασης» (σε πολιτικά πλαίσια ενισχυμένη από την διπλωματία της Άγκυρας) και αίτησης ανεξαρτησίας. Αργότερα, άρχισε να συζητείται σοβαρά το ενδεχόμενο Κοσοβοποίησης της Θράκης, αφού πληρούσε τα κριτήρια, αλλά είχε και τους ανθρώπους (π.χ. τούρκος πρόξενος Σαρνίτς) για να υλοποιήσουν ένα νέο Κόσοβο. Ίσως, το ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση (παρά τα όποια σημερινά οικονομικά της προβλήματα), ανάγκασε την Άγκυρα να «υποχωρήσει» σε περισσότερο ήπιες μεθόδους τουρκοποίησης της Θράκης.

 

• Γιατί η Τουρκία θέλει μία «Ανεξάρτητη Δυτική Θράκη»

     Είναι γνωστό πως οι «δεξαμενές σκέψης» της Τουρκίας και οι γενικότερες στρατηγικές που ακολουθούνται από την τουρκική εξωτερική πολιτική, καθώς και από τις υπηρεσίες (κυρίως εθνικού ενδιαφέροντος) της γείτονος, έχουν «στοχεύσει» την Ελληνική Θράκη πριν από δεκαετίες. Ίσως και από την ίδρυση του σύγχρονου τουρκο – Κεμαλικού κράτους, όταν τα Ελληνικά στρατεύματα αποχώρησαν από την Ανατολική Θράκη χωρίς να πέσει ούτε μία σφαίρα (ελέω συμφωνιών που υπέγραψε η τότε ελληνική κυβέρνηση). Από τότε μέχρι σήμερα, έχoυν αποκαλυφθεί μία σειρά από θέματα (π.χ. χρυσός, ουράνιο, πετρέλαιο κ.α.) που διαθέτει η Θράκη. Όμως, το ότι αποτελεί το τμήμα σύνδεσης Ασίας και Ευρώπης, με δρόμους συγκοινωνιών, αλλά και ενέργειας, η περιοχή της Θράκης σήμερα μεταβάλλεται σε περιοχή ελέγχου ροής ενέργειας προς την Ευρώπη, καθιστώντας την στο εγγύς μέλλον (την αμέσως επόμενη δεκαετία) περιοχή που θα συγκεντρώσει βαριά βιομηχανία και σημαντικά οικονομικά και τραπεζικά κεφάλαια θα ζητήσουν να κατοικοεδρεύσουν σε αυτήν. Η Άγκυρα θέλει όχι μόνο να είναι παρούσα, αλλά να «διευθύνει» και να αποκομίσει τα μέγιστα οικονομικά και γεωπολιτικά οφέλη που προκύπτουν από τα ανωτέρω.

• Πως μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητη Θράκη;

     Το ερώτημα που σήμερα θα πρέπει να απαντηθεί είναι: μπορεί ειρηνικά να τεθεί θέμα δημιουργίας ενός ανεξάρτητου κρατιδίου στην ευρύτερη περιοχή της Θράκης; Η απάντηση είναι πως είμαστε πολύ κοντά στο ενδεχόμενο αυτό. Αλλά όχι ακόμη. Εκτός αν κάποιοι αποφασίσουν να ρίξουν τις μάσκες της φιλίας τους επειδή θα πρέπει να επιταχύνουν τις. «δουλειές» τους στην Βαλκανική και στην Ανατολική Μεσόγειο. Πότε όμως θα είναι δυνατό να υλοποιηθεί μία ανακήρυξη της Θράκης ως ανεξάρτητου κρατιδίου; Μα φυσικά, όταν αυτό το κρατίδιο θα πληρούσε τα απαραίτητα «δομικά στοιχεία» ενός κράτους, είναι η απάντηση. Δηλαδή να έχει:

. Ενιαίο, συμπαγές και αδιαίρετο γεωγραφικό χώρο

. Οργανωμένη Διοίκηση ή σύστημα αυτοδιοίκησης

. Υποτυπώδες σύστημα οικονομίας ή Τραπεζικό σύστημα

. Υποτυπώδες έστω σύστημα Υγείας

. Οργανωμένο σύστημα Παιδείας

. Κοινή ιστορική και εθνική συνείδηση των πολιτών

 
Αυτά αποτελούν τα συστατικά στοιχεία αποτελούν την «μαγιά» για να γίνει ο εφιάλτης πραγματικότητα.

• Τι συμβαίνει σήμερα στη Θράκη;

      Επειδή, λοιπόν, το «ψηφιδωτό» είναι πλέον μπροστά μας, καλό θα είναι να το αποκωδικοποιήσουμε και να το δούμε επιτέλους ολόκληρο, όπως έχει μέχρι σήμερα στηθεί από την Άγκυρα. Στο σημείο αυτό θα πρέπει επίσης να σημειωθεί πως οι ευθύνες των Ελλήνων πολιτικών από την Αθήνα ή οι ευθύνες των εκάστοτε τοπικών αρχόντων της Θράκης, συνετέλεσαν τα μέγιστα ώστε ο κίνδυνος μεταβολής της Ελληνικής Θράκης σε περιοχή υπό άτυπη Ελληνική συγκυριαρχία να έχει μεγιστοποιηθεί σε βαθμό λίαν επικίνδυνο.

      Δυστυχώς, είμαστε πολύ κοντά στο να ολοκληρωθούν οι προϋποθέσεις εκείνες που θα μας στερήσουν ως χώρα το αναφαίρετο δικαίωμα να ονομάζουμε την Θράκη αμιγώς Ελληνική και περιοχή υπό πλήρη Ελληνική κυριαρχία. Και αυτή η ομιχλώδης κατάσταση έχει δημιουργηθεί λόγω μηδενικής μέριμνας και έλλειψης μακροχρόνιου σχεδιασμού εκ μέρους των Αθηνών. Οι εκάστοτε προσωπικές πολιτικές υπουργών, βουλευτών, Νομαρχών και Δημάρχων, κατάφεραν να αποδομήσουν και σε πολλές περιπτώσεις να παραχωρήσουν σοβαρά δικαιώματα στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της Άγκυρας και τους εκάστοτε πρακτορίσκους και ανθυπρακτορίσκους της ΜΙΤ και του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής, που διαφεντεύουν πλέον σε μεγάλες περιοχές με μουσουλμανικό πληθυσμό.

        Η εφήμερη δόξα κάποιων πολιτικών ή οι μακροχρόνιοι σχεδιασμοί τους για ανέλιξη στην πολιτική, δυστυχώς, έχει ως αντίκρισμα την ίδια την Θράκη. Η ψήφος έχει καταστεί ναρκωτικό για τους πολιτικούς, που δεν διστάζουν να το καταναλώνουν σε υπέρμετρες δόσεις, προκειμένου να ικανοποιήσουν την πολιτική τους ματαιοδοξία, αγνοώντας ηθελημένα τις επιπτώσεις της «δουλικότητας» που απαιτείται ως «αντίδωρο». Μάλιστα, όπως θα καταδείξουμε στη συνέχεια ο περίφημος «Καλλικράτης» αποτελεί το καλύτερο δυνατό δώρο προς την κατεύθυ νση πιθανότατης (απ)αίτησης ανεξαρτησίας της Θράκης. Ένα δώρο, που χαρακτηρίζεται ως αυτοκτονικός ιδεασμός του νομοθέτη ή κενότητα πολιτικής και εθνικής ευθύνης του πολιτικού συστήματος. Αργά, αλλά σταθερά, με ευγενικές «χορηγίες» από την Αθήνα, από την Άγκυρα αλλά κυρίως από τις ΗΠΑ, η Θράκη είναι ένα σχεδόν βήμα πριν «σκάσει» σαν βόμβα, με άγνωστα αποτελέσματα.

 

• Σύστημα Αυτοδιοίκησης (υπάρχει ήδη)

          Ο «Καλλικράτης» παρέχει τοπική αυτοδιοίκηση, με δομημένη ιεραρχία. Μέσα από ένα νομοσχέδιο για την τοπική Αυτοδιοίκηση και χωρίς προφανώς οι σχεδιαστές του να λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν τους την εθνική ιδιαιτερότητα της Θράκης, κατέστη δυνατό να παραχωρηθεί το «δικαίωμα» σε φανατικούς τουρκόφρονες, πιστούς υπηρέτες του εκτουρκισμού της Θράκης, να αναλάβουν την τοπική αυτοδιοίκηση σε συγκεκριμένες περιοχές που συνορεύουν μεταξύ τους.
Τι θα κάνει άραγε ο «σοφός νομοθέτης» εάν αύριο δηλώσουν όλοι αυτοί οι τουρκόφρονες – προσφάτως εκλεγέντες- δήμαρχοι, ότι νιώθουν τούρκοι και ασκούν το καθήκον τους ως τούρκοι πολίτες; Μπορεί άραγε ο «νομοθέτης» να κατανοήσει τι ακριβώς σημαίνει για τη Θράκη μία ενιαία τοπική αυτοδιοίκηση, που δεν είναι φίλα προσκείμενη στο Ελληνικό Σύνταγμα και στην εκάστοτε Ελληνική κυβέρνηση; Ας θεωρήσουμε, όμως, πως απλώς ο νομοθέτης έκανε λάθος και δεν υπολόγισε παραμέτρους που του ήταν άγνωστες. Το λάθος όμως, του νομοθέτη δυστυχώς, επεκτείνεται και γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα όργανα του τουρκισμού στην Θράκη.

       Έτσι, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως υπάρχει ήδη μία άτυπη κυβέρνηση, που έχει ορκιστεί στον Εχίνο Ξάνθης, μέλη της οποίας είναι όλοι οι πρώην και νυν μουσουλμάνοι βουλευτές όλων των Ελληνικών κομμάτων. Η άτυπη κυβέρνηση δρα με την «βιτρίνα» της «Συμβουλευτικής Επιτροπής Μειονότητας Τούρκων Δυτικής Θράκης» και έχει άμεσες σχέσεις με το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής. Μάλιστα, τελευταία, με την ευγενική χορηγία του τούρκου προξένου, και την επιμέλεια της άτυπης αυτής κυβέρνησης των «τούρκων» της Θράκης, έχει ξεκινήσει μία καταιγίδα δημιουργίας «τουρκικών συλλόγων» (κυρίως πολιτιστικών, που βάζουν ιστορικά θεμέλια τουρκικού πολιτισμού στην περιοχή, διαστρεβλώνοντας την ιστορία αλλά και οικειοποιούμενοι ως τουρκικό τον ήδη υπάρχοντα πολιτισμό των μουσουλμάνων της περιοχής), που διασπείρονται στην ορεινή Θράκη αλλά και στο νοτιοανατολικό πεδινό τμήμα του νομού Ροδόπης.

 

          Μία ευρεία γεωγραφική περιοχή, αυτοδιοικούμενη, με επίπεδα τοπικής αλλά και κεντρικής διοίκησης, ήδη υπάρχει, ελέω Καλλικράτη. Κάποιοι στην Αθήνα είτε δεν υπολόγισαν σωστά τις εξελίξεις, είτε τις υπολόγισαν με λάθος «μέτρα» και «σταθμά». συνεχίζοντας τα λάθη εις βάρος της Θράκης και του Ελληνισμού.

• Ενιαία γεωγραφική περιοχή (υπάρχει ήδη)

          Μέσω του Καλλικράτη, το πολιτικό έγκλημα των Αθηνών στην Θράκη, γιγαντώθηκε. Μέσα από παράξενες μεθοδεύσεις (πολλοί μίλησαν για συμφωνίες μεταξύ ΠΑΣΟΚ και φανατικών τουρκοφρόνων) και επιλογές, κατέστη δυνατό να εκλεγούν 3 μουσουλμάνοι δήμαρχοι σε 3 Δήμους της Θράκης (δήμος Γλαύκης στην Ξάνθη, δήμος Ιάσμου και δήμος Φιλύρας στην Ροδόπη), σε γειτονικούς γεωγραφικά δήμους, στην ορεινή Θράκη, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό μία ενιαία – εκτεταμένη γεωγραφικά κατά μήκος σχεδόν ολόκληρης της ορεινής Θράκης – περιοχή, που κατοικείται σχεδόν ολοκληρωτικά από μουσουλμάνους και ελέγχεται αποκλειστικά από το τουρκικό προξενείο και τους ανθρώπους του!!! Αν αυτό σε κάποιους θυμίζει γκέτο, θα τολμούσα να συμπληρώσω πως ίσως θα έπρεπε να μην παραμείνουν μόνο σε αυτή την εικόνα, αλλά στην σημασία που αυτή η εκτεταμένη ομοιογενών χαρακτηριστικών περιοχή μπορεί να πάρει.
Να σημειωθεί, βέβαια, πως στη νότια Βουλγαρία έχουν αναπτυχθεί ιδιαίτερα οι φιλοτουρκικές τάσεις, αφού η δράση των τουρκικών υπηρεσιών εκεί είναι ιδιαίτερα έντονη και έχουν ήδη δημιουργηθεί εντάσεις με την κυβέρνηση της Βουλγαρίας. Μία ακόμη ευρύτερη περιοχή τουρκοφρόνων ή μουσουλμάνων εξαρτώμενων από τουρκόφρονες, δημιουργεί αυτόματα σημαντική «πληγή» για την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή. Όμως, για να συμβεί αυτό έπρεπε πρώτα να γίνει ο δικός μας «Καλλικράτης», και στη συνέχεια θα πρέπει να πραγματοποιηθούν και άλλα απαραίτητα «δομικά στοιχεία».

 

         Τα λάθη των Ελλήνων πολιτικών, δείχνουν να επηρεάζουν και την Βουλγαρία, αφού καταφέρνουν να διογκώσουν ένα πρόβλημα που έρχεται επάνω μας, με μεγάλη ταχύτητα. Το Θρακικό πρόβλημα είναι ήδη εδώ, άσχετα αν κάποιοι δεν θέλουν να το παραδεχθούν ή να το δούνε. Το ειρωνικό είναι πως το «Θρακικό Πρόβλημα» είναι εδώ εξαιτίας της ανυπαρξίας βούλησης, σχεδιασμού ή της φιλοπατρίας Ελλήνων πολιτικών, που στάθηκαν πολύ μικροί έως ανίκανοι να αντιληφθούν πως παρέδιδαν και παραδίδουν τα υλικά ανεξαρτητοποίησης της Θράκης.

• Αυτοδύναμη οικονομία (υπάρχει ήδη)

          Σε όσους ζούνε στην Θράκη ή σε όσους θέλησαν να ασχοληθούν σοβαρά με αυτήν, έχει ήδη γίνει απολύτως σαφές πως ο μουσουλμανικός πληθυσμός λειτουργεί σε καθεστώς γκέτο. Και αυτή η λειτουργία σε ένα πολύ μεγάλο της μέρος αφορά την οικονομία. Έτσι, υπάρχουν μουσουλμάνοι έμποροι που έχουν προϊόντα μόνο για μουσουλμάνους, ενώ είναι πολύ σπάνιο το φαινόμενο κατά το οποίο μουσουλμάνος θα αγοράσει από κατάστημα χριστιανού (οι χριστιανοί αγοράζουν από όπου τους αρέσει, ενώ οι μουσουλμάνοι αγοράζουν μόνο από μουσουλμάνους!!!). Υπάρχουν μουσουλμάνοι οικοδόμοι – εργολάβοι (απορίας άξιο πως αναπτύσσονται οικονομικά, όταν καταγγέλλουν την Ελλάδα για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για δημιουργία προβλημάτων στην ανάπτυξη, για άνιση αντιμετώπιση από το νόμο κ.α.) που δίνουν εργασία μόνο σε μουσουλμάνους εργάτες. Να σημειωθεί επίσης πως η φωτογραφία του Κεμάλ μπαίνει στα εγκεκριμένα από το τουρκικό προξενείο καταστήματα, τα οποία με αυτόν τον τρόπο κάνουν «χρυσές δουλειές».

 

         Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος, αλλά και το βάθος της οικονομικής διείσδυσης, δύναμης και ανεξαρτησίας που ήδη υπάρχει στους μουσουλμάνους της Θράκης (αιτία γι αυτό υπήρξε σειρά τραγικών λαθών της Αθήνας) σημειώνεται πως δεν είναι μόνο η εμπορική οικονομική δραστηριότητα που αναπτύσσεται (έστω και σε καθεστώς οικονομικού γκέτο). Το ίδιο συμβαίνει σε όλες τις οικονομικές δραστηριότητες των μουσουλμάνων (πλην ελαχίστων ηρωικών εξαιρέσεων που δεν διστάζουν να τα βάλουν με το «σύστημα του προξενείου» αμφισβητώντας την «βοήθεια» που αυτό μπορεί να τους παρέχει). Σαν παράδειγμα, της άνθησης αυτής της κλειστής οικονομίας, αρκεί να αναφερθεί ένα γεγονός που συνέβη σε τράπεζα της Ξάνθης κατά την είσοδο του ευρώ στην οικονομική καθημερινότητά μας. Ένας γέροντας πομάκος επισκέφθηκε την τράπεζα με ένα τσουβάλι δεκαχίλιαρα και όταν είδε τι του έδωσαν απογοητεύτηκε. Μέχρι τότε, πολλοί μουσουλμάνοι της Θράκης επένδυαν τα χρήματά τους στην Τουρκία, αλλά μετά από κάποια γεγονότα απαγωγών και ουσιαστικής απώλειας των επενδύσεών τους, αποφάσισαν (τουλάχιστον) την παύση επενδύσεων στην επικίνδυνη για επενδύσεις «μητέρα πατρίδα».

 

        Είναι γνωστό πως μέχρι και σήμερα ένας μεγάλος όγκος χρημάτων των μουσουλμάνων της Θράκης βρίσκεται σε σεντούκια. Αυτά τα χρήματα θα προσπαθήσει να προσεταιριστεί η τουρκικών συμφερόντων Ziraat Bank, αλλά και οι τούρκοι επιχειρηματίες που σκοπεύουν να «επενδύσουν» στην Θράκη. Η Τουρκία σκοπεύει να «αγοράσει» τη Θράκη με βοήθεια που θα πάρει από τα χρήματα των Ελλήνων μουσουλμάνων. Και αν δεν καταφέρει σήμερα να τους πάρει τα χρήματα, η παρουσία της Άγκυρας στη Θράκη τους υπόσχεται πως αύριο θα τους πάρει την γη που κατέχουν. Γιατί; Μα, αφού η Ελληνική Πολιτεία δεν ενδιαφέρεται να καλύψει το ήδη υπάρχον κενό απέναντι στους πολίτες της, η πολιτική της γείτονος θα έρθει ως φυσικός κανόνας, να συμπληρώσει τα αθηνοκεντρικά κενά.

 

         Η πρόσφατη οικονομική τάση, με τις επισκέψεις τούρκων επιχειρηματιών στην Θράκη, δημιουργεί μία παράξενη δυναμική στην τοπική οικονομία. Δεν είναι μόνο τα έπιπλα τουρκικής κατασκευής, αλλά κυρίως η μεταφορά τουρκικών βιοτεχνιών (κυρίως στην Κομοτηνή), που θα αγκαλιάσουν» τους μουσουλμάνους της Θράκης, θα τους δώσουν δουλειά και θα αποκτήσουν απόλυτη κυριαρχία – εξάρτηση στην διαβίωσή τους. Μήπως θα ήταν καλύτερα οι κομπορημονούντες οικονομολόγοι των ΕΒΕ να υπολογίσουν και κάποιες άλλες παραμέτρους των σχεδιασμών ανάπτυξης που ονειρεύονται; Πώς είναι δυνατόν οι «ειδικοί» να μην βλέπουν πως μέσω των σημερινών τους σχεδιασμών πρόκειται να επηρεάσουν (σε εκβιαστικό βαθμό μάλιστα) τους μουσουλμάνους και τους χριστιανούς πολίτες της Θράκης;

• (Απορία συντάκτη: Γιατί έρχονται να επενδύσουν στην Ελλάδα οι τούρκοι βιομήχανοι, όταν το κόστος εργασίας στην Τουρκία είναι πολύ μικρότερο; Ποιός μπορεί να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση, χωρίς να εικάσει κάποια έστω και υφέρπουσα επιθετική κίνηση της Άγκυρας;)

        Η δημιουργία μίας (έστω υποτυπώδους) οικονομικής κίνησης που θα βασίζεται σε μικρής και μέσης εξαγωγικής μορφής βιοτεχνία ή βιομηχανία, είναι ένα ακόμη «δομικό στοιχείο» δημιουργίας μίας ανεξάρτητης Θράκης. «δομικό στοιχείο» που η οικονομική και πολιτική ελίτ το προσφέρει με πλατιά χαμόγελα στον Ταγίπ Ερντογάν, στον Αχμέτ Νταβούτογλου και στον τούρκο πρόξενο της Κομοτηνής, που εργάζονται μεθοδικά στα πλαίσια του νέο-οθωμανισμού και της δημιουργίας μίας μεγάλης Τουρκίας που θα «πατάει» στα Βαλκάνια.
Η πρόσφατη συνάντηση στην Κομοτηνή, όπου οι τούρκοι επιχειρηματίες εκδήλωσαν ανοιχτά το ενδιαφέρον τους για αγορά και εκμετάλλευση εγκαταλελειμμένων βιοτεχνιών και βιομηχανιών στην Ροδόπη, αποτελεί την μέγιστη απόδειξη της οικονομικής παράδοσης – μεταβίβασης της Θράκης σε τουρκικά χέρια.

  

          Η ανάπτυξη ενός οικονομικού πόλου, που θα έχει άμεση και αμέριστη, χρηματική και πολιτική στήριξη από την Άγκυρα, είναι ήδη γεγονός. Η οικονομική εξάρτηση του μουσουλμανικού στοιχείου θα σημάνει την αυτόματη πολιτική χειραγώγησή του.

          Τί έχει να απαντήσει η Αθήνα σε αυτό; Πρόκειται για ένα ακόμη επικίνδυνο λάθος που προστίθεται στα προηγούμενα; Ένα ακόμη μοιραίο λάθος, που παραδίδει την τοπική οικονομία σε φορείς που εδράζονται στην Τουρκία και οι οποίοι ασφαλώς δεν ενδιαφέρονται για τα Ελληνικά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα!!!  Μήπως όμως θα έπρεπε να αναφερόμαστε ξεκάθαρα σε τουρκική «εισβολή»; Σαν παράδειγμα αναφέρεται καθαρά για ιστορικούς σκοπούς και από στοιχεία της Τουρκικής Στατιστικής Υπηρεσίας Τurkstat για το ενδεκάμηνο Ιανουαρίου – Νοεμβρίου 2008 προκύπτει ότι οι ελληνικές εξαγωγές προς την Τουρκία έφθασαν στα 1.094 εκατ. δολ. και οι τουρκικές εξαγωγές προς την Ελλάδα στα 2.326 εκατ. δολ. (εμπορικό ισοζύγιο: -1.232 εκατ. δολ.). Ενώ για την περίοδο 2008-2009 τα νούμερα ήταν 1,1 δις και 1,6 δις δολάρια αντίστοιχα (εμπορικό ισοζύγιο: -500 εκατ. δολ). Επομένως τ ι είδους εξαγωγές θα μπορούσαν να πετύχουν οι ελληνικές επιχειρήσεις όταν ο μέσος μισθός στην Τουρκία είναι 320 ευρώ και τα ελληνικά προϊόντα κάθε άλλο παρά φτηνά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σε σχέση με τα τουρκικά. Εντάξει, λοιπόν, ας το προσμετρήσουμε κι αυτό σαν ένα ακόμη λάθος.

 

• Τραπεζικό σύστημα (υπάρχει ήδη)

          Η ύπαρξη της τουρκικών συμφερόντων τράπεζας Ziraat Bank στην Θράκη, με υποκαταστήματα στην Κομοτηνή και στην Ξάνθη, αποτελεί σήμερα τον συνεκτικό κρίκο της ήδη γκετοποιημένης οικονομίας των μουσουλμάνων της Θράκης. Είναι, δε, απολύτως βέβαιο πως όταν χρειασθεί θα κληθεί να παίξει τον οργανωτικό ρόλο σε μία νέα ανεξάρτητη οικονομία, αφού θα συγκεντρώνει το αποκλειστικό ενδιαφέρον και την εμπιστοσύνη του νέου ανεξάρτητου κράτους. Οπότε, η αδειοδότηση λειτουργίας της στην Θράκη, ήταν μάλλον το αποτέλεσμα εγκεφαλικής δυσλειτουργίας εκείνου που συμφώνησε και υπέγραψε για την ύπαρξη της Ziraat Bank σε μία ευαίσθητη εθνικά περιοχή. Η Ziraat Bank σήμερα στηρίζει την δημιουργία και της λειτουργίας μίας ανεξάρτητης οικονομίας, αποκλειστικά από και προς μουσουλμάνους, ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί και σαν πολιορκητικός κριός ισχύος στην ήδη καταρρέουσα (λόγω τεράστιων ευθυνών των κυβερνήσεων της χώρας, που εγκατέλειψαν και εν μέρει – εμμέσως κατέστρεψαν τις επιχειρηματικές δραστηριότητες που τόλμησαν να αναπτυχθούν σε ολόκληρη την περιφέρεια της Αν. Μακεδονίας και Θράκης) τοπική οικονομία.
Το κύμα δανειοδοτήσεων, αλλά κυρίως η αγορά γης από μουσουλμάνους μέσω της Ziraat Βank, αποτελεί μία εν δυνάμει απειλή αλλαγής ιδιοκτησίας γης. Και κάτι τέτοιο, είναι δυνατόν να μεταβάλει τον γεωγραφικό εθνικό χάρτη, με άγνωστα αποτελέσματα σε περίπτωση που γίνει επίκληση της Συνθήκης της Λωζάνης. Μία συνθήκη στην οποία γίνεται σαφέστατη αναφορά σε πληθυσμιακή και ιδιοκτησιακή ανωτερότητα, με βάση την οποία η σημερινή Θράκη (δυτική Θράκη) δόθηκε στην Ελλάδα.

         Ενώ σήμερα η Ziraat Bank έχει ένα σαφή προσανατολισμό, είναι απολύτως βέβαιο πως την επαύριο θα αλλάξει χαρακτηριστικά, θα επαναπροσανατολισθεί και θα μπορεί άνετα να μεταβληθεί σε «εθνική τράπεζα» της ανεξάρτητης τουρκικής Θράκης. Είναι σαφές πως με βάση τις ήδη υπάρχουσες οικονομικές συναλλαγές, θα μπορεί να αποδεχθεί μία έκκληση – αίτηση των τουρκοφρόνων, για να δημιουργήσει τον οικονομικό κορμό και να λειτουργήσει σαν κύριος φορέας οικονομικής σύνδεσης με άλλα κράτη. Η τουρκικών συμφερόντων τράπεζα δεν ήρθε στην Θράκη για να δώσει δάνεια, αλλά για να πάρει ισχύ και να καλύψει (σχεδόν αποκλειστικά) τις αυξημένες οικονομικές δραστηριότητες που επίκειται να αναπτυχθούν από την διέλευση των αγωγών ενέργειας και την ταυτόχρονη έλευση μεγάλων βιομηχανικών μονάδων στην περιοχή. Η αυξημένη δυναμική, η τεχνογνωσία και οι καλές σχέσεις με τον τοπικό μουσουλμανικό πληθυσμό, θα καταστήσουν την Ziraat Bank σε παίκτη ισχύος.
Τι επεκτάσεις οικονομικές και πολιτικές μπορεί να έχει μία τέτοια εξέλιξη; Δυστυχώς, για την Ελλάδα, τις χειρότερες, αφού η Ελληνική οικονομία θα βρεθεί έξω από την «πίτα» ή θα αναγκαστεί να αποδεχθεί να μοιραστεί την «πίτα» που λέγεται Θράκη!!!  Και τα λάθη της Αθήνας, απλώς συνεχίζονται.

 

 

• Υποτυπώδες -έστω- σύστημα Υγείας (υπολείπεται)

        Η λειτουργία ενός κράτους (ή η αίτηση για ίδρυση ενός κρατιδίου – μορφώματος) απαιτεί σαφείς υπάρχουσες υποδομές. Μέσα σε αυτές τις απαιτητές υποδομές είναι και η παροχή του αγαθού της Υγείας. Αν και μέχρι στιγμής δεν έχει δημιουργηθεί κάποια νοσηλευτική μονάδα, τουρκικών συμφερόντων, στην Θράκη, οι πληροφορίες που υπάρχουν γύρω από το συγκεκριμένο θέμα, είναι ανησυχητικές για την Ελληνική πλευρά. Μέσα στα πλαίσια των καλών ελληνοτουρκικών σχέσεων και της ελεύθερης οικονομικής ανάπτυξης (και οικονομικών δραστηριοτήτων) ανάμεσα στις δύο χώρες, τούρκοι επιχειρηματίες συνοδευόμενοι από γιατρούς, έχουν ήδη επισκεφθεί τον ορεινό όγκο των νομών Ξάνθης και Ροδόπης, συλλέγοντας στατιστικές πληροφορίες για θέματα υγείας και ασθενειών των κατοίκων των περιοχών αυτών. Μάλιστα, έδωσαν διαβεβαιώσεις στους κατοίκους του Εχίνου (Ν. Ξάνθης) πως πρόκειται να λειτουργήσουν πλήρεις ιατρικές κλινικές μονάδες (μικρά ιδιωτικά νοσοκομεία) πολύ σύντομα!!! Στα ίδια επιχειρηματικά πλαίσια, τούρκοι επιχειρηματίες επισκέφθηκαν την πόλη της Κομοτηνής σε μία προσπάθεια συνεργασίας με τον τούρκο πρόξενο προκειμένου να εξευρεθεί οικόπεδο που θα μπορέσει να φιλοξενήσει μία μεγάλη ιδιωτική ιατρική μονάδα (νοσοκομείο), η οποία θα μπορεί να παρέχει υπηρεσίες στο νομό Ροδόπης. Οι πληροφορίες ανέφεραν μάλιστα την επιθυμία των τούρκων επιχειρηματιών η νοσοκομειακή αυτή μονάδα να διαθέτει και ελικόπτερα για αερο-διακομιδή των ασθενών (ιδιαίτερα της ορεινής Ροδόπης).
Σήμερα, υπάρχει μεγάλος αριθμός μουσουλμάνων ιατρών, οι οποίοι σε ένα ποσοστό περίπου 99% έχουν σπουδάσει ιατρική στην Τουρκία. Η επιστημονική τους δραστηριότητα στέφεται με επιτυχία αφού έχουν ως ασθενείς – πελάτες περίπου το 90% των μουσουλμάνων. Ακόμη και ο ευαίσθητος χώρος της Υγείας έχει μεταβληθεί σε ένα γκέτο. ενώ στα πλαίσια της ισονομίας και ισοπολιτείας, διορίζονται σε δημόσιους οργανισμούς υγείας, με την βοήθεια πολιτικών (χριστιανών και μουσουλμάνων) παραβιάζοντας την «σειρά» ή και τις «προϋποθέσεις» που απαιτούνται. Σε περίπτωση που αύριο τεθεί αίτημα δημιουργίας ενός ιδιωτικού νοσοκομείου τουρκικών συμφερόντων, εμείς θα μπορούνε να πούμε πως απλώς ένα ακόμη κομμάτι της «αλυσίδας» μπήκε στη θέση του, ένα ακόμη «λάθος» έχει γίνει στο όνομα της ελεύθερης οικονομίας και των καλών σχέσεων. Και η ζωή συνεχίζεται, στην. υγεία των κορόιδων.

 

• Οργανωμένο σύστημα Παιδείας (είναι σχεδόν έτοιμο) και κοινή γλώσσα εκπαίδευσης η τουρκική (αναγνωρίστηκε)

           Στο σημείο αυτό το «έγκλημα» είναι παλιό. Μετράει δεκαετίες, περισσότερο από μισό αιώνα, όταν η Ελληνική κυβέρνηση (1954) αποφάσισε να παραβιάσει εις βάρος των Ελληνικών συμφερόντων την Συνθήκη της Λοζάνης, αναγνωρίζοντας τουρκική μειονότητα. Μάλιστα, φρόντισε ο τότε υπουργός Παιδείας να στείλει έγγραφο σε όλα τα σχολεία της Επικράτειας που υπήρχαν μουσουλμάνοι, μέσω του οποίου ζητούσε την διακριτική ευνοϊκή μεταχείριση των τούρκων μαθητών. Έτσι, η λέξη «Τούρκος» μπήκε στο υπουργείο Παιδείας. Την επόμενη χρονιά, η τουρκική κυβέρνηση, αποφάσισε να ανταποδώσει την ευγενική κίνηση της Ελλάδας, οργανώνοντας μία δίχως προηγούμενο επίθεση κατά των Ελλήνων της Πόλης (τα γνωστά αίσχη του τουρκικού παρακράτους, Σεπτεμβριανά).
Από τότε, μέχρι σήμερα, πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι και οι αναίτιες παραχωρήσεις της Ελληνικής πλευράς άρχισαν να δημιουργούν τις βάσεις για ένα ανεξάρτητο τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα εντός της Ελλάδας! Μειονοτικά Δημοτικά Σχολεία, Μειονοτικά Ιδιωτικά Γυμ νάσια και Λύκεια, με δασκάλους «προσοντούχους» (άγνωστο τι προσόν διέθεταν πέρα από τη γνώση της τουρκικής γλώσσας και τις πολύ καλές τους επαφές με την Άγκυρα), καθηγητές από την Τουρκία και πάντοτε υπό Τουρκική διεύθυνση!!! Το έγκλημα της Ελληνικής πολιτείας ήταν συνεχές, αφού φρόντισε να υποβιβάσει (με τις εντολές ειδικές – διακριτικής διαχείρισης, όπως φαίνεται στο έγγραφο που παρατίθεται, έτους 1954) τους μαθητές, παραδίδοντάς τους σε δασκάλους και καθηγητές που είχαν ελάχιστη διάθεση και μπορούσαν να εργάζονται όποτε και όπως ήθελαν, αφού ο έλεγχος για την πρόοδο των μαθητών ήταν σχεδόν μηδενικός. Το έδαφος ήταν πρόσφορο, προκειμένου να εργαστούν οι «προσοντούχοι» και οι εκ Τουρκίας εκπαιδευτικοί με πολύ άνεση στον εκτουρκισμό των συνειδήσεων των μαθητών.
Την οριστική πέτρα στο στρεβλό οικοδόμημα έβαλε ο Γιώργος Παπανδρέου που ως υπουργός Παιδείας αποφάσισε την ειδική πριμοδότηση -με ένα σύστημα ποσόστωσης- των μουσουλμάνων (σύμφωνα με την εγκύκλιο του 1954, τούρκων) μαθητών προκειμένου να εισαχθούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Βέβαια, η απόφαση αυτή είχε σαν αιτιολογικό να σταματήσει ή έστω να μειώσει την μετακίνηση των μουσουλμάνων μαθητών στην Τουρκία, προκειμένου να σπουδάσουν σε κάποιο Πανεπιστήμιο. Στην πραγματικότητα ήταν η ταφόπλακα σε κάθε πιθανότητα επαναφοράς σε φυσιολογική λειτουργία του συστήματος εκπαίδευσης των μουσουλμάνων μαθητών. Δια χειρός Παπανδρέου, λοιπόν, η κάκιστη απόδοση των εκπαιδευτικών, αλλά και του λανθασμένου συστήματος εκπαίδευσης, επιβραβευόταν με ειδική βαθμολογία και με λίγη τύχη κάποιος που στις εξετάσεις έπαιρνε βαθμό 4 (με άριστα το είκοσι) σπούδαζε από δικηγόρος μέχρι γιατρός!!!
         

       Η Ειδική Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης (γνωστή ως ΕΠΑΘ) λειτουργούσε πάντα με χαμηλά κριτήρια αξιολόγησης και παρήγαγε δασκάλους (πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης αποκλειστικά για μειονοτικά δημοτικά σχολεία) που η απόδοσή τους εξαρτώνταν μόνο από την διάθεσή τους να διδάξουν. Συνήθως οι άνθρωποι αυτοί, με έναν δεύτερο μισθό από την Άγκυρα, δίδασκαν τον τουρκισμό, ενώ σε αρκετές περιπτώσει ς προβιβάζονταν σε ιμάμηδες (ποιος είπε ότι η θρησκεία δεν μοιράζει χρήμα;) ή ακόμη και σε «μάγους» που «διάβαζαν», «ξόρκιζαν», έκαναν μάγια. φυσικά με το αζημίωτο. Το σύστημα της Ελληνικής Εκπαίδευσης στο μεγαλείο του!!!

 

       Όταν έγινε γνωστό πως το πρόβλημα που ουσιαστικά αντιμετώπιζε η εκπαίδευση των μουσουλμανοπαίδων ήταν η πολυγλωσσία (οι περισσότεροι μουσουλμάνοι είναι Πομάκοι και μιλούσαν τρεις γλώσσες: την μητρική Πομακική, την Τουρκική και την Ελληνική) στην οποία αναγκάζονταν οι μαθητές να ζούνε, η Ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να δημιουργήσει ειδικά προγράμματα για να δοθεί κάποια λύση στο φυσιολογικό πρόβλημα να μιλάς την μητρική σου γλώσσα, να διδάσκεσαι στην Ελληνική και υποχρεωτικά -και τελείως αναίτια- στην Τουρκική. Και όλα αυτά ενώ θα πρέπει να ζήσουν και να εργαστούν στην Ελλάδα.!
Μέσα από τα καλοπληρωμένα αυτά ειδικά ερευνητικά προγράμματα εμφανίστηκε και η κυρία Δραγώνα, η οποία τελικά κατέθεσε τα αποτελέσματα της έρευνάς της στο Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας, το οποίο με τη σειρά του απεφάνθη πως η εκπαίδευση των μουσουλμανοπαίδων θα γίνεται σε δύο γλώσσες (Ελληνικά και Τουρκικά), εξαφανίζοντας -κυριολεκτικά- από τον γλωσσολογικό χάρτη την Πομακική γλώσσα και παραδίδοντας ουσιαστικά τους Πομάκους στην αγκαλιά της Άγκυρας!

          Το πρωτοφανές αυτό γεγονός συνέβη στο τέλος του 2010, και θεωρείται μοναδικό στην παγκόσμια κοινότητα, αφού ένα υπουργείο Παιδείας αποφασίζει να εξαλείψει την ιστορία, τον πολιτισμό, την γενικότερη κουλτούρα και την γλώσσα μίας πληθυσμιακής ομάδας, εντάσσοντάς την εθνολογικά μέσα σε μία άλλη υποδεέστερη αριθμητικά τοπική πληθυσμιακή ομάδα. Και το κριτήριο της ανώμαλης αυτής συγχώνευσης ήταν το θρήσκευμα, που ενώ αποτελεί ευαίσθητο μη δημοσιοποιήσιμο προσωπικό δεδομένο, γίνεται ισοπεδωτικό εθνολογικό κριτήριο.

       Με ποια λογική συνέβη αυτό; Ίσως με την λογική της κυρίας Δραγώνα, ίσως με την λογική της κυρίας Διαμαντοπούλο υ, ίσως με την λογική της Άγκυρας και των φερέφωνων (βλ. Ανεξάρτητη Συμβουλευτική Επιτροπή Τούρκων Δυτικής Θράκης) που διατηρεί εντός της Ελληνικής Θράκης. Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο, κατάφεραν να αλωθούν από την Τουρκική γλώσσα, ενώ σοβαρές πιέσεις πλέον δέχεται και η εκπαίδευση στα νηπιαγωγεία (δίγλωσσα), ενώ ήδη άρχισαν οι «φωνές» από τους γνωστούς κύκλους τουρκοφρόνων της Θράκης, που θέλουν τουρκικό Πανεπιστήμιο. Πληροφορίες αναφέρουν πως εδώ και ένα χρόνο γίνεται έρευνα για την ανεύρεση του κατάλληλου χώρου – οικοπέδου στην πόλη της Κομοτηνής.
          Αν λοιπόν σκεφτούμε πως η εξέγερση των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου ξεκίνησε έναν χρόνο μετά την ίδρυση του Αλβανικού Πανεπιστημίου, ίσως θα πρέπει να αρχίσουμε να αναλογιζόμαστε τι θα συμβεί όταν ολοκληρωθεί η κλίμακα της Τουρκικής Εκπαίδευσης, καλυπτόμενη σε όλες τις βαθμίδες, εντός της Θράκης. Και πάλι, μέσα στο πνεύμα της κατανόησης, των δικαιωμάτων για προσέγγιση στην παιδεία, ίσως μας οδηγεί σε ένα τεράστιο λάθος. Μόνο που έρχεται να προσμετρηθεί σε άλλα, ήδη υπάρχοντα λάθη. Και, δυστυχώς, ιστορικά αποδεικνύεται πως η Παιδεία αποτελεί μία ιδανική βάση για δημιουργία εθνικών συνειδήσεων, όταν γίνεται εργαλείο σε χέρια ανθρώπων που δεν αντιμετωπίζουν την εκπαίδευση με σεβασμό, αλλά ως πολιτικό εργαλείο.

       Κοινή ιστορική και εθνική συνείδηση των πολιτών
(λίγο πριν την ολοκλήρωσή της)

 

        Από τα όσα μέχρι στιγμής αναφέρθηκαν εξάγεται το συμπέρασμα πως οι μουσουλμάνοι της Θράκης οδηγούνται συστηματικά σε έναν εκτουρκισμό με την πλήρη συναίνεση της Ελληνικής Πολιτείας. Η Παιδεία, δυστυχώς, συμβάλει τα μέγιστα στην δημιουργία κοινής εθνικής πεποίθησης ή στην περίπτωση της Θράκης, συμβάλει στην στρέβλωση της πραγματικότητας και στην δημιουργία αμφιβόλων εθνικών συνειδήσεων. Στο σημείο αυτό, ακριβώς, παρεμβάλλεται η οικονομία, οι μικρο-κοινωνίες που αναπτύσσονται κυρίως σε χωριά, το θρήσκευμα, αλλά και η δημιουργία έντονης πλην τεχνητής αντιπαλότητας. Οι συνεχείς αναφορές σε τούρκους πολίτες εντός της Ελλάδας, ακόμη και από τον τούρκο πρόξενο της Κομοτηνής, από μουσουλμάνους βουλευτές που ενώ εκλέγονται ως Έλληνες πολίτες και υποτίθεται πως υπηρετούν την κοινωνία των πολιτών στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, δηλώνουν απερίφραστα πως είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την «μητέρα πατρίδα Τουρκία». Την ίδια στιγμή, ενώ απολαμβάνουν πλήρη ισότητα και ισονομία (αρκετές φορές πλέον του δέοντος), επικαλούνται παραβιάσεις των ανθρωπίνων τους δικαιωμάτων και δημιουργούν πόλους συσπείρωσης, επικαλούμενοι πως αυτά συμβαίνουν επειδή είναι μουσουλμάνοι και πιστοί στο Ισλάμ!!!

 

        Μέσα σε αυτόν τον «αχταρμά» (τουρκική λέξη που σημαίνει «μπέρδεμα», «ανακάτωμα»), δέχονται και βοήθειες από την Ελληνική πλευρά, που ανέχεται την οικειοποίηση του πολιτισμού του τοπικού μουσουλμανικού πληθυσμού από τα «πολιτιστικά καραβάνια» και από τις «πολιτιστικές εκδηλώσεις» που οργανώνει η Άγκυρα εντός της Θράκης. Μάλιστα, η κλοπή τοπικών ενδυμασιών και η εμφάνισή τους ως «τουρκικές» αποτελεί ένα απλό μόνο δείγμα του θράσους της πολιτιστικής κλοπής (και όχι επίθεσης) που συμβαίνει εις βάρος των Πομάκων της Θράκης.
Αυτά συμβαίνουν, υπό την ανοχή των Αθηνών και των εκεί υπευθύνων, που προφανώς στο όνομα της ωραιοποίησης της πραγματικότητας και κυρίως των καλών Ελληνοτουρκικών σχέσεων, προχωρούν σε λάθη που είναι άγνωστο εάν το τίμημά τους είμαστε σε θέση να τα πληρώσουμε ως λαός όταν μας ζητηθεί.

• Τι σχεδιάζεται τελικά ως «λύση»;

          Μέσα σε αυτή την πληθώρα των εγκληματικών λαθών, της πολιτικής αναποφασιστικότητας και του ακατανόητου μη κρατικού παρεμβατισμού, η Θράκη σήμερα έχει αφεθεί σε έναν επικίνδυνο δρόμο που την οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε περιπέτειες.

• Τι μέλλει γενέσθαι όταν θα ολοκληρωθεί το παζλ των απαιτητών για την δημιουργία ενός ανεξάρτητου κρατιδίου;
• Πώς είναι δυνατόν, ακόμη και σήμερα οι κυβερνώντες την Ελλάδα να μην βλέπουν την «εικόνα» αυτού του παζλ κοντεύει να ολοκληρωθεί;
• Πώς θα αντιδράσει η Ελληνική κυβέρνηση σε ένα αίτημα το οποίο απλώς θα ολοκληρωθεί από την πλευρά των οργάνων της Άγκυρας, ενώ επί σειρά δεκαετιών η ίδια η Ελληνική κυβέρνηση επέτρεψε ή προέτρεψε στο να δημιουργηθούν όλα τα προαπαιτούμενα για την αίτηση – ανακοίνωση μίας Ανεξάρτητης Δημοκρατίας Δυτικής Θράκης; Οι κυβερνήσεις της Ελλάδας δεν αντέδρασαν (με ποινικές διώξεις για δημιουργία εσωτερικής ανωμαλίας και κίνδυνο διασάλευσης της ειρηνικής συμβίωσης και ασφάλειας Ελλήνων πολιτών) ούτε όταν κυκλοφόρησε η σημαία της Ανεξάρτητης Δυτικής Θράκης!!!
• Πώς θα αντιδράσουν, άραγε, οι κυβερνώντες όταν η παράνομη κυβέρνηση των «Τούρκων» της Ελληνικής Θράκης, αιτηθεί την ανεξαρτησία της από την Διεθνή Κοινότητα;
• Σαν κράτος, έχουμε προσφέρει σχεδόν τα πάντα ώστε να παραδώσουμε Ελληνική γη. Θα μπορέσουμε άραγε να δρομολογήσουμε όλα τα απαιτητά για να αντιστρέψουμε τις επερχόμενες εξελίξεις;

• Η Άγκυρα έχει τα δικά της σχέδια

          Είναι βέβαιο πως μία αίτηση για ανεξαρτησία της Θράκης θα λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης από την Άγκυρα προς την Αθήνα, ώστε με τη σειρά της να υποχωρήσει σε άλλες απαιτήσεις της Άγκυρας. Είναι βέβαιο πως μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πολύ δύσκολο, αν όχι ανέφικτο, να δημιουργηθεί ένας νέος ανεξάρτητος γεωγραφικά και εθνικά χώρος. Όμως, πόσο δύσκολο μπορεί να νοηθεί κάτι τέτοιο, σε μία περίοδο γενικότερων γεωπολιτικών ανακατατάξεων;

         Με περισσή βεβαιότητα, η Άγκυρα θα εμφανισθεί ως εγγυήτρια δύναμη υπέρ των «Τούρκων» της Δυτικής Θράκης. Άλλωστε, ο Ταγίπ Ερντογάν, ως πρωθυπουργός της Τουρκίας πριν έναν χρόνο σε ομιλία του αναφέρθηκε στους μουσουλμάνους της Θράκης αποκαλώντας τους, «οι Τούρκοι της Θράκης, οι πολίτες μου.». Οι «εγγυήσεις» της Άγκυρας, η οποία χρησιμοποιεί το «μοντέλο Κύπρου», θα σταθούν σε κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας κάπου στο Αιγαίο. Κι επειδή οι εξελίξεις στο ενεργειακό του Αιγαίου πραγματοποιούνται με ταχύτατους ρυθμούς, είναι πολύ πιθανό το «Θρακικό ζήτημα» να μετανσαρκωθεί σε «Θρακικό Πρόβλημα». Και για να γίνει αυτό, αρκεί μία ανακοίνωση από τους τουρκόφρονες καλοπληρωμένους πρακτορίσκους που έχουν μεταβάλει τη Θράκη σε χωράφι τους.

 

• Πώς θα γλιτώσει η Θράκη από τον κίνδυνο;

       Πώς η Θράκη μπορεί να ξεφύγει από την παγίδα που επί δεκαετίες έστησαν σύμμαχοι και γείτονες, ώστε να την θέσουν (ολόκληρη ή μέρος της) υπό αμφισβήτηση;  Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι εξωφρενικά απλή. Αρκεί να υπάρξει πραγματική πολιτική μέριμνα, με κύριο και μοναδικό άξονα ενδιαφέροντος τη διατήρηση του Ελληνισμού σε αυτήν. Πώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, όταν μάλιστα στην αρχή της δεκαετίας του 1990 με το σχέδιο της τότε κυβέρνησης Μητσοτάκη, ενισχύθηκε η Θράκη πληθυσμιακά με Έλληνες παλιννοστούντες ομογενείς από διάφορες περιοχές – δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, χωρίς να υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα; Και πάλι η απάντηση είναι απλή. Να εφαρμοσθούν πολιτικές που δεν θα είναι ελαστικές, αλλά θα απαιτούν (αν χρειαστεί και υπό δαμόκλειο σπάθη) την υλοποίησή τους. Τα κομματικά συμφέροντα θα πρέπει να παυθούν οριστικά και να εφαρμοσθούν απαρέγκλιτα μέτρα τέτοια που θα σταθούν πυλώνες αναδημιουργίας, ανασύστασης και ισχυροποίησης της Ελλάδας, μεταβάλλοντας την ευρύτερη περιοχή σε έναν παράδεισο και ταυτόχρονα πόλο έλξης τόσο για νέους Έλληνες κατοίκους, όσο και για επιχειρήσεις που θα μεταφερθούν -κάτω από αυστηρές και μακροχρόνιες δεσμεύσεις- στην ευαίσθητη αυτή γωνιά της Ελλάδας.
Αρχικά, θα πρέπει να νομοθετηθεί ένα πλαίσιο υποστηρικτικό για την οικονομία της Θράκης.

 

         Έτσι, με ειδική νομοθεσία απαιτείται πλέον η Θράκη

• να μεταβληθεί σε μία περιοχή με ειδική χαμηλότατη φορολόγηση για όσους διαμένουν μόνιμα και εργάζονται σε αυτήν
• να ορισθεί ως περιοχή ειδικής χαμηλής φορολόγησης για όσες επιχειρήσεις από κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και από την Ρωσία, μεταφερθούν στην περιοχή, με οικονομικές δικλείδες μακροχρόνιας (τουλάχιστον για μία εικοσαετία) παραμονής
• να ισχύσουν τα ίδια και για όσες Ελληνικές βιομηχανίες επιθυμούν να μεταφερθούν ή να πρωτο-λειτουργήσουν στην περιοχή και στις ήδη υπάρχουσες βιομηχανικές περιοχές
• να ορισθεί ειδική φορολόγηση προϊόντων προς την κατεύθυνση της τόνωσης -οικονομικής και ηθικής- των ήδη υπαρχόντων κατοίκων, αλλά και προς την κατεύθυνση προσέλκυσης Ελλήνων πολιτών από άλλες περιοχές της Ελλάδας
• να μεταφερθούν δύο τουλάχιστον υπουργεία (Ανάπτυξης και Μεταφορών) από την Αθήνα στην Θράκη. Η Καβάλα μπορεί να φιλοξενήσει το υπουργείο Μεταφορών, ενώ η Δράμα το υπουργείο Ενέργειας.
• να ενισχυθεί οικονομικά το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο, δίνοντας βαρύτητα στους τομείς έρευνας και ανάπτυξης
• να μεταφερθεί μέρος της Σχολής Ευελπίδων (4ο έτος) στην Αλεξανδρούπολη και να λειτουργήσει ως ηθική προμετωπίδα της Ελληνικής Άμυνας επί του Έβρου και του Βορείου Αιγαίου
• να λειτουργήσουν οι κανόνες που υπήρχαν για την εγκατάσταση των παλιννοστούντων, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν δεχθεί την κρατική βοήθεια και έχουν αποχωρήσει οριστικά από την περιοχή, διαμένοντας μόνιμα -σε πολλές περιπτώσεις- εκτός Ελλάδας
• να λειτουργήσει η Δικαιοσύνη χωρίς ειδική μεταχείριση-προσέγγιση σε ζητήματα μουσουλμάνων και να εφαρμόζεται ο νόμος χωρίς εξαιρέσεις λόγω καλών σχέσεων με την γείτονα Τουρκία

         Τα παραπάνω μέτρα θα πρέπει να εφαρμοσθούν χωρίς εξαιρέσεις για ολόκληρη την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη και να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στην δημιουργία οργάνων ελέγχου και τήρησης των όρων, ενώ απαιτείται και η δημιουργία ειδικού τμήματος παρακολούθησης της οικονομικής πορείας της περιοχής. Τα μέλη του συμβουλίου θα ελέγχονται οικονομικά σε μηνιαία βάση, προκειμένου να αποφευχθούν περιπτώσεις χρηματισμού. Προτείνεται μάλιστα να ανήκουν στον χώρο της Δικαιοσύνης και να αναδεικνύονται μέσω κλήρωσης που θα γίνεται ετησίως.

 

       Το ιστορικό της εγκατάλειψης της Θράκης

• Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Τουρκία αποκτά ιδιαίτερο ρόλο

          Οι γείτονές μας, οι Τούρκοι, αναγνωρίζοντας το ειδικό γεωστρατηγικό βάρος της Θράκης, εποφθαλμιούσαν πάντα την επιστροφή της τουρκικής κυριαρχίας στην περιοχή. Με το πέρασμα των χρόνων, και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η δειλή και μη συμμετέχουσα Τουρκία, άρχισε αιφνιδίως να γίνεται σημαντικό πιόνι που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν οι αμερικανοί. Αιτία γι αυτή την αμερικανική στρατηγική επιλογή ήταν η απόσταση της Ρωσίας από την Τουρκία.
Κι ενώ η Άγκυρα δεν συμμετείχε στον πόλεμο, βρέθηκε να «κερδίζει» ανταλλάγματα, σε αντίθεση με την Ελλάδα, που έχοντας ενεργό συμμετοχή στον πόλεμο κατά της Ιταλίας και της Γερμανίας (σε όλη την διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου), με μεγάλους αριθμούς ανθρώπινων απωλειών και με σοβαρή οικονομική καταστροφή, βρέθηκε να «χάνει» ακόμη περισσότερα λόγω. συμμαχίας!

• Μπάρες: Το πρώτο έγκλημα της Ελλάδας

         Το 1936 η μεταξική δικτατορία δημιούργησε τις Επιτηρούμενες Ζώνες, από την ορεινή Θράκη ως την Ήπειρο. Οι κύριες περιοχές κατοικίας των Πομάκων έγιναν απαγορευμένες και ελεγχόμενες με μπάρες. Για την είσοδο στις περιοχές αυτές χρειαζόταν ειδική άδεια εισόδου από την Αστυνομία. Υπήρχε ώρα έναρξης διέλευσης και ώρα λήξης. Δηλαδή, αν κάποιος Πομάκος αρρώσταινε το απόγευμα, θα έπρεπε να περιμένει να ξημερώσει η επόμενη ημέρα για να πάει στο Νοσοκομείο.

 

 

        Βέβαια, οι επιτηρούμενες ζώνες συνεχίστηκαν και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, επειδή ουσιαστικά αποτελούσαν τα σύνορα του ΝΑΤΟ! Επεκτείνονταν, δε, μέχρι και την Φλώρινα!!! Θεωρούνταν στρατιωτικές περιοχές και απαγορευόταν ακόμη και η φωτογράφιση! Όλοι οι Έλληνες πολίτες, ανεξαρτήτου θρησκεύματος, έπρεπε να αποκτήσουν ειδική άδεια εισόδου για να εισέλθουν στην ορεινή Θράκη, στα γνωστά Πομακοχώρια. Οι Έλληνες δικτάτορες και πολιτικοί απομόνωσαν Έλληνες, απαγόρευσαν την ελεύθερη μετακίνηση Ελλήνων πολιτών και ουσιαστικά δημιούργησαν τεράστιες ανοιχτές φυλακές, για να ικανοποιήσουν τους. ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους! Οι Επιτηρούμενες Ζώνες ατόνησαν, για να καταργηθούν από τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Γεράσιμο Αρσένη στις 17/11/1995.

• Άρνηση προσάρτησης των Πομάκων της Βουλγαρίας στην Ελλάδα

         Το 1946, μία αντιπροσωπεία των Πομάκων (ο Χαμδή Χουσεΐν Φεχμή Μπέης, πρώην βουλευτής Ροδόπης, και ο Χακκή Σουλεϊμάν Μπέης) της Ροδόπης (σημερινή νότια Βουλγαρία και βόρεια Θράκη) μετέβη στο Παρίσι, και ζήτησε με υπόμνημα την προσάρτηση των Πομάκων στην Ελλάδα, επειδή αισθανόντουσαν εθνικά Έλληνες. Η Ρωσία, για να μην δυσαρεστηθεί η Βουλγαρία (η οποία ήταν σύμμαχος του Χίτλερ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) πίεσε τις ΗΠΑ και δεν έγινε δεκτό το αίτημα των Πομάκων, ενώ η τότε Ελληνική αρκέστηκε απλώς να παρακολουθεί τα διαδραματιζόμενα, ενώ στο τέλος δέχθηκε αδιαμαρτύρητα την απώλεια των Πομάκων (και των εδαφών που αυτοί κατοικούσαν, μέχρι και τον αιφνίδιο εγκλωβισμό ελλήνων κτηνοτρόφων μέσα στην Βουλγαρία.
Μόλις είχε ξεκινήσει μία αδικαιολόγητη υποχωρητική και άκρως επικίνδυνη για την ίδια την Ελλάδα πολιτική.

 

• Αναγνώριση Τούρκων στην Θράκη, κατά παράβαση της συνθήκης της Λωζάνης!

        Στην δεκαετία του 1950, μία περίοδο που ο εθνικισμός στο εσωτερικό της Τουρκίας προσπαθούσε να πάρει οτιδήποτε μπορούσε, διαπίστωσε πως ο οικονομικός πλούτος που κατείχε η Ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινούπολης, έπρεπε να περάσει στα χέρια των εθνικιστών και να αποδυναμώσει ταυτόχρονα πέρα από οικονομικά και πληθυσμιακά την παρουσία των Ελλήνων στην Τουρκία. Τα δυσάρεστα γεγονότα του 1955 στην Κωνσταντινούπολη, ήταν αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της «πολιτικής» ενός τουρκικού βαθέως κράτους που άρχισε να δημιουργείται.

        Στον αντίποδα, η Ελληνική κυβέρνηση, μετά από παροτρύνσεις της αμερικανικής πλευράς, για να εξευμενίσει την τουρκική βαρβαρότητα, παραχώρησε αναίτια τον όρο τουρκικός στην Θράκη, παραβιάζοντας η ίδια η Ελλάδα, εις βάρος της, τη Συνθήκη της Λοζάνης! Έτσι, το 1954 τέθηκε σε ισχύ ο νόμος «Περί τουρκικής μειονότητος Θράκης» και η «Τουρκική Νεολαία Κομοτηνής» (πολιτιστικό ίδρυμα των μουσουλμάνων της πόλης), ξαφνικά μεταβάλλεται σε κάτι πολύ διαφορετικό από ότι το ιδρυτικό της καταστατικό έγραφε. Μετατράπηκε στο πρώτο επίσημο όργανο των τουρκικών υπηρεσιών εντός της Θράκης. Η Αθήνα ήταν πολύ μακριά για να μπορέσει να κατανοήσει τι ακριβώς σήμαινε αυτό, αλλά ταυτόχρονα, οι πολιτικοί της εποχής αρκούνταν στο να εκτελούν εντολές τρίτων, εάν δεν προσπαθούσαν να εκτελέσουν πολιτικούς τους αντιπάλους.

• Εκτουρκισμός στην εκπαίδευση

       Ο πλήρης εκτουρκισμός της μειονοτικής εκπαίδευσης συντελέστηκε με το Μορφωτικό Πρωτόκολλο του 1968. Σήμερα, 56 χρόνια μετά το ψυχροπολεμικό διάταγμα, που αντικαθιστούσε τον όρο «μουσουλμανικός» με τον όρο «τουρκικός», η ελληνική πολιτική απέναντι στους Πομάκους ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει. Μέσα από τη μειονοτική εκπαίδευση οι Πομάκοι μαθητές γκετοποιούνται και αναγκάζονται να διδάσκονται -πλην της ελληνικής- την τουρκική γλώσσα, ενώ η μητρική τους γλώσσα αγνοείται παντελώς (κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης). Αυτή η θεσμοθετημένη τριγλωσσία ισοδυναμεί με παραποίηση της ταυτότητας των Πομάκων, που γίνεται μέσα από το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας.

 

      Η μόνη λύση στο πρόβλημα αυτό δεν μπορεί παρά να είναι η κατάργηση των μειονοτικών σχολείων που καταδικάζουν τους Πομάκους μαθητές στην αμάθεια και η παροχή σε όλους τους μουσουλμάνους ισότιμης με όλους τους Έλληνες πολίτες εκπαίδευσης καθώς και διδασκαλίας (πλην του βασικού προγράμματος) των μητρικών γλωσσών της μειονότητας (τουρκικής – πομακικής – ρομά).
Πρόσφατα, μάλιστα, με το ειδικό πρόγραμμα εκπαίδευσης μουσουλμανοπαίδων (που σχεδίασε η γνωστή κυρία Δραγώνα), και σύμφωνα με την απόφαση η εκπαίδευση να γίνεται στην μητρική γλώσσα των μουσουλμάνων, δηλαδή στην τουρκική, συντελέσθηκε ένα ακόμη έγκλημα κατά της Θράκης και των Ελλήνων μουσουλμάνων που κατοικούν σε αυτήν. Με μία απόφαση του υπουργείου Παιδείας, καταργείται η Πομακική γλώσσα και οι Πομάκοι χαρακτηρίζονται (από το πρόγραμμα της κυρίας Δραγώνα, δηλαδή του Ελληνικού υπουργείου Παιδείας) ως τουρκογενείς!!! Με μία απλή κίνηση, περίπου 80.000 Πομάκοι τοποθετούνται στην αγκαλιά της Άγκυρας αφού πλέον θα διδάσκονται επίσημα σε ελληνικά σχολεία, την τουρκική γλώσσα!

 

 

• Ανακεφαλαίωση

          Ανακεφαλαιώνοντας, λοιπόν, θα πρέπει μέσα από όλα όσα (περιληπτικά) κατατέθηκαν να κατανοήσουμε πως η Θράκη ουσιαστικά έχει δοθεί. Μία σειρά από «επιμελημένα» λάθη και πολιτικές αποφάσεις που σε άλλα κράτη θα επανέφεραν την ποινή της εκτέλεσης, έχουν παραδώσει στους τουρκόφρονες της Θράκης -βήμα προς βήμα και επί σειρά δεκαετιών- ένα προς ένα όλα τα συστατικά στοιχεία ενός κράτους.

 

     Δυστυχώς, εάν μέσα στο αναβράζον σημερινό γεωπολιτικό σκηνικό, με πλήθος ανακατατάξεων και με το ισλαμικό στοιχείο να αναδεικνύεται σε σοβαρό αποσταθεροποιητικό παράγοντα, ικανό να αλλάξει γεωγραφικές δομές κρατών, μία πρόταση – ανακοίνωση των τουρκοφρόνων της Θράκης (μέσω της Συμβουλευτικής Επιτροπής Τούρκων Δυτικής Θράκης, καθαρό όργανο της Άγκυρας και ταυτόχρονα ορκισμένη παράνομη κυβέρνηση της Ελληνικής Θράκης), δεν θα πέσει ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά θα πιέσει αφόρητα την Αθήνα, η οποία θα βρεθεί απολογούμενη και -πιθανότατα- θα οδηγηθεί σε συζητήσεις και λύσεις που δεν θα τιμούν την Ελληνική ιστορία. Εάν ακόμη και τώρα δεν βρούμε την δύναμη να κοιτάξουμε το πρόβλημα κατάματα, να εστιάσουμε στην σκληρή πραγματικότητα παραβλέποντας τις όποιες πολιτικές σκοπιμότητες, πολύ σύντομα δεν θα είμαστε σε θέση να επιλέξουμε, αλλά θα βρεθούμε -δυστυχώς- στην οικτρή θέση να αποδεχθούμε όσα θα μας προτείνουν, η Τουρκία, οι Ευρωπαίοι και οι ΝΑΤΟϊκοί μας σύμμαχοι.

 

       Κωνσταντίνος
      ΥΓ: Σε ειδική δημοσίευση θα αναλύσουμε τον παράγοντα θρησκεία και την επιρροή του Ισλάμ για το σχέδιο τουρκοποίησης της Θράκης. Κι ενώ στην σύγχρονη Ελλάδα η θρησκεία δεν αποτελεί στοιχείο συνεκτικότητας και κατά συνεπαγωγή δομικό στοιχείο για τον ορισμό έθνους, σε πλήρη αντιδιαστολή η Άγκυρα χρησιμοποιεί αυτόν ακριβώς τον παράγοντα, το Ισλάμ, μέσα από το οποίο πιέζει για την μετατόπιση της εθνικοφροσύνης των μουσουλμάνων της Ελλάδας και την μετονομασία τους σε τούρκους. Αν και το εγχείρημα της τουρκικής προπαγάνδας αγγίζει και ξεπερνά τα όρια του γελοίου (αφού με το ίδιο σκεπτικό, ένας μουσουλμάνος εσκιμώος είναι αυτομάτως τούρκος λόγω της θρησκείας!), η πολιτική ανεπάρκεια στην Ελληνική πλευρά δεν δείχνει να μπορεί να αντιμετωπίσει ευθέως τις γελοιότητες της τουρκικής πλευράς, αφήνοντας πεδίο δόξης λαμπρό σε εκείνους που ορέγονται την Ελληνική Θράκη.

 

Συνεργάστηκαν:
Μαρία Σταματιάδου (δημοσιογράφος)
Όμηρος Φωτιάδης (Αναλυτής Γεωπολιτικής)

Πηγές:
Περιοδικό Αντιφωνητής
Εφημερίδα «Τα Νέα της Ροδόπης«
Εφημερίδα «Χρόνος«
Ιστολόγιο «Τουρκικά Νέα«
Ιστολόγιο «Προξενείο Stop«
Ιστολόγιο Παρατηρητήριο Τουρκίας
Ιστολόγιο Αβόλευτος
Ιστολόγιο Ramnousia

http://kostasxan.blogspot.com/2011/02/project.html

Η Ευρώπη αναγνωρίζει ελληνική ΑΟΖ, αν και οι κίνδυνοι δεν εξέλειπαν…

Όταν τα συμφέροντα των ισχυρών και οι σχεδιασμοί τους εξυπηρετούνται, αίφνης όλα γίνονται σύννομα και απολύτως ξεκάθαρα…

 Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), η οποία καθορίζεται από τις προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου, και του Δικαίου της Θαλάσσης.

Η  απόφαση αυτή ελήφθη κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες, ενώ αποφασίστηκε πως για την ώρα δεν πρόκειται να δημοσιοποιηθεί επισήμως, αφού το μέγα ζήτημα πλέον είναι η «διαχείριση» του παράγοντα Τουρκία. Με τη συγκεκριμένη απόφαση, η Δύση αναγνωρίζει πως τα νησιά του Αρχιπελάγους του Αιγαίου, το Καστελόριζο και η Κύπρος διαθέτουν ΑΟΖ, άρα οι ζώνες Ελλάδας και Κύπρου έχουν κοινό σύνορο, ενώ η αντίστοιχη ζώνη του Ισραήλ εφάπτεται με αυτήν της Λευκωσία και της Αθήνας.

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της «ΣΙ&Γ» και του http://www.defencepoint.gr,  οι οποίες δεν επιδέχονται αμφισβήτησης, ο ελληνισμός βρίσκεται πολύ κοντά σε μία εθνική επιτυχία άνευ προηγουμένου, αφού στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, επιβεβαιώθηκε ότι οι Βρυξέλλες έχοντας αντιληφθεί τη σημασία της Ανατολικής Μεσογείου για την ενεργειακή τους ασφάλεια, αναγνωρίζουν στην Αθήνα και τη Λευκωσία το δικαίωμα να εξασκήσουν πλήρως και χωρίς καμία έκπτωση τα δικαιώματά τους στο θέμα της ΑΟΖ. Είναι χαρακτηριστικό πως κατά τη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών, οι αρχηγοί κρατών επιβεβαίωσαν το δικαίωμα της Αθήνας, τόσο στο Αιγαίο όσο και το Ιόνιο Πέλαγος.

Αξίζει να σημειωθεί πως η ίδια η Γερμανία, διά της καγκελαρίου Αγκέλα Μέρκελ, κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στην Κύπρο είχε διαβεβαιώσει τη Λευκωσία, πως τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος έχουν το δικαίωμα να ανακηρύξουν ΑΟΖ στις περιοχές ενδιαφέροντος, σύμφωνα με τις προβλέψεις του Δικαίου της Θάλασσας.

 Το μυστικό της επίσκεψης του Δημήτρη Χριστόφια στην Αθήνα ήταν η ενημέρωση της Αθήνας για το εν λόγω θέμα αλλά και ο περαιτέρω συντονισμός των κέντρων του Ελληνισμού για την διαχείριση του θέματος τους επόμενους μήνες οι οποίοι αναμένεται να αποβούν καθοριστικοί.

 Η παρούσα είδηση κάθε άλλο παρά εφησυχασμό επιτρέπει. Αντιθέτως, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η τόσο ρευστή περίοδος που διανύουμε έχει πολύ μεγάλους κινδύνους για την ασφάλεια της χώρας. Διότι καλό θα ήταν να μην «πειστούμε» ότι η Τουρκία θα κάτσει με τα χέρια σταυρωμένα.

 Δεδομένου μάλιστα ότι πλησιάζουν οι εκλογές, ενώ ο Ερντογάν παρουσιάζει μεγάλη νευρικότητα, αποξενώνοντας τους ψηφοφόρους που τον εξέλεξαν, δηλαδή το «φιλελεύθερο κέντρο» που τον εμπιστεύθηκε, το οποίο ουδεμία σχέση έχει με τα ισλαμικά νάματα, απλώς θεώρησαν ότι θα προωθήσει μεγαλύτερες ελευθερίες για τους πολίτες. Η στάση όμως του Ερντογάν, ο οποίος υπερ-αντιδρά στην παραμικρή αντιπολίτευση, αναδεικνύουν ένα ηγετικό προφίλ αρκούντως αυταρχικό.

