Ελληνισμός και εθνική συνείδηση – Νίκος Σβορώνος

Ο ελληνισμός βρέθηκε σε τέτοιες αντικειμενικές καταστάσεις, ώστε να είναι από τους λίγους λαούς οι οποίοι απέκτησαν εθνική συνείδηση ακριβώς μέσα σε ευρύτερα σύνολα και σε αντιπαράθεση με αυτά. Κυρίως σαν κατακτημένος λαός. Και το ότι διατήρησε τη γλώσσα του, την εθνική του συνείδηση, για μένα τούτο είναι αντιστασιακό φαινόμενο… Δεν θεωρώ αντίσταση απλώς και μόνο να πάρεις τα όπλα και να ανέβεις τα βουνά. Αυτό είναι εύκολο πράγμα, σχετικά εύκολο. Το πρόβλημα είναι να μείνεις αυτό που είσαι, και αυτό βέβαια συνδυάζεται με την πολιτισμική συνέχεια του ελληνισμού. Με το γεγονός ότι όταν κατακτήθηκε ο ελληνικός λαός, είτε από τους Ρωμαίους αρχικά είτε αργότερα από τους Τούρκους, είχε εθνική ενότητα και συνείδηση της ενότητας αυτής. Υπήρχε μία λαϊκή ενότητα με τη γλώσσα, με τα ήθη και τα έθιμα, και είχε συνείδηση της ταυτότητάς του αυτής, η οποία του επέτρεψε να αντισταθεί, να αντισταθεί στην απορρόφηση από άλλους λαούς, οι οποίοι ήταν κατακτητές του.

Νίκος Σβορώνος

Συνέντευξη στο περιοδικό Σύγρχονα Θέματα, Τεύχος 35-37, Δεκέμβριος 1988

(απο το αντίβαρο)

Ο Τούρκος της Σαπουνόπερας και ο Τούρκος στα Κυπριακά κατέχομενα: Ποιός είναι ο αντιπροσωπευτικός τύπος αυτού του γένους;

του Βασιλείου Μαρκεζίνη

Παραθέτομε αποσπάσματα της πρόσφατης ομιλίας του κ Ερτογάν στην Κύπρο ως δημοσιεύθησαν στο Έθνος σε άρθρο του κ. Δελαστίκ.  Η απολυτότης των θέσεων ξενίζει όσο και το άγριο και αναιδές ύφος των λόγων του Τούρκου Πρωθυπουργού. Πιο σημαντικά όμως μας αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι η Τουρκία δεν μπορεί να εξευρωπαϊσθεί γιατί ανήκει σε΄άλλο κόσμο, με άλλα ήθη και άλλο πολιτισμό.

 

Η επίθεση του κ. Ερντογάν είχε δύο στόχους:  την Κύπρο και έμεσα βέβαια την Ελλάδα για την οποία σύντομα θα μας κοινοποιήσει τους όρους που «διαπραγματεύθηκε» με την ενδοτική πάντα Ελληνική Κυβέρνηση. Ο δεύτερος στόχος είναι η Ευρώπή στη οποία θελει να προσχωρίσει για να καλύψει όσο μπορεί τον «ανατολισμό» του.

 

Και τις δύο κινήσεις είχε προβλέψει και καταδικάσει ο Ακαδημαικός κ. Μαρκεζίνης στο βιβλίο του «Μια Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα» . Παραθέτουμε λοιπον με κόκκινα στοιχέια τις φράσεις του κ Ερντογάν και με μπλέ τις γνωμες του κ Μαρκεζίνη προς σύγκριση και συζήτηση.

 

Ελπίζομε όμως να μην αποδειχθεί ο κ Μαρκεζίνης ότι είναι από τους ελάχιστους Ελληνες που αντιδρά δημοσίως σε τέτοια βαρβαρότητα; Εκτός, πια, αν έχομε όλοι πεθάνει ψυχολογικά από την εξοντωτική προπαγάνδα και παραπληροφόρηση της Κυβέρνησης;

 

«Δεν υπάρχει ανεξάρτητο κράτος με το όνομα Κύπρος!… Στον βορρά υπάρχει το τουρκικό κράτος και στον νότο εκείνοι. Υπάρχει μια Κύπρος που έχει χωριστεί στα δύο» […η μόνη λύση που γίνεται αποδεκτή από την Αγκυρα είναι μια] «ομοσπονδιακή δομή ισότιμων πλευρών βασισμένη στην αρχή των δύο ιδρυτικών κρατών».

 

 

Στην ίδια δηλωση οποιαδήποτε παραχώρηση στο εδαφικό αποκλείσθηκε, ούτε καν εκείνες που εμφανιζόταν να κάνει προ επταετίας τότε που συζητιόταν το σχέδιο Ανάν που τόσο αγάπησαν οι ΕΛΛΙΑΜΕΠιδες «σοφοί». Οι δηλώσεις του ήταν σαφέστατες:

 

«Θα είμαι πρωθυπουργός για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Για μένα δεν υπάρχει πλέον θέμα Μόρφου. Δεν προσεγγίζω το θέμα όπως το σχέδιο Ανάν. Η Μόρφου ανήκει στη Βόρεια Κύπρο. Δεν μπορεί να γίνει η παραμικρή κίνηση και στο Ριζοκάρπασο. Εάν θέλουν να έλθουν για τις λειτουργίες, ας έλθουν. Εχουν αλλάξει οι συνθήκες που ίσχυαν στο σχέδιο Ανάν. Η στάση μας στο τραπέζι θα είναι διαφορετική.»

Οι θέσεις Μαρκεζίνη

 

(a). Ελλάδα – Τουρκία Άφησα για το τέλος το πρόβληµα το οποίο θεωρώ ως το πιο επείγον και πιο περίπλοκο από όλα τα προβλήµατα που αντιµετωπίζουµε αυτήν τη στιγµή· ένα πρόβληµα, το οποίο, πιστεύω, συνδέεται στενά µε την άλλη βασική πρότασή µου – τη διαµόρφωση µιας πολιτικής ίσων αποστάσεων απέναντι στις µεγάλες δυνάµεις της εποχής µας, ήτοι την Αµερική, τη Ρωσία και την Κίνα, µε την ελπίδα ότι έτσι µπορεί, επιτέλους, να αποκτήσουµε πιο αξιόπιστους συµµάχους από αυτούς που διαλαλούν ότι µας «θεωρούν στρατηγικούς τους εταίρους»^[1] αλλά, στην ουσία πάντα παραστέκονται στους αντιπάλους µας.

 

Το πρόβληµα στο οποίο αναφέροµαι είναι η Τουρκία και επειδή θεωρώ αυτό το ζήτηµα πρωταρχικής σηµασίας, το εξετάζω σε ξεχωριστή υπο-ενότητα. Προσθέτω όµως, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι το πώς θα σχεδιαστεί, το πώς θα εφαρµοστεί και το πότε θα µπορούσε να επιχειρηθεί µια τέτοια καινοτόµος µεταβολή στις σχέσεις µεταξύ των δύο χωρών θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες που αυτήν την στιγµή δεν µας είναι γνωστοί. Ο χρόνος λοιπόν και η µεθόδευσις αυτής της πολιτικής, αν ή όταν ποτέ εφαρµοστεί, θα καθοριστεί την κατάλληλη στιγµή και όχι τώρα.^[2] Τώρα αρκούµαστε στη διατύπωση της γνώµης –πεποιθήσεως θα έλεγα– ότι η αλλαγή πλεύσεως είναι αναγκαία και, ως εκ τούτου, εξετάζουµε µε συντοµία µερικούς από τους λόγους που την επιβάλλουν…

 

Κύρια … συνέπεια της πολιτικής που προτείνω είναι ο παραµερισµός –για το εγγύς µέλλον, τουλάχιστον– κάθε ιδέας πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Το δεύτερο σκέλος της σκέψης αποτελεί και το δυσκολότερό της σηµείο.

 

 

Για πολλούς, η συγκεκριµένη άποψη µπορεί να µοιάζει ανορθόδοξη, πολύ δε περισσότερο (θα ισχυρίζονταν µερικοί) καθώς αντιβαίνει στο γεγονός ότι η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας αποτελεί την αποδεκτή πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων επί µία περίοδο ένδεκα περίπου χρόνων.

 

Εντούτοις, η µακροβιότητα µιας πολιτικής ή µιας προσέγγισης δεν αποτελεί, αφ’ εαυτής, επιχείρηµα για να µην αµφισβητήσουµε τη σηµερινή εγκυρότητά της, διότι η µη αµφισβήτηση µπορεί να απορρέει από (α) έλλειψη σωστής αξιολογήσεως νέων δεδοµένων, τοπικών αλλά και ευρωπαϊκών, (β) έλλειψη του απαραίτητου θάρρους ή φαντασίας για την αναθεώρηση µιας πολιτικής ή,(γ) πάλι, από το γεγονός ότι υποκύπτουµε σε εξωτερικές πιέσεις διατήρησής της.

 

Ούτε όµως είναι αναπάντητο το επιχείρηµα υπέρ µιας αλλαγής πλεύσεως ότι η παλαιά, φιλοτουρκική πολιτική ετύγχανε της ευνοίας πολιτικών διαφόρων αποχρώσεων, όπως οι κκ Μητσοτάκης, Σηµίτης, Καραµανλής, Παπανδρέου, Κύρκος και η κυρία Μπακογιάννη (για να µην αναφέρουµε και τα πνευµατικά εξαπτέρυγα, που πειθήνια πάντοτε, προµηθεύει το ΕΛΙΑΜΕΠ).

 

Το πραγµατικό, λοιπόν, ερώτηµα που πρέπει να τεθεί και να απαντηθεί δεν είναι πλέον πόσοι ή ποιοι υπεστήριξαν αυτήν την πολιτική κάποτε ή τι ακριβώς απέδωσε στο παρελθόν αλλά (α) το κατά πόσον αυτή η πολιτική συνεχίζει να εξυπηρετεί τα συµφέροντα της Ελλάδας και των Ευρωπαίων εταίρων της σήµερα, καθώς και (β) το κατά πόσον η Τουρκία έχει ανταποδώσει καθ’ οιονδήποτε δίκαιο τρόπο τις δικές µας προσπάθειες να ακολουθήσουµε µια εποικοδοµητική πολιτική απέναντί της.

 

Σ’ αυτόν το προβληµατισµό η απάντηση πρέπει να είναι κυνικά τίµια. Ο Παναγιώτης Κονδύλης σ’ ένα κείµενο που αξίζει να περιγραφεί ως κλασικό και για τη λογική του και για το απέριττο ύφος του, αλλά και γιατί (δυστυχώς) δικαιώθηκε εν πολλοίς µε το πέρασµα του χρόνου, έγραψε στο Επίµετρο της Θεωρίας του Πολέµου «… το σηµερινό δίληµµα [που αντιµετωπίζει η Ελλάδα] είναι αντικειµενικά τροµακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη [µε τη σηµερινή Τουρκία] σηµαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεµος σηµαίνει συντριβή».^[3]

 

Είµαι, συνεπώς, της άποψης ότι, σε έναν κόσµο που έχει µεταβληθεί άρδην κατά την τελευταία περίπου δεκαπενταετία και για να αποφευχθεί το ανωτέρω φρικτό δίληµµα, η κατ’ ουσίαν τυφλή ελληνική υποστήριξη της πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. δεν είναι πλέον ούτε ορθή ούτε και λογική, ούτε προς το συµφέρον µας.

 

Ο σηµερινός σκεπτικισµός για µια πολιτική που είχε ίσως κάποια πλεονεκτήµατα για την Ελλάδα όταν πρωτοπαρουσιάστηκε από την κυβέρνηση Σηµίτη-Παπανδρέου, αλλά σήµερα ενδέχεται να µας προκαλέσει ακόµη περισσότερους πονοκεφάλους, απορρέει από τα ακόλουθα επιχειρήµατα:

 

 

(b) Η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας. Από καθαρώς ελληνική άποψη, η εν λόγω πολιτική, στην αρχική της φάση, βοήθησε –όπως ήδη ισχυρίστηκα ανωτέρω– να αναιρεθούν οι επικρίσεις που δεχόταν η Ελλάδα ως χώρα που καθυστερούσε ή παρακώλυε τη διαµόρφωση πολιτικών πανευρωπαϊκής κλίµακας, σε µια εποχή που ήταν του συρµού η γεωγραφική διεύρυνση της Ευρώπης. Έτσι, αυτή η νέα πολιτική εξυπηρέτησε αποτελεσµατικά τη διεθνή εικόνα µας, συµβάλλοντας στην προσπάθεια ανατροπής του ανθελληνικού κλίµατος σε ορισµένους ευρωπαϊκούς κύκλους. Αναµφίβολα, διευκόλυνε επίσης την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., την οποία η κυβέρνηση Σηµίτη/Παπανδρέου κατόρθωσε, µε αξιοσηµείωτη επιδεξιότητα, να διαχωρίσει από την υποψηφιότητα της Τουρκίας.

 

Ωστόσο, καθώς η Ευρώπη επεκτάθηκε –πολύ πιο γρήγορα από όσο θα έπρεπε, θα έλεγαν µερικοί–, έχει πλέον αλλάξει άποψη για την Τουρκία. Οι µεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες εκφράζουν αµφιβολίες κατά πόσον η Τουρκία είναι έτοιµη να γίνει πλήρες µέλος της Ε.Ε., αµφιβολίες που έχουν αυξηθεί σε στιγµές οικονοµικών δυσχερειών και δικαιολογηµένων φόβων που σχετίζονται µε την αύξηση της νοµίµου και παρανόµου µεταναστεύσεως.

 

Η ταχύτης µε την οποία η Τουρκία αυξάνει τις επεκτατικές της φιλοδοξίες, προκαλώντας π.χ. την Αµερική µε την πρόσφατη πρωτοβουλία της µε το Ιράν, ή το Ισραήλ, µε τον πρωταγωνιστικό (αλλά υστερόβουλο) ρόλο που έπαιξε στην οργάνωση ανθρωπιστικής βοήθειας προς τη Γάζα, αρχίζει να ενοχλεί τους βασικούς της υποστηρικτές. Έτσι, η αµερικανική κοινή γνώµη αρχίζει να διχάζεται ως προς τις απόψεις της για την Τουρκία.^[4] Μερικοί σίγουρα θα έχουν αρχίσει να πιστεύουν ότι τώρα που αυτοί έβγαλαν το «τζίνι» από το µπουκάλι, δύσκολα θα το ξαναβάλουν µέσα. Ακόµη και το Ισραήλ αισθάνεται µετανιωµένο για την εµπιστοσύνη που έδειξε κάποτε προς την Άγκυρα, εφόσον µια µέρα θα µπορούσε αυτή να το υποκαταστήσει στην καρδιά της Αµερικής. Αλλά είναι νωρίς για να µιλάµε γι’ όλα αυτά. Απλώς, εµείς οι Έλληνες πρέπει όλα να τα έχουµε υπόψη… και να µελετάµε το timing ενδεχοµένων διπλωµατικών πρωτοβουλιών, έχοντας όµως προετοιµάσει διάφορα σχέδια για όλα τα ενδεχόµενα. Σχέδια όμως δικά μας, όχι σχέδια…. άλλων!

 

Στους ανωτέρω υπολογισµούς µας πρέπει να προσθέσουµε και τα πολιτικά προβλήµατα που αντιµετωπίζει σήµερα η Τουρκία µε το στρατό της, αλλά και µε ορισµένες εθνικές µειονότητες όπως τους Κούρδους –είκοσι εκατοµµύρια τη στιγµή που µιλάµε– τα οποία διάγουν περιόδους σχετικής ηρεµίας που εναλλάσσεται µε περιόδους οξύτητος κατά καιρούς, µια και αυτό το κοµβικό ζήτηµα, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις της Τουρκίας, δεν έχει λυθεί. Οι µέλλουσες εξελίξεις στο Ιράκ, που µε τη σειρά τους πιθανόν να επηρεαστούν προς το χειρότερο από τις εξελίξεις στο Ιράν, θα µπορούσαν, επίσης, να περιπλέξουν το Κουρδικό πρόβληµα ακόµη περισσότερο για την Τουρκία. Και ας µην ξεχνάµε την αιφνίδια εξτρεµιστική στάση που επέδειξε πρόσφατα η Τουρκία απέναντι στους Αρµενίους η οποία δεν έκανε καλό στην εικόνα της στο εξωτερικό.

 

Όλα αυτά καθιστούν σαφές –και πρέπει και εµείς να το τονίζουµε σε όλους, ιδίως αν η Τουρκία συνεχίζει να µας προκαλεί– ότι, εάν ποτέ η χώρα αυτή εντασσόταν στην Ε.Ε. ως πλήρες µέλος, η παρουσία της θα προκαλούσε µια σειρά από νέα και ανεπιθύµητα προβλήµατα, τα οποία η Ευρώπη καθόλου δεν χρειάζεται. Θα επανέλθουµε σε αυτό το θέµα στις επόµενες παραγράφους, δεδοµένου ότι διαψεύδει πλήρως όλους εκείνους που διατείνονται ότι η Τουρκία έχει «εξευρωπαΐσει» τις πρακτικές της. Για πολλούς, λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι οι τουρκικές αλλαγές που έχουν σηµειωθεί µέχρι τώρα είναι επιφανειακές και καιροσκοπικές. Το ΥΠΕΞ µας όµως, και οι κατά τόπους πρεσβείες µας, ουδόλως, εξ όσων γνωρίζω, εκµεταλλεύονται αυτές τις αδυναµίες του αντιπάλου. Γιατί; Η απάντηση είναι σαφής: γιατί εµείς υποστηρίζουµε την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας όσο και αν αυτή συνεχίζει να µας προκαλεί. Η ανεκτικότητά µας, όµως, δεν έχει όρια, µια και είναι η ανεκτικότητα του κοµπλεξικού, του αδύνατου, του υποτακτικού! Αυτό είναι το σημείο που κατήντησαν την Ελλάδα παλιοί και σύγχρονοι Υπουργοί των Εξωτερικών που σύντομα θα έχουν και το θράσος να διεκδικήσουν την ψήφο του Ελληνικού λαού!

 

 

Με δυο λόγια: η ιδέα µιας ασταµάτητης Τουρκίας αρχίζει να φαίνεται λιγότερο πειστική. Από εµάς, λοιπόν, εξαρτάται, να βγούµε από το σύµπλεγµα κατωτερότητος και υποταγής στην Αµερική και να αρχίσουµε να καθιερώνουµε τη δική µας γεωπολιτική προσωπικότητα. Και η οικονοµική κρίση µας, καίτοι αναµφίβολα δεν µας βοηθά, δεν είναι αυτό που µας φρενάρει. Το ανασταλτικό σε κάθε ανθρώπινη ενέργεια είναι ο ίδιος ο εαυτός µας, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, οράµατος, θάρρους, κοινωνικής οµόνοιας, όταν αναλαµβάνεται µια µεγάλη προσπάθεια.

 

Όλα αυτά ανακτώνται, όταν βρεθεί πρώτα ο ανθρώπινος παράγων, ο Ατατούρκ, ο Βενιζέλος, ο Τσόρτσιλ, ο Στάλιν στις µαύρες ώρες της γερµανικής εισβολής. Το πίστευα αυτό πάντα, γιατί πάντα πίστευα στη ηρωική εξήγηση της ιστορίας (εν συνδυασµώ πάντα µε το ιστορικό timing).

 

Αλλά να που τώρα επιβεβαιώνει τη σκέψη µου και ο «αντίπαλος» που, αθέλητά του ασφαλώς, δίδει σοφό µάθηµα στους Έλληνες. Αναφέροµαι, πάλι, στον κ. Νταβούτογλου που στο πρόσφατα µεταφρασµένο έργο του παρατηρεί σωστά τα εξής.^[5]

 

«Το βασικώτερο έρεισµα στρατηγικής ισχύος µιας χώρας είναι ο ανθρώπινος παράγων… Είναι αδύνατο να αλλάξει κανείς τη γεωγραφική θέση και την ιστορική παράδοση, σταθερά δεδοµένα της στρατηγικής. Όµως, ο παράγων της ανθρώπινης καλλιέργιας µπορεί να δηµιουργήσει καινούργια δεδοµένα στρατηγικής λογικής, νέες οπτικές για την αξιολόγηση της γεωγραφίας και της ιστορίας».

 

Όταν υποβιβάζουµε τον κ. Νταβούτογλου στα γραπτά µας, γιατί βρήκαµε λάθη (σκόπιµα ή µη) στο έργο του, νοµίζω ότι εµείς οι Έλληνες δείχνουµε ασυγχώρητη ανωριµότητα. Γιατί, όπως δεν πολεµάς επιτυχώς µια ιδεολογία µε στρατό, έτσι δεν νικάς έναν άξιο πνευµατικό αντίπαλο µε το να υποβιβάζεις την ευρύτερη σηµασία του έργου του.

 

Η νίκη, υπό τη µορφή ενός έντιµου πολιτικού συµβιβασµού στα προβλήµατα που χωρίζουν τις δυο χώρες, θα έλθει µόνον όταν οι Έλληνες αλλάξουν τον πολιτικό κόσµο που τους κυβέρνησε πάνω από τριάντα επτά χρόνια και φέρουν νέο αίµα, που στο δικό µου λεξιλόγιο σηµαίνει νέες ιδέες. Θα επανέλθουµε σ’ αυτό το θέµα προς το τέλος αυτής της µελέτης.

 

(γ) Εµπνέει εµπιστοσύνη η µέχρι τώρα συµπεριφορά της Τουρκίας; Όποτε γίνεται λόγος για δηµιουργία στενότερων σχέσεων µε τη Ρωσία, η αντίθεση συνήθως εκδηλώνεται ταχύτατα µε τη φράση: «Μα, µπορούµε να έχουµε εµπιστοσύνη στον κ. Πούτιν;». Απαντώ: Μπορεί κάποιος καλόπιστος να ισχυριστεί ότι το αντίθετο ισχύει µε τους Τούρκους, λαµβανοµένων υπόψη των όσων εξέθεσα ανωτέρω; Ή µήπως, λόγω προκαταλήψεων ή και συµφερόντων, εφαρµόζουµε δύο µέτρα και δύο σταθµά;

 

Να ένα παράδειγµα που αφορά και την Ελλάδα και την Κύπρο.

 

Η άρνηση της Τουρκίας να εφαρµόσει το ευρωπαϊκό Συµπληρωµατικό Πρωτόκολλο (2004) και να ανοίξει τα λιµάνια της στα πλοία κρατών-µελών της Ε.Ε., καθώς και η απροθυµία της να αναγνωρίσει ένα από τα µέλη της λέσχης στην οποία και η ίδια προσπαθεί να ενταχθεί –δηλαδή την Κύπρο– δεν αποτελούν καθόλου καλούς οιωνούς για το πώς θα συµπεριφερόταν στο µέλλον, στην περίπτωση που θα γινόταν πλήρες µέλος της Ε.Ε. Το ίδιο ισχύει με την θποχρέωση της να δεχθεί το νέο δίκαιο της θάλασσας.

 

Άλλο, εντελώς ελληνικό, και ακόµη πιο χαρακτηριστικό παράδειγµα διαπραγµατεύσεων α λα τούρκα µας έδωσε πρόσφατα ο πρόεδρος της Νέας ∆ηµοκρατίας … Αναφερόµενος, λοιπόν, σε µία από τις πολλές συµφωνίες που υπογράφηκαν κατά την πρόσφατη επίσκεψη του κ. Ερντογάν στην Αθήνα, ο κ. Σαµαράς παρετήρησε (σχετικά µε την «ανταλλαγή» που κάναµε για την πράσινη βίζα µε τη συµφωνία για την επανα-προώθηση µεταναστών στην Τουρκία) ότι:

 

«[Εµείς] δώσαµε κάτι χειροπιαστό. Κι έναντι αυτού µας έδωσε η Τουρκία κάτι που µας έχει δώσει ήδη… τρεις φορές και δεν το τήρησε ποτέ: ∆ιότι για πρώτη φορά Συµφωνία για την επανα-προώθηση λαθραίων µεταναστών υπογράφηκε το 2001 και µάλιστα από τον κ. Γιώργο Παπανδρέου, υπουργό των Εξωτερικών τότε. Το 2005 επί κυβερνήσεων Νέας ∆ηµοκρατίας υπογράφηκε η ενεργοποίηση εκείνης της Συµφωνίας. Και η Τουρκία δεν τήρησε τα συµφωνηθέντα. Και τώρα υπογράφουµε ξανά την τήρησή της µε προορισµό το λιµάνι της Σµύρνης (πράγµα) που προβλέπετο [ήδη] από τη συµφωνία του 2001…»

 

Και τι βγαίνει από αυτή την επαναµβανόµενη υπόσχεση να τηρηθούν τα ήδη υπεσχηµένα; «Η Τουρκία», συνέχισε ο κ. Σαµαράς, «αναλαµβάνει να δέχεται περί τους 1000 λαθροµετανάστες το χρόνο από τις 70 χιλιάδες που µας στέλνει! Κι έναντι αυτής της “παραχώρησης”, εµείς της προσφέρουµε δυνατότητες συνεργασίας σε ποικίλους τοµείς και πράσινη βίζα».

 

Είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι οι Τούρκοι λατρεύουν το παζάρι. Και στο παζάρι αυτό η Τουρκία πάντα φροντίζει να εξασφαλίζει προκαταβολικά αυτά που θέλει και εις αντάλλαγµα δίνει υποσχέσεις τις οποίες ποτέ δεν τηρεί. Αλλά εµείς γιατί πρέπει πάντα να υποχωρούµε; Στο κάτω-κάτω, στην ακµή της Οθωµανικής τους Αυτοκρατορίας εµείς, οι Ρωµιοί, ελέγχαµε το εµπόριό τους και, µερικές φορές, και την εξωτερική τους πολιτική.

 

Να λοιπόν που και η Ελλάδα «έχει» –σίγουρα είχε κάποτε– «βάθος» µε την έννοια του κ. Νταβούτογλου. Με την πάροδο του χρόνου, αυτοί έγιναν καλύτεροι ή εµείς καταρρεύσαµε ακόµη και σ’ αυτό το πεδίο; Γιατί να µην ξαναζωντανέψουµε λοιπόν και εµείς το «ιστορικό βάθος» ενός ανθούντος Ελληνισµού της διασποράς. Εξέθεσα, ανωτέρω… έναν τρόπο µε τον οποίο κάτι τέτοιο θα µπορούσε να αρχίσει να τίθεται σε εφαρµογή.

 

Η γνώµη µου είναι ότι ο λόγος που χάσαµε την αισιοδοξία και την αγωνιστικότητά µας οφείλεται, εν πολλοίς, στις συνεχείς στρατιωτικές προκλήσεις των Τούρκων που οι Έλληνες νοµίζουν ότι δεν µπορούν να αντιµετωπίσουν, ιδίως γιατί πάντα πίσω από την Τουρκία στέκεται η (δήθεν) ουδέτερη Αµερική, ενώ εµείς δεν έχουµε καµία δύναµη στο πλευρό µας. Αν αυτό αληθεύει, τότε η ευθύνη βαρύνει τον ΔΙΚΟ µας πολιτικό κόσµο, ή για να ακριβολογούµε αυτούς που µας κυβέρνησαν.

 

Αν όµως αυτός είναι ο τρόπος µε το οποίον η Τουρκία αντιλαµβάνεται τη σύγχρονη γεωπολιτική διαπραγµάτευση, θα αποφύγει άραγε να συνεχίσει να χρησιµοποιεί την τακτική του «βίαιου εξαναγκασµού» οποτεδήποτε έχει µια διαφωνία είτε µε την Ελλάδα είτε µε οποιοδήποτε άλλο µέλος της Ε.Ε.; Αν ναι, τότε η ειδικότης στο παζάρεµα µεταβάλλεται σε τάση προς συστηµατική ληστεία!

 

Ίσως ένας τέτοιος χαρακτηρισµός φαίνεται βαρύς. Η τάση όµως της Τουρκίας να διολισθαίνει από τη συνήθη «διπλωµατία του θιγόµενου µέρους» προς µια συµπεριφορά απροκάλυπτα «επιθετική» –είτε λεκτικά, είτε µε επίδειξη στρατιωτικής δύναµη– έχει κατ’ επανάληψη σηµειωθεί όχι µόνο έναντι της Ελλάδος αλλά και στις πρόσφατες (δηλ. του τελευταίου έτους) σχέσεις της µε το Ισραήλ. Οι τελευταίεςς δηλώσεις του κ. Ερντογάν αποδεικνύουν ότι οι Τούρκοι δεν αλλάζουν.

 

Με δύο λόγια, µία Τουρκία µε µεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και «µε επιθετική νοοτροπία και διάθεση» δεν προοιωνίζεται θετικές εξελίξεις για τη στάση που θα τηρήσει απέναντι στη λέσχη στην οποία επιθυµεί να ενταχθεί.

 

 

(δ) Γρήγορα να κλείσει το Κυπριακό! Η άποψη που προβάλλουν οι περισσότεροι Τούρκοι αρθρογράφοι^[6] και ορισµένοι, κυρίως Άγγλοι, σχολιαστές, είναι ότι το Κυπριακό αποτελεί το βασικό εµπόδιο για την προώθηση της πλήρους ένταξης της Τουρκίας και, ως εκ τούτου, πρέπει να «κλείσει», δηλαδή να λυθεί µε κάποιας µορφής Σχέδιο Ανάν. Το επιχείρηµα αυτό ενισχύεται –πάντα κατά τη γνώµη των ίδιων ενδιαφεροµένων– από ένα δεύτερο, παράλληλο, επιχείρηµα. «Κάντε», λένε πάλι µε αγωνία, «την Τουρκία µέλος της Ε.Ε. προτού στραφεί ολοκληρωτικά προς την Ανατολή». Κατά τη γνώµη µου, κανένα από αυτά τα δυο επιχειρήµατα δεν ευσταθεί. Και το λέω αυτό όχι απλώς επειδή προσωπικά πιστεύω –όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες και Κύπριοι σχολιαστές– ότι το επονοµαζόµενο Σχέδιο Ανάν του 2004^[7] (και οι σύγχρονες παραλλαγές του) δεν είναι καθόλου συµβατές µε τα θεµελιώδη συµφέροντα της Ελλάδας, της Κύπρου αλλά και της Ευρώπης.

 

Το υποστηρίζω αυτό µε έµφαση γιατί η τουρκική επιθετικότητα απέναντι στην Ελλάδα, τόσο ποσοτικά όσο όµως και ποιοτικά, έχει αυξηθεί από τότε που η χώρα µου έτεινε κλάδο ελαίας προς την Τουρκία, στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Συγκεκριµένα, η τουρκική συµπεριφορά, ιδίως το καλοκαίρι του 2009, απεδείχθη άκρως θρασεία, σίγουρα γιατί ενθαρρύνθηκε από την παθητικότητα που διέκρινε την ελληνική κυβέρνηση εκείνης της περιόδου που, την εποχή εκείνη, έφθασε να κάνει ακόµη και αλλαγές στην ανώτερη ηγεσία στο στράτευµα για να µετριάσει τη γνώµη που επικρατούσε σε µερικούς κύκλους ότι εµείς κρατούσαµε επιθετική στάση!

 

Η συµπεριφορά αυτή, που υπερβαίνει τα όρια του πολλαπλασιασµού των επεισοδίων στον εναέριο χώρο µας,^[8] στις βραχονησίδες και στα χωρικά ύδατα της Ελλάδας (ή προκλητικά πλησίον τους) και επεκτείνεται –όπως πρόσφατα έχει αποδειχθεί– στο ζήτηµα της διευκολύνσεως της παράνοµης µετανάστευσης, πρέπει να µελετηθεί µέσα στο πλαίσιο των εκπεφρασµένων σχεδίων του κ. Νταβούτογλου που, φαντάζοµαι, σε πολύ γενικές γραµµές κάποιος υπάλληλος του υπουργείου των Εξωτερικών θα είχε εξηγήσει στην υπουργό του.

 

Ερωτώ, λοιπόν, αν η όποια εισήγηση έγινε τότε εµπεριείχε την εκτίµηση, η οποία τυγχάνει να είναι και η δική µου, ότι το πρόβληµα της Κύπρου έχει µεταλλαχθεί σοβαρά από την εποχή που ο κ. Νταβούτογλου παρουσίασε τη δική του, νέα, αξιολόγηση της γεωπολιτικής σηµασίας της νήσου.

 

Πράγµατι, τόσο από το βιβλίο του κ. Νταβούτογλου όσο και από την εµπειρία σηµαινόντων Κυπρίων που έχουν µετάσχει στις διαπραγµατεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού, το συµπέρασµα στο οποίο καταλήγει κάθε ανεξάρτητος µελετητής είναι ότι ο πλήρης έλεγχος ολόκληρης της Κύπρου αποτελεί πλέον τον στρατηγικό στόχο της Τουρκίας. Πέρασαν, δηλαδή, οι µέρες όπου η προστασία µια µικρής θρησκευτικής και εθνικής µειονότητος ήταν το κύριο µέληµα της Τουρκίας. Τώρα η Κύπρος –και η Κρήτη! (πάντα σύµφωνα µε τον κ. Νταβούτογλου)– αντιµετωπίζονται ως νησιά που είναι γεωγραφικά τόσο καλά τοποθετηµένα ώστε να είναι απαραίτητα για όποια χώρα –βλέπε, δηλαδή, Τουρκία– θέλει και µπορεί να παίξει ηγεµονικό ρόλο στη ευρύτερη περιοχή.

 

Πρώτον, λοιπόν, η Κύπρος σήµερα ενισχύει τη θέση που θέλει να καταλάβει και το ρόλο που θέλει να διαδραµατίσει η Τουρκία στην ευρύτερη περιοχή.

 

Επιτυγχάνει αυτόν το σκοπό, δεύτερον, και γιατί αποδυναµώνει τον Ελληνισµό και το ελληνικό κράτος σε µια ευαίσθητη περιοχή στην οποία θα µπορούσε η Ελλάς (αν είχε ολοκληρωµένη στρατηγική) να διαδραµατίσει ρόλο διευρύνοντας την αξία της εντός της Ε.Ε.

 

Τρίτον, αποστερεί από την Ε.Ε. την υποδοµή για οποιασδήποτε µορφής επιχείρηση στη Μέση Ανατολή, όπως έγινε το καλοκαίρι του 2006, µε την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο. Αξίζει να σηµειωθεί ότι µε βάση το Σχέδιο Ανάν, για να διαθέσει το κυπριακό κράτος την υποδοµή του (λιµάνια και αεροδρόµια) αλλά και τα χωρικά του ύδατα και τον εναέριο χώρο του, ακόµη και στην Ε.Ε., απαιτείτο η άδεια της Τουρκίας. Εξ όσων γνωρίζω, το ίδιο προβλέπουν και τα νεότερα υποκατάστατα του αρχικού σχεδίου Ανάν.

 

Τέταρτον, το τουρκικό σχέδιο εγκλωβίζει πλήρως το Ισραήλ, αφού η µόνη µη µουσουλµανική διέξοδος που διαθέτει αυτό είναι προς την Κύπρο. Με τον έλεγχο της Κύπρου η Τουρκία αποκτά στρατηγικό πλεονέκτηµα έναντι του Ισραήλ, στην αντιπαράθεση και διαµάχη για τον ηγεµονικό ρόλο στην περιοχή, τα δε πρόσφατα γεγονότα στη Γάζα αποτελούν σηµαντικό στοιχείο στο «παζάρι».

 

Πέµπτον, αναβαθµίζει το ρόλο και την αξία της Τουρκίας εντός του ΝΑΤΟ.

 

Ποια λοιπόν θα είναι η συµπεριφορά της Τουρκίας έναντι της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, αν µπορέσει να εξασφαλίσει τον πλήρη έλεγχο της Κύπρου; Πόσο προθυµοποιούνται η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ να έχουν τέτοιαν εξάρτηση στην περιοχή από την Τουρκία;

 

Εν όψει των ανωτέρω, έχω άδικο να επιµένω ότι η παρούσα µανία να παραδώσουµε, υπό την αφόρητη πίεση των Αµερικανών, Άγγλων, του κ. Μπανκι Μουν, και των εν Ελλάδι «ακαδημαϊκών βοηθών» τους –γιατί τελικά περί αυτού πρόκειται–, την Κύπρο στους Τούρκους υπό κάποια µορφή σχεδίου τύπου Ανάν, θα αποβεί ατυχής αν όχι προδοτική λύση για όλους, πλην των Τούρκων;

 

Και υπενθυµίζω τι διδάσκει η ιστορία. Τέτοιου είδους «λύσεις» κηλιδώνουν τη φήµη αυτών που τις λαµβάνουν για πάντα. Έτσι, ούτε ο «µέγας» Καραµανλής, ο επονοµαζόµενος «Εθνάρχης», µπόρεσε να αποφύγει αυτό το στίγµα εξαιτίας της περιβόητης συνθήκης της Ζυρίχης την οποία υπέγραψε υπό την πίεση των… Άγγλων και στη Βουλή, µάλιστα, περιέγραψε ως την «ευτυχέστερη στιγµή της ζωής» του!

 

Ποιος Έλληνας ή Κύπριος πολιτικός επιθυµεί τέτοιον τίτλο;

 

 

 

Προκλητικός ήταν ο Τούρκος Πρωθυπουργός και με τον τρόπο με τον οποίο έθεσε το ζήτημα των σχέσεων ΕΕ – Τουρκίας κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2012, όταν την προεδρία της ΕΕ την αναλαμβάνει η Κύπρος.

 

«Σε περίπτωση που δώσουν στη Νότια Κύπρο την προεδρία τηΕΕ, εμείς δεν τους αναγνωρίζουμε. Ποτέ δεν πρόκειται να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι μαζί τους… Κατά την προεδρία της Νότιας Κύπρου στην ΕΕ δεν πρόκειται να συνομιλήσουμε. Κατά την περίοδο αυτή οι σχέσεις με την ΕΕ θα παγώσουν. Επί έξι μήνες δεν θα υπάρχουν σχέσεις Τουρκίας – ΕΕ. Δεν μας ενδιαφέρει τι θα σκεφτεί η ΕΕ. Ας το σκεφτόταν όταν δεχόταν ως μέλος την ελληνοκυπριακή διοίκηση… Δεν συνομιλούμε με χώρα που δεν αναγνωρίζουμε. Θεωρούμε ντροπή για μας ακόμη και το ότι βρισκόμαστε στο ίδιο τραπέζι μαζί τους στον ΟΗΕ.»

 

 

 

(α) Τα (πολιτικά) προβλήµατα που θα έφερνε στην Ευρώπη. Ο φόβος µου ότι η πλήρης ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. θα έφερνε αυτήν την τελευταία αντιµέτωπη µε πολιτικά προβλήµατα, δυσκο-λίες και άκρως επιτακτικές απαιτήσεις ενισχύεται και από το γεγονός –το οποίο, κατά τα φαινόµενα, έχουν λησµονήσει οι περισσότεροι– ότι, το 2005, στις Βρυξέλλες, η Ένωση Αραβικών Κρατών^[9] τάχθηκε, ex proprio motu, υπέρ της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.

 

Αυτή η ασυνήθιστη πρωτοβουλία εκ µέρους ενός «τρίτου», άσχετου οργανισµού απέδειξε –όπως µε ειλικρίνεια οµολόγησε ένας φιλότουρκος σχολιαστής– «την ελπίδα του αραβικού κόσµου ότι η Τουρκία θα αποτελέσει µια “πίσω πόρτα” [sic] µέσω της οποίας αυτός θα αναπτύξει στενότερους δεσµούς µε την Ευρώπη».^[10]

 

Θα µπορούσε άραγε αυτός ο δυσοίωνος υπαινιγµός να περιλαµβάνει κάτι περισσότερο από το ενδεχόµενο οι περιορισµένοι ευρωπαϊκοί οικονοµικοί πόροι να χρησιµοποιηθούν για να αναπτυχθούν χώρες εκτός Ευρώπης – θα µπορούσε, δηλαδή, να σηµαίνει ότι θα ακολουθήσουν περισσότερες αιτήσεις ένταξης στην ευρωπαϊκή λέσχη από κράτη που δεν µπορούν να αξιώσουν κανέναν άλλον ιστορικό, εθνοτικό, θρησκευτικό ή άλλου είδους δεσµό µαζί της, πέραν της επιθυµίας τους να ωφεληθούν από τη (σχετική) οικονοµική ευρωστία της; Μήπως, λοιπόν µια πλήρης ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. θα αποτελούσε πρόσκληση σε κράτη σαν το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τις βορειο-αφρικανικές χώρες να εισέλθουν στο ευρωπαϊκό κλαµπ; ∆εν έχω καµία αµφιβολία ότι αυτήν την «µπασταρδοποίηση» και αποδυνάµωση της Ευρώπης θα την έβλεπαν µε καλό µάτι και οι Αµερικανοί και οι Άγγλοι.

 

Σε άλλο σημείο του βιβλίου μου θα επανέλθω σε νοµικές και θεσµικές δυσκολίες, πέραν των πολιτικών, που µια τέτοια πλήρης ένωση θα προκαλούσε στους ήδη εταίρους.

 

(β) Νοµικά και θεσµικά προβλήµατα πλήρους ενώσεως µε την Ε.Ε. Το τελευταίο επιχείρηµά µου υπέρ της επαναξιολόγησης της τουρκικής ένταξης στην Ε.Ε. είναι και το σηµαντικότερο: η Ευρώπη ως σύνολο θα πρέπει να µελετήσει –και όντως, εξετάζει σήµερα– µε άκρα σοβαρότητα τα θεσµικά επακόλουθα της ενδεχόµενης πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.^[11]

 

Η άποψη αυτή συνδέεται άµεσα και αναπόφευκτα µε τη γενικότερη πεποίθησή µου ότι αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη σήµερα είναι βαθύτερη ολοκλήρωση και όχι περαιτέρω διεύρυνση. ∆εδοµένου µάλιστα ότι την ιδέα αυτήν τη συµµερίζονται κατ’ αρχήν αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, εξαιρουµένης ίσως της Αγγλίας (και, εµµέσως, της Αµερικής), η Ελλάδα µπορεί να την επιδιώξει µε σχετική ευκολία, σταµατώντας να στηρίζει µια πολιτική η οποία, όσο πρωτοποριακή και αν ήταν το 1999, έντεκα χρόνια αργότερα δεν είναι διόλου ελκυστική.

 

Η βασική µου ανησυχία για τη σηµερινή πολιτική µας ως προς το µέλλον της Τουρκίας στην Ευρώπη αφορά το γεγονός ότι η επιθυµία της Τουρκίας να γίνει πλήρες µέλος της Ε.Ε. δεν συνάδει µε το συµφέρον της Ευρώπης να προβεί κατ’ αρχάς σε µια εις βάθος ανάπτυξη της Ένωσης, προκειµένου να αναχαιτίσει, προσωρινά τουλάχιστον, και να εξορθολογίσει τη βεβιασµένη και ανεξέταστη διεύρυνσή της.

 

Πράγµατι, η ταχύρρυθµη ευρωπαϊκή διεύρυνση κατά το πρόσφατο γύρισµα του αιώνα έχει ήδη αρχίσει να φανερώνει τις αδυναµίες αυτής της βεβιασµένης κίνησης, το οικονοµικό βάρος που αποτελούν οι νέες χώρες για την παλιά Ευρώπη (η οποία τις «έσωσε» εντάσσοντάς τες στις δοµές της), καθώς και τον αδέξιο τρόπο λήψης αποφάσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ασχέτως εάν πρόκειται για τα οικονοµικά, τις στρατιωτικές επεµβάσεις ή την κοινή εξωτερική πολιτική.

 

Έχω όµως και ένα δεύτερο λόγο ανησυχίας για την Τουρκία, ο οποίος, θεωρώ, δεν έχει σηµασία µόνο για την Ελλάδα, αλλά, και πάλι, για ολόκληρη την Ευρώπη. Θα τον θέσω απλά. Έχει άραγε τη δυνατότητα η σηµερινή Ευρώπη, µε τους εσωτερικούς διχασµούς και τα οικονοµικά της προβλήµατα, να δεχθεί µια χώρα η οποία είναι βέβαιο ότι θα την εµπλέξει σε θρησκευτικά, εθνοτικά, και µεταναστευτικά ζητήµατα τα οποία κάθε άλλο παρά της χρειάζονται;

 

Με άλλα λόγια, µπορούµε να ξεχάσουµε το πρόβληµα της σφαγής των Αρµενίων; Μπορούµε να αγνοήσουµε τη συνεχιζόµενη διένεξη µε το στρατιωτικό κατεστηµένο; Μπορούµε να υποτιµήσουµε το θέµα των Κούρδων, το οποίο, ας µην απατώµεθα, σιγοβράζει εδώ και καιρό; Επιτρέπεται να µη σταθµίσουµε τις µελλοντικές επιπτώσεις της σθεναρής στήριξης που προσφέρει η Τουρκία στην πΓ∆Μ; Ή, τέλος, επαναλαµβάνω, µπορεί να µην αντιµετωπίζει µε αποφασιστικότητα αλλά και σύνεση ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών το υποβόσκον πρόβληµα που, µια µέρα, οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν να µας ανοίξουν στη Θράκη, προσποιούµενοι σήµερα ότι τέτοιο θέµα δεν πρόκειται ποτέ να ανακινηθεί;

 

Ασφαλώς, η ελληνική γεωπολιτική διανόηση θα αντιµετωπίσει σαρκαστικά αυτές τις ανησυχίες, θεωρώντας ότι είναι απλώς επινοήµατα ενός νου εχθρικού προς την Τουρκία. Πέραν όµως του γεγονότος ότι ο γράφων κατάγεται από Έλληνες που πρέσβευαν την ελληνο-τουρκική φιλία όταν οι συγκεκριµένοι διανοούµενοι βρίσκονταν ακόµη στην κούνια (ή στην αρχή της ακαδηµαϊκής τους σταδιοδροµίας), γεγονός παραµένει ότι η πρόσφατη απόφαση της Τουρκίας να απειλήσει ότι θα απελάσει 100.000 Αρµένιους µετανάστες που ζουν στην επικράτειά της είναι, πραγµατικά, «επονείδιστη». Η µοµφή είναι των (φιλότουρκων) Times του Λονδίνου που καταλήγουν ως εξής: «οι ενστάσεις [που προβάλλουν οι Τούρκοι] για µια ορθή ιστορική εξήγηση µιας σειράς φοβερών εγκληµάτων συνιστούν στάση υποτιµητική και καταστροφική. Η εκδικητικότητα, όµως, εναντίον του πλέον ευάλωτου λαού εντός των τουρκικών συνόρων είναι απλώς εξωφρενική [sic]».

 

 

Αναµφίβολα. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο, όσο καταδικαστική και αν είναι αυτή η κατακλείδα, δεν είναι αρκετή για να µας δείξει ξεκάθαρα ποια θα µπορούσε να είναι η µελλοντική συµπεριφορά της Τουρκίας. Μπορούν άραγε οι Έλληνες γεωπολιτικοί παρατηρητές, οι οποίοι –εάν κρίνει κανείς από τις δηµοσιογραφικές τους δραστηριότητες– πλέουν συνεχώς σε πελάγη αυτοδη-µιούργητης αισιοδοξίας για την κατάσταση των ελληνο-τουρκικών σχέσεων, να βάλουν το χέρι στην καρδιά και να µας πουν ότι έχουµε όντως να κάνουµε µε έναν πολιτισµένο και µετριοπαθή γείτονα, µε ευρωπαϊκή συµπεριφορά και ανθρωπιστικές διαθέσεις, πλήρως εναρµονισµένες µε τα σηµαντικότερα διδάγµατα του Ισλάµ;

 

Εάν η σηµερινή αντίδραση της Τουρκίας είναι σκοπίµως υψιπετής, ακριβώς επειδή έχει σκοπό να δείξει στον κόσµο πόσο «ισχυρή» είναι η χώρα, τότε αυτό αποδεικνύει ότι η σύγχρονη Τουρκία πιστεύει στο δίκαιο του ισχυροτέρουλ δηλαδή στην ωμή δύναμη και όχι στο δίκαιο Πρόκειται, µε άλλα λόγια, για κακό οιωνό προς όλους τους γείτονες και φίλους της.

 

Εάν, από την άλλη πλευρά, πρόκειται για «αντανακλαστική αντίδραση» στην κίνηση ευάριθµων Αµερικανών και Σουηδών κοινοβουλευτικών, να καταδικάσουν την αρµενική της πολιτική –ενέργεια που, χαρακτηριστικά, απορρίφθηκε ως ασύνετη από τις «ήπιων τόνων» κυβερνήσεις αυτών των κρατών– τότε, η τουρκική «αντίδραση» αποδεικνύει την αδυναµία της χώρας αυτής να αντιµετωπίζει τις διεθνείς διαφωνίες µε µετρηµένο και ήρεµο τρόπο. Η φύση της την στρίβη πάντα πρός την βία΄και η ιστορία της το επιβεβαιώνει!

 

Σε κάθε περίπτωση, τα σηµάδια κινδύνου είναι για όλους (εκτός από το Υποθργείο μας των Εξωτερικών) εµφανή – και αν διαθέτουµε κοινή λογική, πρέπει να προετοιµαστούµε αναλόγως. Αναφέροµαι συγκεκριµένα στους υπουργούς µας Εξωτερικών και Εθνικής Άµυνας, οι οποίοι φέρουν –και θα φέρουν– ιδιαίτερα βαριά ευθύνη αν γίνει έστω και ένα µόνο µέρος αυτών που φοβούµαι και που ανέφερα ανωτέρω. Και επαναλαµβάνω, τα περισσότερα από τα αναφερθέντα προβλήµατα εύκολα µπορούν να πάρουν τη µορφή νοµικών ή θεσµικών προβληµάτων µε απρόβλεπτες συνέπειες για το φόρτο εργασίας των ευρωπαϊκών θεσµών.

 

 

 

 

---

^[1]. Όπως πολύ ορθά έγραψε ο Παναγιώτης Κονδύλης στο Επίµετρο της Θεωρίας του Πολέµου (4η εκδ. 1999, σ. 409): «…η ελληνική πλευρά πρέπει να κατανοή-σει έµπρακτα, και όχι µόνο λεκτικά, ότι η αξία µιας συµµαχίας για ένα µέλος καθορίζεται από το ειδικό βάρος του τελευταίου µέσα στο σύνολο της συµµαχίας. Πιο λιανά: οι σύµµαχοι αξίζουν για σένα τόσο, όσο αξίζεις εσύ γι’ αυτούς». Κατά τη γνώµη µου η δεδοµένη ελληνική δουλικότης προς τους Αµερικανούς µάς έχει υποτιµήσει και όχι υπερτιµήσει στα µάτια τους.

 

^[2]. Ασφαλώς µεταξύ των προβληµάτων που θα πρέπει να µελετηθούν είναι το πώς θα αντιδράσει η Ελλάς στο οτιδήποτε αποφασίσει να πράξει η Τουρκία, αν δει πως µε τη σύµπραξή µας και της Κύπρου, οι γαλλο-γερµανικές αντιρρήσεις εισδοχής της αποβούν, επιτέλους, τελεσφόρες και το όλο θέµα της πλήρους εντάξεως της Τουρκίας στην Ε.Ε. τεθεί στο αρχείο. Ο Κονδύλης, στο Επίµετρο του κλασικού του έργου Θεωρία του Πολέµου, προσφέρει µερικές εξαιρετικά χρήσιµες σκέψεις από στρατιωτικής/στρατηγικής πλευράς στις όποιες στρατιωτικές κινήσεις ενδεχοµένως µια µέρα η χώρα µας θα υπεχρεούτο να κάνει έναντι της Τουρκίας. Λόγω του τίτλου αυτού του κεφαλαίου αρκούµαι εδώ να προσθέσω την ανάγκη συντονισµένης και υπερ-ενεργητικής διπλωµατικής προσπάθειας που θα έπρεπε να αναλάβουµε, αν αυτά που θεωρώ αναγκαία µεταβληθούν µια µέρα από σχέδια σε πραγµατικότητα. Σκοπός αυτών των πρωτοβουλιών θα είναι να εξηγηθεί γιατί η Ελλάς δεν µπορεί να βρίσκεται αντιµέτωπη µε τουρκικές απειλές –πολεµικές ή µη– κάθε φορά που ασκεί τα δικαιώµατά της σύµφωνα µε το διεθνές δίκαιο και τις Συνθήκες της Ε.Ε. Ο συνδυασµός ενεργητικής διπλωµατίας και στρατιωτικής εγρηγόρσεως, πάντοτε εντός των πλαισίων του διεθνούς δικαίου, δεν είναι καταφρονητέα όπλα στα χέρια µιας αποφασισµένης –και όχι «πουληµένης»– ηγεσίας, µε το λαό σύσσωµο γύρω της. Αν όλα αυτά δεν ακούγονται ευχάριστα είναι γιατί δεν είναι ευχάριστα. Καθ’ όσον γνωρίζω όµως καµιά από τις ένδοξες σελίδες της ιστορίας µας δεν εγράφη από «ένα πλαδαρό κοινωνικό σώµα αιωρούµενο γύρω από το µέσο όρο µιας γενικής ευηµερίας, όπου υψίστη αποστολή της πολιτικής ηγεσίας είναι ακριβώς να εγγυάται τη διατήρηση αυτού του µέσου όρου και αυτής της πλαδαρότητος». Κονδύλης, Θεωρία του Πολέµου, 4η εκδ. 1999, σ. 386.

 

^[3]. 4η εκδ. 1999, σ. 410.

 

^[4]. Βλ., π.χ., το εκτενές ρεπορτάζ της International Herald Tribune «Turkey’s Risky Bridging of East and West», σ. 3.

 

^[5]. Το Στρατηγικό Βάθος – Η ∆ιεθνής Θέση της Τουρκίας (εκδ. Ποιότητα, µεταφρ. Νικ. Ραπτόπουλου, Αθήνα, 2010), σ. 73 επ..

 

^[6]. Βλ., ενδεικτικά, το κείµενο του καθηγητή Attila Eralp για το ΕΛΙΑΜΕΠ, µε τίτλο «The Last Chance in Cyprus Negotiations and the Turkey-EU Relationship», ∆ιατριβή ΕΛΙΑΜΕΠ, Φεβρουάριος 2010, 20 Ιανουαρίου 2010.

 

^[7]. Ή το πιο πρόσφατο (Ιούνιος 2010) σχέδιο το οποίο διαπραγµατεύεται ο κ. Χριστόφιας που είναι, νοµίζω, χειρότερο και για τις δυο χώρες µας.

 

^[8]. Συγκεκριµένα σε απόσταση 6-10 µιλίων από τις ακτές µας, επέκταση δηλαδή 4 µιλίων πέραν της αιγιαλίτιδος ζώνης που καθιέρωσε η Ελλάς το 1931 και δεν αµφισβήτησε η Τουρκία µέχρι το 1974. Υπενθυµίζεται ότι κατά το διεθνές δίκαιο η αιγιαλίτις ζώνη (άρα και ο εναέριος χώρος) µπορεί να φθάσει µέχρι τα 12 µίλια.

 

^[9]. Και µάλιστα όχι µόνο η Ένωση Αραβικών Κρατών, αλλά και το ίδιο το Ιράν, εφόσον ο πρόεδρος Μοχάµετ Χαταµί δήλωσε επίσης ότι ήταν προς το συµφέρον του Ιράν να ενταχθεί η Τουρκία στην Ευρώπη. Βλ. Mohammad Noureddine, «Is Turkey Turning Towards the East?», Daily Star (Βηρυτός), 26 Ιουνίου 2002, archives.econ.utah.edu/archives/a-list/2002w27/msg00002.htm.

