Διπλός Μποστ για την επέτειο

Σήμερα συμπληρώνονται 72 χρόνια από τη μέρα που ο Μανόλης Γλέζος με τον Λάκη Σάντα κατέβασαν τη χιτλερική σημαία από την Ακρόπολη, ένα θέμα με το οποίο έχουμε ασχοληθεί στο ιστολόγιο με αφορμή την επίθεση των σύγχρονων θαυμαστών του Χίτλερεναντίον του Μανόλη Γλέζου (τους τσούζει ακόμα), καθώς και σε αντιδιαστολή με τον ανύπαρκτο ήρωα Κουκίδη. Οπότε, σκέφτομαι να (ξανα)παρουσιάσω ένα σκίτσο του Μποστ, δημοσιευμένο πριν από 49 χρόνια, που αναφέρεται έμμεσα μόνο στην ηρωική πράξη του Γλέζου. Αλλά για να μη μείνουν παραπονεμένοι όσοι ήδη ξέρουν το σκίτσο, θα παρουσιάσω και ένα ακόμα σκίτσο του Μποστ, που περιλαμβάνεται στην έκθεση Λαϊκαί Εικόναι στο Μουσείο Γουναρόπουλου, όπου θα κάνω αύριο ξενάγηση στα σκίτσα του Μποστ.

Το πρώτο από τα δύο σκίτσα, λοιπόν, δημοσιεύτηκε στις 31.5.1964 στην Αυγή:

Ο Πειναλέων διαβάζει την «Αβγή» και περιγράφει στη «μυτέρα» του την προσέλευση επισήμων στην κηδεία του Παντίτ Νεχρού, του ηγέτη της Ινδίας (που είχε πεθάνει στις 28 Μαΐου από καρδιακή προσβολή). Με μπουζούκι στο χέρι, η μαμά Ελλάς απαντά ότι θα έπρεπε να υποβάλουν τα σέβη τους και οι Έλληνες συνθέτες που αντλούν έμπνευση  από τα ινδικά τραγούδια (ακριβέστερα: τα αρμέγουν). Στο φόντο, ο βράχος της Ακρόπολης με μια υπερμεγέθη ελληνική σημαία και στον ουρανό ένα γερμανικό αεροπλάνο.

 

Την προηγούμενη μέρα στη Βουλή, ο Μίκης Θεοδωράκης, στην παρθενική του ομιλία ως βουλευτής (είχε εκλεγεί στις εκλογές του Φεβρ. 1964), είχε στραφεί εναντίον των «ινδοπρεπών» τραγουδιών που μονοπωλούσαν το πρόγραμμα του ραδιοφωνικού σταθμού της ΥΕΝΕΔ, ενώ τα δικά του τραγούδια, παρά την πολιτική αλλαγή, λογοκρίνονταν.

Η ομιλία Θεοδωράκη ήταν επεισοδιακή διότι πριν μπει στο κυρίως θέμα ο Μίκης είχε θελήσει να αναφερθεί στη μνήμη του Γρ. Λαμπράκη. Όμως, αυτό στάθηκε αδύνατο εξαιτίας των αντιρρήσεων τόσο από βουλευτές της ΕΡΕ όσο και από τον κεντρώο προεδρεύοντα της Βουλής, τον Μαν. Μπακλατζή. Αυτή τη συμπεριφορά προφανώς στηλιτεύει ο Μποστ στον τίτλο του σκίτσου κάνοντας λόγο για «γαϊδουροπρέπειες».

Ταυτόχρονα, η επέτειος της αποκαθήλωσης της χιτλερικής σημαίας με τη σβάστικα από την Ακρόπολη (που έγινε στις 30 προς 31 Μαΐου 1941) είχε περάσει απαρατήρητη από τους κρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, κι εκεί αποβλέπει η τελευταία μπηχτή της μαμα-Ελλάς, για τους σταθμούς που «με των Ινδών τας γλύκας / γλιτώνουν άλλας εκπομπάς διά Γλέζους και σβαστίκας».

Όσο για τον Χάσελ, πρόκειται για τον Χριστιανοδημοκράτη πολιτικό Kai-Uwe von Hassell (1913-1997), τότε υπουργό Αμύνης της ΟΔΓερμανίας (στη συνέχεια έγινε και Πρόεδρος), ο οποίος την ίδια μέρα ξεκινούσε επίσημη επίσκεψη στην Ελλάδα. Στα σκίτσα του Μποστ της περιόδου 1959-65 (και όχι μόνο στην Αυγή) δεν είναι σπάνιες οι σβάστικες σε σχέση με πολιτικούς της Δυτικής Γερμανίας.

Οι μελετητές της μποστικής γραμματικής θα επισημάνουν τους τύπους «οι πατριώτεις» και «τους ηγετάς». Όσο για την Ναργκίς και τις αντιγραφές ινδικών τραγουδιών, σήμερα χάρη στο Διαδίκτυο έχει αποδειχτεί πέρα από κάθε αμφιβολία ότι αυτό συνέβαινε σε πλατιά κλίμακα.

Σας συνιστώ το βιβλίο που έγραψαν οι Ελένη Αμπατζή και Μανουήλ Τασούλας με τίτλο «Ινδοπρεπών αποκάλυψη (Από την Ινδία του εξωτισμού στη λαϊκή μούσα των Ελλήνων)» από εκδ. Ατραπός. Περισσότερα μπορείτε να δείτε εδώ.

Και εδώ μπορείτε να δείτε τη Ναργκίς να τραγουδάει στην ταινία Μother Ιndia (1957). Η ομοιότητα με το «Καρδιά μου καημένη» (ή αλλιώς Δεν με πόνεσε κανείς) του Μπάμπη Μπακάλη (1960) μάλλον δεν είναι συμπτωματική.

http://www.youtube.com/watch?v=yNFPjvT5PJM

Κι εδώ το ινδικό πρωτότυπο του «Αυτή η νύχτα μένει»:

http://www.youtube.com/watch?v=8a3AzMtCTeI

Και ύστερα από αυτό το μουσικό ιντερμέτζο περνάμε στο δεύτερο σκίτσο του Μποστ, που δυστυχώς το έχω σε όχι πολύ καλή φωτογραφία -από την έκθεση Λαϊκαί Εικόναι.

Το σκίτσο είναι παρμένο από την εικονογράφηση που έκανε ο Μποστ στη σειρά “Οι κονκισταδόρες” του Νίκου Τσιφόρου, που δημοσιεύτηκε το 1959 στο περιοδικό Ταχυδρόμος. Ο Μποστ είχε εικονογραφήσει πολλές σειρές του Τσιφόρου (Βιβλικά χαμόγελα, Σταυροφορίες, Μια κρουαζιέρα στην Ελλάδα) και κάποιες φορές, ιδίως στις Σταυροφορίες, τα σκίτσα του αυτονομούνταν σχεδόν ολοκληρωτικά από το κείμενο που υποτίθεται πως εικονογραφούσαν και, αντίθετα, σχολίαζαν την επικαιρότητα.

Το σκίτσο που βλέπετε παραπάνω δεν έχει τέτοια αυτονομία, μένει πιστό στο περιεχόμενο της ιστορίας του Τσιφόρου, όμως υπάρχει ένα σχόλιο της επικαιρότητας. Ο κρεμασμένος ιθαγενής “είπε τον γάιδαρό του Κολόμβο”. Σε τι αναφέρεται άραγε ο Μποστ;

Αμφιβάλλω αν κάποιος μπορεί σήμερα, 54 χρόνια μετά το περιστατικό, να ξεδιαλύνει τον υπαινιγμό. Ευτυχώς ξέρω την απάντηση, μου είχε διηγηθεί την ατάκα αυτή ο παππούς μου (εγώ ήμουν αγέννητος τότε, αν και όχι για πολύ).

Ένας πλανόδιος μανάβης, λέει, προσπαθώντας να παρακινήσει τον γάιδαρό του που είχε στυλώσει τα ποδάρια, του φώναξε, ανάμεσα στ’ άλλα, “Άντε ρε Καραμανλή!” Ένας χωροφύλακας που τον άκουσε θεώρησε ότι αυτό συνιστά προσβολή αρχής (ο Κ. Καραμανλής ήταν πρωθυπουργός) και τον παρέπεμψε στο Αυτόφωρο. Ωστόσο, ο πλανόδιος αθωώθηκε, επειδή ισχυρίστηκε ότι Καραμανλής είναι η ράτσα του γαϊδάρου και ότι δεν τον έχει βγάλει έτσι για να προσβάλει τον πρωθυπουργό -ότι είναι ονομασία προελεύσεως, θα λέγαμε σήμερα. Δεν παίρνω όρκο ότι ο παππούς μου που μου το διηγήθηκε το θυμόταν σωστά, μπορεί και να καταδικάστηκε ο πλανόδιος. Άλλωστε, την ίδια περίπου εποχή η Χωροφυλακή έκανε πολύωρη επιχείρηση για να συλλάβει τους ενοίκους διαμερίσματος που στο μπαλκόνι τους εμφανίστηκε μια κότα ενώ στην πλατεία έβγαζε λόγο ο Κων. Τσάτσος! (την ιστορία του Τσάτσου με τις όρνιθες και τους όρνιθες θα την πούμε άλλη φορά).

http://sarantakos.wordpress.com/2013/05/31/mpost-glezos-kolombos/

Είμαι μια Σουλιωτοπούλα

Έντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει η δήλωση που έκανε η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, Μαρία Ρεπούση, για το χορό του Ζαλόγγου. Η κυρία Ρεπούση υποστήριξε πως ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, ενώ έφτασε στο σημείο να αμφισβητήσει ακόμα και το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας.

Σύμφωνα με την κυρία Ρεπούση, οι Σουλιώτισσες συνωστίζονταν δίπλα στον γκρεμό και αυτό τις έκανε να μοιάζουν πως χορεύουν χιπ χοπ.

Επίσης, η κυρία Ρεπούση υποστηρίζει πως ο Σαμουήλ δεν ανατινάχτηκε στο Κούγκι αλλά η έκρηξη έγινε επειδή ο καλόγερος έπαιζε με τα σπίρτα δίπλα στους δυναμίτες.

Πάντως, αν υπήρχε ένα βίντεο, θα ξέραμε τι πραγματικά έγινε στο Ζάλογγο και δεν θα μπορούσε η κάθε Ρεπούση να λέει ό,τι θέλει, οπότε φτάνουμε στο συμπέρασμα πως η αντίσταση κατά των Τούρκων ξεκίνησε πρόωρα και έπρεπε να περιμένουν να κυκλοφορήσουν τα πρώτα κινητά με κάμερα.

Το λογικό είναι πως οι Σουλιώτισσες δεν χόρεψαν γιατί, αν χόρευαν πιασμένες από το χέρι, η κάθε Σουλιώτισσα που έπεφτε στον γκρεμό δεν θα ήξερε αν θα έπεφτε και η επόμενη ή θα την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια και θα προτιμούσε να γίνει γκόμενα κάποιου Τουρκαλβανού.

Βέβαια, οι Σουλιώτισσες είχαν στην αγκαλιά τους τα μωρά τους, οπότε δεν είναι και πολύ εύκολο να χορεύεις καλαματιανό κρατώντας ένα μωρό.

Από την άλλη, οι Σουλιώτισσες μπορεί να πέταξαν πρώτα τα μωρά τους στον γκρεμό και μετά να το έριξαν στο χορό γιατί ήταν πια ελεύθερες να αρχίσουν πάλι να γκομενίζουν, ενώ δεν πρέπει να αποκλείσουμε και το ενδεχόμενο να έπεσαν κι αυτές στον γκρεμό επειδή είχαν δει στον κινηματογράφο τον Σούπερμαν και νόμιζαν κι αυτές πως μπορούν να πετάξουν.

Η δήλωση της Μαρίας Ρεπούση πως ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος αναστάτωσε χιλιάδες Ελληνίδες κάθε ηλικίας που υποδύονταν–επί δεκαετίες- τις Σουλιώτισσες στη σχολική παράσταση της 25ης Μαρτίου, αφού διαπίστωσαν πως άδικα ξεσκίζονταν στις πρόβες και στα καλαματιανά και γκρεμοτσακίζονταν από ύψος δέκα εκατοστών, αλλά εγώ πολύ το χάρηκα που ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος γιατί εμένα, σε αυτήν την παράσταση με τις Σουλιώτισσες, με έβαζε πάντα ο δάσκαλος να κάνω τον Τούρκο και εγώ δεν ήθελα με τίποτα να κάνω τον Τούρκο γιατί με έβλεπε η Άννα Μαρία που έκανε τη Σουλιώτισσα και της έδινα κάθε μέρα το κουλούρι μου γιατί ήμουν ερωτευμένος μαζί της και ήθελα να την παντρευτώ αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια από την Β΄ Δημοτικού και μάλλον θα έχει παντρευτεί κάποιον άλλον.

Αφού ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, από δω και πέρα δεν πρέπει τα κοριτσάκια να χορεύουν καλαματιανό στη σχολική παράσταση πριν πέσουν στον γκρεμό αλλά, αν βγάλεις τον χορό από τις «Σουλιώτισσες», δεν θα έχουν κανένα ενδιαφέρον γιατί θα πάψουν πια να είναι μιούζικαλ.

Εν τω μεταξύ, δεν έχω καταλάβει γιατί γίνεται τόσος ντόρος για το αν ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, αφού οι Σουλιώτισσες ήταν Αρβανίτισσες, ενώ εμείς είμαστε Έλληνες, κατευθείαν απόγονοι του Λεωνίδα, του Μεγαλέξανδρου, του Σωκράτη και του Αριστοτέλη.

Τι μας νοιάζει εμάς που είμαστε Έλληνες αν πήδησαν χορεύοντας στον γκρεμό οι Αρβανίτισσες;

Αν οι Σουλιώτισσες ήταν Ελληνίδες, δεν θα πηδούσαν στον γκρεμό αλλά θα έμεναν εκεί, θα πάλευαν γενναία με τους Τουρκαλβανούς του Αλή Πασά και θα τους πετούσαν στον γκρεμό.

Μάλλον είναι η ανασφάλεια για το αν είμαστε Έλληνες που δημιούργησε τόσους εθνικούς μύθους.

Είναι αυτή η ανασφάλεια που μας κάνει να βλέπουμε παντού εχθρούς του έθνους και συνωμοσίες εις βάρος μας.

Είναι αυτή η ανασφάλεια που κάνει τους ραγιάδες να αποδέχονται σιωπηλοί να τους κυβερνούν τα λαμόγια που ξεπούλησαν την πατρίδα τους –αντί να απαιτούν όλοι με μια φωνή Δικαιοσύνη- αλλά, από την άλλη, να γίνονται έξαλλοι όταν η Ρεπούση λέει πως ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, αν και οι ίδιοι αποκλείεται να έπεφταν στον γκρεμό, αφού θα προτιμούσαν να γίνουν γιουσουφάκια του Αλή Πασά.

Τώρα πια, είμαι βέβαιος πως η Ελλάδα είναι εθνικός μύθος.

Η Ελλάδα δεν υπάρχει. Παρά μόνο στη φαντασία μας.

Δεν πειράζει. Αφού δεν μπορέσαμε να γίνουμε Έλληνες, ας γίνουμε τουλάχιστον άνθρωποι.

 

http://pitsirikos.net/2013/05/%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1/

Η Μέρκελ έδιωξε το φάσμα εμπορικού πολέμου ΕΕ – Κίνας

του Γιώργου Δελαστίκ από το Έθνος

 

Πριν από δέκα – είκοσι μέρες, στις Βρυξέλλες, επικρατούσε κλίμα οικονομικού πολέμου εναντίον της Κίνας σε ορισμένους εμπορικούς τομείς. Στις 8 Μάη ο επίτροπος Εμπορίου της ΕΕ Κάρελ ντε Χεχτ πρότεινε να επιβληθούν στα κινεζικής προέλευσης φωτοβολταϊκά τόξα δασμοί ύψους από το 37% έως το 69% της αξίας τους! Γερμανικές κυρίως και κάποιες ιταλικές εταιρείες παραγωγής φωτοβολταϊκών είχαν ζητήσει να εξεταστούν οι επιδοτήσεις που δίνει η κινεζική κυβέρνηση στις αντίστοιχες κινεζικές εταιρείες, δημιουργώντας συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού. 

Αστεία φυσικά η δικαιολογία για έναν κλάδο που στην Ευρώπη έχει επιδοτηθεί σκανδαλωδώς η ανάπτυξή του την τελευταία δεκαετία. Η ουσία της διαμάχης έγκειται στο ότι η ραγδαία ανάπτυξη της κινεζικής παραγωγής φωτοβολταϊκών σε συνδυασμό με τις εξαιρετικά φθηνότερες τιμές τους έχει εκτοπίσει σχεδόν από την ευρωπαϊκή αγορά τα… ευρωπαϊκά φωτοβολταϊκά! Τα κινεζικά φωτοβολταϊκά ελέγχουν πλέον πάνω από το 80% της αγοράς της Ευρώπης, η οποία από μόνη της συνιστά το 50% της παγκόσμιας αγοράς φωτοβολταϊκών! «Φωτοβολταϊκά – οι Βρυξέλλες σε πλήρη επίθεση» ήταν π.χ. ο τίτλος δισέλιδου αφιερώματος της γαλλικής εφημερίδας «Λιμπερασιόν» εκείνες τις μέρες.

Ο υπότιτλος ομολογούσε τα πάντα με ειλικρίνεια: «Για να βοηθήσει τους Ευρωπαίους βιομήχανους που βρίσκονται σε μεγάλη δυσκολία, η Κομισιόν θέλει να επιβάλει επειγόντως δασμούς στις εισαγωγές με προέλευση την Κίνα, το νούμερο 1 παγκοσμίως αυτού του τομέα, με αχτύπητες τιμές». Μία εβδομάδα αργότερα, η επίσης γαλλική «Μοντ» επεδίωκε με ανάλυσή της να γενικεύσει τον εμπορικό πόλεμο της ΕΕ με τον ασιατικό γίγαντα: «Η Ευρώπη κατηγορεί την Κίνα ότι αναπτύσσεται εις βάρος των ”27” της ΕΕ – Οι Βρυξέλλες θέλουν να εξετάσουν τις δημόσιες επιδοτήσεις και τα δάνεια με εξευτελιστικά επιτόκια των οποίων απολαμβάνουν οι κινεζικές εταιρείες τηλεπικοινωνιών» ανέφεραν οι δικοί της τίτλοι.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Γερμανία ενθάρρυνε την επιθετική στάση της Κομισιόν προκειμένου να πετύχει μέσω διαπραγματεύσεων κάποιες παραχωρήσεις που το Πεκίνο αρνείται πεισματικά να κάνει, παρά τις προσπάθειες και τις πιέσεις που του ασκούν οι Γερμανοί μέσω της ΕΕ τα τελευταία χρόνια. Σε καμιά περίπτωση όμως το Βερολίνο δεν θέλει εμπορικό πόλεμο εναντίον της Κίνας. Ο λόγος είναι απλούστατος: τα γερμανικά οικονομικά συμφέροντα στην Κίνα είναι πολύ σοβαρότερα από τα συμφέροντα των Γερμανών βιομηχάνων φωτοβολταϊκών. Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί.

Το 2008 πουλήθηκαν στην Κίνα 1 εκατομμύριο γερμανικά αυτοκίνητα, όταν στην ίδια τη Γερμανία είχαν πουληθεί 2,2 εκατομμύρια γερμανικά αυτοκίνητα. Το 2012 στη Γερμανία πουλήθηκαν πάλι… 2,2 εκατομμύρια γερμανικά αυτοκίνητα, αλλά στην Κίνα πουλήθηκαν… 2,8 εκατομμύρια! Το 2007 οι άμεσες γερμανικές επενδύσεις στην Κίνα ανέρχονταν στα 2,2 δισεκατομμύρια ευρώ αλλά το 2011, παρά τη φαινόμενη οικονομική κρίση στην Ευρώπη, οι γερμανικές επενδύσεις στην Κίνα κυριολεκτικά απογειώθηκαν και έφτασαν στα 10,6 δισεκατομμύρια ευρώ – δηλαδή σε πέντε μόλις χρόνια σχεδόν πενταπλασιάστηκαν! Τα σχετικά στοιχεία αφθονούν.

Αν συνυπολογίσει κανείς ότι το 2012 οι γερμανικές εξαγωγές συνολικά προς την Κίνα ανήλθαν στα 66,6 δισ. ευρώ και οι κινεζικές εξαγωγές στη Γερμανία στα 77,3 δισ. ευρώ, αντιλαμβάνεται ότι δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να αφήσει το Βερολίνο να οδηγηθεί η ΕΕ σε εμπορικό πόλεμο με την Κίνα.

Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα κατά τις συναντήσεις που είχαν την Κυριακή στο Βερολίνο η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ και ο Κινέζος πρωθυπουργός Λι Κεσιάνγκ, ενώ τη Δευτέρα ο Λι, συνοδευόμενος από τον υπουργό Εμπορίου της χώρας του Γκάο Χουτσένγκ, συναντήθηκε και με τον υπουργό Οικονομίας της Γερμανίας και ηγέτη των Ελεύθερων Δημοκρατών Φίλιπ Ρέσλερ. Εκεί ο Ρέσλερ αποκάλυψε δημοσίως ότι η Γερμανία τάχθηκε στο πλαίσιο της ΕΕ εναντίον της επιβολής των δασμών στα κινεζικά φωτοβολταϊκά και μάλιστα ασκώντας την επιρροή της κατόρθωσε να βάλει τις 17 από τις 27 χώρες της ΕΕ να απορρίψουν την επιβολή αυτών των δασμών!Ενθουσιασμένος ο Κινέζος πρωθυπουργός Λι δήλωσε ότι η Κίνα με τη Γερμανία αποτελούν ένα «ονειρεμένο ζευγάρι»! Τέλος συναγερμού. «Η Γερμανία ανατρέπει τα σχέδια της ΕΕ για εμπορική μάχη με την Κίνα» ήταν χθες ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου που σηματοδοτούσε την αποτροπή του «πολέμου».

http://ardin-rixi.gr/archives/12931

Τι επιδιώκουν οι αποδομητές των εθνικών μύθων

Οι χθεσινές δηλώσεις της Μαρίας Ρεπούση σχεικά με χορό του Ζαλόγγου ότι κάθε λαός δημιουργεί τους μύθους του, επαναφέρει τη συζήτηση για τις επιδιώξεις της αποδομητικής ιστορικής σχολής, της οποίας από τα πιο προβεβλημένο μέλη είναι η Ρεπούση. Ο Γ. Καραμπελιάς στο βιβλίο του Συνωστισμένες στο Ζάλογγο αποδομεί την επιχειρηματολογία της Βάσως Ψιμούλη ότι ο χορός του Ζαλόγγου ηταν ένας μύθος. Στο παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Γ. Καραμπελιά σκιαγραφούνται οι επιδιώξεις των αποδομητών της ιστορίας μας.

 

Αποσπασμα (σσ. 14-21) από το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, Συνωστισμένες στο Ζάλογγγο

Στα πλαίσια της «αποδόμησης των εθνικών μύθων», προνομιακή θέση κατέχει προφανώς και η κατάρριψη του «μύθου» των Σουλιωτών, μιας από τις ισχυρότερες καταγωγικές αφηγήσεις του νεώτερου ελληνισμού[1]. Αυτό το εγχείρημα εκφράζεται κυρίως μέσω της αποσιώπησης – χαρακτηριστικά, στο ιστορικό ντοκιμαντέρ του Σκάι για την Τουρκοκρατία, στις αρχές του 2011, εκθειάζεται ο Αλή πασάς και αποσιωπούνται ολοκληρωτικά οι Σουλιώτες. Τέλος, μέσα από ορισμένες ιστορικές πραγματείες –όπως αυτή της Βάσως Ψιμούλη– επιχειρείται ένα βήμα πιο πέρα, δηλαδή η ανοικτή αμφισβήτηση του ίδιου του «εθνικού μύθου» του Σουλίου και των Σουλιωτών[2].

Και, δυστυχώς, αυτό το εγχείρημα διαθέτει ήδη τους «προοδευτικούς» τίτλους τιμής του. Ο Γιάννης Κορδάτος, ο «γενάρχης» της μαρξιστικής ιστοριογραφίας –παρότι σήμερα δεν προβάλλεται εξ αιτίας της πληθώρας των σφαλμάτων του και των ενίοτε επιδερμικών αποφάνσεών του–, είναι ο πρώτος διδάξας. Έτσι στην Ιστορία (του) της νεώτερης Ελλάδας, δεν περιλαμβάνεται κάποιο κεφάλαιο ή υποκεφάλαιο για το Σούλι, ενώ οι ελάχιστες σχετικές αναφορές γίνονται σε κεφάλαιο σχετικό με τον Αλή πασά, όπου αντιπαρατίθεται ο προοδευτικός Τεπελενλής προς τους ληστές και πλιατσικολόγους Σουλιώτες! Στις γεμάτες θαυμασμό και επαίνους σελίδες για τον τελευταίο, διαβάζουμε:

Επειδή χτύπησε τους εκμεταλλευτές και δυνάστες της φτωχολογιάς καθώς και τους Σουλιώτες και τους κοτζαμπάσηδες, του έψαλλαν όσα σέρνει η σκούπα και έτσι σχηματίστηκε η παράδοση πως ήταν αιμοβόρος, άρπαγας και σκληρός τύραννος.[ ] Όσο ζούσεν ο Αλής η αγροτιά της Θεσσαλίας τον αγαπούσε, γιατί δεν άφηνε τους μπέηδες και τσιφλικάδες να φέρνονται σκληρά στους κολλιγάδες και φτωχοαγρότες[3].

Είναι γνωστή η θετική αποτίμηση πολλών Ελλήνων ιστορικών και ιστοριολογούντων, και όχι μόνο της Αριστεράς, για τον Αλή, τον οποίον εντάσσουν στον «διαφωτισμένο μοναρχισμό»[4], ωστόσο κανείς δεν έφτασε, εξ αντιδιαστολής, σε τόσο αρνητικές τοποθετήσεις για τους Σουλιώτες:

…δεν είναι σωστό ότι ο Αλής χτύπησε τους Σουλιώτες με τον πιο σκληρό τρόπο; Σωστό είναι, αλλά τι ήταν οι Σουλιώτες; Η απάντηση είναι ότι ήταν κλέφτες που ρήμαζαν τα γύρω χωριά[5].

Σύμφωνα με τη μαρξιστική ορθοδοξία, οι Σουλιώτες ανήκαν σε καθυστερημένους πληθυσμούς και «ο δημοκρατισμός τους για τον οποίο κάνουν λόγο οι αστοί ιστορικοί αντανακλούσε την πρωτόγονη οργάνωση του γένους και όχι νεώτερες δημοκρατικές αντιλήψεις»[6]. Κατά συνέπεια, αποτελούσαν εμπόδιο στην πρόοδο και, όπως μας διδάσκει η «ιστορία», θα… έπρεπε να εξαλειφθούν.

Ωστόσο, μία τεράστια απόσταση χωρίζει εκείνη τη γενιά που, εξ αιτίας μιας κακοχωνεμένης μαρξιστικής αντίληψης, επέμενε, παρά τις διώξεις και τις εξορίες, στην «αμφισβήτηση» μιας εθνικής ιδεολογίας –που στα μάτια της ταυτιζόταν με την κυρίαρχη συντηρητική παράταξη–, από τις νεώτερες γενιές της αποδομητικής ιστορικής αντίληψης. Οι δεύτεροι δεν αντιδρούν απέναντι σε μια κυρίαρχη «εθνικιστική» ιδεολογία, διότι πλέον ο δικός τους λόγος ηγεμονεύει στον ακαδημαϊκό και τον δημόσιο χώρο, και οι ίδιοι στελεχώνουν τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους.

Πλέον, η αποδόμηση δεν αποτελεί απλή επανάληψη της παλιάς «ταξικής» αντίληψης της Αριστεράς, σύμφωνα με την οποία οι αρχιερείς και οι κοτζαμπάσηδες είχαν μεταβληθεί, μαζί με τους Τούρκους, στον κύριο εχθρό των αγωνιζόμενων λαϊκών στρωμάτων[7]. Τώρα, το κέντρο βάρους θα μετατεθεί: από τους καπεταναίους, στους αστούς και τους λογίους, στον Διαφωτισμό, και μάλιστα στη γαλλική εκδοχή του και όχι στην εγχώρια διαμόρφωσή του, και θα υποβαθμιστούν δραματικά οι επαναστατικοί αγώνες, ενώ θα εξαφανιστούν απολύτως οι… νεομάρτυρες[8]. Ο ίδιος ο Ρήγας θα μεταβληθεί κατ’ εξοχήν στον εκδότη του… Σχολείου των ντελικάτων εραστών, και όχι πλέον του Θούριου[9], ενώ θα αποσιωπηθεί εντελώς η έκδοση τωνΧρησμών του Αγαθάγγελου[10]. Σε αυτή τη νέα «αφήγηση», δεν μιλάμε πλέον για Επανάσταση αλλά για «διαφωτισμό», δεν αναφερόμαστε σε Φραγκοκρατία και Τουρκοκρατία, αλλά σε «ενετική» και «οθωμανική περίοδο», αντίστοιχα.

Στον βαθμό που αναπτυσσόταν και εδραιωνόταν αυτή η «νέα ιστορία», θα έπρεπε αναπόφευκτα να αναμετρηθεί και με το αγωνιστικό/ανταγωνιστικό στοιχείο των προεπαναστατικών και επαναστατικών χρόνων, και όχι μόνο διά της αποσιωπήσεως. Θα έπρεπε να «απομυθοποιηθεί» το κρυφό σχολειό, η 25η Μαρτίου, η κατάληψη της Τριπολιτσάς, τα Ορλωφικά, ως η πρώτη μεγάλη γενική επανάληψη της Επανάστασης[11], εν τέλει η ίδια η «κλεφτουριά».

Ιδιαίτερα, θα έπρεπε να αποσιωπηθούν ή να υποβαθμιστούν τα επαναστατικά γεγονότα τα οποία προηγούνται της Επανάστασης του ’21. Διότι αυτά ακριβώς καταδεικνύουν πως η αφετηρία της δεν ήταν αποκλειστικώς οι λόγιοι, που προσέλαβαν τις ιδέες της γαλλικής Επανάστασης και τις διοχέτευσαν σε μια, λίγο πολύ, αδιαφοροποίητη εθνικά μάζα. Οι λόγιοι αποτελούσαν μία και μόνο συνιστώσα ενός εθνικού κινήματος – που, εξ άλλου, ακόμα και στην περίπτωσή τους, προηγείται κατά πολύ της γαλλικής Επανάστασης. Μια άλλη, αποφασιστικής σημασίας, συνιστώσα υπήρξαν οι ένοπλες συσσωματώσεις των Ελλήνων, που συγκρούονται με τους Τούρκους, αδιάκοπα, από τον Κροκόνδειλο Κλαδά, τον 15ο αι.[12], έως τους Σουλιώτες, τους Χειμαριώτες, την κλεφτουριά και τα ένοπλα σώματα των Επτανήσων και των παραδουνάβιων Ηγεμονιών.

Κατ’ εξοχήν δε, οι Σουλιώτες καταλαμβάνουν κεντρικό ρόλο στο corpus της νεώτερης ελληνικής ιστορικής συνείδησης, εξ αιτίας του μακρόχρονου και ανυποχώρητου αγώνα τους, επί δύο αιώνες, ενάντια στους Τούρκους και της –αποφασιστικής σημασίας– συμμετοχής τους στην Επανάσταση.

Η αποδομητική σχολή θα πρέπει λοιπόν να καταδείξει, έστω και διά της χειραγώγησης/αποσιώπησης, ή, αν χρειαστεί, και του βιασμού των ιστορικών στοιχείων, πως οι Σουλιώτες δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια συνένωση από μάλλον πρωτόγονες φάρες, αλβανικής καταγωγής και γλώσσας, οι οποίες δεν διέθεταν κάποια εθνική ή έστω πρωτοεθνική συνείδηση, αλλά μόνο μια χριστιανική ταυτότητα, ανταγωνιστική προς τη μουσουλμανική του Αλή Τεπελενλή και των Τουρκαλβανών του. Αν το επιτύχει, τότε θα έχει προσθέσει ένα ακόμα λιθαράκι στο βασικό ιδεολογικό της πρόταγμα: η εθνική συνείδηση είναι απούσα από τους Έλληνες πριν από την Επανάσταση του ’21 και, επομένως, το ελληνικό έθνος διαμορφώνεται δια της επαναστάσεως και, κυρίως, μέσω του κράτους. Οι Σουλιώτες «δεν είναι» Έλληνες, αλλά «εξελληνίζονται» επιγενέστερα, πολύ μετά τη σύγκρουσή τους με τον Αλή:

Την ίδια εποχή, εξελληνισμός και ενσωμάτωση στην υπόθεση της Ελληνικής Επανάστασης, τους πολιτικο-στρατιωτικούς στόχους και το εθνικό της όραμα, αποτελούν τις δύο όψεις της νέας πραγματικότητας, στην οποία εντάσσονται οι Σουλιώτες[13].

Και επειδή το Κούγκι, οι Τζαβελαίοι, το Ζάλογγο, η Δέσπω και ο πύργος του Δημουλά, αποτελούν λέξεις/σημαίνοντα, που στο υποσυνείδητο των Ελλήνων ταυτίζονται με την αγωνιστική διάσταση, όχι μόνο του Σουλίου, αλλά της νεώτερης ελληνικής ταυτότητας γενικά, θα πρέπει, εν τέλει, να πλήξουμε την αληθοφάνεια των γεγονότων και τον ηρωικό χαρακτήρα ατόμων και πράξεων. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αμφισβητηθεί, χωρίς μάλιστα καμία ιστορική αντένδειξη, και ο χορός του θανάτου του Ζαλόγγου, δηλαδή μια πράξη συνδεδεμένη με το βαθύτερο συναισθηματικό και ψυχολογικό υπόστρωμα των νεώτερων Ελλήνων, από το νηπιαγωγείο έως τα γερατειά.

Στη διάρκεια της διεξαγόμενης, σε στενωπούς και μονοπάτια του όρους, μάχης, μέρος των γυναικοπαίδων κατακρημνίστηκε είτε απωθούμενο στην άκρη του γκρεμού από τους οπισθοχωρούντες μαχητές…[14]

 Ίσως, εν τέλει, εδώ να βρίσκεται η αφετηρία του φάσματος του «συνωστισμού», που κατατρύχει τους Έλληνες αποδομητές, συνωστισμένοι στη Σμύρνη…, συνωστισμένες στο Ζάλογγο.

 

ΣΣ. Τα αποσπάσματα εγγράφων ή βιβλίων στο κείμενο παρατίθενται με την ορθογραφία του πρωτοτύπου.

---

[1]Το εκτενές κείμενο, «Τι ήταν το Σούλι και η Σουλιώτικη Συμπολιτεία», στην ιστοσελίδα του «Συλλόγου απανταχού Σουλιωτών, www.souli.8m.com/history.html, αποτελεί έναν ατελή αλλά χρήσιμο και εύκολα προσβάσιμο συνοπτικό οδηγό για την ιστορία του Σουλίου. Τα σχετικά με το Σούλι δημοσιεύματα, έως το 1980, βρίσκονται καταγεγραμμένα στα βιβλία: Λουκία Δρούλια, Βούλα Κόντη, Ηπειρωτική Βιβλιογραφία, 1571-1980, α΄ Αυτοτελή δημοσιεύματα, ΕΙΕ, Αθήνα 1984 και Βούλα Κόντη, Ηπειρωτική Βιβλιογραφία, γ΄ Μελέτες και Άρθρα 1811-1980, ΕΙΕ, Αθήνα 1999.

[2] Το προαναφερθέν εκτενές άρθρο του Αλέξη Πολίτη, με διαφορετικά όπλα από εκείνα της Ψιμούλη, επιχειρεί την αποδόμηση του Ζαλόγγου και «μόνον».

[3] Γ. Κορδάτου, Ιστορία της νεώτερης Ελλάδας, τ. Α΄, 1453-1821, εκδ. 20ός αι., Αθήνα 1956, σ. 405.

[4] Γ. Κορδάτου, Ιστορία …, ό.π., τ. Α΄, σ. 406.

[5] Γ. Κορδάτου, Ιστορία …, ό.π., τ. Α΄, σ. 407.

[6]Γ. Κορδάτου, Ιστορία …, ό.π., τ. Α΄, σ. 407.

[7] Άποψη την οποία θα εκλαϊκεύσει ευρέως ο Δημήτρης Φωτιάδης, στα βιβλία του [Μεσολόγγι, 1953, Καραϊσκάκης, 1956, Κανάρης, 1960, Η δίκη του Κολοκοτρώνη, 1962, Η Επανάσταση του ’21, τ. 1-4, 1971-1972] και, παραδειγματικά, ο Γιάννης Σκαρίμπας, στο έργο του, Το 21 και η αλήθεια, η πρώτη έκδοση του οποίου κυκλοφόρησε στη διάρκεια της δικτατορίας και γνώρισε τεράστια εκδοτική επιτυχία στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια (τελευταία έκδοση, σε δύο τόμους, Κάκτος 1995). Βλ. και Λεωνίδας Στρίγγος, Η επανάσταση του ’21, Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1966, ενώ, σε σχέση με το Σούλι, Γιάννης Μπενέκος, Οι αληθινοί Σουλιώτες, Αθήνα 1956, Β΄ εκδ., Βότσης, Αθήνα 1981.

[8]Έλληνες Νεομάρτυρες, 1453-1821, Πρακτικά Συνεδρίου, Λιδωρίκι 29-30 Μαΐου 1997.

[9] Ρήγας Βελεστινλής, Άπαντα τα σωζόμενα, 5 τόμοι, ΙΒΕ, Αθήνα 2000-2002.

[10] Βλέπε Γ. Καραμπελιάς, Η ανολοκλήρωτη επανάσταση…, ό.π.

[11] Ο Τάσος Αθ. Γριτσόπουλος, στο βιβλίο του, Τά Ορλωφικά, η εν Πελοποννήσω επανάστασις του 1770 και τα επακόλουθα αυτής, Αθήνα 1967, υποστηρίζει την πρώτη άποψη. Ο Νίκος Ροτζώκος [Εθναφύπνιση και εθνογένεση, Ορλωφικά και ελληνική ιστοριογραφία, Βιβλιόραμα,Αθήνα 2007], σαράντα χρόνια μετά, αναρωτιέται (;) εάν έχουμε όντως να κάνουμε με μια εθναφύπνιση, όπως υποστηρίζει η κὐρια γραμμή της ιστοριογραφίας μας, από τον Κ. Παπαρρηγόπουλο έως τον Μ. Σακελλαρίου, ή με πρόδρομες εκφράσεις μιας «εθνογένεσης», όπως προφανώς υποστηρίζει η αποδομητική σχολή. [Βλ. Κ. Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του ελληνικού έθνους, τόμοι 6, Ελευθερουδάκης, Αθήνα 1932 Μ. Σακελλαρίου, Η Πελοπόννησος κατά την δευτέραν Τουρκοκρατίαν (1715-1821), Αθήνα 1939, επανέκδ. Ερμής, Αθήνα χχ.]

[12] Παπαδόπουλος, Στέφανος, «Επαναστατικές ζυμώσεις και ανταρσίες των Ελλήνων κατά τα τέλη του 16ου και τις αρχές του 17ου αιώνα», στο Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδ. Αθηνών, τ. Ι΄, σσ. 324-333. Βλ. και Κ. Σάθας,Έλληνες στρατιώται εν τη Δύσει και αναγέννησις της ελληνικής τακτικής, Αθήνα 1885, ανατύπωση Καραβίας 1986.

[13] Β. Ψιμούλη, Σούλι…, ό.π., σ. 471.

[14] Β. Ψιμούλη, Σούλι…, ό.π., σσ. 439-440.

 

http://ardin-rixi.gr/archives/12980

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ο Δημοτικός Οργανισμός Κοινωνικής Μέριμνας και Προσχολικής Αγωγής

και το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα»

σας προσκαλούν στην συζήτηση με θέμα “O Λαμπράκης και το κίνημα ειρήνης”

με τους Πάνο Τριγάζη, Τάκη Παπαγιαννίδη και Δημήτρη Παπαδημούλη,

την Τετάρτη 12 Ιουνίου, στις 20.00.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα εκδηλώσεων του ΚΑΠΗ (εντευκτήριο) Αγαμέμνονος 4         (1η παράλληλος απο το σταθμό του μετρό Χολαργού).

Για πληροφορίες επικοινωνήστε στο 210-6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Στέλιου Παπαθεμελή

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα»

σας προσκαλεί στην παρουσίαση και την συζήτηση που θα ακολουθήσει

με αφορμή την κυκλοφορία του νέου βιβλίου του Στέλιου Παπαθεμελή

“την Ελλάδα από το αυτί να την αρπάξουμε…και να τη σώσουμε θέλει δεν θέλει”

την Δευτέρα 10 Ιουνίου, στις 20.00.

Στην συζήτηση συμμετέχουν ο συγγραφέας και ο Κωνσταντίνος Μπλάθρας.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα εκδηλώσεων του πολιτιστικού σωματείου «ΣΗΜΑΝΤΡΟ, Ελευθ. Βενιζέλου 59Α, Χολαργός.

Για πληροφορίες επικοινωνήστε στο 210-6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Παζάρι Ομπάμα – Ερντογάν με ελληνικό κόστος

του Σταύρου Λυγερού από τη REAL

ΣΤΟΝ ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ, η Ουάσιγκτον αντιμετώπιζε την Αθήνα και την Άγκυρα σαν γεωπολιτικό δίδυμο και γι’ αυτό κρατούσε τις ισορροπίες σ’ όλα τα επίπεδα. Εδώ και χρόνια, όμως, η θεώρηση αυτή αποτελεί παρελθόν. Η διαφορά του ειδικού βάρους της Ελλάδας και της Τουρκίας, άλλωστε, συνεχώς μεγαλώνει. Η Ελλάδα έχει καταστεί «αποικία χρέους» της ευρωζώνης, ενώ η Τουρκία ενισχύει συνεχώς τη διεθνή θέση της, με αποτέλεσμα να αποτελεί σήμερα μέλος της ομάδας των 20 ισχυρότερων κρατών.

Το άνοιγμα της ψαλίδας στο δυναμικό των δύο χωρών αναπόφευκτα αντανακλάται στον τρόπο που τις αντιμετωπίζει η Ουάσιγκτον. Εάν σ’ αυτό προστεθεί και το γεγονός ότι η Τουρκία εμπλέκεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στα μεγάλα προβλήματα του μεσανατολικού χώρου, εξηγείται ο λόγος που οι ΗΠΑ τη θεωρούν κράτος-κλειδί για τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς τους στην ευρύτερη περιοχή.

Η επίσκεψη Ερντογάν στην Ουάσιγκτον αυτές τις ημέρες, όπως και οι προηγούμενες επισκέψεις του, αντανακλά τη σημασία που αποδίδει ο Λευκός Οίκος στον ρόλο της Άγκυρας. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι διμερείς σχέσεις είναι ανέφελες. Σημαίνει, όμως, ότι οι Αμερικανοί αντιμετωπίζουν την Τουρκία όχι σαν κράτος-πελάτη στο οποίο δίνουν εντολές, αλλά ως κράτος με δικά του σεβαστά συμφέροντα, με το οποίο είναι υποχρεωμένοι να διαπραγματεύονται.

Στο κέντρο των συνομιλιών Ομπάμα – Ερντογάν ήταν η κρίση στη Συρία, η οποία συνδέεται με την κατάσταση στο Ιράκ, με τον ρόλο του Ιράν και βεβαίως με τις σχέσεις Ισραήλ – Τουρκίας. Υπενθυμίζουμε ότι μέχρι να εκδηλωθεί το κύμα της αραβικής εξέγερσης, η Άγκυρα είχε συνάψει στρατηγική σχέση με τη Δαμασκό και την Τεχεράνη, έχοντας ως κύριο κοινό παρονομαστή την καταστολή του κουρδικού αλυτρωτισμού.
Όταν η πυρκαγιά μεταφέρθηκε στη Συρία, αρχικά φάνηκε ότι η ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ ήταν ζήτημα χρόνου. Κλασικός καιροσκόπος, η Τουρκία έκανε στροφή και έγινε ο κύριος υποστηρικτής των αντικαθεστωτικών. Τους πρόσφερε βάσεις, οπλισμό και εφόδια. Ο Ερντογάν υποσχέθηκε, μάλιστα, στη Δύση ότι εντός μερικών μηνών θα είχε επιτύχει την ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ. Στόχος του ήταν, μέσω των σουνιτών ανταρτών, να θέσει υπό τουρκικό έλεγχο τη μετα-Ασαντ Συρία και ειδικότερα να καταλύσει το κρατικό μόρφωμα που έχουν δημιουργήσει οι Κούρδοι (κατά τα δύο τρίτα ελέγχονται πολιτικά από το ΡΚΚ) σε συριακές περιοχές που γειτνιάζουν με την Τουρκία.

Οι εξελίξεις διέψευσαν τον Ερντογάν. Τώρα ζητάει από τον Ομπάμα ενεργή παρέμβαση του ΝΑΤΟ με την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, ώστε να εξουδετερωθεί η συριακή αεροπορία, δημιουργία ζώνης ασφαλείας εντός του συριακού εδάφους και προμήθεια των ανταρτών με βαρύ οπλισμό.

Η πολύνεκρη βομβιστική επίθεση στη συνοριακή πόλη Ρεϊχανλί δεν φαίνεται να είναι άσχετη με τις αμερικανοτουρκικές διαπραγματεύσεις κορυφής. Οι νεοοθωμανοί φορτώνουν την ευθύνη σε τουρκική ακροαριστερή οργάνωση, την οποία διασυνδέουν με τη Δαμασκό. Το περιβάλλον θυμίζει κινούμενη άμμο και ως εκ τούτου κάθε εκτίμηση είναι παρακινδυνευμένη. Είναι σαφές, όμως, ότι το κλίμα που δημιούργησε η αιματηρή έκρηξη αντικειμενικά διευκολύνει αυτούς που επιδιώκουν κλιμάκωση της επέμβασης στον συριακό εμφύλιο πόλεμο.

Ο Ομπάμα, ωστόσο, δεν φαίνεται διατεθειμένος να εμπλέξει περαιτέρω τις ΗΠΑ. Όπως και οι Ισραηλινοί, φοβάται μήπως μετά την ανατροπή του Ασαντ επικρατήσουν φονταμενταλιστές ισλαμιστές, όπως είναι η οργάνωση Αλ Νάσρα. Το έργο, άλλωστε, το έχουμε ξαναδεί. Γι’ αυτό και ο Ομπάμα αναζητάει πολιτική λύση σε συνεργασία με τη Μόσχα, η οποία θα προβλέπει την απομάκρυνση του Ασαντ από την εξουσία, στο πλαίσιο όμως μίας ομαλής μετάβασης, ώστε να αποτραπεί η ανεπιθύμητη εξέλιξη.

Όλα αυτά αγγίζουν και τον Ελληνισμό. Για να εξισορροπήσουν την απόρριψη τουρκικών απαιτήσεων στο συριακό μέτωπο, οι Αμερικανοί είναι πιθανόν να δώσουν ανταλλάγματα, υποστηρίζοντας την Άγκυρα στο μέτωπο της Κύπρου. Η Ουάσιγκτον δεν θέτει επισήμως την επίλυση του Κυπριακού ως προϋπόθεση για την εκμετάλλευση των κυπριακών κοιτασμάτων, όπως επιθυμούν οι Τούρκοι, αλλά τα διασυνδέει. Αντίστοιχες δηλώσεις είχαμε προσφάτως και από τον επίτροπο Ολι Ρεν και από τον γ.γ. του ΝΑΤΟ.

Η Άγκυρα, οι Αμερικανοί αλλά και οι Ευρωπαίοι θεωρούν μοναδική ευκαιρία το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έχει μετατραπεί σε «αποικία χρέους» και επιπροσθέτως στην Προεδρία βρίσκεται ο δεδηλωμένος υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν Αναστασιάδης. Επιχειρούν, λοιπόν, να εκμεταλλευθούν τη διπλή αυτή ευκαιρία για να επιβάλλουν μία λύση τύπου Ανάν.

Η πρόσκληση για την Ουάσιγκτον που δεν έρχεται

Σ’ΑΥΤΗ τη δύσκολη συγκυρία, η Ελλάδα όχι μόνο είναι πιο αδύναμη παρά ποτέ, αλλά και έχει ελάχιστες δυνατότητες να επηρεάσει την αμερικανική στάση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έναν χρόνο μετά την πρωθυπουργοποίησή του ο Σαμαράς δεν έχει ακόμα προσκληθεί στην Ουάσιγκτον, παρά το γεγονός ότι είναι πάγια πρακτική των Αμερικανών να καλούν επισήμως τους νέους ηγέτες των φίλιων χωρών.
Ο Λευκός Οίκος δεν αρνείται τη συνάντηση, αλλά πετάει την μπάλα στην κερκίδα. Ο Έλληνας πρωθυπουργός ήλπιζε ότι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Ουάσιγκτον, στις αρχές Ιουνίου, για να μιλήσει σε συνέδριο αμερικανοεβραϊκής οργάνωσης, θα είχε συνάντηση με τον Ομπάμα. Παρά τις προσπάθειες του ελληνοαμερικανικού λόμπι, όμως, ο Λευκός Οίκος ξαναπέταξε την μπάλα στην κερκίδα, με αποτέλεσμα ο Σαμαράς να ματαιώσει το ταξίδι του. Κυβερνητικές πηγές αποδίδουν την εξόφθαλμη απροθυμία του Λευκού Οίκου στο ότι η Αθήνα δεν αποκλείει να πουλήσει τη ΔΕΠΑ και τον ΔΕΣΦΑ σε ρωσική εταιρεία, όπως την πιέζουν. Ο κύριος λόγος της αμερικανικής δυσαρέσκειας, όμως, είναι το γεγονός ότι ο Σαμαράς έχει βάλει όλα τα αβγά του στο γερμανικό καλάθι.

Προς το παρόν οι ΗΠΑ αποφεύγουν την άμεση εμπλοκή τους στις ενδοευρωπαϊκές ισορροπίες. Όπως έδειξε, όμως, και η δημόσια διαφωνία του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών με τον Σόιμπλε, η Ουάσιγκτον δυσφορεί με την πολιτική που το Βερολίνο επιβάλλει στην ευρωζώνη. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι το τελευταίο που θα ήθελαν οι Αμερικανοί είναι μια γερμανική Ευρώπη.

Υπόθεση Λαμπράκη

 

Γράφει ο
Χρήστος Πασαλάρης

Μισός αιώνας έκλεισε από τη δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη. Λαμπρό αστέρι της Αριστεράς, γενναίος αγωνιστής της ειρήνης, διακεκριμένος γιατρός και πολύ σπουδαίος πρωταθλητής, ο Λαμπράκης δολοφονήθηκε εκείνη την Τετάρτη 22 Μαΐου του 1963, από άθλια όργανα του «παρακράτους» που κατείχε παρασκηνιακώς την εξουσία. Τότε ήταν που ο πρωθυπουργός Καραμανλής, εκτός εαυτού, αναφώνησε: «Επί τέλους ποιός κυβερνά αυτό τον τόπο;» Και λίγο μετά τα γεγονότα, αυτοεξορίστηκε για 11 χρόνια στο Παρίσι…

Αυτό το θεοσκότεινο παρακράτος της βίας, της νοθείας και των δολοφονιών ήταν που ξεσκέπασαν με μύριους κινδύνους τρείς μαχητικοί ρεπόρτερ, για τους οποίους σεμνύνεται η ελληνική δημοσιογραφία. Κορυφαίος ο Γιάννης Βούλτεψης (πατέρας της σημερινής βουλευτίνας) και ισάξιοί του ο Γιώργος Μπέρτσος και ο Γιώργος Ρωμαίος. Αν δεν ήσαν αυτοί η δολοφονία πολύ δύσκολα θα είχε εξιχνιασθεί. Όταν έγινε η δίκη ο εισαγγελέας Δελαπόρτας αποκάλεσε «Κοράνι» το αποκαλυπτικό βιβλίο του Βούλτεψη με τίτλο ΥΠΟΘΕΣΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ. Ένα βιβλίο που απετέλεσε και κύριο βοήθημα για το βιβλίο «Ζ» του Βασίλη Βασιλικού και που έγινε πολυβραβευμένη ταινία του Γαβρά.

Για την ελληνική αγωνιστική δημοσιογραφία η υπόθεση Λαμπράκη είναι το ύψιστο δείγμα του τι μπορεί να καταφέρει όταν οι λειτουργοί της είναι έντιμοι και έχουν μάθει να μη φοβούνται το θάνατο και να μη λατρεύουν το χρήμα. Ο Γιάννης Βούλτεψης έφυγε από τη ζωή παλικαρίσια και όχι πλουσιότερος από ό,τι ήταν πριν. Οι άλλοι δύο, ο Μπέρτσος και ο Ρωμαίος, εξακολουθούν να εργάζονται σκληρά, γιατί αν δεν εργασθούν θα έχουν πρόβλημα. Δυστυχώς οι σκεπτόμενοι Έλληνες δεν είδαν μέχρι στιγμής τα- θορυβώδη κατά τα άλλα- δημοσιογραφικά σωματεία, αλλά ούτε και την πολιτεία, ούτε και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να τιμούν λειτουργούς σαν αυτούς. Ώστε να τους μοιάσουν και οι σημερινοί και οι αυριανοί…

(Από το Enikos.gr)

Ch.Passalaris@hotmail.com

Για πρώτη φορά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι Κούρδοι σε μερικά χρόνια θα αποτελούν πλειονότητα στην Τουρκία!!!

