Αν νομίζετε ότι το πείραμα που βιώνουμε είναι οικονομικό είστε τραγικά γελασμένοι…

«…Έτσι λοιπόν, λιτότητα, υφεσιακά μέτρα και νομικό πλαίσιο χρησιμοποιούνται τελικά ως εργαλεία, για να ελευθερώσουν την πρόσβαση σε κάθε περιουσιακό στοιχείο που ανήκει στους Έλληνες. Δεν θέλουν τα λεφτά μας, αφενός γιατί γνωρίζουν ότι δεν έχουμε και αφετέρου γιατί τυπωμένα χαρτιά ήδη έχουν ή μπορούν να τυπώσουν. Εμπράγματη ιδιοκτησία θέλουν και κάνουν τα πάντα για να την αποκτήσουν…. «

Είναι γνωστή η άποψη ότι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι ένα πείραμα. Είναι μια άποψη η οποία πρωτοακούστηκε την εποχή του πρώτου μνημονίου και καθημερινά, από τότε μέχρι σήμερα, κερδίζει όλο και περισσότερους υποστηρικτές.

Γράφει ο Δ. Βουλγαρίδης

Σήμερα οι περισσότεροι, βλέποντας την κατάσταση, έχουν πειστεί ότι δεν πρόκειται για μία ακόμα θεωρία συνωμοσίας, αλλά πράγματι στην Ελλάδα πραγματοποιείται κάποιο πείραμα. Άλλωστε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο, στ…

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.logiosermis.net/2015/08/blog-post_699.html?m=1#.VdgfCiXtmkq

Το σπασμένο κέλυφος

Πέπη Ρηγοπούλου

Στους Κ.Γ. και Κ. Κ.

Το κέλυφος καλύπτει κάποια θαλάσσια όντα, όπως τα οστρακόδερμα, τους αστακούς, τις καραβίδες και άλλα. Επίσης, τις χελώνες, θαλάσσιες και στεριανές. Ο ρόλος του για όλα αυτά τα είδη του ζωικού βασιλείου είναι προστατευτικός.

Ισως γι’ αυτό στο παραδοσιακό φαντασιακό των λαών, πριν η Αναγέννηση με όπλο το τηλεσκόπιο διαλύσει τις ψευδαισθήσεις, ο ίδιος ο ουρανός, στον βαθμό που φαινόταν να προστατεύει τους θνητούς, εμφανιζόταν σαν ένας θόλος, δηλαδή κάποιας μορφής κέλυφος, στολισμένο από κάποιον ταλαντούχο διακοσμητή με φωτεινά σημάδια, τα αστέρια.

Ωστόσο, στο ζωικό πάντα βασίλειο, ένα κέλυφος μπορεί να μετατραπεί και στον χώρο όπου ο πρώην προστατευόμενος βράζει, μεταφορικά αλλά και κάποτε κυριολεκτικά, στο ζουμί του.

Παράδειγμα, ο Αμαντρίλο, ζώο της Λατινικής Αμερικής, που μαγειρεύεται από τους ντόπιους μέσα στο ίδιο το σκληρό καύκαλό του.

Ιδεολογίες, δοξασίες, θρησκείες, πλέγματα πολιτικών και κοινωνικών σχέσεων, αποτελούν συχνά ένα κέλυφος που άλλοτε αντέχει και άλλοτε καταρρέει, άλλοτε προστατεύει και άλλοτε πνίγει.

Στα χρόνια της δικτατορίας, αυτοί που απεχθάνονταν ή έστω αντιπαθούσαν τους συνταγματάρχες, δηλαδή η πλειοψηφία των Ελλήνων, θεωρούσαν, όχι λανθασμένα, τις ΗΠΑ υπόλογες για τα δεινά της χώρας, και είχαν στραφεί προς τη Δυτική Ευρώπη γυρεύοντας αρωγή και προστασία.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που έφτασε μετά την πτώση της χούντας και ενώ εξελισσόταν η εισβολή και κατοχή στην Κύπρο με παράλληλη απειλή γενικότερου ελληνοτουρκικού πολέμου, προσέφερε στον λαό το επιθυμητό κέλυφος προστασίας: την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, εγγύηση αποτροπής εξωτερικών πολέμων και εσωτερικών εκτροπών και περαιτέρω οικονομικής ανάπτυξης.

Η είσοδος στην Ευρωπαϊκή Ενωση έφερε στη χώρα σημαντικά κονδύλια. Το δώρο αυτό, όμως, σαν νέος δούρειος ίππος, έφερε μαζί του και την παρέμβαση στην παραγωγή της χώρας μας, που, και με την ευθύνη των Ελλήνων πολιτικών που κυβέρνησαν αλλά και της πελατείας τους, οδήγησε σε μία στρεβλή ανάπτυξη και παραμόρφωσε την παραγωγικότητά της. Ενώ η προστασία από εξωτερικές απειλές ήταν τόσο λίγη που η Ελλάδα ήταν αναγκασμένη να εξασφαλίσει από μόνη της την αποτροπή και έτσι βρέθηκε με υπέρογκες αμυντικές δαπάνες, που σημαίνουν όταν δεν προϋποθέτουν την υπερκοστολόγηση και τη μίζα.

Οσο για την αποτροπή δικτατοριών, που έτσι κι αλλιώς ήταν πια από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 άχρηστες για τον ιμπεριαλισμό στην Ελλάδα, αλλά και στην Ισπανία και την Πορτογαλία, τα όσα σήμερα συμβαίνουν μπορεί να ερμηνευθούν και σαν εξ Εσπερίας εισαγωγή μεταλλαγμένων δικτατοριών που αντί για τα τεθωρακισμένα χρησιμοποιούν τις τράπεζες και τα Μέσα.

Ολα αυτά είναι λίγο ή πολύ παραδεκτά, ακόμα και από αυτούς που δηλώνουν ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα εδώ μπορεί να ερμηνευθεί ορθολογιστικά. Λιγότερο προφανές είναι κάτι που υπήρχε εδώ και καιρό, αλλά πήρε στις μέρες μας μορφή καταιγιστικού φαινομένου.

Πρόκειται για την παταγώδη διάψευση του ευρωπαϊστικού επιχειρήματος που συρρικνώνει στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή, μάλλον, στο διευθυντήριό της την Ευρώπη και τον πλανήτη ολόκληρο, προσδίδοντάς της μια μεταφυσική διάσταση που την καθιστά οικονομικό, πολιτικό και τελικά ψυχικό κέλυφος, συνώνυμο του κάθε αληθούς, δικαίου και ωραίου.