 

^[10]. Graham E. Fuller, The New Turkish Republic, ό.π., σ. 70.

 

^[11]. Εν προκειµένω, εννοώ το δικαίωµα ψήφου, έχοντας κατά νου τις δυσκολίες µε τις οποίες ήλθε αντιµέτωπη η Ευρώπη όταν βρέθηκε απέναντι σε µια πολύ επιθετική στάση της Πολωνίας αναφορικά µε αυτό ακριβώς το είδος ζητήµατος. Έτσι, τα νέα µέλη δείχνουν µιαν ανησυχητική τάση να διεκδικούν πλήρη δικαιώµατα και τίτλους από την Ευρώπη –κατ’ ουσίαν, τεράστιες επιδοτήσεις για να εκσυγχρονίσουν τις παρωχηµένες, αν όχι και χρεοκοπηµένες, οικονοµίες τους– και, συγχρόνως, µέσω της συµπεριφοράς τους σε διακυβερνητικές διασκέψεις, φτάνουν στο σηµείο ακόµη και να παραλύουν τη λειτουργία της Ένωσης. Πιστεύω ότι αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο όλοι όσοι ενδιαφέρονται για τη µελλοντική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αισθάνονται δυσαρεστηµένοι µε τη βεβιασµένη διεύρυνση της Ευρώπης κατά τα τελευταία χρόνια. Είναι ίσως αδύνατον να αλλάξουµε αυτή την κατάσταση πλέον –εκτός και αν προσανατολιστούµε προς µια Ευρώπη δύο ή τριών ταχυτήτων–, αλλά, τουλάχιστον, µπορούµε να πάρουµε αυτό το µάθηµα και να αποφύγουµε να επαναλάβουµε τα λάθη του παρελθόντος, πραγµατοποιώντας νέες διευρύνσεις της Ε.Ε.

 http://www.antibaro.gr/node/3249

ΤΡΙΑ ΣΕΡΒΙΕΤΑΚΙΑ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΑΚΙ ΤΩΝ ΕΛΙΤ

Στη συνάντηση Μέρκελ – Σαρκοζί που έγινε στις 21 Ιουλίου στο Βερολίνο, ελάχιστοι γνωρίζουν, ότι η πραγματική ατζέντα αφορούσε εκτός -της «συμφωνίας σωτηρίας»- και στη διανομή των «ελληνικών ιματίων».

Οι πληροφορίες αυτές, που έφτασαν καθυστερημένα –ως συνήθως- στην ελληνική κυβέρνηση, αντήχησαν στ’ αυτιά των κυβερνητικών στελεχών, όπως το αιφνίδιο ουρλιαχτό του λύκου που έχει ήδη εισβάλλει μέσα στην αγέλη των προβάτων. Δεν νομίζω όμως πως θα περίμενε κανείς τη διεθνή καταγγελία των μεθοδεύσεων αυτών. Η εξάρτηση των «προβάτων» είναι τέτοια που θα συνεχίζουν μέχρι τέλους να εκπληρώνουν τον εντεταλμένο ρόλο τους, προσηλωμένοι στην ιδέα ότι «ευρωπαϊκό κεκτημένο» είναι τήρηση των δημοκρατικών διαδικασιών σε μια παρέα 5 λύκων και 4 προβάτων, που ψηφίζουν για το επόμενο φαγητό τους.

Η αλήθεια είναι, ότι η μεταπολιτευτική περίοδος κλείνει τον κύκλο της, με τρία τουλάχιστον «σερβιετάκια» που όσο κι αν θέλουν να κρυφτούν, λεκιάζουν με το αίμα του τόπου, το λευκό παντελονάκι των ελίτ που καμώνονται ότι κυβερνούν.

Το πρώτο είναι το Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων του Ταμείου «Αξιοποίησης» Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, το οποίο αναλαμβάνει στην πραγματικότητα το σύνολο των αρμοδιοτήτων στην διαδικασία εκποίησης του εθνικού πλούτου.

Το δεύτερο είναι η λεγόμενη «τεχνική βοήθεια» στην διαχείριση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ που σε συνδυασμό με δάνειο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, θα αποτελέσει την αναπτυξιακή αιχμή της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό ότι με διαδικασίες εξπρές το γερμανικό Υπουργείο Ανάπτυξης σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο Γερμανικών Βιομηχανιών (BDI) διοργανώνει ήδη συνέδριο για τις αναπτυξιακές ευκαιρίες στην Ελλάδα, με τη συμμετοχή των 20 μεγαλύτερων κλάδων της γερμανικής οικονομίας.

Το τρίτο «σερβιετάκι» αφορά ουσιαστικά στην «ευρωποίηση» των «ελληνικών» τραπεζών, που θα συμβεί υποχρεωτικά στο βαθμό που οι ελληνικές τράπεζες θα αποδεχθούν haircut των ομολόγων που διαθέτουν, κατά 21%. Ένα τέτοιο «κούρεμα» θα σημάνει εγγραφή ζημιών ύψους 9 δις στους ισολογισμούς τους και κατά συνέπεια κατ’ ευθείαν υπαγωγή στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, δηλαδή στον έλεγχο της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας.

Οι πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών πανεπιστημίων αντιλαμβάνονται ότι, δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο για να εξασφαλιστεί ο απόλυτος οικονομικός έλεγχος μιας χώρας. Ελέγχοντας τη Δημόσια Περιουσία, τον Αναπτυξιακό Σχεδιασμό και το Τραπεζικό Σύστημα, η μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο είναι δεδομένη. Μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα, που συντελέστηκε μόλις σε 21 μήνες, οι πιθανότητες αυτόκεντρης οικονομικής ανάπτυξης και εθνικής ανεξαρτησίας περιορίζονται δραματικά. Η παρασιτική οικονομική μεγέθυνση και η περιορισμένη εθνική ανεξαρτησία που βιώσαμε και καταγγείλαμε στα μεταπολιτευτικά χρόνια, δίνει τώρα τη θέση της στην απόλυτη οικονομική –και όχι μόνο- κατοχή. Κι’ όμως, τελικά, στο βαρέλι υπήρχε ακόμη πιο κάτω. Το μέλλον του Λαού και του Τόπου να σχεδιάζεται λεπτομερώς στο Βερολίνο από μια παρέα ροδομάγουλων καλβινιστών που επιμένουν να θεωρούν ότι η αποταμίευση είναι το κλειδί του παραδείσου. Και δυστυχώς -προς ώρας- ο Καραϊσκάκης αρνείται πεισματικά να αναστηθεί…

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ

Οικονομολόγος

26.07.2011

DAVID HARVEY: Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ!

 

Η iskra δημοσιεύει  συνέντευξη* που παραχώρησε ο David Harvey, καθηγητής του πανεπιστημίου City της Νέας Υόρκης, στο δημοσιογράφο Paul Jay, («Τhe Real News Network»), στο φόντο της μεγάλης 48ωρης Γενικής Απεργίας που έλαβε χώρα στην Ελλάδα στις 28 και 29 Ιουνίου.
 

Ο David Harvey μιλάει αναλυτικά για τα αδιέξοδα των μνημονιακών πολιτικών στη χώρα μας, θεωρεί ότι η στάση πληρωμών και η κήρυξη χρεοκοπίας από την Ελλάδα είναι η μόνη βιώσιμη επιλογή, αναφέρεται στη σταδιακή καταστροφή της ελληνικής βιομηχανίας μέσω της επέλασης των γερμανικών εξαγωγών προς την Ελλάδα, θυμίζει ότι η Γερμανία, με την στήριξη των ΗΠΑ, ήταν η ευρωπαϊκή χώρα που είχε κηρύξει τις περισσότερες πτωχεύσεις τον προηγούμενο αιώνα  και υπογραμμίζει, τέλος, ότι τα προγράμματα «βοήθειας» στοχεύουν στη διάσωση των τραπεζών και τη μετακύληση των ζημιών στις πλάτες των λαών.

[*Το κείμενο της συνέντευξης, που ακολουθεί, δημοσιεύτηκε στο site http://www.aformi.gr. Μετάφραση: Γιώργος Μαριάς]

 

PAUL JAY: Την Τετάρτη 29 Ιουνίου στην Ελλάδα, το Κοινοβούλιο ψήφισε ένα πακέτο μέτρων λιτότητας, ενώ έξω από αυτό χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν την αντίθεσή τους. Η Wall Street Journal έδειχνε αρκετά χαρούμενη, τονίζοντας ότι οι επενδυτές ανά την υφήλιο θεωρούσαν το πακέτο μια μεσοπρόθεσμη ανάσα. Υπήρχε άλλη επιλογή για τους Έλληνες απ’ το να δεχτούν αυτά τα μέτρα λιτότητας; Και ήταν η στάση πληρωμών τόσο κακή επιλογή όπως είπε ο Έλληνας πρωθυπουργός; Κοντά μας για να τα συζητήσουμε είναι ο David Harvey. Ο David είναι διακεκριμένος καθηγητής στο City University της Νέας Υόρκης, διευθυντής του κέντρου για το Χώρο, την κουλτούρα και την πολιτική και συγγραφέας πολλών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένου του «Το αίνιγμα του κεφαλαίου και οι κρίσεις του Καπιταλισμού». Ευχαριστούμε για την παρουσία σου.

DAVID HARVEY: Κι εγώ ευχαριστώ

JAY: Είχαν λοιπόν κάποια επιλογή οι Έλληνες;

ΗARVEY: Ναι, νομίζω ότι είχαν. Θεωρώ ότι έπρεπε να κηρύξουν πτώχευση, τόσο απλά, κι ότι όσο πιο γρήγορα το κάνουν τόσο το καλύτερο

JAY: Ποιες θα ήταν οι συνέπειες σε αυτή την περίπτωση;

HARVEY: Οι συνέπειες θα είναι ούτως ή άλλως τραγικές. Ο δρόμος που έχουν ακολουθήσει ως τώρα είναι καταστροφικός. Δεν θα υπάρξει ανάπτυξη στην Ελλάδα για τα επόμενα 10 με 15 χρόνια, το βιοτικό επίπεδο θα μειωθεί και ακόμα και τότε πάλι θα αναγκαστούν να χρεοκοπήσουν. Οπότε το μόνο ερώτημα είναι πότε θα συμβεί αυτό.

JAY: Το αντεπιχείρημα είναι: δεν χρεοκοπούν, οπότε μπορούν να δανειστούν καθώς εκκρεμούν και άλλα δάνεια, και καθώς το κράτος παραμερίζεται θα υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων να επενδυθούν κεφάλαια κτλ. Γιατί είναι λάθος αυτή η λογική; Έτσι θα προκύψει και η ανάπτυξη.

HARVEY: Θα έχουν τη δυνατότητα δανεισμού, αλλά απ’ την άλλη το βιοτικό επίπεδο μειώνεται, η ζήτηση μειώνεται, οι θέσεις εργασίας εξαφανίζονται και οι επιχειρηματίες εγκαταλείπουν τη χώρα μαζικά. Οπότε το μέλλον της Ελλάδας διαγράφεται εξαιρετικά δυσοίωνο όπως πάνε τα πράγματα, όπως γίνεται και στην Ιρλανδία, όπου πέρασαν μια αντίστοιχη κατάσταση και δεν έχουν καμία ανάκαμψη. Άρα δε θα τονωθεί η ανάπτυξη. Στην πραγματικότητα δεν πιστεύω ότι το πραγματικό ερώτημα είναι τι μπορούν να κάνουν οι Έλληνες. Η πραγματική ερώτηση είναι γιατί η Ευρώπη δεν ανταποκρίνεται με έναν πιο υπεύθυνο τρόπο.

JAY: Όσον αφορά το θέμα της ζήτησης, που σημαίνει υψηλότεροι μισθοί ώστε να μπορεί να υπάρχει κατανάλωση, που θεωρητικά βοηθάει την οικονομία, αν ρίξουμε μια ματιά στα ντοκουμέντα της συνόδου των G-20 στο Τορόντο, βλέπουμε ότι οι ηγέτες του κόσμου το αντιλήφθηκαν σαν ζήτημα όσον αφορά την Κίνα.

HARVEY: Ναι.

JAY: Εκεί είπαν πως θα έπρεπε να αυξηθούν οι μισθοί και να ενισχυθεί ένα κοινωνικό δίκτυο προστασίας, ώστε να τονωθεί η ζήτηση. Εφόσον το αντιλαμβάνονται στην περίπτωση της Κίνας, πώς γίνεται να μην καταλαβαίνουν ότι αν κάνεις αυτό στην Ελλάδα- πώς θα καταφέρει με αυτό τον τρόπο να είναι σε θέση να αποπληρώσει τα δάνεια της;

HARVEY: Αυτό που συμβαίνει και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ είναι ένα πολιτικό σχέδιο, όχι μια οικονομική αναγκαιότητα. Και το πολιτικό σχέδιο είναι να χτίσουν μια προστατευτική φωλιά για τους πολύ πλούσιους εις βάρος των πολύ φτωχών. Οι Ρεπουμπλικάνοι στη χώρα μας το έχουν κάνει πολλές φορές. Ανέβαζαν τον εξωτερικό δανεισμό και μετά πχ. κατασπάρασσαν όλα τα κοινωνικά προγράμματα. Αυτό έκανε ο Reagan. Αυτό έκανε ο Bush. Και τι βλέπουμε; Δραματική αύξηση της ανισότητας. Είναι λοιπόν ένα ταξικό σχέδιο για να αλλάξει ακόμα πιο πολύ τους συσχετισμούς υπέρ των πλούσιων ελίτ εις βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων.

JAY: Θα μπορούσα εν μέρει να το καταλάβω, αν ήμουν πολυδισεκατομμυριούχος στις ΗΠΑ, μπορώ να καταλάβω τη λογική, γιατί ακόμα κι αν δεν υπάρχει αρκετή ζήτηση εδώ (στις ΗΠΑ) και η οικονομία συνεχίζει να έχει πραγματική ανεργία γύρω στο 18% με 20%, εγώ συνεχίζω να βγάζω αρκετά λεφτά εδώ και αν χρειαστεί, μπορώ να βγάλω παντού στον κόσμο αυτή τη στιγμή, χωρίς να με νοιάζει τι συμβαίνει εδώ. Αλλά αν είμαι Ευρωπαίος τραπεζίτης ή πολιτικός, θέλω πραγματικά- και σιχαίνομαι που χρησιμοποιώ αυτή την έκφραση αλλά- θέλω να μετατρέψω την Ελλάδα σε ένα οικονομικό ράκος; Αυτό φαίνεται να κάνουν.

HARVEY: Ναι. Στην πραγματικότητα, με την εισαγωγή του Ευρώ, οι Γερμανικές εξαγωγές προς την Ελλάδα εκτοξεύθηκαν. Και τελικά η γερμανική βιομηχανία κατέστρεψε ολόκληρη την ελληνική βιομηχανία μέσα σε περίπου 15 χρόνια.

JAY: Η γνωστή ιστορία με τις γερμανικές εξαγωγές.

HARVEY: Ναι. Και φυσικά η Γερμανία πηγαίνει πολύ καλά αυτή τη στιγμή. Εν μέρει λόγω των εξαγωγών προς την Κίνα και η Κίνα όπως έλεγες αναπτύσσεται. Οπότε έχουμε μια καλή κατάσταση για τη Γερμανία. Μια υπεύθυνη στάση από τη μεριά των Γερμανών θα ήταν να κρατήσουν τη στάση που κράτησαν οι ΗΠΑ προς τη Γερμανία όταν χρεοκόπησε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά βάση οι ΗΠΑ διέσωσαν τη Γερμανία, χωρίς επιβάρυνση.

JAY: Και χωρίς να απαιτούν δραματικά μέτρα λιτότητας.

HARVEY: Όχι, όχι, καμία σχέση. Ακριβώς το αντίθετο στην πραγματικότητα. Και πραγματικά ώθησε τη Γερμανία σε ανάπτυξη. Αυτό που πρέπει να κάνουν οι Γερμανοί είναι το ίδιο με αυτό που τους έκαναν οι Αμερικάνοι καιρό πριν. Και μάλιστα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο δημοσιεύτηκε στο Der Spiegel αναδεικνύοντας ακριβώς αυτό, ότι στην πραγματικότητα η χώρα που έχει κηρύξει πτώχευση τις περισσότερες φορές τον τελευταίο αιώνα είναι η Γερμανία, και κάθε φορά διασωζόταν, και ειδικά με το σχέδιο διάσωσης των ΗΠΑ μετά το Β’ Παγκόσμιο.

JAY: Πήραμε συνέντευξη από έναν προοδευτικό Έλληνα οικονομολόγο που υποστήριζε ότι ένα κομμάτι της αριστεράς στην Ελλάδα διαφωνεί με την στάση πληρωμών, παρόλο που θεωρούν ότι αυτό που συμβαίνει είναι τραγικό και διαφωνούν με τα μέτρα λιτότητας, πιστεύουν ότι η πτώχευση θα ήταν καταστροφική για τον ελληνικό λαό: θα υπέφερε μαζικά ο κόσμος αν χρεοκοπούσε η χώρα.

HARVEY: Είναι ένας φαύλος κύκλος.

JAY: Θα έπρεπε να το γνωρίζουν αυτό.

HARVEY: Το γνωρίζουν. Είναι ένας φαύλος κύκλος για την οικονομία, αλλά μια διαρκής ανοδική πορεία για τους πολύ πλούσιους. Δε ξέρω αν έχεις δει κάποια πρόσφατα δεδομένα. Κατά τη διάρκεια της ύφεσης, τα τελευταία δύο ή τρία χρόνια, οι πλούσιοι έχουν βελτιώσει τη θέση τους.

JAY: Στην Ελλάδα; Εδώ σίγουρα.

Harvey: Στην πραγματικότητα σε ολόκληρο τον κόσμο. Και στην Ελλάδα, φυσικά, οι πολύ πλούσιοι της Ευρώπης έχουν τα λεφτά τους σε όλη την ήπειρο. Τα έχουν πάρει από την Ελλάδα πλέον. Οπότε πάνε καλά.

JAY: Από αυτή την άποψη ποιο είναι το μακροπρόθεσμο όραμα των Γερμανών, των Γερμανών τραπεζιτών και των Ευρωπαίων πολιτικών για την Ελλάδα; Θέλω να πω, πως το να έχουν αυτή τη σημαντική χώρα εντός της Ευρώπης, όχι από τις μεγαλύτερες οικονομίες, αλλά σημαντική χώρα, να εισέρχεται σε τόσο βαθιά ύφεση για μια δεκαετία καθώς αυτή φαίνεται να είναι η μόνη πιθανότητα, φαίνεται να μην τους ενοχλεί. Οφείλεται εν μέρει σε μια προσπάθεια να μην αφήσουν μια χώρα να κηρύξει πτώχευση και να τη γλιτώσει, σαν κάποιου είδους μάθημα προς όλους ότι δεν μπορείς να γλιτώσεις αν δεν πληρώσεις το χρέος σου;

HARVEY: Οι μεγαλύτεροι μέτοχοι ελληνικού χρέους είναι οι Γαλλικές και οι Γερμανικές τράπεζες.
Οπότε αν οι Έλληνες πτώχευαν, τότε αυτοί-αυτές οι τράπεζες μπορεί να βυθιστούν και ακολούθως οι ελληνικές- μετά η Γερμανική ή η Γαλλική κυβέρνηση θα έπρεπε να διασώσουν τις δικές τους τράπεζες. Μπορείτε να δείτε τι παιχνίδι παίζεται εδώ. Διασώζεις συνεχώς τις τράπεζες και αφήνεις τους λαούς να υποστούν τις ζημιές.

JAY: Ένα άλλο μεγάλο ζήτημα είναι η συλλογή φόρων.

HARVEY: Ναι, ναι. Και δεν τίθεται ζήτημα, οι ανώτερες τάξεις δεν πληρώνουν τους φόρους.

JAY: Και στα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, κατά πόσο αυτά περιλαμβάνουν ένα καλύτερο σχέδιο φορολόγησης των πλουσίων; Δεν έχω ακούσει κάτι σχετικό.

HARVEY: Όχι δεν ακούς πολλά. Αλλά είναι το ίδιο, σχεδόν όπου και να πας. Δεν ακούς τίποτα σχετικό για το πώς θα πληρώσουν οι πολύ εύποροι, οι πολύ πλούσιοι και αυτοί που μπορούν να το αντέξουν. Και φυσικά στη Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να τους πιάσεις γιατί, όπως είπα, τα περισσότερα κεφάλαια έχουν διαφύγει στην Ευρώπη, και ποιος ξέρει που ακριβώς τα έχουν. Είναι πολύ δύσκολο να τα εντοπίσεις. Οπότε μένουν οι δημόσιοι υπάλληλοι και τα ασφαλιστικά ταμεία και οι συνδικαλιζόμενοι εργαζόμενοι που θα χάσουν όλα τους τα δικαιώματα.

JAY: Μια άλλη κατηγορία προς τους Έλληνες, ειδικά προς τους συνδικαλιστές, αφορά το ύψος των συντάξεων και τα όρια ηλικίας και ότι είναι πολύ περισσότερο απ’ ότι μπορεί να αντέξει η χώρα.

HARVEY: Τέτοιου τύπου επιχειρήματα λέγονται σε όλη την Ευρώπη. Αν αρχίζεις να συγκρίνεις, χώρα με τη χώρα, υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Δεν είναι πάντως εμφανώς καλύτερα απ’ ότι πχ. στη Γαλλία

JAY: Το αντεπιχείρημα θα ήταν ότι η Γαλλία είναι πιο παραγωγική και άρα μπορεί να αντέξει το κόστος, ενώ οι Έλληνες όχι.

HARVEY: Ναι , αλλά και πάλι, το γερμανικό σύστημα είναι αρκετά γενναιόδωρο, ειδικά όσον αφορά τα επιδόματα ανεργίας κτλ. Είναι πολύ, πολύ, πολύ γενναιόδωρο.

JAY: Κατά πόσο αυτή η πίεση της Ευρώπης στην Ελλάδα σχετίζεται με τις ελίτ ανά την Ευρώπη και την πίεση προς την εκάστοτε εργατική τάξη της κάθε χώρας, ότι δε γίνεται να απορρίψετε αυτά τα μέτρα λιτότητας, δείτε τι γίνεται στην Ελλάδα, ώστε να μην υπάρχει καμία παραχώρηση είτε στο Λονδίνο, είτε στο Παρίσι, είτε οπουδήποτε;

HARVEY: Οπωσδήποτε, θεωρώ ότι έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με αυτό. Ισχύει και στις ΗΠΑ επίσης, η πειθάρχηση και η καταστολή προς τους εργαζόμενους, κυρίως του δημοσίου τομέα που είχαν πχ. σήμερα απεργία στο Λονδίνο, ή είδαμε τι συνέβη στο Wisconsin […]

JAY: Ναι το είδαμε και στο Τορόντο με το G-20. Η αναταραχή αυξανόταν σε παγκόσμια κλίμακα και όλοι οι ηγέτες ήταν εκεί. Οπότε ο Καναδάς έδειξε αυτό το δρόμο αν οι διαδηλωτές αντιδρούν στις πολιτικές αυτές.

HARVEY: Ακριβώς.

JAY: Φαίνεται ότι η λογική είναι κάτι που σπανίζει ανά τον κόσμο όταν φτάνουμε σε τέτοιες οριακές καταστάσεις.

HARVEY: Έτσι είναι.

JAY: Ευχαριστούμε για τη συζήτηση

Δείτε το video της συνέντευξης εδω:

 http://www.youtube.com/watch?v=-fWlCJp95CE&feature=player_embedded

 

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4175:david-harvey-&catid=58:oikonomiki-politiki&Itemid=182

Η Κίνα στο πλευρό της Ελλάδας

 

 

Tης ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΦΛΩΡΟΥ

Το «παρών» στο πλευρό της Ελλάδας έδωσαν για ακόμη μια φορά οι Κινέζοι, χαιρετίζοντας την απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης για την παροχή του δεύτερου πακέτου βοήθειας. Ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Κίνας, Ζου Σιαοχουάν, δεσμεύτηκε ότι η Κίνα θα αυξήσει τη συνεργασία της με την Ευρωπαϊκή Ενωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, ενώ τόνισε ότι η συμφωνία θα βοηθήσει ώστε να διατηρηθεί η χρηματοπιστωτική σταθερότητας και η εμπιστοσύνη των αγορών.
Είναι γεγονός ότι, παρά τις αντίξοες συνθήκες εξαιτίας του μη φιλικού επενδυτικού περιβάλλοντος στην Ελλάδα, τα κινεζικά κεφάλαια εξακολουθούν να «φλερτάρουν» με τη χώρα μας και το ενδιαφέρον εντείνεται σε κάθε περίπτωση αξιοποίησης της κρατικής περιουσίας. Στο μικροσκόπιο βρίσκονται τα λιμάνια, τα ναυπηγεία, τα αεροδρόμια, οι μεταφορές, ο αγροτικός τομέας, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οι κατασκευές και το real estate, καθώς και ο τουρισμός.
Oι Κινέζοι αλλά και οι Ρώσοι (ματαίωση του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη) έχουν δει και τις δύο όψεις του νομίσματος, με καθυστερήσεις και αναβολές, καθώς το επενδυτικό τους ενδιαφέρον έχει βρεθεί στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Μία από τις μεγαλύτερες επενδύσεις, η σύμβαση παραχώρησης μεταξύ του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς και της Cosco για τη διαχείριση των προβλητών, καθυστέρησε λόγω των αντιπαραθέσεων κυβέρνησης (Ν.Δ.) και αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ) το 2008. Αργότερα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παραδέχτηκε ότι «κάναμε λάθος εκτιμήσεις, είχαμε λάθος πληροφορίες, η επένδυση αυτή είναι πάρα πολύ σημαντική για τον Πειραιά και για τη χώρα και πρέπει να ενισχυθεί με όλους τους τρόπους». Από την εν λόγω σύμβαση, ο ΟΛΠ στα επόμενα 35 χρόνια θα αποκομίσει οικονομικά οφέλη της τάξεως των 4,3 δισ. ευρώ.
Οι Κινέζοι της Cosco αναζητούν και άλλα ελληνικά λιμάνια, μεταξύ των οποίων εκείνο του Βόλου αλλά και της Ηγουμενίτσας, ενώ το λιμάνι της Θεσσαλονίκης παραμένει μια από τις προτεραιότητές τους.
Ακολούθως, πρόσφατα δύο κινεζικές εταιρείες εκδήλωσαν ενδιαφέρον και για το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Η επιλογή δεν είναι τυχαία, καθώς ήδη η COSCO έχει προχωρήσει σε σχετική συμφωνία με τη διοίκηση του Αεροδρομίου για την εκτέλεση συνδυασμένων μεταφορών (θαλάσσης – αέρος) από την Αθήνα προς διάφορες χώρες του εξωτερικού. Η μία από τις δύο κινεζικές εταιρείες είναι η Shenzhen Airport (Group) και η δεύτερη η Friedmann Pacific Asset Management Limited. Η Shenzhen Airport (Group) είναι διαχειρίστρια του ομώνυμου αεροδρομίου Shenzhen, το οποίο είναι το τέταρτο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της Κίνας και άρχισε τη λειτουργία του το 1991.
Μετά τη ναυτιλία και τις αερομεταφορές, αυτό που φαίνεται να προκαλεί το ενδιαφέρον των Κινέζων είναι οι μεταφορές και συγκεκριμένα ο ζημιογόνος κατά 9 δισ. ευρώ (ετησίως 800 εκ. ευρώ) ΟΣΕ. Οι Ευρωπαίοι φαίνεται ότι πιέζουν την κυβέρνηση να μην μπουν οι Κινέζοι στις ελληνικές μεταφορές, με αποτέλεσμα το ελληνικό Δημόσιο να μην έχει ακόμη προχωρήσει σε συμφωνία.
Παράλληλα, ενδιαφέρον υπάρχει και για τον αγροτικό τομέα της χώρας μας και κυρίως το ελαιόλαδο, αλλά και σειρά άλλων αγροτικών προϊόντων που εισάγονται τα τελευταία χρόνια στην Κίνα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς, το σύνολο των εμπορικών σχέσεων των δύο εθνών ξεπερνά τα 2 δισ. δολάρια ετησίως.
Οσον αφορά, τέλος, στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και τον τουρισμό, πριν από λίγες μέρες υπεγράφη Μνημόνιο Συνεργασίας μεταξύ του αντιπεριφερειάρχη Αργολίδας κ. Χειβιδοπούλου και του αντιπεριφερειάρχη Ζ. Ξιάοπινγκ, της Περιφέρειας Ningxia Hui ,της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Ο κ. Ξιάοπινγκ τόνισε το ειδικό ενδιαφέρον της περιοχής του για τον τομέα του Τουρισμού και των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, παρουσιάζοντας τη μεγάλη τεχνογνωσία που υπάρχει στην περιφέρειά του σε θέματα ενέργειας.

http://www.adesmeytos.gr/news.php?aid=43918

Η υποβάθμιση της ελληνικής Ιστορίας και το βρώμικο παρασκήνιο στο τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών

 

Η Απόλυτη Κατάντια των Ελληνικών ΑΕΙ. Σημείωση: Φροντίστε να μάθετε ιστορία μόνοι σας. Το Καθεστωτικό “εκπαιδευτικό” σύστημα φροντίζει επιμελώς να ξεχάσετε και αυτά που ήδη γνωρίζετε για την Ιστορία της Ελλάδος! Συγκλονιστική συνέντευξη του Κου Εμμανουήλ Μικρογιαννάκη στο περιοδικό Hellenic NEXUS.

Hellenic NEXUS: Γα τελευταία χρόνια η Ελλάδα βάλλεται από παντού. Ωστόσο, ιδιαίτερα σημαντικές είναι οι βολές εκ των έσω. Αρχίζοντας με τη μείωση βασικών μαθημάτων (όπως τα Αρχαία Ελληνικά), την απάλειψη του προσδιορισμού «εθνική», περνώντας στην αλλοίωση κειμένων, κυρίως στα βιβλία της Ιστορίας, και καταλήγοντας στην ουσιαστική κατάργηση της, κάνοντας τη μάθημα επιλογής! Πώς τα ερμηνεύετε όλα αυτά εσείς, που έχετε διά βίου υπηρετήσει την Ελληνική Παιδεία και, μάλιστα, από την έδρα της Ιστορίας;
Εμμανουήλ Μικρογιαννάκης: Σήμερα, πράγματι, μας απασχολεί μία κατάστασις, η οποία είναι ανυπόφορη! Πολλαπλά πλήγματα και κίνδυνοι που υπάρχουν για το Έθνος μας. Ποιο είναι αυτό το Έθνος; Μήπως αυτή η έννοια έχει παραμεληθεί και παραγκωνισθεί, ώσπου να την εγκαταλείψουμε; Πολλά με το όνομα «εθνικόν» έλειψαν. Μένει ακόμη «εθνικός κήπος», «εθνικό θέατρο», «εθνική άμυνα». Επί του παρόντος μένουν. Μήπως είναι ένας διωγμός του Έθνους;
–Για να επιτευχθεί η σημερινή άλωση της Παιδείας, έπρεπε να υπάρξει το «έμψυχο υλικό» που θα την πραγματοποιούσε: που θα τολμούσε να σβήσει τη λέξη «Εθνική» που καθόριζε την Ελληνική Παιδεία, να εξωραϊσει τα 400 χρόνια υποδούλωσης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, να συρρικνώσει σε 4 σελίδες την Επανάσταση και σε 8 σειρές την Άλωση, να αλλοιώσει νεώτερα ιστορικά γεγονότα, όπως εκείνο των Ιμίων, και να φτάσει στο τελευταίο βήμα του σχεδίου: να κάνει την ιστορία «μάθημα επιλογής»…

Η.Ν.: Τι ακριβώς συνιστά αυτό που αποκαλούμε «Εθνος»;
Ε.Μ.: Ο χώρος και ο χρόνος. Πρώτον είναι ο χώρος. Χρόνος είναι όλη μας η Ιστορία. Το Έθνος γίνεται μέρος της εθνικής μας υποστάσεως. Δηλαδή, το Έθνος είναι η ίδια η ψυχή μας. Χρονικότητα και εθνικότητα σχεδόν συμπίπτουν.
Το Έθνος, δε, για να υπάρχει μία αφετηρία, έχει ένα παρελθόν.Έχει ένα πόθεν. Και βέβαια έχει το νυν, αλλά οπωσδήποτε και μια προσδοκία, ένα όραμα. Αν δεν έχει όραμα, δεν ζεσταίνεται η ψυχή του ανθρώπου, δεν τείνει κάπου. Και όταν δεν τείνει κάπου, λέει: «Καλά είμαι εδώ, επαναπαύομαι και βολεύομαι επί του παρόντος». Ζει μόνο για το παρόν. Αλλά το Έθνος πρέπει να έχει κάποιο όραμα, στο οποίο να τείνει. Ετσι μόνο ζωοποιείται ο άνθρωπος.
Η.Ν.: Μήπως ο στόχος είναι να μην έχουμε μέλλον;
Ε.Μ.: Να μην έχουμε Εθνος! Όσο κάποιος τοξεύει στο μέλλον και έχει ένα όραμα, τόσο ζητεί βαθύτερες ρίζες στο παρελθόν. Όλα τα Έθνη της Γης ζητούν το «ριζοβολείν», δηλαδή να βάλουν ρίζα βαθιά και, αν δεν έχουν, να βρουν. Διότι, όπως συμβαίνει και με το φυτό, αυτό δεν μπορεί να αναπτυχθεί αν δεν ριζώσει καλά. Το ίδιο κάνουν και τα ζώα, το ίδιο κάνουν και οι άνθρωποι.

Αν, λοιπόν, το Έθνος μας δεν έχει ρίζα, δεν έχει και μέλλον. Έχει, δε, αποδειχθεί ότι έθνη που είχαν μικρή προοπτική, είχαν και μικρό παρελθόν. Και πολλές φορές κατασκευάζουν παρελθόν από τα λίγα στοιχεία που έχουν, κάνοντας και κάποια μυθοποίηση αυτού του παρελθόντος. Αυτό το έκαναν οι Ρωμαίοι. Όταν εξελίχθησαν, έσκυψαν βαθιά να βρουν ρίζες και, μάλιστα, βρήκαν ελληνικές! Αναφέρθηκαν στα Τρωικά για να κάνουν μεγάλο παρελθόν. Αυτό κάνουν και οι Αμερικανοί. Αν τους πεις σήμερα «Οι ερυθρόδερμοι είναι το παρελθόν σας», θα πουν «Όχι, δεν είναι αυτοί το παρελθόν μας. Είναι η Ευρώπη».Άρα, όταν έχουμε τέτοιο παρελθόν, πρέπει να το προσέξουμε. Όχι να λατρεύουμε το παρελθόν καθεαυτό, αλλά να είναι μια γόνιμη αφετηρία. Δεν υπάρχει κίνησις προς το μέλλον, αν δεν υπάρχει κάποιο θεμέλιο.
Η.Ν.: Είναι η Ιστορία το «εργαλείο» για να κάνουμε αυτή τη «διαδρομή»; Όχι μόνο από το παρελθόν στο τώρα, αλλά και προς το μέλλον…
Ε.Μ.: Την Ιστορία την υφαίνουμε εμείς οι ίδιοι. Και όχι μόνον την υφαίνουμε είναι βίωμα μας, μέρος του ψυχισμού μας. Χωρίς τον ιστορικό βίο, εμείς είμαστε ένα σωματίδιον. Η Ιστορία είναι το ένδυμα μας, ο χιτώνας που φορούμε. Διότι ενυφαίνεται μέσα εις το άτομο αυτή η έννοια της Ακροπόλεως, των μνημείων της Ακροπόλεως. Ο χρόνος δεν είναι κάτι ανεξάρτητο ημών. Η χρονικότητα ως μορφή εσωτερικής εποπτείας, όπως θα έλεγε ο Καντ, είναι δικό μας πράγμα. Και αναφαίρετο. Θα φύγει μόνο όταν πεθάνουμε.

Οι επιπτώσεις της μετατροπής της Ιστορίας σε μάθημα επιλογής

Η.Ν.: Τι επιδιώκεται, λοιπόν, αφαιρώντας ουσιαστικά την Ιστορία (με τη μετατροπή της σε μάθημα επιλογής) στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση;
E.M.: Απαξιώνεται γενικά το παρελθόν, το οποίον είναι μια πλούσια Ιστορία. Μοναδική στην παγκόσμια Ιστορία, όσο και αν θέλουμε, εξετάζοντας την εις βάθος, να βρούμε και τρωτά της σημεία.
Αυτή η Ιστορία δεν ήταν μόνο κάτι το θαυμαστό. Είχε και τραγωδία. Το κλασικό είναι μαζί γοητεία και φρίκη. Η Ελληνι­κή Ιστορία είναι δραματική. Δεν είναι μόνο εξάρσεις. Είναι και καταπτώσεις, είναι και αλώσεις…
Η.Ν.: Γιατί ενοχλεί τόσο;
Ε.Μ.: Διότι θέλουν να μας τα αποστερήσουν όλα αυτά και να τα πάρουν άλλοι λαοί. Για παράδειγμα, οι Τούρκοι περιμέ­νουν: αν εσείς απεμπολήσετε την Εφεσο, τη Μίλητο, την Κων­σταντινούπολη, τα κάνουμε δικά μας! Ο Νταβουτογλού έχει πει πολύ χαρακτηριστικά: «Εμείς θα αξιοποιήσουμε όλα τα πα­ρελθόντα. Μεταξύ αυτών [των παρελθόντων] είναι και το ελληνικό. Και με αυτά θα φτιάξουμε το παρελθόν μας, τον Τουρκισμό μας, που ουδείς επιτρέπεται να τον θίξει.»Έχουμε, λοιπόν, μια έξαρση του εθνικισμού τους, σε αντίθεση με εμάς. Και από την άλλη πλευρά, ξέρετε τι λέει ο Εθνικός Ύμνος των Ιταλών, που είναι φιλελεύθερος λαός; Ουέ και αλοίμονο, αν είχαμε εμείς τέτοιο εθνικό ύμνο! «Αδελφοί Ιταλοί, η Ιταλία ξύπνησε, φόρεσε την περικεφαλαία του Σκιπίωνος, η Νίκη εί­ναι δική μας! Δούλοι μας, θα στρατευτείτε σ’ αυτό τον μεγάλο αγώνα, έτοιμοι να φτιάξετε τη ζωή σας; – Ναι, φωνάζουν όλοι»! Όλοι οι λαοί, στους εθνικούς τους ύμνους, έχουν μια προτροπή: «Μπρος, ξυπνήστε, κάντε κάτι!»
Η.Ν.: Ποιοι είναι οι κίνδυνοι που διατρέχουμε; Ε.Μ.: Το γενικό σχέδιο που διαβλέπω είναι η μείωσις της εννοίας «Ελλάς». Η μείωσις γίνεται κατά δυο τρόπους: ή παίρνουμε μια ψαλίδα και κόβουμε εδάφη -δεν ξέρω αν εί­ναι στη Θράκη, στο Αιγαίο ή κάπου άλλου- και το άλλο είναι η ψαλίδα της χρονικότητος. Κατά καιρούς, έχουμε δει περιορισμό της Ιστορίας στο Γυ­μνάσιο ή πραγματική περικοπή. Θα πουν ότι «αυτό δεν μας ανήκει». Άλλοτε είπαν: «Η Ελληνική Ιστορία κόβεται περί το 476 ή κόβεται στο 146, διότι τότε γίνεται Ρωμαϊκή και, από εκεί και πέρα, δεν έχουμε Ελληνική Ιστορία». Εμείς λέμε «Υπάρχει Ελλάδα κατω από τη Ρώμη». Διότι η Ρώμη εσεβάσθη τον ελληνικό πολιτισμό, σχεδόν τον προώθησε. Είχε, μεν, ρωμαϊκό μανδύα πολιτειακό, αλλά πολιτιστικά ανεπτύσσετο πάρα πολύ καλά. Έτσι, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στη βυζαντινή της περίοδο, είναι και δική μας εθνική ιστορία, την οποία δεχθήκαμε και απετέλεσε μέρος του εθνικού μας κορμού. Αλλά, όταν τα περισσότερα μέρη της Μ. Ασίας τα οικειο­ποιούνται και τα σφετερίζονται οι Τούρκοι, καταλαβαίνετε τι κάνουμε εμείς…
Η.Ν.: Και τι κάνουμε εμείς γι’ αυτό;
Ε.Μ.: Πολιτική, η οποία δεν είναι εθνικώς πρέπουσα!
Η.Ν.: Ποιοι «εμείς», κύριε καθηγητά; Να πούμε ξεκάθαρα και ποιοι το επιδιώκουν;
Ε.Μ.: Πολλοί κάνουν σχέδια. Εγινε ένα σχέδιο: να αναπλα­στεί, να αναδιαμορφωθεί η Νοτιοανατολική Ευρώπη. Συγ­γράφτηκε, λοιπόν, μια τετράτομη ιστορία Τι πρέπει να διδά­σκεται, πώς πρέπει να είναι, πού πρέπει να τείνει αυτή η Νο­τιοανατολική Ευρώπη. Αυτή η ιστορία μειώνει την Ελλάδα, γιατί κανείς εκ των συγγραφέων της δεν ήταν Ελλην – από την Κροατία, τη Ρουμανία, τη Γιουγκοσλαβία κ.λπ. Κανείς Έλλην.
Η.Ν.: Να μου επιτρέψετε να επιμείνω στο να ειπωθούν κά­ποια ονόματα.
Ε.Μ.: Δεν λέω ονόματα, διότι δεν αξίζει τον κόπο…..
Η.Ν.: Αυτή την τετράτομη ιστορία την έχει δεχθεί το Υπουρ­γείο Παιδείας;
Ε.Μ.: Δεν μας έχει δοθεί ακόμη. Εν πάση περιπτώσει, σε όλα έχει μειωθεί η Ελλάδα. Και ο αγώνας του 1821 δεν δικαιώνε­ται. Διότι λένε: «Κάνατε ένα αγώνα εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ περνούσατε καλά». Δικαιώνει ουσιαστι­κά τους Τούρκους εις το ότι ήταν μάλλον άχρηστος ο αγώνας. Εδώ αμφισβητείται ακόμη και το φρόνημα των ηρώων της Επανάστασης! Ενώ αυτοί που έκαναν την Επανάσταση, αν και ήσαν ολιγογράμματοι και αγράμματοι, είχαν έντονο εθνικό φρόνημα. Πίστευαν στην αρχαιότητα και σε όλες τις φάσεις του Ελληνικού Κόσμου. Όλοι αυτοί είχαν έντονο εθνικό συ­ναίσθημα. Ζούσαν το παρελθόν πολύ έντονα, το θεωρούσαν δικό τους και έτειναν στο μέλλον. Είχαν ένα εθνικό όραμα!

Το θέμα της γλώσσας

Η.Ν.: Ποια είναι η δική μας ευθύνη, όχι απαραίτητα προσωπι­κώς, και ιδιαιτέρως των εκπαιδευτικών;
Ε.Μ.: Και προσωπικώς! Όταν διδάσκουμε παν ό,τι άλλο πλην της ελληνικής μας κληρονομιάς, αυτό είναι φυσικά καθ’ οιονδήποτε τρόπο περιορισμός του μαθήματος της Ιστορίας, αλλά και των πολιτιστικών αγαθών. Για παράδειγμα, των Αρ­χαίων Ελληνικών. Διότι, εδώ που τα λέμε, η ελληνική γλώσ­σα είναι εκείνη που μας συνδέει με το παρελθόν αμεσότερα. Εδώ παρατηρείται ότι κάνουμε παν το δυνατόν να τονίσου­με ότι είναι άλλη γλώσσα η Αρχαία και άλλη η Νέα Ελληνική! Η ιδέα ότι είναι «άλλη» γλώσσα καλλιεργείται με κάθε τρό­πο. Και, μάλιστα, γίνεται και προσπάθεια να αλλοιώνεται η γλώσσα, ώστε να γίνεται απομάκρυνση…
Η.Ν.: Με ποιον τρόπο, γίνεται αυτή η «απομάκρυνση»;
Ε.Μ.: Λέγοντας, για παράδειγμα, όχι στους τόνους: απλοποιείς την ορθογραφία, βάζεις το λατινικό αλφάβητο. Αυτή η επιδίωξις είναι εθνικώς επιβλαβής. Εμείς πρέπει να είμεθα συνδετικώτατοι στη γλώσσα. Συνδετικώτατοι είναι πολλοί λαοί: οι Γάλλοι, οι Άγγλοι… Συνδετικώτατοι είναι και οι Ισραηλινοί, οι οποίοι δεν είχαν γλώσσα. Και είναι «θαύμα» αυτό που έγινε στο Ισραήλ. Ενώ δεν είχαν ομιλούμενη γλώσσα, κάθησαν οι λόγιοι και κατασκεύασαν γλώσσα ομιλούμενη από τη γλώσσα της Βίβλου, που ήταν απρόσφορη. Διότι δεν ήταν εύκολο να κατα­σκευάσεις από μια γλώσσα της Βίβλου -της λεγομένης από εμάς «Παλαιάς Διαθήκης», που είναι σχεδόν ποιητική και δεν παρέ­χει στοιχεία ομιλούμενης γλώσσας- μια γλώσσα ομιλούμενη.
Εάν, για παράδειγμα, έσπαγε η γλωσσική παράδοση και στο μέλλον θέλαμε να κάνουμε από την αρχή ελληνική γλώσσα ομιλούμενη, για μας θα ήταν πολύ ευκολότερο απ’ ό,τι για τους Ισραηλινούς. Διότι η ελληνική γλώσσα, με την τραγωδία της, παρέχει διαλογικά στοιχεία. Και με τους διάλογους του Πλά­τωνος ή του Λουκιανού κ.λπ.
Η.Ν.: Που σημαίνει ότι δεν ελλοχεύει κίνδυνος εξαφάνισης της ελληνικής γλώσσας;
Ε.Μ.: Εγώ πιστεύω ότι, ακόμα κι αν προς στιγμήν παραμερί­σουμε τα Αρχαία Ελληνικά, θα επανέλθουν. Το 2100, το 2200, δεν ξέρω. Αυτή είναι η ουσία της Παιδείας. Τα Αρχαία Ελλη­νικά έχουν ένα ζωντανό, παιδευτικό χαρακτήρα. Ανανεώ­νουν τον άνθρωπο. Τον πτερώνουν. Όταν, κατά την Αρχαιό­τητα, τα Ελληνικά εγκαταλείφθηκαν στο δυτικό μέρος της αυ­τοκρατορίας χάρη των Λατινικών, έσβησαν σε όλη τη μεσαιω­νική περίοδο. Εδιδάσκοντο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά όχι στο δυτικό κράτος. Οπότε, περί την Αναγέννηση, τους ήρθε μια έντονη λαχτάρα να γυρίσουν στην Ελλάδα και, σιγά-σιγά, άρχισαν να διαβάζουν τα Αρχαία Ελληνικά. Η Αναγέννηση αυτή της Ελλάδος εσήμανε την Αναγέννηση της Ευρώπης. Το ξαναγέννημα του Ανθρώπου, που είχε βυθι στεί στον Μεσαίωνα, που είχε χάσει την έννοια της ανθρωπιάς. Τώρα (με την Αναγέννηση) ο άνθρωπος χαίρεται τη Φύση, συνομιλεί μαζί της, αισθάνεται πτέρωμα ψυχικό, ώστε αυτός ο πολιτισμός φέρει τον πολιτισμό. Δηλαδή, δημιουργεί τον άνθρωπο στην τελειότερη του μορφή.

Πανεπιστημιακή… τρομοκρατία!

Η.Ν.: Τότε γιατί χτυπιέται τόσο άγρια (από παντού) αυτός ο πολιτισμός;
Ε.Μ.: Χτυπιέται κατά τούτο: θα μελετάτε, αλλά με μια προϋπόθεση: θα θεωρείται (αυτός ο πολιτισμός) «κοινή μεσογειακή κληρονομιά», όχι ελληνική. Δεν είναι προνόμιο της Ελλάδος ότι αυτή τον έχει ως παρακαταθήκη και κληρονομιά της. Είναι κληρονομιά «όλων μας». Η φράση αυτή προβάλλεται στο Τμήμα Ιστορίας, τώρα που δεν είμαι εκεί πρόεδρος.
Η.Ν.: Δηλαδή ο εκάστοτε πρόεδρος ελέγχει και καθορίζει το τι διδάσκεται στο τμήμα του;
Ε.Μ.: Η κακομοιριά των Πανεπιστημίων έφερε όλα αυτά τα πράγματα. Διότι αρνηθήκαμε να υπηρετούμε εκείνο για το οποίο έχουμε κληθεί. Διότι υπάρχουν αυτοί που θέλουν να ικανοποιούνται τα σχέδια που λένε μείωση της Ελλάδος, σε κάθε τομέα. Και εδαφικώς και χρονικώς (ιστορικώς). Πρέπει να περιοριστεί η Ελλάδα. «Πολύ ψηλά» είχε πάει το όνομα της Ελλάδος!
Η.Ν.: Εννοείτε Ελληνες καθηγητές;
Ε.Μ.: Έλληνες μίσθαρνα όργανα στο Τμήμα Ιστορίας, στο τμήμα που υφαίνει την ιστορική πραγματικότητα. Σε αυτό το Τμήμα, πιστεύω ότι έχω παίξει ένα ρόλο κατά τούτο: είδα ό,τι αποκλείνει – δηλαδή, ό,τι υπηρετεί τον σκοπό που θέλουν αυτοί. Και επειδή το είδα αυτό, έφυγα από το Φιλολογικό Τμήμα, με δική μου αίτηση, και πήγα στο Ιστορικό. Το να πάω στο Ιστορικό δεν ήταν απλώς ένας λόγος.’Επρεπε να πάρω και την προεδρία. Διότι, χωρίς προεδρία, δεν κατευθύνεις το Τμήμα.
Εβαλα υποψηφιότητα και βγήκα πρόεδρος. Έπαιρνα πάντοτε 70% των ψήφων. Άρα, η ετυμηγορία του τμήματος ήταν 70 προς 30. Εάν -προσέξτε τη δραματικότητα- ζητούσα φανερή ψηφοφορία, δεν θα έπαιρνα καμία ψήφο! Καταλαβαίνετε πόσο μεγάλη πίεση ασκείται; Τρομοκρατία. Αυτό δείχνει ότι οι λίγοι αυτοί (το 30%) έχουν τη μεγάλη δύναμη…
Εδώ αρχίζει το θέμα της τρομοκρατίας στο Πανεπιστήμιο. Η ηγετική μορφή από αυτούς, που τους κατευθύνει, εξέπεσε από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ζήτησα από τον Πρύτανη να εφαρμόσει την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, όπως κάνουμε πάντοτε. Κατά το Σύνταγμα, οι αποφάσεις του Σ.τ.Ε. είναι άμεσα εκτελεστές. Κανένας Πρύτανης, ούτε Γέροντας, ούτε Δημόπουλος, ούτε Μπαμπινιώτης εφήρμοσε την απόφαση! Τον άφησαν εκεί, να διδάσκει και να πιέζει…
Η.Ν.: Και ποιο είναι το όνομα του, κύριε καθηγητά;
Ε.Μ.: Τον ξέρει όλος ο κόσμος! Λιάκος λέγεται. Άρα, αυτή τη στιγμή, το Τμήμα αυτό δεινοπαθεί. Δεν υπάρχει μια δύναμη να φέρει μια ανάσχεση!
Χαρακτηριστικό είναι ότι, όταν έκανα την πρώτη τετραετία (προε­δρίας) και επειδή θα μεσολαβούσαν δυο χρόνια για να ξαναθέσω υπο ψηφιότητα, έλειψα για να κάνω ένα σημαντικό έργο (Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού) και στην Κίνα, και στην Ινδία. Γυρίζοντας ξαναβγήκα πρόεδρος, και η πρώτη μου δουλειά ήταν να δω τι γίνεται στο Τμήμα Ιστορίας. Βλέποντας τον κατάλογο των διδακτορικών των υπο­ψηφίων διδακτόρων που έχουμε στο Τμήμα, είδα ότι, ενώ ο νόμος καθόριζε να πάρουμε μόνο δύο στην ανωτέρα Ιστορία, που είναι η κρίσιμη Ιστορία για το μεταπτυχιακό πρόγραμμα, υπήρχαν διακόσιοι! Αυτοί οι διακόσιοι ταχέως αποκτούν το διδακτορικό, χωρίς εμπόδια, και έχουν τη δυνατότητα να κάνουν 7μελείς επιτροπές με «δικούς τους» και να τους προ­ωθούν «διδακτοροποιούντες τους»!
Είναι μεγάλη υπόθεση αυτό. Να έχεις το «έμψυχο υλικό». Διότι αυτοί που θέλουν να δράσουν, πρέπει να έχουν ένα φυ­τώριο. Να έχουμε διακόσιους ανθρώπους που να έχουν τοπο­θετηθεί σε διακόσιες πανεπιστημιακές μονάδες ή σε ινστιτού­τα πνευματικά ή να έχουν πάρει κάποιες θέσεις με κάποιο τίτλο – δηλαδή, να μην είναι απλοί απόφοιτοι πανεπιστημίων, αλλά να έχουν κάποιο διδακτορικό. Πολύ σκληροί στα διδα­κτορικά «των άλλων» και πολύ εύκολοι στα διδακτορικά αυτών. Θα ήταν ευχής έργον να γραφεί μια διατριβή «τι απέγι­ναν οι διακόσιοι λαθραίως εισελθόντες εις το μεταπτυχιακόν πρόγραμμα»…
Η.Ν.: Όσοι συνάδελφοι σας δεν λειτουργούν έτσι (ακόμη και αν είναι λίγοι), γιατί δεν αντιδρούν;
Ε.Μ.: Είναι πολλοί. Αλλά είτε δεν αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, είτε σκέπτονται «πού να μπλεχτώ τώρα σε φασαρίες. Θέλω να εξελιχθώ σε μια ανώτερη βαθμίδα».
Είναι πολύ φυσικό. Ο καθηγητής, όταν μπαίνει στο Πανεπι­στήμιο, έχει τέσσερις βαθμίδες: είναι λέκτωρ, επίκουρος, ανα­πληρωτής και καθηγητής. Η κύρια μεριμνά του είναι πώς να πάει στην επόμενη βαθμίδα! Αυτό δεν το κατακρίνω. Είναι θεμιτό.
Αλλά υπάρχουν και μερικά όρια. Διότι έχουμε έναν σκοπό. Έχουμε Τμήμα Ιστορίας; Έχουμε Εθνική Ιστορία; Ποια είναι αυτή; Ποιο είναι το εθνικό μας πρόβλημα; Τι θα πει «Ελλάς»; Τι σήμα εκπέμπει η Ελλάς; Εκπέμπει ένα σήμα, που σημαίνει ορισμένα πράγματα.
Σήμα = σημαία. Μπορεί να είναι «πανί», αλλά είναι σύμβο­λο. Και εδώ «συμβάλλει», μαζεύεται η όλη εθνική υπόστασις. Η σημαία είναι το οπτικό σύμβολο του Έθνους, το σύντομο. Ο Εθνικός μας ‘Υμνος λέει τι γυρεύω ως Έθνος. Αν σβήσουμε ως Έθνος, τότε τι είμεθα; Είδατε κάποιο κράτος, όπως τη Γερ­μανία, την Ιρλανδία, τη Σουηδία ή τη Γαλλία, να εγκαταλείπει την εθνικότητα του; Θα μας «πετάξουν έξω»! Είναι σαν να μας «γδύνουν» ψυχικώς. Δεν ζεις χωρίς Έθνος!
Η.Ν.: Το να «μας πετάξουν έξω» μπορεί να επιτευχθεί ευκολότερα μέσα από την Παιδεία;
Ε.Μ.: Εγώ στην Παιδεία βλέπω ότι, με τον περιορισμό των Αρχαίων Ελληνικών και της Ιστορίας, δεν έχουμε καλή προοπτική. Με αυτή τη χαλάρωση που υπάρχει, ευνοείται η αμεριμνησία, η ολιγωρία περί τα εθνικά θέματα.
Στο Πανεπιστήμιο, οι περισσότεροι λένε «αν μιλήσω και φωνάξω, δεν θα εξελιχθώ».Έπειτα, οι φοιτητές με τους οποίους συνεργάζεσαι, ψηφίζουν. Και δεν σε «βγάζουν» Πρύτανη, αν δεν σου βρουν κάποια «τρωτά». Τα «τρωτά» έγιναν… προτέρημα! Έχω πολλές περιπτώσεις που οι Πρυτάνεις ακολουθούν την τακτική που τους λένε οι φοιτητές. Οι καταλήψεις διαδέχονται η μία την άλλη. Το λεγόμενο «άσυλο» έχει τόσο παραχαραχθεί, ώστε θα ευχόμουν σήμερα να βρούμε ένα… άσυλο να μας γλυτώσει από το υπάρχον άσυλο!
Πουθενά δεν γίνεται τέτοια απαξίωση της εθνικής μας ζωής, όσο μέσα στο Πανεπιστήμιο! Εν ονόματι του άσυλου, μπορεί να πας στο Πανεπιστήμιο και να κάνεις του κόσμου τις αθλιότητες, χωρίς να παρέμβει κανείς. Αν αποφασίσουν οι φοιτητές να κλείσουν τη Σχολή (και είναι γνωστός ο τρόπος με τον οποίο αποφασίζουν), οι καταλήψεις διαδέχονται η μία την άλλη. Αυτό δεν το μαθαίνει ο κόσμος. Αυτό είναι κατάχρησις του ασύλου! Διότι, ενώ λένε ότι «το άσυλο είναι για να μπορεί ελευθέρως ο καθηγητής να κυκλοφορεί και να λέει ό,τι θέλει» (ελευθερία και διδασκαλία ιδεών), δεν του επιτρέπεται! Όχι μόνο να έχει ελευθερία διακινήσεως ιδεών, αλλά ούτε να μπει στο Πανεπιστήμιο! Δηλαδή τελεία αχρήστευσις της εννοίας του ασύλου.

