ΤΟ ΨΕΥΔΟΔΙΛΗΜΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

του Μελέτη Η. Μελετόπουλου, Δρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης

      Μπροστά στην κάλπη της 6^ης Μαϊου, οι ψηφοφόροι θα αντιμετωπίσουν ένα τεχνητό δίλημμα: το δίλημμα μεταξύ «φιλομνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» πολιτικών δυνάμεων. Αυτό το δίλημμα το έχει κατασκευάσει το καταρρέον πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, για να επανασυσπειρώσει το αγανακτισμένο εκλογικό σώμα.

    Το δίλημμα όμως αυτό είναι πλαστό. Διότι τόσο οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν το μνημόνιο (ΠΑΣΟΚ του Ευ. Βενιζέλου, Νέα Δημοκρατία του Α. Σαμαρά, Δημοκρατική Αριστερά του Φ. Κουβέλη, Δράση του Στ. Μάνου, Δημοκρατική Συμμαχία της Ντ. Μπακογιάννη) όσο και οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις (Ανεξάρτητοι Έλληνες του Π.Καμένου, Σύριζα, Κομμουνιστικό κόμμα) ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΗΤΡΑ, δηλαδή τα άλλοτε κόμματα εξουσίας της τελευταίας τριακονταπενταετίας και τα συμπληρώματά τους. Εμφορούνται ΟΛΑ από την ίδια παλαιοκομματική  λογική, που οδήγησε την χώρα στην παρακμή και στην αποσύνθεση.

    Κυρίως, όμως, τόσο οι  «φιλομνημονιακές» όσο και οι «αντιμνημονιακές» πολιτικές δυνάμεις είναι εξίσου βέβαιο ότι θα οδηγήσουν, είτε επικρατήσουν οι μεν είτε επικρατήσουν οι δε, την χώρα στην βίαιη χρεωκοπία.

    Τα μεν υποτιθέμενα κόμματα του μνημονίου, που στήριξαν και συμμετείχαν στην κυβέρνηση Παπαδήμου, παραβίασαν ασυστόλως τον βασικό άξονά του, δηλαδή την δραστική περικοπή των δημοσίων δαπανών και την ριζική ανασυγκρότηση του κράτους, διότι αυτή έθιγε τα πελατειακά τους δίκτυα και τα κομματικά τους συμφέροντα. Προτίμησαν να εξαπολύσουν την αγριότερη φορολογική επιδρομή της νεώτερης ελληνικής ιστορίας, καταστρέφοντας τον παραγωγικό ιστό της χώρας και οδηγώντας την κοινωνία σε τραγική εκπτώχευση, προκειμένου να αφήσουν άθικτο το σοβιετικών προδιαγραφών πελατειακό τους κράτος, με τις εκατοντάδες ελλειμματικές ΔΕΚΟ, τις χιλιάδες άχρηστους οργανισμούς-πρυτανεία χρυσοκάνθαρων συνδικαλιστών και κομματικών ευνοουμένων, προκειμένου να διατηρήσουν τα ολιγαρχικά τους προνόμια, τους πακτωλούς χρηματοδότησης των κομμάτων, την αναξιόπιστη και διεφθαρμένη αντιαναπτυξιακή γραφειοκρατία, τα διαπλεκόμενα συμφέροντά τους. Δεν έχουν να προτείνουν άλλη λύση από ακόμα ένα νέο μνημόνιο και αναπόφευκτα άλλο ένα πακέτο «μέτρων», που θα οδηγήσει μαζικά τους πολίτες αυτής της δύσμοιρης χώρας σε αναζήτηση τροφής στους κάδους απορριμμάτων ή σε πανικόβλητη φυγή στο εξωτερικό. Τα δε  ψηφοδέλτια που κατήρτισαν, και που συμπεριλαμβάνουν όλα τα κραυγαλέα εκτεθειμένα πρόσωπα του παρελθόντος, αποτελούν τρανή απόδειξη της αναπαραγωγής της παλαιοκομματικής, οικογενειοκρατικής, τριτοκοσμικής δομής τους. Αυτής ακριβώς που εγγυάται την αδυναμία τους να εκσυγχρονίσουν και να ανασυγκροτήσουν την χώρα ώστε αυτή να παύσει να παράγει ελλείμματα και να εισέλθει στην τροχιά της ανάπτυξης. Τα δε μικρότερα φιλομνημονιακά κόμματα και γκρουπούσκουλα διοικούνται από παλαιοκομματικούς πρώην υπουργούς αποτυχημένων κυβερνήσεων του πρόσφατου παρελθόντος, που συμμετείχαν με προσωπική τους ευθύνη στο όργιο που οδήγησε την Ελλάδα στην χρεωκοπία κατά τις παρελθούσες δεκαετίες και τώρα εμφανίζονται ως η….λύση του προβλήματος. Εάν επομένως σχηματισθεί κυβέρνηση συνεργασίας των δήθεν φιλομνημονιακών κομμάτων, θα έχει ως κύριο μέλημα την διαφύλαξη των δομών της διαπλοκής, των ολιγαρχικών προνομίων και του πελατειακού συστήματος, δηλαδή των δομών ενός διεφθαρμένου, μη παραγωγικού και άρα μη βιώσιμου κράτους, με νομοτελειακή κατάληξη την χρεωκοπία.

    Τα αντιμνημονιακά κόμματα, από την άλλη, υποστηρίζουν την δονκιχωτική έννοια της «αναδιαπραγμάτευσης», μη συνειδητοποιώντας ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΜΑ ΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ. Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΝ ΔΕΚΤΟΣ ΩΣ ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ. Απλώς θα υπάρξει άμεση διακοπή της χρηματοδότησης και χρεωκοπία. Οι δε εξαγγελίες περί μονομερούς καταγγελίας του χρέους και στάσης πληρωμών θα αποκλείσουν διά παντός την Ελλάδα από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και από οποιαδήποτε οικονομική και διπλωματική στήριξη από τους συμμάχους της. Διότι τα αντιμνημονιακά κόμματα επαγγέλλονται μεν την απαλλαγή μας από το εθνικό χρέος, δεν μας εξηγούν όμως πώς θα χρηματοδοτηθεί ο τεράστιος κρατικός τομέας, το ένα εκατομμύριο των δημοσίων υπαλλήλων και τα τεράστια ελλείμματα των ΔΕΚΟ, τον οποίον το πρόγραμμά τους αφήνει απολύτως ανέπαφο.

    Επομένως τόσο σε περίπτωση νίκης των φιλομνημονιακών κομμάτων όσο και στην αντίθετη περίπτωση η Ελλάδα θα οδηγηθεί στην κατάρρευση, διότι όλες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις, είτε δηλώνουν σήμερα υποστηρικτές είτε πολέμιοι του μνημονίου,  προέρχονται από και ανήκουν στο ίδιο παλαιοκομματικό, τριτοκοσμικό πολιτικό σύστημα, το οποίο υπηρέτησαν ως κεντρικά του στελέχη. Διότι και οι δύο πλευρές, και η φιλομνημονιακή και η αντιμνημονιακή, που μέχρι μόλις πρόσφατα υπηρετούσαν τον ίδιο κύριο, αδυνατούν έστω και να συλλάβουν ρεαλιστικούς τρόπους ώστε η ελληνική κοινωνία και οικονομία να οδηγηθούν σε αλλαγή πλεύσης.

    Η πραγματική και η μόνη λύση για την ελληνική τραγωδία βρίσκεται στην απόρριψη του ψευδοδιλήμματος μνημόνιο ή απόρριψη του μνημονίου, και στην διατύπωση του πραγματικού διλήμματος ΠΑΛΑΙΟΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ Ή ΝΕΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, που θα αποτελούνται όχι από ανακυκλώσεις φθαρμένων υλικών αλλά από άφθαρτα νέα πρόσωπα. Τα οποία θα ανασυγκροτήσουν με ριζοσπαστικό τρόπο το ελληνικό κράτος εξ υπαρχής σε νέα, βιώσιμη, παραγωγική και υγιή βάση, εξαφανίζοντας τα ελλείμματα και απαλλάσσοντας την ελληνική κοινωνία από τον βρόγχο του δανεισμού, της εξοντωτικής φορολογίας και των αντισυνταγματικών  κεφαλικών φόρων. Και θα διαμορφώσουν ένα νέο πολιτικό σύστημα, που θα εξαλείψει την διαφθορά, την διαπλοκή και τα ολιγαρχικά προνόμια των πολιτικών, και θα εγκαθιδρύσει πραγματικούς δημοκρατικούς θεσμούς, που θα ξαναδώσουν στον ελληνμικό λαό την αξιοπρέπειάς του. Τέτοιες πραγματικά νέες δυνάμεις, εναλλακτικοί πόλοι εξουσίας με σοβαρή στελέχωση, πανελλήνια εμβέλεια και ρεαλιστικό κυβερνητικό πρόγραμμα, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ.

    Η μόνη υπηρεσία που έχουν να προσφέρουν οι επικείμενες εκλογές είναι να επισπεύσουν την οριστική και αμετάκλητη κατάρρευση του σάπιου πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης, ώστε από το κενό που θα προκύψει να αναδειχθούν νέα πολιτικά σχήματα από άφθαρτους, ηθικά απρόσβλητους και ικανούς πολίτες, που θα είναι σε θέση να διεκπεραιώσουν την ζητούμενη εδώ και πολύ καιρό μετάβαση της Ελλάδας στον Εικοστό Πρώτο Αιώνα.

Το άρθρο το στάλθηκε με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, απο τον κ. Μελετόπουλο Μελέτη.

Χάρρυ Κλυνν: «Με λένε Βασίλη και έπαψα να είμαι μαλάκας»

catastroika

το ντοκιμαντέρ της Κατερίνας Κιτίδη και του Άρη Χατζηστεφάνου

http://dai.ly/Iq8iFj
http://www.dailymotion.com/infowar#video=xqdvex

Γιε μου, εσύ τον άκουσες τον ΔΟΛιο σου πατέρα!

Τιμές (μελλοντικού) αρχηγού κράτους αποδίδει το «Βήμα» και όλο το σύστημα στον υποψήφιο της ΝΔ Ανδρέα Ψυχάρη.

Γροθιά στο νεποτισμό, την αναξιοκρατία και τη διαπλοκή η φωνή του Ανδρέα!

“Γιέ μου δεν τον άκουσες τον δόλιο σου πατέρα” λέει το ομότιτλο τραγούδι του Σταμάτη Κόκκοτα, αλλά αυτό δύσκολα μπορεί να το πει κανείς για τον Ανδρέα Ψυχάρη που δείχνει να ακούει τη συμβουλή του ΔΟΛιου του πατέρα και ας χωρίσανε οι δρόμοι τους για λίγο, ο ένας με τη ΝΔ και ο άλλος πάντα κοντά στο ΠΑΣΟΚ.

H είδηση δεν είναι που στην ηλεκτρονική της έκδοση, ηεφημερίδα Βήμα συγκαταλέγει στα πρώτα της θέματα την προεκλογική συγκέντρωση του Ψυχάρη τζούνιορ στο Μέγαρο Μουσικής (πού αλλού;) με τον σεμνότατο τίτλο “Μήνυμα νίκης από τον Ανδρέα Ψυχάρη”  ενώ στο ρεπορτάζ παρατίθενται εκτεταμένα αποσπάσματα από την ομιλία του υποψηφίου.  Η είδηση -αν και δεν θα έπρεπε να μας κάνει έκπληξη-  είναι ότι το Μέγαρο ήταν σχεδόν κατάμεστο ενώ υπήρχαν και αρκετοί όρθιοι.  Το ρεπορτάζ θυμίζει αμυδρά την περιγραφή στο βιβλίο “Ο Νονός” που ο Μάικλ Κορλεόνε κάνει την πρώτη του επίσημη εμφάνιση ως αρχηγός της φαμίλιας και όλες οι παλιές επαφές και οι φίλοι σπεύδουν να υποβάλουν τα σέβη τους,  να του φιλήσουν το χέρι, να τον αποκαλέσουν Ντον.  “Γίνε φίλος μου και οι φίλοι μου θα γίνουν και δικοί σου φίλοι” ήταν η πιο χαρακτηριστική ατάκα της στέψης του γιου του Βίτο Κορλεόνε.

Στήριξη στον Ανδρέα Ψυχάρη απέδωσαν με την παρουσία τους μεταξύ άλλων ο πρώην προέδρου της Βουλής κ. Δ. Σιούφα, ο παλαίμαχος πολιτικός και πρώην υπουργός  Ι. Βαρβιτσιώτη (που σαν πατέρας καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι το παιδί να πετάξει μόνο του με ένα βαρύ όνομα), οι πρώην υπουργοί  των κυβερνήσεων  Κ. Καραμανλή, Αρ. Σπηλιωτόπουλος, Π. Παναγιωτόπουλος, ο πρώην υφυπουργός  Ι. Βαληνάκη, ο στενός συνεργάτης του τέως Πρωθυπουργού,  Ευ. Αντώναρου, ο πρώην υφυπουργός του ΛΑΟΣ  Αδ. Γεωργιάδη και άλλων πολλών. Ο Ανδρέας Ψυχάρης σημείωσε, εν μέσω εκκωφαντικών  χειροκροτημάτων, ότι επέλεξε το δύσκολο δρόμο να αφήσει την καριέρα του, να παλέψει με τον χρόνο, να αντιμετωπίσει τη δυσπιστία του κόσμου για την πολιτική και τους πολιτικούς.

Ο βήχας και ο έρωτας δεν κρύβονται. Το ίδιο και η ιδεολογική συγγένεια, αφού ο πρώην χρυσός νεολαίος της τσεκουράτης ακροδεξιάς, ο Μάκης Βορίδης, προλόγισε τον νέο πολιτικό αστέρα και ύμνησε τη φιλοπατρία του. Παρόντες ήταν πολλοί από την παλιά και νέα φρουρά της ΝΔ, από τον Ι. Βαρβιτσιώτη μέχρι τον Αδωνη Γεωργιάδη.

«Βλέπω τους Αθηναίους να φοβούνται να βγουν έναν περίπατο γύρω από το σπίτι τους. Η Αθήνα μας χάλασε… Η ζωή μας χειροτέρεψε… Γι’ αυτό αποφάσισα να ασχοληθώ με την πολιτική», είπε ο Ψυχάρης. (Και πού να δεις οι πολιτικοί των συγκροτημάτων πώς φοβούνται να βγουν από τα σπίτια και τις λιμουζίνες τους…)

Αίμα έφτυσε το παιδί για να πείσει όσους τον έβλεπαν «απλά ως γιο του Σταύρου Ψυχάρη και όχι ως τον Ανδρέα Ψυχάρη». Και πράγματι, μόνο ένας κακόπιστος που θα διαβάσει αυτό το γενναιόδωρο αυτό άρθρο του «Βήματος» θα δει τον Ανδρέα ως γιο του Σταύρου. Αν όμως αφιερώνονται 600 λέξεις για κάποιον που κατεβαίνει πρώτη φορά στον εκλογικό στίβο, πόσες πρέπει να αφιερωθούν για τα στελέχη των κομμάτων εξουσίας;

Για πολλοστή φορά το «Βήμα» φιλοξενεί την πρόταση του Α. Ψυχάρη περί μεταφοράς της Βουλής στα περίχωρα της Αθήνας, ώστε να πάψουν οι πορείες και οι διαδηλώσεις στο κέντρο της πόλης «που τη μαραζώνουν οικονομικά, τουριστικά, πολιτιστικά και πολιτισμικά». Δεν διευκρίνισε όμως τη διαφορά ανάμεσα στον πολιτιστικό και τον πολιτισμικό μαρασμό.

Περιμένουμε τον εμπλουτισμό του αποκεντρωτικού οράματος του Ψυχάρη με την πρόταση για απαγόρευση των αυτοκτονιών στο Σύνταγμα. Αντί να αυτοπυροβολούνται με φόντο το κτίριο της Βουλής και να σοκάρουν τους αθώους τουρίστες των ακριβών ξενοδοχείων, οι επίδοξοι αυτόχειρες θα μπορούν να πνίγονται στον Αργοσαρωνικό, εφόσον η Βουλή μεταφερθεί στην παραλία. Επίσης θα μπορούν ελεύθερα να γκρεμοτσακίζονται από κάποιο νταμάρι, εφόσον η Βουλή πάει στου Μαρκόπουλου. Και, όπως έχει ειπωθεί, ο νέος χώρος συνεδριάσεων της Βουλής θα διαθέτει μαρίνα και ελικοδρόμιο για την άνετη αναχώρηση όσων πολιτικών επιθυμούν να διαφύγουν είτε δι’ αέρος είτε διά θαλάσσης.

Δεν ξέρουμε ποια ήταν η μουσική επένδυση της εκδήλωσης, μπορούμε όμως να υποθέσουμε ότι μάλλον ΔΕΝ ακούστηκαν τραγούδια όπως “Του πατέρα η συμβουλή”

ή “Εγώ με την αξία μου”. Μέγαρο και Καζαντζίδης και Ψυχάρης δεν συνδυάζονται.

Γιε μου, εσύ τον άκουσες τον ΔΟΛιο σου πατέρα!

Η ΨΗΦΟΣ ΤΗΣ 6ης ΜΑΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ: ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΙΡΗΝΙΚΗ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ»

Κοινοποιώ κατωτέρω το κείμενο του Καθηγητή Παναγιώτη Ήφαιστου, άρτιο από πάσης πλευράς με μια μόνο επισήμανση,

Υπάρχουν δυνάμεις και μέσα στο σημερινό ΠΑΣΟΚ και μέσα στη σημερινή ΝΔ οι οποίες για πολλούς λόγους [κυρίως λόγων ατολμίας] δεν έχουν κάνει ακόμα τη ρήξη,

Γι αυτό συγχαίρουμε και επαινούμε όσους ήδη την έκαναν,

Δεν θα είναι εύκολη η ρήξη αλλά αν προσέξουμε ακόμα και οι σημερινοί εκπρόσωποι τους αρχίζουν να ψελλίζουν τα σωστά[όπως πχ. η δήλωση του Αρχηγού του ΠΑΣΟΚ ότι ήταν λάθος η ένταξη μας στο ΔΝΤ..]

Η συνέχιση της ίδιας πολιτικής είναι ασφαλώς καταστρεπτική,

Ας τολμήσουμε λοιπόν

Δ.Αλευρομαγειρος

Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

«Είναι απίστευτο –θα έλεγα αδιανόητο– μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι έλληνες πολιτικοί για να διατηρήσουν το κόμμα τους στην εξουσία έστω και μια εβδομάδα παραπάνω: Μπορούν να θυσιάσουν την πατρίδα τους…».

 

Τζόρτζ Χόρτον, Γενικός Πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη το 1922

 

1. Ο πολιτικός θάνατος του δικομματισμού και η διαχείριση της μετάβασης

 

Οι εκλογές της 6ης Μαίου 2012 προσφέρουν στους Έλληνες πολίτες μια μοναδική ιστορική ευκαιρία:

Με μία μόνο ψήφο ο καθένας όλοι μαζί οδηγούμε στον πολιτικό θάνατο τον παλαιοκομματισμό, τα στελέχη του οποίου εδώ και εκεί στην πρόσφατη ιστορία απέκτησαν τη συνήθεια να παρελαύνουν με ξένες σημαίες. Προκαλούμε, επιπλέον, μια ειρηνική και συνάμα δυναμική πολιτική ανασύνταξη εκ βάθρων και οι πολίτες έχουν την ιστορική ευκαιρία να επιτύχουν αναίμακτα ένα τόσο μεγάλο κατόρθωμα.

Επίσης, αντιστρέφουμε μια πασίδηλα θανατηφόρα τροχιά και καταφέρνουμε μια ειρηνική «Επανάσταση» που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, για πρώτη φορά μετά την Ελληνική Επανάσταση 1821, να κάνουμε δικό μας το μέχρι σήμερα μερικώς ή ολικώς ξενοκρατούμενο νεοελληνικό κράτος. Να ψηφίσουμε απαλλαγή από την ξενοκρατία και τους δεδηλωμένους εγχώριους αντιπροσώπους της, δρομολογώντας έτσι τις προϋποθέσεις μιας αληθινής εθνικής ανεξαρτησίας και δημοκρατίας.

Αυτό σημαίνει ότι, αν καταψηφιστεί ο παλαιοκομματισμός, για μερικούς μήνες θα έχουμε μια συντεταγμένη μετάβαση κατά τη διάρκεια της οποίας θα συντελεστεί μια εκ βάθρων ανασύνταξη και ανασυγκρότηση των πολιτικών δυνάμεων: Το παλιό θα διαλυθεί και τάχιστα θα συγκροτηθεί το νέο.

Όσες υγιείς πολιτικές δυνάμεις είναι τώρα εγκλωβισμένες στον σάπιο δικομματισμό ή στα εξαπτέρυγά του θα απελευθερωθούν για να συμμετάσχουν και να συμβάλλουν στη διαμόρφωση του νέου. Νέο πολιτικό αίμα, από λαμπρούς, ταλαντούχους και αδιάφθορους Έλληνες, οι οποίοι μέχρι τώρα αηδιασμένοι απείχαν, θα εισρεύσει, θα δυναμώσει το ανανεωτικό ρεύμα και θα ανασυγκροτήσει εξυγιαντικά το πολιτικό σύστημα.

Λογικό είναι μετά από μερικούς μήνες να έχουμε ξανά νέες εκλογές για να αποτυπωθεί και να νομιμοποιηθεί το νέο, ανασυγκροτημένο και πολιτικά ορθολογιστικό πολιτικό σκηνικό που θα εδράζεται ανεπίστροφα πάνω σε θεμελιώδεις παραδοχές δημοκρατίας και εθνικής ανεξαρτησίας. Κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών, επίσης, θα διαχειριστούμε τα προβλήματα που προκάλεσαν οι κυβερνήσεις που προηγήθηκαν.

 

2. Η εντολοδόχος αντι-μνημονιακή μεταβατική διακυβέρνηση εθνικής σωτηρίας / Συντακτική Συνέλευση

 

Η αποστολή της εντολοδόχου μεταβατικής αντί-μνημονιακής διακυβέρνησης θα είναι τριπλή: Πρώτον, διαχείριση των σχέσεων με τους τρίτους και κυρίως την ΕΕ. Δεύτερον, διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής, της ευνομίας και της ευταξίας. Τρίτον, δρομολόγηση Συντακτικής Συνέλευσης για την αναθεώρηση του Συντάγματος.

Αυτός είναι ο άμεσος ρόλος των αντί-μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων που πρέπει να υπερψηφιστούν: Όχι να κυβερνήσουν με συμβατικό τρόπο αλλά να «συγκυβερνήσουν» έμμεσα επί συγκεκριμένης ατζέντας. Να συμφωνήσουν για μια αμιγώς αντί-μνημονιακή μεταβατική διακυβέρνηση εθνικής σωτηρίας στην οποία θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν αδιάφθορα και αξιόπιστα πολιτικά πρόσωπα κύρους και όχι τεχνοκράτες ή άτομα βεβαρημένα με πολιτικά εγκλήματα του πρόσφατου παρελθόντος.

Αυτή θα είναι η μεγάλη προσφορά τους και όχι να κάτσουν πάνω σε κάποιες εξουσιαστικές καρέκλες. Αυτό σημαίνει υπέρβαση: Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», το «ΚΚΕ», ο «Συνασπισμός», η «Κοινωνική Συμφωνία», το «ΟΧΙ», για παράδειγμα, δεν θα θελήσουν τα στελέχη τους να καταλάβουν, κατ’ ανάγκη, κυβερνητικούς θώκους, αλλά μόνο να ορίσουν την πολιτική ατζέντα της εντολοδόχου αντί-μνημονιακής μεταβατικής διακυβέρνησης.

Αυτό, λογικά, θα πρέπει να θέλουν οι αντί-μνημονιακές δυνάμεις. Ούτως ή άλλως η επιλογή είναι μονόδρομος: Μια σωτήρια μετάβαση προς την ομαλότητα που θα επιτύχει μια αποτελεσματική αντί-μνημονιακή διακυβέρνηση συγκεκριμένου σκοπού. Λογικά θα έχει την στήριξη ή την ανοχή όσων θέλουν μια βιώσιμη διέξοδο από την κρίση. Πιθανότατα μια τέτοια ανοχή και στήριξη να προέλθει όχι μόνο από τις παρούσες αντί-μνημονιακές δυνάμεις αλλά και από εγκλωβισμένα αντί-μνημονιακά στελέχη του παλαιοκομματισμού και των εξαπτερύγων τους. Η ήττα τους θα οδηγήσει στην ανασυγκρότηση και ανανέωση του πολιτικού σκηνικού.

Αντίστροφα, εάν κυβερνήσει ξανά ο παλαιοκομματισμός αναπόδραστα θα έχουμε ταχύρυθμο φαύλο κύκλο ύφεσης, ακόμη μεγαλύτερη πτώχευση, ακόμη πιο στυγνές αντί-κοινωνικές αποφάσεις, κοινωνική έκρηξη και ίσως απεγνωσμένες προσπάθειες κοινοβουλευτικής δικτατορίας των αδίστακτων μνημονιακών δραστών και των εξαπτέρυγών τους.

 

Όπως και πολλοί άλλοι τυγχάνει να γνωρίζω ότι, με σκοπό να συγκροτηθεί μια αντί-μνημονιακή μετάβαση, υπήρξαν ήδη επαφές αντι-μνημονιακών δυνάμεων με σημαντικές, αδιάφθορες και αυτοδύναμες διακεκριμένες προσωπικότητες μεγάλου κύρους και μεγάλων ικανοτήτων που σταδιοδρομούν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Υπό τις περιστάσεις, αυτός είναι ο σωστός προσανατολισμός για τη συγκρότηση μιας υπεύθυνης μεταβατικής αντί-μνημονιακής διακυβέρνησης εθνικής σωτηρίας.

Οι συνθήκες έκτακτης ανάγκης στην οποία μας έφερε ο αποδεδειγμένα ανήμπορος παλαιοκομματισμός απαιτεί όχι αναρχία και χάος ή μικρόψυχες και μικρόμυαλες παλαιοκομματικές νοοτροπίες γαντζώματος σε εξουσιαστικούς θώκους, αλλά υπεύθυνη και συντεταγμένη διαχείριση μιας πολιτικής μετάβασης στην ομαλότητα και σε έναν νέο βιώσιμο προσανατολισμό με γνώμονα τη δημοκρατία και την Εθνική Ανεξαρτησία. Εκτιμώ ότι, όλες οι γνήσιες αντί-μνημονιακές δυνάμεις, χωρίς δεύτερη σκέψη αυτό θέλουν.

Η αντί-μνημονιακή μεταβατική διακυβέρνηση είναι όντως το κρισιμότερο ζήτημα γιατί θα πρέπει με υπευθυνότητα να διαφυλάξει το κράτος, να περιφρουρήσει την κοινωνική δικαιοσύνη και να αποκαταστήσει την ομαλότητα μεταξύ διακυβέρνησης και πολιτών και μεταξύ Ελλάδας και τρίτων.

Αποστολή της όπως είπαμε είναι να επιτύχει αυτό που ο δικομματισμός ομολόγησε πως δεν μπορεί να κάνει όταν υπέγραψε το δεύτερο μνημόνιο και όταν κινδυνολογώντας έθεσε κίβδηλα και ψεύτικα εκβιαστικά διλήμματα, όπως «δραχμή ή ευρώ», «μνημονιακή υποδούλωση ή πτώχευση και εμφύλιος». Τέτοια διλήμματα είναι πολιτικά ανεύθυνα, δεν μας αξίζουν και δεν αρμόζουν σε ελεύθερες και πολιτισμένες κοινωνίες.

Η εντολοδόχος αντί-μνημονιακή μεταβατική διακυβέρνηση θα διασφαλίσει την κοινωνική συνοχή και θα προχωρήσει σε μια ισόρροπη διαπραγμάτευση με τους τρίτους και κυρίως με τους συνεταίρους μας στην ΕΕ, από την οποία όχι μόνο δεν πρέπει να αποχωρήσουμε αλλά και της οποίας θα πρέπει να γίνουμε οι σημαιοφόροι μιας μεγάλης μεταρρύθμισης και ενός ριζικού πολιτικού εξορθολογισμού. Όσον αφορά το πολιτικό μας σύστημα, το ανανεωμένο πολιτικό σύστημα καλό θα ήταν να δρομολογήσει, όπως προαναφέραμε, μια Συντακτική Συνέλευση αναθεώρησης του Συντάγματος.

 

3. Ασφαλής σωτήρια μετάβαση – ριζική πολιτική ανασυγκρότηση

 

Η απόφαση για μια νέα αφετηρία και για μια νέα λελογισμένη πορεία θα πρέπει να ληφθεί την 6η Μαίου. Τώρα ή ποτέ. Στις 6 Μαίου οι Έλληνες είτε θα υποκύψουν στην πολιτική τρομοκρατία και στις ανασφάλειές τους είτε θα «επαναστατήσουν» δημιουργώντας μια νέα αφετηρία για μια νέα ελεύθερη και ολοένα πιο δημοκρατική διαδρομή.

Τερματίζοντας με την ψήφο τους τον λαθρόβιο παλαιοκομματισμό οι πολίτες, επιπλέον, προσφέρουν σωσίβιο σε εκείνα τα στελέχη του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού τα οποία με όρους δημόσιου συμφέροντος είναι ενδεχομένως, όπως είπαμε, πολιτικά ορθολογιστές πλην εγκλωβισμένοι στο απερχόμενο σάπιο παλαιοκομματικό σύστημα.

Τουτέστιν, οι πολίτες με αντί-μνημονιακή ψήφο μπορούν να απελευθερώσουν όλα τα υγιή πολιτικά στελέχη όλων των παρατάξεων δίνοντάς τους έτσι την ευκαιρία να συμμετέχουν σε μια ριζική πολιτική ανασύνταξη και πολιτική ανασυγκρότηση της Ελλάδας. Μόνο έτσι μετά τις εκλογές θα έχουμε ένα ανανεωμένο και ορθολογιστικό πολιτικό προσωπικό. Ήδη τα πρώτα βήματα έγιναν με όσους όντας πιο θαρραλέοι και αποφασιστικοί δεν ψήφισαν το μνημόνιο.

Η ριζική πολιτική ανασύνταξη είναι υπό τις συνθήκες αυτό που θέλει κάθε εχέφρων και ορθολογιστής Έλληνας. Λογικά και ορθολογιστικά σκεπτόμενοι, αυτός θα πρέπει να είναι και ο σκοπός των νέων πολιτικών ρευμάτων που δημιουργήθηκαν πρόσφατα αλλά και ιστορικών πολιτικών χώρων όπως το ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ, εξάλλου, ίσως είναι καιρός να κάνει μερικά ακόμη ξεκάθαρα βήματα με όρους εθνικής ανεξαρτησίας. Πεποίθησή μου είναι ότι το ΚΚΕ στη δύσκολη αυτή συγκυρία θα συν-λειτουργήσει με συγκλίνοντα τρόπο με τις άλλες αντί-μνημονιακές δυνάμεις για μια σωτήρια μετάβαση. Όριο είναι ο ουρανός για ειρηνικούς αγώνες κοινωνικής δικαιοσύνης μέσα σε ένα αληθινά δημοκρατικό, ελεύθερο και ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος.

 

4. Οι ναυαγοί του παρωχημένου παλαιοκομματισμού κινδυνολογούν ανεύθυνα

 

Οι ναυαγοί του πολιτικού προσωπικού του απερχόμενου παλαιοκομματισμού βρήκαν σωσίβιο, τονίζουμε, στην κινδυνολογία και στην πολιτική τρομοκρατία.

Οι Έλληνες πολίτες όμως πρέπει να σκεφτούν την ελευθερία τους και τη δημοκρατία τους και να αποτινάξουν τους εκβιασμούς. Δεν υπάρχει τίμημα για την ελευθερία τους και τη δημοκρατία τους και ας μην το ανακαλύψουν αργά.

Οι παλαιοκομματικοί υπαίτιοι του ολισθηρού κατήφορου της πατρίδας μας, ασκούν πολιτική τρομοκρατία και κινδυνολογούν ασύστολα και ανεύθυνα. Συνεχίζουν να δημιουργούν ανασφάλειες στους πολίτες περί μιας δήθεν αναπόφευκτης –αν αυτοί φύγουν– άτακτης πτώχευσης.

Όμως, η άτακτη πτώχευση σίγουρα θα επέλθει, αν αυτοί μείνουν στην εξουσία. Θέλουν, οι αφιλότιμοι, πάση θυσία να συνεχίσουν να κάθονται στις εξουσιαστικές καρέκλες για μερικούς μήνες ακόμη. Δεν διστάζουν να γίνουν κήρυκες της πτώχευσης της οποίας η έλευση είναι δεδομένη εάν οι ένοχοι που συνομολόγησαν το ξενοκρατικό και αδιέξοδο μνημόνιο παραμείνουν στην εξουσία συγκυβερνώντας μαζί με τα εξαπτέρυγά τους.

Απερίσκεπτα, καλλιεργούν στον λαό την ψευδαίσθηση ότι θα μπορέσουν να μακροημερεύσουν στην εξουσία υφαρπάζοντας την ψήφο των Ελλήνων με πολιτική τρομοκρατία και δημιουργώντας επίπλαστες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Κάτι τέτοιο όμως δεν λαμβάνει υπόψη ότι το θανατηφόρο μνημόνιό τους αναπόδραστα οδηγεί σε κοινωνική έκρηξη και άτακτη πτώχευση, τραγική εξέλιξη που αυτοί προκαλούν και την οποία ούτε μια «κοινοβουλευτική δικτατορία» δεν θα συγκρατήσει.

Κίβδηλες, ψεύτικες, υποκριτικές και επικίνδυνες είναι οι υποσχέσεις του παλαιοκομματισμού. Βασικά μας λένε το εξής: Θα συνεχίσουμε να δανειζόμαστε για να πληρώνουμε τους τοκογλύφους και θα συνεχίσουμε να βυθιζόμαστε στην ύφεση αλλά θα επιβιώσουμε με μισθούς Σομαλίας. Επίσης ότι κάποιοι εγχώριοι πελατειακά λειτουργώντας θα έχουν τη δυνατότητα να γίνουν μεταπράτες των ξένων που θα εξαγοράζουν μαζικά τον δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο.

Όλα αυτά βέβαια είναι ελεεινά, ανέφικτα, σπασμωδικά, επικίνδυνα και δηλωτικά για το πόσο επικίνδυνος έγινε ο σάπιος και φαυλοκρατικός παλαιοκομματισμός.

 

5. Οι Έλληνες δεν θέλουν δώρα μόνο διαγραφή των επαχθών και καταχρηστικών βαρών

 

Οι Έλληνες, εν τέλει, δεν θέλουν δώρα. Ούτε κινδυνεύουν να πάθουν οτιδήποτε, αν αρχίσουν να δαπανούν ό,τι παράγουν. Βέβαια, αν μιλήσει κανείς όχι με μέλη του σκληρού δικομματικού πελατειακού πυρήνα αλλά με γνήσιους νοικοκυραίους που αποτελούν και τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων θα τους πουν ότι μπορούν να ζήσουν και να ξοδεύουν πολύ λιγότερα, αν είναι να διασωθεί η πατρίδα, η αξιοπρέπειά τους, η ελευθερία τους και η δημοκρατία.

Υπέρτατες και έσχατες λογικές κάθε κοινωνίας ήταν και θα συνεχίσουν να είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, νοούμενη ως εθνική ανεξαρτησία, και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, νοούμενη ως φορά κίνησης προς γνήσια πολιτική ελευθερία. Κανένα τίμημα, καμιά θυσία και καμιά δεύτερη σκέψη δεν χωρεί όσον αφορά αυτά τα υπέρτατα και έσχατα αγαθά. Εν τούτοις, αυτές οι έσχατες λογικές ακυρώθηκαν από τα μέλη του σάπιου παλαιοκομματικού συστήματος.

Τα Ελληνικά νοικοκυριά παράγουν αρκετά για να μην κινδυνεύουν «οι μισθοί, οι συντάξεις και η προμήθεια φαρμάκων» –όπως ανέντιμα ισχυρίζονται οι δράστες του μνημονίου– αν μια υπεύθυνη και αξιόπιστη διακυβέρνηση σταματήσει να πληρώνει τους τοκογλύφους και διαπραγματευτεί τις υποχρεώσεις σε μια νέα ορθολογιστική βάση.

Οι τάσεις, επιπλέον, δείχνουν ότι και στην Ευρώπη η επάνοδος στη λογική και στον οικονομικό και πολιτικό ορθολογισμό είναι το κυρίαρχο αίτημα των περισσοτέρων. Μια τέτοια επάνοδος είναι αναγκαία και αναπόφευκτη, αν είναι να μην διαλυθεί η ΕΕ. Αν βέβαια για εγγενείς λόγους και αντιφάσεις η ΕΕ αυτοδιαλυθεί, ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν πρέπει να βρει την Ελλάδα υπό αποικιοκρατικό ζυγό που θα εποπτεύει μια αδίστακτη εγχώρια κοινοβουλευτική δεσποτεία.

Αν λοιπόν υποκύψουμε στην πολιτική τρομοκρατία και στην ανεύθυνη κινδυνολογία τη στιγμή που δημιουργούνται νέες πολιτικές συνθήκες στην Ευρώπη, εμείς θα βρεθούμε χειροπόδαρα δεμένοι με το επαχθές, καταχρηστικό και παράνομο μνημόνιο και τους χρεοκοπημένους πολιτικούς στον σβέρκο μας. Πολιτικούς που αποδείχθηκαν ανίκανοι να διαπραγματευτούν ακόμη και τα πιο απλά και πιο λογικά πράγματα.

Ανθρώπους των οποίων η πολιτική ανικανότητα δημιούργησε σύνδρομα Τιτανικού με αποτέλεσμα να σπεύδουν αδιαμαρτύρητα και να υπογράφουν το ένα μετά το άλλο μνημόνιο που τους σέρβιραν πολιτικά ανεξέλεγκτοι τεχνοκράτες. Ως και να μην ήσαν αντιπρόσωποι ενός ανεξάρτητου κράτους μέλους της ΕΕ.

 

6. Η ψήφος της 6ης Μαίου ως μέσο απελευθέρωσης και νέας αφετηρίας

 

Απελευθέρωση στην παρούσα συγκυρία σημαίνει ψήφο κατά οποιουδήποτε με οποιοδήποτε τρόπο ταυτίστηκε με το ξενοκρατικό μνημόνιο και κατά οποιουδήποτε μνημονιακού εξαπτέρυγου υποκριτικά μουρμουρίζει για «εξελικτική αποδέσμευση» από το μνημόνιο.

Ορθολογιστικό είναι επίσης να καταψηφιστούν όσοι βρίσκονται στους δύο ακραίους πόλους: Του εθνομηδενισμού και του φασισμού. Οι πρώτοι είναι Δούρειος Ίππος ενός εξελικτικού δήθεν μνημονίου, οι δεύτεροι με τις ακρότητές τους η νομιμοποίηση της κινδυνολογίας των επίδοξων εγχώριων υπηρετών της ξενοκρατίας.

Το μνημόνιο ενσαρκώνει ό,τι εγχώριο και ξένο αντιβαίνει στην Εθνική Ανεξαρτησία, στην ελευθερία και στη δημοκρατία. Η ασυμβίβαστη αντίθεσή μας στο μνημόνιο και η υπερψήφιση των αντί-μνημονιακών δυνάμεων είναι το προσφορότερο και ασφαλέστερο μέσο σωτήριας διεξόδου από την κρίση.

Το μνημόνιο είναι σήμερα ο θανάσιμος εχθρός των Ελλήνων. Καταψηφίζοντάς το οι Έλληνες διανοίγουν μια νέα ελπιδοφόρα αφετηρία διάσωσής τους κατά των εγχώριων και ξένων θηρίων. Δεν είναι τυχαίο ότι οι εγχώριοι και ξένοι πολιτικοί τρομοκράτες και κατ’ επάγγελμα κινδυνολόγοι τις τελευταίες εβδομάδες λύσσαξαν. Ψεύτικα, κίβδηλα και υποκριτικά.

Είναι προσβλητικό για τη νοημοσύνη μας να λένε ότι δεν είμαστε ικανοί να διασφαλίσουμε την κοινωνική συνοχή, δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε με τους ξένους μια πιο ισόρροπη σχέση και δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε πρακτικά προβλήματα μιας μετάβασης προς ένα καλύτερο μέλλον.

Κάθε εχέφρων και λογικός Έλληνας βλέπει ότι υπό τις περιστάσεις, αν θέλουμε να διασωθούμε από τα άγρια εγχώρια και ξένα μνημονιακά θηρία και αν θέλουμε μια νέα βιώσιμη διαδρομή που θα εκκινεί από μια νέα αφετηρία, το αποτέλεσμα των εκλογών είναι μονόδρομος.

Το αποτέλεσμα των εκλογών θα πρέπει να δρομολογήσει τις προϋποθέσεις εκπλήρωσης συγκεκριμένων σκοπών μέσα από μια αντί-μνημονιακή ψήφο με την υπερψήφιση εκείνων των πολιτικών τάσεων που είναι γνήσια εναντίον του μνημονίου.

 

7. «Πρακτικά» ζητήματα: Δημόσιες δαπάνες, κοινωνική συνοχή/δικαιοσύνη, ιδιοκτησία νοικοκυριών και σταθερή μετάβαση

 

Όπως είναι λογικό για λόγους συντομίας αλλά και λόγω ιδιότητας του υποφαινόμενου, δεν στάθηκα σε πρακτικά ζητήματα. Περιέγραψα, βασικά, προσανατολισμούς και αρχές. Ούτε βέβαια υπάρχει η παραμικρή κομματική χροιά. Υπογραμμίζονται ζητήματα που αφορούν τα πάγια αγαθά της ελευθερίας νοούμενη ως εθνική ανεξαρτησία και της δημοκρατίας νοούμενη ως ύπαρξη προϋποθέσεων ολοένα μεγαλύτερης ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας.

Η παρέμβαση, ακριβώς, γίνεται επειδή αυτό που διακυβεύεται στις 6 Μαίου είναι πρωτίστως αυτά τα δύο αγαθά του πολιτικού πολιτισμού όλων των εποχών και όλων των κοινωνιών. Υπό τις περιστάσεις, υπογραμμίστηκε, ο σκοπός των αντί-μνημονιακών δυνάμεων δεν είναι και δεν μπορεί να είναι η αναρρίχηση σε εξουσιαστικούς θώκους. Το πρωτεύον όπως είπαμε είναι να φύγουν οι δράστες που βάζουν στον γύψο την ελευθερία και τη δημοκρατία.

Υπό αυτό το πρίσμα θεωρούμε ότι ένα ζήτημα που εμπίπτει στη σφαίρα της πρακτικής πολιτικής, και που δεν θα μπορούσε να αναλυθεί εκτενώς σε ένα κείμενο όπως το παρόν, είναι η αντιμετώπιση των ελλειμμάτων από μια αντί-μνημονιακή διακυβέρνηση και τα σχετικά με αυτά ζητήματα των πληρωμών του δημοσίου. Με τρόπο που εμπίπτει κάλλιστα στη λογική του παρόντος σημειώματος για τους γενικότερους προσανατολισμούς εντός των οποίων οι πρακτικές λύσεις είναι υπόθεση της πολιτικής διακυβέρνησης θα γίνουν μερικές σύντομες επισημάνσεις.

Συγκεκριμένα, λέγοντας πιο πάνω πως η αρχή που θα πρέπει να ισχύει απαράβατα είναι ότι «θα πρέπει να δαπανούμε ό,τι παράγουμε», αφορά κυρίως το κράτος. Τα νοικοκυριά το κάνουν ούτως ή άλλως και αν δεν το κάνουν δεν υπάρχει έλεος ή οίκτος: Χρεοκοπούνε. Στην Ελλάδα δεν χρεοκόπησαν τα νοικοκυριά που παράγουν πλούτο και ευημερούσαν αλλά το φαύλο και σπάταλο κράτος.

Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος είναι ότι, αφενός το μεν φαύλο δικομματικό πελατειακό κράτος το παράκανε και χρεοκόπησε, και αφετέρου, τα μέλη της επιχειρηματικά αεριτζίδικης φαύλης πελατείας «νέων και παλαιών τζακιών» χωρίς το παραμικρό ίχνος φιλότιμου ή φιλοπατρίας, με την πρώτη δυσκολία, άρπαξαν τα λαθραίως αποκτηθέντα δεκάδες δισεκατομμύριά «τους» και τα εξήγαγαν σε φορολογικούς παραδείσους.

Είναι αυτονόητο ότι μια νέα διακυβέρνηση θα εξορθολογίσει τις δημόσιες δαπάνες, θα περιορίσει τις σπατάλες, θα εξαλείψει με δραστικά μέτρα το πελατειακό σύστημα, θα φορολογήσει τους φοροδιαφεύγοντες, θα φορολογήσει τον καθένα που θέλει επιδεικτικά να υπερ-καταναλώνει, και τα λοιπά. Αυτά είναι πρακτικές πολιτικές που μπορούν να αποφασιστούν άμεσα. Ο φαύλος δικομματισμός δεν μπορεί να πάρει τέτοιες αποφάσεις επειδή είναι ο υπαίτιος του προβλήματος.

Συνοψίζουμε λοιπόν λέγοντας ότι δεν χρεοκόπησαν τα Ελληνικά νοικοκυριά: Το μεν φαύλο κράτος χρεοκόπησε η δε άνομη πελατεία τους λιποτάκτησε κερδοσκοπικά. Αυτή είναι μια γενικά αληθής περιγραφή.

Δεν υποτιμούνται πρακτικά ζητήματα αλλά λέμε πως μια θαρραλέα και ικανή αντί-μνημονιακή μεταβατική πολιτική διακυβέρνηση θα μπορούσε ταυτόχρονα με μια σοβαρή ευρωπαϊκή και ευρύτερη διαπραγμάτευση να μεριμνήσει να μηδενίσει το πρωτογενές έλλειμμα για να γίνει μια διεκδικητική διαπραγμάτευση πιο αξιόπιστη.

Όπως σημειώσαμε πιο πάνω, δεν υπάρχει τίμημα για την ελευθερία μας και τη δημοκρατία μας. Οι εχέφρονες και ορθολογιστές Έλληνες που είναι η συντριπτική πλειοψηφία θα συμπράξουν στην άμεση λήψη μέτρων. Στο πεδίο αυτό και τηρουμένων κόκκινων γραμμών που αφορούν την κοινωνική συνοχή και τα θεμελιώδη της κοινωνικής δικαιοσύνης δεν υπάρχουν ανέφικτοι σκοποί αλλά μόνο δύσκολοι σκοποί.

Το ίδιο ισχύει και για τις επάρατες και εγκληματικές δεσμεύσεις του μνημονίου. Δεν τρέφουμε αυταπάτες για τις νομικές δεσμεύσεις των υπαιτίων της συμφοράς μας. Λόγω αυτού του πολιτικού εγκλήματος, ακριβώς, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων στέκεται αντί-μνημονιακά. Όμως, κανένα νομικό ζήτημα δεν είναι ανεξάρτητο της πολιτικής.

Βασικά το πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό: Μας παγίδεψαν άνομες ή και παράνομες πολιτικές αποφάσεις. Μας έβλαψαν τεχνοκράτες που αυτονομούνται από τον πολιτικό έλεγχο και το κύριο πρόβλημα είναι οι πολιτικές, οικονομικές και θεσμικές δυσλειτουργίες της ΕΕ. Τα μεγάλα ανισοζύγια εντός της ΕΕ, επιπλέον, προκλήθηκαν από πολιτικές παραλήψεις των κρατών μελών και των υπερεθνικών θεσμών. Όσον δε αφορά τους εκβιασμούς, τις τοκογλυφικές αξιώσεις και τα μνημόνια που εφαρμόζουν τέτοιες ανομίες που σκοπό έχουν να αναιρέσουν την Ελληνική ανεξαρτησία και τη δημοκρατία, είναι όλα απόρροια πολιτικών ανωμαλιών και πολιτικών εκτροπών οι οποίες αν δεν αντιμετωπιστούν η ΕΕ δεν επιβιώνει. Το επαχθές ελληνικό μνημόνιο αφορά βαθειά τις πολιτικές συμφωνίες για το τι είναι η ΕΕ, πως πορεύεται και πως επιβιώνει όχι ως ένα αποικιοκρατικό καθεστώς αλλά ως μια «Ευρώπη των πατρίδων».

Πέραν νομικών κριτηρίων τα οποία και δεν μπορούν πολιτικά μιλώντας να επικρέμονται ως Δαμόκλειος σπάθη, οποιεσδήποτε πολιτικά προκληθέντα επαχθείς αποφάσεις μπορούν να αναιρεθούν ακολουθώντας τις κατάλληλες πολιτικές στάσεις. Νέες πολιτικές αποφάσεις ενταγμένες σε μια μεταρρυθμιστική λογική της ΕΕ –που αν δεν έλθει η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα έχει βραχύβιο μέλλον– μπορούν να ανατρέψουν τα άνομα, επαχθή και καταχρηστικά που συμφώνησε η Ελλάδα αλλά και η Πορτογαλία, η Ισπανία και άλλα κράτη μέλη. Η κρίση όπως εξελίχθηκε δεν αποτελεί μόνο Ελληνική αλλά και Ευρωπαϊκή υπόθεση, γεγονός που καλεί για αναθεωρητικές πολιτικές αποφάσεις. Αν το ελλειμματικό δικομματικό πολιτικό προσωπικό γνώριζε την πολιτική δομή, τη φυσιογνωμία και τις ισορροπίες στην ΕΕ, άλλη θα ήταν η διαπραγματευτική μας στάση ως ισότιμο μέλος της ΕΕ και άλλο θα ήταν το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων των δύο τελευταίων χρόνων.

Οι υπαίτιοι λοιπόν πρέπει να φύγουν για να υπάρξει μια ικανή πολιτική διαχείριση από μια μεταβατική εντολοδόχο αντί-μνημονιακή διακυβέρνηση που θα έχει πρωτίστως αυτούς τους αντί-μνημονιακούς στόχους ως κύρια αποστολή. Στη συνέχεια, το ανασυγκροτημένο πολιτικό σύστημα, όπως είπαμε, θα έχει πολλά να κάνει στα πεδία της δραστικής μεταρρύθμισης του κράτους, του εκδημοκρατισμού, του οικονομικού εξορθολογισμού, της ανάπτυξης και, κυρίως, του τερματισμού μιας κατάστασης κατοχής του κράτους από μια παλαιοκομματική Λερναία πελατειακή Ύδρα. Το κράτος πρέπει να είναι εντολοδόχος και υπηρέτης των εντολέων πολιτών και όχι δυνάστης και τελικά καταστροφέας της κοινωνίας.

 

Τέλος, ένα άλλο μέγα ζήτημα είναι η διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής. Πέραν των αυτονόητων πνευματικών ζητημάτων που σχετίζονται με κριτήρια και παράγοντες που λειτουργούν ως συνεκτικός κοινωνικός ιστός συγκρότησης και συγκράτησης ενός κράτους, υπάρχουν και πιο πρακτικά ζητήματα. Σε ένα κράτος που αντιμετωπίζει ζητήματα ζωής και θανάτου σε μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, η αποχώρηση των υπαιτίων απαιτείται να συνοδευτεί και από αναζήτηση της χρυσής τομής μεταξύ διασφάλισης των ελάχιστων, αναγκαίων και μη εξαιρετέων κριτηρίων κοινωνικής συνοχής και σταθερότητας και μέτρων εξυγίανσης της πολιτείας όπως αυτά που προαναφέραμε. Παρακάμπτοντας ζητήματα πρακτικής εφαρμογής που επαναλαμβάνουμε είναι υπόθεση μιας ικανής εντολοδόχου αντί-μνημονιακής διακυβέρνησης, θα αναφερθώ με συντομία σε κάποιες αρχές και προσανατολισμούς που αφορούν την πλειοψηφία των Ελλήνων.

Κανείς δεν μπορεί να πειράξει τα ελληνικά νοικοκυριά, τις επιχειρήσεις τους και τα σπίτια τους. Βασικά, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε μια εξαίρεση μέχρι να επανέλθουμε στην ομαλότητα. Για να είναι εφικτή μια τέτοια κοινωνικά και οικονομικά αναγκαία μεταβατική πολιτική οι τράπεζες που απορροφούν τεράστιους σπάνιους κοινωνικούς πόρους είναι υποχρεωμένες να προχωρούν σε διευθετήσεις. Γι’ αυτό οι τράπεζες πρέπει να τεθούν υπό κρατική εποπτεία και ίσως, επειδή άντλησαν γιγαντιαίους σπάνιους κοινωνικούς πόρους, υπό κρατική ιδιοκτησία. Κανενός η επιχείρηση, το σπίτι και η περιουσία δεν πρέπει να εκποιηθεί από τα θηριώδη κοράκια του παρατραπεζικού υπόκοσμου τα οποία, όπως πλέον κανείς αντιλαμβάνεται, εάν παραμείνουμε υπό ξενοκρατικό μνημονιακό καθεστώς, θα αποκτήσει και ξένους μπράβους για να διευκολυνθούν οι δημόσιες και ιδιωτικές εκποιήσεις.

 

Μια αντί-μνημονιακή συγκυβέρνηση θα διανοίξει νέα πορεία διασώζοντας την ενότητα των Ελλήνων. Δύο υπέρτατες αποστολές κάθε οργανωμένου και βιώσιμου πολιτειακού συστήματος είναι η διασφάλιση της δημόσιας τάξης στο εσωτερικό και η διασφάλιση της εθνικής επικράτειας.

Οι δυνάμεις δημόσιας τάξης –δηλαδή τα δικά μας παιδιά– πρέπει να υπηρετούν τους πολίτες και όχι τους εντολοδόχους της τρόικας (και εμμέσως τα ξένα συμφέροντα και τους θηριώδεις ξένους τεχνοκράτες μπροστά στους οποίους ο παλαιοκομματισμός γονατίζει, προσκυνά και ομνύει πίστη). Οι Έλληνες πολίτες είναι νομοταγείς και ποτέ δεν θα διαταράξουν την τάξη. Μια κοινωνική έκρηξη, όμως, πολλοί μπορούν να την εκμεταλλευτούν. Οι μόνοι που θα μας οδηγήσουν εκεί –και ίσως κάποιοι άφρονες εξ αυτών το επιδιώξουν– είναι τα μέλη του έντρομου παλαιοκομματισμού. Μια εντολοδόχος αντί-μνημονιακή μεταβατική διακυβέρνηση υψηλού πολιτικού κύρους θα μπορούσε να τα διαχειριστεί με τον κατά το δυνατό βέλτιστο τρόπο. Πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως ένας τέτοιος σωτήριος αγώνας θα συσπειρώσει την Ελληνική κοινωνία.

Οι μνημονιακές δυνάμεις δεσμευτικά κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ύφεση, ανεργία, φαύλος κύκλος οικονομικής διάλυσης των ελληνικών νοικοκυριών, εκποίηση του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου στους ξένους και κοινοβουλευτική δεσποτεία για να τα επιτύχουν.

Η ψήφος της 6ης Μαίου, επαναλαμβάνουμε, είναι ιστορικής σημασίας: Μπορεί να πυροδοτήσει μια ταχύρρυθμη, ασφαλή, ιστορικά αναγκαία και υπό τις συνθήκες σωτήρια ριζική πολιτική και οικονομική ανασυγκρότηση. Τώρα ή ποτέ.

 

Συμπέρασμα

 

Από την παραπάνω ανάλυση προκύπτουν τα εξής: Η ψήφος των Ελλήνων στις 6 Μαίου είναι ιστορική. Προσφέρεται η ευκαιρία να δρομολογήσουν την αποχώρηση του σάπιου παλαιοκομματισμού και να προκαλέσουν μια δυναμική ριζοσπαστική ανασύνταξη του πολιτικού μας συστήματος με άξονα την εθνική ανεξαρτησία.

Να δώσουν μια μεταβατική εντολή σε αξιόπιστους αντί-μνημονιακούς εντολοδόχους κύρους για να διαχειριστούν τις διαπραγματεύσεις αναίρεσης των επαχθών και καταχρηστικών όρων του μνημονίου και να διαχειριστούν τον μόχθο των Ελλήνων με τρόπο που θα διαφυλάττει την κοινωνική συνοχή και θα επιτρέπει την άμεση δρομολόγηση της οικονομικής ανάπτυξης.

Να αποδείξουν επίσης στους πολιτικά άθλιους κινδυνολόγους και πολιτικούς τρομοκράτες πως μια ικανή πολιτική διακυβέρνηση καθιστά εφικτή μια μετάβαση όπου δεν θα κοπούν «οι μισθοί, οι συντάξεις και τα φάρμακα». Οι Έλληνες δουλεύουν, παράγουν και θα συνεχίσουν να το κάνουν. Το μόνο που τους εμποδίζει να διαχειριστούν μια επιτυχή μετάβαση προς ένα νέο ελπιδοφόρο μέλλον είναι το ξενοκρατούμενο φαύλο παλαιοκομματικό σύστημα.

Η περίοδος αμέσως μετά τις εκλογές της 6ης Μαίου θα είναι, και εξ αντικειμένου πρέπει να είναι, με τη σύμφωνη απόφαση όλων των αντί-μνημονιακών δυνάμεων, μεταβατική. Πρέπει να αναμένεται, επίσης, όπως τονίστηκε, ότι μια επιτυχής μετάβαση θα στηριχθεί και από πολιτικές δυνάμεις οι οποίες θα απελευθερωθούν από το φαύλο πελατειακό περιβάλλον μέσα στο οποίο είναι εγκλωβισμένες. Το ζητούμενο είναι μια φορά κίνησης δημοκρατική με ενεργή και άμεση συμμετοχή των εντολέων πολιτών σε όλο το φάσμα των πολιτειακών αποφάσεων. Θα είναι θέμα μηνών για να ωριμάσουν οι συνθήκες για νέες εκλογές που θα σταθεροποιήσουν πλήρως ένα νέο πολιτικό σύστημα και που θα οδηγήσουν σε μια νέα ελπιδοφόρα πορεία απαλλαγμένη από το ασήκωτο άχθος του φαύλου παρελθόντος.

Μετά τα παθήματα που έγιναν σκληρά μαθήματα, υποθέτω ότι οι περισσότεροι Έλληνες συμφωνούν πως θα πρέπει πάση θυσία να εκλείψει το φαύλο πελατειακό κράτος και ότι μόνο έτσι μπορεί να προκύψει ένα νέο υγιές πολιτικό περιβάλλον που θα τους επιτρέψει να είναι εντολείς πολίτες και κύριοι της τύχης τους. Τα πιο πάνω θα επιτευχθούν μόνο αν υπερψηφιστεί το αντί-μνημονιακό πρόγραμμα που θα οδηγήσει σε μια δυναμική και ριζοσπαστική πολιτική ανασύνταξη άνευ προηγουμένου στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας.

Γνώμονας και άξονας της νέας πολιτικής και όλων των πολιτικών ρευμάτων –σκόπιμα μέχρι τώρα δεν ανέφερα τη λέξη «κόμματα»– δεν μπορεί παρά να είναι η εθνική ανεξαρτησία, δηλαδή η θεμελιώδης, υπέρτατη και έσχατη κοσμοθεωρία κάθε κοινωνίας κάθε εποχής. Η εθνική ανεξαρτησία θα είναι πλέον ο άξονας της πολιτικής μας διαπραγμάτευσης στην Ευρώπη και ευρύτερα, ο γνώμονας της πολιτικής εθνικής ασφάλειας, η παραδοχή που θα καταστήσει σεβαστό τον μόχθο των Ελλήνων και ο πνευματικός ιστός που θα διασφαλίζει αδιατάραχτη κοινωνική συνοχή προικισμένη με μια συντελεστική κοινωνική δικαιοσύνη.

Εθνική Ανεξαρτησία νοούμενη ως η Ελευθερία της κοινωνίας και Δημοκρατία νοούμενη ως αγώνας για ολοένα μεγαλύτερη πολιτική ελευθερία. Αυτός είναι ο προσανατολισμός διεξόδου.     

