Εκδήλωση του Άρδην με θέμα Αντίσταση στον νεο-οθωμανισμό

Ενόψει της επίσκεψης του Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα στις 14-15 Μαΐου και των συμφωνιών που κυοφορούνται, το περιοδικό Άρδην και η εφημερίδα Ρήξη διοργανώνει εκδήλωση τη Δευτέρα 10 Μαΐου 2010 και ώρα 7:30 μ.μ. στο ξενοδοχείο Χίλτον με θέμα:

Αντίσταση στο Νεο-οθωμανισμό, όχι στην αυτοκρατορική επίσκεψη του Ερντογάν

Ομιλητές θα είναι οι:

Ο Αναστάσιος Πεπονής, τέως υπουργός, ο Νικόλας Παπαδόπουλος,  αντιπρόεδρος του ΔΗΚΟ, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, δημοσιογραφος, ο  Σταύρος Λυγερός, δημοσιογράφος και ο Γιώργος Καραμπελιάς,συγγραφέας . Συντονίζει ο Δημήτρης Αλευρομάγειρος, Στρατηγός ε.α.

Οι Γερμανοί ξανάρχονται

Άρδην τ. 79

 

Η λογική του «τέλους της ιστορίας», που ήκμασε κατά τα ρόδινα χρόνια της παγκοσμιοποίησης, υποστήριζε πως, στην Ευρώπη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα εγκαταλείπονταν οι ευρωπαϊκοί ανταγωνισμοί, που σχεδόν επί… οκτώ αιώνες ταλάνιζαν την ήπειρο και έγιναν αιτία για τις μεγαλύτερες πολεμικές συγκρούσεις που είδε ποτέ ο άνθρωπος. Κανένα εθνικό κράτος, ούτε καν αυτά των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών εθνών, δεν θα λειτουργούσε πλέον με όρους ιδιαίτερων γεωπολιτικών συμφερόντων, αλλά ως τμήμα μιας ευρωπαϊκής, πανηπειρωτικής κοινότητας, της πρώτης υπερεθνικής κοινωνικής, πολιτικής, αλλά και πολιτισμικής οργάνωσης στον κόσμο.
Κι αυτή η αντίληψη έμελλε να διαψευσθεί οικτρά, μαζί με τις υπόλοιπες σαπουνόφουσκες που διακινούσαν επί δεκαπενταετία οι ιδεολογικοί μηχανισμοί (δημοσιογράφοι, διανοούμενοι και πανεπιστημιακοί) της παγκοσμιοποίησης, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα. Η διάψευση αυτή πραγματοποιείται πλέον πανηγυρικά, καθώς το τοπίο της διεθνούς σκηνής μεταβάλλεται και σηματοδοτεί την έλευση ενός πολυπολικού και ασταθέστερου κόσμου: η άνοδος της Κίνας πρωτίστως και δευτερευόντως της Ινδίας, της Βραζιλίας και της Ρωσίας, και η ταυτόχρονη πτώση των ΗΠΑ, είναι τα γεγονότα που μετακινούν τις τεκτονικές πλάκες της διεθνούς πολιτικής, παροξύνοντας τους διεθνείς ανταγωνισμούς και ανατρέποντας το μεταψυχροπολεμικό διεθνές τοπίο.
Αυτό είναι το πλαίσιο της μεγάλης αναδιάταξης που λαμβάνει χώρα και στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Όπως και στην περίοδο 1871-1946, στο επίκεντρο των ευρωπαϊκών μετασχηματισμών βρίσκεται πάλι η Γερμανία.
Η Γερμανία, για αλλη μια φορά μέσα σε 150  χρόνια νιώθει τον πειρασμό  να επεκτείνει την  ηγεμονία της σε ολόκληρη την ήπειρο, μετά από μια περίοδο σχετικής πολιτικής έκλειψης. Έτσι, μετά  την κατάρρευση της Ιεράς Συμμαχίας μέχρι  τον Μπίσμαρκ, ή στην περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης από το 1919 έως το 1931 ή κατά την περίοδο 1945-1989, ή Γερμανία  έμοιαζε με πολιτικό νάνο. Με τον Κάϊζερ και τον Χίτλερ αντίστροφα, στον Α΄ και τον Β΄ Παγκ. Πόλεμο θα επιχειρήσει να ενοποιήσει την Ευρώπη υπό την κυριαρχία της. Στην ίδια κατεύθυνση εντάσσονται και οι πρόσφατες τάσεις που εκδηλώνει η Γερμανία του Φίσερ και της  Μέρκελ να ξεχωρίσει από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές δυνάμεις, προτάσσοντας μια… μονοπολική εκδοχή της Ενωμένης Ευρώπης.

Ο χώρος και η δημογραφία
Στη δεκαετία του 1990, πολύ συχνά ακουγόταν από τα στόματα των αναλυτών και των δημοσιογράφων: «Η Γερμανία έχει βυθιστεί στην εσωστρέφεια που προκάλεσαν οι τριγμοί της επανένωσης, αδυνατώντας έτσι να παίξει από μόνη της ευρύτερο ρόλο στην περιοχή». Όσοι υποστήριζαν αυτήν τη θέση παρέβλεπαν συστηματικά τις δημογραφικές, γεωγραφικές, μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες δυναμικές με τις οποίες τροφοδοτούσε η Ανατολική Γερμανία τη γερμανική οικονομία.
Στην πραγματικότητα, μετά από μερικά χρόνια συνέβη το αντίθετο: Η επανένωση έδωσε το σήμα για την αναζωογόνηση της Γερμανίας. Κατ’ αρχήν δημογραφικά. Μετά το 1989, ο πληθυσμός της Γερμανίας ανέβηκε από τα 64 εκατομμύρια της ΟΓΔ στα 80, ξεπερνώντας κατά πολύ τις πάλαι ποτέ ισοδύναμες μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις –την Ιταλία, το Ηνωμένο Βασίλειο ή τη Γαλλία. Και εν συνεχεία γεωγραφικά: Οι γερμανικές επιχειρήσεις της Δύσης βρέθηκαν ενώπιον ενός «καπιταλιστικά κενού» χώρου, ο οποίος δεν αφορούσε μόνο την Ανατολική Γερμανία, αλλά και την Ανατολική Ευρώπη, τον οποίον εκμεταλλεύτηκαν παντοιοτρόπως. Τέλος, και κυριότερο, ως προς το εργατικό δυναμικό, το οποίο ξαφνικά βρέθηκε διαθέσιμο στο δυτικογερμανικό κεφάλαιο και του έδωσε τη δυνατότητα να μειώσει το εργασιακό κόστος, εγκαταλείποντας ουσιαστικά το «ρηνανικό», σοσιαλ­δημοκρατικό μοντέλο. Πλέον ο γερμανικός καπιταλισμός θα χαρακτηρίζεται από τη συμπίεση των μισθών, την πτώση της εσωτερικής ζήτησης και τη στροφή προς μια οικονομία έντονα εξαγωγικού χαρακτήρα. (περισσότερα βλ. στο άρθρο του αφιερώματός μας, Η Γερμανία υπερασπίζεται το μοντέλο ανάπτυξής της.)
Όσο για την Ανατολική Γερμανία, αυτή, μέσα σε μια δεκαετία, γέρασε και ερήμωσε: Από το 1989 μέχρι το 2008, ο πληθυσμός της μειώθηκε από τα 16 στα 12.8 εκατομμύρια, ενώ, στην περίοδο 1993 – 2008, πάνω από τα 2/3 των νέων (18-29 χρονών) την εγκατέλειψαν1. Είναι χαρακτηριστικό δε ότι η Γερμανική Ένωση των Συνδικάτων κατέγραψε σημαντικότατες απώλειες στον αριθμό των μελών της, από 11 εκατομμύρια το 1991, στα 7.7 το 20032. Και αυτό σε μια χώρα που ήταν ξακουστή για την ισχύ και την οργάνωση των συνδικάτων της.
Η ενοποίηση της Γερμανίας λειτούργησε εν είδει «πρωταρχικής συσσώρευσης της ηγεμονικής ισχύος» για το δυτικογερμανικό κεφάλαιο: Συνέβαλε ώστε να μπορέσει να εκδηλώσει έντονη εξωστρέφεια προς χώρες που παραδοσιακά οι Γερμανοί θεωρούσαν ζωτικό οικονομικοπολιτικό χώρο τους. Ως προς αυτό, αποφασιστικό ρόλο έπαιξαν δύο γεγονότα: Αφενός η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και ο πόλεμος εναντίον της Σερβίας, που ολοκλήρωσαν τη δορυφοροποίηση της Σλοβενίας και σε μικρότερο βαθμό της Κροατίας στη Γερμανία, και αφετέρου η είσοδος των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης στην ΕΕ το 2004, που ενοποίησαν τον χώρο της Κεντρικής Ευρώπης, «φέρνοντας στο πιάτο» της Γερμανίας χώρες όπως η Τσεχία. Ένα δεύτερο κύμα επέκτασης του γερμανικού κεφαλαίου μετέβαλε σχεδόν όλη την Κεντρική Ευρώπη σε αυλή της Γερμανίας, με κάθε χώρα να εκπληρώνει συγκεκριμένες λειτουργίες στα πλαίσια ενός μικρο-περιφερειακού καταμερισμού. Και παράλληλα, αυτή η επέκταση επέτρεψε στο γερμανικό κεφάλαιο να επικρατήσει έναντι των υπολοίπων Ευρωπαίων ανταγωνιστών τους, μεταβάλλοντας σταδιακά την Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά σε οιονεί γερμανική αγορά.

Φεντεραλισμός, Δύο ταχύτητες, Ευρωατλαντισμός
Οι αλλαγές στην οικονομία πλαισιώθηκαν κι από ανάλογες εξελίξεις στο πολιτικό πεδίο. Η Γερμανία χρησιμοποιεί πλέον τους ευρωπαϊκούς θεσμούς προκειμένου να επιβάλει τα δικά της συμφέροντα. Κι αυτό ολοένα και πιο έντονα, καθώς η άνοδος της Ανατολικής Ασίας επεξέτεινε τον διεθνή ανταγωνισμό, ενώ η παγκοσμιοποίηση που επέβαλλε η Δύση βυθιζόταν σε κρίση.
Η Γερμανία ζητάει ουσιαστικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση να αποδεχτεί την πρωτοκαθεδρία που επιτάσσει η οικονομική της δύναμη και οι σφαίρες επιρροής που μεθοδικά οικοδομούσε. Γι’ αυτό και, σιγά σιγά, τόσο μέσα από την άτυπη και καθημερινή πολιτική πίεση, που αξίωνε τον μόνιμο, έμμεσο έλεγχο της ευρωπαϊκής προεδρίας, όσο και μέσα από απόπειρες θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως ήταν το Ευρωσύνταγμα (2005) ή η προσπάθεια της νεκρανάστασής του με τη Συνθήκη της Λισαβόνας (2007), οι Γερμανοί ολοένα και περισσότερο γύρευαν να κυριαρχήσουν πάνω σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Και ασφαλώς δεν είναι τυχαίο ότι, το κυρίαρχο στους ευρωπαϊκούς ιδεολογικούς μηχανισμούς όραμα μιας ομοσπονδοποιημένης Ευρώπης, έχει από πολλές απόψεις έντονη γερμανική χροιά. Το κείμενο του Πολωνού Ευρωβουλευτή Maciej Giertych που δημοσιεύουμε εδώ, μας επισημαίνει πόσο κοντά βρίσκεται σε ό,τι προσπάθησε να επιβάλει η Γερμανία κατά την διάρκεια του 2ου και του 3ου Ράιχ. Αυτή την ομοσπονδοποιημένη Ευρώπη προωθούν και τα γερμανοκρατούμενα ευρωπαϊκά κόμματα (της Κεντροδεξιάς, της Κεντροαριστεράς, αλλά και των Πρασίνων, οι οποίοι έχουν πρωταγωνιστικό ιδεολογικό ρόλο στην προώθησή τους). Αυτό το ομοσπονδιακό ευρωπαϊκό όραμα επιδιώκει να οργανώσει την Ευρώπη κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της γερμανικής ομοσπονδίας, λειτουργώντας τελικά εν είδει θεσμικής της προέκτασης.
Η οικονομική κρίση τροποποίησε σε κάποιον βαθμό τη μορφή αυτού του γερμανικού σχεδίου, χωρίς όμως να αλλάξει την ουσία και το περιεχόμενό του. Απλώς, δίπλα στην απαίτηση για περιφερειοποίηση και κατακερματισμό της υπόλοιπης Ευρώπης, προέκυψε και μια αυξανόμενη αντιπαλότητα με την ευρωπαϊκή περιφέρεια και ιδιαίτερα τον Νότο. Όπως νιώσαμε πολύ καλά στο πετσί μας με τη στάση της Γερμανίας απέναντι στη χώρα μας, οι Γερμανοί θεωρούν ότι οι Νότιοι είναι διεφθαρμένοι, κατασπαταλούν τα κοινοτικά κονδύλια, ενώ ταυτόχρονα επιμένουν να διατηρούν υψηλούς τους μισθούς τους, να μην απελευθερώνουν εντελώς τα κοινωνικά αγαθά και να συντηρούν ψιχία κοινωνικού κράτους. Γι’ αυτό και, μέσα στις συνθήκες της υψηλής πίεσης που δημιουργεί η κρίση, οι Γερμανοί επιθυμούν να απεμπλακούν από τα προβλήματα που ταλανίζουν τον ευρωπαϊκό Νότο, ίσως μέσα από τη συγκρότηση μιας δεύτερης ευρωπαϊκής ταχύτητας. Έναν εξωτερικό ευρωπαϊκό βραχίονα, τον οποίο θα διατηρούν μεν ως αγορά για τα προϊόντα τους, θα τον συνδιαχειρίζονται με οργανισμούς όπως το Δ.Ν.Τ. και θα επιβάλλουν μεσο-μακροπρόθεσμα κάποιους περιορισμούς στη χρηματοδότηση, στη μετακίνηση, στα ευρωπαϊκά δικαιώματα κ.ο.κ. Σ’ αυτόν τον εξωτερικό βραχίονα, από τον οποίο το ευρωπαϊκό κέντρο θα παίρνει και θα αφήνει ό,τι θέλει, πιθανόν να έχει θέση και η Τουρκία, ακριβώς γιατί αυτός θα διακρίνεται από την υπόλοιπη Ε.Ε. σε πολλά επίπεδα, προφυλάσσοντας έτσι στην προκειμένη περίπτωση τη μητρόπολη από τις αρνητικές συνέπειες που θα είχε η ένταξη της Τουρκίας στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Όσο για τις αντιδράσεις από τις άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, ιδιαίτερα από τη Γαλλία, η γερμανική στρατηγική έχει φροντίσει να δημιουργήσει ένα πλαίσιο υπέρβασής της, παίζοντας και το χαρτί του ευρωατλαντισμού.
Ο ευρωατλαντισμός συνέφερε και συμφέρει τη Γερμανία για πολλούς λόγους. Κατ’ αρχήν, γερμανικά και αμερικάνικα συμφέροντα συνέπιπταν σε ό,τι έχουν να κάνουν με την Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια. Μπορεί οι Αμερικάνοι να διέλυσαν τα Βαλκάνια και να προωθούσαν την ένταξη των, σε μεγάλο βαθμό, ελεγχόμενων από αυτούς χωρών της Ανατολικής Ευρώπης στην ΕΕ, γιατί μεταξύ άλλων επιθυμούσαν να ελέγχουν γεωπολιτικά την Ευρώπη· αυτό όμως ευνοούσε και τους Γερμανούς, διότι η παρέμβαση των ΗΠΑ ενίσχυε τους ίδιους, είτε γιατί τους επέτρεπε να βάλουν χέρι στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, είτε γιατί κρατούσαν έξω τους πιθανούς ανταγωνιστές (π.χ. τη Ρωσία). Τι κι αν έτσι υπονομευόταν πολύ σοβαρά η προοπτική μιας ανεξάρτητης, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, Ευρώπης; Εν τέλει, αυτό μάλλον ενδιέφερε πολύ περισσότερο τους Γάλλους, παρά τους Γερμανούς, που ας μην ξεχνάμε ότι ποτέ δεν έπαψαν να διατηρούν τις αμερικανικές βάσεις στο εσωτερικό τους. Από αυτή τη σκοπιά, μπορούμε να καταλάβουμε τώρα το γιατί αυτό που εκδηλώθηκε, κατά την προπαρασκευή του πολέμου στο Ιράκ, ως γαλλογερμανικός άξονας αντίθεσης στις ΗΠΑ (η κατά Ράμσφελντ παλιά Ευρώπη) ήταν εξαίρεση και ότι, προς το παρόν, ο κανόνας που επιθυμεί να διατηρεί η Γερμανία στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ είναι αυτός της στενής συνεργασίας, όπως είδαμε ότι συνέβη κατά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και του Αφγανιστάν.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, σήμερα, οι Γερμανοί θεωρούν πως ο δρόμος για την Ευρώπη που οι ίδιοι επιθυμούν περνάει μέσα από την ενίσχυση του ευρωατλαντισμού. Κι ακριβώς αυτός είναι ο ρόλος των μεγάλων γερμανικών ιδρυμάτων και δεξαμενών σκέψης όπως είναι αυτό του Mπέρτελσμαν, τα οποία συστηματικά επεξεργάζονται πιθανές εκδοχές τούτης της γερμανοαμερικανικής στρατηγικής (βλ. και την ανάλυση του Πιερ Ιλάρ πάνω στο συγκεκριμένο ίδρυμα).
Ελλάδα: Το πρώτο πειραματόζωο
Θύμα αυτής της στρατηγικής, ήδη από το 1999 και τον βομβαρδισμό της Σερβίας, υπήρξε και η περιοχή μας, τα Βαλκάνια. Κι εδώ, η σύμπλευση με την Αμερική ήταν ολοκληρωτική. Έτσι, για περίπου είκοσι χρόνια, Αμερικάνοι και Γερμανοί ξανασχεδιάζουν τον χάρτη της Βαλκανικής, προσπαθώντας να δημιουργήσουν μια «νέα τάξη» –εξάλλου όλες αυτές οι ευρωπαϊκές επιτροπές επιδιαιτησίας και κρατικής αναδιοργάνωσης, που λειτουργούν στις νεότευκτες, αλλά και στις παλιές βαλκανικές χώρες, είναι γερμανικής έμπνευσης.
Στην περίπτωση της χώρας μας, τα μέσα της υποταγής ήταν πολιτικοοικονομικά. Καθώς η αμερικανική πρεσβεία αξίωνε τον ολοκληρωτικό έλεγχο της χώρας, επιβάλλοντας μέχρι και λίστες στα κανάλια για το ποιον θα καλούν στην τηλεόραση, η ήδη αισθητή οικονομική διείσδυση της Γερμανίας επιταχύνθηκε καθ’ όλη αυτή την περίοδο. Έτσι, η Ζίμενς αποτέλεσε προνομιακό ανάδοχο παντός είδους κρατικών διαγωνισμών, ενώ τα κατασκευαστικά «θαύματα» του εκσυγχρονισμού, όπως είναι το Ελευθέριος Βενιζέλος, πραγματοποιήθηκαν μέσω αποικιακών συμφωνιών με γερμανικές εταιρείες –ενώ στο ίδιο μήκος κύματος μπορούμε να εντοπίσουμε διείσδυση στα ΜΜΕ (π.χ. με τον Alpha). Επίσης, στενές είναι η σχέσεις με πολιτικά τζάκια και επιφανείς πολιτικούς της χώρας μας, από την οικογένεια Μητσοτάκη, τον Άκη Τσοχατζόπουλο μέχρι τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό Κ. Σημίτη, ο αδερφός του οποίου είναι εξέχον μέλος της γερμανικής νομενκλατούρας.
Όλες αυτές οι τάσεις θα ενισχυθούν τώρα που η Ελλάδα βρίσκεται υπό οικονομική κατάρρευση. Και είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η κυρία Μέρκελ επιθυμεί να υιοθετήσουμε τις συνταγές του ΔΝΤ για να ξεφύγουμε από την κρίση, που περιλαμβάνουν καταιγιστικές ιδιωτικοποιήσεις και συμπίεση των μισθών. Γιατί, απλούστατα, το γερμανικό κεφάλαιο θα διεκδικήσει τη μερίδα του λέοντος από την εκποίηση στην οποία θα προβεί η ελληνική κυβέρνηση. Όσο για την περίφημη «διοικητική μεταρρύθμιση» που ευαγγελίζεται ο πρωθυπουργός με τον Καλλικράτη, κι αυτός συνδέεται έμμεσα με τη γερμανοκίνητη ΕΕ, στον βαθμό που εντάσσεται στη λογική της ομόσπονδης ΕΕ των περιφερειών.
Έπειτα απ’ όλα αυτά, είναι σαφές πως η Ελλάδα αποτελεί το πρώτο πειραματόζωο πάνω στο οποίο η Γερμανία δοκιμάζει τα σχέδιά της για τον μετασχηματισμό της ΕΕ. Ως προς αυτό, είναι σαφές πως όσοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, από τα «δεξιά» ή από τα «αριστερά», στήριξαν ή ανέχτηκαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τους βομβαρδισμούς της Σερβίας που ακολούθησαν την άνοιξη του 1999, θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Γιατί απλούστατα αυτά αποτέλεσαν τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίστηκε η ηγεμονία των Αμερικάνων, των Γερμανών και των νεο-οθωμανών στην περιοχή. Εν τέλει, έντεκα χρόνια μετά, περίτρανα αποδεικνύεται ότι ο ελληνικός λαός είχε πολύ σωστό ένστικτο, όταν υποστήριζε την αντίσταση του σερβικού λαού στον πόλεμο του ΝΑΤΟ, διότι είχε αντιληφθεί διαισθητικά ότι, αργά ή γρήγορα, θα έρθει και η σειρά μας.