Το άγνωστο παρασκήνιο στα ΑΕΙ

Η.Ν.: …και αντίθετα με την έννοια της Δημοκρατίας.
Ε.Μ.: Ποια έννοια Δημοκρατίας; Είναι η Δημοκρατία των ολίγων, η δημοκρατία του «συφερτού». Αυτοί επιβάλλονται με μερικούς καθηγητές. Και μερικοί φοιτητές, που είναι «συφερτός», κάνουν ό,τι θέλουν. Αποφασίζουν: θα καταλάβουμε τη Φιλοσοφική Σχολή!
Ενας καθηγητής μεμονωμένα, το πολύ-πολύ, να πει «δεν θα κάνω εξετάσεις». Το λένε πολλοί, αλλά μόλις προχωρήσουν στην ημέρα των εξετάσεων, σιωπούν. Άρα, οι φοιτητές ξέρουν ότι, ακόμα κι αν απειλήσει ο καθηγητής, υπάρχουν τρόποι εύκολοι τρόποι. Θα «του σύρει» μια φωνή ο Πρύτανης, ο οποίος συνεργάζεται μαζί τους και τον κάνουν ό,τι θέλουν – τον έχουν εκλέξει! Εσύ, ο καθηγητής, δεν μπορείς να βρεθείς ανάμεσα στους φοιτητές και τους Πρυτάνεις. Δηλαδή ανάμεσα σε Συμπληγάδες…
Θα σας πω ένα χαρακτηριστικό, για το οποίο καμαρώνω. Ως Κοσμήτωρ της Σχολής έχεις τον δεύτερο ρόλο στο Πανεπιστήμιο, μετά τον Πρύτανη. Το Πανεπιστήμιο έχει τέσσερις Κοσμήτορες. Περί το 2000, έπρεπε να πούμε για μια φορά ότι «θα χάσουμε το εξάμηνο». Να μη μείνει απειλή, αλλά να το κάνουμε. Γιατί, επαναλαμβάνω, τέτοιες απειλές έχουν γίνει σε όλα τα Πανεπιστήμια.
Έχω, λοιπόν, τη θέση του Κοσμήτορος και πρέπει να θέσω αυτό το πρόβλημα για όλη τη Φιλοσοφική Σχολή (πάνω από 10 τμήματα, 25.000 φοιτητές). Αρχίζει η κατάληψις. Απαγορεύεται η είσοδος των φοιτητών και των καθηγητών στο Πανεπιστήμιο. Φυσικό ήταν να τους πω: «Πού πάτε, με αυτό τον τρόπο θα χάσετε το εξάμηνο σας.» – «Καλά, μας το είπαν και άλλοι.» -«Σας καλώ και κάνω και συνεδρίαση. Έλα κι εσύ, κύριε Πρύτανη, να είσαι παρών», του λέω, «για να δεις ότι η απειλή είναι άμεση». – «Ας τελειώσουμε το εξάμηνο και θα μετρήσουμε τις εβδομάδες μαθήματος, αν έγιναν 13», λέει ο Πρύτανης. Ούτε μία δεν είχε γίνει! Κατάλαβα ότι είχαν συνεννοηθεί.
Όταν τελείωσε το εξάμηνο, βγάζω μία ανακοίνωση η οποία κοινοποιείται σε όλα τα μέλη της Φιλοσοφικής Σχολής, και στους φοιτητές, και στο διοικητικό προσωπικό και στους συναδέλφους καθηγητές: «Αγαπητοί συνάδελφοι, το εξάμηνο ετελείωσε. Όλοι ξέρουμε πώς. Δεν έγιναν μαθήματα. Αφού δεν έγιναν μαθήματα, δεν θα κάνουμε εξετάσεις»! Ε, τότε άρχισε ο πόλεμος. Λέει ο Πρύτανης να πάμε το πρόβλημα στη Σύγκλητο και εκείνη να αποφασίσει. Η Σύγκλητος γυρίζει το θέμα στα επί μέρους τμήματα.
Η.Ν.: Γιατί;
Ε.Μ.: Διότι αυτό ζήτησαν οι φοιτητές! Πηγαίνουν στη συνεδρίαση κάθε Τμήματος και αποφασίζουν αυτοί και εξω-πανεπιστημιακά στοιχεία.Ετσι βγαίνει απόφασις από μέλη που δεν ανήκουν στο Τμήμα ή πηγαίνουν από Τμήμα σε Τμήμα. Άρα, τα ίδια πρόσωπα λαμβάνουν αποφάσεις να κάνουν εξετάσεις χωρίς να έχουν γίνει (λόγω καταλήψεων) καθόλου μαθήματα. Εξετάσεις επί ποίας ύλης; Επί μηδαμινής. Εμπαιγμός, δηλαδή.
Κατά σύμπτωση, δεν ήμουν μόνο Κοσμήτωρ, αλλά και πρόεδρος στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Λέω: «Ας γίνουν στα άλλα Τμήματα, στο δικό μου δεν θα γίνουν εξετάσεις.» Οι φοιτητές φώναζαν. Άρχισαν να με πιέζουν. Εγώ δεν υπέκυπτα. Και έκαναν το εξής τρομακτικό: πάει ο Πρύτανης με τον Υπουργό Παιδείας και με απολύουν! Η θητεία μου τελείωνε σε δύο μήνες. Αλλά έπρεπε να γίνουν οι εξετάσεις… Άπαξ και παύομαι εγώ, αναλαμβάνει ο αναπληρωτής και κάνει εξετάσεις!
Το τελευταίο μετερίζι που μου έμενε ήταν το δικό μου μάθημα. Είπα, λοιπόν: «Κάντε εσείς εξετάσεις όπου θέλετε, εγώ δεν κάνω στο δικό μου μάθημα.» Αλλά δεν ήταν μόνο το Φιλολογικό. Είχα και άλλα Τμήματα. Οπότε πήγαν στον Πρύτανη και απαίτησαν να βρεθεί λύση. Και βρήκαν τον τρόπο: να κάνουμε μια συνεδρίαση Συγκλήτου, στην οποία συμμετέχουν μόνο οι πρόεδροι των τμημάτων και ορισμένος μικρός αριθμός φοιτητών. Αλλά απαίτησαν από τον Πρύτανη να γίνει η συνεδρίαση όχι στη μικρή αίθουσα που συνεδριάζει η Σύγκλητος, αλλά στη μεγάλη αίθουσα των τελετών του Πανεπιστημίου. Γέμισε, λοιπόν, η αίθουσα με φοιτητές που άρχισαν να με απειλούν. Παρά τις πιέσεις δεν υποχώρησα και, παρά την απόφαση του Πρύτανη να γίνουν οι εξετάσεις με μια επιτροπή, τελικά εξετά­σεις δεν έγιναν. Και βρήκαν τρόπο να μη μου δώσουν τον βαθμό του «ομότιμου» καθηγητού – ένα βαθμό που τον παίρ­νουν όλοι. Βεβαίως, για μένα είναι άκρως τιμητικό. Και, βεβαίως, οι φοιτητές πέτυχαν να έχουν στο ενεργητικό τους την τιμωρία ενός καθηγητή που δεν έκανε εξετάσεις, αφού δεν είχαν γίνει μαθήματα ολόκληρο το εξάμηνο λόγω καταλήψε­ων. Πρέπει να είμεθα πειθήνια όργανα σε όλα. Καταλαβαίνετε τι μηχανισμοί κινούνται και σε μπλέκουν…
Η.Ν.: Οι φοιτητές που δημιουργούν αυτές τις καταστάσεις προωθούνται;
Ε.Μ.: Βεβαίως. Αυτοί συνήθως παίρνουν τίτλους. Αυτούς προωθούν, καμιά φορά, και στα μεταπτυχιακά. Γιατί αυτοί είναι όργανα. Δεν είναι κακά παιδιά. Τους χαλάει το σύστημα. Αν υπήρχε κάπως η έννοια ότι υπάρχει τάξις, κάποια δυνατότητα να επιβληθεί κάποια ποινή… Όπως είπε ένας φιλόσοφος: «Αν φτάσουμε στο σημείο να υπάρχει ανεπιπληξία, δηλαδή να απαγορεύεται η απλή επίπληξις, τότε χαθήκαμε»! Διότι Παι­δεία είναι έπαινος και ψόγος. Όταν ισοπεδώνονται όλοι, δεν υπάρχει Παιδεία!
Η.Ν.: Το σύστημα αυτό, όμως, επιβάλλεται εκ των άνω, που σημαίνει ότι και οι καθηγητές έχουν ευθύνες. Ε.Μ.: Αυτοί που θέλουν να εξασθενήσουν την Παιδεία έχουν τρόπους να το προωθούν και να τους καθοδηγούν.
Η.Ν.: Σε «αυτούς» συμπεριλαμβάνονται και πολιτικά πρόσωπα;
Ε.Μ.: Για τους πανεπιστημιακούς μιλάω. Η Πολιτεία λέει: «Εχετε αυτοδιοίκηση, κάντε ό,τι θέλετε».
Είναι εύκολο να βρεις 5 ανθρώπους και να τους καθοδηγείς. Πολύ εύκολο. Ο σχεδιαστής ενός τέτοιου προγράμματος θα πει: «Πρέπει να βρούμε καμιά 20αριά καθηγητές να ενεργή­σουν. Εμπροσθοφυλακή.» Θα πάρουν μερικούς καθηγητές, οι οποίοι είναι ευάλωτοι. Θα βρουν μερικές εφημερίδες, μερικά εκδοτικά συγκροτήματα να τους βοηθήσουν. Είναι πολύ εύκο­λο να σκεφθεί κάποιος πώς γίνεται η άλωσις. Η άλωσις δεν γίνεται με στρατό, γίνεται με αυτό τον τρόπο.Ολοι είναι ωνητοί.

Πηγή

Περιοδικό Hellenic Nexus τεύχος Ιουλίου σελ. 16

Mόσχα προς Άγκυρα: «Δεν θα μείνουμε αδιάφοροι αν κινδυνεύσει η Κύπρος»

Έκανα μια πρώτη έρευνα για την ακρίβεια της πληροφορίας και την αξιοπιστία της πηγής με φιλους δημοσιογράφους[τους ευχαριστω].

Μια απαντηση ειναι η παρακάτω.

Δ.Αλευρομαγειρος

 

«Σ’ ότι αφορά τις δηλώσεις εντός εισαγωγικών του Ρώσου, είναι έτσι. Για τα περί εμπλοκής ρωσικών ΕΔ αν κινδυνεύσει η Κύπρος, αμφιβάλω».

 

Προειδοποιητική «σφαλιάρα» από αυτές που είχαν χρόνια να πέσουν στο σβέρκο της Άγκυρα έριξε η Ρωσία με αφορμή της παραληρηματικές δηλώσεις Ερντογάν. Ο εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Αλεξάντρ Λουκασέβιτς της Ρωσίας, αφού υπενθύμισε ότι στην Κύπρο υπάρχει ένα νόμιμο κράτος μόνο και κανένα άλλο (!), απέρριψε όλα τα επιχειρήματα του Ρ.Τ.Ερντογάν, τόνισε ότι «Μόνο τα ψηφίσματα του ΟΗΕ θα επιτρέψουν την επανένωση της Κύπρου στη βάση μιας δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας με ενιαία κυριαρχία, υπηκοότητα και διεθνή νομική υπόσταση» και ότι «Οι δηλώσεις Εντογάν είναι πολύ σκληρές».

Εντύπωση προκάλεσε στους διπλωματικούς κύκλους ότι για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια το ρωσικό ΥΠΕΞ δεν περιορίστηκε σε τυπικές διατυπώσεις, αλλά εμμέσως πλην σαφώς υπενθύμισε την παράνομη ύπαρξη του κατοχικού ψευδοκράτους (σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ 541 του 1983 και 550 του 1984), υπενθυμίζοντας ότι εκεί καλούνται τα μέλη της διεθνούς κοινότητας «να μην αναγνωρίζουν κανένα κυπριακό κράτος πλην της Κυπριακής Δημοκρατίας, να σέβονται την κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς και να μη διευκολύνουν και να μην παρέχουν κατ’ ουδένα τρόπο βοήθεια στο αποσχιστικό μόρφωμα στο βορρά της νήσου της Κύπρου».

Παρασκηνιακά έχει υπάρξει ενημέρωση της Άγκυρας, αναφέρουν πηγές από την Μόσχα ότι «Οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις δεν θα μείνουν αδιάφορες αν κινδυνεύσει η ασφάλεια της κυπριακής δημοκρατίας και έχουν τρόπους να το καταστήσουν αυτό σαφές»!

Η θέση που έλαβε η Μόσχα άφησε άφωνή την Άγκυρα που θεωρούσε ότι λόγω της ανάπτυξης καλών οικονομικών σχέσεων η Ρωσία θα «έριχνε νερό στο κρασί της» σε ότι αφορά την Κύπρο, αλλά η Ρωσία έφτασε να υπενθυμίσει μέχρι και την απορριπτική απόφαση του ΟΗΕ στο αυθαίρετο ψευδοκράτος που έστησαν οι κατοχικές δυνάμεις στην Βόρεια Κύπρο.

Οπως διαβεβαίωσε ο κ. Λουκασέβιτς, «η Ρωσία ως μόνιμο μέλος του Σ.Α. του ΟΗΕ παρείχε και θα συνεχίσει να παρέχει υποστήριξη στην επίτευξη δίκαιης, βιώσιμης και καθολικής διευθέτησης προς το συμφέρον όλων των Κυπρίων, βασισμένη στα σχετικά ψηφίσματα του ΣΑ του ΟΗΕ, των ενδοκυπριακών συμφωνιών υψηλού επιπέδου (των ετών 1977 και 1979) και της εθελουσίας, χωρίς έξωθεν πίεση, συναίνεσης των ίδιων των κυπριακών κοινοτήτων».

Συμπλήρωσε μάλιστα ότι «για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια η τύχη της κυπριακής διευθέτησης βρίσκεται στα χέρια των ίδιων των Κυπρίων, Ελλήνων και Τούρκων», όμως το «ευαίσθητο υλικό» των συνεχιζόμενων εφ’ όλης της ύλης διακοινοτικών συνομιλιών στην Κύπρο δεν πρέπει να υφίσταται πίεση έξωθεν, πολύ περισσότερο στις παρούσες συνθήκες που η διαπραγματευτική διαδικασία προχωρά εξαιρετικά δύσκολα, γι’ αυτό και το βασικότερο είναι να βοηθηθεί ο διάλογος και όχι «να προσπαθούμε να υποκαταστήσουμε τα κοινά συμφέροντα των Κυπρίων με τα συμφέροντα άλλων πλευρών».

Το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας επαναβεβαίωσε ότι στηρίζει τα ψηφίσματα του ΟΗΕ Αυτό δήλωσε ο επίσημος εκπρόσωπος του ρωσικού ΥΠΕΞ, Αλεξάντρ Λουκασέβιτς, σημειώνοντας ότι «μόνο αυτή η προσέγγιση θα επιτρέψει την επανένωση της Κύπρου στη βάση μιας δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας με ενιαία κυριαρχία, υπηκοότητα και διεθνή νομική υπόσταση».

«Είναι προφανές ότι η Μόσχα θέλει να δείξει με σαφήνεια ότι η Κύπρος τελεί υπό την υψηλή διπλωματική και στρατηγική της προστασία» εκτιμούν διπλωματικές πηγές στη ρωσική πρωτεύουσα.

Οι Ρώσοι τάχθηκαν εκ νέου υπέρ ενός ενιαίου κράτους με βάση το πρότυπο «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία», κάτι το οποίο, αξίζει να σημειωθεί, ανέφερε στις δηλώσεις της και η Αμερικανίδα υπουργός, Χίλαρι Κλίντον, κάτι το οποίο διέφυγε από τα ελληνικά ΜΜΕ, πολλά εκ των οποίων θεώρησαν – εκτίμησαν ότι συντάχθηκε με τις θέσεις της Τουρκίας.

Η Μόσχα δείχνει ότι είναι αποφασισμένη να στηρίξει την άριστη σχέση που έχει με την Κυπριακή Δημοκρατία. Μπορεί οι σχέσεις της με την κυβέρνηση Χριστόφια – παρά τις πολιτικές ρίζες στην Σοβιετική Ένωση που έχει ο τελευταίος – να μην είναι το ίδιο καλές όπως ήταν με τον μακαρίτη τον Τάσσο Παπαδόπουλο (υπάρχουν κύκλοι στη Μόσχα που λένε ότι ο Χριστόφιας ανέκαθεν ήταν πιο κοντά στο Λονδίνο παρά στην Μόσχα), αλλά το μέγεθος των ρωσικών επενδύσεων στη Κύπρο και η γνώση του γεγονότος ότι τυχόν επανένωση υπό τουρκική κηδεμονία θα ανατρέψει όλη της στρατηγική ισορροπία στην Α.Μεσόγειο σε βάρος της Ρωσίας, κάνει να μην «σηκώνει μύγα στο σπαθί της».

Μία αιτία «παγώματος» των σχέσεων με την κυβέρνηση Χριστόφια είναι η ματαίωση σειράς εξοπλιστικών προγραμμάτων από την Ρωσία, όπως των ρουκετοβόλων Smerch, των αντιαρματικών πυραύλων Kornet-E κλπ.

Επίσης η Μόσχα ενδιαφέρεται μέσω της Gazprom, να αποκτήσει ενεργό ρόλο στο ενεργειακό «Ελ Ντοράντο» της Α.Μεσογείου.

Η Ρωσία με δεδομένη την πολιτική αναταραχή στην Συρία και την έκθεση σε κίνδυνο της μοναδικής ναυτικής βάσης στην Α.Μεσόγειο, σε καμία περίπτωση δεν θέλει να κινδυνεύσουν τα πολιτικά κεκτημένα στην Κύπρο. Για το λόγο αυτό δηλώνει τώρα «παρούσα» και κόβει τον αέρα του Ερντογάν, όπως δεν τόλμησε να τον κόψει κανένας άλλος μέχρι τώρα.

http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=22138&Itemid=139

 

«Αν είστε εσείς Αριστεροί και Φίλοι των Λαών, εγώ είμαι Ελέφαντας»

Επιτέλους οι έλληνες απο την μία άκρη έως την άλλη της Ελλάδας και της Κύπρου άρχισαν να μιλούν, να φωνάζουν και να απαιτούν δικαιοσύνη, δημοκρατία, κοινωνική αξιοπρέπεια, λαϊκή κυριαρχία.

Δείτε το βίντεο που ακολουθεί 

http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/07/blog-post_27.html

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ Το παραμύθι του Αχμέτ στη Χίλαρι

Του Μιχάλη Ιγνατίου,mignatiou@aol.com

Μπορεί οι πάντες να αφοσιωθήκαμε στις δηλώσεις της κ. Χίλαρι Κλίντον για την οικονομία -δηλώσεις πολύ υποστηρικτικές για την Ελλάδα και τον πρωθυπουργό της- αλλά οι υποψιασμένοι για τα εθνικά θέματα δικαιολογημένα «κόλλησαν» στα λεγόμενά της για την Κύπρο κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της στην Τουρκία. Διαβάζω στα επίσημα πρακτικά της «κλειστής» ενημέρωσης ανώτερου αξιωματούχου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ότι η Αμερικανίδα υπουργός πιάστηκε στη «φάκα» που της έστησε ο Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος «εξέφρασε (δήθεν) τη χαρά του να δει την ενωμένη Κύπρο να αναλαμβάνει την προεδρία της Ε.Ε.». Σύμφωνα πάντα με τα πρακτικά «η κ. Κλίντον συμφώνησε αμέσως μαζί του και υποσχέθηκε ότι θα πράξει οτιδήποτε μπορεί για να υποστηρίξει τις συνομιλίες». Βέβαια, στη συνέχεια οι αξιωματούχοι που τη συνόδευαν ξεκίνησαν τις διευκρινίσεις, αλλά η ουσία παραμένει: για μία ακόμη φορά οι Ηνωμένες Πολιτείες συντάχθηκαν με την Τουρκία στο Κυπριακό και αυτή η πράξη από μόνη της είναι απαράδεκτη.

Η επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ είχε υποχρέωση και έπρεπε να παραμείνει «ανεξάρτητη», όπως ισχυρίζεται κάθε φορά που συναντά τους Ελληνοαμερικανούς, οι οποίοι είναι πάντα σημαντική πηγή οικονομικής ενίσχυσης για τους Αμερικανούς πολιτικούς.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας έχει απειλήσει ότι θα παγώσει τις σχέσεις με την Ε.Ε. εάν η Κύπρος αναλάβει την προεδρία της, το ερχόμενο καλοκαίρι, όπως είναι προγραμματισμένο. Με βάση το γεγονός αυτό, η Άγκυρα έχειξεκινήσει εκστρατεία να πείσει τους πάντες ότι ο Ιούνιος του 2012 πρέπει να τεθεί ως καταληκτικό χρονοδιάγραμμα για τις διαπραγματεύσεις. Ο γενικός γραμματέας των Ην. Εθνών, ένας άβουλος πρώην διπλωμάτης που άγεται και φέρεται από τεχνοκράτες όπως ο Λιν Πάσκοε και ο Αλεξάντερ Ντάουνερ, έσπευσε να αποδεχθεί το απαράδεκτο τουρκικό αίτημα στοχεύοντας στην εκμετάλλευση της προοπτικής της προεδρίας της Ε.Ε. εκ μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και ξεκίνησαν όλοι να λένε ένα «όμορφο παραμυθάκι», όπως αυτό που περιέγραψε ο Νταβούτογλου στην κ. Κλίντον, ότι δηλαδή θα δημιουργήσει σε όλη την Υφήλιο απέραντη χαρά η ανάληψη της προεδρίας της Ε.Ε. από το κατασκεύασμα της διζωνικής δικοινοτικής Κύπρου.

Το ζήτημα είναι πολύ απλό: Η επιβολή του χρονοδιαγράμματος και ο εκβιασμός εναντίον των Ελληνοκυπρίων, δεν πρέπει να περάσει. Η λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας είναι χειρότερη και από τη διχοτόμηση. Είναι μία ρατσιστική λύση, που θα υποδουλώσει τους Ελληνοκύπριους στην Τουρκία και μάλιστα με την υπογραφή του ηγέτη τους (όποιος και να ’ναι αυτός).

Είναι δε μεγάλο δυστύχημα ότι τα δύο μεγάλα κόμματα του νησιού, το ΑΚΕΛ και ο ΔΗΣΥ, επιμένουν να υποστηρίζουν αυτή την απαράδεκτη λύση, η οποία θα εξαφανίσει σιγά-σιγά το ελληνικό στοιχείο από την Κύπρο.

Ο πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας, που έπρεπε ήδη να αναλάβει τις ευθύνες του και να ζητήσει ειλικρινή συγγνώμη από τους συγγενείς των θυμάτων για τη φοβερή τραγωδία στο Μαρί, δεν έχει απορρίψει με ισχυρό τρόπο, όπως όφειλε, την επιβολή του χρονοδιαγράμματος με αποτέλεσμα η Κύπρος, έχοντας ένα ηγέτη που απώλεσε την εμπιστοσύνη του λαού του, να εκβιάζεται και να απειλείται σε καθημερινή φάση για να αποδεχθεί τη ρατσιστική λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, που εμπνεύσθηκε ο Χένρι Κίσινγκερ και έκαναν σημαία ο πρώην πρόεδρος Γλαύκος Κληρίδης, οι διάδοχοί του στον ΔΗΣΥκαι το ΑΚΕΛ…

Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι ανάθεμα για την Κύπρο, όπως ανάθεμα είναι και η διχοτόμηση…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Αναχωρεί σιγά-σιγά από την Κύπρο ο Αμερικανός πρέσβης Φρανκ Ούρμπανσικ. Αρχισε τις δεξιώσεις και τις εκδηλώσεις… αποχαιρετισμού. Είναι ο χειρότερος Αμερικανός διπλωμάτης που πέρασε από την Κύπρο και ξεπερνά ακόμα και αυτόν τον ανεκδιήγητο Μάικλ Κλόσον, ο οποίος απειλούσε τον μακαρίτη Τόμας Γουέστον ότι θα τον «έδινε» για τις (δήθεν) φιλικές σχέσεις του με τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Ο Ούρπανσικ δεν προσέφερε τίποτα στις κυπρο-αμερικανικές σχέσεις. Πολλαπλασίασε τους εχθρούς της Αμερικής. Το χειρότερό του αμάρτημα ήταν ότι πίστεψε τις «πηγές» της Πρεσβείας και κάρφωσε στην Ουάσινγκτον αθώους Κύπριους πολίτες οι οποίοι απλά δεν συμφωνούν με την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Αναμένω με ενδιαφέρον την αποχαιρετιστήρια συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Λένε πως ο κ. Χριστόφιας ετοιμάζει την εκδίκησή του για το καψώνι που του επέβαλε ο αποκαλούμενος «Φρανκ της Αντιτρομοκρατίας».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΙ:
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έπρεπε να αντιδράσει δυναμικά στις απειλητικές δηλώσεις του νεοσουλτάνου Ταγίπ Ερντογάν και τουλάχιστον ως δείγμα της δυσαρέσκειάς του να αναβάλει αυτό το μασκαραλίκι των διαπραγματεύσεων, στο οποίο πιστεύει μόνο ο ίδιος.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 24/07/2011

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/07/blog-post_9551.html#.Ti

Η γιορτή της Δημοκρατίας και η νέα χούντα.

Ανοικτή επιστολή του Καθηγητού Βασίλη Φίλια προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια.

 ————-

 Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε,

 Όταν την επομένη του πραξικοπίματος του ’67, μία χούφτα άνθρωποι ιδρύσαμε τη Δημοκρατική Άμυνα γνωρίζαμε πολύ καλά ότι η Δημοκρατία δεν καταλύθηκε από τις ερπύστριες των τανκς, αλλά είχε πρό πολλού αυτοκαταρρεύσει και αυτοαναιρεθεί εσωτερικά.

 Γι’ αυτό και ο απόηχος της αντίστασις μας ήταν όχι απλά η πάλη της ανατροπής της δικτατορίας, αλλά η ουσιαστικοποίηση της μελλοντικής Δημοκρατίας με την έννοια της εδραίωσης μιάς πραγματικής λαϊκής κυριαρχίας.

 Ο στόχος αυτός δεν επετευθεί διότι το παλαιό φθαρμένο πολιτικό προσωπικό όχι μόνον επανήλθε το ’74 «ανέπαφο», αλλά και διότι η δικτατορία χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για να «μεταποιηθεί» η ελευθερία σε ελευθεριότητα και ασυδοσία. Η συντεχνοποίηση της οινωνικής μας ζωής, η ανευθυνοποίηση, ο παρασιτισμός, η λογική του «πεζοδρομίου», η διαφθορά, τα σκάνδαλα και ο πολιτικός θεατρινισμός είναι μερικές, οι σημαντικότερες, από τις συνέπειες.

 Αυτά όσον αφορά το απώτερο παρελθόν, όπου οι ευθύνες βαρύνουν όλους όσους άσκησαν πολιτική σε επίπεδο εξουςίας.

 Το παρόν συνδέεται με μία οικονομική βαθύτατη δυσπραγία, που οδηγήθηκε σε οικονομική κατάρρευση από χειρισμούς, τους οποίους χαρακτήριζαν η λογική της εξάρτησης, της υποτέλειας, της παράδοσης άνευ όρων των συμφερόντων της χώρας στους διεθνείς κερδοσκόπους και τους μηχανισμούς των παγκόσμιων τοκογλύφων.

 Κάτι που έγινε από μία «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, η οποία με τις συμβουλές και τις συμβολές των ξένων επεχείρησε μια άνευ προηγουμένου εξαπάτηση του ελληνικού λαού και όταν σε ελάχιστο χρόνο αποκαλύφθηκε ο αντιλαϊκός και αντεθνικός χαρακτήρας της πέρασε απροκάλυπτα σε εφαρμογή της αρχής «αποφασίζομεν και διατάσομεν». Έτσι αναδύθηκε μία νέα χούντα η οκτωβριανή. Μια χούντα, που όχι μόνον δεν εκμεταλλεύτηκε τεράστιες ευκαιρίες υπέρβασης της κρίσης με προσφυγή στη Ρωσία, την Κίνα, τα εμιράτα και όπου αλλού, αλλά και δεν διαπραγματεύτηκε όπως έκανε η Ισλανδία, η Ιρλανδία, η Ισπανία κ.ο.κ.

 Οι προσωπικές σας ευθύνες κ. Πρόεδρε είναι τεράστιες, διότι δεν προστατεύσατε τη χώρα, εντός των ορίων της δικαιοδοσίας σας απέναντι:

 – Στην αντισυνταγματικότητα και τον παράνομο χαρακτήρα μεγάλου μέρους των όρων του μνημονίου και την αντισυνταγματική και εξ υφαρπαγής επιψήφισή του,

 – Στην εκχώρηση εθνικού πλούτου υπό την μορφή εμπραγμάτων ασφαλειών και «εγγυήσεων» αντί πινακίου φακής.

 – Στην ιδιωτικοποίηση όλων των επικερδών δημοσίων επιχειρήσεων. 

– Στο μη σεβασμό διεθνών συμφωνιών, που είχαν γίνει από την προηγούμενη κυβέρνηση όσον αφορά τα υγρά καύσιμα και το φυσικό αέριο,

 – Στον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας και της λατινοαμερικανοποίησης τη χώρας,

 – Στην κατ΄εντολή της κυβέρνησης ανοικτή σύμπραξη  της αστυνομίας με τους κουκουλοφόρους.

 Ναι κ. Πρόεδρε. Αυτά και άλλα πολλά μεταξύ των οποίων το μέγιστο και πολύ πρόσφατο. Η σιωπή σα στις εμετικές δηλώσεις Ερντογαν περί «Ελληνικής διοίκησης της νοτίου Κύπρου» και της αμφισβήτησης και αυτής της ύπαρξης Κυπριακού κράτους.

 Στην πρώτη σας θητεία είχατε δείξει ότι είχατε υπερβεί το κομματικό σας παρελθόν προς όφελος του εθνικού. Σήμερα πλέον λειτουργείτε ως ουραγός μιας Κυβέρνησης εθνικής μειοδοσίας και εθνικού άγους, ως υποστηρικτής της οκτωβριανής χούντας.

 Αρνούμαι κατόπιν αυτού να δεχτώ την πρόσκληση στη «γιορτή της Δημοκρατίας». Αρνούμαι να συμμετάσχω σε κάτι, που κατήντησε θέατρο σκιών, αρνούμαι να διαγράψω τον ένα χρόνο παρανομίας και τα πέντε χρόνια φυλακής στο όνομα της στήριξης της σημερινής ψευτοδημοκρατίας του 15%.

 Αθήνα 23 Ιουλίου 2011

 

Η αποσύνθεση του κράτους και ο όρκος προς την Πατρίδα

Του Σάββα Καλεντερίδη

 

Τις μέρες αυτές ο Ελληνισμός, σε Κύπρο και Ελλάδα, είναι συγκλονισμένος από το ατύχημα στη ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης», στο Ζύγι της Κύπρου, που ανατινάχτηκε ως αποτέλεσμα διοικητικών και πολιτικών λαθών και παραλείψεων, που φθάνουν τα όρια του εγκλήματος. Ασφαλώς το θέμα της δέσμευσης του φορτίου του υπό κυπριακή σημαία πλοίου «Monchegorsk», πριν από 2,5 χρόνια, έχει σοβαρές πολιτικοδιπλωματικές πτυχές και παραμέτρους, που σχετίζονται με το Ιράν, τη Συρία, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, πτυχές που προσπαθούσε να διαχειριστεί και αντιμετωπίσει ο πρόεδρος Χριστόφιας και οι υπουργοί του.
Όμως, ανεξάρτητα από τη βαρύτητα του θέματος, που ασφαλώς ο χειρισμός του εμπίπτει στη δικαιοδοσία των πολιτικών, οι υπηρεσιακοί παράγοντες θα έπρεπε να ασκήσουν την εξουσία που τους δίδουν οι νόμοι και τα ψηφίσματα του κράτους και να επιβάλλουν στους πολιτικούς την ενδεδειγμένη λύση για την αποθήκευση αυτού του τόσο επικίνδυνου φορτίου. Όπως διαβεβαιώνουν οι πάντες, ο θυσιασθείς Διοικητής του Πολεμικού Ναυτικού, αείμνηστος Πλοίαρχος Ιωαννίδης, έκανε τις ανάλογες εισηγήσεις για την ασφαλή φύλαξη του φορτίου, οι οποίες όμως δεν είχαν αποτέλεσμα, πιθανόν επειδή οι ανώτεροί του δεν απαίτησαν από τους πολιτικούς, όπως το επέβαλε το καθήκον και η αποστολή τους, την υλοποίηση των εισηγήσεων αυτών.
Η ανατίναξη του φορτίου στη ναυτική βάση στο Ζύγι έχει τέτοια διάσταση, που εντάσσεται στην κατηγορία των εθνικών τραγωδιών. Και στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να αναζητηθούν ποινικές ευθύνες και ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης θα πρέπει να είναι βαρύς και σε υπηρεσιακούς και σε πολιτικούς παράγοντες που δεν έπραξαν το υπηρεσιακό και το εθνικό τους καθήκον. Οι παραιτήσεις δεν αρκούν.
Λίγες ημέρες πριν την εθνική τραγωδία στο Ζύγι, ο Νίκος Ρολάνδης, πρώην υπουργός στην κυβέρνηση του αείμνηστου Τάσου Παπαδόπουλου, έκανε αποκαλύψεις για μια άλλη -άγνωστη- εθνική τραγωδία, που διαδραματίστηκε το 2003, στο θαλάσσιο χώρο μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου. Σύμφωνα με τον κ. Ρολάνδη, που είναι ο αρχιτέκτονας της υπογραφής, στις 17 Φεβρουαρίου 2003, της συμφωνίας της Κύπρου με την Αίγυπτο για τον ορισμό της μεταξύ τους Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), η Αθήνα ζήτησε από τη Λευκωσία να αλλάξει τη συμφωνία εις βάρος ζωτικών συμφερόντων της Κύπρου και της Ελλάδος. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με όσα είπε πρόσφατα ο πρώην υπουργός σε εκπομπή στο ΡΙΚ 1, λίγο πριν από την επικείμενη υπογραφή της Κύπρου με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση της μεταξύ τους ΑΟΖ, η Αθήνα επέδειξε διστακτικότητα και επενέβη ζητώντας από τη Λευκωσία να μετακινήσει τη γραμμή που έχει συμφωνήσει με το Κάιρο λίγο ανατολικότερα. Ο κ. Ρολάνδης αναφέρει ότι η Κύπρος είχε συμφωνήσει με την Αίγυπτο σε μία οριογραμμή, η οποία εκτεινόταν ακριβώς μέχρι το σημείο που αρχίζει η ελληνική ΑΟΖ, συνυπολογιζομένου και του Καστελόριζου. Με απλά λόγια, η Κύπρος είχε καταφέρει να πείσει την Αίγυπτο να αναγνωρίσει ότι το Καστελόριζο έχει ΑΟΖ, με αποτέλεσμα, εάν η συγκεκριμένη συμφωνία υπογραφόταν ως είχε, η Τουρκία να μην έχει κανένα δικαίωμα να μπει σε συζητήσεις με την Αίγυπτο για ορισμό της μεταξύ τους ΑΟΖ. Και αυτό γιατί η Ελληνική και η Κυπριακή ΑΟΖ θα δημιουργούσαν ένα αδιαπέραστο τείχος για την Τουρκία. Να σημειωθεί ότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα επηρέαζε και θα ισχυροποιούσε τη θέση της Ελλάδος στο Αιγαίο και νοτίως της Κρήτης.
Ο κ. Ρολάνδης διατείνεται ότι αντιπροσωπεία του ελληνικού ΥΠΕΞ «παρακάλεσε» την κυπριακή πλευρά να μεταφέρει την οριογραμμή κατά 8 ν.μ. ανατολικότερα (15 χλμ περίπου), για να μη δημιουργηθούν επιπλοκές με τις γείτονες χώρες και μάλιστα επικαλείται τα πρακτικά συνεδριάσεων που βρίσκονται στο γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα της Κύπρου. Με άλλα λόγια, με τη συγκεκριμένη παρέμβαση η τότε ελληνική κυβέρνηση και ειδικότερα το Υπουργείο Εξωτερικών δημιούργησε μια de facto «γκρίζα ζώνη» στην περιοχή του Καστελόριζου, διακόπτοντας τη συνέχεια του ελληνικού και του κυπριακού χώρου, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τα συμφέροντα των δυο χωρών.
Το ερώτημα που τίθεται και στην περίπτωση αυτή είναι το εξής: Ποιοι υπηρεσιακοί παράγοντες συμμετείχαν από πλευράς της Ελλάδος στη σύσκεψη της Λευκωσίας και με βάση ποιες (ελπίζουμε, γραπτές) οδηγίες ζήτησαν αυτή τη ρύθμιση από την κυπριακή πλευρά, μια ρύθμιση που καταφανώς βλάπτει ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδος και της Κύπρου. Ένα άλλο ερώτημα που επίσης τίθεται, είναι ποια νομιμοποίηση είχε ο αρμόδιος υπουργός που έδωσε τέτοια οδηγία και -σε περίπτωση που δεχτούμε ότι με την πράξη αυτή επλήγησαν βαρύτατα ζωτικά συμφέροντα της χώρας- γιατί δεν λειτούργησε έγκαιρα το κράτος και οι θεσμοί, για να αποτραπεί μια τέτοια ενέργεια. Διότι στην προκειμένη περίπτωση προκύπτουν και τίθενται τα εξής βασανιστικά ζητήματα:
Έχει τη δυνατότητα ένας υπουργός να λαμβάνει αποφάσεις και να δίδει στους υπηρεσιακούς παράγοντες οδηγίες που καταφανώς βλάπτουν τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας;
Οι υπηρεσιακοί παράγοντες, όταν λαμβάνουν τέτοιου είδους γραπτές οδηγίες, ποιες δυνατότητες έχουν και πώς προστατεύονται θεσμικά για να εκφράσουν υπηρεσιακά τις όποιες αντιρρήσεις τους;
Στην περίπτωση των παραλείψεων υπηρεσιακών και πολιτικών παραγόντων που οδήγησαν στην εθνική τραγωδία στο Ζύγι, και στην περίπτωση της έκδοσης από τον πολιτικό προϊστάμενο και της υλοποίησης από τους υπηρεσιακούς παράγοντες του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών των οδηγιών -ελπίζουμε, γραπτών- που κατέστησαν de facto «γκρίζα ζώνη» το Καστελόριζο και την ευρύτερη περιοχή, βλάπτοντας τα ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδος και της Κύπρου, είναι εμφανές ότι αναδεικνύεται μια σοβαρότατη αδυναμία. Ότι ο ρόλος του κράτους και στην Ελλάδα και στην Κύπρο έχει υποβαθμιστεί και οι υπηρεσιακοί παράγοντες, που ορκίζονται «Πίστην εις την Πατρίδαν, υπακοήν εις το Σύνταγμα, τους νόμους και τα ψηφίσματα του Κράτους», καταντούν να είναι άβουλα όργανα και υποχείρια πολιτικών, με τραγικά αποτελέσματα για τον Ελληνισμό.
Ασφαλώς, η λειτουργία και η αποτελεσματικότητα του κράτους και ο ρόλος των υπηρεσιακών παραγόντων είναι σοβαρότατο ζήτημα και πρέπει να απασχολήσει τους Έλληνες σε Ελλάδα και Κύπρο. Μέχρι να λυθεί όμως αυτό το ζήτημα, και για να προλάβουμε τα χειρότερα εν όψει εξελίξεων, ελπίζουμε σύσσωμη η αντιπολίτευση, έστω και τώρα, να ζητήσει να τεθούν αρμοδίως υπ’ όψιν των μελών της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής τα πρακτικά που τηρήθηκαν στο γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα, καθώς και οι γραπτές οδηγίες που εδόθησαν στους υπηρεσιακούς παράγοντες, για να μετατρέψουμε μια εθνική κατάκτηση σε εθνική τραγωδία, καθιστώντας μετά τα Ίμια και το Καστελόριζο de facto «γκρίζα ζώνη». Και αναλόγως να ζητηθούν ευθύνες και να πέσει και κει βαρύς ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης, επί πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων.
Ήγγικεν γαρ η ώρα!

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, την Παρασκευή, 15 Ιουλίου 2011

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/07/blog-post_3769.html

Οι άξιοι διάδοχοι του «Ιού», του «Ουράνιου Τόξου» ξεπέρασαν ακόμα και το Τουρκικό προξενείο

Διαβάσαμε στην ιστοσελίδα   γνωστού   βιβλιοπωλείου  με  ελληνοπρεπή μεν αλλά δίγλωσση ονομασία το μεταφρασμένο στα ελληνικά  άρθρο  της «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Τούρκων  Δυτικής Θράκης», «Azınlığın Hedef Alınması» (σε «ελεύθερη» υποθέτουμε μετάφραση «Η Στοχευση της Μειονοτητας»).

Επειδή  σε αυτήν την ιστοσελίδα είχαμε  διαβάσει  παλαιότερα και μερικά ενδιαφέροντα κείμενα , μας έκανε  μεγάλη εντύπωση  το ότι   επέλεξε  συτές ειδικά τις δύσκολες ώρες για την Ελλάδα να φιλοξενήσει ένα άρθρο το οποίο  εκφράζει  με γνήσιο μάλιστα  τρόπο  τον Τούρκικο εθνικισμό  όπως αυτός εκπορεύεται απο τις  μυστικές υπηρεσίες  της Τουρκίας και το  πασίγνωστο για τις δραστηριότητές του  Τουρκικό  Προξενείο   στην Ελληνική  (προς το παρόν) Κομοτηνή.

Δεν έχει  σημασία  να  σχολιάσουμε  αυτά που διαβάσαμε , τα περισσότερα απο αυτά έχουν ήδη απαντηθεί  με επιχειρήματα και ντοκουμέντα  απο σοβαρούς  ερευνητές  και συνιστολόγους, όσο  να  θέσουμε  για άλλη μια φορά  το ζήτημα  της νεοεποχήτικης προπαγάνδας  η οποία  μέσω ένός κίβδηλου  φιλελευθερισμού  και  χρησιμοποιώντας  μόνο ως πατερίτσες  τα ανθρώπινα δικαιώματα , προσπαθεί  να  διαστρέψει την  εθνική μας συνείδηση ή τουλάχιστον όση μας έχει απομείνει και να  την μεταμορφώσει  σε μία άνευρη, άχρωμη , και  πανδεκτική  «παγκόσμια συνείδηση» .Με  δυό λόγια, η νέα αναδυόμενη  πλανητική  εξουσία  η όπως  κηρύττουν  οι  υποψήφιοι  επιτελείς της  η «παγκόσμια κυβέρνηση» , δεν θέλει  πολίτες με πολιτική  και εθνική  συνείδηση αλλά υπηκόους  που απλώς θα καταναλώνουν  την  «information» (πληροφορία) και  θα εκφράζουν την γνώμη τους μόνο για  το άν τους έπεσε βαριά ή το πολύ – πολύ για την χρηστικότητά της.

Όλα αυτά τα πρωτοξάδερφα του Σόρος , της Διαμαντοπούλου και της Δραγώνα ,οι περί αυτών  υπαλληλίσκοι  του CDRSEE και  οι πρακτορίσκοι  των μυστικών υπηρεσιών, είναι  οι προβατόσχημοι  λύκοι  της Νέας Τάξης Πραγμάτων , που  με το ένα χέρι  προσφέρουν  «κλαδί  ελιάς»  και με το άλλο,  το κρυμένο πίσω απο την πλάτη,  κρατούν τις  πατσαβούρες  του  «εθνικιστή», του  «εσωστρεφή», του «παρωχημένου» , του «φονταμενταλιστή» κλπ  για να τις ρίξουν  όταν χρειαστεί  και κατά περίπτωση, σε όποιον  τολμήσει  να  αναπτύξει έστω και  στοιχειωδώς  μια κριτική σκέψη, ή ακόμα και σε κείνον που θα  αποπειραθεί να θέσει αυτονόητα  ερωτήματα.

Δεν είναι καθόλου  τυχαίο  ότι  τις  τελευταίες εβδομάδες   ξεσκεπάζονται ο ένας μετά τον άλλο όλοι  όσοι μεχρι  χθές πούλαγαν άμεσα ή  μέσω διαδικτύου  «αντιεξουσιαστικές καραμέλες», «επαναστατικές θεωρίες» , «ελλαδεμπορικά κομπολόγια»  , και κάθε  είδους  νεοεποχήτικο μπιχλιμπίδι.

Δεν έχουν ανάγκη  πλέον τις μεταμφιέσεις , ούτε  τις προβιές για να  υποδυθούν  τους  αγνούς και αθώους.Αφού τους ανοίξαμε  τα πορτοπαράθυρα του νου και της καρδιάς μας  μπήκαν μέσα και τώρα αλωνίζουν σαν κατακτητές και  νοικοκυραίοι  φτύνοντας και χτυπώντας όποιον  τολμήσει να σηκώσει κεφάλι.

Είναι τα «παρακλάδια¨εκείνης της συμμορίας  που είτε μέ «χειρουργικής ακρίβειας βομβαρδισμούς» είτε με  «επιλεκτικές χρεοκοπίες» και  «νέους πατριωτισμούς» οδηγεί  τους λαούς  στην  εξαθλίωση και την υποταγή.Είναι  αυτή η συμμορία   που ενώ μιλά  για  ανθρώπινα δικαιώματα και πολυπολιτισμικές  κοινωνίες  στέλνει  για δώρο  στα παιδάκια της Γάζας  βόμβες λευκού φωσφόρου και  σπέρνει   τα βιολογικά και χημικά  της  δηλητήρια  απο το Σύνταγμα  μέχρι το τελευταίο Κουρδικό χωριό.

Δεν  είναι λοιπόν  περιστέρια της ειρήνης και της ανθρωπιάς αυτοί οι  δήθεν  φιλελεύθεροι  κοράκια  της Νέας Τ’άξης Πραγμάτων  που περιμένουν  να χυμήξουν σε όποιον  γονατίσει.

Για χάρη  της αληθειας και της ενημέρωσης παραθέτουμε   για άλλημια φορά  ένα  σπουδαίο κείμενο – έρευνα  του ιστολογίου  «Ας μιλήσουμε επιτελους»  γύρω απο την Θράκη , τις μειονότητες , τα λάθη  των Ελλήνων  και τα  σχέδια της Τουρκίας.

http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2011/07/blog-post_3399.html

Οι ρίζες της σημερινής μας οικονομικής χρεοκοπίας βρίσκονται στο μαύρο καλοκαίρι της Κυπριακής Τραγωδίας του 1974

 Kίμωνος, του Αθηναίου (γραμμένο αποκλειστικά για το http://www.istorikathemata.com/)

 

Η μεταπολιτευτική δημοκρατία γεννήθηκε πάνω στα ερείπια μιας μεγάλης εθνικής καταστροφής, την οποία ξεπερνά σε σημασία μόνο ο ξεριζωμός του Ελληνισμού της Ιωνίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης. Οι μέρες που διάγουμε σηματοδοτούν την οριστική κατάρρευση της μεταπολίτευσης, υπό το βάρος της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας.  Όμως, πολύ πριν χρεωκοπήσει οικονομικά, η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία είχε χρεωκοπήσει ηθικά.  Η σημερινή της κατάρρευση, μέσα σε μία ατμόσφαιρα σήψης, αποσύνθεσης και ηθικής παρακμής, ήταν  προδιαγεγραμμένη και έχει σε μεγάλο βαθμό τις ρίζες της σε εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Την προδίκασε η αδυναμία της, ή ακριβέστερα η συνειδητή της άρνηση, να αποκαθάρει το άγος του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής και να αποδώσει δικαιοσύνη για  την Κυπριακή Τραγωδία. Τιμωρώντας όσους άνοιξαν την Κερκόπορτα στο Πεντεμίλι της Κυρήνειας και τιμώντας όσους προέταξαν τα στήθη τους, υπερασπιζόμενοι τέσσερις χιλιάδες χρόνια ελληνικής ιστορίας στο νησί του Ευαγόρα.

Δεν υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό σε αυτή τη διαπίστωση. Ούτε η μοίρα της ελλαδικής κοινωνίας το είχε γραμμένο – για όσους την θεωρούν πλοηγό της ζωής, ούτε ο Θεός μας τιμώρησε – για όσους πιστεύουν στην ύπαρξή Του. Απλά, η ηθική συγκρότηση μιας κοινωνίας, αποτελεί ασφαλή οδηγό και πρόκριμα για την κατάληξή της. Μία κοινωνία που ανέχτηκε τον ενταφιασμό της διερεύνησης των ευθυνών για μία τέτοια εθνική καταστροφή, ήταν θέμα χρόνου να συναντήσει την επόμενη. Τριάντα πέντε (και κάτι) χρόνια μετά, είναι ασήμαντος ιστορικός χρόνος. Θα μπορούσε να είχε συμβεί αργότερα, ή και νωρίτερα, ήταν όμως νομοτελειακό πως η κατάρρευση θα ερχόταν. Τα συμπτώματα της Ύβρεως που διαπράχθηκε ήσαν πολλά και εξόφθαλμα αλλά και το δέλεαρ που έπεισε το κοινωνικό σώμα να ανεχθεί τη συγκάλυψη, κι αυτό ήταν ευδιάκριτο.

Η Ύβρις υπήρξε τεράστια, ανήκουστη. Κανείς δεν τιμωρήθηκε για την ανείπωτη Τραγωδία! Οι στρατηγοί, ναύαρχοι, πτέραρχοι, και ό,τι άλλο τέλος πάντων ήταν τότε, που σχεδίασαν και εκτέλεσαν το πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου (ή δεν έκαναν τίποτα για να το εμποδίσουν, αρκούμενοι στο να μιλούν με τους Αμερικανούς και τον ξένο «παράγοντα»), έζησαν – ή ζουν ακόμα – εν τιμή, απολαμβάνοντας τίτλους, συντάξεις και προνόμια. Όσοι ολιγώρησαν μπροστά στον εισβολέα (ενώ ίσως είχαν αποδειχθεί «λιοντάρια» στο πραξικόπημα), δεν ελέγχθηκαν ποτέ. O θλιβερός θίασος που υποδυόταν την «ελληνική κυβέρνηση» κατά το πραξικόπημα και την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής, δεναντιμετώπισε ποτέ τη δικαιοσύνη. Οι πολιτικοί άνδρες που ανέλαβαν τα ηνία στις 23 Ιουλίου, δεν έδωσαν ποτέ εξηγήσεις για όσα έκαναν ή, το κυριότερο, παρέλειψαν να κάνουν, για να υπερασπιστούν την μεγαλόνησο από την ολοφάνερα επικείμενη δεύτερη φάση των επιχειρήσεων.