 

http://www.ifestosedu.gr/112ekloges12.htm

Γ. Κοντογιώργης – Το εκλογικό διακύβευμα

http://contogeorgis.blogspot.com/2012/04/1442012.html

Κυκλοφόρησε το 4ο τεύχος του Νέου Λόγιου Ερμή

Κυκλοφορεί σήμερα στα βιβλιοπωλεία και αύριο (25-4) στα περίπτερα και στα κέντρα τύπου

Περιεχόμενα Νέου Λόγιου Ερμή (τ.4)

Εισαγωγικό σημείωμα ………………………… 5

Οδυσσέας Ελύτης, Τί φταίει για την κακοδαιμονία της ελληνικής ζωής; …………………………25

Γιάννης Στίγκας, Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο ………………………………………………………………….. 28

Κώστας Παπαϊωάννου, Ο θνήσκων Σωκράτης ……………………………………………………………………. 31

Παντελής Βουτουρής, Tο ζήτημα της ελληνικής ταυτότητας στον 19ο αιώνα ………………………. 43

Μπερνάρντο Βγιουνίσκι, Ραμόν Φερνάντεζ, Ο Καρλ Πολάνυι, η Αθήνα κι εμείς, ………………… 49

Χρίστος Δάλκος, Γιατί η μετανεωτερική οπτική δεν έχει μέλλον ………………………………………… 67

Θανάσης Κωτσάκης, Δυτικά αρνητικά στερεότυπα για τους Έλληνεςαπό τον Μεσαίωνα έως σήμερα………………………. 71

Αφιέρωμα: Ποιοι προετοίμασαν το ’21 …………………………………… 81

Γιώργος Καραμπελιάς, Το μανιφέστο της Επανάστασης ή ο «Ανώνυμος» …………………………. 83

Ανωνύμου του Έλληνος, Ελληνική Νομαρχία, βιβλίον τέταρτον: «Οι συνεργοί της τυραννίας» ….. 105

Ιάκωβος Βισβίζης, Η κοινοτική διοίκησις των Ελλήνων κατά την Τουρκοκρατίαν …………. 114

Απόστολος Διαμαντής, Η έννοια του Κρυφού Σχολειού στην περίοδο της Τουρκοκρατίας ………………………………………………..133

Νικόλαος Σβορώνος, Η νομισματική κυκλοφορία στην Τουρκοκρατία: εικόνα εξαρτημένης οικονομίας …………………………………. 157

Αγγελική Χατζημιχάλη, Οι συντεχνίες – Τα ισνάφια ……………………………………………… 168

Θεόδωρος Μπατρακούλης, Η επανάσταση της ελληνικής ανεξαρτησίας: Γεωιστορικοί όροι και

γεωπολιτική διάσταση …………………………………………………………………………………. 179

Διονύσιος Α. Ζακυθηνός, Ρωμαιοκρατία και Τουρκοκρατία …………………………………………… 193

Αντώνης Μαστραπάς, Ανιχνεύοντας την ιστορική συνείδηση του 5ου αι. π.Χ. …………………… 209

Γιάννης Παπαμιχαήλ, Μετανεωτερικός κοσμοπολιτισμός: Οι σύγχρονες δυτικές παραστάσεις
περί του έλλογου κατά την μελέτη των σχέσεων μεταξύ ατόμου και κοινωνίας ………………….. 227

Βιβλιοκρισίες………………………………………………………………. 259

Δημήτρης Μπαλτάς: Γ. Χάμπερμας, Πάπας Βενέδικτος ιστ΄, Η διαλεκτική της εκκοσμίκευσης ……. 261

Δημήτρης Μπαλτάς: Luc Ferry, Homo Aestheticus:
Η επινόηση της καλαισθησίας στη δημοκρατική εποχή ……………………………………….. 262

Μελέτης Μελετόπουλος: Γιώργος Ευαγγελόπουλος,
Καστοριάδης και σύγχρονη πολιτική θεωρία …………………………….. 264

Χρίστος Δάλκος: Λεσβιακό Ημερολόγιο 2012 Γράμματα – τέχνες – πολιτισμός ……………. 267

Διορθωτέα του 3ου τεύχους …………………………………………………………….. 268

Που μπορείτε να βρείτε το νέο τεύχος (τ.4) του νέου Λόγιου Ερμή εκτός περιπτέρων

και κέντρων τύπων:

Αθήνα: Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο, Θεμιστοκλέους 37, Αθήνα, τηλ.: 210 38.02.644

Αθ. Χριστάκης, Ιπποκράτους 10, τηλ.: 210 36.07.876

Βιβλιοπωλείο Πολιτεία, Ασκληπιού 1, 210-3600235

Ελένη Τζεβελέκου, Ζαλόγγου 6, 10678, τηλ.: 210 3844588

Βιβλιοπωλείο Ναυτίλος, Χαρ. Τρικούπη 28

Βιβλιοπωλείο της Εστίας, Σόλωνος 60

Βιβλιοπωλείο Ιανός, Σταδίου 24

Βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία, Γραβιάς 3-5

Βιβλιοπωλείο Πατάκη, Ακαδημίας 65

Βιβλιοπωλείο «Χωρίς Όνομα», Φανερωμένης 8, Χολαργός

Θεσσαλονίκη: Πολυχώρος Άρδην Θεσ/κης, Βαλαωρίτου 1 & Δωδεκανήσου, τηλ.: 2310 543751

Κέντρο Βιβλίου, Λασσάνη 3, τηλ.: 2310 237463

Βιβλιοπωλείο Ιανός, Αριστοτέλους 7

Πάτρα: Στέκι Κοινοτικόν, Κανακάρη 227

Βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία, Γεροκωστοπούλου 31

Βόλος: Βιβλιοπωλείο «Χάρτα», Σκενδεράνη 16Β

Oι τελευταίες εκλογές της μεταπολίτευσης

Εκδήλωση-συζήτηση, την Πέμπτη 26 Απριλίου, στις 19:30, με θέμα

Οι τελευταίες εκλογές της μεταπολίτευσης:

προοπτικές συγκρότησης ενός αυτόνομου πόλου αντίστασης

εισήγηση: Γ. Καραμπελιάς

Στα γραφεία του Άρδην, Θεμιστοκλέους 37

Γ. Αυγερόπουλος:Τα προβατάκια ξυπνήσαμε, δεν είμαστε πια προβατάκια

Συνέντευξη στον Λεωνίδα Βατικιώτη

 

Τα ντοκιμαντέρ του Εξάντα, ψυχή του οποίου είναι ο Γιώργος Αυγερόπουλος, από την Αργεντινή και τη Γουατεμάλα, μέχρι την Ιρλανδία και την Ισλανδία, έφεραν στις οθόνες μας όψεις της αντίστασης, έδειξαν το κόστος της «ανάπτυξης» και τους υπαίτιους της κρίσης και ότι τα Μνημόνια δεν αποτελούν μονόδρομο. Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε καταθέτει την εμπειρία του για τον αγριό καπιταλισμό της εποχής μας.

 – Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ για την Γουατεμάλα, Υπέροχη μακροοικονομία, ξεχείλιζε ειρωνεία. Ποια αντίθεση θέλατε να υπογραμμίσετε επιλέγοντας αυτό τον τίτλο;

 – Νομίζω πως ο όρος «ανάπτυξη» θα πρέπει να επανεξεταστεί από τη διεθνή κοινότητα. Ζούμε στη μαγική εποχή όπου τα νούμερα δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική ζωή. Δεν είναι δυνατόν να μιλάς για «ανάπτυξη» και ο πληθυσμός να λιμοκτονεί ή να ζει σε άθλιες συνθήκες. Στην περίπτωση της Γουατεμάλας, η κυβέρνηση δηλώνει περήφανη για μια ανάπτυξη που φτάνει το 4% και την ίδια στιγμή το 50% των παιδιών κάτω των 5 ετών υποσιτίζονται. Να τη βράσω λοιπόν τέτοια «ανάπτυξη»! Νομίζω πως μια ανάπτυξη που δεν καταμετρά κοινωνικούς παράγοντες και περιβαλλοντικούς παράγοντες μεταξύ άλλων, είναι ψεύτικα νούμερα σε ένα χαρτί χωρίς καμιά αξία απολύτως.

 – Πιστεύεις ότι αντίστοιχα φαινόμενα ακραίων αντιθέσεων σε ένα περιβάλλον άνθησης των οικονομικών δεικτών έχουν πάψει να είναι χαρακτηριστικό χωρών της καπιταλιστικής περιφέρειας;

 – Φυσικά και αυτό θα εντείνεται συνεχώς. Πιστεύω πως το πρόβλημα είναι συστημικό.

-Παρατηρώντας την παγκόσμια εικόνα εύκολα βλέπουμε πως υπάρχουν πλέον περισσότεροι ναυαγοί παρά ναυτικοί. Το σύστημα αφού αυτοπυροβολήθηκε στο πόδι το 2008, ξερνάει κόσμο και καταπίνει ζωές. Τα βιβλία της ιστορίας του μέλλοντος ίσως χαρακτηρίσουν την εποχή που ζούμε τώρα ως «Τα χρόνια του άγριου καπιταλισμού», του αγριότερου οικονομικού μεσαίωνα που γνώρισε ποτέ η ιστορία.

 – Στο πιο πρόσφατο ντοκιμαντέρ του Εξάντα, Μαθήματα από τους Βίκινγκς αναφέρεις κάποια στιγμή πως απειλούσαν την Ισλανδία ότι θα γίνει «κράτος παρίας» και «Κούβα του Βορρά» αν προχωρήσει σε παύση πληρωμών. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα που συναντήσατε και καταγράψατε;

 – Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι όλα είναι θέμα επιλογών. Δεν υπάρχουν μονόδρομοι. Η Ισλανδία άφησε τις τράπεζές της να καταρρεύσουν αρνούμενη να φορτωθούν οι πολίτες χρέη που προκάλεσαν ιδιωτικές εταιρείες (οι τράπεζες δηλαδή). Σήμερα τέσσερα χρόνια μετά, η Ισλανδία πάει πολύ καλά σύμφωνα άλλωστε και με τις εκθέσεις του ΔΝΤ. Από την άλλη, η Ιρλανδία διάλεξε τον ακριβώς αντίθετο δρόμο. Επέλεξε να στείλει στους πολίτες της τον λογαριασμό για τα χρέη των τραπεζών και έτσι η χώρα μπήκε στο κλαμπ των χωρών που υποφέρουν από την κρίση. «Δηλαδή ιδιωτικοποιούμε τα κέρδη αλλά εθνικοποιούμε τις απώλειες;» ρώτησε ο πρόεδρος της Ισλανδικής Δημοκρατίας, Όλαφουρ Γκρίμσον, που μοιάζει σαν να έρχεται από άλλο πλανήτη. Σε αυτή τη λογική απορία που πιστεύω ότι αντανακλά τις απόψεις εκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη, ότι δηλαδή «δεν είναι δίκαιο να πληρώνω χρέη μιας ιδιωτικής εταιρείας που την κακοδιαχειρίστηκαν», οι υπέρμαχοι της σχολής σκέψης που λέγεται νεοφιλελευθερισμός απαντούν «ναι, αλλά οι τράπεζες είναι οι αρτηρίες του συστήματος, θέλουμε να διατηρήσουμε το σύστημα ζωντανό». Το παράδειγμα λοιπόν της Ισλανδίας μας δείχνει ότι αυτό γίνεται και είναι βιώσιμο. Δεν είναι δυνατόν να μας λένε «έχουμε ελεύθερη αγορά, πάρτε το κράτος μακριά, αφήστε την αγορά να αυτορυθμιστεί» και όταν γίνεται η ζημιά οι τράπεζες να τρέχουν στον μπαμπά – κράτος, ζητώντας του να πληρώσει τα σπασμένα.

 – Δεν προκαλεί επίσης έκπληξη και το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις της Αγγλίας, της Ολλανδίας ακόμη και το ΔΝΤ σεβάστηκαν παρά τις αρχικές τους αντιρρήσεις τη θέληση των Ισλανδών;

 – Όλα είναι θέμα διαπραγμάτευσης. Είναι καλό να λες μερικές φορές «όχι». Το είπε ο πρόεδρος της Ισλανδικής Δημοκρατίας δυο φορές καλώντας σε δημοψήφισμα και αυτό το «όχι» το επικύρωσε δυο φορές ο ισλανδικός λαός. Κάθε φορά που οι Ισλανδοί έλεγαν «όχι», Βρετανοί και Ολλανδοί τους προσέφεραν καλύτερους όρους. Πλέον αποφασίστηκε ότι οι ξένοι καταθέτες δεν θα αποζημιωθούν από τους Ισλανδούς πολίτες αλλά από την εκποίηση περιουσιακών στοιχείων, κτιρίων κ.λπ. των τραπεζών, κάτι που ακούγεται λογικό. Τώρα, σε σχέση με το ΔΝΤ, οι πολιτικοί της αριστερής κυβέρνησης λένε πως έπεισαν τον οργανισμό με σοβαρά επιχειρήματα όπως ότι δεν είχαν καμία εμπειρία εργασίας σε ένα σκανδιναβικό κράτος (κάτι που ήταν αλήθεια) και επομένως θα έπρεπε να τους αφήσουν να σχεδιάσουν μόνοι τους τα μέτρα εξόδου από την κρίση.

– Πλήρη αντιστροφή των όσων συνηθίζεται να συμβαίνουν σε περίοδο κρίσης συνιστά επίσης και το συμπέρασμα που αναφέρεται κάποια στιγμή πως μετά την κρίση, η ανισοκατανομή εισοδήματος έγινε μικρότερη. Μειώθηκαν δηλαδή οι εισοδηματικές ανισότητες. Πώς συνέβη αυτό;

– Το συμπέρασμα δεν είναι δικό μου, το αναφέρει ο ίδιος ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Ισλανδία και άπτεται των δικών τους μετρήσεων. Συνέβη όταν τα περισσότερα βάρη τα επωμίστηκαν τα πιο εύπορα στρώματα της κοινωνίας.

– Κατά το ταξίδι σας στην Ισλανδία και στο πλαίσιο άλλων σας διεθνών επαγγελματικών επαφών, ποιες αντιδράσεις συναντάτε όταν τους λέτε ότι έρχεστε από την Ελλάδα;

– Στην Κολομβία μας αποκαλούσαν pobrecitos Griegos. Φτωχούληδες Έλληνες. Με καλή διάθεση, με συμπάθεια. Στο αεροδρόμιο συνάντησα ένα γερμανικό συνεργείο της ZDF. Όταν τους είπα ότι είμαι από την Ελλάδα, άλλαξε το ύφος τους. Σε ένα φεστιβάλ ένας αυστριακός κινηματογραφιστής στην ηλικία μου είπε «εσείς φταίτε δηλαδή για την κατάσταση στην Ευρώπη» και άκουσε τα εξ αμάξης από την Αναστασία, την παραγωγό και σύντροφό μου.

«ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΙΑ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ»

«Τα προβατάκια ξυπνήσαμε, δεν είμαστε πια προβατάκια»

– Περίμενες ποτέ, όταν για παράδειγμα ασχολήθηκες για πρώτη φορά με την Αργεντινή, ότι σχετικά όμοιες καταστάσεις θα ζούσαμε και στην Ελλάδα;

– Ειλικρινά όχι. Μάλιστα θυμάμαι ότι φεύγοντας από το Μπουένος Άιρες σκεφτόμουν ότι ποτέ δεν θα ήθελα να δω τη χώρα μου σε τέτοια κατάσταση. Ήταν μια εφιαλτική σκέψη που πέρασε αστραπιαία από το μυαλό μου και την έδιωξα γρήγορα. Εμείς τότε είχαμε μπει στο ευρώ, σε μερικές βδομάδες τα ATM των τραπεζών θα άρχιζαν να βγάζουν τα νέα χαρτονομίσματα. Θυμάμαι ότι είχα πάρει μαζί μου στην Αργεντινή μία υπέροχη ανάλυση του Κώστα Βεργόπουλου που είχε δημοσιευτεί στην Ελευθεροτυπία, στις κίτρινες σελίδες. Το άρθρο με αφορμή την κρίση στην Αργεντινή προειδοποιούσε για μια ενδεχόμενη «φούσκα» του ευρώ. Αποδείχθηκε προφητικό…

– Τι είναι αυτό τελικά που έκανε την Ισλανδία να αποτελέσει την εξαίρεση σε μια δραματική επανάληψη της πικρής Λατινοαμερικανικής εμπειρίας τόσο στην Ελλάδα όσο και στον «υπάκουο τίγρη», την Ιρλανδία;

– Το ανάστημα του Προέδρου της Δημοκρατίας, η συνολική αντίδραση ενός φιλήσυχου (ως τότε) λαού, η βαθειά δημοκρατική του κουλτούρα και η σοβαρή διαπραγμάτευση.

– Τα ντοκιμαντέρ του Εξάντα έχουν αποκτήσει πολλούς φίλους, ειδικά μάλιστα την τελευταία διετία. Ποια είναι πιστεύεις η συνταγή της επιτυχίας σας;

– Δεν έχουμε καμιά συνταγή επιτυχίας. Απλώς έχει παρέλθει ο καιρός της αθωότητας. Εδώ και 12 χρόνια λέμε «τίποτα δεν είναι μακριά, όλα είναι δίπλα μας». Εδώ και 12 χρόνια λέμε τα ίδια πράγματα με διαφορετικές αφορμές. Μιλάμε για την κοινωνική αδικία, την εκμετάλλευση, για την ασύδοτη αγορά που καταβροχθίζει ανθρώπους, απλώς αυτά γίνονταν σε τόπους που πολλοί νόμιζαν ότι είναι πολύ μακριά από αυτούς. Παλιότερα μας χαρακτήριζαν γραφικούς, «εξωτικά πουλιά». Τώρα όχι. Τώρα όλα αυτά τα ζητήματα μας χτυπούν την πόρτα. Και μέσα σε αυτή τη φασαρία, ο κόσμος «εκπαιδεύεται» πολιτικά. Όπως φώναζε ένας διαδηλωτής στην Αργεντινή το 2001, «τα προβατάκια ξυπνήσαμε, δεν είμαστε πια προβατάκια! Η επανάσταση της φάρμας των ζώων!». Αυτό συμβαίνει και εδώ, και είναι, αν θες, το μόνο καλό που αφήνει πίσω της αυτή διαδικασία. Μαθαίνουμε με τον σκληρό τρόπο, αυτό που έμαθαν και άλλοι λαοί, ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο, ότι ο κόσμος μας μπορεί να ανατραπεί από τη μια στιγμή στην άλλη, μαθαίνουμε σιγά-σιγά την αλληλεγγύη. Έτσι σήμερα οι δουλειές μας αποκτούν άλλη ερμηνεία, άλλη χρηστικότητα. Προσθέτουν άλλο ένα κομμάτι του παζλ στην σύνθετη δική μας πραγματικότητα.

http://mao.gr/2012/04/24/exanta/

http://www.prin.gr/2012/04/augeropoulos.html

Ολοκληρώθηκε η δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Πατρών

Ψηλά η Αριστερά, στη βουλή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Καταρρέει ο δικομματισμός.  Ανησυχία για τα ψηλά ποσοστά των νεοναζί
 

Οι φοιτητές του Τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Πατρών στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης για το μάθημα της «Στατιστικής των Επιχειρήσεων» διεξάγουν πανελλαδική έρευνα που ξεκίνησε στις 26 Μαρτίου και θα ολοκληρωθεί στις 22 Απριλίου. Nα σημειωθεί ότι η έρευνα δημοσιοποιήθηκε την Παρασκευή καθώς από το Σάββατο απαγορεύεται η δημοσίευση δημοσκοπήσεων.

Στην πρόθεση ψήφου η ΝΔ προηγείται με 16,4% ακολουθεί το ΠΑΣΟΚ με 13,2%, ο ΣΥΡΙΖΑ με 13%, το ΚΚΕ με 9,5%, η ΔΗΜΑΡ στο 9,2, οι ανεξάρτητοι Έλληνες στο 8,5%, η Χρυσή Αυγή στο 7,2%, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ισοδυναμεί με τους Οικολόγους Πράσινους στο 4,7% και ο ΛΑΟΣ στο 3%. Εκτός βουλής ΔΗΣΥ και Κοινωνική Συμφωνία.

 

 

Αξίζει να σημειωθεί ότι η εκτίμηση εκλογικού αποτελέσματος είναι λίγο διαφορετική από την πρόθεση ψήφου λόγο της αναγωγής.

 

Στις δημοτικότητες των πολιτικών αρχηγών Τσίπρας Α., Κουβέλης Φ. και Καμμένος Π. εμφανίζονται ως οι δημοφιλέστεροι πολιτικοί αρχηγοί.

 

 

 

 Ενδιαφέρον παρουσιάζει η εκτίμηση ψήφου των αναποφάσιστων

όπου ΠΑΣΟΚ και ΝΔ καταφέρνουν να πείσουν μόνο το 20% από αυτούς ενώ

είναι φανερή η πρόθεσή τους για επιλογή μικρότερων κομμάτων.

To γεγονός ότι η δημοσκόπηση είναι ανεξάρτητη είναι φυσικό να δημιουργεί ερωτηματικά για τις υπόλοιπες δημοσκοπήσεις που συνδέονται με συγκεκριμένα εκδοτικά συμφέροντα ειδικά στο φως των πρόσφατων σοβαρών καταγγελιών για στημένες δημοσκοπήσεις. Σε κάθε περίπτωση διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας απέναντι σε όλες τις μετρήσεις.

http://mao.gr/2012/04/21/oloklirothike/

Ένα άκρως επίκαιρο κείμενο του Κορνήλιου Καστοριάδη

(Το έφερε το μέηλ. Και χάρηκα γιατί μέσα στον ορυμαγδό της ανοησίας που μας κατακλύζει, είχα την ευκαιρία να ξαναδιαβάσω αυτή τη συνέντευξη του Κ. Καστοριάδη. Σας το συνιστώ – απολαύστε υπεύθυνα!)

Eρώτηση Δημοσιογράφου: Συχνά λέγεται ότι η Ελλάδα είναι «προβληματική», στην Ελλάδα «όλα γίνονται στον αέρα», «χωρίς προγραμματισμό», «χωρίς βάρος». Με τέτοιες διαπιστώσεις συμφωνούν πολλοί. Αλλά περιορίζονται συνήθως μόνο στις διαπιστώσεις. Γνωρίζω ότι η ελληνική κατάσταση σας απασχολεί βαθιά. Ποια είναι η ερμηνεία σας για όσα συμβαίνουν; Γιατί συμβαίνουν έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα; Ποιες οι βαθύτερες αιτίες;

Καστοριάδης:Πρώτον, δεν ξέρω. Δεύτερον, στο μέτρο που μπορώ να ξέρω κάτι, είναι ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ.

Δημοσιογράφος: Νομίζω ότι θα ενοχλήσει πολύ αυτή η διατύπωσή σας.

Καστοριάδης: Τι να κάνουμε. Μιλώ για την πραγματική πολιτική ζωή του λαού ως αυτόνομου παράγοντα. Δεν μιλώ για μάχες, για αυτοκράτορες, για Μεγαλέξανδρους και Βασίλειους Βουλγαροκτόνους. Μετά τον πέμπτο π.Χ. αιώνα και την αυτοκυβέρνηση του λαού στις δημοκρατικές πόλεις -και πάντως, μετά τον περίεργο τέταρτο π.Χ. αιώνα- η ελληνική ελευθερία πεθαίνει. Οι ελληνικές πόλεις γίνονται υποχείριες των βασιλέων της Μακεδονίας. Βεβαίως, ο Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του παίζουν έναν κοσμοϊστορικό ρόλο. Κατακτούν την Ασία και την Αίγυπτο. Διαδίδουν την ελληνική γλώσσα και παιδεία. Αλλά πολιτική ζωή, πλέον, δεν υπάρχει. Τα βασίλεια των διαδόχων του Αλεξάνδρου, ως πολιτική συγκρότηση, είναι ουσιαστικά μοναρχίες. Εξάλλου, καθώς ξέρουμε, ο ίδιος ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε στασιασμό των Ελλήνων που είχε πάρει μαζί του, διότι ήθελε να τους υποχρεώσει να γονυπετούν μπροστά του, όπως οι Πέρσες μπροστά στο Μεγάλο Βασιλέα – πράγμα ανθελληνικότατο. Σε όλη τη διάρκεια της ελληνιστικής εποχής οι ελληνικές πόλεις, με λίγες περιθωριακές και παροδικές εξαιρέσεις, αποτελούν παιχνίδια στα χέρια των ελληνιστικών δυναστειών. Ακολουθεί η ρωμαϊκή κατάκτηση, κάτω από την οποία οι ελληνικές πόλεις δεν έχουν παρά μόνον κοινοτική ζωή. Κατόπιν, έρχεται η βυζαντινή αυτοκρατορία. Το Βυζάντιο είναι μια ανατολική, θεοκρατική μοναρχία. Στο Βυζάντιο η πολιτική ζωή περιορίζεται στις ίντριγκες της Κωνσταντινούπολης, του αυτοκράτορα, των “δυνατών” και των ευνούχων της αυλής. Και βεβαίως, τα σχολικά μας βιβλία δεν αναφέρουν ότι στη βυζαντινή αυλή υπήρχαν ευνούχοι, όπως σ΄ αυτήν του Πεκίνου.

Δημοσιογράφος: Όλα αυτά αφορούν ένα πολύ μακρινό ιστορικό παρελθόν. Η Ελλάδα ως σύγχρονο νεοελληνικό κράτος έχει, ήδη, ιστορία εκατόν εβδομήντα ετών. Θα θέλατε να επικεντρώσετε σ΄ αυτή την περίοδο;

Καστοριάδης: Μα, αυτή η περίοδος είναι ακατανόητη χωρίς τους είκοσι έναν αιώνες ανελευθερίας που προηγήθηκαν. Λοιπόν, μετά το Βυζάντιο έρχεται η τουρκοκρατία. Μην ανησυχείτε, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα αναφέρω μόνο ότι επί τουρκοκρατίας όση εξουσία δεν ασκείται απευθείας από τους Τούρκους, ασκείται από τους κοτζαμπάσηδες (τους εντολοδόχους των Τούρκων), οι οποίοι κρατούν τους χωριάτες υποχείριους. Συνεπώς, ούτε σ΄ αυτή την περίοδο μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτική ζωή. Όταν αρχίζει η Επανάσταση του 1821, διαπιστώνουμε από τη μια μεριά τον ηρωισμό του λαού και από την άλλη, σχεδόν αμέσως, την τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία. Την επομένη της πτώσης της Τριπολιτσάς αρχίζουν οι εμφύλιοι πόλεμοι.

Δημοσιογράφος: Πού οφείλεται αυτή η «τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία»; Ποιοι είναι οι λόγοι;

Καστοριάδης: Ουδείς μπορεί να δώσει απάντηση στην ερώτησή σας για ποιο λόγο, κάποιος, σε μιαν ορισμένη στιγμή, δεν δημιούργησε κάτι. Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή.

Δημοσιογράφος: Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτά στην ελληνική περίπτωση;

Καστοριάδης: Ορισμένα τα εντοπίζουμε, ήδη, στους εμφύλιους πολέμους της Επανάστασης του 1821. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η αλληλεγγύη έχουν τοπικό ή τοπικιστικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον εθνικό. Βλέπουμε, επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με “ταξικά” συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό. Η φαυλοκρατία συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της αυθαιρεσίας των κυρίαρχων και των «δυνατών»: ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι, Βυζαντινοί αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες, κοτζαμπάσηδες, Μαυρομιχάληδες, Κωλέττης, Δηλιγιάννης.

Δημοσιογράφος: Εξαιρέσεις δεν βλέπετε να υπάρχουν; Εξαιρέσεις εντοπισμένες κυρίως στον 19ο και στον 20ό αιώνα;

Καστοριάδης: Ε, υπάρχουν δυο-τρεις εξαιρέσεις: ο Τρικούπης, ο Κουμουνδούρος, το βενιζελικό κίνημα στην πρώτη περίοδό του. Αλλά τα όποια αποτελέσματά τους καταστράφηκαν από τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τον ρόλο του παλατιού, τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, την πασοκοκρατία. Στο μεταξύ, μεσολάβησε ο σταλινισμός που κατόρθωσε να διαφθείρει και να καταστρέψει αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί ως εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα τα πληρώνουμε ακόμη. Μου ζητάτε να σας εξηγήσω. Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς, γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά ένα βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν “ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά”;

Δημοσιογράφος: Μα, οι δικές σας απαντήσεις ενδιαφέρουν ιδίως όταν αφορούν ερωτήματα που εσείς θέτετε. Θα θέλατε, λοιπόν, να διατυπώσετε τις απόψεις σας;

Καστοριάδης: Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Δημοσιογράφος: Πώς την εννοείτε αυτή την ευθύνη;

Καστοριάδης: Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.

Δημοσιογράφος: Θέλετε να πείτε ότι -αντιθέτως- σε άλλες χώρες, στη Δυτική Ευρώπη.

Καστοριάδης: Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντάς μου καζούρα στο Παρίσι το 1956:«Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματά του. Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;». -Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στο χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι.

http://panosz.wordpress.com/2012/04/20/kastoriadis-2/

Νέο σύνταγμα στην Ισλανδία, και η συνωμοσία της σιωπής …

Η Ισλανδία έκλεισε το 2011 με αύξηση 2,1% του ΑΕΠ της που θα πρέπει,σύμφωνα με τις προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής,να ανέλθει στο ποσοστό του 2,7% το 2013, χάρη κυρίως στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

 

Η Ισλανδία είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που απέρριψε με δημοψήφισμα τη διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών της, αφήνοντας να καταρρεύσουν μερικές από αυτές και δικάζοντας πολλούς τραπεζίτες για τα οικονομικά εγκλήματα τους, αλλά περιέργως τα γαλλικά και τα ευρωπαϊκά μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν το αναφέρουν, η το αναφέρουν ελάχιστα…

 

Δεν υπάρχει επίσημη λογοκρισία στα μέσα ενημέρωσης, στο ραδιόφωνο ή την τηλεόραση, αλλά οι δημοσιογράφοι και οι εμπειρογνώμονες από όλους τους ορίζοντες, τόσο πρόθυμοι για να μιλήσουν για το τι συμβαίνει στην Αίγυπτο, τη Λιβύη και τη Συρία, δεν λένε απολύτως τίποτα για το τι συμβαίνει στην Ισλανδία. Μήπως μίλησαν για αυτό στις πολλές πολιτικές συζητήσεις για τις προεδρικές εκλογές; Μήπως είδαμε καμιά εικόνα στην τηλεόραση; Φυσικά όχι, γιατί οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να έχουν την κακή ιδέα να εμπνευστούν από αυτά…

 

Στην Ισλανδία, ο λαός ανάγκασε σε παραίτηση μια κυβέρνηση στο σύνολό της. Οι μεγάλες τράπεζες κρατικοποιήθηκαν και αποφασίστηκε να μην πληρωθεί το χρέος που είχαν συνάψει με τράπεζες στη Βρετανία και την Ολλανδία, χρέος που πρόεκυψε από την σφαλμένη χρηματοπιστωτική πολιτική τους.

 

·         2008: Οι τράπεζες Glitnir, Kaupthing και Landsbankinn εθνικοποιήθηκαν, προκειμένου να αποφευχθεί η χρεοκοπία τους παρά να  συνεισφέρουν άνευ όρων δημόσια κεφάλαια, όπως στην Ισπανία ή άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το σύνολο του χρέους της Ισλανδίας ισούταν με 9 φορές το ΑΕΠ της. Το νόμισμα κατέρρευσε και το χρηματιστήριο ανέστειλε τις δραστηριότητες του μετά από μια πτώση 76%.

·         2009: Το ΔΝΤ, ως συνήθως, απαίτησε, σε αντάλλαγμα των λεγομένων μέτρων  «προσαρμογής» την περικοπή των κοινωνικών δαπανών που προκάλεσε την οργή του πληθυσμού, την πτώση της κυβέρνησης και την κήρυξη πρόωρων εκλογών.

 

Η αριστερά κέρδισε την απόλυτη πλειοψηφία, προκαλώντας την κατάρρευση του Κόμματος της Ανεξαρτησίας, ένα συντηρητικό κόμμα, που ήταν ανέκαθεν η κυρίαρχη δύναμη στη χώρα που διατήρησε μόνο το 23,7% των ψήφων. Η Johanna Siguroardottir επιλέχτηκε να ηγηθεί της κυβέρνησης μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες και τους αριστερούς οικολόγους.

 

Η δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας εξακολουθούσε να υφίστατο. Μέσω ενός νόμου, προτάθηκε στη Μεγάλη Βρετανία και την Ολλανδία την αποπληρωμή του χρέους και τη πληρωμή 3.500 εκατ. ευρώ, ποσό που έπρεπε να καταβληθεί σε μηνιαίες δώσεις από όλες τις οικογένειες της Ισλανδίας για 15 χρόνια με επιτόκιο 5%. Αλλά ο λαός πάλι κατέβηκε στο δρόμο και απαίτησε τον νόμο να τεθεί σε δημοψήφισμα.

 

·         Ιανουάριος 2010: Ο Πρόεδρος αρνήθηκε να κυρώσει αυτόν το νόμο και ανακοίνωσε την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία

·         Μάρτιος 2010: Το δημοψήφισμα έλαβε χώρα και το Όχι στην αποπληρωμή του χρέους κέρδιζε με το 93% των ψήφων.

Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση προσπαθούσε να ρυθμίσει νομικά τις ευθύνες για τη κρίση. Άρχισαν οι συλλήψεις αρκετών τραπεζιτών και ανωτέρων στελεχών. Η Ιντερπόλ ξεκίνησε έρευνα και όλοι οι τραπεζίτες που εμπλέκονταν αναχώρησαν από τη χώρα. Σε αυτό το πλαίσιο κρίσης, εκλέχτηκε μία συνέλευση με αποστολή να συντάξει ένα νέο σύνταγμα για να αντικαταστήσει το υπάρχον που ήταν απλό αντίγραφο του δανικού συντάγματος.

 

Για αυτό το σκοπό, έγινε άμεση προσφυγή στον κυρίαρχο λαό ο οποίος έκλεξε 25 πολίτες χωρίς πολιτική συγγένεια μεταξύ των 522 υποψηφίων που παρουσιαστήκαν (προϋπόθεση: να είναι ενήλικας και να έχει λάβει την υποστήριξη τουλάχιστον 30 ατόμων).

 

·         Σεπτέμβριος 2010: Ο πρώην πρωθυπουργός Geir Haarde ενάγεται για αμέλεια στη διαχείριση της κρίσης. Η Ιντερπόλ εξέδωσε επίσης διεθνές ένταλμα σύλληψης κατά του πρώην προέδρου της Sigurdur Einarsson.

·         Φεβρουάριος 2011: Η Συντακτική Συνέλευση άρχισε τις εργασίες της για να παρουσιάσει, από τις γνώμες που συλλέχτηκαν από διάφορες συνελεύσεις που πραγματοποιήθηκαν σε όλη τη χώρα, ένα σχέδιο ενός Μεγάλου Χάρτη (Magna Carta).

·         Μάρτιος 2011: Μετά από ορισμένες κριτικές σχετικά με το χαμηλό ποσοστό συμμετοχής (36%) για τον διορισμό των μελών της Συντακτικής Συνέλευσης, ο Πρωθυπουργός, σε συνεννόηση με τους ηγέτες των κυριοτέρων κομμάτων που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο, συγκροτεί μια συμβουλευτική επιτροπή για να συνεχίσει την αναθεώρηση του συντάγματος. Η τελευταία προτείνει στο Κοινοβούλιο να διορίσει ένα «Συνταγματικό Συμβούλιο» από 25 μέλη της διαλυμένης Συνταγματικής Συνέλευσης.

·         Απρ. 2011: Οι πολίτες λένε εκ νέου Όχι σε ένα δεύτερο δημοψήφισμα για την αποπληρωμή του χρέους, μετά την άρνηση του Ισλανδού Πρόεδρου Olafur Ragnar Grimsson να υπογράψει το νόμο της 16ης Φεβρουαρίου 2011 (γνωστός ως «τρίτος νόμος Icesave »). Η νέα κεντροαριστερή κυβέρνηση δήλωνε πράγματι ότι είχε εξασφαλίσει νέα συμφωνία Icesave που ήταν καλύτερη από την προηγούμενη, αλλά ο λαός της Ισλανδίας εξακολούθησε να αρνηθεί να συμμετάσχει στην χρεοκοπία των τραπεζών που κρίθηκαν ως ανεύθυνες.

·         Ιούλιος 2011: Με βάση τις εκθέσεις της Συνταγματικής Επιτροπής και του Εθνικού Φόρουμ (πολίτες), το Συνταγματικό Συμβούλιο ενέκρινε ομόφωνα ένα σχέδιο συντάγματος που υποβλήθηκε στο Κοινοβούλιο στις 27 Ιουλίου. Το τελευταίο, υπεύθυνο για την τροποποίηση του σχεδίου, ασχολήθηκε με αυτή την εντολή το φθινόπωρο του 2011 και οι συζητήσεις βρίσκονται ακόμα σε εξέλιξη.

 

Οι κύριες προτάσεις του νέου Συντάγματος

 

Από το σύνολο των 114 άρθρων και εννέα κεφαλαίων, μπορούμε να σημειώσουμε συγκεκριμένα:

·         Άρθρο 15: Δικαίωμα στην πληροφόρηση. Οι πληροφορίες και τα έγγραφα που κατέχουν οι δημόσιες αρχές θα πρέπει να είναι διαθέσιμα χωρίς καμία εξαίρεση και η πρόσβαση του κοινού σε αυτά τα έγγραφα θα πρέπει να διασφαλίζεται από το νόμο.

·         Άρθρο 63: Δημιουργία Επιτροπής Επίβλεψης της ευθύνης της κυβέρνησης. Μια έρευνα σχετικά με τις δράσεις και τις αποφάσεις της κυβέρνησης μπορεί να ζητηθεί από το ένα τρίτο των μελών της Αλθίνγκι (ισλανδικό κοινοβούλιο).

·         Άρθρο 65: Δικαίωμα στην άμεση προσφυγή σε δημοψήφισμα. Το 10% των ψηφοφόρων μπορούν να ζητήσουν εθνικό δημοψήφισμα για τους νόμους που ψηφίζει η Αλθίνγκι.

·         Άρθρο 66: Δυνατότητα άμεσης προσφυγής κατά της Αλθίνγκι. Το 2% των ψηφοφόρων μπορεί να υποβάλει μια ερώτηση στο Κοινοβούλιο και να υποβάλει  νομοσχέδιο εάν υποστηρίζεται από το 10% των ψηφοφόρων.

·         Άρθρο 90: Διορισμός του πρωθυπουργού. Ο πρωθυπουργός διορίζεται από το Κοινοβούλιο.

·         Άρθρο 99: Ανεξαρτησία των δικαστηρίων. Η ανεξαρτησία των δικαστηρίων πρέπει να είναι εγγυημένη από το νόμο.

·         Άρθρο 105: Αυτονομία των τοπικών κοινωνιών. Οι πηγές εσόδων της τοπικής αυτοδιοίκησης πρέπει να είναι εγγυημένες από το νόμο, όπως και το δικαίωμά καθορισμού της χρήσης αυτών των πόρων.

 

Το νέο σύνταγμα θα πρέπει να υποβληθεί σε δημοψήφισμα πριν από την ψηφοφορία από το Κοινοβούλιο. Θα πραγματοποιηθεί μάλλον στις 30 Ιουνίου, σε συνδυασμό με τις προεδρικές εκλογές ή το φθινόπωρο.

 

Η Ισλανδία δεν είναι σίγουρα παρά μια μικρή χώρα με 320.000 κατοίκους, όμως, δίνει ένα μάθημα δημοκρατίας στα μεγάλα κράτη της Ευρώπης και του κόσμου. 

Σκεφτείτε για παράδειγμα ότι στη Γαλλία, η συνταγματική μεταρρύθμιση του 2008 γράφτηκε ολόκληρη στα Ηλύσια και ότι οι βουλευτές την ενέκριναν μόνο με δύο ψήφους διαφορά, αφού είχαν υποστεί για εβδομάδες τις ακραίες απαράδεκτες πιέσεις από τον αρχηγό του κράτους …

http://www.agoravox.fr/actualites/international/article/nouvelle-constitution-en-islande-114748

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/04/blog-post_6085.html#.T5GOe7MjG8B

ΣΕ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι

Γράφει ο Δρ. Αριστείδης Δ. Πάνος – Πολιτειολόγος

Συμπληρώνονται αύριο (21-4-2012) 45 χρόνια από την σήψη και πτώση της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών.

Κατά καιρούς έχουν επιχειρηθεί από πολλούς να εμφανίσουν τα αίτια, τα οποία προκάλεσαν την επιβολή και επικράτηση της Δικτατορίας στη Χώρα μας.

Θα ήταν κοινοτυπία η αναφορά στις αφορμές και τα αίτια αυτής της «επιτυχίας» (sic) των Συνταγματαρχών!

Βιβλία και άρθρα μπορεί κανείς να αναζητήσει πάμπολα για μια σφαιρική ενημέρωση.

Ο λόγος στην αποφράδα ημέρα σήμερα δεν είναι μόνο επετειακός ή αφιερωματικός εις ανάμνηση της … επταετίας του γύψου!

Ο λόγος είναι καθαρά πολιτικός.Εξαιτίας της Οικονομικής συγκυρίας, την οποία διέρχεται η Χώρα μας και οι συνάνθρωποί μας, πολλοί απερίσκεπτα, επιπόλαια, ορισμένοι δε σκόπιμα, διατυπώνουν την .. εύκολη άποψη, ότι για όλα φταίει το Σύστημα, δηλαδή το Δημοκρατικό μας Πολίτευμα.

Πολλοί δε προπετείς ή και νοσταλγοί για τα χαμένα ίσως συμφέροντά τους, δεν διστάζουν να εκστομίσουν την γνωστή φράση «ένας Λοχίας ή Συνταγματάρχης μας χρειάζεται»!…

Καταρχήν πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το Σύστημα, δηλαδή το Πολίτευμα της Δημοκρατίας μπορεί να είναι … «το χειρότερο με εξαίρεση όλα τα άλλα» κατά τη γνωστή έκφραση του Ουϊνστον Τσώρτσιλ, αλλά δεν παύει να είναι το ανθρωπινότερο και το πλέον ελεγχόμενο, εν αντιθέσει με όλα τα άλλα.

Στις Δικτατορίες τα πάντα «σκιάζει η φοβέρα και πλακώνει η σκλαβιά» για να παραλλάξουμε τον Εθνικό μας Ποιητή Διονύσιο Σολωμό, κατά γραμματική πτώση και χρόνο.

Άρα δεν είναι το Σύστημα η αιτία του κακού, αλλά το Πολιτικό Προσωπικό, που υπηρετεί αυτό το Σύστημα.

Δεν φταίει π.χ. ο Δικομματισμός, αλλά οι ανάξιοι εκπρόσωποι του Δικομματισμού, αλλά και πάλι όχι όλοι.

Αυτά για να είμαστε δίκαιοι. «Δεν είναι όλα τα δάκτυλα ίδια», όπως λέει, πολύ σοφά, ο Λαός μας.

Αλλά για να έρθουμε στην πυρήνα αυτής της κριτικής.

Η άποψη που διατυπώνεται και, εν πολλοίς δικαίως, είναι ότι, ένα τμήμα του Πολιτικού Προσωπικού, μας οδήγησε σε αυτή την κατάσταση, δηλαδή την χρεοκοπία της Χώρας και την Οικονομική εξαθλίωση του 1/3 (κατ’άκραν επιείκια) του Ελληνικού Λαού.

Ως κύρια δε αιτία αυτής της κατάστασης, θεωρεί μεγάλο ποσοστό, του Ελληνικού Λαού και συνακόλουθα του Εκλογικού Σώματος τη διαφθορά και την ρεμούλα των Πολιτικών.

Πριν αναφερθούμε στην Οικονομική διαφθορά των Πολιτικών πρέπει να αναφερθούμε στη διαφθορά γενικότερα, όπως αποκαλύπτεται, έστω και με δυσκολία, σε όλο το πυραμοειδές σχήμα της Κοινωνίας σε όλη τη διαστρωμάτωσή της.

–      Ρεμούλα στο εμπόριο πετρελαιοειδών

–      Φοροδιαφυγή, φοροκλοπή στο ελεύθερο εμπόριο

–      «Φακελάκια» στην υγεία

–      Διαφθορά στην πολεοδομία

–      Συναλλαγή στην Εφορία

Για να αναφερθούμε, ενδεικτικά, σε ορισμένες κατηγορίες οικονομικών ατασθαλιών, που είναι πέραν των Πολιτικών. Αλλά επειδή ίσως υπάρξουν κάποιοι, οι οποίοι θα ισχυριστούν ότι αυτά συμβαίνουν επί Δημοκρατικής Διακυβέρνησης και υπό την σκέπη ή και προστασία της Δημοκρατικής Διακυβέρνησης, αντί άλλων θα παραθέσουμε μικρά αποσπάσματα σκανδάλων της επταετίας, της Χούντας των Συνταγματαρχών εις ανάμνηση της αποφράδας επετείου, όπως δημοσιεύτηκαν στην στήλη του Ιού της εφημερίδας «     ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ».

Και τούτο γιατί στους έντονα αντικοινοβουλευτικούς καιρούς μας, ένα δόλιο φάντασμα πλανιέται στον αέρα : Ο ισχυρισμός περί «τιμιότητας» των Δικτατόρων, που κατέλαβαν πραξικοπηματικά την Εξουσία το 1967 για να επιστρέψουν σαν βρεγμένες γάτες «στους πολιτικούς».

Ιδού μερικά αλλά ενδεικτικά παραδείγματα :

α) Απολαβές και «ασυλία»

 

ΤΟ ΠΡΏΤΟ ΠΡΆΓΜΑ ΠΟΥ ΦΡΌΝΤΙΣΑΝ ΝΑ ΚΆΝΟΥΝ ΟΙ ΗΓΈΤΕΣ ΤΗΣ ΧΟΎΝΤΑΣ ΉΤΑΝ ΝΑ «ΑΥΓΑΤΊΣΟΥΝ» ΤΑ ΕΙΣΟΔΉΜΑΤΆ ΤΟΥΣ.

ΜΕ ΤΟΝ Α.Ν. 5 ΤΟΥ 1967 Ο ΜΙΣΘΌΣ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΎ ΥΠΕΡΔΙΠΛΑΣΙΆΣΤΗΚΕ ΑΠΌ 23.600 ΣΕ 45.000 ΔΡΑΧΜΈΣ, ΤΩΝ ΥΠΟΥΡΓΏΝ ΚΑΙ ΥΦΥΠΟΥΡΓΏΝ ΑΠΌ 22.400 ΣΕ 35.000 ΔΡΑΧΜΈΣ, ΕΝΏ ΘΈΣΠΙΣΑΝ ΚΑΙ ΗΜΕΡΗΣΊΑ ΕΚΤΌΣ ΈΔΡΑΣ ΑΠΟΖΗΜΊΩΣΗ ΓΙΑ ΠΡΏΤΗ ΦΟΡΆ.

ΕΠΊΣΗΣ ΘΕΣΜΟΘΈΤΗΣΑΝ ΤΗ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΉ ΤΟΥΣ ΑΣΥΛΊΑ ΜΕ ΡΥΘΜΊΣΕΙΣ ΠΟΥ ΚΆΝΟΥΝ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΆ ΚΟΥΚΟΥΛΏΜΑΤΑ ΝΑ ΜΟΙΆΖΟΥΝ ΜΕ ΠΑΙΔΙΚΌ ΠΑΙΧΝΊΔΙ (Ν.Δ. 802/30-12-1970 ΠΕΡΙΕΊΧΕ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΉ ΔΙΆΤΑΞΗ (ΠΑΡ. 48), ΒΆΣΕΙ ΤΗΣ ΟΠΟΊΑΣ «ΔΊΩΞΗ ΥΠΟΥΡΓΟΎ Ή ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΎ ΤΗΣ ΧΟΎΝΤΑΣ» ΜΠΟΡΟΎΣΕ ΝΑ ΓΊΝΕΙ ΜΌΝΟ ΜΕ  ΑΠΌΦΑΣΗ ΤΩΝ… ΣΥΝΑΔΈΛΦΩΝ ΤΟΥΣ.

 

β) Τα μαύρα κρέατα

 

ΠΡΌΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΆΝΔΑΛΟ «ΜΠΑΛΌΠΟΥΛΟΥ» ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΝΙΚΌ ΔΙΕΥΘΥΝΤΉ ΕΜΠΟΡΊΟΥ (ΚΑΙ ΔΙΟΡΙΣΜΈΝΟ ΠΡΌΕΔΡΟ ΤΗΣ ΑΔΕΔΥ) ΖΑΦΕΊΡΙΟ ΠΑΠΑΜΙΧΑΛΌΠΟΥΛΟΥ.

 

Ο ΜΠΑΛΌΠΟΥΛΟΣ ΚΑΤΑΔΙΚΆΣΤΗΚΕ ΣΕ 3,5 ΧΡΌΝΙΑ ΦΥΛΆΚΙΣΗ, ΠΟΙΝΉ ΠΟΥ ΤΟ 1976 ΜΕΙΏΘΗΚΕ ΣΕ 14 ΜΉΝΕΣ. ΔΕΝ ΔΙΏΧΘΗΚΕ, ΑΝΤΊΘΕΤΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΊΔΟΣΗ ΠΟΥ ΤΟΝ ΈΚΑΝΕ ΕΥΡΎΤΕΡΑ ΔΙΆΣΗΜΟ: ΤΟ «ΜΠΑΛΌΣΗΜΟ» ΠΟΥ (ΦΈΡΕΤΑΙ ΝΑ) ΕΙΣΈΠΡΑΤΤΕ ΩΣ ΓΡΑΜΜΑΤΈΑΣ ΤΟΥ ΕΟΤ, ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΤΣΟΎΚΛΙ «Ο ΚΎΡΙΟΣ 10%».

 

γ) Η «νέα φαυλοκρατία»

 

Η ΔΥΣΟΣΜΊΑ ΔΕΝ ΠΕΡΙΟΡΙΖΌΤΑΝ ΩΣΤΌΣΟ ΣΤΑ ΚΡΈΑΤΑ. ΕΠΤΆ ΜΉΝΕΣ ΜΕΤΆ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΌΠΗΜΑ, Ο ΕΚΔΌΤΗΣ ΤΟΥ «ΕΛΕΎΘΕΡΟΥ ΚΌΣΜΟΥ» (ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΙΚΌΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΉΣ ΤΗΣ ΧΟΎΝΤΑΣ) ΣΆΒΒΑΣ ΚΩΣΤΑΝΤΌΠΟΥΛΟΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΊΤΑΙ ΓΡΑΠΤΆ ΣΤΟΝ ΠΑΛΙΌ ΤΟΥ ΠΆΤΡΩΝΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟ ΚΑΡΑΜΑΝΛΉ: «ΛΥΠΟΎΜΑΙ, ΔΙΌΤΙ ΕΊΜΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΈΝΟΣ ΝΑ ΜΝΗΜΟΝΕΎΣΩ ΚΑΙ ΈΝΑ ΆΛΛΟ ΕΚΤΆΚΤΩΣ ΛΥΠΗΡΌΝ ΦΑΙΝΌΜΕΝΟΝ. ΕΝΕΦΑΝΊΣΘΗ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΎΣΣΕΤΑΙ ΜΊΑ ΝΈΟ-ΦΑΥΛΟΚΡΑΤΊΑ (ΑΤΟΜΙΚΆ ΡΟΥΣΦΈΤΙΑ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΑΊ ΕΞΥΠΗΡΕΤΉΣΕΙΣ, ΤΑΚΤΟΠΟΙΉΣΕΙΣ ΣΥΓΓΕΝΏΝ, ΑΤΟΜΙΚΉ ΠΡΟΒΟΛΉ ΚΟΚ)» («ΑΡΧΕΊΟ ΚΑΡΑΜΑΝΛΉ», Τ.7ΟΣ, Σ.50).

 

ΠΑΡΆ ΤΗ ΣΤΕΝΉ ΣΧΈΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΏΣ, Ο ΚΩΣΤΑΝΤΌΠΟΥΛΟΣ ΔΙΑΤΉΡΗΣΕ ΤΗΝ ΊΔΙΑ ΓΝΏΜΗ ΜΈΧΡΙ ΤΈΛΟΥΣ. ΑΝΑΛΎΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΕΚΈΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 1973 ΣΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΉ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΉ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΌΠΟΥΛΟΥ, ΤΟΝΊΖΕΙ ΠΩΣ «ΕΊΧΕ ΥΠΟΣΤΕΊ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΏΣ ΚΑΙ ΑΥΤΌΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΏΣ ΗΘΙΚΉΝ ΦΘΟΡΆΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΥΝΕΊΔΗΣΙΝ ΤΩΝ ΕΝΌΠΛΩΝ ΔΥΝΆΜΕΩΝ. ΜΕΓΆΛΗΝ ΖΗΜΊΑΝ ΤΟΥ ΈΚΑΜΕ Η ΣΎΖΥΓΌΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΤΑΞΊΑΡΧΟΣ Μ. ΡΟΥΦΟΓΆΛΗΣ, ΤΟΝ ΟΠΟΊΟΝ ΕΊΧΕ ΤΟΠΟΘΕΤΉΣΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΠ. ΕΚΑΜΑΝ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΆΣ ΕΝΕΡΓΕΊΑΣ (ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟΊ ΓΆΜΟΙ, ΘΟΡΥΒΏΔΕΙΣ ΔΕΞΙΏΣΕΙΣ, ΔΗΜΌΣΙΑΙ ΕΜΦΑΝΊΣΕΙΣ ΜΕ ΜΕΓΑΛΟΠΛΟΥΣΊΟΥΣ, ΕΠΊΔΕΙΞΙΣ ΠΛΟΎΤΟΥ ΚΛΠ). ΜΟΙΡΑΊΟΝ ΡΌΛΟΝ ΈΠΑΙΞΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΓΑΜΒΡΟΊ ΩΡΙΣΜΈΝΩΝ ΠΑΡΑΓΌΝΤΩΝ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΏΤΟΣ (ΤΟΥ Κ. Σ. ΠΑΤΤΑΚΟΎ ΚΑΙ ΆΛΛΩΝ). ΕΔΗΜΙΟΥΡΓΉΘΗ ΜΊΑ ΑΠΟΠΝΙΚΤΙΚΉ ΑΤΜΌΣΦΑΙΡΑ ΣΚΑΝΔΆΛΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΊΑΝ ΔΕΝ ΔΥΝΆΜΕΘΑ ΑΚΌΜΗ ΝΑ ΓΝΩΡΊΖΩΜΕΝ ΜΈΧΡΙ ΠΟΊΟΥ ΣΗΜΕΊΟΥ ΑΝΤΑΠΕΚΡΊΝΕΤΟ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ. ΠΆΝΤΩΣ, ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΊΑ ΥΠΉΡΧΕ ΟΠΩΣΔΉΠΟΤΕ» (ΌΠ.Π., Σ.203-5).

 

‘ΙΔΙΑ ΓΕΎΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΟΜΙΛΊΑ ΤΟΥ ΝΕΑΡΟΎ -ΤΌΤΕ- ΠΟΛΙΤΙΚΟΎ ΕΠΙΣΤΉΜΟΝΑ ΘΕΌΔΩΡΟΥ ΚΟΥΛΟΥΜΠΉ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΛΑΊΜΑΧΟ ΜΕΤΑΞΙΚΌ ΥΠΟΥΡΓΌ ΑΣΦΑΛΕΊΑΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟ ΜΑΝΙΑΔΆΚΗ (27.8.71): «ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΡΑΤΌ; ΤΟΝ ΡΏΤΗΣΑ. Η ΑΠΆΝΤΗΣΉ ΤΟΥ ΉΤΑΝ ΝΑ ΤΡΊΨΕΙ ΤΑ ΔΆΧΤΥΛΑ ΤΟΥ ΔΕΞΙΟΎ ΤΟΥ ΧΕΡΙΟΎ, ΥΠΟΝΟΏΝΤΑΣ ΌΤΙ ΔΩΡΟΔΟΚΟΎΝΤΑΙ» («ΣΗΜΕΙΏΣΕΙΣ ΕΝΌΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΎ», Σ.116-7).

 

δ) Άλλες φαυλότητες

 

• Ο ΜΑΚΑΡΈΖΟΣ ΔΙΌΡΙΣΕ ΥΠΟΥΡΓΌ ΓΕΩΡΓΊΑΣ (ΚΙ ΑΡΓΌΤΕΡΑ ΒΟΡΕΊΟΥ ΕΛΛΆΔΟΣ) ΤΟΝ ΚΟΥΝΙΆΔΟ ΤΟΥ, ΑΛΈΞΑΝΔΡΟ ΜΑΤΘΑΊΟΥ.

  * Ο ΛΑΔΆΣ ΈΚΑΝΕ ΤΟΝ ΈΝΑ ΞΆΔΕΡΦΌ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΉ ΤΗΣ ΑΣΔΕΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΆΛΛΟ Γ.Γ. ΚΟΙΝΩΝΙΚΏΝ ΥΠΗΡΕΣΙΏΝ.

  * Ο ΓΑΜΠΡΌΣ ΤΟΥ ΠΑΤΤΑΚΟΎ ΑΝΤΡΈΑΣ ΜΕΪΝΤΆΣΗΣ ΕΠΙΔΌΘΗΚΕ ΣΕ ΜΠΊΖΝΕΣ ΜΕ ΤΟ ΔΉΜΟ ΑΘΗΝΑΊΩΝ –ΑΠΌ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΉ ΤΟΥ ΥΠΌΓΕΙΟΥ ΓΚΑΡΆΖ ΤΗΣ ΚΛΑΥΘΜΏΝΟΣ ΜΈΧΡΙ ΜΙΑ ΤΕΧΝΙΚΉ ΜΕΛΈΤΗ ΑΞΙΟΠΟΊΗΣΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΎ ΑΚΙΝΉΤΟΥ, ΎΨΟΥΣ 1.109.000 ΔΡΧ.

  * ΤΑ ΑΔΈΡΦΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΎ ΒΟΛΕΎΤΗΚΑΝ ΚΙ ΑΥΤΆ. Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΣ ΠΑΠΑΔΌΠΟΥΛΟΣ ΩΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΌΣ ΑΚΌΛΟΥΘΟΣ, Γ.Γ. ΤΟΥ ΥΠ. ΠΡΟΕΔΡΊΑΣ, ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΌΣ ΔΙΟΙΚΗΤΉΣ ΑΤΤΙΚΉΣ ΚΑΙ «ΥΠΟΥΡΓΌΣ ΠΑΡΆ ΤΩ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΏ». Ο ΧΑΡΆΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΔΌΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΡΡΙΧΉΘΗΚΕ ΑΣΤΡΑΠΙΑΊΑ ΣΤΗΝ ΥΠΑΛΛΗΛΙΚΉ ΙΕΡΑΡΧΊΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΛΆΒΕΙ Γ.Γ. ΔΗΜ. ΤΆΞΕΩΣ. ΣΎΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΎΜΑΤΑ ΒΑΘΜΟΦΌΡΟΥ ΥΦΙΣΤΑΜΈΝΟΥ ΤΟΥ, «ΜΈΝΕΙ ΓΝΩΣΤΌΣ ΣΑΝ ‘ΜΠΟΝ ΦΙΛΈ’ ΓΙΑΤΊ, ΤΥΛΙΓΜΈΝΟΣ ΣΕ ΧΕΙΜΩΝΙΆΤΙΚΟ ΠΑΛΤΌ, ΤΡΈΧΕΙ ΝΎΚΤΑ ΜΑΖΊ ΜΕ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΎΣ ΑΣΤΥΝΟΜΊΑΣ ΠΌΛΕΩΝ ΣΤΑ ΚΑΜΠΑΡΈ ΣΑΝ ΓΚΆΓΚΣΤΕΡΣ ΚΑΙ ΤΡΏΓΟΥΝ ΦΙΛΈΤΟ» (ΑΛΈΞΑΝΔΡΟΣ ΔΡΕΜΠΈΛΑΣ, «Ο ΘΡΉΝΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΦΎΛΑΚΑ», ΑΘΉΝΑ 1998, Σ.118).

 

ΕΙΔΙΚΉ ΚΑΤΗΓΟΡΊΑ ΣΚΑΝΔΆΛΩΝ ΣΥΝΙΣΤΟΎΝ ΟΙ ΑΝΕΞΈΛΕΓΚΤΕΣ ΔΑΝΕΙΟΔΟΤΉΣΕΙΣ «ΗΜΕΤΈΡΩΝ». ΤΟΝ ΠΡΏΤΟ ΚΑΙΡΌ ΜΕΤΆ ΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΊΤΕΥΣΗ ΤΟ ΘΈΜΑ ΑΠΑΣΧΌΛΗΣΕ ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΜΈΝΑ ΤΑ ΜΜΕ, ΓΙΑ ΠΡΟΦΑΝΕΊΣ ΌΜΩΣ ΛΌΓΟΥΣ ΟΙ ΣΧΕΤΙΚΈΣ ΚΑΤΗΓΟΡΊΕΣ ΟΥΔΈΠΟΤΕ ΕΡΕΥΝΉΘΗΚΑΝ ΣΕ ΒΆΘΟΣ. ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΆ ΕΊΝΑΙ ΔΥΟ ΈΓΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΤΌΤΕ ΑΡΧΗΓΟΎ ΤΗΣ ΚΥΠ ΜΙΧΑΉΛ ΡΟΥΦΟΓΆΛΗ ΠΟΥ ΑΠΟΚΆΛΥΨΕ Ο «ΤΑΧΥΔΡΌΜΟΣ» (29.8 ΚΑΙ 12.9.74), ΜΕ ΤΟ ΕΝΔΟΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΌ ΦΑΚΈΛΩΜΑ «ΔΑΝΕΊΩΝ ΆΤΙΝΑ ΘΕΩΡΟΎΝΤΑΙ ΧΑΡΙΣΤΙΚΆ Ή ΕΠΙΣΦΑΛΉ», ΚΑΘΏΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΌΝΤΩΝ ΠΟΥ «ΠΑΡΕΝΈΒΗΣΑΝ» ΓΙΑ ΤΗ ΧΟΡΉΓΗΣΉ ΤΟΥΣ. ΤΟ ΣΥΝΟΛΙΚΌ ΎΨΟΣ ΤΩΝ «ΧΟΡΗΓΗΘΈΝΤΩΝ» ΔΑΝΕΊΩΝ ΉΤΑΝ 1.519.000.000 ΔΡΧ. ΚΑΙ ΤΩΝ «ΥΠΌ ΈΓΚΡΙΣΙΝ» 1.644.000.000 ΔΡΧ.

 

ε) Οι συμβάσεις

 

ΤΟ ΦΙΛΈΤΟ ΤΩΝ ΣΚΑΝΔΆΛΩΝ ΤΗΣ «ΕΠΤΑΕΤΊΑΣ» ΥΠΉΡΞΑΝ ΩΣΤΌΣΟ ΟΙ ΜΕΓΆΛΕΣ «ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΈΣ» ΣΥΜΒΆΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΌΔΟΥ.

* Η πρώτη υπογράφηκε με την αμερικανική πολυεθνική Litton (15.5.67), για «παροχήν υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως ορισμένων περιοχών εις Κρήτην και Δυτικήν Πελοπόννησον» (ΦΕΚ 1972/Α/88). Είχε προταθεί το 1966 απ’ την κυβέρνηση των αποστατών (κυρίως τον Μητσοτάκη), αλλά η Βουλή δεν τόλμησε να την ψηφίσει. Η Litton θα εισέπραττε όλα τα έξοδα που έκανε «βοηθώντας» το δημόσιο (συν κέρδος 11%) και προμήθεια 2% επί των κεφαλαίων (ή των δανείων) που θα έφερνε, θεωρητικού ύψους 800.000.000 δολαρίων. Ως «προκαταβολή», το δημόσιο της κατέβαλε 1.200.000 δολάρια.

Στην πράξη, η εταιρεία αρκέστηκε να ξεκοκκαλίζει τα ποσοστά επί των …εξόδων της: «Το κέρδος μας είναι φυσικά δυσανάλογα μεγάλο», παραδεχόταν (στις ΗΠΑ) ο υπεύθυνος του προγράμματος, «επειδή δεν έχουμε κάνει βασική επένδυση. Η επένδυση είναι το καλό μας όνομα». Τελικά η σύμβαση λύθηκε στις 15.10.69, με καταβολή από το κράτος των δαπανών της εταιρείας -συν 11%- ακόμη και κατά την …«περίοδο τερματισμού» (ΦΕΚ 1969/Α/268). Επίσημη δικαιολογία: «αι ελληνικαί υπηρεσίαι είναι εις θέσιν να συνεχίσουν άνευ ειδικής εξωτερικής βοηθείας τας προσπαθείας δια την ανάπτυξιν» (Βήμα, 16.10.69).

 

• ΜΗΤΈΡΑ ΌΛΩΝ ΤΩΝ ΜΑΧΏΝ ΥΠΉΡΞΕ ΩΣΤΌΣΟ ΤΟ ΝΤΈΡΜΠΙ ΤΩΝ ΜΕΓΙΣΤΆΝΩΝ (ΩΝΆΣΗΣ, ΝΙΆΡΧΟΣ, ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΆΝΝΗΣ, ΑΝΔΡΕΆΔΗΣ, ΛΆΤΣΗΣ Κ.Ά) ΓΙΑ ΤΟ 3Ο ΔΙΫΛΙΣΤΉΡΙΟ ΤΗΣ ΧΏΡΑΣ. Ο ΠΑΠΑΔΌΠΟΥΛΟΣ ΤΆΧΘΗΚΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΆ ΥΠΈΡ ΤΟΥ ΩΝΆΣΗ, ΣΕ ΒΊΛΑ ΤΟΥ ΟΠΟΊΟΥ (ΣΤΟ ΛΑΓΟΝΉΣΙ) ΈΜΕΝΕ ΑΝΤΊ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΎ ΕΝΟΙΚΊΟΥ, ΕΝΏ Ο ΜΑΚΑΡΈΖΟΣ ΥΠΈΡ ΤΟΥ ΝΙΆΡΧΟΥ. Η ΣΎΓΚΡΟΥΣΗ ΈΦΤΑΣΕ ΣΤΑ ΆΚΡΑ, ΜΕ ΑΠΌΠΕΙΡΕΣ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΆΤΩΝ ΚΙ ΈΚΤΑΚΤΟΥΣ ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΎΣ. ΤΕΛΙΚΆ Ο ΩΝΆΣΗΣ ΤΑ ΠΑΡΆΤΗΣΕ, ΑΚΥΡΏΝΟΝΤΑΣ ΤΗ «ΜΕΓΑΛΕΙΏΔΗ» ΣΎΜΒΑΣΗ ΠΟΥ ΕΊΧΕ ΥΠΟΓΡΆΨΕΙ ΚΑΙ ΠΑΊΡΝΟΝΤΑΣ ΠΊΣΩ ΤΗΝ ΕΓΓΎΗΣΉ ΤΟΥ, ΤΟ 3Ο ΔΙΫΛΙΣΤΉΡΙΟ ΜΟΙΡΆΣΤΗΚΕ ΜΕΤΑΞΎ ΑΝΔΡΕΆΔΗ ΚΑΙ ΛΆΤΣΗ (ΦΕΚ 1972/Α/130) ΚΙ ΈΝΑ 4Ο ΠΑΡΑΧΩΡΉΘΗΚΕ ΣΤΟ ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΆΝΝΗ (ΦΕΚ 1972/Α/181).