Αντιφάσεις και όρια του γερμανικού σχεδίου
Βεβαίως, όλα τα παραπάνω είναι μόνο μία τάση, την οποία τροφοδοτούν η συμπεριφορά και οι φιλοδοξίες των Γερμανών. Μάλιστα, το πράττουν αυτό με τον ιδιαίτερο, χαρακτηριστικό «γερμανικό τρόπο», δηλαδή συχνά με έναν απροκάλυπτο, αυτο-αναφορικό και ωμό τρόπο, ο οποίος έχει αρχίσει ήδη να θέτει όρια στις προοπτικές υλοποίησης των σχεδίων αυτών. Οι Γερμανοί επιθυμούν να συντηρήσουν τον ευρωπαϊκό χώρο ως μια αγορά για τα προϊόντα τους, ενώ ταυτόχρονα επιβάλλουν πολιτικές που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συρρικνώνουν τη ζήτηση τόσο στην ίδια τη Γερμανία όσο και σε αυτές τις χώρες!
Όπως ακριβώς συνέβη με το 2ο ή το 3ο Ράιχ, έτσι και τώρα, ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται η Γερμανία στην ευρωπαϊκή πολιτική δημιουργεί αναπόφευκτα αντισυσπειρώσεις. Έτσι, σταδιακά, και κυρίως με αφορμή την αναλγησία με την οποία αντιμετώπισε η Γερμανία τη χώρα μας, πολλές ευρωπαϊκές δυνάμεις –όπως είναι η Γαλλία, η μονίμως ευρωσκεπτικίστρια Μ. Βρετανία, αλλά και η σε ανάλογη μοίρα με εμάς Ισπανία– άρχισαν να ανησυχούν για την τροπή που παίρνει η φυσιογνωμία της Ε.Ε. Και είναι αυτές οι αντισυσπειρώσεις που θα γεννήσουν αντίρροπες συμμαχίες στις γερμανικές τάσεις για κυριαρχία. Η Γερμανία της Μέρκελ δεν διαθέτει τα μεγέθη για να επιτύχει διά της οικονομίας εκεί όπου απέτυχε ο Μπίσμαρκ και ο Χίτλερ. Και ήδη, στο ζήτημα της αντιμετώπισης της κρίσης του χρέους της Ελλάδας, η Γερμανία ήρθε σε σε αντιπαράθεση με ένα μεγάλο μέρος των ευρωπαϊκών χωρών.  
Η Ευρώπη μπορεί να είναι ενωμένη και ισόρροπη μόνο στον βαθμό που θα σέβεται την αυτονομία των εθνών της και την ισορροπία δυνάμεων που θα περιλαμβάνει το σύνολο των μεγάλων και μικρών χωρών, από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια.
Αυτό το σημείο θα πρέπει να το προσέξει η Ελλάδα, γιατί ακριβώς οι τριγμοί που θα δημιουργηθούν στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα μπορούσαν να αποτελέσουν στοιχεία για μια εναλλακτική εθνική στρατηγική από την πλευρά της χώρας μας. Αρκεί να θελήσουν να το εκμεταλλευτούν οι τραγικά γελοίες και ευτελισμένες ελίτ και η κυβέρνηση της χώρας μας.

Μια ισορροπημένη και δημοκρατική Ευρώπη
Ωστόσο, οι αντιφάσεις του γερμανικού σχεδίου είναι που καθιστούν εφικτή και μια εναλλακτική προοπτική, που στέκεται στον αντίποδα της ευρωατλαντικής Ευρώπης-φρούριο.
Πρόκειται για μια πολυμερή και δημοκρατική εκδοχή της Ευρώπης, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, που περιλαμβάνει ως ισότιμες συνιστώσες τόσο την Ανατολική Ευρώπη, όσο και τα Βαλκάνια. Μόνον τότε θα μπορούσε να καταστεί πραγματικά δημοκρατική η Ευρώπη, για τον απλούστατο λόγο η ύπαρξη και άλλων μεγάλων συνιστωσών, όπως είναι η ανατολική, με επικεφαλής τη Ρωσία ή τα Βαλκάνια, θα εξισορροπούσε την ισχύ της κεντροευρωπαϊκής συνιστώσας και ιδιαίτερα τη γερμανική πρωτοκαθεδρία. Και μόνον έτσι, στα πλαίσια της ισορροπίας ισχύος των ευρωπαϊκών δυνάμεων, θα μπορέσουν και τα μικρότερα έθνη να ορθοποδήσουν δίχως να αποτελούν έρμαια της μίας ή της άλλης μεγάλης δύναμης. Και τούτο ισχύει ιδιαίτερα για τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες μέχρι πρότινος ήταν αναγκασμένες να συμμετέχουν σε γεωπολιτικά συστήματα που συμμετείχαν οι ηγεμονικές δυνάμεις είτε της Δύσης είτε της Ανατολής, κι έτσι κατέληγαν πάντοτε να χάνουν μεγάλο μέρος της ανεξαρτησίας τους.
Επιπρόσθετα, σε μια τέτοιου τύπου ισορροπημένη Ευρώπη, που έχει απορρίψει το ομοσπονδιακό μοντέλο προς χάριν μιας συνομοσπονδιακής δομής, καμία μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη δεν θα μπορεί να επιβάλει απροκάλυπτα τον δικό της αποικιακό καταμερισμό, καταστρέφοντας τις οικονομίες των μικρότερων χωρών. Και ούτε βέβαια υπό αυτές τις συνθήκες θα ήταν εφικτή η επιβολή μιας σκληρά αντιλαϊκής και φιλελεύθερης πολιτικής, όπως συμβαίνει σήμερα.
Ούτως ή άλλως, η νέα πολυπολική εκδοχή του παγκόσμιου συστήματος ευνοεί όσο τίποτε άλλο την ανάπτυξη μορφών περιφερειακής συνεργασίας, ιδιαίτερα με τα Βαλκάνια, τη Νότια Ευρώπη, και προοπτικά τη Ρωσία, και ας μην ξεχνάμε ότι δίπλα μας έχουμε μια νεο-οθωμανική Τουρκία των 70 εκατομμυρίων, που είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να μας δορυφοροποιήσει.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Perry Anderson, A New Germany, περιοδικό New Left Review, τ. 57, Μάιος-Ιούνιος 2009.

2. Ό.π.

Αθλιότητες και λυσσώδη γαυγίσματα εναντίον του Μίκη

Είναι γνωστό από την ιστορία, ότι όσοι δεν συμμορφώνονται με «τας υποδείξεις» λιθοβολούνται από τα μαντρόσκυλα της εξουσίας και τους «χρήσιμους ηλιθίους», δηλαδή τους «χρήσιμα σκεφτόμενους»: Αυτούς που σκέφτονται στη βάση των προνομίων, της βολής τους και της αναρρίχησης…

Σήμερα, ιδιαίτερα, υπάρχει ένα πλατύ φάσμα μίσθαρνων οργάνων: Οι ποικίλοι γενίτσαροι των ΜΜΕ και των πολύχρωμων προβοκατόρων. Όλοι αυτοί έχουν τελειοποιήσει τις μεθόδους και τις πρακτικές του μοχθηρού κανιβαλισμού και της «λεπτής» και δόλιας συκοφαντίας.

Έχουν αναγάγει σε επιστήμη το «δηλητήριο» και την γνωστή συνταγή που περιγράφει ο Γκράμσι: «Εάν θέλει κανείς να μειώσει ή να εκμηδενίσει την πολιτική επιρροή μιας προσωπικότητας ή ενός κόμματος, δεν προσπαθεί να δείξει ότι η πολιτική τους είναι ανίκανη και βλαβερή, αλλά ότι ορισμένα πρόσωπα είναι καθάρματα , κ.λπ…»

Αυτό το ύπουλο «δηλητήριο» χύνεται, κατά μεγάλες δόσεις, εναντίον του Μίκη Θεοδωράκη, σε κάθε παρέμβασή του που «πονάει» με τις αλήθειες της και ενοχλεί θανάσιμα το κατεστημένο σε όλες τις πολυεδρικές του εκφάνσεις…

Η τελευταία παρέμβαση του Μίκη φαίνεται ενόχλησε ιδιαίτερα…

Αυτόματα «θύμωσαν» οι «οχιές» των ποικίλων μηχανισμών της εξουσίας, καθώς και όλα τα εξαθλιωμένα «τερατάκια» της «χρήσιμης κακοπιστίας», αλλά και της προβοκατόρικης δολιότητας.

Όλες οι «κριτικές» κατά του Μίκη έχουν κοινό παρανομαστή: Η πάση θυσία μείωσή του.

Ούτε ένας από όλους αυτούς τους «κριτές» δεν ασχολείται, ούτε θέλει να ασχοληθεί, με τη σκέψη και τη φιλοσοφία των κειμένων του Μίκη.

Ούτε ένας δεν αποπειράται μια κριτική των απόψεων του Μίκη.

Στην καλύτερη περίπτωση σπερμολογεί αυθαίρετα πάνω στο κείμενο, ξεκαρφώνοντας λέξεις για να αναφωνήσει: «Για όλα οι ξένοι και οι Αμερικανοί φταίνε»;

Απαιτούν οι δόλιοι, χωρίς να εκφράζουν το παραμικρό συνεκτικό επιχείρημα, να κάνει ολόκληρη ανάλυση ο Μίκης, σε ένα μικρό κείμενο με τη μορφή «προκήρυξης»!!!

Τέτοιου είδους μικρά και πολιτικά παρεμβατικά κείμενα διατυπώνουν τις αιχμές των ζητημάτων, το «περίγραμμα» της ουσίας και δεν αναλύουν τους νόμους του πλανητικού ιμπεριαλισμού, τις ηγεμονικές δυνάμεις, το γιατί η Ελλάδα είναι στο μάτι του κυκλώνα, τις πολιτικές υποτέλειας, τα πολιτικά παιχνίδια και πολλά άλλα.