Απεναντίας, όσοι ρίχτηκαν στις 20 Ιουλίου στον αγώνα, με το πάθος που πραγματικά ταίριαζε σε όσους αξιώθηκαν τέτοια τιμή, υβρίστηκαν, συκοφαντήθηκαν και αφέθηκαν ανενδοίαστα στη λήθη, στην αδιαφορία και στην απαξίωση. Και όσοι από αυτούς είχαν την ατυχία να απωλέσουν τη σωματική τους αρτιμέλεια ή την ψυχική και σωματική τους υγεία, υπέστησαν απίστευτους εξευτελισμούς από τη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία. Οι νεκροί, οι τραυματίες, οι αγνοούμενοι,  οι πρόσφυγες, τα ορφανά, οι κακοποιημένες γυναίκες της εισβολής, αφέθηκαν να ξεχαστούν. Τι τύχη είχε μία δημοκρατία που διαπράττει τέτοια ανομία; Δεν ήταν φανερό πού θα κατέληγε;

Η Κυπριακή Τραγωδία του 1974 δεν είναι όμως ένα οποιοδήποτε γεγονός. Πρόκειται για μία πολιτικο-στρατιωτική ήττα που σημαδεύει ανεξίτηλα την Ιστορία του Έθνους και υποθηκεύει το μέλλον του Ελληνισμού σε μία πανάρχαια κοιτίδα του.  Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που αρνείται να διερευνήσει τα αίτια ενός τέτοιου εφιάλτη, επικαλούμενη πως θα διαταραχθούν οι σχέσεις της χώρας με τον «ξένο παράγοντα»; Τι είδους κοινωνία είναι αυτή που ανέχεται, λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια μετά την τραγωδία, υποκριτικό «άνοιγμα» του φακέλου της Κύπρου για να εξυπηρετηθούν εκλογικές σκοπιμότητες της στιγμής; Δεν της αξίζει να καταρρεύσει μέσα στη γενική καταισχύνη; Μία δημοκρατία που αφήνει άταφους και λησμονημένους τους ήρωές της και ατιμώρητους τους υπεύθυνους μίας ιστορικής καταστροφής, επειδή «…ανακύπτει κίνδυνος να προκύψουν γεγονότα ικανά να διαταράξουν τας διεθνείς σχέσεις της Ελλάδος μετ’ άλλων κρατών…», δεν έχει προδιαγράψει το μέλλον της; Δεν ήταν φανερό πως η κοινωνία της θα άκουγε κάποτε  έναν gauleiter από την Εσπερία να δηλώνει ωμά πως «η εθνική κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό»;

Ξέρω πως πολλοί θα καγχάσουν με όσα υποστηρίζει αυτό το σημείωμα. «Τι σχέση έχει», θα πούν, «η οικονομική μας χρεωκοπία, με τα όσα έγιναν το καλοκαίρι του 1974»; “It’s the economy stupid!”, θα φωνάξουν οι γιάπηδες του LSE και του Harvard. Ποιά Κύπρος; Εδώ μιλάμε για ΑΕΠ, spreads, CDS, το διογκωμένο δημόσιο, τα swaps,  τι είναι αυτά που μας λές;  Πικρό και παγωμένο θα είναι όμως το γέλιο τους. Γιατί όλοι ξέρουμε πως μία κοινωνία χρεωκοπεί οριστικά, μόνο όταν διαλυθεί το σύστημα αξιών της. Αυτό είναι που της επιτρέπει να σταθεί όρθια και να αντέξει φυσικές και οικονομικές καταστροφές, πολέμους, αναποδιές και δυστυχίες. Η ελλαδική κοινωνία υπονόμευσε το σύστημα αξιών της, όταν απέστρεψε το πρόσωπο από την κυπριακή τραγωδία, για να κυνηγήσει την επίπλαστη οικονομική ευμάρεια της μεταπολίτευσης. Και τώρα είναι γονατισμένη και ανίκανη να αντιδράσει. Θα στοιχημάτιζε κανείς, έστω και μία πεντάρα, πως η ελλαδική κοινωνία έχει τη δύναμη να αντέξει μία πτώχευση; Γιατί, το δίλημμα του αν μπορεί να αντέξει κάτι πιο επώδυνο (όπως π.χ. την ανάγκη να υπερασπιστεί ενόπλως την ανεξαρτησία και την ακεραιότητά της), αρνούμαι ακόμη και να το εκφέρω ….

Πιστεύω πως η προσπάθεια που έκανε η κοινωνία μας να αποστρέψει το πρόσωπο από (τις ευθύνες της και το χρέος της προς) την Κύπρο, οδήγησε σε  καταστάσεις περίεργες. Η πολιτική μας ηγεσία, γιορτάζει κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου την επάνοδο της Δημοκρατίας, με μία glamorous (παλαιότερα τουλάχιστον) δεξίωση της Προεδρίας. Η δεξίωση αυτή και ο χρόνος τέλεσής της, ενσαρκώνει την τραγωδία που ανεπίγνωστα μάλλον, έζησε η δική μου γενιά – η γενιά της μεταπολίτευσης, των σημερινών πενηντάρηδων. Ποτέ δεν κατάφερα να συνέλθω από την διαπίστωση πως  την ώρα εκείνη, της 23^ης Ιουλίου του 1974, που εγώ ανέμιζα μία σημαία στην Αθήνα πανηγυρίζοντας για την κατάρρευση της δικτατορίας, κάποια παιδιά της γειτονιάς μου, της πόλης μου, του συγγενικού μου κύκλου, της διπλανής πόρτας τελικά, πέθαιναν μαχόμενοι στην Κυπριακή Γή, σε μία μάχη αισχρά προδομένη.

 

Την ίδια ακριβώς ώρα που εγώ ανέμιζα τη σημαία και όλοι γύρω μου πανηγύριζαν, στην Κύπρο, η ΕΛΔΥΚ υπερασπιζόταν το στρατόπεδό της και τα όπλα της έπαιρναν φωτιά. Η ελλαδίτικη Α’ Μοίρα Καταδρομών έθαβε 30 καρβουνιασμένα παλικάρια, θύματα της γελοιότητας αυτών που δεν λογοδότησαν ποτέ, και έπαιρνε θέση για τη μάχη που κράτησε ελεύθερο το αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Η 33^η Μοίρα Καταδρομών είχε παραδώσει στην αγκαλιά του Πενταδάκτυλου τον Ταγματάρχη Κατσάνη και στην Αθανασία τους 120 αξιωματικούς και καταδρομείς της που προσπάθησαν να κλείσουν με τα κορμιά τους το ρήγμα της Κυρήνειας, από όπου έμπαινε σιδερόφρακτος πια ο Αττίλας. Η 31^η Μοίρα Καταδρομών αγρυπνούσε φυλάγοντας τη ρημαγμένη Κυπριακή Γή, ανασταίνοντας με τη λαμπρή της δράση από τον Πενταδάκτυλο ως το Πυρόι, το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Πλαστήρα. Και η Δόξα μελετούσε το ανάστημα του Παύλου Κουρούπη, του Ελευθέριου Τσομάκη και των λαμπρών συμμαχητών τους, που διάλεξαν να στοιχειώσουν την Κυρήνεια με τη θυσία τους, παρά να φύγουν. Εμείς όμως στην Αθήνα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, τίποτα από αυτά δεν γνωρίζαμε και τίποτα από αυτά δεν φαινόταν να μας νοιάζει. Το πανηγύρι της Μεταπολίτευσης, μόλις είχε ξεκινήσει. Δεν το σταματούσε ούτε η κλαγγή των όπλων, ούτε ο ορυμαγδός της μάχης από τη μαρτυρική Κύπρο. Δεν το σταμάτησε ούτε ο Αττίλας ΙΙ. Μόνο τώρα πια σταματάει, μάλλον με τον τρόπο που του άξιζε ….

Θα πρότεινα στο σημείο αυτό, πριν αποτιμήσει ο αναγνώστης τα όσα έγραψα σε αυτό το σημείωμα, να κάνει λίγο ακόμα υπομονή, και να γυρίσει τη ματιά του 80 χρόνια πίσω, για να κάνει μία σύγκριση. Για να σκεφτεί, αν ο ισχυρισμός του σημειώματος αυτού πως η ρίζα της χρεωκοπίας βρίσκεται στην απροθυμία της ελλαδικής κοινωνίας να αποκαθάρει το άγος του 1974, έχει κάποια βάση. Το Σεπτέμβρη του 1922, φαινόταν να καταρρέει όχι μόνο η «Μεγάλη Ιδέα» αλλά ολόκληρο το Ελληνικό Κράτος. Τελείωνε με το χειρότερο δυνατό τρόπο μία πολεμική περιπέτεια δέκα ετών.  O διπλασιασμός της εδαφικής έκτασης της χώρας (1912-13) κινδύνευε να εξανεμιστεί από την οδυνηρή ήττα στη Μικρά Ασία, που έθετε σε κίνδυνο την ύπαρξη του Έθνους. Τα πάντα κατέρρεαν. Τα θλιβερά απομεινάρια μιας ένδοξης Στρατιάς διέρρεαν σε αποσύνθεση, μαζί με πλήθη προσφύγων που ετοιμάζονταν να περάσουν το Αιγαίο και να έλθουν στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Ας κάνει τώρα ο αναγνώστης ένα μικρό χρονικό άλμα: μόλις 18 χρόνια μετά, και μάλιστα ύστερα από μία περίοδο ανώμαλου πολιτικού βίου και αλλεπάλληλων στρατιωτικών κινημάτων,  μία επίσημη χρεωκοπία (1932) και μία τετράχρονη δικτατορία, το ίδιο Έθνος έγραφε την εποποιία του ’40, γονατίζοντας κυριολεκτικά (τη μία) και ηθικά (την άλλη), δύο αυτοκρατορίες της εποχής. Πώς επετεύχθη αυτό; Θα είχε συμβεί αν δεν είχε αποκαθαρθεί το άγος της Μικρασιατικής Καταστροφής με την δίκη και την εκτέλεση των 6; Θα είχε καταφέρει χωρίς αυτή την κάθαρση, η ηγεσία της εποχής, να συγκροτήσει τη Στρατιά του Έβρου και να επιτύχει τους όρους της Λωζάνης; Θα είχε σταθεί όρθιο το Έθνος; Αμφίβολο. Του «Έθνους η ειμαρμένη» απαίτησε Κάθαρση. Τιμωρία. Για κάποιους ίσως άδικα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.

Ας συγκρίνει λοιπόν τώρα ο αναγνώστης, το τότε και το σήμερα. Η φτωχή, ηττημένη, ταπεινωμένη Ελλάδα του 1922, μετά την Κάθαρση της Μικρασιατικής Τραγωδίας στάθηκε στα πόδια της και ανάγκασε 18 χρόνια μετά όλη την οικουμένη να υποκλιθεί στο μεγαλείο της ελληνικής ψυχής. Αντίθετα, η ευημερούσα Ελλάδα του 1974, «ταϊστηκε»  με «δημοκρατία», «σοσιαλισμό» και «οικονομική ανάπτυξη», και  αγνόησε  την ιστορική αναγκαιότητα και την αδήριτη εσωτερική ανάγκη του κοινωνικού σώματος  για τιμωρία των ενόχων της Κυπριακής Τραγωδίας. Τριάντα επτά χρόνια μετά, και αφού είδε να περνά μπροστά της τόσος πλούτος όσος ίσως δεν είχε εμφανιστεί σε καμμία άλλη περίοδο του ελεύθερου βίου της, η Ελλαδική κοινωνία καταρρέει παταγωδώς. Καταρρέει, βασανιστικά και εξευτελιστικά, περίγελως των Εθνών της Γης. Μη έχοντας ηθική πυξίδα, εκμαυλισμένη και αποπροσανατολισμένη, διαλύεται αδυνατώντας να βρεί στήριγμα στην εθελόδουλη μεταπολιτευτική πολιτική elite, αλλά και στη γελοία, νεο-πλουτίστικη οικονομική elite (της οποίας οι «εκλεκτοί», κάποτε διασκέδαζαν εκτοξεύοντας αλλήλοις αστακούς, σε εκείνα τα «υπέροχα» καλοκαιρινά μυκονιάτικα parties της περιόδου του Χρηματιστηρίου, έξοχα δείγματα της αισθητικής μιας μεταπολίτευσης που οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια του Κυπριακού Ελληνισμού).

Μετά από αυτή την ιστορική αντίστιξη, ας καγχάσει όποιος θέλει για το περιεχόμενο αυτού του άρθρου. Αν μπορεί, φυσικά.  Οι σκιές του Κυπριακού καλοκαιριού του 1974, και το βλέμμα εκείνου του αγοριού μπροστά στον τοίχο που κραυγάζει μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της φωτογραφίας «Κανένας  δεν ξεχνά, Τίποτα δεν ξεχνιέται!» θα στοιχειώνουν για πάντα τις μέρες μας.  Η Κύπρος τιμωρεί διαχρονικά και αυτούς που «εμήδισαν», και αυτούς που την ξέχασαν. Μάλλον, δεν θα καταφέρουμε να μάθουμε με σιγουριά αν κάποιοι «εμήδισαν», απλά το υποπτευόμαστε. Σίγουρα όμως, η ελλαδική κοινωνία επέλεξε να ξεχάσει. Αλλά, όπως μαρτυρά ο σοφός λαός, όπως στρώνει κανείς, έτσι κοιμάται.

 

http://www.istorikathemata.com/2011/07/1974.html#more

Μία ανάσα από το 40% το επιτόκιο των 2ετών ελληνικών ομολόγων

Το ελληνικό χρηματιστήριο αντέδρασε ανοδικά την Τρίτη αλλά τα όποια κέρδη του επισκιάστηκαν από την καταστροφική συνεδρίαση στην αγορά ομολόγων όπου τα 2ετή ελληνικά ομόλογα κατακεραυνώθηκαν με το επιτόκιο τους να αυξάνεται σε ημερήσια βάση περισσότερο από 8% και να αγγίζει στο κλείσιμο της ημέρα το εξωφρενικό 40%.

Σε αυτή τη φάση αν η Ελλάδα επιχειρήσει να βγει στις αγορές για βραχυπρόθεσμο δανεισμό 2ετίας θα πρέπει να πληρώσει 40% ετήσιο επιτόκιο κάτι που από μόνο του αποτελεί την οριστική επιβεβαίωση ότι η πόρτα των αγορών έχει κλείσει οριστικά για τη χώρα και μόνο ένα θαύμα θα μπορέσει να την ανοίξει τα προσεχή χρόνια.

Όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν στα θαύματα μάλλον θα απογοητεύτηκαν από τις τελευταίες δηλώσεις της Γερμανίδας Καγκελαρίου η οποία δεν άφησε και πολλά περιθώρια για μεγάλη αισιοδοξία σχετικά με τις αποφάσεις της συνόδου της Πέμπτης και αν η μέχρι στιγμής αντιμετώπιση της κρίσης από τους Ευρωπαίους πολιτικούς αποτελεί ένδειξη για το μέλλον τότε μάλλον δε θα πρέπει να ελπίζουμε στη λήψη αποφάσεων για ουσιαστική αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης.

Στη συνεδρίαση της Τρίτης, τώρα, οι διεθνείς μετοχές κινήθηκαν ανοδικά στην ανακοίνωση θετικών ειδήσεων για την αμερικανική αγορά κατοικίας αλλά και ως τεχνική αντίδραση μετά τη μεγάλη πτώση των προηγούμενων ημερών. Κέρδη κατέγραψαν τόσο οι ευρωπαϊκοί όσο και οι αμερικανικοί δείκτες, ενώ ο χρυσός κατέγραψε βουτιά με τους επενδυτές να παίρνουν τα μεγάλη κέρδη τους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως τα μάτια όλων είναι στραμμένα στις αποφάσεις που θα ληφθούν την Πέμπτη και μία ευχάριστη έκπληξη θα μπορούσε να δώσει την απαραίτητη ώθηση τόσο στο ΧΑ όσο και στις διεθνείς αγορές μετοχών για να κινηθούν ανοδικά από τα υποτιμημένα στατιστικά επίπεδα τιμών στα οποία έχουν κατρακυλήσει.

XrimaNews.gr

«Ζήτημα ημερών πλέον…» [ακολουθεί και σχολιασμός]

του Γιώργου Δελαστίκ

Ο κύβος ερρίφθη. Η Γερμανία έχει ήδη αποφασίσει για την τύχη της Ελλάδας. Το Βερολίνο θα οδηγήσει τη χώρα μας σε καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας και μάλιστα πολύ σύντομα. Η επίσημη ανακοίνωση της απόφασης μέσω μιας έκτακτης συνόδου κορυφής της Ευρωζώνης είναι πλέον ζήτημα ημερών, όχι μηνών. Ενδέχεται να γίνει και μέσα στην εβδομάδα, χωρίς πάντως αυτό να είναι σίγουρο. Δεν έχουν ακόμη προσδιοριστεί οι όροι και η ακριβής μορφή της επιλεκτικής χρεοκοπίας.

Περί αυτού υφίστανται ακόμη ενδογερμανικές διαφορές. Γερμανικοί τραπεζικοί κύκλοι, που συμπεριλαμβάνουν και μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Μπούντεσμπανκ, προβάλλουν σθεναρή αντίσταση και ισχυρές αντιρρήσεις στο να δώσει η ΕΕ δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ στην Ελλάδα για την επαναγορά ελληνικών ομολόγων από την Αθήνα και σε τιμές αγοράς – δηλαδή με έκπτωση περίπου 50%.

Σύντομα θα λήξει αυτή η υπόθεση, πιθανότατα προς την κατεύθυνση που προαναφέρθηκε. Πληρούται ήδη η θεμελιώδης προϋπόθεση: οι γερμανικές τράπεζες έχουν ξεφορτωθεί από πάνω τους ελληνικά ομόλογα αξίας πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ που κατείχαν όταν ξέσπασε η κρίση.

Ο Ολι Ρεν επιβεβαίωσε το γεγονός αυτό. Πάνω από 50 δισ. ευρώ άξιζαν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που είχαν γερμανικές τράπεζες το φθινόπωρο του 2009. Στις 31 Μαρτίου 2011 όμως τα «συνολικά ελληνικά κρατικά ανοίγματα δεκατεσσάρων συμμετεχουσών γερμανικών τραπεζών ανέρχονταν σε 14,6 δισεκατομμύρια ευρώ» μόνο όπως τονίζει ο Ολι Ρεν σε απάντηση ερωτήματος του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Χουντή. Εκτοτε, βάσει δημοσιευμάτων του γερμανικού Τύπου, το ποσό αυτό έχει μειωθεί ακόμη περισσότερο και αυτή τη στιγμή είναι κάτω από 10 δισ. ευρώ.

Εχουν μειώσει οι πάντες την έκθεσή τους σε ελληνικά ομόλογα. Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην απάντησή του ο Ολι Ρεν, «σύμφωνα με τα δεδομένα της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών η έκθεση όλων των ξένων τραπεζών στο χρέος του ελληνικού δημόσιου τομέα (ήτοι κυρίως σε κρατικό χρέος) μειώθηκε από 66,9 δισεκατομμύρια ευρώ τον Μάρτιο του 2010 σε 39,5 δισεκατομμύρια ευρώ τον Δεκέμβριο του 2010». Σε εννέα μήνες του 2010 ξεφορτώθηκαν δηλαδή σχεδόν τα μισά ελληνικά ομόλογα που κατείχαν οι ξένες τράπεζες, ενώ η τάση αυτή ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο το πρώτο εξάμηνο του 2011. Είναι προφανές ότι οι ξένες τράπεζες θα υποστούν μηδαμινές ζημιές από οποιαδήποτε μορφή επιλεκτικής χρεοκοπίας αποφασιστεί από το Βερολίνο.

Δεν θίγονται οι καταθέσεις των Ελλήνων πολιτών στις ελληνικές τράπεζες σε περίπτωση επιλεκτικής χρεοκοπίας. Ούτε υπάρχει κίνδυνος να μην καταβληθούν μισθοί και συντάξεις. Οι φόβοι του κόσμου γύρω από αυτά τα θέματα δεν είναι δικαιολογημένοι. Το πράγμα φυσικά αλλάζει για τους κατόχους ελληνικών ομολόγων ή αμοιβαίων κεφαλαίων που συμπεριλαμβάνουν και ομόλογα του ελληνικού κράτους.

Σοβαρές ζημιές θα υποστούν οι ελληνικές τράπεζες, καθώς θα υποχρεωθούν εκούσες – άκουσες να πουλήσουν κρατικά ομόλογα στη μισή τιμή (αν τελικά επιλεγεί η χρηματοδότηση της επαναγοράς κρατικών ομολόγων από την Ελλάδα με λεφτά της ΕΕ) ή να παρακρατήσουν ομόλογα και μετά τη λήξη τους, αν επικρατήσουν σενάρια βασιζόμενα στην επιμήκυνση. Σε άλλη περίπτωση, οι τράπεζες θα είχαν προβλήματα ρευστότητας και ενδεχομένως σοβαρά. Επειδή όμως τώρα την επιλεκτική χρεοκοπία θα την αποφασίσουν και θα τη μεθοδεύσουν οι Γερμανοί και τυπικά η ΕΕ, οι ελληνικές τράπεζες θα έχουν λεφτά για να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους.

Τα χρήματα θα τα δίνει στις ελληνικές τράπεζες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οπότε δεν θα υπάρξει πρόβλημα – τουλάχιστον αρχικά. Από εκεί και πέρα όμως εγείρονται άλλα ζητήματα. Επί πόσο χρονικό διάστημα θα παρέχει ρευστότητα στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα η ΕΚΤ; Με ποιους όρους; Με ποια προοπτική; Στα ερωτήματα αυτά κανένας δεν είναι σε θέση να απαντήσει, αν προηγουμένως δεν ανακοινωθεί το πλήρες περιεχόμενο της επιλεκτικής χρεοκοπίας που θα αποφασιστεί για την Ελλάδα.

Νέο κύμα λιτότητας είναι πάντως βέβαιο ότι θα ακολουθήσει την επισημοποίηση των εξελίξεων, όποιας μορφής επιλεκτική χρεοκοπία και αν επιβληθεί. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τα πάθη του ελληνικού λαού δεν θα έχουν τέλος.

Σχολιασμός

Γράφαμε από καιρό ότι ήταν γνωστό πως από τα τέλη του 2010 ως τον Μάρτιο του 2011 τα ελληνικά ομόλογα μεταπωλούνταν από τους πρωτότυπους κατόχους τους στο 70% της αξίας τους. Και λέγαμε ότι όσο περνάει ο καιρός είναι εις βάρος της χώρας διότι το κούρεμα θα πρέπει να είναι μεγαλύτερο. Λέγαμε επίσης ότι η χώρα κακώς πληρώνει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις της στους δανειστές της την ίδια ώρα που έγινε κούρεμα-αυτογκόλ της ελληνικής οικονομίας μέσω της μείωσης μισθών, συντάξεων, επιδομάτων κοκ.

 

επαναγορά ελληνικών ομολόγων από την Αθήνα και σε τιμές αγοράς – δηλαδή με έκπτωση περίπου 50%.

 

Σχόλιο: εδώ γίνεται παραδοχή, ουσιαστικά από τους Γερμανούς, ότι οι «τιμές αγοράς» των ελληνικών ομολόγων βρίσκονται σήμερα, μέσα Ιουλίου 2011, στο 50%. Καταλαβαίνουμε λοιπόν τι έκανε το ελληνικό δημόσιο από τον Μάιο του 2010 μέχρι σήμερα. Αποπληρώνει στο 100% τους δανειστές την ίδια ώρα που εφάρμοσε κούρεμα 25% στους πολίτες της χώρας

 

Πληρούται ήδη η θεμελιώδης προϋπόθεση: οι γερμανικές τράπεζες έχουν ξεφορτωθεί από πάνω τους ελληνικά ομόλογα αξίας πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ που κατείχαν όταν ξέσπασε η κρίση.

 

Μάλιστα. Παραδοχή ότι οι Γερμανικές τράπεζες ήταν ανάμεσα σε όσους μεταπωλούσαν όλο αυτό το διάστημα ελληνικά ομόλογα. Και τώρα που πούλησαν ένα τεράστιο μέρος τους δε θα ενοχληθούν τόσο από το κούρεμα. Για ποιον λόγο περιμέναμε τόσον καιρό; Για να σωθούν οι Γερμανικές τράπεζες. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα του πρώτου Μνημονίου

Πάνω από 50 δισ. ευρώ άξιζαν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που είχαν γερμανικές τράπεζες το φθινόπωρο του 2009. Στις 31 Μαρτίου 2011 όμως τα «συνολικά ελληνικά κρατικά ανοίγματα δεκατεσσάρων συμμετεχουσών γερμανικών τραπεζών ανέρχονταν σε 14,6 δισεκατομμύρια ευρώ» μόνο όπως τονίζει ο Ολι Ρεν σε απάντηση ερωτήματος του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Χουντή. Εκτοτε, βάσει δημοσιευμάτων του γερμανικού Τύπου, το ποσό αυτό έχει μειωθεί ακόμη περισσότερο και αυτή τη στιγμή είναι κάτω από 10 δισ. ευρώ.

 

Θυμίζω: οι περικοπές μισθών και συντάξεων που τόσο πολύ έτσουξε τος Έλληνες και έβγαλε στους δρόμους ανθρώπους που ποτέ δεν διαδήλωναν στο παρελθόν, βελτίωσε τον ελληνικό προϋπολογισμό του 2010 μόνο κατά 2-3 δις ευρώ. Συγκρίνοντας τα νούμερ βλέπουμε πού πήγαν οι θυσίες του ελληνικού λαού: στον βρόντο. Όλη η ιστορία έγινε για να γλυτώσουν την ίδια ώρα 40 δις έκθεσης ελληνικών ομολόγων οι Γερμανικές τράπεζες.

η έκθεση όλων των ξένων τραπεζών στο χρέος του ελληνικού δημόσιου τομέα (ήτοι κυρίως σε κρατικό χρέος) μειώθηκε από 66,9 δισεκατομμύρια ευρώ τον Μάρτιο του 2010 σε 39,5 δισεκατομμύρια ευρώ τον Δεκέμβριο του 2010″. Σε εννέα μήνες του 2010 ξεφορτώθηκαν δηλαδή σχεδόν τα μισά ελληνικά ομόλογα που κατείχαν οι ξένες τράπεζες, ενώ η τάση αυτή ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο το πρώτο εξάμηνο του 2011. Είναι προφανές ότι οι ξένες τράπεζες θα υποστούν μηδαμινές ζημιές από οποιαδήποτε μορφή επιλεκτικής χρεοκοπίας αποφασιστεί από το Βερολίνο.

 

ομοίως..

 

Σοβαρές ζημιές θα υποστούν οι ελληνικές τράπεζες, καθώς θα υποχρεωθούν εκούσες – άκουσες να πουλήσουν κρατικά ομόλογα στη μισή τιμή (αν τελικά επιλεγεί η χρηματοδότηση της επαναγοράς κρατικών ομολόγων από την Ελλάδα με λεφτά της ΕΕ) ή να παρακρατήσουν ομόλογα και μετά τη λήξη τους, αν επικρατήσουν σενάρια βασιζόμενα στην επιμήκυνση.

 

Πάμε και στην άλλη πλευρά. Βγαίνει το συμπέρασμα από τα παραπάνω ότι οι ελληνικές τράπεζες ΔΕΝ ΠΟΥΛΗΣΑΝ ελληνικά ομόλογα, τουλάχιστον στον βαθμό που το έκαναν οι ξένες τράπεζες, όλο αυτό το διάστημα. Και παραμένουν εκτεθειμένες. Αμέσως μετά, κατά το άρθρο, θα έρθουν οι ίδιοι «σωτήρες» των τραπεζών.

 

 

Επειδή όμως τώρα την επιλεκτική χρεοκοπία θα την αποφασίσουν και θα τη μεθοδεύσουν οι Γερμανοί και τυπικά η ΕΕ, οι ελληνικές τράπεζες θα έχουν λεφτά για να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους.  Σε άλλη περίπτωση, οι τράπεζες θα είχαν προβλήματα ρευστότητας και ενδεχομένως σοβαρά. Τα χρήματα θα τα δίνει στις ελληνικές τράπεζες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οπότε δεν θα υπάρξει πρόβλημα – τουλάχιστον αρχικά

 

Μάλιστα. «Τουλάχιστον αρχικά»… Μετά θα μας αφήσουν στο έλεός μας.

 

Νέο κύμα λιτότητας είναι πάντως βέβαιο ότι θα ακολουθήσει την επισημοποίηση των εξελίξεων, όποιας μορφής επιλεκτική χρεοκοπία και αν επιβληθεί. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τα πάθη του ελληνικού λαού δεν θα έχουν τέλος.

 

Ασχολίαστο!!

 

Συμπέρασμα, ναι λοιπόν, ήταν πράγματι ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΚΑΚΟ το Μνημόνιο του Μαΐου 2010

Με μία διαφορά. Για άλλον ήταν αναγκαίο και για άλλον ήταν κακό.

Ήταν αναγκαίο για τις Γερμανικές τράπεζες.

Ήταν κακό για τον ελληνικό λαό.

 

http://www.antibaro.gr/node/3236

Για όσους ετοιμάζονται να «μοιραστούν» το Αιγαίο με τους Τούρκους

του Σάββα Καλεντερίδη

Οι ελληνικές κυβερνήσεις, από το 1974 μέχρι σήμερα, δείχνοντας μια απαράδεκτη αναποφασιστικότητα και διστακτικότητα, δεν αποφάσισαν την επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδος στα 12 ν.μ., όπως είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας. Αν είχε γίνει αυτό, η Τουρκία δεν θα είχε κανένα δικαίωμα να αμφισβητεί νησιά και βραχονησίδες, αφού όλα αυτά θα βρισκόταν πλέον μέσα στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Τώρα, η Ελλάδα σύρεται στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπου θα συζητηθούν και θέματα πέραν της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδος, με κίνδυνο να τεθούν στην αίρεση του δικαστηρίου κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Ενώ λοιπόν η Ελλάδα στην ουσία αποδέχεται τις προκλήσεις και τους εκβιασμούς και σκύβει το κεφάλι στην Τουρκία, που, σημειωτέον, συνεχίζει να κατέχει το 40% της Κύπρου, ένας υπόδουλος λαός, χωρίς να έχει κανέναν φίλο σε διεθνές επίπεδο, παλεύει και βήμα βήμα ανοίγει το δρόμο που οδηγεί στην Ελευθερία.
Στις 14 Ιουλίου 2011,  «Την ώρα που έπεφταν νεκροί οι 13 Τούρκοι στρατιώτες, λίγα χιλιόμετρα πιο κει, οι Κούρδοι ανακοίνωναν την αυτονομία τους.» Η κίνηση αυτή των Κούρδων, κινητοποίησε όλα τα κόμμα του τουρκικού κοινοβουλίου (εκτός φυσικά από το κουρδικό BDP) που εξέδωσαν κοινό ανακοινωθέν, με το οποίο «καταδικάζουν τις πολιτικές και στρατιωτικές επιθέσεις που στρέφονται εναντίον της ενότητας του τουρκικού κράτους και έθνους«.
Σύμφωνα με δηλώσεις των εκπροσώπων της Εθνοσυνέλευσης της Δημοκρατικής Κοινωνίας του Κουρδιστάν (DTK), το αμέσως επόμενο διάστημα τα όργανα της Εθνοσυνέλευσης σκοπεύουν να προβούν σε όλες εκείνες τις ενέργειες που θα επιτρέψουν στους Κούρδους να υλοποιήσουν σε πρακτικό επίπεδο τη Δημοκρατική Αυτονομία σε περιοχές που υπάρχει έντονη παρουσία κουρδικού στοιχείου. Η Δημοκρατική Αυτονομία θα υλοποιηθεί στους τομείς της Πολιτικής, της Δικαιοσύνης, της Αυτοάμυνας, της Κοινωνικής Ασφάλειας, της Οικονομίας, του Πολιτισμού και της Οικολογίας.

Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι θα συγκροτήσουν την Βουλή των Κούρδων
Η «Δημοκρατική Αυτονομία«, που χαράχτηκε ως πλαίσιο από τον Αμπντουλάχ Οτζαλάν, στο Ιμραλί, παρουσιάστηκε από το Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP) ως μοντέλο επίλυσης του Κουρδικού Προβλήματος.  Η Εθνοσυνέλευση Δημοκρατικής Κοινωνίας (DTK) και το Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας χαρακτηρίζουν την αυτονομία ως «αυτοδιοίκηση και αυτοδιάθεση των Κούρδων«. Η Δημοκρατική Αυτονομία δεν θεωρείται από τους πρωταγωνιστές της ως μια απόπειρα δημιουργίας πολιτικής δομής κάτω από τη στέγη ενός ξεχωριστού κράτους, αλλά ως μια απόπειρα μεταβίβασης μέρους των αρμοδιοτήτων της διοίκησης και του κράτους στου τοπικούς εκλεγμένους αντιπροσώπους των Κούρδων.
Το DTK από την πλευρά του ονομάζει την αυτονομία ως μια «περίοδο οικοδόμησης του δημοκρατικού έθνους» και δηλώνει ότι για την εκλογή αντιπροσώπων του κουρδικού λαού, στις 24 Ιουλίου θα διεξάγει εκλογές στις πόλεις, τις κωμοπόλεις, τις γειτονιές και τα χωριά του Κουρδιστάν. Οι αντιπρόσωποι αυτοί, στις 30-31 Ιουλίου, θα συμμετέχουν σε μια γενική συνέλευση, στο Ντιγιαρμπακίρ.  Στη συνέχεια, το DTK, σχεδιάζει να δραστηριοποιηθεί σε διεθνές επίπεδο, με την ονομασία «Δημοκρατικό Αυτόνομο Κουρδιστάν«. Στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων αυτών θα προετοιμαστούν οι δομές της Αυτονομίας και θα καταβληθούν προσπάθειες για την συνταγματική αναγνώριση του αυτόνομου καθεστώτος των Κούρδων. Επίσης, παράλληλα θα καταβληθούν προσπάθειες για τη διεθνή αναγνώριση του καθεστώτος του Δημοκρατικού Αυτόνομου Κουρδιστάν.
Να ξανατονίσουμε και να υπενθυμίσουμε σε όλους εκείνους που υποχωρούν στην τουρκική κρατική τρομοκρατία της απειλής πολέμου, προβαίνοντας σε κινήσεις που καθιστούν γκρίζες ζώνες τα Ίμια και το Καστελόριζο, ότι οι Κούρδοι σ΄ αυτόν τον αγώνα έχουν απέναντι τις μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη και ελάχιστους φίλους. Παρ΄ όλα αυτά, επειδή πιστεύουν στο δίκαιο του αγώνα τους, αγωνίζονται και κερδίζουν.
Τουλάχιστον, ας ελπίσουμε ότι οι Κούρδοι, στα πλαίσια της δραστηριοποίησής τους σε διεθνές επίπεδο, θα προσπαθήσουν να αναζητήσουν πολιτική στήριξη στην ελληνική κοινωνία και σε εκείνα τα κόμματα που σέβονται τον εαυτό τους και την ιστορία αυτού του τόπου.

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/07/blog-post_4783.html

Η ιστορία τιμωρεί, όχι όμως και η πολιτεία

του Κώστα Μπετινάκη

 Κάθε χρόνο, αυτές τις μέρες (15η Ιουλίου διπλή μαύρη επέτειος για μας -η πρώτη τα Ιουλιανά και κατόπιν η έναρξη της Κυπριακής τραγωδίας- το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου με επακόλουθο 20 Ιουλίου η τουρκική εισβολή), μού έρχονται στο νου μερικά πράγματα που η σημερινή ροή των γεγονότων ηθελημένα τείνει να ξεχάσει. Ακούγεται έτσι, πως ετοιμάζεται νέο σχέδιο «τύπου Ανάν», και πως οι πρόθυμοι να το αποδεχτούν – τύπου Γ.Α.Π του δωσίλογου – έχουν αυξηθεί. Μου έρχεται αυθόρμητα, να θυμίσω μερικά γεγονότα, που έχουν καταγραφεί, αλλά πόσοι, άραγε, τα θυμούνται; Τώρα μάλιστα, που πριν μερικές ημέρες στην Κύπρο ο ξένος δάκτυλος δημιούργησε άλλο ένα έγκλημα τις επιπτώσεις του οποίου θα τις καταλάβουμε σε λίγο καιρό…

  Για το έγκλημα που έχει συντελεστεί εδώ και 37 χρόνια, υπάρχουν πάρα πολλοί ένοχοι, κι εδώ και στο εξωτερικό που παραμένουν ατιμώρητοι, αφού έτσι επιβάλλει η κυρίαρχη δύναμη. Κι όλοι εμείς, που έχουμε υποστεί ο καθένας με το τίμημά του, τα επακόλουθα των αμερικανικών εγκληματικών επεμβάσεων στη χώρα, εξακολουθούμε να ανεχόμαστε να ζούμε σε μία χώρα-πελάτη.
  Τέτοιες μέρες, θυμάμαι εκείνους τους που μας έλεγαν πως «το Κυπριακό δεν πουλάει». Και χρησιμοποιούσαν για να περάσουν την άποψή τους, κάποια παπαγαλάκια μια πολιτικής που ήθελε «να μη θίξουμε τα κακώς κείμενα». Αφού λοιπόν, μάθαμε μεν ποιος φταίει για το πραξικόπημα στην Κύπρο, που προκάλεσε την τουρκική εισβολή, δεν κάναμε ποτέ δίκη, για να μην αποκαλυφθεί ποιος τους έβαλε να το κάνουν.
  Μεγάλο μέρος της πραγματικής ιστορίας και της αμερικανικής ανάμειξης στο πραξικόπημα του 1967 και τα επακόλουθα, (τουρκική εισβολή στην Κύπρο) ίσως δεν αποκαλυφθούν ποτέ. Δίκη των πρωτεργατών της Κυπριακής τραγωδίας δεν θα γίνει…».[(Απόσπασμα από το βιβλίο KILLING HOPE του  William Blum 1995.-Κεφάλαιο Ελλάδα 1964-1974. (σελίδα 221)].
  Στη Βόρει Κύπρο έχει διαμορφωθεί ένα πολιτικό μόρφωμα που εξυπηρετεί τα εθνικιστικά συμφέροντα της Άγκυρας που ποδηγετεί τους Τουρκοκύπριους ηγέτες με τη πανίσχυρη κατοχική δύναμη στο νησί.
  Το ερώτημα αμείλικτο, αλλά παραμένει αναπάντητο: Γιατί επιτέλους δεν ανοίγει ο φάκελος της Κύπρου; Τα απόρρητα έγγραφα το Στέητ Ντηπάρτμεντ και το Φόρειν Όφις τα δημοσιοποιούν μόλις περάσουν 20 χρόνια. Από την Κυπριακή Τραγωδία έχουν περάσει τριανταεπτά,  και όλοι οι Έλληνες πολιτικοί τηρούν σιγή ιχθύος.

Η πρόταση για τον 6ο  στόλο
  Ο παλαίμαχος δημοσιογράφος  Ηλίας Δημητρακόπουλος, κάθε τόσο  τηλεφωνεί από την Ουάσιγκτον για να μου θυμίσει δραματικά γεγονότα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, στα οποία έχει παίξει έναν δραματικό ρόλο.
 Η. Δημητρακόπουλος

  Στις 17 Ιουλίου 1974, ο Ηλίας Δημητρακόπουλος, είχε κάνει τότε μια καταπληκτική πρόταση στον  Φουλμπράιτ την οποία, ο γερουσιαστής την είχε μεταφέρει στον Κίσινγκερ. Επρόκειτο για  μιας ήπιας μορφής αμερικανική παρέμβαση που θα μπορούσε να είχε σώσει την Κύπρο -αν αυτό επιδίωκαν οι ΗΠΑ και όχι το αντίθετο: «Αυτή την ύστατη ώρα, ο μόνος εφικτός τρόπος για την αποτροπή τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, είναι να ζητήσετε αμέσως από τον πρόεδρο Μακάριο να εκδώσει επίσημη πρόσκληση προς μονάδες του 6ου αμερικανικού στόλου να πραγματοποιήσουν επίσκεψη καλής θελήσεως στα πέντε μεγάλα λιμάνια του νησιού. Θεωρώ ότι η Τουρκία δεν θα διακινδυνεύσει να προχωρήσει σε ενέργεια που θα μπορούσε να στοιχίσει τη ζωή Αμερικανών».
   Ο Φουλμπράιτ, επέμεινε τότε στον Κίσινγκερ πως οι Τούρκοι δεν είχαν το σθένος ώστε  να επαναλάβουν τις θανάσιμες συνέπειες της ισραηλινής επίθεσης εναντίον του αμερικανικού σκάφους «Liberty», στη διάρκεια του πολέμου των «Εξι Ημερών». Η επίθεση εκείνη είχε στοιχίζει τη ζωή σε 34 Αμερικανούς ναύτες και άλλα 131 είχαν τραυματιστεί, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις στις ΗΠΑ. (Που όμως, κι αυτές γρήγορα ξεχάστηκαν).
   Ο Κίσινγκερ, όμως, πάλι είχε αρνηθεί. «Ήμουν παρών και άκουσα τι του είχε πει ο Φουλμπράιτ, ο οποίος μου μετέφερε τα λόγια του Κίσινγκερ. Δεν έκανε τίποτε αν και ήταν παντοδύναμος. Μπορούσε να σταματήσει το πραξικόπημα και αν το είχε κάνει τότε δεν θα είχαμε την εισβολή. Αν το ήθελε πραγματικά, θα πήγαινε ο ίδιος στην Τουρκία αντί να στείλει τον Σίσκο», επιμένει ο Δημητρακόπουλος.
  «Ο Φουλμπράιτ, δεν του είχε ζητήσει τα αμερικανικά πολεμικά να πλήξουν τα τουρκικά. Του είχε προτείνει μια έξυπνη ειρηνική κίνηση που θα ήταν σίγουρα αποτελεσματική, μια και τα πλοία του αμερικανικού στόλου βρίσκονταν εκείνη την εποχή στα ανοικτά της Ελευσίνας», θυμίζει ο Δημητρακόπουλος. Το 1964, ο τότε πρόεδρος Τζόνσον, είχε αποτρέψει τα τουρκικά αποβατικά με μία επιστολή του.
   Σε συνέντευξή του στην «Ηerald» ο Δημητρακόπουλος έχει επισημάνει ότι οι αποφάσεις του Κίσινγκερ, είχαν ληφθεί  σε μια κλειστή σύσκεψη των «40», τέσσερις μήνες πριν το πραξικόπημα και την εισβολή στην Κύπρο. Τα στοιχεία που αποκαλύφθηκαν για την σύσκεψη εκείνη, «αμαυρώνουν για πάντα τη θέση του Κίσινγκερ στην ιστορία επειδή αποκαλύπτεται η νοοτροπία του και επιβεβαιώνεται εκείνο το σημείο ανηθικότητας που επισημαίνει και ο Χίτσενς στο βιβλίο του «Η Δίκη του Κίσινγκερ». Επιπλέον εξηγούνται πλέον τα σθεναρά αντιαμερικανικά αισθήματα που υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα.
  Αν ο Κίσινγκερ δεν ήθελε να έχει ανάμειξη, είχε την ευκαιρία να το αποδείξει αποτρέποντας το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου και την εισβολή, χωρίς οποιοδήποτε κόστος για τα συμφέροντα της ασφάλειας των ΗΠΑ.
  Η ενοχή του αποδεικνύεται και στο δεύτερο τόμο της τριλογίας των απομνημονευμάτων του «Χρόνια Αναταραχής». Ο Κίσινγκερ βρήκε πως το θέμα της Κυπριακής τραγωδίας του 1974 τόσο «επικίνδυνο», ώστε αποφάσισε πως καλύτερα θα ήταν να αφήσει για αργότερα την εξέτασή του». «Θα πρέπει να κάνουμε ολόκληρη εξέταση του επεισοδίου της Κύπρου, κάποια άλλη φορά, μια και παρατάθηκε στην προεδρία Φορντ και τα επακόλουθά του συνεχίζονται ανεπίλυτα ως σήμερα».
  Άλλα όμως γράφει στα «Χρόνια της Ανανέωσης»: «Το είχα πια δεδομένο, ότι η επόμενη κοινοτική κρίση στην Κύπρο, θα προκαλούσε την τουρκική επέμβαση, και θα οδηγούσε σε διαίρεση του νησιού».
 Γράφει ο Κίσινγκερ στα απομνημονεύματά του για τη συνάντηση με το Ντεγκ Σιαοπινγκ, όταν συζήτησαν για την Κύπρο:
 «Οταν συνέβη το πραξικόπημα, είμουν στη Μόσχα» (Δεν ήταν). «Οι  άνθρωποί μας δεν πήραν τις αναφορές των μυστικών υπηρεσιών για το επικείμενο πραξικόπημα στα σοβαρά. Ούτε ο Μακάριος (που ωστόσο τις είχε καταγγείλει).
  Κατόπιν κάνει την απίστευτη ψευδή δήλωση: «Γνωρίζαμε ότι οι Σοβιετικοί είχαν πει στους Τούρκους να κάνουν την εισβολή». Πράγμα που σημαίνει δηλαδή, ότι εκείνη η εισβολή είναι η πρώτη στα χρονικά που έγινε με οδηγίες από τη Σοβιετική Ενωση, εκτελέστηκε από στρατό του ΝΑΤΟ και υποστηρίζθηκε οικονομικά από τις ΗΠΑ.
  (Απόσπασμα από το βιβλίο του Κρίστοφερ Χίτσενς, Η δίκη του Χένρι Κίσινγκερ, σελίδα 159).
  Αλλά για το πραξικόπημα του Ιωαννίδη στην Κύπρο, υπάρχουν στοιχεία, που θυμίζουν την πάγια αμερικανική τακτική να αποκοιμίζουν τους υποτακτικούς τους:
 «Στην κατάθεση του στην Επιτροπή της Βουλής των Αντιπροσώπων για την Αντικατασκοπία, ο Χένρι Τάσκα (Αμερικανός πρεσβευτής επί χούντας στην Αθήνα), είπε πως «είχε πάρει διαβεβαιώσεις από τον σταθμάρχη της CIA, πως ο Ιωαννίδης θα συνεχίσει να ακούει μόνο τη CIA και όχι τις προειδοποιήσεις του αρμόδιου υπαλλήλου του Στέητ Ντηπάρτμεντ, που φαίνεται ότι είχε μεταφέρει έμμεσα ένα προσωπικό μήνυμα…Είναι όμως σίγουρο πως η πρεσβεία δεν είχε πάρει τα μέτρα εκείνα, για να καταλάβει ο Ιωαννίδης το βάθος της ανησυχίας της Ουάσιγκτον για το πραξικόπημα στην Κύπρο»…
  Η Βουλή των Ελλήνων έχει ψηφίσει να μην ανοίξει ο φάκελος της Κύπρου. Έτσι, επί 37 χρόνια, οι υπεύθυνοι άλλης μιας εθνικής τραγωδίας, παραμένουν ατιμώρητοι. Και πριμένουν στην ουρά, όπως όλοι όσοι εγκλημάτισαν και εγκληματούν εις βάρος της ιστορίας, του έθνους και του λαού…Κι όπως είναι φυσικό με το πέρασμα των χρόνων οι πρωταίρτιοι διαβαίνουν τον Αχέροντα ατιμώρητοι.

http://www.styx.gr/index.cfm

«Διάσωση με την Ελλάδα στα γόνατα»

του Σταύρου Λυγερού

Mέχρι πριν από μία εβδομάδα, το«ιερατείο» της Ευρωζώνης εξαρτούσε τις δικές του αποφάσεις για τη διάσωση της Ελλάδας από την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Το Μεσοπρόθεσμο πέρασε από τη Βουλή, αλλά το τοπίο στις Βρυξέλλες παραμένει θολό. Το ζητούμενο, βεβαίως, δεν είναι η εκταμίευση της πέμπτης δόσης, αλλά η εκπόνηση και η εφαρμογή μιας στρατηγικής, που θα επιτρέψει στην ελληνική οικονομία να σταθεί στα πόδια της, αλλά και στην ίδια την Ευρωζώνη να αντιμετωπίσει την εγγενή κρίση της.

Το σχέδιο που βρίσκεται στο τραπέζι, όμως, το μόνο που εγγυάται είναι ότι η Ελλάδα θα αποφύγει την επόμενη τριετία τη στάση πληρωμών, εκποιώντας και τη δημόσια περιουσία. Κάποιες ιδέες για αναπτυξιακού τύπου μέτρα δεν έχουν μέχρι τώρα οριστικοποιηθεί. Από την άλλη πλευρά, φαίνεται να οριστικοποιείται η συζητούμενη εθελοντική επιμήκυνση ελληνικών ομολόγων με σχεδόν τοκογλυφικό επιτόκιο (από 5,5% έως 8%), που ουσιαστικά θα κρατήσει την Ελλάδα στα γόνατα για πολλά χρόνια.

 

«Κακός μαθητής»

Η κρίση, όμως, δεν είναι μόνο ελληνική. Στις αρχές 2010, η Ελλάδα παρουσιάστηκε σαν το «μαύρο πρόβατο» σ’ ένα άσπρο κοπάδι. Το «ιερατείο» την αντιμετώπισε σαν τον «κακό μαθητή», που τον τιμωρεί αυστηρά για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι. Η δημοσιονομική ασωτία της Ελλάδας είναι γεγονός, αλλά η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και όσες χώρες-μέλη ακολουθούν απέδειξαν ότι η Ελλάδα είναι ο αδύνατος κρίκος μιας όχι και τόσο ανθεκτικής αλυσίδας. Από την ύπαρξη του κοινού νομίσματος επωφελούνται οι πιο ανταγωνιστικές οικονομίες, με πρώτη τη γερμανική. Τα πλεονάσματά της είναι σε μεγάλο βαθμό τα ελλείμματα του ευρωπαϊκού Νότου, τα οποία σταδιακά μετατράπηκαν, λόγω και της διάσωσης των τραπεζών, σε διογκωμένο χρέος.

Όταν η κυβέρνηση άρχισε να εφαρμόζει με θέρμη το Μνημόνιο, ο Γιώργος Παπανδρέου άρχισε να εισπράττει εύσημα και βραβεία. Το «ιερατείο» μετέτρεψε την Ελλάδα από παράδειγμα προς αποφυγή σε παράδειγμα προς μίμηση. Την πρόβαλε σαν την «αμαρτωλή», που μέσα από το «καθαρτήριο» των αντικοινωνικών μέτρων δείχνει το δρόμο στις άλλες χώρες-μέλη. Όλες οι «θρησκείες», άλλωστε, έχουν ζωτική ανάγκη από μετανοημένους αμαρτωλούς!

Η Ελλάδα είναι πειραματόζωο. Εδώ δοκιμάζεται η συνταγή, που οι άρχουσες ελίτ σκοπεύουν να εφαρμόσουν σταδιακά σε όλη την Ευρώπη. Προφανώς, θα προηγηθούν οι αδύνατοι κρίκοι, αλλά τελικώς δεν θα γλιτώσουν ούτε οι θεωρούμενοι ισχυροί κρίκοι. Μέσω των πολιτικών ελίτ, οι τράπεζες προσπαθούν να μετακυλήσουν στους φορολογούμενους το κόστος της κρίσης που αυτές δημιούργησαν.

 

Ισχυρή δόση λανθασμένης «θεραπείας»

Όταν το Μνημόνιο, σε συνδυασμό με την ανικανότητα της κυβέρνησης, αντί να ανατάξει την οικονομία, τη βύθισε στην ύφεση, ο Παπανδρέου ξαναμπήκε στο στόχαστρο. Η τρόικα τον κατηγόρησε για ολιγωρία. Στην πραγματικότητα, όμως, εκτός από τον «κακό μάγειρα» φταίει και η δική της λανθασμένη συνταγή. Αρνούμενη, όμως, να το παραδεχτεί υποχρέωσε την Ελλάδα με το Μεσοπρόθεσμο να αυξήσει τη δόση της λανθασμένης «θεραπείας». Παραλλήλως, ξαναστήθηκε η τελετουργία του εξευτελισμού, της ταπείνωσης και της τιμωρίας των «σπάταλων και τεμπέληδων Ελλήνων». Η τελετουργία αυτή έχει διπλό στόχο: Πρώτον, να κάμψει κάθε διάθεση αντίστασης εντός της Ελλάδας. Δεύτερον, να πείσει τους Βορειοευρωπαίους φορολογούμενους ότι τα χρήματά τους δίνονται με σκληρότατους όρους.

Ακολουθώντας αυτή την τακτική, το «ιερατείο» επικαλύπτει τις ευθύνες του, αλλά δεν λύνει το εγγενές πρόβλημα της Ευρωζώνης. Η ελληνική κρίση δεν είναι η εξαίρεση ενός σωστού κανόνα, αλλά η ακραία εκδήλωση της συστημικής κρίσης του ευρώ. Εάν αποφάσιζε να επιστρέψει στη δραχμή, το πρόβλημα απλώς θα μετατοπιζόταν στον επόμενο αδύνατο κρίκο.

Την περίοδο των «παχιών αγελάδων» οι αντιφάσεις της Ευρωζώνης επικαλύπτονταν. Η διεθνής κρίση, όμως, τις έβγαλε στην επιφάνεια. Το κοινό νόμισμα εμποδίζει τις λιγότερο ανταγωνιστικές χώρες-μέλη να εξισορροπήσουν το μειονέκτημά τους. Προς το παρόν, η ιδεολογική ισχύς του ευρώ και ο φόβος της απομόνωσης εμποδίζει όχι μόνο τις πολιτικές ελίτ, αλλά και τις κοινωνίες του ευρωπαϊκού Νότου να σκεφτούν εναλλακτική λύση. Εάν, όμως, οι χώρες αυτές συνεχίσουν να χάνουν έδαφος, είναι αναπόφευκτο κάποια στιγμή να αντιδράσουν. Καμία χώρα δεν ανέχεται για πολύ χρόνο μια κατάσταση που υπονομεύει τα συμφέροντά της.

Η Ευρωζώνη δεν θα επιβιώσει μόνο με δρακόντεια δημοσιονομικά μέτρα κι αυστηρές ποινές. Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, ή θα πάει ολόκληρη μπροστά ή θα διαλυθεί. Στην πραγματικότητα, η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια όχι μόνο τα κενά του ευρωπαϊκού νομισματικού οικοδομήματος, αλλά και το αβαθές του ενοποιητικού εγχειρήματος. 

 Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Επίκαιρα» στις 7/7/11

 

«Κυνική ομολογία Κίσινγκερ για την Κύπρο»

του Μιχάλη Ιγνατίου

Πριν από την ψήφιση του νόμου Freedom of Information Act, συνήθιζα να λέω στις συναντήσεις ότι: “Την παρανομία την κάνουμε αμέσως. Η παραβίαση του Συντάγματος παίρνει λίγο περισσότερο”. (γέλια) Αλλά λόγω του νόμου Freedom of Information Act, φοβάμαι να λέω τέτοια πράγματα».

Η παραπάνω κουβέντα-ομολογία ανήκει στον Χένρι Κίσιγκερ, πρώην υπουργό Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, και την εκστόμισε στη διάρκεια συνάντησής του με τον Τούρκο ομόλογό του Μελίχ Εσενμπέλ. Η συνάντηση έγινε τη Δευτέρα 10 Μαρτίου 1975 στο τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών και αντικείμενό της ήταν η αμερικανική βοήθεια προς την Τουρκία και φυσικά το Κυπριακό, το οποίο βρισκόταν στην κορυφή της ατζέντας των τουρκοαμερικανικών σχέσεων. (Ξεκίνησαν να συζητούν στις 5:20 το απόγευμα και τελείωσαν μετά από 70 λεπτά.)

Ο Κίσιγκερ αναφέρεται στο «Νόμο για την Ελευθερία στην Πληροφόρηση» που χρησιμοποιούμε όλοι οι ερευνητές και ο οποίος μέχρι στιγμής έχει αποδειχτεί το καλύτερο εργαλείο για όσους αναζητούν την αλήθεια στα άδυτα των αμερικανικών εγγράφων. Και φοβάται το συγκεκριμένο νόμο, τον οποίο πολέμησε σκληρά όσο ήταν υπουργός, διότι μέσω της νόμιμης απόκτησης των εγγράφων αναδείχτηκε ο αισχρός ρόλος του εναντίον της Κύπρου και της Ελλάδας, της Χιλής, του ανατολικού Τιμόρ, του Μπαγκλαντές και άλλων χωρών και λαών.

Το μέγα ερώτημα, που αρνείται βέβαια να απαντήσει τα τελευταία 36 χρόνια ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, είναι τι έπραξε στην περίπτωση της Κύπρου; Έκανε την παρανομία το 1974 με το χουντικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή νομίζοντας ότι έκλεισε το κεφάλαιο Κυπριακό ή «παίρνει λίγο περισσότερο» για να ολοκληρωθεί το έγκλημα εναντίον του λαού της Κύπρου; Όποια κι αν είναι η απάντησή του, έχουμε ενώπιόν μας την πιο κυνική ομολογία Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών στην ιστορία της χώρας. Και αφορά ένα ελληνικό εθνικό θέμα, το οποίο η ανικανότητα των πολιτικών, Ελλήνων και Κυπρίων, μετέτρεψε από θέμα εισβολής και κατοχής σε μια δικοινοτική διαφορά, η λύση της οποίας αναζητείται μέσω της κυπριακής ιδιοκτησίας διαδικασίας που εισήγαγε ο σημερινός πρόεδρος του νησιού.

Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν, ένας άβουλος άνθρωπος και μέτριος πολιτικός, κάλεσε τον κ. Χριστόφια και τον ηγέτη του καθεστώτος των Κατεχομένων στη Νέα Υόρκη για να δώσει ώθηση στη διαδικασία που δεν οδηγεί πουθενά για έναν και μοναδικό λόγο: η Τουρκία αρνείται την παραμικρή υποχώρηση, αντίθετα απαιτεί κι άλλες από το θύμα της εισβολής και κατοχής. Η Γραμματεία του ΟΗΕ, με τον επικεφαλής της Λιν Πάσκοε, «εγκέφαλο» του σχεδίου Ανάν μαζί με τη βρετανική κυβέρνηση, έχουν στήσει παγίδα στον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος «έπεσε μέσα» ως αρχάριος. Είναι πολύ κρίσιμες οι στιγμές και στη Λευκωσία δεν φαίνεται να το έχουν αντιληφθεί. Η πρόσκληση της 18ης Νοεμβρίου στοχεύει στην αλλαγή της διαδικασίας και στην εισαγωγή διαιτησίας και χρονοδιαγραμμάτων. Ο κ. Χριστόφιας έχει υποχρέωση να αντισταθεί, να απορρίψει τα διλήμματα που του θέτουν κυρίως οι Βρετανοί, να απεγκλωβιστεί από τη διαδικασία που οδηγεί σε τουρκοποίηση και των ελεύθερων περιοχών και, εάν χρειαστεί να αποχωρήσει και να αποσύρει τις οδυνηρές υποχωρήσεις που έκανε…

 Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Επίκαιρα» στις 11/11/10

 

Βιβλία«Κρίσης λεξιλόγιο: οι οικονομικοί όροι που μας καταδυναστεύουν» , του Γιάννη Βαρουφάκη

Ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει τον τρόπο να απευθύνεται σε γνώστες οικονομικών και μη, μιλώντας ίδια γλώσσα. Δεν πανικοβάλλει, δεν κινδυνολογεί, εξηγεί και ενημερώνει. Την Πέμπτη 16 Ιουνίου, στις 8.00 μμ, στον κήπο του Βυζαντινού Μουσείου (Βασ. Σοφίας 22), θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου του  «Κρίσης λεξιλόγιο: οι οικονομικοί όροι που μας καταδυναστεύουν», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός. Βασικός ομιλητής της παρουσίασης, ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Παρεμβαίνουν και συζητούν, ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο δημοσιογράφος Νίκος Ξυδάκης και ο πεζογράφος Χρήστος Χωμενίδης.

Μια δουλειά πολύτιμη, για όλους εμάς που χανόμαστε σε λέξεις και όρους που ήρθαν να μας αλλάξουν τη ζωή.

Δείτε πώς περιγράφει το βιβλίο του ο Γιάνης Βαρουφάκης:

«Δεν υπάρχει μεγαλύτερος σύμμαχος στην μελαγχολία από την απραξία. Και καμία γιατρειά καλύτερη από την πράξη». Τάδε έφη το 1621 ο Robert Burton στο κλασσικό του βιβλίο Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ. Ήταν το βιβλίο που διάβαζε κάθε πρωί, για να βρει το κουράγιο να σηκωθεί από το κρεββάτι του, ο μελαγχολικός Dr Johnson. Και ποια «πράξη» επέλεξε ο Dr Johnson ώστε να αποδράσει από την μελαγχολία που τον καταδυνάστευε; Την λεξικογραφία. Την καταγραφή και απόδοση των όρων που συνιστούσαν τον καθημερινό αγώνα να εκφράζουμε, και να διαμορφώνουμε, τις σκέψεις μας. Έτσι, εν έτει 1755, προέκυψε ίσως το γνωστό, και ακόμα απολαυστικό, λεξικό του Dr Johnson. Με αυτό καταπολέμησε την μελαγχολία του αλλά και άσκησε κριτική. Παραδείγματος χάριν, ορίζει τον αντίστοιχο ΦΠΑ της εποχής του ως εξής: «Ένας μισητός φόρος επί αγαθών ο οποίος επιλέγεται όχι από δίκαιους κριτές των αξιών αλλά από φουκαράδες στην δούλεψη εκείνων που κερδίζουν από την είσπραξή του.» Σήμερα, εδώ στην Ελλάδα της Κρίσης, η μελαγχολία ξεπέρασε τα όρια του ατομικού και κινδυνεύει να μολύνει το σώμα της κοινωνίας ολόκληρης. Η πράξη, όπως έλεγε ο Burton, είναι η καλύτερη γιατρειά. Συλλογικά και ατομικά. Το λεξικό τούτο αποτελεί μία από αυτές τις μικρές, ατομικές πράξεις. Από την μία, εξηγεί τους όρους που αιωρούνται παντού (CDS, spreads κλπ) ενώ από την άλλη, στον δρόμο που χάραξε ο Dr Johnson, η λεξικογραφική προσπάθεια που κρατάτε στα χέρια σας ελπίζει να διαταράξει την κοινή μας μελαγχολία θέτοντας τους όρους της Κρίσης στο φως της κριτικής.»

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=7376

Το βλέμμα ενός εκτός Ελλάδας Ελληνα

 Του Βασίλη Μαχιά

 Εγκατέλειψα την Ελλάδα προ εφταετίας. Τις καλές εποχές δηλαδή. Ολυμπιακοί, ευρωπαϊκό, Eurovision και καφάσια οι άδειες σαμπάνιες στη Μύκονο. «Που πας;», με ρωτούσαν απορημένοι οι φίλοι μου. «Πουθενά δεν θα βρεις καλύτερα!». Τώρα πια η στάση τους έχει αλλάξει. «Μη τυχόν και γυρίσεις! Καλά είσαι εκεί. Δεν παλεύεται εδώ η κατάσταση.».
Όχι, ουδεμία αίσθηση διορατικότητας είχα για τα δεινά που έμελε να ακολουθήσουν. Προφήτης δεν είμαι, πόσο δε μάλλον σοφός. Πολύ απλά δεν είχα «δόντι», κομματικό μέσο, γνωριμίες ή οικογενειακή επιχείρηση. Αλλά ούτε και τη διάθεση να ανταγωνιστώ αυτούς που τα είχαν. Με λίγα λόγια, καμία τύχη. Είχα ανάγκη από ένα σύστημα που να προστατεύει τον πολίτη από την ανομία. Ένα σύστημα που να αποδέχεται ως αλήθεια το αυτονόητο, να επιβραβεύει το άριστο και να απορρίπτει τον παραλογισμό. Τα κουβαδάκια μου, δηλαδή, και σε άλλη παραλία!
Θα μου πείτε τώρα, δικαίως, «τι δουλειά έχεις εσύ να εκφέρεις άποψη για τα τεκταινόμενα; Τι σε κόφτει; Αφού είσαι αμέτοχος, δεν σε αγγίζουν ούτε το μεσοπρόθεσμο, ούτε οι οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων.»  Οι πιο παθιασμένοι θα βιαστούν να με κρίνουν. «Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λες. Δεν κάθεσαι στα αυγά σου εκεί στο Λονδίνο και άσε μας εμάς να κάνουμε ό,τι νομίζουμε.» Σωστό, εν μέρει. Αλλά επειδή ακριβώς είμαι αμέτοχος διαθέτω και το εξής πλεονέκτημα. Βλέπω τα πράγματα αποστασιοποιημένος από πάθη και συγκινησιακές φορτίσεις. Με ψυχρή λογική. Κι έτσι λογικά και ψυχρά επιθυμώ να εκφράσω την ακόλουθη απορία προς άπαντες αγανακτισμένους. Μα, αλήθεια, πραγματικά δεν γνωρίζετε ποιοι τα φάγανε τα λεφτά; Δεν έχετε την παραμικρή ιδέα ποιοι είναι οι κλέφτες, οι ψεύτες κι οι λωποδύτες; Θέλετε να τους ξετρυπώσετε, το γνωρίζω, μα πολύ φοβάμαι πως ψάχνετε σε λάθος κρυψώνες. Ας σας δώσω εγώ λοιπόν μερικά παραδείγματα (συγχωρέστε μου τις γενικεύσεις, προφανώς και υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις):
·         Κλέφτες είναι οι χρυσοί ολυμπιονίκες μας που αφού μας χάρισαν την ψευδαίσθηση εθνικής ανάτασης τσεπώνοντας ταυτόχρονα τα πλουσιοπάροχα πριμ της πολιτείας, αποδείχτηκαν στην πλειοψηφία τους ντοπέ. Τσάμπα τα κροκοδείλια δάκρυα που έχυσαν μπροστά στις κάμερες. Ο Έλλην φορολογούμενος πλήρωσε!
·         Κλέφτες, όπως αποδεικνύεται, είναι οι πρόεδροι των ομάδων σας τους οποίους αποθεώνετε τις Κυριακές μεσημέρια διότι «στήνουν» παιχνίδια, ξεπλένουν βρώμικο χρήμα και ζημιώνουν τόσο το κράτος (ΟΠΑΠ) όσο και όσους δοκιμάζουν την τύχη τους παίζοντας στοίχημα.
·         Κλέφτες επίσης οι ιδιοκτήτες καμπόσων νυχτερινών μαγαζιών όπου χρόνια ολόκληρα αφήνατε μηνιάτικα και δώρα (πάλε ποτέ) για μια ζεμπεκιά, για το καλό το πρώτο τραπέζι, για φιστίκια, αλκοόλ και γαρούφαλλα. Αποδεδειγμένες οικονομικές ατασθαλίες, εκτεταμένη φοροδιαφυγή, παραβίαση αδειών λειτουργίας κλπ.
·         Κλέφτες  αρκετοί από τους εθνικούς τροβαδούρους μας που ξέχασαν ή αμέλησαν να δηλώσουν τα εισοδήματά τους. Με πρώτο και καλύτερο βέβαια τον τραγουδιστή-αηδόνι, σύζυγο νυν βουλευτού και πρώην υπουργού. Μα, με ψίχουλα θα ασχολούμεθα τώρα κύριε δικαστά;
·         Κλέφτης ο ταξιτζής που με χρεώνει διπλά και τριπλά για μία κούρσα αεροδρόμιο-Κολωνό κάθε φορά που επισκέπτομαι την Αθήνα. Λόγω κάποιας περίεργης σύμπτωσης μάλιστα το «καπέλο» αποδεικνύεται πάντα υψηλότερο τις φορές που παραδέχομαι πως ζω μόνιμα έξω. Αθάνατη Ελληνική φιλοξενία! Για απόδειξη δε ούτε ερώτημα.
·         Κλέφτες οι μοναχοί που επιδίδονται σε business εκατομμυρίων με ξιπασμένους πολιτικούς καλώντας σας  ταυτόχρονα σε προσευχή και νηστεία. Κατά τα άλλα, τα του καίσαρος τω καίσαρι και τα του θεού τω θεώ.
·         Κλέφτες και οι παπάδες που τσεπώνουν αδήλωτα τρακοσάρια «για την εκκλησία» από γάμους και βαφτίσια. Και ο δίσκος φυσικά να γυρίζει.
·         Κλέφτης ο καφετζής στην Πλάκα στης Κρήτης που αρνείται πεισματικά να χτυπήσει στην ταμιακή του το φραπεδάκι που παραγγέλνω για την παραλία.
·         Κλέφτης και ο εφημεριδοπώλης στο διπλανό χωριό της Ελούντας για τον ίδιο λόγο.
·         Κλέφτες οι εφοριακοί που κάνουν τα στραβά μάτια στους φοροφυγάδες.
·         Κλέφτες οι αστυνομικοί που χρηματίζονται για να παρέχουν προστασία σε άλλους  κλέφτες.
·         Κλέφτες όσοι παίρνουνε άδεια από την σημαία γιατί πληρώνονται χωρίς να παράγουν.
·         Κλέφτες όσοι ζητάνε διευκολύνσεις και ρουσφέτια για «το παιδί που ζορίζεται στο στρατόπεδο» και «την θυγατέρα με τα τέσσερα μάστερ που θέλει να δουλέψει στην τοπική ΔΕΚΟ». 
·         Κλέφτες οι δημόσιοι υπάλληλοι που την κοπανάνε από το γραφείο στις 12:30. Κλέφτες και οι συνάδελφοί τους που τους χτυπάνε την κάρτα. Αλλά είπαμε: μεταξύ κατεργάρηδων αλληλεγγύη..
·         Κλέφτες οι υπάλληλοι δήμων και νομαρχιών που εκδίδουν μεν τιμολόγια αλλά πλαστά.
·         Κλέφτες οι ιδιοκτήτες αυθαιρέτων γιατί πολύ απλά αυθαιρέτησαν.
·      Κλέφτες και οι μηχανικοί που παραβαίνουν τους όρους δόμησης για να βγάλουν παραπάνω τετραγωνικά ως υπερυψωμένα υπόγεια και ημιυπαίθριους.
·         Κλέφτες οι επίορκοι δικαστές και οι φίλοι τους δικηγόροι που εμπλέκονται σε κυκλώματα.
·         Κλέφτες οι συνδικαλιστές που παραλύουν το κράτος, μας κόβουν το ρεύμα και ζημιώνουν όσους επιθυμούν να δουλέψουν.
·         Κλέφτες οι εκπαιδευτικοί που λαμβάνουνε μαύρα από ιδιαίτερα.
·         Κλέφτες οι δημοσιογράφοι που κουβαλούν μετρητό αγνώστου προελεύσεως σε πλαστικές σακούλες απορριμμάτων.
·         Κλέφτες οι καθηγητές πανεπιστημίου που διορίζουν παιδιά και εγγόνια στις σχολές τους με αδιαφανείς διαδικασίες. Αν δεν κοιτάξεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει.
·         Κλέφτες αυτοί που πωλούν τενεκέδες λάδι παραγωγής τους χωρίς να δηλώνουν το επιπλέον εισόδημα.
·         Κλέφτες γιατροί και φαρμακοποιοί που στήνουν εισπρακτικές εταιρίες στην πλάτη των ασθενών γράφοντάς τους αχρείαστα φάρμακα που ασφαλώς κάποιος εν τέλει πρέπει να πληρώσει (τα ασφαλιστικά ταμεία γι’ αυτούς που αναρωτιούνται).
·         Κλέφτες οι νοικοκύρηδες που διατηρούν ανασφάλιστες οικονόμους και στερούν πόρους από τα ταμεία.
·         Κλέφτες οι αιώνιοι φοιτητές γιατί καταναλώνουν κρατικούς πόρους κωλοβαρώντας.
 Κλέφτες, κλέφτες, κλέφτες. Μιάμιση σελίδα κλέφτες (ενδεικτικά). Συμπέρασμα; Κλέφτες υπάρχουν πολλοί. Αλλά εσείς βεβαίως δεν ανήκετε σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες. Ούτε και που πήρε το μάτι σας κάτι ύποπτο, κάτι ανάρμοστο γύρω σας τόσα χρόνια. Όχι, εσείς είστε όλοι τα θύματα μίας μεγάλης πλεκτάνης. Μιας αμερικανοσιωνικής συνομωσίας ενάντια στο ταλαίπωρο Ελληνικό έθνος που αρνείται να καταναλώσει κουτόχορτο αντιστεκόμενο στα αντιλαϊκά σχέδια των πολυεθνικών. Κούνια που μας κούναγε! ΚΛΕΦΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ! ΕΓΩ, ΕΣΥ, Ο ΔΙΠΛΑΝΟΣ ΜΑΣ. ΟΛΟΙ ΜΑΣ!
 Την αγανάκτησή σας λοιπόν δεν την συμμερίζομαι. Το αίσθημα αδικίας σας δεν το καταλαβαίνω. Για ένα πράγμα μονάχα εξακολουθώ να αναρωτιέμαι. ΠΟΥ ΠΗΓΕ Η ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΣΑΣ ΜΩΡΕ ΈΛΛΗΝΕΣ; Έχουμε καταντήσει οι ψωμοζήτουλες της Ευρώπης εξαρτώντας την επιβίωση μας από λεφτά άλλων. Και όταν αυτοί μας τα δίνουν (ναι, με τόκο βεβαίως – κι εμείς το ίδιο θα κάναμε), εμείς τους ζητάμε και τα ρέστα. Απαιτούμε. Εκβιάζουμε. Θεωρούμε πως μας έχουν ανάγκη. Πως μας οφείλουν χρέος μεγάλο επειδή κάπου κάποιοι κάποτε σε αυτόν τον τόπο παρήγαγαν πολιτισμό. Επειδή τότε εκείνοι κοιμόντουσαν ακόμα στις σπηλιές με τα αγρίμια. Οι εποχές άλλαξαν Έλληνες και εμείς αμελήσαμε να επιβιβαστούμε στο τρένο του χρόνου.
Ας πάρουμε μερικά μαθήματα από το παράδειγμα άλλων πραγματικά υπερήφανων λαών, όπως οι Ιάπωνες λόγου χάρη. Ξεφυλλίζω μία εκ των μεγαλύτερης κυκλοφορίας εφημερίδων στη Μ. Βρετανία λίγες εβδομάδες μετά την ανυπολόγιστη τραγωδία που χτύπησε το νησί τους. Ολοσέλιδη καταχώρηση υπογεγραμμένη από τον ίδιο τον Ιάπωνα πρωθυπουργό. Αναφέρεται στην οικονομική βοήθεια που προσέφερε ο Βρετανός φορολογούμενος στο δοκιμαζόμενο έθνος του. «Από τα βάθη της καρδιάς μας σας ευχαριστούμε για την αμέριστη συμπαράσταση σας τούτες τις δύσκολες ώρες. Ο Ιαπωνικός λαός δεν ξεχνά. Θα ορθοποδήσουμε. Θα ανταποδώσουμε. Ευχαριστούμε.»
Ευχαριστούμε. Έτσι απλά. Αντρίκια. Λακωνικά. Εμείς εξακολουθούμε να θεωρούμε πως τα λεφτά που μας δανείζουν οι ξένοι ξεφυτρώνουν ως μάννα εξ’ ουρανού. Δίχως κόπο. Δίχως ιδρώτα. Δίχως δουλειά. Έχουμε καταντήσει τόσο εγωπαθείς που αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως τα λεφτά δεν ανήκουν σε αόρατους αιμοδιψείς τραπεζίτες, πως δεν είναι παρά οι οικονομίες νοικοκυριών και συνταξιούχων, οι καταθέσεις τους, τα αποθεματικά των ασφαλιστικών τους ταμείων, οι φόροι που έχουν πληρώσει στο κράτος τους. Και κάτι ακόμα: αρνούμαστε να δεχθούμε πως έχουν κάθε δικαίωμα να επιλέξουν τι θα τα κάνουν. Ακόμη και να τα κάψουν, που λέει ο λόγος, έχουν δικαίωμα παρά να τα δανείσουν σε εξυπνάκηδες κομπιναδόρους αρχοντοχωριάτες που πλαστογραφούνε στατιστικές προκειμένου να κοροϊδέψουν τους αγαθούς και τους αδαείς. Τους εαυτούς μας κοροϊδεύουμε Έλληνες. Κανέναν άλλον. Ξεχάσαμε το ευχαριστώ. Απαξιώσαμε το φιλότιμο. Γίναμε αγνώμονες. Αχάριστοι.     
Την λύση φίλοι μου δεν θα τη βρείτε στους δρόμους και στις αγανακτισμένες πορείες. Η λύση είναι (ακόμα) στα χέρια σας. Μπροστά στα μάτια σας. Αντισταθείτε στην ανομία. Καταδικάστε την παρανομία ακόμη κι αν αυτή είναι μέσα στο σπίτι σας. Καταγγείλτε τον κλέφτη ακόμα κι αν αυτός είναι ο αδερφός σας. Περιθωριοποιείστε τον καταχραστή ακόμη κι αν τυγχάνει να είναι συνάδελφός σας (που μάλλον θα είναι εδώ που τα λέμε). Τιμωρήστε τον φοροδιαφυγά. Μην ψωνίζετε το παραμικρό από όσους δεν εκδίδουν αποδείξεις. Επιβραβεύστε τον τίμιο, τον σωστό, τον νομοταγή επαγγελματία. Μα, πάνω απ’ όλα ΑΛΛΑΞΤΕ! Τους γύρω σας και τον εαυτό σας. Διαφορετικά κάντε την αγανάκτησή σας κορνίζα πάνω από το τζάκι να την βλέπουνε τα παιδιά μας και να την φτύνουν. 

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=7728

 

Kυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος του Νέου Λόγιου Ερμή

νέος Ερμής ο Λόγιος – τεύχος 2 – Μάιος-Αύγουστος 2011

Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ

ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΣ

ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΝΟΜΙΑ

Η Εταιρεία Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού κυκλοφορεί το δεύτερο τεύχος του νέου επιστημονικού περιοδικού νέος Ερμής ο Λόγιος. Το δεύτερο τεύχος του νέου Λόγιου Ερμή εκδίδεται με καθυστέρηση, συνέπεια της πρωτοφανούς κρίσης που διέρχεται η χώρα μας, η οποία μας υποχρέωσε να μεταθέσουμε το επίκεντρο του τεύχους σε ζητήματα που αφορούν στην παγκόσμια και ελληνική οικονομική συγκυρία.

Το κύριο αφιέρωμα του περιοδικού αναφέρεται στην εξάντληση της δυτικής ηγεμονίας, τους μετασχηματισμούς του παγκόσμιου συστήματος και την Ελλάδα. Ανοίγει με ένα εισαγωγικό κείμενο για τις ρίζες της οικονομικής κρίσης και ακολουθούν κείμενα του Τζιοβάνι Αρίγκι (Δύση και Ανατολή: κράτη, αγορές και καπιταλισμός), του Πέρυ Άντερσον (Η Βραζιλία του Λούλα), του Γιώργου Καραμπελιά (Η οικονομική κρίση και ο «καημός της ρωμιοσύνης»), του Κώστα Μελά (Γενική επισκόπηση δανεισμού και δημοσίου χρέους της Ελλάδος (1821-2010) και των Παύλου Καρανικόλα και Νίκου Μαρτίνου (Η ελληνική γεωργία μπροστά στην κρίση: προβλήματα και προοπτικές).

Το δεύτερο αφιέρωμα περιλαμβάνει τέσσερα κείμενα σχετικά με την εθνική ταυτότητα και τον οθωμανισμό. Η Ιωάννα Τσιβάκου γράφει για την θέσμιση του ιδεώδους του έθνους, ο Χαράλαμπος Μηνάογλου αναφέρεται στο τρίσημο Αρχαία Ελλάδα – Βυζάντιο – Νεώτερος Ελληνισμός πριν τον Παπαρρηγόπουλο, ο Γιώργος Παναγόπουλος παρουσιάζει τις σχέσεις Χριστιανισμού και Ισλάμ στο ύστερο Βυζάντιο και ο Τάσος Χατζηαναστασίου γράφει για τον οθωμανισμό και τα Βαλκάνια στην περίοδο της Τουρκοκρατίας.

Το δεύτερο τεύχος περιλαμβάνει επίσης κείμενα του Μιχάλη Μερακλή (η αγέραστη νεότητα) για το αρχαίο ελληνικό θέατρο και τις νεώτερες αντιστοιχίες του, του Κωνσταντίνου Σβολόπουλου για τον Γάλλο πρόξενοAuguste de Jassaud, του Σπύρου Κουτρούλη για τις θρησκευτικές και αξιακές προϋποθέσεις του Αμερικανισμού, καθώς και μία εκτενή μελέτη του Γιάννη Ταχόπουλου για την αυτονομία και την ετερονομία στο έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη και του Τάκη Φωτόπουλου.

Το περιοδικό κλείνει με δύο βιβλιοκριτικές του Δημήτρη Μπαλτά, (Κάρολος Ντίκενς του Τζόρτζ Όργουελ και Χάιντεγγερ του Τζόρτζ Στάινερ), μία παρουσίαση των εκδόσεων Έρασμος και μία βιβλιοκριτική στο Επιστήμη και πολιτική της ισχύος του Χανς Μόργκενταου από τον Σπύρο Κουτρούλη καθώς και μία παρουσίαση του βιβλίου Δια τον σύνδεσμον του απανταχού Ελληνισμού του Γιάννη Παπακώστα, από τον Δημήτρη Μαυρίδη. Το τεύχος κλείνει με ένα σχόλιο του Σάββα Παύλου για τις ονοματοδοσίες εντύπων, την νεοελληνική μυθολογία και τον Ερμή τον Λόγιο.

ΣΙΜΟΝ ΒΕΙΛ:Για την κατάργηση των κομμάτων

 
ΡΗΞΗ Τ.76
Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ το δοκίμιο της Σιμόνης Βέιλ «Για την κατάργηση των κομμάτων» (σελ.63), σε μετάφραση και εισαγωγή του δοκιμιογράφου , ποιητή και ενός από τους πρώτους που μας γνώρισαν το έργο της του Σωτήρη Γουνελά. Η έκδοση περιλαμβάνει σχετικό σχόλιο του Αντρέ Μπρετόν και επίμετρο του φιλόσοφου Αλαίν. Η Σ.Βέιλ παρότι πέθανε σε ηλικία 34 ετών άφησε πίσω της ένα σημαντικό έργο , μέρος μόνο του οποίου έχει μεταφραστεί στην νεοελληνική. Ο τίτλος του έργου είναι προκλητικός .Αν δεν είχαν διατυπωθεί από ένα αποδεδειγμένα δημοκρατικής προέλευσης πρόσωπο, θα θεωρούσαμε ότι πρόκειται για μια από τις συνηθισμένες ολοκληρωτικές ή αυταρχικές διακηρύξεις .Όμως όταν την επίθεση στα κόμματα την αρθρώνει κάποια με αριστερή θητεία , που μάλιστα είχε δουλέψει ως εργάτρια σε εργοστάσια ,αν και επαγγελματίας φιλόσοφος , με αγώνες στο πλευρό των Δημοκρατικών στον Ισπανικό εμφύλιο και στους Ελεύθερους Γάλλους του Ντε Γκώλ, τότε θα πρέπει να εξετάσουμε με προσοχή τα επιχειρήματά της. Ειδικά στην χώρα μας , που ζούμε τις θλιβερές συνέπειες της κομματοκρατίας, η εξέταση της δυνατότητας μιας διαφορετικής πολιτικής οργάνωσης , αποτελεί πρωταρχικό καθήκον κάθε ανθρώπου , που ενδιαφέρεται για το μέλλον του τόπου μας.
Ο Σ.Γουνελάς στον πρόλογό του επισημαίνει : «Χρειαζόμαστε οπωσδήποτε μια ανοιχτοσύνη – σαν κι αυτήν που διέθετε εκείνη – για να σκεφτούμε , όσο είναι καιρός , ότι απαιτείται στην Ελλάδα ένας γενναίος επαναπροσδιορισμός της πολιτικής και του πολιτικού κόμματος , αν θέλουμε να βγούμε κάποτε από το σημερινό αδιέξοδο .Όσο η πολιτική κυριαρχείται από τους οικονομικούς παράγοντες – οι οποίοι στις μέρες μας έχουν καταντήσει αφόρητα πνιγηροί – και από πρόσωπα ανακυκλούμενα στον πολιτικό στίβο και σχεδόν απόλυτα επαγγελματοποιημένα , δεν μπορεί να προωθηθεί ούτε καν τρόπος αυτοκριτικής και αυτοκάθαρσής της»(σελ.14,15).
Η Σ.Βέιλ υποστηρίζει ότι «τα κόμματα είναι οργανισμοί σχηματισμένοι δημόσια και επίσημα κατά τρόπο που να σκοτώνουν μέσα στην ψυχή την έννοια της αλήθειας και της δικαιοσύνης»(σελ. 30), ενώ προσθέτει ότι η «η ουσιαστική τάση των κομμάτων είναι ολοκληρωτική , όχι μονάχα ως προς μια χώρα , αλλά ως προς τον πλανήτη ολόκληρο»(σελ.28).Ο Α.Μπρετόν συμμερίζεται τις απόψεις της γράφοντας ότι είναι «θαυμαστές από κάθε πλευρά για την ευφυΐα τους και την ευγένειά τους ,συνιστούν ένα δριμύ κατηγορώ κατά του εγκλήματος της πνευματικής παραίτησης (της αποκήρυξης των πιο αναπαλλοτρίωτων προνομίων του πνεύματος ) που επιφέρει ο τρόπος λειτουργίας των κομμάτων »(σελ.52).Ο Αλαίν- δάσκαλος του Ρ.Αρόν και του Α.Μωρουά- στο επίμετρό του γράφει ότι η δραστηριότητα της Σ.Βέιλ «δεν υποσχόταν κάτι λιγότερο από μια Ρόζα Λούξεμπουργκ»(σελ.56).
Εύχομαι ο Σ.Γουνελάς να συνεχίσει με το ίδιο κέφι και ενθουσιασμό την μεταφραστική του προσπάθεια , για να μας γνωρίσει σύντομα το υπόλοιπο έργο της Σ.Βέιλ, που δεν έχει εκδοθεί στην χώρα μας.

 Αναρτήθηκε από koutroulis_spyros

«Η Ρωσία έδινε δάνειο, η Ελλάδα αδιαφόρησε»

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΒΑΝ ΣΑΒΒΙΔΗ, ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΗΣ ΔΟΥΜΑΣ

Του ΘΑΝΑΣΗ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ

Η Ρωσία ήταν έτοιμη από τις αρχές του 2010 να παράσχει δάνειο με ευνοϊκούς όρους και η Ελλάδα αδιαφόρησε, δήλωσε στην «Ε», λίγο μετά την επανεκλογή του στην προεδρία της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Ρωσίας, ο Ιβάν Σαββίδης, βουλευτής της Κρατικής Δούμας, επικεφαλής της 5ης Περιφέρειας του ΣΑΕ και «τσάρος του Ροστόφ», στις όχθες του Δον.

Ο Ιβάν Σαββίδης μιλάει στον ανταποκριτή της «Ε», Θ. Αυγερινό «Ηρθε ο Παπανδρέου στη Ρωσία πέρυσι τον Φεβρουάριο, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ήρθε. Ο ηγέτης της Ρωσίας ήταν έτοιμος να δώσει 25 δισ. ευρώ, δεν έχω λόγο να μην το πω δημοσίως, γιατί έχω ο ίδιος γνώση του ζητήματος. Και ήταν μάλιστα έτοιμος να τα δώσει ως πρώτη δόση βοήθειας στην Ελλάδα, όμως, δυστυχώς… Ηταν δάνειο με χαμηλό επιτόκιο, οι λεπτομέρειες δεν έχουν πια σημασία, αφού προφανώς οι Αμερικανοί, το ΔΝΤ και η Ε.Ε. είπαν όχι. Τότε γιατί ήρθε στη Μόσχα ο Παπανδρέου; Για να δει ο ελληνικός λαός ότι συναντιέται με τον Πούτιν;», μας είπε με πάθος ο Ι. Σαββίδης, που διαμαρτύρεται ότι οι ελληνορωσικές σχέσεις είναι τόσο παγωμένες, όσο ποτέ τα τελευταία 20 χρόνια.

«Ηταν έτοιμος»

«Δεν είναι μυστικό ότι εγώ κανόνισα την κατ’ ιδίαν συνάντηση, ζητήθηκε η βοήθειά μου από την ελληνική πλευρά. Το πρωί συναντήθηκα με τον Παπανδρέου στην Κρατική Δούμα, μείναμε οι δυο μας με τον μεταφραστή και του είπα ότι δεν χρειάζεται να προβληματίζεται για τίποτε, ότι ο Πούτιν έχει καλή και θετική διάθεση, γι’ αυτό και θα προτείνει να μείνουν μόνοι τους κι εφόσον δώσει κι αυτός τη συγκατάθεσή του, μπορεί να του θέσει οποιοδήποτε ζήτημα θεωρεί χρήσιμο. Ηταν έτοιμος να ακούσει τα πάντα», υποστήριξε ο κ. Σαββίδης, υπογραμμίζοντας ότι η συνομιλία κράτησε τελικά μόλις 20 λεπτά και λίγο αργότερα ενημερώθηκε από το Κρεμλίνο «ότι κατά τη διάρκειά της ο Παπανδρέου ουσιαστικά δεν έκανε απολύτως καμία ερώτηση, αλλά μιλούσε για τα οικολογικά προβλήματα της Ελλάδας».

«Γιατί ήρθατε;»

Σύμφωνα με τον ηγέτη των ομογενών της Ρωσίας, ο Β. Πούτιν είχε νωρίτερα σε ένδειξη καλής θέλησης ορίσει ως υπεύθυνο για την υλοποίηση των διμερών συμφωνιών τον Ιγκορ Σέτσιν, «έναν από τους ισχυρότερους αντιπροέδρους της ρωσικής κυβέρνησης, ο οποίος επιβλέπει ολόκληρο το ενεργειακό σύμπλεγμα και τη βαριά βιομηχανία μηχανοκατασκευών».

Αυτό σήμαινε ότι η Ρωσία είναι έτοιμη για άμεση συμφωνία και επιτάχυνση των διαδικασιών, όμως η Ελλάδα δεν έδειξε καμία διάθεση και «το ίδιο βράδυ πήγα στο προεδρικό ξενοδοχείο «Πρέζιντεντ» όπου έμενε ο Παπανδρέου, και τον ρώτησα: Πείτε μου σας παρακαλώ, γιατί ήρθατε και γιατί χρειαζόταν η κατ’ ιδίαν συνάντηση, γιατί μου ζητήσατε βοήθεια, για να με δυσφημήσετε;».

Κατά τις εκτιμήσεις του ομογενή πολιτικού, «η αντίδραση που ακολούθησε είναι πλέον προς την αντίθετη κατεύθυνση» και έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η πρόσφατη αναβολή της προγραμματισμένης για τις 5 Ιουλίου επίσκεψης Λαμπρινίδη στη Μόσχα, έπειτα από ρωσική πρωτοβουλία και με διατύπωση πρωτοφανών αιχμών για έλλειψη περιεχομένου στις διμερείς επαφές.

Σύμφωνα με τον Ι. Σαββίδη, το Κρεμλίνο ζήτησε να εξηγηθεί στον πρωθυπουργό ότι θα μπορούσε να ζητήσει οποιαδήποτε διευκόλυνση ήθελε, έστω και τηλεφωνικά, από τον Β. Πούτιν, γι’ αυτό και αργότερα προτάθηκε να χορηγηθεί δάνειο, «που θα πληρωθεί εν μέρει με κρατικές δεσμεύσεις και εν μέρει με αγροτικά προϊόντα», έτσι ώστε να υλοποιηθεί το συμβόλαιο αγοράς τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού από τη Ρωσία, όμως και η πρόταση αυτή απορρίφθηκε.

Οι ελληνικές επιλογές οδηγούν, κατά τον Ι. Σαββίδη, στη σταδιακή μεγιστοποίηση των ρωσοτουρκικών σχέσεων, καθώς «στο φόντο μιας Ελλάδας που αδυνατίζει και όλο και περισσότερο αποστρέφει το πρόσωπό της από τη Ρωσία, όλο και ενεργότερα η τουρκική οικονομία συνεταιρίζεται με τη ρωσική και η Τουρκία ισχυροποιείται», εξέλιξη, που «θα είναι το χειρότερο έγκλημα για πολλές χιλιετίες. Και τότε δεν θα μπορούμε πλέον τίποτε να διορθώσουμε».

avgerinos@ellada-russia.gr

 

http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=293054

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΑΣΑΦΕΙΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΕΥΗ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τη συμφωνία του κ. Χριστόφια σε κάποιας μορφής διαμεσολαβητικό ρόλο του ΟΗΕ στις συνομιλίες απέσπασε ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν, κατά την τρίτη συνάντηση, που είχε στη Γενεύη, με τους ηγέτες των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, από τότε που επαναλήφθηκαν οι συνομιλίες για το κυπριακό. (Βεβαίως ο όρος «εκπρόσωπος των Τουρκοκυπρίων» δεν είναι απολύτως ακριβής, στο μέτρο που ο κ. ‘Ερογλου εκλέγεται στην πραγματικότητα από το άθροισμα Τουρκοκυπρίων και Τούρκων εποίκων).

Οι συνομιλίες διεξήχθησαν υπό το γενικό «μότο» του «να τελειώνουμε επιτέλους με το κυπριακό» και υπό τη σκιά των δηλώσεων του απεσταλμένου του ΓΓ του ΟΗΕ Nτάουνερ, που χαρακτήρισε απογοητευτική την κατάσταση, λέγοντας ότι οι συνομιλίες εξελίσσονται όσο πιο αργά μπορούν για να μη σταματήσουν ολότελα. Τελευταία στιγμή επιστρατεύτηκε και ο Μπαρόζο, που ζήτησε με δηλώσεις του επιτάχυνση.

Η επιθυμία του «διεθνούς παράγοντα», όπως είθισται να αποκαλούν στην Κύπρο τους Αγγλοαμερικανούς, είναι την προεδρία της ΕΕ να αναλάβει, το δεύτερο εξάμηνο του 2012, η «Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία» αντί της σημερινής «Κυπριακής Δημοκρατίας» και, επίσης και κυρίως, να ξεμπλοκαριστεί η πορεία της ‘Αγκυρας προς την ΕΕ. Η πίεση που μπορούν να ασκήσουν τώρα είναι περιορισμένη, ενδέχεται όμως να αυξηθεί σημαντικότατα αν αλλάξουν οι πολιτικές δυνάμεις στην εξουσία σε Βερολίνο και Παρίσι, ενδεχόμενο απολύτως ρεαλιστικό.

Χρονοδιάγραμμα, με την ασφυκτική έννοια του όρου, δεν ορίστηκε, εκφράστηκε όμως η προσδοκία ουσιώδους σύγκλισης στα θεμελιώδη ζητήματα μέχρι τον Οκτώβριο, όποτε και ορίστηκε νέα τριμερής συνάντηση στη Νέα Υόρκη, με τους δύο ηγέτες να αρχίζουν πάλι ένα μαραθώνιο συναντήσεων εντός του θέρους. Μετά από αυτή τη σύγκλιση, αν επιτευχθεί, θα ανοίξει ο δρόμος για μια τελική “διεθνή διάσκεψη”, την ιδέα της οποίας ανανέωσε πάλι με τις δηλώσεις του ο Μπαν Κι Μουν, χωρίς όμως να προσδιορίσει την ακριβή σύνθεσή της.

Η τουρκική πλευρά προτείνει τη συμμετοχή Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων και των τριών προστατιδών των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου. Η Λευκωσία δεν θέλει ισότιμη συμμετοχή του ψευδοκράτους και της Δημοκρατίας και εισηγείται τη συμμετοχή και των πέντε μονίμων μελών του ΣΑ.

Επικριτικές φωνές για την διεθνή διάσκεψη, υπό οποιαδήποτε σύνθεση, ακούγονται πάντως και μεταξύ ορισμένων Ελληνοκυπρίων, που θεωρούν ότι η σύγκλισή της, ανεξαρτήτως συνθέσεως, συνεπάγεται προκαταβολική αναγνώριση μειωμένου διεθνούς στάτους για το κυπριακό κράτος. Είναι αντίθετοι σε οποιαδήποτε αναγνώριση συστήματος εγγυήσεων και επεμβατικών δικαιωμάτων, τα οποία ακριβώς χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν την εισβολή του 1974. ‘Αλλωστε, όποιος απαιτεί τέτοια δικαιώματα επί ενός κράτους, προφανώς δεν αποκλείει την χρήση τους, ούτε το αντιμετωπίζει ως κράτος πλήρους κυριαρχίας.

Τα παραπάνω προκύπτουν από τις επίσημες δηλώσεις του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ. Τόσο ο κ. Χριστόφιας, όσο και ο κ. ‘Ερογλου απέφυγαν δηλώσεις μετά τις συνομιλίες και δεν μπορεί κανείς να είναι βέβαιος για το τι άλλο πιθανώς συμφωνήθηκε στη διάρκειά τους. ‘Ηδη, οι πρώτες επιφυλάξεις διατυπώθηκαν στην ίδια την Κύπρο από το συγκυβερνόν Δημοκρατικό Κόμμα και την αντιπολιτευόμενη σοσιαλιστική ΕΔΕΚ, τα κυπριακά κόμματα αναμένεται όμως να τοποθετηθούν πλήρως μετά την ενημέρωση από τον Πρόεδρο.

Ενσωματώνοντας στην πολιτική του ορισμένες από τις κριτικές που ασκήθηκαν στο σχέδιο Ανάν, ο κ. Χριστόφιας έχει ταχθεί υπέρ «λύσης από τους Κύπριους για τους Κύπριους», «κυπριακής ιδιοκτησίας» όπως την λέει, ενώ αρνείται ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα. Η προσπάθεια του Λονδίνου, και κατ’ επέκτασιν του Μπαν Κι Μουν, είναι να βρεθεί μια φόρμουλα να υπερκερασθούν αυτοί οι διαδικαστικοί φραγμοί και αυτό επιχειρήθηκε και εν μέρει έγινε στη Γενεύη, αφενός με την αποδοχή της συμβολής του ΟΗΕ, αφετέρου με την εισήγηση ενός άτυπου χρονοδιαγράμματος μέχρι τον Οκτώβριο, για συμφωνία στα θεμελιώδη, που θα ανοίξει τον δρόμο για διάσκεψη.

Λεκτικά, ο Μπαν Κι Μουν έκανε βέβαια μια παραχώρηση στη Λευκωσία, σεβόμενος, δεν είχε άλλωστε και άλλη επιλογή, την αρχή της «κυπριακής ιδιοκτησίας», αμέσως μετά προτείνοντας όμως κάποιας μορφής διαμεσολάβηση του ΟΗΕ, πρόταση που απεδέχθησαν οι Χριστόφιας και ‘Ερογλου. Αν και απομένει να διευκρινισθεί η μορφή, πιθανότατα θα πρόκειται για «γεφυρωτικές προτάσεις» του κ. Ντάουνερ.

Το πρόβλημα είναι ότι ο κ. Ντάουνερ δεν είναι στην πραγματικότητα ουδέτερος, «έντιμος μεσολαβητής» όπως παρουσιάζεται. Επιπλέον, οι προτάσεις του φέρουν το βάρος και κύρος προτάσεων του ΟΗΕ, καθιστώντας δυσχερή την ελεύθερη απόρριψή τους. Last but not least, η λογική του Ντάουνερ, όπως και του ντε Σότο πριν από αυτόν, δεν είναι να γίνονται προτάσεις συμβατές με την ύπαρξη Κυπριακής Δημοκρατίας ως κανονικού κράτους ή τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Λέγονται «γεφυρωτικές» γιατί αναζητούν μονίμως τον «μέσο όρο», χωρίς να ασχολούνται με το κατά πόσον ο «μέσος όρος» οδηγεί σε δίκαιη και ευσταθή λύση ή λύση σύμφωνη με τα ψηφίσματα. Ακριβώς γι’ αυτό, η μέθοδος αυτή παρήγαγε στο παρελθόν το κατά Δημήτρη Τσάτσο «συνταγματικό τέρας» του σχεδίου Ανάν.

Η κατάσταση αυτή αντανακλά, σύμφωνα με νομικούς κύκλους στη Λευκωσία, την θεμελιώδη ασάφεια επί της οποίας βασίζονται οι διεξαγόμενες συνομιλίες, τόσο επί της διαδικασίας, όσο και επί της ουσίας:

– η τουρκική πλευρά ζητάει έναν συνεταιρισμό δύο κρατών, υπό τη γενική εγγύηση και το δικαίωμα επέμβασης της Τουρκίας

– η επίσημη Λευκωσία αναζητά έναν αδύνατο συμβιβασμό μεταξύ της τουρκικής θέσης και των στοιχειωδών χαρακτηριστικών ενός κανονικού κράτους, γεγονός που την οδηγεί σε παγκόσμιες «πρωτοτυπίες», αν όχι «παραδοξότητες», όπως η εκ περιτροπής προεδρία του κράτους, η στάθμιση των ψήφων ανάλογα με την εθνότητα των εκλογέων και η ύπαρξη ξένων δικαστών, παρά την ρητή δέσμευση περί του αντιθέτου του κ. Χριστόφια. (Το νέο κράτος δεν θα διαθέτει επίσης το πιο βασικό χαρακτηριστικό των κρατών, το δικαίωμα της αυτοάμυνας και ένοπλες δυνάμεις).

– η συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων θέλει μεν λύση, απορρίπτει όμως τις προτάσεις της ηγεσίας της. Επιθυμεί κυρίως να αποφύγει, εν ονόματι της λύσης, την απώλεια της προστασίας του σχετικά κανονικού κράτους υπό το οποίο ζει επί 35 χρόνια.

‘Όπως είναι δομημένη η διαδικασία, οι προτάσεις Ντάουνερ δεν μπορούν να οδηγήσουν πουθενά αλλού παρά στην μετατόπιση των θέσεων Χριστόφια προς τις τουρκικές θέσεις, τη στιγμή μάλιστα που ήδη αυτές οι προτάσεις απορρίπτονται από τους Ελληνοκυπρίους!

Με άλλα λόγια, η διαδικασία είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να οδηγεί σε μόνιμη διολίσθηση προς την τουρκική πλευρά του μέσου όρου της αναζητούμενης λύσης. Με τη Λευκωσία να αποκλείει, ότι και να γίνει, τη διακοπή των συνομιλιών ή την έγερση άλλων ζητημάτων, που θα μπορούσαν να πιέσουν την Τουρκία, όπως η απαίτηση αποχώρησης των κατοχικών στρατευμάτων, η διαδικασία όπως είναι σήμερα είτε πάει σε αδιέξοδο, είτε θα παράγει λύση, όπως και στο παρελθόν, που θα υποστηρίζεται από την κυπριακή κυβέρνηση και θα απορρίπτεται από τους Ελληνοκυπρίους. Προς το παρόν συνιστά απλά μια αφόρητη βυζαντινολογία, μπορεί όμως σε δεδομένη στιγμή να αποκτήσουν αυτές οι παραδοξότητες και αντιφάσεις δραματική πολιτική σημασία.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 9.7.2011

Δημήτρης Μπάτσης: Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα

Α΄ Η Αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων

Β΄ Το Οικονομικό σχέδιο για την εκβιομηχάνιση

Γ΄ Εκβιομηχάνιση και Βιωσιμότητα

Με πρόλογο του Καθηγητή Ν. Κιτσίκη

 

(Μελέτη, ISBN: 978-960-04-1937-5, σελ. 582, τιμή: 50 €)

Oι Εκδόσεις Κέδρος επανεκδίδουν το μνημειώδες έργο του Δημήτρη Μπάτση, που σήμερα είναι επίκαιρο όσο ποτέ.

Η πρώτη έκδοση του έργου του Δ. Μπάτση Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα έγινε το 1947, από τον Εκδοτικό Οίκο «Τα Νέα Βιβλία – Α.Ε.» με επιμέλεια του ίδιου του συγγραφέα και το 1977 το βιβλίο επανεκδόθηκε από τις εκδ. Κέδρος.

«Ότι ο Δημήτρης Μπάτσης εκτελέστηκε πλάι στο Νίκο Μπελογιάννη δεν ήταν τυχαίο. Ότι μια γενιά Ελλήνων αγνόησε την ύπαρξη του βιβλίου και του συγγραφέα του, κι αυτό δεν ήταν τυχαίο: Το “Κατεστημένο” […] είχε πολλές και μεγάλες ενοχές για να μπορέσει να σταθεί στο έργο του Μπάτση και να αντλήσει απ’ αυτό έστω και λίγα διδάγματα. […]

Ο αναγνώστης […] δεν θα δυσκολευτεί να αναγνωρίσει πως σ’ αυτή τη μελέτη του 1947 έχουν τεθεί τα βασικά προβλήματα ανάπτυξης μιας χώρας εξαρτημένης και υπανάπτυκτης, χώρας “περιφερειακής”, όπως θα λέγαμε σήμερα, και προτείνονται λύσεις επιστημονικά θεμελιωμένες και, μαζί, συγκεκριμένες».

 

Από την εισαγωγή της Έλλης Παππά στη δεύτερη έκδοση του βιβλίου, το 1977

«Στο έργο του κ. Μπάτση, με σαφήνεια και απλότητα που πραγματικά αιχμαλωτίζουν, αναπτύσσονται οι απόψεις των τεχνικών για τις δυνατότητες της βαρειάς μεταλλουργικής και χημικής βιομηχανίας. Δίνονται τα συμπεράσματα των τεχνικών μελετών, αναφορικά με την ύπαρξη των προϋποθέσεων, δηλαδή του ορυκτού και ενεργειακού πλούτου, διατυπώνονται κρίσεις για την αξία των αριθμών που χαρακτηρίζουν τον όγκο των αποθεμάτων και το ενεργειακό δυναμικό. […] Κόστος, τιμή και κατανομή της ηλεκτρενέργειας γίνονται αντικείμενο λεπτολόγου διερεύνησης και το ενεργειακό βρίσκει τη λύση του στο πλαίσιο της λαϊκής ανοικοδόμησης.

[…] Η βαρειά βιομηχανία σαν βασικός συντελεστής στην εσωτερική συγκρότηση και οργανική ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας είναι η κύρια οικονομική θέση του έργου».

 

Από τον πρόλογο του Ν. Κιτσίκη στην πρώτη έκδοση, Μάιος 1947

 

Ο Δημήτρης Μπάτσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1916. Ο πατέρας του, Ναύαρχος Α. Μπάτσης, καταγόταν από τα Ψαρά και η μητέρα του, Αν. Πρίντεζη, από τη Σύρο. Σπούδασε Νομικά και Οικονομικά και ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη Μαρξιστική θεωρία.

Ήταν συντάκτης του περιοδικού ΑΝΤΑΙΟΣ, το οποίο κυκλοφόρησε μεταξύ 1945-1951.

Εκτελέστηκε στις 30 Μαρτίου 1952.

http://rosetabooks.wordpress.com/2011/03/04/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B7-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%AC-%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1/

Ομιλία Επίτιμου Προέδρου του Κ.Σ. ΕΔΕΚ Βάσου Λυσσαρίδη σε διάλεξη της Εταιρείας Κρητικών Σπουδών-Ίδρυμα Καψωμένου στα Χανιά με τίτλο: «Το Κυπριακό στα πλαίσια του νέου παγκόσμιου και περιφερειακού περίγυρου»

Ευχαριστώ τον στρατηγό Δημήτρη Αλευρομάγειρο για την αποστολή του κειμένου.

 

Μού δόθηκε η ευχέρεια επιλογής θέματος. Όμως όταν πατρογονικές εστίες βρίσκονται υπό κατοχή, όταν πολυχιλιόχρονες παραδόσεις βιάζονται από ένα αδίστακτο κατακτητή, όταν ο Μούσκος στην Αίπεια αναμένει τρισάγιο, όταν ο αγνώστου τάφου Ρε Αλέξης βροντοφωνάζει αντίσταση, δεν έχω άλλη επιλογή έστω κι αν πρόσφατα εδώ στα Χανιά μίλησα για το Κυπριακό. Είμαι μονοθεματικός. Θα μπορούσα να αναφερθώ στις παράλληλες πορείες Κρήτης-Κύπρου με την μακραίωνη Ελληνική δημιουργία περιλαμβανομένης και της Βυζαντινής, την Ενετοκρατία, την Οθωμανική περίοδο τα παράλληλα γλωσσικά ιδιώματα και τελικά διαφορετικές καταλήξεις. Με την Κρήτη ενσωματωμένη στον μητροπολιτικό Ελληνικό κορμό και την Κύπρο διχοτομημένη. Όμως θα περιορισθώ στο Κυπριακό.

Θα επαναλαμβάνω κάθε φορά ότι στην Κρήτη των ηρώων, της υπέρβασης, του εξευτελισμού του θανάτου, της δημιουργίας αξιών, την Κρήτη του Βενιζέλου και του Καζαντζάκη η συναισθηματική φόρτιση είναι αναπόφευκτη ιδίως όταν γίνεται αναφορά σε εθνικές εκκρεμότητες, σε συμβιβασμούς ασυμβίβαστους με την εθνική αξιοπρέπεια, σε ρεαλισμό μοιρολατρίας και εκπτώσεων.

Παρόλα αυτά θα προσπαθήσω να την αποφύγω κατά το δυνατό σε μια προσπάθεια να προβώ σε μια κλινική ανάλυση του εθνικού προβλήματος της Κύπρου ή πιο σωστά του Ελληνισμού μέσα στα πλαίσια του σημερινού διεθνούς και περιφερειακού στίγματος. Οι επαναλήψεις αναπόφευκτες            όταν ένα πρόβλημα βρίσκεται σε στασιμότητα.

Η εκκρεμότητα του Κυπριακού, η συνεχιζόμενη κατοχή, αλλά και η εκτροπή ο εποικισμός που απειλεί την Κύπρο με Αλεξανδρεττοποίηση είναι άμεσα συνδεδεμένα με την νέο-οθωμανική πολιτική της Τουρκίας που απειλεί το σύνολο του Ελληνισμού και απαιτεί συγκυριαρχία του Αιγαίου και Κυπροποίηση της Θράκης με την προβαλλόμενη θεωρία Νταβούτογλου ότι η Τουρκία πρέπει να αποβεί ο «προστάτης» των Οθωμανικών κοινοτήτων του πρώην αυτοκρατορικού Οθωμανικού χώρου και προτείνει δημιουργία κοινοπολιτείας Μουσουλμανικών κοινοτήτων με μητρόπολη την Τουρκία. Προσθέτει ότι κι αν ακόμα δεν υπήρχε ένας Τουρκοκύπριος η Τουρκία πρέπει να κηδεμονεύει τις Κυπριακές εξελίξεις γιατί η Κύπρος είναι απαραίτητη στους σχεδιασμούς της να αποβεί μια περιφερειακή δύναμη με παγκόσμια εμβέλεια.  Είναι έτσι εξόφθαλμο ότι οι μονόπλευρες παραχωρήσεις προς τους Τουρκοκύπριους δεν διαφοροποιούν τη στάση της Τουρκίας, δεν οδηγούν σε σύγκλιση και φιλία, αλλά σε αποθράσυνση ενός ωμού επεκτατιστή που με κυνισμό καταθέτει τις προθέσεις του. Και η απειλή του αρνητικού ισοζυγίου δυνάμεων ατονεί διότι σε ώρες εθνικές ανάτασης οι αριθμοί αυτοκτονούν. Άλλωστε η αξιοποίηση των εμπλεκομένων συμφερόντων διαφοροποιεί το σκηνικό.

Μούπαν: Γιατί διδάσκεις αντίσταση

                                      Κάποιοι θα σκοτωθούν

                             Είπα: Μόνο έτσι κάποιοι θα

                                                          ζήσουν

                             Μούπαν: Μιλάς για σκλαβωμένα

                                                          χώματα

                                                Τα χώματα δεν νοιώθουν

                             Είπα: Αυτός που δεν νοιώθει

                                                είσαι συ

                             Μούπαν: Γιατί πονάς για τη

                                      Χειμάρρα. Την έχεις δει

                                      για μια μονάχα ώρα

                             Είπα: Γιατί την έχω δει

                             Μούπαν: Γιατί ζητάτε από τον

                                      Πενταδάκτυλο τους ξένους ν΄αποδιώξει

                             Είπα: Εγώ δεν το ζητώ. Εγώ

                                      χαράσσω ρότα για τον Άγιο

                                                          Ιλαρίωνα

                             Μούπαν: Σαν πας στην Σμύρνη

                                      δεν θάβρεις ούτε έντομο

                                                          Ελληνικό

                             Είπα: Πάρε την εκατοντάχρονη

                                       Σμυρνιά και πες της το

                             Μού είπαν: Να διδαχθείς από την

                                                ιστορία

                                                επιβιώνουν όσοι πειθαρχούν

                                                στους παγκόσμιους

                                                                    άρχοντες

                             Είπα: Επιλέγω την

απειθαρχία.