 Η έκβαση των εκλογών στην Τουρκία θα κρίνει πολλά. Σε κάθε περίπτωση, ότι και να γίνει, η τουρκική κοινωνία φαίνεται ότι είναι βαθύτατα διχασμένη. Σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα οφείλει να επαγρυπνεί, διότι η συνταγή της πρόκλησης «εξωτερικών περιπετειών» με σκοπό τη συσπείρωση του εσωτερικού μετώπου, είναι μια «συνταγή» την οποία έχει δει η περιοχή μας ουκ ολίγες φορές…

http://77.235.59.34/index.php?option=com_content&view=article&id=1946:2011-02-07-16-50-07&catid=28:foeign-affairs-greece&Itemid=55

Μαρκεζίνης- Καρυώτης: Απαιτείται στιβαρή πολιτική απέναντι στην Τουρκία

Η ομίχλη και ασάφεια που καλύπτει τις κυβερνητικές προθέσεις για το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο αρχίζει να διαλύεται…

εν πολλοίς λόγω της κοινής μας επιστολής για την ΑΟΖ και της δημοσιότητας της οποίας αυτή έτυχε σε ιστολόγια και σε μερικές εφημερίδες. Καθώς όμως η κοινή γνώμη χρειάζεται συνεχώς ενημέρωση, στο παρόν κείμενο θα σχολιάσουμε δύο συγκεκριμένα θέματα.                 Εσφαλμένη πληροφόρηση     Νεαρός καθηγητής και επιστημονικός συνεργάτης του ΕΛΙΑΜΕΠ, σε άρθρο του στην Καθημερινή της 23ης Ιανουαρίου ισχυρίστηκε τα κατωτέρω εσφαλμένα.               Πρώτον: Διερωτήθηκε προς τι το «ξαφνικό» ενδιαφέρον για το Καστελόριζο. Το ενδιαφέρον μας μόνο ξαφνικό δεν είναι, όπως αποδεικνύει το γεγονός ότι ο πρώτος εξ ημών το επισήμανε σαφώς –αναφέροντας μάλιστα και τις κατοικημένες ελληνικές νησίδες της Ρω και της Στρογγύλης– καθ’ όλον το προηγούμενο έτος, σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις του με τον κ. Μαλούχο (Αθήνα), τον κ. Σαββίδη (Θεσσαλονίκη) και τον κ. Σαχίνη (Κρήτη), ενώ ο δεύτερος έχει επανειλημμένα αναφερθεί συστηματικά στην απολύτως κρίσιμη σημασία που έχει η νήσος αυτή στο θέμα της ελληνικής ΑΟΖ και την επαφή της με την αντίστοιχη της Κύπρου. Λανθασμένη λοιπόν η πρώτη σκέψη.               Δεύτερον: Ο καθηγητής αναφέρεται και σε δύο τουρκικές βραχονησίδες για να αποδώσει τη μη μνεία τους σε αγραμματοσύνη μας. Οι νησίδες δεν αναφέρθηκαν διότι είναι βραχονησίδες, ακατοίκητες και ανεπίδεκτες κατοικήσεως κατά τρόπο που, ακόμη κι αν οι Τούρκοι πρόχειρα και βιαστικά εγκαθιστούσαν εκεί μερικούς κατοίκους, θα επέσυραν τη μη αναγνώρισή τους από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπως ακριβώς συνέβη στη διένεξη ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρουμανία. Λάθος και πάλι!               Τρίτον: Ερωτά ο καθηγητής εάν αναλογιστήκαμε γιατί δεν υπάρχει «ενδιαφέρον εταιρειών» στην περιοχή εάν, όντως, υπάρχει αέριο σε μεγάλες ποσότητες. Μήπως, δηλαδή, κάνουμε πολύ θόρυβο για το τίποτε; Λάθος και πάλι! Πρώτον, διότι οι Τούρκοι είναι αυτοί που επιθυμούν να αφήσουν έξω από τις διαπραγματεύσεις τη συγκεκριμένη περιοχή – γιατί άραγε; Και, δεύτερον, διότι εμείς τουλάχιστον γνωρίζουμε ήδη μια μεγάλη, τεχνικώς και οικονομικώς ικανή, βορειοαμερικανική εταιρεία που έχει δείξει εσπευσμένο ενδιαφέρον. Τούτο έχει ήδη φτάσει στο υπουργείο μας, αλλά, βεβαίως, ουδέν έχει ανακοινωθεί. Μπορεί όμως αυτό να το αγνοεί ο γράφων!               Τέταρτον: Κατηγορούμαστε ότι προσπαθούμε να «εκτροχιάσουμε δύσκολες διαπραγματεύσεις». Ομολογουμένως, αυτό δεν απέχει πολύ από την αλήθεια, δεδομένου ότι τα όσα γνωρίζουμε δεν τα θεωρούμε διόλου συμφέροντα για την πατρίδα μας. Μας λοιδορεί στη συνέχεια διερωτώμενος εάν μόνον εμείς έχουμε αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «ελληνόμετρο». Ίσως δεν πρόσεξε ότι τις ανησυχίες μας τις συμμερίζονται μεγάλες προσωπικότητες και ΟΛΑ τα κόμματα του Κοινοβουλίου. Προσωπικά, έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι το ίδιο συμβαίνει και εντός του ΠΑΣΟΚ. Λάθος, λοιπόν, και πάλι!               Πέμπτον: Κατηγορούμαστε ότι, αν γίνουμε εμείς η αιτία ναυαγίου των μυστικών συνομιλιών, η Τουρκία θα καταγγείλει την Ελλάδα ως μη ενδιαφερόμενη για την ειρηνική επίλυση των διαφορών μας μαζί της. Στην ίδια όμως εφημερίδα (της ίδιας ημέρας) ο κ. Σταύρος Λυγερός, σοβαρός αναλυτής και συμμεριζόμενος καταρχάς τις δικές μας ανησυχίες, δίνει σειρά παραδειγμάτων τουρκικών κινήσεων και δηλώσεων που προειδοποιούν ότι η «Ανατολική Μεσόγειος» θα γίνει «εστία προστριβών» επειδή προσεχώς θα αποκτήσει σπουδαιότητα. Λόγω των πετρελαίων που διαθέτει, θα μετατραπεί σ’ έναν «δεύτερο Κόλπο». Δεν θα έπρεπε αυτού του είδους τις απειλές η ελληνική διπλωματία να καυτηριάζει, έστω με τη δέουσα φρασεoλογία;   Έκτον: Διερωτάται –εμμέσως– ο καθηγητής πώς «μία νήσος εκτάσεως 12 τετραγωνικών χιλιομέτρων» μπορεί να διεκδικήσει «δεκάδες χιλιάδες τετραγωνικών χιλιομέτρων ΑΟΖ». Διερωτώμεθα με τη σειρά μας εάν ο προβληματισμός αυτός ανήκει στην ελληνική διαπραγματευτική επιτροπή ή εάν εκφράζει απλώς την τουρκική επιχειρηματολογία; Ελπίζουμε να πρόκειται μόνον περί του τελευταίου.               Πρόσφατες εξελίξεις   Στην ομιλία του στο Ερζερούμ, ο Έλληνας πρωθυπουργός έθεσε το διλημματικό ερώτημα «Ειρήνη ή σύγκρουση;» για να προσθέσει αμέσως: «Εμείς επιλέγουμε την ειρήνη». Ο κατηγορηματικός τόνος του ερωτήματος περιορίζει τις εναλλακτικές επιλογές σε δύο μόνον, η δε τελική, λακωνική απάντηση αποτελεί μιαν άκρως εντυπωσιακή απόφανση.               Εντούτοις, όπως όλες οι εντυπωσιακές φράσεις, έτσι και αυτή εγείρει περισσότερα ερωτήματα. Και το βασικό ερώτημα που πρέπει να εξετάσουμε εν προκειμένω έρχεται να συμπληρώσει την απάντηση του πρωθυπουργού με τη φράση: «…με κάθε κόστος;». Από θεωρητικής και ρητορικής απόψεως, η απάντηση θα μπορούσε και πάλι να είναι: «Ναι». Δεν θα συμφωνούσαν όμως όλοι επ’ αυτού, έστω κι αν κανείς δεν είναι ποτέ υπέρ θερμών επεισοδίων. Είναι, ασφαλώς, απαραίτητες κάποιες διευκρινίσεις στο σημείο αυτό.               Η προφανής πρόκριση της ειρήνης έναντι ενδεχόμενου θερμού επεισοδίου δεν αποκλείει, ούτε ιστορικά ούτε λογικά, την ανάγκη προετοιμασίας για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Χρησιμοποιούμε με τη μέγιστη προσοχή τις λέξεις για να δείξουμε ότι δεν είναι κατ’ ανάγκην βίαιες όλες οι αναμετρήσεις, αν και θα ήταν μάλλον ασύνετο να μην προετοιμάζεται κανείς για παν ενδεχόμενο.               Έτσι, στις πιθανές απαντήσεις περιλαμβάνεται η καλλιέργεια πρόσθετων συμμαχιών εάν η παραδοσιακή στήριξής μας στις ΗΠΑ δεν θεωρείται ως επαρκής.               Η πρόσφατη ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση μπορεί κάλλιστα να εκληφθεί ως το είδος τέτοιας κίνησης που θα βοηθούσε ουσιαστικά την Ελλάδα, ιδίως εάν χρησιμοποιούνταν η (ακόμη) ανεπιβεβαίωτη αλλά δελεαστική ισραηλινή πρόταση χαρτογράφησης της ελληνικής ΑΟΖ (στο πλαίσιο της πρόσφατης οριοθέτησης των ΑΟΖ Ισραήλ και Κύπρου), για να δείξει πού ακριβώς τοποθετούνται τα όρια της ελληνικής ΑΟΖ – εφόσον, βεβαίως, είχαμε το θάρρος να επιλύσουμε το όλο ζήτημα απευθείας με την Κύπρο.               Ακόμη πιο σημαντική είναι η ισραηλινή πρόταση να ανατεθεί στην αμερικανική εταιρεία Noble Energy η κατασκευή ενός υποθαλάσσιου αγωγού που θα μετέφερε το φυσικό αέριο από το κοίτασμα «Λεβιάθαν» στα νότια της Κρήτης. Το ότι ο υπουργός Επικρατείας φέρεται να μελετά τέτοια σχέδια συνάδει προς τις ιδέες μας και είναι ενθαρρυντικό.   Επιπλέον τα νερά της νοτίου Κρήτης έχουν αρκετό βάθος ώστε να επιτρέψουν σε μεγάλα πλοία να μεταφέρουν υγροποιημένο φυσικό αέριο από ειδικές εγκαταστάσεις (εκτός της εμβέλειας των πυραύλων της Χεζμπολάχ) που θα μπορούσαν να κατασκευαστούν στην περιοχή.               Προτού προχωρήσουμε αυτή την ανάλυση, ας θέσουμε μερικά ερωτήματα, διατυπωμένα κατά τρόπο που υποδηλώνει και τις απαντήσεις μας.               Πρώτον: Σε πολλούς διαδικτυακούς τόπους γράφονται πολλά για τη φημολογούμενη πρόταση του Ισραήλ προς Ελλάδα. H μόνη έμμεση νύξη που έχουμε είναι οι προαναφερθείσες επαφές του Έλληνα υπουργού που όλοι προφανώς θα ευνοούν.             Δεύτερον: Ελπίζομε να μην συζητείται ενδεχόμενη προσθήκη τουρκικής εταιρείας ή κεφαλαίου σε κάποιο τέτοιο σχέδιο δίδοντας έτσι στη γείτονα μερίδιο στο δικό μας εθνικό πλούτο.               Τρίτον: Η επικείμενη επίσκεψη της κυρίας Κλίντον. Εξυπακούεται ότι πέπλο μυστηρίου θα τυλίξει τη συγκεκριμένη επίσκεψη. Εμείς όμως ευελπιστούμε ότι η κυρία Κλίντον, έχoυσα γνωστές στενές σχέσεις με το ισραηλινό λόμπι, θα δώσει την ευλογία της σε μια ισραηλινή – κυπριακή – ελληνική συνεργασία που θα «κόψει» –όχι «κάψει» – λίγο τα φτερά του βιαζόμενου να αναγεννηθεί τουρκικού φοίνικος.                Ας προχωρήσουμε λοιπόν με τις εικασίες μας –γιατί, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε, όταν η κυβέρνηση πιστεύει τόσο ένθερμα ότι το σωστό είναι να μας αφήνει όλους στο σκοτάδι– κι ας υποθέσουμε (α) ότι τα ιστολόγια έχουν δίκιο για τις ισραηλινές προθέσεις και (β) ότι, mirabile dictu, η κυβέρνησή μας δέχεται τη δελεαστική ισραηλινή προσφορά. Κάτι τέτοιο δεν θα μας έβγαζε από τη μέγγενη της νεοοθωμανικής Τουρκίας;               Εκείνοι που έχουν διαφορετική άποψη θα επινοούσαν μια σειρά από τρομακτικά σενάρια. Ας δούμε μερικά τέτοια σενάρια, κατ’ αντιδιαστολή προς τη συλλογιστική μας.               Πρώτον: Η Ελλάδα –σύμφωνα με όσα είπαμε ανωτέρω– κατασκευάζει πλατφόρμες και ξεκινά διερευνητικές γεωτρήσεις στην περιοχή της ελληνικής ΑΟΖ. Θα μπορούσε η Τουρκία να αποφασίσει να επιτεθεί στις πλατφόρμες; να επιτεθεί δηλαδή σε πλατφόρμες στις οποίες έχει (έμμεσο) συμφέρον το Ισραήλ και οι οποίες ανήκουν σε αμερικανική εταιρεία; Για τ’ όνομα του Θεού!             Δεύτερον: Οι Τούρκοι αρχίζουν αυτοί προληπτικά –κι ας μην ξεχνάμε ότι, κατά το μάλλον ή ήττον, το έχουν ήδη κάνει– γεωτρήσεις στην ελληνική ΑΟΖ (εννοείται, μετά τη σχετική ανακήρυξή της από την Ελλάδα). Κάτι τέτοιο θα έδιδε την ευκαιρία στις συνεργαζόμενες χώρες Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδος την τέλεια αφορμή για να επικαλεστούν το Διεθνές Δίκαιο και συστηματικά να κατεδαφίσουν την τουρκική συνθηματολογία, σύμφωνα με την οποία η Τουρκία είναι «φιλειρηνική» και «νομιμόφρων» χώρα, η οποία «σέβεται το Διεθνές Δίκαιο» και πιστεύει στην πολιτική «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονές της».               Τέλος, υπάρχει το ενδεχόμενο μιας πιο «βίαιης» τουρκικής αντίδρασης, ίσως ενός νέου επεισοδίου σαν τα «Ίμια». Αυτή τη φορά, η Τουρκία θα επιδίωκε να «απομονώσει» –υποθέτουμε, παρά να καταλάβει– το Καστελόριζο από την υπόλοιπη ελληνική επικράτεια, με απώτερο στόχο να μας επιβάλει ένα συμβιβασμό ως προς τη συνεκμετάλλευση της ΑΟΖ μας.   Σε μια τόσο επιθετική κίνηση θα μπορούσαμε, ασφαλώς, να αντιδράσουμε με διάφορους τρόπους με τη βοήθεια όλων των συμμάχων μας, μια και κανείς δεν έχει συμφέρον να αφήσει την Τουρκία να ανοίξει τόσο προκλητικά ακόμη μια εστία συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή. Η προσωπική μας άποψη, εντούτοις, είναι ότι μια τόσο αστόχαστη τουρκική κίνηση θα επέτρεπε στην Ελλάδα, σε επίπεδο δημοσίων σχέσεων, να ανατρέψει ακόμη μια φορά τον ισχυρισμό της Τουρκίας ότι ανήκει στην ευρωπαϊκή οικογένεια και ότι χρησιμοποιεί το επιχείρημα του casus belli κάθε φορά που δεν μπορεί να υποχρεώσει τους συνομιλητές της να τις δώσουν ό,τι θέλει.               Ασφαλώς, θα μπορούσαμε, επίσης, να προετοιμαστούμε για προληπτική δράση στην περιοχή, η οποία δεν θα ήταν απαραιτήτως στρατιωτικής φύσεως αλλά θα μπορούσε να προσλάβει τη μορφή εντατικών οικονομικών και επικοινωνιακών δραστηριοτήτων, που θα καθιστούσαν την πιθανότητα χρήσης ωμής βίας από πλευράς Τουρκίας όχι απλώς παράνομη, αλλά και πιο προβληματική.               Όλα αυτά, ασφαλώς, προϋποθέτουν φαντασία, θάρρος και ισχυρή θέληση δράσης: αυτό που εμείς θα ονομάζαμε «ηγεσία», οι ένθερμοι όμως υποστηρικταί της ελληνο-τουρκικής (αντί της ελληνο-ισραηλινής) συνεργασίας θα χαρακτήριζαν ως «ανεύθυνες», «θερμοκέφαλες» ή ακόμη και «πατριδοκάπηλες» ιδέες!               Η τελική απόφαση, βεβαίως, το πώς θα αντιμετωπίσομε αυτή την κρίση ανήκει στον ελληνικό λαό. Ωστόσο, όσο περισσότερο βοηθηθεί να βγει από τη καλλιεργούμενη από την κυβέρνηση κατάσταση θλίψης και άγνοιας, τόσο πιο σύντομα θα μπορέσει αυτός να επηρεάσει το μέλλον της χώρας του.           Των Βασιλείου Μαρκεζίνη, Ακαδημαϊκού και Θεοδώρου Καρυώτη Καθηγητή Πανεπιστημίου http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=10402&categories_id=69

Βασίλειος Μαρκεζίνης: Κατρακυλάμε συνεχώς στα εθνικά θέματα

Κατά τον Βασίλειο Μαρκεζίνη η προπαγάνδα ξένων αλλά και Ελλήνων, η οποία έχει δημιουργήσει αυτό το «κόμπλεξ» ενοχής και κατωτερότητας που μας διακατέχει απέναντι στην Τουρκία, πρέπει να ξηλωθεί.

Με την προειδοποίηση ότι, «από την απαράδεκτη συναινετικότητα, κυλάμε στην εύκολη παράδοση» ο ακαδημαϊκός Βασίλειος Μαρκεζίνης παρεμβαίνει στις πολιτικές εξελίξεις με τη συνέντευξή του στο «Εθνος της Κυριακής». Ο γνωστός ακαδημαϊκός, απαντώντας στις ερωτήσεις που θέσαμε υπόψη του, περιγράφει το δυσμενές πλαίσιο που διαμορφώνεται για τα εθνικά ζητήματα, υποβάλλει προτάσεις και απευθύνεται προς την κοινή γνώμη, με το μήνυμα ότι το μνημόνιο δεν σημαίνει και αποδοχή απεμπόλησης κυριαρχικών δικαιωμάτων.

 

Συνέντευξη στο Νίκο Μελέτη 

 

 

Τέσσερα χρόνια μιλάτε και γράφετε με κεντρικό μοτίβο την ιδέα ότι η εξωτερική μας πολιτική δεν είναι ελληνική αλλά ξενοκίνητη. Πού στηρίζετε αυτήν τη μελαγχολική σκέψη;

Σε τέσσερα επιχειρήματα.

Πρώτον: στο γεγονός ότι, ενώ η Αμερική μάς χαρακτηρίζει συνεχώς «στρατηγικούς εταίρους», δεν παύει ούτε στιγμή να κινείται εναντίον των συμφερόντων μας. Θυμηθείτε τον ρόλο της στα Ιουλιανά, στη δικτατορία, στην επιχείρηση της Κύπρου το ’74, στην προσπάθεια να εμποδίσει τον ερχομό του Ανδρέα το ’81, στον πόλεμο κατά της Σερβίας, στη βοήθεια προς την πΓΔΜ (ακόμα και στη σύνταξη των επιστολών των Σκοπιανών προς την ελληνική κυβέρνηση), στην αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου (με όλες τις συνέπειες που αυτή μπορεί να έχει μια μέρα για εμάς), στις συνεχείς προσπάθειες να εμποδίσει τις πρωτοβουλίες μας στο πεδίο των αγωγών, στα εμπόδια που έθεσε στην πρόθεσή μας να προμηθευτούμε ρωσικούς οπλισμούς. Θυμηθείτε, λοιπόν, αυτές και τόσες άλλες περιπτώσεις και θα δείτε πόσο αφερέγγυα, κυνική και αδίστακτη είναι η «φίλη» αυτή χώρα στις δημόσιες σχέσεις της. Οποιος θεωρεί άδικη αυτή την κρίση, ας διαβάσει την Wikileaks για να δει τους Αμερικανούς μέσα από τα δικά τους λόγια!

Δεύτερον: φοβάμαι όμως ακόμη περισσότερο εκείνους τους Ελληνες – πολιτικούς, δημοσιογράφους και κρατικά επιδοτούμενους (απαράδεκτο σε στιγμές μεγάλης φτώχειας) οργανισμούς (ως, π.χ., το ΕΛΙΑΜΕΠ) που πείθουν τον εαυτό τους ότι συμφέρει την πατρίδα τους να είναι οι ίδιοι αρεστοί (αν όχι, ίσως, και υποχωρητικοί) στους Αμερικανούς. Οι κυνικά διακείμενοι θα μπορούσαν να διατυπώσουν τη γνώμη ότι οι φαντασιώσεις αυτές δεν διαφέρουν και τόσο από την εγκληματική άγνοια του συμφέροντος της πατρίδας μας, αλλα ας το αφήσουμε αυτό γι’ άλλη συζήτηση.

Τρίτον: φοβάμαι την αυξανόμενη λαιμαργία των Τούρκων, ορατή σε όλα τα σύγχρονα πεδία δράσης τους και γνωστή υπό το όνομα «νεο-οθωμανισμός», η οποία λαμβάνει τρομακτική υποστήριξη από τους Αγγλοσάξoνες.

Τέλος, με ανησυχεί η (επιτυχημένη) επικοινωνιακή πολιτική της παρούσας κυβέρνησης, η οποία χρησιμοποιεί την οικονομική κρίση τόσο ως μοχλό εκφοβισμού και πειθάρχησης των δυστυχούντων συμπολιτών μας όσο και ως δικαιολογία για μια πιθανή απεμπόληση των εθνικών δικαιωμάτων μας. Και αν τολμήσει κάποιος να διατυπώσει άλλη σκέψη, αμέσως θα τον «λεκιάσουν» ως φιλοπόλεμο. Αυτή δεν είναι δημοκρατία, είναι τρομοκρατία!

 

Αναφέρεστε σε κάτι συγκεκριμένο;

Σε δύο χτυπήματα που προβλέπω ότι θα έλθουν απανωτά.

Το πρώτο το προβλέπω εδώ και καιρό. Αναφέρομαι στη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. Το δεύτερο είναι το μειονοτικό «θέμα» στη Θράκη, το οποίο σιγά σιγά μεταμορφώνεται σε «πρόβλημα» πρώτου μεγέθους, αν και λίγοι το καταλαβαίνουν και ακόμη λιγότεροι θέλουν καν να το σκέφτονται!

Για περισσότερες λεπτομέρειες ως προς το πρώτο θέμα, παραπέμπω στο αποκαλυπτικό άρθρο των κ. Λυγερού και Κωνσταντακόπουλου στον «Κόσμο του Επενδυτή» της 27ης Νοεμβρίου 2010, σχετικά με «άκρως απόρρητο» κείμενο του υπουργείου Εξωτερικών, το περιεχόμενο του οποίου και ο δημόσια μη γνωστός τρόπος γενέσεώς του, όμως, είναι ενδεικτικά του πώς δουλεύει (ή δεν δουλεύει) το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. Επιπλέον, η υβριστική αντίδραση του εκπροσώπου του τελευταίου αποδεικνύει -για πολλούς- ότι ο συντάκτης του κειμένου ευθαρσώς προειδοποίησε τους διαπραγματευτάς μας για τους κινδύνους που συνεπάγονται για τα εθνικά συμφέροντα αυτά που συζητούν με τους Τούρκους.

Για το «Θρακικό Πρόβλημα» παρατηρώ τρία πράγματα.

Πρώτον: το θέμα των μειονοτικών ομάδων της Θράκης -και υπενθυμίζω ότι είναι τρεις, όχι μία- όπως άλλωστε και το θέμα της πΓΔΜ, το έχουμε κάνει πιο δυσχερές εμείς οι Ελληνες, είτε με το να αφήνουμε την κατάσταση να χειροτερεύει μόνη της με την πάροδο του χρόνου είτε με το να ενεργούμε οι ίδιοι με κομματικά ή προσωπικά κριτήρια. Περαιτέρω, με το να φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε σε μειονοτικές ομάδες δικαιώματα που επιβάλλουν όχι μόνο οι διεθνείς μας υποχρεώσεις αλλά και ο ίδιος ο πολιτισμός μας και συγχρόνως να είμαστε εξαιρετικά ενδοτικοί στις δραστηριότητες του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής.

Δεύτερον: δεν βλέπω, αλλά και αμφιβάλλω εάν υπάρχουν σχέδια για το μέλλον, όταν οι Τούρκοι, έχοντας (με τη βοήθειά μας) «λύσει» τα προβλήματά τους στο Αιγαίο, στρέψουν την προσοχή τους στη Θράκη, όπως μας έχει ήδη προειδοποιήσει ο κ. Νταβούτογλου.

Είναι αίσχος πλην όμως αληθές το να πει κανείς ότι μια τέτοια εξέλιξη (εμμέσως) ενθαρρύνεται από το ελληνικό κράτος το οποίο συνεχώς: (α) παραχωρεί τις εξουσίες του σε θεσμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης χωρίς να διασφαλίσει ότι ακραίοι κύκλοι που κινούνται στους κόλπους και των κομμάτων δεν θα τους μετατρέψουν σε θεσμούς «αυτονομίας» ειδικά σε περιοχές που τους ευνοεί η συγκέντρωση πληθυσμού, (β) παραβλέπει τη δημογραφική εξέλιξη στην περιοχή, η οποία ΔΕΝ ευνοεί τους Ελληνες χριστιανούς.

Λαμβανομένων υπόψη των ανωτέρω, πόσος άραγε χρόνος θα χρειαστεί προτού οι Τούρκοι αρχίσουν να μιλούν περί «αυτόνομου» ή «ανεξάρτητου κρατιδίου (το οποίο σε πρώτη φάση θα περιλαμβάνει τις ελληνικές μουσουλμανικές περιοχές και σε δεύτερη θα προσθέσει τους γειτονεύοντες μουσουλμάνους της Βουλγαρίας) με βάση τις αρχές του Κοσσυφοπεδίου; Βεβαίως, τις αρχές αυτές οι Αγγλοσάξονες τις απορρίπτουν όταν δεν τους συμφέρουν (βλ. αίτημα Σέρβων της Βοσνίας). Σίγουρα, όμως, θα έβλεπαν με «καλό μάτι» οτιδήποτε ευχαριστούσε τη «φίλη Τουρκία».

Και μία τελευταία σκέψη-ερώτηση: κινδυνολογώ χωρίς λόγο; Οχι. Προειδοποιώ, δεν κινδυνολογώ.

Αλλά, και αν ακόμη το δεύτερο συμβαίνει στα μάτια όσων εξ επαγγέλματος έχουν την πρόθεση να παρεξηγούν και την ικανότητα να απλοποιούν, αναλαμβάνω την ευθύνη των απόψεών μου, μια και θεωρώ αναγκαίο αυτά τα θέματα να συζητηθούν εγκαίρως και ευρέως και να μην αποφασίζονται από μια κυβέρνηση που, προφανώς πλέον, δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού!

 

Οι απόψεις σας αυτές πιστεύετε ότι μπορεί να έχουν απήχηση και να βρίσκουν υποστηρικτές;

Θα ήθελα να πιστεύω ότι η καλοζωία, ο καταναλωτισμός και ο υλισμός της εποχής μας, σε συνδυασμό με τη συμφεροντολογία ενός εν πολλοίς ανυπόληπτου Τύπου, δεν έχουν διαβρώσει εντελώς τη φιλοπατρία και τη λεβεντιά της πατρίδας μου. Αλλά, και αν κάνω λάθος, δεν με νοιάζει. Γιατί υπάρχουν στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου ?εξαιρουμένων, βεβαίως, των φιλοχρήματων οπορτουνιστών? όπου έκαστος κάνει αυτό που του υπαγορεύουν η συνείδησή του, η παράδοσή του, η φιλοπατρία του και η όση συναίσθηση καθήκοντος μπορεί να έχει.

Τι σημαίνει αυτό; Aς μην ξεχνάμε ότι μπορεί να υπογράψαμε -καλώς ή κακώς – το μνημόνιο, που συνεπάγεται απαράδεκτους περιορισμούς στην άσκηση της οικονομικής μας πολιτικής. Ουδέποτε όμως, εξ όσων γνωρίζω, υπογράψαμε μνημόνιο που μας αναγκάζει να απεμπολήσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα.

Ως εδώ, λοιπόν, κύριοι και μη παρέκει! Η στιγμή που αυτό το σύνθημα θα γίνει δεκτό πλησιάζει και θα ακουσθεί τρανταχτά στους δρόμους.

 

 

Ερχονται χτυπήματα σε Θράκη και Αιγαίο

 

Για να επανέλθουμε στο Καστελόριζο: η τμηματική, ας την ονομάσουμε έτσι, διαπραγμάτευση θεωρείτε ότι διευκολύνει την επίλυση των προβλημάτων των δύο χωρών;

Οχι, για δύο λόγους.

Πρώτον: γιατί πάντα λέγαμε, μέχρις ότου άλλαξε τα πράγματα ο κ. Σημίτης στη Μαδρίτη, ότι εμείς ένα πρόβλημα παραδεχόμαστε μόνο και αυτό ήταν το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας. Σταδιακά, η λίστα de facto διευρύνθηκε, όπως ήθελαν οι Τούρκοι, οι οποίοι ιστορικά πορεύονται «σιγά σιγά», χωρίς όμως ποτέ να κάνουν πίσω!

Εάν έτσι, λοιπόν, μας κληροδότησαν τα Ιμια και τη Μαδρίτη, τότε πρέπει και εμείς να διατυπώσουμε τα δικά μας «παράπονα» και αυτά δεν αφορούν μόνο τα ζητήματα του Πατριαρχείου που εξάλλου είναι θέματα θρησκευτικών ελευθεριών. Και, ενδεχομένως, θα συμπλήρωνα: «Εφόσον θέλετε να συμπεριφέρεστε έτσι, δεν βλέπουμε για ποιον λόγο εμείς πρέπει να σπεύδουμε, όπως κάκιστα πράττει σήμερα ο κ. Δρούτσας (εντείνων την πολιτική Μπακογιάννη), να πρωτοστατούμε στον ευρωπαϊκό χώρο για την αποδοχή σας ως πλήρους μέλους της ΕΕ».

Αναφορικά τώρα με το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου, εάν δεχτούμε να το αποσυνδέσουμε από τα Δωδεκάνησα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι αργότερα η Τουρκία θα εμφανίσει την περιοχή ως νησίδες που επικάθονται στην τουρκική υφαλοκρηπίδα, με απώτερο σκοπό να τους αρνηθεί το δικαίωμα να διεκδικήσουν τη δική τους Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Μπορεί, δηλαδή, η ελληνική παραχώρηση (σήμερα) να διευκολύνει την Τουρκία (αύριο) να επικαλεστεί την αρχή της αναλογικότητας, για να αποκτήσει το υπέδαφος μεγάλης θαλάσσιας περιοχής που από καιρό (και με σχετική ευκολία) οφείλαμε να είχαμε διεκδικήσει και κατοχυρώσει εμείς. Εναλλακτικά ή και επιπλέον οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν στο Καστελόριζο τις ίδιες αρχές που προσπαθούν να μας πείσουν να δεχθούμε ως βάση του διαμελισμού του Αιγαίου. Οπως, λοιπόν, πρότεινα σε πρόσφατη επιστολή που έγραψα με τον Ελληνοαμερικανό καθηγητή κ. Καριώτη, η Ελλάς πρέπει να προχωρήσει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ της, τουλάχιστον με την Κυπριακή Δημοκρατία.

 

Λέτε συχνά ότι η «παράδοση» θα παρουσιασθεί στο κοινό ωραιοποιημένη. Πώς το φαντάζεστε ακριβώς;

Πρώτα απ’ όλα θα βασίζεται σε δύο πυλώνες: τα χρήματα και τους φόβους των ταλαιπωρημένων συμπολιτών μας.

Ο πρώτος θα υπερβάλλει πόσο θα ωφεληθούμε από τις γεωτρήσεις.

Ο δεύτερος πυλώνας θα είναι η παρούσα «μουγκαμάρα» των φοβισμένων Ελλήνων που θα υποστούν καταιγισμό δημοσιευμάτων για το πόσο αναγκαίο είναι να δώσουμε ένα τέλος σε μια ατυχή σειρά «πολεμικών συρράξεων» -όπως πρόσφατα και τόσο άστοχα χαρακτήρισε η κυρία Μπακογιάννη την Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως και την Επανάσταση του 1821- που αδίκως οι «γλαφυροί πατριώτες» -βλέπε φανατισμένοι προγονοί μας- κατ’ επανάληψη παρερμήνευσαν!

Βεβαίως, τι μπορεί ο «κακόμοιρος» Ελληνας να αντιτάξει σ’ έναν τέτοιο καλά χρηματοδοτούμενο -γιατί «λεφτά υπάρχουν» για τέτοιες προσπάθειες- πόλεμο; Θα μπει, λοιπόν, στο καβούκι του, δίκαια θα γίνει ακόμη πιο κυνικός και, δίκαια πάλι, θα ονειρεύεται την ημέρα που αυτός πια θα επιβάλλει από τα κάτω τη δίκαιη τιμωρία.

 

Τι ακριβώς θα κάνατε διαφορετικό από ό,τι πράττει σήμερα ο κ. Δρούτσας;

Εννοείτε τον κ. Παπανδρέου, μια και ο κ. Δρούτσας, ως γνωστόν, είναι ετερόφωτος επιστάτης των πρωθυπουργικών διαταγών.

Πρώτον: θα προκαλούσα -δεν θα απέφευγα- μια δημόσια συζήτηση για όλα αυτά τα θέματα. Το σκότος αρέσει μόνο στους συνωμότες.

Δεύτερον: θα αντέκρουα αυτή την αηδή και συνεχώς προβαλλόμενη φενάκη, από τις γνωστές επιδοτούμενες δεξαμενές σκέψης ότι η Τουρκία τάχα άλλαξε και αιφνιδίως μεταβλήθηκε σε επιστήθια φίλη μας.

Τρίτον: θα καθυστερούσα την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ, επικαλούμενος το συμφέρον της Ευρώπης να μην κληρονομήσει τα προβλήματα που -καθ’ ομολογίαν του ίδιου του κ. Νταβούτογλου- θα έφερνε μαζί της μια πλήρης ένταξη.

Τέταρτον: θα προετοίμαζα, με διάφορους τρόπους, τη μονομερή διακήρυξη των δικαιωμάτων μου στην ΑΟΖ μας και μετά θα προχωρούσα στην οριοθέτησή της.

Πέμπτον: εν συνδυασμώ με τα ανωτέρω, θα ενίσχυα τις δικές μας διαπραγματευτικές δυνατότητες, πλησιάζοντας όλους όσοι μπορούν να μας βοηθήσουν, και δεν θα βασιζόμουν μόνο σ’ αυτούς που μας εγκατέλειψαν στο παρελθόν.

Εκτον: μαζί με όλα τα προηγούμενα, θα ξαναέδινα στους συμπατριώτες μου αυτοπεποίθηση, ενισχύοντας την πίστη τους στο παρελθόν τους, την ιστορία και τη θρησκεία τους, και θα «ξήλωνα» τάχιστα την προπαγάνδα ξένων αλλά και Ελλήνων, η οποία έχει δημιουργήσει αυτό το «κόμπλεξ» ενοχής και κατωτερότητας που μας διακατέχει απέναντι στην Τουρκία.

Τέλος, θα προειδοποιούσα τόσο τους ενδοτικούς πολιτικούς όσο και τα δημοσιοϋπαλληλικά (και επιδοτούμενα) «ακαδημαϊκά δεκανίκια» τους ότι με την παρούσα συμπεριφορά τους πλησιάζουν το οριακό σημείο όπου η πολιτική ευθύνη ενδέχεται να μετατραπεί σε ποινική.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&pubid=49734948

Περί ΑΟΖ, Υφαλοκρηπίδος και λοιπών «Δημιουργικών Ασαφειών»

[Ι. Θ. Μάζης, Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας-Γεωπολιτικής, Πανεπιστήμιο Αθηνών, 2-01-2011]

 Είναι σαφές ότι επί των ημερών μας αναπτύσσεται ένας διάλογος σχετικώς με τα θέματα Υφαλοκρηπίδος και Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) της χώρας[1]. Και μάλιστα υπό το φως της πρόσφατης Συμφωνίας Καθορισμού Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, η οποία μάλιστα προκάλεσε και την εντόνως εκφρασθείσα «δυσφορίαν» της Αγκύρας. Εγράφησαν δε εξαιρετικά κείμενα από ειδικούς και διπλωμάτες εις τον καθημερινόν Τύπον των Αθηνών σχετικώς με αυτά. Επειδή όμως ορισμένα εξ αυτών δημιουργούν (ίσως εσφαλμένως και ίσως αποκλειστικώς εις τον γράφοντα), την εντύπωσιν ότι εμφυλοχωρούν κάποιες «δημιουργικές ασάφειες» εις το νομικόν πλαίσιον της Συμβάσεως για το Δίκαιον της Θαλάσσης του Montego Bay του 1982, οι οποίες να αναγκάζουν, πιθανώς την Ελλάδα, σε υποχωρήσεις από τα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, θεωρούμενα κυριαρχικά της δικαιώματα, ας εστιάσουμε σε ορισμένα στοιχεία αυτού του νομικού πλαισίου και ας προσπαθήσομε να τα αναλύσομε. Θα εκκινήσουμε εκ της παραδοχής ότι η Ελλάς δεν είναι «αναθεωρητική χώρα» και ρυθμίζει την εξωτερικήν της πολιτική βάσει των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου. Εάν η Ελλάς παύσει να βασίζεται εις αυτούς και επιλέξει τον ολισθηρόν κατήφορον των «πολιτικών» καλουμένων λύσεων με την Τουρκία, τότε δύο τινά δύνανται να συμβούν: είτε η Ελλάς  να αποδεχθεί τελικώς τον κανόνα της ισχύος και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικώς ενδεχόμενο κίνδυνο θερμών προκλήσεων από την Άγκυρα εις το Αιγαίο και την Ν/Α Μεσόγειο είτε να απωλέσει, ακόμη και άνευ αυτών των προκλήσεων, εθνικήν κυριαρχία εις το Ανατολικόν Αιγαίο, την Θράκη και την Ν/Α Μεσόγειο (Καστελλόριζο).

 

Α. Υφαλοκρηπίδα και Μέση Γραμμή

 

Αναφορικώς με την υφαλοκρηπίδα οι διατυπώσεις είναι απολύτως σαφείς και ενισχύονται μάλιστα από τη Συνθήκη του Montego Bay του 1982. Με τη σύμβαση αυτή[2],  επιλύθηκε ένα από τα πλέον ακανθώδη προβλήματα του Δικαίου της Θάλασσας: επήλθε συμφωνία για το πλάτος των Χωρικών Υδάτων (Χωρικής Θαλάσσης), η οποία ηδύνατο πλέον να εγγίζει το εύρος των 12 ναυτικών μιλίων (ν.μ). Ο κανόνας αυτός μάλιστα, λόγω της ευρυτάτου εφαρμογής του, έχει αποκτήσει πλέον εθιμικήν ισχύ. Για την οριοθέτηση των επικαλυπτωμένων δε, Χωρικών Υδάτων (χωρικών Θαλασσών) υιοθετήθη η αρχή της Μέσης Γραμμής με ελάχιστες μόνον εξαιρέσεις (άρθρο 15). Η περίπτωση αυτή δύναται να καλύψει απολύτως την περίπτωση Ελλάδος-Τουρκίας. Αναφορικώς τώρα με τα κυριαρχικά δικαιώματα που ασκεί το παράκτιον κράτος το οποίο διαθέτει την συγκεκριμένην υφαλοκρηπίδα, αυτά έχουν την έννοια των «κυριαρχικών δικαιωμάτων» δηλαδή το ότι ουδέν άλλο κράτος δύναται να τα διεκδικήσει, έστω και αν το παράκτιο αυτό κράτος δεν ασκεί τα εν λόγω δικαιώματα εις την πράξη. Επίσης, να τονισθεί ότι τα δικαιώματα αυτά, συμφώνως προς την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης εις την Υπόθεση της Υφαλοκρηπίδος της Βορείου Θαλάσσης[3], υφίστανται υπέρ του παρακτίου Κράτους ipso juro et ab initio (αυτοδικαίως και εξυπαρχής) χωρίς το Κράτος αυτό να χρειάζεται να προβεί εις ουδεμία νομικήν ενέργεια[4].

 

Β. Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και Μέση Γραμμή

 

Επίσης, η Υφαλοκρηπίδα, συμφώνως προς την Σύμβαση του 1982, διαθέτει ως ελάχιστον εύρος, την έκτασιν του βυθού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) δηλαδή μέχρι 200 ν.μ. Δύναται όμως να υπερβεί και το όριον αυτό, όταν το Υφαλοπλαίσιον του παρακτίου κράτους εκτείνεται πέραν από τα 200 ν.μ., οπότε η Υφαλοκρηπίδα εξικνείται μέχρι και το τέλος του Υφαλοπλαισίου ή τα 350 ν.μ. ή ακόμα να εκτείνεται στα 100 ν.μ πέραν από την ισοβαθή καμπύλην των 2.500 μέτρων[5].

 

 

Γ. Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, Μέση Γραμμή και Ευθιδικία

 

1) Τώρα, ας εξετάσομε και ένα σημείον, το οποίο κατά τινες, μπορεί να δημιουργήσει ασάφειες οι οποίες  θα απαιτούσαν μάλλον «πολιτικού τύπου προσεγγίσεις» και όχι -κατά βάσιν- νομικού. Πρόκειται, δια το άρθρον 74, εις το οποίο η νέα Σύμβασις (1982) προβλέπει σύναψη Συμφωνίας «συμφώνως προς το διεθνές Δίκαιον, όπως αυτό καθορίζεται στο άρθρο 38 του Καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου, προς τον σκοπόν καταλήξεως εις δικαίαν (επιεική) λύση». Η «δημιουργική ασάφεια» λοιπόν, την οποίαν φαίνεται να επικαλούνται ορισμένοι αναλυταί, προκύπτει ακριβώς εδώ. Εις το πλαίσο αυτό όμως, εμπεριέχεται και η μέθοδος χαράξεως της Μέσης Γραμμής-Μέσης Αποστάσεως, η οποία ήδη έχει αποτελέσει απολύτως πρόσφατο νομικόν προηγούμενο εις τις περιπτώσεις χαράξεως ΑΟΖ μεταξύ ι) Κύπρου και των γειτονικών της παρακτίων χωρών. Δηλαδή, στις 12 Δεκεμβρίου 1988, η Κύπρος επεκύρωσε την Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θαλάσσης. Τον Φεβρουάριο του 2003 και τον Ιανουάριο του 2007, η Κύπρος υπέγραψε συμφωνία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο και το Λίβανο, αντιστοίχως. Η συμφωνία βασίζεται στη διεθνώς αποδεκτή αρχή της μέσης γραμμής και τους όρους της Συμβάσεως του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θαλάσσης. Τον Δεκέμβριο του 2010 ακολούθησε η υπογραφή συμφωνίας μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ για την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών. Παράλληλα, η Κύπρος εγκαινίασε στις 16 Φεβρουαρίου 2007 τον πρώτο γύρο υποβολής αιτήσεων αδειών ερεύνης και αδειών εκμεταλλεύσεως υδρογονανθράκων, ο οποίος έληξε στις 16 Ιουλίου 2007. Αριθμός εταιρειών επέδειξε ενδιαφέρον και δόθηκαν σε αυτές σχετικές πληροφορίες[6].

  Η Τουρκία, δια τις δύο εκ των περιπτώσεων αυτών δεν αντέδρασε ούτε λεκτικώς! Αντέδρασε μόνον-και αποκλειστικώς-λεκτικώς, δια την περίπτωσιν Κύπρου-Ισραήλ. Και βεβαίως η αντίδρασίς της κατέπεσε εις το απόλυτο και αβυσαλέον… διπλωματικόν κενόν! Συνεπώς, όταν η -κατά το ήμισυ- υπό τουρκικήν κατοχήν Κύπρος, με κατοχικά τουρκικά στρατεύματα της τάξεως των 40.000 ανδρών εις τα εδάφη του Βορείου τμήματός της, δύναται να εφαρμόσει την Μέσην Γραμμήν δια την χάραξιν της ΑΟΖ, την οποίαν προηγουμένως, μονομερώς είχεν ορίσει ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος, συνεπάγεται ασφαλώς ότι και η ισχυρά (;) αλλά και υπερήφανος (;)  Ελλάς θα δύναται το τοιούτον πολλαπλασίως! Ή μήπως αυταπατώμαι;

  1.1.) Εξετάζοντες ακόμη και την αρχήν της ευθιδικία/equity, η οποία εμπεριέχει και την αρχήν «των ειδικών περιπτώσεων» τις οποίες ασαφώς και αβασίμως από νομικής πλευράς, επικαλείται η Τουρκία, πρέπει να λάβουμε υπόψιν όλα τα ανωτέρω τα οποία και αποτελούν σαφώς ελληνική πολιτικήν επιλογή διαπραγματευτικής στρατηγικής, με βάση πάντοτε το πρόταγμα του raison d’État. Και πάντως, και η περίπτωση της «δικαίας λύσεως/ευθιδικίας» οφείλει, κατά νόμον, να είναι απόρροια του Διεθνούς Δικαίου και σύμφωνη ως προς αυτό[7].

  Και δια την πλήρη διασαφήνιση του ζητήματος πρέπει να σημειωθούν τα εξής : ι) συμφώνως προς την Σύμβαση του 1982 (άρθρο 121) οι Νήσοι διαθέτουν πλήρη δικαιώματα Υφαλοκρηπίδος και ΑΟΖ. Εξαιρούνται μόνον οι βραχονησίδες οι οποίες «δεν δύνανται να κατοικηθούν» (προσοχή, δεν ομιλεί ο νόμος περί «μη κατοικουμένων», αλλά περί «μη δυναμένων να κατοικηθούν»!) «ή δεν έχουν ιδική των οικονομική ζωή, και οι οποίες δικαιούνται να έχουν μόνον χωρική θάλασσα και συνορεύουσα ζώνη». Κοντολογίς, οι βραχονησίδες αυτές δικαιούνται να έχουν μέχρι 12 ν.μ εύρος Χωρικής Θαλάσσης και ακόμη άλλα 12 ν.μ Συνορεύουσας Ζώνης! Να σημειωθεί εδώ, ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει ανάλογα δικαιώματα καν εις το Καστελόριζο!  Δεν αναγνωρίζει λοιπόν η γείτων, «φίλη» και «σύμμαχος», δικαίωμα Χωρικών Υδάτων και φυσικά ούτε Συνορεύουσας Ζώνης στις βραχονησίδες αλλά ούτε καν εις τις Νήσους του παρακτίου Κράτους το οποίον και τις διαθέτει,  και δεν δέχεται να ακολουθήσει τις επιταγές του Δικαίου της Θάλασσας το οποίο, όμως, όπως απαιτεί η οιαδήποτε λύσις, ακόμη και ευθιδικίας, οφείλει να συντελείται με σαφή τήρηση των υπ’ αυτό προβλεπομένων κανόνων! Τί να συζητήσομε λοιπόν επ’ αυτού και βάσει ποίας «ευθιδικίας», πέραν των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου με την Τουρκία; Αυτό πρέπει να το λάβει σοβαρά υπόψιν εις ο οιοσδήποτε αναλυτής εις οιανδήποτε ανάλυσίν του. Διπλωμάτης, ακαδημαϊκός ή απλώς σκεπτόμενος πολίτης[8].

 

Δ. Περίκλειστη ή Ημιπερίκλειστη Θάλασσα και τουρκικές διεκδικήσεις

 

3) Υπάρχει ένα ακόμη σημείον το οποίον πρέπει να εκθέσουμε για να αποφύγουμε παρεξηγήσεις, οι οποίες δύνανται να οδηγήσουν σε παρερμηνείες συνεπαγώμενες ολεθρίους χειρισμούς αναφορικώς με τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος στο Ανατολικό Αιγαίο. Πρόκειται για τα άρθρα  122 και 123 της Συνθήκης του 1982, τα οποία προτείνουν κάποιες εξαιρέσεις από τις παραδεδεγμένες και κοινώς αποδεκτές λύσεις του Δικαίου της Θαλάσσης αφορώσες τις περιπτώσεις των λεγομένων «κλειστών ή ημικλείστων Θαλασσών». Πρέπει να τονίσουμε ότι η ρύθμισις αυτή έχει χαρακτήρα συστάσεως και όχι δεσμευτικό, και προβλέπει απλώς συνεργασία στους τομείς της ι) εξερευνήσεως, διατηρήσεως και εκμεταλλεύσεως των «ζώντων φυσικών πόρων» (δηλαδή:αλιεία), των Θαλασσών αυτών όπως και εις τους τομείς ιι) της θαλασσίας επιστημονικής ερεύνης και της προστασίας του Θαλασσίου περιβάλλοντος (Περιβαλλοντική προστασία). Συνεπώς, τα οποιαδήποτε επιχειρήματα της Τουρκίας περί της Ημικλείστου Θαλάσσης του Αιγαίου δεν δύνανται, ακόμη και εάν εγίνοντο, παρ’ ελπίδα, αποδεκτά από την Αθήνα, να επεκταθούν σε τομείς συνεκμεταλλεύσεως υποθαλασσίου πλούτου (υδρογονανθράκων), ούτε βέβαια εκχωρήσεως εθνικής κυριαρχίας στους τομείς της Υφαλοκρηπίδος, διότι κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται κατ’ ουδένα τρόπο από την Σύμβαση του 1982! Πρέπει όμως να σημειώσουμε ακόμη μία ανακόλουθη στάση της Τουρκίας η οποία αποδεικνύει την γνωστή  εις τους Τούρκους μέθοδος των «καλών και συμφερόντων» και μάλιστα δια της μεθόδου «των δύο μέτρων και δύο σταθμών»: ι) Η Τουρκία ούτε υπέγραψε αλλά και ούτε επικύρωσε τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θαλάσσης. Ωστόσο, υιοθέτησε, περί το τέλος του 1986, ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα και ήρθε σε συμφωνία με την τότε Σοβιετική Ένωση για τις επικαλυπτόμενες περιοχές χρησιμοποιώντας τη… μέθοδο της μέσης γραμμής (!). ιι) Αργότερα η Τουρκία άρχισε συνομιλίες με την Βουλγαρία και την Ρουμανία για το ίδιο θέμα και ήρθε σε   αναλόγου μορφής και περιεχομένου συμφωνία με αυτήν την οποίαν είχε συνάψει με τους Σοβιετικούς. Έτσι, ενώ η Τουρκία έχει προχωρήσει, σε συνεργασία με παρευξείνια κράτη στην οριοθέτηση της ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα – μιας «περίκλειστης ή ημίπερίκλειστης θαλάσσης», όπως ισχυρίζεται ότι είναι και η Μεσόγειος – αρνείται να πράξει το ίδιο και εις την… Μεσόγειο, έχοντας όμως η ίδια δημιουργήσει προηγούμενο εις την Μαύρη Θάλασσα. Αυτά αποτελούν ισχυρά όπλα στα χέρια της ελληνικής Διπλωματίας, αρκεί να της δοθεί η εντολή να τα χρησιμοποιήσει…

 

Ε. Τουρκία και οι Ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις ως προς την υπογραφή της Νέας Συνθήκης για το Δίκαιο της Θαλάσσης

 

          Αναφορικώς τώρα με τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της Τουρκίας ως προς την εφαρμογή της Συμβάσεως για το Δίκαιο της Θαλάσσης του 1982, πρει να υπογραμμίσουμε ότι: ι) η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας έχει κυρωθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση ( 10 Δεκεμβρίου 1998 )και κατ΄ επέκταση αποτελεί μέρος του κοινοτικού κεκτημένου. Όλες οι υπό ένταξη χώρες – περιλαμβανομένης της Τουρκίας – οφείλουν κατά το χρόνο της ένταξής τους να εφαρμόσουν το κοινοτικό κεκτημένο. ιι) το Συμβούλιο της ΕΕ στις 2 Ιουνίου 2005 κατέστησε σαφές ότι  «Η σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας αποτελεί μικτή συμφωνία, δηλαδή έχει συναφθεί και από την Κοινότητα και από τα κράτη μέλη. Δυνάμει των διατάξεων του άρθρου 6 της πράξεως της αφορούσης τους όρους προσχωρήσεως των νέων κρατών μελών, τα κράτη αυτά δεσμεύονται να προσχωρήσουν στις συμβάσεις και συμφωνίες που έχουν συνάψει τα παλιά κράτη μέλη και, μαζί με αυτά, η Κοινότητα» ιιι) στις 2 Απριλίου 2007 ο Όλι Ρεν δήλωσε σαφώς ότι «Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θαλάσσης αποτελεί όντως κοινοτικό κεκτημένο, το οποίο η Τουρκία αναμένεται να υιοθετήσει και να εφαρμόσει μετά την προσχώρησή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Επιτροπή θα συνεχίσει να ελέγχει την εφαρμογή του κεκτημένου στην Τουρκία» ιιιι) αναλόγου περιεχομένου ήταν επίσης η απάντηση του κ. Ρεν σε ερώτηση του Κυπρίου Ευρωβουλευτή κ. Ι. Κασουλίδη αναφορικώς με τις παραβιάσεις της ΑΟΖ της Κύπρου από τουρκικό σκάφος. Συγκεκριμένα, ο κ. Ρεν στην απάντησή του την 5η Μαρτίου 2009 προβαίνει σε ιδιαίτερη μνεία των συμπερασμάτων της 8ης Δεκεμβρίου 2008, όπου αναφέρεται ότι «η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποθαρρύνει τυχόν απειλές, προστριβές, ή πράξεις οι οποίες θα μπορούσαν να επηρεάσουν αρνητικά τις σχέσεις καλής γειτνίασης και την ειρηνική διευθέτηση των διαφορών»[9].

 

 

Στ. Η ελληνο-τουρκική Συμφωνία της Μαδρίτης του 1997

 

Η Συμφωνία της Μαδρίτης του Ιουλίου του 1997, επί Κυβερνήσεως Κ. Σημίτη, είναι ακόμη ένα σημείο το οποίο η Αθήνα οφείλει να συνεκτιμήσει και να χειρισθεί αναλόγως στην κρίσιμη συγκυρία των ελληνο-τουρκικών συνομιλιών αλλά και για το θέμα της χαράξεως της ελληνικής ΑΟΖ. Στη συμφωνία αναφέρεται ότι: «Και οι δύο χώρες θα αναλάβουν προσπάθεια να προωθήσουν διμερείς σχέσεις, που θα βασίζονται μεταξύ άλλων και σε:

[…]

ΙV ) Σεβασμό στα νόμιμα ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους.

V ) Δέσμευση αποφυγής μονομερών ενεργειών στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και της επιθυμίας, ώστε να αποτραπούν συγκρούσεις οφειλόμενες σε παρεξήγηση

[…]

Οι δύο αυτές παράγραφοι είναι οι επίμαχες και εκείνες οι οποίες χρησιμοποιούνται ή/και υπονοούνται από την ισλαμική κυβέρνηση της Άγκυρας ως βάση νομιμοποιήσεως των διεκδικήσεών της εις το Ανατολικό Αιγαίο και βεβαίως εις το Καστελόριζο.  Ένα λαμπρό δείγμα αυτής της τουρκικής αναλύσεως, μας έδωσε, ήδη από τον Ιούνιο του 2007 Τούρκος Πρόεδρος κ. Γκιούλ, όταν εις το περιθώριο της Συνόδου του ΟΣΕΠ δήλωσε στην εφημερίδα Καθημερινή ότι: «Η Τουρκία και η Ελλάδα έχουν νομικά και ζωτικά συμφέροντα και ανησυχίες στο Αιγαίο με μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους. Εχουν δεσμευθεί με τη Συμφωνία της Μαδρίτης του 1997 να σέβονται τις αρχές αυτές και να διευθετούν τις μεταξύ τους διενέξεις με ειρηνικά μέσα και με αμοιβαία συναίνεση».

          Ακόμα όμως και αυτό το επιχείρημα της ισλαμικής Κυβερνήσεως της Άγκυρας δεν είναι επαρκές για να «γκριζάρει» το Αιγαίο και τη Ν/Α Μεσόγειο. Και αυτό διότι: ι) η Τετάρτη Παράγραφος ομιλεί περί «νομίμων ζωτικών συμφερόντων και ενδιαφερόντων» των δύο χωρών. Δηλαδή συμφερόντων και ενδιαφερόντων των οποίων η διεκδίκηση ορίζεται από το Διεθνές Δίκαιο και στην περίπτωση αυτή, από το Διεθνές Δίκαιον της Θαλάσσης του 1982! και ιι) η Πέμπτη Παράγραφος έχει ήδη πολλαπλώς καταρρακωθεί και εξευτελισθεί πλήρως από την τουρκική συμπεριφορά των διαρκών παραβιάσεων και υπερπτήσεων στο Αιγαίο, όπως και από μόνην την ύπαρξη του casus belli! Συνεπώς, η καταγγελία από ελληνικής πλευράς της Συμφωνίας αυτής είναι και εύκολη και επιβεβλημένη, ακριβώς λόγω των δύο ανωτέρω στοιχείων.

          Και πάντως, ακριβώς λόγω της προκλητικής -και κάθε άλλο παρά ειρηνικής- συμπεριφοράς της Τουρκίας στο Αιγαίο η Συμφωνία αυτή έπρεπε ως ελάχιστο διπλωματικό μέτρο ή έστω διπλωματική ποινή, να καταγγελθεί από ελληνικής πλευράς στο σύνολό της. Επίσης η ύπαρξη και μόνη του εισέτι ισχύοντος casus belli ακυρώνει πλήρως το ουσιαστικό περιεχόμενο των Παραγράφων Ι, ΙΙ και ΙΙΙ οι οποίες προβλέπουν αντιστοίχως: ι) Αμοιβαία δέσμευση για την ειρήνη, την ασφάλεια και τη συνεχή ανάπτυξη σχέσεων καλής γειτονίας, ιι) Σεβασμό της κυριαρχίας της κάθε χώρας και ιιι) Σεβασμό των Αρχών του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συνθηκών αλλά-και κυρίως-το γράμμα και το πνεύμα της Παραγράφου VI η οποία (τί ειρωνία…) προβλέπει «δέσμευση διευθέτησης των διαφορών τους με ειρηνικά μέσα, στη βάση αμοιβαίας συναίνεσης και χωρίς τη χρήση βίας ή την απειλή βίας». Ερωτώ λοιπόν, εάν το  casus belli δεν αποτελεί «απειλή χρήσεως βίας» τότε τί αποτελεί; Ειρηνικό μέσο;

          Για όλους λοιπόν τους ανωτέρω λόγους, από όποια πλευρά και αν ειδωθεί η Συμφωνία αυτή, παρά τις καλές προθέσεις της χώρας μας, δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει έστω και ως κείμενο… Οφείλει η Ελλάδα να δείξει ότι δεν ανέχεται επιτέλους την κοροϊδία και τον ευτελισμό και να δώσει ένα μήνυμα σοβαρότητος και εις το υπόλοιπο διεθνές της περιβάλλον…

          Αυτή η κίνηση είναι αυστηρώς διπλωματική, καθόλου πολεμοκαπηλική, αλλά επαρκώς σαφής για τα κέντρα εκείνα που ενδιαφέρονται για την ειλικρίνεια των συμμάχων τους στην περιοχή, είτε όντως το εννοούν είτε όχι. Και κάτι ακόμα: εάν όλα αυτά δεν αρκούν εις την ελληνική Εξωτερική Πολιτική για να ανταπεξέλθει άνευ εθνικών παραχωρήσεων, τότε τίποτε δεν θα της αρκέσει. Δυστυχώς…

 

 

 

 

 

---

[1]             Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας ( UNLOSC ) του 1982, μεταξύ άλλων, δίνει σαφείς ορισμούς για την Αιγιαλίτιδα Ζώνη (Α.Ζ.) ή τα Χωρικά Ύδατα, τη Συνορεύουσα ή Παρακείμενη Ζώνη, την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, η οποία συμφωνήθηκε το 1982 στο Montego Bay της Τζαμάικα και τέθηκε σε εφαρμογή στις 16 Νοεμβρίου 1994, αντικατέστησε τέσσερις παλαιότερες διεθνείς συνθήκες. Σε ψηφοφορία που έγινε στις 30 Απριλίου 1982 στη Νέα Υόρκη για τη νέα Σύμβαση 130 κράτη ψήφισαν υπέρ, τέσσερα κατά και 17 τήρησαν αποχή. Μεταξύ των κρατών που ψήφισαν κατά της Σύμβασης ήταν και η Τουρκία. Μέχρι το τέλος του 2008 επικύρωσαν τη Σύμβαση 157 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Κύπρος ( 12 Δεκεμβρίου 1988 ) και η Ελλάδα ( 21 Ιουλίου 1995 ).

[2]              B. Καρακωστάνογλου, Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη στο Νέο Δίκαιο της Θάλασσας, Σάκκουλας, Θεσ/νίκη, 2001, σ.σ. 53-54

[3]    Βλ. I.C.J Reports (1969), § 19 in B. Καρακωστάνογλου, Η Αποκλειστική Οικονομική Ζη στο Νέο Δίκαιο της Θάλασσας, Σάκκουλας, Θεσ/νίκη, 2001, σ. 42

[4]    Βλ. και Κ. Οικονομίδη, «Βασικές Ρυθμίσεις του Νέου Δικαίου της Θάλασσας», Δίκαιο και Πολιτική, τόμος 9,  εκδ. Παρατηρητής, (1985),σσ. 176-177 in B. Καρακωστάνογλου, Η Αποκλειστική Οικονομική Ζη στο Νέο Δίκαιο της Θάλασσας, Σάκκουλας, Θεσ/νίκη, 2001, σ. 42

[5]    όπ. αν. σ. 55

[6]    [http://www.cyprus.gov.cy/moi/pio/pio.nsf/all/AB89462E00BC0F73C22575710025E69C?opendocument]

[7]    όπ. αν. σ. 56

[8]    Και πάντως, η Σύμβαση θέσπισε έναν υποχρεωτικό μηχανισμό για τη διευθέτηση διαφορών σχετικά με το Δίκαιο της Θάλασσας. Όταν τα Κράτη-Μέρη δεν μπορούν από μόνα τους να επιλύσουν διαφορές που προκύπτουν από τη Σύμβαση, είναι υποχρεωμένα να ακολουθήσουν συγκεκριμένες διαδικασίες που περιγράφονται στη Σύμβαση-όπως προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας. Το Δικαστήριο που εδρεύει στο Αμβούργο, στη Γερμανία, λειτούργησε το 1996, 2 χρόνια αφότου η Σύμβαση τέθηκε σε ισχύ. [http://www.unric.org/el/–law-articles/26267, Περιφερειακό Κέντρο Πληροφόρησης Ηνωμένων Εθνών]

[9]    http://www.cyprus.gov.cy/moi/pio/pio.nsf/all/AB89462E00BC0F73C22575710025E69C?opendocument

Η υπερδύναμη και η υποδούλωση

<!– Σε µεταλλικά κοντέινερ θα µεταφερθούν αµέσως µόλις βγουν στην επιφάνεια οι 33 µεταλλωρύχοι, προκειµένου να προστατευτούν από το φως του ηλίου. –>

Του ΑΡΙΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Οι τελευταίες απειλές του Αχμέτ Νταβούτογλου, όπως και του Εκεμέν Μπαγίς (με αποκορύφωμα τις θεατρικές αντιδράσεις για τα επεισόδια στο ΑΠΟΕΛ – Καρσίγιακα) επιβεβαιώνουν ένα γεγονός ιδιαίτερης σημασίας, που πρέπει να συνειδητοποιήσει η ηγεσία μας για να το χειριστεί προς όφελος των εθνικών συμφερόντων: Ότι η τουρκική ηγεσία αντιλαμβάνεται όλο και πιο επίπονα (γι΄ αυτήν) πως το άλυτο Κυπριακό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στους σχεδιασμούς της για τη μεγάλη Τουρκία, την περιφερειακή ευρωπαϊκή υπερδύναμη, αυτό που πολλοί μελετητές πλέον ονομάζουν νεο-οθωμανισμό.


Οι απειλές του Νταβούτογλου, ότι «δεν πρέπει να τίθενται στην Τουρκία διλήμματα να επιλέξει μεταξύ ΕΕ και Κύπρου διότι όταν η Τουρκία βρίσκεται ενώπιον τέτοιων διλημμάτων ξαφνιάζει καμιά φορά με τις αποφάσεις της που δεν είναι οι αναμενόμενες», είναι προφανείς δικαιολογίες για την εσωτερική πολιτική «αγορά», στην οποία πρέπει να δοθούν εξηγήσεις για την παγωμένη διαπραγματευτική διαδικασία της χώρας.

Αλλά, πέραν αυτού, η αξιολόγηση των απειλών, πρέπει να αναζητηθεί στους στρατηγικούς σχεδιασμούς της Άγκυρας, οι οποίοι ασφαλώς δεν πρόκειται να ανατραπούν απλώς και μόνο επειδή η Κύπρος, μονομερώς πάγωσε τα ενταξιακά της κεφάλαια. Δεν πρόκειται δηλαδή, ούτε να ανατρέψει τη στρατηγική ένταξης στην Ε.Ε., μια πορεία που ακολουθεί από το 1959 (όταν υπέβαλε αίτηση σύνδεσης με την ΕΟΚ) ούτε βεβαίως και να επιτεθεί στρατιωτικά για να καταλάβει όλη την Κύπρο, αναιρώντας σαν από αιφνίδια παραφροσύνη την ευρωπαϊκή προοπτική της.

Έτσι, οι δήθεν «μη αναμενόμενες αποφάσεις της Τουρκίας που καμιά φορά ξαφνιάζουν», δεν πρέπει να προβάλλονται ως πραγματικές απειλές, όμως πρέπει να ταρακουνήσουν τις ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας, για να εξετάσουν τη διαχείριση μιας νέας στρατηγικής, βασισμένης στην πραγματική αδυναμία της Άγκυρας να εφαρμόσει τα νεοθωμανικά της οράματα, χωρίς προηγουμένως να επιλύσει το Κυπριακό και τις διαφορές της με την Ελλάδα.

Στη διάσκεψη των Τούρκων πρέσβεων, αρχές της βδομάδας (στην ίδια διάσκεψη όπου χτες ο Έλληνας Πρωθυπουργός απέδειξε ότι δεν έλαβε κανένα μήνυμα από τη θρασύτατα διακηρυγμένη τουρκική πολιτική σε βάρος των εθνικών κυριαρχικών συμφερόντων και συνεχίζει την καταβαραθρωμένη πολιτική εξημέρωσης του θηρίου) ο Νταβούτογλου μίλησε ακριβώς για τους στόχους της τουρκικής κυβέρνησης, που θέλει την Τουρκία παγκόσμια υπερδύναμη. Αυτή η «μεγάλη ιδέα» όμως περνά από την Κύπρο και την Ελλάδα, που βρίσκονται πια μπροστά σε ένα δίλημμα: Είτε θα υποταχθούν στη νέο-οθωμανική πραγματικότητα, όπως ήδη κάνει μια κάστα ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων, πολιτικών και επιχειρηματιών, οι οποίοι έχουν αποδεχθεί την τουρκική ηγεμονία (φτάνει να κερδίζουν και οι ίδιοι, από τη μια, τη «φιλία» των ισχυρών και από την άλλη ένα μερίδιο από τα εκατομμύρια που διακινεί η «ελληνοτουρκική φιλία», χωρίς να τους αφορά το ότι τελικά, αυτό συνεπάγεται την εκχώρηση ολόκληρης της Κύπρου στην Τουρκία, αλλά και ελληνικής εδαφικής κυριαρχίας) είτε θα αντισταθούν στην υποταγή και θα μελετήσουν άλλες επιλογές, αξιοποιώντας  τη στρατηγική τους θέση ως το γεωπολιτικό επίκεντρο της περιοχής (οι εξελίξεις με το Ισραήλ είναι ενδεικτικές) για να ξεφύγουν από την παγίδα.
«Για όλα αυτά όμως», όπως διαβάζουμε στο βιβλίο Νέο-οθωμανισμός, που αναλύει διεξοδικά το φαινόμενο, «υπάρχει μια προϋπόθεση, ότι οι Έλληνες θέλουν ακόμα να είναι ανεξάρτητοι, ότι εκτιμούν την ελευθερία περισσότερο από τα χάμπουργκερ…»

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=6&art_id=2316

ΑΙΓΑΙΟ:»Κάτι σοβαρό και επικίνδυνο ετοιμάζεται»

 Του Αντώνη Κακαρά*

Είναι καθαρό πλέον πως κάτι ετοιμάζεται στο Αιγαίο. Κάτι σοβαρό, επικίνδυνο και ασύμφορο βέβαια για τη χώρα μας. Και τούτο από τις επαναλαμβανόμενες «εξόδους» ερευνητικών σκαφών της Τουρκίας, παρά τις μέχρι σήμερα συμφωνίες για μη πρόκληση έντασης στο Αιγαίο και αφ’ ετέρου από την κινητικότητα του ΝΑΤΟ πάλι σε θέματα που σχετίζονται με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις που επηρεάζουν τη συνοχή της Νοτιοανατολικής πτέρυγας του αμαρτωλού Συμφώνου. Εδώ θα προσεγγίσουμε το ζήτημα του Αιγαίου.

Η θάλασσα, ο βυθός της και το υπέδαφός του είναι η σημερινή αλλά βασικά η αυριανή πηγή πλούτου, με τον οποίο θα επιβιώσει ο άνθρωπος.

Και αυτός ο πλούτος δεν είναι μόνον τα ψάρια και τα ορυκτά. Το Αιγαίο λοιπόν είναι ο πνεύμονας ζωής για την Ελλάδα.

Συνηθίζεται να αποκαλούμε ΄΄ορατή απειλή εξ ανατολών΄΄ όλες τις διεκδικήσεις των Τούρκων που στρέφονται κατά κυριαρχικών μας δικαιωμάτων (δηλαδή αυτών που με τίποτα δεν πρέπει να διαπραγματευόμαστε).

Εάν συγκρίνει κανείς την απειλή αυτή με τις καινοφανείς «ασύμμετρες» στις οποίες κατ’ απαίτηση του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ έχουν ήδη στραφεί τα πάντα, τότε αντιλαμβανόμαστε πόσο λάθος τακτική ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις όπως και παλιότερα με τον κομμουνιστικό «κίνδυνο».

Κυριαρχικά  δικαιώματα της χώρας μας κινδυνεύουν επομένως:

·Κατ’ αρχήν από την Τουρκία και το ΄΄στρατιωτικό-οικονομικό κατεστημένο΄΄ που την ελέγχει,

·Από τρίτες χώρες και οργανισμούς (κύρια τις ΗΠΑ, και το ΝΑΤΟ) που δε σέβονται ούτε υπολογίζουν τις διεθνείς Συνθήκες- Συμβάσεις που έχουν κατοχυρώσει αυτά μας τα δικαιώματα,

·Από την έλλειψη σταθερής και αμετακίνητης, πατριωτικής πολιτικής των ελληνικών κυβερνήσεων στα ζητήματα τα αποκαλούμενα ως ΄΄ελληνοτουρκικές διαφορές΄΄ και

· Από την πεποίθηση των κυβερνώντων κομμάτων που μεταφράζεται και ως εξωτερική πολιτική ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ παρέχουν εγγυήσεις και ασφάλεια στην  Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο.

Έτσι αποδυναμώνεται η άμυνά μας.

Όλες οι ελληνοτουρκικές διαφορές περιέχουν διεκδικήσεις της Τουρκίας ενώ απολύτως καμία εκ μέρους της Ελλάδας.

Επομένως η οποιαδήποτε συζήτηση και ρύθμιση, θα σημαίνει εκ προοιμίου από την πλευρά της Ελλάδας υποχώρηση σε κάποια σημεία.

Οι Τούρκοι θέλουν δικά τους όλα από τη μέση γραμμή (25ο μεσημβρινό περίπου) και ανατολικά.

Εκτός από τα νησιά εκείνα που «αναφέρονται με το όνομά τους στις Συνθήκες και τις Διεθνείς Συμφωνίες με τις οποίες παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα».

Από την πλευρά της δικής μας κυβέρνησης διατυμπανίζεται η θέση πως, συζητήσιμο είναι μόνον το θέμα της υφαλοκρηπίδας. Χωρίς να εξηγεί το αυτονόητο πως πλήθος άλλων θεμάτων επηρεάζονται ή προκύπτουν από την όποια ρύθμιση της υφαλοκρηπίδας.

Τονίζουμε το πολύ σοβαρό θέμα πως γραμμές βάσης, χωρική θάλασσα, αποκλειστική οικονομική ζώνη, εναέριος χώρος και γκρίζες ζώνες θα καθοριστούν οπωσδήποτε μαζί με την υφαλοκρηπίδα αφού η νομική τους σχέση είναι αδιάρρηκτη.

Οι Τούρκοι από το 1974 και μετά κατάφεραν με την υποστήριξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και τηνυποχωρητικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων στόχους που διαφορετικά θα κατακτούσαν μόνο με πόλεμο. Μια ματιά σ’ αυτούς είναι χρήσιμη.

·Επίσημη παραδοχή και αναγνώριση από Πρωθυπουργούς μας (Σημίτη και Μητσοτάκη ενώ για το νυν Πρωθυπουργό δεν μπαίνει καν ζήτημα μη παραδοχής) πως έχουν δικαιώματα στο Αιγαίο. Τούτο σημαίνει πως δέχτηκαν ότι πρέπει να προσδιοριστούν και κατοχυρωθούν αυτά στους Τούρκους. Έτσι προχώρησε και συνεχίζεται η ΄΄διερευνητική συζήτηση΄΄ μεταξύ εκπροσώπων των υπουργείων εξωτερικών των δύο χωρών.

·Την άποψη (που την προβάλλουν υπερασπίζοντάς τους και οι Αμερικανοί) πως οι Έλληνες έχουν όλα τα νησιά στο Αιγαίο και αυτοί τίποτα (αρχή του ΄΄ζωτικού χώρου΄΄ που πρόβαλλε και ο Χίτλερ). Έτσι προκύψανε οι «γκρίζες ζώνες» και έτσι καταγράφονται και στους επίσημους αμερικανικούς χάρτες, που χρησιμοποιούνται στο ΝΑΤΟ κλπ

·Εξαφάνιση από τους ίδιους χάρτες των συνόρων στη θάλασσα στο Ανατολικό Αιγαίο, καίτοι από αρχές του ’50 τα είχαν αποδεχτεί.

·Αμφισβήτηση με παραβιάσεις εθνικής εναέριας περιοχής στη ζώνη από 6 μέχρι 10 μίλια και πάνω από τις «γκρίζες ζώνες».

·Να μην επεκτείνουμε μέχρι 12 μίλια που δικαιούμαστε την Αιγιαλίτιδα ζώνη από 6 που έχουμε σήμερα. Η χώρα μας δεν το έχει κάνει αυτό ούτε καν στην ηπειρωτική Ελλάδα, το Ιόνιο και την Κρήτη, όπως αυτοί στη Μεσόγειο και το Βορρά. Τέτοια λεβεντιά δηλαδή.