Τι θα ήθελαν να τους αναλύσει ο Μίκης; Το γιατί η Ελλάδα είναι ο αδύνατος κρίκος των διεθνών οξύτατων ανταγωνισμών (Αμερικής-Ευρώπης-Ρωσίας) και το γιατί προωθείται η προτεκτορατοποίησή της και ο εθνικός διαμελισμός της;

Αυτά έχουν αναλυθεί διεξοδικότατα εδώ μέσα. Όσοι πραγματικά νοιάζονται μπορεί να ψάξουν να τα βρούνε, δεν είναι δύσκολο…

Ο Μίκης τα συμπυκνώνει όλα αυτά μέσα από την ικανότητα να βλέπει χωρίς παρωπίδες αυτό που γίνεται γύρω του, να αφουγκράζεται και να συνθέτει τα πάντα, να μελετάει συνθετικά τα γεγονότα και να συνδέει την πλούσια ιστορική πείρα με τη μελέτη των σύγχρονων φαινομένων.

Γιʼ αυτό έχει και το χάρισμα μέσα σε λίγες λέξεις να λέει τόσα πολλά και να αγγίζει το λαό ο οποίος τα βιώνει και δεν τα διδάσκεται από τα «εγχειρίδια» των «γυάλινων στοχαστών» και των καθεστωτικών υποβολέων.

Και ακριβώς επειδή συνθέτει την ουσία των πραγμάτων δεν τεμαχίζεται η σκέψη του σε ασύνδετα «συγκεκριμένα». Αναδεικνύει τις βασικές και πρωτογενείς εστίες της κακοδαιμονίας της Ελλάδας, τους κύριους και βασικούς υπεύθυνους, τους ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ υπεύθυνους και τους στρατηγικούς στόχους αυτών των «στρατηγικά υπεύθυνων: Δηλαδή τις διεθνείς ελίτ του ιμπεριαλισμού με αιχμή τους Αμερικάνους.

Με αυτό το νόημα αναφέρεται στους Αμερικανούς…

Αλλά οι κακόπιστοι γνωρίζουν μόνο από τυπικά τεχνάσματα και ταχυδακτυλουργίες του τύπου: «Για όλα οι Αμερικανοί φταίνε, δεν φταίμε και εμείς»; Ή «τι μιλάει για οικονομικά ο Μίκης αφού δεν είναι οικονομολόγος»; Και άλλα πολλά τέτοια φαιδρά, χωρίς ίχνος τεκμηρίωσης. Απλές προβοκατόρικες «ατάκες» προσωπικής μείωσης…

Η άλλη μορφή «δηλητηρίου» εμπεριέχει και το «στοιχείο» της τυποποιημένης χυδαιότητας: Το «σύγχρονο» τέχνασμα των «τυπικών εξισώσεων»: Την αναγωγή, κάθε άποψης που ενοχλεί τους επικυρίαρχους, στον «ακροδεξιό» μπαμπούλα.

Με αυτό το δόλιο τέχνασμα της τυπικής λογικής επιχειρείται η μείωση και αχρήστευση κάθε «ενοχλητικής» κριτικής. Έτσι και το Μίκη προσπάθησαν, ανεπιτυχώς, οι αμαθείς λακέδες των ΜΜΕ και επιδοτούμενοι ταχυδακτυλουργοί να τον «σταμπάρουν» σαν «ακροδεξιό».

Η τρίτη μορφή «δηλητηρίου» είναι αυτή της έμμισθης, παρασιτικής αλητείας. Κτυπούν το Μίκη, αυτοί οι θιασώτες του επιδοτούμενου «αντιρατσισμού», με μοτίβα ακραίας, μοχθηρής και κανιβαλικής ρατσιστικής παράνοιας: Μιλούν για «γεροντική άνοια» του Μίκη και άλλες τέτοιες χυδαιότητες…

Δεν θα ασχοληθούμε με αυτούς τους «εγκάθετους» αρουραίους των υπονόμων: Αυτοί αποτελούν τα κόπρανα της φαιάς προπαγάνδας.

Αποτελούν, βεβαίως, και τη μεγαλύτερη επιβεβαίωση των ορθών απόψεων του Μίκη.

Αν δεν «ενοχλούσε» το κατεστημένο και αν οι απόψεις του ήταν εκτός τόπου και χρόνου, τότε ο Μίκης δεν θα προκαλούσε αυτή την υστερική λύσσα όλων αυτών των λακέδων.

Τα ουρλιαχτά τους δείχνουν ότι ο Μίκης στοχεύει στην καρδιά των προβλημάτων…

Λίγα λόγια για τους «πορτοφολάδες».

Η ιστορία του ανθρώπινου είδους είναι γεμάτη πορτοφολάδες οι οποίοι απεγνωσμένα επιχειρούν να τραβήξουν από την ιστορία, ΤΣΑΜΠΑ, την αφρόκρεμα…

Είναι γνωστοί π.χ. οι «πορτοφολάδες» του Πολυτεχνείου και κάθε σφετεριστικής αθλιότητας των αγωνιστικών παραδόσεων…

Έχουμε και «πορτοφολάδες» της δημοσιογραφίας και της μπλογκόσφαιρας.

Ραχιτικοί απατεωνίσκοι που ταυτίζουν την «εντιμότητα», το «ήθος» και τη «δημοσιογραφική δεοντολογία» με την κλοπή και συνηθέστατα με τη συστηματική παράλειψη των πηγών των κειμένων.

Αναρτούν κείμενα δίχως καμία αναφορά, σαν να τους ήρθαν από τον ουρανό…

Κλεφτοκοτάδες κυριολεκτικά…

Max Keiser on the Greek Crisis 2 (Nέο video στα Ελληνικά)

Δημοσιευμένο στο http://omadeon.wordpress.com/

Με Ελληνικούς υπότιτλους, το νέο video που ανέβασα σήμερα περιέχει όλα όσα είπε ο Max Keiser στο Al Jazeera, στις 22 Απριλίου 2010. Αυτή η συνέντευξη  (σε μεταφρασμένη μορφή) παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, εδώ:

http://www.youtube.com/watch?v=IbNtZYkAEHE&feature=player_embedded 

Το νέο video είναι καλύτερο και από τεχνική άποψη (HD με ανάλυση 1280*720 pixels, διάφορα video-εφφέ, κλπ.). Αν αντέχετε… πολυλογίες (και… Αγγλικά) μπορείτε να δείτε και το πρωτότυπο βίντεο όλης της συνέντευξης, ΕΔΩ. Πάντως… ΟΛΑ τα λεχθέντα του Μαξ Κάϊζερ τα συμπεριέλαβα στο νέο βίντεο με τους υπότιτλους.

Το προηγούμενο παρόμοιο video “Max Keiser on the Greek Crisis” (που ανέβασα στις 15 – 3 – 2010)  ξεπέρασε τις 322 χιλιάδες θεάσεις σήμερα. Το σχετικό ποστ  ήταν: Max Keiser on the Greek Debt Crisis.

• Προειδοποίηση:  Παρακαλούνται όλοι οι… ξεφτιλισμένοι κλεφταράδες  δημ(οσ)ιογράφοι (και λοιποί μπράβοι των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης) να ΜΗΝ… αρπάζουν τέτοιο ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ υλικό από εμάς τους bloggers, χωρίς πλήρη αναφορά στην πηγή (και με link) διότι (την επόμενη φορά) θα… το μετανοιώσουν ΠΟΛΥ πικρά! (και θα τους αποθανατίσουμε στο “Λες Μαλακίες blog”, με τη μία…)

Η συνέντευξη του  βίντεο σε γραπτή  μορφή:

Al Jazeera: Αποψινοί μας καλεσμένοι είναι:  από την Αθήνα ο κ. Βαγγέλης Αγαπητός, ανεξάρτητος οικονομολόγος στην Ελλάδα, από το Λονδίνο η κ. Ματίνα Στέβη, ανταποκρίτρια της Ελευθεροτυπίας, και από το Παρίσι ο οικονομικός αναλυτής κ. Μάξ Κάϊζερ. Καλώς ήλθατε όλοι…

[….]

(Δήλωση ΓΑΠ) “Τα μέτρα πληγώνουν. Αλλά σκεφτείτε ΤΙ θα έφερνε μία πτώχευση: – Δεν θα έβλαπτε τον  πλούσιο, αλλά τον μέσο Ελληνα και το φτωχό”
[….]
Al Jazeera: Ματίνα, αυτό σκέφτονται οι περισσότεροι Ελληνες;

Ματίνα Στέβη: Για να είμαι ειλικρινής, οι φτωχοί και μέσοι Ελληνες ΗΔΗ βλάπτονται από τα μέτρα…. Αρα, δεν είμαι καθόλου σίγουρη ΑΝ στέκει αυτό (που είπε ο Γ.Α.Π.) Η μεγάλη πλειοψηφία της μεσαίας και της εργατικής τάξης που παλεύει για να ζήσει είναι ακριβώς εκείνη που θα υποστεί τις αυξήσεις φόρων και την πτώση επιπέδου. Αυτοί οι άνθρωποι νοιώθουν την πιο βαθειά ανασφάλεια για το μέλλον τους! Ακόμη ΔΕΝ είδαμε σκληρά μέτρα κατά ΠΟΛΥ πλούσιων, που φοροδιαφεύγουν τόσα χρόνια
[….]
Al Jazeera: Μαξ, έχουμε μια κατάσταση που φαίνεται να πηγαίνει απ’ το κακό στο χειρότερο. Μετοχές στον πάτο, ύφεση προβλέπεται στην οικονομία, τα σπρεντ στα ύψη, κλπ. Η κατάσταση ολοένα και χειροτερεύει…

Max Keiser: Ε, ναι. Το ερώτημα για την Ελλ. κυβέρνηση είναι… – ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ έγιναν ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ; ! Αυτές τις μέρες, συζητιέται στην Ολλανδία να ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΙ η Goldman Sachs! Στη Βρεταννία, το ΙΔΙΟ.Στις Η.Π.Α. η επιτροπή S.E.C. ετοιμάζεται να μηνύσει τη Goldman Sachs για ΑΠΑΤΗ! Η Goldman Sachs μεθόδευσε την απάτη που έβαλε την Ελλάδα παράνομα στην Ευρωζώνη. Τα χρέη της Ελλάδας προέκυψαν σαν αποτέλεσμα απάτης με δόλια κίνητρα. O Ελληνικός λαός δεν έχει ΚΑΜΜΙΑ  ΕΥΘΥΝΗ να πληρώσει για τις απάτες! Κι όσα βλέπουμε ΤΩΡΑ, είναι κλασσική  περίπτωση Οικονομικής Τρομοκρατίας:Το ΔΝΤ κρατάει στο χέρι ένα πακέτο Οικονομικής ανακούφισης, και λέει… “Νάτο, είναι για τον Ελληνικό λαό, πάρτε το”, αλλά την ίδια στιγμή, οι τραπεζίτες και τα hedge funds επιτίθενται στα Ελληνικά ομόλογα, ανεβάζοντας τα επιτόκια στο 8.5% ή στο 9%! Πρόκειται για ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ!

Al Jazeera: ΤΙ λες Μαξ για τις πράξεις των Ελληνικών κυβερνήσεων, την κακοδιαχείριση, ή την αλλοίωση στοιχείων από Ελλ. κυβερνήσεις που δεν τήρησαν τους κανονισμούς της Ε.Ε.;

Max Keiser: Ο λαός πρέπει να απαιτήσει ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ για το ΔΝΤ (όπως οι Ισλανδοί) ή… εκλογές ! Ο Ελληνικός λαός πρέπει να επιδιώξει αλλαγή καθεστώτος, εφόσον η κυβέρνησή του κάνει…  έρωτα με τους τραπεζίτες της Wall Street. Αυτό είναι ΤΥΡΑΝΝΙΑ!

Ματίνα Στέβη: – Μήπως μπορώ να διακόψω; Αν και… είμαι η τελευταία που θα αρνιόταν το βλαβερό ρόλο της Goldman Sachs, και άλλων τραπεζών, στην Ε.Ε. και παντού στον κόσμο,  παρόλ’ αυτά, ας μην ξεχνάμε ότι η συμφωνία της G.S. με την Ελλάδα ήταν μόνο για 2,1 δις ευρώ, δηλαδή ένα πολύ μικρό κομμάτι του χρέους μας! Άρα, δεν φταίει μόνο η Goldman Sachs, αλλά  και κάποιοι πολιτικοί, επιχειρηματίες, κ.ά.

Al Jazeera: Βαγγέλη, συμφωνείς πως κανείς δεν θεωρήθηκε ΥΠΟΛΟΓΟΣ για το χρέος που φορτώνεται τώρα σε απλούς ανθρώπους;

Βαγγέλης Αγαπητός: Αυτό είναι πολύ αληθές, κι υπάρχει μεγάλη οργή και απογοήτευση στο μέσο Ελληνα,που λέει -σωστά- ότι “δεν είναι δικό μου το φταίξιμο, για να πληρώσω εγώ τη ζημιά!” Η αλήθεια είναι ότι πληρώνουμε για πολλά χρόνια κακοδιαχείρισης από κυβερνήσεις, πολιτικούς, δημοσίους υπαλλήλους, κ.ά.

• [Εδώ ακολούθησαν και άλλες δηλώσεις του κ. Αγαπητού και της κ. Στέβη, αλλά παραλείφθηκαν από το βίντεο και τη μετάφραση, διότι μας ενδιαφέρουν κυρίως οι απόψεις του Max Keiser. Οποιος θέλει και τα υπόλοιπα, θα τα βρει στο πρωτότυπο βίντεο όλης της συνέντευξης, εδώ.]
  

[…..]

Max Keiser: Η θέση μου είναι ότι η Ελλάδα έχει γίνει στόχος τραπεζών της Wall Street (μαζί τους και η G.S.) Εδώ και δέκα χρόνια, βάλανε στόχο  την Οικονομία της χώρας σας. Και το ότι “ήταν μόνο 2 δις η δουλειά” είναι νομική υπεράσπιση… βιαστή! Σαν να λέμε “ολίγον έγκυος” από τη μαζική ΑΠΑΤΗ, που ΚΛΙΜΑΚΩΘΗΚΕ, στη δεκαετία που ακολούθησε! Η Goldman Sachs και οι τραπεζίτες της Wall Street έχουν ΗΔΗ αρπάξει τα Τυχερά Παιγνίδια και τα Διόδια Αεροδρομίων! Θα χυμήξουν τώρα, για να φάνε και άλλους Ελληνικούς πλουτο-παραγωγικούς πόρους! Θέλουν να ΞΕΤΙΝΑΞΟΥΝ τη χώρα, να κάνουν ΕΜΠΡΗΣΜΟ της οικονομίας της! Θα αρπάξουν όλους τους ΠΟΡΟΥΣ πλούτου στην Ελλάδα. Μετά θα πάνε στον επόμενο Αδύναμο Κρίκο της ΕΕ (π.χ. Πορτογαλία). Οι Ελληνες πρέπει να σταθούν ΟΡΘΙΟΙ κατά της Οικονομικής Τρομοκρατίας. Αλλιώς, θα υποταχθούν χάνοντας την ανεξαρτησία τους!

Al Jazeera: Μαξ, όπως φαίνεται, η Ελλάδα θα αναγκαστεί να ζητήσει “ενεργοποίηση του μηχανισμού”. ΤΙ λες για τα “ψιλά γράμματα” της συμφωνίας; (αφού “ο διάβολος είναι στις λεπτομέρειες”…)

Max Keiser: Ε, αυτό λέω: Είναι αφανές ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ λεηλασίας ΟΛΩΝ των πλουτο-παραγωγικών πόρων της Ελλάδας, όπου……ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ αυτή την κρίση στα ομόλογα, την ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΗ από τη Γουολ Στρητ και τα Hedge Funds! Η κρίση αυτή είναι ΚΑ-ΤΑ-ΣΚΕΥ-Α-ΣΜΕ-ΝΗ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μια ΦΥΣΙΚΗ, ενδογενής κρίση. Είναι ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ της Ελληνικής Αγοράς Ομολόγων από Οικονομικούς Τρομοκράτες. Μήπως η Ελληνική Κυβέρνηση… ΚΑΛΟΠΙΑΝΕΙ την Τρομοκρατία; Ακριβώς ΑΥΤΟ κάνουν! Ο Ελληνικός λαός πρέπει να επιδιώξει Αλλαγή Καθεστώτος ! Να ΔΙΩΞΕΙ αυτή την κυβέρνηση που πηδιέται με τρομοκράτες! Αλλιώς… ΞΑΠΛΩΣΤΕ !