Οτζαλάν προς Κούρδους: Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε

 

 

Χάρτης αύξησης του πληθυσμού της Τουρκίας από το 1990 μέχρι το έτος 2005. Στις κουρδικές περιοχές η αύξηση του πληθυσμού είναι 40% ενώ στις λοιπές από 2 (Πόντος) έως 25%. Στις περιοχές του Μαρμαρά-Αν. Θράκης και της Μεσογείου (Μερσίνα-Άδανα) η αύξηση είναι 44% και 34% αντίστοιχα, γιατί εκεί μετανάστευσαν κουρδικοί πληθυσμοί, ενώ πρέπει να ληφθεί ότι στο ποσοστό αύξησης των περιοχών Αιγαίου και Κεντρικής Ανατολίας, συνέβαλαν και οι κουρδικοί πληθυσμοί που μετανάστευσαν εκεί τη δεκαετία του ’90! Στη μόνη περιοχή που δεν παρατηρείται εγκατάσταση κουρδικών πληθυσμών, είναι ο Πόντος, όπου η αύξηση τη δεκαπενταετία είναι 2%. (Πηγή: Turksolu)

Του Σάββα Καλεντερίδη

Την προηγούμενη Κυριακή αναφερθήκαμε στον πραγματικό σκοπό της επίσκεψης Ερντογάν στην Ουάσιγκτον, που αν και προσπάθησε ο ίδιος να δώσει πανηγυρικό και …αυτοκρατορικό τόνο, κατέληξε σε μια κατ’ ουσίαν διπλωματική ήττα της Τουρκίας. Και δεν το λέμε αυτό για να παίρνουμε θάρρος λόγω της ιδιαίτερα δύσκολης οικονομικής, πολιτικής και διπλωματικής συγκυρίας που διέρχεται η χώρα.

Ο Ερντογάν πήγε στην Ουάσιγκτον με δυο προαναγγελθείσες καίριες θέσεις. Η μια ήταν η άμεση επιβολή απαγόρευσης πτήσεων στον εναέριο χώρο της Συρίας, για να απωλέσει έτσι το πλεονέκτημα που έχει ο καθεστώς Άσαντ, το οποίο, επωφελούμενο της αεροπορικής κυριαρχίας, έχει φέρει τις ένοπλες εγκληματικές συμμορίες που δρουν στο εσωτερικό της Συρίας, σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, από επιχειρησιακής άποψης.

 

Το άλλο ζήτημα για το οποίο ο ίδιος ο Ερντογάν εξέφρασε κάθετη αντίθεση, ήταν η πραγματοποίση δεύτερης διεθνούς διάσκεψης για το ζήτημα της Συρίας, αυτό που ονομάστηκε «Γενεύη -2».

Και στο ένα ζήτημα και στο άλλο, ο Ερντογάν έπεσε πάνω σε «αμερικανικό τοίχο», αναγκαζόμενος να παραδεχθεί δημόσια ότι το ζήτημα της απαγόρευσης πτήσεων αφορά τη διεθνή κοινότητα και τον ΟΗΕ, ενώ, κάνοντας στροφή 180 μοιρών μέσα σε 48 ώρες, ανακάλυψε ξαφνικά τη χρησιμότητα της «Γενεύης -2». Ούτε στο ζήτημα της υπογραφής συμφωνίας ελευθέρου εμπορίου πήρε αυτό που ήθελε, ούτε υπόσχεση των ΗΠΑ για στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, ενώ το κερασάκι στην τούρτα ήταν η δημόσια αναφορά του Μπάρακ Ομπάμα σε «κουρδική μειονότητα». Παρ’ ότι ο Ερντογάν αντέδρασε στο άκουσμα της λέξης «μειονότητα», ο Ομπάμα επέμεινε στον χαρακτηρισμό, λέγοντας απλώς ότι δεν έδωσε πολιτική χροιά στον όρο.

Μια, όμως, που ο πρόεδρος των ΗΠΑ αναφέρθηκε στην «κουρδική μειονότητα», έστω και χωρίς να δώσει πολιτική χροιά στον όρο, να κάνουμε κι εμείς μια αναφορά στο θέμα, αφού κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιος είναι ο πραγματικός αριθμός των Κούρδων που κατοικούν στην Τουρκία. Ο λόγος είναι απλός. Στις απογραφές από τη δεκαετία του 1960 απαγορεύεται να ερωτώνται οι απογραφόμενοι για τη μητρική τους γλώσσα και για την εθνικότητά τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αναφέρονται διάφορα νούμερα για τον πληθυσμό των Κούρδων της Τουρκίας.

Εμείς θα δανειστούμε τα στοιχεία της τουρκικής εταιρείας ερευνών ΚΟΝΤΑ, όπως αυτά δημοσιεύθηκαν πρόσφατα στην εφημερίδα Μιλλιέτ. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΚΟΝΤΑ, ο πληθυσμός των Κούρδων της Τουρκίας για το 2013 υπολογίστηκε στα 13.4 εκατομμύρια, ήτοι το 17,7% του συνόλου του τουρκικού πληθυσμού.

Αν και υπάρχουν πολλές ενστάσεις από κουρδικούς φορείς, οι οποίοι ανεβάζουν τον αριθμό των Κούρδων της Τουρκίας στα 20 εκατομμύρια, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να εξετάσουμε τα στοιχεία της ΚΟΝΤΑ από ανάλογες έρευνες που πραγματοποίησε το 2006 και το 2010. Να σημειωθεί ότι η ως άνω εταιρεία, από τριετίας διεξάγει σε μηνιαία βάση έρευνες στο σύνολο της Τουρκίας, για την πορεία και την αύξηση των εθνικών και εθνοτικών ομάδων που κατοικούν στην Τουρκία!

Στην έρευνα το 2006 το 78,1% των ερωτηθέντων ηλικίας άνω των 18 ετών δήλωσαν ότι είναι Τούρκοι, το 13,4% Κούρδοι και το υπόλοιπο 8,5% άλλες εθνότητες. Στο σύνολο του πληθυσμού τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 76%, 15,7% και 8,3%.

Τα ίδια στοιχεία στην έρευνα το 2010 για τους άνω των 18 ετών ήταν 76,7%, Τούρκοι, 14,7% Κούρδοι και 8,6% λοιποί, και 73,6%, 18,3% και 8,1% για το σύνολο του πληθυσμού.

Για το 2013, η έρευνα της ΚΟΝΤΑ δίνει τα εξής στοιχεία:

Τούρκοι ηλικίας 18 και άνω 40,550 εκατομμύρια, ηλικίας μέχρι 17 ετών 15,770 εκ., σύνολο 56,320 εκ.

Κούρδοι ηλικίας 18 και άνω 7,770 εκ, ηλικίας μέχρι 17 ετών 5,630 εκ., σύνολο 13,400 εκ.

Λοιποί ηλικίας 18 και άνω 4,490 εκ, ηλικίας μέχρι 17 ετών 1,420 εκ., σύνολο 5,910 εκ.

Το άκρως ενδιαφέρον της έρευνας, εκτιμούμε ότι είναι το εξής στοιχείο. Στα στοιχεία για το 2013, ενώ στις ηλικίες άνω των 18 οι Κούρδοι αποτελούν το 14,7%, στις ηλικίες μέχρι 17 ετών αποτελούν το 24,7 του πληθυσμού. Δηλαδή, με απλά λόγια, σήμερα ένα στα τέσσερα παιδιά στην Τουρκία είναι Κούρδοι!

Εμείς αφήνουμε τους λεπτομερέστερους υπολογισμούς και τις αναγωγές στους ειδήμονες δημογράφους και στατιστικολόγους. Απλά, αν αναλογιστούμε ότι το ποσοστό των νέων μέχρι 17 ετών, είναι σχεδόν διπλάσιο από αυτόν των άνω των 18, τότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι σε λίγες δεκαετίες οι Κούρδοι θα είναι πλειονότητα στην Τουρκία.

Άραγε, το στοιχείο αυτό ήταν που επηρέασε το ΡΚΚ και το οδήγησε στην απόφαση να ακολουθήσει το δρόμο της «ειρήνης» με την Τουρκία, σε συνδυασμό, φυσικά, με τα τεκταινόμενα στο Νότιο Κουρδιστάν και με το γεγονός ότι το κουρδικό κράτος που ιδρύει το ΡΚΚ στη Συρία, του δίνει πλέον βιωσιμότητα και πολύ περισσότερες επιχειρησιακές, οικονομικές και πολιτικές δυνατότητες απ’ ότι είχε μέχρι τώρα;

 κυριακάτικη δημοκρατία

Ναόμι Κλάιν: Ο μεγαλύτερος φόβος του συστήματος είναι η αντίσταση

H Ναόμι Κλάιν, ακτιβίστρια και συγγραφέας του διάσημου «Δόγματος του Σοκ» στο πλαίσιο επίσκεψής της στην Αθήνα παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στον Στέλιο Κούλογλου. 
Η συγγραφέας και δημοσιογράφος ανέφερε ότι υπό την επήρεια του σοκ οι χώρες που το βιώνουν
χάνουν την εθνική τους κυριαρχία, κάτι που όπως σχολιάζει συνέβη και στην Ελλάδα. Επεσήμανε ότι στις μέρες μας οι κυβερνήσεις έχουν γίνει οι λομπίστες των πολυεθνικών, ενώ χαρακτήρισε παράλογη την πρόθεση της κυβέρνησης να πουλήσει κάθε επικερδή επιχείρηση σε περίοδο ύφεσης, όταν είναι βέβαιο ότι οι συμφωνίες θα είναι οι χειρότερες που θα μπορούσε κάθε χώρα να πετύχει. Υπογράμμισε τέλος ότι ο ευρωπαϊκός νότος θα πρέπει να συγκροτήσει κοινό μέτωπο απέναντι στους δανειστές.

Σ.Κ.: Αν ξαναγράφετε το Δόγμα του Σοκ, θα είχατε ειδικό κεφάλαιο για την ελληνική περίπτωση;

Ν.Κ.: Θα υπήρχε ένα ειδικό κεφάλαιο για την Ελλάδα, ίσως όλο για τον ευρωπαϊκό νότο. Αλλά ο στόχος μου δεν ήταν το βιβλίο απλώς να καταγράψει την ιστορία αλλά να γίνει ένα εργαλείο ώστε να μπορέσουμε να προβλέψουμε το επόμενο σοκ. Έτσι άλλωστε τελειώνει και το βιβλίο : «Πότε θα δούμε το επόμενο σοκ;». Έχουμε ένα οικονομικό μοντέλο που δημιουργεί από μόνο του κρίσεις . Εάν έγραφα λοιπόν ένα βιβλίο τώρα θα ήταν για την Ελλάδα. Η κρίση εδώ χρησιμοποιήθηκε για να λεηλατήσουν την χώρα και να καταστρέψουν τα κοινωνικά κινήματα και τις κοινωνικές κατακτήσεις.

Σ.Κ.: Δυο παράγοντες θεωρώ ότι έχουν καθοριστικό ρόλο. Ο ένας είναι ο παράγων του φόβου. Αυτό δεν έγινε και στην Λατινική Αμερική;

Ν.Κ.: Ακριβώς. Είναι ο φόβος του τι θα γίνει εάν δεν πάρεις το «φάρμακο». Για αυτό χρησιμοποιούνται πάντα μεταφορές από την ιατρική. Λένε ότι διέγνωσαν στην τάδε χώρα καρκίνο. Οπότε δημιουργείται ο φόβος του τι θα γίνει, εάν ο ασθενής δεν πάρει την χημειοθεραπεία του. Η μεταφορά, ο συμβολισμός που επιλέγεται έχει τεράστια σημασία.

Σημαντικό ρόλο, όμως, έχουν και τα ΜΜΕ. Οι πολιτικοί λένε ότι έχουν να πουν. Τα μίντια όμως διογκώνουν τον φόβο για να σωθεί υποτίθεται αυτό που είπαν ότι είναι «άρρωστο». Αυτή είναι και η μεγάλη ειρωνεία αυτής της κρίσης. Δημιουργήθηκε από τις ελίτ που τζογάραν ανεξέλεγκτα κερδοσκοπώντας, αλλά είμαστε εμείς που πρέπει να ζήσουμε πιο ανασφαλείς ζωές.

Το βλέπουμε αυτό και στην περίπτωση της Ελλάδας: οι άνθρωποι έχουν χάσει την ασφάλειά τους, είτε είναι η εργασιακή είτε είναι η οικονομική είτε είναι η υγειονομική. Εσείς οι Έλληνες έχετε αναλάβει τις ζημιές για τα ρίσκα που πήραν κάποιοι άλλοι.Εκείνοι είναι υπεύθυνοι αλλά εμείς εμφανιζόμαστε ως ένοχοι. Και τα χειρότερα δεν έχουν περάσει.

 

Σ.Κ.: Υπήρξε η περίφημη φράση του Θ. Πάγκαλου: «Μαζί τα φάγαμε». Η συλλογική ενοχοποίηση επηρέασε πολύ την ψυχολογία των ανθρώπων.

Ν.Κ.: Αυτή ήταν σίγουρα η πρακτική σε αυτή την κρίση. Γιατί ο κόσμος κατάλαβε ότι για τα όσα συμβαίνουν έφταιγαν οι τραπεζίτες που ζούσαν πλουσιοπάροχες ζωές και συνεχίζουν να ζουν. Αλλαξαν το τροπάριο και είπαν ότι έφταιγαν οι φτωχοί που ήθελαν να ζήσουν πλουσιοπάροχα. Όχι εκείνοι που κερδοσκοπούσαν στις ΗΠΑ με τα στεγαστικά δάνεια δημιουργώντας φούσκες και έφεραν την καταστροφή. Αλλά μια οικογένεια Αφροαμερικάνων που ζούσε με 50.000 δολάρια τον χρόνο και τόλμησε να θέλει ένα σπιτάκι.

Είμαστε σε πόλεμο. Και σε κάθε πόλεμο υπάρχει οργή. Δικαιολογημένη οργή αφού ο κόσμος είδε να λεηλατείται ο τόπος του μπροστά στα μάτια του. Το ερώτημα είναι που θα εκφραστεί αυτή η οργή, όχι με εκδικητικό τρόπο ή σε προσωπικό επίπεδο. Αλλά απέναντι σε εκείνο το σύστημα που καθιέρωσε την απληστία.

Όμως βλέπουμε ότι ακόμη και τώρα προσπαθεί το σύστημα να στρέψει την οργή στους πιο ευάλωτους. Στις ΗΠΑ είναι εκείνος που ήθελε το σπίτι. Εδώ στην Ελλάδα είναι ο μετανάστης που θέλει την δουλειά σου. Να διοχετεύσουν την οργή στους πιο ευάλωτους ώστε να την γλιτώσουν αυτοί που πραγματικά ευθύνονται. Η κρίση βοηθά τις ελίτ να την αξιοποιήσουν και να επωφεληθούν από αυτήν.

Σ.Κ.: Λέτε δηλαδή ότι η άνοδος του φασισμού ήταν αναμενόμενη;

Ν.Κ.: Όχι απλά αναμενόμενη. Την είχαν προβλέψει! Αυτή είναι η ιστορία της Ευρώπης. Είναι το μάθημα που θα έπρεπε να πάρουμε από τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και την συνθήκη ειρήνης στις Βερσαλλίες. «Η εκδικητικότητα δεν θα κάνει καλό». Η ταπείνωση της Γερμανίας λειτούργησε σαν μπούμεραγκ, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Αυτό με εκνευρίζει περισσότερο: Η σχολή του Σικάγου με τις μειώσεις και τις περικοπές ενισχύει τον φασισμό – κάτι που έγινε ολοφάνερα στην Ελλάδα.

Η ελεύθερη αγορά είναι από την φύση της υστερική γιατί ξέρει ότι στηρίζεται στην απληστία και στον φόβο. Για αυτό και για να επιβιώσουν προσπαθούν να τιμωρήσουν παραδειγματικά κάποιες χώρες. Το ότι η Ελλάδα είπε κάποια «όχι» δημιουργεί και ένα παράδειγμα ανταρσίας! Το ότι θα αντισταθεί στην λιτότητα η Ελλάδα δεν σημαίνει ότι δεν θα εξαπλωθεί και στην Πορτογαλία – όπως και έγινε. Ο μεγαλύτερος φόβος του συστήματος είναι η επιδημία της αντίστασης.

Σ.Κ.: Εχετε υπ όψιν σας και τα στερεότυπα εναντίον των Ελλήνων, όπως και όλων των ανθρώπων στην Νότια Ευρώπη, ότι είναι τεμπέληδες, έχουν πολλές διακοπές κλπ. Αν και στην πραγματικότητα όλα αυτά έχουν αποδειχθεί εσφαλμένα από στατιστικές μελέτες.

Ν.Κ.: Τα ακούσαμε και εμείς αυτά, εναντίον της Ελλάδας. Οι άνθρωποι γενικά είναι θλιμμένοι. Είναι στην κουλτούρα μας να γκρινιάζουμε γιατί δουλεύουμε πολύ χωρίς να παίρνουμε πίσω αυτά που θέλουμε. Ίσως είναι και λίγο σαδιστικό, μας άρεσε λίγο να βλέπουμε να τιμωρούνται οι χώρες της Μεσογείου με τον ήλιο τους, τις φυσικές τους ομορφιές και ένα διαφορετικό τρόπος ζωής!

Αλλά τα στερεότυπα που επικράτησαν στις γερμανικές εφημερίδες για την Ελλάδα και τις χώρες του Νότου ήταν ξεκάθαρα ρατσιστικά. Είναι ταπεινωτικό να μιλάνε για εσένα έτσι.

Σ.Κ.: Μαθαίνω ότι είστε κατά των ορυχείων στις Σκουριές;

Ν.Κ.: Ναι. Γράφω ένα νέο βιβλίο για το περιβάλλον και για την ανάγκη να το σώσουμε. Είναι δύσκολο να σκεφτείς για το περιβάλλον όταν έχεις άλλα οικονομικά προβλήματα τόσο σοβαρά. Στην Ευρώπη η περιβαλλοντική πολιτική δεν ήταν τέλεια αλλά ήταν πρωτοπόρα σε σχέση με την Κίνα ή τις ΗΠΑ μέχρι το 2009, που ξέσπασε η κρίση. Τώρα όμως έχουν αποφασίσει να θυσιάσουν την οικολογία στο όνομα της οικονομίας. Είναι παθογένεια να ξεχωρίζεις αυτές τις δυο έννοιες. Θα δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερη κρίση ακόμη και οικονομική εάν πάψει να μας ενδιαφέρει το περιβάλλον. Δεν είναι μια πολυτέλεια την οποία μπορούμε να αναβάλλουμε για αργότερα.

Τώρα για τον εθνικό πλούτο της Ελλάδας, έχουν συνηθίσει στην ιδιωτικοποίηση των πάντων και βλέπουν εδώ προοπτικές κέδρους. Είναι μια ευκαιρία για εύκολο πλουτισμό. Πλέον οι πολυεθνικές εταιρίες έχουν ως λομπίστες τους τις εθνικές κυβερνήσεις.

Σ.Κ.: Η ελληνική κυβέρνηση λέει ότι με τις ιδιωτικοποιήσεις θα έρθουν νέοι επενδυτές.

Ν.Κ.: Δεν κάνεις ιδιωτικοποιήσεις σε περίοδο ύφεσης. Είναι κανόνας αυτός. Δεν θα πετύχεις ποτέ την καλύτερη συμφωνία αλλά την χειρότερη. Είναι πολύ λίγοι αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για την ελληνική οικονομία. Θα βγείτε χαμένοι. Όσοι έρθουν θα επιβάλλουν τους όρους τους γιατί απλά δεν έχει η ελληνική κυβέρνηση την δυνατότητα να θέσει τους δικούς της.

Σ.Κ.: Οι λαοί βρίσκονται σε σύγχυση όμως…

Ν.Κ.: Τι συμβαίνει σε ένα σοκ; Χάνεις αυτά που είχες και δεν ξέρεις που βαδίζεις. Σου αλλάζει τον αδόξαστο. Σε βγάζει από την γραμμή πλεύσης και τον προγραμματισμό σου. Όταν δημιουργηθεί αυτό το κενό έρχεται κάποιος και σου λέει ότι αυτό πρέπει να γίνει. Και το ακούς γιατί δεν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις τι είναι σωστό και τι όχι.

Στις ΗΠΑ για παράδειγμα είχαμε το σοκ με τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Το βασικότερο πρόβλημα δεν ήταν οι υλικές καταστροφές, αλλά ότι ο κόσμος βρέθηκε σε πλήρη σύγχιση. Και ήρθε ο Τζωρτζ Μπους και είπε ότι «βρισκόμαστε σε πόλεμο με την τρομοκρατία. Σε ένα πόλεμο μεταξύ του καλού και του κακού». Ο κόσμος το αποδέχθηκε γιατί ειχε χάσει τον προσανατολισμό του. Αυτό είναι το πιο τρομακτικό που συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις.

Η μεγαλύτερη επίπτωση ενός σοκ είναι η παραχώρηση της κυριαρχίας. Η Ελλάδα είναι η κοιτίδα της δημοκρατίας. Παλέψατε για αυτή. Σκοτωθήκατε για αυτή. Και ξαφνικά ξυπνάτε και βλέπετε ότι δεν είστε εσείς αυτοί που έχετε τον έλεγχο αλλά κάποιος άλλος. Αυτό δίνει τροφή και στην ξενοφοβία, στον ρατσισμό, στον νεοφασισμό. Παραχωρήσατε την κυριαρχία σας και τον έλεγχο της εξουσίας. Δεν μπορείς να κάνεις αυτό που θες. Είναι επικίνδυνο και σοκαριστικό όταν το συνειδητοποιείς.

Σ.Κ.: Σε έναν συμβατικό πόλεμο υπάρχει πάντα η ελπίδα για το αύριο. Τώρα δεν βλέπει κανείς φως στην άκρη του τούνελ.

Ν.Κ.: ‘Ολοι δουλεύουν και ζουν σε ανασφάλεια. Αυτό δεν σου επιτρέπει να έχεις εξουσία στον εαυτό σου. Έτσι είτε θα οδηγηθούμε στον φασισμό ή θα επιλέξουμε άλλες λύσεις, όπως η αλληλεγγύη ,η οργάνωση των ευάλωτων στρωμάτων του πληθυσμού, των ανέργων, των εγκαταλελειμμένων γειτονιών, της ενέργειας, του νερού, της τροφής. Έτσι θα μπορούμε να ξαναγίνουμε κύριοι των εαυτών μας, να ξεπεράσουμε τον φόβο.

Υπάρχει επίσης στρατηγική για να μείνουν οι χώρες του νότου μακριά η μία από την άλλη. Γιατί, ξέρετε, οι δανειστές είναι ευάλωτοι. Εάν μαζευτούν οι οφειλέτες και παλέψουν μαζί θα κερδίσουν. Εάν οι οφειλέτες πουν ότι «δεν σας πληρώνουμε» εκείνοι έχουν πια την κρίση όχι αυτοί που χρωστάνε. Αυτό λέγεται «το καρτέλ των οφειλετών» και ήταν ο μεγαλύτερος φόβος του ΔΝΤ στην Λατινική Αμερική την δεκαετία του 1980. Μου κάνει τρομερή εντύπωση πως αυτό δεν έχει γίνει ακόμη στην Ε.Ε. Γιατί καθίσατε σε ένα τραπέζι μαζί τους και δεν συνεργάστηκαν οι χώρες του Νότου;

Θα πρέπει να γίνει αυτό και θα πρέπει να το απαιτήσουν και οι κοινωνίες. Ξέρω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δουλεύει σε αυτή την κατεύθυνση. Μπορεί να ξεκινήσει και από την βάση – από τα κινήματα και τις συλλογικότητες σε κάθε μια χώρα του νότου.

Σ.Κ.: Γράφατε κατά τις ημέρες του Occupy Wall Street ότι ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που συνέβαινε τότε στον κόσμο. ‘Ομως σήμερα το Κόμμα του τσαγιού έχει μεγαλύτερη επιρροή στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ από ότι αυτά τα κινήματα. Ποια θα ήταν η σωστή πορεία για το κίνημα ώστε να καταφέρει τους στόχους του;

Ν.Κ.: Δεν νομίζω ότι μπορούμε να συγκρίνουμε το Occupy με το Κόμμα του Τσαγιου, που υποστηρίζεται από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Η ελπίδα μου είναι ότι θα υπάρξει ένα κίνημα τόσο μεγάλο που θα χτυπήσει την αρρώστια στην καρδιά του συστήματος των ΗΠΑ το οποίο διάβρωσαν οι εταιρίες.

Θα πρέπει οι πολίτες να απαιτήσουν διαρθρωτικές αλλαγές ουσίας. Αλλά το σύμπτωμα της εποχής μας είναι ότι είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας και δεν έχουμε χώρους να βρεθούμε συλλογικά.
Αυτό συνέβη και με το κίνημα occupy, όταν το έδιωξαν από τις πλατείες. Οι ιδέες θέλουν και ένα “σπίτι”, ένα χώρο για να ζήσουν.

TVXS

Η Σερβία αντέχει…

Η πολυδιάστατη οικονομική πολιτική των Σέρβων

του Κωνσταντή Σεβρή από τη Ρήξη φ. 93

Η αξιωματούχος του υπουργείου Οικονομικών της Σερβίας Μίλιτσα Μπίσιτς προέβλεψε ρυθμό ανάπτυξης της σερβικής οικονομίας 2% για το 2013, δίνοντας το στίγμα της ευρύτερης οικονομικής ανάκαμψης της Σερβίας και της απομάκρυνσης της από τους αρνητικούς δείκτες της ύφεσης.
Η σχετική ανάκαμψη των οικονομικών μεγεθών της χώρας δεν γίνεται άμεσα εμφανής στους Σέρβους πολίτες. Ο μέσος μισθός, σε σύγκριση με τις τιμές, παραμένει ιδιαίτερα χαμηλός και δεν υπερβαίνει τα 380 ευρώ το μήνα,  ενώ και η γειτονική χώρα πλήττεται από υψηλά ποσοστά ανεργίας της τάξης του 27% και ένα μεγάλο κομμάτι των ανέργων αφορά ειδικευμένους και καταρτισμένους νέους.
Ο συνδυασμός όλων των μεταβλητών, δηλαδή της οικονομικής ανάπτυξης, των χαμηλών μισθών και της ανεργίας, μετασχηματίζει τη χώρα σε επενδυτικό παράδεισο για τα επιχειρηματικά γεράκια που νέμονται τη χερσόνησο του Αίμου: τη Γερμανία και τη νεοθωμανική Τουρκία.
Η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Σερβίας με ετήσιο όγκο συναλλαγών 2.5 δισ. ευρώ, ενώ μόνο το 2012 προχώρησε σε επενδύσεις της τάξης του 1,6 δισ. ευρώ.  Σε έρευνα που διενεργήθηκε μεταξύ 66 γερμανικών εταιρειών με έδρα στη Σερβία, διαφάνηκε πως το 90% των γερμανικών επιχειρήσεων σχεδιάζουν την επέκταση των δραστηριοτήτων τους εκεί, εκμεταλλευόμενοι τις συνθήκες που επικρατούν.
Η Τουρκία, από τη μεριά της, προχωρά σε περαιτέρω ανάπτυξη της οικονομικής της δραστηριότητας στη Σερβία. Στις 15 Μαΐου, εξασφάλισε την υπογραφή κοινής διακήρυξης για οικονομική και εμπορική συνεργασία με τη Σερβία και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Επιστέγασμα ενεργειών που είχαν ξεκινήσει στα πλαίσια κοινού οικονομικού φόρουμ των εν λόγω χωρών. Στη Σερβία σήμερα δραστηριοποιούνται 30 τουρκικές εταιρείες και ο όγκος οικονομικών συναλλαγών μεταξύ των δύο χωρών φτάνει τα 500 εκατομμύρια ευρώ. Στα πλαίσια των πολιτικών πρωτοβουλιών, διατυπώνεται ανοιχτά πως ο στόχος για το 2014 είναι ο διπλασιασμός του όγκου συναλλαγών μεταξύ των δύο χωρών, ώστε να αγγίξει το 1 δισ. ευρώ.
Η Σερβία, μολονότι προχωρά σε ανοιχτές διαπραγματεύσεις με τις δύο χώρες, δεν εγκαταλείπει τον προσανατολισμό της για μια αυτόνομη οικονομική δραστηριότητα και συνεργασία με έτερους πόλους του παγκόσμιου εμπορίου.
Ο πρωθυπουργός της Σερβίας, κ. Ίβικα Ντάσιτς προχώρησε σε συνομιλίες με τη Ρωσία για τη δημιουργία κοινού ταμείου επενδύσεων, ενώ εξασφάλισε πίστωση της τάξης των 500 εκατομμυρίων δολαρίων για τον σερβικό προϋπολογισμό.
Πέραν αυτών, τα σερβικά οικονομικά επιτελεία πέτυχαν την εξασφάλιση επενδύσεων από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για τη σερβική εταιρεία ποταμοπλοΐας. Για τα μεγάλα έργα υποδομών που σχεδιάζονται το επόμενο διάστημα στη χώρα, προχώρησαν σε διαπραγματεύσεις με κατασκευαστικούς κολοσσούς της Κίνας,  ενώ κομμάτι των σχεδιασμών αυτών είναι ο ριζικός εκσυγχρονισμός του σιδηροδρομικού δικτύου, επένδυση που θα ξεπεράσει τα 2,5 δισ. ευρώ.
Από τους βασικούς μοχλούς της σερβικής οικονομίας είναι η πολεμική της βιομηχανία. Οι ιθύνοντές της, προχώρησαν σε απευθείας συνεργασία με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Έτσι, το επόμενο διάστημα θα παραδοθούν και θα αποδοθούν στα Εμιράτα πύραυλοι τύπου «άλας». Ταυτόχρονα ξεκινά η κατασκευή τριών νέων τύπων εκπαιδευτικών και μαχητικών αεροσκαφών, καθώς και ενός τύπου πυραύλου μεγάλου βεληνεκούς, ο οποίος θα χρησιμοποιείται εναντίον τεθωρακισμένων. Πρόκειται για αεροσκάφη τύπου «kobac» (γεράκι), «orao» (αετός) και «beli orao» (λευκός αετός), που αποτελούν τη συνέχιση του σχεδιασμού μερικών υπερσύγχρονων και υπερηχητικών ανιχνευτικών και καταδιωκτικών αεροσκαφών, η κατασκευή των οποίων είχε αρχίσει στην εποχή της πρώην Γιουγκοσλαβίας…
Παράλληλα, τα σερβικά επιτελεία πέτυχαν σε διακρατικές συνομιλίες με τη Σαουδική Αραβία να αναλάβουν οι σερβικές κατασκευαστικές εταιρείες τμήμα των επενδύσεων των Αράβων σε εσωτερικά έργα υποδομών. Η  Σαουδική Αραβία έλαβε το πράσινο φως για επενδύσεις στη Σερβία, στον τομέα της γεωργικής παραγωγής και παραγωγής τροφίμων, ενώ απηύθυνε ανοιχτό κάλεσμα στους Σέρβους γιατρούς και νοσοκόμους, να εργαστούν στην αραβική αυτή χώρα.
Πλάι σε αυτές τις ενέργειες, η Σερβία απολαμβάνει την αλματώδη αύξηση των εξαγωγών της, με την ταυτόχρονη ανάπτυξη της βιομηχανικής παραγωγής. Το πρώτο τρίμηνο του 2013 η αξία των σερβικών εξαγωγών σημείωσε άνοδο 22% έναντι της αντίστοιχης περιόδου του 2012. Η βιομηχανική παραγωγή, το ίδιο διάστημα, κατέγραψε αύξηση 5,2% έναντι του πρώτου τριμήνου του 2012.

http://ardin-rixi.gr/archives/12805

Μιχάλης Ιγνατίου: O «νόμος» και το «κόστος» της σιωπής

Η δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου πρέπει να είναι η αρχή, όχι το τέλος της αναζήτησης των ευθυνών του πολιτικού κόσμου για την οικονομική τραγωδία της Ελλάδας…

του Μιχάλη Ιγνατίου

Η πολύκροτη δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου, που ξεκίνησε τη Δευτέρα στην Αθήνα, ορθώς θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του λαού και των μέσων μαζικής ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο. Είναι ο πρώτος υπουργός που θα καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου μετά την προσφυγή του κ. Γιώργου Παπανδρέου στο μηχανισμό της ΕΕ και του ΔΝΤ, και μάλιστα με βαρύτατες κατηγορίες, που αφορούν στις μίζες για τα εξοπλιστικά προγράμματα.

Ο κ. Τσοχατζόπουλος δεν είναι  ο… οποιοσδήποτε. Παραλίγο να εκλεγεί πρωθυπουργός από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, κάτι που δεν συνέβη, διότι την τελευταία στιγμή άλλα στελέχη του Κινήματος προχώρησαν σε συνδιαλλαγή με το στρατόπεδο του κ. Κώστα Σημίτη, για να δοθεί μετά από ένα χρονικό διάστημα το «δαχτυλίδι» στον πρωτότοκο υιό του Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτή η συμφωνία στέρησε την πρωθυπουργία από τον πρώην υπουργό Εθνικής Άμυνας. Ο «Άκης» για τα στελέχη και τα μέλη του ΠΑΣΟΚ ήταν σύντροφος και φίλος, ήταν ο άνθρωπος που φρόντιζε για τους διορισμούς στο Δημόσιο και στις τράπεζες των μελών του Κινήματος ή των παιδιών τους. Ήταν «ο Άκης τους», που ανελάμβανε, «καθάριζε» και έφερνε σε πέρας όλες τις δουλειές.

Οι δηλώσεις του επίσημου ΠΑΣΟΚ αλλά και επώνυμων στελεχών εναντίον του κ. Τσοχατζόπουλου μόνο θυμηδία προκαλούν. Είναι εύκολο να σπρώξεις στον γκρεμό έναν άνθρωπο που κρατιέται από ένα κλαρί έτοιμο να σπάσει. Στην κατάσταση που βρίσκεται δεν είναι δύσκολο να τον σπρώξεις και να τον τελειώσεις για να γλιτώσεις εσύ ο ίδιος. Αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν γνώριζε κανείς τις δραστηριότητές του, αδυνατώ να δεχτώ ότι ήταν ο μόνος που έκλεψε – σύμφωνα με το κατηγορητήριο, διότι είναι αθώος μέχρι να αποφασίσει το δικαστήριο.

Εάν, λοιπόν, ο πρώην υπουργός είναι αυτός που παρουσιάζουν οι εισαγγελείς και τους οποίους αδυνατώ να αμφισβητήσω, τότε το πρόβλημα για τους υπόλοιπους πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ είναι τεράστιο. Μπορεί να μην γνώριζε ο κ. Σημίτης ότι ένας υπουργός του –και μάλιστα ο «υπαρχηγός» του ΠΑΣΟΚ, με τον οποίο συγκυβέρνησε– απαιτούσε μίζες από τις ξένες εταιρείες που πωλούσαν όπλα στη χώρα; Μπορεί να μην ήξεραν οι συνάδελφοί του πρώην υπουργοί στην κυβέρνηση Σημίτη; Η απάντηση «αποκλείεται, ήξεραν» είναι η πλέον ορθή, διότι ήταν ένα θέμα που συζητείτο στα πολιτικά και δημοσιογραφικά γραφεία, με τρόπο ως να επρόκειτο για γεγονός. Το μέγα ερώτημα είναι: γιατί οι πάντες σιωπούσαν; Και η εξήγηση μπορεί να είναι και απλή. Είτε διότι το έκαναν όλοι είτε επειδή ο πρώην υπουργός μπορούσε να επιβάλλει «το νόμο της σιωπής» – και επιβάλλεται με απειλές και εκβιασμούς ή με χρηματισμό.

Δεν γνωρίζω τι εννοεί ο  «υπουργός των Ιμίων», Θεόδωρος Πάγκαλος, όταν ισχυρίζεται ότι «μαζί τα φάγαμε». Αλλά αν έχει στο μυαλό του και την περίπτωση του κ. Τσοχατζόπουλου, θα πρέπει να αποκαλύψει στο λαό και σε ποιους τα διαμοίρασε ο πρώην συνάδελφός του στα Υπουργικά Συμβούλια του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη.

Η δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου πρέπει να είναι η αρχή, όχι το τέλος της αναζήτησης των ευθυνών του πολιτικού κόσμου για την οικονομική τραγωδία της Ελλάδας. Το κακό που βρήκε τη χώρα οφείλεται στις αποφάσεις των πρωθυπουργών και των υπουργών. Αυτοί έλαβαν τις αποφάσεις, μέλη του πολιτικού κόσμου έπαιρναν τις μίζες και αύξαναν το χρέος της Ελλάδας εγκρίνοντας αποφάσεις για αγορές όπλων και άλλων προϊόντων, που στις περισσότερες των περιπτώσεων, δεν είχε ανάγκη η χώρα…

e-mail: mignatiou@aol.com – twitter: @mignatiou

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επικαιρα στις 25/04/2013 (Τεύχος 184)

Νίκος Κοτζιάς: Ο ελληνικός καπιταλισμός στην εποχή των Μνημονίων

 

Στη σημερινή Ελλάδα καταγράφεται ένα από μια πρώτη ματιά παράδοξο…

Στη σημερινή Ελλάδα καταγράφεται ένα από μια πρώτη ματιά παράδοξο: ο πιο άγριος καπιταλισμός στη μεταπολεμική Ελλάδα υποσκάπτει τις αρχές και τους κανόνες του καπιταλισμού! του Νίκου Κοτζιά Συχνά με ρωτούν τι σόι καπιταλισμός είναι αυτός στον οποίο δεν σέβονται ούτε καν τα υποτιθέμενα ιερά και όσια του συστήματος, όπως η ιδιοκτησία και οι καταθέσεις; Όπου παραβιάζονται όλοι οι κανόνες της αγοράς. Όπου, αντί να κλείσουν οι αποτυχημένες επιχειρήσεις, αποφασίζεται –υπό την πρωτοκαθεδρία της Γερμανίας– το «κούρεμα» των καταθέσεων. Αντί να χτυπηθούν τα αεριτζίδικα κεφάλαια, μειώνονται μισθοί και συντάξεις. Αντί να καταργηθούν τα ρουσφέτια, αυτά «αναβαθμίζονται» και συνδέονται με την ίδια την επιβίωση των ανθρώπων;   Στη σημερινή Ελλάδα καταγράφεται ένα από μια πρώτη ματιά παράδοξο: ο πιο άγριος καπιταλισμός στη μεταπολεμική Ελλάδα υποσκάπτει τις αρχές και τους κανόνες του καπιταλισμού! Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτό που συμβαίνει είναι ότι, ενώ εξακολουθεί να κυριαρχεί ο καπιταλισμός, αυτός έχει τεθεί υπό ξένη εποπτεία και έχει «μπασταρδευτεί». Έχουν εισαχθεί διαδικασίες, μέθοδοι και δομές που είχαν παρατηρηθεί κύρια στην εποχή γέννησης του καπιταλισμού, εποχή, δηλαδή, της πρωταρχικής συσσώρευσης. Τότε που κυριαρχούσε το έγκλημα. Ο φόνος και η κλοπή. Η λεηλασία και η πειρατεία. Η συσσώρευση πλούτου χωρίς κανόνες, με μεθόδους βίας, ιδιαίτερα εξω-οικονομικού καταναγκασμού. Μιλάμε για την περίοδο από το 15ο μέχρι και το 18ο αιώνα. Μια περίοδο άγριας ανακατανομής πλούτου, μακριά από κάθε δέσμευση.   Όταν ο καπιταλισμός στερέωσε, εκείνοι που είχαν συσσωρεύσει πλούτο, προκειμένου να τον προφυλάξουν, επέβαλαν την καθιέρωση και τη συγκρότηση θεσμών, κανόνων, ρυθμίσεων. Έτσι ο καπιταλισμός μπήκε «εντέλει» σε μια κάποια τάξη. Αλλού από το 17ο αιώνα, αλλού αργότερα, μετά το 18ο αιώνα. Διακηρύχτηκε το απαράβατο της ιδιοκτησίας και των καταθέσεων. Αυτός ο οριοθετημένος πια καπιταλισμός, ρυθμιζόμενος τάχα από αόρατα χέρια και αγορές, δεν είχε κανένα πρόβλημα στη συνέχεια, όποτε χρειαζόταν, να παραβιάζει τους δικούς του κανόνες και να υποσκάπτει θεσμούς.   Ιστορικά, όποτε ο καπιταλισμός βρισκόταν σε μεταβατική φάση, ιδιαίτερα όταν βρισκόταν σε κρίση, οι πιο αυταρχικές από τις κυρίαρχες σε αυτόν ομάδες κατέφευγαν σε ακραία μέτρα. Πέραν του φασισμού, ο 20ός αιώνας γνώρισε, επίσης, καθεστώτα εκτάκτου ανάγκης τα οποία εφάρμοζαν πολιτικές. Στην προμετωπίδα έγραφαν: εκσυγχρονισμός, ενώ επρόκειτο για βίαιο αναχρονισμό. Ενσωμάτωσης, δηλαδή, σε σύγχρονα πλαίσια μεθόδων από το πιο σκοτεινό και χωρίς κανόνες παρελθόν γέννησης του καπιταλισμού. Κλοπές, λεηλασίες, αφαίρεση δικαιωμάτων, επιβολή με τρόπο βίαιο των συμφερόντων των λίγων. Σε κάθε περίπτωση επρόκειτο για πολιτικές άγριας και άνισης ανακατανομής εισοδήματος και περιουσίας.   Ένα από τα χαρακτηριστικά των αυταρχικών καθεστώτων είναι ότι αυτό που χθες θεωρείτο δεδομένο γίνεται σήμερα αβέβαιο και πεδίο παραβιάσεων. Μια νομική θεσμική δέσμευση που είναι αυτονόητη παραπέμπεται στα χρονοντούλαπα της ιστορίας του καπιταλισμού. Παλιές άνομες μέθοδοι επανακάμπτουν. Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι η ενσωμάτωση στοιχείων των άγριων και ακραία αυταρχικών εποχών γέννησης του καπιταλισμού εμφανίζονται ως εκσυγχρονισμός. Ακόμα και ο ναζισμός, όπως σημειώνει ο σπουδαίος φιλελεύθερος καθηγητής Ρ.Ντάρεντορφ, εμφανίζεται ως εκσυγχρονισμός μέσω της «καθαρότητας της φυλής». Γι’ αυτό, εξάλλου, τον ονόμασε: «βίαιο εκσυγχρονισμό». Πρόκειται, ορθότερα, κατά τη γνώμη μου για «βίαιο αναχρονισμό».   Ζούμε στην εποχή των Μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, της ξένης εποπτείας και της υπόσκαψης της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών, της μείωσης και συχνά κατάργησης κοινωνικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Σε αυτή την εποχή ο καπιταλισμός του 21ου αιώνα παίρνει «δανεικά» από πρακτικές που εφάρμοσε πριν από αιώνες, ενώ τους πλασάρει ως κάτι το νεωτερικό. Το ζητούμενο είναι να αποτρέψουμε την κυριαρχία των μεθόδων και αντιδημοκρατικότητας των αρχικών φάσεων του καπιταλισμού που έχει πλέον γίνει έντονη. Τη σύνδεση της υπεράσπισης των σημερινών κατακτήσεων με ένα διαφορετικό όραμα για την αυριανή Ελλάδα.   Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επικαιρα στις 25/04/2013 (Τεύχος 184)

Οι «μνήμες της δόξας» αλλά και του ξεριζωμού

Κωνσταντίνος Χολέβας 

Δύο επέτειοι συγκινούν την εθνική μνήμη αυτές τις ημέρες. Στις 17 Μαΐου συμπληρώθηκαν 100 ακριβώς χρόνια από τη Συνθήκη του Λονδίνου της 17ης Μαΐου 1913 (30 Μαΐου με το νέο ημερολόγιο). Με τη Συνθήκη αυτή έληγε ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος υπέρ των ορθοδόξων χριστιανικών χωρών και με σημαντική ήττα των οθωμανών Τούρκων. Η δεύτερη επέτειος είναι της 19ης Μαΐου 1919, όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα και κήρυξε τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Ηταν ένας κακός οιωνός για το μέλλον του Μικρασιατικού Ελληνισμού, που ξεριζώθηκε ολοκληρωτικά μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.

Η Συνθήκη του Λονδίνου δικαίωνε σε μεγάλο βαθμό τις θυσίες των Μακεδονομάχων του 1903-1908 και των στρατιωτών μας κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμου που ξεκίνησε στις 5/10/1912. Οι εύζωνοι, οι ιππείς, οι πυροβολητές και οι ναύτες μας είχαν μετά από σκληρές μάχες απελευθερώσει τη Μακεδονία, την Ηπειρο, τα νησιά του Βορείου Αιγαίου. Οι Κρήτες βουλευτές εισήλθαν από τον Οκτώβριο στο ελληνικό Κοινοβούλιο καταργώντας στην πράξη την αυτονομία που είχε η Μεγαλόνησος. Με τη Συνθήκη αυτή η οθωμανική Πύλη παραχωρούσε στις συμμαχικές χώρες Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία και Μαυροβούνιο όλα τα εδάφη δυτικά της γραμμής Αίνου – Μηδείας (στη Θράκη) με εξαίρεση την Αλβανία, η οποία ανακηρυσσόταν αυτόνομη μετά από πιέσεις της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας.

Οι Μεγάλες Δυνάμεις ανελάμβαναν να διακανονίσουν το καθεστώς της Χερσονήσου του Αθω (ενσωματώθηκε στην Ελλάδα ύστερα από απαίτηση των 19 από τις 20 μονές -πλην της ρωσικής), των νησιών του Αιγαίου, πλην Δωδεκανήσου, και τα σύνορα του ιδρυομένου νέου κράτους της Αλβανίας. Ως προς την Κρήτη αναγνωρίστηκε η επικυριαρχία της Ελλάδος και με το άρθρο 4 της Συνθήκης η Τουρκία «παραιτείται υπέρ των συμμάχων ηγεμόνων πάντων των επί της νήσου κυριαρχικών δικαιωμάτων της». Η Συνθήκη του Λονδίνου άφησε αρκετές ασάφειες και δεν καθόριζε επακριβώς τα εδάφη που κέρδιζε κάθε ένας από τους νικητές. Ολα αυτά ρυθμίστηκαν με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, στις 28 Ιουλίου 1913. Προηγήθηκε ο Β’ Βαλκανικός Πόλεμος, κατά τον οποίο Ελληνες, Σέρβοι και Ρουμάνοι νίκησαν την παράσπονδη Βουλγαρία.

Η επέτειος αυτής της Συνθήκης αφενός μεν μας γεμίζει με υπερηφάνεια για τη νίκη μας στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο, αφετέρου μας θλίβει διότι μας θυμίζει την ατυχή μοίρα της Βορείου Ηπείρου. Ενώ ο Στρατός μας απελευθέρωσε ολόκληρη την τουρκοκρατούμενη Ηπειρο, η Ιταλία και η Αυστριακή Αυτοκρατορία ήθελαν να δημιουργήσουν ένα τεχνητό κράτος για να ελέγχουν την είσοδο της Αδριατικής. Ετσι μάζεψαν διάφορες ετερόκλητες φυλές με αμφίβολη αλβανική συνείδηση και στα εδάφη τους προσάρτησαν την ελληνικότατη Βόρειο Ηπειρο. Ο Ελ. Βενιζέλος εκβιάστηκε: Ή τη Χίο και Μυτιλήνη ή τη Βόρειο Ηπειρο. Τελικά απέσυρε τον Στρατό μας. Οι Βορειοηπειρώτες μετά από έναν χρόνο πήραν τα όπλα και κέρδισαν την αυτονομία τους εντός Αλβανίας με το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας της 17ης Μαΐου 1914. Αλλη μία σημαντική επέτειος του Μαΐου, της οποίας η εκατονταετηρίδα συμπληρώνεται του χρόνου.

Η Γενοκτονία των Ποντίων αδελφών μας και το ποντιακό αντάρτικο, το οποίο δεν είναι τόσο γνωστό στις νεότερες γενιές, μας θυμίζουν τη Μεγάλη Ιδέα, τη Ρωμηοσύνη της Ανατολής, τον ποντιακό θρήνο για την Αλωση του 1453 που κατέληγε με την ελπίδα: «Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο»! Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία (Ρωμανία από τη Νέα Ρώμη – Κωνσταντινούπολη) θα αναγεννηθεί. Ερχόμενοι ως πρόσφυγες στον ελλαδικό κορμό οι Πόντιοι έφεραν την ορθόδοξη ευλάβειά τους, την επιχειρηματικότητά τους, τον μαχητικό πατριωτισμό τους, τα πανάρχαια έθιμά τους.

Αραγε ποιες εκδηλώσεις γίνονται στα σχολεία για τη Γενοκτονία των Ποντίων;

  

Κωνσταντίνος Χολέβας

δημοκρατία

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/05/blog-post_5504.html#more

Έτσι εκνεύρισα τον Πάγκαλο (κοινώς, ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι..)

Ο Greg Palast είναι ένας, εκ των πλέον επιτυχημένων, συγγραφέας των New York Times και τολμηρός δημοσιογράφος έρευνας, τα ρεπορτάζ του οποίου εμφανίζονται στο BBC Newsnight και στην εφημερίδα The Guardian. Ο Palast είναι ιδιαίτερα καυστικός με τους πλούσιους και τους ισχυρούς. Παρακολουθείστε τα ρεπορτάζ και τις ταινίες του στοhttp://www.GregPalast.com, όπου μπορείτε επίσης να επικοινωνήσετε μαζί του εγγράφως με ασφάλεια, σημειώνοντας στο έγγραφο σας τη λέξη “εμπιστευτικό”. Ιδού το άρθρο του που αφορά τα δικά μας….

My Big Fat Greek Minister

By Greg Palast for Vice Magazine

 

Δεν ήταν πάρα πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει το “Fat Bastard” ( Η μετάφραση δική σας…) ανάμεσα σε ένα πλήθος από πανέμορφες Ρωσίδες, βιομήχανους και μηντιάρχες στο Eurasia Media Forum στο Καζακστάν (κάτι σαν καρναβάλι για τους ανατολίτες ολιγάρχες). Αν μη τι άλλο θέλαμε και οι δυο απεγνωσμένα καφέ και ήμασταν στην ίδια ουρά.

Σε κάθε περίπτωση αποφεύγω να αναφέρομαι στο βάρος ενός ανθρώπου ή στην ηλικία του δεδομένων και των δικών μου μειονεκτημάτων. Αλλά ο συγκεκριμένος Fat Bastard” ( Η μετάφραση δική σας…) το αποζητά.

Είχα προσπαθήσει να βγάλω την εικόνα της κοιλιάς του από το μυαλό μου, αλλά ένα απόκομμα των New York Times βάραινε την τσέπη μου καθώς αναφερόταν στα υποσιτισμένα παιδιά των δημοτικών σχολείων στην Ελλάδα. Το άρθρο αρχίζει ως εξής:

ΑΘΗΝΑ: Ως διευθυντής του δημοτικού σχολείου, ο Λεωνίδας Ν….ς είναι συνηθισμένος να βλέπει τα παιδιά να παίζουν, να γελούν και να ονειρεύονται για το μέλλον. Αλλά πρόσφατα βλέπει κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι που θεωρούσε αδύνατο να συμβαίνει στην Ελλάδα: τα παιδιά να παίρνουν μέσα από κάδους απορριμμάτων του σχολείου τρόφιμα. Και ένα 11χρονο αγόρι, ο Παντελής Π., έπεσε κάτω από τη πείνα στο σχολείο..

Ο Fat Bastard – ή, κατά κόσμον, Θεόδωρος Πάγκαλος, ηγετικό μέλος  του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ), που αντιστοιχεί στην Ελλάδα στους Εργατικούς – σκέφτεται ότι τα ελληνάκια θα πρέπει να σταματήσουν να κοιλοπονούν από τη πείνα.

Ο Πάγκαλος, όπως μπορείτε να δείτε από την παρακάτω φωτογραφία, δεν πέφτει κάτω από τους πόνους της πείνας. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος φαίνεται πιο πιθανό να γονατίσει από ωδίνες τοκετού, αν και κατά πάσα πιθανότητα, απλά δεν μπορεί να γονατίσει καθόλου.