 

στ) Το «Τάμα του Έθνους»

 

ΥΠΉΡΞΕ ΊΣΩΣ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΌΤΕΡΟ ΣΚΆΝΔΑΛΟ ΤΗΣ ΧΟΎΝΤΑΣ: Ο ΤΈΛΕΙΟΣ ΣΥΝΔΥΑΣΜΌΣ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΊΑΣ ΜΙΑΣ «ΕΛΛΆΔΟΣ ΕΛΛΉΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΏΝ» ΜΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΊΑ ΤΟΥ ΔΙΚΤΆΤΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΞΆΦΡΙΣΜΑ ΥΠΈΡΟΓΚΩΝ ΔΗΜΌΣΙΩΝ ΚΟΝΔΥΛΊΩΝ.

Στις 14 Δεκεμβρίου 1968 ο Παπαδόπουλος εξήγγειλε την ανέγερση ενός μνημειώδους ναού του Σωτήρος στα Τουρκοβούνια –ως εκπλήρωση, υποτίθεται, της σχετικής υπόσχεσης της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης του 1829 προς το Θεό σε περίπτωση απελευθέρωσης της Ελλάδας. Σύμφωνα άλλωστε με τη χουντική προπαγάνδα, η «επανάστασις» της 21ης Απριλίου 1967 δεν ήταν παρά η άμεση συνέχεια -και ολοκλήρωση- του 1821.

Το έργο εγκρίθηκε στις 5.1.69 σε κοινή συνεδρίαση υπουργικού συμβουλίου και αρχιεπισκόπου. Για την επίβλεψή του συστήθηκε το Μάιο μια «Ανώτατη Επιτροπή» με πρόεδρο τον ίδιο τον πρωθυπουργό Γ. Παπαδόπουλο και μέλη τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, τους υπουργούς Εσωτερικών Στ. Πατττακό, Συντονισμού Ν. Μακαρέζο, Παιδείας Θ. Παπακωνσταντίνου, Δημ. Εργων Κ. Παπαδημητρίου και τον υφυπουργό Προεδρίας Κ. Βοβολίνη. Ενα δεύτερο σώμα, το «Γνωμοδοτικό Συμβούλιο», αποτελούνταν από τον πρόεδρο της Ακαδημίας, τους πρυτάνεις του Πανεπιστημίου και του ΕΜΠ, το δήμαρχο Αθηναίων, το Γενικό Διευθυντή Αρχαιοτήτων και τον κοσμήτορα της Αρχιτεκτονικής. Στο εγχείρημα μετείχε, με άλλα λόγια, σύμπασα η ανώτατη πολιτική και πνευματική ηγεσία του καθεστώτος.

Για το είδος της προπαγάνδας που συνόδευσε την εξαγγελία, αποκαλυπτικό είναι ένα απόσπασμα από την «Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων» (3.6.73): «Ο Ναός του Σωτήρος Χριστού, αφ’ ενός μεν υλοποιεί την υπόσχεσιν που έδωσε το Εθνος προς τον Θεό, και αφ’ ετέρου θ’ αποτελέση, μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό».

Η επιστημονική κοινότητα των 1.857 ελλήνων αρχιτεκτόνων δεν φάνηκε πάντως να δείχνει τον ίδιο ενθουσιασμό. Τρεις διαδοχικοί διαγωνισμοί «προσχεδίων» και «ιδεών» μεταξύ 1970 και 1973 κατέληξαν σε φιάσκο: παρά τα τεράστια «βραβεία» που τους συνόδευαν (από 300.000 μέχρι 5.000.000 δραχμές, όταν ο μέσος μισθός του ιδιωτικού τομέα ήταν γύρω στις 4.000 δραχμές), οι προτάσεις που υποβλήθηκαν ήταν αντίστοχια 7, 35 και 31. Τελικά και οι τρεις διαγωνισμοί κηρύχθηκαν άγονοι – μάλλον δίκαια, αν κρίνουμε από τις μακέτες που δημοσιεύθηκαν μεταδικτατορικά στο «Αντί» (30.11.74). Ακόμη κι έτσι, 3.650.000 δρχ διανεμήθηκαν σε ελάσσονες «επαίνους».

Απείρως μεγαλύτερη τέχνη επιδείχθηκε στη διασπάθιση των χρημάτων.

(το προσχέδιο του Ναού)

Τον Ιούνιο του 1969 ανακοινώθηκε η σύσταση «Ειδικού Ταμείου» για την οικονομική διαχείριση του «τάματος». Σύμφωνα με τον τελικό απολογισμό του που δημοσιεύθηκε μετά την ανατροπή του Παπαδόπουλου («Εστία» 19.1.1974), το «Ταμείο» εισέπραξε συνολικά 453.300.000 δρχ: 45,5 εκατομμύρια ως επιχορήγηση απ’ τον τακτικό προϋπολογισμό, 180 εκατομμύρια από «δωρεές, εισφορές, κλπ» και 230 εκατομμύρια σε δάνεια. Ενα μέρος των «εισφορών» ήταν επίσης δημόσιο χρήμα (η Αγροτική Τράπεζα «πρόσφερε» π.χ. 10 εκατομμύρια), ενώ το υπόλοιπο προήλθε από το υστέρημα του φιλοχρίστου και φιλοθεάμονος κοινού – όπως ο συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος που θυσίασε στο «Τάμα» ολόκληρο το εφάπαξ του (109.455 δρχ), εισπράττοντας «τα συγχαρητήρια του πρωθυπουργού δια του υπουργού Προεδρίας» («Νέα» 31.12.68).

Σύμφωνα ωστόσο με τον ίδιο απολογισμό, το 90% των εσόδων είχε ήδη καταναλωθεί σε απαλλοτριώσεις, «δαπάνες μελετών», προπαρασκευαστικά έργα και «δαπάνες διοικήσεως και λειτουργίας»!

«Φαίνεται ότι ο Ναός του Σωτήρος, που πρόκειται να ανεγερθή πάνω στα Τουρκοβούνια, θα είναι απ’ τους πιο θαυματουργούς στη χώρα μας», σχολίαζαν τις επόμενες μέρες τα «Νέα» (26.1.74). «Γιατί, πριν ακόμα κτισθή, πριν καν γίνουν τα σχέδια για την κατασκευή του, δαπανήθηκαν -λες από θαύμα- τα 406 εκατομμύρια δραχμές από τα 453 εκατομμύρια που είχαν τελικά συγκεντρωθεί. Πάντως κι οι πιο ολιγόπιστοι θαύμασαν το γεγονός ότι με εντελώς κανονικό τρόπο αναλώθηκε ολόκληρο το τεράστιο αυτό ποσόν για ένα έργο του οποίου ακόμα δεν κατάφεραν οι υπεύθυνοι να έχουν ούτε το σχέδιο. […] Αφού λεφτά δεν υπάρχουν πιά, αφού ούτε καν τα σχέδια του ναού δεν έχουν γίνει ακόμη, η υπόθεση αυτή θα πρέπει να λήξη εδώ και όλοι θα φροντίσουμε να ξεχασθή».

«Εξ’ όνυχος τον λέοντα» και ο ΝΟΩΝ ΝΟΕΙΤΩ!!!

 

http://pnyka21os.wordpress.com/2012/04/20/%CF%83%CE%B5-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7/

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΙΔΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ

Στη μνήμη του Δημήτρη Χριστούλα

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com

Η πραγματικότητα ξεπερνάει τα όρια της φαντασίας μας, υπογραμμίζει ο μεγάλος γενετιστής Αλμπέρ Ζακάρ, προσθέτοντας: «Η Αποκάλυψη είναι εδώ». Ο Ζακάρ μιλάει για την ανθρωπότητα, αυτά όμως ισχύουν ιδιαίτερα στη σημερινή Ελλάδα.

Η Ελλάδα ως κράτος, κοινωνία, πιθανώς και έθνος, βρίσκεται ήδη σε τροχιά θανάτου. Μην πιστεύετε όσους λένε ότι ποτέ δεν πεθαίνει. ‘Όταν ακούτε τέτοιες ανοησίες, σημαίνει υπαρκτό κίνδυνο και απουσία σπουδαίων τρόπων αντιμετώπισης.

Η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί, λένε τα μνημονιακά κόμματα, εννοώντας να κυβερνηθεί από τα ίδια και πίσω τους την τρόικα. Για να κυβερνηθεί όμως πρέπει να υπάρχει. Τα Μνημόνια και οι Δανειακές ορίζουν την ελληνική δίνη θανάτου. Η Ελλάδα, μένοντας στην τροχιά, θα πεθάνει (αφού προηγουμένως αποβληθεί από την ευρωζώνη ή/και χάσει την ήδη παραπαίουσα δημοκρατία της).

Δεν θέλουν να κερδίσουν

Οι εκλογές είτε θα αφοπλίσουν την Ελλάδα και πολιτικά, αφού αφοπλίστηκε οικονομικά (Μνημόνιο) και νομικά (Δανειακή), είτε θα της επιτρέψουν να αρχίσει τη συγκρότηση της απάντησής της στην καταστροφή που υπέστη και την ακόμα μεγαλύτερη που προαναγγέλλεται.
Ακόμα μεγαλύτερη από την αντικειμενική άλλωστε , είναι η ηθικο-ψυχολογική σημασία των εκλογών. Λαός που δεν αντιστέκεται πεθαίνει, λαός που αντιστέκεται μπορεί να ηττηθεί, αλλά θα ξανασηκωθεί. Γι’ αυτό κι έχει τεράστια, εθνική σημασία να ψηφίσουν οι ‘Ελληνες, και να ψηφίσουν αντιμνημονιακά, κόμματα με ελπίδα εισόδου στη Βουλή (ώστε να μην ενισχύσει η ψήφος τους το Μνημόνιο) παρόλες τις δικαιολογημένες επιφυλάξεις τους για τα κόμματα του «αντιμνημονίου». Δίνοντάς τους άλλωστε ποσοστό, οι ψηφοφόροι τα υποχρεώνουν να πάρουν τις ευθύνες τους.

Αν κάτι βέβαια ενώνει σήμερα τη μεγάλη πλειοψηφία του αστικού πολιτικού κόσμου και τη μεγάλη πλειοψηφία της ηγεσίας των «αντιμνημονιακών», όπως και την ίδια την τρόικα, είναι ο απίστευτος τρόμος μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσουν τις εκλογές τα κόμματα του Μνημονίου και να τις κερδίσουν οι «αντιμνημονιακοί». Γι’ αυτό κάνουν ότι μπορούν, ότι περνάει από το χέρι τους για να μη συμβεί αυτό. Ορισμένοι «αντιμνημονιακοί» της αριστεράς έφτασαν μάλιστα στο σημείο να κλείνουν στα συρτάρια τους δημοσκοπήσεις που δείχνουν ένα «μέτωπο αριστεράς και αντιμνημονιακής κεντροαριστεράς» χωρίς το ΚΚΕ να παίρνει πάνω από 20% προτού καν συμπηχθεί, δηλαδή να ξεκινάει από 20%, ένα μέτωπο με το ΚΚΕ να ξεκινάει από το 40%! Τέτοιο φόβο και πανικό προκαλεί στις ηγεσίες η πιθανότητα να κερδίσουν!

Εδώ και δύο χρόνια, ο Περισσός κάνει ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να μη μπει στον δρόμο του μνημονίου. Η «ΔΗΜΑΡ» του κ. Κουβέλη δηλώνει δεσμευμένη από Μνημόνια και Δανειακές. Οι υπόλοιποι όμως, τι ακριβώς κάνουν και γιατί;

Τον Φεβρουάριο, συνέπηξαν το μέτωπο «ΕΛΑΔΑ» στο ‘Ιδρυμα Κακογιάννη. Που ακριβώς βρίσκεται τώρα; Γιατί το έστειλαν σε υποχρεωτικό ύπνο; Τι σημαίνει το ευρύτατο αντιμνημονιακό μέτωπο που λεκτικά επαγγέλλονται ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, συνεργασία με κάνα-δύο διαφωνήσαντες (όχι πάντα εγκαίρως) βουλευτές του ΠΑΣΟΚ;

Ο ΣΥΝ περηφανεύεται γιατί στις δημοσκοπήσεις οι ‘Ελληνες απαντάνε ότι ο αρχηγός του, ο Αλέξης Τσίπρας, κάνει την καλύτερη αντιπολίτευση στις μνημονιακές κυβερνήσεις. Την κάνει όντως, οι εμπνευσμένες αγορεύσεις του έσωσαν την τιμή του κοινοβουλίου και απέδειξαν την τεράστια δυνητική εμβέλεια μιας αριστεράς απελευθερωμένης από το γραφειοκρατικό βούρκο. Η απάντηση είναι σωστή, το ερώτημα όμως είναι λάθος. Δεν χρειαζόμαστε καλή αντιπολίτευση στην καταστροφή. Χρειαζόμαστε διακοπή της καταστροφής.

Αριστερά και Καμμένος

‘Οποιος χτίζει φρούρια φυλακίζεται στα τείχη τους, έγραψε ο Μακιαβέλλι. Η αριστερά, ανήμπορη/απρόθυμη η ίδια να ενωθεί, πολύ περισσότερο προτιμά, και εν μέρει το κατάφερε να «παρκάρει» τον Καμμένο στη δεξιά, ώστε να βρίσκει μετά δικαιολογίες μη-συνεργασίας. Εν μέρει το πέτυχε, από τη στιγμή που ο Καμμένος δέχτηκε στο κόμμα του βουλευτές που υπερψήφισαν την κυβέρνηση Παπαδήμου και των οποίων δηλώσεις εγείρουν ερωτηματικά ως προς τη μετεκλογική στάση.

Το να συζητάς Μακιαβέλλι ή πολιτική στρατηγική στην Ελλάδα, μοιάζει ενίοτε σα να παίζεις Ενάτη του Μπετόβεν σε κωφάλαλους. Θα περίμενε κανείς οι αντιμνημονιακοί νάχουνε φωνάξει τα καλύτερα μυαλά της χώρας, να τα κλείνανε σε ένα δωμάτιο, με ένα πιστόλι στον κρόταφο, να τους ξεζουμίζανε, να φωνάξουνε και βοήθεια απέξω, να φτιάξουνε μια όσο καλύτερη και πιο αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση στην κατάσταση πούναι η χώρα. Θα περίμενε να είχε ήδη φτάσει η πρότασή τους, με μια μπροσούρα 50-100 σελίδων, σε όλα τα ελληνικά σπίτια. Θα περίμενε νάχουν οργώσει την υφήλιο σε αναζήτηση στηριγμάτων. Νάχουν θέσει τις οργανώσεις τους σε κατάσταση μάχης, για τον πόλεμο που κηρύχτηκε εδώ και δύο χρόνια στον ελληνικό λαό.

Τι κάνανε; Συζητάγανε μεταξύ τους επί μήνες, για να μην παρουσιάσουν τίποτα τελικά και να λένε όλοι τώρα «προσπαθήσαμε να τους ενώσουμε αλλά δεν τα καταφέραμε». Πως δεν τα κατάφεραν, αν όλοι το προσπαθούσαν;

Ποτέ δεν είναι αργά

Ποτέ δεν είναι αργά για να αποτραπεί μια τεράστια εθνική καταστροφή ante portas, που μόνο τα όρια της φαντασίας, οι μηχανισμοί ψυχικής αυτοπροστασίας και το πιο επεξεργασμένο σχέδιο πλύσης εγκεφάλου στην ιστορία, μας εμποδίζουν να τη σταματήσουμε τώρα και όχι αύριο. Το 1989, ΚΚΕ και Συνασπισμός δεν βρήκαν εμπόδια αρκετά μεγάλα να αποτρέψουν μια συμμαχία με τον Μητσοτάκη εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Ποιά είναι σήμερα τα εμπόδια για να σχηματισθεί τώρα, ένα ευρύτατο μέτωπο, με αξιόπιστο πρόγραμμα, για μια κυβέρνηση Ειδικού Σκοπού, που θα είναι η επαναδιαπραγμάτευση του συνόλου των δεσμεύσεων που ανέλαβε η χώρα, χρησιμοποιώντας τα τεράστια πολιτικά και θεσμικά όπλα που της παρέχει η συμμετοχή της στην ευρωζώνη, όπως και όλα τα όπλα και χαρτιά της, περιλαμβανομένου του γεωπολιτικού; Μια τέτοια κυβέρνηση θα εμψύχωνε και θα κινητοποιούσε τον ελληνικό λαό, θα έπαιρνε άμεσα μέτρα διακοπής της οικονομικής καταστροφής και ελέγχου της χρηματοδότησης της οικονομίας, θα έθετε ως πρώτη προτεραιότητα «Ούτε ένας ‘Ελληνας χωρίς φαί, ούτε ένας ‘Ελληνας χωρίς στέγη και φάρμακα». Θα απευθυνόταν στους λαούς της Ευρώπης και στις κυβερνήσεις των δυνάμεων που επιθυμούν να διατηρήσουν τον έλεγχο της Ελλάδας ή την ομαλή λειτουργία της ΕΕ.

Θα μας πείτε ίσως «γίνονται αυτά;». Ασφαλώς και ναι, θα σας απαντούσαμε, όσο όμως αργεί η έλλογη απάντηση της Ελλάδας στο πρόγραμμα της καταστροφής της, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να αρθρωθεί. Η ΕΕ είναι μια δομή εξαιρετικά ισχυρή, από τη μια, αλλά και εξαιρετικά τρωτή από την άλλη, ως πολυεθνική. Στηρίζεται κυρίως σε ένα πλέγμα συνθηκών και θα κινδυνεύσει με κατάρρευση αν αρχίσει να τις παραβιάζει. Ακόμη και σήμερα, και παρόλο που το χρέος έχει μετατραπεί υποχρεωτικά σε ευρώ, καταργώντας το σημαντικότερο πλεονέκτημα μιας εξόδου από την ευρωζώνη, η ελληνική ψήφος είναι απαραίτητη για όλες τις αποφάσεις της ευρωζώνης και τουλάχιστο τις μισές της ΕΕ. Η Αθήνα μπορεί να εφαρμόσει την πολιτική της άδειας καρέκλας του Ντε Γκωλ, μπορεί να θέσει πολύ έντονα το ζήτημα της λεηλασίας της χώρας μέσω της διαφθοράς, των γερμανικών αποζημιώσεων, ακόμα και να απειλήσει με διακοπή της παροχής στρατηγικής σημασίας διευκολύνσεων προς τη δυτική συμμαχία. Προτού βεβαίως τα πράξει όλα αυτά θα επιχειρήσει να διαπραγματευθεί με τους εταίρους της για να μη φτάσει στη σύγκρουση, θα αναζητήσει ευρύτερες συμμαχίες, θα πει στο Ισραήλ, που θέλει τα πάντα σε Ελλάδα και Κύπρο, χωρίς να δίνει τίποτα, να ασκήσει την τεράστια επιρροή του στην ΕΕ και τις μεγάλες τράπεζες, ή θα πάει στον Πούτιν να συζητήσει. Στο εσωτερικό θα λάβει άμεσα μέτρα αναδιανομής του πλούτου και θα αναζητήσει δραστήρια το μαύρο χρήμα έξω.

Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Η εναλλακτική όμως είναι η αποδοχή του θανάτου μας. Εμείς πάντως δεν διακρίνουμε άλλο τρόπο σωτηρίας της χώρας. Αν κάποιος ξέρει άλλο, ας μας τον πει.

Το Παρόν της Κυριακής, 15.4.2012

Ο γεωστρατηγικός άξονας Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδος

Οι τουρκικοί σχεδιασμοί για την περιοχή του Ιωάννη Θ. Μάζη

Από την εικόνα της παγκόσμιας καταναλώσεως ενεργειακών πόρων προκύπτει ότι το 2005 «το φυσικό αέριο κάλυπτε το 23% της συνολικής διεθνούς ενεργειακής καταναλώσεως και κατετάγη αμέσως μετά το πετρέλαιο (37% της συνολικής καταναλωθείσης διεθνώς ενέργειας) και τον άνθρακα (24%)» [1].

Ειδικότερα στα 27 κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως η κατανάλωση φυσικού αερίου το 2007 «έφθασε τα 471Gm3, ποσότητα πού αντιστοιχεί στο 17 % της παγκόσμιας αγοράς» [2]. Κύριοι προμηθευτές της τον ίδιο χρόνο και μάλιστα με ρυθμούς αυξητικούς 3% ετησίως ποσότητες πού καλύπτουν άνω του ημίσεως της καταναλώσεως παγκοσμίως είναι η Ρωσική ομοσπονδία που την προμηθεύει με το 1/4 των συνολικών αναγκών της μέσω της ρωσικής Gazprom, και ακόμη η Νορβηγία, και η Αλγερία. Υπενθυμίζουμε ότι η Ρωσία (23%), ο Καναδάς (11%), η Νορβηγία (9%) και η Αλγερία (7%) εξάγουν το 50% του φυσικού αερίου τους στις διεθνείς αγορές. Κατόπιν έρχονται ως προμηθευτές της ΕΕ η Νιγηρία, το Κατάρ και η Αίγυπτος. Επίσης πρέπει να σημειώσουμε ότι η Γερμανία (9%), η Ιταλία (9%), και η Γαλλία (6%) καταναλώνουν το 24% των ευρωπαϊκών εισαγωγών φυσικού αερίου. Αυτό το γεγονός εξηγεί και την… ακατανόητη για πολλούς επίσημη επίσκεψη της Γερμανίδας Καγκελαρίου στην Κύπρο (11/01/2011) όπου και προέβη σε οξύτατες δηλώσεις εναντίον της Τουρκίας για την αδιαλλαξία της στην επίλυση του Κυπριακού.

Υπό ανάλογο πνεύμα εκείνου του μερκελιανού ενδιαφέροντος, δύναται να εξηγηθεί και η ενεργός ανάμειξη σε «θερμό επίπεδο» των στρατιωτικών δυνάμεων της Γαλλίας και της Ιταλίας στην Λιβύη για την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι.

Είναι, όμως, σημαντικό και εντείνει την ισχύ αυτής της αναγνώσεως των «δυτικών αναμείξεων» στα αραβικά εξεγερσιακά τεκταινόμενα, το γεγονός ότι κατά το έτος 2020 η ΕΕ δεν θα παράγει ενεργειακούς πόρους περισσότερο από το 1/3 των αναγκών της ενώ από το έτος 2030 και μετά θα εξαρτάται από τις εισαγωγές κατά 80% περίπου. Στο σημείο αυτό πρέπει να παρατηρήσουμε τα εξής σημαντικά ζητήματα: Η Ολλανδία θα διατηρήσει την ενεργειακή της αυτονομία για αρκετά χρόνια ακόμη ενώ η Μεγάλη Βρετανία, η οποία υπήρξε ο μεγαλύτερος παραγωγός υδρογονανθράκων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έχει μετατραπεί σε εισαγωγέα. Αλλά και άλλες μεγάλες καταναλώτριες σε φυσικό αέριο ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία και η Ισπανία αρχίζουν πλέον να επιδεικνύουν υψηλούς ρυθμούς αυξήσεως ενεργειακής εξαρτήσεως [3].

Επίσης, λαμβάνοντας υπόψη ότι η διεθνής κατανάλωση φυσικού αερίου κατά το έτος 2009 ανήρχετο στο ύψος των 2,94 τρισ. κυβικών μέτρων (Τm3) [4] αλλά και ότι τα πιθανά και τεχνικώς απολήψιμα με τις σημερινές τεχνολογίες αποθέματα φυσικού αερίου που υπάρχουν στην Κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), ανέρχονται σύμφωνα με την BEICIP/FRANLAB και το IFP (Institut Francais du Petrole) σε περίπου 3 τρισ. κυβικά μέτρα, όπως επίσης ότι μία ισοδύναμη ποσότητα της τάξης των 2-3 τρισ. κυβικών μέτρων φυσικού αερίου είναι πολύ πιθανή στην ελληνική δικαιοδοσία της Λεκάνης του Ηροδότου, (χωρίς τα 800 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου των ισραηλινών κοιτασμάτων), εγγίζουμε σε διαθέσιμα αποθέματα σχεδόν το διπλάσιο, της ετήσιας διεθνούς καταναλώσεως φυσικού αερίου μόνο και αποκλειστικά με τα ελληνοκυπριακά αποθέματα. Μαζί με τα ισραηλινά αποθέματα, ένας ενεργειακός στρατηγικός άξονας Ισραήλ-Ελλάδος-Κύπρου υπερβαίνει το διπλάσιο της διεθνούς ενεργειακής καταναλώσεως σε φυσικό αέριο, μετρούμενο σε τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα. Ας μη λησμονούμε ότι η ΕΕ εισάγει σήμερα το 83% περίπου των αναγκών της σε πετρέλαιο και το 57% του αερίου της, θεωρουμένη ως ο παγκοσμίως σημαντικότερος εισαγωγέας υδρογονανθράκων.

Συνεπώς, σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενώσεως προκύπτει ότι τα τρία αυτά αποθέματα, αρκούν για την-κατ’ αποκλειστικότητα-τροφοδοσία της Ε.Ε. των 27 για 20 περίπου χρόνια, και για 200 περίπου χρόνια αν συμμετέχουν σε αυτήν μέρος μόνον των κοιτασμάτων φυσικού αερίου της Λιβύης.

Η κατάσταση αυτή, της ενεργειακής εξαρτήσεως της ΕΕ από κράτη του αραβομουσουλμανικού κόσμου, τα οποία ευρίσκονται σε άκρως ευαίσθητη πολιτική αλλά και γεωστρατηγική μετάβαση (Αίγυπτος, Αλγερία, Λιβύη, Τυνησία) αλλά και κράτη όπως η Ρωσία, με υψηλό επίπεδο γεωστρατηγικού ανταγωνισμού με το δίπολο Λονδίνο-Ουάσιγκτον, αναγκάζει τον δυτικό κόσμο και τις αγγλοσαξωνικές χώρες να στρέψουν το βλέμμα προς τα πολλά υποσχόμενα κοιτάσματα της Κύπρου, της Ελλάδος και του Ισραήλ.

ΗΠΑ ΚΑΙ ΡΩΣΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΣΥΜΠΛΟΚΟ ΤΗΣ Ν/Α ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ

Η Ζώνη του Αρκτικού κύκλου, λόγω της γεωκλιματικής αλλαγής και της ολοένα και περισσότερο επιταχυνόμενης τήξεως των πάγων, αρχίζει πλέον να δημιουργεί έναν νέο δίαυλο διεξόδου για την εμπορευματική κυκλοφορία των ρωσικών αγαθών και μάλιστα δια των συντομοτέρων, γεωγραφικώς και χρονικώς, δρομολογίων.

Το γεγονός αυτό απελευθερώνει την Ρωσία από την «δουλείαν του Rimland», δηλαδή του Αναχωματικού Δακτυλίου του Ν. J. Spykman [5], ο οποίος την εμπόδιζε να εξέλθει δια την διεξαγωγή του εμπορίου της, στα «θερμά ύδατα» της Μεσογείου. Τώρα η Ρωσία είναι ελευθέρα από πλευράς εμπορευματικών διαύλων και θα είναι όλο και περισσότερο προϊόντος του χρόνου. Με αυτό ως δεδομένο, αντιλαμβανόμεθα ότι η Τουρκία δεν διαθέτει πλέον την ιδίαν στρατηγική σημασία δια την «Ειδικήν Σχέσιν/special relationship» Λονδίνου-Ουάσιγκτον και φυσικά, δια το ΝΑΤΟ, ως αποτελούσα μέρος του αναχωματικού αυτού δακτυλίου εναντίον των καθοδικών τάσεων και επιδιώξεων της Ρωσίας. Αυτό σημαίνει ότι η Τουρκία οφείλει να εφεύρει, να δημιουργήσει και να διεκδικήσει μία νέα «γεωπολιτική μοναδικότητα» η οποία να της προσφέρει και την αντίστοιχη «γεωστρατηγική μοναδικότητα». Και προς τούτο η Τουρκία ανακάλυψε τον Νεο-οθωμανισμό προσπαθώντας να ποδηγετήσει τον αραβομουσουλμανικό κόσμο αλλά και τον περσομουσουλμανικό σιϊτικό κόσμο. Είναι , όπως πιστεύει, ο μόνος τρόπος να αναδειχθεί ως η απολύτως «απαραίτητος» σύμμαχος της Ειδικής Σχέσεως εις το μέλλον, ελπίζοντας ότι θα καταστεί η νέα ηγεμονική δύναμις της περιοχής των πετρελαίων και του φυσικού αερίου της Μέσης Ανατολής. Συνεπώς, αν αυτό μπορούσε να πραγματοποιηθεί, η Τουρκία θα ήτο η ηγεμών του ελέγχου των υδρογονανθράκων, στην ευρύτερη περιοχή και άρα διεθνής ηγεμονική δύναμη.

Η Ρωσία, όμως, δεν φαίνεται διατεθειμένη να επιτρέψει να εξαφανιστούν κάποια αντίβαρα, όπως είναι η κατάρρευση του καθεστώτος του Μπάαθ από το πολιτικό σκηνικό της Νέας Συρίας, έστω και εάν συναινέσει τελικώς στην απομάκρυνση του Μπασίρ αλ Άσαντ και αυτό δεν μπορεί παρά να θεωρείται θετικό ενδεχόμενο από ισραηλινής πλευράς. Διότι ένα πλουραλιστικό πολιτικό φάσμα στη Συρία είναι επ’ ωφελεία των δημοκρατικών διαδικασιών αλλά και εμποδίζει την μονοκρατορία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Δαμασκό.

Αυτή η κατάσταση επιτρέπει στην Ιερουσαλήμ να έχει κοσμικούς συνομιλητές στη Συρία, έστω και αν αυτοί δεν συμφωνούν κατ’ αρχήν με την ισραηλινή εξωτερική πολιτική. Διότι, ένα πλουραλιστικό πολιτικό σκηνικό στην Συρία, ως αντίβαρο της ισχύος της ανερχομένης Μουσουλμανικής Αδελφότητας δεν είναι αρνητικό ούτε για την ισορροπία στην περιοχή.

Με δεδομένες, επομένως, τις διαρραγείσες σχέσεις Δαμασκού-Αγκύρας και τον ρόλο, ανοικτά πλέον, της τουρκικής ΜΙΤ υπέρ της ανατροπής του προέδρου Άσαντ, η Κύπρος οφείλει να τηρήσει τις ισορροπίες και να διατηρήσει καλές σχέσεις με την κοσμική πολιτική σε αυτή την πτέρυγα του συριακού πολιτικού φάσματος. Διότι το συριακό έδαφος μετατρέπεται με την σύμπραξη της Τουρκίας και την εκπεφρασμένη δυσφορία του Άσαντ, σε πεδίο ανταγωνισμού μεταξύ των Ιρανικών και Τουρκικών Μυστικών Υπηρεσιών και υπό το βλοσυρό βλέμμα της Μόσχας η οποία δεν είναι διατεθειμένη να δει τις ισορροπίες στην περιοχή να ανατρέπονται εις βάρος της με την επακόλουθη ενίσχυση του ισλαμιστικού κινήματος στο υπογάστριό της.

Συνεπώς η Κυπριακή Δημοκρατία οφείλει να αποδειχθεί ιδιαιτέρως προσεκτική ως προς τον χειρισμό των υπαρξιακών συμφερόντων της Ρωσικής πλευράς, μιας δυνάμεως με ολοένα και αυξανόμενη προβολή ισχύος στην περιοχή της Ν/Α Μεσογείου.

Διότι με τις ρωσικές ανησυχίες, ευθυγραμμίζεται και ο εντεινόμενος φόβος των συριακών κουρδικών πληθυσμών έναντι του ενδεχομένου επικρατήσεως της Μουσουλμανικής Αδελφότητος στην Νέα Συρία. Φόβος έκδηλος τον οποίον συμμερίζεται απολύτως η Μόσχα, και ακόμη η Κίνα αλλά και η Ουάσιγκτον και η Ιερουσαλήμ. Σημειωτέον (βλ. Χάρτη 1) ότι οι πληθυσμοί αυτοί (περίπου 2, 5 εκατομμύρια) ζουν σε περιοχές πού εφάπτονται γεωγραφικώς με το ιρακινό Κουρδιστάν, το οποίο είναι de facto ολοκληρωμένο κράτος, με Βουλή 111 βουλευτών, σημαία, εθνικό στρατό, αστυνομία και εθνικό δικαστικό σύστημα, υπό αμερικανική προστασία.

Το ρητορικό, επομένως, ερώτημα που τίθεται είναι ο τρόπος με τον οποίο θα αντιδράσει η κυβέρνηση του Ιρακινού Κουρδιστάν, μετά το κύμα μεταναστών που θα προκύψει προς τα εδάφη του από την συριακή πλευρά, στο ενδεχόμενο επικρατήσεως ισλαμιστικής κυβερνήσεως των Αδελφών Μουσουλμάνων, στη Δαμασκό:

Μήπως με ανακοίνωση ενσωμάτωσης των εδαφών τους (συριακά) στα εδάφη του ιρακινού Κουρδιστάν; Μήπως με πολιτική ανοικτών συνόρων προς τη συριακή κουρδική περιοχή; Αυτό, όμως, δεν θα καταλήξει, μοιραίως σε συνένωση των δύο κουρδικών περιοχών σε ένα κράτος: Kαι βεβαίως εάν αυτό συμβεί υπό αμερικανικό έλεγχο και εγγυήσεις ασφαλείας, δεν είναι δυνατόν να εκφραστούν άλλου είδους αντιρρήσεις και αντιστάσεις από την ισλαμιστική κυβέρνηση της Αγκύρας η οποία, σε καμία περίπτωση δεν είναι σε θέση να ισχυρισθεί ότι θα αποτελέσει αυτή τον εγγυητή των δικαιωμάτων και πολιτικών ελευθεριών των κουρδικών αυτών πληθυσμών. Διότι, έχει άκρως βεβαρυμμένο «ποινικό μητρώο» επί του θέματος αυτού. Και επίσης, δεν νοείται από πλευράς Ουάσιγκτον να θυσιάσει ένα πιστό σύμμαχο και την μοναδική νησίδα σταθερότητος την οποία θα διαθέτει στην εύφλεκτη αυτή περιοχή, για να ικανοποιήσει τους ιρανόφιλους ισλαμιστές της Αγκύρας. Η επανάληψη επομένως του ιδίου λάθους από πλευράς ΗΠΑ, θα αποτελεί για την πολιτική της, έγκλημα καθοσιώσεως.

Επίσης, η πρόσφατη αναίμακτη αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ, υποδηλώνει συνδιαλλαγή μεταξύ Ουάσιγκτον και σιϊτών του ιρακινού νότου, ώστε να μην ενοχληθούν οι αμερικανικές δυνάμεις κατά την αποχώρησή τους από τα ιρακινά εδάφη έναντι «παραχωρήσεως επιρροής» στο αραβοσιϊτικό στοιχείο του Νοτίου Ιράκ όπου ηγείται ο Αγιατολλάχ Σιστάνι, Ιρανός υπήκοος, και δραστηριοποιείται ο «Στρατός του Μάχντι» (Jaish al Mahdi), δηλαδή η ισχυρή ένοπλη σιϊτική πολιτοφυλακή. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι το 62% του ιρακινού πληθυσμού είναι σιϊτες, αντιλαμβανόμεθα ότι οι ιρανικές επιρροές στο νέο Ιράκ θα δύναντο να είναι σημαντικές έως απόλυτες, πλην του ήδη συγκροτηθέντος ιρακινού Κουρδιστάν.

Αυτό το “οιονεί κράτος”, δύναται να αποτελέσει το μελλοντικό τείχος προστασίας μεταξύ της προσπάθειας προβολής ισχύος του Ιράν επί των αράβων σιϊτών του Ιράκ. Άρα, θα διαδραματίζει πολύτιμο ρόλο ασφαλείας και σταθερότητας στην περιοχή για τον στρατηγικό σχεδιασμό της Ουάσιγκτον. Διαδοχικώς, αυτό σημαίνει ότι αφενός μεν οι τουρκικές βλέψεις για προβολή ισχύος στα ιρακινά εδάφη περιορίζονται σημαντικά ισχυροποιουμένης της θέσεως των κουρδικών πληθυσμιακών συγκεντρώσεων στην περιοχή. Η Άγκυρα, επομένως ευρίσκεται και πάλι εγκλωβισμένη σε στρατηγικό δίλημμα, εφόσον συνεχίζει να πραγματοποιεί διπλωματικές «πιρουέτες» στις σχέσεις της μεταξύ Δαμασκού και Τεχεράνης. Η δυναμική της στρατηγικής απολήξεως προβολής ισχύος των ΗΠΑ στην περιοχή, υπό αυτά τα δεδομένα, κρυσταλλούται στον άξονα Ισραήλ-Κύπρος-Κρήτη-Μάλτα-Γιβραλτάρ.

ΤΟΥΡΚΙΚΟΙ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Η Τουρκία, όμως, δυσφορεί και με την επικείμενη ανάληψη της ευρωπαϊκής προεδρίας από την Κύπρο γι αυτό και προσπαθεί να εμπλέξει στην υπόθεση αυτή και την προεδρία των Η.Ε. μέσω του, άκρως αμφιλεγομένου ως προς την ευθυκρισία του, αυστραλού μεσολαβητή κ. Αλεξάντερ Ντάουνερ.

Ο γράφων δεν ανήκει εις την χορεία των «οψίμων» και πολλών, εσχάτως, υποστηρικτών της ελληνο-κυπρο-ισραηλινής συνεργασίας, και συνεχίζει να γράφει , εδώ και είκοσι περίπου χρόνια, ότι η στρατηγική συνεργασία Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ πρέπει να ολοκληρωθεί στο ενεργειακό και αμυντικό επίπεδο, όπως και σε αυτό της διασφάλισης της σταθερότητας και ασφαλείας στην ευρύτερη λεκάνη της Μεσογείου. Διότι η Ευρωπαϊκή και Νατοϊκή συνάμα διάσταση της Ελλάδος, η Ευρωπαϊκή διάσταση της Κύπρου και η διεθνούς διπλωματικής επιρροής διάσταση του Ισραήλ, αποτελούν τις καλύτερες εγγυήσεις ασφαλείας και αξιοπιστίας σε μια περιοχή που συγκλονίζεται από την αστάθεια της πρόσφατα εκραγείσης «Αραβικής Ανοίξεως» η οποία μετεξελίσσεται σε «Ισλαμικό Φθινόπωρο» και φοβούμαι ότι βαίνει ολοταχώς για ένα «Ισλαμιστικό Χειμώνα».

Ο «ισλαμιστικός χειμώνας» αυτός μπορεί να αποβεί άκρως αρνητικός στην πρόοδο του Κυπριακού όπως φαίνεται από τις δηλώσεις του Τούρκου αναλυτή Erol Kaymak, στον οποίον παραπέμπει η αγγλόφωνη κυπριακή εφημερίδα «Cyprus mail». Ο τούρκος αναλυτής ισχυρίζεται ότι οι τουκοκύπριοι ηγέτες, φοβούμενοι (δήθεν) «ναυάγιο των διαπραγματεύσεων» ελπίζουν και προωθούν την εξής συμφωνία: την αναγνώριση της αυτοδιακηρυχθείσας και μη αναγνωρισμένης ανυπάρκτου «Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου» από τις αραβικές χώρες της περιοχής έναντι της τουρκικής υποστηρίξεως στην Παλαιστιακή υπόθεση» [6]. Οι χώρες αυτές, ως γνωστόν, αποτελούν μέλη και του Οργανισμού Ισλαμικής Διασκέψεως (Ο.Ι.Δ.)και του Αραβικού Συνδέσμου και το έχουν ήδη πράξει στο εσωτερικό του Οργανισμού τους, υπό την επωνυμία «Τurkish Cypriot State». Μια «αναγνώριση» η οποία ελήφθη και με την θετική ψήφο των Παλαιστινίων των οποίων η Παλαιστινιακή Ανεξάρτητη Αρχή έχει ήδη αναγνωρισθεί στο πλαίσιο του Ο.Ι.Δ. ως κράτος υπό την επωνυμία «Palaistinian State» [7].

Την εκμετάλλευση των παλαιστινιακών ελπίδων και πόθων για την απόκτηση κράτους, για ιδιοτελείς και επιθετικούς προς την Ελλάδα και την Κύπρο λόγους, είχαμε εντοπίσει και αναδείξει από την επιχείρηση της ισλαμιστικής Ι.Η.Η. στην πρώτη «Flottila» με επικεφαλής το «Μαβί Μαρμαρά» προς τη Γάζα. Τις θέσεις μας του Μαϊου του 2011, ήρθε να δικαιώσει, ένα περίπου έτος μετά, η συντριπτική για την Τουρκία έκθεση Palmer [8] η οποία προκάλεσε έκρηξη αγανακτήσεως της Αγκύρας, όπως κάθε φορά που το Ισραήλ αποδεικνύει τις, άνευ περιεχομένου, απειλές ή τους ισχυρισμούς της. Η έκθεση αυτή, ακυρώνει εμφατικώς τις επιδιώξεις της ισλαμιστικής Τουρκίας να δράσει υπό «καθεστώς υπερασπιστή της διεθνούς νομιμότητας και του ανθρωπισμού» στη Μέση Ανατολή -και στα πλήρη κοιτασμάτων φυσικού αερίου και υδριτών μεθανίου ύδατα της Ν/Α Μεσογείου- ώστε να καρπωθεί ανέξοδα -υπό τον μανδύα της δικαιοσύνης, της ηθικής και της νομιμότητας, την επιδοκιμασία του αραβοισλαμικού κόσμου αλλά και της Δύσεως- την μερίδα του λέοντος εξ αυτών.

Η νεο-χαλιφατική Άγκυρα αντιλαμβάνεται, ότι εάν λειτουργήσει ο άξονας μεταφοράς υδρογονανθράκων Ισραήλ-Κύπρου-Κρήτης-Ιονίου-Ευρώπης [9], (Βλ. Χάρτες 2 και 3 και τον συνδυασμό των δρομολογίων τους τα οποία προβλέπουν τον άξονα: Ισραήλ, Κύπρος, Κρήτη, Ιόνιο, ΕΕ) ακυρώνεται κάθε φιλοδοξία της:
– Να εκβιάζει την δυτική Οικονομία και Πολιτική μέσω του αγωγού φυσικού αερίου Ι.T.G.I αλλά και μέσω του πιθανού να κατασκευασθεί, σε διαφορετική περίπτωση, σωληναγωγού Νabucco και
– Να συνεργασθεί με τη Ρωσία στον τομέα της μεταφοράς φυσικού αερίου από την Σαμψούντα στον Κόλπο της Κιλικίας ώστε να επηρεάζει με ανάλογο τρόπο τον Λίβανο και την Συρία, αλλά κυρίως το Ισραήλ.

Ο άξονας, όμως, Ισραήλ-Κύπρου-Κρήτης-Ιονίου-ΕΕ, εντός του 2014, θα έχει δυναμικότητα μεταφοράς περί το ένα τρισεκατομμύριο κυβικά μέτρα φυσικού αερίου στην ενεργοβόρο ευρωπαϊκή οικονομία και, μάλιστα, εν καιρώ οικονομικής κρίσεως. Εντός δε της προσεχούς οκταετίας η δυναμικότητά του θα εξαπλασιαστεί. Αυτό σημαίνει πλήρη απεξάρτηση της Δύσεως από τους αραβομουσουλμανικούς, αλλά και από τους ρωσικούς, υδρογονάνθρακες δηλαδή πλήρη αχρήστευση των δρομολογίων τα οποία φιλοδοξεί να ελέγξει η Τουρκία. Ο έλεγχος, όμως, από την ισλαμιστική πλέον Τουρκία, αυτών των δρομολογίων, είναι κάτι που δεν εξυπηρετεί τις ΗΠΑ και το Ισραήλ διότι τις εκθέτει στους εκβιασμούς μιας νεο-οθωμανικής Άγκυρας με εξαιρετικά επικίνδυνες «φιλίες και συνεργασίες» στην περιοχή.

Επίσης, η Άγκυρα θεωρεί ότι μόνον με αυξημένο κύρος στον ισλαμικό κόσμο, θα μπορεί πειστικά να διεκδικήσει τη λεία της από τα πετρέλαια και τα φυσικά αέρια της Νέας Λιβύης αλλά και στη σύναψη συμφωνιών με την Αίγυπτο για κοινά όρια των ΑΟΖ των δύο χωρών, χωρίς την αναφορά στην ΑΟΖ του Καστελλόριζου. Εδώ, βεβαίως, η ολιγωρία της ελληνικής πλευράς, την διευκολύνει.

H Τουρκία, όπως, είναι γνωστό, δεν αναγνωρίζει δικαίωμα ΑΟΖ ούτε υφαλοκρηπίδας στο Καστελόριζο γι’ αυτό και προβαίνει σε παραχωρήσεις προς την Τ.P.A.O. (Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίων) κατά το προσφιλές της σύστημα του «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει».

Επίσης, είναι προφανές ότι είναι γνωστά στην ΄Αγκυρα τα αποθέματα υδριτών μεθανίου στην περιοχή των υποθαλασσίων οροσειρών του Αναξιμάνδρου, Αναξιμένους και Αναξαγόρα. Είναι δε εμφανές ότι με την παράνομη κατά το Δίκαιο της Θαλάσσης (του 1982) «διαγραφή» από τον χάρτη της ΑΟΖ των Νήσων Μεγίστης (Καστελόριζο), Στρογγύλης και Ρω, η τουρκική ΑΟΖ φθάνει μέχρι την Αιγυπτιακή ΑΟΖ και εφάπτεται αυτής σε ένα εύρος περίπου 140 χιλιομέτρων (βλ. Χάρτη 4).

Η πρώτη γεωπολιτική παρατήρηση που γίνεται στον Χάρτη 4, είναι το ότι τα υποθαλάσσια όρη Αναξιμάνδρου, Αναξιμένους και Αναξαγόρα, τα οποία διαθέτουν και πλούσια κοιτάσματα Υδριτών Μεθανίου [10] υπάγονται , κατά την τουρκική άποψη, καθ’ ολοκληρίαν υπό «τουρκική δικαιοδοσία».
Η γεωμετρική αυτή χάραξη βάσει των τουρκικών αυθαιρέτων σχεδιασμών, λαμβανομένων υπόψη και των σχετικών δηλώσεων της τουρκικής πλευράς ότι δεν θα επιτρέψει στο Ισραήλ να χρησιμοποιήσει την τουρκική ΑΟΖ για να μεταφέρει τους υδρογονάνθρακές του (είτε με αγωγό είτε υπό μορφήν LNG) οδηγεί το Ισραήλ σε μεταφορική ασφυξία και το εκβιάζει αφόρητα, εφόσον νοτιότερα ευρίσκεται η αιγυπτιακή ΑΟΖ και οι σχέσεις με την Αίγυπτο έχουν άδηλο μέλλον για την Ιερουσαλήμ. Είναι λοιπόν σαφές ότι ο μόνος γεωπολιτικός δρών στην περιοχή ο οποίος δύναται να αναιρέσει τον μεταφορικό στραγγαλισμό του ισραηλινού κράτους είναι το δίπολο Ελλάδος-Κύπρου με κοινό όριο στις Αποκλειστικές Οικονομικές τους Ζώνες.

Η περίπτωση αυτή είναι και η μόνη υπαγορευόμενη από τη Νέα Συμβάση για το Δίκαιο της Θάλασσας του Montego Bay του 1982 [11], όπως ορίζουν και τα σχετικά του άρθρα: 55 και 56.

Αναφορικά , πάντως, με την υφαλοκρηπίδα οι διατυπώσεις είναι απολύτως σαφείς και ενισχύονται μάλιστα από τη Συνθήκη του Montego Bay του 1982.

Όλα αυτά η Τουρκία επιμένει να τα αγνοεί ώστε να επιτύχει το σκοπό της: εκβιάζοντας μέχρις στραγγαλισμού το Ισραήλ, να κερδίσει την εμπιστοσύνη του αραβο- και περσο- μουσουλμανικού κόσμου, να επιτύχει την αναγνώριση του ψευδοκράτους στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο, να προχωρήσει στην τουρκοποίηση του ελεύθερου νότιου τμήματος και κατέχοντας την Κύπρο να κυριαρχήσει επί του μεγαλύτερου μέρους των κοιτασμάτων της Λεκάνης της Λεβαντίνης και του Ηροδότου. Αυτό σημαίνει να κυριαρχήσει σε 5 Τm3 φυσικού αερίου. Κατόπιν τούτου, το «ζήτημα Ελλάς» αποτελεί εξαιρετικά απλή υπόθεση για την Τουρκία.

Υπολογίζει, όμως, «χωρίς τον ξενοδόχο» η Τουρκία… Και αυτός έχει πολλά πρόσωπα και πολλά ονοματεπώνυμα: αμερικανικά, κουρδικά, ιρανικά, συριακά αλλά και ισραηλινά…

ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗΣ ΙΣΧΥΟΣ

Επίσης, η επιδίωξη των Τούρκων εμπεριέχει σημαντικά θεωρητικά και πρακτικά σφάλματα στη σύλληψη της: Συγκεκριμένα,

– Γιατί άραγε, η Σαουδική Αραβία, η κάτοχος των Ιερών Τόπων του Ισλάμ, της Μέκκας και της Μεδίνας, αλλά και που στο υπέδαφός της βρίσκονται τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα διεθνώς πετρελαϊκά αποθέματα, δηλαδή περί το 40% του αργού πετρελαίου παγκοσμίως [12], να παραχωρήσει την ηγεμονία του αραβομουσουλμανικού κόσμου σε ένα κράτος μη αραβικό, το οποίο δεν έχει μάλιστα και κανένα θεολογικό ή οικονομικό προβάδισμα;

– Γιατί άραγε, ο Αραβομουσουλμανικός σουνιτικός κόσμος να δεχθεί να γίνει υποχείριο των «Τούρκων καταστροφέων του ιστορικού Χαλιφάτου»;

– Γιατί άραγε το Ιράν, το σιιτικό, θρησκευτικο και πολιτικό κέντρο της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής, να παραχωρήσει μια τέτοιου είδους ηγεμονία στους «σουνίτες της Άγκυρας»; Και μάλιστα όταν τα αποθέματά του σε υδρογονάνθρακες ανέρχονται στο ύψος των 137.6 Gbbl, δηλαδή στη παγκόσμια κατάταξη τέταρτο σε αποδεδειγμένα αποθέματα αργού πετρελαίου. Και επίσης όταν διαθέτει αποθέματα φυσικού αερίου της τάξεως των 1,045.7 τρισ. κυβικών ποδών ή 29.61 τρισ. κυβικών μέτρων (δηλ. περίπου το 15.8% των διεθνών αποθεμάτων φυσικού αερίου). Συνεπώς, είναι ο δεύτερος διεθνώς μεγαλύτερος κάτοχος αποθεμάτων φυσικού αερίου μετά την Ρωσία.

– Γιατί άραγε να δεχθεί να «καπελωθεί» το Κάιρο από την Τουρκία, η λαμπρή αυτή έδρα του Αραβικού Χαλιφάτου με τους Άραβες Φατιμίδες Χαλίφες από το 909 έως το 1171 και τους Αβασίδες Χαλίφες από το 1261 έως το 1517, δηλαδή εν συνόλω πεντακόσια δέκα οκτώ έτη, όταν η Οθωμανική δυναστεία κράτησε τη έδρα αυτή εκατό χρόνια λιγότερα και όλοι οι Άραβες ιστορικοί θρηνούν μέχρι σήμερα για το έτος 1517 οπότε θεωρούν ότι κατελύθη το Χαλιφάτο, όταν ο τελευταίος Αβασίδης Χαλίφης εν Καΐρω, αναγκαστικά παρέδωσε την εξουσία του στον Οθωμανό Τούρκο Σελήμ τον Α’;

– Και εάν η Άγκυρα θυμήθηκε όψιμα την Ισλαμική διακυβέρνηση και το Χαλιφάτο [13], τι να πουν δηλαδή τότε, οι Αιγύπτιοι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, κατεξοχήν υποστηρικτές και πρώτοι θεωρητικοί στην νεότερη ιστορία του θεσμού αυτού όπως και γεννήτορες του διεθνούς ισλαμιστικού κινήματος από το 1928, στην Ισμαηλία της Αιγύπτου, υπό τον Χάσαν αλ-Μπάνα; Και μάλιστα σήμερα, όπου η δύναμη της Αδελφότητός των εκφράζεται ιδιαιτέρως αυξημένη στην, μετά Μουμπάρακ, Αίγυπτο;

Βεβαίως, οι σχέσεις Ισραήλ – Κυπριακής Δημοκρατίας ενισχύθηκαν και από την επίσκεψη του ισραηλινού πρωθυπουργού κ. Βενιαμίν Νετανιάχου στις 16 Φεβρουαρίου 2011 που ήταν η πρώτη επίσκεψη ισραηλινού πρωθυπουργού στην Κύπρο και μάλιστα στέφτηκε με απόλυτη επιτυχία [14].

Τούτων δεδομένων, όμως, σημειώνουμε ότι ο δυτικός κόσμος αλλά και οι ΗΠΑ ειδικότερα, θα έβλεπαν πολύ θετικά την απεξάρτηση της ενεργειοβόρου ευρωπαϊκής βιομηχανίας από τους αραβομουσουλμανικούς και ιρανικούς υδρογονάνθρακες. Λαμπρό παράδειγμα αποτελεί η πρόσφατη απόφαση (4 Ιανουαρίου 2012) ΕΕ και ΗΠΑ για εμπάργκο στις εισαγωγές της δύσης προϊόντων ιρανικών υδρογονανθράκων. Η στρατηγική σημασία ενός λειτουργούντος ήδη διαδρόμου μεταφοράς φυσικού αερίου προς την Ευρώπη υπ’ αυτήν την συγκυρία, είναι περισσότερο από προφανής.

Και ακριβώς επ’ αυτού έρχεται να συμβάλει η δημιουργία ενός μεταφορικού άξονα φυσικού αερίου προς την Ευρώπη πού ξεκινά από το Ισραήλ και μεσολαβούσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, της Κρήτης και του Ιονίου Πελάγους θα έχει κατάληξη τους ιταλικούς λιμένες. Ο άξονας αυτός αποφεύγει κάθε ανάμειξη αραβομουσουλμανικού στοιχείου, όπως επίσης και κάθε ανάμειξη της Τουρκίας η οποία θα ενοχλούσε τα μέγιστα το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, ιδιαιτέρως την περίοδο αυτήν, λόγω και των άκρως τεταμένων Τουρκοισραηλινών σχέσεων και της αμφιλεγόμενης στάσης της Άγκυρας ως προς τις σχέσεις της με την Τεχεράνη μετά το εμπάργκο της Δύσης για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1] Βλέπε: http://www.selectra.info/index.php/Consommation-mondiale-de-gaz-naturel….[απόληψη: 9 Φεβρ. 2012].
[2] BP Statistical Review of World Energy, June 2010, [Source: Includes data from Cedigaz].
[3] Βλέπε http://www.science.gouv.fr/fr/dossiers/bdd/res/2619/quel-avenir-pour-le-… [απόληψη: 9 Φεβρ. 2012].
[4] BP Statistical Review of World Energy, June 2010 , [Source: Includes data from Cedigaz].
[5] Ι. Θ. Μάζης, (Επιστημονική Επιμ.-Πρόλογος), Nicholas J. Spykman, Η Γεωγραφία της Ειρήνης (The Geography of the Peace, 1943), GEOLAB – Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2004
[6] Βλέπε: http://actualite.portail.free.fr/france/06-02-2012/chypre-turquie-gare-a… [απόληψη: 9 Φεβ. 2012]
[7] Ι. Θ. Μάζης, «Ο Οργανισμός Ισλαμικής Διάσκεψης, η Τουρκία και τα “απαράγραπτα δίκαια” του Ελληνισμού», ΕΠΙΚΑΙΡΑ – Λιβάνης, Αθήνα, τεύχος 35, 16/06/2010, σσ. 80-83.
[8] Βλ. «Report of the Secretary-General’s Panel of Inquiry on the 31 May 2010 Flotilla Incident, July 2011, [Strictly Confidential ], (Sir Geoffrey Palmer, Chair : President Alvaro Uribe, Vice-Chair :Mr. Joseph Ciechanover Itzhar , Mr. Süleyman Özdem Sanberk).
[9] Όπως είχε ήδη υποδείξει ο γράφων στο έργο του: Ι. Θ. Μάζης, Γεωπολιτική προσέγγιση για ένα Νέο Εθνικό Αμυντικό Δόγμα, Παπαζήσης, 2006, σ. 47.
[10] Mazis, Ioannis Th., -Sgouros, George., “Geographical Distribution of Methane Hydrates and International Geopolitics of Energy: The Ressources in Eatern Mediterranean”, Civitas Gentium 1:1 (2011) p. 33-40
[11] Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θαλάσσης (UNLOSC) του 1982, μεταξύ άλλων, δίνει σαφείς ορισμούς για την Αιγιαλίτιδα Ζώνη (ΑΖ) ή τα Χωρικά Ύδατα, τη Συνορεύουσα ή Παρακείμενη Ζώνη, την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θαλάσσης, η οποία συμφωνήθηκε το 1982 στο Montego Bay της Τζαμάικας και τέθηκε σε εφαρμογή στις 16 Νοεμβρίου 1994, αντικατέστησε τέσσερις παλαιότερες διεθνείς συνθήκες. Σε ψηφοφορία που έγινε στις 30 Απριλίου 1982 στη Νέα Υόρκη για τη νέα Σύμβαση 130 κράτη ψήφισαν υπέρ, 4 κατά και 17 τήρησαν αποχή. Μεταξύ των κρατών που ψήφισαν κατά της Σύμβασης ήταν και η Τουρκία. Μέχρι το τέλος του 2008 επικύρωσαν τη Σύμβαση 157 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Κύπρος (12 Δεκεμβρίου 1988) και η Ελλάδα (21 Ιουλίου 1995).
[12] Σ.Σ.: Δηλαδή της τάξεως των 267 Gbbl [:δισ βαρελιών], συμπεριλαμβανομένων και των 2.5 Gbbl στο υπέδαφος της Σαουδο-κουβεϊτιανής Ουδετέρας Ζώνης.
[13] Βλ. Κυριακός Νικολάου-Πατραγάς, Χαλιφεία και Ισλαμική Διακυβέρνησις, Ηρόδοτος, Αθήνα 2011
[14] http://actualite.portail.free.fr/france/06-02-2012/chypre-turquie-gare-a… [απόληψη: 9 Φεβ. 2012].

http://foreignaffairs.gr/articles/68736/ioannis-th-mazis/o-geostratigikos-aksonas-israil-kyproy-ellados?page=show

Τα Δωδεκάνησα ως ασπίδα της ΑΟΖ

Επίσημος χάρτης του τουρκικού κράτους, που δείχνει ότι τα Ίμια και τα λοιπά 12νησα είναι ελληνικά

Ν. Λυγερός

Όσοι θεωρούν ακόμα τα Δωδεκάνησα αποκλειστικά ως τουριστικό προορισμό στην καλύτερη περίπτωση ή ως ευάλωτη περιοχή της Ελλάδας στην χειρότερη, πρέπει να καταλάβουν ότι στην πραγματικότητα αποτελούν την ασπίδα της ΑΟΖ.

Το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου είναι η αιχμή του δόρατος και επιτρέπει την επαφή με την ΑΟΖ της Κύπρου, αλλά από μόνο του δεν επαρκεί και χρειάζεται υποστήριξη από όλα τα Δωδεκάνησα. Αυτή η ενίσχυση είναι απαραίτητη και δεν είναι ανάγκη να γνωρίζει κανείς τις ημερομηνίες του 1480 και του 1522 για να καταλάβει την αξία του εγχειρήματος. Η τοποθεσία των Δωδεκανήσων είναι γεωστρατηγική κι αυτή η ιδιότητα αναδεικνύεται και τοποστρατηγικά μέσω των διαγραμμάτων Voronoi. Αφού λοιπόν το θεωρητικό υπόβαθρο είναι ξεκάθαρο, πρέπει να υλοποιήσουμε τις απαιτήσεις του. Δεν μπορεί να είμαστε απλώς παθητικοί και να μας αρκούν οι συμφωνίες του 1923, 1932 και 1947. Το όλο πεδίο χρειάζεται μία δυναμική που πρέπει να αναπτυχθεί, διότι η θεωρία των μηδενικών γειτονικών τριβών προϋποθέτει απλώς την εξουδετέρωση οποιασδήποτε αντίστασης στην περιοχή. Δεν υπάρχει θέση που να στέκει πλέον και να θεωρεί τα Δωδεκάνησα ως απλώς νησιά του Αιγαίου. Αυτή η παθητική στάση είναι εγκληματική για το λαό μας στην περιοχή. Και δεν αρκεί ο τουρισμός για να σώσει την κατάσταση. Όσοι από τους δικούς μας δεν έχουν ιδέα από ιπποτική ιστορία, θα πρέπει να την μελετήσουν, για να κατανοήσουν τα δομικά στοιχεία της περιοχής και ν’ αντιληφθούν ότι μερικά πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με την τύχη, όπως νομίζουν συνήθως. Το θέμα της ΑΟΖ αναδεικνύει και την πραγματικότητα που είναι εκτός οικονομικών θεμάτων. Κι αυτοί που επιμένουν και παλεύουν ενάντια στην ΑΟΖ, έχουν την υποχρέωση να το κάνουν για να δικαιολογήσουν την απραξία τους, αλλά και τον ραγιαδισμό τους, αλλιώς δεν εξηγείται μία τόσο μεγάλη αναποτελεσματικότητα. Όταν δεν πιστεύεις στην αξία των δικών σου, μεγαλώνεις την αξία του εχθρού σου, για να τον παρουσιάσεις ως αήττητο. Κατά συνέπεια, αν δεν δώσουμε την πρέπουσα σημασία στα Δωδεκάνησα και συνεχίσουμε να ακούμε τα λόγια της φοβίας, τότε όντως αυτή η περιοχή θα είναι καταδικασμένη. Γι’ αυτόν λοιπόν το λόγο πρέπει να προωθήσουμε το θέμα της ΑΟΖ, μέσω της ενίσχυσής μας στην περιοχή, για να δέσουμε την ΑΟΖ μας με την ΑΟΖ της Κύπρου και να έχουμε πια μια συνεκτική ευρωπαϊκή ΑΟΖ στη Μεσόγειο. Όλα τα άλλα είναι πολιτικάντικες και θεσμικές δικαιολογίες. Τα Δωδεκάνησα είναι η ασπίδα της ΑΟΖ, αλλά αυτή έχει νόημα μόνο όταν την κρατάμε στο χέρι μας κι όχι όταν την παρατάμε. Η ασπίδα είχε ήδη έναν συμβολισμό στη Σπάρτη, καλό θα ήταν οι δικοί μας να μην τον ξεχάσουν.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/04/blog-post_4600.html#.T41c_rMjG8A

http://www.lygeros.org/articles?n=9140&l=gr

Χρηματοδότηση κομμάτων: Όχι κρατικό χρήμα!