Al Jazeera: Μαξ, ένα άλλο θέμα είναι ΠΟΣΗ δύναμη θα έχει ο Παπανδρέου στις διαπραγματεύσεις;

Max Keiser: Να εξηγούμαι: Ο Τζων Πόλσον προ εξαμήνου συνεδρίασε με τη Goldman στην Ελλάδα, κατάστρωσε γενική εικόνα της κατάστασης και άρχισε κερδοσκοπία “σορτάροντας” Ελλ. ομόλογα. O ίδιος που…(μαζί με τη Goldman) κατονομάζεται απ’ την S.E.C. (Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς) στη ΜΗΝΥΣΗ για ΑΠΑΤΗ σε ΜΑΖΙΚΗ κλίμακα και για νόθευση αγοράς στις Η.Π.Α.! Το πιάνεις;  Τώρα βάλανε ΣΤΟΧΟ την Ελλάδα. Και καταστρέφουν τη χώρα, διότι θέλουν να τη ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ. Δεν υπάρχει διαφυγή!

Al Jazeera: Μαξ, έxεις πολύ πιο μεγάλο…  οικονομικό εγκέφαλο από μένα.  ΤΙ εννοείς “να ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ την Ελλάδα”;

Max Keiser: Αυτοί είναι “Τραπεζίτες Αυτοκτονίας” και ΣΟΡΤΑΡΟΥΝ τα Ελληνικά ομόλογα. Βγάζουν τόνους λεφτά από καταρρεύσεις ομολόγων, από την πτώχευση της “Λήμαν”, από την πτώση της Wall Street, από τη φούσκα των στεγαστικών δανείων, ο Τζών Πόλσον έβγαλε ένα σωρό λεφτά, ο ΙΔΙΟΣ που ΣΟΡΤΑΡΕΙ Ελληνικά ομόλογα, και μαζί με τη Goldman Sachs, ΚΕΡΔΙΖΕΙ από την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ (της Ελλάδας) !

_______________

Προτεινόμενα άρθρα αλλού:

• Μαξ Κάιζερ: «Οικονομική μαφία το ΔΝΤ»

• η υποκρισία και το θράσος των απολογητών του συστήματος (Πεντανόστιμη)

• Spiegel: «Η Μέρκελ φταίει για την κατάρρευση της Ελλάδας» Αυστηρή κριτική στα πεπραγμένα και την αναβλητικότητα της καγκελαρίου, Άγκελα Μέρκελ, για τον χειρισμό της ελληνικής οικονομικής κρίσης, έκανε το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel
  

• Γυμνός: Το έγκλημα της Τράπεζας της Ελλάδος σε ταλιράκια.

• Εισαγγελική έρευνα στην Τράπεζα της Ελλάδος για το σορτάρισμα των ομολόγων (Χρήστος Μόρφος)

• Η απάντηση του Ελεύθερου Τύπου στις απαντήσεις των τραπεζιτών (Χρήστος Μόρφος)

• Respect στον Πάνο Θωμάκο που αποκάλυψε το θέμα με το σορτάρισμα των ομολόγων! (Χρήστος Μόρφος)

• Στην Βουλή το θέμα της εποπτείας των συναλλαγών απο την Τράπεζα της Ελλάδος (antinews)

• Με τα σύμβολα ή με τον πραγματικό λαό; (Κουπέπκια)

• καπιταλιστική κρίση – update (24/04/10) (Ciaoant1

ΟΧΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΛΥΣΕΙΣ..!!

  Είναι τρομακτικό..

Και με κάθε επιφύλαξη ώσπου να επιβεβαιωθεί..

Στέφανος Ληναίος

 

===================================

Από: «Yannis Lignos» <bbyannis@yahoo.gr>

Θέμα: ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ:  ΣΕ ΟΛΑ  ΟΧΙ

Ημερομηνία: Τρίτη, 27 Απριλίου 2010 4:10 μμ

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

Πληροφορίες αναφέρουν ότι μέσα στο μαύρο της οικονομικό χάλι η Ελλάδα και στα πρόθυρα πτωχεύσεως, δέχτηκε προ καιρού προτάσεις

‘’’’’’’’’’’’’

           1. Από την Κίνα η οποία λέγοντας ότι θέλει να βοηθήσει την Ελλάδα, μας προτείνει

 

                   α. Να μας ξεπληρώσει όλο το δημόσιο χρέος, χωρίς αντάλλαγμα (τι είναι το χρέος της Ελλάδας για τις οικονομικές δυνατότητες της Κίνας;)

 

                   β. Να μας δανείσει ότι ποσό αναγκαιεί για την λειτουργία της χώρας μέχρι το καλοκαίρι, με 1% (έναντι 6,7% των Γερμανών)

                   γ. Να μας στείλει όσους τουρίστες θέλουμε ή έστω όσους έχουμε την υποδομή να φιλοξενήσουμε.

 

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ: Ο Χ Ι, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙΑ

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

 

          2. Από την Ρωσία για οιαδήποτε βοήθεια, οικονομική και μη με προυπόθεση να ενεργοποιηθεί η συμφωνία του περίφημου αγωγού και να της δοθεί η δυνατότης επισκευής πολεμικών της πλοίων στην Σύρο (όπως ήταν και παλαιότερα με τα «εμπορικά» της πλοία).

 

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ: Ο Χ Ι, ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

           3. Από τα Εμιράτα

 

                   α. Να τους δοθεί το ανενεργό αεροδρόμιο του Ελληνικού, το οποίο αφού το εκσυγχρονίσουν πλήρως, να το χρησιμοποιούν για τα lear jet των Εμίρηδων (εννοείται με ενοίκιο)

                   β. Να τους δοθεί μέρος της παραλίας κάτω από το αεροδρόμιο, για να κατασκευάσουν μαρίνα, όπου να ελιμενίζονται θαλαμηγοί των Εμίρηδων (δηλαδή να μπορούν να προσγειώνονται στο αεροδρόμιο και περνώντας απέναντι, να φεύγουν με την θαλαμηγό τους για κρουαζιέρες στο Αιγαίο)

                   γ. Να τους παραχωρηθεί η Ν/Ε περιοχή του Περάματος (η οποία είναι ανενεργή και όσοι εργάζονταν εκεί είναι σήμερα άνεργοι), προκειμένου να κατασκευάσουν σύγχρονο ναυπηγείο, όπου θα κατασκευάζουν δικές τους θαλαμηγούς

                   δ. Να τους παραχωρηθεί μέρος στο Φάληρο, όπου να προσδέσει μεγάλη υπερπολυτελής θαλαμηγός – Casino (πλωτό casino). Εννοείται ότι εκτός των άλλων καταβάλουν στο Ελληνικό κράτος ποσοστά από τα κέρδη.

 

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ: Κ Α Μ Ι Α. Εδώ και καιρό, βρίσκεται

κλειδωμένο στα συρτάρια της Κατσέλη (σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφων απάντησε με μισόλογα του τύπου ότι δεν πρόκειται για κάτιενδιαφέρον!!)

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’ 

Μην ξεχνάμε τις προτάσεις που έχουν γίνει από ειδικούς και έχουν αναφερθεί σε προηγούμενο mail (κατάργηση για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα του «πόθεν έσχες» και Τειρεσία, κρατικοποίηση casino, κλπ) που σε ελάχιστο χρόνο θα πλημμύριζαν την Ελλάδα με χρήμα

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’ 

Και σαν επίλογος όλων αυτών, προφανώς συνεχίζει να υφίσταται το γνωστό προ 10ετιών θέμα του τεράστιου ορυκτού πλούτου της χώρας μας, για τον οποίο όποιος τολμούσε να μιλήσει, χαρακτηριζόταν από γραφικός έως ψυχοπαθής (τώρα τελευταία άρχισαν επιτέλους τα ΜΜΕ να ασχολούνται με το θέμα).

 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΙΝΑΙ ΠΝΙΓΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ, ΑΛΛΑ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟ, ΟΥΡΑΝΙΟ, ΟΣΜΙΟ, ΒΩΞΙΤΗ.. 

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’ 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ:  ΣΕ ΟΛΑ  ΟΧΙ

‘’’’’’’’’’’’’’ 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: …… κατά την κρίση σας

Κινδυνεύετε να γίνετε νεκροθάφτης της χώρας, κύριε Παπανδρέου

Kαλώς τα αφεντικά μας… Κορώνα πλέον στο κεφάλι μας… Αργήσαμε κάπως να βρούμε τον δρόμο, αλλά τελικά ανακαλύψαμε τη διεύθυνσή τους στην τάδε λεωφόρο της Νέας Υόρκης… Μόνο που αυτή η καθυστέρηση μας κόστισε κάπως ακριβούτσικα… Διπλή ταρίφα πληρώσαμε στο… ταξί. Αλλά αφού ήταν εξαρχής αποφασισμένο να πάμε στο ΔΝΤ, γιατί δεν παίρναμε το αεροπλάνο… Τότε μάλιστα δεν υπήρχε και πρόβλημα σκόνης από το ηφαίστειο… Μόνο αν πηγαίναμε διά θαλάσσης κινδυνεύαμε να μας σταματήσει κανένα παγόβουνο… Λογικό δεν είναι, αφού εμείς θα πληρώσουμε τον τελικό λογαριασμό, να μάθουμε τουλάχιστον πόσο πήγε; Και πόσα θα είχαμε γλιτώσει αν μπαίναμε εγκαίρως στον… παράδεισο του ΔΝΤ, που μέχρι πριν από τον Οκτώβριο το λέγαμε κόλαση; Από τις εκλογές μέχρι σήμερα με πόσα δισεκατομμύρια επιβαρύνθηκε το δημόσιο χρέος μας; Κι όλα αυτά τα δισεκατομμύρια, ποιοι –ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΑ– τα τσέπωσαν; Ποιος φταίει που δεν προβλέψατε σωστά, κύριε Παπανδρέου; Ασφαλώς ο υπουργός σας των Οικονομικών, ο άπειρος κ. Παπακωνσταντίνου. Δική σας όμως επιλογή δεν είναι; Ποιοι επέτρεψαν τα τεράστια κερδοσκοπικά παιχνίδια με τα ελληνικά ομόλογα που παίχτηκαν επί τόσους μήνες; Αν είχε η Ελλάδα δανεισθεί τον Οκτώβριο τα χρήματα που είχε ανάγκη, ακόμη και τον Γενάρη, που τα spreads ήταν κάτω και από το μισό των σημερινών, θα είχε αποφευχθεί η ένταξή μας στο κολαστήριο της… Μέρλιν. Όμως το οικονομικό επιτελείο που φτιάξατε, κ. Παπανδρέου, αποδείχθηκε κατώτερο των περιστάσεων. Χρειαζόταν, σε αυτές τις δύσκολες, τις πρωτόγνωρες ώρες που ζει η Ελλάδα, που κάθε άλλο παρά ήρθαν τυχαία, ένα άτυπο συμβούλιο προσωπικοτήτων, από τους χώρους της οικονομίας και της αγοράς, και πολιτικών του χώρου σας, κύριε Παπανδρέου, που θα πρότεινε συγκεκριμένες κινήσεις κάθε μέρα και θα υλοποιούνταν αμέσως. Πολλά θα είχατε προλάβει… Και τώρα, παρ’ όλο που φθάσατε στην ακραία κατάληξη, είναι απαραίτητο. Γιατί τα χειρότερα δεν έχουν έρθει. Και μπορούν να αποτραπούν ή τουλάχιστον να μετριασθούν οι οδυνηρές επιπτώσεις τους. Και υπάρχουν διέξοδοι: 1) Η σιωπηρή, χωρίς φανφάρες, αναδιαπραγμάτευση του χρέους με τις ξένες τράπεζες, που έχουν ελληνικά ομόλογα αρκετών δισεκατομμυρίων, όπως η Deutsche Bank, θα μπορούσε να μειώσει το χρέος 50 μέχρι και 100 δισ. ευρώ! 2) Να απαιτήσουμε να καλύψει η Ευρωπαϊκή Ένωση το κόστος των εξοπλισμών για την άμυνά μας, που είναι και άμυνα των κρατών της ΕΕ, στο ποσοστό που υπερβαίνει τον μέσον όρο των αμυντικών δαπανών των άλλων χωρών-μελών της ΕΕ. Θα απέφερε οικονομία 4 με 5 δισ. ευρώ τον χρόνο, που θα πήγαιναν για την αποπληρωμή του χρέους. Παράλληλα με σωστούς χειρισμούς και με προσπάθεια μείωσης του κόστους των δαπανών του δημοσίου τομέα, από 69 δισ. ευρώ που είναι στα 60 δισ., μπορεί όλα αυτά μαζί να συμβάλουν να βγούμε από το τούνελ σύντομα, σε δύο – τρία χρόνια, όπως λένε αισιόδοξοι οικονομικοί αναλυτές. Επιλογές υπάρχουν. Όπως και άλλος δρόμος, διαφορετικός από την αμερικανική λεωφόρο που μας οδήγησε στο ΔΝΤ. Υπάρχει και περιμένει να τον ακολουθήσετε… Δική σας λοιπόν η απόφαση. Δική σας και η ευθύνη. Παίζεται η υστεροφημία σας. Η ιστορία των Παπανδρέου κινδυνεύει να αμαυρωθεί. Η πιθανότητα να καταγραφείτε ως ο νεκροθάφτης της χώρας και του ελληνικού λαού ελάχιστα απέχει από το να γίνει πραγματικότητα. Μπορείτε να το αποτρέψετε. Αποδείξτε το. Ο ηγέτης στις κρίσεις αναδεικνύεται. Αλλιώς αφήστε στην άκρη τους εγωισμούς, βάλτε όλοι στο ράφι τις διαφορές σας, ξεχάστε αν θα επανεκλεγείτε. Κοινός στόχος όλων μας ένας και μόνο ένας. Νυν υπέρ πάντων η πατρίδα. Και αφού το καταφέρουμε, τότε… ξανατρωγόμαστε…

Του Μάκη Κουρή Πηγή: ΤΟ ΠΑΡΟΝ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟ

ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14 ΜΑΙΟΥ ΣΤΙΣ 7μμ.

ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

 

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ  ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

 

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε εκδηλώσει πολλές φορές την διάθεση να συσφίξει τις σχέσεις του με την Τουρκία προτείνοντας μια ομοσπονδία μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας και… Κύπρου. Βεβαίως, ο πόλεμος και η κατοχή της Κύπρου το 1974, φανέρωσαν την πραγματική προοπτική των σχεδίων του.

Σήμερα, 40 χρόνια μετά, καθώς ο κύκλος της μεταπολίτευσης κλείνει με καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα, τα χειρότερα φαντάσματα του παρελθόντος επανέρχονται. Κι έτσι, ο Γεώργιος Παπανδρέου, με τη βοήθεια του μαθητευόμενου υφυπουργού του, προωθεί ανάλογα σχέδια με τον εμπνευστή και εκτελεστή της δικτατορίας 40 χρόνια πριν.