Ο Πάγκαλος είναι γνωστός ως ο κατήγορος των Ελλήνων εργαζόμενων για τη φρίκη και την πείνα και τα  ερείπια που κάποτε ήταν η Ελληνική οικονομία. Ωστόσο, αυτός δεν φταίει για τίποτε. Μέχρι πέρυσι, και μέσα από τον πυρήνα της κρίσης, ήταν απλά ο αναπληρωτής πρωθυπουργός στην Ελλάδα – σε τι να φταίει;

Ο Υπουργός Πάγκαλος είναι πολύ αγαπητός από τα στελέχη του τραπεζικού τομέα, από τους κερδοσκόπους -γύπες και από την Πρώσο Πρόεδρο Angela Merkel, επειδή έχουν, στο πρόσωπο του,  ένα γιγαντιαίο Έλληνα  που θα ξεστομίζει τους χρησμούς τους: ότι αυτό το έθνος κατέρρευσε ξαφνικά επειδή οι Έλληνες φτύνουν το κουκούτσι της ελιάς, επειδή είναι τεμπελχανάδες που δεν εργάζονται  περισσότερο από τρεις ώρες την εβδομάδα και παίρνουν σύνταξη στην εφηβεία ώστε να αράζουν και να πίνουν ούζο επιδοτούμενοι από το κράτος.

Ο Πάγκαλος οδηγεί την Πέμπτη Φάλαγγα εναντίων των Ελλήνων, ζητώντας από το λαό να δεχτεί τους όρους της Γερμανίας, τους όρους της οικονομικής παράδοσης: λιτότητα, που σημαίνει περικοπές στα επιδόματα, στις συντάξεις, στις θέσεις εργασίας. Από αυτή την εβδομάδα, περισσότεροι από ένας στους τέσσερις Έλληνες (27 τοις εκατό) είναι εκτός εργασίας.

Ενώ περιμέναμε στην  ουρά για καφέ, ο Fat Bastard μου είπε ότι όποιος διαμαρτύρεται για τα μέτρα λιτότητας, “Είναι φασίστας ή κομμουνιστής ή συνωμοσιολόγος”.

Δεν μου είπε σε ποια από αυτές τις τρεις κατηγορίες ανήκει ο 11χρονος που έπεσε κάτω απ τη πείνα.

Για την ιστορία, οι Έλληνες εργάζονται 619 περισσότερες ώρες ετησίως (βλέπε πίνακα) από ό, τι ο μέσος Γερμανός (και πολύ περισσότερο απ’ ότι οι Βρετανοί ή Αμερικανοί).

Αλλά για τον κόσμο, σύμφωνα με τον Πάγκαλο, τη  Μέρκελ και τα παπαγαλάκια των μέσων μαζικής ενημέρωσης, η Ελλάδα πήγε στην κόλαση άπατη, επειδή ολόκληρο το έθνος, ξαφνικά μετατράπηκε σε τεμπέληδες απατεώνες.

Αλλά υπάρχει μια άλλη εξήγηση για το ναυάγιο και την καταστροφή: Η Ελλάδα είναι μια σκηνή εγκλήματος. Και οι εργαζόμενοι της δεν είναι οι δράστες του εγκλήματος, είναι τα θύματα -, εξαπατημένοι, με τις εθνικές βιομηχανίες τους να έχουν λεηλατηθεί και το Υπουργείο Οικονομικών τους στραγγισμένο από ρευστό εξ αιτίας οικονομικών παιχνιδιών.

Το 2001, η Ελλάδα πέρασε από τη δραχμή στο ευρώ. Η δραχμή ήταν αρκετά καλή, από την εποχή του Αριστοτέλη και πολύ καλή για τον τουρισμό, τη κύρια βιομηχανία στην Ελλάδα. Αλλά όταν ο «ήλιος-και-η διασκέδαση» τιμολογούνται εκ νέου σε ευρώ, οι τουρίστες κολύμπησαν σε όλη την Αδριατική ή πήγαν για κεφτεδάκια στη φθηνή τουρκική λίρα. Προ-ευρώ, οι  επισκέψεις τουριστών στην Ελλάδα ήταν περισσότερες από εκείνες στην Τουρκία κατά εκατομμύρια.

Με το Υπουργείο Οικονομικών να αιμορραγεί εξ αιτίας του σκληρού νομίσματος, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του κ. Πάγκαλου σε συνεργασία με την αντιπολίτευση κα μέσα από πολύπλοκες νομισματικές διαδικασίες προσπαθεί να κρύψει τις απώλειες από το κοινό και, το σημαντικότερο, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Γιατί η συγκάλυψη του ελλείμματος; Η απάντηση είναι ότι το ευρώ είναι κάτι περισσότερο από ένα νόμισμα: είναι ένας ζουρλομανδύας, ένα σύνολο κανόνων που ασφυκτικά, για παράδειγμα, απαγορεύουν σε κάθε κράτος με νόμισμα το ευρώ να έχει έλλειμμα  άνω του 3% του ΑΕΠ.

Αυτό είναι αδύνατο σε μια ύφεση – για να μην πούμε απλά τρελό – εφ όσον απαιτεί μείωση των δημοσίων δαπανών, όταν οι δαπάνες είναι περισσότερο αναγκαίες. Οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Βραζιλία, η Ινδία – τα έθνη που τράβηξαν τον κόσμο από το χείλος της κατάθλιψης – όλοι έτρεξαν ελλείμματα άνω του 3% τη κρίσιμη περίοδο.

Ρώτησα τη σύμβουλο οικονομικών Nomi Prins αν μπορεί να υπολογίσει το χρέος προς το ΑΕΠ της Αμερικής με τους κανόνες του ευρώ, και η ίδια εκτιμά ότι τα ελλείμματα του Ομπάμα –όχι στη κορύφωση της ύφεσης – φτάνουν στο 10,2 % του ΑΕΠ.

Η Ελλάδα, φοβούμενη τον αποκλεισμό της από την ευρω-τρέλα, στράφηκε στην Goldman Sachs για βοήθεια. Για μία αμοιβή $ 400 εκατομμύριων (£ 263 εκατομμύρια), πλέον κάποιων αφανών αμοιβών, η Goldman Sachs ήταν πρόθυμη να μαγειρέψει τα βιβλία του κράτους με ένα περίπλοκο σύνολο των συναλλαγών επί παραγώγων. [Για τα στοιχεία της απάτης παραγώγων, ανατρέξτε στην ενότητα «Πώς η Goldman Απέλυσε την Ελλάδα».]

Δεδομένου ότι η απάτη ανακαλύφθηκετο 2009, το ελληνικό κράτος είχε να πληρώσει τους εξαπατημένους ομολογιούχους ένα ασφάλιστρο για την ασφάλιση έναντι αθέτησης των χρεών της χώρας. Η ασφάλιση πιστωτικού κινδύνου κοστίζει κατά μέσο όρο περίπου $ 14,000 (£ 9,218) ανά οικογένεια, ανά έτος.

Όταν ήμουν ερευνητής συνεργαζόμενος με το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, στις ημέρες που η  Αμερική προσποιούνταν ότι είχε ακόμα τη δικαιοσύνη, θα ονομάζονταν αυτό το κόλπο με τα παράγωγα “απάτη στην αγορά”. Θα χώναμε τους απατεώνες μέσα για τα καλά.

Έτσι, θα πρέπει να πληρώσει η Goldman; Όχι, σύμφωνα με τον Πάγκαλο, διότι – στην κοσμοθεωρία των αρχόντων μας – τα θύματα της απάτης είναι τόσο ένοχοι όσο οι θύτες. Ο Πάγκαλος έβγαλε ακόμα και ένα διάσημο (ή διαβόητο) σύνθημα, το : mazi-ta-fagame. Αυτό στα ελληνικά θα πει  ”τα φάγαμε όλοι μαζί” (ένα δείγμα του οποίου χρησιμοποιήθηκε σε ένα τραγούδι των Plastic Flowers).

Αλλά τα ορατά στοιχεία δείχνουν ότι ο  Πάγκαλος, και όχι ο μικρός Παντελής που έπεσε κάτω με στομαχόπονο λόγω πείνας – έφαγε όλες τις πίτες.

Η μαζική ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας σε χαμηλές τιμές σνίτσελ έχει τραβήξει τους Γερμανούς κερδοσκόπους να βουτήξουν τα κουτάλια τους, αν και η Ομοσπονδία της γερμανικής βιομηχανίας διαμαρτύρεται για τη καταβρόχθιση των περιουσιακών στοιχείων από τους Έλληνες «πρίγκιπες».

Ήμουν έτοιμος να καλέσω τον υπουργό Πάγκαλο σε γεύμα για να εξετάσουμε τις θεωρίες του, αλλά έφυγε με μια παχυδερμική ντρίπλα όταν τον ρώτησα για τη Geir Haarde. Haarde, πρώην πρωθυπουργό της Ισλανδίας, που κρίθηκε ένοχος για συγκάλυψη ποινικώς κολάσιμων γνώσεών του για την απάτη που χρησιμοποιήθηκε από τις τράπεζες της Ισλανδίας πριν λιώσουν την οικονομία της χώρας.

Ρώτησα το Fat Bastard, «Νομίζετε ότι εσείς στην ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να πάτε στη φυλακή για παρόμοια συμπεριφορά;»

Ίσως γι ‘αυτό ο υπουργός Πάγκαλος δεν ήθελε να έρθει για φαγητό μαζί μου

http://www.vice.com/en_uk/read/my-big-fat-greek-minister

http://psithyroi8.wordpress.com/2013/05/22/%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%B9-%CE%B5%CE%BA%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8E%CF%82-%CE%BF-%CE%BA%CF%8C/

«Η νέα εξουσία της Τουρκίας πλούτισε από τη Γενοκτονία»

Συνέντευξη του Σαΐτ Τσετίνογλου, Τούρκου ακαδημαϊκού

Από τον Γιώργο Κιούση δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία

– Η εθνική εκκαθάριση χαρακτηρίζεται ως γενοκτονία;

«Οι πρακτικές που εφαρμόστηκαν διαθέτουν όλα τα αναφερόμενα χαρακτηριστικά της νομοθεσίας του ΟΗΕ για τη διάπραξη της Γενοκτονίας. Η πρώτη πρόβα της Γενοκτονίας έγινε κατά των Αρμενίων το 1909 στην Κιλικία. Η δεύτερη έγινε στα παράλια του Αιγαίου και την Ανατολική Θράκη, που αποτελεί την έναρξη της τραγωδίας των Ελλήνων των περιοχών αυτών. Υπό την οργανωτική καθοδήγηση του Μαχμούτ Τζελάλ (Μπαγκάρ) και του Κουστσούμπασι Εσρέφ, με τη συμμετοχή των νομαρχών, επάρχων και στρατιωτικών διοικητών εκτελέστηκε η επιχείρηση εκδίωξης και θανάτωσης των Ελλήνων».

– Ποιους θα κατονομάζατε ως υπευθύνους αυτής της πράξης;

«Έχουμε να κάνουμε με ομαδική υπαιτιότητα. Τους κεμαλιστές, την οθωμανική διοίκηση μαζί με τις δυνάμεις της Γερμανίας και Αυστροουγγαρίας, αλλά και τις δυνάμεις της Αντάντ (Αγγλία, ΗΠΑ, Γαλλία και τσαρική και μπολσεβική Ρωσία). Έχουμε την εκτέλεση μιας γενοκτονίας ενώπιον των οφθαλμών τους. Με την έναρξη των εκτοπισμών των Ελλήνων το 1913, τη δεύτερη φάση της εθνοκάθαρσης του 1919-1920 και την ανταλλαγή του 1923, ο πληθυσμός της Ανατολής μειώθηκε κατά 25%. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν γυμνοί. Οι ιδιωτικές και κοινοτικές περιουσίες τους αρπάχτηκαν. Το ζήτημα αυτό παραμένει ανοιχτό».

– Κάποιοι Έλληνες ισχυρίζονται ότι δεν έγινε Γενοκτονία…

«Η ιστορία “διαψεύδει” τους ιστορικούς αυτούς. Το πρώτο πλήγμα κατά των Ελλήνων πραγματοποιείται το 1914 με την εκδίωξη άνω των 250.000 από τις εστίες τους από τις περιοχές της Ανατολικής Θράκης και Δυτικής Ανατολίας. Τον Απρίλιο του 1915 ξεκινάει η επιχείρηση πορείας προς το θάνατο για τους Αρμενίους, Έλληνες της Ανατολής και του Πόντου, υπό την ονομασία Τεχτζίρ (εκτοπισμός). Η λεηλασία από τους μουσουλμάνους ακολουθούσε αμέσως. Αυτά αναφέρει ο Εμμ. Εμμανουηλίδης ως απ’ ευθείας μάρτυρας».

 

– Θα αναγνωρίσει το τουρκικό κράτος τη Γενοκτονία;

 

«Είμαστε ενώπιον ενός πολύ δύσκολου ζητήματος. Τουλάχιστον το 30% της σημερινής αξίας της κινητής και ακίνητης περιουσίας της Τουρκίας έχει προέλευση τη λεηλασία και αυτό σε τι χρηματικό ποσό αντιστοιχεί; Μιλάμε για αξία τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Η περιουσία αυτή αρπάχτηκε από κάποιους και την πήραν κάποιοι. Διαπιστώνουμε ότι το φαινόμενο που ονομάζεται Ρεπουμπλικανική Τουρκία έχει ως θεμέλιο αυτή τη γιγάντια μεταφορά περιουσίας.

 

»Αν εξετάσουμε τη δημιουργία οποιασδήποτε καπιταλιστικής μονάδας στη σημερινή Τουρκία βρίσκουμε ελληνική ή αρμενική περιουσία. Αν εξετάσετε την ηγεσία των κεμαλιστών βλέπετε ότι όλοι σφετερίστηκαν περιουσίες Ελλήνων και Αρμενίων. Ακόμη και ο ίδιος ο Ατατούρκ δεν αποτελεί εξαίρεση. Σκεφτείτε ότι το Προεδρικό Μέγαρο στο Τσανκαγιά είναι του Αρμενιάν Κασαπιάν, που εκτοπίστηκε. Ολα τα θέρετρα του Ατατούρκ είναι αποτελέσματα σφετερισμού από Αρμενίους και Ελληνες».

– Τρομακτικοί οι αριθμοί;

«Ο αριθμός των Ελλήνων που εκτοπίστηκαν πριν από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι 1,5 εκατομμύριο, από τους οποίους οι μισοί έχασαν τη ζωή τους. Το μέγεθος της περιουσίας τους που κατασχέθηκε είναι πενταπλάσιο του ετήσιου οθωμανικού κρατικού προϋπολογισμού. Στην περίπτωση των Αρμενίων, η περιουσία που χάθηκε, εκτός από την πολιτιστική κληρονομιά, ανέρχεται σε 1,5 δισεκατομμύριο γαλλικά φράγκα της εποχής, χώρια οι καταθέσεις των Αρμενίων που κατασχέθηκαν».

 

– Η άρνηση εκτιμάτε ότι προέρχεται από φανατισμό;

«Όχι. Μιλάμε για την πρακτική σφετερισμού τεράστιου πλούτου, που αποτελεί το θεμέλιο της κοινωνικής και οικονομικής υπόστασης ενός σημαντικού μέρους των πλουσίων της Τουρκίας. Η τάξη που εξουσίασε την Τουρκία για πολλές δεκαετίες ήταν αυτή που ανήλθε στην εξουσία διά μέσου σφαγών και λαφυραγωγίας. Η σημερινή εξουσία, που είναι οι προύχοντες της Ανατολίας που πλούτισαν από τη Γενοκτονία, μέχρι την εποχή του Οζάλ έκρυβε στο προσκέφαλο τα προϊόντα αυτής της μεταφοράς πλούτου. Η αλυσίδα συνεχίζει χωρίς να σπάσουν οι κρίκοι της και αυτό καθιστά πολύ δύσκολη την αναγνώριση της Γενοκτονίας».

http://ardin-rixi.gr/archives/12615

Προκλήσεις του Βασίλη Βιλάρδου

Προκλήσεις

Έχουμε τεκμηριώσει επανειλημμένα ότι, η Ελλάδα είναι μία πολύ πλούσια χώρα – με την τεράστια δημόσια περιουσία της σχεδόν «ανέγγιχτη», με μεγάλο υπόγειο πλούτο (ενέργεια), με θετικό κρατικό ισολογισμό, ειδικά εάν προστεθούν οι αποζημιώσεις που της οφείλει η Γερμανία (κατοχικό δάνειο, χρυσός, κλοπές αρχαιολογικών μνημείων), με πολύτιμες κρατικές επιχειρήσεις, με μία απίστευτη πολιτιστική κληρονομιά, με εξαιρετικά φυσικά κάλλη, με μία πολύ εύπορη γη, με σημαντικότατη ιδιωτική περιουσία (ακίνητα άνω των 1,5 τρις €) κοκ. 

Δυστυχώς η ηγεσία της Ελλάδας είχε ανέκαθεν την «κακή συνήθεια» να τονίζει μόνο το δημόσιο χρέος της, χωρίς ποτέ να αναφέρει τα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία ευρίσκονται απέναντι του – ενώ συνεχίζει να εφαρμόζει μία «ανασταλτική», μία «καταθλιπτική» καλύτερα πολιτική μιζέριας και φτωχοποίησης του πληθυσμού, η οποία δεν οδηγεί πουθενά. 

Το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα τώρα, η πατρίδα μας είναι αντιμέτωπη με μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις, μετά τα τεράστια λάθη (ΔΝΤ, μνημόνια, διαδοχικά PSI κλπ.) των τελευταίων κυβερνήσεων της: με την αύξηση κεφαλαίου του τραπεζικού της συστήματος. 

Αν και η αύξηση αυτή είναι εγγυημένη, αφού έχει εξασφαλιστεί από το ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, θεωρούμε πως η συμμετοχή ή μη του ιδιωτικού τομέα είναι καθοριστικής σημασίας για το μέλλον της πατρίδας μας. 

Ειδικότερα, η πλήρης κάλυψη του απαιτούμενου 10%, πολύ περισσότερο του 12%, θα σήμαινε ότι οι ιδιώτες επενδυτές πιστεύουν στις μελλοντικές προοπτικές του τραπεζικού μας συστήματος – επομένως, της Ελληνικής Οικονομίας. Επίσης, κάτι πάρα πολύ σημαντικό: το ότι θεωρούν αρκετό το ποσόν της αύξησης κεφαλαίου που επιχειρείται. 

Αντίθετα, η περιορισμένη συμμετοχή τους, θα τεκμηρίωνε τις αμφιβολίες τους, οι οποίες θα επιδείνωναν κατά πολύ την ήδη προβληματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας η οποία οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην κακή διαχείριση των κυβερνήσεων της – τουλάχιστον όσον αφορά το δημόσιο χρέος, τα ελλείμματα του τακτικού προϋπολογισμού, το τρομακτικό ύψος της ανεργίας, καθώς επίσης τις συνεχιζόμενες χρεοκοπίες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. 

Περαιτέρω, αν και εμείς θεωρούμε πολύ χαμηλό το ύψος της αύξησης κεφαλαίου, με κριτήριο της παρελθούσες ζημίες, τα επισφαλή δάνεια, την εκροή καταθέσεων στο εξωτερικό κλπ., ευχόμαστε και ελπίζουμε αφενός μεν να είναι αρκετή, αφετέρου να στεφθεί με απόλυτη επιτυχία – κάτι που θα απαιτούσε να ξεπεράσει η συμμετοχή των ιδιωτών το 12% ή, ακόμη καλύτερα, το 15%.

Εάν δε μία επιτυχημένη αύξηση κεφαλαίου των τραπεζών, συνδυαζόταν με τη διαφαινόμενη αλλαγή στάσης τόσο της Ευρωζώνης, όσο και της Γερμανίας, με βάση την οποία φαίνεται να προγραμματίζεται η πληθωριστική αντιμετώπιση του προβλήματος της υπερχρέωσης (αν και αμφιβάλλουμε για την ειλικρίνεια των προθέσεων της πρωσικής κυβέρνησης, λόγω των επικείμενων εκλογών, αλλά και στου σχεδίου Β που έχει επεξεργασθεί), τότε οι προοπτικές της πατρίδας μας θα άλλαζαν ραγδαία. 

Ολοκληρώνοντας, επειδή κανένα από τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα δεν φαίνεται να διαθέτει τα απαραίτητα πολιτικά χαρίσματα, μία ηγεσία δηλαδή που να έχει την ικανότητα να εκπαιδεύει, να εμπνέει τεκμηριωμένα, καθώς επίσης να δραστηριοποιεί ορθολογικά τους Πολίτες, προστατεύοντας την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την εθνική τους κυριαρχία, εξασφαλίζοντας τους παράλληλα το διεθνή σεβασμό, έχουμε την άποψη ότι οι Έλληνες πρέπει επιτέλους να πάρουν τα ηνία μόνοι τους – επιβάλλοντας την «υιοθέτηση» της άμεσης δημοκρατίας.

https://www.facebook.com/viliardos/posts/560104657362338

Αφετηρία για ένα πατριωτικό εναλλακτικό κίνημα

Η συζήτηση για την διαμόρφωση ενός αντιστασιακού πολιτικού πόλου προχωράει!

Της Κίνησης Πολιτών Άρδην από τη Ρήξη φ. 93

Βρισκόμαστε πλέον στον τέταρτο χρόνο της σφοδρής ελληνικής κρίσης και όσα έχουν ήδη συμβεί ξεκαθαρίζουν αρκετά την υφή και τον χαρακτήρα της περιόδου που διανύουμε.
1) Η κρίση έτσι όπως εκδηλώθηκε στη χώρα μας από τα τέλη του 2009, ως καθολική πανεθνική κρίση, πυροδότησε τρομακτικά επώδυνες και επικίνδυνες για το μέλλον και την επιβίωση του ελληνικού λαού αλλαγές. Η ελληνική κοινωνία, υπό τους εκβιασμούς της γερμανικής Ευρώπης και των λοιπών ξένων δανειστών, εξαναγκάστηκε σ’ έναν «μεγάλο μετασχηματισμό» μέσα από οδυνηρά για την πλειοψηφία του λαού μέτρα. Πλέον ο νεοελληνικός παρασιτισμός, έτσι όπως εκδηλώθηκε κατά την ύστερη μεταπολίτευση, με το συναινετικό κοινωνικό του πρόσωπο, την αναπαραγωγή των εκτεταμένων μεσοστρωμάτων, τον δικομματισμό και τον διάχυτο μηδενισμό και κοσμοπολιτισμό του, τείνει να καταστεί παρελθόν, αφήνοντάς μας όμως ως παρακαταθήκη μια βαθύτατη σήψη και παρακμή.
2) Στη θέση του ορθώνεται μια φτωχοποιημένη και πολλαπλώς εξαρτώμενη αποικία χρέους, με έντονες και σκληρές ανισότητες, την οποία διευθύνει αυταρχικά ένα κράτος-εντολοδόχος των ξένων πολιτικών επικυρίαρχων, των χρηματιστηρίων και των πολυεθνικών. Μέσα σ’ αυτό, κάθε ιδέα-λάβαρο της παλαιάς εποχής αντιστρέφεται, σαν σε φωτογραφικό είδωλο, στο αντίθετό της: Το τοτέμ του κοσμοπολιτισμού και το «ανήκουμεν εις την Δύση» μεταβλήθηκε στο σκιάχτρο-ιανό νεοθωμανισμού και νέας γερμανικής επικυριαρχίας. Η κίβδηλη ευημερία, σε εκτεταμένη εξαθλίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας, και η ξέφρενη κατανάλωση στα πολυκαταστήματα, στον συνωστισμό και τους καβγάδες των συσσιτίων, για μια σακούλα κρεμμύδια. Ο γαλαντόμος πολυπολιτισμός των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, σε γκέτο και αντιπαράθεση, στο πλαίσιο μιας δημογραφικά παρηκμασμένης χώρας της μεθορίου, μεταξύ Δύσης και Ανατολής, σε μια συγκυρία που πραγματοποιείται η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών στην ανθρώπινη ιστορία. Και, βέβαια, η αβάσταχτη ελαφρότητα της εγωκρατίας και της καλοπέρασης έχει δώσει τη θέση της στην αβεβαιότητα και την απελπισία, ενώ ένα μεγάλο μέρος των νέων γενεών ξεριζώνεται και εγκαταλείπει τη χώρα.
3) Όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω μιας παγκόσμιας θύελλας, καθώς το οικονομικό κέντρο βάρους του πλανήτη μετατοπίζεται από τη Δύση στην Ανατολή και τη Λατινική Αμερική, προς στις νέες οικονομικές δυνάμεις (Ρωσία, Κίνα, Βραζιλία, Ινδία, Νότιο Αφρική). Ο παλαιός κόσμος αναδιπλώνεται, η Ευρώπη δείχνει το σκοτεινό της πρόσωπο, ευρισκόμενη σε πορεία μετάβασης προς την αυταρχική λιτότητα, ενώ οι ΗΠΑ εντείνουν την αποσταθεροποίηση στη Μέση Ανατολή, ως μέσο για να αντιμετωπίσουν διά της γεωπολιτικής το οικονομικό συγκριτικό πλεονέκτημα των νεοανερχόμενων παικτών της παγκόσμιας σκακιέρας. Η παλαιά τάξη αποσυντίθεται και η αποσταθεροποίηση γενικεύεται, γεγονός που αφήνει πολλά κενά σε περιφερειακές δυνάμεις, όπως είναι η Τουρκία, να ενδυναμωθούν και να ξεδιπλώσουν ανοιχτά τις δικές τους ηγεμονικές φιλοδοξίες –λέγε με νεοθωμανισμό. Σε αυτό το τοπίο των σαρωτικών ανατροπών, το αμείλικτο γεωπολιτικό ζήτημα που τίθεται για τον λαό μας είναι ότι οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται, ενώ εμείς οι ίδιοι βιώνουμε μια πρωτοφανή απώλεια κυριαρχικών κεκτημένων, λόγω της δημοσιονομικής κρίσης και της υπαγωγής μας σε καθεστώς ξένης προστασίας. Το ερώτημα που τίθεται για μας είναι αμείλικτο: Αν στην εποχή της «ισχυρής Ελλάδας στην ισχυρή Ευρώπη» τα εθνικά ζητήματα επέμεναν με τη σφοδρότητα των Ιμίων, του Σχεδίου Ανάν, της συστηματικής τουρκικής παρέμβασης στη Θράκη και των επίμονων διεκδικήσεων στο Αιγαίο, τι θα γίνει τώρα, που οι παγκόσμιες ισορροπίες διαταράσσονται, ισχυροποιείται ο νεοθωμανισμός και η χώρα μας κλυδωνίζεται;
4) Είναι αλήθεια ότι, μέσα σε αυτόν τον πάταγο, ο ελληνικός λαός, αν και επί δεκαετίες εν υπνώσει, αλλοτριωμένος, με τα συλλογικά αντιστασιακά του αντανακλαστικά να ’χουν ατροφήσει από τη χρόνια τηλεδικτατορία, έκανε μια μεγάλη προσπάθεια να αποτρέψει την επέλαση της αποικίας χρέους. Σ’ ένα από τα μαζικότερα κινήματα της μεταπολίτευσης, στις πλατείες της αγανάκτησης, προσπάθησε να κόψει δρόμο και αστραπιαία να δημιουργήσει προϋποθέσεις ανάσχεσης της ελεύθερης πτώσης. Κατάφερε να θέσει στο στόχαστρο τους πραγματικούς εχθρούς, κατονομάζοντας ως κύριους υπαίτιους της κρίσης τους ταγούς του σάπιου ελληνικού πολιτικού συστήματος, ενώ συνέλαβε σε βάθος την ουσία του ζητήματος συνδυάζοντας αιτήματα για εθνική απελευθέρωση, δικαιοσύνη, κοινωνική ισότητα και άμεση δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου, πως το πιο προωθημένο, μαζικό κίνημα των δεκαετιών, παρέμεινε πολιτικά ανάδελφο, πως η συντριπτική πλειοψηφία των οργανωμένων δυνάμεων, είτε μιλάμε για τα κόμματα και τις οργανώσεις της αριστεράς, είτε για τον διεφθαρμένο, γραφειοκρατικοποιημένο συνδικαλισμό, παρέμειναν στο περιθώριο των κινητοποιήσεων. Δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς, καθώς πολύ σωστά, αυθόρμητα, ο κόσμος έκρινε ότι όλοι αυτοί αποτελούν μέρος του προβλήματος και  δεν μπορούν να εμφανιστούν ως αρωγοί σε οποιαδήποτε διαδικασία άρσης του αδιεξόδου.
5) Τι πέτυχε αυτό το κίνημα; Πολλά, αλλά όχι αρκετά. Εξανάγκασε το κατεστημένο σε αναδίπλωση και έριξε στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας πολλούς από τους μέχρι τότε πρωταγωνιστές του. Διέλυσε τον δικομματισμό και τσάκισε στερεωμένες συμμαχίες δεκαετιών που όριζαν τις τύχες αυτής της χώρας. Εντούτοις δεν έφτασε μέχρι το τέλος του δρόμου, δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τη μετάβαση από το πολιτικό σύστημα της παράδοσης και της υποταγής, σ’ ένα νέο αντιστασιακό πολιτικό αστερισμό –και γι’ αυτό σύντομα επικράτησαν οι δυνάμεις της Θερμιδώρ που καιροφυλακτούσαν: Εκφράστηκαν αρχικά μέσω του Παπαδήμου, κι ύστερα από την τρικομματική κυβέρνηση, η οποία ανέλαβε να ολοκληρώσει την μετάβαση από την ύστερη μεταπολίτευση στην αυταρχική αποικία χρέους, όπως είπαμε, φτωχοποιώντας την κοινωνία και υποθηκεύοντας το ίδιο το μέλλον του ελληνισμού.
6) Οι λόγοι της αποτυχίας ήταν πολλοί. Ο κυριότερος, ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις προσέκρουσαν στο σκόπελο των δυνάμεων της ίδιας της υστερομεταπολιτευτικής παρακμής. Στο γεγονός ότι κοινωνία και πολιτική σφαίρα είχαν εξαντληθεί αμετάκλητα και δεν μπόρεσαν να γεννήσουν κανένα συνεκτικό υποκείμενο που θ’ αναλάβει να προχωρήσει την υπόθεση της αντίστασης του λαού ένα βήμα πιο πέρα. Εξάλλου, τα τελευταία είκοσι χρόνια, η μαζική υποκατάσταση των Ελλήνων εργαζομένων από τους ξένους μετανάστες, λαθραίους ή μη, πέρα από τις συνέπειες που μπορεί να έχει στη συνοχή μιας χώρας των συνόρων όπως η δική μας, αλλοίωσε βαθύτατα την ελληνική κοινωνία. Η εργατική τάξη και οι εργάτες γης υποκαταστάθηκαν μαζικά από τους μετανάστες, αποσυνθέτοντας τη συνοχή των εργαζομένων και διαφθείροντας ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, που έμαθε να ζει με υπηρέτες, σε ένα καθεστώς οιονεί δουλοκτησίας.
7) Μετά την αποτυχία των άμεσων λαϊκών κινητοποιήσεων, που υπονομεύτηκαν και από τη δράση των επαγγελματιών της βίας (βλέπε Μαρφίν κ.λπ.) ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε ο κύριος αποδέκτης της λαϊκής δυσαρέσκειας και αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση, αξιώνοντας να εκφράσει τη ριζική αντίθεση του ελληνικού λαού προς το μνημόνιο. Αποδείχτηκε όμως  ένας νάνος μέσα σε ρούχα γίγαντα, καθώς δεν είναι σε θέση, λόγω της ταξικής του συγκρότησης και της ιδεολογικοπολιτικής του διαμόρφωσης να παίξει τον ρόλο που ο ίδιος διεκδικεί: με μεσοστρωματική και αρκετά εξασφαλισμένη κοινωνικά οργανωτική ραχοκοκαλιά, διαβρωμένος από τον εθνομηδενισμό και την κοσμοπολίτικη αυταπάτη, αρκετά μπλεγμένος στα δίκτυα της εξουσίας κατά το παρελθόν –ιδιαίτερα στους ιδεολογικούς μηχανισμούς, τα ΜΜΕ και το πανεπιστήμιο– δεν μπορεί να εξελιχθεί στο νέο ΕΑΜ. Τόσο για λόγους κοινωνικού-πολιτισμικού χάσματος με την παλιά και τη νέα φτωχολογιά, όσο και για λόγους ιδεολογικούς, καθώς στο παραπέντε της νέας υποδούλωσής μας στη σύμπραξη γερμανικής Ευρώπης και νεοθωμανισμού, πολλοί ανάμεσά τους συζητούν ακόμα για το αν υπάρχουν… Έλληνες και ελληνικό έθνος!
Αποτέλεσμα αυτής της αδυναμίας είναι ότι προσπαθεί να καλύψει το πραγματικό πολιτικό-ιδεολογικό κενό με μακιγιάζ και επικοινωνιακά τερτίπια. Έτσι, ο ίδιος ο πρόεδρός του, αντί να βγει ανοιχτά και να καλέσει σε νέο ΕΑΜ, κηρύσσοντας παρατεταμένο πόλεμο ενάντια στις δυνάμεις της νέας εθνικής υποδούλωσης, επέλεξε τον δρόμο της ψευδοϋπευθυνότητας, εμφανιζόμενος ως «η αριστερά που προσπαθεί να κυβερνήσει». Οπότε, μετά τις εκλογές ακολούθησε ένα ρεσιτάλ διγλωσσίας και παλινδρομήσεων, που υπαγορευόταν από μια ευκαιριακή τακτική η οποία, ελλείψει μιας στρατηγικής βάθους, πότε έδινε έμφαση στο «αριστερά» και πότε στο «μπορεί να κυβερνήσει». Γι’ αυτό και η πορεία του θυμίζει μια αέναη κίνηση εκκρεμούς, που θέτει τον ΣΥΡΙΖΑ πότε σε τροχιά (λεκτικής) ριζοσπαστικοποίησης και πότε σε στάση «υπεύθυνης αντιπολίτευσης», όπως την εννοεί σήμερα ο πολιτικός κόσμος της υποτέλειας, δηλαδή μέσω συναντήσεων με τον Σόιμπλε και τον Φούχτελ, επισκέψεων στις ΗΠΑ και στην Γερμανία, ομιλιών στο Μπρούκινγκς και στα συνέδρια του Εκόνομιστ.
8) Από την άλλη, τα αυτόνομα υποκείμενα των πλατειών και οι νέες αντιμνημονιακές δυνάμεις έπεσαν θύματα της.. αυθεντικότητάς τους, όντας τέκνα μιας κοινωνίας που τελούσε επί δεκαετίες σε συνθήκες κοινωνικής, ιδεολογικής και πολιτιστικής καθίζησης. Το αποτέλεσμα ήταν να σκοντάψουν στα εμπόδια χιλίων δύο μαγγανειών, τσαρλατάνων και  ψευδοϊδεολογημάτων. Τα οποία είχαν για κοινό τόπο το ότι αυτοπροτείνονταν ως πανάκεια και υπόσχονταν μια ηρωική, αλλά γρήγορη επιστροφή στη χτεσινή ευκολία. Έτσι, σύντομα εκδηλώθηκαν παθογένειες, που συνοδεύουν μέχρι και σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι της δημόσιας συζήτησης: Έναν οικονομισμό, που θεωρεί κάθε πρόσφατη κακοδαιμονία λίγο πολύ ως απότοκο μιας συνωμοσίας του διεθνούς κεφαλαίου και των ευρωκρατών, εύκολης να ανατραπεί με τρικ όπως η γενικευμένη στάση πληρωμών ή η επιστροφή στη δραχμή. Κι όλα αυτά με αρκετή δόση μανίας, όπου, κάθε στιγμή που ανακηρυσσόταν ένα «σχέδιο ανατροπής» έπρεπε ντε και καλά να ήταν η στιγμή του «ή τώρα η ποτέ», η οποία συνοδευόταν με θούριους, καλέσματα για άμεσες ανατροπές και χειμερινές εφόδους στ’ ανάκτορα – σε απίστευτο διαζύγιο με την πραγματικότητα, η οποία πάντοτε επέμενε να είναι γκρίζα, μίζερη και καταθλιπτική. Αυτός ακριβώς ο χαρακτήρας, το γεγονός ότι οι αυτόνομες, «νέες δυνάμεις», εκδηλώθηκαν οργανωτικά ως καρικατούρα, προσπερνώντας ζητήματα πολύ καίρια, όπως είναι η συγκρότηση, η ιδεολογική επεξεργασία, η ύπαρξη στρατηγικής και τακτικής, ο βαθμός συνειδητοποίησης του κόσμου και το επίπεδο της Παιδείας του, αποδεικνύουν εν τέλει πόσο ατροφικές υπήρξαν, πόσο λίγο κατάφεραν να κερδίσουν τη βαθύτερη εμπιστοσύνη του κόσμου –πέρα από το να εκφράσουν τον καημό και το άχτι, τη βαθύτερη επιθυμία για εκτόνωση της καταρρακωμένης μας αξιοπρέπειας.
Η άνοδος και η σταθεροποίηση της Χρυσής Αυγής αποτελεί την καλύτερη δυνατή απόδειξη της αποτυχίας των εγχειρημάτων του λεγόμενου αντιμνημονιακού τόξου. Διότι εκφράζει ακριβώς την αρνητική, διεστραμμένη εκδοχή της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Εκείνη που εκφυλίζει το αίτημα για εθνική ανεξαρτησία σε ναζισμό, που εκτονώνει την αγανάκτηση προς το εμφυλιακό σύνδρομο, που καθηλώνει την οργή σε τυφλό, ανθρωποφάγο χουλιγκανισμό, ενισχύοντας τη μετατροπή της κοινωνίας μας σε φατριαστική ζούγκλα, τέλειο συμπλήρωμα της αποικίας χρέους, καθώς όλοι θα αναλώνονται σ’ έναν πόλεμο εναντίον όλων, αφήνοντας τον επικυρίαρχο να κάνει ήσυχος τη δουλειά του.
9) Για τους λόγους αυτούς, δεν κατέστη δυνατή η αποτροπή της προδιαγεγραμμένης πορείας της χώρας προς την υποδούλωση και τη φτωχοποίηση. Κοιτώντας γύρω μας, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή έχει επί της ουσίας συντελεστεί –ακόμη κι αν δεν έχουν εκδηλωθεί σε όλη τους την έκταση οι συνέπειες αυτής της εξέλιξης. Έτσι, τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε διαφορετικού τύπου καθήκοντα από αυτά που έθετε ο αντιμνημονιακός αγώνας της πρώτης περιόδου: Πλέον το ζήτημα δεν τίθεται στο να αποτρέψουμε τον νέο ζυγό, αλλά να τον αποτινάξουμε την ίδια στιγμή που αυτός έχει πραγματοποιήσει βαθιές τομές εντός της κοινωνίας και ενώ όλες οι παλιές λύσεις τείνουν να εξαντληθούν. Αυτή η συγκυρία αναδεικνύει τέσσερις κύριες προϋποθέσεις, για το μέγιστο πολιτικό ζήτημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο ελληνικός λαός.
Πρώτον, η απάντησή του πρέπει να δοθεί στο κεντρικό πολιτικό πεδίο, από ένα πολιτικό υποκείμενο το οποίο θα συσπειρώνει το μέγιστο δυνατό των κοινωνικών συμμαχιών, συνθέτοντας τα επί μέρους αιτήματά τους στο κύριο αίτημα, αυτό της εθνικής μας απελευθέρωσης και της υπέρβασης της εθνικής παρακμής. Ειδάλλως, στις συνθήκες της γενικευμένης κρίσης που ζούμε, η μία κοινωνική ομάδα στρέφεται εναντίον της άλλης, ενώ οι προδοτικές άρχουσες τάξεις επιβιώνουν μέσα από την τακτική του διαίρει και βασίλευε. Τον τελευταίο καιρό, τα φαινόμενα του κοινωνικού αυτοματισμού δεν είναι λίγα, ενώ πλέον είναι εμφανής η τακτική της κυβέρνησης να απομονώνει μία, προς μία τις κοινωνικές ομάδες και να τις συνθλίβει με την πυγμή της.
Δεύτερον, η απάντησή του πρέπει να διαθέτει υψηλή ιδεολογική επεξεργασία. Αφού η κρίση αποτελεί κοινή συνισταμένη εθνικών, οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών παραμέτρων, τέτοιου τύπου θα πρέπει να είναι και η απάντηση σε αυτή. Μέχρι σήμερα, κάθε απόπειρα του ελληνικού λαού να αντισταθεί είχε ως κύρια αδυναμία της την ιδεολογική ένδεια. Κι όμως, μόνο το οραματικό στοιχείο είναι ικανό να ενεργοποιήσει πλήρως τα αντιστασιακά αντανακλαστικά των Ελλήνων. Σε αυτό το σημείο, η σύνθεση μεταξύ εθνικής ανεξαρτησίας, κοινωνικής χειραφέτησης, άμεσης δημοκρατίας και οικολογίας –σε συνδυασμό με την πολιτιστική και παιδευτική αναγέννηση του ελληνικού λαού, τίθεται ως επιτακτική ανάγκη. Αυτή είναι η πρώτη ύλη που θα συσπειρώσει στο μέγιστο τις λαϊκές δυνάμεις. Η ενότητα του λαού θα πρέπει να έχει ιδεολογική-οραματική βάση, ειδάλλως αποτελεί άλλοθι για ευκαιριακές πολιτικές συμμαχίες, παιχνίδια παραγόντων και πολιτικές απάτες αλά ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης, από τις οποίες έχουμε ταλαιπωρηθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια.
Τρίτον, η απάντησή του θα πρέπει να δοθεί έξω από τους κύριους παράγοντες του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος. Διότι όλοι έχουν αποδειχθεί φθαρμένοι, εξαντλημένοι και ανίκανοι όχι να προκαλέσουν, αλλά έστω και να συμβάλουν στην πολυπόθητη αναγέννηση: Ο κόσμος της μεταπολίτευσης έχει σαπίσει ολοκληρωτικά και κάθε προσπάθεια που ξεκινάει από αυτόν, ακόμα κι αν έχει καλές προθέσεις, είναι καταδικασμένη να υποστεί τη μετάσταση της παρακμής του. Έτσι, το κύριο βάρος πέφτει σε δυνάμεις που καθ’ όλη την διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου δεν είχαν ενσωματωθεί στο καθεστώς, στην ιδεολογία του και στον πολιτικό κόσμο που είχε κατασκευάσει.
Αυτές οι τρεις κύριες προϋποθέσεις είναι που ενεργοποιούν τη δυνατότητα του δικού μας πολιτικού-ιδεολογικού χώρου να αναλάβει για πρώτη φορά μια κεντρική πολιτική πρωτοβουλία. Διότι, όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, υπήρξαμε οι θανάσιμοι εχθροί του εκσυγχρονισμού, του εθνομηδενισμού, του παρασιτισμού, όλου του δικτύου της εξουσίας που ξεκινάει από τη νεοφιλελεύθερη δεξιά και καταλήγει στην κοσμοπολίτικη αριστερά. Έχουμε δε, εδώ και δεκαετίες προβεί σε μια συστηματική ιδεολογική δουλειά, στη βάση της κοινωνίας με έντυπα όπως το Άρδην, η Ρήξη, ο Αντιφωνητής κ.λπ.  και πραγματοποιώντας εκατοντάδες εκδηλώσεις σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, ενώ, όπου ήταν δυνατό, υπήρξε και εκλογική παρουσία σε συνδικάτα ή αυτοδιοικητικές δομές. Η δουλειά αυτή έχει διαμορφώσει την κατάλληλη ιδεολογική βάση πάνω στην οποία μπορούμε να πατήσουμε για να ξεκινήσουμε μια ευρύτερη πολιτική απόπειρα.
10) Αυτή, πρέπει να γίνει με όρους μεθοδικότητας και συστηματικότητας, βήμα το βήμα. Μέχρι τώρα, κι εμείς οι ίδιοι, πιεσμένοι από την τροπή και την ταχύτητα των εξελίξεων, δοκιμάσαμε αμέτρητες φορές να κόψουμε δρόμο μέσα από διάφορες συμμαχίες. Η απόπειρα, η εξέλιξη και η κατάληξη της Σπίθας του Μίκη Θεοδωράκη είναι χαρακτηριστική, γνωστή σε όλους και δεν χρειάζεται να την αναλύσουμε περαιτέρω. Μέσα σε όλα τα άλλα, απέδειξε ότι ο μετασχηματισμός ενός ιδεολογικού πλεονεκτήματος σε πολιτικό σχήμα δεν είναι μια ευθύγραμμη και εύκολη διαδικασία. Άρα θα πρέπει να κινηθούμε με σύνεση και προσοχή.
Γι’ αυτό και επιλέξαμε να ξεκινήσουμε μια συζήτηση με την προοπτική των διπλών εκλογών, δημοτικών και ευρωεκλογών, που θα πραγματοποιηθούν τον Μάιο του 2014. Διότι η φύση της εκλογικής διαδικασίας, που δεν απαιτεί τις δυνάμεις των εθνικών εκλογών, και λειτουργεί επί της ουσίας ως πειραματικό εργαστήριο, μας δίνει τη δυνατότητα να οργανωθούμε, να δικτυωθούμε σε κάθε περιοχή της Ελλάδας, αξιοποιώντας όλη την προηγούμενη δουλειά μας, ώστε να εμφανιστούμε αξιοπρεπώς. Ανοίγουμε επομένως αυτήν τη συζήτηση σήμερα, τον Μάιο του 2013, προκειμένου να διερευνήσουμε τους όρους και τα χαρακτηριστικά του εγχειρήματος. Στόχος μας, να διαμορφώσουμε έναν οδικό χάρτη που θα μας οδηγήσει κατά τα τέλη αυτού του χρόνου σ’ ένα κεντρικό οργανωτικό συνέδριο.

Ανοιχτή εκδήλωση – συζήτηση στο θεματικό άξονα για τη «θεολογία της απελευθέρωσης»

ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ

 Το Ευαγγέλιο στον σύγχρονο κόσμο: συναντήσεις με χριστιανούς και θύραθεν στοχαστές: απόψε η δεύτερη σειρά ομιλιών

 Πραγματοποιείται απόψε η δεύτερη ανοιχτή εκδήλωση – συζήτηση, που διοργανώνει το Γραφείο Νεότητος της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών, στον κύκλο «Το Ευαγγέλιο στον σύγχρονο κόσμο: συναντήσεις με χριστιανούς και θύραθεν στοχαστές» και πιο συγκεκριμένα στο θεματικό άξονα για τη «θεολογία της απελευθέρωσης».

 Το πρόγραμμα της σημερινής εκδήλωσης έχει ως εξής:

Οι χριστιανοί απέναντι στο πρόβλημα της κοινωνικής ανισότητας και το αίτημα της δικαιοσύνης, Τετάρτη 22 Μαΐου 2012, 7.00 μ.μ., στην αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου  της Ι.Α.Α. στο Ρουφ, Μεγάλου Βασιλείου 15, (στάση μετρό «Κεραμεικός»).

• 19.00-19.20: Φτώχεια και κοινωνική ανισότητα ως προκλήσεις για την Ποιμαντική της Εκκλησίας, π. Αντώνιος Καλλιγέρης, (διευθυντής του γραφείου νεότητας της ΙΑΑ, θεολόγος, συγγραφέας).

• 19.20-1940: Τι έχουν να προσφέρουν οι χριστιανοί στη συζήτηση για τη δικαιοσύνη; π. Ευάγγελος Γκανάς, (θεολόγος, συγγραφέας).

·        19.40-20.00: Αμαρτία, απελευθέρωση και δικαιοσύνη, στη Θεολογία της απελευθέρωσης, του Γκουστάβο Γκουτιέρρες, Μιχάλης Πάγκαλος, (φιλόλογος, διδάσκων φιλοσοφία στο ΕΑΠ).

 20.00-20.30: Συζήτηση

 

 

Ο κόσμος είναι για τους χριστιανούς ο τόπος που ζουν και συναντούν τους αδελφούς τους και τον Θεό. Η «καινή εντολή» της Αγάπης είναι διαχρονική και αιώνια αλλά, ταυτόχρονα, όσοι πιστεύουν στο Ευαγγέλιο του Χριστού οφείλουν να συνομιλούν και με την εποχή τους και τους ανθρώπους της, να μπορούν να συμμερίζονται τις ανησυχίες και τις αγωνίες τους. Θα λέγαμε μάλιστα ότι η συνομιλία των χριστιανών με τον σύγχρονο κόσμο και τα προβλήματά του και η εκ μέρους τους κατανόηση αυτού του κόσμου αποτελεί και την προϋπόθεση για να δοθεί με αυθεντικό τρόπο η χριστιανική μαρτυρία. Ο στοχασμός πάνω στον κόσμο μας δεν είναι για τον χριστιανό ένα περιττό βάρος αλλά αποτελεί απαραίτητο όρο της μαρτυρίας, εφόσον η μαρτυρία δεν μπορεί να δοθεί σε συνθήκες άγνοιας και ακατανοησίας του Θεού, του άλλου, του εαυτού μας και του κόσμου.

 

 

Τις ημέρες και ώρες των εκδηλώσεων θα λειτουργεί στην αίθουσα του πρώτου ορόφου  έκθεση Αγιογραφίας των ενοριακών σχολών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών

 

  Με το μετρό, στάση «Κεραμεικός», βγαίνουμε στην έξοδο «Κωνσταντινουπόλεως» και, μετά, παίρνοντας την οδό Δεκελέων, συναντάμε τη Μεγάλου Βασιλείου. Με το λεωφορείο είναι η στάση «Καμπά» (αρ. γραμμής 049 και 815) ή η στάση «Πέτρου Ράλλη» (αρ. γραμμής 838, 914, Β18 και Γ18). Η οδός Μεγάλου Βασιλείου και η αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου (Μεγάλου Βασιλείου 15) βρίσκονται στο δεύτερο παράλληλο δρόμο πίσω από το κτήριο του Μουσείου Μπενάκη (Πειραιώς 138).

Συζήτηση «Μιλώ για την κρίση με το παιδί», με τον Νίκο Σιδέρη

   ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

 Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σε συνεργασία με τον σύλλογο γονέων των 1ου δημοτικού σχολείου Χολαργού,

σας προσκαλούν στην συζήτηση «Μιλώ για την κρίση με το παιδί», με τον συγγραφέα – ψυχαναλυτή Νίκο Σιδέρη,

 τη Τετάρτη 5 Ιουνίου, στις 7.00 το βράδυ. 

Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα εκδηλώσεων των 1ου και 6ου δημοτικού σχολείου,

στην λεωφ. Περικλέους 53-55 (είσοδος από Βεντούρη).

     Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο 210-6546742, στο nonamebk@otenet.gr .

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

 

     Ποιοι είναι οι ψυχολογικοί μηχανισμοί της κρίσης;
Γιατί οι άνθρωποι μοιάζουν μουδιασμένοι ή «τρελαμένοι»;
Τι σημαίνει απόγνωση; Τι φόβος;
Πώς ζουν την κρίση οι μεγάλοι;
Πώς τη ζουν τα παιδιά;
Πώς μπορούν να μιλήσουν οι μεγάλοι στα παιδιά;

     Η συστηματική, αυστηρή και ρηξικέλευθη ανάλυση των ψυχολογικών μηχανισμών της κρίσης πλαισιώνει συγκεκριμένες προτάσεις για τον τρόπο συνομιλίας των μεγάλων με τα παιδιά σχετικά με το εφιαλτικό νεφέλωμα της εμπειρίας.

     Η κρίση είναι για όλους, μεγάλους και μικρούς, δοκιμασία. Υλική και ψυχική. Ιδιαίτερα μέσα στην καταιγίδα, το παιδί περιμένει από τους μεγάλους να του παράσχουν ασπίδα και χάρτη. Προστασία και προσανατολισμό. Ομπρέλα και λόγια. Να σταθούν πλάι του και να μιλήσουν μαζί του.

Ποιος είναι ο σκοπός αυτής της συνομιλίας; Πότε θα μιλήσει ο μεγάλος στο παιδί για την κρίση; Τι θα του πει; Και, το σπουδαιότερο, πώς θα του μιλήσει;

Το βιβλίο αυτό προσεγγίζει τέτοια ερωτήματα με τρόπο κατανοητό και άμεσα εφαρμόσιμο στην πράξη. Οι απαντήσεις του βασίζονται σε διεισδυτικές αναλύσεις των ψυχολογικών πτυχών της κρίσης και σε βαθιά γνώση του κόσμου των παιδιών. Παρέχοντας  πολύτιμα εργαλεία σε γονείς, δασκάλους, παιδαγωγούς, αλλά και σε κάθε μεγάλο που έχει ζωτική σχέση με το παιδί ή ευθύνη για την εξέλιξή του: ειδικούς ψυχικής υγείας, κοινωνικούς λειτουργούς, διαμορφωτές της κοινής γνώμης, συγγραφείς βιβλίων για παιδιά… Βοηθώντας τους να μιλήσουν με το παιδί κατά τρόπο που προστατεύει τον ψυχικό του κόσμο από τα πλήγματα και τις απειλές και μετουσιώνει τη δοκιμασία σε πολύτιμα μαθήματα ζωής. Ενώ ταυτόχρονα παρέχει σε  κάθε σκεπτόμενο πολίτη, τροφή για σκέψη και βαθύτερη κατανόηση των ανθρώπινων πλευρών και των ψυχολογικών μηχανισμών της κρίσης. Συμβάλλοντας στην προσωπική και συλλογική μας αυτογνωσία. Και στο να μετατραπούν οι εμπειρίες της αντιξοότητας σε πλαίσιο αναβάθμισης για όλους: Τα παιδιά, τους μεγάλους, την κοινωνία και τον πολιτισμό μας.

