Tο «μυστικό» κράτος της Ευρώπης ζητά …»γη και ύδωρ» και απειλεί την Ελλάδα με το εξωτερικό της χρέος.
Συμβαίνει συχνά με τον άνθρωπο το εξής απλό φαινόμενο. Βλέπει άριστα τις «καμπούρες» των άλλων και δεν βλέπει καθόλου τη δική του. Σήμερα στο παγκόσμιο «μικροσκόπιο» βρίσκεται η «καμπούρα» των Ελλήνων. Όλοι τη βλέπουν, αλλά όχι οι Έλληνες. Όλοι βλέπουν την «καμπούρα» των Ελλήνων, αλλά όχι τις δικές τους. Αυτή η επιλεκτική «ορατότητα» είναι ένα φυσικό φαινόμενο και αυτό θα προσπαθήσουμε να το εκμεταλλευτούμε, για να εξασφαλίσουμε την καλύτερη δυνατή «εικόνα» της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η πατρίδα μας. Θα δούμε και εμείς ως Έλληνες τις «καμπούρες» των άλλων, για να κατανοήσουμε τη δική μας, η οποία είναι όμοια. Σε έναν κόσμο «καμπούρηδων» οι πάντες μοιάζουν και άρα θα χρησιμοποιήσουμε τον «απέναντι» ως «είδωλο» δικό μας.
Πριν πούμε όμως οτιδήποτε άλλο, χρήσιμο είναι να ξεκινήσουμε με μια διαπίστωση, την οποία στη συνέχεια του κειμένου θα αιτιολογήσουμε. Οι Ευρωπαίοι, που σήμερα μας «μαλώνουν» για τις «σπατάλες» μας, είναι οι κύριοι και αποκλειστικοί υπεύθυνοι για το εξωτερικό μας χρέος. Τα άπειρα χρήματα του εξωτερικού μας χρέους δεν μπήκαν σε κάποια ελληνικά «σεντούκια». Ευρωπαϊκές τράπεζες τα έδωσαν και ευρωπαϊκές εταιρείες τα εισέπραξαν. «Πέρασαν» από την ελληνική οικονομία, αλλά δεν «στάθηκαν» σ’ αυτήν. Οι ίδιοι άνθρωποι, που μας τα έδωσαν, ήταν οι ίδιοι που τα ξαναπήραν. Τώρα λοιπόν, που οι Βρυξέλες ζητούν «μέτρα», είναι ευκαιρία να λύσουμε και τις όποιες εκκρεμότητες υπάρχουν μεταξύ μας.
Αφού έκανε το λάθος ο «κλέφτης» και τα «τσιράκια» του να φωνάζουν, καλό είναι ο «νοικοκύρης» να πάρει το «χαρτί» και το «μολύβι». Μας συμφέρει το «χαρτί» και το «μολύβι», γιατί είμαστε θύματα μιας κατάστασης, που, αν δεν αντιμετωπίσουμε με τον σωστό τρόπο, μπορεί να μας καταστρέψει. Είμαστε μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας και ως τέτοιοι θα λύσουμε τις όποιες διαφορές μας υπάρχουν με τους υπολοίπους. Κανένας δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα της ενιαίας Ευρώπης, αλλά τα πάντα μέσα σ’ αυτήν πρέπει να κινούνται μέσα στα πλαίσια της δικαιοσύνης του αμοιβαίου σεβασμού και βέβαια της ισότητας μεταξύ των λαών. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα ο οραματιστής από το κορόιδο. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα η συμμετοχή μας στην Ευρώπη από την …κατοχή μας από την Ευρώπη.
Αν κάποιοι Ευρωπαίοι εξέλαβαν την ευρωπαϊκή ενοποίηση σαν τη μεγάλη ευκαιρία, για να καταφέρουν να κάνουν με χρήματα αυτά τα οποία απέτυχε να κάνει ο Χίτλερ με τα όπλα, κάνουν λάθος και αυτό το λάθος σύντομα θα κληθούν να το πληρώσουν. Σ’ ό,τι αφορά το ίδιο το πρόβλημα του ευρώ και της σταθερότητας της ευρωζώνης έχουμε να πούμε σε όλους όσους διακατέχονται από «ευρωφοβίες» ότι αυτές δεν ευσταθούν. Κανενός ευρώ την ασφάλεια δεν θέτει σε κίνδυνο η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Πέραν του γεγονότος ότι η ίδια η οικονομία της Ελλάδας αντιπροσωπεύει ένα πολύ μικρό μέρος της ευρωπαϊκής οικονομίας —περίπου το 3%— και άρα μπορεί να στηριχθεί ανά πάσα στιγμή από την κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα και πάλι δεν τίθεται θέμα ασφάλειας, για τον λόγο ότι η ευρωπαϊκή οικονομία έχει άμυνες. Άμυνες πολύ ισχυρότερες ακόμα και από αυτές των ΗΠΑ, των οποίων το δολάριο δεν απειλήθηκε από την «πτώχευση» ενός εκ των ισχυροτέρων «πυλώνων» της αμερικανικής οικονομίας, όπως είναι η Καλιφόρνια. Η Ευρώπη αποτελεί την πλουσιότερη αγορά του κόσμου και το νόμισμα του καταναλωτή είναι πάντα πιο ισχυρό από αυτό του πωλητή.
Ο δήθεν πανικός και οι υστερίες των Βρυξελών αποκαλύπτουν πολιτικές αγωνίες και όχι οικονομικές ανασφάλειες. Ποια είναι η κύρια αγωνία τους; Ότι η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση θα αποκαλύψει τα εγκλήματά τους. Ότι μετά από έναν «μαραθώνιο» λεηλασίας των ασθενέστερων κρατών από τους ισχυρότερους εταίρους καταλήξαμε στο τελικό αποτέλεσμα, το οποίο ήταν γνωστό εκ των προτέρων, εφόσον είχε εξ’ αρχής δρομολογηθεί γι’ αυτόν τον λόγο. Περί αυτού πρόκειται. Το αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών πολιτικών των Βρυξελών ήταν η «κατάκτηση» των ασθενέστερων εταίρων από τους ισχυρότερους. Τώρα, με τις «υστερίες» κατά της Ελλάδας, απλά χτυπάνε το «σαμάρι» για ν’ ακούσει το «γομάρι». Χτυπάνε τον ασθενέστερο, για ν’ ακούσουν και οι υπόλοιποι αδύναμοι. Χτυπάνε την Ελλάδα, για ν’ «ακούσει» η Ιταλία, η Ισπανία και τα άλλα τα «παιδιά».
Τα εξωτερικά χρέη των κρατών κυρίως της Μεσογείου αποκαλύπτουν τη ζοφερή πραγματικότητα για τους λαούς τους. Λεηλατήθηκαν… και τώρα αυτοί, που τα λεηλάτησαν, φοβούνται τις αντιδράσεις τους. Γι’ αυτόν τον λόγο έχουν στήσει μια παράσταση «τρόμου» και ωμού εκβιασμού. Προκειμένου να μην αντιδράσουν, θα επιχειρήσουν να τους τρομοκρατήσουν με την «πτώχευσή» τους. Τα εξωτερικά χρέη των κρατών ήταν στην πραγματικότητα τα «ουίσκι» και τα «καθρεπτάκια», που πούλησαν στους «Ινδιάνους», προκειμένου να τους αφαιρέσουν τη γη τους. Ξαφνικά κυρίαρχοι λαοί βρέθηκαν να είναι «φιλοξενούμενοι» στις πατρίδες τους. «Φιλοξενούμενοι», γιατί κάποιοι τραπεζικοί «βρικόλακες» τους αφαίμαξαν και στη συνέχεια τους αφαίρεσαν τις ίδιες τις πατρίδες τους.
Απλά και γνωστά πράγματα, τα οποία έχουν γίνει και στο παρελθόν και γι’ αυτόν τον λόγο τρομάζουν αυτούς που τα εφάρμοσαν. Το οικονομικό έγκλημα αυτού του τύπου, δηλαδή, δεν είναι μια καινούργια και άγνωστη πρακτική για το σύστημα. Η δημιουργία χρεών, προκειμένου να λεηλατηθούν ή να ελεγχθούν κράτη και λαοί, δεν είναι κάτι το πρωτοφανές. Ολόκληρος ο Τρίτος Κόσμος με τα τεχνητά χρέη ελέγχεται και λεηλατείται καθημερινά. Εξαιτίας των χρεών λιμοκτονούν λαοί σε πατρίδες, οι οποίες θα μπορούσαν να τους θρέψουν με μεγάλη άνεση. Με λίγη ανθρωπιστική «βοήθεια», ένα τρακτέρ και μερικούς σπόρους, τούς αφαίρεσαν τις πατρίδες τους. Με λίγο «χαρτζιλίκι» διαφθοράς σε προδότες κυβερνήτες παραμένουν κατακτητές, χωρίς να χρειαστεί να χυθεί αίμα. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Οι περισσότεροι φτωχοί λαοί έχουν χάσει τις πατρίδες τους.
Το μόνο πρωτότυπο —στην περίπτωση που αναφερόμαστε— είναι ότι αυτού του είδους την πολιτική την έκαναν εις βάρος «ανεπτυγμένων» κρατών. Κρατών, τα οποία ήταν μακριά από τη «ζούγκλα» και τα οποία με τα χρέη και τη διαφθορά φρόντισαν να τα τοποθετήσουν στο κέντρο της «ζούγκλας». Άλωσαν κράτη, τα οποία μέχρι τώρα είχαν άμυνες και εξαιτίας της «ενοποίησης» τις έχασαν. Κράτη, τα οποία είχαν ισχυρές άμυνες μέσα στα πλαίσια των εθνικών πολιτικών και εντασσόμενα μέσα σε ευρύτερα πλαίσια τις έχαναν. Είναι η ίδια εγκληματική τακτική που ακολούθησε η Δυτική Γερμανία εις βάρος της Ανατολικής. Τι έκαναν; Ένα από τα πιο ισχυρά κράτη της πάλαι ποτέ Ανατολικής Ευρώπης λεηλατήθηκε μέσα σε ελάχιστα χρόνια από τους «αδερφούς» του καπιταλιστές. Με την άνευ προστατευτικών δικλείδων ενοποίησή τους ο ισχυρός λεηλάτησε τον ανίσχυρο. Απαξιώθηκε η παραγωγή της Ανατολικής Γερμανίας και ως εκ τούτου ο πληθυσμός της βυθίστηκε στην ανεργία. Η ανεργία απαξίωσε το ανατολικογερμανικό κεφάλαιο και αυτό έδωσε την ευκαιρία στους Δυτικογερμανούς να το αρπάξουν τζάμπα. Υποκριτικές «βοήθειες» και υψηλότοκα δάνεια αναμίχθηκαν και έγιναν μια «μέγγενη», η οποία έπνιξε το κράτος και τον λαό της πάλαι ποτέ Ανατολικής Γερμανίας.
Σήμερα οι Ανατολικογερμανοί περιφέρονται στην ενιαία Γερμανία όμοιοι με τους φτωχούς λαθρομετάναστες. Άνεργοι και χωρίς καμία περιουσία, είτε ιδιωτική είτε συλλογική. Ξανθοί «Πακιστανοί» και «Ινδοί» μέσα σε μια πατρίδα, η οποία τους «ξεζούμισε» και τώρα πλέον δεν τους «θέλει». Τους βύθισαν στα δάνεια, στερώντας τους όχι μόνον την περιουσία του παρελθόντος, αλλά και την ελπίδα να ανακάμψουν κάποτε στο μέλλον. Τα «αδέρφια» τους με τις λαμπερές «βιτρίνες» κατάπιαν ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε στην πατρίδα τους. Οι Ανατολικογερμανοί την «πάτησαν» όπως τα έντομα, που έλκονται από τους δυνατούς «λαμπτήρες» και πεθαίνουν όταν «αγγίζουν» το «όνειρό» τους. Σήμερα οι Δυτικοί αδερφοί τους αντιλαμβάνονται σαν πρόβλημα και σαν «παράσιτα», που επιβαρύνουν την οικονομία τους. Την οικονομία των «ανεπτυγμένων», που της στερούν πόρους.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που έχει διαπράξει ένα κράτος εις βάρος του υποτιθέμενου λαού του από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Ποιος όμως το διέπραξε; Οι Γερμανοί εις βάρος Γερμανών; Το γερμανικό κράτος εις βάρος μιας μεγάλης μερίδας Γερμανών; Όχι βέβαια. Γερμανία —δυστυχώς για τον λαό της— δεν υπάρχει. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν υπάρχει ελεύθερη Γερμανία. Υπάρχει μια εβραιοκρατούμενη Γερμανία, η οποία καθημερινά προσβάλει, ταπεινώνει και εξευτελίζει τον γερμανικό λαό για τις συλλογικές του ευθύνες σε ένα υποτιθέμενο «ολοκαύτωμα». Υπάρχει μια εβραιοκρατούμενη Γερμανία, η οποία λεηλατεί καθημερινά τον γερμανικό λαό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ενιαίας πλέον Γερμανίας. Μια συμμορία Εβραίων, η οποία εκμεταλλεύτηκε τις αγωνίες ενός διχασμένου λαού και τον κατέστρεψε ολοσχερώς.
Αυτή η συμμορία χρησιμοποίησε —για να φέρει εις πέρας τον σχεδιασμό της— τον πιο διεφθαρμένο Γερμανό του τελευταίου αιώνα. Τον κοιλιόδουλο Κολ. Τον χρησιμοποίησε και κατόπιν τον «παρόπλισε», γιατί της ήταν άχρηστος. Ήταν πολύ βρόμικος και προκλητικός για ν’ αναλάβει να εκφράσει τη μελλοντική «επεκτατική» πολιτική της Γερμανίας. Αυτή η πολιτική έπρεπε να έχει χαμηλό «προφίλ» και γι’ αυτό επιλέχθηκε ένα «τίποτε» με το όνομα Μέρκελ. Αυτή η συμμορία, μετά το «πείραμα» της ενοποίησης της Γερμανίας, θέλησε —και το κατάφερε— να μεταφέρει την τεχνογνωσία της και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτό ακριβώς είναι το όλο θέμα. Με την απόλυτη ενοποίηση της Γερμανίας στην πραγματικότητα έγινε μια πρόβα τζενεράλε γι’ αυτά τα οποία θα έκαναν οι Εβραίοι στην ενιαία Ευρώπη.
Το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης «οπλίστηκε» με εμπειρία από τις δοκιμασμένες πρακτικές που ακολουθήθηκαν στην Ανατολική Γερμανία και εκεί ακριβώς πόνταρε. Όπως «κρύφτηκε» πίσω από το κράτος και την οικονομία της Δυτικής Γερμανίας, για να «καταπιεί» την Ανατολική, έτσι «κρύφτηκε» πίσω από το κράτος της ενιαίας Γερμανίας, για να «καταπιεί» την υπόλοιπη Ευρώπη. Οι ίδιοι άνθρωποι, που εγκλημάτησαν εις βάρος των Γερμανών, επανέλαβαν τους εαυτούς τους και έκαναν τα ίδια εγκλήματα εναντίον όλων των Ευρωπαίων. Ισχυροποιήθηκαν με τη λεηλασία της Ανατολικής Γερμανίας και στη συνέχεια αυτήν την ισχύ τη χρησιμοποίησαν εις βάρος των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών.
Η συμμορία αυτή δεν είναι αγνώστου «διαμονής». Είναι «συμμορία» με γνωστό «ονοματεπώνυμο» και γνωστή «κατοικία». Είναι η συμμορία που ελέγχει απόλυτα την οικονομία της εβραιοκρατούμενης γερμανικής οικονομίας. Η συμμορία της Deutsche Bank του Ιωσήφ Άκερμαν. Μια «συμμορία», η οποία εξ’ αρχής βάδιζε με «σχέδιο». Είχε απέναντι της τους νέους «Ινδιάνους», οι οποίοι είχαν μια περιουσία που τους ενδιέφερε και είχε έτοιμα «καθρεπτάκια» και «ουίσκι», για να τους ξεγελάσει. Σήμερα, που έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος της «κατάκτησης», η επιθυμία τους είναι ν’ αποφύγουν τις αντιδράσεις των θυμάτων τους. Γι’ αυτό «χτυπάνε» την Ελλάδα, προκειμένου να τρομοκρατήσουν και τους υπόλοιπους.
Η τρομοκράτηση των λαών και των κρατών που λεηλατήθηκαν είναι το ζητούμενο αυτής της πολιτικής. Γιατί; Γιατί θέλουν να μας «πουλήσουν» τον τελικό σχεδιασμό της καταστροφής, χωρίς να υπάρξουν αντιδράσεις. Θέλουν να μας «ρυθμίσουν» «χαριστικά» τα δάνεια και τα χρέη, προκειμένου να είμαστε «ευχαριστημένοι». Προκειμένου να μην αντιδράσουμε για τη λεηλασία. Προκειμένου να μην ψάξουμε να βρούμε ποιοι ευθύνονται πραγματικά για τα υπέρογκα χρέη που «φορτωθήκαμε» και ποιοι επωφελήθηκαν από αυτά. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, χρωστάει πάνω από μισό τρις ευρώ στο διεθνές και κυρίως στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Πού πήγαν αυτά τα χρήματα; Τα πήραν οι Έλληνες και τα έβαλαν στα σεντούκια τους, λεηλατώντας τους πόρους και βέβαια τον «ιδρώτα» των υπολοίπων Ευρωπαίων; Τα μετέτρεψαν σε επενδύσεις και άρα σήμερα ζουν εξαιτίας των κερδών κεφαλαίων, τα οποία ανήκαν στους υπόλοιπους Ευρωπαίους; Τι έγιναν δηλαδή τα χρήματα των Ελλήνων αλλά και των υπολοίπων Ευρωπαίων, που «επενδύθηκαν» στην Ελλάδα; Τα χρήματα δεν «χάνονται». Τα χρήματα αφήνουν «ίχνη». Από τη στιγμή που οι Έλληνες τα πήραν, κάπου υπάρχουν. Αν δεν τα έχουν οι ίδιοι, αυτό σημαίνει ότι κάποιοι άλλοι τα πήραν για λογαριασμό τους. Αυτό είναι το αντικείμενο του κειμένου. Η αναζήτηση των «ιχνών» του χρήματος. Είναι βέβαιον ότι υπάρχουν «ίχνη». Τόσο μεγάλα ποσά είναι βέβαιον ότι θα έχουν τεράστια «ίχνη».
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για ν’ αρχίσουμε το «κυνήγι». Η Ελλάδα και οι Έλληνες, όταν μπήκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είχαν μια πολύ συγκεκριμένη περιουσία. Μια περιουσία, η οποία μπορούσε να καταμετρηθεί με πολύ απλό τρόπο. Δεν ήταν αφηρημένη. Υπήρχε η ατομική περιουσία των Ελλήνων και η συλλογική περιουσία των Ελλήνων. Ο λαός των Ελλήνων φημίζονταν εκείνη την εποχή για τις αποταμιεύσεις του. Φημιζόταν για την παθιασμένη προσκόλλησή του στην ακίνητη περιουσία του. Σε μια εποχή ευρωπαϊκής ακμής, κατά την οποία οι ισχυροί ευρωπαϊκοί λαοί «κατανάλωναν» την ακμή τους, οι Έλληνες «αποταμίευαν» με πάθος. Δεν είχαν την πολυτέλεια να αφεθούν στην ασφάλεια ενός συστήματος, που φρόντιζε για τα μέλη του. Αυτά, που έναν Γερμανό του τα «εγγυούταν» το κοινωνικό κράτος της Γερμανίας, για τον Έλληνα ήταν κρυμμένα κάτω από το «μαξιλάρι» του.
Ταυτόχρονα όμως οι Έλληνες, ως λαός, είχαν και μια τεράστια συλλογική περιουσία. Περιουσία, την οποία δεν διέθεταν άλλοι λαοί σε συλλογικό επίπεδο. Περιουσία, η οποία προέκυψε από τις ιδιομορφίες των πολιτικοκοινωνικών δεδομένων που αφορούσαν την Ελλάδα. Περιουσία, που δημιουργήθηκε μέσα από συλλογικές θυσίες. Περιουσία, που σε άλλες χώρες —πολύ ισχυρότερες— ανήκε στη σφαίρα των ιδιωτικών συμφερόντων, εφόσον δεν επιτρέπονταν στα κράτη να κάνουν επενδύσεις σε χώρους οι οποίοι ενδιέφεραν τον ιδιωτικό τομέα. Το αποτέλεσμα ήταν η συλλογική περιουσία του ελληνικού λαού να είναι τεράστια και αμύθητης αξίας.
Εταιρείες-κολοσσοί ανήκαν στους Έλληνες πολίτες. Εταιρείες όπως η ΕΛΠΕ, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, ο ΟΠΑΠ, η ΕΥΔΑΠ, η ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, η Εθνική Τράπεζα, η Ολυμπιακή, οι οποίες, αν ανήκαν σε ιδιώτες, θα τους καθιστούσαν μεγιστάνες παγκοσμίου βεληνεκούς. Εταιρίες πανάκριβες με κεφάλαιο όλων των τύπων και μορφών. Με άπειρο κεφάλαιο σε ακίνητη περιουσία —που απαιτούσαν οι υποδομές τους— αλλά και με κεφάλαιο σε έμψυχο δυναμικό, με το άρτια εκπαιδευμένο και εξειδικευμένο προσωπικό τους. Τόνους χρήματος είχαν ξοδέψει οι Έλληνες όχι μόνον για να «χτίσουν» αυτές τις εταιρείες, αλλά και για να εκπαιδεύσουν το προσωπικό τους.
Κοντά σ’ αυτό το κεφάλαιο υπήρχε και ένα άλλο κεφάλαιο εξίσου μυθικής αξίας. Η Ελλάδα, ως φυσικός χώρος, ήταν πάντα ένα από τα πιο γνωστά «φιλέτα» στον Πλανήτη. Ήταν ένα «οικόπεδο» στη μέση της Μεσογείου. Στη μέση του μέσου της Γης. Ένα ανεκμετάλλευτο «φιλέτο», το οποίο περίμενε ανά πάσα στιγμή να αποδώσει χρυσάφι από την ανάπτυξή του. Ένα «φιλέτο», του οποίου η εκμετάλλευση εκείνη την εποχή ήταν μηδενική και «εκφραζόταν» από τη γριά του rooms to let και από το καμάκι, που αναζητούσε το εύκολο σεξ. Το συλλογικό κεφάλαιο των Ελλήνων, το οποίο αφορούσε την ακίνητη περιουσία του λαού, ήταν τερατωδών διαστάσεων. Το «μαγαζί» ήταν «γωνία» και ανήκε εξ’ ολοκλήρου στον ελληνικό λαό. Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για ιδιομορφία πολιτικοκοινωνικών δεδομένων.
Η σύγχρονη Ελλάδα προερχόταν από «απελευθέρωση» και δεν ήταν η τελική «μετάλλαξη» κάποιου φεουδαρχικού συστήματος, όπως συνέβαινε με άλλα ευρωπαϊκά συστήματα. Δεν ήταν το τελικό αποτέλεσμα μιας δύσκολης «διαπραγμάτευσης» μεταξύ λαού και «γαλαζοαίματων», όπως συνέβαινε με τη Βρετανία, το Βέλγιο, την Ολλανδία ή τη Γερμανία. Τα βουνά, τα δάση ή οι ακτές της δεν ανήκαν σε κάποιους «γαλαζοαίματους». Ανήκαν στον λαό της και ήταν αμύθητης αξίας. Μιας αξίας, η οποία ήταν «ορατή» για εκείνους που έβλεπαν τις οικονομικές εξελίξεις του τότε άμεσου μέλλοντος. Ήταν «ορατό» για τους γνωρίζοντες ότι ο τουρισμός θα γινόταν η βαριά βιομηχανία της επόμενης ημέρας της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Η Ελλάδα μπήκε στην Ευρώπη σαν ένας βαθύπλουτος κληρονόμος. Πανίσχυρη και με όλα τα δεδομένα να μπορούν να λειτουργήσουν υπέρ της. Είχε τεράστιο συλλογικό κεφάλαιο, είχε αποταμιευμένους πόρους και διάθεση να επενδύσει στην ανάπτυξή του. Ταυτόχρονα είχε και ένα άλλο προσόν, που έκανε τη διαδικασία ακόμα πιο εύκολη. Είχε «φθηνά» λειτουργικά. Είχε έναν κρατικό μηχανισμό πολύ «σφικτό» στα έξοδά του, σε βαθμό που να χαρακτηρίζεται «μίζερος». Είχε ανύπαρκτη διαφθορά. Οι κρατικοί υπάλληλοι ήταν από τους χειρότερα αμειβόμενους εργαζόμενους στη χώρα και η διαφθορά τιμωρούνταν σκληρά, με αποτέλεσμα να μην υφίσταται αυτή στον βαθμό που να δημιουργεί κοινωνικό πρόβλημα.
Τι έγινε λοιπόν και μέσα σε λίγες δεκαετίες όλα αυτά άλλαξαν κατά τρόπο τραγικό για τους Έλληνες; Πώς δηλαδή ένας λαός, με «παράδοση» στη συγκέντρωση περιουσιακών στοιχείων, εμφανίζεται «νταντέλα»; Ένας λαός, ο οποίος είχε υπό την κατοχή του δεκάδες τρισεκατομμύρια δραχμές σε καταθέσεις —τα οποία μεταφράζονταν σε δισεκατομμύρια του δολαρίου εκείνης της εποχής—, βρέθηκε να χρωστά άλλα τόσα και με την υπόλοιπη περιουσία του να έχει «χαθεί». Τι απέγινε εκείνο το μυθώθες συλλογικό κεφάλαιο; Πώς ξαφνικά ο ΟΤΕ βρέθηκε υπό γερμανική ιδιοκτησία; Πώς ξαφνικά το μεγάλο λιμάνι της χώρας έχει γίνει κινέζικο και το μεγάλο αεροδρόμιο της χώρας έγινε γερμανικό; Πώς βρέθηκαν πάνω από δύο εκατομμύρια ξένων ατομικών ιδιοκτησιών μέσα σε μια τόσο μικρή χώρα; Πώς κατάφεραν οι πολυεθνικές του τουρισμού ν’ αποκτήσουν ιδιοκτησίες «πλακών» χιλιάδων στρεμμάτων πάνω στο «μπαλκόνι» του Αιγαίου;
Γιατί ξαφνικά οι δημόσιοι υπάλληλοι των «τρεις κι εξήντα», που δεν διαφθείρονταν όταν ήταν φτωχοί και είχαν ανάγκη τα χρήματα, άρχισαν να διαφθείρονται όταν έγιναν υψηλόμισθοι προνομιούχοι; Ποιοι εισέπραξαν εκείνα τα χρήματα της διαφθοράς;
Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Καταλαβαίνει τον λόγο που κάποιοι στην Ευρώπη «φωνάζουν»; Φοβούνται μήπως οι Έλληνες «ξυπνήσουν» και «δουν» αυτά τα οποία δεν πρέπει …Δουν ότι για πέντε δρόμους, μερικές ψηφιακές συνδέσεις και υποβρύχια που «γέρνουν» έχασαν ολόκληρη την πατρίδα τους. Φοβούνται κάποιοι Ευρωπαίοι μην θυμώσουν οι Έλληνες και κάνουν αυτό το οποίο δεν τους συμφέρει. Φοβούνται μην κάνουν καταμέτρηση της ζημιάς και τους αποκαλύψουν. Φοβούνται τον «κερατά» και τώρα τον απειλούν και με «ξυλοδαρμό».
Η αμερικανική «βιομηχανία»
των «καθρεπτών» και των «χαντρών»
και οι Εβραίοι «έμποροι».
Η πρακτική, που ακολουθήθηκε για την «άλωση» της Ευρώπης, δεν είναι πρωτοφανής. Απλά πρέπει να έχει κάποιος γνώση του τι ακριβώς συνέβη και ποιος κρύβεται πίσω από τις μεθοδεύσεις. Το φαινόμενο της ήπιας «κατάκτησης», μέσω χρηματοοικονομικών δεδομένων, ξεκίνησε από τις ΗΠΑ. Οι ίδιες οι ΗΠΑ ιδρύθηκαν με αυτόν τον τρόπο. Με «καθρέπτες» και «χάντρες» κάποιοι αφαίρεσαν την πατρίδα των Ινδιάνων από την κατοχή τους. Οι «καθρέπτες» και οι «χάντρες», που πήραν οι «μεθυσμένοι» Ινδιάνοι, ήταν αυτά που «νομιμοποίησαν» την παραμονή των Αγγλοσαξόνων στις ΗΠΑ. Κάποιοι δέχθηκαν να πάρουν «σκουπίδια» προς αντάλλαγμα κεφαλαίου και από τότε παραμένουν «κατακτημένοι», χωρίς να υπάρχει επισήμως «κατακτητής». Όλα νόμιμα. Υπήρχαν «αγοραστές» και όχι «κατακτητές». Υπήρχαν «πωλητές» και όχι «κατακτημένοι».
Οι Αμερικανοί, έχοντας εξοικειωθεί με αυτήν τη πολιτική, την εφάρμοσαν με την ίδια επιτυχία εναντίον όλων των εχθρών τους. Εναντίον όλων όσων θεωρούσαν απειλή για την «επιτυχία» τους. Τέτοιοι εχθροί ήταν και οι μαύροι των ΗΠΑ. Μετά την «απελευθέρωση» των ΗΠΑ από τους Βρετανούς, εχθροί της κοινωνίας τους έγιναν οι μαύροι. Οι μαύροι πρώην δούλοι. Η «απελευθέρωση», δηλαδή, εμφάνισε ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα, το οποίο έπρεπε ν’ αντιμετωπιστεί γρήγορα και αποτελεσματικά, γιατί στην πραγματικότητα θα γυρνούσε «μπούμερανγκ» γι’ αυτούς που την επιχείρησαν. Θα γινόταν «απελευθέρωση» των πολλών Αμερικανών και άρα και των πολλών γηγενών Ινδιάνων και των πολλών μαύρων. Το πρόβλημα το αντιλήφθηκαν γρήγορα οι WASP. Οι κυρίαρχοι ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ.
Ποιο ήταν αυτό το πρόβλημα; Ήταν πληθυσμιακά λίγοι, ήταν λευκοί και είχαν υπό την κατοχή τους το σύνολο του αμερικανικού κεφαλαίου. Απέναντί τους βρίσκονταν άνθρωποι «λευκοί» και «έγχρωμοι», οι οποίοι δεν είχαν τίποτε, τους μισούσαν —λόγω της προηγούμενης συμπεριφοράς τους— και εποφθαλμιούσαν το κεφάλαιό τους. Τι έκαναν για ν’ αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα; «Κάλεσαν» συμμάχους, για να τους χρησιμοποιήσουν σαν «ασπίδα». Συμμάχους, οι οποίοι θα τους βοηθούσαν να διατηρήσουν την κατοχή του κεφαλαίου τους. Συμμάχους λευκούς, ώστε να δημιουργήσουν μια κοινή πλατφόρμα φυλετικών συμφερόντων. Άνοιξαν δηλαδή τις «πόρτες» της μετανάστευσης επιλεκτικά. Στην πραγματικότητα «κάλεσαν» στις ΗΠΑ την λευκή αγραμματοσιά της Ευρώπης. Αυτοί οι λευκοί θα γίνονταν «ένα» με τους υπόλοιπους φτωχούς λευκούς των ΗΠΑ και θα υπερασπίζονταν τους κεφαλαιοκράτες λευκούς εναντίον των «απειλητικών» μαύρων.
Εδώ βρίσκεται το λεπτό σημείο. Πώς κοινοί εργαζόμενοι, έστω και λευκοί, δεν ταυτίστηκαν με τους μαύρους εργαζόμενους, ώστε να διεκδικήσουν κεφάλαιο; Πώς δηλαδή μόνον στις ΗΠΑ και πουθενά αλλού οι κοινοί εργαζόμενοι δεν αντέδρασαν στη μαζική είσοδο ξένων εργαζομένων στην πατρίδα τους; Ο πληθυσμός των φτωχών λευκών της Αμερικής δεν αντέδρασε σ’ αυτήν τη φιλομεταναστευτική πολιτική των κεφαλαιοκρατών ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΩΝ, γιατί πείστηκε ότι τον συμφέρει αυτή η πολιτική.
Οι φτωχοί λευκοί των ΗΠΑ δεν ήταν μόνον αγράμματοι, αλλά και ρατσιστές. Κάποιοι από αυτούς δεν μπορούσαν καν να διανοηθούν ότι θα ερχόταν μια ώρα, που οι μαύροι θα ήταν ελεύθεροι και το χειρότερο …ότι θα εργάζονταν στα ίδια εργοστάσια με τους ίδιους και μάλιστα με τους ίδιους μισθούς. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι δεν πέρασαν μερικές δεκαετίες από σήμερα από την εποχή εκείνη, που οι λευκοί δεν ήθελαν να μετακινούνται με τα ίδια λεωφορεία με τους μαύρους. Δεν ήθελαν να μοιράζονται ούτε καν τις ίδιες τουαλέτες μ’ αυτούς.
Όταν δεν ανέχονται ισότητα σε τέτοια επουσιώδη και σχεδόν αστεία πράγματα, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δεχθούν ισότητα σε θεμελιώδη. Δεν υπήρχε περίπτωση να δεχθούν ισότητα σε θέμα εργασίας, μισθοδοσίας και βέβαια εκπαίδευσης ή υγειονομικής περίθαλψης. Οι λευκοί Αμερικανοί ήταν ρατσιστές και το «φώναζαν». Οι μαύροι ήταν εχθροί τους και τους το έδειχναν με όλους τους τρόπους. Ο ρατσισμός των ΗΠΑ ήταν «δομικό» στοιχείο της κοινωνίας τους και όχι αποτέλεσμα κακής κοινωνικής συμπεριφοράς. Στις ΗΠΑ υπήρχε ένας διχασμένος λαός κυρίων και δούλων και όταν οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες —λόγω της βιομηχανικής εποχής— αναγκαστικά άλλαζαν, έπρεπε να διατηρηθούν οι προηγούμενες συνθήκες και αυτό επιτεύχθηκε μέσω ενός χρηματοοικονομικού «τρυκ».
Εφόσον οι Αμερικανοί ήθελαν μια ενιαία τάξη εργαζομένων, η οποία έπρεπε αναγκαστικά να λειτουργεί ως τέτοια, αλλά και να φαίνεται ταυτόχρονα ότι δεν είναι τάξη «ίσων», θα έπρεπε να βρουν μια λύση. Με τον ίδιο τρόπο, που «ξεγέλασαν» τους Ινδιάνους, θα ξεγελούσαν και τους Αμερικανούς εργαζομένους όλων των «χρωμάτων» και κυρίως τους λευκούς. Κάποιους θα «αδικούσαν» επειδή ήταν εχθροί και κάποιους θα «ευνοούσαν» επειδή ήταν «όμοιοί» τους λευκοί. Πώς θα τους ξεγελάσεις; Και πάλι με «καθρέπτες» και «χάντρες». Θα χρησιμοποιήσεις και πάλι «σκουπίδια», προκειμένου να «ευνοείς» αυτούς που θα τους τα δίνεις και να αδικείς αυτούς που θα τους τα στερείς. Άχρηστα «σκουπίδια», που θα κάνουν ευτυχείς εκείνους που τα παίρνουν και ταυτόχρονα δεν θα απειλούν τις ισορροπίες της οικονομίας σου. Της οικονομίας, που στηρίζεται στη βιομηχανική παραγωγή και λειτουργεί με συγκεκριμένες προδιαγραφές.
Η βιομηχανία, δηλαδή, και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης ήταν τα δεδομένα που απειλούσαν με ομογενοποίηση μια διχασμένη κοινωνία «μαύρων» και «άσπρων» και αυτό όπως είπαμε δεν άρεσε σε κάποιους. Οι «άσπροι» ήθελαν να παραμείνουν κυρίαρχοι και ταυτίστηκαν με πρακτικές του συστήματος, που διατηρούσαν την κοινωνία τους «πολύχρωμη». Οι «άσπροι» εργαζόμενοι ήθελαν να ξεχωρίζουν από τους μαύρους «εργαζόμενους» και αυτό γινόταν μόνον με χρηματοοικονομικά κόλπα. Με κόλπα, τα οποία θα προσέφεραν «εύνοιες» χωρίς κόστος για την οικονομική λειτουργία.
Αυτή ήταν η πολιτική των ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΩΝ στον χειρισμό των εργαζομένων. Έπαιζαν με τα χρήματα. Θα έδιναν ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ στους λευκούς εργαζόμενους, αλλά ΟΧΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Για να ενθαρρύνουν τη μετανάστευση των λευκών προς τις ΗΠΑ, τους υπόσχονταν ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, αλλά ΟΧΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Λογικό είναι αυτό, εφόσον εκεί τους καλούσαν για να τους εκμεταλλευτούν και όχι για να τους κάνουν συνεταίρους τους. Για να μην αντιδρούν οι τοπικοί λευκοί εργαζόμενοι, τούς υπόσχονται ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ χρήματα. Κάθε νέο μεταναστευτικό «κύμα» θα έμπαινε ανάμεσα στους λευκούς Αμερικανούς και τους μαύρους Αμερικανούς. Κάθε νέο κύμα θα έκανε τους γηγενείς λευκούς πιο υψηλόμισθους και άρα «λευκότερους». Γιατί; Γιατί θα ήταν λευκοί και άρα ανώτεροι από τους μαύρους. Λευκοί όμως, που δεν γνώριζαν αγγλικά και άρα θα μετέτρεπαν τους αγγλόφωνους λευκούς σε «ανώτερους» ενδιάμεσους μεταξύ των ιδίων και της εργοδοσίας.
Τα κόλπα, δηλαδή, ήταν για να «δουλεύουν» τους ευνοημένους και όχι για να αδικούν τους αδύναμους. Με αυτό το «τρυκ» συντηρήθηκε στην ουσία ένας εσωτερικός κοινωνικός «εμφύλιος», ο οποίος διατηρούσε τους «κατακτημένους» υπό την εξουσία των «κατακτητών». Ο «εμφύλιος», που διατηρούσε τους μαύρους στη θέση των πρώην δούλων και τους λευκούς στη θέση των κυρίων. Ο «εμφύλιος» με το προκαταδικασμένο αποτέλεσμα, που παρακάμπτει εύκολα κάθε έννοια συνταγματικής τάξης περί ισότητας και δικαιοσύνης. Οι ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ τα είχαν καταφέρει μια χαρά. Μετά από την επιτυχή ήπια «κατάκτηση» των Ινδιάνων είχαν εφαρμόσει και την ήπια «υποδούλωση» τόσο των μαύρων «εχθρών» τους όσο και των λευκών «συμμάχων» τους.
Θα ξεκινήσουμε λοιπόν από τις ΗΠΑ και από τη δική τους «μήτρα» του χρήματος. Το χρήμα —και άρα το νόμισμα— στις ΗΠΑ στην πραγματικότητα δεν ελέγχεται από το κράτος. Ελέγχεται από μια ιδιωτική επιχείρηση. Μια επιχείρηση με το όνομα FED. Αυτή είναι η διαβόητη Ομοσπονδιακή Τράπεζα. Αυτή είναι μια καθαρά ιδιωτική επιχείρηση και οι ιδιοκτήτες της δεν έχουν μόνον ονοματεπώνυμο, αλλά είναι και μιας συγκεκριμένης εθνικής καταγωγής. Είναι Εβραίοι. Εβραίοι είναι οι ιδιοκτήτες της και Εβραίοι είναι αυτοί, οι οποίοι κατά καιρούς εμφανίζονται να τη διαχειρίζονται. Εβραίος ήταν ο Γκρίνσπαν και Εβραίος είναι και ο διάδοχός του Μπενράνκε. Τα αφεντικά αυτών είναι οι ιδιοκτήτες αυτής της δήθεν «ομοσπονδιακής» τράπεζας.
Περισσότερο από το 50% των μετοχών της Federal Reserve Bank ανήκαν στις μεγάλες τράπεζες της Νέας Υόρκης …η National City Bank του Ροκφέλερ, η National Bank of Commerce, η First National Bank, η Chase National Bank και η Marine National Bank. Όταν η National City Bank του Ροκφέλερ συγχωνεύθηκε με την J.P. Morgan – First National Bank το 1955, ο όμιλος Ροκφέλερ έλεγχε το 22% των μετοχών της Federal Reserve Bank of New York. Κοντά στον Ροκφέλερ και ο έτερος συμμορίτης Ρότσιλντ. Βασικοί μέτοχοι της FED είναι η Lehman Brothers Bank της Νέας Υόρκης του συστήματος Ρότσιλντ. Η «Kuhn-Loeb bank» της Νέας Υόρκης. Η «New York Chase Manhattan Bank» των Ροκφέλερ. Η «Goldman-Sachs» της Νέας Υόρκης.
Συνιδιοκτήτες όμως αυτής της «αμερικανικής» τράπεζας δεν είναι μόνον «αμερικανικές» τράπεζες της εβραϊκής συμμορίας της Νέας Υόρκης. Συνιδιοκτήτες αυτής της «αμερικανικής» τράπεζας είναι και ξένες τράπεζες. Ξένοι δηλαδή αποφασίζουν για το αμερικανικό νόμισμα της αμερικανικής οικονομίας του αμερικανικού λαού. Κατά μια διαβολική «σύμπτωση» και αυτοί οι ξένοι μέτοχοι της εβραϊκής FED είναι επίσης εβραϊκά τραπεζικά ιδρύματα. Οι βασικοί μέτοχοι της Federal Reserve Bank είναι: 1. Οι Τράπεζες Rothchild του Λονδίνου και του Βερολίνου. 2. Η επενδυτική Τράπεζα των αδελφών Lazard του Παρισιού, (Lazard Brothers Bank, που ανήκει στο σύστημα Rothchild.) 3. Οι Τράπεζες Warburg Bank του Αμβούργου και του Άμστερνταμ, που κι αυτές ανήκουν στο σύστημα Rothchild. 4. Η «Israel Moses Seif Bank» της Ιταλίας
Αυτό το εβραϊκό τραπεζικό κύκλωμα ήταν που άλωσε την αμερικανική οικονομία. Τι έκανε; Με «ανύπαρκτο» χρήμα «αγόρασε» τις ΗΠΑ από τους ίδιους τους Αμερικανούς. Τύπωνε χρήμα και «αγόραζε» τις ΗΠΑ από τους ιδιοκτήτες τους. Στην πραγματικότητα χρησιμοποίησε το αμερικανικό κεφάλαιο εις βάρος των Αμερικανών. Έδινε μέσω φτηνών δανείων χρήματα στους καταναλωτές και στη συνέχεια τα «μάζευε» μέσω των αμερικανικών επιχειρήσεων, τις οποίες το ίδιο χρηματοδοτούσε στις «επενδύσεις» τους. Στο τέλος έβαλε στο «χέρι» τόσο τους πολίτες αυτής της μεγάλης χώρας όσο και τις ίδιες τις αμερικανικές επιχειρήσεις. Όλοι χρωστούσαν στους ίδιους ανθρώπους και όλων οι περιουσίες στην πραγματικότητα πέρασαν στα «χέρια» αυτών, που έπαιζαν το παιχνίδι του ψεύτικου χρήματος. Του ανύπαρκτου χρήματος.