                             Μούπαν:  Γιατί επιμένεις

                                       Σε δυο γενιές θάχεις

                                       ξεχάσει την τωρινή

                                                καταγωγή σου

                             Είπα: Δεν ζω στον

                                       αυριανό τον χρόνο.

                             Τώρα ζω.

Δεν μπορούμε να προβούμε σε σωστή διάγνωση και θεραπευτική αγωγή οποιουδήποτε  περιφερειακού προβλήματος χωρίς διασύνδεση με το διεθνές και περιφερειακό στίγμα. Ο πλανηταρχισμός των ΗΠΑ παρουσιάζει ρήγματα με νέους πόλους πολιτικο-οικονομικής ισχύος (Κίνα, Ινδία, Ρωσία κ.τ.λ.) εν εξελίξει και αυτό προσφέρει δυνατότητες αξιοποίησης από λιγότερο ισχυρές δυνάμεις. Η Ε.Ε. μέχρι στιγμής απέτυχε να αποβεί ένας νέος ουσιαστικός πόλος πολιτικο-οικονομικής επιρροής με τις διακηρυγμένες Ευρωπαϊκές αξίες. Ακόμα και η συνοχή που αποτέλεσε την κύρια βάση ενοποίησης εν πολλοίς εκκρεμεί.

Το παράδειγμα της Ελλάδας είναι χαρακτηριστικό. Η κατάργηση δασμών καταστρέφει βιομηχανικές εθνικές δυνατότητες ορισμένων χωρών χωρίς αντιστάθμισμα. Και ο ισότιμος ανταγωνισμός δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Όπως σε παγκόσμια κλίμακα χαρακτηριστική είναι η προσπάθεια επιβολής νεο-φιλελεύθερων μοντέλων, με συρρίκνωση του ήδη ανεπαρκούς κοινωνικού κράτους με πρόσχημα την κρίση που δημιούργησε ο τρόπος λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Οι χρηματο-πιστωτικοί κύκλοι επεκτείνουν κρίσεις σε παγκόσμια κλίμακα.

Και το τραγελαφικό είναι ότι ανατίθεται η θεραπευτική αγωγή στους υπεύθυνους της κρίσης. Και η αντιμετώπιση είναι άκρως δυσχερής σε μεμονωμένο εθνικό επίπεδο.

Η μη υλοποίηση της συνοχής αν δεν ανακοπεί θα έχει άκρως αρνητικές επιπτώσεις για την Ευρώπη.

Η θεραπεία πρέπει να είναι ριζοσπαστική κατ΄αντιπαράθεση προς τους παγκόσμιους ηγετικούς οικονομικούς κύκλους. Ημίμετρα δεν θα αποδώσουν. Και το φαινόμενο δεν είναι εθνικό, αλλά διεθνικό. Επαναλαμβάνω. Να μη διαφεύγει ότι η κατάργηση δασμών ωφέλησε κυρίως τις τεχνικά πιο ανεπτυγμένες χώρες (Γερμανία) και σε περιπτώσεις είχε αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία των λιγότερο ανεπτυγμένων. Σε παγκόσμιο επίπεδο που δεν αφήνει ανέπαφη την Ευρώπη, οι λαοί απαιτούν αλλαγή πορείας. Και να μη υποτιμούμε τη δύναμη του που εκδηλώνεται συνεχώς και πιο έντονα με την επέκταση των ηλεκτρονικών κινητοποιήσεων.

Κι εσύ αδελφέ

          με κείνα τα ατέλειωτα τα

          ροζιασμένα χέρια

          Τι καρτεράς;

Αν μια σφαλιάρα δόσεις στον

                             πλανήτη

Οι πληγωμένες ρύμες θα

          γιομίσουν ένα ολάκερο

                             ουρανό.

Η συνοχή στην Ευρώπη πρέπει να αποκτήσει ουσιαστικό περιεχόμενο. Και αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Οι μαζικές εξεγέρσεις στις πλατείες της Ευρώπης καταγράφουν μια νέα εποχή. Χρειάζεται πιο σαφής καθοδηγητική πυξίδα.

Οι κρίσεις διευκολύνουν τους ηγεμονικούς κύκλους να εδραιώσουν την ηγεμονία τους.

Σε συνάρτηση με τα εθνικά μας θέματα –και κατ΄εξοχήν το Κυπριακό- η επίσημη στάση των ΗΠΑ είναι ευνοϊκή προς τις αξιώσεις της Τουρκίας που παραβιάζουν κάθε αρχή δικαίου, όχι λόγω σύμπτωσης εθνικών συμφερόντων αλλά γιατί η Τουρκία αξιολογείται ως ισχυρός περιφερειακός παράγοντας.

Όμως υπάρχουν αξιοποιήσιμες δυνάμεις μέσα στο κογκρέσο με τις οποίες η επαφή έχει ατονήσει. Υπάρχουν λόμπι που δεν έχουν πλήρως αξιοποιηθεί.

Δεν έχει αναλυθεί πλήρως ο νέος ρόλος των Κούρδων που προσπαθεί να αξιοποιήσει η Αμερικανική πολιτική για την ασφάλεια των ενεργειακών πηγών και αγωγών, και που οδηγεί σε άλλης μορφής δικαιώματα για τους Κούρδους που δυνατό να φέρει τις Η.Π.Α. σε μια μορφή αν όχι αντιπαράθεσης διαφορετικής στάσης με την Τουρκία έστω όχι ακόμα ανοικτής.

Η προσπάθεια της Τουρκίας να αντικαταστήσει το Ιράν ως προστάτης των Μουσουλμανικών κοινοτήτων της περιοχής ενώ αρχικά χαιρετίσθηκε από τις όμορες χώρες αρχίζει να ατονεί. Όμως και ο ρόλος του Ιράν διαφοροποιείται.

Η Ρωσία προσπαθεί να επανέλθει στο προσκήνιο της περιοχής και αναζητεί εταίρους ή έστω διόδους. Δεν υποτιμάται η γεωστρατηγική και οικονομική αξία της Τουρκίας αλλά ούτε και οι κατ΄αντιπαράθεση τοποθετήσεις σε ειδικά θέματα και ασφαλώς επιμετράται επίσης ο Ελληνικός γεωστρατηγικός χώρος και ο Κυπριακός. Συχνά στάθηκε θετικά αναφορικά με τις δικές μας θέσεις.

Η Ε.Ε. καθυστερεί σε θέματα ενοποίησης (ιδιαίτερα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής) όμως τα ζωτικά της συμφέροντα στη Μέση Ανατολή δεν  μπορεί παρά να οδηγήσουν σε ευρύτερη εμπλοκή. Σε ειδικές περιπτώσεις διεφάνη η σημασία του Κυπριακού γεωπολιτικού χώρου.

Η καθυστέρηση της Κύπρου να ενταχθεί στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη δημιουργεί δυσχέρειες και χαρακτηρίζεται από ισχυρούς Ευρωπαίους πολιτικούς ως Ευρωσκεπτικισμός.

Αποτύχαμε να εμπλέξουμε την Ε.Ε. πιο πρακτικά στο θέμα της Κύπρου, μιας Ευρωπαϊκής χώρας με εδάφη υπό κατοχή και με αποφάσεις Ευρωπαϊκών δικαστηρίων που θεωρούν την Τουρκία ως υπεύθυνη για τις παραβιάσεις στις κατεχόμενες περιοχές, μη αναγνωρίζοντας το καλούμενο Τουρκοκυπριακό κράτος.

Ασφαλώς εμπλέκονται μεγάλα συμφέροντα. Όμως δεν μπορεί να αγνοείται η γεωστρατηγική σημασία της Κύπρου και της Ελλάδας.

Άλλωστε ποια ήταν η αντίδραση μας όταν Γαλλία και Αυστρία απέκλειαν έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας πριν η Τουρκία συμμορφωθεί προς τις υπάρχουσες υποχρεώσεις της αποαναγνώρισης του παράνομου Τουρκοκυπριακού κράτους;

Και πώς εμπλέκουμε την Ε.Ε. στο όλο θέμα με ρόλο επιστασίας ότι τα συζητούμενα δεν συγκρούονται με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και τις Ευρωπαϊκές αξίες;

Πώς αξιοποιούμε τις γεωστρατηγικές μας θέσεις (Ελλάδα και Κύπρος) σε συνεργασία με Ευρωπαϊκές χώρες ιδιαίτερα τη Γαλλία αλλά όχι μόνο παραμερίζοντας τον ρόλο των ούτω καλούμενων κυρίαρχων Βρετανικών βάσεων; Πώς πιέζουμε τη Μ. Βρετανία να διαφοροποιήσει την αρνητική της στάση με το γεγονός ότι οι βάσεις αποτελούν κατάλοιπο αποικιοκρατίας και συγκρούονται με το διεθνές δίκαιο και με ειδικές αποφάσεις του Ο.Η.Ε.;

Να μη διστάσουμε να αξιοποιήσουμε εθνικούς πόρους, ιδιαίτερα σε θέματα ενέργειας όταν καλυπτόμαστε πλήρως από το διεθνές δίκαιο που για δικούς τους λόγους θέλουν να προφυλάξουν όλες σχεδόν οι χώρες;

Τι συμβαίνει με την αντιπαράθεση Τουρκίας-Ισραήλ; Πρόκειται περί μόνιμης ρήξης ή ανακατανομής ρόλων δεδομένου ότι σε ζωτικής σημασίας κεφάλαια δεν διεκόπη η συνεργασία; Και ποια σενάρια μελετούμε για κάθε πιθανό ενδεχόμενο;

Στον Αραβικό χώρο βρίσκεται σε εξέλιξη μια ιδιόμορφη επανάσταση όχι ομοιόμορφη. Στην Αίγυπτο ο ρόλος του στρατού κρίθηκε εποικοδομητικός και έτσι θα συνεχισθεί η Αμερικανική επίδραση υπό άλλη μορφή, όμως ολοένα και πιο έντονα αποδεσμεύονται οι λαϊκές δυνάμεις. Μικρά δείγματα γραφής ήδη υπάρχουν. Η κατάληξη σε αποδεκτή πολυκομματική δημοκρατία εκκρεμεί. Έλειψαν οι κοινά αποδεκτές ηγετικές μορφές. Όμως ο ρόλος της ηλεκτρονικής επικοινωνίας και ως μέσο κινητοποιήσεων έχει καθιερωθεί. Ο λαός έχει φιλελληνικά αισθήματα από την εποχή της εθνικοποίησης της διώρυγας του Σουέζ και τον ρόλο των Ελλήνων πλοηγών και του Μακαρίου.

Οι σχέσεις έχουν ατονήσει ενώ είναι σημαντικές για τον ρόλο μας στην περιοχή.

Στην Τύνιδα η κατάσταση δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί τελικώς όμως αποκλείεται επάνοδος στο παρελθόν.

Στη Συρία η επίδραση των Αμερικανών στις εξελίξεις μη καθοριστικές και για τις δυο αντιτιθέμενες παρατάξεις.

Στη Λιβύη το καθεστώς Γκαντάφι φαίνεται να οδηγείται στο τέλος. Πρέπει να μελετηθεί ποιός θα είναι ο μελλοντικός ρόλος του ΝΑΤΟ μετά την βοήθεια που παρέχει στις αντικαθεστωτικές δυνάμεις που όμως εμμένουν σε ουσιαστική εθνική ανεξαρτησία. Στην Υεμένη η κατάσταση βαδίζει προς το τέλος. Ποιος ο αντίκτυπος στον υπόλοιπο χώρο; Είναι το φαινόμενο τοπικό ή βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός παγκόσμιου φαινομένου; Πώς αντιμετωπίζονται τα μεταναστευτικά ρεύματα; Αδύνατο χωρίς γεφύρωση του χάσματος τεχνογνωσίας, κεφαλαίων και εδραίωση λαϊκής κυριαρχίας στον καλούμενο τρίτο κόσμο.

Οι ζυμώσεις δεν θα περιορισθούν μόνο σ΄αυτές τις χώρες.

Ποια η επίδραση στις Αραβο-ισραηλινές σχέσεις δεδομένου του έντονου αντι-ισραηλινού αισθήματος των μαζών αλλά και του συνεχιζόμενου ρόλου των Αμερικανών;

Η Τουρκία δεν κατόρθωσε να επωφεληθεί όσο ανεμένετο.

Ούτε όμως και η δική μας πλευρά.

Στις αναλύσεις για το Κυπριακό επισείεται το αρνητικό για μας ισοζύγιο δυνάμεων που ασφαλώς δεν μπορεί να αγνοείται. Όμως η αξιοποίηση των εμπλεκομένων συμφερόντων διαφοροποιεί ισοζύγια, αλλά να μού επιτραπεί να προσθέσω και η διάθεση λαών να προασπίσουν δικαιώματα και εθνικά εδάφη. Να μου επιτραπεί να επαναλάβω το βίωμα.

Μούπαν γιατί παλεύεις

Κι όταν ακόμα η μάχη έχει πια χαθεί

Τους απαντώ.

Γιατί αν δεν παλεύω

Ποτέ δεν θα΄ρθει άλλη μάχη

Άλλωστε η Ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από ανάλογα παραδείγματα.

Τα κύρια όπλα της παγκόσμιας ηγεμονικής ελίτ και των εθνικών παραρτημάτων τους είναι η αποπολιτικοποίηση και η αποεθνοποίηση.

Είναι κατανοητή η απογοήτευση των πολιτών όταν δεν υπάρχουν μάλιστα ολοκληρωμένες προτάσεις (ιδεολογικές). Και τόσο εμφανής η έλλειψη σαφούς καθοριστικής πυξίδας στις αναπόφευκτες λαϊκές εξεγέρσεις. Πού θα οδηγήσει η παγκόσμια κρίση όταν μειώνει δραματικά το μειωμένο εισόδημα λαϊκών μαζών; Πού θα οδηγήσουν τα νέα φαινόμενα; Ποιες αναδιαρθρώσεις επιβάλλονται; Όμως ξεφεύγω κατά πολύ από το θέμα.

Τελικά όμως οι λαϊκές εξεγέρσεις της μιας ή της άλλης μορφής είναι αναπόφευκτες. Χρειάζεται καθοδηγητική πυξίδα.

Γίνεται αξιοποίηση της δυσαρέσκειας για αποχή των πολιτών από τα κοινά.

Όμως αποχή ισοδυναμεί με συνενοχή και ασφαλώς όχι μόνο δεν τιμωρεί, αλλά ευνοεί τους υπεύθυνους.

Η αποεθνοποίηση προωθείται κυρίως σε λαούς με εθνικές εκκρεμότητες ή κινδύνους.

Είναι φανερή αυτή η προσπάθεια τόσο στον μητροπολιτικό όσο και στον Κυπριακό χώρο. Η έλλειψη εθνικής συνειδητότητας καθιστά κάθε λαό ευάλωτο.

Για μας που αντιμετωπίζουμε κινδύνους εθνικού αφανισμού αποτελεί επικίνδυνη εξέλιξη.

Αγαπούμε όλους τους λαούς και σεβόμαστε όλους τους εθνικούς πολιτισμούς. Επιλέγουμε σύνθεση και συνύπαρξη όχι εξάλειψη.

Στεκόμαστε συναγωνιστικά προς κάθε λαό που αντιμετωπίζει εθνικά προβλήματα. (Παλαιστίνη) ακόμα και μέσα στην Τουρκία με τον πολιτικό κρατούμενο στα λευκά κελιά. Θα αγωνισθούμε χωρίς υπολογισμό θυσίας και για τα δικά μας. Και αν εθνικισμός είναι να μη προσυπογράφεις απεμπόληση πατρίδων και δικαιωμάτων δηλώνω για πολλοστή φορά εθνικιστής. Αντιστρέφω. Ο καλώς νοούμενος διεθνισμός ξεκινά από τον πατριωτισμό.

Η προσήλωση στον εθνικό πολιτισμό και εθνική ταυτότητα δεν σημαίνει εχθρότητα προς κανένα λαό. Αν δεν είμαστε περήφανοι για την Ελληνική μας ταυτότητα πως θα την προασπίσουμε;

                             Ελλάδα των Αρκαδιών

                                      και της Αλαμάνας

                             του κρυφού σχολειού

                             και της ανοιχτής

                                                αντίστασης

                             Ελλάδα της Κορυτσάς

                             με τους νεκρούς

                             που προδόθηκαν από

                                                τους νικητές

                                                συμπολεμιστές

                             μάνα Ελλάδα

                             θα σε πω

                             κι όταν κάποιοι

                             νεόσοφοι θα με

                             ονομάσουν

                             εθνικιστή.

Στην Κύπρο διακυβεύεται η επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού. Το Κυπριακό από λανθασμένους χειρισμούς προβάλλεται ως δήθεν διακοινοτική διαμάχη και έτσι προσφέρεται άλλοθι στην Τουρκία.

Το Κυπριακό είναι θέμα-εισβολής, εθνοκάθαρασης κατοχής βίαιου διαμελισμού και καταπάτησης της εδαφικής ακεραιότητας και ανεξαρτησίας μιας Ευρωπαϊκής χώρας και των δικαιωμάτων όλων των νομίμων πολιτών με τους Τουρκοκύπριους να διαμαρτύρονται μαζικά ενάντια στην ασφυκτική κηδεμονία της Τουρκίας.

Η ακολουθούμενη διαδικασία είναι ατελέσφορη.

Οι δε παραχωρήσεις που ξεπέρασαν κάθε όριο ασφάλειας δεν θεραπεύουν αλλά επιβαρύνουν την νόσο.

Δεν είναι δυνατό να δεχθούμε εκ περιτροπής προεδρία, νομιμοποίηση του εποικισμού, φυλετικές διακρίσεις, καταπάτηση κάθε αρχής δημοκρατίας με τους Ελληνοκύπριους δεύτερης τάξης πολίτες στη δική τους Ευρωπαϊκή πατρίδα, δυαρχία με χωριστές Ελληνοκυπριακές και Τουρκοκυπριακές ψηφοφορίες.

Επιβάλλεται μια νέα διορθωτική πορεία. Πανεθνική δεδομένου ότι ο Τουρκικός επεκτατισμός απειλεί το σύνολο του Ελληνισμού. Και το ενιαίο αμυντικό δόγμα πρέπει να πάρει πολύ πιο ουσιαστικό περιεχόμενο.

Ειδικά για το Κυπριακό μπορεί να επιτευχθεί ενότητα στη βάση του ομόφωνου ανακοινωθέντος του Εθνικού Συμβουλίου (Σεπτ. 2009) που καθορίζει ως παραμέτρους λύσης ανεξαρτήτως αδόκιμων ονοματολογιών, την ενότητα χώρου, κράτους, οικονομίας, θεσμών, την διασφάλιση των βασικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των πολιτών και απαλλαγή από έποικους, εγγυητές και ξένη στρατιωτική παρουσία.

Το ανακοινωθέν φέρει την υπογραφή όλων. Να συμμορφωθούμε όλοι με τα συμφωνηθέντα.

Να καταγγείλουμε την Τουρκία στα διεθνή, περιφερειακά και εθνικά βήματα.

Να εδραιώσουμε συμμαχίες ενδοευρωπαϊκές και άλλες.

Να συστήσουμε ένα αγωνιστικό μέτωπο.

Δεν θα ανεχθούμε να είμαστε η τελευταία γενιά Ελληνοκυπρίων στα πατρογονικά μας χώματα.

Θα κρατήσουμε την Ελληνική παρουσία ζωντανή.

Στην Αθήνα νεοπρόβλητοι φιλόσοφοι

                             λοιδορούν την Αθηναϊκή αγορά

                             Ακαδημαϊκοί χωρίς

                                                          Ακαδημία

                             με σύγχρονη σοφία θέλουν ξεπερασμένους

                             τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη,

                             τους σοφιστές μα και τον

                             Περικλή και τον Κίμωνα.

                             Το Βυζάντιο τώχουν ξεγράψει

                             κι ας βρίσκεται σε κάθε γωνιά

                             της Ελλάδας των καθολικώς διαμαρτυρομένων

                             Και για το ύστερα ξεχνούν

                             πως τον Ρήγα τον προλάτη της αδελφοσύνης

                             των λαών τον δολοφόνησαν

                             πρόγονοι και επίγονοι δολοφόνων

                             Εμείς και σήμερα θέλουμε

                             φιλία μ΄όλους όμορους,

                                      όμηρους κι αλαργινούς

                             Όμως στο δεξί το χέρι η

                             αδελφοσύνη

                             Στ΄ αριστερά το Κρητικό

                             μαχαίρι για κατακτητές

                             και σύγχρονους πειρατές

                             Μού λένε πως αν μιλάω

                             για λευτεριά σπέρνω ζιζάνια

                             και ειν΄αλήθεια

                             Ζιζάνια που τρέφονται από παράσιτα

                             και τρέφουν την αληθινή

                             τη λεβεντιά και την αδελφοσύνη

                             Όμως εγώ αδιόρθωτος θα

                                                          μείνω

                             Μέρα και νύχτα ν΄αγναντεύω

                                                τον βορρά

                             Θέλω τον Τούρκο λεύτερο

                                      σε λεύτερη πατρίδα

                             μα θέλω των γερο-Μίχαλο

                             τον πρόσφυγα αφέντη στη

                                                δική του.

Βαδίζω στο 92^ο χρόνο της ζωής μου.

Όμως όσος μού έμεινε χρόνος ανήκει στον αγώνα για λευτεριά και δικαίωση.

Τότε μόνο θα αναπαυθώ ζωντανός ή νεκρός,

όταν λεύτεροι πορευτούμε

στον λεύτερο

Πενταδάκτυλο.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΑΝΤ-1

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ:

Α.  ΔΡΑΣΙΣ – ΚΕΣ

Β.  ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΑΓΟΟΥΜΕΝΩΝ ΚΑΙ  ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ 1974

Γ.  ΒΕΤΕΡΑΝΟΙ ΚΥΠΡΟΥ 1974

Αθήνα, 6^η Ιουλίου 2011

 

Η τριμελής επιτροπή εκπροσώπων των Συλλόγων μας (κ.κ. Νικόλαος Αργυρόπουλος, Στυλιανός Σωτηρίου και Λάζαρος Κουρσερτάρης), συνεπής στη συμφωνηθείσα συνάντηση με τους εκπροσώπους του ΑΝΤ-1 (κ.κ. Σπήλιο Χαραμή και Ιωάννη Λάτσιο), επισκέφθηκε σήμερα (ώρα 15:00) τα γραφεία του ΑΝΤ-1.

Η είσοδος τους επετράπη ΜΟΝΟ μέχρι το γραφείο ασφαλείας στην είσοδο του κτιρίου όπου, μετά την καταγραφή στοιχείων και τον έλεγχο σώματος και αντικειμένων, ένας εκ των υπαλλήλων του ΑΝΤ-1, ευμεγέθους σωματικής διαπλάσεως,  που ήδη επικοινωνούσε τηλεφωνικώς με τον κ. Σ. Χαραμή, τους κάλεσε να τον ακολουθήσουν … εκτός κτιρίου !!! και έδωσε το τηλέφωνό του στον κ. Ν. Αργυρόπουλο για να συνομιλήσει με τον κ. Σ. Χαραμή.

Ακολούθησε ο εξής περίπου διάλογος, ως προς τα κύρια σημεία του.

Αργυρόπουλος: Θα συναντηθούμε να μιλήσουμε διά ζώσης και εκ του σύνεγγυς;  

Χαραμής: Είναι ειλημμένη απόφαση από την Διοίκηση του ομίλου ΑΝΤ-1 να ΜΗΝ συνεχίσουμε καμία συζήτηση μαζί σας.

Αργυρόπουλος: Γιατί δεν μας ειδοποιήσατε πριν φθάσουμε στην πόρτα σας;

Χαραμής: Ας τηλεφωνούσατε να σας το λέγαμε !!!

Αργυρόπουλος: Επί της ουσίας. Η τούρκικη σειρά ΕΖΕΛ  που προβάλλει ο σταθμός σας, επειδή τα γυρίσματά της έγιναν στη σκλαβωμένη και υπόδουλη από τους τούρκους Ελληνική γή της Κύπρου, προσβάλλει ευθέως και βαναύσως το σύνολο του Ελληνισμού και ειδικότερα των Ελλήνων της Κύπρου που υπέστησαν το ολοκαύτωμα της διαχρονικής τουρκικής βαρβαρότητας. Τι θα κάνετε; Θα σεβαστείτε το δράμα των θυμάτων της τουρκικής θηριωδίας;

Χαραμής:  Εμείς θα συνεχίσουμε κι’ εσείς να κάνετε … ότι νομίζετε !!!

Αργυρόπουλος: Στην συνάντησή μας της Παρασκευής (1^η Ιουλίου) στο ίδιο ερώτημα, μας δηλώσατε με έμφαση πως ΔΕΝ το κάνατε σκοπίμως, αλλά … από λάθος.

Χαραμής:  Εμείς θα συνεχίσουμε κι’ εσείς να κάνετε … ότι νομίζετε !!!

Αργυρόπουλος: Με την ενσυνείδητη πλέον αυτή πράξη σας, ασκείτε σκοπίμως με πλάγιο και καταχθόνιο τρόπο εξωτερική πολιτική, που στρέφεται ευθέως κατά της  Κύπρου και της Ελλάδος, δεδομένου ότι περιφρονείτε επιδεικτικά και προκλητικά τα ψηφίσματα 541/1983 και 550/1984 του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., με τα οποία καταδικάζεται η τουρκία και ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ το τερατούργημα, που ο σταθμός σας αποκαλεί και παρουσιάζει ως ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΒΟΡΕΙΟΥ ΚΥΠΡΟΥ. Θα εξακολουθήσετε την φιλοτουρκική και ακραία ανθελληνική πολιτική σας;

Χαραμής:  Εμείς θα συνεχίσουμε κι’ εσείς να κάνετε … ότι νομίζετε !!!

Αργυρόπουλος:  Δηλαδή  έρχεστε εσείς με τον ΑΝΤ-1 να αναγνωρίσετε ως κράτος, ένα μόρφωμα που γέννησε ο τούρκικος όλεθρος, ενώ ΔΕΝ το αναγνωρίζει ο ΟΗΕ;

Χαραμής:  Εμείς θα συνεχίσουμε κι’ εσείς να κάνετε … ότι νομίζετε !!!

Αργυρόπουλος: Δεν ντρέπεστε να βασανίζετε, να ποδοπατάτε και να προδίνετε έναν ολόκληρο λαό με αυτή την άθλια προπαγάνδα σας, ΜΟΝΟ και ΜΟΝΟ για το κέρδος;  ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΑΡΓΥΡΙΑ;

Χαραμής:  Εμείς θα συνεχίσουμε κι’ εσείς να κάνετε … ότι νομίζετε !!!

Αργυρόπουλος:  Εσείς ΟΛΟΙ, οι κατέχοντες και οι διοικούντες τον ΑΝΤ-1, ΠΩΣ θα αντέξετε το βάρος απ’ τ’ ανάθεμα κι’ απ’ το γογγυσμό των χαροκαμένων και των ξεριζωμένων που περιφρονείτε;

Χαραμής:  Εμείς θα συνεχίσουμε κι’ εσείς να κάνετε … ότι νομίζετε !!!

Αργυρόπουλος:  Είσαστε ΟΛΟΙ αξιολύπητοι.

 

Έκλεισε, έδωσε πίσω το τηλέφωνο και μαζί με τον Στυλιανό και τον Λάζαρο κατευθύνθηκαν γρήγορα προς την Λεωφόρο Κηφισίας, για λίγες … καθαρές αναπνοές.

 

Τα συμπεράσματα και η στάση ευθύνης απέναντι σε τόσο τεράστιες αλλά και ύπουλες Εθνικές απειλές, ΔΕΝ είναι υπόθεση του καθενός με κριτήρια ατομικά.

Είναι ατομική υπόθεση του καθενός, αλλά με κριτήρια Εθνικά.

 

 

ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ

ΟΙ ΠΡΟΕΔΡΟΙ

 

Α. ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ –  Β. ΜΑΙΡΗ ΚΟΥΡΟΥΠΗ –  Γ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ.

 

 

 

 

 

Το Βορειο ηπειρωτικό, ο Δεκέμβρης και ο Εμφύλιος

Του ΦΟΙΒΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ

Στις 22 Οκτωβρίου 1944 η «Αντιφασιστική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης» της Αλβανίας, στην πόλη Μπεράτι, αποφάσισε να μετασχηματιστεί σε προσωρινή κυβέρνηση της χώρας υπό την προεδρία του στρατηγού Ενβέρ Χότζα.

  Στη Διάσκεψη της Μόσχας, λίγες μέρες νωρίτερα, τόσο η βρετανική όσο και η σοβιετική ηγεσία είχαν αποφύγει να συζητήσουν για την Αλβανία και επομένως να δεσμευτούν περί αυτήν.

Η σύντομη χρονική σύνδεση ανάμεσα στη Διάσκεψη της Μόσχας και την ανακήρυξη της αλβανικής κομμουνιστικής κυβέρνησης δείχνει τη βαθύτερη επιθυμία των Σοβιετικών αλλά και των Βαλκάνιων κομμουνιστών να θέσουν προ τετελεσμένων γεγονότων τους Βρετανούς στην Αλβανία.

Οι σοβιετικές και οι αλβανικές ανησυχίες είχαν ενταθεί και από το λόγο του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου στις 18 Οκτωβρίου 1944 στην απελευθερωμένη Αθήνα, οπότε και είχε δηλώσει ενώπιον του συγκεντρωμένου πλήθους: «Η Βόρειος Ηπειρος αποτελεί αναπόσπαστον τμήμα της Ελλάδος. Και έχει προσφάτως καθαγιαστεί και από τους τάφους των ηρώων μας».

Βρετανοί στην Αλβανία
Λίγο πριν από την απελευθέρωση της Ελλάδας ο Χότζα είχε ισχυριστεί, πληροφορώντας τις συμμαχικές αποστολές στην Αλβανία, ότι στις 29 και 30 Σεπτεμβρίου οι αντάρτικες αλβανικές δυνάμεις είχαν υποστεί επίθεση από δυνάμεις του Ζέρβα και των Γερμανών. Αυτή την είδηση μετέδωσε η βρετανική στρατιωτική αποστολή στην ηγεσία της.

Την ίδια περίοδο, βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις, με σύμφωνη γνώμη του Ε. Χότζα, αποβιβάστηκαν στους Αγίους Σαράντα για να πάρουν μέρος σε κοινή, στρατιωτική επιχείρηση με τις αλβανικές αντάρτικες δυνάμεις ώστε να εξουδετερωθεί η εκεί γερμανική φρουρά. Οι Βρετανοί πίστευαν ότι η επιχείρηση στους Αγίους Σαράντα θα τους έδινε τη δυνατότητα «να πατήσουν στέρεα πάνω στο αλβανικό έδαφος».

Μετά το τέλος των στρατιωτικών ενεργειών, ο Χότζα ζήτησε την αποχώρηση των Βρετανών από την Αλβανία. Επειτα από κάποιες μικροκαθυστερήσεις, οι Βρετανοί δέχτηκαν ν’ αποχωρήσουν όπως είχε συμφωνηθεί, ζήτησαν όμως να περάσουν στην Ελλάδα διά μέσου των περιοχών όπου ζει η ελληνική μειονότητα στην Αλβανία. Ο Ε. Χότζα απέρριψε το βρετανικό αίτημα και ζήτησε από τους Βρετανούς ν’ αποχωρήσουν από το θαλάσσιο δρόμο, γιατί βασικά τους υποπτευόταν ότι «ήθελαν να παρουσιαστούν σαν απελευθερωτές, να προκαλέσουν αναταραχή μέσα στην ελληνική μειονότητα, να ενωθούν με τις δυνάμεις του Ζέρβα και ν’ απλωθούν στις απελευθερωμένες μας περιοχές».

Για τους Αλβανούς κομμουνιστές αντάρτες υπήρχε ο κίνδυνος οι Βρετανοί να προωθηθούν στην Αλβανία από τις περιοχές που κατείχε ο ΕΔΕΣ του Ζέρβα στην Ηπειρο.

ΕΛΑΣ στα σύνορα
Τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς άρχισε η σύγκρουση του ΕΛΑΣ με τους Βρετανούς στην Αθήνα και τον Πειραιά. Το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ, υπό τον Στ. Σαράφη και τον Αρη Βελουχιώτη, έλαβαν διαταγή να εκκαθαρίσουν την περιοχή της Ηπείρου από τις δυνάμεις του Ζέρβα γιατί υπήρχε κίνδυνος βρετανικής απόβασης. Η απόφαση αυτή να σταλούν οι δυνάμεις του Γ.Σ. του ΕΛΑΣ στην Ηπειρο είχε κριθεί ακατανόητη.

Τώρα μπορούμε να τη δούμε κάτω από νέο φως.
Πράγματι οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ ανάγκασαν τον ΕΔΕΣ να περάσει στα Επτάνησα. Οι δυνάμεις του Σαράφη και του Αρη αναλάμβαναν «την ασφάλεια των συνόρων» με τα βαλκανικά κράτη. Ο ΕΛΑΣ γινόταν η προφυλακή του «αντιιμπεριαλιστικού στρατοπέδου» στα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Καθώς βαθμιαία σχηματίζονταν το σοβιετικό και το δυτικό μπλοκ στα Βαλκάνια, η κατάληψη της Βορείου Ηπείρου θα σήμαινε εδαφική μείωση της σοβιετικής επιρροής υπέρ του αντιπάλου της στρατοπέδου, όπως και μια κατάληψη της ελληνικής Μακεδονίας από τους Γιουγκοσλάβους θα σήμαινε μείωση της εδαφικής δυτικής επικράτειας υπέρ των κομμουνιστών.

Στον Γράμμο
Το καλοκαίρι του 1946 οι πρώτες ελληνικές αντάρτικες ομάδες άρχισαν να καταφθάνουν στον Γράμμο, διά μέσου της Αλβανίας, προερχόμενες από το στρατόπεδο του Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας και ενισχυόμενες από τον Τίτο και τον Χότζα.

Ο στόχος των αντάρτικων αυτών δυνάμεων ήταν να εξουδετερώσουν τις κρατικές δυνάμεις στον Γράμμο, ακριβώς στα σύνορα της Ελλάδας με την Αλβανία.

Η παρουσία του ελληνικού αντάρτικου στα ελληνοαλβανικά σύνορα έμοιαζε και σαν μια δύναμη προφυλακής και υπεράσπισης της Αλβανίας από ενδεχόμενες επιθετικές ενέργειες της επίσημης ελληνικής πλευράς, στην προσπάθειά της να καταλάβει τη Βόρειο Ηπειρο.

Ηταν μια μορφή προειδοποίησης του σχηματιζόμενου «λαϊκοδημοκρατικού στρατοπέδου», που είχε την έγκριση και την επιδοκιμασία του Τίτο, του Χότζα, του Στάλιν, που ήθελε να διασφαλίσει τη σοβιετική επιρροή στα Βαλκάνια, όπως επίσης και του Ζαχαριάδη.

Στις 16 Ιουλίου 1947 ο Στάλιν συναντήθηκε στη Μόσχα με τον νέο ηγέτη της Αλβανίας Ενβέρ Χότζα. Η συζήτηση των δύο ανδρών περιεστράφη «επί μακρόν» στις σχέσεις της Αλβανίας με τις γειτονικές της χώρες και «ιδιαίτερα με την Ελλάδα».

Ο Χότζα είπε ότι «οι Ελληνες μοναρχοφασίστες δεν είχαν καταφέρει να πραγματώσουν το όνειρό τους της Μεγάλης Ιδέας, δηλαδή της προσάρτησης της Νότιας Αλβανίας» στην Ελλάδα. «Ο στόχος τους ήταν να προκαλέσουν αναταραχή» στα ελληνοαλβανικά σύνορα ενθαρρυνόμενοι «από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις».

Ο Χότζα ενημέρωσε τον Στάλιν «για όλα» όσα γνώριζε «σχετικά με την κατάσταση των Ελλήνων δημοκρατών», όπως επίσης και «για την υποστήριξη που προσφέραμε στο δίκαιο αγώνα τους».

Ο Στάλιν απάντησε στο συνομιλητή του ότι «στις σημερινές συνθήκες» οι Αμερικανοί και οι Αγγλοι «δεν θα τολμήσουν να κάνουν απόβαση» στην Αλβανία, άλλωστε ήδη είχαν διαμαρτυρηθεί στον ΟΗΕ για παραβιάσεις της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας από τους βόρειους γείτονές της, που υπέθαλπαν τους αντάρτες και θα ήταν οξύμωρο αν οι ίδιοι έκαναν κάτι παρόμοιο.

Ο Στάλιν, καθησυχάζοντας το συνομιλητή του, είπε ότι «οι σημερινοί κυβερνήτες της Αθήνας έχουν την αρρώστια στο δικό τους σώμα, γιατί ο εμφύλιος πόλεμος που έχει ξεσπάσει κατευθύνεται εναντίον τους και εναντίον των Αγγλων και Αμερικανών πατρώνων τους».

Η διεθνής σημασία του αγώνα
Η ηγεσία του ΚΚΕ είχε συνείδηση της διεθνιστικής σημασίας του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ και αυτό το επισήμανε με γράμμα της προς την αλβανική κομμουνιστική ηγεσία.

Ενα ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, ο Βασίλης Μπαρτζιώτας, ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Ζαχαριάδη στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, τόνισε «τη διεθνή σημασία του αγώνα του ΔΣΕ στα Βαλκάνια», προσθέτοντας ότι «είναι πολύ γνωστό ότι οι Αμερικανοάγγλοι ιμπεριαλιστές οργάνωναν τότε μαζί με τους κυβερνήτες της Αθήνας ανοιχτή επίθεση ενάντια στη Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας. Η πάλη του ΔΣΕ στη Μουργκάνα, τον Γράμμο και το Βίτσι βοηθούσε αντικειμενικά τη Λ.Δ. της Αλβανίας».

foivos.oikonomidis@gmail.com 

 

http://www.enet.gr/

 

Ντρέπομαι κάποιες φορές που είμαι Έλληνας

 Κυριακή βράδυ, 22/05/2011, στην ΝΕΤ, δεν θυμάμαι ποια εκπομπή (σημ. αφιέρωμα στον Μαρίνο Αντύπα, στην Μηχανή του Χρόνου), όμως αναφέρεται στην μαρτυρική Θεσσαλία, αυτή που ανέδειξε τους Μυρμιδόνες και τον Αχιλλέα, την πολεμικότερη φυλή που εξέθρεψε ήρωες, αλλά και τους Κενταύρους τους σοφότερους της αρχαιότητας. Μεταξύ μας, ένας Κένταυρος, ο Φόλος, ξέπεσε στα δικά μας τα μέρη της Ηλείας εξ ου και το δρυοδάσος της Φολόης (να το επισκεφτείτε, είναι πανέμορφο ακόμα και με τα σκουπίδια).

 

Θεσσαλία 1881 έως και το Κιλελέρ: Οι τσιφλικάδες παίρνουν σπίτια, βιάζουν, κάνουν χρήση της πρώτης νύχτας (επινόηση αγγλική πριν από 7-8 αιώνες). Οι κολίγοι είναι αναλώσιμοι και η επίσημη πολιτεία υποχωρεί μπροστά στις πιέσεις αυτών που έχουν χρήματα. Οι Τούρκοι φερόντουσαν καλύτερα, δεν πετούσαν έξω από το σπίτι τους τους φτωχούς, δεν βίαζαν για πλάκα. Είναι λόγια ανθρώπων που τα άκουσαν από τους πατεράδες και τους παππούδες τους.

 

Μικρασιατική εκστρατεία: όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου ρωτάει τον έπαρχο της Σμύρνης αν υπάρχει σχέδιο άμυνας και τι θα απογίνουν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας σε περίπτωση κατάρρευσης του μετώπου, θα λάβει της εξής απάντηση: σχέδιο άμυνας δεν υπάρχει, και όσον αφορά αυτούς, καλύτερα να τους σφάξουν οι Τούρκοι παρά να έρθουν στην Ελλάδα.

 

Κύπρος 1974: ο Ιωαννίδης και η παρέα του παραδίδουν την Κύπρο στους Τούρκους.

Τα μισά νοράτλας θα χτυπηθουν από φίλια πυρά και Έλληνες καταδρομείς θα σκοτωθούν λόγω κακής συνεννόησης. Το πολυτεχνείο δεν έφερε την δημοκρατία, έφερε τον Ιωαννίδη. Όταν οι πολιτικοί κάθε χρόνο ξεσπαθώνουν δημοκρατικά και αποθεώνουν το πολυτεχνείο, απλά κοροϊδεύουν τον κόσμο, κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά: να κοροϊδεύουν.

 

Έγγραφο της δεκαετίας του 1860, αν θυμάμαι καλά, αποκαλύπτει ονόματα βουλευτών σε μια λίστα. Λίστα που ετοίμαζε η κυβέρνηση για να στηρίξει τους εξαθλιωμένους. Φυσικά η πρωτοβουλία τερματίστηκε.

 

Οι πολιτικοί επί σχεδόν 2 αιώνες κλέβουν και βιάζουν το κράτος. Ο καθένας φτιάχνει την δική του ομάδα, την δική του συντεχνία και αυτή στηρίζει με μέτρα και επιδόματα. Έχουν γεμίσει την Ελλάδα με φατρίες, με κλειστές ομάδες. Από δω οι ταξιτζήδες, από εκεί οι φορτηγατζήδες, πιο πέρα οι φαρμακοποιοί και στην άλλη μεριά οι δικηγόροι. Οι γεωπόνοι χωράνε πουθενά; Επιχείρησαν να μου κάνουν ένα συμπεθεριό με δικηγορίνα, απίστευτο. Προσπάθησαν να με εντάξουν σε συντεχνία, μάλλον με φοβούνται και προσπάθησαν να με εξουδετερώσουν. Τους είπα, η επόμενη νύφη να είναι εκτός συντεχνίας.

 

Ντρέπομαι, και είναι πολλές οι στιγμές. Ντρέπομαι με αυτά που έκαναν Έλληνες στους Έλληνες, ντρέπομαι και γεμίζω οργή όταν βλέπω τα δάση γεμάτα σκουπίδια, όταν αυτοί που ασχολούνται με τα κοινά και – υποτίθεται – ενδιαφέρονται για την Ελλάδα, κινούνται υπογείως καλά κρυμμένοι πίσω από τα προσωπικά δεδομένα και ζητούν αυξήσεις που φθάνουν τις 250.000 έκαστος, όταν αντιλαμβάνομαι ότι ένα τεράστιο κύκλωμα τοκογλυφίας έχει απλωθεί σε όλη τη χώρα, όταν ξεπούλιουνται άνθρωποι και εξαθλιώνονται οικογένειες προκριμένου να μεταναστεύουν εκατοντάδες χιλιόμετρα και να κάνουν αιμοκάθαρση ή θεραπεία για τον καρκίνο, όταν ένας γέροντας στέκεται στην ουρά και στο κρύο ή την ζεστή από τις 05.00 το πρωί, όταν απεσταλμένοι κουκουλοφόροι του κράτους καίνε, σπάνε ή σκοτώνουν μαυρίζοντας την αγανάκτηση και την διαδήλωση, όταν κάποιοι Έλληνες καίνε την ελληνική σημαία, όταν οι ομόλογοι ακαδημαϊκοί άλλων χωρών δεν λαμβάνουν καθόλου μισθό και οι δικοί μας ακαδημαϊκοί παίρνουν, όταν η διοίκηση της Ακαδημίας Αθηνών εξέλεξε μέλος την Έλενα Τσαουσέσκου αλλά δεν έγινε ο Καβάφης (ούτε αντεπιστέλλον), όταν ο πρόεδρος της χώρας παίρνει 30.000 τον μήνα (όχι καθαρά) και δεν έχει το θάρρος, δεν καταδέχεται να κόψει κάτι.

 

Τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα επικαλείται ο υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας & Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Χάρης Καστανίδης και δεν διαβιβάζει στη Βουλή τα ονόματα των συνταξιούχων βουλευτών που έχουν προσφύγει στη Δικαιοσύνη διεκδικώντας αναδρομικές αυξήσεις στις συντάξεις τους. 850 συνταξιούχοι βουλευτές εγείρουν αξιώσεις καταβολής αναδρομικών, ανάλογων με αυτών που έλαβαν και οι δικαστικοί», τα αναδρομικά αντιστοιχούν περίπου σε 250.000 ευρώ για τον καθένα από τους πρώην βουλευτές. Ανάμεσα τους και κάποιος που κόπτεται για το μέλλον της χώρας. Εγώ πώς να τον πιστέψω;

 

Όμως υπάρχουν και εκείνα τα γεγονότα που μετριάζουν και συχνά απαλύνουν το αίσθημα της ντροπής, υπάρχουν εκείνες οι μορφές που εμπνέουν.

 

Αλέξανδρος Παπαναστασίου: ένας γίγαντας της Δημοκρατίας.

 

Μαύρος καβαλάρης ή αλλιώς ο στρατηγός Πλαστήρας: διέσωσε ότι μπορούσε από την μικρασιατική καταστροφή, οι άντρες τον εμπιστεύονταν, είχε υιοθετήσει μικρά ορφανά παιδιά και πέθανε φτωχός υπηρετώντας τις αξίες του.

 

1940: τα παιδιά έφευγαν για το μέτωπο χορεύοντας και τραγουδώντας. Που αλλού στον πλανήτη έχει γίνει αυτό; Μια διευκρίνηση, όχι όλα τα παιδιά, όχι των πλουσίων και των βουλευτών. Τα παιδιά των καθημερινών φτωχών ανθρώπων, του μεροκάματου και της γειτονιάς, αυτών που τα βράδια, τότε που δεν υπήρχε ρεύμα, άναβαν μια μεγάλη φωτιά και μαζευόταν ολόκληρη η γειτονιά και ακούγονταν ιστορίες και προσωπικές εμπειρίες αλλά και γέλια μέχρι αργά, αλλά και καυγάδες για τα όμορφα ματιά μιας κοπέλας.

 

Εκεί όμως που η συγκίνηση και η υπερηφάνεια χτυπάει κόκκινο είναι στα οχυρά Μεταξά. Επιλέξτε το Ρούπελ. Όσο κρατούσε το αλβανικό μέτωπο πολλά παιδιά το έσκαγαν από τα οχυρά για να πάνε στην Αλβανία να πολεμήσουν. ΤΟ ΕΣΚΑΓΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ. Που αλλού στον κόσμο έχει γίνει αυτό; Και τους έφερναν πίσω, και ήρθε και η δική τους η σειρά. Και έκαναν μια χούφτα άνθρωποι τον Γερμανό υποστράτηγο, και αφού ο Έλληνας επικεφαλής αποφάσισε να συμμορφωθεί με τις εντολές (τα οχυρά δεν παρθήκαν, παραδοθήκαν με εντολή της ελεύθερης ελληνικής κυβέρνησης), να σχηματίσει τιμητικό άγημα και να αποδώσει τιμές. Βγήκαν καμιά 200-250 στρατιώτες ανά δυο κρατώντας έναν τραυματία, και ρώτησε ο Γερμανός υποστράτηγος τον Έλληνα επικεφαλής, που είναι οι υπόλοιποι; Και απάντησε ο Έλληνας επικεφαλής του Ρούπελ: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΛΟΙ.

 

Οι σύζυγοι που δεν εγκατέλειψαν τους συζυγούς όταν ο ένας από τους δυο προσβλήθηκε από την νόσο του Χάνσεν και ακολούθησε στην Σπιναλόγκα (Κυριακή, 22/05/2011, ΝΕΤ)

 

Στο Αιγαίο: ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ που φέρεται να είπε φύγετε γιατί θα σας βυθίσω.

 

Ο Σταύρος Καλλέργης και ο Μαρτίνος Αντύπας αλλά και ο Μακρυγιάννης όταν είπε γι αυτά τα μάρμαρα πολεμήσαμε.

 

Αλλά και τις προηγούμενες ημέρες, χαίρομαι για τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ που εμμέσως πλην σαφώς λέει στον Παγγακο ότι οι ένοπλες δυνάμεις έχουν σαν αποστολή την φύλαξη των συνόρων και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.

 

Εκείνο όμως που με κάνει να πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα είναι κάποιοι άνθρωποι όλων των ηλικιών, από 20 έως και 90. Είτε προσωπικά είτε τηλεφωνικά ακούω από 20σάρηδες έως και 90άρηδες να μιλούν με πάθος για δημοκρατία και αξιοκρατία, για μια καλύτερη Ελλάδα, για την Ελλάδα της Θράκης και του Αιγαίου, για τον ελληνικό πολιτισμό που πρέπει να ξανατεθεί επικεφαλής του παγκοσμίου άρματος.

 

Γιατί αυτό είμαστε οι Έλληνες, γεννημένοι να κάνουμε πολιτισμό.

 

Με εκτίμηση

 Φάνης Α. Τσαπικούνης

Συγγραφέας

Πτυχιούχος Τμήματος Γεωπονίας ΑΠΘ

Διδάκτωρ Τμήματος Βιολογίας ΠΠ

tsapif@otenet.gr

(ζήτω την επιείκεια σας και την συγνώμη σας για τα ορθογραφικά λάθη)

Μόνη ελπίδα, ο λαός

από τη Ρήξη φύλλο 09/07/11

Όποιος έζησε τις 45 μέρες των κινητοποιήσεων, που σφραγίστηκαν με την παρουσία εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλες τις πλατείες της Ελλάδας, και κατ’ εξοχήν στο Σύνταγμα, το ένιωσε στα μύχια του εαυτού του.

Το παλιό κομματικό σύστημα, έστω και να συνεχίζει τυπικά να υπάρχει, είναι πλέον νεκρό. Και δεν πρόκειται για μια παρόλα του αέρα. Ούτε υπάρχει πιθανότητα επιστροφής. Κι αυτό γιατί η κρίση συνεχίζεται και δυστυχώς θα συνεχιστεί· κατά συνέπεια δεν επιτρέπονται εύκολες παλινορθώσεις.

Η καρέκλα της εξουσίας, η καρέκλα του βουλευτή, μοιάζει όλο και περισσότερο με ηλεκτρική καρέκλα. Και το ίδιο ισχύει με την καρέκλα των μεγαλοδημοσιογράφων. Όλοι τους θα το αντιληφθούν αυτό το καλοκαίρι, όταν θα δοκιμάσουν να  βγουν στον «έξω κόσμο», όπως ήδη το εισπράττουν οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. Οι μέρες της κυριαρχίας  τους έχουν τελειώσει ανεπιστρεπτί.

Η αποδέσμευση λοιπόν πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα κύμα γενικευμένης αγανάκτησης. Όμως αυτό είναι μόνο ένα πρώτο βήμα. Διότι οι δυνάμεις του παλιού συστήματος επιστρατεύτηκαν, συχνά με νέο μανδύα και λεοντή. Το ΠΑΣΟΚ απέφυγε τη μαζική αποσκίρτηση βουλευτών από την ψηφοφορία του μεσοπρόθεσμου, ενσωματώνοντας στην κυβέρνηση το «όλον ΠΑΣΟΚ», δηλαδή και την πτέρυγα Βενιζέλου· έτσι σήμερα έχουμε μία κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και όχι πλέον ΓΑΠ. Όμως δεν έμεινε μόνο σε αυτό. Δυνάμεις από το εσωτερικό του, από το περιβόητο «βαθύ ΠΑΣΟΚ», προετοιμάζουν νέα σχήματα που θα δεσμεύσουν την αγανάκτηση του κόσμου, για να τη διοχετεύσουν σε μια νεκρανάσταση του παλιού κόσμου. Παλιοί ξεσκολισμένοι γιέσμεν του Ανδρέα πρωτοστατούν σε αντιμνημονιακές καταγγελίες στα κανάλια· άνθρωποι του Γιωργάκη –όπως ο Νίκος Κοτζιάς, πρώην ιδεολογικός καθοδηγητής της ΚΝΕ και εν συνεχεία για πολλά χρόνια, μέχρι τις πρόσφατες εκλογές, μυστικοσύμβουλος του ΓΑΠ– σχεδιάζουν «αντιμνημονιακά μέτωπα» και ξεπλένονται μέσα από τον «αριστερό» καθεστωτικό Τύπο· ο Συνασπισμός μπαίνει δυναμικά στο παιγνίδι και προβάλλεται από το ΠΑΣΟΚ, ως ο… εκπρόσωπος των αγανακτισμένων(!)· τέλος,  σε αυτό το σχέδιο επιχειρείται να ενταχθούν  και συμβολικές μορφές με μεγάλο ειδικό βάρος στην πρόσφατη πολιτιστική ζωή του ελληνισμού, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης. Και δίπλα τους, μαζί τους, φθαρμένοι δημοσιογράφοι, γερασμένες τηλεπερσόνες, θλιβεροί  δημαγωγίσκοι, διαγκωνίζονται για μια θέση στο «μπ… τη Βουλή».

Και είναι βέβαιο πως, εάν γίνουν σύντομα εκλογές, θα υπάρξουν τέτοια σχήματα που θα κατορθώσουν για ένα διάστημα να υποκλέψουν την εμπιστοσύνη και την ψήφο των αγανακτισμένων Ελλήνων.

Ωστόσο, το όνειρο της νεκρανάστασης της μεταπολίτευσης θα μείνει, δυστυχώς γι’ αυτούς και ευτυχώς για τον ελληνικό λαό, ένα άπιαστο όνειρο, μια φενάκη. Γιατί μπροστά μας δεν έχουμε μια μεταπολίτευση, ούτε πίσω μας μια χούντα. Πίσω μας έχουμε τον εκφυλισμό και το σάπισμα της κομματοκρατίας και μπροστά μας τα τάρταρα της βαθύτερης κρίσης του νεώτερου ελληνισμού. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει νέο ΠΑΣΟΚ και νέος Ανδρέας. Σήμερα, όπως και στη διάρκεια της Κατοχής, θα δημιουργηθούν δύο μέτωπα. Από τη μια πλευρά  οι καθεστωτικές δυνάμεις, που αργά ή γρήγορα θα συσπειρωθούν, έστω και απομαζικοποιημένες –όπως έχει γίνει ήδη με το ΠΑΣΟΚ, την Ντόρα και τον Καρατζαφέρη, όπως έχει γίνει  με τα κανάλια, με επικεφαλής το δωσιλογικό ΣΚΑΪ, όπως έχει γίνει με τον εσμό των καλοθρεμμένων διανοουμένων που συγκροτεί μέτωπα μνημονιακής λογικής.

Από την άλλη θα συγκροτηθεί ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο. Όπως αυτό που σφυρηλατήθηκε στις πλατείες. Η αδυναμία του βρίσκεται στο ότι η φθορά των προηγούμενων δεκαετιών όχι μόνο έχει διαβρώσει τις κάθε είδους ελίτ και ηγεσίες, αλλά και το ίδιο το λαϊκό σώμα, με αποτέλεσμα ο λαός να βγαίνει σήμερα στις πλατείες απογυμνωμένος από ηγεσίες, απογυμνωμένος από διανοουμένους, απογυμνωμένος από οποιοδήποτε στήριγμα. Γι’ αυτό και η περίδος τελείωσε με μια σχετική επιστροφή των καθεστωτικών δυνάμεων, με την επιστροφή των αριστεριστών στις πλατείες, με την επιστροφή των μπάχαλων, με την επιστροφή των ΜΑΤ, με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου.