Απόσπασμα:

«Οι ψυχές των ανθρώπων βλέπουν σαστισμένες, ό,τι θεωρούσαν δεδομένο ως παρόν και ό,τι προσδοκούσαν από το μέλλον, να σωριάζονται. Νιώθουν ανήμπορες να συλλάβουν τη φύση, την έκταση και την εξέλιξη του κακού που τις έχει βρει. Ανίκανες ν’ αποχαιρετήσουν ό,τι αγκάλιαζαν και πάνω του στηρίζονταν και τώρα χάνεται. Ανίκανες και να βρουν πού να σταθούν-να κρατηθούν για να τα βγάλουν πέρα με τις απειλές που ελλοχεύουν παντού −ιδίως με κάποιες απ’ αυτές που δεν έχουν στ’ αλήθεια μορφή σαφή, αντιληπτή και λογική, αλλά σέρνονται γύρω και μέσα τους σαν τον μπαμπούλα. Ο χρόνος της ψυχής έχει χάσει την επαφή του με τον χρόνο της ιστορίας, κι απλά σέρνεται δίχως πυξίδα όπου φυσούν οι άνεμοι – οι αταίριαστοι μεταξύ τους άνεμοι της προσωπικής οδύνης και απορίας, της συλλογικής αποδιάρθρωσης και αμηχανίας, της προπαγανδιστικής καταιγίδας και σοφιστείας, της εξάχνωσης των αναφορών και της καταβύθισης των στηριγμάτων σε κινούμενη άμμο. Μέσα σ’ αυτή την κακόφωνη, κακοφορμισμένη, κακοήθη και (για όσους έχουν το κουράγιο να το δούνε κι έτσι) κακόγουστη σκηνοθεσία μιας εικονικής πραγματικότητας, με έντονη μια αίσθηση κανιβαλισμού και βαμπιρισμού, σκέψη και συναίσθημα μοιάζουν να αιμορραγούν, να χάνουν την ενέργειά τους και τον προσανατολισμό τους, να παθητικοποιούνται, να λιμνάζουν. Να μουδιάζουν. Η ζωή εν κρίσει όλο και πιο έντονα μοιάζει με ζωή εν τάφω –δίχως σοβαρή ελπίδα ανάστασης. Ή, λιγότερο μεταφορικά, θυμίζει ένα όνειρο που ίσως το ‘χει δει κάθε άνθρωπος: Να βρίσκεσαι, λέει, μπροστά σε μεγάλο κίνδυνο• να πρέπει να τρέξεις να ξεφύγεις ή να ορμήσεις να παλέψεις• και να μην μπορείς να κινηθείς –ή οι κινήσεις σου να είναι βραδύτατες, ανολοκλήρωτες, ανίκανες να σε προφυλάξουν και να σε γλυτώσουν από την απειλή• και να βρίσκεσαι κολλημένος σ’ αυτόν τον κολασμένο τόπο, πνιγμένος από συναισθήματα ακατέργαστα, σχεδόν ακατονόμαστα, εξοντωτικά, εφιαλτικά.»

«Οι τράπεζες τροφίμων δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα της φτώχειας»

Tom Belger* –

 Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, οι επονομαζόμενες τράπεζες τροφίμων, που διανέμουν τρόφιμα σε ανθρώπους που βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης, έχουν «πολλαπλασιαστεί» τόσο στο Cambridge όσο και σε ολόκληρη τη Βρετανία. Υπολογίζεται ότι έως το 2015 μισό εκατομμύριο άνθρωποι θα λαμβάνουν τρόφιμα μέσω αυτών. Ο κύριος φορέας διαχείρισης των τραπεζών τροφίμων (σημείωση socialpolicy.gr – στη Βρετανία) είναι το Trussell Trust, έχοντας λάβει εγκωμιαστικά σχόλια από πολιτικά πρόσωπα και από τον τύπο, ενώ ο φορέας αναμένεται να λάβει σύντομα κονδύλια από αρκετές τοπικές αρχές.

Γιατί λοιπόν, αυτή η κατάσταση με κάνει να ανατριχιάζω;; Ακριβώς επειδή αναδύει στην επιφάνεια την «ανακούφιση» της φτώχειας στις παρειές των φτωχών του Μεσαίωνα, την φιλανθρωπία των Βικτωριανών (squalor and smug philanthropy of the Victorians), και τα εκατομμύρια των ανθρώπων που «γεύτηκαν την λιτότητα του Συντηρητικού Κόμματος στις soup-kitchens της δεκαετίας του 1930». Κανείς στην Βρετανία του 21ου αιώνα δεν θα πρέπει να στέκεται στην ουρά αναμένοντας την προσφορά της φιλανθρωπίας ώστε να ικανοποιήσει τις πλέον βασικές του ανάγκες.

Ορισμένοι θεωρούν ότι οι τράπεζες τροφίμων αποτελούν έναν πρακτικό τρόπο επίλυσης του προβλήματος της «διατροφικής φτώχειας», ή ένα τρανταχτό παράδειγμα της νέας εφαρμογής της Μεγάλης Κοινωνίας (σημείωση socialpolicy.gr Συντηρητικής έμπνευσης και ιδεολογίας). Καθώς οι εθνικές και τοπικές κυβερνήσεις επιβάλλουν την βαθύτερη λιτότητα σε μία ολόκληρη γενιά, αυτό ακριβώς θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε.

Οι τράπεζες τροφίμων διαβρώνουν με ύπουλο τρόπο τις βασικές αρχές της σύγχρονης κοινωνίας: την συλλογική μας υπευθυνότητα να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον μέσω της διασφάλισης των θέσεων εργασίας, του εισοδήματος, των υπηρεσιών και ενός διχτυού κοινωνικής ασφάλειας που μας προστατεύει όλους από τη δυστυχία. Σηματοδοτούν μία επικίνδυνη οπισθοδρόμηση από την έννοια των τροφίμων-ως-δικαίωμα στα τρόφιμα-ως-φιλανθρωπία. Η μετατόπιση αυτή ακυρώνει την έννοια της ισότητας των πολιτών. Η ευθύνη για την ίδια την επιβίωση εξαρτάται πλέον από τους εθελοντές των φιλανθρωπικών οργανώσεων. {.. who solicit passers-by at supermarkets on their behalf.  The poor become beggars-once-removed, to whom we have no obligation beyond token gifts of pity-pasta} .

Όπως αναρωτήθηκε χαρακτηριστικά ο Guardian, «ποιος θέλει να του προσφέρουν τρόφιμα μαζί με οίκτο;» (who likes their groceries served with pity)? Καμία προσπάθεια χαλαρών συζητήσεων και φιλικών προθέσεων δεν ακυρώνουν το γεγονός ότι οι τράπεζες τροφίμων αποτελούν τελικά «μία ταπεινωτική και εξευτελιστική εμπειρία» για τους λήπτες των υπηρεσιών, όπως ανέφερε η ερευνήτρια Hannah Lambie έπειτα από σειρά συνεντεύξεων που πραγματοποίησε στο Coventry.  

Οι τράπεζες τροφίμων οριοθετούν το πρόβλημα της φτώχειας στην ανεπαρκή ποσότητα τροφίμων. Ακυρώνουν την ικανότητα μας να διερωτηθούμε και να αντιμετωπίσουμε τις ίδιες τις αιτίες της φτώχειας, από τους «αξιολύπητους μισθούς», στη μαζική ανεργία με ένα παράλληλο ανεπαρκέστατο δίχτυ ασφαλείας.

Αυτές είναι οι αιτίες που ακόμη και οικογένειες εργαζομένων στέκονται σε ουρές για κούτες τροφίμων. Μέσω της ανακούφισης του ορατού συμπτώματος και αγνοώντας να αντιμετωπίσουν την ασθένεια, οι τράπεζες τροφίμων δίδουν στους πολιτικούς μία πολύ εύκολη δικαιολογία για απραξία (to look away).

Φαντασθείτε την κατακραυγή που θα βιώναμε εάν οι ασθενείς δεν είχαν καμία επιλογή από το να «στηθούν σε ουρές για τράπεζες υγείας του εθελοντικού τομέα». Οι τράπεζες τροφίμων έχουν ήδη κανονικοποιήσει τη φτώχεια στη Βρετανία, με τον ίδιο τρόπο που έχουμε κανονικοποιήσει τους άστεγους στου δρόμους μας. Οι κίνδυνοι της φτώχειας μετατρέπονται σε ένα λυπηρό στοιχείο της ζωής, και όχι σε ένα σκάνδαλο που απαιτεί αλλαγές. Τριάντα επτά εκατομμύρια άνθρωποι λαμβάνουν βοήθεια μέσω κουπονιών τροφίμων στις Η.Π.Α (κάτι που περνά απαρατήρητο) – θα πρέπει να «σκοτώσουμε μόνοι μας τον καρκίνο μας βρίσκοντας τη ρίζα της κακοήθειας».

Ακόμη, οι τράπεζες τροφίμων προσφέρουν μερική ανακούφιση. Οι λήπτες δεν διαλέγουν οι ίδιοι τη βοήθεια που θα λάβουν. Παράλληλα με το συγκαταβατικό χαρακτήρα και την ανεπαρκή στήριξη που παρέχουν είναι επίσης αναξιόπιστες για τρείς ακόμη λόγους:

Τα χαρακτηριστικά της λειτουργίας τους – οικονομικά, αποθέματα τροφίμων και προσωπικό – μεταβάλλονται απροσδόκητα στο έλεος των χορηγών και των εθελοντών: ‘Πολλοί θέλουν να βοηθήσουν, αλλά εξίσου πολλοί το κάνουν για λίγο και μετά εξαφανίζονται,’ παραδέχθηκε ανοιχτά ένας εθελοντής στο Cambridge. Δεύτερον, οι ολοένα και αυξανόμενοι φορείς που διανέμουν κουπόνια τροφίμων σε πιθανούς λήπτες καθιστούν τη ζήτηση απρόβλεπτη. Έτσι, είναι ορατός ο κίνδυνος οι τράπεζες τροφίμων να αναγκαστούν να μην εξυπηρετήσουν μέρος των ληπτών όπως συνέβη στο Coventry το 2011. Τέλος, η διατήρηση των προτύπων ποιότητας είναι μία δύσκολη υπόθεση δοθέντος του αποκεντρωμένου, στηριζόμενου στην εκκλησία δικτύου εθελοντών.

Πολλά από αυτά τα προβλήματα θα μπορούσαν να επιλυθούν μέσω ενός περισσότερο επαγγελματικού και διατομεακού εθνικού συστήματος. Όμως, το Trussell Trust δεν μπορεί να το πραγματοποιήσει αυτό. Ο στόχος τους είναι να βοηθήσουν τοπικές Χριστιανικές κοινότητες να καταπολεμήσουν την πείνα, και όχι να καταπολεμήσουν την πείνα καθ’εαυτή – και αυτή είναι μία σημαντική διαφορά. Αποτελεί επακριβώς το τοπικοποιημένο μοντέλο που επιτρέπει και εμπνέει πολλούς Χριστιανούς εθελοντές να ζήσουν το όνειρο της εκπλήρωσης της κοινωνικής τους αποστολής.

Ασφαλώς και δεν θα πρέπει να αφήσουμε τους ανθρώπους να πεινούν. Έχω βιώσει την εκπληκτική δουλειά που πραγματοποιεί η τράπεζα τροφίμων του Cambridge στην αντιμετώπιση της φτώχειας στην πόλη μας.

Όμως, ως κοινωνιακή απάντηση στη φτώχεια, οι τράπεζες τροφίμων είναι θεμελιωδώς άδικες, αναξιοπρεπείς, αναξιόπιστες και τελικώς αναποτελεσματικές. Με κάθε τρόπο βοηθήστε την τοπική τράπεζα τροφίμων σας, αλλά θεωρείστε την σαν ένα αναγκαίο κακό, και αρνηθείτε να αποδεχθείτε το κακό που τις κάνει αναγκαίες. Η φτώχεια αποτελεί εθνική ντροπή που απαιτεί πολιτική αλλαγή και όχι φιλανθρωπική«συμπόνοια». 

 * Ο Tom Belger είναι φοιτητής του Πανεπιστημίου Cambridge. Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό spiked και στην εφημερίδα the Huffington Post. 

newint.org

Πηγή http://socialpolicy.gr/2013/05/%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CF%81%CE%AC%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B5%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%BC%CF%89%CE%BD-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CE%BD%CE%B1-%CE%BB.html#.UZoVMNjT_bQ

«Η σημερινή κρίση είναι προάγγελος του τέλους της ελληνικής κοινωνίας»

Στις κορυφαίες πολιτειακές θέσεις αναδεικνύονται είτε πολιτικά νεκροί είτε παραταξιακά σκουπίδια… – Σήμερα τα σημεία σύγκλισης της Αριστεράς και της Δεξιάς είναι πολύ περισσότερα από αυτά που τις χωρίζουν

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ (καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο)

Συνέντευξη στον ΓΙΩΡΓΟ ΚΙΟΥΣΗ

Ο γνωστός πανεπιστημιακός και συγγραφέας μιλάει για την εγκλωβισμένη Αριστερά και τη σύγκλισή της με τη Δεξιά, για το «νεκρόφιλο» πολιτικό σύστημα και το κράτος, με τα αστικά παράσιτα που σιτίζει, ως υπαιτίους λόγους της ελληνικής κακοδαιμονίας

«Η Αριστερά βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Εχασε το παλαιό ιδεολογικό της στίγμα, που αναγόταν στη διαχείριση της μετάβασης από τη δεσποτεία στον ανθρωποκεντρισμό, και παλινδρομεί ανάμεσα σε ένα παρελθόν που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και στο διαγκωνισμό της με τις δυνάμεις του κρατικού ή του πλανητικού φιλελευθερισμού, ως προς το ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός διαχειριστής του συστήματος. Εάν θέλει να επανέλθει στο πολιτικό προσκήνιο, μία επιλογή έχει μόνο. Να προτάξει τη ριζική μεταβολή της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής με τη μεταβολή της κοινωνίας των πολιτών σε πολιτειακό εταίρο, αντί να επιδιώκει το ρόλο του καθοδηγητή της. Να υπερβεί τη λογική της διαμεσολάβησης και να εναγκαλιστεί το πολιτικό πρόταγμα της αντιπροσώπευσης». Για το ρόλο της Αριστεράς, το «νεκρόφιλο» πολιτικό σύστημα, το κράτος ως υπαίτιο της ελληνικής κακοδαιμονίας, μιλάει στην «Κ.Ε.» ο Γιώργος Κοντογιώργης, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

* «Των Ελλήνων οι κοινότητες», για να θυμηθούμε και το σχολικό εγχειρίδιο της Ιστορίας μας…

– Η ερώτηση, όπως διατυπώνεται, αγγίζει την καρδιά του ελληνικού προβλήματος. Τι ήταν ο ελληνικός κόσμος πριν από τη συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους; Οι καθεστωτικοί διανοούμενοι, που διακινούν μηρυκαστικά τη δυτικοευρωπαϊκή δικαιοταξία, διδάσκουν ότι ο ελληνισμός ήταν ένα απλό προσάρτημά της, μια περιφέρεια, κάτι σαν τις τριτοκοσμικές χώρες σήμερα σε σχέση με τη δυτική πρωτοπορία. Η προσέγγιση αυτή, πέραν του ότι είναι ανιστορική και στρεβλωτική του ιστορικού γεγονότος, περιέχει εντέλει μια βαθιά ιδεολογική στόχευση: τη δικαιολόγηση της μετέπειτα ηγεμονίας της δυτικής Ευρώπης, τον θεμελιωδώς μη δημοκρατικό χαρακτήρα της νεοτερικής πολιτείας και, για τα καθ’ ημάς, την απόκρυψη του γεγονότος ότι στο όνομα του εξευρωπαϊσμού κληθήκαμε να οπισθοδρομήσουμε ολοκληρωτικά, στις απαρχές της ελληνικής ιστορίας, στην προ-σολώνεια εποχή.

Πριν από την Επανάσταση

* Θέλετε να γίνετε πιο συγκεκριμένος;

– Ο ελληνισμός πριν από την Επανάσταση εξακολουθούσε να είναι δομημένος με όρους κοσμοσυστήματος, του οποίου η ιδιοσυστασία αναγόταν στην ιστορική του μήτρα, δηλαδή στη σταθερά της ανθρωποκεντρικής οικουμένης, που είχε ως θεμέλια κοινωνία την πόλη/κοινό. Αυτό που αποκαλούμε κοινότητες σήμερα είναι η μεθερμήνευση της εφαρμογής του κοινού στην πέραν των Αλπεων Εσπερία, δηλαδή στο φεουδαλικό πεδίο, όπου μετακενώθηκε ολόκληρο το θεσμικό και πραγματολογικό περιβάλλον του ελληνικού κοσμοσυστήματος. Με αυτό ως όχημα ξεκίνησε η Αναγέννηση και με αυτό πορεύτηκε η δυτική Ευρώπη έως το τέλος περίπου του 19ου αιώνα. Στην ιταλική χερσόνησο, όπου η μετακένωση αυτή υπήρξε άμεση, δημιουργήθηκαν οι πόλεις κατά το παράδειγμα των ελληνικών πόλεων/κοινών της βυζαντινής εποχής. Το ενδιαφέρον της επισήμανσης αυτής έγκειται στο ότι ο ελληνικός κόσμος όχι μόνο δεν διήλθε από τη φεουδαρχία, αλλά ότι βίωνε κατά τρόπο αδιάλειπτο, μέχρι τέλους, στο εσωτερικό των κοινών, πολιτειακά συστήματα που ανάγονται στις ιστορικές τους καταβολές: τη δημοκρατική αυτοκυβέρνηση κ.λπ. Ακόμη και η οθωμανική δεσποτεία σεβάστηκε την ανθρωποκεντρική ιδιαιτερότητα του ελληνικού κόσμου, διότι είχε συμφέρον γι’ αυτό. Ωστε η μετάβαση της ελληνικής κοινωνίας δεν έγινε, όπως στη Δύση -και στον κόσμο-, από τη φεουδαρχία στον ανθρωποκεντρισμό, αλλά από το ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα μικρής κλίμακας σε εκείνο της μεγάλης κλίμακας.

* Τι σημαίνει αυτό για την εξέλιξη του ελληνικού κόσμου; Και ποιος το κατήργησε;

– Η κατάργησή του σήμανε την ολοκληρωτική επάνοδο της ελληνικής κοινωνίας στις ανθρωποκεντρικές απαρχές του ελληνικού κόσμου. Ο εξευρωπαϊσμός σήμανε την αναγκαστική εναρμόνιση της ελληνικής κοινωνίας με το βηματισμό της υπόλοιπης Ευρώπης. Ετσι, από το Σύνταγμα της δημοκρατικής αυτοκυβέρνησης του Ρήγα και εκείνα της Επανάστασης, ή την προεδρική διακυβέρνηση του Καποδίστρια, οδηγηθήκαμε στη βαυαρική απολυταρχία. Η μοίρα του προ-εθνοκρατικού ελληνικού κόσμου διαγράφηκε με την αποτυχία της Επανάστασης και την ολοκληρωτική εξάρτησή του από τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής απολυταρχίας. Την κατάργηση πάντως του συστήματος των κοινών την επέβαλαν οι Βαυαροί στο όνομα του εξευρωπαϊσμού. Οπως διατείνονται οι ίδιοι στο σκεπτικό τους, η δημοκρατία καλλιεργεί τα ταπεινά ένστικτα της κοινωνίας, δεν είναι συμβατή με την έννοια της προόδου που διδάσκει η ευρωπαϊκή νεοτερικότητα. Η μετα-φεουδαλική Ευρώπη δεν μπορούσε να διανοηθεί τη μεταφορά στο επίπεδο της νέας θεμέλιας κοινωνίας -του κράτους-έθνους- του πολιτειακού παραδείγματος της πόλης/κοινού.

* Ορισμένα παραδείγματα αυτής της εξέλιξης;

– Εχει ενδιαφέρον να προσέξουμε πως ό,τι θεωρήθηκε έκτοτε ως μη προσήκον με την έννοια της προόδου, και απερρίφθη ή συνοδεύτηκε με τη μομφή του οπισθοδρομικού, ήρθε η Ευρώπη να το υιοθετήσει έναν έως ενάμιση αιώνα αργότερα. Ιδού ορισμένα παραδείγματα: αξιώθηκε από τον Καποδίστρια να εισαχθεί η τιμοκρατική ψήφος, για να προσομοιάσουμε στην Ευρώπη. Ο κυβερνήτης αντέτεινε ότι η καθολική ψήφος αποτελεί ιστορικό κεκτημένο του Ελληνα. Η καθολική ψήφος καθιερώθηκε στην Ευρώπη μόλις την παραμονή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ελληνική κοινωνία γνώρισε εξαρχής τα διαστρωματικά και όχι τα ταξικά κόμματα. Τα ταξικά κόμματα εμφανίζονται σε περιόδους μετάβασης, όπως από τη φεουδαλική στην ανθρωποκεντρική κοινωνία. Η ελληνική κοινωνία βίωνε ακόμη τότε το σύστημα της εταιρικής οικονομίας, που προσεγγίζει την εργασία όχι ως μια εξωθεσμική παράμετρο, αλλά ως συμμέτοχο του οικονομικού συστήματος.

Πολιτική ατομικότητα

* Η κοινωνία της μη εξαρτημένης εργασίας;

– Αποτελεί άγνωστο τόπο και σήμερα στον κόσμο της νεοτερικότητας. Τέλος, η ελληνική κοινωνία διέθετε μια εξαιρετική πολιτική ανάπτυξη, που αναγόταν στο γεγονός της θεσμισμένης παρουσίας της στην πολιτεία, μέσα στα κοινά. Η ανάπτυξη αυτή υποδεικνύει μια συμπεριφορά πολιτικής ατομικότητας, εν αντιθέσει προς τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, που βίωναν την πολιτική συμπεριφορά ως άμορφη μάζα. Η πολιτική ατομικότητα λειτουργεί θεσμικά μέσα στην αντιπροσωπευτική ή τη δημοκρατική πολιτεία. Η πολιτική μάζα κατηχείται και καθοδηγείται από δυνάμεις που λειτουργούν ως ενδιάμεσοι μεταξύ ιδιωτικής κοινωνίας και πολιτείας. Περιττεύει να πω ότι τα προτάγματα της προεπαναστατικής περιόδου, που ήταν αυτοφυή, θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες ακόμη για να τα προσεγγίσει ο νεοτερικός άνθρωπος.

* Αυτό τι σημαίνει για την ελληνική κοινωνία του κράτους-έθνους;

– Εδώ βρίσκεται η βάση του νεοελληνικού προβλήματος. Πρώτον, το νεοελληνικό κράτος συγκροτήθηκε σε μια από τις πιο καθυστερημένες, την εποχή εκείνη, περιοχές του ελληνισμού και εντελώς κατεστραμμένη από τον πόλεμο. Δεύτερον, το κράτος αυτό δεσμεύτηκε από τις Δυνάμεις δίκην προτεκτοράτου. Τρίτον, καταργώντας τη θεσμισμένη συλλογικότητα της ελληνικής κοινωνίας, ξέμεινε στον Ελληνα η νοοτροπία της πολιτικής ατομικότητας. Ετσι, ενώ πριν το πρόβλημά του επιδίωκε να το επιλύσει στη «μάζωξη» του κοινού, τώρα όφειλε να προστρέξει στον πολιτικό, που οικειοποιήθηκε την πολιτική αρμοδιότητα. Εφεξής εκαλείτο να διαπραγματευτεί την ψήφο του. Η πολιτική ανάπτυξη λειτούργησε στο νέο περιβάλλον ως εφαλτήριο για να μεταβληθεί ο πολίτης σε πελάτη, το πολιτικό σύστημα σε ακραιφνώς πελατειακό. Οι πολιτικές, με τη σειρά τους, έπαψαν να αναφέρονται στη συλλογικότητα, έγιναν όχημα αποδόμησης της κοινωνικής συλλογικότητας. Τέταρτον, η πολιτική τάξη χρησιμοποίησε το πρόταγμα της εθνικής ολοκλήρωσης ως πρόσχημα για εσωτερικούς λόγους.

* Τη θέλησε πραγματικά;

– Ποτέ. Γι’ αυτό και την υπονόμευσε συστηματικά. Και τούτο διότι γνώριζε καλά ότι εάν το ελληνικό κράτος περιελάμβανε στο έδαφός του μείζονες αστικές περιοχές, άρα και την ελληνική αστική τάξη, η θέση της θα άρμοζε σ’ εκείνη του προέδρου ορεινής κοινότητας. Στην καλύτερη περίπτωση, η πολιτική εξουσία θα αποκτούσε έναν ισχυρό συνέταιρο στην άσκηση της εξουσίας. Στο όνομα της Μεγάλης Ιδέας, η «αυτόχθων» πολιτική τάξη κατέστρεψε τον ελληνισμό. Η κοινωνία που διέθετε αστική τάξη αδιάλειπτα, από την αρχαιότητα, κατέληξε να επιτρέψει στους κόλπους της μόνο ορισμένα αστικά παράσιτα, που σιτίζονταν βασικά από το κράτος. Η δαιμονοποίηση της όποιας αυτόνομης επιχειρηματικότητας εγγράφεται στη λογική αυτή. Αρκεί να αναλογιστούμε τι ήταν τότε ο ελληνισμός, υπό συνθήκες εθνικής κατοχής, και τι αντιπροσωπεύει σήμερα. Η σημερινή κρίση είναι η τελευταία μιας αλυσίδας καταστροφών, που προαναγγέλλει το τέλος της ελληνικής κοινωνίας.

Οι καθεστωτικές ελίτ

* Να συναγάγουμε ότι το κράτος και όχι η κοινωνία είναι υπαίτιο της ελληνικής κακοδαιμονίας;

– Προφανώς δεν άλλαξε το DNA του Ελληνα με την είσοδό του στο κράτος-έθνος. Το κράτος που εννοεί να ενσαρκώνει το πολιτικό σύστημα, προσιδιάζει σε μια κοινωνία που μόλις εξέρχεται από τη φεουδαρχία. Οχι όμως σε μια βαθιά ανθρωποκεντρική κοινωνία. Οι στρεβλώσεις που επισημαίνονται οφείλονται ακριβώς στο αναντίστοιχο του προ-πολιτικού (προ-αντιπροσωπευτικού και προ-δημοκρατικού) κράτους με την προσιδιάζουσα στη δημοκρατία ή, κατ’ ελάχιστον, στην αντιπροσώπευση πολιτική ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας. Παρ’ όλα αυτά, οι καθεστωτικές και βαθιά αντιδραστικές ελίτ, με προέχουσα τη διανόηση, προκειμένου να υποστηρίξουν το διακύβευμα του κράτους, έριξαν όλο τους το βάρος στην ενοχοποίηση της κοινωνίας και του παρελθόντος της. Η άποψη αυτή, όπως προείπα, είναι εξ ολοκλήρου ανιστορική και περιέχει ιδεολογικό δόλο, αν όχι βαθιά άγνοια.

* Υστερα από περίπου δύο αιώνες, πώς γίνεται να εξακολουθεί να επηρεάζει τα πράγματα το κληρονομημένο παρελθόν;

– Μα διότι τίποτε δεν άλλαξε στο μεταξύ. Το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να είναι δομημένο έτσι ώστε να υπηρετεί αποκλειστικά την πελατειακή αποδόμηση της κοινωνικής συλλογικότητας, να δίνει προτεραιότητα στην ιδιοποίηση του δημόσιου αγαθού, να είναι ολοσχερώς αποκομμένο από το εθνικό γίγνεσθαι. Η περίοδος της μεταπολίτευσης μπορεί να οριστεί ως η ολοκληρωτική επαναφορά στο πλέον απεχθές καθεστώς της φαυλοκρατίας του 19ου αιώνα. Η συμπεριφορά της πολιτικής τάξης, το κράτος στο σύνολό του, λειτουργεί στη λογική των επάλληλων κύκλων ολιγαρχικών συμμοριών που λυμαίνονται το δημόσιο αγαθό, με κορυφαίο ενορχηστρωτή τη Βουλή, δηλαδή τους φορείς της κομματοκρατίας.

* Η ελληνική κρίση δεν είναι απλώς πολιτική…

– Εχει αποκλειστικά εσωτερικά αίτια. Η δυτική κρίση εξέθεσε την κομματοκρατία, η οποία, όπως γνωρίζουμε, προτίμησε να θέσει τη χώρα σε καθεστώς εξωτερικής κατοχής, προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα της. Εχει ενδιαφέρον να προσεχθεί ότι μέχρι σήμερα δεν άγγιξε καν τους πυλώνες της καταστροφής, δηλαδή τον εαυτό της, ως πολιτικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση και τη νομοθεσία, που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Εννοεί να διαχειριστεί την κρίση χωρίς να επιδείξει καν την ελάχιστη αλληλεγγύη προς τη χειμαζόμενη κοινωνία.

* Το διακύβευμα επομένως είναι η υπέρβαση της κομματοκρατίας;

– Σαφώς ναι. Ομως η υπέρβασή της δεν θα γίνει διατηρώντας ανάλλακτο το παρόν πολιτικό σύστημα. Και τούτο διότι το πολιτικό σύστημα αποτελεί την πρωτογενή αιτία της κομματοκρατίας. Θέλω να πω ότι το τέλος της κομματοκρατίας θα επέλθει με την αντιπροσωπευτική μετεξέλιξη του πολιτικού συστήματος. Με τη θεσμισμένη επανείσοδο της κοινωνίας των πολιτών στην πολιτεία.

* Εχετε ισχυριστεί ότι το πολιτικό σύστημα είναι «νεκρόφιλο»…

– Βεβαίως, για να αναδείξω το γεγονός ότι στις κορυφαίες θέσεις αναδεικνύονται είτε οι πολιτικά νεκροί (λ.χ. στην προεδρία) είτε τα παραταξιακά σκουπίδια. Είναι τυχαίο ότι όλες σχεδόν οι ηγεσίες και οι κορυφαίοι των κομμάτων προέρχονται από την πλέον απεχθή πλευρά της λεηλατικής κομματοκρατίας, τις φοιτητικές παρατάξεις; Αναλογιζόμαστε άραγε τι διδάχτηκαν εκεί οι άνθρωποι αυτοί; Αν όχι, ας διερωτηθούμε γιατί το πολιτικό αυτό σύστημα δεν παράγει ουδέ καν φιλοδοξία υστεροφημίας.

* Και ο ρόλος της Αριστεράς;

– Η Αριστερά βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Εχασε το παλαιό ιδεολογικό της στίγμα, που αναγόταν στη διαχείριση της μετάβασης από τη δεσποτεία στον ανθρωποκεντρισμό, και παλινδρομεί ανάμεσα σε ένα παρελθόν που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και στο διαγκωνισμό της με τις δυνάμεις του κρατικού ή του πλανητικού φιλελευθερισμού, ως προς το ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός διαχειριστής του συστήματος. Ποτέ στο παρελθόν η Αριστερά δεν είχε τόσο λίγα να πει για το παρόν και το μέλλον του κοινωνικού ανθρώπου. Δεν εξέπεσε στα μάτια της κοινωνίας επειδή η τελευταία έγινε συντηρητική, όπως λέγεται συχνά, αλλά διότι δεν αναγνωρίζει καμία διαφορά στον πολιτικό της λόγο ή στις συμπεριφορές της. Σήμερα τα σημεία της σύγκλισης της Αριστεράς και της Δεξιάς είναι πολύ περισσότερα από αυτά που τις χωρίζουν.

Η Αριστερά σε σταυροδρόμι

* Τι επιλογές έχει;

– Εάν η Αριστερά θέλει να επανέλθει στο πολιτικό προσκήνιο, μία επιλογή έχει μόνο. Να προτάξει τη ριζική μεταβολή της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής με τη μεταβολή της κοινωνίας των πολιτών σε πολιτειακό εταίρο, αντί να επιδιώκει το ρόλο του καθοδηγητή της. Να υπερβεί τη λογική της διαμεσολάβησης και να εναγκαλιστεί το πολιτικό πρόταγμα της αντιπροσώπευσης. Να αξιώσει την πολιτειακή θέσμιση και, συνακόλουθα, τη χειραφέτηση, αντί για τη χειραγώγηση της κοινωνίας.

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=364473

Ο Πόντος, η γενοκτονία και το ελληνικό δίλημμα*

Γιώργος Καραμπελιάς, Άρδην τ. 75

 

H εγκατάλειψη, από το ελληνικό κράτος και τις πολιτικές ελίτ, μιας στρατηγικής αντιμετώπισης της επεκτατικής νεο-οθωμανικής Τουρκίας διαγράφεται με αδρές γραμμές σε όλα τα πεδία:
Η Ελλάδα εμφανίζεται ως ο πιστότερος οπαδός της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παρ’ ότι αυτή εξακολουθεί να μας απειλεί με casus belli, κατέχει κυπριακό έδαφος, αμφισβητεί το Αιγαίο και τη Θράκη και παρ’ ότι η ένταξη της Τουρκίας θα ενέτασσε τελεσίδικα την Ελλάδα και τα Βαλκάνια στον ευρύτερο νεο-οθωμανικό χώρο. Οι ελληνικές ελίτ είναι πρόθυμες να εκχωρήσουν την ελληνική ανεξαρτησία με αντάλλαγμα τα κέρδη και την «ησυχία» τους.
Η ελληνική στρατηγική, στο πεδίο της άμυνας, περιορίζεται απλώς στο να καταστήσει «δαπανηρή» κάθε πιθανή τουρκική επίθεση, έχει ουσιαστικά εγκαταλείψει το ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδας-Κύπρου, ενώ τα ελληνικά κόμματα διαγκωνίζονται μεταξύ τους ποιο θα προτείνει μεγαλύτερη μείωση των αμυντικών δαπανών και της διάρκειας της θητείας. Οδηγούμαστε, δια του μιθριδατισμού, σε μια σταδιακή διολίσθηση σε κράτος περιορισμένης κυριαρχίας, όπως ήδη έχει γίνει στην Κύπρο και εν μέρει στη Βουλγαρία.
Το τουρκικό κράτος, και ιδιαίτερα η νεο-οθωμανική του πτέρυγα, δια του Ερντογάν, του Νταβούτογλου, κ.λπ., επιχειρεί την τελευταία περίοδο κάποια «ανοίγματα» στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική, που υπερακοντίζουν την παλιά κεμαλική στρατηγική. Έτσι, προσπαθεί να βρει ένα modus vivendi με τους Κούρδους, ενισχύοντας την «ισλαμική ταυτότητα» έναντι του τουρκισμού, κριτικάρει το Ισραήλ για τις επιθέσεις του εναντίον των Παλαιστινίων και θέλει να εμφανιστεί ως προστάτης των Αράβων, πραγματοποιεί ανοίγματα προς τη Ρωσία, όπως φάνηκε πρόσφατα και στην κρίση της Γεωργίας, φθάνει ακόμα και να αναφέρεται σε κάποιες διώξεις μειονοτήτων, όπως έκανε πρόσφατα ο Ερντογάν.
Και είναι λογικό. Ο παλιός κεμαλισμός αντιστοιχούσε στην προσπάθεια ομογενοποίησης της Τουρκίας στο εσωτερικό της, ώστε να δημιουργήσει ένα εθνικά ομοιογενές και συμπαγές κράτος. Η αποτυχία του, ή μάλλον η ολοκλήρωση ενός κύκλου, η οποία κατέστη προφανής στη δεκαετία του 1970, με την έκρηξη της κουρδικής αντίστασης και την ανάπτυξη της ένοπλης Άκρας Αριστεράς, υποχρέωσε τις τουρκικές ελίτ και τους Αμερικανούς σε μια νέα στρατηγική, που αρχίζει να αναπτύσσεται μετά το πραξικόπημα του Εβρέν, το 1980: Παράλληλα με την κεμαλική ομοιογένεια, και την αναφορά στον Κεμάλ, που εξέφραζε την κρατική γραφειοκρατία και τον στρατό, θα επιδιωχθεί μια «επιστροφή» στο Ισλάμ, η οποία θα μπορούσε να επανασυνδέσει το τουρκικό κράτος με τα λαϊκά στρώματα και να αμβλύνει το εθνικό συναίσθημα των Κούρδων. Έτσι δημιουργήθηκε το οικοδόμημα του «ισλαμο-κεμαλισμού», που αναπτύσσεται καθ’ όλη την περίοδο της σύγκρουσης με τους Κούρδους, και το οποίο κατόρθωσε εν μέρει, μέσω της επανισλαμοποίησης, να ενισχύσει τη χαμένη συνοχή του τουρκικού κράτους.
Και βέβαια, κάθε φορά που η ισορροπία έτεινε να διαταραχτεί, προς την κατεύθυνση μιας «υπερβολικής» ισλαμοποίησης, όπως συνέβη με τον Ερμπακάν, ο στρατός και οι δικαστές ήταν παρόντες για να επιβάλουν και πάλι την τάξη. Ωστόσο, απεδείχθη πως τα «κοσμικά κόμματα» της κεντροδεξιάς, Τσιλέρ, Τζεμ, Γιλμάζ και κομπανία, δεν μπορούσαν να υποκαταστήσουν το Ισλάμ. Γι’ αυτό το ισλαμικό κόμμα των Ερντογάν-Γκιουλ μετεβλήθη στον αδιαφιλονίκητο εκφραστή της νέας ισορροπίας. Και, μάλιστα, με ένα σημαντικό βήμα προς τα μπρος. Και αυτό ήταν ο νεο-οθωμανισμός.
Το νέο τουρκικό κράτος είχε μεταβληθεί πλέον σε μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη και από οικονομική άποψη, για πρώτη φορά στην ιστορία των Τούρκων, που στο παρελθόν αρκούνταν στην κρατική και στρατιωτική κυριαρχία, εκχωρώντας τις εμπορικές και βιομηχανικές δραστηριότητες στις αλλόθρησκες κοινότητες. Επιπλέον, η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και ο κατακερματισμός της, η διάλυση των Βαλκανίων, καθώς και η κρίση του αραβικού κόσμου, μετά τους δύο πολέμους του Κόλπου, αναβάθμισαν γεωστρατηγικά και οικονομικά την Τουρκία, καθιστώντας την ισχυρό περιφερειακό παράγοντα. Έκφραση της τουρκικής αναβάθμισης αποτέλεσε και η πρόσφατη ένταξή της στο «κλαμπ των ισχυρών» του πλανήτη, δηλαδή τους G 20. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η στρατηγική του νεο-οθωμανισμού, την οποία είχε εγκαινιάσει ο Οζάλ, χωρίς να διαθέτει τότε τις προϋποθέσεις εφαρμογής της, σήμερα καθίσταται περισσότερο ρεαλιστική, γι’ αυτό και ο θεωρητικός της, ο Νταβούτογλου, θα αναβαθμιστεί σε φορέα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
Ο νεο-οθωμανισμός αποτελεί ολοκλήρωση και επέκταση του ισλαμο-κεμαλισμού, στο πεδίο των εξωτερικών σχέσεων και της περιφερειακής πολιτικής. Απέναντι στην εξασθένιση των περισσότερων από τους γείτονες της Τουρκίας, γεννιέται ο «πειρασμός» για μια επεκτατική πολιτική με νέους όρους, δηλαδή έναν συνδυασμό οικονομικής, στρατιωτικής και γεωπολιτικής ισχύος, η οποία χρησιμοποιεί το Ισλάμ και τη στρατηγική συμμαχία με τη Δύση ως τους δύο πυλώνες της. Εξ ού και οι παράλληλες κινήσεις για συμμετοχή-διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης –διότι η τουρκική συμμετοχή θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε μια «χαλαρή» Ευρώπη– και, παράλληλα, η ενίσχυση των δεσμών με τις γειτονικές χώρες, μέσω της χρήσης της ισχύος, της οικονομίας και του Ισλάμ –είτε ως ομοδοξίας, στην περίπτωση των Αράβων, των Κούρδων ή των κεντροασιατών, είτε με την χρησιμοποίηση των μουσουλμανικών μειονοτήτων, στην περίπτωση της Ρωσίας και των Βαλκανίων.
Η νεο-οθωμανική στρατηγική δεν μπορεί να στηρίζεται, όπως ο παλιός κεμαλισμός αποκλειστικά στην εσωτερική αναδίπλωση και την καταστολή, αλλά πρέπει να χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο την “soft power” της οικονομίας, του πολιτισμού, της διπλωματίας, εάν θέλει να συγκροτήσει στην άμεση περιφέρειά της μια σειρά από κράτη και δυνάμεις υποτελή ή εξαρτώμενα.
Χαρακτηριστική είναι η τουρκική στρατηγική στην Κύπρο, όπου η Τουρκία, αφού πρώτα έχει δημιουργήσει τετελεσμένα με τη στρατιωτική της ισχύ, την οποία και συντηρεί, από ένα σημείο και μετά, αναπτύσσει μια νέα τακτική, που έχει οδηγήσει στις απ’ ευθείας διαπραγματεύσεις των «κοινοτήτων»· χρησιμοποιώντας το καρότο της επανενοποίησης για τους ναινέκους-μεταπράτες της ελληνικής Κύπρου, απεργάζεται την ουσιαστική επικράτησή της στο σύνολο της Κύπρου. Πλέον, η Τουρκία δεν αρκείται στη διχοτόμηση, όπως κάποτε, αλλά θέλει, παράλληλα με αυτήν, να επεκτείνει την ηγεμονία της στο σύνολο του νησιού. Το άνοιγμα της πράσινης γραμμής και οι μετακινήσεις των Ελληνοκυπρίων στα κατεχόμενα και των Τούρκων στην ελεύθερη Κύπρο νομιμοποιούν το έγκλημα της Κατοχής και εθίζουν τους Ελληνοκυπρίους σε μια νεο-οθωμανική Κύπρο. Στη Βουλγαρία, μέσω της τουρκικής και μουσουλμανικής μειονότητας, η Τουρκία ελέγχει τις πολιτικές εξελίξεις, μια και η μειονότητα συμμετέχει σε όλες τις κυβερνήσεις, άσχετα με τον προσανατολισμό τους και καθορίζει αποφασιστικά τη βουλγαρική πολιτική.
Έναντι της Ελλάδας, χρησιμοποιείται μια πολιτική σε πολλά επίπεδα. Στο πρώτο και αποφασιστικότερο, συνεχίζεται ο στρατιωτικός εκβιασμός και εκφοβισμός σε Ελλάδα και Κύπρο, διότι μια νεο-οθωμανική Τουρκία δεν μπορεί να ανεχτεί ένα ελληνικό Αιγαίο, όπως υπογραμμίζει ο Νταβούτογλου, ενώ θέλει να ολοκληρωθεί η εγκατάλειψη της Κύπρου από την Ελλάδα. Όμως, η νεο-οθωμανική Τουρκία δεν μένει πλέον μόνον εκεί, χρησιμοποιεί παράλληλα και τη διπλωματία, την οικονομία, τον πολιτισμό και τις μειονότητες για να προωθήσει την πολιτική της. Και η χρήση των μειονοτήτων δεν περιορίζεται στη χρήση των μουσουλμανικών μειονοτήτων στη Θράκη, αλλά περιλαμβάνει και την ίδια τη χρήση των ελληνικών ή “ρωμαίϊκων” μειονοτήτων στην Τουρκία! Έτσι, το Πατριαρχείο και η ελληνική μειονότητα στην Πόλη επειχειρείται να μεταβληθούν στα χέρια των Τούρκων σε όπλο για την υποταγή της Ελλάδας στην τουρκική πολιτική. Και όχι μόνο γιατί ο Πατριάρχης είναι και Τούρκος υπήκοος, αλλά διότι η παραμονή του πατριαρχείου στην Πόλη ενισχύει το «τουρκικό» λόμπυ στην Ελλάδα, που, με το καρότο της νοσταλγίας για τις «χαμένες πατρίδες» και την οικουμενική ορθοδοξία, θέλει να επιβάλει τη σταδιακή αποδοχή της τουρκικής επικυριαρχίας και την παράλογη στήριξη της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Τα επιχειρήματα τα ακούμε καθημερινά. Έχει καταντήσει η Ελλάδα, δια της κυρίας Μπακογιάννη, να θέτει ως μοναδικό αίτημα έναντι της Τουρκίας το… άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης!

Ρωμιοί Πόντιοι και τουρκικό Ισλάμ
Παρ’ όλα αυτά όμως, κατασκευάζεται στην Ελλάδα μια ανησυχητική μυθολογία περί του Ερντογάν και του τουρκικού ισλαμισμού, η οποία επιχειρείται να χρησιμοποιηθεί και στο εσωτερικό του «σκληρού πυρήνα» του ελληνισμού, που έχει υποστεί την τουρκική γενοκτόνα πολιτική, δηλαδή τους Ποντίους και τους Μικρασιάτες γενικότερα.
Αυτή η μυθολογία πατάει σε ορισμένα υπαρκτά γεγονότα και προσπαθεί να τα εκμεταλλευτεί. Είναι γεγονός πως, στον Πόντο και στην περιοχή των Λαζών, που βρίσκεται δίπλα στον Πόντο, επιβιώνουν στοιχεία της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας των εγχώριων πληθυσμών. Μάλιστα, στη δεκαετία του 1970, είχε αναπτυχθεί και ένα ισχυρό αντάρτικο στην περιοχή. Σε ό,τι αφορά στον Πόντο, διατηρούνται ισχυρά στοιχεία της ελληνικής ποντιακής ταυτότητας, με δύο μορφές:
Η πρώτη είναι η επιβίωση κρυπτοχριστιανών, ακόμα και μετά από τόσες περιπέτειες, οι οποίοι νιώθουν απόλυτη ταύτιση με τους Ποντίους της Ελλάδας, αλλά είναι μάλλον αρκετά περιορισμένοι αριθμητικά, όσο τουλάχιστον μπορούμε να γνωρίζουμε, διότι βέβαια εξακολουθούν να διαβιούν σε συνθήκες απόλυτης κρυπτείας, μια και υφίστανται μια διπλή δίωξη, τόσο από τον τουρκισμό όσο και από τον ισλαμισμό.
Η δεύτερη είναι η επιβίωση στοιχείων της παλιάς ρωμαίικης ταυτότητας μέσα από τη διατήρηση της γλώσσας από εξισλαμισμένους Ποντίους. Εδώ, μοιάζει να είναι μεγαλύτερα τα μεγέθη, δεδομένου πως στις ορεινές, ιδιαίτερα, κοινότητες του Πόντου, ήταν πολύ πιο εύκολη η διατήρηση της γλώσσας, απ’ ότι της θρησκείας.
Προφανώς, οι εξισλαμισμένοι Ρωμιοί, Πόντιοι, Τουρκοκρητικοί κ.ά. θα μπορούσαν κάποια στιγμή να αναζητήσουν τις ρίζες τους και ίσως ήδη να συμβαίνει για κάποιους από αυτούς· κάτι τέτοιο όμως θα προϋπέθετε την εξασθένιση της ταύτισης της θρησκείας με την εθνική ταυτότητα, η οποία υπήρξε αποφασιστική στο παρελθόν.
Εξάλλου, ο κεμαλισμός, ο οποίος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο τουρκισμός σε μια ορισμένη φάση της τουρκικής ιστορίας, παρά τα όσα λέγονται, στηρίχτηκε αποφασιστικά στο θρησκευτικό στοιχείο για να διαμορφώσει τη σύγχρονη τουρκική ταυτότητα. Τούρκοι, για τον κεμαλισμό, δεν ήταν παρά οι μουσουλμάνοι της παλιάς οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αφού είχαν εξοντωθεί ή εκδιωχθεί οι χριστιανικές κοινότητες και έθνη της οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Νεότουρκοι και ο Κεμάλ επιχείρησαν να μεταβάλουν το σύνολο των μουσουλμάνων σε Τούρκους. Και επέμειναν στην «κοσμική» πλευρά του τουρκικού κράτους, ακριβώς για να ενσωματώσουν το σύνολο των μουσουλμάνων στον τουρκισμό, ο οποίος ακόμα ήταν μειοψηφικός στο σύνολο των μουσουλμανικών λαών της Μικράς Ασίας. Εξάλλου, αυτό υπήρξε ανέκαθεν το χαρακτηριστικό του τουρκικού Ισλάμ. Ποτέ σχεδόν η μουσουλμανική ταυτότητα δεν υποκατέστησε την τουρκική, όπως θα συμβεί σε μεγάλο βαθμό, π.χ., με τον σιϊτισμό, που εν πολλοίς διαπερνά και υπερβαίνει τις εθνικές ταυτότητες. Το Ισλάμ υπήρξε πάντοτε ένα εργαλείο για τη διαμόρφωση της τουρκικής ταυτότητας και για τον τουρκικό επεκτατισμό, που του επέτρεψε να κυριαρχήσει επί των Αράβων, μετά τον 13ο αιώνα, και να εντάξει το ισλαμικό στοιχείο στην τουρκική ταυτότητα και ποτέ το αντίστροφο.
Σήμερα, όταν, παρά την πολιτιστική γενοκτονία των λοιπών μουσουλμάνων από τους Τούρκους, την οποία πραγματοποίησε ο κεμαλισμός, κατόρθωσαν εν τέλει να αναδυθούν κάποιες διαφορετικές εθνικές ταυτότητες, και κυριότερα εκείνη των Κούρδων, αλλά όχι μόνο, επιχειρείται η αντίστροφη κίνηση, δηλαδή η ενίσχυση του τουρκισμού με τη χρήση του Ισλάμ.
Αν λοιπόν επιθυμούμε την αναβίωση, έστω και μερική, της ταυτότητας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, και μια αυθεντική αναθέρμανση της σχέσης των Ελλαδιτών Ποντίων με τους Μικρασιάτες συγγενείς τους, τότε θα πρέπει να αμβλυνθεί ο ρόλος και η σημασία της θρησκευτικής ταυτότητας.
Κατά συνέπεια, ένα τουρκικό ισλαμικό κόμμα, όπως του Ερντογάν, είναι ο κυριότερος αντίπαλος του ποντιακού ελληνισμού! Ο κεμαλισμός πέτυχε πολλά: ενσωμάτωσε το μεγαλύτερο μέρος των μουσουλμάνων στον τουρκισμό. Παρ όλα αυτά, κάποιες ισχυρές ταυτότητες αντιστάθηκαν, ανάμεσα τους εν μέρει και η ελληνική/ποντιακή. Γι’αυτό και το εκκρεμές κινείται προς την αντίστροφη φορά, της αποκατάστασης του τουρκισμού δια του Ισλάμ!
Έτσι, σήμερα, ο τουρκικός ισλαμισμός –και επαναλαμβάνουμε ότι αυτό είναι ταυτόσημο με τον τουρκισμό δια του Ισλάμ– αποτελεί τον σημαντικότερο αντίπαλο του ελληνισμού, και όχι πλέον ο ξεδοντιασμένος ή ανεπαρκής κεμαλισμός. Και ας αναρωτηθούν όλοι εκείνοι που εκθειάζουν τον Ερντογάν και τα «ανοίγματά» του, πότε ήταν μεγαλύτερες και πιο ελπιδοφόρες οι σχέσεις μεταξύ των Ελλήνων και των Μικρασιατών αδελφών τους; Και η απάντηση είναι προφανής και για τον πλέον αδαή. Αυτό συνέβαινε στη δεκαετία του 1990, όταν η Τουρκία αντιμετώπιζε τα μεγάλα προβλήματα του κουρδικού ζητήματος, και όσο οι τουρκικές κυβερνήσεις, των Τσιλέρ, Γιλμάζ, Τζεμ και κομπανία, ήταν σχετικά ασταθείς, και όχι βέβαια από τότε που ο ισλαμισμός κατόρθωσε να ανασυγκροτήσει τον τουρκισμό, δηλαδή στη δεκαετία του 2000.  Σήμερα τάσεις “φιλελληνικές” εμφανίζονται αντίστροφα στα πιο εκκοσμικευμένα και συχνά θεωρούμενα “κεμαλικά” στρώματα των παραλίων της Μικράς Ασίας και της Κωνσταντινούπολης1.
Το Ισλάμ αποτελεί σήμερα το νέο όπλο του τουρκισμού, ώστε να ολοκληρώσει την ατελή ενσωμάτωση που έχει πραγματοποιήσει ο κεμαλισμός.
Και, επιτέλους, πρέπει να φύγει από το λεξιλόγιό μας, και προπαντός από την αντίληψή μας, η άποψη ότι ο εχθρός του ελληνισμού και των Ποντίων είναι ο «κεμαλισμός» και μόνο, διότι τότε πέφτουμε στην παγίδα του τουρκισμού, ο οποίος, ήδη από την εποχή του Οζάλ, έχει προσλάβει «ισλαμοκεμαλικά» και νεο-οθωμανικά χαρακτηριστικά.