Αυτή τη φορά, η σύσφιξη των σχέσεων περνάει μέσα από την «διπλωματία του ζεϊμπέκικου», την ελληνοτουρκική οικονομική και πολιτική συνεργασία, που περιλαμβάνει κοινές τουριστικές επενδύσεις στο Αιγαίο, σχέδια για την από κοινού εκμετάλλευση του φυσικού του πλούτου, παρά το casus belli, τις γκρίζες ζώνες και τις καθημερινές παραβιάσεις. Στη Θράκη προωθούν ήδη τη συγκυριαρχία, την οποία έχουν το θράσος να επισφραγίσουν με την αναγγελθείσα κοινή επίσκεψη Ερντογάν-Παπανδρέου, ενώ σε  συνεργασία με τον με τον Κύπριο πρόεδρο Χριστόφια, ετοιμάζονται να παραδώσουν ουσιαστικά την Κυπριακή Δημοκρατία στα χέρια των Τούρκων εισβολέων, επαναφέροντας ουσιαστικά το καταδικασμένο σχέδιο Ανάν

 Όλα αυτά μέσα από μεικτά, ελληνοτουρκικά υπουργικά συμβούλια που επιθυμεί να προωθήσει ο πρωθυπουργός και ο υφυπουργός του «από το εξωτερικών» την ίδια στιγμή που η Τουρκία θέλει να αναδυθεί ως οικονομική, πολιτική και στρατιωτική περιφερειακή υπερδύναμη, με τις ευλογίες των Αμερικανών των Άγγλων και του ΝΑΤΟ, και να πετύχει αυτό που ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών έχει επανειλημμένα σε δημόσιες εμφανίσεις του αποκαλέσει «συμπατριωτισμό», δηλαδή «συγκυριαρχία» της Τουρκίας με τους υπόλοιπους λαούς της περιοχής.

Στα πλαίσια αυτής της «συγκυριαρχίας» επισκέπτεται τη χώρα μας στις 14-15 Μαΐου ο Ερντογάν. Μια χώρα που απειλείται με εκποίηση από το ΔΝΤ και τους Γερμανούς, υποδέχεται έναν επεκτατικό και επιθετικό γείτονα, που ποτέ δεν έπαψε να θέτει ζητήματα που υπονομεύουν άμεσα και καίρια την εθνική μας ανεξαρτησία. Έναν «γείτονα» που δεν αρκείται στις προκλήσεις από τα ανατολικά αλλά σιγοντάρει και την αδιαλλαξία των Σκοπίων και τις αλβανικές προκλήσεις, ενώ κάνει ό,τι μπορεί για να επιδεινώσει το ζήτημα των λαθρομεταναστών, αρνούμενο να εφαρμόσει τη συμφωνία για την επανεισδοχή τους.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να αντιδράσει άμεσα στα σχέδια αυτά. Και ο τουρκικός νεο-οθωμανισμός δεν είναι παντοδύναμος. Στο εσωτερικό, ο κουρδικός λαός συνεχίζει αδιάλειπτα τον αγώνα του για αυτοδιάθεση, Παράλληλα τα σχέδια για υποταγή των γειτονικών χωρών προσκρούουν σε αυξανόμενες αντιδράσεις.. Η Αρμενική κυβέρνηση μετά την κινητοποίηση των Αρμένιων σε όλο τον κόσμο υποχρεώθηκε να παγώσει τις συνομιλίες με τους Τούρκους· στην Κύπρο η συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού ελληνισμού απορρίπτει τις απαράδεκτες υποχωρήσεις της ηγεσίας του, όπως φάνηκε από όλες τις δημοσκοπήσεις, και η ΕΔΕΚ αποχώρησε από την κυβέρνηση· παράλληλα η προσπάθεια προσεταιρισμού των Αράβων, των Παλαιστινίων και του Ισλάμ οδηγεί σε αντιπαράθεση με το Ισραήλ και το εβραϊκό λόμπυ στις ΗΠΑ. Ακόμα και στην Ελλάδα το φιλοτουρκικό λόμπυ υφίσταται ήττες, όπως φάνηκε με την αποτυχία της κας Μπακογιάννη στη Ν.Δ., ενώ ο ελληνικός λαός είναι συντριπτικά ενάντιος σε μια δήθεν φιλία με εκείνον που επιβουλεύεται καθημερινά την ανεξαρτησία μας.

Δεν θα γίνουμε και πάλι ραγιάδες στους νεο-οθωμανούς Τούρκους, υπό την ευλογία των Γερμανών και των Αμερικάνων, προκειμένου να συντηρήσουμε το νεοελληνικό καταναλωτικό παράσιτο και τις ανάξιες ηγεσίες μας.

Να ξεσηκωθούμε ενάντια στην επίσκεψη Ερντογάν . Η φιλία των λαών δεν μπορεί να αποτελεί πρόσχημα για την εκχώρηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας στον περιφερειακό υποπράκτορα του ιμπεριαλισμού,

Να συγκροτήσουμε μια εναλλακτική εξωτερική πολιτική σε συμμαχία με τους Κούρδους, τους Αρμένιους, τους Σέρβους, τους βαλκανικούς λαούς, –με όλους εκείνους που απειλούνται από τον τουρκικό νεο-οθωμανισμό– και να οικοδομήσουμε στενότερες σχέσεις με την Κίνα και τη Ρωσία.

 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΟΥΣ

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΚΗΔΕΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ

 

• ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ  ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
• ΚΑΜΙΑ ΦΙΛΙΑ ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΕΠΙΒΟΥΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, ΤΗ ΘΡΑΚΗ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
• ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ, ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ, ΤΩΝ ΑΣΣΥΡΙΩΝ

 

 

ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14 ΜΑΪΟΥ ΣΤΙΣ 7μμ.

ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΣΥΜΦΟΡΩΝ

Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας.

Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της την διεθνή ταπείνωση.

Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας. Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν, για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι;

Παρʼ ό,τι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογκάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απʼ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.

Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.

Θα έπρεπε λοιπόν να καταργηθούμε ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα ʽρθουν.

Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν.

Μακάρι να έχω άδικο.

Αθήνα, 27.4.2010

Μίκης Θεοδωράκης

Δημοσιεύθηκε στο http://www.resaltomag.gr

Οι δύο Ελλάδες

του Θεόδωρου Ε. Παντούλα

Μεγάλωσα όπως η μισή Ελλάδα στην Αθήνα, την πόλη της δουλοπαροικίας και των πλουτοκρατών –κατά Παπαδιαμάντη. Οι γονείς μου, όπως οι περισσότεροι, εσωτερικοί πρόσφυγες κι αυτοί. Χάρη σε αυτούς αλλά ερήμην τους έμαθα ότι στον τόπο μας υπάρχουν δυο ασύμπτωτες πραγματικότητες. Μικρός απλώς το υποψιαζόμουν. Μεγαλώνοντας όμως σιγουρεύτηκα ότι υπάρχουν δυο. Την μια την γνωρίζουμε όλοι. Είναι αυτή που μας ταλαιπωρεί με την αγοραία χυδαιότητά της καθημερινά. Είναι αυτή μας φορολογεί για υπηρεσίες που δεν μας παρέχει, που μας ταπεινώνει για εκδουλεύσεις που μας επιβάλει. Είναι η ανέστια πραγματικότητα της αρπαχτής και των κολλητών. Της συμπλεγματικής έπαρσης και της ανυποψίαστης αλλοτρίωσης. Της νεοπλουτικής ένδειας και της αμερημνισίας του «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε». Είναι αυτή η κατ’ εξακολούθηση παραχάραξη που ευτελίζει τις ζωές μας. Και πλάι σε αυτήν την βέβηλη πραγματικότητα υπάρχει και μια άλλη, λιγότερο ορατή αλλά όχι λιγότερο υπαρκτή. Μια δεύτερη πραγματικότητα που λαθροβιώνει στο περιθώριο της πρώτης. Που, άθελά της, ξεδιπλώνει καημό. Είναι η πραγματικότητα της αξιοπρέπειας και του τίμιου μόχθου. Είναι η πραγματικότητα που βαρυγκωμά τις καθημερινές αλλά θυμιατίζει τα Σαββατόβραδα. Που έχει μιαν ανεξαγόραστη περηφάνια και μια αδιαπραγμάτευτη αξιοπρέπεια. Είναι η πραγματικότητα που επέλεξε να μην συμμετάσχει στο φαγοπότι της μεταπολεμικής «ανάπτυξης». Που δεν έδωσε αντιπαροχή τα γονικά της. Που δεν πετά το ψωμί της και δεν ψωμίζεται καταπίνοντας καλπιές. Είναι η πραγματικότητα που συστέλεται δίχως να δειλιάζει, που δεν μαγαρίστηκε από την καταναλωτική ένδεια, που με ανιδιοτέλεια λιγόλογη συλλαβίζει την εμπιστοσύνη της στην έντιμο πενία της. Είναι η πραγματικότητα που τρώει σε τραπεζομάντηλο και τις Κυριακές γιορτάζει. Είναι η πραγματικότητα που προκοπή θεωρεί την αφειδώλευτη καλοσύνη κι όχι την σπάταλη ευμάρεια. Αυτή η πραγματικότητα που αναρωτάται «τι ψυχή θα παραδώσει», που δεν έχει εξορίσει το ιερό από την ζωή της. Που δεν θεωρεί την ζωή συναλλαγή και τις σχέσεις αλισβερίσι. Είναι η πραγματικότητα που μπορεί ακόμη να πιάνεται σε κύκλιους χορούς. Η πραγματικότητα της ανυστερόβουλης αλληλεγγύης και της συνεσταλμένης γενναιοδωρίας. Αυτή λοιπόν η πραγματικότητα βρίσκεται, εδώ και καιρό, εν διωγμό. Διώκεται από την άλλη πραγματικότητα, αυτήν της τζιπούρας και των ενδιάμεσων, της δανεικής αυτάρκειας και της αυτάρεσκης ευζωίας, της εγωιστικής ατομικότητας και της κάλπικης ευτυχίας. Η δεύτερη πραγματικότητα δέχεται επίθεση από την πρώτη. Δεν είναι κακομοιριά η διάκριση. Ούτε συναισθηματισμός. Οφειλή είναι. Υπάρχουν δυο Ελλάδες. Την πρώτη την σιχτιρίζουμε καθημερινά. Την δεύτερη καθημερινά την νοσταλγούμε. Αλλά αυτό όμως δεν φτάνει. Χρειάζεται κάποτε να εμπιστευθούμε την φανέρωσή της και να ψηλαφήσουμε την δικαιοσύνη της. Το μπορούμε άραγε;

εφ. Σφήνα 14/4/2010 & http://grmanifesto.wordpress.com/

ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΙΩΜΕΝΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ Το πέρασμα του Ρουβίκωνα

Χωρίς να πει τη λέξη ΔΝΤ, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελόριζο, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης της ελληνικής οικονομίας.

Της Αγγελικής Σπανού
Με μια μακροσκελή, λογοτεχνίζουσα δήλωση, με αναφορές στην Οδύσσεια και στην Ιθάκη και με φόντο το ακριτικό νησί που απέχει μια ανάσα από την Τουρκία, ο πρωθυπουργός προσπάθησε να τονώσει το εθνικό φρόνημα και περιέγραψε ως τελικό στόχο την “απελευθέρωση από επιτηρήσεις και κηδεμονίες”.

Είχε προηγηθεί μία μακριά νύχτα, στη διάρκεια της οποίας έγιναν τηλεφωνικές συνεννοήσεις και αποφασίστηκε ότι σήμερα, στη συνάντηση που θα έχει με τον επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Παπακωνσταντίνου, στην Ουάσιγκτον, θα πατηθεί το κουμπί για το πέρασμα στην εποχή της μειωμένης κυριαρχίας, για την οποία είχε μιλήσει πολύ νωρίς ο πρωθυπουργός. Η διαρροή της πληροφορίας ότι ο κύβος ερρίφθη προκάλεσε ενθουσιασμό στις αγορές, όπως φάνηκε από την ανοδική πορεία του χρηματιστηριακού δείκτη από νωρίς το πρωί της Παρασκευής, πριν γίνουν οι επίσημες ανακοινώσεις.

“Καληνύχτα, Ελλάδα” Ο πρωθυπουργός πήρε την τελική του απόφαση αφού άκουσε και αξιολόγησε τις απόψεις που κατέθεσαν τα κυβερνητικά στελέχη κατά τη διάρκεια μιας πολύωρης και δραματικής συνεδρίασης του υπουργικού συμβουλίου την Πέμπτη, όπου διαπιστώθηκε το πολιτικό αδιέξοδο που προκάλεσε η εκτίναξη των spreads στο 9%, πάνω δηλαδή από εκείνα με τα οποία δανείζονται η Ινδονησία και οι Φιλιππίνες. Η εκδίκηση των αγορών φόντο είχε τις φήμες για επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους και το αδιανόητο γεγονός ότι η Γερμανία, την προηγούμενη μέρα, είχε επιχειρήσει δανεισμό ύψους 3 δισ. ευρώ, συγκεντρώνοντας τελικά 2,7.

Το σύνδρομο των Ούγγρων
Στη διάρκεια εκείνης της τελευταίας συνεδρίασης του υπουργικού συμβουλίου ακούστηκαν -σύμφωνα με πληροφορίες- πολλά: Από το ότι το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων θα φτάσει εκεί που ήταν πριν από τριάντα χρόνια μέχρι το ότι, αν δεν κλειδώσουν εκ των προτέρων οι όροι της εμπλοκής του ΔΝΤ, θα μας πάρουν τα παντελόνια. Κοινή, ωστόσο, ήταν η διαπίστωση ότι ο χρόνος μας εξαντλήθηκε και ότι πλέον δεν υπάρχουν επιλογές αλλά ένας μονόδρομος τον οποίο αναγκαστικά θα ακολουθήσουμε. Οι λεπτομέρειες συμφωνήθηκαν με βάση τις επικοινωνιακές σκοπιμότητες και αποφασίστηκε ότι ο πρωθυπουργός θα κάνει μία πολιτική δήλωση ανακοινώνοντας ότι έδωσε οδηγίες στον υπουργό Οικονομίας Γιώργο Παπακωνσταντίνου να προχωρήσει στις δέουσες ενέργειες για την ενεργοποίηση του μηχανισμού.

Οι δισταγμοί του πρωθυπουργού που προκάλεσαν τη μεγάλη καθυστέρηση να πάρει μία επί της ουσίας αναπόφευκτη απόφαση οφείλεται, κατά συγκλίνουσες εκτιμήσεις, στο φόβο που προκαλεί το σύνδρομο των Ούγγρων: Η ταχύτατη κατάρρευση των Σοσιαλδημοκρατών στην Ουγγαρία, που μετά την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ πέρασαν, σε ενάμιση μόλις χρόνο, από την εξουσία στην απόλυτη συντριβή.

Ο φόβος του γύψου
Είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους υπουργοί, όπως – κατά πληροφορίες – ο Ευάγγελος Βενιζέλος και η Κατερίνα Μπατζελή, υποστήριζαν μέχρι τη δωδεκάτη ότι πρέπει πρώτα να “κλειδώσουν” οι όροι με τους οποίους θα ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός και μετά να υποβληθεί επισήμως το αίτημα. Υπάρχει, δηλαδή, έντονος φόβος στο εσωτερικό της κυβέρνησης ότι η θεραπεία-σοκ του ΔΝΤ προβλέπει ότι τα εργασιακά δικαιώματα θα μπουν στον γύψο για μία τριετία και ότι θα είναι πολύ δύσκολη η αποτροπή φαινομένων κοινωνικής διάλυσης. Δεν είναι καθόλου τυχαία η αναφορά που φέρεται να έκανε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης σε ενδεχόμενες κοινωνικές εκρήξεις.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, λοιπόν, καθυστερούσε να περάσει τον Ρουβίκωνα, ελπίζοντας ότι οι σκληρές παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις θα εξασφαλίσουν κάποιες “κόκκινες γραμμές”, όπως, για παράδειγμα, ότι δεν θα γίνουν σαρωτικές απολύσεις στο δημόσιο ή δεν θα ασκηθούν πιέσεις για μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά οι εξελίξεις επιταχύνθηκαν όταν οι πιστωτές αποφάσισαν ότι δεν πάει άλλο και άρχισαν να πουλούν ομόλογα, σπρώχνοντας με τη βία την Ελλάδα στον μηχανισμό.