Η τροπολογία της ντροπής (ντροπολογία) που ψηφίστηκε στη Βουλή για την προ-καταβολική είσπραξη της χρηματοδότησης των κομμάτων πριν από τις εκλογές, αποτελεί βάναυση πρόκληση στον εργαζόμενο κόσμο που υποφέρει από το Μνημόνιο και την αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική. Κυρίως όμως θέτει το γενικότερο ζήτημα της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης των κομμάτων από το κράτος.

 του Δ. Δεσύλλα

 Όπως είναι γνωστό, με το νόμο Σκανδαλίδη (νόμος 3023/2002) τα κόμματα παίρνουν τριπλή χρηματοδότηση από το κράτος: Πρώτο, τακτική ετήσια, δεύτερο, εκλογική τη χρονιά των εκλογών και τρίτο τακτική ετήσια για επιμόρφωση των στελεχών τους. Η χρηματοδότηση αυτή ισούται με το 1,34‰ (τοις χιλίοις) της πρόβλεψης –όχι της πραγματοποίησης- των τακτικών εσόδων του Κρατικού Προϋπολογισμού (1,02‰, 0,22‰ και 0,1‰ αντίστοιχα). Η χρηματοδότηση κατανέμεται στα κόμματα με βάση τα ποσοστά ψήφων που παίρνουν στις εκλογές, κυρίως στα κόμματα της Βουλής, λιγότερη στα κόμματα της Ευρωβουλής, ακόμα πιο μικρή σε όσα παίρνουν τουλάχιστον το 1,5% των ψήφων. Με βάση την κατανομή του νόμου, στη δεκαετία 2000-2010 τα κόμματα πήραν συνολικά από το κράτος 670 εκατ. ευρώ (254 εκατ. το ΠΑΣΟΚ, 271 εκατ. η ΝΔ, 63 εκατ. το ΚΚΕ, 47 εκατ. ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, 29 εκατ. ο ΛΑΟΣ για το διάστημα 2004-2010 και 6,5 εκατ. οι Οικολόγοι). Έγινε υπέρβαση, ύψους 56 εκατ. ευρώ για το διάστημα 2003-2009, λόγω υστέρησης των τακτικών εσόδων του προϋπολογισμού σε σχέση με τις προβλέψεις. Το «καπέλο» αυτό στον προϋπολογισμό, παραπέμφθηκε για «αντιμετώπιση» σε Επιτροπή της Βουλής, μετά τις εκλογές! Το 2011 τα κόμματα πήραν συνολικά από το κράτος 54 εκατ. ευρώ, δηλαδή 6 εκατ. ευρώ περισσότερα από το 2010. Πήραν αύξηση, σε καιρό σφαγής μισθών και συντάξεων!

Την κρατική χρηματοδότηση, ακόμα και τη μελλοντική της επόμενης πενταετίας, τα κόμματα την έβαλαν εγγύηση και πήραν δάνεια από τις τράπεζες όπου έχουν βάλει «φέσι», κυρίως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, 250 εκατ. ευρώ, ενώ παράλληλα έχουν αφήσει απλήρωτους ακόμα και τους υπαλλήλους τους!

Είναι φανερό ότι η κρατική χρηματοδότηση είναι βασικός μοχλός εξάρτησης των κομμάτων από το κράτος και την εκάστοτε κυβέρνηση, μοχλός συναίνεσης και έμπρακτης ακύρωσης του προγράμματος και της πολιτικής τους. Ζήτημα σοβαρό, ειδικά για τα κόμματα της Αριστεράς, αφού το κράτος δεν είναι δυνατό να σε χρηματοδοτεί για να το ανατρέψεις και να το αλλάξεις!

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει για την κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων και των «επιχειρηματικών χορηγιών», για την οικονομική στήριξή τους αποκλειστικά από τα μέλη και τους οπαδούς τους. Για την κατάργηση των μισθών, συντάξεων και όλων των προνομίων των βουλευτών, εκτός του προνομίου της ψήφου κατά συνείδηση στη Βουλή (άρθρο 60 του Συντάγματος). Για την αντικατάσταση της εκλογικής χρηματοδότησης με δωρεάν, υποχρεωτική και δεσμευτική, ισότιμη προβολή των προγραμμάτων όλων των κομμάτων, μεγάλων και μικρών, σε όλα τα μέσα ενημέρωσης, κρατικά και ιδιωτικά. 

http://www.prin.gr/2012/04/blog-post_13.html

Μόνο ο Άκης;

Η στήλη αισθάνεται την ανάγκη να εκφράσει τους θερμούς αγωνιστικούς χαιρετισμούς και την αλληλεγγύη της στον Πολιτικό κρατούμενο Άκη Τσοχατζόπουλο, τον οποίο η κυβέρνηση του Μαύρου Μετώπου, διασύρει. Η αστική τάξη και οι λακέδες της ένα να ξέρουν, ότι μπορεί ο Άκης να μπει φυλακή, δεν θα μπουν όμως οι ιδέες του.

 

Χρόνια θέλαμε να τα πούμε αυτά για τον Άκη Τσοχατζόπουλο και να που έφτασε η μέρα να γίνει και αυτό. Μαζί με αυτά θέλαμε χρόνια να πούμε και τα εξής:

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος, όταν έκανε όσα έκανε, ήταν υπουργός αρκετών κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, ήταν μέλος του Εκτελεστικού γραφείου του κόμματος, ήταν ανώτατο στέλεχός του για πάνω από 20 χρόνια. Κανείς από τους συντρόφους του δεν γνώριζε κάτι; Δεν είχαν αντιληφθεί τίποτα; Δεν άκουγαν; Δεν έβλεπαν;

Κανείς από τα μέλη το ΚΥΣΕΑ, δεν είδε τι υπέγραφε, όταν ο Άκης ως υπουργός Εθνικής Άμυνας, τους έφερνε τις εισηγήσεις για τις προμήθειες όπλων. Γιατί δεν υπάρχει απόφαση που δεν ήταν σε γνώση του ΚΥΣΕΑ, ή με υπογραφή των μελών του ΚΥΣΕΑ. Όπως ο ίδιος λέει, «όλες οι αποφάσεις ήταν ομόφωνες».

Με αυτά ως δεδομένα, τίθεται η αυτονόητη ερώτηση. Μόνο τον Άκη;  Ο τότε πρωθυπουργός, οι συνάδελφοί του υπουργοί, υφυπουργοί, βουλευτές… Μήπως υπήρξε κάποιος που από τότε είχε καταγγείλει την αδιαφάνεια, ή την ύποπτη συναλλαγή; Νομίζω κανείς.

Με αυτά επίσης ως δεδομένα και με δεδομένη την συνολική εικόνα της χώρας. Μιας χώρας δηλαδή χωρίς παιδεία, υγεία, ποιότητα ζωής, προστασία περιβάλλοντος. Μια χώρα χωρίς βασικές υποδομές, προοπτική και σχέδιο. Μια χώρα της αρπακόλας, της αρπαχτής, της ευκολίας και της προχειρότητας. Της λαμογιάς και της διαπλοκής. Με δεδομένη αυτή την εικόνα και κατάσταση , θα έπρεπε, προ πολλού να είχαν συλληφθεί  καμιά 20αριά υπεύθυνοι της ελληνικής κατάντιας. Όχι μόνο αυτοί που κυβέρνησαν τα τελευταία δύο χρόνια της κρίσης. Αλλά αυτοί που κυβέρνησαν πριν την κρίση, παράγοντας κρίση και οδηγώντας στον μονόδρομο της κρίσης.

Γιατί απάτη, δεν είναι να συλληφθείς να κλέβεις. Διαφθορά δεν είναι να παίρνεις μίζες. Έγκλημα δεν είναι λαδώνεσαι από τις siemens. Απάτη, διαφθορά και έγκλημα, είναι να κοροϊδεύεις έναν λαό, να τον φορολογείς χωρίς να του προσφέρεις τα αυτονόητα, να μην του έχεις λύσει βασικές ανάγκες και να τον εκπαιδεύεις στην λογική της αρπαχτής. Γι αυτό και μόνο τον λόγο, έπρεπε το μισό πολιτικό σύστημα να σάπιζε στον Κορυδαλλό.Αν υπήρχε σοβαρό κράτος, με αρχές ο Άκης έπρεπε να ήταν ο 50κοστός συλληφθής και όχι ο πρώτος. Αν υπήρχε σοβαρός λαός θα έπρεπε τους Άκηδες να τους είχε στείλει εγκαίρως στην φυλακή και όχι να προσπαθεί απεγνωσμένα και κατά συρροή, να συναλλαγεί μαζί τους.

Αλλιώς κυβέρνηση, θεσμοί, ΜΜΕ και λαός, είναι μια ακριβή τηλεοπτική παραγωγή, με φθηνό σενάριο και άδοξο τέλος.

 

ΥΓ. Επίσης απάτη, διαφθορά και έγκλημα είναι να κάνεις κάθαρση και συλλήψεις την μέρα που προκηρύσσεις εκλογές, όταν πριν 20 μέρες έχεις, ως συγκυβέρνηση, κουκουλώσει το σκάνδαλο Siemens.

 

Άντε και του χρόνου.

Θύμιος Κ.

http://ellinofreneia.net/details.php?id=3697

Ευχές απο την Ελληνοφρένεια

Ευχές

Χρόνια πολλά,

Να είμαστε γεροί και δυνατοί για να ξεμπερδέψουμε με όλα αυτά τα κοράκια που πετούν από πάνω μας. Να έχουμε θέληση και πάθος να αναμετρηθούμε οριστικά με τα ανδρείκελα του μνημονίου, τους υποτελείς σε τρόικα και ΔΝΤ, τον κάθε υποταγμένο βουλευτάκο και πολιτικάντη.

Να είμαστε αποφασισμένοι και συνειδητοποιημένοι ότι τίποτα δεν αλλάζει από μόνο του, χωρίς τόλμη και ισχυρή προσπάθεια, χωρίς οργάνωση, μέθοδο, προνοητικότητα, αξιοποίηση της εμπειρίας των παλαιότερων. Να γνωρίζουμε τι θέλουμε και τι επιδιώκουμε εμείς, αλλά και τις επιδιώξεις του αντίπαλου. Να έχουμε αντίπαλο, που να είναι σοβαρός και ισχυρός για να γινόμαστε και εμείς σοβαροί και ισχυροί. Να μην θεωρούμε αντίπαλο τον Άκη Τσοχατζόπουλο, που έφαγε παράνομα εκατομμύρια, γιατί υπάρχουν άλλοι, που τρώνε δισεκατομμύρια, νόμιμα. Να μην γίνουμε όχλος που χαίρεται με τα γιαούρτια στο κεφάλι του Άδωνη, αλλά συνειδητοποιημένος λαός, που τελειώνει οριστικά με τους εκπροσώπους της καταστροφής.

Να θέλουμε τα δύσκολα και να κοπιάζουμε γι αυτά, και όχι τα εύκολα και τα εύπεπτα. Να αναγνωρίζουμε τις παγίδες, τα ψέματά τους, τις φούσκες τους, τις πονηριές τους, είτε προέρχονται απευθείας από τους υποτελείς, είτε από τους παπαγάλους τους, σε παράθυρα και τραπέζια στρογγυλά. Να τους δημιουργούμε συνεχώς πανικό.

Να ξεχωρίζουμε την πραγματική ουσία και τον καθαρό στόχο και όχι να στεκόμαστε στην επιφάνεια και στις ανώδυνες διαπιστώσεις. Να μην μας φτάνουν τα λίγα, αλλά τα πάντα. Να μην βολευόμαστε με το μέτριο και το άσχημο, αλλά το τέλειο.

Να έχουμε ερωτήσεις και να δίνουμε απαντήσεις, να έχουμε απορίες και να δίνουμε εξηγήσεις, να έχουμε διεξόδους και λύσεις. Να μην μασάμε, να μην καταδεχόμαστε το ελάχιστο.

Να θεωρούμε ξεφτίλα τα 300 και 400 ευρώ μηνιαίο μισθό, κατάντια την σύνταξη των 300 ευρώ. Να θεωρούμε ντροπή να μην έχει δουλειά 1 εκατομμύριο συμπολίτες μας, φίλοι και γνωστοί μας. Να αγανακτούμε με αυτό, να εξεγειρόμαστε. Να μην θέλουμε άλλη αφορμή. Να μην είναι αφορμή, η κατάντια του διπλανού, αλλά αιτία. 

Να μην ξαναβολευτούμε. Να πιστέψουμε ότι μας αξίζει μόνο το καλύτερο, το πιο δίκαιο, το πιο ίσο. Να μην ξαναγίνουμε συρμός, μπουλούκι. Να μην τους αφήσουμε να μας κλέβουν, λεφτά, δικαιώματα και όνειρα.

Επιτέλους να σηκωθούμε όρθιοι. Να απαντήσουμε για λογαριασμό όλων μας και για λογαριασμό, όλων των λαών της Ευρώπης. Και η απάντησή μας να είναι καθαρή και τελεσίδικη, σίγουρη και αποφασιστική. Να είναι η τελική.

Να γράψουμε εμείς την ιστορία και όχι αυτή για εμάς.

 

Πλημμυρισμένος από το κλίμα αγάπης και κατάνυξης των ημερών…

Θύμιος Κ.

http://ellinofreneia.net/details.php?id=3718

Στον Κορυδαλλό ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Έξι ώρες διήρκησε η απολογία του. Αποκαλύπτουμε ποιοι υπέγραψαν για τα υποβρύχια.

Στις φυλακές Κορυδαλλού, στην έκτη πτέρυγα, οδηγήθηκε, γύρω στις 11 το πρωί, ο πρώην υπουργός Άκης Τσοχατζόπουλος, μετά τη χθεσινή σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα που τον έκριναν προφυλακιστέο. Ο κ. Τσοχατζόπουλος πιθανότατα θα κάνει χρήση του ίδιου κελιού όπου κρατείτο ο ηγούμενος Εφραίμ.

Υπενθυμίζεται ότι μετά την πολύωρη απολογία του, χθες Δευτέρα του Πάσχα, ανακριτής και εισαγγελέας έκριναν ότι είναι ύποπτος διαφυγής αλλά και διάπραξης νέων σχετικών αδικημάτων, γι’ αυτό και αποφάσισαν την προφυλάκισή του. Τον βαρύνουν κατηγορίες για νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες (χρηματικά ποσά – δωροδοκίες- προκειμένου να συναινέσει και να προωθήσει την υπογραφή συγκεκριμένων συμβάσεων), κατά την περίοδο που διετέλεσε υπουργός Άμυνας. Ο ίδιος αρνήθηκε τις κατηγορίες και επιμένει ότι τα αδικήματα για τα οποία κατηγορείται έχουν παραγραφεί.

Σήμερα, απολογούνται ενώπιον τον ανακριτή Γ. Μαλλή οι τρεις συγκατηγορούμενοι του κ. Τσοχατζόπουλου, Νικόλας Παύλος Ζήγρας του Γεωργίου (ξάδελφος του πρώην υπουργού), Ευφροσύνη Λαμπροπούλου του Ηλία (λογίστρια του πρώην υπουργού) και Γεώργιος Σαχπατζίδης του Δημητρίου (επιχειρηματίας).

Ήδη έχει απολογηθεί και κριθεί προφυλακιστέος ο Αστέριος Οικονομίδης του Γεωργίου, βασικός μέτοχος και διευθύνων σύμβουλος εταιρείας που ανέλαβε την ανακαίνιση του ακινήτου στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ανήγειρε κτίριο στην Κυψέλη και ενεπλάκη στην αγοραπωλησία ακινήτου στο Κολωνάκι.

Πρωινή ενημέρωση
Κρίθηκε προφυλακιστέος ο Άκης Τσοχατζόπουλος μετά από 6 ώρες απολογίας.
Μεταφέρθηκε στην ΓΑΔΑ και σήμερα Τρίτη θα πάει στον Κορυδαλλό. Οι αποφάσεις ελήφθησαν από το ΚΥΣΕΑ και σε κάθε περίπτωση οποιοδήποτε αδίκημα έχει παραγραφεί, επιμένει ο πρώην υπουργός Αμυνας.

Λίγο πριν τις 18.00 το απόγευμα της Δευτέρας του Πάσχα ολοκληρώθηκε η απολογία του Ακη Τσοχατζόπουλου στον ανακριτή, μέσω 15σέλιδου γραπτού υπομνήματος, αλλά και οι απαντήσεις που έδωσε σε σειρά ερωτήσεων, όσον αφορά τις κατηγορίες για «ξέπλυμα χρήματος» αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο απέκτησε, ο ίδιος και μέλη της οικογένειας και του στενού του κύκλου, σειρά ακριβών ακινήτων.

Ο ανακριτής Γαβρ.Μαλλής και ο Εισαγγελέας Ν.Βούλγαρης θεώρησαν «μη ικανοποιητικές« τις απαντήσεις του και ομόφωνα έκριναν ότι και οι τρεις προϋποθέσεις που θέτει ο νόμος για την προφυλάκιση κατηγορουμένου, πληρούνται στην περίπτωση του κ. Τσοχατζόπουλου (βαρύτητα των πράξεων, ύποπτος φυγής, ύποπτος τέλεσης νέων αδικημάτων).

Κατά την έξοδό του από το κτίριο 6 της Ευελπίδων, ο κ.Τσοχατζόπουλος φαινόταν εμφανώς καταβεβλημένος. Με τη συνοδεία δεκάδων ένστολων και αστυνομικών με πολιτικά, μπήκε σε αυτοκίνητο της Ασφάλειας προκειμένου να επιστρέψει στην Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής.
Ο κ.Τσοχατζόπουλος αναμένεται να μεταχθεί στον Κορυδαλλό σήμερα Τρίτη του Πάσχα, καθώς οι δικαστικές φυλακές είναι ήταν χθες σε αργία.
Από την πλευρά της υπεράσπισής του δεν έγινε καμία δήλωση και προαναγγέλθηκε έκδοση αναλυτικού δελτίου Τύπου σήμερα το πρωί.

Οι δικηγόροι του είχαν ζητήσει μεγαλύτερη προθεσμία (το ένταλμα σύλληψής του εκδόθηκε την περασμένη Μεγάλη Τετάρτη) για να μελετήσουν την δικογραφία των 100.000 σελίδων, αλλά το αίτημα απορρίφθηκε.
Ετσι, ο κ. Τσοχατζόπουλος οδηγήθηκε το πρωί στην Ευελπίδων κάτω από ισχυρή αστυνομική συνοδεία και η απολογία ξεκίνησε στις 12.00 το μεσημέρι.

Αρνείται τις κατηγορίες ο Τσοχατζόπουλος
Ο κατηγορούμενος αρνείται τις κατηγορίες που του αποδίδονται , υποστηρίζει ότι η προμήθεια των υποβρυχίων αποφασίστηκε από το ΚΥΣΕΑ και ζητά μάλιστα να κληθούν ως μάρτυρες τα μέλη του.
Οσον αφορά στην προμήθεια των αντιπυραυλικών συστημάτων ΤΟR M1, σύμφωνα με πληροφορίες από τους συνηγόρους του, θα επιφυλαχθεί να λογοδοτήσει σε άλλη χρονική στιγμή επικαλούμενος την ογκωδέστατη δικογραφία.

Σε κάθε περίπτωση, όπως υποστηρίζει, τα όποια αδικήματα μπορεί να διαπράχθηκαν έχουν πλέον παραγραφεί, υποστηρίζει η πλευρά του πρώην υπουργού.
Αξίζει να αναφερθεί ότι ο ίδιος θεωρεί «σύμπτωση» το ότι εμπλέκεται συγγενικό του πρόσωπο και η λογίστριά του στις υπεράκτιες εταιρίες που φέρονται να χρησιμοποιήθηκαν ως όχημα για την μεταφορά στην Ελλάδα μεγάλων χρηματικών ποσών.
Ο πρώην υπουργός φέρεται να αρνήθηκε στην απολογία του, ότι είναι ο πραγματικός ιδιοκτήτης των επίμαχων εταιριών όπως θεωρούν οι Εισαγγελείς στο πόρισμα που συνέταξαν για την υπόθεση.

Απολογούνται την Τρίτη του Πάσχα οι τρεις συγκατηγορούμενοι του Ακη
Την ώρα που ο Ακης Τσοχατζόπουλος αναμένεται να είναι καθ’ οδόν προς τον Κορυδαλλό, όπου και θα παραμείνει προφυλακισμένος μετά την χθεσινή του απολογία, τρεις ακόμη εμπλεκόμενοι στην υπόθεση ξεπλύματος «μαύρου χρήματος» θα πάρουν τον δρόμο για το γραφείο του Ανακριτή.

Οι τρεις συγκατηγορούμενοι του πρώην υπουργού είναι οι εξής:
Νικόλαος Παύλος Ζήγρας του Γεωργίου, εξάδελφος του πρώην υπουργού, δικαιούχος εξωχώριας εταιρίας που έχει εμπλακεί στην αγοραπωλησία του ακινήτου στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου
Ευφροσύνη Λαμπροπούλου του Ηλία, λογίστρια, εκπρόσωπος στην Ελλάδα εμπλεκόμενης εταιρίας και
Γεώργιος Σαχπατζίδης του Δημητρίου επιχειρηματίας.

Υπενθυμίζεται ότι ήδη έχει απολογηθεί και είναι προσωρινά κρατούμενος ο Αστέριος Οικονομίδης του Γεωργίου, βασικός μέτοχος και διευθύνων σύμβουλος εταιρίας που ανέλαβε την ανακαίνιση του ακινήτου στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου και ενεπλάκη στην αγοραπωλησία του ακινήτου στο Κολωνάκι που ανήκει τώρα στην κόρη του πρώην υπουργού.

Το κατηγορητήριο σε βάρος του Ακη Τσοχατζόπουλου
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο που έχει συνταχθεί σε βάρος του, ο ‘Ακης Τσοχατζόπουλος , μέσω εξωχώριων εταιριών των οποίων ήταν αφανής ιδιοκτήτης, νομιμοποίησε παράνομες αμοιβές που έλαβε ως υπουργός για συμβάσεις προμήθειας οπλικών συστημάτων του Υπουργείου Εθνικής ‘Αμυνας.

Κατά το πόρισμα των δύο Εισαγγελέων που διενήργησαν προκαταρκτική εξέταση για το θέμα, με αφορμή το ακίνητο στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ο πρώην υπουργός φέρεται:
Το χρονικό διάστημα από Μάιο 1998 ως τις 7/6/2001 να απέκρυψε περιουσία συνολικού ύψους 16.202.000 ελβετικών φράγκων και 1.748.000 δολαρίων ΗΠΑ, χρήματα τα οποία αποτελούν προϊόν παθητικής δωροδοκίας του ίδιου σχετικά με τις συμβάσεις προμήθειας των οπλικών συστημάτων TOR M1.

Την 2/12/2002 απέκρυψε περιουσία συνολικού ύψους 2.960.225 ελβετικών φράγκων σχετικά με τις συμβάσεις ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ και ΠΟΣΕΙΔΩΝ 2 (υποβρύχια) τα οποία αποτελούν παράνομη αμοιβή που κατέβαλε μέσω άλλης εταιρίας η γερμανική εταιρία FERROSTAAL.
Τα χρήματα αυτά, κατά το εισαγγελικό πόρισμα, μέσω πολύπλοκων διαδρομών, «μπήκαν» στην χώρα ως κεφάλαια εξωχώριων εταιριών και εμφανίζονται να επενδύονται σε ακίνητα.

Η νομική ομάδα του πρώην υπουργού αμφισβητεί την κατηγορία με το σκεπτικό ότι το αδίκημα της δωροδοκίας είναι παραγεγραμμένο. Ωστόσο αντίστοιχο θέμα που έθεσε ο πρώην υπουργός Τάσος Μαντέλης κρίθηκε με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών το οποίο αποφάνθηκε ότι ανεξάρτητα αν έχει εξαλειφθεί το αξιόποινο για το βασικό αδίκημα, της παθητικής δωροδοκίας, η νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα είναι αδίκημα διαρκές.

Δείτε ποιοι υπέγραψαν για τα υποβρύχια ΕΔΩ!

http://www.koukouvagia.com/ston_korudallo_o_akis_tsoxatzopoulos_exi_ores_diirkise_i_apologia_tou_apokaluptoume_poioi_upegracan_gia_ta_upobruxia.html#.T41QbLMjG8A

Η εποποιία ενός μουλωχτού κουρέματος και τι δείχνει για το πολιτικό μας σύστημα

Τέσσερις βδομάδες μετά το αιφνιδιαστικό ‘κούρεμα’ των διαθέσιμων κεφαλαίων νοσοκομείων, πανεπιστημιακών και τεχνολογικών ιδρυμάτων και άλλων Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, τις οργισμένες διαμαρτυρίες των διοικήσεών τους αλλά και τις επίμονες φημολογίες περί ‘εξυπηρέτησης φίλιων δυνάμεων’ που ξεφόρτωσαν ομόλογα και χασούρα στα ιδρύματα για να γλιτώσουν οι ίδιες τα λεφτά τους, ξεκαθάρισαν τα πώς και τα γιατί της υπόθεσης με απαντήσεις που δόθηκαν δια στόματος του πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου στη Βουλή και του διαχειριστή του Κοινού Κεφαλαίου της ΤτΕ Μιχάλη Μιχαλόπουλου στην εφημερίδα ‘Βήμα’. Απαντήσεις που δεν είναι καθόλου ικανοποιητικές σε ό,τι αφορά τη μεταχείριση που επιφύλαξε η κυβέρνηση στα ιδρύματα λόγω της απελπιστικής ανεπάρκειας του πολιτικού μας προσωπικού, πείθουν όμως τουλάχιστον ότι δεν εκδηλώθηκε λαθροχειρία που να ζημίωσε τα ιδρύματα προς όφελος ‘φίλιων δυνάμεων ομολογιούχων’ .

 

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Όπως είναι γνωστό σύμφωνα με το νόμο 2469 του 1997 τα ΝΠΔΔ, όπως και τα Ασφαλιστικά Ταμεία, υποχρεώνονται να καταθέτουν τα διαθέσιμα κεφάλαιά τους στην Τράπεζα της Ελλάδας, στο λεγόμενο Κοινό Κεφάλαιο το οποίο επενδύεται σε κινητές αξίες του Δημοσίου, δηλαδή σε έντοκα γραμμάτια και ομόλογα. Πρόκειται για μια θέσμιση χάρη στην οποία έχει υποστηριχθεί επί σειρά ετών ο δανεισμός του ελληνικού δημοσίου και που παράλληλα εξασφάλιζε στα ιδρύματα καλές σταθερές αποδόσεις – της τάξης του 3.5% με 4.5% ετησίως κατά τα τελευταία χρόνια του ευρώ.

Με την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους όμως, το λεγόμενο PSI και την υποχρεωτική επιβολή του μέσω των ρητρών συλλογικής δράσης, όπως κουρεύτηκαν τα διαθέσιμα κεφάλαια των ασφαλιστικών ταμείων, έτσι κουρεύτηκαν και τα διαθέσιμα κεφάλαια των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων, των νοσοκομείων και άλλων φορέων του δημοσίου. Το κούρεμα αυτό ήταν περίπου ταυτόσημο στα ασφαλιστικά ταμεία και τα ιδρύματα, της τάξης του 70% κατά μέσο όρο, όσο δηλαδή και η μείωση της συνολικής παρούσας αξίας του ελληνικού χρέους. Υπήρχαν όμως και μερικές διαφορές.

 

Δύο διαφορετικά κουρέματα

 

Η πρώτη βασική διαφορά ανάμεσα στο κούρεμα των ασφαλιστικών ταμείων και στο κούρεμα των ΝΠΔΔ ήταν ότι για τα ασφαλιστικά ταμεία το θέμα είχε γίνει γνωστό εκ των προτέρων. Καθώς τα ασφαλιστικά ταμεία είχαν και δικά τους ξεχωριστά αποθεματικά σε ομόλογα – πέραν των αποθεματικών που διαθέτουν στο Κοινό Κεφάλαιο της Τράπεζας της Ελλάδας – οι διοικήσεις τους είχαν κληθεί από τον Υπουργό Οικονομικών Β. Βενιζέλο από το Φεβρουάριο σε αλλεπάλληλες συσκέψεις προκειμένου να συναινέσουν – εθελοντικά ή εκβιαστικά – στο PSI. Κάποιες συναίνεσαν, άλλες όχι, τελικά το κούρεμα επιβλήθηκε παντού, όμως η ουσία είναι ότι το κούρεμα των διαθεσίμων των ασφαλιστικών ταμείων τέθηκε υπό διαπραγμάτευση και ήταν γνωστό σε όλους εκ των προτέρων – πριν δηλαδή τις 12 Μαρτίου που πραγματοποιήθηκε επισήμως η ανταλλαγή των ελληνικών τίτλων. 

Δεν ίσχυε όμως το ίδιο για το κούρεμα των διαθεσίμων των ΝΠΙΔ. Πιθανόν, επειδή τα ΝΠΙΔ λόγω της σχετικής νομοθεσίας διέθεταν το σύνολο των κεφαλαίων τους στο Κοινό Κεφάλαιο της ΤτΕ κι επειδή η ΤτΕ είχε το δικαίωμα να το επενδύσει σε τίτλους ελληνικού δημοσίου, καμία εκ των ιθυνόντων αρχών, ούτε δηλαδή η ΤτΕ ούτε και το Υπουργείο Οικονομικών, ενημέρωσαν από πριν τις διοικήσεις για το ‘κούρεμα’ που επρόκειτο να τους επιβληθεί. Οι διοικήσεις πληροφορήθηκαν τις ζημιές που είχαν αναλάβει εκ των υστέρων, μετά τις 12 Μαρτίου, όταν ξαφνικά άρχισαν να καταφτάνουν στις οικονομικές υπηρεσίες τους ειδοποιήσεις της ΤτΕ που εμφάνιζαν τα διαθέσιμά τους μειωμένα κατά 70%.

Η δεύτερη σημαντική διαφορά ανάμεσα στα δύο κουρέματα ήταν ότι το κούρεμα των ασφαλιστικών ταμείων αφορούσε αποθεματικά, ενώ των ΝΠΙΔ αφορούσε όχι μόνο διαθέσιμα κεφάλαια για όσα έχουν ίδιους πόρους αλλά και το τμήμα της κρατικής αποζημίωσης που είχαν εισπράξει – δηλαδή λεφτά κρίσιμης σημασίας για τη λειτουργία τους.

 

Σύγχυση και καταγγελίες

 

Τις μέρες που ακολούθησαν το θέμα βγήκε αρχικά στο ηλεκτρονικό σάιτ ygeianews.gr, σε  δημοσίευμα που επικαλούνταν πληροφορίες των νοσοκομειακών γιατρών, πρόδιδε μια σύγχυση ως προς τους λογαριασμούς των ΝΠΔΔ αλλά και περιλάμβανε μια ανατριχιαστική καταγγελία: “Άφωνοι έμειναν πολλοί διοικητές νοσοκομείων, πρυτάνεις ΑΕΙ και υπεύθυνοι άλλων οργανισμών του Δημοσίου”, έγραφε το ygeianews.gr, “όταν ανακάλυψαν πως έχει εξαφανιστεί το 70% των χρημάτων έντοκων λογαριασμών που διατηρούσαν στην Τράπεζα της Ελλάδος. Οι λογαριασμοί αυτοί δεν είχαν καμία σχέση με ομόλογα – ήταν έντοκοι τραπεζικοί λογαριασμοί στους οποίους ‘έμπαιναν’ επιχορηγήσεις και ‘έβγαιναν’ αναλήψεις για τα έξοδα των οργανισμών. Όπως έγινε γνωστό από τους νοσοκομειακούς γιατρούς την μέρα που ‘έκλεινε’ το PSI και μάλλον λίγο πριν τα μεσάνυχτα, κυβέρνηση και διοικητής της Τράπεζας Ελλάδος αγόρασαν ομόλογα από κατόχους με αυτά τα χρήματα, χωρίς να ρωτήσουν τους καταθέτες των έντοκων λογαριασμών! Οι ομολογιούχοι αυτοί ‘γλίτωσαν’ έτσι το κούρεμα, ενώ ταυτόχρονα ληστεύθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από νοσοκομεία, πανεπιστήμια και άλλους οργανισμούς τελείως απαραίτητα για την στοιχειώδη διατήρηση της λειτουργίας τους”.

Η υποψία δηλαδή ήταν ότι η κυβέρνηση και η ΤτΕ είχαν πάρει την απόφαση να απαλλάξουν κάποιες ‘φίλιες δυνάμεις’ ομολογιούχων από τη χασούρα και πήραν από αυτούς ομόλογα στην ονομαστική τους αξία και τα ‘φόρτωσαν’ στα ιδρύματα για να γράψουν αυτά τις ζημιές. Επρόκειτο βέβαια για ένα πολύ τραβηγμένο σενάριο – για κραυγαλέα εξωθεσμική και έκνομη πράξη που αδυνατούσε να πιστέψει κανείς ότι μπορεί να έλαβε χώρα με ευθύνη των ηγετικών στελεχών της ΤτΕ. Όμως ο ισχυρισμός δεν ήταν αστήρικτος καθώς το αιφνιδιαστικό του κουρέματος και η αδιαφάνεια περί τους χειρισμούς της ΤτΕ δεν βοηθούσαν καθόλου. Χαρακτηριστικό ήταν σύμφωνα με πληροφορίες του sofokleous10 τις εβδομάδες που ακολούθησαν οι οικονομικές υπηρεσίες ορισμένων ιδρυμάτων ζητούσαν από την ΤτΕ παραστατικά για τις αγορές ομολόγων που έγιναν με τα κεφάλαιά τους αλλά εκείνη τους έστελνε πληροφορίες μόνο για την καθαρή αξία των διαθεσίμων τους.

 

 

Δυσθεώρητες ζημιές

 

Οι ζημιές των ΝΠΔΔ ήταν μεγάλες. Σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής δημοσιευμένες  πληροφορίες, ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων έχασε 74 από τα 106 εκατ. ευρώ των διαθεσίμων του, το Τεχνικό Επιμελητήριο περί τα 2 εκατ. ευρώ από σύνολο 2.8 εκατ ευρώ, το ΕΜΠ 31 εκατ. ευρώ, το Πανεπιστήμιο της Αθήνας 13 εκατ. ευρώ, το Πάντειο 8 εκατ. ευρώ, το ΤΕΙ της Αθήνας 9,1 εκατ. ευρώ από 11 κλπ..  Από τα διαθέσιμα των νοσοκομείων που έφταναν στα 550 εκατ. ευρώ κουρεύτηκαν τα 100 εκατ.

Έχει ενδιαφέρον το ότι κουρεύτηκε, μεταξύ των άλλων, κι ο ερανικός λογαριασμός της ΕΛ.ΑΣ, με τον οποίο οι αστυνομικοί συγκέντρωναν χρήματα από το δικό τους μισθό για να βοηθούν συναδέλφους τους που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες. Κατόπιν τούτου, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων ανήγγειλε ότι θα προσφύγει στη δικαιοσύνη, ενώ έθεσε κι αυτή με ανακοίνωσή της το θέμα της  φημολογούμενης εξυπηρέτησης ‘φίλιων δυνάμεων’ σε βάρος των νομικών προσώπων αναφέροντας: “Τη στιγμή που οι φήμες και τα δημοσιεύματα οργιάζουν για αγορά ομολόγων την τελευταία στιγμή προκειμένου να απαλλαγούν κάποιοι ‘ημέτεροι’ ομολογιούχοι από τη διαδικασία του κουρέματος, ανακύπτουν σοβαρά ερωτηματικά για το πότε τα χρήματα αυτά έγιναν ομόλογα, ποια ομόλογα αγοράστηκαν και από πού;”.

 

 

Οι εξηγήσεις του πρωθυπουργού…

 

Οι πρώτες απαντήσεις στις σχετικές καταγγελίες δόθηκαν την Παρασκευή 30 Μαρτίου από τον πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, σε συζήτηση επίκαιρης ερώτηση στη Βουλή που είχε καταθέσει ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. Ο πρωθυπουργός υποστήριξε  ότι σε αντίθεση με ό,τι ανέφεραν τα μέχρι τότε δημοσιεύματα, τα χρήματα των ΝΠΔΔ που είχαν κουρευτεί δεν προέρχονταν από ταμειακούς λογαριασμούς, αλλά από τα διαθέσιμα κεφάλαια των ιδρυμάτων που εντάσσονταν στο Κοινό Κεφάλαιο και επενδύονταν παραδοσιακά σε ΟΕΔ. Απαντώντας εμμέσως στις φήμες που κυκλοφορούσαν τις προηγούμενες μέρες περί ‘φορτώματος’ ομολόγων στα ΝΠΔΔ την τελευταία στιγμή, ο πρωθυπουργός πρόσθεσε ότι δεν υπήρξαν αγορές ΟΕΔ την τελευταία στιγμή: οι τελευταίες αγορές ομολόγων είχαν γίνει τον Μάιο του 2011, είπε, – δηλαδή τρεις μήνες πριν αλλάξει η στρατηγική της Ευρωζώνης και της Ελλάδας και υιοθετηθεί η ιδέα του ‘κουρέματος΄ του ελληνικού χρέους τον Ιούλιο του 2011 – κι έκτοτε καμία αγορά δεν είχε γίνει, αλλά ούτε και να ρευστοποιηθούν πλέον τα ΟΕΔ γινόταν, επειδή η αξία τους είχε κατρακυλήσει στο 50%. 

Οι εξηγήσεις του πρωθυπουργού ήταν σχετικώς επαρκείς, όμως δεν κάλυπταν την πολύ  περίεργη περίπτωση των ζημιών του Νοσοκομείου Αγίων Αναργύρων στην οποία είχε αναφερθεί και το sofokleous10. Το Νοσοκομείο αυτό, σύμφωνα με έγγραφο που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 23ης Μαρτίου 2012 του ‘Ριζοσπάστη’, είχε μεταφέρει 700.000 ευρώ από την Εμπορική Τράπεζα στην ΤτΕ στις 27 Ιανουαρίου 2012, και το Μάρτιο πληροφορήθηκε από την ΤτΕ ότι το ποσό είχε κουρευτεί κατά 70%. Οι απαντήσεις του κ. Παπαδήμου δηλαδή δεν εξηγούσαν πώς ήταν δυνατό να κουρευτούν τα 700.000 ευρώ του Νοσοκομείου Αγίων Αναργύρων κατά 70%, αφού επρόκειτο για χρήματα που είχαν κατατέθηκαν στην ΤτΕ στις 27 Ιανουαρίου 2012, δηλαδή οκτώ ολόκληρους μήνες αφότου η ΤτΕ είχε πάψει – κατά τον κ. Παπαδήμο – να αγοράζει ομόλογα;

 

 

… και οι εξηγήσεις της ΤτΕ

 

Τα υπόλοιπα ανέλαβε να τα εξηγήσει ο Μιχάλης Μιχαλόπουλος, ανώτατο στέλεχος της ΤτΕ στον Γιώργο Παπαϊωάννου του ‘Βήματος’(8.4.2012). Σύμφωνα με τον κ. Μιχαλόπουλο, αυτό έγινε επειδή το Κοινό Κεφάλαιο λειτουργούσε σαν αμοιβαίο κεφάλαιο. Τα ασφαλιστικά ταμεία και τα νομικά πρόσωπα δηλαδή έβαζαν τα χρήματα τους σε αυτό και ήταν σαν να αγόραζαν ‘μερίδια’, επί τη βάση των οποίων μοιράζονταν τα κέρδη όπως συνέβαινε μέχρι πρότινος ή τις ζημιές όπως συνέβη με το PSI. Έτσι, κατά τον κ. Μιχαλόπουλο, ενώ πράγματι η ΤτΕ είχε σταματήσει από τον Μάιο του 2011 να αγοράζει ομόλογα, τόσο τα ασφαλιστικά ταμεία, όσο και τα νοσοκομεία, τα ακαδημαϊκά ιδρύματα, ο ΕΟΦ, το ΤΕΕ, η ΕΛ.ΑΣ κλπ συνέχιζαν να είναι υποχρεωμένα στη βάση του νόμου 2467/97 να καταθέτουν τα διαθέσιμά τους στο Κοινό Κεφάλαιο, είτε αυτά προέρχονταν από ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, είτε από ίδιους πόρους, είτε από την κρατική επιχορήγηση. Αποτέλεσμα; Όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού, να αναλάβουν τη σχετική χασούρα. Όσοι δηλαδή κατέθεταν χρήματα μετά το Μάιο του 2011 – μεταξύ αυτών και το Νοσοκομείο Αγίων Αναργύρων – φορτώθηκαν ένα τμήμα των ζημιών των άλλων.

Οπότε το τελικά ερώτημα της ‘εποποιίας του κουρέματος’ των ΝΠΔΔ είναι: αφού έγιναν έτσι τα πράγματα…  κι αφού από τον Ιούλιο του 2011… ήταν πλέον και επισήμως γνωστό ότι πηγαίναμε για κούρεμα – έστω στο 20% επί της ονομαστικής αξίας των ελληνικών τίτλων αρχικά – γιατί κυβέρνηση και ΤτΕ  δεν μερίμνησαν να απαλλάξουν τα  ασφαλιστικά ταμεία και τα νομικά πρόσωπα από την νομική υποχρέωσή τους να καταθέτουν τα χρήματά τους στον Κοινό Λογαριασμό της ΤτΕ; Απλό θα ήταν, μέσα στους χιλιάδες νόμους και  ευνοϊκές ρυθμίσεις για τη μία ή την άλλη κατηγορία οργανωμένων συμφερόντων που ακόμη και εν μέσω μνημονίου περνούν οι κυβερνήσεις μας, θα μπορούσαν κάλλιστα να περάσουν μια ρύθμιση που θα προστάτευε τουλάχιστον τα νομικά πρόσωπα, που σήμερα – έχοντας χάσει και τμήμα της κρατικής επιχορήγησης η οποία κουρεύτηκε – βρίσκονται στο κόκκινο και αντιμετωπίζουν μείζονα λειτουργικά προβλήματα.

Υποψιαζόμαστε ότι απλά δεν το σκέφτηκαν καν. Ασχολούνταν με άλλα… Το ελληνικό πολιτικό σύστημα γαλουχήθηκε για πολλά χρόνια στην πελατειακή πολιτική και την εξυπηρέτηση συμφερόντων και δεν μπορεί καν να σκεφτεί με όρους δημόσιου συμφέροντος. Απλά δεν τόχει…Δεν έχει καμιά εμπειρία ή επάρκεια στον σοβαρό σχεδιασμό και τη διαχείριση κρίσεων. Δεν φτάσαμε προφανώς τυχαία στη χρεοκοπία.

 Μαριάννα Τόλια

http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2012-04-12-20-48-30-2012041258603/

Εδώ φαίνονται οι φίλοι, Ιορδάνη Χασαπόπουλε

Προς Ιορδάνη Χασαπόπουλον
Δημοσιογράφο MEGA.

Αγαπητέ Ιορδάνη,

Όπως θα έχεις ήδη πληροφορηθεί, σήμερα το πρωί ο σύντροφος Άκης συνελήφθη ως κατηγορούμενος για πλήθος κακουργημάτων.

Γνωρίζοντας οτι οι περισσότεροι σύντροφοι κάνουν την πάπια και προσποιούνται οτι “δεν τον είδαν – δεν τον ξέρουν”, ελπίζουμε οτι τουλάχιστον εσύ θα σταθείς στο ύψος των περιστάσεων.

Δεν ξεχνάμε Ιορδάνη οτι ήσουν από τους λίγους εκλεκτούς στους οποίους ο Άκης, τις εποχές της σοσιαλιστικής παντοκρατορίας του, έκανε την τιμή να καλέσει στον γάμο του στο Four Seasons του Παρισιού.

Σε θυμόμαστε να ποζάρεις όλο χαμόγελα στις αναμνηστικές φωτογραφίες, χωμένος μέσα στο εκτυφλωτιό σκούρο κοστούμι, λίγο πριν χαθείς στα σαλόνια του ξενοδοχείου και πνιγείς στις θάλασσες του φουα-γκρα και στα ποτάμια του καμπανίτη, ευγενική προσφορά του Σοσιαλισμού.

Τώρα όμως Ιορδάνη έφτασε η ώρα που θα πρέπει να αποδείξεις τη φιλία σου με τον Άκη, διότι Ιορδάνη, η φιλία στις δύσκολες στιγμές δοκιμάζεται.

Αναμένουμε από εσένα Ιορδάνη να σπεύσεις στα κρατητήρια για συμπαράσταση στον παλιό και καλό φίλο και σύντροφο Άκη.

Τώρα σε έχει ανάγκη Ιορδάνη.

Τσιγάρα, τσίχλες, καμμια αλλαξιά ρούχα, όλο και κάτι θα χρειάζεται.

Και κάποιο ώμο να ακουμπήσει.

Ας είναι αυτός ο ώμος ο δικός σου Ιορδάνη.

Ο φίλος τον φίλο εν κινδύνω γιγνώσκει.

 

http://amantomatimou.wordpress.com/2012/04/11/%CE%B5%CE%B4%CF%8E-%CF%86%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B4%CE%AC%CE%BD%CE%B7-%CF%87%CE%B1%CF%83%CE%B1%CF%80%CF%8C/

Ελληνική Δημοκρατία – Σπουδή στα σπουδαρχίδια της εδώ κοπροκρατίας

του Κώστα Ζουράρι

Η δημοκρατία του λαού,

του τραπεζίτη, του ιδιοκτήτη, της Δεξιάς,

της Αριστεράς, της αστυνομίας,

του Αριστοφάνη, του Ελύτη, του Θουκυδίδη,

του αντάρτη, του νεομάρτυρα, του τοκογλύφου, της τηλεόρασης,

της Χούντας και της διαφθοράς,

της διαφάνειας, της ασυλίας και της κομματοσαπίλας,

της πείνας, της υποτέλειας και της κατοχής,

της Siemens της μίζας και του Δημοσίου,

του δικομματισμού, του Παπανδρέου και του Καραμανλή,

του αφελληνισμού, της φοροδιαφυγής, της ατιμωρισίας, η…

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Συνέντευξη με το δημοσιογράφο Σταύρο Λυγερό

Από την εφημερίδα Εποχή

Συζητάμε με το δημοσιογράφο Σταύρο Λυγερό για τα σενάρια συγκυβέρνησης μετά τις εκλογές και την κρίση του πολιτικού συστήματος. «Προς τα τέλη 2012 -και αν δεν έχουν μεσολαβήσει κοινωνικές εκρήξεις- ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία θα είναι μια μικρή μειοψηφία πολιτικά και δημοσκοπικά» υπογραμμίζει ο Στ. Λυγερός. Τονίζει ακόμα την ανάγκη συγκρότησης ενός πολιτικού προγράμματος που θα προσελκύσει τις κατεστραμμένες κοινωνικές ομάδες.

 Τη συνέντευξη πήραν ο Παύλος Κλαυδιανός και η Ιωάννα Δρόσου

Φαίνεται ότι απασχολεί πολλούς το πότε θα γίνουν εκλογές. Και όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό.

Ναι, αλλά δεν τις απασχολεί με την έννοια μια βδομάδα πριν, μια βδομάδα μετά. Ουσιαστικά ήθελαν τις εκλογές στο τέλος της τετραετίας. Ο Σαμαράς, όμως, πρόβαλε σθεναρή αντίσταση. Ένα από τα στοιχεία της συμφωνίας, προκειμένου να προσχωρήσει η Νέα Δημοκρατία στο στρατόπεδο του μνημονίου, ήταν να γίνουν οι εκλογές νωρίς ώστε να ανοίξει ο δρόμος για να κατακτήσει την πρωθυπουργία, καθότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΝΔ θα είναι το πρώτο κόμμα.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση του πολιτικού συστήματος. Πώς ερμηνεύεις την κατάρρευση του δικομματισμού;

Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης αποτελείτο ουσιαστικά από δύο πυλώνες, που εναλλάσσονταν στην εξουσία. Κοινωνικό του θεμέλιο ήταν αυτό που αποκαλώ «ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο». Δηλαδή, η άρχουσα τάξη της χώρας έστελνε το εξής μήνυμα στη μικρομεσαία θάλασσα: «Μην ασχολείστε με τα χρυσοφόρα παιχνίδια διαπλοκής, που συντελούνται στην κορυφή, και εμείς, μέσω του πολιτικού συστήματος, θα κάνουμε τα στραβά μάτια για τη φοροδιαφυγή των αυτοαπασχολουμένων, τη διαφθορά στο δημόσιο, την αυθαίρετη δόμηση… θα σας διορίζουμε τα παιδιά σας». Το ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο, λοιπόν, παρήγαγε παθογένειες. Έτσι φτάσαμε να έχουμε αυτό το πελατειακό σύστημα, που δημιουργούσε συνθήκες ευστάθειας, ενώ στο οικονομικό επίπεδο είχαμε το μοντέλο πλασματικής ανάπτυξης, το οποίο χαρακτηρίστηκε από την κλεπτοκρατία, τη σπατάλη, τον ανορθολογισμό, τον παρασιτισμό κ.λπ. Όσο, λοιπόν, μπορούσε αυτό το μοντέλο να αναπαράγεται ήταν ευσταθές. Όταν η κρίση του 2008 ήρθε να σαρώσει από το τραπέζι τη φαντασίωση ότι θα είμαστε σε μια κατάσταση αέναης ανάπτυξης, τότε τα προβλήματα της χώρας βγήκαν στην επιφάνεια. Στην πραγματικότητα η κρίση είναι αυτή που σαρώνει το πολιτικό σύστημα που δημιουργήθηκε και ανδρώθηκε τη μεταπολιτευτική περίοδο.

Η Νέα Δημοκρατία δεν θα καταφέρει να έχει αυτοδύναμη κυβέρνηση; Είναι αναπόφευκτο να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ;

Το ΠΑΣΟΚ, που στο πολιτικό επίπεδο ήταν ο κορμός του κόμματος του Μνημονίου, στις εκλογές θα φτάσει οριακά το 20%. Πρόκειται, λοιπόν, για αποδόμηση, αν αναλογιστούμε ότι στις προηγούμενες εκλογές είχε το διπλάσιο ποσοστό. Η Νέα Δημοκρατία, από την άλλη, μπήκε σχετικά πρόσφατα στο κόμμα του Μνημονίου, αλλά θεωρείται πια από την κοινωνία συνεργός. Γι’ αυτό ο Σαμαράς βιάζεται να γίνουν εκλογές. ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, είναι οι μόνοι που έχουν κοινό πρόγραμμα: το μνημόνιο. Σαφώς δεν το διαμόρφωσαν οι ίδιοι, αλλά τους ήρθε delivery από την τρόικα. Είναι, λοιπόν, η αναπόφευκτη κυβερνητική λύση. Απλώς δεν θα είναι το κυρίαρχο κόμμα το ΠΑΣΟΚ, αλλά η Νέα Δημοκρατία.

Πρόκειται για βιώσιμη λύση;

Κοινοβουλευτικά θα είναι, εφόσον υπάρχει η πλειοψηφία των 151 εδρών. Πιστεύω, όμως, ότι προς τα τέλη του 2012 –και αν δεν έχουν μεσολαβήσει κοινωνικές εκρήξεις- τα δύο κόμματα αθροιστικά μπορεί να έχουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πολιτικά και δημοσκοπικά, όμως, θα είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία.

Άρα, τότε θα επέλθει η κατάρρευση;

Θα υπάρξουν εξελίξεις που δεν μπορώ να προβλέψω τι μορφή θα έχουν. Μπορεί να πάρουν τη μορφή κατάρρευσης, κοινωνικής έκρηξης ή να επιστρατευτούν άλλου είδους λύσεις. Μια σκέψη είναι ο Παπαδήμος να είναι αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και τσάρος της οικονομίας. Το άλλο σενάριο είναι να αποτελέσει την εναλλακτική λύση, αν αυτή η κυβέρνηση καταρρεύσει, να αναλάβει την πρωθυπουργία με τεχνοκράτες, όπως η κυβέρνηση Μόντι. Ωστόσο, τα πάντα είναι ακόμα ρευστά. Δεν νομίζω ότι υπάρχει σενάριο που μπορεί να αντέξει πολύ στο χρόνο.

Θα μπορούσε τότε να επιδιωχθεί να υπάρξει ένας «πολυπολισμός», με την ενίσχυση της ΔΗΜΑΡ ή των νέων κομμάτων που προκύπτουν από το δικομματισμό;
Καταρχάς, πρέπει να θέσουμε κάποια βασικά ερωτήματα: Γιατί προέκυψαν νέα κόμματα; Ποιος θα το έλεγε ότι ο Καμμένος θα έφτιαχνε δικό του κόμμα, που πριν καν ανακοινωθεί θα έφτανε δημοσκοπικά στο 5%; Γιατί εγκατέλειψε το ΛΑΟΣ τον κυβερνη­τικό συνασπισμό; Στην πραγματικότητα το μνημόνιο είναι σαν τον Μολώχ. Τρώει τα παιδιά του, τους υποστηρικτές του. Αυτά τα κόμματα φτιάχτηκαν επειδή είναι δοχεία για την ψήφο διαμαρτυρίας, των ανθρώπων που βλέπουν ότι αυτή η πολιτική καταστρέφουν τις ζωές μας. Όσον αφορά τώρα τη ΔΗΜΑΡ, η απήχησή της ήταν 2%. Ξαφνικά έφτασε το 16%. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι απόψεις του Φώτη Κουβέλη έγιναν αγαπητές. Η αλήθεια είναι ότι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δεν το αναγνωρίζουν ως πολιτικό εκφραστή τους, αντίθετα είναι εχθρικοί. Έτσι έγιναν εκλογικοί πρόσφυγες και πήγαν στο όμορο κόμμα.

Ο Φ. Κουβέλης, όμως, δήλωσε ότι οι εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων είναι νόμοι του κράτους και άρα θα ισχύσουν και στην περίπτωση που έβγαινε η ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση. Από αυτή τη δήλωση δεν χάνει επιρροή;
Όσοι προσεγγίζουν τη ΔΗΜΑΡ, πάνε για τον αντιμνημονιακό της λόγο. Το κατά πόσο θα παραμείνει αντιμνημονιακή μέχρι τέλους, δεν μπορώ να το ξέρω. Επειδή εξελίσσεται σε σημαντικό παράγοντα έχει αρχίσει ήδη η πίεση από το κόμμα του Μνημονίου, έτσι ώστε να ρυμουλκυθεί και αυτή στο στρατόπεδο του μνημονίου. Ξέρουμε, άλλωστε, ότι στελέχη της ΔΗΜΑΡ ήθελαν να στηρίξουν τον Παπαδήμο και το μνημόνιο.

Τα κόμματα που προέκυψαν από τις διασπάσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας θα συμμετείχαν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας;
Η γενεσιουργός αιτία είναι η αντίθεσή τους στο μνημόνιο. Δύσκολα θα προσχωρούσαν σε μια μνημονιακή κυβέρνηση. Όπως είπαμε και προηγουμένως, η μόνη λύση που φαίνεται, είναι η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Όταν αυτή δεν θα μπορέσει να επιβιώσει, τότε θα τεθεί το ζήτημα εξουσίας στην Ελλάδα.

Η Αριστερά μπορεί να θέσει ζήτημα εξουσίας;
Εκτιμώ ότι στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς δεν υπάρχει πρόγραμμα εξουσίας. Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι θα υπάρχει μια εναλλακτική λύση. Φοβάμαι ότι θα πάμε σε καταστάσεις, όπου θα έχουμε φαινόμενα κατακερματισμού. Πιστεύω ότι θα έχουμε σπασμούς, ίσως και κοινωνική έκρηξη, η οποία δεν θα είναι με ιδεολογικό και πολιτικό όραμα αλλά βίαιη. Μην αποκλείσετε το ενδεχόμενο οι ίδιοι οι εξεγερμένοι να έχουν ένα στοιχείο παλινδρόμησης και να αναζητήσουν σιδερένιο χέρι. Δεν εννοώ τανκς, αλλά κάποιον να πάρει πάνω του την υπόθεση.

Μετά τις εκλογές θα ξανατεθεί το ζήτημα της ενότητας της Αριστεράς, προκειμένου να μπλοκάρει το μνημόνιο…
Η Ελλάδα είναι πειραματόζωο και για την εφαρμογή της συνταγής και λειτουργεί ως παράδειγμα προς αποφυγή. Το σήμερα της Ελλάδας είναι το αύριο των κοινωνιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Δεν αρκεί, λοιπόν, να μπλοκάρεις το μνημόνιο. Σήμερα πρέπει να έχεις ένα πολύ πειστικό εναλλακτικό εθνικό σχέδιο. Στην Αριστερά υπάρχει μια αρρώστια. Λέει έχουμε θέσεις. Δεν αρκούν. Ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία πρέπει να παρουσιάσει πρόγραμμα. Δεν πιστεύω στις συγκολλήσεις. Χρειάζεται ένα πρόγραμμα που θα το ακούσει και ο δεξιός και θα το αναγνωρίσει ως δρόμο. Πρέπει να προσελκύσεις τις κατεστραμμένες κοινωνικές ομάδες.

Το ΠΑΣΟΚ από την περασμένη βδομάδα έχει νέο πρόεδρο. Θεωρείς ότι θα δώσει ώθηση στο κόμμα η εκλογή του Βενιζέλου;
Ήταν μια τελετουργία ενθρόνισης. Μια διαδικασία που δεν είχε κανένα στοιχείο δημοσίου και εσωκομματικού ελέγχου. Για μένα δεν έχει καμία πολιτική σημασία. Έχει μόνο προπαγανδιστική σημασία, για να δείξει ότι «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ». Το 2007 ο Βενιζέλος στα μάτια της κοινωνίας ήταν μια εναλλακτική λύση. Τότε η παράταξη επέλεξε τον Γ. Παπανδρέου, για τους δικούς της λόγους. Σήμερα σαν αγέλη οι ίδιοι άνθρωποι επιλέγουν τον Βενιζέλο. Και δεν είναι ο Βενιζέλος του Ιουνίου του 2011, που δεν είχε εμπλακεί στο μνημόνιο. Σήμερα είναι ο άνθρωπος που έχει βάλει τα χέρια του μέσα στο «αίμα». Πρωταγωνιστεί στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα πολιτικά καμένο άτομο. Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ τον επιλέγει, επιβεβαιώνει ότι έχει χάσει την επαφή με τον κόσμο. Έχει μετατραπεί σε ένα μικρομεσαίο κόμμα και τέτοιο μάλλον θα παραμείνει, αφού δεν δουλεύουν πια τα αντανακλαστικά του.

Υπάρχει μια μεταλλαγή της σοσιαλδημοκρατίας πανευρωπαϊκά. Δημιουργείται για την αριστερά  ιστορικό έδαφος ανάκτησης σε ιδεολογικό πεδίο.
Αυτό που λες είναι σωστό. Από τη δεκαετία του ’80 και μετά έπαψαν να υπάρχουν οι όροι της σοσιαλδημοκρατίας. Το κοινωνικό κράτος διολίσθησε στη γοητεία του νεοφιλελευθερισμού. Ναι μεν η Αριστερά μπαίνει σε μια πρόκληση μπροστά, αλλά πρέπει να μεταλλαχθεί σε εκείνη την πολιτική δύναμη που θα μπορέσει να εκφράσει ιδεολογικά και πολιτικά όλον αυτόν τον χώρο. Μιλάμε, λοιπόν, για μια άλλη Αριστερά που θα αντιστοιχηθεί με τα θέλω και τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία είναι θέλω επιβίωσης. Το σημείο που κατά τη γνώμη μου θα χτυπηθεί η Αριστερά –και θα χτυπηθεί αλύπητα- είναι το ζήτημα της ασφάλειας των πολιτών. Η Αριστερά αντιμετωπίζει αυτά τα ζητήματα, που πλήττουν τα λαϊκά στρώματα, που είναι το προνομιακό ακροατήριο της Αριστεράς, με δογματικές φόρμουλες ανθρωπισμού και διεθνισμού.

Η Αριστερά λέει, όμως, ότι έχουν προβλήματα και οι μετανάστες και δεν μπορώ να πω ότι πάω με τους μεν ή τους δε.
Ο κόσμος που κατανοεί αυτή την άποψη, μένει πια στα βόρεια προάστια και μπορεί και ρητορεύει για ρατσισμό. Οι φτωχοί που βιώνουν το πρόβλημα, είναι αυτοί που έδωσαν 5,2% στη Χρυσή Αυγή. Δεν υπάρχει ιατρικός ιός ακροδεξιάς. Κάτι συμβαίνει εκεί. Τα κοινωνικά προβλήματα δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις ιδεολογικοποιημένα και να τα αγνοήσεις, γιατί έτσι αφήνεις χώρο και αναδεικνύεις σε πολιτικό παίχτη –αν όχι πρώτης, σίγουρα δεύτερης γραμμής- τη Χρυσή Αυγή.

Συνέντευξη με το δημοσιογράφο Σταύρο Λυγερό

Posted by admin

 

Από την εφημερίδα Εποχή

Συζητάμε με το δημοσιογράφο Σταύρο Λυγερό για τα σενάρια συγκυβέρνησης μετά τις εκλογές και την κρίση του πολιτικού συστήματος. «Προς τα τέλη 2012 -και αν δεν έχουν μεσολαβήσει κοινωνικές εκρήξεις- ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία θα είναι μια μικρή μειοψηφία πολιτικά και δημοσκοπικά» υπογραμμίζει ο Στ. Λυγερός. Τονίζει ακόμα την ανάγκη συγκρότησης ενός πολιτικού προγράμματος που θα προσελκύσει τις κατεστραμμένες κοινωνικές ομάδες.

 Τη συνέντευξη πήραν ο Παύλος Κλαυδιανός και η Ιωάννα Δρόσου

Φαίνεται ότι απασχολεί πολλούς το πότε θα γίνουν εκλογές. Και όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό.