Η αχίλλειος πτέρνα του νεο-οθωμανισμού
Ωστόσο, ο νεο-οθωμανισμός δεν μπορεί να αναπτύξει πλήρως αυτή τη στρατηγική διότι έχει μία αχίλλειο πτέρνα, την ακόμα ανολοκλήρωτη εσωτερική ομογενοποίηση του πληθυσμού της Τουρκίας, που τον υποχρεώνει να βαδίζει διαρκώς πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Έτσι, η ενίσχυση του ισλαμισμού, που αποτελεί προϋπόθεση για μια πολιτική προς την κατεύθυνση των Αράβων, των Κούρδων και των μουσουλμανικών μειονοτήτων, έχει ορισμένα όρια τα οποία δεν μπορεί να υπερβεί. Διότι, σε αυτή την περίπτωση, θα έρθει σε σύγκρουση όχι μόνο με τα παραδοσιακά κεμαλικά, αλλά και με τα δυτικοστραφή στρώματα των παραλίων, και ιδιαίτερα τους Αλεβίτες, οι οποίοι ξεπερνούν τα 20 εκατομμύρια πληθυσμό –πολλοί από αυτούς είναι και Κούρδοι– και βλέπουν με τρόμο να ενισχύεται ο σουνιτικός ισλαμισμός. Πρόκειται για τον τετραγωνισμό του κύκλου. Γι’ αυτό τα βήματα του Ερντογάν και των στρατηγών δεν μπορεί παρά να είναι πολύ προσεκτικά και μετρημένα. Έτσι, δεν είναι δυνατόν να αναγνωρίσουν άμεσα ή έμμεσα ούτε την γενοκτονία των Αρμενίων, π.χ., ούτε εκείνη των Ποντίων, ή του μικρασιατικού ελληνισμού, ούτε καν να ανοίξουν ακόμα τη θεολογική Σχολή της Χάλκης, που αποτελεί το δόλωμα για τους ελλαδίτες ναινέκους. Και τα ανοίγματα του Ερντογάν προς τις «χριστιανικές» μειονότητες, έστω και αν αυτές αποτελούν πλέον παρελθόν για την Τουρκία, δεν μπορούν, για την ώρα, παρά να έχουν φραστικό χαρακτήρα και μόνο.
Γι’ αυτό και η διεκδίκηση της αναγνώρισης της γενοκτονίας του Ποντιακού και Μικρασιατικού ελληνισμού δεν είναι ενσωματώσιμη από τον σημερινό νεο-οθωμανισμό, και υπερβαίνει τις δυνατότητες της ανοχής του. Και το ίδιο συμβαίνει με τους Αρμενίους ή και με τους Κούρδους.

Ελληνισμός και έθνος-κράτος
Στην αντίληψη ενός αριθμού  Μικρασιατών διανοουμένων, υπάρχει μια προφανής αντίφαση: δεν είναι δυνατόν να διεκδικείς την αναγνώριση της γενοκτονίας ως μία –βασική– προϋπόθεση για την εγκαθίδρυση «κανονικών» σχέσεων ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, και ταυτόχρονα να εκθειάζεις τον Ερντογάν και το ισλαμικό εγχείρημα, το οποίο σκοπεύει, ακριβώς, να κλείσει τις «τρύπες» που άφησε ο κεμαλισμός, ώστε να μην υποχρεωθεί η Τουρκία να υποστεί τις συνέπειες μιας τέτοιας αναγνώρισης για αρκετά χρόνια ακόμα! Διότι οποιαδήποτε άλλη τουρκική κυβέρνηση δεν θα είχε κατορθώσει να αποτρέψει την αναγνώριση της αρμενικής γενοκτονίας στην αμερικανική Γερουσία, αναγνώριση που θα άνοιγε τον δρόμο για εκείνη του μικρασιατικού ελληνισμού, ενώ θα αντιμετώπιζε και πολύ σοβαρότερα ζητήματα στο κουρδικό μέτωπο.
Και, βέβαια, κάθε στρατηγική, η οποία υποβαθμίζει την πρωταρχικότητα της γενοκτονίας και αναβαθμίζει απλώς την νοσταλγία για τις «χαμένες πατρίδες» κινδυνεύει να μεταβληθεί σε όπλο του τουρκικού νεο-οθωμανισμού.
Διότι όσο ο ελληνισμός μπορούσε ακόμα να αποτελεί συγκρίσιμο μέγεθος με την Τουρκία και να διατηρεί πληθυσμούς σε αυτή, όπως συνέβαινε μέχρι το 1922, ή έστω μέχρι το 1955 ή το 1974 και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, αυτή η νοσταλγία αποτελούσε στοιχείο ενίσχυσης της εθνικής ταυτότητας. Όταν, αντίθετα, το ελληνικό κράτος υποβαθμίζεται διαρκώς έναντι της Τουρκίας –όπως συμβαίνει σε αυξανόμενο βαθμό μετά το 1974–, μια τέτοια νοσταλγία μπορεί να ενισχύσει τις φυγόκεντρες τάσεις του ελληνισμού, αντί να αποδομήσει τον τουρκισμό. Διότι η νοσταλγία π.χ. για την Κωνσταντινούπολη, σε μια πόλη 15 εκατομμυρίων με ελάχιστους Έλληνες, μεταβάλλεται σε επιχείρημα υπέρ της «ελληνοτουρκικής φιλίας» και εξασθενεί ακόμα περισσότερο την ήδη εγκληματικά εξασθενημένη ελληνική ταυτότητα, δορυφοροποιώντας το ελληνικό φαντασιακό στην πρωτεύουσα όχι πλέον του ελληνισμού αλλά του τουρκισμού. Στην Κύπρο επιχειρείται κάτι ανάλογο με την εξασθένιση της ελληνικής ταυτότητας, που θεωρείται πλέον συνώνυμη της «ήττας», και την ενίσχυση μιας «κυπριακότητας», που επιτρέπει ευκολότερα την υπαγωγή στη νεο-οθωμανική ομπρέλα.
Η εξασθένιση του αιτήματος της αναγνώρισης της γενοκτονίας και η αναφορά και μόνο στις «χαμένες πατρίδες» και την επιστροφή σε αυτές, είναι δυνατόν να μεταλλάξει το πανίσχυρο αίσθημα και αίτημα της ελληνικότητας, που έφεραν μαζί τους οι μικρασιατικοί πληθυσμοί, σε απομείωσή της, σε μια φαντασιακή φυγή προς το παρελθόν. Κατά τον ίδιο τρόπο, δηλαδή, που οι αρχαιολάτρες δραπετεύουν προς μια φαντασιακή αρχαία Ελλάδα και έναν ανύπαρκτο ελληνισμό, που οι πατριαρχικοί νεο-ορθόδοξοι εγκαταλείπουν την «ψωροκώσταινα» για έναν ανύπαρκτο πλέον οικουμενικό ελληνισμό, που κάποιοι Κρητικοί αρχίζουν να ξαναθυμούνται την «κρητικότητα», ορισμένοι διανοούμενοι, που προέρχονται από τις χαμένες πατρίδες του ελληνισμού, καθώς και αρκετοί άλλοι με λιγότερο διαφανή κίνητρα, διοχετεύουν το πνίξιμο, που τους προκαλεί η όντως ασφυκτική κατάσταση που επιβάλλει το αθηνοκεντρικό μετριοκρατικό ελλαδικό κράτος, προς μια φαντασιακή φυγή προς το παρελθόν που δεν μπορεί παρά να καταλήξει στην αγκάλη του νεο-οθωμανικού παρόντος!
Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε φαντασιακά το έθνος-κράτος μας (ή κράτη μας αν περιλάβουμε και την Κύπρο), στο οποίο περιοριστήκαμε μετά από μια ιστορική περιπέτεια χιλιετιών, παρά μόνο αν πρώτα σταθεροποιήσουμε την ύπαρξη και την ανεξαρτησία αυτού του κράτους! Και τις χαμένες πατρίδες, αυτή την ευρυχωρία του κάποτε ελληνισμού, δεν θα πρέπει να την μεταβάλουμε σε παγίδα στα χέρια των αντιπάλων μας, αλλά σε διεύρυνση των οριζόντων και του πολιτισμού του όντως υπαρκτού ελληνισμού. Κατά τον ίδιο τρόπο που ενσωματώθηκε το σμυρναίικο τραγούδι στην μεγάλη παράδοση του ρεμπέτικου και η ποντιακή λύρα στον σύγχρονο μουσικό πολιτισμό των Ελλήνων. Και γι’ αυτό θα πρέπει να αποκρούσουμε, κατ’ εξοχήν, την τουρκική νεο-οθωμανική επιβουλή, η οποία εκδηλώνεται με όλους τους δυνατούς τρόπους σήμερα.
Και μόνο έτσι,  ενισχύοντας την ελληνική ταυτότητα και το ελληνικό κράτος, θα ήταν δυνατό να διευκολύνουμε και οποιεσδήποτε φυγόκεντρες τάσεις στην Τουρκία, καθώς και την πιθανή ανάδυση μιας καταχωνιασμένης ρωμαίικης ταυτότητας.
Σε αυτή την κατεύθυνση, ο αγώνας του ποντιακού ελληνισμού για τη διατήρηση άσβεστης της μνήμης των χαμένων πατρίδων, για την επιβίωση και τη δημιουργική εξέλιξη του πολιτισμού του Πόντου μέσα στην Ελλάδα, και για την αναγνώριση της γενοκτονίας του ποντιακού και μικρασιατικού ελληνισμού, μπορεί να αποτελέσει συστατικό στοιχείο της απόκρουσης του νεο-οθωμανισμού, της οικοδόμησης ενός αρραγούς μετώπου του ελληνισμού στην καθολικότητά του.

 

Σημείωση 

 

1 Χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο απόσπασμα από άρθρο του Αλέξανδρου Μασσαβέττα στην Καθημερινή: «’Θέλω Ελληνες για τη Σμύρνη μου’. Η αποστροφή ανήκει στη δημοσιογράφο Μινέ Κιρίκανατ, κεμαλίστρια και ορκισμένη εχθρό των ισλαμιστών. Όπως τόνισαν παράγοντες της ομογένειας, εκπλήσσουν δηλώσεις παρόμοιου περιεχομένου από πρόσωπο του κεμαλικού χώρου (η Κιρίκανατ είναι μάλιστα κόρη στρατιωτικού).
Παρόμοιες όμως δηλώσεις επαναλαμβάνονται από πολλούς Τούρκους αστούς. Αναλυτές τονίζουν ότι οι αποστροφές δεν υποδηλώνουν κάποια νοσταλγία για τον Έλληνα ως Έλληνα, αλλά για την αστική τάξη ιδιαίτερα της Κωνσταντινούπολης στην οποία ανήκε και την οποία προσωποποιούσε. ‘Όταν λένε πως τους λείπουμε, εννοούν πως δεν αντέχουν να συμβιώνουν με τους Κούρδους και τους Τούρκους χωριάτες που πήραν τη θέση των Ελλήνων στο Φανάρι, το Κοντοσκάλι αλλά και το Πέρα, και αποτελούν σήμερα την πλειοψηφία’ εξηγεί στέλεχος που δουλεύει σε δημόσια υπηρεσία, και που αποφάσισε, παρά την άγνοια της ελληνικής, να βαπτισθεί Ελληνορθόδοξος. ‘Ανακάλυψα πως έχω ελληνική καταγωγή’. Κρατά την αλλαγή θρησκεύματος κρυφή. ‘Φοβάμαι μη χάσω τη θέση μου’». (“Η ελληνική κουλτούρα, σημείο αναφοράς από την Πόλη έως και τη Μικρά Ασία” του Αλέξανδρου Μασσαβετα, Καθημερινή Τρίτη, 24 Ιουνίου 2008)

 

http://ardin-rixi.gr/archives/12611

Οδοιπορικό στον Πόντο: Από το χθες στο σήμερα

του Κωνσταντίνου Φωτιάδη* από το Άρδην τ. 75

Ο Πόντος, ως γεωγραφική ενότητα, από την αρχαιότητα περιλάμβανε την ευρεία παραλιακή χώρα του Εύξεινου Πόντου. Η έκταση κάλυπτε τις περιοχές ανάμεσα στον Φάση ποταμό, κοντά στον οποίο σήμερα βρίσκεται η πόλη Βατούμ της Γεωργίας, και την Ηράκλεια την Ποντική, όπως αναφέρουν οι αρχαίοι ιστοριογράφοι Ηρόδοτος, Ξενοφώντας και άλλοι.
Τα εσωτερικά σύνορα του Πόντου εκτείνονται σε βάθος 200-300 χιλιομέτρων και οριοθετούνται από τη γεωφυσική πραγματικότητα, τις απροσπέλαστες δηλαδή οροσειρές του Σκυδίση, του Παρυάδρη και του Αντιταύρου, οι οποίες χωρίζουν τον Πόντο από την υπόλοιπη Μ. Ασία. Η παρουσία των Ελλήνων στην περιοχή του Πόντου χρονολογείται από την αρχαιότητα, όταν την εποχή του χαλκού οι Έλληνες θαλασσοπόροι αποτόλμησαν να γνωρίσουν την ανθρωποφάγο θάλασσα του Εύξεινου Πόντου με τις μακρινές και απροσπέλαστες παραλίες του. Η αναζήτηση κυρίως χρυσού και άλλων μεταλλευμάτων οδήγησε πολλούς ταξιδευτές στην περιοχή γύρω στα 1000 π.Χ., με πρώτη οργανωμένη αποστολή στην Κολχίδα αυτήν του Ιάσονα και των Αργοναυτών. Οι περιπλανήσεις του Ορέστη στη Θοανία του Πόντου, και του Οδυσσέα στη χώρα των Κιμμερίων, η εξορία του Προμηθέα στον Καύκασο και το ταξίδι του Ηρακλή στον Πόντο επιβεβαιώνουν την ύπαρξη των εμπορικών δρόμων στην περιοχή του Πόντου από τους μυθικούς χρόνους.
Δύο αιώνες αργότερα, το 800 π.Χ., οι προσωρινοί αρχικά εμπορικοί σταθμοί γίνονται μόνιμα οικιστικά κέντρα. Η Μίλητος ήταν η πρώτη που εγκαινίασε την αποικιακή πολιτική της στον Εύξεινο Πόντο ιδρύοντας τη Σινώπη. Στη συνέχεια η Σινώπη ίδρυσε το 756 π.Χ. την Τραπεζούντα, την Κρώμνα, το Πτέριον, την Κύτωρο κ.ά. Όπως αναφέρει ο Πόντιος γεωγράφος Στράβωνας, η μακρινή περιοχή του Πόντου ήταν πολύ παραγωγική και πλούσια σε νερό και καλλιέργειες, με αποτέλεσμα σ’ έναν αιώνα οι αφιλόξενες παραλίες του Εύξεινου Πόντου να γεμίσουν με ελληνικές αποικίες. Τον 6ο αιώνα π.Χ. υπήρχαν εβδομήντα πέντε αποικίες και ήταν ραγδαία η εμπορική, ναυτική και πολιτιστική ανάπτυξη των αποικιών αυτών: H Σινώπη, η Αμισός, η Τραπεζούντα, η Πιτυούντα, η Φαναγορία, το Παντικάπιον, η Θεοδοσία, η Χερσόνησος, η Όλβια, η Ίστρια, η Οδησσός, κ.ά. έγιναν πολυάνθρωπα και ισχυρά κέντρα, για τα οποία οι μαρτυρίες, όσον αφορά στην οικιστική οργάνωση, τις οικονομικές δραστηριότητες, τις εμπορικές και πολιτιστικές σχέσεις με τις μητροπόλεις και με τους γηγενείς λαούς, προέρχονται από τις ανασκαφές και τις πηγές της κλασικής και της μετακλασικής εποχής.
Από τον 5ο αιώνα π.Χ. η περιοχή της Κριμαίας ήταν ο κύριος προμηθευτής σιταριού της Αθήνας. Το αθηναϊκό κράτος, για να προστατεύσει τα εμπορικά του συμφέροντα σ’ αυτή την πλούσια χώρα, έκτισε κατά μήκος των ακτών στρατιωτικές αποικίες, στις οποίες εγκατέστησε 600 Αθηναίους κληρούχους με 30 πολεμικά πλοία. Η εμπορική, οικονομική και στρατηγική σημασία που είχε για την Αθήνα αυτή η περιοχή αποδεικνύεται από την επίσκεψη του Περικλή το 453 π.Χ. Μ’ αυτή τη ρεαλιστική πολιτική ο Περικλής εξασφάλισε τη θαλάσσια συγκοινωνία με τον Εύξεινο Πόντο παγιώνοντας την ανεμπόδιστη εισαγωγή και εξαγωγή προϊόντων από και προς την Αττική. Οι ελληνικοί πληθυσμοί στις αποικίες κρατούσαν με σεβασμό τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα, τα πολεοδομικά δεδομένα και τους πολιτειακούς θεσμούς που είχαν φέρει από τη μητρόπολη. Οι πόλεις είχαν μεταξύ τους αγαθές σχέσεις και πολλαπλασιάζονταν κυρίως στα παράλια μέρη, αλλά και στην ενδοχώρα κοντά σε υδροφόρες περιοχές. Ο ιστορικός Ξενοφώντας, στο έργο του Κύρου Ανάβασις το 401 π.Χ., περιγράφει με λεπτομέρεια τη ζωή των Ελλήνων στην Τραπεζούντα, τονίζοντας ιδιαίτερα την πατροπαράδοτη φιλοξενία των Ελλήνων του Πόντου.
Το ελληνικό εμπόριο και ο πολιτισμός κυριάρχησαν πολύ νωρίς στις αποικίες του Πόντου, ενώ οι πλουτοφόρες περιοχές πρόσφεραν πολύτιμα προϊόντα για την ελληνική οικονομία. Οι πρώτες ύλες, τα δημητριακά, η ξυλεία, η κάνναβις, το λινάρι, τα κτηνοτροφικά είδη, τα ψάρια και αργότερα τα προϊόντα από το πλούσιο υπέδαφος της περιοχής (ασήμι, χαλκός, σίδηρος) αξιοποιήθηκαν με τον καλύτερο τρόπο προς όφελος και των δύο συναλλασσόμενων λαών.
Μέχρι τα αλεξανδρινά χρόνια και χάρη στη συνετή πολιτική τους όλες οι παραλιακές πόλεις, με κύρια την Τραπεζούντα, έμειναν ανεξάρτητες, αυτόνομες και αυτοδιοικούμενες. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο και τον Ξενοφώντα, οι πόλεις αυτές δεν υποδουλώθηκαν ουσιαστικά στους Πέρσες, αλλά μόνον τυπικά. Την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου η Τραπεζούντα συμμετείχε χωρίς θύματα στην εθνική δόξα των Ελλήνων, ενώ άλλες αποικίες όπως η Φώκαια και η Μίλητος επέλεξαν μια «πολυτάραχη αυτονομία» και γι’ αυτό «δεν άργησαν να μεταβληθούν σε ερείπια».
Στην ελληνιστική περίοδο οι ελληνικές πόλεις έφτασαν στο αποκορύφωμα της οικονομικής τους δύναμης και η επίδραση του ελληνικού στοιχείου στους γηγενείς λαούς συνέχιζε να είναι ισχυρή, με αποτέλεσμα την κοινωνική και πολιτισμική εξέλιξή τους. Στα χρόνια της βασιλείας των Μιθριδατών ο Πόντος απέκτησε μεγάλη φήμη, γιατί καθιερώθηκε η ελληνική γλώσσα ως επίσημη γλώσσα επικοινωνίας των πολυάριθμων και πολύγλωσσων εθνοτήτων της Μ. Ασίας. Παράλληλα, το δωδεκάθεο του Ολύμπου κατόρθωσε ειρηνικά να αφομοιώσει την πλειοψηφία των θεοτήτων της Ανατολής, γεγονός που συνέβαλε ουσιαστικά στην οικοδόμηση ναών σ’ όλο τον Πόντο.
Ο περσικός θεός Μίθρας, χωρίς να εκλείψει ποτέ, σταδιακά ελληνοποιήθηκε και αντικαταστάθηκε από τους θεούς Ήλιο, Απόλλωνα και Ερμή. Η παράλληλη λατρεία γηγενών και ελληνικών θεοτήτων οδήγησε στο πάντρεμα του ελληνικού πνεύματος με την ανατολίτικη σοφία και είχε θετική μόνο προσφορά για το μιθριδατικό βασίλειο και για τον παγκόσμιο πολιτισμό.
Την πρώτη περίοδο της Ρωμαιοκρατίας μετά το 63 π.Χ., όταν ο Ρωμαίος ύπατος Πομπήιος κατέλαβε την Τραπεζούντα, η οικονομική, εμπορική και πολιτική ακμή της μιθριδατικής περιόδου συνεχίστηκε, καθώς οι Έλληνες διατήρησαν την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την αυτονομία τους. Η απουσία της κεντρικής ρωμαϊκής εξουσίας, που έδινε τη δυνατότητα στους Έλληνες να αναπτύξουν τις ποικίλες ικανότητές τους, και η υιοθέτηση του διοικητικού σχήματος οργάνωσης των Μιθριδατών ενίσχυσαν την ελληνική παράδοση και το ελληνικό φρόνημα. Τα κτήρια, οι ξενώνες, οι τάφοι μαρτυρούν τον πλούτο των πόλεων και αποδεικνύουν ότι η ελληνική τέχνη και επιστήμη καλλιεργούνταν συστηματικά σε όλες τις πόλεις του Πόντου.
Τη δεύτερη περίοδο της Ρωμαιοκρατίας, η εφαρμογή της δυτικής αυταρχικής διακυβέρνησης του Διοκλητιανού και των άλλων Ρωμαίων αυτοκρατόρων υπήρξε η αρχή μιας κρίσιμης περιόδου για τον Πόντο. Στα χρόνια του ανθύπατου Λίβιου, η Τραπεζούντα και οι άλλες ελληνικές πόλεις σταμάτησαν να αυτοδιοικούνται. Ακόμη και ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο οποίος σε άλλους τομείς βοήθησε τον ελληνισμό της περιοχής, ως υπέρμαχος της συγκεντρωτικής πολιτικής συγχώνευσε όλες τις τυπικές εξουσίες στην κεντρική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης.

 

Ο Πόντος στην εποχή του Βυζαντίου
Μετά την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης, ολόκληρος ο Πόντος χωρίστηκε σε τρεις γεωγραφικές περιφέρειες. Το δυτικό τμήμα, που ονομάστηκε Ελενόποντος προς τιμή της μητέρας του Μ. Κωνσταντίνου, περιλάμβανε τις πόλεις Αμάσεια, Ιβώρα, Ευχάιτα, Ανδράπα, Ζάλιχα, Σινώπη και Αμισό. Το ανατολικό τμήμα, στο οποίο υπάγονταν οι πόλεις Νεοκαισάρεια, Κόμανα, Πολεμώνιον, Κερασούντα και Τραπεζούντα, ονομάστηκε Πολεμωνιακός Πόντος, από το όνομα του διοικητή Πολέμωνα. Το τρίτο γεωγραφικό τμήμα, με πρωτεύουσα τη Νικόπολη και γνωστές πόλεις τη Σεβάστεια, τα Σάταλα, και τη Σεβαστούπολη Αρμενιακού, που συμπεριλάμβανε μέρος του Πόντου και της Μικρής Αρμενίας, ονομάστηκε Κολωνεία.
Ο ελληνισμός και ο χριστιανισμός ήταν οι παράγοντες που επηρέασαν τον διοικητικό μηχανισμό και δημιούργησαν την ελληνοβυζαντινή αυτοκρατορία. Κατά τη μακραίωνη περίοδο της Ρωμαιοκρατίας ανοικοδομήθηκαν τα ρωμαϊκά τείχη. Έγιναν επίσης λιμενικά έργα, νέα οικιστικά κτήρια και στρατόπεδα μέσα στην πόλη της Τραπεζούντας για να φιλοξενηθεί η Πρώτη Ποντιακή Λεγεώνα. Οι Τραπεζούντιοι άρχισαν να συνειδητοποιούν τη σημασία της πόλης τους στον άξονα Ανατολή – Κωνσταντινούπολη και τον μεσολαβητικό τους ρόλο για τις σχέσεις της πρωτεύουσας με τα ομόθρησκα, συμμαχικά και πελατειακά κρατίδια της γειτονικής Γεωργίας.
Ο χριστιανισμός διαδόθηκε στον Πόντο πολύ νωρίς από τους αποστόλους Ανδρέα και Πέτρο, με πρώτο ιεραποστολικό σταθμό την Αμισό. Παρά τα σοβαρά προβλήματα που προκαλούσαν οι ειδωλολάτρες και η ρωμαϊκή διοίκηση, η χριστιανοσύνη ρίζωνε σταθερά σε όλες τις επαρχίες του Πόντου. Στα χρόνια των τελευταίων διωκτών αυτοκρατόρων, Διοκλητιανού (284-305), Γαλερίου (306-311) και Μαξιμίνου (305-311) ο Πόντος πέρασε μια κρίσιμη εικοσαετία θρησκευτικών διωγμών και μαρτυρίων, με αποτέλεσμα τη φυγή πολλών χριστιανών προς τις δύσβατες βουνοκορφές στο εσωτερικό της χώρας. Ωστόσο, οι συστηματικοί διωγμοί αντί να κλονίζουν το φρόνημα των καταδιωκόμενων χριστιανών, δυνάμωναν περισσότερο τον αγώνα για τη διάδοση του χριστιανισμού και τη συντριβή των ειδώλων. Δημιουργήθηκε, έτσι, μια τάξη μαρτύρων του Χριστού, με σημαντικότερους τον Ευγένιο από την Τραπεζούντα, τον Ουαλεριανό από την Εδίσκη, τον Κανίδιο από την Τσολόσαινα και τον Ακύλα από τη Γοδαίνη της Χαλδίας. Ο μαρτυρικός θάνατος του Ευγένιου οριστικοποίησε τον θρίαμβο του χριστιανισμού κατά της ειδωλολατρίας και από τότε τιμάται ως φωτιστής, διδάσκαλος και πολιούχος της Τραπεζούντας, αλλά και όλων των Ελλήνων του Πόντου μέχρι τις μέρες μας. Στα χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου η Εκκλησία του Πόντου οργανώθηκε διοικητικά και ιδρύθηκε η «Επισκοπή Τραπεζούντος εν τη ποντική διοικήσει», η οποία αργότερα εξελίχθηκε σε μητρόπολη με δεκαπέντε επισκοπές. Η εδραίωση του χριστιανισμού συνέβαλε ουσιαστικά στην ίδρυση πολλών χριστιανικών ναών και μοναστηριών, με σημαντικότερα εκείνα του Αγίου Ιωάννου Βαζελώνος, της Παναγίας Σουμελά, του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα και άλλα, τα οποία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διάδοση και τη διάσωση του χριστιανισμού και του ελληνισμού.
Μετά τον Μέγα Θεοδόσιο, ένα μέρος του ανατολικού Πόντου πέρασε στην εξουσία της δυναστείας των Περσών. Η περιοχή της Τραπεζούντας και η επαρχία της Χαλδίας ευτύχησαν να μη γνωρίσουν την ασιατική καταπίεση. Με τη νίκη του Ιουστινιανού οι Πέρσες εκδιώχτηκαν από τη Λαζία του Πόντου και τις άλλες περιοχές, γεγονός που συνέβαλε στον εκχριστιανισμό ακόμη και της τελευταίας ειδωλολατρικής φυλής του Πόντου, των Τζάνων, λαού κατεξοχήν πολεμικού.
Στα χρόνια του Λέοντα Γ΄ του Ισαύρου ο Πόντος ανέκτησε τη γεωπολιτική, στρατιωτική και οικονομική προνομιακή του θέση. Ο πληθυσμός της πόλης αυξήθηκε σημαντικά και η Τραπεζούντα τον 10ο αιώνα έγινε σπουδαίος εμπορικός σταθμός. Όπως αναφέρουν και δύο σύγχρονοι Άραβες γεωγράφοι (Μασσουδή και Ισταχρή) η Τραπεζούντα εξελίχτηκε σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό κέντρο του Πόντου, με αποτέλεσμα την ισχυροποίηση του ελληνισμού.
Οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες, για την ενίσχυση των ανατολικών τους συνόρων, είχαν παραχωρήσει ιδιαίτερα προνόμια στους θεματάρχες του Πόντου, ακολουθώντας μια συνετή κοινωνική και φορολογική πολιτική, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης των ακριτικών πληθυσμών. Πουθενά αλλού σε όλο τον βυζαντινό χώρο δεν υμνήθηκε τόσο πολύ ο κύκλος των ακριτικών τραγουδιών όσο στον Πόντο και την Καππαδοκία, γεγονός που επιβεβαιώνει την ουσιαστική προσφορά των ακριτών στη φύλαξη των βυζαντινών συνόρων, για το διάστημα που ίσχυε το προνομιακό καθεστώς. Η λαϊκή μούσα ξεχώρισε σε ανδρεία και αρετή τον Διγενή Ακρίτα, οι αγώνες του οποίου συμβόλιζαν την αδιάκοπη πάλη της ελληνικής φυλής ενάντια σε όλους τους ανατολικούς εχθρούς.
Μετά τον 11ο αιώνα η καταστροφή των αρμενικών κρατιδίων και η απέλαση των αρμενικών φύλων στην Καππαδοκία και την Κιλικία ευνόησαν τις εισβολές των Σελτζούκων. Η αποφασιστική πολεμική επιχείρηση απομάκρυνσης των Σελτζούκων από τον αυτοκράτορα Ρωμανό (1067-1071) κατέληξε στην καταστροφική ήττα της μάχης του Μαντζικέρτ (26 Αυγούστου 1071), που είχε ως αποτέλεσμα την ελεύθερη επέλαση των Σελτζούκων, οι οποίοι ανεμπόδιστοι κατέκλυσαν τη Μ. Ασία και δημιούργησαν ξεχωριστά κράτη, το σουλτανάτο του Ρουμ με πρωτεύουσα το Ικόνιο, και το εμιράτο των Ντανισμενιδών με πρωτεύουσα τη Νεοκαισάρεια.
Αυτήν την περίοδο της κρίσης το Βυζάντιο αδιαφόρησε για τα ανατολικά του σύνορα και άλλαξε την κοινωνική και φορολογική πολιτική του προς τους ακρίτες και τους θεματάρχες του Πόντου, με αποτέλεσμα τα ανατολικά σύνορα του Βυζαντίου να γίνουν ανίσχυρα και ευάλωτα σε κάθε εχθρό. Οι ακρίτες δεν είχαν πλέον λόγους να πολεμούν για τον τόπο τους. Πολλοί έφυγαν για πιο εύπορες περιοχές ή άλλαξαν επάγγελμα. Τότε ανεξαρτητοποιήθηκαν πολλοί από τους θεματάρχες και δούκες του Πόντου. Άλλοι, πάλι, αναγκάστηκαν να πολεμήσουν μόνοι τους για να ελευθερώσουν τις περιοχές τους από τους Σελτζούκους και τους ανατολικούς εχθρούς, χωρίς την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια του Βυζαντίου. Από τους αγώνες αυτούς γνωστοί είναι οι ήρωες και τα κατορθώματα των ανεξάρτητων Ποντίων θεματαρχών Θεόδωρου και Κωνσταντίνου Γαβρά και Γρηγορίου του Ταρωνίτη.
Η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας δικαιωματικά κατέχει ξεχωριστή θέση στην παγκόσμια ιστορία, αφού, χάρη στη διπλωματική ευελιξία και την πολιτική και στρατιωτική ικανότητα των διοικούντων, κατόρθωσε να βοηθήσει πολύπλευρα την ταραγμένη από τις μεσαιωνικές δεισιδαιμονίες Ευρώπη. Το κράτος των Μεγάλων Κομνηνών της Τραπεζούντας ιδρύθηκε από τον Αλέξιο, απόγονο της αυτοκρατορικής δυναστείας των Κομνηνών, μετά την άλωση της Πόλης από τους Φράγκους το 1204 και τον νέο διοικητικό κατακερματισμό του Βυζαντίου. Ο λαός του Πόντου τον αναγνώρισε ως νόμιμο κληρονόμο της βυζαντινής, γιατί σεβάστηκε την καταγωγή, την ορθόδοξη πίστη του, και κυρίως γιατί φοβήθηκε τις πολιτικές μεταβολές στην Κωνσταντινούπολη, τους Φράγκους κατακτητές και τους Σελτζούκους, που καθημερινά τους προκαλούσαν.
Οι συνεχείς απελευθερωτικοί και αμυντικοί αγώνες των Κομνηνών της Τραπεζούντας όχι μόνο εξασθένισαν την ασιατική επέκταση στην απροετοίμαστη Δύση, αλλά και βοήθησαν πολιτιστικά την Ευρώπη μεταλαμπαδεύοντας σ’ αυτή τον ώριμο πολιτισμό και την παιδεία της, μετά την αναγκαστική φυγή των λογίων της Τραπεζούντας, όταν χάθηκε και το τελευταίο αυτό ελληνικό προπύργιο. Ο Πόντιος Βησσαρίων, ο μετέπειτα καρδινάλιος, και ο φιλόσοφος Γεώργιος ο Τραπεζούντιος κατέχουν ακόμη και σήμερα ξεχωριστή θέση στα ευρωπαϊκά γράμματα.
Η Τραπεζούντα τον 14ο αιώνα υπήρξε κέντρο της αστρονομίας και των μαθηματικών, με ονομαστούς δασκάλους τον Γρηγόριο Χιονιάδη, τον Κωνσταντίνο Λουκύτη και τον κληρικό Μανουήλ. Από όλα τα μέρη του κόσμου πήγαιναν εκεί για να σπουδάσουν. Στη σχολή της Τραπεζούντας δίδαξε επίσης ο βυζαντινός ποιητής Θεόδωρος Πρόδρομος, ο γνωστός στη νεοελληνική λογοτεχνία Φτωχοπρόδρομος, ενώ πολλοί ιστορικοί από την Τραπεζούντα όπως ο Θεωνάς, ο Μιχαήλ Πανάρετος, ο Ανδρέας Λιβαδινός, ο μητροπολίτης Ιωσήφ Λαζαρόπουλος, έγραψαν άριστες ιστορικές, φιλολογικές, εθνολογικές και γεωγραφικές πραγματείες. Η Τραπεζούντα, ως πρωτεύουσα του παρευξείνιου ελληνισμού, εκτός από πνευματικό κέντρο υπήρξε και κόμβος εμπορικών ανταλλαγών ανάμεσα στις χώρες της Ανατολής και της Δύσης, με αποτέλεσμα στην αγορά της να συναντώνται λαοί από την Ασία και την Ευρώπη, οι οποίοι μετέφεραν μια πολυχρωμία από γλώσσες, ενδυμασίες και θρησκείες.
Οι Μεγαλοκομνηνοί, οι οποίοι έφεραν τον τίτλο «Βασιλείς και Αυτοκράτορες πάσης Ανατολής, Ιβήρων και Περατείας», παρά τα μεγάλα μερικές φορές αντεθνικά τους λάθη, παλεύοντας επί 257 χρόνια κατόρθωσαν να σώσουν τους Μαυροθαλασσίτες Έλληνες.

 

Η οθωμανική κατοχή
Με την άλωση της Πόλης το 1453 και της Τραπεζούντας το 1461 αρχίζει και για τον ποντιακό ελληνισμό η σκληρή οθωμανική κυριαρχία. Το παλάτι των Κομνηνών μετατράπηκε σε στρατώνα γενιτσάρων, όπου οκτακόσιοι νέοι έγιναν γενίτσαροι και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Η μητρόπολη των Κομνηνών, η Παναγία η Χρυσοκέφαλος, έγινε τζαμί, ενώ πολλοί Έλληνες των πλούσιων παραλιακών πόλεων και των χωριών πήραν τον δρόμο της εξόδου και της προσφυγιάς. Άλλοι μετοίκησαν στα παράλια της μεσημβρινής και της νότιας Ρωσίας, άλλοι στις παραδουνάβιες περιοχές και άλλοι στις απάτητες βουνοκορφές του εσωτερικού Πόντου, κτίζοντας καινούργια ελληνικά χωριά και πόλεις, οι οποίες έγιναν νέα πολιτισμικά κέντρα και δέχονταν φιλόξενα κάθε καταδιωγμένο Έλληνα.
Οι πρωτεργάτες της Επανάστασης του 1821, οι αδελφοί Αλέξανδρος και Δημήτριος Υψηλάντης, ήταν Ποντιόπουλα της διασποράς. Οι εσωτερικές και οι εξωτερικές μετοικεσίες μπορεί να αλλοίωσαν την πληθυσμιακή κοινωνική και οικονομική δομή της ελληνικής κοινωνίας, αλλά δεν μπόρεσαν να την τραυματίσουν θανάσιμα, γιατί τα μόνιμα όπλα του ελληνισμού, η θρησκεία, η γλώσσα και η μακραίωνη ελληνική πολιτιστική παράδοση, αντιστάθηκαν στην οσμανική βία.
Ωστόσο, πολλοί από εκείνους που έμειναν στα μέρη τους αναγκάστηκαν κάτω από τις μεσαιωνικές πιέσεις των Οθωμανών ν’ αλλαξοπιστήσουν για να σώσουν τη ζωή, την τιμή και τις περιουσίες τους και για ν’ απαλλαγούν από την απάνθρωπη συμπεριφορά τους. Είναι αδύνατο να περιγράψει κανείς τις συνθήκες που βρίσκονταν χιλιάδες Έλληνες οι οποίοι αλλαξοπίστησαν: κάθε χωριό, κάθε πόλη, κάθε οικογένεια έχει και μια ιδιαίτερη τραγική ιστορία. Η τυραννία των σατράπηδων, ο θρησκευτικός φανατισμός των μουσουλμάνων, οι πιέσεις και οι διωγμοί των ντερεμπέηδων, τα συνεχή βασανιστήρια λύγιζαν το ανθρώπινο ηθικό και οδηγούσαν στην εξωμοσία. Όσοι αντιστάθηκαν, οι νεομάρτυρες που μαρτύρησαν δημόσια στο όνομα του χριστιανισμού αποκηρύσσοντας τον ισλαμισμό, οι κλέφτες και οι αντάρτες, τα παλικάρια του Πόντου που κατέφυγαν στις δυσπρόσιτες , έγιναν ηρωικά πρότυπα.
Τους πρώτους αιώνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν εκδιώχθηκαν μόνο οι Έλληνες του Πόντου, αλλά κινδύνευσε πολλές φορές σοβαρά και ο πολιτισμός τους: Το 1764 η Κερασούντα, εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου των μικρών τυραννίσκων, καταστράφηκε ολοσχερώς. Την ίδια τύχη είχε και η κωμόπολη Κόραλλα το 1811, ενώ η Τραπεζούντα συρρικνωνόταν από την πείνα και την εξαθλίωση. Η στυγνή βία και η τυραννία των σουλτάνων και των τοπαρχών ανάγκαζε συνέχεια τις περισσότερες ελληνικές οικογένειες να μετακινούνται προς τα βουνά του Πόντου.
Από τις αρχές του 17ου αιώνα ο ελληνισμός του Πόντου άρχισε να ξαναριζώνει στον τόπο του, να ξαναβρίσκει τον εαυτό του και να χρησιμοποιεί το πνεύμα και τις ικανότητές του. Τη θέση των Ελλήνων ενίσχυσαν πολύ τα μοναστήρια και τα μεταλλεία του Πόντου, που ήταν γνωστά από την πρώιμη βυζαντινή εποχή. Η συστηματική εκμετάλλευση των μεταλλείων είχε αρχίσει στις αρχές του 16ου αιώνα. Οι Έλληνες μεταλλωρύχοι είχαν αποκτήσει μια σχεδόν μονοπωλιακή θέση σε όλους τους τομείς των ορυχείων. Γι’ αυτόν τον λόγο έγιναν αναντικατάστατοι στην αυτοκρατορία και η Πύλη αναγνώρισε αμέσως τη σημασία που είχαν τα ορυχεία αργύρου, μολύβδου και χρυσού στην ποντιακή ενδοχώρα. Οι σουλτάνοι, που χρειάζονταν χρήματα για τη συνέχιση των κατακτητικών τους πολέμων, έθεσαν όλα τα ορυχεία και μεταλλουργεία υπό την εποπτεία τους. Πρώτος ο Μουράτ Α΄ (1574-1595) κρατικοποίησε τις στοές και τις εγκαταστάσεις επεξεργασίας, εξασθενίζοντας έτσι οικονομικά και πολιτικά τη δύναμη των τοπικών τυραννίσκων, η αλαζονεία και η απληστία των οποίων απέβαινε εις βάρος της ζωής, της προσωπικής ελευθερίας και της περιουσίας των καταφρονεμένων ραγιάδων. Τα προνόμια που δόθηκαν στους μεταλλωρύχους οδήγησαν πολλούς χριστιανούς στις ποντιακές κοινότητες των ορυχείων, ενώ ανάλογα προνόμια είχαν επίσης όσοι δούλευαν στα ναυπηγεία.
Στη μακραίωνη περίοδο της δουλείας μπόρεσε μια μεγάλη κατηγορία χριστιανών να αντισταθεί στο καρκίνωμα των εξισλαμισμών. Ήταν οι Κρυπτοχριστιανοί ή Κλωστοί ή Κρυφοί ή Γυριστοί ή Τενεσούρηδες. Ήταν οι λαθρόβιοι χριστιανοί που αναγκάστηκαν να δεχτούν, εξωτερικά μόνο, τον ισλαμισμό, διατηρώντας στα βάθη της ψυχής τους τη χριστιανική πίστη και, όπου οι συνθήκες το επέτρεπαν, την ελληνική γλώσσα. Μ’ αυτό το θανάσιμο παιχνίδι έμειναν πιστοί στην ορθοδοξία και την εθνική τους ταυτότητα. Το μεγαλύτερο μέρος των κρυπτοχριστιανών έζησε και ζει ακόμη στον Πόντο, ενώ σε μικρότερη κλίμακα το φαινόμενο του κρυπτοχριστιανισμού παρατηρήθηκε επίσης στην Αλβανία, την Κύπρο, την Κρήτη, την Κωνσταντινούπολη, την Καππαδοκία και τα νησιά του Αιγαίου.
Σήμερα φαίνεται ασύλληπτο πώς μπόρεσαν οι Έλληνες αυτοί να διατηρήσουν από γενιά σε γενιά κρυφό το μυστικό της χριστιανικής τους πίστης, όταν ξέρουμε πως το Κοράνι καταδικάζει ρητά τους αποστάτες με ταπεινωτικό θάνατο. Τα μεγάλα μοναστήρια του Πόντου κατείχαν ξεχωριστή θέση στην υποστήριξη των κρυπτοχριστιανών και των νεομαρτύρων. Χάρη στη διπλωματία τους έσωσαν πολλές φορές ηθικά, πνευματικά, εθνικά και σωματικά τους καταδιωκόμενους χριστιανούς.

 

Η άνθιση του Πόντου
Το φαινόμενο της αποκρυφίας, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά επίσημα το 1856. Οι κρυπτοχριστιανοί του Πόντου, εκμεταλλευόμενοι την έκδοση του σουλτανικού διατάγματος Χάτι Χουμαγιούν, που υποσχόταν θρησκευτική και πολιτική ελευθερία σε όλους τους υπηκόους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, συγκεντρώθηκαν τον Μάρτιο του 1857 στη μονή της Θεοσκεπάστου και εκεί ορκίστηκαν να αγωνιστούν μέχρι την τελική νίκη, αψηφώντας την εξορία, τον θάνατο και τ’ άλλα βασανιστήρια με τα οποία τους εκβίαζαν οι οθωμανικές αρχές. Η αντιπροσωπευτική επιτροπή, που ορίστηκε από τους κρυπτοχριστιανούς, με επιστολή της προς τις πρεσβείες των Μ. Δυνάμεων, προς το Πατριαρχείο και προς την Υψηλή Πύλη πέτυχε να αναγνωριστούν οι πρώτοι κρυπτοχριστιανοί ως χριστιανοί.
Το 1856, η επιτόπια έρευνα που έγινε στην περιοχή του Πόντου για την καταγραφή των κρυφών χριστιανών είχε ως αποτέλεσμα μια έκθεση η οποία σήμερα βρίσκεται στα αρχεία του Φόρεϊν Όφις και βεβαιώνει τον μεγάλο αριθμό των κρυπτοχριστιανών κατοίκων. Παρά τη διακοπή της έρευνας από τις οθωμανικές αρχές, από τον φόβο του εκχριστιανισμού και εξελληνισμού της περιοχής, οι κάτοικοι πολλών περιοχών (Κρώμνης, Ματσούκας, Σουρμένων, Σάντας, Ιμέρας) σήκωσαν τη σημαία της εθνικοθρησκευτικής επανάστασης. Το 1857, οι επιτροπές που δημιουργήθηκαν κατέγραψαν 30.000 κρυφούς χριστιανούς, ενώ ολόκληρα χωριά, το ένα μετά το άλλο, αποκάλυπταν το μυστικό τους. Η πρώτη αυτή διπλωματική νίκη του 1857, στην οποία συμμετείχαν ενεργά και οι αντιπρόσωποι των Μ. Δυνάμεων, προκάλεσε ένα νέο εχθρικό και αντιδραστικό κλίμα προς τους χριστιανούς, όπως περιγράφουν και οι εκθέσεις των υποπροξένων Τραπεζούντας, Κυπριώτη και Συναδινού, προς το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας και προς τον μητροπολίτη Τραπεζούντας Κωνστάντιο.
Οι οθωμανικές αρχές, μπροστά στον κίνδυνο του εκχριστιανισμού και εξελληνισμού ολόκληρου του Πόντου, μηχανεύτηκαν διάφορους τρόπους καταστολής, όπως τη στρατολόγηση όλων όσοι αναγνωρίστηκαν ως χριστιανοί. Η στρατολόγηση όμως των κρυπτοχριστιανών, οι οποίοι αποκαλούνταν αρνησίθρησκοι από τους Τούρκους, σήμαινε σίγουρο θάνατο στα οθωμανικά στρατόπεδα. Γι’ αυτόν τον λόγο οι περισσότεροι κρυπτοχριστιανοί αναγκάστηκαν να φύγουν στην ομόθρησκη Ρωσία. Στα αρχεία του υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας στη Μόσχα υπάρχουν πολλές εκθέσεις που αναφέρονται στο δράμα των κρυπτοχριστιανών. Το 1910, η νεοτουρκική βουλή αναγκάστηκε να αναγνωρίσει μια μεγάλη κατηγορία κρυπτοχριστιανών ως γνήσιους χριστιανούς. Οι περισσότεροι όμως από αυτούς ήταν άτυχοι, γιατί εγκλωβίστηκαν στην ανατολίτικη γραφειοκρατία.
Σύμφωνα με τις εκθέσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά και του υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας, το 1914 επίσημα καταγραμμένοι ήταν 43.000 κρυπτοχριστιανοί.
Το δυσοίωνο κλίμα για τους υπόδουλους Έλληνες άρχισε σταδιακά να υποχωρεί μετά την παραχώρηση των ειδικών προνομίων, γνωστών στην παγκόσμια ιστορία με τους νομικούς όρους Χάτι Σερίφ (1839) και Χάτι Χουμαγιούν (1856).
Η θεωρητική ισονομία και η θρησκευτική ελευθερία, μαζί με την ανάπτυξη του εμπορίου και της οικονομίας, οδήγησαν στην αύξηση του ποντιακού πληθυσμού, την καλλιέργεια της ελληνικής παιδείας και την ανάπτυξη της νεοελληνικής συνείδησης.
Ο ποντιακός ελληνισμός εγκατέλειψε τα κρησφύγετά του και κατέβηκε στις παραλιακές περιοχές, όπου έκτισε καινούργια χωριά, εκκλησίες και σχολεία. Σε σύντομο χρονικό διάστημα πήρε ξανά στα χέρια του το εμπόριο ολόκληρου του Εύξεινου Πόντου και της ενδοχώρας, ενώ η Τραπεζούντα ξαναβρήκε τις παλιές της δόξες. Το μέλλον της περιοχής προβλεπόταν ευοίωνο, χάρη στην εύφορη χώρα με την πλούσια βλάστηση, τις απέραντες δασικές εκτάσεις με έλατα, πλατάνια, πεύκα και άλλα δέντρα που κάλυπταν τις περιοχές της Σινώπης, της Τρίπολης, της Κερασούντας, της Τραπεζούντας και των Σουρμένων. Στην Κερασούντα είχαν ιδρυθεί εργοστάσια ατμοπριόνων για την παραγωγή ξυλείας από έλατα.
Η γεωργική οικονομία στηριζόταν κυρίως στο σιτάρι, το καλαμπόκι, το κριθάρι, τα όσπρια, τα πορτοκάλια, τα γεώμηλα και τα εξαίρετα καπνά, ιδιαίτερα των περιοχών της Αμισού και της Πάφρας. Τα τυροκομικά προϊόντα του Πόντου ήταν και είναι επίσης δημοφιλή στις αγορές της Κωνσταντινούπολης και των άλλων μεγαλουπόλεων. Προς  βορρά η οροσειρά Παρυάδρου, πλούσια σε μεταλλευτικά κοιτάσματα, έδωσε τη δυνατότητα δημιουργίας μεταλλείων αργύρου, χαλκού και μολύβδου στις περιφέρειες της Αργυρούπολης και της Τρίπολης. Εξίσου αναπτυγμένη ήταν η βιοτεχνία στον χώρο της χρυσοχοΐας, της σιδηρουργίας και της χαλκουργίας, καθώς επίσης και η βιομηχανία της ναυπηγικής. Η κύρια πλουτοπαραγωγική πηγή στα παράλια του Εύξεινου Πόντου ήταν το διαμετακομιστικό εμπόριο, με κυριότερα λιμάνια την Αμισό, την Τραπεζούντα, την Κερασούντα, την Οδησσό, τη Βραΐλα, το Νοβοροσίσκ και τη Σεβαστούπολη.
Η Τραπεζούντα μέχρι το 1869 έλεγχε το 40% του εμπορίου της Περσίας, και το διαμετακομιστικό εμπόριο απέφερε περίπου 200.000.000 φράγκα κέρδος τον χρόνο.
Οι Έλληνες διέθεταν εμπορικά υποκαταστήματα και πρακτορεία μεταφορών στη Ρωσία, την Περσία, την Κωνσταντινούπολη, τη Μασσαλία, την Αγγλία και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ευρώπης. Για μεγάλο διάστημα και μετά το 1883 τέσσερις μεγάλοι ελληνικοί τραπεζικοί και εμπορικοί οίκοι της Τραπεζούντας έλεγχαν μαζί με το υποκατάστημα της Τράπεζας Αθηνών σχεδόν όλη την οικονομία του ανατολικού Πόντου. Ανάλογη ήταν η οικονομική κίνηση των Ελλήνων και στις άλλες πόλεις του Πόντου: Από το εμπορικό λιμάνι της Αμισού εξάγονταν μεγάλες ποσότητες εξαιρετικού καπνού και άλλων εγχώριων προϊόντων, ενώ το 1869 στην Αμισό, από τις 214 επιχειρήσεις της πόλης οι 156 ανήκαν στους Έλληνες. Στην Κερασούντα οι εφοπλιστικοί και εμπορικοί οίκοι των Κωνσταντινίδη, Κακουλίδη, Σούρμελη και Πισσάνη καταξιώθηκαν στα μεγάλα εμπορικά κέντρα του Εύξεινου Πόντου, αλλά και της Ευρώπης.
Η οικονομική άνθιση του ελληνισμού στην ευρύτερη περιοχή του Εύξεινου Πόντου είχε ως αποτέλεσμα την πνευματική και καλλιτεχνική αναγέννηση. Οι εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου πρόσφεραν γενναιόδωρα ένα σεβαστό ποσό από τα κέρδη τους υπέρ των θρησκευτικών, εκπαιδευτικών και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων και αξιόλογοι επιστήμονες στέλνονταν για ειδίκευση σε διάφορα πανεπιστήμια της Ευρώπης, για να μεταφέρουν στην πατρίδα τους τις νέες επιστημονικές μεθόδους διδασκαλίας.
Το Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, που είχε ιδρύσει το 1682 ο μεγάλος Τραπεζούντιος δάσκαλος του Γένους Σεβαστός Κυμινήτης και λειτούργησε παρά τις αντιξοότητες μέχρι το 1922, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πνευματική και ηθική ανάπλαση των Ελληνοποντίων και στην ανάπτυξη της εθνικής τους συνείδησης.
Στις αρχές του 20ού αιώνα δεν υπήρχε ποντιακό χωριό χωρίς δικό του σχολείο και δική του εκκλησία. Σύμφωνα με τη στατιστική του Πανάρετου, το 1913 στις επαρχίες των έξι μητροπόλεων του Πόντου κατοικούσαν 697.000 Έλληνες, ενώ το ίδιο διάστημα, σύμφωνα με τον Γ. Λαμψίδη, λειτουργούσαν 1.890 εκκλησίες, 22 μοναστήρια, 1.647 παρεκκλήσια και 1.401 σχολεία με 85.890 μαθητές!
Το ελληνικό τυπογραφείο που στήθηκε το 1880 στην Τραπεζούντα συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης και στην προετοιμασία ενός αγωνιστικού κλίματος για την αντικατάσταση του οθωμανικού καθεστώτος από ένα ελεύθερο και δημοκρατικό πολίτευμα. Ο ελληνοκεντρικός προσανατολισμός του κλίματος αυτού είχε ως πρωτεργάτες την πρωτοεμφανιζόμενη αστική τάξη και επιβεβαιώνεται από συγκεκριμένα γεγονότα που μαρτυρούν την πατριωτική δράση της. Από τον ρωσο-οθωμανικό πόλεμο του 1828-1829, μέχρι και την κρητική εξέγερση του 1866-67, οι Έλληνες του Πόντου ήταν παρόντες.
Ο 20ός αιώνας βρίσκει τον ελληνισμό του Πόντου με θεαματικό προβάδισμα συγκριτικά με τις άλλες εθνότητες της ευρύτερης περιοχής στον οικονομικό και τον πνευματικό τομέα. Ωστόσο, η πολιτική εξόντωσης των Ελλήνων από τις νεοτουρκικές κυβερνήσεις με τα οικονομικά, εκπαιδευτικά, στρατιωτικά και θρησκευτικά μέτρα που επέβαλαν στις χριστιανικές εθνότητες, σε αντιδιαστολή με τις δηλώσεις του προέδρου των Η.Π.Α. Γ. Ουίλσον για την αυτοδιάθεση των λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οδήγησαν κυρίως τους Πόντιους της διασποράς στη μεγάλη απόφαση να αγωνιστούν για τη δημιουργία μιας αυτόνομης Ποντιακής Δημοκρατίας. Οι Έλληνες της διασποράς ήταν πρωτεργάτες στους αγώνες για τη δημιουργία μιας αυτόνομης ποντιακής δημοκρατίας με βασικούς εκπροσώπους τούς Κ. Κωνσταντινίδη από τη Μασσαλία, Β. Ιωαννίδη και Θ. Θεοφυλάκτου από το Βατούμ, Ι. Πασσαλίδη από το Σοχούμ, Λ. Ιωαννίδη και Φ. Κτενίδη από το Κρασνοντάρ. Από τους Έλληνες του ιστορικού Πόντου ξεχωρίζουν οι δύο σεβάσμιες μορφές της Εκκλησίας, ο μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος και ο μητροπολίτης Αμάσειας Γερμανός Καραβαγγέλης.