Πρωτοφανές πείραμα για την Ε.Ε. η διάσωση της Ελλάδας
Η ίδια η ευρωζώνη βρίσκεται πλέον μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα. Η τύχη του ευρώ εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το αν θα ασκηθούν κερδοσκοπικές πιέσεις σε άλλη χώρα, όπως, για παράδειγμα, στην Πορτογαλία. Η επιχείρηση διάσωσης της ελληνικής οικονομίας είναι ένα πρωτοφανές πείραμα για την ΕΕ, και κανείς δεν στοιχηματίζει για την επιτυχία τής έκβασής του. Ένας θόρυβος που κυκλοφορεί στο παρασκήνιο έχει να κάνει με την πιθανότητα να αλλάξουν οι κανόνες και να υπάρχουν έξοδοι από την ευρωζώνη των κρατών-μελών που δεν τηρούν τους κανόνες δημοσιονομικής σταθερότητας. Και η σχετική σημείωση οφείλεται στο γεγονός ότι, όπως αποδείχθηκε το τελευταίο διάστημα, οι φήμες έχουν σημασία, σε μία εποχή με hedge funds ισχυρότερα από εθνικές οικονομίες.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ-Makthes.gr

Δεν είναι η Ελλάδα που πρέπει να αποπεμφθεί, η Γερμανία είναι!

Δύσκολη η συμβίωση στη «γερμανική» Ευρώπη.

Του FREDERIC LORDON*

Η γερμανική πρόταση για την αποπομπή της Ελλάδας από την ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ενωση τελικά δεν είναι παρά το λογικό επιστέγασμα μιας μακράς ακολουθίας από εκδηλώσεις περιφρόνησης, που εγκαινιάστηκε τη δεκαετία του ’90 με το μοτίβο του «Κλαμπ Μεντιτερανέ»,τουτέστιν των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν ανίκανες να υιοθετήσουν αυστηρούς κανόνες μακροοικονομικής διαχείρισης («γερμανικούς»). Την ακολουθία συμπλήρωσε η πρόταση, διανθισμένη με χοντροειδή γέλια, να πουληθούν μερικά ελληνικά νησιά και την ολοκληρώνει σήμερα η οριστική προοπτική αποπομπής της Ελλάδας.

Αντιλαμβάνεται, όμως, η Γερμανία πότε ακριβώς το παρατραβάει; Ακόμη και η γαλλίδα υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ, λες και την τσίμπησε ποιος ξέρει ποια μύγα, αποκηρύσσει όλα όσα μέχρι στιγμής έδειχνε να λατρεύει και κατακεραυνώνει τη μη συνεργατική στρατηγική του γερμανικού ανταγωνιστικού αποπληθωρισμού, την ίδια εκείνη στρατηγική εξάλλου που η Γαλλία επιχειρεί επίσης να εφαρμόσει εδώ και δεκαετίες και την οποία η ευρωπαϊκή οικοδόμηση λίγο-πολύ επιβάλλει σε όλα της τα μέλη – με την επιφύλαξη ότι ακόμα και στα παιχνίδια ηλιθίων κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει…

Για την ώρα, «the winner is»: η Γερμανία, που πολλές φορές ώς τώρα μάτωσε ώς το κόκαλο και επέβαλε αρκετά επώδυνη πειθαρχία -ας θυμηθούμε ότι αυτό ξεκίνησε υπό σοσιαλδημοκρατική διαχείριση- ώστε ακόμη κι η ιδέα να εγκαταλείψει τώρα τα οφέλη της της φαίνεται απλώς κακόγουστο αστείο. Από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία, μπορούμε να την καταλάβουμε. Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να θέσουμε κάποια ερωτήματα -και όχι μόνο εκείνο που διατύπωσε όψιμα η Κριστίν Λαγκάρντ, για το βλαμμένο παιχνίδι κατά το οποίο οι ευρωπαϊκοί μισθοί συρρικνώνονται -ειρήσθω εν παρόδω χάρη στον ελεύθερο ανταγωνισμό και όχι από τη διαστροφή των άλλων. Διότι οι εβδομάδες που κύλησαν, εβδομάδες περισσότερο ευρωπαϊκής πολιτικής κρίσης παρά ελληνικής χρηματοπιστωτικής κρίσης, είχαν τουλάχιστον τη δύναμη να αποκαλύψουν, με τη φωτογραφική έννοια του όρου, να φέρουν στο φως της ημέρας, τα εκ γενετής ψεγάδια της ευρωπαϊκής νομισματικής οικοδόμησης και, με ακόμη πιο ριζοσπαστικό τρόπο, εάν γυρίσουμε στις απαρχές, να οδηγήσουν στο θεμελιώδες ερώτημα του εάν είναι δυνατόν να συνυπάρξουμε σε νομισματική ένωση με τη Γερμανία.

Χρησιμοποιώντας μια μεταφορά, που γενικά δεν πρέπει να καταχρώμαστε, θα μπορούσαμε να πούμε πως, όπως η ψυχοσύνθεση ενός ατόμου, έτσι και η συλλογική ψυχοσύνθεση διαθέτει πρωταρχικά ψυχικά τραύματα και συσσωρευμένες φοβίες. Μπορεί να είναι τόσο έντονα ώστε να διαμορφώνουν, λόγου χάρη, διάφορα «στυλ» οικονομικής πολιτικής, εσαεί σημαδεμένα από ένα μεγάλο γενεσιουργό γεγονός, για το οποίο η τρέχουσα πολιτική τάξη παραμένει σε βάθος πληροφορημένη, ανεξάρτητα από τον πολιτικό προσανατολισμό των διαδοχικών κυβερνήσεων.

Ετσι, η Μεγάλη Υφεση μετά το Κραχ του 1929, με τους δείκτες της ανεργίας στο 25%, συγκροτεί το πρωταρχικό τραύμα της οικονομικής ζωής των Ηνωμένων Πολιτειών, των οποίων η οικονομική πολιτική έχει έκτοτε παραμείνει μυχίως προσδεμένη στους στόχους της μεγέθυνσης και της απασχόλησης. Αυτό δεν σημαίνει πως οι στόχοι έχουν το «απόλυτο» προβάδισμα – η Ομοσπονδιακή Τράπεζα κατέδειξε επαρκώς, ειδικά το 1979, υπό την προεδρία του Πολ Βόλκερ, την ικανότητά της να επανατοποθετήσει (προσωρινά) τον πληθωρισμό στην κορυφή της λίστας – όμως δεν παύουν να υπαγορεύουν τη βάση της οικονομικής πολιτικής των ΗΠΑ, της οποίας όλα τα εργαλεία χρησιμοποιούνται με όσο το δυνατόν πιο δραστικό τρόπο προκειμένου να ελαχιστοποιήσουν τις διακυμάνσεις και να ξαναβάλουν το συντομότερο τη μεγέθυνση στη μακροπρόθεσμη πορεία της.

Οσο για τη Γερμανία, ποτέ δεν συνήλθε από τον πληθωρισμό των χιλιάδων επί τοις εκατό του 1923. Αναμφισβήτητα, υπάρχει λόγος που τη σημάδεψε τόσο πολύ: μαζί με την τραπεζική κατάρρευση, ο υπερπληθωρισμός είναι το μέγιστο γεγονός στην οικονομία της αγοράς, ο κολοφώνας του κοινωνικού χάους – και καμιά φορά ο προθάλαμος της πολιτικής φρίκης.

Ο κατεξοχήν νομισματικός νταής, η Μπούντεσμπανκ, σχεδιασμένη εξαρχής για να μην είναι πλέον υποχείριο του κράτους, έκανε την πάλη ενάντια στον πληθωρισμό το άλφα και το ωμέγα της πολιτικής της, στην οποία εξάλλου όλη η υπόλοιπη γερμανική οικονομική πολιτική οφείλει να υποταχθεί.

Η ιστορία που συνοπτικά σκιαγραφήσαμε αρκεί για να καταλάβουμε τι θα κόστισε στη Γερμανία η είσοδος σε έναν ευρωπαϊκό επιμερισμό της νομισματικής κυριαρχίας – και ειδικότερα η εγκατάλειψη του μάρκου της, πάνω στο οποίο χτίστηκε ένα υποκατάστατο της εθνικής της ταυτότητας, καθώς μετά το 1945 απαγορευόταν κάθε σοβινιστική έκφραση πατριωτισμού. Το εμπόδιο αυτό κρίθηκε τόσο σημαντικό, ώστε δεν ξεπεράστηκε παρά με τον απαραίτητο όρο πως η Οικονομική και Νομισματική Ενωση πολύ απλά θα αναπαρήγαγε στη δική της κλίμακα το γερμανικό μοντέλο: ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα, ακριβές αντίγραφο της Μπούντεσμπανκ, αποκλειστικός προσανατολισμός της νομισματικής πολιτικής προς τη διαχείριση του πληθωρισμού (άρθρο 127 της ισχύουσας Συνθήκης της Λισαβόνας), (1) απαγόρευση της νομισματικής χρηματοδότησης των δημόσιων ελλειμμάτων (άρθρο 123), ποικίλες διευθετήσεις του πλαισίου των δημόσιων οικονομικών (άρθρο 126 και Σύμφωνο Σταθερότητας), χαλιναγώγηση των ανήθικων «τζαμπατζήδων» μέσα από ρήτρες «no bail out» [μη διάσωσης (άρθρο 125)].

Πολύ λιγότεροι είναι εκείνοι που γνωρίζουν πως η Γερμανία ευθύνεται για το περίεργο άρθρο 63 (σύμφωνα με την αρίθμηση της Λισαβόνας), το οποίο απαγορεύει κάθε περιορισμό στη διακίνηση κεφαλαίων μεταξύ των κρατών-μελών «και μεταξύ των κρατών-μελών και των κρατών εκτός Ενωσης». Ετσι, το ψέμα της «Ευρώπης-ασπίδας ενάντια στην παγκοσμιοποίηση» ομολογείται με μεγάλα γράμματα γιατί, παρ’ όλο που η ενδοευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική απορύθμιση συμπεριλαμβάνεται στη λογική των ποικίλων ευρωπαϊκών «μεγάλων αγορών» (αγαθών, υπηρεσιών, άμεσων επενδύσεων και άρα χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων), τίποτα, όμως, σε σχέση με τους επίσημους στόχους της Ενωσης και της λογικής της περί «εσωτερικής» ενοποίησης, δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει την κατάργηση κάθε χρηματοπιστωτικού φραγμού ανάμεσα στο μέσα και το έξω.

Ο Πασκάλ Λαμί και ο Ζακ Ντελόρ (πρόσφατα ο πρώτος έγινε διορθωτής του Μαρξ και ο δεύτερος λαύρος επικριτής της απορυθμισμένης οικονομίας) ήταν εκείνη την εποχή (1988) υπεύθυνοι, χάρη στην Οδηγία που έφερε τα ονόματά τους (Οδηγία 88/361/EEC), για την επανασυγγραφή του συνετού άρθρου 67 της Συνθήκης της Ρώμης (που κατέστη το άρθρο 56 της Συνθήκης της Νίκαιας και κατόπιν το άρθρο 63 της Συνθήκης της Λισαβόνας).

Το άρθρο 67 είχε την έμπνευση να καταγράψει με αυστηρότητα τους διαρθρωτικούς μετασχηματισμούς των ευρωπαϊκών αγορών κεφαλαίου αποκλειστικά στη βάση των αναγκών της πραγματικής οικονομίας και του ενδοευρωπαϊκού εμπορίου – εν περιλήψει: όχι και σπουδαία πράγματα. Η ντιρεκτίβα Λαμί-Ντελόρ, όμως, επιδίωξε σκόπιμα να προσδέσει την Ευρώπη των κεφαλαιαγορών στον συρμό της εποχής, τουτέστιν να τη συντονίσει με το γενικότερο κίνημα της χρηματοπιστωτικής απορύθμισης – της οποίας είναι δυνατό πλέον να καταμετρήσουμε αναδρομικά όλα τα ευεργετήματα…(2) Τίποτα δεν θα μπορούσε να συγκρατήσει τις κινήσεις των κεφαλαίων ούτε τη δυναμική της χρηματοπιστωτικής καινοτομίας, καταρχάς σε ενδο-ευρωπαϊκή βάση – τουλάχιστον ο Λαμί και ο Ντελόρ παρέμειναν συνεπείς με τη σιωπηρή εντολή της Ενωσης.

Ηταν οι Γερμανοί, στο πρόσωπο του Χανς Τιτμάγερ, τότε προέδρου της Μπούντεσμπανκ, που άρπαξαν την ευκαιρία να επιβάλουν, κόντρα σε κάθε καθαρά «ευρωπαϊκή» λογική, την επέκταση της Οδηγίας στις κινήσεις κεφαλαίων μεταξύ της Ενωσης και του εξωτερικού. Διότι η Οδηγία δεν ενεργοποιήθηκε οριστικά παρά το 1990 και στο μεταξύ το Τείχος είχε πέσει, το σχέδιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης είχε δρομολογηθεί και η Εκθεση Ντελόρ, η οποία την προετοίμαζε, είχε ολοκληρωθεί. Η ιδέα της νομισματικής ένωσης δεν ήταν εντελώς καινούρια – η Εκθεση Βέρνερ του 1970 την επικαλείτο ήδη. Αυτή τη φορά, όμως, είναι πιο χειροπιαστή από ποτέ – και για τη γερμανική οικονομική πολιτική είναι η στιγμή της αλήθειας.

Βεβαίως και η Εκθεση Ντελόρ, που δίνει το πρώτο περίγραμμα της Συνθήκης του Μάαστριχτ, προβλέπει μια ολόκληρη σειρά από αναχώματα που υποτίθεται πως αποτρέπουν τις παρεκκλίσεις από την οικονομική πολιτική, οι οποίες τρομοκρατούν τη Γερμανία – τις παρεκκλίσεις «των άλλων». Μπορούμε όμως, άραγε, να εμπιστευθούμε αποκλειστικά τις διατάξεις μιας Συνθήκης που δεν προβλέπει παρά μόνο αβέβαιες κυρώσεις -έπρεπε εξάλλου να περιμένουμε τη διατύπωση του Συμφώνου Σταθερότητας το 1996-1997 για να ξεκαθαρίσουν κάπως τα πράγματα στο ζήτημα αυτό- και αφήνει ένα αρκετά μεγάλο περιθώριο στις εκτιμήσεις και στις πολιτικές διευθετήσεις; Ο Χανς Τιτμάγερ πιστεύει πως όχι. Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί στην Οδηγία τις «κεφαλαιαγορές» προκειμένου να εξωθήσει τη λογική της πέρα από τα ευρωπαϊκά όρια, με τη στρατηγική σκέψη να εγκαθιδρύσει «ενδο -και έξω- ευρωπαϊκές» χρηματοπιστωτικές αγορές εν αναμονή της επιστασίας των οικονομικών πολιτικών της μελλοντικής ζώνης του ευρώ.