Ναι, αλλά δεν τις απασχολεί με την έννοια μια βδομάδα πριν, μια βδομάδα μετά. Ουσιαστικά ήθελαν τις εκλογές στο τέλος της τετραετίας. Ο Σαμαράς, όμως, πρόβαλε σθεναρή αντίσταση. Ένα από τα στοιχεία της συμφωνίας, προκειμένου να προσχωρήσει η Νέα Δημοκρατία στο στρατόπεδο του μνημονίου, ήταν να γίνουν οι εκλογές νωρίς ώστε να ανοίξει ο δρόμος για να κατακτήσει την πρωθυπουργία, καθότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΝΔ θα είναι το πρώτο κόμμα.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση του πολιτικού συστήματος. Πώς ερμηνεύεις την κατάρρευση του δικομματισμού;

Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης αποτελείτο ουσιαστικά από δύο πυλώνες, που εναλλάσσονταν στην εξουσία. Κοινωνικό του θεμέλιο ήταν αυτό που αποκαλώ «ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο». Δηλαδή, η άρχουσα τάξη της χώρας έστελνε το εξής μήνυμα στη μικρομεσαία θάλασσα: «Μην ασχολείστε με τα χρυσοφόρα παιχνίδια διαπλοκής, που συντελούνται στην κορυφή, και εμείς, μέσω του πολιτικού συστήματος, θα κάνουμε τα στραβά μάτια για τη φοροδιαφυγή των αυτοαπασχολουμένων, τη διαφθορά στο δημόσιο, την αυθαίρετη δόμηση… θα σας διορίζουμε τα παιδιά σας». Το ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο, λοιπόν, παρήγαγε παθογένειες. Έτσι φτάσαμε να έχουμε αυτό το πελατειακό σύστημα, που δημιουργούσε συνθήκες ευστάθειας, ενώ στο οικονομικό επίπεδο είχαμε το μοντέλο πλασματικής ανάπτυξης, το οποίο χαρακτηρίστηκε από την κλεπτοκρατία, τη σπατάλη, τον ανορθολογισμό, τον παρασιτισμό κ.λπ. Όσο, λοιπόν, μπορούσε αυτό το μοντέλο να αναπαράγεται ήταν ευσταθές. Όταν η κρίση του 2008 ήρθε να σαρώσει από το τραπέζι τη φαντασίωση ότι θα είμαστε σε μια κατάσταση αέναης ανάπτυξης, τότε τα προβλήματα της χώρας βγήκαν στην επιφάνεια. Στην πραγματικότητα η κρίση είναι αυτή που σαρώνει το πολιτικό σύστημα που δημιουργήθηκε και ανδρώθηκε τη μεταπολιτευτική περίοδο.

Η Νέα Δημοκρατία δεν θα καταφέρει να έχει αυτοδύναμη κυβέρνηση; Είναι αναπόφευκτο να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ;

Το ΠΑΣΟΚ, που στο πολιτικό επίπεδο ήταν ο κορμός του κόμματος του Μνημονίου, στις εκλογές θα φτάσει οριακά το 20%. Πρόκειται, λοιπόν, για αποδόμηση, αν αναλογιστούμε ότι στις προηγούμενες εκλογές είχε το διπλάσιο ποσοστό. Η Νέα Δημοκρατία, από την άλλη, μπήκε σχετικά πρόσφατα στο κόμμα του Μνημονίου, αλλά θεωρείται πια από την κοινωνία συνεργός. Γι’ αυτό ο Σαμαράς βιάζεται να γίνουν εκλογές. ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, είναι οι μόνοι που έχουν κοινό πρόγραμμα: το μνημόνιο. Σαφώς δεν το διαμόρφωσαν οι ίδιοι, αλλά τους ήρθε delivery από την τρόικα. Είναι, λοιπόν, η αναπόφευκτη κυβερνητική λύση. Απλώς δεν θα είναι το κυρίαρχο κόμμα το ΠΑΣΟΚ, αλλά η Νέα Δημοκρατία.

Πρόκειται για βιώσιμη λύση;

Κοινοβουλευτικά θα είναι, εφόσον υπάρχει η πλειοψηφία των 151 εδρών. Πιστεύω, όμως, ότι προς τα τέλη του 2012 –και αν δεν έχουν μεσολαβήσει κοινωνικές εκρήξεις- τα δύο κόμματα αθροιστικά μπορεί να έχουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πολιτικά και δημοσκοπικά, όμως, θα είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία.

Άρα, τότε θα επέλθει η κατάρρευση;

Θα υπάρξουν εξελίξεις που δεν μπορώ να προβλέψω τι μορφή θα έχουν. Μπορεί να πάρουν τη μορφή κατάρρευσης, κοινωνικής έκρηξης ή να επιστρατευτούν άλλου είδους λύσεις. Μια σκέψη είναι ο Παπαδήμος να είναι αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και τσάρος της οικονομίας. Το άλλο σενάριο είναι να αποτελέσει την εναλλακτική λύση, αν αυτή η κυβέρνηση καταρρεύσει, να αναλάβει την πρωθυπουργία με τεχνοκράτες, όπως η κυβέρνηση Μόντι. Ωστόσο, τα πάντα είναι ακόμα ρευστά. Δεν νομίζω ότι υπάρχει σενάριο που μπορεί να αντέξει πολύ στο χρόνο.

Θα μπορούσε τότε να επιδιωχθεί να υπάρξει ένας «πολυπολισμός», με την ενίσχυση της ΔΗΜΑΡ ή των νέων κομμάτων που προκύπτουν από το δικομματισμό;
Καταρχάς, πρέπει να θέσουμε κάποια βασικά ερωτήματα: Γιατί προέκυψαν νέα κόμματα; Ποιος θα το έλεγε ότι ο Καμμένος θα έφτιαχνε δικό του κόμμα, που πριν καν ανακοινωθεί θα έφτανε δημοσκοπικά στο 5%; Γιατί εγκατέλειψε το ΛΑΟΣ τον κυβερνη­τικό συνασπισμό; Στην πραγματικότητα το μνημόνιο είναι σαν τον Μολώχ. Τρώει τα παιδιά του, τους υποστηρικτές του. Αυτά τα κόμματα φτιάχτηκαν επειδή είναι δοχεία για την ψήφο διαμαρτυρίας, των ανθρώπων που βλέπουν ότι αυτή η πολιτική καταστρέφουν τις ζωές μας. Όσον αφορά τώρα τη ΔΗΜΑΡ, η απήχησή της ήταν 2%. Ξαφνικά έφτασε το 16%. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι απόψεις του Φώτη Κουβέλη έγιναν αγαπητές. Η αλήθεια είναι ότι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δεν το αναγνωρίζουν ως πολιτικό εκφραστή τους, αντίθετα είναι εχθρικοί. Έτσι έγιναν εκλογικοί πρόσφυγες και πήγαν στο όμορο κόμμα.

Ο Φ. Κουβέλης, όμως, δήλωσε ότι οι εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων είναι νόμοι του κράτους και άρα θα ισχύσουν και στην περίπτωση που έβγαινε η ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση. Από αυτή τη δήλωση δεν χάνει επιρροή;
Όσοι προσεγγίζουν τη ΔΗΜΑΡ, πάνε για τον αντιμνημονιακό της λόγο. Το κατά πόσο θα παραμείνει αντιμνημονιακή μέχρι τέλους, δεν μπορώ να το ξέρω. Επειδή εξελίσσεται σε σημαντικό παράγοντα έχει αρχίσει ήδη η πίεση από το κόμμα του Μνημονίου, έτσι ώστε να ρυμουλκυθεί και αυτή στο στρατόπεδο του μνημονίου. Ξέρουμε, άλλωστε, ότι στελέχη της ΔΗΜΑΡ ήθελαν να στηρίξουν τον Παπαδήμο και το μνημόνιο.

Τα κόμματα που προέκυψαν από τις διασπάσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας θα συμμετείχαν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας;
Η γενεσιουργός αιτία είναι η αντίθεσή τους στο μνημόνιο. Δύσκολα θα προσχωρούσαν σε μια μνημονιακή κυβέρνηση. Όπως είπαμε και προηγουμένως, η μόνη λύση που φαίνεται, είναι η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Όταν αυτή δεν θα μπορέσει να επιβιώσει, τότε θα τεθεί το ζήτημα εξουσίας στην Ελλάδα.

Η Αριστερά μπορεί να θέσει ζήτημα εξουσίας;
Εκτιμώ ότι στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς δεν υπάρχει πρόγραμμα εξουσίας. Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι θα υπάρχει μια εναλλακτική λύση. Φοβάμαι ότι θα πάμε σε καταστάσεις, όπου θα έχουμε φαινόμενα κατακερματισμού. Πιστεύω ότι θα έχουμε σπασμούς, ίσως και κοινωνική έκρηξη, η οποία δεν θα είναι με ιδεολογικό και πολιτικό όραμα αλλά βίαιη. Μην αποκλείσετε το ενδεχόμενο οι ίδιοι οι εξεγερμένοι να έχουν ένα στοιχείο παλινδρόμησης και να αναζητήσουν σιδερένιο χέρι. Δεν εννοώ τανκς, αλλά κάποιον να πάρει πάνω του την υπόθεση.

Μετά τις εκλογές θα ξανατεθεί το ζήτημα της ενότητας της Αριστεράς, προκειμένου να μπλοκάρει το μνημόνιο…
Η Ελλάδα είναι πειραματόζωο και για την εφαρμογή της συνταγής και λειτουργεί ως παράδειγμα προς αποφυγή. Το σήμερα της Ελλάδας είναι το αύριο των κοινωνιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Δεν αρκεί, λοιπόν, να μπλοκάρεις το μνημόνιο. Σήμερα πρέπει να έχεις ένα πολύ πειστικό εναλλακτικό εθνικό σχέδιο. Στην Αριστερά υπάρχει μια αρρώστια. Λέει έχουμε θέσεις. Δεν αρκούν. Ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία πρέπει να παρουσιάσει πρόγραμμα. Δεν πιστεύω στις συγκολλήσεις. Χρειάζεται ένα πρόγραμμα που θα το ακούσει και ο δεξιός και θα το αναγνωρίσει ως δρόμο. Πρέπει να προσελκύσεις τις κατεστραμμένες κοινωνικές ομάδες.

Το ΠΑΣΟΚ από την περασμένη βδομάδα έχει νέο πρόεδρο. Θεωρείς ότι θα δώσει ώθηση στο κόμμα η εκλογή του Βενιζέλου;
Ήταν μια τελετουργία ενθρόνισης. Μια διαδικασία που δεν είχε κανένα στοιχείο δημοσίου και εσωκομματικού ελέγχου. Για μένα δεν έχει καμία πολιτική σημασία. Έχει μόνο προπαγανδιστική σημασία, για να δείξει ότι «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ». Το 2007 ο Βενιζέλος στα μάτια της κοινωνίας ήταν μια εναλλακτική λύση. Τότε η παράταξη επέλεξε τον Γ. Παπανδρέου, για τους δικούς της λόγους. Σήμερα σαν αγέλη οι ίδιοι άνθρωποι επιλέγουν τον Βενιζέλο. Και δεν είναι ο Βενιζέλος του Ιουνίου του 2011, που δεν είχε εμπλακεί στο μνημόνιο. Σήμερα είναι ο άνθρωπος που έχει βάλει τα χέρια του μέσα στο «αίμα». Πρωταγωνιστεί στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα πολιτικά καμένο άτομο. Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ τον επιλέγει, επιβεβαιώνει ότι έχει χάσει την επαφή με τον κόσμο. Έχει μετατραπεί σε ένα μικρομεσαίο κόμμα και τέτοιο μάλλον θα παραμείνει, αφού δεν δουλεύουν πια τα αντανακλαστικά του.

Υπάρχει μια μεταλλαγή της σοσιαλδημοκρατίας πανευρωπαϊκά. Δημιουργείται για την αριστερά  ιστορικό έδαφος ανάκτησης σε ιδεολογικό πεδίο.
Αυτό που λες είναι σωστό. Από τη δεκαετία του ’80 και μετά έπαψαν να υπάρχουν οι όροι της σοσιαλδημοκρατίας. Το κοινωνικό κράτος διολίσθησε στη γοητεία του νεοφιλελευθερισμού. Ναι μεν η Αριστερά μπαίνει σε μια πρόκληση μπροστά, αλλά πρέπει να μεταλλαχθεί σε εκείνη την πολιτική δύναμη που θα μπορέσει να εκφράσει ιδεολογικά και πολιτικά όλον αυτόν τον χώρο. Μιλάμε, λοιπόν, για μια άλλη Αριστερά που θα αντιστοιχηθεί με τα θέλω και τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία είναι θέλω επιβίωσης. Το σημείο που κατά τη γνώμη μου θα χτυπηθεί η Αριστερά –και θα χτυπηθεί αλύπητα- είναι το ζήτημα της ασφάλειας των πολιτών. Η Αριστερά αντιμετωπίζει αυτά τα ζητήματα, που πλήττουν τα λαϊκά στρώματα, που είναι το προνομιακό ακροατήριο της Αριστεράς, με δογματικές φόρμουλες ανθρωπισμού και διεθνισμού.

Η Αριστερά λέει, όμως, ότι έχουν προβλήματα και οι μετανάστες και δεν μπορώ να πω ότι πάω με τους μεν ή τους δε.
Ο κόσμος που κατανοεί αυτή την άποψη, μένει πια στα βόρεια προάστια και μπορεί και ρητορεύει για ρατσισμό. Οι φτωχοί που βιώνουν το πρόβλημα, είναι αυτοί που έδωσαν 5,2% στη Χρυσή Αυγή. Δεν υπάρχει ιατρικός ιός ακροδεξιάς. Κάτι συμβαίνει εκεί. Τα κοινωνικά προβλήματα δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις ιδεολογικοποιημένα και να τα αγνοήσεις, γιατί έτσι αφήνεις χώρο και αναδεικνύεις σε πολιτικό παίχτη –αν όχι πρώτης, σίγουρα δεύτερης γραμμής- τη Χρυσή Αυγή.

Συνέντευξη με το δημοσιογράφο Σταύρο Λυγερό

Posted by admin

 

Από την εφημερίδα Εποχή

Συζητάμε με το δημοσιογράφο Σταύρο Λυγερό για τα σενάρια συγκυβέρνησης μετά τις εκλογές και την κρίση του πολιτικού συστήματος. «Προς τα τέλη 2012 -και αν δεν έχουν μεσολαβήσει κοινωνικές εκρήξεις- ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία θα είναι μια μικρή μειοψηφία πολιτικά και δημοσκοπικά» υπογραμμίζει ο Στ. Λυγερός. Τονίζει ακόμα την ανάγκη συγκρότησης ενός πολιτικού προγράμματος που θα προσελκύσει τις κατεστραμμένες κοινωνικές ομάδες.

 Τη συνέντευξη πήραν ο Παύλος Κλαυδιανός και η Ιωάννα Δρόσου

Φαίνεται ότι απασχολεί πολλούς το πότε θα γίνουν εκλογές. Και όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό.

Ναι, αλλά δεν τις απασχολεί με την έννοια μια βδομάδα πριν, μια βδομάδα μετά. Ουσιαστικά ήθελαν τις εκλογές στο τέλος της τετραετίας. Ο Σαμαράς, όμως, πρόβαλε σθεναρή αντίσταση. Ένα από τα στοιχεία της συμφωνίας, προκειμένου να προσχωρήσει η Νέα Δημοκρατία στο στρατόπεδο του μνημονίου, ήταν να γίνουν οι εκλογές νωρίς ώστε να ανοίξει ο δρόμος για να κατακτήσει την πρωθυπουργία, καθότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΝΔ θα είναι το πρώτο κόμμα.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση του πολιτικού συστήματος. Πώς ερμηνεύεις την κατάρρευση του δικομματισμού;

Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης αποτελείτο ουσιαστικά από δύο πυλώνες, που εναλλάσσονταν στην εξουσία. Κοινωνικό του θεμέλιο ήταν αυτό που αποκαλώ «ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο». Δηλαδή, η άρχουσα τάξη της χώρας έστελνε το εξής μήνυμα στη μικρομεσαία θάλασσα: «Μην ασχολείστε με τα χρυσοφόρα παιχνίδια διαπλοκής, που συντελούνται στην κορυφή, και εμείς, μέσω του πολιτικού συστήματος, θα κάνουμε τα στραβά μάτια για τη φοροδιαφυγή των αυτοαπασχολουμένων, τη διαφθορά στο δημόσιο, την αυθαίρετη δόμηση… θα σας διορίζουμε τα παιδιά σας». Το ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο, λοιπόν, παρήγαγε παθογένειες. Έτσι φτάσαμε να έχουμε αυτό το πελατειακό σύστημα, που δημιουργούσε συνθήκες ευστάθειας, ενώ στο οικονομικό επίπεδο είχαμε το μοντέλο πλασματικής ανάπτυξης, το οποίο χαρακτηρίστηκε από την κλεπτοκρατία, τη σπατάλη, τον ανορθολογισμό, τον παρασιτισμό κ.λπ. Όσο, λοιπόν, μπορούσε αυτό το μοντέλο να αναπαράγεται ήταν ευσταθές. Όταν η κρίση του 2008 ήρθε να σαρώσει από το τραπέζι τη φαντασίωση ότι θα είμαστε σε μια κατάσταση αέναης ανάπτυξης, τότε τα προβλήματα της χώρας βγήκαν στην επιφάνεια. Στην πραγματικότητα η κρίση είναι αυτή που σαρώνει το πολιτικό σύστημα που δημιουργήθηκε και ανδρώθηκε τη μεταπολιτευτική περίοδο.

Η Νέα Δημοκρατία δεν θα καταφέρει να έχει αυτοδύναμη κυβέρνηση; Είναι αναπόφευκτο να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ;

Το ΠΑΣΟΚ, που στο πολιτικό επίπεδο ήταν ο κορμός του κόμματος του Μνημονίου, στις εκλογές θα φτάσει οριακά το 20%. Πρόκειται, λοιπόν, για αποδόμηση, αν αναλογιστούμε ότι στις προηγούμενες εκλογές είχε το διπλάσιο ποσοστό. Η Νέα Δημοκρατία, από την άλλη, μπήκε σχετικά πρόσφατα στο κόμμα του Μνημονίου, αλλά θεωρείται πια από την κοινωνία συνεργός. Γι’ αυτό ο Σαμαράς βιάζεται να γίνουν εκλογές. ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, είναι οι μόνοι που έχουν κοινό πρόγραμμα: το μνημόνιο. Σαφώς δεν το διαμόρφωσαν οι ίδιοι, αλλά τους ήρθε delivery από την τρόικα. Είναι, λοιπόν, η αναπόφευκτη κυβερνητική λύση. Απλώς δεν θα είναι το κυρίαρχο κόμμα το ΠΑΣΟΚ, αλλά η Νέα Δημοκρατία.

Πρόκειται για βιώσιμη λύση;

Κοινοβουλευτικά θα είναι, εφόσον υπάρχει η πλειοψηφία των 151 εδρών. Πιστεύω, όμως, ότι προς τα τέλη του 2012 –και αν δεν έχουν μεσολαβήσει κοινωνικές εκρήξεις- τα δύο κόμματα αθροιστικά μπορεί να έχουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πολιτικά και δημοσκοπικά, όμως, θα είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία.

Άρα, τότε θα επέλθει η κατάρρευση;

Θα υπάρξουν εξελίξεις που δεν μπορώ να προβλέψω τι μορφή θα έχουν. Μπορεί να πάρουν τη μορφή κατάρρευσης, κοινωνικής έκρηξης ή να επιστρατευτούν άλλου είδους λύσεις. Μια σκέψη είναι ο Παπαδήμος να είναι αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και τσάρος της οικονομίας. Το άλλο σενάριο είναι να αποτελέσει την εναλλακτική λύση, αν αυτή η κυβέρνηση καταρρεύσει, να αναλάβει την πρωθυπουργία με τεχνοκράτες, όπως η κυβέρνηση Μόντι. Ωστόσο, τα πάντα είναι ακόμα ρευστά. Δεν νομίζω ότι υπάρχει σενάριο που μπορεί να αντέξει πολύ στο χρόνο.

Θα μπορούσε τότε να επιδιωχθεί να υπάρξει ένας «πολυπολισμός», με την ενίσχυση της ΔΗΜΑΡ ή των νέων κομμάτων που προκύπτουν από το δικομματισμό;
Καταρχάς, πρέπει να θέσουμε κάποια βασικά ερωτήματα: Γιατί προέκυψαν νέα κόμματα; Ποιος θα το έλεγε ότι ο Καμμένος θα έφτιαχνε δικό του κόμμα, που πριν καν ανακοινωθεί θα έφτανε δημοσκοπικά στο 5%; Γιατί εγκατέλειψε το ΛΑΟΣ τον κυβερνη­τικό συνασπισμό; Στην πραγματικότητα το μνημόνιο είναι σαν τον Μολώχ. Τρώει τα παιδιά του, τους υποστηρικτές του. Αυτά τα κόμματα φτιάχτηκαν επειδή είναι δοχεία για την ψήφο διαμαρτυρίας, των ανθρώπων που βλέπουν ότι αυτή η πολιτική καταστρέφουν τις ζωές μας. Όσον αφορά τώρα τη ΔΗΜΑΡ, η απήχησή της ήταν 2%. Ξαφνικά έφτασε το 16%. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι απόψεις του Φώτη Κουβέλη έγιναν αγαπητές. Η αλήθεια είναι ότι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δεν το αναγνωρίζουν ως πολιτικό εκφραστή τους, αντίθετα είναι εχθρικοί. Έτσι έγιναν εκλογικοί πρόσφυγες και πήγαν στο όμορο κόμμα.

Ο Φ. Κουβέλης, όμως, δήλωσε ότι οι εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων είναι νόμοι του κράτους και άρα θα ισχύσουν και στην περίπτωση που έβγαινε η ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση. Από αυτή τη δήλωση δεν χάνει επιρροή;
Όσοι προσεγγίζουν τη ΔΗΜΑΡ, πάνε για τον αντιμνημονιακό της λόγο. Το κατά πόσο θα παραμείνει αντιμνημονιακή μέχρι τέλους, δεν μπορώ να το ξέρω. Επειδή εξελίσσεται σε σημαντικό παράγοντα έχει αρχίσει ήδη η πίεση από το κόμμα του Μνημονίου, έτσι ώστε να ρυμουλκυθεί και αυτή στο στρατόπεδο του μνημονίου. Ξέρουμε, άλλωστε, ότι στελέχη της ΔΗΜΑΡ ήθελαν να στηρίξουν τον Παπαδήμο και το μνημόνιο.

Τα κόμματα που προέκυψαν από τις διασπάσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας θα συμμετείχαν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας;
Η γενεσιουργός αιτία είναι η αντίθεσή τους στο μνημόνιο. Δύσκολα θα προσχωρούσαν σε μια μνημονιακή κυβέρνηση. Όπως είπαμε και προηγουμένως, η μόνη λύση που φαίνεται, είναι η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Όταν αυτή δεν θα μπορέσει να επιβιώσει, τότε θα τεθεί το ζήτημα εξουσίας στην Ελλάδα.

Η Αριστερά μπορεί να θέσει ζήτημα εξουσίας;
Εκτιμώ ότι στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς δεν υπάρχει πρόγραμμα εξουσίας. Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι θα υπάρχει μια εναλλακτική λύση. Φοβάμαι ότι θα πάμε σε καταστάσεις, όπου θα έχουμε φαινόμενα κατακερματισμού. Πιστεύω ότι θα έχουμε σπασμούς, ίσως και κοινωνική έκρηξη, η οποία δεν θα είναι με ιδεολογικό και πολιτικό όραμα αλλά βίαιη. Μην αποκλείσετε το ενδεχόμενο οι ίδιοι οι εξεγερμένοι να έχουν ένα στοιχείο παλινδρόμησης και να αναζητήσουν σιδερένιο χέρι. Δεν εννοώ τανκς, αλλά κάποιον να πάρει πάνω του την υπόθεση.

Μετά τις εκλογές θα ξανατεθεί το ζήτημα της ενότητας της Αριστεράς, προκειμένου να μπλοκάρει το μνημόνιο…
Η Ελλάδα είναι πειραματόζωο και για την εφαρμογή της συνταγής και λειτουργεί ως παράδειγμα προς αποφυγή. Το σήμερα της Ελλάδας είναι το αύριο των κοινωνιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Δεν αρκεί, λοιπόν, να μπλοκάρεις το μνημόνιο. Σήμερα πρέπει να έχεις ένα πολύ πειστικό εναλλακτικό εθνικό σχέδιο. Στην Αριστερά υπάρχει μια αρρώστια. Λέει έχουμε θέσεις. Δεν αρκούν. Ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία πρέπει να παρουσιάσει πρόγραμμα. Δεν πιστεύω στις συγκολλήσεις. Χρειάζεται ένα πρόγραμμα που θα το ακούσει και ο δεξιός και θα το αναγνωρίσει ως δρόμο. Πρέπει να προσελκύσεις τις κατεστραμμένες κοινωνικές ομάδες.

Το ΠΑΣΟΚ από την περασμένη βδομάδα έχει νέο πρόεδρο. Θεωρείς ότι θα δώσει ώθηση στο κόμμα η εκλογή του Βενιζέλου;
Ήταν μια τελετουργία ενθρόνισης. Μια διαδικασία που δεν είχε κανένα στοιχείο δημοσίου και εσωκομματικού ελέγχου. Για μένα δεν έχει καμία πολιτική σημασία. Έχει μόνο προπαγανδιστική σημασία, για να δείξει ότι «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ». Το 2007 ο Βενιζέλος στα μάτια της κοινωνίας ήταν μια εναλλακτική λύση. Τότε η παράταξη επέλεξε τον Γ. Παπανδρέου, για τους δικούς της λόγους. Σήμερα σαν αγέλη οι ίδιοι άνθρωποι επιλέγουν τον Βενιζέλο. Και δεν είναι ο Βενιζέλος του Ιουνίου του 2011, που δεν είχε εμπλακεί στο μνημόνιο. Σήμερα είναι ο άνθρωπος που έχει βάλει τα χέρια του μέσα στο «αίμα». Πρωταγωνιστεί στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα πολιτικά καμένο άτομο. Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ τον επιλέγει, επιβεβαιώνει ότι έχει χάσει την επαφή με τον κόσμο. Έχει μετατραπεί σε ένα μικρομεσαίο κόμμα και τέτοιο μάλλον θα παραμείνει, αφού δεν δουλεύουν πια τα αντανακλαστικά του.

Υπάρχει μια μεταλλαγή της σοσιαλδημοκρατίας πανευρωπαϊκά. Δημιουργείται για την αριστερά  ιστορικό έδαφος ανάκτησης σε ιδεολογικό πεδίο.
Αυτό που λες είναι σωστό. Από τη δεκαετία του ’80 και μετά έπαψαν να υπάρχουν οι όροι της σοσιαλδημοκρατίας. Το κοινωνικό κράτος διολίσθησε στη γοητεία του νεοφιλελευθερισμού. Ναι μεν η Αριστερά μπαίνει σε μια πρόκληση μπροστά, αλλά πρέπει να μεταλλαχθεί σε εκείνη την πολιτική δύναμη που θα μπορέσει να εκφράσει ιδεολογικά και πολιτικά όλον αυτόν τον χώρο. Μιλάμε, λοιπόν, για μια άλλη Αριστερά που θα αντιστοιχηθεί με τα θέλω και τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία είναι θέλω επιβίωσης. Το σημείο που κατά τη γνώμη μου θα χτυπηθεί η Αριστερά –και θα χτυπηθεί αλύπητα- είναι το ζήτημα της ασφάλειας των πολιτών. Η Αριστερά αντιμετωπίζει αυτά τα ζητήματα, που πλήττουν τα λαϊκά στρώματα, που είναι το προνομιακό ακροατήριο της Αριστεράς, με δογματικές φόρμουλες ανθρωπισμού και διεθνισμού.

Η Αριστερά λέει, όμως, ότι έχουν προβλήματα και οι μετανάστες και δεν μπορώ να πω ότι πάω με τους μεν ή τους δε.
Ο κόσμος που κατανοεί αυτή την άποψη, μένει πια στα βόρεια προάστια και μπορεί και ρητορεύει για ρατσισμό. Οι φτωχοί που βιώνουν το πρόβλημα, είναι αυτοί που έδωσαν 5,2% στη Χρυσή Αυγή. Δεν υπάρχει ιατρικός ιός ακροδεξιάς. Κάτι συμβαίνει εκεί. Τα κοινωνικά προβλήματα δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις ιδεολογικοποιημένα και να τα αγνοήσεις, γιατί έτσι αφήνεις χώρο και αναδεικνύεις σε πολιτικό παίχτη –αν όχι πρώτης, σίγουρα δεύτερης γραμμής- τη Χρυσή Αυγή.

http://ardin-rixi.gr/archives/4676

ο Ιούδας του Βάρναλη

Αλλιώτικος ο Ιούδας του Βάρναλη, αλλιώτικος ο Χριστός του, αλλιώτικοι οι μαθητές του. Ξυπόλητοι, κυνηγημένοι, νηστικοί, περπατάνε τις νύχτες και τις μέρες κρύβονται. Πώς να μην έχει αρχίσει η καρδιά τους να κλονίζεται; Εκτός βέβαια από του Χριστού που παρά το διάφανο κι αδειανό του σώμα, στα μάτια του φαίνεται ακόμα ο ατέλειωτος ουρανός.

Μόλις μπαίνουν στα Ιεροσόλυμα, τα πλήθη ξεσηκώνονται, οι άρχοντες τρέμουν! Ο Ιούδας βλέπει πως ήρθε επιτέλους η ώρα του ξεσηκωμού και λέει στον Ιησού:
-«Τώρα καιρός για τη Μεγάλη Σκόλη!»
Μα ο Ιησούς του απαντά:
-«Ουράνιο το βασίλειο μου κι ουράνια, μάθε, η Πόλη».
Μεγάλη απογοήτευση για τον Ιούδα. Η ψυχή του λαχταρά δικαιοσύνη εδώ στη γη, όχι στον ουρανό. Ζητά ελευθερία τώρα. Όχι να να ζουνε Φαρισαίοι και Ρωμαίοι ατάραχη ζωή κι εκείνος να στήνει ανεμόσκαλα στον ουρανό! Και δεν τον νοιάζει μόνο για τον εαυτό του, η καρδιά του συμπονά όλους τους φτωχούς κι αναζητά με αγωνία τον Μεσία. Έτσι αποφασίζει να προδώσει τον Ιησού, έστω και αν γνωρίζει πως οι άνθρωποι θα πουν αργότερα πως ό,τι έκανε το έκανε για τα χρήματα.

Ενδιαφέρουσα προσέγγιση, δημιουργεί όμως ένα ερωτηματικό. Αν δεχτούμε ως κίνητρο του Ιούδα την  αντίθεσή του σε Φαρισαίους και Ρωμαίους και τη θέλησή του για ελευθερία και δικαιοσύνη εδώ, στην επίγεια ζωή, πώς μπορούμε να δικαιολογήσουμε την πράξη του να προδώσει τον Ιησού σ’ αυτούς που θεωρεί κατακτητές, σ’ αυτούς που θεωρεί εχθρούς του λαού; Δε γίνεται εύκολα κατανοητός ένας τέτοιος συλλογισμός, κάτι που αντιλήφθηκε ο Καζαντζάκης και ακολούθησε άλλη οδό στον Τελευταίο Πειρασμό.
(Με τον Ιούδα του Καζαντζάκη όμως θα ασχοληθούμε σε μελλοντική ανάρτηση).

Στο http://www.egolpion.com/peirasmos_iouda.el.aspx υπάρχει ένα άρθρο που υποστηρίζει πως ο Ιούδας ανήκε στο κίνημα των Ζηλωτών, το οποίο αγωνιζόταν για ανεξαρτησία των Εβραίων από τη ρωμαϊκή κατοχή, και γι’ αυτό πρόδωσε τον Ιησού.
Ενδιαφέρουσα άποψη, όμως δεν απαντάει στο ερώτημα που αναφέρθηκε παραπάνω. Εκτός αν υπήρχε κάποιας μορφής σχέση μεταξύ Ζηλωτών και ανώτερου εβραϊκού κλήρου, κάτι που φαίνεται ιδιαίτερα δύσκολο, με τη λογική ότι σε χώρες που βρίσκονται υπό κατοχή, συνήθως επαναστάτες και ανώτερος κλήρος ακολουθούν δρόμους αντίθετους, με εξαιρέσεις βέβαια που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ο Βάρναλης πάντως -επηρεασμένος ίσως από την ελληνική πραγματικότητα- βάζει στο ίδιο τσουβάλι Ρωμαίους και Φαρισαίους θεωρώντας τους το ίδιο εκμεταλλευτές του απλού λαού: 

Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ (Κώστας Βάρναλης)

Μια από κείνες τις ανοιξιάτικες βραδιές που η κουφόβραση κι η πνιγούρα μαζί με τις μακρινές αστραπές μηνάνε καταιγίδα.
Ο Ιούδας ξέκοψε, κατά τη συνήθειά του, από τους άλλους συντρόφους, που κρυμμένοι μέσα σ’ ένα αμπέλι, μοιράζονται ό,τι αυτός κατάφερε να τους εύρει για φαγί. Και προσεύχονται.
Ο ορισμένος από τις Γραφές παράνομος μαθητής ανέβηκε πάνου σ’ ένα λόφο από άμμο. Μορφή αχαμνή, νέος ακόμα, φαίνεται να ‘χει πολύ υποφέρει.
Για πρώτη φορά ο πόνος κι η απελπισιά καθαρίζουν έτσι καλά τη σκέψη του και της δίνουνε μια τραγική στροφή.
Τα χείλη του, καθώς τα σφίγγει, παίρνουνε, θαρρείς, το σκήμα του φιλιού.

Ξυπόλητοι, μ’ ένα ραβδί κι ένα ταγάρι σταυρωτά
τη μέρα να κρυβόμαστε, τη νύχτα να δρομάμε
-ξυπνούν αλάργα τα σκυλιά και μας γαυγίζουν σερπετά.
πόσες ημέρες νηστικοί, θυμάμαι δε θυμάμαι-
αχ! δε  βαστώ, καρδούλα μου, κι ό,τι λογιάζεις κάμε.

Άρχισε να κλονίζεται και δεν το κρύβει πια ο Θωμάς.
Ο Πέτρος κακομίλητος τα φρύδια του ζαρώνει.
Και ξαφνικά ξεκόβοντας ο νιος Ιωάννης από μας
παραλαλεί κι αλλόκοτα φαντάσματα ξαμώνει,-
όλους μας καταντήσατε φαντάσματ’ άγρια, Πόνοι!

Καρδιά, πουλί τρεμάμενο, χωρίς φωλιά πάνω στη Γη,
κυνηγημένη πας ομπρός και πίσω δε γυρίζεις. 
Τι νά ναι τάχα: θέληση, φόβος, συνήθεια, προσταγή;…
Μα κάπου θά ναι ανάπαψη, κάπου γαλήνια ορθρίζεις
σε θάλασσα και σε πλαγιές, Άνοιξη, που μυρίζεις.

Μα κείνος τίποτα δε λέει. Διάφανο σώμα κι αδειανό
πάνου απ’ το χώμα σηκωτό βαδίζει στον αέρα.
Στα νοτισμένα μάτια του κοιτάς τον άπατο ουρανό. 
Λόγος γλυκής, που, κι αν μιλά κι αν δε μιλά, κοφτέρα
βυθίζει μέσα στις καρδιές σε νύχτα και σε μέρα.

Στην Άγια Πόλη ως μπήκαμε, -βάγια πολλά και φοινικιές,-
και ξένοι αρχόντοι και δικοί κρυμμένοι τρέμαν όλοι,
γιατ’ άνεμος ξεσήκωνε τα πλήθη, ελπίδες ξαφνικές
Του πα σιγά: -«Τώρα καιρός για τη Μεγάλη Σκόλη!»
-«Ουράνιο το βασίλειο μου κι ουράνια, μάθε, η Πόλη».

Μ’ αρνιέσαι τάφο, Θάνατε, πώς θα με φέρεις στη Χαρά;
Βαθιά στο χώμα, οργιές πολλές, μονάχα κρύα σκουλήκια.
Τούτ’ η καρδιά, και που μισεί και δικιοσύνη λαχταρά,
ζητάει δικά της δω στη Γης δυο πιθαμές χαλίκια,
απ’ τα αγαθά, που δώσε ο Θεός, ζητάει μερίδα δίκια!

Ποιος το φτωχό μου το κορμί και την ψυχή μου τη φτωχιά
απ’ τον κρυφό το Φαρισαίο και τον τραχή Λατίνο,
από τον ξένο γέρακα θα σώσει κι απ’ την ντόπια οχιά;
Αυτούς σ’ ατάραγη ζωή κι αράθυμη ν’ αφήνω
κι εγώ ανεμόσκαλα σωμού στο γαλανό να στήνω;

Δεν είναι μοναχά η δικιά μου μοίρα, που με τυραννά,
μαύροι συντρόφοι της δουλειάς και της απελπισίας.
Ήλιος ζεστός και γόνιμος τα χρόνια μας τα σκοτεινά
για κείνους, που την αρετή μας θέλουν της θυσίας.
Ήρθε γι’ αυτούς, -για μας ακόμ’ αργεί ο ωραίος Μεσίας.

Σε λογισμό και σε καρδιάν ανάμεσα όχτρητα πολλή.
Καθάρια το πρεπούμενο στο νου μου λαγαρίζει,
μα σίντα πάω να κουνηθώ λίγο, το σώμα παραλεί,
πιότερο σφίγγει  τ’ άλυτο σκοινί Του, που μ’ ορίζει,
ψυχή και σώμ’ αντίμαχα σε δυο μου τα χωρίζει.

(θυμάται τη μάνα του)
Τα κλάηματά σου, μάνα μου, φτάνουν εδώ στην ερημιά.
Μες τα λιγνά χεράκια σου νυχτοήμερα δεμένη,
ώρες κοιτώντα χαμηλά τελειώνεις με λιγοθυμιά.
Μες τ’ άδειο σου θυμητικό άλλο από με δε μένει. 
Του ζωντανού θανάτου εμείς χρόνια καταραμένοι!

Για σας, μανάδες κι αδελφοί και τώρα κι ύστερα, σιγά
θα κάνω απόψε, κι ας πονώ, της προδοσίας το κρίμα.
Και ξέρω, τι καταλαλιά τη μνήμη μου θα κυνηγά!
Τ’ ανθρώπου ο νους, στον άνεμο φωτιάς ουράνιας τρίμα,
πάνω στη ζάλη του θα πει: «Τον πρόδωσε για χρήμα»!

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ “ΣΚΛΑΒΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ”
από το http://www.scribd.com

http://logomnimon.wordpress.com/2012/04/11/%CE%BF-%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%B7/

Η απώλεια των διακριτών στιγμών

Κάποτε οι πόλεμοι κηρύσσονταν και οι πτωχεύσεις ανακοινώνονταν. Σήμερα «αναδύονται» απαρατήρητα, πίσω από την πλάτη μας, μέσα σε ένα συνονθύλευμα παραπλανητικών νεολογισμών, ακρωνυμίων, τεχνολογιών.

 

• Δεκέμβρης 1893: «Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν», Χαρίλαος Τρικούπης

• Μάιος 1932: «Τελικώς, επτωχεύσαμεν», Ελευθέριος Βενιζέλος

• Σεπτέμβρης 1939: «Σήμερα το πρωί, ο πρέσβης μας στο Βερολίνο παρέδωσε στη γερμανική κυβέρνηση τελεσίγραφο. Πρέπει να σας πω ότι καμία απάντηση δεν λάβαμε και, συνεπώς, η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο με τη Γερμανία». Νέβιλ Τσάμπερλεν

• Οκτώβρης 1940: «Έχω εντολή, κ. πρωθυπουργέ, να σας παραδώσω μια απαίτηση της κυβερνήσεώς μου». Εμμανουέλε Γκράτσι, πρέσβης της Ιταλίας στην Αθήνα, προς τον Ιωάννη Μεταξά

• Αύγουστος 1971: «Διέταξα τον υπουργό οικονομικών Τζον Κόναλι να αναστείλει τη μετατρεψιμότητα του αμερικανικού δολαρίου». Πρόεδρος Νίξον, ανακοινώνοντας την κατάρρευση του μεταπολεμικής παγκόσμιας νομισματικής ένωσης (το λεγόμενο Bretton Woods).

Πέντε παραδείγματα διακριτών στιγμών που λειτουργούν ως φάροι στο αρχιπέλαγος της σύγχρονης ιστορίας. Στιγμές που ηγέτες στάθηκαν μπροστά στην κοινή γνώμη και εναγώνια ανακοίνωσαν πως η μέρα εκείνη έκλεισε απότομα ένα κεφάλαιο, εισήγαγε μια ασυνέχεια στον ιστορικό ρου, άλλαξε τα δεδομένα ανεπιστρεπτί.

Αυτές οι διακριτές στιγμές έχουν εκλείψει. Όχι, δυστυχώς, όπως ελπίζαμε. Το όνειρο μετά το 1945 ήταν ότι οι πόλεμοι θα τελείωναν. Η ευχή μετά το 1896, το 1932, το 1971 ήταν ότι οι οικονομικές καταρρεύσεις απλώς δεν θα επαναλαμβάνονταν. Για να το πω απλά, ελπίζαμε πως οι διακριτές στιγμές θα «εξαφανίζονταν» ελλείψει κακών μαντάτων. Πού τέτοια τύχη! Ούτε οι πόλεμοι σταμάτησαν ούτε οι οικονομικοί θεσμοί ανέπτυξαν αντιστάσεις στον ιό του… Κραχ. Αυτό που συνέβη είναι ότι, απλά, οι ηγέτες μας σταμάτησαν να προβαίνουν στην ανακοίνωσή τους, στερώντας μας τη «διακριτή στιγμή» που μπορεί ν’ αποτελέσει την αρχή της συλλογικής συνειδητοποίησης, της αυτο-γνωσίας.

Η τελευταία φορά που οι Ηνωμένες Πολιτείες κήρυξαν πόλεμο επισήμως ήταν το 1941, μετά την ιαπωνική επιδρομή στο Περλ Χάρμπορ. Οι πόλεμοι της Κορέας, του Βιετνάμ, του Κόλπου, της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν κ.λπ. θα μείνουν στην ιστορία ως ακήρυχτοι. Μάλιστα, με τις τεχνολογικές «καινοτομίες», η έναρξη πολεμικών επιχειρήσεων γίνεται ακόμα πιο δυσδιάκριτη: Όταν χιλιάδες μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τα οποία πιλοτάρουν πολίτες (μη στρατιωτικοί πολιτικοί υπάλληλοι της CIA) από ένα γραφείο στη Νεβάδα, εξαπολύουν αμέτρητες επιδρομές επί του εδάφους του Πακιστάν, προκύπτει ένας πόλεμος όχι μόνο ακήρυκτος αλλά και τόσο νεφελώδης, που ο μέσος Αμερικανός πολίτης δεν τον αναγνωρίζει καν ως πόλεμο. Κι ένας πόλεμος που παραμένει άγνωστος γίνεται εύκολα μόνιμος, αποκτά αντισώματα στην κριτική. 
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τις οικονομικές καταρρεύσεις. Συγκρίνετε τη δραματική στιγμή της ανακοίνωσης από τον Πρόεδρο Νίξον του θανάτου του συστήματος του Bretton Woods με τη μη-ανακοίνωση της πτώχευσης του ελληνικού Δημοσίου (ή -το ίδιο είναι- τη θριαμβευτική ανακοίνωση της μη-πτώχευσης, η οποία, βέβαια, συνέπεσε με την… πτώχευση). Ή με τη μη-ανακοίνωση της μετατροπής όλων των τραπεζών της ευρωζώνης σε, ουσιαστικά, κρατικοδίαιτα μορφώματα. Εκεί που ένα «δυστυχώς (ή τελικώς) επτωχεύσαμεν», ένα «Bretton Woods τέλος», αφαιρούσαν από τον κάθε πολίτη τη δικαιολογία να κάνει ότι δεν κατάλαβε τι συνέβη, οι σημαδιακές εξελίξεις σήμερα αμπαλάρονται σε ένα περιτύλιγμα ευφημισμών και ακρωνυμίων (PSI, LTRO κ.λπ.), με στόχο να αποφευχθεί η «διακριτή ανακοίνωση», να καλλιεργηθεί η φαντασίωση του «business as usual».

Η απώλεια των διακριτών στιγμών, είτε αφορούν πολέμους είτε πτωχεύσεις, αντανακλά την υποτίμηση των πολιτικών αγαθών. Κάποτε, όχι τόσο παλιά, ο ηγέτης είχε εξουσίες. Ο Νίξον διέθετε περισσότερους βαθμούς ελευθερίας απ’ ό,τι ο Κλίντον, αλλά και λιγότερους απ’ ό,τι ο Ρούσβελτ. O Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πρόσβαση σε περισσότερους μοχλούς οικονομικής πολιτικής στη διάρκεια της πρώτης του οκταετίας απ’ ό,τι στη δεύτερη. Μέρα με τη μέρα το κέντρο βάρους της οικονομικής εξουσίας μετατοπίστηκε, ιδίως μετά το 1980, προς το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Παράλληλα, ιδιωτικοποιήθηκε και η στρατιωτική ισχύς, μεταφερόμενη από τους συμβατικούς στρατούς σε μικρές ομάδες κρούσης εκτός της παραδοσιακής δομής των ενόπλων δυνάμεων μιας χώρας.
Στο πλαίσιο αυτό τα πολιτικά αγαθά έχουν ευτελισθεί. Οι ηγέτες δεν ηγούνται και, συνεπώς, δεν αποφασίζουν το timing διακριτών στιγμών. Πώς να νιώσουν την ανάγκη να προβούν σε μια βαρύγδουπη ανακοίνωση; Πού να βρουν την αυτοπεποίθηση; Έτσι, αντί για ανακοινώσεις ολκής από πολιτικούς με την πυγμή ν’ απευθυνθούν στον λαό ξεστομίζοντας πικρές αλήθειες, οι ανακοινώσεις τους θυμίζουν δελτία Τύπου πολυεθνικών επιχειρήσεων που στόχο έχουν να κρύψουν (σε έναν γλωσσικό μανδύα μαρκετίστικης έμπνευσης κι αισθητικής), αντί ν’ αποκαλύψουν, τα κομβικά σημεία που προσπερνάμε και τα οποία χάνονται στον καθρέφτη μας, χωρίς καν να τα βλέπουμε.

Οι διακριτές στιγμές ανάγκαζαν ολόκληρα έθνη να διαρρήξουν τη σχέση τους με την καθημερινότητα, να κάνουν μια σύντομη άλλα περιεκτική παύση, στη διάρκεια της οποίας να διανοηθούν ένα σήμερα ριζικά διαφορετικό από το χθες κι ένα αύριο διάσπαρτο με πρωτόγνωρα ερωτηματικά. Η απώλεια των διακριτών στιγμών, ελέω ανασφαλών ιθυνόντων που φοβούνται τη σκιά τους, αφαιρεί από τις κοινωνίες μας ακόμα και την ελπίδα της συνειδητοποίησης και της αυτο-γνωσίας. Ίσως ήρθε η στιγμή ν’ απαιτήσουμε το συλλογικό δικαίωμα σε τέτοιες στιγμές.

http://www.lifo.gr/mag/columns/4795

Λεόντεια υπέρ της Γερμανίας η δημιουργία και λειτουργία της Ευρωζώνης

ΤΟΥ ΜΑΝΟΛΗ Γ. ΔΡΕΤΤΑΚΗ*

Σε ένα άρθρο μας στην «Αυγή» της 8.1.2012 εξετάσαμε την εξέλιξη του κατά κεφαλή ΑΕΠ σε ΜΑΔ 8 κρατών της Ευρωζώνης κατατάσσοντας τις σε δύο ομάδες: η μία περιλάμβανε τα 4 μεσογειακά κράτη – μέλη της (Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία και Ισπανία) και η άλλη 4 βόρεια κράτη της (Γερμανία, Ολλανδία Αυστρία και Φινλανδία) που αποτελούν και τον σκληρό πυρήνα και είδαμε ότι από τη λειτουργία της Ευρωζώνης ωφελήθηκαν μόνο τα 4 κράτη του σκληρού πυρήνα της με αποτέλεσμα τη βελτίωση της σχετικής θέσης τους, ενώ η θέση των 4 μεσογειακών χωρών χειροτέρευσε. Πολύ μεγαλύτερα, όμως, είναι τα οφέλη όλων των βόρειων κρατών-πρώτων μελών της Ευρωζώνης στα ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών.

Στο άρθρο αυτό θα εξετάσουμε τα ισοζύγια αγαθών, αγαθών και υπηρεσιών και τρεχουσών συναλλαγών όχι μόνο των 8 αλλά και των 4 άλλων, δηλαδή των 12, συνολικά πρώτων κρατών-μελών της Ευρωζώνης την περίοδο 1995-2010 (την οποία χωρίζουμε σε δύο υποπεριόδους:1995-2010 (προ ευρώ) και 2001-2010 (μετά ευρώ) προκειμένου να δούμε τις διαφορές που προέκυψαν από τη λειτουργία της. Τα στοιχεία που χρησιμοποιούμε προέρχονται από τη βάση δεδομένων της Στατιστικής Υπηρεσίας της Ε.Ε., της Eurostat.

Στην 1η στήλη του Πίνακα 1 δίνονται οι μέσοι ετήσιοι όροι των πλεονασμάτων ή των ελλειμμάτων στο ισοζύγιο αγαθών (το εμπορικό ισοζύγιο) των 12 κρατών την πρώτη 6ετή περίοδο, στη δεύτερη οι αντίστοιχοι μέσοι ετήσιοι όροι (προκειμένου να υπάρχει σύγκριση) τη δεύτερη 10ετή περίοδο και στην 3η η σχέση τους. Στις τρεις επόμενες στήλες δίνονται τα αντίστοιχα στοιχεία για το ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών και στις τρεις τελευταίες για το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.

 

Από τον Πίνακα 1 φαίνεται ότι σε ό,τι αφορά τους μέσους ετήσιους όρους των πλεονασμάτων και των ελλειμμάτων:

– Το Βέλγιο είναι το μόνο κράτος μέλος της Ευρωζώνης που το πλεόνασμά του και στα τρία ισοζύγιά του τη δεύτερη περίοδο ήταν μικρότερο απ’ ό,τι εκείνο της πρώτης, αντίθετα.

– Το πλεόνασμα της Γερμανίας: στο ισοζύγιο αγαθών τη δεύτερη περίοδο ήταν πάνω από δύο φορές υψηλότερο από εκείνο της πρώτης, στο ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών σχεδόν 9! φορές υψηλότερο, ενώ ο έλλειμμα της στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών την πρώτη περίοδο μετατράπηκε σε πολύ μεγάλο πλεόνασμα τη δεύτερη.

– Το πλεόνασμα της Ιρλανδίας στο ισοζύγιο αγαθών τη δεύτερη περίοδο ήταν σχεδόν διπλάσιο από εκείνο της πρώτης, στο ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών πάνω από διπλάσιο, ενώ στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (το κρισιμότερο από τα τρία) το μικρό πλεόνασμά της μετατράπηκε σε έλλειμμα.

– Το Λουξεμβούργο είχε έλλειμμα τη δεύτερη περίοδο πάνω 1,5 φορά υψηλότερο απ’ ό,τι δεύτερη, στο ισοζύγιό αγαθών, το πλεόνασμά του, όμως, στο ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών τη δεύτερη περίοδο ήταν 5! φορές υψηλότερο από εκείνο της πρώτης και το πλεόνασμά του στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών 1,5 φορά υψηλότερο.

– Τα πλεονάσματα της Ολλανδίας και στα τρία ισοζύγια τη δεύτερη περίοδο ήταν σχεδόν διπλάσια από εκείνα της πρώτης.

– Τα πλεονάσματα της Φινλανδίας στα ισοζύγια αγαθών και αγαθών και υπηρεσιών ήταν περίπου ίσα την πρώτη περίοδο, ενώ στο ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών σχεδόν 1,5 φορά υψηλότερο τη δεύτερη περίοδο από εκείνο της πρώτης.

– Το έλλειμμα της Ελλάδας στο ισοζύγιο αγαθών και στο ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών τη δεύτερη περίοδο ήταν διπλάσιο, ή σχεδόν διπλάσιο, αντίστοιχα από εκείνα της πρώτης, ενώ το έλλειμμα της στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ήταν 4! φορές υψηλότερο.

– Τα ελλείμματα της Ισπανίας στο ισοζύγιο αγαθών τη δεύτερη περίοδο ήταν σχεδόν 3 φορές υψηλότερο από εκείνο της πρώτης, στο ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών 8! φορές υψηλότερο και στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών 7! φορές υψηλότερο.

– Τα ελλείμματα της Πορτογαλίας στο ισοζύγιο αγαθών και στο ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών ήταν πάνω ή σχεδόν 1,5 φορά υψηλότερα τη δεύτερη περίοδο από εκείνα της πρώτης περιόδου, ενώ το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της υπερδιπλάσιο.

– Τα πλεονάσματα της Γαλλίας και στα τρία ισοζύγια την πρώτη περίοδο μετατράπηκαν σε ελλείμματα τη δεύτερη, και

– Το πλεόνασμα της Ιταλίας την πρώτη περίοδο, συρρικνώθηκε τη δεύτερη, ενώ τα πλεονάσματά της στο ισοζύγιο αγαθών και στο ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών μετατράπηκαν σε ελλείμματα.

Από τα όσα προαναφέρθηκαν είναι ξεκάθαρο ότι η Ευρωζώνη λειτούργησε υπέρ των βόρειων και εις βάρος των νότιων κρατών – μελών της. Προκειμένου να φανεί το μέγεθος του ωφέλειας της Γερμανίας, στις τρεις πρώτες στήλες της πρώτης γραμμής του Πίνακα 2 δίνεται ο μέσος όρος των πλεονασμάτων των 7 πρώτων κρατών του Πίνακα στην περίοδο 1995-2000, στις τρεις επόμενες εκείνος της Γερμανίας και στις τρεις τελευταίες το ποσοστό των πλεονασμάτων της Γερμανίας στο συνολικό πλεόνασμα των 7 κρατών. Στη δεύτερη γραμμή δίνονται τα ίδια στοιχεία για την περίοδο 2001-2010.

Όπως φαίνεται από τις τρεις τελευταίες τρεις στήλες του Πίνακα, το μερίδιο της Γερμανίας στο σύνολο του πλεονάσματος στο ισοζύγιο αγαθών των 7 πρώτων κρατών του Πίνακα 1, τη δεύτερη περίοδο ήταν κατά 12,4 εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο απ’ ό,τι την πρώτη, ενώ εκείνο στο ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών ήταν πάνω από δυόμισι φορές υψηλότερο. Το όφελος όμως στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ήταν ασύγκριτα υψηλότερο, δεδομένου ότι ενώ την πρώτη περίοδο είχε κατά μέσο όρο έλλειμμα, τη δεύτερη περίοδο το μερίδιο της στο πλεόνασμα των 7 κρατών ήταν σχεδόν 70%. Για πόσο, όμως, χρόνο μπορεί να συνεχιστεί η τεράστια ανισότητα στην κατανομή των ωφελειών από τη λειτουργία της Ευρωζώνης; Είναι σαφές ό,τι απαιτείται μια ανακατανομή τους. Αν αυτή δεν υπάρξει, αργά ή γρήγορα, η Ευρωζώνη θα αντιμετωπίσει μια κρίση πολύ πιο έντονη από τη σημερινή, με κίνδυνο τη διάλυσή της ή τον περιορισμό της μόνο στα κράτη που ωφελούνται από αυτήν.

 

* Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι τέως αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=680378

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα και η διδακτική ιστορία του Δούκα Λουκά Νοταρά

Aγαπητοί φίλοι,

Λυπάμαι που λόγοι ανωτέρας βίας δεν μου επιτρέπουν να παραστώ στη συζήτηση για την κραυγή αγωνίας του Παναγιώτη Κρητικού «Προς τους νέους», το μανιφέστο εθνικής αυτογνωσίας και κοινωνικής συνείδησης που υπογράφει.

Ο Παναγιώτης Κρητικός είναι μία από τις, δυστυχώς ελάχιστες πλέον, αξιοπρεπείς παρουσίες από τον χώρο μιας μεγάλης παράταξης, που ξεκίνησε από την αντίσταση, πέρασε στους αγώνες για τη δημοκρατία και κατέληξε στο ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που εξέφρασε, σε μια ορισμένη ιστορική στιγμή, τις προσδοκίες και τις ελπίδες τουλάχιστον τριών γενεών Ελλήνων για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση. Δυστυχώς, η ηγεσία και η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών που έμειναν ενεργά σε αυτό το κόμμα πρόδωσαν και εκπόρνευσαν αυτές τις ιδέες, τις προσδοκίες και τις ελπίδες, αφού τις εκμεταλλεύθηκαν για τη δική τους ανέλιξη και τον προσωπικό τους πλουτισμό. Τους αξίζει, και το εξασφάλισαν, το ανάθεμα της Ιστορίας του Γένους μας.

Σήμερα, και τα δύο βασικά κόμματα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας έχουν πλέον δύο μόνο λειτουργίες: τη λεηλασία της χώρας μας και την υποδούλωσή της στους ξένους. Καταστρέφονται, αλλά επιμένουν να μας καταστρέψουν, να συμπαρασύρουν, καθώς πνέουν τα λοίσθια, τον ελληνικό λαό, το κράτος του, το έθνος μας στον χαμό. Είναι όρος επιβίωσης του ελληνικού έθνους η απαλλαγή μας το συντομότερο δυνατό από τους δύο αυτούς σάπιους πολιτικούς οργανισμούς και το ευρύτερο σύστημα γύρω τους.

Μια ζωή αγωνιστής, εμπνεόμενος από το παράδειγμα του Στρατιωτικού Συνδέσμου και του Βενιζέλου, ο Παναγιώτης Κρητικός, χαρακτηρίζει ιστορική νομοτέλεια την επερχόμενη εξέγερση, που ελπίζει κανείς να είναι όσο το δυνατόν έλλογη και ειρηνική, να πάρει ίσως τη μορφή μιας γενικής απεργίας διαρκείας ή μιας μαζικής εκλογικής αποδοκιμασίας των οργάνων των ξένων Πιστωτών και Προστατών. Απευθύνεται στους νέους για να τους πει: Αγωνιστείτε δυναμικά, ανυποχώρητα, συστηματικά, αντισυστημικά για το μέλλον σας.

Η παρουσία του και νομικού Παναγιώτη Κρητικού στους αγώνες κατά της χούντας, το πέρασμά του από το κολαστήριο του ΕΑΤ/ΕΣΑ, η άμεση συμμετοχή του στις αναθεωρήσεις του Συντάγματός μας, ως Προέδρου της πρώτης και δεύτερης Επιτροπής Αναθεώρησης, η θητεία του στην θέση του Αντιπροέδρου της Βουλής επί δύο δεκαετίας, προσδίδουν ιδιαίτερο κύρος και βαρύτητα τόσο στη δριμεία κριτική που διατυπώνει για τον αντισυνταγματικό χαρακτήρα του Μνημονίου και των Δανειακών Συμβάσεων, όσο και στην εκτίμησή του ότι σήμερα, η Ελλάδα, βρίσκεται στην κατάσταση που περιγράφει το άρθρο 120 του Συντάγματος, το περίφημο 114 των προδικτατορικών αγώνων, που αποδίδει στον πατριωτισμό των Ελλήνων το δικαίωμα και την υποχρέωση ακόμα να προστατεύσουν τη βαναύσως πληττόμενη συνταγματική τάξη και δημοκρατία.

Η χώρα κυβερνάται σήμερα από μια νομότυπη πλην αντίθετη προς κάθε πνεύμα δημοκρατίας και συντάγματος κοινοβουλευτική δικτατορία, ανάλογη αυτής που γνώρισε με την Οικουμενική του 1926 και την κυβέρνηση των Αποστατών του 1965-67, που οδήγησαν στις δικτατορίες του Πάγκαλου και της χούντας αντίστοιχα και στην εθνική τραγωδία της Κύπρου. Η σημερινή κατάσταση εγκυμονεί ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους για τη δημοκρατία, την ασφάλεια, την ίδια την ύπαρξη του ελληνικού λαού. Επειδή στην Ελλάδα δεν μπορείς να υπερασπιστείς την κοινωνία χωρίς το έθνος, ούτε το έθνος χωρίς την κοινωνία, επιβάλλεται η συγκρότηση ενός ευρύτατου πατριωτικού μετώπου, για τη σωτηρία του ελληνικού, αλλά και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών, από την επίθεση του χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού, που επιδιώκει να μας γυρίσει στην Ελλάδα πίσω από το 1974 και το 1821, στην Ευρώπη πίσω από το 1945 και το 1789.

Αυτό που δεν έχει γίνει αντιληπτό από τους υποτελείς άρχοντες της Ελλάδας είναι ότι η παγκόσμια αριστοκρατία του χρήματος δεν μας χρειάζεται τώρα ως αποικία, αλλά ως καταστροφή, ως ευρωπαϊκή μαύρη τρύπα. Δεν κατάλαβε ότι χρειάζονται τον χώρο, όχι τους ‘Ελληνες, κι ότι, από το «Η Ελλάδα στους ‘Ελληνες», το σύνθημα με το οποίο ο Ανδρέας ξύπνησε την ελληνική περηφάνεια, πάμε τώρα, αν δεν κάνουμε κάτι, στην «Ελλάδα χωρίς ‘Ελληνες», κατά την ενορατική έκφραση του μεγάλου μας ποιητή Μίκη Θεοδωράκη. Οι Παπαδήμιοι, οι Σαμαράδες, οι Βενιζέλοι όφελος θα είχαν να διαβάσουν την περιγραφή της συζήτησης ανάμεσα στον Μεγάλο Δούκα Λουκά Νοταρά και τον Πορθητή της Πόλης, που αντιγράφει ο Κρητικός από το Χρονικό της ‘Αλωσης του Γεωργίου Φραντζή:

«Ο μεγάλος Δούκας Λουκάς Νοταράς παρουσιάστηκε μπροστά του, τον προσκύνησε και του έδειξε τον τεράστιο θησαυρό που είχε κρυμμένο. Ο Σουλτάνος και οι σύμβουλοί του θαύμασαν τους πολύτιμους λίθους, τα μαργαριτάρια και τα υπόλοιπα πλούτη που άξιζαν σ’ ένα βασιλιά. Ο Νοταράς είπε στον Σουλτάνο: «Όλα αυτά τα είχα φυλάξει για τη μεγαλειότητά του και σου τα προσφέρω τώρα ως δώρο. Σε ικετεύω να δεχτείς τις παρακλήσεις του ταπεινού δούλου σου.»

Με τα δώρα αυτά, ο Λουκάς Νοταράς είχε την ελπίδα ότι θα κέρδιζε την ελευθερία τόσου του ίδιου όσο και της οικογένειάς του. Ο σουλτάνος, όμως, απάντησε: «Απάνθρωπο σκυλί και πονηρέ μηχανορράφε, είχες τόσα πλούτη και όμως δεν βοήθησες τον αυτοκράτορα, την πόλη και την πατρίδα σου. Και τώρα προσπαθείς, με δόλο και πονηριές, που τις ξέρεις πολύ καλά από μικρός, να ξεγελάσεις κι εμένα για να αποφύγεις αυτό που σου αξίζει; Πες μου, άπιστε, ποιος μου χάρισε την Πόλη και τους θησαυρούς της;». «Ο Θεός», απάντησε ο Νοταράς. “Aφού λοιπόν μου τα χάρισε όλα αυτά ο Θεός και σας παρέδωσε όλους αιχμαλώτους στα χέρια μου, τι φλυαρίες είναι αυτές που λες πονηρέ; Γιατί δεν μου τα έστειλες πριν αρχίσω τον πόλεμο εναντίον σας ή πριν καταλάβω την Πόλη, ώστε να σου χρωστώ χάρη ή ανταμοιβή; Τώρα πια δεν μου τα χαρίζεις εσύ, αλλά ο Θεός.»