 

Η καταστροφή
Λίγες μέρες πριν από τη ρώσικη κατοχή της Πόλης, τον Απρίλιο του 1916, έγινε η παράδοση της Τραπεζούντας από τον Τούρκο Βαλή Μεχμέτ Τζεμάλ Αζμή μπέη στον μητροπολίτη Χρύσανθο, ο οποίος, λόγω της συνετούς πολιτικής του απέναντι στους μουσουλμάνους της περιοχής, έγινε δεκτός από τους Ρώσους, αλλά και από τους προξενικούς εκπροσώπους των άλλων κρατών, ως ηγέτης στην ευαίσθητη περιοχή, όπου το αίμα των αθώων Αρμενίων και Ελλήνων ήταν ακόμη νωπό. Η δίχρονη προεδρία του ήταν ένα αληθινό διάλειμμα δημοκρατίας και αρμονικής συμβίωσης χριστιανών και μουσουλμάνων. Τον Φεβρουάριο του 1918 η κατάσταση είχε αλλάξει ριζικά, όταν, ύστερα από την επικράτηση των μπολσεβίκων το 1917, ο ρώσικος στρατός εγκατέλειψε την Τραπεζούντα και η περιοχή ξαναπέρασε στην κατοχή των Νεότουρκων.
Στις δύσκολες εκείνες στιγμές, χιλιάδες Έλληνες του ανατολικού Πόντου και του Καρς, για να γλιτώσουν από τη γενοκτονική πολιτική των Νεότουρκων πήραν τον δρόμο της φυγής προς την εμφυλιοκρατούμενη Ρωσία. Ο ξεριζωμός των Ελλήνων ευαισθητοποίησε τους Έλληνες της Ρωσίας, οι οποίοι ήδη από το Α΄ Πανελλήνιο Συνέδριο, τον Ιούλιο του 1917, στο Ταϊγάνιο, αποφάσισαν την εκλογή Κεντρικού Συμβουλίου για τη δημιουργία ανεξάρτητου ποντιακού κράτους, με προσωρινή έδρα την πόλη Ροστόβ. Για πρώτη φορά οι Πόντιοι της διασποράς οργανώθηκαν σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Βόλο) καθώς επίσης και στις πόλεις του εξωτερικού.
Στην Ευρώπη, πρωτεργάτης του αγώνα ήταν ο Κ. Κωνσταντινίδης, ο οποίος από τη Μασσαλία με διαδοχικά υπομνήματα ενημέρωνε τις συμμαχικές δυνάμεις για την τραγική κατάσταση που επικρατούσε στον Πόντο. Ο ίδιος επίσης τύπωσε και κυκλοφόρησε χάρτη που όριζε τα σύνορα της προτεινόμενης Ποντιακής Δημοκρατίας. Η ρώσικη επανάσταση ξεσήκωσε τους Έλληνες του Πόντου για τον δικό τους εθνικό αγώνα, ενώ στο πρώτο παγκόσμιο Παμποντιακό Συνέδριο, που οργανώθηκε στη Μασσαλία τον Φεβρουάριο του 1918, ο ίδιος ο Κ. Κωνσταντινίδης, με τηλεγράφημα που έστειλε στον Λ. Τρότσκι, ζήτησε επίσημα την υποστήριξη της Σοβιετικής Ρωσίας.
Στο Συνέδριο Ειρήνης όμως στο Παρίσι, που άρχισε τον Δεκέμβριο του 1918, ο Ελ. Βενιζέλος πιέστηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις και δεν συμπεριέλαβε τον Πόντο στον φάκελο των ελληνικών διεκδικήσεων και, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των Ελλήνων του Πόντου, συμφώνησε να παραχωρηθεί η περιοχή στην υπό ίδρυση Αρμενική Δημοκρατία. Τον Απρίλιο του 1919, ο μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος επισκέφθηκε τον Ελ. Βενιζέλο στο Παρίσι και ο πρωθυπουργός, μετά την αναλυτική ενημέρωση, παραδέχτηκε ότι διαπραγματεύτηκε λαθεμένα το ποντιακό ζήτημα. Παράλληλα με τον παμποντιακό αγώνα των Ελλήνων της Ρωσίας, ο Χρύσανθος επισκέφθηκε το Εριβάν και διαπραγματεύτηκε με τους Αρμένιους, καθώς επίσης και με τους μουσουλμάνους του Πόντου, μια μορφή συνομοσπονδίας. Ωστόσο, η καχυποψία και των δύο πλευρών έγινε αιτία να χαθεί πολύτιμος χρόνος, ο οποίος λειτούργησε αρνητικά, εξαιτίας των γρήγορων πολιτικών εξελίξεων. Το πολιτικό γεγονός που λειτούργησε ως ταφόπετρα του ποντιακού ζητήματος ήταν η κεμαλομπολσεβικική συνθήκη φιλίας και συνεργασίας που υπογράφηκε τον Μάρτιο του 1921. Ο αδύναμος Κεμάλ πασάς, ενισχυμένος από τον Λένιν οικονομικά, στρατιωτικά και ηθικά, συνέχισε το γενοκτονικό του έργο και ταυτόχρονα εμφανίστηκε στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου με παράλογες απαιτήσεις, που, λόγω των νέων πολιτικών εξελίξεων, δεν απορρίφθηκαν από τις νικήτριες συμμαχικές μας δυνάμεις.
Παρά το αρνητικό κλίμα που δημιουργήθηκε, ο ποντιακός ελληνισμός δεν πτοήθηκε. Στις 10 Μαρτίου 1921 ο μητροπολίτης Αμασείας Γερμανός πρότεινε στον υπουργό Εξωτερικών Μπαλτατζή συνεργασία με τους Κούρδους και τους Αρμένιους για να χτυπηθεί το κίνημα του Κεμάλ. Η κυβέρνηση του Γούναρη, απομονωμένη και από τους συμμάχους, δεν πήρε καμία πρωτοβουλία, ενώ οι Πόντιοι, απογοητευμένοι, με πρωτοβουλία του Γερμανού Καραβαγγέλη, διοργάνωσαν δύο συνέδρια, στην Κωνσταντινούπολη στις 17 Αυγούστου 1921 και στην Αθήνα στις 4 Σεπτεμβρίου. Συγχρόνως κατήγγελλαν την αδράνεια των συμμαχικών δυνάμεων και της ελληνικής κυβέρνησης στο σχεδιασμένο πρόγραμμα αφανισμού όλων των Ποντίων. Η τελευταία προσπάθεια ποντοαρμενικής συνεργασίας άρχισε καθυστερημένα στις αρχές του 1922, όταν πια τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων είχαν αλλάξει πλευρά. Εκμεταλλευόμενος την ευκαιριακή συγκυρία, ο Κεμάλ πασάς, με τη φανερή υποστήριξη των μπολσεβίκων, της Ιταλίας, της Γαλλίας και τη σιωπηρή σύμπραξη της Αγγλίας, άρχισε την αντεπίθεση,που έφερε και την κατάρρευση του μετώπου. Η ελληνική Σμύρνη δεν υπήρχε πλέον, και το τέλος της ελληνικής Μ. Ασίας σφραγίστηκε με τη θυσία του ελληνικού Πόντου.
Η Ποντιακή Δημοκρατία έμεινε ένα όνειρο, ενώ η καταδίκη σε θάνατο από την κεμαλική κυβέρνηση όλων των πρωτεργατών του αγώνα σφράγισε την εθνική συμφορά του ποντιακού ελληνισμού, η οποία συνδέεται με τη γενικότερη τύχη του ελληνισμού της Μ. Ασίας. Αυτή την περίοδο της γενοκτονίας, αλλά και νωρίτερα, ένας δεύτερος ποντιακός ελληνισμός ζούσε και μεγαλουργούσε στη Ρωσία. Περισσότεροι από 500.000 Πόντιοι κατοικούσαν στη Ρωσία, ενώ το 1918, με τις ομαδικές μετοικεσίες των καταδιωγμένων Ποντίων, ιδιαίτερα μετά την αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων, ξεπέρασαν τους 750.000.
Πέρα από τις πρώτες ομαδικές εγκαταστάσεις των αρχαίων Ελλήνων σε όλη τη Μαύρη Θάλασσα, ο Καύκασος, η Γεωργία, η νότια Ρωσία, η μεσημβρινή Ρωσία, οι παραδουνάβιες περιοχές και οι βουλγαρικές ακτές του Εύξεινου Πόντου έγιναν σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας το καταφύγιο των Ελληνοπαίδων. Φτάνει να δει κανείς τη χρονολογική σειρά των αναγκαστικών μετακινήσεων, για να καταλάβει ότι ο ελληνισμός του Πόντου κατέφευγε στη φιλόξενη ομόθρησκη Ρωσία κάθε φορά που αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα εθνικής επιβίωσης. Σήμερα υπολογίζεται ότι στην πρώην Σοβιετική Ένωση ζουν ακόμη περισσότεροι από μισό εκατομμύριο Πόντιοι, οι οποίοι διατηρούν, στον βαθμό που δεν επεμβαίνουν οι αρχές των ανεξάρτητων Δημοκρατιών της Κοινοπολιτείας, τις πατροπαράδοτες ελληνοποντιακές τους παραδόσεις.
Στον ιστορικό Πόντο, το τέλος της ιστορίας και του πολιτισμού των Ποντίων ήταν εξαιρετικά τραγικό και σταμάτησε βίαια με την απάνθρωπη, αναγκαστική ανταλλαγή των πληθυσμών που όρισε η Συνθήκη της Λωζάννης το 1923.
Είναι γνωστή η γενοκτονία του αρμενικού λαού το 1915 από τους Νεότουρκους, αλλά δεν είναι γνωστή η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, που είχε τις ίδιες αναλογίες ποσοτικά και ηθικά με τη γενοκτονία των Αρμενίων, την περίοδο 1916-1923. Από τους 697.000 Πόντιους που ζούσαν το 1913 στον Πόντο, περισσότεροι από 353.000, δηλαδή ποσοστό μεγαλύτερο από το 50%, βρήκαν οικτρό θάνατο μέχρι το 1923 από τους Νεότουρκους και τους κεμαλικούς στις πόλεις και τα χωριά, στις εξορίες και τις φυλακές, στα τάγματα εργασίας, τα λεγόμενα «αμελέ ταμπουρού», που ήταν τάγματα θανάτου.
Η κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή του Εύξεινου Πόντου επιδεινώθηκε όταν ο ελληνικός στρατός, στις 15 Μαΐου 1919, κατέλαβε τη Σμύρνη και ένα μέρος της ενδοχώρας. Ο ίδιος ο Κεμάλ, στις 19 Μαΐου 1919, οργάνωσε τη δεύτερη φάση των διωγμών, όταν αποβιβάσθηκε στη Σαμψούντα. Με τη Συνθήκη της Λωζάννης στις 24 Ιουλίου 1923 ορίστηκε ως σύνορο μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας ο ποταμός Έβρος και η συρρίκνωση του έθνους μέσα στα όρια του κράτους επισημοποιήθηκε με τη σύμβαση περί ανταλλαγής πληθυσμών, η οποία είχε υπογραφεί στη Λωζάννη στις 30 Ιανουαρίου 1923.
Ωστόσο, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων προσφύγων είχε ήδη εγκαταλείψει την περιοχή πριν τη σύμβαση, ενώ πολλοί κατέφυγαν στις παραλιακές πόλεις για να επιβιβασθούν σε πλοία για την Ελλάδα. Συνολικά ο παρευξείνιος ελληνισμός εξοντώθηκε κατά την περίοδο 1914-1924 ή ακολούθησε τον δρόμο της διασποράς προς την Ευρώπη, την Αμερική και την Περσία (Ιράν), τη Σοβιετική Ένωση και την Ελλάδα. Τα αρχεία των υπουργείων Εξωτερικών της Ευρώπης και της Αμερικής, καθώς επίσης και οι εκθέσεις άλλων διεθνών οργανισμών, είναι ακόμη και σήμερα ζωντανοί μάρτυρες κατηγορίας των εγκλημάτων που συστηματικά διαπράχθηκαν από τις τουρκικές κυβερνήσεις εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου.
Η εθνική συμφορά του 1922 είχε ως συνέπεια το ξερίζωμα του ελληνισμού της Μ. Ασίας. Περισσότεροι από 1.300.000 Έλληνες αναγκάστηκαν να εκπατριστούν βίαια, εγκαταλείποντας τους προσφιλείς νεκρούς, μαζί με τις περιουσίες τους και τον πολιτισμό της τρισχιλιόχρονης δημιουργικής παρουσίας τους εκεί.

 

Ο ξεριζωμός και η αποκατάσταση
Η μικρασιατική καταστροφή ξανάφερε στο προσκήνιο την ταραγμένη εσωτερική πολιτική κατάσταση. Η ανικανότητα των εναλλασσόμενων κυβερνήσεων ανάγκασε τον στρατηγό Πλαστήρα ν’ αναλάβει την εξουσία, να εκθρονίσει τον βασιλιά Κωνσταντίνο και να κινητοποιήσει όλες τις κρατικές υπηρεσίες για την επίλυση των προσφυγικών προβλημάτων. Η συντριπτική πλειοψηφία του προσφυγικού πληθυσμού, 638.252 άτομα, δηλαδή ένα ποσοστό 53%, εγκαταστάθηκε στη Μακεδονία, αρχικά στις περιοχές που εγκατέλειψαν οι ανταλλάξιμοι μουσουλμάνοι.
Τα κύρια προβλήματα που αντιμετώπισε το κράτος την πρώτη αυτή περίοδο της προσφυγιάς ήταν η επισκευή των εγκαταλειφθέντων οικισμών από τους τουρκικούς και βουλγαρικούς πληθυσμούς, η ανέγερση νέων οικιών και οικισμών, η κατασκευή συγκοινωνιακών έργων, η διανομή γεωργικών κλήρων στους πρόσφυγες γεωργούς και ο εφοδιασμός τους με τα στοιχειώδη εργαλεία και τους γεωργικούς σπόρους για την καλλιέργεια των κτημάτων. Η ελληνική κυβέρνηση, για να συνεχίσει το έργο της αποκατάστασης των προσφύγων Ποντίων, ζήτησε τη μεσολάβηση της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία ενέκρινε τη δανειοδότηση. Θετικό ρόλο έπαιξε η περίφημη Έκθεση του Nάνσεν, ώστε στο τέλος του 1924, μετά από επίμονες διαπραγματεύσεις και αυστηρές δεσμεύσεις, υπογράφηκε το δάνειο ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και την Τράπεζα της Αγγλίας, με ονομαστικό κεφάλαιο 12.300.000 λίρες Αγγλίας.
Η Ε.Α.Π. (Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων), με την άρτια διοικητική, οικονομική και τεχνική της οργάνωση μπόρεσε να προχωρήσει στην εφαρμογή του προγράμματος αποκατάστασης των προσφύγων. Στην επιτυχία του προγράμματος συνετέλεσαν και οι ίδιοι οι πρόσφυγες, με την εργατικότητα, την ικανότητα, την τιμιότητα και την πείρα που διέθεταν στον οικονομικό και πολιτισμικό χώρο. Τα 2/3 των εξόδων της Ε.Α.Π. δαπανήθηκαν στη Μακεδονία, με αποτέλεσμα ν’ αλλάξει ριζικά η περιοχή σε τέτοιο βαθμό ώστε, σύμφωνα με τις δηλώσεις του αντιπροέδρου της Τζον Κάμπελ, το 1930 δυσκολευόταν κανείς να αναγνωρίσει τον έρημο τόπο του 1923.
Η γεωργία, η κτηνοτροφία, η σηροτροφία και η αλιεία αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα από τους πρόσφυγες, με αποτέλεσμα την ευρύτερη ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας. Η κοινωνική πολιτική του Βενιζέλου βοήθησε οριστικά στη μόνιμη εγκατάσταση των αγροτικών πληθυσμών, ενώ διάφορα προνομιακά μέτρα, που λειτούργησαν προσωρινά για τους πρόσφυγες των παραμεθόριων περιοχών, συνέβαλαν αποφασιστικά στην επάνδρωση των ακριτικών χωριών. Οι πρόσφυγες έγιναν για μία ακόμη φορά άγρυπνοι φρουροί των συνόρων.
Παράλληλα με τη μερική αποκατάσταση των αγροτικών πληθυσμών, οι ελληνικές κυβερνήσεις προσπάθησαν να λύσουν, έστω και προσωρινά, τα πολύπλοκα προβλήματα των αστικών προσφυγικών πληθυσμών. Το κράτος έριξε το βάρος στη λύση του στεγαστικού προβλήματος, ενώ η Ε.Α.Π. δαπάνησε 2.422.961 λίρες Αγγλίας για τη στέγαση 165.000 περίπου αστών προσφύγων. Το 50% του αστικού πληθυσμού συγκεντρώθηκε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Η συμπεριφορά πολλών γηγενών Ελλήνων απέναντι στους πρόσφυγες ήταν αρνητική, όπως καταγράφουν αρκετές πηγές. Παρ’ όλες τις δυσκολίες, οι πρόσφυγες δεν λιποψύχησαν, αλλά επιστράτευσαν όλους τους μηχανισμούς επιβίωσης που απέκτησαν κατά τη διάρκεια της συμβίωσής τους με τους Οθωμανούς. Στην κατηγορία αυτή βέβαια δεν συμπεριλαμβάνονται οι δεκάδες χιλιάδες πλούσιοι Μικρασιάτες πρόσφυγες, οι οποίοι, χωρίς κρατική βοήθεια, χάρη στις επενδύσεις που είχαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, έλυσαν μόνοι τα προβλήματά τους.
Ωστόσο, η οδύσσεια του παρευξείνιου ελληνισμού δεν σταματά στη μικρασιατική καταστροφή. Συνεχίστηκε αμέσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο της Ρωσίας, κατά τον οποίο χάθηκαν άδικα δεκάδες χιλιάδες Έλληνες. Κατά την περίοδο των σταλινικών διώξεων 1937-1939, περίπου 20.000 Έλληνες εκδιώχθηκαν από τη Σοβιετική Ένωση προς την Ελλάδα, πέρα από τα δεκάδες χιλιάδες θύματα στους τόπους των εκτοπίσεων, στο Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν, την Κιργισία, τις στέπες και στις άλλες αφιλόξενες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης. Άλλοι 13.500 πήραν επίσης τον δρόμο της προσφυγιάς το 1965.
Το προσφυγικό ζήτημα επιδεινώθηκε ξανά τον Μάρτιο του 1988, όταν οι σοβιετικές αρχές άνοιξαν τα σύνορα για τους λαούς των Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών και δημιουργήθηκε αναγκαστικά ένα μεγάλο κύμα νέων προσφύγων Ελλήνων από τη Ρωσία προς την Ελλάδα, που ξεπέρασε σήμερα τις 180.000.
Η ελληνική πολιτεία ήταν και πάλι απροετοίμαστη για την ενσωμάτωση των νέων Ποντίων προσφύγων στους κόλπους της. Είναι γεγονός ότι από το 1923 κανένα άλλο προσφυγικό κύμα δεν είχε τέτοιο μέγεθος ώστε να αναγκάσει το ελληνικό κράτος να ασκήσει εκ νέου μια πολιτική υποδοχής και αποκατάστασης των προσφύγων. Η εγκατάστασή τους έγινε κυρίως στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Τον Δεκέμβριο του 1990 ιδρύθηκε το Εθνικό Ίδρυμα Υποδοχής και Αποκατάστασης Παλιννοστούντων Ομογενών Ελλήνων (Ε.Ι.Υ.Α.Π.Ο.Ε.). Η αδυναμία της πολιτείας στο πρόβλημα της αποκατάστασης των νεοπροσφύγων οδήγησε ειδικά τα προσφυγικά σωματεία να απαιτήσουν την ίδρυση μικρών οικισμών στη Θράκη και τη δημιουργία μιας παραδοσιακής ποντιακής πόλης με το όνομα «Ρωμανία», για να εγκατασταθούν αρκετοί νεοπρόσφυγες Πόντιοι στις ακριτικές θέσεις της Βόρειας Ελλάδας.
Ο προσφυγικός πληθυσμός στη δεκαετία 1922-1932 πρόσφερε στο ελληνικό κράτος την επίλυση του δημογραφικού προβλήματος, την ανάπτυξη της γεωργίας, της βιοτεχνίας, της βιομηχανίας, του εμπορίου, της ναυτιλίας, και επιπλέον προώθησε τη δημιουργία ενός νέου ελληνικού πνεύματος από τη σύζευξη του μικρασιατικού με το ελλαδικό. Οι τίμιοι και δημοκρατικοί αγώνες των αγροτών, των εργατών και των αστών συνέβαλαν αποφασιστικά στον εκσυγχρονισμό της κοινωνικής και της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα. Οι κοινωνικοί αγώνες των προσφύγων για μια δικαιότερη κατανομή του εθνικού εισοδήματος έγιναν αιτία για τη δημιουργία νέων πολιτικών σχηματισμών και κομμάτων.
Πάνω απ’ όλα, ο προσφυγικός ελληνισμός ευρύτερα διακρίθηκε και διακρίνεται για τη βαθιά του αγάπη στις τέχνες και τα γράμματα. Η αναπτυγμένη πνευματική υποδομή των περισσότερων προσφύγων, οι οποίοι διακρίνονταν ιδιαίτερα για τη γλωσσομάθεια και την πολυμάθειά τους, συνέβαλε αποφασιστικά στη γρήγορη προσαρμογή τους στο ελλαδικό κλίμα, αλλά και στην ουσιαστική προσφορά τους στην πολιτιστική πρόοδο ολόκληρης της Ελλάδας. Συγκεκριμένα, στη λογοτεχνία, η γενιά του ‘30 άντλησε θεματικά ερεθίσματα από τη ζωή και τα έθιμα των προσφύγων, ενώ τα εξαιρετικά ακριτικά και ιστορικά τραγούδια του Πόντου, τα θρησκευτικά τραγούδια της Καππαδοκίας, τα ρεμπέτικα της Ιωνίας, πλούτισαν και ανανέωσαν με τον βυζαντινό τόνο και χρώμα τους την ελλαδίτικη μουσική. Οι πολεμικοί ποντιακοί χοροί, οι πολιτιστικοί σύλλογοι, τα προσφυγικά σωματεία, τα βιβλία, οι εφημερίδες και τα περιοδικά τους αποτελούν μέχρι σήμερα σημαντικό τμήμα της πολιτισμικής κληρονομιάς του παρευξείνιου ελληνισμού.
Η ελληνοχριστιανική παράδοση διαφυλάχθηκε τόσο από τους πρόσφυγες του 1922, αλλά και από τις επόμενες γενιές μέχρι και σήμερα τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και στο εξωτερικό. Τα θρησκευτικά σύμβολα και τα ιστορικά μοναστήρια (Παναγία Σουμελά, Άγιος Γεώργιος Περιστερεώτας, Άγιος Ιωάννης Βαζελώνας, Θεόδωρος Γαβράς, Παναγία Γουμερά, Άγιος Βασίλειος Λαγκαδά), τα οποία ανιστόρησαν σε διάφορα βουνά της Μακεδονίας, σηματοδότησαν και σηματοδοτούν μέχρι σήμερα τους Έλληνες πρόσφυγες του Εύξεινου Πόντου.
Ο σύγχρονος παρευξείνιος ελληνισμός (ελληνόφωνος, τουρκόφωνος και ρωσόφωνος) αγωνίζεται για τη διατήρηση της εθνικής συνείδησης, του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού, της χριστιανικής ορθόδοξης πίστης, αλλά και για το συνταίριασμα των ευρύτερων πολιτισμικών στοιχείων που μεταφέρει.
Η μαζική εισροή ενίσχυσε τις προσφυγικές κοινότητες της Ελλάδας και της Ρωσίας, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα μόνιμο δίκτυο μεταφοράς ανθρώπων, αγαθών, ιδεών, ανάμεσα στους ελληνικούς και τους ρώσικους πόλους της ποντιακής διασποράς. Η Θεσσαλονίκη παραμένει το κύριο κέντρο συγκέντρωσης και οργάνωσης των παγκόσμιων παμποντιακών και παμμικρασιατικών συνεδρίων, καθώς η Μακεδονία και η Θράκη συνιστούν την κύρια γεωγραφική ζώνη εγκατάστασης των προσφύγων στην Ελλάδα.
Ωστόσο, σήμερα θεωρούμε ότι στα πλαίσια της ειρηνικής συμβίωσης λαών και εθνοτήτων, ο Καύκασος, η Κριμαία και ολόκληρη η Μαύρη Θάλασσα θα φτωχύνουν χωρίς την παρουσία του ελληνισμού, ο οποίος άλλωστε ενισχύει τη συνεργασία και τη φιλία ανάμεσα στον ελληνικό λαό και τους λαούς της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Η Ελλάδα οφείλει να ενισχύσει στον οικονομικό και εκπαιδευτικό τομέα τον παρευξείνιο ελληνισμό, ο οποίος ήδη ανασυγκροτείται στις περιοχές της Μαριούπολης και του Ντονέσκ της Ουκρανίας, όπως και σε πολλές αστικές και αγροτικές περιοχές της Ρωσίας.
Η συλλογική ζωή των Ελλήνων στις περιοχές αυτές, όπως επίσης και των νεοπροσφύγων στην Ελλάδα, προσανατολίζεται προς την πολιτιστική αναγέννηση με τη γλώσσα, τη θρησκεία, τη μουσική, τους χορούς, αλλά και την καλλιέργεια της εθνικής μνήμης.

 

 * Καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Κοσμήτορας Παιδαγωγικής Σχολής Φλώρινας Πρόεδρος Τμήματος Βαλκανικών Σπουδών Φλώρινας

 

Διαβάστε και τα άλλα κείμενα του αφιερώματος του  Άρδην (τ. 75) για “Πόντος, η γενοκτονία και το ελληνικό δίλημμα”:

• Ο Πόντος, η γενοκτονία και το ελληνικό δίλημμα, του Γιώργου Καραμπελιά

• H γενοκτονία και το ελληνικό δίλημμα, Της Σύνταξης

• Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου (1916-1922) και τα μηνύματα που εκπέμπει, του Αντώνη Παυλίδη

• Η γενοκτονία και η Βουλή των Ελλήνων, του Κωνσταντίνου Φωτιάδη

• Η πολιτισμική και πολιτική ανάπτυξη, του Βλάση Αγτζίδη

Μοιραστείτε- Κοινοποιήστε

Νηστειοθεραπεία- η φυσική επαναφορά της υγείας!!

Μια πανάρχαια γνώση που επιστρέφει…

μαζί με τις βασικές αξίες της Παραδοσιακής- Ιπποκράτειας Ιατρικής

 

της Βίκυς Χρυσού

 

Όλοι μας μιλούμε για τη νηστεία στα πλαίσια της προετοιμασίας μας για μεγάλες θρησκευτικές εορτές… (χριστιανικές ή μη – μιας και η νηστεία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος όλων των μεγάλων θρησκειών), ωστόσο οι λιγότεροι γνωρίζουμε τι ακριβώς είναι η νηστεία… πόσο μάλλον η θεραπευτική της διάσταση…

 

Για τους περισσότερους η νηστεία περιορίζεται στην αποχή από το κρέας ή/και τα γαλακτοκομικά, ενώ για άλλους είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για επιδρομή σε κάθε είδους θαλασσινό και μαλάκιο…

 

Ο Νικηφόρος Θεοτόκης, ένας από τους νεότερους δασκάλους της Εκκλησίας αναφέρει χαρακτηριστικά: 

«Νηστεία ουκ εστίν η αποχή μόνον από τέσσερα ή δύο είδη τροφής. Ημείς όταν νηστεύομεν άνω κάτω φέρομεν γην και θάλασσαν. Την θάλασσαν ίνα εύρωμεν οστρακόδερμα, μαλάκια, κοχλίας, εχινούς και όσα άλλα εν αυτή ζωύφια εις την γεύσην δεκτά…, εξ αυτών δε δυσπεψίας, κακοχυμίας, αλμυρά φλέγματα και άλλα πολλά οχληρά πάθη ψυχής και σώματος. Νηστεία έστιν η παντελής αφαγία ή μονοφαγία χωρίς αρτύματα».

 

Ωστόσο η αληθινή διάσταση της νηστείας, είναι η πλήρης αποχή από την τροφή…

 

Για τον σημερινό άνθρωπο που τόσο πολύ έχει ξεκόψει από τη φύση του και έχει ταυτίσει το φαγητό με μια απόλαυση και/ή ευκαιρία «διασκέδασης», η ιδέα της πλήρους αποχής από την τροφή μοιάζει εξωπραγματική και αδύνατη στην εφαρμογή της…

 

Κι όμως… τα ίδια τα ζώα, που δεν έχουν άλλη λύση από το να ακολουθούν τη φύση τους, μας δείχνουν πως -ιδιαίτερα όταν δεν αισθάνονται καλά, απέχουν μία με δύο ημέρες από την τροφή… Επίσης ο ίδιος μας ο οργανισμός αντιδρά με έλλειψη όρεξης για φαγητό όταν είμαστε άρρωστοι…

Ωστόσο η αθέμιτη επέμβαση μας στη φυσική διαδικασία ανάρρωσης, μαζί με κατάλοιπα του φόβου λιμοκτονίας βαθιά ριζωμένα μέσα στα κύτταρα μας από άλλες εποχές (Μεσαίωνας, πόλεμοι)… μας κάνουν να πιστεύουμε πως ο άρρωστος χρειάζεται τροφή… Κι όμως οι περίοδοι αποχής από την τροφή ή η ηθελημένη αποχή από αυτή αποτελούσε τρόπο ανάτασης και υγείας και η εφαρμογή της χάνεται στην απαρχή του ίδιου του ανθρώπινου είδους…

 

Στις βασικές αρχές-υποθήκες του Ιπποκράτους αναφέρεται χαρακτηριστικά: 

«Όσο περισσότερο τρέφετε έναν άρρωστο, τόσο περισσότερο κακό του κάνετε»…

 

Από την εποχή ακόμη των Ασκληπιείων γνωρίζουμε πως η νηστεία αποτελούσε βασικό προπαρασκευαστικό στάδιο είτε επρόκειτο για σωματική, είτε για ψυχική νόσο και επίσης αποτελούσε απαραίτητη περίοδο προετοιμασίας για τη συμμετοχή σε θρησκευτικές τελετές, διότι μαζί με το σώμα αναρρώνει και η ψυχή και είναι έτοιμη να έρθει σε επαφή με το Θείο… 

 

Στο βιβλίο «Ασκληπιός και Ασκληπιεία» του καθ. Αραβαντινού διαβάζουμε:

«Εκείνοι οι οποίοι ήρθαν πριν τρεις μέρες στο Ιερό Θεραπευτήριο, μόλις πριν λίγο τελείωσαν την τριήμερη Νηστεία, και ήδη ετοιμάζονται για την εφαρμογή της κυρίως θεραπείας». Και σε άλλο σημείο: «Πριν από την κυρίως θεραπεία υποβάλλοντο οι ασθενείς των Ιερών Θεραπευτηρίων, πάντοτε, αναλόγως των πειρστάσεων, σε ορισμένες μέρες προπαρασκευαστική δίαιτα, Νηστεία και προσευχή που προετοιμάζουν οπωσδήποτε ψυχολογικά και φυσικά το πνεύμα και το σώμα για την κυρίως θεραπεία».

Η Νηστεία όμως έχει τις ρίζες της σε ένα πανάρχαιο παρελθόν, διότι δεν υπάρχει πολιτισμός ή θρησκεία που να μην μεριμνά για περιόδους απαραίτητης αποχής από την τροφή. Όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί, ο σαμανισμός, ο Ιπποκράτης, τα Ορφικά και τα Πυθαγόρια μυστήρια, η Αγία Γραφή, οι Βέδες, αλλά και άλλες Ιερές Γραφές του κόσμου (μωαμεθανισμός) προβλέπουν συγκεκριμένες οδηγίες σχετικά με τη νηστεία…

 

Μάλιστα η Ορθόδοξη Εκκλησία προβλέπει συνολικά 215 ημέρες νηστείας εντός του έτους! Μεταξύ αυτών είναι:

1. -οι 40 ημέρες νηστείας της Μεγάλης Σαρακοστής πριν το Πάσχα
2. -Η νηστεία των Αγίων Αποστόλων (Από την Κυριακή των Αγίων Πάντων – την 29η Ιουνίου)
3. -Η Νηστεία της Κοιμήσεως της Θ|εοτόκου (1-15 Αυγούστου)
4. -Η νηστεία 29ης Αυγούστου (1 ημέρα)
5. -Η νηστεία της 14ης Σεπτεμβρίου (1 ημέρα)
6. -Η Τεσσαρακοστή (40 ημέρες) πρίν τα Χριστούγεννα
7. -Η νηστεία της προτεραίας των Θεοφανείων (1 ημέρα)
8. -Η νηστεία Τετάρτης και Παρασκευής

 

Αυτό σημαίνει πως ακόμη και για τη σημερινή επίσημη θρησκεία είναι σημαντική η  νηστεία για περισσότερες από τις μισές ημέρες του έτους ή η αποχή μας από ζωικά λευκώματα. Και αυτό μόνο του είναι αρκετό για την πρόληψη μεγάλης σειράς παθήσεων, όπως αναφέρει ο γιατρός Γ. Καράβης…

 

Γενικότερα όμως από πολύ παλιά είχε γίνει αντιληπτό πως ο πολιτισμός, η πρόοδος, η ηθική, η ψυχική και σωματική υγεία ενός λαού, είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τον τρόπο διατροφής. Σήμερα μάλιστα οι επιστήμονες γνωρίζουν πως ορισμένα είδη διατροφής (fast food, επεξεργασμένες βιομηχανικές τροφές κ.α.) κάνουν τον άνθρωπο ευέξαπτο, ευερέθιστο και ευπαθή σε διάφορες ασθένειες.

 

Και με τούτο φτάνουμε στο ζητούμενο: την εξάρτηση του σημερινού ανθρώπου από χημικά φάρμακα για την καταπολέμηση ποικίλων μορφών νόσων και ασθενειών… με αποκορύφωμα την πολυφαρμακία, όπου το αυτονόητο της ιαματικής δύναμης του ίδιου του οργανισμού μας παραγνωρίζεται ή/και εμποδίζεται… 

 

Δυστυχώς η ιατρική -μετά το μεσαίωνα- και ιδιαίτερα με την Αναγέννηση και μετά, επιδόθηκε σε μια κούρσα εύρεσης «θαυματουργών φαρμάκων»… με την ευχή πάντοτε… να μην έχουν πολλές παρενέργειες… Κι ενώ προχώρησε σε επιτεύγματα στην αποκατάσταση π.χ. καταγμάτων και λεπτών εγχειρήσεων, έπαψε να είναι σε θέση να προσφέρει πραγματική θεραπεία σε πολλές άλλες απλές ασθένειες… αφήνοντας παράλληλα την ψυχο-σωματική ολότητα του ανθρώπου στην άκρη και εστιάζοντας μονάχα στο σώμα-μηχανή… (κλασικό αποτέλεσμα της εποχής υλισμού και της Καρτέσιας φιλοσοφίας…)

 

Κάποιοι όμως δεν ξέχασαν… άλλοι ανακάλυψαν εκ νέου… κι άλλοι εφαρμόζουν τη νηστεία συστηματικά ως θεραπεία ακόμη και σήμερα, παρουσιάζοντας εκπληκτικά αποτελέσματα σε κάθε μορφή νόσου: από το απλό κρυολόγημα μέχρι τον καρκίνο… 

 

Ο γιατρός Γιάγκος Μ. Καραβης, στο βιβλίο του «Η θεραπευτική αγωγή της νηστείας» αναφέρει πλήθος παραδειγμάτων και επιστημονικών -κλινικών μελετών, όπου άνθρωποι νηστεύοντας (απέχοντας δηλαδή πλήρως από την τροφή) από 3 έως και 50 ημέρες (εννοείται στις πολυήμερες νηστείες -άνω των 15 ημερών- με παρακολούθηση από ειδικό γιατρό) θεραπεύτηκαν πλήρως από την πάθηση τους. 

 

Ενδεικτικά αναφέρει θεραπεία με νηστεία και θεραπεία ή ιδιαίτερα ευνοϊκό έλεγχο των ακόλουθων συστημάτων του οργανισμού με νηστειοθεραπεία και φρουτοδίαιτες:

 

-γαστρεντερικό σύστημα, αίμα, αγγεία, πεπτικό σύστημα, απεκκριτικά όργανα, νεφρά, πνεύμονες, δέρμα, ήπαρ, φλεγμονώδεις καταστάσεις, παχυσαρκία, νευρικό σύστημα, καρδιά, εγκέφαλος, πάγκρεας, σπλήνας, μυς, αρθρώσεις, νευρίτιδες, νευραλγίες, νευρώσεις, νευρασθένειες, αναπνευστικό σύστημα (λαρυγγίτις, βρογχίτις, καταρροές, πνευμονίες κ.α.), επιληψία, δερματικά νοσήματα, όγκοι, φυματίωση, άσθμα, αλλεργικός πυρετός, διαταραχές ενδροκινών αδένων, διαταραχές μεταβολισμού, νοσήματα ωοθηκών, όρχεων, προστάτη…

 

Μάλιστα 2 περιπτώσεις αξίζουν ιδιαίτερη αναφορά:

η θεραπεία της σχιζοφρένειας από τον καθηγητή Γιουρι Σεργκέεβιτς Νικολάγιεφ και η θεραπεία ενός ασθενούς που προσκομήστηκε με φορείο καθώς δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του, νήστεψε 70 ημέρες και την τελευταία ημέρα περπάτησε 2 χιλιόμετρα και μετά τη νηστεία επανήλθε στην εργασία του Υγιής με ζωτικότητα, ψυχική και πνευματική υγεία πρωτόγνωρη!

 

 

Τι είναι όμως η νηστειοθεραπεία?

 

Νηστειοθεραπεία είναι η φυσική εκείνη θεραπευτική μέθοδος κατά την οποία στερούμε το άτομο από τη λήψη κάθε τροφής.

 

Είδη νηστειοθεραπείας:

Νηστεία βραχείας διάρκειας 3-5 ημερών

Μέσης διάρκειας, 5-15 ημερών

Μακράς διάρκειας 15-30 ημερών

 

Ανάλογα με το αν λαμβάνεται νερό ή όχι διακρίνουμε

τη συνήθη νηστεία, βραχείας, μέσης ή μακράς διάρκειας με λήψη νερού και 

την ξηρά νηστεία (διάρκειας 3-5 ημερών μόνο!) δίχως λήψη νερού. 

 

Επίσης απόλυτη νηστεία χαρακτηρίζουμε την διακοπή λήψης κάθε τροφής για ορισμένο χρονικό διάστημα που διαρκεί ανάλογα με το σκοπό, δηλ, εάν πρόκειται για προληπτική αγωγή ή για αντιμετώπιση κάποιας αρρώστιας. 

 

 

Η όλη αγωγή διακρίνεται σε τρία στάδια:

 

1. Ποετοιμασία 3-7 ημερών, όπου αρχίζει η σταδιακή ελάττωση τροφής και η αποφυγή διατροφικών συνηθειών: διακοπή καφέ, καπνίσματωνς, οινοπνευματοδών, αναψυκτικών. Ελάττωση άλατος και ζάχαρης. Αποφυγή κρέατος, αυγών, ψαριών, πουλερικών κτλ. Τις τελευταίες μέρες του σταδίου αυτού τρεφόμαστε μόνο με χόρτα, σαλάτες, και φρούτα ή χυμό φρούτων.

 

 

Μια συνήθης νηστεία (regular Fast) 2-3 ημερών μπορεί να γίνει δίχως ιδιαίτερη προετοιμασία. Διακόπτουμε απλά την τροφή και πίνουμε μόνον νερό.  

 

 

2. Κυρίως αγωγή νηστείας: Διακόπτουμε τη λήψη κάθε τροφής. Χορηγούμε μόνο νερό για όσες ημέρες συμβουλεύει  γιατρός (ή σε ολιγοήμερη προληπτική νηστεία- όσο κρίνουμε) 

 

3. Προσεκτική επάνοδος στην κανονική διατροφή ξεκινώντας αντίστροφα, δηλ με χυμό μόνον φρούτων και χορταρικών και μέρα με τη μέρα επανεντάσουμε άλλες ελαφρές τροφές.

 

Η νηστειοθεραπεία εφαρμόζεται τόσο σαν προληπτική ιατρική, όσο και σε περιπτώσεις χρόνιων ή οξέων προβλημάτων. 

 

Ειδικά όσων αφορά την πρόληψη. το άτομο με τακτικές νηστειοθεραπείες και φρουτοδίεταις προκαλεί μια βαθιά κάθαρση και αποτοξίνωση του οργανισμού και αφερεί κατ΄αυτό τον τρόπο το υπόστρωμα όπου θα μπορούσε να εκδηλωθεί μια πιθανή νόσος. 

 

 

Κατά τις περιόδους νηστείας ενδείκνυται και η χρήση διαφόρων συμπληρωματικών μεθόδων και αγωγών όπως (κατά ΚΑΡΑΒΗ):

• -βαθιές αναπνευστικές ασκήσεις
• -ενεργητικές και παθητικές εντριβές
• -υγρές περιελήξεις σώματος-λουτρά
• -περίπατος
• -καθαρός αέρας
• -ανάπαυση
• -σε ορισμένες περιπτώσεις υποκλισμοί
• -διαλογισμός
• -μουσική, χρώμα, χορό κτλ.

 

 

Θα πρέπει στο σημείο αυτό να τονιστεί πως η θεραπευτική αγωγή της νηστείας έχει 

τεράστια διαφορά από τη λιμοκτονία.

 

 

Όπως αναφέρει ο γιατρός Καραβης «η διάκρεια της Θεραπευτικής αγωγής της νηστείας είναι καθοριστικός παράγων, όσον αφορά την αποτελεσματικότητα της, στην αντιμετώπιση παθολογικών καταστάσεων και είναι συνάρτηση της υπάρχουσας βλάβης των κυττάρων, της συσσώρευσης τοξικών ουσιών, της διαταραχής των ενδοκυττάριων και εξωκυττάριων επεξεργασιών και των αποθεμάτων του οργανισμού. Η διάκρεια καθορίζεται από:

1) την υποχώρηση των συμπτωμάτων της ασθένειας

 

2) την αναζωογώνηση του οργανισμού του ασθενούς, ενώ βρίσεται ακόμη σε νηστεία

3) την επάρκεια (εξάντληση) των αποθεμάτων του οργανισμού» 

 

Όπως εξηγεί παρακάτω, ο οργανισμός του νηστεύοντα, για να ανταπεξέλθει στις ζωτικές ανάγκες του οργανισμού καταναλώνει τα φυσικά του αποθέματα. Κύριοι προμηθευτές ενέργειας είναι τα λίπη και οι υδατάνθρακες (γλυκογόνο). Όταν αυτά τα αποθέματα τελειώσουν, τότε ο οργανισμός περνά στην καύση λευκωμάτων, τρέφεται κυριολεκτικά από τις σάρκες του…- μια εβδομάδα μετά την έναρξη καύσης λευκωμάτων σταματά κάθε θεραπευτική επίδραση της Νηστείας και αρχίζει το στάδιο της λιμοκτονίας. Ουσιαστικά παρά το γεγονός πως ένα άτομο μπορεί να νηστεύει επί εβδομάδες χρησιμοποιώντας τα αποθέματα λίπους και υδατανθράκων του οργανισμού, θα πρέπει να σταματήσει μόλις αρχίσει η καύση λευκωμάτων (γι΄αυτό και χρειάζεται παρακολούθηση από ειδικούς η πολυήμερη, μακράς διάρκειας νηστεία… ή η εφαρμογή της εντός ειδικευμένων κλινικών νηστειοθεραπείας). 

 

Παράλληλα κατά την περίοδο εφαρμογής της νηστείας, είναι ουσιαστικά η αυτόλυση,που παρέχει τις εξαιρετικά ευεργετικές ιδιότητες της στον οργανισμό. Η στέρηση τροφής θέτει σε λειτουργία την αυτόλυση αποταμιευμένων ουσιών και στη συνέχεια ουσιών ελάχιστης ή μικρής σημασίας στην οικονομία του οργανισμού. 

«Τοξίνες, κύστεις, αποστήματα, όγκοι, υφίστανται πρώτοι την καταλυτική επίδραση της νηστείας και εξαφανίζονται ή συρρικνώνονται.»

 

Πειράματα και έρευνες (σε ανθρώπους και ζώα) έδειξαν πως η περιοδική στέρηση τροφής χαρίζει τη δυνατότητα να ζουν περισσότερο του συνήθους (μακροζωία!) και αυτό όπως εξηγεί ο ίδιος γιατρός, επειδή «με τη νηστεία βελτιώνεται η κυκλοφορία του αίματος και η αναπνοή. Οι βρόγχοι απαλλάσσονται από φλέγματα, τα οποία ρευστοποιούνται και αποβάλλονται. Το ίδιο και τα φλέγματα-απεκκρίματα της μύτης, των ιγμορείων, των μετωπιαίων κόλπων και των σιελογόνων αδένων.Ουσιαστικά όλη η νοσογόνος ύλη αποβάλλεται με αποτέλεσμα να γίνεται οξύτερη η όσφρηση, η ακοή, και η όραση. Επίσης τραύματα, έλκη, άτονα έλκη, κατάγματα επουλώνονται ταχέως.» …

«Ολόκληρος ο πεπτικός σωλήνας απαλλάσσεται από κατακρατηθέντα κόπρανα και παθογόνους μικροοργανισμούς και καθαρίζεται τέλεια.» …»Οι ιστοί ανανεώνονται, βελτιώνεται η διαδικασία της πέψης, βελτιώνεται η λειτουργία της καρδιάς, του κεντρικού νευρικού συστήματος, του ήπατος, της σπλήνας, του παγκρέατος, του αιμοποιητικού συστήματος κατά εκπληκτικό τρόπο και αποκαθίσταται η φυσιολογική έκκριση των αδένων. «

 

«Ενώ ο οργανισμός δεν αποκτά νέο ενεργειακό υλικό, γίνεται πιο δυνατός με το να απαλλαγεί από το παθητικό, νοσογόνο υλικό που προκαλεί εμπλοκές (!) στην ομαλή λειτουργία του.»

 

Εκτός από την αυτόλυση, κατά τη νηστεία λαμβάνει χώρα και μερική ΑΝΑΠΛΑΣΗ των φθαρθέντων ιστών πουοφείλεται αφ’ ενός στην καλύτερη αιμάτωση των οργάνων που έχουν απαλλαγεί από νοσογόνο υλικό και εμπόδια στην κυκλοφορία του αίματος (κυκλοφοριακή συμφώρηση) και αφ΄ετέρου από την εσωτερική ιαματική δύναμη του οργανισμού για επανόρθωση βλαβών. 

 

Κλείνοντας εδώ αυτή τη σύντομη αναφορά στα θεραπευτικά αποτελέσματα της νηστείας αναφέρω μερικές τοποθετήσεις από το οπισθόφυλλο του εν λόγω βιβλίου, και εύχομαι πράγματι σύντομα να δοκιμάσετε οι ίδιοι τα ευεργετικά αποτελέσματα τηςτόσο φυσικής και οικονομικής μεθόδου για την αναζωογόνηση σας…

 

«Η ΝΗΣΤΕΙΑ, ατά το Γερμανό καθηγητή Μπραουχλε, οδηγεί σε τέλεια κάθαρση του σώματος και μάλιστα τόσο γρήγορη και σίγουρη που κανένα άλλο μέσο δεν είναι δυνατό να κατορθώσει. Πολλά σπουδαία όργανα, όπως η καρδιά, τα νεφρά, το συκώτι, το νευρικό σύστημα, γίνονται γερά και ικανά, σαν να μην είχαν αρρωστήσει ποτέ.» (!)

«Η Φύση, κατά τον Ρητλιν, «ενεργεί με πολύ μεγαλύτερη λεπτότητα από τον καλλίτερο χειρούργο. Προσέχει τους υγιείς ιστούς και απομακρύνει τους ασθενικούς.» 

«Αξίζει να τονιστεί η μεγάλη ικανότης του οργανισμού προς ανάπλαση των φθαρμένων κυττάρων διά νέων, σε μικρό χρονικό διάστημα επιτυγχάνεται σηλαδή μερική νεραοποίηση του οργανισμού και όλοι όσοι ακολούθησαν τη Νηστεία, δηλώνουν ότι αισθάνονται πολύ καλλίτερα από πριν»(Διαιτιτική, Δημ. Κουτσουμπάς) 

 

«Προλαμβάνει και θεραπεύει τις αρρώστειες, αυξάνει την αντοχή του οργανισμού και δημιουργεί δυνατό χαρακτήρα, παρατείνει τη ζωή και διατηρεί την ενεργητικότητα ως τα βαθειά γεράματα, καταπραϋνει τα πάθη και τονώνει την ψυχή» (Γ. Καράβης)

 

ΥΓ: Θα ήθελα να σημειώσω πως με τη νηστεία και την καύση του λίπους, όπου κατακρατούνται και οι τοξίνες, αλλά και βαρέα μέταλλα από περιβαλλοντικές μολύνσεις και την απομάκρυνση αυτών από το σώμα. έχουμε στη διάθεση μας το καταλληλότερο μέσο πρόληψης και αποκατάστασης της υγείας μας ΚΑΙ σε σχέση με τις επιπτώσεις των χημικών αεροψεκασμών…                                     (chemtrails).