Το αποτέλεσμα του πρόσφατου δημοψηφίσματος δείχνει ότι η πλειοψηφία στην Ελλάδα έχει ήδη αντιληφθεί ότι το κέλυφος αυτό δεν έχει απλώς διαρραγεί αλλά, αντί για προστασία, συνιστά γεωμετρικά αυξανόμενη απειλή.

Αυτοί που δεν το αντιλαμβάνονται, ωστόσο, δεν είναι μόνον όσοι κλείνουν τα μάτια από συμφέρον ή φόβο.

Είναι επίσης και όσοι, διανοούμενοι κυρίως, έχουν αναγάγει τον στενό και ουσιαστικά οικονομίστικο και απολιτικό ορθολογισμό που σήμερα μας ισοπεδώνει σε πολιτισμικό και πολιτικό κανόνα.

Για πόσο θα συνεχίσουν να αρνούνται να δουν το τέλος των ψευδαισθήσεών τους;

Το τέλος, βεβαίως, δεν είναι μια στιγμή, αλλά μια φάση που μπορεί να διαρκέσει τόσο που να μας θάψει όλους.

Οσες και όσοι ωστόσο δεν συναινούμε στην ταφή μας κάτω από το θρυμματισμένο κέλυφος των ψευδαισθήσεων, καλούμαστε να βρούμε έναν άλλο λόγο, φίλο και όχι τύραννο της ψυχής και του σώματός μας, οδηγό για τις πράξεις μας.

http://www.efsyn.gr/arthro/spasmeno-kelyfos

Η Ελληνική ιδιοπροσωπία

του Γιώργου Καραμπελιά

Προδημοσίευση από την Εισαγωγή του βιβλίου του συγγραφέα, Η ελληνική Αναγέννηση (1700-1922) Μέρος πρώτο, Η παλιγγενεσία(1700-1821), Τόμος Α΄, το οποίο θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 2015 από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις. Το βιβλίο αποτελεί τη συνέχεια του βιβλίου, 1204, Η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού.

Η ενασχόλησή μου, μακρά και συστηματική πλέον, με την ιστορία του νεώτερου ελληνισμού υπήρξε συνέπεια της συνειδητοποίησης του «ιστορικού» χαρακτήρα της ελληνικής ιδιοπροσωπίας. Σε μια συγκυρία βαθύτατης κρίσης του υπαρκτού ελληνισμού –ενώ μετεωριζόμεθα, κυριολεκτικώς, μεταξύ της ισλαμικής Ανατολής και της τευτονο-φραγκικής Δύσης–, αναγκαία προϋπόθεση, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως αυτόνομο συλλογικό υποκείμενο, είναι η συναγωγή των διαγραμματικών συμπερασμάτων της ιστορικής μας διαδρομής, ώστε να επιχειρήσουμε, in extremis, να λύσουμε τον γόρδιο δεσμό του «καημού της ρωμιοσύνης». Όσο αυτός δεν επιλύεται, και βέβαια όχι απλώς ως θεωρητικό ή ιστοριογραφικό εγχείρημα, αλλά εν τοις πράγμασι, απειλούμεθα, κυριολεκτικώς, με ιστορική έκλειψη.

Η συνείδηση της παρακμής του «γένους» με παρακίνησε, και όχι μόνο εμένα, προφανώς, να διερευνήσω τις αιτίες που μας άφησαν «λειψούς». Αναζητώντας λύση στα δραματικά αδιέξοδα που βιώνουμε, κινούμενος μεταξύ θεωρητικής αναζήτησης, ιστορικής έρευνας και δημόσιας παρέμβασης, κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτή δεν μπορεί να ανευρεθεί αν δεν επιχειρηθεί ένας απολογισμός της ιστορικής πορείας του νεώτερου ελληνισμού, που αριθμεί πλέον οκτώ ή δέκα αιώνες.

Αυτή η «παράκαμψη» μέσω της ιστορικής μας διαδρομής καθίσταται περισσότερο επείγουσα και αναγκαία καθώς συνειδητοποιούμε πως η ίδια η ιδιοπροσωπία του ελληνικού έθνους –κατ’ εξοχήν του νεώτερου ελληνισμού– είναι ιστορικής υφής, δηλαδή μπορεί να αντικρύσει το ίδιο του το μέλλον μόνον εφ’ όσον έχει μια βαθειά συνείδηση και γνώση της ιστορικής του διαδρομής και της ιστορικής του συνέχειας. Και παρότι κάτι ανάλογο ισχύει καθολικότερα, για όλους τους λαούς και τα έθνη, καθίσταται αποφασιστικής σημασίας για τους νεώτερους Έλληνες, δεδομένης της ιδιαίτερης ιδιοπροσωπίας μας.

Το κινεζικό έθνος, επί παραδείγματι, έχει συγκροτηθεί σε έθνος- κράτος από το 220 π.Χ. και χαρακτηρίζεται διαχρονικά από την κεντρομόλο τάση μιας στροφής προς το εσωτερικό του, προς διασφάλιση της εσωτερικής συνοχής. Γι’ αυτό, μέχρι πρόσφατα, απέρριπτε κάθε εξωτερική «περιπέτεια» και προέκρινε την εσωτερική οικοδόμηση, εξ ου και η ονομασία «Αυτοκρατορία του κέντρου», την οποία επιβεβαίωσε τον 15^οαιώνα, όταν ο αυτοκράτορας απαγόρευσε κυριολεκτικώς τα μεγάλα υπερπόντια ταξίδια. Η ιστορία αποτελεί βέβαια σημαντική παράμετρο για ένα τόσο παλιό ιστορικό έθνος – ίσως το παλαιότερο έθνος-κράτος στην ιστορία–, αλλά τα μεγέθη, ο όγκος και η συνοχή του είναι τέτοια ώστε η επιβίωσή του δεν εξαρτάται τόσο καθοριστικά από τη συνείδηση της ιστορικής του διαδρομής, όπως συμβαίνει με μας.

Σε αντίθεση με την Κίνα, η δυτικοευρωπαϊκή ιδιοπροσωπία είναι εξωστρεφής και αποικιακού χαρακτήρα, με αποκορύφωμα το αμερικανικό έθνος που συγκροτήθηκε γύρω από το αίτημα του νέου «συνόρου», με το οποίο έφθασε από την ανατολική ακτή των ΗΠΑ στη δυτική, κατέλαβε το μισό Μεξικό, ενσωμάτωσε τη Λουιζιάνα, για να φθάσει σήμερα στο… Αφγανιστάν. Η ιδιοπροσωπία του αμερικανικού έθνους θα αναζητηθεί στην κατάκτηση ενός διαρκώς «νέου συνόρου», μιας γεωγραφικής, οικονομικής (Wall Street) ή πολιτισμικής (Hollywood) επέκτασης.