Κλειδί τα ομόλογα
Σε έναν δημοσιογράφο που τον ρωτούσε για τη μελλοντική πολιτική του καριέρα, ο Τζέιμς Κάρβιλ, παλαιός σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον, απάντησε χαριτολογώντας πως ονειρευόταν να μετεμψυχωθεί σε αγορά ομολόγων. Αυτή ήταν στα μάτια του (πολύ ορθά) η κορυφή της εξουσίας αφού -η Ελλάδα το αντιλαμβάνεται αρκετά καλά αυτόν τον καιρό- αυτό είναι το σημείο απ’ όπου μπορείς να υποτάξεις τα κράτη και να αναλάβεις τον έλεγχο των πιο θεμελιακών οικονομικών επιλογών τους. Ο Τιτμάγερ έχει ήδη πλήρη συνείδηση αυτού του συσχετισμού δυνάμεων που έχει διαμορφωθεί μεταξύ των κεφαλαιαγορών και των κρατικών δυνάμεων, οι οποίες πλέον δεν είναι παρά κατ’ όνομα κυρίαρχες. Η Γερμανία αναζητά ένα μοχλό ομογενοποίησης των οικονομικών πολιτικών και αμφιβάλλει πως μια συνθήκη μπορεί να τον παράσχει. Τον βρίσκει, λοιπόν, στις αγορές ομολόγων, στις οποίες αποφασίζει να εκθέσει τις επιμέρους πολιτικές των κρατών-μελών. Και, αφού η αποτελεσματικότητα της ομογενοποίησης είναι ανάλογη με το μέγεθος των αγορών που βρίσκονται σε καθεστώς επιτήρησης, πολύ λογικά απαιτεί το άνοιγμα του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού χώρου σε όλες τις κινήσεις κεφαλαίων του πλανήτη. Κατά τ’ άλλα, η Ευρώπη είναι «ασπίδα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση»…

Δεν μπορούμε να ακυρώσουμε ούτε τον οξυδερκή χαρακτήρα του γερμανικού οράματος ούτε την υψηλοφροσύνη της στρατηγικής του αντίληψης… Μπορούμε μονάχα να αμφισβητήσουμε τον ορθολογισμό πάνω στον οποίο βασίζεται, τον ίδιο που οδήγησε τη Γερμανία να μην εισέλθει στην ΟΝΕ παρά μόνο υπό τον όρο της συμμόρφωσης των άλλων στις ιδιαίτερες εμμονές της, μετασχηματισμένες όχι μόνο σε νομικές διατάξεις αλλά και σε διαρθρωτικά πρότυπα (την «ολοκληρωτική» χρηματοπιστωτική απορύθμιση) που συστηματοποιούν την κηδεμονία, τόσο εσωτερική όσο και εξωτερική, των επιμέρους ευρωπαϊκών οικονομικών πολιτικών.

Καθώς οι καταστάσεις κρίσης έχουν ως ξεχωριστή ιδιότητα να κάνουν πιο θεαματικό αυτό που η ρουτίνα της ομαλότητας συνήθως κάνει πιο δυσδιάκριτο, η περίπτωση της Ελλάδας, που πιθανότατα πολύ σύντομα θα κληθεί να δημιουργήσει «σχολή», προσφέρεται ως υποδειγματική έκφραση της ζημιάς που μπορούν να προκαλέσουν οι αγορές ομολόγων. Οχι πως τα ελληνικά δημόσια οικονομικά δεν παρουσιάζουν πρόβλημα, αλλά, υπό την πίεση των αγορών, η σταθεροποίησή τους είναι καταδικασμένη να επιτελεστεί μέσα στις χειρότερες δυνατές συνθήκες, τόσο εξαιτίας της βάναυσης επιβάρυνσης της εξυπηρέτησης του χρέους, που προκαλείται από την κερδοσκοπική αύξηση των επιτοκίων, όσο και εξαιτίας της απίθανης επίδειξης λιτότητας που απαιτείται για να ικανοποιηθούν οι επενδυτές.

Αν υποθέσουμε πως η κρίση του ελληνικού χρέους, και όλες οι άλλες που αναμένονται στη συνέχεια, είχε μια ελάχιστη χρησιμότητα, έπρεπε να την αναζητήσουμε, πέρα από περιστασιακά σχέδια όπως αυτό που με δυσκολία αποφασίστηκε στην ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου, στην ευκαιρία να θέσουμε εκ νέου τα ερωτήματα τα οποία οι ευρωπαϊκές συνθήκες ισχυρίζονται πως έχουν απαντήσει οριστικά -παρά το γεγονός ότι τα τρέχοντα γεγονότα φέρνουν στο φως όλες τις ανεπάρκειές τους- και κυρίως το ερώτημα των όρων χρηματοδότησης των δημόσιων ελλειμμάτων (3) αλλά και το ακόμη πιο θεμελιώδες ερώτημα της δυνατότητας μιας συνύπαρξης – με τη Γερμανία.

Το ότι η γερμανική συλλογική ψυχή σημαδεύτηκε με πυρωμένο σίδερο από το επεισόδιο του υπερ-πληθωρισμού, το ότι το σκεπτικό της οικονομικής πολιτικής της συντηρεί την ουλή κάτω από την εμμονή της αντιπληθωριστικής αντίληψης, καθεαυτό το γεγονός είναι απολύτως κατανοητό. Ολο το ζήτημα είναι να δούμε εάν τα υπόλοιπα μέλη της Ενωσης έχουν αποφασίσει να ζήσουν με τις ιδεοληψίες ενός και μόνου μέλους. Κι όμως αυτή είναι πράγματι η παρούσα κατάσταση της Ενωσης, η οποία ζει σύμφωνα με τις μανίες της Γερμανίας, με τη δικαιολογία πως ήταν ο μόνος τρόπος για να την κάνουν να συμμετάσχει. Το συμπληρωματικό ερώτημα αναζητά, λοιπόν, μέχρι ποίου σημείου οι εταίροι της Γερμανίας πρέπει να υποφέρουν τις συνέπειες των κανόνων που κατάφερε να επιβάλει σε όλους σύμφωνα με τις δικές της εξομαλυντικές τάσεις.

Η επιλογή του ΔΝΤ
Ομως η κρίση έχει την ιδιότητα να κάνει αυτές τις συνέπειες πιο ορατές και πιο οδυνηρές από ποτέ. Αρκεί να σκεφτούμε την ακραία γερμανική απροθυμία στην αρχή ακόμη και να εξετάσει την ιδέα μιας συλλογικής βοήθειας στην Ελλάδα και κατόπιν, επιδεικνύοντας τη χειρότερη δυνατή θέληση, την επιμονή της να υποβάλει την Ελλάδα στις χειρότερες δυνατές συνθήκες -παρέμβαση μόνο σε περίπτωση αποκλεισμού της πρόσβασης του ελληνικού κράτους στις αγορές, δηλαδή σε ένα σημείο υποβάθμισης που θα καθιστά κάθε λύση πολύ πιο δαπανηρή, απόλυτη άρνηση οποιασδήποτε βελτίωσης των επιτοκίων στο όνομα των δίκαιων δεινών της λύτρωσης και του παραδειγματισμού- και τέλος, την επιμονή της έως το τελευταίο λεπτό να εμπλέξει το ΔΝΤ χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν την εικόνα ανικανότητας που προβάλλει, έτσι, η Ενωση.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η Γερμανία έχει φτάσει στο σημείο όπου οι έμμονες ιδέες της περί οικονομικής πολιτικής έρχονται ανοιχτά σε αντίθεση με τις ίδιες τις ευρωπαϊκές της δεσμεύσεις. Μάρτυρας αυτού είναι το τρομακτικό -και πρωτοφανές- χάος των γερμανικών κυβερνητικών συσκέψεων, ανίκανων, κατά τη διάρκεια των δύο εβδομάδων που προηγήθηκαν της Συνόδου Κορυφής της 25ης Μαρτίου, να διαχειριστούν τις αλληλοσυγκρουόμενες θέσεις που λαμβάνονταν με ρυθμό δύο ή τριών την ημέρα (!): όχι βοήθεια, λέει η καγκελάριος Μέρκελ· ναι σε μια βοήθεια, απαντά ο υπουργός Σόιμπλε· σε αυτή την περίπτωση μόνο από το ΔΝΤ, απαιτεί η καγκελαρία· ειδικά αυτή όχι, παρεμβαίνει ο διευθυντής της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας κ.λπ. Και ο μέχρι τότε άψογα και μεθοδικά οργανωμένος γερμανικός δημόσιος λόγος μετατράπηκε μέσα σε μερικές εβδομάδες σε έναν απίθανο πανζουρλισμό.

Διόλου περίεργο, κάτω από αυτές τις συνθήκες, που η πρωταρχική επιφύλαξη, αυτή του ιστορικού λάθους του μοιράσματος της νομισματικής κυριαρχίας με τρίτους που δεν είναι άξιοι γι’ αυτό, αναδύθηκε ξανά στην επιφάνεια. Και μάλιστα τόσο ξεκάθαρα στο γερμανικό δημόσιο διάλογο, που, υπό την πίεση και των εκλογικών αναμετρήσεων, η επίκληση μιας εκκωφαντικής ρήξης της Γερμανίας, η οποία τελικά επιστρέφει στο «sonderweg», στο δικό της ξεχωριστό μονοπάτι, δεν έχει πλέον κανένα στοιχείο ταμπού.

Για να εκφραστεί ξεκάθαρα δεν του έλειπε παρά η κατάλληλη ευκαιρία, η εσωτερική κρίση στη ζώνη του ευρώ που υποχρέωσε στην εφεύρεση ενός μηχανισμού αλληλεγγύης. Ενός μηχανισμού τον οποίο, εκ πεποιθήσεως, δεν θέλει η Γερμανία, αφού στα μάτια της δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά μια αδικαιολόγητη βοήθεια από τους πιο ενάρετους προς τους λιγότερο ενάρετους – εξάλλου, εκ γενετής ανίκανους να γίνουν ποτέ τέτοιοι.

Και αφού γίνεται λόγος για ρήξη, ήταν καιρός, «κατά πρόσωπο», να απελευθερωθούμε επιτέλους από την παράλογη ιδέα της «νομισματικά ενωμένης Ευρώπης αδιανόητης χωρίς τη Γερμανία» και να αναλογιστούμε τη συμμετρική ανακούφιση από τη διπλή διαδικασία χειραφέτησης, η οποία θα οδηγούσε τη μία να παραδίδεται εκ νέου, χωρίς περιορισμούς, στις ιδιοσυγκρασιακές εμμονές της και τους άλλους να μην υποχρεώνονται πλέον να υποφέρουν από έμμονες ιδέες που δεν είναι δικές τους. Ο σχηματισμός μιας κοινότητας, όποιος κι αν είναι ο στόχος της, προϋποθέτει την ελάχιστη συμβατότητα. Οσον αφορά δε την ευρωπαϊκή νομισματική κοινότητα, μπορούμε να αναρωτηθούμε αν οι γερμανικές απαιτήσεις, παρ’ όλο που εξάγονται από μια αναμφισβήτητη Ιστορία, διακατέχονται από έναν ωφελιμισμό που έχει φτάσει σε τέτοιον βαθμό μονόπλευρης επιβεβαίωσης, και τόσο ετερογενούς σε σχέση με τη φύση των άλλων κρατών-μελών, ώστε το «ή το παίρνεις ως έχει ή το αφήνεις» θα μπορούσε πολύ άνετα να δημιουργεί όλο και περισσότερο την επιθυμία να «το αφήσεις».

Ας φανταστούμε για λίγο τη Γαλλία να επιμένει να επιβάλλει το μοντέλο της σε ολόκληρη την Ενωση, υποστηρίζοντας πως το κοινωνικό κράτος και οι δημόσιες υπηρεσίες είναι εξίσου κληροδότημα της Ιστορίας της. Βεβαίως και δεν το φανταζόμαστε, εξάλλου, και μόνο εξαιτίας της ανεπάρκειάς της να επιβάλει οτιδήποτε σε οποιονδήποτε, η Γαλλία έχει αποδειχθεί ανίκανη ακόμη και να υπερασπίσει τα ίδια της τα ιδιαίτερα στοιχεία ενάντια στην ευρωπαϊκή απορύθμιση-ιδιωτικοποίηση: ταχυδρομεία, σιδηρόδρομοι, ενέργεια, όλα έχουν μπει σε αυτή τη διαδικασία μετάβασης και αύριο, με βεβαιότητα, ακολουθούν η παιδεία και η κοινωνική προστασία.

Παρ’ όλο που πρόκειται για δομικά στοιχεία του κάθε κράτους -οι δημόσιες υπηρεσίες είναι όντως για τη Γαλλία ό,τι η νομισματική ακαμψία για τη Γερμανία- οι εθνικές ιδιαιτερότητες δεν έχουν όλες την ίδια μεταχείριση στους κόλπους του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Και αυτή η ασυμμετρία είναι ακόμα πιο ακατανόητη γιατί, από τη μία η διατήρηση μερικών από αυτές τις ιδιαιτερότητες, όπως οι δημόσιες υπηρεσίες στη Γαλλία, δεν προκαλεί καμία παράπλευρη επίπτωση στα άλλη κράτη-μέλη και αφήνει το περί ου ο λόγος κράτος να ζει ήσυχα με την ιδιοσυγκρασία του (4), ενώ από την άλλη, για κάποιες άλλες ιδιαιτερότητες, όπως η νομισματική κατασκευή α λα γερμανικά, απαιτείται να ισχύσουν καθολικά και όλοι οι υπόλοιποι να προσηλυτιστούν άνευ όρων.

Οι μονομανίες
Είναι αλήθεια πως το μοίρασμα του ίδιου νομίσματος δημιουργεί πράγματι εξωτερικές υποχρεώσεις της οικονομικής πολιτικής που απαιτούν ένα θεσμικό πλαίσιο ελάχιστης ομαλοποίησης. Δεν είναι όμως υποχρεωτικό να υλοποιηθεί η ομαλοποίηση σύμφωνα με τις μονομανίες ενός και μόνο μέλους. Ειδικά, δε, εάν προκύπτουν τόσο έντονοι καταναγκασμοί στις εθνικές οικονομικές πολιτικές, μέχρις σημείου να υπάρχει αδιέξοδο στην εξεύρεση συντονισμένης και «εσωτερικής» λύσης, σε μια κατάσταση δημοσιονομικής κρίσης, όπου τίποτε δεν μπορούσε να την αποκλείσει εκ των προτέρων. Σαν να γινόταν να είναι βιώσιμη μια κατασκευή έτσι φτιαγμένη που να αντέχει μόνο τις συνηθισμένες εντάσεις αλλά όχι ν’ αντιστέκεται στις εξαιρετικές πιέσεις.

Πρέπει μια μέρα, λοιπόν, να θέσουμε μεγαλόφωνα την ερώτηση αν υπάρχει πιθανότητα ένωσης σε έναν τόσο ασύμμετρο σχηματισμό όπου ένα από τα μέλη επιβάλλει τις απαιτήσεις της ιδιοσυγκρασίας του, ετερογενούς σε σχέση με τους εταίρους του – και ακόμη περισσότερο από ετερογενούς: τιμωρητικής. Εξάλλου θα μπορούσαμε να μην σταματήσουμε σε έναν τόσο καλό δρόμο από τη στιγμή που το πρωταρχικό ερώτημα περί «συμβατότητας» εγείρεται εκ νέου, και τίθεται, εκτός νομισματικής ένωσης αλλά εντός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Είναι η περίπτωση της Βρετανίας, που θέτει το ζήτημα της χρηματοπιστωτικής απορύθμισης, ένα πρόβλημα τυπικά παρόμοιο μ’ εκείνο που θέτει η Γερμανία και το οποίο επιβάλλει σε όλους, σύμφωνα με το δικό της στρατηγικό συμφέρον. Δεν είναι, λοιπόν, φανερό, όπως απέδειξε η πρόσφατη περίπτωση -αν και εντελώς αβλαβής- της Οδηγίας για τα «hedge funds», πως το Ηνωμένο Βασίλειο θα σταθεί απέναντι σε κάθε σοβαρό σχέδιο χρηματοπιστωτικής επαναρρύθμισης; Και να ‘μαστε, ξανά, στην ίδια ένωση με έναν «εταίρο» που δεν θ’ αφήσει με κανένα τρόπο να βρεθεί απάντηση για μια τόσο σοβαρή χρηματοπιστωτική κρίση…

Η ευρωπαϊστική ανάγνωση που κυριαρχεί στην κατάσταση των πραγμάτων, αν όχι για το καλύτερο τουλάχιστον για το μόνο πιθανό, σύντομα θα κορόιδευε τη φρενίτιδα των αποκλεισμών που θα ολοκληρωνόταν μ’ ένα μοτίβο για να αποπέμψουν κάθε άλλο κράτος-μέλος ώσπου να μείνει μόνη της η Γαλλία να παριστάνει την Ενωση. Ομως όχι!