Γι’ αυτό και πρόσκαιρα ο λαός μπορεί να υποστηρίξει και μεταβατικά σχήματα, πολύ σύντομα όμως θα υποχρεωθεί  να αναδείξει από μέσα του νέες δυνάμεις άφθαρτες, που να αρμόζουν και να προσπαθούν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της εποχής. Στις προκλήσεις μιας κυριολεκτικής τιτανομαχίας.

Έχουμε μπει λοιπόν σε μια τρίτη περίοδο. Εάν κατά τη διάρκειά της θα ανακαταληφθούν οι πλατείες, ή θα εφευρεθούν νέες μέθοδοι πάλης, αυτό θα γίνει από ένα λαϊκό σώμα  περισσότερο οργανωμένο, περισσότερο συνειδητό, ικανότερο να αποφύγει κάθε είδους παγίδες. Γι’ αυτό είναι ανάγκη η ιδεολογική ηγεμονία των πατριωτικών ιδεών, εκείνη που έφερε και πάλι την ελληνική σημαία να ανεμίζει στις πλατείες, να αρχίζει να μετασχηματίζεται, το ταχύτερο δυνατό, και σε πολιτική παρουσία.

Και αυτό δεν είναι εύκολο. Γιατί έχουμε απέναντί μας δυνάμεις που ξέρουν να ελέγχουν το πολιτικό παιγνίδι και τα τερτίπια του. Και εμείς βρισκόμαστε στις πλατείες γυμνοί,  «όπως μας γέννησε η Γαλλική Επανάσταση /όπως μας γέννησες μάνα μου Ισπανία» (Μ. Κατσαρός, Κατά Σαδδουκαίων). Ακόμα και για μας του Άρδην και της Ρήξης, που περάσαμε τις δύο τελευταίες δεκαετίες μέσα στον άνυδρο τόπο της εκσυγχρονιστικής μεταπολίτευσης, δεν είναι απλό και αυτονόητο. Για χρόνια είχαμε ταμπουρωθεί σε έναν ρόλο κατ’ εξοχήν ιδεολογικό, προσπαθώντας να κρατήσουμε αναμμένο ένα καντηλάκι, όταν τριγύρω μας περνούσαν δεκάδες «άρματα δρεπανηφόρα», και σήμερα πρέπει μαζί με τον λαό να μετασχηματισθούμε σε μια κατεύθυνση πολιτική. Γι’ αυτό και βρεθήκαμε και στη Σπίθα και τις πλατείες  με τους αγανακτισμένους. Γι’ αυτό σήμερα είμαστε αποφασισμένοι να πάμε πιο πέρα από εκεί, γιατί η πυρκαγιά έχει ανάψει. Μαζί με όλους όσοι θέλουν να είμαστε περισσότερο ετοιμοπόλεμοι, στη νέα φάση που αρχίζει!

Άρδην – Ρήξη

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ

 Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 Αποφράς ημέρα στην ελληνική ιστορία πρέπει να θεωρηθεί η 29^η Ιουνίου, ημέρα ψήφισης από τους “155” του “μεσοπρόθεσμου προγράμματος”. Προγράμματος που δεν μπορεί δυστυχώς κανείς να το χαρακτηρίσει διαφορετικά, παρά ως πρόγραμμα δολοφονίας της Ελλάδας, του ελληνικού λαού και κράτους, της ελληνικής οικονομίας και δημοκρατίας. Και την ψήφισή του τίποτε άλλο από παράδοση, συνθηκολόγηση  στον οικονομικό, χρηματοπιστωτικό κατακτητή. Κανείς ¨Ελληνας δεν μπορεί να διαβάσει καν αυτό το πρόγραμμα, χωρίς να ντραπεί, όπως προσφυώς είπε στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας. Κι αν ένας, έστω, αναγνώστης μας, διαφωνεί με την κατηγορηματικότητα των εκφράσεων που χρησιμοποιούμε, τον καλούμε, πριν κρίνει εμάς, να μπει στον κόπο να το διαβάσει.

 

Βασιζόμενη στη συνεργασία της κυβέρνησης και στηριζόμενη στην ψήφο των βουλευτών, εκμεταλλευόμενη και την θερινή άμβλυνση των πολιτικών αντανακλαστικών εδώ και διεθνώς, η τρόικα θα επιτεθεί πιθανότατα στην Ελλάδα μέσα στον Ιούλιο και τον Αύγουστο, με έναν ορυμαγδό μέτρων και λεηλασιών, με τον ίδιο τρόπο που τα τανκς του Γκουντέριαν της επετέθησαν την άνοιξη του 1941. Η μορφή της ασκούμενης βίας έχει αλλάξει, όχι η τελική επιδίωξη, η υποδούλωση της χώρας, η μετατροπή της σε άθλια αποικία της παγκοσμιοποίησης, η χρήση της Ελλάδας για την πειθάρχηση όλης της ευρωζώνης, τη μετατροπή επίσημα της ΕΕ σε δικτατορία των αγορών, του διεθνούς, και σε μεγάλο βαθμό εξωευρωπαϊκού, χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

 

Η τρόικα δεν είναι παρά η εμπροσθοφυλακή του νέου ολοκληρωτισμού που επελαύνει από την Ελλάδα κατά της Ευρώπης, κατά δηλαδή των πολιτικών και κοινωνικών κατακτήσεων των ευρωπαϊκών λαών μετά τη Γαλλική Επανάσταση και, ιδίως, την νίκη επί του Χίτλερ το 1945. Η διαφορά με το 1941 είναι ότι η κυβέρνηση της Αθήνας έκανε τώρα ότι μπορούσε για να προκαλέσει και διευκολύνει αυτή την επίθεση, για να οργανώσει την ήττα, υποδούλωση και καταστροφή του ελληνικού λαού.

 

Aπό τον Γλέζο στον Κουρουμπλή

 

Την ώρα που η Εξουσία αδίστακτα επέβαλε, τρομοκρατώντας, εκβιάζοντας, δωροδοκώντας με αξιώματα, στο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας να αυτοκτονήσει και στους βουλευτές να κλείσουν τα μάτια τους μπροστά στο εθνικό συμφέρον και τη δημοκρατική τάξη, χρειάστηκε ένας τυφλός για να δει την αλήθεια. Αστραπή φωτός στην πιο βαθιά νύχτα της Ελλάδας, η ψήφος του Παναγιώτη Κουρουμπλή έχει την ίδια βαρύτητα και σημασία που είχε το κατέβασμα της σημαίας των Ναζί από την Ακρόπολη, έστω κι αν ο Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ δεν χρειάστηκε, ευτυχώς, να διακινδυνεύσει τη ζωή του. Εύφημο μνεία θα αποδώσει η Ιστορία και στους βουλευτές της ΝΔ Σπ. Γαληνό και Π. Καμμένο,  που καταψήφισαν στο σύνολό του τον εφαρμοστικό νόμο.

 

¨Όπως σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας, ο ελληνικός λαός, εφευρέτης της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, ο λαός που έκανε τη δεύτερη μεγαλύτερη Επανάσταση στην Ευρώπη, μετά τη Γαλλική, και προέταξε την ισχυρότερη αντίσταση στον Χίτλερ, σχετικά με το μέγεθος της χώρας του, ήταν παρών αγωνιζόμενος έξω από τον χώρο του εγκλήματος.

 

Απλοί άνθρωποι, νέοι και γέροι, συνταξιούχοι και μεροκαματιάρηδες υπερασπίστηκαν τη χώρα τους την ώρα που ασελγούσαν πάνω της στο εσωτερικό της Βουλής. Αντιστάθηκαν επίμονα και ηρωϊκά στην πιο εκτεταμένη χρήση αστυνομικής βίας μετά τη στρατιωτική δικτατορία και στη συνδυασμένη προβοκατόρικη δράση παρακρατικών και αστυνομίας.  

  

Το μεσοπρόθεσμο δεν είναι μια πολιτική που μπορεί κάποιος να τη θεωρήσει καλή και κάποιος κακή. Ούτε καν οι προτείναντες και ψηφίσαντες αυτή την πολιτική δεν υποστήριξαν, όπως έλεγαν πέρυσι, ότι πρόκειται, καθ¨ οιονδήποτε τρόπο, για πρόγραμμα σωτηρίας, έστω οδυνηρής, για τη χώρα. Μια πολιτικός που φαινόταν να διατηρεί έως τώρα κάποια επίφαση σοβαρότητας, όπως η Βάσω Παπανδρέου, δήλωσε μάλιστα ότι ψηφίζει ναι, γιατί προτιμά το μαχαίρι από το πιστόλι!

 

Διαδρομές της Προδοσίας

 

Οι εκλογές όμως δεν γίνονται για να διαλέξουν οι βουλευτές το όπλο εκτέλεσης του ελληνικού λαού, της οικονομίας, του κράτους, της χώρας, του έθνους. Μόνο ως προδοσία μπορούν να χαρακτηρισθούν παρόμοιες πράξεις.

 

Η απόφαση των 155 είναι νομότυπη, δεν είναι νόμιμη. Είναι νομότυπη όσο ήταν και η ψήφος των Αποστατών, που παραβίασαν κάθε αρχή λαϊκής κυριαρχίας και του Συντάγματος, στηρίζοντας, με την ψήφο τους, το πραξικόπημα του Βασιλιά, του Παλατιού και των ΗΠΑ, το 1965, πραξικόπημα που έγινε για να οδηγήσει και οδήγησε στη δικτατορία του 1967 και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974.  Η ψήφιση του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου συνιστά ευθεία παραβίαση της λαϊκής εντολής, πολιτικό πραξικόπημα ακριβώς ανάλογο εκείνου του 1965. Είναι νομότυπη, αλλά νομότυπη ήταν επίσης και η ανάλογης ηθικο-πολιτικής αξίας συνθηκολόγηση του στρατηγού Τσολάκογλου, το 1941.

 

Εδώ βέβαια τελειώνουν οι ιστορικές αναλογίες. Η συνθηκολόγηση Τσολάκογλου είχε μεγάλη ηθικο-ψυχολογική, περιορισμένη όμως πρακτική σημασία. Η Ελλάδα είχε ήδη ηττηθεί ουσιαστικά από τον Άξονα. Εδώ υπήρχαν τεράστια περιθώρια  διαπραγμάτευσης, γιατί δεν ήταν έτοιμοι Ουάσιγκτον, Βρυξέλλες και Βερολίνο να διακινδυνεύσουν μια παγκόσμια οικονομική κρίση και μια κρίση της ΕΕ για να περάσει το μεσοπρόθεσμο! Μόνο ηλίθιοι ή απατεώνες μπορούν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο. Είναι λοιπόν διπλά και τριπλά προδότες οι σημερινοί, γιατί συνθηκολόγησαν χωρίς να έχουν ηττηθεί, προκαλώντας με τη συνθηκολόγηση την ήττα.

 

Σε ότι αφορά το 1965, η Αποστασία οδήγησε όντως, τελικά, στην απώλεια της μισής Κύπρου το 1974. Αλλά ακόμα και αυτή η τραγική απώλεια μπορεί να αποδειχθεί τίποτα μπροστά στον κίνδυνο να χαθεί, όχι η μισή Κύπρος, αλλά ολόκληρη η Ελλάδα. 

 

Αεροπειρατεία ενός κράτους

 

Οι τελευταίες εξελίξεις μοιάζουν, δυστυχώς, να επιβεβαιώνουν όσους υποστηρίζουν ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια καλή ή μια κακή κυβέρνηση, έχουμε να κάνουμε με μια “οθόνη”, που αποκρύπτει την “κατάληψη”, στην πραγματικότητα, του ελληνικού κυβερνητικού και κρατικού μηχανισμού από αλλότριες δυνάμεις, που χρησιμοποιώντας το όνομα του Πρωθυπουργού μπόρεσαν να ελέγξουν το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας και, στη συνέχεια, την κυβέρνηση και το ελληνικό κράτος, προκαλώντας και εκμεταλλευόμενοι την κρίση.

 

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στην ελληνική ιστορία, ούτε είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που εμφανίζονται τέτοιες τάσεις. Το αντίθετο. Η ειδοποιός διαφορά όμως της σημερινής ελληνικής περίπτωσης, είναι η ολοκληρωτική αποξένωση της κυβέρνησης από την ελληνική κοινωνία. Ούτε οι κυβερνήσεις των Αποστατών, ούτε η Χούντα του Παπαδόπουλου, ήταν καθ’ οιονδήποτε τρόπο αντιπροσωπευτικές του ελληνικού λαού ή ανεξάρτητες κατ’ ελάχιστον έναντι των Ξένων. Ακόμα κι αυτές όμως είχαν κάποιο όριο στο τι μπορούσαν να κάνουν, γι’ αυτό και χρειάστηκε να έρθει ο Ιωαννίδης για να ολοκληρωθεί το έγκλημα.

 

Η κυβέρνηση είναι ειλικρινής λέγοντας ότι δεν την ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος. Δεν την ενδιαφέρει γιατί δεν αναφέρεται στον ελληνικό λαό, ούτε δίνει σε αυτόν λογαριασμό, ούτε κυβερνά καν η ίδια. Άλλες δυνάμεις κυβερνούν εδώ, μη ελληνικές. Η κυβέρνηση λειτουργεί εν τέλει, συνειδητά ή όχι, αλλά αυτό έχει δευτερεύουσα σημασία, ως εντεταλμένο απόσπασμα του επελαύνοντος “ολοκληρωτισμού των αγορών”, ενός διεθνούς πραξικοπήματος που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, για την πλήρη επικράτηση του χρηματιστικού κεφαλαίου επί των κρατών. Λειτουργώντας έτσι δεν οργανώνει μόνο την αποικιοποίηση, υποδούλωση και καταστροφή της Ελλάδας, έχει καταστεί και παράγων πανευρωπαϊκής αποσταθεροποίησης.

 

Στο τέλος μάλιστα κινδυνεύει, αυτή η κυβέρνηση, τόσο ανίκανη να διαμεσολαβήσει μεταξύ ελληνικού λαού και  διεθνούς συστήματος, να γίνει μπούμερανγκ και για τις δυνάμεις που τη χρησιμοποιούν. Στο μέτρο ιδίως που αδυνατεί να παγιώσει την κυριαρχία τους στη χώρα, οδηγώντας είτε σε εξέγερση, είτε σε εθνική κατάρρευση. Τότε, μπορούν να ενεργοποιηθούν οι δυνάμεις του Χάους, που θέλουν την καταστροφή της ΕΕ και δεν αρκούνται στον μεταμοντέρνο ολοκληρωτισμό, αλλά προτιμούν τον … κανονικό!

 

Υπάρχει ελπίδα;

 

Θεωρητικά τουλάχιστον, μια τόσο απελπιστική κατάσταση προσφέρει δια της ακρότητας της και τη μόνη δημοκρατική λύση. Τη μετατροπή της Ελλάδας σε φορέα του αιτήματος για μια οργανωμένη απάντηση της Ευρώπης στις αγορές, κάτι που μπορεί να ενδιαφέρει όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς.

 

Η πρώτη προϋπόθεση για να συμβεί κάτι τέτοιο έχει παρουσιαστεί: είναι η πολιτική αφύπνιση του ελληνικού λαού, το μεγαλειώδες κίνημα των Πλατειών. Αυτό που καθυστερεί όμως επικίνδυνα είναι η εμφάνιση ηγεσιών, ιδεών, προγραμμάτων, η πολιτική και προγραμματική συγκρότηση των αντιμνημονιακών δυνάμεων, η διεθνής τους δικτύωση.

 

Δεν αρκούν το 2011 αγριοφωνάρες και γενικόλογες καταγγελίες, χρειαζόμαστε συγκροτημένες ιδέες και προγράμματα. Δεν είναι αξιόπιστος, κάποιος που φιλοδοξεί να σώσει την Ελλάδα, αν εξωραΐζει την πραγματικότητά της. Δεν κάνουν για ηγέτες φθαρμένα και ανακυκλούμενα υλικά και πρόσωπα, ακόμα όμως περιμένουμε την εμφάνιση αξιόπιστων ηγεσιών, ικανών να αναλάβουν το τιτάνιο έργο της σωτηρίας της χώρας. ΄Όσο για τις κρίσιμης σημασίας διεθνείς συμμαχίες των κάθε λογής  αντιμνημονιακών, του ελληνικού λαού, η κατάσταση είναι μέχρι τώρα απελπιστική.

 

Οι δυνάμεις που επιτίθενται στον ελληνικό λαό το γνωρίζουν, γι’ αυτό και επιχειρούν να κάνουν ότι περισσότερο μπορούν όσο πιο γρήγορα γίνεται, εκμεταλλευόμενες την ύπαρξη της τωρινής κυβέρνησης, όσο υπάρχει, και το καλοκαίρι.

 

 

 

ΥΓ. Δεν αντιλαμβανόμαστε τι εξυπηρετούν οι ανακοινώσεις των κομμάτων της αριστεράς εναντίον των αποδοκιμασιών και προπηλακισμών βουλευτών και Υπουργών. Δεν έχουν ασφαλώς λόγο να υποστηρίξουν τέτοιες εκδηλώσεις ή να τις οργανώσουν ή να πάρουν την ευθύνη τους. Αλλά αν οι βουλευτές και οι υπουργοί δεν θέλουν αποδοκιμασίες, μπορούν κάλλιστα και απλούστατα να τις αποφύγουν, τιμώντας  τον όρκο τους.

Επίκαιρα, 7.7.2011

Konstantakopoulos.blogspot.com

Ανακοίνωση της Λαϊκής Συνέλευσης ΠΛατείας Συντάγματος

 Μια έκπτωτη και δικτατορική ελληνική κυβέρνηση που δεν εκπροσωπεί τον λαό αυτής της χώρας, μόλις ψήφισε νομοσχέδια με τα οποία σκοπεύει να εκποιήσει την δημόσια ελληνική περιουσία και γη, ενάντια στην θέληση της μεγάλης πλειονότητας του λαού.

Ενημερώνουμε όσους διαβλέπουν μια επενδυτική ευκαιρία, ότι δεν θα αργήσουμε να ανατρέψουμε αυτήν την κυβέρνηση, που σύντομα θα λογοδοτήσει για τα εγκλήματά της απέναντι στον λαό και στην χώρα. Οι υπογραφές και τα νομοσχέδιά της είναι άκυρα. Δεν τα έχει επικυρώσει ο ελληνικός λαός και βεβαίως δεν τα αναγνωρίζει.

Προειδοποιούμε κάθε επίδοξο επενδυτή να μην σκεφτεί καν να πλησιάσει σε δημοπρασία η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας ή γης μας και πολύ περισσότερο να μην την αγοράσει. Εκτός του ότι όταν επανακτήσουμε ως λαός την κυριαρχία της χώρας μας θα χάσει ό,τι αγόρασε, τα χρήματά του που συμμετείχαν στην παράνομη συναλλαγή δεν θα του επιστραφούν.

Επίσης τον προειδοποιούμε ότι μέχρι να ξαναποκτήσουμε τον έλεγχο της χώρας, στα πλαίσια υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας όπως αυτά απορρέουν και από το Σύνταγμα της Ελλάδας αλλά και από τα διεθνώς αναγνωρισμένα δικαιώματα των λαών και των ανθρώπων, θα κάνουμε ότι είναι αναγκαίο μέσα από την αυτο-οργάνωσή μας για να ακυρώσουμε στην πράξη και να σαμποτάρουμε την τυχόν επένδυσή του.

Ας μην τολμήσει λοιπόν κανείς επίδοξος επενδυτής να κάνει ψώνια ευκαιρίας δημόσιας περιουσίας και γης στην Ελλάδα, εκτός κι αν αντιλαμβάνεται το υψηλό ρίσκο της επένδυσής του. Σε αυτή την περίπτωση, η επένδυσή του θα «είναι ευπρόσδεκτη» στην χώρα όπου όταν στερείς την ελευθερία στο λαό της, ξέρει να γεννά έναν Κανάρη ή να κάνει συσντρίμια μια γέφυρα στον Γοργοπόταμο.

Η Λαϊκή Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος 3-7-2011

«Η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη»

«Δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης..»

Ένα καταπληκτικό σημερινό άρθρο του κ.Μ.Μάουζερ*στους New York Times που αξίζει να διαβαστεί:

«Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ισως προκαλεί έκπληξη που… αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης.

Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από τη φυλακή της αυτοκρατορίας. Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. «Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου», έγραψε ο Σέλεϊ στο ποιημά του «Ελλάς», «το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε! » Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της.

Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην «ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη» στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική , εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη.

Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο. Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έλληνες και τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.

Η ελληνο – τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία.

Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Αξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον ελληνο – ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα. Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει. Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας.

Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή. Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις.

Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης. Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη – μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον. Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή.

Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ενωση. Προανήγγηλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του ’90, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη. Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ενωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή.

Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του ’90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και θα θέσει το ερώτημα: «ποιό θα είναι το μέλλον της ηπείρου;».

Η Ευρωπαϊκή Ενωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη – κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα. Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον.

*Μαρκ Μαζάουερ,
Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας,
καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ.

http://greece-salonika.blogspot.com/2011/06/blog-post_9874.html

Η κατάρρευση της Τουρκίας είναι ορατή

Τα αλυσιδωτά λάθη που διέπραξε η κυβέρνηση Ερντογάν άρχισαν να φέρνουν δυσμενή αποτελέσματα, που δρομολογούν το διαμελισμό της Τουρκίας και οι εξελίξεις που θα ακολουθήσουν θα επηρεάσουν και τη λύση του Κυπριακού και τη συμμόρφωση της Τουρκίας με τους διεθνείς νόμους.

Σύμφωνα με αποσπάσματα του βιβλίου που θα κυκλοφορήσει σύντομα του πρώην Αρχηγού των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων Iλκέρ Μπασμπούγ και είδαν το φως της δημοσιότητας, και έχει τίτλο «Το τέλος των τρομοκρατικών οργανώσεων», κατηγορεί την κυβέρνηση Ερντογάν ότι διέπραξε το ολέθριο λάθος να απαγορεύσει τους Αμερικανούς να χρησιμοποιήσουν το τουρκικό έδαφος για να ανοίξουν δεύτερο μέτωπο εναντίον του Ιράκ. Η άρνηση της Τουρκίας είχε ως αποτέλεσμα τη σύσφιγξη των σχέσεων των Αμερικανών με τους Κούρδους.

Σύμφωνα με την άποψη του Μπασμπούγ, εάν επιτρεπόταν στους Αμερικανούς να χρησιμοποιήσουν το τουρκικό έδαφος, δεν θα υπήρχε Κουρδικό, διότι η Τουρκία θα έλεγχε το Β. Ιράκ. Το χειρότερο, οι Αμερικανοί έχασαν την εμπιστοσύνη προς την Τουρκία. Ως γνωστόν οι Αμερικανοί, πέρα από την οικονομική βοήθεια των πέντε δις που πρόσφεραν στην Τουρκία, ήταν και η υπόσχεσή τους να πιέσουν την ε/κ πλευρά να αποδεχθεί το σχέδιο Ανάν. Αυτά τα ανέφερε ο Αμερικανός πρέσβης στη Άγκυρα, διαμαρτυρόμενος για τον αντιαμερικανισμό στην Τουρκία της τάξεως του 80%.

Το δεύτερο ολέθριο λάθος που διέπραξε η κυβέρνηση του Ερντογάν, σύμφωνα με τον σύμβουλο της αμερικανικής Βουλής για θέματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής Walid Phares, ήταν το όραμα των Ισλαμιστών Ερντογάν, Γκιουλ και Νταβούτογλου να καταστεί η Τουρκία ηγέτιδα χώρα του μουσουλμανικού κόσμου.

Για να το πετύχουν αυτό, έπρεπε να χαλάσουν τις καλές σχέσεις που είχαν με το Ισραήλ.
Αυτή η κίνηση των Ισλαμιστών σηματοδοτεί την αρχή του τέλους για την Τουρκία. Συνεχίζοντας ο Walid Phares αναφέρει ότι εναπόκειται στην Ελλάδα, εάν κάνει σωστές εκτιμήσεις, να εκμεταλλευτεί την όξυνση των σχέσεων Τουρκίας – Ισραήλ και να αποκτήσει ένα στρατηγικό σύμμαχο το Ισραήλ, για να αναχαιτιστεί η Τουρκία σε Κύπρο, Αιγαίο και Βαλκάνια.

Οι ΗΠΑ δεν βλέπουν με καλό μάτι τη συμμαχία της Τουρκίας με Συρία και Ιράν, και έμμεσα με τη Hamas.
Αυτή η κίνηση της Τουρκίας θέτει τις βάσεις για ίδρυση κουρδικού κράτους, που θα περιλαμβάνει το Β. Ιράκ, τη Ν.Α. Τουρκία και τη Νότια Συρία.

Πέρα από τα πιο πάνω, στην έκδοση της «Milliyet» 24 Ιουνίου, δημοσιεύεται δήλωση του πρώην πράκτορα της CIA στη Μ. Ανατολή Robert Baer, με τίτλο «ισχυρισμοί που προκαλούν σοκ», που αναφέρει ότι η Τουρκία, στην προσπάθειά της να καταστεί ηγέτιδα χώρα στο μουσουλμανικό κόσμο, επιδιώκει την αποδυνάμωση του σιιτικού κατεστημένου της Συρίας του προέδρου Μπασάρ Άσαντ, προμηθεύει με οπλισμό τους αντικαθεστωτικούς σουνίτες. Γι’ αυτό στις 23 Ιουνίου ο συριακός στρατός ενίσχυσε τα σύνορα με την Τουρκία, υποστέλλοντας την τουρκική σημαία μεγάλων διαστάσεων, που τοποθέτησαν σουνίτες αντικαθεστωτικοί σε συριακό συνοριακό φυλάκιο και για κύριο λόγο η ενίσχυση των συνόρων έχει σκοπό να εμποδίσει τη μεταφορά οπλισμού από την Τουρκία, για ενίσχυση των σουνιτών αντιφρονούντων.

Η Τουρκία, εκτιμώντας ότι το καθεστώς του Σύρου προέδρου είναι προς κατάρρευση, αθέτησε τη συμφωνία συμμαχίας που υπέγραψε πρόσφατα και επιδιώκει ηγεμόνευση της Συρίας μέσω της θρησκευτικής οδού. Ως γνωστόν η Τουρκία, με εξαίρεση τους σιίτες αλεβίτες, είναι σουνιτική μουσουλμανική χώρα και το 80% της Συρίας είναι σουνίτες, με εξαίρεση το 15% που είναι σιίτες, οι οποίοι κυβερνούν για πενήντα χρόνια. Το υπόλοιπο 5% είναι χριστιανοί. Οι χιλιάδες Σύροι που κατέφυγαν στην Τουρκία τις τελευταίες ημέρες είναι σουνίτες. Αναμένονται ραγδαίες εξελίξεις και το ντόμινο των εξεγέρσεων να περάσει και στην Τουρκία, και ο διαμελισμός της Τουρκίας, που επί του παρόντος βρίσκεται επί χάρτου, να υλοποιηθεί και στο έδαφος.

Προς το παρόν αυτό που ισχύει είναι ότι ο Oτσαλάν χαιρέτισε τη στάση των τριάντα Κούρδων βουλευτών, η προκήρυξη εκλογών σε τρεις μήνες είναι δεδομένη, ως επίσης οι Κούρδοι αντάρτες θα εντείνουν τις επιθέσεις τους. Ευελπιστούμε ότι οι εξελίξεις αυτές θα γίνουν αντιληπτές από την πολιτική ηγεσία μας και να επανεκτιμηθεί η κατάσταση και να χαραχθεί νέα πορεία, που να εδράζεται στη νέα κατάσταση που θα διαμορφωθεί.

ΣΑΒΒΑΣ ΠΕΤΡΟΥ
Τ/ΧΗΣ Ε.Α.

http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/other/397801

Περί ανάπτυξης: Προβληματισμοί

 Τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός είχε συνηθίσει να ακούει τους πρωθυπουργούς και υπουργούς να δηλώνουν ότι έχουμε ανάπτυξη 4% ή 3.5% ή 4.5%. Ο αριθμός αυτός δεν αντιπροσωπεύει παρά μόνο την αύξηση του ΑΕΠ (ακαθάριστο εθνικό προϊόν) και μεταφράζεται σε ένα αριθμό που αντιπροσωπεύει ευρώ, δηλαδή 270 δις ευρώ το ΑΕΠ για το 2010. Είναι δηλαδή ένας αριθμός και μόνο και όχι ανάπτυξη. Όμως τι πραγματικά είναι η ανάπτυξη;

 

Λίγα χρόνια νωρίτερα και αφού είχε ξοδέψει δεκάδες ώρες σε σκέψεις και συζητήσεις μια παρέα θεώρησε ότι επιτέλους είχε αντιληφθεί τι σημαίνει ανάπτυξη. Μια διπλή σιδηροδρομική γραμμή, οδικοί άξονες, λιμάνια και απασχόληση. Αυτοπανηγύρισαν όλοι της παρέας νιώθοντας ώριμοι και συνειδητοποιημένοι πολίτες και ένιωσαν να αξίζουν την μετάβαση τους στο επίπεδο του επαΐοντος. Έκτοτε ασχοληθήκαν με αλλά θέματα και ζητήματα αναδεικνύοντας την φιλοσοφία σε εθνικό σπορ.

 

Με τα χρόνια κατάλαβαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Η ανάπτυξη όπως την είχαν αντιληφθεί μόνο ανάπτυξη δεν είναι. Και να ξανά οι συζητήσεις, και εκεί που τα λένε πίνοντας καφεδάκι πάνω στη θάλασσα καταφθάνει ένας φίλος με ένα τζιπ μεγάλου κυβισμού και λίγα λεπτά αργότερα εκμυστηρεύεται ότι λίγο πολύ χρειάζεται να το γεμίζει με καύσιμα κάθε 200, περίπου, χιλιόμετρα. Εάν έβγαζα πολλά χρήματα και εγώ διόλου δε θα μ’ ενδιέφερε η κατανάλωση και η τιμή των καυσίμων λέει σε ανύποπτο χρόνο μια φίλη. Κάποιος θα πει ότι οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ έχουν δωρεάν ρεύμα και έτσι μπορούν και καίνε συνέχεια τα κλιματιστικά τους.

 

Κάποιες εφημερίδες που υπάρχουν στην παρέα κάνουν λόγο για έναν 38χρονο ανάπηρο ξεχασμένο για 1250 ημέρες στον Ευαγγελισμό, έναν οδηγό ασθενοφόρου που χάθηκε για ώρες (πίνοντας καφέ κάπου), προέδρους και διευθυντάδες που κόβουν κονδύλια για εαυτόν, αλλά και διοικητές ΔΕΚΟ που δίνουν αυξήσεις έως και 10% την στιγμή που οι ΔΕΚΟ αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Αργότερα το βράδυ, μπροστά στην τηλεόραση θα ακούσουν για ληγμένα-αλλοιωμένα τρόφιμα, για τα περίπου5.5 κιλάσυντηρητικών που καταναλώνουμε κατ’ άτομο κάθε έτος, για φυτοφάρμακα στα φρούτα και λαχανικά, για 3 νεκρούς στο πέταλο του Μαλιακού, για έναν ακόμα θάνατο από ναρκωτικά, αλλά και το περιβόητο γρηγορόσημο.

 

Την επόμενη ακούνε για εφορείες, για τράπεζες, για τελωνεία, για πολεοδομίες, για συνεργάτες βουλευτών, για δικαστικούς, για μίζες, για πορνεία, για μεγάλα έργα, για εγκληματικότητα, για εγκληματικές αμέλειες σε πλοία, αεροπλάνα και τρένα, για τα τρία airbus της ΟΑ, για ΟΠΑΠ και ΑΤΕ, για φαγοπότι στους ΟΤΑ, για φακελάκι σε νοσοκομεία, για χειρουργεία που δεν χρειάζονται, για λαδωμένα διπλώματα, για λαδωμένα ΚΤΕΟ, για περίεργους πλειστηριασμούς, για δωρεάν παιδεία, για απαράδεκτη συμπεριφορά βουλευτών σε αεροδρόμια και όχι μόνο, για υπέρογκες επιδοτήσεις που δίνονται σε βιομηχανίες για θέσεις εργασίες αλλά οι τελευταίες χάνονται, για ανικανότητα στην εξαγωγή αγροτικών προϊόντων, για ένα δάσκαλο που έπαιρνε συνεχώς αναρρωτικές για να μπορεί να μένει στον τόπο καταγωγής και να διεκπεραιώνει τις εκεί υποθέσεις του, αλλά και για έναν πατέρα που απείλησε το Λυκειάρχη καθώς ο τελευταίος ζήτησε από τα παιδιά να μαζέψουν τα αποτσίγαρα (που προφανώς τα ίδια καπνίζουν) την προηγούμενη ημέρα. Δεν θα κάνεις εσύ τον γιο μου σκουπιδιάρη είχε πει εκείνος ο πατέρας στον Λυκειάρχη.

 

Λίγες ημέρες αργότερα και ενώ 2-3 φίλοι πηγαίνουν προς το δάσος του Κουνουπελιού (Δήμος Βουπρασίας) για περπάτημα, βλέπουν, λίγο πριν το δάσος, ένα τεράστιο μαύρο καπνό να ανεβαίνει μεγαλόπρεπα στον ουρανό. Αποφάσισαν να ανακαλύψουν τι ακριβώς συμβαίνει και μάθανε ότι σκουπίδια και πλαστικά (από την κυριακάτικη λαϊκή στη Νέα Μανολάδα) συγκεντρωνόντουσαν στο ευαίσθητο οικοσύστημα της Στροφιλιάς και, ενδεχομένως, καιγόντουσαν με εντολή του Δήμου Βουπρασίας. Το ίδιο βράδυ περιδιαβαίνοντας στο χωριό τους διαπιστώσανε ανήλικοι να πίνουν οινοπνευματώδη ποτά και να απολαμβάνουν αμφίβολης ποιότητας φαγητό στα φαστφουντάδικα.

 

Κυριακή απόγευμα, η παρέα βρίσκεται στην παραλία με θέα το Ιόνιο, και αναρωτιέται τι τελικά είναι η ανάπτυξη. Η Ηλεία αλλά και όλη η Ελλάδα είναι στο κόκκινο λόγω καρκινογένεσης, κινητά τηλέφωνα στα χέρια μαθητών Δημοτικού, καύση πλαστικών που παράγουν καρκινογόνες ουσίες, μόλυνση σε θαλάσσια,  λιμνοθαλάσσια και ποτάμια οικοσυστήματα, εκμετάλλευση και κακοποίηση νέων παιδιών και γυναικών, τα ναρκωτικά που σκοτώνουν νέους ανθρώπους, χιλιάδες νεκροί και τραυματίες από τροχαία, τάξεις του Γυμνασίου και Λυκείου να κάνουν πάρτη και το αλκοόλ να ρέει άφθονο,  μαθητές Δημοτικού με σκουπιδοφαγητά στα χέρια και τα καρδιαγγειακά να προσεγγίζουν τους 20σαρηδες, Θηλυκοποίηση του περιβάλλοντος, εξατμίσεις που μας σπάνε τα νεύρα, κατασπατάληση ρεύματος και καυσίμων, κατασπατάληση του περιβάλλοντος, μίζες και διαφθορά, βουλευτές που ελάχιστα ή καθόλου βρίσκονται αλλά και ασχολούνται με τα προβλήματα του τόπου, ποιότητα ζωής ανύπαρκτη, σοβαρό κοινωνικό έλλειμμα στην ευγένεια και την εξυπηρέτηση, σοβαρό κοινωνικό έλλειμμα σε αξίες και ιδανικά, σοβαρό κοινωνικό έλλειμμα σε μόρφωση και παιδεία, βιομηχανίες που κλείνουν, ανεργία που καλπάζει και απειλεί, επενδύσεις που δεν γίνονται, επιδοτήσεις και χρήματα από ΕΕ που χάνονται, δημόσιο που συχνά δεν σέβεται και ταλαιπωρεί τον πολίτη.

 

Η παρέα ετοιμάζεται να αφήσει το απέραντο γαλάζιο του Ιονίου και να πάρει τον δρόμο της επιστροφής. Πηγαίνοντας προς τα αυτοκίνητα αντιλαμβάνονται ένα γνωστό νεαρό άτομο με μάτια βουρκωμένα. Πλησιάζουν κοντά και ρωτάνε τι του συμβαίνει; Είμαστε, απαντάει, τέσσερα αδέλφια, οι γονείς μου είναι αγρότες και εγώ πέρυσι είχα περάσει στα ΤΕΙ, αλλά δεν πήγα γιατί δεν μας φτάνουν τα χρήματα, και ήθελα τόσο πολύ. Κανείς δεν ξέρει τι να σκεφτεί και πολύ περισσότερο τι να του πει. Τον άγγιξε κάποιος στον ώμο και έφυγαν.

 

Τελικά τι είναι ΑΝΑΠΤΥΞΗ; Σίγουρα δεν είναι οι οδικοί και σιδηροδρομικοί άξονες και η απασχόληση, δεν είναι η άνεση να κινείται κάποιος με150 χιλιόμετρα στους δρόμους, δεν είναι η άνεση αφού έχεις χρήματα να καις όσο βενζίνη και ρεύμα θέλεις, δεν είναι η άνεση να βάζεις την μουσική στη διασπάσω ή να αλλάζεις την εξάτμιση και να σπας τα νεύρα των άλλων. Αυτά δεν είναι ανάπτυξη. Η ανάπτυξη είναι κάτι περισσότερο, είναι κάτι που έχει να κάνει με τον ίδιο τον άνθρωπο. Είναι κάτι που έχει να κάνει απ’ ευθείας με τις θεμελιώδεις αρχές και αξίες, που κάνουν τον άνθρωπο να ξεχωρίζει από τα ζώα και τέτοια είναι ο σεβασμός, η ευγένεια, η κατανόηση, η καλή θέληση και προαίρεση, ο πολιτισμός, η ποιότητα ζωής, οι καθαρές παραλίες και τα καθαρά δάση, η εργατικότητα, η εντιμότητα, η παιδεία, οι ίσες ευκαιρίες στην ζωή η δικαιοσύνη και φυσικά, μαζί με αυτά, και η αύξηση του ΑΕΠ.

 

Φάνης Α. Τσαπικούνης

Συγγραφέας

Πτυχιούχος Τμήματος Γεωπονίας ΑΠΘ

Διδάκτωρ Τμήματος Βιολογίας ΠΠ

tsapif@otenet.gr

«Πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»…

Ανάπηρος έμεινε ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος, από την ωμή βία που ασκήθηκε εναντίον του από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής, ενώ κάλυπτε την απεργιακή κινητοποίηση στις 15 Ιουνίου. Συγκεκριμένα, άνδρας των ΜΑΤ πέταξε στοχευμένα μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης σε απόσταση αναπνοής από το κεφάλι του, αφού μάλιστα ο συνάδελφος είχε δηλώσει τη δημοσιογραφική του ιδιότητα, με αποτέλεσμα να χάσει την ακοή του και στα δύο αυτιά! Τη βάναυση συμπεριφορά των ΜΑΤ καταδίκασε απερίφραστα το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, ενώ η υπόθεση βρίσκεται ήδη στον Εισαγγελέα. Ο Μανώλης Κυπραίος λοιπόν γίνεται στοιχειοθετημένα ο πρώτος συνάνθρωπός μας που κατά τη διάρκεια των πρόσφατων διαδηλώσεων έχασε εξολοκλήρου μία απ’ τις 5 αισθήσεις του και έμεινε ανάπηρος, ως αποτέλεσμα της αστυνομικής βίας. Δηλώνοντας την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράστασή μας, παραθέτουμε τη συγκλονιστική μαρτυρία που μας έστειλε.

Η συγκλονιστική μαρτυρία του Μανώλη Κυπραίου στον Εξάντα.

«Ήταν κάπου 9 το πρωί στις 15 Ιουνίου, όταν έφτασα με το μετρό στο Σύνταγμα. Αποφάσισα να μη βγω στον κεντρικό χώρο της πλατείας αλλά στην έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας. Βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο, είδα στη Βασιλίσσης Σοφίας κάτι που με «πάγωσε».

Ένα σιδερένιο τείχος. Ένα τείχος που όμοιό του είχα δει να στήνουν οι πάνοπλοι ισραηλινοί στρατιώτες απέναντι από τους άοπλους Παλαιστινίους αμάχους.

Αμέσως ένα προαίσθημα ανησυχία και ενδόμυχα ένας φόβος αν θέλεις με κυρίεψε. Αυτοί τη φορά ήταν αποφασισμένοι για όλα είπα μέσα μου.

Αυτό με έκανε να είμαι πιο προσεκτικός και πιο επιφυλακτικός. Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να ξεσπάσει η «φωτιά».

Οι απλοί έλληνες πολίτες που βρίσκονταν εκεί, ήταν και αυτοί προβληματισμένοι με τους αστυνομικούς «ρόμποκοπ» όπως τους ονόμαζαν κοροϊδευτικά, λόγω των ειδικά ενισχυμένων στολών που φορούσαν.

Η ώρα περνούσε όταν ξαφνικά βρισκόμενος στο τέλος της πλατείας Συντάγματος, άρχισε ομοβροντία χημικών, δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Μαζική και χωρίς στόχευση. Ο κόσμος πανικόβλητος έτρεχε να κρυφτεί. Και εγώ μαζί τους σε μια γωνιά Μητροπόλεως και Φιλελλήνων. Με το ένα το κινητό για να μεταδίδω με την άλλη η φωτογραφική μηχανή. Τα λεπτά ατελείωτα και μαζί το κλάμα και η δυσφορία στην αναπνοή. «Θα αντέξεις» έλεγα στον εαυτό μου δίνοντας κουράγιο. Βλέπω μέσα από την στοά του υπουργείου Οικονομικών πίσω από τα ΜΑΤ να βγαίνουν κουκουλοφόροι με καδρόνια στα χέρια. «Πάγωσα».

Αυτό δεν πρέπει να το χάσω είπα.

Μα ξαφνικά μπροστά μου σωριάζεται ένας ηλικιωμένος. Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Μαζί με κάποιους άλλους συμπολίτες μας, τον σηκώσαμε και τον πήγαμε στο πρόχειρο ιατρείο στην πλατεία.

Βλέποντας, θυμήθηκα τα πρόχειρα νοσοκομεία εκστρατείας που είχα δει στο Κόσοβο. Πραγματικά πεδίο μάχης μέσα στην πρωτεύουσα της χώρας μου. Της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Συνέχισα. Αυτή τη φορά τα επεισόδια γίνονταν Φιλελλήνων και Ξενοφώντος. Με μεγαλύτερη ένταση. Χωρίς κουκουλοφόρους. Τα ΜΑΤ έριχναν αδιάκριτα και αναίτια χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά. Το ίδιο σκηνικό. Κανένα έλεος σε κανέναν. Τα ΜΑΤ χτυπούσαν με τα κλομπ ό,τι κινιόταν. Μια φρενίτιδα οργής και βίας. Σαν κοπάδι καρχαριών.

Αυτό με έκανε να μπω στις αρχές μιας στοάς επί της Φιλελλήνων, να μεταδίδω και να τραβώ φωτογραφίες από εκεί.

Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος μου.

Οπισθοχωρώντας μια ομάδα των ΜΑΤ, ο διμοιρίτης με ρωτάει γιατί τραβάω φωτογραφίες.

Και ξέροντας τη διαδικασία του λέω είμαι δημοσιογράφος και του δείχνω την ταυτότητα της Ενώσεως Συντακτών. Μάταια. Αυτό τον εξόργισε.

Αφού με στόλισε σε «άψογα γαλλικά», με δείχνει με το δάκτυλο σε έναν από την ομάδα του. Κατάλαβα πως κάτι θα γινόταν. Αλλά πίστευα πως το πολύ-πολύ να εισέπραττα καμία «βουρδουλιά».

Όχι. Ο ευτραφής άνδρας των ΜΑΤ σε κλάσματα δευτερολέπτων πετάει μπροστά μου μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.

Όταν η προβλεπόμενη απόσταση έκρηξης είναι 50 μέτρα, καταλαβαίνετε τι έπαθα όταν η έκρηξη έγινε στους 50 πόντους.

Ένιωσα όλο το σώμα μου να τινάζεται, πέφτω μέσα στην στοά και για δευτερόλεπτα νόμιζα πως ήμουν νεκρός.

Λίγο μετά ένιωσα χέρια να με σηκώνουν και θολά να προσπαθώ να τους δω. Δεν μπορούσα όμως να τους ακούσω.

Ήταν ο Γιώργος, ο Τάκης, η Μαρία, η Κωνσταντίνα, ο Νίκος και ο Πρόδρομος, όπως έμαθα μετά. Ζαλισμένος και λουσμένος με λίτρα νερού, προσπαθούσα να συνέλθω.

«Πρέπει να φύγεις να πας στο νοσοκομείο» μου έλεγαν με νοήματα.

Κατάλαβα πως έπρεπε να το κάνω αμέσως.

Με δυσκολία άρχισα να ανεβαίνω την Φιλελλήνων. Για να κατευθυνθώ προς το Ζάππειο και μετά στον Ευαγγελισμό, πεζός.

Μαζί και δεκάδες άλλοι απλοί πολίτες, κάποιοι από αυτούς με τα παιδιά τους που προσπαθούσαν να διαφύγουν.

Εκεί όμως μας περίμενε μια δεύτερη μεγάλη έκπληξη.

Μια ομάδα δειλών (ας μου επιτραπεί η έκφραση) της «Ομάδας Δέλτα» με μηχανές μας περικυκλώνει, όπως οι Ινδιάνοι τη μονάδα του στρατηγού Κάστερ.

Άρχισαν να μας βρίζουν και να μας χτυπούν. Προσπαθώντας να καλύψω έναν άγουρο έφηβο, ήταν δεν ήταν 15 ετών, δέχθηκα απανωτά χτυπήματα στη μέση και τα πόδια, με τις μηχανές να έρχονται επάνω μας με φόρα και μερικά μέτρα πριν από εμάς οι οδηγοί τους να φρενάρουν απότομα.

Κανονικός τραμπουκισμός και «νόμιμη» βία.

Χωρίς ακοή, χτυπημένος και να σφαδάζω από τους πόνους έφτασα στον «Ευαγγελισμό». Όμως δεν εφημέρευε και έπρεπε να πάω στον «Ερυθρό». Στην κατάσταση που ήμουν, ούτε ένα ασθενοφόρο δεν υπήρχε να με μεταφέρει…

Έφτασα με μεγάλη δυσκολία στον Ερυθρό. Οι γιατροί και το προσωπικό της κλινικής ΩΡΛ και οι παθολόγοι ήταν το λιγότερο άψογοι.

Πέρασα δέκα εφιαλτικές ημέρες προσπαθώντας να σώσουν οι γιατροί την ακοή στο δεξί αυτί, πρωτοστατούντος του καθηγητή κ. Βαθυλάκη. Δυστυχώς όμως η ζημιά ήταν πολύ μεγάλη.

Είχε επέλθει πλήρης κώφωση και στα δύο αυτιά. Είχε καταστραφεί πλήρως το βασικό όργανο ακοής ο κοχλίας και στις δύο πλευρές του κεφαλιού.

Ήμουν κωφός…

Οι αστυνομικοί των ΜΑΤ είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Άφησαν ανάπηρο έναν πολίτη. Και αυτός ήμουν εγώ.

Ο ευαίσθητος και δημοκράτης υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χ. Παπουτσής δεν καταδέχθηκε ούτε μια συγνώμη να ζητήσει. Ούτε φυσικά ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. κ. Λ. Οικονόμου.

Θα σκέφτηκαν πως ανήκω στις «παράπλευρες απώλειες». Και στα ολιγαρχικά καθεστώτα δεν υπάρχει «συγνώμη» αλλά το: «καλά να πάθεις».

Νομίζω όμως πως ακόμα το πολίτευμά μας ονομάζεται Δημοκρατία.

Τώρα καλούμαι να ζήσω διαφορετικά. Μια διαφορετική ζωή, χωρίς ακοή, με κατεστραμμένα το μέλλον και τα όνειρά μου από τη μανιακή βία των ΜΑΤ, που ένας Θεός ξέρει τι εντολές είχαν.

Τουλάχιστον πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω, το: «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»…»

 Εξάντας

Μίγμα Εξόδου

 Του Δημήτρη Τζουβάνου

 Τα κύρια επιχειρήματα των οικονομολόγων για τα διάφορα προτεινόμενα μίγματα οικονομικής πολιτικής, δεν αφορούν παρά τα αδιέξοδα των προτάσεων των συναδέλφων τους – ο καθείς στηρίζει το μίγμα του στο άτοπο των άλλων μιγμάτων. Πιστοποιούνται έτσι τα κοινά αδιέξοδα νεοφιλελευθερισμού και κεϋνσιανισμού, όσο και η νύχτα των ειδημόνων παπαγάλων.

Στην πραγματικότητα, το αναγκαίο μίγμα δεν αφορά οικονομικά μέτρα, αλλά το συνδυασμό τους με πολιτικές εξελίξεις, αναγκαίες πλέον για την επιτυχία οποιασδήποτε οικονομικής πολιτικής. Πρόκειται για την έμπρακτη κριτική της φιλελεύθερης πολιτικής οικονομίας, την πολιτική δηλ. υπέρβαση του φιλελευθερισμού και στις δυο εναλλασσόμενες ή μιγνυόμενες εκδοχές του, τη νεοφιλελεύθερη και την κεϋνσιανή. Η κατεύθυνση βεβαίως δεν είναι ούτε ο αποτυχημένος κρατισμός της σταλιναριστεράς ούτε ο λαϊκιστικός παρασιτισμός της κεϋνσιαριστεράς, αλλά ένα δημοκρατικό σύστημα ευθύνης, συμμετοχής και δημιουργίας, ως εθνική και διεθνής εναλλακτική στην κεφαλαιοκρατία.

Κι ενώ η συστημική μετρολογία, ακριβώς αυτό θέλει να αποφύγει, για την κοινωνία η μετρολογία αυτή έχει νόημα (δηλ. πρακτική σημασία) μόνον ως στοιχείο της αναφερόμενης αναγκαίας μεταπολίτευσης. Στο πλαίσιο αυτό, καθόλου δεν αρκούν τα πατριδοκάπηλα του συστημικού νοικοκυριού, αλλ’ ούτε τα λαϊκιστικά και συσκοτιστικά του «προοδευτικού» διεκδικητικού παρασιτισμού. Απεναντίας η δημοκρατική μεταπολίτευση είναι η μόνη που μπορεί να δημιουργήσει δυνατότητες για άμεση χαλάρωση της κοινωνικής ασφυξίας, αλλά κυρίως να εξασφαλίσει ότι οι αναγκαίες κι αναπόφευκτες θυσίες δεν θα πάνε χαράμι, αλλά θα επενδυθούν στην κοινωνική προοπτική.

Στο άνω πολιτικό πλαίσιο, έχουν την ειδικότερη σημασία τους τα βασικά στοιχεία μιας ανατακτικής οικονομικής πολιτικής και η αποσαφήνιση των πιο συσκοτισμένων πλευρών της, όπου και θα αναφερθούμε επιγραμματικά :

 

1) Σε κάθε περίπτωση, οι επώδυνες προσαρμογές επανεκκίνησης και οι αντίστοιχες κοινωνικές θυσίες και προσπάθειες είναι αναπόφευκτες, ανεξάρτητα από ευθύνες – οι ευθύνες φυσικά υπάρχουν και υπαγορεύουν τη μη επανάληψη των ημαρτημένων και ιδίως την αναγκαία πολιτική αλλαγή. Τα ουσιαστικά ζητήματα στο σημείο αυτό δεν είναι τα γνωστά «δικαιωματικά» της αποφυγής των επωδύνων, αλλά : α) διασφάλιση των αναπότρεπτων θυσιών απ’ το συστημικό χαράμι. β) διασφάλιση ελάχιστων κι αλληλέγγυων βιοτικών όρων ιδίως στα πλέον χειμαζόμενα τμήματα της κοινωνίας,  καθώς και ορισμένης απόσβεσης στη βιαιότητα της αναπόφευκτης προσαρμογής. γ) αποκατάσταση αισθήματος στοιχειώδους ασφάλειας και δικαιοσύνης στην κοινωνία, καθώς και πνεύματος αισιοδοξίας και δημιουργικής προσπάθειας. δ) ουσιαστκή διαφάνεια στην κρατική διαχείριση αλλά και στους εργασιακούς όρους κι αποδοχές των επί μερους κοινωνικών τμημάτων, ώστε να ελέγχεται η εξαγορά και καθεστωτικοποίησή τους. ε) κατανόηση ότι η περαιτέρω οικονομική δικαιοσύνη δεν αφορά «διεκδικήσεις» του γνωστού τύπου, αλλά την ικανότητα της  κοινωνίας και των θεσμών της (των κομμάτων συμπεριλαμβανομένων) να αντιμετωπίσουν εμπράκτως στο πολιτικό και παραγωγικό πεδίο τους συστημικούς-δομικούς επενδυτικούς εκβιασμούς και προκλήσεις.

 

2) Βασικό όρο κοινωνικής προοπτικής αποτελεί η απαλλαγή απ’ το Δημόσιο Χρέος και η αντίστοιχη πολιτική αποχρέωσης, πέραν μιας αδιέξοδης τοκογλυφίας αλλά και πέραν των αδιέξοδων στρουθοκαμηλισμών και βερμπαλισμών. Σε μια αδρή εικόνα εδώ, μπορούμε να δούμε το ΔΧ  (~ 150% του ΑΕΠ) να αντιμετωπίζεται σε 3   κατευθύνσεις, κατά το 1/3  (~ 130 δις, ενδεικτικά) σε καθεμιά :

α) Απόσβεση του 1/3 σε βάρος Πιστωτών (κούρεμα, φτηνή επαναγορά, ευρωομολογιακές παρεμβάσεις, επιτοκιακές και χρονικές απομειώσεις, διακρατήσεις  κτλ.), μαζί και των εγχωρίων (ταμείων και τραπεζών, που ήδη κατέχουν τοξικά κρατικά χαρτιά), με κατάλληλες κλιμακώσεις ενεργειών και κινήσεις απώθησης των κερδοσκόπων. Η πολιτική αυτή απαιτεί τη συνεργασία και στήριξη της ΕΕ, που όμως είναι δεδομένη εξ αρχής (ως στρατηγικά αναγκαία στην ΕΕ, παρά τις «κερδοσκοπικές» κουταμάρες των δήθεν «αντικαπιταλιστικών» αναλύσεων), πάντα υπό τον όρο μιας συνολικής ανατακτικής πολιτικής και μιας ανάλογης κοινωνικής πίεσης. Επίσης η απόσβεση αυτή επείγει, προκειμένου να «μπεί πάτος στο βαρέλι» (να μη χαραμίζονται δηλ. στο μεταξύ τα υψηλά τοκοχρεωλύσια), πράγμα που με τη σειρά του καθιστά άκρως επείγοντα τα εγχώρια διαρθρωτικά μέτρα που εύλογα απαιτείται να προηγηθούν.