Η εβραϊκή ιδιοπροσωπία είναι ιστορικο-θρησκευτική, δηλαδή η ίδια η ιστορική διαδρομή και η συγκρότηση του εβραϊκού έθνους πραγματοποιείται αποκλειστικώς μέσω της θρησκείας. Η θρησκευτική ιστορία του εβραϊσμού ταυτίζεται με την κοσμική του ιστορία.

Για τους νεώτερους Έλληνες, το άλλοτε υπαρκτό πολιτισμικό, γεωγραφικό και πληθυσμιακό βάθος έχει αντικατασταθεί, ολοκληρωτικά σχεδόν, από το ιστορικό βάθος. Εξ ου και οποιοδήποτε «υψηλό» όραμα συναρτάται και αποτελεί στην ουσία ένα όραμα ιστορικού χαρακτήρα. Κατά τον 19^ο και στις αρχές του 20^ούαιώνα, ήταν το πρόταγμα της «Μεγάλης Ιδέας» που εύρισκε τις ρίζες του στην ιστορική διαδρομή του ελληνικού έθνους. Σήμερα, εκ του αντιθέτου, η πλήρης απουσία οράματος των εγχώριων πολιτικών και πνευματικών ελίτ συναρτάται με την έλλειψη ή, ακόμα χειρότερα, τη λοβοτομή της εθνικής μας συνείδησης ως μίας κατ’ εξοχήν ιστορικής συνείδησης, ως συνείδησης μιας ιστορικής συνέχειας. Εάν το σύγχρονο ελληνικό έθνος αποκοπεί από αυτή την ιστορική συνείδηση, θα πάψει, κυριολεκτικώς, να υπάρχει ως αυτόνομο συλλογικό υποκείμενο. Συναφώς, οποιαδήποτε οραματική πρόταση για την έξοδο της χώρας από μια κρίση, που ενίοτε προσομοιάζει με επιθανάτιο ρόγχο, για όσο ακόμα αυτή είναι δυνατή, προϋποθέτει ανυπερθέτως την ανάκτηση και εμβάθυνση μιας ιστορικής συνείδησης που ακρωτηριάζεται άκριτα και ασύστολα τις τελευταίες δεκαετίες.

Ένας πολιτισμός στα σύνορα των κόσμων, που πιέζεται πρωτίστως από την Ανατολή και τη Δύση και δευτερευόντως από τον Βορρά, μπορεί να διακρίνει την οποιαδήποτε πολιτική και κοινωνική διέξοδο στα παρόντα αδιέξοδά του μόνον καθόσον αποκτήσει συνείδηση των μεγάλων ιστορικών ρευμάτων και των γεωπολιτικών εξελίξεων. Εάν οι Έλληνες «ξεχάσουν» την ιστορία τους –ως συνέπεια και της πρωτοφανούς παραχάραξής της, κατά τα τελευταία τριάντα ή σαράντα χρόνια–, τότε, ούτε μπορούν να θέσουν προτεραιότητες ούτε να διακρίνουν το κύριο από το δευτερεύον· ένα «μεγάλο έθνος», από την άποψη της πολιτιστικής και ιστορικής του κληρονομιάς, κινδυνεύει έτσι να καταλήξει ένα ασταθές ανασφαλές και συρρικνούμενο βαλκανικό κρατίδιο, στραμμένο κατ’ εξοχήν στους στενούς ορίζοντες της παροντικότητας και των εσωτερικών διαμαχών, ανίκανο να αντιμετωπίσει τα κατακλυσμικά ιστορικά ρεύματα της εποχής μας· μόνο η ανασύνδεση με την ιστορία μας και η ανασυγκρότηση της ιστορικής μας συνείδησης μπορεί να προσφέρει τις κατευθύνσεις, τουλάχιστον, μιας διεξόδου.

Προφανώς, η ανάκτηση αυτής της ιστορικής συνείδησης δεν είναι κάτι το απλό ή το εύκολο. Διότι αυτό το «μαρμάρινο κεφάλι» μιας μακραίωνης ιστορίας κινδυνεύει, από την άλλη, «να εξαντλήσει τους αγκώνες μας». Κινδυνεύει να μας οδηγήσει στην απραξία κατέναντι στο μέγεθος μιας ιστορίας που φαντάζει δυσβάστακτη για τις μικρές, στενές μας πλάτες. Γι’ αυτό και, σε αυτή την απόπειρα, πολλοί χάνονται μέσα στα τενάγη του Μαραθώνα, στα πεδία των Γαυγαμήλων και του Ματζικέρτ, αδυνατώντας να πραγματοποιήσουν την απαραίτητη διάκριση που χαρακτηρίζει μια εδραία και ισορροπημένη συνείδηση. Πολλοί Έλληνες θα μένουν έκθαμβοι μπροστά στο ιστορικό κατόρθωμα του Πλάτωνα ή του Αριστοτέλη, αλλά θα κινδυνεύουν με πνευματική στείρωση, όπως συνέβη με έναν μεγάλο αριθμό λογίων μας κατά το παρελθόν – ακόμα και ο μεγάλος Ευγένιος Βούλγαρης θα επιχειρεί να επαναφέρει την αρχαία Ελλάδα μιλώντας τη γλώσσα της και έτσι θα καταδικαστεί σε αποκοπή από τους σύγχρονους Έλληνες, που τόση ανάγκη είχαν από τη σοφία και τη λογιοσύνη του. Άλλοι, ακόμα και σήμερα, θα αναζητούν απεγνωσμένα μια «επιστροφή» στον Γρηγόριο Παλαμά και τον ησυχασμό, παραθεωρώντας πως μια τέτοια επιστροφή, σήμερα, θα σήμαινε την καταδίκη μας σε ιστορική εξαφάνιση, δεδομένου ότι δεν διαθέτουμε το πολιτισμικό και πληθυσμιακό βάθος για μια επιγενέστερη επανάκαμψη.