·Να τροποποιήσουμε (υπερυψώσουμε) αεροδιαδρόμους για τα πολιτικά αεροπλάνα κατ’ απαίτησή τους με αποτέλεσμα να μπορούν ελεύθερα να διέρχονται τα πολεμικά τους από κάτω. Μέχρι τότε οι αεροδιάδρομοι ήταν νοητός φραγμός από Τουρκία προς Ελλάδα. Επίσης να καταργήσουμε άλλους αεροδιαδρόμους με τα αντίστοιχα ισχυρά οικονομικά οφέλη που πέρασαν βέβαια στην πλευρά της Τουρκίας.

·Να παραδοθεί η ΄΄ευθύνη΄΄ άμυνας του Αιγαίου (αλήθεια, προστασίας του από ποιους;) στην αρμοδιότητα του στρατηγείου του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη, ήτοι σε Αμερικανό ο οποίος κατά περίπτωση εκχωρεί το δικαίωμα αυτό και σε Τούρκο διοικητή. Λύκοι δηλαδή φιλάνε το μαντρί ενώ οι δικοί μας φύλακες τρέχουν σε πολέμους ενάντια άλλων λαών για ξένα συμφέροντα. Τις μέρες αυτές παρουσιάζεται και σ’ αυτό το θέμα κινητικότητα με επισκέψεις νατοϊκών παραγόντων.

·Να αρνούνται οι Ένοπλες Δυνάμεις μας συμμετοχή σε ασκήσεις σε περιοχές, ό,που περιλαμβάνονται νησιά των οποίων αμφισβητούν το δικαίωμά μας για εξοπλισμό και άμυνα (Λήμνος, Άη Στράτης κ.λ.π.). Έτσι γίνονται ασκήσεις του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και εμείς τις αποφεύγουμε «διαμαρτυρόμενοι» με τον τρόπο αυτό. Τους τιμωρούμε δηλαδή με αποχή από ΄΄φαγοπότι΄΄ με δικά μας εδέσματα. Εάν θεωρήσουμε ως εκπαίδευση και φαγοπότι τις Νατοϊκές ασκήσεις. Εκεί καταντήσαμε δηλαδή. Αντί να τους σιχτιρίσουμε.

Η παρατηρούμενη κινητικότητα για τις αποκαλούμενες ΄΄ελληνοτουρκικές διαφορές΄΄ εκτιμάται πως οφείλεται:

·Στις πιέσεις όσων ενδιαφέρονται να κλείσουν τα θέματα αυτά, για να μπορέσουν να ασχοληθούν με επενδύσεις και εκμετάλλευση των πόρων του Αιγαίου.

·Στην όρεξή τους για επενδύσεις στην Τουρκία, που είναι μια εκτεταμένη αγορά υπό ένταξη μάλιστα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το τελευταίο σημαίνει για μερικούς πλούσια κοινοτικά προγράμματα, ήτοι εκμετάλλευση πόρων και απομύζηση από την εργασία δεκάδων εκατομμυρίων υπάκουων «πάμφθηνων» Τούρκων. Ο Άγγλος Πρωθυπουργός μάλιστα δεν κρύβει την ανυπομονησία του όπως και οι Αμερικανοί για ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ.

·Στον απρόσκοπτο έλεγχο του ίδιου χώρου ως κρίσιμου στρατηγικά για τη διέλευση αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου από Ανατολή προς Ευρώπη. Ο χώρος Ελλάδα- Τουρκία- Κύπρος είναι πολύ σοβαρός για τις ανάγκες των ομάδων ισχύος των ΗΠΑ- Αγγλίας κ.λ.π. (δηλαδή των ιμπεριαλιστών του Δυτικού κόσμου και της Νέας Τάξης πραγμάτων για να χρησιμοποιήσουμε την μοντέρνα ορολογία) προς περικύκλωση της Ρωσίας και έλεγχο περιοχών ενέργειας και δρόμων ροής φυσικών πόρων.

·Στην αξιοποίηση του Αιγαίου ως βασικού άξονα προς το Βορρά (μέσω Θεσσαλονίκης, Καβάλας κ.λ.π.) όπου εγκαθίστανται οι νέες Αμερικανικές βάσεις και οπλικά συστήματα σε χώρες του τέως Συμφώνου της Βαρσοβίας.

·Στο ότι οι συνομιλίες των εκπροσώπων των υπουργείων εξωτερικών των δύο χωρών, που διεξάγονται με ελάχιστους γνώστες του περιεχομένου τους (μέγας ο κίνδυνος από τη μυστική διπλωματία), έχουν φτάσει σε οριακό σημείο και μάλλον είναι έτοιμοι για ΄΄συνυποσχετικό΄΄ και προσφυγή στη Χάγη.

Οι Τούρκοι οφείλουν να σταματήσουν τις απειλές για πόλεμο (το περίφημο casus belli), ενώ ο λαός μας πρέπει να τις μετράει, αλλά να τις γράφει και εκεί που πρέπει.

Και αυτό γίνεται καλύτερα όταν, οι ένοπλες δυνάμεις βρίσκονται εδώ έτοιμες και εμψυχωμένες να υπερασπιστούν την πατρίδα μας, ενώ οι δικοί μας κυβερνήτες να ενημερώσουν τη Βουλή και το λαό για τις συζητήσεις και τη μυστική διπλωματία. Είναι δικαιώματά μας αυτά που συζητούν και δεν έχει καμία κυβέρνηση και ποτέ ανοιχτή επιταγή για τη διαπραγμάτευσή τους.

Κάτι ακόμα σε σχέση και με το Κυπριακό. Διαφαίνεται πως η ενδοτικότητα των κυβερνήσεων της Ελλάδας στην Κύπρο, είναι αποτέλεσμα όχι μόνον της πάγιας πολιτικής των κυβερνητικών κομμάτων ειδικά τα τελευταία χρόνια, αλλά και υπόσχεσης (ίσως και μυστικής συμφωνίας) των Αμερικανών και Τούρκων. Έτσι εξηγούνται και οι δηλώσεις Τούρκου προηγούμενου αρχηγού ΓΕΕΘΑ (του ισχυρότερου προσώπου στην Τουρκία) πως, σε μία εβδομάδα μετά την λύση του Κυπριακού, όλα τα θέματα Αιγαίου θα έχουν λυθεί. Αλλά και ο Έλληνας Πρωθυπουργός είχε δηλώσει στις αρχές του 2003 πως, εάν το Κυπριακό λυνόταν με βάση το σχέδιο Ανάν, «…τότε επίκειται εντός του 2003 συμφωνία των δύο πλευρών επί του θέματος της υφαλοκρηπίδας». Ήταν προφανώς μια συγκαλυμμένη προσπάθεια επηρεασμού υπέρ του απαράδεκτου σχεδίου Ανάν, έδειχνε όμως και πόσο είχαν εν κρυπτώ προχωρήσει οι συνομιλίες των δύο χωρών χωρίς καμία ενημέρωση Βουλής και ελληνικού λαού. Τέλος είναι πολύ εμφανές πως ανεξάρτητα της τελικής λύσης προωθείται η ιδέα της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου με γενναίο μερίδιο αμερικανικών εταιριών.

Η επαγρύπνηση είναι απαραίτητη και για ένα ακόμα λόγο. Οι λύσεις που απεργάζονται, δεν έχουν πισωγύρισμα. Θα είναι ουσιαστικά απώλεια και των υπολοίπων κεκτημένων στην Κύπρο και επαναχάραξη των συνόρων της Ελλάδας.

*Ο Αντώνης Κακαράς, είναι απόστρατος αξιωματικός του ΠΝ,συγγραφέας έξι βιβλίων με τελαυταίο τη «Λίστα του Τσαγκάρη«. Είναι Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και μέλος της ΚΙΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΜΥΝΑ (ΚΕΘΑ)
 

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=6&art_id=2289

Διαβάστε με προσοχή, για να καταλάβετε γιατί οι Τούρκοι αλωνίζουν στο Αιγαίο. Πως οι κομματικοί αξιωματικοί κατέστρεψαν την Πολεμική μας Αεροπορία και όχι μόνον!

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ
ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ, ΠΟΛΛΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ, ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ

Γράφει ο ΣΑΒΒΑΣ Δ. ΒΛΑΣΣΗΣ
Τον περασμένο Σεπτέμβριο κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του πρώην υφυπουργού Εθνικής Αμύνης και Α/ΓΕΕΘΑ Πτεράρχου Νικολάου Κουρή. Υπό τον τίτλο «Αποστολή εξετελέσθη», το βιβλίο ανασκοπεί ορισμένες φάσεις από την ενεργό δράση του συγγραφέα ως στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων και ως πολιτικό πρόσωπο.
Στις 19 Σεπτεμβρίου, στο φύλλο της έγκριτης εφημερίδος «Το Παρόν», έγινε ανυπόγραφη παρουσίαση του βιβλίου με την παράθεση ορισμένων αποσπασμάτων του.

Το νέο βιβλίο του Πτεράρχου Κουρή, φαίνεται ότι προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στις τάξεις των συναδέλφων του, αν κρίνουμε από το περιεχόμενο ενός αριθμού επιστολών που λάβαμε το αμέσως μετά διάστημα. Οι επιστολές αυτές απεστάλησαν στην εφημερίδα, δίχως όμως, σύμφωνα με τους συντάκτες των επιστολών, να δημοσιευθεί κάποια εξ αυτών. Επειδή κρίναμε το θέμα αρκετά ενδιαφέρον, κι επειδή νομίζουμε ότι τα αναφερόμενα σε επιστολές και βιβλίο είναι κατά κάποιον τρόπο «επίκαιρα», επειδή αφορούν το πτητικό έργο και την επιχειρησιακή ετοιμότητα της ΠΑ, προσεγγίζουμε το ζήτημα στην μορφή του παρόντος άρθρου.
Αρχικώς παρουσιάζουμε το εν λόγω δημοσίευμα της εφημερίδος, προκειμένου ο αναγνώστης να έχει μια εικόνα για το βιβλίο. Εν συνεχεία δημοσιεύουμε την πλέον αντιπροσωπευτική κι ενδιαφέρουσα, από πλευράς στοιχείων (σύμφωνα πάντα με την κρίση μας) επιστολή που λάβαμε, αυτήν του Αντιπτεράρχου (Ι) ε.α. Παναγιώτη Μπαλέ. Τέλος, προβαίνουμε στην παράθεση σχολιασμού κι εξαγωγής συμπερασμάτων.

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ
Σαράντα χρόνια προσφοράς στο έθνος ξετυλίγει ο πτέραρχος Νίκος Κουρής
Σαράντα χρόνια προσφοράς στο έθνος… Από τον ίκαρο, τον πτέραρχο, τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων, τον υφυπουργό Άμυνας, τον διαπραγματευτή σε κρίσιμες συζητήσεις με τους Αμερικανούς, τον ηγέτη που έζησε τις δύσκολες ώρες της κρίσης, που μια τρίχα ήθελε για να ανάψει η φωτιά με την Τουρκία τον Μάρτιο του ’87, τον Νίκο Κουρή.
Αποστολή εξετελέσθη… Είναι ο τίτλος τιμής για έναν πραγματικό στρατιώτη, να μπορεί να το πει την ώρα που αποχωρεί με το κεφάλι ψηλά.
Αυτόν τον τίτλο δίνει ο θαρραλέος και πιστός στην πατρίδα πτέραρχος Νίκος Κουρής στο βιβλίο του των 127 σελίδων που μόλις τώρα κυκλοφόρησε και, όπως ο ίδιος γράφει στον πρόλογο, «πριν φύγω επιθυμώ να καταθέσω τη μαρτυρία μου»…
Από το πολύ ενδιαφέρον αφήγημα της διαδρομής του, που το αφιερώνει «Στη μνήμη των παιδιών της Ελλάδας που έπεσαν στη »Μάχη του Αιγαίου»» παραθέτουμε το ξεκίνημα και το τέλος της διαδρομής στις Ένοπλες Δυνάμεις του επίτιμου αρχηγού ΓΕΕΘΑ.

Αμφιβάλλω αν η μητέρα μου γνώριζε τι υπέγραφε για τον μοναχογιό της
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη συνοικία Ελληνορώσων στους Αμπελοκήπους. Μια φτωχή γειτονιά, με μικρές μονοκατοικίες και ένα κοινωνικό περιβάλλον που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ανθρώπινο.
Όλοι σχεδόν οι γείτονες γνωριζόμαστε, χαιρόμαστε να βλέπουμε τους διπλανούς μας ευτυχισμένους και τους βοηθούσαμε στις δυσκολίες τους.
Μικρός ήμουν ένα λεπτό χλωμό αγόρι, που όμως, όπως θα φανεί αργότερα, είχε μια φλόγα στην καρδιά…
Έφηβος, με τη συγκατάθεση της μητέρας μου, γιατί ο πατέρας είχε πεθάνει πριν από χρόνια, αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων. Για να προετοιμαστώ παρακολουθούσα απογευματινά μαθήματα σ’ ένα φροντιστήριο στην οδό Σόλωνος. Εκεί γνώρισα και άλλα παιδιά, που είχαν κι αυτά τον ίδιο στόχο.
Συνέβη όμως εκείνη τη χρονιά (1948) να μετατεθεί η ημερομηνία των εξετάσεων στη Σχολή Ικάρων, νωρίτερα κατά ένα μήνα. Η αλλαγή αυτή αποδείχθηκε καθοριστική για την παραπέρα πορεία μου. Η παρέα του φροντιστηρίου αποφάσισε να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας. Να δώσουμε δηλαδή εξετάσεις και στη Σχολή Ικάρων. Αυτό και έγινε…
Η μητέρα μου έδωσε πάλι τη συγκατάθεσή της και υπέγραψε τα σχετικά «χαρτιά». Αμφιβάλλω αν η φτωχή γυναίκα γνώριζε τι υπέγραφε για το μοναχογιό της…
Από την παρέα του φροντιστηρίου πέτυχαν δύο από τους δέκα που προσπάθησαν. Παρουσιαστήκαμε στις 11 Σεπτεμβρίου 1948, σαράντα επιτυχόντες. Εγώ ήμουν δέκατος».

Το τέλος της μακράς πορείας
«Το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές του Ιουνίου του 1989 και σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση υπό τον Τζαννή Τζαννετάκη. Την επομένη των εκλογών με κάλεσε στο γραφείο του ο Υπουργός Άμυνας και αγωνιστής της Δημοκρατίας Γιάννης Χαραλαμπόπουλος για να συζητήσουμε τα της παράδοσης του Υπουργείου στον νέο Υπουργό Εθνικής Άμυνας. Με τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο είχαμε άριστες σχέσεις.

Ήταν ο πολιτικός προϊστάμενός μου που καθόριζε τη γραμμή που ακολουθούσαμε
Δεν παρίστανε τον Στρατηγό και δεν υπήρχε περίπτωση σύγκρουσης αρμοδιοτήτων. Εγώ σαν στρατιώτης υλοποιούσα τις διαταγές του. Με τη χρονική απόσταση από εκείνη την εποχή μπορώ να μιλήσω σήμερα άνετα. Ο Χαραλαμπόπουλος υπήρξε ένας πετυχημένος πολιτικός και ένας από τους συντελεστές της επιτυχίας μας στην κρίση του Μαρτίου του 1987 με τη νηφάλια παρουσία του. Με ρώτησε λοιπόν ο Υπουργός ποια ήταν η γνώμη μου για την πρόθεση ορισμένων συναδέλφων του Υπουργών της απερχόμενης κυβέρνησης να μην παραστούν στην τελετή παράδοσης των Υπουργείων τους. Δεν είχα δυσκολία να απαντήσω. Είπα στον υπουργό:
“Η άρνηση παρουσίας στην τελετή παράδοσης και παραλαβής των απερχομένων Υπουργών αποτελεί πράξη ασύμβατη με τις παραδόσεις της δημοκρατικής παράταξης που αποτελεί τη βάση του ΠΑΣΟΚ. Δεν συμφωνώ να ακολουθήσετε την τακτική που προτίθενται να τηρήσουν ορισμένοι συνάδελφοί σας. Το στράτευμα δεν πρέπει να παραμείνει χωρίς πολιτικό προϊστάμενο ούτε ένα λεπτό!”
Ο Γιάννης συμφώνησε μαζί μου. Κάλεσε τον Διευθυντή του Γραφείου του και του έδωσε οδηγίες για την οργάνωση της τελετής.
Μετά την τελετή υπέβαλα την παραίτησή μου στον νέο Υπουργό.
Έγραψα και εξέπεμψα στις μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων την τελευταία ημερήσια διαταγή μου, με παραινέσεις, ευχόμενος τα καλύτερα, και ακολούθως, σε συγκέντρωση των Επιτελών του ΓΕΕΘΑ, τους ευχαρίστησα για τη συνεργασία και τη μεγάλη συμβολή τους στην προσπάθεια της δημιουργίας μιας ισχυρής αποτρεπτικής δύναμης του έθνους, παρουσία και του νέου Αρχηγού Στρατηγού Βελλίδη.
Ακολούθησε επιθεώρηση του παρατεταγμένου μεικτού αγήματος στον περίβολο του Επιτελείου και πριν αναχωρήσω ασπάστηκα τον αντικαταστάτη μου και του ευχήθηκα επιτυχία. Αμέσως μετά αναχώρησα για το Τατόι, τον χώρο όπου φόρεσα πριν από σαράντα χρόνια τη στολή του αεροπόρου. Σταμάτησα στον χώρο που βρίσκεται το μνημείο των πεσόντων και κατέθεσα στεφάνι από δάφνη. Η τελετή ήταν σεμνή, χωρίς φανφάρες, όπως είχα παρακαλέσει να γίνει.
Κατευθύνθηκα στο οίκημα που τα χρόνια εκείνα στέγαζε τη Μοίρα Ικάρων, εντόπισα το δωμάτιο που είχα φορέσει τη στολή του Ικάρου και φόρεσα πολιτικά.
Με τους λίγους παριστάμενους αξιωματικούς ήπιαμε ένα ποτό και ανταλλάξαμε ευχές.
Καθώς εγκατέλειπα το Τατόι, η συγκίνησή μου ήταν φανερή. Ήταν το αεροδρόμιο όπου είχα υπηρετήσει για σχεδόν δέκα χρόνια. Αρχικά ως Ίκαρος, στη συνέχεια ως εκπαιδευτής αέρος και, τέλος, ως Διοικητής Διοίκησης Αεροπορικής Εκπαίδευσης. Στη διαδρομή, σαν σε ταινία βωβού κινηματογράφου, πέρασαν από το μυαλό μου περιστατικά από την πολυσχιδή σταδιοδρομία μου στις Ένοπλες Δυνάμεις. Το ακροβατικό σμήνος στη Λάρισα, οι μονομαχίες μου με τον Ρότζερς για τη Συμφωνία Επανένταξης.
Κάποια στιγμή μου φάνηκε σαν να άκουσα μια φωνή: ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΞΕΤΕΛΕΣΘΗ! είπε και με επανέφερε στην πραγματικότητα! Ξαφνιάστηκα και κοίταξα γύρω μου… Είχα φθάσει στο σπίτι μου… Σαράντα χρόνια προσφοράς στο έθνος τελείωσαν».

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΤΕΡΑΡΧΟΥ ε.α. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΠΑΛΕ
Αφορμή της παρούσης μου επιστολής υπήρξε η δημοσίευση στην έγκριτη εφημερίδα σας «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» της 19/9/2010, υπό τον τίτλο «ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ ΞΕΤΥΛΙΓΕΙ Ο ΠΤΕΡΑΡΧΟΣ ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΗΣ», άρθρο με αποσπάσματα από το βιβλίο του κ. Κουρή «ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΞΕΤΕΛΕΣΘΗ», επί του οποίου έχω να διατυπώσω ορισμένα σχόλια. Θα παρακαλούσα δε για την δημοσίευση αυτής μου της κατάθεσης, η οποία προέκυψε, όπως προανέφερα, εξ αιτίας του δημοσιεύματος της εφημερίδας σας, ως νόμιμο πλέον, εκτιμώ, δικαίωμά μου, να εκφρασθώ επί του περιεχομένου του, μέσω της ιδίας εφημερίδας. Αλλά ταυτόχρονα το θεωρώ και υποχρέωσή μου, ως μέλος της αεροπορικής οικογένειας, να διατυπώσω δημοσίως τις απόψεις μου σε όσα ο κ. Κουρής από την πλευρά του καταθέτει. Επιπροσθέτως και για την εφημερίδα σας, πιστεύω, υπάρχει επίσης δεοντολογική υποχρέωση, πέραν της νομικής, για δημοσίευση της επιστολής μου, στο αμέσως προσεχές φύλλο της, και σε ανάλογη θέση, έτσι ώστε να ενημερωθεί πληρέστερα το αναγνωστικό σας κοινό, για πεπραγμένα του Πτεράρχου Ν. Κουρή και να κρίνει ακριβέστερα και αντικειμενικότερα «τα σαράντα χρόνια προσφοράς του στο Έθνος», όπως ο ίδιος επαίρεται.
Σπεύδω, εξαρχής, να καταθέσω, ότι στα πρώτα μου βήματα στην Αεροπορία είχα την τύχη, και το εννοώ απολύτως, να υπηρετήσω υπό τις διαταγές του κ. Κουρή σε πολεμική Μοίρα, τότε που με το παράδειγμά του ενέπνεε και με τις συμβουλές του δίδασκε, τους υφισταμένους του, πίστη και αφοσίωση στο καθήκον και στην αποστολή της Αεροπορίας. Τις Αρχές του όμως αυτές, δυστυχώς, τις παραβίασε ποικιλοτρόπως ο Πτέραρχος Κουρής, στην πορεία του στην ΠΑ, πολύ σοβαρά δε μετά την άνοδό του στην θέση του Αρχηγού ΓΕΑ. Κατόπιν αυτού, προσωπικά θέτω ευθέως, όπως και άλλοι Συνάδελφοι, υπό αμφισβήτηση, όπως στην συνέχεια θα παραθέσω, αρκετά σημεία των πεπραγμένων του κ. Κουρή, ως Αρχηγού ΓΕΑ και ΓΕΕΘΑ, που καταρρίπτουν απολύτως τον υπερφίαλο κομπασμό του για «40ετή προσφορά του στο ΕΘΝΟΣ». Καθώς διατείνεται, δηλαδή, ότι η προσφορά του υπερέβη τα στενά όρια της ΠΑ και των ΕΔ, ακόμη και τα όρια της Πατρίδος και της χώρας, και κάλυψε, κατά τον ίδιο πάντοτε, το «Ελληνικό Έθνος» απανταχού της γης.
Προσωπικά θα ήθελα να απευθύνω στον κ. Κουρή, το καταστάλαγμα των βαθύτερων αισθημάτων μου, απέναντί του, με τους στίχους του ποιητή, σε ελαφρά παράφραση: «που είσαι νιότη που μού ΄λεγες (εμένα), πως θα γινόταν Ηγέτης (αυτός), άλλος (ο άξιος δηλ. Μοίραρχός μας, στην 343 Μ)». Όμως ο κ. Κουρής δυστυχώς, για όλους μας και την ΠΑ ακόμη χειρότερα, «άλλαξε» ως Α/ΓΕΑ και Α/ΓΕΕΘΑ, και παραβίασε πολλές από τις Αρχές Ηγεσίας, που μας δίδασκε τότε, και πολλές αξίες θυσίασε στο βωμό σκοπιμοτήτων, αρνητικά οπωσδήποτε δρώμενα από έναν στρατιωτικό Ηγέτη, ο οποίος οφείλει πάντοτε να προτάσσει, υπερασπίζεται, προάγει και προνοεί για το αξιόμαχο των ΕΔ, έναντι παντός άλλου εμβόλιμου συμφέροντος, ή προσωπικής «ανταποδοτικής» προσδοκίας. Θέλω δε να πιστεύω, ότι εκθύμως θα δεχθεί την κριτική μου αυτή, κριτική από συνάδελφό του που ο ίδιος παλαιότερα τον χαρακτήριζε «πρότυπο αξιωματικού».
Όσον αφορά το έργο του, κάτι που ισχύει φυσικά για τον καθένα μας, η αδέκαστη Ιστορία είναι εκείνη που θα κρίνει την όποια προσφορά του, με βάση τα πραγματικά «πεπραγμένα» του, στις θέσεις αυτές, και όχι τα φληναφήματα και τους αυτοεπαίνους περί «προσφοράς στο Έθνος», που αναφέρει στο βιβλίο του, για τις ανάγκες, προφανέστατα, και τα ελλείμματα της τραυματισμένης υστεροφημίας του. Την οποία, υστεροφημία του, προσωπικά πιστεύω ότι, θα υπηρετούσε καλύτερα, εάν στο βιβλίο του αφιέρωνε μία παράγραφο και ζητούσε δημοσίως συγγνώμη για «τυχόν», έστω, «λανθασμένες αποφάσεις» του, που έβλαψαν το αξιόμαχο της Αεροπορίας μας, ή που αδίκησαν αξιόλογα, άριστα και ανιδιοτελή στελέχη της, τα οποία, καθ’ όλη την καριέρα τους, υπηρέτησαν με πίστη και αφοσίωση Πατρίδα και Αεροπορία.
Για την τεκμηρίωση της αμφισβήτησής μου, σε πτυχές του «έργου και της προσφοράς» του κ. Κουρή, παραθέτω, στην συνέχεια, μερικά από τα «πεπραγμένα» του, ως Αρχηγού ΓΕΑ και ΓΕΕΘΑ, όπως και άλλα τινά στοιχεία από την «πολυσχιδή», όπως ο ίδιος την αποκαλεί, σταδιοδρομία του στις Ένοπλες Δυνάμεις, προκειμένου οι αναγνώστες του δημοσιεύματος της 19/9/2010, να μπορέσουν, και με τα καινούργια δεδομένα, να κρίνουν σωστά και ακριβοδίκαια την όλη του προσφορά, η οποία φυσικά πόρρω απέχει, κατά την γνώμη μου πάντοτε, της πραγματικής προσφοράς του, αναγομένης μάλιστα μεγαλόσχημα, υπό του ιδίου, σε «προσφορά στο έθνος»:
1ον Ο κ. Κουρής, 11ος των εξελθόντων της τάξεως 1950 της Σχολής Ικάρων –το σημειώνω ιδιαίτερα, όχι προς ψόγον, αλλ’ επειδή ο ίδιος τονίζει το 10ος κατά την εισαγωγή του στην Σχολή, ενώ αποσιωπά ευσχήμως την σειρά εξόδου του απ’ αυτή– τον Ιανουάριο του 1982, επελέγη από την νέα τότε διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ως Αρχηγός ΓΕΑ, διαδεχθείς, τον τότε Α/ΓΕΑ Πτέραρχο Δημ. Παπαγεωργίου, της προηγουμένης αυτού τάξεως 1949, η οποία μάλιστα τάξη, του 1949, είχε αποδώσει στον Κλάδο και άλλον Α/ΓΕΑ, ήτοι δύο συνολικά, (και) τον Πτέραρχο Περ. Οικονόμου. Το επισημαίνω δε τούτο ιδιαίτερα για να δούμε στην συνέχεια από ποια Τάξη, της Σχολής Ικάρων, επέλεξε τον διάδοχό του ο κ. Κουρής, αλλά και πόσες ενδιάμεσες Τάξεις Ιπταμένων αποδεκάτισε για να φθάσει στην επιλογή του αυτή.
Στην 3ετή θητεία του, ως Α/ΓΕΑ, ο κ. Κουρής εκτέλεσε πιστά την ΑΠΟΣΤΟΛΗ του κόμματός του. Αποστράτευσε πλήθος εξαίρετων Αξκών –στον υποφαινόμενο ομολόγησε ωμά ότι υλοποίησε εντολή της Κυβέρνησης– και κυριολεκτικά αφάνισε τον ανθό της επετηρίδας των Ιπταμένων. Ένα τεράστιο δηλαδή αριθμό επιχειρησιακών αξκών, περί την ηλικία των 45 ετών, αλλά και μικρότερους, που έτυχε να μην είναι ευνοούμενοι, ή προσκείμενοι στο κόμμα που τον επέλεξε ως Α/ΓΕΑ, ή που δεν δήλωσαν υποταγή, αλλά παρέμεναν πιστοί στα καθήκοντά τους και στον όρκο τους προς την Πατρίδα. Η αξιοκρατία, επί Αρχηγίας του, όπως και επί των διαδόχων του, εξοστρακίσθηκε τελείως, και διαβατήριο ανέλιξης των στελεχών αποτελούσε μόνο η ταυτότητα του κόμματος, ανεξαρτήτως ικανότητας και προσόντων των κρινομένων, όπως θα διαπιστώσουμε και στην συνέχεια της παρούσης. Η αφοσίωσή του δε στην εκτέλεση των εντολών των εγκαθέτων του κόμματος, που ουσιαστικά διοικούσαν την ΠΑ, έφθασε σε σημείο να αποστρατεύσει το σύνολο των Αξκών των ενδιαμέσων έξι (6) τάξεων της Σχολής, μέχρι την τάξη του 1957 (συμπεριλαμβανομένης) πλην ενός, ευνοουμένου της εξουσίας , τον Πτέραρχο Δημ. Αποστολάκη, στον οποίο παρέδωσε την Αρχηγία, αφού ο ίδιος εν τω μεταξύ προβιβάσθηκε, από το κόμμα, στην θέση του Α/ΓΕΕΘΑ.
Επί του συγκεκριμένου «πεπραγμένου» του κ. Κουρή, διερωτώμεθα όλοι, και δικαιολογημένα. Όλες αυτές οι τάξεις της Σχολής Ικάρων, συνολικής δύναμης 165 ιπταμένων αξκών, δεν ανέδειξαν ούτε έναν άξιο και ικανό, να διαδεχθεί τον κ. Κουρή στην θέση του Α/ΓΕΑ; Και μπορεί να μας εξηγήσει πειστικά, ο κ. Κουρής, ποία υπηρεσιακή ή άλλη ανάγκη, πλην βεβαίως της κομματικής παρέμβασης, επέβαλε να πάει σε διάδοχό του κατά οκτώ (8) ολόκληρα χρόνια νεώτερό του, σε Σειρά Σχολής, δημιουργώντας έτσι σοβαρές αναταράξεις στην δομή της ιεραρχίας και την εσωτερική δομή διοίκησης της ΠΑ; Ουδέποτε συνειδητοποίησε, ο κ. Κουρής, ότι έτσι στέρησε άμεσα, την ΠΑ από τις υπηρεσίες πολύτιμων και έμπειρων στελεχών της με άμεσες και δυσμενείς επιπτώσεις στο επιχειρησιακό της έργο και την μαχητικότητά της; Όπως θα δούμε και στην συνέχεια.
2ον Ο κ. Κουρής, με την ανάληψη της Αρχηγίας της ΠΑ το 1982, «παρέλαβε» το Αιγαίο υπό απόλυτη σχεδόν κυριαρχία της Αεροπορίας μας, που βασιζόταν στην άριστη εκπαίδευση των χειριστών μας, τους οποίους οι τούρκοι πιλότοι αντιμετώπιζαν με τέτοιο δέος, ώστε ουδέποτε απετόλμησαν, μέχρι τότε (τέλος 1981), να εμπλακούν μαζί τους σε αερομαχίες. Στην πράξη, μόλις οι αναχαιτιστές μας προσήγγιζαν την παραβιασθείσα περιοχή, οι τούρκοι πιλότοι απομακρύνονταν αμέσως.
Δυστυχώς όμως, πολύ γρήγορα, με την εφαρμογή στο επιχειρησιακό πεδίο κάποιων περίεργων θεωριών, πέραν των αθρόων αποστρατειών, –θεωρίες-ιδέες του κομματικού εγκάθετου του τομέα Επιχειρήσεων, που επέβαλε ο κ. Κουρής ως Διευθυντή, αποστρατεύοντας εντελώς αδικαιολόγητα και άκρως πρόωρα ένα από τους ικανότερους και πλέον αξιόλογους αξκούς που ανέδειξε η ΠΑ, τον Πτέραρχο Ευ. Καμπιώτη– θεωρίες-ιδέες όπως π.χ. «ότι οι ώρες του μηνιαίου προγράμματος εκπαίδευσης αέρος των χειριστών μας είναι πολλές και δεν χρειάζονται». Και περικόπηκαν από τις 18 ώρες –ήταν το ελάχιστο όριο εκπαίδευσης αέρος των χειριστών, όλων των προηγμένων αεροποριών Ευρώπης και Αμερικής– στις 12 ώρες. Ή «ότι τα συστήματα αυτοπροστασίας των α/φών είναι περιττά “λιλιά”, άνευ επιχειρησιακής αξίας, που δεν μας χρειάζονται», και καταθέτω συγκεκριμένα ότι ήταν και ο πραγματικός λόγος της μη αγοράς και μη εγκατάστασης στα αεροπλάνα της αποκληθείσης τότε «αγοράς του αιώνα», αλλά και αργότερα. Και άλλες παρόμοιες «φαντασιώσεις» του ιδίου άσχετου περί τα επιχειρησιακά Διευθυντή, τις οποίες όμως, για τους δικούς του προσωπικούς λόγους και σκοπούς έσπευδε πάντοτε να υιοθετήσει και εφαρμόσει ο κ. Κουρής στην ΠΑ. Αυτά όλα, όπως γίνεται αντιληπτό, είχαν σαν αποτέλεσμα την ταχεία μείωση του επιπέδου ικανότητας των μαχητών αεροπόρων μας. Έτσι, η Αεροπορία μας συνεχώς έφθινε σε ικανότητα και μαχητικότητα, ενώ η τουρκική ανέβαινε και προοδευτικά έγινε πιο επιθετική, τόλμησε εμπλοκές και αερομαχίες, με τελικό αποτέλεσμα να παραδώσει ο κ. Κουρής στους κομματικούς διαδόχους του, μία άλλη πραγματικότητα στην περιοχή, με τους τούρκους να «αλωνίζουν», κυριολεκτικά σε όλο το Αιγαίο, κάτι που συνεχίζουν μέχρι σήμερα.
3ον Η Συμφωνία Επανένταξης στο ΝΑΤΟ, έργο σκληρών διαπραγματεύσεων διακλαδικής ομάδος Επιτελών, της οποίας υπήρξα μέλος, υπό τον Πτέραρχο Ευ. Παπαευσταθίου, είχε ολοκληρωθεί και υπογραφεί επί Αρχηγίας ΓΕΕΘΑ του Στρατηγού Ιω. Ντάβου, και επικυρώθηκε από την DPC το 1980, αρκετά δηλ. πριν την ανάληψη της Αρχηγίας ΓΕΕΘΑ από τον κ. Κουρή. Ωστόσο ένα μείζον, ομολογώ, ζήτημα της Συμφωνίας, το αφορών στα όρια ευθύνης του νεοΐδρυόμενου στην Λάρισα, υπό Έλληνα Διοικητή, 7ου Συμμαχικού Αεροπορικού Στρατηγείου(7 ΑΤAF), παρέμεινε ανοικτό ώστε να αντιμετωπισθεί αργότερα, υπό ευνοϊκότερες συνθήκες, με την χώρα μας εντός, και όχι εκτός, του ΝΑΤΟ. Ήταν ένας στρατηγικός ελιγμός, που αποφάσισε, ορθότατα, η τότε Ελληνική Κυβέρνηση για την παράκαμψη του VETO που προέβαλε η Τουρκία στη επανένταξή μας.
Οι «μονομαχίες» που αναφέρει ο κ. Κουρής ότι έκανε με τον Ρότζερς για την Συμφωνία Επανένταξης, προφανώς αφορούσαν το συγκεκριμένο θέμα, που έτσι και αλλιώς ήταν υποχρεωμένος ως εκ της θέσεώς του, Α/ΓΕΕΘΑ και Εθνικός Εκπρόσωπος στο ΝΑΤΟ, να δώσει την μάχη του σ’ αυτό, και μακάρι να την είχε κερδίσει. Δεδομένου όμως ότι το εν λόγω πρόβλημα όχι μόνο παραμένει άλυτο μέχρι σήμερα, αλλά μας προέκυψε, προ έτους περίπου, και νέα προσπάθεια του ΝΑΤΟ για ίδρυση Συμμαχικού Στρατηγείου στην Λάρισα υπό Τούρκο (!!!) Διοικητή, υποδηλώνει ότι οι διατυμπανιζόμενες «μονομαχίες» του κ. Κουρή με τον Ρότζερς υπήρξαν άκαρπες και αναποτελεσματικές.
4ον Για την κρίση του Μαρτίου 1987, έχω να παρατηρήσω τα εξής: Κυριολεκτικά εν μέσω κρίσεως, η τότε Ηγεσία της ΠΑ υπό την υψηλή εποπτεία του αεροπόρου Α/ΓΕΕΘΑ κ. Κουρή, καθόσον ο τότε Α/ΓΕΑ απουσίαζε για λόγους υγείας στο εξωτερικό, προέβη σε αποστρατείες πλήθους, άνω των 20 εμπειρότατων ιπταμένων αξκών (Φλωρίνης, Πανταζόπουλος, Αθανασιάδης, Γεωργακόπουλος, Καραθανάσης, Μπαραμπούτης, Μήτσαινας κ.ά.) μαχητών πρώτης γραμμής, δηλ. στελεχών χρήσιμων και αναγκαίων στην προετοιμασία και διεξαγωγή ενδεχομένων επιχειρήσεων. Μια πράξη, δηλαδή, αντιεπιχειρησιακή, εν μέσω κρίσεως, απερίσκεπτη και επιπόλαιη, της Ηγεσίας της ΠΑ, με σοβαρές επί πλέον επιπτώσεις στην συνοχή και το ηθικό στο σύνολο του προσωπικού της ΠΑ, διαστάσεων καταστροφής, σε ενδεχόμενη σύγκρουση. Εκτός εάν, η Ηγεσία της ΠΑ, ενεργούσε εντός του πνεύματος σεναρίου, που πράγματι κυκλοφόρησε τότε, με την έναρξη της κρίσης, ότι επρόκειτο δηλ. «για ελεγχόμενη κρίση εσωτερικής κατανάλωσης, που ξέφυγε, όμως, του ελέγχου κάποια στιγμή και έγινε πραγματική». Ας θυμηθούμε και συνεκτιμήσουμε, ακόμη, την πανικόβλητη απόφαση της Ηγεσίας, για την έκτατη και προσωρινή μετακίνηση στο ΑΤΑ-Ε/ΚΑΕ, ουσιαστικά ως «τοποτηρητή και αναπληρωτή»!!! του τότε Αρχηγού ΑΤΑ, του αξιότατου επιχειρησιακά Υποπτεράρχου (Ι) Επ. Παπαδόπουλου, ορθότατη βεβαίως επιλογή, για την αντιμετώπιση της κατάστασης, κατώτερο κατά βαθμό του Αντιπτεράρχου Αρχηγού ΑΤΑ, επιλογής επίσης του κ. Κουρή, για να προετοιμάσει και διεξάγει τις επιχειρήσεις του Αρχηγείου και των πολεμικών του Μονάδων σε περίπτωση που η κρίση κατέληγε σε εμπλοκή. Αντιλαμβάνεται βέβαια, εν προκειμένω, και ο πλέον αδαής, το επιχειρησιακό επίπεδο του «επιτηρούμενου Αντιπτεράρχου Αρχηγού ΑΤΑ», επιλογή όπως προαναφέρθηκε του κ. Κουρή. Αναλογιζόμενος δε, πάντοτε, το τραγελαφικό σκηνικό που είχε δημιουργηθεί, στην καρδιά του πολεμικού βραχίονα της Αεροπορίας μας, του ΑΤΑ, με ευθύνη της Ηγεσίας, επιλογής(ών) του κ. Κουρή, προσθέτω ανακουφισμένος, ευτυχώς για την χώρα που εκείνη η κρίση δεν εξελίχθηκε σε εμπλοκή.
Στο πολιτικό επίπεδο, η κρίση έληξε με την δημόσια δήλωση – δέσμευση της Ελληνικής Κυβέρνησης, ότι δεν προτίθεται να διενεργήσει υποθαλάσσιες έρευνες στο Αιγαίο. Η δήλωση έγινε ευθύς μετά από σχετική δήλωση – απαίτηση του Οζάλ σε δημοσιογράφους στο Λονδίνο. Συγκεκριμένα, ο τούρκος Πρωθυπουργός, ο οποίος επέστρεφε από το ταξίδι του στις ΗΠΑ, όπου είχε υποβληθεί σε εγχείρηση καρδιάς, διανυκτέρευσε στο Λονδίνο όπου ερωτήθηκε, από τους δημοσιογράφους, για την κορύφωση της κρίσεως, και το Πίρι Ρέις στο Αιγαίο, και εάν επρόκειτο η χώρα του να προχωρήσει σε πολεμική σύγκρουση με την Ελλάδα. Ο τούρκος Πρωθυπουργός δήλωσε, τότε, ότι θα αποσύρει το Πίρι Ρέις, εάν και η Ελλάδα δηλώσει ότι δεν θα προχωρήσει σε έρευνες για πετρέλαιο στο Αιγαίο. Η Κυβέρνηση ορθώς, κατά την γνώμη μου, πράξασα, ορθότατα, θα έλεγα, συνεκτιμώντας και την κατάσταση στη ΠΑ, που περιγράφηκε στην προηγουμένη παράγραφο, ανταποκρίθηκε «εκτονωτικά» στην δήλωση Οζάλ, χωρίς όμως μνεία του πρωτοκόλλου της Βέρνης, αλλά στο Αιγαίο.
Όμως η δήλωση της Κυβέρνησης, θεωρητικά, «ακύρωσε» το Πρωτόκολλο της Βέρνης του 1976, μεταξύ των δύο χωρών, που καθόριζε συγκεκριμένες περιοχές αποφυγής «προκλητικών ενεργειών» εκατέρωθεν, ενώ η νέα κυβερνητική δήλωση αναφερόμενη στο Αιγαίο, αφορά πλέον σε όλες τις περιοχές του. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, νομίζουμε, ότι περιττεύουν τα εύσημα που απονέμει ο κ. Κουρής, σε εαυτούς και αλλήλους, «συντελεστές της επιτυχίας στην κρίση του Μαρτίου του 1987», που αναφέρει στο βιβλίο του.
5ον Ο τρόπος παραιτήσεως του Α/ΓΕΕΘΑ κ. Κουρή, τον Ιούνιο του 1989 που έχασε το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές, όπως και η παραίτηση του τότε Αρχηγού της ΠΑ, αμέσως δηλαδή με την εκλογή της νέας Διακυβέρνησης, αποτελεί έμμεση πλην σαφή ομολογία, ότι υπήρξαν αμφότεροι οι υπηρέτες και τα όργανα του κόμματος στην κορυφή της Ηγεσίας των ΕΔ και της ΠΑ, γεγονός που επιβεβαιώνει έμμεσα και την ακρίβεια των προαναφερθέντων πεπραγμένων τους. Κρίνεται δε ως απαράδεκτη ενέργεια υπεύθυνου στρατιωτικού Ηγέτη και σίγουρα εκτός των παραδόσεων και της δεοντολογίας των Ενόπλων μας Δυνάμεων. Επί του προκειμένου, θα ήθελα, ακόμη, να θυμίσω στον Πτέραρχο Κουρή, ότι ο προκάτοχός του Α/ΓΕΑ Δημ. Παπαγεωργίου ανέμενε επί 3μηνο την επιλογή Α/ΓΕΑ, της νέας Διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, για την παράδοση των καθηκόντων του τον Ιανουάριο του 1982 στον ίδιο. Ωστόσο, κατά το διάστημα αυτό, ο κ. Παπαγεωργίου ασκούσε κανονικά τα καθήκοντά του, ως υπεύθυνος Ηγέτης, υπεύθυνος για την άμυνα και την ασφάλεια της χώρας.
Με όσα ελάχιστα, βασικά λόγω χώρου, προηγουμένως αναφέρθηκαν, από τα «πεπραγμένα» του Πτεράρχου Ν. Κουρή στις θέσεις Α/ΓΕΑ και Α/ΓΕΕΘΑ, σαφώς προκύπτει ότι έφερε σε πέρας επιτυχώς, άριστα θα έλεγα, μόνο την κομματική του ΑΠΟΣΤΟΛΗ ή ακόμη, σε συνδυασμό, και την ατομική του ΑΠΟΣΤΟΛΗ, επιδιώκοντας την προσωπική του ανέλιξη. Οι Συνάδελφοί του προτείνουν, να συμπληρώσει τον τίτλο του βιβλίου του αναλόγως, αλλάζοντάς τον σε «ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΞΕΤΕΛΕΣΘΗ». Όσον αφορά δε τον υπερφίαλο αυτοχαρακτηρισμό του για «40ετή προσφορά του στο Έθνος», οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ του απαντούν ότι η προσφορά του «εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλειποβαρής και υπερτιμολογημένη» και αρνούνται να την «παραλάβουν». Επιπροσθέτως, του επισημαίνουν, ότι δεν εκδίδουν «Πιστοποιητικά Γνησιότητας», σε αμφιβόλου ποιότητας «προϊόντα». Αρμόδιος για να κρίνει το βιβλίο και τα έργα του, ως δημοσίου ανδρός, είναι ο ιστορικός του μέλλοντος.
Με εκτίμηση
Παναγιώτης Η. Μπαλές
Αντιπτέραρχος (Ι) ε.α.
Αναστάσεως 131
Παπάγου 156 69

ΣΧΟΛΙΑ
Από το περιεχόμενο της ανωτέρω επιστολής, κρίνουμε σκόπιμο να σταθούμε ενδεικτικώς και μόνο σε δύο σημεία.
Πρώτον, την όντως «ανεξήγητη» απόφαση στην δεκαετία του 1980 για την προμήθεια 80 μαχητικών αεροσκαφών F-16 και Mirage 2000, δίχως όπλα BVR και ηλεκτρονικά συστήματα αυτοπροστασίας. Σοβαρότατες ελλείψεις για μία αεροπορία η οποία ήδη από την προηγουμένη δεκαετία είχε εντάξει σε υπηρεσία βλήματα BVR ημιενεργού καθοδηγήσεως AIM-7 Sparrow και είχε αρχίσει να σχεδιάζει τον εφοδιασμό των Phantom με το ηλεκτρονικό σύστημα αυτοπροστασίας DIAS.
Μπορούμε να υποθέσουμε ότι επειδή εκ των πραγμάτων η απόφαση της τότε κυβερνήσεως για προμήθεια δύο διαφορετικών τύπων αεροσκαφών, συνοδευόταν από το μειονέκτημα του σαφώς υψηλότερου κόστους, καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια ώστε αυτό να διατηρηθεί σε «ελεγχόμενα» επίπεδα. Όπως όλα δείχνουν, αυτό έγινε εις βάρος της ΠΑ, αφού το ΓΕΑ προέβη στην σύνταξη υποβαθμισμένων επιχειρησιακών απαιτήσεων, μη περιλαμβάνοντας βλήματα BVR και ηλεκτρονικά συστήματα αυτοπροστασίας…
Ιδίως στην περίπτωση των 40 Mirage 2000EG/BG, των οποίων το κόστος ήταν υψηλότερο των F-16, ήταν εμφανής η προσπάθεια περιορισμού της συνολικής δαπάνης, με την επιλογή υποσυστημάτων υποδεέστερων επιδόσεων σε σχέση με τις βέλτιστες λύσεις που προσέφερε ο κατασκευαστής. Ενδεικτικώς, παρόλο που η Dassault Aviation είχε αναπτύξει και προσέφερε το πιο εξελιγμένο ραντάρ RDI, που προοριζόταν κυρίως για αποστολές Αναχαιτίσεως και μόλις είχε υιοθετηθεί και από την Γαλλική Αεροπορία, το ΓΕΑ προτίμησε το «βασικό» RDM. Το RDM, σαφώς υποδεέστερο του RDI, διέθετε διαμορφώσεις για αποστολές αέρος-εδάφους. Γενικώς ήταν ένα ραντάρ πολλαπλού ρόλου, το οποίο όμως δεν χρειαζόταν η ΠΑ, εφόσον ήταν σαφές ότι αυτή θα αξιοποιούσε τα Mirage 2000 αποκλειστικώς στην Αναχαίτιση… Σε κάθε περίπτωση, το RDM απεδείχθη μια αποτυχία, καθώς διαπιστώθηκαν προβλήματα στις επιδόσεις του και απαιτήθηκαν τροποποιήσεις. Το διάστημα των διαπραγματεύσεων ήταν μακρύ, η ελληνική πλευρά ως ένδειξη διαμαρτυρίας διέκοψε τις παραλαβές μετά το 28ο αεροσκάφος και η ΠΑ, για σοβαρό χρονικό διάστημα στερήθηκε σημαντικό αριθμό αεροσκαφών, ενώ επιχειρούσε με 28 Mirage 2000 που έφεραν ραντάρ ανεπαρκών επιδόσεων.
Το, κατ’ αυτό τον τρόπο, τεχνητώς συγκρατηθέν κόστος της «αγοράς του αιώνα», εκτοξεύθηκε μετά από ορισμένα έτη, όταν έγιναν οι συμπληρωματικές παραγγελίες για βλήματα BVR και ηλεκτρονικά συστήματα αυτοπροστασίας. Δεν είναι τυχαίο προφανώς, ότι οι προμήθειες αυτές προωθήθηκαν μετά την κυβερνητική αλλαγή του 1989. Γεγονός που στην ουσία επιβεβαιώνει ότι τα προηγούμενα έτη η ηγεσία της ΠΑ ακολουθούσε άβουλα στα εξοπλιστικά προγράμματα την υπαγορευθείσα ανορθολογική γραμμή της κυβερνήσεως. Φθάνοντας δε μέχρι του σημείου, για να «καλύψει» τις εισηγήσεις της, να απαξιώνει τα ανωτέρω αναγκαία συστήματα, χαρακτηρίζοντάς τα ως (περιττά) «λιλιά».
Το δεύτερο σημείο που στεκόμαστε, αφορά την επάρκεια εκπαιδεύσεως των Ιπταμένων της ΠΑ, στην οποία ως ένα μετρήσιμο μέγεθος θεωρούνται οι ώρες πτήσεως που συμπληρώνουν αυτοί κάθε μήνα.
Στο βιβλίο «Αποστολή εξετελέσθη», αποκαλύπτεται η Έκθεση πεπραγμένων Α/ΓΕΑ το διάστημα Ιανουαρίου 1982 – Δεκεμβρίου 1984, δηλαδή την περίοδο του Πτεράρχου Κουρή. Στο κεφάλαιο της εκθέσεως για την Επιχειρησιακή Εκπαίδευση, αναφέρεται σχετικώς: «Καθιερώθηκε αρχικά ελάχιστος αριθμός ωρών ετησίως για κάθε χειριστή οι 180 ώρες και το 1984 οι 204 ώρες (12×17), που είναι πολύ κοντά στις 240 ώρες το χρόνο, που αποτελεί και τον επιθυμητό στόχο μιας πραγματικά ετοιμοπόλεμης Αεροπορίας» (σελ. 108).
Και παρακάτω: «Αποτέλεσμα του νέου προγράμματος ήταν να αυξηθεί ο αριθμός ωρών πτήσεως μαχητικών αεροσκαφών από το επίπεδο των 59.000 περίπου, που ήταν τα έτη 1978, 1979, 1980 και 1981, στις 72.400 το 1983 και στις 73.400 το 1984. Αυτό επέτρεψε για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες να υπερβούν οι χειριστές των Μοιρών μας τις 180 ώρες το χρόνο, που αποτελεί και το ελάχιστο παραδεκτό όριο για τις προηγμένες Αεροπορίες» (σελ. 109).
Αν και επί του συγκεκριμένου, η ανωτέρω επιστολή δεν συμφωνεί με το περιεχόμενο του βιβλίου, σημασία έχει να εξεταστεί το επίπεδο εκπαιδεύσεως που παρέχει σήμερα η ΠΑ. Τούτο καθίσταται εφικτό χάρη στα αποκαλυπτικά στοιχεία που δόθηκαν από τον ΥΕΘΑ, σε απάντησή του στις 21 Σεπτεμβρίου 2010, σε σχετική ερώτηση βουλευτού που κατατέθηκε στις 31 Αυγούστου τρέχοντος. Στην ερώτησή του, σημειώνει μεταξύ άλλων ο βουλευτής: «Η μείωση όμως των ωρών εκπαίδευσης κατά 40% όπως αναφέρεται δημιουργεί ένα μεγάλο έλλειμμα μαχητικής ικανότητας με απρόβλεπτες συνέπειες την ώρα της κρίσης».
Στην απάντησή του ο ΥΕΘΑ αποκαλύπτει: «Το α΄ εξάμηνο του 2010 οι τοποθετημένοι Ιπτάμενοι ήταν τριακόσιοι τριάντα ένας (331) και οι προσκολλημένοι εβδομήντα τέσσερις (74). Εκτέλεσαν συνολικά 21.723 ώρες και οι μέσοι όροι ωρών πτήσης ανά εξάμηνο και Ιπτάμενο ήταν 58,7 για τους τοποθετημένους και 31 για τους προσκολλημένους. Το α΄ εξάμηνο του 2008 οι τοποθετημένοι Ιπτάμενοι ήταν τριακόσιοι είκοσι τέσσερις (324) και οι προσκολλημένοι εκατόν τέσσερις (104). Εκτέλεσαν 23.853 ώρες και οι μέσοι όροι ωρών πτήσης ανά εξάμηνο και Ιπτάμενο ήταν 64,4 για τους τοποθετημένους και 28,8 για τους προσκολλημένους».
Από τα ανωτέρω στοιχεία και σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει ο Πτέραρχος Κουρής, βλέπουμε ότι το πτητικό έργο της ΠΑ σήμερα, είναι σοβαρά μειωμένο σε σχέση με το πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 1980. Συγκεκριμένα, το α΄ εξάμηνο του 2010, οι Ιπτάμενοι εμφανίζονται να συμπληρώνουν κατά μέσον όρο μόλις 9,78 ώρες πτήσεως/μήνα (οι τοποθετημένοι) και 5,16 (οι προσκολλημένοι). Η ίδια κατάσταση ίσχυε και το 2008, όταν, κατά το α΄ εξάμηνο οι Ιπτάμενοι συμπλήρωσαν κατά μέσον όρο 10,73 ώρες πτήσεως/μήνα (οι τοποθετημένοι) και 4,8 (οι προσκολλημένοι).
Τα ανωτέρω νούμερα είναι πολύ χαμηλότερα από τα στάνταρ του ΝΑΤΟ, που όπως είδαμε, στην δεκαετία του 1980 προέβλεπαν την συμπλήρωση 204 ωρών πτήσεως/έτος, δηλαδή 17 ώρες/μήνα, ανά Ιπτάμενο. Είναι όμως και αισθητά χαμηλότερα από το ελάχιστο παραδεκτό όριο των 180 ωρών/έτος και 15 ωρών/μήνα ανά Ιπτάμενο, που είχε καθορίσει το ΓΕΑ στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 1980!
Είναι φυσιολογικό να προκύπτουν σοβαρά ερωτηματικά που φέρνουν στην επικαιρότητα και την αλόγιστη μείωση των λειτουργικών δαπανών που έχει επιβληθεί από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών και ιδίως στην ΠΑ.
Στο συγκεκριμένο σημείο, υφίσταται μία αντιπαράθεση απόψεων. Από την μία πλευρά, τονίζεται ότι ακριβώς επειδή πολλές πολεμικές Μοίρες έχουν διπλό ρόλο, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στην δεκαετία του 1980, είναι ακόμη πιο επιτακτικό να συμπληρώνουν οι Ιπτάμενοι πολύ περισσότερες ώρες. Στην USAF επί παραδείγματι, στην περίπτωση αυτή ο Ιπτάμενος έπρεπε να βάζει περί τις 22-25 ώρες/μήνα! Ως εκ τούτου, η σημερινή δραστική μείωση των ωρών πτήσεως, την στιγμή που πολεμικές Μοίρες με τα πλέον εξελιγμένα μαχητικά (335, 340, 343 Μοίρες) επιχειρούν σε διπλό ρόλο, θέτει το ζήτημα με ακόμη πιο έντονο τρόπο.
Σε αντιδιαστολή με αυτά, έρχεται η άποψη ανωτάτων αξιωματικών της ΠΑ, οι οποίοι τονίζουν ότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει πολύ από την δεκαετία του 1980. Ο Ψυχρός Πόλεμος ανήκει στο παρελθόν και καμμία αεροπορία στο ΝΑΤΟ δεν ακολουθεί το παλαιό «όριο» των 17 ωρών πτήσεως/μήνα. Επιπλέον, οι νέες τεχνολογίες και οι σοβαρές πρόοδοι στον χώρο της εξομοιώσεως, έχουν ως αποτέλεσμα ο Ιπτάμενος να μπορεί να εκτελέσει κάποιες ασκήσεις στον εξομοιωτή, ενώ παλαιότερα ήταν απολύτως απαραίτητο να πετάξει. Έτσι λοιπόν, το ετοιμοπόλεμο μετράται όχι τόσο από τον αριθμό των ωρών που πετά ο Ιπτάμενος, όσο από το αν εκτελεί σε μηνιαία βάση έναν συγκεκριμένο αριθμό απαιτητικών ασκήσεων μάχης. Κι εδώ είναι το ζήτημα. Οι περικοπές στις δαπάνες, να μην φτάσουν στο οριακό σημείο και να υποχρεώσουν την ΠΑ να κόψει κάποιες από τις ασκήσεις αυτές. Ήδη αυτό έχει γίνει με αεροπορίες (π.χ. Σουηδία) που δεν αντιμετωπίζουν προκλήσεις όπως η ΠΑ. Συνοψίζοντας, εφόσον οι πολεμικές Μοίρες ακολουθούν το καθορισμένο πρόγραμμα πιστά, το αξιόμαχο δεν επηρεάζεται, κάτι που όπως τονίζεται από έμπειρα στελέχη και την ανωτάτη ηγεσία της ΠΑ, ισχύει απολύτως. Ωστόσο, αυτό που μπορεί να αντιπαραβάλει κανείς στα ανωτέρω, είναι ότι μπορεί ο Ψυχρός Πόλεμος να ανήκει στην ιστορία, η τουρκική απειλή όμως που αντιμετωπίζει η ΠΑ, εξακολουθεί να είναι υπαρκτή. Σε τί διαφέρει σήμερα η αντιμετώπιση της απειλής, σε σχέση με την φύση αυτής στην δεκαετία του 1980;
Πηγή: Περιοδικό Δούρειος Ίππος 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/01/blog-post_5463.html

«ΠΑΡΑΦΡΩΝ» ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η ελληνική αεροπορία θα συμμετάσχει στους εορτασμούς για τα 100 χρόνια της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας, δήλωσε ο Τούρκος Υπουργός ‘Αμυνας. Εμείς τώρα τι να δηλώσουμε; ‘Όπως και με τόσα άλλα έργα αυτής της κυβέρνησης, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά, η σοβαρότητα των ιθυνόντων, εν προκειμένω του Υπουργείου ‘Αμυνας, ξεπερνάει το φτωχό και ταπεινό μυαλό μας. Τι θα γιορτάσουν μαζί με τους Τούρκους οι ‘Ελληνες αεροπόροι; Την κατάρριψη του Ηλιάκη, το casus belli ή την κατοχή της Κύπρου;

Στο μεταξύ για την Τουρκία ετοιμάζει τις βαλίτσες του ο κ. Παπανδρέου. Θα μιλήσει στην ετήσια σύνοδο των Τούρκων πρέσβεων. Για ποιο λόγο εκτιμά σκόπιμη μια τέτοια ομιλία ο Πρωθυπουργός και οι διάφοροι σύμβουλοί του, θα σας γελάσουμε. Ούτε γνωρίζουμε, ούτε μπορούμε να φαντασθούμε.

Αυτό όμως μπορεί να έχει τεράστια σημασία είναι το αν θα υπογράψει ο κ. Παπανδρέου Διακήρυξη Αρχών για το Αιγαίο και τι θα περιέχει μια τέτοια Διακήρυξη. Αυτό που περιμένει ο ελληνικός λαός είναι κυρίως η κατάργηση του casus belli, η παραίτηση από τις εδαφικές αξιώσεις στα νησιά, η απομάκρυνση του τουρκικού αποβατικού στόλου από τις μικρασιατικές ακτές, η απόσυρση του στρατού κατοχής από την Κύπρο. αυτά δεν θα τα πάρει. Στην καλύτερη περίπτωση θα έχουμε ένα γενικόλογο κείμενο υπέρ της φιλίας, που θα εξισώνει πρακτικά αδικοπραγούντα και αδικούμενο. Στη χειρότερη, θα τεθούν πάλι σε αμφισβήτηση ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, όπως με το υπερατλαντικής εμπνεύσεως ανακοινωθέν της Μαδρίτης. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, εκεί, κατά Μαξίμου μεριά, νάχει απομείνει κανένας σύμβουλος με λίγο μυαλό και αίσθηση της σοβαρότητας των πραγμάτων.

Αν πάντως ο μέχρι τώρα διπλωματικός απολογισμός της κυβέρνησης είναι κάποιας μορφής ένδειξη για το μέλλον, τότε επιβάλλεται η μεγαλύτερη ανησυχία. Τι θα pλέγατε για παράδειγμα, αν έθετα υπό την κρίση σας το εξής «θεώρημα»:

«Η Τουρκία επιδιώκει, πάση θυσία, να απαγορεύσει στην Ελλάδα να ασκήσει το δικαίωμά της σε επέκταση των χωρικών υδάτων της και ανακήρυξη Αυτόνομης Οικονομικής Ζώνης. Επιδιώκει να εκτουρκίσει το σύνολο της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, να καταστρέψει τις ενεργειακές, εξοπλιστικές και πολιτικές σχέσεις Αθήνας και Μόσχας, υποκαθιστώντας την Ελλάδα ως προνομιακός εταίρος της Ρωσίας. Η ‘Αγκυρα θα ευχόταν επίσης, ει δυνατόν, την ένταξη της Τουρκίας και την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ».

Αν ρωτούσα τη γνώμη σας για αυτό το «θεώρημα», το πιθανότερο είναι ότι θα συμφωνούσατε ανεπιφύλακτα. Αν σας ρωτούσα κατά πόσον οι ΗΠΑ σιγοντάρουν ορισμένες τουλάχιστον από τις επιδιώξεις αυτές, θα μου απαντούσατε ότι πιθανώς μπορεί να συμβαίνει. Αν σας ρωτούσα κατά πόσον αυτές μπορούν να είναι οι επιδιώξεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα αποτελέσματά της, θα με κυττούσατε, υποθέτω, δύσπιστα και απορημένα, προσπαθώντας να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ και αν μιλάω σοβαρά. Και εγώ θα σας συνιστούσα, από την πλευρά μου, αντί να κυττάτε εμένα με δυσπιστία και απορία, να εξαντλήσετε τη δυσπιστία και την προσοχή σας παρακολουθώντας τις πράξεις, δηλώσεις και παραλείψεις της διπλωματίας μας. Ας εξετάσουμε καλύτερα τι συγκεκριμένα πράττουν και ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τη σιβυλλική δήλωση Νταβούτογλου: «’Ηδη κάνουμε δουλειές (με την ελληνική κυβέρνηση) στο Αιγαίο» (we do business).

Χωρικά ύδατα, ΑΟΖ, συνεκμετάλλευση

Η «καρδιά» των ελληνοτουρκικών διαφορών συνίσταται αφενός στο κυπριακό, αφετέρου στη, λόγω και έργω, περιλαμβανομένης και απειλής πολέμου, αμφισβήτηση από την ‘Αγκυρα, μετά το 1973, του καθεστώτος του Αιγαίου που προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάννης, όπως και των δικαιωμάτων που παρέχει στην Ελλάδα η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 (χωρικά ύδατα 12 μιλίων και ΑΟΖ). Σύμφωνα με αρκετά δημοσιεύματα, που δεν διέψευσε μέχρι τώρα το Υπουργείο Εξωτερικών, η διαπραγμάτευση του θέματος των χωρικών υδάτων ξεκίνησε, δεν κατέληξε καν, από την απεμπόληση του δικαιώματος στα 12 μίλια! Και θα είχε ίσως προχωρήσει πολύ περισσότερο, `αν η ‘Αγκυρα δεν έθετε και άλλους εξωφρενικούς όρους, όπως η άρνηση στα νησιά, όχι μόνο δικαιώματος υφαλοκρηπίδας, αλλά και χωρικών υδάτων. ‘Όπως επίσης η τουρκική απαίτηση να κατοχυρωθούν πρώτα οι ελληνικές παραχωρήσεις στο Αιγαίο, όπου η νομική θέση της Αθήνας είναι πανίσχυρη και μόνο μετά να συζητηθεί θέμα Αν. Μεσογείου, όπου η Ελλάδα είναι νομικά λιγότερο ισχυρή. Ελπίζουμε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι, αλλά οι παρελθούσες επιδόσεις πολιτικών και διπλωματίας δεν εμπνέουν ιδιαίτερη εμπιστοσύνη.

Οι επιφορτισθέντες πάντως από τον κ. Δρούτσα με την ευθύνη χειρισμού του θέματος τρεις υψηλόβαθμοι διπλωμάτες, επιθυμούν φυσικά να φέρουν σε αίσιο πέρας την «αποστολή», είναι όμως πολύ έμπειροι για να μη γνωρίζουν ότι ακροβατούν επί πολύ ολισθηρού εδάφους, διαπραγματευόμενοι εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Υπάρχει μια πολύ μεγάλη παράδοση δεκαετιών επιείκειας στην Ελλάδα, που μπορεί όμως να αποδειχθεί παραπλανητική. Με την κρίση που διέρχεται η χώρα, κάπου, κάποτε, κάποια «στάμνα» θα σπάσει στο τέλος. Η παραχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι κακούργημα για τον ελληνικό νόμο και ονομάζεται εσχάτη προδοσία.

Τα σχέδια συνεκμετάλλευσης, από κοινού με την Τουρκία, υδρογονανθράκων που βρίσκονται βασικά στην ελληνική υφαλοκρηπίδα τα διέψευσε ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου πρόσφατα. Κανονικά, μια τέτοια δήλωση του Πρωθυπουργού θα ήταν επαρκής για να σταματήσει όποια συζήτηση. Αλλά βέβαια ο αριθμός δηλώσεών του που διαψεύδονται σχεδόν άμεσα είναι τόσο μεγάλος, που δεν βάζει κανείς εύκολα το χέρι του στη φωτιά…

Συνεχιζόμενος εκτουρκισμός Πομάκων

Σε ότι αφορά τώρα τη Θράκη, τι να πρωτοπεί κανείς; Αντί η ‘Αγκυρα να είναι διεθνώς κατηγορούμενη για τη βίαιη εκδίωξη των Ελλήνων, κατηγορεί εκείνη την Ελλάδα για κακή συμπεριφορά έναντι των Μουσουλμάνων. Την ίδια στιγμή το ελληνικό κράτος υποχρεώνει τους Πομάκους να μαθαίνουν στο σχολείο τούρκικα, που δεν είναι η μητρική τους γλώσσα, δεν τους παρέχει επαρκή εκπαίδευση στα ελληνικά και δεν τους παρέχει καμμία εκπαίδευση στα πομάκικα, παραβιάζοντας τη Συνθήκη της Λωζάννης και τα βασικά τους δικαιώματα και συμβάλλοντας αποφασιστικά στον μακροχρόνιο εκτουρκισμό τους. ‘Αμα έχεις τέτοιο κράτος, τι να τις κάνεις τις εξωτερικές απειλές;

Ρώσοι και Αραβομουσουλμάνοι

Το 95% των Ελλήνων αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς τη σημασία των καλών σχέσεων με τη Μόσχα. Σε αυτό το ποσοστό όμως δεν περιλαμβάνεται προφανώς η κυβέρνηση. Ο κ. Παπανδρέου αμφισβήτησε, ήδη πριν εκλεγεί, τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, που πνέει τώρα τα λοίσθια και ο κ. Βενιζέλος ακύρωσε τη συμφωνία προμήθειας ρωσικών θωρακισμένων. Η ‘Αγκυρα προχωράει τον ανταγωνιστικό του ελληνοβουλγαρικού αγωγό Σαμψούντα-Τσεϊχάν, έχει υπογράψει ένα πλήθος συμφωνιών με τη Μόσχα και έχει αντικαταστήσει, για πρώτη φορά μετά από μισό αιώνα, την Ελλάδα, στη θέση στρατηγικού, ή πάντως προνομιακού εταίρου τόσο στον ρωσικό χώρο, όσο και στον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Φυσικά, η στρατηγική ασφυξία της Ελλάδας δεν έχει συνέπειες μόνο στη διεθνή θέση της χώρας, αλλά και στους βαθμούς ελευθερίας που διαθέτει για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και τις πιέσεις Δανειστών και «Προστατών».

Να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, να μπει η Τουρκία στην ΕΕ και ο ρόλος του Ρουμπινίς στην ΕΟΚ τότε και ήδη ΕΕ, αμφισβητείται σήμερα διεθνώς η σκοπιμότητα συμμετοχής της στην ευρωζώνη. Μακροχρόνια, κι αν δεν μεταβληθούν ουσιαστικά οι όροι λειτουργίας του κοινού νομίσματος, το ζήτημα αυτό θα τεθεί αναπόφευκτα. Αλλά διερωτάται κανείς για ποιο λόγο θέτει τώρα διαρκώς το θέμα αυτό ο ιρανοεβραϊκής καταγωγής, με προϋπηρεσία σε ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα και Τράπεζα του Ισραήλ, οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί, που δέχθηκε προ ημερών επισήμως ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας στο Μέγαρο Μαξίμου! (Ποιος σύμβουλος ακριβώς εισηγήθηκε το ραντεβού με τη μορφή αυτή στον κ. Παπανδρέου;). Στις 27.1.2010, την ίδια μέρα που η Goldman Sachs επετίθετο στην Ελλάδα δια των Financial Times, o Ρουμπινί δημοσίευε άρθρο με τίτλο: «Η Ελλάδα έχει χρεωκοπήσει».

Ενώ έχει αρχίσει και συζητείται η σκοπιμότητα συμμετοχής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, η ελληνική κυβέρνηση τι εξήγγειλε; Εκστρατεία για την πραγματοποίηση συνόδου κορυφής Τουρκίας-ΕΕ, με σκοπό να επαναβεβαιωθεί η ευρωπαϊκή δέσμευση για την τουρκική ένταξη και να υπάρξει νέα εταιρική σχέση. Η Αθήνα παραμένει, μαζί με το Λονδίνο και την Ουάσιγκτων, φανατική οπαδός μιας διεύρυνσης, που ευθύνεται αποφασιστικά, μαζί με τη διαρκή «απελευθέρωση των αγορών», για την σοβαρότατη κρίση ΕΕ και Ελλάδας. Παραμένει επίσης φανατική οπαδός ειδικά της ένταξης της Τουρκίας που, αν γίνει, θα αφαιρέσει το κυριότερο στρατηγικό πλεονέκτημα της Αθήνας στον ανταγωνισμό της με την ‘Αγκυρα. Δεν την έχει πτοήσει ούτε καν η εμπειρία 11 ετών εφαρμογής αυτής της πολιτικής, που οδήγησε μόνο σε σκλήρυνση την Τουρκία. Ούτε και το ότι η ελληνική υποστήριξη στην τουρκική ένταξη είναι ο ασφαλέστερος και περισσότερο επιβλαβής για την Ελλάδα τρόπος να γίνουν έξαλλοι με την Αθήνα σε Βερολίνο και Παρίσι.

Eπίκαιρα, 30.12.2010

Konstantakopoulos.blogspot.com

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Είχε δημοσιευθεί το άρθρο όταν ανακοινώθηκε από το Υπουργείο ‘Αμυνας ο διορισμός επιτροπής για το πρόγραμμα προμήθειας ρωσικών θωρακισμένων (η προηγούμενη τέτοια επιτροπή καταργήθηκε πρόσφατα, άνευ εξηγήσεων). Απομένει να διαπιστώσουμε στην πράξη τι εντέλει εννοούν οι «αρμόδιοι».

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

Αποκλειστική συνέντευξη του Αντιστράτηγου ε.α. Δημήτριου Αλευρομάγειρου στον ‘Εμπροσθοφύλακα’ (Μέρος Γ’)

16 Οκτωβρίου 2010
Συντακτική Ομάδα

Στο πρώτο μέρος της συνέντευξης ασχοληθήκαμε κυρίως με το Κυπριακό πρόβλημα, ενώ στο δεύτερο μέρος με τις ελλαδοτουρκικές σχέσεις. Σ’ αυτό το τρίτο και τελευταίο μέρος της συνέντευξης, ο Αντιστράτηγος ε.α. Δημήτριος Αλευρομάγειρος απαντάει σε διάφορες γενικές ερωτήσεις.

1. Είστε ένας μπαρουτοκαπνισμένος αξιωματικός ο οποίος υπερασπίστηκε ενόπλως την Κύπρο κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα δεδομένα, η κατάσταση της Εθνικής Φρουράς αυτή τη στιγμή είναι άθλια, και παρ’όλα αυτά -με ένα σιδηρόφρακτο στρατό απέναντί μας- πολλοί μιλούν για μείωση της θητείας, αποστρατιωτικοποίηση, μείωση αμυντικών δαπανών κ.ο.κ. Ποια, κατά τη γνώμη σας, θα ήταν η καλύτερη μορφή άμυνας για την Κυπριακή Δημοκρατία;

 

Ευχαριστώ πολύ για την έκφραση, αλλά είναι λάθος το «μπαρουτοκαπνισμένος». Με τρεις μέρες πόλεμος δεν γίνεσαι «μπαρουτοκαπνισμένος». Αυτοί που υπερασπίστηκαν πραγματικά την Κύπρο ήταν οι «εθελοντές» Κύπριοι στρατιώτες και οι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ οι οποίοι δώσανε τη ζωή τους σε μία υπόθεση χαμένη. Το έχω πει κατ’ επανάληψη και μου δίνετε τώρα την ευκαιρία να ξαναπώ τον περίφημο στίχο του Καβάφη: «…και περισσότερη τιμή σας πρέπει γιατί, γνωρίζατε ότι οι Μήδοι, στο τέλος, θα περάσουν».