 

Πηγή: http://www.awakengr.com/2012/03/blog-post_2508.html#ixzz2TSsjNgiU
Under Creative Commons License: Attribution Share Alike

Η ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

Γράφει η Αριάδνη Γερούκη

Από τον Φόβο του «Θανατηφόρου» Καρκίνου και τον Μύθο της Χημειο- «θεραπείας» στην Πραγματικότητα της Εναλλακτικής Αντιμετώπισης

«Η Χημειοθεραπεία Θεραπεύει και… η Γη Είναι Επίπεδη»*

Μερικές δεκαετίες από τη δημοσίευση του περίφημου βιβλίου του Δρ. Χάμερ Καρκίνος, Ασθένεια της Ψυχής, και την επακόλουθη οργανωμένη καταδίωξή του, μέχρι τον τελικό εγκλεισμό του στις γαλλικές φυλακές και παρά το γεγονός ότι οι φωνές, που προέρχονται τόσο από τους ίδιους τους ασθενείς και τους συγγενείς τους, όσο και από τον ιατρικό χώρο, κατά της πληθαίνουν, τα πράγματα στο τοπίο της «θεραπείας» του καρκίνου δεν φαίνεται να έχουν προχωρήσει…

Γράφει η Αριάδνη Γερούκη
Εκτός από την Εκκλησία και η Ιατρική κατασκευάζει τους δικούς της «αιρετικούς» και «αφορισμένους»: Ο Αυστριακός μαιευτήρας Semmelweiss εξοστρακίστηκε από το ιατρικό επάγγελμα, γιατί τόλμησε να ασκήσει κριτική σε αθέμιτες ιατρικές πρακτικές. Οι Wilbur και OrvilleWright εκδιώχτηκαν ως «τσαρλατάνοι» από το ScientificAmerican, τον Αμερικανικό Στρατό και τους συναδέλφους τους. Η ανακάλυψη, από τονWillhemRontgen των ακτινών Χ, περιγράφτηκε σαν «επιδέξια απάτη» από επιφανείς επιστήμονες. ΟJohnWoodall ανακάλυψε το 1636 (!) ότι η έλλειψη βιταμίνηςC ευθύνεται για την εμφάνιση σκορβούτου, αλλά το Βρετανικό Ναυτικό μόλις το 1795 συμπεριέλαβε χυμό λεμονιού στο διαιτολόγιο των ναυτικών. Τα βιβλία του επαναστάτη ψυχίατρου Βίλχελμ Ράιχ καίγονταν όχι μόνο από τους Ναζί στα 1930, αλλά και από την αμερικανική κυβέρνηση τις δεκαετίες του 1950 και του 1960. Πρόσφατα, ο Δρ.DeanOrnish, υπεύθυνος για την ανακάλυψη ασφαλούς και αποτελεσματικής θεραπείας για την καρδιοπάθεια, βασισμένης στη διατροφή, άσκηση και χαλάρωση, αποπέμφθηκε από την Αμερικανική Καρδιολογική Εταιρία…
Η ιατρική επιστήμη, που κατ’ ευφημισμό θέλει να είναι η έρευνα για νέες θεραπείες, καταδυναστεύεται από «αυθεντίες», μέλη επιστημονικών ιδρυμάτων οι οποίοι αντιτίθενται στην αληθινή πρόοδο, καταπιέζοντας κάθε πρωτότυπη ιδέα.
Γιατί εκτός από τα πρωτεία του λιγότερο ανεκτικού ιατρικού κλάδου, η σύγχρονη βιομηχανία του καρκίνου κατέχει και τα πρωτεία του λιγότερο επιτυχημένου κλάδου που υπήρξε ποτέ!
Η Επικερδής Βιομηχανία του Καρκίνου
Οι λόγοι είναι προφανείς: πρόκειται για διαπλοκή συμφερόντων, εξαιτίας του υπέρογκου τζίρου της διεθνούς φαρμακοβιομηχανίας. Ενδιαφέρει να συνεχίσει η παραγωγή φαρμακολογικών «λύσεων», ανεξάρτητα από την πλατιά αμφισβητούμενη αποτελεσματικότητά τους.
Το τραγικό δε είναι, ότι ακόμη και αν, κατά τύχη, βρεθεί κάποτε πραγματικά αποτελεσματική θεραπεία, πολύ αμφιβάλλω αν θα το μάθουμε καν! Κάθε ανακάλυψη και δημοσίευση πιθανής θεραπείας, θα κινδύνευε να στείλει στην ανεργία πολλούς «ειδικούς»…
Δισεκατομμύρια επενδύονται στην έρευνα αλλά οι «λύσεις» του προβλήματος επίσημα μας διαφεύγουν συστηματικά. Αντίθετα, τις τελευταίες δεκαετίες, το ποσοστό θανάτων από την ασθένεια αυξάνει σταθερά. Η ψεύτικη λύση της χημειοθεραπείας δεν «δουλεύει» και ποτέ δεν «δούλεψε» για τους καρκίνους, που σκοτώνουν 9 στους 10 ασθενείς. Ακόμη και όσοι χαρακτηρίζονται «θεραπευμένοι» μετά από χημειοθεραπεία, πεθαίνουν αργότερα από άλλο καρκίνο που αναπτύσσουν αλλού. Το ιατρικό κατεστημένο έχει «κολλήσει» στην εφαρμογή ακτινοβολίας και τοξικών χημικών σκευασμάτων, παρά το γεγονός ότι είναι πλέον γενικά αντιληπτό ότι αυτές οι προσεγγίσεις «δεν πιάνουν». Όλο και περισσότεροι ασθενείς επιλέγουν να πεθάνουν στο σπίτι, ήσυχα και με αξιοπρέπεια, παρά να διαλυθούν μέχρι θανάτου σ’ ένα νοσοκομείο, από την ταλαιπωρία και τον πόνο που επιφέρουν αυτές οι ψευτοθεραπείες…
Οι μόνοι που ωφελούνται είναι οι γιατροί, οι φαρμακευτικές εταιρίες και αυτές που κατασκευάζουν τα ακτινοθεραπευτικά μηχανήματα. Η φαρμακοβιομηχανία δεν θα πλούτιζε με την εφαρμογή προγραμμάτων θεραπείας που θα περιελάμβαναν απλά «διαλογισμό και αλλαγή διατροφής»!
Το πιο τραγικό είναι πως η βιομηχανία του καρκίνου, που αρνείται επίμονα να διερευνήσει τις πολλά υποσχόμενες εναλλακτικές θεραπείες, προστατεύεται από τον νόμο. Στις περισσότερες χώρες είναι «παράνομο» να προσφέρεις μια ενδεχόμενη θεραπεία για τον καρκίνο. Οι γιατροί επιτρέπεται να συνταγογραφήσουν μόνον τη συμβατική χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία ή να στείλουν τους ασθενείς για εγχείριση. Οι αρχές διώκουν με ιδιαίτερη συνέπεια όποιον τολμά να προτείνει κάποια νέα, μη τοξική και πιθανά αποτελεσματική θεραπεία, ακόμη και αν ο ασθενής επιθυμεί να το δοκιμάσει…
Οι «Αφορισμένοι» της Ιατρικής
Οι γιατροί που τολμούν να δώσουν μια πνοή ελπίδας και νέες θεραπείες απειλούνται, εξοστρακίζονται, και διώκονται σαν κοινοί εγκληματίες… Οι εναλλακτικές προσεγγίσεις κατασυκοφαντούνται ως «τσαρλατανισμοί» από την επίσημη ιατρική, με την ύποπτη υποστήριξη της μεγαλύτερης μερίδας του Τύπου και των ΜΜΕ.
Η λίστα των γιατρών που έχουν καταδιωχτεί για εφαρμογές «ανορθόδοξων» θεραπειών κατά του καρκίνου –οι οποίες, παρεμπιπτόντως, φαίνεται βάσιμα να λειτουργούν πολύ αποτελεσματικότερα από αυτές που έχει να προσφέρει το επίσημο αντικαρκινικό οπλοστάσιο– είναι τόσο μεγάλη, όσο σχεδόν η λίστα εκείνων των επιτήδειων ερευνητών της ιατρικής βιομηχανίας, που χρηματοδοτήθηκαν από οργανισμούς και κυβερνήσεις για την εκπόνηση (θαυματουργών και πολλά υποσχόμενων) ερευνών, οι οποίες, το ίδιο… θαυματουργά «ξεχάστηκαν», μετά την έγκριση των επιδιωκόμενων κονδυλίων.
Εξέχοντες επιστήμονες αναγκάστηκαν να εκπατριστούν και να ανοίξουν στο εξωτερικό κλινικές, γιατί ασκούσαν εναλλακτική ιατρική κατά του καρκίνου.
Τι κάνουν όμως οι ίδιοι οι άνθρωποι του κατεστημένου, αν τύχει να αρρωστήσουν οι ίδιοι, ή οι συγγενείς τους; Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη περίπτωση ενός Αμερικανού εισαγγελέα, που είχε συλλάβει τον εναλλακτικό γιατρόHarryHoxsey καμιά εκατοστή φορές μέσα σε δυο χρόνια, μέχρι που αρρώστησε ο αδερφός του. Τότε, ο εισαγγελέας άλλαξε απότομα στρατόπεδο και προσέτρεξε μετά δακρύων να αναζητήσει τις συμβουλές και τη φροντίδα του πρώην «απατεώνα»Hoxsey.
Η σοβαροφάνεια και η προσκόλληση σε δόγματα είναι ο χειρότερος εχθρός της ανθρωπότητας. ΟHoxsey έχει καταφύγει στο Μεξικό, όπου ασκεί την ιατρική του μαζί με τον Δρ.MaxGerson, εξαιρετικό Γερμανό γιατρό που εκδιώχτηκε από τις ΗΠΑ επειδή επινόησε μια θεραπεία βασισμένη στον χυμό φρούτων και λαχανικών.
Στις ΗΠΑ ο Δρ.StanislawBurzynski χρησιμοποιεί μη τοξικά αντινεοπλασματικά σκευάσματα για τη θεραπεία εγκεφαλικών όγκων,NonHodgkins λεμφωμάτων και πολλών κοινών όγκων. Οι δικηγόροι του Αμερικανικού Οργανισμού Φαρμάκων και Τροφίμων (FDA), έχουν ξοδέψει εδώ και 15 χρόνια εκατομμύρια δολάρια προσπαθώντας να χώσουν τονBurzynski στη φυλακή. Ωστόσο ο ίδιος οργανισμός ενέκρινε εξήντα οκτώ πειραματικά προγράμματα του ερευνητικού ινστιτούτου τουBurzynski…
Από τη Γερμανία γνωρίζουμε ήδη (βλέπε σχετικό άρθρο μου στο ΖΕΝΙΘ Νο 3) την υπόθεση του Δρ. Χάμερ, υποψήφιου για Νόμπελ Ιατρικής και δημιουργού της Νέας Ιατρικής, βασισμένης στην εκ βαθέων ανατροπή των κατεστημένων ιδεών γύρω από το καρκίνο, που στάλθηκε –με τις ευλογίες του γαλλικού Τύπου και των ΜΜΕ– στη φυλακή δυο φορές, μια το 1997, για ενάμισι χρόνο, και μια πρόσφατα, το 2004. Κρατείται ακόμη, για το απίθανο αδίκημα της «παρότρυνσης σε άσκηση ιατρικής αντίθετης από την ιατρική της σχολής»…
Στην Ιταλία, ο καθηγητής LuigiDiBella, χρησιμοποιεί μείγμα ορμονών και βιταμινών (χαρακτηριστικά, μια ασθενής που ακολουθεί την εναλλακτική του μέθοδο, λέει για την «επίσημη» χημειοθεραπεία ότι «είναισανναχρησιμοποιείς…υδραυλικάεργαλείαγιαναεπισκευάσειςκοσμήματα»!).Το ιταλικό κράτοςδίωξε ποινικά τον καθηγητήDiBella που τώρα είναι υπόδικος.
Ο Αυστραλός Δρ.SamChachoua έχει επινοήσει μια επαναστατική θεραπεία, που αποκαλεί «Θεραπεία Παρακινούμενης Ανάρρωσης» (InducedRemissionTherapy). ΟChachoua παρατήρησε προσεκτικά τα δεδομένα στις περιπτώσεις της «αυθόρμητης αυτοθεραπείας», όπου «καταδικασμένοι» ασθενείς «νεκρανασταίνονταν», και είδε ότι σε όλες τις περιπτώσεις, οι ασθενείς αυτοί είχαν προσβληθεί λίγο πριν τη θαυματουργή τους ανάρρωση, από κάποια μορφή σοβαρής λοίμωξης. Αυτό είχε διαπιστωθεί και μερικούς αιώνες πριν από έναν Γάλλο γιατρό, ο οποίος παρατήρησε ότι οι πόρνες με σύφιλη, δεν ανέπτυσσαν καρκίνο. Είχε μάλιστα καταφέρει να θεραπεύσει δεκατέσσερις από τους είκοσι καρκινοπαθείς που κούραρε, μεταδίδοντας τους τη σπειροχαίτη της σύφιλης! (Εφόσον ο καρκίνος σπανίζει στις περιοχές του πλανήτη που μαστίζονται από την ελονοσία, η καταπολέμησή της μπορεί ενδεχομένως να σημάνει την εκεί αύξηση του καρκίνου). Ωστόσο, μέχρι σήμερα, κανείς από τους κύκλους της συμβατικής ιατρικής δεν καταδέχθηκε να ελέγξει τη θεωρία του Δρ.Chachoua, παρόλο που ο ίδιος υπόσχεται αμοιβή 100.000 δολαρίων σε όποιον σοβαρό ιατρικό οργανισμό αναλάβει να ελέγξει και να δημοσιεύσει την αποτελεσματικότητα των εμβολίων του για τον καρκίνο και τοAIDS. Να σημειωθεί ότι σε δείγμα 22 εμβολίων του Δρ.Chachoua που ελέγχθηκαν, τα 20 αποδείχθηκε ότι εξουδετέρωσαν κατά 99% τον ιόHIV-1…
Ο Βρετανός Δρ. VernonColeman, είδε τις διαφημίσεις του βιβλίου του FoodforThought, να απαγορεύονται από την Βρετανική Αρχή Διαφημιστικών Κανόνων (ASA,AdvertisingStandardAuthority), επειδή παρέχει απλές συμβουλές (αποδεδειγμένες κλινικά), για το είδος διατροφής που προστατεύει από την ανάπτυξη καρκίνου, δηλαδή λίστες τροφών που ευνοούν την ασθένεια και αντίστοιχα που προστατεύουν από καρκινογένεση. Η δικαιολογία είναι ότι ηASA θέλει να «προστατέψει το καταναλωτικό κοινό»… από τι ακριβώς;
Τα παραδείγματα μπορούν να συνεχιστούν επ’ άπειρον. Το λυπηρό είναι, ότι σε όλες τις περιπτώσεις βλέπουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα «μπλοκ» αντίστασης απέναντι στην ελεύθερη πληροφόρηση που θα μπορούσε να σώζει ζωές, που περιλαμβάνει εκτός από την ευημερούσα παγκόσμια φαρμακευτική βιομηχανία, και (σχεδόν) όλα τα επίσημα ιατρικά και επιστημονικά ιδρύματα, τα οποία αυτή χρηματοδοτεί, καθώς και τους χειραγωγημένους πολιτικούς και τα ΜΜΕ, που αθέμιτα στηρίζουν το «άνωθεν» κατευθυνόμενο κυνήγι των εναλλακτικών γιατρών και των μεθόδων τους.
Η Αποτυχία της Συμβατικής Ιατρικής
Ποτέ, στον αιώνα τον άπαντα δεν πρόκειται να βρει η κατεστημένη βιομηχανία και έρευνα τη λύση για τον καρκίνο. Γιατί η κατεστημένη ιατρική θεωρία διέπεται από μια οιονεί «στρατοκρατική» νοοτροπία. Βλέπει το ανθρώπινο σώμα σαν πεδίο μάχης και την ασθένεια σαν εχθρό που εισβάλλει. Νοοτροπία που υπήρχε στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν οι ασθένειες που ανησυχούσαν περισσότερο τους γιατρούς, προκαλούνταν από τις επίφοβες λοιμώξεις, όπως η φυματίωση, ο τυφοειδής πυρετός, η γρίπη, η πνευμονία, η χολέρα, η σύφιλη κλπ. Η ιατρική επιστήμη είχε, σε μεγάλο βαθμό καταφέρει να ελέγξει αυτές τις αρρώστιες, από τα τέλη του 19ου αιώνα, έχοντας, παρόλα αυτά πέσει σε δυο θεμελιώδη λάθη, που έκτοτε την ακολουθούν.
Το πρώτο λάθος ήταν το συμπέρασμα ότι η μείωση της θνησιμότητας από τις μολυσματικές ασθένειες υπήρξε το αποτέλεσμα των προσπαθειών των γιατρών. Η αλήθεια είναι ότι η μείωση ήταν περισσότερο αποτέλεσμα καλύτερης υδροδότησης, διατροφής και καλύτερης γενικά διαβίωσης μεγάλου ποσοστού του πληθυσμού. Όποιος θέλει να ασχοληθεί με την ιστορία της ιατρικής, μπορεί να παρακολουθήσει τα αρχειακά εκείνα δεδομένα που δείχνουν ότι το ποσοστό θνησιμότητας από τις μολυσματικές ασθένειες, είχε κατέβει ήδη πολύ καιρό πριν να αρχίσει η χρήση αντιβιοτικών και εμβολίων…
Το δεύτερο θεμελιώδες λάθος ήταν η «στρατοκρατική» ιατρική αντίληψη, που προσδοκούσε την «ανακάλυψη» του μαγικού χαπιού, που σαν ένα είδος βιολογικού όπλου, θα διέλυε τον παθογόνο στρατό της ασθένειας, που είχε «επιτεθεί», στον οργανισμό του πάσχοντος. Η κατεστημένη ιατρική επιμένει και σήμερα να ακολουθεί το μοντέλο που φαίνεται ότι λειτούργησε έναν αιώνα πριν και να το εφαρμόσει στον πόλεμο κατά του καρκίνου. Τραγικό λάθος, καθότι οι σύγχρονες θανατηφόρες ασθένειες λειτουργούν με διαφορετικό τρόπο από ό, τι οι παλιές μολυσματικές. Ο λόγος σήμερα ανάπτυξης καρδιακών νοσημάτων, είναι η κατανάλωση υπερβολικής ποσότητας ακατάλληλης τροφής και η έλλειψη άσκησης. Και η κύρια αιτία καρκίνου (εκτός περιπτώσεων έντονου ψυχικού σοκ απώλειας) είναι οι υπερβολικές ποσότητες ακατάλληλης –και οι ελάχιστες ποσότητες κατάλληλης– τροφής, ώστε το σώμα γεμίζει τοξικές, καρκινογόνες χημικές ουσίες.
Κι επειδή οι γιατροί δεν είναι αφελείς, για να μην κατανοούν αυτή την απλή αλήθεια, το μόνο που μένει να υποθέσουμε είναι ότι συνεχίζουν να παραβλέπουν το γεγονός ότι η χημειο-«θεραπεία» αποτυγχάνει συστηματικά να θεραπεύσει τον καρκίνο, επειδή «βολεύονται» με τα κονδύλια που αφειδώς παρέχονται από τις φαρμακοβιομηχανίες για να πειραματίζονται με ολοένα πιο τοξικά χημειο-«θεραπευτικά» παρασκευάσματα.
Η χημειο-«θεραπεία» αποτυγχάνει παταγωδώς και οι γιατροί έχουν φτάσει στο σημείο να δηλώνουν «ικανοποιημένοι» όταν τα ποσοστά επιβίωσης μετά από χημειοθεραπεία φτάσουν να είναι ίσα με τα ποσοστά βιωσιμότητας των ασθενών που… δεν έχουν υποστεί καθόλου παρόμοια αγωγή!
Τα βασικά προβλήματα σε σχέση με τη χημειο-«θεραπεία, είναι, πρώτον, ότι για να «σκοτώσει» τα καρκινικά κύτταρα (που είναι απλώς ανθρώπινα κύτταρα σε κατάσταση εκτός ελέγχου) το δηλητήριο είναι τόσο ισχυρό, ώστε αναπόφευκτα προκαλεί ζημιά και στα υγιή κύτταρα. Με χημειο-«θεραπεία» από το στόμα ή ενδοφλέβια, ολόκληρο το σώμα προσβάλλεται. Όταν σύντομα η χημειο-«θεραπεία» «αποτύχει» (στο 95% των περιπτώσεων), οι γιατροί συνήθως αυξάνουν τη δόση ή την τοξικότητα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι στην προσπάθεια να «σκοτωθούν» οι εχθροί (τα καρκινικά κύτταρα), σκοτώνεται παρεμπιπτόντως ο ίδιος ο ασθενής…
Δεύτερον, ακόμη και στην περίπτωση που η χημειο-«θεραπεία» ή η ακτινοθεραπεία «πετύχει», «σκοτώνοντας» κατά τα φαινόμενα, έναν καρκινικό όγκο, ο κίνδυνος επανεμφάνισης είναι μεγάλος. Εφόσον οι εξωτερικές και εσωτερικές συνθήκες που δημιούργησαν αρχικά τον καρκίνο δεν έχουν αλλάξει, η οποιαδήποτε «θεραπεία» (χημικά, ακτινοβολία, εγχείρηση), δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Αργά ή γρήγορα, οι ίδιες συνθήκες θα παράξουν το ίδιο αποτέλεσμα, δηλαδή την τρομερή «μετάσταση». Φταίει άραγε ο καρκίνος που επανεμφανίζεται ή απλά ο οργανισμός είναι τρωτός και επιρρεπής στην ανάπτυξη καρκίνου;
Με άλλα λόγια, όταν επανεμφανίζεται ένας καρκίνος, δεν σημαίνει η όποια συμβατική παρεμβατική «θεραπεία» απέτυχε να σκοτώσει όλα τα καρκινικά κύτταρα. Σημαίνει ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα στο σώμα.
Το Δυναμικό της Αυτοθεραπείας
Το αληθινό πρόβλημα δεν είναι ο αόρατος «εχθρός» που κυνηγάει η συμβατική θεραπεία, ούτε μια συμμορία κακών κυττάρων. Είναι το ίδιο το αποδυναμωμένο, «τοξινωμένο» σώμα.
Ο καρκίνος αναπτύσσεται όταν ο οργανισμός είναι αδύναμος και άρρωστος και είναι προφανές ότι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται, είναι να τον βομβαρδίσουμε επιβαρύνοντάς τον με επιπλέον τοξικά χημικά. Το να οδηγείς έναν καρκινοπαθή στη χημειο-«θεραπεία», είναι σαν να προτείνεις σαν λύση για τον πονοκέφαλο, να πάει να βαρέσει δυνατά το κεφάλι του στον τοίχο! Προς στιγμήν, εξαιτίας του πόνου από το χτύπημα, δεν θα νοιώθει πια τον πονοκέφαλο…
Είναι απλή σύμπτωση, το ότι οι πολυεθνικές που κατασκευάζουν τα τοξικά χημικά που δημιουργούν τον καρκίνο, είναι οι ίδιες που κατασκευάζουν και τα τοξικά χημικά που συνταγογραφούνται ως «θεραπείες» για τον καρκίνο;… Το σύστημα του πλουτοπαραγωγικού φαρμακευτικού μηχανισμού είναι αύταρκες και επανατροφοδοτούμενο.
Υπάρχει όμως ευτυχώς και ο παράγοντας Χ: το απρόβλεπτο, τρομερό δυναμικό αυτοθεραπείας που διαθέτει ο ανθρώπινος οργανισμός. Το σώμα είναι ικανό να φροντίσει μόνο του τον εαυτό του, κάτι που οι φαρμακοβιομηχανίες θέλουν να ξεχάσουμε. Λίγοι άνθρωποι βρίσκουν το κουράγιο να πιστέψουν σε αυτό, παρακάμπτοντας ή άμεσα αμφισβητώντας τους «ειδικούς». Λίγοι αποφασίζουν να πάρουν στα χέρια τους την ευθύνη για τη ζωή και την υγεία τους, παρά να την αφήσουν στα χέρια κάποιων που βλέπουν τη ζωή και τα σώματά μας στο μικροσκόπιο.
O Καρκίνος δεν Είναι Πρόβλημα, Αλλά Μια Λύση.
Το σώμα μας διαθέτει δύναμη πέρα από ό, τι πιστεύουμε. Στις εννιά από τις δέκα περιπτώσεις προσβολής από ασθένεια, το σώμα αυτοθεραπεύεται, χωρίς να μας απασχολήσει εξωτερικά με ιδιαίτερα ενοχλητικά συμπτώματα, χωρίς ουδεμία εξωτερική παρέμβαση. Η σωστή φροντίδα σώματος και ψυχικού κόσμου ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες προσβολής από καρδιά, καρκίνο ή άλλη «θανατηφόρα» ασθένεια.
Επιπλέον, μπορούμε πάντοτε να βοηθήσουμε τον οργανισμό να αναρρώσει, αξιοποιώντας τις εσωτερικές θεραπευτικές του δυνάμεις. Σημαντικό είναι να αλλάξουν οι εσωτερικές και εξωτερικές συνθήκες που είχαν εξασθενήσει τον οργανισμό (κακή διατροφή, έλλειψη άσκησης, κλπ). Από τη στιγμή που αλλάζουν οι ζημιογόνες συνθήκες, ο καρκίνος παύει να εξαπλώνεται και το σώμα αποκτά σταδιακά τη δύναμη να τον εξαφανίσει.
Αυτό είναι το κλειδί της επιτυχίας κατά του καρκίνου: να μην προσπαθεί κανείς να τον «νικήσει» με εξωτερικά μέσα, αλλά να βοηθήσει το σώμα να ξεπεράσει τον καρκίνο από μέσα.
Υπάρχουν σήμερα πολυάριθμες επιλογές εναλλακτικών θεραπειών για τον καρκίνο, άλλες απλές και προσιτές οικονομικά, άλλες πολύπλοκες και πανάκριβες. Συχνά, έχουν θεαματικά αποτελέσματα όταν εφαρμοστούν με συνέπεια, ακόμη και στις πιο σοβαρές περιπτώσεις. Αλλά όλες έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά: βοηθούν το ανοσοποιητικό σύστημα να δυναμώσει και αποτοξινώνουν τον οργανισμό. Συνήθως περιλαμβάνουν δίαιτα πλούσια σε βιταμίνες, βιολογικά λαχανικά και φρούτα και αποφυγή κατανάλωσης χημικών τοξικών. Επίσης οι ασθενείς ενθαρρύνονται να μάθουν να χαλαρώνουν και να βρίσκουν εσωτερική γαλήνη, δεν έχει σημασία με ποιο τρόπο: με προσευχή, βαθιά χαλάρωση, διαλογισμό, επαφή με τη Φύση, αγάπη και παρηγοριά από τους αγαπημένους τους… Σημασία έχει ότι αυτές οι ποιότητες, της υγιεινής διατροφής και της γαλήνιας συναισθηματικής ζωής, συνιστούν τις σταθερές της εναλλακτικής αντιμετώπισης του καρκίνου.
Σε τελική ανάλυση, ο καρκίνος εμφανίζεται όταν ο άνθρωπος έχει γίνει σωματικό και ψυχικό ράκος. Ακόμη και όταν –σε σπάνιες περιπτώσεις– κάποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό. Πολλοί άνθρωποι, εκτιθέμενοι σε έντονο στρες και σε τοξικό περιβάλλον για μεγάλο διάστημα, καταφέρνουν να απομονώσουν τα μηνύματα που στέλνει το σώμα τους πιστεύοντας ότι είναι «καλά». Μέχρι κάποια μέρα, να βρεθεί ένα καρκινικό σύμπτωμα. Το κακό είχε ήδη γίνει, το στρες και τα τοξικά χημικά είχαν συσσωρευτεί στον οργανισμό και το ανοσοποιητικό σύστημα υπολειτουργούσε, εδώ και καιρό. Μερικοί γιατροί πιστεύουν ότι και τοAIDS αναπτύσσεται για παρόμοιους λόγους.
Ο καπνός και οι γεμάτες τοξίνες τροφές θεωρούνται από τις πιο καρκινογόνες ουσίες. Οι υπέρβαροι αναπτύσσουν συχνότερα καρκίνο, επειδή ακριβώς καταναλώνουν περισσότερες τροφές με περισσότερα λιπαρά γεμάτα τοξίνες. Άλλες πιθανές αιτίες καρκινογένεσης θεωρούνται η ακτινοβολία, ο μολυσμένος αέρας, το μολυσμένο νερό, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, οι «οικιακές τοξίνες», τα βιομηχανικά χημικά και τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία.
Αν δεν θέλετε να εμφανίσετε καρκίνο, ή θέλετε να απαλλαγείτε από αυτόν, τα πράγματα, από πλευράς εναλλακτικής αντιμετώπισης, είναι συγκεκριμένα: πρέπει να μειωθεί δραστικά η πρόσληψη τοξικών ουσιών και να τονωθεί το ανοσοποιητικό σύστημα με φυσικές μεθόδους.
Φυσική διατροφή και άσκηση, με εξάσκηση στη δύναμη του νου. Η πίστη και μόνο του ασθενή ότι θα θεραπευτεί, βοηθά σημαντικά την αποθεραπεία. Ο πανικός και η απαισιοδοξία μπορούν αντίθετα να αποβούν μοιραίες.
Εκτός από τα πρωτεία του λιγότερο ανεκτικού ιατρικού κλάδου, η σύγχρονη βιομηχανία του καρκίνου κατέχει και τα πρωτεία του λιγότερο επιτυχημένου κλάδου που υπήρξε ποτέ!
Τις τελευταίες δεκαετίες, το ποσοστό θανάτων από την ασθένεια αυξάνει σταθερά. Η ψεύτικη λύση της χημειοθεραπείας δεν «δουλεύει» και ποτέ δεν «δούλεψε» για τους καρκίνους, που σκοτώνουν 9 στους 10 ασθενείς.
Η βιομηχανία του καρκίνου, που αρνείται επίμονα να διερευνήσει τις πολλά υποσχόμενες εναλλακτικές θεραπείες, προστατεύεται από τον νόμο. Στις περισσότερες χώρες είναι «παράνομο» να προσφέρεις μια ενδεχόμενη θεραπεία για τον καρκίνο.
Η χημειο-«θεραπεία» αποτυγχάνει παταγωδώς και οι γιατροί έχουν φτάσει στο σημείο να δηλώνουν «ικανοποιημένοι» όταν τα ποσοστά επιβίωσης μετά από χημειοθεραπεία φτάσουν να είναι ίσα με τα ποσοστά βιωσιμότητας των ασθενών που… δεν έχουν υποστεί καθόλου παρόμοια αγωγή!
Είναι απλή σύμπτωση, το ότι οι πολυεθνικές που κατασκευάζουν τα τοξικά χημικά που δημιουργούν τον καρκίνο, είναι οι ίδιες που κατασκευάζουν και τα τοξικά χημικά που συνταγογραφούνται ως «θεραπείες» για τον καρκίνο;…

Η ΑΡΙΑΔΝΗ ΓΕΡΟΥΚΗ (ariadni_g@hotmail.com) είναι Ιστορικός– Ανθρωπολόγος του Δικαίου, Δρ. Ιστορίας της Σορβόννης και διδάσκει στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.
*Τον τίτλο του άρθρου τον δανείστηκα από τον προκλητικό τίτλο του βιβλίου του εναλλακτικού θεραπευτή LotharHirneise, που πρόσφατα εκδόθηκε στα γερμανικά (Sensel: Kernen, 2002). Βλέπε και LynneMcTaggart,WhatDoctorsDon’tTellYou, εναλλακτικό περιοδικό και ομότιτλοbestseller βιβλίο στη Βρετανία

Πηγή: http://www.awakengr.com/2012/01/blog-post_1190.html#ixzz2TSpb6EVb  

Θα ήταν καλύτερα εάν η Ελλάδα είχε το δικό της νόμισμα, λέει ο «Mr Dax»

Οι ΗΠΑ προκάλεσαν την κρίση στην Ευρώπη, προκειμένου να ανακόψουν την αύξηση της επιρροής του ευρώ έναντι του δολαρίου, υποστηρίζει ο Γερμανός ειδικός σε θέματα χρηματιστηρίου Ντιρκ Μιούλερ – γνωστός και ως «Mr. Dax» -, στο νέο βιβλίο του, με τίτλο «Showdown». 

Ο ίδιος θεωρεί ότι η Ελλάδα θα ήταν καλύτερα αν είχε το δικό της νόμισμα ή αν αξιοποιούσε τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της, καθώς, όπως λέει, «στο ελληνικό υπεδάφος βρίσκονται τα μεγαλύτερα αποθέματα στην Ευρώπη», ενώ τονίζει ότι σκοπός του ΔΝΤ είναι να καταστρέψει την ελληνική οικονομία ώστε τα ελληνικά κοιτάσματα να πωληθούν φθηνά σε πολυεθνικές. 

Σε συνέντευξή του στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Focus», ο κ. Μιούλερ αναλύει την θεωρία ότι «η μεγάλη αναμέτρηση, η οποία εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια, σχετίζεται με την κυριαρχία στο πλανήτη για τις επόμενες δεκαετίες» και σημειώνει ότι «η Ευρώπη δεν λαμβάνεται πλέον υπόψιν» και «το παιχνίδι κινείται μεταξύ Αμερικής και Ασίας, δηλαδή της Κίνας, ενώ οι Ρώσοι θα ήθελαν να αναμιχθούν κι αυτοί λίγο». 

Ο συγγραφέας αποδίδει ωστόσο τα προβλήματα της Ευρώπης όχι μόνο σε εξωτερικούς παράγοντες, αλλά και σε εσωτερικές αιτίες. «Το υψηλό χρέος δεν είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η συνολική υπερχρέωση της Ευρώπης είναι μικρότερη από αυτή των ΗΠΑ ή της Ιαπωνίας. Από το 2008 όμως οι επιθέσεις εναντίον της Ευρώπης εξελίσσονται στοχευμένα και συντονισμένα», λέει. 

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσει ο κ. Μιούλερ και την Ελλάδα. «Ακριβώς στην φάση της ισχύος του ευρώ συμβαίνουν τα γεγονότα γύρω από τον Κ. Καραμανλή, η ανάληψη της εξουσίας από τον Γ. Παπανδρέου και η αιφνιδιαστική ακούσια καταγγελία στις Βρυξέλλες της παραποίησης των ελληνικών δημοσιονομικών στοιχείων. Ο Παπανδρέου και οι άνθρωποί του έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να στρέψουν την Ευρώπη και την Γερμανία εναντίον τους. Καμία συμφωνία δεν τηρήθηκε, ο λαός και η οικονομία της χώρας οδηγούνταν στον κατήφορο. Το ένα σκάνδαλο διαδεχόταν το άλλο. Και μια χωρίς προηγούμενο εσωτερική ευρωπαϊκή καμπάνια μίσους εναντίον των «τεμπέληδων Ελλήνων», των «ναζί Γερμανών», των «διεφθαρμένων Ιταλών» και των «υπερχρεωμένων Ισπανών με τα πολλά ακίνητα» ξεκίνησε. 

Η Ευρώπη άρχισε να αυτοσπαράσσεται, θέαμα που στο εξωτερικό το παρακολουθούσαν με ικανοποίηση. Εναντίον της Ευρώπης δεν στέλνει κανείς τον έκτο στόλο, αλλά την Γουόλ Στριτ, τις τράπεζές της και τους οίκους αξιολόγησης και τα όπλα της μυστικής διπλωματίας. Τα χτυπήματα εναντίον του ευρώ και των χωρών της Ευρωζώνης ήρθαν με στρατιωτική ακρίβεια και προκαλούνταν πάντα από μελέτες μεγάλων τραπεζών της Γουόλ Στριτ ή των αμερικανικών οίκων αξιολόγησης. Τα βασικά όμως προβλήματα της Ευρωζώνης ήταν εσωτερικής φύσης. Το να επιβάλλεται σε πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους κράτη ένα κοινό νόμισμα οδηγεί εξαρχής σε σημαντικά προβλήματα. Αυτή η αχίλλειος πτέρνα οφείλεται σε εμάς τους ίδιους, αλλά τα βέλη εναντίον της ήρθαν στοχευμένα και με τους ψυχρούς υπολογισμούς από την άλλη άκρη του Ατλαντικού», υποστηρίζεται στο βιβλίο. 

Στο βιβλίο γίνεται εκτενής αναφορά στα ελληνικά κοιτάσματα φυσικού αέριου, στο κεφάλαιο με τον τίτλο: «Οι Έλληνες και το αέριο»: «Τι θα λέγατε αν πρότεινα η Ελλάδα να πουλάει πετρέλαιο και φυσικό αέριο; Μην ανησυχείτε, δεν ήπια πολύ ούζο την ώρα της συγγραφής», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Μιούλερ και συνεχίζει: «Η Ελλάδα δεν έχει στο υπέδαφός της μόνο μεγάλα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, αλλά και μιας σειράς σημαντικών ορυκτών. Μπορεί κάνεις δικαιολογημένα να υποστηρίξει ότι η Ελλάδα διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα σε πρώτες ύλες στην Ευρώπη. Την τελική διαβεβαίωση την έλαβα στο τέλος του καλοκαιριού του 2012 στην διάρκεια μιας έντονης συζήτησης με την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία με διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα αντίστοιχα με αυτά της Λιβύης. Και, τουλάχιστον τώρα, τίθεται αναπόφευκτα το ερώτημα: τι παιχνίδι παίζεται εδώ; Αφήνουμε την ελληνική οικονομία να εξαντληθεί μέσω δρακόντειων πακέτων λιτότητας και την χρηματοδοτούμε με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να μην πληγούν οι παλαιοί δανειστές. Χάνονται δισεκατομμύρια ευρώ σε φορολογικά χρήματα για συμφωνίες χωρίς επιστροφή και στην αναδιάρθρωση του χρέους, όταν η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα πολλαπλάσια του όγκου του χρέους της». 

Ο συγγραφέας υποστηρίζει σε αυτό το σημείο ότι ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου «φαίνεται σαν να ήταν εκτελεστική μαριονέτα των ΗΠΑ» και υποστηρίζει ότι «αποστολή του ήταν να επιφέρει με κάθε τρόπο την ρήξη στις σχέσεις της Ελλάδας με την Ευρώπη», ενώ προσθέτει: «Ο Παπανδρέου το 2009 δήλωνε, «δεν έχουμε πετρέλαιο ή τουλάχιστον δεν έχουμε βρει ακόμη» και ο υφυπουργός Γιάννης Μανιάτης τόνιζε, «δεν είμαστε ούτε Σαουδική Αραβία ούτε Νορβηγία» και τώρα μια έκθεση της Deutsche Bank στο Λονδίνο κάνει λόγο για πιθανά έσοδα από τους υδρογονάνθρακες, τα οποία, μόνο στην περιοχή νοτίως της Κρήτης θα μπορούσαν να ανέλθουν σε λίγα χρόνια σε 427 δισεκατομμύρια ευρώ». 

Ερωτώμενος από το Focus γιατί θεωρεί ότι η Ευρώπη δεν ασχολείται με τα κοιτάσματα της Ελλάδας και της Κύπρου, ο κ. Μιούλερ αναφέρει ότι όταν οι Κύπριοι πρότειναν στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να παραχωρήσουν στην Ευρώπη ή να υποθηκεύσουν το 30% των μελλοντικών εσόδων από το φυσικό αέριο, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών δήλωσε ότι αυτό δεν αποτελεί θέμα συζήτησης και διερωτάται για ποιον λόγο. 

Σε ό,τι αφορά τον ρόλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο κ. Μιούλερ υποστηρίζει ότι ο κ. Σόιμπλε δεν ήθελε την συμμετοχή του στα ευρωπαϊκά προγράμματα διάσωσης, φοβούμενος ότι έτσι θα αυξανόταν η επιρροή των ΗΠΑ στην Ευρώπη, αλλά επικράτησε η άποψη του οικονομικού συμβούλου της Αγγέλα Μέρκελ, Ότμαρ Ίσινγκ, ο οποίος, επισημαίνει ο συγγραφέας, είναι και σύμβουλος της Goldman Sachs. «Ο ρόλος του ΔΝΤ είναι να επιφέρει την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, να κατηγορήσει την ελληνική κυβέρνηση ότι δεν εφάρμοσε ακριβώς το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας και να την εξαναγκάσει να παραδώσει την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της σε πολυεθνικές εταιρείες έναντι πενιχρού τιμήματος», επισημαίνει. 

Ο Γερμανός ειδικός εκτιμά ακόμη ότι τα προγράμματα εξυγίανσης που εφαρμόζονται στις χώρες που αντιμετωπίζουν κρίση είναι αναποτελεσματικά. «Τα προγράμματα λιτότητας είναι μια παράνοια», υποστηρίζει και συμπληρώνει ότι το αποτέλεσμα είναι μια εξέλιξη της οικονομίας όπως αυτή με τον Καγκελάριο Μπρούνινγκ. «Τα κράτη εξαντλούνται και η ελληνική οικονομία βυθίζεται στο απύθμενο. Η φτώχεια των απλών ανθρώπων είναι δραματική και όχι αντάξια μιας χώρας στον πυρήνα της πλούσιας Ευρώπης. Ακόμη και ο Έλληνας πρωθυπουργός το δηλώνει καθαρά: η Ελλάδα βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με την Γερμανία την περίοδο της Βαϊμάρης», υπογραμμίζει και αναφέρει ότι έχει ο ίδιος επισκεφτεί την Ελλάδα και έχει δει την δράση της Χρυσής Αυγής. «Αυτά είναι άσχημα πράγματα που δεν τα έχω δει ούτε στο Γ΄ Ράιχ», προσθέτει, ενώ στο βιβλίο του γράφει σχετικά: «Οι Έλληνες όχι μόνο επινόησαν την Δημοκρατία, αλλά την αγαπούν ακόμη και σήμερα. Για αυτό και είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς γιατί ειδικά σε αυτή τη χώρα συμβαίνει μια τόσο δραματική εξέλιξη στο αντιδημοκρατικό πολιτικό άκρο». Απορρίπτει πάντως τον ισχυρισμό ότι η Γερμανία χρειάζεται το ευρώ προκειμένου να διατηρηθεί η ειρήνη στην Ευρώπη. «Αντιθέτως, το ευρώ έχει εξελιχθεί σε εχθρό της Ευρώπης», καταλήγει και προτείνει την διατήρησή του, αλλά και την παράλληλη κυκλοφορία των εθνικών νομισμάτων, η αξία των οποίων θα διαμορφώνεται ελεύθερα έναντι του ευρώ, μαζί με την δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Ταμείου Υποδομών, το οποίο θα συμμετέχει σε όλα τα ενεργειακά σχέδια των μεγάλων εταιρειών, με στόχο τις επενδύσεις και την ενεργειακή αλλαγή. 

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Πηγή:www.capital.gr

Τoν καιρό των Ελλήνων

Ο Ισοκράτης σχολιάζει

 

Την ταινία “Τον καιρό των Ελλήνων” του Λάκη Παπαστάθη, την είχα δει τότε που κυκλοφόρησε, το 1981. Ήμουν νέο παιδί στα είκοσι ένα, μέλος του ΚΚΕ από την συμπλήρωση του δεκάτου ογδόου έτους της ηλικίας μου.

Η Αριστερά τότε ήταν αλλιώτικη. Ήταν, στην ουσία της, Εαμογενής και όχι μόνο στη μορφή της. Το ταξικό δεν αντιμάχονταν το εθνικό αλλά το διακονούσε, η παράδοση – η λαϊκή παράδοση, η λαϊκότητα, όπως λέγαμε τότε- δεν ήταν απλώς σεβαστή, τάζαμε  και τους εαυτούς μας θεματοφύλακές της. Η μάχη κατά του “Αμερικάνικου τρόπου ζωής” ήταν στο φόρτε της και μεις ήμασταν στις πρώτες γραμμές της έστω κι αν κάποιοι   – που τώρα κάνουν τους αδιάλλακτους αντιμπεριαλιστές “οχυρωμένοι”  στις ακαδημιακές καριέρες τους –  μας λοιδορούσαν ως “σοσιαλσοβινιστές” και “δογματικούς”, έστω κι αν εμείς νομίζαμε πως ήμασταν άθεοι. Ο “σύγχρονος μηδενισμός”, τότε ακόμα, εκφραζόταν πολιτικά με μειοψηφίες…τάγματα ξυπόλυτα. ( Τώρα ο Χατζηχαβιάρης έβαλε “αντίντας” και μας κάνει τον επαναστάτη).

 

Ήταν, η ταινία, ένα από τα πρώτα “βοτσαλάκια του Κοντορεβυθούλη” που με έφεραν ως εδώ. Σήμερα φαίνεται πως το μονοπάτι αυτό το περπάτησαν κάμποσοι. Δεν βρήκα μόνο εγώ τα βοτσαλάκια. (Έστω κι αν εμείς σήμερα είμαστε μειοψηφία και τάγματα ξυπόλυτα).

Μερικά τέτοια βοτσαλάκια είχα βρει και στον Κωστή Μοσκώφ, στο Διονύση Σαββόπουλο, στο Θόδωρο Αγγελόπουλο (ειδικά στον “Μεγαλέξανδρο” με  το ίδιο περίπου θέμα),  στις αφηγήσεις των ανταρτών του ΕΛΑΣ που αξιώθηκα και άκουσα από τους ίδιους….”μεταλάβαμε και φύγαμε για την αποστολή “αυτοκτονίας”· να σώσουμε την υδατοδεξαμενή της Θήβας από την ανατίναξη που θα κάνανε  οι Γερμανοί υποχωρώντας”….

Τότε με είχε επηρεάσει καθοριστικά. Και ο λόγος ήταν ότι τα πάντα-όλα, στο έργο, μου ταίριαζαν! Ό, τι κι αν έπαιρνα και το έβαζα δίπλα σε αυτό που είχα στο νου και στη ψυχή μου, ταίριαζε. Ήταν δικά μου πράγματα, ταίριαζαν “κάπου”, έστω και αν δεν φαινόταν αυτό!!!

Ο Καπετάνιος που ψέλνει συνέχεια τροπάρια, κάτι ανάμεσα σε Καραλίβανο και Θεοχάρη.  Τα παρόντα και απαστράπτοντα, σε όλες τις καίριες στιγμές τους έργου, εξωκλήσια.  Ο κώδικας τιμής των Κλαριτών, το τυπικό της ομηρίας, οι μακριές φουστανέλες, η μπέσα, η προδοσία, το Βουνό, τα Μάρμαρα, οι Βρύσες, τα Πλατάνια. Η κλέφτικη τακτική στον πόλεμο και του ψυχολογικού συμπεριλαμβανομένου. Η πατριδοκαπηλία, η αστική τάξη, ξένη και αλαργινή, με κάποιες κρίσεις συνειδήσεως. Η ένταξη του Καπετάνιου στον “αστικό στρατό”, η υπακοή που κάνει δηλώνοντας στο νεώτερο ληστή – ο οποίος είναι έτοιμος να του κόψει τον λαιμό γιατί όπως λέει “τους πούλησε”- ”…υπάρχει και Πατρίδα”!

Όλο και τη νοσταλγούσα αυτή την ταινία, όλα αυτά τα χρόνια οπού τα βοτσαλάκια- ψηφίδες άρχισαν πια να μπαίνουν στη θέση τους και το Πρόσωπο του εν εκλείψει υποκειμένου άρχισε να διαγράφεται αδρά ως εκείνο το “κάπου” το οποίο αγνοούσα το 1981. Ήθελα να την ξαναδώ με τα σημερινά μάτια.

Ήταν όντως τόσο προφητική, ήταν όντως τόσο κλασική στο καίριο ζήτημα που τίθεται ξανά και ξανά στους Έλληνες καθώς στέκονται, διακόσια τόσα χρόνια πλέον, μπροστά στη νεάζουσα “νεωτερικότητα” που κοντεύει να κριπάρει από τα μπότοξ και τα λίφτινγκ;  Ή είναι η δική μου αναδρομική ματιά που την εξιδανικεύει όπως κάνουμε πάντα με τους νεανικούς μας έρωτες;

Χωρίς να έχω πολλές ελπίδες ότι θα την βρω ολόκληρη, έψαξα στο διαδίκτυο. Και να λοιπόν το αποτέλεσμα!  Απολαύστε το…

http://www.antifono.gr/portal/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82/%CE%99%CF%83%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1/4376-%CE%A4o%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CF%8C-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD.html

Το εκπαιδευτικό έλλειμμα ως τροφοδότης της Aκροδεξιάς

Γεώργιος-Στυλιανός Πρεβελάκης

Η ante portas απεργία των εκπαιδευτικών επανέφερε το ζήτημα της Εθνικής Παιδείας και ανέδειξε την πλήρη παραμόρφωση του συστήματος. Η κοινή γνώμη συνταράσσεται από το αν και πώς θα διενεργηθούν οι Πανελλήνιες εξετάσεις. Η ουσία, όμως, έχει εξαφανιστεί: οι εξετάσεις αυτές, χρόνια τώρα, ακυρώνουν ο,τιδήποτε άλλο ζητούμενο στον χώρο της Μέσης Παιδείας. Οι γονείς ελάχιστα ασχολούνται με τις γνώσεις και την διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών τους μέσα στο σχολείο· αντιθέτως, έχουν πλήρως αποδεχθεί και συμβιβαστεί με την ιδίαις δαπάναις πλήρωση των κενών, γνωστικών και άλλων. Τους απασχολεί η προώθηση των παιδιών στον ανταγωνισμό, με τελικό στόχο μια θέση στο Δημόσιο ή την ενσωμάτωση σε κάποιο από τα κλειστά επαγγέλματα.

Βέβαια, το σύστημα καταρρέει. Ούτε το Κράτος μπορεί πλέον να λειτουργεί ως διανομεύς αργομισθιών ούτε τα επαγγέλματα θα παραμείνουν κλειστά. Το επαγγελματικό μέλλον των νέων θα εξαρτάται από τις πραγματικές τους ικανότητες, χωρίς τις οποίες τα τυπικά προσόντα είναι άχρηστα. Όμως, οι επί τριακονταετία εμπεδωμένες νοοτροπίες αλλάζουν αργά και δύσκολα. Τα συνεπαγόμενα επαγγελματικά και συνδικαλιστικά δίκτυα συμφερόντων διαθέτουν ακόμη εφεδρείες.

Οι ζημίες από την ανωμαλία του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος δεν περιορίζονται στην επαγγελματική αστοχία η οποία σήμερα επιβαρύνει τις «χαμένες γενεές». Η οικονομική κρίση προέκυψε από την υποδόρια κατάρρευση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας· παράλληλα, η υποβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος λειτουργεί σαν ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της πολιτικής ζωής. Το εκπαιδευτικό έλλειμμα, εν συνδυασμώ με τις διαψευσμένες κατοχυρωμένες προσδοκίες, τροφοδοτεί και αναπτύσσει ακραίες συμπεριφορές. Η Χρυσή Αυγή αποτελεί ένα φυσικό υποδοχέα των νέων σε επαγγελματικό αδιέξοδο και  σε πνευματική σύγχυση, δηλαδή των θυμάτων του ελλειμματικού εκπαιδευτικού συστήματος.

Πλανώνται, επομένως, όσοι θεωρούν ότι η ισχύς της Χρυσής Αυγής οφείλεται κατά κύριο λόγο στην τρέχουσα οικονομική κρίση. Η βελτίωση των οικονομικών συνθηκών δεν θα απαλλάξει την ελληνική κοινωνία από τον ήδη εγκατεστημένο δεξιό εξτρεμισμό. Η δύναμή του ανάγεται περισσότερο στην ιδεολογική πενία, παρά στην οικονομική δυσπραγία. Η Χρυσή Αυγή δεν ακυρώνεται με απαγορεύσεις ή αστυνομικά μέτρα. Σε ένα πολιτικό κίνημα το οποίο αμφισβητεί την καθεστηκυία τάξη, η μεμονωμένη καταστολή διευκολύνει την ανάδειξη πολιτικών στελεχών, την ριζοσπαστικοποίηση, την ενίσχυση της εσωτερικής συνοχής, την ηρωοποίηση. Προετοιμάζει, επίσης, ένα σκληραγωγημένο «στρατό», ικανό να ασκήσει επαναστατική βία όταν προκύψουν ευνοϊκές συνθήκες.

Το υπόβαθρο της ακροδεξιάς πολιτικής ανέλιξης είναι πολιτισμικό· έρχεται ως συνέπεια της αστοχίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Πλείστοι όσοι νέοι Έλληνες αποφοιτούν από τα σχολεία, χωρίς τα βασικά νοητικά εφόδια, ώστε να διακρίνουν θεμιτό και αθέμιτο στον πολιτικό λόγο και πράξη. Άγλωσσοι, ανίκανοι να διατυπώσουν συγκροτημένη σκέψη, χωρίς στοιχειώδη ιστορική παιδεία, χωρίς αίσθηση των κλιμάκων του χρόνου, χωρίς κριτήρια και πνευματική πειθαρχία κινούνται εύκολα από το ένα άκρο στο άλλο· υιοθετούν ή ανέχονται απόψεις οι οποίες τους τοποθετούν, έστω και εν αγνοία τους, εκτός της πολιτισμένης Ανθρωπότητας.

Χωρίς υπευθύνους και ενημερωμένους πολίτες, καμιά κοινωνία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει κρίσεις και δυσκολίες. Η έμφαση στην χρησιμοθηρία και στην ήσσονα προσπάθεια κατέστρεψε την κατ’εξοχήν αποστολή του εκπαιδευτικού συστήματος : να προετοιμάζει την διαδοχή των γενεών στον πολιτικό και κοινωνικό βίο.

Οι όποιες μεταρρυθμιστικές διορθωτικές απόπειρες έχουν αποτύχει. Η κοινωνία δεν υποστήριξε καμία σχετική προσπάθεια. Η κοινή γνώμη, στραμμένη στην προσοδοθηρική λογική και επηρεασμένη από ξεπερασμένες παιδαγωγικές  και εκπαιδευτικές θεωρίες, δεν μπόρεσε να κατανοήσει τα διακυβεύματα.

Οι συλλογικές νοοτροπίες δεν μεταβάλλονται με διδάγματα και νουθεσίες· αλλά μετά από επώδυνες εμπειρίες. Οι πρόσφατες οικονομικές ταλαιπωρίες ήδη κλονίζουν τις ριζωμένες πεποιθήσεις. Οι εκπαιδευτικές παραμορφώσεις είναι πλέον ορατές σε όλα τα πεδία : ατομικά, συλλογικά, πολιτικά. Οι προϋποθέσεις για μια εκ βάθρων αναθεώρηση του συστήματος έχουν συσσωρευθεί. Ρόλος της ηγεσίας είναι κατ’αρχήν να διακρίνει και να αναγνωρίσει το πρόβλημα. Κατόπιν, πρέπει να εξηγήσει στους πολίτες, με σαφήνεια και πειθώ, την αιτιώδη σχέση ανάμεσα στο εκπαιδευτικό έλλειμμα και τις απειλητικές του συνέπειες.

 

πηγή: Aντίφωνο, ΕΣΤΙΑ 14 Μαΐου 2013

Μονόφθαλμοι, Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ

Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

Οι φασίστες και οι νεοναζί πιστεύουν ότι οι μετανάστες αποτελούν το απόλυτο κακό. Θεωρούνται υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση στη χώρα, την εγκληματικότητα, τη διάδοση ασθενειών, τη νόθευση του ελληνικού γένους – για χίλια δυο. Ανάλογη και η συμπεριφορά τους. Ωμή, ανατριχιαστική, εγκληματική εναντίον των μεταναστών.