Η ανάκτηση της ιστορικής συνείδησης δεν σημαίνει λοιπόν, απλώς το βύθισμα σε έναν κυκεώνα γεγονότων, παραστάσεων και αναπαραστάσεων, αλλά τη διάκριση εκείνων των χαρακτηριστικών στοιχείων που σφραγίζουν την πορεία ενός έθνους, ακόμα και όταν πρόκειται για μια πορεία από το ζενίθ της Σαλαμίνας στο ναδίρ του παρασιτικού εκσυγχρονισμού. Ενδεικτικό είναι το γεγονός πως το σημαντικότερο ίσως βιβλίο του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, που εξέδωσε λίγο πριν τον θάνατό του, το 1891, Τα διδακτικώτεραπορίσματα της ιστορίας του ελληνικού έθνους[1], όπου επιχειρεί να συναγάγει κάποια γενικά συμπεράσματα από το σύνολο της ιστορικής μας διαδρομής, είναι μάλλον το πλέον άγνωστο από τα έργα του, ενώ θα έπρεπε να βρίσκεται κυριολεκτικά στο προσκεφάλι όλων των Ελλήνων. Διότι το κύριο χαρακτηριστικό αυτού του έργου είναι η προσπάθεια της διάκρισης. Πώς, δηλαδή, από ένα σύνολο γεγονότων και επεισοδίων της ιστορίας, θα διακρίνουμε αυτά που έχουν καθολική ισχύ και μπορούν να φωτίσουν τον δρόμο μας σήμερα.

Αυτές οι σκέψεις δεν αποτέλεσαν την ενσυνείδητη αφετηρία της μακράς πλέον ενασχόλησής μου με τη νεώτερη ελληνική ιστορία, αλλά ερμηνεύουν ή προσπαθούν να ερμηνεύσουν ex post το γιατί και το πώς μιας τέτοιας ενασχόλησης. Όταν, είκοσι χρόνια πριν, άρχισα να στρέφω το ενδιαφέρον μου προς τη συστηματική μελέτη της νεώτερης ιστορίας μας, δεν είχα συγκροτήσει θεωρητικά την έννοια του ιστορικού χαρακτήρα της ελληνικής ιδιοπροσωπίας. «Σπρώχτηκα», κυριολεκτικώς, προς τα εκεί μέσα από το αδιέξοδο στο οποίο φαινόταν να καταλήγει η ελληνική μεταπολίτευση, η οποία, από τη δεκαετία του 1990 και στο εξής, μεταβλήθηκε σε ένα εγχείρημα κατάργησης ή παραχάραξης αυτής της ιδιοπροσωπίας. Η εποχή της παγκοσμιοποίησης και η παρασιτική ενσωμάτωση της Ελλάδας σε αυτήν απαιτούσαν τη ριζική διαγραφή/αναθεώρηση αυτής της συνείδησης. Εκ του αντιθέτου δε, κάποιοι, όπως ο υποφαινόμενος, οδηγηθήκαμε σταδιακώς στην αναγκαιότητα της ανασυγκρότησης και της ολοκλήρωσής της.

Είχαμε πλέον κατανοήσει πως η περιπέτεια της παρασιτικής προσκόλλησής μας στη Δύση, που είχε αρχίσει πολλούς αιώνες πριν, οδηγούνταν σε πλήρες αδιέξοδο, ενώ ταυτόχρονα, από τα ανατολικά, καραδοκούσε πάντοτε ο νεο-οθωμανισμός για να καρπωθεί τα ερείπια του σύγχρονου ελληνισμού, κατά τον ίδιο τρόπο που το 1453 είχε αποτελέσει απλώς την ολοκλήρωση του 1204. Συνειδητοποιήσαμε, λοιπόν, πως όλα τα μεγάλα οικουμενικά απελευθερωτικά κινήματα και αιτήματα των δύο προηγούμενων αιώνων δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν με θετικό και οργανικό τρόπο για την Ελλάδα και τους Έλληνες παρά μόνον εάν περνούσαν μέσα από τη βάσανο και την κρησάρα της ιδιοπροσωπίας μας, ώστε να καταστούν κτήμα μας. Αρχίσαμε να κατανοούμε πως η κοινωνική απελευθέρωση ή η οικολογική ισορροπία δεν μπορούν να επιτευχθούν με δάνεια σχήματα και παραμορφωτικούς καθρέφτες, αλλά μόνον εάν είχαν υποστεί μια βαθύτατη «ελληνοποίηση» και «ιστορικοποίηση».

Άσχετα με το αν κανείς απορρίπτει ή αποδέχεται κοσμοθεωρητικά την μεταφυσική ενός σύμπαντος δημιουργημένου από τον Θεό των ορθοδόξων χριστιανών, είναι υποχρεωμένος να αναγνωρίσει πως η ορθοδοξία υπήρξε ουσιώδες συστατικό της ταυτότητας του νεώτερου ελληνισμού – κατ’ εξοχήν του τουρκοκρατούμενου και φραγκοκρατούμενου. Η ορθοδοξία αποτελεί στοιχείο της ελληνικής ιδιοπροσωπίας και η παραθεώρησή της οδηγεί στην άρνηση αυτής της ίδιας της ιδιοπροσωπίας. Γι’ αυτό και ο αναγκαίος εκσυγχρονισμός της ταυτότητάς μας δεν μπορεί να εδράζεται στην εκρίζωση της παράδοσής μας, που οδηγεί στην εξαφάνισή μας, αλλά συνιστά έναν εκσυγχρονισμό αυτής της παράδοσης.

Μέσα από αυτή την πορεία κατανόησης της ιστορικής μας διαδρομής, διαπίστωσα πως, στη μακρά πορεία των εννέα ή δέκα αιώνων του νέου ελληνισμού, δύο μεγάλες ιστορικοί περίοδοι σφράγισαν τις τύχες μας και εν τέλει προδιέγραψαν και τη σημερινή μας πορεία. Η πρώτη, κατά την περίοδο 1204-1453, διαμορφώνεται οριστικά ο νεώτερος ελληνισμός μέσα από την αντίστασή του στη φραγκική Δύση και την τουρκική Ανατολή, πριν υποκύψει, το 1453. Κατά την δεύτερη, 1700-1922, ο ελληνισμός, μετά από αιώνες κρίσης και υποχώρησης, δοκιμάζει να ανασυγκροτήσει την πνευματική και πολιτειακή του αυτονομία, επιχειρώντας μια «αναγέννηση». Από την εξέταση αυτών των περιόδων –την πρώτη προσέγγισα με το βιβλίο μου, 1204, Ηδιαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού, και τη δεύτερη εγκαινιάζω με την ανά χείρας μελέτη–, διακρίνουμε τις γεωστρατηγικές σταθερές του ελληνικού κόσμου, στα σύνορα τριών ηπείρων, και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ελληνικής ιδιοπροσωπίας, θετικά και αρνητικά, όπως διαμορφώθηκαν τόσο από τη μακρά διαδρομή των ελληνικών χιλιετιών, όσο και κατ’ εξοχήν από την ιστορία των τελευταίων αιώνων. Αιώνες κατά τους οποίους η ιστορία μας μοιάζει να εξελίσσεται σε ένα mutatis–mutandis σταθερό γεωστρατηγικό πλαίσιο, παρά τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που έχουν επισυμβεί στο πεδίο της οικονομίας, των κοινωνικών δομών, του υλικού πολιτισμού. Η τουρκική Ανατολή, η φραγκική Δύση και ο σλαβικός Βορράς ήταν και είναι εδώ, ως γεωπολιτικές σταθερές που επιβάλλουν συγκεκριμένες πολιτικές σχέσης ανάσχεσης, συμμαχιών. Σημειώνει συναφώς ο Λευκάδιος πολιτικός αγωνιστής και ποιητής, Αριστοτέλης Βαλαωρίτης:

Διατρέχων την νεωτέραν Ελληνικήν Ιστορίαν από της πτώσεως της βυζαντινής αυτοκρατορίας μέχρι της εθνικής ημών αποκαταστάσεως, παρατήρησα ότι αι εποχαί άπασαι συγχωνεύονται, ότι τα διαστήματα εκλείπουσι και ότι η χρονολογία αποβαίνει περιττή. Η σελίς αυτή της Ελληνικής Ιστορίας η περιλαμβάνουσα τετρακοσίων ετών παθήματα και ελπίδας, σύγκειται εκ μιας μόνης περιόδου, βουστροφηδόν γεγραμμένης, εν ή η έννοια άρχεται από του τέλους πάσης γραμμής, αναπτύσσεται βαίνουσα από την αρχήν και από της αρχής χωρεί πάλιν προς το τέλος^[2].

Και συνεχίζει ο επίσης Λευκαδίτης Νίκος Σβορώνος, επιμένοντας στην αντιστασιακή ιδιοπροσωπία του νεώτερου ελληνισμού:

Ο αντιστασιακός χαρακτήρας… διέπει ολόκληρη τη νεοελληνική ιστορία: ο ελληνισμός ανήκει στην κατηγορία των μικρών λαών που κινούνται στην περιφέρεια του νεότερου κόσμου, και που η σταδιακή ανάπτυξη της εθνικής τους συνείδησης και η συγκρότησή τους σε καινούργια έθνη συντελείται μέσα στην πάλη εναντίον υπερεθνικών αυτοκρατοριών στην αρχή, εναντίον υπερεθνικών ιμπεριαλιστικών οικονομικοκοινωνικών συγκροτημάτων, στα νεότερα χρόνια^[3].

Η βασική αιτία της κακοδαιμονίας μας, του ανολοκλήρωτου του εθνικού χαρακτήρα και του ημιτελούς των προσπαθειών μας, βρίσκεται στη μακρόχρονη υποταγή μας στις δυνάμεις που, από τη Δύση ή την Ανατολή, επιχειρούν να υποτάξουν και να εξαλείψουν κυριολεκτικώς την ιδιοπροσωπία μας και την αυτόνομη ύπαρξή μας, πολιτισμική και πολιτειακή. Και αυτό δεν σημαίνει άρνηση των εσωτερικών αδυναμιών ή αντιθέσεων που διαπερνούν το σώμα του έθνους, αλλά την ένταξή τους στα πλαίσια μιας υπερκαθορίζουσας και εν τέλει κυρίαρχης αντίθεσης.

Αυτή η θεμελιώδης αντίθεση αποτελεί συνέπεια του γεγονότος πως αποτελούμε έναν χώρο των «συνόρων» μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, απαραίτητο σε όποιον θέλει να επιβάλει την ηγεμονία του στην ευρύτερη περιοχή, και ταυτόχρονα έναν πολιτισμό «ιδιαίτερο», διαφορετικό, ανυπότακτο, μη επιδεχόμενο ολοκληρωτική ένταξη ή απορρόφηση από τα μεγάλα γεωγραφικά, οικονομικά και πολιτισμικά συστήματα που μας περιβάλλουν. Και αυτό μαρτυρούν τόσο η «ανάδελφη» γλώσσα μας όσο και η θρησκευτική μας διαφοροποίηση έναντι Ανατολής και Δύσεως, καθώς και η μεγάλη και ιδιαίτερη πολιτισμική μας παράδοση. Κατά συνέπεια, η ενσωμάτωσή μας στο ανατολικό ή το δυτικό στρατόπεδο αντιστοίχως προϋπέθετε –και εν μέρει συνεχίζει να προϋποθέτει– την εξάλειψη της ιδιοπροσωπίας μας, είτε με γενοκτονίες ή εξισλαμισμούς, βίαιους ή όχι, είτε με την απορρόφησή μας σε ευρύτερα κρατικά σύνολα και πολιτισμικά στρατόπεδα.

Δυστυχώς η τεράστιας σημασίας γεωπολιτική θέση του ελληνικού χώρου, στη συμβολή τριών ηπείρων και περισσότερων θαλασσών, δεν επιτρέπει οποιαδήποτε ανάπαυλα απέναντι στην πίεση που δεχόμαστε, προεξαρχόντως από την Ανατολή και τη Δύση, αλλά και εν μέρει από τον Βορρά

Σημειώσεις:

[1] Βλ. Κ. Παπαρρηγόπουλος, Τα διδακτικώτερα πορίσματα της ιστορίας του ελληνικού έθνους τ, 2, ΣΔΩΒ, Αθήνα 1980.

^[2]Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, «Προλεγόμενα στην Κυρά Φροσύνη», στο Αρ. Βαλαωρίτης, τ. Β΄, Ποιήματα και Πεζά, ό.π. σσ. 299-300· Σπ. Ασδραχάς, «Ο ζευγολάτης του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη», Πατριδογραφήματα,Πατριδογραφήματα, ΕΛΜ, Αθήνα 1999, σσ. 151-173.

[3] Ν. Σβορώνος, Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας, Θεμέλιο, Αθήνα 1976, σσ 12-13.

Τα αμάζευτα λιόδεντρα… Ο “υγρός χρυσός” της Ελλάδας

Φωτογραφία ΝΕΜΕΑ PRESS

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΤΡΑΚΗ

Χρειάστηκε να βρεθεί η «Ουάσιγκτον Ποστ» και σε ένα εξαιρετικό άρθρο της Ana Swanson να εξηγήσει το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας. Που δεν είναι το χρέος, δεν είναι το Μνημόνιο, δεν είναι η αξιοπιστία, δεν είναι η ιδεολογία, δεν είναι οι συμμαχίες.