 

Όσον αφορά την Εθνική Φρουρά δεν μπορώ να ξέρω σε ποιά ακριβώς κατάσταση βρίσκεται, διότι απλούστατα δεν βρίσκομαι κάτω στην Κύπρο. Γνωρίζω όμως ότι ο Αρχηγός του ΓΕΕΦ είναι ένας θαυμάσιος άνθρωπος. Πριν λίγο καιρό σε μια εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο, συναντήθηκα με τον Υπουργό Άμυνας της Κύπρου, ο οποίος είναι και παλιός συνάδελφος, και του είπα ότι πρέπει να προσέξουμε το θέμα του στρατού πάρα πολύ και τον είδα να έχει πραγματικά καλές προθέσεις.

 

Για το θέμα της μείωσης της θητείας στην Κύπρο, εγώ ήμουν και είμαι εναντίον οποιασδήποτε μείωσης, τη στιγμή που έχεις απέναντι σου 40.000 στρατιώτες. Το 2007 που είχα πάει στην Κύπρο, είχα μια συνάντηση με τον τότε Αρχηγό ΓΕΕΦ και τον τότε Υπουργό Αμύνης, κ. Πασιαρδή, και ήταν τότε που συζητιόταν το θέμα της μείωσης και τους είπα ότι εγώ το θεωρώ έγκλημα. Είναι έγκλημα σαν μήνυμα προς τον κατοχικό στρατό. Τα μηνύματα που πρέπει να του στέλνουμε είναι μηνύματα ενίσχυσης της Εθνικής Φρουράς, κι όχι αποδυνάμωσής της, και μάλιστα ακριβώς την ώρα που γίνονται οι διπλωματικές συζητήσεις. Αυτό είναι το παιχνίδι. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπέγραψε την Συνθήκη της Λωζάνης έχοντας την στρατιά του Έβρου. Επομένως, πως μπορείς να υπογράψεις όταν είσαι γυμνός;

 

Λέγεται επίσης, ότι στόχος της κυπριακής πολιτικής ηγεσίας είναι η αποστρατιωτικοποίηση της Κύπρου μετά την λύση. Κι εγώ δεν θέλω να γίνονται πόλεμοι και μακάρι να σταματούσαν να γίνονται. Ούτε οι στρατιωτικοί έχουν διάθεση να σκοτώνονται. Όμως, η δύναμη και ο φόβος της δύναμης θα υπάρχουν πάντοτε και αλίμονο σε αυτούς που δεν θα έχουνε δύναμη. Πάλι θα κάνουμε τα καλά παιδιά και να διαλύσουμε τον στρατό; Έχουμε και ένα τρανό παράδειγμα στην Κύπρο: Διώξαμε την ελληνική μεραρχία το 1967 και ήρθαν οι Τούρκοι και κατέλαβαν το μισό νησί το 1974.

 

Τούρκος στρατιώτης στις μάχες που έλαβαν χώρα στο προάστειο του Αγίου Παύλου στην Λευκωσία. Ο Ταγματάρχης εξ Ελλάδος Δημήτριος Αλευρομάγειρος με το Τάγμα Επιστράτων του τους κράτησε εκτός του προαστείου και ουσιαστικά διατήρησε την Λευκωσία στα προ της εισβολής όρια της.

2. Είστε επίσης Επίτιμος Γενικός Επιθεωρητής Στρατού. Τι έχετε να πείτε για τη σημερινή κατάσταση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, με μείωση της θητείας, μίζες, αποστολές στρατευμάτων στο εξωτερικό και με την Τουρκία να κάνει συνεχείς παραβιάσεις στον ελληνικό εναέριο και θαλάσσιο χώρο;

 

Και πάλι όμως δεν μπορώ να γνωρίζω πολλά διότι έχω αποστρατευθεί από το 1997. Όμως, θα πω το εξής: είμαι τελείως αντίθετος στην μείωση της θητείας. Το 1987 κάναμε μία μελέτη σε αυτό το θέμα και το συμπέρασμα ήταν ότι η Ελλάδα, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν μπορεί να έχει στρατό κάτω από 18 μήνες. Όταν μειώνεις την θητεία, μετά δεν μπορείς να την αυξήσεις. Επομένως είναι μια πολύ σημαντική απόφαση για το κράτος η μείωση της θητείας. Αλλά εδώ τα κόμματα υπόσχονται μειώσεις θητείας για να μαζέψουν ψήφους. Αυτά είναι τα εγκλήματα που πραγματοποιούν. Δεν μπορείς να έχεις 8 μήνες στρατό. Είναι απαράδεκτο! Οι Τούρκοι άραγε έχουνε μειώσει την στρατιωτική τους θητεία;

 

Υπάρχει βέβαια και το δημογραφικό πρόβλημα, αλλά ο επαγγελματικός στρατός είναι ένα τεράστιο λάθος. Το 2000 είχα κάνει μία μελέτη και την είχα στείλει σε όλα τα κόμματα και είναι αστείο τί μου απάντησαν. Ο αξιόμαχος στρατός είναι αυτός που αποτελείται από τον καθηγητή, τον γεωργό, τον επιχειρηματία, τον πλούσιο, τον φτωχό κλπ. Τότε γίνεται μία ζύμωση και συγκροτείται αυτό που ονομάζουμε, «λαϊκός στρατός», «στρατός του λαού». Δεν μπορείς να καλείς ένα στρατό να θυσιαστεί για την πατρίδα του επ’ αμοιβής, όπως είναι ο επαγγελματικός στρατός. Το 1792, στην μάχη του Βαλμύ, ο Γάλλος στρατηγός Κέλλερμαν νίκησε τα τέσσερα βασιλικά Πρωσσικά στρατεύματα με τους «ξεβράκωτους» Γάλλους με την ιαχή «Ζήτω το έθνος!». Τότε, ο Γερμανός συγγραφέας Γκαίτε είχε πει ότι τελειώσανε οι στρατοί των βασιλιάδων και αρχίζουν οι στρατοί των λαών. Στην Ελλάδα έχουμε ένα τρανό παράδειγμα αυτών των στρατών: την επανάσταση του 1821.

 

Θα σας πω και κάτι που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν. Η ετυμολογία της λέξης «κληρωτός» είναι από την κλήρωση που γινόταν για το ποιοι θα πάνε στρατό, διότι όταν ερχόταν η σειρά τους να πάνε στρατό, πηγαίνανε περισσότεροι από όσους χρειαζότανε το κράτος. Σήμερα βέβαια, με τα ψηλά ποσοστά της φυγοστρατίας, η λέξη έχει χάσει την έννοια της.

3. Βγαίνοντας λίγο έξω από τα όρια της Ελλάδας, βλέπουμε πως με το Ευρώ, την Συνθήκη της Λισαβώνας κλπ, το έθνος-κράτος χάνει σιγά σιγά την κυριαρχία του, σε επίπεδο πολιτικό, διοικητικό, οικονομικό, ακόμη και πολιτιστικό. Ποια η άποψη σας γι αυτές τις εξελίξεις, και τι ρόλο καλούνται να παίξουν (ή ίσως θα πρέπει να παίξουν) τα έθνη σε αυτή την νέα παγκόσμια τάξη;

 

Η Ενωμένη Ευρώπη ήταν όραμα μιας σύνθεσης και όχι ισοπέδωσης και πολτοποίησης πολιτισμών. Η ισοπέδωση και η πολτοποίηση είναι στόχοι της πολυπολιτισμικότητας και της παγκοσμιοποίησης. Η αντίληψη της παγκοσμιοποίησης σε επίπεδο πολτοποίησης είναι λανθασμένη, διότι το να ‘αγαπώ την πατρίδα μου’, δεν σημαίνει ‘εχθρεύομαι την πατρίδα του άλλου’. Το γεγονός ότι όλοι αγαπάνε την μητέρα τους, σημαίνει ότι εχθρεύονται τις μητέρες των άλλων; Κι όμως, σε αυτά τα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, έχει μειωθεί η αγάπη προς την πατρίδα, η οποία σνομπάρεται ως ‘εθνικισμός’, ‘σοβινισμός’, ‘φασισμός’, ‘ρατσισμός’. Αυτή είναι η επιτυχία της ξένης προπαγάνδας.

 

Είναι λάθος και μαρξιστικά αν θέλετε, διότι ο διεθνισμός δεν ταυτίζεται καθόλου με την παγκοσμιοποίηση. Η αγάπη προς την πατρίδα δεν σημαίνει εχθρότητα προς την πατρίδα του άλλου. Άρα είναι λάθος η οποιαδήποτε επίθεση σε ότι έχει σχέση με το πατριωτικό.

 

4. Ταυτόχρονα με την μείωση της εθνικής κυριαρχίας σε κρατικό επίπεδο, βλέπουμε μια παράλληλη επίθεση στην εθνική ταυτότητα από διάφορες ομάδες, ΜΚΟ και άλλους οργανωμένους πολιτικούς σχηματισμούς, όπου βάλλονται και δαιμονοποιούνται όλα όσα εκείνα απαρτίζουν την ελληνική μας ταυτότητα, πολλές φορές μάλιστα στο όνομα της “αριστεράς”, της “αναρχίας”, του “αντιφασισμού”, του “αντιρατσισμού” κ.ο.κ. Ένας “θεωρητικός”, μάλιστα, αυτού του “ρεύματος” παλαιότερα αποκάλεσε όσους αντιδρούσαν στο αντιεπιστημονικό βιβλίο ιστορίας της Στ’ δημοτικού ως «εσμό αλευρομάγειρων». Πως σχολιάζετε αυτές τις εξελίξεις, ποιους εξυπηρετούν κατά την γνώμη σας, και ποιοι -από επιχειρησιακής άποψης- δυνατόν να κρύβονται πίσω από τους κουκουλοφόρους φυσικούς αυτουργούς;

Αυτή είναι η λεγόμενη πέμπτη φάλαγγα. Το βιβλίο της Στ’ Δημοτικού ήταν ένα βιβλίο των πεμπτοφαλαγγιτών. Αν ήταν συνειδητοί ή ασυνείδητοι, μου είναι αδιάφορο. Τότε αντιδράσαμε και αυτοί μας ειρωνεύτηκαν. Ο κ. Λιάκος ήταν αυτός που αναφέρθηκε σε όσους αντιδράσανε, ως «εσμό αλευρομάγειρων», ίσως διότι ήμουν από τους πρώτους στη λίστα που υπογράψαμε. Του χαρίζω αυτή την έκφραση, διότι «εσμός» είναι αυτός ο ίδιος και οι όμοιοί του. Δυστυχώς, είναι άνθρωποι που είτε έχουν διαστρεβλωμένη αντίληψη της ιστορίας, είτε  συνειδητά ή ασυνείδητα επιτίθενται σε ότι έχει σχέση με την Ελλάδα.

 

Όσον αφορά την αριστερά, επικαλούνται το όνομά της πολλοί άνθρωποι που ποτέ δεν ήταν αριστεροί. Δεν μπορεί να είσαι αριστερός και να μην είσαι πατριώτης. Γι’ αυτό και η αριστερά στην Ελλάδα, αντλεί δύναμη από την αντίσταση του 1940-44. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος σχεδόν ηγήθηκε, δεν ήταν το μόνο κόμμα, του αγώνα εναντίον του Σχεδίου Ανάν. Ενώ στην Κύπρο, η ηγεσία ή τουλάχιστο μέρος της ηγεσίας της αριστεράς δεν συμμετείχε στον αντιαποικιακό και αντιιμπεριαλιστικό αγώνα.

5. Ποια η άποψη σας στο θέμα της μετανάστευσης και της λαθρομετανάστευσης, το οποίο έχει πάρει πλέον διαστάσεις εθνικού προβλήματος το οποίο δεν απειλεί μόνο την εθνική κυριαρχία, αλλά και την οικονομία και την ίδια την κοινωνική συνοχή. Ποια είναι η προοδευτική αντιμετώπιση του ζητήματος;

 

Είναι ένα τεράστιο θέμα, το οποίο έχει πάρα πολλές οπτικές. Μια πρώτη οπτική είναι ότι αυτοί οι φουκαράδες που έρχονται εδώ πέρα, είναι τα πρώτα θύματα ενός κράτους που τους χρησιμοποιούνε σαν δούλους. Μέσα όμως από αυτή την ιστορία δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να πω ότι θα γίνει μια εκμετάλλευση από αυτούς, που επιθυμούν την συρρίκνωση της Ελλάδος, διοχετεύοντας άτομα που θα μπολιάσουνε επικίνδυνα την εθνικότητά μας. Αυτό δεν σημαίνει ρατσισμός. Εδώ στην Ελλάδα χρόνια είχαμε και Πακιστανούς, Πολωνούς, Φιλιππινέζους και ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα. Εγώ πιστεύω πως ο ελληνικός λαός μόνο ρατσιστικός δεν είναι. Όμως, κανένα κράτος δεν μπορεί να δέχεται ανεξέλεγκτα κάτι. Υπάρχουνε νόμοι και στην Ελλάδα, και στην Ευρώπη και σε διεθνές επίπεδο.

 

Όταν δεν υπάρχει κανένας έλεγχος και κανένα μέτρο, τότε είναι μία εισβολή, ένας δούρειος ίππος εισόδου κάποιων υπόπτων στοιχείων με στόχο να δημιουργήσουνε πρόβλημα. Ένα σοβαρό κράτος, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα από το 1990. Ναι οι Έλληνες είμαστε φιλόξενος λαός αλλά ακόμα και ο «Ξένιος Ζευς» δεν εννοούσε όταν έρθουν σπίτι μου βιαίως 500 άτομα να τα βάλω να κοιμηθούνε. Εγώ δεν λέω να τους πετάξουμε στην θάλασσα όπως έκανε η Ιταλία. Αλλά πρώτα πρέπει να προσέξουμε τα σημεία εισόδου αυτών στην χώρα μας και κατά δεύτερον να έρθουμε σε συμφωνία με τις χώρες που μας τους στέλνουν.

6. Διαβάζετε τον ‘Εμπροσθοφύλακα’; Ποια η άποψη σας γι’ αυτόν, και ποιο μήνυμα θα θέλατε να περάσετε στους αναγνώστες μας, μεγάλο ποσοστό των οποίων είναι νεαροί σε ηλικία;

 

Τον διαβάζω, βέβαια, και πιστεύω ότι πάει πάρα πολύ καλά. Έχει μια σωστή γραμμή γενικώς, και επίσης δεν έχει φανατισμό. Ο φανατισμός μπορεί να είναι στοιχείο πρόσκαιρης ένωσης ατόμων, αλλά μακροπρόθεσμα χάνει ο φανατισμός. Γι’ αυτό και λέμε ότι ο οποιοσδήποτε είναι φανατικός με κάτι, δεν μπορεί να δει μακριά. Όταν έχεις φανατισμό, χάνεις και το δίκαιο σου. Μια φράση που μου άρεσε πολύ, την είπε ο Νεοκλής Σαρρής σε ένα βιβλίο του: «Στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που πουλάνε πατρίδα και άνθρωποι που πουλάνε την πατρίδα». Και οι δύο κατηγορίες αυτές είναι επικινδύνες.

‘Eνα αμαρτωλό ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ-ΜΕΣΙΤΙΚΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ

Ελληνοτουρκικά, τρόικα, εξοπλισμοί: Γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου αρνείται να μιλήσει για εξοπλισμούς με τον Ερντογάν;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Για πολλοστή φορά το τελευταίο διάστημα, ο Ταγίπ Ερντογάν επανέφερε το ζήτημα των αμυντικών δαπανών Ελλάδας/Τουρκίας. Σε μια ομιλία στο Πανεπιστήμιο Πίρι Ρέις, ο Τούρκος Πρωθυπουργός υπογράμμισε ότι οι δύο χώρες κατασκεύαζαν κατά καιρούς φανταστικούς αντιπάλους και ξόδευαν τα μαλλιά της κεφαλής τους για να τους αντιμετωπίσουν. Αυτό, υποστήριξε, προκάλεσε την ελληνική οικονομική κρίση και κατάρρευση.

Το σχήμα Ερντογάν είναι εν μέρει ακριβές και εν μέρει ανακριβές. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι το εξωφρενικό ποσό που ξόδεψε επί 35 χρόνια, 4-4,5% του ΑΕΠ, για να οπλίζεται, οδήγησε την Ελλάδα στο “να κερδίσει τον πόλεμο χάνοντας την ειρήνη”. ‘Oλες εξάλλου οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, και οι Υπουργοί ‘Αμυνας, αξίζουν, και με το παραπάνω, κρέμασμα στην Πλατεία Συντάγματος, όχι μόνο για τις μίζες που εισέπραξαν και τις υπαγορευμένες εξοπλιστικές επιλογές τους, αλλά και την πλήρη αποτυχία τους να μετασχηματίσουν τις αμυντικές δαπάνες σε βιομηχανική-τεχνολογική επένδυση.

Από την άλλη, η απειλή έναντι της οποίας εξοπλίζεται η Ελλάδα μόνο φανταστική δεν είναι. Η Τουρκία, αντίθετα με όσα λέει ο Πρωθυπουργός της, απειλεί την Ελλάδα, λόγω και έργω. ‘Εχει καταλάβει τη μισή Κύπρο, εκδιώκοντας δια πυρός και σιδήρου εκατοντάδες χιλιάδες ‘Ελληνες. Εξεδίωξε τους ‘Ελληνες της Πόλης, της ‘Iμβρου, της Τενέδου. Διαθέτει τον μεγαλύτερο αποβατικό στόλο του κόσμου απέναντι από τα νησιά του Ανατολικού Aιγαίου, ασκούμενο ετησίως στην κατάληψη ενός εξ αυτών. Δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία. Απειλεί επισήμως με πόλεμο την Ελληνική. Τι άλλο πρέπει να κάνει για να συμπεράνουμε ότι συνιστά απειλή; Εξοπλιζόμενη, η Αθήνα αμύνεται εναντίον πραγματικής απειλής, έστω και με ελάχιστα ορθολογικό τρόπο, εντείνοντας δηλαδή με τους εξοπλισμούς της τις δύο κύριες λειτουργίες, λεηλασία και υποδούλωση της χώρας, που έχουν απομείνει στο ληστοκρατικό και ξενόδουλο πολιτικό σύστημα των κομμάτων εξουσίας.

Ανεξαρτήτως όμως της ανάλυσης και της ρητορείας που χρησιμοποιεί, και που έχει σημασία, δευτερεύουσα όμως, ο Ερντογάν λέει και ξαναλέει στην Αθήνα ότι θέλει μείωση των εξοπλισμών. Μιλώντας μάλιστα για φανταστικές απειλές υιοθετεί τη φρασεολογία του αντιπρόεδρου Πάγκαλου. Μήπως άλλωστε όλο το φάσμα των Ελλήνων φιλότουρκων ατλαντιστών και εκσυγχρονιστών δεν μας λέει εδώ και χρόνια ότι το μεγάλο όφελος από την πολιτική φιλίας και προσέγγισης, κατ’ ουσίαν παραχωρήσεων και κατευνασμού έναντι της ‘Αγκυρας, θα είναι το μεγάλο οικονομικό όφελος, το “μέρισμα ειρήνης” του Γ. Παπανδρέου.

ΑΘΗΝΑ: ΔΕΝ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΜΕΙΩΣΗ ΕΞΟΠΛΙΣΜΩΝ!

Θα περίμενε κανείς λοιπόν η κυβέρνηση Παπανδρέου να πετάξει τη σκούφια της με τις προτάσεις Ερντογάν και να του πει έλα να κουβεντιάσουμε συγκεκριμένα. Ε, λοιπόν, μην το περιμένετε. Οι Υπουργοί του Γιώργου θυμήθηκαν ξαφνικά την … τουρκική απειλή και τους τουρκικούς εξοπλισμούς, που δεν θυμούνται σε καμμιά άλλη περίπτωση, για να απορρίψουν οποιαδήποτε σκέψη να διαπραγματευθούν μείωση ή έστω πάγωμα των εξοπλισμών. Τα ελληνικά Υπουργεία Εξωτερικών και ‘Aμυνας, δεν ενοχλούνται να διαπραγματεύεται ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, αρνούνται όμως μετά βδελυγμίας οποιαδήποτε συζήτηση για τους αμαρτωλούς εξοπλισμούς της χώρας, θέτοντας την επίλυση των ελληνοτουρκικών ως προϋπόθεση οποιασδήποτε μείωσης, πρακτικά δηλαδή καλώντας μας να περιμένουμε τη Δευτέρα Παρουσία!

Αν κυβερνούσε τη χώρα ο Καρατζαφέρης, θα καταλαβαίναμε ίσως την αντίδραση της κυβέρνησης. Αν όμως ο κ. Παπανδρέου είναι ειλικρινής σε αυτά που λέει, θα περίμενε κανείς από έναν τόσο επίμονο, μέχρι παρεξηγήσεως, οπαδό της ελληνοτουρκικής φιλίας και προσέγγισης να ανταποκριθεί άμεσα στα ανοίγματα Ερντογάν, πολύ περισσότερο στο πλαίσιο της τραγικής οικονομικής κατάστασης της χώρας. Να καλέσει δηλαδή τον Τούρκο Πρωθυπουργό στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για μια ισόρροπη, αμοιβαία, επαληθεύσιμη μείωση ή, έστω, πάγωμα των εξοπλισμών στο σημερινό τους επίπεδο. Αν οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν κατ’ ελάχιστο σοβαρές, θα το είχαν ζητήσει οι ίδιες εδώ και πολύ καιρό, πριν τα πει ο κ. Ερντογάν και πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση. Γιατί, στην πραγματικότητα, ακόμα κι αν η Τουρκία δεν χρησιμοποιήσει ποτέ τα όπλα της, υποχρεώνει την Ελλάδα σε μια κούρσα εξοπλισμών, προς όφελος της αμερικανικής, γαλλικής και γερμανικής βιομηχανίας, που γονάτισε τη χώρα μας. Είναι σα να πληρώνουμε ένα γεωπολιτικό φόρο υποτέλειας.

Το κακό με τις στρατιωτικές δαπάνες δεν είναι μόνο αυτό. Συνιστούν μια από τις κυριότερες και πιο αδιαφανείς πηγές μαύρου πολιτικού χρήματος, διαφθοράς και εξάρτησης του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, είναι στο κέντρο του φαινομένου της διαπλοκής. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες είναι γνωστό ότι έχουν ένα επίφοβο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, που έχει τεράστια επιρροή και απειλεί τη δημοκρατία. Στην Ελλάδα, έχουμε όμως ένα εξίσου σημαντικό, όχι όμως στρατιωτικο-βιομηχανικό αλλά στρατιωτικο-μεσιτικό σύμπλεγμα. Και φαίνεται ότι τα περισσότερα κόμματα θέλουν να το διατηρούν, ακόμα και όταν η οικονομική κρίση απειλεί την εθνική υπόσταση.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΑ ΖΗΤΗΣΕΙ

Η μείωση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και των εξοπλιστικών τους προγραμμάτων, η αποχώρηση του στρατού κατοχής από την Κύπρο, η μεταβολή της επιθετικής διάταξης και της συμπεριφοράς του τοπυρκικού στρατού, όφειλαν να είναι προαπαιτούμενο οποιασδήποτε σοβαρής συζήτησης για βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. ‘Eπρεπε δηλ. να γίνει το ακριβώς ανάποδο από αυτό που έκαναν οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 1996, της Ουάσιγκτον τα ρήματα πειθόμενες. Συνιστά γελοιότητα και κραυγαλέα έλλειψη αυτοσεβασμού για την Ελλάδα, την Κύπρο, τις κυβερνήσεις τους και την ΕΕ, το ότι άρχισαν και συνεχίζουν ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, με τον τουρκικό στρατό κατοχής να παραμένει στην Κύπρο. Αυτή τη στιγμή η ‘Αγκυρα εισπράττει προενταξιακές βοήθειες από την ΕΕ, την ίδια στιγμή που οι εξοπλισμοί της αναγκάζουν την Ελλάδα να ξοδεύει τα μαλλιοκέφαλά της για να την αντιμετωπίσει. Η Ελλάδα δεν διαμαρτύρεται διεθνώς για την απειλή της Τουρκίας εις βάρος της και τις δαπάνες που υποχρεώνεται να κάνει (μόνο ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ τα θυμάται, οι ‘Ελληνες ευρωβουλευτές περιορίζονται να εισπράττουν τις παχυλές αμοιβές τους!). H Ελλάδα δεν ζητάει την οικονομική, στρατιωτική και πολιτική συμπαράστασή των εταίρων της εναντίον της Τουρκίας, αλλά έχει γίνει το καλύτερο διεθνές στήριγμα της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας που την απειλεί! Τύφλα νάχει ο Μέτερνιχ και ο Ταλλεϋράνδος μπροστά στους παραλογισμούς που ο φόβος, η ιδιοτέλεια και η εξάρτηση επιβάλλουν ως ελληνική εξωτερική-αμυντική “πολιτική”!

Στο αποκορύφωμα αυτού του παραλογισμού, η Ελλάδα αρνείται οποιαδήποτε συζήτηση με τον Ερντογάν για μείωση, ή τουλάχιστον πάγωμα εξοπλισμών. Φυσικά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν ο Τούρκος Πρωθυπουργός είναι ειλικρινής ή όχι, ποιες ακριβώς είναι οι σκέψεις του κλπ. Αλλά αυτά ακριβώς διαπιστώνονται σε μια διαπραγμάτευση. Στο κάτω-κάτω, αν πρόκειται για τουρκική απάτη, η συζήτηση του θέματος θα βοηθήσει στη διευκρίνιση και θα εκθέσει τις προθέσεις της ‘Aγκυρας. Η κυβέρνηση Παπανδρέου όμως, η ίδια που συζητάει ζητήματα εθνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, αρνείται μετά μανίας να συζητήσει ζητήματα εξοπλισμών.

ΕΝΑ ΑΜΑΡΤΩΛΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ-ΜΕΣΙΤΙΚΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ

Επειδή δύσκολα κάποιος μπορεί στα σοβαρά να υποθέσει ότι αυτή η άρνηση έχει να κάνει με τον φόβο της σημερινής κυβέρνησης μήπως αποκτήσει υπεροπλία η Τουρκία, ή με τις τουρκικές απειλές που δεν την έχουν ποτέ άλλοτε απασχολήσει, αναγκάζεται να σκεφτεί ότι και η παρούσα κυβέρνηση, απλούστατα, ουδόλως θέλει να σπάσει τα δεσμά της εξάρτησης και της υποτέλειας προς τις αμερικανικές, γαλλικές και γερμανικές βιομηχανίες (η μόνη άλλη ερμηνεία είναι ότι στερείται παντελώς πολιτικών ιδεών και φαντασίας, και πάλι όμως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο). Γι’ αυτό άλλωστε παραλαμβάνει, αν είναι δυνατόν, γερμανικά υποβρύχια που γέρνουν, για να τα ξαναπουλήσει, όπως μας λέει, γελοιοποιούμενη και κοροϊδεύοντάς μας στα μούτρα. Παίρνει τα υποβρύχια που γέρνουν, όχι όμως τα ρώσικα θωρακισμένα που έχει συμφωνήσει η προηγούμενη κυβέρνηση, παρά και τις προσπάθειες της Μόσχας να κάνει τη προμήθεια όσο γίνεται ελκυστικότερη – λέγεται ότι πρότεινε αποπληρωμή με αγροτικά προϊόντα.

Η κυβέρνηση δεν έχει κανένα πρόβλημα να κόβει συντάξεις των 500 ευρώ, να στέλνει διαβητικούς να ακρωτηριασθούν και δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους να πληρώνουν από την τσέπη τους τις πιο απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις. Αλλά, όλα κι όλα, είναι απόλυτη στην εφαρμογή των σιδηρών, αν και άγραφων “νόμων των ελληνικών προμηθειών”, των νόμων που βασιλεύουν στον κόσμο της μίζας, της εξάρτησης και της διαπλοκής.

Ο ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Υπάρχουν βεβαίως και όσοι υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να παγώσουν οι εξοπλισμοί γιατί κάτι τέτοιο θα παγιώσει την τουρκική υπεροχή. Πρόκειται είτε για υστερόβουλη συνηγορία υπέρ των διαπλεκομένων της άμυνας, είτε για ανοησία. Ελλάδα και Τουρκία θα βοηθήσουν πολύ τον εαυτό τους και τους λαούς τους, αν π.χ. δεν αγοράσουν για πέντε χρόνια ούτε ένα μείζον οπλικό σύστημα, αεροπλάνο, πλοίο, υποβρύχιο, βαλλιστικό πύραυλο. Το επιχείρημα της παγίωσης θα είχε νόημα, μόνο αν η Ελλάδα επροτίθετο να “προλάβει” την Τουρκία με μπαράζ εξοπλισμών. Κάτι τέτοιο αποκλείεται εντελώς. Είναι πολύ πιθανότερο να δούμε τον μονομερή αφοπλισμό της Ελλάδας! Υπό όρους μάλιστα που θα αντανακλούν τα συμφέροντας της αποικιακής Τρόικας που μας διοικεί.

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ: ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ

Το πιο σοβαρό πρόβλημα μιας διαπραγμάτευσης με τον Ερντογάν είναι ποιος θα την κάνει! Είναι συζητήσιμο αν το ελληνικό κράτος και η πολιτικο-στρατιωτική ηγεσία είναι σε θέση να τη φέρουν σε πέρας. Αφιερώνοντας το 90% του χρόνου του επί δεκαετίες σε ίντριγκες, ρουσφέτια, άσκηση υποτέλειας στους “συμμάχους” και λεηλασία του δημοσίου χρήματος, το ελληνικό διοικητικό-πολιτικό σύστημα δεν έχει αναπτύξει τις ικανότητες που χρειάζονται στα κανονικά κράτη για να κάνουν τη δουλειά τους. Στην περίπτωση της σημερινής κυβέρνησης έχουμε επιπλέον και μια παράδοξη αντίληψη εθνικής κυριαρχίας, που οδήγησε τον κ. Παπανδρέου ως Υπουργό Εξωτερικών να προτείνει την κατάλυση του κυπριακού κράτους ως λύση του κυπριακού (σχέδιο Ανάν) και ως Πρωθυπουργό να υιοθετήσει ένα μνημόνιο παραίτησης του ελληνικού κράτους από μεγάλο μέρος της κυριαρχίας του.

Eπίκαιρα, 14.10.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

Αντιδράσεις στην Ελλάδα στις προτάσεις Ερντογάν για τους εξοπλισμούς

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σε πρόσφατη ομιλία του ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν επανέφερε στο προσκήνιο της επικαιρότητας το ζήτημα των “απειλών” κατά της Ελλάδας και της Τουρκίας και των συνακόλουθων μεγάλων στρατιωτικών δαπανών των δύο χωρών. Φέρνοντας το παράδειγμα της Ελλάδας, έκανε λόγο για κατασκευασμένες, φανταστικές απειλές και εξήγησε με το μεγάλο ύψος των στρατιωτικών δαπανών τα ελληνικά οικονομικά προβλήματα.

Δεν είναι η πρώτη φορά τους τελευταίους μήνες που ο Τούρκος Πρωθυπουργός αναφέρεται στο θέμα των εξοπλισμών, των οποίων επανειλημμένως έχει προτείνει τη μείωση. Το ίδιο ζήτημα επανέρχεται όμως συχνά κατά καιρούς στην ελληνική πολιτική επικαιρότητα, αλλά και στη διεθνή. Το έθεσε ιδιαίτερα ο γνωστός ευρωβουλευτής Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, που επέκρινε τις ευρωπαϊκές πολεμικές βιομηχανίες για εκμετάλλευση της Ελλάδας, αναφερόμενος και στα γεωπολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας.

Κυβερνητικές αντιδράσεις

Σχολιάζοντας τις δηλώσεις Ερντογάν, o κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Πεταλωτής άφησε να εννοηθεί ότι ο κ. Ερντογάν δεν εννοεί τις προτάσεις του για μείωση των εξοπλισμών, που πρέπει, όπως είπε, να φαίνεται στις πράξεις. Πρόσθεσε ότι είναι βαρύ το τίμημα για την προστασία του ελληνικού ζωτικού χώρου και, γι¨αυτό ακριβώς “πρέπει να σταματήσει, πλέον, αυτό το γαϊτανάκι που υπήρχε γύρω από τους εξοπλισμούς, με τα κέρδη και με όλες τις παθεογένειες που υπήρχαν”.

Υψηλά ιστάμενοι αξιωματούχοι του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, μιλώντας στο ΑΠΕ υπογράμμισαν ότι θα προέλθει, όπως τόνισε πρόσφατα και ο Πρωθυπουργός, μέρισμα ειρήνης από τη βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Αυτό προϋποθέτει, κατά τους ίδιους, τη θεμελιώδη αλλαγή της συμπεριφοράς και της τακτικής της Τουρκίας, τον σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου και ιδίως του Δικαίου της Θάλασσας, των κανόνων καλής γειτονίας και την απάλειψη της απειλής πολέμου. Αυτά είναι αυτονόητο ότι θα οδηγήσουν τις σχέσεις σε άλλη βάση που θα επιτρέψει να πάμε σε μείωση γιατί δεν θα υπάρχει η σημερινή απειλή. Για την ελληνική διπλωματία το ζήτημα της μείωσης των εξοπλισμών δεν τίθεται τώρα στην ημερήσια διάταξη των ελληνοτουρκικών, αλλά θα προέλθει μόνο από τη βελτίωση των σχέσεων.

Αίσθηση πάντως προκάλεσαν πρόσφατες δηλώσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θεόδωρου Πάγκαλου, σύμφωνα με τον οποίο εξοπλιζόμαστε για την αντιμετώπιση φανταστικών απειλών, αλλά και του αναπληρωτή Υπουργού ¨Αμυνας που διεκτραγώδησε το καθεστώς των αμυντικών προμηθειών. Ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης υπογράμμισε σχετικά ότι αισθάνεται εθνική ντροπή κάθε φορά που αναγκάζεται να αγοράζει όπλα που δεν μας χρειάζονται, με βάση μια αντικειμενική εκτίμηση των κινδύνων που υπάρχουν στον σημερινό κόσμο, για την Ελλάδα, πρσθέτοντας ότι και οι Τούρκοι αγοράζουν όπλα που δεν τους χρειάζονται,

Τα κόμματα για τις προτάσεις Ερντογάν

Κληθείς από το ΑΠΕ να σχολιάσει τις του Τούρκου Πρωθυπουργού ο Αντιπρόεδρος και Τομεάρχης Εξωτερικής Πολιτικής και Διεθνών Σχέσεων της Ν.Δ. Δημήτρης Αβραμόπουλος, μας είπε τα εξής:

«Ο Τούρκος Πρωθυπουργός κ. Ερντογάν σε πνεύμα κριτικής για την ελληνική οικονομία αλλά και αυτοκριτικής για τη χώρα του, σχετικά με τις οικονομικές επιπτώσεις από τους εξοπλισμούς, παραγνωρίζει ότι η Ελλάδα συνεχώς προβληματίζεται, ανησυχεί και λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα προστασίας της, από τη στιγμή που το «casus belli» της Τουρκίας εναντίον της, εξακολουθεί να ισχύει στέλνοντας τα απειλητικά του μηνύματα, σε συνδυασμό με τις συνεχείς τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο. Η Τουρκία είναι σε θέση να αποδείξει άμεσα και έμπρακτα τις καλές της προθέσεις και την πραγματική της βούληση. Η Ελλάδα το έχει ήδη πράξει».

Στελέχη της ΝΔ που ασχολούνται πολλά χρόνια με το θέμα των εξοπλισμών, υπογραμμίζουν ότι η Ελλάδα δεν έχει περιθώρια για περικοπές. Αυτό που χρειάζεται είναι να σπάσει το κύκλωμα των προμηθευτών και να στραφεί η χώρα σε ποιοτική αναδιάρθρωση.

Με δήλωσή του προς το ΑΠΕ το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ υπογράμμισε:
“Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, με τις δηλώσεις του «περί φανταστικών εχθρών», που κατασκευάζει η Ελλάδα, θα είχε απόλυτο δίκιο αν εδώ και 36 χρόνια η Τουρκία (μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ), δεν κατείχε το 37% της Κύπρου, αν δεν υπήρχε η τουρκική στρατιά του Αιγαίου, οι παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, οι τουρκικές «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο. Αν δεν υπήρχε το ΝΑΤΟϊκό στρατηγείο της Σμύρνης (με όλες τις συνέπειες στα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο), αν δεν υπήρχε η εμφανής προσπάθεια ανάφλεξης μειονοτικών ζητημάτων στη Θράκη, με τις «πλάτες» και της ΕΕ. Στην πραγματικότητα ο κ. Ερντογάν παίρνει τη «σκυτάλη» από τον Θ. Πάγκαλο κι «ανακυκλώνει» δηλώσεις του τελευταίου, πως δήθεν τα ελληνοτουρκικά προβλήματα είναι κατασκευασμένα από διπλωματικούς υπαλλήλους. Κι οι δυο τους θα ‘χαν δίκιο αν δεν άλλαζαν τα σύνορα στα Βαλκάνια, αν δεν υπήρχε ο ΝΑΤΟϊκός βομβαρδισμός της Σερβίας, η ειρήνη που επιβλήθηκε «με το πιστόλι στο κρόταφο», καθώς κι η πρόσφατη απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης για τη νομιμοποίηση του Κοσόβου. Αν ο ΟΗΕ δεν ήταν το «φύλλο συκής» για την κατοχή ολόκληρων χωρών από τους ιμπεριαλιστές. Επειδή όμως κανένα από τα παραπάνω «αν» δεν ισχύει, ας σταματήσουν να μας πουλούν «φύκια για μεταξωτές κορδέλες».

Για τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ και πρόεδρο του ΣΥΝ Αλέξη Τσίπρα οι αμυντικές δαπάνες συνιστούν “σκάνδαλο’, όπως μας είπε, υπενθυμίζοντας την επανειλημμένως διατυπωθείσα πρόταση του κόμματός του για αμοιβαία μείωση των εξοπλισμών, πρόταση που υποστηρίζεται και από Τούρκους αριστερούς και δημοκράτες.

“Tο εξοπλιστικό πρόγραμμα της Τουρκίας είναι εξωφρενικό” και συνιστά “θράσος χιλίων πιθήκων” να μας εγκαλεί ο κ. Ερντογάν γιατί εξοπλιζόμαστε, μας είπε ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Ιωάννης Κοραντής. Κατά τον βουλευτή, που έχει διατελέσει και Πρέσβης στην ¨Αγκυρα, ουδείς αρνείται ότι το 4-4,5% του ΑΕΠ που ξοδεύει η Ελλάδα για την άμυνά της βαρύνει την οικονομία μας κι αν είχαμε άλλους γείτονες δεν θα θέλαμε τέτοιες δαπάνες. Στην ερώτησή μας τι θα έβλαπτε ένα πάγωμα των εξοπλισμών στα σημερινά τους επίπεδα, ο κ. Κοραντής είπε ότι μια τέτοια συμφωνία θα έπρεπε να είναι αμοιβαία και επαληθεύσιμη, να προβλέπει μεγαλύτερες περικοπές για την Τουρκία, λόγω της υπαρχούσης εξοπλιστικής ανισότητος και να συνδέεται με αλλαγές στην τουρκική πολιτική και συμπεριφορά.

Δημοσκοπήσεις

Το 64% των πολιτών τάσσεται υπέρ δραστικών μειώσεων των εξοπλιστικών προγραμμάτων, με 20% εναντίον. Στα πλαίσια διμερούς συμφωνίας με την Τουρκία για από κοινού μείωση των εξοπλισμών τα ποσοστά αυξάνονται σε 87% υπέρ και 6% εναντίον. Αυτό είναι το εύρημα έρευνας της VPRC για το TVXS με αντικείμενο τα προτιμώμενα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης που έγινε τον περασμένο Μάιο.

Δημοσιεύτηκε από το ΑΠΕ-ΜΠΕ στις 8.10.2010

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

Μία Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα – Μαγνητοσκόπηση της ομιλίας του Βασ. Μαρκεζίνη

Η παρουσίαση του βιβλίου «Μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα» του Β. Μαρκεζίνη, απο το αντίφωνο.

 http://vimeo.com/16015528

Βιβλιοπαρουσίαση στην Ξάνθη – «Το Πείραμα – η γιουγκοσλαβική εμπειρία και η διάλυση των Βαλκανίων»

Σε Ξάνθη και Κομοτηνή παρουσιάζεται το βιβλίο του Άκη Κοσώνα «Το Πείραμα – η γιουγκοσλαβική εμπειρία και η διάλυση των Βαλκανίων».

Την Δευτέρα 1η Νοεμβρίου 2010, στις 20:00, το Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (Ε.ΚΕ.ΒΙ.), τα Βιβλιοπωλεία «Σπανίδη» και οι Εκδόσεις «Αρμός» παρουσιάζουν στην Ξάνθη το βιβλίο του συγγραφέα-δημοσιογράφου Άκη Κοσώνα με τίτλο «Το πείραμα – Η γιουγκοσλαβική εμπειρία και η διάλυση των Βαλκανίων». Εισηγητές θα είναι ο Παναγιώτης Σγουρίδης, π. Βουλευτής Ξάνθης – Αντιπρόεδρος της Βουλής και ο συγγραφέας του βιβλίου. Την εκδήλωση θα συντονίσει η δημοσιογράφος κα Αλεξάνδρα Γρηγορίου. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ιδρύματος, στην καπναποθήκη «Π», στην οδό Καπνεργατών 9.

Την επόμενη ημέρα, Τρίτη 2 Νοεμβρίου στις 8 το βράδυ η παρουσίαση του βιβλίου θα πραγματοποιηθεί και στην Κομοτηνή στο βιβλιοπωλείο «Δημοκρίτειο», στην οδό Δημοκρίτου 9. Το βιβλίο θα παρουσιάσει ο πανεπιστημιακός Φάνης Μαλκίδης παρουσία του συγγραφέα.

Παραμονές Πάσχα  του 1999 βομβαρδίστηκε από τις νατοϊκές δυνάμεις και αποδυναμώθηκε καθοριστικά η Σερβία. Διαλύθηκε ότι είχε απομείνει από τη Γιουγκοσλαβία και ανασχηματίστηκαν τα σύνορα στα Βαλκάνια για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αμερικανική επιλογή να τελειώνουν με τη Γιουγκοσλαβία και να ανοίξουν το δρόμο στην ίδρυση νέων κρατών, δημιούργησε μια νέα κουλτούρα, μια νέα αντίληψη πραγμάτων στη βαλκανική χερσόνησο : Διέλυσε οριστικά την αίσθηση των ισχυρών κρατών και επέβαλε καθεστώς εξάρτησης από τρίτες δυνάμεις σε χώρες που είτε υπήρχαν στο παρελθόν και σχημάτισαν τη Γιουγκοσλαβία, είτε δεν υπήρχαν και γεννήθηκαν τώρα.

Συγχρόνως, το όλο εγχείρημα κατέδειξε την ανυπαρξία της Ευρώπης ως ενιαίας δύναμης, ακόμα και ως συμμαχίας να κάνει κάτι την ώρα πολύ εξωευρωπαϊκές δυνάμεις δρούσαν (και στρατιωτικά) στα εδάφη της. Αυτό οδήγησε στη συμπέρασμα ότι οι χώροι δεν (αυτό)προσδιορίζονται πια τόσο γεωγραφικά, ως ενότητες, αλλά εξαρτησιακά. Η Ελλάδα, μέρος της βαλκανικής, υπέστη άμεσα τις εξελίξεις και τις αλλαγές που προέκυψαν από τη διάλυση της γειτονικής χώρας. Συνορεύαμε με τη Γιουγκοσλαβία. Τώρα συνορεύουμε με τη «Μακεδονία». Έως τότε είχαμε μία Αλβανία στα βορειοδυτικά μας σύνορα. Τώρα υπάρχει κι άλλη μια με το «μαξιλάρι» της «Μακεδονίας» ανάμεσά μας, το Κόσοβο».  

Μας προετοιμάζουν για εθνικές υποχωρήσεις στην Τουρκία

Να πως προετοιμάζουν την κοινή γνώμη να δεχθεί τις νέες παραχωρήσεις προς την Τουρκία

Στην έγκριτη πρωινή εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ των Αθηνών της 14ης-15ης, Αυγούστου 2010 δημοσιεύεται άρθρο του διευθυντού της Αλέξη Παπαχελά με τίτλο “Αλήθειες και ταμπού“. Επειδή το άρθρο παρουσιάζει ιδιαίτερο εθνικό ενδιαφέρον, το παραθέτω αυτούσιο :

Αλήθειες και ταμπού

Tου Αλέξη Παπαχελά

Ο πρωθυπουργός θα ήθελε πολύ να επιτευχθεί μια συμφωνία με την Τουρκία που θα ρύθμιζε τις ελληνοτουρκικές εκκρεμότητες. Δεν είναι άλλωστε ο πρώτος, και ο Κ. Σημίτης και ο Κ. Καραμανλής οραματίσθηκαν κάτι ανάλογο. Φαίνεται πάντως πως έχει σημειωθεί κάποια πρόοδος στις διαπραγματεύσεις, τις οποίες διεξάγει για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης ένας εξαιρετικά έμπειρος βετεράνος διπλωμάτης. Οπως πάντα, όμως, το ερώτημα είναι αν οι δύο κυβερνήσεις θα έχουν την πολιτική βούληση και ισχύ να προχωρήσουν σε μια συμφωνία. Ο κ. Παπανδρέου διατρέχει έναν σημαντικό κίνδυνο: να χάσει με μια τέτοια συμφωνία την επαφή με ένα κομμάτι του «πατριωτικού» ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει ήδη απομακρυνθεί ψυχικά από το κυβερνών κόμμα μετά το Μνημόνιο και το οποίο θα μπορούσε να γοητευθεί από το (βέβαιο) «Οχι» του κ. Σαμαρά. Ενα κομμάτι της κοινής γνώμης, που είναι ήδη θυμωμένο με το πολιτικό σύστημα, ενδέχεται να πεισθεί πως μια ελληνοτουρκική συμφωνία συνιστά μια «ταπείνωση» που συνδέεται με την οικονομική αδυναμία της χώρας. Η οικονομική κρίση, άλλωστε, πάντοτε ενισχύει τη ροπή προς τη συνωμοσιολογία.

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ μια δίκαιη και σοβαρή διευθέτηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων αν οι πολιτικοί, οι ειδικοί και τα μέσα ενημέρωσης δεν μιλήσουν ειλικρινά για αυτά τα θέματα. Δύο γενιές Ελλήνων ανατράφηκαν με το μαξιμαλιστικό, λαϊκιστικό δόγμα που θεωρεί ότι η Ελλάδα έχει παντού δίκιο. Οποιοι επιχείρησαν, όπως ο μακαρίτης Βύρων Θεοδωρόπουλος ή ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος, να εκστομίσουν κάποια ψήγματα ρεαλιστικών προτάσεων, λοιδορήθηκαν. Πρέπει, όμως, κάποια ώρα να λεχθούν αλήθειες για το αν μπορείς να έχεις διαφορετικό εναέριο και θαλάσσιο χώρο, αν το FIR είναι ζωτικός εθνικός χώρος ή διεθνής χώρος που η διεθνής κοινότητα έχει αναθέσει στην Ελλάδα να επιτηρεί, αν οι αποφάσεις για την υφαλοκρηπίδα λαμβάνονται με βάση την αρχή της αναλογικότητας κ. λπ., κ. λπ. Μέχρι τώρα το μονοπώλιο αυτής της συζήτησης έχει ένα λόμπι που απλώς επιχειρεί να βάλει τους έχοντες άλλη άποψη στην κατηγορία του μειοδότη ή του πράκτορα. Τώρα, όμως, που τελειώνει ο υστερικός λαϊκισμός της μεταπολίτευσης, καλό θα ήταν να σοβαρευθούμε και στη συζήτηση των εθνικών μας θεμάτων. Λιγότερο πατριώτης δεν είναι, άλλωστε, ο λιγότερο φωνακλάς ή μαξιμαλιστής, αλλά αυτός που φλερτάρει με την ανευθυνότητα και δεν καταλαβαίνει τα ρίσκα που εμπεριέχουν οι υπερβολές.

Είναι, ακόμη, σημαντικό σε αυτήν τη διαδικασία να ρίξουμε μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία μας και να δούμε πού μας οδήγησαν κινήσεις που φαινομενικά ήταν εντυπωσιακές. Τα μεγαλύτερα λάθη των τελευταίων 36 ετών ήταν, κατά σειρά, η αποχώρηση της Ελλάδος από το ΝΑΤΟ, η άνευ λόγου πρόκληση της κρίσης του 1987 που οδήγησε τελικά σε απώλεια κυριαρχίας, καθώς από τότε η Ελλάδα μπορεί να κάνει έρευνες μόνο εντός των χωρικών της υδάτων και τέλος, η άλογη κλιμάκωση της κρίσης των Ιμίων με την τοποθέτηση επίσημης σημαίας χωρίς κανείς να σκεφθεί την επόμενη μέρα. Κάποιοι επιμένουν ακόμη και σήμερα πως το λάθος ήταν ότι δεν κάναμε πόλεμο το 1996 στα Ιμια. Οι πιο σώφρονες έχουν καταλάβει από τότε πως η μεγαλύτερη πρόκληση για την Ελλάδα είναι να μην πέφτει σε παγίδες που μπορούν να οδηγήσουν σε κλιμάκωση και σύγκρουση.

Το παράδοξο με όλα τα παραπάνω είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία των σοβαρών πολιτικών, διπλωματών, στρατιωτικών κ. ά. συμφωνούν ότι είναι καιρός να λεχθούν αλήθειες και να σπάσουν μερικά ψευδή ταμπού. Συμφωνούν όμως πίσω από κλειστές πόρτες γιατί μόλις ανάψουν οι κάμερες επιδίδονται σε πατριωτικές κορώνες της δεκάρας, φοβούμενοι μήπως κατηγορηθούν για «προδοσία». Ο φόβος αυτής της ρετσινιάς, που είναι τόσο σύμφυτη με την αρνητική πλευρά του DNA μας, έχει εμποδίσει εδώ και χρόνια οιαδήποτε λογική συζήτηση για την εξωτερική μας πολιτική.

Αλλά, δυστυχώς, οι “κουτοέλληνες” δεν μασάνε

Θα επιχειρήσω να σχολιάσω, επιγραμματικά μόνον, κάποια σημεία του πιό πάνω κειμένου, για λόγους οικονομίας χώρου , αφήνοντας τα υπόλοιπα στην διακριτική ευχέρεια των σχολιαστών – επισκεπτών της ιστοσελίδας.

1. Έχει δίκιο και σπουδαίες μαντικές ικανότητες ο Αλέξης Παπαχελάς γιά το το βέβαιο “Οχι” του Αντώνη Σαμαρά στις ενδοτικές προθέσεις του Γ. Παπανδρέου προς τους φίλους του,κουμπάρους και ζεϊμπεκοσυγχορευτές του, Τούρκους. Το Σχέδιο Αννάν που κατέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία δεν το επεξεργάσθηκε ο Αντώνης Σαμαράς, κύριε Αλέξη Παπαχελά . Δεν ξεχνάμε, με πόσο ενθουσιασμό, ο τότε υπουργός Εξωτερικών και σημερινός πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου διαβεβαίωνε , χωρίς ντροπή, τον Ελληνικό Λαό γιά τα σημαντικά πλεονεκτήματα που θα είχε γιά την Ελλάδα (γιά την Πατρίδα του, δηλαδή) η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας ! Και αυτά, μόλις πριν 6 χρόνια !!

2. Οι όποιες “συμφωνίες” του Γ. Παπανδρέου με την Τουρκία, δεν έχουν καμμία σχέση, κύριε Παπαχελά, με τις εκατέρωθεν αγαθές διαθέσεις αλλά μόνον με την διαφορά του γεωπολιτικού δυναμικού μεταξύ των δύο χωρών , το οποίο σήμερα εμφανίζεται εξαιρετικά αρνητικό γιά την Ελλάδα. Δεν έχει κανέναν λόγο η Ελλάδα να “συμφωνήσει” γιά ο,τιδήποτε με την γείτονα Τουρκία αυτήν την εποχή, μεσούσης της δημοσιονομικής και οικονομικής κρίσης που πλήττει την Πατρίδα μας.

3. Οι αναφορές σας, κύριε Παπαχελά, στους Βύρωνα Θεοδωρόπουλο (πρέσβη ε.τ.) και Κωστή Στεφανόπουλο (πρώην Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας) είναι τουλάχιστον ατυχείς. Ο πρώτος είπε και έγραψε κάποια πράγματα σε πολύ μεγάλη ηλικία, χωρίς να εισφέρει καμμία πολιτική τεκμηρίωση, χωρίς κανέναν στρατηγικό ορίζοντα. Οι απόψεις του δεν έχουν ιστορικά και φιλοσοφικά στηρίγματα και δεν μπορούν να αποτελέσουν βάση γιά οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση. Ούτε οι Τούρκοι δεν τις επικαλούνται ! Ο δεύτερος, στάς δυσμάς του πολιτικού και πολιτειακού του βίου, θεώρησε ότι η παραπομπή του συνόλου των ελληνοτουρκικών διαφορών στην Χάγη, θα ήταν ένα πρώτο καλό βήμα γιά την επίλυση αυτών. Προφανώς δεν εγνώριζε ότι οι ελληνοτουρκικές διαφορές και αντιθέσεις, ιστορικές και στρατηγικές, χρονολογούνται από τον 11ον αιώνα και δεν μπορούν να λυθούν από κάποιο σύγχρονο ,πολιτικά ελεγχόμενο, διεθνές δικαστήριο. Άλλωστε, γιά ποιόν λόγο πρέπει να πάμε στην Χάγη, όλες τις “διαφορές” που η Τουρκία εγείρει σε βάρος μας. Εσείς, κύριε Παπαχελά, θα θέτατε στην κρίση κάποιου δικαστηρίου τους τίτλους ιδιοκτησίας του σπιτιού σας ή του αυτοκινήτου σας ;

4. Συμφωνώ, κύριε Παπαχελά, μαζύ σας στην διαπίστωση ότι δεν μπορεί η Ελλάδα να έχει διαφορετικό χωρικό εναέριο χώρο (10 ν.μ.) από χωρικό θαλάσσιο χώρο (6 ν.μ.). Δεν μας λέτε όμως, εσείς τι προτείνετε ; Μήπως προτείνετε να περιορίσουμε τον εθνικό εναέριό μας χώρο στα 6 ν.μ. , γιά να μην μπερδεύονται οι τούρκοι πιλότοι κατά τις καθημερινές πτήσεις τους στο Αιγαίο πέλαγος; Aν θέλετε, γίνετε πιό σαφής !

Λυπάμαι , κύριε Παπαχελά, που μόνον σε αυτό το τελευταίο σημείο …μπόρεσα (υπό όρους) να συμφωνήσω μαζύ σας. Οι προτροπές σας και οι συμβουλές σας προς τους “κουτοέλληνες” είναι αδιέξοδες και δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική ανάλυση που είναι απαραίτητη γιά την χάραξη εθνικής Στρατηγικής. Μην υποπίπτετε στον πειρασμό της υπόδειξης εύπεπτων “τσιτάτων” και της υιοθέτησης της μισής αλήθειας. Ξαναδιαβάστε λιγάκι τον μεγάλο μας πολιτικό και ιστορικό Θουκυδίδη . Κάπου , δεν θυμάμαι που, γράφει : “…ευθύς δε μείζον τι επιταχθήσεσθε, ως φόβω και τούτο υπακούσαντες”.

Μιχάλης Σ. Βάρδας

ΕΝΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ «ΕΞ ΑΝΑΤΟΛΩΝ» ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο τον εχουμε-πολιτικά- επικρίνει κατ επανάληψη για τις θέσεις του στα Εθνικά θέματα,

Ηταν υπέρ του καταπτυστου σχεδίου Ανναν και του κουρελουργήματος της ΣΤ’ Δημοτικου,

Σημερα με το συνημμένο άρθρο του δειχνει να αντιλαμβάνεται τι ακριβως συμβαινει στα Ελληνοτουρκικα και αυτο ειναι θετικό.

Είτε ειναι αυτονομη αυτη η μεταστροφή είτε όχι, εμας μας ενδιαφέρει οτι έγινε.

Δ.Αλευρομαγειρος

του Α. Ανδριανόπουλου
Για χρόνια στην ελληνική δημόσια ζωή κυριαρχούσε ο κίνδυνος εξ Ανατολών. Κι αυτός αφορούσε βέβαια στην Τουρκία των στρατηγών. Των κληρονόμων δηλ. της Κεμαλικής παρακαταθήκης. Η Τουρκία που μας απειλούσε ήταν η χώρα που για δεκαετίες συρρικνωνόταν και που είχε υιοθετήσει σαν στρατηγικό αξίωμα την πρόκληση εντάσεων εκτός των συνόρων της ώστε να μην χρειασθεί να αντιμετωπίσει στο μέλλον αμφισβητήσεις των εθνικών της εδαφών.

Το γεγονός και μόνο πως από τις αρχές περίπου του 20ου αιώνα η χώρα μας, όπως και άλλες περιοχές των Βαλκανίων και της Εγγύς Ανατολής, διεύρυναν τα εθνικά τους εδάφη ενώ η Τουρκία – σαν διάδοχος των Οθωμανών – περιόριζε τα δικά της αποτελούσε απόδειξη όλων των παραπάνω. Μια τέτοια Τουρκία μοναχά η ευρωπαική προοπτική θα μπορούσε να θέσει υπό έλεγχο. Διότι και την όποια της ανασφάλεια θα διασκέδαζε και τους θεσμούς της θα εκσυγχρόνιζε. Με την υπαγωγή τους στην λογική μιάς δυτικο-ευρωπαικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Η Τουρκία που τώρα έχουμε απέναντί μας δείχνει να είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση. Με άλλους προσανατολισμούς, ριζοσπαστικές επιδιώξεις και μεγαλεπήβολους σχεδιασμούς. Στόχος των νέων ηγητόρων της Αγκυρας φαίνεται να είναι μια νέο-οθωμανική προοπτική. Με την ισλαμική σημαία να κυματίζει στην πλώρη της πολιτικο-κοινωνικής της κιβωτού. Κι’ αυτός επερχόμενος βίαιος κυματισμός δεν αντιμετωπίζεται πλέον με την μικροσκοπική ασπίδα της ευρωπαικής προοπτικής. Διότι η Ευρώπη δεν είναι παρά υποσημείωση πλέον στις εθνικές επιδιώξεις της Αγκυρας. Πρώτιστος στόχος είναι η ηγεμονία στην περιοχή. Με όχημα έναν ξαναγεννημένο παν-ισλαμισμό.

Τα χαιδέματα με το Ιράν, οι συνεννοήσεις με την Χαμάς, η καταδίκη του Ισραήλ και η επιδίωξη να επανακτήσει η Κων/πολη την αίγλη του Σουνιτικού Σουλτανάτου δείχνει μια Τουρκία με άλλες επιδιώξεις και διαφορετικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς. Η εξέλιξη αυτή εξηγεί και κάποια φαινόμενα που δεν ήσαν εύκολο να διερμηνευτούν. Γιατί η Τουρκία ενθαρρύνει την παράνομη μετανάστευση μουσουλμάνων της Ανατολής προς την Δύση, μέσω των ελληνικών εδαφών; Για ποιο λόγο έγιναν κινήσεις υποχωρήσεων προκειμένου κάποιο πλειοψηφικά Τουρκικό κομμάτι να εξασφαλίσει την ένταξή του στην ΕΕ (η Βόρεια Κύπρος); Γιατί σχεδιάσθηκαν κι’ εκτελέσθηκαν κινήσεις ρήξης με το Ισραήλ ώστε η Τουρκική ηγεσία να αποκτήσει πιστοποιητικά bona fides με τους μουσουλμάνους των Αραβικών χωρών; Και τόσα άλλα.

Σε μια μελλοντική προοπτική ισλαμοποίησης της Ευρώπης είναι φανερό πως η Τουρκία θα ήθελε να παίξει το ρόλο του Δούρειου Ιππου. Και η Ελλάδα, όπως και παλαιότερα στην ιστορία της, έχει τον ελάχιστα ζηλευτό ρόλο του πρώτου αναχώματος. Αποτελεί το πρώτο βήμα για την οργανωμένη εισβολή του ακραίου Ισλάμ σε μια ανεκτική κι’ ακόμη ανύποπτη Δύση.

 

Δεν είναι τυχαία τα εμπόδια που βρίσκει η Τουρκία στην προσπάθειά της να εισχωρήσει σε χώρες με Τούρκικες ρίζες στην γλώσσα τους και με ισλαμικούς κυρίως πληθυσμούς. Το Καζακστάν όμως και το Ουζμπεκιστάν είναι δεδομένο πως βλέπουν τους κινδύνους και κλείνουν τις κεκρόπορτες. Η Βρετανία όμως από την άλλη μεριά, με πολλούς να αποκαλούν πλέον την πρωτεύουσά της Λονδονιστάν λόγω της ανεξέλεγκτης στην ουσία διασποράς εκεί του ακραίου Ισλάμ, επιχειρεί να κολακεύσει την Τουρκία και να της ανοίξει τις θύρες της Ευρώπης.

Για την Ελλάδα το ζήτημα είναι ακραία επιτακτικό. Κι οφείλουμε να πάρουμε αποφάσεις. Και για την εξωτερική μας πολιτική. Αλλά και για τις εσωτερικές μας επιλογές. Καμία ανοχή κατ’ αρχήν στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση από μουσουλμανικές χώρες. Οι μουσουλμάνοι δεν αφομοιώνονται και συνιστούν ανατρεπτικό κίνδυνο της κοινωνικής συνοχής. Κάθε παράνομη είσοδος στην χώρα οφείλει να θεωρείται αδίκημα. Κι’ όσοι τρίτοι το σχολιάζουν αρνητικά (Διεθνής Αμνηστία, Ευρωπαικές χώρες) ας κληθούν να αναλάβουν το κόστος της συντήρησής τους και την προώθησή τους στις δικές τους χώρες. Ανέξοδες παρατηρήσεις δεν χρειαζόμαστε άλλες.

Το κυριότερο όμως είναι να συνειδητοποιήσουμε πως η Τουρκία αποτελεί συνειδητό εργαλείο προώθησης του ακραίου Ισλάμ προς την Δύση. Πάνω σ’ αυτή την στρατηγική αντίληψη θα πρέπει εφ εξής να οικοδομήσουμε τις πολιτικές μας. Και απέναντι στον εξ Ανατολών γείτονά μας, αλλά και προς τους ευρωπαίους και αμερικανούς συμμάχους μας. 

 

andrianopoulos.gr

Η ελληνικότητα της Θράκης και του Αιγαίου είναι η εγγύηση για την τουρκικότητα της Μικράς Ασίας

Ένα παιδί ή έναν άνθρωπο μειωμένης αντίληψης ποτέ δεν τον αφήνεις κοντά σε εκρηκτικές ύλες ή όπλα, γιατί αυτό είναι επικίνδυνο. Επικίνδυνο πρωτίστως για τον ίδιο. Είναι θέμα χρόνου να προκαλέσει συνθήκες δυστυχήματος, τις οποίες θα πληρώσει και ο ίδιος. Θα πάρει ένα κατσαβίδι και θα σκαλίζει τα εκρηκτικά. Θα πάρει ένα πιστόλι και θα παίζει τον καουμπόη. Είναι θέμα χρόνου να γίνει το ατύχημα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους Διεθνείς Νόμους και τις Διεθνείς Συνθήκες. Εκ των δεδομένων αυτές οι συνθήκες δημιουργούν ένα περιβάλλον, το οποίο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ. Αυτό είναι λογικό. Αν το περιβάλλον ήταν φυσικό, δεν θα χρειαζόταν μια Συνθήκη, για να το κάνει λειτουργικό. Ακριβώς λοιπόν, επειδή το περιβάλλον δεν είναι φυσικό, δεν είναι ασφαλές για έναν άσχετο. Απαιτούνται γνώσεις από αυτούς, οι οποίοι «κινούνται» μέσα σ’ αυτό, για να μην προκαλούνται «ατυχήματα».

Μια τέτοια Συνθήκη, η οποία δημιουργεί «μη φυσικό» περιβάλλον, είναι και η Συνθήκη της Λοζάννης. Η Συνθήκη, μέσω της οποίας παραχωρήθηκε η Δυτική Θράκη στην Ελλάδα. Η Συνθήκη, η οποία, αν δεν προσεχθεί στις λεπτομέρειές της —που αφορούν τα δεδομένα της—, μπορεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Μπορεί να καταστρέψει όλους τους εμπλεκόμενους και πρώτους απ’ όλους αυτούς, οι οποίοι σήμερα δείχνουν να μην τη σέβονται. Αυτό σημαίνει ότι οι αγράμματοι Ντεντέδες, Μουφτήδες και νεοοθωμανοί πράκτορες του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής είναι επικίνδυνοι πρωτίστως για την Τουρκία και μετά για την Ελλάδα.

Ακριβώς, επειδή είναι αγράμματοι, αστοιχείωτοι και άσχετοι με το διεθνές δίκαιο, καταφεύγουν στον μιμητισμό των πολιτικών των εθνικών διεκδικήσεων, χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς είναι αυτό που μιμούνται και αν τους συμφέρει να το μιμούνται. Απλά πράγματα. Θεωρούν κάποια πράγματα προφανή, ενώ δεν είναι τέτοια. Υπό συνθήκες τεχνητού περιβάλλοντος πρέπει να έχεις γνώσεις, για να καταλάβεις αν αυτό, το οποίο θεωρείς προφανές, είναι τέτοιο ή όχι.

Αυτό κάνεις πάντα. Βλέπεις τι συμβαίνει γύρω σου και ενεργείς ανάλογα με τα συμφέροντά σου. Όταν, για παράδειγμα, είσαι ανεβασμένος σε έναν υπερυψωμένο «βατήρα» και βλέπεις τους γύρω σου να βουτάνε σε πισίνες, δεν σημαίνει ότι μπορείς αυτόματα να τους μιμηθείς. Πρέπει να δεις τι υπάρχει κάτω από τον «βατήρα» όπου στέκεσαι. Υπάρχει νερό κάτω από αυτόν ή υπάρχουν βράχια; Το γεγονός, δηλαδή, ότι βρίσκεσαι σε βατήρα —όπως κάποιοι άλλοι— δεν σε καλύπτει απόλυτα.

Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Κάποιοι αυθαίρετοι Τούρκοι της Θράκης αντιλαμβάνονται τα πράγματα με όρους τέτοιους, οι οποίοι δεν υφίστανται για τη Θράκη. Όμως, αυτό είναι πρωτίστως επικίνδυνο για τη δική τους ασφάλεια. Το επικίνδυνο για την έννοια την οποία υπερασπίζονται. Όταν λειτουργείς υπέρ του τουρκικού εθνικισμού και δεν γνωρίζεις τι ακριβώς απειλεί το τουρκικό κράτος, είναι θέμα χρόνου να την κάνεις τη βλακεία.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Οι αυτοπροσδιοριζόμενοι σαν Τούρκοι της Θράκης μιμούνται στις συμπεριφορές τους άλλες μειονότητες …Εθνικές μειονότητες —κυρίως των Βαλκανίων—, οι οποίες εκμεταλλεύονται την έννοια της εντοπιότητας, προκειμένου να εκφράσουν αιτήματα για δικαιώματα εθνικού αυτοπροσδιορισμού, ονειρευόμενοι αυτονομίες κλπ.. Αυτό ακριβώς κάνουν και οι αυτοαποκαλούμενοι Τούρκοι της Θράκης. Στηρίζονται στο δεδομένο ότι «μοιάζουν» με αυτές τις μειονότητες και άρα θεωρούν ότι μπορούν να τις αντιγράφουν στην επιχειρηματολογία και στις πρακτικές τους. Είναι όμως ασφαλές αυτό το οποίο κάνουν;

Τα πάντα στην περίπτωση αυτήν ξεκινάνε από το γεγονός ότι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους σαν αυτόχθονες και πάνω σ’ αυτό το δεδομένο «χτίζουν» την επιχειρηματολογία τους και εγείρουν διεκδικήσεις. Μετά μάλιστα την πρόσφατη «επιτυχία» των Αλβανών του Κοσσόβου, αυτοί έχουν γίνει τα πρότυπά τους και θέλουν να τους μιμηθούν. Αυτό είναι λάθος. Γιατί; Γιατί, αν γνωρίζει κάποιος πώς λειτουργεί το διεθνές δίκαιο, θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχουν «αυτόχθονες» στη Θράκη. Όποιος στηρίζεται σε αυτό το δεδομένο, σφάλει νομικά. Αν αυτός, που το κάνει, είναι «Τούρκος», δεν είναι απλά άσχετος και αφελής, αλλά είναι εγκληματίας, ο οποίος απειλεί την ασφάλεια της Τουρκίας. Γιατί; Γιατί αυτό το δεδομένο δεν συμφέρει να υπάρχει κατ’ αρχήν τους Τούρκους της Τουρκίας και βέβαια και όλους όσους νιώθουν Τούρκοι …όπου κι αν βρίσκονται.

Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα με τα τεχνητά περιβάλλοντα, τα οποία δημιουργούν οι Διεθνείς Συνθήκες. Είναι τεχνητά και άρα αυτό, το οποίο φαίνεται λογικό και φυσικό, είναι συνήθως το επικίνδυνο. Αυτό, το οποίο φαίνεται βατό και προσιτό, είναι εκείνο που πρέπει ν’ αποφεύγεται. Αυτό, το οποίο φαίνεται νόμιμο, είναι παράνομο. Αυτό, το οποίο φαίνεται συμφέρον, είναι ζημιογόνο. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι, ακόμα και αν οι ίδιοι οι Έλληνες για τον οποιονδήποτε λόγο απαρνούνταν την «ελληνικότητα» της Θράκης, οι Τούρκοι θα έπρεπε να διαμαρτύρονται και να τρέχουν να τους καταγγείλουν. Θα έπρεπε σε μια τέτοια περίπτωση να τους πάνε στα διεθνή δικαστήρια για ωμή παραβίαση Διεθνούς Συνθήκης. Ακόμα και αν οι ίδιοι οι Έλληνες αναγνώριζαν από μόνοι τους τουρκική εθνική μειονότητα στη Θράκη, θα έπρεπε οι Τούρκοι και το τουρκικό κράτος να τους πάνε στα ίδια δικαστήρια. Θα έπρεπε οι Τούρκοι να βλέπουν μια τέτοια μειονότητα ως «χειροβομβίδα»-παγίδα, η οποία τοποθετείται εκ του πονηρού στα «χέρια τους» με στόχο την απειλή της ασφάλειάς τους.

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Για τον λόγο που περιγράψαμε. Το περιβάλλον στη Θράκη είναι τεχνητό. Ως εκ τούτου τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Για να υπάρχει ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή, τα πάντα θα πρέπει να ερμηνεύονται όπως επιβάλει η Συνθήκη της Λοζάννης και όχι όπως επιβάλει η λογική. Τι λέει λοιπόν αυτή η περίφημη Συνθήκη της Λοζάννης; Ότι η Θράκη είναι κεφάλαιο «ανταλλαγής». Νομικά ήταν «ακατοίκητη» πριν την παράδοσή της στην Ελλάδα, όπως νομικά ήταν «ακατοίκητη» και η Μικρά Ασία ή ο Πόντος πριν την παράδοσή τους στην Τουρκία. Νομικά, δηλαδή, η Θράκη δεν ήταν πατρίδα κανενός, ώστε από αυτό το στοιχείο να έλκει και η ίδια την «ταυτότητά» της. Δεν ήταν πατρίδα καμίας ελληνικής πλειονότητας και δεν μπορεί κάποιο μέρος της να διεκδικηθεί ως πατρίδα από καμία τουρκική μειονότητα.

Ελληνική, δηλαδή, δεν είναι η Θράκη, επειδή η πλειονότητα των κατοίκων της ήταν κάποτε —ή είναι σήμερα— Έλληνες. Ελληνική είναι, γιατί ανήκει νόμιμα στην Ελλάδα. Θα ήταν ελληνική, ακόμα και αν η πλειονότητα των κατοίκων της ήταν Τούρκοι. Ακόμα και Κινέζοι να ήταν οι κάτοικοί της, πάλι ελληνική θα ήταν. Γιατί; Γιατί δόθηκε ως κεφάλαιο «αντιπαροχής» στους Έλληνες και στην Ελλάδα. Οι Τούρκοι πήραν ελληνικό κεφάλαιο στη Μικρά Ασία και έδωσαν ως «αντιπαροχή» κεφάλαιο στην Ευρώπη. Έγινε ανταλλαγή κεφαλαίου και συμφωνήθηκε από τους άμεσα συμβεβλημένους στη Συνθήκη ότι …όλοι όσοι βρίσκονται ή θα βρίσκονται ποτέ να κατοικούν νόμιμα πάνω στη Θράκη, να δηλωθούν Έλληνες. Νόμιμοι θα είναι μόνον αν δηλώνουν Έλληνες …ό,τι και να ήταν εθνικά προηγουμένως …ό,τι και να πίστευαν θρησκευτικά.