Στον αντίποδα, ένα μέρος προοδευτικών ανθρώπων έχει μεταφυσική άποψη για τους μετανάστες. Δεν βλέπουν κανένα πρόβλημα από την ανέλεγκτη ροή μεταναστών και την αναπόφευκτη υπερσυγκέντρωση ανθρώπων σε μια μικρή χώρα. Δεν ενοχλούνται από την ασφυκτική κατάσταση σε λαϊκές γειτονιές, όπως ο Αγιος Παντελεήμων, ούτε από την εν γένει αναστάτωση που μοιραία επιφέρει στους Ελληνες -αλλά και σε αλλοδαπούς κατοίκους που ενσωματώθηκαν- η κατακλυσμιαία παρουσία ξένων. Εννοείται ότι οι χειμαζόμενοι φτωχοδιάβολοι-μετανάστες, που αναγκάζονται να καταφεύγουν στο μικροέγκλημα, αλλά και οι συμμορίες ξένων (αμιγείς ή μεικτές με Ελληνες κακοποιούς) ουδόλως ή ελάχιστα απασχολούν τους εν λόγω προοδευτικούς.

 

Τραγικό το αποτέλεσμα: οι καλές προθέσεις και η εγνωσμένη ευαισθησία τους, η αυστηρή κριτική προς την πολιτεία και η σθεναρή στάση τους έναντι της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, μεταβάλλονται σε επιθετική δυσανεξία εναντίον των Ελλήνων κατοίκων που διαμαρτύρονται και αντιδρούν. Καμία έγνοια για τους γηγενείς και τους παλιούς μετανάστες, καμία κατανόηση ή κριτική τρυφερότητα. Στη θέση τους, ένας αφόρητος διδακτισμός, η επιθετική διάθεση και η καταγγελτική ευκολία. Φτάνουν μάλιστα ορισμένοι σε ανοηταίνουσες απλουστεύσεις, λέγοντας στους απελπισμένους του κέντρου, αλλά και γενικώς σε όσους προβληματίζονται από το μεγάλο αριθμό μεταναστών, ότι η ευθύνη βαρύνει την Ελλάδα, διότι ως… ιμπεριαλιστική χώρα αναγκάζει τους πληθυσμούς κάποιων χωρών να μεταναστεύουν.

 

Η μυωπική αυτή συμπεριφορά ενισχύει συνεχώς τη δυναμική της Χρυσής Αυγής. Δεν την αναχαιτίζει, όπως νομίζουν ορισμένοι. Ταυτόχρονα, υπονομεύει τον ευγενικό αγώνα συγκεκριμένων ανθρώπων και ομάδων υπέρ των μεταναστών, διότι φαίνεται -και είναι- μονομερής. Ετσι, συντηρείται μια κατάσταση άκρως επικίνδυνη και οδυνηρή, τόσο για τους χειμαζόμενους μετανάστες όσο και για τους Ελληνες. Κατάσταση, η οποία δημιουργήθηκε πρωτίστως από την αβέλτερη πολιτεία, καθώς και από την απαράδεκτη στάση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με το εξοργιστικό Δουβλίνο ΙΙ.

 

ΥΓ. Διαστρεβλώθηκε πλήρως η ομιλία της Κικής Δημουλά για τους μετανάστες και την Κυψέλη. Αποσπάστηκαν ορισμένες φράσεις της και προέκυψε μια τερατωδία. Αιδώς Αργείοι! Ούτε ρατσιστικός είναι ο λόγος της ούτε ξενοφοβικός. Οσο για εκείνους που βρήκαν την ευκαιρία να αποδομήσουν το ποιητικό της έργο, τι να πεις; Το ασχημονείν είναι δικαίωμα. Οσο και η ανοησία…

 

ΤΟ ΗΞEΡΕΣ;;; Η Ιπποκράτεια Διατροφή εξαφανίζει το 95% των ασθενειών! Δες τι πρέπει να τρως!!!

Ιπποκράτης: «Εκείνο που διατηρεί την υγεία είναι ισομερής κατανομή και ακριβής μείξη μέσα στο σώμα των δυνάμεων (= ισονομία) του ξηρού, του υγρού, του κρύου, του γλυκού, του πικρού, του ξινού και του αλμυρού. Την Αρρώστια την προκαλεί η επικράτηση του ενός (=μοναρχία). Η θεραπεία επιτυγχάνεται με την αποκατάσταση της διαταραχθείσας ισορροπίας, με τη μέθοδο της αντίθετης από την πλεονάζουσα δύναμη».

Tις αντιλήψεις αυτές τις βρίσκουμε ακέραιες στον Ιπποκράτη. Η ακριβής μείξη, η ισονομία, η συμμετρία, η αρμονία, βρίσκονται στη βάση των δογμάτων των Πυθαγορείων και του Ιπποκράτη. Κι εδώ, όπως θα δούμε, μας εντυπωσιάζει ο νόμος της αναλογικότητας!

Τα Κόκκινα Φασόλια: πραγματικά μπορούν να θεραπεύσουν και να βοηθήσουν στη διατήρηση της καλής νεφρικής λειτουργίας – και μοιάζουν ακριβώς όπως τα ανθρώπινα νεφρά.

Το Καρύδι: μοιάζει με έναν μικρό εγκέφαλο, ένα αριστερό και ένα δεξί ημισφαίριο, τον άνω και κάτω εγκέφαλο και την παρεγκεφαλίδα. Τα καρύδια βοηθούν στην ανάπτυξη του εγκεφάλου και την εγκεφαλική λειτουργία.

Το Καρότο: Η διατομή του καρότου μοιάζει με το ανθρώπινο μάτι. Τα καρότα ενισχύουν σε μεγάλο βαθμό τη ροή του αίματος στα μάτια και ενισχύουν γενικά την λειτουργία των ματιών.

Το Σέλινο: μοιάζει με τα οστά. Το σέλινο στοχεύει ειδικά στην ενδυνάμωση και την αντοχή των οστών. Τα τρόφιμα με νάτριο, όπως το σέλινο τροφοδοτεί με τα απαραίτητα, τις σκελετικές ανάγκες του σώματος.

Το Αβοκάντο: στοχεύει στην υγεία και στη καλή λειτουργία της μήτρας και του τραχήλου της μήτρας της γυναίκας. Τα Αβοκάντο βοηθούν τις γυναικείες ορμόνες να έλθουν σε ισορροπία, να ρίξει ανεπιθύμητο βάρος μετά τη γέννηση, και την αποτροπή του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας.

Τα σύκα: υποκαθιστούν τους όρχεις και είναι γεμάτα από σπόρους και κρέμονται ανά ζεύγη, όταν μεγαλώνουν. Τα σύκα αυξάνουν την κινητικότητα των αρσενικών(+) σπερματοζωαρίων, καθώς αυξάνουν και τον αριθμό των σπερματοζωαρίων, για βοηθήσουν, να ξεπεραστεί η ανδρική στειρότητα.

Το μανιτάρι: Τα μανιτάρια μπορούν να βοηθήσουν τη βελτίωση της ακοής, όπως ακόμη, τα μανιτάρια είναι ένα από τα λίγα τρόφιμα που περιέχουν βιταμίνη D. Η συγκεκριμένη βιταμίνη είναι σημαντική για υγιή οστά, η οποία ισχυροποιεί ακόμα και τα μικροσκοπικά οστάρια που βρίσκονται μέσα στο αυτί τα οποία μεταδίδουν τον ήχο προς τον εγκέφαλο.

Τα σταφύλια: Μια διατροφή υψηλή σε φρέσκα φρούτα, όπως τα σταφύλια, έχει αποδειχθεί ότι μειώνει τον κίνδυνο καρκίνου του πνεύμονα και το εμφύσημα. Οι σπόροι σταφυλιών περιέχουν επίσης μια χημική ουσία που ονομάζεται proanthocyanidin, η οποία φαίνεται να μειώνει τη δριμύτητα του αλλεργικού άσθματος.

Ginger (η πιπερόριζα): Ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματά της είναι η υποβοήθηση της πέψης, ενώ είναι επίσης μια δημοφιλής θεραπεία για κινητικά προβλήματα-ασθένειες.

Οι Γλυκοπατάτες: Οι γλυκοπατάτες μοιάζουν με το πάγκρεας και πράγματι επιφέρουν ισορροπία το γλυκαιμικό δείκτη των διαβητικών.

Τα κρεμμύδια: Βοηθούν τα κύτταρα να απαλλαγούν από τις τοξίνες. Επίσης, όταν τα κόβουμε, παράγουν δάκρυα, καθαρίζοντας επιθηλιακά κύτταρα του ματιού.

Το σκόρδο: Βοηθάει στην απομάκρυνση άχρηστων υλικών και τις επικίνδυνες ελεύθερες ρίζες από το σώμα.

ΤΟ ΛΕΜΟΝΙ: ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟ ΠΡΟΙΟΝ ΣΤΟ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΑ ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΑ ΚΥΤΤΑΡΑ. ΕΙΝΑΙ 10000 ΦΟΡΕΣ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΟ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΥΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ. ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΤΟ ΘΕΩΡΟΥΝ ΣΑΝ ΕΝΑΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΑΝΤΙΜΙΚΡΟΒΙΑΚΟΥ ΕΥΡΕΟΣ ΦΑΣΜΑΤΟΣ, ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΜΟΛΥΝΣΕΩΝ ΤΩΝ ΒΑΚΤΗΡΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΟΓΚΩΝ, ΙΚΑΝΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΠΑΡΑΣΙΤΩΝ ΚΑΙ ΣΚΟΥΛΗΚΙΩΝ, ΡΥΘΜΙΣΤΗ ΤΗ ΥΨΗΛΗΣ ΑΡΤΗΡΙΑΚΗΣ ΠΙΕΣΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΑ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΝΕΥΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ.

Ο χυμός του λεμονιού περιέχει βιταμίνη C, σάκχαρα, υδατάνθρακες, πρωτεΐνες και μεταλλικά άλατα (κάλιο, φώσφορο, ασβέστιο, μαγνήσιο, νάτριο και πυρίτιο) ενώ η φλούδα του αναζωογονητικό αιθέριο έλαιο. Επίσης, το λεμόνι είναι πλούσιο σε φλαβόνες, αντιοξειδωτικές ουσίες πολύτιμες στη θεραπευτική. Το λεμόνι είναι εξαιρετικό αντιβακτηριακό, απολυμαντικό, στυπτικό και αντισηπτικό, θεωρείται πως βοηθάει στον έλεγχο του ουρικού οξέος, εμποδίζει τη θρόμβωση των αρτηριών και των φλεβών και τη συσσώρευση αλάτων. Το λεμόνι, επειδή ενεργοποιεί το ανοσοποιητικό μας σύστημα (αυξάνοντας τα λευκά αιμοσφαίρια) θεωρείται και άριστο αιμοστατικό.

Τα αμύγδαλα: Αμυγδαλέλαιο λαμβάνεται από τους καρπούς του αμύγδαλου. Πλούσιο σε βιταμίνες Α, Ε, Β1, Β2, Β6 . Β17 και ιχνοστοιχεία. Η βιταμίνη Β17 δεν είναι βιταμίνη. Είναι η παλιά ονομασία της αμυγδαλίνης. Τρώτε άφοβα κάθε μέρα από λίγα κουκούτσια βερίκοκου και αμύγδαλα.

tsekouratoi20133.blogspot.com

http://www.athensmagazine.gr/portal/health/38816

ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Φοβού τους Δαναούς και δώρα (μη) φέροντας

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

«Αν ζήσει κανένας σας να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει.»

Αυτά είπε, απελπισμένος, ο αρχηγός ενός από τα μεγαλύτερα επαναστατικά κινήματα της Ευρώπης στον Εικοστό Αιώνα, ο ‘ΑρηςΒελουχιώτης, στους «καπετάνιους» του ΕΛΑΣ στη Λαμία, τον Νοέμβριο 1944.

Μπορεί να προσάψει κανείς ότι θέλει στον Βελουχιώτη, όχι όμως απουσία στρατηγικού, «γεωπολιτικού» ενστίκτου και βαθιάς ιστορικής γνώσης. Σε αντίθεση με τον «κούτβικο», «υπαλληλικό» πυρήνα του ΠΓ, ο Άρης διέγνωσε με πλήρη καθαρότητα τις αληθινές προθέσεις και τους πάγιους στρατηγικούς σχεδιασμούς της «συμμάχου Αγγλίας», που, μετά το 1947, διαδέχεται, υιοθετώντας τις επιδιώξεις της, η Αμερική, αποφασισμένες αμφότερες να φτάσουν τον εμφύλιο και την καταστροφή της αριστεράς μέχρι το τέλος. Τόσο, που δολοφόνησαν το 1948 τον σπουδαίο Αμερικανό δημοσιογράφο του CBS Τζωρτζ Πολκ, να μη μεταφέρει ποτέ στον Μάρκο τις προτάσεις ειρήνευσης δεξιών πολιτικών.

Οι ‘Ελληνες κατέπληξαν τον κόσμο με την αντίσταση σε ‘Αξονα και Γερμανία. Ο Τσώρτσιλ είπε ότι «οι ήρωες πολεμάνε σαν ‘Ελληνες». Η ελληνική αντίσταση επηρέασε την έκβαση της παγκόσμιας σύγκρουσης σώζοντας πιθανώς τη Μόσχα. Ο Γοργοπόταμος έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ήττα του Ρόμμελ. Σε «αντάλλαγμα», ο Τσώρτσιλ σχεδιάζει από την αρχή του πολέμου, την επανακατάκτηση της Ελλάδας από την Αγγλία, μέσω του εμφυλίου (1943-49). Το 1947, η Αγγλία παραδίδει τα αυτοκρατορικά σκήπτρα και βάρη στην Αμερική, που φτάνει στο τέλος τη «δουλειά». 

Για να γίνουν αυτά συνέτρεξαν δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, μια απολύτως ανίκανη (στην καλύτερη περίπτωση) ηγεσία στο ΚΚΕ και μια απολύτως εξαρτημένη αστική πολιτική ηγεσία – η Ελλάδα δεν παρήγαγε ούτε Τίτο, ούτε Ντε Γκωλ. Δεύτερο, ο Τσώρτσιλ εξασφάλισε εκ των προτέρων τη συγκατάθεση του Κρεμλίνου. ‘Ενας από τους δύο μεταφραστές των Στάλιν-Μόλοτωφ στις συνομιλίες με τους Τσώρτσιλ-‘Ηντεν, τον Οκτώβριο 1944 στη Μόσχα, ο Βαλεντίν Μπερεζκόφ, συνόψισε ως εξής, σε μια συνέντευξη προς τον γράφοντα που δημοσιεύτηκε στα «Νέα», την ουσία των συνομιλιών:

«Ο Τσώρτσιλ ήθελε τόσο πολύ την Ελλάδα και ήξερε ότι δεν μπορούσε να την έχει χωρίς τη Μόσχα, που οι ‘Αγγλοι μας έδωσαν ότι άλλο ζητήσαμε στα Βαλκάνια»   

Το γενικό στρατηγικό πλαίσιο

Κάναμε το flashback, όχι αναζητώντας δόξα ιστορικού, αλλά γιατί όποιος ξεχνάει την ιστορία του κινδυνεύει να την επαναλάβει, έστω και ως φάρσα, όποιος ξεχνάει τη γεωγραφία του κινδυνεύει να την υποστεί. Οι πάγιες, στρατηγικές επιδιώξεις των ΗΠΑ παραμένουν απαράλλαχτες μετά το 1947. Διάφορες «εξυπνάδες», που υπερατλαντικά κέντρα τώρα διαχέουν στο μάλλον «σαλεμένο» μυαλό του ελληνικού πολιτικού, ιδίως κυβερνητικού προσωπικού, όπως ότι η Αμερική δεν ενδιαφέρεται για την Ευρώπη, θα γίνει ενεργειακά αυτάρκης και δεν ασχολείται με τη Μέση Ανατολή, ή η ασυνάρτητη «θεωρία» των «ναυτικών δυνάμεων», δεν αποδεικνύουν τίποτα άλλο παρά τον προχωρημένο βαθμό αποσύνθεσης του έθνους. Που δεν είναι μόνο υλική. Προηγείται και την ετοιμάζει η πνευματική.

Η κατανόηση του γενικού στρατηγικού πλαισίου έχει απολύτως ζωτική σημασία, για να αντιληφθεί κανείς τα όρια εντός των οποίων η Αθήνα θα μπορούσε, μόνο διαθέτουσα εξαιρετικά ευφυή στρατηγική να εκμεταλλευθεί τυχόν, κάπως, προς ώφελός της, την όποια αντίθεση Ουάσιγκτον-Βερολίνου (το ίδιο συμβαίνει με τις αντιθέσειςSoros-Γερμανίας, Χρήματος-Κράτους στο εσωτερικό των ΗΠΑ, ισραηλινού λόμπυ και «εβραιοσκεπτικιστών» στις ΗΠΑ, λανθάνοντος γερμανικού εθνικισμού καιGoldman Sachs, SPD και Χριστιανοδημοκρατών, ΔΝΤ-Βερολίνου, ευρωπαϊκού Νότου και Βορρά κλπ.), χωρίς όμως πολλές ελπίδες/αυταπάτες και χωρίς, κυρίως, να βρεθεί να παίζει ρόλο «χρήσιμου ηλίθιου» (Ντοστογιέφσκι). Δύσκολο ασφαλώς το εγχείρημα, αυτή είναι όμως η πραγματικότητα.

Η βούληση των ΗΠΑ και του ΔΝΤ – Χάας και κυπριακό

Για λόγους που δεν θα συζητήσουμε εδώ, το αμερικανικό κράτος λέει συχνά την αλήθεια στο επίσημο επίπεδο. Το Μνημόνιο δεν είναι διαπραγματεύσιμο, δήλωσε πρόσφατα ο Ρίτσαρντ Χάας, Πρόεδρος του αμερικανικούCFR (Καθημερινή, 21.4.2013) . Αυτή είναι η πραγματική θέση των ΗΠΑ. Θα ήταν πολύ κρίσιμο, δυνητικά θανάσιμο λάθος να την παρερμηνεύσουμε. Αυτή προσδιορίζει, τουλάχιστον αρχικά, τη (μη) δυνατότητα να στηριχτούμε στα σοβαρά στους Αμερικανούς κατά της Γερμανίας. Για να τροποποιηθεί κάπως η στάση τους, θα χρειαζόταν κινητοποίηση πολύ ειδικών επιχειρημάτων που αφορούν στρατηγικά τους συμφέροντα και γενικές αρχές, όπως και να γίνει σαφές στην Ουάσιγκτον το κόστος από τις ελληνικές εξελίξεις. Η ελληνική ομογένεια θα μπορούσε επίσης υπό όρους – που δεν συντρέχουν σήμερα – να κινητοποιηθεί.

Την αληθινή αμερικανική βούληση τη διαπιστώσαμε στην Κύπρο. Οι Αμερικανοί προφανώς γνώριζαν και δεν έκαναν τίποτα για να εμποδίσουν τις αποφάσεις τουEurogroup και του ΔΝΤ, που κατέστρεψαν εν μια νυκτί ένα υποτίθεται φιλικό κράτος, με τρόπο που καμιά πολεμική επιχείρηση στην ιστορία δεν κατάφερε τόσο εύκολα και ανώδυνα για τον επιτιθέμενο.

Προτού καλά-καλά ληφθούν οι αποφάσεις, η Ουάσιγκτον έσπευσε να υποστηρίξει ότι «και οι δύο πλευρές έχουν δικαίωμα στους υδρογονάνθρακες», επισημαίνοντας ταυτόχρονα την ανάγκη λύσης του κυπριακού, δηλαδή επαναφοράς του σχεδίου Ανάν. Το ΔΝΤ, στο οποίο οι ΗΠΑ διαθέτουν δεσπόζουσα επιρροή, έπαιξε καθοριστικό ρόλο, επιμένοντας στη «βιωσιμότητα» του χρέους, για να καταλήξει η υπόθεση εκεί που κατέληξε. Μετά, το Ταμείο συνυπέγραψε τη θανατική καταδίκη.

Πρόωρες εκλογές και Αμερικανοί

Η προϊούσα κατάρρευση της χώρας και η πιθανότητα μιας κοινωνικής έκρηξης συντηρούν πάντα, μαζί με την πίεση της αντιπολίτευσης, την πιθανότητα πρόωρων εκλογών στις αναλύσεις/προβλέψεις που γίνονται για την Ελλάδα εσωτερικά και διεθνώς.

Οι ΗΠΑ μπορούν, αν το επιδιώξουν, να ανακατευτούν επίσης σε αυτό το παιχνίδι, είτε στηρίζοντας τη μακροημέρευση της κυβέρνησης Σαμαρά, είτε σπρώχνοντας σε πρόωρες εκλογές, αν κρίνουν πως είναι προς στρατηγικό τους όφελος και δεν διακινδυνεύουν εκείνες πολλά πράγματα. Η Ουάσιγκτον (που δεν πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε ως περιοριζόμενη στην κυβέρνηση Ομπάμα), όπως και ισχυροί παγκοσμιοποιητικοί κύκλοι, «τύπου Σόρος», διαθέτουν πάντα (δυστυχέστατα) ισχυρότερα από ποτέ εργαλεία «πρόκλησης πολιτικών εξελίξεων» στο εσωτερικό (ή εκμετάλλευσης της α’ ή β’ εξέλιξης).

Αυτοί οι κύκλοι θα μπορούσαν να σπρώξουν σε τέτοια κατεύθυνση ακόμα πριν από τις γερμανικές εκλογές του προσεχούς φθινοπώρου, αν, π.χ., σε ένα από τα σενάρια που εξετάζονται, αποφάσιζαν ότι θέλουν να ρίξουν τη Μέρκελ, ενισχύοντας ενδεχομένως τους Σοσιαλδημοκράτες, που ιστορικά ήταν στην Ευρώπη βασική φιλοαμερικανική δύναμη από τον μεσοπόλεμο ήδη. ‘Η αν ήθελαν να προχωρήσουν, μέσω μιας «ελληνικής έκρηξης», στο επόμενο στάδιο της (εκτιμούμε καθόλου αυθόρμητης και αυτόματης) ευρωπαϊκής κρίσης.

Για να σκεφθούν κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να εξασφαλίσουν όμως δύο προϋποθέσεις, με ικανοποιητικό βαθμό βεβαιότητας. Πρώτον την προηγούμενη καταστροφή, σε επαρκή βαθμό, των ελληνορωσικών σχέσεων, για να μην οδηγηθούν σε τελείως ανεπιθύμητες γεωπολιτικές εξελίξεις. Το επιδιώκουν, το λένε ανοιχτά και απροκάλυπτα και το κάνουν, εδώ και πολλά χρόνια. Δεύτερον, να είναι σίγουροι ότι οι εκλογές δεν θα οδηγήσουν σε επιτυχές αντιμνημονιακό πείραμα της Αριστεράς, που θα εμπέδωνε την επιρροή της στη χώρα.

«Οι Αμερικανοί όχι μόνο δεν θέλουν επιτυχία ενός αριστερού πειράματος στην Ελλάδα, θέλουν, ει δυνατόν, να την εξαφανίσουν και από  το τελευταίο σημείο της ελληνικής επικράτειας, να τελειώνουν μια για πάντα με αυτή την ελληνική “ιδιαιτερότητα”», μας λέει βαθύς γνώστης της αμερικανικής πολιτικής, συντηρητικών πολιτικών πεποιθήσεων. Ο ίδιος μας υπενθυμίζει το προηγούμενο του ΑΚΕΛ στην Κύπρο, που ενεθάρρυναν και υποστήριξαν για να ανατρέψουν τον Παπαδόπουλο, προβλέποντας, ορθώς, ότι θα προκαλέσει έτσι μόνο του την τελική καταστροφή του, όπως και έγινε.

Στο χέρι της ελληνικής Αριστεράς (και όλων των «αντιμνημονιακών» δυνάμεων) είναι η ανάπτυξη, με τη βοήθεια όλων των διαθέσιμων εθνικών δυνάμεων και όλων των δυνατών διεθνών στηριγμάτων, των κατάλληλων πολιτικών και διεθνών στρατηγικών, για την αντιμετώπιση της τόσο σύνθετης και περίπλοκης πρόκλησης που αντιμετωπίζει η χώρα. Αν δεν το καταφέρει, οι εθνικές και κοινωνικές συνέπειες θα είναι περισσότερο από τραγικές (και η ήττα της ίδιας της αριστεράς βαρύτερη ίσως οποιασδήποτε υπέστη στην ιστορία της).  

konstantakopoulos.blogspot.com

Τι ζήτησε το Ισραήλ από την Κύπρο και την Ελλάδα

Εξαιρετικά απλό και σαφές ήταν το κεντρικό μήνυμα που μετέφερε προς την κυπριακή πλευρά και δευτερευόντως προς την ελληνική η κυβέρνηση του Ισραήλ, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη στη χώρα.

Στο κεντρικό μήνυμα που πέρασαν στην ελληνική (ελλαδική και κυπριακή) πλευρά οι Ισραηλινοί θα αναφερθούμε αμέσως παρακάτω. Σε ότι αφορά τα «υπόλοιπα» οι Ισραηλινοί παρείχαν συγκεκριμένες διαβεβαιώσεις για την ύψιστη σημασία των σχέσεων τους με την Κύπρο όπως επίσης και για ζητήματα που άπτονται της ασφαλείας της εξόρυξης και της αξιοποίησης των κοιτασμάτων. Για ευνόητους λόγους, στο θέμα αυτό δεν μπορούμε κι ούτε πρέπει να επεκταθούμε.

Στο πλαίσιο αυτό πρότειναν την παραχώρηση μέσω μίσθωσης δύο παράκτιων περιπολικών τύπου Super Dvora στη Διοίκηση Ναυτικού της Κυπριακής Δημοκρατίας προκειμένου να ενισχυθούν οι δυνατότητες ναυτικής επιτήρησης της Εθνικής Φρουράς. Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες η κυπριακή κυβέρνηση θα αποδεχθεί την παραχώρηση καθώς θα ενισχύσει τις δυνατότητες ναυτικής επιτήρησης μία περίοδο που η οικονομική κρίση είναι βέβαιο ότι θα επηρεάσει τις πιστώσεις για την άμυνα της μεγαλονήσου.

Ποιό ήταν το μήνυμα; Τι ζήτησαν οι Ισραηλινοί;

ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Με μία ισχυρή δόση κακεντρέχειας θα σημειώναμε ότι αυτά τα δύο είναι ζητούμενα εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα (κυρίως) και λιγότερο στην Κύπρο.

Την παρούσα περίοδο όμως που η παρτίδα ενός εξαιρετικά πολύπλοκου και πολυεπίπεδου γεωπολιτικού παιγνιδιού έχει αρχίσει στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι εκ των ων ουκ άνευ για την επίτευξη των εθνικών στόχων τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου, με άλλα λόγια του ελληνισμού γενικότερα. Μόνο ως μυστικότητα στα υπό συζήτηση θέματα και άμεση υλοποίηση των αποφάσεων που θα ληφθούν από κοινού θα μπορούσε να διερμηνευθεί το ισραηλινό μήνυμα.

Κι έστω οι Κύπριοι από την εποχή του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου έχουν αποδείξει ότι μπορούν να συμφωνήσουν και να κρατήσουν τα στόμα τους κλειστό. Η Ελλάδα όμως; Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 που άρχισε η ελληνο-ισραηλινή προσέγγιση η ελληνική πλευρά στις διμερείς σχέσεις επέλεξε τον ρόλο του… αγοραστή οπλικών συστημάτων και μάλιστα αναξιόπιστου. Επί της ουσίας, στρατηγικός διάλογος είτε δεν έγινε είτε αντιμετωπίστηκε ως διπλωματική «τυπικότητα».

Τα χρόνια πέρασαν και ανακαλύφθηκαν οι υποθαλάσσιοι ενεργειακοί πόροι στην Ανατολική Μεσόγειο που είτε μας αρέσει είτε όχι «δένουν» τις τρεις χώρες σε έναν γεωστρατηγικής σημασία «ενεργειακό διάδρομο».

Σε απλά ελληνικά, την παρούσα περίοδο τα συμφέροντα Ελλάδας – Κύπρου και Ισραήλ στο θέμα των υδρογονανθράκων τουλάχιστον συμπίπτουν και φυσικά αυτή είναι η πιο στέρεα βάση για την οικοδόμηση στρατηγικών σχέσεων.

Και πάλι όμως η ελληνική πλευρά τελούσα σε κατάθλιψη, όχι μόνο από τη δυσάρεστη καθημερινότητα, αλλά και τις επικρατούσες ιδεοληψίες, συνεχίζει να επαναλαμβάνει κοινότοπες μεγαλόστομες και ασαφείς διακηρύξεις αλλά επί του πρακτέου σχεδόν μηδέν. Συχνά προσπαθεί διακηρυκτικά να συνδυάσει τα ασυνδύαστα, με αποτέλεσμα να δημιουργεί αμφιβολίες στους δυνητικούς – λόγω συμφερόντων, το τονίζουμε – συμμάχους, εάν έχει ξεκάθαρη πυξίδα και γνωρίζει προς τα πού θέλει να πάει.

«Κουμπώνονται», αφού κανείς δεν μπορεί να βάλει «το κεφάλι του στον ντορβά» για να σε βοηθήσει, εάν πρώτα εσύ πρώτος δεν επιθυμείς να βοηθηθείς. Και για να συμβεί αυτό, δεν μπορείς τη μία μέρα να καταγγέλλεις συμπεριφορές ως έκνομες με βάση το διεθνές δίκαιο και την επόμενη να χαριεντίζεσαι με αυτό που το παραβιάζει.

Εν κατακλείδι το ισραηλινό αίτημα είναι τόσο απλό όσο και δύσκολο.

Προϋποθέτει να γίνουμε κυνικοί και ρεαλιστές και φυσικά να σοβαρευτούμε προφυλάσσοντας τις διεθνείς σχέσεις της χώρας από τη φθορά που επιφέρουν οι ανούσιες και για το θεαθήναι εσωτερικές αντιπαραθέσεις.

Μπορούμε να το καταφέρουμε;

Εάν προκύπτει ένα δίδαγμα από την κατάσταση στη Συρία όπως αυτή έχει εξελιχθεί μέχρι σήμερα, είναι ότι η αυτοπροβαλλόμενη ως «περιφερειακή στρατιωτική υπερδύναμη» Τουρκία, είναι υπερεκτιμημένη… στον υπερθετικό, αποδεικνύοντας την ορθότητα του όρου «φοβικό σύνδρομο» με τον οποίο διαπρεπείς Έλληνες αναλυτές έχουν περιγράψει τη στάση της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας απέναντι στην υπερφίαλη πολιτική της Άγκυρας.

Όσο η Τουρκία δεν αντιμετωπίζει την οποιαδήποτε πίεση, τόσο αποθρασύνεται και επιχειρεί να κερδίσει δια των απειλών και της απειλής χρήσεως στρατιωτικής βίας όσα θεωρεί ότι δικαιούται, ασχέτως εάν αυτά καλύπτονται ή όχι από το διεθνές δίκαιο. Το μυστικό απέναντι στην Άγκυρα είναι να την πιέσεις στρατιωτικά, χωρίς απαραίτητα να εγκαταλείψεις τη διάθεση συζήτησης και εξεύρεσης, εάν υπάρχει, ενός λογικού συμβιβασμού. Πάντως, η υπερδύναμη Τουρκία συμπεριφέρεται ως… αμνός στην περίπτωση της Συρίας, ενώ εξακολουθεί να τους κατατρύχει το σύμπλεγμα της φοβίας της ήττας, εξ ου και η θρασύδειλη συμπεριφορά απένανατι σε όποιον θεωρεί του χεριού της.

Η παρούσα συγκυρία δίνει την ευκαιρία στην Ελλάδα, παρά την κρίση, να το κάνει και να επιδιώξει την ταχεία προώθηση των ελληνικών εθνικών συμφερόντων και να μεγιστοποιήσει την αξία, στρατιωτική και διπλωματική, της ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων, κυρίως των αεροπορικών και των ναυτικών, αφού ο συνδυασμός τους θα καθιστούσε τους τουρκικούς λεονταρισμούς γράμμα κενό. Αλλιώς γιατί τις πληρώνουμε αν δε γνωρίζουμε να τις αξιοποιήσουμε;

Δυστυχώς, πολλοί δεν αντιλαμβάνονται ότι ο χρόνος κυλάει σε βάρος της Ελλάδας, όχι υπέρ της και το «Ελντοράντο» των κοιτασμάτων μπορεί να μετατραπεί σε εφιάλτης, αφού όσο εισέρχεται στη διεθνή αγορά το σχιστολιθικό αέριο (shale gas) τόσο η διεθνής τιμή θα συμπιέζεται λόγω της αύξησης της προσφοράς του αγαθού.

Αυτό σημαίνει, ότι η Ελλάδα όσο καθυστερεί, τόσο διακινδυνεύει, είτε να αναθεωρήσει προς τα κάτω τα εκτιμώμενα έσοδα είτε να διαπιστώσει μια ωραία πρωία ότι δεν θα μπορεί καν να εξορύξει τους υδρογονάνθρακές της, αφού θα είναι οικονομικά ασύμφορο. Η Ελλάδα κινδυνεύει καθώς έχει καθυστερήσει χαρακτηριστικά. Κάποτε, εάν έκανες λόγο για «πετρέλαια» σε λοιδορούσαν, τώρα πολλοί από αυτούς που λοιδορούσαν υπερθεματίζουν… Αποτέλεσμα είναι το ότι καθυστερήσαμε… ευτυχώς οι Κύπριοι Έλληνες όχι τόσο…

Αυτό δυστυχώς δεν το αντιλαμβάνονται δυστυχώς πολλοί με ιδεοληψίες «αριστερού ή δεξιού τύπου» στην Ελλάδα, ώστε να καθαρίσουν το συγχυσμένο τους μυαλό και να αντιληφθούν ότι οι εύπεπτες στο εκλογικό ακροατήριο, πλειοψηφίας ημιμαθών, «κορόνες», είναι απλά αυτοκαταστροφικές.

Το ερώτημα είναι λοιπόν ένα: Μπορούμε Ελλάδα και Κύπρος να σοβαρευτούμε και να αντιληφθούμε ότι εάν δεν δείξουμε υπευθυνότητα απλώς τελειώσαμε; Και ότι όλα όσα σχεδιάζουμε για το μέλλον μας θα είναι πάνω στην άμμο; Έχουμε την αρετή ως κοινωνία να περιθωριοποιήσουμε τους ανεγκέφαλους πολιτικούς που έχουν γεμίσει τον τόπο οι οποίοι ασχολούνται με το παραγοντιλίκι και τα παχιά λόγια, ενώ είναι ανίκανοι να αποφασίσουν φοβούμενοι το πολιτικό κόστος και να αντιληφθούμε την ανάγκη για αμοιβαία επικερδείς μπίζνες με αυτούς που θα επιλέξουμε;

Ούτε θα μας «παντρευτούν» ούτε θα τους «παντρευτούμε», ούτε όμως και θα ανακαλύψουμε τον τροχό, απλά θα συμπεριφερθούμε για μια φορά στην Ιστορία μας ως φυσιολογικό κράτος… Δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά το να μας ζητούν τα αυτονόητα δεν μας κολακεύει, μάλλον σημαίνει ότι η έξωθεν μαρτυρία μας δεν είναι καλή.

ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ λοιπόν…

http://www.defence-point.gr/news/?p=75566

Συρία, Κύπρος και Ευρώ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Το ΝΑΤΟ ολοκληρώνει την τεχνική προετοιμασίαστρατιωτικής επέμβασης στη Συρία, ενώ, αν πιστέψουμε την ισραηλινή ιστοσελίδα Debka, που φημολογείται ότι συνδέεται με μυστικές υπηρεσίες, ο Πούτιν προειδοποίησε με έντονο τρόπο ΗΠΑ και Ισραήλ εναντίον τέτοιας προοπτικής, διατάσσοντας επιτάχυνση παραδόσεων ρωσικών όπλων στη Δαμασκό. Οι Αμερικανοί πιέζουν ταυτόχρονα τον Ερντογάν να δεχθεί στάθμευση ισραηλινών αεροσκαφών στη χώρα του. Η συριακή πολιτική της Τουρκίας δημιουργεί όμως έντονα πολιτικά προβλήματα στους Ισλαμιστές, ιδίως μετά την ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στη Δαμασκό.

Θυμίζουμε ότι κλιμάκωση της συριακής σύρραξης ενέχει τον κίνδυνο καταστροφής του συριακού χριστιανισμού. Η κοινότητα των Σύρων Χριστιανών, όπως και η αποδεκατισθείσα/μεταναστεύσασα κοινότητα των Χριστιανών του Ιράκ ήταν οι δύο αρχαιότερες στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και η παρουσία τους παράγων «ειρήνης των πολιτισμών». Απορεί κανείς και με την ελληνική στάση, ιδίως στο θέμα της απαγωγής. Έλληνικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στη Συρία και κουρδικές πηγές διερωτώνται γιατί το ΥΠΕΞ δεν συνεργάζεται μαζί τους.

Η προετοιμασία της επέμβασης περιλαμβάνει την Ελλάδα, από την οποία ζητείται η συνδρομή σε υποδοχή πολύ μεγάλου αριθμού προσφύγων, η χρησιμοποίηση Ελλήνων πιλότων της ΠολεμικήςΑεροπορίας, χωρίς ελληνικά σήματα στους βομβαρδισμούς και η αναβάθμιση της Σούδαςμεταξύ άλλων. Σύμφωνα με πληροφορίες, έχουν βγει επίσης στην «πιάτσα» προς άγραν συνταξιούχων πιλότων, που εξαθλιώνονται εξαιτίας των συντάξεων πείνας. Οι ‘Ελληνες πιλότοι θεωρούνται οι καλύτεροι στο ΝΑΤΟ. Πληροφορίες αξιόπιστων πηγών, που χρήζουν όμως περαιτέρω επιβεβαίωσης, κάνουν λόγο εξάλλου για συμφωνία χρήσης από το Ισραήλ των αεροδρομίων Πάφου και Δυτικής Ελλάδας για σκοπούς διασποράς, σε περίπτωση πολύ μεγάλου πολέμου κατά του Ιράν, με ότι αυτό συνεπάγεται για Ελλάδα-Κύπρο.

Τα συμβαίνοντα στη Συρία, μετά τη Λιβύη και την Αφρική, επιβεβαιώνουν ότι αυτό που παρακολουθούμε δεν είναι τόσο παροξυσμός εσωτερικών προβλημάτων χωρών και καθεστώτων, που ασφαλώς υπάρχουν, αλλά η χρήση τους στα πλαίσια της μεγαλύτερης νεοαποικιακής επιχείρησης της νεώτερης εποχής, της δημιουργίας και του ελέγχου (μέσω αιματηρού χάους) της «ευρείαςΜέσης Ανατολής», εγχείρημα που άρχισε με τους πολέμους σε Αφγανιστάν-Ιράκ.

Η κατάσταση είναι δυνητικά τόσο εκρηκτική, που οΜπρεζίνσκι, εκφραστής των «περιστεριών» στη Μέση Ανατολή, εχθρικός προς την επιρροή Νετανιάχου στην αμερικανική πολιτική, ζήτησε δημόσια αυτοσυγκράτηση από τον Ομπάμα, «χαμογελαστό Πρόεδρο που βομβαρδίζει». Τόνισε επίσης την ανάγκη αποφυγής κλιμάκωσης «κυβερνοπολέμων», όπως αυτός που διεξήχθη με αποστολή ιών στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν.

Οι εξελίξεις θέτουν εκ νέου επί τάπητος το ερώτημα κατά πόσον, πίσω από τους «οικονομικούςπολέμους» κατά Ελλάδας και Κύπρου υπάρχει (και ποια) κρυμμένη «γεωπολιτική ατζέντα», που μπορεί να σχετίζεται τόσο με το εγχείρημα στη Μέση Ανατολή, όσο και με πιθανή επιδίωξη δημιουργίας μηχανισμών διάλυσης  της ΕΕ (σε αντιδραστική κατεύθυνση) ή πάντως ελέγχου τυχόν τέτοιας διάλυσης. Και ατζέντα άλλωστε να μην υπάρχει, υπάρχουν γεωπολιτικές συνέπειες και πολύ μεγάλες. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πολλά πράγματα για τη Συρία, περιοριζόμενοι στις σχέσεις των κοινοτήτων της, για την Κύπρο επικεντρωνόμενοι αποκλειστικά στις σχέσεις Ελληνοκυπρίων/Τουρκοκυπρίων ή την Ελλάδα, ξεχνώντας την ιστορία και γεωγραφία της.

Η ιστορική εμπειρία είναι εξόχως διαφωτιστική επ’ αυτού. Από την εποχή των Σταυροφόρων, ο έλεγχοςτου ελληνικού χώρου θεωρήθηκε απαραίτητη προϋπόθεση υποψήφιων κατακτητών είτε της ισλαμικής, είτε της ρωσικής Ανατολής. Ο Χίτλερ έχασε πολύτιμο χρόνο και δυνάμεις στον σκοπό αυτό, προτού στραφεί κατά της Ρωσίας (1941). Ο Τσώρτσιλ το 1944 τάδωσε όλα στον Στάλιν για να πάρει τον έλεγχο της Ελλάδας, προτού η Δύση εξαπολύσει τον Ψυχρό Πόλεμο. Ολόκληρη η μεταπολεμική πολιτική μας ιστορία, ιδίως το ελληνικό (1967) και το κυπριακό πραξικόπημα (1974), ερμηνεύονται επαρκώς από την προσπάθεια ελέγχου της Κύπρου.  

‘Όχι μόνο η ρωσική παρουσία είναι παγίως και εντελώς ανεπιθύμητη από τους Δυτικούς σε Ελλάδα-Κύπρο, αλλά και οι Ευρωπαίοι γίνονται δεκτοί μόνο ως οικονομική, όχι ως στρατηγική παρουσία από τις ΗΠΑ, που μας θεωρούν αποκλειστικό στρατηγικό τους χώρο. Βασικός λόγος εχθρότητας προς τον πρεσβύτερο Καραμανλή ήταν τα ανοίγματα στον Ντε Γκωλ (1962). Τα ‘Ιμια (1996) πιθανώς σχεδιάστηκαν όχι μόνο για να συρθεί η Αθήνα σε διαπραγμάτευση για Αιγαίο-Κύπρο, αλλά και να δοθεί κατάλληλο μήνυμα προς Σημίτη-Γερμανία, για το ποιος κάνει εν τέλει κουμάντο εδώ – κάτι που σχεδόν διατύπωσε ανοιχτά στις Βρυξέλλες τότε ο Χόλμπρουκ.

Με δεδομένο το βάθος της ελληνικής κρίσης, χωρίς προηγούμενο για ειρηνική περίοδο στη δυτική οικονομική ιστορία, και το ακόμα μεγαλύτερο της επερχόμενης κυπριακής, χωρίς σύγκριση με οτιδήποτε συμβαίνει οπουδήποτε αλλού, εγείρεται το ερώτημα κατά πόσον υπάρχουν στρατηγικές που επιδιώκουν να πλήξουν, μέσω Ελλάδας–Κύπρου, το όλο εγχείρημα ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ο συγκεκριμένος τύπος ενοποίησης είναι απαράδεκτος και αντιδραστικός, το πραγματικό πολιτικό ζήτημα είναι όμως που και πως θα πάμε φεύγοντας από εδώ, πως θα πάμε σε καλύτερη, όχι σε χειρότερη κατάσταση.

Δεν είναι δυνατόν επομένως το ζήτημα του νομίσματος να εξετάζεται μόνο ως τεχνικό θέμα συναλλαγματικής ισοτιμίας, χωρίς επίγνωση του μεγέθους των στρατηγικών συνεπειών, ούτε η παγκόσμια κρίση και η παγκοσμιοποίηση να ανάγονται/περιορίζονται σε ζήτημα αρχιτεκτονικής του ευρώ. Κάνοντάς το κινδυνεύουμε να λειτουργήσουμε ως «χρήσιμοι ηλίθιοι». Θα επιστρέψουμε όμως στο θέμα λόγω της τεράστιας σημασίας του.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Κωνσταντίνος Μανίκας ο Μαθητής που αφησε αφωνο όλο το Facebook

Λέγομαι Κωνσταντίνος Μανίκας και είμαι μαθητής της πρώτης Λυκείου στο 10 Λύκειο Δραπετσώνας…Αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο, θέλοντας να εκφράσω τον αποτροπιασμό και την αγανάκτησή μου για το θράσος και την υποκρισία και αυτών που μας κυβερνούν καθώς και όλων αυτών των δημοσιογράφων και ΜΜΕ που τους βοηθάνε για να επιβάλλουν τα άνομα και ανήθικα σχέδια τους σε βάρος των μαθητών και της νέας γενιάς.

Αφορμή είναι η απεργία των καθηγητών μου , μέσα στην εξεταστική περίοδο και τα κροκοδείλια δάκρυα πολιτικών και δημοσιογράφων για το μέλλον μου ,που «κινδυνεύει» απ αυτήν.

Τι λέτε;;;;;
Τι μέλλον έχω , -εξαιτίας σας – κι από ποιους πραγματικά κινδυνεύει;;;;

Ας δούμε πρώτα, ποιος διαμόρφωσε το μέλλον και την ζωή όλων, από παλιά.

– Ποιος έφτιαξε το μέλλον του παππού μου και το έντυσε με τα αποφόρια της ΟΥΝΤΡΑ, στέλνοντας τον μετανάστη στη Γερμανία;

– Ποιος κακοδιαχειρίστηκε και κατάκλεψε αυτόν τον τόπο;

– Ποιος ανάγκασε την μητέρα μου να δουλεύει απ το πρωί ως το βράδυ για 530 ευρώ, που αφού πληρώσει λογαριασμούς και φαγητό , δεν περισσεύουν –όχι για να μου πάρει παπούτσια- αλλά ούτε ένα βιβλίο που θέλω απ τον πάγκο του παζαριού;;;;;

– Ποιος μείωσε στο μισό τον μισθό του πατέρα μου;

– Ποιος τον συκοφάντησε ,τον απείλησε με επιστράτευση , απόλυση -αυτόν και όλους τους συναδέλφους του στις μεταφορές- όταν κατέβηκαν σε απεργίες μόνο και μόνο γιατί ήθελαν να ζήσουν με αξιοπρέπεια;

– Ποιος θέλει να κλείσει την σχολή που διάλεξε ο αδερφός μου για να πραγματοποιήσει τα όνειρα του, στο Πανεπιστήμιο;

– Ποιος μου έδωσε φωτοτυπίες αντί για βιβλία;

– Ποιος με άφησε να παγώνω χωρίς θέρμανση στην τάξη μου;

– Ποιος φταίει που μαθητές λιποθυμάνε απ την πείνα;

– Ποιος άφησε τόσους άνεργους;

– Ποιος οδήγησε 4000 ανθρώπους στην αυτοκτονία;

– Ποιος άφησε τους παππούδες μας χωρίς περίθαλψη και φάρμακα;

Οι καθηγητές μου ή ΕΣΕΙΣ τα κάνατε όλα αυτά;;;;

Λέτε επίσης ότι οι καθηγητές μου , με την απεργία , θα καταστρέψουν τα όνειρα μου.

Ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να είμαι ένας ακόμα άνεργος στο 67% των νέων ανέργων;

Ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να δουλεύω ανασφάλιστος και χωρίς ωράρια για 350 ευρώ το μήνα –όπως ψηφίσατε στην τελευταία σας τροπολογία-;

Ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να γίνω οικονομικός μετανάστης ;

Ποιος σας είπε ότι όνειρό μου είναι να γίνω delivery boy;

Δυο λόγια θέλω να πω και στους δασκάλους μου , σ όλη τη χώρα.

Δάσκαλοι μου , έχετε υποχρέωση απέναντι σ όλους τους μαθητές ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ .
Αν υποχωρήσετε στον δίκαιο αγώνα σας τότε πραγματικά θα έχετε παίξει με το μέλλον μου και θα το χετε υποθηκεύσει.

Όποια υποχώρηση και να κάνετε , όποια νίκη της κυβέρνησης , θα μου στερήσει το δικαίωμα να χαμογελάω , να ονειρεύομαι , να ελπίζω, να αγωνίζομαι για καλύτερη ζωή για μια ανθρώπινη κοινωνία.

Στους γονείς , τους συμμαθητές μου και σ όλη την κοινωνία έχω να πω τα εξής:

Θέλετε αυτοί που μας διδάσκουν να ζουν μες στην εξαθλίωση;

Θέλετε να μας στοιβάξουν σαν εμπορεύματα στις αίθουσες;

Θέλετε να κλείσουν τα σχολεία και να χτίσουν φυλακές;

Θα αφήσετε τους δασκάλους μας μόνους τους σε αυτόν τον αγώνα ;

Έτσι θα μας μάθετε να φωνάζουμε αλληλεγγύη ;

Θέλετε ο δάσκαλος να είναι παράδειγμα σε μας, αυτοσεβασμού , αξιοπρέπειας μαχητικότητας η παράδειγμα υποδούλωσης;;;

Θέλετε τελικά να ζήσουμε σαν δούλοι ;

Από αύριο κιόλας , καταλήψεις σε όλα τα σχολεία από μαθητές και γονείς για να στηρίξουμε τους δασκάλους μας μ’ ένα τραγούδι , ένα σύνθημα : «εμπρός να τσακίσουμε τυράννους φασίστες»

Όλοι μαζί για να αγωνιστούμε για δημόσια δωρεάν και ποιοτική παιδεία .

Όλοι μαζί για να ανατρέψουμε αυτούς που κλέβουν το γέλιο μας ,το γέλιο των παιδιών σας.

ΥΓ. όχι από ματαιοδοξία αλλά για να στερήσω από κάποιους το γελοίο επιχείρημα πως «απλά θέλω να χάσω μαθήματα» , παραθέτω τους βαθμούς μου…

http://odigosagoras2.wordpress.com/2013/05/13/%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%82-%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%86/

ELT – ITN World News: Activity Book (Paperback)

ITN World News: Activity Book (Paperback)

by Ulrike Meinhof (Author), Marc Bergman (Author)

15,00 ευρώ – χωρίς έξοδα αποστολής από 30 ευρώ και άνω!!!

http://www.amazon.co.uk/gp/offer-listing/0194586006/sr=/qid=/ref=olp_tab_new?ie=UTF8&colid=&coliid=&condition=new&me=&qid=&seller=&sr=

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ – Μέρος Γ΄

Ο ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΗΣΙΟΔΕΙΟΣ

 

Καλησπέρα φίλες και φίλοι μας Mythologists! Απόψε θα αναφερθούμε σε δύο ακόμα αρχαιοελληνικούς μύθους της δημιουργίας – κοσμογονίας και θεογονίας με βάση τα έργα δύο πολύ μεγάλων και πασίγνωστων Ελλήνων ποιητών: του Ομήρου και του Ησιόδου.

 

Σύμφωνα με τον Όμηρο, του οποίο ο μύθος της δημιουργίας θυμίζει πολύ τον Πελασγικό που προαναφέραμε (Μέρος Α΄), η Τηθύς σαν μια άλλη Ευρυνόμη κυβερνούσε πάνω στη θάλασσα και ο σύντροφός της Ωκεανός την περιέζωνε κυκλικά σαν ένας άλλος Οφίωνας… Ο Ωκεανός περιγράφεται από τον Όμηρο σαν ένα μεγάλο ποτάμι που περιβάλλει τη Γη και η Τηθύς ήταν η μητέρα όλων των παιδιών του.

 

Ο Ησίοδος στη «Θεογονία» του με την έμπνευση των Μουσών μάς αποκαλύπτει όλες τις γενεαλογίες των θεών, δίνοντάς μας εκτενέστατους καταλόγους ονομάτων. Σύμφωνα με αυτόν, «εν αρχή ην το Χάος» -μέσα από το οποίο πρόβαλε η Νύξ και το Έρεβος- καθώς και η Γαία και ο Έρως. Από τη Νύκτα και το Έρεβος προέκυψαν η Ημέρα και ο Αιθήρ, ενώ η Γη μόνη της γέννησε τον Ουρανό, με τον οποίο στη συνέχεια ενώθηκε και έδωσαν ζωή στους Τιτάνες και στα υπόλοιπα παιδιά τους. Για τα περαιτέρω, καλύτερα να σας παραθέσω μία διαγραμματική απεικόνιση της «Θεογονίας» του Ησιόδου.

Πηγή: R. Graves (1979), «Οι ελληνικοί μύθοι», μτφρ.: Λ. Ζενάκος, Αθήνα: εκδ. Πλειάς – Ρούγκας.

 

Γ.Μ.Γ.

 (Από την ανάρτησή μου στη fb-σελίδα των Mythologists στις 20.1.2013).

http://apostolief.blogspot.gr/2013/05/blog-post_4534.html

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ – Μέρος Β΄

 

 

Ο ΟΡΦΙΚΟΣ

Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι Mythologists, στο πλαίσιο των εβδομαδιαίων συνεχειών μας για τους αρχαιοελληνικούς μύθους της δημιουργίας, σήμερα θα αναφερθούμε στον Ορφικό Μύθο.

 

Σύμφωνα με τους Ορφικούς, «ο Άνεμος ξελόγιασε τη μαυροφτέρουγη Νύχτα, τη θεά που ακόμη και ο Ζεύς σεβόταν, και γέννησε αυτή ένα ασημένιο αβγό στους κόλπους του Σκότους». Με τον τρόπο αυτό ξεκινάει την περι