Αυτό ήταν το colpo grosso των Εβραίων στις ΗΠΑ. Με ψεύτικα χρήματα «χρηματοδότησαν» την υπερκατανάλωση στις ΗΠΑ. Έδιναν καταναλωτικά δάνεια με τον τόνο στους καταναλωτές, προκειμένου να τους εντάξουν σε ένα υποτιθέμενο αμερικανικό «όνειρο». Τζάμπα ήταν, εφόσον αυτοί έλεγχαν τις «μηχανές» που τα τύπωναν. Στο ένα πραγματικό δολάριο αυτοί τύπωναν δέκα και διαχειρίζονταν τα εννιά σαν να ήταν δικά τους. Τα ψεύτικα χρήματα διοχέτευαν στην αγορά και αγόραζαν πραγματικό κεφάλαιο μέσα από αυτήν. Αυτά τα οποία λέμε δεν είναι πρωτοφανή. Αν ψάξει κάποιος ελάχιστα στο ίντερνετ, θα δει άπειρες «καταγγελίες» γι’ αυτό το παιχνίδι των Εβραίων. Τόσο άπειρες και τόσο ακριβείς, που υποψιαζόμαστε ότι δίνονται από τους ίδιους τους Εβραίους, προκειμένου να τις εξουδετερώσουν. Η γνωστή εβραϊκή συνταγή της «απόκρυψης» μέσω της «αποκάλυψης».
Έγινε τίποτε, επειδή καταγγέλθηκαν όλα αυτά; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί αυτό, το οποίο καταγγέλλεις, δεν έχει την παραμικρή αξία, αν δεν γνωρίζεις πώς λειτουργεί. Αν δεν γνωρίζεις πώς πρέπει να το σταματήσεις, προκειμένου να πάψει να λειτουργεί. Αυτό είναι κάτι, το οποίο δεν θα το βρεις πουθενά στο ίντερνετ. Απλά πράγματα. Αν βρεις το πιστόλι του εγκληματία, μπορείς να τον σταματήσεις, όχι γιατί γνωρίζεις ότι είναι εγκληματίας, αλλά γιατί γνωρίζεις τη λειτουργία του πιστολιού. Αν ο ίδιος εγκληματίας εγκληματεί με μια «αγκινάρα», δεν μπορείς να τον σταματήσεις, όχι πως δεν κατανοείς ότι είναι εγκληματίας, αλλά επειδή δεν γνωρίζεις τον τρόπο με τον οποίο γίνεται θανατηφόρα η «αγκινάρα», επιτρέποντάς του να συνεχίζει τα εγκλήματά του.
Αυτή ακριβώς είναι η μέθοδος της «απόκρυψης» μέσω της «αποκάλυψης». Δίνεις ακριβή στοιχεία για ένα πράγμα, το οποίο κανένας δεν γνωρίζει πώς λειτουργεί. Του προσθέτεις ψέματα και μυστήριο και το αφήνεις να χαθεί ανάμεσα στα εκατομμύρια σενάρια συνομωσίας, που κατά καιρούς εμφανίζονται στον Πλανήτη. Για όσο διάστημα δεν γνωρίζεις πώς ακριβώς γίνεται το «έγκλημα», δεν έχει καμία αξία να γνωρίζεις το «όπλο» του εγκλήματος. Για όσο διάστημα δεν γνωρίζεις πώς λειτουργεί η FED υπέρ των εγκληματιών, δεν έχει καμία αξία να γνωρίζεις ότι ελέγχεται απόλυτα από τους Εβραίους. Στο ίντερνετ λοιπόν «κυκλοφορούν» πληροφορίες για το «όπλο» του εγκλήματος, ενώ σ’ αυτό το κείμενο θα δείξουμε πώς αυτό «λειτουργεί». Στο ίντερνετ κυκλοφορούν πληροφορίες για τη FED, αλλά όχι για το «παιχνίδι» που αυτή η τράπεζα κάνει. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλά πράγματα, ενώ τα θεωρούμε γνωστά, θα διαπιστώσουμε ότι έχουν άγνωστες συνέπειες.
Οι Εβραίοι λοιπόν έπαιξαν με «πέτσινο» χρήμα και κατόρθωσαν και αγόρασαν τις ΗΠΑ από τους ίδιους τους Αμερικανούς. Αφαίρεσαν το αμερικανικό κεφάλαιο από τους ίδιους τους ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ. Στην πραγματικότητα έκαναν στους Αμερικανούς ό,τι έκαναν οι ίδιοι οι Αμερικανοί στους Ινδιάνους. Οι Εβραίοι έδωσαν «καθρέπτες» και «χάντρες» στους Αμερικανούς και τους πήραν την πατρίδα. Έβαλαν στο «χέρι» την Τράπεζα που ελέγχει την κοπή νομίσματος και με ψεύτικο χρήμα αγόρασαν το πραγματικό κεφάλαιο της χώρας και βέβαια άρπαξαν το πραγματικό χρήμα, που κυκλοφορούσε στην αγορά.
Όμως, το «παιχνίδι» του χρήματος δεν είναι ένα εύκολο παιχνίδι. Αν δεν γνωρίζεις τι θέλεις να κάνεις, θα καταστραφείς. Αν δηλαδή δώσεις σε κάποιους άλλους ανθρώπους τη FED, δεν σημαίνει ότι θα κάνουν τα ίδια πράγματα με τους Εβραίους, επειδή έχουν τη δυνατότητα να «τυπώνουν» χρήματα. Αν βρεις σε ένα αεροδρόμιο ένα τζετ, δεν σημαίνει ότι μπορεί και να «πετάξεις». Δεν αρκεί δηλαδή μόνον να «τυπώνεις» χρήματα. Δεν αρκεί να «σκορπάς» χρήματα. Πρέπει να μπορείς να τα «μαζεύεις» πριν αποκαλύψουν την απάτη.
Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει μερικά βασικά πράγματα περί χρήματος. Το χρήμα είναι μια επινόηση του ανθρώπου, προκειμένου να βοηθήσει την οικονομία στη λειτουργία της και να απλοποιήσει τις συναλλαγές. Το κεφάλαιο παράγει τα προϊόντα και τα προϊόντα «μετρώνται» σε χρήμα, για να «πληρωθούν» τόσο οι εργαζόμενοι όσο και οι κεφαλαιοκράτες. Για να μην δίνεις ως κεφαλαιοκράτης τυροπαραγωγός τυρί ως αμοιβή στους εργαζόμενούς σου και συγκεντρώνεις τα κέρδη σου σε κότες και μοσχάρια, αποτυπώνεις την «αξία» όλων αυτών των προϊόντων σε χρήμα. Χρήμα δίνεις στους εργαζόμενούς σου και χρήμα συγκεντρώνεις ως κέρδος. Το κεφάλαιο παραμένει πάντα το μέσο, που παράγει ή ξοδεύει χρήμα και αυτό είναι το εργοστάσιο.
Το χρήμα λοιπόν έχει διπλή σημασία. Το έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι για να ζουν και το έχουν ανάγκη οι κεφαλαιοκράτες, είτε για ν’ αγοράζουν νέο κεφάλαιο είτε για να διατηρούν σε άριστη κατάσταση αυτό το οποίο ήδη διαθέτουν. Αυτή η διπλή σημασία του χρήματος είναι πολύ σημαντική, γιατί αυτή καθορίζει τη δυναμική της οικονομίας. Αν «παίξεις» με το χρήμα, θα σε σταματήσει η δυναμική της οικονομίας πολύ πριν σε αντιληφθεί ο νόμος. Τι σημαίνει αυτό; Αν «τυπώνεις» χρήμα αυθαίρετα, δεν σημαίνει ότι θα αγοράσεις όλο τον κόσμο. Σε «αντιλαμβάνεται» το κεφάλαιο και επειδή είναι πιο ισχυρό, αντιδρά και καταστρέφει το χρήμα.
Το κεφάλαιο «αμύνεται». «Τυπώνεις» χρήμα και το κεφάλαιο «ακριβαίνει». Όσο πιο πολύ «τυπώνεις», τόσο πιο πολύ το κεφάλαιο ακριβαίνει. Ό,τι μπορούσες ν’ αγοράσεις με μια χούφτα δολάρια πριν αρχίσεις το «τύπωμα», το ίδιο αγοράζεις και με ένα «κοντέινερ» δολάρια μετά τη «φάμπρικα» του τυπώματος. Αν δεν γνωρίζεις δηλαδή τι πρέπει να κάνεις, είναι θέμα χρόνου το χρήμα σου να έχει μικρότερη αξία από το ίδιο το χαρτί που απαίτησε η εκτύπωσή του. Το «πέτσινο» χρήμα, δηλαδή, έχει αξία μέχρι να πέσει πάνω στον «τοίχο», που λέγεται κεφάλαιο. Είτε αυτό είναι γη είτε εργοστάσιο είτε πνευματικά δικαιώματα. Όσο πιο πολλά χρήματα βρίσκονται στην αγορά, τόσο πιο πολύ ανεβαίνουν οι απαιτήσεις αυτών που διαθέτουν κεφάλαιο προς πώληση και άρα τόσο πιο «αδύναμο» το χρήμα.
Οι Εβραίοι σ’ αυτό το σημείο απέδειξαν πόσο πονηροί είναι και πόσο καλά αντιλαμβάνονται την αγορά. Διαθέτοντας την εξουσία πάνω στην Τράπεζα που «κόβει» το χρήμα στις ΗΠΑ, κατόρθωσαν και με ψεύτικο χρήμα αγόρασαν τα πάντα από τους πάντες. Πώς το κατάφεραν αυτό. Με το να ρίξουν άπειρο χρήμα στην αγορά, χωρίς όμως να το φέρουν σε «σύγκρουση» με το κεφάλαιο. Έριχναν τόνους ψεύτικου χρήματος στην αγορά, αλλά χωρίς να απειλούν την ισορροπία της. Πώς τα κατάφεραν; Το «εξάτμιζαν» στην κατανάλωση πριν φτάσει στον «τοίχο» του κεφαλαίου και αποκαλυφθεί η απάτη τους. Τύπωναν άπειρα φτηνά χρήματα και δεν τους δημιουργούσαν πρόβλημα, γιατί μπορούσαν και τα «μάζευαν» με τον έλεγχο της ακρίβειας.
Σταματούσαν δηλαδή το χρήμα στην κατανάλωση. Σταματούσαν το χρήμα στο προϊόν, πριν αυτό φτάσει στο κεφάλαιο. Γιατί; Γιατί το προϊόν δεν είναι κεφάλαιο. Δεν υπάρχει υπερπολύτιμο προϊόν. Υπερπολύτιμο είναι μόνον το κεφάλαιο. Υπερπολύτιμο είναι, γιατί σου επιτρέπει την έπ’ άπειρον εκμετάλλευσή του. Μπορεί να σε ταΐζει και όταν δεν θα εργάζεσαι. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει ένα προϊόν, ό,τι και όποιο κι αν είναι αυτό. Το προϊόν στην καλύτερη περίπτωση γι’ αυτό μπορεί να είναι απλά πανάκριβο στην απόκτησή του. Το προϊόν όμως, από τη στιγμή που κατασκευάζεται, έχει μία και μοναδική μοίρα. Να χρησιμοποιηθεί και στη συνέχεια να γίνει ένα σκουπίδι. Άρα; Άρα αυτός, που το απέκτησε πανάκριβα, στην πραγματικότητα δεν έχει στην κατοχή του τίποτε παραπάνω από ένα λαμπερό μελλοντικό σκουπίδι. Όσα χρήματα και να έδωσε για την απόκτησή του, αυτά —αργά ή γρήγορα— θα «σβήσουν» σε κάποιον σκουπιδοτενεκέ.
Οι Εβραίοι, κατανοώντας αυτές τις ιδιαιτερότητες της οικονομίας, έκαναν το εξής απλό. Φρόντιζαν να ρίχνουν άπειρο «πέτσινο» χρήμα στην αγορά, έχοντας από πριν εξασφαλίσει το δεδομένο ότι αυτό το χρήμα θα «αγοράζει» μόνον πανάκριβα σκουπίδια και ποτέ υπερπολύτιμο κεφάλαιο. Το «πέτσινο» χρήμα θα «επενδυόταν» σε μελλοντικά «σκουπίδια» και άρα θα «εξατμιζόταν». Δεν θα απειλούσε αυτούς που το κυκλοφορούσαν. Στο σημείο αυτό έκαναν χρήση της ιδιομορφίας της αμερικανικής κοινωνίας, η οποία ήταν διχασμένη σε κυρίαρχους «άσπρους» και υποτελείς «μαύρους». Εκμεταλλεύτηκαν τον ρατσισμό μιας ρατσιστικής κοινωνίας και εκεί έπαιξαν. Εκμεταλλεύτηκαν την έξυπνη επινόηση των Αγγλοσαξόνων των ΗΠΑ. «Δούλεψαν» τους «ανώτερους» λευκούς και στην πραγματικότητα λεηλάτησαν την πατρίδα τους. Ποιο ήταν το «κόλπο»; Το «κόλπο», το οποίο δεν εφεύραν οι Εβραίοι, αλλά το εφεύραν οι «άσπροι» Αγγλοσάξονες, για να «δουλεύουν» τους υπόλοιπους «άσπρους» στις ΗΠΑ.
Τι έκαναν μέχρι τότε οι «άσπροι» Αγγλοσάξονες, για να δουλεύουν τους επίσης «άσπρους» εργαζόμενους; Αυτό, το οποίο είπαμε πιο πάνω. Υπόσχονταν στους λευκούς εργαζόμενους ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ αλλά ΟΧΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Στην ίδια κοινωνία και στα ίδια εργοστάσια για την ίδια δουλειά οι «άσπροι», είτε γηγενείς είτε «φρέσκοι» μετανάστες, πληρώνονταν σχεδόν τα διπλάσια χρήματα από τους «μαύρους». Θεωρούσαν τους εαυτούς τους «ανώτερους» και «δικαιούνταν» τη διαφορά αυτήν. Οι Αγγλοσάξονες «αναγνώριζαν» αυτήν την «ανωτερότητα» και δέχονταν να την πληρώνουν. Όλοι ευχαριστημένοι. Όλοι οι «άσπροι» υπερέχοντες έναντι όλων των «μαύρων».
Όμως, τα χρήματα προέρχονταν από το ίδιο κεφάλαιο, που ήταν το αμερικανικό. Άρα; Άρα τα παραπάνω χρήματα, που έπαιρναν οι «άσπροι», δεν ήταν «πραγματικά». Ήταν «πέτσινα». Για να προστατεύσεις όμως αυτό το «πέτσινο» χρήμα, θα πρέπει να το προστατεύεις από την «πρόσκρουσή» του στο κεφάλαιο. Δεν δίνεις δηλαδή σε έναν «άσπρο» εργαζόμενο διπλάσιο μισθό, για να διπλασιάζει την περιουσία του σε σχέση με τον «μαύρο». Δεν του δίνεις τη δυνατότητα να αγοράζει διπλάσια σπίτια, να αγοράζει χωράφια και να απειλεί την ισορροπία του κεφαλαίου. Αν συμβεί αυτό, είναι θέμα χρόνου να έρθει το χρήμα σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και να το «ακριβύνει». Είναι θέμα χρόνου να διασπαστεί η εργατική τάξη και κάποιοι να «μετακινηθούν» σε άλλες ιδιότητες και να επιβιώνουν χωρίς να εργάζονται.
Γίνεται αυτό; Όχι βέβαια. Άρα; Άρα, όταν θα χρησιμοποιήσουν κάποιοι το χρήμα για «μετακίνησή» τους, θα πάμε και πάλι στο μηδέν, εφόσον το κεφάλαιο θα «αμυνθεί». Είναι θέμα χρόνου ν’ αποδειχθεί ότι το χρήμα που δίνεις είναι «πέτσινο». Δίνεις διπλάσιο μισθό υπό την προϋπόθεση ότι το «εξουδετερώνεις» στην πορεία. Τι σημαίνει αυτό; Ποια είναι η απαίτηση ενός εργαζόμενου από τον μισθό του; Να αγοράσει την Αμερική; Όχι βέβαια. Η απαίτηση του εργαζόμενου από τον μισθό του είναι να του δίνει τη δυνατότητα όχι απλά να επιβιώνει μέσω της εξασφάλισης τροφής, αλλά να ζει αξιοπρεπώς. Να έχει ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο και να μπορεί να αγοράσει …ένα παντελόνι.
Για να προστατεύσεις λοιπόν τα «πέτσινα» χρήματα, κάνεις το εξής απλό. Δεν επιτρέπεις στον «ευνοημένο» εργαζόμενο ν’ αλλάξει ταξική κατηγορία και να επιχειρήσει μέσω της αποταμίευσης ν’ αλλάξει ιδιότητα. Να επιχειρήσει να γίνει κεφαλαιοκράτης. Να αγοράσει δηλαδή το μέσον, το οποίο θα του επιτρέπει να ζει, χωρίς να εργάζεται. Να αγοράσει χωράφια και διαμερίσματα και να ζει με τα ενοίκια, χωρίς να εργάζεται. Τον θέλεις εργαζόμενο και τον διατηρείς τέτοιον, γιατί διαφορετικά καταστρέφεις την ισορροπία της οικονομίας. Άρα, όταν του δίνεις διπλάσιο μισθό, δεν του δίνεις τη δυνατότητα να κάνει τα διπλάσια πράγματα, αλλά φροντίζεις τα ίδια πράγματα να τα κάνει με διπλάσιο κόστος.
Αυτό είναι το όλο κόλπο. Δεν δίνεις στον «άσπρο» εργαζόμενο τη δυνατότητα να πάρει δύο σπίτια «μαύρων» με κίνδυνο να επιχειρήσει να ζει με τα ενοίκια «μαύρων». Τον αναγκάζεις να πληρώσει τα διπλάσια για το δικό του σπίτι. Δεν του δίνεις τη δυνατότητα να πάρει δύο αυτοκίνητα. Τον αναγκάζεις να πληρώσει τα διπλάσια για την κάλυψη της ίδιας ανάγκης. Σ’ αυτό το σημείο εκμεταλλεύτηκαν οι Αγγλοσάξονες τον ρατσισμό. Οι «άσπροι» έμεναν σε «καλές» περιοχές. «Καλές» …και άρα «ακριβές». Για το ίδιο ακριβώς σπίτι σε μια «κακή» περιοχή οι «μαύροι» πλήρωναν 50000 δολάρια, ενώ οι «άσπροι» 100000 δολάρια. Για την κάλυψη της ανάγκης της αυτομεταφοράς οι «μαύροι» πλήρωναν 5000 δολάρια για ένα Dodge, ενώ οι «άσπροι» πλήρωναν 10000 δολάρια για ένα Ford. Οι «μαύροι» φορούσαν παντελόνι των πέντε δολαρίων και οι «λευκοί» φορούσαν παντελόνι των δέκα δολαρίων.
Μιλάμε δηλαδή για κανονικό «δούλεμα». Οι «διαφορετικοί» εργαζόμενοι έκαναν τα ίδια ακριβώς πράγματα με διαφορετικό κόστος. Ένα κόστος, το οποίο ήταν σε απόλυτη αναλογία με την αναλογία που χαρακτήριζε τους μισθούς τους. Κανένας —εξαιτίας του μισθού του— δεν ξέφευγε από την τάξη των εργαζομένων και όλοι ήταν «ικανοποιημένοι». Οι «καθρέπτες» και οι «χάντρες» απέδιδαν αποτελέσματα. Οι «άσπροι» ήταν περήφανοι που ήταν «κυρίαρχοι» και δεν διαμαρτύρονταν για την «ακρίβεια», γιατί αυτήν τους προστάτευε από έναν ανεπιθύμητο «μαύρο» γείτονα. Δεν διαμαρτύρονταν για την «ακρίβεια», γιατί το Ford τούς ξεχώριζε στον δρόμο από τους «κατώτερους». Δεν διαμαρτύρονταν για την «ακρίβεια», γιατί το παντελόνι των δέκα δολαρίων «έδειχνε» ακόμα και στο πεζοδρόμιο την «ανωτερότητά» τους. Ο ρατσισμός «εξάτμιζε» στην αγορά την τεχνητή διαφορά που υπήρχε στη μισθοδοσία των «διαφορετικών» εργαζομένων και δεν επέτρεπε στο «πέτσινο» χρήμα να συγκρούεται με το κεφάλαιο.
Αυτήν την ηλίθια και ρατσιστική κατάσταση την βρήκαν οι Εβραίοι στις ΗΠΑ και δεν τη δημιούργησαν οι ίδιοι. Στις ΗΠΑ με τη συγκεκριμένη οικονομία, η οποία είχε βυθιστεί στην κρίση του 1929, όταν για πρώτη φορά ήρθε σε σύγκρουση το «πέτσινο» χρήμα με το κεφάλαιο. Όταν οι Αγγλοσάξονες δεν είχαν καταφέρει να μαζέψουν αυτό το χρήμα από τα χέρια των ευνοημένων λευκών εργαζομένων. Όταν κάποιοι λευκοί εργαζόμενοι νόμισαν ότι με τους μισθούς τους μπορούν να γίνουν «επενδυτές» και ν’ αλλάξουν ιδιότητα, ζώντας από μερίσματα μετοχών. Το κεφάλαιο τούς «αντιλήφθηκε» και τους έστειλε …για συσσίτιο. Οι πονηροί Εβραίοι ήταν αυτοί οι οποίοι αντιλήφθηκαν αμέσως την ουσία της κρίσης και άρα γνώριζαν πώς να την αντιμετωπίσουν.
Το όλο θέμα ήταν να μην κάνουν το λάθος των Αγγλοσαξόνων και φέρουν ξανά το χρήμα απέναντι στο κεφάλαιο. Το όλο θέμα ήταν να «εξατμίζεται» το χρήμα πάση θυσία πριν φτάσει να δοκιμαστεί στην αγορά του κεφαλαίου και άρα και στο χρηματιστήριο. Ελέγχοντας οι Εβραίοι την αγορά, μπορούσαν να ελέγχουν τη «θερμοκρασία» της και άρα να τη διατηρούν στα όρια της «εξάτμισης». Μόνιμος στόχος τους θα ήταν να απορροφούν όλο το χρήμα στην κατανάλωση, πριν φτάσει αυτό να γίνει απόθεμα και άρα επιχειρήσει να συγκρουστεί με το κεφάλαιο.
Με αυτήν τη γνώση επιχείρησαν να πείσουν τους Αγγλοσάξονες ότι έχουν «σχέδιο» εξόδου από την κρίση. «Σχέδιο», το οποίο θα το έφερναν εις πέρας, αν τους έδιναν τον έλεγχο του νομίσματος και άρα του χρήματος. Μπορούσαν να τους υποσχεθούν ότι θα προστάτευαν εύκολα την ασφάλεια του σχεδιασμού τους. Να υποσχεθούν στους Αγγλοσάξονες ότι θα καταφέρουν αυτό, το οποίο δεν κατάφεραν οι ίδιοι, γιατί απλούστατα ανήκαν στις δυνάμεις της παραγωγής και όχι της αγοράς. Δεν θα άλλαζε δηλαδή ο ρατσιστικός τρόπος με τον οποίο λειτουργούσε η αμερικανική οικονομία, αλλά θα γινόταν πιο σύνθετος. Τότε λοιπόν οι πονηροί Εβραίοι, για ν’ αυξήσουν ακόμα περισσότερο τα κέρδη τους, σκέφτηκαν κάτι το πολύ απλό. Επέκτειναν ακόμα περισσότερο τα επικίνδυνα δεδομένα της. Σε μια κοινωνία, που λειτουργεί με «άσπρους» και «μαύρους» και με «πέτσινο» χρήμα, γιατί να μην επεκτείνουμε το «χρωματολόγιο»;
Είσαι «άσπρος» …αλλά πόσο «άσπρος»; Πρώτη «ύλη» γι’ αυτήν την προσπάθεια υπήρχε άφθονη στις ΗΠΑ. Ήδη υπήρχαν διαφορετικές «αποχρώσεις» λευκών, που θα λάτρευαν όποιον τους αναγνώριζε την ιδιαίτερη «λευκότητά» τους. Οι Εβραίοι, όπως και οι πρώτοι λευκοί μετανάστες των ΗΠΑ, είχαν σταθεροποιήσει την παρουσία τους στη ρατσιστική χώρα και γνώριζαν τη λειτουργία της. Είχαν επωφεληθεί και οι ίδιοι από την ιδιόμορφη λειτουργία της, που δημιουργούσε «πυραμίδα» στη μισθοδοσία των εργαζομένων. Μια «πυραμίδα», που καθιστούσε τις ΗΠΑ μοναδικό φαινόμενο στην παγκόσμια οικονομία. Αυτήν την «πυραμίδα» θα ύψωναν οι Εβραίοι σε πρωτοφανή για την ανθρώπινη οικονομία «ύψη».
Πώς υψωνόταν αυτή η πυραμίδα με τον αγγλοσαξονικό τρόπο; Υψωνόταν από την κάθε νέα γενιά λευκών μεταναστών. Γιατί; Γιατί κάθε νέο «κύμα» μεταναστών έμπαινε πάντα ανάμεσα στους μαύρους και τους ήδη υπάρχοντες λευκούς. Κάθε νέο «κύμα» λευκών μεταναστών έδινε αυξήσεις στους προηγούμενους και άρα τους έκανε «λευκότερους». Κάθε επόμενο «κύμα» μεταναστών ήθελε να γίνει προηγούμενο, για να πάρει κι αυτό αύξηση, ώστε να μην γειτνιάζει με τους μαύρους. Όλοι ήθελαν ν’ αποφύγουν τη μισθολογική «επαφή» με τους μαύρους και αυτό γινόταν με νέα εισαγωγή λευκών μεταναστών. Αυτή ήταν η ιδιομορφία των ΗΠΑ και γι’ αυτόν τον λόγο οι Αμερικανοί εργαζόμενοι δεν αντιδρούσαν ποτέ με τον πάγιο αρνητικό τρόπο που αντιδρούν οι εργαζόμενοι απέναντι στο φαινόμενο της μετανάστευσης. Όλοι ήθελαν ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ χρήματα και άρα αυξήσεις και αυτό γινόταν με νέα εισαγωγή λευκών μεταναστών.
Όλα δηλαδή τα προβλήματα της οικονομίας των ΗΠΑ έχουν προκληθεί από τους μετανάστες και οφείλονται στον λόγο και στον τρόπο με τον οποίον έγινε η μετανάστευση στις ΗΠΑ. Στους μετανάστες, οι οποίοι ήθελαν και οι ίδιοι τα κέρδη των λευκών που βρήκαν στις ΗΠΑ. Στη μετανάστευση, που ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο ήταν συνεχής και κατά «κύματα». Όταν όμως σε μια έξυπνη τακτική των «μεγάλων» εμπλέκονται και τα συμφέροντα των «μικρών», είναι θέμα χρόνου να χαθεί ο έλεγχος.
Αυτό, το οποίο οι ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ κεφαλαιοκράτες είχαν ευφυώς εφεύρει για την ασφάλειά τους, το πήραν οι φτωχοί και το έκαναν «κόλπο» για τους εαυτούς τους. Αυτό, το οποίο έπρεπε να γίνει μία και μοναδική φορά, για να «κλειδώσει» η άμυνα των Αγγλοσαξόνων, έγινε επαναλαμβανόμενη «φάμπρικα», για να εκμεταλλεύονται οι φτωχοί τις παρενέργείες του. Όταν ανάμεσα στους μικρούς είναι και οι πονηροί Εβραίοι, ευνόητο είναι ότι αυτό το κόλπο θα το έφερναν στα όριά του. Ευνόητο είναι ότι δεν θα απέφευγαν οι Αγγλοσάξονες το πρόβλημα. Η κατάσταση έγινε ακόμα πιο σύνθετη, όταν τα παιδιά των πρώτων μεταναστών είχαν πάει σχολείο και δεν ήταν αγράμματα σαν τους γονείς τους, αλλά παρέμεναν ρατσιστές, ως «γνήσιοι» Αμερικανοί.
Σε μια κοινωνία, η οποία είχε ήδη πολλές «αποχρώσεις» λευκών, λόγω των αλλεπάλληλων μεταναστευτικών «κυμάτων», δημιουργήθηκαν ακόμα πιο πολλές. Αυτός ο ρατσισμός, που αναπτύχθηκε από τα παιδιά των πρώτων μεταναστών, έδωσε την ευκαιρία στους ρατσιστές Εβραίους να τον εκμεταλλευτούν. Στον αγγλοσαξονικό τρόπο, που ύψωνε την «πυραμίδα» με την εισαγωγή μεταναστών, προστέθηκε και ο εβραϊκός, ο οποίος συνδεόταν με την εκπαίδευση. Η ήδη επικίνδυνα ψηλή «πυραμίδα» θα γινόταν ακόμα πιο ψηλή. Τα δεδομένα υπήρχαν και τους ευνοούσαν. Τα μορφωμένα παιδιά των αγράμματων μεταναστών ήταν κι αυτά ρατσιστές. Έφαγαν γλυκό «ψωμάκι» από τον ρατσισμό και το γνώριζαν το «κόλπο». Όποιος όμως μεγαλώνει με άδικο γλυκό «ψωμάκι», στη συνέχεια θέλει η ίδια αδικία να του αποφέρει «παντεσπάνι».
Αυτό έκαναν τα αμερικανοτραφή παιδιά των πρώτων μεταναστών. Δεν έβλεπαν σαν «κατώτερους» μόνον τους μαύρους, όπως έκαναν οι γονείς τους. Έβλεπαν σαν «κατώτερους» και κάποιους λευκούς. «Κατώτερους» σε σχέση με τους ίδιους. Ήταν Αμερικανοί δεύτερης γενιάς; Έβλεπαν σαν «κατώτερους» όχι μόνον τους μαύρους, αλλά και τους Αμερικανούς της πρώτης γενιάς. Ήταν μορφωμένοι; Έβλεπαν σαν «κατώτερους» όχι μόνον τους μαύρους, αλλά και τους λευκούς που ήταν αμόρφωτοι. Ήταν μορφωμένοι; Πόσο μορφωμένοι; Με απλό πτυχίο ή με μεταπτυχιακό; Το πτυχίο τι είδους ήταν; «Ακριβό» από το ιδιωτικό Χάρβαρντ ή «φτηνό» από το τοπικό δημόσιο Πανεπιστήμιο;
Ξαφνικά δηλαδή τα παιδιά των λευκών «τρελάθηκαν». Έβλεπαν «χρώματα» εκεί όπου μέχρι τότε δεν υπήρχαν. Έβλεπαν άπειρες διαβαθμίσεις του «λευκού». Έψαχναν να βρουν τι είναι ο «απέναντι», για να ξέρουν πώς να τον αντιμετωπίσουν. Να τον αντιμετωπίσουν σαν «κατώτερο», «ίσο» ή «ανώτερο»; Τι ήταν ο «απέναντι»; «Άσπρος» αλλόγλωσσος νεοαφιχθής μετανάστης; «Ολόασπρος» αγγλόφωνος Αμερικανός εργάτης; «Κάτασπρος» με πτυχίο; «Ξέξασπρος» με μεταπτυχιακό; «Golden-άσπρος» με πτυχίο Χάρβαρντ; Από τη στιγμή που ο «οργανισμός» των ρατσιστών Αμερικανών το τραβούσε το «δούλεμα», οι Εβραίοι ήταν διατεθειμένοι να τους «δουλέψουν» ακόμα πιο πολύ. Μετά την οικονομική κρίση του ρατσιστικού κράτους των ΗΠΑ το 1929, ανέλαβαν οι Εβραίοι να το κάνουν ακόμα πιο ρατσιστικό.
Τότε ακριβώς εμφανίστηκαν στο προσκήνιο ως ιδρυτές και ιδιοκτήτες της FED. Έχοντας τον έλεγχο της FED, είχαν ένα «καρότο», που θα έβαζαν την αμερικανική κοινωνία να τρέχει πίσω του. Δεν θα έδιναν μόνον «καθρεπτάκια» και «χάντρες» στους λευκούς, για να τους διαχωρίζουν από τους μαύρους, όπως έκαναν οι Αγγλοσάξονες. Θα έδιναν και «βραχιόλια» και «φτερά» και «πούπουλα» σε κάποιους λευκούς, για να τους διαχωρίζουν από τους άλλους λευκούς. Θα έδιναν και μερικές «κορδέλες» σε κάποιους άλλους ακόμα πιο «άσπρους». Με το «φτηνό» χρήμα μονιμοποίησαν την ιδιόμορφη «κινητή» μισθολογική πολιτική στην αμερικανική οικονομία.
Την «κινητή» μισθολογική πολιτική, που άνοιγε σε απίθανο βαθμό τη μισθολογική «ψαλίδα» —η οποία υπήρχε μεταξύ των εργαζομένων στις ΗΠΑ—, οι Εβραίοι την έλεγξαν πολύ εύκολα. Έριξαν ως έμποροι πανάκριβα «φτερά» και «πούπουλα» στην αγορά και ανάγκασαν τους εργαζόμενους να διχαστούν μεταξύ τους ανάλογα με τα προσόντα τους και άρα με το «δίκιο» τους σ’ ό,τι αφορά την απόκτηση αυτών των «σκουπιδιών». Τότε ξεκίνησε ο μεγάλος «χορός» της μόδας. Της κατευθυνόμενης από τους Εβραίους μόδας. Της μόδας, που κατάπινε ό,τι αύξηση κι αν δινόταν σε κάθε λευκή «απόχρωση».
Οι μορφωμένοι άρχισαν να σέρνουν τον χορό, εφόσον πρώτοι αντιλήφθηκαν το «δίκιο» τους. Τι στο καλό. Ολόκληρο Χάρβαρντ είχαν τελειώσει κάποιοι, να μην πάρουν το «φτερό» που «δικαιούνταν»; Να έχουν μόνον «καθρεπτάκια», όπως οι υπόλοιποι λευκοί εργαζόμενοι; Είχαν τελειώσει το Χάρβαρντ και ήθελαν να φοράνε το «φτερό», για να το δείχνουν. Οι Εβραίοι τα είχαν καταφέρει. Στο όνομα της ανάπτυξης έδιναν αφειδώς το «πέτσινο» χρήμα υπό την προϋπόθεση όμως να μην «αδικηθούν» και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Να πάρουν κι αυτοί το κατιτίς τους για τις σπουδές τους ή το «χρώμα» τους. Με αυτόν τον τρόπο οι Εβραίοι της FED απέκτησαν και λαϊκή συμπάθεια. Έδιναν άφθονα χρήματα στους κεφαλαιοκράτες, αλλά δεν «ξεχνούσαν» και τα «εκλεκτά» παιδιά των σπουδών. Διατήρησαν τη διαφορά μεταξύ των «άσπρων» και των «μαύρων», για να μην ερεθίσουν τον ρατσιστικό πληθυσμό των Αμερικανών και άρχισαν να παίζουν μόνον με τους «άσπρους».
Ο «Ολόασπρος» πτυχιούχος θα έπαιρνε πλέον τριπλάσιο μισθό από τον «μαύρο», αλλά θα κατοικούσε σε «ολόασπρη» συνοικία, όπου τα σπίτια κόστιζαν τριπλάσια χρήματα από αυτά των μαύρων. Δεν θα οδηγούσε Dodge σαν τους μαύρους, αλλά ούτε και Ford σαν τους υπόλοιπους άσπρους. Θα οδηγούσε ένα «ολόασπρο» σουηδικό VOLVO. Το παντελόνι του θα κόστιζε τριπλάσια από αυτά των μαύρων και διπλάσια από αυτό των υπολοίπων άσπρων. Ο «Κάτασπρος» μεταπτυχιακός θα έπαιρνε τετραπλάσιο μισθό από τον «μαύρο», αλλά κι αυτός θα κατοικούσε στη «δική» του συνοικία. Στην «κάτασπρη» συνοικία, όπου τα σπίτια κόστιζαν τετραπλάσια από αυτά των «μαύρων». Αυτός δεν θα οδηγούσε ούτε καν «ολόασπρο» VOLVO, αλλά ένα «κάτασπρο» Mercedes. Δεν θα φορούσε το «ολόασπρο» παντελόνι, αλλά ένα «κάτασπρο» Armani.
Όλες οι πυραμίδες όμως έχουν μίια κορυφή και η κορυφή των «άσπρων» ήταν «χρυσή». Εκεί «κατοικούσαν» τα Golden Boys, οι περισσότερο εκ των οποίων ήταν Εβραίοι. Οι ευνοημένοι των «θεών». Αυτοί, παρόλο που ήταν κοινοί εργαζόμενοι, δεν θα κατοικούσαν κοντά στους υπόλοιπους εργαζόμενους. Θα κατοικούσαν κοντά στα αγγλοσαξονικά «αφεντικά». Στις Golden συνοικίες, όπου οι τιμές ήταν απροσδιόριστες. Θα οδηγούσαν Golden Ferrari και τα παντελόνια τους θα ήταν ειδική «παραγγελία». Εισέπρατταν μισθούς, που λίγα χρόνια πριν αντιπροσώπευαν στην αμερικανική οικονομία την αξία ενός εργοστασίου, ενώ ήταν απλοί υπάλληλοι. Αγόραζαν για το σπίτι τους έναν καναπέ ίσης αξίας με το σπίτι του «μαύρου».
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Έριξαν «πέτσινα» χρήματα στην αγορά, αλλά αυτά δεν επηρέαζαν τη λειτουργία της οικονομίας. «Καταναλώνονταν» στα ίδια πράγματα και δεν διασπούσαν την τάξη των εργαζομένων. Τόνοι χρήματος ξοδεύονταν, για να καταλήξουν σε σκουπιδοτενεκέδες. Δεν γινόταν κάποιος Golden και ζώντας ως «μαύρος» ν’ αγοράζει με τους μισθούς του φέουδα και πόλεις ολόκληρες, όπως θα μπορούσε. Τα «εξάτμιζε» στην ελεγχόμενη αγορά. Όσα πιο πολλά έπαιρνε, στην πραγματικότητα τόσα πιο πολλά χρωστούσε. Γιατί; Γιατί αυτόματα τοποθετούνταν σε πολυδάπανη κοινωνική κατηγορία. Γιατί το σπίτι, που θα αγόραζε με δάνειο, είχε «εικονική» αξία εκατομμυρίων δολαρίων. Το αυτοκίνητο, που θα αγόραζε με δάνειο, είχε «εικονική» αξία εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων.
Όσα πιο πολλά εισέπραττε, τόσο πιο πολλά έπρεπε να ξοδεύει. Η μόδα είχε αρχίσει ν’ αλλάζει με τρομερούς ρυθμούς, γιατί έπρεπε να «καταβροχθίζει» τόνους «πέτσινου» χρήματος. Οι γυναίκες των Golden δεν έπρεπε καν να φοράνε το ίδιο ρούχο δύο φορές. Τα πάντα έχασαν το νόημά τους και ως εκ τούτου και την αξία τους. Ο Golden «άσπρος» ξόδευε τεράστιους μισθούς με απίστευτες ταχύτητες. Αγόραζε πανάκριβα καταναλωτικά προϊόντα, τα οποία μετά την απόκτησή τους έχαναν την αξία τους. Ισχύει πάντα αυτό το οποίο είπαμε πιο πάνω. Τα προϊόντα δεν είναι κεφάλαιο. Η μοίρα του προϊόντος είναι πάντα τα σκουπίδια. Αυτοί, που ευνοούνταν, αγόραζαν «φτερά» και «πούπουλα» άνευ αξίας. Με αυτόν τον τρόπο οι ευνοημένοι «άσπροι» των ΗΠΑ έγιναν δούλοι των Εβραίων. Χρωστούσαν τεράστια ποσά στις εβραϊκές τράπεζες και είχαν ανάγκη τα «πέτσινα» χρήματα της FED.
Γι’ αυτόν τον λόγο βλέπουμε και τα παράδοξα της σημερινής οικονομικής κρίσης. Βλέπουμε ανθρώπους, οι οποίοι μέχρι πριν από λίγες ημέρες εισέπρατταν εκατομμύρια δολάρια σε μισθούς, να χάνουν τις δουλειές τους και να πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στα χαρτόνια και τις γέφυρες. Βλέπουμε ανθρώπους, οι οποίοι ελάχιστες ημέρες πριν έπιναν κρασί, που η γουλιά κόστιζε ίσα με έναν μισθό εργαζομένου, να ζητιανεύουν στους δρόμους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί απλούστατα τα ποσά, που εισέπρατταν τα προηγούμενα χρόνια, δεν τα έκαναν απόθεμα ή κεφάλαιο. Δεν τα έκαναν δέκα διαμερίσματα ή εκατοντάδες στρέμματα γης, για ζουν από αυτά και μετά την απόλυσή τους.
Τα χρήματα που εισέπρατταν ήταν «πέτσινα» χρήματα και έτσι χρησιμοποιούνταν. «Αγόραζαν» ζωή δισεκατομμυριούχων κεφαλαιοκρατών και ξεχνούσαν ότι οι ίδιοι ήταν κοινοί εργαζόμενοι. Εισέπρατταν εκατομμύρια, αλλά είχαν στεγαστικά δάνεια εκατομμυρίων σε «καλές» περιοχές. Τα χρήματα που εισέπρατταν τα έκαναν life-style και ανούσια προϊόντα. Έτρωγαν σε εστιατόρια και πλήρωναν μια περιουσία. Αγόραζαν ένα αυτοκίνητο, που άξιζε ίσα με μια πραγματική περιουσία. Αγόραζαν παπούτσια πιο ακριβά από τα αυτοκίνητα των «μαύρων».