Την άλλη μέρα έδωσε εντολή να σκοτώσουν μπροστά του, πάνω στον Ξηρό Λόφο τους γιούς του, που κάποτε ο Νοταράς είχε ζητήσει από τον αυτοκράτορα να τους δώσει το αξίωμα του μεγάλου κοντόσταβλου και του μεγάλου λογοθέτη αντίστοιχα. ‘Υστερα διέταξε να θανατώσουν και τον ίδιο, κάτι που έγινε αμέσως. Αυτό λοιπόν ήταν το τέλος του Λουκά Νοταρά».

Το φρικτό τέλος του Νοταρά θα είναι και το τέλος όσων παρέδωσαν και κατέστρεψαν το ελληνικό κράτος, ίσως όχι στις φυσικές του λεπτομέρειες, [ΔΚ1] οπωσδήποτε όμως στην ουσία του.

Καλοτάξιδο Παναγιώτη και να σε έχουμε πάντα μαζί μας, στους αγώνες που γρήγορα, θέλοντας και μη, θα δώσει πάλι ο ελληνικός λαός για τη σωτηρία του.

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Αθήνα, 14 Μαρτίου 2012

 

(*) Το κείμενο αυτό διαβάστηκε στην παρουσίαση του βιβλίου του Παναγιώτη Κρητικού «Προς τους Νέους», που έγινε στην Παλαιά Βουλή 

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΡΔΗΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Οι τελευταίες εκλογές του παλιού κόσμου

Η μεταπολίτευση πεθαίνει, η ανασύνθεση παραμένει ζητούμενο

Το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να δώσει καμία λύση στο δράμα που ζούμε. Και, δυστυχώς, μέρος του προβλήματος δεν είναι μόνον ο δικομματισμός ή οι «μνημονιακές δυνάμεις», αλλά όλες οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις. Γι’ αυτό και, ενώ πορευόμαστε σε μια από τις σημαντικότερες εκλογές των τελευταίων δεκαετιών, που σηματοδοτούν το ορι­στικό τέλος της μεταπολίτευσης, το τοπίο μοιάζει σαν μία από τα ίδια. Βρισκόμαστε ακόμα σε κατάσταση όπου αναζη­τούμε «ψήφους διαμαρτυρίας», «ψήφους απελπισίας», και αναπαράγεται η λογική του «μη χείρον βέλτιστον». Γι’ αυ­τόν το λόγο, οι ερχόμενες εκλογές μάλλον θα μείνουν στην ιστορία ως οι τελευταίες του παλαιού κόσμου και όχι ως η γένεση του καινούργιου.

 

Αποσύνθεση χωρίς ανασύνθεση

Σή­μερα ακόμα, κύρια πλευρά των επερχό­μενων εκλογών παραμένει η απο­σύνθεση: βασικός στόχος παρα­μένει η φθορά των κομμάτων της συγκυβέρνησης και –κυρίως– η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι η ψυχή του κα­θεστώτος και ο μεγάλος υπαίτι­ος της καταλήστευσης και της δι­άλυσης της χώρας. Φυσικά, και ο Σαμαράς είναι ένοχος, γιατί τον Οκτώβριο έδωσε χείρα βοηθεί­ας στον Γιώργο Παπανδρέου, και τον Βενιζέλο, είναι βασικός συντο­νιστής της εκπτώχευσης του ελλη­νικού λαού, επιτρέποντας στο κα­θεστώς να επιβιώσει και να ανα­συνταχθεί. Διότι, αν, τότε, άφηνε τον Παπανδρέου να καταρρεύσει, οι εκλογές θα γίνονταν σε εντελώς διαφορετικό κλίμα και η βούληση του λαού θα μπορούσε να εκφρα­στεί πιο ελεύθερα, δίχως τη μέ­γκενη του 2ου μνημονίου να μας σφίγγει απελπιστικά τον λαιμό και τη χώρα να βρίσκεται, επί της ου­σίας, υπό κατοχή. Για τον δε κω­λοτούμπα Καρατζαφέρη, και τις λοιπές στημένες λεμονόκουπες του καθεστώτος, τα πράγματα ήδη παίρνουν τη μοιραία τροπή και τους οδηγούν στα όρια της επιβίω­σης, ενώ όσοι κατάφεραν να πηδή­σουν από το καράβι νωρίς, όπως ο Βορίδης, φιγουράρουν ως πρω­τοκλασάτοι της Νέας Δημοκρατί­ας, εκφραστές μιας νέας αυταρχι­κής γραμμής των διαπλεκόμενων συμφερόντων.

Εντούτοις, παρά την επιτακτι­κή ανάγκη που υπάρχει να κατα­κρημνιστούν οι δυνάμεις της υπο­τέλειας, σήμερα δεν υφίσταται κα­μία δύναμη που να εκφράζει κα­θαρά και αυθεντικά την οργή του ελληνικού λαού για τα εγκλήμα­τα των ελίτ. Αντίθετα, υπάρχει ένα ευρύ φάσμα ενδιάμεσων καταστά­σεων που θολώνουν τα νερά και εμποδίζουν να σταλεί ένα ηχηρό και ξεκάθαρο μήνυμα τόσο προς τις προδοτικές ελληνικές ελίτ, όσο και προς τις ξένες δυνάμεις, τους αρχιτέκτονες της νέας γερμανικής κηδεμονίας πάνω στην Ευρώπη.

Ως προς αυτό, είναι χαρακτη­ριστικό ότι οι μαζικές δυναμικές απόρριψης των παλαιών κομμά­των καταγράφονται από τα δεξιά και όχι από την αριστερά: Τον με­γαλύτερο δυναμισμό επιδεικνύει η πρωτοβουλία Καμμένου, ανε­ξαρτήτως αξιοπιστίας, και του τι πραγματικά θα κάνει αν καταγρά­ψει ένα υψηλό ποσοστό και απο­κτήσει διαπραγματευτική δύναμη. Σε μικρότερο βαθμό, η παρατήρη­ση αφορά και στη Χρυσή Αυγή, η οποία φαίνεται να κάνει τη μεγάλη ανατροπή και, από περιθωριακό κόμμα, τείνει να διεισδύσει στο κε­ντρικό πολιτικό σκηνικό.

Το φαινόμενο αυτό αποτελεί καθρέφτη των αδιεξόδων και των αντιφάσεων της Αριστεράς. Εδώ πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι: Επί τρεις, σχεδόν, δεκαετίες, οι δυνά­μεις της Αριστεράς λειτουργούσαν τυπικά ως αντιπολίτευση, αλλά, παράλληλα, συμμετείχαν ουσια­στικά στη στρατηγική των ελληνι­κών αρχουσών τάξεων, αποτελούν και αυτές τμήμα του φθαρμένου πολιτικού συστήματος. Γι’ αυτό και, σήμερα, που τα πάντα διαλύ­ονται, οι δυνάμεις της Αριστεράς κινούνται σαν δεινόσαυρος. Μό­λις τώρα, στο «και πέντε», ο Τσί­πρας ψελλίζει τα προφανή περί υποδούλωσης και ανάγκης ύπαρ­ξης ενός πατριωτικού αντιστασια­κού κινήματος, ενώ το ΚΚΕ παρα­μένει ακίνητο μέσα στην ιδεολογι­κή του φορμόλη. Για τους λόγους αυτούς η Αριστερά αναδεικνύεται σε μεγάλη συντηρητική δύνα­μη. Κερδίζει μεν ψήφους διαμαρ­τυρίας, λόγω της αντιμνημονιακής της τοποθέτησης, αλλά μπλοκάρει από τη μεριά της οποιαδήποτε δυ­ναμική υπέρβασης της υφιστάμε­νης πολιτικής τάξης πραγμάτων.

Με ευθύνη όλων των κομμά­των, είτε συμμετείχαν στην κυ­βέρνηση είτε όχι, κυριάρχησε ένα σύστημα οικονομικού μετα­πρατισμού και κοινωνικού πα­ρασιτισμού, εξαφανίστηκε η πα­ραγωγική βάση της χώρας, διε­λύθη η εθνική μας ταυτότητα στην παιδεία, τη γλώσσα, τον πολιτισμό. Η Αριστερά, ιδιαίτερα, καλλιέργη­σε στη νεολαία τη λογική της ήσ­σονος προσπάθειας και της μπα­χαλοποίησης του εκπαιδευτικού συστήματος, της εγκατάλειψης της άμυνας της χώρας, χωρίς παράλ­ληλα να προωθεί κάποια αυθεντι­κή αντισυστημική πρόταση: Και καταγγέλλουμε το «σύστημα» και τα αρπάζουμε από αυτό, δοθείσης της ευκαιρίας!

Στο μεταναστευτικό, η Αρι­στερά έδινε στις άρχουσες τάξεις το ιδεολογικό άλλοθι για το πάμφθη­νο εργατικό δυναμικό που προσέ­φεραν τα «ανοιχτά σύνορα». Όταν εμείς στηρίζαμε την ανάγκη μιας συνεπούς και συνετής μετανα­στευτικής πολιτικής, ελέγχου των συνόρων, περιορισμού των μετα­ναστευτικών κυμάτων και ενσω­μάτωσης όσων είναι δυνατόν να ενσωματωθούν, ήμασταν «φασί­στες», συνοδοιπόροι του Καρα­τζαφέρη και του Μιχαλολιάκου. Οι υπόλοιποι, μπορούσαν να το παίζουν αντιρατσιστές στις καφετέ­ριες ή τα μπαρ των Βορείων Προ­αστίων. Σήμερα, τα αστεία τελείω­σαν, αφ’ ενός το κέντρο των Αθη­νών θυμίζει βραζιλιάνικη φαβέ­λα, όπου κυριαρχούν το έγκλημα, η εξαθλίωση, τα ναρκωτικά και οι μαφίες, αφ’ ετέρου η Χρυσή Αυγή φτάνει δημοσκοπικά το 5%. Σε λίγο, αν συνεχιστεί αυτή η απο­ποίηση ευθυνών, η ελληνική κοι­νωνία θα διαλυθεί εντελώς και θα κυριαρχήσουν οι συμμορίες και η αυτοδικία κατά δικαίων και αδί­κων.

Δυστυχώς, όλες οι πολιτικές και ιδεολογικές επεξεργασίες που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια, ήρκεσαν για να προ­καλέσουν την κρίση του δικομ­ματισμού, αλλά όχι και τη μεγάλη πολιτική ανασύνθεση. Το «αντι­μνημόνιο», ένας βερμπαλιστικός αντιστασιακός λόγος που έμενε στα συνθήματα, ο οικονομισμός και το εμπόριο φρούδων ελπίδων, του τύπου «άμεση έξοδος από ευ­ρώ-Ε.Ε.», δυστυχώς δεν οδήγη­σαν πουθενά. Όσο προσεγγίζου­με τις εκλογές, οι πρωταγωνιστές όλης αυτής της ιστορίας βγαίνουν ολοένα και περισσότερο στο πε­ριθώριο. Εντέλει, καταδεικνύεται ότι οι επιλογές τους περισσότερο μπλόκαραν τις διεργασίες ανάδυ­σης ενός αυτόνομου πόλου παρά τις βοήθησαν. Αλλά οι ευθύνες βα­ραίνουν αποφασιστικά και τη Σπί­θα και τον ίδιο τον Μίκη Θεοδω­ράκη, καθώς ήταν ο μόνος που είχε και συμβολικά τη δυνατότη­τα να θέσει τις βάσεις για έναν αυ­τόνομο πολιτικό πόλο αντίστασης, αλλά τη σπατάλησε σε αέναες δια­πραγματεύσεις με τους πρώην του ΠΑΣΟΚ και με τον ΣΥΝ. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, όμως, το πολιτικό κε­φάλαιο που απελευθερώθηκε με το κίνημα των «Αγανακτισμένων» κατήντησε να κατασπαταλιέται κά­που μεταξύ του Καμμένου και του ΣΥΡΙΖΑ

Η ανασύνθεση παραμένει αναγκαία

Το γεγονός όμως ότι το πολιτικό σύστημα, στο σύνολό του, καθώς και οι πνευματικές «ελίτ» δεν μπο­ρούν να εκφράσουν τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας δεν ση­μαίνει ότι αυτές δεν υπάρχουν: Η διαμόρφωση ενός ρεύματος εαμι­κού τύπου, που να συνδυάζει εθνι­κή ανεξαρτησία και κοινωνική δι­καιοσύνη, που να διαθέτει όρα­μα και στρατηγική, είναι σήμερα όρος επιβίωσης για την Ελλάδα. Και τα διάφορα σχήματα που ανα­δεικνύονται, εκ δεξιών ή εξ αριστε­ρών, μόνο ευκαιριακά μπορούν να καλύψουν το κενό που αφήνει η απουσία του. Γιατί τα ερωτήματα και τα προβλήματα θα επανέλθουν δριμύτερα μετά τις εκλογές, ιδιαίτερα τον Ιούνιο που θα μας βομβαρδίσουν με νέα μέτρα, τα οποία θα δώσουν τη χαριστική βολή στην ελληνική κοινωνία. Γι’ αυτό και, δυστυχώς για την Ελλάδα, το πραγματικό στοίχημα της πολιτικής ανασύν­θεσης θα παιχτεί μετά τις εκλογές. Όταν ήδη θα έχουν αναδειχθεί τα αδιέξοδα που υπονομεύουν τόσο το αντιμνημονιακό, όσο και το μνη­μονιακό στρατόπεδο.

Πρώτον, θα αποδειχθεί ότι οι Γερμανοί έχουν αποφασίσει να μεταβάλουν την Ελλάδα σε κά­τεργο, και ότι τα μέτρα που μεθο­δεύουν υπονομεύουν την όποια προσπάθεια ανόρθωσης ευαγγε­λίζεται η Ν.Δ. του Σαμαρά και το μπλοκ της συγκυβέρνησης. Διότι, απαραίτητη προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση της χώρας είναι η ανατροπή των υφιστάμενων γε­ωπολιτικών συσχετισμών στους οποίους έχουμε εγκλωβιστεί. Και για να πραγματοποιηθεί η γεωπο­λιτική ανατροπή απαιτείται όραμα κοινωνίας, ανασύστασης του ελλη­νικού κράτους και της κοινωνίας με όρους πραγματικής δημοκρα­τίας και δικαιοσύνης. Γιατί η αμ­φισβήτηση των εξαρτήσεων που έχει η χώρα δεν μπορεί να γίνει από σάπιες δομές και χρεοκοπη­μένα κόμματα, πράγμα που η δια­κυβέρνηση Καραμανλή το απέδει­ξε πάρα πολύ καλά.

Δεύτερον, θα φανεί ότι το απο­φασιστικό στοιχείο, που κρίνει την αποτελεσματικότητα και τη μετα­βολή του «αντιμνημονιακού» χώ­ρου σε έναν αυθεντικά αντιστασι­ακό και φερέγγυο πολιτικό πόλο, είναι η διαμόρφωση στρατηγικής για τη χώρα. Δεν αρκεί η αγανά­κτηση ούτε η διαμαρτυρία, γιατί η κρίση είναι πραγματική και απει­λεί την επιβίωση αυτού του λαού και του τόπου. Και, άρα, αυτοί που πλήττονται περισσότερο δεν είναι διατεθειμένοι να στηρίξουν μια δύναμη που περιορίζεται στην άρ­νηση, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως ένα σκηνικό παρατεταμένης αποσταθεροποίησης θα μας απο­τελειώσει. Και είναι αυτός ο λό­γος που τα κόμματα του μνημονί­ου θα κερδίσουν κάποιες ψήφους παραπάνω στην τελική ευθεία των εκλογών. Γιατί θα πρέπει να γνω­ρίζουμε ότι ένα μεγάλο κομμάτι, που θα στηρίξει κυρίως τον Σα­μαρά, ακόμα και τον Βενιζέλο, δεν συμφωνεί με την πολιτική τους και τις θέσεις τους, αλλά σέρνεται σ’ αυτούς από τον φόβο της επόμε­νης ημέρας. Έναν φόβο ο οποίος εντείνεται από την ιδεολογικοπο­λιτική ανυπαρξία των λεγόμενων αντιμνημονιακών δυνάμεων.

Τι θα γίνει με τις εκλογές;

Γνωρίζουμε τα αδιέξοδα των πο­λιτών, που θέλουν να εκφράσουν την αγανάκτησή τους και μέσα από την ψήφο τους και δεν μπορούν να βρουν κάποιον ικανοποιητικό φο­ρέα να την υποδεχτεί. Πολλοί φο­βούνται εξάλλου πως, εάν η ψήφος μας κατευθυνθεί προς τις δυνά­μεις εκείνες που μπλοκάρουν την οργή του λαού, στα πλαίσια των υφιστάμενων συσχετισμών, η ση­μερινή τους ενδυνάμωση θα απο­τελέσει εμπόδιο για το νέο που θα γεννηθεί αύριο.

Ωστόσο, πιστεύουμε πως, μια και δεν έχουν ακόμα αναδει­χτεί πραγματικά νέες και καινο­τόμες πολιτικές δυνάμεις, ο γερο-τυφλοπόντικας της «πανουργίας της ιστορίας» θα λειτουργήσει και μέσα από τις υφιστάμενες δομές, προσφέροντας μια πιο αισιόδο­ξη εναλλακτική προοπτική. Διότι, όταν υπάρχει ένα ρεύμα, που δεν έχει ακόμα διαμορφώσει τη δική του κοίτη, πλημμυρίζει και χρησι­μοποιεί ακόμα και παλιά ξεροπό­ταμα, που μεταβάλλονται, τουλάχι­στον παροδικά, σε υποδοχείς του και κάποτε υποχρεώνονται ακό­μα και να μετασχηματιστούν. Έτσι λοιπόν, τα κάθε είδους εμπόδια και παρακάμψεις δεν θα μπορέ­σουν να εμποδίσουν αυτό το ρεύ­μα να εκφραστεί, ακόμα και μέσα στις παρούσες συνθήκες και συ­σχετισμούς.

Είναι προφανές πως, εάν στην Ελλάδα υπήρχε ένα ισχυρό, συνε­πές και ρεαλιστικό, αντιμνημονια­κό και ταυτόχρονα πατριωτικό κί­νημα, θα μπορούσε και στο εκλο­γικό επίπεδο να διεκδικήσει την εξουσία! Κάτι τέτοιο θα ήταν αντι­κειμενικά εφικτό αν υπήρχαν άλ­λες πολιτικές δυνάμεις και άλλοι πολιτικοί συσχετισμοί. Και όμως, ακόμα και σήμερα, τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα ξεπερ­νούν στην πρόθεση ψήφου το 60% των ψηφοφόρων! Ωστόσο δεν θέ­λουν την εξουσία, διότι τα περισ­σότερα γνωρίζουν πως ένα μέτω­πο θα τους υποχρέωνε σε βαθύτα­τη ρήξη με τον ίδιο τον εαυτό τους:

Το ΚΚΕ θα έπρεπε να εγκατα­λείψει τον αφηρημένο καταγγελτι­κό και συντηρητικό λόγο του, που επιδιώκει τη διατήρηση του συ­στήματος ώστε να λειτουργεί ως η ανέξοδη αντιπολίτευσή του· ο Σύ­ριζα και η ΔΗΜΑΡ θα έπρεπε να πάψουν να αποτελούν δυνάμεις ταυτισμένες με τον εθνομηδενι­σμό και την αποδόμηση της εθνι­κής συνείδησης, στην παιδεία, το μεταναστευτικό, με την ευρωλα­γνεία τους, την παρασιτική λογι­κή τους, κ.λπ. κ.λπ., και να γίνουν εν τοις πράγμασι πατριωτικές δυ­νάμεις και όχι μόνο στα λόγια· όσο για τους προερχόμενους από τη Νέα Δημοκρατία «αντιμνημονι­ακούς», θα χρειαζόταν να λύσουν τους λογαριασμούς τους με τον νε­οφιλελευθερισμό και τους Αμερι­κανούς. Και είναι προφανές πως όλοι αυτοί δεν θέλουν και δεν μπορούν να το κάνουν. Γι’ αυτό, παρ’ όλο που έχουν κάνει μια στροφή επί το πατριωτικότερον, δεν συγκρό­τησαν κάποιο ευρύτερο και πειστι­κό μέτωπο, ιδιαίτερα οι προερχό­μενοι από την Αριστερά, και προ­τίμησαν να πορευτούν ο καθένας «με τους δικούς του». Διότι γνωρί­ζουν πως η διαμόρφωση ενός ευ­ρύτερου σχήματος θα σήμαινε την αυτοκατάργησή τους.

Ωστόσο, μετά τις εκλογές, δεν θα μπουν σε κρίση μόνο τα κόμματα του μνημονίου, αλλά και οι «αντιμνημονιακοί» –όσο παράδοξο και αν ακούγε­ται αυτό. Η μάλλον βέβαιη εκλο­γική ενίσχυση των «αντιμνημο­νιακών», ελλείψει άλλων εναλλα­κτικών προτάσεων, θα οδηγήσει αυτά τα κόμματα σε μετεκλογική κρίση. Διότι θα πρέπει να διαχει­ριστούν αυτή την αυξημένη δύνα­μή τους, που βέβαια δεν θα περι­ορίζεται πια στον σκληρό πυρήνα εθνομηδενιστών, παλαιοσταλινι­κών ή φιλοαμερικανών, ανάλογα με την περίπτωση. Επί παραδείγ­ματι, γύρω από το μεταναστευτι­κό και τα εθνικά θέματα, την άμυ­να της χώρας κ.λπ., θα τιναχτούν στον αέρα τα κόμματα της Αριστε­ράς, εθισμένα στον εθνομηδενι­σμό. Γύρω από τη συμμετοχή σε μνημονιακές κυβερνήσεις, όταν το μαχαίρι φτάσει στο κόκαλο, θα μπουν σε κρίση η ΔΗΜΑΡ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες κ.ο.κ.

Γι’ αυτό, λοιπόν, οι Έλληνες σύ­ρονται στην επιλογή του λιγότερο κακού, με τη βάσιμη ελπίδα ότι, με την ψήφο τους, θα επιταχύνουν τις εξελίξεις.

Τι να ψηφίσουμε;

Η αποχή και το λευκό, μολονότι εξακολουθούν να υποστηρίζονται από ένα τμήμα των αγανακτισμέ­νων συμπατριωτών μας, δεν απο­τελούν, δυστυχώς, την καλύτερη λύση, διότι σηματοδοτούν εγκα­τάλειψη του πολιτικού πεδίου στα μηδενικά που διαχειρίζονται τις συλλογικές μας τύχες.

Τότε τι μένει; Θα πρέπει μάλ­λον να στηρίξουμε μια ψήφο αγα­νάκτησης που, ταυτόχρονα, θα εί­ναι και ψήφος επιτάχυνσης των ανασυνθέσεων, των ρήξεων και των ανατροπών που έπονται.

Ως μέλη της Κίνησης Πολι­τών Άρδην, δεν πρόκειται να στη­ρίξουμε προνομιακά κάποιο πολι­τικό σχήμα, και καλούμε τους πο­λίτες να επιλέξουν, ανάλογα με τις προτιμήσεις και την προδιάθεσή τους, τις συνεπέστερες αντιμνημο­νιακές και πατριωτικές επιλογές.

Δεν μπορούμε, για τους λό­γους που προαναφέραμε, να στη­ρίξουμε προνομιακά το ΚΚΕ ή τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και διότι οι δύο σχηματισμοί, ιδιαίτερα ο δεύτερος, όλα τα προηγούμενα χρόνια βρέ­θηκαν στην πρωτοπορία της πνευ­ματικής και ιδεολογικής λοβοτο­μής που ασκούσε το καθεστώς πάνω στον ελληνικό λαό. Δεν τους στηρίζουμε γιατί, ακόμα και σήμε­ρα, ο σκληρός οργανωτικός τους πυρήνας πιστεύει ότι το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι ο… εθνικισμός και όχι η διά­λυση της Ελλάδας. Γι’ αυτό και κα­λούμε όσους εν τέλει τους ψηφί­σουν, να επιλέξουν τους πιο αδέ­σμευτους και πατριώτες υποψη­φίους τους. Προφανώς, δεν τίθεται λόγος για τη ΔΗΜΑΡ της κυρίας Ρεπούση, του Μπίστη και των λοιπών σκληροπυρηνικών εθνο­μηδενιστών της Ανανέωσης, που είναι έτοιμοι να συγκυβερνήσουν σε κάθε περίπτωση.

Επίσης, δεν μπορούμε να στη­ρίξουμε αποκλειστικά τους Ανε­ξάρτητους Έλληνες του Π. Καμ­μένου, επειδή ο, κάποτε, συνεργά­της της Ντόρας Μπακογιάννη, δεν μας πείθει πως δεν θα χρησιμο­ποιήσει τις ψήφους της οργής που θα αντλήσει για να συμμετάσχει στην εξουσία. Όσοι όμως δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα σε αυτά που διατείνεται, και όχι σε αυτά που έχει κάνει, ας στηρίξουν τους λιγότερο φθαρμένους και τους πιο τίμιους από αυτούς που κατεβαί­νουν μαζί του.

Επιπλέον, υπάρχουν και άλ­λες, μικρότερες, φωνές, μικρότε­ρα σχήματα και οργανώσεις, που έχουν αντιμνημονιακό και κάπο­τε πατριωτικό χαρακτήρα και θα μπορούσαν να αποτελέσουν επι­λογές για όσους θέλουν να στεί­λουν το δικό τους μήνυμα.

Δυστυχώς, λόγω της κατάντιας που βασιλεύει στη χώρα, και που διαπερνάει όλο το πολιτικό σκηνι­κό, από τους θώκους της εξουσί­ας μέχρι τα αμφιθέατρα και τους δρόμους, είμαστε αναγκασμένοι να λειτουργήσουμε χωρίς μία ξε­κάθαρη αποκλειστική επιλογή, πέρα από τη γενική κατεύθυνση που προαναφέραμε: Η ψήφος θα πρέπει σαφώς να είναι πατριω­τική και αντικατοχική, και ταυ­τόχρονα θα πρέπει να δημιουρ­γεί ρήγματα στους υφιστάμενους σχηματισμούς. Τα ουσιαστικά, ό,τι και αν ψηφίσουμε σήμερα, ακόμα και για εκείνους που θα επιλέξουν μια καθολική απόρριψη με το λευ­κό, θα ξεκινήσουν την επόμενη μέρα: μετά τις εκλογές, θα πρέπει να αναληφθούν ουσιαστικές πρω­τοβουλίες για έναν αυτόνομο, σο­βαρό πόλο αντίστασης, με όραμα και σχέδιο για τη χώρα.

Όπως έχουμε τονίσει αρκε­τές φορές τα δύο τελευταία χρόνια, έχουμε εισέλθει πλέον σε μια πε­ρίοδο ιδεολογικο-πολιτικής συ­γκρότησης, έχοντας ξεπεράσει την κατ’ εξοχήν ιδεολογικού χαρακτή­ρα διαπάλη των προηγούμενων χρόνων. Ένα κίνημα στηριγμένο στις αρχές του πατριωτισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της οικολογίας και της δημοκρατί­ας, αποτελεί πλέον όχι μόνο ιστο­ρική αναγκαιότητα αλλά και πολι­τική δυνατότητα. Και αν δεν κα­τάφερε να συγκροτηθεί πριν από τις εκλογές θα αρχίσει να συ­γκροτείται αμέσως μετά από αυ­τές.

Η Κίνηση Πολιτών Άρδην με μια τέτοια προβληματική τοπο­θετείται απέναντι στις παρούσες εκλογές. Να ψηφίσουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να επιταχύνουμε την κρίση των δυνάμεων του μνημο­νίου, να ενταφιάσουμε οριστικά τη μεταπολίτευση και να βοηθήσου­με, έστω δολιχοδρομώντας, στην ανάδειξη των δυνάμεων της ανα­σύνθεσης.

5 Απριλίου 2012

Κίνηση Πολιτών Άρδην

Θεμιστοκλέους 37

Τηλ. Επικ. 210 3826319

ardin-rixi.gr

perardin@gmail.com

Μπροστά στις Εκλογές

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗΣ

 

  -Η «Σοσιαλιστική Ανασύνθεση» , συλλογικότητα που υπηρετεί τους

 Ύψιστους Λαϊκούς πόθους για Εθνική και Κοινωνική Αυτοδιάθεση, που στην σημερινή συγκυρία προτάσσει την ανάγκη Παραγωγικής Ανασυγκρότησης της Χώρας, στις Θέσεις της που διατύπωσε στις 21/10/11, τόνιζε ότι: πρωταρχικός στόχος είναι: «η Ανατροπή του Μνημονίου, του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας, του Μεσοπρόθεσμου, όλων των αποικιοκρατικών συμβάσεων.

 Ο Έλεγχος του Χρέους, άρνηση του καταχρηστικού τμήματος του, διεθνής λογιστικός έλεγχος όπως συνέβει σε αντίστοιχες περιπτώσεις σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Άνοιγμα όλων των δημόσιων λογαριασμών του κράτους, ώστε να δούμε τι έγιναν τα λεφτά, τι κρύβουν οι συμβάσεις δανεισμού και ποιος επωφελήθηκε από αυτές.»

  Σε αυτή την κατεύθυνση, η «ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ», πήρε πρωτοβουλίες, σταθερά προσηλωμένη στην προσπάθεια συγκρότησης του ευρύτερης δυνατής Δημοκρατικής Αντι-Μνημονιακής Συσπείρωσης και Ενότητας.

 

  -Διαπιστώνουμε ότι τόσο οι ήδη υπάρχουσες στην πολιτική σκηνή δυνάμεις, όσο και οι νέες πρωτοβουλίες πολιτών και αυτό-οργανωμένων ομάδων που προέκυψαν από τις Πλατείες τον Μάϊο 2011, δεν κατάφεραν να βρουν κοινή γλώσσα και πορεία και κατεβαίνουν κατακερματισμένες στις προσεχείς εκλογές, με αποτέλεσμα να επιτρέπουν στις δυνάμεις του Μνημονίου και της εξάρτησης της χώρας, να ανασυγκροτηθούν. Παρόλα ταύτα, η παρουσία όλων μας στις κάλπες είναι αυτονόητη, η ψήφος μας στις Αντι-Μνημονιακές Δημοκρατικές δυνάμεις δεδομένη.

  H παρουσία και διαθεσιμότητα μας θα πρέπει να είναι ισχυρή και την επόμενη μέρα, όταν όλα θα πρέπει να ανασυνθεθούν, «όταν το παλαιό θα πεθαίνει και το νέο δεν θα έχει ακόμα γεννηθεί».

  -H «Σοσιαλιστική Ανασύνθεση» θα συνεχίσει την προσπάθεια στην αποκάλυψη του ρόλου των «Μνημονιακών» κομμάτων της εξουσίας, στην αποκάλυψη του μετώπου της εξάρτησης και της υποτέλειας της Χώρας, θα παραμείνει προσηλωμένη στην προσπάθεια για την δημιουργία της ευρύτερης δυνατής Παλλαϊκής Δημοκρατικής Αντι-μνημονιακής Συσπείρωσης.

 

  – Η ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ, συμβάλλοντας με τις μικρές της δυνάμεις στην προάσπιση των δικαιωμάτων του ελληνικού Λαού και στην προετοιμαζόμενη άμυνα του στις νέες δυσχερείς συνθήκες, την τελευταία περίοδο ανέπτυξε πρωτοβουλίες και δράσεις που υπηρετούν τους κάτωθι, εξαιρετικά επίκαιρους για την εποχή και την συγκυρία, στόχους: 

«Ανάπτυξη της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής. ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ, εναλλακτικές μορφές ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ. Στήριξη μορφών συλλογικής διαχείρισης, όπως: συνεταιρισμών, ομαδικών καλλιεργειών, δημοτικών και δημοσυνεταιριστικών επιχειρήσεων, διαχείριση των λαϊκών αγορών από επιτροπές άμεσων παραγωγών, καταναλωτών κ.ο.κ.

  Αξιοποίηση του συνόλου του εθνικού πλούτου, ορυκτού και υποθαλάσσιου υπέρ του έθνους και του Λαού. Προστασία της Δημόσιας Περιουσίας. Λαϊκή κινητοποίηση για τη γη, την στέγη, το κλίμα και τους φυσικούς πόρους, την αγροτική αναδιάρθρωση και τη διατροφική επάρκεια.’

Δηλώνει δε, ότι θα συνεχίσει την προσπάθεια, μαζί και με άλλες δυνάμεις που συνεργαζόμαστε, σε αυτή την κατεύθυνση.

 

 

Αθήνα, 09.04.12

ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ Το τέλος της οικονομικής φούσκας

Λιάνα Μυστακίδου
Η κυβέρνηση του κ. Ερντογάν διανύει την πιο δύσκολη περίοδο εξουσίας της. Χάρη στην πολιτική των «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» του κ. Νταβούτογλου, η Τουρκία κινδυνεύει να βρεθεί σε διεθνή απομόνωση. Έντονη κρίση ξέσπασε μετά το Ιράκ και τη Συρία στις σχέσεις της με το Ιράν.Σύμφωνα με την κρατική Τηλεόραση του Ιράν, ο θρησκευτικός ηγέτης της χώρας Αγιατολλάχ Χαμανέι σε συνάντησή του με επιτελείς των Ενόπλων Δυνάμεων που τον επισκέφθηκαν μαζί με τον Γενικό Επιτελάρχη Hasan Firuzbadi, επιτέθηκε εναντίον όλων.

Ειδικότερα ο κ. Χαμανέι είπε: «Οι απειλές των εχθρών φανερώνουν την δύναμη της Ισλαμικής Τάξης. Εάν η Ισλαμική Δημοκρατία δεν ήταν ισχυρή δεν θα χαλούσαν τον κόσμο, όλοι αυτοί που επιθυμούν το κακό του ιρανικού λαού. Οι δυνάμεις της Δύσης και της Ανατολής καθώς και οκτώ χώρες που συνδέονται μαζί τους στάθηκαν επί οκτώ χρόνια εναντίον του Ιράν και ενίσχυσαν με σύγχρονα όπλα το καθεστώς του Σαντάμ. Δεν δίστασαν να του δώσουν ακόμα και χημικά όπλα. Παρ’ όλες, όμως, τις προσπάθειές τους δεν κατάφεραν να λυγίσουν το Ιράν».

Η τουρκική εφημερίδα Γενίτσαγ υποστηρίζει ότι η αναβολή της συνάντησης του κ. Αχμεντινετζάτ με τον κ. Ερντογάν δεν έγινε για λόγους υγείας. Η υψηλή πίεση του Προέδρου του Ιράν ήταν μια πρόφαση για να προσβάλει την Τουρκία και να δώσει ένα μάθημα στον «ταχυδρόμο» του κ.Ομπάμα.Με λίγα λόγια ο κ. Αχμετνινετζάτ θέλησε να δώσει ένα μήνυμα και να θίξει το γόητρο της Τουρκίας.

Οι αντιδράσεις των Ιρανών αξιωματούχων αυξάνονται καθημερινά. Για παράδειγμα ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Ali Laricani μιλώντας στην ολομέλεια αναφέρθηκε στη Σύνοδο των «Φίλων της Συρίας» και είπε: «Εάν πράγματι ανησυχούν για τη δημοκρατία γιατί σιωπούν έναντι της βάρβαρης δικτατορίας του Μπαχρέιν και άλλων χωρών; Την ώρα που ο κ. Ανάν αγωνιά να εφαρμόσει το σχέδιό του, υψώνονται άλλες φωνές από την Πόλη. Όπως φαίνεται το ζήτημα της Συρίας δεν αφορά τις μεταρρυθμίσεις…»

Ο πρόεδρος της επιτροπής εξωτερικών και άμυνας κ. Alaettin Brujendi χαρακτήρισε την Τουρκία συνεργάτη των ΗΠΑ και την κατηγόρησε για παρέμβαση στα εσωτερικά της Συρίας.Αλλά και ο αντιπρόεδρος της ίδιας επιτροπής κ. Kevseri δεν δίστασε να χαρακτηρίσει την Τουρκία «υπεργολάβο» του ιμπεριαλισμού.

Καταπέλτης για την στάση της Άγκυρας στο ζήτημα της Συρίας ήταν ο μόνιμος αντιπρόσωπος της Δαμασκού στα Η.Α.Ε Besar Caferi. Σε συνέντευξή του στην έδρα των Η.Ε επέκρινε δριμύτατα τη Σύνοδο των «Φίλων της Συρίας» που οργανώθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Σύμφωνα με πληροφορίες του Πρακτορείου Sana ο κ. Caferi δήλωσε:
«Ο κ. Ανάν είπε από την πρώτη στιγμή ότι θέλει να συνομιλήσει μόνος με τη Συρία. Αλλά, όπως φαίνεται, κάποιοι θέλησαν να χαμηλώσουν τη φωνή του με παράλληλους δρόμους. Η συνάντηση των Εχθρών της Συρίας που πραγματοποιήθηκε στην Πόλη είναι ένα καλό παράδειγμα για αυτό. Η τουρκική κυβέρνηση ασκεί μια εχθρική πολιτική έναντι της Συρίας. Έγινε οικοδεσπότης σε μια σύνοδο που είχε σαν στόχο να παραβιάσει την ανεξαρτησία και την κυριαρχία μιας γειτονικής χώρας. Αυτό θα θεωρηθεί κήρυξη πολέμου»…

Άλλα δείγματα της αλλοπρόσαλλης εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας κατά την άποψη μας είναι:
-Στην επίμαχη σύνοδο δεν κάλεσαν το Ιράν γιατί υποστηρίζει το καθεστώς Άσαντ. Κάλεσαν, όμως, τη Ρωσία, η οποία αρνήθηκε να πάει.
-Στη σύνοδο που θα συζητούσαν την επίλυση του προβλήματος της Συρίας δεν κάλεσαν τον κ. Κόφι Ανάν, ο οποίος είναι ο αρχιτέκτονας του σχεδίου που έγινε πρόσφατα αποδεκτό για την επίτευξη της ειρήνης.
-Η Τουρκία επιθυμεί να εξοπλίσει τους αντικαθεστωτικούς της Συρίας την ώρα που η Αραβική Ένωση θέλει να δώσει λίγο χρόνο στον Πρόεδρο Άσαντ για να κάνει τις μεταρρυθμίσεις του.

Αναρωτιόμαστε τι θα έκανε η Άγκυρα αν διαπίστωνε ότι η Συρία αγωνιζόταν να εξοπλίσει τους άνδρες του ΡΚΚ;

Τα χάλια της εξωτερικής πολιτικής, τελικά, έχουν αντίκτυπο και στην οικονομία. Η Wall Street Journal και ο Economist κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την τουρκική οικονομία.Η μεν πρώτη παρατηρεί μείωση του ρυθμού ανάπτυξης, ο δε δεύτερος προβλέπει την κατάρρευση του οικονομικού θαύματος ή καλύτερα της οικονομικής φούσκας…

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/04/blog-post_5582.html#.T4L_XpkjG8A

HSBC: Πώς θα γρυλίσει ξανά ο ελληνικός τίγρης

…Και πώς η Γερμανία θα καταλήξει να πυροβολεί τον εαυτό της στο πόδι. «Ένας φουτουριστικός μύθος με ηθικό δίδαγμα για εκείνους που θέλουν την Αθήνα έξω από το ευρώ», από τον επικεφαλής οικονομολόγο της HSBC, Stephen King.

«Στα τέλη του 2015, η ελληνική κυβέρνηση μπορούσε να κοιτάξει πίσω στα πρόσφατα επιτεύγματά της με κάποια ικανοποίηση. Ο έξω κόσμος, κάποτε τόσο απογοητευμένος με την Αθήνα, έβλεπε τώρα τη χώρα σαν την ‘ελληνικήτίγρη’. Το χρηματιστήριό της, που είχε πέσει κατά 90% από τα υψηλά του 2007 έως τους πρώτους μήνες του 2013, επέστρεφε δυναμικά. Το κόστος δανεισμού, κάποτε στη στρατόσφαιρα των αγορών, ήταν πολύ χαμηλότερο από εκείνο της Ιταλίας ή της Ισπανίας. Και ενώ η ανάπτυξη δεν έφτανε σε διψήφιους αριθμούς, η Ελλάδα ανταγωνιζόταν την Κίνα και την Ινδία», κάπως έτσι ξεκινά την αφήγησή του ο King. 

«Έχοντας διακόψει τους δεσμούς της με την Ευρώπη, ως απάντηση σε αυτό που έμεινε γνωστό ως ‘η καταστροφή’, το μέλλον της Ελλάδας φάνταζε τώρα βέβαιο, αντανακλώντας τις σχέσεις της με τις πιο δυναμικές οικονομίες του κόσμου. Έστω και εάν οι πρώην Ευρωπαίοι εταίροι της γύρισαν την πλάτη, η Ελλάδα είχε βρει νέες πηγές οικονομικής στήριξης, μετη βοήθεια των Ρώσων με τις βαθιές τσέπες –οι οποίοι σχεδίαζαν να φτιάξουν ένα μεγάλο τερματικό σταθμό φυσικού αερίου στη Θεσσαλονίκη, στο τέλος ενός νέου αγωγού- και των Κινέζων». 

Όπως περιγράφει ο King, η Κίνα έδειξε τον ενθουσιασμό της για καθετί ελληνικό: Από το λιμάνι του Πειραιά έως το ελληνικό ελαιόλαδο. 

Η απόφαση της Ελλάδας να φύγει από το ευρώ και να υιοθετήσει τη νέα δραχμή πάρθηκε με βαριά καρδιά και έμοιαζε αρχικά με καταστροφή: Το νέο νόμισμα έχασε το 50% της αξίας του και η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε κατά 8% ακόμα, με την τραπεζική κρίση να κινείται από το κακό στο χειρότερο. 

Όμως, με την επιβολή περιορισμών στη διακίνηση κεφαλαίων και στην ισοτιμία, η Ελλάδα μπόρεσε να αποκοπεί από τις μεταβολές των διεθνών αγορών και σε λίγους μήνες, η οικονομική κατάρρευση είχε διακοπεί. 

Υπήρξαν πληθωριστικοί κίνδυνοι, λόγω των ακριβών εισαγόμενων προϊόντων, όμως, χωρίς τους ξένους δανειστές στον ορίζοντα, η ελληνική κυβέρνηση έπεισε τους Έλληνες ότι η λιτότητα και ο περιορισμός των μισθών ήταν αναγκαία μέτρα για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. «Μέσα σε μήνες, υπήρξαν σημάδια μιας εξαγωγικής ανάκαμψης. Η οικονομία έβρισκε σιγά μια νέα ισορροπία». 

Και αυτή ήταν μόνο η αρχή. Με την κατάρρευση του νομίσματός της και την τελική αναδιάρθρωση του χρέους της, η Ελλάδα είχε γίνει ένας ελκυστικός προορισμός επενδύσεων για όσους ήθελαν μία πύλη εισόδου στις πιο δυναμικές οικονομίες του πλανήτη.

Και καθώς οι ξένες επενδύσεις έρχονταν, οι αντιδράσεις των συνδικάτων κατέρρευσαν, αφού κανείς δεν μπορούσε να αγνοήσει την ξαφνική μείωση της ανεργίας. 

«Η Ευρώπη κοίταζε αυτή την αναγέννηση με ένα μείγμα ζήλειας και τρόμου. Οι πολιτικοί είχαν κατ΄ επανάληψη προειδοποιήσει την Ελλάδα για το κόστος της εξόδου από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, και όμως, φαίνεται ότι αυτήείχε βγει ισχυρότερη». 

Εν τω μεταξύ, η Γερμανία εξακολουθούσε να απαιτεί λιτότητα από την Ισπανία και την Ιταλία. Η διαφορά ανάμεσα στην ελληνική επιτυχία και την αποτυχία της Ισπανίας και της Ιταλίας ήταν τόσο εμφανής, ώστε και άλλοι Ευρωπαίοι άρχισαν να απαιτούν και τη δική τους διαφυγή από την Ευρωζώνη.

Το να διώξει την Ελλάδα από το ευρώ είχε αποδειχθεί λάθος για την Γερμανία. Το μεγάλο ρίσκο της Merkel είχε αποτύχει: Στην προσπάθειά της να τιμωρήσει την Ελλάδα, είχε βρεθεί ενώπιον μιας δύσκολης επιλογής: Έπρεπε να δημιουργήσει μια δημοσιονομική ένωση ή να προκαλέσει τεράστια νομισματική αναταραχή. Το Βερολίνο στόχευε στην Ελλάδα, αλλά είχε πυροβολήσει τον εαυτό του στο πόδι. 

Ο King ξεκαθαρίζει ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν μια φανταστική ιστορία. «Όμως, η ιδέα ότι η Ελλάδα μπορεί να φύγει και ότι όλα θα πάνε καλά για την υπόλοιπη Ευρωζώνη, είναι σίγουρα λανθασμένη. Η έξοδος μπορεί να είναι τελικά η απάντηση στις δυσκολίες της Ελλάδας, όμως, το τι θα γίνει με όλους τους άλλους μένει ένα αναπάντητο ερώτημα», καταλήγει ο έγκυρος οικονομολόγος.

http://www.isotimia.gr

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/04/hsbc.html#.T4L–5kjG8A

Ενεργειακά αποθέματα ΝΑ Μεσογείου-Αιγαίου: Κατάρα ή ευλογία;

 

 

Του Σάββα Καλεντερίδη

Όλα δείχνουν ότι τελικά μετά την Κύπρο και το «Οικόπεδο 12», ανοίγει ο κύκλος της εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων και στον ελλαδικό χώρο, αρχής γενομένης από περιοχές της Δυτικής Ελλάδος και της Πελοποννήσου, που δεν συμπεριλαμβάνονται στις διακεκαυμένες ζώνες, όπως -ατυχώς κατά την άποψή μας-χαρακτήρισε ο κατά τα άλλα συμπαθής αρμόδιος υπουργός κ. Μανιάτης τις περιοχές επί των οποίων έθεσε υπό αμφισβήτηση το κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδος να προχωρήσει σε έρευνες και γεωτρήσεις, με σκοπό την εκμετάλλευση. 

Παρότι πάντως η ιστορία των αμφισβητήσεων και διεκδικήσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο και των αντίστοιχων υποχωρήσεων της Ελλάδος είναι μακριά και πονεμένη, το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών φαίνεται ότι υπολογίζει πολύ στο Πρωτόκολλο της Βέρνης, που υπέγραψαν το 1976 οι Καραμανλής και Ετζεβίτ, το οποίο προσπαθεί να επαναφέρει στην επιφάνεια, παρ’ ότι σύμφωνα με την ελληνική άποψη είναι ανενεργό.

Συγκεκριμένα, το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών, μετά την έξοδο του ερευνητικού πλοίου Πίρι Ρέις στο Αιγαίο την προηγούμενη εβδομάδα και μετά την αντίδραση της Ελλάδος, έκανε την εξής δήλωση: «Η υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου δεν έχει ακόμα οριοθετηθεί ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα και συνεπώς το μορατόριουμ που παγώνει κάθε ερευνητική δραστηριότητα για πετρέλαιο ή φυσικό αέριο πέραν των χωρικών υδάτων των δυο χωρών στο Αιγαίο, όπως έχει συμφωνηθεί από τις δύο χώρες το 1976 με τη Συμφωνία της Βέρνης, εξακολουθεί να είναι σε ισχύ».

Από την πλευρά του, ο εκπρόσωπος του υπουργείου εξωτερικών κ. Γρ. Δελαβέκουρας, κληθείς να σχολιάσει τις παραπάνω δηλώσεις ανέφερε τα εξής:

«Η ανακοίνωση του Τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών επαναλαμβάνει ισχυρισμούς και θέσεις της Άγκυρας, οι οποίες πόρρω απέχουν των προβλέψεων του Διεθνούς Δικαίου και της διεθνούς πρακτικής.

Τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας στην υφαλοκρηπίδα υπάρχουν, ως γνωστόν, ab initio και ipso facto, ενώ η γνωστοποίηση προς το παράκτιο κράτος, ήτοι την Ελλάδα, θαλασσίων επιστημονικών ερευνών στα υπερκείμενα ύδατα ελληνικής υφαλοκρηπίδας ζητείται σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και τη διεθνή πρακτική, ώστε να διασφαλιστεί ο σεβασμός των κυριαρχικών αυτών δικαιωμάτων.

Οι θέσεις μας είναι σταθερές και βασίζονται στο Διεθνές Δίκαιο και συγκεκριμένα στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982. Η στάση μας διαχρονικά για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας με την Τουρκία είναι συνεπής και δεν επιδέχεται αυθαιρέτων ερμηνειών.

Συνεχίζουμε να κινούμεθα εποικοδομητικά για τη βελτίωση των διμερών μας σχέσεων, στο πλαίσιο του σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου και της εθνικής κυριαρχίας».

Με άλλα λόγια, το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, κινείται δια της τεθλασμένης και δεν απαντά ξεκάθαρα για το αν αποδέχεται ή όχι τη Συμφωνία της Βέρνης, αφήνοντας να αιωρείται στον αέρα η εντύπωση ότι το μορατόριουμ του 1976 μπορεί να ισχύει, μπορεί και όχι.

Στο σημείο αυτό είναι σκόπιμο να δούμε ποια είναι η θέση των ΗΠΑ για το θέμα, μια που η Ουάσιγκτον ήταν αυτή που –αν δεν ενίσχυε και πυροδοτούσε η ίδια– έδειχνε πολύ ‘εύγλωττη’ κατανόηση στην τουρκική επιθετικότητα όλες αυτές τις δεκαετίες που διαρκεί η ιλαροτραγωδία των απαράδεκτων τουρκικών διεκδικήσεων, ενώ παράλληλα Ελλάδα και Κύπρος είναι χειροπόδαρα δεμένες με τη συνεχιζόμενη κατοχή του 40% της Κύπρου. Α, να μην ξεχνάμε ότι τα δεσμά αυτά μας τα πέρασε με τα ίδια του τα …χεράκια ο κ. Κίσινγκερ, συνεπικουρούμενος από Έλληνες στρατιωτικούς και πολιτικούς, τα μαύρα χρόνια της χούντας και κυρίως το 1973-74.

Ενώ λοιπόν οι ΗΠΑ όλα αυτά τα σαράντα χρόνια τηρούσαν στάση που ευνοούσε την τουρκική επιθετικότητα, για πρώτη φορά πέρυσι, με αφορμή τη συνεργασία Κύπρου-Ισραήλ, που πρώτα υλοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό και μετά ανακοινώθηκε, σε αντίθεση με την Ελλάδα που σπεύδει πρώτα να ανακοινώνει και συνήθως δεν υλοποιεί έργα και συνεργασίες, έδειξαν ότι αλλάζουν στάση και υποστηρίζουν ελληνικές θέσεις. Ο εμφανής λόγος είναι η εμπλοκή της αμερικανοεβραϊκών συμφερόντων Noble Energy στο Οικόπεδο 12, και μένει να δούμε να δούμε αν υπάρχουν και άλλοι στρατηγικής υφής λόγοι, όπως για παράδειγμα η επέκταση της συνεργασίας αυτής και σε άλλες θαλάσσιες περιοχές, που όμως αμφισβητούνται από την Τουρκία.

Ένα πρώτο -αν και όχι απόλυτα ασφαλές- δείγμα της αλλαγής στάσης της Ουάσιγκτον είναι η δήλωση του ειδικού απεσταλμένου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την ενέργεια στην Ευρασία, Ρίτσαρντ Μόρνινγκσταρ, ο οποίος απαντώντας στην ερώτηση δημοσιογράφου «Πάντως, η Ελλάδα θα είχε το δικαίωμα να ανακηρύξει τη δική της ΑΟΖ», σε συνέντευξη που έδωσε το 2010, είπε ξεκάθαρα: «Φυσικά, από τη στιγμή που είναι μέρος της συνθήκης.»

Πάντως, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Αμερικανός αξιωματούχος στη συνέντευξη εκείνη είχε υποστηρίξει την ιδέα Ελλάδα και Τουρκία να προχωρήσουν σε εμπορική συμφωνία εκμετάλλευσης, χωρίς απαραίτητα να έχει λυθεί το ζήτημα της οριοθέτησης στο Αιγαίο. Συγκεκριμένα είχε πει:

« …Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γίνει αυτό. Ο πρώτος είναι να υπάρξει, επιτέλους, συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για τα σύνορα. Αν αυτό δεν είναι δυνατόν, υπήρξαν περιπτώσεις όπου χώρες κατέληξαν σε «εμπορικές διευθετήσεις» και άφησαν το θέμα της οριοθέτησης των συνόρων για το μέλλον. Μπορώ να φανταστώ μια περίπτωση, στο Αιγαίο ή σε κάποια άλλη αμφισβητούμενη περιοχή, όπου το οικονομικό όφελος είναι και για τις δύο χώρες τόσο μεγάλο που τις συμφέρει να καταλήξουν σε μια επιχειρηματική λύση, ακόμη και εάν δεν συμφωνούν στα συγκεκριμένα σύνορα….».

Ο ίδιος αξιωματούχος εμφανίστηκε πριν λίγες ημέρες σε συνέδριο για την ενέργεια που έγινε στην Αθήνα. Τη φορά αυτή επιχείρησε να αποσαφηνίσει, αν όχι να «διορθώσει», τη θέση που ο ίδιος είχε εκφράσει για το δικαίωμα της Ελλάδος να ανακηρύξει την ΑΟΖ, ενώ στην παρέμβασή του τόνισε ότι εάν βρεθούν λύσεις στη βάση της ισονομίας όλοι, οι πάντες, όλες οι χώρες της περιοχής και οι πολίτες τους θα κερδίσουν, προειδοποιώντας ταυτόχρονα ότι σε αντίθετη περίπτωση κανείς δεν θα απολαύσει όλα τα οφέλη. Συγκεκριμένα, ο κ. Μόρνινγκσταρ είπε:

«Η συμβουλή μου, όποια αξία και αν έχει, είναι να τηρηθούν χαμηλοί τόνοι. Τα εμπλεκόμενα μέρη πρέπει να κοιτάξουν με προσοχή τα συμφέροντά τους, να έρθουν σε επαφή με άλλα μέρη στην περιοχή, να προσπαθήσουν να βρουν λογικές λύσεις ώστε όλοι να επωφεληθούν από αυτά τα κομμάτια χρυσού που βρίσκονται στη Μεσόγειο».

Εκτός από αυτά που έγιναν στο συνέδριο και είδαν το φως της δημοσιότητας, τα οποία μπορεί κάποιος να ερμηνεύσει έτσι και αλλιώς, ότι δηλαδή έχουν μηνύματα για την Τουρκία ή και για την Ελλάδα, υπάρχει και η φημολογούμενη παρέμβαση του κ. Μόρνινγκσταρ, ως αποτέλεσμα της οποίας αναβλήθηκε η υπογραφή της τριμερούς συμφωνίας συνεργασίας στον τομέα της ενέργειας Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ.

Υπάρχουν πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες ο κ. Μόρνινγκσταρ ζήτησε την αναβολή της υπογραφής της συμφωνίας για να μην προκαλέσει η ενέργεια αυτή την αντίδραση της Άγκυρας στην Κύπρο και την επιδείνωση των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ, σε μια περίοδο που είναι σε ευαίσθητη φάση το ζήτημα της Συρίας και κυρίως του Ιράν. Επίσης, υπάρχουν φήμες σύμφωνα με τις οποίες έγιναν σκέψεις για υπογραφή της τριμερούς συμφωνίας σε επόμενο χρόνο, όταν η Τουρκία θα εμπλακεί για τα καλά στα μέτωπα Συρίας-Ιράκ-Ιράν, και δεν θα έχει πρακτικά τη δυνατότητα να ακυρώσει έμπρακτα την εν λόγω συμφωνία. Τέλος, υπάρχουν δημοσιεύματα που συνδέουν την αναβολή της υπογραφής της τριμερούς συμφωνίας σε ενστάσεις των ΗΠΑ στη συμμετοχή του ρωσικού παράγοντα στον τομέα της εκμετάλλευσης των κυπριακών οικοπέδων, που τη συσχετίζουν με το ρωσικό δάνειο προς την Κύπρο των 2,5 δις.

Εμείς από την πλευρά μας να υπενθυμίσουμε ότι χώρες που επιχείρησαν να εκμεταλλευθούν τα πετρελαϊκά τους αποθέματα, όταν δεν κινήθηκαν σωστά, βρέθηκαν για δεκαετίες στην κόλαση. Αφού υπενθυμίσουμε ότι το 40% της Κύπρου ίσως βρίσκεται στην τουρκική κόλαση για το λόγο αυτό, ότι η Ελλάδα έζησε επίσης την κόλαση φωτιάς με τις πυρκαγιές του 2007, όταν συζητήθηκε το θέμα τουSouth Stream με τους Ρώσους, να υπογραμμίσουμε ότι καλούμαστε να διαχειριστούμε αυτό το τεράστιο ζήτημα, ζώντας ήδη την κόλαση της οικονομικής κρίσης, που ίσως να προκλήθηκε, βοηθούντων και των γνωστών ‘Ελλήνων’ πολιτικών, για να είναι πιο «υπάκουη» η Ελλάδα στα κελεύσματα των ισχυρών.

Άραγε θα γευθούν η Ελλάδα και Κύπρος την «ευλογία» της εκμετάλλευσης ή θα περνούν από τον ένα θάλαμο της κολάσεως στον άλλο, μέχρι να ‘διευθετηθεί κατάλληλα’ το όλο θέμα;

 Κυριακάτικη Δημοκρατία

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/04/blog-post_6501.html#more

Μια υποψία ταραχής στο Χρυσοτρίκλινο…

Στάθης στον eniko

Ταράχθηκαν οι Πρίγκηπες στο Ιερό Παλάτιο.

Νωρίς -λίαν πρωί- για τους Σεπτούς Γόνους, γύρω στις 9 με την ώρα των λαϊκών, έφθασαν από την αγορά τα νέα

 

στα Κάτω Δώματα. Και πρώτοι ρίγησαν καθώς τα έμαθαν οι Ευνούχοι.

Ενας πληβείος, λέει, ανέβηκε μόνος του στον Σταυρό

εν Μέση Οδώ

μεσ’ στην Πλατεία Συντάγματος

μέσα στη μέση στο Μεϊντάνι.

 

Κι εκεί, μπροστά στα μάτια πλήθους πληβείων απέθανε, χωρίςυπόσχεση αναστάσεως να αφήσει, χωρίς κάποιαν ελπίδα άλλη να υπαινιχθεί πως υπάρχει,

χωρίς κάποιο σημείο που να μπορεί αισίως να ερμηνευθεί πίσω του να κληροδοτήσει.

Τίποτα.

Απλώς έδωσε τέλος ο ίδιος στη ζωή του, λέγοντας ότι ζωή δεν είναι πια, και με το ίδιο του το χέρι, αυτόχειρ, κατέληξε.

Σφόδρα ταράχθηκε το πλήθος και ο ένας με τον άλλον άρχισαν να συναθροίζονται στην Αγορά, από στόμα σε στόμα τα νέα, τι έγινε και πώς καιγιατί;

Αυτό το «γιατί» εξόχως ανησυχητικό και με αυτό το «γιατί» μαντάτο έσπευσαν οι σμπίροι στους Ευνούχους και οι Ευνούχοι από τα Κάτω Δώματα

στα Ανω, να πληροφορήσουν τους Σεπτούς Περίκλειστους για τηνταραχή, και πιθανώς την αναταραχή που διατρέχει την Αγορά κι αναστατώνει την Πόλη.

 

Κι αυτοί, οι Σεπτοί, ήρεμοι όπως πάντα, νηφάλιοι και γνώστες –παλιές γενιές αυτές οι Δυναστείες– το πρώτον

είπαν να ειπωθεί στο πλήθος για τη βαθειά τους θλίψη! Πρώτα αυτό: ότι θρηνούν! Και ύστερα ότι το πράγμα θα εξετασθεί. Δικαιοσύνη θα αποδοθεί.

Ας μην ανησυχούν οι πληβείοι – άλλωστε οι

καιροί είναι κρίσιμοι, δεν είναι ωφέλιμη η αταξία, θα εξετάσουν οι Σεπτοί, θα

 

αποφανθούν οι επαΐοντες. Ολα θα γίνουν όπως προβλέπουν οι νόμοι – έτσι

 

παράγγειλαν οι Γόνοι των Δυνατών οι πάνσεπτοι, απαραβίαστοι και ιεροί, έτσι έσπευσαν να διαδώσουν στο πόπολο και οι Ευνούχοι, ώστε

να κρατηθεί σε τάξη η Αγορά, να συνεχισθούν οι δοσοληψίες.

Κι ενώ έτσι είπαν οι Ιεροί στους σμπίρους τους να πράξουν, φώναξαν οι ίδιοι τους Πραίτορες, τα Ντόμπερμαν και τους Γκόλντεν Γκαουλάιτερ Οπίνιον Μέικερς να συσκεφθούν περί το πρακτέον.

– Να τον βγάλουμε «διαταραγμένον» , είπε ο ένας, «παρία» είπε ο άλλος, «σαλόν» είπε ο τρίτος – δεν γίνεται

 

φώναξαν εν χορώ οι σμπίροι. Αφησε πίσω του γράμμα και γραφή –τώρα ευρέθη!– στο οποίο κατηγορεί εσάς τους Σεπτούς ότι του κάψατε τη ζωή και για αυτό σας την πετάει στα μούτρα.

Παύσις.

Θα μπορούσε να ήταν και θλίψη, αν δεν ήταν απλώς μια έκδηληαμηχανία.

 

Και τότε μίλησε ο πιο πονηρός απ’ τους Σεπτούς –παλιά αλεπού και δεινός ρήτωρ- «αυτή είναι η λύσις» δήλωσε.

«Η σιωπή μας απέναντι στον νεκρό.

Η αμηχανία μας η οποία μπορεί να εκληφθεί κι ως θλίψη.

Έτσι «σεμνά» να απορροφήσουμε το γεγονός!

Οχι πως πρέπει να αμελήσουμε να διατρανώσουμε αυτή μας τη θλίψη, θερμά να είναι τα συλλυπητήριά μας προς τους οικείους του, αλλά

 

και τον λοιπό λαό!

Που περνάει δύσκολες ώρες! Δεν είναι τώρα η στιγμή γιαεκμετάλλευση του τραγικού συμβάντος,

 

αυτό να τονίσουμε», είπε ο πιο πονηρός απ’ τους Σεπτούς – σιγά την πονηρία δηλαδή, απλά πράγματα. Γνωστά:

«Οι ευθύνες θα αναζητηθούν».

«Η δικαιοσύνη θα αποδοθεί».

Κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. «Τα παραπάνω, θα είναι πολιτική εκμετάλλευση του γεγονότος».