Η Αθήνα να πάψει να είναι ελληνική, η Θράκη θα παραμείνει τέτοια. Γιατί; Γιατί το κεφάλαιο είναι άψυχο. Έχει ιδιοκτήτη και αυτός δεν αλλάζει αν δεν το θέλει ο ίδιος. Ακατοίκητο να μείνει και να ρημάξει, δεν αλλάζει ο τίτλος ιδιοκτησίας. Όποιος και να το κατοικήσει, δεν θ’ αποκτήσει ποτέ τους τίτλους αυτούς και θα παραμείνει αιωνίως «καταληψίας». Το ακριβώς αντίστοιχο έγινε και στην Τουρκία. Όποιος παρέμεινε μετά την ανταλλαγή στην Τουρκία —πλην συγκεκριμένων και απόλυτα προσδιορισμένων εξαιρέσεων— είναι νόμιμος στη Μικρά Ασία μόνον ως Τούρκος. Όποιος δεν αισθανόταν Τούρκος, έφευγε …και, αν έμενε —σύμφωνα με τη Συνθήκη— κακώς έμενε. Αυτά όλα δεν έγιναν από τύχη ούτε από τις συγκυρίες. Είναι αποτελέσματα συγκεκριμένης στρατηγικής, η οποία εξυπηρετούσε τα συμφέροντα αυτών που τα διαπραγματεύτηκαν.

Το πιο έξυπνο επίτευγμα του Κεμάλ ήταν η ανταλλαγή κεφαλαίου με τους Έλληνες και άρα και η ελληνικότητα της Θράκης. Γιατί; Γιατί με αυτήν τη μικρή αναλογικά έκταση «ξεφορτώθηκε» νόμιμα έναν μεγάλο συνέταιρο και συνιδιοκτήτη από την τεράστια Μικρά Ασία. Εξαιτίας αυτής της νόμιμης αποζημίωσης, που πρόσφερε στον πιο ισχυρό και μορφωμένο από τους συνέταιρους της πολυεθνικής αυτοκρατορίας, μπόρεσε και ξεφορτώθηκε πλήθος άλλων μικρότερων συνεταίρων. Αυτή η νομιμότητα περιγράφεται στη Συνθήκη της Λοζάννης. Η «λογιστική» νομιμότητα μιας μοιρασιάς.

Κανένας ελληνοτουρκικός πόλεμος δεν καθόρισε τα όρια των χωρών μεταξύ νικητών και νικημένων. Δεν υπήρχαν νικητές και νικημένοι, γιατί νομικά δεν έγινε ποτέ ένας τέτοιος πόλεμος. Ακόμα και τα βιβλία των πιο φανατικών Ελλήνων μιλούν για «Μικρασιατική Καταστροφή» και όχι για «Ελληνοτουρκικό Πόλεμο». Νομικά δεν υπήρξε τέτοιος πόλεμος στη συγκεκριμένη εποχή. Υπήρξε μια ένοπλη σύγκρουση μεταξύ των δύο πλέον ισχυρών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας. Τσακώθηκαν οι συνέταιροι μεταξύ τους και έβγαλαν τα «όπλα». Κανένας δεν κατάκτησε τίποτε, που να ανήκε στον άλλον. Τσακώθηκαν και αποφάσισαν να μοιράσουν την μέχρι τότε κοινή περιουσία. Δεν κατάκτησαν οι Έλληνες τη Θράκη και δεν κατάκτησαν οι Τούρκοι τη Μικρά Ασία. Δεν κατάκτησαν οι Έλληνες τα νησιά του Αιγαίου …Τους τα έδωσαν οι Τούρκοι γι’ αυτά που τους έδωσαν οι Έλληνες στη Μικρά Ασία.

Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί οι όροι είναι πολύ σημαντικοί στην περιγραφή τόσο λεπτών καταστάσεων. Έλληνες και Τούρκοι συμφώνησαν μεταξύ τους να μην φαίνεται πουθενά ότι «κατάκτησαν» το παραμικρό. Κανένας δεν κατέκτησε τίποτε απολύτως. Νομικά δεν «έδιωξαν» οι Τούρκοι τους Έλληνες από τη Μικρά Ασία, αλλά «έφυγαν» μόνοι τους από αυτήν, για να ζήσουν με ομοίους τους στη νέα πατρίδα τους. Ομοίως δεν «έδιωξαν» οι Έλληνες τους Τούρκους από τις λεγόμενες Νέες Χώρες και άρα και από τη Θράκη. Έφυγαν μόνοι τους οι Τούρκοι για τη Μικρά Ασία, για να ζήσουν με Τούρκους. Συμφώνησαν σ’ αυτό. Γιατί; Γιατί αυτό τους συνέφερε.

Αν δεν συμφωνούσαν σ’ αυτό το δεδομένο, θα είχαν πρόβλημα καί οι δύο. Γιατί; Γιατί ο «κατακτητής» στην «κατάκτησή» του είναι υποχρεωμένος ν’ αναγνωρίσει δικαιώματα σε γηγενείς πληθυσμούς. Εθνικά δικαιώματα, εφόσον είναι αλλοεθνείς. Άρα; Άρα, αν οι Τούρκοι του Κεμάλ «κατακτούσαν» τη Μικρά Ασία, θα έπρεπε να ανεχθούν και ν’ αναγνωρίσουν δικαιώματα όχι μόνον στην ελληνική εθνική μειονονότητα της Μικράς Ασίας, αλλά και σε πλήθος άλλες. Δεν μπορούσαν να «ξηλώσουν» καμία από αυτές από τη Μικρά Ασία, επειδή αυτό τους βόλευε. Σε μια τέτοια περίπτωση θα κατηγορούνταν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, γενοκτονία κλπ.. Δεν μπορούσαν να «ξηλώσουν» αλλά δεν μπορούσαν και να «σκεπάσουν» καμία μειονότητα.

Τα ανάλογα συνέβαιναν και από την άλλη πλευρά. Δεν συνέφερε τους Έλληνες να εμφανίσουν τη Θράκη ως προϊόν κατάκτησης. Δεν προσαρτήθηκε η Θράκη στον ελληνικό κορμό ως «προϊόν» κατακτητικής δραστηριότητας του ελληνικού κράτους. Ούτε καν «απελευθερώθηκε», γιατί ούτε αυτή η έννοια σε απαλλάσσει από τις υποχρεώσεις σου απέναντι σε μειονότητες ξένων πληθυσμών. Η Θράκη προστέθηκε στο ελληνικό κράτος με την ταπεινή «λογιστική» λογική, που προστίθεται νέα ιδιοκτησία πάνω σε παλαιά ιδιοκτησία.

Προστέθηκε η Θράκη στο συλλογικό κεφάλαιο των Ελλήνων ως «αποζημίωση» για το κεφάλαιο που έδωσαν στους Τούρκους στη Μικρά Ασία. Η Θράκη ως χώρος. Η Θράκη ως χώμα, νερό και αέρας. Άρα η Θράκη δεν απελευθερώθηκε από κάποιον κατακτητή, γιατί δεν κατακτήθηκε από κάποιον νέο. Αν συνέβαινε αυτό, οι Τούρκοι της Θράκης θα προστατεύονταν από τον διεθνή νόμο και άρα θα αναγνωρίζονταν ως εθνική μειονότητα με δικαίωμα παραμονής σ’ αυτόν. Δεν θα μπορούσαν οι Έλληνες να τους διώξουν στην Τουρκία, γιατί θα κατηγορούνταν επίσης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, γενοκτονία κλπ..

Αντιλαμβανόμαστε ότι, αν δεν τα συμφωνούσαν όλα αυτά μεταξύ τους οι Έλληνες με τους Τούρκους, δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν ανταλλαγή πληθυσμών. Δεν θα μπορούσαν να κάνουν αναγκαστική ανταλλαγή πληθυσμών και να απειλούν με νόμιμη βία όποιους Έλληνες ή Τούρκους αντιδρούσαν στη μεθόδευση και θα επεδίωκαν να παραμείνουν στα πατρογονικά τους εδάφη με αναγνωρισμένα και κατοχυρωμένα εθνικά δικαιώματα. Δεν δόθηκε επιλογή στους Έλληνες Πόντιους να παραμείνουν στον Πόντο ως τέτοιοι, όπως δεν δόθηκε επιλογή στους Τούρκους Θρακιώτες να παραμείνουν στη Θράκη επίσης ως τέτοιοι. Όποιος επέλεγε να παραμείνει στα χώματα όπου γεννήθηκε, θα παρέμενε υπό τους νέους όρους της Συνθήκης. Ό,τι κι αν ήταν προηγουμένως, στη Μικρά Ασία θα μπορούσε να παραμείνει μόνον ως Τούρκος και στη Θράκη μόνον ως Έλληνας.

 Με αυτά λοιπόν τα δεδομένα ξεκίνησε η ανταλλαγή των πληθυσμών. Με βάση αυτά τα δεδομένα οι «ανταλλασσόμενοι» Έλληνες και οι Τούρκοι ήταν αναγκασμένοι να υπακούσουν στις εντολές των ηγεσιών τους. Με βάση αυτά τα δεδομένα αποκλείστηκαν σχεδόν όλες οι εξαιρέσεις. Δεν υπήρχε το «όποιος θέλει», υπήρχε το «υποχρεωτικά όλοι» ή διαφορετικά δεν υπήρχε κανένα κατοχυρωμένο εθνικό ή πολιτικό δικαίωμα. Σκότωσαν και μερικούς αντιδραστικούς, για να δείξουν τα χρήσιμα «παραδείγματα» και οι λαοί υποτάχθηκαν.

Έλληνες και Τούρκοι βρέθηκαν στιγμιαία στο «κενό». Χωρίς συγκεκριμένη πατρίδα, αλλά με συγκεκριμένο και απόλυτα καταμετρημένο κεφάλαιο εκατέρωθεν του Αιγαίου. Είχαν κεφάλαιο να μοιράσουν και από αυτά που θα συμφωνούσαν θα προέκυπταν οι πατρίδες τους. Οι νέες τους πατρίδες. Πριν τη συμφωνία ήταν «απάτριδες» λαοί και μετά τη συμφωνία είχαν πατρίδες, τις οποίες μπορούσαν να τις αποτυπώσουν στον χάρτη. Ούτε καν η τότε ελεύθερη Ελλάδα δεν εξαιρέθηκε ως κεφάλαιο από αυτήν τη γενική καταμέτρηση, που εξυπηρετούσε αυτήν την εφ’ όλης της ύλης ελληνοτουρκική συμφωνία. Από τη συμφωνία, που τους επέτρεπε να γνωρίζουν αν ένα ποτάμι ή ένα νησί θα ήταν πλέον ελληνικό ή τούρκικο.

Τα πάντα σχεδιάστηκαν σε λευκό «χαρτί». Θεωρητικά θα μπορούσαν να συμβούν όλα τα ενδεχόμενα. Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να πάνε οι Έλληνες από την πλευρά της Ασιατικής Μικράς Ασίας και οι Τούρκοι από την πλευρά της Ευρώπης. Θεωρητικά θα μπορούσε να γίνει καί αυτό. Χωράφια μοίραζαν μεταξύ τους και τα χωράφια είναι όμοια παντού. Απλά, για πρακτικούς λόγους, οι οποίοι άπτονται της λογικής, οι σχεδιαστές της κατάστασης σεβάστηκαν τα δεδομένα της ιστορικής πορείας των λαών και ο καθένας από αυτούς έπιασε τη δική του «γωνιά» …Τη «γωνία», η οποία ήταν πιο φιλική προς την ιστορία του.

Από τη στιγμή που έγινε μοιρασιά της άψυχης ιδιοκτησίας, θα έπρεπε οι άνθρωποι να μετακινηθούν στις νέες πατρίδες τους, όπως είχε συμφωνηθεί από τις ηγεσίες τους. Γι’ αυτόν τον λόγο έχουμε μερικά δεδομένα, τα οποία με βάση την απλή λογική δεν στέκουν και φαίνονται παράδοξα. Δεν υπάρχουν «αυτόχθονες» στη Θράκη, είτε Έλληνες είτε Τούρκοι. Απλοί «κάτοικοι» της ελληνικής Θράκης είναι όλοι αυτοί και άρα υποχρεωτικά Έλληνες με βάση τη Συνθήκη της Λοζάννης. Γιατί; Γιατί η Θράκη παραδόθηκε στην Ελλάδα θεωρητικά «ακατοίκητη».

Το αντίστοιχο συνέβαινε και από την άλλη πλευρά. «Ακατοίκητη» πήραν τη Μικρά Ασία οι Τούρκοι. Δεν υπάρχουν «αυτόχθονες» στη Μικρά Ασία, είτε Έλληνες είτε Τούρκοι. Απλοί «κάτοικοι» της τουρκικής Μικράς Ασίας είναι όλοι όσοι βρίσκονται σε αυτήν και άρα με βάση τον νόμο είναι όλοι Τούρκοι. Όλοι εμείς δηλαδή οι ντόπιοι Μακεδόνες ή Θράκες δεν κάνουμε τη Μακεδονία ή τη Θράκη ελληνική, επειδή είμαστε Έλληνες. Το αντίθετο συμβαίνει. Επειδή κατοικούμε τις εκ των Διεθνών Συνθηκών ελληνικές Μακεδονία και Θράκη, είμαστε εκτός των άλλων και εκ του νόμου της Συνθήκης Έλληνες.

Με βάση λοιπόν την «παράδοξη» λογική αυτής της συμφωνίας, η ελληνική Θράκη στην πραγματικότητα δεν βρίσκεται πάνω σε θρακικό έδαφος. Είναι ένα άθροισμα εδαφών ελληνικής ιδιοκτησίας από τον Πόντο, τη Σμύρνη ή την Ανατολική Θράκη και βεβαίως από τη Θράκη. Η Μικρά Ασία δεν βρίσκεται πάνω σε μικρασιατικό έδαφος. Είναι ένα άθροισμα εδαφών τουρκικής ιδιοκτησίας από τα Ιωάννινα, τη Θεσσαλονίκη ή την Αλεξανδρούπολη και βεβαίως από τη Μικρά Ασία. Ο καθένας, δηλαδή, θεωρητικά πήρε ό,τι του ανήκε και έφτιαξε έναν νέο κόσμο, απλά χρησιμοποιώντας τα παλιά ονόματα. Κανένας «αυτόχθων» πουθενά και όλοι κάτοικοι με εθνικότητα την εθνικότητα της ιδιοκτησίας. Αντί δηλαδή να ισχύει το φυσιολογικό και οι λαοί να δίνουν εθνικότητα στον χώρο όπου κατοικούν, γίνεται το αντίθετο. Παίρνουν την εθνικότητα του χώρου όπου κατοικούν, γιατί αυτή έχει προσδιοριστεί με απόλυτη ακρίβεια.

Πάνω σ’ αυτήν τη λογική έχουν χτιστεί τα δύο αυτά κράτη εκατέρωθεν του Αιγαίου. Όσοι ήθελαν να διατηρήσουν την αυθεντική εθνική τους ιδιότητα, μετακινήθηκαν προς τη μεριά της νέας τους πατρίδας. Όσοι αισθάνονταν Τούρκοι και βρίσκονταν στα Βαλκάνια, μετακινήθηκαν στη Μικρά Ασία και όσοι Τούρκοι βρίσκονταν ήδη στη Μικρά Ασία, παρέμειναν εκεί με τα ίδια δικαιώματα και όχι με πλεονέκτημα εντοπιότητας. Το ίδιο «Τούρκοι» ήταν με τους «εισαγόμενους», οι οποίοι απλά δεν «περπάτησαν». Το ίδιο «Τούρκοι» …αν σκεφτεί κάποιος ότι και ο ίδιος ο Κεμάλ Ατατούρκ ήταν «εισαγόμενος».

Το ίδιο έγινε και με τους Έλληνες σε ένα «είδωλο» της κατάστασης. Όσοι ήταν στα Βαλκάνια παρέμειναν στις εστίες τους, ενώ όσοι βρίσκονταν στη Μικρά Ασία ξεκίνησαν την πορεία τους προς τη νέα πατρίδα. Στη νομικά «κενή» και «ακατοίκητη» πατρίδα, την οποία θα την κατοικούσαν υπό τους ίδιους όρους όλοι οι Έλληνες …άσχετα με την προέλευσή τους. Οι ντόπιοι θα διατηρούσαν τις προηγούμενες περιουσίες τους και οι πρόσφυγες θα έπαιρναν κλήρους αποζημίωσης για τις περιουσίες που άφησαν πίσω τους. Με αυτόν τον τρόπο «συντέθηκε» με «ευρωασιατικά» χωράφια η σύγχρονη Ελλάδα. Οι πάντες ξεκίνησαν τη ζωή τους από μηδενική βάση. Οι ντόπιοι, στεκόμενοι πάνω στην ιδιοκτησία τους και οι πρόσφυγες, «κουβαλώντας» τη δική τους από εκεί που έρχονταν.

Αυτό συμφώνησαν στην Λοζάννη και αυτό έκαναν οι Έλληνες και οι Τούρκοι. Παρέδωσαν τις περιουσίες τους στη γη που τους γέννησε και απέκτησαν νέες στην περιοχή που αναγνώριζαν ως εθνική τους πατρίδα. Όσοι παρέμειναν για τον οποιονδήποτε λόγο στην «ξένη» περιοχή, «απαρνήθηκαν» την εθνική τους ταυτότητα. Την «απαρνήθηκαν» …όχι βεβαίως δωρεάν. Διατήρησαν τις περιουσίες τους. Στην πραγματικότητα δηλαδή αυτήν την ιδιότητα την «πούλησαν». Αυτοί, λοιπόν, που έμειναν στη Θράκη, ήταν πλέον δια νόμου «Έλληνες», ακόμα και αν λόγω αίματος ήταν πρώτα ξαδέρφια του Κεμάλ. Δια νόμου «Τούρκοι» έγιναν όσοι παρέμειναν στη Μικρά Ασία, ακόμα κι αν ήταν φυσικοί απόγονοι του ίδιου του Σέλευκου.

Αυτό αποφάσισαν τα δύο έθνη, γιατί αυτό έκριναν εκείνη την εποχή ότι τα συνέφερε. Το γιατί έγιναν όλα αυτά και ποιοι ξένοι ιμπεριαλιστές κρύβονταν πίσω από αυτήν τη μεθόδευση, αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης. Τον ρόλο των Άγγλων, των Γάλλων και των Γερμανών μπορούμε να τον αποκαλύψουμε σε άλλο κείμενο. Αυτό, το οποίο εδώ έχει σημασία, είναι το τι συμφωνήθηκε μεταξύ τους και όχι το ποιος τους εξώθησε σ’ αυτήν τη συμφωνία. Εξαιτίας λοιπόν εκείνης της συμφωνίας οι Έλληνες πήραν το υπόλοιπο της Μακεδονίας, τη μισή Θράκη και τα φτωχά εκείνη την εποχή νησιά του Αιγαίου. Οι Τούρκοι πήραν την άλλη μισή Θράκη μαζί με τη μυθική Κωνσταντινούπολη και την τερατώδη Μικρά Ασία.

Όμως, το μεγάλο κέρδος του Κεμάλ ήταν αλλού. Πού ήταν; Με την «αποζημίωση» των Ελλήνων κατάφερε και πήρε κεφάλαιο και από άλλους λαούς, τους οποίους δεν αποζημίωσε με έναν ίδιο και δίκαιο τρόπο. Με τη συμφωνία του με τους Έλληνες —να μην αναγνωρίζονται εθνικές μειονότητες εντός των συνόρων των νέων χωρών— στέρησε αυτό το δικαίωμα και από τις άλλες εθνικότητες, οι οποίες βρίσκονταν ως γηγενείς στη Μικρά Ασία. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Επειδή δέχθηκαν οι Έλληνες ν’ απαρνηθούν συνειδητά την εθνική τους ταυτότητα στη Μικρά Ασία, την απαρνήθηκαν υποχρεωτικά και παρά τη θέλησή τους καί οι Κούρδοι καί οι Αρμένιοι καί πολλοί άλλοι. Όμως, οι Έλληνες είχαν αποζημιωθεί …ενώ οι υπόλοιποι όχι.

Αυτό ήταν το μεγάλο «κόλπο» των Τούρκων στη Μικρά Ασία. Ο Κεμάλ εκμεταλλεύτηκε τη σύγκρουσή του με τους Έλληνες και έστησε την «παράσταση» της σύγκρουσης του «βάλτου». Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι Τούρκοι και Έλληνες, ως οι πιο ισχυροί παράγοντες της καταρρέουσας αυτοκρατορίας, θα παρίσταναν τα συγκρουόμενα «βόδια», αλλά κάποιοι θα είχαν επιπλέον κέρδος, τσαλαπατώντας τα «βατράχια» στη δική τους πλευρά του «βάλτου». Ο Κεμάλ, δηλαδή, με τη νομιμοποίηση της Συνθήκης της Λοζάννης και άρα με τη νομιμότητα που του πρόσφεραν οι Έλληνες, έκανε το σύνολο των παρανομιών εις βάρος όλων των υπολοίπων εθνοτήτων της Μικράς Ασίας.

Με τον «μανδύα» της νομιμότητας σ’ ό,τι αφορά τις πρακτικές των ανταλλαγών κεφαλαίου και πληθυσμών, ο Κεμάλ και το κράτος του αδίκησαν όλες τις άλλες μειονότητες της Μικράς Ασίας. Ήταν τόσο θολά τα πράγματα και εμπλέκονταν τόσα πολλά δεδομένα, που κανένας δεν μπορούσε να διακρίνει πότε οι στρατιωτικές δυνάμεις του Κεμάλ «συνόδευαν» ανταλλάξιμους πληθυσμούς και πότε «ξήλωναν» μη ανταλλάξιμους. Πότε ήταν νόμιμοι και πότε ήταν παράνομοι. Όποτε τους βόλευε ξήλωναν «αλλόθρησκους» και όποτε τους βόλευε μετακινούσαν «αλλοεθνείς». Η ασάφεια της εποχής τούς επέτρεπε να κάνουν εγκλήματα, ενώ η σαφήνεια της Συνθήκης τούς προστάτευε, εφόσον μιλούσε για ανταλλαγή εθνικών ομάδων, η οποία απλά γινόταν με τη «βοήθεια» θρησκευτικών κριτηρίων.

Επειδή δήθεν οι Έλληνες διέφεραν από τους Τούρκους στο θρήσκευμα, θεωρήθηκε ότι αυτό ήταν ένα ασφαλές κριτήριο διαχωρισμού των πληθυσμών, αλλά κανένας δεν γνώριζε πότε αυτό το κριτήριο χρησιμοποιούνταν όχι ως κριτήριο αλλά ως «εργαλείο» διακρίσεων. Απλά πράγματα. «Πλήρωσε» ο Κεμάλ έναν αναλογικά φθηνό αφελληνισμό της Μικράς Ασίας με θρησκευτικά κριτήρια, αλλά αυτό που απόλαυσε στο τέλος ήταν ο αποχριστιανισμός της Μικράς Ασίας, τη στιγμή που δεν ήταν όλοι οι χριστιανοί Έλληνες. Μιλάμε δηλαδή για μια κατάσταση, που μοιάζει με «ξέπλυμα» βρόμικου χρήματος. Νόμιμα και παράνομα μπαίνουν σε μια κοινή διαδικασία και το αποτέλεσμα «βαπτίζεται» νόμιμο.

Ο Κεμάλ και οι Νεότουρκοι των Βαλκανίων —που τον ακολούθησαν στην ελντοραντική ανταλλαγή— μπήκαν στη Μικρά Ασία και στην κυριολεξία θησαύρισαν. Αρκεί να δει κάποιος τις αναλογίες και θα καταλάβει τι λέμε. 1.650.000 Τούρκοι υπήκοοι, χριστιανικού θρησκεύματος μοιράστηκαν ως Έλληνες μεταξύ τους το μέρος που τους αντιστοιχούσε στην αντικειμενικά μικρή Ελλάδα, ενώ στην Τουρκία πήγαν 670.000 Έλληνες υπήκοοι, μουσουλμανικού θρησκεύματος, που, ως Τούρκοι, τη μοιράστηκαν σχεδόν μόνοι τους. Τη μοιράστηκαν σχεδόν εις βάρος των πάντων και όχι μόνον στον βαθμό που αφορούσε την περιουσία της σχεδόν τριπλάσιας από αυτούς πληθυσμιακής ομάδας των χριστιανών Ελλήνων. Εις βάρος όχι μόνον των χριστιανών όλων των εθνικοτήτων, αλλά ακόμα και εις βάρος των γηγενών μουσουλμάνων. Ακόμα δηλαδή και ο ίδιος Κεμάλ την προσωπική του περιουσία στην Τουρκία την απέκτησε με την ανταλλαγή. Ο φτωχός αστός της Θεσσαλονίκης Κεμάλ έγινε μέσα σε μια νύχτα μεγαλοφεουδάρχης της Μικράς Ασίας.

Όλα αυτά έγιναν και νομιμοποιήθηκαν εξαιτίας της Συνθήκης της Λοζάννης. Αυτή η Συνθήκη είναι εκείνη, που απαλλάσσει την Τουρκία —και άρα και τους κυρίαρχους κεμαλιστές Νεότουρκους— από τις κατηγορίες και άρα και από τις υποχρεώσεις για αποζημιώσεις απέναντι σε Κούρδους, Αρμένιους κλπ.. Εξαιτίας αυτής της Συνθήκης δεν κατηγορείται επισήμως το κράτος της Τουρκίας για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και απόπειρα εθνοκάθαρσης απέναντι στους Κούρδους ή τους Αρμένιους. Το κράτος της Τουρκίας, το οποίο μπορεί να «αποζημίωσε» τους Έλληνες, για ν’ «αγοράσει» φτηνά τη νομιμότητά του, αλλά ταυτόχρονα άρπαξε κεφάλαιο από τους Κούρδους και τους Αρμένιους μέχρι τους Ασσύριους και τους Συροχαλδαίους …και ένας Θεός ξέρει από ποιους άλλους.

Όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο, αποτελεί γεγονός ότι από τη Συνθήκη της Λοζάννης καθορίζονται ένα πλήθος παραμέτρων, οι οποίες φαινομενικά δεν έχουν σχέση με τα εμφανώς εμπλεκόμενα μέρη. Ποιος γνωρίζει, για παράδειγμα, ότι ακόμα και τα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία ή το Ιράκ καθορίζονται με βάση εκείνη τη Συνθήκη; Σύνορα, τα οποία —ειδικά σήμερα …στην εποχή που περιμένουμε τους πολέμους των υδάτων— θα αποκτήσουν ιδιαίτερη στρατηγική σημασία και θα είχαν πολλοί —και πολλούς λόγους— ν’ αμφισβητήσουν τη νομιμότητά τους.

Η Συνθήκη της Λοζάννης είναι αυτή, η οποία δίνει στην Τουρκία κυριαρχικά δικαιώματα στο σύνολο της Μικράς Ασίας και άρα και στην κουρδική περιοχή. Η Συνθήκη της Λοζάννης επιτρέπει στην Τουρκία ν’ αναπτυχθεί στρατιωτικά εντός του συνόλου της μικρασιατικής περιοχής. Χωρίς αυτήν τη Συνθήκη είναι παράνομος ο τουρκικός στρατός στα εδάφη των Κούρδων. Χάρη σ’ αυτήν τη Συνθήκη «δεν υπάρχουν» Κούρδοι στο Κουρδιστάν και είναι όλοι τους Τούρκοι. Αυτά, τα οποία είναι προφανή για ένα αμιγώς εθνικό κράτος, δεν είναι τέτοια στην πολυεθνική Τουρκία. Η Συνθήκη της Λοζάννης είναι αυτή, που της εξασφαλίζει τα «προφανή» …Το τεχνητό περιβάλλον, που λέγαμε πιο πάνω.

Ταυτόχρονα όμως, εξαιτίας της ίδιας Συνθήκης, η Τουρκία απαλλάχθηκε και από το πρόβλημα των χριστιανών, οι οποίοι δεν αρνήθηκαν να μετακινηθούν από τη Μικρά Ασία. Εξαιτίας της Συνθήκης δεν ίσχυε κανένας διεθνής νόμος προστασίας θρησκευτικών δικαιωμάτων. Γιατί; Γιατί αυτοί, οι οποίοι είχαν τέτοια δικαιώματα, τα «πούλησαν». Έχασαν κάθε νομιμότητα αυτοί, οι οποίοι θα «έκλεβαν» στο παιχνίδι της ανταλλαγής. «Πούλησαν» ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και το οποίο είναι αυτό της ελεύθερης θρησκευτικής επιλογής. Αυτοί, οι οποίοι θα δήλωναν ψευδώς ότι είναι Τούρκοι και μωαμεθανοί —παραμένοντας στα πατρώα εδάφη και διατηρώντας τις περιουσίες τους— δεν προστατεύονταν από τον νόμο αν «μετάνιωναν».

Επέλεξαν άπαξ το θρήσκευμά τους και δεν μπορούσαν πλέον να «αλλαξοπιστήσουν». Δεν μπορούσαν όλοι αυτοί να ξαναεμφανιστούν αρχικά ως χριστιανοί και στη συνέχεια ως Έλληνες, όταν οι κοινωνικές συνθήκες στην Τουρκία θα ήταν πιο ασφαλείς. Αυτό το απαγορεύει η Συνθήκη της Λοζάννης. Απαλλάσσοντας λοιπόν η Τουρκία από την εθνικότητά τους τούς «Τούρκους» της Θράκης, ανάγκασε την Ελλάδα να απαλλάξει τους χριστιανούς της Μικράς Ασίας από την ελληνικότητά τους, εφόσον ανήκαν στο ποίμνιο της Κωνσταντινούπολης.

Υποχρεώθηκε ο Πατριάρχης να εγκαταλείψει όχι μόνον την επίσημη ιδιότητα του Εθνάρχη των Ελλήνων, αλλά και αυτήν του Αρχιερέα του Χριστιανισμού. Γιατί; Για να μην μπορεί το ελληνικό ή χριστιανικό Πατριαρχείο να συνδεθεί με κανέναν από τους φανερούς ή κρυφούς χριστιανούς, οι οποίοι θα παρέμεναν και άρα θα υπήρχαν στη Μικρά Ασία. Όποιος παρέμενε στην Τουρκία, θα ήταν πλέον Τούρκος και τυπικά μωαμεθανός, εφόσον στο ουσιαστικό επίπεδο δεν ενδιέφερε το κεμαλικό καθεστώς η «ειλικρίνεια» της πίστης των υπηκόων του. Το κεμαλικό καθεστώς το ενδιέφερε απλά να δηλώνουν επίσημα την «πίστη» τους, ώστε να έχει το νομικό δικαίωμα να τιμωρεί αυτούς, οι οποίοι θα χρησιμοποιούσαν την κρυφή τους πίστη για τη διεκδίκηση εθνικών δικαιωμάτων εις βάρος της Συνθήκης.

Γνωρίζει κάποιος ποιος είναι ο ακριβής αριθμός των «κρυπτοχριστιανών» της Τουρκίας; Ο αριθμός όλων εκείνων, οι οποίοι στην εποχή των ανταλλαγών απλά δήλωσαν Τούρκοι και τυπικά μωαμεθανοί, για να προστατεύσουν τις περιουσίες τους; Ο αριθμός όλων εκείνων, οι οποίοι εδώ και έναν σχεδόν αιώνα καταμετρώνται σαν μουσουλμάνοι, γιατί απλά ως Τούρκοι θεωρούνται τέτοιοι; Ο αριθμός όλων εκείνων, οι οποίοι για ευνόητους λόγους βρίσκονται πιο «κοντά» στο άθεο κεμαλικό καθεστώς, παρά στους πραγματικούς μωαμεθανούς;

Αν, δηλαδή, η Τουρκία «μπαίνει» στη Θράκη με το πρόσχημα της θρησκείας, στην πραγματικότητα ανοίγει τον «δρόμο», για να «επιστρέψει» στη Μικρά Ασία όχι μόνον η Ελλάδα αλλά και η Ευρώπη με το ίδιο πρόσχημα.

Αυτό όμως δεν τη συμφέρει και μάλιστα σε μια εποχή που είναι υποχρεωμένη —λόγων ευρωπαϊκών «οραμάτων»— να αναγνωρίζει δικαιώματα. Δικαιώματα όλων των τύπων …και άρα θρησκευτικά και εθνικά. Γι’ αυτόν τον λόγο φοβάται τώρα οποιαδήποτε κίνηση «αναζωογόνησης» του Πατριαρχείου. Φοβάται ότι μέσω του Πατριαρχείου και εξαιτίας της Ε.Ε. μπορούν να «επιστρέψουν» οι Ευρωπαίοι χριστιανοί στην «καρδιά» της Τουρκίας. Δεν την συμφέρει να προσθέσει προβλήματα πάνω σε προβλήματα, όπως αυτά με τους «ριγμένους» της Συνθήκης Κούρδους και τους Αρμένιους. Δεν την συμφέρει ν’ ανοίξει το ζήτημα της θρησκείας ούτε καν σε επίπεδο Ισλάμ, γιατί το κεμαλικό καθεστώς θα απειληθεί με πτώση. Αν όμως απειληθεί το καθεστώς αυτό, παύει στην πραγματικότητα να υπάρχει Τουρκία όπως τη γνωρίζουμε.

Κατάλαβε ο αναγνώστης πόσο σημαντικό ζήτημα είναι για την Τουρκία το ζήτημα της Θράκης; Κατάλαβε πόσο τενεκέδες και αγράμματοι είναι κάτι Ντεντέδες; Βλέπουν τους Αλβανούς του Κοσσόβου να «πετυχαίνουν» τους στόχους τους και νομίζουν ότι για λόγους «πατριωτισμού» θα πρέπει να τους μιμηθούν. Αυτό, το οποίο δεν βλέπουν, είναι ότι αυτοί είναι διαφορετική περίπτωση από εκείνους. Εκείνοι ήταν πάντα Αλβανοί ανάμεσα σε Σέρβους. Αλβανοί, που για τους δικούς τους λόγους μάχονταν τους Σέρβους σε έναν χώρο, τον οποίο τον θεωρούσαν πατρίδα τους και άρα είχαν εθνικά δικαιώματα πάνω σ’ αυτόν. Αυτόχθονες Αλβανοί, οι οποίοι είχαν συγκρουόμενα συμφέροντα με αυτόχθονες Σέρβους. Οι «Τούρκοι» της Θράκης δεν είναι τέτοιοι.

Συμφώνησαν να είναι «Έλληνες», για να διατηρήσουν τις περιουσίες τους σε ένα κομμάτι της Θράκης, το οποίο θα ήταν ελληνικό, γιατί δίπλα υπήρχε και το αντίστοιχο τουρκικό. Για όσο διάστημα διατηρούν τις περιουσίες τους στο ελληνικό της μέρος, είναι παράνομοι οι ίδιοι, όταν θέτουν θέμα εθνικού αυτοπροσδιορισμού. Η μειονότητα της Θράκης έχει το δικαίωμα να διαμαρτύρεται μόνον για θέματα, τα οποία άπτονται της ελευθερίας της θρησκευτικής πίστης. Όλα τα άλλα τα έχει προβλέψει προ πολλού η Συνθήκη της Λοζάννης.

Σε όποιον «Τούρκο» της Θράκης δεν αρέσει η συμφωνία της Λοζάννης, μπορεί να την «παρακάμψει», αλλά όχι να την αμφισβητήσει. Σε όποιον «Τούρκο» της Θράκης δεν αρέσει η ελληνική «φορεσιά», μπορεί να την «αλλάξει» ακόμα και σήμερα. Προβλέπεται από τη Συνθήκη ακόμα κι αυτό. Μπορεί να περάσει στην άλλη πλευρά των συνόρων και να αποζημιωθεί για την περιουσία του από τα «διαθέσιμα» που έχει το τουρκικό κράτος ακόμα και σήμερα. Αφήνει ως Τούρκος την περιουσία του στην Ελλάδα και παίρνει περιουσία στην Τουρκία. Προβλέπεται ακόμα και σήμερα τέτοια αποζημίωση.

Αν, δηλαδή, ο Ντενεκές Ντεντές —και ο κάθε Ντεντές— αισθάνεται Τούρκος, μπορεί να εγκαταλείψει την Ελλάδα για την πατρίδα του. Με βάση τον νόμο πατρίδα του δεν είναι η Θράκη, εφόσον δεν αντιμετωπίζεται από αυτόν ως γηγενής. Με βάση τον νόμο είναι ένας απλός κάτοικος της ελληνικής Θράκης και Έλληνας υπήκοος για όσο εξακολουθεί να κατοικεί σ’ αυτήν. Από εκεί και πέρα πραγματική του πατρίδα είναι ό,τι διαλέξει ο ίδιος. Ό,τι ίσχυε και για τον ίδιο τον Κεμάλ Ατατούρκ.

Δεν υπάρχουν δηλαδή στη Θράκη αυτόχθονες, οι οποίοι για λόγους εντοπιότητας έχουν δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού. Ο αυτοπροσδιορισμός έγινε άπαξ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της Λοζάννης. Ο αυτοπροσδιορισμός πλέον, όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον νόμιμο προσδιορισμό, σε μετακινεί και δεν σου διασφαλίζει την παρουσία σου στη γη όπου γεννήθηκες. Οι μωαμεθανοί της Θράκης, είτε ως άτομα είτε ως κοινότητα, αν θέλουν να αυτοπροσδιοριστούν ως Τούρκοι, θα πρέπει να φύγουν από τη Θράκη. Ό,τι ισχύει και για τον οποιονδήποτε νόμιμο Τούρκο της Μικράς Ασίας, ο οποίος αισθάνεται Έλληνας και δεν μπορεί να ζήσει στην Τουρκία.

Όμως αυτό, το οποίο μας κάνει πραγματικά εντύπωση, είναι η ίδια η στάση της Τουρκίας. Αν υποθέσουμε ότι οι Ντεντέδες είναι αγράμματοι τενεκέδες, οι οποίοι παίζουν παιχνίδια καφενείου με τη διεθνή διπλωματία, τι συμβαίνει με την επίσημη Τουρκία; Δεν δικαιολογείται η άγνοια. Γιατί αφήνει τους καραγκιόζηδες, που παριστάνουν τους Θρακιώτες μωαμεθανούς βουλευτές, να παριστάνουν τους «Τούρκους»; Τι κάνει το προξενείο της στην Κομοτηνή; Γιατί ενθαρρύνει τους Μωαμεθανούς να «τουρκίζουν»; Έχει λύσει όλα της τα προβλήματα στην Τουρκία και θεωρεί ότι έχει ευκαιρία να επωφεληθεί εις βάρος της Ελλάδας; Όχι βέβαια. Πάνω από πενήντα Τούρκοι στρατιωτικοί έχουν χάσει τις ζωές τους μόνον τον τελευταίο μήνα στο Κουρδιστάν.

Φυσιολογικά η Τουρκία θα έπρεπε να ήταν αυτή, η οποία θα κατήγγειλε την Ελλάδα σε περίπτωση που εκείνη θα ήθελε ν’ αναγνωρίσει εθνικά δικαιώματα στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Φυσιολογικά η Τουρκία θα έπρεπε να «απαγάγει» προς την πλευρά της ή να τρομοκρατεί τους «Ντεντέδες», οι οποίοι θα δήλωναν Τούρκοι στη Θράκη. Γιατί; Γιατί αυτό την συμφέρει. Γιατί η «τουρκικότητα» της θρησκευτικής μειονότητας στη Θράκη την απειλεί με διάλυση. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα άνοιγε ο ασκός του Αιόλου για όλη την Τουρκία.

Οι «Ντεντέδες» την Τουρκία απειλούν και όχι την Ελλάδα. Ένας αναγνωρισμένος εθνικά «Τούρκος» Ντεντές στη Θράκη μετατρέπει αυτόματα τη μέχρι τώρα απλά Ανατολική Τουρκία σε «κατακτημένο» Κουρδιστάν. Ένας αναγνωρισμένος εθνικά «Τούρκος» Ντεντές με νόμιμη περιουσία στη Θράκη, θα έδινε δικαίωμα για αναγνώριση ταυτότητας και απαίτηση περιουσίας ενός Κούρδου στην Ανατολική Τουρκία. Ποιον λοιπόν απειλεί περισσότερο ο «Τούρκος» Ντεντές; Η Ελλάδα, στη χειρότερη γι’ αυτήν περίπτωση, θα αναγκαστεί ν’ αναγνωρίσει εθνική μειονότητα. Ούτε η πρώτη χώρα θα είναι που θα το κάνει αυτό ούτε η τελευταία. Εθνικά δικαιώματα δεν σημαίνει απόσχιση της Θράκης, όπως δεν αποσχίστηκε η Βόρειος Ήπειρος από την Αλβανία.

Όμως, αυτό, που για την Ελλάδα θα ήταν απλά δυσμενές, για την Τουρκία θα ήταν καταστροφικό. Τα εθνικά δικαιώματα της θρησκευτικής μειονότητας της Θράκης θα άνοιγαν τον δρόμο για τα αντίστοιχα εθνικά δικαιώματα των Κούρδων στο τουρκικό Κουρδιστάν. Τα δικαιώματα της «τουρκικής» μειονότητας της Θράκης, σε συνδυασμό με τα νόμιμα δικαιώματα των «Τούρκων« πάνω στις ελληνικές περιουσίες τους, θα άνοιγαν τον δρόμο για διεκδίκηση αποζημιώσεων όλων των εθνικών μειονοτήτων της Τουρκίας από το τουρκικό κράτος. Ακόμα και κάποιων Ελλήνων, οι οποίοι σε προσωπικό επίπεδο μπορεί να μην θεωρούν τους εαυτούς τους ικανοποιημένους …Απλά πράγματα.

Όλα αυτά τα διασφαλίζει μέχρι σήμερα η Συνθήκη της Λοζάννης. Όμως, όπως δεν υπάρχει «ολίγον έγκυος» έτσι δεν υπάρχει και «μερικώς ισχύουσα Συνθήκη». Η «κατάπτωση» μιας τέτοιας Διεθνούς Συνθήκης θα οδηγούσε σε κατάρρευση όλων των επιμέρους διατάξεών της. Σε μια τέτοια περίπτωση ή ισχύουν όλα ή δεν ισχύει τίποτε. Από τη Θράκη, δηλαδή, μπορεί να ξεκινήσει ένα ντόμινο εξελίξεων, το οποίο μπορεί ν’ αλλάξει τον χάρτη ολόκληρης της Ανατολικής Μεσογείου. Ούτε φαντάζεται κάποιος πόσα πράγματα ρυθμίζει και εγγυάται η «σιδηρά» Συνθήκη της Λοζάννης.

Στην πραγματικότητα, δηλαδή, η «ικανοποίηση» της Ελλάδας και των «ανταλλαγμένων» Ελλήνων είναι αυτή, η οποία εγγυάται όχι μόνον την ακεραιότητα της Τουρκίας, αλλά και τη σταθερότητα της Μέσης Ανατολής. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, είναι αυτή, η οποία «εγγυάται» την προστασία της Τουρκίας από τις συριακές απαιτήσεις. Η Ελλάδα είναι αυτή, η οποία «εγγυάται» τη νομιμότητα των στρατοπέδων της Τουρκίας στο Κουρδιστάν. Εξαιτίας της Ελλάδας κράτη όπως η Συρία, το Ιράκ ή ακόμα και ο Λίβανος δεν μπορούν να εγείρουν νομικές απαιτήσεις εις βάρος της Τουρκίας για άδικες «μοιρασιές«.

Αν ο Ντεντές και οι ομόθρησκοί του στη Θράκη είναι «Τούρκοι», τότε αυτόματα είναι παράνομα όλα τα τουρκικά στρατόπεδα στο «κατακτημένο» Κουρδιστάν. Αν το Πιρι Ρέις ή το Τσεσμέ αμφισβητούν τα ελληνικά δικαιώματα στο Αιγαίο, τότε οι Ιρακινοί μπορούν ν’ αμφισβητήσουν το μέγα φράγμα των πηγών του Ευφράτη. Αν τα Ίμια δεν είναι ελληνικά νησιά, τότε οι Σύριοι έχουν δικαίωμα ν’ αμφισβητήσουν τα σύνορά τους με τη Τουρκία, εξαιτίας της λωρίδας γης που έχασαν λόγω της Συμφωνίας. Αν αμφισβητήσει η Τουρκία το παραμικρό από τη Συνθήκη της Λοζάννης, στην πραγματικότητα πριονίζει το «κλαδί« πάνω στο οποίο κάθεται η ίδια.

Άρα κάτι άλλο συμβαίνει. Αυτό, το οποίο συμβαίνει, είναι ο Νταβούτογλου. Ο Νταβούτογλου είναι αυτός, ο οποίος δίνει τα «αυτοκτονικά» χαρακτηριστικά στην Τουρκία. Γιατί; Γιατί δεν γνωρίζει το παιχνίδι του Κεμάλ και των διαδόχων του και παρασέρνει τον Ερντογάν σε λάθη, τα οποία απειλούν την Τουρκία. Γιατί δεν το γνωρίζει το παιχνίδι; Γιατί είναι ένας χριστιανοτραφής μικροαστός, ο οποίος σκέφτεται όπως όλοι οι όμοιοί του χριστιανοί και συνάδερφοί του κοινωνιολόγοι της Δύσης.

Ο ίδιος, ως πρόσωπο, δεν προέρχεται από την κοινωνική «ελίτ» της Τουρκίας, όπως οι περισσότεροι από τους Κεμαλιστές, οι οποίοι σέβονται την Ελλάδα ως «συμπαίκτη» σε μια στημένη «παρτίδα». Ταυτόχρονα, ως αστός, δεν αντιλαμβάνεται τους Έλληνες όπως οι απλοί μωαμεθανοί της Μικράς Ασίας —όπως είναι οι περισσότεροι οπαδοί του Ερντογάν—, οι οποίοι σέβονται τους Έλληνες ως ανθρώπους και δεν τους είδαν ποτέ ως πραγματικούς εχθρούς τους.

Ο Νταβούτογλου είναι ένα ενδιάμεσο «υποπροϊόν» της τουρκικής λειτουργίας. «Υποπροϊόν» επικίνδυνο, εφόσον, εξαιτίας του κεμαλισμού του τουρκικού κράτους, δεν έχει τις θρησκευτικές αναστολές των κλασικών μωαμεθανών και ταυτόχρονα ο ίδιος —ως πρόσωπο— δεν είναι κεμαλιστής. Είναι ένας κεμαλικά άθεος αστός, ο οποίος δεν είναι κεμαλιστής και αυτό τον κάνει ιδιόμορφο. Ένας αστός, που, λόγω εκπαίδευσης και νοοτροπίας, θα μπορούσε να είναι και Γερμανός και Γάλλος και Άγγλος. Ένας γνήσιος αστός, εφόσον σπούδασε σε γερμανικό σχολείο και σκέφτεται δυτικόστροφα, αλλά δυστυχώς για την Τουρκία όχι κεμαλικά.

Αυτός ο άνθρωπος χειρίζεται την Τουρκία και τα συμφέροντά της σαν να επρόκειτο για τη Γερμανία. Τη ναζιστική Γερμανία συγκεκριμένα, η οποία έβλεπε τα ζωτικά της συμφέροντα να απειλούνται ή να περιορίζονται από τον περίγυρό της. Μάλιστα φτάνει στο σημείο να ονειρεύεται ξύπνιος ακόμα και την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά δεν γνωρίζει ούτε καν τα βασικά από αυτά που την αφορούν. Για τα μεγάλα και τα αφηρημένα, που έχει στο μυαλό του, διακινδυνεύει τα πάντα. Εξαιτίας της μικροαστικής του «καταγωγής» και της γερμανικής του παιδείας, βλέπει τα πράγματα με έναν απλό τρόπο, ο οποίος μοιάζει επικίνδυνα χριστιανικός σε μια Τουρκία, η οποία δεν «αντέχει» τέτοιου είδους συμπεριφορές.

Το «μίγμα» Ερντογάν και Νταβούτογλου είναι αυτό, το οποίο απειλεί την Τουρκία. Τι σχέση μπορεί να έχει ένας άθεος αστός με έναν πιστό μωαμεθανό, όπως ο Ερντογάν; Εκμεταλλεύεται τα θρησκευτικά ένστικτα και τα αντικεμαλικά αισθήματα του Ερντογάν, βάζοντάς τον στην ουσία να λειτουργεί εις βάρος της Τουρκίας. Γιατί; Γιατί έχει μια αστικού τύπου διεθνιστική σκέψη, η οποία μάχεται τον στενό εθνικισμό των κεμαλιστών και ταυτόχρονα, ως γνήσιος άθεος αστός, υποτιμά τους αγράμματους πιστούς και φιλοδοξεί να εκμεταλλευτεί τη θρησκεία τους σαν να επρόκειτο για ένα κοινό ιδεολόγημα. Ταυτόχρονα, επειδή είναι ξένος με την κεμαλική λογική, βλέπει την Ελλάδα σαν πραγματικό εχθρό της Τουρκίας και δεν γνωρίζει πώς λειτουργεί το «στημένο» παιχνίδι της περιοχής.

Γι’ αυτόν τον λόγο βλέπουμε τα παράδοξα της σημερινής τουρκικής πολιτικής. Ο Νταβούτογλου βλέπει στην κυριολεξία τα πράγματα ανάποδα. Ενώ δηλαδή οι ιδρυτές και πραγματικοί «αρχιτέκτονες» της Τουρκίας —και άρα οι απόλυτοι γνώστες της κατάστασης— «κοιτούσαν» για την ασφάλειά τους από τη Δύση προς την Ανατολή, ο Νταβούτογλου κάνει το ακριβώς αντίθετο. «Βλέπει» από την Ανατολή προς τη Δύση. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Οι κεμαλιστές γνώριζαν το παιχνίδι με την Ελλάδα, εφόσον από κοινού το «έστησαν». «Ακουμπούσαν» στην ασφαλή Ελλάδα και έβλεπαν ως πηγή κινδύνου των συμφερόντων τους τούς πληθυσμούς της Ανατολής …Τους πληθυσμούς, οι οποίοι τους έβλεπαν εχθρικά, είτε για λόγους θρησκείας είτε για λόγους εθνικότητας.

Εχθροί τους ήταν όλοι όσοι δεν ήταν κεμαλιστές. Εχθροί τους ήταν …καί οι ομοεθνείς καί οι αλλοεθνείς. Εχθρούς τους είχαν τους ευσεβείς μωαμεθανούς Τούρκους, οι οποίοι αμφισβητούσαν μόνιμα το σχεδόν άθεο κοσμικό καθεστώς …Εχθρούς τους είχαν όλους τους εθνικά μη Τούρκους, οι οποίοι αμφισβητούσαν το εθνικού τύπου τουρκικό καθεστώς. Γι’ αυτόν τον λόγο η πολιτική τους ήταν μόνιμα «εσωστρεφής». Η αντιπαλότητα με την Ελλάδα —και άρα η περιορισμένη «εξωστρέφεια» της Τουρκίας— ήταν για το «ξεκάρφωμα» και για να δικαιολογούνται οι εξοπλισμοί, οι στρατοί και οι καταστολές εσωτερικών εχθρών στο όνομα εξωτερικών εθνικών κινδύνων.

Ο Νταβούτογλου βλέπει τα πράγματα με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο. Βλέπει την Τουρκία όπως βλέπει τη Γερμανία ένας Γερμανός. Τη βλέπει ενιαία. Εθνικά, πολιτικά, πολιτισμικά και θρησκευτικά. Άρα; Άρα τη βάζει «πλάτη» και τη θεωρεί δεδομένη. Η πολιτική του πρόταση είναι «εξωστρεφής». Αυτήν την ενιαία «Γερμανία» θεωρεί ότι μπορεί να τη στρέφει εναντίον εξωτερικών εχθρών και άρα και εναντίον της Ελλάδας. Τώρα θεωρεί ότι η Ελλάδα απειλεί ή περιορίζει τα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας και άρα την στρέφει εναντίον της. Τι είναι όμως η Τουρκία; Είναι αυτό που νομίζει ο Ντοβούτογλου ή μήπως όχι; Είναι η Τουρκία ενιαία και άρα και τα συμφέροντά της; Τα ίδια συμφέροντα έχουν οι τυπικά Τούρκοι και πρακτικά Κούρδοι της Ανατολίας με τους Τούρκους της Ανατολικής Θράκης ή των μικρασιατικών παραλίων;

Αυτό είναι το λάθος του Νταβούτογλου. Ως γνήσιος δυτικοθρεμμένος αστός, υποτιμά τους ανθρώπους. Όλους τους ανθρώπους. Από τους πιο ισχυρούς και δογματικούς κεμαλιστές μέχρι τους πιο αγράμματους μωαμεθανούς. Νομίζει ότι είναι πιο έξυπνος από τους πρώτους, ενώ τους δεύτερους θεωρεί ότι τους έχει για «πλάκα». Νομίζει ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί τον στρατό των πρώτων, για να παραστήσει τον ιμπεριαλιστή και στρατηλάτη. Νομίζει ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί την πίστη των δεύτερων και να τους δώσει το δικό του ιδιόκτητο «όραμα».

Μιλάμε πραγματικά για αυτοκρατορικό «ιδεασμό», όπως θα έλεγαν κάποιοι ψυχίατροι ειδικευμένοι στα αυτοκτονικά σύνδρομα. Νομίζει ότι μπορεί να πείσει τον Κούρδο ότι τον συμφέρει να γίνει πολίτης μιας νέας ισχυρής «Νταβουτοτουρκίας» —πολύ πιο ισχυρής από τη σημερινή— και άρα ότι θα πρέπει να ξεχάσει την εθνική του καταγωγή …όπως για παράδειγμα ξεχνούν τις καταγωγές τους οι μετανάστες της Γερμανίας. Νομίζει ότι, αν θα στείλει το παιδί του Κούρδου σε ένα τουρκικό σχολείο, θα τον κάνει «Νταβουτότουρκο» σαν τον ίδιο. Νομίζει ότι, αν το κράτος του θα δώσει ένα ψυγείο ή έναν θερμοσίφωνα στους Κούρδους, θα τους κάνει «θαυμαστές» της άποψής του.

Αυτό είναι μια γνήσια αστική ηλιθιότητα. Υποτιμά το αίμα των ανθρώπων, το οποίο χύθηκε για την ελευθερία. Υποτιμά τη θυσία των ανθρώπων για τη θρησκευτική τους πίστη. Υποτιμά τους πάντες και τα πάντα, γιατί είναι αστός. Νομίζει ότι μπορεί με μικροκέρδη μικροσυμφερόντων ν’ αλλάξει τις απόψεις αυτών, οι οποίοι αυτοπυρπολούνται τζάμπα γι’ αυτά που πιστεύουν. Νομίζει ότι μπορεί ν’ αλλάξει τα μυαλά των ανθρώπων, όπως αλλάζει «λειτουργικό» στον υπολογιστή του. Ο μεροκαματιάρης της κοινωνιολογίας. Το κοντό Τσιουάουα, που, γαβγίζοντας δυνατά, νομίζει ότι οι υπόλοιποι τον βλέπουν σαν Ροντβάιλερ.

Γι’ αυτόν τον λόγο βλέπουμε την Τουρκία, της οποίας η επιβίωση στηρίχθηκε στον άθεο κοσμικό της χαρακτήρα, να παριστάνει τον φανατικό «ιμάμη» της περιοχής. Βλέπουμε τη μωαμεθανική κοινότητα της Θράκης, η οποία στην κυριολεξία σώθηκε από την Ελλάδα —φοβούμενη να δώσει τη μάχη της επιβίωσης στην κοσμική Τουρκία του άθεου Κεμάλ—, να παριστάνει την εμπροσθοφυλακή του τουρκικού εθνικισμού. Βλέπουμε την Τουρκία, με το έμπειρο στο ελληνοτουρκικό «παιχνίδι» διπλωματικό σώμα, να έχει τοποθετήσει στο Προξενείο της Θράκης έναν κοινό πράκτορα της ΜΙΤ. Έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν είναι επαγγελματίας διπλωμάτης και άρα δεν γνωρίζει ούτε στο περίπου τι συμβαίνει στα ελληνοτουρκικά θέματα.

Αυτό είναι το λάθος του Νταβούτογλου. Του ανεκπαίδευτου διπλωματικά και άρα ερασιτέχνη Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας. Αντιλαμβάνεται την Τουρκία σαν ένα μεγάλο εθνικού τύπου κράτος —όπως είναι η Γερμανία, η Γαλλία ή η Ισπανία—, ενώ αυτό δεν συμβαίνει. Συμπεριφέρεται σαν να είναι ηγέτης ή σύμβουλος ηγέτη ενός μεγάλου χριστιανικού κράτους, ενώ αυτό δεν συμβαίνει. Αποσπά την «προσοχή» του τουρκικού κράτους από το εσωτερικό του και αυτό είναι θέμα χρόνου να το θέσει σε κίνδυνο. Όλα τα βλέπει λάθος, γιατί τα βλέπει από λανθασμένη οπτική γωνία.

Θεωρεί, για παράδειγμα, ότι η «επιτυχία» της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο μπορεί να είναι «οδηγός» για παρόμοιες στρατηγικές, αγνοώντας «εκκωφαντικά» ότι η Κύπρος δεν ανήκε στη Συνθήκη της Λοζάννης και γι’ αυτό ακριβώς είχε «επιτυχία» η Τουρκία. Η Τουρκία ήταν και θα παραμείνει ένας αργός και χαλαρός «αραμπάς» και δεν θα γίνει ποτέ ένα γρήγορο και συμπαγές γερμανικό «τανκ» …όπως θέλει ο Νταβούτογλου. Η εξωστρέφεια στην πολιτική απαιτεί «ταχύτητα» και «αντοχή» και αυτό απειλεί με διάλυση τον τουρκικό «αραμπά».

Αυτό ακριβώς είναι η Τουρκία. Δεν μπορεί να ξεφύγει από τη φύση της. Είναι ένας βραδυκίνητος «αραμπάς». Αυτό δεν είναι προσβλητικό, είτε για την Τουρκία είτε για τους Τούρκους. Απλά συμβαίνει. Ήταν επιλογή των κεμαλιστών να συμβαίνει. Γιατί; Γιατί η Τουρκία αναπτύχθηκε με τον οθωμανικό τρόπο, ομοιάζοντας μόνον στο τυπικό μέρος με εθνικό κράτος. Αυτό δεν έγινε επειδή ήταν κουτοί ή «κατώτεροι» οι Τούρκοι. Αυτό επιλέχθηκε από τους κεμαλιστές, γιατί αυτό τους συνέφερε. Αυτό τους έκανε φεουδάρχες στη Μικρά Ασία. Αυτό τους έκανε βαθύπλουτους. Αν ήθελαν γερμανικού τύπου οργανωμένη «εθνική» και άρα «σκληρή» Τουρκία, θα έπρεπε να δώσουν στους πληθυσμούς της χωράφια, δικαιώματα, δημοκρατία, δικαιοσύνη, μόρφωση… και αυτά όλα δεν τους συνέφεραν. Τους συνέφεραν τα αντίθετα και αυτά έκαναν. Τα αντίθετα όμως έχουν και τα ανάλογα αποτελέσματα. Δεν κάνεις «γυμναστική» …δεν έχεις «φέτες» …Σου αρέσει να τρως; …θα έχεις κοιλιές και θα είσαι αργός …Απλά πράγματα.

Για να «ιδρύσουν» λοιπόν οι κεμαλιστές Τούρκοι το γενναιόδωρο για τους ίδιους —αλλά «πλαδαρό»— ψευδοεθνικό τους κράτος, χρησιμοποίησαν το θρησκευτικό «δόγμα» ως «αντιδόγμα» στον χώρο όπου πριν εδραζόταν μια κατά κανόνα ομόθρησκη και πολυεθνική αυτοκρατορία. Εξαιτίας αυτού του «αντιδόγματος» της κοσμικής Τουρκίας υπάρχουν οι μουσουλμάνοι στην ελληνική Θράκη. Φοβούμενοι το άθεο τουρκικό καθεστώς, δεν την εγκατέλειψαν στην ανταλλαγή πληθυσμών, ακόμα και για το δέλεαρ των μεγάλων κλήρων, οι οποίοι προβλέπονταν για τους «κοντοχωριανούς» του Βαλκάνιου Κεμάλ. Παρέμειναν φανατικοί μουσουλμάνοι στη Θράκη, ελπίζοντας στην πολιτισμένη και ευγενική συμπεριφορά του ελληνικού κράτους …Του φιλικού γι’ αυτούς ελληνικού κράτους.

Αυτούς τους ανθρώπους τους εγκατέλειψε στην κυριολεξία η κοσμική Τουρκία στα «χέρια» της Ελλάδας. Εύκολα τους εγκατέλειψε, εφόσον τους θεωρούσε κοινωνικά καθυστερημένους και άρα ανεπιθύμητους. Εύκολα τους εγκατέλειψε, εφόσον —εκτός όλων των άλλων— τους «έφαγε» και το μερίδιό τους στην ανταλλαγή των πληθυσμών και άρα και του κεφαλαίου.

Ο Νταβούτογλου ονειρεύεται να κάνει το ακριβώς αντίθετο. Προσπαθεί, μέσω του ίδιου δόγματος, να κάνει την εθνική Τουρκία μια αυτοκρατορία με διεθνή ερείσματα, η οποία θα μπορούσε ακόμα και να επεκταθεί πάνω σε άλλα έθνη. Εξαιτίας αυτού του δόγματος «ξανασυνδέεται» με τους μουσουλμάνους της Θράκης. Αυτό, το οποίο άφησαν οι κεμαλιστές ως επικίνδυνο για τη δική τους Τουρκία, το πιάνει ο Νταβούτογλου σαν χρήσιμο για τη δική του Τουρκία. Αυτό, το οποίο για τους κεμαλιστές ήταν ένα βαρύ «αμόνι», που το πέταξαν σε μια άγρια θάλασσα, το πιάνει ο Ντοβούτογλου σαν μέσον για να «κολυμπήσει».

Αυτό, πέρα από το γεγονός ότι είναι παντελώς λάθος, απειλεί με καταστροφή όλες τις παραμέτρους, που δίνουν σταθερότητα στην περιοχή. Για παράδειγμα, τα σύνορα μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας είναι το επίτευγμα του κεμαλικού καθεστώτος, που «θωρακίζει», τουλάχιστον από τα δυτικά, τη γενικώς «εύθραυστη» Τουρκία. Το γεγονός ότι μπορείς αυτά τα σύνορα να τα διαπερνάς με «πλατφόρμα» τη θρησκεία, δεν σημαίνει τίποτε απολύτως. Το γεγονός ότι μπορείς ν’ ανοίγεις τις «πόρτες» των άλλων δεν σημαίνει ότι σε συμφέρει να το κάνεις. Μπορεί να είναι επικίνδυνο για την επιβίωσή σου, αν σε αναγκάζει ν’ αφήνεις ανοικτές τις δικές σου πόρτες. Όταν ξεσηκώνεις μειονότητες στη Θράκη, νομιμοποιείς όλους εκείνους, οι οποίοι ξεσηκώνουν μειονότητες στο Κουρδιστάν. Όταν περιφέρονται Τούρκοι επίσημοι στη Θράκη —στο όνομα των δήθεν ανθρωπίνων δικαιωμάτων— είναι θέμα χρόνου να εμφανιστούν Ιρακινοί Κούρδοι να κάνουν το ίδιο στην Ανατολική Τουρκία.

Αντιλαμβανόμαστε ότι το αυτοκρατορικό «όραμα» του αφελή Νταβούτογλου δεν είναι καν όραμα. Είναι ο παλιός «εφιάλτης» της αυτοκρατορίας. Ο εφιάλτης, που για κάποιους Τούρκους και βέβαια Έλληνες ξεπεράστηκε «επιτυχώς». Η Οθωμανική Αυτοκρατορία διέλυσε οργανωμένα στα «εξ όν συνετέθη» και αν υπήρχε μια απειροελάχιστη πιθανότητα να ανασυσταθεί σε κάποια μορφή, αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνον με την εκ νέου σύμπραξη των στοιχείων που τη συνέθεταν. Μόνον με την οικειοθελή συμμετοχή όλων όσων συμμετείχαν και προηγουμένως σ’ αυτήν. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει μόνον από τους Τούρκους …ακόμα κι αν το ήθελαν. Ακόμα και αν είχαν την οικονομική δύναμη και τα στρατιωτικά μέσα να το δοκιμάσουν, θα αποτύγχαναν.

Ακόμα κι αν αναλάμβανε ο ίδιος ο «στρατηγός» Νταβούτογλου να ηγηθεί της προσπάθειας, δεν θα έφερνε το επιθυμητό αποτέλεσμα …Ο γερμανοτραφής Νταβούτογλου, ο οποίος σκέφτεται ναζιστικά, δανειζόμενος για την υλοποίηση του «οράματός» του το θρησκευτικό «δόγμα» του Ισλάμ …Ο χαφιές Νταβούτογλου, τον οποίο πιθανόν κάποιοι «Μπιλντεμπέργκερς» να τον «φύτεψαν» δίπλα στον Ερντογάν, για να τον επηρεάζουν …Ο τενεκές Νταβούτογλου, ο οποίος πιθανόν να πληρώνεται από πετρελαϊκές εταιρείες της Δύσης για τα «οράματά» του. Αυτά τα «οράματα» τον κάνουν να μην βλέπει την πραγματικότητα.

Τι λέει αυτή η πραγματικότητα; Ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν μια πραγματική αυτοκρατορία, επειδή είχε μέσα της χριστιανικούς πληθυσμούς και άρα και τον ελληνισμό. Χωρίς αυτά τα στοιχεία —και με μόνο «μέσο» το μωαμεθανικό θρησκευτικό δόγμα— Τσαμαχιρία χτίζεις και όχι αυτοκρατορία. Τσαμαχιρία, η οποία από τη φύση της μισεί τους αστούς τύπου Νταβούτογλου και τους καταστρέφει.

Σε αυτό το σημείο είναι το ρίσκο. Ο Νταβούτογλου «ονειρεύεται» το τέρας, που, αν θα εμφανιστεί, θα «κατασπαράξει» τον ίδιο αλλά και τους κεμαλιστές. Το θρησκευτικό τέρας από το οποίο γλίτωσαν κάποτε οι κεμαλιστές χάρη στην εξυπνάδα του Κεμάλ. Οι κεμαλιστές διέλυσαν μια αυτοκρατορία, για να σωθούν οι ίδιοι σε ένα εθνικό σκάφος. Θεωρητικά, ακόμα και όταν ήταν επικεφαλής της αυτοκρατορίας και διαχειρίζονταν τα μέσα της, δεν μπόρεσαν να τη σώσουν. Δεν μπόρεσαν να τη σώσουν σε πολύ ευκολότερες εποχές για τέτοιου είδους συστήματα. Επέλεξαν το «μη χείρον» και αυτό ήταν η διάσπασή της σε εθνικά κράτη με βασικό «δίδυμο» ισορροπίας την Τουρκία και την Ελλάδα. Τις χώρες δηλαδή των πιο ισχυρών συνεταίρων.

Τώρα, έναν αιώνα μετά, έρχεται ένας αστός της πείνας, όπως ο Νταβούτογλου, να ονειρεύεται αυτοκρατορίες. Ένα αγράμματο κουτορνίθι των γνωστών «επιστημών» της κοινωνιολογίας και της δυτικής παπαρολογίας. Ίδιες σπουδές με τον αγράμματο Γιωργάκη έχει ο άνθρωπος. Στην καλύτερη περίπτωση γι’ αυτόν θα στήσει μια «Τσαμαχιρία», η οποία όχι απλά δεν θα επεκταθεί στον χώρο της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά θα απειλεί να διαλύσει την ίδια την Τουρκία, εφόσον θα αναζωπυρώσει όλα τα εσωτερικά της μέτωπα και θα φέρει σε σύγκρουση το κράτος της Τουρκίας με το κεμαλικό παρακράτος και όλες τις εθνικές της μειονότητες.

Είναι όμως τόσο αφελής ο Νταβούτογλου; Γιατί το κάνει; Γιατί απλούστατα τα έχει «πάρει». Θεωρούμε μαθηματικά βέβαιον ότι ελέγχεται από νεοταξικούς μηχανισμούς τύπου Λέσχης Μπίλντεμπεργκ. Θεωρούμε ότι τον έχουν φυτέψει δίπλα στον Ερντογάν, για να ελέγχουν το καθεστώς του. Αυτή ακριβώς είναι η δουλειά του Νταβούτογλου. Να ρυθμίζει —μέσω της συμπεριφοράς της Τουρκίας— το σύνολο της ευαίσθητης περιοχής των Βαλκανίων. Τον ενδιαφέρει να παράγει ένταση, μέχρι να μοιραστούν τα πετρέλαια στο Αιγαίο. Αν δηλαδή υπάρχουν πετρέλαια σ’ αυτό, κάποιοι ξένοι θέλουν να βάλουν χέρι σ’ αυτά και ο πιο εύκολος τρόπος είναι μέσω της έντασης με την Τουρκία.

Κάπου εκεί «παίζει» ο Νταβούτογλου. Θα ονειρεύεται «αυτοκρατορίες» για όσο διάστημα του το επιτρέπουν οι εργοδότες του. Θα ονειρεύεται μέχρι οι πολυεθνικές «αδερφές» του πετρελαίου να πάρουν τα πάντα από το Αιγαίο. Αυτό, το οποίο δεν γνωρίζει ο «αυτοκράτορας» Νταβούτογλου, είναι ότι τα όρια δεν τα καθορίζει μόνος του. Υπάρχουν κι άλλοι ενδιαφερόμενοι, οι οποίοι δεν θα αφήσουν ανεκμετάλλευτη την τουρκική «αφέλεια». Αν θα επιμείνει να «διεκδικεί» δικαιώματα έξω από το Καστελόριζο, θα κληθεί σύντομα ν’ αντιμετωπίσει τις πολύ περισσότερες και βιαιότερες κουρδικές διεκδικήσεις στην Ανατολική Τουρκία.

Όταν θα γιορτάζει τα «βαπτίσια» των Ντεντέδων σε «Τούρκους», κάποιοι άλλοι —πολύ περισσότεροι και επικινδυνότεροι— θα «βαπτίζονται» μαζικά «Κούρδοι» και «Αρμένιοι». Όταν με το «κατσαβίδι» θα σκαλίζει την «εκρηκτική» Συνθήκη της Λοζάννης, θα έχει απέναντί του ένα επικίνδυνο και οπλισμένο κεμαλικό παρακράτος, το οποίο θα θέλει να του πάρει το «κατσαβίδι» από τα χέρια και να του το σπάσει στο κεφάλι. Ακόμα και τα πολεμικά παιχνίδια των απειλών με την Ελλάδα είναι επικίνδυνα για την ασφάλεια της Τουρκίας. Αυτό το γνωρίζουν οι κεμαλιστές και γι’ αυτό στην κρίση των Ιμίων απαίτησαν τις αμερικανικές διασφαλίσεις, προκειμένου να ολοκληρώσουν την «παράσταση» του θερμού επεισοδίου. Απαίτησαν από τους Αμερικανούς να τους διαβεβαιώσουν ότι οι Έλληνες δεν θα τους χτυπήσουν, όταν θα «παίζουν» τους ιμπεριαλιστές του Αιγαίου.

Οι κεμαλιστές γνωρίζουν ότι η Τουρκία δεν μπορεί ν’ αντέξει μια πολεμική σύγκρουση με την Ελλάδα. Γνωρίζουν ότι από μια τέτοια σύγκρουση στήθηκε το κεμαλικό καθεστώς της και από μια τέτοια μπορεί ν’ αποκαθηλωθεί. Γιατί; Γιατί η τεράστια Τουρκία δεν μπορεί ν’ αντέξει την πολεμική σύγκρουση με τη μικρή Ελλάδα; Μήπως επειδή οι Έλληνες είναι πολύ γενναίοι και οι Τούρκοι το αντίθετο; Μήπως οι Έλληνες είναι «ανώτεροι» και οι Τούρκοι «κατώτεροι»; Όχι βέβαια. Τίποτε από όλα αυτά δεν συμβαίνει.

 Η Τουρκία δεν αντέχει καμία πολεμική σύγκρουση όχι μόνον απέναντι στην Ελλάδα, αλλά απέναντι στο οποιοδήποτε εθνικό κράτος. Δεν αντέχει τη δική της μετάλλαξη, προκειμένου ν’ ανταποκριθεί στις ανάγκες μιας τέτοιας σύγκρουσης. Γι’ αυτό άλλωστε δεν την ενέπλεξαν ποτέ οι Δυτικοί προστάτες των κεμαλιστών σε κανέναν μεγάλο πόλεμο. «Ουδέτερη» πάντα είναι η Τουρκία. Δεν την «ακουμπούν» οι εμπλεκόμενοι στους πολέμους, όπως δεν ακουμπούν οι εμπλεκόμενοι σε φασαρία έναν μεθυσμένο, ο οποίος αγωνίζεται απλά για να σταθεί όρθιος. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την Τουρκία. Με τη βία στέκεται «όρθια» σαν εθνικό κράτος. Μοιάζει με τέτοιο, αλλά, αν της ζητηθεί να «κουνηθεί», το πιο πιθανό είναι να «πέσει».