«Πώς το ελαιόλαδο εξηγεί τα ελληνικά προβλήματα» ήταν ο τίτλος του άρθρου της μεγάλης αμερικανικής εφημερίδας, που μέσα σε μερικές εκατοντάδες λέξεις εξήγησε πραγματικά το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας: ότι παράγει ελάχιστα και αυτά που αποτελούν το συγκριτικό πλεονέκτημα οικονομίας της τα καταστρέφουμε οι ίδιοι καθημερινά, δεκαετίες τώρα.

Χρειάστηκε η Αμερικανίδα δημοσιογράφος να ταξιδέψει στην Καλαμάτα, να ερευνήσει και να συζητήσει με ελαιοπαραγωγούς. Για να διαπιστώσει ότι σε μία χρονιά που η Ελλάδα, η τρίτη ελαιοπαραγωγός χώρα του κόσμου μετά την Ισπανία και την Ιταλία, βρέθηκε στην πλεονεκτική θέση να έχει σχετικά καλή παράγωγη απέναντι στις αποτυχημένες παράγωγες των δύο άλλων χωρών, αντί να επεκτείνει την παρουσία της στην παγκόσμια αγορά, απλώς έτυχε να μεγαλώσει τη δική της εξάρτηση από τους μεγαλολαδέμπορους της Ιταλίας.

Χωρίς μεταποίηση, χωρίς δυνατότητα ποιοτικής συσκευασίας του προϊόντος οι Ελληνες παραγωγοί πουλούν το λάδι τους φτηνά στους Ιταλούς, που το επεξεργάζονται, το στολίζουν με τις ωραίες ετικέτες στα καλόγουστα μπουκάλια τους και το μοσχοπουλούν κερδίζοντας μια υπεραξία τουλάχιστον 50%. Και στην Ελλάδα βλέπεις με πόνο κάθε Φλεβάρη τις ελιές να σαπίζουν στο χώμα. Γιατί οι Βούλγαροι, οι Αλβανοί, οι Πακιστανοί εργάτες στοιχίζουν πια και η τιμή που δίνουν οι χονδρέμποροι της Ιταλίας δεν φτάνει.

Και οι ελιές, ο θησαυρός της ελληνικής γης, σαπίζουν στο χώμα. Ετσι και η φέτα, το γιαούρτι, τα βότανα, τα ροδάκινα, όπως το λάδι, αφέθηκαν στην τύχη τους. Οι συνεταιρισμοί και οι μικρές επιχειρήσεις έγιναν προβληματικές, φορτωμένες με δάνεια και κοινοτικά κονδύλια που πήγαν για σκάφη και για βίλες.

Και οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι μας, που δεν είχαν κανένα λόγο να νοιαστούν για το μέλλον, για την εδραίωση των προϊόντων τους στην παγκόσμια αγορά, έπαιρναν τα κοινοτικά κονδύλια, έδιναν κάτι στους Βούλγαρους εργάτες και πουλούσαν με το βυτίο το ελληνικό λάδι στους Ιταλούς για να πλουτίζουν. Τώρα φταίει η τρόικα… Που ζητά να φορολογηθούν έστω και στο ελάχιστο… Λάθος. Θα πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά όσοι οδήγησαν στον πάτο και την ελληνική γεωργία. Και η αρχή να γίνει με την τιμωρία εκείνων που άφησαν έστω και ένα λιόδεντρο αμάζευτο φέτος.

petrakisgeorge@hotmail.com

http://mignatiou.com/2015/08/ta-amazefta-liodentra-o-igros-chrisos-tis-elladas/

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

“«Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας απαντώντας σε σχετική ερώτηση της προέδρου του ΠΑΣΟΚ Φώφης Γεννηματά για τις κινήσεις Βαρουφάκη δήλωσε ότι «φυσικά, αυτονοήτως, είχα δώσει εντολή προσωπικά στον Γιάνη Βαρουφάκη να συγκροτήσει ομάδα επεξεργασίας σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης».”
«Σύμφωνα με υψηλόβαθμες πηγές, αυτό περιελάμβανε τα εξής: Εθνικοποίηση του ΟΠΑΠ, Εθνικοποίηση οδικών αξόνων (διόδια), Εθνικοποίηση ζεύξης Ρίου-Αντιρρίου και Ολυμπίας Οδού,Επανεκκίνηση ενεργειών για την έκδοση Χριστοφοράκου και επανεξέταση της συμφωνίας εξωδικαστικού συμβιβασμού με τη Siemens, Προστασία ακινήτων του ΤΑΙΠΕΔ, κυρίως αυτών για τα οποία είχε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η Γερμανία, Ελεγχος θεμάτων διαφθοράς εταιρειών γερμανικών συμφερόντων (Siemens, OTE, Lidl, Allianz, ΜΑΝ, Hochtief), Ελεγχος εταιρειών που συμμετέχουν σε διαγωνισμούς προμηθειών του ελληνικού Δημοσίου».
«Η εκτίμηση που υπάρχει σε συνεργάτες του πρωθυπουργού είναι ότι συνολικά οι «μαύρες» μπίζνες των Γερμανών στην Ελλάδα έχουν επιφέρει ζημιές για το ελληνικό Δημόσιο αρκετών δισεκατομμυρίων ευρώ. Ταυτόχρονα, με την τακτική τους έχουν οδηγήσει στη διάλυση του βιομηχανικού ιστού της χώρας, στην παγίωση της διαφθοράς και στη δημιουργία ασθενούς επιχειρηματικότητας.
Πολλές από τις «μαύρες» μπίζνες, όπως λένε οι ίδιες πηγές, έγιναν από γερμανικές εταιρείες που στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν με δόλιο τρόπο (μίζες) φιλέτα του ελληνικού Δημοσίου στηρίχτηκαν σχεδόν πάντοτε από το γερμανικό κράτος. Αλλοτε με νομοθετική υποστήριξη (περίπτωση Χριστοφοράκου), άλλοτε με διπλωματία».

Όλα τα παραπάνω τα διάβασα σε ρεπορτάζ της «Εφημερίδας των Συντακτών» με τίτλο «Αποκάλυψη: Τα αντίμετρα του Μαξίμου». Δεν είδα να υπάρχει κάπου διάψευση. Το μόνο που μπορεί να σημαίνει είναι ότι πράγματι αυτά ήταν τα αντίμετρα της ελληνικής κυβέρνησης στη Γερμανία.

