H καλύτερη οικονομοτεχνική ανάλυση που έγινε ποτέ για την Ελλάδα!

Δημήτρης Καζάκης

ΔΕΙΤΕ ΤΟ!!

http://www.youtube.com/watch?v=Pgb71Hxi8hE&feature=BF&list=FLbS0TLjH75g8&index=1

Εκεί στοχεύουν οι υποβαθμίσε​ις

Πολλοί είχατε την απορία, για ποιό λόγο οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης με τελευταίο παράδειγμα την S&P προχωρούν ακόμα σε υποβαθμίσεις της ελληνικής οικονομίας…
 παρόλα τα μέτρα λιτότητας που έχει πάρει η κυβέρνηση γονατίζοντας τον ελληνικό λαό και παρά την «μεγάλη επιτυχία» του Πρωθυπουργού σχετικά με την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και την μείωση του επιτοκίου.Για να σας λύνονται λοιπόν σιγά σιγά οι απορίες το…διεθνές οικονομικό πρακτορείο Bloomberg έρχεται σήμερα να σας δώσει την απάντηση θίγοντας για μια ακόμα φορά ο θέμα της πώλησης των δημοσίων εκτάσεων. Το διεθνές πρακτορείο, υποστηρίζει πως ο στόχος της άντλησης των 50 δισεκατομμυρίων ευρώ θα είναι εφικτός μόνο αν αφήσει τους ξένους επενδυτές να αγοράσουν εξ ολοκλήρου τη δημόσια περιουσία!!

Καταλάβατε λοιπόν, μέχρι να βάλουν χέρι στην δημόσια περιουσία δεν θα σταματούν να υποβαθμίζουν την ελληνική οικονομία!!
 
http://eleytherignomi.blogspot.com/

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/03/blog-post_638.html

Εξαφάνισαν Θράκη – Αιγαίο και Κρήτη | Τυχαίο;

Δείτε και αηδιάστε για άλλη μια φορά με την προπαγάνδα κατά της Ελλάδας, αυτή την φορά από ένα super market. Διαπιστώστε και μόνοι σας πως περνούν στο υποσυνείδητό μας μια διαφορετική Ελλάδα πιο…μαζεμένη. Παρατηρήστε το video με μεγάλη προσοχή και βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας!

δείτε το βίντεο http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=2qPs_KgmSPc

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/03/blog-post_2488.html

Αποκάλυψη τώρα!

Του Γιώργου Ι. Κωστούλα Το Σαβατοκύριακο 12-13 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε, άψoγα οργανωμένο από την εταιρεία ARTIFEX ένα Συμπόσιο ευρείας θεματικής με τίτλο: «Η κρίση του πολιτισμού και η αναζήτηση της υπέρβασής της». Ηταν μια από τις επιτυχέστερες παρομοίου τύπου εκδηλώσεις, πλούσια σε πληροφορίες, υποδέιξεις, διαπιστώσεις, αναλύσεις. Την ιδιαίτερη προσοχή μου τράβηξε η επισήμανση ότι η κρίση, πέρα από οτιδήποτε άλλο, ήταν για όλους τους Έλληνες μια Αποκάλυψη. Μια αποκάλυψη των ποσοτικών και ποιοτικών στοιχείων που την συνιστούν. Εξ ού και ο τίτλος του σημερινού αλλά και του επόμενου κειμένου, που θα είναι επίσης αφιερωμένο στο Συμπόσιο και  τις διαπιστώσεις του. Οι ομιλητές, καθώς και το πρόγραμμα του Συμποσίου παρατίθενται στο τέλους του παρόντος. Αρχίζοντας αισιόδοξα, σήμερα θα σταθώ στην άκρως ενθαρρυντική διαπίστωση του Συμποσίου για τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό των σπουδαίων κιβωτών δράσης, νησίδων αριστείας, και παραδείγματος, που με την διείσδυσή τους στην ελληνική κοινωνία και τον διεγερτικό τους ρόλο είναι δυνατόν να συνεγείρουν ευρύτερες υγιείς δυνάμεις του τόπου στην αναμενόμενη προσπάθεια ηθικής ανάτασης που τόσο χρειαζόμαστε. «Η απαισιοδοξία της λογικής είναι η αισιοδοξία της θέλησης».  Πως αλλιώς να εξηγήσεις ότι ακόμα και μέσα σ΄ αυτόν τον ερειπιώνα που λέγεται ελληνικό κράτος, ελληνική κοινωνία υπάρχουν τόσα ζωντανά κύτταρα, τόσοι θύλακοι αγωνιστικότητας, που με περίσσεια ικμάδα δίνουν τον αγώνα τον καλό με ενθουσιασμό, αποφασιστικότητα και επιτυχία. Πολιτικά ανέστιοι, επαγγελματικά φιλοπερίεργοι και κοινωνικά φιλοπρόοδοι επιστήμονες, ανήσυχοι, ευρηματικοί επιχειρηματίες, ονειροπόλοι και ταλαντούχοι νέοι, αφιερωμένοι της τέχνης. Παρέες σκεπτόμενων πολιτών,  εναλλακτικά μέσα επικοινωνίας, κοινωνικά δίκτυα. Σωματεία ενεργών πολιτών, δρώντων έξω από χρεοκοπημένους θεσμούς, μέσα όμως από τα σπλάχνα αυτής της κοινωνίας, που διεκδικούν και επιβάλλουν  με τη συμπεριφορά τους, το λιγότερο: Ποιότητα ζωής, αλλά και το περισσότερο: Τη δημιουργία αυτόνομων, απελευθερωμένων χώρων προόδου, ανταγωνισμού και προστιθέμενης αξίας. Πρόκειται για μια, όπως βρήκα να ονομάζεται, «άυλη εργασία», η οποία, καθόσο συντελείται, δεν γίνεται αντιληπτή, από τη μέση παρατηρητικότητα των απ΄ έξω. Κι αυτό γιατί δεν μισθοδοτείται από κανένα χουβαρντάδικο υπουργικό μισθολόγιο, δεν καταγράφεται σε κανένα σπάταλο ταμείο επιμόρφωσης, επιδότησης ή επιχορήγησης, δεν παρα-σιτίζεται από κανένα κονδύλι ευρωπαικής προέλευσης. Πρόκειται για μια εργασία, έναν μόχθο καλύτερα,  που εντοπίζεται, μόνο εκ των υστέρων: Εκ του αποτελέσματος, δηλαδή, σε στρατηγικής σημασίας  τομείς, όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και της παιδείας, των γνώσεων, των συμβόλων, των ιδεών, της αισθητικής, της αλληλεγγύης, των  κοινωνικών σχέσεων… Αναφέρω, ενδεικτικά, τρία παραδείγματα, ένα από τον καθένα τους τομείς της Επιστήμης, της Τέχνης και της Οικονομίας. Πανεπιστημιακοί του μαυροπίνακα και των ερευνητικών κέντρων που πηγαίνουν κάθε μέρα στο πανεπιστήμιο, συνήθως σε ένα άθλιο περιβάλλον για να δώσουν στο μάθημά τους τον καλύτερο εαυτό τους. Που ντρέπονται να δείξουν στους συναδέλφους τους των άλλων χωρών σε ποιές συνθήκες κάνουν έρευνα και που παρ΄ όλα αυτά καταφέρνουν να στέκονται με αξιώσεις στα διεθνή συνέδρια. Επίσημες διεθνείς μετρήσεις παραγωγής νέας γνώσης κατατάσσουν την Ελλάδα στην 28η θέση -στην 20η, αν ληφθεί υπόψη ο πληθυσμός των χωρών. Και αυτό σε απαιτητικούς τομείς όπως αυτοί των υπολογιστών, των γεωπονικών επιστημών, της κλινικής ιατρικής. της φυσικής, της χημείας, της βιολογίας, της επιστήμης των  υλικών, των οικονομικών. Από το άλλο μέρος: Ένα πλήθος νέων που ασχολούνται με «έργα ουχί παραδεδεγμένης χρησιμότητος» και που καθημερινά μοχθούν, συχνότατα απλήρωτοι, αναζητώντας την ανταμοιβή στο αποτέλεσμα της δουλειάς τους. Ηθοποιοί, μουσικοί, εικαστικοί, χορευτές, που περνούν το μεγαλύτερο μέρος του εικοσιτετραώρου τους σε εργαστήρια, σε πρόβες ορχηστρών, θεάτρων και  χορού, ασκούμενοι σε έναν αυτοαμειβόμενο υψηλό επαγγελματισμό. Ένα επαγγελματισμό, που σύντομα θα εισπραχθεί με ευεργετικό θαυμασμό, σε κάποια, μικρή έστω, αίθουσα από κάποιο κοινό, που θα έχει την ευκαιρία να αποσπασθεί, έστω και για λίγο, από το σκουπιδαριό της ευκολίας των καναλιών και του life style. Πάνω σ΄ αυτό, διαβάστε παρακαλώ την απάντηση του μεγάλου μας πιανίστα Δ. Σγούρου, στην ερώτηση: – Εχετε στερηθεί και τι, για να φτάσετε στο σημείο που είστε; Απάντηση: -Εμένα το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να μελετάω. Αν μπορούσα να βγάζω χρήματα μελετώντας και όχι παίζοντας θα ήμουν τρισευτυχισμένος. Το ταλέντο είναι ευθύνη και χάρισμα, με το οποίο μπορείς να κερδίσεις χρόνο. Κάτι που ένας άλλος χρειάζεται δέκα χρόνια για να το μάθει εσύ χρειάζεσαι το μισά. Τι να πω λοιπόν;  Ότι δεν έπαιζα στην γειτονιά ή ότι δεν καθόμουν στις καφετέριες; Από το χώρο της οικονομίας τώρα: Οι εξαγωγικές επιδόσεις, κυρίως νέων επιχειρηματιών, που με τόλμη, όραμα και καινοτομία υπερέβησαν τα όρια της ελληνικής αγοράς για να αναμετρηθούν στο διεθνή επιχειρηματικό στίβο με επιτυχία, όπως δείχνει η συνεχής αύξηση των εξαγωγών μας. Η σημαντική βελτίωση του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών που καταγράφηκε κατά το 2010, συνεχίστηκε και τον Ιανουάριο του 2011.  Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, η συνολική αξία των εξαγωγών – αποστολών, συμπεριλαμβανομένων των πετρελαιοειδών, ανήλθε στο ποσό των 1.388,8 εκατ. ευρώ, έναντι 992,9 εκατ. ευρώ τον ίδιο μήνα του 2010, παρουσιάζοντας αύξηση 39,9%! Ακόμη, είναι άδικο να ξεχνάμε και τις μοναχικές μονάδες σπουδαίων προσωπικοτήτων που με ατσαλάκωτη ακεραιότητα τιμούν το επάγγελμά τους, διδάσκουν με την καθημερινότητά τους, υπερασπίζονται και τονώνουν την εθνική φιλοτιμία, σέβονται και μετέρχονται τη διαδικασία της νόμιμης δημιουργίας πλούτου, περιφρονώντας συγχρόνως την επίδειξή του, και κυρίως απέχουν επίμονα από τα σκηνοθετημένα τηλεοπτικά παράθυρα, ακόμα και σοβαρών τάχα εκπομπών, αν και θα μπορούσαν, αν το ήθελαν, να ήταν μονίμως καλεσμένοι σ΄ αυτά. Ολοι αυτοί οι μικροί «θρίαμβοι» σηματοδοτούν πλέον ένα κίνημα. Ενα κίνημα που φαίνεται να έχει ξεπεράσει το όριο του «μια μάταιη προσπάθεια δεν είναι μια άχρηστη προσπάθεια» και να κινείται, ήδη, στη λογική του: «δεν είναι εξίσου ριψοκίνδυνο το να μην επιχειρήσεις, και το να μην πετύχεις». * O κ. Κωστούλας είναι τέως γενικός διευθυντής εταιρειών του ευρύτερου χρηματοπιστωτικού τομέα. Ένα νέο βιβλίο του, με τίτλο: «ΔΙΑΒΑ-ΖΩΝΤΑΣ με το μολύβι στο χέρι», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ. gcostoulas@gmail.com ΟΙ ΟΜΙΛΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΟΣΙΟΥ Νίκος Κοκοσαλάκης: «Ποια είναι τα κύρια γνωρίσματα της κρίσης;»Δημήτρης Κυριαζής: <<H κρίση του πολιτιστικού υποκειμένου. Πολιτιστική και Ψυχαναλυτική προσέγγιση>> Ηλίας Μαλεβίτης: <<Η πολυπολιτισμικότητα και η Μουσουλμανική μετανάστευση: ανίχνευση όρων και ορίων>> Σταύρος Γιαγκάζογλου: <<Η κρίση στην εκπαίδευση: υπάρχει λύση;>> Άγγελος Καλογερόπουλος-Τασούλα Καραγεωργίου: <<Επιπτώσεις της κρίσης στη γλώσσα και την επικοινωνία>> Γιώργος Κόρδης: <<Η ανανεωτική δύναμη της Παράδοσης. Ο ρυθμός στις εικαστικές τέχνες και η σημασία του>> Γιώργος Δελαστίκ: <<Η κρίση στην οικονομία και την πολιτική>> Γιώργος Κωστούλας: << Η κρίση και ο ρόλος της επιχειρηματικής ηγεσίας>> Φώτης Παπαθανασίου: <<¨Εν αρχή ήν ο ρυθμός¨: ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής στη σύγχρονη κοινωνία και ποια μπορεί να είναι η συμβολή της σε μια νέα πνευματικότητα;>> Κώστας Γεωργουσόπουλος: <<Μπορεί να συμβάλει το θέατρο στην υπέρβαση της κρίσης;>> Αλέξανδρος Αγγελόπουλος: <<Πολιτισμός και τουρισμός: σε αναζήτηση ταυτότητας, καινοτομίας και εξωστρέφειας>> Ευφροσύνη Δοξιάδη: <<Υπάρχει κρίση στην τέχνη;>> Χρήστος Γιανναράς: <<Ανήκωμεν εις την Δύσιν;>> Κώστας Ζουράρις: <<Πολυπολιτισμικότητα και ελληνική ταυτότητα>> Σωτήρης Γουνελάς: <<Η αποϊεροποίηση και ο απανθρωπισμός του πολιτισμού>>

Πηγή:www.capital.gr

Μισθοί 300 ευρώ!

Μπορεί ο Έλληνας εργαζόμενος να ζήσει με 300 ευρώ τον μήνα; Μπορεί η Ελλάδα να γίνει Βουλγαρία; Μην βιαστείτε να απαντήσετε «όχι», διότι εκεί πάνε τα πράγματα. Η Ελλάδα θα μετατραπεί σε μία χώρα χαμηλού εργατικού κόστους, παρασύροντας ταυτόχρονα όλες τις αξίες σε ανάλογα επίπεδα τιμών. Αυτή είναι η αλήθεια για την Οικονομία που καλείται να πει η κυβέρνηση στον ελληνικό λαό, όπως ζήτησε και ο κ. Λοβέρδος… Αυτή τη στιγμή το ελληνικό δημόσιο καλείται να πληρώσει συντάξεις και μισθούς που δεν τους έχει. Υπάρχουν δύο λύσεις. Είτε να συνεχίσει η χώρα να δανείζεται για να πληρώνει, είτε να γίνει μία βίαιη αναπροσαρμογή όλων των αξιών προς τα κάτω. Και μην βιαστείτε να πείτε ότι δεν υπάρχει κάτι χειρότερο. Υπάρχει! Η Αλβανία του Χότζα είναι η αμέσως επόμενη λύση… Η συνεχής αύξηση του δημόσιου χρέους είναι ένα ανέκδοτο που θα έχει κακό τέλος. Μόνο ένας παράφρονας θα συνέχιζε να δανείζεται και με κίνδυνο να χάσει όλα του τα περιουσιακά στοιχεία, μόνο και μόνο για να μην μάθει η οικογένειά του το οδυνηρό νέο, ότι δεν της φτάνουν οι πόροι για να συνεχίσει να ζει όπως ζούσε. Βρίσκετε υπερβολικό το νούμερο των 300 ευρώ; Κάντε το 500, αν αυτό σας ικανοποιεί. Σε κάθε περίπτωση, είναι φανερό πέρα για πέρα ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να καταναλώνουμε λεφτά που δεν έχουμε. Κάποτε ήταν πολύ σημαντικό για μία οικογένεια να αγοράσει ένα αυτοκίνητο. Σήμερα είναι πολύ εύκολο για την ίδια οικογένεια να αγοράσει και δύο και τρία αυτοκίνητα. Περάσαμε δέκα χρόνια υπερβολικής ευμάρειας με δανεικά χρήματα κι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ζούμε σε μία χώρα που δεν παράγουμε κάτι. Και το χειρότερο είναι ότι οι πολιτικοί μας ηγέτες συνεχίζουν να σερβίρουν παραμύθια στο λαό, αντί να προσπαθήσουν να αλλάξουν ριζικά αυτή την άρρωστη κατάσταση. Υπήρχε ελπίδα να κάνουμε κάτι, να διορθώσουμε την πορεία μας, αλλά όσο περνάει ο χρόνος και δεν κάνουμε το παραμικρό, τόσο πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα. Κι ύστερα μας φταίνε οι κακοί ευρωπαίοι, οι δόλιοι ξένοι τραπεζίτες και το διεθνές ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Με τα μυαλά που κουβαλάμε πάμε ολοταχώς προς τον γκρεμό. Είναι η ώρα να πούμε την αλήθεια. Όλη την αλήθεια. Η καταγγελία των διεθνών Οίκων (όσο ύποπτος κι αν είναι ο ρόλος τους) δεν μπορεί να φέρει ευημερία. Δεν είναι λύση.  Η λύση είναι η πλήρης ανατροπή των πάντων. Εδώ και τώρα. Αύριο θα είναι αργά… Θανάσης Μαυρίδης thanasis.mavridis@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Ο πόλεμος στη Λιβύη και τα άμεσα Ελληνικά Συμφέροντα

Του Νίκου Κοτζιά

Η Εξωτερική πολιτική για να είναι πετυχημένη οφείλει να είναι ενεργητική και δημοκρατική. Να συνδέει τις θεματικές και δράσεις της με τα συμφέροντα της χώρας και την ηθική ως προς την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση. Δεν μπορεί να είναι ετσιθελική. Στη βάση του τι θα μας άρεσε. Αλλά ούτε και να παρακολουθεί απλά παθητικά τις επιλογές τρίτων και να τις υιοθετεί με υποκλίσεις είτε αυτός λέγεται Σαρκοζύ, είτε Γκαντάφι. Πρέπει να υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα και τις ανάγκες των πολιτών. Να εξετάζει το τι μπορεί να κερδίσει η χώρα από αυτές τις εξελίξεις. Το τι οφείλει να διεκδικεί η κυβέρνηση ως προς το κόστος του πολέμου και την ελληνική ΑΟΖ.

1. Το κριτήριο της Δημοκρατίας
Ορθά ο πρωθυπουργός της χώρας θέλησε την προηγούμενη Τρίτη να ενημερώσει τη Βουλή των Ελλήνων γύρο από τον πόλεμο της Λιβύης. Σε όλα τα υπόλοιπα μέτωπα της δημοκρατίας, όμως, ακολουθεί την πεπατημένη της κυβέρνησής του: Παραβίαση των δημοκρατικών συνταγματικών κανόνων. Θυμίζω, ότι η στήριξη που δίνει η Ελλάδα στη συμμαχία των κρατών που αντέδρασαν η κάθε μία για διαφορετικό λόγο στα εγκλήματα του Γκαντάφι ενάντια στους Λίβυους δεν απορρέει από κάποια συμβατική της δέσμευση. Πρόκειται για πόλεμο που διεξάγεται από εθνικά κράτη σε μεταξύ τους συμμαχία, αλλά δεν διεξάγεται από το ΝΑΤΟ ή την ΕΕ. Οι δε αποφάσεις του ΟΗΕ δεν δεσμεύουν τα μέλη τους να διαθέσουν πολεμικό υλικό και έδαφος / βάσεις στους εμπλεκόμενους. Κατά συνέπεια, προκειμένου να κινηθεί η Ελληνική κυβέρνηση στην πολεμική σκηνή θα έπρεπε να υπάρξουν συλλογικές αποφάσεις των ειδικών κύκλων κυβερνητικής λειτουργίας, όπως είναι το ΚΥΣΕΑ και ακόμα ορθότερα του ίδιου του Υπουργικού Συμβουλίου. Το γεγονός είναι ότι δεν υπήρξε ούτε για αυτό το θέμα μια συλλογική κυβερνητική απόφαση. Πολύ λιγότερο τέθηκε αυτή η όποια επιλογή υπόψη της Βουλής, όχι για ενημέρωση, αλλά για έγκριση. Τέλος, με βάση τις συνταγματικές επιταγές η Κυβέρνηση όφειλε να ενημερώσει επίσημα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τις όποιες ενέργειές της.

2. Στην κρίση ποιος πληρώνει τις πολεμικές δαπάνες της Ελλάδας;
Αντίθετα με τις συνταγματικές και δημοκρατικές επιταγές, μια μικρή ομάδα στην Κυβέρνηση χειρίζεται τα ζητήματα της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής ως να είναι ιδιωτική υπόθεση. Δεν θεωρεί τον εαυτό της υποχρεωμένο να θέτει τις σκέψεις της προς απόφαση στα υφιστάμενα όργανα και θεσμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση δεν έκανε καν τον κόπο να ενημερώσει τους αρχηγούς των κομμάτων πριν πάει επτά ημέρες πριν στο Παρίσι και δώσει τη συναίνεσή της για τον πόλεμο της Λιβύης. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο τυπικό. Είναι ουσιαστικό. Αν ήθελε η κυβέρνηση να κάνει την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση με αφορμή τα μέσα που έβαλε στη διάθεση των συμμάχων, έπρεπε να εμφανιστεί στο Παρίσι με την επίκληση αντιρρήσεων στο εσωτερικό μέτωπο προκειμένου να λάβει αυτά που όφειλε να ζητήσει.Η συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο που διεξάγει η αντι-Γκαντάφι συμμαχία κοστίζει άμεσα στην Ελλάδα ένα εκατομμύριο ευρώ και έμμεσα σχεδόν δύο το μήνα. Αν ο πόλεμος κρατήσει όσο και άλλοι ανάλογοι, τότε η Ελλάδα θα έχει ένα κόστος τουλάχιστον 250.000.000 Ευρώ σε εποχή βαθιάς κρίσης. Πριν δώσει, λοιπόν, την συναίνεσή της, θα έπρεπε να είχε διασφαλίσει ότι «οι αυστηροί» ευρωπαίοι σύμμαχοί μας, αλλά και τα αραβικά κράτη που επιθυμούν την ανατροπή του Γκαντάφι θα συμφωνούσαν να αναλάβουν τα έξοδα που θα κάνει το ελληνικό κράτος με τις διευκολύνεις και στήριξη που τους δίνει. Η δε ελληνική διπλωματία όφειλε να συνομιλήσει προηγούμενα με τον αραβικό κόσμο. Η ελληνική κυβέρνηση και τα φερέφωνά της δείχνουν να μην τους νοιάζει καθόλου το κόστος αυτού του πολέμου για τα ελλείμματα της Ελληνικής οικονομίας που βρίσκεται σε ύφεση και εφαρμόζει πολιτική μονόπλευρης λιτότητας.

3. Τι θέλουν οι Γάλλοι και μια ελληνική απαίτηση ως προς την ΑΟΖ
H Γαλλία είναι η χώρα που κίνησε και συνέβαλε όσο κανείς άλλος στην διαμόρφωση μιας συμμαχίας για τον Πόλεμο της Λιβύης. Κατά τη γνώμη μου τρεις είναι οι λόγοι αυτής της επιλογής. Πρώτον, το Παρίσι ήθελε να επανακάμψει στην παγκόσμια πολιτική σκηνή ως σοβαρός παίκτης, αποφασιστικός και ικανός να προασπίσει τα συμφέροντά της Γαλλίας και εκτός Ευρώπης. Δεύτερο, ο Σαρκοζί χρειαζόταν τον πόλεμο για λόγους εσωτερικής πολιτικής. Ως εργαλείο και μοχλό πολιτικής ανάκαμψης. Τρίτο, η Γαλλία προσπαθεί με αυτή την επιχείρηση να αναδιατάξει τους συσχετισμούς στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όντας με σειρά οικονομικών προβλημάτων, ιδιαίτερα ως προς τα ελλείμματα και την ανάκαμψη, βρέθηκε τον τελευταίο χρόνο υπό τον Γερμανικό ημι-ηγεμονισμό. Αναγκάστηκε σε μεγάλο βαθμό να ακολουθεί τις επιλογές του Βερολίνου. Να εμφανίζεται ως ο μικρός συνεταίρος του γαλλογερμανικού άξονα και όχι ως ο ισότιμος συνομιλητής του Βερολίνου. Η οικονομική ισχύς της Γερμανίας σε περίοδο μεγάλης κρίσης έγινε το πρώτιστο κριτήριο για το ποιος επιβάλλει και πώς την θέλησή του στην ΕΕ. Η Λιβύη υπήρξε μια σημαντική αφορμή για το Παρίσι προκειμένου να αλλάξει την ευρωπαϊκή ατζέντα. Να στριμώξει την άβουλη σε τέτοια ζητήματα Γερμανία και να δείξει το ποιος είναι το αφεντικό στα μεγάλα γεωπολιτικά ζητήματα. Με άλλα λόγια υπενθύμισε στη Γερμανία ότι δίπλα στα νομισματικά ζητήματα υπάρχουν σημαντικότατα ζητήματα στα οποία η Γερμανία έχει περιορισμένο λόγο και δυνατότητες.Η Γαλλία προσβλέπει σε μια αλλαγή της κυβέρνησης στην Λιβύη. Κυβέρνηση η οποία θα της «Χρωστά» τη νίκη, αλλά και τις όποιες αρχικές δυνατότητες διακυβέρνησης. Η Ελληνική εξωτερική πολιτική προς το παρόν ακολουθεί τις επιλογές της Γαλλίας και της συμμαχίας της με ΗΠΑ και ΗΒ. Η μεγάλη ευκαιρία είναι να θέσει η Ελλάδα ζητήματα προϋπόθεση για την όποια συνδρομή της; Όπως τα χρέη της Λιβύης σε έλληνες και η συμμετοχή της Ελλάδας στην ανοικοδόμησή της. Η κυριότερη, όμως, προϋπόθεση αφορά την σημαντική διαφορά που έχει η Λιβύη με την Ελλάδα ως προς την ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη). Στη λογική της Τουρκίας δεν αναγνωρίζει στην νήσο Γαύδο στα νότια της Κρήτης δικαίωμα στην ΑΟΖ. Κατά τη γνώμη μου σημαντικός γνώμονας της όποιας ελληνικής στάσης στον πόλεμο της Λιβύης είναι η αποδοχή εκ μέρους της Λιβύης ότι η ελληνική ΑΟΖ στο Λιβυκό Πέλαγος ξεκινά και από την Γαύδο. Άμεσα δε, η δέσμευση της συμμαχίας ότι θα συμπεριλάβει αυτό το ελληνικό δίκαιο αίτημα στις μεταπολεμικές συμφωνίες. Διότι θα ήταν το λιγότερο οξύμωρο, να απέχει η Τουρκία από τον πόλεμο, μετρώντας κέρδη στους «αραβικούς δρόμους», και η νέα κυβέρνηση της Λιβύης να λειτουργήσει στις σχέσεις της με την Ελλάδα στη βάση «των προδιαγραφών» της Άγκυρας.

4. Η θέση της Γερμανίας – νέες ελληνικές διαπραγματευτικές δυνατότητες
Η Γερμανική διπλωματία δεν περιορίστηκε στην άρνηση συμμετοχής στην «εκστρατεία στη Λιβύη», αλλά και στην ψήφιση ενός τέτοιου δικαιώματος στους συμμάχους της. Η θέση της έναντι των άλλων δυτικών δυνάμεων δεν είναι η ίδια όπως στον δεύτερο πόλεμο του Ιράκ διότι αυτή τη φορά είχε τη Γαλλία απέναντί της. Στην επιλογή της αυτή, η Γερμανία έκανε σειρά λαθών. Όπως, πρώτον, δεν κατάλαβε με σαφήνεια τα κριτήρια δράσης της Γαλλίας. Δεύτερον, δεν περίμενε ότι οι ΗΠΑ θα συμφωνούσαν με τη Γαλλία για αυτή την εκστρατεία και μάλιστα με τον τρόπο που έγινε. Τρίτον, περίμενε ότι Ρωσία και Κίνα θα καταψήφιζαν στο ΣΑ του ΟΗΕ και εκείνη θα έπαιρνε μια ενδιάμεση ιδιαίτερη θέση. Τελικά βρέθηκε ουσιαστικά απέναντι σε όλη την Δύση και στην ίδια γραμμή με τις αναδυόμενες δυνάμεις. Αυτό της δημιουργεί μια αίσθηση απομόνωσης και ανασφάλεια. Το γεγονός αυτό, την κάνει πιο ευάλωτη στις πιέσεις των ΗΠΑ σε ορισμένους άλλους τομείς, όπως, πιθανά, στα νομισματικά. Ιδιαίτερα οι πιέσεις των ΗΠΑ ως προς την Ιρλανδία, πιστεύω ότι θα αποδώσουν επί της ουσίας, όχι κατ’ ανάγκη και επί των τύπων: Όπως, επί παραδείγματι, να συναινέσει η Ιρλανδία σε μια ενιαία φορολογική λογική στην ΕΕ διατηρώντας, όμως, το δικό της ιδιαίτερο φορολογικό καθεστώς. Μη υποχωρώντας, δηλαδή, στις αντίστοιχες με τα ελληνικά 50 δισεκατομμύρια απαιτήσεις του Βερολίνου.Η Ελλάδα οφείλει να αναλύσει την τωρινή θέση της Γερμανίας στο πλέγμα των δυτικών σχέσεων και συστήματος θεσμών. Το ίδιο, βέβαια, οφείλει να κάνει ως προς την Τουρκία (δεν είναι, βέβαια, του παρόντος). Να κατανοήσει το βαθμό που αναγκάζεται τη Γερμανία, εξαιτίας της μη συμμετοχής της στον πόλεμο της Λιβύης να δείξει καλύτερο πρόσωπο έναντι των κυρίων συμμάχων της. Την νέα θεματική ιεράρχηση της Γαλλίας. Τις καινούργιες πιέσεις που θα ασκήσουν οι ΗΠΑ στη Γερμανία. Σε αυτά δε τα πλαίσια να ζητήσει α) καλύτερους όρους δανεισμού. Β) Πληρωμή για τα έξοδά της εξαιτίας του πολέμου της Λιβύης. Γ) Διασφάλιση της ΑΟΖ της στη Μεσόγειο / Λιβυκό Πέλαγος.

Αναρτήθηκε από epirusgate

Γιατί η Δύση θέλει να ρίξει το Καντάφι – Τι τρέμει η Άγκυρα – Γιατί οι ΗΠΑ ευνοούν τις εξεγέρσεις.

Το εξεγερσιακό τσουνάμι «πνίγει» τα τουρκικά σχέδια.

Του Σταύρου Λυγερού

Επισήμως, η επιχείρηση «Αυγή της Οδύσσειας» δεν έχει ως επίσημο στόχο την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι. Είναι σαφές, όμως, ότι πιθανότητες ενός συμβιβασμού, που θα περιλαμβάνει τη παραμονή του στην εξουσία, καθίστανται αμελητέες. Όπως ήταν αναμενόμενο, η δυναμική της εμπλοκής οδηγεί τις δυτικές δυνάμεις να υπερβούν την εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Το γεγονός αυτό μειώνει τις πιθανότητες η Λιβύη να διχοτομηθεί de facto, αν και η περίπτωση αυτή δεν μπορεί να αποκλεισθεί. Η δυτική επέμβαση απομακρύνει το ενδεχόμενο οι καθεστωτικές δυνάμεις να καταπνίξουν την επανάσταση. Από την άλλη, μένει να αποδειχτεί στην πράξη εάν οι επαναστατικές δυνάμεις είναι ικανές να καταλάβουν τη Τρίπολη.

Προς το παρόν, στο έδαφος το στρατιωτικό πλεονέκτημα παραμένει στα χέρια του Καντάφι. Εάν δεν είχε μεσολαβήσει η δυτική επέμβαση, το πιθανότερο είναι ότι η επανάσταση θα είχε καταπνιγεί στο αίμα. Με τη βοήθεια μισθοφόρων από τη Μαύρη Αφρική και χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα οπλικά συστήματα, το καθεστώς κατάφερε όχι μόνο να αναχαιτίσει την προέλαση των αντίπαλων του, αλλά και να περάσει στην αντεπίθεση. Καθοριστικό ρόλο έπαιζε το γεγονός ότι με διάφορα μέτρα ο Καντάφι απέτρεψε την αποσκίρτηση πρόσθετων στρατιωτικών μονάδων. Από τη στιγμή που κατάφερε να ελέγξει τον κορμό των ενόπλων δυνάμεων, η εξέλιξη ήταν προδιαγεγραμμένη. Οι επαναστάτες διακρίνονται για τον ενθουσιασμό και την αυτοθυσία τους, αλλά από επιχειρησιακής απόψεως είναι αδύναμοι.

Νέα Δυναμική.

Προφανώς, το κίνητρο της Δύσης δεν ήταν μόνο η αποτροπή μιας ανθρωπιστικής καταστροφής. Είναι δεδομένο ότι υπάρχει και η σκοπιμότητα ελέγχου του εξαιρετικής ποιότητας λιβυκού πετρελαίου. Υπάρχουν, όμως, και γεωπολιτικοί λόγοι. Από την έκβαση των συγκρούσεων δεν θα κριθεί μόνο το μέλλον της Λιβύης, θα κριθούν και οι ισορροπίες στη Μέση Ανατολή. Εάν ο Καντάφι κατέπνιγε την επανάσταση, το εξεγερσια­κό κύμα θα παλινδρομούσε και θα εκτονωνόταν. Αντιθέτως, η ανατροπή του καθεστώτος θα προσδώσει μια νέα δυναμική στο εξε­γερσιακό κύμα, το οποίο έχει δείξει ότι δεν κάνει εξαιρέσεις. Με τον ίδιο τρόπο που απειλεί αντιαμερικανικά καθεστώτα, απειλεί και φιλοαμερικανικά, όπως το Μπαχρέιν. Όλα δείχνουν, όμως, ότι η κυβέρνηση Ομπάμα έχει επιλέξει να διευκολύνει το κύμα αλλαγής που σαρώνει τον αραβικό κόσμο. Οι Αμερικανοί έχουν υιοθετήσει χαμηλούς τόνους, αλλά έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στο διπλωματικό επίπεδο και βεβαίως πρωταγωνιστούν στο στρατιωτικό. Η Ουάσινγκτον εργάσθηκε παρασκηνιακά για να πείσει τον Αραβικό Σύνδεσμο να ταχθεί υπέρ του ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά και για να εξασφαλίσει τη συμμετοχή δυνάμεων από αραβικές χώρες.

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι θα προσδώσει πρόσθετη δυναμική στο εξεγερσιακό κύμα. Κατά πάσα πιθανότητα, η πυρκαγιά θα φουντώσει στις χώρες του Κόλπου, με απρόβλεπτες συνέπειες όχι μόνο για τις γεωπολιτικές ισορροπίες, αλλά και για τη διεθνή οικονομία, λόγω πετρελαίου. Οι Αμερικανοί το γνωρίζουν, αλλά ξεπέρασαν τις επιφυλάξεις τους, ελπίζοντας ότι θα ελέγξουν τις εξελίξεις και στο τέλος θα εξέλθουν με αυξημένη επιρροή.

Η αποσταθεροποίηση της περιοχής, που καταλαμβάνει ο αραβικός κόσμος, υποχρεώνει όχι μόνο τις μεγάλες, αλλά και τις τοπικές δυνάμεις να προσαρμόσουν τις πολιτικές τους. Αυτά αφορά πρωτίστως την Τουρκία του Ερντογάν, η οποία δεν έχει κρύψει τη φιλοδοξία της να καταστεί σημείο αναφοράς και ηγεμονική δύναμη στον μεταοθωμανικό χώρο. Για τον σκοπό αυτό εξώθησε σε ρήξη τις σχέσεις της με το Ισραήλ, με σκοπό να κερδίσει την καρδιά των απανταχού μουσουλμάνων.

Παραλλήλως, πραγματοποίησε εντυπωσιακά ανοίγματα προς αντιδυτικές χώρες, όπως το Ιράν και η Συρία. Τα ανοίγματα αυτά, βεβαίως, υπαγορεύθηκαν κυρίως από την επιδίωξη της Άγκυρας να συντονίσει τη δράση της μ’ αυτές τις χώρες, ώστε να καταστεί αποτελεσματικότερη η αντιμετώπιση του κουρδικού αλυτρωτισμού.

Η κυβέρνηση Ερντογάν ήταν ε­ξαρχής αντίθετη με τη δυτική επέμβαση στη Λιβύη όχι μόνο λό­γω της προσέγγισης της με το καθεστώς Καντάφι και των μεγάλων τουρκικών οικονομικών συμφερόντων στη Λιβύη. Ήταν και λόγω της δικαιολογημένης εκτίμησης ότι, εάν πέσει το καθεστώς Καντάφι, η τύχη του καθεστώτος Ασαντ θα έχει κριθεί. Στη Συρία έχουν ήδη πραγματοποιηθεί μαχητικές διαδηλώσεις, στις οποίες το καθεστώς απάντησε με σκληρή καταστολή. Είναι μάλλον απίθανο, όμως, ο Άσαντ να συνεχίσει την ίδια σκληρή γραμμή εάν ο Καντάφι έχει κακό τέλος.

Κουρδικό… πορτοκάλι.

Εάν πέσει το καθεστώς Άσαντ, η δυτική επιρροή θα αυξηθεί σημαντικά στη Συρία, προκαλώντας αντίστοιχη μείωση της επιρροής που σήμερα ασκεί η Άγκυρα. Σημαντικό πλεονέκτημα θα αποκτήσουν συνολικά οι Κούρδοι. Το κουρδικό κρατίδιο στο Βόρειο Ιράκ θα εξασφαλίσει πρόσβαση στη θάλασσα και ως εκ τούτου δεν θα εξαρτάται, όπως σήμερα, από την Άγκυρα. Το ίδιο θα ισχύσει και συνολικά για το Ιράκ, γεγονός που θα περιορίσει τη σημασία της Τουρκίας για τις ΗΠΑ. Παραλλήλως, θα ευνοηθεί και το κουρδικό κίνημα στην Τουρκία, αφού στα νώτα του (στη Συρία και στο Ιράκ) θα έχει όχι μόνο κουρδικούς πληθυσμός, αλλά και φιλικές συνθήκες. Το γεγονός αυτό αναπόφευκτα θα κλιμακώσει περαιτέρω και τις πιέσεις που ήδη ασκούν οι Κούρδοι της Τουρκίας για πολιτική αυτονομία.

Όπως φάνηκε από τη σπουδή του Τούρκου προέδρου Γκιουλ να επισκεφθεί το Κάιρο λίγο μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ, η Άγκυρα είναι αποφασισμένη να ρίξει γέφυρες και να αποκτήσει ερείσματα στα μεταλλαγμένα από τις εξεγέρσεις καθεστώτα. Η κυβέρνηση Ερντογάν «πουλάει» στους Δυτικούς τη θεωρία ότι το τουρκικό μοντέλο είναι η λύση στο πρόβλημα μετάβασης που έχει προκύψει στον αραβικό κόσμο. Προσπαθεί να τους πείσει να της αναθέσουν την «εργολαβία», με το επιχείρημα ότι η νεοοθωμανική Τουρκία και ταιριάζει στους Άραβες και βολεύει τη λύση.

Το διπλωματικό αυτό εγχείρημα δεν προσκρούει μόνο στην αντίθεση του Ισραήλ. Προσκρούει και στις επιφυλάξεις τόσο των Αμερικανών όσο και των Ευρωπαίων. Η επιτυχία της τουρκικής διπλωματίας θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και από τον χώρο που θα της αφήσει η Ουάσινγκτον. Υπάρχει, όμως, και μία πτυχή που αφορά άμεσα την Ελλάδα.

Υπενθυμίζουμε ότι επί Μουμπάρακ η Αίγυπτος διαπραγματευόταν με την Τουρκία την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών, παρ’ ότι η ύπαρξη του Καστελόριζου αποκόπτει την τουρκική από την αιγυπτιακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Πριν αρχίσει διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα, το Κάιρο όφειλε να περιμένει ή μία ελληνοτουρκική συμφωνία οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών ή μία απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου για την επήρεια του Καστελόριζου στην οριοθέτηση. Μένει να φανεί ποια θα είναι η στάση της νέας αιγυπτιακής κυβέρνησης.

Ο Κόλπος της Σύρτης.

Η τουρκική διπλωματία έχει επηρεάσει και τη στάση του καθεστώτος Καντάφι στις ελληνολιβυκές συνομιλίες για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Ενώ καταχρηστικά έκλεινε τον γιγαντιαίο κόλπο της Σύρτης με γραμμή βάσης και άρχιζε τη μέτρηση των θαλασσίων ζωνών από εκεί και πέρα, δεν αναγνώριζε ότι η Γαύδος πρέπει να συνυπολογισθεί στην οριοθέτηση!

Οι αλλαγές που έχει επιφέρει σε αραβικά καθεστώτα του Μαγκρέμπ το εξεγερσιακό κύμα, εκτός των άλλων, χαλάνε το κλίμα περικύκλωσης της Ελλάδας, που η τουρκική διπλωματία είχε δημιουργήσει για το ζήτημα των θαλασσίων ζωνών. Αυτός είναι από μόνος του λόγος για τον οποίο η Αθήνα δεν έπρεπε να απουσιάζει από τις τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται στη γειτονιά μας.

Ένας πρόσθετος λόγος είναι ότι οι Τούρκοι επιχειρούν να δημιουργήσουν εντυπώσεις και να εγγράψουν υποθήκες σε βάρος ελληνικών συμφερόντων. Όπως είναι γνωστό, αρχικά τήρησαν αρνητική στάση, παρεμποδίζοντας και τη διαδικασία λήψης αποφάσεων στο NATO, Όταν διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να αποτρέψουν τη δυτική επέμβαση, αποφάσισαν να συμμετάσχουν, ζητώντας να αναλάβουν τον έλεγχο της θαλάσσιας περιοχής μεταξύ Κρήτης και Βεγγάζης.

Η κίνηση των Τούρκων συνδέεται με τις σοβαρές ενδείξεις ότι η θαλάσσια αυτή περιοχή κρύβει στον βυθό της μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου. Η Άγκυρα δεν έχει κανένα έρεισμα να διεκδικήσει μια περιοχή που θα χωρισθεί μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης, αλλά είναι σαφές ότι με την έντονη ναυτική παρουσία τους επιδιώκουν ένα ρόλο.

Εφημερίδα: ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ

Φουστανελάδες και νεογενίτσαροι

ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ

«Η μέγιστη προσφορά του 1821 είναι ότι συνιστά ένα εκσυγχρονιστικό γεγονός»
Θάνος Βερέμης

Σε προηγούμενο άρθρο μας (Ρήξη, τ. 71) για τη νέα υπερπαραγωγή του ΕΛΙΑΜΕΠ «1821: μπερθ οφ α νέισιον», τονίσαμε ότι η σειρά 1821 δεν είναι κάποιο ιστορικό ντοκιμαντέρ, αλλά μία παραγωγή καθαρά πολιτική. Ήρθε το τέταρτο επεισόδιο, με τίτλο «Φράκο ή φουστανέλα», να μας επιβεβαιώσει και να θέσει το ζήτημα στην ουσία του. Η οπτική της σειράς μπορεί να συνοψιστεί στα εξής: Οι Έλληνες μπορέσαμε να απελευθερωθούμε επειδή εγκαταλείψαμε την παράδοσή μας και μιμηθήκαμε την πεφωτισμένη Ευρώπη. Επειδή όμως δεν έχουμε εξευρωπαϊστεί πλήρως («Πίσω από τα Συντάγματα της Επανάστασης, αντίγραφα των ευρωπαϊκών, κρυβόταν ο φουστανελάς», μας λέει ο κύριος Βερέμης), έχουμε την κακοδαιμονία που μας τυραννάει μέχρι σήμερα. Αυτό είναι το συμπέρασμα που αποκομίζει ο θεατής. συμπτωματικά είναι και η κύρια γραμμή υπεράσπισης της κυβερνητικής πολιτικής, κάθε φορά που κάποιος «λαϊκιστής» διαμαρτύρεται εναντίον του μνημονίου, ή των Η.Π.Α. ή της Μέρκελ κ.λπ. Έτσι και ο Σκάι έχει στήσει μία ολόκληρη τηλεοπτική υπερπαραγωγή, που αποτυπώνεται σε δύο αράδες: «Καθίστε στ’ αβγά σας και κάντε ό,τι σας λέμε. Η μόνη μας σωτηρία είναι ο νεοφιλελευθερισμός». Αναλόγως του πνευματικού επιπέδου του προπαγανδιστή, βέβαια, το πρόταγμα αυτό μπορεί να πλασαριστεί και με πιο χοντροκομμένο τρόπο. Ο Πάσχος Μανδραβέλης, για παράδειγμα (Καθημερινή, 13 Φεβρουαρίου), γράφει –σχολιάζοντας τη σειρά– πως το ξήλωμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ξεκίνησε από τους Έλληνες διότι, από όλους τους υπόδουλους λαούς, οι Έλληνες ήταν οι πιο «παγκοσμιοποιημένοι»…

Βέβαια αυτά τα ζητήματα δεν θα μπορούσαν να τα χειριστούν στη τηλεοπτική συζήτηση διανοητικά μεγέθη επιπέδου Μανδραβέλη ή Τατσόπουλου (ο τελευταίος απεσύρθη άρον άρον από τις συζητήσεις, όταν κυκλοφόρησαν οι προεφηβικού επιπέδου διαδικτυακές συζητήσεις του). Έπρεπε να φέρουν το βαρύ πυροβολικό να μας τα πει. Και φέρανε… τον Ράμφο! Τον μεγάλο μας φιλόσοφο και υμνητή του αμερικανισμού, που είδε το φως το αληθινό στους ουρανοξύστες και τις λεωφόρους της Νέας Υόρκης… Η τηλεοπτική συζήτηση, όπως και το επεισόδιο, ήταν καταιγιστική. Το Βυζάντιο, όπως μας πληροφόρησε ο φιλόσοφος Ράμφος, απέκλεισε το δυτικό πρότυπο, τον «άνθρωπο της ατομικότητας», και επέλεξε την Τουρκία. Γι’ αυτό αργήσαμε να αποκτήσουμε εθνική συνείδηση και η νοοτροπία μας έμεινε σε στενό-οικογενειακό-τοπικό πλαίσιο. Έτσι πορεύτηκε η σύγχρονη Ελλάδα – «κατακερματισμένη σε σόγια, χωριά, τσιφλίκια και μικρά φέουδα» και βουτηγμένη στη διαφθορά. Όπου ο καθένας κοιτάει τα οικογενειακά και συντεχνιακά του συμφέροντα, όπως φαίνεται στις περιπτώσεις του άρθρου 86 περί ευθύνης υπουργών, ή του… πανεπιστημιακού ασύλου!!! (πήρε φόρα ο φιλόσοφος και δεν ήξερε τι έλεγε!). Πού να φαντάζονταν οι Έλληνες του 1821 ότι η λαϊκή παράδοση και η Ορθοδοξία, ο κοινοτισμός και η άμεση δημοκρατία, με τα οποία είχαν γαλουχηθεί, θα θεωρούνταν, διακόσια χρόνια μετά, ως η βασική αιτία για την εκπτώχευση της χώρας και της κοινωνίας μας…

Η συζήτηση επεκτάθηκε κατόπιν στον τρόπο πολέμου των Ελλήνων της εποχής. Όσοι περίμεναν μία συζήτηση για τις διαφορές τακτικού και άτακτου στρατού, συμβατικών και αντάρτικων επιχειρήσεων, διαψεύστηκαν. Οι «κλέφτικες» μέθοδοι πολέμου των Ελλήνων δεν έχουν οργανωτικά, τεχνολογικά, γεωγραφικά ή απλώς αριθμητικά αίτια, αλλά οφείλονται στο οπισθοδρομικό ανατολίτικο ταπεραμέντο των Ελλήνων, που δεν βρίσκουν λόγο να ρισκάρουν τη ζωή τους, όπως κάνανε οι Δυτικοί (κάπου εκεί το εξοργιστικό κήρυγμα του φιλόσοφου αρχίζει να μετατρέπεται σε απολαυστικό παραλήρημα). Τον ανταρτοπόλεμο, τα ταμπούρια και την κλεφτουριά, ο Σκάι τα θεωρεί υπόδειγμα δειλίας, σε αντίθεση με τους γενναίους Ευρωπαίους, που αψηφούσαν τον θάνατο και παρατάσσονταν σώμα με σώμα με τον αντίπαλο («ενώ εμείς βάζουμε μέσο για να την κοπανήσουμε», όπως συμπλήρωσε ο κύριος Πορτοσάλτε, αφήνοντάς μας ενεούς μπροστά σε αυτή την εξαιρετικής ευφυΐας παρατήρηση)! Διότι, όπως μας πληροφόρησε ο κύριος Ράμφος, οι ξένοι αξιωματικοί ήταν όλοι ευγενείς και, σε αντίθεση με τους ορθόδοξους ανατολίτες Έλληνες, οι ευγενείς έθεταν την τιμή πάνω από τη ζωή(!) Συγχέοντας την αυτοθυσία των αγωνιζόμενων λαών με το ιπποτικό πνεύμα των μεσαιωνικών ερωτικών μυθιστορημάτων, έφτασε ο φιλόσοφός μας να θεωρεί το ελληνικό αντιστασιακό ήθος επιλήψιμο ηθικά μπροστά στο esprit de corps των λογής λογής βαρόνων, δουκών και πριγκηπέσων, Γότθων και Βανδάλων… Οι Ευρωπαίοι ήταν πειθαρχημένοι και δεν φοβόντουσαν να αντιμετωπίσουν τον θάνατο. Ενώ οι Έλληνες προτιμούσαν να το σκάσουν και να κάνουν κλεφτοπόλεμο (το ίδιο θα πιστεύει, υποθέτουμε, και για τους δειλούς 12χρονους Παλαιστίνιους που κρύβονται στα σοκάκια, αντί να βγουν «σαν άντρες» μπροστά στα ισραηλινά τανκς…)! Οι αυτοκρατορικές ονειρώξεις του Ράμφου είναι γνωστές, γι’ αυτό και επιλέχθηκε από το ΕΛΙΑΜΕΠ να παρουσιάσει το επεισόδιο αυτό. Γιατί μπόρεσε να συνοψίσει όλη την ιδεολογία που προωθεί η παρέα του Παπαχελά και του Βερέμη.

Χαρακτηριστική της νοοτροπίας του 1821: μπερθ οφ α νέισιον είναι και η αντιμετώπιση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όποτε εξετάζεται η Αυτοκρατορία σε συνάρτηση με τους υπόδουλους Έλληνες, το πρόσημο είναι θετικό: ήταν ειρηνική, ανεκτική, «έφτιαξε έργα» (αυτό θα πει προσέγγιση της ιστορίας με όρους σημιτικής εκσυγχρονιστικής ρητορείας). Μία χαρούμενη εικόνα προόδου και ευημερίας.
Όποτε, όμως, η Αυτοκρατορία εξετάζεται σε συνάρτηση με την Ευρώπη, το πρόσιμο είναι αρνητικό: Ασυδοσία και αναρχία, απατεώνες γραφειοκράτες και άκαρδοι φοροεισπράκτορες, κρατική δυσλειτουργία και διαφθορά σε όλο τους το μεγαλείο. Όπως… σήμερα! Γι’ αυτό και οι Έλληνες επαναστατούν, ζητώντας τη βοήθεια και την πείρα των Ευρωπαίων ώστε να φτιάξουν ένα κράτος χωρίς διαφθορά και ασυδοσία. Οι Ευρωπαίοι κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες να μας εκσυγχρονίσουν, αλλά η  προσπάθειες έμειναν ατελείς. Δεν τα καταφέραμε, καθώς κατά βάθος παραμείναμε μέχρι σήμερα… «Ελληνάρες»! Η αλήθεια είναι ότι θέλει πολλή τέχνη και μαστοριά για να μπορέσεις να ταυτίσεις έναν Αγώνα για ελευθερία και ανεξαρτησία με την υποτέλεια στη Δύση και στο… μνημόνιο!
Σε αυτά τα πλαίσια δεν παραξενεύει το γεγονός της πλήρους αποσιώπησης της παράδοσης και του αντιστασιακού ήθους του υπόδουλου Γένους. Η παρέα του Σκάι δεν άκουσε ποτέ για θρήνους της Άλωσης, δημοτικά τραγούδια, παιδομαζώματα και Πατροκοσμάδες. Ο αγώνας των Ελλήνων να απαλλαγούν από τη σκλαβιά των Τούρκων παρουσιάζεται σαν ιστορικό παράλληλο του σημερινού… «αγώνα» των νεοφιλελεύθερων να απαλλαγούν από τη «σκλαβιά» των κλειστών επαγγελμάτων και των συλλογικών συμβάσεων! Λογική σύνδεση, αν σκεφτούμε ότι για τους κυρίους αυτούς η έννοια της ελευθερίας συνήθως περιορίζεται στο αναφαίρετο, απαράγραπτο και αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα του… επιχειρείν.

Αν θέλαμε να δώσουμε με λίγα λόγια το βαθύτερο ιδεολογικό στίγμα της συγκεκριμένης σειράς, θα μπορούσαμε να πούμε ότι προωθεί μία ιδεολογία ανάλογη του κοινωνικού δαρβινισμού και του φυλετικού ρατσισμού, έτσι όπως αναπτύχθηκαν τον 19ο αιώνα, προκειμένου να παράσχουν ηθική νομιμοποίηση στην αποικιοκρατία της Δύσης: Οι ιθαγενείς λαοί είναι κατώτεροι της πολιτισμένης Δύσης και ανίκανοι να κυβερνηθούν από μόνοι τους, ανεξάρτητοι και αυτόνομοι. Πρέπει να υποταχθούν στους Δυτικούς, προκειμένου να προοδεύσουν και να εκσυγχρονισθούν. Έτσι δικαιολογούσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής εκείνης την εκμετάλλευση και καταστροφή του υπόλοιπου πλανήτη. Έτσι κάνουν και σήμερα, με την εξαγωγή δημοκρατίας, τις ανθρωπιστικές επιχειρήσεις, τα ανοιχτά σύνορα και τις ανοιχτές κοινωνίες, το ΔΝΤ και τη Διεθνή Τράπεζα, την παγκοσμιοποίηση και τον πολυπολιτισμό. Απαραίτητο στοιχείο επιβολής αυτής της νοοτροπίας στους αποικιοκρατούμενους λαούς είναι βέβαια η δημιουργία τοπικών ελίτ, συνδεδεμένων οικονομικά και (κυρίως) ιδεολογικά με την αποικιοκρατική μητρόπολη.
Στη σημερινή εποχή, βέβαια, δεν είναι φυλετικό το πρόσημο, αλλά πολιτισμικό. Το πρόβλημα των Ελλήνων, λοιπόν, είναι ότι διατηρήσαμε τον παραδοσιακό τρόπο ζωής, την κουλτούρα και την ιδιοπροσωπία μας. Δεν υποταχθήκαμε στο πολιτιστικό πρόταγμα της Δύσης, αλλά θελήσαμε να διατηρήσουμε το δικό μας. Το οποίο, βέβαια, οι συντελεστές της σειράς ταυτίζουν με το πολιτιστικό πρόταγμα της σκοταδιστικής Ανατολής: «Στο Βυζάντιο διαλέξαμε τους Τούρκους», μας είπε ο Ράμφος, λες και είχαμε διαγωνισμό Γιουροβίζιον στην Άλωση, και δώσαμε το δωδεκάρι στους γείτονες… Διαστρέφοντας αιτία και λύση, ο Σκάι ανακαλύπτει ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι ότι αποτελεί αποικία της καπιταλιστικής Δύσης, αλλά ότι η αποικιακή αυτή εξάρτηση δεν είναι αρκετά ισχυρή και ολοκληρωμένη!
Οι πολιτικές συνεπαγωγές της ιδεοληπτικής αυτής σειράς είναι εμφανείς. Οι ίδιοι οι συντελεστές της δεν προσπαθούν να τις κρύψουν (στο επόμενο επεισόδιο ο Ράμφος δεν θα διστάσει να προτάξει ως υπόδειγμα τον… Ερντογάν, που μπόρεσε να συνδυάσει τη «χθόνια» κουλτούρα με τον δυτικό εκσυγχρονισμό!). Οι συζητήσεις τους περιστρέφονται διαρκώς γύρω από τη σημερινή πολιτική και οικονομική πραγματικότητα. Και όπως η σειρά 1821 δεν βρήκε τίποτε το αρνητικό στον ρόλο των ευρωπαϊκών δυνάμεων της εποχής (δεν υπήρξε οικονομική εξάρτηση και αφαίμαξη, δεν υπήρξε αποικιοκρατία), έτσι, υποθέτουμε, δεν θα βρίσκουν και τίποτε το αρνητικό στον ρόλο των μεγάλων δυνάμεων (εθνικών ή υπερεθνικών, πολιτικών ή οικονομικών) της σημερινής εποχής. Μην ακούτε τους λαϊκιστές που φωνάζουν για τραπεζίτες και πολιτικούς, παγκοσμιοποίηση και ΔΝΤ, νέα κατοχή και νέα χούντα. Αιτία όλων των δεινών είναι η δυσκολία του Έλληνα να φορέσει, ή, αν θέλετε, να χωρέσει, στο φράκο που του ράψανε οι «ισχυροί»…

περιοδικό Άρδην, τ.84, Φεβρουάριος-Μάρτιος 2011

http://eksapodo.wordpress.com/2011/03/23/570/

Andre Rieu in Royal Albert Hall

Ο Andre Rieu είναι ένας 62χρονος Ολλανδός βιολιστής, από τα μεγαλύτερα εν ζωή ονόματα μαέστρων κλασικής μουσικής σήμερα στον κόσμο.Θεωρείται ο κορυφαίος ερμηνευτής στον κόσμο, των βάλς των Γιόχαν Στράους (πατέρα & υιού). Από το 1987 δημιουργεί την διάσημη ορχήστρα του: Johann Strauss Orchestra, με 50 περίπου εξαιρετικούς μουσικούς. Έχει γυρίσει όλο τον κόσμο και έχει παίξει στα μεγαλύτερα θέατρα & αίθουσες του κόσμου. Του έχει απονεμηθεί 2 φορές το World Music Award (κάτι σαν Όσκαρ για την παγκόσμια μουσική σκηνή κάθε είδους..) και έχει αρκετούς χρυσούς και πλατινένιους δίσκους σε ευρωπαικές χώρες, Αυστραλία και Βρετανία…
Το 2001 δίνει στήν ιστορικότερη αίθουσα συναυλιών της Βρετανίας (και μιά από τις πιό γνωστές ανα το κόσμο, μαζί με τη Σκάλα του Μιλάνου, το Madison Square Garden της Ν. Υόρκης κ.τ.λ), στο Royal Albert Hall του Λονδίνου,(έχουν παίξει και ερμηνεύσει εκεί κατά καιρούς όλοι οι μεγάλοι του 20αι.-από Κάλλας και Έντιθ Πιάφ μέχρι U2 kai Beatles) μια  από τις σπουδαιότερες συναυλίες του, το Millenium Concert, (η οποία μάλιστα ηχογραφείται ζωντανά και βγαίνει αργότερα σε δίσκο).
Επιλέγει για το κλείσιμο μιάς συναυλίας, με έργα Strauss, Sostakovich, George Gersuin Glen Miller, και άλλων μεγάλων κλασικών των προηγούμενων, αλλά κυρίως  του 20 αι.,  το κομμάτι που περιλαμβάνει το βίντεο που ακολουθεί απ’το you tube. Το τι επακολουθεί στην αίθουσα το «περιγράφει» το ίδιο το βίντεο..
Η συναυλία δεν είχε καμμιά απολύτως σχέση με το επίσημο Ελληνικό Κράτος , δεν διοργανώθηκε από κάποιο κρατικό ή ιδιωτικό ελληνικό φορέα, ούτε συμμετέχει σ’αυτήν με οποιονδήποτε τρόπο κάποιος Έλληνας, σαν μουσικός , μάνατζερ, οργανωτής ή απλός θεατής..(Το θέατρο είναι κατάμεστο από ..Βρετανούς -και όχι μόνο- όλων των ηλικιών).
Αυτός που «τιμάται» όμως από τον Andre Rieu, με την επιλογή του, είναι ένας κλασικός του 20αι. που έχει ξεπεράσει προ πολλού τα στενά όρια της νεοελληνικής μιζέριας και έχει γίνει μέρος της παγκόσμιας μουσικής πολιτιστικής κληρονομιάς εις το διηνεκές…
Το βίντεο στο you tube έχει πάνω από 2.000.000 προβολές..
Απολαύστε υπέυθυνα..

 http://www.youtube.com/watch?v=ia34kknFpk0

Ο ΜΙΚΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΙΣ ΣΠΙΘΕΣ ΚΡΗΤΗΣ

Με την προτροπή προς τους Κρητικούς «να διώξουμε τη Βάση της Σούδας από τον τόπο μας» ξεκίνησε ο Μίκης Θεοδωράκης την ομιλία του το Σάββατο 26 Μαρτίου στο Ηράκλειο της Κρήτης. Μια ομιλία συγκινησιακά φορτισμένη αφού ήταν η πρώτη φορά που μιλούσε στο γενέθλιο τόπο του ως ιδρυτής της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών. Εκπρόσωποι των Σπιθών από το Ηράκλειο αλλά και τα Χανιά και άλλα μέρη της Κρήτης παρακολούθησαν ευλαβικά την ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη που κινήθηκε με βάση τη ρήση του Νίκου Καζαντζάκη:»να κάνουμε αυτό που δεν μπορούμε»!

Ο Μίκης μίλησε για το θέμα που καίει αυτή τη στιγμή ολόκληρη την Ελλάδα: τη Βάση της Σούδας. Και κάλεσε τις Σπίθες της Κρήτης σε αγωνιστική κινητοποίηση. Από το Ηράκλειο κάλεσε τον πρωθυπουργό να κάνει το τόλμημα: να κλείσει τη Βάση της Σούδας: «Καλώ από δω από την Κρήτη των αγώνων και της λεβεντιάς, τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας  να κλείσει τώρα την αμερικανική Βάση της Σούδας!

Μόνο έτσι θα πάψει η κυβέρνηση να είναι συνένοχη στις «ανθρωπιστικές» δολοφονίες που διαπράττουν αγγλοαμερικάνοι και γάλλοι σταυροφόροι του πετρελαίου.

Και μην σπεύσουν πάλι κάποιοι να μιλήσουν για παρορμητισμό. Το δικαίωμα για το κλείσιμο  μας το δίνει η ισχύουσα συμφωνία του ’90 με το άρθρο 8, παράγραφος 1 ,που ορίζει τα εξής:

«Καμία διάταξη της συμφωνίας δεν αίρει το εγγενές δικαίωμα της κυβέρνησης της ελληνικής δημοκρατίας , σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, να λαμβάνει όλα τα κατάλληλα περιοριστικά μέτρα που απαιτούνται για τη διασφάλιση ζωτικών συμφερόντων της εθνικής ασφάλειάς της σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης».

Στη συνέχεια, ο ιδρυτής της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών απευθύνθηκε στο ακροατήριο τονίζοντας:
    
«Οραματίζομαι μιαν Ελλάδα κατ’ αρχήν ανεξάρτητη χωρίς ξένες στρατιωτικές βάσεις και ξένους προστάτες. Ανεξάρτητη, Αυτοδύναμη και Ασφαλή, με οικονομική, κοινωνική και μορφωτική ανάπτυξη και πολιτιστική ακτινοβολία»
Αναφέρθηκε επίσης εκτεταμένα στο πρόγραμμα της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών:
«Το Κίνημά μας φιλοδοξεί να καταστρώσει ένα πλήρες πρόγραμμα αναγέννησης της χώρας με την ενεργό συμμετοχή όλων των μελών μας. Και θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που ένας λαός θα είναι υπεύθυνος για το πρόγραμμα της δικής του διακυβέρνησης.

Για τον λόγο αυτό σχηματίζουμε παράλληλα κεντρικά και τοπικά επιστημονικές Επιτροπές που θα ασχοληθούν με όλα τα θέματα που συνθέτουν τη ζωή ενός Λαού, ενός Κράτους και ενός Έθνους.

Είναι καιρός πια ο κάθε πολίτης να ασχοληθεί σοβαρά και υπεύθυνα με τα προβλήματα που τον αφορούν αυτόν προσωπικά, τον λαό του και την πατρίδα του, ώστε να είναι σε θέση να συμμετέχει ενεργά στο κυβερνητικό σύστημα της Άμεσης Δημοκρατίας».

Τον Μίκη Θεοδωράκη στο πάνελ πλαισίωναν ο πολιτειολόγος Κώστας Ζουράρις και ο Γιώργος Κασιμάτης  καθηγητής του Συνταγματικού ο οποίος αναφέρθηκε εμπεριστατωμένα στο περιεχόμενο του Μνημονίου και πως παραβιάστηκε κατάφωρα το Σύνταγμα προκειμένου να περάσει από τη Βουλή και να ψηφιστεί: «Κανείς από τους 300 της Βουλής»είπε χαρακτηριστικά «δεν είχε το ενδιαφέρον να το μελετήσει, να δει πως η Ελλάδα παραιτείται άνευ όρων από τα κυριαρχικά της δικαιώματα  και να εξεγερθεί κατά του Μνημονίου». Τελείωσε την ομιλία του επισημαίνοντας την ανάγκη να γεννηθεί στην Ελλάδα μια νέα γενιά πολιτικών με ανεξάρτητη πολιτική σκέψη.
    
Ο Μίκης Θεοδωράκης στο τέλος της ομιλίας του μέσα σε ένα κλίμα καθολικού ενθουσιασμού  τραγούδησε μαζί με όλο το ακροατήριο το τραγούδι που έγραψε ο προ-προ-προπάππος του, ο  Στέφανος Χάλης «πότε θα κάνει ξαστεριά» και συνέχισε με το δοξαστικό από το Άξιον Εστί «Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ» ως συνεχιστής δισέγγονός του πλημμυρίζοντας την αίθουσα από τραγούδι  και χειροκροτήματα!

Για το Γραφείο Τύπου
Ιωάννα Κολοβού

Πανηγυρικός 25ης Μαρτίου στην Κύπρο

Εξοχότατε Κύριε Προεδρεύοντα της Κυπριακής Δημοκρατίας
Μακαριότατε
Εξοχότατε Πρέσβη της Ελλάδος
Ελληνίδες Έλληνες της Κύπρου

Λένε ότι οι Ελληνες πάντοτε γιορτάζουν την έναρξη ενός αγώνα. Όχι την αίσια κατάληξη του. Στην περίπτωση της 25ης Μαρτίου 1821 αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία. Το μεγαλείο της ελληνικής επανάστασης δεν ήταν τόσο οι λίγοι εναντίον των πολλών. Ηταν και αυτό. Πρωτίστως όμως ήταν ότι οι υπόδουλοι επί τετρακόσια χρόνια λίγοι Ελληνες κράτησαν κοινό αλυτρωτικό όραμα. Δεν ήταν μόνο ότι τόλμησαν να ξεσηκωθούν. Ηταν ότι τόλμησαν να συμπυκνώσουν κοινή εθνική αντίληψη για το παρελθόν και το μέλλον τους. Αυτό όμως το εθνικό ιδεώδες ήταν δαπανηρό και κινδυνώδες. Μπορούσαν οι Ελληνες ίσως να παραμείνουν ένα οθωμανικό μιλέτ στη διεκδίκηση των μικρών ευνοιών της υψηλής πύλης. Μπορούσαν ακόμη και να αφήσουν αδιεκδίκητη την αρχαιοελληνική ιστορία ως μια λαμπρή παρένθεση ενός λαού που ήκμασε και κατόπιν χάθηκε στα βάθη της ιστορίας. Όχι όμως. Αντ’ αυτού μόρφωσαν όραμα ελληνικό με εθνική ουσία. Αντί να βολευτούν με τον ευκολότερο ρόλο του Οθωμανού πολίτη υιοθέτησαν όραμα που τους έφερνε σε ευθεία σύγκρουση με την σκληρή πραγματικότητα τους. Πίστεψαν στην περήφανη ελληνική τους καταγωγή. Και αυτό τους επέτεινε τα αισθήματα ταπείνωσης στα χέρια των Τούρκων. Αντί να νοιώσουν βολεμένοι Οθωμανοί προτίμησαν να αισθάνονται Ελληνες, σκλαβωμένοι Ελληνες. Τι σήμαινε αυτό; Η συναίσθηση υψηλής ελληνικής καταγωγής δημιούργησε αυτόματα και ευθύνες και προσδοκίες παλιγγενεσίας. Οι επίγονοι του Πλάτωνα και του Λεωνίδα δεν μπορούσε να είναι υποτελείς σε κανένα. Η ελληνική ταυτότητα κουβαλά μαζί της υποχρεώσεις. Αρα ναι αυτό που έβαλαν στο μυαλό τους οι Ελληνες ήταν δαπανηρό και κινδυνώδες.

 

Ηταν επιλογή αυτό το όραμα ελληνικότητας; Δεν νομίζω. Πολλοί προαγωγοί ανέξοδου μοντερνισμού επιχειρούν να μας πείσουν ότι ο δυτικός διαφωτισμός που ξεκίνησε με τη γαλλική επανάσταση σκέπασε την υφήλιο και σμίλεψε εθνικές συνειδήσεις. Από το πουθενά. Περίεργο ιδεολόγημα. Είναι δυνατόν διανοούμενοι να πήραν πληθυσμούς και από αυτούς να έπλασαν λαούς; Λαούς με εθνική συνείδηση; Είναι δυνατόν ένας ευτελισμένος απομονωμένος λαός πάνω σε ελληνικά αφιλόξενα βράχια ξαφνικά να μόρφωσε εκ του μηδενός ελληνική συνείδηση; Έτσι γιατι το ήθελαν κάποιοι εξ εσπερίας; Ρεαλιστικότερη, ιστορικότερη, αυθεντικότερη εκδοχή: Το στίγμα της ελληνικότητας ήταν πάντα εκεί. Υπολάνθανε αποδυναμωμένο από τις κακουχίες και από τα ραπίσματα της σκλαβιάς. Αντεξε όμως. Πως; Χάρις στο ισχυρό πνευματικό σήμα των γεννητόρων μας, όλων αυτών που ιχνηλάτησαν την αρχαία ελληνική σκέψη και ιστορία: Από τον Ηράκλειτο, μέχρι τον Περικλή. Χάρις στην ορθόδοξη εκκλησία, φύλακα ελληνικών παρακαταθηκών στις εποχές του οθωμανικού σκότους. Η οποία εκκλησία, μετά από αρχικές ταλαντεύσεις δέχθηκε το αρχαιοελληνικό φως και το φύλαξε στον κόρφο της ως μέρος της ελληνικής διαχρονίας. Το φύλαξε και το μετάδωσε σε διαδοχικές γενιές Ελλήνων. Και το φως μεταδόθηκε. Χάρις σε Έλληνες διανοητές που απέρριψαν οποιαδήποτε τεχνητή επούλωση της πληγής της σκλαβιάς και συντήρησαν το παράλληλο αίτημα μιας ελληνικής αναγέννησης. Όπως ήταν ο Ρήγας ο Φεραίος και ο Κύπριος σύντροφος του Καρατζάς που το συντρόφεψε και στη ζωοποιό πνευματική δημιουργία αλλά και στον πρόωρο θάνατο. Το φως μεταδόθηκε και χάρις στη φυσική αντοχή και πνευματική μνήμη του ελληνικού λαού.

 

Οι Έλληνες δεν επιχείρησαν να παζαρέψουν την καταγωγή τους με μια ανετότερη ζωή. Άφησαν την καταγωγή τους να εκδιπλωθεί και να πάρει την πορεία της. Ή μάλλον την άφησαν να καθορίσει τη δική τους πορεία. Το μεγαλείο του παρελθόντος καθόρισε τις θυσίες του επαναστητημένου παρόντος αλλά και την αναγέννηση του μέλλοντος.

 

Σε ευχαριστούμε Παπαρηγόπουλε που συνέγραψες την πρώτη αδιάπτωτη ελληνική ιστορία. Μόνο που εσύ απλώς την αποτύπωσες. Έλληνες την συνέθεσαν. Ελληνες την συναισθάνθηκαν ως ενιαία και συνεχή από τον Μίνωα μέχρι τον Μακρυγιάννη. Έλληνες κατέβαλαν αίμα για να ξαναβρούν τον ελληνικό μίτο που χάθηκε μια αποφράδα μέρα του 1453 και να τον ενώσουν με τη σύγχρονη ελληνική πορεία.

 

Θυμάμαι τον παγιωμένο στον χρόνο ρασοφόρο να σηκώνει το κυρτό του δάκτυλο μέσα στο φως του κεριού ενώ οι μαθητές του μένουν απορροφημένοι στο μάθημα του κρυφού σχολειού. Θυμάμαι τον Παλαιών Πατρών Γερμανό να σηκώνει το λάβαρο της επαναστατημένης Ελλάδας στη Αγία Λαύρα ενώ οι αγωνιστές παρακολουθούν με δέος και επίγνωση της ιστορικής στιγμής. Ψέματα! Δεν τα θυμάμαι όλα αυτά. Δεν τα έζησα για τα θυμάμαι. Έχουν εντυπωθεί όμως στο μυαλό μου όπως τόσες άλλες σκηνές της προεπαναστατικής και επαναστατικής περιόδου. Ως μέρος της ελληνικής συλλογικής μνήμης. Μια εθνική μνήμη που αντλεί από την πραγματικότητα του χωροχρόνου αλλά παίρνει την τελική αρμονική της μορφή στη δημιουργική φαντασία των πνευματικών ταγών του έθνους.

 

Φωνάζουν οι μεταμοντέρνοι για παραχάραξη της ιστορίας. Μας λεν ότι ο Κολοκοτρώνης ήταν αιμοδιψής σφαγέας, το κρυφό σχολειό δεν υπήρξε, ότι η επανάσταση δεν κηρύχθηκε στην Αγία Λαύρα. Δεν αντιλαμβάνονται όμως ότι το εθνικό αφήγημα ενός έθνους δεν είναι στεγνό κείμενο γεγονότων. Η εθνική ιστορία έχει το ένα πόδι στα γεγονότα και το άλλο στην παράσταση που φιλοτέχνησε ο σύγχρονος Έλληνας για τον πρόγονο του. Η διαμόρφωση εθνικής ιστορίας είναι μια ζώσα διαδικασία που ενώνει τον σύγχρονο με τους πατέρες του γένους. Αποτελεί την ευγενή σύναψη αυτού που υπήρξε τότε με σημερινά εθνικά αισθήματα. Μπορεί λοιπόν να μην υπήρξε το κρυφό σχολειό με τον τρόπο που αυτό απεικονίζεται στον πίνακα του Νικόλαου Γύζη. Εντούτοις δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι η εκκλησία υπήρξε η κιβωτός μέσα στην οποία ταξίδεψε η εθνική θύραθεν παιδεία εκείνα τα σκοτεινά χρόνια για να διαμοιραστεί ως πνευματική τροφή σε γενιές υπόδουλων Ελλήνων. Και ναι αυτό ενίοτε έγινε σε πείσμα σκληρής οθωμανικής αντίδρασης. Έστω λοιπόν και αν το φεγγαράκι δεν έφεγγε τον δρόμο στα ελληνόπουλα παραμένει δεδομένο ότι η καλλιέργεια της εθνικής παιδείας έγινε με εκκλησιαστική συνδρομή με κινδύνους και κατ’ αντίθεση προς την κατέχουσα οθωμανική αρχή.

 

Με μόνη κινητήρια δύναμη τη συνείδησή του έφτασε ο Έλληνας στην ελληνική επανάσταση. Τέτοια ήταν η υπερχείλιση του ενθουσιασμού που ξεσήκωσε ακόμη και ένα Υψηλάντη από την ασφάλεια της τσαρικής αυλής να κατέλθει μονόχειρας ηγέτης της επανάστασης στις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Σαν αυτό το παράδειγμα πολλά. Και όλα μαζί συνέθεσαν την αποφασιστικότητα των Ελλήνων η οποία συνοψίζεται στο απλό καταλυτικό διάζευγμα ‘Ελευθερία ή Θάνατος’. Όπως λέγει και ο Κάλβος για τον Ίκαρο: ‘Και αν έπεσεν ο πτερωθείς κ’ επνίγη θαλασσωμένος, αφ’ υψηλά όμως έπεσε και απέθανεν ελεύθερος’. Οι Έλληνες ποτέ δεν ήσαν πεισιθάνατοι και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να επανδρώσουν τάγματα αυτοκτονίας. Ήσαν λάτρεις της ζωής και ο αγώνας τους δεν έγινε από αυτοκτονική διάθεση. Απλώς είχαν τις απαιτήσεις που κάθε φιλελεύθερος πολιτισμένος λαός έχει από τον βίο του. Δεν τους ενδιέφερε απλώς η εξασφάλιση μιας υποτυπώδους βιολογικής συνέχειας. Ήθελαν τη ζωή τους μεστή νοήματος και αυτενέργειας. Ήθελαν όχι μόνο να ζουν ελέω οθωμανικής χάριτος ήθελαν να αποφασίζουν και πώς να ζουν. Ήθελαν την ευλογία της ελευθερίας. Και ήσαν έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους για την πληρότητα του βίου τους. Πέρασε μύρια κύματα η επανάσταση. Κινδύνεψε με την εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, αναζωογονήθηκε από την φίλια επέμβαση των δυτικών φιλελλήνων στο Ναυαρίνο για να φθάσει η τελική δικαίωση της εθνικής ανεξαρτησίας.

 

Σε αυτό τον αγώνα οι Κύπριοι δεν ήταν απλώς νοεροί συμπαραστάτες. Η Φιλική Εταιρεία είχε επεκταθεί και στην Κύπρο όπου ο Φιλικός Δημήτριος Ίπατρος είχε μυστικές επαφές με τον αρχιεπίσκοπο Κυπριανό. Φιλικοί φιλοξενούνταν στην κρύπτη του Παγκυπρίου Γυμνασίου. Απεσταλμένος του Υψηλάντη είχε επίσης κατέλθει μυστικά στην Κύπρο προκειμένου να συλλέξει εισφορές για τον κυοφορούμενο αγώνα. Η παράδοση επίσης λέει ότι ο Κωνσταντίνος Κανάρης είχε επισκεφθεί με καράβια του την Κύπρο και ότι είχε παραλάβει προμήθειες αφού φιλοξενήθηκε στην περιοχή Λαπήθου. Υπάρχει όμως και απόπειρα αμεσότερη και ενεργότερη. Ο τότε επίσκοπος Πάφου Χρύσανθος ο Β’ λέγεται ότι ενεπλάκη σε συγκέντρωση Παφίων οπλισμένων που βάδισαν ανεπιτυχώς κατά της Λευκωσίας. Κορωνίς όμως της κυπριακής προσφοράς ήταν οι ψυχές των προκρίτων και επισκόπων της Κύπρου που αφαιρέθηκαν βαναύσως από τον Κουτσιούκ Μεχμέτ. Γύρω στα 500 άτομα από την εκκλησιαστική και κοινωνική ηγεσία του τόπου εκτελέστηκαν αφήνοντας τους Κύπριους αποδεκατισμένους και ακέφαλους.

 

Η εθνική επανάσταση όμως, Έλληνες συμπατριώτες, που ξεκίνησε με τον ένοπλο αγώνα κατά των Τούρκων δεν τελείωσε το 1829. Αλίμονο. Η ελληνική επανάσταση άνοιξε τρείς βασικές πύλες προκλήσεων: το κεφάλαιο της εθνικής ανεξαρτησίας, αυτό της χειραφέτησης του πολίτη στο πλαίσιο της Δημοκρατίας και τελικά το κεφάλαιο της απερίσπαστης ελληνικής πνευματικής δημιουργίας. Η πτυχή της εθνικής ανεξαρτησίας ξεκίνησε με την εγκατάσταση, μετά τον αδόκητο θάνατο του Καποδίστρια, μοναρχικών θεσμών ξένων προς την ελληνική παράδοση. Ακόμη, η πολιτική ζωή της Ελλάδος ταλαιπωρήθηκε για χρόνια με ξενοστραφή κόμματα τα οποία λειτουργούσαν υπό την επιρροή ξένων μεγάλων δυνάμεων. Ετσι στα πρώτα χρόνια μετά την ανεξαρτησία είδαμε να δημιουργούνται Αγγλικό, Ρωσσικό, και Γαλλικό Κόμμα. Το εγχείρημα της εθνικής ανεξαρτησίας συνεχίστηκε για χρόνια με μεταπτώσεις με την περίοδο μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο να οροθετεί νέα περίοδο ξένης εξάρτησης με τελικό στάδιο την ελευθέρωση της δημοκρατικής ζωής με τη θυσία της Κύπρου. Και η εσωτερική δημοκρατία όμως εξελίχθηκε περνώντας καταστολές, πολιτικές διώξεις της αριστεράς, ιδεολογικές προκαταλήψεις μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα. Και η εξέλιξη συνεχίζεται. Τελικά στον χώρο της εθνικής δημιουργίας λογής λογής διανοητές δούλεψαν πρόκοψαν και ανανέωσαν την λάμψη του παλαιού ελληνικού πολιτισμικού στίγματος.

 

Η επανάσταση λοιπόν κάθε άλλο παρά ολοκληρώθηκε. Άρχισε με τη διεκδίκηση ανεξάρτητης ελληνικής επικράτειας. Η εξασφάλιση σε πρώτο χρόνο της εθνικής επικράτειας απελευθέρωσε τις απωθημένες δυνάμεις του ελληνικού έθνους στα τρία πεδία: της εθνικής ανεξαρτησίας, της πολιτικής Δημοκρατίας και της πολιτισμικής δημιουργίας. Αυτό όμως ήταν μόνο η αρχή. Η εθνική επανάσταση είναι μια συνεχής διεκδίκηση. Ένας συνεχής αγώνας για πραγμάτωση ενός ευγενούς εθνικού οράματος. Και όποιος νομίζει ότι η επανάσταση τελειώνει με την έναρξη του πολιτικού βίου πλανάται πλάνην οικτρά. Ο ίδιος αγώνας συνεχίζεται με άλλα, ειρηνικά, μέσα. Εκτενής συζήτηση γίνεται για τη σύγχρονη δημιουργία εθνών κρατών. Η σύσταση τους όμως υπογραμμίζει ακριβώς την ανάγκη των εθνών να εξασφαλίσουν κοιτίδα ασφαλούς ανάπτυξης και άνθισης. ‘Εχει λεχθεί ευστόχως ότι ο Ελληνισμός είναι τρόπος και όχι χώρος. ‘Οντως ο Ελληνισμός γεννήθηκε εκτός αυστηρών γεωγραφικών ορίων. Όντως η επιρροή του δρασκέλισε τα κατά καιρούς θεωρούμενα στενά ελληνικά γεωγραφικά όρια. Όντως η ελληνική διασπορά είχε πάντοτε σοβαρή συνδρομή στην διαμόρφωση της ελληνικής πεμπτουσίας. Εντούτοις στις μέρες μας κανένας λαός, όσο ισχυρό και να είναι το φως του, δεν έχει την πολυτέλεια να ζει και να δημιουργεί εκτός των ορίων μιας οργανωμένης πολιτείας. Το οργανωμένο κράτος βελτιστοποιεί, δίδει τη σφραγίδα νομικής κάλυψης και επιτρέπει σε κάθε πολιτισμό να νέμεται τα πλεονεκτήματα μια διεθνούς υποστάσεως. Μιας συγκεκριμενοποιημένης πολιτικής και οικονομικής παρουσίας στο διεθνές σκηνικό. Συνεπώς η Ελλάς του τρόπου και του πολιτισμού χρωστά πολλά στην Ελλάδα του κράτους, των νόμων και της γεωγραφικής επικράτειας. Και αν σήμερα δεν πάει καλά η μητροπολιτική Ελλάς των κρατικών ορίων το τίμημα καταβάλλεται σε όλα τα επίπεδα. Και μαζί τραυματίζεται και η άυλη Ελλάς. Αυτή του πολιτισμού και της ιστορικής διαχρονίας. Ας μην μας πείσει λοιπόν καμιά σύγχρονη σειρήνα ότι το έθνος κράτος συμπλήρωσε την ιστορική του διαδρομή. Ας μην μας πουν ότι άλλα πολιτειακά σχήματα πολυπολιτισμικής υφής ήλθαν να αντικαταστήσουν το παρωχημένο δήθεν έθνος κράτος. Έθνη ισχυρότερα και πολυπληθέστερα από τον Ελληνισμό μάχονται να κρατήσουν αλώβητη την κρατική τους υπόσταση. Ακόμη και στην υπερκρατική ΕΕ τα συναποτελούντα αυτήν κράτη επιχειρούν να διατηρήσουν την ένταση της εθνικής τους φωνή. Οραματίζονται μια Ευρώπη των εθνών και όχι μια εθνική Ευρώπη βγαλμένη από το χωνευτήρι των λαών!

 

Δυστυχώς μερικοί λαοί ή μάλλον ηγεσίες κρατών εστιάζονται στο πρωτόγονο στοίχημα της κρατικής επέκτασης. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι το σύγχρονο στοίχημα είναι η ποιοτική ανάδειξη και όχι η συνοριακή επέκταση. Ένα τέτοιο παράδειγμα ο Τούρκος γείτονας μας ο οποίος σε αναζήτηση ταυτότητας κινείται συμπλεγματικά μεταξύ ισλαμισμού και νεοθωμανισμού. Και εμείς οι Ελληνες περάσαμε μεγαλοϊδεατισμούς και ξέρουμε τι σαράκι είναι να αφήνεις ένα λαμπρό παρελθόν να σου υπαγορεύει γεωγραφική επέκταση. Η ατυχία των Ελλήνων και της Ελλάδος και της Κύπρου είναι ότι αυτός ο επικίνδυνος πειραματισμός γίνεται στο κατώφλι μας και με άμεσο στόχο και τις δύο χώρες. Ενόσω το τουρκικό όραμα παραμένει επεκτατικό. Ενόσω η Τουρκία μεγεθύνεται στρατιωτικά. Ενόσω η Κύπρος βρίσκεται υπό κατοχή, ο Ελληνισμός δεν έχει την πολυτέλεια του εφησυχασμού. Λέγεται ότι η οικουμένη έχει βαδίσει ανεπιστρεπτί στην εποχή της ειρήνης. Αυτό είναι σωστό. Υπάρχουν όμως κράτη φωτοσβέστες που επιμένουν να μιλούν τη γλώσσα της στυγνής απειλής και της στρατιωτικής ισχύος. Ένα από αυτά είναι και η Τουρκία. Συνεπώς ο Ελληνισμός πρέπει να παραμείνει σε εγρήγορση. Το ελληνικό κράτος που οικοδομήθηκε από το 1821 και εντεύθεν, με τα τρωτά του, πρέπει να προστατευθεί και να ενισχυθεί. Και ας μην θεωρήσει κανείς ότι δωρίζοντας εθνικό χώρο μπορούμε να εξασφαλίσουμε ειρήνη. Η οσμή αδυναμίας αποθρασύνει τον ισχυρό.

 

Και η Κύπρος όμως έχει άρρηκτους δεσμούς με το ’21. Παρά το διαφορετικό κρατικό πεπρωμένο και τη ματαίωση του στόχου της Ενώσεως. Το ’21 τροφοδότησε το ’55 και όλα μαζί χαλύβδωσαν την κυπριακή ελληνική φυσιογνωμία. Αν δεν υπήρχε ’21 δεν θα υπήρχε ’55. Αν δεν υπήρχε ’55 δεν θα υπήρχε Κυπριακή Δημοκρατία. Κουβαλούμε λοιπόν το ’21 στο αίμα της ψυχής μας και η νομοτελειακή εθνική συνάφεια καθορίζει και εμάς εδώ στην Κύπρο. Τα προαναφερθέντα όμως κατατείνουν και στο εξής συμπέρασμα: Όπως κανείς άλλος λαός, έτσι ούτε και ο Κυπριακός Ελληνισμός μπορεί να αντέξει έξω από τη σκέπη ενός προστατευτικού πολιτειακού πλαισίου. Με τα ψεγάδια και τις αγκυλώσεις της η Κυπριακή Δημοκρατία υπήρξε ένα ασφαλές καταφύγιο για τον Κυπριακό Ελληνισμό. Υπήρξε ο κυμματοθραύστης υπό των προστασία του οποίου ο εντόπιος ελληνισμός ανέπτυξε την προσωπικότητα του και τις αρετές του. Δεν είναι λοιπόν αδόκιμα που ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος είχε αναφερθεί στο ιστορικό του διάγγελμα στην ύψιστη ανάγκη προστασίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 

Σήμερα ειδικά το ζήτημα μπαίνει επιτακτικότερα. Η σημερινή διαπραγμάτευση κινείται στον χώρο του επικίνδυνου συνταγματικού πειραματισμού. Το πρόβλημα δεν είναι ότι προσφέρουμε περισσότερα στους Τούρκους από ό, τι δικαιούνται. Που όντως προσφέρουμε. Το ζήτημα είναι ότι έχουμε αφαιρέσει κρίσιμη θεμελίωση από την οικοδομούμενη λύση. Ό,τι και να γίνει, ό, τι και να συμφωνήσουμε δεν έχουμε το δικαίωμα να δυσκολέψουμε την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού με συνταγματικούς θεσμούς δυσλειτουργικούς και θνησιγενείς. Πολλοί κραδαίνουν την περιώνυμη Δικοινωτική, Διζωνική Ομοσπονδία ως ύπατη ελληνική αξίωση. Σφάλμα μέγα. Είναι δυνατόν αυτή η σύνοψη τουρκικών απαιτήσεων να αποτελεί το ανάχωμα ελληνικής αντοχής; Μήπως το απορριφθέν σχέδιο Ανάν δεν ήταν μια μορφή Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας; Δεν οδηγούσε όμως σε καταβαράθρωση και κατάλυση; Ας σταματήσουμε λοιπόν αυτή την αδιέξοδη νταμπελομαχία. Το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να εκτρέπουμε τη συζήτηση από τα θεμελιώδη. Ας επανεισάγουμε όρους ελληνικής επιβίωσης και αντοχής. Και το κυριότερο ας επανεστιάσουμε στον κύριο στόχο μας, αυτόν της φυσικής και εθνικής επιβίωσης του Κυπριακού Ελληνισμού. Στο πλαίσιο μιας δίκαιης πολιτείας πρέπει να διασφαλίζεται και η ύπαρξη των λοιπών κοινοτήτων του νησιού. Αυτό είναι ένα πράγμα. Είναι άλλο πράγμα όμως η αποδυνάμωση του βασικού στόχου της αποκατάστασης των Ελλήνων της Κύπρου.

 

Συμπολίτισσες συμπολίτες δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι είμαστε εδώ για να γιορτάσουμε τη σύγχρονη ελληνική αναγέννηση. Τα αισθήματα δεν μπορούν παρά να είναι ευφρόσυνα. Κανένα πολιτικό γεγονός δεν μπορεί να ρίξει σκιά στο άπλετο φως της ζωής και της δημιουργίας. Οπου και να βρίσκεται σήμερα η ελληνική αλλά και η κυπριακή πολιτική πορεία ένα πράγμα παραμένει ευοίωνο και ελπιδοφόρο: Ο Έλλην, και στην Κύπρο και στην Ελλάδα, διαθέτει αστείρευτα αποθέματα σφρίγους και δυναμισμού. Αυτό καμία εσφαλμένη πολιτική απόφαση δεν μπορεί να το αναιρέσει. Τουλάχιστον όχι ακόμη. Κρατά το μέλλον στα χέρια του. Φτάνει να το θελήσει, φτάνει να το διεκδικήσει. Πάνω και πέρα από κομματικά στεγανά και συνθλιπτικούς κυνισμούς πλεγμάτων κατωτερότητας. Το εθνικό φιλότιμο που κέντρισε τους ξυπόλυτους του Μεσολογγίου φωλιάζει σε κάθε γωνιά της ελληνικής μας ψυχής.

 

 

 

 

————————-

Ομάδα υποστήριξης

Γιώργου Κολοκασίδη

Αναπληρωτής Πρόεδρος ΔΗΚΟ

Κρητική βιολογική… ασπιρίνη

Η τιμή του φαρμάκου, σύμφωνα με τον όρο που έχει βάλει ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Ρεθύμνου, δεν πρόκειται να ξεπερνάει το 1 ευρώ. Το φάρμακο αναμένεται να πάρει μέσα στο 2011 την έγκριση του ΕΟΦ.

Κρητική σφραγίδα φέρει η νέα ασπιρίνη, η οποία πρόκειται να ανατρέψει τα όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα για την προστασία της υγείας μας από τα κρυολογήματα και την κοινή γρίπη.

Η κρητική ασπιρίνη, συσκευασμένη σε κάψουλα, είναι ένα φυσικό προϊόν που αποτελείται αποκλειστικά από τρία είδη κρητικών βοτάνων διαλυμένων σε ελαιόλαδο.

Τη «μαγική» κάψουλα παρασκεύασε η ομάδα των καθηγητών του Πανεπιστημίου Κρήτης και αποτελεί παγκόσμια πατέντα με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Η ασπιρίνη συνδυάζει την απόλυτη αξιοποίηση των κρητικών βοτάνων με τις αυστηρές προδιαγραφές που θέτει η σύγχρονη φαρμακευτική επιστήμη.

Εμπνευστές της έρευνας είναι οι καθηγητές Ιατρικής Ηλίας Καστανάς και Χρήστος Λιόνης και ο καθηγητής Βιολογίας Στέργιος Πυρίντσος. Για την παρασκευή του φαρμάκου συνεργάστηκαν, επίσης, η Ενωση Αγροτικού Συνεταιρισμού Ρεθύμνου και η ελληνική φαρμακοβιομηχανία Gallenica.

Οι προοπτικές της κρητικής ασπιρίνης, από τη στιγμή που θα εγκριθεί από τον ΕΟΦ, αναμένεται να ξεπεράσουν τα σύνορα της χώρας και το φάρμακο να πιστοποιηθεί τόσο από τις ευρωπαϊκές αρχές όσο και από την αμερικανική FDA (Food and drug administration).

Τα μαγικά βότανα

Αν και τα συστατικά του είναι εντελώς φυσικά, οι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι το νέο σκεύασμα αποτελεί φάρμακο και όχι συμπλήρωμα διατροφής, όπως είχε εσφαλμένα χαρακτηριστεί.

Οι ιδιότητές του, οι οποίες απορρέουν από τα κρητικά βότανα, θεωρούνται ευεργετικές για τον ανθρώπινο οργανισμό.

Και τα τρία «μαγικά» βότανα είναι διαλυμένα σε ελαιόλαδο, οι φαρμακευτικές ιδιότητες του οποίου είναι γνωστές από την αρχαιότητα. Παρ’ όλα αυτά, ο Ηλίας Καστανάς αρνήθηκε να αποκαλύψει τα τρία συστατικά που απαρτίζουν τη συνταγή της κάψουλας.

«Το φάρμακο θα αποτελέσει παγκόσμια πατέντα. Αν αποκαλύπταμε κάποιο από τα τρία βότανα, πολύ φοβάμαι ότι θα είχαμε το φαινόμενο της τηλεοπτικής «φραπελιάς», όταν όλοι πήγαιναν και κούρευαν τα φύλλα της ελιάς και τα χτυπούσαν στο μίξερ. Αυτό το «φάρμακο» που προοριζόταν για πάσαν νόσον και μαλακίαν, κάθε άλλο παρά φάρμακο ήταν», συμπληρώνει σκωπτικά ο Ηλίας Καστανάς.

Η έρευνα του πανεπιστήμιου εστίασε στους κατοίκους της νότιας Κρήτης. Πληροφορίες των επιστημόνων που βασίζονταν σε λαϊκές παραδόσεις, μαρτυρούσαν πως το συγκεκριμένο κρητικό αφέψημα χρησιμοποιείτο από παλιά στις ντόπιες κρητικές συνταγές και προστάτευε τους Κρητικούς από τη γρίπη.

Η επιστημονική παρατήρηση ήλθε να επιβεβαιώσει τις λαϊκές παραδόσεις. Η δωδεκάχρονη έρευνα που έγινε από την επιστημονική ομάδα ανέδειξε ότι ο οργανισμός των Κρητικών που κατανάλωναν το κοκτέιλ βοτάνων παρουσίαζε ισχυρή αντίσταση στα κρυολογήματα και στις λοιμώξεις.

Από τη φύση

Σκοπός των επιστημόνων δεν είναι να αντικαταστήσουν την παραδοσιακή ασπιρίνη, αλλά να προωθήσουν στην αγορά ένα φυσικό φάρμακο, το οποίο θα είναι βγαλμένο από την κρητική γη.

«Τα υλικά από τα οποία αποτελείται η κάψουλα δεν παρουσιάζουν, μέχρι στιγμής, επιπτώσεις στην υγεία. Η δοσολογία που θα συστήνεται θα είναι παρόμοια με την κατανάλωση 2 με 3 ροφημάτων την ημέρα», δηλώνει ο Ηλίας Καστανάς.

Η τιμή του φαρμάκου, σύμφωνα με τον όρο που έχει βάλει ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Ρεθύμνου, δεν πρόκειται να ξεπερνάει το 1 ευρώ.
Το φάρμακο αναμένεται να πάρει μέσα στο 2011 την έγκριση του ΕΟΦ.

Η αγάπη για τις ευεργετικές ιδιότητες των κρητικών βοτάνων δεν ήταν το μόνο κίνητρο για τους επιστήμονες, ώστε να παρασκευάσουν το φάρμακο.

Το σημαντικότερο κίνητρο για την παρασκευή του φαρμάκου αποτέλεσε η αναπτυξιακή κατεύθυνση που δίνεται στους ελαιοκαλλιεργητές του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ρεθύμνου.

Από τη στιγμή που το φάρμακο θα μπει στην παραγωγή, μέρος της σοδειάς τους θα προορίζεται για την παρασκευή της κάψουλας.

«Η πολιτεία δεν μας παρείχε καμία απολύτως βοήθεια για την παρασκευή του φαρμάκου. Τα κονδύλια για την έρευνα και την παραγωγή του τα αντλήσαμε από το Πανεπιστήμιο της Κρήτης, τον Αγροτικό Συνεταιρισμό Ρεθύμνου και τη φαρμακευτική εταιρεία», τονίζει ο Ηλίας Καστανάς.

Η βιολογική ασπιρίνη της Κρήτης αποτελεί έν από τα πιο λαμπρά επιτεύγματα στον τομέα της φαρμακευτικής επιστήμης, που παρουσίασε το Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Το φάρμακο αυτό:

-Προστατεύει από τις λοιμώξεις αναπνευστικού

-Ανακουφίζει από το κρυολόγημα< /B>

-Καταπολεμά την κοινή γρίπη

-«Ρίχνει» τον πυρετό

-Έχει αναλγητικές ιδιότητες

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ – Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα

ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ

ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 

 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

 

Το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα επιθυμεί την παρουσία σας στο 9^ο Συνέδριό του, το οποίο θα πραγματοποιηθεί την 3^η Απριλίου 2011 στην Αθήνα (θέατρο «ΑΛΦΑ», οδός Πατησίων 37 και Στουρνάρη 51) και ώρα έναρξης 10 πμ.

 

 

 

Αθήνα, 20 Μαρτίου 2011

 

Ο Πρόεδρος	Ο Γενικός Γραμματέας
Μανώλης Γλέζος	Ευάγγελος Μαχαίρας

Παπανδρέου: H Τουρκία προσπαθεί να ελέγξει την Ελληνική ΑΟΖ!

Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό της χώρας Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος επιβεβαίωσε με τον τρόπο του την θέση του defence-point.gr για το θέμα, η Τουρκία ζήτησε να αναλάβει τον έλεγχο ολόκληρης της περιοχής που εμπίπτει με την Ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) νοτίως της Κρήτης, ως αντάλλαγμα για την συμμετοχή  της στις επιχειρήσεις στην Λιβύη!

 

Η εκπληκτική αυτή δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού έγινε στην Βουλή των Ελλήνων κατά τη δευτερολογία του στην συζήτηση για τις εξελίξεις στην Λιβύη και έχει ως εξής: «Κλείνω με ένα τηλεγράφημα  που μόλις πήρα, που νομίζω ότι  πρέπει και αυτό να το αξιολογήσουμε. Δεν θα το σχολιάσω σε βάθος, αλλά πρέπει να το αξιολογήσουμε σε σχέση με τη δική μας παρουσία και την ορθότητα της απόφασής μας, όχι της στρατιωτικής εμπλοκής, αλλά της παρουσίας και όχι της απουσίας. Ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας, μιλώντας σε στελέχη του κόμματός του, είπε ότι «η Τουρκία είναι πρόθυμη να αναλάβει τη διανομή της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λιβύη, να διαχειριστεί το αεροδρόμιο της Βεγγάζης και να αναπτύξει ναυτικές δυνάμεις» – ακούστε – «για τον έλεγχο της θαλάσσιας περιοχής μεταξύ Βεγγάζης και Κρήτης».»

To defence-point.gr αντί άλλου σχολιασμού επαναφέρει για ακόμα μία φορά δύο αναλύσεις του, οι οποίες και δημοσιεύθηκαν ακριβώς την ώρα της έναρξης των πολεμικών επιχειρήσεων στην Λιβύη με τις οποίες με έγκαιρο, έγκυρο και αξιόπιστο τρόπο έθετε το κορυφαίο ζήτημα της παρουσίας μας στην περιοχή με στρατιωτικά μέσα η οποία δεν επιδιώκει τίποτα άλλα παρά την εμπέδωση της Ελληνικής κυριαρχίας σε μία περιοχή (ελληνική ΑΟΖ) η οποία αποτελεί στην ουσία την μισή έκταση του Λιβυκού πελάγους και συνδέεται άμεσα:

Πρώτον, με την ύπαρξη, ανάπτυξη και εξόρυξη υδρογονανθράκων η οποία εκτός της επίλυσης του οικονομικού προβλήματος της χώρας συμβάλλει τα μέγιστα και στην ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης αλλά και στην ασφάλεια και ευημερία της Κύπρου και του Ισραήλ.

Δεύτερον, με την ανάσχεση της νεοθωμανικής επεκτατικής πολιτικής η οποία υπό συνθήκες μπορεί να οδηγήσει στην στρατηγική περικύκλωση της χώρας μας από μία αναθεωρητική Τουρκία με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλειά της, ειδικά σε μία περίοδο που το μέτωπο με την Άγκυρα δεν είναι το μόνο ανοιχτό.

 Ανάλυση 1: Επιχείρηση «Οδύσσεια» και η ελληνική στρατηγική σύγχυση

Του Στέλιου Καναβάκη (ειδικευμένος σε θέματα στρατηγικής – στρατιωτικής ανάλυσης)

 

Για αρκετά χρόνια μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου πολλοί «αναλυτές», έλεγαν ότι η Ελλάδα πλέον δεν έχει καμία στρατηγική αξία. Επρόκειτο για αξιολογικές κρίσεις με ισχυρές δόσεις γενίκευσης στην προσπάθεια πρόβλεψης του μέλλοντος Την έλλειψη αυτή θεωρούσαν κι ως έναν από τους λόγους που οι ΗΠΑ στήριζαν περισσότερο την Τουρκία, οπότε η χώρα μας ήταν απλά καταδικασμένη σε απαξίωση, στρατηγική και εθνική.

Από την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ μέχρι σήμερα συνέβησαν πολλά γεγονότα στη γειτονιά μας, διαψεύδοντας πανηγυρικά τις αρχικές προβλέψεις των «ειδικών». Πρώτο μεγάλο τεστ ήταν η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, δεύτερο η δυτική ανάγκη ύπαρξης της ΠΓΔΜ, τρίτο η κατάρρευση των πυραμίδων στην Αλβανία, τέταρτο η κρίση στα Ίμια, πέμπτο το Κοσσυφοπέδιο, έκτο η κρίση των S-300, έβδομο η ειρήνευση μεταξύ του Ισραήλ και αραβικών κρατών, όγδοο οι συνεχείς Ιντιφάντα, ένατο η εισβολή στο Ιράκ, δέκατο τα ενεργειακά σχέδια με τη συμμετοχή της χώρας μας, ενδέκατο η ανάγκη της Ρωσίας για κάθοδο στη Μεσόγειο και ισχυρότερη παρουσία στα Βαλκάνια, δωδέκατο η αύξηση της μεταναστευτικής ροής με προορισμό την Ευρώπη και σύνορο την Ελλάδα, δέκατο τρίτο η σύγκρουση Ισραήλ και Τουρκίας, δέκατο τέταρτο η κρίση στον αραβικό κόσμο γενικότερα (Αίγυπτος, Αλγερία, Λιβύη κ.λπ.).

Αν αυτά τα γεγονότα δεν αναδεικνύουν τη στρατηγική σημασία της Ελλάδας και της Κύπρου, απλά και μόνο λόγω ης γεωγραφικής πραγματικότητας, τότε τι θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πηγή αναβάθμισης της χώρας στη γειτονιά της; Το μόνο σίγουρο είναι ότι όπως έχει αποδειχθεί είναι ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει πολιτική ηγεσία και κόμματα αντάξια να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, όντας απαξιωμένα και αγκυλωμένα σε ιδεοληπτικού χαρακτήρα αντιλήψεις της πραγματικότητας.Το διεθνές σύστημα μας κρίνει καθημερινά και σημαντικότερο τεστ αποτελούν οι διεθνείς κρίσεις. Είτε είμαστε παρόντες στο διαγώνισμα και περνούμε τις εξετάσεις είτε βρισκόμαστε εκτός «αίθουσας». Και το ερώτημα είναι συγκεκριμένο: Τι ακριβώς πέτυχε η Ελλάδα από όλες τις παραπάνω κρίσεις και σημαντικά γεγονότα, πολιτικά ή οικονομικά; Κατόρθωσε να αξιοποιήσει τις συγκυρίες ώστε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της; Αλλά κι αν δεχτούμε ότι επιδίωξή μας ήταν να παραμείνουμε ουδέτεροι (υπάρχει ακόμα ουδετερότητα;) προκειμένου να εκμεταλλευθούμε την «αντικειμενική» μας στάση και την επιθυμία μας να εμφανιστούμε ως έντιμοι διαμεσολαβητές, μπορεί κάποιος να πει τι είδους διαμεσολαβητικές πρωτοβουλίες ανέλαβε η Ελλάδα και τι αποτελέσματα πέτυχε; Πετύχαμε την κατάπαυση πυρός σε κάποια εμπόλεμη ζώνη; Πετύχαμε την αποτροπή κάποιας σύρραξης; Πετύχαμε την απελευθέρωση κρατουμένων; Πετύχαμε τη μετάβαση στη δημοκρατία κάποιας χώρας;Επί της ουσίας είμαστε απόντες, με εξαίρεση ορισμένες περιπτώσεις που είμαστε λίγο παρόντες. Ακόμα και στις προσωπικές μας υποθέσεις, τα Ίμια, την Κύπρο, το Μακεδονικό… κι εκεί ήμασταν απόντες ή ολίγον παρόντες, καταβάλλοντας σοβαρές… ημι-προσπάθειες.

Κι ερχόμαστε στη Λιβύη. Τι πέτυχε η Ελλάδα προκειμένου να συνετίσει τον Μουαμάρ Καντάφι, έτσι ώστε να μην υπάρξει επέμβαση; Τι πέτυχε το δίκτυο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και η Ελλάδα με τις σχέσεις που έχει αναπτύξει τόσα χρόνια με τον σύντροφο Καντάφι; Μήπως οι εικόνες του Έλληνα πρωθυπουργού «αγκαλιά» με τον Καντάφι συνοδευόμενος από μεγάλο αριθμό Ελλήνων επιχειρηματικών φαντάζει σήμερα κάπως γραφική;

Η πολιτική ηγεσία της χώρας, σε μια προσπάθεια συναίνεσης, αποφάσισε ότι η Λιβύη δεν είναι υπόθεση που αφορά την Ελλάδα, είτε γιατί οι υπόλοιπες χώρες «θα βομβαρδίσουν αθώους καμηλιέρηδες», είτε επειδή οι υπόλοιπες χώρες είναι «ιμπεριαλιστικές» ή γιατί είμαστε «ειρηνιστές». Μιλάμε δηλαδή πάλι για εκφράσει και απόψεις «κλισέ» οι οποίες είναι διαστρεβλωτικές και παραμορφωτικές της πραγματικότητας. Ωστόσο, κανείς δεν αναφέρει ότι ούτε αθώοι καμηλιέρηδες θα βομβαρδιστούν, ούτε ότι η Ελλάδα ξαφνικά θα μετατραπεί σε ιμπεριαλιστική δύναμη αν επιχειρήσει να προστατεύσει τα συμφέροντά της, αξιοποιώντας μια δυναμικά μεταβαλλόμενη κατάσταση.

Αυτό που πρέπει αν καταστεί σαφές σε όλους τους τόνους, είναι ότι η παρούσα κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στη Λιβύη έχει σαν αποτέλεσμα να διακυβεύονται τα συμφέροντα της Ελλάδας, ενώ δοκιμάζονται από τους πάντες οι αντιδράσεις της.

Πρώτον, μεγάλο μέρος της περιοχής στην οποία εξελίσσεται η δραστηριότητα είναι – ή γειτνιάζει με – τμήμα της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Αυτής που δεν κηρύξαμε μέχρι στιγμής διότι όπως προαναφέρθηκε, είμαστε απόντες.Αλλά κι αν θεωρεί η ηγεσία μας ότι μέχρι σήμερα δεν υπήρχε η κατάλληλη ευκαιρία να το πράξει, μήπως είναι τώρα η κατάλληλη χρονική στιγμή; Και ποιος θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος τρόπος να το πράξει, από το να δηλώσει παρούσα και να αναλάβει δράση δηλώνοντας άμεσα ή έμμεσα ότι η περιοχή αυτή της ανήκει; Όχι επειδή έτσι λέμε επειδή μας συμφέρει, αλλά διότι καλυπτόμαστε απολύτως από τις προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας.Αλήθεια, αφού η ηγεσία είναι συνεχώς εν κινήσει υποστηρίζοντας ότι έχει λόγο στα ζητήματα που απασχολούν το διεθνές σύστημα, έχει δηλαδή ενεργό διεθνή παρουσία, ποιες πρωτοβουλίες ανέλαβε για να βοηθήσει την Αίγυπτο, ώστε να εξασφαλίσει ότι δε θα συνεχίσει να φλερτάρει με την Τουρκία απειλώντας τα ελληνικά συμφέροντα στο ζήτημα της ΑΟΖ; Προσποιούνται – επειδή ολιγωρούν συστηματικά – ότι δεν γνωρίζουν πως σε περίπτωση που περάσει ο τουρκικός «τσαμπουκάς», κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου, ότι το Καστελόριζο δεν διαθέτει ΑΟΖ, ότι αυτό θα επιτρέψει στις ΑΟΖ Τουρκίας και Αιγύπτου να εφάπτονται, αποκόπτοντας την ελληνική από την κυπριακή ΑΟΖ. Και τελούν σε τέτοια κατάσταση βαθύτατης ύπνωσης ώστε δεν αντιλαμβάνονται ότι η συγκυρία ευνοεί την Ελλάδα, εφόσον ο Δυτικός κόσμος ποντάρει σε αυτή την ενότητα, σε συνέχεια της ΑΟΖ του Ισραήλ για την προώθηση του πλούτου των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που βρέθηκαν στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, για να επιλυθεί το πρόβλημα της ευρωπαϊκής ενεργειακής ασφάλειας! Άρα, η Δύση στη  παρούσα συγκυρία ανακαλύπτει ότι έχει ταυτόσημα συμφέροντα με τον Ελληνισμό! Και αντί να αξιοποιήσουν ενεργητικά τη συγκυρία, συνεχίζουν την πρακτική κατευνασμού της Τουρκίας, με… εφηβική συνέπεια… 

Η γεωστρατηγική θέση της χώρας ανά περιόδους λειτουργεί ως «κατάρα» ή ως «ευλογία», στο χέρι μας είναι σήμερα να μπορέσουμε να μετατρέψουμε την «κατάρα» σε… ευλογία

Με λίγα λόγια, ο Μουμπάρακ που συνομιλούσε με την Τουρκία για την ΑΟΖ, μη λαμβάνοντας υπόψη του το Καστελόριζο, έφυγε και αυτός και η οικογένειά του. Από την άλλη ο Καντάφι που δεν δεχόταν τη Γαύδο ως νήσο με ΑΟΖ πνέει και αυτός τα λοίσθια, ενώ είναι πλέον σίγουρο πως η Ανατολική Λιβύη, δηλαδή το κομμάτι που «βλέπει» προς Ελλάδα, δηλαδή προς Γαύδο και Κρήτη, δεν πρόκειται να επανέλθει υπό τον έλεγχό του.

Να συνεχίσουμε; Είναι τυχαίο πως ο Τούρκος πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιουλ μετέβη άμεσα στην Αίγυπτο για συζητήσεις με τη νέα ηγεσία της χώρας, ενώ είναι τυχαίο που ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν ήθελε, αρχικά τουλάχιστον, να ακούσει για επέμβαση στην Λιβύη;Δεύτερον, η Ελλάδα από καιρό είναι εδώ και αρκετό καιρό «μαύρο πρόβατο» του ΝΑΤΟ λόγω της χαρακτηριστικής της απουσίας. Το όλο θέμα έλαβε μεγαλύτερες διαστάσεις λόγω της μη αναλογικής μας παρουσίας στην ISAF, σε σχέση με άλλες χώρες και λόγω της απουσίας μας από τον πυρήνα των εξελίξεων που είναι η συμμετοχή στις επιχειρήσεις. Δε θα διαφωνήσουμε για την περίπτωση του Αφγανιστάν. Αλλά το ζήτημα της Λιβύης είναι μια μεγάλη ευκαιρία για να δηλώσουμε παρόντες και στην στρατιωτική πλευρά του προβλήματος, η οποία είτε μας αρέσει είτε όχι «ανοίγει» τις πόρτες στις αίθουσες συνομιλιών.Και είναι η καλύτερη ευκαιρία γιατί η Ελλάδα δε θα συμμετάσχει σε μια επιχείρηση με επίφαση νομιμότητας. Υπάρχει η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που νομιμοποιεί πολιτικά. Υπάρχει η απόφαση του Αραβικού Συνδέσμου. Οι Άραβες, τους οποίους κοπτόμαστε να μην δυσαρεστήσουμε, στηρίζουν! Τι άλλο μας απασχολεί επιτέλους;Εκτός κι αν θεωρούμε το Συμβούλιο Ασφαλείας ως ιμπεριαλιστικό όργανο ή δεν το αποδεχόμαστε, οπότε θα πρέπει να το αποσύρουμε από την επιχειρηματολογία μας για το Κυπριακό και την τουρκική εισβολή. Θα το κάνουμε ή θα κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Ακόμα και το να κρυβόμαστε με νομικίστικα ή πολιτικά επιχειρήματα μας αφήνει εκτεθειμένους.Επιχειρησιακά δε μιλάμε για αποστολή υψηλού κινδύνου αντίστοιχη με αυτή του Ιράκ ή του Αφγανιστάν. Το κόστος σημαντικά χαμηλότερο και μηδαμινό σε σχέση με τα πολιτικά οφέλη που θα πρέπει να αποκομίσουμε.Πόσες ευκαιρίες υπάρχουν όπου τα συμφέροντα της χώρας μας συμπίπτουν με τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων; Σε κάτι τέτοιες συγκυρίες γεννήθηκε η σύγχρονη Ελλάδα. Για πόσο χρόνο θα αφήνουμε σε ξένα χέρια τη διαχείριση προβλημάτων που ανακύπτουν στον άμεσο γεωπολιτικό μας περίγυρο;Τρίτον, πιστεύουμε ότι με το να μη συμμετέχουμε θα αποκτήσουμε και διαμεσολαβητικό ρόλο στη μετά-Καντάφι εποχή;Ή μήπως θα περιμένουμε ο Νικολά Σαρκοζί να κατέβει τα σκαλιά στα Ηλύσια Πεδία να αγκαλιάσει και να χαιρετίσει θερμά τον Έλληνα πρωθυπουργό, τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, τον μελλοντικό διαμεσολαβητή, όπως έκανε με ορισμένους ευρωπαίους ομολόγους του;

Τέταρτον. Αυτή τη στιγμή χτίζεται η νέα Ευρώπη. Στο οικονομικό σκέλος η Γερμανία είχε τον πρώτο λόγο, αλλά η Ελλάδα δεν είχε λόγο γιατί οι απόντες Έλληνες πολιτικοί, προτίμησαν να ασχοληθούν με το πως θα επενδύσουν αντιπαραγωγικά τα ευρωπαϊκά χρήματα που εισέρρεαν στη χώρα. Πιστεύουν ακόμα στο παλαιοκομματικό ρητό ότι «η Ελλάδα έχει ισχυρή φωνή στην Ευρώπη»; Μήπως μένει έξω και από τους τομείς ασφάλειας και άμυνας (όπου δραστηριοποιούνται Γαλλία και Βρετανία), ενώ λόγω ειδικών συνθηκών ασφαλείας που αντιμετωπίζει (βλ. Τουρκία) έχει όλα τα μέσα που θα της επέτρεπε να έπαιζε ρόλο, να εξήγαγε ασφάλεια, οικοδομώντας συμμαχίες που θα εξυπηρετούσαν τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα;

Πέμπτον, φοβάται κανείς εξεγέρσεις μεταναστών εντός της χώρας, σε περίπτωση που λάβουμε ενεργή συμμετοχή στο πλαίσιο του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ; Αφενός η κυβέρνηση δεν είναι και δεν πρέπει να είναι όμηρος τέτοιων εκβιαστικών διλλημάτων στην άρθρωση πολιτικής και αφετέρου διότι αυτοί που οργανώνουν τις εξεγέρσεις και τις καταλήψεις αφορμές βρίσκουν οποιαδήποτε στιγμή. Η Λιβύη έφταιξε άραγε για την Υπατία;Θα υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας στην ΑΟΖ, στο Αιγαίο και στην Κύπρο ή θα κρυβόμαστε πάλι πίσω από το δάχτυλό μας, απαξιώνοντας τη στρατηγική μας σημασία;  

Ανάλυση 2: Επιχείρηση «ΟΔΥΣΣΕΙΑ»: Το στρατηγικό σφάλμα μη συμμετοχής της Ελλάδας…

 Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη, Διεθνολόγου-Οικονομολόγου

Γίνεται να εξελιχθεί μία πολεμική επιχείρηση στην περιοχή μας υπό την ονομασία … ΟΔΥΣΣΕΙΑ χωρίς να λάβει μέρος ο… Οδυσσέας, δηλαδή η χώρα μας; Με άλλα λόγια η Ελλάδα θα πρέπει να λάβει μέρος στις επιχειρήσεις κατά της Λιβύης ή όχι; Δυστυχώς ή ευτυχώς, η πραγματικότητα είναι μία και η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι πολύ απλή και αποτελεί ουσιαστικά έναν μονόδρομο για την Αθήνα.Η κρίσιμη παράμετρος που καθορίζει τις κινήσεις των κρατών της περιοχήςΠοια όμως είναι η κύρια παράμετρος την οποία θα πρέπει να λάβει υπόψη της η Αθήνα έτσι ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει την σωστή πολιτική στο συγκεκριμένο ζήτημα; H απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο μέσω της μακροσκοπικής ανάλυσης των δεδομένων στην περιοχή μας. Και πως θα ορίσουμε τι εννοούμε με την έννοια «περιοχή» μας;Η ανάλυση του ζητήματος έχει να κάνει με τις εξελίξεις των τελευταίων δύο μηνών, όχι μόνο στην Λιβύη αλλά και στην Τυνησία, την Υεμένη την Αίγυπτο, το Μπαχρέιν, την Ιορδανία, το Μαρόκο, αλλά και την Αλγερία. Ποιο το κοινό σημείο όλων αυτών των χωρών πέραν του ότι είναι μουσουλμανικές και αραβικές; Το κοινό σημείο σχετίζεται με το πως ακριβώς «συσσωματώνονται» αυτή τη στιγμή στον γεωπολιτικό χάρτη. Με άλλα λόγια, οι χώρες της Βορείου Αφρικής με τις χώρες της Μέσης Ανατολής και τις χώρες που βρίσκονται στον Κόλπο, σύμφωνα με την νέα γεωπολιτική Αγγλοσαξονική θεώρηση αποτελούν μια ολότητα, η οποία ονομάζεται ως «Ευρύτερη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική» (Broader Middle East & North Africa – ΒΜΕΝΑ).Ο συγκεκριμένος αυτός χώρος περιλαμβάνει όλες τις χώρες από τον Ατλαντικό έως τον Ινδό ποταμό, δηλαδή όλες τις αραβικές χώρες της Βορείου Αφρικής, την παραδοσιακή Μέση Ανατολή, καθώς και το Ιράν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Αξίζει να σημειωθεί πως στο συγκεκριμένο χώρο περιλαμβάνονται και όλα τα… «σταν» της Κεντρικής Ασίας, δηλαδή οι τουρκογενείς πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας (Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Κιργζία και Τατζικιστάν).

Η τεράστια αυτή περιοχή περιλαμβάνει στα όριά της τεράστια ενεργειακά κοιτάσματα υδρογονανθράκων (πετρελαίου και φυσικού αερίου) τα οποία έχουν αποτελέσει εδώ και δέκα με δεκαπέντε έτη το μήλον της έριδος μεταξύ της Ρωσίας, της Κίνας, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Εν συντομία, θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως τα αποθέματα αυτά βρίσκονται σε τρία κυρίως σημεία της περιοχής, στην Κεντρική Ασία, πλησίον και εντός της Κασπίας, στον Περσικό Κόλπο και την περιοχή της Σαουδικής Αραβίας καθώς και στην Ανατολική Μεσόγειο… Το «μυστικό» της όλης ανάλυσης είναι να αντιληφθεί κάποιος πως τα δύο από τα τρία αυτά σημεία, μαζί με τα κοιτάσματά τους είναι… ρεζερβέ. Αναφορικά με την περιοχή της κεντρικής Ασίας τα πράγματα είναι πολύ απλά: Πλην του Αζερμπαϊτζάν, όλα τα υπόλοιπα κρίσιμα κοιτάσματα έχουν περιέλθει στον απόλυτο έλεγχο της Ρωσίας και ότι έχει απομείνει το λαμβάνει η Κίνα. Με άλλα λόγια η Κεντρική Ασία, το σύγχρονο δυτικό «Ελ Ντοράντο», όπως αυτό παρουσιάστηκε τα τελευταία 20 χρόνια, έχει χαθεί για την Δύση, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου. Κινούμενοι στην περιοχή της Αραβικής χερσονήσου και του Περσικού Κόλπου τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο απλά. Η μεν Αραβική περιοχή στέλνει τους υδρογονάνθρακές της στις ΗΠΑ ο δε ιρανικός τομέας πολύ απλά είναι μη ελεγχόμενος από την Δύση, τουλάχιστον για την ώρα.  

Η Ευρύτερη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική αποτελεί το κύριο γεωπολιτικό σχήμα το οποίο έχει αναπτύξει η Αγγλοσαξονική γεωπολιτική σκέψη και μέσω αυτού θα γίνει προσπάθεια ελέγχου της Ευρασιατικής και Αφρικανικής πλάκας, δηλαδή της, κατά Μακίντερ «Παγκοσμίου Νήσου». Προσέξτε πως η CENTCOM, καλύπτει μία περιοχή η οποία αποτελεί το κέντρο της ΒΜΕΝΑ καθώς και όλες τις ενεργειακά ενδιαφέρουσες περιοχές της Ευρασίας, δηλαδή την Κεντρική Ασία, τον Κόλπο και την Αραβική χερσόνησο και φυσικά την Ανατολική Μεσόγειο… 

Μέχρι στιγμής, η Ουάσιγκτον δεν διανοείται καν να αλλάξει την πολιτική της αναφορικά με την Σαουδική Αραβία αφού σκοπεύει για τις επόμενες δεκαετίες να χρησιμοποιεί τα αραβικά πετρέλαια έτσι ώστε να κρατάει τα δικά της αποθέματα ουσιαστικά ανέγγιχτα. Από την άλλη, το ζήτημα του Ιράν είναι πολύ πολύπλοκο και επικίνδυνο με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατόν στο άμεσο μέλλον να υπάρξει θετική για την Δύση εξέλιξη. Με λίγα λόγια, τόσο η Κεντρική Ασία όσο και ο Κόλπος δεν μπορούν να προσφέρουν, τουλάχιστον για την ώρα κάτι καινούργιο στην Δύση και την ενεργειακή της ασφάλεια…Πώς όμως όλα αυτά συνδέονται με τα γεγονότα στην Λιβύη και το ερώτημα για το πως ακριβώς θα πρέπει να αντιδράσει η χώρα μας στα τεκταινόμενα; Υπενθυμίζεται πως όπως έχουμε αναφέρει το τρίτο σημείο το οποίο αποτελεί σημαντική πηγή υδρογονανθράκων στην ΒΜΕΝΑ είναι η Ανατολική Μεσόγειος. Ας το κρατήσουμε για την ώρα αυτό και ας ανοίξουμε μία παρένθεση αναφέροντας πως το κύριο παίγνιο ισχύος που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή στην Ευρασία συνδέεται με το προς τα που θα μετακινηθεί η ΕΕ: Προς τις ΗΠΑ ή προς τη Ρωσία; Με άλλα λόγια, η αέναη αγγλοσαξονική γεωπολιτική θεωρία προβλέπει πως το «παίγνιο» της παγκόσμιας εξουσίας θα παιχθεί στο ζήτημα του προς τα που θα κινηθεί η Ευρώπη. Εάν αυτή κινηθεί προς την Μόσχα τότε είναι πολύ πιθανό οι αγγλοσαξονικές δυνάμεις να «εκπαραθυρωθούν» από την Ευρασία. Από την άλλη, εάν η Ευρώπη κινηθεί προς τις ΗΠΑ τότε η Ρωσία αναμένεται να περιοριστεί στην αφιλόξενη και αχανή ρωσική γη χωρίς να έχει την δυνατότητα να κινηθεί προς τα πιο θερμά κλίματα. Όπως είναι φυσικό μία ενδελεχής ανάλυση της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής θεωρίας όπως αυτή έχει αναπτυχθεί από τον Α. Τ. Μάχαν και τον Σερ Χ. Μακίντερ, στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα δεν είναι δυνατόν να αναλυθεί στα στενά πλαίσια ενός ενημερωτικού σημειώματος.Θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως το προς τα που θα κινηθεί η ΕΕ εξαρτάται απολύτως από το που ακριβώς θα βρει τις απαραίτητες ποσότητες ενέργειας που χρειάζεται για να συνεχίσει να επιβιώνει αλλά και να μπορέσει να κινήσει εκ νέου τη χειμαζόμενη οικονομία της. Για την ώρα η ΕΕ εξαρτάται εν πολλοίς από την Ρωσία για την προμήθεια ειδικά του φυσικού αερίου. Η κατάσταση αυτή γίνεται ακόμα πιο κρίσιμη αφού η Κεντρική Ασία έχει περιέλθει στον έλεγχο της Μόσχας, η αραβική αγορά δεν μπορεί να υποστηρίξει τις ΗΠΑ και την ΕΕ ταυτοχρόνως ενώ το Ιράν παραμένει μία «παρθένα» περιοχή για την Δύση. Το δίλημμα λοιπόν που τίθεται για την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες είναι ένα: Οι Αγγλοσαξονικές δυνάμεις για να μπορέσουν να κυριαρχήσουν, ή να συνεχίσουν να κυριαρχούν, στην Ευρασία,  χρειάζονται επειγόντως την συμμαχία της ΕΕ, ή για να το θέσουμε καλύτερα πρέπει να «απομακρύνουν» την ΕΕ από την Ρωσία.

Πως όμως θα το κάνουν αυτό όταν η ΕΕ χρειάζεται την Ρωσία διότι εξαρτάται από αυτή ενεργειακά; Προφανώς η Δύση αναζητά εναλλακτικές πηγές ενέργειας για να προμηθεύσει την Ευρώπη, έτσι ώστε να μπορέσει να την απογαλακτίσει, τουλάχιστον έως ένα σημείο από την Μόσχα. Όπως είπαμε όμως, η Κεντρική Ασία είναι μάλλον χαμένη για τη Δύση, κάτι το οποίο συμβαίνει και με το Ιράν ενώ η περιοχή της Σαουδικής Αραβίας είναι «ρεζερβέ» από τις ίδιες τις ΗΠΑ. Άρα τί μένει;H Ανατολική Μεσόγειος μέλει να αποτελέσει την νέα πηγή παραγωγής και εξαγωγής υδρογονανθράκων προς την ΕΕ η οποία προβλέπεται να αντικαταστήσει την Κεντρική Ασίας στα σχέδια της Δύσης για την σταδιακή απεξάρτηση της ΕΕ από την Μόσχα. Εάν η Ανατολική Μεσόγειος φέρει στην επιφάνεια τους θησαυρούς της τότε είναι σίγουρο πως η ΕΕ θα βρει «μέσα στην αυλή» της μία τεράστια πηγή ενέργειας η οποία θα της επιτρέψει να εφαρμόσει πιο ανεξάρτητες πολιτικές απέναντι στην Ρωσία, και φυσικά όπως εκτιμούν οι ΗΠΑ αυτό θα τους επιτρέψει να κρατήσουν την Μόσχα μακριά από τις θερμές θάλασσες. Με άλλα λόγια η Ανατολική Μεσόγειος θα αποτελέσει στο άμεσο μέλλον το βαρόμετρο της σύγκρουσης για την κυριαρχία στην Ευρασία τον 21ο αιώνα και εντεύθεν.Αντιλαμβανόμενοι όλα τα παραπάνω η εξίσωση στην περιοχή μας γίνεται πολύ απλή: Αυτή τη στιγμή ΟΛΟΚΛΗΡΗ η Ανατολική Μεσόγειος βρίσκεται στο στάδιο μίας τρομακτικής γεωπολιτικής ανακατανομής ισχύος και ισορροπίας η οποία σκοπό έχει να δημιουργήσει όλες αυτές τις συνθήκες οι οποίες θα επιτρέψουν στην Δύση να εκμεταλλευθεί τα ενεργειακά αποθέματα της περιοχής. Αυτό που πρέπει να γίνει απολύτως ξεκάθαρο είναι πως ο σχεδιασμός δεν προβλέπει μακροχρόνιες «ζυμώσεις» αλλά το «Blitzkrieg» των εξεγέρσεων και των ανακατατάξεων στην περιοχή πρόκειται να ακολουθηθεί από ένα νέο «new deal» το οποίο σκοπό έχει να μοιράσει την ενεργειακή τράπουλα κατά έναν τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει δυνατή η εξόρυξη του υποθαλάσσιου φυσικού αερίου και η εξαγωγή του στην Ευρώπη πολύ σύντομα.Ο συντελούμενος γεωπολιτικός αναπροσανατολισμός της περιοχής είναι ξαφνικός, θα είναι καθοριστικός και οι εξελίξεις θα τρέχουν τόσο γρήγορα ώστε δεν θα τις προλαβαίνουμε. Και εδώ ερχόμαστε στο ζήτημα της χώρας μας…

Ελλάδα: Γίνεται να λείπει ο… Οδυσσέας;Είτε το θέλουμε είτε όχι, η Ελλάδα, με τις αχανείς θαλάσσιες εκτάσεις που ελέγχει ή θα ελέγξει εάν και εφόσον ανακηρύξει τις Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), πρόκειται να αποτελέσει την  χώρα κλειδί για την παραγωγή και εξαγωγή του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Φυσικά το ίδιο συμβαίνει και για την  περίπτωση της Κύπρου αλλά και του Ισραήλ.Με άλλα λόγια, για να μπορέσει η Ελλάδα να λειτουργήσει, χάριν της Ευρώπης αλλά και για το δικό της το καλό θα πρέπει να ανακηρύξει ΑΟΖ και να ξεκινήσει την εξόρυξη. Αυτό όμως για να συμβεί θα πρέπει να υπάρξουν οι απαραίτητες συνθήκες στον «περίγυρο» έτσι ώστε η Ελλάδα να μπορέσει χωρίς πρόβλημα να ανακηρύξει ΑΟΖ, η οποία φυσικά και πρόκειται να αποτελέσει ευρωπαϊκή περιοχή, άρα πλήρως εκμεταλλεύσιμη από την πεινασμένη για ενέργεια ΕΕ.Συμβαίνουν όμως γεγονότα τα οποία θα μπορούσαν να διαμορφώσουν μία «βολική» για την Ελλάδα κατάσταση για την ανακήρυξη ΑΟΖ και έναρξη εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων της αλλά και για την δημιουργία ενός συνεχόμενου «διαδρόμου» ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ ο οποίος θα επιτρέψει στην μεταφορά και των Κυπριακών και Ισραηλινών αποθεμάτων στην Ευρώπη;Υπενθυμίζεται πως η Τουρκία για να αποτρέψει τον κίνδυνο ανακήρυξης Ελληνικής ΑΟΖ είχε προσεταιριστεί την Αίγυπτο και την Λιβύη, με τις οποίες προσπαθούσε να δημιουργήσει θέμα στο Καστελόριζο και στην Γαύδο αντιστοίχως. Τι έχει συμβεί τους τελευταίους μήνες σε αυτές τις χώρες;To καθεστώς του Χόσνι Μουμπάρακ που συνομιλούσε με την Τουρκία για την ΑΟΖ, μη λαμβάνοντας υπόψη του το Καστελόριζο, κατόπιν φυσικά της ελληνικής εγκληματικής ενέργειας του 2003 που απέτρεψε την Κύπρο από το να υπογράψει με την Αίγυπτο ΑΟΖ που να λαμβάνει υπόψη της το Καστελόριζο (για περισσότερες πληροφορίες δείτε αντίστοιχο άρθρο στο τεύχος αυτού του μήνα του περιοδικού ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ & ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ το οποίο κυκλοφορεί στα περίπτερα), κατέρρευσε με συνοπτικές διαδικασίες. Ο δε Συνταγματάρχης Μουαμάρ Καντάφι που δεν δεχόταν την Γαύδο ως νήσο με ΑΟΖ πνέει και αυτός τα λοίσθια. Ας έχουμε στο νου μας πως ακόμα και αν ο Λίβυος ηγέτης δεν αποχωρήσει από την εξουσία το πλέον σίγουρο είναι πως η ανατολική Λιβύη τουλάχιστον, δηλαδή το κομμάτι που «βλέπει» προς Ελλάδα, δηλαδή προς Γαύδο και Κρήτη, δεν πρόκειται να επανέλθει υπό τον έλεγχό του.Να συνεχίσουμε; Είναι τυχαίο πως ο Τούρκος πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιουλ μετέβη άμεσα, μετά την καθεστωτική αλλαγή, στην Αίγυπτο για συζητήσεις με την νέα ηγεσία της χώρας, ενώ είναι τυχαίο που ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν θέλει να ακούσει για επέμβαση στην Λιβύη και η τουρκική κυβέρνηση ουσιαστικά κρατάει μία διπρόσωπη στάση αναφορικά με τις επιχειρήσεις στην Λιβύη; Ας υπογραμμίσουμε εδώ πως η μη έγκριση, μέχρι στιγμής, του σχεδίου επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ για την Λιβύη οφείλεται, εκτός της Γερμανίας, και εν πολλοίς στην Τουρκική αρνητική στάση και τακτική κωλυσιεργίας που ακολουθεί για το θέμα.Τι προσπαθούμε να πούμε με όλα αυτά;

Όσο απίθανο και να φαίνεται η όλη κατάσταση στην στεριά της Βορείου Αφρικής, ειδικά στην Αίγυπτο και Λιβύη, έχει άμεσο αντίκτυπο στο τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί στην θάλασσα της περιοχής και στο κατά πόσο η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ θα καταφέρουν να δημιουργήσουν την ενεργειακή αποθήκη της Ευρώπης η οποία θα επιτρέψει στην Γηραιά Ήπειρο να ακολουθήσει μία ποιο ανεξάρτητη πολιτική αλλά και να αντιμετωπίσει την τεράστια οικονομική και κοινωνική κρίση που την μαστίζει.Επανερχόμενοι λοιπόν στο βασικό ερώτημα της παρούσας ανάλυσης, δηλαδή στο κατά πόσο είναι σωστό ή λάθος η Ελλάδα να συμμετάσχει στην επιχείρηση στην Λιβύη αναρωτιόμαστε εάν είναι δυνατόν μετά από όλα αυτά να υπάρχει εχέφρων άνθρωπος στην χώρα μας που να πιστεύει πως αντί να αναλάβουμε τις ευθύνες μας σε μία τεράστια περιοχή η οποία δυνητικά μας ανήκει, δηλαδή την περιοχή νοτίως της Κρήτης. θα ήταν καλύτερα να κυνηγήσουμε… ανεμόμυλους για ακόμα μία φορά.Ας σημειώσουμε πως φυσικά και η Δύση δεν μας έχει αγαπήσει ξαφνικά, ούτε θέλει το καλό μας έτσι απλά μέσω μίας ανιδιοτελούς στάσης. Η αλήθεια είναι πως η Δύση αυτή τη στιγμή διαμορφώνει μία κατάσταση στην περιοχή μας η οποία θα της επιτρέψει να αποκτήσει ενεργειακή αυτάρκεια. Λόγω όμως γεωγραφίας αυτοί που θα πρέπει να λειτουργήσουν ως οι θεματοφύλακες και βασικοί παράγοντες αυτής της προσπάθειας είμαστε εμείς (Ελλάδα και Κύπρος). Αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται σταδιακά οι συνθήκες για να ανακηρύξουμε ΑΟΖ χωρίς να αντιμετωπίζουμε σοβαρές αντιδράσεις από τυχών… θιγόμενους, ή εάν αυτοί αντιδράσουν να μην μπορούν να πετύχουν τίποτα.Αφού λοιπόν αντιληφθούμε πως δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό που συμβαίνει στην περιοχή «μας συμφέρει» θα πρέπει να βοηθήσουμε στο μέτρο του δυνατού στην προσπάθεια της Δύσης για ενεργειακή ανεξαρτησία και ασφάλεια. Επιπροσθέτως, με το να στέλνουμε δυνάμεις στα όρια της Ελληνικής ΑΟΖ νοτίως της Γαύδου, ουσιαστικά και εμπεδώνουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στην περιοχή. Φυσικά και δεν αναφερόμαστε στην άμεση εμπλοκή μας σε καθαρά πολεμικές επιχειρήσεις αλλά υπογραμμίζουμε πως η παρουσία μας θα πρέπει να είναι αναβαθμισμένη στο έπακρο και με κάθε ευκαιρία θα πρέπει να επιδεικνύουμε την σημαία μας στην περιοχή.Οι ΗΠΑ για έναν «περίεργο» λόγο ονόμασαν την επιχείρηση ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ, ας μην ξεχνάμε πως η ευρύτερη περιοχή εκτιμάται πως αποτελούσε το βασίλειο των Λωτοφάγων οι οποίοι έκαναν τους ταξιδιώτες να «ξεχνάνε»… Στο ερώτημα λοιπόν εάν ο ίδιος ο Οδυσσέας θα πρέπει να βρεθεί εκεί η απάντηση είναι ένα μεγάλο ΝΑΙ αφού μόνο έτσι θα μπορέσει όχι να «ξεχάσει» αλλά να «θυμηθεί» και να βρει ξανά τον δρόμο του προς την… Ιθάκη η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια δημιουργίας ενός καλύτερου μέλλοντος για τον τόπο μας.

Λιβύη και ο μουσουλμανικός «κίνδυνος»

…Κλείνοντας το σύντομο αυτό σημείωμα ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στους φόβους περί μουσουλμανικών «αντιποίνων» στην Ελλάδα. Ως απάντηση καλό θα ήταν οι επικριτές της επέμβασης να απαντήσουν το κάτωθι ερώτημα: Έως σήμερα όσοι βρίσκονται στην Ελλάδα και ετοιμάζουν ότι ετοιμάζουν δεν θα μπορούσαν να βρουν αφορμές για τις προβοκάτσιές τους και περιμένουν την Ελληνική στάση στο θέμα της Λιβύης; Δηλαδή η έως σήμερα εμπειρία με τα δήθεν «Κοράνια» που… σκίζονται ανά πάσα στιγμή και οι μολότοφ που πέφτουν σε «χώρους λατρείας» ή περιστατικά τύπου «Νομικής» και «Υπατία» δεν αρκούν για να βγάλουν διαφόρους μετανάστες ή μη στους δρόμους… η Λιβύη μας μάρανε…Αυτές είναι αναλύσεις ανθρώπων οι οποίοι είτε δεν κατόρθωσαν ποτέ να ξεφύγουν από τον Ψυχρό Πόλεμο, είτε να κατανικήσουν τις βαθιά χαραγμένες στερεοτυπικές τους πεποιθήσεις για διαφόρους «κατατρεγμένους» ανά την υφήλιο. Όχι ότι δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν αδικημένοι στον άδικο κόσμο που ζούμε. Αλλά αυτό που ουδέποτε αντιλήφθηκαν ήταν το ότι είχαν μετατραπεί σε πιόνια της επικοινωνιακής στρατηγικής (κάποτε το έλεγαν «παραπληροφόρηση, προπαγάνδα, αγκιτάτσια» κ.λπ.) κάποιων, των οποίων τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα εξυπηρετούνταν από την «επαναστατική διάθεση» των χρήσιμων… αφελών (άλλη είναι η λέξη που συμπληρώνει τον συγκεκριμένο όρο, δεν την αναφέρουμε σεβόμενοι τις αναμφισβήτητα αγνές προθέσεις τους).Με τον τρόπο όμως αυτό έχει καταδικαστεί η ελληνική εξωτερική πολιτική εδώ και πολλά χρόνια, ενώ η Ελλάδα και οι Έλληνες βλέπουν τον κόσμο με έναν μοναδικό – παραμυθένιο – δικό τους τρόπο. Κι αυτή, δυστυχώς, είναι μια από τις αιτίες που μας έχει οδηγήσει στο παρόν κατάντημα…

 http://www.defencepoint.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2483:-h-defence-pointgr&catid=28:foeign-affairs-greece&Itemid=55

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΔΝΤ

Στον παρακάτω σύνδεσμο δείτε το VIDEO μέχρι το τέλος του. Αξίζει… http://www.youtube.com/watch?v=cjKmCWzN2FM&feature=player_embedded

Η μάστιγα των τόκων

Οι διαπλανητικές συγκρούσεις συμφερόντων, η ευρωπαϊκή διάσταση, οι τρόποι επίλυσης της κρίσης δανεισμού, η ανάγκη εξόφλησης του ελληνικού χρέους, τα προβλήματα της χώρας μας και η υποχρέωση προστασίας του πλούτου της

Βασίλης Βιλιάρδος

του Βασίλη Βιλιάρδου

  

“Ο καπιταλισμός είναι το μοναδικό διαθέσιμο σύστημα που μπορεί να λειτουργήσει, αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει ικανοποιητικά, χωρίς μία ισχυρή παρουσία της κυβέρνησης, η οποία αντιλαμβάνεται αφενός μεν ότι οφείλει να ανταγωνισθεί σε ένα όλο και πιο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, αφετέρου δε ότι επιβάλλεται να παρέχει γενναιόδωρα προγράμματα περίθαλψης και παιδείας, για τα θύματα της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης” (Keynes)  

  

Πληθωρισμός ή αποπληθωρισμός; Οι Η.Π.Α., έχοντας την «τραυματική» εμπειρία της Μεγάλης Ύφεσης του 1930 και επιλέγοντας μεταξύ δύο κακών το καλύτερο («το μη χείρον βέλτιστο»), συνηγορούν εμφανώς υπέρ του πληθωρισμού. Έτσι διοχετεύουν, με τη βοήθεια της Fed, τεράστιες ποσότητες χρήματος στις αγορές, χωρίς να υπολογίζουν τα εισοδηματικά ασθενή «στρώματα» των Πολιτών τους – πιστεύοντας ότι, μπορούν να ανταπεξέλθουν με τις πληθωριστικές «παρενέργειες», μεταξύ των οποίων με τις κοινωνικές αναταραχές. Άλλωστε, διαθέτοντας «μονοπωλιακά» το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα ($), έχουν τη δυνατότητα να εξοφλούν εύκολα τις υποχρεώσεις τους, «τυπώνοντας» απλά καινούργιο χρήμα.   

  

Η Γερμανία, η οποία έχει «πληγεί» δύο φορές στην πρόσφατη ιστορία της από τον υπερπληθωρισμό, ο οποίος κατέστρεψε τόσο το νόμισμα, όσο και την κοινωνική συνοχή της (ενώ την οδήγησε, μεταξύ άλλων, στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο), τάσσεται χωρίς τον παραμικρό δισταγμό υπέρ του αποπληθωρισμού – υπέρ της διατήρησης καλύτερα ενός σταθερού, ελεγχόμενου επιπέδου τιμών της τάξης του 2%, το οποίο δεν «εκβάλλει» υποχρεωτικά στην ύφεση. Ακριβώς για το λόγο αυτό, επιλέγει μία οικονομική πολιτική λιτότητας, «επιβάλλοντας» στους «εταίρους» της ένα αυστηρό «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας», το οποίο συνδέει τους μισθούς με την παραγωγικότητα, καθώς επίσης τις κοινωνικές παροχές με τα «αποτελέσματα» των προϋπολογισμών τους – «αψηφώντας» επίσης τους Πολίτες.   

  

Από την άλλη πλευρά, οι πλεονασματικές χώρες και ειδικά αυτές που διαθέτουν υψηλές ιδιωτικές αποταμιεύσεις, όπως η Γερμανία, είναι προφανώς εναντίον του πληθωρισμού – ο οποίος μειώνει σημαντικά (ανάλογα με το ύψος του) την αξία των χρημάτων, ενώ περιορίζει ταυτόχρονα τα «πραγματικά» πλεονάσματα (πόσο μάλλον αφού, οι αυξημένες τιμές πώλησης, ακολουθούν συνήθως με καθυστέρηση τον πληθωρισμό). Κατ’ επέκταση, οι πλεονασματικές χώρες είναι υπέρ της αύξησης των βασικών επιτοκίων δανεισμού, τα οποία περιορίζουν τις πληθωριστικές πιέσεις – ενώ αυξάνουν τους «τοκογλυφικούς» τόκους των κεφαλαίων, γεγονός που επιδιώκουν ιδιαίτερα οι ιδιοκτήτες τους.     

   

Με τη σειρά τους οι ελλειμματικές χώρες, ιδιαίτερα αυτές που υποφέρουν από υψηλά δημόσια χρέη και ελλείμματα των προϋπολογισμών τους, όπως οι Η.Π.Α. (το έλλειμμα του προϋπολογισμού της υπερδύναμης ανήλθε στα 222 δις $ το Φεβρουάριο, ενώ οι καθαροί τόκοι εξυπηρέτησης του τεράστιου δημοσίου χρέους των Η.Π.Α. υπολογίζεται να τριπλασιαστούν – από 185 δις $ το 2010 στα 554 δις $ το 2015), τοποθετούνται υπέρ του πληθωρισμού, αφού μειώνει σταδιακά το πραγματικό χρέος, ενώ περιορίζει το «βάρος» των ελλειμμάτων, ως ποσοστό επί του πληθωριστικά αυξανόμενου ΑΕΠ κλπ. Επομένως, είναι υπέρ των χαμηλών επιτοκίων, αφού διαφορετικά απειλούνται από τους υψηλούς τόκους.

  

Πρόκειται λοιπόν για μία εμφανέστατη, στενή αλλά και ευρύτερη σύγκρουση συμφερόντων, η οποία αφορά αφενός μεν «εσωτερικά» τη δύση (ΕΕ, Η.Π.Α., Ιαπωνία), αφετέρου το σύνολο του πλανήτη. Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί, στα αριστερά του οποίου εμφανίζονται οι σημαντικότερες πλεονασματικές χώρες, ενώ στα δεξιά οι ελλειμματικές, είναι χαρακτηριστικός, σε σχέση με τα δύο «αντίπαλα στρατόπεδα»:

  

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Πλεονασματικές – Ελλειμματικές χώρες σε δις $ – Εκτιμήσεις 2009

  

Α/Α	Χώρα	Ισοζύγιο	Α/Α	Χώρα	Ισοζύγιο
1	Κίνα	297,10	1	Η.Π.Α.	-419,90
2	Ιαπωνία	140,60	2	Ισπανία	-74,47
3	Γερμανία	135,10	3	Ιταλία	-66,57
4	Νορβηγία	55,32	4	Γαλλία	-56,13
5	Ρωσία	48,97	5	Καναδάς	-36,13
6	Ολλανδία	42,72	6	Ελλάδα	-34,30
7	Νότια Κορέα	42,67	7	Μ. Βρετανία	-32,68
8	Ταϊβάν	42,57	8	Ινδία	-31,54
9	Ελβετία	35,91	9	Αυστραλία	-29,89
10	Κουβέιτ	32,01	10	Βραζιλία	-24,30
11	Μαλαισία	30,46	11	Πορτογαλία	-23,38
12	Σουηδία	29,50	12	Ιράκ	-19,90
13	Σαουδική Αραβία	26,50	13	Τουρκία	-13,96
14	Σιγκαπούρη	25,35	14	Ν. Αφρική	-11.53
15	Χονγκ Κονγκ	18,40	15	Μεξικό	-10.12

Πηγή: The World Factbook

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος         

   

Ο τρίτος παράγοντας τώρα, ο οποίος «συμμετέχει» επίσης στη «σύγκρουση», είναι οι κυρίαρχοι κλάδοι των αντιμαχομένων οικονομιών. Η Γερμανία (όπως η Κίνα, αλλά και αρκετές άλλες χώρες), «υποστηρίζεται» κυρίως από τη βιομηχανία της – από την παραγωγή δηλαδή, η οποία είναι «υπεύθυνη» για την οικονομική της πρόοδο.

  

Αντίθετα, η οικονομία των Η.Π.Α. βασίζεται στο χρηματοπιστωτικό κλάδο, μέσω του οποίου επεκτείνεται «κυριαρχικά» σε όλες τις υπόλοιπες χώρες – επίσης στις αναπτυσσόμενες. Έχοντας δε εξελίξει τα μέγιστα το «χρηματοπιστωτικό θηρίο», πλαισιώνοντας το με πλήθος άλλους «οργανισμούς» (εταιρείες αξιολόγησης, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, επιφανείς οικονομολόγους, διεθνείς χρηματιστές, πανίσχυρα Hedge funds, μεγάλα συνταξιοδοτικά ταμεία κλπ), έχει τη δυνατότητα να επιτυγχάνει τεράστια κέρδη, τα οποία φυσικά μονοπωλούνται από τον πλούσιο ιδιωτικό της τομέα – το Καρτέλ και τη Wall Street.

  

Η Ιαπωνία τώρα ευρίσκεται κάπου ενδιάμεσα, αφού είναι πλεονασματική, έχοντας ταυτόχρονα υψηλότατο δημόσιο χρέος (πλησιάζει το 220% του ΑΕΠ της), αλλά και απίστευτα μεγάλες ιδιωτικές αποταμιεύσεις (τριπλάσιες σχεδόν του ΑΕΠ της) – ενώ στηρίζεται στη βιομηχανική παραγωγή, ιδιαίτερα δε στην υψηλή τεχνολογία. Ο πρόσφατος όμως σεισμός τεραστίου μεγέθους, φαίνεται ότι θα αποσταθεροποιήσει σε μεγάλο βαθμό την οικονομία της, ειδικά επειδή ο προϋπολογισμός της συνεχίζει να είναι ελλειμματικός (περί το 10%). Ας μην ξεχνάμε ότι, η προηγούμενη μεγάλη σεισμική καταστροφή στη χώρα (το 1995, ισχύος 7,3 ρίχτερ), κόστισε περί τα 110 δις € στην οικονομία της, η οποία συνεχίζει να πλήττεται από μία ύφεση (deflation) που έχει διαρκέσει πάνω από 20 χρόνια.       

  

Συνεχίζοντας, ένας τέταρτος ίσως συγκρουσιακός παράγοντας, ο οποίος όμως δεν βρίσκει αντιμέτωπη τη δύση μεταξύ της, είναι οι πρώτες ύλες και ειδικά η ενέργεια – όπου οι «αντίπαλοι» είναι η Ρωσία, η Βραζιλία (η Ν. Αμερική γενικότερα), το Ιράν, μέρος της Αφρικής, οι χώρες του κόλπου κλπ. Το ισχυρό νόμισμα στην προκειμένη περίπτωση, το οποίο όμως απαιτεί «αποπληθωριστικό» πλαίσιο (αύξηση επιτοκίων κλπ), είναι υπέρ των χωρών που δεν διαθέτουν ενεργειακό  πλούτο και εναντίον αυτών (Ασία) που στηρίζονται στις εξαγωγές απλών καταναλωτικών αγαθών – ενώ ο πληθωρισμός, ιδίως αυτός που επικεντρώνεται στις τιμές των τροφίμων, είναι καταστροφικός για τις φτωχές, αναπτυσσόμενες οικονομίες (Ασία, Αφρική κλπ), οι οποίες κινδυνεύουν σε μεγάλο βαθμό από «αποσταθεροποιητικές» εξεγέρσεις των πλειοψηφικά πεινασμένων Πολιτών τους.  

   

Φυσικά ο πληθωρισμός, ιδίως ο υπερπληθωρισμός, περιορίζοντας τα πραγματικά εισοδήματα και αυξάνοντας τις τιμές των προϊόντων, είναι «θανατηφόρος» για τα αδύναμα στρώματα του πληθυσμού οποιασδήποτε χώρας του πλανήτη (μισθωτούς, συνταξιούχους κλπ) – αφού τα πλουσιότερα τμήματα έχουν τη δυνατότητα να ισορροπήσουν τις όποιες απώλειες του, απολαμβάνοντας υψηλότερες αμοιβές, επενδύοντας τα χρήματα τους σωστά ή αυξάνοντας την κερδοφορία των επιχειρήσεων τους.  

 

Η παγκόσμια κατάσταση λοιπόν σήμερα, έτσι όπως διαμορφώνεται τουλάχιστον από τους παραπάνω παράγοντες, είναι μάλλον επικίνδυνα θολή – με τις όποιες προβλέψεις, σε σχέση με την εξέλιξη της, τουλάχιστον εξαιρετικά δύσκολες. Επομένως, η «ρητορική» ερώτηση, με την οποία ξεκινήσαμε το κείμενο μας, εάν δηλαδή βρεθούμε αντιμέτωποι τελικά με (υπερ)πληθωρισμό ή με αποπληθωρισμό, είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί – αφού εξαρτάται από πάρα πολλούς, αντικρουόμενους παράγοντες, καθώς επίσης από τις χώρες που τελικά θα επικρατήσουν.          

  

Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

  

Η κρίση στην Ευρώπη έχει αναμφίβολα «αναζωπυρωθεί». Εκτός αυτού, όλα όσα ισχύουν σε παγκόσμια κλίμακα, σε σχέση με τη σύγκρουση συμφερόντων των ελλειμματικών με τις πλεονασματικές χώρες, όσον αφορά τις επιλογές μεταξύ πληθωρισμού ή αποπληθωρισμού, το ύψος των επιτοκίων κλπ, ισχύουν προφανώς και για το εσωτερικό της Ευρώπης.

  

Περαιτέρω, η Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να αποφύγει τη στάση πληρωμών, διατηρώντας την ανεξαρτησία της, αφού δυστυχώς υποχρεώθηκε στην καταστροφική πολιτική του ΔΝΤ, ενώ έχασε την πρόσβαση της στις «αγορές» – χωρίς ουσιαστικό λόγο, αφού το συνολικό χρέος της είναι το μικρότερο στην Ευρωζώνη (μόλις 252% του ΑΕΠ της). Ο δανεισμός που απαιτείται, ύψους 22,54 δις € επί πλέον αυτών του μηχανισμού στήριξης, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί – με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται (αν και τελικά πιθανολογούμε ότι θα «βοηθήσει» η Γερμανία, έναντι πολλαπλών βέβαια ανταλλαγμάτων).

  

Επίσης είναι δύσκολο να επιτευχθεί η περαιτέρω μείωση του ελλείμματος, το οποίο «εκβάλει» στο χρέος, αφού οι τόκοι αυξάνονται (στα 16 δις € το 2011 – ήτοι στο 30% περίπου των εσόδων), ενώ τα έσοδα περιορίζονται, επειδή το ΑΕΠ μειώνεται λόγω των «υφεσιακών» ΔΝΤ-μέτρων που έχουν ληφθεί. Για παράδειγμα, επειδή τα έσοδα αντιστοιχούν στο 22% περίπου του ΑΕΠ, όταν το ΑΕΠ μειώνεται κατά 10 δις €, τα έσοδα περιορίζονται κατά 2,2 δις €. Επομένως, οι υψηλότεροι συντελεστές φορολόγησης (ΦΠΑ κλπ) δεν σημαίνουν αυτόματα την είσπραξη περισσοτέρων φόρων σε απόλυτα μεγέθη – αφού ο τζίρος της οικονομίας, το ΑΕΠ μας δηλαδή, μειώνεται.   

  

Τέλος οι δαπάνες, λόγω της μείωσης των μισθών, των συντάξεων κλπ, ουσιαστικά «αντισταθμίζονται», από τον περιορισμό της κατανάλωσης, καθώς επίσης από την ανεργία και τα αποτελέσματα της. Κατ’ επέκταση, δυστυχώς για τη χώρα μας, αλλά και για το ΔΝΤ, το οποίο «απειλείται» με ολοκληρωτική αποτυχία (με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να μην «ευοδωθούν» τα σχέδια των Η.Π.Α., όσον αφορά την «εισβολή» τους στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, δια μέσου της ελληνικής «κερκόπορτας»), η κατάσταση φαίνεται να επιδεινώνεται σε μεγάλο βαθμό. Ίσως για το λόγο αυτό έχασε τον αυτοέλεγχο του ο διευθύνων σύμβουλος του «ταμείου», βρίζοντας με έναν άθλιο τρόπο τη χώρα μας, τουλάχιστον εξευτελιστικό για τον ίδιο – εκτός εάν αποτελεί μέρος ενός «υπόγειου σεναρίου».        

  

Συνεχίζοντας, η Ιρλανδία δεν πρόκειται επίσης να αποφύγει το μοιραίο, παρά το ότι προσπαθεί με όλες τις δυνάμεις της – αρνούμενη υπερήφανα, ακόμη και στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής, να αποδεχθεί την ηγεμονία της Γερμανίας. Με συνολικό χρέος που υπερβαίνει το 700% του ΑΕΠ της, καθώς επίσης με τους Ισολογισμούς των τριών μεγαλύτερων τραπεζών της να ξεπερνούν το 200% του ΑΕΠ της, θεωρούμε μάλλον απίθανο να αρκεσθεί στα περίπου 85 δις € του μηχανισμού στήριξης – από τα οποία έχει η ίδια αναλάβει το 20%.

  

Σε αντίθεση με την Ελλάδα, η οποία «πλήττεται» από το δημόσιο χρέος, από τους τόκους του καλύτερα, η Ιρλανδία υποφέρει από το ιδιωτικό χρέος (τράπεζες), το οποίο μεταφέρεται δυστυχώς από την κυβέρνηση της, στο έλλειμμα  του προϋπολογισμού και από εκεί στο χρέος. Όταν αρχίσει δε να εφαρμόζεται και στην Ιρλανδία η «υφεσιακή» πολιτική του ΔΝΤ, παρά τις όποιες αντιρρήσεις της νέας κυβέρνησης της, η οποία διαδέχθηκε αυτήν που ουσιαστικά άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στους συνδίκους του διαβόλου, τα δεδομένα της οικονομίας της προφανώς θα επιδεινωθούν πολύ περισσότερο.         

  

Όσον αφορά την Πορτογαλία, φαίνεται ότι τελικά θα υποκύψει με τη σειρά της, παρά το ότι το δημόσιο χρέος της υπολογίζεται στο 85% του ΑΕΠ της το 2010. Το συνολικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό, υπερβαίνει το 323% το ΑΕΠ της, ενώ το έλλειμμα του προϋπολογισμού της το 2010 διαμορφώθηκε μεν στο 7,3% του ΑΕΠ (από 9,4% το 2009), αλλά με τη βοήθεια της «δημιουργικής λογιστικής» – αφού οι συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις της μεγάλης εταιρείας τηλεπικοινωνιών (Portugal Telekom), ύψους περί τα 2 δις €, «μεταφέρθηκαν».

  

Το γεγονός αυτό συνετέλεσε στην (τεχνητή) αύξηση των κρατικών εσόδων κατά 1,1% του ΑΕΠ, με την ανάλογη «πλασματική» μείωση του ελλείμματος. Η ανακάλυψη της συγκεκριμένης «εξαπάτησης» έγινε από την J.P. Morgan, η οποία προφανώς θα επιθυμούσε να βοηθήσει τους «συναδέλφους» της πραιτοριανούς των τοκογλύφων, το ΔΝΤ δηλαδή, να εισβάλλουν ανενόχλητοι στην τρίτη χώρα της Ευρωζώνης.      

  

Εκτός αυτού, παρά το ότι η κυβέρνηση της Πορτογαλίας ισχυρίζεται ότι θα επιτευχθεί ανάπτυξη, η κεντρική τράπεζα της χώρας προβλέπει ύφεση της τάξης του 1,3% του ΑΕΠ – με αποτέλεσμα την αδυναμία περιορισμού των ελλειμμάτων. Τέλος, τα υψηλά επιτόκια του νέου δανεισμού της χώρας από τις «αγορές» (5,99% την τελευταία φορά, για δάνειο ύψους 1 δις € μόλις), δεν επιτρέπουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.    

  

Η Ισπανία τώρα υποτιμήθηκε από την Moody’s, κυρίως λόγω του ότι η εταιρεία αξιολόγησης προέβλεψε πως η διάσωση των τοπικών τραπεζών της θα κοστίσει πολύ περισσότερο, από τα 20 δις € που ισχυρίζεται η κυβέρνηση της (κατά την Moody’s το κόστος θα ανέλθει στα 40-50 δις €, τα οποία θα μπορούσαν να αυξηθούν στα 110-120 δις €). Παράλληλα, η ανεργία (20%) συνεχίζει να μαστίζει τη χώρα, όπως επίσης η κρίση στον κλάδο των ακινήτων, η οποία έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις. Παρά το ότι λοιπόν η ΕΚΤ προσπαθεί να διατηρήσει έξω από την κρίση την Ισπανία (άρθρο μας), ισχυριζόμενη ότι έχει λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, η κατάσταση της τέταρτης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωζώνης είναι εξαιρετικά κρίσιμη.

  

Εμείς τουλάχιστον θεωρούμε αρκετά επικίνδυνη και την Ιταλία η οποία, με δημόσιο χρέος που υπερβαίνει το 120% του ΑΕΠ της (συνολικό 315%), με πολιτικά προβλήματα, καθώς επίσης με έντονες «συνέπειες» από την αναταραχή στη Λιβύη (εισαγωγές πετρελαίου, επενδύσεις, μεταναστευτικό), δεν είναι σε τόσο καλή οικονομική θέση, όσο μας παρουσιάζεται.   

  

Συμπερασματικά λοιπόν, έχουν συσσωρευτεί αρκετά γκρίζα σύννεφα στον  ουρανό της Ευρωζώνης, τα οποία είναι πολύ δύσκολο να μην προκαλέσουν μία καταστροφική καταιγίδα – ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε την εξαιρετικά δύσκολη θέση, στην οποία ευρίσκεται η ΕΚΤ, έχοντας αγοράσει αρκετά ομόλογα των «προβληματικών» χωρών της ένωσης. Επίσης, τη θέση εκείνων των ασφαλιστικών εταιρειών, οι οποίες ασφαλίζουν τα δημόσια ομόλογα (CDS), όπως για παράδειγμα η αμερικανική AIG. Μία ενδεχόμενη στάση πληρωμών κάποιας χώρας, θα πυροδοτούσε αναμφίβολα μία ασφαλιστική βόμβα μεγατόνων, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το σύστημα. 

  

ΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΕΠΙΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΧΡΕΟΥΣ   

  

Συνεχίζοντας, θεωρείται ότι υπάρχουν δύο μόνο τρόποι για να επιλυθεί μία κρίση χρέους αυτού του μεγέθους: Η διαγραφή χρέους ή/και η διάσωση (bailout). Αντίθετα, η κεφαλαιακή ενίσχυση των ελλειμματικών χωρών, δια μέσου της μεταφοράς (transfer union) κεφαλαίων από τις πλεονασματικές (άρθρο μας) δεν συζητείται, ενώ θα μπορούσε να είναι το επακόλουθο της πολιτικής ένωσης της Ευρωζώνης, στα πλαίσια της δημιουργίας των  Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. 

  

Η διάσωση τώρα μίας χώρας, προϋποθέτει την αύξηση του ποσού που έχει εγκριθεί στο μηχανισμό σταθερότητας EFSF (φαίνεται ότι αποφασίσθηκε ήδη), καθώς επίσης τη διεύρυνση των «πρωτοβουλιών» του – έτσι ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί σε όλα τα πιθανά ενδεχόμενα. Εάν ο μηχανισμός αγόραζε τότε ομόλογα δημοσίου στην πρωτογενή αγορά (επίσης συμφωνήθηκε), θα μπορούσε να βοηθήσει τις αδύναμες χώρες να επανέλθουν στις αγορές, χωρίς το φόβο των υψηλών επιτοκίων. Σε συνδυασμό δε με την «εθελούσια» διαγραφή μέρους των χρεών, με τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, θα μπορούσε ένας τέτοιος μηχανισμός να δημιουργήσει ξανά βιώσιμες συνθήκες εντός της Ευρωζώνης. Ταυτόχρονα θα μπορούσε να σταθεροποιήσει εκείνες τις χώρες, οι οποίες κινδυνεύουν από ενδεχόμενες διαγραφές χρεών των υπολοίπων (αλυσιδωτή αντίδραση), χωρίς να έχουν οι ίδιες ευθύνη.

  

Η διάσωση αυτής της μορφής θα ήταν ασφαλώς συνδεδεμένη με διάφορες, φυσικά αυστηρές αλλά μη «υφεσιακές» και δίκαιες προϋποθέσεις, για τις χώρες που θα έκαναν «χρήση» της – χωρίς όμως τη συμμετοχή του ΔΝΤ, το οποίο εξυπηρετεί άλλου είδους σκοπιμότητες (τους τοκογλύφους και το Καρτέλ). Έτσι, θα μπορούσε να επιτευχθεί η πραγματική εξυγίανση των ελλειμματικών χωρών της Ευρωζώνης, η οποία είναι αδύνατον να επιτευχθεί με τις μεθόδους του ΔΝΤ και χωρίς τη στήριξη του μηχανισμού σταθερότητας.

  

Εάν όμως κάτι τέτοιο δεν συμβεί, αν και φαίνεται ότι έχει πλέον αποφασισθεί σε γενικές γραμμές, τότε είναι πολύ πιθανόν να αναγκασθούν κάποιες χώρες να κηρύξουν μονομερώς στάση πληρωμών – οπότε αρκετές από τις υπόλοιπες θα αναγκασθούν να διαθέσουν τα ίδια ή και περισσότερα χρήματα για τη διάσωση των τραπεζών τους. Εκτός αυτού, το Ευρώ μάλλον θα κατέρρεε και η Ευρωζώνη πιθανότατα θα διαλυόταν, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το σύνολο των κρατών της – ειδικά για τη Γερμανία, η οποία εξάγει σχεδόν το 75% των προϊόντων της στην ΕΕ, σε σταθερούς «πελάτες» και χωρίς να αντιμετωπίζει συναλλαγματικά προβλήματα (άνοδο της αξίας του νομίσματος, εφόσον δεν θα ήταν κοινό κλπ).  

  

Η ΕΞΟΦΛΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

  

Όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν, το νούμερο ένα πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το έλλειμμα, αλλά ούτε και το χρέος – αυτού καθεαυτού. Το πρόβλημα της χώρας μας, όπως και πολλών άλλων υπερχρεωμένων κρατών (επιχειρήσεων και νοικοκυριών επίσης), είναι οι τόκοι – έτσι όπως διαμορφώνονται από τα τοκογλυφικά επιτόκια των αγορών, τα οποία ουσιαστικά προσδιορίζονται από το Βατικανό του Κεφαλαίου: την τράπεζα διεθνών διακανονισμών, την οποία έχουμε αναλύσει διεξοδικά. Ο Πίνακας ΙΙ είναι χαρακτηριστικός:

 

 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Μεγέθη κρατικού προϋπολογισμού σε εκ. €

 

Έτη	2007	2008	2009	2010	2011
Τόκοι	9.791	11.207	12.325	13.223	15.920
Χρεολύσια	22.544	26.246	29.135	19.549	28.130

Πηγή: Τράπεζα της Ελλάδος / Νομισματική Πολιτική 2010 – 2011

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ, οι τόκοι το 2011 θα είναι κατά 6,2 δις € υψηλότεροι, σε σχέση με το 2007 – ενώ θα συνεχίσουν να αυξάνονται ακόμη περισσότερο, επιδεινώνοντας διαρκώς τη θέση μας. Ουσιαστικά, εάν υπολογίσουμε ένα μέσο επιτόκιο δανεισμού ύψους 5% ετήσια, αυτό σημαίνει ότι σε 20 περίπου έτη πληρώνεται ολόκληρο το δημόσιο χρέος (κεφάλαιο), το οποίο όμως συνεχίζουμε να χρωστάμε εξ ολοκλήρου.

   

Το ίδιο συμβαίνει με τις επιχειρήσεις, οι οποίες επιβαρύνονται με υψηλότερα επιτόκια, καθώς επίσης με τα νοικοκυριά (ιδιώτες), τα οποία πολλές φορές (πιστωτικές κάρτες) χρεώνονται με επιτόκια της τάξης του 20% – γεγονός που σημαίνει ότι, σε  5 χρόνια οι τράπεζες εισπράττουν το σύνολο του δανείου τους, δια μέσου των τόκων, ενώ τα νοικοκυριά συνεχίζουν να το οφείλουν.      

  

Κατά την άποψη μας λοιπόν, η λύση που οφείλουμε να επιδιώξουμε δεν είναι άλλη, από την «εκδίωξη» του ΔΝΤ και την αποπληρωμή, την ολοσχερή εξόφληση δηλαδή του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας μας σε 40 ισόποσες ετήσιες δόσεις, με επιτόκιο ίσο με αυτό που δανείζονται οι τράπεζες (με το βασικό της ΕΚΤ, το οποίο σήμερα ανέρχεται στο 1%) – παραμένοντας «έντιμοι» και χωρίς να ζητήσουμε την παραμικρή διαγραφή (haircut).    

  

Στην περίπτωση αυτή, οι ετήσιοι τόκοι για το σύνολο των χρεών μας (περί τα 340 δις €, εκ των οποίων τα 100 δις € ανήκουν σε Έλληνες – τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, αμοιβαία, ιδιώτες), θα ήταν περίπου 3,4 δις € το πρώτο έτος (μειούμενοι στη συνέχεια), ενώ τα χρεολύσια 8,5 δις € το χρόνο – συνολικά λοιπόν 11,9 δις €. Ο Πίνακας ΙΙΙ που ακολουθεί είναι επιβοηθητικός:

  

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙΙ: Χρηματοδοτικές ανάγκες κρατικού προϋπολογισμού 2011 σε εκ. €

 

Έλλειμμα κρατικού προϋπολογισμού	20.857
Χρηματοδότηση φορέων με ειδικά ομόλογα	420
Ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας	2.000
Συμμετοχή σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου τραπεζών κλπ	51
Χρεολύσια μεσομακροπρόθεσμου χρέους	28.130
Πρόβλεψη εξόφλησης βραχυπρόθεσμου χρέους	18.000
Σύνολο χρηματοδοτικών αναγκών	69.458
Χρηματοδότηση από
Ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου	420
Μηχανισμό Στήριξης*	46.500
Νέος δανεισμός από τις «αγορές»	22.538
Σύνολο δανεισμού	69.458

* Ουσιαστικά είναι 40 δις €, όπως στον Πίνακα Ι. Διαμορφώθηκαν στα 46,5 δις € επειδή λάβαμε καθυστερημένα τη δόση από την ΕΕ, τον Ιανουάριο του 2011.

Πηγή: Προϋπολογισμός 2011, σελίδα 74

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

  

Εάν από το προϋπολογιζόμενο έλλειμμα του 2011, το οποίο εμφανίζεται στον Πίνακα ΙΙΙ (20,857 δις €), αφαιρέσουμε τους τόκους (15,92 δις €) και προσθέσουμε τα «νέα τοκοχρεολύσια» (11,9 δις €), το συνολικό ποσόν που θα απέμενε για χρηματοδότηση θα ήταν 16,837 δις € συν περίπου 2,5 δις € (ταμείο σταθερότητας κλπ) – οπότε γύρω στα 19,34 δις € (το έλλειμμα του 2011 θα διαμορφωνόταν στα 8,34 δις € σαν αποτέλεσμα των χαμηλότερων τόκων, ή στο 3,65% του προϋπολογιζόμενου ΑΕΠ των 228.408 εκ. € για το 2011).

  

Αυτά τα 19,34 δις € θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν με την έκδοση Εθνικών ομολόγων σε ετήσια βάση (εσωτερικός δανεισμός), έως εκείνο το χρονικό σημείο που θα καλύπτονταν από τα πλεονάσματα του προϋπολογισμού (σωστή αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, μείωση των περιττών κρατικών δαπανών, φορολόγηση των «εμπορικών» πολυεθνικών επί του τζίρου κλπ) – κάτι που θα μπορούσε να επιτευχθεί, εάν βέβαια επανερχόταν η αισιοδοξία στην Ελλάδα, μέσα από την προοπτική για το μέλλον (εξόφληση του χρέους σε 40 έτη, με 1%), καθώς επίσης εάν κέρδιζε η Πολιτεία την εμπιστοσύνη των Πολιτών της.

  

Στην περίπτωση δε των εθνικών ομολόγων, οι όποιοι τόκοι θα παρέμεναν εντός της Ελλάδας, οδηγούμενοι στις επενδύσεις ή στην κατανάλωση – γεγονός που σημαίνει ότι, αφενός μεν θα αυξανόταν το ΑΕΠ μας, αφετέρου ένα μέρος τους θα επέστρεφε ξανά στο δημόσιο. Επομένως, η ωφέλεια για την Ελλάδα θα ήταν πολλαπλή ενώ, στην αντίθετη περίπτωση (δανεισμός από ξένους), η ζημία είναι πολλαπλή, παράλληλα με τις αρνητικές εξαρτήσεις, καθώς επίσης με τους κινδύνους για την εθνική μας κυριαρχία.       

  

Ειδικά όσον αφορά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής, όπου η Γερμανία φαίνεται να συναίνεσε στη μείωση του επιτοκίου κατά 1%, μόνο για τα 110 δις € του δανείου μας από το μηχανισμό, υπό την προϋπόθεση της εκποίησης δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δις € (!), η ανάγκη «απεξάρτησης» μας από το «άρμα» της, το οποίο ανήκει φυσικά στο διεθνές Καρτέλ, είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική.

  

Άλλωστε, υπάρχει και μία δεύτερη, εναλλακτική λύση, την οποία έχουμε αναλύσει σε προηγούμενο άρθρο μας: ο μηδενισμός του χρέους. Προφανώς υπάρχουν πολλές άλλες ακόμη, οι οποίες δεν μεταθέτουν το πρόβλημα επαυξημένο στο μέλλον, αλλά το επιλύουν ριζικά στο παρόν. Σε κάθε περίπτωση, όταν μία οικονομία επιβαρύνεται με επιτόκια που υπερβαίνουν το ρυθμό ανάπτυξης της, η αύξηση των χρεών της δεν είναι δυνατόν να αποφευχθεί.        

  

Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΩΝ ΤΟΚΩΝ  

  

Οι τόκοι, στην ευρύτερη έννοια τους, είναι «μακράν» το σημαντικότερο πρόβλημα της Ελλάδας – ταυτόχρονα, η «κακοδιαχείριση» επιτοκίων και χρεών, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα της «φυλής» μας (σε πλήρη αντίθεση με τους Εβραίους). Στους τόκους κυρίως οφείλεται το συνεχές άγχος των Ελλήνων, καθώς επίσης η κακή ποιότητα ζωής στην Ελλάδα – χωρίς φυσικά να υποτιμούμε την απίστευτη διαφθορά του συνολικού σχεδόν πολιτικού μας συστήματος (πάντοτε με φωτεινές εξαιρέσεις), την καταστροφική γραφειοκρατία, την προχειρότητα, τα προβλήματα στην ίδρυση, λειτουργία και κλείσιμο των επιχειρήσεων, όπως και πολλά άλλα  

  

Ειδικότερα, αρκετοί Πολίτες της χώρας μας, ιδιαίτερα το δημόσιο, καθώς  επίσης οι πάσης φύσεως μικρομεσαίες επιχειρήσεις, είναι ουσιαστικά θύματα των τόκων – συνήθως με δική τους υπαιτιότητα. Η αιτία είναι το ότι, έχουν συνηθίσει αφενός μεν να δανείζονται αλόγιστα, χωρίς να διαπραγματεύονται καν τα επιτόκια, αφετέρου να μην εξοφλούν σωστά τις υποχρεώσεις τους – καθώς επίσης να μην διαχειρίζονται ορθολογικά τις «μετρητοίς» πληρωμές τους, απαιτώντας λογικές εκπτώσεις (εντελώς αντίθετα από αυτά που συμβαίνουν στη Γερμανία).  

  

Άμεσα (επιτόκια) ή έμμεσα (τιμές αγοράς) λοιπόν, αρκετοί Έλληνες επιβαρύνονται με τεράστιους τόκους, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ξεχρεώσουν σχεδόν ποτέ τα δάνεια τους – ή να μην καλυτερεύουν, όσο αξίζουν, την ποιότητα ζωής τους, παρά το ότι εργάζονται πολύ περισσότερο, από όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.

  

Για παράδειγμα, επειδή το Ελληνικό Δημόσιο αργεί συστηματικά να πληρώσει τους προμηθευτές του, χρεώνεται με σημαντικά υψηλότερες τιμές τα προϊόντα που αγοράζει – ειδικά τα φάρμακα και τον εξοπλισμό. Οι υψηλότερες αυτές τιμές (πολλές φορές υπερδιπλάσιες) είναι ουσιαστικά τόκοι, οι οποίοι πολύ συχνά αντιπροσωπεύουν ετήσια επιτόκια της τάξης του 100%. Αυτό σημαίνει ότι, κάθε χρόνο εξοφλείται το κεφάλαιο μέσω των τόκων, ενώ το δημόσιο συνεχίζει να το χρωστάει, επιβαρύνοντας, δυσανάλογα και αδικαιολόγητα, τις δαπάνες του προϋπολογισμού. Το ίδιο συμβαίνει φυσικά και με πολλές μεγάλες ή μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καθώς επίσης με αρκετούς καταναλωτές.

  

Από την άλλη πλευρά, αρκεί να αναφέρουμε ότι, η καθυστέρηση μίας δόσης προς το δημόσιο χρεώνεται έως και 1,5% μηνιαία (18% επιτόκιο – εξόφληση σε πέντε χρόνια του κεφαλαίου μέσω των τόκων, το οποίο συνεχίζουμε να χρωστάμε), για να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος – το οποίο επεκτείνεται στα επιτόκια υπερημερίας κλπ, ειδικά αυτά των πιστωτικών καρτών, τα οποία είναι τουλάχιστον εγκληματικά.

  

Φυσικά, όσον αφορά το δημόσιο, η καθυστέρηση των πληρωμών, εκτός του ότι προκαλεί τη δυσανάλογη αύξηση των τιμών αγοράς του, «προσελκύει» παράλληλα τη διαφθορά – η οποία επιδεινώνει ακόμη περισσότερο το κόστος του. Το γεγονός αυτό είναι απόλυτα γνωστό στους αρχιερείς των διαφθορέων, στη γερμανική βιομηχανία, η οποία εκμεταλλεύεται τα μέγιστα την απίστευτη ανοησία της χώρας μας. Επίσης στις τράπεζες, οι οποίες απομυζούν στην κυριολεξία τους Έλληνες οφειλέτες, «διατηρώντας» τους πάντοτε χρεωμένους.

  

Στο συγκεκριμένο πρόβλημα θα έπρεπε ίσως να επικεντρωθούν οι προσπάθειες της Πολιτείας, επειδή η επίλυση του θα ήταν πιθανότατα το έναυσμα που χρειάζεται η χώρα μας, για να ξεφύγει από την ύφεση και να οδηγηθεί στην ανάπτυξη. Κατά την άποψη μας, εάν τοποθετούνταν όρια στα επιτόκια των τραπεζών, παράλληλα με τη διαγραφή τόκων των καταναλωτών ή των επιχειρήσεων, οι οποίες αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, θα δημιουργούνταν πολύ γρήγορα εκείνες οι προϋποθέσεις, τις οποίες χρειάζεται η Ελλάδα για να αναπτυχθεί ορθολογικά (κάτι που όμως πολύ δύσκολα θα μπορούσε να επιτευχθεί από κόμματα, τα οποία χρωστούν τα ίδια δεκάδες εκατομμυρίων στις τράπεζες, με αποτέλεσμα να υπακούουν στις «εντολές» τους).   

  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ 

  

Όπως έχουμε επανειλημμένα αναφέρει, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτισμικό. Ουσιαστικά ζούμε σε μία πανέμορφη, πάμπλουτη χώρα, την οποία δυστυχώς δεν εκτιμούμε όσο πρέπει και δεν προστατεύουμε όσο θα μπορούσαμε. Η πατρίδα μας, εκτός του ότι έχει το μικρότερο συνολικό χρέος σε όλη την Ευρώπη, με υγιείς τράπεζες και με μη προβληματική αγορά ακινήτων, διαθέτει σημαντικότατη ακίνητη περιουσία, καθώς επίσης αρκετές δημόσιες, κοινωφελείς και άλλες επιχειρήσεις – ενώ πολλές δυτικές χώρες, χωρίς να εξαιρούνται η Γερμανία και η Μ. Βρετανία, έχουν «ξεπουληθεί», ανήκοντας στην κυριολεξία στους φοροφυγάδες του Καρτέλ.   

  

Δυστυχώς, επειδή η Ελλάδα είναι πάμπλουτη, υποφέροντας παράλληλα από μία άνευ προηγουμένου κακοδιαχείριση των οικονομικών της, από τις κυβερνήσεις των τελευταίων τριάντα ετών (από την ολλανδική νόσο επίσης), ευρίσκεται στην κυριολεξία στο μάτι του κυκλώνα – με τους «υπηρέτες» των αγορών στις Η.Π.Α., στη Γερμανία κλπ, να κάνουν ότι μπορούν για να λεηλατήσουν τον πλούτο της (επιχειρήσεις και ακίνητη περιουσία, ιδιώτες και δημόσιο).  

  

Σε αυτούς οι οποίοι ισχυρίζονται ότι δεν παράγουμε τίποτα, ίσως αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι, η αξία ενός παραδεισένιου νησιού μας, όπως για παράδειγμα της Μυκόνου ή της Κέρκυρας, υπερβαίνει την αξία πολλών μαζί βιομηχανικών μονάδων – ενώ ουσιαστικά οι Έλληνες αντιπαθούν τη βιομηχανία, επιλέγοντας αντί αυτής το φυσικό περιβάλλον (χωρίς να σημαίνει ότι, δεν πρέπει να δραστηριοποιηθούμε περισσότερο στην παραγωγή προϊόντων). Επίσης ότι, διαθέτουμε την νούμερο ένα ναυτιλία στον κόσμο, παρά το ότι ο πληθυσμός μας δεν υπερβαίνει τα 11 εκατομμύρια.  

  

Ανεξάρτητα όμως από τη συγκεκριμένη διαπίστωση, οφείλουμε κατά την άποψη μας να αλλάξουμε αμέσως τρόπο ζωής – διαχειριζόμενοι σωστά τα οικονομικά μας και ελέγχοντας ενεργητικά την Πολιτεία (άμεση δημοκρατία), αλλά και τα ΜΜΕ, εάν δεν θέλουμε να χρεοκοπήσουμε χωρίς λόγο ή να γίνουμε προτεκτοράτο ενός οποιουδήποτε άλλου κράτους. Ειδικά όσον αφορά τα σημερινά προβλήματα μας, επιθυμούμε να τονίσουμε ακόμη μία φορά ότι, πρέπει να επιδιώξουμε την ολοκληρωτική εξόφληση του δημοσίου χρέους μας με ετήσιες, εφικτές και μακροπρόθεσμε δόσεις, με το ελάχιστο δυνατόν επιτόκιο.

  

Ολοκληρώνοντας, ίσως η παρούσα κρίση να μας αναγκάσει να μάθουμε να εκτιμάμε και να προστατεύουμε αυτόν τον παράδεισο που μας προσφέρθηκε, καθώς επίσης τη Δημοκρατία μας – η οποία, αν και δύσκολη στη λειτουργία της, πράγματι αρκετά προβληματική, είναι κατά πολύ προτιμότερη και ασύγκριτα πιο ανθρώπινη, από τον απολυταρχικό καπιταλισμό της Ασίας και το μονοπωλιακό της «δύσης».

 

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 12. Μαρτίου 2011

viliardos@kbanalysis.com      

 

Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου

 

Αναδημοσίευση απο το http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2305.aspx 

http://www.berlin-athen.eu/index.php?id=205&tx_ttnews%5btt_news%5d=1972&tx_ttnews%5bbackPid%5d=78&swb=a2149&cHash=8af854a6449e2779a6fc4ce1d339f8e6

Επαναστάσεις με χρήματα των Rothschilds και των ΗΠΑ

«Παρδαλές επανάστασεις», όπως αυτές που γίνονται σήμερα στην Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική, συμβαδίζουν με τις πολιτικές του παγκοσμιοιποιημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος, που θέλει να εξοντώσει εν τη γεννέσει του την ανάπτυξη του Islamic Banking (δάνεια με χαμηλά επιτόκια)

Μεγεθύνατε

Αναδημοσίευση απο το PwP Exclusive  ©March 9 2011
Τίτλος πρωτοτύπου: «Rothschilds/U.S. Fund Revolutions in Mideast and North Africa To Kill Islamic Banks and State-Run Central Banks«

Μετάφραση απο τα αγγλικά: Εμμανουήλ Σαρίδης

 

Σημέιωση Ε.Σ.: Το site αυτό είναι αντι-πλουτοκρατικό και όχι αντισημιτικό. Στενόμυαλοι προσδιορισμοί δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια.

   

Οι ισλαμικές τράπεζες (με το Islamic Banking) έχουν ήδη «φάει» ένα μέρος απο τα κέρδη των συμβατικών τραπεζών στη Μέση Ανατολή: Επειδή δεν χρεώνουν τόκους (σύμφωνα με τον νόμο της Σαρίας), αυξάνονται και πληθύνονται πολύ γρήγορα, και (στους δύσκολους καιρούς της σημερινης οικονομικής συγκυρίας) είναι πιο σταθερές από τις δυτικές τράπεζες.

  

Οι New York Times αναφέρουν σ’ ένα άρθρο με τον τίτλο «οι ισλαμικές τράπεζες, που αυξάνονται μέσα στον πλούτο του πετρελαίου, πλησιάζουν και τους μη-μουσουλμάνους» (22 Νοέμβρη 2007): «Η αύξηση των πετρελαϊκών πλουτοπαραγωγικών πηγών ανηψώνει το ισλαμικό τραπεζικό σύστημα – το οποίο  τηρεί τους νόμους του Κορανίου και απαγορεύει την επιβολή τόκων – μέσα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. . . . Εκτός από ισλαμικά δάνεια, υπάρχουν και ισλαμικά ομόλογα, ισλαμικές πιστωτικές κάρτες … Στο ισλαμικό τραπεζικό σύστημα οι χρηματοδότες αναλαμβάνουν υψηλά ρίσκα, ενώ οι δανειολήπτες θεωρούνται σαν καταθέτες και αντιμετωπίζονται περισσότερο σαν μέτοχοι, που πρέπει να κερδίσουν ένα μέρος των κερδών. … Κι ενώ οι μεγαλύτερες ισλαμικές τράπεζες βρίσκονται στις πλούσιες χώρες του Κόλπου, οι πιο ελκυστικές αγορές είναι στην Τουρκία και τη Βόρεια Αφρική (η υπογράμμιση του αθρογράφου) και οι ευρωπαίοι μουσουλμάνοι …. »

 

Φωτο κάτω: Οι διαδηλωτές με το Bahrain Financial Harbor, ένα κέντρο  ισλαμικής τραπεζικής (φωτογραφία Ulf Mar) 

Ο περισσότερος κόσμος προτιμά το συμβατικό τραπεζικό πρότυπο. Δεν τον πειράζει, ότι πληρώνει μέχρι και 20% τόκους για τα δάνεια και τις μικρές πιστώσεις (πιστωτικές κάρτες). Δεν θέλει να μοιραστεί με την τράπεζα τα κέρδη των τραπεζών: θέλει να βλέπει τις τράπεζές του να μεγαλώνουν και να μεγαλώνουν και να γίνονται όλο και ισχυρότερες για να μπορούν να ανταγωνιστούν στις διεθνείς αγορές. Δεν τον πειράζει η καταβολή φόρου εισοδήματος για τη διάσωση τραπεζών-τεράτων (που είναι too big to fail) για τα επισφαλη παιχνίδια τους (το TARP στις ΗΠΑ) [και επειδή αυτό το bail out προστίθεται στο χρέος της κυβέρνησης, δεν τον πειράζει να πληρώνει τόκους για την διάσωση της FED, της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ (οι πολιτικές της οποίας δημιούργησαν την κρίση)]. Δεν τον πειράζει, να βλέπει να πεθαίνουν παιδιά στην Αφρική, λόγω της τοκογλυφίας που επικρατεί στον Τρίτο Κόσμο (χώρες που δεν μπορούν να πληρώσουν, βουτάν ακόμη περισσότερο στα χρέη αντι να κηρύξουν πτώχευση).

 

Με την υποστήριξη των κυβερνήσεών του, το ισλαμικό χρηματοδοτικό σύστημα, το Islamic Banking, είναι ο πιο ανεπτυγμένος τομέας στην περιοχή της ΜΕΝΑ (Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική), με τεράστιες επιχειρηματικές ευκαιρίες στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς πολλών χωρών. Τα καθεστώτα στις χώρες της Μέσης Ανατολής απειλούν να εκτροχιάσουν τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης και να ανατρέψουν το παραδοσιακό τραπεζικό σύστημα, επειδή το Ισλάμ δημιουργεί ένα ελκυστικότερο εναλλακτικό μοντέλο απο τον συμβατικό τραπεζικό τομέα. Μπροστά στον κίνδυνο ενός πισογυρίσματος μετά την “Battle in Seattle” («Μάχη του Σιάτλ»), οι ιθύνοντες της παγκοσμιοποίησης, κουκουλομένοι με τον μανδύα της Δημοκρατίας, έχουν βάλει το θέμα στην ημερήσια διάταξή τους. Οι συμβατικοι τραπεζίτες της Δύσεως βλέπουν την αλλαγή των καθεστώτων στη Μέση Ανατολή ως μια επιτακτική ανάγκη για να συναγωνιστούνμ με επιτυχία το ισλαμικό τραπεζικό σύστημα (Henry, Clement Moore, PhD. and Robert Springborg.  Globalization and the politics of development in the Middle East, Cambridge University Press, 2001, 2nd edition 2010).

     

 

Στο «Islamic Finance Outlook 2010» της, η Standard and Poors λέει, «Ο ανταγωνισμός αυξάνεται, με το ισλαμικό παράθυρο των συμβατικών τραπεζών οι κανονικές τράπεζες αμφισβητούνται πλήρως απο τις ενεργοποιηθείσες Ισλαμικές Τράπεζες: Απο πρωτοποριακές ισλαμικές τράπεζες, που έχουν καταφέρει να αποκτήσουν το σχεδόν μονοπώλιο στις εγχώριες εξειδικευμένες αγορές τους, και με τις οποίες βρισκόμαστε σήμερα σε έναν έντονο ανταγωνισμό. Το πλεονέκτημα της πρώτης κίνησης μας συρρικνώνεται στις εγχώριες αγορές τους και καταλαβαίνουμε, ότι τώρα εξετάζουν μια στρατηγική της επιχειρήσιακής ή και γεωγραφικης διαφοροποίησης τους. Συμβατικές τράπεζες, που εισέρχονται στο ισλαμικό τραπεζικό σύστημα, αντιμετωπίζουν σήμερα την μεγαλύτερη ανταγωνιστική απειλή απο τις εδραιωθείσες ισλαμικές τράπεζες. … »

 

Στα τέλη του 2008 η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών, Κριστίν Λαγκάρντ, ανακοίνωσε την πρόθεσή της Γαλλίας να κάνει το Παρίσι την «πρωτεύουσα του ισλαμικού χρηματοδοτικού συστήματος» και είπε, ότι αρκετές ισλαμικές τράπεζες θα ανοίξουν το 2009 υποκαταστήματα στη γαλλική πρωτεύουσα. Γαλλικές πηγές εκτιμούν τον τομέα αυτό της χρηματοπιστωτικής αγοράς τουλαχιστον στα 500 έως 600 δισεκατομμύρια δολλάρια, με δυνατότητα αύξησης κατά περίπου 11 τοις εκατό το χρόνο.

 

Ο John Sandwick, διευθύνων σύμβουλος της ελβετικής εταιρείας διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων Encore Management, χαρακτηρίζει το άνοιγμα πολλών Ελβετικών Ισλαμικών Τραπεζών σαν «τον αγώνα για τον έλεγχο του πλούσιου βραβείου: το οποίο σήμερα είναι ύψους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, αλλά στο μέλλον θα είναι τρισεκατομμύρια δολλάρια ισλαμικού πλούτου».

 

Αναφερόμενο σε υλικά από το Wikileaks, ο «The Telegraph» (Islamic Finance Key To Ensuring London As Top Financial Center) (Ισλαμικό Οικονομικό κλειδί για την διαφύλαξη του Λονδίνου ως Top Financial Center), ανέφερε, ότι ο Robert Tuttle, τότε πρέσβης των ΗΠΑ στο Δικαστήριο Court of St. James του Λονδίνου, είχε αναφέρει «Σε περίπτωση που τεθεί το Λονδίνο με επιτυχία ως το ηγετικό ισλαμικό χρηματοδοτικό κέντρο, θα μπορούσε να έχει ένα μεγαλύτερο πλεονέκτημα απο την Νέα Υόρκη όταν ανακάμψει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά. . . . Προοπτικές για ανάπτυξη από την πρόγνωση της Standard & Poor πρόγνωση [βλ. ανωτέρω], αξιολογούν την [Ισλαμική Οικονομική] βιομηχανία σε έως και 4 τρισεκατομμύρια δολλάρια περιουσιακά στοιχεία. Άλλες εκτιμήσεις ανεβάζουν τα στοιχεία ανόδου της ακόμη υψηλότερα, δεδομένου ότι οι μουσουλμάνοι αποτελούν το 20 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού. Προς το παρόν μόνο το 1 τοις εκατό των παγκόσμιων χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων υπάγονται στο πλαίσιο χρηματοδότησης απο τον ισλαμικό νόμο».

 

Το Ισλαμικό τραπεζικό σύστημα (Islamic Banking) δεν έχει ακόμη εδραιωθεί στη Βόρεια Αφρική (εκτός απο το Σουδάν) και την Αίγυπτο, όπου οι μεγάλοι μουσουλμανικοί πληθυσμοί αποτελούν μια πολύ προσοδοφόρα επιχείρηση για τις ισλαμικές τράπεζες σ’ αυτές τις αναδυόμενες οικονομίες. «Ωστόσο, παρά την τρέχουσα κατάσταση, το δυναμικό για τις ισλαμικές τράπεζες στην Αίγυπτο είναι τεράστιο», δηλώνει το Executive Magazine (Feb 8 2011), «.. Είναι σαφές, ότι οι ισλαμικές τράπεζες στις χώρες του Κόλπου προεξοφλούν ήδη την ημέρα, που οι εγχώριες αγορές τους θα είναι κορεσμένες. Και φαίνεται, ότι η Αίγυπτος θα είναι στην επόμενη πρώτη γραμμή στην ανάπτυξη περιφερειακών ισλαμικών τραπεζών και στον χρηματοοικονομικό τομέα».

 

«Οι αφρικανικές χώρες όπως η Αλγερία, η Αίγυπτος, η Λιβύη, το Μαρόκο, η Τυνησία και το Σουδάν είναι ώριμες για μελλοντικές ασκήσεις sukuk (για την έκδοση ισλαμικών ομολόγων),« [International Finance Review (Reuters), 2008]

 

Οι επαναστάσεις των Rothschild / ΗΠΑ στην περιοχή

 

(Το τμήμα αυτό είχε δημοσιευθεί σε προηγούμενο post. Αν το έχετε ήδη διαβάσει, στνεχείστε με τον παρακάτω πίνακα, ο οποίος αναλύει το προφίλ των τραπεζών και τις δρασεις των ακτιβιστών σε κάθε χώρα)

  

Οι επαναστάσεις στην ΜΕΝΑ (Middle East North Africa – Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική)  είναι από το ίδιο σενάριο όπως και οι ειρηνικές «παρδεαλές επαναστάσεις». Το σενάριο είναι «From Dictatorship To Democracy» – «Απο τη δικτατορία στη δημοκρατία» του Gene Sharp απο το ινστιτούτο «Albert Einstein Institute» (που χρηματοδοτείται εν μέρει από τον George Soros). Οι επαναστάσεις αυτές έγιναν με επιτυχία στη Σερβία [ιδιαίτερα η Επανάσταση Μπουλντόζα (2000)], η Επανάσταση των Ρόδων στη Γεωργία (2003), η Πορτοκαλί Επανάσταση στην Ουκρανία (2004), η Επανάσταση του Κέδρου στο Λίβανο και η Επανάσταση της Τουλίπας στο Κιργιζιστάν (2005). Η Πράσινη Επανάσταση στο Ιράν (2009) απέτυχε.

 

Ο «The Guardian» ανέφερε (26 Νοέμβρη 2004), ότι όσες επακολούθησαν ήσαν οργανωτικά «άμεσα συνδεδεμένες» με τις παρδαλές επααναστάσεις: Με το Open Society Institute του George Soros, το National Endowment for Democracy (NED), το  Τhe International Republican Institute και το Freedom House. Ακόμη και η «Washington Post» και οι «New York Times» ανέφεραν, ότι σε ορισμένα απο αυτά τα Events υπήρχε μια σημαντική συμμετοχή της Δύσης. Η δικτύωση αυτής της στρατηγικής περιγράφεται στη μελέτη του Carnegie Endowment for International «Fact-Sheet: U.S. Actors Promoting Democracy In The Middle East«. Η φύση των προγραμμάτων περιγράφεται παρακάτω:

  

Φωτο: ο δισεκατομμυριούχος George Soros και η αμερικανική κυβέρνηση χρηματοδοτούν την εκπαίδευση ακτιβιστών στη Βόρεια Αφρική 

Κατά την περίοδο 2007-08, το Freedom House [που χρηματοδοτείται από τον Σόρος και την Middle Eastern Partnership Initiative (MEPI)] ξεκίνησε το ακόλουθο πρόγραμμα: Το “New Generation of Advocates («Νέα Γενιά Υποστηρικτών»), ένα πρόγραμα, χρηματοδοτούμενο απο την ΜΕΡΙ, που υποστηρίζει νέους ακτιβιστές της κοινωνίας των πολιτών, που εργάζονται για την ειρηνική πολιτική αλλαγή στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, μια εκστρατεία στην Τυνησία, της οποίας ηγούνταν οι «Δικηγόροι κατά της διαφθοράς» (απο την ιστοσελίδα του Freedom House). Η ομάδα των «δημοσιογράφων, δικηγόρων, καθώς και άλλων ακτιβιστών που υποστηρίζουν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις» είχε σε ένα ταξίδι στην Ουάσιγκτον επ’ ευκαιρία της Διεθνούς Ημέρας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στις 10. Δεκεμβρίου 2008, μια συνάντηση με την τότε υπουργό Εξωτερικών, Condoleezza Rice. Τον Μάιο του 2009, η Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Hillary Clinton, συναντήθηκε με την ομάδα των ακτιβιστών / αντιφρονούντων. Το Freedom House αναφέρει στην ιστοσελίδα του, ότι η ομάδα επισκέφθηκε «κυβερνητικούς αξιωματούχους των ΗΠΑ, μέλη του Κογκρέσου, των Μέσων Ενημέρωσης καυώς και think tanks. . . Μετά την επιστροφή τους στην Αίγυπτο, οι υπότροφοι αυτοί έλαβαν κάποιες μικρές επιχορηγήσεις για την εφαρμογή καινοτόμων πρωτοβουλιών, όπως η στήριξη πολιτικών μεταρρυθμίσεων μέσω του Facebook και μηνυμάτων SMS» (Η υπογράμμιση δική μου).

  

Το 2010 το «Open Society Institute» του Σόρος χρηματοδότησε μια επιχορήγηση με το όνομα «Can It Tweet its way to Democracy? The promise of Participatory Media in Africa» («Μπορεί αυτό να τιτιβίσει την πορεία προς τη δημοκρατία; Η υπόσχεση των Συμμετοχικών Μέσων στην Αφρική», που περιγράφονται στην ιστοσελίδα του OSI, με επίκεντρο την Αιθιοπία και την Αίγυπτο.

 

Φωτο: Αιγύπτιοι διαδηλωτές με την γροθιά των διαδηλωτών του Otpor που χρηματοδοτήθηκε αρχικά από τον Soros στη Γιουγκοσλαβία 
Το Facebook και το Twitter ήσαν τα κύρια μέσα, με τα οποία οργανώθηκε η επανάσταση στην Αίγυπτο: «Ακτιβιστές από το κίνημα Kifaya (αρκετά) στην Αίγυπτο – έναν συνασπισμό αντιπάλων της κυβέρνησης – και του Κινήματος Νεολαίας 6. Απριλίου οργάνωσαν τις διαδηλώσεις μέσω Facebook και Twitter. . . . «(Voice of America).

 

Στο «Foreign Policy Journal» ο Dr. D.K. Bolton γράφει (19. Ιανουαρίου 2011): «Το NED [National Endowment for Democracy] και ο Soros που λειτουργούν συνδυασμένα, στοχεύουν τα ίδια καθεστώτα και χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους. . . . Τουλάχιστον δέκα από τους είκοσι δύο διευθυντές της NED είναι μέλη του πλουτοκρατικών think tank «Council on Foreign Relations (Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων). . . » (Το Συμβούλιο των Εξωτερικών Σχέσεων είναι η αμερικανική αδελφή του ινστιτούτου του Rothschild «Royal Institute of International Affairs» (Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων της Βρετανίας: και τα δύο είναι όργανα του πλουτοκρατικού ελέγχου που κρύβεται απο το κοινό).

 

Η NED χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και απο ιδιωτικά συμφέροντα (συμπεριλαμβανομένου του George Soros). Τα παρακάτω είναι αποσπάσματα από την ιστοσελίδα της NED για μερικά projects το 2009:

 

«Al-Jahedh Forum for Free Thought (Φόρουμ για Ελεύθερη Σκέψη) 131.000 δολλάρια. Για να ενισχύσει την ικανότητα και την δυνατότητα και να οικοδόμήσει μια δημοκρατική κουλτούρα σε νέους ακτιβιστές της Τυνησίας».

 

«Mohamed Ali Center for Research, Studies and Training (Κέντρο Μοχάμεντ Άλιγια Έρευνα, Μελέτες και Εκπαίδευση) 33.500 δολλάρια. Για την επαίδευση μιας βασικής ομάδας νέων ακτιβιστών σε θέματα ηγεσίας και οργανωτικών δεξιοτήτων για την ενθάρρυνση της συμμετοχής τους στο δημόσιο βίο της Τυνησίας. [MACRST] Θα πραγματοποιήσει ένα πρόγραμμα μιας τετραήμερης εντατικής εκπαίδευσης για έναν πυρήνα εκπαιδευτών αποτελούμενο απο 10 νέους Τυνησίους επι ατομικών δικαιωμάτων και οργανωτικών δεξιοτήτων. Μια ομάδα 50 αρρ΄ενων και θηλέων ακτιβιστών ηλικίας 20 έως 40 ετών για την ηγεσία και την λήψη αποφάσεων. Εξάσκηση εκπαιδευμένων ακτιβιστών με 50 επιτόπιες επισκέψεις στις αντίστοιχες οργανώσεις τους».

  
Η «Association for the Promotion of Education» (Ένωση για την προώθηση της εκπαίδευσης) 27.000 δολλάρια. Για να ενισχύσει την ικανότητα των καθηγητών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Τυνησίας να προωθούν δημοκρατικές και πολιτικές αξίες στις τάξεις τους».

 

«Al-Jahedh Forum for Free Thought» (Al-Jahedh Φόρουμ για Ελεύθερη Σκέψη) 57.000 δολλάρια [το 2008] για την εκπαίδευση Τυνησίων ακτιβιστών».

 

Στην Αίγυπτο οι επιχορηγήσεις της NED το 2009 διπλασιάστηκαν με 33 projects Δημοκρατίας συνολικού ύψους 1,4 εκατομμυρίων δολλαρίων και με στόχο εναλασσόμενο μεταξύ της προώθησης ιδιωτικών δραστηριοτήτων για την κατάρτιση νέων υποστηρικτών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την στράτευση και εκαπίδευση νέων ακτιβιστών:

 

«Egyptian Union of Liberal Youth (EULY)» (Αιγυπτιακή Ένωση Φιλελεύθερης Νεολαίας (EULY) 33.300 δολλάρια. Για να επεκταθεί η χρήση των νέων μέσων επικοινωνίας μεταξύ των ακτιβιστών της νεολαίας για την προώθηση δημοκρατικών ιδεών και αξιών. Η EULY θα εκπαιδεύσει 60 νέους ακτιβιστές στην χρησιμοποίηση του κινηματογράφου για τη διάδοση δημοκρατικών ιδεών και αξιών».

 

«Andalus Institute for Tolerance and Anti-Violence Studies (AITAS) (Andalus Ινστιτούτο για σπουδές ανοχής και καταπολέμησης της βίας 48.900 δολλάρια. Για την ενίσχυση της νεολαίας στην κατανόηση του αιγυπτιακού κοινοβουλίου και την ενίσχυση περιφερειακών ακτιβιστών στην χρήση των νέων τεχνολογιών ως εργαλείων υπευθυνότητας. Το AITAS θα πραγματοποιήσει μια σειρά εργαστηριακών μαθημάτων για 300 φοιτητές για την ευαισθητοποίηση τους σε θέματα λειτουργίας του Κοινοβουλίου και για την συμμετοχή τους ως παρατηρητές κοινοβουλευτικών επιτροπών. Το AITAS θα φιλοξενήσει επίσης για 8 μήνες νέους ακτιβιστές από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική για να μοιραστούν τις εμπειρίες τους ως παρατηρητές χρησιμοποίώντας νέες τεχνολογίες βασισμένων στον ιστοχώρο».

 

«Egyptian Democracy Institute (EDI)» (Αιγυπτιακή Ινστιτούτο Δημοκρατίας) 48.900 δολλάρια. Για την προώθηση της υπευθυνότητας και της διαφάνειας στη Βουλή μέσω συμμετοχής του κοινού και για την οικοδόμηση νομοθετικών ικανοτήτων. Το EDI θα εκδίδει τριμηνιαίες εκθέσεις παρακολούθησης και θα διοργανώνει σεμινάρια στα οποία θα συζητούνται οι επιδόσεις του Κοινοβουλίου και θα προτείνει συστάσεις σχετικές με τη νομοθεσία που προτείνει το Κοινοβούλιο. Το EDI θα παρακολουθεί, θα συλλέγει και θα πιστοποιεί έγγραφα σχετικά με την διαφθορά στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια».

 

«Lawyers Union for Democratic and Legal Studies (LUDLS)» (Συνήγοροι της Ένωσης για δημοκρατικές και νόμιμες Σπουδες). 20.000 δολλάρια. Για να υποστηρίξει την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι, ενισχύοντας την δυνατότητα νέων ακτιβιστών να εκφρασθούν και να οργανωθούν ειρηνικά μέσα στα όρια του νόμου. Η LUDLS θα εκπαιδεύσει 250 νέους ακτιβιστές σε θέματα ειρηνικών συγκεντρώσεων και επίλυσης διαφορών».

 

«Youth Forum» (Φόρουμ Νεολαίας). 19.000 δολλάρια. για την επέκταση και διατήρηση του δικτύου νέων ακτιβιστών στις αιγυπτιακές πανεπιστημιουπόλεις και για την ενθάρρυνση της συμμετοχής των φοιτητών στις εκλογές των φοιτητικών συνδικαλιστικών οργάνων και για δραστηριότητες πολιτών στις πανεπιστημιουπόλεις. . . . »

 

—————————————————————————

  

Ο George Soros είναι ένας πλούσιος, ένας δισεκατομμυριούχος globalist. Ο επι πολλά χρόνια εμπορικός του εταίρος ήταν τον τελευταίο καιρό ο James Goldsmith, ένας βρετανός τραπεζίτης και ξάδελφος των Rothschilds. Ο παππούς του James, Adolphe Goldschmidt, ήρθε στο Λονδίνο σαν ένας πολυεκατομμυριούχος το 1895 και άλλαξε το όνομα της οικογένειας από το γερμανικό Goldschmidt στο αγγλικό Goldsmith. Οι Goldschmidts, όπως και οι γείτονες και συγγενείς τους Rothschilds, ήταν από τον 16ο αιώνα πάμπλουτοι εμπορικοί τραπεζίτες στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας (Wikipedia).

 

Αυτές οι επαναστάσεις γίνονται με το πρόσχημα της ασκήσεως Δημοκρατίας και εκθρονισμού αυταρχικών δεσποτών, αλλά ο πραγματικός τους στόχος είναι αρχικά η δημιουργία χάους και ενός κενού εξουσίας, για το οποίο προσφέρουν αμέσως την λύση: Την εγκατάσταση μιας μαριονέτας, που θα υπακούει στις οικονομικές προσταγές των Rothschilds. Οι πολίτες αποκτούν πολιτικές ελευθερίες, γίνονται όμως οικονομικά δουλοπάροικοι.

 

Αυτές οι επαναστάσεις συντονίζονται κατά πάσα πιθανότητα στα υψηλότερα επίπεδα από την «International Crisis Group» (Ομάδα Διεθνών Κρίσεων). Ο Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι προωθείται ήδη ως ο νέος ηγέτης για την Αίγυπτο. Ο Ελ Μπαραντέι ανήκει στην Διεθνή Ομάδα Κρίσεως. Ένα άλλο μέλος του διοικητικού συμβουλίου αυτής της ομάδας είναι ο Zbigniew Brzezinski (ένα άλλο επιφανές στέλεχος των Rothschilds). Ο George Soros βρίσκεται επίσης στην εκτελεστική επιτροπή.

 

Πίνακας I: Ανάλυση ανά (ισλαμική) χώρα των χρηματοδοτήσεων και της εκπαίδευσης ακτιβιστών 

(Για τα ακριβή αριθμητικά στοιχεία του πίνακα συν πηγές πετρελαίου καθώς και τις πηγές δείτε τη σελίδα για το θέμα στο μενού δεξιά)

  

MENA COUNTRIES (MENA is Middle East North Africa)	BANKING PROFILE				Population Size 2008   S:  < 5M  M: < 10M  L: <40M  XL: >40M	TRAINING ACTIVISTS  2006 -2008 [last year available–does not include MEPI ($110M) and Open Society Institute(est.$90M)]
	Central Bank controlled by the state	Financial Center for Islamic Finance	Number of Islamic Financial Institutions  Is LOW ( < 10)	Market Share of Islamic Financial Institutions  Is LOW (< 15%)		USAID + State GJD + NED 2006-2008 (million $)	(USAID + State GJD + NED)  dollars per 1000 people
Bahrain		Bahrain		X	Small	$ 0.6M	$550 HIGH
Egypt			X	X	XXLarge	$ 156M	$2100   HIGH – EXTRA
Iran	Iran	Iran			Large	$ 38M	$1230       HIGH – VERY
Iraq	Until 2004		X	X	Large	$1638M	$52840     HIGH – EXTRA
Jordan			X	X	Medium	$ 55M*	$9320       HIGH – EXTRA
Kuwait					Medium	$ 0.2M	$60            LOW
Lebanon			X	X	Small	$ 48M	$12000     HIGH – EXTRA
Qatar					Small	$0	$0              LOW
SaudiArabia					Large	$ 2M	$80            LOW
Syria	Syria		X	X	Large	$ 7.5M	$380          MODERATE
Turkey			X	X	XXLarge	$ 5.5M	$70            LOW
UAE					Small	$0	$0              LOW
Yemen			X		Large	$ 8M	$330          MODERATE
TOTAL FOR MIDDLE EAST	2	2	Na	X		$321M (not including Iraq)	$1070 (not including Iraq)   HIGH – VERY
North Africa
Algeria			X (2)	X (15%)	Large	$2M	$58          LOW
Libya	Libya		X (0)	X ( 0%)	Medium	$ 0.6M	$82          LOW
Morocco			X (1)	X	Large	$ 22M	$670        HIGH
Sudan	Sudan				Large	$ 171M	$4480      HIGH – EXTRA
Tunisia		Tunisia	X (3)	X	Medium	$ 1.1 M	$110        MODERATE
TOTAL FOR N. AFRICA	2	1	X (36)	X		$197M	$1600      HIGH – EXTRA
GRAND TOTAL FOR MENA REGION	4	3	304	na	Na	$518M	$1230      HIGH – VERY

* Περιλαμβάνει και παρόμοια projects από την Millennium Challenge Corporation

    

Σε αντίθεση με ότι πιστεύει ο καθένας μας, οι οικονομίες του κόσμου ελέγχονται από ιδιωτικές «κεντρικές τράπεζες», μεταμφιεσμένες σε ομοσπονδιακές κυβερνητικές τράπεζες σχεδόν σε κάθε χώρα του κόσμου [Το αμερικανικό Court of Appeals, Ninth Circuit έκρινε, ότι η Federal Reserve (η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ) έγινε ιδιωτική, στο 680 F.2d 1239, LEWIS v. UNITED STATES of America, No. 80-5905].

Ο Jacob Rothschild, υψηλόβαθμο μέλος του βρετανικού κλάδου της δυναστείας των Rothschilds
  

Αν και οι μέτοχοι των κεντρικών τραπεζών είναι σαν επτασφράγιστα μυστικά, το House of Representatives των ΗΠΑ διαπίστωσε το 1976, ότι οι μέτοχοι της Federal Reserve (της Κεντρική Τράπεζα της Αμερικής) ήταν η σούπερ-ελίτ εγχώριων και διεθνών τραπεζιτών Αν και οι μέτοχοι των κεντρικών τραπεζών είναι σαν επτασφράγιστα μυστικά, το House of Representatives των ΗΠΑ διαπίστωσε το 1976, ότι οι μέτοχοι της Federal Reserve (της Κεντρική Τράπεζα της Αμερικής) ήταν η σούπερ-ελίτ εγχώριων και διεθνών τραπεζιτών (Federal Reserve Directors: A Study of Corporate and Banking Influence, Committee on Banking, Currency and Housing, House of Representatives, 1976, Appendix, Charts 1-5). Ένας συγγραφέας, ο Eustice Mullins, εντόπισε την κυριότητα των εν λόγω τραπεζών πίσω απο τους Rothschilds – να έχουν τον έλεγχο των συμμετοχών Federal Reserve (Secrets of the Federal Reserve 1983).

 

Με εξαιρετικά μικρή κυβερνητική παρέμβαση, οι οικονομίες όλων σχεδόν των χωρών του κόσμου ελέγχονται αυστηρά από ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες (και  το εργαλείο τους, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), που κι’ αυτό όμως τελικά οδηγείται απο το καρτέλ των Rothschilds. Οι κεντρικοί τραπεζίτες της περιοχής MENA διαμαρτύρονται για την ελάχιστη «ανεξαρτησία» που έχουν από τη θέληση αυτών των δικτατόρων και κυβερνήσεων.

  

Μερικές χώρες χωρίς κεντρικές τράπεζες (που λειτουργούν ιδιωτικά και αυτόνομα από την κυβέρνηση) έχουν ονόματα όπως Κεντρική Τράπεζα του Ιράν ή Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης και περιλαμβάνονται στους καταλόγους των κεντρικών τραπεζών, αλλά είναι εξ ολοκλήρου κρατικές ή υπο κρατικό έλεγχο. Χώρες χωρίς ιδιωτικές ή κρατικά ελεγχόμενες κεντρικές τράπεζες είναι: το Ιράν, η Συρία, η Λιβύη, η Βόρεια Κορέα και η Κούβα. Το Ιράκ μέχρι την εισβολή των ΗΠΑ το 2004 δεν είχε κεντρική τράπεζα , το Αφγανιστάν μεχρι την εισβολή των ΗΠΑ το 2002 δεν είχε κεντρική τράπεζα, ούτε και η Γιουγκοσλαβία είχε μια κεντρική τράπεζα ελεγχόμενη απο την κυβέρνηση. Η κεντρική τράπεζα του Σουδάν μπορεί να είναι ιδιωτική, αλλά διαχειρίζεται πλήρως από την κυβέρνηση, η οποία αποδέχθηκε το ισλαμικό τραπεζικό σύστημα πριν απο δεκαετίες (Σύμφωνα με μια μελέτη του ΔΝΤ, η πολιτική αυτονομία της τράπεζας του Σουδάν είναι μηδεν από τα οκτώ).

 

Χώρες που από τις ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του 1990 αποκαλούνταν ως «κράτη-παρίες»  ήταν το Ιράν, η Συρία, η Λιβύη, η Βόρεια Κορέα, η Κούβα, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Γιουγκοσλαβία και το Σουδάν.   

 

Πίνακας 2:  Υπάρχει μια σχέση μεταξύ της έλλειψης ελέγχου της οικονομίας ενός έθνους απο διεθνείς ελίτ και της οικονομικής, πολιτικής ή στρατιωτικής επιθετικότητας των ΗΠΑ;

  

No private Central Bank (1990s)	Iraq	Iran	Afghanistan	Cuba	North Korea	Syria	Yugoslavia	Libya	Sudan
Rogue States (1990s)	Iraq	Iran	Afghanistan	Cuba	North Korea	Syria	Yugoslavia	Libya	Sudan

   

Στο ήμισυ των χωρών στην πρώτη στήλη [του ανωτέρω πίνακα Ι (όχι ιδιωτικά ελεγχόμενη κεντρική τράπεζα)] έχουν εισβάλει οι δυνάμεις των ΗΠΑ και οι περισσότερες από τις υπόλοιπες έχουν δεχθεί απειλές. Από τις χώρες της ΜΕΝΑ: 1) το Ιράκ υποβλήθηκε σε εξοντωτικές κυρώσεις και στη συνέχεια δέχθηκε μια βάναυση εισβολή. Το 2002 εξαναγκάσθηκε σε οικονομικές μεταρρυθμίσεις (μια ιδιωτική κεντρική τράπεζα). 2) το Ιράν εξακολουθεί να υποφέρει από τις κυρώσεις. Οι πολίτες του δέχονται πολύ υψηλά ποσά απο τους υπέρμαχους της δημοκρατίας ακτιβιστές, που εκπαιδεύονται από την USAID, την NED και τον SOROS και το 2009 έγινε μια απόπειρα επανάστασης μετά τις εκλογές και είχαν διαμαρτυρίες τους τελευταίους μήνες. 3) Εκτός από μια κυβερνητικά διαχειριζόμενη κεντρική τράπεζα, το Σουδάν έχει επίσης πολλές ισλαμικές τράπεζες. Οι ακτιβιστές του έχουν λάβει εξαιρετικά υψηλά επίπεδα εκπαίδευσης και έχει δει διαδηλώσεις το 2011. 4) Η Συρία έλαβε μέτρια επίπεδα κατάρτισης ακτιβιστών και είχε πρόσφατα διαδηλώσεις.

 

Οι χώρες που είναι οικονομικά κέντρα ισλαμικής χρηματοδότησης (στήλη 2 του Πίνακα Ι) αποτελούν επίσης στόχους:

1) Η Τυνησία, η οποία πρόσφατα άνοιξε στην Τύνιδα ένα οικονομικό λιμάνι και φιλοδοξεί να καταστεί το ναυτιλιακό κέντρο της Βόρειας Αφρικής, έλαβε μέτρια επίπεδα κατάρτισης ακτιβιστών και οι διαδηλώσεις που ακολούθησαν έπιασαν τον δικτάτορα στον ύπνο και ανέτρεψαν το καθεστώς του Μπεν Αλί.

2) Το Μπαχρέιν ίδρυσε δύο mega-centers, το Bahrain Financial Harbor και το Gulf Finance House. Το Μπαχρέιν έλαβε υψηλά επίπεδα κατάρτισης ακτιβιστών και γνώρισε συνεχείς διαμαρτυρίες για πολλές εβδομάδες.

3) Το Ιράν υιοθέτησε νωρίς το ισλαμικό τραπεζικό σύστημα και δεν επιτρέπει τράπεζες δυτικού τύπου που επιβάλουν τόκους. Επτά από τις δέκα μεγαλύτερες ισλαμικές τράπεζες στον κόσμο βρίσκονται στο Ιράν. 

 

Εάν μια χώρα έχει ένα «Χ» στις στήλες 3 ή 4 (στον πίνακα Ι), η ισλαμική χρηματοδότηση έχει ένα μικρό μερίδιο στην αγορά της, άρα δεν αντιπροσωπεύει μια κερδοφόρα επιχειρηματική ευκαιρία (εφόσον η χώρα δεν έχει ένα μικρό πληθυσμό). Η Αίγυπτος θα είναι το πρώτο παράδειγμα μιας τελείως ανεκμετάλλευτης αγοράς για τις ισλαμικές τραπεζικές εργασίες: με έναν πληθυσμό 80 εκατομμυρίων περίπου, έχει μόνο 3 ισλαμικές τράπεζες με ποσοστό διείσδυσης στην αγορά μόλις το 7%. Άλλες χώρες που αντιπροσωπεύουν μια επιχειρηματική ευκαιρία (χαμηλό μερίδιο αγοράς, με σημαντικό μέγεθος πληθυσμού) είναι η Τυνησία, η Ιορδανία, η Συρία, η Τουρκία, η Υεμένη, η Αλγερία, η Λιβύη, το Μαρόκο, το Ιράκ και η Τυνησία.

 

Όλες αυτές οι χώρες είναι εν δυνάμει στο παιχνίδι (τα έθνη που αναφέρονται στο κείμενο παραπάνω), με βάση τα στοιχεία αυτά (δεν περιλαμβάνονται το MEPI και το OSI, για τα οποία δεν υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία) της χρηματοδότησης κατάρτισης ακτιβιστών:

 

1) Χαμηλή χρηματοδότηση ακτιβιστων σημαίνει διαδηλωτές με μικρότερες πιθανότητες επιτυχίας, στη Λιβύη, την Αλγερία και την Τουρκία.

 

2) Υψηλή χρηματοδότηση ακτιβίστών σημαίνει μεγαλύτερες ευκαιρίες για πετυχημένη επανάσταση, Αίγυπτος, Ιράν και Ιορδανία.

 

Η USAID, το NED και ο Τζορτζ Σόρος έχουν ρίξει εκατομμύρια δολάρια στην κατάρτιση εκπαιδευτών δημοκρατίας στην ΜΕΝΑ, δικηγόρων, δημοσιογράφων και νεαρών ακτιβιστών. Το 2009 οι προσπάθειες τους υπερδιπλασιάστηκαν. Οι διεθνείς τραπεζίτες βρίσκονται σε ανταγωνισμό με το ισλαμικό χρηματοδοτικό σύστημα στη Μέση  Ανατολή έχοντας στρέψει την προσοχή τους στις μεγάλες και ανεκμετάλλευτες αγορές της περιοχής ΜΕΝΑ. Αν απαλλαγούν από τους αυταρχικές ηγέτες της, θα είναι σε θέση να ελέγξουν τις χώρες της ΜΕΝΑ και τις ισλαμικές τράπεζες τους, βάζοντας στη θέση τους τις δικές τους ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες – δυσφημίζοντας την ισλαμική χρηματοδότηση σαν συμπληρωματικό μοντέλο για τοκογλυφία.

 

Οι banksters της παγκοσμιοποίησης θέλουν τους μουσουλμάνους να δανείζονται από τις τράπεζές τους και να καταβάλουν τα επιτόκια που θα αποφασίζει η κεντρική τράπεζα: δεν θέλουν να δανείζονται από τις ισλαμικές τράπεζες και να μην καταβάλουν τόκους. Το καρτέλ των τραπεζων της παγκοσμιοποίησης θέλουν μουσουλμάνους να αλλάξουν απο την σημερινή πολιτική καταπίεση τους στα χέρια βάναυσων δικτατόρων με ένα μέλλον οικονομικής δουλοπαροικίας υπο τον φεουδάρχη λορδο Rothschild.

 

Μια τρίτη επιλογή για τις καινουργιες νέες δημοκρατίες της περιοχής ΜΕΝΑ είναι, να μην αφεθούν να κουμαντάρονται από γέρους σε δυτικά κοστούμια Θα πρέπει να αποφασίσουν να εκλέξουν κυβερνήσεις, που δεν προέρχονται από τη δύναμη του παγκοσμιοποίημένου χρήματος. Θα πρέπει να κρατικοποιήσουν τις κεντρικές τους τράπεζες και να υιοθετήσουν μια ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, που θα εξασφαλίζει ίσους όρους ανταγωνισμού ανάμεσα στην ισλαμική Οικονομία και τις δυτικού τύπου τράπεζες.

Πηγή:  http://www.puppet99.com/?p=218  & http://www.berlin-athen.eu/index.php?id=205&tx_ttnews%5btt_news%5d=1970&tx_ttnews%5bbackPid%5d=78&swb=a2149&cHash=b06a5199b8622ce44941cc0f75833bda

Πρόσκληση για την 25η Μαρτίου

 Ευαγγελισμός  της Θεοτόκου – 25η  Μαρτίου  1821

Διπλή  γιορτή «γιορτάζει  η Παναγιά, γιορτάζει  κι  η πατρίδα»

 Εορταστική εκδήλωση της ενορίας Φανερωμένης Χολαργού

 Η εκδήλωση περιλαμβάνει ομιλία της κας Όλγας παπαδοπούλου, φιλολόγου, με θέμα:

Η λυρική επωδός της ελευθερίας

Συμμετέχουν ακόμη:

• Τα παιδιά και οι νέοι των κατηχητικών συνάξεων
• Οι μαθητές της βυζαντινής μουσικής
• Η Χορωδία παραδοσιακών τραγουδιών
• Το παραδοσιακό χορευτικό συγκρότημα

Κυριακή  27  Μαρτίου, 11.00 π.μ.
στο «Σήμαντρο» (Ελ. Βενιζέλου 59, Χολαργός)

 

Σας περιμένουμε!

Αλλαξε η φύση του πολέμου στη Λιβύη

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Ξέσπασε λοιπόν από το απόγευμα του Σαββάτου η αναμενόμενη επίθεση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εναντίον της Λιβύης με στόχο τη βίαιη ανατροπή του Μουαμάρ Καντάφι και στη συνέχεια τη λεηλασία του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της χώρας αυτής από τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους.

Μετά από κάποια συμβολικά, προπαγανδιστικού χαρακτήρα πρώτα αεροπορικά πλήγματα από γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη που υπηρετούν τις προεκλογικές ανάγκες του Νικολά Σαρκοζί, ανέλαβαν δράση οι Αμερικανοί εκτοξεύοντας 112 πυραύλους Κρουζ τύπου Τόμαχοκ, εξαιρετικά μεγάλης ισχύος, με στόχους αντιαεροπορικές εγκαταστάσεις του κανταφικού καθεστώτος.

Η εξαπόλυση της αμερικανονατοϊκής αεροπορικής επίθεσης άλλαξε ριζικά τον χαρακτήρα των συγκρούσεων στη Λιβύη. Μέχρι τώρα είχαμε μια εμφύλια σύρραξη, με τον Καντάφι να έχει βάψει τα χέρια του στο αίμα του λαού του. Ο Καντάφι δεν αντιμετώπισε βεβαίως μια αυθόρμητη εξέγερση άοπλων μαζών που ζητούσαν ειρηνικά την απομάκρυνσή του από την εξουσία. Αντιμετώπισε μια οργανωμένη ένοπλη εξέγερση, η οποία βάσει στρατιωτικού σχεδίου απέκτησε αρχικά τον έλεγχο των μεγαλύτερων λιβυκών πόλεων για να τον χάσει αργότερα, μόλις άρχισε η αντεπίθεση των στρατιωτικών δυνάμεων του κανταφικού καθεστώτος. Αυτό φυσικά δεν αναιρεί το γεγονός ότι στο αίμα Λίβυων έβαψε τα χέρια του ο Καντάφι.

Από τη στιγμή που ξεκίνησε όμως η επίθεση των αμερικανονατοϊκών επιδρομέων, ο χαρακτήρας του πολέμου αλλάζει αντικειμενικά. Ο εμφύλιος υποβαθμίζεται και σε πρώτο πλάνο έρχεται ο εθνικός αμυντικός πόλεμος εναντίον των ξένων επιδρομέων.

Ο τύραννος Καντάφι τίθεται εκ των πραγμάτων επικεφαλής των λιβυκών δυνάμεων που αμύνονται του πατρίου εδάφους εναντίον της ξένης επιβουλής κατά της πατρίδας τους. Είτε μας αρέσει είτε όχι αυτή είναι η αντικειμενική πραγματικότητα, όσο και αν αντιπαθεί κανείς τον σημερινό εκφυλισμένο Καντάφι που δεν έχει πλέον καμιά σχέση με τον φιλολαϊκό ηγέτη του παρελθόντος.Αντιστοίχως, οι αντικανταφικές δυνάμεις που καλούσαν τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να βομβαρδίσουν τη χώρα τους και να σκοτώσουν τον Καντάφι για να τους παραδώσουν εν συνεχεία την εξουσία, καθίστανται εξ αντικειμένου συνεργάτες των ξένων επιδρομέων κατά της πατρίδας τους.

Οποιαδήποτε κυβέρνηση προέλθει πλέον από τις τάξεις τους δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από μια θλιβερή κυβέρνηση ανδρεικέλων των ξένων, δωσιλογικού χαρακτήρα, η οποία θα υπηρετήσει τυφλά τα συμφέροντά τους, εκχωρώντας τους φυσικά πάνω απ’ όλα τη δυνατότητα λεηλασίας του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της Λιβύης.

Το γεγονός ότι ο Καντάφι έχει πλήρως συμβιβαστεί με τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους την τελευταία δεκαετία και ιδίως την τελευταία πενταετία, όπως και το γεγονός ότι το κάποτε δωρικό φιλολαϊκό καθεστώς του που βελτίωσε θεαματικά τη ζωή των Λίβυων έχει εκφυλιστεί σε οικογενειακή κλεπτοκρατία, δεν αναιρεί το γεγονός ότι ένα καθεστώς αντικανταφικών ανδρεικέλων που θα εγκατασταθεί στην εξουσία με τις λόγχες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ είναι εξ ορισμού πολύ χειρότερο από ηθική πολιτική σκοπιά. Αυτό θα αποδειχθεί και στην πράξη, όπως έγινε π.χ. στο Ιράκ μετά από την κατάληψη και κατοχή του από τους Αμερικανούς.

Ο ρόλος του Καντάφι ως ηγέτη των Λίβυων που στο πλαίσιο του εθνικού αμυντικού πολέμου αντιστέκονται στους ξένους επιδρομείς δεν πρόκειται πιθανότατα να του γλιτώσει τη ζωή. Ανάλογο πόλεμο στη δύση του βίου τους διεξήγαγαν τόσο ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς όσο και ο Σαντάμ Χουσεΐν, οι οποίοι κατέληξαν και οι δύο στον τάφο – ο πρώτος εκτελεσμένος ιατρικά, ο δεύτερος απαγχονισμένος.

Προς παρόμοιο τέλος οδεύει και ο Καντάφι από τη στιγμή που ξεκίνησε ο πόλεμος εναντίον του – είτε πραγματικά αγωνιστεί μέχρις εσχάτων και πέσει στο πεδίο των μαχών είτε λυγίσει και προτιμήσει την ατιμωτική παράδοση, οπότε η εξόντωσή του θα συνοδευτεί από τον εξευτελισμό του.

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ
Η δήθεν στήριξη από τους Αραβες

Παραπλάνηση της παγκόσμιας κοινή γνώμης συνιστά ο ισχυρισμός ότι δήθεν οι Αραβες συμφωνούν με την επίθεση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης, με την προβολή του επιχειρήματος ότι ο Αραβικός Σύνδεσμος ενέκρινε τον αεροπορικό πόλεμο κατά της χώρας αυτής. Ο Αραβικός Σύνδεσμός όντως κάλεσε τους Αμερικανονατοϊκούς να επιτεθούν, αλλά αποκρύπτεται ένα θεμελιώδες γεγονός: ότι τον Αραβικό Σύνδεσμο αποτελούν εκπρόσωποι όλων των απολυταρχικών αραβικών κυβερνήσεων εναντίον των οποίων έχουν ξεσηκωθεί οι λαοί τους για να τις ανατρέψουν! Τάσσονται δηλαδή υπέρ της επίθεσης στη Λιβύη όλες οι κυβερνήσεις αραβικών κρατών που σφαγιάζουν τους εξεγερμένους λαούς τους! Αυτοί οι Αραβες σφαγείς είναι υπέρ των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, όχι οι αραβικοί λαοί!

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=58820989

Λιβύη: Ο βομβαρδισμός της … «διεθνούς κοινότητας»

 Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών,

Πανεπιστήμιο Πειραιώς http://www.ifestosedu.gr

 

Αν και μακάβρια τα γεγονότα της Λιβύης αποτελούν εν τούτοις «ευκαιρία» για να αποκρυσταλλωθούν ακριβείς εκτιμήσεις για το διεθνές σύστημα. Ο καθείς μπορεί να επιβεβαιώσει καθημερινά κατά την διάρκεια μιας κρίσεως όπως αυτή της Λιβύης τα αυτονόητα που συχνά λένε οι διεθνολόγοι της Θουκυδίδειας παράδοσης πλην πολλοί άνθρωποι νεφελοβατούν και τα λησμονούν τάχιστα αφήνοντας την πατρίδα τους να γίνει έρμαιο των θηρίων της διεθνούς πολιτικής:

i)        Παρά την αφελή και επικίνδυνα ασυνάρτητη παραφιλολογία της μεταψυχροπολεμικής εποχής για τον επερχόμενο παγκοσμιοποιημένο ανθόσπαρτο ενοποιημένο πλανήτη, το διεθνές σύστημα παραμένει εθνοκρατοκεντρικό. Η ειρήνη είναι συνάρτηση της ισορροπίας δυνάμεων και συμφερόντων και της αποτροπής των απειλών. Σε ζητήματα που αφορούν τον πόλεμο και τις ανακατανομές συμφερόντων, επιπλέον, οι διεθνείς θεσμοί είναι είτε αδρανείς είτε εξαρτημένες μεταβλητές της εκάστοτε δεσπόζουσας ηγεμονικής δύναμης.

ii)      Στο διεθνές σύστημα λόγω κατακερματισμένης εθνοκρατικής δομής και των εξ αυτής της πραγματικότητας εγγενώς ανταγωνιστικών εθνικών συμφερόντων, είναι ανέφικτο να υπάρξει μια νομιμοποιημένη πολιτική εξουσία λήψης αποφάσεων επί ζητημάτων ενδοκρατικής ή διακρατικής δικαιοσύνης και κατανομής συμφερόντων. Αυτή η νομοτέλεια προσδιορίζει και την συμπεριφορά των κυβερνήσεων.

iii)    Η απουσία διεθνούς εξουσίας και διεθνών κριτηρίων διανεμητικής δικαιοσύνης σημαίνει ότι στις διακρατικές σχέσεις κυριαρχούν τα διπλά κριτήρια, η υποκρισία, η εξαπάτηση και η κατάχρηση εξουσίας.

iv)    Βλάπτονται τα συμφέροντα όποιου δεν κατανοεί ότι οι διεθνείς θεσμοί δεν είναι θεσμοί διεθνούς δικαιοσύνης αλλά θεσμοί διεθνούς τάξης και ότι όταν τα συμφέροντα συγκρούονται και η τάξη αυτή διαταράσσεται για τους εμπλεκόμενους ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας. Στο διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον, αν τα κράτη δεν μεριμνήσουν για την ασφάλειά τους, αργά ή γρήγορα θα έχουν την τύχη του κάθε Καντάφι τον οποίο σήμερα βομβαρδίζουν όσοι προχθές τον εναγκαλίζονταν με πάθος.

v)      Ο πόλεμος και τα τετελεσμένα λειτουργούν διανεμητικά βλάπτοντας όποιον δεν στηρίζει τα συμφέροντά του με επαρκή ισχύ. Μόνο γραφικοί δακρύβρεκτοι ιεραπόστολοι δεν μπορούν να κατανοήσουν τον ρόλο του πολέμου στο ιστορικό γίγνεσθαι, μας υπενθύμισε ο Λένιν σε αναφορά με όσους δεν κατανοούν τον ρόλο του πολέμου και τον «κινητήριων ιδιοτήτων του». Αν για παράδειγμα οι Επαναστάτες της Αμερικανικής Επανάστασης αποτύγχαναν θα ήταν σήμερα γνωστοί ως κάποιοι γκάγκστερ του 18ου αιώνα. Αν η Σοβιετική Ένωση δεν κατέρρεε θα ήταν σήμερα για τον μισό πληθυσμό της γης ο ηθικός ηγεμονικός άξονας. Όσο ο Καντάφι ενοχλούσε ήταν τρομοκράτης, όσο ο Καντάφι έκανε συμβόλαια εξόρυξης ενέργειας ήταν φίλος, όταν τα συμφέροντα άλλαξαν ο Καντάφι έγινε ένας εγκληματικός εχθρός και το ίδιο ισχύει για κάθε ένα όπως θα δούμε να εξελίσσονται τα πράγματα στην ευρύτερη περιφέρειάς μας. Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος διάβασε πως η ελληνική εκστρατεία στη Μικρά Ασία ήταν λάθος ειρωνικά είπε πως «κάθε εγχείρημα που δεν στέφεται με επιτυχία είναι λάθος».

vi)    Όσο υπάρχουν πολλά κράτη, όσο δεν υπάρχει παγκόσμια κοινωνία (δηλαδή για πάντα) και όσο αίτια πολέμου όπως η άνιση ανάπτυξη και οι ηγεμονικές στάσεις διαιωνίζονται, θα ισχύει η Θουκυδίδεια νομοτέλεια: Σε ένα τέτοιο σύστημα «δίκαιο υπάρχει όταν υπάρχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν ισχύει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται». Ακόμη, ότι: «όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους».

vii)  Για όσους βιάστηκαν να μιλήσουν για «διεθνή κοινότητα» που συγκροτεί νομιμοποιημένες αρμοδιότητες διεθνών διανεμητικών προεκτάσεων ας παρακολουθήσουν προσεκτικά τις κυμάνσεις των εμπλεκομένων που επιτίθενται κατά της Λιβύης στο όνομα ενός κατά τα άλλα αμφίσημου και επεισοδιακού ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας. Θα προσέξουν ότι οι συμπεριφορές προσδιορίζονται όχι από κάποιο υψηλό παγκόσμιο σκοπό αλλά από ιδιοτελή δικά τους συμφέροντα, από τις επιθυμίες τους να διαδραματίσουν τον ένα ή άλλο ρόλο στην διεθνή πολιτική και από τους φόβους τους και τα διλήμματα ασφαλείας στην περίπτωση που άλλα κράτη πρωτοστατήσουν αυξάνοντάς έτσι την δύναμή τους.

viii)            Τα κράτη λειτουργούν ορθολογιστικά, δηλαδή είναι ευαίσθητα στην πλάστιγγα όπου στον ένα δίσκο είναι το όφελος και στο άλλο οι ζημιές εναλλακτικών στάσεων και συμπεριφορών. Η επίθεση κατά της Λιβύης εκτελέστηκε όταν τους δόθηκε ευκαιρία λόγω πρωτίστως εσωτερικής αστάθειας και δευτερευόντως λόγω ατολμίας άλλων δυνάμεων. Στις στάσεις και συμπεριφορές τους, επίσης, υποδηλώνεται πως ενώ για τη Λιβύη που βομβαρδίζεται οι προεκτάσεις είναι βαθύτατες, οι αποφάσεις των κυβερνήσεων που ασκούν βία επηρεάζονται από ιδιοτελή προσωπικά και μικροκομματικά συμφέροντα. Στην Γαλλία, και λόγω πολιτικού αναστήματος των ηγετών, σωστά αναφέρθηκαν και τα υποβόσκοντα Ναπολεόντια σύνδρομα ιστορικά ασήμαντων ηγετίσκων.

ix)    Όταν ένας κράτος χάσει την συνοχή και την δύναμή του γίνεται βορά των άγριων θηρίων και η τύχη του εξαρτάται από τις ιδιοτελείς και καταχρηστικές στάσεις και συμπεριφορές τρίτων. Τα λάθη του βέβαια συντελούν σε αυτό, πλην τα πράγματα ανεξαρτήτως αξιολογικών κρίσεων για τα καθεστώτα των ισλαμικών ή άλλων κρατών, τα πράγματα στην διεθνή πολιτική ποτέ δεν είναι πάντα ευθύγραμμα: Κρίσεις όπως της Λιβύης, χθες (ή αύριο) της Αιγύπτου, προχθές του Ιράκ, μεθαύριο της Συρίας ή της Σαουδικής Αραβίας, και τα λοιπά, έχουν ιστορική ουρά. Η ιστορία καταμαρτυρεί αναρίθμητα διαίρει και βασίλευε, γιγαντιαίες καταχρηστικές ανακατανομές πόρων για τις οποίες ευθύνονται όσοι τώρα υπόκεινται τους βομβαρδισμούς και αναρίθμητες εναλλαγές «εχθρών» και «φίλων» ανάλογα και αντίστοιχα με τις ανάγκες αυτοσυντήρησης και διεύρυνσης της ισχύος.

x)      Κύριο νόμισμα των διεθνών σχέσεων, μας λέει ο μέγας Kenneth Waltz (http://www.ifestosedu.gr/54waltzduo.htm), είναι η ισχύς και κύριος σκοπός των κρατών η κατοχύρωση της ασφάλειάς τους, δηλαδή η επιβίωση, η διατήρηση της εδαφικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας ως του υπέρτατου και κοσμοθεωρητικά επικυρωμένου συμφέροντος. Υπέρτατου και κοσμοθεωρητικά επικυρωμένου καθότι οι θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου είναι πιο σοφές απ’ ότι οι καταχρηστικές ερμηνείες των ηγεμονικών κρατών και όσων διανοουμένων τα υπηρετούν. Υπευθυνότητα και ορθολογισμός, ακριβώς, απαιτεί προσεκτική και φειδωλή χρήση των όρων βαρβαρότητα, πολιτισμός και πολιτική. Πολιτική  ως πολιτισμός νοείται μόνο Αριστοτελικά στο πλαίσιο του πολιτειακού βίου όπου συγκροτείται κοινωνική ένωση και Πολιτικό γεγονός που παράγει κριτήρια δικαιοσύνης συμβατά με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνικής οντότητας. Και στον Καταστατικό Χάρτη αυτό καταγράφηκε ρητά και σαφώς πως απαγορεύεται κάθε ενέργεια ή δράση που παρεμβαίνει στην εσωτερική δικαιοταξία (Κεφάλαιο Ι, άρθρο 2 παρά. 7).

 

Επειδή εδώ στην Ελλάδα τις δύο τελευταίες δεκαετίες πολλά λέχθηκαν για το τέλος της κυριαρχίας, για τους μη κυβερνητικούς δρώντες, για την «διεθνή κοινότητα» και για τα εθνικά συμφέροντα, απαιτείται να γραφτούν μερικά λόγια για τον «σκοπό» μιας διεθνούς επέμβασης.

Η διαφορά μεταξύ βαρβαρότητας και πολιτισμού είναι η διαφορά μεταξύ πολιτικά προσδιορισμένων σκοπών και σκοπών που προσδιορίζονται εκτός πολιτικής. Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχει νομιμοποιημένος πολιτικός σκοπός πέραν αυτών των ελάχιστων που τα ίδια κράτη συμφωνούν υπογράφοντας διάφορες συμβάσεις όπως οι Συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα εγκλήματα πολέμου. Οι υποχρεώσεις αυτές μπορούν μόνο να αποτελέσουν αντικείμενο νομικής διαδικασίας για όσους υπέγραψαν τις συμβάσεις και όχι στρατιωτικής όπως πολλοί πίστεψαν στην μεταψυχροπολεμική εποχή ξεχνώντας τα δύο μέτρα και δύο σταθμά, την εθνική ιδιοτέλεια, την αναπόδραστη κατάχρηση μιας υπερισχύουσας θέσης και το γεγονός ότι στον ΟΗΕ δεν συγκροτήθηκαν σταθεροί κανόνες έκτακτης ανάγκης καθολικής εφαρμογής.

Όπως ξεκάθαρα διαγράφεται ακόμη μια φορά την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, στην διεθνή πολιτική δεν υπάρχει κάποιος πολιτικός φορέας κοινωνικοπολιτικά νομιμοποιημένης δεσμευτικής ερμηνείας των «δικαιωμάτων» και ελέγχου των πάντοτε αδηφάγων διαθέσεων των ηγεμονικών δυνάμεων σε περίπτωση καταχρηστικής άσκησης βίας εκ μέρους τους. Έτσι, στους διεθνείς θεσμούς όπου κυριαρχούν τα ηγεμονικά κράτη, ισχύει το ρηθέν «οι ελέφαντες είτε παλεύουν είτε κάνουν έρωτα υποφέρει το γρασίδι». Εδώ, δηλαδή, το γρασίδι είναι η λιβυκή κοινωνία που δεν συμμετείχε στις εναλλαγές εναγκαλισμών του Καντάφι με όλους τους άλλους.

Επειδή αυτά που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας είναι εκπληκτικά πλην δυσδιάκριτα για μερικούς κατ’ επάγγελμα προπαγανδιστές,  συντομογραφικά παρατηρούμε ότι μια απόφαση στην οποία δεν συμμετείχαν όλοι για αποκλεισμό πτήσεων πάνω από την Λιβύη, εξελίχθηκε τάχιστα στην καλύτερη περίπτωση σε κωμικοτραγωδία και στην χειρότερη σε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες των τελευταίων χρόνων. Ρώσοι και Κινέζοι, εκτιμώ, μάλλον σκόπιμα, στο πλαίσιο της γνωστής στρατηγικής «κατατριβής του αντίπαλου», αφήνουν τους δυτικούς να βυθιστούν στην άβυσσο των μεσανατολικών εξεγέρσεων και να εμπλακούν στις επερχόμενες ατέρμονες αντιπαλότητες όλων εναντίον όλων. Κανένα δεν πρέπει να ξενίζει πάντως, ο κυκεώνας που ακολούθησε το αμφιλεγόμενο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Πριν καταλήξουν όπως έγινε και στο Ιράκ πριν λίγα χρόνια σε κάποιο διακανονισμό του ηγεμονικού πλιάτσικου των πλουτοπαραγωγικών πόρων, η πολυφωνία είναι εντυπωσιακή. Ακόμη και ο θολός σκοπός της επίμαχης απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας και η σπασμωδική συναίνεση κάποιων περιδεών κρατών της Μέσης Ανατολής, μεταλλάσσονται διαρκώς.

Ο πονηρός τούρκος ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου, εξάλλου, ο οποίος από καιρό στο βιβλίο του Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες πρόβλεψε την κυριαρχία της ισλαμικής κοσμοθεωρίας στα Μεσανατολικά κράτη όπου «οι κρατικές δομές δεν είναι συμβατές με τις υποκείμενες μουσουλμανικές κοινωνίες», αφού αρχικά υιοθέτησε την πετυχημένη συνταγή του «επιτήδειου ουδέτερου», στην συνέχεια ελίσσεται, παζαρεύει και επιχειρεί να παρουσιαστεί ξανά ως ο προστάτης όλων των μουσουλμάνων.

Η Ευρώπη όπως και το ΝΑΤΟ διαιρέθηκαν ξανά σε πρόθυμους, απρόθυμους και ουδέτερους. Ενώ κρινόταν η τύχη μιας χώρας και ενός λαού θόλωσαν τα σύνορα μεταξύ σκοπών, άσκησης βίας, ρόλου περιφερειακών οργανισμών και ρόλου των κρατών που εμπλέκονταν.Η ιδιοτέλεια εκδηλώθηκε σε όλο της το μεγαλείο και οι δράσεις θηριωδών κρατικών και ιδιωτικών φορέων θόλωσαν, εξίσου γρήγορα, τα σύνορα μεταξύ μιας γιγαντιαίας δράσης που αλλάζει την εσωτερική πολιτειακή δομή και μιας περιορισμένης δράσης που θα μπορούσε σύμφωνα με την απόφαση του ΟΗΕ να αφορά μόνο τις πτήσεις πάνω από την Λιβύη. Η τύχη ενός κράτους κρίνεται από ρευστούς και αμφίσημους σκοπούς, στάσεις και συμπεριφορές που αφορούν πρωτίστως τον ηγεμονικό ανταγωνισμό και κυρίως το πλιάτσικο των πλουτοπαραγωγικών πόρων.

Είναι χαρακτηριστικό πάντως ότι μετά το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν ήταν καθαρό ποιος ασκεί μαζική αεροπορική βία, ποιος είχε «νόμιμο» δικαίωμα να ασκήσει μια τέτοια μεγάλης έκτασης βία, ποιος παρανομούσε κατάφωρα, ποιος ελέγχει την κλιμάκωση της βίας και κυρίως τι παζάρια γίνονται στα παρασκήνια εις βάρος της άτυχης λιβυκής κοινωνίας. Η διγλωσσία και υποκρισία, εξίσου αναμενόμενα, βυσσοδομεί. Το αίμα μιας ακόμη κοινωνίας ρέει στους λαβύρινθους του θολού βασιλείου της «διεθνούς νομιμότητας» το νόημα της οποίας ροκανίζεται όποτε και όταν υπάρχει ανισορροπία δυνάμεων και όποτε μια κοινωνία δεν κατορθώνει να διασφαλίσει την εσωτερική συνοχή και τάξη. 

Για ακόμη μια φορά, ο πόλεμος στην Λιβύη ξεδιπλώνει την θηριώδη ανθρώπινη φύση και τον τρόπο που εκδηλώνεται όταν δεν ελέγχεται πολιτικά. Κάθε φορά που η ανθρώπινη φύση διαφεύγει τους κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους στο εσωτερικό μιας πολιτείας, κάθε φορά που η κρυμμένη μέσα στα πανεπιστήμια διανοουμενίστικη θηριωδία μεταμφιέζει ηγεμονικά συμφέροντα με κοσμοπλαστικές ασυναρτησίες και κάθε φορά που η διακρατική θηριωδία δεν ελέγχεται με ισορροπία δυνάμεων, το αποτέλεσμα είναι να εξαπολύονται θηρία ανήμερα μπροστά στα οποία τα θεριά της ζούγκλας είναι μικρογραφία.

Το εθνοκράτος είναι ότι πιο πολύτιμο διαθέτει μια κοινωνία. Απαιτείται να είναι πάντοτε κοσμοθεωρητικά, ηθικά, πνευματικά και στρατιωτικά αταλάντευτα σιδερόφρακτο, ιδιαίτερα απέναντι σε αυτούς που το απειλούν. Έθνος, δημοκρατία και ελευθερία είναι οι κοσμοθεωρίες κάθε  λογικού και ορθολογιστή πολίτη κάθε κράτους. Για τους έλληνες αυτή είναι η μακραίωνη παράδοσή τους.

 

Αναρτημένο στο

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/03/blog-post_7816.html#more

και http://www.ifestosedu.gr/103Xalara2011.htm

Υστερόγραφο

Ανάλυση για το ζήτημα της επέμβασης υπάρχει στα εξής δοκίμια:

►Πολιτικές όψεις του διεθνούς συστήματος και των διεθνών θεσμών. http://www.ifestosedu.gr/12PolitikesOpseis.htm

►Συλλογική Ασφάλεια, Διεθνές Δίκαιο και θανατηφόρες αιτιολογήσεις.

►Μέσα μαζικής Καταστροφής

►Διεθνής διακυβέρνηση, διεθνές σύστημα και ο ΟΗΕ http://www.ifestosedu.gr/35IRGovernance.htm

►Κοινωνικοπολιτική δομή του κόσμου, διεθνής διακυβέρνηση και συλλογική ασφάλεια http://www.ifestosedu.gr/67CollectiveSecurity.htm

Για το βαθύτερο σκεπτικό της τουρκικής στρατηγικής στην Μέση Ανατολή:

►Α.  Νταβούτογλου:  Στρατηγικό βάθος http://www.ifestosedu.gr/109%20Νταβούτογλου%20Στρατηγικό%20βάθος.htm

►Α. Νταβούτογλου, Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες http://www.ifestosedu.gr/109ΝταβούτογλουΚοσμοθεωρίες.htm

►Α. Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος, πολιτική http://www.ifestosedu.gr/109ΣτρατηγικόβάθοςΠολιτική.htm

Γαύδος: Ρώσοι επιστήμονες από το Τσέρνομπιλ στο νησί

  Μια μικροσκοπική κουκίδα στο χάρτη – κι αυτή όχι σ’ όλους τους χάρτες- νότια της Κρήτης. Γαύδος. Το πιο νότιο σημείο της Ελλάδας και κατ’ επέκταση της Ευρώπης. Μια ξερή όαση στην αλμύρα του Λυβικού πελάγους.

Εδώ οι όροι αντιστρέφονται. Η όαση είναι από άμμο και η έρημος από νερό. Άλλωστε η Αφρική είναι μερικά ναυτικά μίλια πιο κοντά απ’ ό,τι ο Πειραιάς. Και καμία συνθήκη συνόρων δεν αναφέρθηκε ποτέ συγκεκριμένα στη Γαύδο.

… Τρεις μέρες μετά. Βατσιανά. Τελευταίο χωριό πριν το νοτιότερο «παρατηρητήριο» για Σαρακηνούς πειρατές, το ακρωτήριο της Τρυπητής. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας στα Βατσιανά θα βρίσκαμε τους Ρώσους.   (Δείτε το βίντεο) 

… Oρφανεμένοι πρώην Σοβιετικοί επιστήμονες αποβιβάζονται -είναι Σεπτέμβρης- στον Καραβέ, νοτιότερο λιμάνι επίσημου διαμετακομιστικού εμπορίου στη Μεσόγειο. Αποσκευές λιγοστές αλλά κάθε μια κι ένα κέρατο της Αμάλθειας, ικανό να θρέψει όχι μόνο έναν Δία αλλά χιλιάδες.

Είναι η απόκρυφη γνώση που γεννήθηκε στα Σοβιετικά εργαστήρια, είναι η θέληση και η πεποίθηση ότι το να είσαι επιστήμονας δεν εξαργυρώνεται με συμβιβασμούς, έλλειψη οράματος και βουλιμικούς μισθούς, που θα τους ευνουχίσουν καλοζωισμένοι γάτοι στα κρυστάλλινα γραφεία πετρελαϊκών πολυεθνικών. Υπάρχει ΟΡΑΜΑ, υπάρχει η Ρόδος και όλα είναι έτοιμα για το ΑΛΜΑ…

Βίοι και Πολιτεία.
Αντρέι Ντροσντόβ, ασπρομάλλης, ομιλητικός, ο αρχηγός και ο πρώτος που θα αποβιβαστεί κουβαλώντας το στίγμα ενός Τσερνομπίλ που σημάδεψε την ανθρωπότητα, ενώ οι μετρητές Γκάιγκερ έβγαλαν όλους τους πυρηνικούς φυσικούς, που έτρεξαν να αξιολογήσουν  την καταστροφή, νεκρούς. «Πάρτε χημικά φάρμακα» είπαν οι γιατροί.

Μαντρωμένοι σε απομακρυσμένες κλινικές βλέπουν το δέρμα τους να μετατρέπεται σε κάρβουνο. “Όχι εγώ”. Εξοντώνει την ραδιενέργεια με γυμναστική. Ιδρώνει και επιβιώνει. Ο μόνος από τους εκατό.

Μπόρις Λάντα, βυζαντινή αγιογραφία με σκιά, καλλιτέχνης με ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει έξω από μουσείο στο γαλαξία. Ο κατ’ επάγγελμα  ψυχίατρος που την Άνοιξη του ’68, ενώ Σοβιετικά τάνκ σαρώνουν τους δρόμους της Πράγας, τολμά να διαδηλώσει στην Κόκκινη Πλατεία με άλλους 10.

Αποτέλεσμα να συλληφθούν και να σωθεί χάρη στην επιμονή της Αμερικάνας φίλης του που βομβαρδίζει το Κρεμλίνο με γράμματα.  “Θα αυτοπυρποληθώ μπροστά στο μαυσωλείο του Λένιν αν δεν τους απελευθερώσετε”. Εξορία στην χώρα των “ελεύθερων” ΗΠΑ και Σχολή Καλών Τεχνών. «Πάντως ήταν καλύτερα στην φυλακή» εξομολογείται.

Υπόλοιποι και μη εξαιρετέοι. Ειρήνη Καρμάζινα, Άλλα Σαχίνα, Αλεξάντρ Γιούδιν, Άλλα Γιαυτουτσένκο, Αλεξέι Γιούσγιν. “Δεν ξέραμε ούτε λέξη στα ελληνικά” παύση. Το σκεπτικό: Άνθρωποι εμείς, άνθρωποι κι αυτοί κάπως θα συνεννοηθούμε και τελικά συνεννοούνται με τη μαυροφορεμένη γιαγιά στα Βατσιανά που χωρίς να τρομοκρατηθεί από τους ξένους τους παραχωρεί το μισοερειπωμένο πατρικό για να βγάλουν το χειμώνα. Τι ακριβώς κάνετε εδώ; «Είμαστε ένα πείραμα, ένα παράδειγμα που αναιρεί  το αυτονόητο της αλόγιστης, χωρίς δεύτερες σκέψεις, τύψεις, ενοχές καταστροφής του πλανήτη.

Οι πληροφορίες είναι παντού σε όλες τις εφημερίδες, τηλεόραση, ραδιόφωνο, όλοι ξέρουν τους κινδύνους, αλλά κανείς δεν κάνει τίποτα και δεν είμαστε ούτε βέβαιοι ότι η κατάσταση είναι πλέον αναστρέψιμη.

Απλώς προσφέρουμε τη μόνη λύση που εμείς θεωρούμε ικανή να επιτρέψει στο ανθρώπινο γένος να ζήσει την πρωτοχρονιά του 2026 και να μην ενταφιαστεί οριστικά στην κατεστραμμένη, πνιγερή χωματερή Γη το προηγούμενο έτος που σύμφωνα με τους επιστημονικούς μας υπολογισμούς είναι η κόκκινη περιοχή στους μετρητές αντοχής του πλανήτη.

Η τεχνολογία της ανανεώσιμης, ήπιας ενέργειας δεν είναι θεωρία, ούτε είναι μόνο για επιδείξεις, είναι γεγονός και μπορεί να λειτουργήσει σε ευρεία κλίμακα, καθιστώντας ετούτο το νησί αυτάρκες ενεργειακά, μέχρι και να δημιουργήσει αποθέματα νερού.

Βρισκόμαστε στην κόψη του μαχαιριού και οι αισιόδοξες φαρισαϊκές υποσχέσεις για υιοθέτηση της αιολικής πχ. ενέργειας, που τώρα χάνονται στα βάθη του χρόνου, πρέπει επειγόντως να μεταφερθούν στο παρόν».

Ζεστή νύχτα, ανεξάντλητα ερωτηματικά  μετέωρα γύρω από το τραπέζι στο σαλόνι του σπιτιού που μόνοι τους έχτισαν- ούτως ή άλλως αυτοί είναι το ενεργό εργατικό δυναμικό του νησιού. “Το σπίτι του Κουφοντίνα εμείς το χτίσαμε” γελάνε.

Το ζήτημα είναι να επανακτηθεί η αρμονία με το ΕΝΑ, η διαίρεση, η αποξένωση, η ανασφάλεια γεννά την παθητική αποδοχή, την τυφλή ραχιτική πίστη στο αυτονόητο και την παράλογη ελπίδα ότι ο πολιτισμός θα επιβιώσει. Αν όμως κανείς δεν αγωνιστεί τότε;

«Έχουμε ξεχάσει αυτόν τον ιερό αριθμό της παγκόσμιας συμπαντικής ενότητας, το ΕΝΑ και παλινδρομούμε πνιγμένοι από άλλους αριθμούς με άπειρα απομονωμένα μηδενικά δισεκατομμυρίου στην ουρά τους.

Όσο πιστεύουμε στην επιστήμη μας άλλο τόσο πιστεύουμε και στην αρμονία του Πυθαγόρα κι εκεί βασίζεται η δική μας ελπίδα γι’ αυτόν τον κόσμο, που δεν έχουμε έρθει εδώ για να απαρνηθούμε σαν αναχωρητές, αλλά για να αποδείξουμε έμπρακτα ότι η ελπίδα είναι αληθινή, απτή, πραγματοποιήσιμη.

Όποιος έχει ζήσει έστω και λίγες μέρες σε κάποιο νησί της άγονης γραμμής μπορεί εύκολα να αντιληφθεί την πλήρη εξάρτηση της ζωής των κατοίκων από τα καιρικά φαινόμενα.

Θα μπορέσει να φτάσει το καραβάκι με το πετρέλαιο, το νερό και τα υπόλοιπα αγαθά που φαντάζουν με «μάννα εξ ουρανού»; Ε, λοιπόν γιατί να μην μετατρέψουμε τα μειονεκτήματα σε πλεονεκτήματα, γιατί να μην εκμεταλλευτούμε εμείς τον καιρό αντί να μας εκμεταλλεύεται εκείνος;

Το project των Ρώσων επιστημόνων στη Γαύδο έχει να κάνει με την αυτονομία του νησιού σε νερό και ενέργεια, μέσω ανανεώσιμων πηγών. Και μάλιστα είναι ένα διεθνές project που λαμβάνει χώρα και σε νησιά της Βενεζουέλας και της Αυστραλίας με το δίκτυο των Ρώσων επιστημόνων να πηγαινοέρχεται μεταξύ Λατινικής Αμερικής, Μεσογείου και Ωκεανίας.

Οι άνεμοι μπορεί να εμποδίζουν το καραβάκι να φτάσει στο νησί, είναι όμως μιας πρώτης τάξεως πηγή ενέργειας. Οι δικοί μας ανεμόμυλοι δε σταματάνε στα 4 μποφόρ για να μη σπάσουν όπως αυτοί που έχουν εγκαταστήσει στα αιολικά πάρκα.

Συνεχίζουν μέχρι και τα δέκα μας λέει ο Αντρέι με περηφάνια δείχνοντας αυτόν που έχουν ήδη εγκαταστήσει στην αυλή τους. Αυτός δεν έχει τη μορφή προπέλας όπως αυτοί της Siemens αλλά είναι ένας διάτρητος κύλινδρος. Ο ήλιος είναι μια ακόμα καθαρή πηγή που χρησιμοποιείται.

Έτσι καλύπτονται οι ενεργειακές ανάγκες μιας μέσης οικογένειας που υπολογίζονται στις 5-10 k Wt ημερησίως. Μια ντηζελογεννήτρια τίθεται σε λειτουργία απλά σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης.

Ένα άλλο εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί σε ένα ακριτικό ξερονήσι είναι αυτό της έλλειψης νερού. Εάν το σπίτι βρίσκεται κοντά στην παραλία, η ερευνητική ομάδα προτείνει ως λύση την αφαλάτωση του θαλασσινού νερού.

Αλλιώς μια συσκευή συμπύκνωσης της ατμοσφαιρικής υγρασίας από το Ινστιτούτο Vernadsky της Ρωσικής Ακαδημίας Φυσικών Επιστημών παρέχει την απαραίτητη ποσότητα νερού που υπολογίζεται σε 3 κυβικά ημερησίως. Επίσης η ύπαρξη αποθεμάτων νερού στο νησί θα δημιουργούσε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της γεωργίας.

Ωστόσο δεν είναι δίκαιος ο χαρακτηρισμός του όλου project ως πείραμα απλά γιατί αποδεικνύει στην πράξη ότι δουλεύει. Αυτή τη στιγμή η ερευνητική ομάδα περιμένει το πράσινο φως από την κοινότητα της Γαύδου ούτως ώστε όλοι οι κάτοικοι του νησιού να επωφεληθούν των τεχνολογικών καινοτομιών.

Φυσικά εδώ δεν πρέπει να παραλείψουμε και τις κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις του ζητήματος. Παύει να υπάρχει η εξάρτηση του νησιού – και του κάθε νησιού – από την κεντρική διοίκηση που το έχει ξεχασμένο έτσι κι αλλιώς.

Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι όλο το οδικό δίκτυο του νησιού είναι χωματόδρομοι ή ακριβέστερα λακουβόδρομοι, εκτός από το σημείο μεταξύ του ελικοδρομίου και του λιμανιού. Βλέπετε πριν μερικά χρόνια επισκέφθηκε τη Γαύδο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος και έπρεπε να σχηματίσει την εικόνα που έπρεπε τόσο αυτός όσο και οι κάμερες που τον συνόδευαν.

Τι έχουν να πουν όμως οι ίδιοι οι επιστήμονες γι’ αυτό;
«Για μας δεν είναι πείραμα αλλά στοίχημα για την επιβίωση του πλανήτη που δεν μπορεί να δεχθεί άλλο το βιασμό του από το πετρέλαιο. Είναι παράλογο. Καίμε πετρέλαιο για να μεταφέρουμε πετρέλαιο από το ένα μέρος στο άλλο ενώ η φύση μας δίνει τα αγαθά της δωρεάν. Είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε την ημερομηνία λήξης του πλανήτη. Είναι σε δύο δεκαετίες. Το 2026  …».

http://www.directnews.gr/greece/1686-2011-03-15-15-46-29.html

Η γενοκτονία των Ελλήνων

Του Άγη Βερούτη Το δικαίωμα στη ζωή είναι o ακρογωνιαίος λίθος του μοντέρνου ανθρώπινου πολιτισμού από τη σύνταξη της Magna Carta και αργότερα τις αρχές του Διαφωτισμού. Μαζί με το δικαίωμα στην ελευθερία καθορίζουν το μοντέρνο πολιτισμικό πλαίσιο, ανεξάρτητα αν μιλάμε για μοναρχία, δημοκρατικό ή φιλελεύθερο πολίτευμα, σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό σύστημα ή θεοκρατικό σχήμα. Το αναπαραγωγικό δικαίωμα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δικαιώματος στη ζωή.  Άνθρωποι που βρίσκονται σε ηλικία τεκνοποίησης πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να τεκνοποιήσουν απρόσκοπτα χωρίς καθεστωτικά εμπόδια. Η κοινωνία έχει χρέος να μην τους βάζει εμπόδια που να διακυβεύουν το δικαίωμα αυτό. Όταν μάλιστα έχει τη δυνατότητα, η κοινωνία θα πρέπει να τους συνδράμει, όπως στη Γερμανία οι μητέρες λαμβάνουν επίδομα τέκνων από το κράτος, και δεν το φορτώνουν στον ιδιώτη εργοδότη ή όπως συχνά συμβαίνει εδώ στον “κόκκορα”.   Κοινωνίες όπου το αναπαραγωγικό δικαίωμα δεν αναγνωρίζεται ως πρωταρχικό, όπως η άρρωστη δική μας κοινωνία, μαστίζονται από υπογεννητικότητα και γήρανση του πληθυσμού.  Οι νέοι άνθρωποι εξαναγκάζονται με οικονομικό αποκλεισμό, απαξίωση και φορο-αφαίμαξη, να απέχουν από την τεκνοποίηση. Το καθεστώς επιβάλλει ένα υπερβολικό κόστος ζωής που, με τους πάσης φύσεως μη παραγωγικούς άμεσους και έμμεσους φόρους, μαζεύουν από την κοινωνία και μετά μοιράζουν στα “δικά τους παιδιά” και στον εαυτό τους οι κυβερνώντες. Οι νέοι άνθρωποι περιμένουν να φτάσουν στα 40 τους για να ξεκινήσουν να κάνουν παιδιά διότι ο πλούτος που δημιουργούν με την εργασία τους απαλλοτριώνεται για τη σίτιση κομματικών μισθοφορικών στρατών και εγκάθετων “επιχειρηματιών”. Η μη παραγωγική φορολόγηση έγκειται στο ότι ο Έλληνας πληρώνει πανάκριβα για κρατική παιδεία, αλλά η κρατική παιδεία είναι ανεπαρκής με αποτέλεσμα να πρέπει να πληρώσει και φροντιστήρια. Ο Έλληνας πληρώνει πανάκριβα για κρατική υγεία, ενώ όταν αρρωστήσει πρέπει να πληρώσει πάλι τον δημόσιο υπάλληλο “γιατρό” με φακελάκι προκειμένου να μη τον αφήσει να ξεψυχήσει σε κάποιο διάδρομο. Πληρώνει πανάκριβα τα καύσιμα και τα τέλη κυκλοφορίας, ενώ όταν πρέπει να χρησιμοποιήσει κάποιο δρόμο πρέπει να ξαναπληρώσει πανάκριβα διόδια. Πληρώνει τον υψηλότερο ΦΠΑ στην Ευρωζώνη για τη διατήρηση του γιγαντιαίου δημοσίου τομέα, και υπομένει την υψηλότερη διαφθορά δημοσίων υπαλλήλων και τις χαμηλότερης ποιότητας δημόσιες υπηρεσίες. Πληρώνει τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές αναλογικά με τους μισθούς (55% των καθαρών μισθών), χωρίς όμως να απολαμβάνει αξιοπρεπείς συντάξεις ή κοινωνική πρόνοια. Όπως αποδεικνύει πρόσφατη αποκάλυψη, ακόμα και το πρόγραμμα απεξάρτησης του ΟΚΑΝΑ πληρώνει τριπλάσια χρήματα για ταξίδια άχρηστων στο πρόγραμμα, κηφήνων διοικητικών δημοσίων υπαλλήλων, από ότι σε Μεθαδόνη!! Το κράτος έχει μεταλλαχθεί σε ένα τεράστιο οικονομικό παράσιτο, αγκιστρωμένο στη φλέβα του Έλληνα, που αργοσκοτώνει τον ξενιστή του – την κοινωνία.  Το κράτος-παράσιτο μάλιστα αξιολογεί και κρίνει ότι είναι προτιμότερο να προσφέρει προνόμια στους τεράστιους κομματικούς στρατούς, τους συνδικαλιστές και τις συντεχνίες, από το να αφήνει την οικονομία να δημιουργεί θέσεις εργασίας με αξιοπρεπείς μισθούς για τους νέους ανθρώπους, ώστε να μπορέσουν να κάνουν παιδιά.  Η υπογεννητικότητα είναι επακόλουθο της φορομπηχτικής ασύδοτης οικονομικής πολιτικής του καθεστώτος της Ελλάδας. Οι πόροι της οικονομίας αποστραγγίζονται από το κρατικό καθεστώς προκειμένου να απονεμηθούν ως λάφυρο στους κομματικούς στρατούς του 1.000.000 συμπολιτών μας που λυμαίνονται τους 13.500 δημόσιους οργανισμούς, χωρίς ουσιαστικά να συνεισφέρουν παραγωγικό έργο στην κοινωνία. Επίσης σημαντικό μέρος των πόρων αυτών δίδονται στους επίλεκτους κρατικούς “επιχειρηματίες” που κατόπιν τα μοιράζουν ως μίζες εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ στο πολιτικό προσωπικό. Όμως η ανέχεια που συστηματικά εμποδίζει τους ανθρώπους να κάνουν παιδιά επιβάλλεται από ένα καθεστωτικό σύστημα το οποίο ρουφάει όσο περισσότερους πόρους μπορεί από την κοινωνία. Ανέχεια η οποία μάλιστα δεν οφείλεται στο ότι ζούμε σε κάποια φτωχή χώρα. Η χώρα μας είναι πλουσιότατη. Αυτή η συστημικά επιβαλλόμενη ανέχεια, από την Μεταπολίτευση και ‘δω, ισοδυναμεί με γενοκτονία των Ελλήνων.  Είναι μια ύπουλη γενοκτονία που κρατάει δεκαετίες, που διαβρώνει και γερνάει την κοινωνία υπαγορεύοντας με οικονομικό καταναγκασμό στους Έλληνες να μην κάνουν παιδιά. Είναι μια γενοκτονία που λειτουργεί με την αντιστροφή της σχέσης θανάτων-γεννήσεων ώστε ο πληθυσμός της Ελλάδος, που μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αυξήθηκε ραγδαία από τα έξι εκατομμύρια στα δέκα μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘70, να έχει φτάσει να παραμένει στάσιμος εδώ και 20 χρόνια, παρά την εισροή πάνω από 2 εκατομμυρίων νομίμων και παρανόμων μεταναστών. Όπως στα πέτρινα χρόνια των δεκαετιών του ‘50 και του ‘60 οι φτωχές Ελληνίδες έδιναν τα παιδιά τους για υιοθεσία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, γιατί από την ανέχεια δεν μπορούσαν να τα μεγαλώσουν, έτσι και 1000 νεαρές μητέρες στην Ελλάδα του 2011 δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν γάλα στο νεογέννητο παιδί τους, και έκαναν αίτηση σε ιδρύματα για να δώσουν τα βρέφη τους να τα φροντίσει κάποιος έλεγε στο ραδιόφωνο την περασμένη βδομάδα κάποιος υπεύθυνος. Πάνω από 80% αυτών δεν είναι παράνομοι μετανάστες αλλά Έλληνες φτωχοποιημένοι.  Ο Έλληνας παρακολουθεί κοιμισμένος τη γενοκτονία που συστηματικά εκτελείται στην Ελλάδα εδώ και τρεις δεκαετίες. Κοιμισμένος με καφετέρια, στριπτιζάδικο και τηλεόραση, και την κίβδηλη υπόσχεση ότι μπορεί και αυτόν να τον αφήσουν να γλείψει κανένα κόκκαλο από το τσιμπούσι που επιδίδονται οι “μαζί τα φάγανε”. Έκαναν 1000 (χίλιες!) αιτήσεις στο πρώτο δίμηνο της τρέχουσας χρονιάς, για να δώσουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα, ως ότου ίσως να μπορούν να τα συντηρήσουν κάποτε οι νεαροί γονείς τους. Γονείς του επιδόματος ανεργίας των 430 ευρώ και του μισθού των 592 ευρώ. Δάκρυσα από θυμό όταν το άκουσα. Να τσακιστεί η Πολιτεία να τους διασφαλίσει την επιβίωση αντί να κωφεύει φαρισαϊκά!!! Οι συνδικαλιστές την ίδια στιγμή απαιτούν να συνεχίζουν πληρώνονται χρυσάφι από το αίμα του Έλληνα (ως 30.000 ευρώ μηνιαίο μισθό για έναν τεμπέλη), ενώ τα παιδιά των υποζυγίων λιμοκτονούν, ή χειρότερα απλά παραμένουν αγέννητα! Τα παιδιά μας παραμένουν αγέννητα για να εισπράττουν συντάξεις 60.000 νεκροί. Τα Ελληνόπουλα παραμένουν αγέννητα για να πληρώνονται 350.000 ψευδο-αναπηρικές συντάξεις.  Τα παιδιά μας παραμένουν αγέννητα για να πληρώνονται πολιτικές μίζες, να αγοράζουν βίλες, κότερα και σπίτια με θέα την Ακρόπολη  οι πολιτικοί μας. Οι ίδιοι πολιτικοί που φάγανε ό,τι είχαμε και θα έχουμε για δεκαετίες, οι άπληστοι διεφθαρμένοι που ψηφίζουμε ξανά και ξανά είναι αυτοί που μεριμνούν για να μείνουν τα παιδιά της Ελλάδας αγέννητα.  Η κομματοκρατία και η φαυλοκρατία των διεφθαρμένων που ψηφίζουμε και εκλέγουμε εδώ και 36 χρόνια δεν απειλεί μόνον με την οικονομική μας υποδούλωση για τα επόμενα 100 χρόνια, για να ξεπληρώνουμε αυτά που εκείνοι (οι “μαζί τα φάγανε”) βγάλανε στις Ελβετίες και τα Λονδίνα για τα παιδιά και τα δισέγγονά τους. Απειλεί την ίδια τη ύπαρξή μας ως έθνους, με την γενοκτονία των Ελλήνων, απαγορεύοντας μέσω οικονομικής εξαθλίωσης στους νέους ανθρώπους να κάνουν παιδιά, αποστερώντας τους τούς πόρους που εκείνοι οι ίδιοι οι νέοι δημιουργούν με την εργασία τους, για να μετατραπούν σε τροφεία κομματικών στρατών, αντί για μαιευτήρια, βρεφονηπιακούς σταθμούς, γάλα και πάνες για τα παιδιά μας.  Πού είναι η μέριμνα της Πολιτείας για αυτό το αναπόσπαστο δικαίωμα του Έλληνα στη ζωή; Απούσα και σε αυτό; Όπως σε όλα τα σημαντικά;  Μόνο στο μοίρασμα των μιζών είναι παρόντες οι πολιτικοί μας;  Αυτό δεν είναι κοροϊδία. Είναι διαρκές έγκλημα γενοκτονίας κατά των Ελλήνων, με διάρκεια δεκαετιών. * Ο Άγης Βερούτης είναι επιχειρηματίας, Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στις ΗΠΑ όπου και  εργάστηκε σχεδόν είκοσι χρόνια.

Πηγή:www.capital.gr

Όσες φορές και να ανακατέψεις την τράπουλα, τα φύλλα θα είναι ίδια

Του Γιώργου Καισάριου 

Κάθε λίγο και λιγάκι ακούμε για ανασχηματισμό. Όταν η όποια ελληνική κυβέρνηση δείχνει να σκοντάφτει κάπου, ακούμε περί ανασχηματισμού. Οι κακές γλώσσες τελευταία αναφέρουν ότι θα ανασχηματιστεί ο κύριος υπουργός των οικονομικών.

Ανασχηματισμός (cabinet reshuffling) στην ελληνική διάλεκτο σημαίνει το εξής:

Παίρνεις τον έναν από εδώ και τον βάζεις εκεί. Παίρνεις τον υπουργό οικονομίας και τον κάνεις υπουργό γεωργίας. Αλλάζεις τον έναν αποτυχημένο, με έναν άλλο αποτυχημένο.

Με λίγα λόγια, ανασχηματισμός στην Ελλάδα σημαίνει ότι ανακατεύεις την τράπουλα. Όσες φορές όμως και να ανακατέψεις την τράπουλα, τα φύλλα θα είναι ίδια.

Το ερώτημα όμως είναι, γιατί να απολύσεις έναν υπουργό και να τον βάλεις κάπου αλλού, από τη στιγμή που θεωρείς ότι είναι αποτυχημένος;

Για ποιο λόγο να ανακυκλώνονται οι ίδιοι και οι ίδιοι, από τη στιγμή που δεν έχουν κατορθώσει τίποτα; Οι περισσότεροι δε, δεν έχουν τίποτα να δείξουν στον ιδιωτικό τους βίο.

Η απάντηση είναι ότι το σύστημα είναι κλειστού κυκλώματος. Το πολίτικο μας σύστημα είναι τέτοιο που, δυστυχώς την εκτελεστική εξουσία την έχει στα χέρια της η νομοθετική εξουσία.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες του τι σημαίνει διαχωρισμός των εξουσιών (θα το κάνω μελλοντικά), αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτοί που υποτίθεται νομοθετούν είναι και αυτοί που εκτελούν.

Αποτέλεσμα είναι ότι στην Ελλάδα, Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει.

Έχετε ακούσει ποτέ για ανασχηματισμό στην Αμερική; Σίγουρα είναι κάτι που δεν είχατε σκεφτεί. Για να μην μακρολογούμε, θα σας πω ότι ποτέ δεν έχει γίνει.

Δεν υφίσταται ο όρος ανασχηματισμός στις ΗΠΑ για τον εξής λόγο. Υπουργοί στις ΗΠΑ δεν αλλάζουν πόστα, δεν αλλάζουν υπουργεία και δεν παίρνουν μετάθεση.

Οι υπουργοί στις ΗΠΑ είτε:

– Απολύονται από τον πρόεδρο (συνήθως αλλά όχι πάντα διότι έχουν προβλήματα με την δικαιοσύνη)
– Παραιτούνται για οικογενειακούς λογούς ή για λόγους υγείας.

Σε καμία περίπτωση δεν αλλάζουν υπουργεία και δεν γίνεται ανασχηματισμός.

Η μεγάλη διαφορά μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής είναι ότι στην Αμερική οι υπουργοί (στις περισσότερες περιπτώσεις) δεν έχουν σχέση με την πολιτική ενώ στην Ευρώπη είναι πολιτικά πρόσωπα.

Στην Αμερική οι υπουργοί συνήθως είναι πρόσωπα που επιλέγονται με βάση τι έχουν κατορθώσει στον ιδιωτικό τους βίο και στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν γνωρίζονται καν με τον πρόεδρο.

Σε κάθε περίπτωση, αν γίνει πρόταση σε εκλεγμένο αντιπρόσωπο να συμμετάσχει στην κυβέρνηση, τότε παραιτείται από το κοινοβούλιο.

Ενδεικτικό του πόσο η υπουργική επιλογή δεν είναι αντικείμενο πολιτικής επιλογής, είναι ότι ο Obama κράτησε στο υπουργικό πόστο τον πρώην ρεπουμπλικάνο υπουργό άμυνας και έβαλε σε υπουργικές θέσεις τους μέχρι πρότινος πολιτικούς του αντιπάλους.

Αδυνατώ να κατανοήσω για ποιο λόγο κανένας Έλληνας πρωθυπουργός δεν μπορεί να υπουργοποιήσει εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα.

Αδυνατώ να καταλάβω για ποιο λογο πρέπει οπωσδήποτε αυτοί που είναι στην εκτελεστική εξουσία να είναι οι ίδιοι που εκλέγονται στο κοινοβούλιο.

Αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν ικανοί άνθρωποι σε αυτή τη χώρα παρά μόνο βλάκες.

Δεν είναι δυνατόν να έχουμε τόσους πολλούς πετυχημένους Έλληνες στο εξωτερικό και να μην υπαρχει ούτε ένας για δείγμα στην Ελλάδα (πολιτικά μιλώντας).

Είναι δεδομένο ότι υπάρχουν ικανοί άνθρωποι στην Ελλάδα, αλλά αυτοί δεν μπορούν να εισχωρήσουν στην κλίκα. Στην Ελλάδα κάνει κουμάντο η κλίκα. Αυτή η κλίκα έχει φτιάξει το σύστημα έτσι ώστε να μην μπορούν να εισχωρήσουν στα πολιτικά δρώμενα νέα πρόσωπα, να μην συζητιούνται νέες ιδέες και να μην υλοποιούνται νέες τακτικές.

Μουσικές καρέκλες της κλίκας παίζουμε αγαπητέ αναγνώστη στην Ελλάδα και τίποτα άλλο.

Οι πολιτικές ηγεσίες σε αυτή τη χώρα θα πρέπει να πάρουν το θάρρος να αναγνωρίσουν ότι οι πολιτικοί θεσμοί είναι ανεπαρκείς, που έχει σαν αποτέλεσμα να ανεβαίνουν στο βάθρο της εξουσίας ανεπαρκείς άνθρωποι.

Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει κάποτε επιτέλους οι υπουργοί και γενικά η εκτελεστική εξουσία να αποτελείται από ανθρώπους που έχουν κατορθώσει κάτι στη ζωή τους και μην εξαντλείται η καριέρα τους στο πολιτικό γραφείο του θείου τους.  

Πως θα γίνει αυτό; Δυστυχώς μόνο με συνταγματικές αλλαγές. Και πολύ φοβάμαι ότι αυτές οι αλλαγές θα γίνουν μεν, αλλά θα προηγηθεί πολύ φασαρία και ταλαιπωρία και δυστυχώς δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου.

Όσο καλός και αν είναι ο μαέστρος, αν δεν έχει καλούς μουσικούς, όσες πρόβες και να κάνει, το αποτέλεσμα δεν θα είναι ευχάριστο στα αυτιά μας.

Χρειαζόμαστε να υιοθετήσουμε συστήματα άλλων χωρών, που, έχουν αποδείξει ότι είναι αξιοκρατικά. Χρειαζόμαστε θεσμικές αλλαγές σήμερα και όχι αύριο.

Πάνω από όλα χρειαζόμαστε μια καινούργια τράπουλα. Η τωρινή τράπουλα έχει φθαρεί και πολλοί  παίζουν με σημαδεμένη τράπουλα και πάντα κερδίζουν.

george.kesarios@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Μπαχρέιν: Η κινούμενη άμμος της Αμερικής

 

Μπορεί τα φώτα της δημοσιότητας να είναι στραμμένα στη Λιβύη, αλλά το Μπαχρέιν θα είναι μάλλον η αιτία που η Αμερική θα πληρώσει τη νύφη για τα 35 χρόνια ανοίκειων παρεμβάσεων της στον αραβικό κόσμο. Το Μπαχρέιν μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει το σημείο όπου ο κόσμος όπως τον ξέρουμε, θα αλλάξει δια παντός.

Από το 1945, η Ουάσιγκτον στηρίζει με κάθε τρόπο τα τυραννικά συστήματα της αραβικής χερσονήσου. Στηρίζει δυναμικά τα Σουνιτικά καθεστώτα που κρατάνε υπό έλεγχο τα ισλαμικά κινήματα, και που με τη σειρά τους καταπιέζουν τις Σιιτικές μειοψηφίες.

Η Σαουδική Αραβία και η Υεμένη κατέστειλαν κατά καιρούς τις θρησκευτικές τους μειονότητες, στον ίδιο βαθμό που και ο Καντάφι σήμερα καταπνίγει τους δικούς του εξεγερθέντες. Τότε γιατί δεν αντιδρά η Δύση όπως αντέδρασε στη Λιβύη;

Επειδή η Αμερική έχει ανάγκη από το πετρέλαιο της Σ. Αραβίας, η οποία παράλληλα αγοράζει το αμερικανικό χρέος. Επίσης, Οι Δυτικοί χρειάζονται το καθεστώς της Υεμένης για να πολεμά την Αλ Κάιντα.

Το αξιοπερίεργο στη περίπτωση του Μπαχρέιν είναι ότι οι καταπιεζόμενοι Σιίτες αποτελούν τη πλειοψηφία. Και τα δυτικά ΜΜΕ (μαζί και η Χ. Κλίντον) άρχισαν να εκφράζονται υπέρ των Σιιτών του Μπαχρέιν, ξεχνώντας πως οι Σουνίτες «σύμμαχοι» της Δύσης αποκλείεται να αποδεχτούν κάποιο Σιιτικό καθεστώς στη περιοχή της ευαίσθητης αυτής χερσονήσου.

Βλέποντας τη Ουάσιγκτον και τη Δύση να παραδίδουν το Ιράκ στους Σιίτες, βλέποντας τους Σιίτες να κερδίζουν την εξουσία στο Λίβανο, και βλέποντας τη Δύση να χειροκροτεί τους Σιίτες του Μπαχρέιν που εξεγείρονται, η Σ. Αραβία και τα ΗΑΕ αντέδρασαν, στέλνοντας στρατεύματα στο Μπαχρέιν, με σκοπό να καταστείλουν τις διαδηλώσεις.

Οι Σουνίτες μισούν τους Σιίτες, τους οποίους θεωρούν αιρετικούς, και σχεδόν ως μη μουσουλμάνους. Το να σκοτώνουν αιρετικούς, αποτελεί το θρησκευτικό τους καθήκον. Για αυτό και βλέπουμε τη συστηματική εξολόθρευση των Σιιτών στο Ιράκ, στο Πακιστάν, στην Υεμένη, και στο Αφγανιστάν. Πρόκειται για μια έντονη, και σκληρή, χιλιετή κόντρα, γεμάτη βία.

Οι Σουνίτες γνωρίζουν πολύ καλά πως καταπιέζουν τους Σιίτες εδώ και χρόνια. Όπως γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν θα πρέπει να αλλάξει το υπάρχον καθεστώς, στο όνομα μιας κοσμικής δημοκρατίας, διότι αυτό θα αποτελούσε αυτοκτονία. Θα απελευθέρωνε τα καταπιεσμένα ένστικτα των Σιιτών και θα δημιουργούνταν μεγάλη αναταραχή.

Τα Σουνιτικά καθεστώτα γνωρίζουν πολύ καλά πως ένα Σιιτικό Μπαχρέιν θα συμμαχούσε με το Ιράν, για να πετύχει την ασφάλειά του, και έτσι θα έδινε την ευκαιρία τόσο στο Ιράν όσο και στη Χεζμπολάχ να πατήσουν πόδι στην αραβική χερσόνησο. Παράλληλα, ένα τέτοιο νέο καθεστώς, θα αποτελούσε αφορμή για να εξεγερθεί και η μεγάλη θρησκευτική ομάδα των Σιιτών στην πλούσια σε πετρέλαιο ανατολική περιοχή της Σ. Αραβίας.

Για αυτό και επενέβη στρατιωτικά η Σαουδική Αραβία στο Μπαχρέιν. Και αν η επέμβαση αυτή τραβήξει, είναι πολύ πιθανό να παρασυρθεί και η Αμερική, η οποία προστατεύει τη Σ. Αραβία, με αντάλλαγμα το πετρέλαιό της.

Η αμερικανική παρέμβαση είναι πολύ πιθανή, αφού, παρά τον πλούσιο εξοπλισμό του, ο στρατός της Σ. Αραβίας δεν τα καταφέρνει ιδιαίτερα καλά, και υπάρχει  το σοβαρό ενδεχόμενο οι Σιίτες αντάρτες του Μπαχρέιν να επικρατήσουν.

Μια κλιμάκωση της βίας στο Μπαχρέιν, θα ανάγκαζε το Ισραήλ και τα λόμπι του στη Ουάσιγκτον, να πιέσουν τον Ομπάμα να βοηθήσει τους Σουνίτες, τους οποίους μισούν (αλλά λιγότερο από ότι μισούν το Ιράν), προκειμένου να νικήσουν τους Σιίτες «τρομοκράτες» που στηρίζει η Τεχεράνη.

Κάποιοι μπορεί να θεωρούν το παραπάνω σενάριο ως εξωπραγματικό. Ποιος όμως πίστευε πως ο αμερικανικός στρατός θα έχανε το πόλεμο στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ; Ποιος πίστευε ότι θα ανατρέπονταν ο Μουμπάρακ και οι άλλοι Άραβες δικτάτορες; Ποιος πίστευε πως δέκα χρόνια μετά την 9/11, η Αλ Κάιντα θα συνέχιζε να αποτελεί μεγάλη απειλή;

Όπως πάντα, ο αμερικανικός παρεμβατισμός είναι αυτοκαταστροφικός, αλλά όσο η Αμερική το συνεχίζει, όσο στηρίζει τους τυράννους, τόσο θα πλησιάζουν τα χειρότερα.

Ένας εμφύλιος πόλεμος στο Μπαχρέιν μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή, για να σωθεί η Σ. Αραβία και η ναυτική βάση του 5^ου στόλου, και σε πόλεμο με το Ιράν. Μπορεί επίσης να οδηγήσει τις τιμές του πετρελαίου στα ύψη, και σε καταστροφή των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων.

Σε σχέση με το παραπάνω επικίνδυνο σενάριο, τα όσα συμβαίνουν στη Λιβύη είναι ασήμαντα. Αυτό που κινδυνεύει να πάθει η Ουάσιγκτον στο Μπαχρέιν, είναι να πληρώσει το τίμημα της χρόνιας παρεμβατικότητας της εκεί που δεν έπρεπε.

Είναι σαν να έχουμε, αυτό που ο  Tom Clancy  αποκαλεί «το άθροισμα όλων των φόβων» (the sum of all fears).

 S.A.-The National Interest

http://www.antinews.gr/2011/03/22/92583/

Διεθνείς αντιδράσεις για την επέμβαση στη Λιβύη

Κατά της στρατιωτικής επίθεσης, Ρωσία και Βενεζουέλα. Σταθερότητα ζητά η Κίνα, στην προστασία των αμάχων επιθυμεί να συμβάλει η Τουρκία. Στηρίζει την επίθεση η Ιαπωνία.Η Ρωσία εξέφρασε σήμερα τη λύπη της για την απόφαση Δυτικών κρατών να αναλάβουν στρατιωτική δράση κατά της Λιβύης.

«Πολεμικές αεροπορικές δυνάμεις από μια σειρά δυτικές χώρες ξεκίνησαν στρατιωτική δράση κατά της Λιβύης στις 19 Μαρτίου» ανέφερε ο εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Αλεξάντερ Λουκάσεβιτς σε ανακοίνωσή του στην οποία προσθέτει: «Η Μόσχα εκφράζει τη λύπη της για τη στρατιωτική αυτή ενέργεια».

Από το Καράκας, ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες έκρινε «ανεύθυνη» την διεθνή στρατιωτική επέμβαση που ξεκίνησε σήμερα κατά της Λιβύης, ενέργεια που, όπως είπε, αποσκοπεί μόνο στην απόκτηση του λιβυκού πετρελαίου.

Σε τηλεοπτική εμφάνιση ο κ. Τσάβες εξέφρασε τη λύπη του για την στρατιωτική επέμβαση κατά της Λιβύης, την καταδίκασε απερίφραστα και ζήτησε άμεση κατάπαυση του πυρός, κρίνοντας ότι όλα γίνονται «για να αρπάξουν το πετρέλαιο της Λιβύης».

Αχ. Νταβούτογλου: Να διασφαλισθεί η εδαφική ακεραιότητα της Λιβύης

Βασικός σκοπός πρέπει να είναι η αποτροπή των επιθέσεων εναντίον του άμαχου λαού στη Λιβύη και η διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας της Λιβύης, ανέφερε σε ανακοίνωσή του χτες το βράδυ το τουρκικό υπουργείο Eξωτερικών, μετά την έναρξη των επιχειρήσεων εναντίον της Λιβύης.

Στην ανακοίνωση υπογραμμίζεται ότι οι υπουργοί εξωτερικών των ΗΠΑ και της Αγγλίας ενημέρωσαν σχετικά με την επιχείρηση τηλεφωνικώς τον Τούρκο ομόλογό τους, Αχμέτ Ντραβούτογλου, και επισημαίνεται ότι ο Τούρκος υπουργός, απευθυνόμενους στους ομολόγους του είπε πως «η Τουρκία εξαρχής επιθυμούσε η αντίδραση και η στάση που θα υπάρξει για τις επιθέσεις εναντίον του λαού στη Λιβύη να εκδηλωθούν στη βάση της διεθνούς νομιμότητας και με βοήθεια και υποστήριξη από την περιοχή και να έχουν για βασικό σκοπό την αποτροπή των επιθέσεων εναντίον του άμαχου λαού». Ο κ. Νταβούτογλου είπε ακόμη ότι «η Τουρκία αποδίδει σημασία στην εφαρμογή των αποφάσεων 1970 και 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με τρόπο, που θα διασφαλίζεται η εδαφική ακεραιότητα της Λιβύης και η ασφάλεια και ευημερία του λαού της Λιβύης».

Στην ανακοίνωση αναφέρεται, επίσης, ότι, ως εκ τούτου, η Τουρκία «θα προσφέρει την εθνική συμβολή που θα κρίνει αναγκαία για να διασφαλιστεί η εφαρμογή των εν λόγω αποφάσεων με τρόπο που να λαμβάνεται υπόψη την ασφάλεια του λαού της Λιβύης».

Σταθερότητα ζητά η Κίνα

Η Κίνα επιθυμεί τη σταθερότητα στη Λιβύη, όσο το δυνατόν συντομότερα, ανέφερε ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας. Ο Κινέζος υπουργός εξέφρασε τη θλίψη του για τη στρατιωτική επέμβαση και ανέφερε πως ελπίζει ότι η πολεμική σύρραξη δεν θα κλιμακωθεί και δεν θα οδηγήσει σε μεγαλύτερες απώλειες πολιτών.

Στην προστασία των αμάχων θα συμβάλει η Τουρκία

Η Τουρκία, χώρα-μέλος του NATO, θα συνεισφέρει όσο απαιτείται και αρμόζει στην επιβολή της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη και τα μέτρα για την προστασία των αμάχων στη χώρα όπως ορίζει σχετικά απόφαση του ΟΗΕ, ανακοίνωσε το Σάββατο το υπουργείο Εξωτερικών.

«Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, γίνονται οι απαραίτητες προετοιμασίες και μελέτες από τις πολιτικές και στρατιωτικές αρχές σε συντονισμό», ανέφερε ανακοινωθέν του τουρκικού ΥΠΕΞ.

Η Τουρκία έχει απευθύνει έκκληση να υπάρξει άμεση κατάπαυση του πυρός στη Λιβύη και είχε εκφράσει αντίθεση σε μια ξένη στρατιωτική επέμβαση. Ωστόσο ο πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είπε μετά την ψήφιση της απόφασης του ΣΑ/ΟΗΕ ότι αυτή είναι δεσμευτική για όλες τις χώρες. Ο Ερντογάν πρόσθεσε ότι είχε καλέσει τον Καντάφι την Δευτέρα να διορίσει νέο πρόεδρο, με λαϊκή αποδοχή, για να τερματιστεί η κρίση.

Στηρίζει την επίθεση η Ιαπωνία

Την υποστήριξή της στην επίθεση του διεθνούς συνασπισμού κατά των δυνάμεων του Μουάμαρ Καντάφι εξέφρασε σήμερα η Ιαπωνία και καταδίκασε τα μέτρα καταστολής της λαϊκής εξέγερσης στη Λιβύη.

«Η ιαπωνική κυβέρνηση υποστηρίζει τα μέτρα που έλαβαν οι χώρες μέλη του ΟΗΕ βάσει της απόφασης 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας», δήλωσε ο Ιάπωνας υπουργός Εξωτερικών Τακεάκι Ματσουμότο.

Η απόφαση του ΟΗΕ ζητεί τον άμεσο τερματισμό των επιθέσεων εναντίον αμάχων, επιβάλλει ζώνη εναέριου αποκλεισμού στη Λιβύη και επιτρέπει τις επιθέσεις για να αναγκαστούν οι πιστές στον Καντάφι δυνάμεις να σταματήσουν την καταστολή της λαϊκής εξέγερσης που έχει προκαλέσει εκατοντάδες νεκρούς και ώθησε 300.000 ανθρώπους να εγκαταλείψουν τη χώρα από τις 15 Φεβρουαρίου.

«Καταδικάζουμε απερίφραστα τις λιβυκές αρχές για τη συνέχιση των βιαιοτήτων κατά του λαού. Ζητούμε από τη λιβυκή ηγεσία να επιδείξει σύνεση λαμβάνοντας μιαν απόφαση το συντομότερο», τόνισε ο Ιάπωνας υπουργός.

Έκκληση για τερματισμό εχθροπραξιών

Η επιτροπή της Αφρικανικής Ένωσης για τη Λιβύη απηύθυνε σήμερα έκκληση για τον «άμεσο τερματισμό των εχθροπραξιών» στη χώρα αυτή. Μετά το πέρας συνάντησης που είχαν στην πρωτεύουσα της Μαυριτανίας, Νουαξότ, τα μέλη της επιτροπής, η οποία αποτελείται από αρχηγούς αφρικανικών κρατών, εξέδωσαν ανακοίνωση με την οποία ζητούν «τη συνεργασία των λιβυκών αρχών για να διευκολυνθεί η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στο λιβυκό λαό».

Οι Αφρικανοί ηγέτες ζητούν επίσης «την προστασία των ξένων υπηκόων συμπεριλαμβανομένων των Αφρικανών μεταναστών εργατών που ζουν στη Λιβύη» καθώς και την «έγκριση και εφαρμογή των πολιτικών μεταρρυθμίσεων που είναι απαραίτητες για την εξάλειψη των αιτίων της σημερινής κρίσης». Η επιτροπή εκφράζει τη λύπη της «επειδή δεν θα μπορέσει» να μεταβεί σήμερα στη Λιβύη όπως επιθυμούσε και είχε ανακοινώσει, καθώς δεν τής επετράπη από τη διεθνή κοινότητα να το πράξει».

Η επιτροπή κάλεσε τη διεθνή κοινότητα να επιδείξει «αυτοσυγκράτηση για να αποφευχθεί μια σοβαρή ανθρωπιστική κρίση», υπογράμμισε την ανάγκη για «επείγουσα αφρικανική δράση για την επίλυση της κρίσης» και «επαναβεβαίωσε τη νομιμότητα των προσδοκιών του λιβυκού λαού για δημοκρατία, πολιτική μεταρρύθμιση, δικαιοσύνη, ειρήνη και ασφάλεια». Στην επιτροπή συμμετέχουν η Μαυριτανία, το Μάλι, το Κονγκό, η Νότια Αφρική και η Ουγκάντα.

Αναρτήθηκε από Geopolitics-Gr.blogspot

Αλλαξε η φύση του πολέμου στη Λιβύη

Tου Γιώργου Δελαστίκ

Ξέσπασε λοιπόν από το απόγευμα του Σαββάτου η αναμενόμενη επίθεση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εναντίον της Λιβύης με στόχο τη βίαιη ανατροπή του Μουαμάρ Καντάφι και στη συνέχεια τη λεηλασία του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της χώρας αυτής από τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους.

Μετά από κάποια συμβολικά, προπαγανδιστικού χαρακτήρα πρώτα αεροπορικά πλήγματα από γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη που υπηρετούν τις προεκλογικές ανάγκες του Νικολά Σαρκοζί, ανέλαβαν δράση οι Αμερικανοί εκτοξεύοντας 112 πυραύλους Κρουζ τύπου Τόμαχοκ, εξαιρετικά μεγάλης ισχύος, με στόχους αντιαεροπορικές εγκαταστάσεις του κανταφικού καθεστώτος.

Η εξαπόλυση της αμερικανονατοϊκής αεροπορικής επίθεσης άλλαξε ριζικά τον χαρακτήρα των συγκρούσεων στη Λιβύη. Μέχρι τώρα είχαμε μια εμφύλια σύρραξη, με τον Καντάφι να έχει βάψει τα χέρια του στο αίμα του λαού του. Ο Καντάφι δεν αντιμετώπισε βεβαίως μια αυθόρμητη εξέγερση άοπλων μαζών που ζητούσαν ειρηνικά την απομάκρυνσή του από την εξουσία. Αντιμετώπισε μια οργανωμένη ένοπλη εξέγερση, η οποία βάσει στρατιωτικού σχεδίου απέκτησε αρχικά τον έλεγχο των μεγαλύτερων λιβυκών πόλεων για να τον χάσει αργότερα, μόλις άρχισε η αντεπίθεση των στρατιωτικών δυνάμεων του κανταφικού καθεστώτος. Αυτό φυσικά δεν αναιρεί το γεγονός ότι στο αίμα Λίβυων έβαψε τα χέρια του ο Καντάφι.

Από τη στιγμή που ξεκίνησε όμως η επίθεση των αμερικανονατοϊκών επιδρομέων, ο χαρακτήρας του πολέμου αλλάζει αντικειμενικά. Ο εμφύλιος υποβαθμίζεται και σε πρώτο πλάνο έρχεται ο εθνικός αμυντικός πόλεμος εναντίον των ξένων επιδρομέων.

Ο τύραννος Καντάφι τίθεται εκ των πραγμάτων επικεφαλής των λιβυκών δυνάμεων που αμύνονται του πατρίου εδάφους εναντίον της ξένης επιβουλής κατά της πατρίδας τους. Είτε μας αρέσει είτε όχι αυτή είναι η αντικειμενική πραγματικότητα, όσο και αν αντιπαθεί κανείς τον σημερινό εκφυλισμένο Καντάφι που δεν έχει πλέον καμιά σχέση με τον φιλολαϊκό ηγέτη του παρελθόντος.Αντιστοίχως, οι αντικανταφικές δυνάμεις που καλούσαν τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να βομβαρδίσουν τη χώρα τους και να σκοτώσουν τον Καντάφι για να τους παραδώσουν εν συνεχεία την εξουσία, καθίστανται εξ αντικειμένου συνεργάτες των ξένων επιδρομέων κατά της πατρίδας τους.

Οποιαδήποτε κυβέρνηση προέλθει πλέον από τις τάξεις τους δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από μια θλιβερή κυβέρνηση ανδρεικέλων των ξένων, δωσιλογικού χαρακτήρα, η οποία θα υπηρετήσει τυφλά τα συμφέροντά τους, εκχωρώντας τους φυσικά πάνω απ’ όλα τη δυνατότητα λεηλασίας του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της Λιβύης.

Το γεγονός ότι ο Καντάφι έχει πλήρως συμβιβαστεί με τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους την τελευταία δεκαετία και ιδίως την τελευταία πενταετία, όπως και το γεγονός ότι το κάποτε δωρικό φιλολαϊκό καθεστώς του που βελτίωσε θεαματικά τη ζωή των Λίβυων έχει εκφυλιστεί σε οικογενειακή κλεπτοκρατία, δεν αναιρεί το γεγονός ότι ένα καθεστώς αντικανταφικών ανδρεικέλων που θα εγκατασταθεί στην εξουσία με τις λόγχες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ είναι εξ ορισμού πολύ χειρότερο από ηθική πολιτική σκοπιά. Αυτό θα αποδειχθεί και στην πράξη, όπως έγινε π.χ. στο Ιράκ μετά από την κατάληψη και κατοχή του από τους Αμερικανούς.

Ο ρόλος του Καντάφι ως ηγέτη των Λίβυων που στο πλαίσιο του εθνικού αμυντικού πολέμου αντιστέκονται στους ξένους επιδρομείς δεν πρόκειται πιθανότατα να του γλιτώσει τη ζωή. Ανάλογο πόλεμο στη δύση του βίου τους διεξήγαγαν τόσο ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς όσο και ο Σαντάμ Χουσεΐν, οι οποίοι κατέληξαν και οι δύο στον τάφο – ο πρώτος εκτελεσμένος ιατρικά, ο δεύτερος απαγχονισμένος.

Προς παρόμοιο τέλος οδεύει και ο Καντάφι από τη στιγμή που ξεκίνησε ο πόλεμος εναντίον του – είτε πραγματικά αγωνιστεί μέχρις εσχάτων και πέσει στο πεδίο των μαχών είτε λυγίσει και προτιμήσει την ατιμωτική παράδοση, οπότε η εξόντωσή του θα συνοδευτεί από τον εξευτελισμό του.

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ
Η δήθεν στήριξη από τους Αραβες

Παραπλάνηση της παγκόσμιας κοινή γνώμης συνιστά ο ισχυρισμός ότι δήθεν οι Αραβες συμφωνούν με την επίθεση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης, με την προβολή του επιχειρήματος ότι ο Αραβικός Σύνδεσμος ενέκρινε τον αεροπορικό πόλεμο κατά της χώρας αυτής. Ο Αραβικός Σύνδεσμός όντως κάλεσε τους Αμερικανονατοϊκούς να επιτεθούν, αλλά αποκρύπτεται ένα θεμελιώδες γεγονός: ότι τον Αραβικό Σύνδεσμο αποτελούν εκπρόσωποι όλων των απολυταρχικών αραβικών κυβερνήσεων εναντίον των οποίων έχουν ξεσηκωθεί οι λαοί τους για να τις ανατρέψουν! Τάσσονται δηλαδή υπέρ της επίθεσης στη Λιβύη όλες οι κυβερνήσεις αραβικών κρατών που σφαγιάζουν τους εξεγερμένους λαούς τους! Αυτοί οι Αραβες σφαγείς είναι υπέρ των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, όχι οι αραβικοί λαοί!

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826

Γιατί διαλύεται η Λιβύη; (Η άλλη άποψη)

Μετάφραση: Εμμανουήλ Σαρίδηςτου David Rothscum Πώς περνούσε η Λιβύη επι Γκαντάφι; Πως περνούσε ο κόσμος; Ήταν καταπιεσμένος, όπως γενικά μαθαίνουμε; Ας ρίξουμε μια ματιά στα γεγονότα. Πριν ξεσπάσει το χάος, η Λιβύη είχε ένα χαμηλότερο ποσοστό κρατουμένων από την Τσεχική Δημοκρατία. Βρισκόταν στην 61η θέση. Η Λιβύη είχε το χαμηλότερο ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας στην Αφρική. Λιγότερο από το 5% των κατοίκων της πεινούσαν. Ενω στον υπόλοιπο κόσμο οι τιμές των τροφίμων συνεχώς αυξάνονταν, η κυβέρνηση της Λιβύης είχε καταργήσει όλους τους φόρους επί των τροφίμων. Οι Λίβυοι ήσαν πλούσιοι. Η Λιβύη είχε το μεγαλύτερο κατά κεφαλή εισόδημα στην Αφρική. Η κυβέρνηση φρόντιζε, ώστε ο καθένας να μπορεί να συμμετάσχει στην ευημερία. Ο πλούτος ήταν μοιρασμένος δίκαια. Στη Λιβύη ζούσαν λιγότεροι άνθρωποι κάτω από το όριο της φτώχειας από ότι στην Ολλανδία. Πως έγινε η Λιβύη τόσο πλούσια; Γιατί έχει πετρέλαιο και δεν επέτρεπε σε ξένες εταιρείες να της το κλέβουν, όπως συμβαίνει στη Νιγηρία, μια χώρα, που σε μεγάλο βαθμό ελέγχεται από την Shell. Όπως κάθε χώρα, έτσι και η Λιβύη υποφέρει από μια κυβέρνηση διεφθαρμένων  γραφειοκρατών, που προσπαθούν να κόψουν ένα ολο και μεγαλύτερο κομμάτι απο την πίτα. Ως απάντηση, ο Γκαντάφι θέσπισε νόμους, με τους οποίους τα έσοδα από το πετρέλαιο να διανέμονται απευθείας στον πληθυσμό της χώρας, γιατί ήταν της γνώμης, ότι η κυβέρνηση δεν ήταν δίκαιη στο λαό, αν και ο Γκαντάφι δεν  κατείχε μια επίσημη θέση στην κυβέρνηση. Δεν είναι ο πρόεδρος της Λιβύης, όπως γραφουν οι εφημερίδες. Η θέση του μοιάζει περισσότερο με εκείνη των ιδρυτών των ΗΠΑ και έχει περισσότερο έναν εθιμοτυπικό χαρακτήρα. Ο σωστός αρχηγός του κράτους στη Λιβύη είναι ο σημερινός πρωθυπουργός της Baghdadi Mahmudi. Όποιος αναφέρει τον Γκαντάφι σαν ηγέτη της Λιβύης, είναι σαν να αποκαλεί τον Χιροχίτο ηγέτη της Ιαπωνίας. Σε αντίθεση με την εικόνα που εμφανίζουν για την Λιβύη τα Μαζικά Μέσα Επιρροής (ΜΜΕ), στην κυβέρνηση της υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Μερικοί είναι οπαδοί του Γκαντάφι και θέλουν να απαλλαγούν από τον πρωθυπουργό. Άλλοι θέλουν να απαλλαγούν και από τους δύο. Και άλλοι θέλουν μόνο ειρήνη. Γίνονται όμως προσπάθειες, να εμφανισθεί η εικόνα μιας λαϊκής εξέγερσης κατά του δήθεν ηγέτη, του Γκαντάφι, παρα το ότι ο Γκαντάφι τελικά είναι μόνο ο αρχιτέκτονας του σημερινου πολιτικού συστήματος της Λιβύης, που είναι ένα μείγμα απο παναραβισμό, σοσιαλισμό και κάποιων ισλαμικών στοιχείων.  Τα βίντεο με διαμαρτυρίες υπερ του Γκαντάφι εξαφανίζονται αμέσως από το Internet. Το “Pro Gaddafi Anti Baghdadi Mahmudi demonstrations in” στο www.youtube.com/watch?v=Ce5fLGNg0sk εξαφανίσθηκε…Το “Pro Gaddafi protests in front of Libyan embassy London”, επίσης στο www.youtube.com/watch?v=pRwv0Ac8qbc   Μπορούμε να παρομοιάσουμε τους διαδηλωτές στη Λιβύη με εκείνους στην Αίγυπτο ή την Τυνησία; Οχι, καθόλου. Η αντίδραση της κυβέρνησης είναι βίαια και προφανώς ασκείται υπερβολική βία. Ας εξετάσουμε όμως εν συντομία τις δράσεις των διαδηλωτών. Το κτίριο του Λαικού Συνεδρίου πυρπολήθηκε από εξαγριωμένους διαδηλωτές. Αυτό θα έμοιαζε με την πυρπόληση του Καπιτωλίου απο αμερικανούς διαδηλωτές. Πιστεύει κανείς, ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα επέτρεπε κατι τέτοιο; Οι ταραχές στη Λιβύη δεν ξέσπασαν εξ αιτίας μερικών νεαρών, που ζητούσαν Αλλαγή, όπως έγινε στην Αίγυπτο ή την Τυνησία. Ξεκίνησε, όταν μια ομάδα με το όνομα «Ισλαμικό Εμιράτο του Μπάρκα» (το όνομα της πρώην βορειοδυτικής περιοχής της Λιβύης) έπιασε μερικούς ομήρους και σκότωσε δύο αστυνομικούς. Η εξέλιξη αυτή έχει την ιστορία της. Στις 18. Φεβρουαρίου 2011 μια ομάδα έκλεψε 70 στρατιωτικά οχήματα, αφού προηγουμένως είχε κάνει επίθεση στο λιμάνι και σκότωσε τέσσερις στρατιώτες. Η εξέγερση ξεκίνησε στην πόλη της Βεγγάζης στην ανατολική Λιβύη, κοντα στην Αίγυπτο που βρισκόταν σε αναβρασμό και τα σύνορα δεν ελέγχονταν πλέον. Ο ιταλός υπουργός Εξωτερικών εξέφρασε την ανησυχία του για την δημιουργία ενός «Ισλαμικού Εμιράτου της Βεγγάζης», το οποίο θα μπορούσε να κηρύξει την ανεξαρτησία του. Απο που λοιπόν προέρχονται οι ξαφνικές διαμαρτυρίες; Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός, ότι οι ομάδες αυτές, που χρηματοδοτούνται εδώ και δεκαετίες από τις Ηνωμένες Πολιτείες, βρήκαν μετα την Τυνησία και την Αίγυπτο την ευκαιρία, να θέσουν ολόκληρη τη Λιβύη υπό τον έλεγχό τους. Μια τέτοια ομάδα, που συνελήφθη πρόσφατα, αποτελούνταν από δεκάδες άτομα αλλοδαπής υπηκοότητας, που είχαν λάβει μέρος σε λεηλασίες και δολιοφθορές. Η λιβυκή κυβέρνηση δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο, να έχουν σχέση με το Ισραήλ. Η Μεγάλη Βρετανία χρηματοδοτούσε έναν πυρήνα της Αλ Κάιντα στη Λιβύη για να δολοφονήσει τον Γκαντάφι. Η κύρια ομάδα της αντιπολίτευσης είναι σήμερα το «Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας της Λιβύης» που χρηματοδοτείται από τη Σαουδική Αραβία, τη CIA και μυστικές υπηρεσίες της Γαλλίας, και συμπορεύτηκε μαζί με άλλες  αντιπολιτευτικές ομάδες που τελικά απετέλεσαν το «Εθνικό Συνέδριο της λιβυκής Αντιπολίτευσης». Το Συνέδριο αυτό ανακήρυξε την «Ημέρα της οργής», η οποία βούτηξε στις 17. Φεβρουαρίου την Λιβύη στο χάος. Ξεκίνησε στη Βεγγάζη, μια συντηρητική πόλη, που παραδοσιακά ήταν κατά του Γκαντάφι. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι το «Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας της Λιβύης» διαθέτει εναν αξιόλογο οπλισμό. Ήδη κατα το 1996 είχαν προσπαθήσει να υποδαυλίσουν στην ανατολική Λιβύη μια επανάσταση. Γιατί είναι οι ΗΠΑ τόσο εναντίον του Γκαντάφι; Γιατί ο Γκαντάφι είναι η κύρια απειλή για την ηγεμονία των ΗΠΑ στην Αφρική, επειδή προσπαθεί να ενώσει την ήπειρο και να την φέρει σε αντίθεση με τις ΗΠΑ. Πράγματι, ο Γκαντάφι έχει πολλές, που είναι εκ διαμέτρου αντίθετες στα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών. Κατηγορεί τις ΗΠΑ, ότι δημιούργησαν τον ιό HIV. Ισχυρίζεται, ότι το Ισραήλ βρίσκεται πίσω από την δολοφονία του Matin Luther King και του John F. Kennedy. Λέει ότι απαγωγείς των αεροπλάνων της 9/11 είχαν εκπαιδευτεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κάλεσε τους Λίβυους να δώσουν αίμα για τα θύματα του 9/11. Ο Γκαντάφι είναι επίσης ο τελευταίος ηγέτης μιας γενιάς μετρίων σοσιαλιστικών και παναραβικών  επαναστατών που παραμένουν στην εξουσία μετά απο την εξάλειψη του Nasser και του Χουσεΐν και η Συρία τάχθηκε στο πλευρό του Ιράν. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ δεν έχουν κανένα συμφέρον για την δημιουργία ενός ισχυρού αραβικού κόσμου. Εξ αντιθέτου, φαίνεται στα σχέδιά τους να έχουν ενα θεμελιώδες  συμφέρον, να εξαναγκάσουν την Λιβύη με την αναρχία και το χάος να γονατίσει. Προς το τέλος του 2010 η Μεγάλη Βρετανία εξόπλιζε την Λιβύη με προσοδοφόρες πωλήσεις όπλων. Ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος είναι η καλύτερη εγγύηση για την καταστροφή της Λιβύης. Η φυλετική δομή της λιβυκής κοινωνίας εξακολουθεί να είναι πολύ ισχυρή και πολύ χρήσιμη για την πυροδότηση και αξιοποίηση ενός τέτοιου πολέμου, και η αξιοποίηση, διότι η Λιβύη χωρίζεται ιστορικά σε διαφορετικές εθνοτικές ομάδες. εξαφανίστηκε κι‘ αυτό…

 

http://www.florabox.gr/joomla/index.php?option=com_content&view=article&id=721%3Agiati-dialuetai-h-libyh-h-allh-apopsi&catid=20&Itemid=123

Oι πολιτικές ανατροπές στη Μέση Ανατολή και η στρατιωτική εμπλοκή των Επικυρίαρχων

Ο μεσανατολικός πολιτικός χάρτης άλλαξε ριζικά και ανεπίστρεπτα,  το  αύριο δεν θα είναι ίδιο με το χτες. Οι μεγάλες λαϊκές εξεγέρσεις που ανέτρεψαν τα ολιγαρχικά δικτατορικά καθεστώτα ανέδειξαν και αναπτύσσουν μια ισχυρή επαναστατική δυναμική. Η ανατροπή αυτών των καθεστώτων ανοίγει τον δρόμο της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής χειραφέτησης των αραβικών λαών και κλονίζει τις δομές κυριαρχίας των ξένων δυνάμεων. Αυτά είναι τα νέα, τα πολύ ελπιδοφόρα, δεδομένα. 

 

Όμως, αν τα κύρια πρόσωπα   των προηγούμενων  καθεστώτων ανατράπηκαν, αν οι βασικές δυνάμεις στήριξής τους αποδυναμώθηκαν, αν οι πολύτροποι δίαυλοι ξένης εξάρτησης αυτών των χωρών στένεψαν, αν το Ιμπέριουμ της Δύσης, όπως αυτό διαμορφώνεται απ’ τον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ και την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ρόλο δευτερεύοντα -δομικού ωστόσο- σύμμαχου και εταίρου του, αποσταθεροποιήθηκε, η στρατηγική ηγεμονία της Δυτικής Συμμαχίας σ’ αυτή την περιοχή  δεν είναι εύκολο να εκλείψει.

 

Δεν είναι μόνο το ασφυκτικό πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, δεν είναι μόνο ο προφανής δυσμενής συσχετισμός μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών δυνάμεων, δεν είναι η ρευστότητα του διεθνούς πολιτικού γίγνεσθαι και ο καιροσκοπισμός των αναδυόμενων παγκόσμιων  και περιφερειακών πρωταγωνιστών, δεν είναι, ούτε πρέπει πια να είναι, μια ανερχόμενη «καλή» παγκόσμια  ηγεμονία, που εμποδίζουν την βαθμιαία έκλειψή της. Είναι, πρώτα και πάνω από κάθε άλλη αιτία, η έλλειψη ενός νέου ισχυρού αντίπαλου δέους, ενός νέου  ιστορικού υποκειμένου, συγκροτημένου από συγκλίνουσες πολιτικές δυνάμεις και ρεύματα, το οποίο να εδράζεται σ’ ένα πολύμορφο απελευθερωτικό οικονομικό-κοινωνικό σχέδιο, ένα ισχυρό υπαρκτό δέος που να μην  επιτρέπει  σ’ αυτήν την ηγεμονία, μετά από μια ήττα της, να επανέρχεται .

 

Είναι όμως, πριν και ανεξάρτητα από την παραπάνω κύρια αιτία, η συγκυριακή, αλλά όπως αποδεικνύεται δομικά νομιμοποιητική υπεροχή των ηγεμονικών προσωπείων. Είναι η δύναμη των εμφανών αλλά και των αφανών μηχανισμών παγκόσμιας εξουσίας και επιρροής.

 

Ο Μουαμάρ Καντάφι, ο κάποτε πολλά υποσχόμενος για την απελευθέρωση των λαών και εθνών και αργότερα πολλαπλά εκπεσών μονάρχης, αυτός που  τώρα αδίστακτα πολεμά τον λαό του, καλείται πρώτος να αντιμετωπίσει τους χτεσινούς δυτικούς συνεταίρους του, φέροντες σήμερα το δημοκρατικό και ανθρώπινό τους –πρόλαβαν και το φόρεσαν-  προσωπείο. Υπό την απειλή στρατιωτικής επίθεσης αλλά και υπό το δέλεαρ παράπλευρων προσφορών ομαλής απόσυρσής του από το προσκήνιο της Λιβυκής πολιτικής ζωής, καλείται να υποταγεί ή να συμβάλλει στην μετεξέλιξη του καθεστώτος του.

 

Η Δυτική Συμμαχία, η οποία ως νέος Ιανός εμφανίζεται να πασχίζει τις μέρες αυτές για τα δημοκρατικά δικαιώματα  του εξεγερμένου, δίκαια οπωσδήποτε, λαού της Λιβύης,  παθαίνει  τύφλωση και αλαλία ενόσω καταστέλλεται αιματηρά η εξέγερση στο Μπαχρέιν, καθώς σκοτώνονται οι διαδηλωτές στην Υεμένη από τα υποταχτικά «συμμαχικά» καθεστώτα της Αραβικής Χερσονήσου, και απαρέγκλιτα υποστηρίζει το Ισραήλ στην γενοκτονία και εθνοκάθαρση που επιχειρεί δεκαετίες ολόκληρες σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού.

 

Με αυτά τα  ευανάγνωστα δεδομένα, εμείς, που μόνο την έμπρακτη  αλληλεγγύη των λαών εμπιστευόμαστε, δεν έχουμε κανένα λόγο να νομιμοποιήσουμε τις «ανθρωπιστικές» στρατιωτικές επεμβάσεις της Δυτικής Συμμαχίας. Εμείς, στο μέτρο που μας αναλογεί, και με τα γνωστά μέσα που διαθέτουμε,  ετοιμάζουμε την νέα  και μεγαλύτερη ναυτική κάθοδό μας στο ανατολικό-μεσογειακό πεδίο των συγκλονιστικών στις μέρες μας  πολιτικό-κοινωνικών αναμετρήσεων.  Χωρίς πολλές  αυταπάτες για το ποιους θα  βρούμε απέναντί μας και πως θα ενεργήσουν  εναντίον μας. Οι λογαριασμοί μας με το πραγματικό πρόσωπο του Ισραήλ και τα προσωπεία των μεγάλων και μικρών συμμάχων του παραμένουν και θα παραμείνουν ανοιχτοί για όσο καιρό το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Γάζας θα υπάρχει, για όσο καιρό ο Παλαιστινιακός λαός θα δοκιμάζεται από την κατοχή και θα του αποστερούνται τα δικαιώματά του.   

 

Γραμματεία της Πρωτοβουλίας «Ένα Καράβι για τη Γάζα».

Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: Η Ιταλία κέρδισε την έφεση για την παρουσία των σταυρών στις αίθουσες διδασκαλίας

ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ, Γαλλία (AP)

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που εδρεύει στο Στρασβούργο, συνεδρίασε την Παρασκευή και αποφάσισε  ότι είναι αποδεκτή η έκθεση των σταυρών στις αίθουσες διδασκαλίας στα δημόσια σχολεία.

Η απόφαση αυτή που αφορά την παρουσία των σταυρών στις σχολικές αίθουσες στην Ιταλία, θα εφαρμοστεί σε όλα τα 47 κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης.

«Σήμερα κέρδισε το λαϊκό αίσθημα στην Ευρώπη», δήλωσε ο επικεφαλής της ιταλικής διπλωματίας Φράνκο Φρατίνι.

Η υπόθεση χρονολογείται από το 2002, όταν η Soile Lautsi, μια γυναίκα φινλανδικής καταγωγής, είχε καταθέσει μήνυση κατά του ιταλικού Υπουργείου Παιδείας, απαιτώντας την απόσυρση των σταυρών που κρέμονται στο σχολείο των παιδιών της στη Άμπονο Τέρμε (Βόρειο ανατολική Ιταλία). 

Αφού διέσχισε όλες τις βαθμίδες των ιταλικών διοικητικών δικαστηρίων, μέχρι το Συμβούλιο της Επικρατείας, η αίτηση στάλθηκε το 2006 στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Το τελευταίο, που συνεδρίασε σε ένα απλό σχήμα επτά δικαστών, τον Νοέμβριο του 2009, είχε δικαιώσει την ενάγουσα, η οποία ισχυριζόταν ότι η παρουσία αυτών των θρησκευτικών συμβόλων θα μπορούσε να θεωρηθεί παραβίαση της αρχής της κοσμικότητας, είχε βγάλει την ετυμηγορία ότι ο σταυρός θα μπορούσε να παρεξηγηθεί από τους άθεους και μη-Χριστιανούς, και είχε απαιτήσει την  «θρησκευτική ουδετερότητα».

Η ιταλική κυβέρνηση, καθώς και αρκετές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με πλειοψηφικό πληθυσμό Καθολικό ή Ορθόδοξο, έκαναν έφεση, και η συζήτηση πήρε ευρωπαϊκή διάσταση: η Ρώμη και άλλοι υποστήριξαν ότι ο σταυρός είναι ένα σύμβολο των ιστορικών και πολιτιστικών -χριστιανικών- ριζών της Ευρώπης, ενώ ορισμένες χώρες, κυρίως βόρειες, είδαν στην περίπτωση αυτή παραβίαση της αρχής της κοσμικότητας και του αυστηρού διαχωρισμού εκκλησίας – κράτους.

Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το οποίο συνεδρίασε αυτή τη φορά σε «μεγάλη συνεδρίαση» (που αποτελείται από 19 δικαστές), έβγαλε την ετυμηγορία του: «αν και πρέπει να βλέπουμε πρωτίστως το σταυρό ως θρησκευτικό σύμβολο, δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν την ενδεχόμενη επιρροή που θα μπορούσε να έχει η έκθεση ενός σύμβολου αυτής της φύσης στους τοίχους των αιθουσών διδασκαλίας στους μαθητές».

«Το δικαστήριο θεωρεί επίσης ότι η «υποκειμενική αντίληψη» της αιτούσας, αν και δικαιολογημένη και νόμιμη, δεν αρκεί για να χαρακτηρίσει ως παραβίαση» της υποχρέωσης σεβασμού των θρησκευτικών και φιλοσοφικών πεποιθήσεων των γονέων (άρθρο 2 του πρωτοκόλλου Αρ. 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, δικαίωμα στην εκπαίδευση).

Αν και το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι η ιταλική νομοθεσία «δίνει μείζονα προβολή στη πλειοψηφούσα θρησκεία της χώρας στο σχολικό περιβάλλον», έκρινε όμως ότι «ωστόσο δεν αρκεί για να χαρακτηριστεί ως μια διαδικασία κατήχησης εκ μέρους της Ιταλίας και να γίνει αποδεκτή ως προσβολή των διατάξεων του άρθρου αυτού. Αυτή η «αυξημένη έκθεση» δεν συνδέεται εξάλλου με την υποχρεωτική διδασκαλία του χριστιανισμού», αφού ο σχολικός ιταλικός χώρος είναι ανοικτός σε άλλες θρησκείες (δεν απαγορεύονται τα σύμβολα και οι ενδυμασίες με θρησκευτική χροιά στους μαθητές, δυνατότητα παρακολούθησης προαιρετικής διδασκαλίας όλων των αναγνωρισμένων θρησκειών….) και τίποτα «δεν δείχνει ότι οι αρχές είναι μισαλλόδοξες προς τους μαθητές των άλλων θρησκειών, τους άθεους ή τους υποστηρικτές φιλοσοφικών πεποιθήσεων οι οποίες δεν συνδέονται με τη θρησκεία », συνεχίζει το Δικαστήριο.

 Le Nouvel Observateur 18.03.2011 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/03/blog-post_4935.html

Ο πόλεμος για την ΑΟΖ ξεκίνησε – ισραηλινή εμπλοκή…

Η Τουρκία πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη «εχθροπραξία» κατά της χώρας μας στο πεδίο μάχης της ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) επιλέγοντας για μια ακόμη φορά τη χρήση στρατιωτικών μέσων.

 Του Γιάννη Θεοδωράτου

Με τη χρήση πολεμικού πλοίου, εφάρμοσε για μία ακόμη φορά τη γνωστή της στρατηγική προκειμένου να αμφισβητήσει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην περιοχή του Καστελόριζου, προκαλώντας παράλληλα και την ισραηλινή αντίδραση.

Το ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών, με καθυστέρηση δύο τουλάχιστον ημερών, έδωσε στη δημοσιότητα όλα τα στοιχεία αναφορικά με την παρενόχληση του ιταλικού ερευνητικού σκάφους OGS-Explora, το οποίο είχε μισθωθεί από την ισραηλινή κυβέρνηση με σκοπό την εκτέλεση βυθομέτρησης εντός της ελληνικής και της κυπριακής ΑΟΖ. Η Τουρκία αντέδρασε δυναμικά αποστέλλοντας την κορβέτα «Bandirma» (F502), η οποία το Σάββατο 12 Μαρτίου προσέγγισε το ιταλικό σκάφος προειδοποιώντας το να διακόψει τις μετρήσεις και να εγκαταλείψει την περιοχή, ενημερώνοντας ότι βρίσκεται παράνομα (χωρίς άδεια) εντός της τουρκικής ΑΟΖ! Το ιταλικό σκάφος που εκτελούσε τις υποθαλάσσιες έρευνες – μετά το πέρας των οποίων θα ποντιζόταν καλώδιο οπτικών ινών που θα συνέδεε το Ισραήλ με την Ιταλία – είχε ζητήσει και λάβει σχετική άδεια από την Υδρογραφική Υπηρεσία του Πολεμικού Ναυτικού (ΠΝ).Ο κυβερνήτης του πλοίου ενημέρωσε την αρμόδια εταιρεία με την οποία συνεργαζόταν, καθότι το πλοίο (που δεν είναι πολεμικό) δεν είχε καμία απολύτως σχέση / αρμοδιότητα να επικοινωνήσει με τις ελληνικές αρχές. Η εταιρεία στη συνέχεια ενημέρωσε για το συμβάν την Υδρογραφική Υπηρεσία του ΠΝ, οπότε το θέμα έφθασε στο ΓΕΕΘΑ, πλην όμως τον χειρισμό του ανέλαβε το Υπουργείο των Εξωτερικών.Το ιταλικό πλοίο διέκοψε τις έρευνες και στη συνέχεια κινήθηκε με τη συνοδεία της τουρκικής κορβέτας εκτός της ελληνικής ΑΟΖ. Όταν εισήλθε στην κυπριακή, η «Bandirma» απομακρύνθηκε, έχοντας ολοκληρώσει την πρώτη καταγεγραμμένη εχθροπραξία, η οποία έληξε με την καταγραφή των τουρκικών διεκδικήσεων. Το ελληνικό ΥΠΕΞ απέκρυψε το γεγονός, προκειμένου να κρατηθούν κατά την πάγια τακτική χαμηλοί τόνοι, μέχρις ότου (άγνωστο πως) υπήρξε διαρροή στην εφημερίδα «Αυγή». Η μη ανακήρυξη ΑΟΖ εκ μέρους της Αθήνας δημιουργεί ένα «ύποπτο κενό» στην περιοχή του Καστελορίζου (βλ. τις αποκαλύψεις Ρολάνδη στο τρέχων τεύχος Μαρτίου του περιοδικού ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ τ.13 που κυκλοφορεί πανελλαδικά), που έρχεται να καλύψει η Άγκυρα! Η τουρκική ενέργεια προκάλεσε την ισραηλινή αντίδραση, η οποία σύντομα αναμένεται να λάβει πιο σαφή μορφή, διότι παρεμποδίστηκε ένα έργο που αφορά τα συμφέροντα του εβραϊκού κράτους και διέρχεται μέσω της ελληνικής ΑΟΖ. Ωστόσο πρέπει να επισημανθούν τρία σημεία:Α. Η τουρκική αντίδραση δεν πραγματοποιήθηκε μέσω της αποστολής σκάφους της Ακτοφυλακής αλλά του Τουρκικού Ναυτικού, το οποίο μάλιστα φαίνεται ότι περιπολεί βάσει σχεδίου στην περιοχή της ελληνικής ΑΟΖ με αποστολή να αποτρέψει οποιαδήποτε ενέργεια ξένης δύναμης / εταιρείας, η οποία δεν θα έχει λάβει την άδεια από την Άγκυρα. Συνεπώς η Τουρκία προετοιμάζεται για όλα τα ενδεχόμενα και έχει προσδιορίσει κανόνες εμπλοκής.Β. Η ελληνική πλευρά υπέστη την πρώτη της ήττα στον πόλεμο της ΑΟΖ καθότι η τουρκική κορβέτα όχι μόνο προσδιόρισε το εύρος της τουρκικής διεκδίκησης δίνοντας το στίγμα(!) γεωγραφικού μήκους 32ο 16΄18’’ δυτικά του οποίου (ανοικτά των κυπριακών ακτών) η Τουρκία έχει νόμιμα δικαιώματα, αλλά κατέστησε άμεσα σαφές προς την Ελλάδα, την Κύπρο και ειδικά το Ισραήλ, ότι δεν υφίσταται συνέχεια των μεταξύ του ΑΟΖ, «εξουδετερώνοντας το φρούριο» του Καστελόριζου.Γ. Αποτελεί παράδοξο το γεγονός της αναφοράς – σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής πληροφορίες – των τουρκικών στρατιωτικών αρχών σε ύπαρξη τουρκικής ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ είναι γνωστό ότι η Άγκυρα δεν έχει υπογράψει τη Συνθήκη του Μοντέγκο Μπέι (1982, ενεργοποιήθηκε μετά τη συλλογή των προβλεπόμενων κυρώσεων στις αρχές της δεκαετίας του 1990) και συνεπώς δεν αναγνωρίζει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτή (εξαίρεση αποτελεί ο καθορισμός ΑΟΖ στην κλειστή Μαύρη Θάλασσα).Η εμπλοκή συνιστά επιβεβαίωση του «κρυφού casus belli» που έχει γνωστοποιηθεί στη χώρα μας και είναι συνέχεια της δήλωσης Νταβούτογλου περί τοποθέτησης του Καστελορίζου στην Μεσόγειο. Η επιθετική αυτή ενέργεια έρχεται να απαντήσει σε ισραηλινές δηλώσεις περί ελληνικής ΑΟΖ, η οποία εσφαλμένα δεν ανακηρύσσεται. Πιθανόν η Άγκυρα να σκέφτεται σοβαρά να προχωρήσει και σε ανακήρυξη ΑΟΖ, σταθμίζοντας τα υπέρ και τα κατά που θα προκύψουν από μια τέτοια απόφαση.Συμπερασματικά, θα πρέπει να αναμένονται τις επόμενες εβδομάδες νέες κινήσεις στο μέτωπο της ΑΟΖ, όπου η ισραηλινή εμπλοκή αναμένεται να είναι πολύ πιο συγκεκριμένη διότι επηρεάζονται πλέον ανοικτά και ισραηλινά συμφέροντα. Σε Αθήνα, Λευκωσία, Τελ Αβίβ και φυσικά στην Ουάσιγκτον γνωρίζουν ότι η τουρκική ενέργεια αποτελεί προοίμιο πρόκλησης προσχεδιασμένη κρίσης στην ανατολική Μεσόγειο, με σκοπό να διαπιστωθεί η «αντοχή» του πιο αδύναμου κρίκου της αλυσίδας, που είναι χωρίς αμφιβολία η Ελλάδα…

http://agrupnoipolites.wordpress.com/2011/03/18/67654-39/

Άρθρο- παρέμβαση Βασίλειου Μαρκεζίνη: Άμεση απομάκρυνση του κ. Δρούτσα

Με ένα βαρυσήμαντο άρθρο του στο περιοδικό «Επίκαιρα», ο ακαδημαϊκός sir Βασίλειος Μαρκεζίνης…

καταθέτει την άποψή του για τα λάθη της ηγεσίας της ελληνικής διπλωματίας. Ποιες είναι οι ευθύνες του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών Δ. Δρούτσα; Πόσο άλλαξε η εικόνα των υποτιθέμενων «φίλων» μας στο εξωτερικό για την Ελλάδα μετά τη Σύνοδο Κορυφής; Πόσο μπορεί να στοιχίσει στην Ελλάδα η έλλειψη συντονισμού και συνεννόησης της κυβέρνησης;   Ολόκληρο το άρθρο-παρέμβαση, στα «Επίκαιρα» που κυκλοφορούν αυτή την εβδομάδα έχει ως εξής:   Όταν, πριν από έναν και πλέον χρόνο, στην ΕΤ1, εκφράζαμε ανησυχίες και προειδοποιήσεις για το Καστελόριζο, κανείς δεν έδωσε σημασία. Όταν, τον περασμένο Οκτώβριο, στην ΕΤ3, προειδοποιούσαμε για τις τουρκικές αξιώσεις να αποκλειστεί το Καστελόριζο από τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις για το Αιγαίο, οι περισσότεροι, και πάλι, μας αγνόησαν. Λίγο πρωτύτερα, τον ίδιο μήνα, ενώπιον ενός κοινού 2.500 ατόμων στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», διατυπώσαμε σοβαρές προειδοποιήσεις για τους κινδύνους που υποβόσκουν στη Θράκη. Αυτή τη φορά, οι προειδοποιήσεις μας εισακούστηκαν και αναπαρήχθησαν από πολυάριθμα ιστολόγια. Σε ομιλία στην Κρήτη, αλλά και από τις σελίδες της Ναυτεμπορικής, προειδοποιήσαμε επίσης για την επιδεινούμενη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, η οποία, όπως είπαμε –σε μια εποχή όπου η κυβέρνηση προέβλεπε επάνοδο της χώρας μας στις αγορές εντός του 2011 και διατεινόταν ότι είχε υλοποιήσει «κατά 100%» τα όσα είχε αναλάβει να κάνει–, «δεν έχει πιάσει ακόμη πάτο». Προς επίρρωση, μάλιστα, των κυβερνητικών ισχυρισμών, επακολούθησε η δημοσίευση μακράς σειράς δηλώσεων από τους Ευρωπαίους εταίρους, οι οποίοι επαινούσαν τις προσπάθειές της Ελλάδας. Μετά από έξι μήνες ερωτώ ποιος είχε δίκιο; Όταν επισημάναμε, τόσο σε ομιλία στη Θεσσαλονίκη όσο και σε ανοιχτή επιστολή προς τον Τύπο, τους κινδύνους που ενέχει η μη διακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ, ως αναγνωρισμένου δικαιώματός μας, οι απόψεις μας έγιναν αντικείμενο μιας πρωτοφανούς εκστρατείας δυσφήμησης από την πλευρά της ομάδας κρατικοδίαιτων πανεπιστημιακών που στηρίζει το υπουργείο Εξωτερικών. Παρ’ όλα αυτά, τη σταυροφορία μας ήλθαν να την ενισχύσουν οι επιστολές που συνεχίζουμε να λαμβάνουμε καθημερινά από εκατοντάδες συμπατριώτες μας. Σήμερα, η άκαιρη, ανοργάνωτη και καταφανώς ζημιογόνα επίσκεψη του κ. Νταβούτογλου στην Αθήνα και τη Θράκη έρχεται απλώς να επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους μας. Ποτέ δεν σταματήσαμε να εκθειάζουμε την επιστημονική εμβρίθεια του κ. Νταβούτογλου, επισύροντας μάλιστα αρκετές επικρίσεις γι’ αυτή τη στάση μας. Εξάλλου, ούτε προτιθέμεθα να βάλλουμε εναντίον του ούτε και να απομακρυνθούμε –έστω και κατ’ ελάχιστον– από τη μακρόχρονη πεποίθησή μας, ότι η χώρα μας πρέπει να αναπτύξει και να διατηρήσει φιλικές σχέσεις με την Τουρκία. Ερχόμενος στην Ελλάδα, ο κ. Νταβούτογλου έκανε πράγματι το καθήκον του∙ πλην όμως κατά τον πλέον άκομψο δείχνοντας του είδους την αυτοπεποίθηση που αισθάνεται όποιος μιλάει σε κατώτερο! Από την άλλη πλευρά: Κατηγορούμε τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών και τους συμβούλους του για την άκαιρη πραγματοποίηση αυτής της επίσκεψης. Κατηγορούμε τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών, διότι δεν απάντησε, ως όφειλε, στην προκλητική επιχειρηματολογία του κ. Νταβούτογλου ή την έντεχνα επιδειχθείσα υπεροψία που επέδειξε ο Τούρκος υπουργός δημοσίως (αλλά και στο ιδιωτικό του σεμινάριο με τους φίλους του πανεπιστημιακούς), όλα αυτά καθ’ ον χρόνο βρισκόταν σε ελληνικό έδαφος. Υπενθυμίζουμε, λοιπόν, στους συμπατριώτες μας ότι η επίσκεψη Νταβούτογλου απέδειξε περίτρανα όλα όσα έχουμε πει για τις πραγματικές προθέσεις της Τουρκίας και την απολύτως ανεξήγητη ελληνική αδράνεια, την οποία η κυβέρνησή μας επιμένει να περιβάλλει με το μανδύα της αναγκαίας διπλωματικής μυστικότητας. Αναφορικά με την πρόσφατη συνέντευξη του κ. Ντομινίκ Στρος-Καν, τονίζουμε ότι και αυτή επιβεβαιώνει την άποψή μας ότι οι υποτιθέμενοι «φίλοι» μας στο εξωτερικό έχουν αρχίσει να απαυδούν με εμάς, τους Έλληνες, να μας θεωρούν ανειλικρινείς και ανίκανους, ενώ είναι επίσης προφανές πως δεν θα διστάσουν να μας «αδειάσουν» αμέσως μόλις διασφαλίσουν τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα, για τα οποία και μόνον ενδιαφέρονται. Οι ανωτέρω σκέψεις ουδόλως αλλάζουν εξαιτίας της οργανωμένης θριαμβολογίας μετά τις Βρυξέλλες, μερικές ημέρες μετά την εξίσου ενορχηστρωμένη απαισιοδοξία της προηγούμενης εβδομάδας. Ο κυνισμός μας δικαιολογείται από τα ακόλουθα γεγονότα: α) Κατά το παρελθόν, πολυάριθμες κυβερνητικές δηλώσεις ή προβλέψεις αποδείχθηκαν εσφαλμένες ή αναληθείς· γιατί τώρα πρέπει να τους πιστέψουμε; β) Δύο από τα αναγγελθέντα μέτρα αναμένονταν, ενώ το τρίτο παραμένει αδιευκρίνιστο. γ) Παραμένουν ως υποχρεώσεις οι προγραμματισμένες ιδιωτικοποιήσεις και εκποιήσεις δημόσιας περιουσίας (με την κωμική προσθήκη ότι αποφασίζονται από εμάς και δεν επιβάλλονται από τους «φίλους» μας). δ) Ουδείς λόγος γίνεται για τα βαρύτατα μέτρα που θα ακολουθήσουν, είτε αυτά ονομαστούν «νέα» είτε θεωρηθούν ως «ήδη επιβληθέντα» αλλά μη εφαρμοσθέντα. Θα τα αντέξει όλα αυτά το (παλιό ή και νέο) ΠΑΣΟΚ; Θα τα δεχθεί ο κόσμος χωρίς να βγει στους δρόμους; Παρά την τελειοποιημένη επικοινωνιακή του πολιτική, θα βελτιωθούν άραγε οι προοπτικές του κυβερνώντος κόμματος, έστω και με τον αναμενόμενο κυβερνητικό ανασχηματισμό, που μπορεί να μετατρέψει συμβούλους σε υπουργούς ή να περιθωριοποιήσει άλλους; Ο χρόνος μόνο θα δείξει πόσο θα διαρκέσουν η τεχνητή ευφορία και ο αντίκτυπος των δημοσιευμένων φιλοφρονήσεων (σε αντίθεση με την εν κρυπτώ εκφραζόμενη κακογλωσσιά, στην οποία επιδίδονται και οι δύο πλευρές). Δεν μπορούμε, λοιπόν, παρά να κλείσουμε τις παρατηρήσεις μας επαναλαμβάνοντας τις προβλέψεις μας: η συλλογική έλλειψη συνεννόησης και η αποδιοργάνωση της κυβέρνησης και το μη λειτουργούν κράτος μάς οδηγούν ταχύτατα σε ακόμη μεγαλύτερες οικονομικές καταστροφές, καθώς και στον εντεινόμενο κίνδυνο η εντεινόμενη οικονομική κακουχία να μεταλλαχθεί σε σοβαρή κοινωνική αναταραχή, την οποία κανένας πολίτης, έστω και ελάχιστα νοήμων, επιθυμεί, αλλά και την οποία όλοι οι διορατικοί Έλληνες βλέπουν αναπόφευκτα να πλησιάζει. Ας το πάρουμε, λοιπόν, απόφαση: Οι θεοί της Ελλάδας μάς έχουν εγκαταλείψει. Για να κατευναστούν, θα χρειαστούν «ανθρωποθυσίες». Και το καταλληλότερο σημείο για να ξεκινήσουμε είναι το υπουργείο Εξωτερικών – απομακρύνοντας πάραυτα τον προϊστάμενό του, προτού αυτός, μαζί με τους πανεπιστημιακούς παρατρεχάμενούς του, μπορέσουν να μας βυθίσουν ακόμη περισσότερο στην καταστροφή, καθώς θα αναπτύσσουν το από καιρό διακηρυσσόμενο «νέο δόγμα» τους περί ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Έλεος! Χωρίς απώτερες επιδιώξεις, χωρίς βλέψεις αλλά και χωρίς καμία διάθεση συγκατάβασης, ελπίζουμε ειλικρινά ότι οι απλοί Έλληνες πολίτες –περιλαμβανομένων των εκφοβισμένων αλλά και αδρανών μεσαίων τάξεων– θα αφυπνιστούν επιτέλους και θα ανταποκριθούν στις επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις μας, ώστε να ανακοπεί η πτώση που πλήττει όλες τις όψεις του δημόσιου βίου μας. Έχει έλθει η στιγμή να απαλλαγούμε οριστικά από αυτή την καταστροφικά διχασμένη ομάδα πολιτικών που μας έχει βυθίσει σε κάτι χειρότερο από τα… «σ…ά» του Στρος-Καν: στην εθνική και τη διεθνή ταπείνωση, τη συρρίκνωση και την εκμηδένιση!

http://www.epikaira.gr

1821 και Έλληνες της Ανατολής

απο τον Βλάσση Αγτζίδη

Το άγνωστο θέμα της συμμετοχής Ελλήνων από το χώρο της μικρασιατικής χερσονήσου, τόσο  στις προεπαναστατικές διεργασίες, όσο και στην ίδια την Επανάσταση θα παρουσιαστεί σε δύο εκδηλώσεις που διοργανώνονται στην Αθήνα.

Και στις δύο εκδηλώσεις θα είμαι ένας από τους ομιλητές, όπως και ο νομικός Τάκης Σαλκιτζόγλου, που συνέγραψε τη μονογραφία “Η  Μικρά Ασία στην επανάσταση του 1821″

Η πρώτη εκδήλωση διοργανώνεται από  το Σύλλογο Ποντίων Μεταμόρφωσης “Ο Εύξεινος Πόντος” στις 19 Μαρτίου, 6.30 μ.μ. στά γραφεία του (Κώστα Βάρναλη 12-Μεταμόρφωση)

Η δεύτερη διοργανώνεται από το Ψωμιάδειο Πολιτιστικό Κέντρο και την Ένωση Ποντίων Μελισσίων  στις 21 Μαρτίου (19.00) στην αίθουσα της Ένωσης (Παναγ. Τσαλδάρη 13-Μελίσσια)

 

  

Σχετικά δείτε:

-Οι Έλληνες της Ανατολής στην Επανάσταση του 1821

Οι άγνωστες πλευρές του 1821

Για το 1821 και τη σειρά του Σκάι

Turk-le-sh-tir-e-me-dik-ler-im-iz-den-mi-sin-iz?

Μια συνέντευξη μ’ αφορμή το “νεο-οθωμανισμό”

Mικρασιάτες και ΄21. Μια βιβλιοπαρουσίαση στην “Ένωση Σμυρναίων”

Η συζήτηση «Η Μέση Ανατολή αλλάζει:προς τα πού;» μαγνητοσκoπημένη

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – Η ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΑΛΛΑΖΕΙ – ΧΟΛΑΡΓΟΣ 16.3.11 VIDEO– Α΄ ΜΕΡΟΣ – ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ

 

http://www.youtube.com/watch?v=dU8VGZWsiAU

 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – Η ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΑΛΛΑΖΕΙ – ΧΟΛΑΡΓΟΣ 16.3.11 VIDEO– Β΄ ΜΕΡΟΣ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ

http://www.youtube.com/watch?v=ytxw5oCsr_s

Η στρατηγική ήττα της 11ης Μαρτίου!

Στρατηγικά ηττημένη εξήλθε η ελληνική αντιπροσωπεία τα ξημερώματα του Σαββάτου από τη Σύνοδο Κορυφής του Eurogroup, παρά το πανηγυρικό κλίμα που επιχειρεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση για την επιμήκυνση και τη μείωση του επιτοκίου του δανείου των 110 δις. ευρώ: αυτό που μένει από τη Σύνοδο και θα επηρεάσει με επώδυνο τρόπο την οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας τα επόμενα χρόνια είναι το μεγαλοπρεπές «όχι» της Άνγκελα Μέρκελ στην ελληνική έκκληση για βοήθεια των εταίρων μας στη μείωση του χρέους που οδηγεί τη χώρα με μαθηματική βεβαιότητα στην ελεγχόμενη χρεοκοπία το 2013.

Το τελευταίο διάστημα, με μια μάλλον κακότεχνη επικοινωνιακή εκστρατεία, η κυβέρνηση, αφού νωρίτερα είχε καλλιεργήσει μεγάλες προσδοκίες (ποιος ξεχνά τις δηλώσεις Παπακωνσταντίνου για «τελική λύση» τον Μάρτιο;) προσπάθησε να κατεβάσει τον πήχη των προσδοκιών τόσο χαμηλά, ώστε με ευκολία να τον περάσει: κάπως έτσι, η προαποφασισμένη επιμήκυνση και η όχι ιδιαίτερα σημαντική μείωση του επιτοκίου του δανείου των 110 δις. ευρώ επιχειρείται να εμφανισθεί ως δήθεν σπουδαία επιτυχία της ευρωπαϊκής μας διπλωματίας.

Όμως, η κυβερνητική προπαγάνδα για τη μείωση των προσδοκιών είχε μια παρενέργεια, που ελάχιστα έχει εξηγηθεί, αλλά ήταν ιδιαίτερα σημαντική σε επίπεδο τακτικής και εν πολλοίς επηρέασε τη ροή των εξελίξεων προς τη μεγαλοπρεπή στρατηγική ήττα της χώρας στις 11 Μαρτίου: περιορίζοντας τις προσδοκίες, η κυβέρνηση δημιούργησε τέτοια ανασφάλεια στους καταθέτες, που υποχρέωσε τον πρωθυπουργό να κλείσει όπως-όπως μια συμφωνία τα ξημερώματα του Σαββάτου, υπό τον φόβο ότι, αν περίμενε να τα ρισκάρει όλα στις 25 Μαρτίου, με περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας, ίσως στο μεταξύ να είχε ενταθεί τόσο η εκροή καταθέσεων από το τραπεζικό σύστημα, που θα καθιστούσε άνευ αντικειμένου οποιαδήποτε συμφωνία!

Ο έτερος πρωθυπουργός «διασωθείσας» χώρας, ο Ιρλανδός Έντα Κένι, που δεν είχε την ίδια πίεση να κλείσει οπωσδήποτε συμφωνία την Παρασκευή, αντιστάθηκε με μεγαλύτερη επιτυχία στις πιέσεις Μέρκελ-Σαρκοζί για αύξηση του φορολογικού συντελεστή των επιχειρήσεων, που θα αποτελούσε βαρύτατο πλήγμα στην ανταγωνιστικότητα της Ιρλανδίας, και προτίμησε να φύγει άπρακτος από τη Σύνοδο, γνωρίζοντας ότι η διαπραγματευτική ισχύς της χώρας του θα είναι πολύ μεγαλύτερη στις 25 Μαρτίου, όταν οι αγορές θα πιέζουν ασφυκτικά για μια οριστική λύση.

Αυτό που οριστικά χάθηκε για την Ελλάδα και αποτελεί την ιστορική, στρατηγική ήττα αυτής της Συνόδου, ήταν η ευκαιρία για μια ευρωπαϊκή στήριξη στη μόνη πραγματικά σημαντική προσπάθεια της χώρας, δηλαδή στην προσπάθεια μείωσης του χρέους, το οποίο θα μας κρατά αποκλεισμένους από τις αγορές, όσο και αν επιμηκυνθεί το δάνειο των 110 δις. ευρώ, ή μειωθεί το επιτόκιό του.

Το βασικό σενάριο αυτής της συμβολής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη μείωση του χρέους αξίζει να θυμίσουμε ότι είχε συνταχθεί από δύο πολύ σημαντικές προσωπικότητες του ευρωπαϊκού «παιχνιδιού»: τον Γάλλο επικεφαλής της ΕΚΤ, Ζαν Κλωντ Τρισέ, και τον Γερμανό επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Οικονομικής Σταθερότητας, Κλάους Ρέγκλινγκ: σε μία εκδοχή του το σενάριο προέβλεπε απευθείας αγορές ελληνικών ομολόγων από το EFSF από τη δευτερογενή αγορά ομολόγων, στην άλλη τη χρηματοδότηση της Ελλάδας με καλούς όρους από το EFSF, για να αγοράσει η Αθήνα τα ομόλογά της. Και στις δύο περιπτώσεις, η αγορά ομολόγων στις χαμηλές τρέχουσες τιμές θα ισοδυναμούσε με ένα «κούρεμα» χρέους, που τόση ανάγκη έχει η Ελλάδα.

Τίποτε από αυτά, όμως, δεν κατάφερε να επιτύχει ο πρωθυπουργός στις 11 Μαρτίου. Και το χειρότερο είναι, ότι όλη η προσπάθεια για τη μείωση του χρέους πέφτει πλέον στην «πλάτη» της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία ανέλαβε την υποχρέωση να ξεπουλήσει όπως-όπως δημόσια περιουσία για να συγκεντρώσει το απίθανο ποσό των 50 δις. ευρώ και με αυτό να επαναγοράσει χρέος.

Η διαφορά ανάμεσα στα δύο σενάρια είναι προφανώς χαοτική: στην πρώτη περίπτωση, ένα πανίσχυρο ευρωπαϊκό ταμείο θα βοηθούσε την Ελλάδα μέσα σε πολύ σύντομο χρόνο να αποσύρει από την αγορά (ή, ορθότερα, από το χαρτοφυλάκιο της ΕΚΤ) ομόλογα ονομαστικής αξίας 50 δις. ευρώ, αγοράζοντάς τα με 35 δις. ευρώ και «κερδίζοντας» 15 δις. ευρώ, χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Για το ίδιο «κέρδος», η κυβέρνηση θα πρέπει τώρα να βρει αγοραστές ακόμη και για τα… μαχαιροπίρουνα του Δημοσίου και να υποστεί μια σοβαρή παράπλευρη απώλεια: αν αύριο πουληθούν όλες οι συμμετοχές του Δημοσίου σε  κερδοφόρες  επιχειρήσεις, το κράτος θα μειώσει μεν ελαφρώς το χρέος, αλλά θα χάσει μερικά δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως από τα μερίσματα αυτών των εταιρειών, κάτι που θα δυσκολέψει ακόμη περισσότερο την προσπάθεια μείωσης του ελλείμματος.

Οι περισσότεροι αναλυτές συμφωνούσαν, ότι ακόμη και με την εφαρμογή του σχεδίου Τρισέ-Ρέγκλινγκ, η μείωση του ελληνικού χρέους θα ήταν μεν ορατή, αλλά όχι και ικανή για την αποτροπή της ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Τώρα που ακόμη και αυτή η μικρή, σε σχέση με το τεράστιο χρέος μας, ευρωπαϊκή βοήθεια έχει οριστικά χαθεί, οι αγορές θα πρέπει να πεισθούν, ότι μια ελληνική κυβέρνηση μπορεί να συγκεντρώσει 50 δις. ευρώ από ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή δυο φορές περισσότερα από όσα συγκέντρωσαν από αυτή την πηγή όλες οι κυβερνήσεις από το ’90 και μετά, με ορισμένες από αυτές να περνούν μεγάλες πολιτικές περιπέτειες, ή και να καταρρέουν (βλ. κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1993) υπό το βάρος των κατηγοριών για «ξεπούλημα δημόσιου πλούτου».

Προφανώς ουδείς θα πιστέψει ότι το αδιανόητο ξαφνικά έγινε απλό και εφικτό. Γι’ αυτό και οι αγορές δεν πρόκειται να πεισθούν, ότι η Ελλάδα μπορεί να μειώσει το χρέος της μέχρι τη λήξη του μνημονίου τόσο, ώστε να αποφύγουν οι ιδιώτες πιστωτές της το «κούρεμα» απαιτήσεων, που θα έλθει ως συνέπεια της νέας υποχρεωτικής προσφυγής της χώρας, αυτή την φορά στο μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, για ένα νέο δάνειο. Γι’ αυτό και η αποτυχία της κυβέρνησης να εξασφαλίσει την Παρασκευή βοήθεια της Ευρώπης για τη μείωση του χρέους ίσως αποδειχθεί η μεγαλύτερη στρατηγική ήττα της χώρας στη διάρκεια του «ελληνικού δράματος».

Για να έχουμε ένα μέτρο της επιτυχίας που μπορούν να έχουν άλλες κυβερνήσεις στο επίπεδο της ευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης, όταν παίζουν σωστά τα χαρτιά τους, καλό θα είναι, τέλος, να υπενθυμίσουμε την περίπτωση της Πορτογαλίας: η κυβέρνηση της χώρας επέμεινε μέχρι τέλους, ότι δεν θα δεχόταν τη «διάσωσή» της με τους ίδιους όρους που «διασώθηκε» η Ιρλανδία, ή, πολύ περισσότερο, με τους απείρως χειρότερους όρους του ελληνικού σχεδίου «διάσωσης». Αυτό το «όχι» συνδέεται με τις οδυνηρές μνήμες των Πορτογάλων από το προγράμματα του ΔΝΤ, που εφάρμοσε η χώρα τη δεκαετία του ’70.

Στη Σύνοδο της Παρασκευής, ο Πορτογάλος πρωθυπουργός πέτυχε το στόχο του και ίσως να μη χρειασθεί καν την ευρωπαϊκή στήριξη για το δανεισμό της χώρας: με έναν ελιγμό της ύστατης στιγμής (επιβολή πρόσθετων μέτρων λιτότητας), «στρίμωξε» την Γερμανία και η Μέρκελ ενέκρινε τη δυνατότητα του EFSF να αγοράζει ομόλογα κυβερνήσεων από την πρωτογενή αγορά. Με αυτό το (πραγματικό) «πιστόλι στο τραπέζι», η Πορτογαλία θα μπορεί από σήμερα να αντιμετωπίζει τις αγορές από θέση ισχύος, αφού αν δεν καλυφθεί μια έκδοση ομολόγων θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να ζητήσει στήριξη του EFSF. Και μόνο με αυτό το «όπλο», η Πορτογαλία πιθανότατα θα αποφύγει οποιαδήποτε διάσωση και θα συνεχίσει να χρηματοδοτείται από τις αγορές. Αυτές είναι πραγματικές επιτυχίες στις ευρωπαϊκές διαπραγματεύσεις, που δυστυχώς η Ελλάδα δεν κατάφερε να εξασφαλίσει, λόγω της προφανούς αδυναμίας της κυβέρνησης να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων…

sofokleous10.gr

Ευρωπαϊκή ΑΟΖ

Ν. Λυγερός
Ο προβληματισμός της Ελλάδας περί ΑΟΖ δεν είναι ούτε φανταστικός, ούτε φαντασιακός, όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Αντιθέτως η ΑΟΖ ως έννοια είναι μία πραγματικότητα με πολλαπλές επιπτώσεις, ειδικά στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Πολλοί στον ελλαδικό χώρο ανακαλύπτουν τη σημασία και την ουσία της ΑΟΖ, ενώ υπάρχουν συμφωνίες της Κύπρου όσον αφορά σε αυτό το θέμα.
Επιπλέον, αν εντάξουμε αυτόν τον προβληματισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε ένας απλός χάρτης ακόμα και της Μεσογείου επαρκεί για να αποδείξει τη χρησιμότητα της ΑΟΖ, ανεξάρτητα από τα έμμεσα γεωστρατηγικά οφέλη που αναδεικνύει η τοποστρατηγική της.
Η Ευρωπαϊκή ΑΟΖ δεν είναι μόνο θεωρητική, έχει αποκτήσει ισχυρά στοιχεία πραγματικότητας. Μόνο και μόνο η ύπαρξη της Γαλλίας, η οποία αποτελεί το δεύτερο κράτος στον κόσμο μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και πριν την Αυστραλία με τη μεγαλύτερη ΑΟΖ παγκοσμίως επιτρέπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση να γίνει ως ολική οντότητα, η πρώτη παγκόσμια ΑΟΖ σε μέγεθος. Έτσι η σημασία της ΑΟΖ δεν μπορεί να έρθει σε αμφισβήτηση σε ευρωπαϊκό πλαίσιο. Το επακόλουθο είναι ότι αυτός ο όγκος πάνω στην υδρόγειο είναι στρατηγικής σημασίας. Η βάση τους δεν είναι μόνο οι συμβάσεις, αλλά το μαθηματικό υπόβαθρο της τοπολογίας και της γεωμετρίας.
Όταν εξετάζουμε το θέμα της Ευρωπαϊκής ΑΟΖ συνειδητοποιούμε ότι τα προβλήματα με τα οποία ασχολούμαστε στον ελλαδικό χώρο δεν είναι της ίδιας εμβέλειας. Με άλλα λόγια, όταν υπάρχει ένα τόσο μεγάλο καταλυτικό πλαίσιο σε ευρωπαϊκό επίπεδο με παγκόσμιες επιπτώσεις, τα τεράστια προβλήματα που προβάλλουμε με την Τουρκία είναι στα όρια του ασήμαντου. Η παραδοσιακή προσέγγιση του προβλήματος των 12 μιλίων, το οποίο έχει καθηλώσει τη Τουρκία με την έννοια του Casus Βelli δεν μπορεί να λυθεί απλώς με την υφαλοκρηπίδα, διότι η τελευταία καθιερώνεται ακόμα πιο δύσκολα σε μη φιλικό περιβάλλον και απαιτεί συχνά δικαστική παρέμβαση. Προσπαθούμε να επιλύσουμε ένα πρόβλημα με ένα άλλο, το οποίο είναι δυσκολότερο. Διότι και το θέμα του Νεοοθωμανικού δόγματος έρχεται σε αντιπαράθεση με αυτή την έννοια, ειδικά όταν εξετάζουμε την κατηγορία των μηδενικών τριβών με τις γειτονικές χώρες.
Η Ευρωπαϊκή ΑΟΖ αλλάζει ριζικά τα δεδομένα κι αυτό εξηγείται τοποστρατηγικά. Βασίζεται στις έννοιες της συνεκτικότητας και της τοπολογικής τρύπας, ενσωματώνει νοητικά σχήματα που έχουν επιπτώσεις σε μεγάλες αποστάσεις, στηρίζεται αποκλειστικά στην έννοια της μέσης γραμμής, η οποία ενισχύεται μέσω της μεθοδολογίας των διαγραμμάτων Voronoi και της τριγωνοποίησης Delaunay. Η Ελλάδα ως κρατική οντότητα είχε άλλες προτεραιότητες στο παρελθόν κι εξέταζε μόνο τοπικά τα προβλήματά της. Κατά συνέπεια, δεν έχει δώσει έμφαση στο θέμα της ΑΟΖ κι επομένως έχει καθυστερήσει σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά το timing παραμένει σωστό, διότι δεν έχει κλείσει το παράθυρο των διαπραγματεύσεων. Απλώς, το σωστό υπόβαθρο είναι το ευρωπαϊκό. Κι ο λόγος είναι απλός. Δομικά η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κι ένας αποκλειστικός επιμερισμός της ΑΟΖ των κρατών μελών. Με αυτόν τον τρόπο κάθε νέο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να αποδεχθεί ό,τι ισχύει την ώρα της ένταξής του. Κατά συνέπεια, το θεσμικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενισχύει de facto και de jure τις προσπάθειές μας. Με άλλα λόγια, αν ακολουθήσουμε τα αρμόδια στρατηγικά βήματα για την καθιέρωση της ελληνικής ΑΟΖ μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής ΑΟΖ θα ενισχύσουμε την τελευταία με τη συμβολή μας και θα τη χρησιμοποιήσουμε στις διαπραγματεύσεις μας.
Η Κύπρος, η οποία είναι σε χειρότερη κατάσταση λόγω κατοχής, έδειξε την ύπαρξη αυτής της οδού. Είναι θέμα βούλησης εκ μέρους μας η υλοποίηση της ελληνικής ΑΟΖ. Είμαστε έτοιμοι τεχνοκρατικά, έχουμε αποκτήσει τη τεχνογνωσία σε μαθηματικό επίπεδο, δεν μένει παρά μόνο να πάρουμε την πολιτική απόφαση, που θα ενεργοποιήσει όλο το ευρωπαϊκό πλαίσιο προς όφελός μας όχι μόνο για τώρα, αλλά περισσότερο για το μέλλον της πατρίδας μας.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/03/blog-post_2104.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29