Η Ελλάδα είναι επικίνδυνη για την ασφάλεια της Τουρκίας, γιατί είναι ένα τυπικό εθνικό κράτος. Είναι ένα γνήσιο χριστιανικό εθνικό κράτος. Γι’ αυτόν τον λόγο συμμετείχε σε όλους τους πολέμους και επιβίωσε ακόμα και μέσα από τα συντρίμμια της. Έχει «ταχύτητα» και «αντοχή» να συμπεριφέρεται ως τανκ —έστω και μικρό— μπροστά στην Τουρκία. Όπως ένα μικρό παιδάκι μπορεί να ρίξει κάτω έναν «μεθυσμένο» ή «άρρωστο», έτσι και η Ελλάδα μπορεί να ρίξει κάτω —και όχι απαραίτητα να νικήσει— την Τουρκία. Μια σύγκρουση με την Ελλάδα θα απελευθερώσει όλες τις εσωτερικές διασπαστικές δυνάμεις της Τουρκίας. Από το ίδιο βάρος της θα καταρρεύσει η Τουρκία, αν τα «υποστυλώματά» της στραφούν εναντίον της Ελλάδας. Αν οι κατασταλτικοί της μηχανισμοί, που παριστάνουν τον στρατό της, φερθούν ως στρατός εναντίον εξωτερικού εχθρού. Απλή φυσική. Ένας τεράστιος και χαλαρός αραμπάς μπορεί να καταστραφεί από τη σύγκρουσή του ακόμα και με ένα απλό μεταλλικό μηχανάκι. 

Αυτά όλα είναι προφανές ότι τα αγνοεί ο «στρατηγός» Νταβούτογλου. Ο Νταβούτογλου, ο οποίος μετράει δυνάμεις με τον απλό λογιστικό τρόπο των ναζιστών Γερμανών, τους οποίους θαυμάζει. Τον Νταβούτογλου αυτήν τη στιγμή τον στηρίζει μόνον ο Ερντογάν και κανένας άλλος. Είναι πολύ «εξωστρεφής», για να τον συμπαθούν οι «εσωστρεφείς» κεμαλιστές και είναι πολύ άθεος, για να τον συμπαθούν οι οπαδοί του Ερντογάν. Αν ωθήσει τον Ερντογάν σε λάθη, τα οποία θα ενεργοποιήσουν τα ένστικτα επιβίωσης του από τη φύση του βίαιου τουρκικού κράτους, τυχερός θα είναι ο Νταβούτογλου αν αφεθεί να διαφύγει στη Δύση να πουλάει πίτσες …σαν κάποιους άλλους αποτυχημένους «αυτοκράτορες».

Αν δεν προσέξει τώρα ο Ερντογάν, θα τον βάλει σε περιπέτειες ο Νταβούτογλου. Θα βάλει σε περιπέτειες τόσο τον ίδιο όσο και το τουρκικό κράτος. Το κεμαλικό παρακράτος δεν θα περιοριστεί στο να παρακολουθεί τη διάλυση του τουρκικού κράτους, επειδή ένας ανθρωπάκος έχει «άποψη». Υπάρχει σήμερα ορατός ο κίνδυνος να έχουμε επανάληψη της ιστορίας. Η ιστορία της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μπορεί να επαναληφθεί άμεσα με θύμα αυτήν τη φορά την ίδια την Τουρκία. Αν δεν συνέλθουν εγκαίρως κάποιοι στο Υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας, θα κινδυνεύσουν οι ίδιοι ως πρόσωπα. Κάτι αναμασήματα για «δημοκρατίες», «δικαιώματα» και «Ευρώπες» είναι βέβαιον ότι δεν συγκινούν κάποιους.

Χούντα «μυρίζει» η ατμόσφαιρα στην Τουρκία. Πολύ εύκολες… μας φαίνονται οι νίκες του Ερντογάν απέναντι στο τουρκικό παρακράτος …για να είναι πραγματικές. Κάποιοι, μπορεί ν’ αφήνουν τον Ερντογάν να στριμώχνει το «θηρίο», προκειμένου να νομιμοποιήσουν μια μελλοντική αντίδρασή του …Προκειμένου να την εμφανίσουν αναπόφευκτη. Ποτέ τα πράγματα δεν είναι απλά, όταν υπάρχουν τόσα πολλά και μεγάλα συμφέροντα. Οι κεμαλιστές δεν είδαν ξαφνικά το δημοκρατικό «φως το αληθινό», ώστε ν’ αλλάξουν τις συμπεριφορές τους …Τις πάγιες συμπεριφορές τους. Θα αντιδράσουν σε κάποια στιγμή και κάποιοι αστοί «Νταβουτότουρκοι», που σήμερα αισθάνονται πανίσχυροι, ίσως κινδυνεύσουν θανάσιμα. Κοντά σ’ αυτούς ας προσέχουν και κάτι Θρακιώτες Ντεντέδες μη πέσουν σε «κενό», σε περίπτωση που στο άμεσο μέλλον η Τουρκία δεν θα τους θέλει και στην Ελλάδα θα περισσεύουν.

 

 

 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ και πρόεδρος του ΕΑΜ Β’

http://www.ydrohoos.gr

http://www.eamb.gr

http://eamb–ydrohoos.blogspot.com

H ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σε ένα ξέσπασμα θυμού, ο συνήθως πολύ πειθαρχικός και συγκρατημένος Υπουργός Μεταφορών Δημήτρης Ρέππας είπε, απευθυνόμενος στον “Υπερπρωθυπουργό”, εκ της ιδιότητός του ως “τοποτηρητή” της τρόικας, Γιώργο Παπακωνσταντίνου ότι “οι ιδέες, το ΠΑΣΟΚ και η Ελλάδα” θα υπάρχουν και μετά το μνημόνιο.

Oρθότερο θα ήταν νάλεγε ότι “οι ιδέες, το ΠΑΣΟΚ και η Ελλάδα” πρέπει να υπάρχουν και μετά το Μνημόνιο. Οι ιδέες μοιάζουν πεθαμένες εδώ και πολύ καιρό, το ΠΑΣΟΚ δύσκολα βλέπει κανείς πως θα επιβιώσει μετά από αυτή την περιπέτεια, ενώ ζητούμενο παραμένει δυστυχώς και η ύπαρξη της Ελλάδας, με τη μορφή τουλάχιστο που τη γνωρίσαμε κατά τον 20ό αιώνα. Μόνο μια πολύ ισχυρή, εναργής και έγκαιρη επέμβαση του ελληνικού λαού και τμημάτων τουλάχιστον της πολιτικής ελίτ του, αν εκδηλωθεί, θα μπορέσει να αποτρέψει κατστροφικές εξελίξεις.

Ο ελληνικός λαός βρίσκεται σήμερα ενώπιον κινδύνων μεγαλύτερων, όχι μικρότερων, από αυτούς που αντιμετώπισε το καλοκαίρι του 1974. Αναφερόμαστε, στο άρθρο αυτό, αποκλειστικά στους εξωτερικούς κινδύνους, όχι στην βαθιά εσωτερική, οικονομική και ευρωπαϊκή-διεθνή κρίση. Που, όχι μόνο συνιστούν από μόνες τους σοβαρότατες απειλές για την Ελλάδα, αλλά και αλληλεπιδρούν πολύπλευρα με τις εξωτερικές απειλές.

Στην Κύπρο απειλείται η ίδια η υπόσταση του κυπριακού κράτους, στην Ελλάδα η κυριαρχία, η ανεξαρτησία και διπλωματική ισχύς του ελληνικού. Αν η υπαγωγή σε διεθνή οικονομική εποπτεία κλονίζει όση “εσωτερική” λαϊκή κυριαρχία διαθέτουμε, οι κυοφορούμενες “ρυθμίσεις” σε Αιγαίο-Κύπρο απειλούν την “εξωτερική” κυριαρχία, ασφάλεια και ζωτικά εθνικά συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Κύπρος και Ελλάδα βρίσκονται σήμερα σε καμπή ανάλογη, ίσως πιο επικίνδυνη, από αυτή που βρέθηκαν παραμονές του αμερικανοχουντικού πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, το 1974.

Το 1973-74, η Τουρκία άνοιγε τον κύκλο των διεκδικήσεων, αμφισβητώντας το καθεστώς της Λωζάννης στο Αιγαίο και καταλαμβάνοντας τη μισή Κύπρο. Τώρα, επιδιώκει να ολοκληρώσει τον κύκλο, επιβάλλοντας τελικά τις ρυθμίσεις που επιδιώκει σε Αιγαίο, Κύπρο, Θράκη. Τέτοιες ρυθμίσεις οδηγούν στο τέλος του νεοελληνικού (και κυπριακού) κράτους, με τη μορφή τουλάχιστο που τα γνωρίσαμε στον 20ό αιώνα.

Η Άγκυρα επιδιώκει επίσης να άρει με τον τρόπο αυτό το κυριότερο εμπόδιο για την ένταξή της στην ΕΕ, που είναι το Κυπριακό και οι ελληνοτουρκικές διαφορές. Μια τέτοια ένταξη θα αφαιρούσε από την Ελλάδα ένα σημαντικό στρατηγικό της πλεονέκτημα: ότι ανήκει σε μια ισχυρή Ένωση, στην οποία δεν ανήκει η Τουρκία.

Αυτό που κάνει ακόμα πιο επικίνδυνες για την Ελλάδα αυτές τις πολιτικές, είναι το ότι συνδέονται όχι μόνο με τον τουρκικό επεκτατισμό, αλλά και με την έμμονη ιδέα και επιδίωξη της Δύσης, υπό τη μορφή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στο παρελθόν, υπό τη μορφή μιας άλλης, πιο πολυεθνικής “Αυτοκρατορίας” σήμερα (στον ηγετικό πυρήνα της οποίας συμμετέχουν ΗΠΑ, Βρετανία, Ισραήλ, διεθνείς τράπεζες κ.α.), να ελέγξει απολύτως τον άφθαστης στρατηγικής αξίας ελληνικό και κυπριακό χώρο, να τον στερήσει από τα μέσα της ανεξαρτησίας του, αποτρέποντας και οποιαδήποτε προσέγγιση με τη Ρωσία. Μια τέτοια προσέγγιση είναι ο διαχρονικός εφιάλτης Λονδίνου και Ουάσιγκτον, τουλάχιστο επί δύο αιώνες. Ειρήσθω εν παρόδω, τα δύο αυτά κέντρα ποτέ δεν αντιμετώπισαν το ελληνικό και το τουρκικό έθνος ως πλήρη, ‘κανονικά’ τμήματα της Δύσης, με τελευταία εκδήλωση αυτής της τάσης τις ιδέες Χάντιγκτον.

Επιπλέον, η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ συνιστά κεντρική αμερικανική στρατηγική που αποσκοπεί, αφενός να ολοκληρώσει τη διάλυση της Ευρώπης, αφετέρου να αυξήσει την εξάρτηση του τουρκικού κράτους από τις δυτικές δομές. Επειδή αυτή η ένταξη προκαλεί αντιδράσεις σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ιδίως Γαλλία και Γερμανία, προσφέρει στην Αθήνα τη δυνατότητα σύναψης ισχυρών συμμαχιών. Δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό, γιατί η τουρκική ένταξη έχει μετατραπεί, εκτός από μεγάλη ιδέα του Σταίητ Ντηπάρτμεντ, και σε μεγάλη ιδέα της ελληνικής κυβέρνησης!

Η φανατική, δογματική, άνευ ανταλλαγμάτων ελληνική προσήλωση στην τουρκική ένταξη , έχει ως αποτέλεσμα μεγάλη απομόνωση της Αθήνας. Η Ελλάδα έχει καταφέρει να αντιμετωπίζεται με περιφρόνηση και από αυτούς που ωφελούνται από την πολιτική της (HΠΑ, Βρετανία, Τουρκία) και από τον γαλλογερμανικό άξονα!

Η σύνδεση των τουρκικών με ευρύτερες “αυτοκρατορικές” στρατηγικές κάνει ασφαλώς πιο δύσκολα και περίπλοκα τα πράγματα, δεν στερεί όμως τον ελληνικό λαό και τα κράτη του από τις απαραίτητες δυνάμεις για να αμυνθούν στην Τουρκία. Μια τέτοια άμυνα δεν προσκρούει στην έλλειψη μέσων ή στον συσχετισμό δυνάμεων, ακόμα και σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Προσκρούει αφενός μεν στο φοβικό σύνδρομο έναντι της Άγκυρας, αφετέρου δε και κυρίως στη διαχρονική απροθυμία, για να το πούμε ευγενικά, των ελληνικών-κυπριακών ελίτ να συγκρουσθούν σε οποιοδήποτε ζήτημα με την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, ακόμα κι όταν κινδυνεύουν θανάσιμα ζωτικά ελληνικά συμφέροντα!

Η κατάσταση είναι σήμερα πιο επικίνδυνη από το παρελθόν, και γιατί τα μέσα είναι διαφορετικά από το 1973-74. Τώρα, δεν έχουμε να κάνουμε με τον κίνδυνο μιας στρατιωτικής εισβολής, που είναι φυσικά μια τραγική εξέλιξη, αλλά κινητοποιεί τον λαό που δέχεται την επίθεση και προκαλεί την διεθνή κοινή γνώμη. Αντιμετωπίζουμε μια ειρηνική, πολύ πιο έμμεση, και γι΄ αυτό πολύ πιο επικίνδυνη, πολιτικο-διπλωματική και ιδεολογική επίθεση, η απάντηση στην οποία εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις ιδιότητες, ιδιαίτερα τον βαθμό ανεξαρτησίας των ηγεσιών Ελλάδας-Κύπρου. Εκεί όμως είναι συνήθως η αχίλλειος πτέρνα της Ελλάδας.

Το 1973-74, οι Αγγλοαμερικανοί χρησιμοποίησαν τους Έλληνες “εθνικόφρονες” και “ενωτικούς”, εναντίον του έθνους και της ένωσης. Κορόιδεψαν τον Ιωαννίδη με τον ίδιο τρόπο που οι Αμερικανοί και Ισραηλινοί σύμβουλοί του κορόιδεψαν τον Σαακασβίλι το 2008 (μια υπόθεση μάλιστα στην οποία ενεπλάκη κατά τα φαινόμενα και ο φίλος και συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου, ΄Αλεξ Ρόντος). Και στις δύο περιπτώσεις, έσπρωξαν δύο εθνικιστές ηγέτες σε μια εξτρεμιστική περιπέτεια, που κατέστρεψε μεν τις χώρες τους, εξυπηρέτησε όμως τα δικά τους συμφέροντα.

Αν τότε χρησιμοποίησαν τον εθνικισμό, τώρα επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τον “διεθνισμό”, τον “κοσμοπολιτισμό”, τη διάθεση προσέγγισης με την Τουρκία, το κύρος της κυπριακής αριστεράς, του ΠΑΣΟΚ και του ονόματος Παπανδρέου, για την πραγματοποίηση σκοπών που είναι θεμελιωδώς αντίθετοι με τους ίδιους τους ιστορικούς λόγους γέννησης και ύπαρξης Αριστεράς και ΠΑΣΟΚ. Τα μέσα και οι δυνάμεις είναι πολύ διαφορετικά, η επιδίωξη όμως παραμένει η ίδια: η απόσπαση της Κύπρου και του Αιγαίου από την κυριαρχία του ελληνικού λαού, που νομίμως και δικαίως την ασκεί ή την διεκδικεί.

Στον Ιωαννίδη και τον Σαακασβίλι υποσχέθηκαν την εκπλήρωση εθνικών πόθων, όπως η ένωση Ελλάδας-Κύπρου ή η αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της Γεωργίας. Στους Παπανδρέου και Χριστόφια υπόσχονται Βραβεία Νόμπελ για την λύση του Κυπριακού και τη νέα ελληνοτουρκική φιλία. Επιδιώκουν να κρύψουν την ουσία των ρυθμίσεων που θέλουν να “πουλήσουν” στον ελληνικό λαό πίσω από φιλειρηνικές ουτοπίες.

Δεν λείπουν και οι, συνήθως υφέρπουσες απειλές, που αφήνεται να εννοηθούν, όπως με την τελευταία έκθεση του STRATFOR, για το κόστος μιας αντίστασης. Παρόλο που όλη η νεώτερη ελληνική ιστορία είναι αψευδής μάρτυς του πως η έλλειψη ανεξαρτησίας και η άκριτη, πειθήνια ταύτιση της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας με δυτικά συμφέροντα, υπήρξε η άμεση αιτία για τις μεγαλύτερες καταστροφές της ελληνικής ιστορίας, περιλαμβανομένου του εμφυλίου, των συνθηκών Ζυρίχης/Λονδίνου και της εισβολής του 1974. Τα “Nαι” των ηγετών του πλήρωσε πολύ ακριβά ένας λαός που επανειλημμένα μεγαλούργησε με τα “’Oχι” του.

Μια προσεκτική ματιά στις συζητούμενες ρυθμίσεις για την Κύπρο και το Αιγαίο επιβεβαιώνει ότι πίσω από το “τυρί” της ειρήνης και της φιλίας, κρύβεται μια θανάσιμη “φάκα” για τον ελληνικό λαό. Γι΄ αυτά όμως σε επόμενο άρθρο.

Επίκαιρα, 29.7.2010
konstantakopoulos.blogspot.com

Επέστρεψε στα τουρκικά χωρικά ύδατα το «Πίρι Ρέϊς» – Έγγραφο-φωτιά του τουρκικού ΥΠΕΞ

Tο τουρκικό ερευνητικό σκάφος «Πιρι-Ρέις» επέστρεψε τελικά στα τουρκικά χωρικά ύδατα τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας και παραμένει εκεί έως τώρα, ύστερα από την έξοδό του 45 μίλια νότια από το Καστελλόριζο και εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας η οποία έγινε 07.00 τo πρωί της Κυριακής. Η έξοδος του τουρκικού σκάφους σήμανε συναγερμό και πάλι στα ελληνικά Επιτελεία. Είναι μία περιοχή στην οποία επανέρχεται  και η οποία προφανώς κρύβει πετρελαϊκό ενδιαφέρουν. Την ίδια στιγμή, με την έξοδο του «Πιρι Ρέις» και για την ακρίβεια τέσσερις ώρες ενωρίτερα, το «Τσεσμέ» είχε επιστρέψει στον Ελλήσποντο. Τα σκάφη του Λιμενικού ανά μία ώρα εκπέμπουν μηνύματα στα οποία αναφέρουν ότι βρίσκονται εντός της ελληνικής υφαλοκηπίδας, ότι για να προχωρήσουν σε έρευνες πρέπει να λάβουν την άδεια της Ελλάδας και ότι θα πρέπει να αποχωψρήσουν άμεσα.   Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι τουρκικές θέσεις που διατυπώνονται τόσο σε απάντηση του «κωδικοποιημένου» κειμένου, αλλά και των ελληνικών όσο και των κυπριακών διαβημάτων, αλλά και σε ότι αφορά την ενημέρωση των ξένων πρέσβεων για τις έρευνες που κάνουν στην ελληνική και κυπριακή υφαλοκρηπίδα. Στις επαφές τους με ξένους αξιωματούχους οι Τούρκοι διπαλωμάτες υπό την μορφή σημείων συζήτησης (talking points) και θέσεων που διατυπώνονται δεν αναγνωρίζεται καμία ελληνική ή κυπριακή υφαλοκρηπίδα και ταυτόχρονα διατυπώνονται αυθαίρετες θέσεις συνεκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου αυτρών των θαλάσσιων περιοχών.  Το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών αναφέρει πως δεν θα αποδεχθεί τις συμφωνίες της Κυπριακής Δημοκρατίας ή οποιεσδήποτε άλλες κινήσεις για τον καθορισμό της ΑΟΖ και τη διεξαγωγή ερευνών για τον εντοπισμό κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου και προειδοποιεί ότι το ίδιο θα συμβεί και προς την Ελλάδα αν προχωρήσει σε τέτοιου είδους κινήσεις. Η Τουρκία, αναφέρει σε ένα από τα talking points πως «η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας ή της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης σε μια ημίκλειστη θάλασσα, όπως η Μεσόγειος, θα πρέπει να γίνεται με συμφωνία με τον σεβασμό των δικαιωμάτων και των συμφερόντων των τρίτων χωρών σύμφωνα με τις βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου»! Αναφέρει πως η Τουρκία είναι αποφασισμένη, να συνεχίσει να εγείρει αντιρρήσεις, μέσω της διπλωματικής και πολιτικής οδού κατά «των εν όποιων μονομερών ενεργειών». Είναι προσδοκία μας, αναφέρεται, ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει η κοινή λογική και να αποφευχθεί η ένταση που προκαλείται από μονομερείς δραστηριότητες. ‘Όπως αναφέρει περαιτέρω στο έγγραφο, οι δραστηριότητες των Ελλάδος και Κύπρου, «προκαλούν και σε περιοχές «δικαιοδοσίας της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο στα δυτικά του νησιού»! Είναι ακριβώς οι περιοχές που δέσμευσε το Πϊρι Ρέϊς»! Η Τουρκία, ισχυρίζεται, έχει νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο, κυρίως στα δυτικά του γεωγραφικού μήκους 32°16′18″Ε. Η θέση αυτή, ισχυρίζεται το τουρκικό ΥΠΕΞ, είναι συνεπής με τους σχετικούς κανόνες του διεθνούς δικαίου, όπως και τις ήδη καθιερωμένες διεθνείς πρακτικές. Στο ίδιο έγγραφο: -Το θέμα των φυσικών πόρων η Άγκυρα το αντιμετωπίζει ως ζήτημα «ίσης μοιρασιάς», δηλαδή 50-50. -Δεν αναγνωρίζει τις αποφάσεις και τις διεθνείς συμφωνίες της Κυπριακής Δημοκρατίας για το θέμα των ερευνών για εντοπισμό κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου, ούτε και μετά τη λύση. Αυτές είναι οι τουρκικές θέσεις που βρίσκονται πίσω από την έξοδο «Πίρι Ρέις» και «Τσεσμέ» σε Ανατολική Μεσόγειο και Αιγαίο και με «τσαμπουκά» απαιτούν με την διατύπωση θεωριών όπως «η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας ή της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης σε μια ημίκλειστη θάλασσα, όπως η Μεσόγειος, θα πρέπει να γίνεται με συμφωνία με τον σεβασμό των δικαιωμάτων και των συμφερόντων τρίτων χωρών σύμφωνα με τις βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου»  να συμμετάσχουν στην εκμετάλλευση.  Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Η πέμπτη διάσταση: Υπεροχή στο Κυβερνοχώρο

Δημοσιεύτηκε στο http://www.strategyreport.gr/?p=1270#more-1270

Στις 10 Μαΐου 2010, η Αμερικανική Γερουσία ενέκρινε το διορισμό του Στρατηγού Keith Alexander ως επικεφαλής της νέας Διοίκησης Μάχης για τον Κυβερνοχώρο (Cyber Command).[1] Η κίνηση αυτή εκ μέρους της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών αποτελεί αναγνώριση της αύξησης της σημασίας της προστασίας των ηλεκτρονικών μέσων δικτύωσης.

Οι Ένοπλες Δυνάμεις αποτελούν ένα συνεργατικό δίκτυο ή σύστημα λειτουργικά εξειδικευμένων μονάδων ή υποσυστημάτων, σκοπός του οποίου είναι η επιτυχής άσκηση βίας για τον αφοπλισμό των αντίστοιχων δυνάμεων του αντιπάλου. Ως σύστημα νοείται ένα σύνολο δρώντων σε κατάσταση αλληλεπίδρασης.[2]

Η επικοινωνία αποτελεί κεντρικής σημασίας λειτουργία για το συντονισμό της δράσης των διαφόρων λειτουργικά εξειδικευμένων μονάδων του συστήματος, καθώς και της συνεργασίας μεταξύ αυτοτελών υποσυστημάτων δυνάμεων. Η συλλογή και η ανταλλαγή πληροφοριών διαμορφώνει τις πεποιθήσεις των δρώντων, βάσει των οποίων αυτοί διαμορφώνουν τη δράση τους. Ως εκ τούτου, η δυνατότητα ηλεκτρονικής επικοινωνίας σε πραγματικό χρόνο συμβάλλει στην ταύτιση της κατάστασης της γνώσης των διοικητών στρατιωτικών μονάδων και σχηματισμών (σε όλα τα επίπεδα – τακτικό, επιχειρησιακό, στρατηγικό) με την πραγματικότητα του περιβάλλοντος, μέσα στο οποίο αυτοί καλούνται να δράσουν. Με άλλα λόγια, η διάσταση των πληροφοριών ενισχύει την «αντίληψη του πεδίου της μάχης (battlespace awareness – BA)» των στρατιωτικών μονάδων και σχηματισμών:

«[H αντίληψη πεδίου μάχης (battlespace awareness) είναι] η γνώση και η κατανόηση του περιβάλλοντος της επιχειρησιακής περιοχής, των παραγόντων και καταστάσεων, συμπεριλαμβανομένων των καταστάσεων των φίλιων και αντιπάλων δυνάμεων, ουδετέρων και μη-μάχιμων, του καιρού και του εδάφους, η οποία επιτρέπει την έγκαιρη, σχετική, διεξοδική και με ακρίβεια εκτίμηση, με σκοπό την επιτυχή άσκηση μάχιμης ισχύος, την προστασία δυνάμεως ή/και την ολοκλήρωση της αποστολής.»[3]

Η απόκτηση και η διατήρηση υψηλής επιχειρησιακής αντίληψης δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μια σημαντική ενδιάμεση μεταβλητή για την επίτευξη υψηλών αποδόσεων στην ανταγωνιστική  διαδικασία άσκησης βίας, με όσο το δυνατόν χαμηλότερο ρίσκο για τους εμπλεκόμενους στο στρατιωτικό συνεργατικό σύστημα. Συνεπώς, δεν είναι τυχαίο ότι το Αμερικανικό στρατιωτικό δόγμα έχει αναγάγει την κυριαρχία στον τομέα της συλλογής, ανάλυσης και της ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ στρατιωτικών μονάδων (όλα αυτά σε πραγματικό – ή σχεδόν πραγματικό – χρόνο) σε κεντρικής σημασίας στόχο.[4]

Η έννοια της αντίληψης βρίσκεται στο επίπεδο ανάλυσης του ατόμου (και του οπλικού συστήματος). Στα πλαίσια των στρατιωτικών επιχειρήσεων, όμως, η αντίληψη υποστηρίζεται από ένα πλέγμα ανθρώπων και υλικών και τεχνολογικών υποδομών. Στο συστημικό επίπεδο, το υποσύστημα, μέσα στο οποίο πραγματοποιείται η συλλογή, η επεξεργασία και η διανομή των πληροφοριών μπορεί να χαρακτηριστεί ως «κυβερνοχώρος» και ορίζεται ως:

«Μια διάσταση η οποία χαρακτηρίζεται από τη χρήση των ηλεκτρονικών μέσων και του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος για την αποθήκευση, την μετατροπή και την ανταλλαγή δεδομένων μέσω δικτυωμένων συστημάτων και σχετικών φυσικών υποδομών.»[5]

Ο κυβερνοχώρος αποτελεί την πέμπτη διάσταση των επιχειρήσεων, η ανενόχλητη χρήση της οποίας διευκολύνει τη συνεργασία διαφόρων υποσυστημάτων για την άσκηση βίας στις υπόλοιπες διαστάσεις (αέρας, γη, θάλασσα, διάστημα) των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Ο έλεγχος και η ανεμπόδιστη χρήση του κυβερνοχώρου δεν είναι αυτονόητες δυνατότητες. Όπως έχουμε αναφέρει και αλλού, η χρήση μιας διάστασης προϋποθέτει τη δυνατότητα προστασίας των ατόμων και του εξοπλισμού που διενεργεί τη χρήση από επίθεση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι απαραίτητη η προστασία των συστημάτων από ψηφιακές επιθέσεις. Είναι, συνεπώς, εύκολα κατανοητό το γεγονός της επέκτασης του ανταγωνισμού για στρατιωτική υπεροχή στη διάσταση του κυβερνοχώρου:

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να υπερέχουν στον κυβερνοχώρο για να διασφαλίσουμε την ελευθερία της δράσης μας και να αποτρέψουμε την [ελευθερία δράσης] των αντιπάλων, μέσω της ολοκλήρωσης της δικτυακής άμυνας, εκμετάλλευσης και επίθεσης.»[6]

και

«Eπικράτηση στον κυβερνο-ηλεκτρομαγνητικό ανταγωνισμό σημαίνει η επίτευξη ταυτόχρονης προόδου κατά μήκος τριών γραμμών προσπάθειας: επίτευξη πλεονεκτήματος, διατήρηση του πλεονεκτήματος και τοποθέτηση των αντίπαλων δυνάμεων σε μειονεκτική θέση.»[7]

Συνοψίζοντας, οι Ηνωμένες Πολιτείες δημιούργησαν τη νέα Διοίκηση για να αυξήσουν τις επιχειρησιακές τους ικανότητες στη διάσταση του κυβερνοχώρου. Η κίνηση αυτή εκ μέρους των ΗΠΑ αποτελεί μια προσπάθεια διατήρησης της υπεροχής στον τομέα της συλλογής, ανάλυσης και διανομής πληροφοριών σε πραγματικό χρόνο, με σκοπό τη διατήρηση της υπεροχής των επιχειρησιακών δυνατοτήτων των μονάδων και σχηματισμών των στρατιωτικών τους δυνάμεων.

Ευριπίδης Τσακιρίδης

Τα σενάρια ελληνοτουρκικών πολέμων που εκπόνησαν SAIC και RAND

Το Δεκέμβριο του 1996 η Science Applications International Corporation (SAIC) εκπόνησε κατόπιν παραγγελίας του αμερικανικού Πενταγώνου μία στρατηγική αποτίμηση του μέλλοντος της Τουρκίας καθώς και των σχέσεων που αναμένεται να διαμορφωθούν με το Ιράν, το Ισραήλ, την Ελλάδα και τη Ρωσία για τη περίοδο 1997-2020. Στην παρουσίαση της έκθεσης με τίτλο “Turkey Futures Workshop Final Report” είχαν παρευρεθεί μεταξύ άλλων ανώτατα στελέχη της αμερικανικής κοινότητας πληροφοριών υπηρεσιών και της αμερικανικής κυβέρνησης.
Η έκθεση SAIC αποτελείται από 4 εναλλακτικά σενάρια:
Σενάριο 1ο: Τουρκία και Ιράν σχηματίζουν από κοινού ομοσπονδία.
Σενάριο 2ο: Τουρκία και Ισραήλ εγκαθιστούν νέα τάξη ασφαλείας στην ανατολική Μεσόγειο.
Σενάριο 3ο: Ανάκαμψη Ρωσίας και επίθεση στη Τουρκία.
Σενάριο 4ο: Δημιουργία ομοσπονδιακών δομών στο Καύκασο με ηγέτιδα χώρα τη Τουρκία.

H εμπλοκή της Ελλάδας εξετάζεται στα Σενάρια #2 και #3 ενώ εντύπωση προκαλεί η ακρίβεια προβλέψεων διαφόρων σημαντικών γεγονότων στο Σενάριο #4, όπως η πτώση της κυβέρνησης Erbakan το 1997 και ο μυστηριώδης θάνατος του Στρατηγού Αlexander Lebed στις 28 Απριλίου 2002 (η SAIC προβλέπει αιφνίδιο θάνατο του Yeltsin το 1999, ανάληψη της ηγεσίας από το Lebed και δολοφονία του το 2003).

Για το κατά πόσο ρεαλιστικά μπορούν να θεωρηθούν τα παρακάτω γεωπολιτικά παίγνια, ο αναγνώστης θα πρέπει να ανατρέξει στις συνθήκες που επικρατούσαν το 1996, έτος εκπόνησης της μελέτης: Κορύφωση της στρατιωτικής αντιπαράθεσης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, έναρξη της στρατηγικής συνεργασίας Τουρκίας-Ισραήλ, αστάθεια στο Καύκασο και ένα μεγάλο ερωτηματικό για το μέλλον της Ρωσίας.
Σενάριο #2.
Προυποθέσεις: Εμβάθυνση της στρατιωτικής συνεργασίας Τουρκίας-Ισραήλ, Στήριξη της Ουάσιγνκτον στις επιλογές της Αθήνας, Ικανότητα της Άγκυρας για διεξαγωγή διμέτωπου πολέμου.

1997-1999: Η προμήθεια ρωσικών αντιαεροπορικών πυραύλων από την Κύπρο προκαλεί αναταραχή στην Τουρκία. Το ΝΑΤΟ αρνείται να εμπλακεί ενώ ξεσπούν επεισόδια στη Μεγαλόνησο μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Το ελληνοαμερικανικό λόμπυ πιέζει την Ουάσινγκτον για πλήρη διακοπή της αμερικανικής βοήθειας στη Τουρκία.
2000-2002: Στην Άγκυρα εκδηλώνεται στρατιωτικό πραξικόπημα. Τουρκικά F-16 προσβάλλουν τις θέσεις των αντιαεροπορικών συστημάτων στη Κύπρο, αποβιβάζονται εκ νέου τουρκικά στρατεύματα στα Κατεχόμενα ενώ πραγματοποιούνται αποβάσεις σε μερικά νησιά του Αιγαίου. Η Ελλάδα απαντά με αεροπορικές επιθέσεις κατά τουρκικών στόχων στα παράλια του Αιγαίου. Ξεκινούν τηλεφωνικές διαπραγματεύσεις για την αποφυγή ενός ολοκληρωτικού πολέμου.
Το αμερικανικό Κογκρέσο παγώνει κάθε βοήθεια προς την Τουρκία ενώ και η Ευρωπαϊκή Ένωση προχωρεί σε εμπάργκο. Κινήσεις υποστήριξης της Άγκυρας εκδηλώνονται σε Γερμανία, Αυστρία και Πολωνία. Το ισραηλινό λόμπυ στις ΗΠΑ πιέζει προς υποστήριξη της Τουρκίας. Το ΝΑΤΟ “παραλύει” από την ελληνοτουρκική σύγκρουση.
2003: Σημειώνεται έξαρση αντι-αμερικανισμού από τη τουρκική κοινή γνώμη. Οι αμερικανικές βάσεις στη Τουρκία κλείνουν. Το Ισραήλ προτείνει στη τουρκική πλευρά υπογραφή συμφωνίας στρατιωτικής συμμαχίας με μυστικό πρωτόκολλο που προβλέπει κοινή δράση κατά της Συρίας.
2003-2005: Κούρδοι αντάρτες εξοπλισμένοι και εκπαιδευμένοι από την Ελλάδα επιχειρούν από βάσεις της Σύριας εξαπολύουν σφοδρές επιθέσεις σε οικονομικούς στόχους στη νότιοανατολική Τουρκία ενώ κλιμακώνονται στα αστικά κέντρα.
2006-2007: Το Ισραήλ ενορχηστρώνει πραξικόπημα κατά του Σύρου προέδρου Αssad. H εισβολή τουρκικών στρατευμάτων στη Συρία δίνει την ευκαιρία στην Ελλάδα να επιτεθεί σε στρατιωτικούς στόχους στην ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης. Η Τουρκία απαντά με επιθέσεις στο ηπειρωτικό κορμό της Ελλάδας ενώ οι ναυτικές δυνάμεις των δύο χωρών συγκρούονται στο Αιγαίο. Το αμερικανικό Κογκρεσσο υιοθετεί σκληρή αντιτουρκική στάση. Ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη υποστηρίζουν τους Σύριους και εμπλέκονται σε αερομαχίες με ισραηλινά αεροπλάνα. “Σε μία μόνο εναέρια σύγκρουση ένας έμπειρος Ισραηλινός πιλότος καταρρίπτει τέσσερα ελληνικά μαχητικά-βομβαρδιστικά. Σε μία ημέρα η Ελλάδα χάνει 20 αεροσκάφη”. Η Ελλάδα αποσύρεται από τον πόλεμο.
2008-2012: Το Ισραήλ επιτίθεται στη Συρία μέσω Λιβάνου και προωθείται από τα υψίπεδα του Γκολάν. Το αεροσκάφος του Σύρου προέδρου καταρρίπτεται στην ανατολική Μεσόγειο μετά από προσπάθειά του να διαφύγει στο Σουδάν. Τουρκία και Ισραήλ καταλαμβάνουν τη Συρία. Το Ισραήλ, με την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ, οργανώνει πραξικόπημα στο Ιράκ και ανατρέπει τον Saddam Hussein. Tο Ιράκ διαμελίζεται σε τρία τμήματα. Το Ιράν καταλαμβάνει τις ανατολικές περιοχές, η Τουρκία την πετρελαιοφόρο περιοχή της Μοσούλης, ενώ το δυτικό τμήμα συνενώνεται σε ομοσπονδία με τη Συρία. Η Ρωσία αποδέχεται τα τετελεσμένα (fait accompli).

Αποτέλεσμα: Τουρκία και Ισραήλ ελέγχουν τη Μέση Ανατολή. Μετά την ήττα της Ελλάδας αποδυναμώνεται σημαντικά το ΝΑΤΟ. Το Ιράν καλείται να επιλέξει μεταξύ διευρυμένων σχέσεων με τη Τουρκία, και κατ΄επέκταση με το Ισραήλ, και στροφής προς τη Μόσχα.

Σενάριο #3.

Προυποθέσεις: Οικονομική και στρατιωτική ανάκαμψη της Μόσχας, παρέμβασεις του Τουρκικού Στρατού στη πολιτική ζωή της χώρας, τουρκικές φιλοδοξίες για το Καύκασο.

Η Ρωσία καταλαμβάνει στρατιωτικά τη Λευκορωσία το 1998 και στρέφεται προς την Ουκρανία. Με βοήθεια από τη Δύση, η Μόσχα ανακάμπτει οικονομικά ενώ διατηρεί μικρότερες αλλά πιο αποτελεσματικές ένοπλες δυνάμεις. Το βιολογικό και πυρηνικό οπλοστάσιο διατηρείται παρά τις υπογραφείσες συμφωνίες μείωσης των εξοπλισμών. Η Ρωσία εκφράζει τη βούλησή της για χρήση βίας σε περίπτωση που απειληθούν τα εθνικά της συμφέροντα.

2002: Η Ευρωπαική Ένωση αρνείται τη πλήρη ένταξη της Τουρκίας. Αυξάνεται η υπόστήριξη στο πολιτικό Ισλάμ. Το αμερικανικό Κογκρέσο διακόπτει κάθε παροχή βοήθειας στην Τουρκία παρά τις ενστάσεις που εκφράζει ο Λευκός Οίκος.

2003-2008: Το κεμαλικό κατεστημένο καθυστερεί την επάνοδο των δημοκρατικών δυνάμεων. Η οικονομία παραπαίει ενώ το ΡKK γίνεται απειλητικό.

2009-2010: Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις συνεχίζουν να υποστηρίζουν το Αζερμπαιτζάν και τη Γεωργία και υπόσχονται βοήθεια για την αναχαίτιση του ρωσικού επεκτατισμού. Η Μόσχα υποκινεί πραξικοπήματα στις Δημοκρατίες του Καυκάσου, οι οποίες βυθίζονται στο χάος. Το ΡΚΚ ενισχύεται με ρωσική βοήθεια για επανέναρξη των επιθέσεων σε τουρκικούς στόχους. Ανατινάσσεται  πετρελαιαγωγός Γεωργίας-Τουρκίας

2012: Η Ρωσία στέλνει τελεσίγραφο στην Τουρκία να σταματήσει να επεμβαίνει στον Καύκασο και να αναγνωρίσει τις συνοριακές γραμμές προ του 1918 καθώς και ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν. Η Τουρκία απορρίπτει το τελεσίγραφο.

2013: Η Ρωσία, απειλώντας με χρήση Όπλων Μαζικής Καταστροφής, εισβάλει στην Τουρκία από τον Εύξεινο Πόντο και καταλαμβάνει τις περιοχές της Κωνσταντινούπολης, του Μαρμαρά και τα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας. Η Άγκυρα απευθύνεται στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ενώ η Ελλάδα καταλαμβάνει τη Σμύρνη και το μεγαλύτερο μέρος των παραλίων της Μικράς Ασίας.

2015-2018: ΗΠΑ και Ευρωπαική Ένωση εφαρμόζουν οικονομικό εμπάργκο κατά της Ρωσία. Η Κίνα, φοβούμενη την αναγεννημένη Ρωσία, στηρίζουν το εμπάργκο. Ενώ τα Ηνωμένα Εθνη καλούν τις δύο πλευρές σε διαπραγματεύσεις στην Ελβετία, οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις σταθεροποιούν τις θέσεις τους στο τουρκικό έδαφος.

2020: Οι Μεγάλες Δυνάμεις συμφωνούν στην απόσχιση της Κωνσταντινούπολης και του Μαρμαρά από την Τουρκία και την πλήρη αποστρατιωτικοποίησή τους. Με αμερικανική παρέμβαση δημιουργείται επιτροπή για την εποπτεία των Στενών. Δημιουργείται κουρδικό κράτος. Οι Έλληνες υποχρεώνονται να αποχωρήσουν («is asked to withdraw») από τη Σμύρνη και τα παράλια αφού εκεί πλέον δεν διαβιεί ελληνικός πληθυσμός. Η Τουρκία αποδυναμώνεται σημαντικά και διαμελίζεται διατηρώντας τη Κεντρική Ανατολία και τις μεσογειακές ακτές πλην της Αλεξανδρέττας που επιστρέφεται στη Συρία μετά από ρωσική απαίτηση., η Ρωσία είναι πια ο κυρίαρχος του παιχνιδιού στην περιοχή.

2021-2025: Κύματα εκατομμύριων Τούρκων προσφύγων προσπαθούν να καταφύγουν στις σημαντικά περιορισμένη τουρκική επικράτεια. Οι ΗΠΑ οργανώνουν μεγάλες ανθρωπιστικές επιχειρήσεις για την ανακούφιση των προσφύγων. Η Τουρκία παρακολουθεί ανήμπορη την ρωσική επάνοδο στο Καύκασο και τη Κνετρική Ασία

Αποτέλεσμα: Η Ρωσία αποκτά προνομιακή πρόσβαση στα Στενά. Η Τουρκία συρρικνώνεται εδαφικά και σε ισχύ.

Το σενάριο της RAND για ελληνοτουρκικό πόλεμο στη Θράκη

H αμερικανική RAND Corp. εκπόνησε για λογαριασμό της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας (USAF) μία μελέτη και αναφερόταν σε σύγκρουση Ελλάδος-Τουρκίας το 2003, έτος κατά το οποίο συντάχθηκε το Σχέδιο Balyoz που πρόβλεπε μεταξύ άλλων πρόκληση τεχνητής κρίσης με την Ελλάδα με περιορισμένης έκτασης κατάληψη περιοχής του Βορείου Έβρου, νότια του Sulucadere του Tarafeyni και του Kızıldere (Ερυθροπόταμος).

“Το στρατηγικό περιβάλλον 200 ετών στην Ανατολική Μεσόγειο έχει παγιώσει την ελληνοτουρκική ένταση ως τις αρχές του 21ου αιώνα. Η αναβίωση περιφερειακών ανταγωνισμών στα Βαλκάνια, μάλιστα, ανέδειξε νέα στοιχεία στις σχέσεις Αθηνών και Άγκυρας. Το 2003 ξεσπά κρίση με αφορμή την (σ.σ. υποτιθέμενη) κακή μεταχείριση των Τούρκων στη Δυτική Θράκη. Μια τριβή που περιλαμβάνει πολλαπλές αψιμαχίες στα σύνορα, οι οποίες ανακύπτουν όταν μικρές ομάδες προσφύγων αποπειρώνται να διαφύγουν από την Ελλάδα στην Τουρκία, αυξάνεται, οι δύο χώρες διεξάγουν ταυτόχρονες και αλληλοκαλυπτόμενες ασκήσεις στο Αιγαίο και αρχίζουν να ενισχύουν τις δυνάμεις τους στη μεθόριο.

Πολλά επεισόδια στο Αιγαίο και στον εναέριο χώρο του -εγκλωβισμός απο επίγεια και εναέρια ραντάρ πλοίων και αεροσκαφών, ελληνικές και τουρκικές φρεγάτες συγκρούονται κάνοντας αποκρύψεις- περαιτέρω αύξηση της ανησυχίας και της εχθρότητας. Τέλος, μια μεγάλη διαδήλωση Τούρκων στην ελληνική Θράκη καταλήγει σε ταραχές και ελληνικές παραστρατιωτικές δυνάμεις (σ.σ. sic) παρεμβαίνουν πυροβολώντας στα πλήθη και σκοτώνοντας μερικές δεκάδες Τούρκων. Αποκηρύσσοντας την “πολιτική γενοκτονίας” της ελληνικής κυβέρνησης, η Τουρκία απαντά με μια αιφνιδιαστική αλλά περιορισμένη εισβολή στη Θράκη περνώντας τα σύνορα, με στόχο να καταλάβει σημεία-κλειδιά όπου διαμένει τουρκικός πληθυσμός με την έννοια της εγκαθίδρυσης προστατευμένου ασφαλούς καταφυγίου.

Οι ελληνικές δυνάμεις προσπαθούν να κρατήσουν την εισβολή στη μεθόριο και η Αθήνα ανακηρύσσει ζώνη 12 ν.μ. στο Αιγαίο, αποκλείοντας ως εκ τούτου τη τουρκική διέξοδο στο Αιγαίο. Η ελληνική Πολεμική Αεροπορία βομβαρδίζει τη Σμύρνη και άλλες τουρκικές πόλεις και οι δύο χώρες συγκρούονται επίσης στα ύδατα και στον εναέριο χώρο του Αιγαίου.“

Παρακάτω το κείμενο αναφέρεται στην αντίδραση των ΗΠΑ προκειμένου να τερματιστεί η σύγκρουση: “…Βάσεις ειναι διαθέσιμες στην Ιταλία, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Μη θανατηφόρα ή περιορισμένης καταστρεπτικής δυνατότητας μέσα ουδετεροποίησης στρατιωτικών εγκαταστάσεων και συστημάτων θα ειναι εξαιρετικά χρήσιμα.”

http://www.strategyreport.gr/?p=1355#more-1355

Εύφλεκτα «παιχνίδια» στο Καστελόριζο

Του Δημήτρη Μυ

Το τουρκικό σεισμογραφικό πλοίο Πίρι Ρέις έχει αρχίσει από την περασμένη Τετάρτη να κόβει βόλτες στη θαλάσσια περιοχή του Καστελόριζου και σύμφωνα με τα όσα έχουν ανακοινώσει οι Τούρκοι- παρά τα ελληνικά διαβήματα– έχει την πρόθεση να ερευνήσει εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Οι αναγνώστες του Ποντικιού, στις 10 Φεβρουαρίου είδαν (από τότε) στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας τι «παίζει» στην περιοχή και είναι ψυλιασμένοι για το επικίνδυνο παιχνίδι που έχει ξεκινήσει για την έρευνα και εκμετάλλευση του πιθανού τεράστιου πετρελαικού κοιτάσματος που βρίσκεται στην περιοχή.Αξίζει να θυμηθούμε τι έγραφε τότε το «Π» καθώς όχι μόνο επιβεβαιώνεται από τις εξελίξεις αλλά βοηθά ίσως να προβλέψουμε τι είναι πιθανό να συμβεί στο επόμενο διάστημα.

Ο πρωθυπουργός και τα μέλη του ΚΥΣΕΑ στα μέσα του περασμένου μήνα (το κείμενο, θυμίζουμε, δημοσιεύτηκε στις 10 Φλεβάρη) πληροφορήθηκαν από αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες ότι στην περιοχή νότια του Καστελόριζου έχει διαπιστωθεί η ύπαρξη μεγάλων και εκμεταλλεύσιμων πετρελαϊκών κοιτασμάτων. Η«ευχάριστη» είδηση ωστόσο, προκάλεσε προβληματισμό και ανησυχία παρά ενθουσιασμό και ικανοποίηση. Η φράση «αυτό μας έλειπε τώρα» συνοψίζει την ατμόσφαιρα που δημιούργησε η πληροφορία στον πρωθυπουργό και τους συμμετέχοντες στο ΚΥΣΕΑ. Και όχι άδικα…Η παράμετρος «μεγάλα και εκμεταλλεύσιμα πετρελαϊκά αποθέματα» εμφανίζεται σε μια στιγμή που:

◆Οι πιστωτές μας, συντονισμένοι από κάποιο αόρατο σινιάλο (των αγορών) ζητούν όλοι μαζί πίσω τα λεφτά τους εκβιάζοντας την κυβέρνηση με τη δυνατότητα που έχουν να τινάξουν την οικονομία της χώρας στον αέρα. Από την μια οι Εταίροι (Γερμανοί) καταρτίζουν τον προϋπολογισμό μας. Από την άλλη οι Αμερικανοί μας σέρνουν πίσω από το άρμα των συμφερόντων τους και προς το ελεγχόμενο απόλυτα από αυτούς Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Την ίδια ώρα οι Τούρκοι …γαργαλάνε την υφαλοκρηπίδα μας.

Μέσα σε όλα αυτά το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε η κυβέρνηση να συμβεί στην ελληνική επικράτεια ήταν να βρεθεί πετρέλαιο. Ε, λοιπόν… δυστυχώς, βρέθηκε! Και μάλιστα σε ένα από τα πιο ακατάλληλα, από πολιτικής σκοπιάς, σημείο…

Το μεγάλο και εκμεταλλεύσιμο κοίτασμα βρίσκεται σε ένα από τα δύσκολα σημεία της ανατολικής Μεσογείου. Δηλαδή εκεί που, αν δεν υπήρχε το Καστελόριζο ως τμήμα της ελληνικής επικράτειας, θα συνόρευε η τουρκική με την κυπριακή ζώνη οικονομικής εκμετάλλευσης. Όμως το Καστελόριζο υπάρχει ως τμήμα της ελληνικής επικράτειας. Κι αυτό σημαίνει ότι το πετρέλαιο βρίσκεται και εντός της ελληνικής ζώνης οικονομικής εκμετάλλευσης. Αρκεί η Ελλάδα να είναι σε θέση να την κατοχυρώσει…

Η πληροφορία περί της ύπαρξης εκμεταλλεύσιμων πετρελαϊκών αποθεμάτων έφτασε στην Αθήνα από ξένη μεγάλη δύναμη. Η εκτίμηση- βεβαιότητα της περί της ύπαρξης κοιτασμάτων στοιχειοθετείται από επισταμένη μελέτη δορυφορικών λήψεων της περιοχής και ενδελεχή επιστημονική ανάλυση των δεδομένων.

Η κυβέρνηση έκτοτε επιχειρεί να αναλύσει και να προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει τα νέα διπλωματικά δεδομένα τα οποία θα προκύψουν στην πιθανότατη περίπτωση που η πληροφορία αποδειχτεί ακριβής.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η πληροφορία για την ύπαρξη εκμεταλλεύσιμων πετρελαϊκών αποθεμάτων σε μια εξαιρετικά ευαίσθητη περιοχή συνέπεσε:

◆Με την κλιμάκωση της πίεσης των Ευρωπαίων Εταίρων (Γερμανών) για περιοριστική οικονομική πολιτική και τις απειλές για ενδεχόμενη αποπομπή της Ελλάδας από τη ζώνη του Ευρώ.

◆Με τις κομψές αλλά σταθερές κινήσεις της Ουάσιγκτον για ρυμούλκηση της ελληνική οικονομίας από το «αμερικανοκρατούμενο» Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

◆Με την οριστικοποίηση των λεπτομερειών για την επίσκεψη του πρωθυπουργού στη Μόσχα, όπου το ζήτημα της ενεργειακής (και όχι μόνο) συνεργασίας εξακολουθεί να παραμένει ανοιχτό, τουλάχιστον για τη ρωσική ηγεσία.

◆με τις φήμες περί της προσπάθειας της ελληνικής κυβέρνησης να εξασφαλίσει πακέτα δανεισμού από την Κίνα.

Θα πρέπει επίσης να επισημανθεί μια ακόμη σύμπτωση: Ο πρωθυπουργός απάντησε στην επιστολή Ερντογάν και συμφώνησε για συνομιλίες ώστε να οριοθετηθεί η υφαλοκρηπίδα των δύο χωρών λίγες μέρες αφού είχε έρθει σε γνώση του η πληροφορία περί ύπαρξης κοιτασμάτων στη θαλάσσια Ζώνη Οικονομικής Εκμετάλλευσης η οποία εκτείνεται νότια του Καστελόριζου.

Στο πλαίσιο αυτό αποκτά μια άλλη διάσταση η διατύπωση του Γ. Παπανδρέου στην επιστολή του προς τον Ερντογάν. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός, σύμφωνα με την επίσημη εκτεταμένη περίληψη της επιστολής του τονίζει: ότι ενέργειες όπως το casus belli, οι υπερπτήσεις και οι ερευνητικές δραστηριότητες στην υφαλοκρηπίδα που δεν έχει ακόμα οριοθετηθεί σύμφωνα με τους ισχύοντες κανόνες του Δικαίου της Θάλασσας «δεν βοηθούν καθόλου τη βελτίωση των σχέσεών μας».

Σύμφωνα με πολιτικούς παράγοντες των υπουργείων εξωτερικών και άμυνας, η ελληνική κυβέρνηση αξιολογεί ως εξαιρετικά επικίνδυνη της κατάσταση που διαμορφώνεται στην περιοχή του Καστελόριζου, λόγω της εντατικής και συντονισμένης προσπάθειας της Τουρκίας, να θέσει υπό αμφισβήτηση την Ελληνική Ζώνη Οικονομικής Εκμετάλλευσης στην περιοχή.

Προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι τον Νοέμβριο του 2008 η Τουρκία διεξήγαγε έρευνες στην περιοχή ανοικτά του Καστελόριζου με το νορβηγικό πλωτό ερευνητικό σκάφος «Malene Ostervold». Εδώ θα πρέπει παρενθετικά να σημειώσουμε ότι οι Νορβηγοί θεωρούνται παγκοσμίως ειδήμονες σε θαλάσσιες έρευνες για εξεύρεση πετρελαίου.

Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι μέσα στο καλοκαίρι του 2009 η Τουρκία ανακοίνωσε πως προγραμματίζει να πραγματοποιήσει και νέες έρευνες στη θαλάσσια περιοχή του Καστελόριζου. Θα πρέπει στο σημείο αυτό να σημειωθεί ότι στο βάσιμο ερώτημα τι θα πράξει η Αθήνα αν η Αγκυρα προχωρήσει σε έρευνες εντός της ελληνικής Ζώνης Οικονομικής Εκμετάλλευσης, η κυβέρνηση δεν έχει απάντηση ούτε ένα επεξεργασμένο σχέδιο αντίδρασης.

Δε θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι παράλληλα με τις ενέργειες αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας στην περιοχή του Καστελόριζου οι τουρκικές κινήσεις συνοδεύονται, όπως δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία και από την συστηματική κλιμάκωση των υπερπτήσεων μαχητικών επάνω ακόμη και από κατοικημένα ελληνικά νησιά, ενισχύοντας την εικόνα, περί γκρίζων ζωνών που κατάφερε να δημιουργήσει με την κρίση των Ιμίων.

Με τον τρόπο αυτό η Αγκυρα υλοποιεί την γεωπολιτική της αντίληψη, όπως μάλιστα την έχει συνοψίσει σε ακαδημαϊκά του κείμενα ο σημερινός υπουργός εξωτερικών Α. Νταβούτογλου:

Πρόκειται για τη θεωρία που υποστηρίζει ότι τα νησιά του Αιγαίου αποτελούν τη φυσική προέκταση της Ανατολίας. Με αυτήν τη θεωρία η Άγκυρα , αιτιολογεί τις διεκδικήσεις της επί των πετρελαϊκών κοιτασμάτων που, όπως όλα δείχνουν, είναι πλούσια στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή από το Καστελόριζο μέχρι την Κύπρο.

Το παιχνίδι με τις Ζώνες Αποκλειστικής Οικονομικής Εκμετάλλευσης στην Ανατολική Μεσόγειο έχει ξεκινήσει έντονα εδώ και μια εξαετία. Με βάση όσα ορίζει το Διεθνές Δίκαιο η Λευκωσία (Τάσσος Παπαδόπουλος) όχι μόνο προχώρησε σε συμφωνία με την Αίγυπτο προκειμένου να «μοιράσει» την τεράστια θαλάσσια περιοχή που είναι μεταξύ τους, αλλά προχώρησε στη σύναψη συμφωνιών με αμερικανικούς πετρελαϊκούς κολοσσούς για έρευνες και εκμετάλλευση εντός της κυπριακής Ζώνης, νότια του νησιού.

Η αντίδραση της Αγκυρας υπήρξε έντονη και άμεση. Κατ αρχήν επιχείρησε να υπονομεύσει την συμφωνία μεταξύ Αιγύπτου και Κύπρου, σημειώνοντας ότι στην κυπριακή Ζώνη αποκλειστικής εκμετάλλευσης έχει δικαιώματα και το τουρκοκυπριακό κράτος του βορά. Το ίδιο υποστηρίζει η Αγκυρα και για την θαλάσσια ζώνη βόρεια της Κύπρου. Προφανής στόχος της Αγκυρας είναι να επιβάλλει την άποψή της σύμφωνα με την οποία το Καστελόριζο– λόγω ειδικών συνθηκών– δεν έχει υφαλοκρηπίδα…

Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά και ειδικότερα η ύπαρξη κερδοφόρων (για τις εταιρείες) πετρελαικών κοιτασμάτων σε μια «αδιευκρίνιστη» περιοχή μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου; Σύμφωνα με την εκτίμηση αρμόδιου κυβερνητικού παράγοντα, μια τέτοια παράμετρος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε «επεισόδιο» με την Τουρκία, προκειμένου στη συνέχεια να διευκρινιστούν οι ασάφειες περί κυριαρχίας. Κατά μια παραλλαγή αυτής της άποψης, η ενδεχόμενη πίεση για την αξιοποίηση των κοιτασμάτων με την εμπλοκή μάλιστα αμερικανικών πετρελαϊκών εταιριών, μπορεί να λειτουργήσει ως επιταχυντής των εξελίξεων στις ελληνοτουρκικές συνομιλίες για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας που προωθούν Παπανδρέου και Ερντογάν.

http://www.topontiki.gr/Articles/view/8091

Τουρκικός κλοιός μεταξύ Δωδεκανήσων και Κύπρου

«ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ» ΤΟΥ «ΠΙΡΙ ΡΕΪΣ» ΑΝΗΓΓΕΙΛΕ Η ΑΓΚΥΡΑ, ΕΜΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΤΙ ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ * ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΝ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΔΡΟΥΤΣΑΣ-ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/07/blog-post_418.html

Της ΚΥΡΑΣ ΑΔΑΜ
Η Τουρκία επιχειρεί να θέσει σε ασφυκτικό κλοιό τη θαλάσσια περιοχή ανατολικά της Κρήτης και της Ρόδου, νότια του Καστελόριζου και όλα τα δυτικά παράλια της Κύπρου, ελεύθερες και κατεχόμενες περιοχές.

Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες σε έκταση και διάρκεια «ερευνητικές επιχειρήσεις» της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή της Αν. Μεσογείου, που περιλαμβάνουν και έρευνες υδρογονανθράκων σε τμήματα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, της κυπριακής υφαλοκρηπίδας αλλά και σε μεγάλα τμήματα της υπό οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, αλλά και την Κύπρο και την Τουρκία.

Η αναγγελία
Η Τουρκία με τη ναυτική αγγελία τής 12/07/2010 γνωστοποίησε στους ναυτιλλομένους ότι «μεταξύ 13 Ιουλίου – 20 Αυγούστου, το υπό τουρκική σημαία Πίρι Ρέις θα πραγματοποιήσει επιστημονική έρευνα. Κατά την περίοδο της εργασίας αυτής, το πλοίο θα προεκτείνει ένα καλώδιο μήκους 1.500 μέτρων…».

Δεν γνωστοποίησε όμως τις προθέσεις της προς την Ελλάδα και την Κύπρο, που είναι παράκτια κράτη, όπως υποχρεούται από το Διεθνές Δίκαιο.

Οπως φαίνεται σχηματικά στον χάρτη, η κυβέρνηση Ερντογάν επιχειρεί να θέσει σε ασφυκτικό κλοιό το Καστελόριζο και την περιοχή ανατολικά της Ρόδου, αλλά και το σύνολο των δυτικών παραλίων της Κύπρου.

Δι’ αυτού του τρόπου η Αγκυρα επιχειρεί εκ νέου να υποστηρίξει εμπράκτως την παράνομη, από πλευράς Διεθνούς Δικαίου, θέση της ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και ως εκ τούτου ούτε και το Καστελόριζο. Ο λόγος είναι προφανής. Με το Καστελόριζο «ανύπαρκτο», η προς ρύθμιση υφαλοκρηπίδα της Τουρκίας με την Ελλάδα (αλλά και την Αίγυπτο) αυξάνει θεαματικότατα, το ίδιο και η προς διευθέτηση Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Ως εκ τούτου, η Αγκυρα θα μπορούσε να τραβήξει το σχοινί ακόμα μακρύτερα και για λόγους «εθνικού και οικονομικού συμφέροντός» της να θέσει «υπό την «προστασία της» το Καστελόριζο και όχι μόνον.

Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, το Πίρι Ρέις βρισκόταν στο Κας (απέναντι από το Καστελόριζο) και κατευθύνεται νότια στα διεθνή ύδατα, χωρίς να αγγίζει τμήμα ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

«Να απέχει»
Η ελληνική κυβέρνηση χθες κράτησε το θέμα «ενεργό» με τον εκπρόσωπο του υπουργείου Εξωτερικών Γρ. Δελαβέκουρα να δηλώνει ότι η κυβέρνηση εξακολουθεί να ζητεί από την Αγκυρα να απέχει «από κάθε ερευνητική δραστηριότητα που θίγει ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην περιοχή» και ακόμα ότι «οι ενέργειες αυτές της τουρκικής πλευράς μάς προβληματίζουν και έρχονται σε αντίθεση με τη διακηρυγμένη βούληση των δύο πρωθυπουργών…».

Η κυβέρνηση Παπανδρέου, πάντως, δείχνει σαφώς ότι δεν επιθυμεί ενδεχόμενη αύξηση της έντασης, αλλά αντιθέτως προτιμά μια, ίσως παρασκηνιακή διευθέτηση που θ’ απομακρύνει για την ώρα τουλάχιστον την Τουρκία από έρευνες στα επίμαχα σημεία στη Ρόδο και στο Καστελόριζο.

Ετσι στις 19 Ιουλίου θα πραγματοποιηθεί κανονικά η συνάντηση των δύο αντιπροσωπειών Διερευνητικών Επαφών Ελλάδας-Τουρκίας. Είναι άγνωστο τι θα συζητηθεί σ’ αυτή τη συνεδρίαση, με την Ελλάδα να επιμένει ότι εξετάζονται τα θέματα για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.

Επιπλέον, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Δ. Δρούτσας, αναμένεται να συναντηθεί με τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας Α. Νταβούτογλου στην Αλματι του Καζακστάν, στο περιθώριο της υπουργικής Συνόδου του ΟΑΣΕ.

Τα κόμματα
Ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ., Δ. Αβραμόπουλος, στη δήλωσή του αναφέρει, μεταξύ άλλων:
«Με τη στάση της αυτή, η Τουρκία δυναμιτίζει τις διερευνητικές συνομιλίες για τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας, αλλά και την ιδιότητά της ως υποψήφιας χώρας για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση σε άμεσες και αποφασιστικές ενέργειες για την αποφυγή τετελεσμένων γεγονότων και την προάσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και των εθνικών μας συμφερόντων».

Σε ερώτησή του προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Χουντής, ζητεί από την Επιτροπή να προβεί σε άμεσες ενέργειες, προκειμένου να άρει η τουρκική κυβέρνηση την απόφασή της για έρευνες υδρογονανθράκων στην υφαλοκρηπίδα κρατών-μελών της Ε.Ε. και να ασκήσει πίεση στην Τουρκία, ώστε να υιοθετήσει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, που αποτελεί κοινοτικό κεκτημένο.

Ο εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ, κ. Αϊβαλιώτης, ανέφερε:
«Οι προκλήσεις της Τουρκίας ξεπερνούν κατά πολύ την ανοχή μας. Χρειάζεται απάντηση ανάλογη και ισοδύναμη με την πρόκληση. Ας αναλάβει, επιτέλους, η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου τις ευθύνες της, διαφορετικά τα τετελεσμένα αυτά γεγονότα την καθιστούν υπόλογη απέναντι στον ελληνικό λαό». *

Γενικευμένη αμφισβήτηση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας

ΕΡΕΥΝΕΣ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΠΛΟΙΟΥ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

 

Οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην περιοχή επιβεβαιώνουν ότι ο λαός πρέπει να «κουμπώνεται», όταν ακούει τα πανηγύρια των πολιτικών εκπροσώπων του κεφαλαίου σε Ελλάδα και Τουρκία

 

 

Οι πρόσφατες έρευνες στο Αιγαίο αποτελούν μιαν ακόμη προσπάθεια της αστικής τάξης της Τουρκίας να εγγράψει υποθήκες σε βάρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας

Associated Press

Τετελεσμένα γεγονότα και εγγραφή υποθηκών σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και ειδικότερα σε βάρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, επιχειρεί να εγγράψει η τουρκική πλευρά, με την έξοδο στο Αιγαίο του ωκεανογραφικού πλοίου του τουρκικού πολεμικού ναυτικού «Τσεσμέ» και την πραγματοποίηση από τις 29 Ιούνη έως και την 1η Ιούλη 2010 υποθαλάσσιων ερευνών στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.

 

Παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να διατηρήσει χαμηλούς τόνους, το περιστατικό έρχεται να επιβεβαιώσει ότι οι αντιθέσεις στο Αιγαίο είναι ισχυρές και σύνθετες, άμεσα συνδεδεμένες με τα γενικότερα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην περιοχή και τους ενεργειακούς δρόμους. Από αυτή τη σκοπιά, τα πανηγύρια της ελληνοτουρκικής προσέγγισης στο πεδίο της οικονομίας και του τουρισμού, που μονοπώλησαν την πρόσφατη επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα, πρέπει κάθε άλλο παρά να καθησυχάζουν το λαό.

 

Το πλοίο πραγματοποίησε ένα διαρκές «πήγαινε – έλα» από ανατολικά προς τα δυτικά και το αντίθετο, λίγο έξω από τα όρια των ελληνικών χωρικών υδάτων, στο ύψος 8 ν. μιλίων νότια από τις ελληνικές ακτές της Θράκης και 15 ν. μιλίων βόρεια της Σαμοθράκης, τέμνοντας το θαλάσσιο δρόμο που συνδέει το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης με τη Σαμοθράκη.

 

Στη διάρκεια των ερευνών του, συνοδευόταν από τουρκικές ακταιωρούς και παρακολουθούνταν διακριτικά από ελληνική κανονιοφόρο, η οποία εξέπεμψε κατ’ επανάληψη σήμα προς την τουρκική πλευρά να αποχωρήσει, γιατί βρίσκεται χωρίς άδεια στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, ωστόσο δεν υπήρξε απάντηση.

 

Οι προκλήσεις αυτές θεωρούνται σαν οι σοβαρότερες εδώ και πολλά χρόνια. Υπενθυμίζεται πως το 1976, με το πλοίο «Χόρα», και το 1987, με το πλοίο «Σισμίκ», είχαν επιχειρηθεί από την Τουρκία παρόμοιες έρευνες, όχι όμως τόσο κοντά σε ακτές της ηπειρωτικής Ελλάδας και τότε οι δύο χώρες είχαν φθάσει στα πρόθυρα πολέμου.

 

Απαντώντας στο σχετικό διάβημα της ελληνικής κυβέρνησης, το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας έβαλε σε τρεις αράδες στο σύνολο της στρατηγικής της σε ό,τι αφορά το υπό διευθέτηση ζήτημα της υφαλοκρηπίδας. Η Αγκυρα επικαλείται ότι «στο Αιγαίο δεν έχουν οριοθετηθεί θαλάσσιες δικαιοδοσίες πέραν των χωρικών υδάτων» και κατά συνέπεια «οι περιοχές πέραν των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο χαρακτηρίζονται ως ανοιχτή θάλασσα».

 

Υπενθυμίζει, ακόμα, ότι «η Τουρκία και η Ελλάδα δεσμεύθηκαν με τη Συμφωνία της Βέρνης του 1976 να μην προβαίνουν σε σεισμικές έρευνες πέραν των χωρικών τους υδάτων στο Αιγαίο, μέχρις ότου οριοθετηθεί η υφαλοκρηπίδα». Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Το τουρκικό ωκεανογραφικό πλοίο, κατ’ επανάληψη και για αρκετές ώρες, πόντισε στο βυθό της θάλασσας μηχανήματα και ειδικό εξοπλισμό που προορίζονται για σεισμικές έρευνες, οι οποίος συνιστούν παραβίαση της υφαλοκρηπίδας.

 

Διευθετήσεις με προηγούμενο

Η έννοια της υφαλοκρηπίδας συνίσταται στο δικαίωμα αποκλειστικής εκμετάλλευσης του βυθού των διεθνών υδάτων και του υπεδάφους, από την πλησιέστερη χώρα, δηλαδή της θαλάσσιας περιοχής που εκτείνεται πέρα από τα χωρικά ύδατα της παράκτιας χώρας.

 

Οι τελευταίες τουρκικές έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα έρχονται να καταργήσουν στην πράξη και τις όποιες συμφωνίες επί της διαδικασίας είχαν υπάρξει μεταξύ των δύο χωρών μετά το 1974. Κοινός παρονομαστής αυτών των συμφωνιών ήταν η αμοιβαία δέσμευση για αποχή από έρευνες στην «αμφισβητούμενη» υφαλοκρηπίδα.

 

Συγκεκριμένα, πρόκειται για:

 

• Το Πρακτικό της Βέρνης (μετά την κρίση με το «Χόρα»), το Νοέμβρη 1976 μεταξύ Κ. Καραμανλή και Σ. Ντεμιρέλ, με το οποίο δεσμεύονταν οι δύο χώρες να μην προβούν σε ενέργειες που θα παρενοχλούσαν τις διαπραγματεύσεις. Ουσιαστικά, πάγωσαν έκτοτε οι ενέργειες για έρευνα και εκμετάλλευση τυχόν κοιτασμάτων πετρελαίου πέρα από τα χωρικά ύδατα των 6 μιλίων από τις ηπειρωτικές ακτές.
• Η Συμφωνία του Νταβός (μετά την κρίση του 1987 με το «Σισμίκ»), το Φλεβάρη του 1988 μεταξύ Α. Παπανδρέου και Τ. Οζάλ, με την οποία οι δύο χώρες συμφωνούν να περιορίσουν την ερευνητική τους δραστηριότητα για ανεύρεση κοιτασμάτων πετρελαίου στην αιγιαλίτιδα ζώνη τους. Δηλαδή, επαναβεβαίωση του Πρακτικού της Βέρνης.
• Η Συμφωνία της Μαδρίτης, τον Ιούλη του 1997 (μετά την κρίση των Ιμίων το Γενάρη του 1996), μεταξύ Κ. Σημίτη και Σ. Ντεμιρέλ, με την οποία η Ελλάδα αναγνωρίζει «τα ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο και δεσμεύεται να μην προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες, όπως θα μπορούσε να θεωρηθεί η άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων (έρευνες στην υφαλοκρηπίδα, επέκταση χωρικών υδάτων κ.λπ.).
• Σε αυτά έρχεται να προστεθεί και το Ελσίνκι, οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης το Δεκέμβρη του 1999, όπου στο πλαίσιο της ενεργοποίησης της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας η Ελλάδα αποδέχθηκε την ύπαρξη προς διευθέτηση «συνοριακών διαφορών».
• Το Μνημόνιο της Βουλιαγμένης του 1988, μεταξύ των τότε υπουργών Εξωτερικών της Ελλάδας Κ. Παπούλια και της Τουρκίας Μ. Γιλμάζ. Είναι η βάση των ΝΑΤΟικής έμπνευσης ΜΟΕ (Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης). Σε αυτό προβλεπόταν η μη διεξαγωγή ασκήσεων, πτήσεων και άλλων δραστηριοτήτων στο Αιγαίο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, των εθνικών και των θρησκευτικών εορτών των δύο χωρών.

Η υφαλοκρηπίδα παραπέμπει στα σύνορα

Η τουρκική πλευρά, με την παρουσία και μόνο του ερευνητικού της πλοίου στα 8 ν. μίλια από τις ελληνικές ακτές της Θράκης, πολύ περισσότερο που το πλοίο αυτό έκανε και έρευνες, έρχεται να υπενθυμίσει ότι τα πάντα τελούν υπό αμφισβήτηση, ακόμα και το δικαίωμα της Ελλάδας για πραγματοποίηση ερευνών στα χωρικά της ύδατα των 6 ν. μιλίων.

 Μάλιστα, από ορισμένους συνδέθηκε με τις προετοιμασίες από ελληνικής πλευράς για αναθέσεις σε εταιρείες του δικαιώματος έρευνας και εκμετάλλευσης που αφορά περιοχές εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων των 6 ν. μιλίων, δυνατότητα που, υποτίθεται, είναι κατοχυρωμένη από τις παραπάνω ελληνοτουρκικές συμφωνίες.