β) Μεσοπρόθεσμη εξόφληση του 1/3 (πχ. 5 ετη Χ 25 δις / ετος) με πόρους προερχόμενους από τη δημόσια περιουσία και τις δημόσιες απαιτήσεις, όπως ήδη επιχειρείται, πλήν με δικαιότερο, αποτελεσματικότερο, αλλά και μη εκχωρητικό τρόπο.  Ειδικότερες πηγές εδώ είναι  τα  εξοικονομούμενα τοκοχρεωλυσία (ως άνω σημείο [α]), η αναδρομική φορολόγηση του πλούτου (όπως των 600 δις που έφυγαν στο εξωτερικό  ή του πολιτικού προσωπικού δεκαετιών), η γενναία φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων, οι γερμανικές οφειλές, η συνδρομή της εκκλησίας, η ενοικίαση δημόσιων υποδομών, οι (επιλεγμένες) ιδιωτικοποιήσεις, η εκποίηση ορισμένων κτιρίων κι εγκαταστάσεων, η νομιμοποίηση αυθαιρέτων, διάφορες μορφές διακρατικών αντιπαροχών ( πχ. τουριστικά κλήριγκ ) κτλ.

γ) Παραμονή ενός υπόλοιπου  ΔΧ ~ 50%  του ΑΕΠ, ως διαχειρίσιμου χρέους που δεν ταυτίζεται με εθνική οικονομική αιμορραγία.

 

3) Βασικός όρος για την απαλλαγή απ’ το Χρέος, αλλά και για τη γενικότερη ανάταξη, είναι ο άμεσος και δύσκολος μηδενισμός του πρωτογενούς Δ. Ελλείματος, σε συνθήκες μάλιστα συρρίκνωσης της οικονομίας και αντίστοιχης πίεσης στα δημόσια έσοδα.  Μια μεγάλη κι αποτελεσματική εκστρατεία κατά της φοροδιαφυγής (κι εισφοροδιαφυγής) είναι εδώ αναγκαία, με στόχο κυρίως τα μεσαία και μεγάλα εισοδήματα (ειδικότερα η πίεση στη μεσαία τάξη και κυρίως στις παρασιτικές πλευρές και λειτουργίες της, έχει επιπρόσθετα κρίσιμη στρατηγική σημασία). Παρ’ όλα αυτά παραμένει το επείγον του δραστικού και στρατηγικού περιορισμού των Δ. Δαπανών, σε 4 βασικές κατευθύνσεις:

α) αποφασιστικός περιορισμός του κράτους και του υπαλληλικού προσωπικού του, στα 2/3 του σημερινού.

β) περικοπές σπατάλης προμηθειών κι εν γένει λειτουργικού κόστους του δημοσίου.

γ) ειδικότερα περικοπές παντοειδών υπεραμοιβών, ιδίως των υψηλόβαθμων κλιμακίων του δημόσιου τομέα.

δ) δραστική περικοπή δαπανών του πολιτικού συστήματος σε μικρό μόνο ποσοστό των σημερινών.

Η αποφασιστική αυτή τομή απο-παρασιτισμού, δεν πρέπει να ταυτισθεί με το ξεθεμέλιωμα των βασικών κρατικών-κοινωνικών υπηρεσιών, που ωστόσο οφείλουμε όλοι να τις δούμε πιο κοντά στην κοινωνική τους ουσία και οικονομία, και μακρυά απ’ τη σπάταλη κι εξαγοραστική αθλιότητα των μεταπολιτευτικών «προοδευτικών» δεκαετιών. Αυτό βεβαίως καμμιά σχέση δεν έχει με τα μισθολογικά-εργασιακά προνόμια της ΔΥ-ΔΕΚΟ τάξης, που σε καμμιά περίπτωση δεν έχουν ούτε νομιμοποίηση ούτε προοπτική. Ας σημειωθεί εδώ ενδεικτικά, ότι το υπεράριθμο 1/3 των ΔΥ και η διαφορά των αποδοχών τους απ’ τον ιδιωτικό τομέα, τις τελευταίες δεκαετίες, ήδη ισοδυναμούν με το Δ.Χρέος, άσχετα απ’ το ότι εδώ πρόκειται για ένα παρασιτισμό κυρίως μη πολυτελή, καθώς κι απ’ το ότι άλλες μαύρες τρύπες του παρασιτισμού (πχ. ο εργολαβικός) κατεβρόχθισαν περισσότερα.

 

4) Εκτός απ’ τα άνω επείγοντα, το κλειδί της διεξόδου είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Δεν αφορά την «ανάπτυξη» που αντιπαραθέτουν στα δύσκολα μέτρα οι απολογητές του παρασιτισμού. Γιατί εδώ πρόκειται για μια ανάπτυξη, κατά βάση ενδογενή, εσωστρεφή και ισόρροπη, τη μόνη που έχει προοπτική και πού ταυτόχρονα αφορά την ποιότητα ζωής και το μέλλον της κοινωνίας. Βασικός κανόνας μιας τέτοιας ανάπτυξης είναι η παραγωγή και η κατανάλωση να συμβαδίσουν μεταξύ τους όσο και με τις ουσιαστικές βιοτικές αξίες, αφήνοντας πίσω τα κεϋνσιανά παραμύθια, τα νταραβέρια του Τίποτα, καθώς και την ελίτ (πολιτική και τεχνικοεπιστημονική) που τα μοσχοπουλά. Οι όροι της ανασυγκρότησης αυτής δεν είναι εύκολοι ούτε ανώδυνοι, απαιτώντας κατάλληλη κρατική υποστήριξη και λειτουργία την οποία και θα πρέπει η κοινωνία να διεκδικήσει και κατακτήσει, ξεπερνώντας τις γνωστές διεκδικήσεις «παροχών». Συνοπτικά, η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας απαιτεί : 

α) Αναπροσανατολισμό κι αναδιάρθρωση της δραστηριότητας κι απασχόλησης σε μεγάλη κλίμακα. Ενδεικτικά, το 50% των υπηρεσιών αλλά και του εμπορίου, οφείλουν να μεταστραφούν σε παραγωγικές δραστηριότητες που ανταποκρίνονται στις βιοτικές ανάγκες της κοινωνίας. Δεν είναι κάτι εύκολο, ούτε στο χέρι του γνωστού κι αχρείου πολιτικού προσωπικού, όμως θα μπορούσε να γίνει μέσα σε μια 5ετία, με την κατάλληλη πολιτική και υποστήριξη.

β) Μείωση του εργασιακού κόστους ως τα επίπεδα διεθνούς ανταγωνιστικότητας της παραγωγής. Την αναπόφευκτη πίεση εδώ των ασιατικών και βαλκανικών μεροκάματων, μπορούν να εξισορροπήσουν όχι τα «δικαιώματα» μιας πλασματικής ευζωϊας (καθότι κούρευε το αυγό) αλλά 4 ειδικά στοιχεία πολιτικής. β1) η κρίσιμη μη χρηματική κρατική αντιστήριξη της ανταγωνιστικότητας. β2) το ειδικότερο χαρμάνι ποιότητας-τιμής που συνδέεται με τις εγχώριες ανάγκες και πού μπορεί να ανταγωνισθεί διμέτωπα κι αποτελεσματικά την ευρωπαϊκή ακρίβεια και την ασιατική ποιότητα. β3) η συστηματική στήριξη της ελληνικής παραγωγής απ’ την ελληνική κατανάλωση, με όρους αγοράς. β4) στοιχεία ποιότητας ζωής και κοινωνικού μισθού χαμηλού κόστους και υψηλής χρηστικής αξίας, που διαθέτει σε αφθονία η χώρα προς αξιοποίηση.

γ) Στενή συνεργασία του κρατικού σχεδιασμού με την ιδιωτική πρωτοβουλία, στους τομεακούς και διαρθρωτικούς προσανατολισμούς. Αντικατάσταση του δόγματος της «εξωστρέφειας» και της μονομέρειας των «συγκριτικών πλεονεκτημάτων» μ’ αυτό της  ενδογενούς ανάπτυξης και της υψηλής βιοτικής αυτάρκειας, που μεταξύ άλλων σημαίνει στροφή στην υποκατάσταση εισαγωγών καθώς και στροφή στη μαζική παραγωγή ποιότητας.

δ) Ειδικότερη διαρθρωτική πολιτική επενδύσεων κι εργασίας στο άνω πλαίσιο.  Αντικατάσταση της τουριστικής-κατασκευαστικής-καταπατητικής πανάκειας με αντίστοιχες βιώσιμες πολιτικές μετρήσιμου κοινωνικού αποτελέσματος (πχ. προσοδοφόρος εξωτερικός τουρισμός και προσιτός εγχώριος, φτηνή ποιοτική κατοικία κι ανασύσταση του αστικού χώρου κτλ). Επιστροφή στη Γεωργία της παραγωγής και της αγροδιατροφικής επάρκειας, καθώς και στην επ’ αυτής ανάπτυξη του αγροτικού χώρου. Ουσιαστική αυτοχρηματοδότηση των έργων υποδομής και στροφή μέρους της κατασκευαστικής δραστηριότητας σε αναγκαία υδροδιαχειριστικά έργα μεγάλης κλίμακας. Εντατική οικοδόμηση αποκεντρωμένης  Βιοτεχνίας, Ελαφράς βιομηχανίας, Περιβαλλοντικής βιομηχανίας, τομέα Υψηλής Τεχνολογίας, καθώς και στήριξη τομέων βαρειάς Βιομηχανίας κατά περίπτωση, όπως η Ναυτιλία, η Ναυπηγική και η Ενέργεια. 

ε) Χρηματοδοτική στήριξη της παραγωγικής επιχειρηματικότητας ( επιχορηγητική,  εγγυητική-πιστωτική και φορολογική ), φθηνή κι αξιόπιστη συμβουλευτική στήριξη της μικρομεσαίας παραγωγικής επιχειρηματικότητας, ταχύρρυθμη κι αποτελεσματική εκπαιδευτική στήριξη του παραγωγικού δυναμικού, παραμερισμό της γραφειοκρατίας-μιζοκρατίας (όχι όμως διευκόλυνση των fast track περιβαλλοντικών κι αρχαιολογικών βιασμών), αποθάρρυνση των εγγείων και κτηματικών προσόδων, αποθάρρυνση των παράπλευρων παρασιτικών προσόδων (υπέρ συντεχνιών κτλ.), συστηματική ενημέρωση κι εκπαίδευση καταναλωτή κτλ.

στ) Ειδικές πολιτικές εργασίας όπως συγκράτηση-αξιοποίηση του επιστημονικού και του ειδικευμένου δυναμικού, στήριξη της παραγωγικής αυτοαπασχόλησης, στήριξη της μητρικής ημι-απασχόλησης, εξισορρόπηση της αναγκαίας εντατικοποίησης-ελαστικοποίησης με κατάλληλες βιοτικές αντιπαροχές, παρέμβαση στην πολυθεσία,  εξασφάλιση ελεύθερου χρόνου και σχόλης,  δραστική αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, εργασιακή και βιοτική ασφάλεια κτλ.

ζ) Μέτρα ελέγχου του υπερεπαγγελματισμού και του σχετικού πληθωριστικού κόστους παράλληλα με το «άνοιγμα» των επαγγελμάτων καθώς και μέτρα εμμέσου ελέγχου τιμών (αντικαρτέλ θεσμίσεις, μέτρα κατά λαθρεμπορίου-νοθεμπορίου, δημοσιοποιήσεις τιμών, ειδική φορολογία επί αποδόσεων κεφαλαίου κτλ). 

η) Αναζήτηση επενδυτικών (συμμετοχικών και δανειακών) κεφαλαίων σε ΕΕ και  BRIC, σε τομείς συμβατούς με την επιδιωκόμενη ανάπτυξη και με όρους ουσιαστικής συμπαραγωγής. Ας σημειωθεί εδώ ότι σχετικό ενδιαφέρον από πλευράς πχ. Ρωσίας και Κίνας, έχει ήδη εκδηλωθεί.

 

Φυσικά, όλα αυτά προϋποθέτουν ένα κράτος στρατηγείο υπό τον έλεγχο της κοινωνίας. Προϋποθέτουν δηλ. ένα μεγάλο δημοκρατικό – πολιτικό άλμα, ένα άλμα άμεσα αναγκαίο κι εφικτό στη χώρα μας, ένα άλμα βαθειάς δημοκρατίας, συνδυασμένο με τον ευρωπαϊκό δρόμο και τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που κυοφορεί η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και η εποχή μας.

www.antifono.gr

Βαθειά Δημοκρατία και Θεσμικές Αλλαγές

 του Δημήτρη Τζουβάνου 

Είναι κοινός πλέον τόπος η ανάγκη αλλαγής του Πολιτικού Συστήματος ως όρου διεξόδου απ’ την πολύμορφη κρίση. Η μάχη εφεξής αφορά το βάθος και την κατεύθυνση των αναγκαίων αλλαγών, με την καθεστωτική κομματοκρατία-μιντιοκρατία να προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει το βαθύ εκδημοκρατισμό και να ανανεώσει τους καθεστωτικούς ρόλους της, και την εξεγερμένη κοινωνία να αναζητά αγωνιωδώς πρακτικές διεξόδους. Φυσικά, πέρα από τερτίπια, παλαιοκομματικές ιδεοληψίες, αγκυλώσεις κι ακαδημαϊκές παρωπίδες, η αναγκαία κι ώριμη δημοκρατική μεταπολίτευση δεν αφορά τίποτα λιγότερο απ’ τη Δήμευση (Απ-αλλοτρίωση) των βασικών πολιτειακών θεσμών, δηλ. την απόσπασή τους απ’ τον αντικοινωνικό έλεγχο και την απόδοσή τους στην κοινωνία. Κι ενώ η σχετική πολιτική διεκδίκηση αποτελεί ένα στοίχημα σε εξέλιξη, αναγκαιεί η αποσαφήνιση βασικών θεσμικών επίδικων, κοινού νομοθετικού ή και συνταγματικού επιπέδου. Μια σχετική πρόταση, σε επιγραμματική εκδοχή, κατατίθεται στη συνέχεια : 

1) Πλήρης διαχωρισμός Νομοθετικής κι Εκτελεστικής εξουσίας, καθώς κι ασυμβίβαστο της βουλευτικής υποψηφιότητας για κυβερνητικά, αυτοδιοικητικά κτλ. στελέχη. 

2) Κατάργηση του βουλευτικού επαγγελματισμού με τη θέσπιση ορίου θητείας, μείωση του αριθμού των βουλευτών σε  200, αμοιβές συναρτημένες με τον κατώτατο ή το μέσο μισθό, κατάργηση ετεροδικίας κτλ. προνομίων. Η δημιουργούμενη πολιτική εμπειρία μπορεί να αξιοποιείται στην κυβερνητική και κομματική στελέχωση, όχι όμως στην παγίωση ιδιαίτερης «πολιτικής τάξης», έστω κι ελεγχόμενης. 

3) Παγίωση της 4ετούς κοινοβουλευτικής περιόδου (πλην εξαιρετικών περιπτώσεων) παράλληλα με τη θέσπιση της ανακλητότητας των αιρετών βουλευτών, καθώς και τη θέσπιση κληρωτών βουλευτών (βλ. συνέχεια), τη θέσπιση αυξημένων πλειοψηφιών κατά θέματα κτλ. 

4) Αναβάθμιση της Βουλής, με επικέντρωση του έργου της σε  4  βασικές λειτουργίες α) τη μείζονα Νομοθεσία  β) τον ουσιαστικό προληπτικό κι εκ των υστέρων Έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας γ) την ουσιαστική Ενημέρωση της κοινωνίας περί την Πορεία των Δημοσίων Πραγμάτων δ) τη γενικότερη μεταφορά της Βούλησης των εντολέων-πολιτών στην εκτελεστική εξουσία και την αντίστοιχη Λογοδοσία σ’ αυτούς. 

5) Ενίσχυση του εντολοδόχου χαρακτήρα της νομοθετικής κι εκτελεστικής εξουσίας με ανάθεση ρυθμιστικού ρόλου στον Πρόεδρο, ρόλου δηλ. ουσιαστικού εγγυητή της τρέχουσας εκπροσωπευτικότητας των εντολοδόχων. Κύρια μέσα εδώ αποτελούν η ορισμένη αρμοδιότητά του στην αναζήτηση κυβέρνησης δεδηλωμένης εμπιστοσύνης, στην προκήρυξη πρόωρων εκλογών, καθώς και στη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων με κατάλληλα ερωτήματα. Φυσικά, η εκπροσωπευτικότητα ενός μη διακοσμητικού Προέδρου, παρ’ ότι έμμεση, οφείλει να είναι ενισχυμένη, όπως στην εκλογή δια του κανόνα των  3/4, 2/3, 3/5  των ψήφων της βουλής. 

6) Ενίσχυση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, με σειρά μέτρων που αφορούν την κατάργηση ειδικών προνομίων κι εξαρτήσεων απ’ την εκτελεστική εξουσία, την αναδιοργάνωση κι αποφόρτιση όλου του δικαιοσωφρωνιστικού συστήματος, την εκλογή του ΠΑΑ μέσω αυξημένων κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών κτλ. 

7) Δήμευση των κομμάτων, δηλ. μετατροπή τους σε φορείς Δημοσίου Δικαίου, όπου τόσο η εξουσία της κομματικής βάσης επί της κομματικής πυραμίδας, όσο και η νομιμότητα κομματικών χρηματοδοτήσεων και συναλλαγών θα τελούν υπό δικαστική εγγύηση και καθεστώς διαφάνειας. Φυσικά, οι παράλληλες υποστηρικτικές συλλογικές λειτουργίες πολιτικών επεξεργασιών, δράσεων κτλ. παραμένουν εκτός δημοσίου ελέγχου, διατηρώντας όμως ακριβώς τον υποστηρικτικό (οδηγητικό, κτλ) χαρακτήρα τους χωρίς να υποκαθιστούν τη δημοκρατική-κομματική πυραμίδα στον πολιτειακό της ρόλο. 

8) Αποφασιστική περικοπή των δημόσιων χρηματοδοτήσεων στα κόμματα, στα όρια των στοιχειωδών λειτουργικών (κι όχι αναπαραγωγικών) αναγκών, ανάλογες περικοπές στην υποστήριξη των βουλευτών, καθώς και ρυθμίσεις δήμευσης-διανομής ραδιοτηλεοπτικού χρόνου, στο πλαίσιο και του γενικότερου κοινωνικού ελέγχου επί της μιντιοκρατίας, αναγκαίου όσο και η ελευθερία του Λόγου. 

9) Θέσπιση Εκλογικού Συστήματος, ειδικότερα ικανού να : 

α) Αποτρέπει τις μειοψηφικές διακυβερνήσεις. 

β) Επιτρέπει την έκφραση μειοψηφικών πολιτικών δυνάμεων. 

γ) Αποτρέπει την ανάληψη δυσανάλογα ρυθμιστικών ρόλων σε οριακές πολιτικές δυνάμεις. 

δ) Ωθεί τον «πελατειακό-κριτικό» λόγο μεγάλης και μικρής αντιπολίτευσης να μετεξελιχθεί σε Κριτικό-Διέξοδο Κεντρικό Λόγο. 

ε) Ενισχύει την ποιοτική τοπική εκπροσώπηση σε βάρος του στείρου κομματισμού. 

στ) Ενθαρρύνει τις κομματικές συγκλίσεις σε βάρος του μικροκομματισμού, αλλ’ όχι σε βάρος των ζωντανών κοινωνικοπολιτικών ρευμάτων. 

ζ)  Εμποδίζει τις κομματικές ηγεσίες ή άλλα κέντρα να διαμορφώνουν την «ημέτερη» πολιτική τάξη. 

η) Ωθεί το κομματικό τοπίο σε αναδιαμόρφωση, όταν εξαντλεί τα οριά του, υπό την πίεση της ενεργής Λευκής ψήφου. 

θ)  Δίνει συμμετοχικές, ανατρεπτικές και διαμορφωτικές διεξόδους στην κοινωνική θέληση, έγκριση ή αποδοκιμασία. 

ι) Εισάγει διαδικασίες κλήρωσης στην προοπτική περαιτέρω κληρωτής εκπροσώπησης. 

10)  Εκλογικό Σύστημα στις παραπάνω προδιαγραφές μπορεί να στηρίζεται στα ακόλουθα :
α) Βουλή 200 εδρών εξ ων  120  έδρες περιφερειών  και 80 επικρατείας (επί λίστας κομματικά-δημοκρατικά συντεταγμένης). 

β)  Εκλογικές περιφέρειες ~ 60 ( κ.μ.ο. διεδρικές, με ορισμένες μονοεδρικές ή τριεδρικές ). Εκλογή πλειοψηφική με μονοσταυρία επί ενιαίου ψηφοδελτίου όπου ο σταυρός μετράει και για το αντίστοιχο κόμμα του υποψηφίου. 

γ)  Κατανομή των  80  Επικρατείας κατ’ αναλογία του συνόλου των κομματικών ψήφων, υπό τούς ειδικότερους όρους  γ1) κάλυψης ενός εθνικού ορίου > 3% ψήφων  γ2) πριμοδότησης του 1ου κόμματος ως τη συνέχεια  γ3) στρογγύλευσης κατά την αξία του δεκαδικού μέρους του ποσοστού. 

δ)  Το πριμ δίνεται στο 1ο κόμμα εφ’ όσον το εθνικό του ποσοστό ευρίσκεται μεταξύ 40 και 60%, είναι δε μεταβλητό σε ύψος, κινούμενο από 0 έως 10% των εδρών, κατά max.  Ειδικότερα ο αριθμός των εκ πριμοδότησης εδρών, προσδιορίζεται απ’ τον τύπο  Ε = 10% * 200 * ( 60-Π)*(Π-40) / 100 = ( 60-Π)*(Π-40) / 5, όπου Π είναι το κομματικό ποσοστό ψήφων.  [ Μια ενδεικτική αντιστοιχία ποσοστού κι εδρών Πριμ είναι η  ακόλουθη :  60%(0), 55%(15), 50%(20), 47%(18), 45%(15), 43%(10), 41%(4), 40%(0) ].  Οι έδρες του Πριμ, αφαιρούνται απ’ τα υπόλοιπα κόμματα της βουλής, κατ’ αναλογίαν του δικού τους ποσοστού. 

ε)  Τα κομματικά ποσοστά ψήφων προσδιορίζονται συνυπολογιζόμενου του χωριστού ποσοστού του Λευκού.  Το ποσοστό του Λευκού, ομού με το ποσοστό των κομμάτων που δεν φτάνουν το όριο του 3%, αποτελούν αθροιστικά το ποσοστό που αναλογικά θα καλυφθεί από κληρωτούς βουλευτές. 

στ) Οι κληρωτοί βουλευτές, μονοετούς ή διετούς θητείας, κληρώνονται από Σώμα κληρωτών  100-200 πολιτών, το οποίο προκύπτει επίσης από κληρώσεις κατά περιφέρεια, κι αφού μεσολαβήσουν ειδικές περιφερειακές καθώς κι ειδική εθνική διαδικασία διαλογής επί ενός πρώτου κληρωτού Σώματος. Οι διαδικασίες αυτές (που δεν περιγράφονται εδώ αναλυτικά, αλλά που πάντως μπορούν να διαθέτουν υψηλή αξιοπιστία καθώς και ρήτρες αυξημένων πλειοψηφιών) σκοπό έχουν να αποκλείσουν απ’ το τελικό σώμα των κληρωτών, τις οριακές περιπτώσεις πολιτών πού κατά τον κοινό λόγο και βούληση, δεν διαθέτουν όρους συμμετοχής στην εθνική αντιπροσωπεία. 

ζ)  Για μια εικόνα απόδοσης του περιγραφόμενου συστήματος, δίνονται στη συνέχεια 4 σενάρια αποτελεσμάτων. Στα σενάρια αυτά αλλάζουν τα ποσοστά των 2 πρώτων κομμάτων, 4 ακόμα κόμματα κινούνται σε ποσοστά 7 – 3 % το καθένα, ενώ το ποσοστό των κληρωτών (λευκό + κομμάτων κάτω του 3%) στα 3 πρώτα σενάρια είναι  5% ενώ στο τέταρτο φτάνει το 25%. 

Έχουμε έτσι, για ποσοστό του πρώτου κόμματος άνω του 45% μια άνετη κι αυτοδύναμη πλειοψηφία της τάξης του 55% των εδρών, κι άνω. Για ποσοστό 43% του πρώτου κόμματος η αυτοδυναμία γίνεται οριακή, και πάλι υπό τον όρο απόστασής του απ’ το επόμενο. Για ποσοστά των 2 πρώτων κομμάτων περί το  40%  και 37%, μόνον η συνεργασία μεταξύ τους ή με τρίτα κόμματα εξασφαλίζει επαρκή πλειοψηφία εδρών. Για ποσοστά των 2 πρώτων κομμάτων περί το 35% και 25%  υπάρχει μόνον η δυνατότητα μεταξύ τους συνεργασίας ή πλατειάς συνεργασίας του πρώτου με άλλα κόμματα. Σε όλες τις περιπτώσεις, καθένα απ’ τα μικρά κόμματα εξασφαλίζει 1 έως 5 έδρες, ενώ οι κληρωτές έδρες είναι 4, εκτός του τελευταίου σεναρίου που οι κληρωτές έδρες φτάνουν τις 20. Σημειώνεται, τέλος, ότι η γεωγραφική κατανομή των εδρών στο περιγραφόμενο σύστημα, ανταποκρίνεται στο γεωγραφικό και πληθυσμιακό κριτήριο σε αναλογία ~ 50 / 50.

 www.elzoni.gr

Η πορεία του Εκουαδόρ διαψεύδει τα… πολύχρωμα «κοράκια»

Πώς διαμορφώνεται η κατάσταση μετά την παύση πληρωμών.
Της Αλίκης Βεγίρη.

 

Η ιστορία της αθέτησης πληρωμών του Εκουαδόρ είναι αρκετά γνωστή. Εν περιλήψει, ο πρόεδρος Κορέα, άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του τον Ιανουάριο του 2007 και αφού τον Απρίλιο του ιδίου έτους φρόντισε να στείλει στην «ευχή του θεού» τους αξιωματούχους του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, πήρε την πρωτοβουλία να συστήσει ανεξάρτητη διεθνή επιτροπή λογιστικού ελέγχου για τη διερεύνηση της νομιμότητας όλων των δανειακών συμβάσεων από το 1976 έως και το 2006. Η επιτροπή κατέθεσε πόρισμα, σύμφωνα με το οποίο ένα μέρος του χρέους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παράνομο και, ως εκ τούτου, να μην πληρωθεί. Ο Κορέα ευθύς αμέσως, τον Δεκέμβριο του 2008, κήρυξε στάση πληρωμών αναφορικά με τους τόκους ομολόγων που έληγαν το 2012 και το 2030 και άρχισε κύκλο διαπραγματεύσεων με ιδιώτες κατόχους. Το αποτέλεσμα ήταν, τον Απρίλιο του 2009, από το συνολικό εξωτερικό χρέος των 10,2 δισ. δολαρίων (25% του ΑΕΠ) να πετύχει να επαναγοράσει τα 3,9 δισ. στο 30% της αξίας τους, γλιτώνοντας έτσι χρεολύσια καθώς και μελλοντικούς τόκους.

 

«Έχω χάσει τον ύπνο μου μέχρι να πάρω αυτή την απόφαση. Θα μας κοστίσει δάκρυα και ιδρώτα, αλλά πιστεύω ότι κάνουμε το σωστό. Η ζωή είναι πάνω από το χρέος». Αυτά είπε ο Ραφαέλ Κορέα σε ραδιοφωνικό διάγγελμα την ημέρα κήρυξης της στάσης πληρωμών, περιγράφοντας το χρέος συνολικά ως ανήθικο, απότοκο δωροδοκιών και μιζών.

 

Πόσα όμως «δάκρυα και ιδρώτα» κόστισε η πράξη αυτή στο λαό του Ισημερινού; Τι έπαθε, λοιπόν, σε σύγκριση με τις εποχές που οι κυβερνήσεις του κατάπιναν τα δάνεια σαν καραμέλες και που η εξυπηρέτησή τους μόνο κόστιζε τα 2/3 του ΑΕΠ εις βάρος της εξυπηρέτησης των κοινωνικών αναγκών;

 

Ας δούμε, λοιπόν, την εξέλιξη της ιστορίας κι ας προετοιμαστούμε να απογοητεύσουμε τους αδιάβαστους ανόητους τραμπούκους της δημοσιογραφίας, που πολύ θα ήθελαν -αγνοώντας ή παραποιώντας την πραγματικότητα- τα πράγματα να είχαν πάει αλλιώς.

 

Ναι, αγαπητοί μου, τα ομόλογα του Εκουαδόρ όντως στέκονται πολύ χαμηλά στην εκτίμηση των «επενδυτών». Στην κατηγορία Caa2, όπου βρέθηκαν πρόσφατα, αφού προηγουμένως αναβαθμίστηκαν(!) μάλιστα κι από τη Moody’s. Φυσιολογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι η αθέτηση πληρωμών είναι ακόμα πρόσφατη. Δυο μόλις χρονών.

 

Εύγλωττα τα στοιχεία
Αλλά ποιος, στ’ αλήθεια, στο Εκουαδόρ νοιάζεται να βγει για δανεικά στις αγορές; Το νέο σύνταγμα, που ψηφίστηκε με ποσοστό 64% τον Σεπτέμβριο του 2008, φρόντισε να περιλάβει αρκετά άρθρα με στόχο τον περιορισμό της εξάρτησης της εκάστοτε κυβέρνησης από εξωτερικό δανεισμό, ειδικά δε από τις αγορές. Για παράδειγμα, περιγράφονται πολύ αναλυτικά οι συνθήκες κάτω από τις οποίες οι κεντρικές και τοπικές κυβερνήσεις μπορούν να συνάπτουν νέα δάνεια καθώς επίσης και το μέγιστο ποσό, σαν ποσοστό του ΑΕΠ, που θα πρέπει να διατίθεται για την εξυπηρέτησή τους. Το άρθρο 290 μεριμνά ώστε τα νέα δάνεια να συνάπτονται μόνο για τη χρηματοδότηση οικονομικά ανταποδοτικών προγραμμάτων, τα οποία προηγουμένως οφείλουν να υπόκεινται σε οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανάλυση.

 

Δεν φτάνει όμως αυτό. Αν ρίξουμε μια ματιά στους μακροοικονομικούς δείκτες του Εκουαδόρ, βλέπουμε ότι για το 2010 το ΑΕΠ μεγάλωσε κατά 3,7%, ξεπερνώντας μάλιστα και τις προσδοκίες του ΒΜΙ (Business Market International), το οποίο είχε προβλέψει ένα ταπεινό 2,2%. Η δε πρόβλεψη της κεντρικής τράπεζας για τα επόμενα 5 χρόνια είναι ανάπτυξη μεγαλύτερη του 5% και πληθωρισμός κάτω του 4%. Εν τω μεταξύ, η ανεργία έπεσε στο 6,1% στο τέλος του 2010, από το 7,9% που ήταν το 2009, και τα φορολογικά έσοδα για το 2010 αυξήθηκαν κατά 16,5%.

 

Οι διαπραγματεύσεις με τις ξένες πετρελαϊκές εταιρίες κατέληξαν επιτυχώς, με τις περισσότερες να συμβιβάζονται με τους όρους Κορέα, αλλάζοντας σημαντικά τους συσχετισμούς ανάμεσα σ’ αυτές και στην κυβέρνηση, προς όφελος προφανώς της τελευταίας και των Εκουαδοριανών. Οι εξαγωγές πετρελαίου κατά το 2010 σημείωσαν αύξηση κατά 28% σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο και επιπλέον αναμένεται να ξεπεράσουν κατά πολύ τα φετινά προϋπολογισμένα έσοδα (κατά 600 εκατ. δολάρια).

 

Σχετικά δε με το ισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών, μόνο κατά τους 4 πρώτους μήνες του τρέχοντος έτους παρουσίασε πλεόνασμα 41 εκατ. δολαρίων.

 

Συμφέρουσες διακρατικές συμφωνίες
Αλλά ακόμα και για την κάλυψη έκτακτων δανειακών αναγκών πάντα υπάρχουν οι διμερείς και πολυμερείς διακρατικές συμφωνίες με λατινοαμερικάνικες επενδυτικές τράπεζες και οργανισμούς και, φυσικά, η πρόθυμη Κίνα, η οποία με μια τσάντα γεμάτη γουάν φέρνει βόλτες ανά την υφήλιο αγοράζοντας, δανείζοντας και επενδύοντας. Τελευταία, το 2009, κάνοντας μια στάση και στο Εκουαδόρ, συμφώνησε να παράσχει 1 δισ. δολάρια δανεικά για την κατασκευή εγγειοβελτιωτικών έργων, υδροηλεκτρικών φραγμάτων και για την εξερεύνηση νέων κοιτασμάτων πετρελαίου.

 

«Με ένα επιπλέον δάνειο, 3 περίπου δισ. από την Κίνα, για το 2011, με τις εξαγωγές πετρελαίου να ξεπερνούν τις προσδοκίες και με την οικονομία να βρίσκεται σε ανάπτυξη, οι ξένοι επενδυτές είναι πολύ αισιόδοξοι ότι το Εκουαδόρ θα μπορεί να εξυπηρετεί τα χρέη του», δήλωσε αναλυτής του οίκου S&P από τη Νέα Υόρκη.

 

«Τα ομόλογα του Εκουαδόρ, με τα κινεζικά δάνεια και τις υψηλότερες τιμές πετρελαίου, παρουσιάζουν την καλύτερη οικονομική επίδοση στη Λατινική Αμερική και αυξάνουν την εμπιστοσύνη των δανειστών». Τάδε έφη το Bloomberg, στις 25/6/2011.

 

Το πρόβλημα, βέβαια, με το Εκουαδόρ δεν είναι ότι δεν μπορεί να εξυπηρετεί τα δάνειά του, αλλά οι προτεραιότητες που έχει θέσει για την εξυπηρέτηση πρώτα των πολιτών και μετά των εξωτερικών δανειστών. Και οι στόχοι στο εσωτερικό είναι όντως μεγάλοι.

 

Το 2011 βρίσκει το Εκουαδόρ με εξωτερικό χρέος γύρω στο 20% του ΑΕΠ και έλλειμμα στα 3,7 δισ. δολάρια, ποσά τα οποία δεν προξενούν ανησυχία, αν λάβουμε υπόψη ότι η παύση πληρωμών του 2008 είχε ελαττώσει το εξωτερικό χρέος στο 26%.

Πριν αρχίσουμε, λοιπόν, τις κινδυνολογίες, ας ρίχνουμε καμιά ματιά και στα οικονομικά στοιχεία. Καμιά φορά, λένε και την αλήθεια!

 

http://edromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=5546:η-πορεία-του-εκουαδόρ-διαψεύδει-τα-πολύχρωμα-κοράκια&Itemid=46

Η κυβέρνηση απαγορεύει τον απόπλου για την Γάζα

Μετά την τρόικα, εντολοδόχος και των ισραηλινών ο κ. Παπουτσής

 

«Με σημερινή απόφαση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Χρήστου Παπουτσή, απαγορεύθηκε ο απόπλους των πλοίων με ελληνική και ξένη σημαία από τα ελληνικά λιμάνια με προορισμό τη θαλάσσια περιοχή της Γάζας. Το Αρχηγείο του Λιμενικού Σώματος-Ελληνικής Ακτοφυλακής με διαταγή του στις Λιμενικές Αρχές λαμβάνει όλα τα κατάλληλα μέτρα για την εφαρμογή της απόφασης. […] Επίσης, θα υπάρχει συνεχής ηλεκτρονική επιτήρηση του ευρύτερου χώρου της Ανατολικής Μεσογείου για την καταγραφή, όπου τούτο είναι δυνατό, των κινήσεων πλοίων που τυχόν θα συμμετάσχουν σε ανάλογη κίνηση.»

Η παραπάνω απόφαση μπορεί να προκαλεί οργή, αγανάκτηση αλλά δεν ξαφνιάζει. Στον καινούργιο πολιτικό κύκλο που άνοιξε μετά τα γεγονότα στις πλατείες είναι φανερό πως η κυβέρνηση θα κυβερνά πλέον με βάση τις απαγορεύσεις, τη βία και την καταστολή. Αν κάποιοι πίστευαν ότι μέχρι τώρα τηρούνταν τα προσχήματα, τώρα είναι αναγκασμένοι να δουν την αλήθεια κατάματα. Κάθε αγωνιστική πρωτοβουλία, κάθε αλληλέγγυα, ελευθεριακή προσπάθεια θα συναντά την απαγόρευση, θα υπάγεται στην δικαιοδοσία της κατασταλτικής περιτείχισης. Ο κ. Παπουτσής, πρωτοπαλίκαρο της εποχής, παίρνει στα χέρια του τις εξελίξεις, γίνεται ο καθ’ ύλην αρμόδιος κυβερνητικός παράγοντας για όλα τα θέματα.

Οι τραγικές δεσμεύσεις της χώρας από τα φιλοσιωνιστικά ανοίγματα του κ. Παπανδρέου βιώνονται σήμερα. Ο κ. Παπουτσής υλοποιεί οδηγίες κατευθείαν από το Τελ Αβίβ χωρίς τροποποιήσεις και προσαρμογές. Χωρίς καν να χρυσώσει το χάπι.

Δολιοφθορές πριν την απαγόρευση

Είχαν προηγηθεί και άλλα. Γνωστά και άγνωστα. Τα καράβια για την Γάζα αφού πέρασαν από τα χίλια κύματα, εκφοβισμούς, άπειρα προβλήματα υπέστησαν στο τέλος και δολιοφθορά από ισραηλινούς δύτες οι οποίοι κατέστρεψαν τις προπέλες τους.

Όπως διαπίστωσε, την περασμένη Δευτέρα 27 Ιουνίου, επαγγελματίας δύτης που βιντεοσκόπησε το ελληνικό επιβατηγό πλοίο που ελλιμενιζόταν σε εμπορική μαρίνα του Σαρωνικού, το σημείο των υφάλων του πλοίου (δείτε βίντεο στο http://www.freedomflotilla.eu) και οι δύο άξονες των προπελών των δύο μηχανών, λιμαρίστηκαν εγκάρσια με τη χρήση υποβρύχιου μηχανικού εργαλείου από δύτες, γνώστες τεχνικών υποθαλασσίων δολιοφθορών. Αντίστοιχη τέλεση δολιοφθοράς στο λιμάνι του Γκοτσέκ στην Τουρκία διαπιστώθηκε την Πέμπτη και στο πλοίο «Saoirse» που θα συμμετείχε στο Στόλο της Ελευθερίας ΙΙ, γεγονός που ανακοίνωσε η ιρλανδική οργανωτική επιτροπή στο Δουβλίνο.

Άφαντοι οι πράκτορες του Ισραήλ, άγνωστοι για τον κ. Παπουτσή που δεν έβγαλε μιλιά. Ξέφραγο αμπέλι η χώρα, να την αλωνίζουν σε στεριά, θάλασσα και αέρα πράκτορες, παρακρατικοί, αλλότριοι. Εντολοδόχοι να την κυβερνούν και κάθε λογής ξένοι να προστάζουν.

Ν.Τ

http://edromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=5548:η-κυβέρνηση-απαγορεύει-τον-απόπλου-για-την-γάζα&Itemid=51

Γιάννης Καλπούζος: «Πιστεύω στη σημασία της ιστορίας που γράφουν οι λαοί»

Συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο

Τον Γιάννη Καλπούζο τον γνώρισα μέσα από τις σελίδες του Ιμαρέτ. Του πιο πλήρους μυθιστορήματος της τελευταίας δεκαετίας.

 

Είχα την τύχη να τον γνωρίσω και προσωπικά στην καλύτερη εκδήλωση παρουσίασης βιβλίου που έχω βρεθεί. Με καλεσμένους τους Λαλητάδες, συγκρότημα που ερμήνευσε με απίστευτο τρόπο ηπειρώτικα τραγούδια και τον πρωτοψάλτη από την Πόλη Γρηγόριο Νταραβάνογλου. Βρεθήκαμε, τότε, σε ένα μουσικό κλίμα που μας μετέφερε στον 19ο αιώνα και στην Άρτα – πρωταγωνίστρια του μυθιστορήματος.

Περίμενα με ανυπομονησία, αλλά και κάπως ανήσυχα την επόμενη δουλειά που ετοίμαζε ο Γιάννης Καλπούζος. Θα παρασυρόταν από την επιτυχία του Βραβείου Αναγνωστών (2009) και τις υψηλότατες πωλήσεις; Θα έγραφε ένα Ιμαρέτ 2, κατώτερο των περιστάσεων;

Οι Άγιοι και Δαίμονες εις ταν Πόλιν*, από την ώρα που άνοιξα την πρώτη σελίδα, μέχρι που κάνοντας μια διαδρομή στο χρόνο έφτασα στην τελευταία, μου έδειξαν τι πραγματικά σημαίνει «ιστορικό μυθιστόρημα». Το τόσο ταλαιπωρημένο αυτό είδος, με πολλά άθλια δείγματα να κατακλύζουν βιτρίνες βιβλιοπωλείων, ράφια σούπερ μάρκετ και λίστες ευπώλητων, που έχει κακοποιηθεί από διάφορους «συγγραφείς», βρήκε επιτέλους το νόημά του. Από τη γλώσσα της αφήγησης, μέχρι την ατμόσφαιρα της εποχής, αλλά και τη συμπεριφορά των ηρώων, ένιωθες πως, πραγματικά, μπήκες σε μια «μηχανή του χρόνου». Σαν να ήσουνα εκεί. Και να ζούσες την ιστορία από μια νέα σκοπιά. Η ζωή στην Πόλη, η Μαύρη Θάλασσα, η Σφαγή της Χίου, η Επανάσταση…

Ο συγγραφέας κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του και να μας χαρίσει ένα βιβλίο συναρπαστικό που θα αντέξει στο χρόνο…

Πόσο βάρος νιώθει ένας συγγραφέας που έχει ήδη γράψει ένα σημαντικό βιβλίο που, παράλληλα, αγαπήθηκε από τους αναγνώστες όταν ετοιμάζεται για ένα επόμενο μυθιστόρημα; Εσένα σε επηρέασε; Ένιωσες να είναι ψηλά ο πήχης; Σκεφτόσουν ότι υπάρχει περίπτωση να απογοητεύσεις τους αναγνώστες σου;
Η αλήθεια είναι πως η ευθύνη που με διέκρινε σε κάθε δουλειά μου, μέχρι σήμερα, δεν άλλαξε. Δούλεψα με το ίδιο πάθος και δεν ένιωσα βάρος από την επιτυχία του Ιμαρέτ, μονάχα δημιουργική πρόκληση. Θα απογοήτευα τους αναγνώστες αν δεν έδινα το ακέραιο της ψυχής μου και των αντοχών μου -σωματικών και πνευματικών. Βέβαια, δεν μπορούσα να έχω την απόλυτη σιγουριά ότι οι αναγνώστες θα με ακολουθήσουν και θα στηρίξουν το νέο μου πόνημα, αν και ήλπιζα σ’ αυτό. Σε κάθε περίπτωση νιώθω πως, με κάθε νέο μου βιβλίο, δίνω εξετάσεις στο αναγνωστικό κοινό, χωρίς ωστόσο να διαπραγματεύομαι τη λογοτεχνική αξία ενός έργου προκειμένου να γίνω αρεστός.

Γιατί επέλεξες την Κωνσταντινούπολη και μάλιστα τη συγκεκριμένη περίοδο;
Η τόσο ενδιαφέρουσα και άγνωστη εποχή του 1808-1831 στην Πόλη και όχι μόνο, μια χρονική περίοδος πολύ διαφορετική για την Οθωμανική Αυτοκρατορία από αυτή στην οποία αναφέρεται το Ιμαρέτ· το γεγονός ότι κανένας άλλος δεν την αποτύπωσε μυθοπλαστικά τόσο ως προς τα ιστορικά γεγονότα όσο και ως προς την καθημερινή ζωή των ανθρώπων· η δυνατότητα να προσεγγίσω μια σειρά από θεματικούς πυρήνες με κυρίαρχους το τρίπτυχο: πόθος, φόβος, όχλος· και η πίστη μου ότι ο αναγνώστης έχει να ωφεληθεί ανάβοντας το φιτίλι του στο καντήλι εκείνων των χρόνων, με οδήγησαν στη συγγραφή του μυθιστορήματος Άγιοι (και) δαίμονες.

Η εικόνα του «άλλου» που έχεις στα μυθιστορήματα σου, ξεφεύγει από τα στερεότυπα και νομίζω πως βοηθά να κατανοήσουμε, σε βάθος, την έννοια της «πολυπολιτισμικότητας». Διακρίνω πως δίνεις ιδιαίτερη βαρύτητα. Είναι έτσι;
Σαφέστατα και δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα, γιατί πιστεύω στη σημασία της ιστορίας που γράφουν οι λαοί. Και βέβαια είναι ολοφάνερο πως διαχωρίζω τους λαούς από τις εξουσίες. Οι έρευνές μου και η κοσμοθεωρία μου με οδηγούν και μου επιτρέπουν να προσεγγίσω αυτά τα ζητήματα χωρίς προκαταλήψεις και αγκυλώσεις. Μπορώ να πω τα πράγματα με το όνομά τους, και τα καλά και τα κακά, με στόχο κοιτάζοντας προς το παρελθόν να δούμε με καθαρότερο και πιο αισιόδοξο βλέμμα το σήμερα και το αύριο. Κι αυτή η αισιοδοξία στηρίζεται και πηγάζει από τη γνώση και την αλήθεια.

Διαβάζοντας το βιβλίο απόρησα με τη μελέτη που φαίνεται να έχεις κάνει για να αποδώσεις τόσο πιστά την εποχή. Ειδικά η χρήση της γλώσσας (ή να πω των γλωσσών;) μου φάνηκε απίστευτη. Πόσος χρόνος προετοιμασίας σού χρειάστηκε; Επισκέφθηκες και την Πόλη;
Η έρευνα για την Οθωμανική Αυτοκρατορία ξεκίνησε από το Ιμαρέτ και συνεχίστηκε στο Άγιοι και δαίμονες εστιάζοντας πλέον στα σημεία που με ενδιέφεραν ή στην Πόλη και τους άλλους τόπους όπου κινείται το βιβλίο. Περίπου επτά χρόνια μελέτης και γραφής απαιτήθηκαν για τα δυο βιβλία. Επτά χρόνια με οκτώ, δέκα, μέχρι και δεκαοχτώ ώρες δουλειάς το εικοσιτετράωρο. Στην Πόλη ταξίδεψα όταν πια είχα ολοκληρώσει μεγάλο μέρος της έρευνάς μου, γιατί δεν ήθελα να καταστρέψω την εικόνα που δημιούργησα στη σκέψη μου διαβάζοντας όσα συγκέντρωσα για την εποχή εκείνη, αφού οι αλλεπάλληλες πυρκαγιές δεν άφησαν να διατηρηθούν παρά τα μεγάλα τεμένη, οι κλειστές αγορές, το φυσικό τοπίο, κι αυτό έντονα παραλλαγμένο και ελάχιστα ακόμη μνημεία. Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως όταν πήγα την ήξερα, σαν να ζούσα εκεί για χρόνια.

Όπως και στο Ιμαρέτ, αλλά και στις παρουσιάσεις που έχω παρακολουθήσει, η μουσική έχει ρόλο πρωταγωνιστή στα βιβλία σου. Τι ρόλο παίζει στη δική σου ζωή;
Η μουσική αποτελεί μέρος της καθημερινής ζωής που αναπαριστώ στα βιβλία μου. Ωστόσο, συμβαίνει πολλές μελωδίες να έχουν χαθεί μέσα στο χρόνο και οι όποιες αναφορές να μην μπορούν να μεταφέρουν τον ήχο στον αναγνώστη. Γι’ αυτό φροντίζω με τη βοήθεια φίλων μουσικών να κάνουμε κάποιες εκδηλώσεις λόγου και μουσικής και να ερμηνεύονται ξανά τραγούδια, τα οποία εντοπίζω σε βυζαντινή σημειογραφία, με στόχο ο αναγνώστης να μεταφερθεί όσο πιο βαθιά γίνεται στην εποχή που εξελίσσεται το μυθιστόρημα. Όσο για το ρόλο της στη δική μου ζωή, αποτέλεσε και αποτελεί τράπεζα μεγάλων συγκινήσεων με αναλήψεις και καταθέσεις της ψυχής, μια και υπήρξα στιχουργός 67 τραγουδιών μέχρι σήμερα.

Φαίνεται πως σε έλκουν οι μεταβατικές περίοδοι. Οι «κρίσεις». Θα έγραφες κάτι για το σήμερα; Ποιοι θα ήταν οι ήρωές σου;
Η απόσταση από τα γεγονότα επιτρέπει στο συγγραφέα αλλά και στον αναγνώστη να τα ερευνήσει σε όλο το εύρος τους, να τα κρίνει νηφάλια, να εξάγει ασφαλέστερα συμπεράσματα και να εισπράξει τα μηνύματα που αγγίζουν τη σύγχρονη εποχή. Γι’ αυτό θα προτιμούσα να γράψω για το σήμερα ύστερα από σαράντα, πενήντα ή εκατό χρόνια, αν ήταν δυνατόν. Βέβαια οι ήρωές μου θα ήταν και πάλι απλοί άνθρωποι, αυτοί που γράφουν την κοινωνική ιστορία των λαών. Οι όποιοι φορείς εξουσίας θα είχαν ρόλο κομπάρσου. Αυτόν που -έτσι κι αλλιώς- κατέχουν, ανεξάρτητα εάν οι ίδιοι αδυνατούν να το καταλάβουν. Γιατί αδυνατούν να αντιληφθούν την ασημαντότητά τους μέσα στο διάβα των αιώνων και στο σύμπαν.

http://edromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=5549:γιάννης-καλπούζος-πιστεύω-στη-σημασία-της-ιστορίας-που-γράφουν-οι-λαοί&Itemid=52

Η Πατριωτική Αριστερά ανατρέπει το σκηνικό στη Χώρα των Βάσκων

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στα τέλη Μάη στο ισπανικό κράτος έκρυβαν άσχημες εκπλήξεις για το καθεστώς της Μαδρίτης που, είτε με δεξιούς είτε με σοσιαλιστές στην κυβέρνηση, προσπαθεί εδώ και δεκαετίες να πνίξει στον τρόμο το κίνημα αυτοδιάθεσης του βασκικού λαού.

 

Όπως σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, οι ισπανικές αρχές προσπάθησαν να εμποδίσουν ακόμη και την κατάθεση υποψηφιότητας οποιουδήποτε συνδυασμού κρίνουν ότι «υποστηρίζει τους τρομοκράτες της ΕΤΑ». Και φυσικά στην κατηγορία «τρομοκράτης» εντάσσουν όλη την Πατριωτική Αριστερά, τα πολιτικά κόμματα της οποίας, με πρώτο το Μπατασούνα, κηρύσσονται παράνομα το ένα μετά το άλλο. Ουσιαστικά, ακόμη και η φραστική υποστήριξη του αναφαίρετου δικαιώματος αυτοδιάθεσης της Χώρας των Βάσκων εμπίπτει στις διατάξεις του «αντι»τρομοκρατικού νόμου, με χιλιάδες αγωνιστές να διώκονται, να φυλακίζονται και να βασανίζονται. Χαρακτηριστικό της προσπάθειας φίμωσης της Πατριωτικής Αριστεράς είναι ότι σε αυτές τις τελευταίες εκλογές απαγορεύτηκε σε… 40.000 Βάσκους πολίτες να θέσουν υποψηφιότητα λόγω «υπονοιών συμπάθειας προς την τρομοκρατία»!

Κι όμως, τα διαχρονικά αντιδημοκρατικά τερτίπια των ισπανικών αρχών δεν κατάφεραν να φιμώσουν την Πατριωτική Αριστερά. Σε αυτές τις εκλογές η λίστα Bildu, που δημιουργήθηκε από τους υποστηρικτές της αυτοδιάθεσης (και της επιτράπηκε τελευταία στιγμή να συμμετάσχει στις εκλογές), απέσπασε το μεγαλύτερο ποσοστό στη μεταδικτατορική ιστορία της Πατριωτικής Αριστεράς: με 26,03%, αναδείχτηκε σε δεύτερη πολιτική δύναμη της Χώρας των Βάσκων, μετά το μετριοπαθές εθνικιστικό PNV (30,73%). Τα δύο μεγάλα «ισπανικά» κόμματα, που καθοδηγούν το κυνήγι μαγισσών ενάντια στην Πατριωτική Αριστερά, υπέστησαν σοβαρές απώλειες: το Σοσιαλιστικό Κόμμα καταποντίστηκε στο 16,7% (από 24,9% το 2007), ενώ και το δεξιό Λαϊκό Κόμμα υποχώρησε στο 13,8% (από 15,8%). Η Πατριωτική Αριστερά εξέλεξε 120 δημάρχους (ο μεγαλύτερος αριθμός στην ιστορία της), ανάμεσα στους οποίους και το δήμαρχο της Ντονόστια (Σαν Σεμπαστιάν), της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης στη Χώρα των Βάσκων. Επίσης εξέλεξε τον πρόεδρο της επαρχίας Guipuzcoa, που θεωρείται προπύργιο των οπαδών της ανεξαρτησίας.

Έτσι η βασκική Πατριωτική Αριστερά, μετά από δύο τετραετίες στις οποίες ουσιαστικά της είχε απαγορευτεί η συμμετοχή στις αυτοδιοικητικές εκλογές, επανέρχεται με τον πιο δυναμικό τρόπο και στην «επίσημη» σκηνή, ανατρέποντας το πολιτικό σκηνικό. Οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, ακόμη ζαλισμένες από τη νίκη των «φιλο-τρομοκρατών», προσπαθούν να αναπροσαρμόσουν τη στάση τους. Από την πλευρά του, ο εκπρόσωπος Τύπου της λίστας Bildu τόνισε χαρακτηριστικά στις πρώτες δηλώσεις του: «Είμαστε αποφασιστικά αφοσιωμένοι στην ειρηνική επίλυση της σύγκρουσης – που προαπαιτεί τη νομιμοποίηση όλων των πολιτικών σχηματισμών, την επιστροφή των αιχμαλώτων φυλακισμένων στα σπίτια τους, το σταμάτημα κάθε είδους βίας και το σεβασμό όλων των δικαιωμάτων των Βάσκων πολιτών». Δεκάδες χιλιάδες Βάσκοι πανηγύρισαν σε όλες τις πόλεις τα εκλογικά αποτελέσματα, ενώ ακόμη και η ισπανική «δικαιοσύνη» δεν έμεινε ανεπηρέαστη: ανακοινώθηκε ότι το Ανώτατο Δικαστήριο αποσύρει τις κατηγορίες περί «εξύμνησης της τρομοκρατίας» εναντίον των ηγετών του Μπατασούνα, Αρνάλντο Οτέγκι και Χοσέμπα Άλβαρεζ – οι οποίοι έχουν περάσει το μεγαλύτερο μέρος της τελευταίας δεκαετίας στις ισπανικές φυλακές.

Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι η βάρβαρη καταστολή και η κρατική τρομοκρατία εναντίον ενός πατριωτικού αριστερού κινήματος με βαθιές ιστορικές ρίζες στο λαό, οπλισμένου με πείσμα και με προτάσεις πραγματικής διεξόδου, δεν μπορούν να επικρατήσουν σε βάθος χρόνου. Οι δεξιοί και «σοσιαλιστές» νοσταλγοί του δικτάτορα Φράνκο, που είχε βαφτίσει τους Βάσκους «ορεσίβιους Ισπανούς» και τους είχε απαγορεύσει ακόμη και να μιλούν τη γλώσσα τους, το διδάχτηκαν και πάλι με επώδυνο τρόπο.

 

Ερρίκος Φινάλης

http://edromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=5437:%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5