Έχασαν τη δουλειά τους και πήγαν κατ’ ευθείαν στο μηδέν. Εκεί όπου πηγαίνει ο οποιοσδήποτε εργαζόμενος, όταν χάσει τη δουλειά του. Στο σημείο όπου αποκαλύπτεται η αλήθεια. Στο σημείο όπου διαφοροποιείται ο εργαζόμενος από τον κεφαλαιοκράτη και άρα αποκαλύπτεται η πραγματική του ιδιότητα, η οποία για χρόνια μπορεί να «κρύβεται» κάτω από ένα Armani. Ο εργαζόμενος επιβιώνει χάρη στην εργασία του και εκεί διαφέρει από τον κεφαλαιοκράτη, ο οποίος επιβιώνει χάρη στο κεφάλαιό του. Στο σημείο όπου φαίνεται καθαρά αν αυτό, το οποίο κατέχεις, είναι ένα «φτερό» με τη μορφή Porsche ή υπερπολύτιμο κεφάλαιο. Από τη σημερινή τύχη των «κάτασπρων» ανέργων καταλαβαίνεις ότι δεν διέφεραν ποτέ και σε τίποτε από τους «μαύρους» συναδέρφους τους. Όποιος από τους δύο κι αν χάσει τη δουλειά του, κάτω από τις ίδιες γέφυρες θα καταλήξει.
Αν γνωρίζει δηλαδή κάποιος το «παιχνίδι» του χρήματος, είναι εύκολο να «δουλεύει» τους εργαζόμενους, ειδικά όταν αυτοί είναι ρατσιστές και βλάκες. Τα φτηνά χρήματα, που έδιναν οι Εβραίοι στους ρατσιστές «άσπρους», τα μάζευαν με τα κάθε φορά πιο ακριβά προϊόντα, που προσέφεραν στους ηλίθιους. Αυτός ο ελεγχόμενος «καλπασμός» της ακρίβειας ήταν όλο το μυστικό του σχεδιασμού. Αυτό το παιχνίδι το έλεγχαν κατ’ αποκλειστικότητα οι Εβραίοι, για να μπορούν να ελέγχουν την πορεία του χρήματος. Να ελέγχουν την πορεία του, προκειμένου να μην το βάζουν στη «δοκιμασία» της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και εξευτελιστεί.
Αυτοί εφεύραν την «κινητή» χωροταξία, το πάθος για τη μόδα και βέβαια έφεραν στις ΗΠΑ τα ευρωπαϊκά αυτοκίνητα. Τι σημαίνει «κινητή» χωροταξία; Οι Εβραίοι έλεγχαν ποιες περιοχές θα είναι κάθε φορά απλά «άσπρες» ή «ολόασπρες» ή «κάτασπρες». Αν μέχρι την εμφάνιση των Εβραίων οι λευκοί Αμερικανοί απλά κατοικούσαν σε διαφορετικές περιοχές από τους μαύρους, μετά από την επέμβαση των Εβραίων οι Αμερικανοί «μετακινούνταν» σχεδόν ανά δεκαετία. Έγιναν πραγματικοί νομάδες. Μετακινούνταν, για ν’ αποφύγουν τους σκουρόχρωμους λευκούς, οι οποίοι έπαιρναν αυξήσεις και πλησίαζαν απειλητικά τις γειτονιές τους. Με τις «πέτσινες» αυξήσεις των «αποχρώσεων» ο ένας «κυνηγούσε» τον άλλο. Οι Εβραίοι, μέσω του Χόλυγουντ και των εβραϊκών οίκων μόδας, έλεγχαν απόλυτα τη «μόδα» τόσο στην κατοικία όσο και στο ντύσιμο και άρα τα χρηματοβόρα «must» για κάθε «απόχρωση» των ηλιθίων.
Αυτοί εισήγαγαν για τους ίδιους λόγους και τα ευρωπαϊκά αυτοκίνητα στις ΗΠΑ με την κολοσσιαία αυτοκινητοβιομηχανία. Γιατί; Γιατί απλούστατα ήταν τα ιδανικά για τους «άσπρους». Ήταν όμορφα, σπάνια και βέβαια πανάκριβα. Η κάθε μάρκα, ανάλογα με την πολυτέλειά της και τον όγκο παραγωγής της, γινόταν το «φυλετικό» αυτοκίνητο της κάθε «άσπρης» κατηγορίας. Για να σταθεροποιήσουν την κατάσταση, φρόντισαν να ελέγχουν και τις «μήτρες», που γεννούσαν αυτό το «χρωματολόγιο». Τις «μήτρες», που παρήγαγαν τον ρατσισμό μεταξύ των «άσπρων». Έναν ρατσισμό χειρότερο ακόμα και από τον αυθεντικό κοινωνικό ρατσισμό των Αμερικανών.
Πιο ρατσιστής ήταν ο «γεννημένος» στο Χάρβαρντ Αμερικανός απέναντι στους κοινούς «άσπρους» των δημοσίων Πανεπιστήμιων, παρά οι «άσπροι» απέναντι στους πραγματικούς «μαύρους». Εβραίοι έλεγχαν το σύστημα παιδείας, το οποίο παρήγαγε τις «αποχρώσεις» το λευκού. Οι «μαύροι» στα δημόσια δωρεάν σχολεία και οι «άσπροι» σε ιδιωτικά σχολεία, που «άσπριζαν» τους μαθητές τους ανάλογα με τις τσέπες των γονιών τους. Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί εδώ βρίσκεται όλο το μυστικό του σημερινού ρατσιστικού «χρωματολογίου» των ΗΠΑ. Οι διάφορες «αποχρώσεις» της κοινωνίας τους, όπως είπαμε, προέρχονται από τη διαφορά που υπάρχει στους μισθούς τους. Τη «δίκαιη» για τους ρατσιστές διαφορά.
Αυτό το «δίκαιο» όμως δεν ήταν ισχυρό και άρα δεν άντεχε στην κριτική, προκειμένου ν’ ανοίξει την «ψαλίδα» των μισθών και άρα το εύρος του «χρωματολογίου». Αυτό το «δίκαιο» δεν θα είχε μονιμότητα σε μια κοινωνία, η οποία φυσιολογικά θα ομογενοποιούνταν με τον χρόνο. Αυτό το γνώριζαν οι Εβραίοι και εκεί έδωσαν τη μάχη τους. Για να «νομιμοποιήσουν» και να μονιμοποιήσουν τη «δίκαιη» διαφορά, προσπάθησαν να της δώσουν οικονομική υπόσταση. Μια υπόσταση, η οποία θα την εμφάνιζε λογική. Τι έκαναν; «Κοστολόγησαν» την αξία της κάθε «βαφής». Κοστολόγησαν το «χρώμα» και βέβαια την κάθε «απόχρωσή» του.
Πώς έγινε αυτό; Με τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, που γεννούν τις «λευκές» αποχρώσεις. Υπάρχουν φτηνά Πανεπιστήμια και άρα φτηνές «αποχρώσεις» του «λευκού» και ακριβά Πανεπιστήμια με ακριβές «αποχρώσεις» του ιδίου χρώματος. Όταν κάποιος πληρώνει πολλά χρήματα, για να γίνει «λευκότερος» από κάποιον άλλο, ευνόητο είναι ότι θα εκφράσει απαιτήσεις στη μισθοδοσία του, γιατί πρέπει να κάνει απόσβεση των εξόδων του. Με αυτόν τον τρόπο «εμπλουτίστηκε» η ήδη περίεργη μισθολογική πολική των ΗΠΑ και οδηγήθηκε στο μεγάλο «χρωματολόγιο». Κάποιοι πλήρωναν «πολλά» και δεν θα δέχονταν να εργάζονται για «λίγα». Και πάλι το ίδιο κόλπο. Κατά έναν μυστήριο τρόπο όλοι μάθαιναν τα ίδια πράγματα από τα ίδια βιβλία σε διαφορετική «ποιότητα». Πάλι κάποιοι πονηροί πλήρωναν διαφορετικά χρήματα, για να πάρουν τα ίδια πράγματα.
Επειδή οι Εβραίοι ήταν «δημοκράτες», αυτήν τη δυνατότητα την έδωσαν σε όλους. Για να μην βρουν αντιδράσεις, δεν απέκλεισαν κανέναν από τη «λεύκανση». Ούτε καν τα παιδιά των λευκών μεταναστών, που λίγα χρόνια πριν είχαν φτάσει στις ΗΠΑ πεινασμένοι. Πώς το κατάφεραν αυτό; Με το γνωστό εβραϊκό τρόπο. Με δάνεια και πάλι. Ακόμα και ο πιο ταπεινός «λευκός» μπορούσε να πάρει δάνειο, για να γίνει «λευκότερος» ακόμα και από τους ίδιους τους γονείς του και άρα με «δίκαιες» απαιτήσεις, όταν θα έβγαινε στην παραγωγή. Από τα φοιτητικά δάνεια ξεκινούν όλα τα σημερινά προβλήματα των ΗΠΑ. Τα φοιτητικά δάνεια συντηρούν τον δομικό ρατσισμό τους σε όλα τα μήκη και τα βάθη της κοινωνίας τους. Τα φοιτητικά δάνεια είναι ο «καρκίνος», ο οποίος αναπαράγει τον ρατσισμό των ΗΠΑ.
Οι Εβραίοι γι’ αυτόν τον λόγο πολέμησαν με πάθος τα δημόσια Πανεπιστήμια. Δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο αυτά τα Πανεπιστήμια, γιατί δεν ήθελαν «ταβάνι» στην πολιτική τους. Δημόσια Πανεπιστήμια θα σήμαινε αξιοκρατία, αλλά και ένα όριο «λεύκανσης». Παραπάνω «όροφος» δεν θα υπήρχε. Αυτό δεν τους συνέφερε. Αυτούς τους συνέφερε να «προχωράει» ο καθένας με βάση την τσέπη του και να μην υπάρχει όριο σ’ αυτήν την «πορεία». Τους συνέφερε οι «αποχρώσεις» ν’ αναπαράγονται με τον ίδιο ακριβή τρόπο και ταυτόχρονα να μην απειλούνται από τις πιέσεις της βάσης. Κάθε φορά που υπήρχε ασφυξία στη βάση, την εκτόνωναν από την κορυφή. Κάθε φορά που κάποιοι νέοι Αμερικανοί «έσπρωχναν» για να γίνουν «λευκότεροι», οι Εβραίοι απλά ανέβαζαν τα δίδακτρα στην κορυφή. Κάθε φορά που γινόταν αυτό στην κορυφή, κάποια νέα «απόχρωση» Αμερικανών εμφανιζόταν στη βάση.
Η εβραϊκή πολιτική, δηλαδή, δεν διέφερε στην ουσία της από την προηγούμενη αγγλοσαξονική πολιτική. Η «πυραμίδα» υψωνόταν και πάλι με νέες «εισαγωγές» απαιτητικών «λευκών» μεταναστών, οι οποίοι με την άφιξή τους έδιναν αυξήσεις και στους υπόλοιπους. Κάθε νέα γενιά Αμερικανών εργαζομένων θα έμπαινε στην αμερικανική οικονομία σαν «μετανάστες». Δεν θα διαδεχόταν απλά την προηγούμενη γενιά εργαζομένων ως όμοια, όπως συνέβαινε στις υπόλοιπες οικονομίες του κόσμου, αλλά θα την «προσπερνούσε» σαν «ανώτερη». Η κάθε προηγούμενη γενιά εργαζομένων θα ήταν οι «μαύροι» μπροστά στους νέους «λευκούς μετανάστες».
Κάθε νέα γενιά Αμερικανών, που εμφανιζόταν στην οικονομία, δεν δεχόταν να εργάζεται για τα ίδια χρήματα με την προηγούμενη και άρα με τους «μαύρους». Απαιτούσε και έπαιρνε πιο πολλά «πέτσινα» χρήματα απ’ όσα έπαιρναν οι προηγούμενοι εργαζόμενοι. Απλά αυτοί οι νεοεισερχόμενοι «μετανάστες» δεν προέρχονταν από κάποιες υπαρκτές χώρες, αλλά από φανταστικές χώρες. Ήταν αυτοί, οι οποίοι «κατάγονταν» από τις «άριες χώρες» του Χάρβαρντ ή του Γέιλ και οι οποίοι είχαν πιο πολλές απαιτήσεις από αυτούς, οι οποίοι καταγόταν από κατώτερες «σκουρόχρωμες χώρες», όπως ήταν τα δημόσια Πανεπιστήμια ή τα απλά Λύκεια. Μιλάμε για το θέατρο του παραλόγου. Οι Αμερικανοί, επειδή είχαν συμφέρον από τον ρατσισμό, είχαν γίνει ρατσιστές ακόμα και απέναντι στο είδωλό τους. Ως κοινωνία ήταν ρατσιστική ακόμα κι όταν στεκόταν μπροστά στον «καθρέπτη». Οι πάντες απέναντί τους ήταν «μαύροι». Ακόμα και οι προηγούμενοι Αμερικανοί. Οι ίδιοι οι γονείς τους.
Με αυτόν τον τρόπο η FED μοίραζε «ψεύτικο» χρήμα, αλλά κατέγραφε πραγματικά χρέη. «Εξάτμιζε» τα ψεύτικα χρήματα στην κατανάλωση και στις υπεραξίες της ψευδοπολυτέλειας, χωρίς να προσφέρει σ’ αυτούς τους «πετυχημένους» —που τα κατείχαν— τίποτε παραπάνω από όσα ήδη απολάμβαναν στην προηγούμενη ζωή τους. Ένα σπίτι είχαν και πάλι, όπως όλοι οι εργαζόμενοι. Ένα αυτοκίνητο οδηγούσαν και πάλι, όπως όλοι οι εργαζόμενοι. Τις ίδιες φορές έτρωγαν κάθε εβδομάδα στα εστιατόρια. Τις ίδιες ντουλάπες με τον ανάλογο όγκο ενδυμάτων είχαν και πάλι. Τα πάντα όμως τα έκαναν με πολλαπλάσιο κόστος και αυτό αύξανε τα χρέη τους.
Τα χρήματα δηλαδή στην αγορά είχαν συνεχώς μειωμένη αξία, αλλά τα χρήματα στη λογιστική των χρεών παρέμεναν σταθερά. Η τεχνητά αυξημένη κατανάλωση ωθούσε τις υπάρχουσες βιομηχανίες σε αυξημένες επενδύσεις και άρα έσπρωχνε τους ιδιοκτήτες τους στις τράπεζες για δάνεια. Τα νέα δάνεια αύξαναν τις τιμές των προϊόντων και στην πραγματικότητα το μόνο που αύξαναν ήταν τα χρέη τόσο των καταναλωτών όσο και των βιομηχάνων.
Τα «φρεσκοτυπωμένα» χρήματα των «άσπρων» εργαζομένων δεν «λίμναζαν» σε καταθέσεις, ώστε να εξοφλούν προηγούμενα δάνεια ή να μειώνουν την αξία των νέων «πέτσινων» εκτυπώσεων. Τα «φρεσκοτυπωμένα» χρήματα των εισπράξεων των ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΩΝ βιομηχάνων δεν «λίμναζαν» σε καταθέσεις, αλλά έπρεπε να γίνουν εκ νέου «επενδύσεις», για ν’ ακολουθούν τη μόδα, η οποία άλλαζε συνεχώς. Οι ίδιοι, δηλαδή, που με ψεύτικο χρήμα δημιουργούσαν «υπερκατανάλωση», ήταν αυτοί που χρηματοδοτούσαν τη βιομηχανία, η οποία κάλυπτε αυτήν την υπερκατανάλωση. Σταδιακά όλοι οι Αμερικανοί έγιναν «όμηροι» του ίδιου τραπεζικού συστήματος. Οι Εβραίοι έπαιζαν με «είδωλα» και τους δούλευαν όλους. Έβαζαν τους λευκούς Αμερικανούς απέναντι στους ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ Αμερικανούς, προκαλώντας έναν τρομερής εντάσεως οικονομικό «εμφύλιο». Τον εμφύλιο των ηλιθίων. Τον «εμφύλιο» των πιστών της Prada με αυτούς της Armani. Οι πάντες εναντίον των πάντων.
Τροφοδοτούσαν οι ίδιοι με «πολεμοφόδια» τις εμπόλεμες πλευρές και εκμεταλλεύονταν την «αιμορραγία» τους. Το αμερικανικό «όνειρο» έγινε «εφιάλτης» χρεών για τους πάντες και οι Εβραίοι έτριβαν τα χέρια τους. Οι μόνοι που απολάμβαναν το «όνειρο» μέσα στη μεγάλη χριστιανική χώρα. Οι λευκοί καταναλωτές ήταν βουτηγμένοι στα καταναλωτικά χρέη και οι ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ ιδιοκτήτες των βιομηχανιών έχαναν το μεγαλύτερο μέρος των ιδιοκτησιών τους από τους νέους τραπεζικούς συνέταιρους. Η χώρα, η οποία είχε αναγάγει την ατομική ιδιοκτησία σε εθνική της θρησκεία, είχε γίνει ένα έθνος κινούμενων «σκηνιτών». Πραγματικών «σκηνιτών», που σήμερα —στην εποχή της θεωρητικής παντοδυναμίας τους— μοιάζουν με τους Ινδιάνους, τους οποίους βρήκε ο Κολόμβος στη Νέα Γη …Μπροστά σε σκηνές και γύρω από τη φωτιά.
Οι Αμερικανοί, ως λαός πλέον, χρωστούσαν τα πάντα στους Εβραίους. Εξαιτίας της ιδιωτικής εκπαίδευσης, τους χρωστούσαν πολύ πριν εισπράξουν το πρώτο τους δολάριο ως εργαζόμενοι. Όσο πιο πολλά χρήματα «τύπωναν» οι Εβραίοι, τόσο πιο πολύ κεφάλαιο έχαναν οι Αγγλοσάξονες. Όσο πιο πολλά χρήματα έβγαζαν οι Εβραίοι, τόσο πιο πολλά χρωστούσαν οι Αμερικανοί. Όσο πιο πολλά χρήματα έδιναν οι Εβραίοι με τους «δίκαιους» μισθούς, τόσο κάλπαζε η «άδικη» ακρίβεια, που προστάτευε τις εβραϊκές «φωτοτυπίες», τις οποίες εισέπρατταν οι ίδιοι στα δικά τους high-life μαγαζιά. Οι Αμερικανοί είχαν «μπλέξει» σε έναν φαύλο κύκλο χρεών. Χρωστούσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν. Από το «κινητό» σπίτι που κατοικούσαν —και άλλαζαν κάθε φορά που έπαιρναν «αύξηση» στους μισθούς τους—, μέχρι και τον καναπέ που κάθονταν, για να παρακολουθούν τα νέα σήριαλ του νέου εβραιόπνευστου life-style, που τους πλάσαραν οι Εβραίοι μέσω του Χόλυγουντ.
Τίποτε δεν τους ανήκε πραγματικά και το μόνο, που πραγματικά κληροδοτούσαν στα παιδιά τους, ήταν χρέη. Τα παιδιά, που τα έβαζαν να ξεκινήσουν τις ζωές τους με χρέη, εξαιτίας των σπουδών. Ακόμα και το διαμαντένιο δακτυλίδι, που έβαλαν στην παράδοσή τους, ήταν ένα τεχνητό εβραϊκό δημιούργημα. Μια γνήσια «αμερικανική» παράδοση, η οποία αποφασίστηκε μεταξύ κάποιου Εβραίου εμπόρου διαμαντιών της Αμβέρσας και κάποιου Εβραίου κινηματογραφικού παραγωγού του Λος Άντζελες. Τους τα είχαν πάρει όλα. Τους «σκότωσαν» και έπαιρναν προμήθεια ακόμα και από την «κηδεία» τους. Όλοι χρωστούσαν στους ίδιους Εβραίους τραπεζίτες, οι οποίοι απλά έλεγχαν το «αίμα» της οικονομίας και αυτό είναι το νόμισμά της. Πολλοί λένε —και μάλλον αυτή είναι η αλήθεια— ότι ο Κένεντυ δολοφονήθηκε, όταν αποφάσισε να πάρει τον έλεγχο του αμερικανικού εθνικού νομίσματος από τα χέρια της εβραϊκής FED.
Γι’ αυτόν τον λόγο βλέπουμε το παράδοξο φαινόμενο του τρομερού χρέους της υπερδύναμης. Αυτό που συμβαίνει είναι πρωτοφανές. Υπερδύναμη-«μπατίρης» είναι μοναδικό φαινόμενο στην ανθρώπινη ιστορία. Η υπερδύναμη, που θεωρητικά και για πάνω από μισό αιώνα κυβερνά και άρα λεηλατεί τον κόσμο, όχι μόνον δεν είχε κέρδη από αυτήν τη μοναδική «επιτυχία» της, αλλά η ίδια χρωστάει ως κράτος σε βαθμό τέτοιο, που να βρίσκεται στην ίδια μοίρα με το Μπαγκλαντές. 12 τρισεκατομμύρια δολάρια χρωστάει η υπερδύναμη και άρα και ο λαός της. Τέτοια μπατιροϋπερδύναμη δεν πρέπει να έχει ξαναεμφανιστεί στην ανθρώπινη ιστορία. Ακόμα και τα αγράμματα στίφη του Ταμερλάνου είχαν καλύτερη οικονομική διαχείριση από την αυτοκρατορία του Χάρβαρντ. Τουλάχιστον οι σκηνές τους ήταν γεμάτες θησαυρούς και μπριζόλες, όταν τα θύματά τους ήταν γυμνά και πεινούσαν.
Οι σημερινοί «Πλανητάρχες» όχι μόνον δεν συγκέντρωσαν στα «θησαυροφυλάκια» τους τον πλούτο όλου του κόσμου, αλλά χρωστάνε ένα αντίστοιχο ποσό. Σε ποιους χρωστάνε; Στους Εβραίους τραπεζίτες. Είναι υποθηκευμένο όχι μόνον το παρόν τους, αλλά και το μέλλον τους. Άλλους τέσσερις Πλανήτες να βρουν να εκμεταλλεύονται οι Αμερικανοί, δεν μπορούν να «ξεχρεώσουν». Αν βρουν άλλους τέσσερις Πλανήτες, απλά θα τετραπλασιάσουν τα χρέη τους. Γιατί; Γιατί «περπατάνε» σε κινούμενη «άμμο».
Όσο πιο πολλά «βγάζουν» ως Αμερικανοί, τόσο πιο πολλά θα «χρωστάνε» στους Εβραίους. Έπαθαν αυτά, τα οποία ήθελαν να κάνουν στους άλλους. Οι ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ την είχαν πατήσει πανηγυρικά. Έπεσαν οι ίδιοι στην «παγίδα» που είχαν εφεύρει. Έβγαζαν ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, αλλά έχασαν σχεδόν το σύνολο του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ τους και άρα την ίδια την πατρίδα τους. Ως γνήσιοι Αμερικανοί και άρα ως «Νεοϊνδιάνοι» γέμιζαν τις αποθήκες τους με ΠΟΛΛΟΥΣ ΕΒΡΑΪΚΟΥΣ «ΚΑΘΡΕΠΤΕΣ» ΚΑΙ «ΧΑΝΤΡΕΣ». Πανάκριβους «καθρέπτες» και «χάντρες», που έτειναν αργά αλλά πολύ σταθερά προς τους σκουπιδοτενεκέδες.
Αυτή είναι η μοίρα του πονηρού και του ρατσιστή. Πάντα θα βρεθεί απέναντί του ένας ακόμα πιο πονηρός και πιο ρατσιστής από τον ίδιο, για να τον «δουλέψει». Όταν θεωρείς «δίκαιο» να αφαιρέσεις την πατρίδα κάποιων για μερικά «καθρεπτάκια» και μερικές «χάντρες», είναι θέμα χρόνου να χάσεις τη δική σου για κάτι ανάλογο. «Δούλεψες» τους Ινδιάνους με μερικά κασόνια ουίσκι και σε «δούλεψαν» οι Εβραίοι με μερικά Armani. Αδίκησες τους μαύρους για να τους εκμεταλλεύεσαι και σε αδίκησαν οι Εβραίοι για τον ίδιο λόγο. Έφτιαχνες «άσπρους» για να τους δουλεύεις και σε «σκούραναν» οι Εβραίοι. Έπαθες ό,τι ονειρευόσουν να κάνεις στους άλλους και αυτό είναι το δίκιο. Ας πρόσεχες. Οι ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ των ΗΠΑ, με βάση το μέγεθος των απωλειών τους, δικαιούνται τον τίτλο του μεγαλύτερου κορόιδου της ανθρώπινης ιστορίας. Οι μεγαλύτεροι ηλίθιοι όλων των εποχών. Αυτοί, οι οποίοι αυθαίρετα αντιλαμβάνονταν τους εαυτούς τους σαν κύριους των κυρίων, έπεσαν θύματα των Εβραίων. Θύματα των γύφτων των γύφτων.
Γιατί αναφερόμαστε σ’ αυτούς; Για να δούμε ως Έλληνες την «καμπούρα» των Αμερικανών. Για να μάθουμε πώς είναι οι «καμπούρες» αυτών που πιάνονται κορόιδα. Τα κορόιδα των Εβραίων, που έχασαν τα πάντα, χωρίς να καταλάβουν τι έχουν πάθει. Γιατί πρέπει να το μάθουμε; Γιατί δεν είναι μόνον οι Αμερικανοί «καμπούρηδες». Δεν είναι μόνον οι «Πλανητάρχες» τέτοιοι. Τέτοιοι είναι και οι «Ευρωπάρχες». Οι Γερμανοί. Για να καταλάβει όμως κάποιος πόσο «καμπούρηδες» είναι οι Γερμανοί, θα πρέπει να γνωρίζει την εβραϊκή τακτική της δημιουργίας της «καμπούρας» και γι’ αυτό περιγράψαμε την αμερικανική περίπτωση. Αν γνωρίζει κάποιος πώς λειτουργούν τα πράγματα στις ΗΠΑ των «λευκών» κορόιδων, μπορεί να καταλάβει γιατί και οι Γερμανοί είναι τέτοια «κάτασπρα» κορόιδα.
Με βάση λοιπόν τη γνώση μας βλέπουμε ότι, για να εφαρμοστεί ένα τέτοιο χρηματοοικονομικό «τρυκ», θα πρέπει να υπάρχει διχασμός σε μια κοινωνία. Δεν μπορεί να εφαρμοστεί μια τέτοια πολιτική σε μια ενιαία και δημοκρατική κοινωνία. Θα πρέπει να υπάρχει κοινωνικός διχασμός σε μια κοινωνία, ώστε να «ευνοηθούν» κάποιοι εις βάρος κάποιων άλλων. Πρέπει να υπάρχουν «λευκοί» διαθέσιμοι να «ευνοηθούν» εις βάρος κάποιων «μαύρων» σε μια κοινωνία. Πρέπει να υπάρχουν οι «έξυπνοι», γιατί αυτοί στο τέλος θα γίνουν οι «μουντζούρηδες». Ποια ήταν τα δεδομένα στη Γερμανία και ποιοι ήταν οι «έξυπνοι»; Υπήρχαν «μαύροι» στη Γερμανία; Δεν υπήρχαν, αλλά μετά την ενοποίηση μπορούσαν κάποιοι να μπουν σε συνθήκες οικονομικού «σολάριουμ» και να αποκτήσουν το «μαύρο» χρώμα. Οι «έξυπνοι» ήταν οι «λευκοί» Δυτικογερμανοί και απέναντί τους είχαν τους «μαύρους» Ανατολικογερμανούς.
Η ιδιομορφία στην περίπτωση της Γερμανίας ήταν ότι η απομίμηση της αμερικανικής πολιτικής παίχτηκε την ίδια στιγμή στο σύνολό της και όχι τμηματικά, όπως συνέβη στις ΗΠΑ. Οι Ανατολικογερμανοί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα άλλαξαν δύο ιδιότητες. Στην εποχή της ενοποίησης ήταν «Ινδιάνοι» και την επομένη αυτής της ενοποίησης έγιναν κατευθείαν «μαύροι». «Ινδιάνοι» ήταν, γιατί ήταν ιδιοκτήτες μιας πατρίδας, η οποία ενδιέφερε τους «έξυπνους» της Δυτικής Γερμανίας. Τους αντιμετώπισαν σαν «Ινδιάνους» και τους αφαίρεσαν την πατρίδα. Η μόνη διαφορά ήταν στο τι ακριβώς αντιπροσώπευαν οι «καθρέπτες» και οι «χάντρες» στην κάθε περίπτωση. Οι Ινδιάνοι της Αμερικής έχασαν την πατρίδα τους για λίγα κασόνια ουίσκι και μερικά όπλα, ενώ οι «Ινδιάνοι» της Ευρώπης έχασαν την πατρίδα τους για μερικά μπλουτζίν και λίγα Φολκσβάγκεν. Καμία άλλη διαφορά.
Γι’ αυτόν τον λόγο άνοιξαν χωρίς όρους και προϋποθέσεις την ανατολικογερμανική αγορά. Γνώριζαν ότι θα κατέστρεφαν ανατολικογερμανική παραγωγή, αλλά είχαν μαζί τους «καθρέπτες» και «χάντρες». Τους «έδωσαν» χρήμα. Τους έδωσαν δηλαδή την πρώτη «ύλη», για ν’ αγοράσουν μελλοντικά «σκουπίδια». «Σκουπίδια» τα οποία οι ίδιοι παρήγαγαν και άρα τα χρήματα θα επέστρεφαν και πάλι στις δικές τους τσέπες. Όσο περισσότερα χρήματα τους έδιναν, τόσο ακρίβαιναν αυτά τα «σκουπίδια». Τζάμπα ήταν η ακρίβεια. Τους πήραν κεφάλαιο και τους έδωσαν «καθρεπτάκια» και «χάντρες». Στη συνέχεια «αγόρασαν» την Ανατολική Γερμανία από τους ιδιοκτήτες της. «Νόμιμα» …όπως «αγόρασαν» οι Αμερικανοί τις ΗΠΑ από τους Ινδιάνους. Οι Δυτικογερμανοί δεν ήταν «κατακτητές», αλλά «αγοραστές» της Ανατολικής Γερμανίας. Οι Ανατολικογερμανοί δεν ήταν «κατακτημένοι», αλλά «πωλητές». Οι Δυτικογερμανοί αγόρασαν την Ανατολική Γερμανία στο σύνολό της. Με τάνκ να έμπαιναν μέσα στην Ανατολική Γερμανία, μεγαλύτερο ποσοστό της θα άφηναν στους κατακτημένους.
Από τη στιγμή που την «αγόρασαν», πέρασαν στο δεύτερο μέρος του σχεδίου της ενοποίησης. Από τη στιγμή που ξεγέλασαν τους «Ινδιάνους» με την ιδιαίτερη πατρίδα, θα έπρεπε να βρουν πώς θα τους εντάξουν στην νέα ενιαία πατρίδα. Αυτό ήταν εύκολο ν’ αντιμετωπιστεί. Αυτοί, οι οποίοι ήταν προηγουμένως οι «Ινδιάνοι» της γειτονικής Ανατολικής Γερμανίας, θα γίνονταν οι «μαύροι» της νέας ενιαίας Γερμανίας. Θα ευνοούνταν συστηματικά οι «άσπροι» της Δυτικής Γερμανίας, η οποία όμως θα γινόταν πλέον πανάκριβη για να ζει κανείς σ’ αυτήν. Θα έβρισκαν λόγους να τους «διαφοροποιήσουν» από τους «μαύρους» και δεν θα αντιδρούσαν, γιατί οι «μαύροι» δεν θα μπορούσαν να μπουν στις πανάκριβες «γειτονιές» τους. Απλά πράγματα για τους Εβραίους.
Οι Εβραίοι ήταν στο στοιχείο τους. Ήταν κυρίαρχοι στη Δυτική Γερμανία και μπορούσαν και έλεγχαν απόλυτα το τραπεζικό της σύστημα. Έλεγχαν τα «εκτυπωτήρια» των μάρκων. Έβαλαν τις «μηχανές» να δουλεύουν στο φουλ και άρχισαν να μοιράζουν «πέτσινα» μάρκα. Όσο πιο πολλά μοίραζαν, τόσο κάλπαζε η ακρίβεια. Επανέλαβαν την ίδια ακριβώς «αμερικανική» τακτική και στη Γερμανία με στόχο την ενοποίησή της. Απλά στη Γερμανία την τακτική της εβραϊκής FED τη δρομολόγησε η εβραϊκή Deutsche Bank. Τι έκανε; Το γνωστό κόλπο με το «πέτσινο» χρήμα και τον ανοικτό ανταγωνισμό μεταξύ «άσπρων» και «μαύρων». Τον ανταγωνισμό μεταξύ των «ασπροδυτικών» Γερμανών και των «μαυροανατολικών» Γερμανών. Με την ενοποίηση έβαλε τη Δυτική Γερμανία να «κατακτήσει» την Ανατολική και από εκεί και πέρα μπορούσε να «δουλεύει» τους «κατακτητές» σε σχέση με τους «κατακτημένους».
Στο έγκλημα αυτό συνέβαλε ο διεφθαρμένος Κολ. Έβαλε την Ανατολική Γερμανία εντελώς απροετοίμαστη μέσα σε ένα ασυναγώνιστο οικονομικό περιβάλλον και άρα γνώριζε ότι με τον τρόπο αυτόν θα της κατέστρεφε το σύνολο της παραγωγής. Ούτε μία ανατολικογερμανική βιομηχανία δεν είχε ελπίδες να επιβιώσει μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον. Ήταν θέμα χρόνου να δημιουργηθούν στρατιές εκατομμυρίων ανέργων. Για να μην φανεί αυτό το έγκλημα στα θύματα, που ήταν τα εκατομμύρια των νέων ανέργων, η εβραϊκή συμμορία «έπαιξε» με το «πέτσινο» χρήμα. Η γνωστή «φάμπρικα». Άρχισαν να τυπώνουν μέρα και νύχτα μάρκα. Στερούσε από τους Ανατολικογερμανούς δήθεν τον μισθό από την απώλεια της εργασίας τους, αλλά τους έδινε «χρήμα» υπό την μορφή επιδομάτων. Μοίρασε χρήμα στους —άσχετους με την καπιταλιστική οικονομία— Ανατολικογερμανούς και τους το πήρε πίσω μαζί με τις περιουσίες τους.
Με μια ελεγχόμενα «καλπάζουσα» ακρίβεια τούς πήρε πίσω αυτά που τους έδωσε και τους άφησε με χρέη. Το αποτέλεσμα ήταν το επιθυμητό για τους Εβραίους. Με την ανεργία κατέστρεψαν τους Ανατολικογερμανούς και με την ακρίβεια βύθισαν στα χρέη τους Δυτικογερμανούς. Οι «μαύροι» θα έδιναν τον αγώνα της επιβίωσης στις «μαύρες» συνοικίες —και με τους μισθούς των «μαύρων»— και οι «άσπροι» θα έδιναν τον δικό τους, περιμένοντας εύνοια από την Deutsche Bank. Περιμένοντας οι ίδιοι να ευνοηθούν με ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, ανάλογα με τη «λευκότητά» τους. Τα «δικαιούνταν», εφόσον ήταν «λευκοί» Δυτικογερμανοί μέσα σε μια ενιαία Γερμανία με «μαύρους» Ανατολικογερμανούς. Η «παγίδα» ήταν έτοιμη. Οι ίδιοι, ως «ευνοημένοι» εργαζόμενοι, θα έπαιρναν περισσότερα χρήματα από τους «μαύρους», αλλά θα κατοικούσαν σε μια πανάκριβη «άσπρη» πλευρά της ενιαίας Γερμανίας. Αυτός ήταν ο τελευταίος γερμανικός «εμφύλιος». Οι Γερμανοί αλληλομισούνται, θεωρώντας ο ένας τον άλλο σαν υπεύθυνο για τη δυστυχία του και οι Εβραίοι τα πήραν όλα.
Οι Εβραίοι είχαν επαναλάβει την αμερικανική «επιτυχία» τους και στη Γερμανία. Στη χώρα του Γκαίτε και του Λούθηρου είχαν στήσει την «παράγκα» του «Μπάρμπα Θωμά». Ολόκληρο το ρατσιστικό «οικοδόμημα» των ΗΠΑ μεταφέρθηκε και στη Γερμανία. «Μαύροι» Γερμανοί οι Ανατολικογερμανοί. Σκουρόχρωμοι «άσπροι» οι Γερμανοί εργάτες. Ανοιχτόχρωμοι «άσπροι» οι Γερμανοί που σπούδασαν στα δημόσια Πανεπιστήμια της Γερμανίας. «Ξέξασπροι» οι Γερμανοί που σπούδασαν στα ιδιωτικά πανεπιστημιακά «ασπριστήρια» των ΗΠΑ. Στην κορυφή αυτής της ξύλινης «πυραμίδας» οι Golden-άσπροι Εβραίοι. Οι μόνιμα «πετυχημένοι» της Γερμανίας. Οι εκ γενετής «πετυχημένοι». Οι «καταδικασμένοι» να είναι οι «πρώτοι» της Γερμανίας.
Με αυτόν τον τρόπο η εβραϊκή συμμορία, η οποία, εξαιτίας της «αποζημίωσης» του «Ολοκαυτώματος», κυριαρχούσε στο μεταπολεμικό δυτικό μέρος της κατακτημένης Γερμανίας, κατόρθωσε και έγινε κυρίαρχη και στην ενιαία Γερμανία. Αυτό το κράτος το ελέγχει απόλυτα η εβραϊκή συμμορία και αυτό χρησιμοποιεί πλέον εις βάρος της Ευρώπης. Με τα «πέτσινα» χρήματα, που «δάνεισε» για την ενοποίηση, δημιούργησε συνθήκες συνενοχής με το ίδιο το γερμανικό κράτος και τον λαό της Δυτικής Γερμανίας. «Δάνεισε» στο κράτος της Γερμανίας τα χρήματα που απαιτούσε η εγκληματική ενοποίηση και από τότε το ελέγχει απόλυτα. Πόσο απόλυτα; Τόσο, ώστε να τους επιβάλει ως ηγέτιδα μια κοινή χαφιέ της Στάζι. Μια γυναίκα, η οποία δεν έχει προσόντα ούτε για να καθαρίζει τραίνα στη Γερμανία. Μια θηλυκή Σημίτη. Μια Γερμανία εκατομμυρίων μορφωμένων και χαρισματικών Γερμανών κυβερνάται από μια γυναίκα «καρτούν».
Οι Εβραίοι τα είχαν καταφέρει μια χαρά. Μετά τους ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ των ΗΠΑ προστέθηκαν και οι ΣΑΞΟΝΕΣ της Γερμανίας στα επιφανή θύματά τους. Οι Εβραίοι είχαν πάρει σβάρνα όλο το «ανώτερο» «σόι» και το «δούλευαν» ασυστόλως. Και πάλι με βάση το μέγεθος των απωλειών οι Γερμανοί καταλαμβάνουν δικαιωματικά τη δεύτερη θέση των μεγαλύτερων κορόιδων της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτοί, οι οποίοι αντιλαμβάνονταν τους εαυτούς τους «ueber Alles» βρέθηκαν κάτω από τους «unter unter Alles» Εβραίους. Κάτω από τους κατώτερους των κατωτέρων. Πλανητάρχες και Ευρωπάρχες έγιναν «υπάλληλοι» των Εβραίων. Από εκεί και πέρα, ως «υπάλληλοι» των ίδιων «αφεντικών», λογικό είναι να κάνουν τα ίδια πράγματα, εξαιτίας κοινών εντολών, που προκύπτουν από κοινά συμφέροντα.
Αφού οι Εβραίοι κατέκτησαν την υπερατλαντική χώρα και την έβαλαν να «κατακτήσει» τον Πλανήτη για λογαριασμό τους, σειρά είχαν να βάλουν την κατακτημένη Γερμανία να «κατακτήσει» την Ευρώπη. Οι Αμερικανοί θα πολλαπλασίαζαν τα εβραϊκά κέρδη με τις παγκόσμιες κατακτήσεις τους και οι Γερμανοί θα πολλαπλασίαζαν τα εβραϊκά κέρδη με τις δικές τους ευρωπαϊκές κατακτήσεις. Οι μεγαλύτεροι θύτες του Πλανήτη, οι οποίοι από την κουτοπονηριά τους έγιναν τα μεγαλύτερα θύματα. Οι λαοί, οι οποίοι ξεκίνησαν Παγκόσμιους Πολέμους και νίκησαν σε τέτοιους, έχασαν τις πατρίδες τους με «χάντρες» και «βραχιόλια». Απλά πράγματα. Οι πονηροί είχαν φορτωθεί «καθρέπτες» και «χάντρες» και έτρεχαν να εξυπηρετήσουν τα αφεντικά που τα μοίραζαν.
Αφού λοιπόν είδαμε την «καμπούρα» και των Γερμανών, φτάνουμε στην «καμπούρα» των υπολοίπων Ευρωπαίων και άρα και στη δική μας. Αυτό το εβραϊκής ιδιοκτησίας γερμανόφωνο μόνον κράτος με την απόλυτα ελεγχόμενη ηγεσία, που κατέστρεψε τον λαό του, χρησιμοποιήθηκε ως «θηρίο» απέναντι σε όλα τα αδύναμα κράτη της ευρωζώνης. Ένα «θηρίο» άπληστο και αρπακτικό, που δεν είχε έλεος απέναντι σε κανέναν. Ανηλεές, όπως τα πραγματικά του αφεντικά, που είναι οι Εβραίοι. Ο «εμφύλιος» πλέον άλλαζε επίπεδο και μεταφερόταν εκτός Γερμανίας. Μετά τον «εμφύλιο» μεταξύ των Γερμανών ερχόταν ο «εμφύλιος» μεταξύ των Ευρωπαίων. Η μόνη ιδιομορφία είναι ότι τον ρόλο των πανίσχυρων επιχειρήσεων, οι οποίες στέκονταν απέναντι στους καταναλωτές στην περίπτωση του αμερικανικού ή του γερμανικού «εμφυλίου», για να «μαζεύουν» τα χρήματα των Εβραίων, θα τον έπαιρναν τα ισχυρά κράτη απέναντι στα αδύναμα. Τα «είδωλα» άλλαζαν στο νέο παιχνίδι του «εμφυλίου» που θα προκαλούσαν.
Η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα.
Σε έναν τέτοιο μεγάλο «εμφύλιο» ευνόητο είναι ότι θα υπάρχει ένα «στρατηγείο», που θα τον διευθύνει. Το «στρατηγείο», που «διευθύνει» τον ευρωπαϊκό «εμφύλιο» είναι η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα με «στρατηγό» τον Εβραίο Τρισέ. Η κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα είναι «χτισμένη» με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και από τους ίδιους ακριβώς «αρχιτέκτονες», που «έχτισαν» και την FED. Άσχετα με το πώς εμφανίζεται στα «χαρτιά», στην πραγματικότητα είναι μια ιδιωτικής φύσης τράπεζα, η οποία έχει ως κύριο ρόλο την έκδοση και την προστασία του ευρωπαϊκού νομίσματος. Γιατί είναι ιδιωτικής φύσεως; Γιατί δεν ελέγχεται από τα κράτη, τα οποία θεωρητικά και μόνον εμφανίζονται σαν ιδιοκτήτες της. Ελέγχεται αποκλειστικά από τη διοίκησή της, η οποία είναι καθαρά εβραϊκή. Ο έλεγχος αυτής της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας δεν ανήκει στα εθνικά κοινοβούλια. Στην πραγματικότητα είναι μια απλή θυγατρική του συστήματος Ρότσιλντ –Ροκφέλερ.