 

Ισως, τέλος, να επρόκειτο περί αδύναμου χαρακτήρος. Αναυτοκτονούσαν όλοι όσοι δεν αντέχουν την πολιτική μας, δεν θα μας έμενε κανείς να κυβερνήσουμε – πήγε να καγχάσει ο Πρωτοσεπτός,

 

αλλά ήταν η θλίψη του σπουδαία και δεν εκάγχασε…

 

Ζήτησε μάλιστα να του φέρουν κι ένα κρεμμύδι – ήταν σπουδαία η θλίψις του και θα έπρεπε το δάκρυ να φανεί…

http://www.enikos.gr/stathis/30623,Mia_ypoyia_taraxhs_sto_Xrysotriklino%E2%80%A6.html

Από το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας στο Πρωτόκολλο Κέρκυρας

του Νίκου Λυγερού

Το Πρωτόκολλο Φλωρεντίας που υπέγραψαν στις 17 Δεκεμβρίου 1913 οι Μεγάλες Δυνάμεις και πιο συγκεκριμένα η Αγγλία, η Γαλλία, η Αυστρία, η Γερμανία, η Ιταλία και η Ρωσία βασίστηκε αποκλειστικά στο κριτήριο της γλώσσας όσον αφορά στα σύνορα της νεοσύστατης Αλβανίας. Έτσι υπό τις πιέσεις της Ιταλίας και της Αυστρίας, παραχωρήθηκαν στην Αλβανία, το Αργυρόκαστρο, το Δέλβινο, η Κορυτσά, το Λεσκοβίκι και η Πρεμετή.

Είναι βέβαια γνωστό τώρα ότι η συμμαχία της Ιταλίας και της Αυστρίας, ήθελε ένα ανεξάρτητο κράτος στην περιοχή για να αποτελεί μία ζώνη ουδέτερη που να μπορεί να μετατραπεί εύκολα σε προγεφύρωμα σε πολεμική φάση. Οι επιπτώσεις αυτής της επιλογής είναι η δημιουργία ενός θύλακα στην τωρινή Ευρωπαϊκή Ένωση εως την ένταξη της Αλβανίας. Τοπολογικά υπάρχει μία τρύπα που δημιουργεί ευάλωτη τοποστρατηγική ζώνη για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα δηλαδή αυτή η απόφαση πρέπει να διορθωθεί για να ενισχυθεί η ανθεκτικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιπλέον αν εξετασθεί πιο ορθολογικά το θέμα τότε συνειδητοποιούμε ότι πρόσφερε υποστηρικτικό έδαφος για την συνέχεια του Οθωμανικού δόγματος στην περιοχή, κάνοντας έντεχνα μία ανάμειξη των Τούρκων και των Αλβανών μέσω του μουσουλμανικού στοιχείου. Με άλλα λόγια έχουμε μία προσπάθεια ανάλογη με την εξέλιξη του Αζερμπαϊτζάν. Ας εξετάσουμε τώρα το Πρωτόκολλο Κέρκυρας πριν συνεχίσουμε αυτήν την ανάλυση.

Το Πρωτόκολλο Κέρκυρας που υπέγραψαν η Διεθνής Επιτροπή των Μεγάλων Δυνάμεων και ο Πρόεδρος της Αυτόνομης Βόρειας Ηπείρου στις 17 Μαΐου 1914 αποτελεί ουσιαστικά την πρώτη επίσημη και θεσμική απόδειξη της τελευταίας. Πρέπει να επισημάνουμε επίσης ότι οι Πρέσβεις των Μεγάλων Δυνάμεων ανήγγειλαν στην Ελλάδα ότι οι κυβερνήσεις το εγκρίνουν. Η αναγγελία έγινε την πρώτη Ιουλίου 1914. Με αυτή την τροποποίηση δίνει ελευθερία γλωσσική και θρησκευτική στις επαρχίες της Κορυτσάς και Αργυροκάστρου μέσω της ειδικής τους διοικητικής οργάνωση και εξασφαλίζει την οργάνωση της Χωροφυλακής. Επιπλέον στις 14 Οκτωβρίου 1914 οι Μεγάλες Δυνάμεις ζήτησαν από την Ελλάδα να ανακαταλάβει την Βόρεια Ήπειρο. Και στην περίπτωση συμμετοχής της Ελλάδας σε Παγκόσμιο Πόλεμο με το μέρος τους τότε η ενσωμάτωση της Βορείου Ηπείρου στην Ελλάδα θα ήταν πλέον οριστική. Έτσι το Πρωτόκολλο Κέρκυρας άλλαξε τα δεδομένα δίχως όμως να υπερισχύσει οριστικά ακόμα και αν στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο (1940-41), η Ελλάδα απελευθέρωσε τη Βόρεια Ήπειρο. Όμως με τη γερμανική κατοχή κατέρρευσε αυτή η προσπάθεια. 

Βλέπουμε όμως ότι η Βόρεια Ήπειρος αποτελεί το σημαντικότερο θετικό επιχείρημα της ένταξης της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το χριστιανικό στοιχείο σε ένα κράτος επίσημα κοσμικό αγγίζει τα άλλα κράτη μέλη και θα πρέπει να ενισχυθεί ουσιαστικά και πρακτικά για να γίνει αποτελεσματική η διαδικασία ένταξης. 

http://www.lygeros.org/articles?n=9050&l=gr

Δεν θα πω τίποτα άλλο, μόνο «καλό ταξίδι»…

Ένας συνάνθρωπός μας επέλεξε την αυτοκτονία σε δημόσιο χώρο, στην πλατεία Συντάγματος, απέναντι απο την Βουλή των Ελλήνων. Ο συμβολισμός προφανής, όσο και οι λόγοι που τον οδήγησαν σε αυτή την «επιθετική» πράξη και αναφέρονται στο σημείωμα που άφησε. Δεν γνωρίζουμε και ούτε έχει σημασία αν υπήρχαν και άλλοι λόγοι αυτής της ακραίας πράξης.

Μόνο η ζωή έχει σημασία και η αξιοπρέπεια που απαιτείται να την ζήσεις και στην αρνούνται με χίλιους δύο τρόπους μία χούφτα άχρηστοι, ιδιοτελείς, εξουσιομανείς «άνθρωποι», που αντί να σωπάσουν αυτή την ώρα, έστω υποκριτικά, και να σκεφτούν τις ευθύνες τους, τολμούν πάνω απο τον νεκρό να προβαίνουν σε δηλώσεις.

Τόσο ξεφτιλισμένοι είναι και αν ναι, τι είμαστε όλοι εμείς οι υπόλοιποι, που τους ανεχόμαστε;

Μήπως η ατάκα του χυδαίου Πάγκαλου «όλοι μαζί τα φάγαμε» κατάφερε να ενοχοποιήσει την πλειοψηφία της κοινωνίας, με συνέπεια την αποδοχή των συνεχών οριζόντιων μέτρων εναντίον μας, ως δίκαιων και αναπόφευκτων;

Δεν θα πω τίποτα άλλο, μόνο «καλό ταξίδι» και την ευχή να μην τον ξεχάσουμε.

Δ.Π.

Για να μην χάσει ο κόσμος το σπίτι του

Του Άγη Βερούτη 
Η κατακόρυφη πτώση των εισοδημάτων στην Ελλάδα, στα τελευταία δύο χρόνια, έχει οδηγήσει πολλούς ως πρόσφατα νοικοκύρηδες, σε ανέχεια.  Όσοι ασκούσαν ελεύθερο επάγγελμα, ή είχαν μια μικρή επιχείρηση, είδαν ακόμη μεγαλύτερες μειώσεις από το μέσο όρο, καθώς η αγορά κατέβαζε ταχύτητες γοργά, με το προσχεδιασμένο χειρόφρενο ρευστότητας να τραβιέται στον παρόντα χρόνο από την πολιτική τάξη.

Όσοι από την άλλη ήσαν μισθωτοί, στον δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, είδαν από τη μια μεριά να μην ανανεώνονται συμβάσεις ορισμένου χρόνου σε ΚΕΠ και πάσης φύσεως υπηρεσίες, και από την άλλη την αγορά να ξερνάει θέσεις εργασίας σε ποσότητες που έφθασαν  τελικά στους 1,2 εκατομμύρια άνεργους, περιλαμβάνοντας τους επιτηδευματίες που βιώνουν την οικονομική απραγία χωρίς να προσμετρούνται στους αριθμούς του ΟΑΕΔ, ή να λαμβάνουν κάποιο επίδομα ανεργίας. Επίκειται δε και η μείωση μισθών που θα χτυπήσει τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα στα μέσα Μαΐου, και η επαπειλούμενη κατάργηση των δώρων τον Ιούνιο, με το επόμενο κύμα μέτρων.

Για λόγους που έχω αναλύσει εκτενώς σε προηγούμενο κείμενο (“Ετοιμαστείτε να σας πάρουνε το σπίτι”), το τοξικό κοκτέιλ προσχεδιασμένης ύφεσης, πτώσης τζίρων, πτώσης εισοδημάτων, με φοροεπιδρομή, και απουσία ρευστότητας στην αγορά, αναπόφευκτα οδηγεί στην ισοδύναμη δήμευση ακίνητης περιουσίας.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά των πολιτικών επιλογών που οδήγησαν στην καταρράκωση της ελληνικής οικονομίας, υποχρέωσαν αναπόφευκτα σε καθυστερήσεις στις υποχρεώσεις τους, τους ως τότε καλοπληρωτές νοικοκύρηδες, και η αγορά των στεγαστικών πάγωσε, ενώ τα δάνεια σε καθυστέρηση ανεπίσημα φημολογούνται να φτάνουν ως και 25%, βαίνοντας αυξανόμενα. Από ένα σύνολο περί τα 70 δισ. ευρώ σε στεγαστική πίστη, πιθανόν περισσότερα από 17 δισ. ευρώ δεν εξυπηρετούνται, αν η φημολογία των τραπεζικών κύκλων στέκει.

Είναι λογικό, πως όταν δανειολήπτες στεγαστικών βρεθούν εκτός αγοράς εργασίας, ή υποστούν μείωση στο μισθό βάσει του οποίου έβγαλαν το δάνειο, ή ο μισθός τους καθυστερεί όπως στο 90% των επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα πλέον, τότε θα είναι σχεδόν αδύνατον να παραμείνουν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους.

Εκτός από τις σχεδόν 2.000 αυτοκτονίες που έχει οδηγήσει αυτή η ανισομερής πίεση στα εισοδήματα, δημιουργεί και αδυναμία πληρωμής σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας μας, που έχει να διαλέξει αν το μειωμένο πλέον εισόδημά της θα το διαθέσει σε πληρωμή της δόσεως του στεγαστικού, σε πληρωμή των πάσης φύσεως χαρατσιών, περαιώσεων, τακτοποιήσεων και αυξημένων φόρων, ή στη σίτιση και διαβίωση.

Συμβάλλοντος του νομοθετικού παγώματος των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας για στεγαστικές οφειλές μέχρι τις 200.000 ευρώ, ως το τέλος του 2012, είναι και η αύξηση στις καθυστερήσεις. Για σημαντικό αριθμό νοικοκυριών η καθυστέρηση ξεπερνά τους 6 μήνες (ως και πάνω από 10% φημολογείται), καθώς οι ποινές φυλάκισης για χρέη προς το Δημόσιο άνω των 5.000 ευρώ επίσης νομοθετήθηκε εντός της κρίσης.

Με την επαπειλούμενη σταδιακή κατάργηση της ευεργετικής νομοθέτησης, κατεβάζοντας το ποσόν από τις 200.000 κατά 25.000 ευρώ ανά τρίμηνο, η Τρόικα θα επιφέρει σταδιακή υποτίμηση στις τιμές των ακινήτων στο 50% των σημερινών τους αξιών. Η στεγαστική αγορά θα οδηγηθεί σε μπαράζ πωλήσεων σε κατασχεμένα πάγια, και ο αριθμός των αστέγων πλέον θα ξεπεράσει κάθε αρνητική προσδοκία, καθώς σήμερα διαμένουν στην κατασχεμένη τους πρώτη κατοικία.

Στην παραπάνω ζοφερή εικόνα των μελλούμενων τόσο για την τραπεζική όσο και για την αγορά ακινήτων υπάρχει λύση, συγκεκριμένη και εφαρμοσμένη, που όμως με μεγάλη μου έκπληξη δεν έχω δει να συζητείται σοβαρά από τον πολιτικό κόσμο, ή τις τράπεζες.

Η λύση είναι η δημιουργία μιας “Κακιάς Τράπεζας” (bad bank), που θα αναλάβει την διαχείριση των δανείων που οδεύουν προς το γκρεμό ή έχουν ήδη πέσει, απαλλάσσοντας τις εμπορικές τράπεζες από το άγος των κατασχέσεων και τις ζημίες που θα προκληθούν σε μια αγορά ακινήτων χωρίς πράξεις, και με 400.000 αδιάθετα ακίνητα ήδη στο τσουβάλι της.

Η “Κακιά Τράπεζα” μόνο στο όνομα είναι κακιά, καθώςη λειτουργία της είναι ευεργετική τόσο για τους δανειολήπτες, όσο και για τα τραπεζικά ιδρύματα. Στη Γερμανία χρησιμοποιήθηκε η KfW για το ρόλο αυτό στην επανένωση με την Ανατολική Γερμανία. Το κοινωνικό έργο που θα αναλάβει αυτή η “ειδικού σκοπού” τράπεζα, θα είναι να ελαττώσει το κόστος εξυπηρέτησης των στεγαστικών δανείων αυτών που σήμερα οδεύουν προς, ή έχουν ήδη καταλήξει σε κατασχέσεις, ώστε να επιτρέψει στους δανειολήπτες να διατηρήσουν την στέγη τους ισορροπώντας τη δόση με το νέο μειωμένο εισόδημά τους λόγω εσωτερικής υποτίμησης.

Ο τρόπος που λειτουργεί η λύση “Κακιά Τράπεζα” είναι ο εξής:

1. Ιδρύεται από το κράτος μια νέα τραπεζική οντότητα, με σκοπό να διασώσει τους δανειολήπτες -χωρίς όμως να “χαρίσει” λεφτά όπως γελοιωδώς προτείνουν τελευταία κάποιοι πολιτικοί ανεπάγγελτοι- αλλά διαμορφώνοντας τις δόσεις τους σε ανεκτά επίπεδα.

2. Η “Κακιά Τράπεζα” λαμβάνει χρηματοδότηση από το EFSF ή την EBRD ή κάποια άλλη ευρωπαϊκή τραπεζική οντότητα, ώστε να αγοράσει από τις εμπορικές τράπεζες τις στεγαστικές δανειακές συμβάσεις που παρουσιάζουν πρόβλημα, βάσει κάποιων καθοριστικών κριτηρίων που θα λαμβάνουν υπόψη την πρότερη συμπεριφορά των δανειοληπτών, και τις συνθήκες που τους οδήγησαν στις υπέρμετρες καθυστερήσεις.

3. Η “Κακιά Τράπεζα” αναθεωρεί τόσο τη διάρκεια όσο και το επιτόκιο κάθε μιας εκ των στεγαστικών συμβάσεων, ώστε να επιτρέψει στους δανειολήπτες να είναι συνεπείς, και να διατηρήσουν το σπίτι τους. 

4. Οι όροι θα πρέπει να περιλαμβάνουν επέκταση των δανείων σε πολλές δεκαετίες όπου η τελική αποπληρωμή θα γίνει από τους κληρονόμους του δανειολήπτη αν αυτός αποβιώσει νωρίτερα, ελάττωση του spread όσο δυνατόν χαμηλότερα και κοντά στο επιτόκιο της ΕΚΤ, και οπωσδήποτε τη δυνατότητα να αποπληρώνει μόνο τόκους αν το οικογενειακό εισόδημα υποστεί μείωση λόγω ανεργίας ή η δόση δεν μπορεί να περιοριστεί σε κάποιο συγκεκριμένο ποσοστό του εισοδήματος όπως το 40% που προτείνει με Πράξη Διοικητή η Τράπεζα της Ελλάδος.

Η βασικότερη λειτουργία της “Κακιάς Τράπεζας” όμως δεν θα είναι να ξαλαφρώσει τις εμπορικές τράπεζες από τα επισφαλή δάνεια, αλλά να προστατεύσει την κοινωνία από το κύμα εξαθλίωσης που θα επέλθει όταν λήξει στο τέλος του 2012 η προστασία των δανειοληπτών από εκποιήσεις πρώτης κατοικίας ως 200.000 ευρώ, και να διατηρήσει αυτή την έστω και στοιχειώδη κοινωνική αποδοχή στην εσωτερική υποτίμηση που επιχειρείται για πρώτη φορά στα χρονικά. (Το πείραμα της “εσωτερικής υποτίμησης»).

Με λίγα λόγια, αν δεν βρεθεί μια λύση μιας “κοινωνικής τράπεζας” που θα προστατεύσει από την εξαθλίωση όσους σήμερα πλήττονται βάναυσα από την εσωτερική υποτίμηση που επιχειρείται, και την ύφεση που προκαλεί, η κοινωνική εκτροπή είναι βέβαιη. Αντίθετα, με ένα εργαλείο όπως η “Κακιά Τράπεζα” μπορεί και να διασώσουμε ό,τι ελάχιστα ψιχία κοινωνικής συνοχής έχουμε περισώσει ως τώρα.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και η “τράπεζα”!

Ίδωμεν.

agissilaos@gmail.com

Πηγή:www.capital.gr

Βόμβα Τόμσεν: Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επέλεξε τους φόρους κι όχι τις περικοπές δαπανών

Το ΠΑΣΟΚ επέλεξε ΑΥΤΟ το μνημόνιο!

O Τόμσεν έβγαλε και μια μεγάλη είδηση μιλώντας στο Ευρωκοινοβούλιο. Είπε, πιεζόμενος από τους ευρωβουλευτές ότι ήταν επιλογή των Ελλήνων να αυξήσουν τους φόρους και να μην προχωρήσουν στην επαρκή περικοπή δαπανών.

Δηλαδή η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προτίμησε να εξοντώσει φορολογικά τους Έλληνες, αντί να μειώσει το γεμάτο από την κομματική πελατεία του κράτος και να κάνει απολύσεις. Η ελληνική κυβέρνηση πήρε την απόφαση να επιβάλει τρομακτικούς φόρους ενώ θα μπορούσε να…
έχει προχωρήσει σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που όλοι ομολογούν ότι χρειάζεται η Ελλάδα.

Δηλαδή η ανικανότητα της κυβέρνησης να προωθήσει περικοπές στο σπάταλο κράτος και οι εξαρτήσεις της από συντεχνίες, συμφέροντα ολίγων και συνδικάτα, ήταν η αιτία που φορτώθηκε ο ελληνικός λαός τους φόρους, επομένως και τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.

http://atithasos.blogspot.com/2012/03/blog-post_7109.html

1946/2012: Από τον εμφύλιο στο μνημόνιο και πάλι πίσω!

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ ΚΑΙ Ο «ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ» ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com

«Ο σουρεαλισμός όλους μας ενώνει. Μπάτσοι, γουρούνια, ανεμώνη». Αυτό έγραψε ένας ανώνυμος σε έναν τοίχο στην Αλεξάνδρας, στη φοβερή αγγελία των μελλούμενων πούταν η μηδενιστική εξέγερση του 2008.

Ο «σουρεαλισμός», δηλαδή ο ατομικός, ομαδικός και εθνικός παραλογισμός εκδηλώνεται ποικιλότροπα. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αλλοϋβρίζονται, ενώ συγκυβερνούν και θέλουν να συνεχίσουν. Ορισμένοι δεν θέλουν το μνημόνιο, θέλουν όμως τα κόμματά του. ‘Αλλοι ζητάνε συγνώμη για αυτό που έκαναν και μετά ψήφο για να συνεχίσουν να το κάνουν. Ορκισμένοι αντίπαλοι του μνημονίου κάνουν πρακτικά ότι μπορούν για να εμποδίσουν τη δράση εναντίον του, να αποθαρρύνουν και να απογοητεύσουν τον ελληνικό λαό.

Ο «σουρεαλισμός», δηλαδή ο παραλογισμός, ενίοτε και η παραφροσύνη, χρειάζεται σε όσους δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που θέτει η πραγματικότητα. Γι’ αυτό και παρουσιάζεται μαζικά την παραμονή μεγάλων καταστροφών και είναι προϋπόθεση γι’ αυτές. Πως θα μπορούσαν αίφνης οι Γερμανοί, αν παρέμεναν στα καλά τους, να πάνε στον Χίτλερ και τον πόλεμο; Δεν θα τόκαναν αν δεν είχαν το Μνημόνιο και τη Δανειακή τους Σύμβαση, δηλαδή τη Συνθήκη των Βερσαλλιών στη δική τους περίπτωση.

Από μικρό κι από τρελλό μαθαίνεις την αλήθεια. Στη Λήμνο, οι μαθητές παρέλασαν με τα στρατιωτικά εμβατήρια της 25ης Μαρτίου και μαύρα περιβραχιόνια στα χέρια τους. Πενθούν τη χώρα πούχασαν.

Το διακύβευμα των εκλογών

Ως λαός, ετοιμαζόμαστε να κάνουμε το όγδοο θαύμα του κόσμου. Να ξαναβγάλουμε μια κυβέρνηση που την αποδοκιμάζει το 90% του πληθυσμού, ποσοστό που δεν ξαναεμφανίσθηκε από τότε που εφευρέθηκαν τα γκάλοπ. Δεν θα είναι, αν γίνει, μικρό κατόρθωμα.

Χρειάστηκε ο Γιώργος και η καταστροφή του ΠΑΣΟΚ για να μπούμε στην τροχιά της οικονομικής καταστροφής με το Μνημόνιο και να έρθει το ΔΝΤ στην Ευρώπη. Χρειάστηκε η καταστρεφόμενη ΝΔ για να αυτοαφοπλισθεί η χώρα από τα νομικά της όπλα στον πόλεμο χρέους, να γίνει ιδιοκτησία των πιστωτών και να μπουν τα θεμέλια για την εκδίωξή της από την ευρωζώνη ή και την ΕΕ. Τώρα, χρειάζονται οι αντιμνημονιακοί, ποικίλες δυνάμεις και πρόσωπα, για να μείνει ο ελληνικός λαός χωρίς το πολιτικό εργαλείο που χρειάζεται για να αντιπαλέψει το μνημόνιο. Για να μη δοθεί αξιόπιστη εναλλακτική πολιτική προοπτική στον ελληνικό λαό.

Τι άλλο χρειάζονται οι Τόμσεν, Μέρκελ, Ρότσιλντ, Ροκφέλερ, Σόρος, που η Ελλάδα είναι τώρα στην πρώτη τους προτεραιότητα, από ένα κατακερματισμένο πλήθος αντιμνημονιακών κομμάτων, κομματιδίων και κινήσεων, αμφίβολης αποτελεσματικότητας και αξιοπιστίας, για να κάνουν τη δουλειά τους. Και μόνο ο κατακερματισμός τους, ομολογεί πόσο τρομοκρατημένοι και απρόθυμοι είναι, στην καλύτερη περίπτωση, από την προοπτική οι ίδιοι οι οπαδοί τους και ο ελληνικός λαός να τους ζητήσει να κυβερνήσουν, να πάνε να ξαναδιαπραγματευτούνε με τη Μέρκελ, τις τράπεζες και το ΔΝΤ, να οργανώσουν την άμυνα του ελληνικού λαού και κράτους. Αλλά μόνο διεκδικώντας την κυβέρνηση και την εξουσία μπορείς να σταματήσεις το πρόγραμμα. ‘Οπερ έδει δείξαι.

Αν κατέβαιναν όλοι οι αντιμνημονιακοί σε μέτωπο, θα έπαιρναν σήμερα 200 βουλευτές, θα άλλαζε όλος ο πολιτικός συσχετισμός δύναμης στην Ελλάδα και διεθνώς και θα ετίθετο με διαφορετικούς όρους το πρόβλημα. Δεν θα ήταν ασφαλώς εύκολο, αλλά δοκίμασε κανείς να το κάνει και δεν το κατάφερε; Προσέκρουσε σε κάποιες πολιτικές δυσκολίες και ποιες ήταν; ‘Ηταν μεγαλύτερες από τη διαφορά που κάνει η καταστροφή της Ελλάδας από τον αγώνα για τη σωτηρία της;

Η «τρίτη γραμμή» της καταστροφής

Ο πιο άνετος τρόπος να τα πετύχεις αυτά, να παριστάνεις ότι είσαι κατά του μνημονίου και να μην κάνεις τίποτα εναντίον του, είναι να καμώνεσαι τον υπερεπαναστάτη που αρνείται οποιαδήποτε συνεργασία με τους «ρεφορμιστές» του «συστήματος» ή αδιαφορεί τάχα μου για τις εκλογές και μαζί για τις επιπτώσεις που θάχει το εκλογικό αποτέλεσμα στη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων, εργαζόμενων και άνεργων, νέων και απόκληρων, συνταξιούχων και άρρωστων, στο μέλλον της Ελλάδας και των παιδιών της. Σε μια διαφορετική ασφαλώς, αλλά εξίσου τραγική στιγμή της ελληνικής ιστορίας, ο κορυφαίος αγωνιστής και διανοούμενος Δημήτριος Γληνός έγραφε, στο πολιτικό πρόγραμμα της μαχητικότερης και βαθύτερης αντίστασης που ευρωπαϊκός λαός αντέτεινε στον Χίτλερ, ένα απόσπασμα που δείχνει τη ψυχολογία ανθρώπου που αγωνίζεται:

«’Οταν αφήσεις το λαό να πεθαίνει στους δρόμους, να κουρελιαστεί ψυχικά και σωματικά, και λες έπειτα πως θα κάνεις στον κατάλληλο καιρό εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα, είσαι ένας συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι σα να λες ότι θα βάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει» («Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ», Αθήνα 1944)

Κλασικό παράδειγμα δήθεν «υπερεπαναστατικής» πολιτικής το γερμανικό ΚΚ, που τόβαλε ο Στάλιν να πολεμάει λυσσασμένα τους Σοσιαλδημοκράτες κατά την «τρίτη περίοδο» της Τρίτης Διεθνούς, με αποτέλεσμα να πάρει ο Χίτλερ τις εκλογές του 1933. Πιθανώς ο Ιωσήφ τόκανε γιατί πίστευε βλακωδώς, αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ, ότι μπορούσε να επιβάλλει ένα condominium με τους Γερμανούς στην Ευρώπη. Παρολίγον να εξαφανισθεί τελικά η ΕΣΣΔ.

Η Μέρκελ, ο Τόμσεν, η Goldman Sachs περιμένουν τώρα πως και πως τις ελληνικές εκλογές. Τους αποδίδουν την ίδια σημασία με τις γαλλικές. Αν βγει κυβέρνηση των μνημονιακών, ενισχυμένη και με άλλους προθύμους, θα είναι παγκόσμιας σημασίας θρίαμβος για τις «αγορές» και τις ανώτερες τάξεις της Γερμανίας, ιδίως όσες συμπλέουν με το χρηματιστικό κεφάλαιο. Θα θεωρηθεί εκ των υστέρων συγκατάθεση στα Μνημόνια και τις Δανειακές Συμβάσεις, που κυρώθηκαν πραξικοπηματικά από την τωρινή Βουλή, χωρίς καμία προς τούτο εντολή. Στον οικονομικό και νομικό, θα προστεθεί και ο πολιτικός αφοπλισμός της Ελλάδας. Κοντεύουν να μας δηλητηριάσουν σε αυτή τη χώρα οι αναθυμιάσεις της αποσύνθεσης, να μας πνίξουν οι οσμές της προδοσίας, από τόσα σημεία του ελληνικού ορίζοντα που ξεπηδάνε.

1947/2012: Από τον εμφύλιο στο μνημόνιο και πάλι πίσω!

Οποιοδήποτε εκλογικό αποτέλεσμα δεν αποκλείει μια κοινωνική εξέγερση ή άλλες ανώμαλες εξελίξεις, στο εσωτερικό ή στα εξωτερικά μέτωπα της χώρας. Το αντίθετο, αν η Ελλάδα δεν βρει τη δύναμη, τους ανθρώπους, τους τρόπους και τα επιχειρήματα για διακόψει έλλογα την καταστροφική πορεία που ξεκίνησε τον Μάιο του 2010, όλα αυτά θα γίνουν αναπόφευκτα. Μια εξέγερση όμως κατά μιας προσφάτως εκλεγμένης κυβέρνησης ηττάται ευκολότερα και ευκολότερα δικαιολογείται στη συνέχεια η επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης, μιας δικτατορίας δηλαδή.

Αξίζει να θυμόμαστε την ιστορία μας. Για να φτάσει η Ελλάδα στον καταστροφικό εμφύλιο του 1946-49, χρειάστηκε να συμφωνήσει ο αστικός πολιτικός κόσμος στην αμερικανική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» κέντρου-δεξιάς, όπως καλή ώρα τώρα, και χρειάστηκε να πάει ένα ξημέρωμα στον Ριζοσπάστη ο Ζαχαριάδης να αλλάξει πραξικοπηματικά τη γραμμή του κόμματος ρίχνοντας τη γραμμή της αποχής στις εκλογές του 1946, όπως γράφει στο τελευταίο, συγκλονιστικό βιβλίο της, μια από τις ηρωϊκότερες και σεμνότερες φιγούρες της ελληνικής αριστεράς, η Μαρία Καραγιώργη. Με τον θερμό της, η Ελλάδα έγινε το δοκιμαστήριο ΗΠΑ και ΕΣΣΔ για τον ψυχρό τους πόλεμο, όπως καλή ώρα τώρα είμαστε το δοκιμαστήριο για όσα μέλλουν να συμβούν στην Ευρώπη, αν όχι και εργαλείο για τον επερχόμενο πόλεμο στη Μέση Ανατολή.

Ας ελπίσουμε, αν και παγιδευμένοι, οι απόγονοι του Οδυσσέα να βρουν ένα τρόπο να φέρουν το λιγότερο κακό εκλογικό αποτέλεσμα, ανθιστάμενοι σε αυτούς που, όπως είχε δηλώσει ο Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Ντισραέλι, θέλουν να κάνουν τον ατίθασο λαό των Ελλήνων «μικρόψυχους σαν τους λαούς του Ινδουστάν».

Επίκαιρα, 29.3.2012

Έρχονται εκλογές, χρειάζεται προσοχή στις επιλογές

Στάθης στον eniko

Ας κλείσουμε τα μάτια για ένα λεπτό (διότι για περισσότερο δύσκολα θα αντέξουμε) κι ας δούμε τον

εφιάλτη που θα είναι η Ελλάδα, αν τυχόν στις εκλογές τα Μνημονικά κόμματα λάβουν την εντολή να σχηματίσουν εκ νέου κυβέρνηση,

κυβέρνηση ανδρείκελων της Τρόικας, αλλά κυβέρνηση.

 

 

Όλη η Ελλάδα θα μετασχηματισθεί ταχέως σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη, δηλαδή σε ένα απέραντο Στρατόπεδο Καταναγκαστικής Εργασίαςνέου τύπου.

Εδώ να σταθούμε επίσης ένα λεπτό για να θυμηθούμε πώςλειτουργούσαν τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης (μάλιστα το καθένα έως τηντελευταία στιγμή, ενώ το σύμπαν γύρω τους κατέρρεε).

Ο χρυσούς κανών για τη λειτουργία ενός Στρατοπέδου Συγκεντρώσεως είναι να υπάρχει πάντα για τον καθένα ένας κατώτερος.

Μια κολασμένη ιεραρχία κλιμακούμενη διαρκώς προς τα κάτω με τελευταίο σκαλί, «τελική λύση» τον θάνατο.

Στο βιβλίο του «Αν αυτό είναι ο άνθρωπος», ο Πρίμο Λέβι (Ιταλός Εβραίος κρατούμενος των Ναζί που επέζησε για να αυτοκτονήσει πολλά χρόνια μετά, αλύτρωτος απ’ τον εφιάλτη) περιγράφει τη φρίκη αυτής της διαδικασίας που παράγει τόσο φόβο ώστε να κάνει τον άνθρωπο ικανό για τα πάνταπροκειμένου να επιζήσει μια μέρα παραπάνω, μιαν ώρα ακόμα.

 

 

Τηρουμένων των αναλογιών, το τρέχον πολιτικό σύστημα, υπήκοο στη νέα Κομαντατούρ, εφαρμόζει την ίδια πολιτική ιεράρχησης προς τα κάτω

στους μισθούς (διότι πάντα υπάρχει κάπου -π.χ. στη Βουλγαρία- έναςκατώτερος μισθός), στις συντάξεις, στην ασφάλιση -διότι κάπου υπάρχει τοχειρότερο- σε όλα!

Αν σε αυτό προσθέσετε τον διαχωρισμό των εργαζομένων σε αλληλοϋποβλεπόμενες ομάδες με «κίτρινα αστέρια» (στον ιδιωτικό τομέα) «πράσινα αστέρια» (στον δημόσιο τομέα) «λευκά αστέρια» (οι άνεργοι) και«μαύρα αστέρια» (οι μετανάστες), οι ομοιότητες αρχίζουν να γίνονταιανατριχιαστικές.

 

 

Αν τώρα, σε αυτό το Στρατόπεδο Καταναγκαστικής Εργασίας η Ωραία Ελλάς προσθέσετε 30 επιμέρους Στρατόπεδα Συγκέντρωσης Μεταναστών που θέλει να εγκαταστήσει σε 30 σημεία της Επικράτειας ο χερ Χρυσοχοΐδης, ο Εφιάλτης είναι εδώ. Ο Εφιάλτης

της κοινωνικής αποσάθρωσης της χώρας καθώς και της οριστικής ηθικής χρεωκοπίας όλων μας.

 

Βεβαίως, το σχέδιο αυτό είναι ατελέσφορο, δεν πρόκειται νασυντελεσθεί. Πόσες χιλιάδες μετανάστες θα κλείσουν οι φωστήρες μας σ’ αυτά τα κατ’ ευφημισμόν «κέντρα φιλοξενίας(!); Χίλιους στο καθένα; Τριάντα χιλιάδες στην επικράτεια; Οι υπόλοιπες 970.000 τι θα γίνουν;

Μπορεί αυτό το σχέδιο να ’ναι γελοίο και ανήθικο, δείχνει όμως τις προθέσεις των εμπνευστών του.

Καλύτερα δεσμοφύλακας ο νέος απ’ την Κοζάνη, φερ’ ειπείν, παράάνεργος. Σήμερα! Και καλύτερα μαφιόζος μεθαύριο, παρά απλόςδεσμοφύλακας αύριο.

Αυτήν την κολασμένη «άνοδο» της καθόδου στον ‘Αδη μας προτείνει το πολιτικό σύστημα της ΠΑΣΟΚΟΝΟΥΔΟΥΣ (με ολίγην από Καρατζαφέρη καιΧρυσή Αυγή).

Τότε, γιατί να μην πουλάμε και ηρωίνη; καλύτερη αυτή η, έστω βρόμικη δουλειά, παρά η ανεργία. Αλλά, «αν αυτό είναι το πολιτικό σύστημα…», όπως θα έλεγε και ο Πρίμο Λέβι, τότε καλύτερα να πάμε να κόψουμε τον λαιμό μας…

 

 

Και, μια και μιλάμε σήμερα για φρικώδεις παραμέτρους της πολιτικής ζωής 70 χρόνια μετά τη συντριβή του ναζισμού, να μην παραλείψουμε τη«Χρυσή Αυγή».

Ιδιαίτερα μετά τη «νομιμοποίηση» που της προσέφερε ο κ. Σαμαράςεντάσσοντάς την σε μία απ’ τις εκδοχές της Δεξιάς!!

Συμβαίνει λοιπόν το εξής παράδοξο: ορισμένοι δεξιοί πολίτες,απογοητευμένοι από τη μεταστροφή της Ν.Δ. υπέρ του Μνημονίου και από τις συνεχείς κωλοτούμπες του κ. Καρατζαφέρη, να

στρέφονται τώρα προς τη Χρυσή Αυγή, για να εκφράσουν την αντιμνημονιακή τους οργή. Τι σχέση έχει, όμως, η Χρυσή Αυγή με τονπατριωτισμό αυτών των πολιτών; – τι σχέση

έχουν οι επίγονοι των Ναζί, με την Ελλάδα και τα προβλήματά της;

Η Χρυσή Αυγή εμφορείται από την ίδια ναζιστική ιδεολογία τωνΓερμανών επί Κατοχής και των προδοτών που συνεργάσθηκαν μαζί τους, των δωσιλόγων.

Τι σχέση έχει η Χρυσή Αυγή με την εθνική ανεξαρτησία; Μήπως τουδιαμελισμού της Ελλάδας, όπως ακριβώς τη διαμέλισαν οι ιδεολογικοί της πρόγονοι;

Βεβαίως ζούμε (και λόγω κρίσης) σε μιαν περίοδο ιδεολογικής σύγχυσης – που μάλιστα την επιτείνουν «ευφυείς» κινήσεις, όπως αυτή του επιτελείου της Ν.Δ. να χαρακτηρίσει «αριστερό» τον κ. Καμμένο.

Όπως ζούμε επίσης και σε μια περίοδο προεκλογικής δημαγωγίας.Χαρακτηριστική αυτής της  δημαγωγίας είναι και η μετάθεση, εν όψει εκλογών, της συζήτησης από το Μνημόνιο στο μεταναστευτικό – μέγα πρόβλημα, που όμως δεν μπορεί να λυθεί εκ του προεκλογικού προχείρου.

Μπορεί όμως να «σπρώξει», η αναθέρμανσή του (απ’ το ΠΑΣΟΚ), αρκετούς ψηφοφόρους της Ν.Δ. στην «αγκαλιά» των ναζιστών της Χρυσής Αυγής (μάλιστα με τις ευλογίες της όλο και πιο πολύ ανοηταίνουσας Ν.Δ.) –παράδοξο; Οχι! Απλώς ηλίθιο. Αλλά και καταστροφικό.

Έρχονται εκλογές! Είναι η ώρα να δείξει η οργή τη σοφία της και ηανάγκη την ισχύ της…

http://www.enikos.gr/stathis/30174,Erxontai_ekloges_xreiazetai_prosoxh_sti.html

ΝΕΑ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΔΙΚΑΙΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

του Θεόδωρου Καρυώτη
Στις 14 Μαρτίου 2012 το Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας, που εδρεύει στο Αμβούργο της Γερμανίας, πήρε μια σημαντική απόφαση που αφορούσε την διένεξη του Μπανγκλαντές με το Μυανμάρ (πρώην Βούρμα) στον κόλπο της Βεγγάλης. 
Τα δυο αυτά κράτη έχουν υπογράψει και επικυρώσει τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας Η απόφαση αφορούσε την οριοθέτηση των χωρικών υδάτων, της υφαλοκρηπίδας, της υφαλοκρηπίδας πέραν των 200 ν.μ. και της ΑΟΖ. Είναι η πρώτη φορά που το Δικαστήριο, που δημιουργήθηκε με τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982,ασχολείται με την οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών. Τα πρώτα 16 χρόνια της ύπαρξής του ασχολείτο κυρίως με θέματα αλιείας και της άμεσης απελευθέρωσης πλοίων.
Μέχρι σήμερα τα κράτη που είχαν διαφορές που αφορούσαν τα θαλάσσια σύνορά τους χρησιμοποιούσαν το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή ένα διαιτητικό δικαστήριο. Είναι επίσης η πρώτη φορά που ένα δικαστήριο ασχολείται ταυτόχρονα με τα θέματα χωρικών υδάτων, του εσωτερικού και εξωτερικού ορίου της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.
Το Δικαστήριο, κατ’ αρχάς αποφάσισε ότι έχει δικαιοδοσία σε όλα τα θέματα. Το Μπανγκλαντές υποστήριζε ότι η διαφορά πρέπει να επιλυθεί βάσει της αρχή της ευθυδικίας (equity) και το Μυανμάρ βάσει της αρχής της μέσης γραμμής (equidistance). Το Δικαστήριο ακολούθησε, στις περισσότερες περιπτώσεις τη θέση του Μπανγκλαντές. Η πιο σημαντική, κατά τον γράφοντα, απόφασή του αφορά την οριοθέτηση των χωρικών υδάτων και ιδιαίτερα αυτή των νησιών. Το Μυανμάρ υποστήριζε ότι η νήσος St Martin του Μπανγκλαντές, επειδή βρίσκεται κοντά στα δικά της παράλια, δεν δικαιούται χωρικά ύδατα 12 ν.μ., όπως ορίζει το Άρθρο 15 της Συνθήκης για το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά μόνο 6 ν.μ. Το Μυανμάρ ζήτησε από το Δικαστήριο το St Martin να ανήκει στη κατηγορία των «ειδικών περιστάσεων» και δεν έπρεπε να έχει «πλήρη επήρεια» μια και αυτό θα οδηγούσε σε παραμόρφωση της γενικής διαμόρφωσης των ακτών των δυο κρατών. Αντίθετα το Μπανγκλαντές υποστήριξε ότι στο νησί St Martin έπρεπε να δοθεί «πλήρη επήρεια» γιατί έτσι έχει απαιτήσει το Διεθνές Δίκαιο σε προηγούμενες περιπτώσεις. Σε καμία προηγούμενη απόφαση διεθνών αποφάσεων κατοικήσιμα νησιά έχουν λάβει χωρικά ύδατα λιγότερο των 12 ν.μ. Τα μόνα νησιά που έχουν λάβει λιγότερο από 12 ν.μ. ήταν μη κατοικήσιμα ή άγονα (barren). Το Μπανγκλαντές επίσης τόνισε ότι το St Martin έχει μια έκταση 8 τετρ. χλμ., διαθέτει μια ναυτική βάση και έχει περίπου 7.000 κατοίκους.   
Το Δικαστήριο απέρριψε τη θέση του Μυανμάρ και υποστήριξε τη θέση του Μπανγκλαντές δίνοντας «πλήρη επήρεια» στο St Martin και έτσι του έδωσε χωρικά ύδατα 12 ν.μ.! Δήλωσε επίσης ότι το γεγονός ότι το St Martin βρίσκεται κοντά στις ακτές του Μυανμάρ δεν σημαίνει ότι δεν δικαιούται να έχει χωρικά ύδατα 12 ν.μ.
Μετά αποφάσισε ότι πρέπει να χρησιμοποιηθεί η αρχή της ευθυδικίας/ειδικών περιστάσεων στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, για να υπάρξει μια πιο δίκαιη κατανομή αυτών των δυο θαλάσσιων ζωνών. Έτσι το Μυανμάρ έχασε ένα μέρος αυτής της θαλάσσιας ζώνης μια και το Μπανγκλαντές αύξησε την ΑΟΖ του από 107.000 τετρ. χλμ. σε 111.000 τετρ. χλμ.
Τέλος, για πρώτη φορά διεθνές δικαστήριο ασχολήθηκε με τα εξωτερικά όρια της υφαλοκρηπίδας ενός κράτους σε περίπτωση που αυτό δικαιούται υφαλοκρηπίδας πέραν των 200 ν.μ. Το Δικαστήριο του Αμβούργου έδωσε εξωτερικά όρια υφαλοκρηπίδας και στα δύο κράτη προεκτείνοντας την εξωτερική υφαλοκρηπίδα τους πέραν των 200 ν.μ. αλλά χωρίς να ορίσει το τέλος της μια και εκεί θα πρέπει να οριοθετηθεί και η υφαλοκρηπίδα της Ινδίας που δεν ήταν ένα συμβαλλόμενο μέρος αυτής της διαφοράς. Το μέρος αυτό της απόφασης δεν αφορά καθόλου τη Μεσόγειο γιατί κανένα κράτος της Μεσογείου δεν διαθέτει εξωτερική υφαλοκρηπίδα.
Η απόφαση αυτή του Διεθνούς Δικαστηρίου του Δίκαιου της Θάλασσας πρέπει να εξεταστεί από το Υπουργείο Εξωτερικών γιατί δίνει κάποια πλεονεκτήματα στην  Ελλάδα στη διαφορά της με την Τουρκία. Συγκεκριμένα, η απόφαση να δώσει χωρικά ύδατα 12 ν.μ. σένα νησί που βρίσκεται απέναντι την ακτή ενός άλλου κράτους ενισχύει τη θέση της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας στο Αιγαίο Πέλαγος. Από την άλλη πλευρά, η έμφαση στην έννοια της ευθυδικίας/ειδικών περιστάσεων αδυνατίζει τη θέση μας για το σύμπλεγμα του Καστελόριζου.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/03/blog-post_3787.html#.T3xFJfAjG8A

Την Παρασκευή 6 Απρίλη στις 5 το απόγευμα έξω από την Γερμανική πρεσβεία

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

===============

Όλες οι Αντιστασιακές Οργανώσεις και το Εθνικό Συμβούλιο διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, οργανώνουν πανελλήνια εκδήλωση την Παρασκευή, 6 Απρίλη, στις 5 το απόγευμα έξω από τη Γερμανική Πρεσβεία στην Αθήνα και την ίδια μέρα και ώρα έξω από τα Γερμανικά Προξενεία όλης της χώρας.

Η 6^η Απρίλη 1941, είναι η μέρα της εισβολής των δυνάμεων του ναζισμού στα σύνορά μας και η αρχή των αμέτρητων εγκλημάτων των ναζιστικών στρατευμάτων που μετέτρεψαν την πατρίδα μας σε ένα ολοκληρωτικό ολοκαύτωμα.

Καλούμε όλους τους Έλληνες να συμμετάσχουν και να δώσουν μιαν ηχηρή απάντηση, φωνάζοντας με όλη μας τη δύναμη ότι τα εγκλήματα των ναζιστών προγόνων τους δεν ξεχνιούνται & δεν παραγράφονται. Και να απαντήσουμε και στην προκλητική συμπεριφορά των σημερινών Γερμανών κυβερνώντων, με 4 λέξεις:

ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΝΕ…ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ…

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

Το Γραφείο Τύπου της Συντονιστικής Επιτροπής = info@holocaust.gr, 210.7259466

===================================================================

Συντηρητικοί Μαρξιστές (Β’ μέρος)

του Γιάνη Βαρουφάκη

Τι δεν είδε ο Μαρξ

Όσο διορατικός και να ήταν, ο Μαρξ δεν ήταν δυνατόν να έχει προβλέψει τα πάντα. Αρκεί ότι προ-είδε το μεγαλείο της παγκοσμιοποίησης, αλλά και την άκρα δυστυχία που αυτή παρήγαγε. Την τάση του καπιταλισμού να παραγάγει πρωτόγνωρο πλούτο, και συνάμα πρωτόγνωρη φτώχεια. Την τάση της ανθρωπότητας να κατασκευάζει μηχανήματα με την δύναμη να παράγουν εκ μέρους μας τα πάντα αλλά, την ίδια στιγμή, και την έφεσή μας να μετατρεπόμαστε όλοι μας, εργαζόμενοι και εργοδότες, σε αλλοτριωμένους σκλάβους των τεχνολογικών δημιουργημάτων μας. 

Αυτό που δεν είδε ο Μαρξ ήταν το φαινόμενο μιας Microsoft ή μιας Apple. Εξηγούνται άραγε τα κέρδη αυτών των δύο κολοσσών με την θεωρία του Μαρξ; Μεταφράζονται εύκολα στην υπεραξία των εργαζόμενων αυτών των δύο επιχειρήσεων; Σε καμία περίπτωση. Ο Μαρξ υπέθετε ότι όλες οι επιχειρήσεις λειτουργούν σε απόλυτα ανταγωνιστικό πλαίσιο. Ότι οι καινοτομίες τους αντιγράφονται άμεσα και δεν δύνανται να πουλάνε τα προϊόντα τους πιο ακριβά από τους ανταγωνιστές τους. Με άλλα λόγια, ο Μάρξ έστρεφε την κριτική του σε μια ιδεατή, πλήρως, ανταγωνιστική έκφανση του καπιταλισμού. Δεν ασχολήθηκε με την περίπτωση μια πιθανής Microsoft ή μιας Apple επειδή πίστεψε ότι ο ανταγωνισμός θα έριχνε όλα τα τείχη του προστατευτισμού. Σφάλμα ολκής. Το αντίθετο συνέβη. Εταιρείες όπως η Microsoft και η Apple όχι μόνο κατάφεραν να υψώσουν νέα τείχη προστατευτισμού, αλλά και να ιδιωτικοποιήσουν αυτό που ο Μαρξ ονόμαζε «γενική διανόηση», την συλλογικά δηλαδή παραχθείσα γνώση μιας παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας. Το κάθε iPhone, το κάθε πρόγραμμα Windows, εμπεριέχει γνώση παραχθείσα από εκατομμύρια άτομα τα περισσότερα από τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με την Microsoft ή την Apple. Οι καλές αυτές εταιρείες, όπως περίπου η British East India Company πριν αιώνες μονοπώλησε το εμπόριο της Ευρώπης με την Άπω Ανατολή, μονοπωλούν την γνώση που έχουν παράξει μάζες επιστημόνων και μη. 

Αυτή την ιδιωτικοποίηση δεν την είχε φανταστεί ποτέ ο Μαρξ (πως θα μπορούσε άλλωστε;). Κι όμως, αυτή η ιδιωτικοποίηση βρίσκεται σήμερα στο κέντρο της διανομής του παγκόσμιου εισοδήματος. Ένα iPhone παράγεται στην Κίνα από την Ταϊβανέζικη Foxconn, στα εργοστάσια της οποίας εργάζονται χιλιάδες κινέζοι υπό οικτρές συνθήκες. Η Foxconn χρεώνει την Apple περί τα 80 δολάρια για κάθε συσκευή, την οποία μετά πουλάει η Apple για 700 δολάρια. Να το πω απλά: Ο ίδιος ο Μαρξ θα κατέληγε ότι η ανάλυσή του δεν αρκεί για να εξηγήσει τι γίνεται.

Ο καπιταλισμός που μελετούσε ο Μαρξ είχε ως κύριο πρωταγωνιστή έναν επιχειρηματία-ιδιοκτήτη που επένδυε δανεικά χρήματα στο εργοστάσιο και παρακρατούσε ό,τ κέρδη ένιωθε ότι μπορούσε να αφαιρέσει από τις επενδύσεις της επόμενης χρονιάς. Σήμερα, ο επιχειρηματίας είναι ένας απλός manager που «τρέχει» την επιχείρηση ουσιαστικά για λογαριασμό τραπεζών οι οποίες με την σειρά τους διοικούνται από managers (στους οποίους δεν ανήκουν οι τράπεζες). Σε αυτή την νέα καπιταλιστική τάξη πραγμάτων, η βασική πηγή πλούτου δεν είναι απλώς η υπεραξία που παράγουν οι προλετάριοι, αλλά οι υπερμισθοί των managers. Μισθοί ασύλληπτα υπεράνω του όποιου μεγέθους θα αντανακλούσε την «παραγωγικότητά» τους. Υπερμισθοί που διαχέονται προς τα κάτω, στα χαμηλότερα κλιμάκια του λεγόμενου middle management, έτσι ώστε να επιβάλλεται ένα καθεστώς «συνενοχής» μεταξύ κατεργαραίων διαφορετικού βεληνεκούς.

Αν ζούσε ο Κάρολος σήμερα, αυτή την διαδικασία θα μελετούσε. Το πως η υπεραξία παράγεται όλο και πιο πολύ στην Κίνα, στην Αφρική, στην Ινδία, ενώ στην Δύση όλοι, όχι βέβαια στον ίδιο βαθμό, εισπράττουν υπερμισθούς – δηλαδή μισθούς που, στην γλώσσα του Μαρξ, ξεπερνούν κατά πολύ την αξία της εργασίας-δραστηριότητάς τους.

Οι εγχώριοι Μαρξιστές

Όταν γύρισα για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το 2000, η πρώτη μου απογοήτευση ήρθε από τους αυτο-προσδιοριζόμενους ως μαρξιστές φοιτητές μου. Θυμάμαι ατέλειωτες συζητήσεις, που με γέμιζαν απόγνωση, για τα λεγόμενα «εργασιακά δικαιώματα» που, εκείνοι έλεγαν ότι, πρέπει να τους «εξασφαλίζουν» τα πτυχία τους. Τους έλεγα: «Βρε παιδιά, μαρξιστές άνθρωποι είσαστε. Πως είναι δυνατόν να πιστεύετε ότι το Πανεπιστήμιο μπορεί ΚΑΙ να προσφέρει μαζική και δωρεάν παιδεία ΚΑΙ να σας εξασφαλίσει «εργασιακά δικαιώματα». Αν μπορούσε, αυτό δεν θα σήμαινε ότι ο Μαρξ έλεγε ανοησίες όταν ισχυριζόταν πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ξεπεράσει τις αντιφάσεις του, να εκπολιτιστεί, χωρίς να καταργηθεί το μονοπώλιο των λίγων επί των μέσων παραγωγής;» Μόνος μου τα έλεγα, μόνος μου τα άκουγα.

Η τραγωδία της πλειοψηφίας των συμπατριωτών μας που δηλώνουν μαρξιστές είναι διττή: Από την μία, απέχουν πολύ από την ποιότητα, το ύφος και το ήθος της σκέψης του Μαρξ. Από την άλλη, απέχουν ακόμα περισσότερο από τα ζητήματα που θα απασχολούσαν τον Μαρξ σήμερα, και τα συμπεράσματα που θα έβγαζε.

Ως προς το πρώτο, τον τρόπο με τον οποίο παρερμηνεύουν τον Μαρξ του 19ου αιώνα, είναι ξεκάθαρο ότι οι έλληνες μαρξιστές δεν μοιράζονται με τον «γκουρού» τους το δέος που εκείνος ένιωθε μπροστά στα επιτεύγματα του καπιταλισμού. Επικεντρώνονται στα αρνητικά, μεμψιμοιρώντας, και στρεφόμενοι εναντίον εκείνων που ο Μαρξ θα θεωρούσε θείον δώρον: την παγκοσμιοποίηση, το Διαδίκτυο, τις νέες τεχνολογίες, την τάση του καπιταλισμού να καταστρέφει τις σεμνοτυφίες, την συντήρηση, το παλιό, την υποκρισία. Παράλληλα, αποτυγχάνουν να συλλάβουν την πραγματική κακοήθεια του καπιταλισμού που δεν έχει τίποτα να κάνει με την «αδικία» και την «ανισότητα» αλλά που, σύμφωνα με τον Μαρξ, προκύπτει από τον ανορθολογισμό που γεννά η ιδιωτική εκμετάλλευση συλλογικά παραχθέντων αγαθών (κεφαλαιουχικών και καταναλωτικών).

Ως προς το δεύτερο, τώρα, την αδυναμία τους να σκεφτούν αυτά που θα σκεφτόταν ο Μαρξ σήμερα (εν όψει των νέων δεδομένων), εδώ η κατάσταση φέρνει δάκρυα στα μάτια. Έχετε ακούσει κάποιο από τα κόμματα της Αριστεράς να νοιάζεται για τον τρόπο με τον οποίο η Δύση, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, καρπούται την υπεραξία που παράγει ο ‘Νότος’, μετατρέποντάς την σε υπερμισθούς; Ακούσατε ποτέ να εκφέρεται, από την Αριστερά, μια ανάλυση της μετά το 2008 ελληνικής κατάστασης όπου να τίθεται επί τάπητος η ανικανότητα της χώρας τόσο να παράγει (παραδοσιακή κατά Μαρξ) υπεραξία όσο και να καρπούται υπερμισθούς; Όχι, δεν ακούσατε.

Αυτό που ακούσατε, ουσιαστικά, είναι η απαίτηση οι έλληνες εργαζόμενοι να εισπράττουν κι αυτοί υπερμισθούς – μιας και η βιομηχανία μας δεν παράγει αρκετή υπεραξία από την οποία να διεκδικήσουν ένα μέρος. Αυτό που ακούσατε είναι καταγγελίες περί της αδικίας των Μνημονίων και περί της όλο και μεγαλύτερης απόσπασης υπεραξίας των εργαζόμενων (όταν αυτή δεν υφίσταται πλέον). Όσο δε για το τι πρέπει να γίνει, μεγάλο μέρος της Αριστεράς απαντά: Επιστροφή στην αυτάρκεια. Έξοδο από το ευρώ. Έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τέλος στην παγκοσμιοποίηση. Τείχη γύρω από την χώρα που να εμποδίζουν τις εισαγωγές.

Ερωτώ λοιπόν: Με πόσες στροφές νομίζετε ότι περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του ο Μαρξ στον τάφο του στο Highgate όταν «ακούει» τους έλληνες μαρξιστές να λένε τέτοια πράγματα; Η δική μου εκτίμηση είναι: με περίπου 12000rpm!

Επίλογος

Με αυτό το άρθρο κλείνει ένας κύκλος. Ένας κύκλος που προσπάθησε να αναδείξει την ιδεολογική ασυνέπεια και των τριών μεγάλων ιδεολογικών ρευμάτων που κυριαρχούν στην πολιτική σφαίρα, και τα οποία θα κονταροκτυπηθούν (με διαφορετικά κομματικά περιτυλίγματα) στις επικείμενες εκλογές. Είδαμε ελευθεριάζοντες που υποστηρίζουν την μεγαλύτερη και πιο τοξική κρατική παρέμβαση στην ιδιωτική οικονομία (τα δάνεια των Μνημονίων). Γνωρίσαμε Κευνσιανούς που υποστηρίζουν ότι, εν καιρώ βαθιά ύφεσης, η ανάπτυξη θα έρθει μειώνοντας δημόσιες δαπάνες και μισθούς. Καταλήξαμε σε Μαρξιστές που, ουσιαστικά, υπερασπίζονται το δικαίωμα των ελλήνων εργαζόμενων να ζουν ως ραντιέρηδες (εισοδηματίες), ξεζουμώντας την υπεραξία «άλλων» τριτοκοσμικών, ξένων.

Στόχος μου, επαναλαμβάνω, δεν ήταν να επιχειρηματολογήσω υπέρ της ιδεολογικής και θεωρητικής καθαρότητας. Προσωπικά μιλώντας (επειδή, εδώ στο τέλος, δεν με πειράζει να δηλώσω την δική μου ταυτότητα), κατανοώ τον καπιταλισμό διαβάζοντας Μαρξ (και συγκεκριμένα τον Πρόλογο στην Εισαγωγή στην Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας ΚΑΙ την 18η Brumiere του Louis Bonaparte), Keynes (όχι τόσο την Γενική Θεωρία αλλά τα αριστουργηματά του World Economic Outlook, The Economic Consequences of the Peace και το Treatise on Money) και Hayek (Economics and Knowledge). Όχι, στόχος μου ήταν να καταδείξω πως, στην Ελλάδα, μια από τις εκφάνσεις (και αιτίες) της Κρίσης είναι ότι τα κυρίαρχα ιδεολογικά ρεύματα δεν είναι καν ειλικρινή με τον εαυτό τους.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=13926

 

Η ΑΟΖ, ένα όραμα για την Ελλάδα – του Ν. Λυγερού

Η αλλαγή φάσης υπάρχει. Η ΑΟΖ δεν είναι πλέον υπό αμφισβήτηση από όλους τους άλλους, αντιθέτως, θέλουν πλέον να προλάβουν τα οφέλη της ελληνικής ΑΟΖ, πριν ακόμα υπάρξει καν η θέσπισή της. Μπορεί να υπάρχουν ακόμα μερικοί δικοί μας που δεν πείστηκαν από το θέμα της ελληνικής ΑΟΖ, φανταζόμαστε τώρα ότι οι ΑΟΖ της Αιγύπτου αλλά και της Τουρκίας θα καταφέρουν πιο αποτελεσματικά ν’ αλλάξουν και τους άπιστους της ΑΟΖ. Τώρα, όσον αφορά στους υποστηρικτές της, έγινε πλέον κατανοητό απ’ όλους, ότι το θέμα της ΑΟΖ έχει μια δυναμική, η οποία είναι ανεξάρτητη από τις κυβερνήσεις, αν αυτοί δεν τολμούν να πάρουν αποφάσεις, οι οποίες είναι πια απαιτήσεις για την πατρίδα μας. Το timing είναι καλό, έχουμε την τεχνογνωσία και γνωρίζουμε τα πλεονεκτήματα της τοποθεσίας μας μέσα στην τοποστρατηγική Μεσόγειο, κατά συνέπεια το όλο θέμα είναι πια μια πολιτική πρωτοβουλία. Μόνο που πρέπει να είμαστε προσεχτικοί, διότι οι άλλοι δεν θα περιμένουν τη σειρά τους για να προσπαθήσουν να σπάσουν το μέτωπο της ελληνικής ΑΟΖ σε σχέση με την κυπριακή ΑΟΖ. Διότι ξέρουν από την ανάλυσή τους, ότι η κατάσταση είναι κρίσιμη γι’ αυτούς. Η Κύπρος το κατανόησε πολύ καλά και θα περάσει σύντομα στον δεύτερο γύρο, την ώρα που οι κυβερνήσεις αναρωτιούνται ακόμα πού διεξάγεται ο αγώνας. Ακόμα κι αν δεν παίξει η Ελλάδα το παίγνιο της Μεσογείου, όσον αφορά στην ΑΟΖ, έχει αρχίσει πραγματικά, δεν είναι πλέον θεωρητικό αλλά τρομερά πρακτικό. Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμιά δικαιολογία και δεν είναι η ρητορική που θα σώσει την κατάσταση εκ των υστέρων, είναι τα στρατηγικά μας βήματα που πρέπει να εφαρμοστούν πριν περάσουμε σε τακτικό επίπεδο. Ο στόχος της θέσπισης δεν είναι ούτε περίπλοκος, ούτε πολλαπλός. Ένας είναι, δεν υπάρχει άλλη κατεύθυνση. Μία είναι η λύση και μία είναι η αποστολή. Δεν χρειάζεται να συζητάν ακόμα οι τριακόσιοι της βουλής. Έχουν όλα τα δεδομένα στα χέρια τους. Όποιο και να είναι το κόμμα, η ιδέα είναι η ίδια, διότι η Ελλάδα είναι μία. Δεν μας ενδιαφέρει καν να συμφωνήσουν, ας αφήσουν έναν άνθρωπο με ψυχή να το κάνει για όλους τους άλλους. Στην πατρίδα μας, ακόμα και οι θεσμικές αποφάσεις γίνονται από μια χούφτα ανθρώπων, διότι ο λαός πιστεύει στις αξίες και όχι στις αρχές. Ας αρχίσουμε, λοιπόν, με την αξία. Η ΑΟΖ δεν είναι μια αρχή αλλά μια αξία ανεξάρτητη από κάθε πολιτικάντικη προσέγγιση. Όποιος θέλει να επωφεληθεί της ύπαρξης της ΑΟΖ, ας το κάνει, οι θέσεις και η καριέρα τους μας αφήνουν αδιάφορους. Ας το κάνει για τον εαυτό του, αλλά ας το κάνει. Δεν είναι ανάγκη να μας πείσει για τις καλές προθέσεις του, αφού αξία έχει μόνο η ΑΟΖ. Δεν είναι ανάγκη να δικαιωθεί άμεσα, ας το κάνει η ιστορία μετά. Ο ελληνικός λαός δεν ξεχνά εύκολα. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες και τυπικότητες που όχι μόνο δεν έχουν σημασία, αλλά σε λίγο δεν θα έχουν καν νόημα. Η τοποστρατηγική Μεσόγειος υπάρχει, η σκόνη του Cantor υπάρχει στο Αιγαίο, οι κυψέλες Voronoi υπάρχουν για τα νησιά μας, ας υπάρξει λοιπόν η ΑΟΖ για την πατρίδα μας.