 Στον πυρήνα της τουρκικής διεκδίκησης επί της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, βρίσκεται ο ισχυρισμός ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και κατά συνέπεια η οριοθέτησή της στο Αιγαίο πρέπει να γίνει με βάση τη μέση γραμμή (25ος Μεσημβρινός) από βορά προς νότο, μεταξύ τουρκικών παραλίων και των απέναντι παραλίων της ηπειρωτικής Ελλάδας.

 Η υιοθέτηση αυτής της λύσης θα σήμαινε ότι τα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου θα περιβάλλονται από τουρκική υφαλοκρηπίδα. Δηλαδή, ανάμεσα στα ελληνικά νησιά ενδεχομένως θα υπάρχουν τουρκικές πλατφόρμες άντλησης πετρελαίου, πράγμα που θα συμπαρασύρει και τον έλεγχο του εναέριου χώρου, την αρμοδιότητα έρευνας και διάσωσης, αλλά και τον επιχειρησιακό έλεγχο της περιοχής αυτής, αφού η Τουρκία θα επικαλείται την προστασία και την ασφάλεια των «ζωτικών» της συμφερόντων. Ετσι, η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας θα δημιουργήσει νέα σύνορα στο Αιγαίο και θα αλλάξει το σημερινό «στάτους».

 Η Τουρκία προτείνει «πολιτική» λύση, δηλαδή οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας όχι με βάση τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου που δίνουν υφαλοκρηπίδα στα νησιά, αλλά με βάση τη διμερή διαπραγμάτευση. Παράλληλα, αφήνει ανοιχτό και το ενδεχόμενο για συνεκμετάλλευση των αμφισβητούμενων περιοχών («γκρίζες ζώνες»).

 Από την ελληνική πλευρά προβάλλεται η θέση ότι το θέμα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο αποτελεί το μόνο ζήτημα προς διευθέτηση και η διαδικασία που προτείνεται είναι η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να συμφωνήσουν οι δύο χώρες για το ποια θέματα θα παραπέμψουν και να δεσμευτούν εκ των προτέρων ότι είναι αποδεκτή η όποια κρίση του Δικαστηρίου. Αυτό είναι το λεγόμενο «συνυποσχετικό».

 Ουσιαστικά, η υπογραφή του συνυποσχετικού σημαίνει εκ των προτέρων κλείσιμο του θέματος του πλάτους των ελληνικών χωρικών υδάτων. Συνυποσχετικό σημαίνει ακόμα «κλείσιμο», με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, του θέματος των «γκρίζων ζωνών».

 Πρέπει, επίσης, να αναφερθεί ότι εάν το εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων γίνει 12 μίλια, από 6 που είναι τώρα, αυτόματα συρρικνώνεται η έκταση των διεθνών χωρικών υδάτων και αντίστοιχα της προς διευθέτηση υφαλοκρηπίδας, καθώς τα ελληνικά χωρικά ύδατα θα καλύψουν – λόγω επέκτασής τους – μεγάλο μέρος των διεθνών υδάτων και σ’ αυτό βοηθάει η γεωγραφική διάταξη των ελληνικών νησιών που σχηματίζουν έναν «κλοιό» περιμετρικά του Αιγαίου.

 Κυριάκος ΖΗΛΑΚΟΣ

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=5731327&publDate=4/7/2010

Δ. Ε. Α. Χ. και Ανεπρόκοποι

 Ο Σ Ο ΠΕΡΝΟΥΝ τα χρόνια κι επειδή ο τουρκικός επεκτατισμός αποδεικνύει, όλο και περισσότερο, τις αρχέγονες από το 1977 και διαρκείς, έκτοτε, επί του Κυπριακού ψευδαισθήσεις, τις οποίες καλλιέργησαν και με τις οποίες ασκούν την πολιτική τους τα Ηττημένα Μυαλά της ηγεσίας μας, τόσο περισσότερο θα αναδεικνύεται πόσο ορθή ήταν η στρατηγική του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας – Κύπρου και πόσο καταστροφική ήταν, είναι και θα αποβαίνει, η εγκατάλειψή του. Και για την Ελλάδα και για την Κύπρο. Το βαθύτερο πρόβλημα του Ελληνισμού, αμφοτέρων των κρατών μας, ελλαδικού και κυπριακού, είναι ότι: Ακόμα κι εκείνες οι ηγεσίες που αποφάσισαν την έναρξη του Δόγματος, οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ στην Αθήνα και ΔηΣυ στη Λευκωσία, δεν είχαν στ’ αλήθεια… στρατηγική!

Δεν είχαν συνολικό στρατηγικό σχεδιασμό, μία από τις πτυχές του οποίου -η στρατιωτική ισχύς- θα ήταν το ΔΕΑΧ. Το επινόησε ο Πρωθυπουργός Α. Γ. Παπανδρέου το 1993. Έσπευσε αμέσως να το συνδιακηρύξει ο Πρόεδρος Γλ. Κληρίδης. Άρχισε η υλοποίησή του το 1994. Διήρκεσε έξι χρόνια, χωρίς την πλήρη ανάπτυξή του: Χωρίς, δηλαδή, τη μόνιμη στάθμευση της ελλαδικής Πολεμικής Αεροπορίας στη βάση «Ανδρέας Παπανδρέου» της Πάφου και του ελλαδικού Πολεμικού Ναυτικού στη βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» στο Μαρί. Ξήλωσαν το ΔΕΑΧ, το 2001, ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, ο υπ.Εξ. Γ. Παπανδρέου και ο ΠτΔ Κληρίδης. Οι ίδιοι που έσερναν τον Ελληνισμό από την ταπείνωση των S-300 στο έκτρωμα Ανάν: Σχέδιο μετατροπής της Κύπρου σε τουρκο-βρετανικό προτεκτοράτο και ομηρίας της Ελλάδας.

Κ Υ Π Ρ Ο Σ και Ελλάς, χωρίς το ΔΕΑΧ, μετατρέπονται σε κράτη υπόδουλα, αντί κυρίαρχα, της γεωγραφίας τους. Λιποτακτούν από τον χώρο. Εγκαταλείπουν τον χώρο. Και, φυσιολογικά, εξαναγκάζονται σε υποταγή, διαφόρων διαβαθμίσεων, στις χώρες εκείνες της αποφασιστικής ναυτικής και αεροπορικής ισχύος που ανενόχλητες σφετερίζονται τον χώρο: Ο άξονας των σιδερόφρακτων και αιμοσταγών συμμάχων Τουρκίας – Ισραήλ, που οσημέραι μεταβάλλεται σε συγκρουσιακή αντιπαράθεση ΚΑΙ στον χώρο του απόντος, του λιποτακτήσαντος Ελληνισμού. Τον οποίο, Ελληνισμό, τόσο οι ίδιες όσο και οι άλλες πέριξ αλλά και μακρόθεν ενδιαφερόμενες δυνάμεις, ελάχιστα υπολογίζουν και πολύ λιγότερο λαμβάνουν υπ’ όψιν.

Ο Λ Ο Ι ΣΧΕΔΟΝ οι άλλοι έχουν σχέδια αξιοποίησης και εκμετάλλευσης της στρατηγικής γεωγραφικής θέσης της Κύπρου. Οι μόνοι που αποδεδειγμένα δεν έχουν, είναι οι ανεπρόκοποι Αθηνών τε και Λευκωσίας.
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΡ 8.6.10

Πόσους εύστροφους, οξυδερκείς και (προπάντων) εύψυχους επαΐοντες, θα μπορούσαν να επιστρατεύσουν Ελλάς και Κύπρος (αν είχαν κυβερνήσεις της προκοπής) για να ξεκοκαλίσουν το «Στρατηγικό Βάθος» του νεο-σουλτανίσκου Νταβούτογλου και να εντοπίσουν προς αξιοποίηση τις… αχίλλειες πτέρνες του;
Λάζ. Α. Μαύρος

Το τουρκικό αίνιγμα και η ελληνική στάση

του Βλάση Αγτζίδη

Ο φίλος Γιώργος Μπέρτζος του “Αδέσμευτου”, με αφορμή την επίσκεψη Eρντογάν στην Ελλάδα, ζήτησε την άποψή μου, την οποία και δημοσίευσε στο φύλλο της 16ης Μαϊου : 

 

Η επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν και της πολυπληθούς τουρκικής αντιπροσωπείας στην Αθήνα δημιουργεί την εικόνα ότι κάτι αλλάζει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου χαρακτήρισε «Επανάσταση» την επίσκεψη αυτή, η οποία όμως  εντάσσεται στο νέο πλαίσιο “διατηρούμε τις θέσεις μας, αλλά συνεχίζουμε τη ζωή μας”, όπως υποστηρίζει ο Τούρκος δημοσιογράφος Μεχμέτ Αλί Μπιράντ.  

 Επί της ουσίας αυτό σημαίνει ότι η τουρκική ηγεσία, αντιμετωπίζοντας την πρόκληση της εσωτερικής συνταγματικής μεταρρύθμισης και της σύγκρουσης για την εξουσία με τους στρατιωτικούς και το παραδοσιακό κεμαλικό κατεστημένο θέλει να μειώσει τις εξωτερικές εντάσεις. Παράλληλα, η μείωση αυτή της επιτρέπει να διαχειριστεί καλύτερα, προς όφελος των μακροπρόθεσμων συμφερόντων του τουρκικού κράτους, την εξέγερση των Κούρδων στο εσωτερικό της χώρας και να διευρύνει την επιρροή της στην υπό  διαμόρφωση περιοχή της Μεσοποταμίας. Αυτός είναι ο βαθύτερος και πρωταρχικός στόχος για την πολυθρυλούμενη “αλλαγή της ατμόσφαιρας” στις σχέσεις με την Ελλάδα και  “αλλαγή της αντίληψης ότι οι δύο χώρες είναι αντίπαλες”. 

Η νέα άποψη της ομάδας Ερντογάν-Νταβούτογλου “διατηρούμε τις θέσεις μας, αλλά συνεχίζουμε τη ζωή μας”, σημαίνει επί της ουσίας διευκόλυνση της αντιμετώπισης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η τουρκική κυβέρνηση, διατηρώντας όμως τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς για το Αιγαίο και  μεταθέτοντας την επαναφορά τους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αργότερα, όταν θα έχει κλείσει τα υπόλοιπα μέτωπα. Η πολιτική μαλακώνω κάπου και σκληραίνω κάπου αλλού, είναι μια οπορτουνιστική πολιτική, την οποία την ακολουθεί η τουρκική πλευρά κατά την επίσκεψη τούτη. Παράδειγμα αποτελεί το αίτημα, όπως προβλήθηκε στον Τύπο, για αλλαγή των ελληνικών βιβλίων Ιστορίας με την απαλοιφή των σημείων εκείνων που αναφέρονται στη Μικρασιατική Καταστροφή, στην τραγωδία της Σμύρνης και στη Γενοκτονία των Ποντίων.  

Στο σημείο αυτό η πολιτική του Ερντογάν έχει αλλάξει και έχει ολισθήσει σε σκληρότερες θέσεις, που απηχούν τις απόψεις του σκληρού κεμαλικού κατεστημένου. Σήμερα είναι γενικά αποδεκτό ότι αυτά που συνέβησαν στην Ανατολή από τον τουρκικό εθνικισμό από το 1911, συνιστούν μια από τις πλέον δραματικές σελίδες της ιστορίας της Ευρώπης, εφόσον σχετίζονται με την προαποφασισμένη πολιτική μιας μιλιταριστικής εξουσίας να εξοντώσει τις ανεπιθύμητες σ’ αυτήν κοινότητες. Οπότε, ενώ και για τη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα (International Association of Genocide Scholars – IAGS) και για τους σοβαρούς μη εθνικιστές Τούρκους   ιστορικούς το ζήτημα της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών στην Ανατολή είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, η τουρκική κυβέρνηση έχει οπισθοχωρήσει σε θέσεις συγκάλυψης της πολιτικής εθνικών εκκαθαρίσεων (“A Shameful act”).  

 Η ειλικρίνεια της τουρκικής στάσης μπορεί να κριθεί σε τέτοια ζητήματα, που επί της ουσίας είναι ανώδυνα και σχετίζονται μόνο και αποκλειστικά με την ιστορική Μνήμη. Γιατί καμιά οικονομική ή εδαφική διεκδίκηση δεν τα συνοδεύει, δεδομένου ότι σε επίπεδο συμφωνίας αυτές οι πλευρές έχουν «κλείσει» με τη Συνθήκη της Λωζάννης. 

http://kars1918.wordpress.com

Η Ρωμανία κι αν επέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Ο Μωάμεθ ο Πορθητής, σε αντίθεση με το ψηλό παιδί από την Μινεσότα ήταν ελληνομαθής. Ο καρντάσης μας, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο μπακαλόγατος που θέλει να γίνει σουλτάνος, πάλι σε αντίθεση με το ψηλό παιδί από την Μινεσότα, ξέρει Ιστορία. Ή τουλάχιστον ξέρει ο Φον Ρίμπεντροπ του ισλαμοφασισμού, ο Νταβούτογλου.

Ο Ρετζέπ όταν επισκέφθηκε την Ηγεμονία μας, ζήτησε γι’ άλλη μια φορά το Φετιχέ τζαμί στο Μοναστηράκι κι ο αφασιακός Γιώργος είπε ναι.

Λοιπόν αδέρφια, για να μάθετε αυτά που δεν ξέρει ο Γιώργος, το εν λόγω τζαμί δεν χτίστηκε από τους Τούρκους αλλά από Άραβες εμπόρους, που ζούσαν ειρηνικά ως κοινότητα στην Αθήνα και τον Πειραιά, για τις λατρευτικές τους ανάγκες, πολύ πριν οι Τούρκοι δουν την από δω μεριά της Ελληνικής Λίμνης.

Όταν ο Μωάμεθ το 1452 κατέλαβε την Αθήνα, το Φετιχέ τζαμί ήταν ερείπιο. Ο ελληνομαθής Μωάμεθ λοιπόν, έχοντας επίγνωση της σημασίας της κατάληψης των Αθηνών, ως σύμβολο της κατάκτησης από αυτόν της ιστορικής  πνευματικής πρωτεύουσας της Ελλάδας, αναστήλωσε το τζαμί και το αποκατέστησε ως χώρο λατρείας.

Το Φετιχέ τζαμί, αδέρφια, τόσο για τον Μωάμεθ τον Πορθητή, όσο και για τους ισλαμοφασίστες επιγόνους του, συμβολίζει την ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ του τουρκικού Ισλάμ στην καρδιά της Ιστορικής ηπειρωτικής Ελλάδας. Είναι το ζωντανό σύμβολο της κατάκτησης της Αθήνας από τους πλιατσικολόγους και φονιάδες γιους του Ερτογρούλ.

Κανένα από τα καθεστωτικά βλακόμετρα δεν θα σας τα πει αυτά. Κανένας από τους κατοχικούς «σοσιαλιστές» μας δεν ψιθύρισε ούτε λέξη γι’ αυτό. Ούτε ένας έστω από το στελεχιακό ανέκδοτο, που αυτοαποκαλείται «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ».

Η παραχώρηση αυτή είναι για τους Τούρκους ισλαμιστές πιο σημαντική από όλα τα πρωτόκολλα που υπέγραψαν με την παιδική χαρά που κυβερνά την χώρα μας.

Η πολιτική είναι συμβολισμοί, είπε κάποιος Γάλλος. Έτσι είναι. Και χειρότερο συμβολισμό σε χειρότερους καιρούς δεν θα μπορούσαμε να διαλέξουμε.

Όταν τάχιστα απέλθουν οι βαρβαρίζοντες ψιλοηγήτορες μας, πιστεύω πως ο Αντώνης, που ξέρει Ιστορία κι έχει ελληνοπρέπεια, θ’ αφήσει το Φετιχέ τζαμί ως έχει, μουσείο.

Εκτός αν τ’ αδέρφια μας δεχθούν μια αξιοπρεπή τράμπα: να ξαναφωνάξει ο μουεζίνης από το Φετιχέ τζαμί και η Αγιά Σοφιά να δοθεί πίσω στους ενορίτες της, σε 20.000.000 Έλληνες ανά τον κόσμο. Σε αυτή την περίπτωση, αδερφέ μου Ρετζέπ, έρχομαι να κουβαλήσω άμμο κι ασβέστη για το τζαμί του ρεσούλη σου.

 

Σήμερα όμως, μην ξεχνάτε, είναι 19η Μαΐου. Σαν σήμερα ο φονιάς γυναικοπαίδων, ο Χίμλερ των Χριστιανών της Μικράς Ασίας, ο Κεμάλ, αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα κι άρχισε η τελική φάση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Κύριος συνεργάτης του ο Τοπάλ (κουτσός) Οσμάν, μια σπάνιας διαστροφής εγκληματική προσωπικότητα που ταίριαξε καλά με τον αμφιφιλόφυλο και σαδιστή αφέντη του. 350.000 Πόντιοι πέρασαν από το λεπίδι, το τουφέκι και τις πορείες θανάτου, ένα «Άουσβιτς εν ροή», όπως είπε ο Π. Ενεπεκίδης. Μια γενοκτονία αλά τούρκα, χωρίς ψευδοεπιστημονική θεμελίωση περί ανωτερότητας της τουρκικής φυλής. Απλά πράγματα: φόνοι, βιασμοί και πλιάτσικο. Τους φονιάδες ακολουθούσε να ολόκληρο λογιστικό σύστημα διαχείρισης των κλοπιμαίων. Έγιναν μάλιστα αργότερα δίκες κατά αυτών που καταχράστηκαν μεγαλύτερο μερίδιο από ότι «δικαιούνταν» από τα ματωμένα υπάρχοντα των εξολοθρευμένων Χριστιανών.

Ένα άλλο οργανωμένο σύστημα σοφών άλλαζε τα ονόματα ακόμη και στο τελευταίο ρυάκι, στο τελευταίο ύψωμα. Ξέρανε και ξέρουν ότι είναι καταπατητές.

O Ερντογάν κρατά καλά την σκυτάλη του αίματος και της ατιμίας. Συνεχίζει την παράδοση του Κεμάλ και του χαλιφάτου, που παρά τις διαφορές τους, η παλιά και η «νέα» Τουρκία ενώνονται στο Φόνο, τους Βιασμούς και το Πλιάτσικο. Ο Ερντογάν διατηρεί την Ύβρι, διατηρεί αλώβητους τους μηχανισμούς της Γενοκτονίας. Αφού όμως ξέρει Ιστορία, γι’ αυτό ζητάει το Φετιχέ τζαμί, τότε θα ξέρει ότι μετά την Ύβρη, κάποια στιγμή έρχεται η Νέμεση.

Όμως, αδέρφια, υπάρχει κάτι που πολλοί δεν ξέρουν. Ο Πόντος δεν έπεσε αμαχητί. Τα μαυροφορεμένα παλικάρια του, οι αληθινοί γιοι του Διγενή Ακρίτα πολέμησαν στα σπίτια τους, στους λόγγους και στις σπηλιές. Με τα γυναικόπαιδα ανάμεσα τους σε επικές πορείες πέρασαν στον Καύκασο, όπου πολλές φορές οι Μπολσεβίκοι σύμμαχοι του Κεμάλ τους παρέδιδαν στους Τούρκους. Έγιναν ολοκαυτώματα σε σπηλιές και σπίτια – άπαρτα κάστρα. Ο Πόντος, αδέρφια, έπεσε με το ντουφέκι στο χέρι.

Ως ελάχιστο φόρο τιμής λοιπόν,  μνημονεύω τους Αετούς των Βουνών του Πόντου, τους Οπλαρχηγούς του Αντάρτικου του Πόντου, τιτάνιες μορφές του Ελληνισμού, τέκνα της ανάγκης αλλά και της τιμής: Αιμίλος Κατόγλου, Στυλιανός, Αλέξανδρος Παλτόγλου, Ανέστης, Νικολής, Ηλίας, Παντελής, Κούρτος, Κεχαγιάς, Χασαρλού, Κωστής Παμπούλογλου, Γεώργιος Τσαχαλού, αδελφοί Ανέστης και Θεόφιλος, Σαρής, Ελευθέριος Κούρπαλη, Αναστάσιος Εγρίπελι, Χρύσος Τζορακλής, Παντελής Τζιμελής, Θεόφιλος Τζάλης, Ουζούν Φίτες, Ιωάννης Γιαγπασανλής, Στυλιανός Κοσμίδης , Ευάγγελος Ιωαννίδης, Χαράλαμπος Ελευθεριάδης, καπετάν Τσιρίπς Τσιφλίδης, Ιστύλ αγάς και τόσοι άλλοι. Βάλτε μπροστά από κάθε όνομα το καπετάν. Στο δίλημμα αντίσταση ή υποταγή επέλεξαν την Αντίσταση.

Κι αν μερικοί δεν καταλαβαίνουν τι πάστα είναι αυτοί οι άνθρωποι του Λαού μας, οι Ακρίτες των Ακριτών, ακούστε κι αυτό: Οι Πόντιοι από την Τσάλκα, πέρασαν με το τουφέκι στο χέρι κι έχτισαν ξανά τα χωριά τους στον Καύκασο. Ανύπαρκτες τότε οι επαφές με την Ελλάδα. Χριστιανοί, Έλληνες το φρόνημα και τουρκόφωνοι. Γρυ Ελληνικά. Ήταν το αποτέλεσμα του είδους της πίεσης που δέχτηκαν από τους Τούρκους. Ο Θεοχάρης Κεσίδης, αυτός ο σπουδαίος μελετητής του Πλάτωνα, μας αφηγήθηκε λοιπόν μια μέρα το εξής: Μια επιτροπή της τότε Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών έκανε έρευνα και καταγραφή των γλωσσών που μιλούσαν οι πληθυσμοί των ΕΣΣΔ και των γλωσσών που θα επιθυμούσαν να διδάσκονται. Πήγαν λοιπόν και στην Τσάλκα, που όλοι ήξεραν πως ήταν τουρκόφωνη. Μαζευτήκανε λοιπόν στο κεφαλοχώρι σ’ ένα κρατικό κτίριο η επιτροπή κι οι κεφαλές των Ποντίων. Λέει λοιπόν ένας τύπος της επιτροπής ως αυτονόητο, «γλώσσα που μιλάτε, τουρκικά» και πάει να το συμπληρώσει στο έντυπο. Μέσα σε μια δυσοίωνη σιωπή, πλησιάζει ένας γέρος Πόντιος και ρίχνοντας μια τρομερή γροθιά στο τραπέζι, τους είπε σε άπταιστα τούρκικα: «Αν θέλετε να γυρίσετε ζωντανοί στη Μόσχα, ελληνικά θα γράψετε ότι μιλάμε κι ελληνικά θέλουμε να διδασκόμαστε»! Αυτό σημαίνει τραντέλενοι.

Μ’ αρέσουν οι χοροί κι οι μουσικές του Λαού μας. Όλες. Μα όταν βλέπω κι ακούω την σέρα, τον Πυρρίχιο, όταν βλέπω να πάλλονται οι τελαμώνες και να βροντούν τα μαχαίρια και τους τραντέλενους, τους τρανούς Έλληνες, να χτυπούν ρυθμικά τις μπότες τους, καθώς φωνάζει ο Αρχηγός τα παραγγέλματα και να προχωρούν σκυφτοί κι ύστερα ολόρθοι στην συμβολική επίθεση, ενώ ο κεμετζές κλιμακώνει την Μάχη, ανατριχιάζω.

Λελεύω σας, αδέρφια και σήμερα θα πάρω το τεμέτερον μου, για να κάνουμε μουχαπέτ και να χύσουμε λίγο κρασί στους παππούδες σας.

Δημοσιεύθηκε στο http://www.antinews.gr 

META TIΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ, ΟΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ: ΚΥΠΡΙΑΚΟ, ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ

Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σε πολύπλευρη επίθεση πέρασε τώρα η τουρκική διπλωματία, με την ενίσχυση των πιο ατλαντικών κύκλων της ευρωπαϊκής Κομισιόν, και δύο ταυτόχρονες, στρατηγικής σημασίας, επιδιώξεις:

– να υποχρεώσουν την Κύπρο να άρει το βέτο στα οκτώ κεφάλαια των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, που συνιστά το κυριότερο και μεγαλύτερο εμπόδιο για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, αλλά και το σπουδαιότερο ευρύτερα διπλωματικό χαρτί, ακόμα στα χέρια Λευκωσίας και Αθήνας

– να “στριμώξουν” την ελληνοκυπριακή πλευρά, για να δεχθεί μη αξιοπρεπή και βιώσιμη λύση του κυπριακού, διακινδυνεύοντας την απομόνωσή της σε περίπτωση που δεν το πράξει

Η μία (αυτο)ήττα μετά την άλλη

Η νέα δραστηριοποίηση Toυρκίας και ατλαντικού μπλοκ στην ΕΕ γίνεται με αιχμή του δόρατος το απευθείας εμπόριο με τα κατεχόμενα και ακολουθεί μια μεγάλη νίκη της ‘Αγκυρας, με την αμφίβολης μεν νομιμότητος, μεγάλης όμως σημασίας απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τις περιουσίες των Ελληνοκυπρίων στα κατεχόμενα. Το Δικαστήριο αναγνώρισε τουρκικό θεσμικό όργανο για τον πρώτο βαθμό διευθέτησης του θέματος και επίσης έλαβε υπόψιν του τις πραγματικές συνθήκες ως δημιουργούσες δικαιώματα, έστω και αν είναι αποτέλεσμα αδικοπραξίας (μια ρύθμιση στην κατεύθυνση μιας διελής ημιαναγνώρισης κάποιων δικαιωμάτων χρησικτησίας).

Ειρήσθω εν παρόδω, η απόφαση αυτή, υπογραμμίζουν έγκριτοι νομικοί, κατέδειξε την προ πολλού εξάντληση ενός νομικίστικου τρόπου αντιμετώπισης του κυπριακού που ενδημεί σε όλο το πολιτικό φάσμα της μεγαλονήσου. Ο πολιτικός κόσμος, αν όχι και η κοινωνία της Κύπρου, θέλουν να φαντάζονται ότι κάποιος διεθνής θεσμός, ο ΟΗΕ, η ΕΕ, κάποιο διεθνές δικαστήριο, θα τους δικαιώσει, χωρίς μάλιστα οι ίδιοι να δίνουν τον αγώνα που προϋποθέτει μια τέτοια δικαίωση, με τα κόστη και τα ρίσκα του. Η απόφαση του ΕΔΑΔ έδειξε που οδηγεί η εγκατάλειψη της πολιτικής και όχι νομικής ανάδειξης διεθνώς του κυπριακού, στα πλαίσια μιας μάλλον παραδοσιακής πολιτικής “καλού παιδιού”, έναντι της ‘Αγκυρας, του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον.

Μια χώρα π.χ. με φιλοτουρκική στάση, όπως η Σουηδία, δεν παρέλειψε να υιοθετήσει πρόσφατα κοινοβουλευτικό ψήφισμα για τη γενοκτονία των Αρμενίων. Αλλά το αρμενικό, αν και μιλάμε για ιστορικό γεγονός που συνέβη το 1915 και όχι το 1974, είναι παγκοσμίως γνωστό, λόγω της δράσης των ίδιων των Αρμενίων.

Σε αντίθεση με το κυπριακό που δεν το αναφέρουν πλέον διεθνώς ούτε καν οι διπλωματικοί εκπρόσωποι και πολιτικοί Ελλάδας και Κύπρου. Και όταν το αναφέρουν, το αναφέρουν με γενικούς όρους, όπως ανάγκη επίλυσης, χωρίς δηλαδή να υπενθυμίζουν το γεγονός ότι μια χώρα μέλος της ΕΕ έχει εισβάλει και κατέχει τμήμα άλλου μέλους! Η μη διαμαρτυρία του θύματος, όπως και στο ποινικό δίκαιο και στα εν γένει ήθη, τείνει και εδώ να θεωρηθεί ημισυγκατάθεση στο έγκλημα! Θα ήταν παράλογο οι Ελληνες να περιμένουν διάφορους λαούς της υφηλίου να ενδιαφερθούν περισσότερο για τα προβλήματά τους από τους ίδιους! Η Τουρκία δεν εμφανίζεται διεθνώς ως χώρα εισβολής στην Κύπρο και απειλής στην Ελλάδα, αλλά ως φίλη και σύμμαχος.

Η τουρκική δραστηριοποίηση συμπίπτει με όλο και βαθύτατη διάσπαση του “εσωτερικού μετώπου” στην Κύπρο. Στις σοβαρές διαφωνίες για την επιδιωκόμενη λύση (εκ περιτροπής προεδρία, παραμονή εποίκων) προσετέθη τώρα και η διαφωνία όλων των κομμάτων πλην ΑΚΕΛ με την πρόταση διάλυσης της Εθνικής Φρουράς, που υπεβλήθη από τον κ. Χριστόφια. Πρόκειται για επικίνδυνο τραγέλαφο, αφού άλλα προτείνει το ΑΚΕΛ στις διαπραγματεύσεις, άλλα υποστηρίζουν τα υπόλοιπα κυπριακά κόμματα, άλλα θέλουν οι πολίτες! Ο Θεός να βάλει το χέρι του, γιατί πολύ μυαλό δεν φαίνεται να υπάρχει.

Στριμώχνουν τους Ελληνοκύπριους, αποσύρουν το βέτο Παπαδόπουλου

Αιχμή του δόρατος των τουρκικών προσπαθειών είναι ο κανονισμός εμπορίου μεταξύ της ΕΕ και των κατεχομένων. Τον κανονισμό ξεπάγωσε πρόσφατα και έστειλε προς έγκριση στο ευρωκοινοβούλιο η ευρωπαϊκή Κομισιόν. Αν εγκριθεί, συνεπάγεται την ημιαναγνώριση των κατεχομένων και την αφαίρεση ενός από τους τελευταίους μοχλούς πίεσης επί των Τουρκοκυπρίων και της Τουρκίας. Ακόμα και αν δεν εγκριθεί ο κανονισμός, η Κυπριακή Δημοκρατία, θύμα της τουρκικής εισβολής, θα πρέπει να ξοδεύει πολύτιμο πολιτικο-διπλωματικό κεφάλαιο για να υπερασπίζεται την υπόστασή της, αντί να κατηγορεί την ‘Αγκυρα για την εισβολή και κατοχή του νησιού!

Καλά πληροφορημένοι διπλωματικοί κύκλοι στις Βρυξέλλες αναφέρουν ότι Τουρκία και Βρετανία, σε στενή συνεργασία με τον Επίτροπο Διεύρυνσης Φούλε, κατέστρωσαν διπλή στρατηγική: είτε να περάσουν τώρα τον κανονισμό, αν συγκεντρώσουν τη σχετική πλειοψηφία στο ευρωκοινοβούλιο, είτε να τον κρατήσουν ως δαμόκλειο σπάθη, ώστε να στριμώξουν τους Ελληνοκύπριους να αποδεχθούν ανεπιθύμητη λύση εντός του 2010.

Οι συνέπειες τυχόν έγκρισης του κανονισμού δεν περιορίζονται σε Κύπρο και κυπριακό. Η Αγκυρα συνέδεσε την εφαρμογή του τελωνειακού πρωτοκόλλου, το δικαίωμα των κυπριακών σκαφών να ελλιμενίζονται- προσγειώνονται σε τουρκικά λιμάνια-αεροδρόμια, με την εφαρμογή του απευθείας εμπορίου. Αν εφαρμοσθεί ο κανονισμός, η ‘Αγκυρα θα εφαρμόσει το πρωτόκολλο, που δεν της δημιουργεί άλλωστε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα. Λευκωσία και Αθήνα θα βρεθούν τότε προ της ασφυκτικής πιέσεως να άρουν το βέτο στα οκτώ κεφάλαια, αφού προτίμησαν να συνδέσουν το βέτο όχι με το μείζον και εξωφρενικό, τη μη αναγνώριση της Κύπρου και την παραμονή κατοχικού στρατού, αλλά με το δευτερεύον, τα λιμάνια-αεροδρόμια.

Εχουν φυσικά το θεωρητικό δικαίωμα να ασκήσουν βέτο για αυτά τα πολύ σοβαρότερα, πολιτικά όμως θα τους είναι πολύ δύσκολο, αφού θα έχουν ήδη ικανοποιηθεί στο θέμα του πρωτοκόλλου.

Η τελική επιδίωξη Λονδίνου, Ουάσιγκτον και ¨Αγκυρας

Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι
α) η Τουρκία να διατηρεί χωρίς πολιτικό κόστος υπό κατοχή τη μισή Κύπρο, μην αναγνωρίζοντας ένα μέλος της ΕΕ, αλλά συνεχίζοντας χωρίς μείζον πρόβλημα την ενταξιακή της πορεία,
β) Αντί να κατηγορείται διεθνώς για την εισβολή και κατοχή της Κύπρου, να κατηγορούνται οι Ελληνοκύπριοι ότι δεν θέλουν λύση και να πιέζονται να δεχθούν όποια τους προτείνεται,
γ). Αθήνα και Λευκωσία θα απωλέσουν το μεγαλύτερο διπλωματικό χαρτί τους, όχι μόνο έναντι της Τουρκίας, αλλά και έναντι των Ευρωπαίων. Την πραγματική δηλαδή δυνατότητα βέτο, που μπορεί είτε να ανταλλαγεί με σοβαρά ανταλλάγματα από την Τουρκία και τις ΗΠΑ, είτε να χρησιμοποιηθεί από τη Γερμανία και τη Γαλλία για το όχι που θέλουν να πουν, αλλά δεν βρίσκουν τον τρόπο, προς την ‘Αγκυρα, για να συμπτυχθεί συμμαχία Αθήνας με Βερολίνο-Παρίσι.

Ηδη, ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ Ντάουνερ επανέφερε εμμέσως πλην σαφώς το σχέδιο Ανάν, κάνοντας λόγο για “παραμέτρους του ΟΗΕ”, που πρέπει να ληφθούν υπόψιν στη λύση. Οι παράμετροι είναι ο κωδικός όρος που συνήθως αναφέρεται στο καταψηφισθέν σχέδιο. Ταυτόχρονα, ο ΟΗΕ επιχειρεί να επανεισάγει δειλά την έννοια της επιδιαιτησίας και του χρονοδιαγράμματος, που απορρίπτει μέχρι τώρα ο Πρόεδρος Χριστόφιας. Οι αξιωματούχοι του ΟΗΕ θέλουν να εισάγουν δικές τους “γεφυροποιές προτάσεις” και διολισθαίνουν στην τουρκική άποψη ότι πρέπει επιτέλους να τελειώσουν κάποτε οι διαπραγματεύσεις. ‘Oπως επισημαίνουν Κύπριοι διπλωμάτες, αυτό είναι σαν να βάζει κανείς το κάρο πριν το άλογο. Δίνοντας έμφαση στην ανάγκη σύντομου τερματισμού και όχι υποχώρησης της τουρκικής αδιαλλαξίας, στην πράξη επιβραβεύουν την τελευταία και πιέζουν την ελληνική πλευρά.

¨Αγνοια ή συμπαιγνία με ΗΠΑ-Tουρκία;

Η υπόθεση του εμπορίου είχε και άλλη παρενέργεια, γιατί δηλητηρίασε και έσπειρε μεγάλη καχυποψία στο κυπριακό πολιτικό σκηνικό. Ο κανονισμός θα μπορούσε πολύ ευκολότερα να σταματήσει προτού η Κομισιόν τον στείλει στο ευρωκοινοβούλιο. Για τις προθέσεις της Κομισιόν είχαν ενημερωθεί εγκαίρως η κυπριακή και ελληνική διπλωματία, οι Επίτροποι της Κύπρου και της Ελλάδας στις Βρυξέλλες, πιθανώς και οι Βουλές Κύπρου και Ελλάδας. Κανένας δεν έκανε τίποτα και εκ των υστέρων ισχυρίσθηκαν όλοι αυτοί άγνοια. Σε πολλούς ένα τέτοιο κολοσσιαίο “λάθος” και μάλιστα από τόσο πολλούς, φάνηκε απίστευτο. Και πάντως κανείς πολιτικός δεν παραιτήθηκε, κανείς υπηρεσιακός δεν τιμωρήθηκε! Μήπως υπάρχει κάτι σάπιο στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας; διερωτάται ένας βετεράνος πολιτικός ηγέτης στη Λευκωσία.

Δημοσιεύτηκε στον “Kόσμο του Επενδυτή”, στις 8.5.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

Πέντε δώρα Αθήνας στον Ερντογάν

Tης Κύρας Αδάμ

Με πέντε «δώρα», που έχουν ήδη δοθεί στην Αγκυρα, υποδέχεται η ελληνική κυβέρνηση την επόμενη εβδομάδα τον πρωθυπουργό της Τουρκίας Τ. Ερντογάν στην Αθήνα. Τα «ελληνικά δώρα», που έχουν ήδη δοθεί στην Αγκυρα, πολύ διακριτικά και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ίσως αποδειχθούν μακροπρόθεσμα, πολύ πιο σοβαρά από τις τρέχουσες «συμφωνίες κορυφής» που αναμένονται την επόμενη εβδομάδα στην Αθήνα. Αναλυτικότερα:
1. Ο «Καλλικράτης» έφερε τα πάνω κάτω στον ιδιαίτερα ευαίσθητο τομέα, από άποψη πληθυσμιακών αναλογιών, χριστιανών και μουσουλμάνων Ελλήνων πολιτών του Νομού Ξάνθης. Οι αναδιατάξεις του δρουν υπέρ της διαμόρφωσης πλειοψηφικών μουσουλμανικών δήμων τα επόμενα χρόνια, λόγω των αναμενόμενων μεταδημοτεύσεων, αλλά και της σταθερής αύξησης του μουσουλμανικού στοιχείου έναντι της υπογεννητικότητας των χριστιανών δημοτών. Από τους 4 δήμους του νομού, ο Δήμος Ξάνθης, με 66,4% χριστιανικό και 33,6% μουσουλμανικό πληθυσμό, δεν παρουσιάζει πρόβλημα. Το πρόβλημα παρουσιάζεται στον Δήμο Μύκης, με 100% πληθυσμό Πομάκων, στον οποίο δραστηριοποιείται εντονότατα το τουρκικό προξενείο (σ.σ. έγκυρες πληροφορίες αναφέρουν ότι το τουρκικό προξενείο διαθέτει μόνον για «μισθούς» το ποσόν των 15 εκατ. ευρώ). Αντιθέτως, ο Δήμος Τοπείρου παραμένει ως έχει (58% και 42% αντιστοίχως χριστιανοί και μουσουλμάνοι) και παραμένει υπό την επήρεια του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ κ. Ξυνίδη. Οι προηγούμενες προτάσεις να ενωθούν στον δήμο αυτό οι περιοχές των Αβδήρων και της Βιστονίδας (σ.σ. όπου η Ν.Δ. είναι «δυνατή») δεν ευδοκίμησαν. Ετσι δημιουργήθηκε ο Δήμος Δημοκρίτου, που συνενώνει τα Αβδηρα, τη Βιστονίδα, αλλά και το άκρως προβληματικό Σέλερο, του οποίου το 90,4% είναι μουσουλμάνοι. Ετσι, για λόγους κομματικούς, αλλά και εσωκομματικούς, ο Δήμος Δημοκρίτου είναι ένας δεύτερος άκρως προβληματικός δήμος με πολύ ευαίσθητη αναλογία πληθυσμού 59% χριστιανοί, 41% μουσουλμάνοι. Ετσι από εδώ και πέρα το τουρκικό προξενείο θα έχει «να παίζει» στην Ξάνθη, όχι με έναν, αλλά με δύο δήμους, εξαρτώντας στην ουσία από τις διαθέσεις του την εκλογή -και ποιων- των χριστιανών υποψηφίων σε τοπικές και όχι μόνον εκλογές. Οπως είναι φυσικό, ο «Καλλικράτης» (ή Χατζηκαλλικράτης) στον τοπικό πληθυσμό έχει δημιουργήσει σοβαρές έριδες μέσα στο ΠΑΣΟΚ στην περιοχή αυτή, ανάμεσα στους «Σγουριδικούς» και τους «Ξυνιδικούς» του ΠΑΣΟΚ, με δυο λόγια ανάμεσα στο «παλιό» και το «νέο» ΠΑΣΟΚ.
2. Το δεύτερο ελληνικό «δώρο» είναι η ξαφνική και στη «ζούλα», εν μέσω της «μάχης» με την οικονομική τρόικα, ανέγερση του τζαμιού στον Βοτανικό. Η ανέγερση του μουσουλανικού τζαμιού στην Αθήνα είναι αναμφισβήτητη υποχρέωση του ελληνικού κράτους απέναντι στους μουσουλμάνους κατοίκους της Ελλάδας, ως ευρωπαϊκής χώρας. Η επιλογή όμως της τελικής ανακοίνωσης ανέγερσής του, με κρατικά χρήματα εν μέσω αιματηρών περικοπών των δημοσίων δαπανών, λίγες μόνον ημέρες πριν από την έλευση του κ. Ερντογάν, δίνει όλες τις δυνατότητες στην Αγκυρα να εκμεταλλευθεί το γεγονός και φυσικά να πείσει ότι το τζαμί στην Αθήνα γίνεται πραγματικότητα χάρη μόνον στις πιέσεις και απαιτήσεις της Αγκυρας για όλους «τους Τούρκους αδελφούς της οικουμένης». Το πρόβλημα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο αν αναλογιστεί κανείς ότι στα υλοποιήσιμα τουρκικά σχέδια περιλαμβάνεται η δημιουργία θέσης «οικουμενικού μουφτή», με πρώτο «επιλαχόντα» τον ψευδομουφτή Μέτε, που θα «συνενώσει» τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς των Βαλκανίων.
3. Το τρίτο «δώρο» είναι η εκφρασμένη ελληνική πρόθεση να μειώσει μονομερώς και δραστικά τις δαπάνες εξοπλισμών, χωρίς ανάλογη κίνηση της Αγκυρας, η οποία έτσι και αλλιώς έχει ολοκληρώσει πριν από λίγο καιρό τις παραγγελίες της για τους επόμενους εξοπλισμούς της χώρας.
4. Η «αυθόρμητη» αποδοχή της Αθήνας στην πρόταση της Αγκυρας απ’ τον περασμένο Δεκέμβριο, να δημιουργηθεί το «Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας» με τη στενή συνεργασία 10 υπουργείων από κάθε χώρα, βρίσκει την Ελλάδα με σοβαρό έλλειμμα οικονομικής δύναμης απέναντι στην Τουρκία του κ. Ερντογάν. Η Αγκυρα ενδιαφέρεται πρωτίστως να επιβεβαιώσει τη δύναμή της στην ευρύτερη περιοχή όχι μόνον ως ισχυρή οικονομική δύναμη, αλλά και ως χώρα που ελέγχει σχεδόν απόλυτα τις οδούς μεταφοράς, οδικές και θαλάσσιες, των ενεργειακών υλών προς την Ευρώπη.
5. Η σιωπηλή αλλά έμπρακτη «υποχώρηση» της Αθήνας στο Αιγαίο, από τον 25ο παράλληλο και ανατολικά, με τις μόνιμες τουρκικές υπερπτήσεις στα ελληνικά νησιά του Αν. Αιγαίου, τις μόνιμες σχεδόν 12μηνες δεσμεύσεις περιοχών στο Αιγαίο για τουρκικές ασκήσεις κατά παράβαση του Μνημονίου Παπούλια – Γιλμάζ, την ελαχιστοποίηση των ελληνικών αναχαιτίσεων, γίνεται προσπάθεια να «εξισορροπηθεί» από την «αύξηση» της διμερούς συνεργασίας στον τουριστικό τομέα και τα οφέλη για τα ελληνικά νησιά, τα οποία όμως κατ’ ανάγκην θα «προσδεθούν» στην οικονομική τροχιά της Τουρκίας.
Τέλος, είναι άξια απορίας η επιλογή τού κατά τα άλλα καλού διπλωμάτη και πρώην διοικητή της ΕΥΠ Παύλου Αποστολίδη στη θέση του επικεφαλής της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας στις διερευνητικές επαφές και τούτο γιατί ο κ. Αποστολίδης φέρει και την ιδιότητα του μέλους του διοικητικού συμβουλίου της Alpha Bank, που έχει εκφράσει μόνιμο ενδιαφέρον για οικονομική συνεργασία στην Τουρκία.΄

Αναρτήθηκε στο http://strategy-geopolitics4.blogspot.com/

Στο παζάρι τα σύνορα στο Αιγαίο;

Από τον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη. Γιατί το ΚΚΕ συνεχίζει παράλληλα με τον αγώνα για τα δικαιώματα των εργατών να παλεύει και για τα εθνικά θέματα…

Μια σύντομη αναδρομή στους σταθμούς που σημάδεψαν την πορεία των ελληνοτουρκικών διενέξεων για το συγκεκριμένο ζήτημα.

Ενα πλέγμα αλληλοτροφοδοτούμενων ζητημάτων συνθέτουν το πλαίσιο των ελληνοτουρκικών τριβών στο Αιγαίο, όπως αυτές ορίζονται από τις τουρκικές διεκδικήσεις σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων (χωρικά ύδατα, εναέριος χώρος, δικαίωμα άμυνας των νησιών, υφαλοκρηπίδα – αποκλειστική οικονομική ζώνη) και αρμοδιοτήτων (FIR, δηλαδή έλεγχος των πτήσεων που επεκτείνεται στο διεθνή εναέριο χώρο, έρευνα και διάσωση κλπ.). Συνισταμένη των τουρκικών διεκδικήσεων σε θάλασσα και αέρα είναι η αναθεώρηση του υπάρχοντος «στάτους», με αντανάκλαση στα υφιστάμενα σύνορα.

Η πορεία των διευθετήσεων στο Αιγαίο, μετά το 1974, καθορίζεται από μια σειρά ελληνοτουρκικές συμφωνίες κορυφής. Πάνω σ’ αυτά τα δεδομένα, που φέρουν διακριτή τη σφραγίδα της ΝΑΤΟικής λυκοσυμμαχίας, αναμένεται να κινηθούν και οι συνομιλίες κατά την προγραμματισμένη για τις 14-15 Μάη επίσκεψη στην Αθήνα του πρωθυπουργού της Τουρκίας Ρ. Ερντογάν. Ανάμεσα σε άλλες, ξεχωρίζουν οι εξής συμφωνίες:

• Το Πρακτικό της Βέρνης (μετά την κρίση με το «Χόρα»), το Νοέμβρη 1976 μεταξύ Κ. Καραμανλή και Σ. Ντεμιρέλ, με το οποίο δεσμεύονταν οι δύο χώρες να μην προβούν σε ενέργειες που θα παρενοχλούσαν τις διαπραγματεύσεις. Ουσιαστικά πάγωσαν έκτοτε οι ενέργειες για έρευνα και εκμετάλλευση τυχόν κοιτασμάτων πετρελαίου πέρα από τα χωρικά ύδατα των 6 μιλίων από τις ηπειρωτικές ακτές.
• Η συμφωνία του Νταβός (μετά την κρίση του 1987 με το «Σισμίκ»), το Φλεβάρη του 1988 μεταξύ Α. Παπανδρέου και Τ. Οζάλ, με την οποία οι δύο χώρες συμφωνούν να περιορίσουν την ερευνητική τους δραστηριότητα για ανεύρεση κοιτασμάτων πετρελαίου στην αιγιαλίτιδα ζώνη τους. Δηλαδή επαναβεβαίωση του πρακτικού της Βέρνης.
• Η συμφωνία της Μαδρίτης τον Ιούλη του 1997 (μετά την κρίση των Ιμίων το Γενάρη του 1996), μεταξύ Κ. Σημίτη και Σ. Ντεμιρέλ, με την οποία η Ελλάδα αναγνωρίζει «τα ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της Τουρκίας» στο Αιγαίο και δεσμεύεται να μην προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες, όπως θα μπορούσε να θεωρηθεί η άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων (έρευνες στην υφαλοκρηπίδα, επέκταση χωρικών υδάτων κλπ.).
• Σε αυτά έρχεται να προστεθεί και το Ελσίνκι, οι αποφάσεις της συνόδου κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης το Δεκέμβρη του 1999, όπου στα πλαίσια της ενεργοποίησης της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας η Ελλάδα αποδέχθηκε την ύπαρξη προς διευθέτηση «συνοριακών διαφορών».

Κομβικό σημείο η υφαλοκρηπίδα

Κομβικό σημείο για τις ελληνοτουρκικές προστριβές στο Αιγαίο αποτελεί η εκμετάλλευση της υφαλοκρηπίδας. Δηλαδή, το δικαίωμα αποκλειστικής εκμετάλλευσης του βυθού και του υπεδάφους του στη θαλάσσια περιοχή πέρα από τα χωρικά ύδατα της κάθε χώρας, που είναι ο βυθός των διεθνών υδάτων.

Για πρώτη φορά τέθηκε θέμα υφαλοκρηπίδας από την Τουρκία την 1η Νοέμβρη 1973, όταν η τουρκική κυβέρνηση δημοσίευσε απόφαση και χάρτη όπου εκχωρούσε το μισό περίπου Βόρειο Αιγαίο (περιοχές της ελληνικής υφαλοκρηπίδας) στην τούρκικη κρατική εταιρεία πετρελαίων για έρευνα και εκμετάλλευση.

Στον πυρήνα της τουρκικής διεκδίκησης επί της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου βρίσκεται ο ισχυρισμός ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και κατά συνέπεια η οριοθέτησή της στο Αιγαίο πρέπει να γίνει με βάση τη μέση γραμμή από βορά προς νότο, μεταξύ τουρκικών παραλίων και των απέναντι παραλίων της ηπειρωτικής Ελλάδας.

Είναι η γνωστή γραμμή του 25ου Μεσημβρινού, που έχει τεθεί ως όριο των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο (υφαλοκρηπίδα, FIR, έρευνα και διάσωση, επιχειρησιακός έλεγχος κλπ.).

Τυχόν υιοθέτηση αυτής της λύσης θα σήμαινε ότι τα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου θα περιβάλλονται από τουρκική υφαλοκρηπίδα. Δηλαδή, ανάμεσα στα ελληνικά νησιά θα υπάρχουν τουρκικές πλατφόρμες άντλησης πετρελαίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλειά τους και την άμυνα της χώρας, σε συνδυασμό και με τις άλλες τουρκικές διεκδικήσεις (χωρικά ύδατα, εναέριος χώρος, αποστρατιωτικοποίηση νησιών).

Η προσφυγή στη Χάγη

Η Τουρκία προτείνει «πολιτική» λύση, δηλαδή οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας όχι με βάση τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, που δίνουν στα νησιά υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη), αλλά με βάση τη διμερή διαπραγμάτευση. Παράλληλα, αφήνει ανοιχτό και το ενδεχόμενο για συνεκμετάλλευση των αμφισβητούμενων περιοχών («γκρίζες ζώνες»), δηλαδή όλων εκείνων των περιοχών όπου υπάρχουν νησιά, νησίδες και βραχονησίδες που δεν αναφέρονται ονομαστικά στις Συνθήκες με τις οποίες μεταβιβάστηκαν στην Ελλάδα από το 1821 και μετά.

Από την ελληνική πλευρά προβάλλεται η θέση ότι το θέμα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο αποτελεί το μόνο ζήτημα προς διευθέτηση και η διαδικασία που προτείνεται είναι η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Η υπόθεση της παραπομπής στη Χάγη άνοιξε στις 27 Γενάρη 1975, όταν η ελληνική κυβέρνηση υπέβαλε για πρώτη φορά επίσημα την πρόταση προς την κυβέρνηση της Τουρκίας.

Ωστόσο, το θέμα της υφαλοκρηπίδας σχετίζεται άμεσα με όλο το πλέγμα των ελληνοτουρκικών ζητημάτων στο Αιγαίο και κυρίως με το ζήτημα των χωρικών υδάτων, αλλά και με το μεταγενέστερο θέμα που κατασκεύασε η Τουρκία, αυτό της κυριαρχίας στις «γκρίζες ζώνες». Είναι προφανές ότι η Τουρκία θα διεκδικήσει για τις περιοχές που θα χαρακτηριστούν ως τουρκική υφαλοκρηπίδα να ασκεί επίσης τον έλεγχο του εναέριου χώρου, την αρμοδιότητα έρευνας και διάσωσης, αλλά και τον επιχειρησιακό έλεγχο, αφού θα επικαλείται την προστασία και την ασφάλεια των «ζωτικών» της συμφερόντων. Ετσι, η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας θα δημιουργήσει νέα σύνορα στο Αιγαίο και θα αλλάξει το σημερινό «στάτους».

Απαραίτητη προϋπόθεση για την προσφυγή στη Χάγη είναι να συμφωνήσουν οι δύο χώρες για το ποια θέματα θα παραπέμψουν και να δεσμευτούν εκ των προτέρων ότι είναι αποδεκτή η όποια κρίση του Δικαστηρίου. Αυτό είναι το λεγόμενο «συνυποσχετικό».

Ουσιαστικά, η υπογραφή του συνυποσχετικού σημαίνει εκ των προτέρων κλείσιμο του θέματος του πλάτους των ελληνικών χωρικών υδάτων. Δηλαδή, ή επέκτασή τους στα 12 μίλια ή δέσμευση για παραμονή τους στα 6 μίλια ή διμερής διαπραγμάτευση Ελλάδας – Τουρκίας για επιλεκτική επέκταση κατά περιοχή, με τη σύμφωνη γνώμη της Τουρκίας.

Συνυποσχετικό σημαίνει ακόμα «κλείσιμο» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο του θέματος των «γκρίζων ζωνών». Δηλαδή, συμφωνία όχι μόνο επί της διαδικασίας, αλλά και επί της ουσίας που αγγίζει τον πυρήνα των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Υπό τη σκιά του «κάζους μπέλι»

Αξίζει να αναφέρουμε πως εάν το εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων γίνει 12 μίλια από 6 μίλια που είναι τώρα, εκ των πραγμάτων συρρικνώνεται η έκταση των διεθνών χωρικών υδάτων και αντίστοιχα της υφαλοκρηπίδας προς διευθέτηση, γιατί τα ελληνικά χωρικά ύδατα είτε θα καλύψουν – λόγω επέκτασής τους – μεγάλο μέρος των διεθνών υδάτων, ο βυθός των οποίων είναι η υφαλοκρηπίδα, είτε θα «εγκλωβίσουν» ένα άλλο μέρος των διεθνών υδάτων.

Σε αυτό βοηθάει η γεωγραφική διάταξη των ελληνικών νησιών που σχηματίζουν έναν «κλοιό» περιμετρικά του Αιγαίου και απέναντι στα τουρκικά παράλια.

Σε επίπεδο Διεθνούς Δικαίου, το θέμα της υφαλοκρηπίδας αντιμετωπίστηκε αρχικά το 1958 με τη Σύμβαση της Γενεύης και τελικά από το 1982 με τη νέα Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας στο Μοντέγκο Μπέι, που κωδικοποιήθηκε ως Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας το 1994 και επικυρώθηκε από την Ελλάδα το 1995, οπότε και εκδηλώθηκε η τουρκική απειλή περί «κάζους μπέλι» (αιτία πολέμου) αν ασκηθεί το δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων.

Ως ανώτατο εύρος της υφαλοκρηπίδας ορίζονται τα 200 μίλια από τα όρια των χωρικών υδάτων, πράγμα που στο Αιγαίο είναι πρακτικά ανεφάρμοστο, αφού δεν το επιτρέπει η περιορισμένη του έκταση και οι αποστάσεις ανάμεσα στις απέναντι ακτές είναι πολύ μικρότερες. Η Τουρκία δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας. Ετσι το «κάζους μπέλι» παραμένει εν ισχύ. Κάτω από αυτή την απειλή, έρχεται στην Αθήνα σε δύο βδομάδες για να διαπραγματευτεί για το Αιγαίο ο Τούρκος πρωθυπουργός.

 Κυριάκος ΖΗΛΑΚΟΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟ

ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14 ΜΑΙΟΥ ΣΤΙΣ 7μμ.

ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

 

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ  ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

 

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε εκδηλώσει πολλές φορές την διάθεση να συσφίξει τις σχέσεις του με την Τουρκία προτείνοντας μια ομοσπονδία μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας και… Κύπρου. Βεβαίως, ο πόλεμος και η κατοχή της Κύπρου το 1974, φανέρωσαν την πραγματική προοπτική των σχεδίων του.

Σήμερα, 40 χρόνια μετά, καθώς ο κύκλος της μεταπολίτευσης κλείνει με καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα, τα χειρότερα φαντάσματα του παρελθόντος επανέρχονται. Κι έτσι, ο Γεώργιος Παπανδρέου, με τη βοήθεια του μαθητευόμενου υφυπουργού του, προωθεί ανάλογα σχέδια με τον εμπνευστή και εκτελεστή της δικτατορίας 40 χρόνια πριν.

Αυτή τη φορά, η σύσφιξη των σχέσεων περνάει μέσα από την «διπλωματία του ζεϊμπέκικου», την ελληνοτουρκική οικονομική και πολιτική συνεργασία, που περιλαμβάνει κοινές τουριστικές επενδύσεις στο Αιγαίο, σχέδια για την από κοινού εκμετάλλευση του φυσικού του πλούτου, παρά το casus belli, τις γκρίζες ζώνες και τις καθημερινές παραβιάσεις. Στη Θράκη προωθούν ήδη τη συγκυριαρχία, την οποία έχουν το θράσος να επισφραγίσουν με την αναγγελθείσα κοινή επίσκεψη Ερντογάν-Παπανδρέου, ενώ σε  συνεργασία με τον με τον Κύπριο πρόεδρο Χριστόφια, ετοιμάζονται να παραδώσουν ουσιαστικά την Κυπριακή Δημοκρατία στα χέρια των Τούρκων εισβολέων, επαναφέροντας ουσιαστικά το καταδικασμένο σχέδιο Ανάν

 Όλα αυτά μέσα από μεικτά, ελληνοτουρκικά υπουργικά συμβούλια που επιθυμεί να προωθήσει ο πρωθυπουργός και ο υφυπουργός του «από το εξωτερικών» την ίδια στιγμή που η Τουρκία θέλει να αναδυθεί ως οικονομική, πολιτική και στρατιωτική περιφερειακή υπερδύναμη, με τις ευλογίες των Αμερικανών των Άγγλων και του ΝΑΤΟ, και να πετύχει αυτό που ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών έχει επανειλημμένα σε δημόσιες εμφανίσεις του αποκαλέσει «συμπατριωτισμό», δηλαδή «συγκυριαρχία» της Τουρκίας με τους υπόλοιπους λαούς της περιοχής.

Στα πλαίσια αυτής της «συγκυριαρχίας» επισκέπτεται τη χώρα μας στις 14-15 Μαΐου ο Ερντογάν. Μια χώρα που απειλείται με εκποίηση από το ΔΝΤ και τους Γερμανούς, υποδέχεται έναν επεκτατικό και επιθετικό γείτονα, που ποτέ δεν έπαψε να θέτει ζητήματα που υπονομεύουν άμεσα και καίρια την εθνική μας ανεξαρτησία. Έναν «γείτονα» που δεν αρκείται στις προκλήσεις από τα ανατολικά αλλά σιγοντάρει και την αδιαλλαξία των Σκοπίων και τις αλβανικές προκλήσεις, ενώ κάνει ό,τι μπορεί για να επιδεινώσει το ζήτημα των λαθρομεταναστών, αρνούμενο να εφαρμόσει τη συμφωνία για την επανεισδοχή τους.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να αντιδράσει άμεσα στα σχέδια αυτά. Και ο τουρκικός νεο-οθωμανισμός δεν είναι παντοδύναμος. Στο εσωτερικό, ο κουρδικός λαός συνεχίζει αδιάλειπτα τον αγώνα του για αυτοδιάθεση, Παράλληλα τα σχέδια για υποταγή των γειτονικών χωρών προσκρούουν σε αυξανόμενες αντιδράσεις.. Η Αρμενική κυβέρνηση μετά την κινητοποίηση των Αρμένιων σε όλο τον κόσμο υποχρεώθηκε να παγώσει τις συνομιλίες με τους Τούρκους· στην Κύπρο η συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού ελληνισμού απορρίπτει τις απαράδεκτες υποχωρήσεις της ηγεσίας του, όπως φάνηκε από όλες τις δημοσκοπήσεις, και η ΕΔΕΚ αποχώρησε από την κυβέρνηση· παράλληλα η προσπάθεια προσεταιρισμού των Αράβων, των Παλαιστινίων και του Ισλάμ οδηγεί σε αντιπαράθεση με το Ισραήλ και το εβραϊκό λόμπυ στις ΗΠΑ. Ακόμα και στην Ελλάδα το φιλοτουρκικό λόμπυ υφίσταται ήττες, όπως φάνηκε με την αποτυχία της κας Μπακογιάννη στη Ν.Δ., ενώ ο ελληνικός λαός είναι συντριπτικά ενάντιος σε μια δήθεν φιλία με εκείνον που επιβουλεύεται καθημερινά την ανεξαρτησία μας.

Δεν θα γίνουμε και πάλι ραγιάδες στους νεο-οθωμανούς Τούρκους, υπό την ευλογία των Γερμανών και των Αμερικάνων, προκειμένου να συντηρήσουμε το νεοελληνικό καταναλωτικό παράσιτο και τις ανάξιες ηγεσίες μας.

Να ξεσηκωθούμε ενάντια στην επίσκεψη Ερντογάν . Η φιλία των λαών δεν μπορεί να αποτελεί πρόσχημα για την εκχώρηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας στον περιφερειακό υποπράκτορα του ιμπεριαλισμού,

Να συγκροτήσουμε μια εναλλακτική εξωτερική πολιτική σε συμμαχία με τους Κούρδους, τους Αρμένιους, τους Σέρβους, τους βαλκανικούς λαούς, –με όλους εκείνους που απειλούνται από τον τουρκικό νεο-οθωμανισμό– και να οικοδομήσουμε στενότερες σχέσεις με την Κίνα και τη Ρωσία.

 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΟΥΣ

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΚΗΔΕΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ

 

• ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ  ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
• ΚΑΜΙΑ ΦΙΛΙΑ ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΕΠΙΒΟΥΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, ΤΗ ΘΡΑΚΗ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
• ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ, ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ, ΤΩΝ ΑΣΣΥΡΙΩΝ

 

 

ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14 ΜΑΪΟΥ ΣΤΙΣ 7μμ.

ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

Επιχείρηση της Mossad η σύλληψη του Οτσαλάν;

Φως στη πολύκροτη υπόθεση της απαγωγής και σύλληψης του Κούρδου ηγέτη και αρχηγού του PKK Αbdullah Ocalan στο Ναΐρόμπι της Κένυα το Φεβρουάριου του 1999 έρχεται να ρίξει η νέα έκδοση του «Gideon Spies» του Βρετανού δημοσιογράφου Gordon Thomas. Ο συγγραφέας επικαλείται πηγές από το εσωτερικό της ισραηλινής υπηρεσίας πληροφοριών Mossad, στους πράκτορες της οποίας χρεώνει και την «επιτυχία» για τη σύλληψη του Ocalan, μετά από μυστική συμφωνία των πρωθυπουργών Τουρκίας και Ισραήλ.

To τηλεφώνημα Ecevit
Η κινητοποίηση της Μossad για τον εντοπισμό και τη σύλληψη του Κούρδου ηγέτη πραγματοποιήθηκε στα τέλη Νοεμβρίου του 1998 μετά από τηλεφωνικό αίτημα του Τούρκου πρωθυπουργού Bulent Ecevit στον Ισραηλινό ομόλογό του Βenjamin Netanayhu σε μια περίοδο όπου η κουρδική αντάρτικη δράση βρισκόταν στο απόγειό της. Στα πλαίσια του περιβόητου τουρκο-ισραηλινού άξονα, ο Netanayhu έδωσε εντολή στον διοικητή της ισραηλινής υπηρεσίας Εfraim Halevy για την οργάνωση της επιχείρησης σύλληψης του Οcalan, ο οποίος εντωμεταξύ είχε φυγαδευτεί από τη Συρία κατόπιν τουρκικών απειλών πολέμου και αμερικανικών πιέσεων στον Σύρο Πρόεδρο Assad.
Ο πρόσφατα, τότε, διορισμένος αρχηγός της Mossad βρισκόταν σε δυσμένεια για δύο πολύκροτες υποθέσεις: Την αποκάλυψη του γνωστής υπόθεσης κατασκοπείας στη Κύπρο με τη σύλληψη των δύο Ισραηλινών πρακτόρων σε διαμέρισμα γεμάτο προηγμένες ηλεκτρονικές συσκευές παρακολούθησης των επικοινωνιών της Εθνικής Φρουράς (βλ. Η δράση της Mossad σε Ελλάδα και Κύπρο). Το διπλωματικό επεισόδιο αποφεύχθηκε κατόπιν παρέμβασης του Ισραηλινού προέδρου Ezer Weizman προς τον τότε ομόλογό του Γλαύκο Κληρίδη, με τον οποίο είχαν συνυπηρετήσει στην RAF κατά τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια άλλη γκάφα στο παθητικό του Efraim Halevy ήταν η διαρροή στον ισραηλινό Τύπο απόρρητου σχεδίου για τη δολοφονία του Ιρακινού δικτάτορα Saddam Hussein, το οποίο έτσι ματαιώθηκε. Ο διοικητής της Mossad είχε λοιπόν πρόσθετα κίνητρα να είναι αποτελεσματικός στη νέα αποστολή.

Επιχείρηση Επαγρύπνηση
Στην επιχείρηση για τον εντοπισμό και τη σύλληψη του Ocalan δόθηκε η κωδική ονομασία «Επαγρύπνηση» και σύμφωνα με το βιβλίο του Gordon Thomas, σε περίπτωση επιτυχίας, κανείς δεν έπρεπε να γνωρίζει την πραγματική πατρότητά της, για να προστατευθούν από βέβαια αντίποινα οι ομάδες των Ισραηλινών πρακτόρων στο βόρειο Ιράκ, που δρούσαν με τη βοήθεια Κούρδων ανταρτών εναντίον του ιρακινού καθεστώτος. Ο δημοσιογράφος ισχυρίζεται ότι οι Ισραηλινοί πράκτορες παρακολουθούσαν τον Ocalan σε όλη την διάρκεια της περιπλάνησης του, αρχής γενομένης από την Ιταλία, Ισπανία, Μαρόκο, Τυνησία, Συρία, Πορτογαλία στην απέλπιδα προσπάθεια του να εξασφαλίσει το πολυπόθητο πολιτικό άσυλο. Η CIA και οι κατά τόπους διπλωματικές αποστολές παρακολουθούσαν τον Ocalan στις μετακινήσεις του μέχρι τη Ρώμη, όπου στάλθηκε πρώτα εξαμελές κλιμάκιο της Μossad με εξοπλισμό υποκλοπών. Ένα τηλεφώνημα από Ολλανδό αξιωματούχο ενημέρωσε τους Ισραηλινούς πράκτορες ότι ο Κούρδος ηγέτης μετέβαινε με πτήση της KLM στο Ναιρόμπι, όπου το Τελ Αβίβ διατηρούσε προνομιακές σχέσεις συνεργασίας με την Υπηρεσία Πληροφοριών Εθνικής Ασφάλειας (ΝSIS) της Κένυα ενώ διέθετε και μόνιμη βάση για τις ισραηλινές υπηρεσίες πληροφοριών. Σημειώνεται ότι εκείνη τη περίοδο είχαν εγκατασταθεί στην αφρικανική χώρα τουλάχιστον 100 πράκτορες του FBI και της CIA για τη διερεύνηση της βομβιστικής επίθεσης στην αμερικανική πρεσβεία.

O «Koύρδος» μετανάστης από το Ναιρόμπι
Μεταξύ των έξι πρακτόρων της Mossad που έφθασε στο Ναϊρόμπι με τον απαραίτητο εξοπλισμό βρισκόταν ένας Ισραηλινός με τέλεια γνώση της κουρδικής και χαρακτηριστικά Κούρδου. Η ομάδα εγκαταστάθηκε κοντά στην ελληνική πρεσβεία, όπου είχε εντοπισθεί ο Ocalan και οι συνοδοί του και παρακολουθούσαν κάθε κίνηση και όλες τις επικοινωνίες, δίνοντας κάθε βράδυ αναφορά στο Τελ Αβίβ. Από τις υποκλοπές των μηνυμάτων και συνδιαλέξεων γνώριζαν ότι στην αίτηση του Ocalan για άδεια εισόδου στη Νότιο Αφρική δεν ερχόταν απάντηση, ενώ από τα τηλεφωνικές κλήσεις του Θεόδωρου Πάγκαλου -τότε υπουργού Εξωτερικών, άκουγαν ότι η ελληνική κυβέρνηση αδημονούσε να τον βγάλει από την πρεσβεία. Η ευκαιρία να εκμεταλλευθούν το ψυχολογικό αυτό κλίμα προσφέρθηκε με την επαφή με Κούρδο της συνοδείας του Ocalan, σε μπαρ γειτονικό του ξενοδοχείου Νόρφολκ, του ειδικού πράκτορα της Mossad που του συστήθηκε ως κούρδος μετανάστης στο Ναϊρόμπι. Μεταξύ των δύο αναπτύχθηκε σχέση εμπιστοσύνης. Από τις υποκλοπές των επικοινωνιών της πρεσβείας, η Mossad είδε την κορύφωση της έντασης με την πάροδο των ημερών και (κατά τον συγγραφέα) κατέγραψε εμπιστευτικό μήνυμα του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη που, μεταξύ άλλων, ανέφερε ότι η παρουσία του Οcalan απειλούσε να προκαλέσει μια πολιτική και ενδεχομένως και στρατιωτική σύγκρουση. Τότε ήρθε στο κλιμάκιο, από τον ίδιο τον Εfraim Halevy, η εντολή: Με κάθε διαθέσιμο μέσον έπρεπε ο Ocalan να βγει έξω από τη πρεσβεία και να επαναπατρισθεί στην Τουρκία.
O δήθεν «Κούρδος του Ναϊρόμπι» τηλεφώνησε στον «συμπατριώτη» του στην πρεσβεία ότι πρέπει να τον δει επειγόντως. Του είπε ότι πληροφορήθηκε ότι ο Οcalan κινδυνεύει και ότι υπάρχει τρόπος να φυγαδευτεί στα βουνά του βορείου Ιράκ και να ανασυγκροτήσει εκεί τις δυνάμεις του, πρόταση που συνέπιπτε με σκέψεις που είχε διατυπώσει ο Ocalan σε συνομιλίες που είχαν υποκλαπεί. Tην επομένη, στις 14 Φεβρουαρίου 1999, προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι ένα αεροπλάνο Falcon 900, που δήθεν μετέφερε ομάδα επιχειρηματιών…
Ο Gordon Thomas σημειώνει ειρωνικά ότι λίγες ώρες μετά τον εγκλεισμό του Οτσαλάν σε τουρκική φυλακή, ο Εcevit εκόμπαζε από τηλεοράσεως για «τον θρίαμβο των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών μετά από μια λαμπρή δωδεκαήμερη επιχείρηση παρακολούθησης και σύλληψης στο Ναϊρόμπι»! Οι εικόνες του απαχθέντος Ocalan, δεμένου και φιμωμένου εν πτήσει για την Τουρκία έκαναν τον γύρο του κόσμου, και οδήγησαν σε μαζικές διαμαρτυρίες και καταλήψεις ελληνικών πρεσβειών από Κούρδους μετανάστες. Σε πολιορκία του ισραηλινού προξενείου στο Βερολίνο τρεις Κούρδοι διαδηλωτές σκοτώθηκαν από τους ισραηλινούς φρουρούς. Ο Netanayahu, σε επανειλημμένες δηλώσεις του, διαβεβαίωνε ότι το Ισραήλ δεν είχε καμιάν ανάμειξη στην υπόθεση Ocalan και Αμερικανοί αξιωματούχοι βεβαίωναν για την «αθωότητα» των Ισραηλινών.
Οι New York Times της 22/02/1999, σε άρθρο του Tim Weiner, υποστήριζαν ότι οι αμερικανικές υπηρεσίες ήταν εκείνες που βοήθησαν την Άγκυρα να συλλάβει τον Κούρδο ηγέτη (και επομένως ότι αυτές έπρεπε να πιστωθούν την πολύτιμη βοήθεια στην Τουρκία). Αλλά ούτε οι ισραηλινές διαψεύσεις ανάμειξης ούτε οι αμερικανικές προσπάθειες συγκάλυψης του ρόλου της Mossad πέτυχαν να πείσουν τους Κούρδους. Όπως αναφέρει ο Gordon Thomas, την επιτυχία της στο Ναϊρόμπι η Μοssad την πλήρωσε με την απώλεια του κατασκοπευτικού δικτύου της στο βόρειο Ιράκ.