Είναι ένας απλός «κρίκος» στη μεγάλη εβραϊκή «αλυσίδα». Ένα «εργαλείο», από αυτά που χρησιμοποιούν οι Εβραίοι, για να «αλώσουν» τις οικονομίες των θυμάτων τους. Αυτά τα «εργαλεία», τα οποία εξυπηρετούν τους ίδιους στόχους, αντιλαμβανόμαστε ότι λειτουργούν ως συγκοινωνούντα «δοχεία». «Δοχεία», που, κάθε φορά που «γεμίζουν», επιλέγουν νέους στόχους και νέα θύματα. Με τα ίδια χρήματα κατακτούν τους διαφορετικούς στόχους. Με τα χρήματα των προηγούμενων θυμάτων τους δημιουργούν νέα θύματα. Με χρήματα από τα θύματά τους στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, δημιούργησαν τα θύματά τους στην Ανατολική Γερμανία. Με χρήματα από τα θύματά τους σε ΗΠΑ και Γερμανία δημιούργησαν τα νέα θύματά τους στην Ενωμένη Ευρώπη.
Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ του Εβραίου Μπενράκε είναι συγκοινωνούντα δοχεία με την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα του Εβραίου Τρισέ, την Παγκόσμια Τράπεζα του Εβραίου Γούλφοβιτς ή την Ντόιτσε Μπανκ του Εβραίου Άκερμαν. Με αυτό το δίκτυο των τραπεζών οι Εβραίοι κάνουν το εξής απλό. Ελέγχουν τα νομίσματα των ισχυρών του Κόσμου και ελέγχουν τα χρέη των θυμάτων τους. Με τις κεντρικές τράπεζες, που ελέγχουν, «τυπώνουν» τα χρήματα που δημιουργούν θύματα και με τράπεζες τύπου Παγκόσμιας Τράπεζας τα «αλυσοδένουν» στα χρέη. Στρέφουν τους «λευκούς» εναντίον των «μαύρων» και στη συνέχεια τους εκμεταλλεύονται όλους μαζί.
Τα πάντα ξεκινούν από τις ΗΠΑ και αυτό είναι φυσικό, εφόσον αυτές «Πλανηταρχεύουν» και άρα οι Εβραίοι των ΗΠΑ είναι οι πρώτοι τη τάξη Εβραίοι. Οι Εβραίοι, οι οποίοι αποφασίζουν και για όλους τους υπολοίπους. Εκεί πάρθηκαν οι αποφάσεις για την κατάκτηση της Ευρώπης. Αυτό δεν είναι κάτι το πρωτοφανές. Η διαβόητη FED δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρεί να «κατακτήσει» την Ευρώπη. Η ίδια είναι αυτή που χρηματοδότησε τον Χίτλερ στην προσπάθειά του να κατακτήσει την Ευρώπη με τις «πλάτες» και βέβαια το «αίμα» του γερμανικού λαού. Είναι γνωστό ότι ο Χίτλερ άρχισε να «χτίζει» την πολεμική του «μηχανή» με χρήματα των Εβραίων Ρότσιλντ. Είναι γνωστό ότι ο Χίτλερ βύθιζε τα πλοία του Ατλαντικού με υποβρύχια, τα οποία έπαιρναν πετρέλαιο από τον Εβραίο Ροκφέλερ. Τότε δεν κατάφεραν οι Εβραίοι να κατακτήσουν την Ευρώπη και το επανέλαβαν λίγες δεκαετίες αργότερα. Δεν το κατάφεραν με τις σφαίρες και το επιχείρησαν με τα χρήματα. Πάλι όμως με τις ίδιες γερμανικές «πλάτες» επιχειρούν να το κάνουν και με τα ίδια θύματα.
Ο Τρισέ, δηλαδή, δεν είναι μόνον συνάδελφος τραπεζίτης του Μπενράκε, αλλά και ομοεθνής του. «Πνευματικό» παιδί του Εβραίου Γκρίνσπαν δεν είναι μόνον ο Μπενράκε, αλλά και Τρισέ. Όλοι αυτοί είναι Εβραίοι, οι οποίοι προφανώς έχουν έναν κοινό στόχο. Είναι ομοτράπεζοι σε κοινά σχέδια κοινών συμφερόντων. Τον στόχο, που περιγράψαμε πιο πάνω. Μετά τις ΗΠΑ έβαλαν ως στόχο τους να «κατακτήσουν» και την Ευρώπη. Αυτό, το οποίο δεν κατάφεραν να κάνουν χρηματοδοτώντας τις βόμβες του Χίτλερ, φαίνεται ότι το καταφέρνουν χρηματοδοτώντας τις «Μερσεντές» της Μέρκελ. Αυτό, το οποίο δεν κατάφεραν να κάνουν με τον «δεκανέα» της Βέρμαχτ, το δοκίμασαν με τη «χαφιέ» της Στάζι. Ψάχνουν στα «σκουπίδια» της Γερμανίας και βρίσκουν τους «ηγέτες» της. Αυτοί οι «ηγέτες» τούς προστατεύουν και οι ίδιοι παραδίδουν την ισχύ των κρατών τους, για να προστατεύουν τους εγκληματικούς μηχανισμούς των Εβραίων.
Μηχανισμούς, οι οποίοι επηρεάζουν τις οικονομίες ολόκληρων κρατών και Ενώσεων Κρατών, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μηχανισμούς, οι οποίοι θέτουν σε κίνδυνο όχι μόνον την οικονομία αυτών των κρατών, αλλά και την ίδια την ειρήνη. Ένας τέτοιος μηχανισμός είναι και η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης. Μια συμμορία, η οποία μπορεί να βυθίσει την Ευρώπη στην αθλιότητα και να την οδηγήσει ακόμα και στο αιματοκύλισμα. Γιατί; Γιατί επηρεάζει το «κυκλοφορικό» σύστημα ολόκληρης της οικονομίας της Ευρώπης. Επηρεάζει την ποιότητα του «αίματος» αυτού του οικονομικού συστήματος, που είναι το νόμισμά του.
Φτάνουμε λοιπόν στο κύριο θέμα μας. Στον σχεδιασμό, που επέβαλε η Κεντρική Τράπεζα πάνω στο ευρωπαϊκό νόμισμα. Αντικείμενο αυτής της εβραϊκής Τράπεζας ήταν ο σχεδιασμός του νομίσματος της Ευρώπης. Από τον σχεδιασμό αυτού του νομίσματος μπορεί να καταλάβει κάποιος τις προθέσεις της εβραϊκής συμμορίας, αλλά μπορεί να καταλάβει και κάτι άλλο. Μπορεί να καταλάβει και τη «βιασύνη» της. Τη «βιασύνη» να επιτύχει κάποιους στόχους σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Σε διάστημα πολύ μικρότερο από αυτό το οποίο απαιτήθηκε για την εφαρμογή της πολιτικής της στις ΗΠΑ του δολαρίου ή στη Γερμανία του μάρκου.
Τι θέλουμε να πούμε με όλα αυτά; Το εξής απλό. Το ευρώ, ως νόμισμα, δεν σχεδιάστηκε από κάποιους ειδικούς της οικονομίας. Δεν σχεδιάστηκε για να προστατεύει τους κατόχους του. Δεν σχεδιάστηκε για να προστατεύει την οικονομία από την ακρίβεια. Δεν σχεδιάστηκε για να ομογενοποιεί την κοινωνία και τα κράτη που θα το χρησιμοποιούσαν. Σχεδιάστηκε για τους ακριβώς αντίθετους λόγους. Το ευρώ σχεδιάστηκε για να διχάζει την κοινωνία. Να διαφοροποιεί τους πλούσιους από τους φτωχούς τόσο σε επίπεδο πολιτών όσο και σε αυτό των κρατών. Να ευνοεί τα φαινόμενα της αισχροκέρδειας και άρα να δημιουργεί ακρίβεια. Να δημιουργεί τα φαινόμενα που ευνοούν την εβραϊκή πολιτική των «αποχρώσεων».
Είναι βέβαιο, δηλαδή, ότι για τη μορφή του —ως νόμισμα— δεν αποφάσισαν κάποιοι ειδικοί οικονομολόγοι, οι οποίοι είχαν ως προτεραιότητά τους τα συμφέροντα των Ευρωπαίων. Σχεδιάστηκε από ειδικούς ψυχολόγους της αγοράς. Σχεδιάστηκε από ειδικούς, τους οποίους πληρώνουν οι ιδιωτικές εταιρείες, για να σπρώχνουν τους καταναλωτές στην μέχρι «αυτοκτονίας» σπατάλη. Σχεδιάστηκε με λίγα λόγια από τα «τσιράκια» των απατεώνων της αγοράς. Σχεδιάστηκε από τους εγκληματίες συνεργάτες των Εβραίων. Σχεδιάστηκε από τον υπόκοσμο.
Ακριβώς, επειδή σχεδιάστηκε από κακοποιούς και όχι από επιστήμονες, έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που το καθιστούν μοναδικό στο είδος του. Αρκεί κάποιος να το συγκρίνει με το ομοειδούς αξίας και ανταγωνιστικό του νόμισμα, που είναι το αμερικανικό δολάριο. Το αμερικανικό δολάριο έχει τη «μονάδα» του αποτυπωμένη σε χαρτονόμισμα. Το σύνολο των διαβαθμίσεών του δεν διαφέρει στο χρώμα ή το μέγεθος από τη «μονάδα». Τα ακριβώς αντίθετα δηλαδή από το ευρώ. Το ευρώ δεν έχει αποτυπωμένη τη «μονάδα» του σε χαρτονόμισμα. Η κάθε διαβάθμισή του διαφέρει από τις υπόλοιπες τόσο στο χρώμα όσο και στο μέγεθος. Διαφέρει τόσο πολύ, σαν να επρόκειτο για παντελώς διαφορετικά νομίσματα.
Θα εξετάσουμε αυτές τις ιδιαιτερότητες του ευρώ, για να κατανοήσουμε τις συνέπειές τους, ώστε από εκεί ν’ αντιληφθούμε τους στόχους αυτών που το «κατασκεύασαν». Το ευρώ, όπως είπαμε, είναι το μοναδικό ισχυρό νόμισμα στον κόσμο —και ίσως στη σύγχρονη ιστορία της οικονομίας—, που δεν έχει αποτυπωμένη τη «μονάδα» του σε χαρτονόμισμα. Γιατί έγινε αυτό; Για να μην έχει άμυνες. Για να μην αντιλαμβάνονται οι κάτοχοι την πραγματικά μεγάλη αξία του αντικειμένου που βρίσκεται στα χέρια τους. Άρα; Άρα γίνονται εύκολα θύματα αυτού, ο οποίος έχει ως στόχο να τους το αφαιρέσει από τα χέρια. Η έλλειψη δηλαδή χαρτονομίσματος του ενός ευρώ ήταν αυτή, που οδήγησε στον «καλπασμό» της ακρίβειας στην ευρωζώνη.
Η μονάδα του ευρώ είναι αποτυπωμένη σε νόμισμα και το χειρότερο είναι ότι δεν είναι το μεγαλύτερο νόμισμα του ευρώ. Ποιος ήταν ο στόχος αυτής της επιλογής; Να δημιουργηθούν τάσεις ακρίβειας, αλλά να «προστατευτούν» όσο το δυνατόν περισσότερο οι ισχυροί της ευρωζώνης. Αυτοί, δηλαδή, που είχαν ισχυρό νόμισμα και ως εκ τούτου είχαν μια τάση να προστατεύουν και τα μεταλλικά της «παρελκόμενα». Θύματα αυτής της επιλογής ήταν όλα τα κράτη και οι λαοί που είχαν αδύναμα νομίσματα και άρα ασήμαντης αξίας κέρματα. Κράτη όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Ιταλία. Τα κράτη-«στόχοι» δηλαδή των Εβραίων. Οι λαοί, εξαιτίας του κέρματος του ευρώ, δεν είχαν ισχυρές άμυνες και αδύναμοι λαοί δεν είχαν καθόλου άμυνες.
Καθόλου άμυνα σημαίνει ότι δεν υπάρχει κόκκινη «γραμμή», η οποία ενεργοποιεί συναγερμούς απέναντι στην ακρίβεια και στην αισχροκέρδεια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό, το οποίο έζησαν οι Έλληνες στις πρώτες ημέρες του ευρώ. Οι Έλληνες στην εποχή της δραχμής έπιναν έναν καφέ με εκατόν πενήντα δραχμές —δηλαδή μισό ευρώ— και άφηναν «μπουρμπουάρ» μερικά ασήμαντα κέρματα και την επόμενη «ημέρα» έπιναν καφέ με μισό ευρώ και άφηναν «μπουρμπουάρ» κέρματα των δύο ευρώ, γιατί δεν ήξεραν πώς να χειριστούν τα κέρματα. Τα κέρματα, τα οποία τα υποτιμούσαν, γιατί ακριβώς ήταν αδύνατο το νόμισμά τους και οι άμυνές του ξεκινούσαν από το πρώτο μεγάλο χαρτονόμισμά του, που ήταν οι εκατό μονάδες.
Μέσα σε λίγες ημέρες οι Έλληνες, χωρίς να «πλουτίσουν», ξαφνικά φέρονταν σαν «πλούσιοι». Για έναν απλό καφέ άφηναν «μπουρμπουάρ» τέτοιο, που λίγες ημέρες πριν τους επέτρεπε να φάνε σε ένα εστιατόριο. Η αγορά «αντιλήφθηκε» αμέσως την αδυναμία τους να αξιολογήσουν το νέο νόμισμα και μέσα σε λίγες ημέρες ενσωμάτωσε το «μπουρμπουάρ» στην τιμή του καφέ. Ο καφές, ελλείψει αμυνών και άρα χωρίς καμία αντίσταση, πήγε από τις εκατόν πενήντα δραχμές στα δύο ευρώ και άρα στις επτακόσιες δραχμές. «Τζάμπα». Ένα «κερματάκι» έδινε ο Έλληνας και έπινε τον καφέ του. Τα χαρτονομίσματα ήταν καλά «ασφαλισμένα» στην τσέπη του μέχρι να τα βγάλει και να πάρει ρέστα κέρματα και να ξαναμπερδευτεί.
Τα ίδια έγιναν παντού. Εκεί που αγόραζε ο Έλληνας ένα ματσάκι μαϊντανό με είκοσι δραχμές, ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβει, το πλήρωνε τριακόσιες πενήντα δραχμές. Έδινε ένα νέο νόμισμα δύο φορές μικρότερο από το εικοσάρικο, αλλά δεκαεπτά φορές ακριβότερο. Κατάλαβε ο αναγνώστης πώς ένα «περίεργο» νόμισμα οδηγεί στην ακρίβεια; Το σύνολο των λαών της ευρωπαϊκής Μεσογείου —και άρα των λαών με τα ασθενικά νομίσματα— την «πάτησαν». Μόνον οι ισχυροί δεν την «πάτησαν» σε τέτοιον βαθμό και κυρίως οι Γερμανοί. Αυτοί δεν την «πάτησαν» το ίδιο, γιατί είχαν εμπειρία ισχυρού νομίσματος και άρα ισχυρών κερμάτων. Όπως δύσκολα τους έπαιρνες από τα χέρια τα φενίκια, έτσι θα τους έπαιρνες δύσκολα και τα νέα κέρματα.
Ο σχεδιασμός των χαρτονομισμάτων έχει τελείως διαφορετικούς στόχους. Πολλοί ισχυρίστηκαν ότι το ανισομεγέθες, που τα χαρακτηρίζει, έγινε για να διευκολυνθούν οι τυφλοί στις συναλλαγές τους. Προφανώς οι τυφλοί στις ΗΠΑ είναι πιο έξυπνοι από τους Ευρωπαίους. Στην πραγματικότητα αυτό τους το χαρακτηριστικό δεν έγινε για να «βλέπουν» οι τυφλοί, αλλά για να «βλέπουν» συγκεκριμένα πράγματα αυτοί οι οποίοι δεν έχουν πρόβλημα όρασης.
Τι σημαίνει αυτό το περίεργο που λέμε; Η ευρωπαϊκή κοινωνία ήταν η πιο ανεπτυγμένη κοινωνία του πλανήτη. Η κοινωνία, που μέσα από αγώνες είχε καταφέρει πράγματα, τα οποία δεν είχαν καταφέρει άλλες κοινωνίες. Ήταν ομοιογενής. Δεν είχε «μαύρους», όπως για παράδειγμα είχε η αμερικανική κοινωνία. Οι κοινωνικές κατακτήσεις είχαν αποδώσει καρπούς και υπήρχε ένα καθεστώς κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας μεταξύ των πολιτών τους.
Όμως, αυτό δεν βόλευε τους Εβραίους, οι οποίοι ήθελαν να εφαρμόσουν το αμερικανικό μοντέλο των «χρωματολογίων». Δεν υπήρχαν «μαύροι» και άρα δεν υπήρχε υποδομή για τις «αποχρώσεις» των «άσπρων». Αυτοί όμως ήθελαν να μετατρέψουν τους Ευρωπαίους σε «πολύχρωμους» δούλους τους, γιατί ήθελαν να τους τα αρπάξουν όλα με τα «πέτσινα» χρήματα. Να τους λεηλατήσουν με τις απαιτήσεις του κάθε επιπέδου του κοινωνικού «χρωματολογίου».
Το κάθε νόμισμα, δηλαδή, το έβλεπε ο καθένας με βάση τη «λευκότητά» του σαν κάτι το διαφορετικό. Οι εργάτες, όπως ήταν φυσικό, ήταν οι πιο «σκούροι» από τους «λευκούς». Τόσο «σκούροι», που, εξαιτίας του ευρώ, έγιναν τελείως «μαύροι». Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Ο «μαύρος» εργάτης έβλεπε ένα «μπλε» ευρώ, που αντιπροσώπευε το «μαύρο» μεροκάματό του. Έβλεπε ένα «γαλάζιο» ευρώ, που αντιπροσώπευε το «μαύρο» παντελόνι που θα φορούσε. Έβλεπε ένα «πράσινο» ευρώ, που αντιπροσώπευε το «μαύρο» ενοίκιό του. Ο «άσπρος» υπάλληλος με το ίδιο νόμισμα έβλεπε άλλα πράγματα. Έβλεπε το «πορτοκαλί» ευρώ ως το «άσπρο» μεροκάματό του. Έβλεπε το «μπλε» ευρώ ως το «άσπρο» παντελόνι που θα φορούσε. Έβλεπε το «μωβ» ευρώ ως το «άσπρο» ενοίκιό του.
Οι συλλογικές άμυνες της κάθε κατηγορίας «λευκών» ξεκινούσαν, όταν δεν έβλεπαν τα «χρώματα» που είχαν εκπαιδευτεί να βλέπουν. Ο «μαύρος» διαμαρτύρονταν όταν δεν έπαιρνε «μπλε» μεροκάματο. Όταν το παντελόνι του δεν αγοραζόταν με το «γαλάζιο» νόμισμα. Όταν το ενοίκιο δεν πληρωνόταν με το «πράσινο» νόμισμα. Καμία σχέση με την άμυνα του «άσπρου», η οποία γινόταν πολλές βαθμίδες παραπάνω. Αυτό γινόταν από τη βάση μέχρι την κορυφή του κοινωνικού συστήματος. Τα Golden Boys της κορυφής αντιδρούσαν, όταν ένα «μωβ» νόμισμα δεν έφτανε για ν’ αγοράσουν κάλτσες. Παραξενεύονταν όταν ένα «μπλε» νόμισμα δεν ικανοποιούσε τον παρκαδόρο.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Οι τυφλοί της Ευρώπης «έβλεπαν» τα νομίσματα, αλλά οι «ανοιχτομάτηδες» την πάτησαν. Οι Εβραίοι ήταν ευτυχείς. Είχαν μεταφέρει την αμερικανική νοοτροπία των «χρωματολογίων» στην άλλοτε ομοιογενή Ευρώπη. «Δούλευαν» τους εργαζόμενους με «φτερά» και «πούπουλα», που τους τα έπαιρναν την αμέσως επόμενη στιγμή. Η ακρίβεια όχι μόνον κάλπαζε, αλλά διαφοροποιούσε και τους ανθρώπους μέσα στην κοινωνία. Τα «πέτσινα» χρήματα είχαν αρχίσει να πλημμυρίζουν την Ευρώπη, χωρίς να απειλείται ο σχεδιασμός των Εβραίων, εφόσον δεν ερχόταν σε σύγκρουση με το κεφάλαιο.
Οι «μαύροι» πληρώνονταν με ένα «μπλε» ευρώ την ημέρα και έκαναν την προβλεπόμενη «μαύρη» ζωή στις «μαύρες» συνοικίες με τα «μαύρα» σπίτια κι αυτοκίνητα. Οι «άσπροι» πληρώνονταν με ένα «πορτοκαλί» ευρώ την ημέρα και έκαναν την προβλεπόμενη «άσπρη» ζωή στις «άσπρες» συνοικίες με τα «άσπρα» σπίτια κι αυτοκίνητα. Οι «κάτασπροι» με ένα «πράσινο» ευρώ την ημέρα έκαναν τα ανάλογα στη δική τους «κάτασπρη» ζωή. Οι «ξέξασπροι» το ίδιο, εφόσον εισέπρατταν κι αυτοί ένα «βυσσινί» ευρώ την ημέρα, για να κάνουν τα «ξέξασπρα» πράγματα.
Όλοι ένα «ευρώ» πληρώνονταν και αυτό δεν δίχαζε την κοινωνία των εργαζομένων. Η ακρίβεια, που δημιουργούσε το κέρμα μεγάλης αξίας, δίχαζε τους εργαζόμενους ανάλογα με τα «προσόντα» τους και στη συνέχεια τα διαφορετικά χαρτονομίσματα τούς μονιμοποιούσαν στις νέες «συνθήκες» παραμονής. Στις νέες «συνοικίες» των ηλιθίων και των ρατσιστών.
Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί ποτέ δεν σχεδίασαν χαρτονόμισμα του ενός ευρώ κοινό για όλους; Όλοι έκαναν τα ίδια ακριβώς πράγματα με διαφορετικά κόστη, λόγω των «διαφορετικών» ευρώ που εισέπρατταν. Όλοι φτωχοί εργαζόμενοι του ενός «ευρώ» είναι στην ουσία. Ούτε ένας εργαζόμενος, όποιος κι αν ήταν ο μισθός του, δεν απέκτησε με αυτόν τίποτε παραπάνω από κάποιον άλλο εργαζόμενο. Ούτε ένας, που εισέπραττε κάποια πολύ «παρδαλά» ευρώ, δεν απέκτησε ένα σπίτι ή ένα χωράφι παραπάνω απ’ ό,τι είχε.
Οι περισσότεροι έχασαν περιουσιακά στοιχεία και άρα κεφάλαιο, προκειμένου να εξασφαλίσουν μια «μετακίνηση» σε «μεγαλύτερη» κατηγορία. Πούλησαν χωράφια και διαμερίσματα, για ν’ αγοράσουν το μοναδικό τους σπίτι σε «ανώτερη» συνοικία. Στερήθηκαν φαγητό, για ν’ αγοράσουν «ανώτερο» παντελόνι. Βυθίστηκαν στα χρέη. Όσο πιο πολλά έπαιρναν, τόσο μεγαλύτερα τα χρέη. Πληρώνονταν «μπλε» ευρώ και χρωστούσαν «πορτοκαλί». Πληρώνονταν «πορτοκαλί» ευρώ και χρωστούσαν «πράσινα». Πληρώνονταν «μωβ» και χρωστούσαν χρυσάφι. Πραγματικό χρυσάφι.
Τώρα μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης γιατί οι ίδιοι Εβραίοι δεν έκαναν τα ίδια πράγματα σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Στις ΗΠΑ δεν είχαν ανάγκη το τρυκ του νομίσματος, για να δημιουργήσουν «χρώματα» μέσα στην κοινωνία τους. Προϋπήρχαν τα «χρώματα» μέσα στη αμερικανική κοινωνία. Το ίδιο πράσινο νόμισμα το έπαιρναν άνθρωποι, οι οποίοι έβλεπαν ο ένας τον άλλον με διαφορετικό «χρώμα» πριν το πάρουν στα χέρια τους. Στην Ευρώπη το νόμισμα ήταν διαφορετικό, για να «χρωματίζει» αυτούς που το έπαιρναν, γιατί, μέχρι να το πάρουν στα χέρια τους δεν έβλεπαν διαφορετικά «χρώματα» μεταξύ τους. Αν η ηλιθιότητα είχε «χρώμα» θα είχε χρώμα λευκό. Μιλάμε για πραγματική ηλιθιότητα. Ούτε τις μαϊμούδες δεν τις «δουλεύεις» τόσο εύκολα. Η ισχυρή μαϊμού θα θελήσει να φάει καλύτερα από την αδύναμη και όχι τα ίδια σε «καλύτερο» πιάτο.
Σημίτης και Μητσοτάκης.
Οι δύο μεγάλοι προδότες του ελληνικού έθνους.
Αυτοί, οι οποίοι έφεραν τους «καθρέπτες»
και τις «χάντρες» στους «ιθαγενείς».
Μετά από αυτήν την —ελπίζουμε ευχάριστη στον χώρο και στον χρόνο— «διαδρομή», φτάνουμε και στην Ελλάδα. Αφού είδαμε τις «καμπούρες» των άλλων, μπορούμε να υποθέσουμε και για το πώς περίπου είναι η δική μας. Αφού είδαμε τις «καμπούρες» των Αμερικανών και των Γερμανών, φτάνουμε στη δική μας. «Καμπούρα», όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι η ηλιθιότητα ενός λαού, που τον εκμεταλλεύονται οι Εβραίοι. Η ηλιθιότητα ενός λαού, ο οποίος, σκεπτόμενος πονηρά και άρα θέλοντας να αδικήσει κάποιους άλλους, στο τέλος χάνει ό,τι έχει και δεν έχει. Όχι μόνον δεν επωφελείται εις βάρος «αφελών» τρίτων, αλλά γίνεται δούλος τέτοιων τρίτων.
Αυτήν την ελληνική ηλιθιότητα θα περιγράψουμε τώρα. Την ηλιθιότητα κάποιων ελληνικών κρατικών παραγόντων, οι οποίοι νόμιζαν ότι θα εκμεταλλευτούν τα ταμεία της ισχυρής Ευρώπης, για να ισχυροποιηθούν οι ίδιοι και όταν έκαναν ταμείο», είδαν ότι χρωστάνε σε όλον τον Πλανήτη και όχι μόνον. Την ηλιθιότητα κάποιων Ελλήνων, οι οποίοι διεφθάρθηκαν, προκειμένου να γίνουν πλούσιοι και όταν έκαναν «ταμείο», βρέθηκαν να είναι σε χειρότερη μοίρα από αυτήν που βρίσκονταν πριν διαφθαρούν. Τίποτε δεν είναι όπως νόμιζαν κάποιοι, γιατί δεν κατάλαβαν ότι έμπαιναν σε μια «παγίδα». «Παγίδα» τόσο για τους ίδιους όσο και για την πατρίδα μας και την οποία την είχαν «στήσει» οι έμπειροι στην αθλιότητα Εβραίοι.
Για να καταλάβει κάποιος ένα μεγάλο «κόλπο», πολλές φορές είναι ευκολότερο να το κάνει μέσω ενός απλού παραδείγματος. Έτσι κι αλλιώς στην οικονομία τα φαινόμενα σε όλες τις κλίμακες είναι τα ίδια. Οι αναλογίες απλά αλλάζουν. Τα κράτη-απατεώνες ελάχιστα διαφέρουν από τους ανθρώπους-απατεώνες και άρα το ίδιο όμοιες είναι και οι τακτικές τους. Γι’ αυτόν τον λόγο, αναφερόμενοι στην Ελλάδα —προ της ένταξής της στην Ευρώπη— την περιγράψαμε ως έναν ευκατάστατο «κληρονόμο». Άρα, για να καταλάβουμε την πολιτική των πονηρών «άσπρων» της Ευρώπης εις βάρος των «μαύρων» της Ελλάδας, τι θα πρέπει να κάνουμε; Να δούμε ποια είναι η πολιτική που ακολουθεί ένας απατεώνας, όταν έχει απέναντί του έναν «ευκατάστατο» κληρονόμο. Τι κάνεις όταν έχεις απέναντί σου έναν τέτοιο κληρονόμο, που θέλεις να του «φας» την περιουσία;
Τα πράγματα σε μια τέτοια περίπτωση είναι απλά. Γνώσεις χρειάζεται και όχι σφαίρες. Τον ξεγελάς και δεν τον απειλείς με όπλο. Για να το κάνεις όμως αυτό, θα πρέπει να γνωρίζεις άριστα τα δεδομένα της οικονομικής λειτουργίας, προκειμένου να μπορείς να τα εκμεταλλεύεσαι. Πρέπει να γνωρίζεις τι σημαίνει χρήμα και ποια η διαφορά του από το κεφάλαιο. Πρέπει να γνωρίζεις ποια η διαφορά μεταξύ ανάπτυξης και «σπατάλης». Πρέπει να γνωρίζεις ποια η διαφορά μεταξύ «τζόγου» και επένδυσης. Πρέπει να γνωρίζεις σε τι χρησιμεύει το «πέτσινο» χρήμα και πώς χρησιμοποιείται. Πρέπει να γνωρίζεις ποια η διαφορά μεταξύ έξυπνου και βλακώδους.
Όταν λοιπόν έχεις απέναντί σου έναν τέτοιο «κληρονόμο», τι ακριβώς έχεις ως στόχο και ποιος είναι ο εχθρός αυτού του στόχου σου; Στόχος πάντα είναι το κεφάλαιό του και εχθρός σου είναι το χρήμα του. Γιατί; Για όσο διάστημα έχει χρήμα να καλύπτει τις καθημερινές του ανάγκες, δεν πουλάει κεφάλαιο. Δεν είναι βλάκας ν’ ανταλλάξει το υπερπολύτιμο κεφάλαιο με χρήμα της πλάκας. Άρα; Άρα σκοπός σου είναι να του αφαιρέσεις το χρήμα και άρα την άμυνα που προστατεύει το κεφάλαιό του. Τι κάνεις; Εμφανίζεσαι σαν γενναιόδωρος φίλος. Τον βοηθάς ν’ αναπτύξει το κεφάλαιό του. Γιατί; Για να γίνει ισχυρότερος και άρα δυσκολότερος αντίπαλος και πιθανόν ανταγωνιστής; Όχι βέβαια. Αυτό το κάνεις, για να τον παρασύρεις σε οικονομική «αιμορραγία». Για να κάνει έξοδα, τα οποία σε άλλη περίπτωση δεν θα έκανε. Όσο πιο πολλά κάνει, τόσο κοντύτερα θα βρεθεί στην ανάγκη να πουλήσει.
Αν αρχίσει και αγχώνεται με τα έξοδα, μπορείς να τον παρασύρεις στον τζόγο. Μπορείς, για παράδειγμα, να τον αφήσεις να κερδίσει μερικές «παρτίδες» στον παπά και μετά να του πάρεις ό,τι έχει και δεν έχει σε χρήμα. Να τον «γλυκάνεις» και στο τέλος να τον παγιδεύσεις. Με τα ανέλπιστα κέρδη μπορεί ν’ αρχίσει να γίνεται υπερκαταναλωτικός. Να αγοράσει νέο αυτοκίνητο, ενώ δεν θα αγόραζε με τα δικά του χρήματα. Να αγοράσει νέα ρούχα, ενώ δεν θα αγόραζε με τα δικά του χρήματα. Μπορεί να μπει σε δάνεια, γιατί θα είναι σίγουρος για τα κέρδη που έρχονται. Βλέπει άπειρες «ροές» και δεν φοβάται τα δάνεια, όπως τα φοβόταν. Είναι τζογαδόρος, είναι πολυέξοδος και κάθεται στο «τραπέζι».
Όταν φτάσεις σε σημείο να τον έχεις «δέσει» σε υποχρεώσεις, τότε τον νικάς στην παρτίδα. Αυτόν, που τον αφήνεις να ψευτοκερδίζει σε όλες τις «γύρες», τον νικάς στην τελευταία και καθοριστική. Αυτόν, που τον κάνεις να αισθάνεται «παικταράς», τον εξευτελίζεις στην παρτίδα που θέλει γνώσεις. Αυτόν, που κερδίζει μάχες, τον κάνεις να χάσει τον πόλεμο. Αυτό είναι το κόλπο. Τα χάνει όλα τα χρήματά του και έχει και χρέη. Άρα; Άρα το κεφάλαιό του έχασε την άμυνά του. Όχι μόνον δεν έχει χρήματα για να ζήσει, αλλά πρέπει να πουλήσει κεφάλαιο για να τα καταφέρει. Ο «κληρονόμος» είναι πλέον αλυσοδεμένος από τους αλήτες. Χωρίς όπλα και χωρίς απειλές είναι έτοιμος να χάσει όλη του την περιουσία.
Αυτό ακριβώς έπαθε η Ελλάδα με την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ένωση των εγκληματιών Εβραίων. Αυτό όμως, που για έναν ιδιώτη απαιτεί απλή ηλιθιότητα, όταν συμβαίνει σε ένα κράτος, απαιτεί προδοσία. Απαιτείται μια προδοτική ηγεσία, για να πάρει αυτές τις ολέθριες αποφάσεις, που για έναν απλό άνθρωπο εξασφαλίζει η ηλιθιότητά του. Ποιοι κυβερνούσαν την Ελλάδα σ’ αυτό το διάστημα; Ο Σημίτης και ο Μητσοτάκης. Αυτοί οι δύο «Εφιάλτες» είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύουν τα ίδια συμφέροντα και ακολουθούν την ίδια ακριβώς πολιτική.
Οι ίδιοι, ως πολιτικά πρόσωπα, λειτουργούσαν σαν «είδωλα», που παραπλανούσαν τον λαό και τον παγίδευαν. Εμφανίζονταν ως ηγέτες διαφορετικών κομμάτων, ενώ εφάρμοζαν την ίδια πολιτική, η οποία ήταν επιβεβλημένη από τα «αφεντικά» τους. Οι προσωπικές τους πορείες στο πολιτικό μας σκηνικό ήταν πανομοιότυπες. Βίοι παράλληλοι σε όλα τα επίπεδα. Αφού άλωσαν με τις πλάτες των αφεντικών τους τα δύο μεγάλα λαοφιλή κόμματα της χώρας, στη συνέχεια απέδωσαν την ίδια τη χώρα στα αφεντικά τους. Στα εβραϊκά αφεντικά τους. Από το βρόμικο 89, που με τις «σφαίρες» επέβαλαν ως Πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη, μέχρι και σήμερα οι ίδιοι είναι που μας κυβερνούν. Ο Μητσοτάκης και ο Σημίτης. Ακόμα και η κυβέρνηση Καραμανλή ήταν κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο πρωθυπουργός της τυρόπιτας και του playstation απλά παρίστατο. Αυτός ο οποίος κυβερνούσε στην πραγματικότητα ήταν ο Μητσοτάκης.
Ο Μητσοτάκης τα ξεκίνησε όλα και γι’ αυτόν τον λόγο χύθηκε και αίμα μέχρι ν’ αναλάβει την εξουσία. Ο ελληνικός λαός, είτε από ένστικτο είτε από προαίσθημα, δεν ήθελε να του δώσει την εξουσία. Έπρεπε να δολοφονηθεί ο Μπακογιάννης, για να εκμεταλλευτεί ο Μητσοτάκης τα ίχνη «συμπάθειας» ενός λαού και να «σκαρφαλώσει» στην εξουσία. Ο Μητσοτάκης, που είναι προφανές —και στη συνέχεια του κειμένου θα εμφανιστεί ως «αυταπόδεικτο»— ότι είχε πάρει την εβραϊκή εντολή να καταστρέψει τη χώρα. Ο Μητσοτάκης με τα δικά του εγκληματικά νομοθετήματα «άνοιγε» τον δρόμο για τα εφαρμοσμένα εγκλήματα του Σημίτη. Λειτουργούσαν συμπληρωματικά από διαφορετικά κόμματα, για να παραπλανούν τον λαό αυτοί, οι οποίοι έπαιρναν εντολές από ένα κοινό κέντρο εξουσίας. Το «σύστημα» Μητσοτάκη δεν «συγκοινωνούσε» απλά με το «σύστημα» Σημίτη. Ήταν το ίδιο «σύστημα». Τα ίδια πρόσωπα διαφθείρονταν, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα θεωρητικά ασκούσε την εξουσία.
Ο Μητσοτάκης ξεκίνησε τις «ιδιωτικοποιήσεις» της διαφθοράς με την περίπτωση ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ. Εκείνη η «ιδιωτικοποίηση» ήταν ο «οδηγός» για όλες τις ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν επί Σημίτη. Ο Μητσοτάκης άλλαξε το νομοθετικό πλαίσιο για το «άνοιγμα» των χρηματιστηριακών συναλλαγών σε κάθε βουνό και ραχούλα της χώρας, προκειμένου ο Σημίτης να «σπρώξει» τους πάντες στο μεγάλο «σφαγείο» της χρηματιστηριακής καταστροφής. Ο Μητσοτάκης απελευθέρωσε νομοθετικά το «αιμοβόρο» τραπεζικό τέρας και ο Σημίτης του επέτρεψε να «κατασπαράξει» τους Έλληνες. Ο Μητσοτάκης δημιούργησε τους καναλάρχες της διαπλοκής και ο Σημίτης τούς έκανε πλούσιους με δημόσια έργα.
Ο ένας «θεμελίωνε» και ο άλλος «έχτιζε». Ο ένας «βαστούσε» τους Έλληνες και ο άλλος τους «μαχαίρωνε». Χωρίς τον έναν δεν θα υπήρχε ο άλλος. Στα πάντα λειτουργούσαν συμπληρωματικά από δήθεν «αντίθετες» πλευρές. Είχαν εγκλωβίσει τον κόσμο στον δικομματισμό και δεν του άφηναν επιλογές. Ό.τι και να ψήφιζε, τα ίδια πράγματα θα πάθαινε. Ήταν προαποφασισμένη η «σφαγή» του και δεν μπορούσε να ξεφύγει. Καμία ψήφος δεν του έδινε καμία διέξοδο. Τότε ακριβώς κατάλαβαν οι Έλληνες ότι τα δύο μεγάλα κόμματα είναι «ίδια» μεταξύ τους, αλλά δεν καταλάβαιναν τι ακριβώς σήμαινε αυτό και γιατί συνέβαινε.
Το εβραϊκό colpo grosso στην Ελλάδα.
Αυτό λοιπόν, που πρέπει να δούμε τώρα, είναι η μεθόδευση που ακολουθήθηκε από τους Εβραίους της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας και το πού ακριβώς τους εξυπηρέτησε το κοινό «σύστημα» της διαφθοράς στην Ελλάδα. Κατ’ αρχήν ήταν εύκολο να το ξεκινήσουν και είναι γνωστό ότι …η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Όταν είσαι αλήτης Εβραίος και ελέγχεις την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, αυτό το κάνεις εκ του ασφαλούς. Έβαλαν την Ελλάδα δήθεν από εταιρική «αλληλεγγύη» σε μεγάλα επενδυτικά έργα. Επειδή ήταν «καλοί» άνθρωποι, ανέλαβαν τη συγχρηματοδότηση των έργων. Γιατί; Για να ισχυροποιηθεί; Για να τους ανταγωνίζεται στο μέλλον με ένα από τη φύση του υπερπολύτιμο κεφάλαιο και εξαιτίας των επενδύσεων υπερπαραγωγικό; Όχι βέβαια. Την έβαλαν στη διαδικασία των μεγάλων έργων, για να τη βάλουν να ξοδεύει το πραγματικό χρήμα που είχε στην κατοχή της και το οποίο ήταν η άμυνά της. Η Ελλάδα ξόδευε πραγματικό χρήμα από πραγματικά ταμεία και οι Εβραίοι έστελναν «πέτσινα» χρήματα από τα φωτοτυπικά τους μηχανήματα. Έστω και έτσι η Ελλάδα αναπτυσσόταν, εφόσον αυτά τα έργα ήταν έργα ανάπτυξης.
Επειδή όμως η ανάπτυξη γινόταν με πραγματικά και «πέτσινα» χρήματα, ήταν θέμα χρόνου να φανεί το παιχνίδι των Εβραίων. Έπρεπε να βρεθεί τρόπος να «εξατμίζεται» το «πέτσινο» χρήμα, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα αποκαλυπτόταν η απάτη. Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα έστελνε «τόνους» χρήματος και αυτό δεν φαινόταν να «αδειάζει» κάποια ταμεία της. Χρήματα έπαιρναν οι πάντες από μια «δεξαμενή», η οποία δεν άδειαζε. Χρήματα έπαιρναν οι Ισπανοί, οι Γάλλοι, οι Ιταλοί και αυτά έδειχναν να μην τελειώνουν. Ποια είναι η λύση σε μια τέτοια περίπτωση; Να «μαζεύουν» αυτό το χρήμα πριν τους απειλήσει, ερχόμενο σε σύγκρουση με το κεφάλαιο. Άρα; Άρα δημιούργησαν τεχνητή ακρίβεια, που να «τρώει» το «πέτσινο» χρήμα.
Πώς γίνεται αυτό στο επίπεδο των κρατών; Με τη διαφθορά. Αναγκάζουν τα κράτη να κάνουν τα πράγματα με πολλαπλάσιο κόστος. Απορούν κάποιοι με το μέγεθος της διαφθοράς στην Ελλάδα. «Απορούν» και οι Εβραίοι της Κεντρικής Τράπεζας. Αυτοί είναι οι τελευταίοι που θα πρέπει να απορούν, γιατί απλούστατα αυτοί την δημιούργησαν. Γιατί την δημιούργησαν; Για να πληρώνει τριπλάσια και τετραπλάσια τα ίδια έργα, ώστε να «εξατμίζονται» τα πέτσινα χρήματα. Με τη διαφθορά δηλαδή πολλαπλασίαζαν τις αξίες των έργων και στην πραγματικότητα αυτά γίνονταν με τα πραγματικά χρήματα των Ελλήνων.