 

ΣΔΟΕ: Φλέβα φοροδιαφυγής στα ανταλλακτήρια χρυσού

Η ύπαρξη και η άνθιση των ενεχυροδανειστηρίων και ανταλλακτηρίων χρυσού είναι τρανή απόδειξη της οικονομικής κατάρρευσης της μικρο – μεσαίας τάξης. Πολλοί συμπολίτες μας καταλήγουν στα γκισέ αυτών των «καταστημάτων» ρευστοποιόντας ότι πολύτιμο διαθέτουν, οικονομικής  ή συναισθηματικής αξίας, για να πληρώσουν φόρους, δόσεις δανείων ή να αγοράσουν τρόφιμα.

Η κατάσταση συγκρίνεται με την κατοχή, όταν ο μαυραγορίτης δεχόταν να δώσει λίγο λάδι ή μπομπότα με αντίτιμο τα χρυσά της οικογένειας και συχνά την ίδια την αξιοπρέπεια της, σύμφωνα με μαρτυρίες ανθρώπων που τα έζησαν.

Τα «καταστήματα» αυτά κερδοσκοπούν πατώντας στην ανάγκη του συνανθρώπου μας και προκαλούν εύλογα την απορία όλων για την ρευστότητα που διαθέτουν, όταν οι ίδιες οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν σοβαρή έλλειψη χρημάτων. Οι υποψίες για ξέπλυμα μαύρου χρήματος και η διοχέτευση του χρυσού με παράνομο τρόπο εκτός  Ελλάδας, συνεχώς αυξάνονται.

βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα»

Φλέβα φοροδιαφυγής έχει ανακαλύψει το ΣΔΟΕ στα ανταλλακτήρια χρυσού και στις υπεράκτιες (offshore) εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη Ελλάδα. Αυτό δείχνουν στοιχεία που διαβίβασε στη Βουλή το υπουργείο Οικονομικών. Ειδικότερα από απάντηση του ΥΠΟΙΚ σε ερώτηση των βουλευτών του ΛΑΟΣ Κυριάκο Βελόπουλο και Άγγελο Κολοκοτρώνη προκύπτει ότι το ΣΔΟΕ κατά την διάρκεια ελέγχων σε ανταλλακτήρια χρυσού διαπίστωσε ότι τα 6 στα 10 φοροδιαφεύγουν. 

Ειδικότερα, τα στοιχεία, δείχνουν ότι στις 58 από τις 93 επιχειρήσεις που ελέγχθηκαν διαπιστώθηκαν 681 φορολογικές παραβάσεις. Μάλιστα μια από αυτές αφορά στην αγορά 135 κιλών χρυσού χωρίς παραστατικά. Παράλληλα, πραγματοποιούνται έλεγχοι σε offshore εταιρίες. Ήδη έχουν καταλογιστεί φόροι και πρόστιμα ύψους 40.967.580 ευρώ σύμφωνα με στοιχεία που διαβιβάστηκαν στη Βουλή. 

Όπως αναφέρεται σε άλλο έγγραφο του ΥΠΟΙΚ που κατατέθηκε στη Βουλή, «το ΣΔΟΕ στο πλαίσιο της αποστολής του έχει κατά την τελευταία διετία πραγματοποιήσει 369 ελέγχους σε υπεράκτιες εταιρείες από τους οποίους έχουν ολοκληρωθεί 115, ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη οι 254. Το συνολικό ποσό που καταλογίστηκε, από τους μέχρι στιγμής ολοκληρωμένους ελέγχους, ανέρχεται σε 40.967.580 ευρώ». Το έγγραφο του υπουργού Οικονομικών διαβιβάστηκε στη Βουλή προς απάντηση ερώτησης που είχε καταθέσει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης.

Πηγή:www.capital.gr

Συντηρητικοί Μαρξιστές (Α’ μέρος)

του Γιάνη Βαρουφάκη

Μετά τους Δεσμευμένους Ελευθεριάζοντες και τουςΣυνθηκολογημένους Κευνσιανούς (βλ. εδώ για τοΜέρος Β), σήμερα ήρθε η σειρά των εγχώριων μαρξιστών που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα έκαναν τον Καρλ Μαρξ να βγει από τα ρούχα του – ακριβώς όπως οι Δεσμευμένοι Ελευθεριάζοντες θα εκνεύριζαν τον γκουρού τους Friedrich von Hayek, και οι Συνθηκολογημένοι Κευνσιανοί τον John Maynard Keynes.

Πριν προχωρήσω, επιτρέψτε μου να θυμίσω τον σκοπό αυτών των τριών άρθρων: Να εξετάσουν κατά πόσον οι έλληνες διαμορφωτές της κοινής γνώμης (πολιτικοί, επιστήμονες, σχολιαστές) είναι συνεπείς με τις αρχές, και την ιδεολογία, που οι ίδιοι δηλώνουν ότι έχουν. Στόχος μου δεν είναι να αμφισβητήσω τον νεοφιλελευθερισμό, τον Κευνσιανισμό ή, σήμερα, τον Μαρξισμό. Στόχος μου είναι να καταδείξω τον τρόπο με τον οποίο οι κυρίαρχοι εκπρόσωποι, στην Ελλάδα, αυτών των τριών ιδεολογικών ρευμάτων πέφτουν σε αντιφάσεις με αυτά που οι ίδιοι λένε ότι πιστεύουν. Πολλοί μου λέτε: Και γιατί πρέπει κάποιος σώνει και καλά πρέπει να είναι «πιστός» στο ιδεολόγημά του; Γιατί να μην μπορεί κάποιος να δηλώνει επηρεασμένος από τον Hayek αλλά και να δέχεται κάποια από τα επιχειρήματα του Keynes, ή και του Μαρξ ακόμα, παρόλο που ο Hayek τα απέρριπτε; Συμφωνώ απόλυτα. Όμως, σε αυτή την περίπτωση πρέπει να απαιτήσουμε το εξής: Να μας εξηγήσουν επακριβώς σε ποιο σημείο της ανάλυσης του «γκουρού» τους διαφωνούν με αυτόν, τι αντιπροτείνουν οι ίδιοι, και με ποιο τρόπο εντάσσουν στην ιδεολογία τους τα επιχειρήματα της «άλλης» πλευράς. Από την ποιότητα αυτής της απάντησης εμείς, το «κοινό» τους, θα μπορέσουμε να κρίνουμε το κατά πόσον επρόκειτο για πραγματικά συνεκτική συνθετική σκέψη (που απαιτούν τα νέα δεδομένα και η νέα τους ανάλυση) ή για απλή ασυνέπεια (που επιβάλει το συμφέρον τους στην σημερινή συγκυρία). Ιδίως τώρα που πλησιάζουν εκλογές, εμείς οι εκλογείς έχουμε υποχρέωση να θέτουμε τέτοια αμείλικτα ερωτήματα σε εκείνους που θέλουν να μας εκπροσωπήσουν.

Η συνεισφορά του Μαρξ

Πριν καλά-καλά αναδυθεί ο σύγχρονος καπιταλισμός, ο Μαρξ είχε διαισθανθεί το μεγαλείο αλλά και τις αντιφάσεις του. To 1848 έγραφε ότι η αστική τάξη «έχει επιτύχει θαύματα πολύ σημαντικότερα από τις Αιγυπτιακές Πυραμίδες, τα Ρωμαϊκά Υδραγωγεία, τις Γοτθικές Μητροπόλεις.» «Δημιούργησε παραγωγικές δυνάμεις πιο γιγάντιες, πιο κολοσσιαίες από εκείνες που είχαν δημιουργήσει όλες οι προηγούμενες γενιές μαζί.» Ο καπιταλισμός «δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να γεννά συνεχείς τεχνολογικές επαναστάσεις ανατρέποντας όχι μόνο τις παραγωγικές δυνάμεις αλλά και τις κοινωνικές σχέσεις.» Φανταστείτε τι διθύραμβους θα έγραφε σήμερα για το Διαδίκτυο, τις νέες τεχνολογίες, και τον τρόπο με τον οποίο όλα αυτά καταστρέφουν το παλιό και φέρνουν το νέο.

Όταν ο Μαρξ έγραφε την φράση «όλες οι κατεστημένες εθνικές βιομηχανίες έχουν καταρρεύσει, ή καταρρέουν καθημερινά», δεν θρηνούσε για αυτές: χαιρέτιζε την κατάρρευσή τους! Όταν προσέθετε την συναφή φράση πως «στην θέση των παλαιών επιθυμιών, που ικανοποιεί η εγχώρια παραγωγή μιας χώρας, δημιουργούνται νέες επιθυμίες για τα προϊόντα χωρών μακρινών και κλιμάτων εξωτικών», όχι μόνο προέβλεπε πως στο Λονδίνο σήμερα ο μέσος Άγγλος θα καταναλώνει ελαιόλαδο και θα αγοράζει μάνγκο, αλλά και επικροτούσε την παγκοσμιοποίηση αυτή.

Το γεγονός ότι διέκρινε ότι αυτό το θαύμα του καπιταλισμού ερχόταν «πακέτο» με μια σκοτεινή πλευρά, σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί τον θαυμασμό του Μαρξ για τα επιτεύγματά του. Αντίθετα, ο Μαρξ θέλει διακαώς να κρατήσει τα «καλά» του καπιταλισμού, να τον προστατέψει από τους καταστροφείς του (είτε αυτοί είναι αριστοκράτες-ραντιέρηδες που μισούν την επιχειρηματικότητα είτε ρακένδυτοι Λουδίτες που φοβούνται το καινούργιο), αλλά βεβαίως και να ανατρέψει τις αντιφάσεις του.

Ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβουμε την αγωνία του Μαρξ, είναι να θυμηθούμε την νουβέλα της Mary Shelley που σκαρφίστηκε τον θρύλο του Dr Frankenstein. Ο ήρωας της Shelley, καλός κ’ αγαθός επιστήμονας, απλά ήθελε να νικήσει τον θάνατο. Όπως ο Προμηθέας μας δώρησε την φωτιά, έτσι κι εκείνος ήθελε, μέσα από την επιστημονική δίοδο, να μας δώσει την Αθανασία, να μας βοηθήσει να μην χρειαστεί ξανά να χάσουμε τους αγαπημένους μας. Όμως, η τεχνολογία τον πρόδωσε. Δημιούργησε ένα τέρας που, τελικά, τον σκότωσε. Αυτός είναι ο φόβος του Μαρξ για τον καπιταλισμό: δημιουργεί καταπληκτικές τεχνολογίες, οικοδομεί αφάνταστες παραγωγικές δυνατότητες, που υπόσχονται να μας απελευθερώσουν από τον ανόητο μόχθο (καθιστώντας μας όλους εν δυνάμει φιλόσοφους σε κάποια Αγορά, όπως της Αρχαίας Αθήνας των ονείρων του), αλλά, εν τέλει, αυτά τα ίδια τα μηχανήματα καταλήγουμε να τα υπηρετούμε όλοι, πλούσιοι και φτωχοί. Καπιταλιστές και προλετάριοι γινόμαστε σκλάβοι των μηχανών που έπρεπε να μας απελευθερώνουν. Του χρήματος που τα λαδώνει. Κι όχι μόνο γινόμαστε σκλάβοι τους, αλλά σκλάβοι που, περιοδικά, δεν έχουν καν το δικαίωμα να… δουλεύουν.

Αυτό είναι το δράμα του καπιταλισμού στα μάτια του Μαρξ. Ότι δημιουργεί ταυτόχρονα συγκλονιστικές δυνατότητες παραγωγής και απελευθέρωσης αλλά, παράλληλα, δημιουργεί και μορφές δυστυχίας που η ανθρωπότητα δεν έχει ξαναζήσει. Αυτά τα δύο, τον ανείπωτο πλούτο και την αβάσταχτη φτώχεια, τα δημιουργεί η ίδια ακριβώς διαδικασία. Το ερώτημα, λοιπόν, που έθεσε ο Μαρξ στον εαυτό του, και το οποίο προσπαθούσε να απαντήσει μέχρι την τελευταία του στιγμή, ήταν: Πώς μπορούμε να κρατήσουμε την δημιουργική δυναμική του καπιταλισμού, απεμπολώντας τις καταστροφικές (και μάλιστα αυτο-καταστροφικές) τάσεις του; 

Ας δούμε όμως τώρα από που προκύπτει η πεποίθηση του Μαρξ για αυτή την τεράστια αντίφαση που θεωρεί ότι χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό. Ο Μαρξ ξεκινά την ανάλυσή του με την εξής υπόθεση: Μόνο η ανθρώπινη εργασία δημιουργεί αξία. Οι μηχανές, η γη, το πετρέλαιο, είναι απλώς πρώτες ύλες. Χωρίς τον ανθρώπινο μόχθο, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια στοίβα «υλικών». Άρα, η αξία του κάθε εμπορεύματος, π.χ. του κάθε κινητού, αντανακλά τον ανθρώπινο μόχθο που «σπαταλήθηκε» για την κατασκευή του. Για αυτό, μετά από λίγο καιρό, όταν η παραγωγή αυτοματοποιηθεί, οι ηλεκτρονικές συσκευές φτηναίνουν: επειδή αυξάνεται το ποσοστό συμμετοχής στην παραγωγή τους των άψυχων μηχανών και, παράλληλα, μειώνεται το ανάλογο ποσοστό συμμετοχής της ανθρώπινης εργασίας. Και η αξία της ανθρώπινης εργασίας από τι καθορίζεται;

Εδώ έγκειται η σημαντική αναλυτική συνεισφορά του Μαρξ: το ότι ξεκαθαρίζει την διπλή φύση της εργασίας. Η πρώτη «φύση» της εργασίας είναι εκείνη που αγοράζει ο εργοδότης καταβάλλοντας ένα μισθό – η εργασία-εμπόρευμα, με άλλα λόγια. Η αξία της εργασίας-εμπόρευμα μεταφράζεται, σε όρους χρήματος, στον μισθό. Υπάρχει όμως κι η δεύτερη φύση της εργασίας: η εργασία-δραστηριότητα, ή ο μόχθος, η σκέψη, η δημιουργικότητα, το ταλέντο του εργαζόμενου την ώρα που εργάζεται. Αυτή η δεύτερη μορφή εργασίας δεν είναι εμπόρευμα, δεν αγοράζεται. Είναι όμως «δημιουργική ενέργεια» που εμφυσά αξία στα προϊόντα της επιχείρησης.

Περιληπτικά, οι εργαζόμενοι ζουν πουλώντας την εργασία-εμπόρευμα τους με αντάλλαγμα τον μισθό που αντανακλά την πραγματική αξία αυτού του εμπορεύματος. Όμως, την ώρα της δουλειάς, οι εργαζόμενοι προσφέρουν στην επιχείρηση την εργασία-δραστηριότητα τους, η οποία προσδιορίζει την αξία των παραγόμενων από αυτούς προϊόντων. Για να είναι βιώσιμο το καπιταλιστικό σύστημα, λέει ο Μαρξ, η συνολική αξία της εργασίας-δραστηριότητας (δηλαδή των προϊόντων) πρέπει να υπερβαίνει την συνολική αξία της εργασίας-εμπόρευμα (δηλαδή των μισθών). Αυτή η διαφορά ονομάζεται υπεραξία και παρακρατάται από τον εργοδότη. Με αυτά τα χρήματα, ο εργοδότης αποπληρώνει τα δάνεια του στην τράπεζα και πληρώνει νοίκι στον ιδιοκτήτη του ακίνητου. Τα υπόλοιπα αποτελούν τα κέρδη του επιχειρηματία. Στον βαθμό όμως που ο επιχειρηματίας αντιμετωπίζει έντονο ανταγωνισμό, αναγκάζεται να τα επενδύσει σε νέα τεχνολογία για να μην μείνει πίσω σε σχέση με τον ανταγωνισμό, για να μην φαλιρίσει στο μέλλον (στην περίπτωση που οι ανταγωνιστές καταφέρουν, με νέες τεχνολογίες, να ρίξουν το κόστος τους κάτω από το δικό του). Έτσι, σύμφωνα με τον Μαρξ, τόσο οι εργαζόμενοι όσο και οι εργοδότες ζουν δύσκολα κάτω από το βάρος του ανταγωνισμού: οι εργαζόμενοι φυτοζωούν, εισπράττοντας την πενιχρή αξία της εργασίας-εμπορεύματός τους, ενώ κι οι εργοδότες αναγκάζονται να επενδύουν τα κέρδη τους σε νέα τεχνολογία, υπό τον φόβο ότι θα καταλήξουν κι αυτοί υπάλληλοι άλλων εργοδοτών (σε περίπτωση που οι ανταγωνιστές τους τους ξεπεράσουν σε παραγωγικότητα).

Και πού είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα σύμφωνα με τον Μαρξ έγκειται στο γεγονός ότι αυτή η κοινωνική οργάνωση της παραγωγικής διαδικασίας παραγάγει, με μαθηματική ακρίβεια, Κρίσεις. Για του λόγου το αληθές, να τι έγραφε επί λέξει: «Κρίσεις στην επιχειρηματική δραστηριότητα θέτουν υπό αίρεση, κάθε φορά και πιο απειλητικά, την ύπαρξη ολόκληρης της καπιταλιστικής κοινωνίας. Στην διάρκεια αυτών των κρίσεων, ανά καιρούς καταστρέφεται όχι μόνο ένα μέρος των παραχθέντων προϊόντων, αλλά και των παραγωγικών δυνάμεων που δημιουργήθηκαν στο παρελθόν.» Πόσο πιο συγκεκριμένα μπορούσε να το πει ο άνθρωπος;

Το ερώτημα βέβαια τίθεται: Σε τι οφείλεται αυτή η περιοδική καταστροφή η οποία θυσιάζει στον Καιάδα της Ιστορίας ολόκληρες γενιές, όπως η σημερινή στην χώρα μας; Η απάντηση του Μαρξ ήταν η εξής:

Ας υποθέσουμε ότι ξεκινάμε με μία περίοδο «παχιών αγελάδων». Η οικονομία μεγεθύνεται, οι επενδύσεις καλά κρατούν, και οι εργοδότες επανεπενδύουν πρόθυμα τα κέρδη τους σε περισσότερα και καλύτερα μηχανήματα. Είναι η κατάσταση αυτή διατηρήσιμη; Ο Μαρξ κοίταξε αυτή τη ρόδινη εικόνα μιας μεγεθυνόμενης καπιταλιστικής οικονομίας και διέκρινε την αρχή μιας επικείμενης οικονομικής κρίσης. Καθώς η παραγωγή αυτοματοποιείται, κάθε μονάδα προϊόντος ενσωματώνει όλο και λιγότερη ανθρώπινη εργασία. Και καθώς η τελευταία είναι εκείνη που καθορίζει την αξία των εμπορευμάτων, η μείωση των αξιών, η πτώση των τιμών και η κατάρρευση των κερδών είναι απλά ζήτημα χρόνου. Κάποιες επιχειρήσεις, οι περισσότερο ευάλωτες, θα χρεοκοπήσουν προκαλώντας μία αρνητική αλυσιδωτή αντίδραση: οι πρώτοι εργάτες που θα μείνουν άνεργοι θα περικόψουν την κατανάλωσή τους και έτσι θα μειώσουν ακόμα περισσότερο τα κέρδη κάποιων άλλων επιχειρήσεων οι οποίες θα αναγκαστούν τότε να απολύσουν περισσότερους εργαζόμενους κ.ο.κ. μέχρι η οικονομία να περιέλθει σε στασιμότητα οπότε τεράστιες ουρές ανέργων θα μαζεύονται έξω από τις πύλες εργοστασίων που υπολειτουργούν (ή, ακόμα χειρότερα, που έχουν κλείσει), ψάχνοντας απεγνωσμένα για δουλειά.

Σε κάποιο σημείο, η Ύφεση θα έχει βαθύνει τόσο πολύ, που όσες επιχειρήσεις έχουν επιβιώσει θα αρχίσουν να πηγαίνουν καλύτερα. Αυτό θα συμβεί διότι, με πολλούς από τους ανταγωνιστές τους να έχουν τεθεί εκτός αγοράς, θα απολαμβάνουν ένα πολύ μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς. Παρά το ότι η πίτα θα έχει συρρικνωθεί, θα υπάρχουν πολύ λιγότερες επιχειρήσεις που θα ανταγωνίζονται για κάποιο κομμάτι, με αποτέλεσμα όσοι έχουν μείνει στο παιχνίδι να είναι σε θέση να αρπάξουν ένα μεγαλύτερο κομμάτι από την (εντούτοις συρρικνωμένη) πίτα. Επιπρόσθετα, μέσω της δημιουργίας τεράστιων ποσοτήτων ανενεργού κεφαλαίου και εργασίας, οι τιμές των οποίων θα πέσουν κάτω από τις αξίες τους, η Ύφεση θα μειώσει τα κόστη των επιχειρήσεων. Με απλά λόγια, κατά τη διάρκεια της Ύφεσης, οι επιχειρήσεις που θα έχουν επιβιώσει θα είναι σε θέση να αγοράσουν πρώτες ύλες, ηλεκτρονικό εξοπλισμό και μηχανήματα, για ένα κομμάτι ψωμί. Όσον αφορά στους εργάτες, απεγνωσμένοι καθώς θα είναι για δουλειά, θα εργαστούν για χαμηλότερους μισθούς και – ακόμα και αν ο μισθός τους δεν μειωθεί – θα εργαστούν πολύ πιο σκληρά φοβούμενοι ότι μπορεί, με κάθε καπρίτσιο του εργοδότη, να πεταχτούν στον ανθρώπινο σωρό που περιμένει με αξιολύπητο τρόπο έξω από τις πύλες του εργοστασίου. Σε αυτό το θεωρητικό πλαίσιο, δεν είναι καθόλου περίεργο ότι, σύμφωνα με τον Μαρξ, οι οικονομικές κρίσεις είναι για τον καπιταλισμό ό,τι και η κόλαση για τον Χριστιανισμό: απολύτως αναγκαίες.

Σε αντίθεση όμως με την κόλαση, μία οικονομική κρίση δεν είναι μόνιμη. Προσπαθώντας να επαυξήσουν την κυριαρχία τους στην αγορά, οι επιχειρήσεις που έχουν επιβιώσει αρχίζουν να επεκτείνονται μέσα στην ύφεση. Καθώς επεκτείνονται (π.χ. προσλαμβάνοντας περισσότερους εργάτες), ξεκινούν μία άλλη αλυσιδωτή αντίδραση, αυτή τη φορά θετική, η οποία αυξάνει το προϊόν, την απασχόληση και τελικά τη συσσώρευση κεφαλαίου. Η οικονομία βγαίνει από την ύφεση και εισέρχεται σε μία περίοδο μεγέθυνσης. Και πάλι όμως, η άνοδος εμπεριέχει τον σπόρο της επόμενης ύφεσης. Και ούτω καθ’ εξής.

Προσέξατε ότι ο οικονομικός κύκλος που μόλις περιέγραψα «παράχθηκε» χωρίς την παραμικρή μνεία στο χρήμα και τον χρηματοπιστωτικό, ή τραπεζικό, τομέα; Όταν στο μείγμα προστίθεται ο χρηματοπιστωτικός τομέας, ο κύκλος γίνεται πιο ασταθής και ένας νέος, πρωτοφανής συστημικός κίνδυνος εμφανίζεται στον ορίζοντα: ο κίνδυνος μιας καταστροφικής πτώσης (τύπου 1929 ή 2008) σε αντίθεση με μια βαθμιαία και παροδική ύφεση.

Τέλος, τι πρέπει να γίνει για να κρατήσουμε τα «καλά» του καπιταλισμού και να απεμπολήσουμε τα αρνητικά του; Η απάντηση του Μαρξ, απλή: να ξεριζωθεί η ρίζα του «κακού» χωρίς να αγγιχτεί η τεχνολογία που μας χάρισε ο καπιταλισμός. Και πως μπορεί να γίνει αυτό; Να καταργηθεί ο διαχωρισμός μεταξύ εκείνων που εργάζονται χωρίς να είναι ιδιοκτήτες της επιχείρησης και των άλλων που δεν εργάζονται αλλά είναι οι μεγαλομέτοχοί της. Μόνο έτσι, υποστήριζε ο Μαρξ, θα διατηρήσουμε την βιομηχανική επανάσταση χωρίς τον ανορθολογισμό των Κρίσεων που γεννά, αναπόφευκτα, η μονοπώληση, από τους λίγους, των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων επί του προϊόντος που παράγουν οι πολλοί.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.authors&id=58

Γιάνης Βαρουφάκης – Πως ένας ηλεκτρονικός όχλος μπορεί να μετατραπεί σε έναν ισχυροποιημένο δήμο; Για μια δημοκρατική κριτική της πολιτικής μέσω πλατφόρμων συνεργασίας (wiki politics)

 

Το wiki είναι ένας τρομερός τρόπος για την οργάνωση μιας δημόσιας συζήτησης στο πλαίσιο συγκρούσεων για υλικά συμφέροντα, σημειώνει ο Γιάννης Βαρουφάκης. Για όσο διάστημα οι κοινωνίες μας θα χαρακτηρίζονται από τον ολοσχερή διαχωρισμό μεταξύ πολιτικής και οικονομικής σφαίρας, κρατώντας τα ίσα δικαιώματα για την πρώτη και επιτρέποντας στη δεύτερη μια αυξανόμενη ανισότητα στη χορήγηση δικαιωμάτων ιδιοκτησίας, το wiki δεν μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στον εκπολιτισμό τους.

---


1. Εισαγωγή


Ξεκινώ με την υπόθεση ότι όποιος ενδιαφέρεται για πολιτικές μέσω πλατφόρμων συνεργασίας (wiki politics) ανησυχεί για την ολοένα πιο λυπηρή κατάσταση των δημοκρατιών μας. Και συμπεραίνω, εντελώς ψυχρά, ότι οι πολιτικές μέσω πλατφόρμων συνεργασίας αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της συρρικνούμενης πολιτικής σφαίρας. Αντί να κηρύσσουν μια αναζωογονημένη πολιτική, αποτελούν μέρος του ήθους του κατακερματισμού που απαξιώνει τα πολιτικά αγαθά και καθιστά τη δημοκρατία ένα άδειο κέλυφος.


Το wiki αποτελεί, αναμφίβολα, αξιοσημείωτη τεχνολογία. Φροντίζοντας για ένα πραγματικά συνεργατικό έργο, ανεξάρτητα από το αν η ομάδα περιλαμβάνει δυο ανθρώπους ή ένα πλήθος διασκορπισμένο σε όλη την επιφάνεια του πλανήτη, ανοίγει νέες προοπτικές για συμμετοχικά προγράμματα.


Ωστόσο, όπως συμβαίνει με όλες τις τεχνολογίες, το αποτέλεσμά της εξαρτάται από τις κοινωνικές σχέσεις και το θεσμικό πλαίσιο στο οποίο αναπτύσσεται. Το κείμενο αυτό υποστηρίζει ότι στο συγκεκριμένο πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο, εργαλεία όπως το wiki είναι καταδικασμένα να γίνουν μέρος μάλλον του ‘προβλήματος’ παρά της λύσης.


Φυσικά, αυτή η αυστηρή εκτίμηση χαρακτηρίζεται, όπως όλες οι προγνώσεις, από τη σκέψη πως δεν μπορούμε ποτέ να μαντέψουμε με σιγουριά την εξέλιξη της τεχνολογικής αλλαγής, καθώς η τεράστια δύναμη που διαθέτει ενδέχεται να ανατρέψει όλες τις προβολές που κάνουμε όπως όταν περπατάμε με την πλάτη γυρισμένη προς ένα ακατανόητο μέλλον. Σε μια εποχή που τα αυτιά μας βουίζουν από μεσσιανικές προφητείες, το viz. ο γενναίος καινούργιος κόσμος τον οποίο τεχνολογίες όπως το wiki ετοιμάζονται να εισαγάγουν, είναι σημαντικό να προειδοποιούμε για απατηλές προσδοκίες.


Το wiki, μαζί με άλλες τεχνολογικές ευκολίες, αποτελεί για πολλούς ενθουσιώδεις της ηλεκρονικής δημοκρατίας το όραμα μιας εικονικής κοινότητας εκατομμυρίων, τα μέλη της οποίας συμμετέχουν ενεργά σε μια διαδικασία διαβούλευσης, που έχει την ικανότητα να σπάσει τα παλιρροιακά κύματα απάθειας και έλλειψης ελευθερίας και να δώσει μια νέα πνοή ζωής στην ιδέα μιας κοινωνίας που διοικείται από τη λαϊκή βούληση και τη συμμετοχική λήψη αποφάσεων. Η βασική αντίρρησή μου στην αισιόδοξη εκτίμηση για το wiki και τα συναφή είναι πως αυτές οι λαμπρές ελπίδες βασίζονται πλήρως σε μια λανθασμένη διάγνωση: ότι τα δημοκρατικά μας ελλείμματα είναι ένα τεχνολογικό πρόβλημα που επιζητά μια τεχνολογική λύση. Σε άλλη ευκαιρία υποστήριξα ότι η ηλεκτρονική δημοκρατία γενικά δεν διαθέτει τα εφόδια για να βελτιώσει τις βαθιές αιτίες της κρίσης που διέρχεται η δυτική δημοκρατία.


2. Ο γρίφος της ηλεκτρονικής δημοκρατίας


Η δημοκρατία δεν είχε ποτέ να κάνει με την αρχή της πλειοψηφίας ή με την ιδέα ότι οι πολλοί πρέπει να ερωτώνται πριν από τη λήψη σημαντικών αποφάσεων ή με το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου. Μολονότι όλα αυτά είναι, αναμφίβολα, σημαντικά χαρακτηριστικά της Καλής Κοινωνίας, δεν αποτελούν επαρκείς όρους για δημοκρατική κυριαρχία. Όπως οι αρχαίοι Αθηναίοι γνώριζαν πολύ καλά, ο ακρογωνιαίος λίθος της δημοκρατίας είναι η ισηγορία, δηλαδή ο ισότιμος λόγος στην τελική διατύπωση της πολιτικής, ανεξάρτητα αν κάποιος είναι πλούσιος, εύπορος ή στην πραγματικότητα ένας πάμφτωχος που εξασφαλίζει μια ταπεινή διαβίωση από χειρονακτική εργασία.


Σε άλλη ευκαιρία έχω υποστηρίξει ότι ‘με αυτή την ανάγνωση, πρωταγωνιστική μορφή (στην κλασική Αθήνα) δεν ήταν ο Περικλής, ή οι ρήτορες με εκπληκτικό ταλέντο όπως ο Δημοσθένης, αλλά μάλλον ο ανώνυμος άκληρος χωρικός που μολονότι δεν είχε ιδιοκτησία, είχε στο Δήμο φωνή ίσου βάρους με εκείνη των μεγάλων και καλών’ (1) .


Δυστυχώς, το δικό μας είδος δυτικής δημοκρατίας, αντί να επιτυγχάνει αυξανόμενα επίπεδα ισηγορίας, συρρικνώνεται όλο και περισσότερο σε ένα μίγμα γενικευμένης απάθειας και συγκεντρωτικής εξουσίας που δεσμεύει την άποψη των άλλων στη βούληση των λίγων.Όπως είπε ο Bertrand Russell, ‘αυτό που αποκαλείται κυριαρχία της πλειοψηφίας στην αστική δημοκρατία είναι στην…πραγματικότητα κυριαρχία εκείνων που ελέγχουν τις μεθόδους κατασκευής γνώμης’.


Στην αρχαία Αθήνα, πετύχαιναν ισηγορία λαμβάνοντας ξεχωριστά (και συχνά καταπιεστικά(2) ) μέτρα που διασφάλιζαν πως καμιά δομή εξουσίας δεν μπορούσε να παρακάμψει το Δήμο των πολιτών προς όφελος μιας συγκεκριμένης άποψης. Κι ότι οι προτάσεις κάποιου κρίνονταν για την αξία τους, με βάση τον ελεύθερο διάλογο, αλλά ανεξάρτητα από πρώτον, την υγεία, δεύτερον, την κοινωνική θέση και τρίτον, τις ρητορικές ικανότητες.


Η απάντηση στο ερώτημα ‘Τι μπορεί να κάνει για μας η ηλεκτρονική δημοκρατία τώρα’ είναι: ‘Όχι πολλά πράγματα!’, εκτός κι αν κάνει μια τομή στον τρόπο με τον οποίον η κοινωνικο-οικονομική εξουσία καθορίζει την καθαρότητα και την ένταση της φωνής του μέσου πολίτη. Οι φιλελεύθερες δυτικές δημοκρατίες μας σχεδιάστηκαν από την αρχή με τρόπο ώστε η κυριαρχία της πλειοψηφίας να μην είναι ποτέ πραγματικά Κυριαρχία του Λαού. Στην καλύτερη περίπτωση, επρόκειτο για τη διαμόρφωση μιας ολιγαρχίας που μπορεί να αποκτήσει αρκετή νομιμότητα ώστε να παρουσιάζει τις πρακτικές της ως μια μορφή Κυριαρχίας στο Όνομα του Λαού. Με αυτή την έννοια, η δημοκρατία (ως σύστημα βασισμένο στην ισηγορία) σχεδιάστηκε εκτός ‘συστήματος’ απ’ την αρχή του ‘Δυτικού’ ή ‘Ελεύθερου’ Κόσμου.


Εάν τα παραπάνω ισχύουν, οι τεχνολογικοί νεωτερισμοί που διευκολύνουν την επικοινωνία χωρίς κόστος στο ανά τον κόσμο Διαδίκτυο δεν μπορούν να δημιουργήσουν τίποτα άλλο εκτός από μια νέα προοπτική επιλογών που σχετίζονται με τον τρόπο ζωής.


3. Οι πολιτικές μέσω πλατφόρμων συνεργασίας ως καταφύγιο από τη δημοκρατία


Η Wikipedia (η εγκυκλοπαίδεια που διαμορφώθηκε από εκατομμύρια που προσφέρουν ελεύθερες εισόδους μέσω της γνωστής τεχνολογίας wiki) είναι πράγματι μια συναρπαστική εμπειρία. Για έναν πολιτικό οικονομολόγο, μοιάζει σαν ένας αξιοπερίεργος νέος μηχανισμός για την παραγωγή ‘τάξης’.


Η μεγαλύτερη δημόσια συζήτηση του 20ού αιώνα ήταν η γνωστή αντιδικία μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς για το εάν η ‘τάξη’ δημιουργείται καλύτερα μέσω της αγοράς ή μέσω κάποιου κεντρικού σχεδιασμού. Για τους υπέρμαχους της ελεύθερης αγοράς ο μηχανισμός των τιμών είναι ανώτερος κάθε μηχανισμού που εκπορεύεται από το κέντρο ‘έτσι ώστε τα πράγματα να γίνονται’. Οι υπέρμαχοι της κρατικής παρέμβασης ή κάποιας μορφής συλλογικής μεσολάβησης ανταπαντούν ότι ενώ οι αγορές δημιουργούν μια μορφή ‘αυθόρμητης τάξης’ μέσω της λειτουργίας του συστήματος τιμών, τα αποτελέσματα χαρακτηρίζονται από ανισότητες και αναποτελεσματικότητες (π.χ. χρόνια εκμετάλλευση, αύξηση της ανεργίας και μειωμένες επενδύσεις) που μπορούν να εξαλειφθούν μόνο μέσω συλλογικής ή κρατικής δράσης.


Η Wikipedia είναι ένα ‘προϊόν’ του 21ου αιώνα που παρήγαγαν εκατομμύρια. Η παραγωγή της δημιουργεί σύγχυση και στα δυο ιδεολογικά αντίθετα στρατόπεδα του περασμένου αιώνα. Μολονότι δεν υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός που να ενέχεται στη δημιουργία της (εκτός από τη διαμόρφωση της αρχικής ιστοσελίδας) και οι συμμετέχοντες προσθέτουν, αφαιρούν ή τροποποιούν τις εισόδους ελεύθερα, οι τιμές δεν παίζουν κανένα ρόλο στη ρύθμιση όλης αυτής της μαζικής ασυντόνιστης δραστηριότητας (3) .


Πέρα από το ερώτημα πόσο έγκυρη είναι η Wikipedia (σε σχέση με κάποιες συμβατικές εγκυκλοπαίδειες), ένα άλλο καίριο ερώτημα που προκύπτει αφορά την πιθανή χρήση του wiki στο πλαίσιο της αναζωογόνησης της δημοκρατικής πολιτικής: Μπορεί η διαδικασία που μας έφερε την Wikipedia να εξελιχθεί έτσι ώστε να καλλιεργήσει το έδαφος για να υπάρξει ισηγορία στις κοινωνίες μας;


Οι ενθουσιώδεις απαντούν θετικά, τονίζοντας τη δυνατότητα του wiki να δίνει ισότιμο λόγο σε όλους τους (ανώνυμους) επισκέπτες. Αυτό, πράγματι, ισχύει. Εάν το wiki επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί, ας πούμε, για το προσχέδιο ενός νόμου, οποιοσδήποτε διαθέτει ηλεκτρονικό υπολογιστή συνδεδεμένο με το διαδίκτυο έχει ακριβώς την ίδια δυνατότητα να συνεισφέρει. Υπάρχει, ωστόσο, μια ισχυρή αιτία για την οποία είναι απίθανο να υπάρξει ισηγορία:


Σε κάθε ηλεκτρονική συνεργατική κοινότητα η δύναμη επιρροής στο τελικό αποτέλεσμα παραμένει σε αυτούς που είναι περισσότερο αποφασισμένοι να αποκλείσουν τους άλλους. Για παράδειγμα, γνωρίζουμε ότι, κατά το γράψιμο της Wikipedia, προέκυψαν μνημειώδεις αντιδικίες ανάμεσα στους πιο παθιασμένους από τους συμμετέχοντες που για αμέτρητες ώρες έσβηναν και επιμελούνταν τις εισόδους των άλλων. Όταν το wiki θα περάσει σε άλλες σφαίρες όπου διακυβεύονται πολύ περισσότερα από την είσοδο σε μια εγκυκλοπαίδεια, όπως π.χ. το προσχέδιο για τους περιβαλλοντολογικούς ελέγχους στις εταιρίες πετρελαίων, η δυνατότητα ισηγορίας θα πάψει να υπάρχει εντός δευτερολέπτου.


Συμπέρασμα


Το wiki είναι λαμπρό εργαλείο για εκείνους που επιθυμούν να συνεργαστούν. Είναι επίσης, δυστυχώς, ένας φρικτός τρόπος για την οργάνωση μιας δημόσιας συζήτησης στο πλαίσιο συγκρούσεων για υλικά συμφέροντα. Για όσο διάστημα οι κοινωνίες μας θα χαρακτηρίζονται από τον ολοσχερή διαχωρισμό μεταξύ πολιτικής και οικονομικής σφαίρας, κρατώντας τα ίσα δικαιώματα για την πρώτη και επιτρέποντας στη δεύτερη μια αυξανόμενη ανισότητα στη χορήγηση δικαιωμάτων ιδιοκτησίας, το wiki (ειδικότερα, και η ηλεκτρονική δημοκρατία γενικότερα) δεν μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στον εκπολιτισμό τους.


Το wiki μπορεί να βοηθήσει τη δημοκρατία μόνο αν χρησιμοποιηθεί στο πλαίσιο ενός ευρύτερου πολιτικού προγράμματος για τον επανασχεδιασμό των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων, έτσι ώστε να καταστεί δυνατός ένας κόσμος όπου οι άνθρωποι θα σχηματίζουν μονάδες παραγωγής που θα δημιουργούν και θα διανέμουν αξία με συμμετοχικό τρόπο, έτσι ώστε κανείς να μην απασχολεί άλλους, όλοι να συνεισφέρουν με εργασία και ιδέες, και ο καθένας να ανταμείβεται ανάλογα με τη συνεισφορά του αλλά και τις ανάγκες του.


Μέχρι τότε, το μόνο που το wiki μπορεί να επιτύχει είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ενδιαφέροντα πειράματα αυθόρμητης τάξης χωρίς αντίτιμο (όπως η Wikipedia) και στη χειρότερη περίπτωση έναν ηλεκτρονικό όχλο που θα απέχει από ένα ηλεκτρονικό δήμο όσο ο Τζένγκις Χαν από έναν σύγχρονο κριτικό των εθνικιστικών διαχωρισμών.

——————————————————————————–

(1) Από αυτή την οπτική, η αθηναϊκή κοινωνία παρά την ύπαρξη μιας μακριάς λίστας απωθητικών χαρακτηριστικών (την ειδεχθή μεταχείρηση των γυναικών, την εξάρτησή της από την κτηνώδη εκμετάλλευση των σκλάβων), παρήγαγε μία αυθεντική δημοκρατία, η οποία ίσως δεν έχει επιτευχθεί ξανά από τότε.

(2) Ο εξοστρακισμός ήταν πράγματι ένα μέσο προάσπισης της ισηγορίας από τον ασύμμετρο καταμερισμό ρητορικής ικανότητας.

(3) Αυτό βέβαια γίνεται δυνατό μέσω της απουσίας χρηματικού κόστους για όλη την εργασία πoυ απαιτείται για την ανάπτυξη όλων των λημμάτων της Wikipedia.

 

http://www.re-public.gr/?p=150

ΚΥΚΛΟΣ ΣΕΜΙΝΑΡΙΩΝ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ Γ’

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

H ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ (2000-σήμερα)
Συνέπειες ένταξης στο ευρώ (εκτίναξη ιδιωτικού δανεισμού, αναοδος τιμών, άνοδος κόστους εργασίας, μεγένθυνση χάσματος εισαγωγών-εξαγωγών κλπ)
Ολυμπιακοί Αγώνες και Άνοδος περιφερειακών ανισοτήτων.
Παρασιτικού χαρακτήρα οικονομική ανάπτυξη χωρίς παραγωγική βάση.
Ελληνικό Θαύμα vs Ιρλανδικό Θαύμα.

18:45 Πως η τραπεζιτική κρίση του 2007-08 στη Δύση μεταασχηματίζεται στην Ελλάδα ως κρίση χρέους κι ελλείματος.
Ο ιδιαίτερος τρόπος της διαμόρφωσης της Δυαδικής Κοινωνίας στην Ελλάδα μέσω τον μεταναστών. Στοιχεία για την ανισοκατανομή του εισοδήματος σε Δύση και Ελλάδα. Συσώρευση και αναπαραγωγή κεφαλαίου στην Ελλάδα μέσω του Κράτους.

30:35 ΓΙατί οι Έλληνες αισθάνθηκαν ουρανοκατέβατη την Κρίση.
Η μεθόδευση του ΓΑΠ και η από τα πάνω επιδείνωση της κρίσης.
Οι συνέπειες της υψηλής εισοτιμίας εισόδου στο Ευρώ. Το χτίσιμο της γερμανικής οικονομικής ισχύος.

40:50 Η ΝΕΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΣΤΑΤΗΓΙΚΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
– Δημιουργία ζωνών χαμηλού κόστους εργασίας γύρω από την Χώρα και η προσπάθεια επέκτασής τους στον Βαλκανικό Νότο.
– Η ανάγκη για δεξαμενή άντλησης μεταναστών από την Ευρώπη, υψηλής εξιδίκευσης.
Γιατί η Γερμανία θέλει να επιβάλλει την καταστροφή της Ελλάδας.

46:34 Ο σχεδιασμός για μια Γερμανική Ευρώπη αντιπαλεύεται από την πραγματικότητα της αναντιστοιχίας Οικονομικής Ισχύος με Γεωπολιτικό βάρος & Δημογραφική ισχύ. Η Ηγεμονία είναι αδύνατη και έτσι οδηγείται στην Κυριαρχία και την Επιβολή.
Ο Άξονας Τουρκίας-Γερμανίας και ο κίνδυνος για την Ελλάδα.
Η ανάγκη οικοδόμησης μιας Βαλκανικής συμμαχίας.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
55:35 Ποια τα πολιτικά διακυβεύματα στην Ελλάδα.

ΚΥΚΛΟΣ ΣΕΜΙΝΑΡΙΩΝ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ Β’

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ 2ο-Μέρος 1ο, 15/03/2012

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
1989 – 2005
Η μεταπολίτευση ως τομή και η επιμήκυνση της λόγω της παγκοσμιοποίησης.
Αλλαγή στην παγκόσμια οικονομική συγκυρία – Μονοπολικός κόσμος για πρώτη φορά στην ιστορία.
Αναφορά στο μοντέλο ανάπτυξης που περιέγραψε ο Αρίγκι (Οικονομικοί κύκλοι)
Το σπάσιμο του κοινωνικού συμβολαίου Εργαζομένων – Ιδιοκτητών. Αποβιομηχάνιση δυτικού κόσμου, ανάπτυξη χρηματιστηριακού καπιταλισμού κ.α (Θάτσερ, Ρήγκαν κλπ).
Πτώση της Σοβιετίας – Πώς η Ελλάδα εντάσσεται στο νέο σύστημα.
Πως ο ελληνικός καπιταλισμός ωφελείται από την εισροή μεταναστών.
Στροφή του Αντρέα Παπαντρέου – Προσαρμογή στη νέα μονοπολική πραγματικότητα.
Μετατόπιση των μικρομεσαίων σε άλλη πολιτική θέση (Δυτικοφιλία, εγκατάλειψη Τρίτου Κόσμου κλπ). Έξαρση καταναλωτισμού – Life style.
Καθυστερημένη και παρασιτική εισαγωγή του καταναλωτικού καπιταλισμού σε ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ.
Είσοδος στο ευρώ – φτηνό χρήμα – ακρίβεια. Διόγκωση Δημόσιου και ιδιωτικού χρέους.
ΤΕΛΟΣ 1ου ΜΕΡΟΥΣ.

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ 2ο-Μέρος 2ο, 15/03/2012

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Ανάλυση της μεγαλύτερης κοινωνιολογικής αλλαγής που επήλθε στη χώρα μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και τους πρόσφυγες. (εγκατάλειψη παραγωγής, καταναλωτισμός κλπ):
Τα αεριτσίδικα στρώματα της «Νέας Οιονομία»
Η προδοσία των ελίτ που απετέλεσαν την ραχοκοκκαλιά της με΄ταλλαξης – Gauche Caviar.
Μοντέλο Σημίτη : Ιδιαοτικοποίηση του Κράτους από κρατικοδίαιτους.
Έρχομός της Κρίσης στα Βαλκάνια (βομβαρδισμοί Γιουγκοσλαβίας) για να υπενθυμίσει την ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ θέση της Χώρας η οποία αντιστρατεύεται την πολιτικοοικονομική (φαντασιακή ένταξη στη Δύση).
Χρηματιστήριο – Απομάκρυνση των Ελλήνων από την Παραγωγή.

ΤΕΛΟΣ 2ου ΣΕΜΙΝΑΡΙΟΥ.

ΚΥΚΛΟΣ ΣΕΜΙΝΑΡΙΩΝ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ Α’

ΕΙΣΗΓΗΤΗΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ

08/03/2012

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΣΤΗ ΧΟΥΝΤΑ (1960-1974). ΤΙ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΕ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΣΕ ΑΔΡΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ.
Χαρακτηριστικά της περιόδου στο οικονομικό πεδίο
Ανάπτυξη, οικοδομή, γεωργία, βιομηχανία, ανεργία, μετανάστευση.
08:22.. Κοινωνικές συνθήκες. Το ιδιαίτερο κλίμα της δεκατετίας του ’60.
Παράνομο ΚΚΕ, Κυπριακός αγώνας, Εργατικό-Φοιτιτικό-/νεολαιΐστικο Κίνημα, Παγκόσμιος Αντιαποικιακός Αγώνας, ΕΔΑ, Δεξιά, Κέντρο.
18:22..Η παρένθεση της Ένωσης Κέντρου – Εκτόνωση της σύγκρουσης.
Δολοφονία Λαμπράκη, Εκλογές 63-64, Το Παλάτι ως πόλος εξουσίας, 
Κλείσιμο της παρένθεσης με την Χούντα των Συνταγματαρχών

ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ
22:00.. Χαρακτηριστικά του οικονομικού μοντέλου & Ευνοϊκή διεθνής συγκυρία (εφοπλισιτκό κεφάλαιο, βιομηχανική ανάπτυξη κλπ),
Οι επιπτώσεις της πετρελαϊκής κρίσης του ’72. Ανατροπή της Χούντας.

ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
33:57.. Χαρακτηριστικά της κοινωνικής και παραγωγικής δομής.
Εκτεταμένα μικρομεσαία στρώματα που αναπαράχθηκαν κυρίως μέσω της οικοδομής (αντιπαροχή). 
Η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας στον καπιταλιστικό κόσμο λόγω της προτεραιότητας των Μικρομεσαίων (μικρότερος αγροτικός κλήρος στη Δύση, μ.ο 5,5 εργαζόμενοι ανά βιομηχανική επιχείρηση κλπ)
Πως ο Αντρέας Παπαντρέου ανέλυσε σωστά τις κοινωνικές δυνάμεις και στηρίχτηκε στην ευρύτερη συμμαχία των μικρομεσαίων δυνάμεων.
Αστοχία της παραδοσιακής Αριστεράς να αναλύσει σωστά τις κοινωνικές δομές (εμμονή στο σχήμα προλετάριοι – αστοί)

Η ΑΛΛΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ
44:09.. Εδραίωση της Μικρομεσαίας Δημοκρατίας. 
Το μοντέλο εξουσίας που φτιάχνεται στη Μετατπολίτευση: Ηγεμονία της Αριστεράς δίπλα στη Μικρομεσαία Εξουσία.
Διάλυση της παλαιάς αστικής τάξης – Η ασυνέχεια και ο μεταπρατισμός ως χαρακτηριστικό της. 
Τα Νέα Τζάκια αριστερής προέλευσης. Διεύρυνση κρατικού τομέα, μετάλλαξη μικρομεσαίων σε δημόσιους υπαλλήλους.
Ενσωμάτωση της Αριστεράς στους μηχανισμούς ιδεολογικής αναπαραγωγής (Τύπος, ΜΜΕ, Πανεπιστήμια, Πολιτιστικά Ιδρύματα)
Ένταξη στην ΕΟΚ, Παρόξυνση παρασιτισμού (ελλείματα στο εμπορικό και εξωτερικό ισοζύγιο), Δημιουργία προβλήματος Χρέους – Δανεισμού.
56:36.. Η τομή του 89-91. Πτώση Ανατολικού μπλόκ & Παράταση της Μεταπολίτευσης

H ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΑΠΝΟΗΣ

 Της Βούλας Ξύκη, Δ/ντριας ΑLTER-ART CENTRE

Λέγοντας την λέξη αναπνοή ο νους  μας πάει αυτόματα στην έννοια  : ζωή – θάνατος, ο κύκλος της ζωής.  Η ζωή για να εκπληρώσει τις λειτουργίες, που τη συντηρούν, έχει ανάγκη ενέργειας. Τα είδη καυσίμων που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή αυτής της ενέργειας, είναι το οξυγόνο, οι υδατάνθρακες, οι πρωτεΐνες, τα λίπη, το νερό, τα μεταλλικά άλατα, τα ιχνοστοιχεία, οι βιταμίνες, οι  ινώδεις ουσίες, κ.α.

Στην ανθρώπινη αναπνοή διακρίνουμε τρεις φάσεις : Η πρώτη, είναι η είσοδος και η έξοδος του ατμοσφαιρικού αέρα στους πνεύμονες, και η ανταλλαγή των αερίων που πραγματοποιείται εκεί. Η δεύτερη,  είναι η μεταφορά του οξυγόνου στο σώμα και η αποβολή του διοξειδίου του άνθρακα από το σώμα και η   τρίτη  φάση είναι η αναπνοή των ιστών δηλαδή η χημική διαδικασία που πραγματοποιείται μέσα στα κύτταρα, όπου συστατικά της τροφής μας οξειδώνονται παράγοντας ενέργεια.

Η διαδρομή του οξυγόνου από την ατμόσφαιρα έως το κύτταρο είναι: Ατμόσφαιρα – μύτη – πνεύμονες – αίμα – λέμφος – ιστοί – κύτταρο. 

Ο εισπνεόμενος ατμοσφαιρικός αέρας, μπαίνοντας από τη μύτη περνά από τα ρουθούνια. Εκεί τα κύτταρα της όσφρησης ερεθίζονται από την παρουσία του εισπνεόμενου αέρα, ερεθίζουν τα επιθήλια που βρίσκονται στο εσωτερικό της μύτης, και παράγουν βλέννα, πάνω στην οποία παγιδεύονται μικροοργανισμοί, σκόνη κ.λ.π.  Η επιγλωττίδα (χόνδρινη βαλβίδα), αποκλείει την είσοδο της τροφής στην αναπνευστική διαδρομή. Ο λάρυγγας, περιέχει δύο πτυχές ιστών, που είναι οι φωνητικές χορδές. Ο ήχος, η φωνή μας, παράγεται με την εκπνοή. Με τον εκπνεόμενο αέρα, δημιουργείται μια παλμική κίνηση που τεντώνονται οι φωνητικές χορδές και παράγουν τον ήχο, ο οποίος τελειοποιείται σε φώνημα ( α,ε,ο,η,ου ) στην κοιλότητα του στόματος ( ηχείο ). Γι αυτό πνιγόμαστε όταν τρώμε και μιλάμε συγχρόνως. Η τραχεία, είναι η δίοδος που μεταφέρει τον αέρα στους πνεύμονες. Διαιρείται σε δυο βρόγχους, που μπαίνοντας στους πνεύμονες, χωρίζονται σε παρακλάδια, που με τη σειρά τους υποδιαιρούνται για να καταλήξουν σε μικρούς σάκους με λεπτό τοίχωμα, που ονομάζονται κυψελίδες. Οι κυψελίδες  αποτελούν τους πνεύμονες. Εδώ, γίνεται η ανταλλαγή των αερίων.

Η αναπνοή των πνευμόνων αποτελείται από την εισπνοή και την εκπνοή όπου ενεργοποιούνται οι μεσοπλεύριοι μύες και το διάφραγμα. Οι μεσοπλεύριοι μύες βρίσκονται ανάμεσα στις πλευρές  στο  έσω και έξω τοίχωμα. Το διάφραγμα αποτελείται από ινώδη ιστό και μυώνες, το σχήμα του είναι σαν ανοικτή ομπρέλα, ξεκινάει από το στέρνο, αγκαλιάζει εσωτερικά τις πλευρές και κατεβαίνει προς τα κάτω έως και τον 12^ο θωρακικό σπόνδυλο. Είναι σαν να χωρίζει τους πνεύμονες και την καρδιά, από τα όργανα της κοιλιάς. Το διάφραγμα είναι σημαντικός αναπνευστικός μυς.   Στο στάδιο της εισπνοής, συσπώνται οι εξωτερικοί μεσοπλεύριοι μύες, οι πλευρές ανεβαίνουν προς τα πάνω και έξω και το διάφραγμα τεντώνει κατεβαίνοντας. Οι δύο αυτές κινήσεις μειώνουν την εσωτερική πίεση του αέρα μέσα στους πνεύμονες κι έτσι ο αέρας μπαίνει μέσα στους πνεύμονες. Στο στάδιο της εκπνοής, συσπώνται οι εσωτερικοί μεσοπλεύριοι μύες, οι πλευρές κατεβαίνουν προς τα κάτω, τα όργανα της κοιλιάς σπρώχνουν το διάφραγμα προς τα πάνω,  το διάφραγμα χαλαρώνει κι έρχεται στην αρχική του θέση. Οι πνεύμονες με την σειρά τους συστέλλονται κι ο αέρας εξέρχεται δημιουργώντας την εκπνοή.

 Από την εμπειρία της δουλειάς μας, έχουμε παρατηρήσει, ότι, στην σημερινή εποχή που όλα βιάζονται και τρέχουν, παραβιάζουμε τον ρυθμό της  αναπνοής μας. Πιο συγκεκριμένα, παραβιάζουμε την χρονική διάρκεια της εκπνοής. Εκπνέουμε λίγο και κοφτά ή σχεδόν καθόλου με συνέπεια, ο εισπνεόμενος αέρας να είναι ελάχιστος. Όπως έχουμε πει, εισπνέοντας,  ο αέρας – οξυγόνο – πηγαίνει μέσα από τους βρόγχους στους πνεύμονες δηλαδή στις κυψελίδες. Το οξυγόνο περνά στο αίμα μέσα από τα τοιχώματα των κυψελίδων, αντικαθιστώντας το διοξείδιο του άνθρακα που αποβάλλει το αίμα μέσα στις κυψελίδες. Αυτή είναι η ανταλλαγή των αερίων. Το καθαρό και πλούσιο σε οξυγόνο αίμα, η καρδιά αναλαμβάνει να το διοχετεύσει σε όλο μας το σώμα.     Από ειδικές μελέτες έχει φανεί ότι εκπνεόμενος αέρας περιέχει μεγάλη ποσότητα οξυγόνου που δεν έχει προλάβει να περάσει στο αίμα. Ενώ μια παρατεταμένη εκπνοή δίνει την δυνατότητα στον αέρα να παραμείνει περισσότερο χρόνο στις κυψελίδες, να αυξηθεί ο όγκος των ανταλλασσόμενων αερίων και να μεγαλώσει η ποσότητα του διοξειδίου στην  εκπνοή. Η παρατεταμένη εκπνοή, αυτόματα παρατείνει και την εισπνοή. Έχοντας υπ όψιν ότι οι πλευρές  στην πρόσθια επιφάνεια του σώματος, αρθρώνονται στο στέρνο και στην  οπίσθια επιφάνεια  αρθρώνονται στις αποφύσεις των 12 θωρακικών σπονδύλων, είναι εύκολο να φανταστούμε πόσο ωφέλιμος είναι  ο σωστός ρυθμός αναπνοής, στην σωστή στάση της πλάτης, στην σωστή στάση της λεκάνης και των ποδιών, αλλά και στην   σωστή στάση του αυχένα. Η σωστή στάση του αυχένα, δίνει το σωστό άνοιγμα στον λάρυγγα, τον σωστό ήχο στη φωνή, την καλύτερη εκφορά  του λόγου, την σωστή επικοινωνία με τον συνάνθρωπο. Η επικοινωνία στην εποχή μας όσο πάει χάνεται.

 Ο σύγχρονος άνθρωπος παρ ότι έχει περισσότερες ανέσεις κι ευκολίες, κλείνεται περισσότερο στον εαυτό του, φοβάται πιο εύκολα,  γίνεται πιο ανασφαλής, αφήνεται στη μοναξιά του, προσβάλλεται από ανεξήγητους κι έντονους πόνους, τσακώνεται και δημιουργεί εχθρικό κλίμα στο γύρω περιβάλλον του χωρίς ιδιαίτερο λόγο ή αιτία τις περισσότερες   φορές. Κι όλα αυτά γιατί παραβιάζει  την  φυσική χρονική διάρκεια του ρυθμού της αναπνοής  του. Πως όμως ο άνθρωπος θα μπορούσε να φέρει λίγη αρμονία μέσα του ;

Ας προσπαθήσουμε να παρατείνουμε χρονικά  τον ρυθμό της εκπνοής μας. Όταν αρχίζω να εκπνέω πιο αργά, αυτόματα αυξάνει και ο χρονικός ρυθμός της εισπνοής, δηλαδή περισσότερο οξυγόνο στους ιστούς. Όταν οι ιστοί οξυγονώνονται συμπτώματα πόνων ή ασθένειες, καθώς και νοητικές ανωμαλίες, που οφείλονται στην ελλιπή οξυγόνωση, δεν εμφανίζονται. Ο εγκέφαλος, για να λειτουργεί αρμονικά, έχει ανάγκη από μια επαρκή οξυγόνωση, όπως και όλο το σώμα έχει την ίδια ανάγκη  για να παράγει την απαραίτητη ενέργεια. Με την επαρκή οξυγόνωση μειώνονται οι καρδιακοί παλμοί και η παροχή του αίματος γίνεται  φυσιολογική. Η ευερεθιστικότητα, ο θυμός, η ζήλια, η ανταγωνιστικότητα, η πλεονεξία κ. α. είναι αποτελέσματα    ανεπαρκής  αναπνευστικής  λειτουργίας. Όταν η αναπνοή γίνει αρμονική, ο αρνητικός  ερεθισμός του νου είναι αδύνατος. Οι καταστάσεις δυσαρμονίας του σώματος και του νου οφείλονται στην συνεχή αντιπαράθεσή τους. Κάθε νοητική δυσαρμονία επηρεάζει το σώμα και κάθε σωματική δυσαρμονία επηρεάζει τον νου. Με την αρμονική αναπνοή η σκέψη και  αποφάσεις μας γίνονται σαφείς στους απέναντί μας. Αποφεύγω τα επιπόλαια λάθη και τις παρεξηγήσεις, δεν επιτρέπω στο στρες και το άγχος να με κυριεύουν, νευριάζω, τσακώνομαι λιγότερο, προστατεύω τις σχέσεις μου και τον εαυτό μου. Με την αρμονική αναπνοή, ενεργοποιούνται πολλά κέντρα του οργανισμού, νευρικά, ενδοκρινικά, λεμφικά, κ. α. κι έτσι, σιγά αλλά σταθερά, η υγεία καλυτερεύει, εξαφανίζονται οι εσωτερικές συγκρούσεις, οι παράλογες επιθυμίες και ανάγκες, η καθιστική ζωή, το καταναλωτικό άγχος, το βόλεμα, η κατάχρηση αλκοόλ, το κάπνισμα, τα γλυκά, ο καφές, η+ κακή διατροφή, κ.α. που είναι τεχνητά ερεθίσματα ευεξίας. Μήπως είναι καιρός να γνωρίσω και ν αποκτήσω την αυθεντική εσωτερική μου αρμονία χωρίς υποκατάστατα και να χαρώ τη ζωή μου απολαμβάνοντας   τα αγαθά που απλόχερα μου προσφέρει η ίδια, χωρίς άγχος και ενοχές; Μήπως   είναι καιρός ν αρχίσω να συνεργάζομαι με το σώμα μου, δίδοντας του περισσότερη προσοχή, φροντίδα, προστασία και αγάπη ; Το σώμα μας έχει την δική του σοφία και γνώση. Ας γίνουμε μαθητές του.  

Αν πραγματικά θέλουμε ν αποκτήσουμε μια αρμονική διαβίωση μαζί του, θα διαπιστώσουμε πως οξύνεται και πλαταίνει η ευαισθησία και συνειδητότητα μας, για περισσότερη υγεία, απόλαυση, ευχαρίστηση και αληθινή χαρά. Πόσο γρήγορα θα εγκαταλείψουμε τη στάση  αδυναμίας μας, απέναντι στις παράλογες  επιθυμίες που μας προκαλούν. Δεν γίνεται να υποκύπτουμε στις επιθυμίες μας για πάντα. Αν αυτό συμβαίνει, πολύ γρήγορα, ο νους και το σώμα θα καταστραφούν.

Ας προκαλέσουμε τώρα εμείς τον εαυτό μας, στην πρόσκληση για μια όλο και πιο πλατιά συνείδηση ζωής,.. για πάντα. Ας μείνουμε  φίλοι με το σώμα μας και όχι εχθροί.

Βούλα Ξύκη – Φυσιοθεραπεύτρια

Θεραπεύτρια  Shiatsu Massage – Bowtech – Craniosacral

http://www.alter-art.eu

e-mail: info@alter-art.eu/ vouxian@gmail.com

 

______________________________________________________________________

 

* Tην χρησιμότητα της αναπνοής διδάσκει η Βούλα Ξύκη  μέσα από τα σεμινάρια του «ΣΩΜΑΤΟΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ»