H καλύτερη οικονομοτεχνική ανάλυση που έγινε ποτέ για την Ελλάδα!

Δημήτρης Καζάκης

ΔΕΙΤΕ ΤΟ!!

http://www.youtube.com/watch?v=Pgb71Hxi8hE&feature=BF&list=FLbS0TLjH75g8&index=1

Εκεί στοχεύουν οι υποβαθμίσε​ις

Πολλοί είχατε την απορία, για ποιό λόγο οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης με τελευταίο παράδειγμα την S&P προχωρούν ακόμα σε υποβαθμίσεις της ελληνικής οικονομίας…
 παρόλα τα μέτρα λιτότητας που έχει πάρει η κυβέρνηση γονατίζοντας τον ελληνικό λαό και παρά την «μεγάλη επιτυχία» του Πρωθυπουργού σχετικά με την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και την μείωση του επιτοκίου.Για να σας λύνονται λοιπόν σιγά σιγά οι απορίες το…διεθνές οικονομικό πρακτορείο Bloomberg έρχεται σήμερα να σας δώσει την απάντηση θίγοντας για μια ακόμα φορά ο θέμα της πώλησης των δημοσίων εκτάσεων. Το διεθνές πρακτορείο, υποστηρίζει πως ο στόχος της άντλησης των 50 δισεκατομμυρίων ευρώ θα είναι εφικτός μόνο αν αφήσει τους ξένους επενδυτές να αγοράσουν εξ ολοκλήρου τη δημόσια περιουσία!!

Καταλάβατε λοιπόν, μέχρι να βάλουν χέρι στην δημόσια περιουσία δεν θα σταματούν να υποβαθμίζουν την ελληνική οικονομία!!
 
http://eleytherignomi.blogspot.com/

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/03/blog-post_638.html

Εξαφάνισαν Θράκη – Αιγαίο και Κρήτη | Τυχαίο;

Δείτε και αηδιάστε για άλλη μια φορά με την προπαγάνδα κατά της Ελλάδας, αυτή την φορά από ένα super market. Διαπιστώστε και μόνοι σας πως περνούν στο υποσυνείδητό μας μια διαφορετική Ελλάδα πιο…μαζεμένη. Παρατηρήστε το video με μεγάλη προσοχή και βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας!

δείτε το βίντεο http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=2qPs_KgmSPc

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/03/blog-post_2488.html

Αποκάλυψη τώρα!

Του Γιώργου Ι. Κωστούλα Το Σαβατοκύριακο 12-13 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε, άψoγα οργανωμένο από την εταιρεία ARTIFEX ένα Συμπόσιο ευρείας θεματικής με τίτλο: «Η κρίση του πολιτισμού και η αναζήτηση της υπέρβασής της». Ηταν μια από τις επιτυχέστερες παρομοίου τύπου εκδηλώσεις, πλούσια σε πληροφορίες, υποδέιξεις, διαπιστώσεις, αναλύσεις. Την ιδιαίτερη προσοχή μου τράβηξε η επισήμανση ότι η κρίση, πέρα από οτιδήποτε άλλο, ήταν για όλους τους Έλληνες μια Αποκάλυψη. Μια αποκάλυψη των ποσοτικών και ποιοτικών στοιχείων που την συνιστούν. Εξ ού και ο τίτλος του σημερινού αλλά και του επόμενου κειμένου, που θα είναι επίσης αφιερωμένο στο Συμπόσιο και  τις διαπιστώσεις του. Οι ομιλητές, καθώς και το πρόγραμμα του Συμποσίου παρατίθενται στο τέλους του παρόντος. Αρχίζοντας αισιόδοξα, σήμερα θα σταθώ στην άκρως ενθαρρυντική διαπίστωση του Συμποσίου για τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό των σπουδαίων κιβωτών δράσης, νησίδων αριστείας, και παραδείγματος, που με την διείσδυσή τους στην ελληνική κοινωνία και τον διεγερτικό τους ρόλο είναι δυνατόν να συνεγείρουν ευρύτερες υγιείς δυνάμεις του τόπου στην αναμενόμενη προσπάθεια ηθικής ανάτασης που τόσο χρειαζόμαστε. «Η απαισιοδοξία της λογικής είναι η αισιοδοξία της θέλησης».  Πως αλλιώς να εξηγήσεις ότι ακόμα και μέσα σ΄ αυτόν τον ερειπιώνα που λέγεται ελληνικό κράτος, ελληνική κοινωνία υπάρχουν τόσα ζωντανά κύτταρα, τόσοι θύλακοι αγωνιστικότητας, που με περίσσεια ικμάδα δίνουν τον αγώνα τον καλό με ενθουσιασμό, αποφασιστικότητα και επιτυχία. Πολιτικά ανέστιοι, επαγγελματικά φιλοπερίεργοι και κοινωνικά φιλοπρόοδοι επιστήμονες, ανήσυχοι, ευρηματικοί επιχειρηματίες, ονειροπόλοι και ταλαντούχοι νέοι, αφιερωμένοι της τέχνης. Παρέες σκεπτόμενων πολιτών,  εναλλακτικά μέσα επικοινωνίας, κοινωνικά δίκτυα. Σωματεία ενεργών πολιτών, δρώντων έξω από χρεοκοπημένους θεσμούς, μέσα όμως από τα σπλάχνα αυτής της κοινωνίας, που διεκδικούν και επιβάλλουν  με τη συμπεριφορά τους, το λιγότερο: Ποιότητα ζωής, αλλά και το περισσότερο: Τη δημιουργία αυτόνομων, απελευθερωμένων χώρων προόδου, ανταγωνισμού και προστιθέμενης αξίας. Πρόκειται για μια, όπως βρήκα να ονομάζεται, «άυλη εργασία», η οποία, καθόσο συντελείται, δεν γίνεται αντιληπτή, από τη μέση παρατηρητικότητα των απ΄ έξω. Κι αυτό γιατί δεν μισθοδοτείται από κανένα χουβαρντάδικο υπουργικό μισθολόγιο, δεν καταγράφεται σε κανένα σπάταλο ταμείο επιμόρφωσης, επιδότησης ή επιχορήγησης, δεν παρα-σιτίζεται από κανένα κονδύλι ευρωπαικής προέλευσης. Πρόκειται για μια εργασία, έναν μόχθο καλύτερα,  που εντοπίζεται, μόνο εκ των υστέρων: Εκ του αποτελέσματος, δηλαδή, σε στρατηγικής σημασίας  τομείς, όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και της παιδείας, των γνώσεων, των συμβόλων, των ιδεών, της αισθητικής, της αλληλεγγύης, των  κοινωνικών σχέσεων… Αναφέρω, ενδεικτικά, τρία παραδείγματα, ένα από τον καθένα τους τομείς της Επιστήμης, της Τέχνης και της Οικονομίας. Πανεπιστημιακοί του μαυροπίνακα και των ερευνητικών κέντρων που πηγαίνουν κάθε μέρα στο πανεπιστήμιο, συνήθως σε ένα άθλιο περιβάλλον για να δώσουν στο μάθημά τους τον καλύτερο εαυτό τους. Που ντρέπονται να δείξουν στους συναδέλφους τους των άλλων χωρών σε ποιές συνθήκες κάνουν έρευνα και που παρ΄ όλα αυτά καταφέρνουν να στέκονται με αξιώσεις στα διεθνή συνέδρια. Επίσημες διεθνείς μετρήσεις παραγωγής νέας γνώσης κατατάσσουν την Ελλάδα στην 28η θέση -στην 20η, αν ληφθεί υπόψη ο πληθυσμός των χωρών. Και αυτό σε απαιτητικούς τομείς όπως αυτοί των υπολογιστών, των γεωπονικών επιστημών, της κλινικής ιατρικής. της φυσικής, της χημείας, της βιολογίας, της επιστήμης των  υλικών, των οικονομικών. Από το άλλο μέρος: Ένα πλήθος νέων που ασχολούνται με «έργα ουχί παραδεδεγμένης χρησιμότητος» και που καθημερινά μοχθούν, συχνότατα απλήρωτοι, αναζητώντας την ανταμοιβή στο αποτέλεσμα της δουλειάς τους. Ηθοποιοί, μουσικοί, εικαστικοί, χορευτές, που περνούν το μεγαλύτερο μέρος του εικοσιτετραώρου τους σε εργαστήρια, σε πρόβες ορχηστρών, θεάτρων και  χορού, ασκούμενοι σε έναν αυτοαμειβόμενο υψηλό επαγγελματισμό. Ένα επαγγελματισμό, που σύντομα θα εισπραχθεί με ευεργετικό θαυμασμό, σε κάποια, μικρή έστω, αίθουσα από κάποιο κοινό, που θα έχει την ευκαιρία να αποσπασθεί, έστω και για λίγο, από το σκουπιδαριό της ευκολίας των καναλιών και του life style. Πάνω σ΄ αυτό, διαβάστε παρακαλώ την απάντηση του μεγάλου μας πιανίστα Δ. Σγούρου, στην ερώτηση: – Εχετε στερηθεί και τι, για να φτάσετε στο σημείο που είστε; Απάντηση: -Εμένα το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να μελετάω. Αν μπορούσα να βγάζω χρήματα μελετώντας και όχι παίζοντας θα ήμουν τρισευτυχισμένος. Το ταλέντο είναι ευθύνη και χάρισμα, με το οποίο μπορείς να κερδίσεις χρόνο. Κάτι που ένας άλλος χρειάζεται δέκα χρόνια για να το μάθει εσύ χρειάζεσαι το μισά. Τι να πω λοιπόν;  Ότι δεν έπαιζα στην γειτονιά ή ότι δεν καθόμουν στις καφετέριες; Από το χώρο της οικονομίας τώρα: Οι εξαγωγικές επιδόσεις, κυρίως νέων επιχειρηματιών, που με τόλμη, όραμα και καινοτομία υπερέβησαν τα όρια της ελληνικής αγοράς για να αναμετρηθούν στο διεθνή επιχειρηματικό στίβο με επιτυχία, όπως δείχνει η συνεχής αύξηση των εξαγωγών μας. Η σημαντική βελτίωση του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών που καταγράφηκε κατά το 2010, συνεχίστηκε και τον Ιανουάριο του 2011.  Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, η συνολική αξία των εξαγωγών – αποστολών, συμπεριλαμβανομένων των πετρελαιοειδών, ανήλθε στο ποσό των 1.388,8 εκατ. ευρώ, έναντι 992,9 εκατ. ευρώ τον ίδιο μήνα του 2010, παρουσιάζοντας αύξηση 39,9%! Ακόμη, είναι άδικο να ξεχνάμε και τις μοναχικές μονάδες σπουδαίων προσωπικοτήτων που με ατσαλάκωτη ακεραιότητα τιμούν το επάγγελμά τους, διδάσκουν με την καθημερινότητά τους, υπερασπίζονται και τονώνουν την εθνική φιλοτιμία, σέβονται και μετέρχονται τη διαδικασία της νόμιμης δημιουργίας πλούτου, περιφρονώντας συγχρόνως την επίδειξή του, και κυρίως απέχουν επίμονα από τα σκηνοθετημένα τηλεοπτικά παράθυρα, ακόμα και σοβαρών τάχα εκπομπών, αν και θα μπορούσαν, αν το ήθελαν, να ήταν μονίμως καλεσμένοι σ΄ αυτά. Ολοι αυτοί οι μικροί «θρίαμβοι» σηματοδοτούν πλέον ένα κίνημα. Ενα κίνημα που φαίνεται να έχει ξεπεράσει το όριο του «μια μάταιη προσπάθεια δεν είναι μια άχρηστη προσπάθεια» και να κινείται, ήδη, στη λογική του: «δεν είναι εξίσου ριψοκίνδυνο το να μην επιχειρήσεις, και το να μην πετύχεις». * O κ. Κωστούλας είναι τέως γενικός διευθυντής εταιρειών του ευρύτερου χρηματοπιστωτικού τομέα. Ένα νέο βιβλίο του, με τίτλο: «ΔΙΑΒΑ-ΖΩΝΤΑΣ με το μολύβι στο χέρι», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ. gcostoulas@gmail.com ΟΙ ΟΜΙΛΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΟΣΙΟΥ Νίκος Κοκοσαλάκης: «Ποια είναι τα κύρια γνωρίσματα της κρίσης;»Δημήτρης Κυριαζής: <<H κρίση του πολιτιστικού υποκειμένου. Πολιτιστική και Ψυχαναλυτική προσέγγιση>> Ηλίας Μαλεβίτης: <<Η πολυπολιτισμικότητα και η Μουσουλμανική μετανάστευση: ανίχνευση όρων και ορίων>> Σταύρος Γιαγκάζογλου: <<Η κρίση στην εκπαίδευση: υπάρχει λύση;>> Άγγελος Καλογερόπουλος-Τασούλα Καραγεωργίου: <<Επιπτώσεις της κρίσης στη γλώσσα και την επικοινωνία>> Γιώργος Κόρδης: <<Η ανανεωτική δύναμη της Παράδοσης. Ο ρυθμός στις εικαστικές τέχνες και η σημασία του>> Γιώργος Δελαστίκ: <<Η κρίση στην οικονομία και την πολιτική>> Γιώργος Κωστούλας: << Η κρίση και ο ρόλος της επιχειρηματικής ηγεσίας>> Φώτης Παπαθανασίου: <<¨Εν αρχή ήν ο ρυθμός¨: ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής στη σύγχρονη κοινωνία και ποια μπορεί να είναι η συμβολή της σε μια νέα πνευματικότητα;>> Κώστας Γεωργουσόπουλος: <<Μπορεί να συμβάλει το θέατρο στην υπέρβαση της κρίσης;>> Αλέξανδρος Αγγελόπουλος: <<Πολιτισμός και τουρισμός: σε αναζήτηση ταυτότητας, καινοτομίας και εξωστρέφειας>> Ευφροσύνη Δοξιάδη: <<Υπάρχει κρίση στην τέχνη;>> Χρήστος Γιανναράς: <<Ανήκωμεν εις την Δύσιν;>> Κώστας Ζουράρις: <<Πολυπολιτισμικότητα και ελληνική ταυτότητα>> Σωτήρης Γουνελάς: <<Η αποϊεροποίηση και ο απανθρωπισμός του πολιτισμού>>

Πηγή:www.capital.gr

Μισθοί 300 ευρώ!

Μπορεί ο Έλληνας εργαζόμενος να ζήσει με 300 ευρώ τον μήνα; Μπορεί η Ελλάδα να γίνει Βουλγαρία; Μην βιαστείτε να απαντήσετε «όχι», διότι εκεί πάνε τα πράγματα. Η Ελλάδα θα μετατραπεί σε μία χώρα χαμηλού εργατικού κόστους, παρασύροντας ταυτόχρονα όλες τις αξίες σε ανάλογα επίπεδα τιμών. Αυτή είναι η αλήθεια για την Οικονομία που καλείται να πει η κυβέρνηση στον ελληνικό λαό, όπως ζήτησε και ο κ. Λοβέρδος… Αυτή τη στιγμή το ελληνικό δημόσιο καλείται να πληρώσει συντάξεις και μισθούς που δεν τους έχει. Υπάρχουν δύο λύσεις. Είτε να συνεχίσει η χώρα να δανείζεται για να πληρώνει, είτε να γίνει μία βίαιη αναπροσαρμογή όλων των αξιών προς τα κάτω. Και μην βιαστείτε να πείτε ότι δεν υπάρχει κάτι χειρότερο. Υπάρχει! Η Αλβανία του Χότζα είναι η αμέσως επόμενη λύση… Η συνεχής αύξηση του δημόσιου χρέους είναι ένα ανέκδοτο που θα έχει κακό τέλος. Μόνο ένας παράφρονας θα συνέχιζε να δανείζεται και με κίνδυνο να χάσει όλα του τα περιουσιακά στοιχεία, μόνο και μόνο για να μην μάθει η οικογένειά του το οδυνηρό νέο, ότι δεν της φτάνουν οι πόροι για να συνεχίσει να ζει όπως ζούσε. Βρίσκετε υπερβολικό το νούμερο των 300 ευρώ; Κάντε το 500, αν αυτό σας ικανοποιεί. Σε κάθε περίπτωση, είναι φανερό πέρα για πέρα ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να καταναλώνουμε λεφτά που δεν έχουμε. Κάποτε ήταν πολύ σημαντικό για μία οικογένεια να αγοράσει ένα αυτοκίνητο. Σήμερα είναι πολύ εύκολο για την ίδια οικογένεια να αγοράσει και δύο και τρία αυτοκίνητα. Περάσαμε δέκα χρόνια υπερβολικής ευμάρειας με δανεικά χρήματα κι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ζούμε σε μία χώρα που δεν παράγουμε κάτι. Και το χειρότερο είναι ότι οι πολιτικοί μας ηγέτες συνεχίζουν να σερβίρουν παραμύθια στο λαό, αντί να προσπαθήσουν να αλλάξουν ριζικά αυτή την άρρωστη κατάσταση. Υπήρχε ελπίδα να κάνουμε κάτι, να διορθώσουμε την πορεία μας, αλλά όσο περνάει ο χρόνος και δεν κάνουμε το παραμικρό, τόσο πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα. Κι ύστερα μας φταίνε οι κακοί ευρωπαίοι, οι δόλιοι ξένοι τραπεζίτες και το διεθνές ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Με τα μυαλά που κουβαλάμε πάμε ολοταχώς προς τον γκρεμό. Είναι η ώρα να πούμε την αλήθεια. Όλη την αλήθεια. Η καταγγελία των διεθνών Οίκων (όσο ύποπτος κι αν είναι ο ρόλος τους) δεν μπορεί να φέρει ευημερία. Δεν είναι λύση.  Η λύση είναι η πλήρης ανατροπή των πάντων. Εδώ και τώρα. Αύριο θα είναι αργά… Θανάσης Μαυρίδης thanasis.mavridis@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Ο πόλεμος στη Λιβύη και τα άμεσα Ελληνικά Συμφέροντα

Του Νίκου Κοτζιά

Η Εξωτερική πολιτική για να είναι πετυχημένη οφείλει να είναι ενεργητική και δημοκρατική. Να συνδέει τις θεματικές και δράσεις της με τα συμφέροντα της χώρας και την ηθική ως προς την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση. Δεν μπορεί να είναι ετσιθελική. Στη βάση του τι θα μας άρεσε. Αλλά ούτε και να παρακολουθεί απλά παθητικά τις επιλογές τρίτων και να τις υιοθετεί με υποκλίσεις είτε αυτός λέγεται Σαρκοζύ, είτε Γκαντάφι. Πρέπει να υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα και τις ανάγκες των πολιτών. Να εξετάζει το τι μπορεί να κερδίσει η χώρα από αυτές τις εξελίξεις. Το τι οφείλει να διεκδικεί η κυβέρνηση ως προς το κόστος του πολέμου και την ελληνική ΑΟΖ.

1. Το κριτήριο της Δημοκρατίας
Ορθά ο πρωθυπουργός της χώρας θέλησε την προηγούμενη Τρίτη να ενημερώσει τη Βουλή των Ελλήνων γύρο από τον πόλεμο της Λιβύης. Σε όλα τα υπόλοιπα μέτωπα της δημοκρατίας, όμως, ακολουθεί την πεπατημένη της κυβέρνησής του: Παραβίαση των δημοκρατικών συνταγματικών κανόνων. Θυμίζω, ότι η στήριξη που δίνει η Ελλάδα στη συμμαχία των κρατών που αντέδρασαν η κάθε μία για διαφορετικό λόγο στα εγκλήματα του Γκαντάφι ενάντια στους Λίβυους δεν απορρέει από κάποια συμβατική της δέσμευση. Πρόκειται για πόλεμο που διεξάγεται από εθνικά κράτη σε μεταξύ τους συμμαχία, αλλά δεν διεξάγεται από το ΝΑΤΟ ή την ΕΕ. Οι δε αποφάσεις του ΟΗΕ δεν δεσμεύουν τα μέλη τους να διαθέσουν πολεμικό υλικό και έδαφος / βάσεις στους εμπλεκόμενους. Κατά συνέπεια, προκειμένου να κινηθεί η Ελληνική κυβέρνηση στην πολεμική σκηνή θα έπρεπε να υπάρξουν συλλογικές αποφάσεις των ειδικών κύκλων κυβερνητικής λειτουργίας, όπως είναι το ΚΥΣΕΑ και ακόμα ορθότερα του ίδιου του Υπουργικού Συμβουλίου. Το γεγονός είναι ότι δεν υπήρξε ούτε για αυτό το θέμα μια συλλογική κυβερνητική απόφαση. Πολύ λιγότερο τέθηκε αυτή η όποια επιλογή υπόψη της Βουλής, όχι για ενημέρωση, αλλά για έγκριση. Τέλος, με βάση τις συνταγματικές επιταγές η Κυβέρνηση όφειλε να ενημερώσει επίσημα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τις όποιες ενέργειές της.

2. Στην κρίση ποιος πληρώνει τις πολεμικές δαπάνες της Ελλάδας;
Αντίθετα με τις συνταγματικές και δημοκρατικές επιταγές, μια μικρή ομάδα στην Κυβέρνηση χειρίζεται τα ζητήματα της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής ως να είναι ιδιωτική υπόθεση. Δεν θεωρεί τον εαυτό της υποχρεωμένο να θέτει τις σκέψεις της προς απόφαση στα υφιστάμενα όργανα και θεσμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση δεν έκανε καν τον κόπο να ενημερώσει τους αρχηγούς των κομμάτων πριν πάει επτά ημέρες πριν στο Παρίσι και δώσει τη συναίνεσή της για τον πόλεμο της Λιβύης. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο τυπικό. Είναι ουσιαστικό. Αν ήθελε η κυβέρνηση να κάνει την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση με αφορμή τα μέσα που έβαλε στη διάθεση των συμμάχων, έπρεπε να εμφανιστεί στο Παρίσι με την επίκληση αντιρρήσεων στο εσωτερικό μέτωπο προκειμένου να λάβει αυτά που όφειλε να ζητήσει.Η συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο που διεξάγει η αντι-Γκαντάφι συμμαχία κοστίζει άμεσα στην Ελλάδα ένα εκατομμύριο ευρώ και έμμεσα σχεδόν δύο το μήνα. Αν ο πόλεμος κρατήσει όσο και άλλοι ανάλογοι, τότε η Ελλάδα θα έχει ένα κόστος τουλάχιστον 250.000.000 Ευρώ σε εποχή βαθιάς κρίσης. Πριν δώσει, λοιπόν, την συναίνεσή της, θα έπρεπε να είχε διασφαλίσει ότι «οι αυστηροί» ευρωπαίοι σύμμαχοί μας, αλλά και τα αραβικά κράτη που επιθυμούν την ανατροπή του Γκαντάφι θα συμφωνούσαν να αναλάβουν τα έξοδα που θα κάνει το ελληνικό κράτος με τις διευκολύνεις και στήριξη που τους δίνει. Η δε ελληνική διπλωματία όφειλε να συνομιλήσει προηγούμενα με τον αραβικό κόσμο. Η ελληνική κυβέρνηση και τα φερέφωνά της δείχνουν να μην τους νοιάζει καθόλου το κόστος αυτού του πολέμου για τα ελλείμματα της Ελληνικής οικονομίας που βρίσκεται σε ύφεση και εφαρμόζει πολιτική μονόπλευρης λιτότητας.

3. Τι θέλουν οι Γάλλοι και μια ελληνική απαίτηση ως προς την ΑΟΖ
H Γαλλία είναι η χώρα που κίνησε και συνέβαλε όσο κανείς άλλος στην διαμόρφωση μιας συμμαχίας για τον Πόλεμο της Λιβύης. Κατά τη γνώμη μου τρεις είναι οι λόγοι αυτής της επιλογής. Πρώτον, το Παρίσι ήθελε να επανακάμψει στην παγκόσμια πολιτική σκηνή ως σοβαρός παίκτης, αποφασιστικός και ικανός να προασπίσει τα συμφέροντά της Γαλλίας και εκτός Ευρώπης. Δεύτερο, ο Σαρκοζί χρειαζόταν τον πόλεμο για λόγους εσωτερικής πολιτικής. Ως εργαλείο και μοχλό πολιτικής ανάκαμψης. Τρίτο, η Γαλλία προσπαθεί με αυτή την επιχείρηση να αναδιατάξει τους συσχετισμούς στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όντας με σειρά οικονομικών προβλημάτων, ιδιαίτερα ως προς τα ελλείμματα και την ανάκαμψη, βρέθηκε τον τελευταίο χρόνο υπό τον Γερμανικό ημι-ηγεμονισμό. Αναγκάστηκε σε μεγάλο βαθμό να ακολουθεί τις επιλογές του Βερολίνου. Να εμφανίζεται ως ο μικρός συνεταίρος του γαλλογερμανικού άξονα και όχι ως ο ισότιμος συνομιλητής του Βερολίνου. Η οικονομική ισχύς της Γερμανίας σε περίοδο μεγάλης κρίσης έγινε το πρώτιστο κριτήριο για το ποιος επιβάλλει και πώς την θέλησή του στην ΕΕ. Η Λιβύη υπήρξε μια σημαντική αφορμή για το Παρίσι προκειμένου να αλλάξει την ευρωπαϊκή ατζέντα. Να στριμώξει την άβουλη σε τέτοια ζητήματα Γερμανία και να δείξει το ποιος είναι το αφεντικό στα μεγάλα γεωπολιτικά ζητήματα. Με άλλα λόγια υπενθύμισε στη Γερμανία ότι δίπλα στα νομισματικά ζητήματα υπάρχουν σημαντικότατα ζητήματα στα οποία η Γερμανία έχει περιορισμένο λόγο και δυνατότητες.Η Γαλλία προσβλέπει σε μια αλλαγή της κυβέρνησης στην Λιβύη. Κυβέρνηση η οποία θα της «Χρωστά» τη νίκη, αλλά και τις όποιες αρχικές δυνατότητες διακυβέρνησης. Η Ελληνική εξωτερική πολιτική προς το παρόν ακολουθεί τις επιλογές της Γαλλίας και της συμμαχίας της με ΗΠΑ και ΗΒ. Η μεγάλη ευκαιρία είναι να θέσει η Ελλάδα ζητήματα προϋπόθεση για την όποια συνδρομή της; Όπως τα χρέη της Λιβύης σε έλληνες και η συμμετοχή της Ελλάδας στην ανοικοδόμησή της. Η κυριότερη, όμως, προϋπόθεση αφορά την σημαντική διαφορά που έχει η Λιβύη με την Ελλάδα ως προς την ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη). Στη λογική της Τουρκίας δεν αναγνωρίζει στην νήσο Γαύδο στα νότια της Κρήτης δικαίωμα στην ΑΟΖ. Κατά τη γνώμη μου σημαντικός γνώμονας της όποιας ελληνικής στάσης στον πόλεμο της Λιβύης είναι η αποδοχή εκ μέρους της Λιβύης ότι η ελληνική ΑΟΖ στο Λιβυκό Πέλαγος ξεκινά και από την Γαύδο. Άμεσα δε, η δέσμευση της συμμαχίας ότι θα συμπεριλάβει αυτό το ελληνικό δίκαιο αίτημα στις μεταπολεμικές συμφωνίες. Διότι θα ήταν το λιγότερο οξύμωρο, να απέχει η Τουρκία από τον πόλεμο, μετρώντας κέρδη στους «αραβικούς δρόμους», και η νέα κυβέρνηση της Λιβύης να λειτουργήσει στις σχέσεις της με την Ελλάδα στη βάση «των προδιαγραφών» της Άγκυρας.

4. Η θέση της Γερμανίας – νέες ελληνικές διαπραγματευτικές δυνατότητες
Η Γερμανική διπλωματία δεν περιορίστηκε στην άρνηση συμμετοχής στην «εκστρατεία στη Λιβύη», αλλά και στην ψήφιση ενός τέτοιου δικαιώματος στους συμμάχους της. Η θέση της έναντι των άλλων δυτικών δυνάμεων δεν είναι η ίδια όπως στον δεύτερο πόλεμο του Ιράκ διότι αυτή τη φορά είχε τη Γαλλία απέναντί της. Στην επιλογή της αυτή, η Γερμανία έκανε σειρά λαθών. Όπως, πρώτον, δεν κατάλαβε με σαφήνεια τα κριτήρια δράσης της Γαλλίας. Δεύτερον, δεν περίμενε ότι οι ΗΠΑ θα συμφωνούσαν με τη Γαλλία για αυτή την εκστρατεία και μάλιστα με τον τρόπο που έγινε. Τρίτον, περίμενε ότι Ρωσία και Κίνα θα καταψήφιζαν στο ΣΑ του ΟΗΕ και εκείνη θα έπαιρνε μια ενδιάμεση ιδιαίτερη θέση. Τελικά βρέθηκε ουσιαστικά απέναντι σε όλη την Δύση και στην ίδια γραμμή με τις αναδυόμενες δυνάμεις. Αυτό της δημιουργεί μια αίσθηση απομόνωσης και ανασφάλεια. Το γεγονός αυτό, την κάνει πιο ευάλωτη στις πιέσεις των ΗΠΑ σε ορισμένους άλλους τομείς, όπως, πιθανά, στα νομισματικά. Ιδιαίτερα οι πιέσεις των ΗΠΑ ως προς την Ιρλανδία, πιστεύω ότι θα αποδώσουν επί της ουσίας, όχι κατ’ ανάγκη και επί των τύπων: Όπως, επί παραδείγματι, να συναινέσει η Ιρλανδία σε μια ενιαία φορολογική λογική στην ΕΕ διατηρώντας, όμως, το δικό της ιδιαίτερο φορολογικό καθεστώς. Μη υποχωρώντας, δηλαδή, στις αντίστοιχες με τα ελληνικά 50 δισεκατομμύρια απαιτήσεις του Βερολίνου.Η Ελλάδα οφείλει να αναλύσει την τωρινή θέση της Γερμανίας στο πλέγμα των δυτικών σχέσεων και συστήματος θεσμών. Το ίδιο, βέβαια, οφείλει να κάνει ως προς την Τουρκία (δεν είναι, βέβαια, του παρόντος). Να κατανοήσει το βαθμό που αναγκάζεται τη Γερμανία, εξαιτίας της μη συμμετοχής της στον πόλεμο της Λιβύης να δείξει καλύτερο πρόσωπο έναντι των κυρίων συμμάχων της. Την νέα θεματική ιεράρχηση της Γαλλίας. Τις καινούργιες πιέσεις που θα ασκήσουν οι ΗΠΑ στη Γερμανία. Σε αυτά δε τα πλαίσια να ζητήσει α) καλύτερους όρους δανεισμού. Β) Πληρωμή για τα έξοδά της εξαιτίας του πολέμου της Λιβύης. Γ) Διασφάλιση της ΑΟΖ της στη Μεσόγειο / Λιβυκό Πέλαγος.

Αναρτήθηκε από epirusgate

Γιατί η Δύση θέλει να ρίξει το Καντάφι – Τι τρέμει η Άγκυρα – Γιατί οι ΗΠΑ ευνοούν τις εξεγέρσεις.

Το εξεγερσιακό τσουνάμι «πνίγει» τα τουρκικά σχέδια.

Του Σταύρου Λυγερού

Επισήμως, η επιχείρηση «Αυγή της Οδύσσειας» δεν έχει ως επίσημο στόχο την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι. Είναι σαφές, όμως, ότι πιθανότητες ενός συμβιβασμού, που θα περιλαμβάνει τη παραμονή του στην εξουσία, καθίστανται αμελητέες. Όπως ήταν αναμενόμενο, η δυναμική της εμπλοκής οδηγεί τις δυτικές δυνάμεις να υπερβούν την εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Το γεγονός αυτό μειώνει τις πιθανότητες η Λιβύη να διχοτομηθεί de facto, αν και η περίπτωση αυτή δεν μπορεί να αποκλεισθεί. Η δυτική επέμβαση απομακρύνει το ενδεχόμενο οι καθεστωτικές δυνάμεις να καταπνίξουν την επανάσταση. Από την άλλη, μένει να αποδειχτεί στην πράξη εάν οι επαναστατικές δυνάμεις είναι ικανές να καταλάβουν τη Τρίπολη.

Προς το παρόν, στο έδαφος το στρατιωτικό πλεονέκτημα παραμένει στα χέρια του Καντάφι. Εάν δεν είχε μεσολαβήσει η δυτική επέμβαση, το πιθανότερο είναι ότι η επανάσταση θα είχε καταπνιγεί στο αίμα. Με τη βοήθεια μισθοφόρων από τη Μαύρη Αφρική και χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα οπλικά συστήματα, το καθεστώς κατάφερε όχι μόνο να αναχαιτίσει την προέλαση των αντίπαλων του, αλλά και να περάσει στην αντεπίθεση. Καθοριστικό ρόλο έπαιζε το γεγονός ότι με διάφορα μέτρα ο Καντάφι απέτρεψε την αποσκίρτηση πρόσθετων στρατιωτικών μονάδων. Από τη στιγμή που κατάφερε να ελέγξει τον κορμό των ενόπλων δυνάμεων, η εξέλιξη ήταν προδιαγεγραμμένη. Οι επαναστάτες διακρίνονται για τον ενθουσιασμό και την αυτοθυσία τους, αλλά από επιχειρησιακής απόψεως είναι αδύναμοι.

Νέα Δυναμική.

Προφανώς, το κίνητρο της Δύσης δεν ήταν μόνο η αποτροπή μιας ανθρωπιστικής καταστροφής. Είναι δεδομένο ότι υπάρχει και η σκοπιμότητα ελέγχου του εξαιρετικής ποιότητας λιβυκού πετρελαίου. Υπάρχουν, όμως, και γεωπολιτικοί λόγοι. Από την έκβαση των συγκρούσεων δεν θα κριθεί μόνο το μέλλον της Λιβύης, θα κριθούν και οι ισορροπίες στη Μέση Ανατολή. Εάν ο Καντάφι κατέπνιγε την επανάσταση, το εξεγερσια­κό κύμα θα παλινδρομούσε και θα εκτονωνόταν. Αντιθέτως, η ανατροπή του καθεστώτος θα προσδώσει μια νέα δυναμική στο εξε­γερσιακό κύμα, το οποίο έχει δείξει ότι δεν κάνει εξαιρέσεις. Με τον ίδιο τρόπο που απειλεί αντιαμερικανικά καθεστώτα, απειλεί και φιλοαμερικανικά, όπως το Μπαχρέιν. Όλα δείχνουν, όμως, ότι η κυβέρνηση Ομπάμα έχει επιλέξει να διευκολύνει το κύμα αλλαγής που σαρώνει τον αραβικό κόσμο. Οι Αμερικανοί έχουν υιοθετήσει χαμηλούς τόνους, αλλά έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στο διπλωματικό επίπεδο και βεβαίως πρωταγωνιστούν στο στρατιωτικό. Η Ουάσινγκτον εργάσθηκε παρασκηνιακά για να πείσει τον Αραβικό Σύνδεσμο να ταχθεί υπέρ του ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά και για να εξασφαλίσει τη συμμετοχή δυνάμεων από αραβικές χώρες.

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι θα προσδώσει πρόσθετη δυναμική στο εξεγερσιακό κύμα. Κατά πάσα πιθανότητα, η πυρκαγιά θα φουντώσει στις χώρες του Κόλπου, με απρόβλεπτες συνέπειες όχι μόνο για τις γεωπολιτικές ισορροπίες, αλλά και για τη διεθνή οικονομία, λόγω πετρελαίου. Οι Αμερικανοί το γνωρίζουν, αλλά ξεπέρασαν τις επιφυλάξεις τους, ελπίζοντας ότι θα ελέγξουν τις εξελίξεις και στο τέλος θα εξέλθουν με αυξημένη επιρροή.

Η αποσταθεροποίηση της περιοχής, που καταλαμβάνει ο αραβικός κόσμος, υποχρεώνει όχι μόνο τις μεγάλες, αλλά και τις τοπικές δυνάμεις να προσαρμόσουν τις πολιτικές τους. Αυτά αφορά πρωτίστως την Τουρκία του Ερντογάν, η οποία δεν έχει κρύψει τη φιλοδοξία της να καταστεί σημείο αναφοράς και ηγεμονική δύναμη στον μεταοθωμανικό χώρο. Για τον σκοπό αυτό εξώθησε σε ρήξη τις σχέσεις της με το Ισραήλ, με σκοπό να κερδίσει την καρδιά των απανταχού μουσουλμάνων.

Παραλλήλως, πραγματοποίησε εντυπωσιακά ανοίγματα προς αντιδυτικές χώρες, όπως το Ιράν και η Συρία. Τα ανοίγματα αυτά, βεβαίως, υπαγορεύθηκαν κυρίως από την επιδίωξη της Άγκυρας να συντονίσει τη δράση της μ’ αυτές τις χώρες, ώστε να καταστεί αποτελεσματικότερη η αντιμετώπιση του κουρδικού αλυτρωτισμού.

Η κυβέρνηση Ερντογάν ήταν ε­ξαρχής αντίθετη με τη δυτική επέμβαση στη Λιβύη όχι μόνο λό­γω της προσέγγισης της με το καθεστώς Καντάφι και των μεγάλων τουρκικών οικονομικών συμφερόντων στη Λιβύη. Ήταν και λόγω της δικαιολογημένης εκτίμησης ότι, εάν πέσει το καθεστώς Καντάφι, η τύχη του καθεστώτος Ασαντ θα έχει κριθεί. Στη Συρία έχουν ήδη πραγματοποιηθεί μαχητικές διαδηλώσεις, στις οποίες το καθεστώς απάντησε με σκληρή καταστολή. Είναι μάλλον απίθανο, όμως, ο Άσαντ να συνεχίσει την ίδια σκληρή γραμμή εάν ο Καντάφι έχει κακό τέλος.

Κουρδικό… πορτοκάλι.

Εάν πέσει το καθεστώς Άσαντ, η δυτική επιρροή θα αυξηθεί σημαντικά στη Συρία, προκαλώντας αντίστοιχη μείωση της επιρροής που σήμερα ασκεί η Άγκυρα. Σημαντικό πλεονέκτημα θα αποκτήσουν συνολικά οι Κούρδοι. Το κουρδικό κρατίδιο στο Βόρειο Ιράκ θα εξασφαλίσει πρόσβαση στη θάλασσα και ως εκ τούτου δεν θα εξαρτάται, όπως σήμερα, από την Άγκυρα. Το ίδιο θα ισχύσει και συνολικά για το Ιράκ, γεγονός που θα περιορίσει τη σημασία της Τουρκίας για τις ΗΠΑ. Παραλλήλως, θα ευνοηθεί και το κουρδικό κίνημα στην Τουρκία, αφού στα νώτα του (στη Συρία και στο Ιράκ) θα έχει όχι μόνο κουρδικούς πληθυσμός, αλλά και φιλικές συνθήκες. Το γεγονός αυτό αναπόφευκτα θα κλιμακώσει περαιτέρω και τις πιέσεις που ήδη ασκούν οι Κούρδοι της Τουρκίας για πολιτική αυτονομία.

Όπως φάνηκε από τη σπουδή του Τούρκου προέδρου Γκιουλ να επισκεφθεί το Κάιρο λίγο μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ, η Άγκυρα είναι αποφασισμένη να ρίξει γέφυρες και να αποκτήσει ερείσματα στα μεταλλαγμένα από τις εξεγέρσεις καθεστώτα. Η κυβέρνηση Ερντογάν «πουλάει» στους Δυτικούς τη θεωρία ότι το τουρκικό μοντέλο είναι η λύση στο πρόβλημα μετάβασης που έχει προκύψει στον αραβικό κόσμο. Προσπαθεί να τους πείσει να της αναθέσουν την «εργολαβία», με το επιχείρημα ότι η νεοοθωμανική Τουρκία και ταιριάζει στους Άραβες και βολεύει τη λύση.

Το διπλωματικό αυτό εγχείρημα δεν προσκρούει μόνο στην αντίθεση του Ισραήλ. Προσκρούει και στις επιφυλάξεις τόσο των Αμερικανών όσο και των Ευρωπαίων. Η επιτυχία της τουρκικής διπλωματίας θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και από τον χώρο που θα της αφήσει η Ουάσινγκτον. Υπάρχει, όμως, και μία πτυχή που αφορά άμεσα την Ελλάδα.

Υπενθυμίζουμε ότι επί Μουμπάρακ η Αίγυπτος διαπραγματευόταν με την Τουρκία την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών, παρ’ ότι η ύπαρξη του Καστελόριζου αποκόπτει την τουρκική από την αιγυπτιακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Πριν αρχίσει διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα, το Κάιρο όφειλε να περιμένει ή μία ελληνοτουρκική συμφωνία οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών ή μία απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου για την επήρεια του Καστελόριζου στην οριοθέτηση. Μένει να φανεί ποια θα είναι η στάση της νέας αιγυπτιακής κυβέρνησης.

Ο Κόλπος της Σύρτης.

Η τουρκική διπλωματία έχει επηρεάσει και τη στάση του καθεστώτος Καντάφι στις ελληνολιβυκές συνομιλίες για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Ενώ καταχρηστικά έκλεινε τον γιγαντιαίο κόλπο της Σύρτης με γραμμή βάσης και άρχιζε τη μέτρηση των θαλασσίων ζωνών από εκεί και πέρα, δεν αναγνώριζε ότι η Γαύδος πρέπει να συνυπολογισθεί στην οριοθέτηση!

Οι αλλαγές που έχει επιφέρει σε αραβικά καθεστώτα του Μαγκρέμπ το εξεγερσιακό κύμα, εκτός των άλλων, χαλάνε το κλίμα περικύκλωσης της Ελλάδας, που η τουρκική διπλωματία είχε δημιουργήσει για το ζήτημα των θαλασσίων ζωνών. Αυτός είναι από μόνος του λόγος για τον οποίο η Αθήνα δεν έπρεπε να απουσιάζει από τις τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται στη γειτονιά μας.

Ένας πρόσθετος λόγος είναι ότι οι Τούρκοι επιχειρούν να δημιουργήσουν εντυπώσεις και να εγγράψουν υποθήκες σε βάρος ελληνικών συμφερόντων. Όπως είναι γνωστό, αρχικά τήρησαν αρνητική στάση, παρεμποδίζοντας και τη διαδικασία λήψης αποφάσεων στο NATO, Όταν διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να αποτρέψουν τη δυτική επέμβαση, αποφάσισαν να συμμετάσχουν, ζητώντας να αναλάβουν τον έλεγχο της θαλάσσιας περιοχής μεταξύ Κρήτης και Βεγγάζης.

Η κίνηση των Τούρκων συνδέεται με τις σοβαρές ενδείξεις ότι η θαλάσσια αυτή περιοχή κρύβει στον βυθό της μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου. Η Άγκυρα δεν έχει κανένα έρεισμα να διεκδικήσει μια περιοχή που θα χωρισθεί μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης, αλλά είναι σαφές ότι με την έντονη ναυτική παρουσία τους επιδιώκουν ένα ρόλο.

Εφημερίδα: ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ

Φουστανελάδες και νεογενίτσαροι

ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ

«Η μέγιστη προσφορά του 1821 είναι ότι συνιστά ένα εκσυγχρονιστικό γεγονός»
Θάνος Βερέμης

Σε προηγούμενο άρθρο μας (Ρήξη, τ. 71) για τη νέα υπερπαραγωγή του ΕΛΙΑΜΕΠ «1821: μπερθ οφ α νέισιον», τονίσαμε ότι η σειρά 1821 δεν είναι κάποιο ιστορικό ντοκιμαντέρ, αλλά μία παραγωγή καθαρά πολιτική. Ήρθε το τέταρτο επεισόδιο, με τίτλο «Φράκο ή φουστανέλα», να μας επιβεβαιώσει και να θέσει το ζήτημα στην ουσία του. Η οπτική της σειράς μπορεί να συνοψιστεί στα εξής: Οι Έλληνες μπορέσαμε να απελευθερωθούμε επειδή εγκαταλείψαμε την παράδοσή μας και μιμηθήκαμε την πεφωτισμένη Ευρώπη. Επειδή όμως δεν έχουμε εξευρωπαϊστεί πλήρως («Πίσω από τα Συντάγματα της Επανάστασης, αντίγραφα των ευρωπαϊκών, κρυβόταν ο φουστανελάς», μας λέει ο κύριος Βερέμης), έχουμε την κακοδαιμονία που μας τυραννάει μέχρι σήμερα. Αυτό είναι το συμπέρασμα που αποκομίζει ο θεατής. συμπτωματικά είναι και η κύρια γραμμή υπεράσπισης της κυβερνητικής πολιτικής, κάθε φορά που κάποιος «λαϊκιστής» διαμαρτύρεται εναντίον του μνημονίου, ή των Η.Π.Α. ή της Μέρκελ κ.λπ. Έτσι και ο Σκάι έχει στήσει μία ολόκληρη τηλεοπτική υπερπαραγωγή, που αποτυπώνεται σε δύο αράδες: «Καθίστε στ’ αβγά σας και κάντε ό,τι σας λέμε. Η μόνη μας σωτηρία είναι ο νεοφιλελευθερισμός». Αναλόγως του πνευματικού επιπέδου του προπαγανδιστή, βέβαια, το πρόταγμα αυτό μπορεί να πλασαριστεί και με πιο χοντροκομμένο τρόπο. Ο Πάσχος Μανδραβέλης, για παράδειγμα (Καθημερινή, 13 Φεβρουαρίου), γράφει –σχολιάζοντας τη σειρά– πως το ξήλωμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ξεκίνησε από τους Έλληνες διότι, από όλους τους υπόδουλους λαούς, οι Έλληνες ήταν οι πιο «παγκοσμιοποιημένοι»…

Βέβαια αυτά τα ζητήματα δεν θα μπορούσαν να τα χειριστούν στη τηλεοπτική συζήτηση διανοητικά μεγέθη επιπέδου Μανδραβέλη ή Τατσόπουλου (ο τελευταίος απεσύρθη άρον άρον από τις συζητήσεις, όταν κυκλοφόρησαν οι προεφηβικού επιπέδου διαδικτυακές συζητήσεις του). Έπρεπε να φέρουν το βαρύ πυροβολικό να μας τα πει. Και φέρανε… τον Ράμφο! Τον μεγάλο μας φιλόσοφο και υμνητή του αμερικανισμού, που είδε το φως το αληθινό στους ουρανοξύστες και τις λεωφόρους της Νέας Υόρκης… Η τηλεοπτική συζήτηση, όπως και το επεισόδιο, ήταν καταιγιστική. Το Βυζάντιο, όπως μας πληροφόρησε ο φιλόσοφος Ράμφος, απέκλεισε το δυτικό πρότυπο, τον «άνθρωπο της ατομικότητας», και επέλεξε την Τουρκία. Γι’ αυτό αργήσαμε να αποκτήσουμε εθνική συνείδηση και η νοοτροπία μας έμεινε σε στενό-οικογενειακό-τοπικό πλαίσιο. Έτσι πορεύτηκε η σύγχρονη Ελλάδα – «κατακερματισμένη σε σόγια, χωριά, τσιφλίκια και μικρά φέουδα» και βουτηγμένη στη διαφθορά. Όπου ο καθένας κοιτάει τα οικογενειακά και συντεχνιακά του συμφέροντα, όπως φαίνεται στις περιπτώσεις του άρθρου 86 περί ευθύνης υπουργών, ή του… πανεπιστημιακού ασύλου!!! (πήρε φόρα ο φιλόσοφος και δεν ήξερε τι έλεγε!). Πού να φαντάζονταν οι Έλληνες του 1821 ότι η λαϊκή παράδοση και η Ορθοδοξία, ο κοινοτισμός και η άμεση δημοκρατία, με τα οποία είχαν γαλουχηθεί, θα θεωρούνταν, διακόσια χρόνια μετά, ως η βασική αιτία για την εκπτώχευση της χώρας και της κοινωνίας μας…

Η συζήτηση επεκτάθηκε κατόπιν στον τρόπο πολέμου των Ελλήνων της εποχής. Όσοι περίμεναν μία συζήτηση για τις διαφορές τακτικού και άτακτου στρατού, συμβατικών και αντάρτικων επιχειρήσεων, διαψεύστηκαν. Οι «κλέφτικες» μέθοδοι πολέμου των Ελλήνων δεν έχουν οργανωτικά, τεχνολογικά, γεωγραφικά ή απλώς αριθμητικά αίτια, αλλά οφείλονται στο οπισθοδρομικό ανατολίτικο ταπεραμέντο των Ελλήνων, που δεν βρίσκουν λόγο να ρισκάρουν τη ζωή τους, όπως κάνανε οι Δυτικοί (κάπου εκεί το εξοργιστικό κήρυγμα του φιλόσοφου αρχίζει να μετατρέπεται σε απολαυστικό παραλήρημα). Τον ανταρτοπόλεμο, τα ταμπούρια και την κλεφτουριά, ο Σκάι τα θεωρεί υπόδειγμα δειλίας, σε αντίθεση με τους γενναίους Ευρωπαίους, που αψηφούσαν τον θάνατο και παρατάσσονταν σώμα με σώμα με τον αντίπαλο («ενώ εμείς βάζουμε μέσο για να την κοπανήσουμε», όπως συμπλήρωσε ο κύριος Πορτοσάλτε, αφήνοντάς μας ενεούς μπροστά σε αυτή την εξαιρετικής ευφυΐας παρατήρηση)! Διότι, όπως μας πληροφόρησε ο κύριος Ράμφος, οι ξένοι αξιωματικοί ήταν όλοι ευγενείς και, σε αντίθεση με τους ορθόδοξους ανατολίτες Έλληνες, οι ευγενείς έθεταν την τιμή πάνω από τη ζωή(!) Συγχέοντας την αυτοθυσία των αγωνιζόμενων λαών με το ιπποτικό πνεύμα των μεσαιωνικών ερωτικών μυθιστορημάτων, έφτασε ο φιλόσοφός μας να θεωρεί το ελληνικό αντιστασιακό ήθος επιλήψιμο ηθικά μπροστά στο esprit de corps των λογής λογής βαρόνων, δουκών και πριγκηπέσων, Γότθων και Βανδάλων… Οι Ευρωπαίοι ήταν πειθαρχημένοι και δεν φοβόντουσαν να αντιμετωπίσουν τον θάνατο. Ενώ οι Έλληνες προτιμούσαν να το σκάσουν και να κάνουν κλεφτοπόλεμο (το ίδιο θα πιστεύει, υποθέτουμε, και για τους δειλούς 12χρονους Παλαιστίνιους που κρύβονται στα σοκάκια, αντί να βγουν «σαν άντρες» μπροστά στα ισραηλινά τανκς…)! Οι αυτοκρατορικές ονειρώξεις του Ράμφου είναι γνωστές, γι’ αυτό και επιλέχθηκε από το ΕΛΙΑΜΕΠ να παρουσιάσει το επεισόδιο αυτό. Γιατί μπόρεσε να συνοψίσει όλη την ιδεολογία που προωθεί η παρέα του Παπαχελά και του Βερέμη.

Χαρακτηριστική της νοοτροπίας του 1821: μπερθ οφ α νέισιον είναι και η αντιμετώπιση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όποτε εξετάζεται η Αυτοκρατορία σε συνάρτηση με τους υπόδουλους Έλληνες, το πρόσημο είναι θετικό: ήταν ειρηνική, ανεκτική, «έφτιαξε έργα» (αυτό θα πει προσέγγιση της ιστορίας με όρους σημιτικής εκσυγχρονιστικής ρητορείας). Μία χαρούμενη εικόνα προόδου και ευημερίας.
Όποτε, όμως, η Αυτοκρατορία εξετάζεται σε συνάρτηση με την Ευρώπη, το πρόσιμο είναι αρνητικό: Ασυδοσία και αναρχία, απατεώνες γραφειοκράτες και άκαρδοι φοροεισπράκτορες, κρατική δυσλειτουργία και διαφθορά σε όλο τους το μεγαλείο. Όπως… σήμερα! Γι’ αυτό και οι Έλληνες επαναστατούν, ζητώντας τη βοήθεια και την πείρα των Ευρωπαίων ώστε να φτιάξουν ένα κράτος χωρίς διαφθορά και ασυδοσία. Οι Ευρωπαίοι κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες να μας εκσυγχρονίσουν, αλλά η  προσπάθειες έμειναν ατελείς. Δεν τα καταφέραμε, καθώς κατά βάθος παραμείναμε μέχρι σήμερα… «Ελληνάρες»! Η αλήθεια είναι ότι θέλει πολλή τέχνη και μαστοριά για να μπορέσεις να ταυτίσεις έναν Αγώνα για ελευθερία και ανεξαρτησία με την υποτέλεια στη Δύση και στο… μνημόνιο!
Σε αυτά τα πλαίσια δεν παραξενεύει το γεγονός της πλήρους αποσιώπησης της παράδοσης και του αντιστασιακού ήθους του υπόδουλου Γένους. Η παρέα του Σκάι δεν άκουσε ποτέ για θρήνους της Άλωσης, δημοτικά τραγούδια, παιδομαζώματα και Πατροκοσμάδες. Ο αγώνας των Ελλήνων να απαλλαγούν από τη σκλαβιά των Τούρκων παρουσιάζεται σαν ιστορικό παράλληλο του σημερινού… «αγώνα» των νεοφιλελεύθερων να απαλλαγούν από τη «σκλαβιά» των κλειστών επαγγελμάτων και των συλλογικών συμβάσεων! Λογική σύνδεση, αν σκεφτούμε ότι για τους κυρίους αυτούς η έννοια της ελευθερίας συνήθως περιορίζεται στο αναφαίρετο, απαράγραπτο και αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα του… επιχειρείν.

Αν θέλαμε να δώσουμε με λίγα λόγια το βαθύτερο ιδεολογικό στίγμα της συγκεκριμένης σειράς, θα μπορούσαμε να πούμε ότι προωθεί μία ιδεολογία ανάλογη του κοινωνικού δαρβινισμού και του φυλετικού ρατσισμού, έτσι όπως αναπτύχθηκαν τον 19ο αιώνα, προκειμένου να παράσχουν ηθική νομιμοποίηση στην αποικιοκρατία της Δύσης: Οι ιθαγενείς λαοί είναι κατώτεροι της πολιτισμένης Δύσης και ανίκανοι να κυβερνηθούν από μόνοι τους, ανεξάρτητοι και αυτόνομοι. Πρέπει να υποταχθούν στους Δυτικούς, προκειμένου να προοδεύσουν και να εκσυγχρονισθούν. Έτσι δικαιολογούσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής εκείνης την εκμετάλλευση και καταστροφή του υπόλοιπου πλανήτη. Έτσι κάνουν και σήμερα, με την εξαγωγή δημοκρατίας, τις ανθρωπιστικές επιχειρήσεις, τα ανοιχτά σύνορα και τις ανοιχτές κοινωνίες, το ΔΝΤ και τη Διεθνή Τράπεζα, την παγκοσμιοποίηση και τον πολυπολιτισμό. Απαραίτητο στοιχείο επιβολής αυτής της νοοτροπίας στους αποικιοκρατούμενους λαούς είναι βέβαια η δημιουργία τοπικών ελίτ, συνδεδεμένων οικονομικά και (κυρίως) ιδεολογικά με την αποικιοκρατική μητρόπολη.
Στη σημερινή εποχή, βέβαια, δεν είναι φυλετικό το πρόσημο, αλλά πολιτισμικό. Το πρόβλημα των Ελλήνων, λοιπόν, είναι ότι διατηρήσαμε τον παραδοσιακό τρόπο ζωής, την κουλτούρα και την ιδιοπροσωπία μας. Δεν υποταχθήκαμε στο πολιτιστικό πρόταγμα της Δύσης, αλλά θελήσαμε να διατηρήσουμε το δικό μας. Το οποίο, βέβαια, οι συντελεστές της σειράς ταυτίζουν με το πολιτιστικό πρόταγμα της σκοταδιστικής Ανατολής: «Στο Βυζάντιο διαλέξαμε τους Τούρκους», μας είπε ο Ράμφος, λες και είχαμε διαγωνισμό Γιουροβίζιον στην Άλωση, και δώσαμε το δωδεκάρι στους γείτονες… Διαστρέφοντας αιτία και λύση, ο Σκάι ανακαλύπτει ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι ότι αποτελεί αποικία της καπιταλιστικής Δύσης, αλλά ότι η αποικιακή αυτή εξάρτηση δεν είναι αρκετά ισχυρή και ολοκληρωμένη!
Οι πολιτικές συνεπαγωγές της ιδεοληπτικής αυτής σειράς είναι εμφανείς. Οι ίδιοι οι συντελεστές της δεν προσπαθούν να τις κρύψουν (στο επόμενο επεισόδιο ο Ράμφος δεν θα διστάσει να προτάξει ως υπόδειγμα τον… Ερντογάν, που μπόρεσε να συνδυάσει τη «χθόνια» κουλτούρα με τον δυτικό εκσυγχρονισμό!). Οι συζητήσεις τους περιστρέφονται διαρκώς γύρω από τη σημερινή πολιτική και οικονομική πραγματικότητα. Και όπως η σειρά 1821 δεν βρήκε τίποτε το αρνητικό στον ρόλο των ευρωπαϊκών δυνάμεων της εποχής (δεν υπήρξε οικονομική εξάρτηση και αφαίμαξη, δεν υπήρξε αποικιοκρατία), έτσι, υποθέτουμε, δεν θα βρίσκουν και τίποτε το αρνητικό στον ρόλο των μεγάλων δυνάμεων (εθνικών ή υπερεθνικών, πολιτικών ή οικονομικών) της σημερινής εποχής. Μην ακούτε τους λαϊκιστές που φωνάζουν για τραπεζίτες και πολιτικούς, παγκοσμιοποίηση και ΔΝΤ, νέα κατοχή και νέα χούντα. Αιτία όλων των δεινών είναι η δυσκολία του Έλληνα να φορέσει, ή, αν θέλετε, να χωρέσει, στο φράκο που του ράψανε οι «ισχυροί»…

περιοδικό Άρδην, τ.84, Φεβρουάριος-Μάρτιος 2011

http://eksapodo.wordpress.com/2011/03/23/570/

Andre Rieu in Royal Albert Hall

Ο Andre Rieu είναι ένας 62χρονος Ολλανδός βιολιστής, από τα μεγαλύτερα εν ζωή ονόματα μαέστρων κλασικής μουσικής σήμερα στον κόσμο.Θεωρείται ο κορυφαίος ερμηνευτής στον κόσμο, των βάλς των Γιόχαν Στράους (πατέρα & υιού). Από το 1987 δημιουργεί την διάσημη ορχήστρα του: Johann Strauss Orchestra, με 50 περίπου εξαιρετικούς μουσικούς. Έχει γυρίσει όλο τον κόσμο και έχει παίξει στα μεγαλύτερα θέατρα & αίθουσες του κόσμου. Του έχει απονεμηθεί 2 φορές το World Music Award (κάτι σαν Όσκαρ για την παγκόσμια μουσική σκηνή κάθε είδους..) και έχει αρκετούς χρυσούς και πλατινένιους δίσκους σε ευρωπαικές χώρες, Αυστραλία και Βρετανία…
Το 2001 δίνει στήν ιστορικότερη αίθουσα συναυλιών της Βρετανίας (και μιά από τις πιό γνωστές ανα το κόσμο, μαζί με τη Σκάλα του Μιλάνου, το Madison Square Garden της Ν. Υόρκης κ.τ.λ), στο Royal Albert Hall του Λονδίνου,(έχουν παίξει και ερμηνεύσει εκεί κατά καιρούς όλοι οι μεγάλοι του 20αι.-από Κάλλας και Έντιθ Πιάφ μέχρι U2 kai Beatles) μια  από τις σπουδαιότερες συναυλίες του, το Millenium Concert, (η οποία μάλιστα ηχογραφείται ζωντανά και βγαίνει αργότερα σε δίσκο).
Επιλέγει για το κλείσιμο μιάς συναυλίας, με έργα Strauss, Sostakovich, George Gersuin Glen Miller, και άλλων μεγάλων κλασικών των προηγούμενων, αλλά κυρίως  του 20 αι.,  το κομμάτι που περιλαμβάνει το βίντεο που ακολουθεί απ’το you tube. Το τι επακολουθεί στην αίθουσα το «περιγράφει» το ίδιο το βίντεο..
Η συναυλία δεν είχε καμμιά απολύτως σχέση με το επίσημο Ελληνικό Κράτος , δεν διοργανώθηκε από κάποιο κρατικό ή ιδιωτικό ελληνικό φορέα, ούτε συμμετέχει σ’αυτήν με οποιονδήποτε τρόπο κάποιος Έλληνας, σαν μουσικός , μάνατζερ, οργανωτής ή απλός θεατής..(Το θέατρο είναι κατάμεστο από ..Βρετανούς -και όχι μόνο- όλων των ηλικιών).
Αυτός που «τιμάται» όμως από τον Andre Rieu, με την επιλογή του, είναι ένας κλασικός του 20αι. που έχει ξεπεράσει προ πολλού τα στενά όρια της νεοελληνικής μιζέριας και έχει γίνει μέρος της παγκόσμιας μουσικής πολιτιστικής κληρονομιάς εις το διηνεκές…
Το βίντεο στο you tube έχει πάνω από 2.000.000 προβολές..
Απολαύστε υπέυθυνα..

 http://www.youtube.com/watch?v=ia34kknFpk0

Ο ΜΙΚΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΙΣ ΣΠΙΘΕΣ ΚΡΗΤΗΣ

Με την προτροπή προς τους Κρητικούς «να διώξουμε τη Βάση της Σούδας από τον τόπο μας» ξεκίνησε ο Μίκης Θεοδωράκης την ομιλία του το Σάββατο 26 Μαρτίου στο Ηράκλειο της Κρήτης. Μια ομιλία συγκινησιακά φορτισμένη αφού ήταν η πρώτη φορά που μιλούσε στο γενέθλιο τόπο του ως ιδρυτής της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών. Εκπρόσωποι των Σπιθών από το Ηράκλειο αλλά και τα Χανιά και άλλα μέρη της Κρήτης παρακολούθησαν ευλαβικά την ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη που κινήθηκε με βάση τη ρήση του Νίκου Καζαντζάκη:»να κάνουμε αυτό που δεν μπορούμε»!

Ο Μίκης μίλησε για το θέμα που καίει αυτή τη στιγμή ολόκληρη την Ελλάδα: τη Βάση της Σούδας. Και κάλεσε τις Σπίθες της Κρήτης σε αγωνιστική κινητοποίηση. Από το Ηράκλειο κάλεσε τον πρωθυπουργό να κάνει το τόλμημα: να κλείσει τη Βάση της Σούδας: «Καλώ από δω από την Κρήτη των αγώνων και της λεβεντιάς, τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας  να κλείσει τώρα την αμερικανική Βάση της Σούδας!

Μόνο έτσι θα πάψει η κυβέρνηση να είναι συνένοχη στις «ανθρωπιστικές» δολοφονίες που διαπράττουν αγγλοαμερικάνοι και γάλλοι σταυροφόροι του πετρελαίου.

Και μην σπεύσουν πάλι κάποιοι να μιλήσουν για παρορμητισμό. Το δικαίωμα για το κλείσιμο  μας το δίνει η ισχύουσα συμφωνία του ’90 με το άρθρο 8, παράγραφος 1 ,που ορίζει τα εξής:

«Καμία διάταξη της συμφωνίας δεν αίρει το εγγενές δικαίωμα της κυβέρνησης της ελληνικής δημοκρατίας , σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, να λαμβάνει όλα τα κατάλληλα περιοριστικά μέτρα που απαιτούνται για τη διασφάλιση ζωτικών συμφερόντων της εθνικής ασφάλειάς της σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης».

Στη συνέχεια, ο ιδρυτής της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών απευθύνθηκε στο ακροατήριο τονίζοντας:
    
«Οραματίζομαι μιαν Ελλάδα κατ’ αρχήν ανεξάρτητη χωρίς ξένες στρατιωτικές βάσεις και ξένους προστάτες. Ανεξάρτητη, Αυτοδύναμη και Ασφαλή, με οικονομική, κοινωνική και μορφωτική ανάπτυξη και πολιτιστική ακτινοβολία»
Αναφέρθηκε επίσης εκτεταμένα στο πρόγραμμα της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών:
«Το Κίνημά μας φιλοδοξεί να καταστρώσει ένα πλήρες πρόγραμμα αναγέννησης της χώρας με την ενεργό συμμετοχή όλων των μελών μας. Και θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που ένας λαός θα είναι υπεύθυνος για το πρόγραμμα της δικής του διακυβέρνησης.

Για τον λόγο αυτό σχηματίζουμε παράλληλα κεντρικά και τοπικά επιστημονικές Επιτροπές που θα ασχοληθούν με όλα τα θέματα που συνθέτουν τη ζωή ενός Λαού, ενός Κράτους και ενός Έθνους.

Είναι καιρός πια ο κάθε πολίτης να ασχοληθεί σοβαρά και υπεύθυνα με τα προβλήματα που τον αφορούν αυτόν προσωπικά, τον λαό του και την πατρίδα του, ώστε να είναι σε θέση να συμμετέχει ενεργά στο κυβερνητικό σύστημα της Άμεσης Δημοκρατίας».

Τον Μίκη Θεοδωράκη στο πάνελ πλαισίωναν ο πολιτειολόγος Κώστας Ζουράρις και ο Γιώργος Κασιμάτης  καθηγητής του Συνταγματικού ο οποίος αναφέρθηκε εμπεριστατωμένα στο περιεχόμενο του Μνημονίου και πως παραβιάστηκε κατάφωρα το Σύνταγμα προκειμένου να περάσει από τη Βουλή και να ψηφιστεί: «Κανείς από τους 300 της Βουλής»είπε χαρακτηριστικά «δεν είχε το ενδιαφέρον να το μελετήσει, να δει πως η Ελλάδα παραιτείται άνευ όρων από τα κυριαρχικά της δικαιώματα  και να εξεγερθεί κατά του Μνημονίου». Τελείωσε την ομιλία του επισημαίνοντας την ανάγκη να γεννηθεί στην Ελλάδα μια νέα γενιά πολιτικών με ανεξάρτητη πολιτική σκέψη.
    
Ο Μίκης Θεοδωράκης στο τέλος της ομιλίας του μέσα σε ένα κλίμα καθολικού ενθουσιασμού  τραγούδησε μαζί με όλο το ακροατήριο το τραγούδι που έγραψε ο προ-προ-προπάππος του, ο  Στέφανος Χάλης «πότε θα κάνει ξαστεριά» και συνέχισε με το δοξαστικό από το Άξιον Εστί «Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ» ως συνεχιστής δισέγγονός του πλημμυρίζοντας την αίθουσα από τραγούδι  και χειροκροτήματα!

Για το Γραφείο Τύπου
Ιωάννα Κολοβού

Πανηγυρικός 25ης Μαρτίου στην Κύπρο

Εξοχότατε Κύριε Προεδρεύοντα της Κυπριακής Δημοκρατίας
Μακαριότατε
Εξοχότατε Πρέσβη της Ελλάδος
Ελληνίδες Έλληνες της Κύπρου

Λένε ότι οι Ελληνες πάντοτε γιορτάζουν την έναρξη ενός αγώνα. Όχι την αίσια κατάληξη του. Στην περίπτωση της 25ης Μαρτίου 1821 αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία. Το μεγαλείο της ελληνικής επανάστασης δεν ήταν τόσο οι λίγοι εναντίον των πολλών. Ηταν και αυτό. Πρωτίστως όμως ήταν ότι οι υπόδουλοι επί τετρακόσια χρόνια λίγοι Ελληνες κράτησαν κοινό αλυτρωτικό όραμα. Δεν ήταν μόνο ότι τόλμησαν να ξεσηκωθούν. Ηταν ότι τόλμησαν να συμπυκνώσουν κοινή εθνική αντίληψη για το παρελθόν και το μέλλον τους. Αυτό όμως το εθνικό ιδεώδες ήταν δαπανηρό και κινδυνώδες. Μπορούσαν οι Ελληνες ίσως να παραμείνουν ένα οθωμανικό μιλέτ στη διεκδίκηση των μικρών ευνοιών της υψηλής πύλης. Μπορούσαν ακόμη και να αφήσουν αδιεκδίκητη την αρχαιοελληνική ιστορία ως μια λαμπρή παρένθεση ενός λαού που ήκμασε και κατόπιν χάθηκε στα βάθη της ιστορίας. Όχι όμως. Αντ’ αυτού μόρφωσαν όραμα ελληνικό με εθνική ουσία. Αντί να βολευτούν με τον ευκολότερο ρόλο του Οθωμανού πολίτη υιοθέτησαν όραμα που τους έφερνε σε ευθεία σύγκρουση με την σκληρή πραγματικότητα τους. Πίστεψαν στην περήφανη ελληνική τους καταγωγή. Και αυτό τους επέτεινε τα αισθήματα ταπείνωσης στα χέρια των Τούρκων. Αντί να νοιώσουν βολεμένοι Οθωμανοί προτίμησαν να αισθάνονται Ελληνες, σκλαβωμένοι Ελληνες. Τι σήμαινε αυτό; Η συναίσθηση υψηλής ελληνικής καταγωγής δημιούργησε αυτόματα και ευθύνες και προσδοκίες παλιγγενεσίας. Οι επίγονοι του Πλάτωνα και του Λεωνίδα δεν μπορούσε να είναι υποτελείς σε κανένα. Η ελληνική ταυτότητα κουβαλά μαζί της υποχρεώσεις. Αρα ναι αυτό που έβαλαν στο μυαλό τους οι Ελληνες ήταν δαπανηρό και κινδυνώδες.

 

Ηταν επιλογή αυτό το όραμα ελληνικότητας; Δεν νομίζω. Πολλοί προαγωγοί ανέξοδου μοντερνισμού επιχειρούν να μας πείσουν ότι ο δυτικός διαφωτισμός που ξεκίνησε με τη γαλλική επανάσταση σκέπασε την υφήλιο και σμίλεψε εθνικές συνειδήσεις. Από το πουθενά. Περίεργο ιδεολόγημα. Είναι δυνατόν διανοούμενοι να πήραν πληθυσμούς και από αυτούς να έπλασαν λαούς; Λαούς με εθνική συνείδηση; Είναι δυνατόν ένας ευτελισμένος απομονωμένος λαός πάνω σε ελληνικά αφιλόξενα βράχια ξαφνικά να μόρφωσε εκ του μηδενός ελληνική συνείδηση; Έτσι γιατι το ήθελαν κάποιοι εξ εσπερίας; Ρεαλιστικότερη, ιστορικότερη, αυθεντικότερη εκδοχή: Το στίγμα της ελληνικότητας ήταν πάντα εκεί. Υπολάνθανε αποδυναμωμένο από τις κακουχίες και από τα ραπίσματα της σκλαβιάς. Αντεξε όμως. Πως; Χάρις στο ισχυρό πνευματικό σήμα των γεννητόρων μας, όλων αυτών που ιχνηλάτησαν την αρχαία ελληνική σκέψη και ιστορία: Από τον Ηράκλειτο, μέχρι τον Περικλή. Χάρις στην ορθόδοξη εκκλησία, φύλακα ελληνικών παρακαταθηκών στις εποχές του οθωμανικού σκότους. Η οποία εκκλησία, μετά από αρχικές ταλαντεύσεις δέχθηκε το αρχαιοελληνικό φως και το φύλαξε στον κόρφο της ως μέρος της ελληνικής διαχρονίας. Το φύλαξε και το μετάδωσε σε διαδοχικές γενιές Ελλήνων. Και το φως μεταδόθηκε. Χάρις σε Έλληνες διανοητές που απέρριψαν οποιαδήποτε τεχνητή επούλωση της πληγής της σκλαβιάς και συντήρησαν το παράλληλο αίτημα μιας ελληνικής αναγέννησης. Όπως ήταν ο Ρήγας ο Φεραίος και ο Κύπριος σύντροφος του Καρατζάς που το συντρόφεψε και στη ζωοποιό πνευματική δημιουργία αλλά και στον πρόωρο θάνατο. Το φως μεταδόθηκε και χάρις στη φυσική αντοχή και πνευματική μνήμη του ελληνικού λαού.

 

Οι Έλληνες δεν επιχείρησαν να παζαρέψουν την καταγωγή τους με μια ανετότερη ζωή. Άφησαν την καταγωγή τους να εκδιπλωθεί και να πάρει την πορεία της. Ή μάλλον την άφησαν να καθορίσει τη δική τους πορεία. Το μεγαλείο του παρελθόντος καθόρισε τις θυσίες του επαναστητημένου παρόντος αλλά και την αναγέννηση του μέλλοντος.

 

Σε ευχαριστούμε Παπαρηγόπουλε που συνέγραψες την πρώτη αδιάπτωτη ελληνική ιστορία. Μόνο που εσύ απλώς την αποτύπωσες. Έλληνες την συνέθεσαν. Ελληνες την συναισθάνθηκαν ως ενιαία και συνεχή από τον Μίνωα μέχρι τον Μακρυγιάννη. Έλληνες κατέβαλαν αίμα για να ξαναβρούν τον ελληνικό μίτο που χάθηκε μια αποφράδα μέρα του 1453 και να τον ενώσουν με τη σύγχρονη ελληνική πορεία.

 

Θυμάμαι τον παγιωμένο στον χρόνο ρασοφόρο να σηκώνει το κυρτό του δάκτυλο μέσα στο φως του κεριού ενώ οι μαθητές του μένουν απορροφημένοι στο μάθημα του κρυφού σχολειού. Θυμάμαι τον Παλαιών Πατρών Γερμανό να σηκώνει το λάβαρο της επαναστατημένης Ελλάδας στη Αγία Λαύρα ενώ οι αγωνιστές παρακολουθούν με δέος και επίγνωση της ιστορικής στιγμής. Ψέματα! Δεν τα θυμάμαι όλα αυτά. Δεν τα έζησα για τα θυμάμαι. Έχουν εντυπωθεί όμως στο μυαλό μου όπως τόσες άλλες σκηνές της προεπαναστατικής και επαναστατικής περιόδου. Ως μέρος της ελληνικής συλλογικής μνήμης. Μια εθνική μνήμη που αντλεί από την πραγματικότητα του χωροχρόνου αλλά παίρνει την τελική αρμονική της μορφή στη δημιουργική φαντασία των πνευματικών ταγών του έθνους.

 

Φωνάζουν οι μεταμοντέρνοι για παραχάραξη της ιστορίας. Μας λεν ότι ο Κολοκοτρώνης ήταν αιμοδιψής σφαγέας, το κρυφό σχολειό δεν υπήρξε, ότι η επανάσταση δεν κηρύχθηκε στην Αγία Λαύρα. Δεν αντιλαμβάνονται όμως ότι το εθνικό αφήγημα ενός έθνους δεν είναι στεγνό κείμενο γεγονότων. Η εθνική ιστορία έχει το ένα πόδι στα γεγονότα και το άλλο στην παράσταση που φιλοτέχνησε ο σύγχρονος Έλληνας για τον πρόγονο του. Η διαμόρφωση εθνικής ιστορίας είναι μια ζώσα διαδικασία που ενώνει τον σύγχρονο με τους πατέρες του γένους. Αποτελεί την ευγενή σύναψη αυτού που υπήρξε τότε με σημερινά εθνικά αισθήματα. Μπορεί λοιπόν να μην υπήρξε το κρυφό σχολειό με τον τρόπο που αυτό απεικονίζεται στον πίνακα του Νικόλαου Γύζη. Εντούτοις δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι η εκκλησία υπήρξε η κιβωτός μέσα στην οποία ταξίδεψε η εθνική θύραθεν παιδεία εκείνα τα σκοτεινά χρόνια για να διαμοιραστεί ως πνευματική τροφή σε γενιές υπόδουλων Ελλήνων. Και ναι αυτό ενίοτε έγινε σε πείσμα σκληρής οθωμανικής αντίδρασης. Έστω λοιπόν και αν το φεγγαράκι δεν έφεγγε τον δρόμο στα ελληνόπουλα παραμένει δεδομένο ότι η καλλιέργεια της εθνικής παιδείας έγινε με εκκλησιαστική συνδρομή με κινδύνους και κατ’ αντίθεση προς την κατέχουσα οθωμανική αρχή.

 

Με μόνη κινητήρια δύναμη τη συνείδησή του έφτασε ο Έλληνας στην ελληνική επανάσταση. Τέτοια ήταν η υπερχείλιση του ενθουσιασμού που ξεσήκωσε ακόμη και ένα Υψηλάντη από την ασφάλεια της τσαρικής αυλής να κατέλθει μονόχειρας ηγέτης της επανάστασης στις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Σαν αυτό το παράδειγμα πολλά. Και όλα μαζί συνέθεσαν την αποφασιστικότητα των Ελλήνων η οποία συνοψίζεται στο απλό καταλυτικό διάζευγμα ‘Ελευθερία ή Θάνατος’. Όπως λέγει και ο Κάλβος για τον Ίκαρο: ‘Και αν έπεσεν ο πτερωθείς κ’ επνίγη θαλασσωμένος, αφ’ υψηλά όμως έπεσε και απέθανεν ελεύθερος’. Οι Έλληνες ποτέ δεν ήσαν πεισιθάνατοι και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να επανδρώσουν τάγματα αυτοκτονίας. Ήσαν λάτρεις της ζωής και ο αγώνας τους δεν έγινε από αυτοκτονική διάθεση. Απλώς είχαν τις απαιτήσεις που κάθε φιλελεύθερος πολιτισμένος λαός έχει από τον βίο του. Δεν τους ενδιέφερε απλώς η εξασφάλιση μιας υποτυπώδους βιολογικής συνέχειας. Ήθελαν τη ζωή τους μεστή νοήματος και αυτενέργειας. Ήθελαν όχι μόνο να ζουν ελέω οθωμανικής χάριτος ήθελαν να αποφασίζουν και πώς να ζουν. Ήθελαν την ευλογία της ελευθερίας. Και ήσαν έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους για την πληρότητα του βίου τους. Πέρασε μύρια κύματα η επανάσταση. Κινδύνεψε με την εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, αναζωογονήθηκε από την φίλια επέμβαση των δυτικών φιλελλήνων στο Ναυαρίνο για να φθάσει η τελική δικαίωση της εθνικής ανεξαρτησίας.

 

Σε αυτό τον αγώνα οι Κύπριοι δεν ήταν απλώς νοεροί συμπαραστάτες. Η Φιλική Εταιρεία είχε επεκταθεί και στην Κύπρο όπου ο Φιλικός Δημήτριος Ίπατρος είχε μυστικές επαφές με τον αρχιεπίσκοπο Κυπριανό. Φιλικοί φιλοξενούνταν στην κρύπτη του Παγκυπρίου Γυμνασίου. Απεσταλμένος του Υψηλάντη είχε επίσης κατέλθει μυστικά στην Κύπρο προκειμένου να συλλέξει εισφορές για τον κυοφορούμενο αγώνα. Η παράδοση επίσης λέει ότι ο Κωνσταντίνος Κανάρης είχε επισκεφθεί με καράβια του την Κύπρο και ότι είχε παραλάβει προμήθειες αφού φιλοξενήθηκε στην περιοχή Λαπήθου. Υπάρχει όμως και απόπειρα αμεσότερη και ενεργότερη. Ο τότε επίσκοπος Πάφου Χρύσανθος ο Β’ λέγεται ότι ενεπλάκη σε συγκέντρωση Παφίων οπλισμένων που βάδισαν ανεπιτυχώς κατά της Λευκωσίας. Κορωνίς όμως της κυπριακής προσφοράς ήταν οι ψυχές των προκρίτων και επισκόπων της Κύπρου που αφαιρέθηκαν βαναύσως από τον Κουτσιούκ Μεχμέτ. Γύρω στα 500 άτομα από την εκκλησιαστική και κοινωνική ηγεσία του τόπου εκτελέστηκαν αφήνοντας τους Κύπριους αποδεκατισμένους και ακέφαλους.

 

Η εθνική επανάσταση όμως, Έλληνες συμπατριώτες, που ξεκίνησε με τον ένοπλο αγώνα κατά των Τούρκων δεν τελείωσε το 1829. Αλίμονο. Η ελληνική επανάσταση άνοιξε τρείς βασικές πύλες προκλήσεων: το κεφάλαιο της εθνικής ανεξαρτησίας, αυτό της χειραφέτησης του πολίτη στο πλαίσιο της Δημοκρατίας και τελικά το κεφάλαιο της απερίσπαστης ελληνικής πνευματικής δημιουργίας. Η πτυχή της εθνικής ανεξαρτησίας ξεκίνησε με την εγκατάσταση, μετά τον αδόκητο θάνατο του Καποδίστρια, μοναρχικών θεσμών ξένων προς την ελληνική παράδοση. Ακόμη, η πολιτική ζωή της Ελλάδος ταλαιπωρήθηκε για χρόνια με ξενοστραφή κόμματα τα οποία λειτουργούσαν υπό την επιρροή ξένων μεγάλων δυνάμεων. Ετσι στα πρώτα χρόνια μετά την ανεξαρτησία είδαμε να δημιουργούνται Αγγλικό, Ρωσσικό, και Γαλλικό Κόμμα. Το εγχείρημα της εθνικής ανεξαρτησίας συνεχίστηκε για χρόνια με μεταπτώσεις με την περίοδο μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο να οροθετεί νέα περίοδο ξένης εξάρτησης με τελικό στάδιο την ελευθέρωση της δημοκρατικής ζωής με τη θυσία της Κύπρου. Και η εσωτερική δημοκρατία όμως εξελίχθηκε περνώντας καταστολές, πολιτικές διώξεις της αριστεράς, ιδεολογικές προκαταλήψεις μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα. Και η εξέλιξη συνεχίζεται. Τελικά στον χώρο της εθνικής δημιουργίας λογής λογής διανοητές δούλεψαν πρόκοψαν και ανανέωσαν την λάμψη του παλαιού ελληνικού πολιτισμικού στίγματος.

 

Η επανάσταση λοιπόν κάθε άλλο παρά ολοκληρώθηκε. Άρχισε με τη διεκδίκηση ανεξάρτητης ελληνικής επικράτειας. Η εξασφάλιση σε πρώτο χρόνο της εθνικής επικράτειας απελευθέρωσε τις απωθημένες δυνάμεις του ελληνικού έθνους στα τρία πεδία: της εθνικής ανεξαρτησίας, της πολιτικής Δημοκρατίας και της πολιτισμικής δημιουργίας. Αυτό όμως ήταν μόνο η αρχή. Η εθνική επανάσταση είναι μια συνεχής διεκδίκηση. Ένας συνεχής αγώνας για πραγμάτωση ενός ευγενούς εθνικού οράματος. Και όποιος νομίζει ότι η επανάσταση τελειώνει με την έναρξη του πολιτικού βίου πλανάται πλάνην οικτρά. Ο ίδιος αγώνας συνεχίζεται με άλλα, ειρηνικά, μέσα. Εκτενής συζήτηση γίνεται για τη σύγχρονη δημιουργία εθνών κρατών. Η σύσταση τους όμως υπογραμμίζει ακριβώς την ανάγκη των εθνών να εξασφαλίσουν κοιτίδα ασφαλούς ανάπτυξης και άνθισης. ‘Εχει λεχθεί ευστόχως ότι ο Ελληνισμός είναι τρόπος και όχι χώρος. ‘Οντως ο Ελληνισμός γεννήθηκε εκτός αυστηρών γεωγραφικών ορίων. Όντως η επιρροή του δρασκέλισε τα κατά καιρούς θεωρούμενα στενά ελληνικά γεωγραφικά όρια. Όντως η ελληνική διασπορά είχε πάντοτε σοβαρή συνδρομή στην διαμόρφωση της ελληνικής πεμπτουσίας. Εντούτοις στις μέρες μας κανένας λαός, όσο ισχυρό και να είναι το φως του, δεν έχει την πολυτέλεια να ζει και να δημιουργεί εκτός των ορίων μιας οργανωμένης πολιτείας. Το οργανωμένο κράτος βελτιστοποιεί, δίδει τη σφραγίδα νομικής κάλυψης και επιτρέπει σε κάθε πολιτισμό να νέμεται τα πλεονεκτήματα μια διεθνούς υποστάσεως. Μιας συγκεκριμενοποιημένης πολιτικής και οικονομικής παρουσίας στο διεθνές σκηνικό. Συνεπώς η Ελλάς του τρόπου και του πολιτισμού χρωστά πολλά στην Ελλάδα του κράτους, των νόμων και της γεωγραφικής επικράτειας. Και αν σήμερα δεν πάει καλά η μητροπολιτική Ελλάς των κρατικών ορίων το τίμημα καταβάλλεται σε όλα τα επίπεδα. Και μαζί τραυματίζεται και η άυλη Ελλάς. Αυτή του πολιτισμού και της ιστορικής διαχρονίας. Ας μην μας πείσει λοιπόν καμιά σύγχρονη σειρήνα ότι το έθνος κράτος συμπλήρωσε την ιστορική του διαδρομή. Ας μην μας πουν ότι άλλα πολιτειακά σχήματα πολυπολιτισμικής υφής ήλθαν να αντικαταστήσουν το παρωχημένο δήθεν έθνος κράτος. Έθνη ισχυρότερα και πολυπληθέστερα από τον Ελληνισμό μάχονται να κρατήσουν αλώβητη την κρατική τους υπόσταση. Ακόμη και στην υπερκρατική ΕΕ τα συναποτελούντα αυτήν κράτη επιχειρούν να διατηρήσουν την ένταση της εθνικής τους φωνή. Οραματίζονται μια Ευρώπη των εθνών και όχι μια εθνική Ευρώπη βγαλμένη από το χωνευτήρι των λαών!

 

Δυστυχώς μερικοί λαοί ή μάλλον ηγεσίες κρατών εστιάζονται στο πρωτόγονο στοίχημα της κρατικής επέκτασης. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι το σύγχρονο στοίχημα είναι η ποιοτική ανάδειξη και όχι η συνοριακή επέκταση. Ένα τέτοιο παράδειγμα ο Τούρκος γείτονας μας ο οποίος σε αναζήτηση ταυτότητας κινείται συμπλεγματικά μεταξύ ισλαμισμού και νεοθωμανισμού. Και εμείς οι Ελληνες περάσαμε μεγαλοϊδεατισμούς και ξέρουμε τι σαράκι είναι να αφήνεις ένα λαμπρό παρελθόν να σου υπαγορεύει γεωγραφική επέκταση. Η ατυχία των Ελλήνων και της Ελλάδος και της Κύπρου είναι ότι αυτός ο επικίνδυνος πειραματισμός γίνεται στο κατώφλι μας και με άμεσο στόχο και τις δύο χώρες. Ενόσω το τουρκικό όραμα παραμένει επεκτατικό. Ενόσω η Τουρκία μεγεθύνεται στρατιωτικά. Ενόσω η Κύπρος βρίσκεται υπό κατοχή, ο Ελληνισμός δεν έχει την πολυτέλεια του εφησυχασμού. Λέγεται ότι η οικουμένη έχει βαδίσει ανεπιστρεπτί στην εποχή της ειρήνης. Αυτό είναι σωστό. Υπάρχουν όμως κράτη φωτοσβέστες που επιμένουν να μιλούν τη γλώσσα της στυγνής απειλής και της στρατιωτικής ισχύος. Ένα από αυτά είναι και η Τουρκία. Συνεπώς ο Ελληνισμός πρέπει να παραμείνει σε εγρήγορση. Το ελληνικό κράτος που οικοδομήθηκε από το 1821 και εντεύθεν, με τα τρωτά του, πρέπει να προστατευθεί και να ενισχυθεί. Και ας μην θεωρήσει κανείς ότι δωρίζοντας εθνικό χώρο μπορούμε να εξασφαλίσουμε ειρήνη. Η οσμή αδυναμίας αποθρασύνει τον ισχυρό.

 

Και η Κύπρος όμως έχει άρρηκτους δεσμούς με το ’21. Παρά το διαφορετικό κρατικό πεπρωμένο και τη ματαίωση του στόχου της Ενώσεως. Το ’21 τροφοδότησε το ’55 και όλα μαζί χαλύβδωσαν την κυπριακή ελληνική φυσιογνωμία. Αν δεν υπήρχε ’21 δεν θα υπήρχε ’55. Αν δεν υπήρχε ’55 δεν θα υπήρχε Κυπριακή Δημοκρατία. Κουβαλούμε λοιπόν το ’21 στο αίμα της ψυχής μας και η νομοτελειακή εθνική συνάφεια καθορίζει και εμάς εδώ στην Κύπρο. Τα προαναφερθέντα όμως κατατείνουν και στο εξής συμπέρασμα: Όπως κανείς άλλος λαός, έτσι ούτε και ο Κυπριακός Ελληνισμός μπορεί να αντέξει έξω από τη σκέπη ενός προστατευτικού πολιτειακού πλαισίου. Με τα ψεγάδια και τις αγκυλώσεις της η Κυπριακή Δημοκρατία υπήρξε ένα ασφαλές καταφύγιο για τον Κυπριακό Ελληνισμό. Υπήρξε ο κυμματοθραύστης υπό των προστασία του οποίου ο εντόπιος ελληνισμός ανέπτυξε την προσωπικότητα του και τις αρετές του. Δεν είναι λοιπόν αδόκιμα που ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος είχε αναφερθεί στο ιστορικό του διάγγελμα στην ύψιστη ανάγκη προστασίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 

Σήμερα ειδικά το ζήτημα μπαίνει επιτακτικότερα. Η σημερινή διαπραγμάτευση κινείται στον χώρο του επικίνδυνου συνταγματικού πειραματισμού. Το πρόβλημα δεν είναι ότι προσφέρουμε περισσότερα στους Τούρκους από ό, τι δικαιούνται. Που όντως προσφέρουμε. Το ζήτημα είναι ότι έχουμε αφαιρέσει κρίσιμη θεμελίωση από την οικοδομούμενη λύση. Ό,τι και να γίνει, ό, τι και να συμφωνήσουμε δεν έχουμε το δικαίωμα να δυσκολέψουμε την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού με συνταγματικούς θεσμούς δυσλειτουργικούς και θνησιγενείς. Πολλοί κραδαίνουν την περιώνυμη Δικοινωτική, Διζωνική Ομοσπονδία ως ύπατη ελληνική αξίωση. Σφάλμα μέγα. Είναι δυνατόν αυτή η σύνοψη τουρκικών απαιτήσεων να αποτελεί το ανάχωμα ελληνικής αντοχής; Μήπως το απορριφθέν σχέδιο Ανάν δεν ήταν μια μορφή Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας; Δεν οδηγούσε όμως σε καταβαράθρωση και κατάλυση; Ας σταματήσουμε λοιπόν αυτή την αδιέξοδη νταμπελομαχία. Το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να εκτρέπουμε τη συζήτηση από τα θεμελιώδη. Ας επανεισάγουμε όρους ελληνικής επιβίωσης και αντοχής. Και το κυριότερο ας επανεστιάσουμε στον κύριο στόχο μας, αυτόν της φυσικής και εθνικής επιβίωσης του Κυπριακού Ελληνισμού. Στο πλαίσιο μιας δίκαιης πολιτείας πρέπει να διασφαλίζεται και η ύπαρξη των λοιπών κοινοτήτων του νησιού. Αυτό είναι ένα πράγμα. Είναι άλλο πράγμα όμως η αποδυνάμωση του βασικού στόχου της αποκατάστασης των Ελλήνων της Κύπρου.

 

Συμπολίτισσες συμπολίτες δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι είμαστε εδώ για να γιορτάσουμε τη σύγχρονη ελληνική αναγέννηση. Τα αισθήματα δεν μπορούν παρά να είναι ευφρόσυνα. Κανένα πολιτικό γεγονός δεν μπορεί να ρίξει σκιά στο άπλετο φως της ζωής και της δημιουργίας. Οπου και να βρίσκεται σήμερα η ελληνική αλλά και η κυπριακή πολιτική πορεία ένα πράγμα παραμένει ευοίωνο και ελπιδοφόρο: Ο Έλλην, και στην Κύπρο και στην Ελλάδα, διαθέτει αστείρευτα αποθέματα σφρίγους και δυναμισμού. Αυτό καμία εσφαλμένη πολιτική απόφαση δεν μπορεί να το αναιρέσει. Τουλάχιστον όχι ακόμη. Κρατά το μέλλον στα χέρια του. Φτάνει να το θελήσει, φτάνει να το διεκδικήσει. Πάνω και πέρα από κομματικά στεγανά και συνθλιπτικούς κυνισμούς πλεγμάτων κατωτερότητας. Το εθνικό φιλότιμο που κέντρισε τους ξυπόλυτους του Μεσολογγίου φωλιάζει σε κάθε γωνιά της ελληνικής μας ψυχής.

 

 

 

 

————————-

Ομάδα υποστήριξης

Γιώργου Κολοκασίδη

Αναπληρωτής Πρόεδρος ΔΗΚΟ

Κρητική βιολογική… ασπιρίνη

Η τιμή του φαρμάκου, σύμφωνα με τον όρο που έχει βάλει ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Ρεθύμνου, δεν πρόκειται να ξεπερνάει το 1 ευρώ. Το φάρμακο αναμένεται να πάρει μέσα στο 2011 την έγκριση του ΕΟΦ.

Κρητική σφραγίδα φέρει η νέα ασπιρίνη, η οποία πρόκειται να ανατρέψει τα όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα για την προστασία της υγείας μας από τα κρυολογήματα και την κοινή γρίπη.

Η κρητική ασπιρίνη, συσκευασμένη σε κάψουλα, είναι ένα φυσικό προϊόν που αποτελείται αποκλειστικά από τρία είδη κρητικών βοτάνων διαλυμένων σε ελαιόλαδο.

Τη «μαγική» κάψουλα παρασκεύασε η ομάδα των καθηγητών του Πανεπιστημίου Κρήτης και αποτελεί παγκόσμια πατέντα με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Η ασπιρίνη συνδυάζει την απόλυτη αξιοποίηση των κρητικών βοτάνων με τις αυστηρές προδιαγραφές που θέτει η σύγχρονη φαρμακευτική επιστήμη.

Εμπνευστές της έρευνας είναι οι καθηγητές Ιατρικής Ηλίας Καστανάς και Χρήστος Λιόνης και ο καθηγητής Βιολογίας Στέργιος Πυρίντσος. Για την παρασκευή του φαρμάκου συνεργάστηκαν, επίσης, η Ενωση Αγροτικού Συνεταιρισμού Ρεθύμνου και η ελληνική φαρμακοβιομηχανία Gallenica.

Οι προοπτικές της κρητικής ασπιρίνης, από τη στιγμή που θα εγκριθεί από τον ΕΟΦ, αναμένεται να ξεπεράσουν τα σύνορα της χώρας και το φάρμακο να πιστοποιηθεί τόσο από τις ευρωπαϊκές αρχές όσο και από την αμερικανική FDA (Food and drug administration).

Τα μαγικά βότανα

Αν και τα συστατικά του είναι εντελώς φυσικά, οι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι το νέο σκεύασμα αποτελεί φάρμακο και όχι συμπλήρωμα διατροφής, όπως είχε εσφαλμένα χαρακτηριστεί.

Οι ιδιότητές του, οι οποίες απορρέουν από τα κρητικά βότανα, θεωρούνται ευεργετικές για τον ανθρώπινο οργανισμό.

Και τα τρία «μαγικά» βότανα είναι διαλυμένα σε ελαιόλαδο, οι φαρμακευτικές ιδιότητες του οποίου είναι γνωστές από την αρχαιότητα. Παρ’ όλα αυτά, ο Ηλίας Καστανάς αρνήθηκε να αποκαλύψει τα τρία συστατικά που απαρτίζουν τη συνταγή της κάψουλας.

«Το φάρμακο θα αποτελέσει παγκόσμια πατέντα. Αν αποκαλύπταμε κάποιο από τα τρία βότανα, πολύ φοβάμαι ότι θα είχαμε το φαινόμενο της τηλεοπτικής «φραπελιάς», όταν όλοι πήγαιναν και κούρευαν τα φύλλα της ελιάς και τα χτυπούσαν στο μίξερ. Αυτό το «φάρμακο» που προοριζόταν για πάσαν νόσον και μαλακίαν, κάθε άλλο παρά φάρμακο ήταν», συμπληρώνει σκωπτικά ο Ηλίας Καστανάς.

Η έρευνα του πανεπιστήμιου εστίασε στους κατοίκους της νότιας Κρήτης. Πληροφορίες των επιστημόνων που βασίζονταν σε λαϊκές παραδόσεις, μαρτυρούσαν πως το συγκεκριμένο κρητικό αφέψημα χρησιμοποιείτο από παλιά στις ντόπιες κρητικές συνταγές και προστάτευε τους Κρητικούς από τη γρίπη.

Η επιστημονική παρατήρηση ήλθε να επιβεβαιώσει τις λαϊκές παραδόσεις. Η δωδεκάχρονη έρευνα που έγινε από την επιστημονική ομάδα ανέδειξε ότι ο οργανισμός των Κρητικών που κατανάλωναν το κοκτέιλ βοτάνων παρουσίαζε ισχυρή αντίσταση στα κρυολογήματα και στις λοιμώξεις.

Από τη φύση

Σκοπός των επιστημόνων δεν είναι να αντικαταστήσουν την παραδοσιακή ασπιρίνη, αλλά να προωθήσουν στην αγορά ένα φυσικό φάρμακο, το οποίο θα είναι βγαλμένο από την κρητική γη.

«Τα υλικά από τα οποία αποτελείται η κάψουλα δεν παρουσιάζουν, μέχρι στιγμής, επιπτώσεις στην υγεία. Η δοσολογία που θα συστήνεται θα είναι παρόμοια με την κατανάλωση 2 με 3 ροφημάτων την ημέρα», δηλώνει ο Ηλίας Καστανάς.

Η τιμή του φαρμάκου, σύμφωνα με τον όρο που έχει βάλει ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Ρεθύμνου, δεν πρόκειται να ξεπερνάει το 1 ευρώ.
Το φάρμακο αναμένεται να πάρει μέσα στο 2011 την έγκριση του ΕΟΦ.

Η αγάπη για τις ευεργετικές ιδιότητες των κρητικών βοτάνων δεν ήταν το μόνο κίνητρο για τους επιστήμονες, ώστε να παρασκευάσουν το φάρμακο.

Το σημαντικότερο κίνητρο για την παρασκευή του φαρμάκου αποτέλεσε η αναπτυξιακή κατεύθυνση που δίνεται στους ελαιοκαλλιεργητές του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ρεθύμνου.

Από τη στιγμή που το φάρμακο θα μπει στην παραγωγή, μέρος της σοδειάς τους θα προορίζεται για την παρασκευή της κάψουλας.

«Η πολιτεία δεν μας παρείχε καμία απολύτως βοήθεια για την παρασκευή του φαρμάκου. Τα κονδύλια για την έρευνα και την παραγωγή του τα αντλήσαμε από το Πανεπιστήμιο της Κρήτης, τον Αγροτικό Συνεταιρισμό Ρεθύμνου και τη φαρμακευτική εταιρεία», τονίζει ο Ηλίας Καστανάς.

Η βιολογική ασπιρίνη της Κρήτης αποτελεί έν από τα πιο λαμπρά επιτεύγματα στον τομέα της φαρμακευτικής επιστήμης, που παρουσίασε το Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Το φάρμακο αυτό:

-Προστατεύει από τις λοιμώξεις αναπνευστικού

-Ανακουφίζει από το κρυολόγημα< /B>

-Καταπολεμά την κοινή γρίπη

-«Ρίχνει» τον πυρετό

-Έχει αναλγητικές ιδιότητες

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ – Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα

ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ

ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 

 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

 

Το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα επιθυμεί την παρουσία σας στο 9^ο Συνέδριό του, το οποίο θα πραγματοποιηθεί την 3^η Απριλίου 2011 στην Αθήνα (θέατρο «ΑΛΦΑ», οδός Πατησίων 37 και Στουρνάρη 51) και ώρα έναρξης 10 πμ.

 

 

 

Αθήνα, 20 Μαρτίου 2011

 

Ο Πρόεδρος	Ο Γενικός Γραμματέας
Μανώλης Γλέζος	Ευάγγελος Μαχαίρας

Παπανδρέου: H Τουρκία προσπαθεί να ελέγξει την Ελληνική ΑΟΖ!

Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό της χώρας Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος επιβεβαίωσε με τον τρόπο του την θέση του defence-point.gr για το θέμα, η Τουρκία ζήτησε να αναλάβει τον έλεγχο ολόκληρης της περιοχής που εμπίπτει με την Ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) νοτίως της Κρήτης, ως αντάλλαγμα για την συμμετοχή  της στις επιχειρήσεις στην Λιβύη!

 

Η εκπληκτική αυτή δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού έγινε στην Βουλή των Ελλήνων κατά τη δευτερολογία του στην συζήτηση για τις εξελίξεις στην Λιβύη και έχει ως εξής: «Κλείνω με ένα τηλεγράφημα  που μόλις πήρα, που νομίζω ότι  πρέπει και αυτό να το αξιολογήσουμε. Δεν θα το σχολιάσω σε βάθος, αλλά πρέπει να το αξιολογήσουμε σε σχέση με τη δική μας παρουσία και την ορθότητα της απόφασής μας, όχι της στρατιωτικής εμπλοκής, αλλά της παρουσίας και όχι της απουσίας. Ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας, μιλώντας σε στελέχη του κόμματός του, είπε ότι «η Τουρκία είναι πρόθυμη να αναλάβει τη διανομή της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λιβύη, να διαχειριστεί το αεροδρόμιο της Βεγγάζης και να αναπτύξει ναυτικές δυνάμεις» – ακούστε – «για τον έλεγχο της θαλάσσιας περιοχής μεταξύ Βεγγάζης και Κρήτης».»

To defence-point.gr αντί άλλου σχολιασμού επαναφέρει για ακόμα μία φορά δύο αναλύσεις του, οι οποίες και δημοσιεύθηκαν ακριβώς την ώρα της έναρξης των πολεμικών επιχειρήσεων στην Λιβύη με τις οποίες με έγκαιρο, έγκυρο και αξιόπιστο τρόπο έθετε το κορυφαίο ζήτημα της παρουσίας μας στην περιοχή με στρατιωτικά μέσα η οποία δεν επιδιώκει τίποτα άλλα παρά την εμπέδωση της Ελληνικής κυριαρχίας σε μία περιοχή (ελληνική ΑΟΖ) η οποία αποτελεί στην ουσία την μισή έκταση του Λιβυκού πελάγους και συνδέεται άμεσα:

Πρώτον, με την ύπαρξη, ανάπτυξη και εξόρυξη υδρογονανθράκων η οποία εκτός της επίλυσης του οικονομικού προβλήματος της χώρας συμβάλλει τα μέγιστα και στην ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης αλλά και στην ασφάλεια και ευημερία της Κύπρου και του Ισραήλ.

Δεύτερον, με την ανάσχεση της νεοθωμανικής επεκτατικής πολιτικής η οποία υπό συνθήκες μπορεί να οδηγήσει στην στρατηγική περικύκλωση της χώρας μας από μία αναθεωρητική Τουρκία με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλειά της, ειδικά σε μία περίοδο που το μέτωπο με την Άγκυρα δεν είναι το μόνο ανοιχτό.

 Ανάλυση 1: Επιχείρηση «Οδύσσεια» και η ελληνική στρατηγική σύγχυση

Του Στέλιου Καναβάκη (ειδικευμένος σε θέματα στρατηγικής – στρατιωτικής ανάλυσης)

 

Για αρκετά χρόνια μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου πολλοί «αναλυτές», έλεγαν ότι η Ελλάδα πλέον δεν έχει καμία στρατηγική αξία. Επρόκειτο για αξιολογικές κρίσεις με ισχυρές δόσεις γενίκευσης στην προσπάθεια πρόβλεψης του μέλλοντος Την έλλειψη αυτή θεωρούσαν κι ως έναν από τους λόγους που οι ΗΠΑ στήριζαν περισσότερο την Τουρκία, οπότε η χώρα μας ήταν απλά καταδικασμένη σε απαξίωση, στρατηγική και εθνική.

Από την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ μέχρι σήμερα συνέβησαν πολλά γεγονότα στη γειτονιά μας, διαψεύδοντας πανηγυρικά τις αρχικές προβλέψεις των «ειδικών». Πρώτο μεγάλο τεστ ήταν η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, δεύτερο η δυτική ανάγκη ύπαρξης της ΠΓΔΜ, τρίτο η κατάρρευση των πυραμίδων στην Αλβανία, τέταρτο η κρίση στα Ίμια, πέμπτο το Κοσσυφοπέδιο, έκτο η κρίση των S-300, έβδομο η ειρήνευση μεταξύ του Ισραήλ και αραβικών κρατών, όγδοο οι συνεχείς Ιντιφάντα, ένατο η εισβολή στο Ιράκ, δέκατο τα ενεργειακά σχέδια με τη συμμετοχή της χώρας μας, ενδέκατο η ανάγκη της Ρωσίας για κάθοδο στη Μεσόγειο και ισχυρότερη παρουσία στα Βαλκάνια, δωδέκατο η αύξηση της μεταναστευτικής ροής με προορισμό την Ευρώπη και σύνορο την Ελλάδα, δέκατο τρίτο η σύγκρουση Ισραήλ και Τουρκίας, δέκατο τέταρτο η κρίση στον αραβικό κόσμο γενικότερα (Αίγυπτος, Αλγερία, Λιβύη κ.λπ.).

Αν αυτά τα γεγονότα δεν αναδεικνύουν τη στρατηγική σημασία της Ελλάδας και της Κύπρου, απλά και μόνο λόγω ης γεωγραφικής πραγματικότητας, τότε τι θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πηγή αναβάθμισης της χώρας στη γειτονιά της; Το μόνο σίγουρο είναι ότι όπως έχει αποδειχθεί είναι ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει πολιτική ηγεσία και κόμματα αντάξια να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, όντας απαξιωμένα και αγκυλωμένα σε ιδεοληπτικού χαρακτήρα αντιλήψεις της πραγματικότητας.Το διεθνές σύστημα μας κρίνει καθημερινά και σημαντικότερο τεστ αποτελούν οι διεθνείς κρίσεις. Είτε είμαστε παρόντες στο διαγώνισμα και περνούμε τις εξετάσεις είτε βρισκόμαστε εκτός «αίθουσας». Και το ερώτημα είναι συγκεκριμένο: Τι ακριβώς πέτυχε η Ελλάδα από όλες τις παραπάνω κρίσεις και σημαντικά γεγονότα, πολιτικά ή οικονομικά; Κατόρθωσε να αξιοποιήσει τις συγκυρίες ώστε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της; Αλλά κι αν δεχτούμε ότι επιδίωξή μας ήταν να παραμείνουμε ουδέτεροι (υπάρχει ακόμα ουδετερότητα;) προκειμένου να εκμεταλλευθούμε την «αντικειμενική» μας στάση και την επιθυμία μας να εμφανιστούμε ως έντιμοι διαμεσολαβητές, μπορεί κάποιος να πει τι είδους διαμεσολαβητικές πρωτοβουλίες ανέλαβε η Ελλάδα και τι αποτελέσματα πέτυχε; Πετύχαμε την κατάπαυση πυρός σε κάποια εμπόλεμη ζώνη; Πετύχαμε την αποτροπή κάποιας σύρραξης; Πετύχαμε την απελευθέρωση κρατουμένων; Πετύχαμε τη μετάβαση στη δημοκρατία κάποιας χώρας;Επί της ουσίας είμαστε απόντες, με εξαίρεση ορισμένες περιπτώσεις που είμαστε λίγο παρόντες. Ακόμα και στις προσωπικές μας υποθέσεις, τα Ίμια, την Κύπρο, το Μακεδονικό… κι εκεί ήμασταν απόντες ή ολίγον παρόντες, καταβάλλοντας σοβαρές… ημι-προσπάθειες.

Κι ερχόμαστε στη Λιβύη. Τι πέτυχε η Ελλάδα προκειμένου να συνετίσει τον Μουαμάρ Καντάφι, έτσι ώστε να μην υπάρξει επέμβαση; Τι πέτυχε το δίκτυο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και η Ελλάδα με τις σχέσεις που έχει αναπτύξει τόσα χρόνια με τον σύντροφο Καντάφι; Μήπως οι εικόνες του Έλληνα πρωθυπουργού «αγκαλιά» με τον Καντάφι συνοδευόμενος από μεγάλο αριθμό Ελλήνων επιχειρηματικών φαντάζει σήμερα κάπως γραφική;

Η πολιτική ηγεσία της χώρας, σε μια προσπάθεια συναίνεσης, αποφάσισε ότι η Λιβύη δεν είναι υπόθεση που αφορά την Ελλάδα, είτε γιατί οι υπόλοιπες χώρες «θα βομβαρδίσουν αθώους καμηλιέρηδες», είτε επειδή οι υπόλοιπες χώρες είναι «ιμπεριαλιστικές» ή γιατί είμαστε «ειρηνιστές». Μιλάμε δηλαδή πάλι για εκφράσει και απόψεις «κλισέ» οι οποίες είναι διαστρεβλωτικές και παραμορφωτικές της πραγματικότητας. Ωστόσο, κανείς δεν αναφέρει ότι ούτε αθώοι καμηλιέρηδες θα βομβαρδιστούν, ούτε ότι η Ελλάδα ξαφνικά θα μετατραπεί σε ιμπεριαλιστική δύναμη αν επιχειρήσει να προστατεύσει τα συμφέροντά της, αξιοποιώντας μια δυναμικά μεταβαλλόμενη κατάσταση.

Αυτό που πρέπει αν καταστεί σαφές σε όλους τους τόνους, είναι ότι η παρούσα κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στη Λιβύη έχει σαν αποτέλεσμα να διακυβεύονται τα συμφέροντα της Ελλάδας, ενώ δοκιμάζονται από τους πάντες οι αντιδράσεις της.

Πρώτον, μεγάλο μέρος της περιοχής στην οποία εξελίσσεται η δραστηριότητα είναι – ή γειτνιάζει με – τμήμα της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Αυτής που δεν κηρύξαμε μέχρι στιγμής διότι όπως προαναφέρθηκε, είμαστε απόντες.Αλλά κι αν θεωρεί η ηγεσία μας ότι μέχρι σήμερα δεν υπήρχε η κατάλληλη ευκαιρία να το πράξει, μήπως είναι τώρα η κατάλληλη χρονική στιγμή; Και ποιος θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος τρόπος να το πράξει, από το να δηλώσει παρούσα και να αναλάβει δράση δηλώνοντας άμεσα ή έμμεσα ότι η περιοχή αυτή της ανήκει; Όχι επειδή έτσι λέμε επειδή μας συμφέρει, αλλά διότι καλυπτόμαστε απολύτως από τις προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας.Αλήθεια, αφού η ηγεσία είναι συνεχώς εν κινήσει υποστηρίζοντας ότι έχει λόγο στα ζητήματα που απασχολούν το διεθνές σύστημα, έχει δηλαδή ενεργό διεθνή παρουσία, ποιες πρωτοβουλίες ανέλαβε για να βοηθήσει την Αίγυπτο, ώστε να εξασφαλίσει ότι δε θα συνεχίσει να φλερτάρει με την Τουρκία απειλώντας τα ελληνικά συμφέροντα στο ζήτημα της ΑΟΖ; Προσποιούνται – επειδή ολιγωρούν συστηματικά – ότι δεν γνωρίζουν πως σε περίπτωση που περάσει ο τουρκικός «τσαμπουκάς», κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου, ότι το Καστελόριζο δεν διαθέτει ΑΟΖ, ότι αυτό θα επιτρέψει στις ΑΟΖ Τουρκίας και Αιγύπτου να εφάπτονται, αποκόπτοντας την ελληνική από την κυπριακή ΑΟΖ. Και τελούν σε τέτοια κατάσταση βαθύτατης ύπνωσης ώστε δεν αντιλαμβάνονται ότι η συγκυρία ευνοεί την Ελλάδα, εφόσον ο Δυτικός κόσμος ποντάρει σε αυτή την ενότητα, σε συνέχεια της ΑΟΖ του Ισραήλ για την προώθηση του πλούτου των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που βρέθηκαν στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, για να επιλυθεί το πρόβλημα της ευρωπαϊκής ενεργειακής ασφάλειας! Άρα, η Δύση στη  παρούσα συγκυρία ανακαλύπτει ότι έχει ταυτόσημα συμφέροντα με τον Ελληνισμό! Και αντί να αξιοποιήσουν ενεργητικά τη συγκυρία, συνεχίζουν την πρακτική κατευνασμού της Τουρκίας, με… εφηβική συνέπεια… 

Η γεωστρατηγική θέση της χώρας ανά περιόδους λειτουργεί ως «κατάρα» ή ως «ευλογία», στο χέρι μας είναι σήμερα να μπορέσουμε να μετατρέψουμε την «κατάρα» σε… ευλογία

Με λίγα λόγια, ο Μουμπάρακ που συνομιλούσε με την Τουρκία για την ΑΟΖ, μη λαμβάνοντας υπόψη του το Καστελόριζο, έφυγε και αυτός και η οικογένειά του. Από την άλλη ο Καντάφι που δεν δεχόταν τη Γαύδο ως νήσο με ΑΟΖ πνέει και αυτός τα λοίσθια, ενώ είναι πλέον σίγουρο πως η Ανατολική Λιβύη, δηλαδή το κομμάτι που «βλέπει» προς Ελλάδα, δηλαδή προς Γαύδο και Κρήτη, δεν πρόκειται να επανέλθει υπό τον έλεγχό του.

Να συνεχίσουμε; Είναι τυχαίο πως ο Τούρκος πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιουλ μετέβη άμεσα στην Αίγυπτο για συζητήσεις με τη νέα ηγεσία της χώρας, ενώ είναι τυχαίο που ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν ήθελε, αρχικά τουλάχιστον, να ακούσει για επέμβαση στην Λιβύη;Δεύτερον, η Ελλάδα από καιρό είναι εδώ και αρκετό καιρό «μαύρο πρόβατο» του ΝΑΤΟ λόγω της χαρακτηριστικής της απουσίας. Το όλο θέμα έλαβε μεγαλύτερες διαστάσεις λόγω της μη αναλογικής μας παρουσίας στην ISAF, σε σχέση με άλλες χώρες και λόγω της απουσίας μας από τον πυρήνα των εξελίξεων που είναι η συμμετοχή στις επιχειρήσεις. Δε θα διαφωνήσουμε για την περίπτωση του Αφγανιστάν. Αλλά το ζήτημα της Λιβύης είναι μια μεγάλη ευκαιρία για να δηλώσουμε παρόντες και στην στρατιωτική πλευρά του προβλήματος, η οποία είτε μας αρέσει είτε όχι «ανοίγει» τις πόρτες στις αίθουσες συνομιλιών.Και είναι η καλύτερη ευκαιρία γιατί η Ελλάδα δε θα συμμετάσχει σε μια επιχείρηση με επίφαση νομιμότητας. Υπάρχει η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που νομιμοποιεί πολιτικά. Υπάρχει η απόφαση του Αραβικού Συνδέσμου. Οι Άραβες, τους οποίους κοπτόμαστε να μην δυσαρεστήσουμε, στηρίζουν! Τι άλλο μας απασχολεί επιτέλους;Εκτός κι αν θεωρούμε το Συμβούλιο Ασφαλείας ως ιμπεριαλιστικό όργανο ή δεν το αποδεχόμαστε, οπότε θα πρέπει να το αποσύρουμε από την επιχειρηματολογία μας για το Κυπριακό και την τουρκική εισβολή. Θα το κάνουμε ή θα κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Ακόμα και το να κρυβόμαστε με νομικίστικα ή πολιτικά επιχειρήματα μας αφήνει εκτεθειμένους.Επιχειρησιακά δε μιλάμε για αποστολή υψηλού κινδύνου αντίστοιχη με αυτή του Ιράκ ή του Αφγανιστάν. Το κόστος σημαντικά χαμηλότερο και μηδαμινό σε σχέση με τα πολιτικά οφέλη που θα πρέπει να αποκομίσουμε.Πόσες ευκαιρίες υπάρχουν όπου τα συμφέροντα της χώρας μας συμπίπτουν με τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων; Σε κάτι τέτοιες συγκυρίες γεννήθηκε η σύγχρονη Ελλάδα. Για πόσο χρόνο θα αφήνουμε σε ξένα χέρια τη διαχείριση προβλημάτων που ανακύπτουν στον άμεσο γεωπολιτικό μας περίγυρο;Τρίτον, πιστεύουμε ότι με το να μη συμμετέχουμε θα αποκτήσουμε και διαμεσολαβητικό ρόλο στη μετά-Καντάφι εποχή;Ή μήπως θα περιμένουμε ο Νικολά Σαρκοζί να κατέβει τα σκαλιά στα Ηλύσια Πεδία να αγκαλιάσει και να χαιρετίσει θερμά τον Έλληνα πρωθυπουργό, τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, τον μελλοντικό διαμεσολαβητή, όπως έκανε με ορισμένους ευρωπαίους ομολόγους του;

Τέταρτον. Αυτή τη στιγμή χτίζεται η νέα Ευρώπη. Στο οικονομικό σκέλος η Γερμανία είχε τον πρώτο λόγο, αλλά η Ελλάδα δεν είχε λόγο γιατί οι απόντες Έλληνες πολιτικοί, προτίμησαν να ασχοληθούν με το πως θα επενδύσουν αντιπαραγωγικά τα ευρωπαϊκά χρήματα που εισέρρεαν στη χώρα. Πιστεύουν ακόμα στο παλαιοκομματικό ρητό ότι «η Ελλάδα έχει ισχυρή φωνή στην Ευρώπη»; Μήπως μένει έξω και από τους τομείς ασφάλειας και άμυνας (όπου δραστηριοποιούνται Γαλλία και Βρετανία), ενώ λόγω ειδικών συνθηκών ασφαλείας που αντιμετωπίζει (βλ. Τουρκία) έχει όλα τα μέσα που θα της επέτρεπε να έπαιζε ρόλο, να εξήγαγε ασφάλεια, οικοδομώντας συμμαχίες που θα εξυπηρετούσαν τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα;

Πέμπτον, φοβάται κανείς εξεγέρσεις μεταναστών εντός της χώρας, σε περίπτωση που λάβουμε ενεργή συμμετοχή στο πλαίσιο του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ; Αφενός η κυβέρνηση δεν είναι και δεν πρέπει να είναι όμηρος τέτοιων εκβιαστικών διλλημάτων στην άρθρωση πολιτικής και αφετέρου διότι αυτοί που οργανώνουν τις εξεγέρσεις και τις καταλήψεις αφορμές βρίσκουν οποιαδήποτε στιγμή. Η Λιβύη έφταιξε άραγε για την Υπατία;Θα υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας στην ΑΟΖ, στο Αιγαίο και στην Κύπρο ή θα κρυβόμαστε πάλι πίσω από το δάχτυλό μας, απαξιώνοντας τη στρατηγική μας σημασία;  

Ανάλυση 2: Επιχείρηση «ΟΔΥΣΣΕΙΑ»: Το στρατηγικό σφάλμα μη συμμετοχής της Ελλάδας…

 Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη, Διεθνολόγου-Οικονομολόγου

Γίνεται να εξελιχθεί μία πολεμική επιχείρηση στην περιοχή μας υπό την ονομασία … ΟΔΥΣΣΕΙΑ χωρίς να λάβει μέρος ο… Οδυσσέας, δηλαδή η χώρα μας; Με άλλα λόγια η Ελλάδα θα πρέπει να λάβει μέρος στις επιχειρήσεις κατά της Λιβύης ή όχι; Δυστυχώς ή ευτυχώς, η πραγματικότητα είναι μία και η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι πολύ απλή και αποτελεί ουσιαστικά έναν μονόδρομο για την Αθήνα.Η κρίσιμη παράμετρος που καθορίζει τις κινήσεις των κρατών της περιοχήςΠοια όμως είναι η κύρια παράμετρος την οποία θα πρέπει να λάβει υπόψη της η Αθήνα έτσι ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει την σωστή πολιτική στο συγκεκριμένο ζήτημα; H απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο μέσω της μακροσκοπικής ανάλυσης των δεδομένων στην περιοχή μας. Και πως θα ορίσουμε τι εννοούμε με την έννοια «περιοχή» μας;Η ανάλυση του ζητήματος έχει να κάνει με τις εξελίξεις των τελευταίων δύο μηνών, όχι μόνο στην Λιβύη αλλά και στην Τυνησία, την Υεμένη την Αίγυπτο, το Μπαχρέιν, την Ιορδανία, το Μαρόκο, αλλά και την Αλγερία. Ποιο το κοινό σημείο όλων αυτών των χωρών πέραν του ότι είναι μουσουλμανικές και αραβικές; Το κοινό σημείο σχετίζεται με το πως ακριβώς «συσσωματώνονται» αυτή τη στιγμή στον γεωπολιτικό χάρτη. Με άλλα λόγια, οι χώρες της Βορείου Αφρικής με τις χώρες της Μέσης Ανατολής και τις χώρες που βρίσκονται στον Κόλπο, σύμφωνα με την νέα γεωπολιτική Αγγλοσαξονική θεώρηση αποτελούν μια ολότητα, η οποία ονομάζεται ως «Ευρύτερη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική» (Broader Middle East & North Africa – ΒΜΕΝΑ).Ο συγκεκριμένος αυτός χώρος περιλαμβάνει όλες τις χώρες από τον Ατλαντικό έως τον Ινδό ποταμό, δηλαδή όλες τις αραβικές χώρες της Βορείου Αφρικής, την παραδοσιακή Μέση Ανατολή, καθώς και το Ιράν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Αξίζει να σημειωθεί πως στο συγκεκριμένο χώρο περιλαμβάνονται και όλα τα… «σταν» της Κεντρικής Ασίας, δηλαδή οι τουρκογενείς πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας (Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Κιργζία και Τατζικιστάν).

Η τεράστια αυτή περιοχή περιλαμβάνει στα όριά της τεράστια ενεργειακά κοιτάσματα υδρογονανθράκων (πετρελαίου και φυσικού αερίου) τα οποία έχουν αποτελέσει εδώ και δέκα με δεκαπέντε έτη το μήλον της έριδος μεταξύ της Ρωσίας, της Κίνας, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Εν συντομία, θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως τα αποθέματα αυτά βρίσκονται σε τρία κυρίως σημεία της περιοχής, στην Κεντρική Ασία, πλησίον και εντός της Κασπίας, στον Περσικό Κόλπο και την περιοχή της Σαουδικής Αραβίας καθώς και στην Ανατολική Μεσόγειο… Το «μυστικό» της όλης ανάλυσης είναι να αντιληφθεί κάποιος πως τα δύο από τα τρία αυτά σημεία, μαζί με τα κοιτάσματά τους είναι… ρεζερβέ. Αναφορικά με την περιοχή της κεντρικής Ασίας τα πράγματα είναι πολύ απλά: Πλην του Αζερμπαϊτζάν, όλα τα υπόλοιπα κρίσιμα κοιτάσματα έχουν περιέλθει στον απόλυτο έλεγχο της Ρωσίας και ότι έχει απομείνει το λαμβάνει η Κίνα. Με άλλα λόγια η Κεντρική Ασία, το σύγχρονο δυτικό «Ελ Ντοράντο», όπως αυτό παρουσιάστηκε τα τελευταία 20 χρόνια, έχει χαθεί για την Δύση, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου. Κινούμενοι στην περιοχή της Αραβικής χερσονήσου και του Περσικού Κόλπου τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο απλά. Η μεν Αραβική περιοχή στέλνει τους υδρογονάνθρακές της στις ΗΠΑ ο δε ιρανικός τομέας πολύ απλά είναι μη ελεγχόμενος από την Δύση, τουλάχιστον για την ώρα.  

Η Ευρύτερη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική αποτελεί το κύριο γεωπολιτικό σχήμα το οποίο έχει αναπτύξει η Αγγλοσαξονική γεωπολιτική σκέψη και μέσω αυτού θα γίνει προσπάθεια ελέγχου της Ευρασιατικής και Αφρικανικής πλάκας, δηλαδή της, κατά Μακίντερ «Παγκοσμίου Νήσου». Προσέξτε πως η CENTCOM, καλύπτει μία περιοχή η οποία αποτελεί το κέντρο της ΒΜΕΝΑ καθώς και όλες τις ενεργειακά ενδιαφέρουσες περιοχές της Ευρασίας, δηλαδή την Κεντρική Ασία, τον Κόλπο και την Αραβική χερσόνησο και φυσικά την Ανατολική Μεσόγειο… 

Μέχρι στιγμής, η Ουάσιγκτον δεν διανοείται καν να αλλάξει την πολιτική της αναφορικά με την Σαουδική Αραβία αφού σκοπεύει για τις επόμενες δεκαετίες να χρησιμοποιεί τα αραβικά πετρέλαια έτσι ώστε να κρατάει τα δικά της αποθέματα ουσιαστικά ανέγγιχτα. Από την άλλη, το ζήτημα του Ιράν είναι πολύ πολύπλοκο και επικίνδυνο με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατόν στο άμεσο μέλλον να υπάρξει θετική για την Δύση εξέλιξη. Με λίγα λόγια, τόσο η Κεντρική Ασία όσο και ο Κόλπος δεν μπορούν να προσφέρουν, τουλάχιστον για την ώρα κάτι καινούργιο στην Δύση και την ενεργειακή της ασφάλεια…Πώς όμως όλα αυτά συνδέονται με τα γεγονότα στην Λιβύη και το ερώτημα για το πως ακριβώς θα πρέπει να αντιδράσει η χώρα μας στα τεκταινόμενα; Υπενθυμίζεται πως όπως έχουμε αναφέρει το τρίτο σημείο το οποίο αποτελεί σημαντική πηγή υδρογονανθράκων στην ΒΜΕΝΑ είναι η Ανατολική Μεσόγειος. Ας το κρατήσουμε για την ώρα αυτό και ας ανοίξουμε μία παρένθεση αναφέροντας πως το κύριο παίγνιο ισχύος που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή στην Ευρασία συνδέεται με το προς τα που θα μετακινηθεί η ΕΕ: Προς τις ΗΠΑ ή προς τη Ρωσία; Με άλλα λόγια, η αέναη αγγλοσαξονική γεωπολιτική θεωρία προβλέπει πως το «παίγνιο» της παγκόσμιας εξουσίας θα παιχθεί στο ζήτημα του προς τα που θα κινηθεί η Ευρώπη. Εάν αυτή κινηθεί προς την Μόσχα τότε είναι πολύ πιθανό οι αγγλοσαξονικές δυνάμεις να «εκπαραθυρωθούν» από την Ευρασία. Από την άλλη, εάν η Ευρώπη κινηθεί προς τις ΗΠΑ τότε η Ρωσία αναμένεται να περιοριστεί στην αφιλόξενη και αχανή ρωσική γη χωρίς να έχει την δυνατότητα να κινηθεί προς τα πιο θερμά κλίματα. Όπως είναι φυσικό μία ενδελεχής ανάλυση της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής θεωρίας όπως αυτή έχει αναπτυχθεί από τον Α. Τ. Μάχαν και τον Σερ Χ. Μακίντερ, στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα δεν είναι δυνατόν να αναλυθεί στα στενά πλαίσια ενός ενημερωτικού σημειώματος.Θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως το προς τα που θα κινηθεί η ΕΕ εξαρτάται απολύτως από το που ακριβώς θα βρει τις απαραίτητες ποσότητες ενέργειας που χρειάζεται για να συνεχίσει να επιβιώνει αλλά και να μπορέσει να κινήσει εκ νέου τη χειμαζόμενη οικονομία της. Για την ώρα η ΕΕ εξαρτάται εν πολλοίς από την Ρωσία για την προμήθεια ειδικά του φυσικού αερίου. Η κατάσταση αυτή γίνεται ακόμα πιο κρίσιμη αφού η Κεντρική Ασία έχει περιέλθει στον έλεγχο της Μόσχας, η αραβική αγορά δεν μπορεί να υποστηρίξει τις ΗΠΑ και την ΕΕ ταυτοχρόνως ενώ το Ιράν παραμένει μία «παρθένα» περιοχή για την Δύση. Το δίλημμα λοιπόν που τίθεται για την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες είναι ένα: Οι Αγγλοσαξονικές δυνάμεις για να μπορέσουν να κυριαρχήσουν, ή να συνεχίσουν να κυριαρχούν, στην Ευρασία,  χρειάζονται επειγόντως την συμμαχία της ΕΕ, ή για να το θέσουμε καλύτερα πρέπει να «απομακρύνουν» την ΕΕ από την Ρωσία.

Πως όμως θα το κάνουν αυτό όταν η ΕΕ χρειάζεται την Ρωσία διότι εξαρτάται από αυτή ενεργειακά; Προφανώς η Δύση αναζητά εναλλακτικές πηγές ενέργειας για να προμηθεύσει την Ευρώπη, έτσι ώστε να μπορέσει να την απογαλακτίσει, τουλάχιστον έως ένα σημείο από την Μόσχα. Όπως είπαμε όμως, η Κεντρική Ασία είναι μάλλον χαμένη για τη Δύση, κάτι το οποίο συμβαίνει και με το Ιράν ενώ η περιοχή της Σαουδικής Αραβίας είναι «ρεζερβέ» από τις ίδιες τις ΗΠΑ. Άρα τί μένει;H Ανατολική Μεσόγειος μέλει να αποτελέσει την νέα πηγή παραγωγής και εξαγωγής υδρογονανθράκων προς την ΕΕ η οποία προβλέπεται να αντικαταστήσει την Κεντρική Ασίας στα σχέδια της Δύσης για την σταδιακή απεξάρτηση της ΕΕ από την Μόσχα. Εάν η Ανατολική Μεσόγειος φέρει στην επιφάνεια τους θησαυρούς της τότε είναι σίγουρο πως η ΕΕ θα βρει «μέσα στην αυλή» της μία τεράστια πηγή ενέργειας η οποία θα της επιτρέψει να εφαρμόσει πιο ανεξάρτητες πολιτικές απέναντι στην Ρωσία, και φυσικά όπως εκτιμούν οι ΗΠΑ αυτό θα τους επιτρέψει να κρατήσουν την Μόσχα μακριά από τις θερμές θάλασσες. Με άλλα λόγια η Ανατολική Μεσόγειος θα αποτελέσει στο άμεσο μέλλον το βαρόμετρο της σύγκρουσης για την κυριαρχία στην Ευρασία τον 21ο αιώνα και εντεύθεν.Αντιλαμβανόμενοι όλα τα παραπάνω η εξίσωση στην περιοχή μας γίνεται πολύ απλή: Αυτή τη στιγμή ΟΛΟΚΛΗΡΗ η Ανατολική Μεσόγειος βρίσκεται στο στάδιο μίας τρομακτικής γεωπολιτικής ανακατανομής ισχύος και ισορροπίας η οποία σκοπό έχει να δημιουργήσει όλες αυτές τις συνθήκες οι οποίες θα επιτρέψουν στην Δύση να εκμεταλλευθεί τα ενεργειακά αποθέματα της περιοχής. Αυτό που πρέπει να γίνει απολύτως ξεκάθαρο είναι πως ο σχεδιασμός δεν προβλέπει μακροχρόνιες «ζυμώσεις» αλλά το «Blitzkrieg» των εξεγέρσεων και των ανακατατάξεων στην περιοχή πρόκειται να ακολουθηθεί από ένα νέο «new deal» το οποίο σκοπό έχει να μοιράσει την ενεργειακή τράπουλα κατά έναν τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει δυνατή η εξόρυξη του υποθαλάσσιου φυσικού αερίου και η εξαγωγή του στην Ευρώπη πολύ σύντομα.Ο συντελούμενος γεωπολιτικός αναπροσανατολισμός της περιοχής είναι ξαφνικός, θα είναι καθοριστικός και οι εξελίξεις θα τρέχουν τόσο γρήγορα ώστε δεν θα τις προλαβαίνουμε. Και εδώ ερχόμαστε στο ζήτημα της χώρας μας…

Ελλάδα: Γίνεται να λείπει ο… Οδυσσέας;Είτε το θέλουμε είτε όχι, η Ελλάδα, με τις αχανείς θαλάσσιες εκτάσεις που ελέγχει ή θα ελέγξει εάν και εφόσον ανακηρύξει τις Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), πρόκειται να αποτελέσει την  χώρα κλειδί για την παραγωγή και εξαγωγή του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Φυσικά το ίδιο συμβαίνει και για την  περίπτωση της Κύπρου αλλά και του Ισραήλ.Με άλλα λόγια, για να μπορέσει η Ελλάδα να λειτουργήσει, χάριν της Ευρώπης αλλά και για το δικό της το καλό θα πρέπει να ανακηρύξει ΑΟΖ και να ξεκινήσει την εξόρυξη. Αυτό όμως για να συμβεί θα πρέπει να υπάρξουν οι απαραίτητες συνθήκες στον «περίγυρο» έτσι ώστε η Ελλάδα να μπορέσει χωρίς πρόβλημα να ανακηρύξει ΑΟΖ, η οποία φυσικά και πρόκειται να αποτελέσει ευρωπαϊκή περιοχή, άρα πλήρως εκμεταλλεύσιμη από την πεινασμένη για ενέργεια ΕΕ.Συμβαίνουν όμως γεγονότα τα οποία θα μπορούσαν να διαμορφώσουν μία «βολική» για την Ελλάδα κατάσταση για την ανακήρυξη ΑΟΖ και έναρξη εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων της αλλά και για την δημιουργία ενός συνεχόμενου «διαδρόμου» ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ ο οποίος θα επιτρέψει στην μεταφορά και των Κυπριακών και Ισραηλινών αποθεμάτων στην Ευρώπη;Υπενθυμίζεται πως η Τουρκία για να αποτρέψει τον κίνδυνο ανακήρυξης Ελληνικής ΑΟΖ είχε προσεταιριστεί την Αίγυπτο και την Λιβύη, με τις οποίες προσπαθούσε να δημιουργήσει θέμα στο Καστελόριζο και στην Γαύδο αντιστοίχως. Τι έχει συμβεί τους τελευταίους μήνες σε αυτές τις χώρες;To καθεστώς του Χόσνι Μουμπάρακ που συνομιλούσε με την Τουρκία για την ΑΟΖ, μη λαμβάνοντας υπόψη του το Καστελόριζο, κατόπιν φυσικά της ελληνικής εγκληματικής ενέργειας του 2003 που απέτρεψε την Κύπρο από το να υπογράψει με την Αίγυπτο ΑΟΖ που να λαμβάνει υπόψη της το Καστελόριζο (για περισσότερες πληροφορίες δείτε αντίστοιχο άρθρο στο τεύχος αυτού του μήνα του περιοδικού ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ & ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ το οποίο κυκλοφορεί στα περίπτερα), κατέρρευσε με συνοπτικές διαδικασίες. Ο δε Συνταγματάρχης Μουαμάρ Καντάφι που δεν δεχόταν την Γαύδο ως νήσο με ΑΟΖ πνέει και αυτός τα λοίσθια. Ας έχουμε στο νου μας πως ακόμα και αν ο Λίβυος ηγέτης δεν αποχωρήσει από την εξουσία το πλέον σίγουρο είναι πως η ανατολική Λιβύη τουλάχιστον, δηλαδή το κομμάτι που «βλέπει» προς Ελλάδα, δηλαδή προς Γαύδο και Κρήτη, δεν πρόκειται να επανέλθει υπό τον έλεγχό του.Να συνεχίσουμε; Είναι τυχαίο πως ο Τούρκος πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιουλ μετέβη άμεσα, μετά την καθεστωτική αλλαγή, στην Αίγυπτο για συζητήσεις με την νέα ηγεσία της χώρας, ενώ είναι τυχαίο που ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν θέλει να ακούσει για επέμβαση στην Λιβύη και η τουρκική κυβέρνηση ουσιαστικά κρατάει μία διπρόσωπη στάση αναφορικά με τις επιχειρήσεις στην Λιβύη; Ας υπογραμμίσουμε εδώ πως η μη έγκριση, μέχρι στιγμής, του σχεδίου επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ για την Λιβύη οφείλεται, εκτός της Γερμανίας, και εν πολλοίς στην Τουρκική αρνητική στάση και τακτική κωλυσιεργίας που ακολουθεί για το θέμα.Τι προσπαθούμε να πούμε με όλα αυτά;

Όσο απίθανο και να φαίνεται η όλη κατάσταση στην στεριά της Βορείου Αφρικής, ειδικά στην Αίγυπτο και Λιβύη, έχει άμεσο αντίκτυπο στο τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί στην θάλασσα της περιοχής και στο κατά πόσο η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ θα καταφέρουν να δημιουργήσουν την ενεργειακή αποθήκη της Ευρώπης η οποία θα επιτρέψει στην Γηραιά Ήπειρο να ακολουθήσει μία ποιο ανεξάρτητη πολιτική αλλά και να αντιμετωπίσει την τεράστια οικονομική και κοινωνική κρίση που την μαστίζει.Επανερχόμενοι λοιπόν στο βασικό ερώτημα της παρούσας ανάλυσης, δηλαδή στο κατά πόσο είναι σωστό ή λάθος η Ελλάδα να συμμετάσχει στην επιχείρηση στην Λιβύη αναρωτιόμαστε εάν είναι δυνατόν μετά από όλα αυτά να υπάρχει εχέφρων άνθρωπος στην χώρα μας που να πιστεύει πως αντί να αναλάβουμε τις ευθύνες μας σε μία τεράστια περιοχή η οποία δυνητικά μας ανήκει, δηλαδή την περιοχή νοτίως της Κρήτης. θα ήταν καλύτερα να κυνηγήσουμε… ανεμόμυλους για ακόμα μία φορά.Ας σημειώσουμε πως φυσικά και η Δύση δεν μας έχει αγαπήσει ξαφνικά, ούτε θέλει το καλό μας έτσι απλά μέσω μίας ανιδιοτελούς στάσης. Η αλήθεια είναι πως η Δύση αυτή τη στιγμή διαμορφώνει μία κατάσταση στην περιοχή μας η οποία θα της επιτρέψει να αποκτήσει ενεργειακή αυτάρκεια. Λόγω όμως γεωγραφίας αυτοί που θα πρέπει να λειτουργήσουν ως οι θεματοφύλακες και βασικοί παράγοντες αυτής της προσπάθειας είμαστε εμείς (Ελλάδα και Κύπρος). Αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται σταδιακά οι συνθήκες για να ανακηρύξουμε ΑΟΖ χωρίς να αντιμετωπίζουμε σοβαρές αντιδράσεις από τυχών… θιγόμενους, ή εάν αυτοί αντιδράσουν να μην μπορούν να πετύχουν τίποτα.Αφού λοιπόν αντιληφθούμε πως δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό που συμβαίνει στην περιοχή «μας συμφέρει» θα πρέπει να βοηθήσουμε στο μέτρο του δυνατού στην προσπάθεια της Δύσης για ενεργειακή ανεξαρτησία και ασφάλεια. Επιπροσθέτως, με το να στέλνουμε δυνάμεις στα όρια της Ελληνικής ΑΟΖ νοτίως της Γαύδου, ουσιαστικά και εμπεδώνουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στην περιοχή. Φυσικά και δεν αναφερόμαστε στην άμεση εμπλοκή μας σε καθαρά πολεμικές επιχειρήσεις αλλά υπογραμμίζουμε πως η παρουσία μας θα πρέπει να είναι αναβαθμισμένη στο έπακρο και με κάθε ευκαιρία θα πρέπει να επιδεικνύουμε την σημαία μας στην περιοχή.Οι ΗΠΑ για έναν «περίεργο» λόγο ονόμασαν την επιχείρηση ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ, ας μην ξεχνάμε πως η ευρύτερη περιοχή εκτιμάται πως αποτελούσε το βασίλειο των Λωτοφάγων οι οποίοι έκαναν τους ταξιδιώτες να «ξεχνάνε»… Στο ερώτημα λοιπόν εάν ο ίδιος ο Οδυσσέας θα πρέπει να βρεθεί εκεί η απάντηση είναι ένα μεγάλο ΝΑΙ αφού μόνο έτσι θα μπορέσει όχι να «ξεχάσει» αλλά να «θυμηθεί» και να βρει ξανά τον δρόμο του προς την… Ιθάκη η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια δημιουργίας ενός καλύτερου μέλλοντος για τον τόπο μας.

Λιβύη και ο μουσουλμανικός «κίνδυνος»

…Κλείνοντας το σύντομο αυτό σημείωμα ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στους φόβους περί μουσουλμανικών «αντιποίνων» στην Ελλάδα. Ως απάντηση καλό θα ήταν οι επικριτές της επέμβασης να απαντήσουν το κάτωθι ερώτημα: Έως σήμερα όσοι βρίσκονται στην Ελλάδα και ετοιμάζουν ότι ετοιμάζουν δεν θα μπορούσαν να βρουν αφορμές για τις προβοκάτσιές τους και περιμένουν την Ελληνική στάση στο θέμα της Λιβύης; Δηλαδή η έως σήμερα εμπειρία με τα δήθεν «Κοράνια» που… σκίζονται ανά πάσα στιγμή και οι μολότοφ που πέφτουν σε «χώρους λατρείας» ή περιστατικά τύπου «Νομικής» και «Υπατία» δεν αρκούν για να βγάλουν διαφόρους μετανάστες ή μη στους δρόμους… η Λιβύη μας μάρανε…Αυτές είναι αναλύσεις ανθρώπων οι οποίοι είτε δεν κατόρθωσαν ποτέ να ξεφύγουν από τον Ψυχρό Πόλεμο, είτε να κατανικήσουν τις βαθιά χαραγμένες στερεοτυπικές τους πεποιθήσεις για διαφόρους «κατατρεγμένους» ανά την υφήλιο. Όχι ότι δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν αδικημένοι στον άδικο κόσμο που ζούμε. Αλλά αυτό που ουδέποτε αντιλήφθηκαν ήταν το ότι είχαν μετατραπεί σε πιόνια της επικοινωνιακής στρατηγικής (κάποτε το έλεγαν «παραπληροφόρηση, προπαγάνδα, αγκιτάτσια» κ.λπ.) κάποιων, των οποίων τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα εξυπηρετούνταν από την «επαναστατική διάθεση» των χρήσιμων… αφελών (άλλη είναι η λέξη που συμπληρώνει τον συγκεκριμένο όρο, δεν την αναφέρουμε σεβόμενοι τις αναμφισβήτητα αγνές προθέσεις τους).Με τον τρόπο όμως αυτό έχει καταδικαστεί η ελληνική εξωτερική πολιτική εδώ και πολλά χρόνια, ενώ η Ελλάδα και οι Έλληνες βλέπουν τον κόσμο με έναν μοναδικό – παραμυθένιο – δικό τους τρόπο. Κι αυτή, δυστυχώς, είναι μια από τις αιτίες που μας έχει οδηγήσει στο παρόν κατάντημα…

 http://www.defencepoint.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2483:-h-defence-pointgr&catid=28:foeign-affairs-greece&Itemid=55

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΔΝΤ

Στον παρακάτω σύνδεσμο δείτε το VIDEO μέχρι το τέλος του. Αξίζει… http://www.youtube.com/watch?v=cjKmCWzN2FM&feature=player_embedded

Η μάστιγα των τόκων

Οι διαπλανητικές συγκρούσεις συμφερόντων, η ευρωπαϊκή διάσταση, οι τρόποι επίλυσης της κρίσης δανεισμού, η ανάγκη εξόφλησης του ελληνικού χρέους, τα προβλήματα της χώρας μας και η υποχρέωση προστασίας του πλούτου της

Βασίλης Βιλιάρδος

του Βασίλη Βιλιάρδου

  

“Ο καπιταλισμός είναι το μοναδικό διαθέσιμο σύστημα που μπορεί να λειτουργήσει, αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει ικανοποιητικά, χωρίς μία ισχυρή παρουσία της κυβέρνησης, η οποία αντιλαμβάνεται αφενός μεν ότι οφείλει να ανταγωνισθεί σε ένα όλο και πιο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, αφετέρου δε ότι επιβάλλεται να παρέχει γενναιόδωρα προγράμματα περίθαλψης και παιδείας, για τα θύματα της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης” (Keynes)  

  

Πληθωρισμός ή αποπληθωρισμός; Οι Η.Π.Α., έχοντας την «τραυματική» εμπειρία της Μεγάλης Ύφεσης του 1930 και επιλέγοντας μεταξύ δύο κακών το καλύτερο («το μη χείρον βέλτιστο»), συνηγορούν εμφανώς υπέρ του πληθωρισμού. Έτσι διοχετεύουν, με τη βοήθεια της Fed, τεράστιες ποσότητες χρήματος στις αγορές, χωρίς να υπολογίζουν τα εισοδηματικά ασθενή «στρώματα» των Πολιτών τους – πιστεύοντας ότι, μπορούν να ανταπεξέλθουν με τις πληθωριστικές «παρενέργειες», μεταξύ των οποίων με τις κοινωνικές αναταραχές. Άλλωστε, διαθέτοντας «μονοπωλιακά» το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα ($), έχουν τη δυνατότητα να εξοφλούν εύκολα τις υποχρεώσεις τους, «τυπώνοντας» απλά καινούργιο χρήμα.   

  

Η Γερμανία, η οποία έχει «πληγεί» δύο φορές στην πρόσφατη ιστορία της από τον υπερπληθωρισμό, ο οποίος κατέστρεψε τόσο το νόμισμα, όσο και την κοινωνική συνοχή της (ενώ την οδήγησε, μεταξύ άλλων, στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο), τάσσεται χωρίς τον παραμικρό δισταγμό υπέρ του αποπληθωρισμού – υπέρ της διατήρησης καλύτερα ενός σταθερού, ελεγχόμενου επιπέδου τιμών της τάξης του 2%, το οποίο δεν «εκβάλλει» υποχρεωτικά στην ύφεση. Ακριβώς για το λόγο αυτό, επιλέγει μία οικονομική πολιτική λιτότητας, «επιβάλλοντας» στους «εταίρους» της ένα αυστηρό «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας», το οποίο συνδέει τους μισθούς με την παραγωγικότητα, καθώς επίσης τις κοινωνικές παροχές με τα «αποτελέσματα» των προϋπολογισμών τους – «αψηφώντας» επίσης τους Πολίτες.   

  

Από την άλλη πλευρά, οι πλεονασματικές χώρες και ειδικά αυτές που διαθέτουν υψηλές ιδιωτικές αποταμιεύσεις, όπως η Γερμανία, είναι προφανώς εναντίον του πληθωρισμού – ο οποίος μειώνει σημαντικά (ανάλογα με το ύψος του) την αξία των χρημάτων, ενώ περιορίζει ταυτόχρονα τα «πραγματικά» πλεονάσματα (πόσο μάλλον αφού, οι αυξημένες τιμές πώλησης, ακολουθούν συνήθως με καθυστέρηση τον πληθωρισμό). Κατ’ επέκταση, οι πλεονασματικές χώρες είναι υπέρ της αύξησης των βασικών επιτοκίων δανεισμού, τα οποία περιορίζουν τις πληθωριστικές πιέσεις – ενώ αυξάνουν τους «τοκογλυφικούς» τόκους των κεφαλαίων, γεγονός που επιδιώκουν ιδιαίτερα οι ιδιοκτήτες τους.     

   

Με τη σειρά τους οι ελλειμματικές χώρες, ιδιαίτερα αυτές που υποφέρουν από υψηλά δημόσια χρέη και ελλείμματα των προϋπολογισμών τους, όπως οι Η.Π.Α. (το έλλειμμα του προϋπολογισμού της υπερδύναμης ανήλθε στα 222 δις $ το Φεβρουάριο, ενώ οι καθαροί τόκοι εξυπηρέτησης του τεράστιου δημοσίου χρέους των Η.Π.Α. υπολογίζεται να τριπλασιαστούν – από 185 δις $ το 2010 στα 554 δις $ το 2015), τοποθετούνται υπέρ του πληθωρισμού, αφού μειώνει σταδιακά το πραγματικό χρέος, ενώ περιορίζει το «βάρος» των ελλειμμάτων, ως ποσοστό επί του πληθωριστικά αυξανόμενου ΑΕΠ κλπ. Επομένως, είναι υπέρ των χαμηλών επιτοκίων, αφού διαφορετικά απειλούνται από τους υψηλούς τόκους.

  

Πρόκειται λοιπόν για μία εμφανέστατη, στενή αλλά και ευρύτερη σύγκρουση συμφερόντων, η οποία αφορά αφενός μεν «εσωτερικά» τη δύση (ΕΕ, Η.Π.Α., Ιαπωνία), αφετέρου το σύνολο του πλανήτη. Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί, στα αριστερά του οποίου εμφανίζονται οι σημαντικότερες πλεονασματικές χώρες, ενώ στα δεξιά οι ελλειμματικές, είναι χαρακτηριστικός, σε σχέση με τα δύο «αντίπαλα στρατόπεδα»:

  

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Πλεονασματικές – Ελλειμματικές χώρες σε δις $ – Εκτιμήσεις 2009

  

Α/Α	Χώρα	Ισοζύγιο	Α/Α	Χώρα	Ισοζύγιο
1	Κίνα	297,10	1	Η.Π.Α.	-419,90
2	Ιαπωνία	140,60	2	Ισπανία	-74,47
3	Γερμανία	135,10	3	Ιταλία	-66,57
4	Νορβηγία	55,32	4	Γαλλία	-56,13
5	Ρωσία	48,97	5	Καναδάς	-36,13
6	Ολλανδία	42,72	6	Ελλάδα	-34,30
7	Νότια Κορέα	42,67	7	Μ. Βρετανία	-32,68
8	Ταϊβάν	42,57	8	Ινδία	-31,54
9	Ελβετία	35,91	9	Αυστραλία	-29,89
10	Κουβέιτ	32,01	10	Βραζιλία	-24,30
11	Μαλαισία	30,46	11	Πορτογαλία	-23,38
12	Σουηδία	29,50	12	Ιράκ	-19,90
13	Σαουδική Αραβία	26,50	13	Τουρκία	-13,96
14	Σιγκαπούρη	25,35	14	Ν. Αφρική	-11.53
15	Χονγκ Κονγκ	18,40	15	Μεξικό	-10.12

Πηγή: The World Factbook

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος         

   

Ο τρίτος παράγοντας τώρα, ο οποίος «συμμετέχει» επίσης στη «σύγκρουση», είναι οι κυρίαρχοι κλάδοι των αντιμαχομένων οικονομιών. Η Γερμανία (όπως η Κίνα, αλλά και αρκετές άλλες χώρες), «υποστηρίζεται» κυρίως από τη βιομηχανία της – από την παραγωγή δηλαδή, η οποία είναι «υπεύθυνη» για την οικονομική της πρόοδο.

  

Αντίθετα, η οικονομία των Η.Π.Α. βασίζεται στο χρηματοπιστωτικό κλάδο, μέσω του οποίου επεκτείνεται «κυριαρχικά» σε όλες τις υπόλοιπες χώρες – επίσης στις αναπτυσσόμενες. Έχοντας δε εξελίξει τα μέγιστα το «χρηματοπιστωτικό θηρίο», πλαισιώνοντας το με πλήθος άλλους «οργανισμούς» (εταιρείες αξιολόγησης, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, επιφανείς οικονομολόγους, διεθνείς χρηματιστές, πανίσχυρα Hedge funds, μεγάλα συνταξιοδοτικά ταμεία κλπ), έχει τη δυνατότητα να επιτυγχάνει τεράστια κέρδη, τα οποία φυσικά μονοπωλούνται από τον πλούσιο ιδιωτικό της τομέα – το Καρτέλ και τη Wall Street.

  

Η Ιαπωνία τώρα ευρίσκεται κάπου ενδιάμεσα, αφού είναι πλεονασματική, έχοντας ταυτόχρονα υψηλότατο δημόσιο χρέος (πλησιάζει το 220% του ΑΕΠ της), αλλά και απίστευτα μεγάλες ιδιωτικές αποταμιεύσεις (τριπλάσιες σχεδόν του ΑΕΠ της) – ενώ στηρίζεται στη βιομηχανική παραγωγή, ιδιαίτερα δε στην υψηλή τεχνολογία. Ο πρόσφατος όμως σεισμός τεραστίου μεγέθους, φαίνεται ότι θα αποσταθεροποιήσει σε μεγάλο βαθμό την οικονομία της, ειδικά επειδή ο προϋπολογισμός της συνεχίζει να είναι ελλειμματικός (περί το 10%). Ας μην ξεχνάμε ότι, η προηγούμενη μεγάλη σεισμική καταστροφή στη χώρα (το 1995, ισχύος 7,3 ρίχτερ), κόστισε περί τα 110 δις € στην οικονομία της, η οποία συνεχίζει να πλήττεται από μία ύφεση (deflation) που έχει διαρκέσει πάνω από 20 χρόνια.       

  

Συνεχίζοντας, ένας τέταρτος ίσως συγκρουσιακός παράγοντας, ο οποίος όμως δεν βρίσκει αντιμέτωπη τη δύση μεταξύ της, είναι οι πρώτες ύλες και ειδικά η ενέργεια – όπου οι «αντίπαλοι» είναι η Ρωσία, η Βραζιλία (η Ν. Αμερική γενικότερα), το Ιράν, μέρος της Αφρικής, οι χώρες του κόλπου κλπ. Το ισχυρό νόμισμα στην προκειμένη περίπτωση, το οποίο όμως απαιτεί «αποπληθωριστικό» πλαίσιο (αύξηση επιτοκίων κλπ), είναι υπέρ των χωρών που δεν διαθέτουν ενεργειακό  πλούτο και εναντίον αυτών (Ασία) που στηρίζονται στις εξαγωγές απλών καταναλωτικών αγαθών – ενώ ο πληθωρισμός, ιδίως αυτός που επικεντρώνεται στις τιμές των τροφίμων, είναι καταστροφικός για τις φτωχές, αναπτυσσόμενες οικονομίες (Ασία, Αφρική κλπ), οι οποίες κινδυνεύουν σε μεγάλο βαθμό από «αποσταθεροποιητικές» εξεγέρσεις των πλειοψηφικά πεινασμένων Πολιτών τους.  

   

Φυσικά ο πληθωρισμός, ιδίως ο υπερπληθωρισμός, περιορίζοντας τα πραγματικά εισοδήματα και αυξάνοντας τις τιμές των προϊόντων, είναι «θανατηφόρος» για τα αδύναμα στρώματα του πληθυσμού οποιασδήποτε χώρας του πλανήτη (μισθωτούς, συνταξιούχους κλπ) – αφού τα πλουσιότερα τμήματα έχουν τη δυνατότητα να ισορροπήσουν τις όποιες απώλειες του, απολαμβάνοντας υψηλότερες αμοιβές, επενδύοντας τα χρήματα τους σωστά ή αυξάνοντας την κερδοφορία των επιχειρήσεων τους.  

 

Η παγκόσμια κατάσταση λοιπόν σήμερα, έτσι όπως διαμορφώνεται τουλάχιστον από τους παραπάνω παράγοντες, είναι μάλλον επικίνδυνα θολή – με τις όποιες προβλέψεις, σε σχέση με την εξέλιξη της, τουλάχιστον εξαιρετικά δύσκολες. Επομένως, η «ρητορική» ερώτηση, με την οποία ξεκινήσαμε το κείμενο μας, εάν δηλαδή βρεθούμε αντιμέτωποι τελικά με (υπερ)πληθωρισμό ή με αποπληθωρισμό, είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί – αφού εξαρτάται από πάρα πολλούς, αντικρουόμενους παράγοντες, καθώς επίσης από τις χώρες που τελικά θα επικρατήσουν.          

  

Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

  

Η κρίση στην Ευρώπη έχει αναμφίβολα «αναζωπυρωθεί». Εκτός αυτού, όλα όσα ισχύουν σε παγκόσμια κλίμακα, σε σχέση με τη σύγκρουση συμφερόντων των ελλειμματικών με τις πλεονασματικές χώρες, όσον αφορά τις επιλογές μεταξύ πληθωρισμού ή αποπληθωρισμού, το ύψος των επιτοκίων κλπ, ισχύουν προφανώς και για το εσωτερικό της Ευρώπης.

  

Περαιτέρω, η Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να αποφύγει τη στάση πληρωμών, διατηρώντας την ανεξαρτησία της, αφού δυστυχώς υποχρεώθηκε στην καταστροφική πολιτική του ΔΝΤ, ενώ έχασε την πρόσβαση της στις «αγορές» – χωρίς ουσιαστικό λόγο, αφού το συνολικό χρέος της είναι το μικρότερο στην Ευρωζώνη (μόλις 252% του ΑΕΠ της). Ο δανεισμός που απαιτείται, ύψους 22,54 δις € επί πλέον αυτών του μηχανισμού στήριξης, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί – με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται (αν και τελικά πιθανολογούμε ότι θα «βοηθήσει» η Γερμανία, έναντι πολλαπλών βέβαια ανταλλαγμάτων).

  

Επίσης είναι δύσκολο να επιτευχθεί η περαιτέρω μείωση του ελλείμματος, το οποίο «εκβάλει» στο χρέος, αφού οι τόκοι αυξάνονται (στα 16 δις € το 2011 – ήτοι στο 30% περίπου των εσόδων), ενώ τα έσοδα περιορίζονται, επειδή το ΑΕΠ μειώνεται λόγω των «υφεσιακών» ΔΝΤ-μέτρων που έχουν ληφθεί. Για παράδειγμα, επειδή τα έσοδα αντιστοιχούν στο 22% περίπου του ΑΕΠ, όταν το ΑΕΠ μειώνεται κατά 10 δις €, τα έσοδα περιορίζονται κατά 2,2 δις €. Επομένως, οι υψηλότεροι συντελεστές φορολόγησης (ΦΠΑ κλπ) δεν σημαίνουν αυτόματα την είσπραξη περισσοτέρων φόρων σε απόλυτα μεγέθη – αφού ο τζίρος της οικονομίας, το ΑΕΠ μας δηλαδή, μειώνεται.   

  

Τέλος οι δαπάνες, λόγω της μείωσης των μισθών, των συντάξεων κλπ, ουσιαστικά «αντισταθμίζονται», από τον περιορισμό της κατανάλωσης, καθώς επίσης από την ανεργία και τα αποτελέσματα της. Κατ’ επέκταση, δυστυχώς για τη χώρα μας, αλλά και για το ΔΝΤ, το οποίο «απειλείται» με ολοκληρωτική αποτυχία (με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να μην «ευοδωθούν» τα σχέδια των Η.Π.Α., όσον αφορά την «εισβολή» τους στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, δια μέσου της ελληνικής «κερκόπορτας»), η κατάσταση φαίνεται να επιδεινώνεται σε μεγάλο βαθμό. Ίσως για το λόγο αυτό έχασε τον αυτοέλεγχο του ο διευθύνων σύμβουλος του «ταμείου», βρίζοντας με έναν άθλιο τρόπο τη χώρα μας, τουλάχιστον εξευτελιστικό για τον ίδιο – εκτός εάν αποτελεί μέρος ενός «υπόγειου σεναρίου».        

  

Συνεχίζοντας, η Ιρλανδία δεν πρόκειται επίσης να αποφύγει το μοιραίο, παρά το ότι προσπαθεί με όλες τις δυνάμεις της – αρνούμενη υπερήφανα, ακόμη και στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής, να αποδεχθεί την ηγεμονία της Γερμανίας. Με συνολικό χρέος που υπερβαίνει το 700% του ΑΕΠ της, καθώς επίσης με τους Ισολογισμούς των τριών μεγαλύτερων τραπεζών της να ξεπερνούν το 200% του ΑΕΠ της, θεωρούμε μάλλον απίθανο να αρκεσθεί στα περίπου 85 δις € του μηχανισμού στήριξης – από τα οποία έχει η ίδια αναλάβει το 20%.

  

Σε αντίθεση με την Ελλάδα, η οποία «πλήττεται» από το δημόσιο χρέος, από τους τόκους του καλύτερα, η Ιρλανδία υποφέρει από το ιδιωτικό χρέος (τράπεζες), το οποίο μεταφέρεται δυστυχώς από την κυβέρνηση της, στο έλλειμμα  του προϋπολογισμού και από εκεί στο χρέος. Όταν αρχίσει δε να εφαρμόζεται και στην Ιρλανδία η «υφεσιακή» πολιτική του ΔΝΤ, παρά τις όποιες αντιρρήσεις της νέας κυβέρνησης της, η οποία διαδέχθηκε αυτήν που ουσιαστικά άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στους συνδίκους του διαβόλου, τα δεδομένα της οικονομίας της προφανώς θα επιδεινωθούν πολύ περισσότερο.         

  

Όσον αφορά την Πορτογαλία, φαίνεται ότι τελικά θα υποκύψει με τη σειρά της, παρά το ότι το δημόσιο χρέος της υπολογίζεται στο 85% του ΑΕΠ της το 2010. Το συνολικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό, υπερβαίνει το 323% το ΑΕΠ της, ενώ το έλλειμμα του προϋπολογισμού της το 2010 διαμορφώθηκε μεν στο 7,3% του ΑΕΠ (από 9,4% το 2009), αλλά με τη βοήθεια της «δημιουργικής λογιστικής» – αφού οι συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις της μεγάλης εταιρείας τηλεπικοινωνιών (Portugal Telekom), ύψους περί τα 2 δις €, «μεταφέρθηκαν».

  

Το γεγονός αυτό συνετέλεσε στην (τεχνητή) αύξηση των κρατικών εσόδων κατά 1,1% του ΑΕΠ, με την ανάλογη «πλασματική» μείωση του ελλείμματος. Η ανακάλυψη της συγκεκριμένης «εξαπάτησης» έγινε από την J.P. Morgan, η οποία προφανώς θα επιθυμούσε να βοηθήσει τους «συναδέλφους» της πραιτοριανούς των τοκογλύφων, το ΔΝΤ δηλαδή, να εισβάλλουν ανενόχλητοι στην τρίτη χώρα της Ευρωζώνης.      

  

Εκτός αυτού, παρά το ότι η κυβέρνηση της Πορτογαλίας ισχυρίζεται ότι θα επιτευχθεί ανάπτυξη, η κεντρική τράπεζα της χώρας προβλέπει ύφεση της τάξης του 1,3% του ΑΕΠ – με αποτέλεσμα την αδυναμία περιορισμού των ελλειμμάτων. Τέλος, τα υψηλά επιτόκια του νέου δανεισμού της χώρας από τις «αγορές» (5,99% την τελευταία φορά, για δάνειο ύψους 1 δις € μόλις), δεν επιτρέπουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.    

  

Η Ισπανία τώρα υποτιμήθηκε από την Moody’s, κυρίως λόγω του ότι η εταιρεία αξιολόγησης προέβλεψε πως η διάσωση των τοπικών τραπεζών της θα κοστίσει πολύ περισσότερο, από τα 20 δις € που ισχυρίζεται η κυβέρνηση της (κατά την Moody’s το κόστος θα ανέλθει στα 40-50 δις €, τα οποία θα μπορούσαν να αυξηθούν στα 110-120 δις €). Παράλληλα, η ανεργία (20%) συνεχίζει να μαστίζει τη χώρα, όπως επίσης η κρίση στον κλάδο των ακινήτων, η οποία έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις. Παρά το ότι λοιπόν η ΕΚΤ προσπαθεί να διατηρήσει έξω από την κρίση την Ισπανία (άρθρο μας), ισχυριζόμενη ότι έχει λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, η κατάσταση της τέταρτης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωζώνης είναι εξαιρετικά κρίσιμη.

  

Εμείς τουλάχιστον θεωρούμε αρκετά επικίνδυνη και την Ιταλία η οποία, με δημόσιο χρέος που υπερβαίνει το 120% του ΑΕΠ της (συνολικό 315%), με πολιτικά προβλήματα, καθώς επίσης με έντονες «συνέπειες» από την αναταραχή στη Λιβύη (εισαγωγές πετρελαίου, επενδύσεις, μεταναστευτικό), δεν είναι σε τόσο καλή οικονομική θέση, όσο μας παρουσιάζεται.   

  

Συμπερασματικά λοιπόν, έχουν συσσωρευτεί αρκετά γκρίζα σύννεφα στον  ουρανό της Ευρωζώνης, τα οποία είναι πολύ δύσκολο να μην προκαλέσουν μία καταστροφική καταιγίδα – ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε την εξαιρετικά δύσκολη θέση, στην οποία ευρίσκεται η ΕΚΤ, έχοντας αγοράσει αρκετά ομόλογα των «προβληματικών» χωρών της ένωσης. Επίσης, τη θέση εκείνων των ασφαλιστικών εταιρειών, οι οποίες ασφαλίζουν τα δημόσια ομόλογα (CDS), όπως για παράδειγμα η αμερικανική AIG. Μία ενδεχόμενη στάση πληρωμών κάποιας χώρας, θα πυροδοτούσε αναμφίβολα μία ασφαλιστική βόμβα μεγατόνων, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το σύστημα. 

  

ΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΕΠΙΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΧΡΕΟΥΣ   

  

Συνεχίζοντας, θεωρείται ότι υπάρχουν δύο μόνο τρόποι για να επιλυθεί μία κρίση χρέους αυτού του μεγέθους: Η διαγραφή χρέους ή/και η διάσωση (bailout). Αντίθετα, η κεφαλαιακή ενίσχυση των ελλειμματικών χωρών, δια μέσου της μεταφοράς (transfer union) κεφαλαίων από τις πλεονασματικές (άρθρο μας) δεν συζητείται, ενώ θα μπορούσε να είναι το επακόλουθο της πολιτικής ένωσης της Ευρωζώνης, στα πλαίσια της δημιουργίας των  Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. 

  

Η διάσωση τώρα μίας χώρας, προϋποθέτει την αύξηση του ποσού που έχει εγκριθεί στο μηχανισμό σταθερότητας EFSF (φαίνεται ότι αποφασίσθηκε ήδη), καθώς επίσης τη διεύρυνση των «πρωτοβουλιών» του – έτσι ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί σε όλα τα πιθανά ενδεχόμενα. Εάν ο μηχανισμός αγόραζε τότε ομόλογα δημοσίου στην πρωτογενή αγορά (επίσης συμφωνήθηκε), θα μπορούσε να βοηθήσει τις αδύναμες χώρες να επανέλθουν στις αγορές, χωρίς το φόβο των υψηλών επιτοκίων. Σε συνδυασμό δε με την «εθελούσια» διαγραφή μέρους των χρεών, με τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, θα μπορούσε ένας τέτοιος μηχανισμός να δημιουργήσει ξανά βιώσιμες συνθήκες εντός της Ευρωζώνης. Ταυτόχρονα θα μπορούσε να σταθεροποιήσει εκείνες τις χώρες, οι οποίες κινδυνεύουν από ενδεχόμενες διαγραφές χρεών των υπολοίπων (αλυσιδωτή αντίδραση), χωρίς να έχουν οι ίδιες ευθύνη.

  

Η διάσωση αυτής της μορφής θα ήταν ασφαλώς συνδεδεμένη με διάφορες, φυσικά αυστηρές αλλά μη «υφεσιακές» και δίκαιες προϋποθέσεις, για τις χώρες που θα έκαναν «χρήση» της – χωρίς όμως τη συμμετοχή του ΔΝΤ, το οποίο εξυπηρετεί άλλου είδους σκοπιμότητες (τους τοκογλύφους και το Καρτέλ). Έτσι, θα μπορούσε να επιτευχθεί η πραγματική εξυγίανση των ελλειμματικών χωρών της Ευρωζώνης, η οποία είναι αδύνατον να επιτευχθεί με τις μεθόδους του ΔΝΤ και χωρίς τη στήριξη του μηχανισμού σταθερότητας.

  

Εάν όμως κάτι τέτοιο δεν συμβεί, αν και φαίνεται ότι έχει πλέον αποφασισθεί σε γενικές γραμμές, τότε είναι πολύ πιθανόν να αναγκασθούν κάποιες χώρες να κηρύξουν μονομερώς στάση πληρωμών – οπότε αρκετές από τις υπόλοιπες θα αναγκασθούν να διαθέσουν τα ίδια ή και περισσότερα χρήματα για τη διάσωση των τραπεζών τους. Εκτός αυτού, το Ευρώ μάλλον θα κατέρρεε και η Ευρωζώνη πιθανότατα θα διαλυόταν, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το σύνολο των κρατών της – ειδικά για τη Γερμανία, η οποία εξάγει σχεδόν το 75% των προϊόντων της στην ΕΕ, σε σταθερούς «πελάτες» και χωρίς να αντιμετωπίζει συναλλαγματικά προβλήματα (άνοδο της αξίας του νομίσματος, εφόσον δεν θα ήταν κοινό κλπ).  

  

Η ΕΞΟΦΛΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

  

Όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν, το νούμερο ένα πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το έλλειμμα, αλλά ούτε και το χρέος – αυτού καθεαυτού. Το πρόβλημα της χώρας μας, όπως και πολλών άλλων υπερχρεωμένων κρατών (επιχειρήσεων και νοικοκυριών επίσης), είναι οι τόκοι – έτσι όπως διαμορφώνονται από τα τοκογλυφικά επιτόκια των αγορών, τα οποία ουσιαστικά προσδιορίζονται από το Βατικανό του Κεφαλαίου: την τράπεζα διεθνών διακανονισμών, την οποία έχουμε αναλύσει διεξοδικά. Ο Πίνακας ΙΙ είναι χαρακτηριστικός:

 

 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Μεγέθη κρατικού προϋπολογισμού σε εκ. €

 

Έτη	2007	2008	2009	2010	2011
Τόκοι	9.791	11.207	12.325	13.223	15.920
Χρεολύσια	22.544	26.246	29.135	19.549	28.130

Πηγή: Τράπεζα της Ελλάδος / Νομισματική Πολιτική 2010 – 2011

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ, οι τόκοι το 2011 θα είναι κατά 6,2 δις € υψηλότεροι, σε σχέση με το 2007 – ενώ θα συνεχίσουν να αυξάνονται ακόμη περισσότερο, επιδεινώνοντας διαρκώς τη θέση μας. Ουσιαστικά, εάν υπολογίσουμε ένα μέσο επιτόκιο δανεισμού ύψους 5% ετήσια, αυτό σημαίνει ότι σε 20 περίπου έτη πληρώνεται ολόκληρο το δημόσιο χρέος (κεφάλαιο), το οποίο όμως συνεχίζουμε να χρωστάμε εξ ολοκλήρου.

   

Το ίδιο συμβαίνει με τις επιχειρήσεις, οι οποίες επιβαρύνονται με υψηλότερα επιτόκια, καθώς επίσης με τα νοικοκυριά (ιδιώτες), τα οποία πολλές φορές (πιστωτικές κάρτες) χρεώνονται με επιτόκια της τάξης του 20% – γεγονός που σημαίνει ότι, σε  5 χρόνια οι τράπεζες εισπράττουν το σύνολο του δανείου τους, δια μέσου των τόκων, ενώ τα νοικοκυριά συνεχίζουν να το οφείλουν.      

  

Κατά την άποψη μας λοιπόν, η λύση που οφείλουμε να επιδιώξουμε δεν είναι άλλη, από την «εκδίωξη» του ΔΝΤ και την αποπληρωμή, την ολοσχερή εξόφληση δηλαδή του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας μας σε 40 ισόποσες ετήσιες δόσεις, με επιτόκιο ίσο με αυτό που δανείζονται οι τράπεζες (με το βασικό της ΕΚΤ, το οποίο σήμερα ανέρχεται στο 1%) – παραμένοντας «έντιμοι» και χωρίς να ζητήσουμε την παραμικρή διαγραφή (haircut).    

  

Στην περίπτωση αυτή, οι ετήσιοι τόκοι για το σύνολο των χρεών μας (περί τα 340 δις €, εκ των οποίων τα 100 δις € ανήκουν σε Έλληνες – τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, αμοιβαία, ιδιώτες), θα ήταν περίπου 3,4 δις € το πρώτο έτος (μειούμενοι στη συνέχεια), ενώ τα χρεολύσια 8,5 δις € το χρόνο – συνολικά λοιπόν 11,9 δις €. Ο Πίνακας ΙΙΙ που ακολουθεί είναι επιβοηθητικός:

  

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙΙ: Χρηματοδοτικές ανάγκες κρατικού προϋπολογισμού 2011 σε εκ. €

 

Έλλειμμα κρατικού προϋπολογισμού	20.857
Χρηματοδότηση φορέων με ειδικά ομόλογα	420
Ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας	2.000
Συμμετοχή σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου τραπεζών κλπ	51
Χρεολύσια μεσομακροπρόθεσμου χρέους	28.130
Πρόβλεψη εξόφλησης βραχυπρόθεσμου χρέους	18.000
Σύνολο χρηματοδοτικών αναγκών	69.458
Χρηματοδότηση από
Ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου	420
Μηχανισμό Στήριξης*	46.500
Νέος δανεισμός από τις «αγορές»	22.538
Σύνολο δανεισμού	69.458

* Ουσιαστικά είναι 40 δις €, όπως στον Πίνακα Ι. Διαμορφώθηκαν στα 46,5 δις € επειδή λάβαμε καθυστερημένα τη δόση από την ΕΕ, τον Ιανουάριο του 2011.

Πηγή: Προϋπολογισμός 2011, σελίδα 74

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

  

Εάν από το προϋπολογιζόμενο έλλειμμα του 2011, το οποίο εμφανίζεται στον Πίνακα ΙΙΙ (20,857 δις €), αφαιρέσουμε τους τόκους (15,92 δις €) και προσθέσουμε τα «νέα τοκοχρεολύσια» (11,9 δις €), το συνολικό ποσόν που θα απέμενε για χρηματοδότηση θα ήταν 16,837 δις € συν περίπου 2,5 δις € (ταμείο σταθερότητας κλπ) – οπότε γύρω στα 19,34 δις € (το έλλειμμα του 2011 θα διαμορφωνόταν στα 8,34 δις € σαν αποτέλεσμα των χαμηλότερων τόκων, ή στο 3,65% του προϋπολογιζόμενου ΑΕΠ των 228.408 εκ. € για το 2011).

  

Αυτά τα 19,34 δις € θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν με την έκδοση Εθνικών ομολόγων σε ετήσια βάση (εσωτερικός δανεισμός), έως εκείνο το χρονικό σημείο που θα καλύπτονταν από τα πλεονάσματα του προϋπολογισμού (σωστή αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, μείωση των περιττών κρατικών δαπανών, φορολόγηση των «εμπορικών» πολυεθνικών επί του τζίρου κλπ) – κάτι που θα μπορούσε να επιτευχθεί, εάν βέβαια επανερχόταν η αισιοδοξία στην Ελλάδα, μέσα από την προοπτική για το μέλλον (εξόφληση του χρέους σε 40 έτη, με 1%), καθώς επίσης εάν κέρδιζε η Πολιτεία την εμπιστοσύνη των Πολιτών της.

  

Στην περίπτωση δε των εθνικών ομολόγων, οι όποιοι τόκοι θα παρέμεναν εντός της Ελλάδας, οδηγούμενοι στις επενδύσεις ή στην κατανάλωση – γεγονός που σημαίνει ότι, αφενός μεν θα αυξανόταν το ΑΕΠ μας, αφετέρου ένα μέρος τους θα επέστρεφε ξανά στο δημόσιο. Επομένως, η ωφέλεια για την Ελλάδα θα ήταν πολλαπλή ενώ, στην αντίθετη περίπτωση (δανεισμός από ξένους), η ζημία είναι πολλαπλή, παράλληλα με τις αρνητικές εξαρτήσεις, καθώς επίσης με τους κινδύνους για την εθνική μας κυριαρχία.       

  

Ειδικά όσον αφορά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής, όπου η Γερμανία φαίνεται να συναίνεσε στη μείωση του επιτοκίου κατά 1%, μόνο για τα 110 δις € του δανείου μας από το μηχανισμό, υπό την προϋπόθεση της εκποίησης δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δις € (!), η ανάγκη «απεξάρτησης» μας από το «άρμα» της, το οποίο ανήκει φυσικά στο διεθνές Καρτέλ, είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική.

  

Άλλωστε, υπάρχει και μία δεύτερη, εναλλακτική λύση, την οποία έχουμε αναλύσει σε προηγούμενο άρθρο μας: ο μηδενισμός του χρέους. Προφανώς υπάρχουν πολλές άλλες ακόμη, οι οποίες δεν μεταθέτουν το πρόβλημα επαυξημένο στο μέλλον, αλλά το επιλύουν ριζικά στο παρόν. Σε κάθε περίπτωση, όταν μία οικονομία επιβαρύνεται με επιτόκια που υπερβαίνουν το ρυθμό ανάπτυξης της, η αύξηση των χρεών της δεν είναι δυνατόν να αποφευχθεί.        

  

Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΩΝ ΤΟΚΩΝ  

  

Οι τόκοι, στην ευρύτερη έννοια τους, είναι «μακράν» το σημαντικότερο πρόβλημα της Ελλάδας – ταυτόχρονα, η «κακοδιαχείριση» επιτοκίων και χρεών, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα της «φυλής» μας (σε πλήρη αντίθεση με τους Εβραίους). Στους τόκους κυρίως οφείλεται το συνεχές άγχος των Ελλήνων, καθώς επίσης η κακή ποιότητα ζωής στην Ελλάδα – χωρίς φυσικά να υποτιμούμε την απίστευτη διαφθορά του συνολικού σχεδόν πολιτικού μας συστήματος (πάντοτε με φωτεινές εξαιρέσεις), την καταστροφική γραφειοκρατία, την προχειρότητα, τα προβλήματα στην ίδρυση, λειτουργία και κλείσιμο των επιχειρήσεων, όπως και πολλά άλλα  

  

Ειδικότερα, αρκετοί Πολίτες της χώρας μας, ιδιαίτερα το δημόσιο, καθώς  επίσης οι πάσης φύσεως μικρομεσαίες επιχειρήσεις, είναι ουσιαστικά θύματα των τόκων – συνήθως με δική τους υπαιτιότητα. Η αιτία είναι το ότι, έχουν συνηθίσει αφενός μεν να δανείζονται αλόγιστα, χωρίς να διαπραγματεύονται καν τα επιτόκια, αφετέρου να μην εξοφλούν σωστά τις υποχρεώσεις τους – καθώς επίσης να μην διαχειρίζονται ορθολογικά τις «μετρητοίς» πληρωμές τους, απαιτώντας λογικές εκπτώσεις (εντελώς αντίθετα από αυτά που συμβαίνουν στη Γερμανία).  

  

Άμεσα (επιτόκια) ή έμμεσα (τιμές αγοράς) λοιπόν, αρκετοί Έλληνες επιβαρύνονται με τεράστιους τόκους, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ξεχρεώσουν σχεδόν ποτέ τα δάνεια τους – ή να μην καλυτερεύουν, όσο αξίζουν, την ποιότητα ζωής τους, παρά το ότι εργάζονται πολύ περισσότερο, από όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.

  

Για παράδειγμα, επειδή το Ελληνικό Δημόσιο αργεί συστηματικά να πληρώσει τους προμηθευτές του, χρεώνεται με σημαντικά υψηλότερες τιμές τα προϊόντα που αγοράζει – ειδικά τα φάρμακα και τον εξοπλισμό. Οι υψηλότερες αυτές τιμές (πολλές φορές υπερδιπλάσιες) είναι ουσιαστικά τόκοι, οι οποίοι πολύ συχνά αντιπροσωπεύουν ετήσια επιτόκια της τάξης του 100%. Αυτό σημαίνει ότι, κάθε χρόνο εξοφλείται το κεφάλαιο μέσω των τόκων, ενώ το δημόσιο συνεχίζει να το χρωστάει, επιβαρύνοντας, δυσανάλογα και αδικαιολόγητα, τις δαπάνες του προϋπολογισμού. Το ίδιο συμβαίνει φυσικά και με πολλές μεγάλες ή μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καθώς επίσης με αρκετούς καταναλωτές.

  

Από την άλλη πλευρά, αρκεί να αναφέρουμε ότι, η καθυστέρηση μίας δόσης προς το δημόσιο χρεώνεται έως και 1,5% μηνιαία (18% επιτόκιο – εξόφληση σε πέντε χρόνια του κεφαλαίου μέσω των τόκων, το οποίο συνεχίζουμε να χρωστάμε), για να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος – το οποίο επεκτείνεται στα επιτόκια υπερημερίας κλπ, ειδικά αυτά των πιστωτικών καρτών, τα οποία είναι τουλάχιστον εγκληματικά.

  

Φυσικά, όσον αφορά το δημόσιο, η καθυστέρηση των πληρωμών, εκτός του ότι προκαλεί τη δυσανάλογη αύξηση των τιμών αγοράς του, «προσελκύει» παράλληλα τη διαφθορά – η οποία επιδεινώνει ακόμη περισσότερο το κόστος του. Το γεγονός αυτό είναι απόλυτα γνωστό στους αρχιερείς των διαφθορέων, στη γερμανική βιομηχανία, η οποία εκμεταλλεύεται τα μέγιστα την απίστευτη ανοησία της χώρας μας. Επίσης στις τράπεζες, οι οποίες απομυζούν στην κυριολεξία τους Έλληνες οφειλέτες, «διατηρώντας» τους πάντοτε χρεωμένους.

  

Στο συγκεκριμένο πρόβλημα θα έπρεπε ίσως να επικεντρωθούν οι προσπάθειες της Πολιτείας, επειδή η επίλυση του θα ήταν πιθανότατα το έναυσμα που χρειάζεται η χώρα μας, για να ξεφύγει από την ύφεση και να οδηγηθεί στην ανάπτυξη. Κατά την άποψη μας, εάν τοποθετούνταν όρια στα επιτόκια των τραπεζών, παράλληλα με τη διαγραφή τόκων των καταναλωτών ή των επιχειρήσεων, οι οποίες αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, θα δημιουργούνταν πολύ γρήγορα εκείνες οι προϋποθέσεις, τις οποίες χρειάζεται η Ελλάδα για να αναπτυχθεί ορθολογικά (κάτι που όμως πολύ δύσκολα θα μπορούσε να επιτευχθεί από κόμματα, τα οποία χρωστούν τα ίδια δεκάδες εκατομμυρίων στις τράπεζες, με αποτέλεσμα να υπακούουν στις «εντολές» τους).   

  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ 

  

Όπως έχουμε επανειλημμένα αναφέρει, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτισμικό. Ουσιαστικά ζούμε σε μία πανέμορφη, πάμπλουτη χώρα, την οποία δυστυχώς δεν εκτιμούμε όσο πρέπει και δεν προστατεύουμε όσο θα μπορούσαμε. Η πατρίδα μας, εκτός του ότι έχει το μικρότερο συνολικό χρέος σε όλη την Ευρώπη, με υγιείς τράπεζες και με μη προβληματική αγορά ακινήτων, διαθέτει σημαντικότατη ακίνητη περιουσία, καθώς επίσης αρκετές δημόσιες, κοινωφελείς και άλλες επιχειρήσεις – ενώ πολλές δυτικές χώρες, χωρίς να εξαιρούνται η Γερμανία και η Μ. Βρετανία, έχουν «ξεπουληθεί», ανήκοντας στην κυριολεξία στους φοροφυγάδες του Καρτέλ.   

  

Δυστυχώς, επειδή η Ελλάδα είναι πάμπλουτη, υποφέροντας παράλληλα από μία άνευ προηγουμένου κακοδιαχείριση των οικονομικών της, από τις κυβερνήσεις των τελευταίων τριάντα ετών (από την ολλανδική νόσο επίσης), ευρίσκεται στην κυριολεξία στο μάτι του κυκλώνα – με τους «υπηρέτες» των αγορών στις Η.Π.Α., στη Γερμανία κλπ, να κάνουν ότι μπορούν για να λεηλατήσουν τον πλούτο της (επιχειρήσεις και ακίνητη περιουσία, ιδιώτες και δημόσιο).  

  

Σε αυτούς οι οποίοι ισχυρίζονται ότι δεν παράγουμε τίποτα, ίσως αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι, η αξία ενός παραδεισένιου νησιού μας, όπως για παράδειγμα της Μυκόνου ή της Κέρκυρας, υπερβαίνει την αξία πολλών μαζί βιομηχανικών μονάδων – ενώ ουσιαστικά οι Έλληνες αντιπαθούν τη βιομηχανία, επιλέγοντας αντί αυτής το φυσικό περιβάλλον (χωρίς να σημαίνει ότι, δεν πρέπει να δραστηριοποιηθούμε περισσότερο στην παραγωγή προϊόντων). Επίσης ότι, διαθέτουμε την νούμερο ένα ναυτιλία στον κόσμο, παρά το ότι ο πληθυσμός μας δεν υπερβαίνει τα 11 εκατομμύρια.  

  

Ανεξάρτητα όμως από τη συγκεκριμένη διαπίστωση, οφείλουμε κατά την άποψη μας να αλλάξουμε αμέσως τρόπο ζωής – διαχειριζόμενοι σωστά τα οικονομικά μας και ελέγχοντας ενεργητικά την Πολιτεία (άμεση δημοκρατία), αλλά και τα ΜΜΕ, εάν δεν θέλουμε να χρεοκοπήσουμε χωρίς λόγο ή να γίνουμε προτεκτοράτο ενός οποιουδήποτε άλλου κράτους. Ειδικά όσον αφορά τα σημερινά προβλήματα μας, επιθυμούμε να τονίσουμε ακόμη μία φορά ότι, πρέπει να επιδιώξουμε την ολοκληρωτική εξόφληση του δημοσίου χρέους μας με ετήσιες, εφικτές και μακροπρόθεσμε δόσεις, με το ελάχιστο δυνατόν επιτόκιο.

  

Ολοκληρώνοντας, ίσως η παρούσα κρίση να μας αναγκάσει να μάθουμε να εκτιμάμε και να προστατεύουμε αυτόν τον παράδεισο που μας προσφέρθηκε, καθώς επίσης τη Δημοκρατία μας – η οποία, αν και δύσκολη στη λειτουργία της, πράγματι αρκετά προβληματική, είναι κατά πολύ προτιμότερη και ασύγκριτα πιο ανθρώπινη, από τον απολυταρχικό καπιταλισμό της Ασίας και το μονοπωλιακό της «δύσης».

 

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 12. Μαρτίου 2011

viliardos@kbanalysis.com      

 

Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου

 

Αναδημοσίευση απο το http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2305.aspx 

http://www.berlin-athen.eu/index.php?id=205&tx_ttnews%5btt_news%5d=1972&tx_ttnews%5bbackPid%5d=78&swb=a2149&cHash=8af854a6449e2779a6fc4ce1d339f8e6

Επαναστάσεις με χρήματα των Rothschilds και των ΗΠΑ

«Παρδαλές επανάστασεις», όπως αυτές που γίνονται σήμερα στην Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική, συμβαδίζουν με τις πολιτικές του παγκοσμιοιποιημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος, που θέλει να εξοντώσει εν τη γεννέσει του την ανάπτυξη του Islamic Banking (δάνεια με χαμηλά επιτόκια)

Μεγεθύνατε

Αναδημοσίευση απο το PwP Exclusive  ©March 9 2011
Τίτλος πρωτοτύπου: «Rothschilds/U.S. Fund Revolutions in Mideast and North Africa To Kill Islamic Banks and State-Run Central Banks«

Μετάφραση απο τα αγγλικά: Εμμανουήλ Σαρίδης

 

Σημέιωση Ε.Σ.: Το site αυτό είναι αντι-πλουτοκρατικό και όχι αντισημιτικό. Στενόμυαλοι προσδιορισμοί δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια.

   

Οι ισλαμικές τράπεζες (με το Islamic Banking) έχουν ήδη «φάει» ένα μέρος απο τα κέρδη των συμβατικών τραπεζών στη Μέση Ανατολή: Επειδή δεν χρεώνουν τόκους (σύμφωνα με τον νόμο της Σαρίας), αυξάνονται και πληθύνονται πολύ γρήγορα, και (στους δύσκολους καιρούς της σημερινης οικονομικής συγκυρίας) είναι πιο σταθερές από τις δυτικές τράπεζες.

  

Οι New York Times αναφέρουν σ’ ένα άρθρο με τον τίτλο «οι ισλαμικές τράπεζες, που αυξάνονται μέσα στον πλούτο του πετρελαίου, πλησιάζουν και τους μη-μουσουλμάνους» (22 Νοέμβρη 2007): «Η αύξηση των πετρελαϊκών πλουτοπαραγωγικών πηγών ανηψώνει το ισλαμικό τραπεζικό σύστημα – το οποίο  τηρεί τους νόμους του Κορανίου και απαγορεύει την επιβολή τόκων – μέσα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. . . . Εκτός από ισλαμικά δάνεια, υπάρχουν και ισλαμικά ομόλογα, ισλαμικές πιστωτικές κάρτες … Στο ισλαμικό τραπεζικό σύστημα οι χρηματοδότες αναλαμβάνουν υψηλά ρίσκα, ενώ οι δανειολήπτες θεωρούνται σαν καταθέτες και αντιμετωπίζονται περισσότερο σαν μέτοχοι, που πρέπει να κερδίσουν ένα μέρος των κερδών. … Κι ενώ οι μεγαλύτερες ισλαμικές τράπεζες βρίσκονται στις πλούσιες χώρες του Κόλπου, οι πιο ελκυστικές αγορές είναι στην Τουρκία και τη Βόρεια Αφρική (η υπογράμμιση του αθρογράφου) και οι ευρωπαίοι μουσουλμάνοι …. »

 

Φωτο κάτω: Οι διαδηλωτές με το Bahrain Financial Harbor, ένα κέντρο  ισλαμικής τραπεζικής (φωτογραφία Ulf Mar) 

Ο περισσότερος κόσμος προτιμά το συμβατικό τραπεζικό πρότυπο. Δεν τον πειράζει, ότι πληρώνει μέχρι και 20% τόκους για τα δάνεια και τις μικρές πιστώσεις (πιστωτικές κάρτες). Δεν θέλει να μοιραστεί με την τράπεζα τα κέρδη των τραπεζών: θέλει να βλέπει τις τράπεζές του να μεγαλώνουν και να μεγαλώνουν και να γίνονται όλο και ισχυρότερες για να μπορούν να ανταγωνιστούν στις διεθνείς αγορές. Δεν τον πειράζει η καταβολή φόρου εισοδήματος για τη διάσωση τραπεζών-τεράτων (που είναι too big to fail) για τα επισφαλη παιχνίδια τους (το TARP στις ΗΠΑ) [και επειδή αυτό το bail out προστίθεται στο χρέος της κυβέρνησης, δεν τον πειράζει να πληρώνει τόκους για την διάσωση της FED, της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ (οι πολιτικές της οποίας δημιούργησαν την κρίση)]. Δεν τον πειράζει, να βλέπει να πεθαίνουν παιδιά στην Αφρική, λόγω της τοκογλυφίας που επικρατεί στον Τρίτο Κόσμο (χώρες που δεν μπορούν να πληρώσουν, βουτάν ακόμη περισσότερο στα χρέη αντι να κηρύξουν πτώχευση).

 

Με την υποστήριξη των κυβερνήσεών του, το ισλαμικό χρηματοδοτικό σύστημα, το Islamic Banking, είναι ο πιο ανεπτυγμένος τομέας στην περιοχή της ΜΕΝΑ (Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική), με τεράστιες επιχειρηματικές ευκαιρίες στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς πολλών χωρών. Τα καθεστώτα στις χώρες της Μέσης Ανατολής απειλούν να εκτροχιάσουν τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης και να ανατρέψουν το παραδοσιακό τραπεζικό σύστημα, επειδή το Ισλάμ δημιουργεί ένα ελκυστικότερο εναλλακτικό μοντέλο απο τον συμβατικό τραπεζικό τομέα. Μπροστά στον κίνδυνο ενός πισογυρίσματος μετά την “Battle in Seattle” («Μάχη του Σιάτλ»), οι ιθύνοντες της παγκοσμιοποίησης, κουκουλομένοι με τον μανδύα της Δημοκρατίας, έχουν βάλει το θέμα στην ημερήσια διάταξή τους. Οι συμβατικοι τραπεζίτες της Δύσεως βλέπουν την αλλαγή των καθεστώτων στη Μέση Ανατολή ως μια επιτακτική ανάγκη για να συναγωνιστούνμ με επιτυχία το ισλαμικό τραπεζικό σύστημα (Henry, Clement Moore, PhD. and Robert Springborg.  Globalization and the politics of development in the Middle East, Cambridge University Press, 2001, 2nd edition 2010).

     

 

Στο «Islamic Finance Outlook 2010» της, η Standard and Poors λέει, «Ο ανταγωνισμός αυξάνεται, με το ισλαμικό παράθυρο των συμβατικών τραπεζών οι κανονικές τράπεζες αμφισβητούνται πλήρως απο τις ενεργοποιηθείσες Ισλαμικές Τράπεζες: Απο πρωτοποριακές ισλαμικές τράπεζες, που έχουν καταφέρει να αποκτήσουν το σχεδόν μονοπώλιο στις εγχώριες εξειδικευμένες αγορές τους, και με τις οποίες βρισκόμαστε σήμερα σε έναν έντονο ανταγωνισμό. Το πλεονέκτημα της πρώτης κίνησης μας συρρικνώνεται στις εγχώριες αγορές τους και καταλαβαίνουμε, ότι τώρα εξετάζουν μια στρατηγική της επιχειρήσιακής ή και γεωγραφικης διαφοροποίησης τους. Συμβατικές τράπεζες, που εισέρχονται στο ισλαμικό τραπεζικό σύστημα, αντιμετωπίζουν σήμερα την μεγαλύτερη ανταγωνιστική απειλή απο τις εδραιωθείσες ισλαμικές τράπεζες. … »

 

Στα τέλη του 2008 η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών, Κριστίν Λαγκάρντ, ανακοίνωσε την πρόθεσή της Γαλλίας να κάνει το Παρίσι την «πρωτεύουσα του ισλαμικού χρηματοδοτικού συστήματος» και είπε, ότι αρκετές ισλαμικές τράπεζες θα ανοίξουν το 2009 υποκαταστήματα στη γαλλική πρωτεύουσα. Γαλλικές πηγές εκτιμούν τον τομέα αυτό της χρηματοπιστωτικής αγοράς τουλαχιστον στα 500 έως 600 δισεκατομμύρια δολλάρια, με δυνατότητα αύξησης κατά περίπου 11 τοις εκατό το χρόνο.

 

Ο John Sandwick, διευθύνων σύμβουλος της ελβετικής εταιρείας διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων Encore Management, χαρακτηρίζει το άνοιγμα πολλών Ελβετικών Ισλαμικών Τραπεζών σαν «τον αγώνα για τον έλεγχο του πλούσιου βραβείου: το οποίο σήμερα είναι ύψους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, αλλά στο μέλλον θα είναι τρισεκατομμύρια δολλάρια ισλαμικού πλούτου».

 

Αναφερόμενο σε υλικά από το Wikileaks, ο «The Telegraph» (Islamic Finance Key To Ensuring London As Top Financial Center) (Ισλαμικό Οικονομικό κλειδί για την διαφύλαξη του Λονδίνου ως Top Financial Center), ανέφερε, ότι ο Robert Tuttle, τότε πρέσβης των ΗΠΑ στο Δικαστήριο Court of St. James του Λονδίνου, είχε αναφέρει «Σε περίπτωση που τεθεί το Λονδίνο με επιτυχία ως το ηγετικό ισλαμικό χρηματοδοτικό κέντρο, θα μπορούσε να έχει ένα μεγαλύτερο πλεονέκτημα απο την Νέα Υόρκη όταν ανακάμψει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά. . . . Προοπτικές για ανάπτυξη από την πρόγνωση της Standard & Poor πρόγνωση [βλ. ανωτέρω], αξιολογούν την [Ισλαμική Οικονομική] βιομηχανία σε έως και 4 τρισεκατομμύρια δολλάρια περιουσιακά στοιχεία. Άλλες εκτιμήσεις ανεβάζουν τα στοιχεία ανόδου της ακόμη υψηλότερα, δεδομένου ότι οι μουσουλμάνοι αποτελούν το 20 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού. Προς το παρόν μόνο το 1 τοις εκατό των παγκόσμιων χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων υπάγονται στο πλαίσιο χρηματοδότησης απο τον ισλαμικό νόμο».

 

Το Ισλαμικό τραπεζικό σύστημα (Islamic Banking) δεν έχει ακόμη εδραιωθεί στη Βόρεια Αφρική (εκτός απο το Σουδάν) και την Αίγυπτο, όπου οι μεγάλοι μουσουλμανικοί πληθυσμοί αποτελούν μια πολύ προσοδοφόρα επιχείρηση για τις ισλαμικές τράπεζες σ’ αυτές τις αναδυόμενες οικονομίες. «Ωστόσο, παρά την τρέχουσα κατάσταση, το δυναμικό για τις ισλαμικές τράπεζες στην Αίγυπτο είναι τεράστιο», δηλώνει το Executive Magazine (Feb 8 2011), «.. Είναι σαφές, ότι οι ισλαμικές τράπεζες στις χώρες του Κόλπου προεξοφλούν ήδη την ημέρα, που οι εγχώριες αγορές τους θα είναι κορεσμένες. Και φαίνεται, ότι η Αίγυπτος θα είναι στην επόμενη πρώτη γραμμή στην ανάπτυξη περιφερειακών ισλαμικών τραπεζών και στον χρηματοοικονομικό τομέα».

 

«Οι αφρικανικές χώρες όπως η Αλγερία, η Αίγυπτος, η Λιβύη, το Μαρόκο, η Τυνησία και το Σουδάν είναι ώριμες για μελλοντικές ασκήσεις sukuk (για την έκδοση ισλαμικών ομολόγων),« [International Finance Review (Reuters), 2008]

 

Οι επαναστάσεις των Rothschild / ΗΠΑ στην περιοχή

 

(Το τμήμα αυτό είχε δημοσιευθεί σε προηγούμενο post. Αν το έχετε ήδη διαβάσει, στνεχείστε με τον παρακάτω πίνακα, ο οποίος αναλύει το προφίλ των τραπεζών και τις δρασεις των ακτιβιστών σε κάθε χώρα)

  

Οι επαναστάσεις στην ΜΕΝΑ (Middle East North Africa – Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική)  είναι από το ίδιο σενάριο όπως και οι ειρηνικές «παρδεαλές επαναστάσεις». Το σενάριο είναι «From Dictatorship To Democracy» – «Απο τη δικτατορία στη δημοκρατία» του Gene Sharp απο το ινστιτούτο «Albert Einstein Institute» (που χρηματοδοτείται εν μέρει από τον George Soros). Οι επαναστάσεις αυτές έγιναν με επιτυχία στη Σερβία [ιδιαίτερα η Επανάσταση Μπουλντόζα (2000)], η Επανάσταση των Ρόδων στη Γεωργία (2003), η Πορτοκαλί Επανάσταση στην Ουκρανία (2004), η Επανάσταση του Κέδρου στο Λίβανο και η Επανάσταση της Τουλίπας στο Κιργιζιστάν (2005). Η Πράσινη Επανάσταση στο Ιράν (2009) απέτυχε.

 

Ο «The Guardian» ανέφερε (26 Νοέμβρη 2004), ότι όσες επακολούθησαν ήσαν οργανωτικά «άμεσα συνδεδεμένες» με τις παρδαλές επααναστάσεις: Με το Open Society Institute του George Soros, το National Endowment for Democracy (NED), το  Τhe International Republican Institute και το Freedom House. Ακόμη και η «Washington Post» και οι «New York Times» ανέφεραν, ότι σε ορισμένα απο αυτά τα Events υπήρχε μια σημαντική συμμετοχή της Δύσης. Η δικτύωση αυτής της στρατηγικής περιγράφεται στη μελέτη του Carnegie Endowment for International «Fact-Sheet: U.S. Actors Promoting Democracy In The Middle East«. Η φύση των προγραμμάτων περιγράφεται παρακάτω:

  

Φωτο: ο δισεκατομμυριούχος George Soros και η αμερικανική κυβέρνηση χρηματοδοτούν την εκπαίδευση ακτιβιστών στη Βόρεια Αφρική 

Κατά την περίοδο 2007-08, το Freedom House [που χρηματοδοτείται από τον Σόρος και την Middle Eastern Partnership Initiative (MEPI)] ξεκίνησε το ακόλουθο πρόγραμμα: Το “New Generation of Advocates («Νέα Γενιά Υποστηρικτών»), ένα πρόγραμα, χρηματοδοτούμενο απο την ΜΕΡΙ, που υποστηρίζει νέους ακτιβιστές της κοινωνίας των πολιτών, που εργάζονται για την ειρηνική πολιτική αλλαγή στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, μια εκστρατεία στην Τυνησία, της οποίας ηγούνταν οι «Δικηγόροι κατά της διαφθοράς» (απο την ιστοσελίδα του Freedom House). Η ομάδα των «δημοσιογράφων, δικηγόρων, καθώς και άλλων ακτιβιστών που υποστηρίζουν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις» είχε σε ένα ταξίδι στην Ουάσιγκτον επ’ ευκαιρία της Διεθνούς Ημέρας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στις 10. Δεκεμβρίου 2008, μια συνάντηση με την τότε υπουργό Εξωτερικών, Condoleezza Rice. Τον Μάιο του 2009, η Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Hillary Clinton, συναντήθηκε με την ομάδα των ακτιβιστών / αντιφρονούντων. Το Freedom House αναφέρει στην ιστοσελίδα του, ότι η ομάδα επισκέφθηκε «κυβερνητικούς αξιωματούχους των ΗΠΑ, μέλη του Κογκρέσου, των Μέσων Ενημέρωσης καυώς και think tanks. . . Μετά την επιστροφή τους στην Αίγυπτο, οι υπότροφοι αυτοί έλαβαν κάποιες μικρές επιχορηγήσεις για την εφαρμογή καινοτόμων πρωτοβουλιών, όπως η στήριξη πολιτικών μεταρρυθμίσεων μέσω του Facebook και μηνυμάτων SMS» (Η υπογράμμιση δική μου).

  

Το 2010 το «Open Society Institute» του Σόρος χρηματοδότησε μια επιχορήγηση με το όνομα «Can It Tweet its way to Democracy? The promise of Participatory Media in Africa» («Μπορεί αυτό να τιτιβίσει την πορεία προς τη δημοκρατία; Η υπόσχεση των Συμμετοχικών Μέσων στην Αφρική», που περιγράφονται στην ιστοσελίδα του OSI, με επίκεντρο την Αιθιοπία και την Αίγυπτο.

 

Φωτο: Αιγύπτιοι διαδηλωτές με την γροθιά των διαδηλωτών του Otpor που χρηματοδοτήθηκε αρχικά από τον Soros στη Γιουγκοσλαβία 
Το Facebook και το Twitter ήσαν τα κύρια μέσα, με τα οποία οργανώθηκε η επανάσταση στην Αίγυπτο: «Ακτιβιστές από το κίνημα Kifaya (αρκετά) στην Αίγυπτο – έναν συνασπισμό αντιπάλων της κυβέρνησης – και του Κινήματος Νεολαίας 6. Απριλίου οργάνωσαν τις διαδηλώσεις μέσω Facebook και Twitter. . . . «(Voice of America).

 

Στο «Foreign Policy Journal» ο Dr. D.K. Bolton γράφει (19. Ιανουαρίου 2011): «Το NED [National Endowment for Democracy] και ο Soros που λειτουργούν συνδυασμένα, στοχεύουν τα ίδια καθεστώτα και χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους. . . . Τουλάχιστον δέκα από τους είκοσι δύο διευθυντές της NED είναι μέλη του πλουτοκρατικών think tank «Council on Foreign Relations (Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων). . . » (Το Συμβούλιο των Εξωτερικών Σχέσεων είναι η αμερικανική αδελφή του ινστιτούτου του Rothschild «Royal Institute of International Affairs» (Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων της Βρετανίας: και τα δύο είναι όργανα του πλουτοκρατικού ελέγχου που κρύβεται απο το κοινό).

 

Η NED χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και απο ιδιωτικά συμφέροντα (συμπεριλαμβανομένου του George Soros). Τα παρακάτω είναι αποσπάσματα από την ιστοσελίδα της NED για μερικά projects το 2009:

 

«Al-Jahedh Forum for Free Thought (Φόρουμ για Ελεύθερη Σκέψη) 131.000 δολλάρια. Για να ενισχύσει την ικανότητα και την δυνατότητα και να οικοδόμήσει μια δημοκρατική κουλτούρα σε νέους ακτιβιστές της Τυνησίας».

 

«Mohamed Ali Center for Research, Studies and Training (Κέντρο Μοχάμεντ Άλιγια Έρευνα, Μελέτες και Εκπαίδευση) 33.500 δολλάρια. Για την επαίδευση μιας βασικής ομάδας νέων ακτιβιστών σε θέματα ηγεσίας και οργανωτικών δεξιοτήτων για την ενθάρρυνση της συμμετοχής τους στο δημόσιο βίο της Τυνησίας. [MACRST] Θα πραγματοποιήσει ένα πρόγραμμα μιας τετραήμερης εντατικής εκπαίδευσης για έναν πυρήνα εκπαιδευτών αποτελούμενο απο 10 νέους Τυνησίους επι ατομικών δικαιωμάτων και οργανωτικών δεξιοτήτων. Μια ομάδα 50 αρρ΄ενων και θηλέων ακτιβιστών ηλικίας 20 έως 40 ετών για την ηγεσία και την λήψη αποφάσεων. Εξάσκηση εκπαιδευμένων ακτιβιστών με 50 επιτόπιες επισκέψεις στις αντίστοιχες οργανώσεις τους».

  
Η «Association for the Promotion of Education» (Ένωση για την προώθηση της εκπαίδευσης) 27.000 δολλάρια. Για να ενισχύσει την ικανότητα των καθηγητών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Τυνησίας να προωθούν δημοκρατικές και πολιτικές αξίες στις τάξεις τους».

 

«Al-Jahedh Forum for Free Thought» (Al-Jahedh Φόρουμ για Ελεύθερη Σκέψη) 57.000 δολλάρια [το 2008] για την εκπαίδευση Τυνησίων ακτιβιστών».

 

Στην Αίγυπτο οι επιχορηγήσεις της NED το 2009 διπλασιάστηκαν με 33 projects Δημοκρατίας συνολικού ύψους 1,4 εκατομμυρίων δολλαρίων και με στόχο εναλασσόμενο μεταξύ της προώθησης ιδιωτικών δραστηριοτήτων για την κατάρτιση νέων υποστηρικτών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την στράτευση και εκαπίδευση νέων ακτιβιστών:

 

«Egyptian Union of Liberal Youth (EULY)» (Αιγυπτιακή Ένωση Φιλελεύθερης Νεολαίας (EULY) 33.300 δολλάρια. Για να επεκταθεί η χρήση των νέων μέσων επικοινωνίας μεταξύ των ακτιβιστών της νεολαίας για την προώθηση δημοκρατικών ιδεών και αξιών. Η EULY θα εκπαιδεύσει 60 νέους ακτιβιστές στην χρησιμοποίηση του κινηματογράφου για τη διάδοση δημοκρατικών ιδεών και αξιών».

 

«Andalus Institute for Tolerance and Anti-Violence Studies (AITAS) (Andalus Ινστιτούτο για σπουδές ανοχής και καταπολέμησης της βίας 48.900 δολλάρια. Για την ενίσχυση της νεολαίας στην κατανόηση του αιγυπτιακού κοινοβουλίου και την ενίσχυση περιφερειακών ακτιβιστών στην χρήση των νέων τεχνολογιών ως εργαλείων υπευθυνότητας. Το AITAS θα πραγματοποιήσει μια σειρά εργαστηριακών μαθημάτων για 300 φοιτητές για την ευαισθητοποίηση τους σε θέματα λειτουργίας του Κοινοβουλίου και για την συμμετοχή τους ως παρατηρητές κοινοβουλευτικών επιτροπών. Το AITAS θα φιλοξενήσει επίσης για 8 μήνες νέους ακτιβιστές από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική για να μοιραστούν τις εμπειρίες τους ως παρατηρητές χρησιμοποίώντας νέες τεχνολογίες βασισμένων στον ιστοχώρο».

 

«Egyptian Democracy Institute (EDI)» (Αιγυπτιακή Ινστιτούτο Δημοκρατίας) 48.900 δολλάρια. Για την προώθηση της υπευθυνότητας και της διαφάνειας στη Βουλή μέσω συμμετοχής του κοινού και για την οικοδόμηση νομοθετικών ικανοτήτων. Το EDI θα εκδίδει τριμηνιαίες εκθέσεις παρακολούθησης και θα διοργανώνει σεμινάρια στα οποία θα συζητούνται οι επιδόσεις του Κοινοβουλίου και θα προτείνει συστάσεις σχετικές με τη νομοθεσία που προτείνει το Κοινοβούλιο. Το EDI θα παρακολουθεί, θα συλλέγει και θα πιστοποιεί έγγραφα σχετικά με την διαφθορά στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια».

 

«Lawyers Union for Democratic and Legal Studies (LUDLS)» (Συνήγοροι της Ένωσης για δημοκρατικές και νόμιμες Σπουδες). 20.000 δολλάρια. Για να υποστηρίξει την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι, ενισχύοντας την δυνατότητα νέων ακτιβιστών να εκφρασθούν και να οργανωθούν ειρηνικά μέσα στα όρια του νόμου. Η LUDLS θα εκπαιδεύσει 250 νέους ακτιβιστές σε θέματα ειρηνικών συγκεντρώσεων και επίλυσης διαφορών».

 

«Youth Forum» (Φόρουμ Νεολαίας). 19.000 δολλάρια. για την επέκταση και διατήρηση του δικτύου νέων ακτιβιστών στις αιγυπτιακές πανεπιστημιουπόλεις και για την ενθάρρυνση της συμμετοχής των φοιτητών στις εκλογές των φοιτητικών συνδικαλιστικών οργάνων και για δραστηριότητες πολιτών στις πανεπιστημιουπόλεις. . . . »

 

—————————————————————————

  

Ο George Soros είναι ένας πλούσιος, ένας δισεκατομμυριούχος globalist. Ο επι πολλά χρόνια εμπορικός του εταίρος ήταν τον τελευταίο καιρό ο James Goldsmith, ένας βρετανός τραπεζίτης και ξάδελφος των Rothschilds. Ο παππούς του James, Adolphe Goldschmidt, ήρθε στο Λονδίνο σαν ένας πολυεκατομμυριούχος το 1895 και άλλαξε το όνομα της οικογένειας από το γερμανικό Goldschmidt στο αγγλικό Goldsmith. Οι Goldschmidts, όπως και οι γείτονες και συγγενείς τους Rothschilds, ήταν από τον 16ο αιώνα πάμπλουτοι εμπορικοί τραπεζίτες στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας (Wikipedia).

 

Αυτές οι επαναστάσεις γίνονται με το πρόσχημα της ασκήσεως Δημοκρατίας και εκθρονισμού αυταρχικών δεσποτών, αλλά ο πραγματικός τους στόχος είναι αρχικά η δημιουργία χάους και ενός κενού εξουσίας, για το οποίο προσφέρουν αμέσως την λύση: Την εγκατάσταση μιας μαριονέτας, που θα υπακούει στις οικονομικές προσταγές των Rothschilds. Οι πολίτες αποκτούν πολιτικές ελευθερίες, γίνονται όμως οικονομικά δουλοπάροικοι.

 

Αυτές οι επαναστάσεις συντονίζονται κατά πάσα πιθανότητα στα υψηλότερα επίπεδα από την «International Crisis Group» (Ομάδα Διεθνών Κρίσεων). Ο Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι προωθείται ήδη ως ο νέος ηγέτης για την Αίγυπτο. Ο Ελ Μπαραντέι ανήκει στην Διεθνή Ομάδα Κρίσεως. Ένα άλλο μέλος του διοικητικού συμβουλίου αυτής της ομάδας είναι ο Zbigniew Brzezinski (ένα άλλο επιφανές στέλεχος των Rothschilds). Ο George Soros βρίσκεται επίσης στην εκτελεστική επιτροπή.

 

Πίνακας I: Ανάλυση ανά (ισλαμική) χώρα των χρηματοδοτήσεων και της εκπαίδευσης ακτιβιστών 

(Για τα ακριβή αριθμητικά στοιχεία του πίνακα συν πηγές πετρελαίου καθώς και τις πηγές δείτε τη σελίδα για το θέμα στο μενού δεξιά)

  

MENA COUNTRIES (MENA is Middle East North Africa)	BANKING PROFILE				Population Size 2008   S:  < 5M  M: < 10M  L: <40M  XL: >40M	TRAINING ACTIVISTS  2006 -2008 [last year available–does not include MEPI ($110M) and Open Society Institute(est.$90M)]
	Central Bank controlled by the state	Financial Center for Islamic Finance	Number of Islamic Financial Institutions  Is LOW ( < 10)	Market Share of Islamic Financial Institutions  Is LOW (< 15%)		USAID + State GJD + NED 2006-2008 (million $)	(USAID + State GJD + NED)  dollars per 1000 people
Bahrain		Bahrain		X	Small	$ 0.6M	$550 HIGH
Egypt			X	X	XXLarge	$ 156M	$2100   HIGH – EXTRA
Iran	Iran	Iran			Large	$ 38M	$1230       HIGH – VERY
Iraq	Until 2004		X	X	Large	$1638M	$52840     HIGH – EXTRA
Jordan			X	X	Medium	$ 55M*	$9320       HIGH – EXTRA
Kuwait					Medium	$ 0.2M	$60            LOW
Lebanon			X	X	Small	$ 48M	$12000     HIGH – EXTRA
Qatar					Small	$0	$0              LOW
SaudiArabia					Large	$ 2M	$80            LOW
Syria	Syria		X	X	Large	$ 7.5M	$380          MODERATE
Turkey			X	X	XXLarge	$ 5.5M	$70            LOW
UAE					Small	$0	$0              LOW
Yemen			X		Large	$ 8M	$330          MODERATE
TOTAL FOR MIDDLE EAST	2	2	Na	X		$321M (not including Iraq)	$1070 (not including Iraq)   HIGH – VERY
North Africa
Algeria			X (2)	X (15%)	Large	$2M	$58          LOW
Libya	Libya		X (0)	X ( 0%)	Medium	$ 0.6M	$82          LOW
Morocco			X (1)	X	Large	$ 22M	$670        HIGH
Sudan	Sudan				Large	$ 171M	$4480      HIGH – EXTRA
Tunisia		Tunisia	X (3)	X	Medium	$ 1.1 M	$110        MODERATE
TOTAL FOR N. AFRICA	2	1	X (36)	X		$197M	$1600      HIGH – EXTRA
GRAND TOTAL FOR MENA REGION	4	3	304	na	Na	$518M	$1230      HIGH – VERY

* Περιλαμβάνει και παρόμοια projects από την Millennium Challenge Corporation

    

Σε αντίθεση με ότι πιστεύει ο καθένας μας, οι οικονομίες του κόσμου ελέγχονται από ιδιωτικές «κεντρικές τράπεζες», μεταμφιεσμένες σε ομοσπονδιακές κυβερνητικές τράπεζες σχεδόν σε κάθε χώρα του κόσμου [Το αμερικανικό Court of Appeals, Ninth Circuit έκρινε, ότι η Federal Reserve (η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ) έγινε ιδιωτική, στο 680 F.2d 1239, LEWIS v. UNITED STATES of America, No. 80-5905].

Ο Jacob Rothschild, υψηλόβαθμο μέλος του βρετανικού κλάδου της δυναστείας των Rothschilds
  

Αν και οι μέτοχοι των κεντρικών τραπεζών είναι σαν επτασφράγιστα μυστικά, το House of Representatives των ΗΠΑ διαπίστωσε το 1976, ότι οι μέτοχοι της Federal Reserve (της Κεντρική Τράπεζα της Αμερικής) ήταν η σούπερ-ελίτ εγχώριων και διεθνών τραπεζιτών Αν και οι μέτοχοι των κεντρικών τραπεζών είναι σαν επτασφράγιστα μυστικά, το House of Representatives των ΗΠΑ διαπίστωσε το 1976, ότι οι μέτοχοι της Federal Reserve (της Κεντρική Τράπεζα της Αμερικής) ήταν η σούπερ-ελίτ εγχώριων και διεθνών τραπεζιτών (Federal Reserve Directors: A Study of Corporate and Banking Influence, Committee on Banking, Currency and Housing, House of Representatives, 1976, Appendix, Charts 1-5). Ένας συγγραφέας, ο Eustice Mullins, εντόπισε την κυριότητα των εν λόγω τραπεζών πίσω απο τους Rothschilds – να έχουν τον έλεγχο των συμμετοχών Federal Reserve (Secrets of the Federal Reserve 1983).

 

Με εξαιρετικά μικρή κυβερνητική παρέμβαση, οι οικονομίες όλων σχεδόν των χωρών του κόσμου ελέγχονται αυστηρά από ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες (και  το εργαλείο τους, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), που κι’ αυτό όμως τελικά οδηγείται απο το καρτέλ των Rothschilds. Οι κεντρικοί τραπεζίτες της περιοχής MENA διαμαρτύρονται για την ελάχιστη «ανεξαρτησία» που έχουν από τη θέληση αυτών των δικτατόρων και κυβερνήσεων.

  

Μερικές χώρες χωρίς κεντρικές τράπεζες (που λειτουργούν ιδιωτικά και αυτόνομα από την κυβέρνηση) έχουν ονόματα όπως Κεντρική Τράπεζα του Ιράν ή Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης και περιλαμβάνονται στους καταλόγους των κεντρικών τραπεζών, αλλά είναι εξ ολοκλήρου κρατικές ή υπο κρατικό έλεγχο. Χώρες χωρίς ιδιωτικές ή κρατικά ελεγχόμενες κεντρικές τράπεζες είναι: το Ιράν, η Συρία, η Λιβύη, η Βόρεια Κορέα και η Κούβα. Το Ιράκ μέχρι την εισβολή των ΗΠΑ το 2004 δεν είχε κεντρική τράπεζα , το Αφγανιστάν μεχρι την εισβολή των ΗΠΑ το 2002 δεν είχε κεντρική τράπεζα, ούτε και η Γιουγκοσλαβία είχε μια κεντρική τράπεζα ελεγχόμενη απο την κυβέρνηση. Η κεντρική τράπεζα του Σουδάν μπορεί να είναι ιδιωτική, αλλά διαχειρίζεται πλήρως από την κυβέρνηση, η οποία αποδέχθηκε το ισλαμικό τραπεζικό σύστημα πριν απο δεκαετίες (Σύμφωνα με μια μελέτη του ΔΝΤ, η πολιτική αυτονομία της τράπεζας του Σουδάν είναι μηδεν από τα οκτώ).

 

Χώρες που από τις ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του 1990 αποκαλούνταν ως «κράτη-παρίες»  ήταν το Ιράν, η Συρία, η Λιβύη, η Βόρεια Κορέα, η Κούβα, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Γιουγκοσλαβία και το Σουδάν.   

 

Πίνακας 2:  Υπάρχει μια σχέση μεταξύ της έλλειψης ελέγχου της οικονομίας ενός έθνους απο διεθνείς ελίτ και της οικονομικής, πολιτικής ή στρατιωτικής επιθετικότητας των ΗΠΑ;

  

No private Central Bank (1990s)	Iraq	Iran	Afghanistan	Cuba	North Korea	Syria	Yugoslavia	Libya	Sudan
Rogue States (1990s)	Iraq	Iran	Afghanistan	Cuba	North Korea	Syria	Yugoslavia	Libya	Sudan

   

Στο ήμισυ των χωρών στην πρώτη στήλη [του ανωτέρω πίνακα Ι (όχι ιδιωτικά ελεγχόμενη κεντρική τράπεζα)] έχουν εισβάλει οι δυνάμεις των ΗΠΑ και οι περισσότερες από τις υπόλοιπες έχουν δεχθεί απειλές. Από τις χώρες της ΜΕΝΑ: 1) το Ιράκ υποβλήθηκε σε εξοντωτικές κυρώσεις και στη συνέχεια δέχθηκε μια βάναυση εισβολή. Το 2002 εξαναγκάσθηκε σε οικονομικές μεταρρυθμίσεις (μια ιδιωτική κεντρική τράπεζα). 2) το Ιράν εξακολουθεί να υποφέρει από τις κυρώσεις. Οι πολίτες του δέχονται πολύ υψηλά ποσά απο τους υπέρμαχους της δημοκρατίας ακτιβιστές, που εκπαιδεύονται από την USAID, την NED και τον SOROS και το 2009 έγινε μια απόπειρα επανάστασης μετά τις εκλογές και είχαν διαμαρτυρίες τους τελευταίους μήνες. 3) Εκτός από μια κυβερνητικά διαχειριζόμενη κεντρική τράπεζα, το Σουδάν έχει επίσης πολλές ισλαμικές τράπεζες. Οι ακτιβιστές του έχουν λάβει εξαιρετικά υψηλά επίπεδα εκπαίδευσης και έχει δει διαδηλώσεις το 2011. 4) Η Συρία έλαβε μέτρια επίπεδα κατάρτισης ακτιβιστών και είχε πρόσφατα διαδηλώσεις.

 

Οι χώρες που είναι οικονομικά κέντρα ισλαμικής χρηματοδότησης (στήλη 2 του Πίνακα Ι) αποτελούν επίσης στόχους:

1) Η Τυνησία, η οποία πρόσφατα άνοιξε στην Τύνιδα ένα οικονομικό λιμάνι και φιλοδοξεί να καταστεί το ναυτιλιακό κέντρο της Βόρειας Αφρικής, έλαβε μέτρια επίπεδα κατάρτισης ακτιβιστών και οι διαδηλώσεις που ακολούθησαν έπιασαν τον δικτάτορα στον ύπνο και ανέτρεψαν το καθεστώς του Μπεν Αλί.

2) Το Μπαχρέιν ίδρυσε δύο mega-centers, το Bahrain Financial Harbor και το Gulf Finance House. Το Μπαχρέιν έλαβε υψηλά επίπεδα κατάρτισης ακτιβιστών και γνώρισε συνεχείς διαμαρτυρίες για πολλές εβδομάδες.

3) Το Ιράν υιοθέτησε νωρίς το ισλαμικό τραπεζικό σύστημα και δεν επιτρέπει τράπεζες δυτικού τύπου που επιβάλουν τόκους. Επτά από τις δέκα μεγαλύτερες ισλαμικές τράπεζες στον κόσμο βρίσκονται στο Ιράν. 

 

Εάν μια χώρα έχει ένα «Χ» στις στήλες 3 ή 4 (στον πίνακα Ι), η ισλαμική χρηματοδότηση έχει ένα μικρό μερίδιο στην αγορά της, άρα δεν αντιπροσωπεύει μια κερδοφόρα επιχειρηματική ευκαιρία (εφόσον η χώρα δεν έχει ένα μικρό πληθυσμό). Η Αίγυπτος θα είναι το πρώτο παράδειγμα μιας τελείως ανεκμετάλλευτης αγοράς για τις ισλαμικές τραπεζικές εργασίες: με έναν πληθυσμό 80 εκατομμυρίων περίπου, έχει μόνο 3 ισλαμικές τράπεζες με ποσοστό διείσδυσης στην αγορά μόλις το 7%. Άλλες χώρες που αντιπροσωπεύουν μια επιχειρηματική ευκαιρία (χαμηλό μερίδιο αγοράς, με σημαντικό μέγεθος πληθυσμού) είναι η Τυνησία, η Ιορδανία, η Συρία, η Τουρκία, η Υεμένη, η Αλγερία, η Λιβύη, το Μαρόκο, το Ιράκ και η Τυνησία.

 

Όλες αυτές οι χώρες είναι εν δυνάμει στο παιχνίδι (τα έθνη που αναφέρονται στο κείμενο παραπάνω), με βάση τα στοιχεία αυτά (δεν περιλαμβάνονται το MEPI και το OSI, για τα οποία δεν υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία) της χρηματοδότησης κατάρτισης ακτιβιστών:

 

1) Χαμηλή χρηματοδότηση ακτιβιστων σημαίνει διαδηλωτές με μικρότερες πιθανότητες επιτυχίας, στη Λιβύη, την Αλγερία και την Τουρκία.

 

2) Υψηλή χρηματοδότηση ακτιβίστών σημαίνει μεγαλύτερες ευκαιρίες για πετυχημένη επανάσταση, Αίγυπτος, Ιράν και Ιορδανία.

 

Η USAID, το NED και ο Τζορτζ Σόρος έχουν ρίξει εκατομμύρια δολάρια στην κατάρτιση εκπαιδευτών δημοκρατίας στην ΜΕΝΑ, δικηγόρων, δημοσιογράφων και νεαρών ακτιβιστών. Το 2009 οι προσπάθειες τους υπερδιπλασιάστηκαν. Οι διεθνείς τραπεζίτες βρίσκονται σε ανταγωνισμό με το ισλαμικό χρηματοδοτικό σύστημα στη Μέση  Ανατολή έχοντας στρέψει την προσοχή τους στις μεγάλες και ανεκμετάλλευτες αγορές της περιοχής ΜΕΝΑ. Αν απαλλαγούν από τους αυταρχικές ηγέτες της, θα είναι σε θέση να ελέγξουν τις χώρες της ΜΕΝΑ και τις ισλαμικές τράπεζες τους, βάζοντας στη θέση τους τις δικές τους ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες – δυσφημίζοντας την ισλαμική χρηματοδότηση σαν συμπληρωματικό μοντέλο για τοκογλυφία.

 

Οι banksters της παγκοσμιοποίησης θέλουν τους μουσουλμάνους να δανείζονται από τις τράπεζές τους και να καταβάλουν τα επιτόκια που θα αποφασίζει η κεντρική τράπεζα: δεν θέλουν να δανείζονται από τις ισλαμικές τράπεζες και να μην καταβάλουν τόκους. Το καρτέλ των τραπεζων της παγκοσμιοποίησης θέλουν μουσουλμάνους να αλλάξουν απο την σημερινή πολιτική καταπίεση τους στα χέρια βάναυσων δικτατόρων με ένα μέλλον οικονομικής δουλοπαροικίας υπο τον φεουδάρχη λορδο Rothschild.

 

Μια τρίτη επιλογή για τις καινουργιες νέες δημοκρατίες της περιοχής ΜΕΝΑ είναι, να μην αφεθούν να κουμαντάρονται από γέρους σε δυτικά κοστούμια Θα πρέπει να αποφασίσουν να εκλέξουν κυβερνήσεις, που δεν προέρχονται από τη δύναμη του παγκοσμιοποίημένου χρήματος. Θα πρέπει να κρατικοποιήσουν τις κεντρικές τους τράπεζες και να υιοθετήσουν μια ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, που θα εξασφαλίζει ίσους όρους ανταγωνισμού ανάμεσα στην ισλαμική Οικονομία και τις δυτικού τύπου τράπεζες.

Πηγή:  http://www.puppet99.com/?p=218  & http://www.berlin-athen.eu/index.php?id=205&tx_ttnews%5btt_news%5d=1970&tx_ttnews%5bbackPid%5d=78&swb=a2149&cHash=b06a5199b8622ce44941cc0f75833bda

Πρόσκληση για την 25η Μαρτίου

 Ευαγγελισμός  της Θεοτόκου – 25η  Μαρτίου  1821

Διπλή  γιορτή «γιορτάζει  η Παναγιά, γιορτάζει  κι  η πατρίδα»

 Εορταστική εκδήλωση της ενορίας Φανερωμένης Χολαργού

 Η εκδήλωση περιλαμβάνει ομιλία της κας Όλγας παπαδοπούλου, φιλολόγου, με θέμα:

Η λυρική επωδός της ελευθερίας

Συμμετέχουν ακόμη:

• Τα παιδιά και οι νέοι των κατηχητικών συνάξεων
• Οι μαθητές της βυζαντινής μουσικής
• Η Χορωδία παραδοσιακών τραγουδιών
• Το παραδοσιακό χορευτικό συγκρότημα

Κυριακή  27  Μαρτίου, 11.00 π.μ.
στο «Σήμαντρο» (Ελ. Βενιζέλου 59, Χολαργός)

 

Σας περιμένουμε!

Αλλαξε η φύση του πολέμου στη Λιβύη

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Ξέσπασε λοιπόν από το απόγευμα του Σαββάτου η αναμενόμενη επίθεση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εναντίον της Λιβύης με στόχο τη βίαιη ανατροπή του Μουαμάρ Καντάφι και στη συνέχεια τη λεηλασία του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της χώρας αυτής από τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους.

Μετά από κάποια συμβολικά, προπαγανδιστικού χαρακτήρα πρώτα αεροπορικά πλήγματα από γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη που υπηρετούν τις προεκλογικές ανάγκες του Νικολά Σαρκοζί, ανέλαβαν δράση οι Αμερικανοί εκτοξεύοντας 112 πυραύλους Κρουζ τύπου Τόμαχοκ, εξαιρετικά μεγάλης ισχύος, με στόχους αντιαεροπορικές εγκαταστάσεις του κανταφικού καθεστώτος.

Η εξαπόλυση της αμερικανονατοϊκής αεροπορικής επίθεσης άλλαξε ριζικά τον χαρακτήρα των συγκρούσεων στη Λιβύη. Μέχρι τώρα είχαμε μια εμφύλια σύρραξη, με τον Καντάφι να έχει βάψει τα χέρια του στο αίμα του λαού του. Ο Καντάφι δεν αντιμετώπισε βεβαίως μια αυθόρμητη εξέγερση άοπλων μαζών που ζητούσαν ειρηνικά την απομάκρυνσή του από την εξουσία. Αντιμετώπισε μια οργανωμένη ένοπλη εξέγερση, η οποία βάσει στρατιωτικού σχεδίου απέκτησε αρχικά τον έλεγχο των μεγαλύτερων λιβυκών πόλεων για να τον χάσει αργότερα, μόλις άρχισε η αντεπίθεση των στρατιωτικών δυνάμεων του κανταφικού καθεστώτος. Αυτό φυσικά δεν αναιρεί το γεγονός ότι στο αίμα Λίβυων έβαψε τα χέρια του ο Καντάφι.

Από τη στιγμή που ξεκίνησε όμως η επίθεση των αμερικανονατοϊκών επιδρομέων, ο χαρακτήρας του πολέμου αλλάζει αντικειμενικά. Ο εμφύλιος υποβαθμίζεται και σε πρώτο πλάνο έρχεται ο εθνικός αμυντικός πόλεμος εναντίον των ξένων επιδρομέων.

Ο τύραννος Καντάφι τίθεται εκ των πραγμάτων επικεφαλής των λιβυκών δυνάμεων που αμύνονται του πατρίου εδάφους εναντίον της ξένης επιβουλής κατά της πατρίδας τους. Είτε μας αρέσει είτε όχι αυτή είναι η αντικειμενική πραγματικότητα, όσο και αν αντιπαθεί κανείς τον σημερινό εκφυλισμένο Καντάφι που δεν έχει πλέον καμιά σχέση με τον φιλολαϊκό ηγέτη του παρελθόντος.Αντιστοίχως, οι αντικανταφικές δυνάμεις που καλούσαν τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να βομβαρδίσουν τη χώρα τους και να σκοτώσουν τον Καντάφι για να τους παραδώσουν εν συνεχεία την εξουσία, καθίστανται εξ αντικειμένου συνεργάτες των ξένων επιδρομέων κατά της πατρίδας τους.

Οποιαδήποτε κυβέρνηση προέλθει πλέον από τις τάξεις τους δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από μια θλιβερή κυβέρνηση ανδρεικέλων των ξένων, δωσιλογικού χαρακτήρα, η οποία θα υπηρετήσει τυφλά τα συμφέροντά τους, εκχωρώντας τους φυσικά πάνω απ’ όλα τη δυνατότητα λεηλασίας του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της Λιβύης.

Το γεγονός ότι ο Καντάφι έχει πλήρως συμβιβαστεί με τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους την τελευταία δεκαετία και ιδίως την τελευταία πενταετία, όπως και το γεγονός ότι το κάποτε δωρικό φιλολαϊκό καθεστώς του που βελτίωσε θεαματικά τη ζωή των Λίβυων έχει εκφυλιστεί σε οικογενειακή κλεπτοκρατία, δεν αναιρεί το γεγονός ότι ένα καθεστώς αντικανταφικών ανδρεικέλων που θα εγκατασταθεί στην εξουσία με τις λόγχες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ είναι εξ ορισμού πολύ χειρότερο από ηθική πολιτική σκοπιά. Αυτό θα αποδειχθεί και στην πράξη, όπως έγινε π.χ. στο Ιράκ μετά από την κατάληψη και κατοχή του από τους Αμερικανούς.

Ο ρόλος του Καντάφι ως ηγέτη των Λίβυων που στο πλαίσιο του εθνικού αμυντικού πολέμου αντιστέκονται στους ξένους επιδρομείς δεν πρόκειται πιθανότατα να του γλιτώσει τη ζωή. Ανάλογο πόλεμο στη δύση του βίου τους διεξήγαγαν τόσο ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς όσο και ο Σαντάμ Χουσεΐν, οι οποίοι κατέληξαν και οι δύο στον τάφο – ο πρώτος εκτελεσμένος ιατρικά, ο δεύτερος απαγχονισμένος.

Προς παρόμοιο τέλος οδεύει και ο Καντάφι από τη στιγμή που ξεκίνησε ο πόλεμος εναντίον του – είτε πραγματικά αγωνιστεί μέχρις εσχάτων και πέσει στο πεδίο των μαχών είτε λυγίσει και προτιμήσει την ατιμωτική παράδοση, οπότε η εξόντωσή του θα συνοδευτεί από τον εξευτελισμό του.

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ
Η δήθεν στήριξη από τους Αραβες

Παραπλάνηση της παγκόσμιας κοινή γνώμης συνιστά ο ισχυρισμός ότι δήθεν οι Αραβες συμφωνούν με την επίθεση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης, με την προβολή του επιχειρήματος ότι ο Αραβικός Σύνδεσμος ενέκρινε τον αεροπορικό πόλεμο κατά της χώρας αυτής. Ο Αραβικός Σύνδεσμός όντως κάλεσε τους Αμερικανονατοϊκούς να επιτεθούν, αλλά αποκρύπτεται ένα θεμελιώδες γεγονός: ότι τον Αραβικό Σύνδεσμο αποτελούν εκπρόσωποι όλων των απολυταρχικών αραβικών κυβερνήσεων εναντίον των οποίων έχουν ξεσηκωθεί οι λαοί τους για να τις ανατρέψουν! Τάσσονται δηλαδή υπέρ της επίθεσης στη Λιβύη όλες οι κυβερνήσεις αραβικών κρατών που σφαγιάζουν τους εξεγερμένους λαούς τους! Αυτοί οι Αραβες σφαγείς είναι υπέρ των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, όχι οι αραβικοί λαοί!

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=58820989

Λιβύη: Ο βομβαρδισμός της … «διεθνούς κοινότητας»

 Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών,

Πανεπιστήμιο Πειραιώς http://www.ifestosedu.gr

 

Αν και μακάβρια τα γεγονότα της Λιβύης αποτελούν εν τούτοις «ευκαιρία» για να αποκρυσταλλωθούν ακριβείς εκτιμήσεις για το διεθνές σύστημα. Ο καθείς μπορεί να επιβεβαιώσει καθημερινά κατά την διάρκεια μιας κρίσεως όπως αυτή της Λιβύης τα αυτονόητα που συχνά λένε οι διεθνολόγοι της Θουκυδίδειας παράδοσης πλην πολλοί άνθρωποι νεφελοβατούν και τα λησμονούν τάχιστα αφήνοντας την πατρίδα τους να γίνει έρμαιο των θηρίων της διεθνούς πολιτικής:

i)        Παρά την αφελή και επικίνδυνα ασυνάρτητη παραφιλολογία της μεταψυχροπολεμικής εποχής για τον επερχόμενο παγκοσμιοποιημένο ανθόσπαρτο ενοποιημένο πλανήτη, το διεθνές σύστημα παραμένει εθνοκρατοκεντρικό. Η ειρήνη είναι συνάρτηση της ισορροπίας δυνάμεων και συμφερόντων και της αποτροπής των απειλών. Σε ζητήματα που αφορούν τον πόλεμο και τις ανακατανομές συμφερόντων, επιπλέον, οι διεθνείς θεσμοί είναι είτε αδρανείς είτε εξαρτημένες μεταβλητές της εκάστοτε δεσπόζουσας ηγεμονικής δύναμης.

ii)      Στο διεθνές σύστημα λόγω κατακερματισμένης εθνοκρατικής δομής και των εξ αυτής της πραγματικότητας εγγενώς ανταγωνιστικών εθνικών συμφερόντων, είναι ανέφικτο να υπάρξει μια νομιμοποιημένη πολιτική εξουσία λήψης αποφάσεων επί ζητημάτων ενδοκρατικής ή διακρατικής δικαιοσύνης και κατανομής συμφερόντων. Αυτή η νομοτέλεια προσδιορίζει και την συμπεριφορά των κυβερνήσεων.

iii)    Η απουσία διεθνούς εξουσίας και διεθνών κριτηρίων διανεμητικής δικαιοσύνης σημαίνει ότι στις διακρατικές σχέσεις κυριαρχούν τα διπλά κριτήρια, η υποκρισία, η εξαπάτηση και η κατάχρηση εξουσίας.

iv)    Βλάπτονται τα συμφέροντα όποιου δεν κατανοεί ότι οι διεθνείς θεσμοί δεν είναι θεσμοί διεθνούς δικαιοσύνης αλλά θεσμοί διεθνούς τάξης και ότι όταν τα συμφέροντα συγκρούονται και η τάξη αυτή διαταράσσεται για τους εμπλεκόμενους ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας. Στο διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον, αν τα κράτη δεν μεριμνήσουν για την ασφάλειά τους, αργά ή γρήγορα θα έχουν την τύχη του κάθε Καντάφι τον οποίο σήμερα βομβαρδίζουν όσοι προχθές τον εναγκαλίζονταν με πάθος.

v)      Ο πόλεμος και τα τετελεσμένα λειτουργούν διανεμητικά βλάπτοντας όποιον δεν στηρίζει τα συμφέροντά του με επαρκή ισχύ. Μόνο γραφικοί δακρύβρεκτοι ιεραπόστολοι δεν μπορούν να κατανοήσουν τον ρόλο του πολέμου στο ιστορικό γίγνεσθαι, μας υπενθύμισε ο Λένιν σε αναφορά με όσους δεν κατανοούν τον ρόλο του πολέμου και τον «κινητήριων ιδιοτήτων του». Αν για παράδειγμα οι Επαναστάτες της Αμερικανικής Επανάστασης αποτύγχαναν θα ήταν σήμερα γνωστοί ως κάποιοι γκάγκστερ του 18ου αιώνα. Αν η Σοβιετική Ένωση δεν κατέρρεε θα ήταν σήμερα για τον μισό πληθυσμό της γης ο ηθικός ηγεμονικός άξονας. Όσο ο Καντάφι ενοχλούσε ήταν τρομοκράτης, όσο ο Καντάφι έκανε συμβόλαια εξόρυξης ενέργειας ήταν φίλος, όταν τα συμφέροντα άλλαξαν ο Καντάφι έγινε ένας εγκληματικός εχθρός και το ίδιο ισχύει για κάθε ένα όπως θα δούμε να εξελίσσονται τα πράγματα στην ευρύτερη περιφέρειάς μας. Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος διάβασε πως η ελληνική εκστρατεία στη Μικρά Ασία ήταν λάθος ειρωνικά είπε πως «κάθε εγχείρημα που δεν στέφεται με επιτυχία είναι λάθος».

vi)    Όσο υπάρχουν πολλά κράτη, όσο δεν υπάρχει παγκόσμια κοινωνία (δηλαδή για πάντα) και όσο αίτια πολέμου όπως η άνιση ανάπτυξη και οι ηγεμονικές στάσεις διαιωνίζονται, θα ισχύει η Θουκυδίδεια νομοτέλεια: Σε ένα τέτοιο σύστημα «δίκαιο υπάρχει όταν υπάρχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν ισχύει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται». Ακόμη, ότι: «όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους».

vii)  Για όσους βιάστηκαν να μιλήσουν για «διεθνή κοινότητα» που συγκροτεί νομιμοποιημένες αρμοδιότητες διεθνών διανεμητικών προεκτάσεων ας παρακολουθήσουν προσεκτικά τις κυμάνσεις των εμπλεκομένων που επιτίθενται κατά της Λιβύης στο όνομα ενός κατά τα άλλα αμφίσημου και επεισοδιακού ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας. Θα προσέξουν ότι οι συμπεριφορές προσδιορίζονται όχι από κάποιο υψηλό παγκόσμιο σκοπό αλλά από ιδιοτελή δικά τους συμφέροντα, από τις επιθυμίες τους να διαδραματίσουν τον ένα ή άλλο ρόλο στην διεθνή πολιτική και από τους φόβους τους και τα διλήμματα ασφαλείας στην περίπτωση που άλλα κράτη πρωτοστατήσουν αυξάνοντάς έτσι την δύναμή τους.

viii)            Τα κράτη λειτουργούν ορθολογιστικά, δηλαδή είναι ευαίσθητα στην πλάστιγγα όπου στον ένα δίσκο είναι το όφελος και στο άλλο οι ζημιές εναλλακτικών στάσεων και συμπεριφορών. Η επίθεση κατά της Λιβύης εκτελέστηκε όταν τους δόθηκε ευκαιρία λόγω πρωτίστως εσωτερικής αστάθειας και δευτερευόντως λόγω ατολμίας άλλων δυνάμεων. Στις στάσεις και συμπεριφορές τους, επίσης, υποδηλώνεται πως ενώ για τη Λιβύη που βομβαρδίζεται οι προεκτάσεις είναι βαθύτατες, οι αποφάσεις των κυβερνήσεων που ασκούν βία επηρεάζονται από ιδιοτελή προσωπικά και μικροκομματικά συμφέροντα. Στην Γαλλία, και λόγω πολιτικού αναστήματος των ηγετών, σωστά αναφέρθηκαν και τα υποβόσκοντα Ναπολεόντια σύνδρομα ιστορικά ασήμαντων ηγετίσκων.

ix)    Όταν ένας κράτος χάσει την συνοχή και την δύναμή του γίνεται βορά των άγριων θηρίων και η τύχη του εξαρτάται από τις ιδιοτελείς και καταχρηστικές στάσεις και συμπεριφορές τρίτων. Τα λάθη του βέβαια συντελούν σε αυτό, πλην τα πράγματα ανεξαρτήτως αξιολογικών κρίσεων για τα καθεστώτα των ισλαμικών ή άλλων κρατών, τα πράγματα στην διεθνή πολιτική ποτέ δεν είναι πάντα ευθύγραμμα: Κρίσεις όπως της Λιβύης, χθες (ή αύριο) της Αιγύπτου, προχθές του Ιράκ, μεθαύριο της Συρίας ή της Σαουδικής Αραβίας, και τα λοιπά, έχουν ιστορική ουρά. Η ιστορία καταμαρτυρεί αναρίθμητα διαίρει και βασίλευε, γιγαντιαίες καταχρηστικές ανακατανομές πόρων για τις οποίες ευθύνονται όσοι τώρα υπόκεινται τους βομβαρδισμούς και αναρίθμητες εναλλαγές «εχθρών» και «φίλων» ανάλογα και αντίστοιχα με τις ανάγκες αυτοσυντήρησης και διεύρυνσης της ισχύος.

x)      Κύριο νόμισμα των διεθνών σχέσεων, μας λέει ο μέγας Kenneth Waltz (http://www.ifestosedu.gr/54waltzduo.htm), είναι η ισχύς και κύριος σκοπός των κρατών η κατοχύρωση της ασφάλειάς τους, δηλαδή η επιβίωση, η διατήρηση της εδαφικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας ως του υπέρτατου και κοσμοθεωρητικά επικυρωμένου συμφέροντος. Υπέρτατου και κοσμοθεωρητικά επικυρωμένου καθότι οι θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου είναι πιο σοφές απ’ ότι οι καταχρηστικές ερμηνείες των ηγεμονικών κρατών και όσων διανοουμένων τα υπηρετούν. Υπευθυνότητα και ορθολογισμός, ακριβώς, απαιτεί προσεκτική και φειδωλή χρήση των όρων βαρβαρότητα, πολιτισμός και πολιτική. Πολιτική  ως πολιτισμός νοείται μόνο Αριστοτελικά στο πλαίσιο του πολιτειακού βίου όπου συγκροτείται κοινωνική ένωση και Πολιτικό γεγονός που παράγει κριτήρια δικαιοσύνης συμβατά με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνικής οντότητας. Και στον Καταστατικό Χάρτη αυτό καταγράφηκε ρητά και σαφώς πως απαγορεύεται κάθε ενέργεια ή δράση που παρεμβαίνει στην εσωτερική δικαιοταξία (Κεφάλαιο Ι, άρθρο 2 παρά. 7).

 

Επειδή εδώ στην Ελλάδα τις δύο τελευταίες δεκαετίες πολλά λέχθηκαν για το τέλος της κυριαρχίας, για τους μη κυβερνητικούς δρώντες, για την «διεθνή κοινότητα» και για τα εθνικά συμφέροντα, απαιτείται να γραφτούν μερικά λόγια για τον «σκοπό» μιας διεθνούς επέμβασης.

Η διαφορά μεταξύ βαρβαρότητας και πολιτισμού είναι η διαφορά μεταξύ πολιτικά προσδιορισμένων σκοπών και σκοπών που προσδιορίζονται εκτός πολιτικής. Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχει νομιμοποιημένος πολιτικός σκοπός πέραν αυτών των ελάχιστων που τα ίδια κράτη συμφωνούν υπογράφοντας διάφορες συμβάσεις όπως οι Συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα εγκλήματα πολέμου. Οι υποχρεώσεις αυτές μπορούν μόνο να αποτελέσουν αντικείμενο νομικής διαδικασίας για όσους υπέγραψαν τις συμβάσεις και όχι στρατιωτικής όπως πολλοί πίστεψαν στην μεταψυχροπολεμική εποχή ξεχνώντας τα δύο μέτρα και δύο σταθμά, την εθνική ιδιοτέλεια, την αναπόδραστη κατάχρηση μιας υπερισχύουσας θέσης και το γεγονός ότι στον ΟΗΕ δεν συγκροτήθηκαν σταθεροί κανόνες έκτακτης ανάγκης καθολικής εφαρμογής.

Όπως ξεκάθαρα διαγράφεται ακόμη μια φορά την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, στην διεθνή πολιτική δεν υπάρχει κάποιος πολιτικός φορέας κοινωνικοπολιτικά νομιμοποιημένης δεσμευτικής ερμηνείας των «δικαιωμάτων» και ελέγχου των πάντοτε αδηφάγων διαθέσεων των ηγεμονικών δυνάμεων σε περίπτωση καταχρηστικής άσκησης βίας εκ μέρους τους. Έτσι, στους διεθνείς θεσμούς όπου κυριαρχούν τα ηγεμονικά κράτη, ισχύει το ρηθέν «οι ελέφαντες είτε παλεύουν είτε κάνουν έρωτα υποφέρει το γρασίδι». Εδώ, δηλαδή, το γρασίδι είναι η λιβυκή κοινωνία που δεν συμμετείχε στις εναλλαγές εναγκαλισμών του Καντάφι με όλους τους άλλους.

Επειδή αυτά που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας είναι εκπληκτικά πλην δυσδιάκριτα για μερικούς κατ’ επάγγελμα προπαγανδιστές,  συντομογραφικά παρατηρούμε ότι μια απόφαση στην οποία δεν συμμετείχαν όλοι για αποκλεισμό πτήσεων πάνω από την Λιβύη, εξελίχθηκε τάχιστα στην καλύτερη περίπτωση σε κωμικοτραγωδία και στην χειρότερη σε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες των τελευταίων χρόνων. Ρώσοι και Κινέζοι, εκτιμώ, μάλλον σκόπιμα, στο πλαίσιο της γνωστής στρατηγικής «κατατριβής του αντίπαλου», αφήνουν τους δυτικούς να βυθιστούν στην άβυσσο των μεσανατολικών εξεγέρσεων και να εμπλακούν στις επερχόμενες ατέρμονες αντιπαλότητες όλων εναντίον όλων. Κανένα δεν πρέπει να ξενίζει πάντως, ο κυκεώνας που ακολούθησε το αμφιλεγόμενο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Πριν καταλήξουν όπως έγινε και στο Ιράκ πριν λίγα χρόνια σε κάποιο διακανονισμό του ηγεμονικού πλιάτσικου των πλουτοπαραγωγικών πόρων, η πολυφωνία είναι εντυπωσιακή. Ακόμη και ο θολός σκοπός της επίμαχης απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας και η σπασμωδική συναίνεση κάποιων περιδεών κρατών της Μέσης Ανατολής, μεταλλάσσονται διαρκώς.

Ο πονηρός τούρκος ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου, εξάλλου, ο οποίος από καιρό στο βιβλίο του Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες πρόβλεψε την κυριαρχία της ισλαμικής κοσμοθεωρίας στα Μεσανατολικά κράτη όπου «οι κρατικές δομές δεν είναι συμβατές με τις υποκείμενες μουσουλμανικές κοινωνίες», αφού αρχικά υιοθέτησε την πετυχημένη συνταγή του «επιτήδειου ουδέτερου», στην συνέχεια ελίσσεται, παζαρεύει και επιχειρεί να παρουσιαστεί ξανά ως ο προστάτης όλων των μουσουλμάνων.

Η Ευρώπη όπως και το ΝΑΤΟ διαιρέθηκαν ξανά σε πρόθυμους, απρόθυμους και ουδέτερους. Ενώ κρινόταν η τύχη μιας χώρας και ενός λαού θόλωσαν τα σύνορα μεταξύ σκοπών, άσκησης βίας, ρόλου περιφερειακών οργανισμών και ρόλου των κρατών που εμπλέκονταν.Η ιδιοτέλεια εκδηλώθηκε σε όλο της το μεγαλείο και οι δράσεις θηριωδών κρατικών και ιδιωτικών φορέων θόλωσαν, εξίσου γρήγορα, τα σύνορα μεταξύ μιας γιγαντιαίας δράσης που αλλάζει την εσωτερική πολιτειακή δομή και μιας περιορισμένης δράσης που θα μπορούσε σύμφωνα με την απόφαση του ΟΗΕ να αφορά μόνο τις πτήσεις πάνω από την Λιβύη. Η τύχη ενός κράτους κρίνεται από ρευστούς και αμφίσημους σκοπούς, στάσεις και συμπεριφορές που αφορούν πρωτίστως τον ηγεμονικό ανταγωνισμό και κυρίως το πλιάτσικο των πλουτοπαραγωγικών πόρων.

Είναι χαρακτηριστικό πάντως ότι μετά το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν ήταν καθαρό ποιος ασκεί μαζική αεροπορική βία, ποιος είχε «νόμιμο» δικαίωμα να ασκήσει μια τέτοια μεγάλης έκτασης βία, ποιος παρανομούσε κατάφωρα, ποιος ελέγχει την κλιμάκωση της βίας και κυρίως τι παζάρια γίνονται στα παρασκήνια εις βάρος της άτυχης λιβυκής κοινωνίας. Η διγλωσσία και υποκρισία, εξίσου αναμενόμενα, βυσσοδομεί. Το αίμα μιας ακόμη κοινωνίας ρέει στους λαβύρινθους του θολού βασιλείου της «διεθνούς νομιμότητας» το νόημα της οποίας ροκανίζεται όποτε και όταν υπάρχει ανισορροπία δυνάμεων και όποτε μια κοινωνία δεν κατορθώνει να διασφαλίσει την εσωτερική συνοχή και τάξη. 

Για ακόμη μια φορά, ο πόλεμος στην Λιβύη ξεδιπλώνει την θηριώδη ανθρώπινη φύση και τον τρόπο που εκδηλώνεται όταν δεν ελέγχεται πολιτικά. Κάθε φορά που η ανθρώπινη φύση διαφεύγει τους κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους στο εσωτερικό μιας πολιτείας, κάθε φορά που η κρυμμένη μέσα στα πανεπιστήμια διανοουμενίστικη θηριωδία μεταμφιέζει ηγεμονικά συμφέροντα με κοσμοπλαστικές ασυναρτησίες και κάθε φορά που η διακρατική θηριωδία δεν ελέγχεται με ισορροπία δυνάμεων, το αποτέλεσμα είναι να εξαπολύονται θηρία ανήμερα μπροστά στα οποία τα θεριά της ζούγκλας είναι μικρογραφία.

Το εθνοκράτος είναι ότι πιο πολύτιμο διαθέτει μια κοινωνία. Απαιτείται να είναι πάντοτε κοσμοθεωρητικά, ηθικά, πνευματικά και στρατιωτικά αταλάντευτα σιδερόφρακτο, ιδιαίτερα απέναντι σε αυτούς που το απειλούν. Έθνος, δημοκρατία και ελευθερία είναι οι κοσμοθεωρίες κάθε  λογικού και ορθολογιστή πολίτη κάθε κράτους. Για τους έλληνες αυτή είναι η μακραίωνη παράδοσή τους.

 

Αναρτημένο στο

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/03/blog-post_7816.html#more

και http://www.ifestosedu.gr/103Xalara2011.htm

Υστερόγραφο

Ανάλυση για το ζήτημα της επέμβασης υπάρχει στα εξής δοκίμια:

►Πολιτικές όψεις του διεθνούς συστήματος και των διεθνών θεσμών. http://www.ifestosedu.gr/12PolitikesOpseis.htm

►Συλλογική Ασφάλεια, Διεθνές Δίκαιο και θανατηφόρες αιτιολογήσεις.

►Μέσα μαζικής Καταστροφής

►Διεθνής διακυβέρνηση, διεθνές σύστημα και ο ΟΗΕ http://www.ifestosedu.gr/35IRGovernance.htm

►Κοινωνικοπολιτική δομή του κόσμου, διεθνής διακυβέρνηση και συλλογική ασφάλεια http://www.ifestosedu.gr/67CollectiveSecurity.htm

Για το βαθύτερο σκεπτικό της τουρκικής στρατηγικής στην Μέση Ανατολή:

►Α.  Νταβούτογλου:  Στρατηγικό βάθος http://www.ifestosedu.gr/109%20Νταβούτογλου%20Στρατηγικό%20βάθος.htm

►Α. Νταβούτογλου, Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες http://www.ifestosedu.gr/109ΝταβούτογλουΚοσμοθεωρίες.htm

►Α. Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος, πολιτική http://www.ifestosedu.gr/109ΣτρατηγικόβάθοςΠολιτική.htm

Γαύδος: Ρώσοι επιστήμονες από το Τσέρνομπιλ στο νησί

  Μια μικροσκοπική κουκίδα στο χάρτη – κι αυτή όχι σ’ όλους τους χάρτες- νότια της Κρήτης. Γαύδος. Το πιο νότιο σημείο της Ελλάδας και κατ’ επέκταση της Ευρώπης. Μια ξερή όαση στην αλμύρα του Λυβικού πελάγους.

Εδώ οι όροι αντιστρέφονται. Η όαση είναι από άμμο και η έρημος από νερό. Άλλωστε η Αφρική είναι μερικά ναυτικά μίλια πιο κοντά απ’ ό,τι ο Πειραιάς. Και καμία συνθήκη συνόρων δεν αναφέρθηκε ποτέ συγκεκριμένα στη Γαύδο.

… Τρεις μέρες μετά. Βατσιανά. Τελευταίο χωριό πριν το νοτιότερο «παρατηρητήριο» για Σαρακηνούς πειρατές, το ακρωτήριο της Τρυπητής. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας στα Βατσιανά θα βρίσκαμε τους Ρώσους.   (Δείτε το βίντεο) 

… Oρφανεμένοι πρώην Σοβιετικοί επιστήμονες αποβιβάζονται -είναι Σεπτέμβρης- στον Καραβέ, νοτιότερο λιμάνι επίσημου διαμετακομιστικού εμπορίου στη Μεσόγειο. Αποσκευές λιγοστές αλλά κάθε μια κι ένα κέρατο της Αμάλθειας, ικανό να θρέψει όχι μόνο έναν Δία αλλά χιλιάδες.

Είναι η απόκρυφη γνώση που γεννήθηκε στα Σοβιετικά εργαστήρια, είναι η θέληση και η πεποίθηση ότι το να είσαι επιστήμονας δεν εξαργυρώνεται με συμβιβασμούς, έλλειψη οράματος και βουλιμικούς μισθούς, που θα τους ευνουχίσουν καλοζωισμένοι γάτοι στα κρυστάλλινα γραφεία πετρελαϊκών πολυεθνικών. Υπάρχει ΟΡΑΜΑ, υπάρχει η Ρόδος και όλα είναι έτοιμα για το ΑΛΜΑ…

Βίοι και Πολιτεία.
Αντρέι Ντροσντόβ, ασπρομάλλης, ομιλητικός, ο αρχηγός και ο πρώτος που θα αποβιβαστεί κουβαλώντας το στίγμα ενός Τσερνομπίλ που σημάδεψε την ανθρωπότητα, ενώ οι μετρητές Γκάιγκερ έβγαλαν όλους τους πυρηνικούς φυσικούς, που έτρεξαν να αξιολογήσουν  την καταστροφή, νεκρούς. «Πάρτε χημικά φάρμακα» είπαν οι γιατροί.

Μαντρωμένοι σε απομακρυσμένες κλινικές βλέπουν το δέρμα τους να μετατρέπεται σε κάρβουνο. “Όχι εγώ”. Εξοντώνει την ραδιενέργεια με γυμναστική. Ιδρώνει και επιβιώνει. Ο μόνος από τους εκατό.

Μπόρις Λάντα, βυζαντινή αγιογραφία με σκιά, καλλιτέχνης με ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει έξω από μουσείο στο γαλαξία. Ο κατ’ επάγγελμα  ψυχίατρος που την Άνοιξη του ’68, ενώ Σοβιετικά τάνκ σαρώνουν τους δρόμους της Πράγας, τολμά να διαδηλώσει στην Κόκκινη Πλατεία με άλλους 10.

Αποτέλεσμα να συλληφθούν και να σωθεί χάρη στην επιμονή της Αμερικάνας φίλης του που βομβαρδίζει το Κρεμλίνο με γράμματα.  “Θα αυτοπυρποληθώ μπροστά στο μαυσωλείο του Λένιν αν δεν τους απελευθερώσετε”. Εξορία στην χώρα των “ελεύθερων” ΗΠΑ και Σχολή Καλών Τεχνών. «Πάντως ήταν καλύτερα στην φυλακή» εξομολογείται.

Υπόλοιποι και μη εξαιρετέοι. Ειρήνη Καρμάζινα, Άλλα Σαχίνα, Αλεξάντρ Γιούδιν, Άλλα Γιαυτουτσένκο, Αλεξέι Γιούσγιν. “Δεν ξέραμε ούτε λέξη στα ελληνικά” παύση. Το σκεπτικό: Άνθρωποι εμείς, άνθρωποι κι αυτοί κάπως θα συνεννοηθούμε και τελικά συνεννοούνται με τη μαυροφορεμένη γιαγιά στα Βατσιανά που χωρίς να τρομοκρατηθεί από τους ξένους τους παραχωρεί το μισοερειπωμένο πατρικό για να βγάλουν το χειμώνα. Τι ακριβώς κάνετε εδώ; «Είμαστε ένα πείραμα, ένα παράδειγμα που αναιρεί  το αυτονόητο της αλόγιστης, χωρίς δεύτερες σκέψεις, τύψεις, ενοχές καταστροφής του πλανήτη.

Οι πληροφορίες είναι παντού σε όλες τις εφημερίδες, τηλεόραση, ραδιόφωνο, όλοι ξέρουν τους κινδύνους, αλλά κανείς δεν κάνει τίποτα και δεν είμαστε ούτε βέβαιοι ότι η κατάσταση είναι πλέον αναστρέψιμη.

Απλώς προσφέρουμε τη μόνη λύση που εμείς θεωρούμε ικανή να επιτρέψει στο ανθρώπινο γένος να ζήσει την πρωτοχρονιά του 2026 και να μην ενταφιαστεί οριστικά στην κατεστραμμένη, πνιγερή χωματερή Γη το προηγούμενο έτος που σύμφωνα με τους επιστημονικούς μας υπολογισμούς είναι η κόκκινη περιοχή στους μετρητές αντοχής του πλανήτη.

Η τεχνολογία της ανανεώσιμης, ήπιας ενέργειας δεν είναι θεωρία, ούτε είναι μόνο για επιδείξεις, είναι γεγονός και μπορεί να λειτουργήσει σε ευρεία κλίμακα, καθιστώντας ετούτο το νησί αυτάρκες ενεργειακά, μέχρι και να δημιουργήσει αποθέματα νερού.

Βρισκόμαστε στην κόψη του μαχαιριού και οι αισιόδοξες φαρισαϊκές υποσχέσεις για υιοθέτηση της αιολικής πχ. ενέργειας, που τώρα χάνονται στα βάθη του χρόνου, πρέπει επειγόντως να μεταφερθούν στο παρόν».

Ζεστή νύχτα, ανεξάντλητα ερωτηματικά  μετέωρα γύρω από το τραπέζι στο σαλόνι του σπιτιού που μόνοι τους έχτισαν- ούτως ή άλλως αυτοί είναι το ενεργό εργατικό δυναμικό του νησιού. “Το σπίτι του Κουφοντίνα εμείς το χτίσαμε” γελάνε.

Το ζήτημα είναι να επανακτηθεί η αρμονία με το ΕΝΑ, η διαίρεση, η αποξένωση, η ανασφάλεια γεννά την παθητική αποδοχή, την τυφλή ραχιτική πίστη στο αυτονόητο και την παράλογη ελπίδα ότι ο πολιτισμός θα επιβιώσει. Αν όμως κανείς δεν αγωνιστεί τότε;

«Έχουμε ξεχάσει αυτόν τον ιερό αριθμό της παγκόσμιας συμπαντικής ενότητας, το ΕΝΑ και παλινδρομούμε πνιγμένοι από άλλους αριθμούς με άπειρα απομονωμένα μηδενικά δισεκατομμυρίου στην ουρά τους.

Όσο πιστεύουμε στην επιστήμη μας άλλο τόσο πιστεύουμε και στην αρμονία του Πυθαγόρα κι εκεί βασίζεται η δική μας ελπίδα γι’ αυτόν τον κόσμο, που δεν έχουμε έρθει εδώ για να απαρνηθούμε σαν αναχωρητές, αλλά για να αποδείξουμε έμπρακτα ότι η ελπίδα είναι αληθινή, απτή, πραγματοποιήσιμη.

Όποιος έχει ζήσει έστω και λίγες μέρες σε κάποιο νησί της άγονης γραμμής μπορεί εύκολα να αντιληφθεί την πλήρη εξάρτηση της ζωής των κατοίκων από τα καιρικά φαινόμενα.

Θα μπορέσει να φτάσει το καραβάκι με το πετρέλαιο, το νερό και τα υπόλοιπα αγαθά που φαντάζουν με «μάννα εξ ουρανού»; Ε, λοιπόν γιατί να μην μετατρέψουμε τα μειονεκτήματα σε πλεονεκτήματα, γιατί να μην εκμεταλλευτούμε εμείς τον καιρό αντί να μας εκμεταλλεύεται εκείνος;

Το project των Ρώσων επιστημόνων στη Γαύδο έχει να κάνει με την αυτονομία του νησιού σε νερό και ενέργεια, μέσω ανανεώσιμων πηγών. Και μάλιστα είναι ένα διεθνές project που λαμβάνει χώρα και σε νησιά της Βενεζουέλας και της Αυστραλίας με το δίκτυο των Ρώσων επιστημόνων να πηγαινοέρχεται μεταξύ Λατινικής Αμερικής, Μεσογείου και Ωκεανίας.

Οι άνεμοι μπορεί να εμποδίζουν το καραβάκι να φτάσει στο νησί, είναι όμως μιας πρώτης τάξεως πηγή ενέργειας. Οι δικοί μας ανεμόμυλοι δε σταματάνε στα 4 μποφόρ για να μη σπάσουν όπως αυτοί που έχουν εγκαταστήσει στα αιολικά πάρκα.

Συνεχίζουν μέχρι και τα δέκα μας λέει ο Αντρέι με περηφάνια δείχνοντας αυτόν που έχουν ήδη εγκαταστήσει στην αυλή τους. Αυτός δεν έχει τη μορφή προπέλας όπως αυτοί της Siemens αλλά είναι ένας διάτρητος κύλινδρος. Ο ήλιος είναι μια ακόμα καθαρή πηγή που χρησιμοποιείται.

Έτσι καλύπτονται οι ενεργειακές ανάγκες μιας μέσης οικογένειας που υπολογίζονται στις 5-10 k Wt ημερησίως. Μια ντηζελογεννήτρια τίθεται σε λειτουργία απλά σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης.

Ένα άλλο εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί σε ένα ακριτικό ξερονήσι είναι αυτό της έλλειψης νερού. Εάν το σπίτι βρίσκεται κοντά στην παραλία, η ερευνητική ομάδα προτείνει ως λύση την αφαλάτωση του θαλασσινού νερού.

Αλλιώς μια συσκευή συμπύκνωσης της ατμοσφαιρικής υγρασίας από το Ινστιτούτο Vernadsky της Ρωσικής Ακαδημίας Φυσικών Επιστημών παρέχει την απαραίτητη ποσότητα νερού που υπολογίζεται σε 3 κυβικά ημερησίως. Επίσης η ύπαρξη αποθεμάτων νερού στο νησί θα δημιουργούσε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της γεωργίας.

Ωστόσο δεν είναι δίκαιος ο χαρακτηρισμός του όλου project ως πείραμα απλά γιατί αποδεικνύει στην πράξη ότι δουλεύει. Αυτή τη στιγμή η ερευνητική ομάδα περιμένει το πράσινο φως από την κοινότητα της Γαύδου ούτως ώστε όλοι οι κάτοικοι του νησιού να επωφεληθούν των τεχνολογικών καινοτομιών.

Φυσικά εδώ δεν πρέπει να παραλείψουμε και τις κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις του ζητήματος. Παύει να υπάρχει η εξάρτηση του νησιού – και του κάθε νησιού – από την κεντρική διοίκηση που το έχει ξεχασμένο έτσι κι αλλιώς.

Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι όλο το οδικό δίκτυο του νησιού είναι χωματόδρομοι ή ακριβέστερα λακουβόδρομοι, εκτός από το σημείο μεταξύ του ελικοδρομίου και του λιμανιού. Βλέπετε πριν μερικά χρόνια επισκέφθηκε τη Γαύδο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος και έπρεπε να σχηματίσει την εικόνα που έπρεπε τόσο αυτός όσο και οι κάμερες που τον συνόδευαν.

Τι έχουν να πουν όμως οι ίδιοι οι επιστήμονες γι’ αυτό;
«Για μας δεν είναι πείραμα αλλά στοίχημα για την επιβίωση του πλανήτη που δεν μπορεί να δεχθεί άλλο το βιασμό του από το πετρέλαιο. Είναι παράλογο. Καίμε πετρέλαιο για να μεταφέρουμε πετρέλαιο από το ένα μέρος στο άλλο ενώ η φύση μας δίνει τα αγαθά της δωρεάν. Είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε την ημερομηνία λήξης του πλανήτη. Είναι σε δύο δεκαετίες. Το 2026  …».

http://www.directnews.gr/greece/1686-2011-03-15-15-46-29.html

Η γενοκτονία των Ελλήνων

Του Άγη Βερούτη Το δικαίωμα στη ζωή είναι o ακρογωνιαίος λίθος του μοντέρνου ανθρώπινου πολιτισμού από τη σύνταξη της Magna Carta και αργότερα τις αρχές του Διαφωτισμού. Μαζί με το δικαίωμα στην ελευθερία καθορίζουν το μοντέρνο πολιτισμικό πλαίσιο, ανεξάρτητα αν μιλάμε για μοναρχία, δημοκρατικό ή φιλελεύθερο πολίτευμα, σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό σύστημα ή θεοκρατικό σχήμα. Το αναπαραγωγικό δικαίωμα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δικαιώματος στη ζωή.  Άνθρωποι που βρίσκονται σε ηλικία τεκνοποίησης πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να τεκνοποιήσουν απρόσκοπτα χωρίς καθεστωτικά εμπόδια. Η κοινωνία έχει χρέος να μην τους βάζει εμπόδια που να διακυβεύουν το δικαίωμα αυτό. Όταν μάλιστα έχει τη δυνατότητα, η κοινωνία θα πρέπει να τους συνδράμει, όπως στη Γερμανία οι μητέρες λαμβάνουν επίδομα τέκνων από το κράτος, και δεν το φορτώνουν στον ιδιώτη εργοδότη ή όπως συχνά συμβαίνει εδώ στον “κόκκορα”.   Κοινωνίες όπου το αναπαραγωγικό δικαίωμα δεν αναγνωρίζεται ως πρωταρχικό, όπως η άρρωστη δική μας κοινωνία, μαστίζονται από υπογεννητικότητα και γήρανση του πληθυσμού.  Οι νέοι άνθρωποι εξαναγκάζονται με οικονομικό αποκλεισμό, απαξίωση και φορο-αφαίμαξη, να απέχουν από την τεκνοποίηση. Το καθεστώς επιβάλλει ένα υπερβολικό κόστος ζωής που, με τους πάσης φύσεως μη παραγωγικούς άμεσους και έμμεσους φόρους, μαζεύουν από την κοινωνία και μετά μοιράζουν στα “δικά τους παιδιά” και στον εαυτό τους οι κυβερνώντες. Οι νέοι άνθρωποι περιμένουν να φτάσουν στα 40 τους για να ξεκινήσουν να κάνουν παιδιά διότι ο πλούτος που δημιουργούν με την εργασία τους απαλλοτριώνεται για τη σίτιση κομματικών μισθοφορικών στρατών και εγκάθετων “επιχειρηματιών”. Η μη παραγωγική φορολόγηση έγκειται στο ότι ο Έλληνας πληρώνει πανάκριβα για κρατική παιδεία, αλλά η κρατική παιδεία είναι ανεπαρκής με αποτέλεσμα να πρέπει να πληρώσει και φροντιστήρια. Ο Έλληνας πληρώνει πανάκριβα για κρατική υγεία, ενώ όταν αρρωστήσει πρέπει να πληρώσει πάλι τον δημόσιο υπάλληλο “γιατρό” με φακελάκι προκειμένου να μη τον αφήσει να ξεψυχήσει σε κάποιο διάδρομο. Πληρώνει πανάκριβα τα καύσιμα και τα τέλη κυκλοφορίας, ενώ όταν πρέπει να χρησιμοποιήσει κάποιο δρόμο πρέπει να ξαναπληρώσει πανάκριβα διόδια. Πληρώνει τον υψηλότερο ΦΠΑ στην Ευρωζώνη για τη διατήρηση του γιγαντιαίου δημοσίου τομέα, και υπομένει την υψηλότερη διαφθορά δημοσίων υπαλλήλων και τις χαμηλότερης ποιότητας δημόσιες υπηρεσίες. Πληρώνει τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές αναλογικά με τους μισθούς (55% των καθαρών μισθών), χωρίς όμως να απολαμβάνει αξιοπρεπείς συντάξεις ή κοινωνική πρόνοια. Όπως αποδεικνύει πρόσφατη αποκάλυψη, ακόμα και το πρόγραμμα απεξάρτησης του ΟΚΑΝΑ πληρώνει τριπλάσια χρήματα για ταξίδια άχρηστων στο πρόγραμμα, κηφήνων διοικητικών δημοσίων υπαλλήλων, από ότι σε Μεθαδόνη!! Το κράτος έχει μεταλλαχθεί σε ένα τεράστιο οικονομικό παράσιτο, αγκιστρωμένο στη φλέβα του Έλληνα, που αργοσκοτώνει τον ξενιστή του – την κοινωνία.  Το κράτος-παράσιτο μάλιστα αξιολογεί και κρίνει ότι είναι προτιμότερο να προσφέρει προνόμια στους τεράστιους κομματικούς στρατούς, τους συνδικαλιστές και τις συντεχνίες, από το να αφήνει την οικονομία να δημιουργεί θέσεις εργασίας με αξιοπρεπείς μισθούς για τους νέους ανθρώπους, ώστε να μπορέσουν να κάνουν παιδιά.  Η υπογεννητικότητα είναι επακόλουθο της φορομπηχτικής ασύδοτης οικονομικής πολιτικής του καθεστώτος της Ελλάδας. Οι πόροι της οικονομίας αποστραγγίζονται από το κρατικό καθεστώς προκειμένου να απονεμηθούν ως λάφυρο στους κομματικούς στρατούς του 1.000.000 συμπολιτών μας που λυμαίνονται τους 13.500 δημόσιους οργανισμούς, χωρίς ουσιαστικά να συνεισφέρουν παραγωγικό έργο στην κοινωνία. Επίσης σημαντικό μέρος των πόρων αυτών δίδονται στους επίλεκτους κρατικούς “επιχειρηματίες” που κατόπιν τα μοιράζουν ως μίζες εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ στο πολιτικό προσωπικό. Όμως η ανέχεια που συστηματικά εμποδίζει τους ανθρώπους να κάνουν παιδιά επιβάλλεται από ένα καθεστωτικό σύστημα το οποίο ρουφάει όσο περισσότερους πόρους μπορεί από την κοινωνία. Ανέχεια η οποία μάλιστα δεν οφείλεται στο ότι ζούμε σε κάποια φτωχή χώρα. Η χώρα μας είναι πλουσιότατη. Αυτή η συστημικά επιβαλλόμενη ανέχεια, από την Μεταπολίτευση και ‘δω, ισοδυναμεί με γενοκτονία των Ελλήνων.  Είναι μια ύπουλη γενοκτονία που κρατάει δεκαετίες, που διαβρώνει και γερνάει την κοινωνία υπαγορεύοντας με οικονομικό καταναγκασμό στους Έλληνες να μην κάνουν παιδιά. Είναι μια γενοκτονία που λειτουργεί με την αντιστροφή της σχέσης θανάτων-γεννήσεων ώστε ο πληθυσμός της Ελλάδος, που μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αυξήθηκε ραγδαία από τα έξι εκατομμύρια στα δέκα μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘70, να έχει φτάσει να παραμένει στάσιμος εδώ και 20 χρόνια, παρά την εισροή πάνω από 2 εκατομμυρίων νομίμων και παρανόμων μεταναστών. Όπως στα πέτρινα χρόνια των δεκαετιών του ‘50 και του ‘60 οι φτωχές Ελληνίδες έδιναν τα παιδιά τους για υιοθεσία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, γιατί από την ανέχεια δεν μπορούσαν να τα μεγαλώσουν, έτσι και 1000 νεαρές μητέρες στην Ελλάδα του 2011 δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν γάλα στο νεογέννητο παιδί τους, και έκαναν αίτηση σε ιδρύματα για να δώσουν τα βρέφη τους να τα φροντίσει κάποιος έλεγε στο ραδιόφωνο την περασμένη βδομάδα κάποιος υπεύθυνος. Πάνω από 80% αυτών δεν είναι παράνομοι μετανάστες αλλά Έλληνες φτωχοποιημένοι.  Ο Έλληνας παρακολουθεί κοιμισμένος τη γενοκτονία που συστηματικά εκτελείται στην Ελλάδα εδώ και τρεις δεκαετίες. Κοιμισμένος με καφετέρια, στριπτιζάδικο και τηλεόραση, και την κίβδηλη υπόσχεση ότι μπορεί και αυτόν να τον αφήσουν να γλείψει κανένα κόκκαλο από το τσιμπούσι που επιδίδονται οι “μαζί τα φάγανε”. Έκαναν 1000 (χίλιες!) αιτήσεις στο πρώτο δίμηνο της τρέχουσας χρονιάς, για να δώσουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα, ως ότου ίσως να μπορούν να τα συντηρήσουν κάποτε οι νεαροί γονείς τους. Γονείς του επιδόματος ανεργίας των 430 ευρώ και του μισθού των 592 ευρώ. Δάκρυσα από θυμό όταν το άκουσα. Να τσακιστεί η Πολιτεία να τους διασφαλίσει την επιβίωση αντί να κωφεύει φαρισαϊκά!!! Οι συνδικαλιστές την ίδια στιγμή απαιτούν να συνεχίζουν πληρώνονται χρυσάφι από το αίμα του Έλληνα (ως 30.000 ευρώ μηνιαίο μισθό για έναν τεμπέλη), ενώ τα παιδιά των υποζυγίων λιμοκτονούν, ή χειρότερα απλά παραμένουν αγέννητα! Τα παιδιά μας παραμένουν αγέννητα για να εισπράττουν συντάξεις 60.000 νεκροί. Τα Ελληνόπουλα παραμένουν αγέννητα για να πληρώνονται 350.000 ψευδο-αναπηρικές συντάξεις.  Τα παιδιά μας παραμένουν αγέννητα για να πληρώνονται πολιτικές μίζες, να αγοράζουν βίλες, κότερα και σπίτια με θέα την Ακρόπολη  οι πολιτικοί μας. Οι ίδιοι πολιτικοί που φάγανε ό,τι είχαμε και θα έχουμε για δεκαετίες, οι άπληστοι διεφθαρμένοι που ψηφίζουμε ξανά και ξανά είναι αυτοί που μεριμνούν για να μείνουν τα παιδιά της Ελλάδας αγέννητα.  Η κομματοκρατία και η φαυλοκρατία των διεφθαρμένων που ψηφίζουμε και εκλέγουμε εδώ και 36 χρόνια δεν απειλεί μόνον με την οικονομική μας υποδούλωση για τα επόμενα 100 χρόνια, για να ξεπληρώνουμε αυτά που εκείνοι (οι “μαζί τα φάγανε”) βγάλανε στις Ελβετίες και τα Λονδίνα για τα παιδιά και τα δισέγγονά τους. Απειλεί την ίδια τη ύπαρξή μας ως έθνους, με την γενοκτονία των Ελλήνων, απαγορεύοντας μέσω οικονομικής εξαθλίωσης στους νέους ανθρώπους να κάνουν παιδιά, αποστερώντας τους τούς πόρους που εκείνοι οι ίδιοι οι νέοι δημιουργούν με την εργασία τους, για να μετατραπούν σε τροφεία κομματικών στρατών, αντί για μαιευτήρια, βρεφονηπιακούς σταθμούς, γάλα και πάνες για τα παιδιά μας.  Πού είναι η μέριμνα της Πολιτείας για αυτό το αναπόσπαστο δικαίωμα του Έλληνα στη ζωή; Απούσα και σε αυτό; Όπως σε όλα τα σημαντικά;  Μόνο στο μοίρασμα των μιζών είναι παρόντες οι πολιτικοί μας;  Αυτό δεν είναι κοροϊδία. Είναι διαρκές έγκλημα γενοκτονίας κατά των Ελλήνων, με διάρκεια δεκαετιών. * Ο Άγης Βερούτης είναι επιχειρηματίας, Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στις ΗΠΑ όπου και  εργάστηκε σχεδόν είκοσι χρόνια.

Πηγή:www.capital.gr

Όσες φορές και να ανακατέψεις την τράπουλα, τα φύλλα θα είναι ίδια

Του Γιώργου Καισάριου 

Κάθε λίγο και λιγάκι ακούμε για ανασχηματισμό. Όταν η όποια ελληνική κυβέρνηση δείχνει να σκοντάφτει κάπου, ακούμε περί ανασχηματισμού. Οι κακές γλώσσες τελευταία αναφέρουν ότι θα ανασχηματιστεί ο κύριος υπουργός των οικονομικών.

Ανασχηματισμός (cabinet reshuffling) στην ελληνική διάλεκτο σημαίνει το εξής:

Παίρνεις τον έναν από εδώ και τον βάζεις εκεί. Παίρνεις τον υπουργό οικονομίας και τον κάνεις υπουργό γεωργίας. Αλλάζεις τον έναν αποτυχημένο, με έναν άλλο αποτυχημένο.

Με λίγα λόγια, ανασχηματισμός στην Ελλάδα σημαίνει ότι ανακατεύεις την τράπουλα. Όσες φορές όμως και να ανακατέψεις την τράπουλα, τα φύλλα θα είναι ίδια.

Το ερώτημα όμως είναι, γιατί να απολύσεις έναν υπουργό και να τον βάλεις κάπου αλλού, από τη στιγμή που θεωρείς ότι είναι αποτυχημένος;

Για ποιο λόγο να ανακυκλώνονται οι ίδιοι και οι ίδιοι, από τη στιγμή που δεν έχουν κατορθώσει τίποτα; Οι περισσότεροι δε, δεν έχουν τίποτα να δείξουν στον ιδιωτικό τους βίο.

Η απάντηση είναι ότι το σύστημα είναι κλειστού κυκλώματος. Το πολίτικο μας σύστημα είναι τέτοιο που, δυστυχώς την εκτελεστική εξουσία την έχει στα χέρια της η νομοθετική εξουσία.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες του τι σημαίνει διαχωρισμός των εξουσιών (θα το κάνω μελλοντικά), αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτοί που υποτίθεται νομοθετούν είναι και αυτοί που εκτελούν.

Αποτέλεσμα είναι ότι στην Ελλάδα, Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει.

Έχετε ακούσει ποτέ για ανασχηματισμό στην Αμερική; Σίγουρα είναι κάτι που δεν είχατε σκεφτεί. Για να μην μακρολογούμε, θα σας πω ότι ποτέ δεν έχει γίνει.

Δεν υφίσταται ο όρος ανασχηματισμός στις ΗΠΑ για τον εξής λόγο. Υπουργοί στις ΗΠΑ δεν αλλάζουν πόστα, δεν αλλάζουν υπουργεία και δεν παίρνουν μετάθεση.

Οι υπουργοί στις ΗΠΑ είτε:

– Απολύονται από τον πρόεδρο (συνήθως αλλά όχι πάντα διότι έχουν προβλήματα με την δικαιοσύνη)
– Παραιτούνται για οικογενειακούς λογούς ή για λόγους υγείας.

Σε καμία περίπτωση δεν αλλάζουν υπουργεία και δεν γίνεται ανασχηματισμός.

Η μεγάλη διαφορά μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής είναι ότι στην Αμερική οι υπουργοί (στις περισσότερες περιπτώσεις) δεν έχουν σχέση με την πολιτική ενώ στην Ευρώπη είναι πολιτικά πρόσωπα.

Στην Αμερική οι υπουργοί συνήθως είναι πρόσωπα που επιλέγονται με βάση τι έχουν κατορθώσει στον ιδιωτικό τους βίο και στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν γνωρίζονται καν με τον πρόεδρο.

Σε κάθε περίπτωση, αν γίνει πρόταση σε εκλεγμένο αντιπρόσωπο να συμμετάσχει στην κυβέρνηση, τότε παραιτείται από το κοινοβούλιο.

Ενδεικτικό του πόσο η υπουργική επιλογή δεν είναι αντικείμενο πολιτικής επιλογής, είναι ότι ο Obama κράτησε στο υπουργικό πόστο τον πρώην ρεπουμπλικάνο υπουργό άμυνας και έβαλε σε υπουργικές θέσεις τους μέχρι πρότινος πολιτικούς του αντιπάλους.

Αδυνατώ να κατανοήσω για ποιο λόγο κανένας Έλληνας πρωθυπουργός δεν μπορεί να υπουργοποιήσει εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα.

Αδυνατώ να καταλάβω για ποιο λογο πρέπει οπωσδήποτε αυτοί που είναι στην εκτελεστική εξουσία να είναι οι ίδιοι που εκλέγονται στο κοινοβούλιο.

Αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν ικανοί άνθρωποι σε αυτή τη χώρα παρά μόνο βλάκες.

Δεν είναι δυνατόν να έχουμε τόσους πολλούς πετυχημένους Έλληνες στο εξωτερικό και να μην υπαρχει ούτε ένας για δείγμα στην Ελλάδα (πολιτικά μιλώντας).

Είναι δεδομένο ότι υπάρχουν ικανοί άνθρωποι στην Ελλάδα, αλλά αυτοί δεν μπορούν να εισχωρήσουν στην κλίκα. Στην Ελλάδα κάνει κουμάντο η κλίκα. Αυτή η κλίκα έχει φτιάξει το σύστημα έτσι ώστε να μην μπορούν να εισχωρήσουν στα πολιτικά δρώμενα νέα πρόσωπα, να μην συζητιούνται νέες ιδέες και να μην υλοποιούνται νέες τακτικές.

Μουσικές καρέκλες της κλίκας παίζουμε αγαπητέ αναγνώστη στην Ελλάδα και τίποτα άλλο.

Οι πολιτικές ηγεσίες σε αυτή τη χώρα θα πρέπει να πάρουν το θάρρος να αναγνωρίσουν ότι οι πολιτικοί θεσμοί είναι ανεπαρκείς, που έχει σαν αποτέλεσμα να ανεβαίνουν στο βάθρο της εξουσίας ανεπαρκείς άνθρωποι.

Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει κάποτε επιτέλους οι υπουργοί και γενικά η εκτελεστική εξουσία να αποτελείται από ανθρώπους που έχουν κατορθώσει κάτι στη ζωή τους και μην εξαντλείται η καριέρα τους στο πολιτικό γραφείο του θείου τους.  

Πως θα γίνει αυτό; Δυστυχώς μόνο με συνταγματικές αλλαγές. Και πολύ φοβάμαι ότι αυτές οι αλλαγές θα γίνουν μεν, αλλά θα προηγηθεί πολύ φασαρία και ταλαιπωρία και δυστυχώς δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου.

Όσο καλός και αν είναι ο μαέστρος, αν δεν έχει καλούς μουσικούς, όσες πρόβες και να κάνει, το αποτέλεσμα δεν θα είναι ευχάριστο στα αυτιά μας.

Χρειαζόμαστε να υιοθετήσουμε συστήματα άλλων χωρών, που, έχουν αποδείξει ότι είναι αξιοκρατικά. Χρειαζόμαστε θεσμικές αλλαγές σήμερα και όχι αύριο.

Πάνω από όλα χρειαζόμαστε μια καινούργια τράπουλα. Η τωρινή τράπουλα έχει φθαρεί και πολλοί  παίζουν με σημαδεμένη τράπουλα και πάντα κερδίζουν.

george.kesarios@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Μπαχρέιν: Η κινούμενη άμμος της Αμερικής

 

Μπορεί τα φώτα της δημοσιότητας να είναι στραμμένα στη Λιβύη, αλλά το Μπαχρέιν θα είναι μάλλον η αιτία που η Αμερική θα πληρώσει τη νύφη για τα 35 χρόνια ανοίκειων παρεμβάσεων της στον αραβικό κόσμο. Το Μπαχρέιν μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει το σημείο όπου ο κόσμος όπως τον ξέρουμε, θα αλλάξει δια παντός.

Από το 1945, η Ουάσιγκτον στηρίζει με κάθε τρόπο τα τυραννικά συστήματα της αραβικής χερσονήσου. Στηρίζει δυναμικά τα Σουνιτικά καθεστώτα που κρατάνε υπό έλεγχο τα ισλαμικά κινήματα, και που με τη σειρά τους καταπιέζουν τις Σιιτικές μειοψηφίες.

Η Σαουδική Αραβία και η Υεμένη κατέστειλαν κατά καιρούς τις θρησκευτικές τους μειονότητες, στον ίδιο βαθμό που και ο Καντάφι σήμερα καταπνίγει τους δικούς του εξεγερθέντες. Τότε γιατί δεν αντιδρά η Δύση όπως αντέδρασε στη Λιβύη;

Επειδή η Αμερική έχει ανάγκη από το πετρέλαιο της Σ. Αραβίας, η οποία παράλληλα αγοράζει το αμερικανικό χρέος. Επίσης, Οι Δυτικοί χρειάζονται το καθεστώς της Υεμένης για να πολεμά την Αλ Κάιντα.

Το αξιοπερίεργο στη περίπτωση του Μπαχρέιν είναι ότι οι καταπιεζόμενοι Σιίτες αποτελούν τη πλειοψηφία. Και τα δυτικά ΜΜΕ (μαζί και η Χ. Κλίντον) άρχισαν να εκφράζονται υπέρ των Σιιτών του Μπαχρέιν, ξεχνώντας πως οι Σουνίτες «σύμμαχοι» της Δύσης αποκλείεται να αποδεχτούν κάποιο Σιιτικό καθεστώς στη περιοχή της ευαίσθητης αυτής χερσονήσου.

Βλέποντας τη Ουάσιγκτον και τη Δύση να παραδίδουν το Ιράκ στους Σιίτες, βλέποντας τους Σιίτες να κερδίζουν την εξουσία στο Λίβανο, και βλέποντας τη Δύση να χειροκροτεί τους Σιίτες του Μπαχρέιν που εξεγείρονται, η Σ. Αραβία και τα ΗΑΕ αντέδρασαν, στέλνοντας στρατεύματα στο Μπαχρέιν, με σκοπό να καταστείλουν τις διαδηλώσεις.

Οι Σουνίτες μισούν τους Σιίτες, τους οποίους θεωρούν αιρετικούς, και σχεδόν ως μη μουσουλμάνους. Το να σκοτώνουν αιρετικούς, αποτελεί το θρησκευτικό τους καθήκον. Για αυτό και βλέπουμε τη συστηματική εξολόθρευση των Σιιτών στο Ιράκ, στο Πακιστάν, στην Υεμένη, και στο Αφγανιστάν. Πρόκειται για μια έντονη, και σκληρή, χιλιετή κόντρα, γεμάτη βία.

Οι Σουνίτες γνωρίζουν πολύ καλά πως καταπιέζουν τους Σιίτες εδώ και χρόνια. Όπως γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν θα πρέπει να αλλάξει το υπάρχον καθεστώς, στο όνομα μιας κοσμικής δημοκρατίας, διότι αυτό θα αποτελούσε αυτοκτονία. Θα απελευθέρωνε τα καταπιεσμένα ένστικτα των Σιιτών και θα δημιουργούνταν μεγάλη αναταραχή.

Τα Σουνιτικά καθεστώτα γνωρίζουν πολύ καλά πως ένα Σιιτικό Μπαχρέιν θα συμμαχούσε με το Ιράν, για να πετύχει την ασφάλειά του, και έτσι θα έδινε την ευκαιρία τόσο στο Ιράν όσο και στη Χεζμπολάχ να πατήσουν πόδι στην αραβική χερσόνησο. Παράλληλα, ένα τέτοιο νέο καθεστώς, θα αποτελούσε αφορμή για να εξεγερθεί και η μεγάλη θρησκευτική ομάδα των Σιιτών στην πλούσια σε πετρέλαιο ανατολική περιοχή της Σ. Αραβίας.

Για αυτό και επενέβη στρατιωτικά η Σαουδική Αραβία στο Μπαχρέιν. Και αν η επέμβαση αυτή τραβήξει, είναι πολύ πιθανό να παρασυρθεί και η Αμερική, η οποία προστατεύει τη Σ. Αραβία, με αντάλλαγμα το πετρέλαιό της.

Η αμερικανική παρέμβαση είναι πολύ πιθανή, αφού, παρά τον πλούσιο εξοπλισμό του, ο στρατός της Σ. Αραβίας δεν τα καταφέρνει ιδιαίτερα καλά, και υπάρχει  το σοβαρό ενδεχόμενο οι Σιίτες αντάρτες του Μπαχρέιν να επικρατήσουν.

Μια κλιμάκωση της βίας στο Μπαχρέιν, θα ανάγκαζε το Ισραήλ και τα λόμπι του στη Ουάσιγκτον, να πιέσουν τον Ομπάμα να βοηθήσει τους Σουνίτες, τους οποίους μισούν (αλλά λιγότερο από ότι μισούν το Ιράν), προκειμένου να νικήσουν τους Σιίτες «τρομοκράτες» που στηρίζει η Τεχεράνη.

Κάποιοι μπορεί να θεωρούν το παραπάνω σενάριο ως εξωπραγματικό. Ποιος όμως πίστευε πως ο αμερικανικός στρατός θα έχανε το πόλεμο στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ; Ποιος πίστευε ότι θα ανατρέπονταν ο Μουμπάρακ και οι άλλοι Άραβες δικτάτορες; Ποιος πίστευε πως δέκα χρόνια μετά την 9/11, η Αλ Κάιντα θα συνέχιζε να αποτελεί μεγάλη απειλή;

Όπως πάντα, ο αμερικανικός παρεμβατισμός είναι αυτοκαταστροφικός, αλλά όσο η Αμερική το συνεχίζει, όσο στηρίζει τους τυράννους, τόσο θα πλησιάζουν τα χειρότερα.

Ένας εμφύλιος πόλεμος στο Μπαχρέιν μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή, για να σωθεί η Σ. Αραβία και η ναυτική βάση του 5^ου στόλου, και σε πόλεμο με το Ιράν. Μπορεί επίσης να οδηγήσει τις τιμές του πετρελαίου στα ύψη, και σε καταστροφή των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων.

Σε σχέση με το παραπάνω επικίνδυνο σενάριο, τα όσα συμβαίνουν στη Λιβύη είναι ασήμαντα. Αυτό που κινδυνεύει να πάθει η Ουάσιγκτον στο Μπαχρέιν, είναι να πληρώσει το τίμημα της χρόνιας παρεμβατικότητας της εκεί που δεν έπρεπε.

Είναι σαν να έχουμε, αυτό που ο  Tom Clancy  αποκαλεί «το άθροισμα όλων των φόβων» (the sum of all fears).

 S.A.-The National Interest

http://www.antinews.gr/2011/03/22/92583/

Διεθνείς αντιδράσεις για την επέμβαση στη Λιβύη

Κατά της στρατιωτικής επίθεσης, Ρωσία και Βενεζουέλα. Σταθερότητα ζητά η Κίνα, στην προστασία των αμάχων επιθυμεί να συμβάλει η Τουρκία. Στηρίζει την επίθεση η Ιαπωνία.Η Ρωσία εξέφρασε σήμερα τη λύπη της για την απόφαση Δυτικών κρατών να αναλάβουν στρατιωτική δράση κατά της Λιβύης.

«Πολεμικές αεροπορικές δυνάμεις από μια σειρά δυτικές χώρες ξεκίνησαν στρατιωτική δράση κατά της Λιβύης στις 19 Μαρτίου» ανέφερε ο εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Αλεξάντερ Λουκάσεβιτς σε ανακοίνωσή του στην οποία προσθέτει: «Η Μόσχα εκφράζει τη λύπη της για τη στρατιωτική αυτή ενέργεια».

Από το Καράκας, ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες έκρινε «ανεύθυνη» την διεθνή στρατιωτική επέμβαση που ξεκίνησε σήμερα κατά της Λιβύης, ενέργεια που, όπως είπε, αποσκοπεί μόνο στην απόκτηση του λιβυκού πετρελαίου.

Σε τηλεοπτική εμφάνιση ο κ. Τσάβες εξέφρασε τη λύπη του για την στρατιωτική επέμβαση κατά της Λιβύης, την καταδίκασε απερίφραστα και ζήτησε άμεση κατάπαυση του πυρός, κρίνοντας ότι όλα γίνονται «για να αρπάξουν το πετρέλαιο της Λιβύης».

Αχ. Νταβούτογλου: Να διασφαλισθεί η εδαφική ακεραιότητα της Λιβύης

Βασικός σκοπός πρέπει να είναι η αποτροπή των επιθέσεων εναντίον του άμαχου λαού στη Λιβύη και η διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας της Λιβύης, ανέφερε σε ανακοίνωσή του χτες το βράδυ το τουρκικό υπουργείο Eξωτερικών, μετά την έναρξη των επιχειρήσεων εναντίον της Λιβύης.

Στην ανακοίνωση υπογραμμίζεται ότι οι υπουργοί εξωτερικών των ΗΠΑ και της Αγγλίας ενημέρωσαν σχετικά με την επιχείρηση τηλεφωνικώς τον Τούρκο ομόλογό τους, Αχμέτ Ντραβούτογλου, και επισημαίνεται ότι ο Τούρκος υπουργός, απευθυνόμενους στους ομολόγους του είπε πως «η Τουρκία εξαρχής επιθυμούσε η αντίδραση και η στάση που θα υπάρξει για τις επιθέσεις εναντίον του λαού στη Λιβύη να εκδηλωθούν στη βάση της διεθνούς νομιμότητας και με βοήθεια και υποστήριξη από την περιοχή και να έχουν για βασικό σκοπό την αποτροπή των επιθέσεων εναντίον του άμαχου λαού». Ο κ. Νταβούτογλου είπε ακόμη ότι «η Τουρκία αποδίδει σημασία στην εφαρμογή των αποφάσεων 1970 και 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με τρόπο, που θα διασφαλίζεται η εδαφική ακεραιότητα της Λιβύης και η ασφάλεια και ευημερία του λαού της Λιβύης».

Στην ανακοίνωση αναφέρεται, επίσης, ότι, ως εκ τούτου, η Τουρκία «θα προσφέρει την εθνική συμβολή που θα κρίνει αναγκαία για να διασφαλιστεί η εφαρμογή των εν λόγω αποφάσεων με τρόπο που να λαμβάνεται υπόψη την ασφάλεια του λαού της Λιβύης».

Σταθερότητα ζητά η Κίνα

Η Κίνα επιθυμεί τη σταθερότητα στη Λιβύη, όσο το δυνατόν συντομότερα, ανέφερε ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας. Ο Κινέζος υπουργός εξέφρασε τη θλίψη του για τη στρατιωτική επέμβαση και ανέφερε πως ελπίζει ότι η πολεμική σύρραξη δεν θα κλιμακωθεί και δεν θα οδηγήσει σε μεγαλύτερες απώλειες πολιτών.

Στην προστασία των αμάχων θα συμβάλει η Τουρκία

Η Τουρκία, χώρα-μέλος του NATO, θα συνεισφέρει όσο απαιτείται και αρμόζει στην επιβολή της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη και τα μέτρα για την προστασία των αμάχων στη χώρα όπως ορίζει σχετικά απόφαση του ΟΗΕ, ανακοίνωσε το Σάββατο το υπουργείο Εξωτερικών.

«Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, γίνονται οι απαραίτητες προετοιμασίες και μελέτες από τις πολιτικές και στρατιωτικές αρχές σε συντονισμό», ανέφερε ανακοινωθέν του τουρκικού ΥΠΕΞ.

Η Τουρκία έχει απευθύνει έκκληση να υπάρξει άμεση κατάπαυση του πυρός στη Λιβύη και είχε εκφράσει αντίθεση σε μια ξένη στρατιωτική επέμβαση. Ωστόσο ο πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είπε μετά την ψήφιση της απόφασης του ΣΑ/ΟΗΕ ότι αυτή είναι δεσμευτική για όλες τις χώρες. Ο Ερντογάν πρόσθεσε ότι είχε καλέσει τον Καντάφι την Δευτέρα να διορίσει νέο πρόεδρο, με λαϊκή αποδοχή, για να τερματιστεί η κρίση.

Στηρίζει την επίθεση η Ιαπωνία

Την υποστήριξή της στην επίθεση του διεθνούς συνασπισμού κατά των δυνάμεων του Μουάμαρ Καντάφι εξέφρασε σήμερα η Ιαπωνία και καταδίκασε τα μέτρα καταστολής της λαϊκής εξέγερσης στη Λιβύη.

«Η ιαπωνική κυβέρνηση υποστηρίζει τα μέτρα που έλαβαν οι χώρες μέλη του ΟΗΕ βάσει της απόφασης 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας», δήλωσε ο Ιάπωνας υπουργός Εξωτερικών Τακεάκι Ματσουμότο.

Η απόφαση του ΟΗΕ ζητεί τον άμεσο τερματισμό των επιθέσεων εναντίον αμάχων, επιβάλλει ζώνη εναέριου αποκλεισμού στη Λιβύη και επιτρέπει τις επιθέσεις για να αναγκαστούν οι πιστές στον Καντάφι δυνάμεις να σταματήσουν την καταστολή της λαϊκής εξέγερσης που έχει προκαλέσει εκατοντάδες νεκρούς και ώθησε 300.000 ανθρώπους να εγκαταλείψουν τη χώρα από τις 15 Φεβρουαρίου.

«Καταδικάζουμε απερίφραστα τις λιβυκές αρχές για τη συνέχιση των βιαιοτήτων κατά του λαού. Ζητούμε από τη λιβυκή ηγεσία να επιδείξει σύνεση λαμβάνοντας μιαν απόφαση το συντομότερο», τόνισε ο Ιάπωνας υπουργός.

Έκκληση για τερματισμό εχθροπραξιών

Η επιτροπή της Αφρικανικής Ένωσης για τη Λιβύη απηύθυνε σήμερα έκκληση για τον «άμεσο τερματισμό των εχθροπραξιών» στη χώρα αυτή. Μετά το πέρας συνάντησης που είχαν στην πρωτεύουσα της Μαυριτανίας, Νουαξότ, τα μέλη της επιτροπής, η οποία αποτελείται από αρχηγούς αφρικανικών κρατών, εξέδωσαν ανακοίνωση με την οποία ζητούν «τη συνεργασία των λιβυκών αρχών για να διευκολυνθεί η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στο λιβυκό λαό».

Οι Αφρικανοί ηγέτες ζητούν επίσης «την προστασία των ξένων υπηκόων συμπεριλαμβανομένων των Αφρικανών μεταναστών εργατών που ζουν στη Λιβύη» καθώς και την «έγκριση και εφαρμογή των πολιτικών μεταρρυθμίσεων που είναι απαραίτητες για την εξάλειψη των αιτίων της σημερινής κρίσης». Η επιτροπή εκφράζει τη λύπη της «επειδή δεν θα μπορέσει» να μεταβεί σήμερα στη Λιβύη όπως επιθυμούσε και είχε ανακοινώσει, καθώς δεν τής επετράπη από τη διεθνή κοινότητα να το πράξει».

Η επιτροπή κάλεσε τη διεθνή κοινότητα να επιδείξει «αυτοσυγκράτηση για να αποφευχθεί μια σοβαρή ανθρωπιστική κρίση», υπογράμμισε την ανάγκη για «επείγουσα αφρικανική δράση για την επίλυση της κρίσης» και «επαναβεβαίωσε τη νομιμότητα των προσδοκιών του λιβυκού λαού για δημοκρατία, πολιτική μεταρρύθμιση, δικαιοσύνη, ειρήνη και ασφάλεια». Στην επιτροπή συμμετέχουν η Μαυριτανία, το Μάλι, το Κονγκό, η Νότια Αφρική και η Ουγκάντα.

Αναρτήθηκε από Geopolitics-Gr.blogspot

Αλλαξε η φύση του πολέμου στη Λιβύη

Tου Γιώργου Δελαστίκ

Ξέσπασε λοιπόν από το απόγευμα του Σαββάτου η αναμενόμενη επίθεση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εναντίον της Λιβύης με στόχο τη βίαιη ανατροπή του Μουαμάρ Καντάφι και στη συνέχεια τη λεηλασία του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της χώρας αυτής από τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους.

Μετά από κάποια συμβολικά, προπαγανδιστικού χαρακτήρα πρώτα αεροπορικά πλήγματα από γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη που υπηρετούν τις προεκλογικές ανάγκες του Νικολά Σαρκοζί, ανέλαβαν δράση οι Αμερικανοί εκτοξεύοντας 112 πυραύλους Κρουζ τύπου Τόμαχοκ, εξαιρετικά μεγάλης ισχύος, με στόχους αντιαεροπορικές εγκαταστάσεις του κανταφικού καθεστώτος.

Η εξαπόλυση της αμερικανονατοϊκής αεροπορικής επίθεσης άλλαξε ριζικά τον χαρακτήρα των συγκρούσεων στη Λιβύη. Μέχρι τώρα είχαμε μια εμφύλια σύρραξη, με τον Καντάφι να έχει βάψει τα χέρια του στο αίμα του λαού του. Ο Καντάφι δεν αντιμετώπισε βεβαίως μια αυθόρμητη εξέγερση άοπλων μαζών που ζητούσαν ειρηνικά την απομάκρυνσή του από την εξουσία. Αντιμετώπισε μια οργανωμένη ένοπλη εξέγερση, η οποία βάσει στρατιωτικού σχεδίου απέκτησε αρχικά τον έλεγχο των μεγαλύτερων λιβυκών πόλεων για να τον χάσει αργότερα, μόλις άρχισε η αντεπίθεση των στρατιωτικών δυνάμεων του κανταφικού καθεστώτος. Αυτό φυσικά δεν αναιρεί το γεγονός ότι στο αίμα Λίβυων έβαψε τα χέρια του ο Καντάφι.

Από τη στιγμή που ξεκίνησε όμως η επίθεση των αμερικανονατοϊκών επιδρομέων, ο χαρακτήρας του πολέμου αλλάζει αντικειμενικά. Ο εμφύλιος υποβαθμίζεται και σε πρώτο πλάνο έρχεται ο εθνικός αμυντικός πόλεμος εναντίον των ξένων επιδρομέων.

Ο τύραννος Καντάφι τίθεται εκ των πραγμάτων επικεφαλής των λιβυκών δυνάμεων που αμύνονται του πατρίου εδάφους εναντίον της ξένης επιβουλής κατά της πατρίδας τους. Είτε μας αρέσει είτε όχι αυτή είναι η αντικειμενική πραγματικότητα, όσο και αν αντιπαθεί κανείς τον σημερινό εκφυλισμένο Καντάφι που δεν έχει πλέον καμιά σχέση με τον φιλολαϊκό ηγέτη του παρελθόντος.Αντιστοίχως, οι αντικανταφικές δυνάμεις που καλούσαν τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να βομβαρδίσουν τη χώρα τους και να σκοτώσουν τον Καντάφι για να τους παραδώσουν εν συνεχεία την εξουσία, καθίστανται εξ αντικειμένου συνεργάτες των ξένων επιδρομέων κατά της πατρίδας τους.

Οποιαδήποτε κυβέρνηση προέλθει πλέον από τις τάξεις τους δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από μια θλιβερή κυβέρνηση ανδρεικέλων των ξένων, δωσιλογικού χαρακτήρα, η οποία θα υπηρετήσει τυφλά τα συμφέροντά τους, εκχωρώντας τους φυσικά πάνω απ’ όλα τη δυνατότητα λεηλασίας του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της Λιβύης.

Το γεγονός ότι ο Καντάφι έχει πλήρως συμβιβαστεί με τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους την τελευταία δεκαετία και ιδίως την τελευταία πενταετία, όπως και το γεγονός ότι το κάποτε δωρικό φιλολαϊκό καθεστώς του που βελτίωσε θεαματικά τη ζωή των Λίβυων έχει εκφυλιστεί σε οικογενειακή κλεπτοκρατία, δεν αναιρεί το γεγονός ότι ένα καθεστώς αντικανταφικών ανδρεικέλων που θα εγκατασταθεί στην εξουσία με τις λόγχες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ είναι εξ ορισμού πολύ χειρότερο από ηθική πολιτική σκοπιά. Αυτό θα αποδειχθεί και στην πράξη, όπως έγινε π.χ. στο Ιράκ μετά από την κατάληψη και κατοχή του από τους Αμερικανούς.

Ο ρόλος του Καντάφι ως ηγέτη των Λίβυων που στο πλαίσιο του εθνικού αμυντικού πολέμου αντιστέκονται στους ξένους επιδρομείς δεν πρόκειται πιθανότατα να του γλιτώσει τη ζωή. Ανάλογο πόλεμο στη δύση του βίου τους διεξήγαγαν τόσο ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς όσο και ο Σαντάμ Χουσεΐν, οι οποίοι κατέληξαν και οι δύο στον τάφο – ο πρώτος εκτελεσμένος ιατρικά, ο δεύτερος απαγχονισμένος.

Προς παρόμοιο τέλος οδεύει και ο Καντάφι από τη στιγμή που ξεκίνησε ο πόλεμος εναντίον του – είτε πραγματικά αγωνιστεί μέχρις εσχάτων και πέσει στο πεδίο των μαχών είτε λυγίσει και προτιμήσει την ατιμωτική παράδοση, οπότε η εξόντωσή του θα συνοδευτεί από τον εξευτελισμό του.

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ
Η δήθεν στήριξη από τους Αραβες

Παραπλάνηση της παγκόσμιας κοινή γνώμης συνιστά ο ισχυρισμός ότι δήθεν οι Αραβες συμφωνούν με την επίθεση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης, με την προβολή του επιχειρήματος ότι ο Αραβικός Σύνδεσμος ενέκρινε τον αεροπορικό πόλεμο κατά της χώρας αυτής. Ο Αραβικός Σύνδεσμός όντως κάλεσε τους Αμερικανονατοϊκούς να επιτεθούν, αλλά αποκρύπτεται ένα θεμελιώδες γεγονός: ότι τον Αραβικό Σύνδεσμο αποτελούν εκπρόσωποι όλων των απολυταρχικών αραβικών κυβερνήσεων εναντίον των οποίων έχουν ξεσηκωθεί οι λαοί τους για να τις ανατρέψουν! Τάσσονται δηλαδή υπέρ της επίθεσης στη Λιβύη όλες οι κυβερνήσεις αραβικών κρατών που σφαγιάζουν τους εξεγερμένους λαούς τους! Αυτοί οι Αραβες σφαγείς είναι υπέρ των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, όχι οι αραβικοί λαοί!

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826

Γιατί διαλύεται η Λιβύη; (Η άλλη άποψη)

Μετάφραση: Εμμανουήλ Σαρίδηςτου David Rothscum Πώς περνούσε η Λιβύη επι Γκαντάφι; Πως περνούσε ο κόσμος; Ήταν καταπιεσμένος, όπως γενικά μαθαίνουμε; Ας ρίξουμε μια ματιά στα γεγονότα. Πριν ξεσπάσει το χάος, η Λιβύη είχε ένα χαμηλότερο ποσοστό κρατουμένων από την Τσεχική Δημοκρατία. Βρισκόταν στην 61η θέση. Η Λιβύη είχε το χαμηλότερο ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας στην Αφρική. Λιγότερο από το 5% των κατοίκων της πεινούσαν. Ενω στον υπόλοιπο κόσμο οι τιμές των τροφίμων συνεχώς αυξάνονταν, η κυβέρνηση της Λιβύης είχε καταργήσει όλους τους φόρους επί των τροφίμων. Οι Λίβυοι ήσαν πλούσιοι. Η Λιβύη είχε το μεγαλύτερο κατά κεφαλή εισόδημα στην Αφρική. Η κυβέρνηση φρόντιζε, ώστε ο καθένας να μπορεί να συμμετάσχει στην ευημερία. Ο πλούτος ήταν μοιρασμένος δίκαια. Στη Λιβύη ζούσαν λιγότεροι άνθρωποι κάτω από το όριο της φτώχειας από ότι στην Ολλανδία. Πως έγινε η Λιβύη τόσο πλούσια; Γιατί έχει πετρέλαιο και δεν επέτρεπε σε ξένες εταιρείες να της το κλέβουν, όπως συμβαίνει στη Νιγηρία, μια χώρα, που σε μεγάλο βαθμό ελέγχεται από την Shell. Όπως κάθε χώρα, έτσι και η Λιβύη υποφέρει από μια κυβέρνηση διεφθαρμένων  γραφειοκρατών, που προσπαθούν να κόψουν ένα ολο και μεγαλύτερο κομμάτι απο την πίτα. Ως απάντηση, ο Γκαντάφι θέσπισε νόμους, με τους οποίους τα έσοδα από το πετρέλαιο να διανέμονται απευθείας στον πληθυσμό της χώρας, γιατί ήταν της γνώμης, ότι η κυβέρνηση δεν ήταν δίκαιη στο λαό, αν και ο Γκαντάφι δεν  κατείχε μια επίσημη θέση στην κυβέρνηση. Δεν είναι ο πρόεδρος της Λιβύης, όπως γραφουν οι εφημερίδες. Η θέση του μοιάζει περισσότερο με εκείνη των ιδρυτών των ΗΠΑ και έχει περισσότερο έναν εθιμοτυπικό χαρακτήρα. Ο σωστός αρχηγός του κράτους στη Λιβύη είναι ο σημερινός πρωθυπουργός της Baghdadi Mahmudi. Όποιος αναφέρει τον Γκαντάφι σαν ηγέτη της Λιβύης, είναι σαν να αποκαλεί τον Χιροχίτο ηγέτη της Ιαπωνίας. Σε αντίθεση με την εικόνα που εμφανίζουν για την Λιβύη τα Μαζικά Μέσα Επιρροής (ΜΜΕ), στην κυβέρνηση της υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Μερικοί είναι οπαδοί του Γκαντάφι και θέλουν να απαλλαγούν από τον πρωθυπουργό. Άλλοι θέλουν να απαλλαγούν και από τους δύο. Και άλλοι θέλουν μόνο ειρήνη. Γίνονται όμως προσπάθειες, να εμφανισθεί η εικόνα μιας λαϊκής εξέγερσης κατά του δήθεν ηγέτη, του Γκαντάφι, παρα το ότι ο Γκαντάφι τελικά είναι μόνο ο αρχιτέκτονας του σημερινου πολιτικού συστήματος της Λιβύης, που είναι ένα μείγμα απο παναραβισμό, σοσιαλισμό και κάποιων ισλαμικών στοιχείων.  Τα βίντεο με διαμαρτυρίες υπερ του Γκαντάφι εξαφανίζονται αμέσως από το Internet. Το “Pro Gaddafi Anti Baghdadi Mahmudi demonstrations in” στο www.youtube.com/watch?v=Ce5fLGNg0sk εξαφανίσθηκε…Το “Pro Gaddafi protests in front of Libyan embassy London”, επίσης στο www.youtube.com/watch?v=pRwv0Ac8qbc   Μπορούμε να παρομοιάσουμε τους διαδηλωτές στη Λιβύη με εκείνους στην Αίγυπτο ή την Τυνησία; Οχι, καθόλου. Η αντίδραση της κυβέρνησης είναι βίαια και προφανώς ασκείται υπερβολική βία. Ας εξετάσουμε όμως εν συντομία τις δράσεις των διαδηλωτών. Το κτίριο του Λαικού Συνεδρίου πυρπολήθηκε από εξαγριωμένους διαδηλωτές. Αυτό θα έμοιαζε με την πυρπόληση του Καπιτωλίου απο αμερικανούς διαδηλωτές. Πιστεύει κανείς, ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα επέτρεπε κατι τέτοιο; Οι ταραχές στη Λιβύη δεν ξέσπασαν εξ αιτίας μερικών νεαρών, που ζητούσαν Αλλαγή, όπως έγινε στην Αίγυπτο ή την Τυνησία. Ξεκίνησε, όταν μια ομάδα με το όνομα «Ισλαμικό Εμιράτο του Μπάρκα» (το όνομα της πρώην βορειοδυτικής περιοχής της Λιβύης) έπιασε μερικούς ομήρους και σκότωσε δύο αστυνομικούς. Η εξέλιξη αυτή έχει την ιστορία της. Στις 18. Φεβρουαρίου 2011 μια ομάδα έκλεψε 70 στρατιωτικά οχήματα, αφού προηγουμένως είχε κάνει επίθεση στο λιμάνι και σκότωσε τέσσερις στρατιώτες. Η εξέγερση ξεκίνησε στην πόλη της Βεγγάζης στην ανατολική Λιβύη, κοντα στην Αίγυπτο που βρισκόταν σε αναβρασμό και τα σύνορα δεν ελέγχονταν πλέον. Ο ιταλός υπουργός Εξωτερικών εξέφρασε την ανησυχία του για την δημιουργία ενός «Ισλαμικού Εμιράτου της Βεγγάζης», το οποίο θα μπορούσε να κηρύξει την ανεξαρτησία του. Απο που λοιπόν προέρχονται οι ξαφνικές διαμαρτυρίες; Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός, ότι οι ομάδες αυτές, που χρηματοδοτούνται εδώ και δεκαετίες από τις Ηνωμένες Πολιτείες, βρήκαν μετα την Τυνησία και την Αίγυπτο την ευκαιρία, να θέσουν ολόκληρη τη Λιβύη υπό τον έλεγχό τους. Μια τέτοια ομάδα, που συνελήφθη πρόσφατα, αποτελούνταν από δεκάδες άτομα αλλοδαπής υπηκοότητας, που είχαν λάβει μέρος σε λεηλασίες και δολιοφθορές. Η λιβυκή κυβέρνηση δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο, να έχουν σχέση με το Ισραήλ. Η Μεγάλη Βρετανία χρηματοδοτούσε έναν πυρήνα της Αλ Κάιντα στη Λιβύη για να δολοφονήσει τον Γκαντάφι. Η κύρια ομάδα της αντιπολίτευσης είναι σήμερα το «Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας της Λιβύης» που χρηματοδοτείται από τη Σαουδική Αραβία, τη CIA και μυστικές υπηρεσίες της Γαλλίας, και συμπορεύτηκε μαζί με άλλες  αντιπολιτευτικές ομάδες που τελικά απετέλεσαν το «Εθνικό Συνέδριο της λιβυκής Αντιπολίτευσης». Το Συνέδριο αυτό ανακήρυξε την «Ημέρα της οργής», η οποία βούτηξε στις 17. Φεβρουαρίου την Λιβύη στο χάος. Ξεκίνησε στη Βεγγάζη, μια συντηρητική πόλη, που παραδοσιακά ήταν κατά του Γκαντάφι. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι το «Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας της Λιβύης» διαθέτει εναν αξιόλογο οπλισμό. Ήδη κατα το 1996 είχαν προσπαθήσει να υποδαυλίσουν στην ανατολική Λιβύη μια επανάσταση. Γιατί είναι οι ΗΠΑ τόσο εναντίον του Γκαντάφι; Γιατί ο Γκαντάφι είναι η κύρια απειλή για την ηγεμονία των ΗΠΑ στην Αφρική, επειδή προσπαθεί να ενώσει την ήπειρο και να την φέρει σε αντίθεση με τις ΗΠΑ. Πράγματι, ο Γκαντάφι έχει πολλές, που είναι εκ διαμέτρου αντίθετες στα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών. Κατηγορεί τις ΗΠΑ, ότι δημιούργησαν τον ιό HIV. Ισχυρίζεται, ότι το Ισραήλ βρίσκεται πίσω από την δολοφονία του Matin Luther King και του John F. Kennedy. Λέει ότι απαγωγείς των αεροπλάνων της 9/11 είχαν εκπαιδευτεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κάλεσε τους Λίβυους να δώσουν αίμα για τα θύματα του 9/11. Ο Γκαντάφι είναι επίσης ο τελευταίος ηγέτης μιας γενιάς μετρίων σοσιαλιστικών και παναραβικών  επαναστατών που παραμένουν στην εξουσία μετά απο την εξάλειψη του Nasser και του Χουσεΐν και η Συρία τάχθηκε στο πλευρό του Ιράν. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ δεν έχουν κανένα συμφέρον για την δημιουργία ενός ισχυρού αραβικού κόσμου. Εξ αντιθέτου, φαίνεται στα σχέδιά τους να έχουν ενα θεμελιώδες  συμφέρον, να εξαναγκάσουν την Λιβύη με την αναρχία και το χάος να γονατίσει. Προς το τέλος του 2010 η Μεγάλη Βρετανία εξόπλιζε την Λιβύη με προσοδοφόρες πωλήσεις όπλων. Ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος είναι η καλύτερη εγγύηση για την καταστροφή της Λιβύης. Η φυλετική δομή της λιβυκής κοινωνίας εξακολουθεί να είναι πολύ ισχυρή και πολύ χρήσιμη για την πυροδότηση και αξιοποίηση ενός τέτοιου πολέμου, και η αξιοποίηση, διότι η Λιβύη χωρίζεται ιστορικά σε διαφορετικές εθνοτικές ομάδες. εξαφανίστηκε κι‘ αυτό…

 

http://www.florabox.gr/joomla/index.php?option=com_content&view=article&id=721%3Agiati-dialuetai-h-libyh-h-allh-apopsi&catid=20&Itemid=123

Oι πολιτικές ανατροπές στη Μέση Ανατολή και η στρατιωτική εμπλοκή των Επικυρίαρχων

Ο μεσανατολικός πολιτικός χάρτης άλλαξε ριζικά και ανεπίστρεπτα,  το  αύριο δεν θα είναι ίδιο με το χτες. Οι μεγάλες λαϊκές εξεγέρσεις που ανέτρεψαν τα ολιγαρχικά δικτατορικά καθεστώτα ανέδειξαν και αναπτύσσουν μια ισχυρή επαναστατική δυναμική. Η ανατροπή αυτών των καθεστώτων ανοίγει τον δρόμο της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής χειραφέτησης των αραβικών λαών και κλονίζει τις δομές κυριαρχίας των ξένων δυνάμεων. Αυτά είναι τα νέα, τα πολύ ελπιδοφόρα, δεδομένα. 

 

Όμως, αν τα κύρια πρόσωπα   των προηγούμενων  καθεστώτων ανατράπηκαν, αν οι βασικές δυνάμεις στήριξής τους αποδυναμώθηκαν, αν οι πολύτροποι δίαυλοι ξένης εξάρτησης αυτών των χωρών στένεψαν, αν το Ιμπέριουμ της Δύσης, όπως αυτό διαμορφώνεται απ’ τον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ και την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ρόλο δευτερεύοντα -δομικού ωστόσο- σύμμαχου και εταίρου του, αποσταθεροποιήθηκε, η στρατηγική ηγεμονία της Δυτικής Συμμαχίας σ’ αυτή την περιοχή  δεν είναι εύκολο να εκλείψει.

 

Δεν είναι μόνο το ασφυκτικό πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, δεν είναι μόνο ο προφανής δυσμενής συσχετισμός μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών δυνάμεων, δεν είναι η ρευστότητα του διεθνούς πολιτικού γίγνεσθαι και ο καιροσκοπισμός των αναδυόμενων παγκόσμιων  και περιφερειακών πρωταγωνιστών, δεν είναι, ούτε πρέπει πια να είναι, μια ανερχόμενη «καλή» παγκόσμια  ηγεμονία, που εμποδίζουν την βαθμιαία έκλειψή της. Είναι, πρώτα και πάνω από κάθε άλλη αιτία, η έλλειψη ενός νέου ισχυρού αντίπαλου δέους, ενός νέου  ιστορικού υποκειμένου, συγκροτημένου από συγκλίνουσες πολιτικές δυνάμεις και ρεύματα, το οποίο να εδράζεται σ’ ένα πολύμορφο απελευθερωτικό οικονομικό-κοινωνικό σχέδιο, ένα ισχυρό υπαρκτό δέος που να μην  επιτρέπει  σ’ αυτήν την ηγεμονία, μετά από μια ήττα της, να επανέρχεται .

 

Είναι όμως, πριν και ανεξάρτητα από την παραπάνω κύρια αιτία, η συγκυριακή, αλλά όπως αποδεικνύεται δομικά νομιμοποιητική υπεροχή των ηγεμονικών προσωπείων. Είναι η δύναμη των εμφανών αλλά και των αφανών μηχανισμών παγκόσμιας εξουσίας και επιρροής.

 

Ο Μουαμάρ Καντάφι, ο κάποτε πολλά υποσχόμενος για την απελευθέρωση των λαών και εθνών και αργότερα πολλαπλά εκπεσών μονάρχης, αυτός που  τώρα αδίστακτα πολεμά τον λαό του, καλείται πρώτος να αντιμετωπίσει τους χτεσινούς δυτικούς συνεταίρους του, φέροντες σήμερα το δημοκρατικό και ανθρώπινό τους –πρόλαβαν και το φόρεσαν-  προσωπείο. Υπό την απειλή στρατιωτικής επίθεσης αλλά και υπό το δέλεαρ παράπλευρων προσφορών ομαλής απόσυρσής του από το προσκήνιο της Λιβυκής πολιτικής ζωής, καλείται να υποταγεί ή να συμβάλλει στην μετεξέλιξη του καθεστώτος του.

 

Η Δυτική Συμμαχία, η οποία ως νέος Ιανός εμφανίζεται να πασχίζει τις μέρες αυτές για τα δημοκρατικά δικαιώματα  του εξεγερμένου, δίκαια οπωσδήποτε, λαού της Λιβύης,  παθαίνει  τύφλωση και αλαλία ενόσω καταστέλλεται αιματηρά η εξέγερση στο Μπαχρέιν, καθώς σκοτώνονται οι διαδηλωτές στην Υεμένη από τα υποταχτικά «συμμαχικά» καθεστώτα της Αραβικής Χερσονήσου, και απαρέγκλιτα υποστηρίζει το Ισραήλ στην γενοκτονία και εθνοκάθαρση που επιχειρεί δεκαετίες ολόκληρες σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού.

 

Με αυτά τα  ευανάγνωστα δεδομένα, εμείς, που μόνο την έμπρακτη  αλληλεγγύη των λαών εμπιστευόμαστε, δεν έχουμε κανένα λόγο να νομιμοποιήσουμε τις «ανθρωπιστικές» στρατιωτικές επεμβάσεις της Δυτικής Συμμαχίας. Εμείς, στο μέτρο που μας αναλογεί, και με τα γνωστά μέσα που διαθέτουμε,  ετοιμάζουμε την νέα  και μεγαλύτερη ναυτική κάθοδό μας στο ανατολικό-μεσογειακό πεδίο των συγκλονιστικών στις μέρες μας  πολιτικό-κοινωνικών αναμετρήσεων.  Χωρίς πολλές  αυταπάτες για το ποιους θα  βρούμε απέναντί μας και πως θα ενεργήσουν  εναντίον μας. Οι λογαριασμοί μας με το πραγματικό πρόσωπο του Ισραήλ και τα προσωπεία των μεγάλων και μικρών συμμάχων του παραμένουν και θα παραμείνουν ανοιχτοί για όσο καιρό το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Γάζας θα υπάρχει, για όσο καιρό ο Παλαιστινιακός λαός θα δοκιμάζεται από την κατοχή και θα του αποστερούνται τα δικαιώματά του.   

 

Γραμματεία της Πρωτοβουλίας «Ένα Καράβι για τη Γάζα».

Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: Η Ιταλία κέρδισε την έφεση για την παρουσία των σταυρών στις αίθουσες διδασκαλίας

ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ, Γαλλία (AP)

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που εδρεύει στο Στρασβούργο, συνεδρίασε την Παρασκευή και αποφάσισε  ότι είναι αποδεκτή η έκθεση των σταυρών στις αίθουσες διδασκαλίας στα δημόσια σχολεία.

Η απόφαση αυτή που αφορά την παρουσία των σταυρών στις σχολικές αίθουσες στην Ιταλία, θα εφαρμοστεί σε όλα τα 47 κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης.

«Σήμερα κέρδισε το λαϊκό αίσθημα στην Ευρώπη», δήλωσε ο επικεφαλής της ιταλικής διπλωματίας Φράνκο Φρατίνι.

Η υπόθεση χρονολογείται από το 2002, όταν η Soile Lautsi, μια γυναίκα φινλανδικής καταγωγής, είχε καταθέσει μήνυση κατά του ιταλικού Υπουργείου Παιδείας, απαιτώντας την απόσυρση των σταυρών που κρέμονται στο σχολείο των παιδιών της στη Άμπονο Τέρμε (Βόρειο ανατολική Ιταλία). 

Αφού διέσχισε όλες τις βαθμίδες των ιταλικών διοικητικών δικαστηρίων, μέχρι το Συμβούλιο της Επικρατείας, η αίτηση στάλθηκε το 2006 στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Το τελευταίο, που συνεδρίασε σε ένα απλό σχήμα επτά δικαστών, τον Νοέμβριο του 2009, είχε δικαιώσει την ενάγουσα, η οποία ισχυριζόταν ότι η παρουσία αυτών των θρησκευτικών συμβόλων θα μπορούσε να θεωρηθεί παραβίαση της αρχής της κοσμικότητας, είχε βγάλει την ετυμηγορία ότι ο σταυρός θα μπορούσε να παρεξηγηθεί από τους άθεους και μη-Χριστιανούς, και είχε απαιτήσει την  «θρησκευτική ουδετερότητα».

Η ιταλική κυβέρνηση, καθώς και αρκετές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με πλειοψηφικό πληθυσμό Καθολικό ή Ορθόδοξο, έκαναν έφεση, και η συζήτηση πήρε ευρωπαϊκή διάσταση: η Ρώμη και άλλοι υποστήριξαν ότι ο σταυρός είναι ένα σύμβολο των ιστορικών και πολιτιστικών -χριστιανικών- ριζών της Ευρώπης, ενώ ορισμένες χώρες, κυρίως βόρειες, είδαν στην περίπτωση αυτή παραβίαση της αρχής της κοσμικότητας και του αυστηρού διαχωρισμού εκκλησίας – κράτους.

Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το οποίο συνεδρίασε αυτή τη φορά σε «μεγάλη συνεδρίαση» (που αποτελείται από 19 δικαστές), έβγαλε την ετυμηγορία του: «αν και πρέπει να βλέπουμε πρωτίστως το σταυρό ως θρησκευτικό σύμβολο, δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν την ενδεχόμενη επιρροή που θα μπορούσε να έχει η έκθεση ενός σύμβολου αυτής της φύσης στους τοίχους των αιθουσών διδασκαλίας στους μαθητές».

«Το δικαστήριο θεωρεί επίσης ότι η «υποκειμενική αντίληψη» της αιτούσας, αν και δικαιολογημένη και νόμιμη, δεν αρκεί για να χαρακτηρίσει ως παραβίαση» της υποχρέωσης σεβασμού των θρησκευτικών και φιλοσοφικών πεποιθήσεων των γονέων (άρθρο 2 του πρωτοκόλλου Αρ. 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, δικαίωμα στην εκπαίδευση).

Αν και το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι η ιταλική νομοθεσία «δίνει μείζονα προβολή στη πλειοψηφούσα θρησκεία της χώρας στο σχολικό περιβάλλον», έκρινε όμως ότι «ωστόσο δεν αρκεί για να χαρακτηριστεί ως μια διαδικασία κατήχησης εκ μέρους της Ιταλίας και να γίνει αποδεκτή ως προσβολή των διατάξεων του άρθρου αυτού. Αυτή η «αυξημένη έκθεση» δεν συνδέεται εξάλλου με την υποχρεωτική διδασκαλία του χριστιανισμού», αφού ο σχολικός ιταλικός χώρος είναι ανοικτός σε άλλες θρησκείες (δεν απαγορεύονται τα σύμβολα και οι ενδυμασίες με θρησκευτική χροιά στους μαθητές, δυνατότητα παρακολούθησης προαιρετικής διδασκαλίας όλων των αναγνωρισμένων θρησκειών….) και τίποτα «δεν δείχνει ότι οι αρχές είναι μισαλλόδοξες προς τους μαθητές των άλλων θρησκειών, τους άθεους ή τους υποστηρικτές φιλοσοφικών πεποιθήσεων οι οποίες δεν συνδέονται με τη θρησκεία », συνεχίζει το Δικαστήριο.

 Le Nouvel Observateur 18.03.2011 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/03/blog-post_4935.html

Ο πόλεμος για την ΑΟΖ ξεκίνησε – ισραηλινή εμπλοκή…

Η Τουρκία πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη «εχθροπραξία» κατά της χώρας μας στο πεδίο μάχης της ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) επιλέγοντας για μια ακόμη φορά τη χρήση στρατιωτικών μέσων.

 Του Γιάννη Θεοδωράτου

Με τη χρήση πολεμικού πλοίου, εφάρμοσε για μία ακόμη φορά τη γνωστή της στρατηγική προκειμένου να αμφισβητήσει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην περιοχή του Καστελόριζου, προκαλώντας παράλληλα και την ισραηλινή αντίδραση.

Το ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών, με καθυστέρηση δύο τουλάχιστον ημερών, έδωσε στη δημοσιότητα όλα τα στοιχεία αναφορικά με την παρενόχληση του ιταλικού ερευνητικού σκάφους OGS-Explora, το οποίο είχε μισθωθεί από την ισραηλινή κυβέρνηση με σκοπό την εκτέλεση βυθομέτρησης εντός της ελληνικής και της κυπριακής ΑΟΖ. Η Τουρκία αντέδρασε δυναμικά αποστέλλοντας την κορβέτα «Bandirma» (F502), η οποία το Σάββατο 12 Μαρτίου προσέγγισε το ιταλικό σκάφος προειδοποιώντας το να διακόψει τις μετρήσεις και να εγκαταλείψει την περιοχή, ενημερώνοντας ότι βρίσκεται παράνομα (χωρίς άδεια) εντός της τουρκικής ΑΟΖ! Το ιταλικό σκάφος που εκτελούσε τις υποθαλάσσιες έρευνες – μετά το πέρας των οποίων θα ποντιζόταν καλώδιο οπτικών ινών που θα συνέδεε το Ισραήλ με την Ιταλία – είχε ζητήσει και λάβει σχετική άδεια από την Υδρογραφική Υπηρεσία του Πολεμικού Ναυτικού (ΠΝ).Ο κυβερνήτης του πλοίου ενημέρωσε την αρμόδια εταιρεία με την οποία συνεργαζόταν, καθότι το πλοίο (που δεν είναι πολεμικό) δεν είχε καμία απολύτως σχέση / αρμοδιότητα να επικοινωνήσει με τις ελληνικές αρχές. Η εταιρεία στη συνέχεια ενημέρωσε για το συμβάν την Υδρογραφική Υπηρεσία του ΠΝ, οπότε το θέμα έφθασε στο ΓΕΕΘΑ, πλην όμως τον χειρισμό του ανέλαβε το Υπουργείο των Εξωτερικών.Το ιταλικό πλοίο διέκοψε τις έρευνες και στη συνέχεια κινήθηκε με τη συνοδεία της τουρκικής κορβέτας εκτός της ελληνικής ΑΟΖ. Όταν εισήλθε στην κυπριακή, η «Bandirma» απομακρύνθηκε, έχοντας ολοκληρώσει την πρώτη καταγεγραμμένη εχθροπραξία, η οποία έληξε με την καταγραφή των τουρκικών διεκδικήσεων. Το ελληνικό ΥΠΕΞ απέκρυψε το γεγονός, προκειμένου να κρατηθούν κατά την πάγια τακτική χαμηλοί τόνοι, μέχρις ότου (άγνωστο πως) υπήρξε διαρροή στην εφημερίδα «Αυγή». Η μη ανακήρυξη ΑΟΖ εκ μέρους της Αθήνας δημιουργεί ένα «ύποπτο κενό» στην περιοχή του Καστελορίζου (βλ. τις αποκαλύψεις Ρολάνδη στο τρέχων τεύχος Μαρτίου του περιοδικού ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ τ.13 που κυκλοφορεί πανελλαδικά), που έρχεται να καλύψει η Άγκυρα! Η τουρκική ενέργεια προκάλεσε την ισραηλινή αντίδραση, η οποία σύντομα αναμένεται να λάβει πιο σαφή μορφή, διότι παρεμποδίστηκε ένα έργο που αφορά τα συμφέροντα του εβραϊκού κράτους και διέρχεται μέσω της ελληνικής ΑΟΖ. Ωστόσο πρέπει να επισημανθούν τρία σημεία:Α. Η τουρκική αντίδραση δεν πραγματοποιήθηκε μέσω της αποστολής σκάφους της Ακτοφυλακής αλλά του Τουρκικού Ναυτικού, το οποίο μάλιστα φαίνεται ότι περιπολεί βάσει σχεδίου στην περιοχή της ελληνικής ΑΟΖ με αποστολή να αποτρέψει οποιαδήποτε ενέργεια ξένης δύναμης / εταιρείας, η οποία δεν θα έχει λάβει την άδεια από την Άγκυρα. Συνεπώς η Τουρκία προετοιμάζεται για όλα τα ενδεχόμενα και έχει προσδιορίσει κανόνες εμπλοκής.Β. Η ελληνική πλευρά υπέστη την πρώτη της ήττα στον πόλεμο της ΑΟΖ καθότι η τουρκική κορβέτα όχι μόνο προσδιόρισε το εύρος της τουρκικής διεκδίκησης δίνοντας το στίγμα(!) γεωγραφικού μήκους 32ο 16΄18’’ δυτικά του οποίου (ανοικτά των κυπριακών ακτών) η Τουρκία έχει νόμιμα δικαιώματα, αλλά κατέστησε άμεσα σαφές προς την Ελλάδα, την Κύπρο και ειδικά το Ισραήλ, ότι δεν υφίσταται συνέχεια των μεταξύ του ΑΟΖ, «εξουδετερώνοντας το φρούριο» του Καστελόριζου.Γ. Αποτελεί παράδοξο το γεγονός της αναφοράς – σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής πληροφορίες – των τουρκικών στρατιωτικών αρχών σε ύπαρξη τουρκικής ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ είναι γνωστό ότι η Άγκυρα δεν έχει υπογράψει τη Συνθήκη του Μοντέγκο Μπέι (1982, ενεργοποιήθηκε μετά τη συλλογή των προβλεπόμενων κυρώσεων στις αρχές της δεκαετίας του 1990) και συνεπώς δεν αναγνωρίζει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτή (εξαίρεση αποτελεί ο καθορισμός ΑΟΖ στην κλειστή Μαύρη Θάλασσα).Η εμπλοκή συνιστά επιβεβαίωση του «κρυφού casus belli» που έχει γνωστοποιηθεί στη χώρα μας και είναι συνέχεια της δήλωσης Νταβούτογλου περί τοποθέτησης του Καστελορίζου στην Μεσόγειο. Η επιθετική αυτή ενέργεια έρχεται να απαντήσει σε ισραηλινές δηλώσεις περί ελληνικής ΑΟΖ, η οποία εσφαλμένα δεν ανακηρύσσεται. Πιθανόν η Άγκυρα να σκέφτεται σοβαρά να προχωρήσει και σε ανακήρυξη ΑΟΖ, σταθμίζοντας τα υπέρ και τα κατά που θα προκύψουν από μια τέτοια απόφαση.Συμπερασματικά, θα πρέπει να αναμένονται τις επόμενες εβδομάδες νέες κινήσεις στο μέτωπο της ΑΟΖ, όπου η ισραηλινή εμπλοκή αναμένεται να είναι πολύ πιο συγκεκριμένη διότι επηρεάζονται πλέον ανοικτά και ισραηλινά συμφέροντα. Σε Αθήνα, Λευκωσία, Τελ Αβίβ και φυσικά στην Ουάσιγκτον γνωρίζουν ότι η τουρκική ενέργεια αποτελεί προοίμιο πρόκλησης προσχεδιασμένη κρίσης στην ανατολική Μεσόγειο, με σκοπό να διαπιστωθεί η «αντοχή» του πιο αδύναμου κρίκου της αλυσίδας, που είναι χωρίς αμφιβολία η Ελλάδα…

http://agrupnoipolites.wordpress.com/2011/03/18/67654-39/

Άρθρο- παρέμβαση Βασίλειου Μαρκεζίνη: Άμεση απομάκρυνση του κ. Δρούτσα

Με ένα βαρυσήμαντο άρθρο του στο περιοδικό «Επίκαιρα», ο ακαδημαϊκός sir Βασίλειος Μαρκεζίνης…

καταθέτει την άποψή του για τα λάθη της ηγεσίας της ελληνικής διπλωματίας. Ποιες είναι οι ευθύνες του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών Δ. Δρούτσα; Πόσο άλλαξε η εικόνα των υποτιθέμενων «φίλων» μας στο εξωτερικό για την Ελλάδα μετά τη Σύνοδο Κορυφής; Πόσο μπορεί να στοιχίσει στην Ελλάδα η έλλειψη συντονισμού και συνεννόησης της κυβέρνησης;   Ολόκληρο το άρθρο-παρέμβαση, στα «Επίκαιρα» που κυκλοφορούν αυτή την εβδομάδα έχει ως εξής:   Όταν, πριν από έναν και πλέον χρόνο, στην ΕΤ1, εκφράζαμε ανησυχίες και προειδοποιήσεις για το Καστελόριζο, κανείς δεν έδωσε σημασία. Όταν, τον περασμένο Οκτώβριο, στην ΕΤ3, προειδοποιούσαμε για τις τουρκικές αξιώσεις να αποκλειστεί το Καστελόριζο από τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις για το Αιγαίο, οι περισσότεροι, και πάλι, μας αγνόησαν. Λίγο πρωτύτερα, τον ίδιο μήνα, ενώπιον ενός κοινού 2.500 ατόμων στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», διατυπώσαμε σοβαρές προειδοποιήσεις για τους κινδύνους που υποβόσκουν στη Θράκη. Αυτή τη φορά, οι προειδοποιήσεις μας εισακούστηκαν και αναπαρήχθησαν από πολυάριθμα ιστολόγια. Σε ομιλία στην Κρήτη, αλλά και από τις σελίδες της Ναυτεμπορικής, προειδοποιήσαμε επίσης για την επιδεινούμενη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, η οποία, όπως είπαμε –σε μια εποχή όπου η κυβέρνηση προέβλεπε επάνοδο της χώρας μας στις αγορές εντός του 2011 και διατεινόταν ότι είχε υλοποιήσει «κατά 100%» τα όσα είχε αναλάβει να κάνει–, «δεν έχει πιάσει ακόμη πάτο». Προς επίρρωση, μάλιστα, των κυβερνητικών ισχυρισμών, επακολούθησε η δημοσίευση μακράς σειράς δηλώσεων από τους Ευρωπαίους εταίρους, οι οποίοι επαινούσαν τις προσπάθειές της Ελλάδας. Μετά από έξι μήνες ερωτώ ποιος είχε δίκιο; Όταν επισημάναμε, τόσο σε ομιλία στη Θεσσαλονίκη όσο και σε ανοιχτή επιστολή προς τον Τύπο, τους κινδύνους που ενέχει η μη διακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ, ως αναγνωρισμένου δικαιώματός μας, οι απόψεις μας έγιναν αντικείμενο μιας πρωτοφανούς εκστρατείας δυσφήμησης από την πλευρά της ομάδας κρατικοδίαιτων πανεπιστημιακών που στηρίζει το υπουργείο Εξωτερικών. Παρ’ όλα αυτά, τη σταυροφορία μας ήλθαν να την ενισχύσουν οι επιστολές που συνεχίζουμε να λαμβάνουμε καθημερινά από εκατοντάδες συμπατριώτες μας. Σήμερα, η άκαιρη, ανοργάνωτη και καταφανώς ζημιογόνα επίσκεψη του κ. Νταβούτογλου στην Αθήνα και τη Θράκη έρχεται απλώς να επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους μας. Ποτέ δεν σταματήσαμε να εκθειάζουμε την επιστημονική εμβρίθεια του κ. Νταβούτογλου, επισύροντας μάλιστα αρκετές επικρίσεις γι’ αυτή τη στάση μας. Εξάλλου, ούτε προτιθέμεθα να βάλλουμε εναντίον του ούτε και να απομακρυνθούμε –έστω και κατ’ ελάχιστον– από τη μακρόχρονη πεποίθησή μας, ότι η χώρα μας πρέπει να αναπτύξει και να διατηρήσει φιλικές σχέσεις με την Τουρκία. Ερχόμενος στην Ελλάδα, ο κ. Νταβούτογλου έκανε πράγματι το καθήκον του∙ πλην όμως κατά τον πλέον άκομψο δείχνοντας του είδους την αυτοπεποίθηση που αισθάνεται όποιος μιλάει σε κατώτερο! Από την άλλη πλευρά: Κατηγορούμε τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών και τους συμβούλους του για την άκαιρη πραγματοποίηση αυτής της επίσκεψης. Κατηγορούμε τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών, διότι δεν απάντησε, ως όφειλε, στην προκλητική επιχειρηματολογία του κ. Νταβούτογλου ή την έντεχνα επιδειχθείσα υπεροψία που επέδειξε ο Τούρκος υπουργός δημοσίως (αλλά και στο ιδιωτικό του σεμινάριο με τους φίλους του πανεπιστημιακούς), όλα αυτά καθ’ ον χρόνο βρισκόταν σε ελληνικό έδαφος. Υπενθυμίζουμε, λοιπόν, στους συμπατριώτες μας ότι η επίσκεψη Νταβούτογλου απέδειξε περίτρανα όλα όσα έχουμε πει για τις πραγματικές προθέσεις της Τουρκίας και την απολύτως ανεξήγητη ελληνική αδράνεια, την οποία η κυβέρνησή μας επιμένει να περιβάλλει με το μανδύα της αναγκαίας διπλωματικής μυστικότητας. Αναφορικά με την πρόσφατη συνέντευξη του κ. Ντομινίκ Στρος-Καν, τονίζουμε ότι και αυτή επιβεβαιώνει την άποψή μας ότι οι υποτιθέμενοι «φίλοι» μας στο εξωτερικό έχουν αρχίσει να απαυδούν με εμάς, τους Έλληνες, να μας θεωρούν ανειλικρινείς και ανίκανους, ενώ είναι επίσης προφανές πως δεν θα διστάσουν να μας «αδειάσουν» αμέσως μόλις διασφαλίσουν τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα, για τα οποία και μόνον ενδιαφέρονται. Οι ανωτέρω σκέψεις ουδόλως αλλάζουν εξαιτίας της οργανωμένης θριαμβολογίας μετά τις Βρυξέλλες, μερικές ημέρες μετά την εξίσου ενορχηστρωμένη απαισιοδοξία της προηγούμενης εβδομάδας. Ο κυνισμός μας δικαιολογείται από τα ακόλουθα γεγονότα: α) Κατά το παρελθόν, πολυάριθμες κυβερνητικές δηλώσεις ή προβλέψεις αποδείχθηκαν εσφαλμένες ή αναληθείς· γιατί τώρα πρέπει να τους πιστέψουμε; β) Δύο από τα αναγγελθέντα μέτρα αναμένονταν, ενώ το τρίτο παραμένει αδιευκρίνιστο. γ) Παραμένουν ως υποχρεώσεις οι προγραμματισμένες ιδιωτικοποιήσεις και εκποιήσεις δημόσιας περιουσίας (με την κωμική προσθήκη ότι αποφασίζονται από εμάς και δεν επιβάλλονται από τους «φίλους» μας). δ) Ουδείς λόγος γίνεται για τα βαρύτατα μέτρα που θα ακολουθήσουν, είτε αυτά ονομαστούν «νέα» είτε θεωρηθούν ως «ήδη επιβληθέντα» αλλά μη εφαρμοσθέντα. Θα τα αντέξει όλα αυτά το (παλιό ή και νέο) ΠΑΣΟΚ; Θα τα δεχθεί ο κόσμος χωρίς να βγει στους δρόμους; Παρά την τελειοποιημένη επικοινωνιακή του πολιτική, θα βελτιωθούν άραγε οι προοπτικές του κυβερνώντος κόμματος, έστω και με τον αναμενόμενο κυβερνητικό ανασχηματισμό, που μπορεί να μετατρέψει συμβούλους σε υπουργούς ή να περιθωριοποιήσει άλλους; Ο χρόνος μόνο θα δείξει πόσο θα διαρκέσουν η τεχνητή ευφορία και ο αντίκτυπος των δημοσιευμένων φιλοφρονήσεων (σε αντίθεση με την εν κρυπτώ εκφραζόμενη κακογλωσσιά, στην οποία επιδίδονται και οι δύο πλευρές). Δεν μπορούμε, λοιπόν, παρά να κλείσουμε τις παρατηρήσεις μας επαναλαμβάνοντας τις προβλέψεις μας: η συλλογική έλλειψη συνεννόησης και η αποδιοργάνωση της κυβέρνησης και το μη λειτουργούν κράτος μάς οδηγούν ταχύτατα σε ακόμη μεγαλύτερες οικονομικές καταστροφές, καθώς και στον εντεινόμενο κίνδυνο η εντεινόμενη οικονομική κακουχία να μεταλλαχθεί σε σοβαρή κοινωνική αναταραχή, την οποία κανένας πολίτης, έστω και ελάχιστα νοήμων, επιθυμεί, αλλά και την οποία όλοι οι διορατικοί Έλληνες βλέπουν αναπόφευκτα να πλησιάζει. Ας το πάρουμε, λοιπόν, απόφαση: Οι θεοί της Ελλάδας μάς έχουν εγκαταλείψει. Για να κατευναστούν, θα χρειαστούν «ανθρωποθυσίες». Και το καταλληλότερο σημείο για να ξεκινήσουμε είναι το υπουργείο Εξωτερικών – απομακρύνοντας πάραυτα τον προϊστάμενό του, προτού αυτός, μαζί με τους πανεπιστημιακούς παρατρεχάμενούς του, μπορέσουν να μας βυθίσουν ακόμη περισσότερο στην καταστροφή, καθώς θα αναπτύσσουν το από καιρό διακηρυσσόμενο «νέο δόγμα» τους περί ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Έλεος! Χωρίς απώτερες επιδιώξεις, χωρίς βλέψεις αλλά και χωρίς καμία διάθεση συγκατάβασης, ελπίζουμε ειλικρινά ότι οι απλοί Έλληνες πολίτες –περιλαμβανομένων των εκφοβισμένων αλλά και αδρανών μεσαίων τάξεων– θα αφυπνιστούν επιτέλους και θα ανταποκριθούν στις επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις μας, ώστε να ανακοπεί η πτώση που πλήττει όλες τις όψεις του δημόσιου βίου μας. Έχει έλθει η στιγμή να απαλλαγούμε οριστικά από αυτή την καταστροφικά διχασμένη ομάδα πολιτικών που μας έχει βυθίσει σε κάτι χειρότερο από τα… «σ…ά» του Στρος-Καν: στην εθνική και τη διεθνή ταπείνωση, τη συρρίκνωση και την εκμηδένιση!

http://www.epikaira.gr

1821 και Έλληνες της Ανατολής

απο τον Βλάσση Αγτζίδη

Το άγνωστο θέμα της συμμετοχής Ελλήνων από το χώρο της μικρασιατικής χερσονήσου, τόσο  στις προεπαναστατικές διεργασίες, όσο και στην ίδια την Επανάσταση θα παρουσιαστεί σε δύο εκδηλώσεις που διοργανώνονται στην Αθήνα.

Και στις δύο εκδηλώσεις θα είμαι ένας από τους ομιλητές, όπως και ο νομικός Τάκης Σαλκιτζόγλου, που συνέγραψε τη μονογραφία “Η  Μικρά Ασία στην επανάσταση του 1821″

Η πρώτη εκδήλωση διοργανώνεται από  το Σύλλογο Ποντίων Μεταμόρφωσης “Ο Εύξεινος Πόντος” στις 19 Μαρτίου, 6.30 μ.μ. στά γραφεία του (Κώστα Βάρναλη 12-Μεταμόρφωση)

Η δεύτερη διοργανώνεται από το Ψωμιάδειο Πολιτιστικό Κέντρο και την Ένωση Ποντίων Μελισσίων  στις 21 Μαρτίου (19.00) στην αίθουσα της Ένωσης (Παναγ. Τσαλδάρη 13-Μελίσσια)

 

  

Σχετικά δείτε:

-Οι Έλληνες της Ανατολής στην Επανάσταση του 1821

Οι άγνωστες πλευρές του 1821

Για το 1821 και τη σειρά του Σκάι

Turk-le-sh-tir-e-me-dik-ler-im-iz-den-mi-sin-iz?

Μια συνέντευξη μ’ αφορμή το “νεο-οθωμανισμό”

Mικρασιάτες και ΄21. Μια βιβλιοπαρουσίαση στην “Ένωση Σμυρναίων”

Η συζήτηση «Η Μέση Ανατολή αλλάζει:προς τα πού;» μαγνητοσκoπημένη

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – Η ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΑΛΛΑΖΕΙ – ΧΟΛΑΡΓΟΣ 16.3.11 VIDEO– Α΄ ΜΕΡΟΣ – ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ

 

http://www.youtube.com/watch?v=dU8VGZWsiAU

 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – Η ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΑΛΛΑΖΕΙ – ΧΟΛΑΡΓΟΣ 16.3.11 VIDEO– Β΄ ΜΕΡΟΣ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ

http://www.youtube.com/watch?v=ytxw5oCsr_s

Η στρατηγική ήττα της 11ης Μαρτίου!

Στρατηγικά ηττημένη εξήλθε η ελληνική αντιπροσωπεία τα ξημερώματα του Σαββάτου από τη Σύνοδο Κορυφής του Eurogroup, παρά το πανηγυρικό κλίμα που επιχειρεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση για την επιμήκυνση και τη μείωση του επιτοκίου του δανείου των 110 δις. ευρώ: αυτό που μένει από τη Σύνοδο και θα επηρεάσει με επώδυνο τρόπο την οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας τα επόμενα χρόνια είναι το μεγαλοπρεπές «όχι» της Άνγκελα Μέρκελ στην ελληνική έκκληση για βοήθεια των εταίρων μας στη μείωση του χρέους που οδηγεί τη χώρα με μαθηματική βεβαιότητα στην ελεγχόμενη χρεοκοπία το 2013.

Το τελευταίο διάστημα, με μια μάλλον κακότεχνη επικοινωνιακή εκστρατεία, η κυβέρνηση, αφού νωρίτερα είχε καλλιεργήσει μεγάλες προσδοκίες (ποιος ξεχνά τις δηλώσεις Παπακωνσταντίνου για «τελική λύση» τον Μάρτιο;) προσπάθησε να κατεβάσει τον πήχη των προσδοκιών τόσο χαμηλά, ώστε με ευκολία να τον περάσει: κάπως έτσι, η προαποφασισμένη επιμήκυνση και η όχι ιδιαίτερα σημαντική μείωση του επιτοκίου του δανείου των 110 δις. ευρώ επιχειρείται να εμφανισθεί ως δήθεν σπουδαία επιτυχία της ευρωπαϊκής μας διπλωματίας.

Όμως, η κυβερνητική προπαγάνδα για τη μείωση των προσδοκιών είχε μια παρενέργεια, που ελάχιστα έχει εξηγηθεί, αλλά ήταν ιδιαίτερα σημαντική σε επίπεδο τακτικής και εν πολλοίς επηρέασε τη ροή των εξελίξεων προς τη μεγαλοπρεπή στρατηγική ήττα της χώρας στις 11 Μαρτίου: περιορίζοντας τις προσδοκίες, η κυβέρνηση δημιούργησε τέτοια ανασφάλεια στους καταθέτες, που υποχρέωσε τον πρωθυπουργό να κλείσει όπως-όπως μια συμφωνία τα ξημερώματα του Σαββάτου, υπό τον φόβο ότι, αν περίμενε να τα ρισκάρει όλα στις 25 Μαρτίου, με περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας, ίσως στο μεταξύ να είχε ενταθεί τόσο η εκροή καταθέσεων από το τραπεζικό σύστημα, που θα καθιστούσε άνευ αντικειμένου οποιαδήποτε συμφωνία!

Ο έτερος πρωθυπουργός «διασωθείσας» χώρας, ο Ιρλανδός Έντα Κένι, που δεν είχε την ίδια πίεση να κλείσει οπωσδήποτε συμφωνία την Παρασκευή, αντιστάθηκε με μεγαλύτερη επιτυχία στις πιέσεις Μέρκελ-Σαρκοζί για αύξηση του φορολογικού συντελεστή των επιχειρήσεων, που θα αποτελούσε βαρύτατο πλήγμα στην ανταγωνιστικότητα της Ιρλανδίας, και προτίμησε να φύγει άπρακτος από τη Σύνοδο, γνωρίζοντας ότι η διαπραγματευτική ισχύς της χώρας του θα είναι πολύ μεγαλύτερη στις 25 Μαρτίου, όταν οι αγορές θα πιέζουν ασφυκτικά για μια οριστική λύση.

Αυτό που οριστικά χάθηκε για την Ελλάδα και αποτελεί την ιστορική, στρατηγική ήττα αυτής της Συνόδου, ήταν η ευκαιρία για μια ευρωπαϊκή στήριξη στη μόνη πραγματικά σημαντική προσπάθεια της χώρας, δηλαδή στην προσπάθεια μείωσης του χρέους, το οποίο θα μας κρατά αποκλεισμένους από τις αγορές, όσο και αν επιμηκυνθεί το δάνειο των 110 δις. ευρώ, ή μειωθεί το επιτόκιό του.

Το βασικό σενάριο αυτής της συμβολής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη μείωση του χρέους αξίζει να θυμίσουμε ότι είχε συνταχθεί από δύο πολύ σημαντικές προσωπικότητες του ευρωπαϊκού «παιχνιδιού»: τον Γάλλο επικεφαλής της ΕΚΤ, Ζαν Κλωντ Τρισέ, και τον Γερμανό επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Οικονομικής Σταθερότητας, Κλάους Ρέγκλινγκ: σε μία εκδοχή του το σενάριο προέβλεπε απευθείας αγορές ελληνικών ομολόγων από το EFSF από τη δευτερογενή αγορά ομολόγων, στην άλλη τη χρηματοδότηση της Ελλάδας με καλούς όρους από το EFSF, για να αγοράσει η Αθήνα τα ομόλογά της. Και στις δύο περιπτώσεις, η αγορά ομολόγων στις χαμηλές τρέχουσες τιμές θα ισοδυναμούσε με ένα «κούρεμα» χρέους, που τόση ανάγκη έχει η Ελλάδα.

Τίποτε από αυτά, όμως, δεν κατάφερε να επιτύχει ο πρωθυπουργός στις 11 Μαρτίου. Και το χειρότερο είναι, ότι όλη η προσπάθεια για τη μείωση του χρέους πέφτει πλέον στην «πλάτη» της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία ανέλαβε την υποχρέωση να ξεπουλήσει όπως-όπως δημόσια περιουσία για να συγκεντρώσει το απίθανο ποσό των 50 δις. ευρώ και με αυτό να επαναγοράσει χρέος.

Η διαφορά ανάμεσα στα δύο σενάρια είναι προφανώς χαοτική: στην πρώτη περίπτωση, ένα πανίσχυρο ευρωπαϊκό ταμείο θα βοηθούσε την Ελλάδα μέσα σε πολύ σύντομο χρόνο να αποσύρει από την αγορά (ή, ορθότερα, από το χαρτοφυλάκιο της ΕΚΤ) ομόλογα ονομαστικής αξίας 50 δις. ευρώ, αγοράζοντάς τα με 35 δις. ευρώ και «κερδίζοντας» 15 δις. ευρώ, χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Για το ίδιο «κέρδος», η κυβέρνηση θα πρέπει τώρα να βρει αγοραστές ακόμη και για τα… μαχαιροπίρουνα του Δημοσίου και να υποστεί μια σοβαρή παράπλευρη απώλεια: αν αύριο πουληθούν όλες οι συμμετοχές του Δημοσίου σε  κερδοφόρες  επιχειρήσεις, το κράτος θα μειώσει μεν ελαφρώς το χρέος, αλλά θα χάσει μερικά δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως από τα μερίσματα αυτών των εταιρειών, κάτι που θα δυσκολέψει ακόμη περισσότερο την προσπάθεια μείωσης του ελλείμματος.

Οι περισσότεροι αναλυτές συμφωνούσαν, ότι ακόμη και με την εφαρμογή του σχεδίου Τρισέ-Ρέγκλινγκ, η μείωση του ελληνικού χρέους θα ήταν μεν ορατή, αλλά όχι και ικανή για την αποτροπή της ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Τώρα που ακόμη και αυτή η μικρή, σε σχέση με το τεράστιο χρέος μας, ευρωπαϊκή βοήθεια έχει οριστικά χαθεί, οι αγορές θα πρέπει να πεισθούν, ότι μια ελληνική κυβέρνηση μπορεί να συγκεντρώσει 50 δις. ευρώ από ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή δυο φορές περισσότερα από όσα συγκέντρωσαν από αυτή την πηγή όλες οι κυβερνήσεις από το ’90 και μετά, με ορισμένες από αυτές να περνούν μεγάλες πολιτικές περιπέτειες, ή και να καταρρέουν (βλ. κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1993) υπό το βάρος των κατηγοριών για «ξεπούλημα δημόσιου πλούτου».

Προφανώς ουδείς θα πιστέψει ότι το αδιανόητο ξαφνικά έγινε απλό και εφικτό. Γι’ αυτό και οι αγορές δεν πρόκειται να πεισθούν, ότι η Ελλάδα μπορεί να μειώσει το χρέος της μέχρι τη λήξη του μνημονίου τόσο, ώστε να αποφύγουν οι ιδιώτες πιστωτές της το «κούρεμα» απαιτήσεων, που θα έλθει ως συνέπεια της νέας υποχρεωτικής προσφυγής της χώρας, αυτή την φορά στο μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, για ένα νέο δάνειο. Γι’ αυτό και η αποτυχία της κυβέρνησης να εξασφαλίσει την Παρασκευή βοήθεια της Ευρώπης για τη μείωση του χρέους ίσως αποδειχθεί η μεγαλύτερη στρατηγική ήττα της χώρας στη διάρκεια του «ελληνικού δράματος».

Για να έχουμε ένα μέτρο της επιτυχίας που μπορούν να έχουν άλλες κυβερνήσεις στο επίπεδο της ευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης, όταν παίζουν σωστά τα χαρτιά τους, καλό θα είναι, τέλος, να υπενθυμίσουμε την περίπτωση της Πορτογαλίας: η κυβέρνηση της χώρας επέμεινε μέχρι τέλους, ότι δεν θα δεχόταν τη «διάσωσή» της με τους ίδιους όρους που «διασώθηκε» η Ιρλανδία, ή, πολύ περισσότερο, με τους απείρως χειρότερους όρους του ελληνικού σχεδίου «διάσωσης». Αυτό το «όχι» συνδέεται με τις οδυνηρές μνήμες των Πορτογάλων από το προγράμματα του ΔΝΤ, που εφάρμοσε η χώρα τη δεκαετία του ’70.

Στη Σύνοδο της Παρασκευής, ο Πορτογάλος πρωθυπουργός πέτυχε το στόχο του και ίσως να μη χρειασθεί καν την ευρωπαϊκή στήριξη για το δανεισμό της χώρας: με έναν ελιγμό της ύστατης στιγμής (επιβολή πρόσθετων μέτρων λιτότητας), «στρίμωξε» την Γερμανία και η Μέρκελ ενέκρινε τη δυνατότητα του EFSF να αγοράζει ομόλογα κυβερνήσεων από την πρωτογενή αγορά. Με αυτό το (πραγματικό) «πιστόλι στο τραπέζι», η Πορτογαλία θα μπορεί από σήμερα να αντιμετωπίζει τις αγορές από θέση ισχύος, αφού αν δεν καλυφθεί μια έκδοση ομολόγων θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να ζητήσει στήριξη του EFSF. Και μόνο με αυτό το «όπλο», η Πορτογαλία πιθανότατα θα αποφύγει οποιαδήποτε διάσωση και θα συνεχίσει να χρηματοδοτείται από τις αγορές. Αυτές είναι πραγματικές επιτυχίες στις ευρωπαϊκές διαπραγματεύσεις, που δυστυχώς η Ελλάδα δεν κατάφερε να εξασφαλίσει, λόγω της προφανούς αδυναμίας της κυβέρνησης να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων…

sofokleous10.gr

Ευρωπαϊκή ΑΟΖ

Ν. Λυγερός
Ο προβληματισμός της Ελλάδας περί ΑΟΖ δεν είναι ούτε φανταστικός, ούτε φαντασιακός, όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Αντιθέτως η ΑΟΖ ως έννοια είναι μία πραγματικότητα με πολλαπλές επιπτώσεις, ειδικά στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Πολλοί στον ελλαδικό χώρο ανακαλύπτουν τη σημασία και την ουσία της ΑΟΖ, ενώ υπάρχουν συμφωνίες της Κύπρου όσον αφορά σε αυτό το θέμα.
Επιπλέον, αν εντάξουμε αυτόν τον προβληματισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε ένας απλός χάρτης ακόμα και της Μεσογείου επαρκεί για να αποδείξει τη χρησιμότητα της ΑΟΖ, ανεξάρτητα από τα έμμεσα γεωστρατηγικά οφέλη που αναδεικνύει η τοποστρατηγική της.
Η Ευρωπαϊκή ΑΟΖ δεν είναι μόνο θεωρητική, έχει αποκτήσει ισχυρά στοιχεία πραγματικότητας. Μόνο και μόνο η ύπαρξη της Γαλλίας, η οποία αποτελεί το δεύτερο κράτος στον κόσμο μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και πριν την Αυστραλία με τη μεγαλύτερη ΑΟΖ παγκοσμίως επιτρέπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση να γίνει ως ολική οντότητα, η πρώτη παγκόσμια ΑΟΖ σε μέγεθος. Έτσι η σημασία της ΑΟΖ δεν μπορεί να έρθει σε αμφισβήτηση σε ευρωπαϊκό πλαίσιο. Το επακόλουθο είναι ότι αυτός ο όγκος πάνω στην υδρόγειο είναι στρατηγικής σημασίας. Η βάση τους δεν είναι μόνο οι συμβάσεις, αλλά το μαθηματικό υπόβαθρο της τοπολογίας και της γεωμετρίας.
Όταν εξετάζουμε το θέμα της Ευρωπαϊκής ΑΟΖ συνειδητοποιούμε ότι τα προβλήματα με τα οποία ασχολούμαστε στον ελλαδικό χώρο δεν είναι της ίδιας εμβέλειας. Με άλλα λόγια, όταν υπάρχει ένα τόσο μεγάλο καταλυτικό πλαίσιο σε ευρωπαϊκό επίπεδο με παγκόσμιες επιπτώσεις, τα τεράστια προβλήματα που προβάλλουμε με την Τουρκία είναι στα όρια του ασήμαντου. Η παραδοσιακή προσέγγιση του προβλήματος των 12 μιλίων, το οποίο έχει καθηλώσει τη Τουρκία με την έννοια του Casus Βelli δεν μπορεί να λυθεί απλώς με την υφαλοκρηπίδα, διότι η τελευταία καθιερώνεται ακόμα πιο δύσκολα σε μη φιλικό περιβάλλον και απαιτεί συχνά δικαστική παρέμβαση. Προσπαθούμε να επιλύσουμε ένα πρόβλημα με ένα άλλο, το οποίο είναι δυσκολότερο. Διότι και το θέμα του Νεοοθωμανικού δόγματος έρχεται σε αντιπαράθεση με αυτή την έννοια, ειδικά όταν εξετάζουμε την κατηγορία των μηδενικών τριβών με τις γειτονικές χώρες.
Η Ευρωπαϊκή ΑΟΖ αλλάζει ριζικά τα δεδομένα κι αυτό εξηγείται τοποστρατηγικά. Βασίζεται στις έννοιες της συνεκτικότητας και της τοπολογικής τρύπας, ενσωματώνει νοητικά σχήματα που έχουν επιπτώσεις σε μεγάλες αποστάσεις, στηρίζεται αποκλειστικά στην έννοια της μέσης γραμμής, η οποία ενισχύεται μέσω της μεθοδολογίας των διαγραμμάτων Voronoi και της τριγωνοποίησης Delaunay. Η Ελλάδα ως κρατική οντότητα είχε άλλες προτεραιότητες στο παρελθόν κι εξέταζε μόνο τοπικά τα προβλήματά της. Κατά συνέπεια, δεν έχει δώσει έμφαση στο θέμα της ΑΟΖ κι επομένως έχει καθυστερήσει σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά το timing παραμένει σωστό, διότι δεν έχει κλείσει το παράθυρο των διαπραγματεύσεων. Απλώς, το σωστό υπόβαθρο είναι το ευρωπαϊκό. Κι ο λόγος είναι απλός. Δομικά η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κι ένας αποκλειστικός επιμερισμός της ΑΟΖ των κρατών μελών. Με αυτόν τον τρόπο κάθε νέο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να αποδεχθεί ό,τι ισχύει την ώρα της ένταξής του. Κατά συνέπεια, το θεσμικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενισχύει de facto και de jure τις προσπάθειές μας. Με άλλα λόγια, αν ακολουθήσουμε τα αρμόδια στρατηγικά βήματα για την καθιέρωση της ελληνικής ΑΟΖ μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής ΑΟΖ θα ενισχύσουμε την τελευταία με τη συμβολή μας και θα τη χρησιμοποιήσουμε στις διαπραγματεύσεις μας.
Η Κύπρος, η οποία είναι σε χειρότερη κατάσταση λόγω κατοχής, έδειξε την ύπαρξη αυτής της οδού. Είναι θέμα βούλησης εκ μέρους μας η υλοποίηση της ελληνικής ΑΟΖ. Είμαστε έτοιμοι τεχνοκρατικά, έχουμε αποκτήσει τη τεχνογνωσία σε μαθηματικό επίπεδο, δεν μένει παρά μόνο να πάρουμε την πολιτική απόφαση, που θα ενεργοποιήσει όλο το ευρωπαϊκό πλαίσιο προς όφελός μας όχι μόνο για τώρα, αλλά περισσότερο για το μέλλον της πατρίδας μας.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/03/blog-post_2104.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29

Το «παρασύνταγμα» του μνημονίου και ο άλλος δρόμος

  του Γ. Κατρούγκαλου

Με τον όρο «παρασύνταγμα» περιγράφεται στην ελληνική συνταγματική ιστορία το σύνολο των μετεμφυλιακών νομοθετικών και κανονιστικών μέτρων κατά των ατομικών δικαιωμάτων που ήταν μεν αντίθετα στο ισχύον, τότε, Σύνταγμα του 1952, εφαρμόζονταν όμως παράλληλα με αυτό, με επίκληση της ανάγκης απόκρουσης του φαντάσματος του κομμουνιστικού κινδύνου. Τα δύο μνημόνια «Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής» και «Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής» του ν. 3845/ 2010, όπως συνεχώς αναθεωρούνται, με την «εκτελεστική» τους μεταγενέστερη νομοθεσία, ουσιαστικά αποτελούν ένα νέο «παρασύνταγμα», γιατί η εφαρμογή τους προϋποθέτει αναγκαστικά τον παραμερισμό πολλών θεμελιωδών ρυθμίσεων του οικονομικού – και όχι μόνον – συντάγματος, ενόψει μιας νέας εκδοχής κατάστασης ανάγκης: της αποφυγής της χρεωκοπίας.

Μάλιστα, η έκταση και η ένταση των επεμβάσεων που επιφέρει η βίαιη αυτή αναπροσαρμογή του ελληνικού οικονομικού συστήματος, σε συνδυασμό με την έξωθεν επιβολή της, δικαιολογεί απολύτως τον ισχυρισμό του Κουκιάδη ότι επιχειρείται να επιβληθεί «δίκαιο κατεχόμενης χώρας». Πράγματι, η ασφυκτική δέσμευση της κυβερνητικής πολιτικής από τις προβλέψεις των μνημονίων, συνιστά περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας πολύ χειρότερο από αυτόν του διεθνούς οικονομικού ελέγχου που είχε επιβληθεί στη χώρα μετά την πτώχευση της το 1893. (Για την ακρίβεια, μάλιστα, ο τότε διεθνής οικονομικός έλεγχος δεν επιβλήθηκε το 1893, αλλά το 1897, μετά τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο. Μόνον τότε έγινε αναγκαστικά δεκτή η επιβολή του ελέγχου, ως αναπόδραστη δηλαδή αποδοχή συντριπτικής στρατιωτικής ήττας, σε συνδυασμό με τις πολεμικές αποζημιώσεις).

Δύο είναι οι κύριες υπερασπιστικές γραμμές της νομικής αυτής «κατοχής»: Η χειρότερη από αυτές, ακραίο δείγμα εθελοδουλίας, ψελλίζει ότι μας χρειάζονταν οι ξένοι για να συμμαζέψουμε τα του οίκου μας, μια που αποδείξαμε με την οικονομική χρεοκοπία μας την πολιτική ανωριμότητά μας. Δεν μπορεί να γίνει συζήτηση σε επίπεδο συνταγματικού δικαίου με το επιχείρημα αυτό, γιατί η προβολή του και μόνον συνιστά άρνηση της δημοκρατικής αρχής, που αποτελεί το θεμέλιο του σύγχρονου συνταγματισμού. Επί του πραγματικού, περιορίζομαι να αναφέρω το αυτονόητο: η ουσία των πολιτικών του μνημονίου δεν αφορά το (αναντίρρητα αναγκαίο) συμμάζεμα του πελατειακού κράτους, αλλά την άρδην ανατροπή των θεμελίων του κοινωνικού κράτους και την απορρύθμιση του εργατικού δικαίου. Η αντισυνταγματικότητα των πολιτικών αυτών σκιαγραφείται, παρακάτω, στην παράγραφο Β του άρθρου αυτού.

Το άλλο επιχείρημα είναι πιο πειστικό, γιατί αφενός εμφανίζεται ουδέτερο και πραγματιστικό, αφετέρου αξιοποιεί ψυχολογικά το απόλυτο όπλο του φόβου. Οι απολογητές του μας λένε ότι όσο αποκρουστικές και εάν οι είναι οι πολιτικές αυτές, αποτελούν μονόδρομο. Και ρωτούν προκλητικά: Τι θέλετε, τέλος πάντων, τη χρεοκοπία της χώρας; Πώς αλλιώς θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, αν δυσαρεστήσουμε τους κυρίους και αφέντες μας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας; Η θέση αυτή υπόρρητα αποδέχεται την αντισυνταγματικότητα των υπό κρίση ρυθμίσεων, ουσιαστικά όμως επικαλείται μια ιδιόρρυθμη κατάσταση ανάγκης για να δικαιολογήσει την επιβολή τους. Θα επιχειρήσω την αντίκρουση του κλίματος των απόψεων αυτών στην παράγραφο Γ του άρθρου, όπου παρουσιάζεται ο άλλος δρόμος που δείχνει το διεθνές δίκαιο και η εμπειρία των χωρών που ξέφυγαν από τον φαύλο κύκλο του ελέγχου από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Β. Η αντισυνταγματικότητα των μνημονιακών πολιτικών

Β-1 Αντισυνταγματική η μη κύρωση των μνημονίων και των δανειακών συνθηκών

Η πρώτη μείζων παραβίαση συνταγματικού κανόνα αφορά τη μη κύρωση από τη Βουλή των σχετικών δανειακών συμβάσεων με το ΔΝΤ και την ΕΕ. Κατά το άρθρο 36 § 2 του Συντάγματος, «οι συνθήκες για εμπόριο, φορολογία, οικονομική συνεργασία και συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις, και όσες άλλες περιέχουν παραχωρήσεις για τις οποίες, σύμφωνα με άλλες διατάξεις του Συντάγματος, τίποτε δεν μπορεί να οριστεί χωρίς νόμο, ή οι οποίες επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες, δεν ισχύουν χωρίς τυπικό νόμο που τις κυρώνει». Οι υπό κρίση συμφωνίες ή συμβάσεις δανεισμού με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, στο πλαίσιο εφαρμογής του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας εντάσσονται αναμφισβήτητα στις πιο πάνω περιπτώσεις.

Μάλιστα, ενόψει του ότι η εφαρμογή τους αυτονοήτως συνιστά, εν τοις πράγμασι, σημαντικότατους περιορισμούς της κρατικής κυριαρχίας, αν και τυπικά δεν υφίσταται παραχώρηση αρμοδιοτήτων στο ΔΝΤ, πιστότερο στο πνεύμα του Συντάγματος θα ήταν οι σχετικές συμβάσεις να υπαχθούν στην § 2 του άρθρου 28 και να κυρωθούν με πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.

Αντιθέτως, μέχρι σήμερα, οι σχετικές συμβάσεις δεν έχουν έρθει προς κύρωση στη Βουλή ούτε καν με την τακτική νομοθετική διαδικασία. Ο νόμος 3845/2010 που συμπεριλαμβάνει ως παραρτήματα τα δύο αρχικά μνημόνια, ήτοι το «Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής» και το Μνημόνιο Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής», δημοσιεύθηκε στις 6/5/2010, ενώ η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης μεταξύ αφενός της Ελληνικής Δημοκρατίας ως δανειολήπτη και αφετέρου των κρατών μελών της Ευρωζώνης και του ΚfW ως δανειστών συνάφθηκε μετά την δημοσίευση του νόμου, στις 8/5/2010. Μεταγενέστερα αποδέχθηκε και το διοικητικό όργανο του ΔΝΤ την «Επιστολή Προθέσεων» (Letter of Intent) της Ελληνικής Κυβέρνησης με την αποδοχή της οποίας συνάφθηκε η σχετικά σύμβαση με αυτό. Συνεπώς, τόσο το αρχικό, όσο και το πρόσφατο τροποποιημένο μνημόνιο δεν έχουν κυρωθεί σύμφωνα με τη συνταγματικά προβλεπόμενη διαδικασία.

(Είναι αλήθεια ότι το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι οι δανειακές συμβάσεις που συνάπτει δεν αποτελούν διεθνή σύμβαση, αλλά μονομερείς πράξεις του ιδίου, στο πλαίσιο του Καταστατικού του. Ο προφανής λόγος είναι να μην απαιτείται η διαδικασία της κύρωσης, ώστε να αποφεύγεται η «ενοχλητική» δημόσια συζήτηση στα εθνικά κοινοβούλια. Άλλωστε, η εφαρμογή των επιταγών του ΔΝΤ δεν εξαρτάται από την δεσμευτική εφαρμογή κανόνων σύμβασης, αλλά από την ανάγκη του κράτους για χρηματοδότηση. Η άποψη αυτή δεν γίνεται δεκτή από το μεγαλύτερο τμήμα της θεωρίας του διεθνούς δικαίου, εφόσον οι εν λόγω συμφωνίες -“Stand-by agreements”- ως αμφιμερώς δεσμευτικές, έχουν χαρακτήρα διεθνούς σύμβασης.)

Το ιστορικό της αντισυνταγματικής αυτής παράλειψης έχει ως εξής: Αρχικά, με το άρθρο πρώτο παράγραφος 4 του ν. 3845/2010, παρασχέθηκε στον Υπουργό Οικονομικών η εξουσιοδότηση να εκπροσωπεί το Ελληνικό Δημόσιο και να υπογράφει κάθε μνημόνιο συνεργασίας, συμφωνία ή σύμβαση δανεισμού, διμερή ή πολυμερή, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τα κράτη – μέλη της ζώνης του ευρώ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, προκειμένου να εφαρμοστεί το πρόγραμμα του «μηχανισμού στήριξης». Προβλέφθηκε δε, επίσης, ότι τα εν λόγω μνημόνια, συμφωνίες και συμβάσεις θα εισάγονται στη Βουλή για κύρωση. Στη συνέχεια, όμως, με το άρθρο μόνο § 9 του νόμου 3847/2010 προβλέφθηκε ότι τα διεθνή αυτά κείμενα θα εισάγονται στην Βουλή όχι για «κύρωση», αλλά απλώς για «συζήτηση» και «ενημέρωση», ως εάν η Βουλή να ήταν λέσχη συζητήσεων. Ουσιαστικά, δηλαδή, ο νόμος, κατ’ ευθεία παράβαση του άρθρου 36 § 2 του Συντάγματος, εξουσιοδότησε τον Υπουργό Οικονομικών να συνάψει τη μόνη δεσμευτική, από πλευράς διεθνούς και συνταγματικού δικαίου, σύμβαση με το ΔΝΤ και τις χώρες της Ευρωζώνης χωρίς κύρωση από τη Βουλή.

Περαιτέρω, δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ότι παρέλκει η κύρωση, με το επιχείρημα ότι οι σχετικές ρυθμίσεις αποτελούν απόρροια των υποχρεώσεων που έχουμε από την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το επιχείρημα αυτό είναι εντελώς αβάσιμο, δεδομένου ότι κεντρική ιδέα της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η αδυναμία νομικής ανάληψης ευθύνης για δημόσιο χρέος μιας χώρας από άλλην ή την Ένωση. Για το λόγο αυτό, άλλωστε, και η προαναφερθείσα δανειακή σύμβαση δεν συνάφθηκε με την κοινοτική διαδικασία, αλλά αποτελεί διεθνή σύμβαση μεταξύ των χωρών-μελών της Ευρωζώνης, ως ανεξαρτήτων κρατών, και της Ελλάδας. Άλλωστε, εάν υπήρχε σχετική βάση στις Συνθήκες, δεν θα χρειαζόταν η αποφασισθείσα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου 2010 αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβόνας για το σχηματισμό του πάγιου μηχανισμού στήριξης.

Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση, παλινωδώντας, έχει καταθέσει, από τις 4.6.2010 νομοσχέδιο στη Βουλή για την κύρωση της δανειακής σύμβασης, που δεν έχει ακόμη συζητηθεί. Τούτο όμως δεν έγινε για να γίνει σεβαστή η επιταγή του άρθρου 36 § 2 του Συντάγματος, αλλά η επιταγή των δανειστών μας, για την μεγαλύτερη δυνατή εξασφάλιση των απαιτήσεων τους. (Απόδειξη για αυτό αποτελεί το γεγονός ότι το νομοσχέδιο αυτό δεν έρχεται για συζήτηση στη Βουλή, αν και μεσολάβησε ήδη η υπογραφή από τον Υπουργό Οικονομικών τριών «επικαιροποιημένων» μνημονίων.)
Η εν λόγω σύμβαση ορίζει ως εφαρμοστέο δίκαιο το αγγλικό και αρμόδιο δικαστήριο, κατ’ αποκλειστική δικαιοδοσία, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι αποφάσεις του οποίου θα είναι πλήρως δεσμευτικές και άμεσα εκτελεστές. Το βασικότερο: Σύμφωνα με το άρθρο 14 § 5 «ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει δεσμευτικό δίκαιο» (mandatory law)». Η σύμβαση αυτή, που δεν έχει προηγούμενο στη συνταγματική μας ιστορία, συνιστά de facto εκχώρηση της εξωτερικής οικονομικής κυριαρχίας κατά κατάφωρη παραβίαση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας.

Το χειρότερο είναι ότι αποσκοπεί στο να θωρακίσει τους δανειστές μας απέναντι στο μοναδικό νομικό όπλο που έχει απομείνει στη χώρα μας: σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες που προχώρησαν σε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους τους, το ελληνικό δημόσιο χρέος διέπεται κατά 90% των σχετικών κεφαλαίων από το ελληνικό δίκαιο. Αυτό δίνει την δυνατότητα σε μια ελληνική κυβέρνηση που θα επιθυμούσε να επαναδιαπραγματευθεί τους όρους αποπληρωμής του (που αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική έξοδο από την κρίση) να το πράξει με μονομερή, κυριαρχική της πράξη. Με την υπαγωγή του στο αγγλικό δίκαιο αυτή η δυνατότητα περιορίζεται σοβαρά.

Και τούτο διότι η νομική ασυλία (immunité juridictionnelle) των κρατών έχει ήδη κωδικοποιηθεί στην Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για την δικαστική ασυλία των Κρατών και των περιουσιακών τους στοιχείων. Αναφέρεται τόσο στην ειδική δωσιδικία (αδυναμία παραπομπής κράτους ενώπιον δικαστή άλλου κράτους, immunité ) όσο και στην απαγόρευση κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων. Γενικά η σύμβαση διακρίνει ανάμεσα σε απλές εμπορικές δραστηριότητες των κρατών (jure gestionis) για τις οποίες δεν απολαμβάνουν ασυλίας και κυριαρχικές δραστηριότητες τους (jure imperii), για τις οποίες ισχύει το αντίθετο. Είναι αλήθεια ότι είναι γνωστοί στο διεθνές δίκαιο και όροι άρσης της ασυλίας (waiver of immunity clause), που μπορούν να συμφωνηθούν συμβατικά μεταξύ των κρατών και των δανειστών τους. Αυτοί, όμως, αφορούν κυρίως στην αναγνώριση δικαιοδοσίας άλλων, πλην των εθνικών δικαστηρίων και όχι την επιβολή αναγκαστικών μέτρων εκτέλεσης. Το αγγλικό δίκαιο και συγκεκριμένα η State Immunity Act του 1978 θεωρεί ρητά ότι τα δάνεια που συνάπτουν τα κράτη έχουν εμπορικό χαρακτήρα, για το λόγο αυτό δε ορίσθηκε ως εφαρμοστέο δίκαιο το αγγλικό.

Οι σημαντικότερες, όμως, παραβιάσεις της συνταγματικής τάξης είναι οι επεμβάσεις του ν. 3845/2010 στο ουσιαστικό οικονομικό σύνταγμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την πρόβλεψη της § 9 του άρθρου Δεύτερου, η εφαρμογή των μέτρων που υιοθετεί πρέπει να κινείται «στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Κοινοτικού Δικαίου». Ενδεχόμενη αντίθεση με το Σύνταγμα δεν φαίνεται να απασχόλησε ιδιαίτερα τους συντάκτες του…

Β-2 Η αναπροσαρμογή του οικονομικού συντάγματος σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση

Οι πολιτικές του μνημονίου επιχειρούν μια βίαιη αναπροσαρμογή του οικονομικού συντάγματος της χώρας σε μια νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, σε αντίθεση με βασικές θεμελιώδεις διατάξεις του. Ως γνωστό, το «οικονομικό σύνταγμα» προσδιορίζει θεσμικά το οικονομικό σύστημα μιας χώρας και οροθετεί τις νομικές σχέσεις κράτους, αγοράς και πολίτη ως φορέα οικονομικής δραστηριότητας και κοινωνικών δικαιωμάτων. Στα ευρωπαϊκά κοινωνικά κράτη –σε αντίθεση με το αγγλοσαξονικό πρότυπο- και στο πλαίσιο του συγκερασμού της φιλελεύθερης και της κοινωνικής αρχής, ο κοινός νομοθέτης είναι ελεύθερος να καθορίζει την οικονομική πολιτική εντός των ορίων του συστήματος της ελευθερίας της αγοράς, με σεβασμό όμως στις κοινωνικές προτεραιότητες που απορρέουν από την αρχή του κοινωνικού κράτους.

Αυτό, με απλά λόγια σημαίνει ότι ο νομοθέτης έχει ευρύ περιθώριο να επιλέξει οποιαδήποτε οικονομική πολιτική επιθυμεί, αρκεί να κινείται εντός δύο απαγορευμένων άκρων: του σοσιαλισμού (με την έννοια της κοινωνικής – όχι ατομικής – ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής) και του πλήρως αρρύθμιστου, φιλελεύθερου καπιταλισμού τύπου της προ New Deal εποχής. Οι κρίσιμες διατάξεις για τον προσδιορισμό του ελληνικού οικονομικού Συντάγματος είναι αφ’ενός αυτές των άρθρων 5 § 1 και 17 (προστασία της οικονομικής ελευθερίας και της ιδιοκτησίας), ως προς την καθιέρωση της παραδοσιακής καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και των συναφών με αυτή ελευθεριών, και αφ’ ετέρου οι νέες διατάξεις των άρθρων 21, 22, 25 § 1, 2 και 4, 106 και 17 § 1 του Συντάγματος.

Με τις τελευταίες τούτες ρυθμίσεις αφ’ ενός προσδόθηκε λειτουργικός χαρακτήρας στα δικαιώματα της ιδιοκτησίας και της οικονομικής ελευθερίας και αναγνωρίσθηκε ο παρεμβατικός, ρυθμιστικός ρόλος της πολιτείας, με τη ρητή καθιέρωση της αρχής του κοινωνικού κράτους. Αφ’ ετέρου ανήχθησαν σε συνταγματικούς σκοπούς η οικονομική ανάπτυξη -υποταγμένη όμως στην υπηρεσία της ανθρώπινης αξίας- η κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, αλλά και τα θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα.
Στο πλαίσιο της ισορροπίας μεταξύ των πιο πάνω αντίρροπων αρχών, η οικονομική ελευθερία και η ιδιοκτησία δεν κατέχουν πλέον το κέντρο του συστήματος προστασίας των δικαιωμάτων. Όπως γράφει και ο Σταθόπουλος, το Σύνταγμα αναφέρεται μόνον έμμεσα στην οικονομική ελευθερία σαν μία εκδήλωση των ελευθεριών του ατόμου, εκδήλωση μάλιστα μειωμένης σημασίας σε σχέση με τις άλλες ελευθερίες. Περαιτέρω, η αρχή του κοινωνικού κράτους δεσμεύει την δημόσια εξουσία, κυρίως τη νομοθετική, αλλά και την δικαστική και την εκτελεστική, προς την κατεύθυνση της πραγμάτωσης της πληρέστερης δυνατής κοινωνικής προστασίας. Έτσι, οι γενικοί στόχοι της κοινωνικής πολιτικής ανυψώνονται σε συνταγματικό επίπεδο, για να εξειδικευθούν στη συνέχεια στα επί μέρους συνταγματικά κοινωνικά δικαιώματα.

Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι η αναπόφευκτη από την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση «ερμηνεία του ελληνικού οικονομικού Συντάγματος υπό το φως του κοινοτικού δικαίου» δεν μπορεί να φτάσει ως το σημείο να καταργήσει τη θεμελιώδη αρχή του κοινωνικού κράτους ή βασικά θεμελιώδη συστατικά του οικονομικού συντάγματος, όπως τα κοινωνικά δικαιώματα. Κάτι τέτοιο θα ήταν ευθέως αντίθετο στη δημοκρατική αρχή, που επιβάλει ο επαναπροσδιορισμός των κρατικών θεμελιωδών αρχών να ανάγεται, τελικά, σε απόφαση του κυρίαρχου Λαού.

Στη συνέχεια εξετάζονται οι επιμέρους παραβιάσεις του οικονομικού συντάγματος και των κοινωνικών δικαιωμάτων από τις πολιτικές του μνημονίου.

Β-2.1 Απορρύθμιση του εργατικού δικαίου και αντισυνταγματικοί περιορισμοί της συλλογικής αυτονομίας

Δυνάμει της θεμελιώδους ρύθμισης της § 2 του άρθρ. 22, η συλλογική διαπραγµάτευση αποτελεί τον κύριο ρυθµιστικό παράγοντα των εργασιακών σχέσεων, κατά περιορισμό της παντοδυναμίας του νομοθέτη, με αποτέλεσμα όρος συλλογικής σύµβασης εργασίας να μην μπορεί να τροποποιηθεί ή να καταργηθεί µε τυπικό νόµο. Το Συμβούλιο της Επικρατείας δέχεται σχετικά, ότι µε την ανωτέρω συνταγματική διάταξη «περιωρίσθη η υπό το κράτος των προγενεστέρων συνταγμάτων αναγνωριζόμενη παντοδυναμία του νομοθέτου» και ότι µε αυτή «τίθεται φραγµός εις την παντοδυναμία του νομοθέτου κατά τη ρύθμισιν των εν λόγω θεμάτων, ούτως ώστε να καθίσταται αντίθετος προς την συνταγµατικήν ταύτην διάταξιν η άσκησις της νοµοθετικής αρµοδιότητας κατά τρόπο άγοντα εις πλήρη αποδυνάµωσιν του θεσµού». Ειδικότερα, για τις αποδοχές των εργαζοµένων, η Ολοµέλεια δέχθηκε ότι ο καθορισµός των αποδοχών τους «δεν µπορεί να γίνει από το νόµο κατά τρόπο αποκλειστικό, να αφαιρεθεί δηλαδή από την ύλη της συλλογικής συµβάσεως».

Η αρχή αυτή παραβιάστηκε πολλαπλά από τις μνημονιακές πολιτικές. Αρχικά, με το άρθρο Τρίτο του ν. 3845/2010 προβλέφθηκε σειρά ρυθμίσεων για την μείωση των αποδοχών όχι μόνον των δημοσίων υπαλλήλων αλλά και του προσωπικού με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου του δημόσιου τομέα. Στη συνέχεια, με το ν. 3899/2010 «Επείγοντα μέτρα εφαρμογής του προγράμματος στήριξης της ελληνικής οικονομίας» μειώθηκαν ξανά οι πάσης φύσεως αποδοχές του προσωπικού του δημόσιου τομέα, μέχρι το 25% των πάσης φύσεως αποδοχών, με την πρόβλεψη, μάλιστα, ότι οι σχετικές ρυθμίσεις κατισχύουν κάθε γενικής ή ειδικής διάταξης ή ρήτρας ή όρου συλλογικής σύμβασης εργασίας. Με το Άρθρο 13 του νόμου προβλέφθηκε νέα μορφή συλλογικής σύμβασης, η Ειδική Επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Με τη σύμβαση αυτή οι αποδοχές και οι θεσμικοί όροι σε μια επιχείρηση είναι στο εξής δυνατόν να είναι δυσμενέστεροι από αυτές της οικείας κλαδικής συλλογικής σύμβασης εργασίας.

Η φυσιολογική κατάληξη της βίαιης αυτής απορρύθμισης είναι η βαθμιαία εγκατάλειψη των γενικότερων συλλογικών ρυθμίσεων υπέρ των επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας. Όλα αυτά προοιωνίζονται μια ταχύτατη πορεία επιδείνωσης των υφιστάμενων προστατευτικών συλλογικών ρυθμίσεων, εφόσον είναι προφανές ότι στο επιχειρησιακό επίπεδο η διαπραγματευτική ισχύς της εργασίας είναι πολύ μικρότερη από εκείνην της εργοδοτικής πλευράς.

Είναι, περαιτέρω, σαφές ότι οι εν λόγω ρυθμίσεις αποτελούν σημαντικό περιορισμό της συλλογικής αυτονομίας, όπως κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα αλλά και από τις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας 87, 98 και 154 (για τον ιδιωτικό τομέα) και 78, 154 και 151 (για το δημόσιο). Οι εν λόγω υπερνομοθετικής ισχύος διατάξεις επιτάσσουν τον διακανονισµό των όρων απασχόλησης µε διαπραγµατεύσεις ή διαδικασία περιβαλλόµενη από εγγυήσεις ανεξαρτησίας και αµεροληψίας. Επίσης, τα άρθρα 6 και 12 του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη κατοχυρώνουν με ανάλογο τρόπο το δικαίωµα αυτό.

Περαιτέρω, με τα άρθρα 14 και 15 του ν. 3899/ 2010 επανακαθορίστηκε ο ρόλος του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ) και της διαιτησίας. Στο εξής η προσφυγή στη διαιτησία περιορίζεται στον καθορισμό αποκλειστικά βασικού ημερομισθίου ή/και βασικού μισθού. Ο περιορισμός αυτός είναι συνταγματικά προβληματικός. Το άρθρο 22 § 2 του Συντάγματος ορίζει ότι «με νόμο καθορίζονται οι γενικοί όροι εργασίας, που συμπληρώνονται από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας με ελεύθερες διαπραγματεύσεις και, αν αυτές αποτύχουν, με τους κανόνες που θέτει η διαιτησία». Συνεπώς, κατά το Σύνταγμα, δεν μπορούν να απομένουν αρρύθμιστες οι συλλογικές διαφορές, τόσο ως προς τα οικονομικά, όσο και ως προς τα θεσμικά ζητήματα. Για το λόγο αυτό, προβλέφθηκε ως ultimum refugium σε περίπτωση αδυναμίας συμφωνίας μεταξύ των μερών η διαιτησία, ως ιδιόμορφη παρανομοθετική, κανονιστική λειτουργία.

Με τις προβλέψεις του ν. 3899/2010 η λειτουργία αυτή δεν επιτελείται πλέον στο σύνολο της. Εάν καταγγελθούν οι υφιστάμενες συλλογικές ρυθμίσεις και η διαπραγμάτευση των μερών δεν καταλήξει σε νέες ρυθμίσεις εντός των προσεχών έξη μηνών, μετά τη λήξη της μετενέργειας των θεσμικών όρων αυτοί θα πάψουν να ισχύουν. Συνεπώς, η εργοδοτική πλευρά θα είναι σε θέση σε κάθε περίπτωση να υποβαθμίσει τους υφιστάμενους θεσμικούς όρους μέχρι του ύψους αυτών της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Περαιτέρω, εφόσον η διαπραγμάτευση για τη σύναψη Κανονισμών Εργασίας δεν θα μπορεί πλέον να καταλήγει σε διαιτησία, είναι φανερό ότι στο μέλλον αυτοί θα συνάπτονται μονομερώς από την εργοδοσία.

Γενικότερα, φαίνεται να ανατρέπεται η μεταρρυθμιστική προσπάθεια που είχε ξεκινήσει στην δεκαετία του 1990 για τον εξορθολογισμό της ρύθμισης των συλλογικών διαφορών, με την θέσπιση νέο-κορπορατιστικών θεσμών, όπως ο Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ) και η Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ) προς μια καθαρά, πλέον, νέο-φιλελεύθερη κατεύθυνση πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας.

Τούτο επιβεβαιώνεται με τον πιο πανηγυρικό τρόπο από τις διατάξεις του άρθρου 17 του ν. 3899/2010, με το οποίο ρυθμίζονται τα θέματα μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας στην κατεύθυνση ενίσχυσης της ευελιξίας και της άρσης των υφιστάμενων εγγυήσεων υπέρ της εργασίας. Στο εξής, με μονομερή απόφαση του εργοδότη, ο μερικώς απασχολούμενος έχει υποχρέωση να παράσχει πρόσθετη εργασία πέρα από τη συμφωνηθείσα. Με όμοια απόφαση μπορεί να επιβάλλεται σύστημα εκ περιτροπής απασχόλησης σε όλη την επιχείρηση. Τέλος, ο νόμος ενθαρρύνει την «ανακύκλωση» των νέων εργαζομένων και την απόλυση τους χωρίς αποζημίωση, προβλέποντας ότι η απασχόληση με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου λογίζεται ως απασχόληση δοκιμαστικής περιόδου για τους πρώτους δώδεκα μήνες, οπότε και μπορεί να καταγγελθεί χωρίς προειδοποίηση και χωρίς αποζημίωση απόλυσης.

Β-2.2 Άλλες παραβιάσεις του οικονομικού συντάγματος και των κοινωνικών δικαιωμάτων

Ιδιαίτερα προβληματικές συνταγματικά είναι οι ρυθμίσεις του άρθρου Δεύτερου του νόμου 3845/2010 σχετικά με τον ελάχιστο νόμιμο μισθό, όπως κατοχυρώνεται με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Κατ’ αρχάς προβλέπεται στην § 7 η δυνατότητα απόκλισης από τον ελάχιστο νόμιμο μισθό βάσει των προβλέψεων κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών σσε. Η ρύθμιση αυτή είναι οριακής συνταγματικότητας, αφενός ενόψει της κατοχύρωσης από το άρθρο 22 § 1 του Συντάγματος δίκαιων συνθηκών εργασίας, αφετέρου – και κυρίως – λόγω της κατοχύρωσης στην ίδια διάταξη της ίσης αμοιβής για ίση εργασία.

Κατά τη γνώμη μου, το άρθρο 22 §§ 1 και 2 λειτουργεί όχι μόνον ως κατευθυντήρια διάταξη αλλά και ως γνήσιο υποκειμενικό δικαίωμα που κατοχυρώνει δίκαιες, ασφαλείς και υγιεινές συνθήκες εργασίας. Δίκαιες συνθήκες εργασίας είναι αυτές που εξασφαλίζουν το σεβασμό της ανθρώπινης αξίας και την ανάπτυξη της προσωπικότητας, σύμφωνα με τα διδάγματα της κοινής πείρας και σε ανταπόκριση με το οικονομικό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή στη χώρα. Συμπεριλαμβάνουν την απαίτηση για ένα αξιοπρεπή μισθό και ένα λογικό ωράριο εργασίας. Ενόψει των παραπάνω, η κατάργηση, ουσιαστικά, του κατώτατου νόμιμου μισθού φαίνεται να προσκρούει στις ανωτέρω συνταγματικές επιταγές.

Με τις προβλέψεις αυτές ο ελάχιστος μισθός παύει να επιτελεί την προστατευτική λειτουργία του, σε ευθεία αντίθεση με τις σχετικές προβλέψεις της δσε 98 και 154, όπως ερμηνεύονται από τα αρμόδια όργανα της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Αυτή επιμένει ιδιαίτερα στη σημασία που έχει ο ελάχιστος μισθός «ως σταθερό σημείο αγκυροβόλησης, που υποστηρίζει την ζήτηση και αμβλύνει τις εμπορικές πιέσεις».

Πρόδηλα αντισυνταγματική και αντίθετη στο κοινοτικό δίκαιο είναι, εξάλλου, η ρύθμιση της § 9 ε, η οποία προβλέπει ότι με προεδρικά διατάγματα, που εκδίδονται ύστερα από πρόταση των Υπουργών Οικονομικών και Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης μπορεί να καθορίζεται ημερομίσθιο για τους νέους ηλικίας κάτω των 25 ετών που εισέρχονται στην αγορά εργασίας για πρώτη φορά, κατώτερο από αυτό που προβλέπει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Η εν λόγω ρύθμιση είναι, κατ’ αρχάς, ευθέως αντίθετη στο δεύτερο εδάφιο του άρ. 22 § 1Σ, που παρέχει στον εργαζόμενο δικαίωμα να αξιώσει ίση αμοιβή για ίση εργασία, εφόσον οι εν λόγω νέοι θα πληρώνονται λιγότερο για ίδια εργασία.

Είναι, όμως, και αντίθετη στις ρυθμίσεις των Οδηγιών 2000/43/ΕΚ του Συμβουλίου της 29ης Ιουνίου 2000 και 2000/78/ΕΚ του Συμβουλίου της 27ης Νοεμβρίου 2000, που απαγορεύουν κάθε δυσμενή διάκριση λόγω ηλικίας στον τομέα της απασχόλησης και ενσωματώθηκαν στην εθνική έννομη τάξη με το ν. 3304/2005 «Εφαρμογή της αρχής της ίσης μεταχείρισης ανεξαρτήτως φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής, θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων, αναπηρίας, ηλικίας ή γενετήσιου προσανατολισμού». Ακόμη εντονότερα προβλήματα συνταγματικότητας (αλλά και αντίθεσης με τις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας 87, 98 και 154) παρουσιάζουν οι διατάξεις του άρθρου 74 παρ. 9 του ν. 3863/2010, που εξαιρούν από την εφαρμογή του εργατικού δικαίου τους νέους 15-18 ετών που συνάπτουν συμβάσεις μαθητείας.

Περαιτέρω, με την § 8 του άρθρου Τρίτου του ν. 3845/2010 επεκτείνονται οι ανωτέρω περιορισμοί και περικοπές αποδοχών και στις ατομικές συμβάσεις εργασίας. Ο νόμος είναι, επί του προκειμένου, αντίθετος στην ελευθερία των συμβάσεων, όπως καθιερώνεται στο άρθρο 5 § 1 του Συντάγματος. Κατά τη νομολογία: «Με την ελευθερία των συµβάσεων, δεν συµβιβάζεται καταρχήν, µεταγενέστερη επέµβαση του νοµοθέτη, περιοριστική της ελευθερίας αυτής, εκτός από τις περιπτώσεις κατά τις οποίες η ελευθερία των συµβάσεων προσβάλλει τα δικαιώµατα των άλλων ή ασκείται κατά παραβίαση του Συντάγµατος ή ενέχει προσβολή των χρηστών ηθών, καθώς επίσης και κατά τις περιπτώσεις που ασκείται προς βλάβη της εθνικής οικονοµίας. Για τους ίδιους λόγους, δεδομένου ότι οι διαιτητικές αποφάσεις συνταγματικά εξομοιώνονται με τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, είναι αντισυνταγματικές και οι ρυθμίσεις του άρθρου 51 του μεταγενέστερου ν. 3871/2010, που ορίζουν ότι οι διαιτητικές αποφάσεις που χορηγούν μισθολογικές αυξήσεις για τα έτη 2010 και 2011 είναι ανίσχυρες και ανεφάρμοστες.

Οι εν λόγω περικοπές κατά πάσα πιθανότητα προσκρούουν και στο άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προστασία των δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των θεμελιωδών Ελευθεριών, που κατοχυρώνει το σεβασμό της περιουσίας του προσώπου, την οποία μπορεί να τη στερηθεί μόνο για λόγους δημόσιας ωφέλειας. Στην έννοια της περιουσίας περιλαμβάνονται όχι μόνο τα εμπράγματα δικαιώματα, αλλά και τα δικαιώματα «περιουσιακής φύσεως» και τα κεκτημένα «οικονομικά συμφέροντα» και ειδικότερες απαιτήσεις, εφόσον υπάρχει νόμιμη προσδοκία, με βάση το ισχύον, έως την προσφυγή στο δικαστήριο, δίκαιο, ότι μπορούν να ικανοποιηθούν δικαστικά. Παρόμοιας φύσης είναι και τα ενοχικά δικαιώματα επί του μισθού τα οποία απορρέουν από την εργασιακή σχέση, όπως και οι νόμιμες προσδοκίες απαιτήσεων, όπως είναι και αυτές που απορρέουν από ΣΣΕ.

Τέλος, με τον ν. 3863/2010 για τον ιδιωτικό τομέα και το ν. 3865/2010 για το δημόσιο εφαρμόστηκαν οι κατευθύνεις του μνημονίου και στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης. Η νέα θεσμική γεωμετρία που επιβάλλουν οι εν λόγω νόμοι χαρακτηρίζεται από τη διχοτόμηση της σύνταξης σε «βασική» και σε «αναλογική». «Βασική» είναι η σύνταξη ύψους 360 Ευρώ, που δεν αναλογεί σε ασφαλιστικές εισφορές, αλλά χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Δεν την λαμβάνουν μόνον οι ασφαλισμένοι των οργανισμών κύριας ασφάλισης, που έχουν θεμελιώσει ασφαλιστικό δικαίωμα, αλλά και οι ανασφάλιστοι, εφόσον έχουν συμπληρώσει το 65ο έτος της ηλικίας τους. Η αναλογική σύνταξη είναι ανάλογη με τις ασφαλιστικές εισφορές, οι προϋποθέσεις χορήγησης της όμως είναι ιδιαίτερα δυσμενέστερες των όσων ισχύουν σήμερα και οδηγεί σε συντάξεις πολύ χαμηλότερες από τις καταβαλλόμενες. Ιδιαίτερα προβληματική από συνταγματικής πλευράς είναι η διαφαινόμενη από τις διατάξεις των άρθρων 37 § 2 και 39 του νόμου 3863/2010 απόσυρση του Κράτους από τη συνταγματική του υποχρέωση να εγγυάται τις ασφαλιστικές παροχές και το ασφαλιστικό σύστημα στο σύνολο του ως θεσμική εγγύηση. Τούτο συνιστά ευθεία παραβίαση του άρθρου 22 § 5 του Συντάγματος..

Γ- Υπάρχει άλλος δρόμος;

Ήδη αναφέρθηκε στην εισαγωγή του άρθρου αυτού, ότι το φάσμα της χρεοκοπίας της χώρας και της επιγενόμενης αδυναμίας να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις αποτελεί το –φαινομενικά- απόλυτο επιχείρημα όσων υποστηρίζουν τις πολιτικές του μνημονίου. Πάσχει όμως τόσο νομικά, όσο και πραγματολογικά: Από νομική άποψη, τα κράτη δεν χρεοκοπούν όπως οι ιδιωτικές εταιρείες. Δεν ρευστοποιείται η περιουσία τους, ώστε να αποδοθεί στους δανειστές τους, ούτε εξαφανίζονται από το νομικό κόσμο, επειδή δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τα χρέη τους. Όταν αντιμετωπίζουν κατάσταση ανάγκης, κηρύσσουν στάση πληρωμής, με μονομερή κυριαρχική τους πράξη.

Από την άλλη μεριά, αυτό που δεν είναι δυνατό είναι να πληρώνουμε ταυτόχρονα μισθούς, συντάξεις και τους διεθνείς δανειστές μας. Ακόμη και ο προϋπολογισμός που είχε καταθέσει το Υπουργείο Οικονομικών τον Οκτώβριο του 2010 αποδεικνύει του λόγου το ασφαλές, δεδομένου ότι προέβλεπε ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, με μοναδική πηγή ελλείμματος την ικανοποίηση του δημόσιου χρέους.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι το μνημόνιο δεν χαλαρώνει την ασφυκτική πίεση του δημόσιου χρέους στην οικονομία, αλλά διαχρονικά την επιτείνει in extremis. Αν όλα πάνε «καλά», σύμφωνα με τις αποδοχές του ίδιου του μνημονίου, το χρέος από το 119% του ΑΕΠ που βρισκόταν το Μάιο του 2010, εγγίζει ήδη το 150% και θα εκτιναχθεί το 2013, τελευταίο έτος του Προγράμματος Στήριξης, μεταξύ του 150% και 177% του ΑΕΠ. Αυτό σημαίνει ότι ενώ σήμερα το χρέος εξυπηρετείται από το 5% περίπου του ΑΕΠ μετά τη «σωτηρία» μας από τις πολιτικές του μνημονίου θα χρειαστεί να δαπανούμε για το σκοπό αυτό τουλάχιστον το 9% του ΑΕΠ, ή πάνω από το 20% των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού.

Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει δυνατότητα διαχείρισης χρέους αυτού του μεγέθους, όποιοι και να είναι οι ρυθμοί ανάπτυξης. Εξίσου προφανές είναι ότι οι μόνοι κερδισμένοι από τον διακανονισμό αυτό είναι οι ιδιώτες δανειστές μας, κυρίως γαλλικές και γερμανικές τράπεζες, οι οποίοι έχουν την ευκαιρία να ξεπουλήσουν τώρα τα ελληνικά ομόλογα που έχουν στην κατοχή τους. Άλλωστε, η συζητούμενη επιμήκυνση της αποπληρωμής απλώς θα παρατείνει την αγωνία της ελληνικής οικονομίας, η οποία θα είναι καταδικασμένη σε αργό θάνατο, λόγω της αναπόφευκτης οικονομικής αναιμίας διαρκείας: Η αντικυκλική πολιτική ακραίας λιτότητας και η αφαίμαξη του ενός πέμπτου του προϋπολογισμού για την εξυπηρέτηση του χρέους οδηγεί μοιραία σε αυτό που αποκαλούν οι αγγλοσάξονες death spiral, μια συνεχή πορεία συρρίκνωσης της οικονομίας και του εισοδήματος των εργαζομένων, χωρίς ελπίδα διεξόδου. Η ύφεση της οικονομίας, που συνεπάγονται αναπόφευκτα οι πολιτικές ακραίας λιτότητας, οδηγούν στην καταστροφή ακόμη και του ήδη συσσωρευμένου παραγωγικού κεφαλαίου, πράγμα που αποκλείει την ανάπτυξη. Και χωρίς ανάπτυξη, είναι αδύνατον να υπάρξουν πλεονασματικοί προϋπολογισμοί.

Από πλευράς διεθνούς δικαίου, σε παρόμοιες καταστάσεις ανάγκης, υπάρχει απάντηση. Έτσι την είχε διατυπώσει ενώπιον του Μόνιμου Διεθνούς Δικαστηρίου το 1938, μετά την πτώχευση του 1934, ο εκπρόσωπος του Ελληνικού Κράτους: «Όταν τα κράτη βαρύνονται με υποχρεώσεις έναντι των οφειλετών τους, τις οποίες δεν μπορούν να εκπληρώσουν παράλληλα με τις υποχρεώσεις τους έναντι του λαού τους, είναι υποχρεωμένα να ικανοποιήσουν κατά προτεραιότητα τις βασικές κοινωνικές ανάγκες, έστω και με βλάβη των πιστωτών». Ανάλογη είναι και η θέση του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου των ΗΕ: “το πρώτο καθήκον (του κράτους) είναι απέναντι στον εαυτό του. Η επιβίωση του αποτελεί πρωταρχικό στόχο. Τα έσοδα του ορθά αφιερώνονται στον σκοπό αυτό”. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για εφαρμογή της γνωστής αρχής salus populi suprema lex est, που διατρέχει όλους τους δικαιικούς κλάδους.

Η περίπτωση της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους της Αργεντινής εντάσσεται σε αυτό το νομικο-πολιτικό πλαίσιο. Μετά από μια απέλπιδα προσπάθεια να ικανοποιήσει τους δανειστές της και στη συνέχεια της πλήρους αποτυχίας των σχετικών προγραμμάτων του ΔΝΤ, εκδόθηκε η πράξη 25.561 της 6ης Ιανουαρίου 2002 που κήρυξε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης στην κοινωνική, οικονομική, διοικητική, οικονομική και συναλλαγματική πολιτική». Στη συνέχεια, με το Διάταγμα 256/2002 της 6ης Φεβρουαρίου του 2002 ανεστάλη η πληρωμή του εξωτερικού χρέους, με σκοπό την επαναδιαπράγματευση και την επαναδιάρθρωση του. Με τον τρόπο αυτό ουσιαστικά διαγράφηκαν τα δύο τρίτα του αργεντινού χρέους.

Παρά την κριτική που ασκήθηκε εναντίον τους από μεγάλο τμήμα της αμερικανικής θεωρίας, οι εν λόγω πράξεις κρίθηκαν σύμφωνες με το διεθνές δίκαιο από εθνικά και διεθνή δικαστήρια. Για παράδειγμα, το Διεθνές Κέντρο για την Διευθέτηση Επενδυτικών Διαφορών (International Centre for Settlement of Investment Disputes –ICSID-) το οποίο αποτελεί διαιτητικό/δικαιοδοτικό όργανο της Παγκόσμιας Τράπεζας, σε απόφαση του της 3ης Οκτωβρίου 2006 επί της υπόθεσης LG&E Energy Corp κατά της Δημοκρατίας της Αργεντινής δέχθηκε ότι η τελευταία μπορούσε να επικαλεστεί κατάσταση ανάγκης για την περίοδο 2001 έως 2003 ως λόγο καταγγελίας σχετικής διμερούς συνθήκης με τις ΗΠΑ.

Το ιταλικό ακυρωτικό έκρινε, επίσης, ότι η εν λόγω πράξη αποτελούσε άσκηση κυριαρχικής αρμοδιότητας και ότι τα συμφέροντα της οργανωμένης από το κράτος κοινότητας έχουν απόλυτο προβάδισμα έναντι αντίθετων συμφερόντων, πράγμα που αποκλείει τον νομικό τους έλεγχο από αλλοδαπά δικαστήρια, ως acta iure imperii. Και το γερμανικό ομοσπονδιακό συνταγματικό δικαστήριο θεώρησε ότι δεν υφίσταται υποχρέωση του γερμανικού κράτους για προστασία δικαιωμάτων πολιτών του (Schutzpflicht) που πλήττονταν από την εν λόγω πράξη.

Συνεπώς, οι πολιτικές του μνημονίου δεν αποτελούν μονόδρομο. Φυσικά, δεν είναι στο επίπεδο του δικαίου όπου θα αναζητηθεί η διέξοδος από τα αδιέξοδα στα οποία έχει συρθεί η χώρα. Όσοι όμως θεραπεύουμε, από οποιαδήποτε θέση, τη νομική επιστήμη, έχουμε υποχρέωση να δώσουμε την δική μας μάχη. Και όχι μόνον για λόγους συνταγματικού πατριωτισμού…

* Άρθρο του Γιώργου Σ.-Π. Κατρούγκαλου, Αναπληρωτή Καθηγητή ΔΠΘ, δικηγόρου, που δημοσιεύτηκε στο Νομικό Βήμα Φεβρουαρίου 2011.

Ζήτω τα γιούχα

Για να μην ξεχνάμε όσους συνεργάζονται στην απδόμηση του ελληνικού έθνους, για μία πλουσιοπάροχη χορηγία.! 

ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 1999

 

Η κ. Φραγκουδάκη θεωρεί πως κάθε αναφορά σε πατρίδα, πατριωτισμό και έθνος είναι συντηρητική, δεξιά και, σχεδόν, φασιστική πολιτική.

Επειδή η ορθή αντιμετώπιση ανάλογων κινδύνων και στον τόπο μας έχει ανάγκη από τέτοιες επισημάνσεις και επειδή η πρόληψη είναι η αρίστη μέθοδος, κάνω έκκληση στους υπεύθυνους πολιτικούς, κρατικούς, δημοτικούς φορείς και στα κέντρα αποφάσεων να σπεύσουν να προλάβουν κάθε ενέργεια, κίνηση, συνωμοσία που σκοπεύει στην πατριωτική και εθνική έξαρση που μπορεί στα ξαφνικά να μας προκύψει.

Έτσι, καλό θα είναι να απαλειφθούν από τα σχολικά βιβλία όλα τα ποιήματα, τα διηγήματα και τα δοκίμια που αναφέρουν με θετικούς χαρακτηρισμούς τις έννοιες «πατρίδα» και «έθνος». Έτσι θα χρειαστεί να σβήσουν από τους «Πέρσες» του Αισχύλου οι στίχοι από τον παιάνα της Σαλαμίνας «Ίτε παίδες Ελλήνων, ελευθερούτε πατρίδα… κτλ.». Η μελέτη τέτοιων φανατικών ιδεοληψιών είναι δυνατόν να οδηγήσει τους ανώριμους μαθητές σε τίποτε κουτουράδες, και να θολώσει το μυαλό τους και να αρρωστήσουν από την ασθένεια του πατριωτισμού.

Πρέπει ευθύς να αφαιρεθούν από τα σχολικά εγχειρίδια όλες οι αναφορές που υπάρχουν στο έργο του Σολωμού και ιδίως στον πατριδοκαπηλικό «Ύμνον εις την Ελευθερίαν» στις έννοιες Πατρίδα και Έθνος. Είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει πάραυτα ο Ζακύνθιος ποιητής να μην προσφωνείται Εθνικός. Αν δεν γίνεται αλλιώς, να καταχωνιαστεί η «Ιστορία του ελληνικού έθνους» του Παπαρρηγόπουλου, καλό θα είναι να καεί.

Οπωσδήποτε όμως θα πρέπει να καεί και, μάλιστα δημοσίως, το φασιστικό μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα «Για την Πατρίδα». Να εξοβελιστούν τα δεκατετράστιχα του Παλαμά «Πατρίδες», εκτός αν τον παμπόνηρο αυτόν γέροντα τον σώσει η κραυγή του Γύφτου του «Γιούχα και πάλι γιούχα των πατρίδων».

Η κ. Φραγκουδάκη δεν είναι ούτε μόνη ούτε πρώτη. Έχουν ήδη προηγηθεί δύο άλλοι επίσης πανεπιστημιακοί, οι οποίοι σε βιβλία και άρθρα τους χαρακτηρίζουν φασίστες τον Ελύτη, τον Εγγονόπουλο και τον Εμπειρίκο γιατί μιλούν για πατρίδα και ελληνική γλώσσα και εθνικιστή τον Σεφέρη!

Επειδή όμως η λέξη έθνος, αυτή η βόμβα στα θεμέλια του Λαού, υπάρχει, δυστυχώς, στο πρώτο άρθρο του Συντάγματος θα πρέπει, νομίζω, να προβλεφθεί η εξάλειψή του κατά την προσεχή αναθεώρηση του θεμελιώδους Νόμου της Πολιτείας.

Εντός σύντομης προθεσμίας πρέπει να αλλάξουν όνομα η ποδοσφαιρική ομάδα «Εθνικός», το «Εθνικό Θέατρο», η εφημερίδα «Έθνος», το «Πατριωτικό Ίδρυμα», το «Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών», το υπουργείο Εθνικής Αμύνης και το υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, η Εθνική Λυρική Σκηνή και για να προληφθούν παγκόσμια δεινά ο «Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών»!

Αλλά και οι φίλοι μας Γάλλοι, αν πληροφορηθούν την οργή της κ. Φραγκουδάκη, οφείλουν αμέσως να διορθώσουν τον πρώτο στίχο του «Εθνικού» τους Ύμνου, που ένας φανατικός επαναστάτης και φασίστας εθνικιστής συνέθεσε μέσα στα χαρακώματα της Γαλλικής Επανάστασης: «Αλόνζανφαν ντε λα πατρί»!

Οι προειδοποιήσεις της κ. Φραγκουδάκη θα πρέπει να φθάσουν και στα αυτιά ορισμένων παρασυρμένων αριστερών και σοσιαλιστών, οι οποίοι συμπαραστέκονται στους Κούρδους και τους Παλαιστίνιους οι οποίοι, θύματα εθνικιστικών φανατισμών, επιμένουν να διεκδικούν μια πατρίδα εν ονόματι της εθνικής τους ιδιαιτερότητας.

Πάντως, η κ. Φραγκουδάκη θα πρέπει με συνεχή τεκμηριωμένα άρθρα να ενημερώσει τους παραπλανημένους Γάλλους, Γερμανούς, Άγγλους, Ιταλούς κ.ά. σοσιαλιστές που κυβερνούν στη χώρα τους πως δεν φθάνει να μην επικαλούνται πατρίδες, έθνη και άλλα ηχηρά παρόμοια, όσο συνεχίζουν να μιλούν και να γράφουν τη γλώσσα τους και να έχουν όνομα. Είναι άκρως επικίνδυνο να είναι κανείς Γάλλος, Γερμανός, Έλληνας, Ισπανός, γιατί και μόνο η εκφώνηση του ονόματος προκαλεί εθνικά ρίγη. Οφείλω, πάντως, να ομολογήσω πως διαπιστώνω και κάποιες αντιφάσεις στα πολιτικώς ορθά άρθρα της κ. Φραγκουδάκη. Ενώ κόπτεται, εν ονόματι του δικαιώματος κάθε λαού να επιλέγει ελεύθερα το όνομά του, να ονομάζονται Μακεδόνες οι Σκοπιανοί και Τούρκοι οι Μουσουλμάνοι της Θράκης, αρνείται στον Γάλλο πρωθυπουργό να ονομάζει έθνος τη χώρα του και πατρίδα την επικράτειά του.

Πληροφορούμαι, εξάλλου, πως η κ. Φραγκουδάκη επιδοτείται με 1 δισ. 750 εκατ. δρχ. για να εκπονήσει μαζί με τους συνεργάτες της πρόγραμμα εκμαθήσεως της ελληνικής γλώσσας για τους Μουσουλμάνους της Θράκης. Αυτό που ομοϊδεάτες της κ. Φραγκουδάκη, όταν έγινε για τους σλαβόφωνους της Μακεδονίας, το ονόμαζαν εκστρατεία εξελληνισμού των μειονοτήτων.

Η κ. Άννα Φραγκουδάκη στο άρθρο της, στα «ΝΕΑ» του προπερασμένου Σαββάτου, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου. Θύμωσε μάλιστα πολύ διαβάζοντας πως ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Γαλλίας Ζοσπέν επικαλείται την ιδέα της πατρίδας και προτρέπει τους Γάλλους να προσέλθουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τις ακμαίες παραδόσεις του έθνους τους.

 http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4056333

«Η λύση του Κυπριακού περνάει από τη Μόσχα»

Πρώην διπλωμάτης (1975-1981), ο Βρετανός λέκτορας του Ιονίου Πανεπιστημίου, Γουίλιαμ Μάλινσον, ο οποίος ζει μόνιμα στην Ελλάδα, στο εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του «Πικρές Ελιές» -που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες από τις εκδόσεις της Εστίας- ανατρέχει στην ιστορία της Κύπρου και τις ποικίλες περιπέτειες που ο λαός τής μαρτυρικής Μεγαλονήσου βίωσε, ενώ στη συνέντευξή του στην «Ε» μιλά και για το σήμερα, το Αιγαίο, το Καστελόριζο, τα πετρέλαια, την ελληνοκυπριακή προσέγγιση με το Ισραήλ και τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.

Πρώην Βρετανός διπλωμάτης, ο Γουίλιαμ Μάλινσον καταγράφει στο βιβλίο του «Πικρές Ελιές» (εκδ. Εστία) μερικές πικρές αλήθειες για την Κύπρο Από τη διπλωματία γιατί φύγατε;

«Ισως παραήμουν ευθύς χαρακτήρας για διπλωμάτης. Αν και ο σοβαρότερος λόγος ήταν η αίσθηση ότι η Βρετανία είχε πάψει πλέον να είναι ανεξάρτητη, συνεπώς, στο υπόλοιπο της καριέρας μου, δεν θα δούλευα για την πατρίδα μου αλλά για την Αμερική…».

Και πώς φτάσατε στη συγγραφή ενός βιβλίου με θέμα την Κύπρο;

«Οταν βρέθηκα το 1994 με υποτροφία στην Ελλάδα για το διδακτορικό μου, που ήταν σχετικό με τον Ψυχρό Πόλεμο, ανακάλυψα ένα έγγραφο του 1975, υπαγορευμένο από τον επικεφαλής του Φόρεϊν Οφις, το οποίο έλεγε: «Πρέπει να διαιρέσουμε τους Ελληνες και τους Τούρκους». Δεν πίστευα στα μάτια μου, οπότε αποφάσισα να το ερευνήσω περισσότερο. Στην πορεία συνειδητοποίησα τη σημασία του θέματος της Κύπρου, παρότι οι Ελληνες μάλλον τείνουν να το αποφεύγουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο θέμα της παροχής των ντοκουμέντων για την Κύπρο, οι Ελληνες με δυσκόλεψαν περισσότερο από τους Βρετανούς!».

Για ποιο λόγο οι Ελληνες «ζορίζονται» με το θέμα της Κύπρου;

«Επειδή υπάρχουν πολλοί «σκελετοί στο ντουλάπι τους». Προσωπικότητες του δημόσιου βίου που έκαναν πολύ άσχημα πράγματα στο θέμα της Κύπρου και είναι ακόμη εν ζωή… Επίσης, η ελληνική ιντελιγκέντσια και οι πολιτικές τάξεις δεν θέλουν να αναφέρονται ιδιαίτερα στο θέμα, επειδή υπήρξαν φορές στο παρελθόν που η «κυπριακή ουρά έσερνε το ελληνικό σκυλί»: η ιστορία του Μακάριου, η ιστορία της τουρκικής εισβολής, η ιστορία της χούντας κ.λπ. δημιούργησαν ένα κλίμα στην Ελλάδα όχι ευνοϊκό για δημόσιες συζητήσεις σχετικά με την Κύπρο. Υπάρχει μια διάθεση να κρατιούνται χαμηλοί τόνοι κι ένας λόγος που συμβαίνει αυτό είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο φόβος της Τουρκίας».

Φόβος για ποιο πράγμα;

«Για αύξηση της στρατιωτικής επιθετικότητας της Τουρκίας. Οι Τούρκοι κατόρθωσαν να συνδέσουν το θέμα της Κύπρου με το θέμα του Αιγαίου. Γι’ αυτό η ελληνική κυβέρνηση δεν θέλει το ένα θέμα να επηρεάζει το άλλο. Ενώ, αντίθετα, η τουρκική επιθυμεί να εξετάζονται αυτά μαζί. Για να το πω πιο ωμά, χρησιμοποιώντας «ορολογία Κίσινγκερ», η τουρκική κυβέρνηση κρατάει την ελληνική από τα αρχ…α…».

Δηλαδή, εάν η Ελλάδα αποφασίσει ένα πρωί να σηκώσει τους τόνους στο θέμα της Κύπρου, τι θα γίνει;

«Θα υπάρξει ένταση, ίσως υπάρξουν «καινούργια Ιμια», ίσως κάτι χειρότερο».

Αρα, λέτε ξεκάθαρα ότι η Ελλάδα φοβάται την Τουρκία.

«Δεν ακούγεται πολύ ευχάριστο, αλλά ναι».

Θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα διαφορετικά εάν, τα 37 χρόνια που μεσολάβησαν από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η Ελλάδα κυβερνιόταν από πιο ισχυρές προσωπικότητες, πολιτικούς, διπλωμάτες κ.λπ.;

«Θεωρώ ότι στο θέμα της Κύπρου, όλα αυτά τα χρόνια, υπήρξε από την πλευρά της Ελλάδας μια έλλειψη επιμονής. Από τη μια είχες τη δημόσια ρητορική του Ανδρέα Παπανδρέου, μπλα-μπλα-μπλα, μετά την ήπια προσέγγιση του Καραμανλή στη Ρωσία, αλλά κάπως αυτά δεν συνδυάστηκαν ποτέ. Κι αυτό είναι χαρακτηριστικό της Ελλάδας: οι Ελληνες δεν δείχνουν διάθεση να ενεργήσουν ομαδικά, πριν φτάσει το τελευταίο λεπτό. Κυρίως για κομματικούς λόγους. Βέβαια, για να είμαι δίκαιος, η Ελλάδα δεν ελέγχει απολύτως το τι συμβαίνει».

Για ποιο λόγο;

«Υπάρχουν τεράστια συμφέροντα, αυτή τη στιγμή με το θέμα του πετρελαίου γίνονται πολλά στο παρασκήνιο με την Κύπρο, την Ελλάδα, το Ισραήλ, την Τουρκία, όπως π.χ. το Καστελόριζο, με την Τουρκία να διεκδικεί τις περιοχές γύρω από αυτό, διεκδίκηση που φαινομενικά δεν έχει σχέση με την Κύπρο αλλά φυσικά εντάσσεται στη γενικότερη τουρκική εξωτερική πολιτική. Ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που δεν έχουν κάνει ακόμη την εμφάνισή τους αλλά σίγουρα θα την κάνουν στον επόμενο γύρο, διεκδικώντας πρόσβαση στα πετρελαϊκά αποθέματα της περιοχής: οι Ρώσοι. Οπότε, για να είμαι δίκαιος με τους Ελληνες, υπάρχουν διπλωμάτες που γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά γνωρίζουν επίσης ότι οι Αγγλοσάξονες υποστηρίζουν την Τουρκία περισσότερο από την Ελλάδα. Κι ότι αν τα πράγματα φτάσουν σ’ ένα κρίσιμο σημείο, η Αμερική και η Βρετανία στο τέλος θα πάνε με το μέρος της Τουρκίας. Παράλληλα, η Ευρώπη είναι αδύναμη. Δεν έχει δείξει το κουράγιο που απαιτείται για να παίξει ρυθμιστικό ρόλο σε όλα αυτά».

Πρόσφατα, με αφορμή το πετρέλαιο, υπήρξε προσέγγιση Κύπρου-Ισραήλ.

«Νομίζω ότι η Τουρκία θα χρησιμοποιήσει τη συγκεκριμένη προσέγγιση για να διαιρέσει την Ελλάδα και την Κύπρο. Βέβαια, και ο Παπανδρέου «χόρεψε πολύ» με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου. Θεωρώ ότι ήταν ένας «χορός τακτικής»…».

…ο οποίος δεν βοήθησε την Ελλάδα;

«Οχι, επειδή εκνεύρισε τον Ερντογάν. Είναι καλή ιδέα να ερεθίζεις τον Ερντογάν; Εντάσσεται στα συμφέροντα της Ελλάδας να είναι πάρα πολύ κοντά στο Ισραήλ ή μήπως είναι καλύτερο να κρατά κάποιες αποστάσεις;».

Πώς αντιμετωπίζει η Ελλάδα την προσέγγιση Κύπρου-Ισραήλ;

«Προφανώς η Ελλάδα θέλει να διασφαλίσει ότι η Κύπρος δεν θα κάνει κάτι που θα προκαλέσει προβλήματα σε σχέση με τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, όπως π.χ. συμβαίνει ήδη με το Καστελόριζο. Η Ελλάδα προς το παρόν δεν μπορεί να εξορύξει το δικό της πετρέλαιο, π.χ. στη Λήμνο, αφού η Τουρκία απειλεί. Συνεπώς η Ελλάδα ασφαλώς και θα επιδιώξει να εκμεταλλευτεί το τι κάνει η Κύπρος, κρατώντας όμως το Αιγαίο «εκτός»».

Και η Τουρκία; Πώς θα διαχειριστεί τη νέα κατάσταση;

«Η Τουρκία, εξαιτίας αυτής της προσέγγισης και εξαιτίας των πετρελαίων, θα γίνει πιο εχθρική απ’ ό,τι ήδη είναι. Θα προσπαθήσει να κερδίσει όσο περισσότερα μπορεί, και αυτό θα αυξήσει την ένταση».

Ποιος θα ήταν ο ιδανικός, κατά την άποψή σας, τρόπος χειρισμού της όλης κατάστασης από την Ελλάδα;

«Να υποστηρίξει αυτό που κάνει η Κύπρος. Βέβαια φοβάμαι ότι ίσως η Κύπρος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την προσωρινή κόντρα Τουρκίας – Ισραήλ. Ωστόσο, μην ξεχνάτε ότι οι δύο χώρες συνεχίζουν να έχουν μεταξύ τους στρατιωτικές συμφωνίες, ενώ η Αμερική και η Βρετανία δουλεύουν πολύ πολύ σκληρά για να εξασφαλίσουν ότι οι ισραηλινοτουρκικές σχέσεις θα συνεχίσουν στο στρατιωτικό επίπεδο, αν και όχι δημοσίως. Και δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει αυτή η δημόσια εχθρότητα».

Δηλαδή, πιθανόν η Κύπρος να παγιδευτεί υπερεκτιμώντας αυτήν τη φαινομενική κόντρα Τουρκίας -Ισραήλ;

«Θα μπορούσε. Αλλά γεγονός είναι ότι η Κύπρος βρίσκεται ξανά στο επίκεντρο: και αυτή τη φορά όχι μόνο για γεωπολιτικά παιχνίδια αλλά και για πετρελαϊκά. Και πάλι υπάρχει ένα γαϊτανάκι: Τουρκία, Κύπρος, Ισραήλ (που σημαίνει Λίβανος και Συρία), την ίδια στιγμή έχουμε κάποια «προβληματάκια» στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, ενώ δεν είμαι σίγουρος ότι η Αμερική και η Βρετανία έχουν καταλήξει σε μια δική τους πολιτική, αφού πιθανότατα περιμένουν να δουν πού θα «κάτσει η μπίλια» σε όλα αυτά που συμβαίνουν. Ταυτόχρονα η γαλλο-γερμανική πολιτική είναι διαφορετική από την αγγλοσαξονική, ιδίως στη Βόρεια Αφρική, ενώ η Ρωσία δρα αργά, υπομονετικά, σταθερά και μεθοδευμένα, όπως πάντοτε έκανε στην ιστορία της, περιμένοντας ενδεχομένως να επωφεληθεί από την όλη σύγχυση που επικρατεί. Ιστορικά, οι Ρώσοι θεωρούσαν πάντοτε την πρόσβασή τους στη Μεσόγειο εξαιρετικά σημαντική. Μην ξεχνάτε ότι οι Ρώσοι εναντιώθηκαν απόλυτα στο σχέδιο Ανάν και θα το ξανακάνουν εάν δουν ότι θίγονται τα συμφέροντά τους, τα οποία στην Κύπρο είναι τεράστια. Ημουν εκεί πριν από λίγες μέρες και μπορούσες να δεις τους Ρώσους παντού. Οι Ρώσοι είναι εκεί και περιμένουν. Απλώς οι Αμερικανοί παίζουν ντραφτ, όπου ενεργείς γρήγορα, ενώ οι Ρώσοι σκάκι, όπου σκέφτεσαι πολύ πριν κάνεις την κίνησή σου. Η Ρωσία είναι πολύ έξυπνη στην εξωτερική της πολιτική. Μερικές φορές, όταν θεώρησε αναγκαίο, υποστήριξε και την Τουρκία. Αλλά το μεγάλο πετρελαϊκό παιχνίδι που πλέον παίζεται συνδέεται με την Κύπρο. Αν δεις το χάρτη, η εικόνα είναι φρικτή».

Τι εννοείτε με το «φρικτή»;

«Εννοώ ότι είναι γεμάτη από αγωγούς πετρελαίου και αερίου. Ο ένας πηγαίνει στην νότια Ιταλία, ο Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη συνεχίζει να μην είναι έτοιμος, τον οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου δυστυχώς δεν υποστήριξε όσο θα έπρεπε. Οι Ρώσοι τα βλέπουν όλα αυτά και είναι θυμωμένοι. Επίσης, η Ρωσία προμηθεύει την Ευρώπη με αέριο αλλά αυτό είναι το όπλο της και μπορεί να απειλήσει να «κλείσει τη στρόφιγγα» εάν δει να απειλούνται τα συμφέροντά της στη Μεσόγειο. Η Ρωσία συνήθως υποστηρίζει την επίσημη θέση της κυπριακής κυβέρνησης. Η Ρωσία συνήθως δεν υποστηρίζει την ισραηλινή πολιτική εναντίον των Παλαιστινίων. Αυτό που θα ήθελε η Ρωσία, στον επόμενο «γύρο», σε λίγους μήνες, είναι να εκμεταλλευτούν οι ρωσικές εταιρείες το αέριο στα νερά της Μεσογείου. Τώρα υπάρχει μια αμερικανική εταιρεία που έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον και μια ισραηλινή. Θα υπάρξουν και άλλες στο μέλλον: γερμανικές, γαλλικές, ρωσικές κ.ά. Συνεπώς η κυπριακή πλευρά θα πρέπει να έχει καλές σχέσεις με όλους. Θυμήσου τον Μακάριο, πώς ισορροπούσε ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση».

Η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι πιο δυναμική στο θέμα της εκμετάλλευσης των ενεργειακών της αποθεμάτων;

«Κατά την άποψή μου, η Ελλάδα θα έπρεπε να ζητήσει πολύ μεγαλύτερη βοήθεια από τη Ρωσία για πετρελαϊκές έρευνες. Παραδοσιακά, αφήνοντας έξω την ιδεολογία και τα υπόλοιπα, η Ρωσία έχει υπάρξει η λιγότερο εχθρική μεγάλη δύναμη απέναντι στην Ελλάδα. Η Ρωσία τώρα έχει λόγους να μην εμπιστεύεται την Ελλάδα. Στη διάρκεια της κρίσης η Ρωσία προσφέρθηκε να δώσει ένα μεγάλο φθηνό δάνειο, το οποίο ίσως οδηγούσε στην αποφυγή του ΔΝΤ. Ο Παπανδρέου είπε «όχι», απέρριψε την προσφορά, με τη δικαιολογία ότι θα βρισκόμασταν κάτω από τον έλεγχο των Ρώσων. Είναι άραγε βέβαιο ότι θα βρισκόμασταν κάτω από το ρωσικό έλεγχο με τον ίδιο τρόπο που βρισκόμαστε τώρα κάτω από τον έλεγχο του ΔΝΤ; Δεν είμαι αριστερός, απλώς προσπαθώ να ακολουθήσω την κοινή λογική. Συνεπώς, η διπλωματία της ελληνικής πλευράς με τη Ρωσία δεν μελετήθηκε τόσο στενά όσο θα έπρεπε και δεν υπήρξε τόσο αποτελεσματική όσο θα μπορούσε. Και ο μόνος λόγος που μπορώ να σκεφθώ είναι η αγγλοσαξονική πίεση και ελληνικά ιδρύματα, όπως το ΕΛΙΑΜΕΠ, με τους κ. Βερέμη και Κουλουμπή, που εκφράζουν την αμερικανική θέση στην Ελλάδα».

Οι πρόσφατες εξεγέρσεις στην Αίγυπτο, την Τυνησία, τη Λιβύη κ.λπ. πώς μπορούν να επηρεάσουν την Ελλάδα;

«Η Ελλάδα πάντοτε προσπαθούσε να ισορροπήσει τις σχέσεις της με τον αραβικό κόσμο και το Ισραήλ. Τώρα, με τη συνεργασία της με το Ισραήλ, το πράγμα μπερδεύεται λιγάκι…»

Η Τουρκία μπορεί να ενδυναμωθεί από αυτές;

«Ναι, επειδή μπορεί να παρουσιαστεί ως ο εγγυητής της σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή».

Η Ελλάδα δεν μπορεί να το κάνει αυτό;

«Η Ελλάδα έχει προσπαθήσει να το κάνει αυτό. Αλλά δεν είναι στη Μέση Ανατολή».

Η Κύπρος είναι;

«Γεωγραφικά, ναι. Διανοητικά, όχι και τόσο. Βέβαια η Κύπρος μπορεί να παρουσιαστεί ως εστία σταθερότητας. Οπως έγινε με την κρίση στον Λίβανο: πόσο χρήσιμη αποδείχθηκε η Κύπρος, όπου συνέρρεαν οι πρόσφυγες κ.λπ.».

Για την ενδεχόμενη ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. τι λέτε;

«Υποστηρίζω τη γαλλογερμανική θέση για μια ειδική σχέση της Τουρκίας με την Ευρώπη. Ασπάζομαι την άποψη του Ζισκάρ Ντ’ Εστέν ότι η ένταξη της Τουρκίας θα είναι το τέλος της Ευρώπης. Αφού η Τουρκία δεν είναι στην Ευρώπη. Επειτα, πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζουν η Αμερική και η Βρετανία την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη, όταν η Τουρκία κατέχει μέρος της Ευρώπης, το οποίο δεν αναγνωρίζεται; Αν και είμαι βέβαιος ότι οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί δεν θέλουν δύο επίσημα αναγνωρισμένα κράτη στην Κύπρο, γιατί τότε τι θα γίνει με τις Συνθήκες, τι θα γίνει με τις βάσεις τους στο νησί; Θέλουν μια αδύναμη κεντρική κυβέρνηση ενώ ο μεγαλύτερος φόβος τους, παρότι δεν θέλουν να το παραδεχτούν, είναι η Ρωσία. Συνεχίζουν να διακατέχονται από αυτή την εμμονή».

Συνεπώς, ο Ψυχρός Πόλεμος δεν έχει ακόμη τελειώσει;

«Ασφαλώς και όχι. Αλλωστε και ο Ψυχρός Πόλεμος δεν ήταν για την ιδεολογία, η οποία απλώς αποτελούσε τη δικαιολογία. Ηταν περί συμφερόντων οικονομικών. Κι αυτό συνεχίζεται με έναν πιο μαλακό τρόπο δημόσια αλλά με σκληρό στο παρασκήνιο. Οι Ρώσοι δεν ακούγονται πολύ τον τελευταίο καιρό κι αυτό είναι ενδιαφέρον. Ισως σύντομα στην Κύπρο κάποιες μοσχοβίτικες τρομπέτες ηχήσουν…»

Τους Βρετανούς, οι Κύπριοι πώς τους βλέπουν;

«Τους αρέσει ο βρετανικός τρόπος ζωής, οι βρετανικές ιδέες, η βρετανική οργάνωση, αλλά δεν εμπιστεύονται τις βρετανικές κυβερνήσεις. Και νομίζω ότι έχουν πολύ καλούς λόγους γι’ αυτό. Γνωρίζουν ότι η βρετανική κυβέρνηση είναι σε συνεννόηση με την αμερικανική. Οι Κύπριοι έχουν επίσης πολύ υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και πολύ υψηλό ποσοστό δαπανών για την παιδεία. Το 8% του προϋπολογισμού τους πηγαίνει στην εκπαίδευση ενώ στην Ελλάδα είναι, πόσο, 2-2,5%; Στην πραγματικότητα οι Κύπριοι είναι λίγο παραπάνω Ευρωπαίοι από τους Ελληνες. Δεν είναι Βαλκάνιοι, είναι κοσμοπολίτες. Επίσης, είναι πιο οργανωμένοι από τους Ελληνες ενώ και οι «πελατειακές σχέσεις» που διακρίνουν την ελληνική κοινωνία βρίσκονται στην Κύπρο σε χαμηλότερο επίπεδο· υπάρχει μεγαλύτερη διαφάνεια».

Η Ελλάδα βγήκε κερδισμένη από τη διαχρονική σχέση της με τη Βρετανία και την Αμερική;

«Γενικά, η Ελλάδα δεν υπήρξε τόσο ικανή όσο η Τουρκία στο να κερδίσει τη στρατηγική και πολιτική στήριξη της Βρετανίας και της Αμερικής ή ακόμη και της Γαλλίας και της Γερμανίας. Επειδή τα ελληνικά πολιτικά κόμματα δεν θα συμφωνήσουν ποτέ σε μια κοινή πολιτική. Η Ελλάδα φοβάται να πάρει ρίσκα, να μπλοφάρει, ενώ η κατάσταση απαιτεί κάποια ρίσκα, έστω υπολογισμένα. Η Αμερική είναι στην άλλη άκρη του κόσμου, η Ρωσία είναι δίπλα της. Η Ελλάδα πρέπει να κερδίσει μεγαλύτερη υποστήριξη από τη Ρωσία και, αν χρειαστεί, την Κίνα, για να φτάσει σε λύση με την Τουρκία για την Κύπρο. Βέβαια χρειάζεσαι πολύ σπουδαία διπλωματία για να το πετύχεις αυτό. Η Τουρκία είναι καλύτερη στις διεθνείς δημόσιες σχέσεις, χρησιμοποιεί μεγάλα ξένα γραφεία για να υποστηρίζουν τις υποθέσεις της. Η Ελλάδα είναι πολύ διχασμένη, κοιτά πολύ το τώρα, δεν βλέπει σε βάθος χρόνου και δεν μπορεί να δουλέψει ομαδικά. Υπάρχει και το γνωστό ανέκδοτο με τους Ελληνες και τους Γιαπωνέζους: Ενας Ελληνας είναι θαύμα, ένας Γιαπωνέζος είναι ένας «καθυστερημένος». Δύο Ελληνες είναι δύσκολοι, δύο Γιαπωνέζοι είναι απλώς βλάκες. Είκοσι Ελληνες είναι καταστροφή, είκοσι Γιαπωνέζοι είναι ένα θαύμα…».

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=12/03/2011&id=258808

Αρα, τα προβλήματα της Ελλάδας είναι η διχόνοια και ο ατομισμός.

«Και, σε επίπεδο κοινωνίας, η ξενομανία της. Η Ελλάδα έχει τάση να εισάγει οτιδήποτε ξένο, ανεξαρτήτως αν είναι καλό, κακό ή άσχημο. «Είναι ξένο, ω!, πρέπει να είναι καλό! πρέπει να είναι καλύτερο από τα δικά μας!». Δείτε την υπουργό Παιδείας, τη Διαμαντοπούλου: είναι ένα τέτοιο παράδειγμα στην εκπαίδευση· θα σκοτώσει την εκπαίδευση αν συνεχίσει έτσι! Προσπαθεί να αντιγράψει αγγλοσαξονικές αηδίες, να ρωτάς το μικρό παιδί «ποια είναι η ταυτότητά σου;» κ.λπ. Υπάρχει καλό εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα, δεν χρειάζεται να εισαχθούν νέες ιδέες, χρειάζεται απλώς να αξιοποιηθούν οι υπάρχουσες. Υπάρχουν όμορφα πράγματα εδώ, όμως οι Ελληνες δεν είναι υπερήφανοι γι’ αυτά, θαυμάζουν πολύ τα ξένα πράγματα. Αλλά αυτός ο θαυμασμός δείχνει κάτι: ότι δεν μπορείς να κάνεις τη διάκριση μεταξύ τού τι είναι πράγματι καλό και τι είναι κακό. Υιοθετούνται θεωρίες από το εξωτερικό στην Ελλάδα και «η πλάκα», πολλές φορές, είναι ότι η ρίζα αυτών των θεωριών βρίσκεται στην αρχαία Ελλάδα! Θα ήθελα να δω λίγο παραπάνω αυτοσεβασμό στους Ελληνες. Ακούω πολλούς να λένε: «Με το ΔΝΤ χάνουμε τον αυτοσεβασμό μας». Μα, αυτό έπρεπε να το σκεφτείς είκοσι, τριάντα χρόνια πριν, όχι τώρα! Τι διάολο έκανες τόσον καιρό;». *

ΔΝΤ: τα κράτη αφήνουν τις τράπεζες στο απυρόβλητο…

Σε ένα συμπέρασμα που εκπλήσσει – όχι κατά την ουσία του αλλά επειδή συνιστά στροφή 180 μοιρών έναντι των θέσεων του ίδιου οργανισμού κατά την τελευταία 30ετία – καταλήγει μελέτη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σχετικά με την αντιμετώπιση των προβλημάτων του τραπεζικού τομέα μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση: τα κράτη επιδεινώνουν τα προβλήματα, υποστηρίζεται, εξαιτίας των πολύ αργών ταχυτήτων με τις οποίες κινούνται προς την αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος, σε σύγκριση με προηγούμενες κρίσεις!..

Όπως υποστηρίζεται στην έκθεση, ενώ η ταχεία ανταπόκριση των κυβερνήσεων στην κρίση του 2007 – 2008 με τα δημοσιονομικά μέτρα στήριξης της οικονομίας και με τις πολιτικές νομισματικής χαλάρωσης βοήθησε στην αντιμετώπιση των επιπτώσεων της, εν τούτοις οι κυβερνήσεις υποστήριξαν τις τράπεζες με ρευστότητα και παροχή εγγυήσεων δίχως να επιμείνουν σε μια θεμελιώδη εκκαθάριση των ισολογισμών τους. «Η διάγνωση και η αποκατάσταση των ισολογισμών των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και η αναδιάρθρωση των στοιχείων ενεργητικού τους έχει προχωρήσει πολύ λιγότερο από ό,τι θα έπρεπε στο παρόν στάδιο», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην έκθεση. «Η εμπιστοσύνη στα χρηματοπιστωτικά συστήματα εξαρτάται ακόμη σε μεγάλο βαθμό από την κρυφή και φανερή στήριξη των κεντρικών τραπεζών και των κρατών».

Η μελέτη αναφέρει ακόμα ότι η προσδοκία για μελλοντική στήριξη από τις κεντρικές τράπεζες έχει ενισχύσει τον ‘ηθικό κίνδυνο’ στο σύστημα προσυπογράφοντας τις επικίνδυνες δραστηριότητες των τραπεζών – και σημειώνει περαιτέρω ότι ο κίνδυνος επαυξάνεται από τη μεγάλη συγκέντρωση μέσα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα σε πολλές χώρες όπου υπάρχουν ιδρύματα τα οποία θεωρούνται συστημικού μεγέθους, άρα κρίνεται ότι δεν μπορούν να αφεθούν σε χρεοκοπία.

Να επισημάνουμε βεβαίως ότι η έκθεση δεν αντιπροσωπεύει κάποια επίσημη διακήρυξη των θέσεων της διεύθυνσης ή του εκτελεστικού συμβουλίου του ΔΝΤ, αποτελεί μελέτη εμπειρογνωμόνων με συμπεράσματα για να αποτελέσουν βάση των συστάσεων του Ταμείου για την αντιμετώπιση μελλοντικών κρίσεων. Έχει όμως σημαντική αξία για την καταγραφή των τάσεων της παρούσας κρίσης καθώς τα συμπεράσματα αυτά αντλούνται μετά από τη σύγκριση των εξελίξεων της χρηματοπιστωτικής κρίσης της περιόδου 2007-2008 με άλλες μεγάλες κρίσεις που σημειώθηκαν μεταξύ του 1991 και του 2007. Τα προς σύγκριση παλαιότερα επεισόδια περιλαμβάνουν τις τραπεζικές κρίσεις στις Σκανδιναβικές χώρες στις αρχές της δεκαετίας του 1990, τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις της Ασίας και της Ρωσίας το 1997 και 1998 αντίστοιχα και το χρεοστάσιο της Αργεντινής το 2007.

Αυτό που τονίζεται λοιπόν είναι πως σε σύγκριση με τις προηγούμενες κρίσεις οι σημερινές κυβερνήσεις έκαναν ελάχιστα προκειμένου να επιβάλουν στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα διαγραφές των προβληματικών στοιχείων ενεργητικού ή να χρησιμοποιήσουν χρήματα των φορολογουμένων προκειμένου να απομακρύνουν οι ίδιες τα στοιχεία αυτά από τους τραπεζικούς ισολογισμούς. Για παράδειγμα κατά τη διάρκεια της ασιατικής κρίσης η Ταϊλάνδη και η Νότια Κορέα αγόρασαν προβληματικά στοιχεία ενεργητικού που αντιστοιχούσαν στο 13,7% και το 19,5% του ΑΕΠ τους. Τα ανάλογα αμερικανικά προγράμματα από το 2007 και εξής αντιπροσωπεύουν κάτι λιγότερο του 2% του αμερικανικού ΑΕΠ.

Όπως δήλωσε η Σέιλα Παζαρμπασίογλου, μία εκ των επικεφαλείς της μελέτης και ανώτατη αξιωματούχος του τμήματος νομισματικών αγορών και κεφαλαιαγορών του ΔΝΤ, η ταχεία δημοσιονομική στήριξη, η νομισματική χαλάρωση και η χαλάρωση των εποπτικών κανόνων από πλευράς των αρχών με στόχο τη στήριξη των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων μπορεί στην πραγματικότητα να περιόρισαν την ανάγκη για πιο μακροπρόθεσμες μεταρρυθμίσεις. «Η νομισματική χαλάρωση στήριξε τις τιμές των στοιχείων ενεργητικού και μέσα από αλλαγές των λογιστικών προτύπων τα ιδρύματα πέτυχαν να εμφανίσουν πιο θετική εικόνα», παρατηρεί. «Όλα αυτά όμως έδεσαν τα χέρια των αρχών και απέτρεψαν τη λήψη διαρθρωτικών μέτρων».

Σε ό,τι αφορά ειδικότερα την Ευρώπη, η έκθεση του ΔΝΤ αναφέρει ότι τα ‘τεστ αντοχής’ της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την κατάσταση των ευρωπαϊκών τραπεζών υπήρξαν πολύ λιγότερο καθησυχαστικά έναντι των αμερικανικών, κυρίως εξαιτίας της αβεβαιότητας σχετικά με την αυστηρότητα της υιοθετηθείσας διαδικασίας αλλά και επειδή δεν δρομολόγησαν πουθενά  μια πλήρη αναδιάρθρωση των τραπεζών.

Να σημειώσουμε ότι το ΔΝΤ βρίσκεται σε διαδικασίες ενδοσκόπησης σε ό,τι αφορά την  αποτυχία του να προβλέψει ή να αποτρέψει την τελευταία παγκόσμια χρηματοπιστωτική  κρίση αλλά και τον ευρύτερο ρόλο του εξαιτίας της υποστήριξης που επί 30 χρόνια παρείχε  στην απορύθμιση του χρηματοπιστωτικού τομέα και στην απελευθέρωση των κεφαλαιαγορών.

Και να δούμε επί τη ευκαιρία πόσο τα συμπεράσματα των εμπειρογνωμόνων του ΔΝΤ καταφάσκουν στις θέσεις και την προβληματική του βιβλίου του Φιλίπ Λεγκρέν, Afterscock: Reshaping the World Economy After Crisis –θέσεις που με πολλούς άλλους μοιράζεται – ότι η σημερινή κρίση της Ευρωζώνης δεν είναι πρωτίστως κρίση του ευρώ αλλά του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και των ευρωπαϊκών τραπεζών, η οποία μάλιστα επιδεινώνεται εξαιτίας της επιμονής των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να προστατέψουν με κάθε τρόπο, και εν ανάγκη συγκεκαλυμμένα, τις τράπεζες σε βάρος των Ευρωπαίων φορολογουμένων:

«Στα χρόνια της μεγάλης φούσκας το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα υποτιμούσε τον κίνδυνο και κατένειμε λάθος τα κεφάλαια. Οι χορηγήσεις δανείων με υπερβολικά χαμηλό κόστος ήταν υπερβολικές και προς πολλές κατευθύνσεις: προς τους δανειολήπτες των αμερικανικών στεγαστικών υψηλού κινδύνου, προς τους κατασκευαστές ακινήτων της Ισπανίας, προς τις τράπεζες της Ισλανδίας και της Ιρλανδίας, προς το Ντουμπάι και την Ελλάδα. Ανάμεσα στους μεγαλύτερους δανειστές ήταν οι ευρωπαϊκές τράπεζες. Έτσι σήμερα έχουν βρεθεί φορτωμένες με ολόκληρα βουνά χρεογράφων – κρατικά ομόλογα, τραπεζικά ομόλογα και κατασκευαστικά δάνεια – που πολύ θα ήθελαν να μην έχουν. Οι περισσότερες τράπεζες έχουν ισχυρό πρόβλημα ρευστότητας και παραμένουν ζωντανές μόνο χάρη στη φτηνή χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ορισμένες έχουν υποστεί πολύ μεγάλες ζημιές τις οποίες όμως έχουν μόνον μερικώς αναγνωρίσει. Κατά συνέπεια κάποιες τράπεζες είναι στην πραγματικότητα αφερέγγυες. (…) Η ευρωπαϊκή κρίση είναι κατά τον πυρήνα της μια διαπάλη για το ποιος θα πληρώσει στο τέλος αυτές τις τραπεζικές ζημιές». (…) Επειδή η ανοχή των ψηφοφόρων απέναντι στη χρηματοδότηση των τραπεζών μειώθηκε συν τω χρόνω, οι κυβερνήσεις ενεργούν με συγκεκαλυμμένο τρόπο: με τη χορήγηση μεγάλων δανείων στην Ελλάδα και την Ιρλανδία έτσι ώστε αυτές να αποπληρώσουν τις γερμανικές, τις γαλλικές, και τις βρετανικές τράπεζες στο σύνολο των απαιτήσεών τους – κι όλα αυτά με το πρόσχημα της υπεράσπισης του ευρώ. Πρόκειται για μια στρατηγική άδικη, κοστοβόρα, επικίνδυνη και αναποτελεσματική. Τα κράτη επιβαρύνουν τους φορολογούμενους με πολύ μεγάλα ποσά που θα θέσουν σε κίνδυνο τη μελλοντική τους οικονομική ανάπτυξη.  Επιπλέον, όλα αυτά ενθαρρύνουν την χρηματοπιστωτική κερδοσκοπία, και όχι μόνο των προβληματικών τραπεζών. Κεφάλι κερδίζουν οι τράπεζες, γράμματα χάνουν οι φορολογούμενοι. (…)  Αντί της θυσίας των φορολογουμένων προκειμένου να προστατευτούν οι ομολογιούχοι, της πτώσης των χωρών στα δίχτυα των αγορών σε ένα φαινόμενο ντόμινο και της αποτυχίας αντιμετώπισης του υποκείμενου τραπεζικού προβλήματος, αυτό που απαιτείται σήμερα είναι μια πανευρωπαϊκή λύση που θα υποχρεώσει τις τράπεζες να αναγνωρίσουν τις ζημιές τους και τους κατόχους ομολόγων να συμβάλουν στην αποκατάσταση της κεφαλαιακής βάσης των τραπεζών αν αποδειχτεί απαραίτητο.(…) Είμαστε μπροστά σε μια αποφασιστική στιγμή για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα κυριαρχήσουν τα στενά συμφέροντα των τραπεζιτών πάνω στα συμφέροντα της κοινωνίας ολόκληρης;».

http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2011-03-10-23-59-22-2011031034536/

Το θαλασσοδάνειο του [κρατικοδίαιτου] πολιτισμού

του Παναγιώτη Ψυρίλλου

 

Στην συνάντηση Μέρκελ – Παπανδρέου τον προηγούμενο μήνα ο Έλληνας πρωθυπουργός, χωρίς στο ελάχιστο να θίξει τις παράνομες δραστηριότητες των γερμανικών εταιρειών στην χώρα μας, διαβεβαίωσε τους … Γερμανούς φορολογούμενους ότι η επιτηρούμενη Ελλάδα θα σεβαστεί τα συμφέροντά τους!

Και για να επιβεβαιώσει τα λεγόμενά του παρήγγειλε δυο ακόμη υποβρύχια τύπου 214 από γερμανική εταιρεία. Η κατασκευάστρια εταιρεία των υποβρυχίων, η HDW, έγινε γνωστή στην χώρα μας όχι από τα υποβρύχια, που της είχε παραγγείλει η κυβέρνηση Σημίτη, αλλά από τις μίζες που κατέβαλλε για να μας προσφέρει τις ακριβές υπηρεσίες της. Αλλά αυτά είναι περασμένα ξεχασμένα.

Στο καπάκι αυτής της νέας παραγγελιάς, στο σχέδιο νόμου για την καταπολέμιση της … φοροδιαφυγής,  η πλημμελώς επιτηρούμενη κυβέρνηση προώθησε στα μουλωχτά νομοθετική ρύθμιση με την οποία … διευκολύνεται ο Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών στην αποπληρωμή δανείου 95 εκατομμυρίων ευρώ που έλαβε το 2007 από την Εθνική Τράπεζα με την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου.

Κι όλο αυτό το κουβαρναραλίκι γίνεται χωρίς το Δημόσιο να έχει καμιά αξίωση μάλιστα από το Μέγαρο!

Με απλά λόγια το νέο φέσι που η κυβέρνηση φόρεσε στον έλληνα φορολογούμενο με πρόσχημα τον ακαδημαϊσμό, που η αρχοντοχωριατιά της θεωρεί πολιτισμό, αυξάνει το δημόσιο χρέος κατά 95 εκατομμύρια ευρά. Σκοπός του θαλασσοδανείου ήταν να να ολοκληρωθούν οι κτιριακές εγκαταστάσεις του Μεγάρου, που θεμελιώθηκε είκοσι χρόνια πριν με περιβαλλοντικές και πολεοδομικές παραβάσεις!

Έλεος! Η πολιτεία δεν βρίσκει μικροκονδύλια για την θέρμανση των σχολείων ή τον αλεξίσφαιρο εξοπλισμό των αστυνομικών αλλά βρίσκει 95 εκατομμύρια για ένα ακριβοπληρωμένο Ν.Π.Ι.Δ.

Βεβαίως από την πλευρά του Μεγάρου αρνούνται ότι είναι κρατικοδίαιτος οργανισμός, αφού το 2010 που έλαβε μόνο 8 εκατομμύρια ευρώ το κράτος κάλυψε μόνο εν μέρει τις ανάγκες του (περίπου 40%), αποσιωπώντας όμως το γεγονός ότι συστηματικά ενισχύεται επιπλέον από τις χορηγίες κρατικών εταιρειών στις οποίες προστίθεται το σκάνδαλο της δανειακής κάλυψης των 95 εκκατομυρίων.

Κι όλα αυτά μεσούσης της κρίσης και σ΄ ένα νομοσχέδιο που υποτίθεται ότι χτυπά την φοροδιαφυγή, φυλακίζοντας μικροεπιτηδευματίες που αδυνατούν ν’ αποπληρώσουν τα χρέη τους και κλείνουν χωρίς καμία κρατική βοήθεια τις επιχειρήσεις τους.

Αλλά οι επιχειρήσεις που κλείνουν δεν καλύπτονται από τον ΔΟΛ στον οποίο τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση –επί των αθλίων ημερών της οποίας έγινε, εκτός από το χτύπημα της διαπλοκής στα σουβλατζίδικα, και η επίμαχη δανειακή σύμβαση- δεν χάνουν ευκαιρία να δείξουν την αδυναμία τους. Ο εκπρόσωπος τύπου μάλιστα της Ν.Δ. δήλωσε το εξής αντιπολιτευτικό αμίμητο:  «Το Μέγαρο Μουσικής είναι περιουσία του ελληνικού λαού, παράγει πολιτισμό, δεν μπορούμε να τα αφήσουμε να καταρρεύσουν όλα Το Μέγαρο θα πρέπει να βοηθηθεί, το παραγόμενο αποτέλεσμα είναι για όλο το λαό».

Τον λαό που μπορεί να στερείται το ψωμί αλλά θα χορτάσει τις διπλοπενιές.

Υ.Γ. Για όσους έχουν μνήμη αφρόψαρου υπενθυμίζουμε ότι μια από τις πρώτες, εάν όχι η πρώτη επίσκεψη, που έκανε ο αντικαθεστωτικός κ. Σαμαράς ως υπουργός πολιτισμού ήταν συμπτωματικά στο Μέγαρο Μουσικής. Το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάζεται να κάνει βίζιτες διότι έχει εξ αρχής κατασκηνώσει εντός του Μεγάρου.

http://www.manifestomag.gr/2011/03/blog-post_8387.html#more

Το Όσκαρ, οι τραπεζίτες και… η φυλακή

«Ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό, αλλά πρέπει να αρχίσω σημειώνοντας, ότι τρία χρόνια μετά από μια τρομακτική οικονομική κρίση, που προκλήθηκε από απάτες, δεν έχει πάει φυλακή έστω  ένα στέλεχος τράπεζας. Κι αυτό είναι άδικο».

Στις τελετές απονομής των κινηματογραφικών βραβείων Όσκαρ συνηθίζεται όσοι βραβεύονται να αρχίζουν τις σύντομες ομιλίες τους με ευχαριστήρια σε όσους τους έχουν υποστηρίξει στην καριέρα τους, αφιερώνοντας λίγες λέξεις ακόμη και για… τους νηπιαγωγούς τους.

Ο Τσαρλς Φέργκιουσον, που πήρε το φετινό βραβείο για το καλύτερο ντοκιμαντέρ, προτίμησε να αρχίσει τη δική του ομιλία με μια σκληρή επίθεση στην Wall Street και καταχειροκροτήθηκε από τις διασημότητες του Χόλιγουντ που βρίσκονταν στο ακροατήριο.

Σημείο των καιρών. Όπως σημείο των καιρών είναι να βραβεύεται από την Αμερικανική Ακαδημία Κινητοματογράφου ένα ντοκιμαντέρ με πολύ σκληρή κριτική για τους μεγάλους τραπεζίτες της Wall Street. Η ταινία έχει τον εύστοχο τίτλο “The inside job” («Δουλειά από μέσα», όπως συνηθίζεται να λέμε για τις ληστείες που είχαν συνεργούς και τραπεζικούς υπαλλήλους).

 Όσοι το έχουν παρακολουθήσει λένε ότι αποτελεί μια θαυμάσια δουλειά ερευνητικής δημοσιογραφίας, με συνεντεύξεις πολλών από τους πρωταγωνιστές της κρίσης και εξαιρετικά διεισδυτική ματιά. Χωρίς να αποκαλύπτει κάτι άγνωστο σε όσους έχουν παρακολουθήσει από κοντά τα γεγονότα, είναι ένα ντοκιμαντέρ που με πολύ «σφιχτή» αφήγηση και κατανοητό στους περισσότερους λόγο συμπυκνώνει γεγονότα και επιχειρεί να τα ερμηνεύσει, απευθυνόμενο στο ευρύ κινητογραφικό κοινό.

Είναι, λοιπόν, ιδιαίτερα ενδιαφέρον, ότι η Αμερικανική Ακαδημία Κινητογράφου επιλέγει να δώσει ένα βραβείο-διαβατήριο για διεθνή καριέρα σε ένα ντοκιμαντέρ που εκθέτει δημόσια τις «σκοτεινές» πτυχές μιας μεγάλης κρίσης στο αμερικανικό οικονομικό σύστημα, σκιαγραφόντας με εξίσου «σκοτεινούς» τόνους τη δράση των μεγαλύτερων τραπεζιτών. Και αυτό το στοιχείο επιβεβαιώνει, ότι τα ρεύματα οργής κατά των τραπεζιτών στην αμερικανική κοινωνία εξακολουθούν να την διαπερνούν και παραμένουν αρκετά ισχυρά.

Ο Αμερικανός συγγραφέας Μάικλ Λιούις, που μεταξύ άλλων έχει γράψει ένα συναρπαστικό βιβλίο για την κρίση των subprime (“The big short”), προσεγγίζοντας τα γεγονότα μέσα από τα μάτια ελάχιστων περιθωριακών διαχειριστών κεφαλαίων, που κατάλαβαν έγκαιρα την απάτη των μεγάλων τραπεζών, εξήγησε μιλώντας στο CNN γιατί η αμερικανική κυβέρνηση, τόσο της περιόδου Μπους, όσο και της εποχής Ομπάμα, απέφυγε να στείλει τραπεζίτες στη φυλακή.

Όπως τόνισε ο Λιούις, «μια ηγεσία που έχει σκοπό να σταθεροποιήσει το τραπεζικό σύστημα δεν έχει συμφέρον να κινήσει την προσοχή στα εξοργιστικά στοιχεία του συστήματος. Έχουμε ένα σύστημα που κατά βάση έχει διαλυθεί και το εκπληκτικό είναι ότι δεν εκδηλώνεται μια κοινωνική εξέγερση. Η Wall Street επιδοτήθηκε από το Δημόσιο για να παραμείνει κερδοφόρα. Οι τραπεζίτες κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους για να σταματήσουν την πολιτική αλλαγή»…

http://www.banksnews.gr/portal/opinion/2216-2011-02-28-22-51-06

«Βέτο» Ομπάμα στην Μέρκελ για τη χρεοκοπία!

Για δεύτερη φορά μέσα επτά μήνες, ο πρόεδρος Ομπάμα παρεμβαίνει ευθέως στα «εσωτερικά» της ευρωζώνης, προβάλλοντας «βέτο» σε οποιοδήποτε γερμανικό σενάριο επιτάχυνσης της πορείας της Ελλάδας προς την αναδιάρθρωση χρέους. Σε μια ασυνήθιστη επίσκεψη-αστραπή στην Γερμανία, ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τιμ Γκάιτνερ ζήτησε επιτακτικά από το Γερμανό ομόλογό του και από την ηγεσία της ΕΚΤ να εξαντληθούν όλα τα ευρωπαϊκά μέσα στήριξης της Ελλάδας και της Ιρλανδίας, προειδοποιώντας για καταστροφικές συνέπειες μιας «ατελούς» λύσης στις 25 Μαρτίου.

Όπως σημειώνουν κυβερνητικά στελέχη και τραπεζικές πηγές στην Αθήνα, η ευθεία παρέμβαση της Ουάσιγκτον, με «στοχευμένη» άσκηση πίεσης στη γερμανική ηγεσία (το ταξίδι-αστραπή του Γκάιτνερ στην Ευρώπη είχε μοναδικό σταθμό την Γερμανία), έρχεται σε μια στιγμή εξίσου κρίσιμη με την αντίστοιχη παρέμβαση του Μπαράκ Ομπάμα τον περασμένο Μάιο. Τότε, όπως έχουν αποκαλύψει οι “Financial Times”, ένα υπερατλαντικό τηλεφώνημα του προέδρου Ομπάμα στην καγκελάριο Μέρκελ, στη διάρκεια των κρίσιμων διαπραγματεύσεων για το ελληνικό πρόβλημα, είχε συμβάλει καθοριστικά στην κάμψη των δισταγμών της Μέρκελ για τη χορήγηση ενός μεγάλου δανείου διάσωσης της Αθήνας (και των τραπεζών…) από τη χρεοκοπία.

Εξίσου αποφασιστικά κινείται, αν και με αρκετή «διακριτικότητα», τις τελευταίες ημέρες η αμερικανική οικονομική διπλωματία, για να αποτρέψει οποιαδήποτε σκέψη των Γερμανών για γρήγορη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους:

n  Πριν από λίγες ημέρες, ο Μπαράκ Ομπάμα ζήτησε τηλεφωνικά από την Μέρκελ να εξαντλήσει κάθε περιθώριο διευκόλυνσης της Ελλάδας και της Ιρλανδίας στις 25 Μαρτίου, ώστε πάση θυσία να αποφευχθεί μια ταχεία κίνηση των δύο χωρών προς την αναδιάρθρωση χρέους. Σύμφωνα με πληροφορίες, στην αμερικανική πρωτεύουσα υπάρχει ιδιαίτερη ανησυχία τις τελευταίες εβδομάδες, καθώς διαπιστώνεται ότι η γερμανική ηγεσία θεωρεί, εσφαλμένα κατά την άποψη των Αμερικανών, ότι οι αγορές μπορούν σήμερα να «αντέξουν» ένα «κούρεμα» χρεών χώρας της ευρωζώνης, ώστε να ελαχιστοποιηθεί η επιβάρυνση των Γερμανών φορολογουμένων.

n  Αυτή η τηλεφωνική επικοινωνία, σύμφωνα με πηγές στην Αθήνα που έχουν ενημερωθεί από αμερικανικής πλευράς για την εξέλιξη των διαβουλεύσεων μεταξύ Ουάσιγκτον και Βερολίνου, κατέληξε σε συμφωνία των δύο ηγετών για περαιτέρω συζήτηση του θέματος σε κατ’ ιδίαν επαφές του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Στα τέλη της περασμένης εβδομάδας, ανακοινώθηκε από το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών το επικείμενο ταξίδι-αστραπή του Γκάιτνερ στην Γερμανία, παρότι το βεβαρυμμένο πρόγραμμά του δεν φαινόταν να «χωράει» ένα υπερατλαντικό ταξίδι.

n  Τον Αμερικανό υπουργό Οικονομικών «υποδέχθηκαν» χθες στην Γερμανία καταιγιστικά δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου, κοινή συνισταμένη των οποίων ήταν η διαπίστωση, ότι στην περίπτωση της Ελλάδας η μόνη λύση είναι η άμεση αναδιάρθρωση χρέους, καθώς η παράταση της στήριξης φέρνει μόνο κέρδη στους τραπεζίτες και ζημιές στους φορολογουμένους της Γερμανίας.

n  «Το τρέχον αστρονομικό ασφάλιστρο κινδύνου του 16% στα τριετή ελληνικά ομόλογα δείχνει, ότι οι αγορές χρήματος έχουν προ πολλού αρχίσει να βλέπουν την αναδιάρθρωση του χρέους ως αναπόφευκτη. Αλλά οι πολιτικοί στην Αθήνα, τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο έχουν μετατρέψει το θέμα σε ταμπού και, δυστυχώς, βρίσκουν σύμμαχο την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που απασχολεί τους πολιτικούς είναι πώς θα βοηθήσουν τις μεγαλύτερες τράπεζες», έγραψε χαρακτηριστικά η εγκυρότερη γερμανική κεντροδεξιά εφημερίδα, Frankfurter Allgemeine Zeitung.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Γκάιτνερ μετέφερε στον Β. Σόιμπλε το σαφές μήνυμα του προέδρου Ομπάμα και των τραπεζιτών της Wall Street, ότι η Γερμανία θα πρέπει να εγκαταλείψει κάθε σκέψη για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, καθώς κάτι τέτοιο θα προκαλούσε στην παρούσα φάση τεράστιους κραδασμούς στο αμερικανικό τραπεζικό σύστημα, απειλώντας ακόμη και να επαναφέρει τις ΗΠΑ σε τροχιά ύφεσης, ιδιαίτερα αν η Γερμανία επιμείνει στη «σκληρή» συνταγή της παροχής πιστώσεων με το «σταγονόμετρο» και της επιβολής ακραίων μέτρων λιτότητας στις υπερχρεωμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.

Η αμερικανική κυβέρνηση συμμερίζεται την εκτίμηση των Γερμανών, ότι μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους πιθανότατα θα είναι αναπόφευκτη στο μέλλον, αλλά εκτιμά ότι το διεθνές σύστημα είναι περισσότερο ευάλωτο από όσο δείχνει και δεν μπορεί να «σηκώσει» σήμερα το βάρος μιας αναδιάρθρωσης χρέους στην ευρωζώνη και το ντόμινο εξελίξεων που αυτή θα προκαλούσε. Προς το παρόν, τονίζουν στους Γερμανούς οι Αμερικανοί, χρησιμοποιώντας όλη την πειθώ που έχουν κατά παράδοση στις γερμανικές κυβερνήσεις, οι «προβληματικές» χώρες της περιφέρειας θα πρέπει να στηριχθούν γενναιόδωρα με χρηματοδοτήσεις, για να αποφευχθεί μια νέα διολίσθηση στην ύφεση και σε ένα επικίνδυνο, νέο γύρο κρίσης.

Επιπλέον, ο Γκάιτνερ προειδοποίησε την ηγεσία της ΕΚΤ, ότι είναι επίσης πρόωρη κάθε σκέψη για αύξηση των βασικών επιτοκίων του ευρώ, σε μια περίοδο όπου η Fed παρέχει αφειδώς ρευστότητα και κρατά τα επιτόκια του δολαρίου μηδενικά, για να υποστηρίξει την αμερικανική οικονομία. Μια κίνηση από την ΕΚΤ προς την κατεύθυνση της αυστηρότερης νομισματικής πολιτικής στην παρούσα φάση θα αποδυνάμωνε το δολάριο, θα ενίσχυε τις εισαγόμενες πληθωριστικές πιέσεις στις ΗΠΑ και θα ασκούσε αφόρητη πίεση στην Fed να κινηθεί πρόωρα προς τη σύσφιξη της δικής της νομισματικής πολιτικής, χωρίς η αμερικανική οικονομία να «σηκώνει» στην παρούσα φάση υψηλότερα επιτόκια και λιγότερες «ενέσεις» ρευστότητας.

Μιλώντας μετά τη συνάντησή του με τον Σόιμπλε, σε κοινή συνέντευξη Τύπου, ο Γκάιτνερ έδειχνε σίγουρος, ότι το μήνυμα ελήφθη από τους Γερμανούς συνομιλητές του: δήλωσε πεπεισμένος, ότι οι ευρωπαϊκές αρχές έχουν «καταλάβει τι χρειάζεται για να αντιμετωπισθεί η κρίση». Μάλιστα, με μια «κομψή» διπλωματική διατύπωση, αναφέρθηκε στις αντιρρήσεις των Αμερικανών σε μια «λύση» στις 25 Μαρτίου, που θα είναι μονομερώς προσανατολισμένη στη δημοσιονομική πειθαρχία, χωρίς να παρέχονται στις αδύναμες χώρες επαρκείς χρηματοδοτήσεις. Χρειάζεται «σωστή ισορροπία» ανάμεσα στα προγράμματα αυστηρής λιτότητας που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις της περιφέρειας της ευρωζώνης και στην οικονομική στήριξη που θα χρειασθούν οι κυβερνήσεις, για φέρουν αποτελέσματα οι μεταρρυθμίσεις τους, τόνισε ο Γκάιτνερ.

Οι χθεσινές εξελίξεις δημιουργούν αισιοδοξία στην Αθήνα, ότι οι αμερικανικές πιέσεις της τελευταίας στιγμής, λίγα 24ωρα πριν τη Σύνοδο Κορυφής της 11^ης Μαρτίου, θα αποδειχθούν καταλυτικές για να γείρει η πλάστιγγα των ευρωπαϊκών αποφάσεων υπέρ μιας λύσης, που αν μη τι άλλο θα μεταθέτει αργότερα την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, δίνοντας στην κυβέρνηση (και τις ενδιαφερόμενες μεγάλες τράπεζες…) μια τελευταία ευκαιρία να την αποφύγει. Άλλωστε, όπως τόνιζε με νόημα έμπειρο τραπεζικό  στέλεχος, «από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά ουδέποτε κατεγράφη άρνηση συμμόρφωσης γερμανικής κυβέρνησης με τις υποδείξεις της Ουάσιγκτον σε μείζονα θέματα στρατηγικής σημασίας»…

http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/lr——-2011030934421/

Το κρυφό «πακέτο» 11 δις. στις τράπεζες!

Ένα μυστικό «πακέτο» στήριξης των ελληνικών τραπεζών, που ξεπέρασε και τα 11 δις. ευρώ τον περασμένο Σεπτέμβριο, έχει ενεργοποιήσει το υπουργείο Οικονομικών, συντρίβοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ καταθέσεων του Δημοσίου στις τράπεζες, την ώρα ακριβώς που το κράτος βρισκόταν στην «εντατική» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, ενώ «φόρτωνε» με τεράστια φέσια εργολάβους και προμηθευτές, με την επίκληση ταμειακής στενότητας!

Τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος που φέρνει σήμερα στο φως το «B» είναι αποκαλυπτικά της προσπάθειας του υπουργείου Οικονομικών να στηρίξει τη ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος, ιδιαίτερα τον κρίσιμο μήνα Σεπτέμβριο του 2010, όταν οι τραπεζίτες χρειάζονταν απελπισμένα πρόσθετες καταθέσεις, για να εξωραΐσουν τις οικονομικές καταστάσεις 9μήνου, σε μια περίοδο συνεχούς φυγής καταθετών.

Αποκαλύπτουν, επίσης, την πραγματική έκταση του προβλήματος της φυγής καταθέσεων από το τραπεζικό σύστημα: αν το Δημόσιο δεν υπερδιπλασίαζε τις καταθέσεις που διατηρεί στις τράπεζες –πλην της Τράπεζας της Ελλάδος-, η απώλεια καταθέσεων το 2010 θα ήταν αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ μεγαλύτερη.

Σύμφωνα με στοιχεία από το Στατιστικό Δελτίο Οικονομικής Συγκυρίας της ΤτΕ,

n  Το Δημόσιο διατηρούσε την πενταετία 2005-2009 «μικροποσά» καταθέσεων στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα, της τάξεως των 3-4 δις. ευρώ. Το 2009, μάλιστα, όταν το Δημόσιο αντιμετώπισε τη χειρότερη δημοσιονομική κρίση των τελευταίων δεκαετιών, οι καταθέσεις του στις τράπεζες έπεσαν κοντά στα 3 δις. ευρώ, που ήταν και το χαμηλότερο ποσό της πενταετίας.

n  Το πρώτο τετράμηνο του 2010, συνεχίσθηκε η ίδια κατάσταση, με τις καταθέσεις του Δημοσίου να κυμαίνονται στα τέλη κάθε μήνα μεταξύ 2,9 και 4,5 δις. ευρώ. Όλα άλλαξαν εντυπωσιακά από τον Μάιο, τον πρώτο μήνα εισόδου της χώρας στην… εντατική, με την εκταμίευση της πρώτης δόσης του διεθνούς δανείου των 110 δις. ευρώ, από το οποίο φαίνεται ότι άρχισε να… ποτίζεται και το εγχώριο τραπεζικό σύστημα.

n  Τον Μάιο, ειδικότερα, οι καταθέσεις του Δημοσίου ξεπέρασαν τα 6,6 δις. ευρώ και τον Ιούνιο, μήνα κλεισίματος των βιβλίων των τραπεζών για το πρώτο εξάμηνο, τα 7,1 δις. ευρώ. Τον Σεπτέμβριο του 2010, το υπό κατάρρευση Ελληνικό Δημόσιο κατέρριψε ρεκόρ καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες πλησίασαν τα 11,2 δις. ευρώ, καλύπτοντας ένα μέρος των απωλειών των τραπεζών από τη φυγή ιδιωτικών καταθέσεων. Τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο, οι καταθέσεις του Δημοσίου σταθεροποιήθηκαν σε χαμηλότερα επίπεδα (8 με 8,5 δις. ευρώ), παραμένοντας όμως διπλάσιες, σε σχέση με τα αντίστοιχα στοιχεία της πενταετίας 2005-2009.

Προκειμένου να υποστηρίξει το τραπεζικό σύστημα, το υπουργείο Οικονομικών υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις, ότι διαχειρίζεται τη ρευστότητα του με τρόπο που δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα: την ίδια ώρα που διατηρεί υπερβολικά αυξημένες καταθέσεις στις τράπεζες, δανείζεται και μεγάλα ποσά κυρίως από το εγχώριο τραπεζικό σύστημα με εκδόσεις εντόκων γραμματίων, με επιτόκια που προσεγγίζουν το 5% και… τα όρια της τοκογλυφίας, αφού η Γερμανία δανείζεται με σχεδόν μηδενικό κόστος με τίτλους μικρής διάρκειας.

Δηλαδή, από τη μια πλευρά το Δημόσιο κρατά καταθέσεις δεσμευμένες στις τράπεζες, χωρίς να τις χρησιμοποιεί για να καλύπτει τρέχουσες υποχρεώσεις του, τις οποίες καλύπτει με βραχυπρόθεσμο δανεισμό υψηλού κόστους. Παρόλα αυτά, οι προμηθευτές και εργολάβοι που συναλλάσσονται με το Δημόσιο, όπως και πολλές επιχειρήσεις που περιμένουν επιστροφές ΦΠΑ,  παραμένουν απλήρωτοι, με τεράστιες συσσωρευμένες οφειλές, τις οποίες το υπουργείο Οικονομικών, βάσει διάταξης που περιλήφθηκε στο τελευταίο φορολογικό νομοσχέδιο, θα εξοφλήσει με ειδικά ομόλογα και όχι μετρητοίς!

Την ίδια ώρα που οι καθυστερούμενες οφειλές του Δημοσίου «χτυπούν κόκκινο», ενώ οι καταθέσεις του περιέργως λιμνάζουν στο τραπεζικό σύστημα της χώρας, το πρόβλημα των καθυστερήσεων στις πληρωμές επισημαίνεται από την Κομισιόν στην τελευταία έκθεσή της για την αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας ως ένα από τα σοβαρότερα «σκοτεινά» σημεία της δημοσιονομικής διαχείρισης, με σαφείς υπαινιγμούς για πραγματικά ελλείμματα πολύ υψηλότερα από τα επίσημα εμφανιζόμενα.

Δηλαδή, το υπουργείο Οικονομικών ρισκάρει ακόμη και προστριβές με την τρόικα, στην προσπάθειά του να διατηρήσει υψηλά ποσά καταθέσεων, για να στηριχθεί «αφανώς» το τραπεζικό σύστημα, σε αυτή τη σοβαρή κρίση ρευστότητας που αντιμετωπίζει -είναι ίσως και αυτό ένα στοιχείο αποκαλυπτικό της εξαιρετικά στενής σχέσης κυβέρνησης και τραπεζών.

Σύμφωνα με πληροφορίες του «Β», το φαινόμενο της υπερβολικής… έφεσης του Δημοσίου στην αποταμίευση συνεχίζεται και τους πρώτους μήνες του 2011, καθώς οι πιέσεις στις τράπεζες από τη φυγή ιδιωτικών καταθέσεων συνεχίζονται με αρκετή ένταση –η Τράπεζα της Ελλάδος δεν έχει δημοσιοποιήσει ως τώρα τα σχετικά, απογοητευτικά στοιχεία του πρώτου διμήνου.

Όπως σημειώνουν τραπεζικά στελέχη, μια ιδιαίτερα σημαντική παράμετρος της υπόθεσης αφορά την κατανομή των καταθέσεων του Δημοσίου στις τράπεζες: οι καταθέσεις κινούνται με αξιοθαύμαστη… ακρίβεια πάντα προς τις τράπεζες που αντιμετωπίζουν τις πιεστικότερες ανάγκες ρευστότητας και περιμένουν τα δις. του Δημοσίου σαν… μάννα εξ ουρανού.

http://www.banksnews.gr/portal/home-page/124-top-story/2269—lr-11—

Ή όλα ή τίποτα!

Απαιτούμε από τους Ευρωπαίους να μας προσφέρουν νέο άτοκο δάνειο εκατονταετούς διάρκειας για να επαναγοράσουμε τα ομόλογά μας. Επίσης, την παροχή ενός νέου πακέτου στήριξης, στα πρότυπα των παλαιοτέρων πακέτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να ενισχύσουμε την ελληνική ύπαιθρο και να ενώσουμε τα νησιά με την ηπειρωτική χώρα με υπόγειους αυτοκινητόδρομους. Αλλά! Υπάρχει ένας μεγάλος, αξεπέραστος όρος για να δεχτούμε. Να πάρουν πίσω το μνημόνιο! 

Ή όλα ή τίποτα. Αυτό είναι το μήνυμα που περνάει προς τα έξω η κυβέρνηση, ενόψει της συνόδου κορυφής της Παρασκευής. Μόνο και μόνο αυτό το γεγονός, η ξαφνική  υιοθέτηση μιας ακραίας διεκδικητικής πολιτικής, μία μόλις ημέρα μετά την αξιολόγηση – χαστούκι της Moody’s, μας δημιουργεί εύλογα ερωτήματα.  Αποτελεί ομολογία πανικού για αυτά που μπορούν να επακολουθήσουν…

Μέχρι χτες η κυβέρνηση κατακεραύνωνε όλους τους πολιτικούς της αντιπάλους. Σήμερα ζητάει την βοήθειά τους. Μέχρι χτες ο αγώνας για την διάσωση της χώρας από την χρεοκοπία περνούσε μέσα από τα αμέτρητα χιλιόμετρα του πρωθυπουργού στην Ευρώπη. Σήμερα επανακαθορίζονται οι γραμμές άμυνας στην Αθήνα. Μοιάζει σαν να είχαμε απλώσει πολύ τον τραχανά, να έπιασε καταιγίδα και να σπεύδουμε τώρα να τον μαζέψουμε…

Είναι όμως δυνατόν να μαζευτεί; Εξακολουθούμε και αγνοούμε τους λόγους που μας οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής. Συμπεριφερόμαστε σαν να μην έχουμε μάθει κάτι από τα παθήματά μας. 

Την Άνοιξη του 2009 ο κ. Παπανδρέου, όταν ακόμη ήταν στην αντιπολίτευση, επισκέφτηκε Ευρωπαίους αξιωματούχους και προσπαθούσε να τους πείσει ότι για όλα τα δεινά της Ευρώπης έφταιγε το σύμφωνο σταθερότητας. Οι συνομιλητές του τον κοίταζαν με αμηχανία. Αυτή την φορά στο «όλα ή τίποτα» την θέση της αμηχανίας κινδυνεύουμε να την πάρει  η οργή.

Ο κ. Σαμαράς έχει προσπαθήσει να αποδείξει στο παρελθόν ότι οδηγό των κρίσιμων πολιτικών του αποφάσεων αποτέλεσε η αγάπη του για την πατρίδα. Αλήθεια, έχει καλύτερη ευκαιρία από αυτή που του προσφέρεται σήμερα για να τιμήσει το παρελθόν του; Να προσφέρει στην πατρίδα με ανιδιοτέλεια; Αυτό θα είναι κάτι που όλοι θα θυμούνται…

Η Ευρώπη είναι ανάγκη να βρει μία λύση για το πρόβλημα χρέους. Λέγεται ότι αν στο τιμόνι της Ευρώπης ήταν άνθρωποι ανάλογου πολιτικού μεγέθους με τους μεγάλους πολιτικούς άνδρες που την κυβέρνησαν στο παρελθόν, η λύση θα είχε ήδη βρεθεί. Αυτά για την Ευρώπη. Για την Ελλάδα δεν έχουμε λόγια να εκφραστούμε. Ή καλύτερα, μας κάλυψαν  όλοι τους χτες: Το «όλα ή τίποτα» και η απειλή του βέτο μας δημιουργούν μία ευχάριστη ατμόσφαιρα! Κι ιδιαίτερη αισιοδοξία για το μέλλον…

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Απλά μαθήματα χρέους

του Νίκου Κοτζιά
Η Γερμανία χώρα με εξαγωγικό πλεόνασμα μπόρεσε και αύξησε την τελευταία δεκαετία την περιουσία της στο εξωτερικό από 100 δισεκατομμύρια ευρώ σε ένα τρισεκατομμύριο.
Σήμερα, κύρια φροντίδα της είναι να μην απαξιωθούν τα περιουσιακά της στοιχεία, επενδύσεις και δάνεια, στο εξωτερικό. Διότι αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε άδικος όλος ο «εξαγωγικός της κόπος».Στην περίπτωση της Ελλάδας προκειμένου η Γερμανία να διασφαλίσει τα δάνειά της, συμφώνησε σε αναχρηματοδότηση της Ελλάδας με υψηλότερα από προηγούμενα επιτόκια. Ταυτόχρονα συνέβαλε στην νέα πολιτική της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας με την οποία γερμανικές και άλλες τράπεζες θα μπορούσαν να παρκάρουν τα ελληνικά ομόλογα στην Κεντρική Τράπεζα. Μόνο πέρσι οι γερμανικές τράπεζες ξεφορτώθηκε περίπου το 20% των ελληνικών ομόλογων που κατείχαν. Αν φέτος ξεφορτωθούν άλλα τόσα, ίσως και παραπάνω, τότε οι αξίες των ελληνικών ομόλογων που κατέχουν θα περιοριστούν, περίπου, στο 55% του αρχικού ποσού. Αν αυτό το ποσό κουρευτεί, τότε θα μειωθεί η αξία του κατά 20% από αυτό το 55%. Περίπου, δηλαδή, στο 11% της αξίας των ελληνικών ομόλογων που είχε αρχικά στα χέριά τους, δηλαδή, κάτι λιγότερο από τους τόκους δύο ετών. Ολοι οι υπόλοιποι τόκοι θα είναι το καθαρό κέρδος τους. Αρα, η Γερμανία εκείνο που διασφάλισε για τις τράπεζές της ήταν, (α) τον ανατοκισμό του ελληνικού χρέους με μεγαλύτερο επιτόκιο από το αρχικό. Πράγμα που έγινε. (β) Παρκάρισμα ελληνικών ομόλογων εκτός του τραπεζικού της συστήματος. Πράγμα που επίσης έγινε. (γ) Το όποιο κούρεμα στον δανεισμό να γίνει σε ένα όσο το δυνατό μεγαλύτερο ελληνικό χρέος και με υψηλά επιτόκια, ώστε να αφορά τα υπερκέρδη και όχι την αρχική περιουσιακή – δανειακή δέσμευση των γερμανικών τραπεζών.Η Ελλάδα ως δανειζόμενη έπρεπε να αποφύγει (α) υψηλότερα επιτόκια από τα προηγούμενα δάνεια που δεν μπορούσε να αποπληρώσει. Πράγμα που δεν έκανε. Να διατάξει (β) χρέος και δάνεια με τρόπο που να διασφαλίζει την ανά έτος μείωση του συνολικού δανεισμού. Πράγμα που δεν έγινε. Το αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα να τεθεί υπό διεθνή κηδεμονία και να της επιβληθεί πολιτική λιτότητας που οδήγησε σε ύφεση και υπόσκαψη της μελλοντικής ανάπτυξής της. Σε αυτά τα πλαίσια αντί το χρέος να μειώνεται, αυξάνεται. Από 280 δισεκατομμύρια ευρώ έχει φτάσει στα 350 και σύντομα θα ξεπεράσει τα 450 δισεκατομμύρια. Και όλα αυτά, στο όνομα του νεοφιλελεύθερου δογματισμού για τα ελλείμματα. Αυτό το αυξημένο χρέος υποχρεωτικά θα οδηγηθεί σε κούρεμα και αναδιάρθρωση. Αν μείνω στο παράδειγμά του πιθανού κουρέματος του ελληνικού χρέους κατά 20%, τότε από ένα χρέος 450 δισεκατομμυρίων θα κουρευτούν τα (20%χ450) 90 εκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή θα απομείνει ένα χρέος 360 δισεκατομμυρίων. Ακόμα και αν το κούρεμα γίνει για το 30% το χρέος «θα περιοριστεί» κατά (30%χ450) 134 δισεκατομμύρια, δηλαδή θα μείνει ένα «υπόλοιπο» 315 δισεκατομμυρίων. Δηλαδή, σε κάθε περίπτωση μετά από όλη την περιπέτεια, την φτώχεια, την λιτότητα, την αποδιοργάνωση του κοινωνικού και οικονομικού ιστού της χώρας, τις αποπληρωμές και το «καλύτερο δυνατό κούρεμα» το ελληνικό χρέος θα είναι μεγαλύτερο του αρχικού και η Ελλάδα σε ύφεση, άρα πιο αδύναμη να το ξεπληρώσει. Για αυτό υποστηρίζω ότι (α) αυτή η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση δεν μας οδηγεί πουθενά. (β) Η χώρα έχει ανάγκη παραγωγικής αναδιάταξης και πολιτικής ανάπτυξης, ενώ (γ) πρέπει να διαπραγματευτεί σε μία και μόνο βάση: Αν δεν αλλάξει όλη η λογική αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης χρέους, τότε η χώρα δεν θα βουλιάξει μόνη της, αλλά θα συμπαρασύρει όλους μαζί της. Και για να έχει κάποια προοπτική μια τέτοια διαπραγματευτική θέση θα πρέπει (δ) να προβληθεί τώρα, άμεσα, και όχι στο μέλλον όταν όλοι οι άλλοι θα έχουν τακτοποιήσει τα του οίκου της.

http://epirusgate.blogspot.com/2011/03/blog-post_3942.html

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/03/blog-post_4204.html

ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ «ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ» ΚΥΚΛΟΥ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Κόβει τώρα την ανάσα ο ρυθμός επαναστατικής «μεταμόρφωσης» της όλης Μέσης Ανατολής, κύριου τροφοδότη της Ευρασίας σε πετρέλαιο, κρίσιμου στρατηγικού μεγέθους για όλο τον πλανήτη, αποφασιστικής σημασίας για την Ελλάδα και την Κύπρο, που σπανίως βέβαια το αντιλαμβάνονται, με δεδομένο τον πρωτοφανή εκφυλισμό και τον υποτελή ευρωατλαντικό (εσχάτως και φιλοισραηλινό) «στραβισμό» των ελληνικών πολιτικών και λοιπών «ελίτ». Στη χώρα μας έχει συμβεί, μεταξύ πολλών άλλων, το διανοητικό ισοδύναμο μιας βαριάς μορφής «σκλήρυνσης κατά πλάκας», με το πολιτικό και άλλο «ηγετικό» και διανοητικό προσωπικό της χώρας να διαιρείται σε δύο κυρίως κατηγορίες, τους κατά κυριολεξία ηλίθιους και τους άρπαγες λεηλατητές του δημόσιου πλούτου. (Ελπίζω να συγχωρήσετε στον γράφοντα την ωμότητα των διαπιστώσεών του, σε τι ωφελεί όμως ο εξωραϊσμός της πραγματικότητας;)

Με την αγωνία του καθεστώτος Καντάφι αυτές τις μέρες, μοιάζει να κλείνει ο κύκλος των από πολλού χρόνου εκφυλισμένων καθεστώτων που γέννησε ο αραβικός εθνικισμός, η ατελής και ανολοκλήρωτη δηλαδή προσπάθεια των Αράβων να μπουν στη νεώτερη εποχή, αποτινάζοντας ταυτόχρονα εσωτερική καθυστέρηση και ξένη υποδούλωση. ‘Έναν κύκλο που άνοιξε πριν από δεκαετίες η κρίση του αραβικού σοσιαλισμού και κομμουνισμού, καθώς η Ρωσική Επανάσταση είχε μια τεράστια απήχηση στους ‘Αραβες, που τη διασπάθισε όμως παντελώς η υποταγή της στις απαιτήσεις της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, η υποστήριξη της Μόσχας προς τη δημιουργία του Ισραήλ, το φλερτ με την απόσπαση του ιρανικού Αζερμπαϊτζάν και πολλά άλλα. Από την κρίση του αραβικού σοσιαλισμού προέκυψε ο αραβικός εθνικισμός, από την κρίση του τελευταίου προέκυψε ο ισλαμισμός και τώρα οι απροσδιόριστες ακόμα, όπως όλα τα βαθιά και πρωτότυπα ιστορικά γεγονότα, σύγχρονες επαναστάσεις των Αράβων.

«Τα αραβικά κράτη μπαίνουν στον δυτικό κόσμο», μας λέει ο Μωχάμεντ Χάρμπι, λαμπρός διανοούμενος του Μαγκρέμπ, καθηγητής στη Σορβόννη, αλλά και άνθρωπος της δράσης, ως μέλος της ηγεσίας του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου της Αλγερίας κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Είναι από μια άποψη σωστό, γιατί στις αραβικές επαναστάσεις μπορεί να δει κανείς την πολιτιστική επίδραση της «παγκοσμιοποίησης», που γενίκευσε σε όλη την ανθρωπότητα την προσδοκία του δυτικού «τρόπου ζωής», αποκρυσταλλώνοντας στο πολιτικό αίτημα της δημοκρατίας το ηθικό αίτημα της αξιοπρέπειας, το ίδιο αίτημα χάρη στο οποίο οι Σουννίτες του Ιράκ και οι Χεζμπολά του Λιβάνου σταμάτησαν δύο αυτοκρατορίες, όπως οι δικοί μας πρόγονοι (ήταν όντως;) έπραξαν στον Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα. Τα τεχνολογικά μέσα του κυβερνοχώρου και η επαναστατική δράση του … Εμίρη του Κατάρ, ιδιοκτήτη του «Αλ Τζαζίρα», έκαναν τα υπόλοιπα.

Μαριονέττες εδώ και καιρό των Δυτικών, οι Μουμπάρακ και Μπεν Αλί δεν είχαν άλλη επιλογή από το φύγουν, όταν η επαναστατική δράση των μαζών απαιτούσε πλέον, για να καμφθεί, μια μαζική προσφυγή στη βία με αβέβαιο αποτέλεσμα. Ούτε οι στρατοί τους, ούτε η Ουάσιγκτων (σε αντίθεση με το Ισραήλ) πρόκριναν κάτι τέτοιο. Η πίεση των μαζών σάρωσε και τις «γέφυρες» τύπου Σουλεϊμάν και ήδη αυξάνεται στην Τυνησία, ζητώντας αποχώρηση και της διάδοχης κατάστασης, ενώ συνεχίζεται η αναταραχή στο απείρως σημαντικό, λόγω πετρελαίων, αμερικανικών βάσεων και στρατηγικής σημασίας Μπαχρέιν. Οι Μουμπάρακ και Μπεν Αλί την έπαθαν περίπου όπως ο δικός μας Ιωαννίδης το 1974, με την κρίσιμη βέβαια διαφορά ότι η ταχεία επιστροφή Καραμανλή «πάγωσε» τρόπον τινά το επαναστατικό κύμα που άρχιζε να εκδηλώνεται στην Ελλάδα.

Οι περιπτώσεις Σαντάμ και Καντάφι ήταν διαφορετικές. Παρόλο που και οι δύο είχαν κάνει κάθε είδους συμβιβασμούς με τις ΗΠΑ, ενίοτε προδίδοντας και τους φίλους τους, δεν μετετράπησαν ποτέ σε απλές μαριονέττες. Γι’ αυτό και η αποχώρηση Καντάφι προϋποθέτει, κατά τα φαινόμενα, μια εξαιρετικά αιματηρή εμφύλια διένεξη.

Ορισμένοι διατυπώνουν μια «θεωρία συνωμοσίας» πίσω από τις αραβικές επαναστάσεις. Είναι αλήθεια ότι, εδώ και χρόνια, το πολύ σημαντικό αμερικανικό CFR, υπό την καθοδήγηση Μπρζεζίνσκι, έχει εκπονήσει ένα λεπτομερές σχέδιο «εκδημοκρατισμού». Οι Αιγύπτιοι και Τυνήσιοι «κυβερνοακτιβιστές» έχουν εκπαιδευθεί από τους συναδέλφους του του σερβικού OTPOR και το δίκτυο ΜΚΟ «Κανβάς». Από κει μέχρι τη CIA είναι μια πόρτα απόσταση, αν είναι κι αυτό…

Αλλά μήπως ένας πασίγνωστος προβοκάτορας, ο Παπα-Γκαμπόν, δεν ήταν επικεφαλής των διαδηλωτών στην Πετρούπολη, που προκάλεσαν την Επανάσταση του 1905; Μήπως ένας πράκτορας της τσαρικής Οχράνα δεν βρέθηκε στην ηγεσία των Μπολσεβίκων; Τα «κλασικά» αυτά γεγονότα δεν είχαν καμιά πολιτική επίδραση. Είναι τόσο λογικό να αποδίδουμε τις αραβικές επαναστάσεις στη CIA, όσο και να της αποδίδουμε το Πολυτεχνείο ή τον Μάη του 1968, παρόλο που και οι δύο εξεγέρσεις βοήθησαν ορισμένες επιδιώξεις της. Είναι αδύνατο να κινηθούν μεγάλες μάζες με παρόμοια αυτοθυσία επειδή το θέλει μια υπηρεσία. Αντίστροφα, σε καμία από τις «έγχρωμες επαναστάσεις» της Ανατ. Ευρώπης δεν είδαμε ανθρώπους να θυσιάζουν τη ζωή τους αυτοπυρπολούμενοι.

Αυτό που μοιάζει πιθανότερο, είναι ότι οι Αμερικανοί διέβλεψαν εγκαίρως το πανθομολογούμενο άλλωστε αδιέξοδο των διεφθαρμένων καθεστώτων και, αντί να κυττάξουν να σώσουν τους ανθρώπους τους, κύτταξαν να σώσουν τα συμφέροντά τους, τοποθετούμενοι όσο το δυνατόν καλύτερα εν όψει των αλλαγών, καβαλλικεύοντας δηλαδή το κύμα, αντί να δοκιμάσουν να το τιθασσεύσουν.

Ενδέχεται να υπάρχει και δεύτερος υπολογισμός. Τόσο ο Μπρζεζίνσκι, όσο και μια μερίδα του εβραϊκού λόμπυ έχουν τρομάξει με τον τυχοδιωκτισμό του Νετανιάχου και των «σκληροπυρηνικών» του Ισραήλ, που φοβούνται ότι απεργάζεται μια διεθνών διαστάσεων καταστροφή. ‘Ολο και λιγότερο κρύβουν εξάλλου την ανησυχία τους για την πρωτοφανή επιρροή του Ισραήλ στην αμερικανική πολιτική. Εξαιτίας αυτής της επιρροής δεν μπορούν όμως να ασκήσουν άμεσα πίεση στο Τελ Αβίβ. Για να το κάνουν ενθάρρυναν ενδεχομένως ή τουλάχιστο ανέχθηκαν τον Ερντογάν. Τα νέα καθεστώτα που θα προκύψουν στην Αραβία, εκτιμούν, θα είναι λιγότερο βολικά προς το Ισραήλ, επομένως η ύπαρξή τους θα τους προσφέρει έναν έμμεσο μοχλό πίεσης επ’ αυτού.

‘Ολοι αυτοί οι υπολογισμοί βέβαια μπορεί να αποδειχθούν λάθος. Η Αραβία ήταν σε τόσο μεγάλη «υστέρηση», που το κύμα της «παγκοσμιοποίησης» έφτασε τελικά στις ακτές της την ίδια ώρα που ένα άλλο κύμα, το κύμα της κρίσης της παγκοσμιοποίησης προστίθεται στους κραδασμούς του πρώτου. Οι επαναστάσεις είναι στην πραγματικότητα ταυτόχρονα προϊόν της νίκης της παγκοσμιοποίησης και της κρίσης της, με την οικονομική κρίση του 2008. Ο Καντάφι αίφνης, ανοίχτηκε μάλιστα στη «φιλελευθεροποίηση», χωρίς κανένα λόγο να το κάνει, αφού δεν αντιμετώπιζε οικονομικό πρόβλημα. Εκτός, μας λέει ο Γαλλοαιγύπτιος οικονομολόγος και φίλος του Ανδρέα, ο Σαμίρ Αμίν, αν κίνητρό του ήταν να αφήσει στα παιδιά του την ιδιοκτησία της χώρας…

Οι λαοί που έσπασαν δεκαετίες, αν όχι αιώνες φόβου της εξουσίας, ριζωμένου όχι μόνο στην εμπειρία των τυραννικών καθεστώτων τους, αλλά και στις αραβικές θρησκευτικές και πατριαρχικές παραδόσεις, που γεύτηκαν το κρασί μιας τόσο μεγάλης νίκης και ένοιωσαν τη δύναμή τους, δεν μπορούν να μεταβληθούν ξανά, γρήγορα και εύκολα σε πειθήνια ανθρωπάκια. Αλλά δεν θα τους φτάσει η τυπική, φιλελεύθερη δημοκρατία. Θα απαιτήσουν αναπόφευκτα λύση των κοινωνικών προβλημάτων και αξιοπρεπή στάση απέναντι στο Ισραήλ. Η ίδια η κατάσταση θα απαιτούσε ‘Αραβες Τσάβες και Λούλα, έναν αραβικό πόλο δηλαδή, ικανό να σταθεί όρθιος απέναντι στους ανέμους της παγκοσμιοποίησης και των ισχυρών διεθνών δυνάμεων που επιβουλεύονται την περιοχή. «Αν οι ‘Αραβες τάφτιαχναν με το Ιράν, θα μπορούσαν να αποκτήσουν ένα βάρος απέναντι στους δυτικούς», υποστηρίζει ο Χαρμπί, που δεν είναι πολύ αισιόδοξος όμως για μια τέτοια πολιτική.

Ηγέτες τύπου Τσάβες ή Λούλα δεν διακρίνονται σήμερα στον αραβικό ορίζοντα. Το μόνο «μοντέλο» σε κυκλοφορία είναι του Ερντογάν, αλλά οι Τούρκοι Ισλαμιστές άλλαξαν την κατάσταση «από τα πάνω», με τη συνδρομή βέβαια των «από κάτω», δεν κληρονόμησαν επαναστατικές νίκες, όπως αυτές της Αιγύπτου και της Τυνησίας. ‘Οσο για τους στρατούς της Αιγύπτου ή της Αλγερίας π.χ., δεν είναι βέβαιο ότι είναι έτοιμοι να αποδεχθούν περιθωριακό ρόλο. Στη Λιβύη, το πράγμα εξελίσσεται πολύ πιο αβέβαια και επικίνδυνα, με μια δυτική στρατιωτική επέμβαση, για την οποία προετοιμάζεται ήδη το κλίμα, να μην μπορεί να αποκλεισθεί, αν δεν έχει αρχίσει κιόλας, με διάφορες συγκαλυμμένες μορφές, στις «απελευθερωμένες» περιοχές.

Δύο μόνο βεβαιότητες υπάρχουν αναφορικά με την αραβική επανάσταση. Πρώτον, ότι οι αραβικοί λαοί θα κάνουν πολύ περισσότερο από ότι στο παρελθόν αισθητή την παρουσία τους και το πολιτικό τους βάρος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Δεύτερο, ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο μεγάλων αναταράξεων, τόσο κοινωνικών, όσο και σχετικών με τις αραβοϊσραηλινές σχέσεις.

Δεν είναι άλλωστε προνόμιο μόνο της Αραβίας. Ο πλανήτης ολόκληρος τείνει τώρα να εκραγεί μπροστά στα μάτια μας, επιβεβαιώνοντας την κλασική πρόβλεψη για το μέλλον και τον επαναστατικό χαρακτήρα του καπιταλισμού, που διατύπωσε πριν από ενάμισυ αιώνα ο Καρλ Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο. ‘Οπου κι αν σταθεί το μάτι, στις δυτικές οικονομίες, στον αραβικό κόσμο, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, βλέπει τις τεράστιες αναταραχές στις ιδέες και στην υλική πραγματικότητα των κοινωνιών μας κι αυτά χωρίς ακόμα να προστεθεί το μεγαλύτερο από τα επερχόμενα προβλήματα: η καταστροφή, σταδιακή ή απότομη, των προϋποθέσεων επιβίωσης των ανθρώπων, εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών που προκαλούμε. Μετά το «σοσιαλιστικό σχέδιο» που κατέρρευσε, στις διάφορες εκδοχές του, το «νεοφιλελεύθερο» της «παγκοσμιοποίησης» και της δικτατορίας «των αγορών», δηλαδή των κατόχων χρήματος, που απέμεινε μόνο, καταρρέει κι αυτό, μετά τον Οκτώβριο του 2008, ή πάντως τείνει να προκαλεί όλο και μεγαλύτερες κρίσεις. Και το «τεχνολογικό», η πίστη δηλαδή του ανθρώπου ότι μπορεί να «επιδιορθώνει» αενάως τις συνέπειες της απληστίας του και της κυριαρχικότητάς του, με την δύναμη της επιστήμης, θα καταρρεύσει αναπόφευκτα κι αυτό, απειλώντας την ίδια μας την επιβίωση. Σε μια εποχή που τα ίδια τα «μοντέλα σκέψης» αποσυντίθεται, με μια πληθώρα «πληροφοριών» που κανείς δεν μπορεί να ταξινομήσει και να επεξεργασθεί ικανοποιητικά. Τείνει να επικρατήσει το «τέλος του νοήματος», ενώ η δυνατότητα ηγεσιών, διανοουμένων, κομμάτων, κρατών, κοινωνιών να αντιμετωπίζουν τον κόσμο περιορίζεται δραστικά και η κρίση τείνει να λάβει χαοτική μορφή, λόγω της αλληλεπίδρασης μεταξύ των διαφόρων «μετώπων» που εκδηλώνεται.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Επίκαιρα, 3.3.2011

Το μυστικό σχέδιο των Γερμανών για την Ελλάδα

 

Τη μερική έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και την ανάληψη της εκτέλεσης της οικονομικής πολιτικής μαγειρεύουν Γερμανία και τρό­ικα. Ενα σενάριο που μέχρι τώρα φάντα­ζε πάρα πολύ μακρινό και απορριπτόταν από όλες τις πλευρές, τώρα άρχισε να συζητείται όχι μόνο σε διάφορα think tanks αλλά και στα ενδότερα της καγκε­λαρίας. Ο λόγος; Η επίσημη διαπίστωση ότι τα μέτρα του μνημονίου δεν εφαρμό­στηκαν και οι στόχοι απέτυχαν.

Η χώρα μας βρίσκεται πλέον σε ασφυ­κτικό κλοιό κυρίως λόγω της αδυναμίας του οικονομικού επιτελείου να εφαρμό­σει μια σειρά μέτρων που θα εμπόδιζε την αύξηση της ύφεσης, τη μόνιμη πε­ρικοπή δαπανών και τη συλλογή εσό­δων που θα έδιναν ανάσα σε έλλειμμα και χρέος. Επισφράγισμα της αποτυχίας ήταν η έμπνευση του Γιώργου Παπακων-σταντίνου για τις αποκρατικοποιήσεις – μαμούθ και τα όσα τραγελαφικά ακο­λούθησαν. Κατά την τελευταία επίσκεψη της τρόικας, στην οποία διαπιστώθηκε η πλήρης κατάρρευση του κρατι­κού μηχανισμού, η αποτυ­χία εφαρμογής μέτρων αναπτυξιακού χαρα­κτήρα και η ανεξέ­λεγκτη πορεία του δημοσίου χρέους, ο υπουργός Οικονομι­κών ήταν αυτός που έπεισε την τρόικα «για μια ακόμα ευ­καιρία» μέσα από το σχέδιο αποκρατικοποι­ήσεων. Ακολούθως φέρε­ται να πίεσε τον πρωθυπουργό ότι είναι η μόνη πλέον διέξοδος.

Οικονομικός εκτροχιασμός

Τα μαντάτα όμως για τον οικονομικό εκτροχιασμό έφτασαν και στις χώρες που πλήττονται άμεσα από μια ενδε­χόμενη πτώχευση της Ελλάδας. Γερμανία, Ολλανδία, Φινλανδία, Αυστρία και οι φτωχοί Σλοβάκοι έχουν δια­μηνύσει ότι δεν προτίθενται να βά­λουν άλλο το χέρι στην τσέπη, ούτε να συναινέσουν σε διευκολύνσεις άνευ σκληρών όρων και πιέζουν την ελληνική κυβέρνηση να ολοκληρώσει τις επαφές της με τους κατόχους ομολό­γων, ώστε να προχωρήσει σε ολική ανα­διάρθρωση του χρέους της το συντομότερο δυνατό. Μόνο που οι πιστωτές μας πλέον δεν ζητούν ως όρους σκληρά μέ­τρα, γιατί βλέπουν πως δεν μπορούν να εφαρμοστούν, αλλά εγγυήσεις σε είδος και δη σε κρατική περιουσία.

Οι Γερμανοί ξανάρχονται

Οι Γερμανοί όμως φαίνεται πως θεω­ρούν «χθεσινά νέα» την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, η οποία θα βο­ηθούσε τη χώρα εάν γινόταν μέσα στο δεύτερο εξάμηνο του 2010, όταν δια­φαινόταν ότι τα μνημονιακά μέτρα δεν θα έπιαναν τόπο. Ωστόσο, η υπεραισι­οδοξία του οικονομικού επιτελείου και η επιμονή ότι «θα πιάσουμε τους στό­χους» μπλόκαραν οποιαδήποτε διαδικασία. Τώρα, σύμφωνα με πληροφορί­ες του «Π», η καγκελαρία ετοιμάζει νέο χουνέρι στην Ελλάδα. Ποιο είναι αυτό; Κάτι που μέχρι τώρα θεωρούνταν αδια­νόητο: Προσωρινή έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη.

 

Όπως εξηγούν αρμόδια στελέχη, η Γερμανία αναμένει ότι τον Απρίλιο και η Πορτογαλία θα αναγκαστεί να εντα­χθεί στον μόνιμο μηχανισμό στήριξης. Οι τιμές του πετρελαίου σε συνδυασμό με την αύξηση των πληθωριστικών πιέσεων και την επακόλουθη σταδιακή σύ­σφιγξη της νομισματικής πολιτικής από την ΕΚΤ θα δημιουργήσουν νέο εκρηκτι­κό μείγμα για τις προβληματικές χώρες με υψηλό πληθωρισμό, έλλειμμα και χρέος. Αυτό μπορεί να συμπαρασύρει την ανάκαμψη των λεγόμενων δυνατών χωρών με αποτέλεσμα – και με τη βο­ήθεια κερδοσκοπικών παιχνιδιών από την αγορά – η ανάκαμψη της ευρωζώνης να απειλείται με επιστροφή στην ύφεση (double dip).

Τη στάση της καγκελαρίας, που θε­ωρεί το πρόγραμμα Ελλάδα «χαμένη υπόθεση», φαίνεται πως εισέπραξε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός κατά την επίσκεψή του στο Βερολίνο. Οι συνεργά­τες του Γερμανού υπουργού Οικονομι­κών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έχουν αρχί­σει να διαρρέουν ότι οι τελευταίες δη­λώσεις του για την Ελλάδα «πρέπει να διαβαστούν πιο προσεκτικά». Δηλαδή, στα εγχώρια μέσα ενημέρωσης μετα­δόθηκε ότι είπε πως η έξοδος από την ευρωζώνη και η επιστροφή στη δραχμή θα ήταν «καταστροφική». Και όντως θα ήταν. Αυτό που δεν μεταδόθηκε ήταν η αμέσως προηγούμενη φράση του, ότι η «έξοδος από την ευρωζώνη δεν είναι τα­μπού». Υιοθετώντας τη λέξη «ταμπού» ο Γερμανός κάνει μια έντεχνη στροφή από τη μέχρι τώρα στάση ότι δεν υπάρχει νο­μικό πλαίσιο για έξοδο μιας χώρας από τη ζώνη του ευρώ. Και όντως – προς το παρόν τουλάχιστον – δεν υπάρχει. Να σημειώσουμε εδώ ότι λίγες ώρες με­τά τη δήλωση Σόιμπλε και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων χρησιμοποίησε την ίδια λέξη, λέγοντας ότι «δεν είναι ταμπού η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους». Αψογος συ­ντονισμός.

Πού το πάει η Μέρκελ

Καλά πληροφορημένες πηγές αναφέρουν ότι οι Γερμανοί με­λετούν ένα σενάριο, βάσει του οποίου εάν η Ελλάδα, ακόμα και με την αναθεώρηση του χρέους και με κούρεμα έως και 30%, δεν κατα­φέρει να μπει σε τροχιά δημοσιο­νομικής εξυγίανσης, και υπό το άρθρο 136 της Συνθήκης της Λισαβόνας, για κίνδυνο του ευ­ρώ, θα δίνεται η δυνατότητα προσωρινής και οικειοθελούς αποχώρησης από την ευρωζώνη μέχρι τα δημοσιονομικά μεγέθη να είναι κοντά στα επιτρεπτά όρια του   Συμφώνου   Σταθερότητας. Αυτό δεν σημαίνει επιστροφή στη δραχμή. Θα σημαίνει όμως πάγωμα του δι­καιώματος ψήφου και ενεργής    παρουσίας στα ευρωπαϊκά συμ­βούλια   και   όργανα και ταυτοχρόνως απε­μπόληση του δικαιώματος εξάσκησης   της   οικονομικής πολιτικής της χώρας.

Βάσει και της δανειακής σύμ­βασης που υπέγραψαν τον Μάιο ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών,   σε   περίπτωση   που διαπιστωμένα δεν εφαρμόζεται η πολιτι­κή του μνημονίου, οι δανειστές (ευρωζώνη [δια   μέσου   Κομισιόν και ΕΚΤ] και ΔΝΤ) έχουν το δικαίωμα να αναλάβουν τον έλεγχο της οικονομίας. Δηλαδή: να αποφασίζουν για τα μέτρα που θα παρ­θούν, για την κατάρτιση των προϋπολο­γισμών, τις αποκρατικοποιήσεις κ.λπ., χωρίς να χρειάζεται η έγκριση ή του Υπουργικού Συμβουλίου ή της Βουλής ή και του ίδιου του πρωθυπουργού.

Όλα αυτά θα εξαρτηθούν από τα αποτελέσματα της εκτέλε­σης του πρώτου εξαμήνου του προϋπολογισμού του 2011, στο τέλος Ιουνίου  – μπορεί να τραβήξει και μέχρι τέλος του 2011, αφού ολοκληρωθούν οι όποιες διεργασίες για την αναδι­άρθρωση του χρέους. Προς το πα­ρόν, η κυβέρνηση επιχειρεί να προ­σανατολίσει την ειδησεογραφία και να τη στρέψει προς τη Σύνοδο Κορυφής του Μαρτίου απ’  όπου θα εξαρτηθεί εάν η χώρα μας θα λάβει την επιμήκυνση του υπάρχοντος δανείου ή όχι.

Περιμένει στη γωνία

Το ΔΝΤ περιμένει στη γωνία και παρακολουθεί σιωπηλά τις εξελίξεις βλέποντας ότι αργά ή γρήγορα Ε.Ε. και Ελλάδα θα έρθουν σε ρήξη. Ηδη ο μηχανι­σμός του Ταμείου που βρίσκεται μόνιμα στην Ελλάδα έχει διαμη­νύσει στην κυβέρνηση ότι είναι έτοιμο να παράσχει πολλαπλά, μικρά σε διάρκεια, δάνεια από το 2012 και μετά, εάν οι αγο­ρές παραμείνουν κλειστές για τη χώρα μας. Με τα ανάλογα ανταλλάγματα βεβαίως. Παράλ­ληλα, το ΔΝΤ έχει εξασφαλίσει τα «δικαιώματά» του στην Ελλά­δα και θα είναι σε θέση να συν-εξασκήσει την οικονομική πολι­τική της χώρας μας με την Ε.Ε., εάν, όπως έχουμε πει, περά­σουμε ακόμα ένα έτος όπου τα νούμερα δεν θα βγαίνουν. Τότε αναμένεται να τεθεί σε αυτό­ματη εφαρμογή ο πιο επαχθής όρος της δανειακής σύμβασης. Αυτός της παραβίασης της εθνι­κής μας κυριαρχίας.

Οι σύμβουλοι του Παπανδρέου

 

Mετά το φιάσκο της επίσκεψης σε Φινλαν­δία και Γερμανία, ο πρωθυπουργός φαίνεται πως έχει αποκοπεί τελείως από την υπόλοι­πη κυβέρνηση. Η αντικατάσταση του Γιώργου Παπακωνσταντίνου θεωρείται θέμα χρόνου, μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος αντικαταστά­της, καθώς ο Λουκάς Παπαδήμος ήταν για ακόμη μια φορά αρνητικός. Οι (αφανείς) σύμ­βουλοι του Γ. Παπανδρέου τον προτρέπουν να εστιάσει πάνω σε δύο θετικές εξελίξεις που επικοινωνιακά τουλάχιστον θεωρούν ότι θα τους βγάλουν από τη γωνία. Λόγω των εξελί­ξεων στην Ιρλανδία και τη διαπραγμάτευση του επιτοκίου και της επιμήκυνσης που ζητά το Δουβλίνο, η Ελλάδα θα μπορεί να επωφε­ληθεί από τις αποφάσεις, με το πρόσχημα ότι «πολιτικά θα έχουμε την ίδια μοίρα». Η από­φαση μπορεί να έρθει τον Μάρτιο, ίσως όμως και τον Ιούνιο. Λίγα όμως οφέλη θα έχει για την οικονομία της χώρας και την τσέπη του φορολογούμενου, ενώ μπορεί να δώσει μόνο ανάσες παράτασης στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.

Η ατάκα «τα πάμε καλά γι’ αυτό μας επι­βραβεύουν» αναμένεται να αντικατασταθεί με την ατάκα «διεκδικούμε, έχουμε απαιτή­σεις από την τρόικα και πετύχαμε στις διεκ­δικήσεις μας». Το σενάριο αυτό θα «παίξει» από την ηγεσία της κυβέρνησης ανάλογα με τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής του Μαρτίου. Και εάν τελικά περάσει η αύξηση των κονδυλίων του EFSF και δοθεί η δυνα­τότητα στην Ελλάδα να τα χρησιμοποιήσει για να επαναγοράσει το δημόσιο χρέος, η επικοινωνιακή πολιτική θα γίνει ακόμα πιο «έντονη».

Πρόωρες εκλογές

Όλα αυτά όμως θα έχουν μικρή διάρκεια, μέχρι να διαφανούν οι πραγματικές προθέ­σεις των δανειστών μας και η κατάρρευση των στόχων του μνημονίου. Μέσα σε αυτό το μι­κρό μεσοδιάστημα λέγεται ότι ο πρωθυπουρ­γός μπορεί να επιχειρήσει να πάει σε πρόω­ρες εκλογές με το πρόσχημα της αναδίπλω­σης απέναντι στην κοινωνική πολιτική. Εάν όμως μπει σε εφαρμογή το γερμανικό σχέδιο με συνέπεια η διαχείριση της οικονομικής πο­λιτικής να περάσει στους δανειστές, ποιο θα ήταν το πολιτικό κόστος για τον ίδιο τον Γ. Πα­πανδρέου, που θεωρεί ότι η (διεθνής) καριέ­ρα του βρίσκεται ακόμα στο ξεκίνημα;

Η τελευταία έκθεση προόδου της τρόικας, όσο έμμεσα και… κομψά κι αν ήταν γραμμέ­νη, ξεκαθάριζε ότι:

♦ Τα αιματηρά μέτρα περικοπής μισθών, συ­ντάξεων, επιδομάτων που έχουν ληφθεί μέ­χρι τώρα δεν έπιασαν τόπο.

♦ Το έλλειμμα του 2010 εκτιμάται προς το παρόν στο 9,_% με τάσεις αναπροσαρμογής προς τα πάνω τον Απρίλιο, όταν θα έχουν οριστικοποιηθεί τα στοιχεία που ακόμα… μαζεύ­ονται. Ηδη η μαύρη τρύπα κοστολογήθηκε στα 1,8 δισ. ευρώ και ενδέχεται να φθάσει μέχρι και τα 3,_ δισ. ευρώ, όπως είχαμε γρά­ψει εδώ και μήνες! Αυτό συνεπάγεται ότι θα ζητηθούν επιπλέον δημοσιονομικά μέτρα τον Μάιο ενόψει της εκταμίευσης της πέμπτης δόσης του δανείου.

♦ Η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να ξαναβγεί στις αγορές το 2012 όπως σχεδιάζει, γιατί το επενδυτικό κλίμα εξακολουθεί να είναι «κα­χύποπτο και πάρα πολύ αρνητικό».

♦ Η ύφεση είναι βαθιά, κινείται σε επίπεδα 3,_% και σίγουρα ο στόχος για ανάπτυξη το δεύτερο εξάμηνο του 2011 δεν είναι εφι­κτός. Ας υπενθυμίσουμε τις δηλώσεις του Γ. Παπακωνσταντίνου ότι «θα τα καταφέρουμε μόνο εάν επιστρέψουμε σε πρωτογενή πλεο­νάσματα από το 2012». Η έκθεση της τρόικας αναφέρει ξεκάθαρα ότι «η επιτυχία του μνη­μονίου συνδέεται σχεδόν αποκλειστικά με την επιστροφή στην ανάπτυξη από το 2012 και μετά».

♦ Στην έκθεση γίνεται λόγος για αναδιάρ­θρωση του χρέους με πλάγιο τρόπο και με τρεις διαφορετικές μεθόδους. Ωστόσο, προ­ειδοποιεί η τρόικα, αυτό δεν σημαίνει ότι θα χαλαρώσει η κυβερνητική πολιτική και η δέ­σμευση για δημοσιονομική προσαρμογή. Με άλλα λόγια, το χρέος μπορεί να «κοπεί» εφάπαξ, αλλά αυτό δεν εξασφαλίζει τη βιωσιμό­τητα μεσοπρόθεσμα.

♦ Η πώληση της κρατικής περιουσίας ύψους _0 δισ. είναι πλέον μονόδρομος, καθώς υπάρχουν ενδείξεις ότι το χρέος θα ξεπερά­σει το 160% του ΑΕΠ το 2014, χρονιά λήξης του μνημονίου.

♦ Οι απολύσεις στο Δημόσιο πρέπει να γί­νουν άμεσα και να φθάσουν το 30% μέχρι το 2014.

Οριζόντιες περικοπές

Μέσα στον πανικό ο υπουργός Οικονομικών, απροκάλυπτα πλέον, μιλά για νέες οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και επι­δόματα μέσω του ενιαίου μισθολογίου αλλά και αύξηση φόρων μέσω του νέου φορολογι­κού συστήματος. Μάλιστα άρχισε από τώρα να «απειλεί» τους αντιφρονούντες στο Υπουργικό Συμβούλιο ότι θα χαθεί η πέμπτη δόση του δα­νείου, τη στιγμή μάλιστα που δεν έχουμε προ­λάβει να εισπράξουμε την τέταρτη! Να υπεν­θυμίσουμε ότι μέσα στις επόμενες εβδομάδες η τρόικα πρέπει να λάβει στα χέρια της αναλυ­τικά μέτρα ύψους τουλάχιστον 27,_ δισ. ευρώ για την επόμενη τριετία. Εάν και αυτά τα μέτρα τύχουν σωστής μελέτης, μακρόπνοου μακρο­οικονομικού σχεδιασμού και ορθολογιστικής εφαρμογής τους στην ελληνική πραγματικό­τητα, τότε η μαύρη τρύπα θα μεγαλώσει.

---

http://www.topontiki.gr/article/14416

«Μειώστε τα ενοίκια των καταστημάτων μας»

To άρθρο δημοσιεύθηκε σε τοπική εφημερίδα της Παλλήνης, αλλά αντανακλά την πραγματικότητα σε όλη την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη τουλάχιστον.

Με την συνολική μείωση των μισθών στον δημόσιο τομέα κατά 20%, την αύξηση του ΦΠΑ από 19 – 23%, την αυξανόμενη ανεργία, την έλλειψη ρευστότητας στην αγορά, λόγω παύσης πληρωμών του δημοσίου ή περικοπών και των τραπεζών, η πτώση του τζίρου κατά μέσο όρο ξεπερνά το 30%.

Επίσης πρέπει να αναφερθούμε στην κρατική απαράδεκτη στήριξη με διάφορα μέτρα και διευκολύνσεις στα εμπορικά κέντρα τύπου mall, τα οποία στεγάζουν αλυσίδες πολυεθνικών κυρίως καταστημάτων, με συνέπεια την πρόκληση ασφυξίας στους μικρούς και μεσαίους έλληνες εμπόρους και παραγωγούς (άν υπάρχουν πλέον) και επιπλέον δεν προσφέρουν παρά υπο-απασχόληση.

Άρα η απαίτηση για μείωση των ενοικίων έστω για ένα – δύο χρόνια είναι δίκαιη και κρίνεται αναγκαία η πρόνοια για μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση.

Είναι απαράδεκτο το φαινόμενο να απαιτούν οι ιδιοκτήτες κυρίως εμπορικών καταστημάτων ενοίκια 40 έως 100% πάνω από την δόση ενός στεγαστικού δανείου για την αγορά του ακινήτου με το πρόσχημα της υψηλής φορολογίας.

βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα»

 

—————————————–

Έκκληση προς τους ιδιοκτήτες ακινήτων επαγγελματικής στέγης να μειώσουν τα υψηλά ενοίκια –τουλάχιστον όσο διαρκεί η οικονομική κρίση- δημοσιοποιεί με ανακοίνωσή του ο Εμπορικός Σύλλογος Παλλήνης. Χαρακτηριστική του πνεύματος από το οποίο διακρίνεται το κείμενο της ανακοίνωσης είναι η πρόκληση που τους απευθύνουν όπως με διάθεση αμοιβαίας ωφέλειας» συμφωνήσουν από κοινού «μία προσωρινή μείωση τιμών ενοικίου, μέχρι να ξεπεραστεί η κρίση, ή και σε μία γενναιότερη μείωση των ενοικίων με αντίστοιχη αύξηση όταν η σημερινή κατάσταση θα αποτελεί θλιβερή ανάμνηση.»

 Η ανακοίνωση του Εμπορικού Συλλόγου Παλλήνης καθώς και σχετική ενδιαφέρουσα δήλωση του γνωστού κτηματομεσίτη κ. Αθαν. Ζηρογιάννη, όπως επίσης και ένα ενδιαφέρον ρεπορτάζ του “ΝΕΟΛΟΓΟΥ».

«Να συμφωνήσουν σε μία γενναιόδωρη μείωση»

«Στην σημερινή δύσκολη, για την κοινωνία, κατάσταση της οικονομίας της χώρας, έρχεται να προστεθεί άλλη μια διάσταση του προβλήματος.Ο εμπορικός κόσμος της Παλλήνης, πέραν της σημαντικής μείωσης του τζίρου του, που καθημερινά τον βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στην ύφεση, έχει να αντιμετωπίσει και τα γενικώς υψηλά ενοίκια των καταστημάτων. Πράγματι οι ιδιοκτήτες καταστημάτων, αν και βλέπουν ότι όλο και περισσότερα καταστήματα κλείνουν και δεν ξανανοικιάζονται, εντούτοις, δεν κάνουν καμιά κίνηση για να διαπραγματευθούν τα γενικώς υψηλά ενοίκια και να κατανοήσουν την δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι έμποροι της περιοχής.

 Με αληθινό ενδιαφέρον και ειλικρινή τιμιότητα και από τις δύο πλευρές, (εμπόρους και ιδιοκτήτες) με διάθεση αμοιβαίας ωφέλειας, θα μπορούσαν, ενδεχομένως, να συμφωνήσουν σε μία προσωρινή μείωση τιμών ενοικίου, μέχρι να ξεπεραστεί η κρίση, ή και σε μία γενναιότερη μείωση των ενοικίων με αντίστοιχη αύξηση όταν η σημερινή κατάσταση θα αποτελεί θλιβερή ανάμνηση.

 Βέβαια, για να είναι μια τέτοια πρόταση ώριμη, χρειάζεται να υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη στις δύο πλευρές, προκειμένου να αποφευχθούν οι γνωστές (ευτυχώς λίγες) περιπτώσεις των γνωστών που εκμεταλλεύονται πέραν του δέοντος την όποια δυσκολία για ίδιον όφελος.

Τέλος, είναι σίγουρο πως όταν μια αγορά μαστίζεται από την ανέχεια και δεν αντιδράει συλλογικά ώστε να προστατευθούν τα μέλη της και παράλληλα η επιβίωση των ιδίων και των οικογενειών τους, τότε οι αντιδράσεις και οι παρενέργειες θα είναι αλυσιδωτές και ίσως από κάποια στιγμή και μετά, δυστυχώς, ανεξέλεγκτες.»

 Αθ. Ζηρογιάννης, κτηματομεσίτης: «αντιμετωπίζουν άμεσο πρόβλημα επιβίωσης»

 Με ευθύ τρόπο –χαρακτηριστικό στοιχείο της προσωπικότητάς του- ο γνωστός κτηματομεσίτης (παρεμπιπτόντως και Νομαρχιακός Σύμβουλος) κ. Αθανάσιος Ζηρογιάννης, αναφερόμενος στο ζήτημα των υψηλών –για την δοκιμαζόμενη τοπική αγορά- ενοικίων, προτείνει: «ναι στην επαναδιαπραγ-μάτευση των ενοικίων με μείωση τους από 30% & και άνω….»

 Αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Α.Ζηρογιάννης: «Από τη δίνη της οικονομικής κρίσης που μαστίζει την αγορά υφίστανται τις οικονομικές συνέπειες και οι καταστηματάρχες της Παλλήνης, οι οποίοι αντιμετωπίζουν άμεσο πρόβλημα επιβίωσης.

Το σημαντικότερο πρόβλημα που έχουν να αντιμετωπίσουν σήμερα είναι τα υπέρογκα μισθωτήρια συμβόλαια που είχαν συνάψει με τους ιδιοκτήτες των ακινήτων σε εποχής ευμάρειας για την οικονομία μας. Έτσι τώρα είναι υποχρεωμένοι ή να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους, γεγονός ιδιαίτερα συνηθισμένο πλέον, ή να προσπαθήσουν την επαναδιαπραγμάτευση των ενοικίων ζητώντας μείωση από 30% και πάνω.

Πρωταγωνιστές είναι οι Τράπεζες όπου εκμεταλλεύονται τη μακροχρόνια μίσθωση και γι΄αυτό απαιτούν την παραπάνω μείωση των ενοικίων, συμπαρασύροντας και πολλούς έμπορους, οι οποίοι απελπισμένοι προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο προκειμένου να αποφύγουν το λουκέτο στην επιχείρηση τους.

Σαφώς θα πρέπει να αναφέρουμε ότι σε κάθε περίοδο οικονομικής αναταραχής κάποιοι επιτήδειοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν προς όφελος τους την οικονομική κρίση και την οικονομική αστάθεια.

 Το συμπέρασμα που βγάζουμε είναι σαφέστατο. Ο οικονομικός ιστός της κοινωνίας μας αποσυντίθεται εξαιτίας της αδυναμίας των εμπόρων να ανταποκριθούν στις συνθήκες μειωμένης ζήτησης της αγοράς με αποτέλεσμα να αναπροσαρμόζονται τα μισθώματα ή οι αξίες των ακινήτων.»

 Συνεχίζουν να κλείνουν Καταστήματα & γραφεία παροχής υπηρεσιών. Σε απόγνωση δείχνει να βρίσκεται ένας μεγάλος αριθμός εμπόρων – καταστηματαρχών της Παλλήνης, όπως και σε όλες τις όμορες περιοχές. Η κορύφωση της οικονομικής κρίσης και το άδηλο μέλλον της, έχει «τραυματίσει» τις αντοχές της συμπαθούς αυτής τάξης και με μαθηματική ακρίβεια, την οδηγεί, αργά αλλά σταθερά, προς την ολοκληρωτική αδυναμία και τον αφανισμό!

Τα εξειδικευμένα αίτια που προκάλεσαν την μεγέθυνση του προβλήματος –ως αποτέλεσμα της εξελισσόμενης κρίσης- είναι δύο και αλληλεπιδραστικά: η δραματική μείωση του «τζίρου» και το ύψος των ενοικίων.

Σερ ότι αφορά το πρώτο, η μείωση των εσόδων είναι ιδιαίτερα μεγάλη και σε πολλές περιπτώσεις «τα χρήματα που μπαίνουν στο ταμείο φτάνουν μόνο για το ενοίκιο και μένουν απλήρωτα, οι ασφαλιστικές εισφορές, τα δημοτικά τέλη και το ΦΠΑ» όπως χαρακτηριστικά δήλωσε στο «Ν» καταστηματάρχης της λεωφ. Μαραθώνος.

Ως προς τα ενοίκια, τώρα, είναι αποκαλυπτική η δήλωση ενός εμπόρου ιδιαίτερα γνωστού στην Παλλήνη: «την εποχή που μπήκα στο μαγαζί που βρίσκομαι ως και σήμερα, το ενοίκιο ήταν ελαφρώς μικρότερο, αλλά, εντάξει, το άντεχα και δεν αποτελούσε το μεγάλο μου πρόβλημα. Σήμερα με τις αυξήσεις που έχουν προστεθεί από τότε και με την μεγάλη μείωση του κύκλου εργασιών μου, ειλικρινά σας εξομολογούμαι, μου έχει γίνει βραχνάς η συγκέντρωση του ενοικίου….

Φοβάμαι ότι από το συνεχές άγχος κάποια στιγμή θα με προδώσει η καρδιά μου… Είναι ασήκωτο το ποσόν με την οικονομική κρίσει που μας μαστίζει….»

Παραμένουν ανοίκιαστα για μεγάλο χρονικό διάστημα Ενδεικτικό στοιχείο της κρίσης, στην τοπική αγορά της Παλλήνης, είναι το γεγονός ότι στην Λεωφόρο Μαραθώνος, πολλά ακίνητα προοριζόμενα για επαγγελματική στέγη παραμένουν ανοίκιαστα, κάποια δε απ΄αυτά, βρίσκονται σε «αδράνεια» περισσότερο από ένα έτος. Ένα ακόμη στοιχείο με άλλου είδους παρενέργειες, είναι οι κάποιες περιπτώσεις ενοικιαστών που εγκατέλειψαν την επαγγελματική στέγη τους «εν μια νυκτί», χωρίς να ανταποκριθούν στις συσσωρευμένες προς τους ιδιοκτήτες υποχρεώσεις τους, και κάποιες άλλες περιπτώσεις, όπου εμφανίζεται μία ημέρα ο ενοικιαστής στον εκμισθωτή του ακινήτου και του δηλώνει πλήρη αδυναμία να καταβάλει τα 3 και 4 χρωστούμενα ενοίκια…!

Αρκετά από τα περιστατικά αυτά είναι σε πλήρη γνώση του «Ν» -το καθένα τους περιέχει τη δική του δραματική νότα- απλώς δεν εξυπηρετεί σε τίποτε η δημοσιοποίησή τους γιατί πρόκειται για ιστορίες με δυστυχισμένους ανθρώπους και ετερόκλητα προβλήματα.

Τέλος, πρέπει να αναφερθεί, ότι εξακολουθούν να κλείνουν με αργό αλλά σταθερό ρυθμό καταστήματα και γραφεία παροχής υπηρεσιών, ενώ αν πράγματι είναι γκυρη η από ημέρες μεταδιδόμενη «πληροφορία», επίκειται το τέλος ενός γνωστού καταστή-ματος της πόλης, λόγω «οικονομικών δυσχερειών οφειλομένων κυρίως στο υψηλό τίμημα του ενοικίου».

Υπενθυμίζουμε, ότι μέχρι στιγμής, έκλεισαν: το σούπερ μάρκετ της γνωστής αλυσίδας «ELIT» (οδός Αθανασίου Διάκου στην συμ-βολή της με την Λ.Μαραθώνος), το ζαχαροπλαστείο «Παριζιέν», το κρεοπωλείο Βασιλείου (πάλι επί της Λ.Μαραθώνος, έναντι του COCO MAT), η εταιρεία Homentality Παλλήνης, κ.ά.

 

http://www.neologos.gr/files/neologos_22.03.2010.pdf

«Το λιμάνι της Γάζας είναι ένα ώριμο αίτημα»

Συνέντευξη του Β. Πισσία

«…Η επιστροφή των δύο ελληνικών πλοίων του Στόλου της Ελευθερίας Ι αναμένεται από βδομάδα σε εβδομάδα και οι προετοιμασίες για το Στόλο της Ελευθερίας ΙΙ έχουν ήδη δρομολογηθεί. Ο Βαγγέλης Πισσίας, από τη γραμματεία της πρωτοβουλίας Ένα Καράβι για τη Γάζα, μιλά στο tvxs.gr για τις τελευταίες εξελίξεις στη διεθνή προσπάθεια να πέσει το θαλάσσιο τείχος της μεγαλύτερης στην ιστορία ανθωποφυλακής..»

Πού βρίσκεται η προσπάθεια επιστροφής των δύο ελληνικών πλοίων του πρώτου Στόλου της Ελευθερίας;

Προσπαθούμε ακόμη να τα απεμπλέξουμε από κάτω. Υποτίθεται ότι είχε γίνει μία προφορική συμφωνία ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και την κυβέρνηση του Ισραήλ τον Αύγουστο, παράλληλα με τη συμφωνία του Ισραήλ με άλλα κράτη, όπως η Τουρκία. Οι Τούρκοι προχώρησαν σχετικά γρήγορα, γιατί υπήρξε ενεργός μεσολάβηση του κράτους, κι ίσως γιατί είχε μεγαλύτερο βάρος η δική τους περίπτωση με τους 9 νεκρούς –με αποτέλεσμα να υπάρχει και από τις δύο μεριές διάθεση να τελειώνει αυτή η εκκρεμότητα. Εμείς, κινηθήκαμε έξω από το κράτος, έτσι ήμασταν πιο «αδύναμοι» στην διαδικασία αυτή για τους Ισραηλινούς, οι οποίοι άρχισαν να μας δημιουργούν προσκόμματα.

Ποια ήταν τα προσκόμματα αυτά;

Γραφειοκρατικά στην αρχή, ενώ γνώριζαν ότι όλα τα έγγραφα των πλοίων τα είχαν πάρει οι ίδιοι. Πρακτικά, όταν στείλαμε πραγματογνώμονα στο Ισραήλ, όπου του δημιούργησαν τεράστιες δυσκολίες. Επίσης, οικονομικά, καθώς για τη ρυμούλκηση, ο λιμενικός πράκτορας στον οποίο μας παρέπεμψαν (που απ’ ό,τι φαίνεται έχει ιδιαίτερες προσβάσεις στο εκεί καθεστώς), μας είπε ότι μπορεί να μας «διευκολύνει» έναντι 56.000 ευρώ. Οι άνθρωποι που ρωτήσαμε στον Πειραιά μας είπαν ότι το ποσό για αντίστοιχη εργασία σε οποιοδήποτε λιμάνι δεν ξεπερνά τις 6.000 ευρώ. Καταλαβαίνει κανείς ότι αυτό το πρόσκομμα ήταν οικονομικός εκβιασμός.

Μια πρόχειρη εκτίμηση που κάναμε για το κόστος επιστροφής των πλοίων, εάν ακολουθήσουμε τις νόρμες που βάζει το Ισραήλ, είναι ότι αυτό θα ξεπεράσει τις 80.000 ευρώ. Και βέβαια είναι γνωστό πως για ό,τι συνέβη, εμείς δεν έχουμε καμία ευθύνη, τα πλοία μας ταξίδευαν στα διεθνή ύδατα. Συνεπώς, βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή στη θέση να πρέπει να καλύψουμε δαπάνες για τις οποίες δεν έχουμε καμία υπαιτιότητα. Εάν δεν αποδώσουν οι προσπάθειές μας, υπάρχει πλέον η ανοιχτή απεύθυνση στην κοινωνία, όπου θα πρέπει να πάρει ο καθένας τη θέση του ως προς το γιατί τα ελληνικά πλοία βρίσκονται μπροστά σε τέτοιου είδους προσκόμματα.

Πάντως, αυτό που περιέγραψα πριν δεν σημαίνει ότι τα πλοία αργούν. Τα πλοία έρχονται. Για εμάς, αυτή θα είναι μία ημέρα σημαντική, ο ερχομός των πλοίων θα είναι η συμβολική αρχή του νέου εγχειρήματος.

O Στόλος της Ελευθερίας ΙΙ

Σε τι στάδιο βρίσκονται οι προετοιμασίες για το Στόλο της Ελευθερίας ΙΙ;

Πριν ξεκινήσουμε το προηγούμενο ταξίδι, λέγαμε ότι είναι ένα ταξίδι που ετοιμάζεται, αλλά παράλληλα δημιουργούνται εφεδρείες για το επόμενο. Ωστόσο, ίσως ξαφνιάσει αυτό που θα πω, επιθυμία μας είναι να μην κάνουμε το νέο μας ταξίδι με τους όρους μιας ενδεχόμενης αναμέτρησης, αλλά να έχει πρυτανεύσει ως τότε η λογική, να αναλογιστούν και οι Ισραηλινοί πως μια καινούργια αναμέτρηση θα έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος γι’ αυτούς. Η κατάσταση στην περιοχή άλλαξε τους τελευταίους μήνες δραματικά, οι αραβικοί λαοί βρίσκονται σε κατάσταση εξέγερσης, τα υποτακτικά στους Ισραηλινούς καθεστώτα γκρεμίζονται. Γι’ αυτό, μονή ρεαλιστική λύση γι’ αυτούς να άρουν ως τότε μονοί τους την πολιορκία της Γάζας.

 

Εκδήλωση της πρωτοβουλίας Ένα Καράβι για τη Γάζα, για τις εξεγέρσεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία

Στα πρώτα ταξίδια του 2008 ήταν διψήφιος ο αριθμός των επιβαινόντων, στο Στόλο Ι ήταν τριψήφιος και τώρα θα είναι οπωσδήποτε τετραψήφιος. Τα καράβια ήταν δυο στο πρώτο ταξίδι (δύο μικρά καΐκια), έγιναν έξι πλοία στο Στόλο Ι και τώρα θα είναι περισσότερα από διπλάσια. Θα υπάρχει καινούργια διάταξη, καινούργια στρατηγική και νέα επιχειρησιακή τεχνική. Θα είμαστε, όπως και τότε, κοντά στην ιδέα της μη βίαιης σύγκρουσης. Ωστόσο, αυτή τη φορά θα υπερασπιστούμε με μεγαλύτερη σθεναρότητα και αποφασιστικότητα τα πλοία, χωρίς όμως να δώσουμε εύκολο άλλοθι για νέο έγκλημα από τη μεριά των Ισραηλινών. Τα πλοία μας είμαστε υποχρεωμένοι να τα υπερασπιστούμε, αν θέλουμε να σεβόμαστε τον εαυτό μας, αλλά και να τηρήσουμε αυτό που ορίζει η διεθνής νομιμότητα.

Ποιες χώρες θα συμμετάσχουν στην αποστολή;

Θα είμαστε πολύ περισσότερες χώρες. Θα είναι βέβαια και οι Τούρκοι, γιατί έχουν κάθε δικαίωμα να είναι, στάθηκαν σωστά και με αξιοπρέπεια στο προηγούμενο ταξίδι, και όπως γνωρίζετε το πλήρωσαν ακριβά. Τώρα, όμως, στους Ισραηλινούς θα λείψει ένα επιχείρημα: ότι απέναντί τους έχουν τους μουσουλμάνους, Ισλαμιστές τους αποκαλούν. Γιατί αυτό είπαν για τους Τούρκους αν και χωρίς να πείθουν πολύ κόσμο. Όμως ο γκεμπελίσκος λέει αυτό που έχει να πει, είτε πείθει είτε δεν πείθει, με τη γνωστή λογική ότι κάτι μένει. Το κέντρο βάρους αυτής της αποστολής έχει μετατεθεί «προς τα δυτικά». Πέφτει στην Ευρώπη, όπου υπάρχουν ισχυρές καμπάνιες, με αυτοδυναμία η κάθε μία. Όλες οι ευρωπαϊκές χώρες θα έχουν το δικό τους πλοίο. Κάπου εκεί, στο δεύτερο μισό του Μάη, θα αρχίσουν να αποπλέουν αυτά τα πλοία, για να συναντηθούν κάπου στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και να τραβήξουν μαζί το τελικό κομμάτι της διαδρομής.

Θα υπάρξουν πλοία που θα συνοδεύσουν την αποστολή και πώς θα χρηματοδοτηθεί αυτή;

Εάν υπάρξει ακολουθία στα πλοία μας, θα είναι μία: ένα νοσοκομειακό καράβι, γιατί έχουμε να κάνουμε με δολοφόνους, και αν υπήρχε ένα νοσοκομειακό καράβι στο προηγούμενο ταξίδι, ίσως να πρόσφερε μεγάλη βοήθεια. Θα θέλαμε βέβαια να έχουμε και ένα σκάφος, το οποίο να είναι εφοδιασμένο με κάμερες και δημοσιογράφους, οι οποίοι να δουν ακριβώς τι γίνεται, έτσι ώστε το Ισραήλ να μη βρεθεί στη δύσκολη θέση να πρέπει να «υπερασπιστεί το δίκιο του», να έχει καταγραφεί στιγμή προς στιγμή αυτό του «το δίκιο».

Για το θέμα της χρηματοδότησης, θα κάνουμε καμπάνια «του δίφραγκου», όπως λέμε, θα έχουμε κουπόνια των 2, των 5, των 10 ευρώ. Πιστεύουμε, ότι ακόμα και στις σημερινές συνθήκες κρίσης, ο ελληνικός λαός θα μας βοηθήσει. Παράλληλα, υπάρχει και μια πολύ μεγάλη παλαιστινιακή διασπορά, η οποία επίσης θα βοηθήσει. Εμείς, αρνούμαστε να δεχτούμε κρατική βοήθεια από οποιαδήποτε χώρα. Δεν υπάρχουν κρυφές ατζέντες, ένας είναι ο σκοπός: να πάμε κάτω στη Γάζα με τα καράβια μας, να πέσει το θαλάσσιο τείχος της μεγαλύτερης στην ιστορία ανθρωποφυλακής. Όσο για τα πλοία μας, ακόμα και τα πιο μεγάλα, από τα αζήτητα τα βρίσκουμε, γιατί με τα χρήματα που έχουμε, αυτά μπορούμε να αποκτήσουμε.

Η στάση του Ισραήλ και η ελληνική πολιτική

Πιστεύετε ότι το Ισραήλ θα επιτεθεί ξανά στα διεθνή ύδατα;

Αν χτυπήσει τώρα το Ισραήλ, είναι πολύ πιθανό να επεκτείνει τη βία του σε Ευρωπαίους πολίτες. Το αντέχουν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες; οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις; Έχει πια υπόλοιπα νομιμότητας το Ισραήλ; Ο ιδρυτικός του μύθος, που το ήθελε έναν λαό θυμάτων, τελειώνει. Είναι ένας λαός θυτών, με εξαιρέσεις άξιων κι έντιμων ανθρώπων, που όμως για την ώρα, αποτελούν μειοψηφία. Αλλά και αυτή η μειοψηφία θα μετατραπεί σε πλειοψηφία, όταν θα καταλάβει ότι η πολιτική της ισραηλινής ηγεσίας, τους οδηγεί στο δικό τους τέλος.

Να σημειωθεί ακόμη ότι εμείς δεν πάμε να λύσουμε το Παλαιστινιακό. Σε ένα ζήτημα το οποίο συμπυκνώνει το ανθρωπιστικό δίκαιο, το δίκαιο του ελεύθερου ανθρώπου και πολίτη, πάμε να σπάσουμε έναν αδύνατο κρίκο σε μια αλυσίδα στην οποία είναι δεμένος ο παλαιστινιακός λαός: πάμε να ανοίξουμε μια θάλασσα, ένα λιμάνι. Νομίζουμε ότι αυτή τη φορά, είναι πιθανό να τα καταφέρουμε και πριν ξεκινήσουμε. Το λιμάνι της Γάζας είναι ένα ώριμο αίτημα. Απ’ ό,τι φαίνεται, και στη διεθνή διπλωματία υπάρχουν ρήγματα. Έχουμε μιλήσει, άλλωστε, και για το ενδεχόμενο μία χώρα όπως η Ελλάδα (αν υπάρξουν από την κοινωνία πιέσεις), να εξασφαλίζει έναν προσωρινό ελλιμενισμό των πλοίων που ταξιδεύουν για τη Γάζα, έτσι ώστε το λιμάνι της Γάζας να αρχίσει να υποδέχεται καράβια, να μπαίνουν τα εμπορεύματα, να ζήσει ο κόσμος καλύτερα.

Τελικά η Ελλάδα κέρδισε κάτι από τη συμμαχία με το Ισραήλ;

Πιστεύουμε ότι η συμμαχία με το Ισραήλ είναι ένα στρατηγικό λάθος. Αν βάλει κανείς τα πράγματα σε ένα γεωοικονομικό πλαίσιο, και δει πώς διαμορφώνεται η γεωπολιτική της δεκαετίας που έρχεται, θα δει ότι η Ελλάδα κάνει τώρα ένα λάθος, το οποίο μπορεί να πληρώσουν και οι επόμενες γενιές. Για εφήμερα και καθόλου αποδεδειγμένα οφέλη, δένεται με το Ισραήλ. Είναι μία πολιτική η οποία εν μέρει οφείλεται στο ότι οι άνθρωποι που διαχειρίζονται αυτό το καινούριο σχέδιο διεθνών σχέσεων δεν γνωρίζουν τα πράγματα και το πιο πιθανό είναι ότι τους επιβάλλεται. Δηλαδή, η Ελλάδα αρθρώνεται ακόμα περισσότερο στον αμερικανοϊσραηλινό άξονα, με όρους που την κάνουν για πρώτη φορά στην ιστορία της να διαρρηγνύει σχέσεις που χτίζονται μέσα στην ίδια την εξέλιξη της ιστορίας ανάμεσα στους λαούς.

http://www.tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%CE%B2-%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82-%C2%AB%CF%84%CE%BF-%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%AC%CE%B6%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%BF-%CE%B1%CE%AF%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1%C2%BB

Επιστολή του Πρόδρομου Εμφιετζόγλου στην Άννα Διαμαντοπούλου

Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΕΜΦΙΕΤΖΟΓΛΟΥ ΔΗΛΩΝΕΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΠΑΡΟΝ Για 10 χρόνια αναλαμβάνει τα έξοδα της δημόσιας βιβλιοθήκης στη Μύκη, αφού το κράτος την κλείνει Γράμμα στην Άννα Διαμαντοπούλου που οφείλει να απαντήσει Ένας ευπατρίδης Έλληνας κάνει τη δική του προσφορά για να ικανοποιηθεί το αίτημα των Πομάκων, που τους οδηγήσαμε στην τουρκική παιδεία…   Το κείμενο της επιστολής προς την υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου είναι λιτό, αλλά ουσιαστικό και αποτυπώνει την αξία της προσφοράς των Ελλήνων που έχουν και συναισθάνονται το χρέος τους τώρα που το έθνος αδυνατεί να καλύψει τις υποχρεώσεις του σε ευαίσθητες περιοχές της πατρίδας μας. Πολύ απλά, μέσα από μία παράγραφο ο Πρόδρομος Εμφιετζόγλου τα λέει όλα.  Διατυπώνει την πρόθεσή του να παραμείνει ανοικτή η βιβλιοθήκη και να αποτελεί την κιβωτό γνώσης και ελληνικής παιδείας για τα Πομακόπουλα της περιοχής  τα οποία εντάσσονται στην τουρκόφωνη παιδεία, αλλά δε θα πρέπει να αποκόψουν τον ομφάλιο λώρο με την ελληνική εκπαίδευση και γνώση που παρέχει με το έργο της και μέσα από ειδικά προγράμματα η δημόσια βιβλιοθήκη της Μύκης Νομού Ξάνθης.  Τη δημοσιεύουμε αυτούσια μήπως και βρει η χειρονομία αυτή μιμητές, για να φανεί ότι υπάρχουν ψυχωμένοι Έλληνες, αλλά και για να δούμε τα αντανακλαστικά του ελληνικού κράτους που παίρνει αποφάσεις πολλές φορές εντελώς απερίσκεπτα. Η βιβλιοθήκη δεν πρέπει να κλείσει.  “Προς υπουργείο Παιδείας κα. Άννα Διαμαντοπούλου  Κυρία υπουργέ,  Πληροφορήθηκα από τον τύπο ότι κλείνει η Βιβλιοθήκη Μύκης – η μόνη ελληνική βιβλιοθήκη στα Πομακοχώρια της Ξάνθης – για λόγους οικονομικούς.  Σας γνωρίζω ότι αναλαμβάνω τα έξοδα λειτουργίας και συντήρησης της εν λόγω βιβλιοθήκης για όσο διάστημα απαιτείται, μέχρι και 10 χρόνια.  Εν αναμονή της απαντήσεώς σας.  Με τιμή  Πρόδρομος Εμφιετζόγλου».  Συγκινητική και ουσιαστική η προσφορά. Ενδιαφέρον έχει η απάντηση της υπουργού, ώστε να δούμε τη βιβλιοθήκη να ανοίγει, να μεγαλουργεί και να ικανοποιεί τις εκατοντάδες οικογένειες των Πομάκων που ήδη ζητούν δημόσια σχολεία και νηπιαγωγεία στην ορεινή περιοχή, βλέποντας με μια πιο προοδευτική ματιά το αύριο των παιδιών τους.

Nά γιατί δεν πρέπει να φοβόμαστε την Τουρκία. Έχει ήδη αρχίσει η αυτονόμηση των Κούρδων!

 Ο αστυνομικός μετά το λυντσάρισμα, λίγο πριν διακομιστεί στο νοσοκομείο

Είναι τραγικό και συνάμα θλιβερό να εναποθέτει ένα κράτος και ένα έθνος τις ελπίδες του σε γεγονότα ή εξελίξεις που επηρεάζονται από εξωγενείς παράγοντες και εμείς τουλάχιστον δεν το κάνουμε και δεν θα το κάνουμε. Δεν είναι δυνατόν όμως να μην παρακολουθούμε τις εξελίξεις στη ‘γειτονιά’ μας και ιδιαίτερα τις εξελίξεις που σχετίζονται με ένα γείτονα που έχει αναγάγει τις Γενοκτονίες, τη βαρβαρότητα, την επιθετικότητα και την παραβίαση του διεθνούς δικαίου σε επιστήμη.
Έχουμε γράψει σ’ αυτό το ιστολόγιο (σχετικές αναρτήσεις Κουρδικό: Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση; (1), Κουρδικό: Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση; (2)) ότι οι Κούρδοι πρόσφατα έχουν υιοθετήσει ένα σχέδιο που θα οδηγήσει σταδιακά στην δημοκρατική και πολιτική αυτονομία την περιοχή της ΝΑ Τουρκίας-Βόρειο Κουρδιστάν, και όχι μόνο.

Σήμερα το πρωί έγινε ένα γεγονός που, κατά την άποψή μας, είναι ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στο Κουρδιστάν.
Το μεταφέρουμε όπως το περιέγραψαν οι τουρκικές και όχι οι κουρδικές ηλεκτρονικές εφημερίδες, και ο καθένας άς βγάλει τα συμπεράσματά του:
Όλα ξεκίνησαν στις 11:30 σήμερα το πρωί, όταν τέσσερις αστυνομική πήγαν με αστυνομικό όχημα στο σπίτι του Muhsin D., στην οδό Güngör Caddesi, της κωμόπολης Γιουκσέκοβα και του ζήτησαν να τους ακολουθήσει στο Αστυνομικό Τμήμα, αφού έπρεπε να οδηγηθεί στις φυλακές για έκτιση ποινής 3,5 χρόνων, που του είχε επιβληθεί τελεσίδικα από τουρκικό δικαστήριο.
Την ώρα που το αυτοκίνητο της τουρκικής αστυνομίας περνούσε από τη λεωφόρο Cengiz Topel, ο προαγόμενος έσπασε το κρύσταλο του αυτοκινήτου και φώναξε στον κόσμο που βρισκόταν στο δρόμο: «Με πάνε μέσα, γλυτώστε με!».
Μόλις άκουσαν την κραυγή οι διαβάτες, έτρεξαν και σταμάτησαν το αυτοκίνητο της Αστυνομίας. Σε ένα λεπτό είχαν συγκεκντρωθεί εκατό άτομα, τα οποία έσπασαν τα τζάμια του αυτοκινήτου και απελευθέρωσαν τον κρατούμενο, ενώ επιτέθηκαν με βία στους τέσσερις αστυνομικούς. Ενώ οι τρεις αστυνομικοί κατάφεραν να ξεφύγουν με μώλωπες και αμυχές, ο ένας ξυλοκοπήθηκε και έμεινε στο έδαφος λιπόθυμος. Την ίδια στιγμή οι συγκεντρωμένοι ξεπέρασαν τους χίλιους και πήραν θέσεις για να αντιμετωπίσουν τα τεθωρακισμένα των ειδικών δυνάμεων της τουρικής αστυνομίας, που έσπευσαν άμεσα στην περιοχή και αναγκάστηκαν να ρίξουν ριπές στον αέρα και δακρυγόνα για να διαλύσουν το πλήθος.
Ακολούθησαν συμπλοκές και τα γεγονότα επεκτάθηκαν σε όλες τις συνοικίες της πόλης.
Ο αστυνομικός, που γλύτωσε γιατί το πλήθος τον θεώρησε νεκρό, μεταφέρθηκε πρώτα στο νοσοκομείο της κωμόπολης και στη συνέχεια διακομίστηκε στο νοσοκομείο του Βαν, όπου διαπσιτώθηκε ότι η κατάσταση της υγειας του είναι κρίσιμη, λόγω των πολλαπλών τραυμάτων που φέρει σε όλο του το σώμα.

Να σημειωθεί ότι την προηγούμενη εβδομάδα μηχανισμοί του βαθέος κράτους διένειμαν προκήρυξη στη Γιουκσέκοβα, που θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά προπύργια του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, προαναγγέλοντας τη δράση μιας νέας οργάνωσης, που θα φέρει τέλος στην παντοδυναμία του ΡΚΚ στην πόλη.
Το γεγονός, που θεωρείται τυχαίο πλην όμως ενδεικτικό, δείχνει την αποφασιστικότητα του λαού να μην επιτρέψει τη φυσιολογική λειτουργία του τουρκικού κράτους, όπως για παράδειγμα η επιβολή των τουρκικών νόμων και η υλοποίηση των αποφάσεων των τουρκικών δικαστηρίων.
Και για να δικαιολογήσουμε τον τίτλο μας, έχουμε να πούμε ότι μια χώρα που δεν έχει τη δυνατότητα να ασκήσει πλήρη κυριαρχία σε μια έκταση 100 χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων, μέσα στην ίδια την επικράτειά της, είναι δυνατόν να απειλείσει μια χώρα σαν την Ελλάδα και ένα λαό σαν τους Έλληνες, που παρόλη την δεινή θέση που έχουμε περιέλθει, έχουμε αποδείξει ότι ξέρουμε να αγωνιζόμαστε και να κερδίζουμε, όταν χρειαστεί. Και κυρίως, ξέρουμε να κρατάμε ψηλά το κεφάλι.

 http://www.internethaber.com

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/03/n.html

 

Η κρίση σαν καταλύτης

Του Σταυρου Λυγερου

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι οικονομικές –και όχι μόνο– κρίσεις λειτουργούν σαν καταλύτης. Η ελληνική περίπτωση δεν αποτελεί εξαίρεση. Η απότομη και ανώμαλη προσγείωση στο χείλος της χρεοκοπίας προκάλεσε σοκ. Λόγω της βαθιάς ψυχολογικής επίδρασης που είχε στην κοινωνία τη μετέτρεψε σε «πλαστελίνη», καθιστώντας από πολιτικής απόψεως εφικτό αυτό που μέχρι τότε ήταν ανέφικτο. Αυτό δεν είναι από μόνο του καλό ή κακό.
Θα μπορούσε να αποτελέσει μοναδική ευκαιρία για την εφαρμογή ενός εθνικού σχεδίου με σκοπό την αντικατάσταση του καταρρέοντος, κλεπτοκρατικού, σπάταλου και ανορθολογικού μοντέλου από ένα υγιές και παραγωγικό.

Η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση Παπανδρέου ούτε καν το προσπάθησε. Σύντομα παραδόθηκε άνευ όρων στην τρόικα. Με άλλα λόγια, το σοκ χρησιμοποιήθηκε για να επιβληθεί η γνωστή συνταγή της νεοφιλελεύθερης «θεραπείας». Από δανειακή σύμβαση, το συνεχώς ανανεούμενο Μνημόνιο έχει μετατραπεί σε ευαγγέλιο και μπούσουλα της κυβερνητικής πολιτικής. Για την ακρίβεια, η κυβέρνηση παραλαμβάνει από τους δανειστές πολιτικές και η ίδια τις σερβίρει στην κοινωνία. Ενίοτε, όπως με τη δημόσια περιουσία, τους αφήνει να κάνουν αυτοί και το σερβίρισμα!

Στην πραγματικότητα, οι κυρίαρχες ελίτ βολεύτηκαν με το καθεστώς ξένης κηδεμονίας. Κατά κανόνα, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης βοήθησαν αποφασιστικά την κυβέρνηση να εξουδετερώσει τις κοινωνικές αντιδράσεις με το εκβιαστικό δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία». Το «κόμμα του Μνημονίου» χρησιμοποιεί ρητορικά σχήματα ιατρικού και πολεμικού χαρακτήρα, επειδή παραπέμπουν στην επιβίωση και περιθωριοποιούν κάθε είδους εργασιακά δικαιώματα. Ολα αυτά, όπως και ο διαδοχικός προπαγανδιστικός διασυρμός με σκοπό να στρέφεται η κοινωνία κάθε φορά εναντίον μίας επαγγελματικής ομάδας, είναι πτυχές ψυχολογικού πολέμου. Απειλούμενοι ότι δεν θα υπάρχουν χρήματα για μισθούς και συντάξεις και ότι θα απαξιωθούν οι οικονομίες – καταθέσεις τους, οι Ελληνες ανέχθηκαν τις αλλεπάλληλες δέσμες επώδυνων μέτρων, με την παρηγοριά ότι ίσχυε η διαβεβαίωση πως μόνο η εφαρμογή του Μνημονίου εγγυάται την έξοδο από την κρίση.

Τα γεγονότα, όμως, διαψεύδουν το καλοσερβιρισμένο ιδεολόγημα του μονόδρομου προς τη σωτηρία. Αναμφίβολα, η τρόικα επέβαλε ορισμένα μέτρα που έπρεπε να είχαν προ πολλού ληφθεί. Συνολικά, όμως, η συνταγή της έχει βυθίσει την οικονομία στον φαύλο κύκλο της ύφεσης, δημιουργώντας οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Αν ισχύει κάτι δεν είναι το δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία», αλλά η εξίσωση «Μνημόνιο ίσον χρεοκοπία».

Η απάντηση της τρόικας στο αδιέξοδο που προκαλεί η συνταγή της είναι η φυγή προς τα εμπρός. Με θεολογικού τύπου δογματισμό, αυξάνει τη δόση. Οσο, όμως, το αδιέξοδο θα γίνεται εξόφθαλμο τόσο η «νάρκωση» της κοινωνίας από το σοκ θα υποχωρεί και θα απελευθερώνεται το «ταπωμένο» σήμερα δυναμικό της κοινωνικής αντίδρασης. Ας ελπίσουμε ότι η απάντηση της κυβέρνησης δεν θα είναι η διολίσθηση σε αντιδημοκρατικές πρακτικές και πολύ περισσότερο ότι δεν θα επέλθει άλλου τύπου σοκ.

http://news.kathimerini.gr

Η εξέγερση των Αράβων και οι πρόγονοί της, από τη Le Monde

Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τρεις γάλλους ιστορικούς δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Λε Μοντ» (21-2-2011) με θέμα τις ομοιότητες και τις διαφορές ανάμεσα στις τρέχουσες εξεγέρσεις των αραβικών χωρών και τις επαναστάσεις του 1848 στην Ευρώπη, καθώς και με τις ανατροπές των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στην Ανατολική Ευρώπη το 1989.

Από τη συζήτηση αυτή με τους Σιλβί Απρίλ (Sylvie Aprile) καθηγήτρια της σύγχρονης ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Λίλης-ΙΙΙ, Πιερ Ασνέρ (Pierre Hassner) ερευνητή στο Εθνικό Ίδρυμα Πολιτικών Επιστημών και πρώην διευθυντή του Κέντρου Διεθνών Ερευνών (CERI) και Ανρί Λοράν (Henry Laurens) καθηγητή της σύγχρονης αραβικής ιστορίας στο Κολέγιο της Γαλλίας, δημοσιεύθηκαν στην «Εποχή» εκτεταμένα αποσπάσματα.

Το ενδιαφέρον τους οφείλεται στο ότι επιχειρούν μια πρώτη προσέγγιση στα ζητήματα των αιτίων που οδήγησαν στις πρόσφατες εξεγέρσεις, τον χαρακτήρα τους και την πιθανή εξέλιξή τους. Πρόκειται για μια συζήτηση που θα οφείλαμε να έχουμε ξεκινήσει αμέσως μετά την περιγραφή-καταγραφή των εντυπωσιακών και μη αναμενόμενων εξεγέρσεων. Μπορεί να είναι νωρίς ακόμα για να κάνουμε τον απολογισμό τους, αλλά δεν είναι καθόλου νωρίς να επιχειρήσουμε να τις καταλάβουμε όσο γίνεται καλύτερα.