Τα «πέτσινα» χρήματα των πονηρών Εβραίων «τραβούσαν» τα πραγματικά χρήματα από τις τσέπες των Ελλήνων και οι διαφορές τους καταγράφονταν σαν χρέη. Χρέη «πέτσινων» χρημάτων, τα οποία στην πραγματικότητα δεν χρησιμοποιούνταν πουθενά και άρα δεν αποκάλυπταν την αλήθεια για την ποιότητά τους. Η Κεντρική Τράπεζα τραβούσε τα πραγματικά χρήματα των Ελλήνων και φίλτραρε τα «πέτσινα», για να τους τα ξαναστείλει, προκειμένου να τους «βοηθήσει» σε νέα και ακόμα πιο πολυδάπανα έργα. Αυτό έκαναν με τη διαφθορά. Αν δεν υπήρχε διαφθορά και τα έργα πληρώνονταν στα πραγματικά τους κόστη, θα έπρεπε η Κεντρική Τράπεζα να στέλνει πραγματικά ευρωπαϊκά χρήματα και αυτό προφανώς δεν τους βόλευε. Πλήρωναν ψίχουλα σε άθλιους προδότες και ανάγκαζαν τον λαό να πληρώνει τόνους χρυσάφι.
Απλά πράγματα. Απλή αριθμητική είναι. Όταν η συγχρηματοδότηση ενός έργου είναι μισή-μισή και το έργο έχει —λόγω διαφθοράς— διπλασιάσει το κόστος του, στην πραγματικότητα δημιουργείται μόνον με τα πραγματικά χρήματα του βλάκα. Αν η διαφθορά έχει τετραπλασιάσει αυτό το κόστος, ο βλάκας στο ένα έργο που πληρώνει όχι δεν έχει τη βοήθεια της «συγχρηματοδότησης», αλλά στην πραγματικότητα «χαρίζει» άλλο ένα. Στην Ελλάδα ο τετραπλασιασμός των κοστών δεν ήταν απλά ένα «ταβάνι», αλλά ένα «πάτωμα». Από εκεί σχεδόν ξεκινούσαν όλα τα έργα. Στα πραγματικά χρήματα που πλήρωναν οι Έλληνες, τους έπαιρναν άλλα τόσα και με τη συγχρηματοδότηση καταγραφόταν ως χρέος το σύνολο του ποσού. Τραγικά πράγματα, τα οποία μόνον εγκληματίες μπορούν να τα δρομολογήσουν.
Είναι λάθος, δηλαδή, να πιστεύει κάποιος ότι τα χρήματα της διαφθοράς πήγαν στις τσέπες κάποιων Ελλήνων, που κατοικούν στα βόρεια προάστια. Αυτοί πήραν «ψίχουλα», γιατί ήταν βλάκες. Τα πολλά χρήματα, που δημιούργησαν τα τεράστια χρέη, πήγαν πίσω σ’ αυτούς που δημιούργησαν τη διαφθορά. Στους Εβραίους, που χρηματοδοτούσαν τη γερμανική Siemens και η οποία διέφθειρε Έλληνες, για να πληρώνει το ελληνικό κράτος πενταπλάσια τις προμήθειές του σε σχέση με το γερμανικό κράτος για παράδειγμα. Οι Εβραίοι τραπεζίτες, δηλαδή, διευκόλυναν τη Siemens να λεηλατεί το ελληνικό κράτος και κατόπιν της έπαιρναν τη λεία από τα χέρια, εφόσον αισχροκερδούσαν και εις βάρος της. Η γερμανική Siemens έκλεβε το ελληνικό κράτος και οι Εβραίοι γίνονταν πλούσιοι, κλέβοντας τη Siemens.
Η Ελλάδα, εξαιτίας των επενδύσεων των «πέτσινων» συγχρηματοδοτήσεων «αιμορραγούσε» οικονομικά. Στην πραγματικότητα πλήρωνε μόνη της έργα, πολλά από τα οποία ήταν περιττά για την κατάστασή της. Ο «κληρονόμος» είχε μπει στην περιπέτεια των επενδυτικών εξόδων και αυτό του στερούσε πόρους. Πόρους, που, αν ξοδεύονταν, θα άφηναν απροστάτευτο το κεφάλαιό του. Ακόμα όμως κι αυτό δεν τους έφτανε. Τα μεγάλα έργα, άσχετα με το ποιος θα τα πλήρωνε, κάποτε τελειώνουν. Δεν θα φτιάχνεις συνέχεια δρόμους και γέφυρες, επειδή αυτό ευνοεί τους Εβραίους τραπεζίτες της Κεντρικής Τράπεζας. Κάποτε θα τους ολοκληρώσεις και εκεί θα σταματήσεις.
Η Ελλάδα και πάλι θα αντιστεκόταν στο ξεπούλημα του κεφαλαίου της. Γιατί; Γιατί το ελληνικό κράτος είχε υπό την ιδιοκτησία του τους γίγαντες των ΔΕΚΟ, που είχαν τεράστια χρηματοληπτική ικανότητα από την ελληνική κοινωνία. Γίγαντες, που κάθε τριάντα μέρες γέμιζαν τα ταμεία τους με πραγματικά χρήματα. Έπρεπε να βρεθεί λύση να ξοδεύει το ελληνικό κράτος συνεχώς χρήμα, ώστε να απογυμνωθεί από άμυνες το κεφάλαιό του. Το υπερπολύτιμο κεφάλαιό του, το οποίο ήταν ο στόχος των Εβραίων. Ακόμα και το όργιο της σπατάλης των Ολυμπιακών Αγώνων δεν τους έφτανε. Υπήρχαν ακόμα άμυνες. Δεν φτάνει ένα μικρό κράτος όπως η Ελλάδα σε ένα θηριώδες χρέος, που πλησιάζει το ένα τρις ευρώ, χωρίς εξωφρενική αιμορραγία.
Τι έκαναν; Εφεύραν οικονομικούς παραλογισμούς. Θυμάται κανείς την «ισχυρή» Ελλάδα του προδότη Σημίτη; Την Ελλάδα, που διαρκώς παρουσίαζε ανεβασμένους δείκτες ανάπτυξης. Τους δείκτες, που «ζήλευαν» όλα τα κράτη; Γνωρίζει κανείς τι ήταν αυτοί οι δείκτες; Αυτοί οι δείκτες ήταν η καταστροφή της Ελλάδας. Γιατί; Γιατί στην έννοια της «ανάπτυξης» κάποιοι φρόντισαν να ενσωματώσουν τον συντελεστή της κατανάλωσης. Στην έννοια της «κατανάλωσης» όμως υπάρχει και η έννοια της «σπατάλης» και κάπου εκεί άρχισαν να γράφονται οι τίτλοι του τέλους για την ελληνική οικονομία. Όταν ακόμα και τη σπατάλη την εμφανίζεις σαν ανάπτυξη, είναι βέβαιο ότι σε «παίρνει» όχι απλά να εξαντλήσεις την οικονομική σου ρευστότητα, αλλά ν’ αρχίσεις να βυθίζεσαι στα χρέη.
Το πόσο λογική και παράλογη ταυτόχρονα είναι αυτή η σύνδεση μπορεί να το καταλάβει κάποιος με ένα απλό παράδειγμα. Είναι σαν να λες ότι το ροδαλό χρώμα είναι απόδειξη υγείας για έναν άνθρωπο και να έχεις απέναντί σου έναν άρρωστο, που, προκειμένου ν’ αποδείξεις την υγεία του, να τον χτυπάς μέχρι να κοκκινίσει από τα χτυπήματα. Τι θέλουμε να πούμε μ’ αυτό; Ανάπτυξη είναι το χτίσιμο νέων εργοστασίων. Ανάπτυξη είναι το χτίσιμο νέων λιμανιών, για να εξυπηρετηθούν αυτά τα νέα εργοστάσια. Ανάπτυξη είναι η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Ανάπτυξη δηλαδή είναι η ανταγωνιστικότητα, που εξασφαλίζει τη δημιουργία νέων υγιών επιχειρήσεων, οι οποίες διεκδικούν πλούτο από την αγορά και άρα εξασφαλίζουν μερίδιο πλούτου σ’ αυτούς που συντελούν στην παραγωγή τους και άρα στους εργαζόμενους.
Οι ανάγκες των εργαζομένων και η συμμετοχή τους στη νομή του παραγόμενου πλούτου είναι φυσικό να έχει «προβολή» στην κατανάλωση. Αυτοί που εργάζονται και πληρώνονται, πάντα ξοδεύουν. Έχουν να ξοδεύουν και αυτό κάνουν. Αυτό συμβαίνει σε μια υγιή οικονομία. Αυτό είναι το «ροδαλό» χρώμα του υγιούς ανθρώπου του παραδείγματός μας. Είναι φυσικό αποτέλεσμα και ως εκ τούτου ούτε καν θα έπρεπε ν’ αναφέρεται. Είναι σαν να λες ότι …όταν ο ήλιος βρίσκεται κατά μεσής του Ουρανού, είναι ημέρα. Κατάχρηση είναι. Αυτή είναι η σχέση της έννοιας της κατανάλωσης με αυτήν της ανάπτυξης. Όταν υπάρχει ανάπτυξη, υπάρχει και κατανάλωση. Φυσικό είναι αυτό και δεν αποδεικνύει τίποτε περισσότερο από αυτό που αποδεικνύει μόνη της η ανάπτυξη.
Γιατί όμως κάποιοι έβαλαν τον «δείκτη» της κατανάλωσης στην έννοια της «ανάπτυξης»; Γιατί ήταν πονηροί. Γιατί ήθελαν να δείχνουν φαινόμενα ανάπτυξης, ενώ δεν υπήρχε. Γιατί κατέστρεφαν τις οικονομίες και προκειμένου να δείχνουν ότι υπήρχε ανάπτυξη, έπρεπε να «δείχνουν» ό,τι τους συνέφερε. Αυτοί, που «έκρυψαν» τον «ήλιο», έπρεπε να δηλώνουν την «ημέρα», γιατί διαφορετικά δεν φαινόταν τίποτα. Οι νέοι άνεργοι που δημιουργούνταν «σκοτείνιαζαν» την οικονομία και άρα έπρεπε να εφευρεθεί ένας τεχνητός τρόπος να εμφανίζουν «φως». Όταν διαρκώς καταστρέφεις θέσεις εργασίας και χρηματοδοτείς την κατανάλωση των ανέργων με τραπεζικά δάνεια, στη πραγματικότητα δημιουργείς τεχνητό «φωτισμό». Η κατανάλωση δεν αποκαλύπτει την υπανάπτυξη και διαρκώς τα χρέη αυξάνονται.
Ποιος ήταν ο στόχος τους. Να δημιουργήσουν μέσα στη μικρή και ομοιογενή Ελλάδα τα δεδομένα, που χρειαζόταν η «αμερικανικού» τύπου πολιτική. Να δημιουργήσουν ένα σπάταλο κράτος, το οποίο θα δημιουργούσε «άσπρους» και «μαύρους» και διαρκώς θα επιβάρυνε τη θέση του. Να προκαλέσουν έναν ταξικό «εμφύλιο», ώστε ν’ αρχίζει να «καλπάζει» η ακρίβεια, η οποία θα «εξάτμιζε» το πληθωριστικό χρήμα που θα δινόταν, ώστε να καταγράφεται ως χρέος, αλλά να μην δημιουργεί ανεξέλεγκτες συνέπειες στο εσωτερικό της οικονομίας.
Αυτό ήταν το ζητούμενο. Το «πέτσινο» χρήμα να μην γίνεται ιδιωτικές επενδύσεις, οι οποίες θα ισχυροποιούσαν τους Έλληνες ούτε να γίνεται καταθέσεις. Στόχος ήταν να αυξάνονται οι μισθοί κάποιων, χωρίς να αυξάνεται αντίστοιχα αυτό το οποίο «αγοράζει» αυτός ο μισθός. Αρχίσαμε ν’ αγοράζουμε με δέκα ευρώ αυτά τα οποία λίγες ημέρες πριν έκαναν ένα ευρώ. Κάναμε ακριβώς τα ίδια πράγματα, αλλά το «κοντέρ» του δανεισμού συνεχώς ανέβαινε. Οι Έλληνες δανείζονταν από τις ελληνικές τράπεζες χρήματα, για να κάνουν τα πράγματα που μέχρι τότε έκαναν χωρίς δάνεια και τις ανάγκαζαν να δανείζονται και οι ίδιες από το διεθνές τραπεζικό σύστημα, για να τους εξυπηρετήσουν.
Έκαναν δηλαδή το κόλπο με την «πλημμύρα» του «πέτσινου» χρήματος. Ποιο είναι αυτό το κόλπο και πώς συνδέει το χρήμα με το κεφάλαιο, το οποίο έχει διαφορετική φύση; «Πλημμυρίζοντας» το ελληνικό κράτος με «φτηνά» χρήματα χαμηλών επιτοκίων, εμφάνιζαν τα επίσης τεράστια χρήματα των κερδών των ΔΕΚΟ σαν «ακριβά» στην «παραγωγή» τους. Ανεβάζοντας διαρκώς τα έξοδα, τα οποία απαιτούσε η σπάταλη και εγκληματική δημοσιονομική πολιτική, τραβούσαν όλο και περισσότερα από αυτά τα πραγματικά χρήματα για την κάλυψη αυτής της πολιτικής. Στο τέλος έφτασαν το κράτος μπροστά στις τρομερές χρηματοδοτικές υποχρεώσεις του να σκέφτεται να πουλήσει αυτό το κεφάλαιο. Το κεφάλαιο που πριν μερικά χρόνια όποιος σκεφτόταν να το πουλήσει, θα τον κρεμούσαν στην πλατεία Συντάγματος.
Το κεφάλαιο, που έβγαιναν οι «πληρωμένοι» οικονομολόγοι και έλεγαν ότι παράγει «ακριβή» απόδοση και άρα μας «συνέφερε» να το πουλήσουμε, για να έχουμε τη φτηνή και μεγάλη «απόδοση» του χρήματος. Τα κουτορνίθια του Χάρβαρντ και του LSE. Οι Χριστοδουλάκοι, οι Παπαδήμες και οι Αλογοσκούφηδες. Τα κουτορνίθια, δηλαδή, τα οποία είχαν εκπαιδευτεί να αισθάνονται «ξέξασπροι» στην αυθεντική «μήτρα» του «ασπρίσματος». Αυτοί, με μια τρομακτικής ισχύος προπαγανδιστική «μηχανή» ΜΜΕ, έκαναν μια τρομερή πλύση εγκεφάλου στους «μαύρους» και λίγο «Ινδιάνους» Έλληνες. Αυτοί προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι συμφέρει να πουληθεί ένας ΟΤΕ, για παράδειγμα, που έχει απόδοση Χ σε χρήματα και τα χρήματα από την πώληση να επενδυθούν στα διάφορα χρηματιστήρια, για ν’ αποδίδουν 2Χ. «Ξέχασαν» όμως να του πούνε ότι ο ΟΤΕ δεν χάνεται ποτέ, ενώ τα χρήματα «εξατμίζονται» και χάνονται. «Ξέχασαν» επίσης να του πούνε ότι οι ίδιοι —ως πρόσωπα— έπαιρναν προμήθειες από αυτούς, οι οποίοι ήθελαν να μας «απαλλάξουν» από τον ΟΤΕ.
Απαξίωσαν το δημόσιο κεφάλαιο, εφόσον τις μεγάλες αποδόσεις του τις έκαναν να φαίνονται αστείες μπροστά στο «πέτσινο» χρήμα, που «έπνιγε» το δημόσιο. Το χαμηλότοκο χρήμα έφτανε με τους τόνους στο κράτος, με αποκλειστικό όμως στόχο όχι να επενδύεται και να δημιουργεί νέο κεφάλαιο, αλλά να «ξοδεύεται» και άρα να «εξατμίζεται». Το φτηνό για τους Εβραίους χρήμα ήταν πρακτικά άχρηστο για το ελληνικό κράτος και την ελληνική κοινωνία, αλλά «καταγραφόταν» σαν «χρήσιμο» στα ελλείμματα και άρα στο εξωτερικό μας χρέος. Αυτό το χρέος ήταν μια «ωρολογιακή βόμβα», την οποία μπορούσαν να ενεργοποιήσουν ανά πάσα στιγμή. Μια «βόμβα» με την οποία μας απειλούσαν και μας εκβίαζαν. Μας απειλούσαν κάθε φορά που δεν ζητούσαμε νέα χρήματα, για να τα «εξατμίζουμε» σε μια ανεξέλεγκτη αγορά, η οποία τα «επέστρεφε» στις τσέπες αυτών που μας τα έστελναν.
Ποιο ήταν το πρώτο ζητούμενο γι’ αυτούς; Με την άνευ λόγου και αιτίας παροχή αυξήσεων στους δημοσίους υπαλλήλους να δημιουργήσουν μια «καλπάζουσα» ακρίβεια στην αγορά, ώστε να μην τους δημιουργήσει πρόβλημα η «πλημμύρα» των «πέτσινων» χρημάτων. Η ακρίβεια ν’ απορροφά τα χρήματα, ώστε να μην υπάρχουν συνέπειες γι’ αυτούς που τα έστελναν. Όσο πιο πολλά «ψεύτικα» χρήματα έμπαιναν μέσα στην αγορά —για τον οποιονδήποτε λόγο—, να μπορεί αυτή να τα «απορροφά», για να μην δημιουργηθεί το φαινόμενο της υποβάθμισης του χρήματος, λόγω αναίτιου πλεονάσματος. Συνεχώς δηλαδή τα «χρέη» έπρεπε να αυξάνονται, αλλά ταυτόχρονα να αυξάνονται και οι απαιτήσεις για νέα δάνεια. Η ακρίβεια και η σπατάλη του χρήματος αφορούσε εξίσου καί το κράτος καί τους ιδιώτες.
Τότε ήταν που ακούσαμε για πρώτη φορά τις «θεωρίες» του Σημίτη περί του νέου τύπου ανάπτυξης. Ως κράτος ξόδευε ασυστόλως, για να διατηρεί τους δείκτες «ανάπτυξης» ψηλά. Ξόδευε οπουδήποτε για τον οποιονδήποτε λόγο, προκειμένου η «ανάπτυξη» και η «ανταγωνιστικότητα» —που φυσιολογικά θα έπρεπε να βρίσκονται σε άμεση σχέση μεταξύ τους— να διατηρούνται ψηλά. Τότε αποφάσισαν να τα «βελτιώσουν» και να τα «αναπτύξουν» όλα με βάση αυτήν τη λογική. Τότε μάθαμε ότι το σύστημα παιδείας δεν γίνεται πιο ανταγωνιστικό όταν κατασκευάζεις καινούργια σχολεία ή αγοράζεις καινούρια εκπαιδευτικά μέσα —τα οποία μετά την αγορά τους σου μένουν για πάντα—. Τότε μάθαμε ότι το σύστημα εκπαίδευσης γίνεται πιο ανταγωνιστικό, αν δώσεις αύξηση στους εκπαιδευτικούς. Αύξηση, η οποία θα «εξατμιστεί» στην αγορά και δεν θα μείνει τίποτε στους Έλληνες μετά από αυτήν τη σπατάλη. Αύξηση, η οποία θα «ξεφορτωθεί» σε ρεψίματα δημοσίων υπαλλήλων και σκουπιδοτενεκέδες. Τότε μάθαμε ότι και το σύστημα υγείας γίνεται «ανταγωνιστικότερο» όχι με την αγορά νέων μηχανημάτων, αλλά με αυξήσεις στους μισθούς των γιατρών.
Ό,τι ήθελε «ανάπτυξη», ο Σημίτης το «ανέπτυσσε». Όλοι οι τομείς του δημοσίου τομέα ήθελαν ν’ «αναπτυχθούν» για το «καλό» του τόπου και ψήφιζαν Σημίτη. Τα πάντα «αναπτύχθηκαν» για την καλύτερη «ποιότητα». Τότε «αναπτύχθηκε» στον υπέρτατο βαθμό και το σύστημα δικαιοσύνης. «Αναπτύχθηκε» τόσο πολύ, που έκανε άριστα την «ποιοτική» δουλειά του. Οι δικαστικοί έπαιρναν συνεχώς απίστευτες αυξήσεις, για να «βελτιώνουν» διαρκώς τα «ποιοτικά» χαρακτηριστικά τους. Μέσα σε ένα όργιο αθλιοτήτων και διαφθοράς κανένας δεν πήγε φυλακή. «Άξιοι» των μισθών τους οι δικαστικοί. Τουλάχιστον δεν μπορεί κανένας να τους πει αχάριστους. Επίορκους μπορείς να τους πεις. Αχάριστους όχι. Τους αδικείς.
Ακόμα και ο ιδιωτικός τομέας «αναπτύχθηκε» επί Σημίτη. Έπαιρναν γριές λίγο πριν από τη συνταξιοδότησή τους και τις εκπαίδευαν στα κομπιούτερ, για να γίνουν πιο ανταγωνιστικές. Μιλάμε για «ανάπτυξη». Δεν υπήρχαν άνεργοι στην Ελλάδα, παρ’ όλο που έκλειναν τα εργοστάσια το ένα μετά το άλλο. Η κατανάλωση και άρα η «ανάπτυξη» δεν έπεφτε, γιατί οι Έλληνες μπορεί να μην είχαν μισθούς να ξοδέψουν, αλλά είχαν επιδόματα επαγγελματικής «εκπαίδευσης». Υπήρχαν με κρατικά χρήματα «εκπαιδευόμενοι» στα διαστημόπλοια Έλληνες για τη σημιτική «διαστημική» εποχή. Γι’ αυτόν τον λόγο ένας απεχθείς άνθρωπος ήταν δημοφιλής στους «άσπρους», οι οποίοι αναπτύσσονταν. «Αγόραζε» τη συμπάθειά τους. «Αγόραζε» τη συμπάθειά τους όχι μόνον για λόγους πολιτικών κερδών του ιδίου, αλλά γιατί αυτό συνέφερε τα αφεντικά του. Είχαν συμφέρον τα αφεντικά του να δημιουργήσουν τους «κάτασπρους» της ελληνικής τάξης των εργαζομένων.
Το «σφαγείο» του Χρηματιστηρίου.
Με αυτήν την εξωφρενική «σπατάλη» της προδοτικής σημιτικής εποχής έφεραν την κατάσταση στα μέτρα που βόλευαν τους Εβραίους τραπεζίτες. Υπερχρεώνοντας το κράτος, το ανάγκασαν να «σκέφτεται» πλέον το ξεπούλημα του δημόσιου κεφαλαίου. Αυτό όμως δεν ήταν απλό. Το κράτος χρεωνόταν, αλλά στο παράλληλο διάστημα οι Έλληνες ήταν ακόμα δυνατοί. Είχαν τις καταθέσεις τους. Αν το κράτος έβγαζε το δημόσιο κεφάλαιο στο «σφυρί», θα το έκανε με συγκεκριμένες διαδικασίες. Θα το έβαζε στο χρηματιστήριο, ώστε να πάρει ό,τι περισσότερο μπορούσε από την αγορά. Στο σημείο αυτό τους προβλημάτιζε η οικονομική δύναμη των Ελλήνων πολιτών. Αν έμπαιναν τα «θηρία» του δημοσίου μέσα στο χρηματιστήριο, οι Έλληνες θα αγόραζαν μετοχές τους. Μετοχές ακλόνητης και αιώνιας αξίας, όπως ακλόνητες και αιώνιες είναι οι εταιρείες που αντιπροσώπευαν.
Αυτό, όπως αντιλαμβανόμαστε, ήταν πρόβλημα. Οι Έλληνες θα «αγόραζαν» τις εταιρείες και ό,τι «περίσσευε» θα ήταν ιδιαίτερα ακριβό για τους «πλιατσικολόγους». Άρα; Άρα έπρεπε να τους τα «πάρουν» τα χρήματα πριν βάλουν στο χρηματιστήριο αυτές τις εταιρείες. Αυτό και έκαναν. Με τεχνητούς τρόπους και με τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων έδωσαν «άνοδο» στο χρηματιστήριο, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος. Με προπαγάνδα σε βαθμό πλύσης εγκεφάλου «έπεισαν» τους Έλληνες για τις μεγάλες «αποδώσεις» του. Αποδώσεις «τζόγου» και όχι πραγματικές, εφόσον δεν είχε αλλάξει τίποτε για τις μέχρι τότε εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες, που να δικαιολογούν «έκρηξη» τιμών.
Σ’ αυτό το έγκλημα πρωταγωνίστησε ο δήθεν πανέξυπνος Σόρος. Αυτός και οι συνένοχοί του «έφαγαν» τα χρήματα των Ελλήνων μέσα στο χρηματιστήριο. Τι έκαναν; Το μετέτρεψαν σε «καζίνο», γιατί γνώριζαν ότι θα είχαν τη στήριξη των προδοτών. «Στημένο» ήταν το παιχνίδι εξ αρχής. Ένα παιχνίδι, το οποίο δεν έγινε μόνον στην Ελλάδα, αλλά σε όλες τις χώρες που ενδιέφεραν τους Εβραίους. Δανείζονταν ο Σόρος και οι συνένοχοί του «τόνους» χρήματος από τους Εβραίους τραπεζίτες και τα έβαζαν στο κάθε «πεθαμένο» χρηματιστήριο. Αγόραζαν φτηνά και αφού παρέσερναν μέσω προδοτικών κυβερνήσεων και πληρωμένων ΜΜΕ τον κόσμο σ’ αυτά, πουλούσαν ακριβά και έφευγαν με τεράστιες «λείες» στα χέρια τους.
Έτσι έγινε μεγιστάνας ο Σόρος. Με χρήματα των Ελλήνων, των Ούγγρων, των Ιταλών, των Πολωνών κλπ.. Λεηλατούσε τα χρηματιστήρια, επέστρεφε τα χρέη του και κρατούσε τη «λεία», εφόσον ήταν πλέον δική του. Δανειζόταν χρήματα από την εβραϊκή Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα με επιτόκιο 2 και 3% και έκανε παιχνίδια με κέρδη 1000 και 2000%. Μέσα σε λίγα χρόνια λεηλάτησε τους πάντες. Έμπαινε μέσα στο παιχνίδι με «πέτσινο» χρήμα και έφευγε με το πραγματικό, που υπήρχε μέσα στην κάθε οικονομία. Επαναλάμβανε την ίδια τακτική σε όλα τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια. Οι Εβραίοι έδιναν το «σύνθημα», ώστε αυτά ν’ «ακολουθούν» το ένα το άλλο στην «ανάπτυξη» και οι Εβραίοι λεηλατούσαν τα κράτη με τη σειρά. Το ένα μετά το άλλο, για να μπορούν να συμμετέχουν οι ίδιοι σε όλα.
Όλα αυτά γίνονταν με τη σύμφωνη γνώμη των τοπικών κυβερνήσεων και την ενεργή συμμετοχή των τοπικών εγκληματιών. Αυτών, οι οποίοι προβάλλονταν από τα μέσα της διαπλοκής σαν οι «καταλληλότεροι», χωρίς ποτέ κανένας να καταλαβαίνει γιατί ακριβώς ήταν τέτοιοι και ποιους εξυπηρετούσαν. Με τις «πλάτες» όλων αυτών των προδοτών εισέβαλαν οι δήθεν «επενδυτές» σε χρηματιστήρια «πεθαμένα» «πεθαμένων» οικονομιών. Εισέβαλαν, για παράδειγμα, στο ελληνικό χρηματιστήριο των «πεθαμένων» λόγω της παγκοσμιοποίησης βιομηχανιών και «επένδυαν» τόνους χρήματος. Γιατί; Για να «παρασύρουν» το κοινό. Για να βγάλει τα χρήματά του από τα «σεντούκια» και να τους «ακολουθήσει»
Στο παιχνίδι αυτό συμμετείχαν οι εγκληματίες συνένοχοί τους. Για να δώσουν «φτερά» στα χρηματιστήρια, έβαζαν μέσα και τους πόρους των ασφαλιστικών ταμείων. Ξαφνικά ανύπαρκτες εταιρείες ανύπαρκτων επιχειρηματιών έπαιρναν τεράστιες αξίες. Απλά πράγματα. Τζόγος. Οι εταιρείες γίνονταν «άλογα» και το χρηματιστήριο «ιπποδρόμιο». Κανέναν δεν ενδιέφερε τι πραγματική αξία είχε μια εταιρεία. Τους ενδιέφερε πόσο θα την «ανεβάσουν» και πότε θα «βγουν». Στο χρηματιστήριο μπήκαν εταιρείες, οι οποίες ως περιουσίες τους δεν είχαν τίποτε παραπάνω από ένα γραφείο και δύο καρέκλες. Δεν τους ενδιέφερε τίποτε παραπάνω. Όπως δεν ενδιαφέρει κάποιον τζογαδόρο, που ποντάρει σε «κούρσες», αν αυτά που τρέχουν είναι άλογα ή καμήλες ή σκυλιά. Παιχνίδι είναι και όλα είναι «εικονικά».
Με αυτόν τον τρόπο οι Έλληνες έχασαν τα χρήματά τους. Αυτό όμως δεν τους έφτανε. Τους εξυπηρετούσε σε πρώτη φάση, αλλά δεν τους έφτανε. Τους εξυπηρετούσε, γιατί, όταν θα έμπαιναν τα πραγματικά «τέρατα» στο χρηματιστήριο, οι Έλληνες δεν θα είχαν χρήματα ν’ αγοράσουν. Δεν τους έφτανε όμως αυτό, γιατί η «αγορά» τους θα ήταν επισφαλής, αν δεν την θωράκιζαν με έναν στρατηγικό σχεδιασμό άμυνας. Δεν τους έφτανε δηλαδή ν’ αγοράσουν το «φέουδο» της οικονομίας, αλλά ήθελαν να εξασφαλίσουν και συμμαχίες. Τότε έκαναν ξανά το ίδιο έγκλημα. Στο χρηματιστήριο δηλαδή δεν έγινε ένα έγκλημα μία φορά. Στο χρηματιστήριο έγιναν ΔΥΟ εγκλήματα σε ΔΥΟ διαφορετικές φάσεις. Στο πρώτο έγκλημα οι ιδιώτες Έλληνες έχασαν τα χρήματά τους και στο δεύτερο, που ήταν ακόμα πιο ολέθριο, έχασαν περιουσιακά τους στοιχεία. Το εβραϊκό «κόσκινο» δηλαδή «ταλαντεύτηκε» δύο φορές. Δύο φορές «κοσκινίστηκαν» οι Έλληνες και όχι μία, όπως νομίζουν οι περισσότεροι. ΔΥΟ φορές «κατέρρευσε» το χρηματιστήριο και όχι μία.
Ποιος δεν θυμάται τα περίφημα «σπλιτ». Μέχρι και οι γριές είχαν μάθει τα «μουαγιέ». Το χρηματιστήριο είχε καταρρεύσει και η προδοτική πολιτική ηγεσία επέμενε —παντελώς παράνομα για τη χρηματιστηριακή νομοθεσία— να πάρουν δάνεια για να το στηρίξουν, παρ’ όλο που είχε αποδειχθεί η απάτη. Επέμεναν οι «Σημίτηδες» να αγοράσει εκ νέου ο κόσμος μετοχές, για να «ρεφάρει» τη ζημιά. Έδιναν δάνεια με τον τόνο σε «κατεστραμμένους», για να ξαναμπούν στο χρηματιστήριο. Γιατί τα έδιναν εκείνα τα δάνεια; Δεν τους έφταναν τα δισεκατομμύρια που άρπαξαν; Όχι βέβαια. Ήθελαν να τους βάλουν στα δάνεια, για να τους πάρουν τις περιουσίες. Γιατί; Για να δημιουργήσουν απόθεμα ιδιοκτησιών έτοιμα προς πώληση. Οι Έλληνες ποτέ δεν πουλούσαν ακίνητα. Ακόμα και όταν δεν τα εκμεταλλεύονταν, δεν τα πουλούσαν. Είχαν τύψεις όταν πουλούσαν. Είτε γιατί τους τα άφησε ο αγαπημένος τους παππούς είτε γιατί ήθελαν να συντηρούν τις «αναμνήσεις» τους, δεν πουλούσαν. Έπρεπε ν’ αναγκαστούν να πουλήσουν και αυτό γινόταν μόνον με την πίεση χρεών.
Γιατί όμως είχαν ανάγκη τόσο ισχυροί παράγοντες τη μικρή ιδιοκτησία των Ελλήνων; Γιατί ακριβώς ήταν ισχυροί και τους τρόμαζε η ισχύς τους. Τους τρόμαζε η αξία αυτών που λεηλάτησαν και ήθελαν ασπίδα. Απλά πράγματα. Δέκα ξένοι ιδιοκτήτες δεν μπορούν να κρατήσουν σε συνθήκες κοινωνικής πίεσης και οικονομικής κρίσης την ιδιοκτησία δέκα σύγχρονων «φέουδων», όπως είναι ο ΟΤΕ ή η ΔΕΗ μέσα σε μια ξένη και εχθρική κοινωνία. Δεν μπορούν, όπως δεν μπορούσαν να κρατήσουν δέκα Ρωμαίοι ευγενείς τα φέουδά τους σε μια Βρετανία, η οποία σε κάποιο παλάτι της Ρώμης χωριζόταν σε δέκα κομμάτια και μοιραζόταν σε δέκα ανθρώπους.
Τι έκαναν οι Ρωμαίοι, για να επιβάλουν τον σχεδιασμό τους; Για να προστατεύσουν τη «λεία» των δέκα ανθρώπων, μετέφεραν εποίκους από όλη την Ευρώπη. Με ψίχουλα κεφαλαίου δημιουργούσαν ομοούσιους συνενόχους σε μεγάλο αριθμό. Μπορεί το φέουδο των ευγενών να μην είχε ποσοτικά καμία σχέση με το «χέρσο» του εποίκου, αλλά ποιοτικά ήταν ίδιοι. Ήταν ξένοι ιδιοκτήτες κεφαλαίου μέσα σε μια κοινωνία που ήταν θύμα τους και ως εκ τούτου τους μισούσε. Άρα ήταν σύμμαχοι και διατεθειμένοι να θυσιαστούν γι’ αυτό που κατείχαν, έστω κι αν αυτό ποσοτικά δεν είχε σχέση με τη «λεία» των ισχυρών. Έστω κι αν ποσοτικά ο έποικος ελάχιστα διέφερε από τον κατακτημένο. Η ποιοτική σχέση μεταξύ των ξένων ήταν η ισχυρή σχέση.
Το ανάλογο έκαναν και οι σημερινοί «κατακτητές» της Ελλάδας. Έχουν αρπάξει τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, τα ΕΛΠΕ, τον ΟΠΑΠ ή το αεροδρόμιο της Αθήνας. Όλα αυτά είναι «φέουδα» της σύγχρονης οικονομίας. Πώς θα τα κρατήσουν χωρίς συμμαχίες; Χωρίς ποιοτικά ίδιους συμμάχους; Αισθάνονται μόνοι και αδύναμοι, όπως αισθάνονταν οι Αγγλοσάξονες των ΗΠΑ μετά την «απελευθέρωσή» τους από τους Βρετανούς. Βλέπουν κίνδυνο στους «Ινδιάνους» και τους «μαύρους» Έλληνες. Τι έκαναν; Ό,τι έκαναν και οι Αγγλοσάξονες στις ΗΠΑ. Άνοιξαν τις «πόρτες» του ελληνικού κράτους, για να προσελκύσουν συμμάχους. Όπως οι Αγγλοσάξονες κάλεσαν τα μιλιούνια των λευκών μεταναστών, για να προστατεύσουν τα φέουδά τους, έτσι έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν και οι σύγχρονοι κατακτητές της Ελλάδας εις βάρος των «Ινδιάνων» και των «μαύρων». Η μόνη διαφορά είναι ότι δεν στηρίζονται στο κοινό άσπρο χρώμα, όπως έκαναν οι Αγγλοσάξονες, αλλά στην κοινή ξένη καταγωγή.
Γι’ αυτόν τον λόγο δημιούργησαν και τους σύγχρονους εποίκους. Ο Γερμανός ή Βρετανός μικροϊδιοκτήτης γης στην Ελλάδα είναι καθαρά «έποικος». Ένας σύγχρονος έποικος, που η τεχνολογία και η ανθρώπινη εξέλιξη τού επιτρέπει να κατοικεί χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την ιδιοκτησία του, αλλά να «παραμένει» μόνιμα παρών σ’ αυτήν. Τα εκατομμύρια των ξένων μικροϊδιοκτητών στην Ελλάδα γι’ αυτόν τον λόγο δημιουργήθηκαν. Τους δημιούργησαν οι ίδιοι οι «κατακτητές» για τους ίδιους λόγους που πάντα το κάνουν οι κατακτητές. Για την ασφάλειά τους. Οι Γερμανοί ή οι Βρετανοί πολίτες αγόρασαν ιδιοκτησίες στην Ελλάδα με δάνεια, τα οποία τους έδωσαν οι ίδιες τράπεζες που λεηλατούσαν την ελληνική οικονομία. Δάνεια, που, αν τα ψάξει ελάχιστα κανείς, ήταν σχεδόν «χαριστικά» και χωρίς καμία προϋπόθεση. Αρκεί να αγόραζαν γη στην Ελλάδα και έπαιρναν ό,τι δάνειο ήθελαν.
Από τη στιγμή που δημιούργησαν εκατομμύρια τέτοιους εποίκους, με ρυθμούς που δεν θα τολμούσε να κάνει ούτε ο Χίτλερ στην κατακτημένη Ελλάδα, θεωρούσαν τον σχεδιασμό τους ασφαλή. Αν οι Έλληνες αμφισβητούσαν τα εκατομμύρια των μικροϊδιοκτησιών των ξένων, θα είχαν απέναντί τους τούς ιδιοκτήτες των «θηρίων» του πρώην δημοσίου κεφαλαίου. Αν οι Έλληνες αμφισβητούσαν τους λίγους ιδιοκτήτες των λίγων θηριωδών επιχειρήσεων, θα είχαν απέναντί τους τα εκατομμύρια των μικροϊδιοκτητών. Έτσι λειτουργούν αυτές οι άμυνες. Αν αμφισβητήσεις τη δύναμη των «φεουδαρχών», συστρατεύεται μ’ αυτήν και ο πληθυσμός των «εποίκων». Αν αμφισβητήσεις τον πληθυσμό των ξένων «εποίκων», συστρατεύεται μ’ αυτούς και η δύναμη των «φεουδαρχών».
Οι «φεουδάρχες» κατακτητές «έποικοι» γι’ αυτόν τον λόγο είναι τόσο «ευαίσθητοι» και «τρυφεροί» με τους λαθρομετανάστες. Για λόγους συμφέροντος το κάνουν. Ακόμα και ο πιο ασήμαντος ξένος, που για τον οποιονδήποτε λόγο βρίσκεται αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα, είναι «φίλος» τους, γιατί είναι ποιοτικά όμοιός τους. Είναι ξένος. Ακόμα και ο πεινασμένος λαθρομετανάστης είναι πιο όμοιος με τους Γερμανούς ιδιοκτήτες του ΟΤΕ, παρά με τον επίσης φτωχό και πεινασμένο Έλληνα εργάτη. Η ανθρωπιστική «ευαισθησία», που «ξεχειλίζει» από τους «αγνούς» Ευρωπαίους, είναι όλη εκ του πονηρού. Στους λαθρομετανάστες «βλέπουν» χέρια, τα οποία θα τους βοηθήσουν στην άμυνα, αν θυμώσουν οι Έλληνες και θελήσουν να τους πετάξουν με τις «κλωτσιές» από την πατρίδα τους. Στους φουκαράδες τους λαθρομετανάστες βλέπουν το φτηνό «κρέας», το οποίο θα μπει πρώτο στη μηχανή του «κιμά», αν αντιδράσουν βίαια οι Έλληνες εναντίον των κατακτητών τους.
Κατάλαβε ο αναγνώστης πόσο προδότης ήταν ο άθλιος Σημίτης; Με τη γνώση όλων αυτών που ακολούθησαν, ας ψάξει να βρει τα βίντεο της εποχής που ο «καταλληλότερος» πρότεινε στους Έλληνες να δανειστούν για να στηρίξουν το χρηματιστήριο. Θα δει τα μάτια του και θα διαπιστώσει αυτό που γράφουμε. Γνώριζε πού οδηγούσε τους Έλληνες και δεν το έκανε από άγνοια. Μίσος υπήρχε στα μάτια του και απλά τότε δεν φαινόταν, γιατί κανένας δεν γνώριζε τις προθέσεις του. Σήμερα —και εκ των υστέρων— φαίνεται ότι είχε γνώση της σφαγής των Ελλήνων και είχε συναινέσει να συνεργαστεί. Ψάξτε να βρείτε τα βίντεο εκείνης της εποχής, για να δείτε στα μάτια του Σημίτη πώς ήταν τα μάτια όλων των «Εφιαλτών» της ελληνικής ιστορίας.
Ο ηλίθιος «λευκός»
της «μαύρης» ελληνικής οικογένειας.
Ο αναγνώστης γνωρίζει πώς μέσω του «πέτσινου» χρήματος η Ελλάδα έχει πλέον κατακτηθεί πλήρως. Γνωρίζει ποια ήταν η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε. Οι Έλληνες, ως γνήσιοι «Ινδιάνοι», πήραν τα «καθρεπτάκια» και τις «χάντρες» τους και παρέδωσαν την ιδιοκτησία της πατρίδας τους σε ξένους. Αυτήν τη στιγμή τόσο το ελληνικό κεφάλαιο όσο και η ελληνική αγορά είναι παραδομένη απόλυτα σ’ αυτούς. Παραδομένη απόλυτα στους λίγους και πανίσχυρους ξένους. Παραδομένη στον βαθμό που ήταν παραδομένες οι ΗΠΑ στους Αγγλοσάξονες.
Οι «Αγγλοσάξονες» είχαν ξεγελάσει τους «Ινδιάνους» για άλλη μια φορά. Είχαν δημιουργήσει μέσα στη νέα «αποικία» τους και το «μπλοκ» των «εποίκων» που τους βόλευε και είχαν διασφαλίσει στο τυπικό μέρος την ιδιοκτησία τους. Είχαν «αγοράσει» νόμιμα τη χώρα και είχαν εξασφαλίσει «άμυνες», για να προστατεύουν τις αγορές τους. Αυτό, όπως αντιλαμβανόμαστε, με βάση τη γνώση μας πάνω στο αγγλοσαξονικό μοντέλο «κατάκτησης», δεν είναι αρκετό. Γιατί; Γιατί όλοι αυτοί στους οποίους αναφερόμαστε βρίσκονται από την ίδια πλευρά. Από την πλευρά του κεφαλαίου. Απέναντί τους είχαν το τεράστιο μπλοκ των εργαζομένων. Το μπλοκ αυτών, οι οποίοι έπρεπε να επιβιώσουν με μόνο μέσον την εργασία τους. Έπρεπε δηλαδή να βρουν τρόπο να τους «δουλεύουν», προκειμένου να εξασφαλίσουν την καθημερινή λειτουργία του συστήματος.
Η δουλειά τους δηλαδή είχε ολοκληρωθεί στο «ήμισυ». Είχαν κατακτήσει την πατρίδα μας και άρα είχαν νικήσει μόνον τους «Ινδιάνους». Ήταν οι «λευκοί» ιδιοκτήτες της Ελλάδας. Το πρόβλημά τους πλέον ήταν οι εργαζόμενοι και άρα οι «μαύροι». Έπρεπε να «μεταφέρουν» την τεχνογνωσία των ΗΠΑ στο θέμα που αφορά τον έλεγχο των «μαύρων». Για να ελέγξουν απόλυτα τους «μαύρους», έπρεπε να δημιουργήσουν «λευκούς». Αυτό θα περιγράψουμε σ’ αυτό το σημείο. Τη μεθοδολογία του «χρωματισμού». Ο τρόπος με τον οποίο «βάφεις» κάποιους ανθρώπους, προκειμένου αυτοί να σε εξυπηρετήσουν. Ποιο ήταν το μέσον τους, για να ξεκινήσουν το «βάψιμο»; Τα «πέτσινα» χρήματά τους. Άρα με αυτά θα δημιουργούσαν και τους «λευκούς» που είχαν ανάγκη.
Αυτός ήταν πλέον ο στόχος τους. Να εκμεταλλευτούν τα χρήματά τους, για να προκαλέσουν «εμφύλιο» μέσα στην ελληνική κοινωνία. Να εκμεταλλευτούν τα χρήματά τους, για να δημιουργήσουν εσωτερικό κοινωνικό «ρατσισμό» μέσα σε μια μικρή χώρα με ομοιογενή πληθυσμό και άρα χωρίς ρατσιστικά φαινόμενα. Έπρεπε, δηλαδή, είτε να βρουν είτε να δημιουργήσουν μόνοι τους «λευκούς» συμμάχους, οι οποίοι θα τους προστάτευαν από τους υπόλοιπους εργαζομένους, χωρίς να διεκδικούν το κεφάλαιό τους. Έπρεπε να βρουν Έλληνες εργαζόμενους, τους οποίους θα τους έστρεφαν εναντίον Ελλήνων εργαζόμενων κάθε φορά που θα απειλούσαν τους ίδιους. Έπρεπε να βρουν ηλίθιους, οι οποίοι θα τους υπερασπίζονταν ακόμα και εις βάρος των δικών τους συμφερόντων.
Αυτό ήταν εύκολο να γίνει. Υπήρχαν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Γιατί ήταν οι κατάλληλοι γι’ αυτούς; Γιατί μπορούν και πληρώνονται από ένα «αφεντικό», το οποίο δεν έχει ανάγκη την αγορά. Μπορούν και πληρώνονται με βάση συμφέροντα εκτός αγοράς. Μπορούν να πληρώνονται με «πέτσινο» χρήμα, που αυτό το «αφεντικό» δανείζεται από τους ξένους. Εδώ ακριβώς παίχτηκε όλο το παιχνίδι. Πάνω στους κρατικοδίαιτους δημοσίους υπάλληλους στήθηκε όλο το «χρωματολόγιο» στην Ελλάδα. Το «χρωματολόγιο», το οποίο θα στηριζόταν στο κρατικό χρήμα και άρα στα «δανεικά».
Οι δημόσιοι υπάλληλοι μπορούσαν να περάσουν σε φάση τεχνητής «λεύκανσης», όπως συνέβη στις πολιτικές που ακολουθήθηκαν στις ΗΠΑ και στη Γερμανία με τους δικούς τους «λευκούς». Αυτοί θα γίνονταν η μεγάλη και φαρδιά βάση της γνωστής αγγλοσαξονικής πυραμίδας. Αυτοί θα γίνονταν το θεμέλιο της αγγλοσαξονικής «παράγκας» του «Μπάρμπα Θωμά» στην Ελλάδα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι μπορούσαν να γίνουν η «βάση» της νέας «βαφής». Από αυτούς θα ξεκινούσε η «λευκή» απόχρωση με το κρατικό χρήμα και θα κατέληγε στη γνωστή «Golden» απόχρωση της κορυφής.
Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα ήταν εύκολο να διχαστούν και να οδηγηθούν στην «εμφύλια» σύρραξη. Οι ιμπεριαλιστές είχαν βρει τα άκρα του «χρωματολογίου» και μπορούσαν πλέον να παίξουν το γνωστό παιχνίδι τους. Είχαν βρει τα «άκρα» της τάξης των κοινών εργαζομένων στην Ελλάδα. Μπορούσαν να τους συνθλίψουν σε ένα αγγλοσαξονικού τύπου «σάντουιτς». Από τη μία είχαν τους «κατάμαυρους» λαθρομετανάστες και από την άλλη είχαν έτοιμους αυτούς που θα παρίσταναν τους απλούς «λευκούς» και ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Όλοι οι εθνικοί και ταξικοί τους εχθροί, που ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι Έλληνες εργάτες, θα γίνονταν οι «μαύροι» της υπόθεσης.
Οι «μαύροι», που δεν έχουν δύναμη ν’ αντισταθούν σε ό,τι και να τους συμβαίνει. Οι «μαύροι», που δεν ενδιαφέρει κανέναν αν διαμαρτύρονται για τα εργοστάσια που κλείνουν. Οι «μαύροι», που δεν ενδιαφέρει κανέναν αν τους πληρώνονται οι ασφαλιστικές εισφορές ή όχι. Οι «μαύροι», που, πριν φτάσουν να διαμαρτύρονται στους «Αγγλοσάξονες», θα έχουν «καπελωθεί» από τις πιο «ανοικτόχρωμες» κατηγορίες εργαζομένων, που συνεργάζονται μ’ αυτούς. Οι «Αγγλοσάξονες», που αντιμετώπιζαν τους «λευκούς» με τον πάγιο αγγλοσαξονικό τρόπο. Σαν «αγαπημένα» παιδιά …έστω και ηλίθια.
Γιατί θεωρούμε τους δημόσιους υπάλληλους τούς ηλίθιους της υπόθεσης; Κατ’ αρχήν γιατί θεωρούμε ηλίθιο τον κάθε ρατσιστή και μάλιστα αυτόν ο οποίος εν αγνοία του εξυπηρετεί συμφέροντα που είναι εις βάρος του. Οι δημόσιοι υπάλληλοι με «πέτσινα» χρήματα έγιναν οι ρατσιστές της κοινωνίας των εργαζομένων και ως εκ τούτου οι ηλίθιοι αυτής της τάξης. Δέχθηκαν να μπουν σε συνθήκες τεχνητής «λεύκανσης» και αυτό έχει αποδειχθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη και σε όλα τα βάθη της ιστορίας ότι είναι ηλιθιότητα. Έπαιρναν περισσότερα χρήματα από τους υπόλοιπους εργαζομένους, νομίζοντας ότι τα δικαιούνται σαν «ανώτεροι» και δεν έβλεπαν ότι τους «δούλευαν» κάποιοι.
Έβλεπαν τους υπόλοιπους εργαζομένους σαν «κατώτερους» και άρα σαν «μαύρους». Είτε έβλεπαν στον δρόμο έναν λαθρομετανάστη είτε έβλεπαν στο εργοστάσιο έναν εργάτη, τον έβλεπαν σαν κατώτερο «μαύρο». Μέσα σε λίγα χρόνια απέκτησαν τη νοοτροπία των ρατσιστών. Συναναστρέφονταν μόνον μεταξύ τους. Παντρεύονταν μόνον μεταξύ τους. Συζητούσαν τα προβλήματά τους και βέβαια το θέμα των μισθών τους μόνον μεταξύ τους. Ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα άρχισαν να κατοικούν σε ειδικές «άσπρες» συνοικίες. Οι μισθοί τους ήταν συνήθως το επτασφράγιστο μυστικό τους. Μόνον μεταξύ τους γνώριζαν πόσα έπαιρναν. Να μην μαθαίνουν οι «μαύροι». Είχαν γίνει πλέον καθαροί ρατσιστές και ως εκ τούτου εκ των δεδομένων ηλίθιοι.
Όμως, ηλίθιοι δεν ήταν μόνον για τον ρατσισμό τους. Ηλίθιοι ήταν και για πιο πρακτικούς λόγους. Ήταν πιο ηλίθιοι ακόμα και από τους πιο αγράμματους λευκούς μετανάστες των ΗΠΑ. Γιατί; Για έναν πολύ απλό λόγο. Γιατί, το να συμμετέχει κάποιος σε ένα έγκλημα, μπορεί, κάτω από προϋποθέσεις μεγάλων κερδών, να τον καθιστά έξυπνο. Το να συμμετέχει κάποιος σε ένα έγκλημα χωρίς κέρδος, τον καθιστά βλάκα. Το να συμμετέχει όμως σε ένα έγκλημα με ζημιά για τον ίδιο, τον καθιστά απόλυτα ηλίθιο. Οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι ήταν περισσότερο ηλίθιοι ακόμα και από τους αγράμματους λευκούς μετανάστες, που τους «δούλευαν» οι Αγγλοσάξονες στις ΗΠΑ. Γιατί; Γιατί εκείνοι, εξαιτίας του ρατσισμού τους και της «συνεργασίας» τους, είχαν κέρδος.
Έφευγαν θεόφτωχοι και πεινασμένοι από τις Ιταλίες ή τις Ιρλανδίες ή τις Πολωνίες, αλλά ζούσαν πλούσια μετά τη «συνεργασία» τους με τους Αγγλοσάξονες των ΗΠΑ. Επιπλέον, το όποιο κέρδος απολάμβαναν ήταν μόνιμο. Το «δούλεμα» ήταν «μακριά» από την καθημερινότητά τους. Η καθημερινότητά τους ήταν βελτιωμένη, εφόσον ήταν σίγουρο ότι έκαναν περισσότερα πράγματα απ’ ό,τι έκαναν στις προηγούμενες πατρίδες τους. Μπορεί στο επίπεδο των ΗΠΑ και της αμερικανικής οικονομίας να τους «δούλευαν» οι Αγγλοσάξονες, αλλά το μεγάλο προσωπικό τους κέρδος ήταν στη διάφορά του επιπέδου που άφηναν πίσω τους, προκειμένου να φτάσουν στο επίπεδο των ΗΠΑ. Ήταν ρατσιστές και «συνεργάσιμοι», αλλά δεν το έκαναν με «ζημιά» για τους εαυτούς τους.
Οι «λευκοί» Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι το έκαναν με «ζημιά». Το ακόμα χειρότερο ήταν ότι το έκαναν με «ζημιά», χωρίς καν να εξασφαλίζουν μια στοιχειώδη μονιμότητα στα «προνόμιά» τους. Η ζημιά, δηλαδή, ήταν θέμα χρόνου να μετατραπεί σε καταστροφή. Γιατί; Γιατί τα «προνόμια» των λευκών στις ΗΠΑ γίνονταν με χρήματα του κεφαλαίου των ΗΠΑ και άρα αυτό είχε μονιμότητα. Για όσο διάστημα θα υπήρχαν οι ΗΠΑ και τα δολάριά τους, αυτοί θα τα έπαιρναν. Μπορεί να ήταν «πέτσινα», αλλά θα τα έπαιρναν. Τα προνόμια των «λευκών» στην Ελλάδα ήταν με «δανεικά» από την Ευρώπη και άρα θα τα απολάμβαναν μέχρι του σημείου που θα τα έδιναν οι Ευρωπαίοι στην Ελλάδα. Αν σε κάποια στιγμή, όπως συμβαίνει τώρα, οι Ευρωπαίοι απειλούσαν με παύση δανεισμού, οι «λευκοί» θα ξαναγίνονταν «μαύροι». Θα έπεφταν στο επίπεδο του «μαύρου». Αν σου συμβεί αυτό, ελάχιστα σε απασχολεί αν οι πραγματικοί «μαύροι» πεθαίνουν από την πείνα.
Όλα αυτά έγιναν από την κολοσσιαία άγνοιά τους. Την άγνοια τόσο τη δική τους όσο και των συνδικαλιστικών τους οργάνων. Δεν γνώριζαν βασικά στοιχεία της οικονομίας και του τρόπου λειτουργίας της. Ήταν εργαζόμενοι και δεν γνώριζαν ως εργαζόμενοι τι συμφέρει τους εργαζόμενους και τι τους απειλεί. «Φώναζαν» για ευρωπαϊκούς μισθούς σε μια οικονομία με συγκεκριμένες δυνατότητες. Δεν κατάλαβαν ότι δεν μπορείς να είσαι σε ένα πλοίο και να θέλεις να επωφελείσαι μόνιμα από τη δολιοφθορά του. Μπορεί να σε συμφέρει στιγμιαία ν’ ανοίξεις «τρύπες» στα αμπάρια του, αλλά είναι θέμα χρόνου να βυθιστείς κι εσύ μαζί του. Μπορεί κάποιοι άλλοι να «πνιγούν» πρώτοι, αλλά είναι θέμα χρόνου να τους ακολουθήσεις. Απλά πράγματα. Όλοι όσοι βρίσκονται στο ίδιο σκάφος, μοιράζονται την ίδια τύχη, άσχετα αν αυτή δεν τους «συναντά» στον ίδιο χρόνο.
Η απόδειξη αυτού που λέμε είναι ό,τι πιο εύκολο. Στην οικονομία δεν υπάρχουν μυστήρια. Η αγορά πάντα «ακολουθεί» την κατάσταση στην οικονομία και ποτέ δεν «προηγείται». Η «σκιά» πάντα ακολουθεί το αντικείμενο που την προκαλεί και ποτέ δεν προηγείται. Τι θέλουμε να πούμε μ’ αυτό; Η αγορά έχει μια συγκεκριμένη λογική, που δεν αλλάζει ποτέ και είναι αποτέλεσμα δυναμικής. Δεν μπορεί ξαφνικά, για παράδειγμα, ένας έμπορος ν’ αποφασίσει να πουλήσει 100 ευρώ το κιλό το αρνί, επειδή έτσι τον συμφέρει. Αν το πουλήσει 150 ευρώ τον συμφέρει ακόμα περισσότερο. Γιατί δεν το κάνει; Δεν το κάνει, γιατί δεν είναι παράλογος. Δεν το κάνει, γιατί απλούστατα θα «βγει» από την αγορά. Επανερχόμαστε δηλαδή και πάλι στη δυναμική της αγοράς.
Η αγορά παρακολουθεί όχι μόνον τις ανάγκες του κοινού, αλλά και τις δυνατότητές του. Το κοινό αυτό έχει ανάγκες, αλλά ταυτόχρονα έχει κάποια όρια, προκειμένου να τις εξυπηρετήσει. Απόλυτα ιεραρχημένες ανάγκες μέσα σε ένα απόλυτα προσδιορισμένο όριο δυνατοτήτων. Όταν ένα μεγάλο μέρος της τάξης των εργαζομένων «αποσπάται» αυθαίρετα από τη μεγάλη μάζα των συναδέρφων του, μετακινεί αυτήν τη «σκιά». Η αγορά το ακολουθεί και προσαρμόζεται σ’ αυτήν την αλλαγή των δεδομένων της οικονομίας. Η οικονομία πάντα δίνει αυτό που έχει ανάγκη ο εργαζόμενος για να ζήσει και όχι για να του αλλάξει ιδιότητα. Η οικονομία πάντα δίνει αυτό, που είναι αναγκαίο για να λειτουργήσει η ίδια. Από εκεί και πέρα η αγορά έχει τάση να «αφαιρεί» από τους εργαζόμενους και όχι να «προσθέτει». Η οικονομία θεωρεί ότι πρέπει να τρώει ο εργαζόμενος, γιατί διαφορετικά δεν μπορεί να λειτουργήσει η ίδια, αλλά η αγορά θέλει να «κόψει» λίγο από το «πιάτο» του.
Τι σημαίνουν αυτά τα απλά πραγματάκια; Η ελληνική οικονομία έχει μια συγκεκριμένη δυνατότητα στο επίπεδο των μισθών που μπορεί να δώσει. Αυτή η δυνατότητα δεν είναι κάτι που προκύπτει με νόμο, αλλά κάτι το οποίο προκύπτει από τη δυναμική της οικονομίας. Μια δυναμική, η οποία προσαρμόζεται κάθε χρόνο στις νέες προκλήσεις που δέχεται η οικονομία. Μια δυναμική, που την εκφράζει η συλλογική διαπραγμάτευση των κοινωνικών εταίρων. Η ετήσια συλλογική σύμβαση εργασίας είναι η αποτύπωση αυτής της δυναμικής. Η ελληνική οικονομία μπορεί να δώσει το ισοδύναμο των 650 ευρώ τον μήνα σε έναν εργαζόμενο.
Αυτό το ποσό είναι το «μέτρο» της. Η αλλαγή νομίσματος αυτό το «μέτρο» δεν το αλλάζει. Δεν μπορεί, αλλά —και όταν μπορεί— δεν πρέπει και να το αλλάζει. Είτε το δίνεις σε δολάρια είτε σε δραχμές είτε σε δηνάρια, αυτό δεν αλλάζει ούτε προς τα επάνω ούτε προς τα κάτω. Γιατί; Γιατί αν δώσει παραπάνω, καταστρέφεται η οικονομία και αν δώσει παρακάτω, δεν μπορούν να επιβιώσουν οι εργαζόμενοι, γιατί μπαίνουν στο «σκιερό» μέρος. Το μυστικό μιας υγιούς οικονομίας είναι να παραμένουν μόνιμα συσπειρωμένοι οι εργαζόμενοι κοντά σ’ αυτό το μέτρο. Όλοι οι εργαζόμενοι, μηδενός εξαιρουμένου. Να μην διασπώνται. Γιατί; Γιατί με τον μεγάλο πληθυσμό τους και τις πάγιες ανάγκες της ζωής του εργαζομένου δεν επιτρέπουν στη «σκιά» της αγοράς να τους «προσπεράσει». Δεν επιτρέπουν στην αγορά, που έχει τάση να «αφαιρεί», να το κάνει. Δημιουργούν ένα συμπαγές τείχος, το οποίο δεν μπορεί η αγορά να το παρακάμψει. Όλοι μαζί «αμύνονται» απέναντι στις δυνάμεις της αγοράς και την σταματάνε πριν η «σκιά» τους σκεπάσει και τους κάνει «μαύρους».
Για όσο διάστημα η «σκιά» είναι πίσω τους, είναι όλοι «λευκοί» και δεν απειλούνται. Για όσο διάστημα ο γιατρός δημόσιος υπάλληλος «κάθεται» μισθολογικά κοντά στον εργάτη του εργοστασίου και αυτός δίπλα στον πωλητή του εμπορικού καταστήματος, κανένας εργαζόμενος δεν κινδυνεύει. Ο κίνδυνος υπάρχει αν κάποιος από αυτούς «απομακρυνθεί». Αν αφελώς προσπαθήσει να μετατρέψει κάποιο πλεονέκτημά του σε αύξηση μισθού. Το όποιο πλεονέκτημα υπάρχει, δεν πρέπει να μπαίνει στον μισθό. Μπαίνει στον χώρο εργασίας. Το πτυχίο του γιατρού σου δίνει τη δυνατότητα να εργάζεσαι ως γιατρός και ό,τι αυτό συνεπάγεται στην κοινωνική «αναγνώριση» και όχι μέσο για να εκβιάζεις και να απειλείς για αύξηση. Αν το κάνεις αυτό, είναι θέμα χρόνου να ανοίξεις τους ασκούς του Αιόλου, γιατί θα βρεθούν άλλοι πιο ισχυροί και πιο πολύτιμοι εργαζόμενοι και θα τραβήξουν ακόμα πιο πολύ το «πάπλωμα». Είναι θέμα χρόνου να πας για μαλλί και να βρεθείς κουρεμένος.
Αν το καταλάβει κάποιος αυτό, μπορεί να καταλάβει και πότε υπάρχει κίνδυνος για τους εργαζόμενους. Η τεχνητή «λεύκανση» εδώ παίζει ρόλο και αποκαλύπτει το πόσο καταστροφική είναι για τους εργαζόμενους. Αυτήν την τεχνητή «λεύκανση» την κάνει η εξουσία, για να εξασφαλίσει συμμάχους χωρίς κανένα κόστος για την ίδια και το κεφάλαιο και με απώτερο στόχο να αδικήσει τους πολλούς. Με προνόμια στους λίγους κερδίζει αυτά που στερούνται οι πολλοί. Τι κάνει; Μετακινεί προς τα «εμπρός» επιλεκτικά κάποια μάζα εργαζομένων. Όποια την συμφέρει. Τους λευκούς, τους πτυχιούχους, τους ψηλούς ή τους κοντούς. Με αυτήν τη μάζα δημιουργεί «λευκούς».
Η «σκιά» της αγοράς γρήγορα καταλαβαίνει την αλλαγή και τους «ακολουθεί». Η αγορά τους δίνει και πάλι αυτό που δίνει η δυναμική της στους εργαζόμενους για να επιβιώσουν, αλλά μετατρέπει τους υπόλοιπους σε «μαύρους». Άρα; Άρα οι «λευκοί» δεν παίρνουν τίποτε παραπάνω από το κεφάλαιο. Παίρνουν τα ίδια με αυτά που έπαιρναν και δυστυχώς μετατρέπουν σε λιγότερα αυτά που παίρνουν οι «μαύροι». Κατάλαβε ο αναγνώστης το κόλπο; Βάζουν κάποιους αφελείς πολλούς λίγα «μέτρα» μπροστά και μετά αρχίζουν επιλεκτικά κι απομακρύνουν όποιους θέλουν όσο θέλουν.
Αν δηλαδή καταφέρουν να δημιουργήσουν «μαύρους» και «άσπρους», μπορούν μετά να δημιουργούν όσο λαμπερούς «άσπρους» θέλουν. Στο τέλος βάζουν τα δικά τους εργαζόμενα παιδιά εκεί όπου τους βολεύει. «Χιλιόμετρα» μπροστά από τους υπόλοιπους εργαζομένους. Να «καίγονται» στον ήλιο, όταν οι υπόλοιποι θα «κρυώνουν» από τη φτώχεια. Με εκατό ευρώ παράλογης αύξησης στους δημοσίους υπαλλήλους μπορείς και δημιουργείς κρατικές θέσεις εργασίας των εκατό χιλιάδων ευρώ. Αντιλαμβανόμαστε ότι η άμυνα των εργαζομένων πάντα πρέπει να γίνεται στα «χαμηλά», που διχάζουν τη βάση της. Αν δεν χαλάσουν τα «χαμηλά», δεν «χτίζονται» τα «ψηλά». Αν δεν διχαστεί η βάση, δεν χτίζεται κορυφή. Οι εργαζόμενοι αμύνονται στα εκατό ευρώ που διχάζουν πολλούς από πολλούς και όχι στα χιλιάδες ευρώ, που διχάζουν τους ελάχιστους με τους άπειρους.
Το ότι διπλασίασαν τους μισθούς τους οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν σήμαινε ότι θα γίνονταν πλούσιοι. Η δυναμική της οικονομίας απαγορεύει στον μισθό να γίνεται πλούτος, γιατί ο πλούτος γίνεται κεφάλαιο και αυτό την απειλεί. Το ότι διπλασίασαν οι δημόσιοι υπάλληλοι τους μισθούς τους σήμαινε ότι θα διπλασίαζαν τις τιμές των προϊόντων που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι για να ζήσουν. Σήμαινε ότι θα διπλασίαζαν τις τιμές των κατοικιών που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι για να κατοικήσουν. Με τις αυθαίρετες αυξήσεις τους μετακίνησαν τη «σκιά» και άρα δεν επωφελήθηκαν οι ίδιοι ουσιαστικά, εφόσον η αγορά και πάλι τους πρόσφερε ό,τι προσφέρει μια αγορά στους εργαζομένους. Με αυτήν την «κίνησή» τους όμως κατέστρεψαν όποιους έμειναν «πίσω». Αυτοί οι λίγοι «λευκοί» θα απολάμβαναν τα ίδια, αλλά οι πολλοί, που έμεναν «πίσω», θα απολάμβαναν λιγότερα.
Οι ηλίθιοι, που πήγαν «μπροστά», θα απολάμβαναν τα όσα απολάμβαναν προ των αυξήσεων και οι «πίσω» θα δυσκολεύονταν στην επιβίωση. Αυτό όμως είναι κάτι που μετακινεί τη «σκιά» της αγοράς και κάνει αυτούς που το επιχείρησαν ηλίθιους. Πραγματικό κέρδος, δηλαδή, δεν είχαν οι ηλίθιοι. Αυτό όμως που τους καθιστά πρωταθλητές ηλιθιότητας είναι ότι στην περίπτωση της Ελλάδας η δική τους «μετακίνηση» όχι μόνο δεν τους προσφέρει κέρδος, αλλά τους απειλεί με καταστροφή. Γιατί; Γιατί η ανώφελη «μετακίνησή» τους έγινε με δανεικά. Με δανεικά απολάμβαναν τα ίδια με αυτά που απολάμβαναν όταν δεν δανειζόμασταν. Αυτό όμως αυξάνει το εξωτερικό χρέος της χώρας και άρα απειλεί την ασφάλειά της και την οικονομία της. Το εξωτερικό χρέος της χώρας προήλθε από τα δανεικά, που δημιούργησαν τους ηλίθιους «λευκούς» και από την ανεξέλεγκτη ακρίβεια, που ανάγκασε τους «μαύρους» Έλληνες να «χρηματοδοτούν» μέσω τραπεζικών δανείων την αδυναμία τους να επιβιώσουν.
Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Η αγορά έχει δικούς της νόμους, οι οποίοι δεν παραβιάζονται ποτέ. Νόμους ακλόνητους, όπως είναι η βαρύτητα. Όπως δεν υπάρχει νόμος, που να «στέλνει» ένα ποτάμι πίσω στις πηγές του, έτσι δεν υπάρχει νόμος, που να περιορίζει τη δυναμική της αγοράς. Η «σκιά» της σε ακολουθεί. Σου τρώει ό,τι παραπάνω «παίρνεις», γιατί αυτή είναι η «δουλειά» της. Παίρνεις πέντε ευρώ «αυθαίρετη» αύξηση και σε περιμένει η αγορά να σου τα αφαιρέσει με ακριβότερο μαϊντανό. Παίρνεις δέκα; Πάλι θα σε περιμένει, για να σου τα αφαιρέσει. Η αγορά σε «καταλαβαίνει» πάντα, γιατί πάντα δοκιμάζει να δει τι έχεις στην τσέπη σου. Μέρα και νύχτα το κάνει. Θα δοκιμάζει μέχρι να «καταλάβει» τι έχεις μέσα στην τσέπη σου και εκεί θα προσαρμοστεί. Δεν την ξεγελάς την αγορά. Γνωρίζει πόσο αγαπάς το παιδί σου και θα σου πάρει όσα μπορείς να δώσεις για το γάλα του. Δεν θα σου πάρει λιγότερα γιατί θα σε λυπηθεί και δεν θα σου ζητήσει παραπάνω από αυτά που έχεις για να δώσεις.
Η «μετακίνηση» των δημοσίων υπαλλήλων δεν τους απέφερε κανένα κέρδος. Πήραν «τεράστια» ποσά για εργαζόμενους, αλλά η αγορά τούς τα πήρε μέχρι δεκάρας και πολλές φορές παραπάνω απ’ όσο έπρεπε. Αν υποθέσουμε δηλαδή ότι κατά μέσο όρο οι δημόσιοι υπάλληλοι παίρνουν 1500 ευρώ σε μια οικονομία με «μέτρο» τα 650 ευρώ, στην πραγματικότητα έκαναν ένα «θαύμα». Μετέτρεψαν τα 1500 ευρώ σε λιγότερα από 650 και κατέστρεψαν αυτούς που έπαιρναν 650. Γιατί σε λιγότερα από 650 και όχι σε 650 ευρώ, όπως θα έλεγε η λογική της αγοράς; Γιατί εκτός από «λευκοί» ήταν και δημόσιοι υπάλληλοι. Γιατί ήταν αναγκασμένοι, ως «συνένοχοι», να μην κάνουν καλά τη δουλειά τους ακόμα κι εκεί που έπρεπε να την κάνουν για τους εαυτούς τους. Δεν έλεγχαν την αγορά. Την αρπακτική αγορά δεν την έλεγχαν, όπως είχαν καθήκον από τις κρατικές τους θέσεις και την έκαναν άπληστη. Το κράτος ελέγχει την αισχροκέρδεια της αγοράς και όταν οι κρατικοί υπάλληλοι είναι «λευκοί», απλά δεν την ελέγχουν.
Η απόδειξη αυτών που λέμε είναι ό,τι πιο απλό και μπορεί κάποιος να το καταλάβει με μικρές καθημερινές συγκρίσεις. Στα χρόνια της «φτώχειας» των δημοσίων υπαλλήλων ένας κρατικός μισθός συντηρούσε ένα νοικοκυριό. Σήμερα δύο μισθοί δεν φτάνουν και αναζητείται έξτρα δουλειά. Στα χρόνια της «φτώχειας» των δημοσίων υπαλλήλων είχαν πραγματικά ιδιόκτητα σπίτια. Σήμερα έχουν σπίτια συνεταιρικά με τις τράπεζες και θα τα χρωστάνε και μετά τον θάνατό τους. Στα χρόνια της «φτώχειας» είχαν πραγματικά ιδιόκτητα αυτοκίνητα. Σήμερα έχουν αυτοκίνητα συνεταιρικά και πάλι με τις τράπεζες. Στα χρόνια τα «φτώχειας» πήγαιναν διακοπές και γυρνούσαν στα σπίτια τους αναγκαστικά όταν τελείωνε η άδειά τους. Σήμερα πηγαίνουν πέντε μέρες και με διακοποδάνεια. Στα χρόνια της «φτώχειας» σπούδαζαν τα παιδιά τους και στα εικοσιπέντε τους τα «ξεπροβόδιζαν» να βρουν την τύχη τους. Σήμερα τα κρατάνε μέχρι τα σαράντα και δεν ξέρουν τι να κάνουν για να τα βοηθήσουν. Στα χρόνια της «φτώχειας» όλο και κάποιο χωραφάκι «τσιμπούσαν» …έτσι για να βρίσκεται. Σήμερα πούλησαν τις κληρονομιές τους, για να ξεπληρώσουν τις κάρτες τους.
Αυτή είναι ηλιθιότητα. Πήγαν να ξεπεράσουν το «μέτρο» της οικονομίας και βρέθηκαν «κάτω» από αυτό. Έτσι είναι όταν είσαι ηλίθιος. Παίρνεις «πέτσινες» αυξήσεις και φτάνεις στο σημείο να κατοικείς στη χώρα της ελιάς και να χρειάζεσαι μισό μεροκάματο για ν’ αγοράσεις ένα κιλό λάδι. Παίρνεις «πέτσινες» αυξήσεις και φτάνεις στο σημείο να κατοικείς στη χώρα με τα χιλιάδες χιλιόμετρα ακτής και να κάνεις διακοπές σε δωμάτια που «βλέπουν» στις τουαλέτες των μεθυσμένων Άγγλων, οι οποίοι για δωμάτιο πρώτη «θέση» πληρώνουν λιγότερα από τα μισά που πληρώνει ο Έλληνας. Παίρνεις «πέτσινες» αυξήσεις και φτάνεις στο σημείο να κατοικείς στη χώρα που θάβει φρούτα και ν’ αγοράζεις ένα συσκευασμένο κεράσι λες και κατοικείς στη Σιβηρία, όπου ο πλησιέστερος οπωρώνας βρίσκεται σε απόσταση δεκάδων χιλιάδων χιλιομέτρων.
Το ρεκόρ όμως των Ελλήνων «λευκών» είναι άλλο. Επειδή αυτό έγινε με δανεικά, κινδυνεύουν με καταστροφή. Κινδυνεύουν όχι μόνον να συνεχίσουν να βρίσκονται «κάτω» από το «μέτρο», αλλά να «πέσουν» κάτω. Κινδυνεύουν να μπουν στη «σκιά». Γιατί; Γιατί η ανώφελη μετακίνηση έγινε με δανεικά. Τώρα απειλούν οι Ευρωπαίοι τη δανειοδότηση σε μια αγορά όμως που έχει «μετακινηθεί» εκεί όπου ήταν τα όρια των δανεικών. Η «σκιά» θα σκεπάσει κι αυτούς που μέχρι τώρα έστω και οριακά ήταν «λευκοί». Αναγκαστικά. Αναγκαστικά θα πρέπει να πέσουν οι μισθοί, γιατί δεν θα έρχονται νέα δανεικά. Η «σκιά» θα μείνει εκεί όπου έχει σταθεροποιηθεί και αυτοί που θα υποχωρήσουν θα είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι δεν θα μπορούν αυτήν τη φορά να την «παρασύρουν» προς τα «πίσω». Ξανά «μαύροι» οι ηλιθιότεροι των «λευκών». Η Ελλάδα θα γίνει «φωτεινή» μόνον για ξένους τουρίστες ή για τους πιο «λευκούς» Έλληνες.
Ο σχεδιασμός δηλαδή ο αρχικός είχε αποτέλεσμα. Από τη στιγμή που το σύστημα εξασφάλισε τους «λευκούς», φρόντισε να κάνει τα δικά του παιδιά «λευκότερα». Αυτοί θα επιβιώσουν. Θα επιβιώσουν οι «κάτασπροι» των «κάτασπρων» συνοικιών με τα «κάτασπρα» αυτοκίνητα, που αναπαράγονται σε «κάτασπρα» ιδιωτικά σχολεία και έχουν πτυχία «κάτασπρων» ξένων πανεπιστημίων. Θα επιβιώσουν οι «Golden-άσπροι» των Golden-άσπρων» συνοικιών με τα Golden–άσπρα αυτοκίνητα που αναπαράγονται στα Golden–άσπρα ιδιωτικά σχολεία και έχουν πτυχία Golden–άσπρων ξένων πανεπιστημίων. Θα επιβιώσουν οι «Αγγλοσάξονες» της Ελλάδας. Αυτοί, οι οποίοι από την αρχή προβλεπόταν να επιβιώσουν. Οι ξένοι ιδιοκτήτες της χώρας και οι τοπικοί συνεργάτες τους. Οι προδότες και οι κλέφτες. Οι δοσίλογοι της νέας εποχής.
Οι «λευκότεροι» των Ελλήνων μισθωτών. Ο Golden Σημίτης και τα παιδιά του. Ο Golden Μητσοτάκης και τα δικά του παιδία. Ο Προβόπουλος της Τράπεζας της Ελλάδας. Ο Αθανασόπουλος της ΔΕΗ. Ο Βουρλούμης του ΟΤΕ. Ο Χριστοδουλάκης των ΕΛΠΕ. Ο Χατζηεμμανουήλ του ΟΠΑΠ. Ακόμα και ο Χριστοφοράκος θα επιβιώσει πλούσια στην Νέα Ελλάδα, αν τον «ξεχάσουμε» σύντομα. Οι δούλοι» των νέων «αφεντικών» της πατρίδας μας. Αυτοί, που, όταν δεν βρίσκουν στην Αθήνα το παπούτσι που θέλουν, «πετάγονται» μέχρι το Λονδίνο για βόλτα. Αυτοί, που μας βλέπουν σαν «μαύρους» και δεν θέλουν να μας συναναστρέφονται, παρ’ όλο που τους ταΐζουμε. Αυτοί, που —»μισθωτοί» και οι ίδιοι— μας εξηγούν σήμερα σε πόσο δύσκολη θέση είναι η χώρα και άρα το τι πρέπει ν’ «αντέξουμε» ως μισθωτοί και το οποίο προφανώς δεν αφορά τους ίδιους.
Οι «μυστηριωδώς» και άρα ανεξηγήτως πάμπλουτοι υπάλληλοι ενός φτωχού κράτους. Οι «υπηρέτες», που παίρνουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε μισθούς, για να υπηρετούν «αφεντικά» των 650 ευρώ. Κανένας από αυτούς δεν πληρώνεται με χρήματα της αγοράς, γιατί η ελληνική αγορά δεν μπορεί να πληρώνει αυτά τα ποσά. Η αγορά έχει «μέτρα» και αυτοί είναι «απερίγραπτοι». Όλοι τους είναι κρατικοδίαιτοι και άρα πλούσιοι από τις «τσέπες» του φτωχού λαού. Του λαού, που τον έκαναν οι ίδιοι φτωχό, για να πληρωθούν πλούσια. Γι’ αυτούς τους καραγκιόζηδες κουβαλούσαν το τζάμπα νερό οι «άσπροι» δημόσιοι υπάλληλοι. Οι προσεχώς «μαυριδεροί» δημόσιοι υπάλληλοι, που κατέστρεψαν την ελληνική οικονομία και θα πληρώσουν το τίμημα. Αυτοί, οι οποίοι άνοιξαν «τρύπες» στο «σκάφος» και θα βουλιάξουν μαζί του. Έτσι απλά και ήσυχα, όπως είναι πάντα οι πνιγμοί.
Όπως είπαμε σε άλλο σημείο, αναφερόμενοι στις κρατικές συμπεριφορές και τις ατομικές προδοσίες, το ίδιο ισχύει και σ’ αυτήν την περίπτωση. Αυτό, το οποίο για το επίπεδο του απλού ανθρώπου προϋποθέτει απλή ηλιθιότητα, όταν δημιουργεί συλλογική συμπεριφορά, προϋποθέτει προδοσία. Κάποιοι προδότες, δηλαδή, μετέτρεψαν τη συλλογική συμπεριφορά των δημοσίων υπαλλήλων σε συμπεριφορά «ηλιθίου». Ποιοι είναι αυτοί; Οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ. Οι συνήθως διεφθαρμένοι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ και ως εκ τούτου πολύ «λευκότεροι» από αυτούς που αντιπροσωπεύουν.
Ποια ήταν και εξακολουθεί να είναι η «άποψη» όλων αυτών για τη μισθολογική πολιτική; Η άποψη του προδότη Σημίτη. Τι λέει αυτή η άποψη; Τα αντίθετα από αυτά που λέμε εμείς. Εμείς λέμε ότι πρέπει οι εργαζόμενοι να παραμένουν πάντα συμπαγείς και κοντά στο «μέτρο» της οικονομίας, ελέγχοντας σκληρά την αγορά που τους απειλεί, ενώ αυτοί έλεγαν και λένε τα αντίθετα. «Τρέξτε» όσο μπορείτε και την ακρίβεια μην την ελέγχετε, γιατί θα ξαναπάρετε αυξήσεις. «Τρέξτε» οι «πρώτοι» και το κέρδος για τους τελευταίους θα είναι ότι θα «παρασυρθούν» μπροστά. Να εκμεταλλευτεί ο καθένας την «ανταγωνιστικότητα» του και ό,τι αυτό σημαίνει και να «απομακρυνθεί». Να απομακρυνθούν μερικά «μέτρα» κάποιοι πτυχιούχοι, για να φύγουν «χιλιόμετρα» τα κουτορνίθια του Χάρβαρντ.
Ο απόλυτος παραλογισμός. Η απόλυτη προδοσία της εργατικής τάξης. Οι προδότες τα είχαν καταφέρει μια χαρά. Δίχασαν τους εργαζομένους και τους κατέστρεψαν. Τους οδηγούσαν κατ’ ευθείαν στον «γκρεμό». Ο Σημίτης με το «καρότο» των ευρωπαϊκών δανεικών και ως «ειδικός» καθηγητής της ηλιθιότητας τούς παρέσυρε στο «τρέξιμο». Με «στημένους» κομματικούς συνδικαλιστές έδινε συνεχώς διαφορετικές αυξήσεις σε διαφορετικούς «δρομείς», προκειμένου να δημιουργήσει τις απαραίτητες «αποχρώσεις». Αντιλαμβανόμαστε ότι οι μισθοί και τα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων δεν αποφασίζονταν σε κάποια γραφεία της ΑΔΕΔΥ, αλλά στις πρεσβείες των ισχυρών κρατών, που λεηλατούσαν τη χώρα. Αυτοί έδιναν το «ραβασάκι» στην εκάστοτε κυβέρνηση των λακέδων τους και αυτή το μετέφερε ατόφιο στα συνδικαλιστικά γραφεία σαν δίκαιες «απαιτήσεις». Τα πάντα εμφανίζονταν σαν «επιτεύγματα» του συνδικαλισμού των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ δεν ήταν.
Οι ιμπεριαλιστές αποφάσιζαν για τις αυξήσεις των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, προκειμένου να οδηγήσουν την ελληνική κοινωνία σε μια «μετάλλαξη». Προκειμένου να την κάνουν ρατσιστική και να τη «δουλεύουν» με τον τρόπο που περιγράψαμε. Κάποιοι θα πρέπει ν’ αναρωτιούνται για όλους αυτούς τους άθλιους παράγοντες της ΑΔΕΔΥ και βέβαια για τον πραγματικό τους ρόλο. Κάποιοι από αυτούς είναι κοινοί αλήτες διεφθαρμένοι και κάποιοι άλλοι είναι απευθείας πράκτορες μυστικών υπηρεσιών. Πράκτορες, οι οποίοι μετά τη μεγάλη «συνδικαλιστική» τους δράση ανταμείφθηκαν με νέα πόστα και αξιώματα, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα ίδια αφεντικά. Δεν είναι δηλαδή τυχαίες οι υπουργοποιήσεις κάποιων πρώην μεγαλοσυνδικαλιστών. Δεν είναι τυχαίες οι μεγάλες πολιτικές «καριέρες» κάποιων, οι οποίοι απλά λεηλατούσαν την κοινωνία, δημιουργώντας αφελείς «λευκούς» συνενόχους για τους ιμπεριαλιστές.
Πώς όμως έφαγαν οι πάντες το παραμύθι των «προσόντων»; Οι απλοί εργάτες και εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν αντιλήφθηκαν τη «σκιά» που τους «πάγωνε» όλο και πιο πολύ. Οι «μαύροι» δεν κατάλαβαν τίποτε; Έτρεχαν οι «λευκοί» και οι «μαύροι» δεν θίγονταν από τη στασιμότητά τους; Θίγονταν, αλλά δεν μπορούσαν ν’ αντιδράσουν. Η συνδικαλιστική τους ηγεσία ήταν κι αυτή στημένη. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι η ηγεσία της ΓΣΕΕ ήταν πάντα δημόσιοι υπάλληλοι και μάλιστα πολύ πιο «λευκοί» από τους κοινούς δημόσιους υπάλληλους. Όταν έχεις ως πρόεδρο της ΓΣΕΕ έναν δημόσιο υπάλληλο με φορολογική δήλωση που ξεπερνά τα 120.000,- ευρώ τον χρόνο, αντιλαμβάνεσαι πόσο διατεθειμένος είναι να υπερασπιστεί τους «μαύρους». «Λευκότερος» θα επιδιώξει να γίνει ο ίδιος και θα «πουλήσει» τους «μαύρους».
Η ηγεσία της ΓΣΕΕ πρόδωσε τους εργάτες, των οποίων τα συμφέροντα υποτίθεται προστάτευε. Αυτή έβγαινε και «διαφήμιζε» τα «επιτεύγματα» της ΑΔΕΔΥ, αφήνοντας ψευδώς και εντελώς υποκριτικά να εννοηθεί ότι ανοίγουν τον «δρόμο» των αυξήσεων και για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Ποιον «δρόμο»; Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν μπορούν να ξεφύγουν από το «μέτρο» της οικονομίας. Ποτέ δεν μπορούν να «ξεφύγουν», γιατί δεν θα επιβιώσουν οι εργοδότες τους αν το κάνουν. Οι εργοδότες τους είναι άνθρωποι της αγοράς και δεν πληρώνουν ηλίθιους με δανεικά. Αν δεν επιβιώσει αυτός που σε πληρώνει, δεν θα πάρεις ούτε μισθό, όχι αύξηση. Άρα; Άρα έλεγαν ψέματα στους εργάτες οι εγκληματίες της ΓΣΕΕ.
Ήταν όμως μόνον αυτοί, που έλεγαν ψέματα στους εργάτες; Ποιος είναι ο «ειδικός» στην Ελλάδα σ’ ό,τι αφορά τα εργατικά συμφέροντα; Το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ, που ελέγχει σχεδόν μονοπωλιακά τον συνδικαλιστικό τομέα και άρα επηρεάζει τη συμπεριφορά τόσο της ΓΣΕΕ όσο και της ΑΔΕΔΥ. Τα ίδια με τους προδότες αυτών των συνδικαλιστικών οργάνων δεν έλεγε και το ΚΚΕ; Αυτό δεν έλεγε ότι ο κάθε κλάδος εργαζομένων πρέπει να παίρνει ό,τι μπορεί απ’ όπου μπορεί, ώστε να «παρασύρει» και τους υπολοίπους; Πού να τους «παρασύρει»; Στη δήθεν «επαναστατική» σύγκρουση με την εργοδοσία; Το «μέτρο» της ελληνικής οικονομίας δεν το γνωρίζει το ΚΚΕ; Οι εργοδότες «κλέβουν» όταν δίνουν το «μέτρο»; Γιατί το ΚΚΕ σαν «τίμιος» εργοδότης δεν έδινε το καλό «παράδειγμα» στην Τυποεκδοτική; Ως εργοδότης γνώριζε το «μέτρο» και ως εργατοπατέρας το αγνοούσε; Άρα έλεγε ψέματα.
Ψέματα όμως δεν έλεγε μόνον σ’ αυτό το θέμα, που απειλούσε τους εργάτες. Ψέματα έλεγε σε οτιδήποτε απειλούσε τους εργάτες. Το ΚΚΕ λειτουργούσε μόνιμα και συστηματικά εναντίον των «μαύρων». Δεν ήταν μόνον που υπερασπιζόταν τα δικαιώματα των «λευκών» του δημοσίου τομέα. Το ΚΚΕ —εντελώς παράλογα για εργατικό κόμμα— υπερασπιζόταν τους «κατάμαυρους» λαθρομετανάστες, οι οποίοι απειλούν ακόμα και το φτωχό μεροκάματο των «μαύρων». Τι έκανε δηλαδή το ΚΚΕ; Στην πραγματικότητα εξυπηρετούσε αυτούς, οι οποίοι είχαν συμφέρον να μετατρέψουν τους Έλληνες εργαζόμενους σε «μαύρους». Αυτούς, οι οποίοι, για να το καταφέρουν αυτό, «λεύκαναν» τους δημόσιους υπαλλήλους και από «ευαισθησία» πλημμύρισαν τη χώρα με λαθρομετανάστες. Το ΚΚΕ δηλαδή εξυπηρέτησε τους Σημίτηδες, τους Μητσοτάκηδες, αλλά και τα «αφεντικά» τους. Την εβραϊκή συμμορία των τραπεζιτών, που λεηλατούσαν τον τόπο. Τον Γκρίνσπαν, τον Μπενράκε, τον Τρισέ ή τον Άκερμαν.
Δεν χρειάζεται λοιπόν ν’ αναρωτιόμαστε γιατί το ΚΚΕ αποφεύγει τον έλεγχο των οικονομικών του. Δεν χρειάζεται καν να έχουμε μυστικές ή άλλες πληροφορίες. Ένας «εργαζόμενος» πληρώνεται πάντα από τα «αφεντικά» του και το ΚΚΕ, ως «εργαζόμενο», δεν μπορείς να το αδικήσεις. Το ΚΚΕ δεν κάνει «πορείες» τζάμπα. Κοστίζουν οι επαγγελματίες «διαδηλωσάκηδες» και όποιος θέλει να τους δώσει «δουλειά» πρέπει να τους πληρώσει. Εφόσον λοιπόν το ΚΚΕ «εργαζόταν» για την εβραϊκή συμμορία, είναι βέβαιον ότι έχει πάρει χρήματα από τον Σόρος και από πολλούς άλλους. Αυτό φοβάται σήμερα και γι’ αυτό δεν θέλει να ελεγχθούν τα οικονομικά του. Είναι ένας προδοτικός μηχανισμός και έχει πρόβλημα με τα «αργύρια», τα οποία αναγκαστικά έπρεπε να «καταγράψει» στα ταμεία του.
Η ύπαρξη του «χρεοκοπημένου» ΚΚΕ σε έναν καθαρά «αγγλοσαξονικό» σχεδιασμό, ο οποίος δεν είχε ποτέ κομμουνιστικά κόμματα ως παραμέτρους του, δίνει μια «πρωτοτυπία» στο ελληνικό «χρωματολόγιο». Το ελληνικό «χρωματολόγιο» είναι λίγο πιο «παρδαλό» από το κοινό αγγλοσαξονικό «χρωματολόγιο». Εκτός από τους «λευκούς» στην Ελλάδα υπάρχουν και οι «κόκκινοι», οι «κοκκινότεροι» αλλά και οι «κατακόκκινοι». Τι σημαίνει αυτό; Οι ΚΚΕδες, οι οποίοι είναι «αντικαπιταλιστές» και «εργατοπατέρες» είναι σχεδόν στην πλειοψηφία τους κρατικοδίαιτοι και άρα «λευκοί».
Είναι μεν «κόκκινοι» θεωρητικά, αλλά αμείβονται ως «λευκοί», εφόσον έχουν τα ίδια αφεντικά. Είναι μεν «εχθροί» του δημοκρατικού κράτους, αλλά από τα ταμεία του πληρώνονται. Είναι μεν «επαναστάτες», αλλά με κρατικό μισθό. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, έχουν τις ίδιες «αποχρώσεις» με τους «λευκούς». Οι απλοί ΚΚΕδες είναι «κόκκινοι» και όσο πιο πολύ ανεβαίνουν στη μισθολογική κλίμακα «κοκκινίζουν» όλο και πιο πολύ. Μερικοί από αυτούς είναι Golden-κόκκινοι. Στην πραγματικότητα είναι ένας παράλληλος κόσμος «λευκών» άλλου χρώματος. Οι απόλυτοι υποκριτές, οι οποίοι είναι οι μόνοι που σε συλλογικό επίπεδο και ως κόμμα αγγίζουν τα όρια, που για τους υπόλοιπους μόνον συγκεκριμένα πρόσωπα αντιπροσωπεύουν τους απόλυτους προδότες. Ως κόμμα, δηλαδή, το ΚΚΕ είναι προδοτικό όσο είναι οι χειρότεροι προδότες ως πρόσωπα.
Ο θλιβερός Γιωργάκης
και οι εβραϊκές «απειλές» στα γερμανικά.
Γνωρίζοντας ο αναγνώστης το σύνολο της μεθόδευσης, μπορεί να καταλάβει κι αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Μπορεί να καταλάβει τον λόγο που έβαλαν τον Γιωργάκη στη φάση της τελικής διευθέτησης του θέματος. Ο θλιβερός Γιωργάκης είναι ένας πραγματικός υπάλληλός τους. Είναι ένας γνήσιος Εβραίος, ο οποίος ακόμα και την ύπαρξή του τη «χρωστά» στο εβραϊκό κύκλωμα. Αυτός θα «αναγνωρίσει» τα χρέη μας και θα πάρει τα «μέτρα», που έχουν ανάγκη οι Εβραίοι, προκειμένου να οριστικοποιήσουν τα κέρδη της λεηλασίας τους. Θα κλείσει τον «κύκλο» των χρεών, που θα θεμελιώσει την Ελλάδα της Νέας Τάξης. Μια Νέα Ελλάδα με τους Έλληνες πολίτες στο σύνολό τους φτωχούς και το ελληνικό κεφάλαιο στο σύνολό του στα «χέρια» των Εβραίων. Ο Γιωργάκης θα ζητήσει από τους ομοεθνείς του «έλεος» για λογαριασμό όλων των Ελλήνων. Αυτός θα παραδώσει «γη και ύδωρ» στους νέους κατακτητές με αντάλλαγμα να μας «λυπηθούν». Θα μεσολαβήσει, για να μας «χαριστούν» μέρη αυτών των χρεών και όποιος δέχεται τέτοιες «χάρες» δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει τα δικαιώματα αυτών που τις προσφέρουν.
Γι’ αυτόν τον λόγο τον έβαλαν να διεκδικήσει πάση θυσία τη νίκη του στις εκλογές, λέγοντας συνειδητά ψέματα στον ελληνικό λαό. Ήθελαν πάση θυσία έναν δικό τους άνθρωπο στο κρίσιμο διάστημα της τελικής διευθέτησης. Γι’ αυτόν τον λόγο ο άχρηστος Γιωργάκης ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε ήταν να συναντηθεί με τον Εβραίο διευθύνοντα σύμβουλο της εβραϊκής Goldman Sachs. Τι περιλαμβάνει αυτή η συμφωνία; Την παράδοση της χώρας στους νέους ιδιοκτήτες της. Αυτοί, οι οποίοι θ’ αναλάβουν το υποτιθέμενο «βάρος» των χρεών της, θα είναι οι νέοι ιδιοκτήτες της. Αυτοί, οι οποίοι θα μας τρομοκρατήσουν με το «πέτσινο» χρέος και αφού θα μας το «διευθετήσουν» τζάμπα, εφόσον έγινε με «πέτσινα» χρήματα, θα μας πάρουν την πατρίδα. Με το «κλειδί» στο χέρι τη θέλουν και αυτό το «κλειδί» θα τους το παραδώσει ο δικός τους Εβραίος Πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Ένα είναι βέβαιο. Δεν «τελειώσαμε» ακόμα. Χτύπησαν τη λάθος πόρτα, τη λάθος ώρα. Σε έναν κόσμο χρεοκοπημένων κρατών «βροντούν» επιδεικτικά μόνον την «πόρτα» της χρεοκοπημένης Ελλάδας. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ. Οι Εβραίοι δεν νικήθηκαν από τους Αμερικανούς στις ΗΠΑ ή από τους Γερμανούς στη Γερμανία, αλλά στην Ελλάδα θα κινδυνεύσουν. Οι Έλληνες ήταν αυτοί, οι οποίοι χάρισαν στον κόσμο την τέχνη της στρατηγικής και δεν πρόκειται να χάσουν τη μεγάλη «μάχη» τους από περιπλανώμενους γύφτους. Οι Έλληνες έχουν σταθεί σε «Θερμοπύλες», αντιμετωπίζοντας πραγματικές αυτοκρατορίες με πραγματικά όπλα και δεν πρόκειται να νικηθούν από τους «στρατηγούς» των πάγκων και των σώβρακων. Δεν πρόκειται οι Έλληνες να χάσουν την πατρίδα τους για πέντε δρόμους και μερικά τηλεφωνικά κέντρα.
Αυτό θα κάνουμε. Θα «ξυπνήσουμε» και θα κάνουμε καταμέτρηση της ζημιάς. Θα κάνουμε επιμερισμό όλων των ευθυνών για όλες τις ζημιές. Τόσο των δικών μας όσο και των ξένων. Δεν είμαστε μόνον εμείς που φταίμε. Δεν φταίει η Κεντρική Τράπεζα για τα εγκλήματα που οδήγησαν σ’ αυτό το υπερβολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας; Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα δεν είναι; Άρα είναι και τράπεζα των Ελλήνων. Καθήκον της δεν είναι να προστατεύει την ευρωπαϊκή οικονομία και άρα και την ελληνική; Όταν έγινε το έγκλημα του χρηματιστηρίου, δεν γνώριζε τι συνέβαινε; Δεν είδε τεράστια ποσά να «κινούνται» και να «επενδύονται» σε παρανόμως εισηγμένες ελληνικές εταιρείες της μιας καρέκλας και του ενός θερμοσίφωνα; Γιατί δεν χτύπησε το «καμπανάκι», για να προστατεύσει τους Έλληνες; Γιατί δεν «σταμάτησε» το Χρηματιστήριο, πριν μπουν εκεί μέσα οι ελληνικής καταγωγής Ευρωπαίοι πολίτες και καταστραφούν; Αυτό δεν είναι το καθήκον της ως Κεντρική Τράπεζα, που προστατεύει τις ευρωπαϊκές οικονομίες και το ευρωπαϊκό νόμισμα;
Γιατί δεν προστάτευσε το ευρωπαϊκό νόμισμα από την απειλή του «τζόγου»; Επειδή δεν γνώριζε τι συνέβαινε ή επειδή ακριβώς γνώριζε και συμμετείχε και η ίδια στο έγκλημα; Μήπως γιατί γνώριζε ότι εκείνοι οι απατεώνες, οι οποίοι κουβαλούσαν το «πέτσινο» χρήμα που πλημμύριζε το χρηματιστήριο, ήταν Εβραίοι και είχαν ως στόχο να «φάνε» το πραγματικό χρήμα των Ελλήνων; Γιατί δεν επέπληξε τον Σημίτη, ο οποίος εντελώς παράνομα για τη χρηματιστηριακή λειτουργία ενθάρρυνε τους Έλληνες να μπουν μέσα σ’ αυτό; Γιατί δεν ανάγκασε τον Σημίτη να κλείσει το Χρηματιστήριο μέχρι να ερευνηθεί τι συμβαίνει και να στείλει στη φυλακή τους κερδοσκόπους και τους κλέφτες, πριν αυτοί απειλήσουν την ελληνική οικονομία και κατ’ επέκταση το ευρωπαϊκό νόμισμα; Η κερδοσκοπία δεν απειλεί το νόμισμα; Γιατί η Κεντρική Τράπεζα δεν προστάτευσε το ευρώ από την κερδοσκοπία της αγοράς στην Ελλάδα; Μήπως γιατί οι περισσότερες «πολυεθνικές» εταιρείες, που «οδηγούσαν» την κερδοσκοπία, ήταν στην πραγματικότητα εβραϊκές «μονοεθνικές»;
Τα ίδια ισχύουν και για τη Μέρκελ. Πρέπει, λέει η πρώην χαφιές της Στάζι και νυν υπάλληλος των Εβραίων, να στρέψουμε το «βλέμμα» μας στην Ελλάδα …Στη διεφθαρμένη Ελλάδα …Στην πεινασμένη Ελλάδα, που, σύμφωνα με τον υπουργό οικονομικών της Γερμανίας, την ταΐζουν οι Γερμανοί …Στη γελοία Ελλάδα, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του γερμανικού τύπου. Βεβαίως και πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας στην Ελλάδα. Ένας μεγάλο μέρος της «γελοίας» διαφθοράς στην Ελλάδα η «σοβαρή» γερμανική Siemens δεν το δρομολόγησε; Τον «γελοίο» διαφθορέα Χριστοφοράκο η «σοβαρή» γερμανική δικαιοσύνη δεν τον προστάτευσε; Να φύγουμε από το θέμα της Siemens; Η «γελοία» ελληνική διαφθορά δεν είναι αυτή, που έδωσε το Αεροδρόμιο Αθηνών στη «σοβαρή» γερμανική εταιρεία Hochtief να το εκμεταλλεύεται; Ακόμα και όταν δεν φτάνει η διαφθορά για τους «σοβαρούς» κριτές μας, γιατί επιστρατεύουν για τους ίδιους «γελοίους» λόγους τις απειλές; Γιατί το «σοβαρό» γερμανικό κράτος της «σοβαρής» Μέρκελ απειλεί την Ελλάδα να παραλάβει τα «σοβαρά» αλλά γέρνοντα γερμανικά υποβρύχια;
Να πάρουμε λοιπόν «χαρτί» και «μολύβι» και να δούμε επιτέλους ποιο είναι το πραγματικό χρέος. Να κάνουμε αυτό το οποίο έπρεπε να κάνουμε πριν από χρόνια και δεν το κάναμε ποτέ. Γιατί; Γιατί «φοβόμασταν». Γιατί μας «έπεισαν» ότι πρέπει να φοβόμαστε. Γιατί μετά από με μια πολύχρονη και επίμονη προπαγάνδα —σε βαθμό πλύσης εγκεφάλου— έκαναν τους Έλληνες να «φοβούνται» να κάνουν ελέγχους, γιατί τους «έπεισαν» ότι «έκλεβαν» τους Ευρωπαίους. Αυτό εκ των δεδομένων είναι κάτι, το οποίο δεν μπορεί να ισχύει και άρα εκ των δεδομένων είναι ψέμα. Στον πόλεμο και άρα και στην οικονομία, που μοιάζει με τον πόλεμο, είναι κανόνας ότι ο αδύναμος δεν μπορεί να «δουλεύει» τον ισχυρό. Αν το επιχειρήσει, θα «κλάψει», γιατί, όποτε τον αντιληφθούν, θα τον λιώσουν.
Πώς είναι δυνατόν η αδύναμη Ελλάδα να έχει «κλέψει» την Ευρωπαϊκή Ένωση; Έπρεπε δηλαδή να φτάσουμε στο σημείο να τα έχουμε χάσει όλα, για να καταλάβουμε ότι αυτό είναι αδύνατον; Τώρα, που τα χάσαμε όλα, καταλάβαμε ότι δεν μπορεί κάποιος που κλέβει να είναι ταυτόχρονα και «μπατίρης»; Άρα; Άρα κάτι έγινε. Κάποιοι μας «έπεισαν» ότι «κλέβουμε» και ότι δεν μας «συμφέρει» ούτε να μιλάμε ούτε να «ελέγχουμε». Τι έγινε; Το γνωστό «τρυκ» των εμπόρων. Το γνωστό «τρυκ» των γύφτων και των Εβραίων.
Ποιο είναι αυτό το «τρυκ»; Το «τρυκ» όπου ένας πανίσχυρος και παμπόνηρος έμπορος αφήνει έναν φουκαρά να νομίζει ότι τον «κλέβει». Τι κάνει; Δήθεν από αμέλεια, δήθεν από λάθος, βάζει στη «σακούλα» του κάτι παραπάνω, που δεν το «βλέπει». Δεν το «βλέπει» αυτός και το «βλέπει» ο φουκαράς. Ο φουκαράς, που νομίζει ότι εκείνη τη στιγμή τον «κλέβει». Έχοντας στο νου του ο φουκαράς να εκμεταλλευτεί το «λάθος» του εμπόρου, δεν τον ελέγχει. Ο έμπορος τον κλέβει στις τιμές και ο φουκαράς δεν τον ελέγχει, γιατί δεν θέλει ν’ ανοίξει η «σακούλα» και άρα να χάσει αυτό που θεωρεί «επιτυχία» του. Ο έμπορος του παίρνει όλα τα χρήματα, του βάζει και «χρέος» και ο φουκαράς ακόμα νομίζει ότι τον έχει «κλέψει» και αρνείται να τον καταγγείλει, γιατί δεν θέλει ν’ ανοίξει η «σακούλα».
Αυτό έπαθαν οι Έλληνες μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση από τους Εβραίους τραπεζίτες. Οι Εβραίοι τραπεζίτες, οι οποίοι είχαν «ακτινογραφία» της ελληνικής οικονομίας, τους άφηναν δήθεν να «κατασκευάζουν» τα οικονομικά τους στοιχεία και άρα να τους «κλέβουν». Οι Έλληνες νόμισαν ότι τους «έκλεβαν», όταν έμπαιναν στο ευρώ. Από εκεί και πέρα δεν ήθελαν να ελέγχουν τίποτε, γιατί νόμιζαν ότι κινδυνεύουν να χάσουν αυτό, το οποίο εξέλαβαν σαν «πλεονέκτημα» με ψεύτικα στοιχεία.
Δεν ήθελαν να κινδυνεύσει η «ισχυρή» Ελλάδα του Σημίτη. Από εκεί άρχισε το δράμα. Ο πονηρός «έμπορος» χρέωνε εγκληματικά ό,τι ήθελε και ο φουκαράς ίδρωνε από την αγωνία μήπως αποκαλυφθεί το δικό του «έγκλημα». Οι Εβραίοι τραπεζίτες χρέωναν το ελληνικό κράτος ό,τι ήθελαν και όπως ήθελαν, γιατί απλούστατα κανένας δεν θα τους έλεγχε. Τα «πέτσινα» χρήματα πλημμύρισαν τα πάντα και έγιναν η αιτία της γενικής καταστροφής. Τα «πέτσινα» χρήματα καταγράφονταν σαν πραγματικά χρέη και για την ελληνική οικονομία «εκτονώνονταν» σε ρεψίματα δημοσίων υπαλλήλων.
Αυτό το «τρυκ» του «αφελούς» εμπόρου, που τον «κλέβει» ο φουκαράς, δεν ήταν κάτι το οποίο έγινε τότε για πρώτη φορά. Έγινε και στα πρώτα χρόνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τότε που τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά και τα κράτη δεν «αντάλλασσαν» μεταξύ τους κεφάλαιο, αλλά μόνον χρήματα. Και πάλι οι Έλληνες «ξεγελούσαν» τους πανίσχυρους Ευρωπαίους. Απλά εκεί το παιχνίδι γινόταν με τις γεωργικές αποζημιώσεις. Έβαζαν οι Έλληνες δέκα κιλά μήλα παραπάνω γι’ αποζημίωση και «ξεγελούσαν» τους Ευρωπαίους. Το ότι οι Ευρωπαίοι τους έλιωναν στην κυριολεξία στη χρηματοδότηση των μεγάλων έργων, δεν το έβλεπε κανένας.
Το ότι οι Ευρωπαίοι λειτουργούσαν ως τοκογλύφοι εκείνη την εποχή, κανένας δεν το κατάγγειλε. Δεν ήθελε να το ψάξει κανένας, γιατί κινδύνευαν ν’ αποκαλυφθούν τα δέκα κιλά «μήλα». Το ότι οι Ευρωπαίοι λειτουργούσαν ως κερδοσκόποι της αγοράς κανένας δεν το κατήγγειλε, για να μην αποκαλυφθούν οι παράνομες μικροεπιδοτήσεις των αγροτών. Οι «αγνοί» Ευρωπαίοι δεν καταλάβαιναν ότι οι Έλληνες «διπλομετρούσαν» τα χωράφια τους, για να πάρουν διπλές αποζημιώσεις, αλλά ήταν αρκετά πονηροί για να τους πουλάνε υπερτιμολογημένα τρακτέρ …πιο ακριβά από τα χωράφια και τις επιδοτήσεις μαζί. Δεν «καταλάβαιναν» ότι, με βάση την αγροτική επιφάνεια των επιδοτήσεων που έδιναν, η Ελλάδα «έφτανε» μέχρι τον Ινδό ποταμό. Κατά έναν μυστηριώδη όμως τρόπο, αγρότες, οι οποίοι μέχρι τότε δεν χρωστούσαν σε κανέναν και ταυτόχρονα έπαιρναν διπλές επιδοτήσεις, στο τέλος βρίσκονταν με υποθηκευμένες περιουσίες και τεράστια χρέη.
Το ίδιο κόλπο έγινε και στην επόμενη φάση. Οι «αγνοί Ευρωπαίοι άφηναν να «κατασκευάζονται» στοιχεία, αλλά ήτανε πολύ πονηροί για να εκμεταλλευτούν εις βάρος μας την νομισματική ενοποίηση. Οι «αγαθοί» Ευρωπαίοι έδιναν «φτηνά» χρήματα στον «πονηρό» Σημίτη, ν’ «αναπτύξει» τα πάντα. Απλά τότε δεν πόνταραν στους τόκους, γιατί δεν τους ενδιέφεραν οι τόκοι. Τότε τους ενδιέφερε να φορτωθεί το κράτος χρέη και οι τόκοι θα λειτουργούσαν αρνητικά σ’ αυτήν τη φιλοδοξία τους. Χρέωναν το κράτος, προκειμένου να το οδηγήσουν στη χρεοκοπία και άρα να διευκολυνθούν στη λεηλασία του. Με τα χρήματα, δηλαδή, δημιούργησαν συνθήκες να λεηλατήσουν το κράτος. Στόχος τους όμως δεν ήταν μόνον το κράτος. Στόχος τους ήταν να λεηλατήσουν και τον λαό. Τα ίδια δηλαδή —και πολλές φορές χειρότερα— έγιναν και στο επίπεδο της αγοράς. Οι «σοβαρές» ευρωπαϊκές επιχειρήσεις των «σοβαρών» κρατών πρωταγωνίστησαν στην αισχροκέρδεια και έκαναν μέσα στην Ελλάδα εγκλήματα, τα οποία δεν θα τολμούσαν ούτε καν να σκεφτούν σε κάποιο άλλο ευρωπαϊκό κράτος.
Λεηλάτησαν τους πάντες και τα πάντα. Ό,τι «δεξαμενή» χρήματος υπήρχε στην Ελλάδα, έγινε στόχος τους. Κερδοσκοπώντας, αισχροκερδώντας και διαφθείροντας τους κρατικούς μηχανισμούς «ασφάλειας», άδειαζαν τα πάντα. Άδειαζαν τις «τσέπες» του κράτους και άδειαζαν και τις «τσέπες» των πολιτών. Με λίγο «χαρτζιλίκι» της διαφθοράς στους κρατικούς «φύλακες» άνοιγαν «πόρτες» και «παράθυρα», που έπρεπε να είναι απαραβίαστα. Ασφαλιστικά ταμεία, σύστημα υγείας, στρατιωτικοί εξοπλισμοί, ΔΕΚΟ. Γιατί; Γιατί γνώριζαν ότι κανένας Έλληνας δεν θα τους έλεγχε, επειδή τους είχε δήθεν «κλέψει» και είχε επωφεληθεί από την «αγνότητά» τους. Συνεχιζόταν με την ίδια επιτυχία η «παράσταση» της εσκεμμένης ευρωπαϊκής «αφέλειας». Η «παράσταση», η οποία ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή της ένταξης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι από τη νομισματική ενοποίηση.
Απλά η νομισματική ενοποίηση ήταν η ταφόπλακα σε ένα ήδη δρομολογημένο έγκλημα. Από την αρχή «έπεισαν» τους Έλληνες ότι επωφελούνται παρανόμως ως λαός και ως κράτος και άρα ότι δεν έπρεπε να ελέγχουν κανέναν, γιατί δεν τους συνέφερε ο έλεγχος. Το κόλπο των συλλογικών ενοχών, που έπαιξαν στη Γερμανία με τους Γερμανούς. Το κόλπο, που ήθελε όλους τους Γερμανούς να είναι «ένοχοι» και όλοι οι Εβραίοι «θύματά» τους. Τους Γερμανούς, οι οποίοι «πείστηκαν» ότι δεν τους συνέφερε ποτέ ν’ ανοίξει ο φάκελος «Ολοκαύτωμα», ενώ αυτό ήταν κάτι το οποίο συνέφερε μόνον τους Εβραίους. Τους Γερμανούς, οι οποίοι ως πολίτες συμμετείχαν αναγκαστικά στον εθνικό τους στρατό και αυθαίρετα «εξισώθηκαν» με τους ναζιστές και τους βασανιστές των στρατοπέδων. Το ίδιο πράγμα έκαναν οι ίδιοι άνθρωποι και με τους Έλληνες.
Τους «έπεισαν» —και σε μεγάλο βαθμό το κατάφεραν— ότι ΟΛΟΙ οι Έλληνες λίγο-πολύ επωφελούνται από τα «κατασκευασμένα» στοιχεία —και άρα κλέβουν τους Ευρωπαίους— και ως εκ τούτου δεν τους συμφέρει κανένας έλεγχος. ΟΛΟΙ οι Έλληνες έκλεβαν, εφόσον με «χαλκευμένα» οικονομικά στοιχεία παρουσιάζονταν σαν πλούσιοι «Γερμανοί», ενώ ήταν φτωχοί Βαλκάνιοι. ΟΛΟΙ οι Έλληνες είναι κλέφτες, γιατί ως γεωργοί τούς «έκλεψαν» με μερικές παράνομες επιδοτήσεις και ως άνεργοι εργάτες τούς «έκλεψαν» με μερικά παράνομα εκπαιδευτικά χαρτζιλίκια. ΟΛΟΙ οι Έλληνες «Ναζί» της κλοπής. ΟΛΟΙ οι Έλληνες είμαστε κλέφτες και προφανώς οι Ευρωπαίοι είναι οι «αγαθοί» άνθρωποι, που τους κλέβουν. Οι Έλληνες είναι κλέφτες και είναι «αγαθοί» αυτοί, οι οποίοι ξεκίνησαν δύο παγκόσμιους πολέμους, για να κλέψουν το σύμπαν.
Αυτό αμφισβητούμε εμείς σ’ αυτό το κείμενο. Θέλουμε να ξεκινήσει ο έλεγχος. Θέλουμε να γίνει γνωστό το δικό μας εγκληματικό «Ολοκαύτωμα», στο οποίο «βασανίσαμε» όλους τους Ευρωπαίους. Θέλουμε να «μάθει» όλος ο κόσμος τα «εγκλήματά» μας. Θέλουμε να μάθει όλος ο κόσμος την «αθλιότητά» μας. Θέλουμε να «μάθει» όλος ο κόσμος πόσο «απατεώνες» είμαστε. Θέλουμε να «δικαιωθούν» αυτοί, που μας καταγγέλλουν.
Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Ακόμα και το «δούλεμα» έχει κάποια όρια. Δεν μπορεί η Ελλάδα να εμφανίζεται σαν «κλέφτης» και ταυτόχρονα οι «τίμιοι» κατά έναν μυστηριώδη τρόπο να τα έχουν αρπάξει όλα. Δεν είναι δυνατόν ο «φουκαράς» να έχει «ξεγελάσει» τον πανίσχυρο «έμπορο» και να έχει χάσει ταυτόχρονα και το «σπίτι» του. Δεν μπορεί ο αδύναμος να εμφανίζεται σαν «νικητής» όλων των «μαχών» και το αποτέλεσμα του πολέμου να είναι απόλυτα καταστροφικό για τον ίδιο. Κάτι έγινε και σίγουρα δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Γι’ αυτόν τον λόγο είναι χρήσιμο το «χαρτί» και το «μολύβι». Να δούμε ποιος τελικά πλήρωσε τα μεγάλα έργα στην Ελλάδα. Να δούμε τι πήρε η «απατεώνισσα» Ελλάδα και τι έδωσε στους «τίμιους» Ευρωπαίους. Από εκεί και πέρα να δούμε και πόσο της «κόστισαν» όλα αυτά, τα οποία υποτίθεται ότι πήρε. Η Ελλάδα πήρε τις χρηματοδοτήσεις των μεγάλων έργων …Είδαμε σε άλλο σημείο πώς τις «πήρε» και πόσο της κόστισαν. Έστω όμως και έτσι …τις «πήρε». Δεν τις πήρε όμως «τζάμπα». Έχει δώσει τις δικές της αντιπαροχές. Η Ελλάδα, εκτός του ότι έχει δώσει ως κράτος τεράστιες εισφορές μέλους για την παραμονή της στην Ευρώπη, έχει δώσει και «αντιπαροχές» σε «είδος». Μέρος αυτών των αντιπαροχών ήταν η πρόσβαση στην ελληνική αγορά ευρωπαϊκών εμπορικών εταιρειών.
Εταιρειών των «σοβαρών» κρατών. Εταιρείες, όπως οι γερμανικές Lidl ή Aldi ή η εβραϊκή Carrefour, πέραν του ότι υπάρχουν και δραστηριοποιούνται στην ελληνική αγορά ως «αντιπαροχή» των ευρωπαϊκών «πακέτων», δεν δείχνουν και τόσο «σοβαρές» στην καθημερινή τους λειτουργία. Κατ’ αρχήν είναι εμπορικές εταιρείες και όχι παραγωγικές. Είναι χρηματοληπτικές εταιρείες και όχι χρηματοδοτικές. Παίρνουν χρήματα από την ελληνική κοινωνία ως πωλητές και δεν της δίνουν χρήματα ως εργοδότες. Τραβάνε από την ελληνική οικονομία χρήματα και τα βγάζουν έξω από αυτήν. Ένα απλό σούπερ μάρκετ μπορεί να τραβήξει έξω από την αγορά χρήμα ίσο με αυτό που μπορούν να τραβήξουν δέκα βιομηχανίες. Οι βιομηχανίες όμως «επιστρέφουν» στην οικονομία το χρήμα με τα μεροκάματα των εργαζομένων τους, ενώ τα σούπερ μάρκετ τα εξάγουν όλα μέσα σε βαλίτσες. Οι βιομηχανίες απασχολούν χιλιάδες εργαζόμενους, ενώ ένα σούπερ μάρκετ μπορεί να λειτουργήσει με πέντε πωλήτριες. Γι’ αυτό τον λόγο επί αιώνες τα κράτη δεν επέτρεπαν σε ξένες εμπορικές εταιρείες να δραστηριοποιούνται σ’ αυτόν τον τομέα.
Αυτές οι εταιρείες μπήκαν στην Ελλάδα ως «αντιπαροχή» κάποιων «πακέτων». Μπήκαν ξένες «αντλίες» ελληνικού χρήματος ως αντιπαροχή της «πλημμύρας» των ευρωπαϊκών «πακέτων». Αυτές όμως οι «σοβαρές» εταιρείες των «σοβαρών» κρατών δεν σεβάστηκαν κανέναν από τους όρους, που τις επέτρεψαν να δραστηριοποιηθούν στην Ελλάδα. Όχι μόνον επιχείρησαν —και τελικά κατάφεραν με παράνομα μέσα— να μονοπωλούν την ελληνική αγορά, αλλά και αισχροκερδούν εις βάρος των Ελλήνων. Τα ίδια προϊόντα, που διοχετεύουν στο σύνολο της Ευρώπης, στην Ελλάδα τα πουλάνε με «καπέλο». Χωρίς καμία λογική εξήγηση διαθέτουν στην ελληνική αγορά τα προϊόντα τους στις πιο υψηλές τιμές. Η πιο ακριβή αγορά στην πιο φτωχή χώρα της Ευρώπης.
«Τόνους» χρήματος αντλούν καθημερινά από την ελληνική αγορά και οι περισσότεροι από αυτούς τους «τόνους» είναι παράνομοι, γιατί είναι προϊόν αισχροκέρδειας. Μια αισχροκέρδεια, η οποία υπάρχει σε όλους τους τομείς του «γελοίου» κράτους και πίσω από αυτήν πάντα υπάρχει ένας «σοβαρός» να επωφελείται. Η «σοβαρή» γερμανική Μπάγερν δεν είναι αυτή, που πρωταγωνιστεί στην αισχροκέρδεια των φαρμάκων στην Ελλάδα; Η αισχροκέρδεια στον κλάδο των φαρμάκων δεν έχει καταστρέψει το εθνικό σύστημα υγείας και απειλεί να τινάξει στον αέρα και το ασφαλιστικό σύστημα της Ελλάδας; Πώς γίνεται στη φτωχή Ελλάδα να διαθέτουν οι «σοβαρές» εταιρείες των «σοβαρών» κρατών τα φάρμακά τους στις πιο υψηλές τιμές; Γιατί οι Έλληνες πληρώνουν τα ακριβότερα φάρμακα στην Ευρώπη και άρα στον κόσμο ολόκληρο;
Είναι φανερό ότι έχουν συνθέσει καρτέλ όλοι αυτοί. Ένα καρτέλ, το οποίο πίνει το αίμα των Ελλήνων και τους αποσπά πολλαπλάσια χρήματα απ’ ότι αποσπά για τα ίδια προϊόντα από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Αυτές οι εταιρείες πώς μπήκαν στην ελληνική αγορά, για να της πάρουν την «κρέμα»; Δεν μπήκαν ως αντιπαροχή για την ευρωπαϊκή «βοήθεια»; Άρα, επανερχόμαστε στο ίδιο και πολύ βασικό ερώτημα. Οι «αντιπαροχές» των Ελλήνων απέναντι στους Ευρωπαίους είναι φανερό ότι δόθηκαν και μπορούν να καταμετρηθούν με ακρίβεια ενός σέντ. Αυτά, τα οποία πήραν οι Έλληνες από τους Ευρωπαίους, έχουν καταμετρηθεί ποτέ;
«Βοήθησαν» οι Ευρωπαίοι στα μεγάλα έργα ή μήπως τα φτιάξαμε μόνοι μας; Έστειλαν ποτέ πραγματικά χρήματα ή μήπως με τη «δημιουργική» λογιστική έπαιζαν με τα δικά μας; Όλα αυτά τα χρήματα που «έστειλαν», δεν μπορούν να καταμετρηθούν; Μόνον τα χρήματα που έχουν πάρει οι Έλληνες από την Ευρώπη μπαίνουν σε κομπιούτερ; Τα χρήματα, τα οποία έχουν «τραβήξει» αυτές οι εταιρείες από την Ελλάδα, δεν μπορούν να μετρηθούν; Οι τιμές των προϊόντων δεν μπορούν να συγκριθούν μεταξύ τους, ώστε να δούμε πόσα δισεκατομμύρια ευρώ εισέπραξαν παράνομα από την αισχροκέρδεια δεκαετιών; Δισεκατομμύρια, που πλήρωσαν «αέρα» οι Έλληνες, χωρίς να πάρουν τίποτε παραπάνω από αυτά που έπαιρναν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι; Δισεκατομμύρια σε έξοδα, τα οποία καταγραφόταν και σαν εξωτερικό χρέος;
Αυτές οι εταιρείες, που μπήκαν στην Ελλάδα ως «αντιπαροχή», σεβάστηκαν τους όρους και τους κανόνες της αρχικής συμφωνίας; Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία …όχι. Αυτές οι εταιρείες όχι μόνον μπήκαν στην ελληνική αγορά, αλλά συνέθεσαν καρτέλ. Τα καρτέλ όμως είναι παράνομα. Πώς μπόρεσαν και το έκαναν αυτό; Μήπως επειδή είναι μικρές και περνούν απαρατήρητες από τα ελληνικά ελεγκτικά όργανα; Γιατί δεν ήρθαν αντιμέτωπες με αυτά, προκειμένου να σταματήσει τόσο η αισχροκέρδεια όσο και το «στήσιμο» της αγοράς, το οποίο αντίκειται στους «σοβαρούς» ευρωπαϊκούς νόμους περί σύστασης καρτέλ; Να υποθέσουμε ότι δεν τις είδαν οι Έλληνες υπάλληλοι ή να είμαστε βέβαιοι ότι «γελοίοι» διεφθαρμένοι υπάλληλοι πήραν «σοβαρά» γερμανικά χρήματα από «σοβαρές» γερμανικές εταιρείες;
Οι ευρωπαϊκοί νόμοι είναι «σοβαροί» μόνον όταν τους παραβαίνουν οι Έλληνες; Υπάρχει κάποιος τομέας στην Ελλάδα, όπου οι «σοβαροί» Ευρωπαίοι να μην δημιούργησαν στην Ελλάδα «γελοίους» διεφθαρμένους; Πόσες υποθέσεις καταγγελιών για αισχροκέρδεια και αθέμιτο ανταγωνισμό εις βάρος «σοβαρών» ευρωπαϊκών εταιρειών κάθονται και «σκονίζονται» στα συρτάρια της Εθνικής Επιτροπής Ανταγωνισμού, επειδή οι «σοβαροί» χαρτζιλικώνουν τους «γελοίους»; Πόσες υποθέσεις έκλεισαν άρον-άρον, επειδή οι «αδιάφθοροι» απείλησαν τους «διεφθαρμένους»; Τους περισσότερους Έλληνες «κουμπάρους» Ευρωπαίοι τους πλήρωναν για την «κουμπαριά» τους.
Πρόσφατα η «σοβαρή» Γερμανία απείλησε με διπλωματικό επεισόδιο τις ΗΠΑ, εξαιτίας της πρόθεσης της General Motors να κλείσει ένα εργοστάσιο της Opel. Η «σοβαρή» Γερμανία, υπερασπιζόμενη τα συμφέροντά της, αντέδρασε πολύ φυσιολογικά και δικαίως απέναντι σε μια απειλή, που θα έκλεινε ένα εργοστάσιο και θα πρόσθετε νέους ανέργους στην οικονομία της. Γνωρίζει η «σοβαρή» Γερμανία πόσα εργοστάσια έχουν κλείσει και άρα πόσοι Έλληνες έχουν μείνει άνεργοι, εξαιτίας της Lidl ή της Aldi, που κουβαλούν στην ελληνική αγορά τα προϊόντα τους από όλες τις πλευρές του Πλανήτη; Η «γελοία» Ελλάδα της διαφθοράς δεν έχει συμφέροντα Ελλήνων εργαζομένων να προστατεύσει; Μήπως κάποιες «σοβαρές» πρεσβείες «σοβαρών» κρατών διαφθείρουν ή εκβιάζουν τις «γελοίες» κυβερνήσεις της, προκειμένου να μην αντιδρούν φυσιολογικά για τα δικά τους δίκαια;
Έχει σκεφτεί ποτέ κάποιος πόσα εργοστάσια επίπλων έχουν κλείσει στην Ελλάδα μόνον από την είσοδο της ΙΚΕΑ στην αγορά της; Πόσες χιλιάδες επιπλοποιοί έχουν μείνει άνεργοι για τη «σαβούρα» της ΙΚΕΑ; Πόσες χιλιάδες ενοικιαζόμενα ελληνικά δωμάτια έχουν εξοπλιστεί με αυτήν τη «σαβούρα» και όχι με ελληνικά προϊόντα ελληνικών εταιρειών, κατασκευασμένα από χέρια Ελλήνων εργαζομένων; Τη «σαβούρα», που και πάλι οι «γελοίοι» Έλληνες την πληρώνουν με «καπέλο»; Ένας πολιτικός δεν βρέθηκε να είναι «σοβαρός», για να τους προστατεύσει όλους αυτούς, όπως έκανε η «σοβαρή» Μέρκελ, όταν απειλήθηκαν γερμανικά μεροκάματα; Στο όνομα του ελεύθερου ανταγωνισμού και εξαιτίας «σοβαρών» νόμων, οι «γελοίες» επιχειρήσεις των «γελοίων» κρατών κατέρρεαν αβοήθητες. Όταν απειλήθηκαν με κατάρρευση οι «σοβαρές» επιχειρήσεις των «σοβαρών» κρατών, οι «σοβαροί» νόμοι πήγαν στο διάολο και άνοιξαν τα κρατικά ταμεία για βοήθεια. Ο ελεύθερος ανταγωνισμός και οι «σοβαροί» νόμοι του ισχύουν μόνον όταν συμφέρουν τα «σοβαρά» κράτη.
Η «γελοία» Ελλάδα είναι γνωστό ότι έχει ένα τεράστιο εξωτερικό χρέος και δεν διαθέτει αυτοκινητοβιομηχανία. Πώς ένας «γελοίος» Έλληνας υπουργός, μεσούσης της παγκόσμιας κρίσης, αποφάσισε να «επιδοτήσει» με κρατικά χρήματα την αγορά νέων αυτοκινήτων; Να ξοδέψει κρατικά χρήματα, για να «ενθαρρύνει» τους Έλληνες να ξοδέψουν άπειρα χρήματα για μια αναίτια, άκαιρη και πολυδάπανη αντικατάσταση των αυτοκινήτων τους; Γιατί η Ελλάδα να στηρίξει τον κλάδο της αυτοκινητοβιομηχανίας, εφόσον δεν διαθέτει η ίδια τέτοια; Γιατί να ξοδευτεί κρατικό χρήμα και άρα να επιβαρυνθεί το έλλειμμα και ταυτόχρονα να αυξηθεί κι άλλο το εξωτερικό μας χρέος; Μόνος του το σκέφτηκε ο «γελοίος» ή τον βοήθησαν κάποιοι «σοβαροί» κάποιων «σοβαρών» πρεσβειών χωρών, που διαθέτουν αυτοκινητοβιομηχανία; Γιατί με τον ίδιο τρόπο και με το ίδιο τεράστιο κόστος η «γελοία» Ελλάδα επιδότησε τη βιομηχανία κλιματιστικών, τη στιγμή που δεν διαθέτει τέτοια. Ποιος «βοηθά» τους «γελοίους» να παίρνουν αποφάσεις εις βάρος των Ελλήνων και υπέρ των «σοβαρών»;
Πόσα δισεκατομμύρια ευρώ έχουν πληρώσει οι Έλληνες —και άρα έχει καταγραφεί στο εξωτερικό τους χρέος—, για ν’ αγοραστούν γερμανικά αυτοκίνητα; Αυτοκίνητα, τα οποία και πάλι έρχονται με «καπέλο» στην Ελλάδα. Γιατί; Γιατί τη «σοβαρή» Γερμανία δεν τολμά να την ελέγξει ένας «γελοίος» Έλληνας. Γιατί την αδιάφθορη Γερμανία τη συμφέρει η διαφθορά στην Ελλάδα. Την πληρώνει η Γερμανία τη διαφθορά στην Ελλάδα. Την πληρώνει, για ν’ αγοράζουν οι Έλληνες τα «καθρεπτάκια» και τις «χάντρες» από τα δάνεια που δίνουν οι ίδιοι Γερμανοί στο ελληνικό κράτος, που «αναπτύσσεται» μέσω της αλόγιστης σπατάλης …Που «αναπτύσσεται» και κάθε φορά που το κάνει, τόσο πιο «δεμένη» βρίσκεται η Ελλάδα στην «παγίδα» των «σοβαρών».
Να κάνουμε μια καταγραφή των γερμανικών επιχειρήσεων, που λειτουργούν στην Ελλάδα και υπάρχουν, όχι επειδή απλά αντλούν ελληνικά χρήματα, όπως οι παραπάνω επιχειρήσεις, αλλά επειδή υπάρχουν εξαιτίας της Ελλάδας; Επιχειρήσεις, για παράδειγμα, οι οποίες έχουν ως αντικείμενό τους να νοικιάζουν σκάφη, σέρφ και ξαπλώστρες στην Ελλάδα και το οποίο —όπως αντιλαμβανόμαστε— το κάνουν εξαιτίας της Ελλάδας και δεν θα μπορούσαν να το κάνουν αν βρίσκονταν στη Βαυαρία. Γερμανικές επιχειρήσεις, οι οποίες θησαυρίζουν, νοικιάζοντας δωμάτια με θέα το Αιγαίο —και άρα εξαιτίας της Ελλάδας και του κεφαλαίου της— και δεν θα υπήρχαν καν, αν βρίσκονταν στους κάμπους της Έσσης.
Στη «σοβαρή» Γερμανία οι δρόμοι είναι ελεύθεροι και οι «σοβαροί» Γερμανοί δεν πληρώνουν διόδια. Στην Ελλάδα έχει αρχίσει μια «φάμπρικα» και στήνουν διόδια κάθε εκατό μέτρα, για να τα παίρνουν από τους «γελοίους» Έλληνες. Ποιος τα παίρνει αυτά τα χρήματα; Αν ψάξει κάποιος καλύτερα, θα διαπιστώσει ότι τα παίρνουν οι Τράπεζες σε ποσοστό περίπου στο 80%. Οι τράπεζες των «σοβαρών». Οι τράπεζες, οι οποίες δήθεν «χρηματοδότησαν» τα πολλαπλώς πληρωμένα έργα. Οι «γελοίοι» Έλληνες με δικά τους χρήματα πάνω σε δική τους γη έχτισαν τους πανάκριβους και υπερκοστολογημένους αυτοκινητόδρομους και ούτε καν αυτοί τους έμειναν ως περιουσία. Θα τους πληρώνουν στους «σοβαρούς» για ακόμα πενήντα χρόνια. Μέχρι να «χαλάσουν» και αφού τους ξαναφτιάξουμε με δικά μας χρήματα, τα οποία θα πάρουν οι δικές τους κατασκευαστικές εταιρείες, θα τους ξαναπληρώνουμε διόδια, εφόσον θα τους ξαναπαραδώσουμε τους δρόμους, για να τους εκμεταλλεύονται.
Με εκείνες τις αποζημιώσεις του πολέμου τι γίνεται; Οι «σοβαροί» Γερμανοί τους Εβραίους τους αποζημίωσαν τόσο ως άτομα όσο και στο συλλογικό επίπεδο. Το πρώτο το καταλαβαίνουμε. Το δεύτερο όχι. Γιατί τους αποζημίωσαν στο συλλογικό επίπεδο τους απάτριδες; Για τα παπούτσια που χάλασαν στην πορεία για τα στρατόπεδα; Συλλογική αποζημίωση δόθηκε ποτέ στην Ελλάδα; Επί πέντε χρόνια ρήμαξαν μια χώρα. Κατέστρεψαν τις υποδομές της, έκλεψαν τις αποταμιεύσεις της, οικειοποιήθηκαν τις σοδειές της. Όλα αυτά καταμετρήθηκαν και βρέθηκαν να αξίζουν «λιγότερο» από τα παπούτσια των Εβραίων; Στο ατομικό επίπεδο δεν υπήρχαν αποζημιώσεις; Έκαψαν και ρήμαξαν ιδιωτικές περιουσίες. Σκότωσαν, βασάνισαν και βίασαν Έλληνες πολίτες μέσα στο ίδιο τους το «σπίτι». Αυτά δεν καταμετρήθηκαν; Μόνον οι Εβραίοι, που υπέστησαν τα ίδια, δικαιούνταν αποζημίωσης; Μόνο αυτοί, που βασανίστηκαν εντός Γερμανίας, δικαιούνται αποζημίωσης;
Αυτά δεν είναι χρήματα που καταμετρώνται; Ο χρόνος, που περνάει, δεν έχει συνέπειες γι’ αυτούς που έχουν χρέη; Πάνω από μισός αιώνας πέρασε από τότε, που έπρεπε να δοθούν οι αποζημιώσεις. Τι γίνεται; Μόνον στα εβραϊκά χρήματα ο χρόνος δίνει τόκο; Μόνον τα ελληνικά χρέη τοκίζονται με τον χρόνο; Το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους είναι τόκοι και τόκοι τόκων. Οι τόκοι των ελληνικών χρημάτων δεν υπάρχουν; Στους Έλληνες δεν δίνονται τα χρήματα που τους χρωστάνε και όταν αυτά δίνονται δεν ακολουθούν τους νόμους του χρήματος; Πόσα είναι τα χρήματα που μας χρωστάνε οι Γερμανοί; Πόσοι είναι οι τόκοι για μισό αιώνα καθυστέρηση; Φτάνουν για να καλύψουν ένα μέρος του εξωτερικού μας χρέους; Καταχρηστικά βέβαια, γιατί αυτά είναι πραγματικά χρήματα και θα «εξοφλήσουν» χρήματα «πέτσινα».
Να πάρουμε λοιπόν «χαρτί» και «μολύβι»; Ποιους συμφέρει και ποιους δεν συμφέρει αυτή η απλή αριθμητική; Καθημερινά η Ελλάδα δέχεται μια «ομοβροντία» αρνητικών δημοσιευμάτων, που στόχο έχουν την τρομοκράτηση των Ελλήνων και τη δυσφήμησή τους στο παγκόσμιο κοινό. Η Liberation του Εβραίου Σαρκοζί μάς «απειλεί» ότι θα μας διώξουν από τη ζώνη του ευρώ. Τις ίδιες απειλές που διατυπώνουν και τα ΜΜΕ του Εβραίου Μέρντοχ, που μας εμφανίζουν σαν κλέφτες των λαών. Κατά μία περίεργη «σύμπτωση» όλη η ανθελληνική προπαγάνδα γίνεται από τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης, που ανήκουν σε Εβραίους. Πολύ ωραία. Αν φύγουμε εμείς από αυτήν τη ζώνη, θα φύγουν και οι ευρωπαϊκές εταιρείες από την ελληνική αγορά; Αν αυτοί κινηθούν νομικά εναντίον των δικών μας «παρανομιών» και με στόχο την είσπραξη του χρέους, μπορούμε κι εμείς να κινηθούμε νομικά μέσω των ίδιων νόμων και των ίδιων δικαστηρίων εναντίον των «σοβαρών» εταιρειών, που εγκλημάτησαν στην Ελλάδα με έναν ανάλογο στόχο;
Γιατί έχουμε τη βάσιμη «υποψία» ότι, αν η Ελλάδα επιχειρήσει να καταμετρήσει μόνον το «καπέλο», που έφαγε όλα αυτά τα χρόνια από τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, ξεπληρώνει άνετα το χρέος της; Γιατί είναι βάσιμη; Γιατί, εξαιτίας της αισχροκέρδειας, δεν μας δημιούργησαν μόνον ένα μεγάλο μέρος του εξωτερικού μας χρέους, αλλά μας «έφαγαν» και τα χρήματα που ήδη είχαμε και ήταν πολλά. Μας «έφαγαν» και τα χρήματα που παράγαμε ως οικονομία όλα αυτά τα χρόνια και ήταν επίσης πολλά. Όλα αυτά τα χρόνια η ελληνική κοινωνία δεν καθόταν, αλλά εργαζόταν κιόλας. Δεν κατανάλωνε μόνον πλούτο, αλλά και παρήγαγε. Όταν όλα αυτά τα χρήματα λείπουν, κάπου έχουν πάει. Κάποιος τα έχει πάρει. Μας οδήγησαν δηλαδή στην υπερκατανάλωση, που «εξατμίζει» τα χρήματα, αλλά, επειδή βιάζονταν, επιτάχυναν αυτήν την «εξάτμιση» με το «καπέλο» και αυτό ήταν λάθος. Λάθος ολέθριο, γιατί καθιστά την «επιτυχία» τους στην αγορά παράνομη.
Μόνον με τη σύγκριση απλών τιμολογίων για τα ίδια προϊόντα, που διατέθηκαν στην ευρωπαϊκή αγορά και στην ελληνική, μπορεί κάποιος να καταγράψει τεράστια ποσά. Αυτά τα ποσά δεν είναι απαιτητά με βάση την ευρωπαϊκή νομοθεσία; Αυτός, ο οποίος έχει πέσει θύμα απάτης, δεν δικαιούται αποζημίωση με βάση το «σοβαρό» ευρωπαϊκό δίκαιο; Η αισχροκέρδεια δεν θεωρείται απάτη; Σε ποιους πρέπει να απευθυνθούμε, προκειμένου να διεκδικήσουμε όχι αυτά που καταναλώσαμε, αλλά αυτά που μας έκλεψαν γι’ αυτά που καταναλώσαμε; Ένα-ένα να καταμετρηθεί το κάθε σαμπουάν, το κάθε απορρυπαντικό και η κάθε ασπιρίνη, που έχει πουληθεί στην Ελλάδα με «καπέλο». Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από αυτήν την καταμέτρηση. Παίρνεις τους «σκληρούς» των ξένων σούπερ μάρκετ, που βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα και συγκρίνεις τις καταγεγραμμένες τιμές με τις τιμές που έχουν καταγράψει τα διάφορα «παρατηρητήρια» τιμών στην Ευρώπη. Πατάς ένα enter στον υπολογιστή και σου το βρίσκει.
Αν μπορούμε να βρούμε το «καπέλο» στα ασήμαντα, δεν μπορούμε να το βρούμε στα σημαντικά; Σε ποιους πρέπει ν’ απευθυνθούμε για τους Ευρωπαίους προμηθευτές του ελληνικού δημοσίου, οι οποίοι το «έκλεβαν» με κερδοσκοπικές «προσφορές», μοιράζοντας «χαρτζιλίκια» σε ηλίθιους υπάλληλους; Οι Έλληνες νοσοκομειακοί γιατροί είναι οι πιο πολυταξιδεμένοι γιατροί στον κόσμο. Ποιος και για ποιον λόγο τούς πλήρωνε τα ταξίδια; Οι «σοβαρές» φαρμακευτικές εταιρείες, για να αγοράζουν τα «γελοία» νοσοκομεία τα φάρμακά τους σε πενταπλάσιες τιμές; Σε ποιους πρέπει ν’ απευθυνθούμε για τους Ευρωπαίους κατασκευαστές, οι οποίοι κατασκεύαζαν γέφυρες με οκταπλάσιο κόστος απ’ ό,τι τις κατασκεύαζαν οι ίδιοι σε άλλες γωνιές του Πλανήτη;
Σε ποιους πρέπει ν’ απευθυνθούμε, για να αποζημιωθούμε για την απάτη του Χρηματιστηρίου; Δεκάδες τρις δραχμές και άρα πολλά δις ευρώ χάθηκαν μέσα από αυτήν την απάτη. Πιο πολύς ελληνικός ιδιωτικός πλούτος χάθηκε από αυτήν την εισβολή των «επενδυτών», παρά από την εισβολή των Ναζί στην Ελλάδα. Γνωστοί δεν είναι οι «επενδυτές», οι οποίοι μετέτρεψαν το ελληνικό Χρηματιστήριο σε «καζίνο»; Καταγεγραμμένες δεν είναι οι επενδυτικές «κινήσεις» τους στους υπολογιστές του Χρηματιστηρίου; Νόμοι, που να περιγράφουν με απόλυτη σαφήνεια το τι είναι νόμιμο και τι παράνομο στη λειτουργία του, δεν υπάρχουν; Άρα; Άρα είναι εύκολο να βρεις ποιοι είναι αυτοί οι Ευρωπαίοι εβραϊκής καταγωγής, που μεθόδευσαν την απάτη του Χρηματιστηρίου.
Εύκολα φτάνεις στον Σόρος, ο οποίος «επένδυε» τόνους χρημάτων στην κάθε απίθανη «ελληνική βιομηχανία χαρουπιών». Αν δεν μπορεί να μας εξηγήσει γιατί έφερε τόσα πολλά χρήματα, για να επενδύσει στα «χαρούπια», εμείς τι να υποθέσουμε; Κέρδισε ο Σόρος από τα «χαρούπια» και έχασαν όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες; Κέρδισε ο Σόρος και ο μοναδικός «Έλληνας», που τον μιμήθηκε, ήταν ο Εβραίος Φάις; «Στημένο» δεν ήταν; Το «στημένο» δεν είναι παράνομο; Γιατί αυτός ο Εβραίος εγκληματίας διαφεύγει της τιμωρίας και βέβαια της αποζημιώσεως των θυμάτων του; Μέχρι πότε, κάθε φορά που ψάχνουμε τον εγκληματία Σόρος, θα αναζωπυρώνεται το «μακεδονικό» ζήτημα; Με τα αυθεντικά καζίνο, τα οποία είναι επίσης εβραϊκής ιδιοκτησίας, τι γίνεται; Ήταν νόμιμα ή παράνομα στη λειτουργία τους; Πόσους τόνους χρήματος έχουν αποσπάσει παράνομα από τους Έλληνες;
Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ότι όλα είναι απλά. Μπορεί εμείς να ήμασταν ηλίθιοι, που επιτρέψαμε να γίνουν αυτά τα εγκλήματα εις βάρος της πατρίδας μας, αλλά κι αυτοί που τα διέπραξαν ήταν εξίσου ηλίθιοι, γιατί, εξαιτίας της βιασύνης τους και της σιγουριάς τους, δεν έλαβαν κανένα προστατευτικό μέτρο. Ένα στοιχειώδες «μέτρο» ασφάλειας, ώστε να μην κινδυνεύουν να πιαστούν στα «πράσα». Είχαν «λαδώσει» μερικούς Σημίτες «φύλακες» και νόμιζαν ότι αυτό θα έφτανε, για να μπαινοβγαίνουν στον εθνικό μας «κήπο». Λάθος. Λάθος τραγικό. Ποιος θα ζημιωθεί από αυτήν την κατάσταση περισσότερο; Ο αφελής φουκαράς, που «έκλεψε» ένα «μπλουζάκι» και τον έκλεψαν στα δεκάδες «προϊόντα», που κάποιοι έβαλαν στη «σακούλα» του; Αν δεν μας «βοηθήσουν» στο εξωτερικό χρέος και μας αφήσουν να το αποπληρώσουμε, εκμεταλλευόμενοι μόνοι μας το εθνικό μας κεφάλαιο και άρα και την εθνική μας αγορά, ποιος θα «χάσει» περισσότερα;
Στο σημείο αυτό μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης και τη δομή του κειμένου. Κάναμε όλο αυτό το «ταξίδι» για έναν απλό λόγο. Η συμμορία, που ελέγχει τα πάντα, είναι οι Εβραίοι. Η συμμορία του Γκρίνσπαν, του Μπενράκε, του Τρισέ, του Γούλφοβιτς και του Άκερμαν. Τους Γερμανούς και τις γερμανικές εταιρείες τις βάζουν μπροστά μας ως «είδωλα». Βάζουν έναν ισχυρό λαό να εμφανίζεται σαν εχθρός ενός αδύναμου λαού. Αυτό είναι «είδωλο». Δεν υπάρχουν γερμανικές εταιρείες, οι οποίες εκμεταλλεύονται την Ελλάδα. Υπάρχουν γερμανικά «είδωλα» εταιρειών, τα οποία οι εβραϊκές τράπεζες τα στρέφουν εναντίον των θυμάτων τους. Δεν υπάρχουν γερμανικά συμφέροντα, που να επωφελούνται εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων.
Υπάρχουν «καρτούν» γερμανικά, όπως η «γερμανίδα» Μέρκελ και οι «γερμανικές» εταιρείας μιας «Γερμανίας», η οποία επί πενήντα χρόνια δεν υπάρχει. Η Siemens, η Aldi, η Lidl, η Bayer η Mercedes… είναι όλα γερμανικά «είδωλα». Πίσω από αυτά τα είδωλα υπάρχουν Εβραίοι. Οι Εβραίοι τραπεζίτες έχουν «αλυσοδέσει» με δάνεια αυτές τις εταιρείες και τις εκμεταλλεύονται. Όσο πιο πολύ «σφίγγουν» τα χρηματοδοτικά «λουριά», τόσο πιο άγριες και άπληστες τις κάνουν. Τις αναγκάζουν να κλέβουν, να διαφθείρουν και να διαλύουν κράτη και οικονομίες, γιατί διαφορετικά δεν επιβιώνουν. Από την «επιτυχία» όλων αυτών των εταιριών δεν έχει μείνει κανένα κέρδος για τον γερμανικό λαό ή το γερμανικό κράτος.
Όλες αυτές οι εταιρείες υπάρχουν μόνον για όσο διάστημα εξυπηρετούν τους Εβραίους. Παρ’ όλη την προηγούμενη «επιτυχία» τους, είναι έτοιμες ανά πάσα στιγμή για «λουκέτο», εφόσον ελέγχονται από τις εβραϊκές τράπεζες. Επιβιώνουν μόνον για όσο διάστημα το επιθυμούν αυτές οι τράπεζες και άρα μόνον για όσο διάστημα τους φέρνουν «λεία». Δεν υπάρχουν γερμανικές εταιρείες-«κολοσσοί», γιατί δεν υπάρχει Γερμανία-«κολοσσός». Υπάρχει μια Γερμανία-«σκιά», που την ελέγχουν πλήρως και εις βάρος του λαού της οι Εβραίοι. Τα «παιδιά» του Ρότσιλντ και του Ροκφέλερ. Τα «παιδιά», που —εδώ και μισό αιώνα— με τις «πλάτες» των Αμερικανών βιάζουν και λεηλατούν τη Γερμανία και τον λαό της σε καθημερινή βάση. Ακόμα και ο περίφημος γαλλογερμανικός άξονας ένα εβραϊκό παραμύθι είναι. Τι γαλλογερμανικός άξονας μπορεί να υπάρχει με το εβραϊκό «καρτούν» της Γερμανίας και τον κοντό Εβραίο της Γαλλίας; Ο «Μπόλεκ» και ο «Λόλεκ» των Εβραίων συνθέτουν άξονα;
Αυτή η συμμορία λεηλάτησε και την Ελλάδα. Αυτή η συμμορία έπνιξε με «πέτσινα» χρήματα την ελληνική οικονομία, για να της αποσπάσει το κεφάλαιο. Αυτή η συμμορία είναι έτοιμη να μας «λυπηθεί» και να μας «χαρίσει» τα χρέη, αν αποδεχθούμε το γεγονός ότι δεν έχουμε πλέον ιδιόκτητη πατρίδα. Αν αποδεχθούμε ως τετελεσμένο ότι είμαστε «φιλοξενούμενοι» στη γη που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας. Αυτό όμως το τετελεσμένο δεν πρόκειται να το δεχθούμε. Δεν θα το δεχθούμε, όπως δεν θα το δεχθούν οι ομοιοπαθείς μας Πολωνοί, Βούλγαροι ή Τσέχοι και γενικά όσοι λαοί έπεσαν θύματα των θλιβερών Εβραίων.
Αυτό, το οποίο δεν εκτίμησαν σωστά όλοι αυτοί, είναι αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι ίδιοι. Ποιο είναι αυτό το πράγμα; Οι πατρίδες των λαών έχουν αποκτηθεί με αίμα. Δεν τους χαρίστηκαν. Είναι «ποτισμένες» με αίμα και «πλασμένες» με ιδρώτα. Κάνει λάθος όποιος αντιμετωπίζει τους λαούς σαν «καταναλωτές» και προσπαθεί να τους ξεγελάσει με εμπορικά τρυκ. Όποιος προσπαθεί να τους ξεγελάσει με χρήματα και «καθρεπτάκια». Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν ισχύει το γνωστό ότι …μετά την απομάκρυνση από το «ταμείο» ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Αυτοί πράγματι μπορεί να τα έκαναν όλα «σωστά» και να ξεγέλασαν τους λαούς με εμπορικά τρυκ. Αυτοί πράγματι μπορεί να τους δάνεισαν και να έχουν «νόμιμες» απαιτήσεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτε απολύτως. Δεν χάνει ένας λαός την πατρίδα του μπροστά σε ένα «ταμείο». Αν το αντιληφθεί το «λάθος», θα γυρίσει και θα «σπάσει» καί το «ταμείο» καί το κεφάλι του εμπόρου. Γιατί; Γιατί δεν είναι καταναλωτής. Γιατί είναι άνθρωπος. Γιατί είναι πατριώτης και μπορεί και θυσιάζεται για πράγματα που θεωρεί ιερά και κάποιοι από βλακεία τα έχουν τιμολογήσει, για να τα «αγοράσουν». Αυτά όλα έπρεπε να το γνωρίζουν ότι δεν αντέχουν στον χρόνο. Γιατί τα έκαναν; Γιατί αυτοί, οι οποίοι τα έκαναν, δεν έχουν εμπειρία πατρίδας. Αυτοί, οι οποίοι τα έκαναν, είναι οι μοναδικοί λαοί που δεν έχουν αποκτήσει πατρίδα με αίμα και δεν την έχουν ποτίσει με τον δικό τους ιδρώτα. Το έκαναν οι Αγγλοσάξονες, που αγόρασαν την πατρίδα τους και το έκαναν οι Εβραίοι, που τους χάρισαν με εμπορικούς όρους μια πατρίδα.
Τραϊανού Παναγιώτης
Στον Ακράγαντα (Αγκριτζέντο), ο τεραστίων διαστάσεων δωρικός ναός της Ομόνοιας, ο οποίος χάρη στην μετατροπή του σε βασιλική της πρωτοχριστιανικής εποχής σώθηκε σχεδόν ακέραιος. Είναι ένα από τα εντυπωσιακά οικοδομήματα που μαρτυρούν το υψηλό βιοτικό επίπεδο, χάρη στην παρουσία του αποικιακού ελληνισμού. Ο σοφός Εμπεδοκλής, γέννημα θρέμμα της πόλης, συνήθιζε να λέει για τους συμπολίτες του ότι ζούσαν σαν να ήταν να πεθάνουν την άλλη μέρα και έχτιζαν σαν να ήταν να ζήσουν για πάντα. Τα εξαίσια δείγματα της ελληνικής αρχιτεκτονικής είναι τόσο πολλά, ώστε να αποκαλείται η περιοχή του Ακράγαντα «κοιλάδα των ελληνικών ναών». Ο ναός του Ολυμπίου Διός με το σωριασμένο άγαλμα του Άτλαντα, ο ναός του Ηρακλή, της Ήρας και των Διοσκούρων, το νεκροταφείο με ταφικά ευρήματα, που ζήλεψαν ακόμη και τα μαυσωλεία της Ιωνίας, το ιερό των χθόνιων θεών. Η πανέμορφη πόλη των Συρακουσών (Σιρακούζε) με το επιβλητικό αρχαιολογικό της μουσείο και την αρχαιολογική της ζώνη που μαρτυρεί την παρουσία των Κορινθίων (733 π.Χ.) στην ισχυρότερη ελληνική αποικία της Μεσογείου. Ο ναός της Αθηνάς αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία χτίστηκε μετέπειτα ο σημερινός Καθεδρικός ναός της πόλης, όπου η Παναγία λατρεύεται αδιάκοπα από τον 7ο αιώνα μ.Χ. Αποτελεί μοναδικό σύμπλεγμα δωρικών πυλών από πωρόλιθο και «μπαρόκ» αναγεννησιακού ρυθμού. Η πηγή της Αρέθουσας στην ακτή της Ορτυγίας, ο τεράστιος ερειπωμένος ναός του Απόλλωνος και το καλοδιατηρημένο αρχαίο ελληνικό θέατρο2 μαρτυρούν την παρουσία των Ελλήνων εκτός Ελλάδος. Τα νομίσματα των ελληνικών αποικιών της Κάτω Ιταλίας κατά την αρχαιότητα αποτελούν τον καθρέπτη της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού στοχασμού. Το σέλινο εικονίζεται σε κοπή Σελινούντος, και με τα αρχικά τους γράμματα δηλώνονται οι άλλες ελληνικές πόλεις. Η Σύβαρις με το (ΣΥ), ο Κρότων (ΚΡΟ), το Μεταπόντιον (ΜΕΤΑ), ο Ακράγας (ΑΚΡΑ) κ.ά. Μητροπόλεις και αποικίες, κάποτε πόλεις άγνωστες στη μεγάλη φιλολογική παράδοση και αμάρτυρες στις επιγραφές, θα διακηρύξουν τον πολιτισμό τους και τις λατρείες τους με τις κοπές νομισμάτων. Τη θέση των γραμμάτων αργότερα και των ακροφωνικών συμβόλων παίρνουν εθνικά ονόματα σε γενική πληθυντικού π.χ. ΣΥΡΑΚΟΣΙΩΝ κ.λπ.3. 
Στη Σικελία και στην Κάτω Ιταλία επικρατεί η χαριτωμένη συνήθεια αναγραφής του ονόματος της τοπικής ποτάμιας ή άλλης θεότητας (ή νύμφης) δίπλα στη μορφή της ΓΕΛΑΣ, ΑΡΧΑΓΕΤΑΣ, ΛΕΥΚΑΣΠΙΣ, ΠΑΡΑΣ. Στην Ιταλία διαδίδεται το ευβοϊκό αλφάβητο, ίσως μέσω της Κύμης (της Καμπανίας), γεγονός που είχε ευεργετικές συνέπειες για την περαιτέρω ανάπτυξη των περιοχών αυτών. Οπωσδήποτε η αναφορά μας σε καίριες ιστορικές περιόδους δεν είναι τίποτε άλλο παρά ανθολόγηση ενδεικτικών στοιχείων, χαρακτηριστικών των πολιτιστικών επιδράσεων των Ελλήνων αποίκων στη «Magna Grecia». Η παρουσία του Βυζαντίου στην Κάτω Ιταλία άφησε ίχνη ανεξίτηλα. Η περιοχή δέχθηκε την επίδραση των Βυζαντινών. Σύμφωνα με επιγραφή του 9ου αιώνα, ο αυτοκράτωρ Βασίλειος Α’ ο Μακεδών (867-886 μ.Χ.), «μέγιστος σκηπτρούχων» και «άριστος ανάκτων», ανήγειρε το άστυ της Βάρεως, και οικοδόμησε τον ναό του Αγίου Δημητρίου. Η Βάρις, μετά την κατάληψή της από τον Βασίλειο Α’, απέβη επί δύο αιώνες το κέντρο της Βυζαντινής Ιταλίας4. Ο αγώνας των Βυζαντινών κατά των Αράβων είναι νικηφόρος. Το 870 η νήσος Μελίτη (η σημερινή Μάλτα) πέφτει στα χέρια τους, πέφτουν στη συνέχεια και οι Συρακούσες στις 21 Μαΐου 878, όπως μας περιγράφει ο μοναχός Θεοδόσιος σε επιστολή του. Στη συνέχεια οι Βυζαντινοί κατέλαβαν τη Σικελία, την Καλαβρία, τον Τάραντα.
Η βυζαντινή κυριαρχία εδραιώθηκε με τις επιφανείς νίκες που κατήγαγε στην Ιταλία ο στρατηγός Νικηφόρος Φωκάς ο παλαιός, πρόγονος του ομώνυμου βασιλιά. Το 885 ανακατέλαβε την Καλαβρία και ιδρύθηκε το αυτοτελές θέμα της Λογγοβαρδίας με πρωτεύουσα τη Βάρι. Με τα κατορθώματα αυτά το Βυζάντιο απέβη σπουδαία ιταλική δύναμη. Η Βυζαντινή ηγεμονίδα Θεοφανώ, θυγατέρα του Ρωμανού Β’, μετά τον γάμο της με τον αυτοκράτορα Όθωνα Β’ (978-983) άσκησε επίδραση στη διαμόρφωση της αυτοκρατορικής ιδέας και της αυλικής εθυμοτυπίας στην Ιταλία και συνέβαλε στην ανάπτυξη κάποιων κλάδων Τέχνης. Ο Όθων Γ’, που γεννήθηκε το 980 και επιτροπευόταν από τη μητέρα του Θεοφανώ ως το 991, έλαβε εξαίρετη ελληνική παιδεία. Τα ελληνικά γράμματα διδάχθηκε ο Όθων από τη μητέρα του και από τον εκ Καλαβρίας Έλληνα μοναχό Ιωάννη τον Φιλάγαθο. Η επίδραση αυτή της ελληνικής παιδείας συνέβαλε στο να θεωρείται ως προσωπικότητα ανάλογη εκείνης των βασιλέων του Βυζαντίου. Αναστρεφόταν λόγιους εκκλησιαστικούς άνδρες και ταπεινούς μοναχούς. Ως απλός προσκυνητής περιηγήθηκε τα σεπτά καθιδρύματα των νοτίων επαρχιών καθώς επίσης και τη μονή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο όρος Γάργανο. Επισκέφθηκε επίσης τη μονή Κρυπτοφέρρης. Ο Όθων Γ’ διατήρησε μέχρι τέλους άριστες σχέσεις με τους Βυζαντινούς. Με την εύνοια της αυτοκράτειρας Θεοφανούς ο Φιλάγαθος προχειρίσθηκε σε αρχιεπίσκοπο Πλακεντίας. Ιδιαιτέρως εξαίρεται η ανέγερση της πόλης Τροίας στη θέση των αρχαίων Αικών (Aecae), στην οδό που οδηγεί από το Βενεβέντο στο Σίποντο. Η Τροία δέσποζε στην είσοδο της Απουλίας. Με το τέλος της τρίτης δεκαετηρίδας του ενδέκατου αιώνα είχε αποκατασταθεί στην Ιταλία η βυζαντινή κυριαρχία. Ο ελληνισμός που άκμασε στο ιταλικό έδαφος φέρει τη σφραγίδα του βυζαντινού πνεύματος και προεκτείνει στις δυτικότατες εσχατιές τον χώρο της ελληνικής παιδείας του Βυζαντίου4. Το ελληνικό στοιχείο στη Σικελία και στη Νότιο Ιταλία υπήρξε ακμαίο από τον ένατο ως τον δέκατο πέμπτο αιώνα. Τα υπολείμματα του πρώιμου στρώματος της Μεγάλης Ελλάδος, που ενισχύθηκαν με τους εποικισμούς και τις μετακινήσεις των μέσων χρόνων, αποτέλεσαν τη λαϊκή υποδομή της βυζαντινής κυριαρχίας και της πνευματικής της ακτινοβολίας. Μέχρι το έτος 1071 ο Ιταλιώτης Ελληνισμός αναπτύχθηκε υπό την αιγίδα της αυτοκρατορικής διοίκησης. Οι θεσμοί της κοινωνικής οργάνωσης, του αγροτικού βίου, της συγκρότησης των χωριών και των κάστρων, το καθεστώς της γαιοκτησίας και φορολογίας, ακολουθούν κατά βάσιν τα πρότυπα των βυζαντινών επαρχιών5. Η Τέχνη άφησε κατάλοιπα ακραιφνούς βυζαντινής έμπνευσης, όπως ο Χριστός του Καρπινιάνο (στο θέμα Λογγοβαρδίας), τον οποίο ζωγράφισε ο Ευστάθιος το 1020. Η Εκκλησία με την ιεραρχία της, τα κέντρα λατρείας και τα μοναστηριακά ιδρύματα αποτέλεσαν τα κύρια κέντρα του Ιταλιώτη Ελληνισμού. Το 754 το Ιλλυρικό, η Σικελία και η Καλαβρία αποσπάσθηκαν από τη δικαιοδοσία της Ρώμης και προσαρτήθηκαν στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. 
Στη μεγαλόνησο ιδρύθηκε το 800 αρχιεπισκοπή με μητρόπολη τις Συρακούσες, η οποία μεταφέρθηκε στην Κατάνη, όταν οι Άραβες κατέλαβαν την πόλη. Στη Νότιο Ιταλία, λίγο μετά το έτος 800, ιδρύθηκε η αρχιεπισκοπή Καλαβρίας. Ο ελληνικός μοναχικός βίος έριξε βαθιές ρίζες στο έδαφος της Σικελίας και της Ιταλίας. Η Καλαβρία του δέκατου αιώνα ονομάσθηκε «νέα Θηβαΐς». Σε 265 αριθμούνται τα μοναστήρια Βασιλικανών μοναχών στις περιοχές αυτές. Όλα αυτά τα καθιδρύματα απέβησαν επισημότατα κέντρα ασκήσεως και παιδείας. Το μοναστήρι της Κρυπτοφέρρης (Grottaferata), που ιδρύθηκε στην περιοχή του Τούσκουλου από τον όσιο Νείλο, τον διαπρεπέστατο από τους Έλληνες μοναχούς της Ιταλίας, ακμάζει και σήμερα ως Κέντρο Βυζαντινών Σπουδών, Μουσικολογίας και Κωδικολογίας. Από τα αρχεία των ιταλιωτικών καθιδρυμάτων προέρχονται ελληνικά διπλωματικά κείμενα, τα οποία εμπλουτίζουν την ύλη της βυζαντινής Διπλωματικής. Από τη Σικελία κατάγονται υμνογράφοι της μέσης βυζαντινής περιόδου, όπως ο Ιωσήφ ο Υμνογράφος (816-886). Σπουδαία είναι και η αγιολογική φιλολογία των ενάρετων ανδρών από τη Σικελία και την Ιταλία. Τα κείμενα αυτά είναι σπουδαίες πηγές για την ιστορία της βυζαντινής Ιταλίας και για τη γνώση της κοινωνίας της6. Μετά την κατάλυση της βυζαντινής κυριαρχίας, ο ελληνισμός της Ιταλίας εξακολούθησε υπό τους Νορμανδούς και τους Σουηβούς τη σταδιοδρομία του, διατηρώντας όχι μόνο την πνευματική του αυτονομία αλλά και προχωρώντας σε έργα γενναία. Δημιούργησε δύο νέους πνευματικούς χώρους, τη θύραθεν λόγια ποίηση και τη μεταφραστική φιλολογία. Η ανανεωμένη Ιταλία και η ελληνική παιδεία συνέχισαν την πορεία τους κάτω από ξένους δυνάστες και έγιναν γέφυρα διά μέσου της οποίας τα αρχαία και τα χριστιανικά γράμματα διοχετεύθηκαν στην Ευρώπη. Η συμβολή των Ελλήνων στην Ιταλική Αναγέννηση ανατρέχει στους βυζαντινούς χρόνους. Ο αποικισμός της Κάτω Ιταλίας από Έλληνες συνεχίστηκε και κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας. Το χωριό Καργκέζε ή Καρζές, η ελληνική αυτή γωνιά της Κορσικής, ιδρύθηκε από Μανιάτες φυγάδες που θέλησαν να σωθούν από τον τουρκικό ζυγό. Ονόματα δρόμων, μνημεία, όλα θυμίζουν κάτι ελληνικό. Μα πιο πολύ η βυζαντινή εκκλησία του Καρζές, με θαυμάσιες εικόνες, που έφεραν μαζί τους τον 17ο αιώνα οι Μανιάτες.
Υπάρχουν πολλές ελληνικές περιοχές, θύλακοι των ελληνικών διαλέκτων. Ανθολογούμε ενδεικτικά. Σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων από το Ρέτζιο (Ρήγιο) της Καλαβρίας και από το Λέτσε βρίσκονται δύο ελληνικές γλωσσικές νησίδες, κάθε μία από τις οποίες περιλαμβάνει ένα μικρό αριθμό κοινοτήτων7. Ονομάζονται αντίστοιχα Bovesia και Grecia Salentina. Η καταγωγή τους κλασική ή βυζαντινή. Οι ερευνητές φιλόλογοι ονομάζουν τους κατοίκους τους «ανίψια του Ομήρου» και τους θεωρούν αρχαιολογικά ίχνη μεγάλης αξίας. Η ελληνόφωνη γλωσσική κοινότητα του Σαλέντο, που συνολικά ονομάζεται Grecia Salentina, αποτελείται από εννέα κοινότητες. Ο ελληνόφωνος πληθυσμός, που ζει για αιώνες στον κλειστό αυτό κύκλο της υπαίθρου, μεταδίδει την ελληνική γλώσσα προφορικά, από γενιά σε γενιά. Σύμφωνα με μία έρευνα που πραγματοποίησε ο δήμος του Καστρινιάνο, στις εννιά κοινότητες της Grecia Salentina, από τις 2.525 οικογένειες με παιδιά σε σχολική ηλικία (σε σύνολο 13.531 οικογενειακών πυρήνων), το 95,5% θεωρεί ότι είναι δίκαιο να διαφυλαχθεί η γλώσσα και ο πολιτισμός grico, 84% επιθυμεί να διδάσκεται η grico στο σχολείο, 40% γνωρίζει την ιστορία της κοινότητάς του, 38% έχει κάνει έρευνες για την κοινότητά του, την Grecia Salentina, 85% επιθυμεί την αδελφοποίησή του με ένα ελληνικό σχολείο και τέλος ένα 90% θα επιθυμούσε να έχει φίλους Έλληνες. 
Η επιθυμία για την αναβίωση της ιδιαίτερης γλωσσικής και πολιτισμικής κληρονομιάς έγινε πιο ισχυρή τα τελευταία χρόνια. Πρόσφατα μάλιστα υπεγράφη συμφωνία ανάμεσα στις εννιά κοινότητες της Grecia Salentina για την προώθηση μιας κοινής πολιτιστικής ταυτότητας. Αυτοί οι διαλεκτικοί ελληνικοί θύλακοι, που επιμένουν σε πείσμα του χρόνου να διατηρούνται, αποτελούν αδιάψευστα κριτήρια του ιστορικού μας βάθους και της αδιαμφισβήτητης συνεχούς ελληνικής πολιτιστικής παρουσίας στη Μεγάλη Ελλάδα.
Πρωτόγνωρες αντιδράσεις από αξιωματικούς και των τριών Κλάδων και όλων των βαθμίδων καταγράφονται μετά την χθεσινή δήλωση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου για «μειωμένη εθνική κυριαρχία, λόγω κακού χειρισμού των οικονομικών μας». Η συγκεκριμένη δήλωση – «έτσι όπως χειριστήκαμε τα οικονομικά μας αφαιρείται και ένα κομμάτι τις κυριαρχίας μας» – δημιούργησε κύμα διαμαρτυριών μεταξύ των ένστολων το οποίο δεν έχει καταγραφεί άλλη φορά στο παρελθόν με εξαίρεση την περίπτωση των … Ιμίων, όταν επιχειρήθηκε να φορτωθεί στους αξιωματικούς το φιάσκο της επιχείρησης. 
βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" 