Συγκλονιστικές αποκαλύψεις για τη δράση της Μossad
Στο βιβλίο του ο Gordon Thomas επικαλείται συνομιλίες με τέως αρχηγούς και ανώτερα στελέχη της CIA, της βρετανικής ΜΙ5 και ΜΙ6, της γερμανικής BND, όσο και της Mossad, για να καταγράψει τη μυστική δράση της ισραηλινής υπηρεσίας: από τη κλοπή στρατιωτικών πληροφοριών και τεχνολογίας μέχρι τη λαθραία εξαγωγή από τις ΗΠΑ σχάσιμου υλικού για την κατασκευή ατομικής βόμβας (υπόθεση Shapiro). Πράκτορες της Μossad παρακολουθούσαν το φορτηγό με τα εκρηκτικά στη Βηρυτό, που προοριζόταν να ανατινάξει το διοικητήριο των Αμερικανών Πεζοναυτών το 1983, αλλά -παρά τη συμφωνία συνεργασίας- δεν προειδοποίησαν τη CIA, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 241 Αμερικανοί στρατιώτες. Αμερικανοεβραίος στέλεχος μυστικής υπηρεσίας ο Jonathan Pollard, διοχέτευε επί πολλούς μήνες στους Ισραηλινούς άκρως απόρρητα έγραφα και φωτογραφίες δορυφόρων, πριν συλληφθεί και καταδικασθεί σε ισόβια. Μεταξύ πλείστων άλλων υπέδειξε και το δωδεκαμελές κλιμάκιο της CIA στη Νότιο Αφρική, το οποίο η Mossad κατέδωσε στις νοτιοαφρικανικές υπηρεσίες. Ο Gordon Thomas περιγράφει ακόμα πως το FBI είχε προσεγγίσει Ισραηλινό κατάσκοπο στο κορυφαίο κλιμάκιο της αμερικανικής εξουσίας, αλλά η επιχείρηση παρέλυσε όταν διαπιστώθηκε ότι ισραηλινές υπηρεσίες είχαν υποκλέψει ερωτικά τηλεφωνήματα του Προέδρου Clinton στη Monica Lewinski, που ήγειραν την απειλή πολιτικού εκβιασμού.
Στελέχη της Μοσάντ, στις συνομιλίες τους με τον συγγραφέα εξήραν τη βοήθεια στο έργο της από ομόθρησκους εθελοντές (Sayanim) στις χώρες δράσεως των πρακτόρων της (Katsa), οι οποίοι παρέχουν πληροφορίες, κρησφύγετα και άλλες διευκολύνσεις στα στελέχη της Mossad, ή λειτουργούν ακόμα κι ως φορείς παραπληροφόρησης, συμβάλλοντας στην παροιμιώδη αποτελεσματικότητά της ισραηλινής υπηρεσίας. Γραμμένο με συμπάθεια και ενίοτε με θαυμασμό για ορισμένους βετεράνους της Mossad, το βιβλίο δεν αποκρύπτει τίποτε από τη (γνωστή στον συγγραφέα) δράση και τις μεθόδους της μυστικής υπηρεσίας του Ισραήλ. Αναφέρεται έτσι και στην κλοπή 200 εκατομμυρίων δολαρίων της CΙΑ, προερχόμενων από εμπόριο ναρκωτικών, που στέλνονταν μέσω τραπέζης του Βατικανού, επί Πάπα Ιωάννη-Παύλου Βοϊτίλα και του περιβόητου επισκόπου Paul Marcinkus, στην πολωνική οργάνωση Αλληλεγγύη του Leh Valesa. Αποκαλύπτει επίσης ότι το φορτηγό αεροπλάνο της El Al που κατέπεσε το 1992 σε κατοικημένη περιοχή του Άμστερνταμ σκοτώνοντας 43 άτομα και τραυματίζοντας δεκάδες άλλα, μετέφερε θανατηφόρες τοξικές ουσίες που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή του Σαρίν, ενός τρομερού νευροτοξικού αερίου. Το στοιχείο αυτό καλύφθηκε με τη σχετική παραπληροφόρηση, αλλά εκατοντάδες κατοίκων της περιοχής αρρώστησαν μετά το δυστύχημα. Τέλος, υποστηρίζει ότι στα υπόγεια εργαστήρια του Νες Ζιόνα, Ισραηλινοί επιστήμονες έχουν προχωρήσει στην ανάπτυξη χημικών και βιολογικών όπλων, επικαλούμενος άκρως μυστική έκθεση της CΙΑ στον Αμερικανό υπουργό Αμύνης William Cohen, κατά την οποία «Ισραηλινοί βιολόγοι προσπαθούν να ταυτοποιήσουν τα γονίδια ορισμένων αραβικών φύλων και να δημιουργήσουν στη συνέχεια ένα γενετικά διαφοροποιημένο βακτηρίδιο ή ιό», με απλά λόγια, ένα βιολογικό όπλο που θα πλήττει μόνο Άραβες…

αναρτημένο στο http://strategy-geopolitics4.blogspot.com/

Τούρκοι και ΝΑΤΟ «μοίρασαν» το Αιγαίο

 

Της Κύρας Αδάμ

Ο ανώτατος διοικητής των Αεροπορικών Δυνάμεων της νότιας πτέρυγας του ΝΑΤΟ (CCA) με έδρα τη Σμύρνη της Τουρκίας εξέδωσε την προηγούμενη εβδομάδα ένα απαράδεκτο σήμα με το οποίο παραχωρούσε το μισό Αιγαίο στο 6ο υποστρατηγείο του Εσκισεχίρ (6CAOC) ως περιοχή ευθύνης του για αεροπορική αστυνόμευση (ΑΡΑ). Σύμφωνα με την ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου Αμύνης υπήρξε ελληνική αντίδραση, με αποτέλεσμα να αποσυρθεί το σήμα αυτό. Ομως η ελληνική αντίδραση θεράπευσε μόνον την αφορμή και όχι τα αίτια, βάσει των οποίων εκδόθηκε το απαράδεκτο σήμα με συνέπεια να υπάρχει ανά πάσα στιγμή ο κίνδυνος για τα χειρότερα.
Τον Ιούνιο του 2003 στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ αποφασίστηκε η μετεγκατάσταση του ΝΑΤΟϊκού αεροπορικού στρατηγείου από τη Νάπολη της Ιταλίας στη Σμύρνη, με αμερικανό διοικητή και τούρκο υποδιοικητή. Στην απόφαση αυτή υπήρχε ο απαράβατος όρος εντός τριών ετών, δηλαδή μέχρι το 2006, να καταργηθεί και το 6ο υποστρατηγείο του Εσκισεχίρ (6ο CAOC) και να αναβαθμιστεί το 7ο της Λάρισας, το οποίο με τις ελληνικές αεροπορικές δυνάμεις (9 ραντάρ αεροσκάφη αναχαίτισης) που έχει παραχωρήσει η Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, θα αναλάμβανε την αεροπορική αστυνόμευση ολόκληρης της νοτιοανατολικής περιοχής του ΝΑΤΟ. Ομως, λόγω της αδράνειας και των ελληνικών κυβερνήσεων, το 6ο υποστρατηγείο του Εσκισεχίρ όχι μόνον δεν καταργήθηκε μέχρι το 2006, αλλά σήμερα, το 2010, ανατέθηκαν από τον ΝΑΤΟϊκό διοικητή αρμοδιότητες αεροπορικού ελέγχου και αστυνόμευσης σε περιοχή που εκτείνεται μέχρι τη μέση του Αιγαίου (βλ. χάρτη). Με άλλα λόγια, σύμφωνα με το απαράδεκτο σήμα του ΝΑΤΟϊκού διοικητή, τα τουρκικά αεροσκάφη θα αποτελούσαν «τον φύλακα άγγελο» και «προστάτη» όλων των ελληνικών νησιών ανατολικά του 25ου μεσημβρινού, όπως Σαμοθράκη, Λήμνος, Λέσβος, Αγ. Ευστράτιος, Ψαρά, Σάμος, Χίος, Ικαρία, Κάλυμνος, Κως, Ρόδος, Μεγίστη κ.ά.

Ελληνική αδράνεια
Ομως η ανακοίνωση του ΥΕΘΑ δεν κάνει καμία αναφορά στην κατάργηση του 6ου υποστρατηγείου του Εσκισεχίρ (που έπρεπε να έχει καταργηθεί από το 2006), με αποτέλεσμα να παραμένει ενεργή μία από τις αιτίες που θα δημιουργούν μόνιμα εθνικά προβλήματα στο Αιγαίο. Η μη κατάργηση του 6ου υποστρατηγείου μέχρι και σήμερα ανοίγει τον δρόμο σε συνδιαχείριση του Αιγαίου, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, με την Τουρκία. Η ελληνική αδράνεια στο θέμα της κατάργησης του 6ου CAOC του Εσκισεχίρ έχει ως αποτέλεσμα να μην αναβαθμίζεται το 7ο CAOC της Λάρισας και έτσι να μην έχει περιοχή ευθύνης αεροπορικής αστυνόμευσης (ΑΡΑ). Ετσι, για το Αιγαίο (FIR Αθηνών) την ευθύνη την έχει αυτός που διαθέτει ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις για να φτάσει γρηγορότερα στο σημείο που απαιτείται. Δυστυχώς, όμως, η Τουρκία με το πέρασμα των ετών έχει διαμορφώσει ισχυρό πλεονέκτημα έναντι της Ελλάδας και των κακών χειρισμών της: Η Τουρκία έχει πετύχει να θέσει εκτός ΝΑΤΟ τις αεροπορικές δυνάμεις της Λήμνου (αεροσκάφη αεράμυνας στο αεροδρόμιο και το στρατιωτικό ραντάρ), με το αναληθές αιτιολογικό ότι η Λήμνος… τελεί υπό καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης. Πρόκειται για μια παλιά «αμαρτία» των ελληνικών κυβερνήσεων, που δεν διορθώθηκε ποτέ. Ετσι, τόσο το ΝΑΤΟ, όσο και ο ICAO αποδέχονται στην πράξη τη θέση της Τουρκίας και αντιμετωπίζουν τη Λήμνο ως αποστρατιωτικοποιημένη τόσο στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ όσο και στο πλαίσιο του ICAO για σκοπούς έρευνας και διάσωσης. Με βάση αυτή την αρνητική εξέλιξη, το 7ο CAOC της Λάρισας δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα αεροσκάφη της Λήμνου στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ για αεροπορική αστυνόμευση, με αποτέλεσμα το βορειοανατολικό Αιγαίο να παραμένει ακάλυπτο, αφού η πλησιέστερη ελληνική αεροπορική μονάδα για την περιοχή βρίσκεται στη Σκύρο. Αντιθέτως, η Τουρκία με τα αεροσκάφη της στα αεροδρόμια Badirma και Balikesir μπορεί να φτάσει στην περιοχή πολύ συντομότερα, με αποτέλεσμα να απαιτεί τον έλεγχο του Αιγαίου.

Το αεροδρόμιο της Λήμνου
Επιπροσθέτως, για ανεξήγητο μέχρι στιγμής διαχρονικό λόγο οι ελληνικές κυβερνήσεις αρνούνται συστηματικά να ασχοληθούν με την περίπτωση της Λήμνου και να διορθώσουν τα κακώς κείμενα: Το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Λήμνου (ιδιοκτησίας ΥΕΘΑ) είναι… ανύπαρκτο διεθνώς, αφού η αρμόδια Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας καταχωρίζει το αεροδρόμιο της Λήμνου (προς τέρψη της Αγκυρας, φυσικά) μόνον ως πολιτικό αεροδρόμιο στο Εγχειρίδιο Αεροναυτικών Πληροφοριών (ΑΙΡ Greece) που διανέμεται σε όλες τις χώρες του κόσμου. Οι ενέργειες του υπουργείου Αμύνης με τις οποίες αποσύρθηκε το επίμαχο ΝΑΤΟϊκό σήμα και πάλι δεν επεκτάθηκαν στο αίτημα άμεσης εφαρμογής της νέας δομής του ΝΑΤΟ του 2003 και επομένως στην άμεση κατάργηση του 6ου CAOC του Εσκισεχίρ, που αποτελεί την αιτία του σημερινού προβλήματος. Ετσι το ΝΑΤΟ θα βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση, αφού θα είχε αναθέσει τον έλεγχο του μισού Αιγαίου σε ένα ανύπαρκτο CAOC, αυτό του Εσκισεχίρ. Επιπροσθέτως, η κυβέρνηση δεν τόλμησε και πάλι να απαιτήσει από το ΝΑΤΟ να δεχθεί τις δυνάμεις αεράμυνας της Λήμνου και ακόμα να ζητήσει να κατοχυρωθεί το αεροδρόμιο της Λήμνου ως στρατιωτικό. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση φρόντισε αυτή τη στιγμή να θεραπεύσει μόνο την αφορμή, αλλά όχι και την αιτία. Μοιάζει δηλαδή με ανειδίκευτο υδραυλικό, που ενώ στάζει η βρύση δεν την αλλάζει αλλά βάζει τον κουβά για να μαζεύει το νερό μέχρις ότου να ξαναπλημμυρίσει.
Υπάρχει όμως και μια άλλη… διαχρονική λεπτομέρεια ελληνικής αδράνειας, που επιτείνει την κατάσταση: μέχρι το 1992 το ΝΑΤΟϊκό Στρατηγείο της Λάρισας είχε ως περιοχή αεροπορικού ελέγχου το FIR Αθηνών (περιοχή έγκαιρης προειδοποίησης). Με τη νέα δομή του ΝΑΤΟ, το 1992 (DPC92), η περιοχή αυτή καταργήθηκε και αναγράφηκε ότι εντός 6 μηνών πρέπει να επανακαθοριστεί. Εχουν παρέλθει ήδη 18 χρόνια και ακόμα η περιοχή δεν έχει καθοριστεί ώστε να προστατεύονται τα ελληνικά νησιά σε ΝΑΤΟϊκό πλαίσιο…

 

Aναρτημένο στο strategy-geopolitics

Πολυκεντρισμός, Πολιτιστική ηγεμονία, Ανταρτοπόλεμος

Από dumptyhumpty

“Οι Ρωμαίοι της Κωνσταντινούπολης επινόησαν μια νέα στρατηγική, το απόλυτο δόγμα της οποίας ήταν ότι οι απειλές αντιμετωπίζονται με τη διπλωματία. Αυτό μεταφράζεται σε κάτι το εξαιρετικά απλό: αν ο εχθρός σού επιτίθεται ή σε απειλεί, τότε πρέπει να ψάξεις για κάποιον άλλον εχθρό, ο οποίος θα είναι σε θέση να απειλήσει ή και να επιτεθεί στον πρώτο.“

“Βεβαίως. Ηταν μια σπουδαία αλλαγή στρατηγικής. Βασιζόταν στη μεγάλη ικανότητα που επέδειξαν οι Βυζαντινοί στη δημιουργία, τη συντήρηση και την αξιοποίηση ενός πολύ αποτελεσματικού δικτύου πληροφοριών – σήμερα θα λέγαμε intellingence. Η λειτουργία ενός τέτοιου δικτύου απαιτούσε την ύπαρξη μιας ιθύνουσας ελίτ με βαθιά παιδεία, που ήταν σε θέση να χειριστεί, να αξιολογήσει και να αξιοποιήσει τις πληροφορίες κατά τη διπλωματική δραστηριότητά της. Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας είχε στη διάθεσή του μια μορφωμένη ελίτ που μπορούσε να κάνει μακρινά ταξίδια, να επισκεφθεί ξένες χώρες, να καταλάβει ποια είναι η πολιτική κατάσταση εκεί και να αναλύσει ενδεχόμενους κινδύνους. Και, βεβαίως, να συντάξει σωστές και ακριβείς αναφορές. Με αυτόν τον τρόπο, επί παραδείγματι, το έτος 550 οι κυβερνώντες στην Κωνσταντινούπολη ήταν οι μόνοι που γνώριζαν πολύ καλά τι συνέβαινε στην κεντρική Ασία. Ολα αυτά δεν θα ήταν εφικτά, αν δεν υπήρχε ως υπόβαθρο η ελληνική και ελληνιστική παιδεία, την οποία η άρχουσα τάξη στο Βυζάντιο διαφύλαξε και καλλιέργησε με μεγάλη αγάπη.“

“Οι Βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν τις ένοπλες δυνάμεις τους μόνο για να χειριστούν την απειλή, να καθυστερήσουν τους εισβολείς, να ανακόψουν την προέλασή τους ή για να ενισχύσουν τους νέους συμμάχους. Σε αντίθεση με τους Ρωμαίους, δεν έριχναν τον στρατό τους στην αποφασιστική μάχη, εκείνη που ενδεχομένως να έκρινε την έκβαση του πολέμου. Οι Βυζαντινοί απέφευγαν συστηματικά τις κατά μέτωπον συγκρούσεις. Προτιμούσαν πάντα να μάχονται μέσω τρίτων και μόνον όταν αυτό δεν ήταν δυνατόν, εφάρμοζαν μια τακτική ανταρτοπολέμου, για να φθείρουν και να εξαντλήσουν τους εισβολείς.”

Έντουαρτ Λούτβακ, Συνέντευξη στον Δ. Δεληολάνη, Κυριακάτικη Καθημερινή 28/03/10

Αν μη τι άλλο, οι βυζαντινοί Έλληνες είχαν κοινή λογική και ένστικτο επιβίωσης. Όντας στο σταυροδρόμι μεταξύ Δύσης και Ανατολής, Βορρά και Νότου, όντας στο επίκεντρο κολοσσιαίων πληθυσμιακών μετακινήσεων, εισβολών και εποικισμών, που μετέβαλαν καθοριστικά τον παγκόσμιο χάρτη, έκατσαν και διαμόρφωσαν μια διεθνή στρατηγική, βαθιά διαποτισμένη από έναν αυθεντικό, διττό, ρεαλισμό. Ρεαλισμό ως προς τις συνθήκες που αντιμετώπιζε –έμφαση στην διπλωματία και την “μαλακή δύναμη” αντί για την ισχύ (ναι, οι Βυζαντινοί είχαν εξαιρετική συναίσθηση αυτού που πολλούς αιώνες αργότερα ο Γκράμσι αποκάλεσε ηγεμονία), και ανταρτοπόλεμο έναντι απειλών που ήταν αμιγώς ασύμμετρες– αλλά και ρεαλισμό ως προς την επίγνωση του πλούτου που ενυπάρχει στον ελληνικό τρόπο και της κατάλληλης αξιοποίησής του.

Πολυκεντρισμός, Πολιτιστική ηγεμονία, Ανταρτοπόλεμος (ασύμμετρη οργάνωση των στρατιωτικών δυνάμεων). Στοιχεία που κομίζει το βυζαντινό παρελθόν για την οικοδόμηση ενός εναλλακτικού δόγματος εξωτερικής πολιτικής. Εναλλακτικός ως προς τον κυρίαρχο, παρασιτικό, που μας έχουν επιβάλει οι άρχουσες τάξεις: αυτού του ‘κράτους-πελάτη’ των μεγάλων Δυτικών δυνάμεων, που έχει εκμηδενίζει την διεθνή του αυθυπαρξία, και που έχει μεταβάλει το στράτευμα σε πεδίο πελατειακής πολιτικής και άθυρμα στα χέρια των αμερικανικών και των γερμανικών πολεμικών βιομηχανιών.

Ένα εναλλακτικό δόγμα, που πατάει στέρεα τόσο στην ελληνική ιστορία και παράδοση –κι άρα λαμβάνει υπόψη όλες τις γεωπολιτικές ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν τον ευρύτερο Βαλκανικό χώρο, όσο και απαντάει στις πιο σύγχρονες και αποτελεσματικές τακτικές των μικρών και των αδυνάμων. Όντως, αν μελετήσει κανείς τους όρους της επικράτησης της Χεζμπολά έναντι της υπερεξελιγμένης και πανίσχυρης πολεμικής μηχανής του Ισραήλ, θα συναντήσει πολλές και θεμελιώδεις αναλογιές…

Τα πανεπιστήμια, και ιδιαίτερα οι σχολές των διεθνών σχέσεων και της πολιτικής επιστήμης, αν δεν θέλουν αν παραμείνουν θλιβερά μίσθαρνα όργανα της αποικιοκρατίας και των παρασιτικών αρχουσών τάξεων που έχουν βουλιάξει τον τόπο μας στα όρια της επιβίωσης και της ανεξαρτησίας του, θα πρέπει να αναδιοργανωθούν προς την κατεύθυνση της ανάδειξης και της αποκατάστασης αυτών των εναλλακτικών κατευθύνσεων. Και μπορούν να προσεγγίσουν αυτό το στοίχημα τόσο από τη θεωρητική σκοπιά του “επιστημονικού παραδείγματος” (ποιά θα ήταν η “ελληνική συμβολή” στις διεθνείς σχέσεις;), όσο και από την ενεργητική, πρακτική σκοπιά μιας παιδείας των “φιλοσόφων που δεν επιθυμούν μόνο να κατανοήσουν τον κόσμο και να τον αλλάξουν”, δηλαδή από την σκοπιά ενός πανεπιστημίου που να υπηρετεί τον αγώνα του λαού και του τόπου για ελευθερία και ζωή, σ’ έναν ασταθή, πολυπολικό και ταραγμένο κόσμο.

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ «ο Νικόλαος Ζορμπάς» – Ανακοίνωση

 ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ 

                         «Ο Νικόλαος Ζορμπάς»

 

 

 

 

 

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ- ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

 

Ι. Στη δύσκολη αυτή φάση που βρίσκεται η χώρα μας έχει αρχίσει η δρομολόγηση «επίλυσης» των ανοιχτών εθνικών μας θεμάτων, ιδιαίτερα εκείνων που έχουν καταστεί αντικείμενο διεκδίκησης, δηλαδή του βουλιμικού επεκτατισμού της Τουρκίας (Αιγαίο, Κύπρος, Θράκη), καθώς και του Μακεδονικού (Σκοπιανού). Η διαδικασία «επίλυσης» αυτών των θεμάτων γίνεται κάτω από τους χειρότερους οιωνούς και τις δυσμενέστερες για μας συνθήκες. Η πρόσφατη επίσκεψη του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών κ.Δρούτσα στην Άγκυρα και η επίσκεψη τον ερχόμενο Μάη του κ.Ερντογάν στην Αθήνα είναι γεγονότα που σηματοδοτούν προσυμφωνημένες  εξελίξεις.

Οι δεδομένες υπερφίαλες και παράνομες βλέψεις της Τουρκίας εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων, τις οποίες ούτε κρύβει ούτε αναιρεί, δε μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Οι όροι τους οποίους υπαγορεύει το πνεύμα ηγεμονισμού από το οποίο διακατέχεται η Τουρκία και το οποίο έχει αναβαθμίσει σε νέο-οθωμανική ιδεολογία ο υπουργός Εξωτερικών, κ.Νταβούτογλου, καθιστούν στην παρούσα συγκυρία τις συνομιλίες ετεροβαρείς, δηλαδή συνομιλίες  μεταξύ επικυρίαρχου και υποτελούς.

Εξάλλου, η έλλειψη, όπως φαίνεται, στη δική μας πλευρά εθνικού συντονισμού και εθνικής ταύτισης πάνω σε μια σαφή και σταθερή επεξεργασμένη γραμμή, στη βάση του αδιαπραγμάτευτου της εθνικής μας κυριαρχίας, δε συμβάλλει στη δημιουργία εκείνου του ψυχολογικού κλίματος που είναι απαραίτητο  να αντιρροπήσει και να αποκρούσει τις παράνομες, παράλογες και ταυτόχρονα επιθετικές βλέψεις ενός κακόπιστου και προκατειλημμένου διεκδικητή. Και όταν λέμε σταθερή και σαφή εθνική γραμμή, εννοούμε την ανυποχώρητη θέση στα κυριαρχικά μας δεδομένα, χωρίς καμία απόκλιση, παρέκκλιση ή παραίτηση από αυτά. Μόνο θέμα προς συζήτηση  είναι εκείνο το οποίο αφορά στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και το οποίο ανάγεται στους κανόνες του δικαίου της θάλασσας και στην αρμοδιότητα του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.

 

*

 

Είναι, νομίζουμε, η ώρα της εγκατάλειψης της  υποχωρητικότητας, μια υποχωρητικότητα η οποία δεν κάνει τίποτε άλλο από το να διεγείρει τους σιελογόνους αδένες του καρχαρία και να ενισχύει την αρπακτική βουλιμία του. Οι συνεχείς υποχωρήσεις μας ( Ίμια, Μαδρίτη, Ελσίνκι κλπ), επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό.

Μας είναι επίσης αδιανόητο, ασύλληπτο και ακατανόητο ότι οι συνομιλίες μπορούν να γίνουν στη βάση εκχώρησης κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο. Το σημειώνουμε αυτό γιατί η σύσταση συμβουλίου ανωτάτου επιπέδου (High Level Cooperation Council) στο οποίο θα συμπροεδρεύουν οι δύο Πρωθυπουργοί και θα συμμετέχουν δέκα υπουργοί από κάθε πλευρά το οποίο πρότεινε ο Ερντογάν και αποδέχτηκε η Ελλάδα σε συνδυασμό με τα πέντε νέα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης  είναι φανερό ότι ιχνογραφούν συγκυριαρχία και συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. Στην ουσία συντελείται αναίμακτος ακρωτηριασμός της εθνικής μας ακεραιότητας. Η εθνική κυριαρχία είναι ενιαία και αδιαίρετη και δε μπορεί να διολισθαίνει σε συγκεκαλυμμένες μορφές επιμέρους συγκυριαρχίας συγκεκριμένου εθνικού χώρου. Να αποτελούν, άραγε, όλα αυτά την απαρχή υλοποίησης της παλαιάς ιδέας σκοτεινών εγκεφάλων για τη δημιουργία τουρκοελληνικής ομοσπονδίας; Αλλά καμιά κυβέρνηση δεν έχει εξουσιοδοτήσει ο ελληνικός λαός να απεργάζεται κάτι τέτοιο αλλά και καμιά αντιπολίτευση να σιωπά!!

                                                  

*

 

Απέναντι στην εμπράκτως εκδηλούμενη επεκτατική πολιτική της Τουρκίας οφείλεται από μέρους της Ελλάδας αποφασιστική απάντηση με αλλαγή στρατηγικής με πρώτο βήμα την αναθεώρηση της άνευ όρων στήριξης της γείτονος στην ενταξιακή της προοπτική.

Η αλλαγή της εθνικής μας στρατηγικής σε ό,τι αφορά τις σχέσεις μας με τη γείτονα υπαγορεύεται και από το γεγονός ότι και εκείνη εδώ και αρκετό καιρό  αθόρυβα αναπροσαρμόζει την εθνική της στρατηγική. Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ο στόχος της προς πλήρη ένταξη στην Ε.Ε. παίρνει τα χαρακτηριστικά ματαιοδοξίας, έχει επιλέξει το ρόλο περιφερειακής υπερδύναμης με όρους δορυφορικής επιρροής στον γεωπολιτικό της περίγυρο.

Δεν επέλεξε τυχαία ο κ. Ερντογάν το Σεράγεβο της Βοσνίας (ακραιφνή μουσουλμανικό χώρο στα Βαλκάνια) για να κατηγορήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι επιδιώκει να γίνει μια κλειστή χριστιανική λέσχη. Έστελνε από εκεί μήνυμα προς πολλούς αποδέκτες ότι υπάρχει και ο δρόμος μιας παράπλευρης ισλαμικής λέσχης στην οποία η Τουρκία θέλει να ηγεμονεύσει. Και αυτό φαίνεται να είναι στην προοπτική της και  το οποίο εντάσσεται στο πλαίσιο του νέο-οθωμανισμού. Ενόψει όλων αυτών: απαιτείται μαζί με την ανασύνταξη των εθνικών μας δυνάμεων, μαζί με την ενεργοποίηση των δυνάμεων του Ελληνισμού μαζί με  την ενίσχυση της εθνικής αυτοπεποίθησης και την αναπτέρωση του πατριωτικού φρονήματος του Λαού μας, η επαναχάραξη μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής με όλες εκείνες τις δυνάμεις των οποίων  η ταύτιση των συμφερόντων τους επιβάλλει συνεργασία και συμπόρευση για την απόκρουση των κυοφορούμενων απειλητικών νέων συσχετισμών δυνάμεων που διαμορφώνει η νέα στρατηγική της Τουρκίας στον ευρύτερο γεωπολιτικό περίγυρο. Προκύπτει, επομένως, ανάγκη  δημιουργίας νέων ισορροπιών.

Δυστυχώς όμως, η περιφερειακή νέα τάξη πραγμάτων η οποία κυοφορείται δεν αφυπνίζει τις ηγέτιδες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες αντί να ενδυναμώνουν την ισχύ της με πνεύμα αλληλεγγύης  και να προσαρμόζουν την στρατηγική της στις επερχόμενες εξελίξεις,  υποκύπτουν στην παλαιά νόσο  δηλαδή τον εθνικισμό στο όνομα του οποίου απεργάζονται την διάλυσή της.

 

*

 

ΙΙ. Σε ανάλογης κρισιμότητας φάση βρίσκεται και η πορεία της Κύπρου. Μέσα από τις γνωστές διαπραγματεύσεις επιδιώκεται «λύση» de yure δουλείας για τον Κυπριακό Ελληνισμό, η οποία θα προκύψει μέσα από την αυτοδιάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μια τέτοια λύση πρέπει να αποτραπεί.

 

*

 

ΙΙΙ. Σε ό,τι αφορά στο ζήτημα των Σκοπίων είναι φανερό ότι η αποκλείνουσα πορεία από τη γνωστή θέση του Συμβουλίου των Αρχηγών οδηγεί σε επιζήμια για τα Εθνικά συμφέροντα λύση, η οποία ναρκοθετεί το μέλλον της Ελληνικής Μακεδονίας.

 

*

 

ΙV. Εν όψει όλων αυτών, με τις διαφαινόμενες δηλαδή αρνητικές εξελίξεις στα εθνικά μας συμφέροντα, λύσεις αντίθετες με τη λαϊκή βούληση, ο Πολιτικός και Κοινωνικός Σύνδεσμος « ο Νικόλαος Ζορμπάς» εναποθέτει την Εθνική Ευθύνη μόνο στον Ελληνικό λαό και στην Εθνική του Ευαισθησία και τον

 

ΚΑΛΕΙ

Σε συνεχή επαγρύπνηση, ιδιαίτερα δε τους πληθυσμούς του Αιγαίου, της Κύπρου, της Μακεδονίας και Θράκης  και τον απανταχού Ελληνισμό σε κινητοποίηση, ώστε με την αποφαστικότητά του, να ακυρώσει κάθε επιζήμια για την Εθνική ακεραιότητα και ανεξαρτησία λύση.

 

 

 Αθήνα 14.4.2010

 

 

 

Για το Σύνδεσμο

 

Ο Πρόεδρος

 

 

 

 

Παναγιώτης Κρητικός

 

 

 

 

 

Γραφείο: Αθήνα, Αμυκλών 19. Παράρτημα Πειραιά, πλ. Δαβάκη 14, Νίκαια 18454 τηλ. 210 6726600,2103838490 Fax: 210 8137486, κιν: 6937051808 email: pkritikos14@yahoo.gr, .synzorbas@gmail.com

ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Goldman Sachs και ΗΠΑ, οι θριαμβευτές των Βρυξελλών

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

“Μήπως μας ψεκάζουνε;” με ρωτάει, μισοαστεία, μισοσοβαρά, η Χρύσα, με αφορμή την είδηση που δημοσιεύτηκε τελευταία: πριν από μισό αιώνα η CIΑ, στα πλαίσια των ερευνών που την οδήγησαν στην παραγωγή του LSD, ράντισε με παραισθησιογόνα μια μικρή γαλλική πόλη, για να μελετήσει τα αποτελέσματα στη συμπεριφορά των κατοίκων. Η Χρύσα κοντεύει να πάθει σχιζοφρένεια αυτές τις μέρες. Εξαιτίας της δουλειάς της πρέπει να διαβάζει τις γερμανικές εφημερίδες. Γράφουν για τον θρίαμβο της Μέρκελ επί των Ελλήνων και λοιπόν Ευρωπαίων. Μετά, γυρνάει στα ελληνικά μέσα που μιλάνε για τον θρίαμβο της Αθήνας!

Φαίνεται πάντως ότι ούτε οι “αγορές” πληροφορήθηκαν εγκαίρως τον ελληνικό θρίαμβο, γι’ αυτό και μας δάνεισαν την επόμενη μέρα με 5,9% επιτόκιο. Κατά την κυβέρνηση αυτές είναι τυχαίες διακυμάνσεις των αγορών. Εμένα, που ούτε στη λαϊκή δεν βρίσκω τον ελεύθερο ανταγωνισμό, το 5,9% μου θυμίζει διαφημιστική τιμή μαγαζιού, εν προκειμένω συνεννοημένων τραπεζών. Το 5,9% είναι ότι πρέπει για να μην ενεργοποιείται ποτέ ο μηχανισμός στήριξης, αλλά για να ξεζουμίζεται όσο γίνεται η Ελλάδα.

Την ίδια αδυναμία κατανόησης των αποφάσεων δείχνουν και οι αρθρογράφοι των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς που ισχυρίζονται ότι δεν αποφασίστηκε τίποτα στις Βρυξέλλες, αφού η απόφαση προβλέπει ότι θα δοθούν δάνεια στην Ελλάδα, αν δεν μπορεί να τα βρει στη αγορά, με επιτόκιο όμως που δεν θα επιδοτείται, θα είναι δηλαδή το επιτόκιο των αγορών, που δίνουν φυσικά λεφτά με το επιτόκιο που ζητάνε! Ο Ντομινίκ Στρως Καν, που λέγεται ότι διαβεβαιώνει τον Πρωθυπουργό ότι δεν θα είναι σκληρό στην περίπτωσή του το Ταμείο, δηλώνει δημοσίως ότι απεύχεται προσφυγή στο ΔΝΤ. Προφανώς γιατί κάπως είναι σίγουρος ότι εκεί θα πάει τελικά η Αθήνα. Ο γαλλικός τύπος δεν κατάλαβε κι αυτός! Υπογραμμίζει τη σημασία της ανάμειξης του ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά πράγματα και απορεί με την Αθήνα, χωρίς να καταλαβαίνει πολύ καλά τι γίνεται: “Η Αθήνα λέει ότι είναι ικανοποιημένη”, γράφει η οικονομική Les Echos.

Μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Κυττάω τη φωτογραφία από το τέλος της συνόδου των Βρυξελλών. Η Μέρκελ είναι ενθουσιασμένη, αλλά συγκρατεί όσο μπορεί τη χαρά της. Κυττάει με ελαφρά απορία τον Γιώργο Παπανδρέου δίπλα της. Ο Σαρκοζί προσπαθεί να χαμογελάσει και του βγαίνει ένας παράξενος μορφασμός: ξέρει ότι η ήττα από τους Γερμανούς μπορεί να του στοιχίσει την επανεκλογή του. Ο Ισπανός Θαπατέρο κρατάει τρυφερά το χέρι του Γιώργου, όπως προσπαθούμε να στηρίξουμε έναν καλό φίλο πούχασε κάποιον δικό του, πολύ ανακουφισμένοι όμως που έτυχε σε αυτόν κι όχι σε μας ο κλήρος. Το πιο εκπληκτικό όμως και ανεξήγητο, είναι ο ειλικρινής ενθουσιασμός στο πρόσωπο του ¨Ελληνα Πρωθυπουργού. Τον ικανοποίησε η συμφωνία, του αρέσει ο “συνδυασμός νταβατζήδων“, Ευρώπης και Αμερικής (ΔΝΤ), ή μήπως είναι απλώς ο στεναγμός ανακούφισης γιατί σταμάτησε (;) ο καυγάς με τόσο αξιοσέβαστα πρόσωπα όπως η Καγκελλάριος Μέρκελ; (Πάντως, ο καυγάς με τους ψηφοφόρους του δεν έχει καν αρχίσει ακόμα. Η επιτυχής επικοινωνιακή πολιτική τον αναβάλει, αλλά θα τον κάνει πολύ βιαιότερο όταν ξεσπάσει)

Δεν είναι μόνο η Χρύσα, είναι και πολλοί άλλοι φίλοι μου, που μου σπάνε τα νεύρα με τις ερωτήσεις τους: “Γιατί κάναμε όλη αυτή τη φασαρία, αφού πήραμε στο τέλος το ίδιο επιτόκιο που δανειζόμαστε και πριν;”, “γιατί λέμε ότι δεν ζητάμε βοήθεια, αφού βοήθεια χρειαζόμαστε και βγαίνει κάθε φορά η Μέρκελ για να δικαιολογηθεί και λέει ότι η Ελλάδα δεν ζητάει βοήθεια;”, “γιατί δεν δανειζόμαστε από την Κίνα και τη Ρωσία;” “θέλουμε να αποφύγουμε ή μήπως θέλουμε να καταλήξουμε στο ΔΝΤ, αλλά να φανεί ότι πάμε παρά τη θέλησή μας;” και διάφορα τέτοια.

Τι να τους απαντήσω; Οι ερωτήσεις τους προϋποθέτουν ότι οι παίκτες έχουν λογική και μάλιστα τη δική τους. Δεν είμαι βέβαιος ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο – οι πολιτικοί γεννήθηκαν για να εξαπατάνε. Τους λέω λοιπόν: σταματήστε να ψάχνετε τον ορθολογισμό πίσω από τους παίκτες και αναλύστε τα αποτελέσματα του παραλογισμού τους, αναλύστε την ουσία των πράξεων, αντί να αναζητάτε τις προθέσεις. ¨Οπως έλεγε ο Πολώνιος στον ‘Αμλετ, είναι τρέλλα, έχει όμως μέθοδο.

Υποστηρίζω ότι καμιά από τις μεγάλες, γνωστές καταστροφές της ιστορίας δεν θα είχε σημειωθεί, αν αυτοί που επηρέαζαν τις εξελίξεις είχαν συνείδηση των αποτελεσμάτων των ενεργειών τους. Οι παραλογισμοί δεν είναι … παράλογοι. Όπως οι αρρώστιες στη ζωή των ανθρώπων, έτσι και οι παραλογισμοί στη ζωή των εθνών έρχονται να αναπληρώσουν λειτουργίες που πάσχουν, να κάνουν εκείνοι το έργο της Ιστορίας, όταν οι άνθρωποι αρνούνται να το κάνουν συνειδητά. Κανείς λαός, κανένα έθνος δεν θα υποδουλωνόταν επίσης εύκολα, αν προηγουμένως δεν τούχαν κάνει κουρκούτι το μυαλό, σε επίπεδο κορυφής και βάσης της κοινωνικής πυραμίδας, όπως καλή ώρα πάει τώρα να συμβεί στην Ελλάδα. Πρώτα αποκοιμίζουν τους λαούς και μετά τους σκλαβώνουν, έλεγε ο Ζαν- Πωλ Μαρά, στον αιώνα μας όμως δεν φτάνει ο ύπνος, χρειάζεται και η δωροδοκία.

Οι περισσότεροι συνομιλητές μου δεν πέρασαν τα νιάτα τους διαβάζοντας Σαίξπηρ ή Χέγκελ, όλο όμως και τους έχει πέσει στο χέρι κάνα αστυνομικό της Αγκάθα Κρίστι ή του τόσο σπουδαίου και τόσο υποτιμημένου δικού μας, του Γιάννη Μαρή. Περνώ λοιπόν στο κλασικό ερώτημα της εγκληματολογίας: “Ποιόν ωφελεί το έγκλημα;”
Ποιόν δηλαδή ωφελεί:

– Η κρίση του ευρώ, ενώ βρισκόταν στο κατώφλι μιας πιθανής μετατροπής σε παγκόσμιο αποθεματικό, που θα κλόνιζε την αμερικανική ηγεμονία;
– το να γίνει η Ελλάδα δοκιμαστήριο και παράδειγμα μοντέλου “διαφυγής” από την οικονομική κρίση, δια της μαζικής φτωχοποίησης των ευρωπαϊκών πληθυσμών και του δραστικού περιορισμού κόστους εργασίας και κοινωνικών παροχών;
– ένας άγριος καυγάς μεταξύ των Ελλήνων και των Γερμανών, που σπρώχνει τους πρώτους στην αγκαλιά των ΗΠΑ και στερεί τους δεύτερους από τη δυνατότητα ηγεμονικού ρόλου στην Ανατολική Μεσόγειο;
– το ότι η Ελλάδα στερείται της δυνατότητας που είχε να συμμαχήσει με τη Γερμανία για να αντισταθεί στην αναθεωρητική πίεση της Τουρκίας, που είχε μέχρι χθες, αν άλλαζε τη στάση της απέναντι στην ένταξη της ¨Αγκυρας;
– το ότι έχουν τόσο πολύ υποβαθμισθεί οι σχέσεις της Αθήνας με τη Μόσχα;
– το ότι η Γερμανία, φυσική υποψήφια ηγέτις της Ευρώπης, έχει προκαλέσει εντονότατα αισθήματα εναντίον της σε όλο τον ευρωπαϊκόπ νότο, της Γαλλίας περιλαμβανομένης, που θα τα βρει σίγουρα μπροστά της

Οι σίγουροι κερδισμένοι από αυτή την ιστορία είναι δύο:

– το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο (οι κερδοσκόποι, όπως αρέσκεται ο Πρωθυπουργός να αποκαλεί τις μεγάλες παγκόσμιες τράπεζες) που, αφού είδαν το χάρο με τα μάτια τους to 2008 και σώθηκαν με λεφτά των φορολογουμένων, πέρασαν τώρα σε μια αντεπίθεση, που κινδυνεύει να επαναλάβει επί τα χείρω το παράδειγμα του 1929. Δεύτερο, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής που βλέπουν να εδραιώνεται ξανά η προς στιγμήν κλόνισθείσα με τις ήττες στη Μέση Ανατολή παγκόσμια ηγεμονική τους θέση. (Παρεπιπτόντως, ωφελημένη βγαίνει και η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν που ελπίζει, όπως και οι πασάδες πριν από αυτόν, να εκμεταλλευθεί την ελληνική εξασθένηση σε Κύπρο, Αιγαίο, Καστελλόριζο, Θράκη).

Θα αποτελέσει θέμα άλλου άρθρου το ενδιαφέρον ερώτημα πως φτάσαμε έως εδώ και σε ποιό βαθμό αυτό το αποτέλεσμα είναι ή όχι προϊόν σχεδιασμού. ‘Όπως επίσης και το πώς γίνεται τόσο η γερμανική, όσο και η ελληνική ηγεσία να δρουν ενίοτε εναντίον των ιστορικών συμφερόντων των χωρών τους. Περιοριζόμαστε να επισημάνουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Η Γερμανία ενήργησε με τρόπο καταστροφικό για την ίδια και την Ευρώπη στις δεκαετίες του 1910 και 1930 (Παγκόσμιοι Πόλεμοι) και του 1990 (γιουγκοσλαβικό), εδραιώνοντας, και στις τρεις περιπτώσεις τον ρόλο των ΗΠΑ. Η ελληνική ελίτ επίσης, μετά το 1996, έπαυσε σταδιακά να λειτουργεί ως εθνική ελίτ, “παρκάροντας” την εξωτερική-αμυντική πολιτική μας στην Ουάσιγκτον, την οικονομική στις Βρυξέλλες, την πολιτική ασφαλείας και τις υπηρεσίες στους Αγγλοαμερικανούς.

Αξίζει να συγκρατήσουμε πάντως από την ιστορία των Βρυξελλών μια παράπλευρη εξέλιξη, που οφείλουμε στον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλωντ Τρισέ, πραγματικό Πρωθυπουργό μιας ‘Ενωσης, όχι τόσο κρατών ή λαών, όσο Τραπεζών. Τη διαπραγμάτευση μαζί του δεν την έκανε ο κ. Παπανδρέου, αλλά οι κάτοικοι των Τρικάλων και των Γρεβενών! ‘Όταν έφτασαν στη Φρανκφούρτη τα νέα για ‘Ελληνες μικροκαταθέτες σε απομακρυσμένα σημεία της χώρας που έπαιρναν τα λεφτά τους από τις τράπεζες, ο κ. Τρισέ (που είναι επιπλέον και πολέμιος του ΔΝΤ) κατάλαβε ότι κάτι πρέπει να κάνει. Aνακοίνωσε ότι η ΕΚΤ θα εξακολουθήσει ένα χρόνο ακόμα να παίρνει ως ενέχυρο τα ελληνικά ομόλογα. Οι ελληνικές τράπεζες έχουν ελληνικά χρεώγραφα αξίας 60δις.

Ο κ. Τρισέ γνωρίζει ότι μια χρεωκοπία των ελληνικών τραπεζών, πολύ περισσότερο του ελληνικού κράτους, θα κάνει την κρίση του 2008 να μοιάζει παιδικό πάρτυ. Μπροστά στις συνέπειες μιας τέτοιας κατάρρευσης, στον παρόν οικονομικό κλίμα παγκοσμίως, η χρεωκοπία της Λήμαν Μπράδερς θα είναι ιστορία για μικρά παιδιά. Αυτό (και η γεωπολιτική θέση της χώρας) ήταν το μόνο «πιστόλι στο τραπέζι». Τα άλλα ήταν νεροπίστολα. Αυτό δεν είναι πιστόλι, είναι πυρηνικό όπλο. Θέλει όμως έναν πολύ θαρραλέο και ισχυρό παίκτη, με πολύ μεγάλη επίγνωση της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομίας, για να απειλήσει τη χρήση του, βγάζοντας τουλάχιστον έτσι την Ελλάδα από το «μάτι του κυκλώνα». Αν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν στο τιμόνι της χώρας, θάμπαινε στον πειρασμό να παίξει αυτό το παιχνίδι. Αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είναι στο τιμόνι της χώρας.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, στις 1.4.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΑΓΚΥΡΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ ΣΕ ΑΓΑΘΟΝΗΣΙ ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΟΝΗΣΙ

εφημ. ΠΑΡΟΝ 

Η μόνιμη, το τελευταίο διάστημα, τουρκική αμφισβήτηση της ελληνικότητας των νήσων Αγαθονήσι και Φαρμακονήσι, καθώς επίσης και των πέριξ αυτών νησίδων και βραχονησίδων, εξυπηρετεί πλείστους τουρκικούς στόχους και συμφέροντα, αλλά δεν είναι κάτι «το καινούργιο».

 Η αμφισβήτηση της ελληνικότητας για το Φαρμακονήσι και το Αγαθονήσι πρωτοεμφανίστηκε στις 29 Ιουλίου 2002, επί κυβερνήσεως Σημίτη.
Την ημερομηνία αυτή –και αφού η Αθήνα στο Ελσίνκι είχε ανάψει το πράσινο φως για τη μετέπειτα ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας στην ΕΕ– δύο οπλισμένα τουρκικά F-16 παραβίασαν την ελληνική κυριαρχία στα νησιά Αγαθονήσι, Αρκούς, Πάτμο, Φούρνους, Άνυδρο, Ψαρά, Αντίψαρα και Πετροκάραβο. Κατά τη διάρκεια αναχαίτισης από δύο ελληνικά F-16 υπήρξαν σκληρές κλειστές αερομαχίες, με το τουρκικό ραντάρ DATCA να καλεί τα ελληνικά F-16 να εγκαταλείψουν την «τουρκική κυριαρχία».
Ωστόσο η ελληνική κυβέρνηση αρκέστηκε σε διαμαρτυρία χωρίς αποτέλεσμα και δεν ζήτησε από τους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς την καταδίκη της Τουρκίας.
Η αιτία αυτών των τουρκικών ενεργειών είναι ακόμα πιο παλιά και φαίνεται καθαρά σε δηλώσεις τούρκων αξιωματούχων από το 1974.
Για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Μπουλέντ Ετζεβίτ στις 20 Ιουλίου 1974 δήλωνε ότι «…η άμυνα των νησιών του Αιγαίου θα πρέπει να αναληφθεί από κοινού από την Ελλάδα και την Τουρκία ως συμμάχους μέσα στο ΝΑΤΟ…». Και λίγο αργότερα, το 1975, ο πρωθυπουργός Ιρμάκ δήλωνε ότι «η υφαλοκρηπίδα της Μικράς Ασίας εκτείνεται μέχρι το μέσον του Αιγαίου…».
Σήμερα η Άγκυρα γνωρίζει, έπειτα από μελέτες και έρευνες ειδικών επιστημονικών εταιρειών και σύμφωνα με τον τουρκικό χάρτη του 2009, που αποκαλύπτει σήμερα το «Π», ότι στην περιοχή αυτή και γενικότερα ανατολικά του 25ου μεσημβρινού υπάρχουν σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου.
Αυτά προσπαθεί να διεκδικήσει η Άγκυρα με την έννοια της υφαλοκρηπίδας, επιδιώκοντας να επιβάλει στην Ελλάδα τις απόψεις της με αυθαιρεσίες και με τη δημιουργία τετελεσμένων και όχι με βάση τη διεθνή νομιμότητα, όπως αυτή υπαγορεύεται από τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας 1992, αλλά και από τη Σύμβαση της Γενεύης 1958, τις οποίες η Άγκυρα έχει καταψηφίσει.
Οι σταδιακά αυξανόμενες τουρκικές προκλήσεις στην περιοχή των δύο αυτών ελληνικών νησιών, και κυρίως από το 2002 και μεταγενέστερα, αποσκοπούν στην απόκτηση δικαιωμάτων εκμετάλλευσης στην υφαλοκρηπίδα δυτικά από τα ελληνικά αυτά νησιά.
Σε μια τέτοια περίπτωση, η οποία ενισχύεται από την αδράνεια της ελληνικής κυβέρνησης, θα παραχωρηθούν κυριαρχικά δικαιώματα στην Τουρκία πάνω στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου.
Έτσι τα υπό ελληνική κυριαρχία νησιωτικά εδάφη θα βρεθούν αυτόματα πάνω στην υφαλοκρηπίδα ξένου κράτους, θα απομονωθούν και θα μεταβληθούν σε κλειστά εδάφη και θα περιέλθουν υπό ασφυκτικό τουρκικό έλεγχο.
Και τούτο γιατί τα δικαιώματα που θα αναγνωριστούν στην οικονομική ζώνη θα είναι αποκλειστικά στην πρώτη φάση, με προοπτική έπειτα από μια de facto διαδικασία να ταυτιστούν με την τουρκική κυριαρχία, η οποία θα διασπάσει την ελληνική
εδαφική κυριαρχία και θα προκαλέσει τον οικονομικό μαρασμό στον πληθυσμό των ελληνικών νησιών.
Η αδράνεια των ελληνικών κυβερνήσεων, η μετάθεση επίλυσης του προβλήματος για άλλους και για αργότερα, εκλαμβάνονται από την Άγκυρα ως νομικές, επιχειρησιακές και πολιτικές παραχωρήσεις προς αυτήν, με αποτέλεσμα να επανέρχεται κάθε φορά με νέες διεκδικήσεις.
Τα Ύμια, οι «γκρίζες ζώνες», ο τουρκικός νόμος 24611/2001, με τον οποίο η Άγκυρα ενέταξε το μισό Αιγαίο και τη μισή Κύπρο κάτω από τον έλεγχό της, η αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στο Φαρμακονήσι και το Αγαθονήσι, είναι ο μακρύς κατάλογος των τουρκικών διεκδικήσεων. Οι ελληνικές κυβερνήσεις κατ’ εξακολούθηση υιοθετούν μόνον αμυντική στάση, κατά κανόνα με διαβήματα προς την Άγκυρα για να… ενημερωθεί για όσα  πράττει, και δεν αξιοποιούν τα «όπλα» που διαθέτουν στον διπλωματικό τομέα, με βάση τα δικαιώματα που αντλούν από τους διεθνείς οργανισμούς.
Το πρόβλημα με την Τουρκία δεν αντιμετωπίζεται με την έκδοση διπλωματικών «διαμαρτυριών» και «διαβημάτων» που καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων.
Και τα «όπλα» αυτά υπάρχουν:
Από το 1947 το ελληνικό Κοινοβούλιο αποδέχθηκε με τον νόμο 211/47 τη Σύμβαση του Σικάγου 1944 (γνωστή ως ICAO: Διεθνής Οργανισμός Πολιτικής Αεροπορίας) που αποτελεί τους κανόνες πτήσεων για όλα τα αεροπορικά μέσα, τόσο τα πολιτικά όσο και τα στρατιωτικά, και ανέθεσε στην ΥΠΑ τον έλεγχο της εφαρμογής τους.
Μεταξύ των άλλων η σύμβαση (ICAO) προβλέπει αναχαιτίσεις για σκοπούς εθνικής ασφάλειας και αποτροπής κάθε είδους ενέργειας που συνιστά εχθρική απειλή, όπως ακριβώς πράττουν σχεδόν καθημερινά τα τουρκικά μαχητικά αεροπλάνα, τα οποία παραβιάζουν την ελληνική κυριαρχία στα ελληνικά νησιά.
Για την εφαρμογή των κανόνων του ICAO η Ελλάδα έχει δαπανήσει για αναχαιτίσεις – αναγνωρίσεις στο FIR Αθηνών πάνω από 2 τρισεκατομμύρια ευρώ σε απόλυτες τιμές από το 1947 και έχουν θυσιαστεί πολλοί έλληνες πιλότοι (Γιαννικάκης, Πετρούτσος, Σαλμάς, Ηλιάκης κ.ά.).
Για τις ενέργειες αυτές των Τούρκων στο Αιγαίο η σύμβαση του ICAO παρέχει στην ΥΠΑ το νόμιμο δικαίωμα να ζητήσει την ενεργοποίηση συγκεκριμένων διατάξεων της σύμβασης και να καταγγείλει την Τουρκία στον ICAO, ώστε να μπει φρένο στις τουρκικές προκλήσεις.
Όμως κάτι τέτοιο δεν το πράττει η ΥΠΑ, με αποτέλεσμα να κορυφώνονται οι τουρκικές προκλήσεις με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα εθνικά και τα οικονομικά μας συμφέροντα.

 

Έτσι η ΥΠΑ γίνεται εκ των πραγμάτων «ο αδύναμος κρίκος» της κυβέρνησης για τις διεκδικήσεις της Άγκυρας στο Αιγαίο, με αποτέλεσμα να πηγαίνουν στα άχρηστα τα 2 τρισεκατομμύρια του έλληνα φορολογούμενου που έχουν δαπανηθεί για τους κανόνες του ICAO (αναχαιτίσεις) και να ξευτελίζονται οι θυσίες των ελλήνων πιλοτών που έχουν θυσιαστεί για τα ελληνικά δίκαια στο Αιγαίο.
Οι αναχαιτίσεις είναι αναγκαίες, πρέπει όμως να υποστηρίζονται και από τις κατάλληλες πολιτικές, νομικές και διπλωματικές ενέργειες προς τους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς, γιατί μόνον τότε είναι αποτελεσματικές.
Διαφορετικά εξυπηρετούν άλλες σκοπιμότητες για δήθεν εξοπλιστικά προγράμματα, δίνοντας έτσι πάσα στον τούρκο υπουργό Επικρατείας κ. Μπαγίς να επιμένει στη μείωση των εξοπλισμών και από τις δύο μεριές του Αιγαίου, λες και η Ελλάδα έχει διεκδικήσεις και προκαλεί την Τουρκία…

«A much better line than we thought we might get»

Ευχαριστώ τους κκ Καρυώτη και Ευρυβιάδη, (ο πρώτος επισήμανε την παρακάτω συνέντευξη και ο δεύτερος την προώθησε).

de Crina Boros HotNews.ro

Marţi, 16 martie 2010, 13:17

James Crawford

Foto: HotNews.ro

Professor James Crawford has been awarded a Romanian national order as “Knight” last year for helping Romania to win the trial addressing the Black Sea maritime border with Ukraine in Hague. Originally from Australia, he teaches International Law at Cambridge University and he’s a member of the English and Australian Bars. Professor Crawford recently had the time to tell us about the trial and about the role he played.

R: You contributed to Romania’s verdict in Hague. What was your role in the trial?
James Crawford: I was one of the five  external lawyers working for Romania. The other three included one from Paris, one from Oxford and French and English juniors. It seems like a large number but obviously it was a very sensitive case and an important case for Romania. I worked on the case since 1999. So it’s been quite a long period as well. I’m a professor of International Law at Cambridge and also a member of the English and Australian Bars. I advise governments on a range of issues, including law of sea issues in regards delimitation and fisheries. The Government asked me if I could help them. It is a specialised professional relationship in that you are working directly with the people in Government, not through the intermediation of solicitors.

The Government decided at an early stage that it would run the case itself with the assistance of counsel and they appointed a fairly small in-house team – about six people – and they maintained the consistency of that team throughout the 10 years that it took, from the time in 1999 when the Government came to the conclusion that the negotiations had no prospect of success, till’ 2009 when we got the decision of the Court. This was important because the in-house people, the agent, the co-agent and the other younger lawyers knew what they were doing throughout and developed a familiarity with the issues which helped enormously.

«To put it crudely, the court traded the Serpent’s island for Sulina dyke»
R: Which were, in your opinion, the key moments of the trial?
J. Crawford: The actual court cases are nothing like the trials you see on television. You can occasionally see things on television from international trials, but it all looks like it’s happening very slowly and most of the key developments occur behind the scenes, in particular in the deliberations of the court, which of course are secret.

The key issues in the case were, simplifying matters greatly, the following. The first aspect is that in the Black Sea Ukraine has much longer coastline than Romania does, because of the Crimean peninsula in particular. And the Ukrainian coastlines are deeply indented, which greatly increases the length of the coastline. Now, one criterion taken into account in maritime delimitation is coastal length, because every seacoast is entitled in principle to maritime zones – territorial sea and economic zone. So the theory has gone that if you have more coast, you get more zones. And that had the potential consequence of squeezing Romania entirely out, especially in the Northern part of the Romanian coast. So there was the important question of which coastal length would be taken into account.

The second problem coming up to the trial, which is a problem we always knew about, was Serpants Island, a very small island which used to belong to Romania. It was removed from Romanian control in a process which doesn’t bear much examination after the Paris Peace Treaty. It wasn’t removed from Romanian control by the Paris Peace Treaty, but by a bi-lateral agreement with the Soviet Union in 1948.

The problem when you have a coastline and an island off-shore fairly close to the coastline, in this case 23 miles away, if you give the island the same effect as the coast, it pushes the boundary off where it would otherwise be. It acts like a blocker. In the Ukrainian case, it was the combination of their coastline and the existence of this tiny island off-shore which threatened to push the whole of the Romanian maritime boundary well to the south.

So the crucial things that we had to do was to show first of all that some of the Ukrainian coast was irrelevant to our purposes, which we did to a certain extent. And secondly, to show that you had to draw the line, taking no account of the Serpents Island, which we did in the end completely successfully. What the court did was to draw a mainland coast equidistance line, which goes around Serpent’s Island on a 12-mile arc. That had already been agreed way back in 1949. And then the Court went on to discount the Sulina dyke, which is Romanian feature, which sticks out into the sea and had the effect of pushing the line in the other direction. To put it crudely, the Court traded Serpent’s Island for Sulina dyke.

That led to a line somewhat more to the south than the strict equidistance line would have been if you could have drawn that from the end of Sulina dyke. But not very far. It meant that essentially, Romania has the entire economic zone of its coasts in a forward projection up to the medium line with the Crimea. That is, in fact, a much better line than we thought we might get. And it reflected that 80% of the overlapping claims. If you take the two claims of the parties and take the zones that overlapped, Romania won 80% of that area. In maritime trials, that is a good win.

«The Court was unanimous and this is unusual in maritime limitations»
R: Why did you think that Romania would get less?
J. Crawford: Well, I was worried about coastal length. A particular worry was the south-facing coast of Ukraine. You could treat that western part of that part of the Black Sea and Ukraine did treat the Western part of the Black Sea as the sort of Ukrainian lake, because of its control of Crimea. And I was worried that the projection from the North, which coasts project 200 miles of economic zone, would have the effect of pushing us to the South.

And it was also the concern that the Court might say that the Serpent’s Island should be given some effect. Serpent’s Island is small, but it is there. When islands are given effect in maritime delimitation it is not uncommon to give them half-effect, which means that you draw a line giving then full effect and a line giving them zero effect and then split the difference. And I thought there was a risk that the court might say that taking into the account the coastal length, it was equitable to give Serpent’s Island half-effect. In fact, they gave it zero effect, but recovered some of the consequences of that for Ukraine by discounting Sulina dyke, which I think was fair.

What has to be emphasised is that the Court was unanimous and this is unusual in maritime delimitation. So we managed to get a judgment which satisfied the entire Court and nonetheless won the case. Quite often there is the fear that the Court would be unanimous, but at your expense. In other case, it would give you less than you’re entitled to in order to produce a substantial majority. But in President Higgins’ last case this did not happen.

«Ukraine was obviously interested in integration with Europe»
R: Why do you think that Ukraine went along with the verdict? They tried to compromise with Romania for so many years and it didn’t work out. Why now?
J. Crawford: The case was referred to the court with the agreement of Ukraine. And we’ve had 23 rounds of negotiations, which achieved nothing. Ukraine was obviously interested in integration with Europe, so it couldn’t be seen to simply rejecting the judgment of the court. The normal pattern is that if parties agree to go to the Court, they accept the result. And it’s easier for Ukraine to accept the result coming from an outside party than to make a compromise itself. From a political point of view, you can always blame the outside party. The area that I understand to be particularly prospective is the area East of Serpents Island where Ukraine got some, we got some. So they still got prospective areas in the Black Sea. We will see what happens.

R: Both Romania and Ukraine started to give away territories in the Black Sea to foreign companies before the verdict was ruled out. Can this be done legally?
J. Crawford: Well, obviously a company which accepts the concession from a Government in respect of a disputed area of a continental shelf or economic zone takes the risk that the government doesn’t own that, doesn’t have the right to give it away. Now that we have a line in the sea, that the Court has told us exactly where the boundary is, it will be for governments to modify those concessions, so that each of the companies stay on the right side of the line. I don’t know to which extent these concessions are continuing. Some of them are rather old, some of them are more recent. But that will have a corresponding effect for the companies.

R: How did you work with the Romanian team? Did you have to work long hours?
J. Crawford: I tend to go to bed early and get up early. One of my colleagues in the team goes to bed late and wakes up late. So between us, we were working 24 hours. One of us was always working. He does the night shift and I do the early morning shift. So he gives me his takes at the end of the day and I make comments on them while he’s asleep. It’s very efficient.

It’s very hard work. The Romanian team, including the cartographic expert, worked very hard and very well. It showed the wisdom of keeping the team together during the years of getting ready for the court case.

We also had to present the Romanian position as to the history of the dispute. It went back to this very controversial transaction of 1948, although that’s strictly irrelevant because Romania accepted Ukraine’s sovereignty over the Serpents Island in 1997 in a bi-lateral agreement. So it wasn’t anymore relevant strictly speaking. Nonetheless, the government’s position was that the court had to be told how this issue arose. And there were a series of agreements between the Soviet Union and Romania after 1948. It started with 1949, which drew a line around Serpents Island – a 12-mile line. And one of our arguments was that the line was an all-purpose maritime boundary; the Court didn’t accept that, but it produced a result which was nearly the same as if it had been, so I didn’t mind losing that argument.

The court said the 1949 Agreement wasn’t clear enough. It was expressed only as a territorial sea boundary not as an exclusive economic zone boundary. And the exclusive economic zone boundary developed later. It wasn’t really an existence in 1949, so the parties couldn’t have agreed in 1949 what the boundary would be. I think that’s correct.

Μίζες – ρεκόρ για τα υποβρύχια

Πάνω από 5% οι προμήθειες που πληρώθηκαν. Μόνο για το «Παπανικολής» δόθηκαν 10 – 12 εκατ.

Μετά τη Siemens, τη ΜΑΝ, την Daimler και η γερμανική εταιρεία Ferrostaal AG φέρεται να έδωσε μίζες δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ ώστε να κερδίσει το συμβόλαιο για την κατασκευή των υποβρυχίων 214 του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού το 2000 στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με μαρτυρικές καταθέσεις που έγιναν στην Εισαγγελία του Μονάχου από στελέχη της εταιρείας, οι προμήθειες που κατεβλήθησαν στη συγκεκριμένη περίπτωση ξεπέρασαν το 5%, ενώ μόνο για την περίπτωση του «Παπανικολής» κατεβλήθησαν, σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις της έρευνας, 10 με 12 εκατομμύρια ευρώ για… «χρήσιμες πληρωμές». Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι στελέχη της γερμανικής εταιρείας χαρακτήρισαν τις παράνομες πληρωμές σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Πορτογαλία, «παιδικό σταθμό» μπροστά σε όσα γίνονταν στην Ελλάδα. Οι παράνομες πληρωμές της Ferrostaal προέκυψαν έπειτα από έρευνα της Εισαγγελίας-1 του Μονάχου στη μητρική της εταιρεία ΜΑΝ το 2008. Αυτές οδήγησαν σ’ ένα δίκτυο υπεράκτιων εταιρειών της γερμανικής εταιρείας μέσω των οποίων γίνονταν οι «χρήσιμες πληρωμές» σε ολόκληρο τον κόσμο.

Τις προηγούμενες μέρες στελέχη της εταιρείας κατέθεσαν στον εισαγγελέα, ενώ την περασμένη Τετάρτη έγινε έφοδος των γερμανικών αρχών στα γραφεία της εταιρείας στο Εσσεν. Κομβικό σημείο για την πληρωμή των «μιζών» ήταν το Λονδίνο. Εκεί η Ferrostaal είχε δημιουργήσει μία θυγατρική εταιρεία για να διαχειρίζεται τις παράνομες πληρωμές. Αυτή εκταμίευε και τις πληρωμές προς την Ελλάδα μέσω ενός 60χρονου Ελληνα, ο οποίος διατηρούσε «εταιρεία συμβούλων». Αυτή ήταν, σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις της Εισαγγελίας, που τροφοδότησε Ελληνες αξιωματούχους οι οποίοι είχαν βαρύνοντα λόγο στην προμήθεια και κατασκευή των υποβρυχίων. Συνολικά η σύμβαση ξεπέρασε τα 1,8 δισ…

Μίζες και για τα υποβρύχια
«Χρήσιμες πληρωμές» που ξεπερνούσαν και το 5% της σύμβασης δόθηκαν για προμήθεια
Του Τ. Τελλογλου
Η γερμανική εταιρεία Ferrostaal AG, με παρουσία σε πάνω από 60 χώρες και 4.500 εργαζομένους, «λάδωσε» για να αναλάβει την κατασκευή 4 υποβρυχίων στην Ελλάδα στο πλαίσιο της σύμβασης 012Β/00. Μόνο για το «Παπανικολής», σύμφωνα με τις καταθέσεις που έγιναν στην Εισαγγελία του Μονάχου, δόθηκαν 10-12 εκατομμύρια ευρώ, ενώ γενικά οι προμήθειες-ρεκόρ που καταβάλλονταν από τους Γερμανούς ξεπερνούσαν το 5% του κόστους της παραγγελίας. Αυτά προκύπτουν, σύμφωνα με πληροφορίες της «Καθημερινής», από στοιχεία και μαρτυρικές καταθέσεις που έχει συγκεντρώσει η Εισαγγελία-1 του Μονάχου στο πλαίσιο έρευνας που πραγματοποίησε στα γραφεία της Ferrostaal στο Εσσεν.

Την Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010, άνδρες της Εισαγγελίας του Μονάχου έκαναν έφοδο στα γραφεία της εταιρείας για την οποία υπήρχαν ήδη ενδείξεις ότι «λάδωνε» συστηματικά για να κερδίζει παραγγελίες εργοστασίων παραγωγής και υποβρυχίων σε ολόκληρο τον κόσμο (Αργεντινή, Πορτογαλία, Πακιστάν, Ελλάδα, Τουρκία). Η Εισαγγελία του Μονάχου διενεργεί ανάκριση εναντίον 4 πρώην στελεχών της εταιρείας στον τομέα των πωλήσεων στο εξωτερικό, ενώ δύο μέλη του Δ.Σ. έχουν προφυλακιστεί. Η εταιρεία παραδέχθηκε ότι διενεργείται έρευνα, αλλά «κατά συγκεκριμένων προσώπων και για συγκεκριμένα εγχειρήματα».

Ομως, όπως προκύπτει από στοιχεία που είναι στη διάθεση της Sueddeutsche Zeitung και της «Καθημερινής», οι δωροδοκίες στο εξωτερικό ήταν «σύστημα» για τη γερμανική εταιρεία. Οι Γερμανοί εισαγγελείς βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις παράνομες πληρωμές της Ferrostaal κατά την έρευνά τους στην εταιρεία ΜΑΝ, που κατείχε την εταιρεία Ferrostaal, έως ότου αγοράσει την πλειοψηφία των μετοχών η International Investment Company του Αμπου Ντάμπι, την 1η Ιανουαρίου του 2008. Μία κρατική εταιρεία του Αμπου Ντάμπι, η Αμπου Ντάμπι Μαρ, αγόρασε πρόσφατα και τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, που επίσης εμπλέκονται στην κατασκευή των υποβρυχίων. Η ΜΑΝ κράτησε το 30% της Ferrostaal. Της εφόδου στα γραφεία της Ferrostaal προηγήθηκαν καταθέσεις στελεχών της εταιρείας, που περιέγραφαν το σύστημα δωροδοκιών σε ολόκληρο τον κόσμο.

Δικηγορική μεσολάβηση

Μέχρι την αλλαγή του νόμου στη Γερμανία το 1999, πληροφορίες αναφέρουν ότι αυτό γινόταν κατευθείαν προς τους αξιωματούχους που έπαιρναν τις αποφάσεις προς όφελος της γερμανικής εταιρείας. Στη συνέχεια άρχισε να μεσολαβεί δικηγορικό γραφείο της Ζυρίχης που έπαιρνε ποσοστά 10% και είχε συγκροτήσει δίκτυο υπεράκτιων εταιρειών. Μία τέτοια εταιρεία με έδρα το Λονδίνο, η Marine Force International (MFI), στην οποία συμμετείχαν κατά 50% η Ferrostaal και κατά 50% η Thyssen Krupp Marine Systems, διαχειριζόταν τις δουλειές των υποβρυχίων. Στην περίπτωση της Ελλάδας, σύμφωνα με τις ενδείξεις της Εισαγγελίας του Μονάχου, τα χρήματα έφευγαν από την MFI και υπό την υψηλή εποπτεία ενός 60χρονου Ελληνα μοιράζονταν «χρήσιμες (σ.σ. παράνομες) πληρωμές», για τη σύμβαση των 1,8 δισ. ευρώ που αφορούσαν την κατασκευή των υποβρυχίων 214, οι οποίες αποτελούν ακόμα το «μήλον της Εριδος» μεταξύ του ελληνικού και του γερμανικού Δημοσίου. Ολα τα παραπάνω προκύπτουν από κατάθεση που δόθηκε στην Εισαγγελία του Μονάχου, πριν από την έφοδο στο Εσσεν.

Μέλος της διοίκησης της εταιρείας του Λονδίνου είναι ο Κλάους Λέσκερ, που ανακρίθηκε την περασμένη Τετάρτη στο Μόναχο. Σύμφωνα με τις πρώτες καταθέσεις, από το Λονδίνο ήταν «ευκολότερο να λαδώνει κανείς παρά από το Εσσεν», ενώ, όπως υποστηρίζεται, οι παράνομες πληρωμές στην Πορτογαλία ήταν «νηπιαγωγείο μπροστά στις παράνομες πληρωμές στην Ελλάδα». Τα στελέχη της εταιρείας που εξετάστηκαν δήλωσαν έκπληκτα από το γεγονός ότι σε μία χώρα της «Ευρωπαϊκής Ενωσης ζητούσαν και έπαιρναν τόσο υψηλές μίζες». Τα στελέχη αυτά επιβεβαίωσαν, σύμφωνα με πληροφορίες, ότι στην Ελλάδα, όπως και στην Πορτογαλία, κατεβλήθησαν μίζες σε αξιωματούχους που ελάμβαναν τις αποφάσεις για την παραγγελία των υποβρυχίων.

«Συμβόλαια συμβούλων»

Ο Ελληνας μεσάζων προετοίμαζε για τον σκοπό αυτό «συμβόλαια συμβούλων», αλλά στην πραγματικότητα ήταν «αχυράνθρωπος». Το κεντρικό διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας γνώριζε για τις πληρωμές αυτές, που σε κάποιες περιπτώσεις προσέγγιζαν το 2,5-3% της σύμβασης. Στην Ελλάδα, ωστόσο, ξεπέρασαν το 5% ή τα 50 εκατομμύρια ευρώ και φαίνεται ότι δόθηκαν για προμήθεια σε συγκεκριμένη εταιρία απ’ όπου, σύμφωνα με τις πρώτες καταθέσεις, κατευθύνθηκαν σε κρατικούς αξιωματούχους. Πάντως, σύμφωνα με πληροφορίες, δεν έχει αναφερθεί έως τώρα ακριβές ποσό για τις «χρήσιμες πληρωμές» στην Ελλάδα.

Για το «Παπανικολής», το πρώτο από τα υποβρύχια που παρελήφθησαν από το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό, κατεβλήθη από το υπουργείο Εθνικής Αμυνας το 75% του τιμήματος, κάπου 250 εκατομμύρια ευρώ. Καθώς οι «μίζες» δίνονταν pro rata, δηλαδή ανάλογα με το ύψος της πληρωμής από τον πελάτη προς τις κατασκευάστριες εταιρείες, για το υποβρύχιο που «έγερνε» κατεβλήθησαν, σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις της έρευνας, περίπου 10-12 εκατομμύρια ευρώ σε «χρήσιμες πληρωμές». Οι συνολικές πληρωμές, και ενόψει του γεγονότος ότι η κοινοπραξία Ferrostaal/HDW αγόρασε το 2001 τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, «πρέπει να ήταν πολύ υψηλότερες», σύμφωνα με μία κατάθεση που δόθηκε στο Μόναχο.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, infognomonpolitics.blogspot.com