Σε μια πρώτη προσπάθεια προσέγγισης των αιτίων που οδήγησαν στις εξεγέρσεις των αραβικών χωρών, οι γάλλοι ιστορικοί επισημαίνουν ως κοινό στοιχείο τους με τις ευρωπαϊκές επαναστάσεις του 1848 τις εμφανείς οικονομικές δυσκολίες και κοινωνικές τριβές που συνέπεσαν με μια έκρηξη τιμών στα αγροτικά προϊόντα, δηλαδή στα βασικά είδη διατροφής των πληθυσμών.

Παρατηρώντας, όμως, ότι αυτές οι αιτίες δεν οδηγούν αυτόματα στην κατάρρευση καθεστώτων, επισημαίνουν ότι χρειάζεται να συντρέχουν και δύο άλλοι όροι: η απαίτηση για αξιοπρέπεια και η απόρριψη του φόβου. Και υπενθυμίζουν πως το 1848 ο Λαμαρτίνος μιλούσε για «επανάσταση της περιφρόνησης». Τα καθεστώτα Μουμπάρακ και Μπεν Αλί –όπως και του Λουδοβίκου Φίλιππου άλλοτε– καταρρέουν γιατί δεν προκαλούν πια αίσθημα δέους αλλά περιφρόνησης. Δεν έχουν πια την αναγκαία νομιμοποίηση.

Πώς, άραγε, τροφοδοτείται αυτή η αίσθηση μη νομιμοποίησης;

Σιλβί Απρίλ: Στην τροφοδότησή της εμπλέκονται δύο συστατικά: η φθορά της εξουσίας και η διαφθορά του καθεστώτος. Όπως συνέβη και με τον Μπεν Αλί, οι υποθέσεις διαφθοράς υπονόμευσαν το κύρος του Λουδοβίκου Φίλιππου. Το 1848 η μοναρχία είχε αποδυναμωθεί από σημαντικά σκάνδαλα. Σημαντικό ρόλο, όμως, έπαιξε και η καμπάνια των συνεστιάσεων (των δεκάδων συγκεντρώσεων που οργανώνονταν με στόχο την καταστρατήγηση των απαγορεύσεων που αναιρούσαν το δικαίωμα του συνέρχεσθαι το 1847-1848), καθώς και η άνοδος των κοινωνικών διεκδικήσεων που κατέβαζαν τον κόσμο στους δρόμους (…)

Ανρί Λοράν: Πριν δέκα χρόνια ο Λουδοβίκος Φίλιππος είχε αντισταθεί σε πολύ πιο βίαιες επιθέσεις, αλλά την εποχή εκείνη η εξουσία του ήταν πιο ισχυρή.

Πιερ Ασνέρ: Αυτή η έννοια της μη νομιμοποίησης είναι ουσιώδης. Μόνο στην Πολωνία του 1980 είχαμε ένα παράδειγμα ειρηνικής επανάστασης από τα κάτω, που την προκάλεσε ένα νικηφόρο μαζικό κίνημα. Αυτό που μου προκαλεί κατάπληξη, καθώς ξανασκέφτομαι το 1989, είναι ότι η ίδια η εξουσία συναισθανόταν τότε την έλλειψη νομιμοποίησης. Η αμφισβήτηση του συστήματος προήλθε από το ανώτατο επίπεδο, από τον ίδιο τον Γκορμπατσόφ (…) Ήταν σαν να είχαν χάσει οι ελίτ την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Ο φόβος διαλύθηκε και όλα πήραν το δρόμο τους (…)

Πέρα από την κοινή επιδίωξη της ελευθερίας, είναι, άραγε, συγκρίσιμα τα πολιτικά σχέδια αυτών των τριών «ανοίξεων των λαών»;

Α.Λ.: Αυτό που μου προκαλεί κατάπληξη σήμερα, είναι η εθνική διάσταση των ξεσηκωμών. Οι πιο πολλές σημαίες στις διαδηλώσεις είναι εθνικές σημαίες, όχι κόκκινες ή πράσινες [του Ισλάμ]. Οι λαοί επανιδιοποιούνται την ιστορία τους στο πλαίσιο του έθνους, παρότι το κίνημα αυτό εξελίσσεται σε διεθνή κλίμακα.

Σ.Α.: Από την άποψη αυτή υπάρχουν ομοιότητες με το 1848. Την εποχή εκείνη σ’ όλη την Ευρώπη τα δημοκρατικά κινήματα βαδίζουν με ένα εθνικό αίσθημα, ενωτικό ή χωριστικό, ιδίως όταν τα έθνη που εξεγείρονται δεν έχουν κράτος –όπως οι Πολωνοί ή οι Ούγγροι… Ακόμη και στη Γαλλία, που ήταν ένα ολοκληρωμένο εθνικό κράτος, η μία από τις δύο κύριες εφημερίδες της δημοκρατικής και πατριωτικής αντιπολίτευσης ονομαζόταν «Λα Νασιονάλ» (Εθνική). Η επανάσταση είναι ένας τρόπος ιδιοποίησης του έθνους.

Π.Α.: Θα ήθελα να επισημάνω μια διαφορά ανάμεσα στις σημερινές εξεγέρσεις και το 1989. Η εθνική διάσταση, η εθνικιστική δηλαδή, ήταν παρούσα στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, για παράδειγμα στην Ουγγαρία το 1956. Όμως η παρουσία της ελαχιστοποιήθηκε τη στιγμή της κατάρρευσης του κομμουνιστικού συνασπισμού. Κι αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι το 1989 στον ορίζοντα υπήρχε η δυτικού τύπου δημοκρατία (…)

Το μέγα ερώτημα είναι ποια τροπή θα πάρουν οι εξελίξεις στον αραβικό κόσμο. Υπάρχουν διδάγματα που μπορούμε να συνάγουμε από τις εμπειρίες του παρελθόντος;

Σ.Α.: Το κυριότερο δίδαγμα είναι ότι οι επαναστάσεις αφήνουν ανοιχτό τεράστιο πεδίο πιθανοτήτων. Στη Γαλλία του 1848 άλλοι ονειρεύονται απλώς τη δημοκρατική πολιτεία. Άλλοι, που ηττήθηκαν σε μερικές εβδομάδες, οραματίζονταν την κοινωνική δημοκρατία. Σ’ άλλες χώρες έλπιζαν ότι τουλάχιστον θα οδηγηθούν σε μια συνταγματική μοναρχία και στην εκλογή εθνοσυνέλευσης με καθολική ψηφοφορία.

Π.Α.: Το 1989, οι διαφωνούντες, όπως ο Χάβελ ή ο Σολτζενίτσιν, οραματίζονταν για την Ανατολική Ευρώπη ένα είδος τρίτου δρόμου ανάμεσα στον σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό. Όμως, ήδη, από τις πρώτες εκλογές τα οράματά τους αποδείχτηκαν αυταπάτες. Οι νικητές στις αναμετρήσεις στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν οι χριστιανοδημοκράτες, που απέρριπταν την ιδέα λέγοντας: «Τρίτος δρόμος σημαίνει τρίτος κόσμος». Αυτό που ζητούσαν οι λαοί την εποχή εκείνη ήταν η ευημερία, η αφθονία. Ο καπιταλιστικός οδοστρωτήρας πέρασε πάνω απ’ όλες σχεδόν τις χώρες. Με άλλα λόγια, το όνειρο ενός σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο δεν άντεξε μπροστά στον πραγματισμό των γεγονότων. Το 1991 είχα γράψει ένα άρθρο όπου ισχυριζόμουν ότι ο τρίτος δρόμος ίσως ερχόταν σε μια τρίτη φάση. Μετά την εμπειρία του κομμουνισμού ήταν φυσικό οι λαοί να στραφούν αρχικά στο πιο αντίθετο σύστημα, στον θατσερικό και ριγκανικό καπιταλισμό. Κατόπιν, βλέποντας το χάσμα των ανισοτήτων, θα έτειναν φυσιολογικά να δοκιμάσουν κάτι άλλο, που θα μπορούσε να είναι ένας σοσιαλδημοκρατικός συμβιβασμός, η επιστροφή των κομμουνιστών ή ένας αυταρχικός εθνικο-λαϊκισμός, όπως αυτός που απειλεί την Ουγγαρία σήμερα.

Α.Λ.: Αυτό που παρατηρώ τώρα, είναι ότι μπορεί κάποιος να φανταστεί τα πάντα. Ως προς το θέμα των καθεστώτων, τίποτα δεν δείχνει ότι οι λαοί δεν θα αρκεστούν στους υπάρχοντες θεσμούς, με την προϋπόθεση ότι θα λειτουργήσουν σεβόμενοι κανόνες που είχαν χλευάσει μέχρι σήμερα.

Εκτός από αυτό, υπάρχουν και τα πολιτικά σχέδια. Όπως των Αδελφών Μουσουλμάνων, για παράδειγμα. Έχουν κατά νου ένα πραγματικό πρότυπο κοινωνίας, συντεχνιακού ή αλληλέγγυου τύπου. Το πρόβλημα είναι ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, όταν πρόκειται για κοινωνικά κινήματα, έχουν την τάση να συντάσσονται με τα αφεντικά. Αυτό μπορεί να τους προκαλέσει προβλήματα, αν οι κοινωνικές διεκδικήσεις έχουν θετικό αποτέλεσμα.

Στο στάδιο αυτό πολλοί παρατηρητές ελπίζουν πως οι αιγύπτιοι ισλαμιστές θα εξελιχθούν τείνοντας σε ένα ισλαμισμό τουρκικού τύπου, ήπιο και δυτικότροπο. Ως ιστορικός πάντως, γνωρίζω πως είναι ριψοκίνδυνο να προλέγεις το μέλλον.

Π.Α.: Στο σημείο αυτό θα παρατηρούσα ότι το πλεονέκτημα των Αδελφών Μουσουλμάνων, που είναι η πιο οργανωμένη πολιτική δύναμη στην Αίγυπτο, δεν είναι αποφασιστικής σημασίας. Στη Γαλλία, τη στιγμή της απελευθέρωσης οι κομμουνιστές ήταν πιο οργανωμένοι απ’ όλους, έφταναν το 30% στις εκλογές και παρ’ όλα αυτά δεν πήραν την εξουσία. Αντίθετα, η Αλληλεγγύη στην Πολωνία, που οι ηγέτες της μόλις είχαν αποφυλακιστεί, κατατρόπωσαν τους κομμουνιστές στις πρώτες ελεύθερες εκλογές. Δεν κερδίζουν το παιχνίδι αναγκαστικά αυτοί που είναι καλύτερα οργανωμένοι.

Αλλά και οι ηγέτες των κινημάτων ή οι διαφωνούντες που επιστρέφουν στη χώρα τους από τη μακρόχρονη εξορία, σπάνια έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να κυβερνήσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα…

Σ.Α.: Το 1848 οι εξόριστοι που επέστρεψαν στη χώρα τους, είχαν πολύ διαφορετικά πεπρωμένα, αλλά, πάντως, η επιρροή τους δεν ήταν ασήμαντη. Αντίθετα μάλιστα. Αυτό μας δείχνουν τα παραδείγματα του Μαρξ που επέστρεψε στη Γερμανία την άνοιξη του 1848, ή του Γαριβάλδη που επιστρέφει στην Ιταλία και παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην ενοποίησή της.

Π.Α.: Πιστεύω, δυστυχώς, ότι οι επαναστάσεις έχουν την τάση να προδοθούν. Οι άνθρωποι που ξέρουν να διαδηλώνουν, συχνά ξεπερνιούνται όταν οι επαναστάσεις πετυχαίνουν. Δείτε το παράδειγμα του Βάκλαβ Χάβελ, που είναι πολύ δημοφιλής σ’ όλο τον κόσμο, αλλά κατέληξε να αντικατασταθεί από τον Βάκλαβ Κλάους, που δεν ήταν ούτε κομμουνιστής ούτε αντιστασιακός (…)

Α.Λ.: Η έκταση της ανανέωσης των πολιτικών στελεχών εξαρτάται από τη διάρκεια των γεγονότων. Αν το σύστημα σταθεροποιηθεί πολύ γρήγορα, αν οι άνθρωποι επιστρέψουν σπίτι τους, δεν θα μείνει παρά η νοσταλγία, όπως το 1968. Αν η αστάθεια διαρκέσει, θα υπάρξουν πραγματικές ανατροπές στο εσωτερικό της πολιτικής τάξης. Και πάλι όμως, σ’ αυτή την περίπτωση, τίποτε δεν είναι σίγουρο. Υπάρχει, ωστόσο, ένα στοιχείο, για το οποίο δεν έχουμε μιλήσει και το οποίο μπορεί να μας επιτρέψει να υποθέσουμε ότι θα υπάρξει σχετική σταθεροποίηση μεσοπρόθεσμα: ο τουρισμός, που αποτελεί θεμελιακό στοιχείο της τυνησιακής και αιγυπτιακής οικονομίας. Αν η αναταραχή διαρκέσει, οι τουρίστες δεν θα έρθουν. Κι αν δεν έρθουν οι τουρίστες, οι οικονομίες αυτές θα καταρρεύσουν.

Όποιο κι αν είναι το μέλλον των επαναστάσεων αυτών, ακόμη κι αν τις ακολουθήσουν αντεπαναστάσεις, μπορεί να σημειωθεί συνολική επιστροφή προς τα πίσω;

Σ.Α.: Όχι, και επιμένω σ’ αυτό το σημείο. Μετά την «άνοιξη των λαών», ακόμη κι αν θριαμβεύσει συνολικά η αντεπανάσταση, ορισμένες κατακτήσεις θα παραμείνουν (…) Η αντεπανάσταση προσαρμόζεται, υιοθετεί ορισμένες πολιτικές διεκδικήσεις, μετατρέποντάς τες σε εργαλεία της εξουσίας της (…)

Α.Λ.: Όποιο κι αν είναι το μέλλον του αραβικού κόσμου, θα αλλάξουν τουλάχιστον δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι το μοντέλο του ισόβιου προέδρου έχει δεχτεί σοβαρό πλήγμα. Το δεύτερο είναι η αλλαγή της εικόνας που οι Άραβες έχουν για τον εαυτό τους και προβάλλουν προς τα έξω. Η εικόνα του γενειοφόρου τρομοκράτη αντικαταστάθηκε από την εικόνα του αγωνιστή της πλατείας Ταχρίρ, που με τη σκούπα του σαρώνει κυριολεκτικά και μεταφορικά την ακαταστασία. Το γεγονός ότι κάποια στερεότυπα θα χάσουν την αξία τους, θα έχει πολύ σημαντικές συνέπειες.

http://www.tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CE%B7-%CE%B5%CE%BE%CE%AD%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B2%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%AF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7-le-monde-0

Ιουλία Μπίμπα, η δασκάλα που ξύπνησε την Ευρώπη από το λήθαργο της γερμανικής κατοχής

του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη – akontogiannidis@yahoo.gr

Την καταδίκασαν δις εις θάνατον δια …πελέκεως και την έστειλαν στη Γερμανία για να εκτελεστεί η ποινή της!

Η δασκάλα Ιουλία Μπίμπα, ηρωίδα της Αντίστασης, ίσως είναι η μοναδική γυναίκα στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδος που καταδικάστηκε σε θάνατο κι εκτελέστηκε, σύμφωνα με την απόφαση του γερμανικού στρατοδικείου, δια πελέκεως! Κι επειδή δεν υπήρχε τέτοιος τρόπος θανατώσεως στην Ελλάδα, μεταφέρθηκε στη Γερμανία για να εκτελεστεί η ποινή της!

Σήμερα η προτομή της είναι στημένη στη γωνία των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, όπου βρίσκονται τοποθετημένα μνημεία των ηρώων της αντιστασιακής οργάνωσης ΠΕΑΝ, πνιγμένα από τις ομπρέλες, τις καρέκλες και τα τραπέζια γειτονικού φαγάδικου, αλλά και κακοποιημένα από κακομαθημένους ανεγκέφαλους νέους που γκρεμίζουν ό,τι βρουν στο διάβα τους ως… κατεστημένο. Ας δούμε όμως γιατί η πολιτεία έστησε αυτά τα μνημεία.

Στις 20 Σεπτεμβρίου 1942, στις 12 το μεσημέρι, διαρκούσης της κατοχής, μια φοβερή έκρηξη αναστατώνει το κέντρο της Αθήνας. Με επίκεντρο τα κτίρια που βρίσκονταν στη γωνία Πατησίων και Γλάδστωνος και σε ακτίνα τουλάχιστον εκατό μέτρων, από την πλατεία Κάνιγγος έως την Ομόνοια, οι υαλοπίνακες σπιτιών και καταστημάτων καταρρέουν και ο κόσμος αλλόφρων σπεύδει να δει τι συμβαίνει.

Οι Γερμανοί τρέχουν ουρλιάζοντας και βρίζοντας. Νόμισαν πως έγινε αεροπορική επιδρομή και σήμαναν συναγερμό ενώ στο κτήριο στο οποίο έγινε η έκρηξη και στεγάζονταν γερμανικές υπηρεσίες και η προδοτική φιλογερμανική ΕΣΠΟ, τυλίχτηκε στις φλόγες.

Κάποιοι περίεργοι, μαζεύονται στα πεζοδρόμια και παρακολουθούν, ενώ στους τραυματίες ένας ιερέας, λέει με υπερηφάνεια «Δεν πειράζει που κτυπήσαμε, αρκεί που αφανίστηκε η σφηκοφωλιά των προδοτών».

Φωτο: Η οδός Πατησίων λίγο μετά την ανατίναξη

Τη βόμβα την έβαλε η ΠΕΑΝ του αεροπόρου Περρίκου μετά από παρακολούθηση και μεγάλη προσοχή και ακρίβεια. Το βάρος της επιχείρησης έπεσε στις πλάτες ενός άνδρα του Αντώνη Μυτιληναίου και μιας γυναίκας, της δασκάλας από τη Σάμο Ιουλίας Μπίμπα. Ιδού η σχετική διήγηση του Μυτιληναίου:

«Τη βόμβα την φτιάξαμε στο σπίτι της Ιουλίας Μπίμπα με 10 κιλά δυναμίτη και δύο εμπυρεύματα. Την έφερε η Ιουλία μέσα σε ταγάρι σκεπασμένη με ραδίκια από την πλατεία Κάνιγγος και την τοποθετήσαμε κάτω από το κλιμακοστάσιο, ανάψαμε τα δύο φυτίλια και βγήκαμε στην Πατησίων».

Όταν η Ιουλία και ο Αντώνης τοποθέτησαν την βόμβα, πιασμένοι χέρι, χέρι για να μη δώσουν υποψίες, προχώρησαν στα Χαυτεία και μπήκαν στο ζαχαροπλαστείο Αστόρια για να παρακολουθήσουν από εκεί τα τεκταινόμενα.

Η ώρα ήταν 12 και 5΄ όταν ακούστηκε η δυνατή έκρηξη που συγκλόνισε όλη την περιοχή. Η Ιουλία από τον ενθουσιασμό της πετάχτηκε αγκάλιασε τον Μυτιληναίο και τον φίλησε γεμάτη χαρά για το κατόρθωμά τους. Ο Αντώνης την απώθησε ελαφρά λέγοντας της «μη! Θα προδοθούμε!…» Αν τους έπαιρναν είδηση οι Γερμανοί θα τους εκτελούσαν επι τόπου!

Από την έκρηξη το κτίριο σωριάζεται και ένα άσπρο πυκνό σύννεφο σκόνης απλώνεται στην Πατησίων. Κάτω απο τα ερείπια του κτηρίου ετάφησαν 29 μέλη της ΕΣΠΟ ανάμεσά τους και ο αρχηγός τους Στεροδήμος, 43 Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες αφού στον 3ο όροφο εστεγάζοντο υπηρεσίες της Λουφτβάφε. Τραυματίστηκαν επίσης πέντε Γερμανοί στρατιωτικοί και 27 μέλη της ΕΣΠΟ.

Δύο μήνες μετά, ένα μέλος της οργάνωσης, ο Πολύκαρπος Νταλιάνης με το δέλεαρ των χρυσών λιρών, πρόδωσε τα μέλη της ΠΕΑΝ και συνελήφθησαν οι περισσότεροι. Κλείστηκαν στα μπουντρούμια της Γκεστάπο, βασανίστηκαν, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Σε θάνατο βεβαίως και μάλιστα δίς (!) η Ιουλία Μπίμπα, αλλά σ’ αυτήν επεφύλαξαν μία έκπληξη. Ενώ οι άλλοι καταδικάστηκαν εις θάνατον δια τυφεκισμού (εκτελέστηκαν όλοι ένα μήνα μετά στο σκοπευτήριο Καισαριανής) η Μπίμπα καταδικάστηκε δίς εις θάνατον δι’ αποκεφαλισμού!

Η εκτέλεση της εβράδυνε, διότι δεν υπήρχε λαιμητόμος στην Ελλάδα! Η γερμανική διοίκηση έστειλε επείγον έγγραφο στο Βερολίνο και εκείνο έδωσε τη λύση. Να σταλεί η καταδικασθείσα στη Γερμανία για να εκτελεσθεί η ποινή εκεί…

Στην Μπίμπα ανακοίνωσαν ότι εξορίζεται στη Γερμανία και προς στιγμή νόμισε πως θα τη γλύτωνε. Έτσι από τις φυλακές Αβέρωφ όπου εκρατείτο, έστειλε το παρακάτω σημείωμα σε στενό συγγενικό της πρόσωπο:

« Άννα στείλε μου ό,τι πράγματα καταλαβαίνεις γιατί θα μας στείλουν εξορία. Κάνε ο,τι μπορείς… Ιουλία»

Φωτο: Το χειρόγραφο σημείωμα της άτυχης Ιουλίας

Σιδηροδρομικώς και με συνοδεία μεταφέρθηκε στη Γερμανία όπου εκτελέσθηκε δια πελέκεως… Η σορός της, άγνωστο πού μεταφέρθηκε και πού ετάφη…

*To άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News της 27-2-2011
http://www.palmografos.com/

Ο Μεντβέντεφ δηλώνει ότι ακολουθεί την πολιτική που χάραξε ο τσάρος Αλέξανδρος Β’

Ο πρόεδρος της Ρωσίας, Ντμίτρι Μεντβέντεφ, δήλωσε σήμερα ότι συνεχίζει την πολιτική του… τσάρου Αλέξανδρου Β’ ο οποίος κατήργησε τη δουλοπαροικία πριν από 150 χρόνια, μια απόφαση που θεωρήθηκε η σημαντικότερη μεταρρυθμιστική ενέργεια της τσαρικής εποχής.
“Σήμερα προσπαθούμε να αναπτύξουμε τους ανεπαρκείς δημοκρατικούς θεσμούς μας, να αλλάξουμε την οικονομία και το πολιτικό σύστημα”, είπε ο Μεντβέντεφ κατά την εναρκτήρια ομιλία του στο συνέδρια “Μεγάλες μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμός της Ρωσίας”, που διεξάγεται στην Αγία Πετρούπολη.

“Συνεχίζουμε την πολιτική που τέθηκε σε εφαρμογή πριν από 150 χρόνια”, πρόσθεσε ο Ρώσος πρόεδρος.

Στόχος του συγκεκριμένου συνεδρίου είναι να στοιχειοθετηθεί ο παραλληλισμός των τσαρικών μεταρρυθμίσεων με τη σύγχρονη πολιτική.

Από την εποχή που ανέλαβε τα καθήκοντά του ο Μεντβέντεφ έχει θέσει σε προτεραιότητα τον εκσυγχρονισμό της Ρωσίας και ιδίως της οικονομίας της χώρας, η οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εξαγωγή υδρογονανθράκων.

Μιλώντας στο συνέδριο ο Ρώσος πρόεδρος πήρε αποστάσεις από το σοβιετικό παρελθόν της χώρας και εγκωμίασε κυρίως τις ενέργειες του τσάρου Αλέξανδρου Β’. “Από ιστορικής απόψεως, αυτός είχε δίκιο. Ούτε ο Νικόλαος Α’, ούτε ο Στάλιν”, τόνισε. Στη συνέχεια, κατέθεσε λουλούδια στον τάφο του τσάρου που βρίσκεται στον καθεδρικό των Αγίων Πέτρου και Παύλου, στην καρδιά της πόλης.

Στις 3 Μαρτίου 1861 ο τσάρος Αλέξανδρος Β’ εξέδωσε ένα διάταγμα με το οποίο καταργήθηκε η δουλοπαροικία. Η απόφαση αυτή έβαλε ταφόπλακα στο φεουδαρχικό σύστημα της Ρωσίας και είχε σημαντικές ιστορικές συνέπειες. Ακολούθησαν και άλλες μεταρρυθμίσεις, όπως η σύσταση αιρετών τοπικών συμβουλίων που επέτρεψε την ανάδειξη της εργατικής τάξης των πόλεων, η οποία έπαιξε ρόλο-κλειδί στην επανάσταση του 1917.

Ο Αλέξανδρος Β’ σκοτώθηκε το 1881 από βόμβα της αριστερής οργάνωσης “Ναρόντναγια Βόλια”. Μολονότι στη μετασοβιετική Ρωσία παρουσιάζεται ως τσάρος “ελευθερωτής”, στην εποχή του ήταν μισητός τόσο από τους μεγαλογαιοκτήμονες, εξαιτίας των μεταρρυθμίσεών του, όσο και από τους φιλελεύθερους, που τον κατηγορούσαν για ανεπαρκείς αλλαγές.

Νωρίτερα σήμερα, υψηλόβαθμος αξιωματούχος του κυβερνώντος κόμματος της Ενωμένης Ρωσίας υποστήριξε ότι 150 χρόνια μετά την κατάργηση της δουλείας, οι Ρώσοι δεν έχουν ακόμη ξεφορτωθεί πλήρως τη νοοτροπία των δουλοπάροικων. “Το συναίσθημα αυτό είναι πάντα εδώ. Όταν συζητούμε σημαντικά κοινωνικά θέματα φοβόμαστε να λάβουμε αποφάσεις επειδή η νοοτροπία των δούλων είναι ριζωμένη στα κεφάλια μας”, είπε ο Γιούρι Τσουβάλοφ, σύμφωνα με το πρακτορείο Ιντερφάξ.

http://www.antinews.gr/2011/03/03/88891/

Πρωτοβουλία για δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους

Έκκληση για δημιουργία διεθνούς και ανεξάρτητης Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) με βασικό στόχο να εξετάσει το ελληνικό δημόσιο χρέος, απευθύνουν περισσότεροι από 200 διακεκριμένοι καθηγητές πανεπιστημίου, εκδότες, δημοσιογράφοι, μουσικοσυνθέτες, συγγραφείς, σκηνοθέτες, επιστήμονες, μέλη κοινοβουλίων από τον ελληνικό και το διεθνή χώρο.

Το κείμενο υπογράφουν μεταξύ άλλων ο Νόαμ Τσόμσκι, ο Ρόμπιν Μπλάκμπερν, ο Τόνι Μπεν, ο Ταρίκ Αλί, ο Γκιστάβ Μασιά και από ελληνικής πλευράς ο Μανόλης Γλέζος, Αλέκος Αλαβάνος, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Σοφία Σακοράφα, Περικλής Κοροβέσης κ.α.

Όπως αναφέρεται στο σχετικό κείμενο «σκοπός της ΕΛΕ θα είναι τόσο η εξακρίβωση των αιτιών του ελληνικού δημόσιου χρέους και της χρήσης των δανείων και η διαμόρφωση κατάλληλων προτάσεων για την αντιμετώπιση του, συμπεριλαμβανομένου τους χρέους που θα αποδειχθεί παράνομο, μη νομιμοποιημένο ή απεχθές, όσο και η δυνατότητα να δημιουργηθούν οι συνθήκες ώστε η Ελλάδα να διαπραγματευθεί καλύτερα με τους πιστωτές της».

«Η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο των προγραμμάτων διάσωσης της ΕΕ, αλλά ο ελληνικός λαός έχει κρατηθεί στο σκοτάδι όσον αφορά τη σύνθεση και τους όρους του δημόσιου χρέους. Η έλλειψη της ενημέρωσης συνιστά θεμελιώδη αποτυχία των δημοκρατικών διαδικασιών. Οι λαοί που καλούνται να φέρουν το κόστος των προγραμμάτων της ΕΕ έχουν δημοκρατικό δικαίωμα στην πλήρη πληροφόρηση», σημειώνεται στο κείμενο και τονίζεται ότι «η ελληνική ΕΛΕ θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πρότυπο και για άλλες χώρες της ευρωζώνης».

http://www.tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AE%CF%82-%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CF%87%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85%CF%82

Είμαστε πειραματόζωα. Έτσι απλά….

Η Ελλάδα είναι τοποθετημένη γεωγραφικά σε ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο. Δεν είναι Βενεζουέλα. Βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης, και της ΕΕ, γειτνιάζει με την γεωπολιτικά σημαντική, και ενεργειακά απαραίτητη Μέση Ανατολή, και κατοικείται από μια περίεργη φάρα. Εμάς. Ένα ανυπάκουο λαό δηλαδή, που όταν το θελήσει τα βάζει με όλους, και τα καταφέρνει μια χαρά. Για παράδειγμα, η πανίσχυρη τότε  Γαλλία έπεσε σε 2-3 ημέρες, αλλά εμείς κρατήσαμε πολύ παραπάνω, απέναντι στο τρίτο ράιχ, και αφού είχαμε ήδη στείλει τους Ιταλούς από κει που ήρθαν. Άσχετα αν στο τέλος καταντήσαμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας.

Έχουμε και άλλα παράξενα, ανήκουμε μετά μανίας στη Δύση, στο ΝΑΤΟ κλπ αλλά είμαστε ο κατ εξοχήν αντιαμερικανικός λαός.

Είμαστε  ευλαβείς Χριστιανοί Ορθόδοξοι , αλλά συμπαραστεκόμαστε μονίμως στον αγώνα του κάθε πικραμένου Μουσουλμάνου ταλιμπάν και μουτζαχεντίν.

Δεν έχουμε μία, αλλά έχουμε χιλιάδες Καγιέν.

Δεν παράγουμε τίποτα, αλλά ξενυχτάμε διασκεδάζοντας.

Βρίζουμε το κράτος που πάντα απουσιάζει, αλλά δεν θέλουμε να πληρώνουμε φόρους.

Βαυκαλιζόμαστε να πιστεύουμε ότι είμαστε το λίκνο του πολιτισμού, αλλά πετάμε τα σκουπίδια μας στο δρόμο, και λικνιζόμαστε ακούγοντας σκυλάδικα.

Δηλώνουμε Ευρωπαίοι, αλλά χορεύουμε τσιφτετέλια.

Μισούμε την εγκληματικότητα, αλλά αντιπαθούμε πιο πολύ την αστυνομία.

Μας ενοχλεί η λαθρομετανάστευση, αλλά όλοι έχουμε κι από μια αδήλωτη Ρωσίδα, ή έναν «αόρατο» στο ΙΚΑ Πακιστανό για τις δύσκολες  και βρώμικες δουλειές.

Και άλλα πολλά.

Όλα αυτά όμως, είναι μυστήρια για τον μέσο Δυτικό. Και υπάρχουν πάμπολλα παρόμοια παράδοξα εθνικά, πολιτισμικά,  και φυλετικά στοιχεία, που μας καθιστούν ένα πολύτιμο… πειραματόζωο.

 

Αφού λοιπόν, συγκεντρώνουμε ως κράτος και ως λαός όλα αυτά τα αλληλοσυγκρουόμενα αντιφατικά στοιχεία, αφού ανήκουμε συγχρόνως και στον πρώτο, αλλά και στον τρίτο κόσμο, επόμενο είναι , αν υπάρχουν αυτά τα αόρατα χέρια που κινούν τα νήματα των εξελίξεων, στα πλαίσια της νέας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, να μας επιλέξουν ως ιδανικό πεδίο δοκιμών των μεθοδεύσεων τους.

Στη σύγχρονη οικονομία, όπως έχει διαμορφωθεί, μια μικρή ομάδα πανίσχυρων τραπεζιτών, με όλες τις διακλαδώσεις των φορέων και των ανθρώπων που ελέγχει στα χρηματιστήρια, στους οίκους αξιολόγησης, στα ΔΣ των πολυεθνικών, και στις διάφορες κυβερνήσεις, θα μπορούσε κάλλιστα να παίξει σκληρό παιχνίδι εις βάρος μας. Να μας γονατίσει οικονομικά. Όπως δηλαδή αυτό που πάθαμε τα τελευταία δυο χρόνια. Που τα χαστούκια πέφτουν ανελλιπώς. Και που ακόμη και σήμερα, με όλα αυτά τα επαχθή που μας έχουν επιβληθεί, άκουσα ότι θα μας υποβιβάσουν κι άλλο τη πιστοληπτική μας αξιολόγηση. Μα καλά, Junk (σκουπίδια) δεν είχαμε χαρακτηριστεί (ή έστω τα ομόλογά μας). Υπάρχει και χειρότερο; Τι μαθαίνει κανείς….

 

Αναρωτιέμαι δηλαδή, μήπως αυτά τα κέντρα αποφάσισαν να δοκιμάσουν επάνω μας τη νέα σκληρή πραγματικότητα, που επιφυλάσσουν για ολόκληρο το πλανήτη. Τη Βουλγαροποίησή μας. Με όργανό τους  το ΔΝΤ και το τραπεζικό σύστημα. Τη λιτότητα, την ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την ακρίβεια, και όλα αυτά που συνοδεύουν το σκοτεινό μέλλον της νέας παγκόσμιας τάξης, που κάποιοι παντοδύναμοι ονειρεύονται διακαώς εδώ και καιρό. Την υποδούλωση των λαών. Και όχι με τανκς και βόμβες, αυτά είναι πασέ, αλλά με τα αόρατα δεσμά του χρέους, και της οικονομικής εξάρτησης. Σε συνοδεία πάντα με τον απόλυτο έλεγχο της έκφρασης, την καταστολή της διαφωνίας, την αστυνόμευση, και τη σφαλιάρα.

Μελετώντας δηλαδή το πώς θα αντιδράσει αυτός ο περίεργος λαός, των μεσανατολικής νοοτροπίας Ευρωπαίων, κάποιοι βγάζουν τα πολύτιμα συμπεράσματα που χρειάζονται (κάνουν δηλαδή calibration), προκειμένου να τα εφαρμόσουν αργότερα, εν ευθέτω χρόνω,  σε άλλους πολύ πιο συμβατικούς (και σοβαρούς), αλλά και πιο πειθαρχημένους λαούς.

Αν εμείς δεχτούμε τα χαστούκια μας, και δεν βγάλουμε κιχ, φανταστείτε τι έχει να γίνει στην… Αυστρία. Τίποτα. Νεκρική σιγή. Αν εμείς αντιδράσουμε κάπως, ε τότε, η επόμενη φάση θα  είναι ίσως πιο εξευγενισμένη. Πιο καλά μεθοδευμένη. Πιο μελετημένη τέλος πάντων. Και άρα πιο αποτελεσματική.

Και σαν συμπλήρωμα των Ελλήνων,  οι αόρατοι μπόσηδες πάνε και στην ακριβώς, και εκ διαμέτρου αντίθετη γεωγραφικά πλευρά της ΕΕ (τη βορειοδυτική), εκεί όπου κατοικεί ένας εξίσου περίεργος και ανυπότακτος λαός, οι Ιρλανδοί. Που αν εξαιρέσουμε το ποτό, και το κλίμα, έχουμε πολλά κοινά στοιχεία.

Και έτσι το πείραμα εμπλουτίζεται από δυο διαφορετικά, πλην όμως παρόμοια υποκείμενα, και τις αντιδράσεις τους. Τι το καλύτερο για τους «ψυχολόγους» της παγκοσμιοποίησης;

Μπορούμε να βάλουμε στην παραπάνω εξίσωση, και σαν αστάθμητο παράγοντα, τη περίπτωση της Ισλανδίας. Ένα «αλλόκοτο» κράτος, με πολύ μικρό πληθυσμό, και σχετικά απομονωμένο από τα υπόλοιπα θύματα. Κάτι σαν ζέσταμα δηλαδή, μια προθέρμανση λίγο πριν ξεκινήσει το κανονικό πείραμα.

Λογικά δεν ακούγονται όλα αυτά;

Και εμείς τι κάνουμε;Είμαστε σαν κάτι νούμερα, που επειδή τον παίζουν μπροστά στην οθόνη του pc, καλωδιωμένοι και …ερεθισμένοι, δεν παραδέχονται ότι είναι μαλάκες, αλλά περηφανεύονται πως κάνουν cyber sex!!!! Έτσι ακριβώς. Ζούμε ακόμη στο όνειρο!

Ζούμε στη σπηλιά του Πλάτωνα, συνεχίζοντας τη ζωή μας, απολαμβάνοντας τη καθημερινότητά μας, παρακολουθώντας τη Μενεγάκη, και αγνοώντας τα καλώδια που είναι χωμένα βαθιά μέσα στον εγκέφαλο, και στις νευρικές μας απολήξεις. Αδιαφορώντας για τη πραγματικότητα που είναι πίσω μας, αλλά που εμείς δεν την βλέπουμε διότι εστιάζουμε αλλού. Δεν γυρνάμε το λαιμό μας. Μια νοσηρή πραγματικότητα που ελέγχεται εκ του μακρόθεν, και που μας χειραγωγεί, χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε, ή να θέλουμε να το αντιληφθούμε.

Ας ελπίσουμε πως κάτι θα αλλάξει, σύντομα. Πως ένα από τα αλλεπάλληλα χαστούκια που τρώμε καθημερινά, θα βγάλει απ τη θέση τους τα ηλεκτρόδια, θα μας ταρακουνήσει τον εγκέφαλο, και πως θα ξυπνήσουμε. Έστω και ζαλισμένοι. Αλλιώς, θα πρέπει κάποιος να μας διαβάσει…

Δεν πάει άλλο. 

Strange Attractor

http://www.antinews.gr/2011/03/03/88885/

«Η Μέση Ανατολή αλλάζει:προς τα πού;»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

 Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σε συνεργασία με την πρωτοβουλία «ένα καράβι για την Γάζα» σας προσκαλούν στην συζήτηση «η Μέση Ανατολή αλλάζει: προς τα πού;» , τη Τετάρτη 16 Μαρτίου, στις 7.00 το απόγευμα, στο αμφιθέτρο «Μίκης Θεοδωράκης» του δημαρχείου Παπάγου – Χολαργού.

 Συμμετέχουν οι :

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, δημοσιογράφος – μέλος συμβουλευτικής επιστροπής  ΚΙΝΗΣΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ,

Σταύρος Λυγερός, δημοσιογράφος – συγγραφέας,  

Βαγγέλης Πισσίας, γραμματεία συντονισμού «ένα καράβι για την Γάζα»

και Ισμάτ Σάμπρι, πρώην εεπιτετραμμένος της παλαιστινιακής αρχής στην Ελλάδα.

  Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο 210-6546742, στο nonamebk@acci.gr .

AINIΓΜΑΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΑ ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΝ

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Υπάρχουν δύο βεβαιότητες για τις αραβικές επαναστάσεις: α) ότι διαθέτουν το στοιχείο της γνήσιας λαϊκής εξέγερσης, β) ότι όποιο καθεστώς και αν επικρατήσει τελικά σε αυτές τις χώρες, θα είναι υποχρεωμένο να λαμβάνει υπόψιν του τις διαθέσεις των λαϊκών μαζών στα πολιτικά, κοινωνικά και εθνικά θέματα. Ο φόβος που προκαλούσαν στους ‘Αραβες οι δεσπότες τους τελείωσε. Οι λαοί είχαν τη συγκλονιστική εμπειρία του ότι μπόρεσαν να ανατρέψουν καθεστώτα όπως του Μπεν Αλί και του Μουμπάρακ, και θα χρειαζόντουσαν ποταμοί αίματος για να ξανασυσταθεί το Βασίλειο του Φόβου και της Απάθειας.

Μέχρις εκεί όμως, γιατί πιο πέρα αρχίζουν οι αβεβαιότητες. Η κατάσταση στη Λιβύη εξελίσσεται ήδη διαφορετικά, προς μια μορφή εμφυλίου πολέμου. Οι δύο πλευρές δείχνουν αποφασισμένες να νικήσουν ή να πεθάνουν. Ο Μουμπάρακ και ο Μπεν Αλί ήταν μαριονέττες των Αμερικανών και των Γάλλων. Οι στρατοί τους, σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενοι από την Ουάσιγκτον. Δεν είναι αυτή η περίπτωση του Καντάφι, που, παρά τον μεγάλο συμβιβασμό του με τους δυτικούς πριν από 10 χρόνια, διατηρούσε μια ανεξάρτητη βάση εξουσίας. Στην περίπτωση εξάλλου της Λιβύης καλό είναι να διατηρεί κανείς μια επιφύλαξη, δεδομένου ότι έχουμε πολύ λίγες αξιόπιστες πληροφορίες για το τι πραγματικά γίνεται στο εσωτερικό της χώρας. Είδαμε πολύ καλά, για παράδειγμα στις περιπτώσεις της ανατροπής Τσαουσέσκου, του κανονιοβολισμού της ρωσικής Βουλής από τον Γέλτσιν, των πολέμων στη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ, του Ισραήλ, ότι τα μεγάλα δυτικά ΜΜΕ, αλαζονικά αυτοπαρουσιαζόμενα ως θεματοφύλακες της «αντικειμενικής πληροφόρησης» μπορούν να μας γεμίσουν με σωρό από ψέμματα και παραποιήσεις της πραγματικότητας. Τις τελευταίες ημέρες επιχειρούν να παρουσιάσουν το Καντάφι περίπου ως ενσάρκωση του διαβόλου. Δεν έχει κανείς οποιαδήποτε διάθεση να υπερασπιστεί ένα πλήρως εκφυλισμένο, εδώ και πολύ καιρό καθεστώς, που ήδη άλλωστε από την αρχή έθετε πρόβλημα, από αυτό το σημείο όμως μέχρι να εμφανίζει τον Λίβυο ηγέτη ως ικανό να καταστρέψει όλο τον κόσμο με την τρομοκρατία και τους μετανάστες, όπως λένε τώρα οι δυτικές τηλεοράσεις, υπάρχει μια διαφορά.

‘Ηδη, σε ορισμένους δυτικούς κύκλους συζητείται το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης κάποιας μορφής στη Λιβύη. Το Περού, μια άσχετη χώρα της Λατινικής Αμερικής, με κυβέρνηση πολύ φιλική προς την Ουάσιγκτον, ζήτησε επιβολή απαγόρευσης πτήσεων. Η Γουώλ Στρητ Τζόρναλ ζήτησε να «ξεμπερδεύουμε με τον Καντάφι». Ο σύμβουλος του Γάλλου Προέδρου Γκενό ζήτησε δράση πέραν των οικονομικών κυρώσεων, μια προοπτική στην οποία φαίνεται να αντιδρά ο Μπερλουσκόνι. Η κάλυψη των λιβυκών από τον μεγάλο δυτικό τύπο και τις τηλεοράσεις μπορεί να φτιάξει το κλίμα που προϋποθέτει μια στρατιωτική επέμβαση. Το δεύτερο «σενάριο» που αρχίζει και συζητείται διεθνώς, είναι αυτό μιας ενδεχόμενης «διάσπασης» της Λιβύης. Από τις λεγόμενες «απελευθερωμένες» περιοχές της Κυρηναϊκής υπάρχουν αναφορές για αντικατάσταση των λιβυκών σημαιών με τα σύμβολα του βασιληά Ιντρίς και, σε μερικές περιοχές, για κατάληψη της εξουσίας από ισλαμιστές. Το τελευταίο αυτό, παραδόξως, δεν πανικοβάλλει, ως θα όφειλε, τον δυτικο τύπο, κάθε άλλο!

Η στρατηγική της Ουάσιγκτον (Ομπάμα-Μπρζεζίνσκι) είναι η κατά το δυνατόν ομαλότερη μετάβαση σε φιλοδυτικά κατά βάσιν καθεστώτα. Εργαλεία αυτής της πολιτικής της «γέφυρας», αντίστοιχης με αυτή που εφήρμοσαν στην Ελλάδα το 1974 και την Ισπανία το 1975, είναι η «διεθνής των ΜΚΟ» που «εκπαίδευσε» τους μεσοαστούς νέους μπλόγκερς σε Αίγυπτο και Τυνησία, ο Μπαραντέι και οι αραβικοί στρατοί. Υπάρχουν βεβαίως και οι σκληροπυρηνικοί Ισραηλινοί που αποβλέπουν εδώ και δεκαετίες, ρητά, στην αποσύνθεση του αραβομουσουλμανικού κόσμου, κατά τα πρότυπα που έθεσαν, πριν από όλους στη νεώτερη εποχή, οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές. Την τάση αποσύνθεσης τη διακρίνει κανείς στη διάσπαση του Σουδάν, στο φλερτ με τους Κούρδους, στη ντε φάκτο διάλυση του Ιράκ ως ενιαίου κράτους κ.ο.κ. Το τι βέβαια θα γίνει στην πραγματικότητα, το επηρεάζουν, αλλά δεν το καθορίζουν σχεδόν ποτέ αυτοί που εκπονούν τα σχέδια και τα σενάρια.
Konstantakopoulos.blogspot.com
kosmos tou ependiti, 26 2 2011

Εμφύλιες μάχες στη Λιβύη

Οι δυνάμεις της εξέγερσης επανέκτησαν τον έλεγχο της πόλης Μάσρα Ελ Μπρέγκα, ενώ οι στρατιωτικές δυνάμεις του Καντάφι πραγματοποίησαν επιλεκτικές αεροπορικές επιδρομές στην περιοχή της Ατζνταμπίγια, η οποία τελεί υπό τον έλεγχο των δυνάμεων της εξέγερσης.

http://troktiko-blog.blogspot.com/2011/03/blog-post_8349.html

Υπερπληθυσμός και Μετανάστευση

 του Δημ.Χρ.Ράπτη *

Σε είκοσι χρόνια η Γη θα έχει περίπου 9 δισεκατομμύρια κατοίκους. Σήμερα με περίπου 7 δις κατοίκους, ο κόσμος τα φέρνει δύσκολα βόλτα, λόγω της περιορισμένης δυνατότητας της Γης να θρέψει απεριόριστο αριθμό κατοίκων. Ήδη εκατομμύρια άνθρωποι υποσιτίζονται και πεθαίνουν από πείνα. Γιατί συμβαίνει αυτό σήμερα; Γιατί η Γη δεν έχει άπειρες δυνατότητες παραγωγής τροφής και τώρα πλησιάζει στα όρια της.

Δεν είναι γνωστό πόσα δις κατοίκων μπορεί να θρέφει η Γη. Υπάρχει ένας άνθρωπος που να μπορεί να βεβαιώσει ότι η Γη μπορεί να θρέφει 50, 20 ή 10 δις κατοίκους; Όχι βέβαια. Όσες αποξηράνσεις ελών και να γίνουν, όσο να επεκταθεί η μηχανοκίνητη γεωργία και η σταβλισμένη κτηνοτροφία, όσες επιστημονικές επιτεύξεις και να γίνουν, κάποια στιγμή η τροφή δεν θα φθάνει για όλους. [ Για να μην αναφέρουμε τα τρόφιμα που μετατρέπονται σε βιοκαύσιμα, που επιτείνει κι άλλο το οξυμένο πρόβλημα.] – Έχουμε λοιπόν εν εξελίξει ένα κεφαλαιώδες πρόβλημα του πλανήτη μας που είναι: η μεσοπρόθεσμη αδυναμία της Γης να θρέφει τον ανεξέλεγκτα αυξανόμενο αριθμό κατοίκων της. Αυτό το πρόβλημα δημιουργεί ήδη υποσιτισμό σε Αφρική και Ασία, χιλιάδες θανάτους από πείνα και μεγάλη έξαρση του φαινομένου της μετανάστευσης. Μ’ αυτούς τους ρυθμούς αύξησης του πληθυσμού της Γης, σε 20 χρόνια εκατομμύρια (δις ίσως) ανθρώπων από την Αφρική και την Ασία θα έχουν κατακλύσει την Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική και θα ζήσουμε σκηνές απερίγραπτης τρέλας (ρατσισμός, αλληλοσφαγή κλπ.). – Βέβαια το πρόβλημα αυτό δεν προήλθε (μέχρι σήμερα) μόνο από τον υπερπληθυσμό, αλλά και από την φιλελεύθερη έκφραση του καπιταλισμού. Μέχρι πριν μια δεκαετία περίπου, θα έλεγα ότι τα προβλήματα αυτά τα δημιουργούσε μόνο ο φιλελεύθερος καπιταλισμός: δηλαδή η άνευ φραγμών υποταγή των πάντων στο άνευ ορίων κέρδος. Αυτή η έλλειψη φραγμών είναι που δημιούργησε πολέμους, υποσιτισμό, εξαθλίωση, λιμούς σε όλο τον κόσμο.- Αλλά θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι πλέον δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα. Ακόμα και αν επικρατήσει παγκοσμίως ένας ιδεώδης κομμουνισμός, όταν η Γη θα έχει 20 δις κατοίκους, τότε οι άνθρωποι δεν θα έχουν να φάνε και θα πεθαίνουν σαν τις μύγες. Επομένως, εκτός από του να εξαλείψουμε τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, πρέπει να εφαρμόσουμε και το μόνο όπλο που μας έχει απομείνει ακόμα :τον έλεγχο των γεννήσεων. Άλλωστε είναι ένα πρότζεκτ που εφαρμόζεται χρόνια τώρα με τεράστια επιτυχία στην μεγαλύτερη πληθυσμιακά χώρα της Γης, την Κίνα. Όπως όλοι γνωρίζουμε η Κίνα εφαρμόζει τον έλεγχο των γεννήσεων πάνω 30 χρόνια. Εξακολουθεί να αυξάνει ο πληθυσμός της (με αργούς ρυθμούς βέβαια), εξακολουθεί να είναι η μεγαλύτερη πληθυσμιακά χώρα της Γης και αναμένεται μέσα στον 21ο αιώνα να είναι η πρώτη υπερδύναμη του πλανήτη.- Αν τα κράτη του κόσμου, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, έπαιρναν απόφαση ότι: κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να γεννήσει μόνο δύο παιδιά, τότε το πρόβλημα του υπερπληθυσμού θα σταματούσε.

Επίσης ο ΟΗΕ και η Διεθνής Κοινότητα θα μπορούσαν να επιβάλουν κυρώσεις σε όσες χώρες δεν εφαρμόζουν τον έλεγχο των γεννήσεων. Μια απ’ αυτές θα μπορούσε να ήταν η απαγόρευση εισόδου και η αυτόματη εκδίωξη από των συνόρων όλων των μεταναστών που προέρχονται από χώρες που δεν εφαρμόζουν τον έλεγχο των γεννήσεων.

Μάλιστα σκέφτομαι ότι με τον έλεγχο των γεννήσεων δεν θα λυθεί μόνο το ζωτικό πρόβλημα του υπερπληθυσμού της Γης, αλλά θα λυθεί σε γενικές γραμμές και το ολιγότερο σημαντικό (αλλά όχι ασήμαντο) πρόβλημα της γενικευμένης μετανάστευσης. Γιατί όταν μια φτωχή οικογένεια έχει να θρέψει δύο παιδιά, τότε κουτσά – στραβά θα τα καταφέρει, ενώ δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να θρέψει 4,6 ή 10 παιδιά.-Βέβαια δεν φτάνει μόνο ο έλεγχος των γεννήσεων. Οι πλούσιες χώρες πρέπει να βοηθήσουν τις φτωχές χώρες να σταθούν στα πόδια τους, να αναπτυχθούν. Άλλωστε οι πλούσιες χώρες είναι εν πολλοίς υπαίτιες για την υπανάπτυξη των φτωχών χωρών. Αλλά αυτό βέβαια για να γίνει πρέπει να »εξαφανισθεί» ο νοεφιλελευθερισμός στις πλούσιες χώρες και αυτό είναι ένα καθήκον των λαών των χωρών αυτών.

*Χημικός, Πρ.Δ/ντης ΕΛΠΕ

Απορίες από τη λαθρανάγνωση – Κυριακή 27/2/2011

του Γιάννη Ζαχάρου

Πάνω από όλα η ταπεινοφροσύνη και η εγκράτεια!

«Επιδότηση ενοικίου! Κόστος; 110 εκατομμύρια ευρώ»

Άμα χάσεις τη δουλειά σου μην ανησυχείς. Το κράτος θα δαπανήσει 110 εκατομμύρια ευρώ για να σου επιδοτήσει το ενοίκιο κι εγώ αναρωτιέμαι γιατί αν περισσεύουν στο κράτος 110 εκατομμύρια ευρώ δεν τα δαπανά για να σε επιδοτήσει ώστε να μη χάσεις τη δουλειά σου.

«Κλείνουν σχολεία, φεύγουν μαθητές…»

Περίεργο! Όταν ενσωματώνονταν δήμοι στα πλαίσια του Καλλικράτη, γινόταν ο κακός χαμός από δημάρχους, δημοτικούς συμβούλους και κάθε εμπλεκόμενο στην τοπική αυτοδιοίκηση, ενώ τώρα που ενσωματώνουν σχολεία δεν ακούσαμε ανάλογο ντόρο… περίεργο… μήπως γιατί με τον Καλλικράτη θα μειώνονταν οι θέσεις στα δημοτικά συμβούλια και λιγότερα κομματόσκυλα θα έμπαιναν στα κοινά μαζώματα των προμηθειών ενώ με την ενσωμάτωση των σχολείων… ποιος νοιάζεται;

«Αξιώσεις χωρίς τέλος από την τρόικα…»

Ρεεεεε, πάρτε ρε δάνειο από τους Κινέζους, ξεχρεώστε τους τους παπάρες τους τροϊκανούς και να παν στο διάολο και να βάλουν τις αξιώσεις τους στο απύθμενό τους …τραπεζικό σεντούκι!

«Ριζικός ανασχηματισμός ή κάλπες»

Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς ή τα παιδιά παίζει!

«Έρχεται πάλι πέλεκυς για τις συντάξεις»

Ο πέλεκυς στα κέρδη του σούπερ μάρκετ πότε θα έρθει; Γιατί ο Άλφα Βήτα, ο Καρφούρης και ο Σκλαβενίτης πρέπει να εξακολουθούν να βγάζουν τα ίδια κέρδη; Αυτοί δεν θα περάσουν κρίση;

«Στο χειρουργείο του ΣΔΟΕ κλινικές και νοσοκομεία»

Ρε ΣΔΟΕ, στο χειρουργείο δεν μπαίνει κανείς αν δεν δώσει φακελάκι, εσύ πώς θα μπεις ορέ; Μήπως έδωσε και το ΣΔΟΕ φακελάκι;

«Τρικυμία για τις υποβρύχιες μίζες»

Μέρος της μίζας πήγε, λέει, και στους συνδικαλιστές! Γιατί δεν εκπλήσσομαι; Γιατί δεν εκπλήσσομαι; Μήπως γι’ αυτό όλοι οι συνδικαλιστές εκφράζουν μόνο αντιθέσεις στις προτάσεις και σπανίως εκφράζουν αντιπροτάσεις αλλά ποτέ δεν προστρέχουν να καθαρίσουν τα συνδικάτα τους από τα σκατά;

«Πάνω από 300 εκατομμύρια ευρώ η μαύρη τρύπα των ΠΑΕ»

Δεν πειράζει ρε λεβέντες, θα τα καλύψει ο μισοκρατικός ΟΠΑΠ! Εξάλλου, λεφτά για να παίζουμε έχουμε, λεφτά για σοβαρές δουλειές δεν έχουμε.

Ρεεε, μήπως γι’ αυτό δεν τιμωρήθηκε ο Ολυμπιακός; Για να μην στερηθεί τα έσοδα από τα εισιτήρια ώστε να μπορεί η ομάδα να κλείσει την τρύπα; Ρεεεε, κι άμα οι ΠΑΕ χρωστάνε 300 μύρια γιατί δεν ρίχνει το κράτος μία κατάσχεση σε Μιραλάς, Σισέ και τα λοιπά αστέρια μπας και τα μοσχοπουλήσει και καλύψει τη δική του τρύπα;

«Πώς ο σοσιαλιστής Καντάφι του 1968 έγινε ο στυγνός δικτάτορας του 2011»

Ή μήπως θα έπρεπε να μας απασχολεί το πώς η χουντική Ελλάδα του 1969 έγινε η στυγνή δικτατροϊκανή Ελλάδα του 2011;

«Ο Γ.Παπανδρέου είχε συζητήσει με τον Μ.Καντάφι για τα 220 δισεκατομμύρια ευρώ που θα έριχνε ο Καντάφι στην Ελλάδα για τις αποκρατικοποιήσεις και για την πράσινη επένδυση».

Δηλαδή, όπως εγώ συζητάω με τον ογδονταπεντάρη αγρότη φίλο του πατέρα μου για τις καινούργιες αντλίες ινσουλίνης και για τις εμφυτεύσεις βλαστοκυττάρων και περιμένω να μου αγοράσει ένα εργοστάσιο για να φτιάχνω κι εγώ από τούτα τα καινούργια.

«Κρίση εναντίον ΝΑΤΟ»

Λες να διάβασαν τα όσα έγραφα πριν λίγες μέρες για το πούντο πούντο το δακτυλίδι ΝΑΤΟ ΝΑΤΟ δε θα το βρεις;

«Η σκόνη απ’ τη Σαχάρα ανησυχεί τη Μόσχα»

Εμάς να δεις πώς μας ανησυχεί η ραδιενεργός σκόνη από το Τσερνόμπιλ… γιατί άραγε αυξήθηκε τόσο ο καρκίνος του θυρεοειδή σε νέα άτομα τα τελευταία χρόνια;

«Κρίση και στις μεταμοσχεύσεις»

Και αναρωτιούνται γιατί;

1ον για λόγους πρακτικούς –αυξάνεται η βενζίνη, μειώνονται οι μηχανοκίνητες μετακινήσεις, μειώνονται τα τροχαία, πού να βρεις εγκεφαλικά νεκρούς;

2ον για λόγους κοινωνικούς –αφού έχουμε κόψει την καλημέρα στον γείτονα, περιμένετε να του δωρίσουμε τα όργανα της κορμάρας μας;

«Μακροχρόνιο φλερτ με την Κερατέα από τον όμιλο Μπόμπολα…»

«Η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός Α.Ε., ελέγχεται από την European Goldfields, βασικότερος μέτοχος της οποίας είναι η Ελλάκτωρ, συμφερόντων της οικογένειας Μπόμπολα…»

Στα ΜΜΕ ο Μπόμπολας…

Παντού ρε παιδί μου… μα παντού όμως ε;

«Ο ΟΗΕ αναζητεί νερό για 3,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους»

…και η τρόικα με την ελληνική κυβέρνηση αναζητούν 25 δισεκατομμύρια ευρώ για να μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε να είμαστε άνθρωποι…

«41 ΔΕΚΟ στην κλίνη του Προκρούστη»

Τα υπέρμετρα έσοδα των ιδιωτικών κλινικών πότε θα μπουν στην κλίνη του Προκρούστη;

«Κρήτη: Κύμα επισκεπτών από τη Λιβύη»

Επιτέλους! Ας δει και κάνας Λίβυος την Κρήτη. Μόνο οι Ρώσοι θα την βλέπουν;

«Οι αυξανόμενες τιμές του πετρελαίου απειλούν την παγκόσμια ανάπτυξη και υπάρχει κίνδυνος κερδοσκοπίας»

Χα χα χαααα χαααα χααα χα χα! Ενώ μέχρι τώρα ε; Η κρατική κερδοσκοπία δεν μετράει ε; Το κοντά ένα ευρώ φόρο στο λίτρο της βενζίνης δεν μετράει ε; Βρε ουστ υπουργέ οικονομικών της Γαλλίας!

«Οι ιχθυοκαλλιέργειες είναι μονόδρομος»

…και το «φάτε μάτια ψάρια» επίσης!

«Η ατυχία του να είσαι έλληνας εργαζόμενος»

ή η ατυχία του να είσαι έλληνας γενικώς!

Υ.Γ.

Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού ήθελε να δωρίσει τέσσερρα τάνκερ στον Ολυμπιακό για να εισπράτονται τα κέρδη από την ομάδα!

Γιατί δεν φτιάχνει ένα ταμείο να πέφτουν εκεί τα κέρδη των τάνκερ για να αποπληρώνεται το ελληνικό χρέος, ή, ακόμη καλύτερα, για να επιδοτούνται οι θέσεις εργασίας ώστε να μην χάνει κανένας έλληνας τη δουλειά του; Αν το έκανε αυτό θα του φτιάχναμε ανδριάντα όχι μόνο στο Πασαλιμάνι αλλά και στην Ομόνοια και στο Σύνταγμα και πάνω στο κτίριο της Βουλής.

 

http://zacharos.blogspot.com/

Η Ανατολή και η βραδεία δύση των Ηνωμένων Πολιτειών

Νεο άρθρο του Βασίλη Μαρκεζίνη , που αποτελεί σαφή απάντηση στις απόψεις των ατλαντιστών του ΕΛΙΑΜΕΠ και της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν θέλησε να αντλήσει κανένα δίδαγμα από τα αυτοκρατορικά μοντέλα της Ρώμης, του Βυζαντίου ή της Βρετανίας

Στα μαθήματά μου Ιστορίας του Δικαίου στις ΗΠΑ, πάντοτε λέω στους φοιτητές μου ότι η εξέλιξη του Δικαίου ακολούθησε την πορεία του Hλιου -από την Ανατολή προς τη Δύση-, ιχνηλατώντας τη διαδρομή των πολιτισμών: Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Φοίνικες, Ελληνες, Ρωμαίοι, Δυτικοευρωπαίοι, Αγγλοι – μέχρι τη στιγμή που οι Αμερικανοί κατέστησαν τη χώρα τους επίκεντρο της παγκόσμιας επιχειρηματικής και χρηματοοικονομικής δραστηριότητας.

Το Δίκαιο, λοιπόν, ακολουθεί το χρήμα, το χρήμα ενθαρρύνει την εφευρετικότητα, η τεχνολογική πρόοδος ενισχύει τη δύναμη, και η τελευταία, με τη σειρά της, στηρίζει την καλλιτεχνική δημιουργία. Εντούτοις, είναι γεγονός ότι η μεσημβρία σηματοδοτεί επίσης την απαρχή της δύσης- και η δύση της Αμερικής επισπεύδεται σήμερα τόσο από το διαρκώς διογκούμενο δημόσιο χρέος της (για το οποίο δεν λαμβάνει ακόμη τα δέοντα μέτρα) όσο και από τις πολλαπλές προκλήσεις που αντιμετωπίζει από την Ανατολή. Με άλλα λόγια, και για να επεκτείνω τη μεταφορά μου, μια νέα ημέρα έχει αρχίσει να χαράζει, και, όπως είναι εύλογο, αυτό συμβαίνει στην Ανατολή. Οι μεσανατολικές και απωανατολικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Αμερική πολλαπλασιάζονται ταχύτατα. Η διάλυση του δικτύου των αυταρχικών συμμάχων στη Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή προκλήθηκε από διάφορους παράγοντες, για πολλούς από τους οποίους ευθύνεται άμεσα η Αμερική. Και εξηγούμαι.

Πρώτον: Η φαρισαϊκή στάση της Αμερικής απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα την έκανε να παραβλέπει τις κατάφωρες παραβιάσεις που διέπρατταν κάποιοι από τους «δορυφόρους» και τους συμμάχους της, αλλά την ενοχλούσαν εντονότατα όταν διαπράττονταν από αντιπάλους της.

Δεύτερον: Είναι πλέον διαβόητες οι αποτυχίες των πολλαπλών και εσωτερικά διχασμένων μυστικών υπηρεσιών της. Ειδικότερα, καμία από αυτές τις υπηρεσίες δεν μπόρεσε να προβλέψει την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, την εισβολή στο Κουβέιτ, την 11η Σεπτεμβρίου και, πολύ πρόσφατα, την πτώση του αιγυπτιακού καθεστώτος, έναν μόλις μήνα έπειτα από μία ακόμη απρόβλεπτη κατάρρευση του καθεστώτος της Τυνησίας.

Τρίτον: Οταν η Αμερική αποφάσισε εντέλει να αντιδράσει στην πρόσφατη κρίση, την είδαμε απλώς να υιοθετεί τη στάση της, μια στάση διγλωσσίας και αμφισημίας. Ας το σκεφτούμε: η Αμερική πήρε άραγε το μέρος του λαού ή το μέρος των αυταρχικών ηγετών; Σε γενικές γραμμές, έχω την αίσθηση ότι η Αμερική επαναλαμβάνει αναφορικά με την Αίγυπτο τα λάθη που είχε κάνει παλαιότερα με τον Σάχη: την εποχή εκείνη, υιοθετώντας αμφίσημη στάση απέναντι σε όλους, το μόνο που κατάφερε ήταν να δει το κύρος της να μειώνεται στα μάτια όλων: φίλων και εχθρών.

Τέταρτον: Η σταδιακή υποβάθμιση του ρόλου της Αμερικής δεν επήλθε μόνον ως αποτέλεσμα της ανοχής που αυτή επέδειξε σε σειρά διεφθαρμένων καθεστώτων- συνδέεται επίσης άμεσα με την απροθυμία της να ασκήσει πιέσεις στο Ισραήλ προκειμένου να επιλύσει, προς κοινό συμφέρον, το παλαιστινιακό ζήτημα. Ποιος όμως θα τολμούσε έστω και να προειδοποιήσει τις δύο αυτές χώρες ότι, χωρίς άμεσο συμβιβασμό, θα πληγούν και οι δύο από έναν αναπόφευκτο σεισμό; Κατά κανόνα, οι άνθρωποι που προειδοποιούν είναι προφήτες. Ολοι όμως γνωρίζουμε ότι οι προφήτες ποτέ δεν εισακούονται. Και εξυπακούεται, ασφαλώς, ότι το μένος των επιθέσεων εναντίον των ανθρώπων που προειδοποιητικά συνιστούσαν την επίτευξη ενός συμβιβασμού προτού να είναι πάρα πολύ αργά για όλους αποκορυφώθηκε στα κείμενα και στις ομιλίες των διανοουμένων λακέδων της Αμερικής!

Πέμπτον: Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν θέλησε να αντλήσει κανένα δίδαγμα από τα αυτοκρατορικά μοντέλα της Ρώμης, του Βυζαντίου ή της Βρετανίας. Πράγματι, οι αυτοκρατορίες αυτές σπανίως παρενέβαιναν στρατιωτικά για να διατηρήσουν τον έλεγχό τους στις επαρχίες τους, αλλά τις εξουσίαζαν μέσω μιας σειράς από τοπικούς διακανονισμούς χάρις στους οποίους τα κράτη (ή οι περιφέρειες) κρατούσαν την ισορροπία. Τα τελευταία χρόνια, τρεις πυλώνες τέτοιας αμερικανικής εξισορρόπησης -Ισραήλ/Αραβες- Ιράκ/Ιράν- Πακιστάν/Ινδία- διαλύθηκαν εν πολλοίς λόγω του απροσχεδίαστου και παρορμητικού μιλιταρισμού της Αμερικής, ο οποίος, με διάφορους τρόπους, οδήγησε στη μείωση της κατά τόπους επιρροής και του γοήτρου της.

Εκτον: Ακόμη και στο ελληνοτουρκικό πλαίσιο, κάποιοι εφήμεροι -και, όπως πλέον αποδεικνύεται, «ημαρτημένοι»- υπολογισμοί ώθησαν την Αμερική να ρίξει όλο της το βάρος στην Τουρκία, υποσκάπτοντας έτσι τις σχέσεις της με την Ελλάδα και αντιμετωπίζοντας τώρα και έναν νέο εφιάλτη: την εύλογη αντιπαλότητα και καχυποψία μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ.

Τέλος, η πιο σοβαρή αστοχία της Αμερικής αφορά τη ραγδαία άνοδο της Κίνας και της τεράστιας οικονομικής δύναμης της Νοτιοανατολικής Ασίας. Στο εξελισσόμενο αυτό πλαίσιο, η Αμερική επέδειξε τη συνήθη αλαζονεία της, συνδυάζοντάς τη με την προθυμία της να αρχίσει διενέξεις για μάχες που είχαν οριστικά χαθεί, όπως στην περίπτωση του Θιβέτ, ή να πιέσει τον αναδυόμενο γίγαντα στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προκειμένου να ικανοποιήσει μικρή ομάδα φιλελεύθερων ακτιβιστών της. Στην πραγματικότητα, όμως, αδυνατούσε πλήρως να πείσει την Κίνα να ανατιμήσει το νόμισμά της, να επιβραδύνει την τεχνολογική πρόοδό της, γενικά να τη φέρει σε δύσκολη θέση μια και η χώρα αυτή είναι πλέον η βασική δανείστριά της αλλά και είναι και απαραίτητη για να κρατήσει τη Βόρειο Κορέα έστω και υπό υποτυπώδη «έλεγχο».

Καθένα από αυτά τα θέματα θα απαιτούσε μια ξεχωριστή, διεξοδική ανάλυση. Στην παραμικρή απόπειρα, όμως, να πείσει κανείς τους Ελληνες ότι εσφαλμένα εμπιστεύονται μόνο τις ΗΠΑ, η Αμερικανική Πρεσβεία και οι εν Ελλάδι «φίλοι» θα σπεύσουν αμέσως να κατακλύσουν τα ΜΜΕ με την πλέον παρωχημένη προπαγάνδα. Το 1977, ο Ανδρέας Παπανδρέου ορθότατα ισχυρίστηκε ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική πρέπει να ασκείται μόνον από τους Ελληνες, υπέρ των Ελλήνων, και χάρη ελληνικών συμφερόντων. Και αν ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος επέμενε το 1977 ότι η χώρα μας ανήκει στη Δύση το επιχείρημά του, εκείνη την εποχή, ήταν αρκετά πειστικό, έστω και αν έδειχνε έλλειψη διορατικότητας ως προς την αναφαινόμενη παγκόσμια σκηνή. Εντούτοις, διαβάζοντας τους σημερινούς «ατλαντιστές» να νεκρανασταίνουν αυτό το επιχείρημα μέσα από άρθρα στην αγαπημένη εφημερίδα τους, δεν μπορεί κανείς παρά να διαπιστώσει πόσο παρωχημένη και εξωπραγματική είναι σήμερα αυτή η σχολή σκέψης.Διότι πώς μπορεί, σήμερα, ο οποιοσδήποτε σκεπτόμενος άνθρωπος να προβάλλει παρόμοιες απόψεις, τη στιγμή που από τη Μέση Ανατολή λαμβάνουμε αδιάσειστες αποδείξεις ότι η Αμερική ούτε να σώσει μπορεί ούτε να προστατεύσει τους «συμμάχους» της και ότι, αντιθέτως, θα τους εγκαταλείψει όταν δει ότι οι πολίτες των κρατών τους τούς έχουν απορρίψει και έχουν μάλιστα εξεγερθεί εναντίον τους οπλισμένοι μόνο… με κινητά τηλέφωνα; Πόσο σημαντική, λοιπόν, είναι η αξία της περίφημης αμερικανικής στρατιωτικής τεχνολογίας, η οποία, ενώ κοστίζει πανάκριβα στον Αμερικανό φορολογούμενο, αδυνατεί να προστατεύσει τους εκδιωκόμενους αυταρχικούς πρίγκιπες;

Η Ελλάδα πρέπει να αναλογιστεί πολύ σοβαρά τα όσα συμβαίνουν γύρω της, να σταματήσει επιτέλους να στρουθοκαμηλίζει διατεινόμενη ότι οι αναταραχές αυτές δεν την αγγίζουν -αμέσως ή εμμέσως-, να αναζητήσει τη βοήθεια πολλαπλών συμμαχιών έναντι του πλέον απαιτητικού γείτονα και να αναπροσανατολίσει την πολιτική της στην Ανατολική Μεσόγειο, αξιοποιώντας τη στήριξη των νεοαποκτηθέντων συμμάχων, που η ιστορία τους -την οποία, αντίθετα με εμάς, οι ίδιοι ουδέποτε απαρνήθηκαν- τους έχει διδάξει ότι ο μόνος τρόπος για να επιβιώνουν είναι, στην κρίσιμη στιγμή, να είναι διατεθειμένοι να πεθάνουν.

ΕΘΝΟΣ 26-2-2011

23-2-2011: ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΚΑΜΠΑΝΑΣ

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΩΝ ΤΗΣ 23Ης ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2011 ,

ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΜΠΑΝΑΣ

 

Απευθυνόμαστε στον Ελληνικό Λαό.

Στους εκπροσώπους στο κοινοβούλιο,

Στην κυβέρνηση

Στην αυτοδιοίκηση

Στα κόμματα και τους λοιπούς πολιτικούς φορείς,

           

            Οι συγκεντρωμένοι στο Αργοστόλι, στην Πλ. Καμπάνας, σήμερα, 23-2-2011, σταματήσαμε τις εργασίες μας, κλείσαμε τα καταστήματα μας, αφήσαμε τα γραφεία και τα σχολεία, για να συγκεντρωθούμε όλοι, εργαζόμενοι, επαγγελματίες, συνταξιούχοι, άνεργοι, νοικοκυρές, παιδιά, νέοι και μεγαλύτεροι, για να πούμε ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ.

            Ο διπλανός , ο φίλος, ο γείτονας, πολλοί από μας, έμειναν χωρίς εργασία, έχασαν τα μαγαζιά τους, χάνουν το σπίτι τους και την περιουσία τους, διαλύεται η ζωή τους και η οικογένεια τους.

            Βλέπουμε πως η πατρίδα βρίσκεται κάτω από οικονομική κατοχή και πωλείται.

            Η δημοκρατία καταργήθηκε και τη χώρα κυβερνούν διεθνείς τραπεζίτες.

Νιώθουμε πως η ζωή μας δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια. Θα γίνεται κάθε μέρα και χειρότερη.

            Κάθε μέρα που περνά, βλέπουμε να μας κοροϊδεύουν ΟΛΟΙ και να ζούμε μέσα σε ένα όργιο ψέματος και καταστροφής.

            Μια χούφτα άνθρωποι, μεγαλοεταιρείες, τραπεζίτες και χρηματοπιστωτικά κεφάλαια , αφού κατάστρεψαν τους εαυτούς τους και τον πλανήτη, σώζονται από τις κυβερνήσεις, με χρήματα των φορολογουμένων και στη συνέχεια οδηγούν τους λαούς του κόσμου και την πατρίδα μας σε ολοκληρωτική καταστροφή, απαιτώντας πληρωμή ενός χρέους που έφτιαξαν μόνοι τους, μαζί με τις κυβερνήσεις.

ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.

Το χρέος δημιουργήθηκε , επειδή οι πολιτικοί παρέδωσαν την ιδιοκτησία και την εκτύπωση του χρήματος στους τραπεζίτες. Η Τράπεζα της Ελλάδας, οι Τράπεζες των χωρών του κόσμου, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι ιδιωτικές τράπεζες και οι πολιτικοί μας το κρύβουν. Με τις αποφάσεις όσων κυβέρνησαν και με την συγκάλυψη όσων παριστάνουν την αντιπολίτευση, απέκρυψαν από τον ελληνικό λαό και τους λαούς της Ευρώπης, πως με δική τους απόφαση, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ στα κράτη της ευρωζώνης να παίρνουν χρήματα από την ΕΚΤ και είναι υποχρεωμένα να δανείζονται το ευρώ από ιδιώτες, οι οποίοι βάζουν όποιο επιτόκιο θέλουν.

            Στην Ελλάδα, τα δάνεια χρησιμοποιήθηκαν για να στηριχθεί ένα διεφθαρμένο και πελατειακό κομματικό σύστημα. Χρησιμοποιήθηκαν για να πλουτίσουν οι «εθνικοί» μας εργολάβοι, για να εξαγοραστούν συνειδήσεις, για δωροδοκίες και για ακριβά και σπάταλα έργα.

Παρέδωσαν όλη τη δημόσια περιουσία σε έλληνες και ξένους μεγαλοεπιχειρηματίες. Με 174 εκατομμύρια ίδια κεφάλαια, με 420 εκατομμύρια συμμετοχή του δημοσίου και 713 εκατ. δάνεια με την εγγύηση του δημοσίου , ο εθνικός εργολάβος της Αττικής Οδού κερδίζει 137 εκατ. το χρόνο. Σχεδόν όσα χρήματα έβαλε. Στον δρόμο Πάτρας – Κορίνθου , που τον λένε ακόμα εθνική οδό, ο εργολάβος δεν βάζει δεκάρα και εισπράττει χρήματα, για να φτιάξει το δρόμο.

Σύμφωνα με στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας της Ε.Ε. , ο εργαζόμενος πληρώνει διπλάσιο φόρο από τις εταιρείες, στις οποίες η κυβέρνηση , πριν λίγες μέρες, μείωσε ακόμα περισσότερο τη φορολογία, στο νομοσχέδιο που καθιστά ποινικό αδίκημα την μη πληρωμή φόρων.

Η Παιδεία διαλύεται, τα σχολεία έχουν γίνει αποθήκες φιλοξενίας παιδιών, η διαφθορά βασιλεύει, η κοινωνική πρόνοια έχει γίνει ανέκδοτο, τα νοσοκομεία διαλύονται, οι πενιχρές συντάξεις περικόπτονται, επιχειρήσεις κλείνουν και άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους, γιατί κάποιοι δανείζονται χρήμα, που έπρεπε να είναι δημόσιο και το πήραν, για να το μοιραστούν κάποιοι λίγοι. 

ΔΕ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ .

–          Αρνούμαστε το δημόσιο χρέος

–          Απαιτούμε πάγωμα χρεών ιδιωτών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών προς το δημόσιο και τις τράπεζες, γιατί η αγορά και η κοινωνία έμεινε χωρίς χρήμα , εξ αιτίας των πολιτικών σας.

–          Θέλουμε να σταματήσει κάθε διαδικασία πώλησης δημόσιας περιουσίας και να αποδοθεί στο λαό και τις τοπικές κοινωνίες για αξιοποίηση προς όφελος όλου του πληθυσμού.

–          Θέλουμε εργασία, παιδεία, περίθαλψη, ασφάλεια, σύνταξη.

–          Θέλουμε πίσω τη ζωή μας, την αξιοπρέπεια μας, την πατρίδα μας .

 

Κι επειδή δεν πιστεύουμε πως κάτι από αυτά τα αιτήματα θα ικανοποιηθούν, από το σημερινό κομματικό σύστημα, που δεν τολμά να πει πως η χώρα μας βρίσκεται υπό κατοχή, ξεκινάμε ένα μεγάλο αγώνα, ζητάμε, διεκδικούμε και θα επιβάλλουμε, με τη μεγαλύτερη συσπείρωση ανθρώπων, που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα:

–          Την Απελευθέρωση της  Χώρας από την οικονομική εξάρτηση και την τιμωρία όσων λειτούργησαν σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος, διαχρονικά, και έφεραν τη χώρα, σε κατάσταση υποδούλωσης και τους έλληνες σε συνθήκες εξαθλίωσης.

–          Επειδή, την ώρα που η κυβέρνηση μετατρέπει την άρνηση και την ανυπακοή των πολιτών σε ποινικό αδίκημα, την ίδια ώρα, οι πολιτικοί έχουν εξασφαλίσει  συνταγματική ασυλία, εμείς ζητάμε και θα αγωνιστούμε για τη δημιουργία ενός μεγάλου πολιτικού κινήματος, που θα απαιτήσει ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, για την τιμωρία των ενόχων και τη δημιουργία μιας δημοκρατίας, όπου οι εκπρόσωποι θα ανακαλούνται, όταν παραβιάζουν τη λαϊκή βούληση και οι νόμοι θα εγκρίνονται από το λαό, με δημοψηφίσματα.

–          ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ

Η ανυπακοή είναι πολιτικό δικαίωμα, είναι ηθική υποχρέωση, είναι η συνείδηση που εξεγείρεται μπροστά στην αδικία. «Τσαμπατζήδες» είναι όλοι αυτοί που ζούσαν καλά, με δάνεια και δημόσιο χρήμα, που καλούμαστε, σήμερα,  να πληρώσουμε.

Η κυβέρνηση είναι αυτή που δεν πληρώνει, για συντάξεις, εργασία, παιδεία και υγεία και παραμένει ατιμώρητη  και όχι εμείς που δεν έχουμε να πληρώσουμε. 

Αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση, για μια κοινωνία ανθρώπων και όχι θηρίων.

Το φρόνημα, η θέληση και οι πράξεις αντίστασης δεν ποινικοποιούνται.

Η κυβέρνηση έχει απωλέσει κάθε υπόλειμμα δημοκρατικής ευαισθησίας και συνεπικουρούμενη και από άλλους,  οδεύει  στο δρόμο της απώλειας κάθε δημοκρατική νομιμότητας.

Η κυβέρνηση είναι αυτή που είναι πολιτικά έκνομη και όχι ο λαός που δεν έχει και αντιστέκεται.  

Ο λαός θα ποινικοποιήσει τη διαφθορά και τη σπατάλη. Η πατρίδα πάντα τιμωρεί αυτόν που προδίδει. Αυτόν που ξεπουλά.

 

«Αρνιέμαι να με κάνουν ότι θένε, αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά»,

«Αρνιέμαι νάχω σκέψη που σωπαίνει να περιμένει μάταια τον καιρό»,

 

«Λαχτάρισα μια χώρα, όπου το λάδι από την ελιά ίσα θα το μοιράζεις στα δώδεκα παιδιά»,

λέει ο ποιητής κι εμείς μαζί του.

 

 

Αγώνας ως την Απελευθέρωση της Χώρας.

Αγώνας ως την εγκαθίδρυση πραγματικής δημοκρατίας.

—————

Ακολούθησε πορεία και το ψήφισμα παραδόθηκε στο γραφείο του βουλευτή. (έλειπε)

 

http://www.ithacanet.gr/article/23-2-2011-%CF%84%CE%BF-%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83