Επειδή βαρέθηκα πια να σχολιάζω, αλλά και δε βρίσκω και καμία αξία στο να σχολιάζω αυτή την απερίγραπτη κυβέρνηση, θέλω μόνο να ρωτήσω δύο πράγματα. Το πρώτο είναι «τί εννοεί ο Αλέξης Τσίπρας με τον όρο έκτακτη ανάγκη;». Τι άλλο θα μπορούσαν να μας κάνουν οι Γερμανοί εκτός από το να μας εκβιάσουν, να μας φορτώσουν τρίτο μνημόνιο, να μας επιβάλλουν μέτρα που οδηγούν στην απόλυτη καταστροφή της οικονομίας;

Θεωρεί, δηλαδή, ο Αλέξης Τσίπρας ότι η διαπραγμάτευση πέτυχε, οπότε όλα πήγαν καλά; Οπότε δεν χρειάζονται αντίμετρα; Οπότε συνεχίζουμε όπως ήμασταν; Οπότε δεν υπάρχει λόγος σχεδίου εφαρμογής έκτακτης ανάγκης; Δηλαδή τί άλλο έπρεπε να μας κάνουν οι Γερμανοί για να πούμε ότι τα πράγματα δεν πήγαν καλά και ότι θα γίνονται κάθε μέρα και χειρότερα σε περίπτωση που εφαρμοστούν έστω και τα μισά από τα μέτρα που επιβάλλουν οι δανειστές; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να ομολογήσει ο Αλέξης Τσίπρας ότι οι Γερμανοί δεν είναι φίλοι μας, ότι εμείς δεν είμαστε ισότιμοι εταίροι στην ευρωζώνη, ότι η δήλωση του πρωθυπουργού «Αυτό που προέχει τούτη την ώρα είναι να επανέλθει στην κανονικότητα το τραπεζικό σύστημα» είναι η πολιτική που απέρριψε ο λαός στις εκλογές του Γενάρη και δεν αντέχει άλλο να πληρώνει αυτή την εφιαλτική «κανονικότητα»;

Η δεύτερη ερώτησή μου έχει να κάνει με τα «αντίμετρα». Δηλαδή τώρα που κατά τον Αλέξη Τσίπρα όλα πήγαν καλά, η συμφωνία είναι θετική και οι Γερμανοί είναι φίλοι μας, δεν υπάρχει λόγος να γίνει «επανεκκίνηση ενεργειών για την έκδοση Χριστοφοράκου και η επανεξέταση της συμφωνίας εξωδικαστικού συμβιβασμού με τη Siemens»; Δεν υπάρχει λόγος «προστασίας ακινήτων του ΤΑΙΠΕΔ, κυρίως αυτών για τα οποία είχε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η Γερμανία»; Δεν θα υπάρξει «έλεγχος θεμάτων διαφθοράς εταιρειών γερμανικών συμφερόντων (Siemens, OTE, Lidl, Allianz, ΜΑΝ, Hochtief) και έλεγχος εταιρειών που συμμετέχουν σε διαγωνισμούς προμηθειών του ελληνικού Δημοσίου»; Πάνε όλα; Τελείωσαν; Τα θάβουμε; Τα ξεχνάμε; Τα ξεπουλάμε; Κάνουμε τους ηλίθιους; Τους σκλάβους; Τις πουτάνες;

Έτσι είναι γαμώ τη δεξιά αριστερά σας; Έτσι πάει; Τώρα που θα υπογραφεί το τρίτο μνημόνιο και θα πέσει η τρίτη ταφόπλακα πάνω στη χώρα, θα ξεχαστεί «Η εκτίμηση που υπάρχει σε συνεργάτες του πρωθυπουργού ότι συνολικά οι “μαύρες” μπίζνες των Γερμανών στην Ελλάδα έχουν επιφέρει ζημιές για το ελληνικό Δημόσιο αρκετών δισεκατομμυρίων ευρώ»;

Τώρα, γαμώ τη δεξιά αριστερά σας, δεν θα βρεθεί εναλλακτική λύση για να αντισταθούμε στην «τακτική των Γερμανών που έχουν οδηγήσει στη διάλυση του βιομηχανικού ιστού της χώρας, στην παγίωση της διαφθοράς και στη δημιουργία ασθενούς επιχειρηματικότητας»;

Τώρα, γαμώ την καραδεξιά αριστερά σας δεν θα μας ενοχλεί που «πολλές από τις “μαύρες” μπίζνες έγιναν από γερμανικές εταιρείες που στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν με δόλιο τρόπο (μίζες) φιλέτα του ελληνικού Δημοσίου στηρίχτηκαν σχεδόν πάντοτε από το γερμανικό κράτος, άλλοτε με νομοθετική υποστήριξη (περίπτωση Χριστοφοράκου) και άλλοτε με διπλωματία»;

Τώρα, γαμώ τη δεξιά αριστερά σας, κατάλαβα τι εννοούσε ο Φλαμπουράρης όταν σε συνέντευξή του στο MEGA, έλεγε για τη στάση των διαφωνούντων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ «Με πίκρανε και τον Πρωθυπουργό ακόμα περισσότερο, γιατί αυτοί είναι σύντροφοί μου. Τους κάνω έκκληση την τελευταία στιγμή να συνέλθουν και να συνειδητοποιήσουν πως η Αριστερά είναι πλέον στην κυβέρνηση». Κι όταν η Αριστερά είναι στην κυβέρνηση γίνεται Δεξιά, γαμώ την εξουσία σας γαμώ; Αριστεροί στην αντιπολίτευση, Δεξιοί στην κυβέρνηση;

Τώρα, γαμώ τη δεξιά αριστερά σας, κατάλαβα το μέγεθος του κυνισμού που περιείχε η δήλωση του πρωθυπουργικού εξαδέλφου, Γιώργου Τσίπρα, ο οποίος αναρωτήθηκε σε συνέντευξή του «αν πάμε σε εκλογές θα πάμε για να ανακτηθεί η κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αν έχουν θέση στη λίστα όσοι καταψηφίζουν ποιος ο λόγος να γίνουν εκλογές;».

Μήπως θα έπρεπε να πάμε σε εκλογές για να εγκρίνουμε τη μνημονιακή στροφή του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ; Όχι, φυσικά. Οι εκλογές θα είναι χρήσιμες μόνο για να ξεφορτωθεί ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ τις αντιμνημονιακές ενοχές του. Αυτή είναι η δημοκρατία της δεξιάς αριστεράς. Διότι η δεξιά αριστερά δεν επιθυμεί εκλογές για να ξεφορτωθεί τα εθνικιστικά βαρίδια του Καμμένου, αλλά για να ξεφορτωθεί αριστερά βαρίδια. Πρώην συντρόφους. Θλιβερό, εξωφρενικό, αλλά και ξεκάθαρο για τη μετατροπή της αντιπολιτευόμενης Αριστεράς σε κυβερνητικό δεξιό γιουσουφάκι των Γερμανών.

Όμως εδώ δημιουργείται ένα άλλο ερώτημα. Ο Αλέξης Τσίπρας υποσχέθηκε ότι μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου θα έρχονται στη Βουλή μόνο μέτρα προς ψήφιση που θα διασφαλίζουν τη δυνατότητα να μην υπάρξουν κινήσεις που θα πλήττουν τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας. Όπως έχουν δηλώσει οι διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσουν όλα αυτά τα μέτρα, άρα προς τί το ζόρι να τους ξεφορτωθούν; Ούτως ή άλλως αν γίνουν εκλογές, θα γίνουν μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου, άρα οι διαφωνούντες δεν θα είναι ενοχλητικοί ως προς τα «μέτρα στήριξης των αδυνάτων» που υπόσχεται ο Αλέξης Τσίπρας.

Επειδή, όμως, όλοι γνωρίζουμε ότι τέτοια μέτρα δεν θα υπάρξουν• αντίθετα θα υπάρξει σειρά εφαρμοστικών νόμων για τα ήδη συμφωνημένα μέτρα, αλλά θα έρθουν και πολλά ακόμη μέτρα προς ψήφιση τρισχειρότερα από αυτά που τώρα γνωρίζουμε, οι διαφωνούντες είναι όντως βαρίδια και η Αριστερά του Τσίπρα είναι όντως μια Δεξιά που της αξίζουν Πανούσηδες, Κουρουμπλήδες και Μάρδες. Εμείς, πάντως, αξίζουμε μία πραγματική Αριστερά, από εκείνες που δεν κρύβονται μέσα σε κάλπες.

http://kartesios.com/?cat=28

ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ

Το γεγονός ότι η πραγματική χρηματιστηριακή αξία των τραπεζών τα τελευταία χρόνια κινείται από 1,5 δισ. ευρώ έως 5 δισ. ευρώ και το κράτος, δηλαδή οι πολίτες, έχουμε χρεωθεί με 80 δισ. ευρώ για να τις ανακεφαλαιοποιούμε και να τις σώζουμε, δείχνει από μόνο του ότι το δίλλημα «ευρώ ή δραχμή» απογυμνωμένο από κάθε ουσιαστική αλλαγή πολιτικής, είναι και μάταιο και αποπροσανατολιστικό.

Μιλώντας για τη χρηματιστηριακή αξία των τραπεζών δεν αναφέρομαι στο χθεσινό κατάντημα των τραπεζικών μετοχών. Για παράδειγμα, η αθροιστική χρηματιστηριακή αξία της Εθνικής Τράπεζας, της Eurobank, της Alpha Bank και της Τράπεζας Πειραιώς τον Απρίλιο του 2013 ήταν 1,7 δισ. ευρώ. Σε μία νύχτα η αξία τους εκτινάχτηκε σε πάνω από 26 δισ. ευρώ καθώς ο δημόσιος τομέας προσέφερε στις τράπεζες … βοήθεια 24,5 δισ. ευρώ.

Με το να επιστρέψουμε, λοιπόν, απλώς στη δραχμή δίχως να αλλάξει η κυρίαρχη πολιτική και οι συνειδήσεις των πολιτών το μόνο που θα αλλάξει είναι ότι η χρηματιστηριακή αξία των τραπεζών θα είναι 5 δισ. δραχμές και το κράτος, δηλαδή οι πολίτες, θα φορτώνονται με 80 δισ. δραχμές για να τις σώζουμε.

Νομίζω πως έχει περάσει η ώρα που θα έπρεπε οι εκπρόσωποι του κινήματος της εξόδου από την ευρωζώνη να μας παρουσιάσουν ένα συνολικό πρόγραμμα, μια συνολική πρόταση για το τι ακριβώς επιδιώκουν με την έξοδο από την ευρωζώνη, σε τι ελπίζουν και πώς θα το καταφέρουν. Η «στεγνή» συζήτηση περί ευρώ ή δραχμής δεν λέει κάτι.

Επίσης δεν λέει κάτι η εξήγηση του Λαπαβίτσα: «Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω τους καλούς οπαδούς του μονόδρομου, αλλά αναλυτικός σχεδιασμός της εξόδου υπάρχει από καιρό. Η δημόσια κατάθεσή του είναι θέμα πολιτικό και θα γίνει όταν θα το επιλέξει η πλευρά που εδώ και χρόνια επιχειρηματολογεί υπέρ της εξόδου» όπως την καταθέτει στο κείμενό του με τίτλο «Τι είναι και τι δεν είναι το Εναλλακτικό Σχέδιο».

Λυπάμαι κι εγώ που η εξήγηση του Λαπαβίτσα σχετικά με το χρόνο κατάθεσης της πρότασης από την «πλευρά που εδώ και χρόνια επιχειρηματολογεί υπέρ της εξόδου» μου θυμίζει τον Σταύρο Θεοδωράκη και το «Ποτάμι» που έλεγαν ότι έχουν πρόγραμμα αλλά θα μας το αποκάλυπταν μετά τις εκλογές. Απουσιάζει η σοβαρότητα και η όποια ένδειξη ότι η «πλευρά που εδώ και χρόνια επιχειρηματολογεί υπέρ της εξόδου» διαθέτει κάποια σοβαρή και ολοκληρωμένη πρόταση.

Ως εκ τούτου και εν ολίγοις, το να συνεχίσουμε να ελπίζουμε ότι η λύση θα δοθεί από κόμματα, φορείς και «πλευρές» είναι μία ακραία αυταπάτη. Η οποιαδήποτε λύση δεν θα έρθει από πάνω, από κάποια κυβέρνηση, αλλά μόνο από κάτω, από τους πολίτες.

Δεν θα προσφερθεί από κάποιον σωτήρα, αλλά μόνο από τη συνειδητοποίηση των πολιτών ότι δεν είναι ο λιτός ή ο πλούσιος βίος προϋπόθεση για την έξοδό μας από τη φούσκα της εφήμερης λάμψης μιας φασίζουσας ευρωπαΐλας. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο ουσιαστικός βίος. Η αλλαγή των φιλοδοξιών και των στόχων μας. Η κατάργηση της αγωνίας για κοινωνική καταξίωση μέσω της απαξίωσης των πραγματικών ιδανικών που αφορούν στον άνθρωπο. Όταν αλλάξουμε όνειρα, το ξανασυζητάμε.

http://kartesios.com/?p=193460