Τελικά η Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι οι μόνες χώρες που «θεμελιωδώς» προκαλούν προβλήματα, η πρώτη επειδή επιβάλλει το παράλογο μοντέλο της οικονομικής πολιτικής της και η δεύτερη επειδή επιβάλλει τη χρηματοπιστωτική απορύθμιση. Κανένα άλλο κράτος-μέλος δεν είχε μέχρι στιγμής το σχέδιο ή τα μέσα να βαρύνει μονομερώς σε τόσο σοβαρά δεδομένα της ευρωπαϊκής οικονομικής ζωής. Το ότι δομικές μορφές τόσο θεμελιώδεις όσο η οικονομική πολιτική και η διαμόρφωση των κεφαλαιαγορών γίνονται αντικείμενο μονομερούς άσκησης πολιτικής, χωρίς το ελάχιστο πνεύμα διαλλακτικότητας εκ μέρους συγκεκριμένων κρατών-μελών, αποτελεί πράγματι ένα κίνητρο να αναρωτηθούμε για την πιθανότητα, ή την ευκαιρία, να εισέλθουμε, ή να παραμείνουμε, σε οικονομική ένωση μαζί τους.

Ας αναγνωρίσουμε όμως, για να καθησυχάσουμε τους πιο ανήσυχους, πως αυτές οι επικλήσεις αποβολής δεν έχουν άλλη διάσταση από αυτήν ενός διανοητικού πειράματος. Κανένα μέσο δεν υπάρχει που να επιτρέπει στην πράξη να συνοδεύσει το λόγο και, στην περίπτωση της Γερμανίας, αν κάποια μέρα αυτός ο (απίθανος) διαχωρισμός υλοποιούνταν, θα ήταν προφανώς αποτέλεσμα μιας θορυβώδους εξόδου της ίδιας της Γερμανίας παρά αποτέλεσμα της δράσης των εταίρων της που ξαφνικά θα αποφάσιζαν να της δείξουν την πόρτα. Εύλογα θα αναρωτιόμασταν τότε εάν ένα τέτοιο διανοητικό πείραμα χωρίς καμία ισχύ δεν ανήκει στη σφαίρα των μάταιων πνευματικών ασκήσεων και δεν έχει απολύτως καμία αξία.

Λιγότερο απ’ ό,τι φαίνεται με την πρώτη ματιά, αν σκεφτούμε ότι η διατύπωση της ιδέας της νομισματικής ένωσης χωρίς τη Γερμανία είναι ένας τρόπος να της πούμε ότι δεν μας είναι απαραίτητη και ότι η δύναμη επιβολής της είναι πολύ πιο περιορισμένη απ’ ό,τι η ίδια πιστεύει. Γιατί η δύναμή της είναι το μέτρο της αδυναμίας των εταίρων της να φανταστούν την ένωσή τους χωρίς τη Γερμανία. Η διατύπωση της πιθανότητας της «αποπομπής» της Γερμανίας -η οποία, το καταλάβαμε ήδη, είναι στην πραγματικότητα η ιδέα «της δυνατότητας να ενωθείς χωρίς τη Γερμανία»- μπορούσε να είναι ένας καλός τρόπος για να κρατήσεις τη Γερμανία, χωρίς όμως όρους, όρους που δεν θα ήταν αποκλειστικά δικοί της (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το νόμισμα και την οικονομική πολιτική).

Πολλές ευχές
Και αν αυτές οι νέες συνθήκες δεν ήταν του γούστου της και αποφάσιζε με τη σειρά της να αποσυρθεί από την Ενωση (5) -ή να αποκλείσει την υπόλοιπη Ενωση- δεν θα έμενε παρά να της ευχηθούμε καλό δρόμο αδράχνοντας την τελευταία ευκαιρία για μια φιλική παραίνεση. Παραίνεση συμμετρική με μία από τις ενστάσεις που δεν θα παρέλειπαν να ξεσηκώσουν εκείνους για τους οποίους η ιδέα τού «χωρίς τη Γερμανία» είναι καθαρός παραλογισμός. Διότι γι’ αυτούς η έκβαση της υπόθεσης είναι αυτονόητη: στην αποκαλυπτική εκδοχή, το ευρώ δεν αναρρώνει ποτέ· στην απλώς καταστροφική εκδοχή, η υποτίμησή του είναι βέβαιη.

Η πρώτη εκδοχή είναι παραληρηματική -δεν βλέπουμε τον λόγο γιατί ένα κοινό νόμισμα μιας οικονομικής ζώνης που παραμένει πρωτεύουσας σημασίας (ακόμη και χωρίς τη Γερμανία) δεν θα ήταν a priori βιώσιμο- αλλά θα ενστερνιζόμασταν μετά χαράς τη δεύτερη, συνάγοντας όμως τα αντίθετα συμπεράσματα. Διότι, ειδικά σε καιρό κρίσης, η υποτίμηση στην πράξη του ευρωπαϊκού νομίσματος είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να μας συμβεί! Είναι πράγματι αληθοφανές πως, εάν η Γερμανία εγκατέλειπε τη ζώνη του ευρώ, ακόμη περισσότερο στη βάση μιας δογματικής διαφωνίας σχετική με την ορθοδοξία της οικονομικής πολιτικής, θα έβλεπε το νέο της μάρκο αμέσως επανατιμημένο. Και τότε θα βίωνε το αποτέλεσμα που παράγεται όταν καταθέτεις χρόνια προσπαθειών για να αποκτήσεις ένα συγκριτικό πλεονέκτημα μέσω του μισθολογικού αποπληθωρισμού… και να το βλέπεις να εξαφανίζεται μέσα σε μία εβδομάδα στις αγορές συναλλάγματος που πανηγυρίζουν το ανακτημένο «sonderweg» (μοναχικό μονοπάτι).

Τα ατυχήματα της κοινής ζωής δεν διαθέτουν πάντοτε τον δραματικό χαρακτήρα που νομίζουμε. Μπορούμε να χωρίσουμε σαν καλοί φίλοι, ακόμη περισσότερο μια που πρόκειται για έναν μερικό χωρισμό αφού, εγκαταλείποντας τη ζώνη του ευρώ, η Γερμανία θα παραμείνει μέλος της Ενωσης (δίχως αμφιβολία θα μπορούσε να τραβήξει το σκοινί ώσπου να βγει από την Ενωση επίσης, στοιχηματίζουμε όμως πως θα το σκεφτόταν δύο φορές: εκεί πραγματοποιείται το μεγαλύτερο μέρος του διεθνούς της εμπορίου…).

Η αντιμετώπιση αυτού του είδους του χωρισμού χωρίς δράματα βοηθά να δούμε καθαρότερα εκείνο που ο απερίσκεπτος καταναγκασμός της ένωσης για την ένωση μοιραία συσκοτίζει: δηλαδή ότι, ανάμεσα στις προϋποθέσεις των δυνατοτήτων, η σύσταση μιας κοινότητας απαιτεί ταμπεραμέντα που επιθυμούν να συναρμόσουν ένα μίνιμουμ αμοιβαίας συμβατότητας και που, όταν δεν ικανοποιείται αυτό το μίνιμουμ, η κοινότητα δεν είναι σε θέση να αντέξει τις πιέσεις στις οποίες θα την υποβάλει κάποια στιγμή μια κρίσιμη κατάσταση.

Τουλάχιστον αυτό το είδος της θεώρησης επί τάπητος, επιτρέπει στην κοινότητα να διασαφηνίσει την εναλλακτική στρατηγική της: ή να αποποιηθεί μεμιάς ένα σχέδιο του οποίου η βιωσιμότητα εγκαταλείπεται στη μοίρα τυχαίων γεγονότων, από τα οποία ελπίζουμε πως κανένα δεν θα έρθει να δοκιμάσει την κοινότητα πέρα από τα όρια ελαστικότητάς της ή να εισηγηθεί σε εκείνους που διαθέτουν το πιο «άτακτο» ταμπεραμέντο να υποτάξουν λίγο την ιδιοσυγκρασία τους, σε κάθε περίπτωση πάντως να μειώσουν κάπως τις βλέψεις τους να επιβληθούν σε όλους τους άλλους – αν πραγματικά ενδιαφέρονται για την ένωση… – ή να δώσουν στον «άτακτο» να καταλάβει πως η ένωση μπορεί να τα βγάλει πέρα πολύ καλά και χωρίς αυτόν.

1. Χρειάστηκε το καταστροφικό σοκ της χρηματοπιστωτικής κρίσης, προκειμένου να αναγκαστεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να ασχοληθεί με κάτι άλλο εκτός από τον πληθωρισμό. Είναι αλήθεια πως, καθώς εγγενής ιδιότητα αυτής της κρίσης είναι να πολλαπλασιάζει τις αποπληθωριστικές τάσεις, της ήταν αρκετά εύκολο. Αναρωτιόμαστε, όμως, πώς θα είχε συμπεριφερθεί η ΕΚΤ αν είχε να διαλέξει ανάμεσα σε πληθωρισμό και οικονομική σταθερότητα…

2. Ας θυμίσουμε διά πάσαν χρήσιν πως αυτή η «εξωτερική» ρήτρα του άρθρου 63 ήταν που, απαγορεύοντας κάθε είδους προστασία, επέτρεψε στη σύφιλη των «subprimes», των τοξικών ομολόγων, να έρθει και να στρογγυλοκαθίσει στους ισολογισμούς των ευρωπαϊκών τραπεζών.

3. Βλ. «Πέρα από την Ελλάδα: ελλείμματα, χρέη και νόμισμα» (http://blog.mondediplo.net/ 2010-02-17-Au-dela-de-la-Grece-deficits-dettes-et-monnaie) και «Ξεκινώντας τη χρηματοπιστωτική από-παγκοσμιοποίηση», προς δημοσίευση.

4. Καθώς θα βρεθούν σίγουρα κάποιοι που θα αντιτείνουν πως η γεωργία είναι ένα τυπικό παράδειγμα στοιχείου της γαλλικής ιδιοσυγκρασίας που γεννάει εξωτερικές επιπτώσεις -στον προϋπολογισμό- θα είχαμε να παρατηρήσουμε πως το οικονομικό βάρος της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, παρ’ όλο που απορροφά ένα όχι ευκαταφρόνητο κομμάτι του κοινοτικού προϋπολογισμού, δεν προκαλεί καμία δομική συνέπεια ικανή να επηρεάσει σημαντικά την ύπαρξη άλλων πολιτών της Ενωσης – όχι ακριβώς η περίπτωση της οικονομικής πολιτικής και της χρηματοπιστωτικής απορύθμισης…

5. Για λόγους οικονομίας, εδώ δεν κάνουμε λόγο παρά για τη νομισματική ένωση, διότι αντίστροφα με την περίπτωση της Βρετανίας, η παρουσία της Γερμανίας δημιουργεί πρόβλημα στη ζώνη του ευρώ, και όχι στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση.

* Οικονομολόγος, συγγραφέας του «La Crise de trop. Reconstruction d’ un monde failli», «Fayard», Παρίσι, 2009. Το κείμενο προέρχεται από το blog του συγγραφέα στην ιστοσελίδα της «Le Monde diplomatique».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Εάλω το ψεύδος.. Εθνική Αυτογνωσία – Εθνική Απόφαση – Εθνική Αξιοπρέπεια

Πριν λίγο στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία μίλησε ο Αλέκος Παπαδόπουλος για την πολιτική διαχείριση της οικονομικής κρίσης, σε εκδήλωση της “πρωτοβουλίας για τον εκσυγχρονισμό του κοινωνικού κράτους”.
Λίγοι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ παρευρέθηκαν στην εκδήλωση. Έντονες συζητήσεις στις «παρέες» για την πιθανότητα ίδρυσης πολιτικής κίνησης.

Διαβάστε το κείμενο της ομιλίας του Αλέκου Παπαδόπουλου:
“Κυρίες και κύριοι,
Εάλω το ψεύδος. Από την Παρασκευή η χώρα βρίσκεται υπό “Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο”. Δεν επιθυμώ να μιλήσω τώρα για τα συναισθήματα που προκαλούνται στο Έθνος απ’ αυτή την εξέλιξη.
Είναι όμως εύλογο όλοι να ρωτούν πλέον, τι πρέπει να κάνουμε για να ξεφύγουμε από την βαθειά οικονομική κρίση, που ενέσκηψε στη χώρα. Απαντώ:

Να εφαρμόσουμε το τρίπτυχο: Εθνική Αυτογνωσία – Εθνική Απόφαση – Εθνική Αξιοπρέπεια.
Πρέπει να καταλάβουμε και να εξηγήσουμε την πορεία της μεταπολίτευσης και το πώς οδηγήθηκε η χώρα μας στη σημερινή περιπέτεια.
Η μεταπολίτευση υπήρξε ένα ιδιαίτερα σημαντικό ιστορικό γεγονός για τη χώρα. Δεν αποκατέστησε απλώς τη Δημοκρατία. Την στερέωσε και έχτισε τις δημοκρατικές ελευθερίες, τα δημοκρατικά δικαιώματα και την ελευθερία της έκφρασης χωρίς καμία δυνατότητα επιστροφής σε κάποιο καθεστώς που θα τις αμφισβητούσε, όπως γινόταν στο παρελθόν.
Ταυτόχρονα, όμως καλλιέργησε τον πολιτικό ναρκισσισμό, την αμεριμνησία, τον λαϊκισμό, την δημοκοπία, τον ψευδοπροοδευτισμό, τον συντεχνιασμό, την αδυναμία συγκρότησης πολιτικών, τον πολιτικό ερασιτεχνισμό, τα σύνδρομα του πολιτικού
κόστους, την προσωποποιημένη αντίληψη της πολιτικής, τις αναξιοκρατικές επιλογές, την υποκατάσταση της πολιτικής από την προπαγάνδα και την εντυπωσιοθηρία, την οικοδόμηση της ευημερίας όχι στο μόχθο και στην προσπάθεια αλλά σε δανειακά κεφάλαια.
Δηλαδή, κυρίες και κύριοι, μεθυσμένοι από την απόλαυση της Δημοκρατίας αρχίσαμε να περιφρονούμε προκλητικά τον μόνο τελικά σταθερό μηχανισμό διάσωσης της χώρας, που είναι η εθνική μας αυτογνωσία.
Το αποτέλεσμα είναι ότι ο λαός μας αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζει την πραγματική αλήθεια, το βάθος και την έκταση του προβλήματος που αντιμετωπίζει. Απλώς υποψιάζεται ότι κάτι κακό συμβαίνει στην χώρα αλλά δεν γνωρίζει όλες τις παραμέτρους, ούτε και τα πραγματικά αίτια της κρίσης. Συστηματικά καλλιεργείται η εντύπωση ότι διερχόμαστε μια οικονομική περίοδο δύσκολη μεν, αλλά που κάποια στιγμή σύντομα θα ξεπεραστεί και θα επανέλθουμε “εις την προτέραν μακαρίαν κατάσταση”. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει και πρέπει να του το εξηγήσουμε.
Η εθνική αυτογνωσία επιβάλλει μια πλήρη και ακριβή περιγραφή του προβλήματος. Η πρώτη αλήθεια που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι η Ελλάδα κατέκτησε τις προηγούμενες δεκαετίες την συμπόρευσή της με τ’ άλλα ευρωπαϊκά έθνη κυρίως με την ένταξή της στη ζώνη του Ευρώ. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά παραδέρνει κάτω από το βάρος των ανομημάτων της, των θεσμικών αδυναμιών της Ευρωζώνης και της διεθνούς οικονομικής κρίσης,
Φοβούμαι ότι η σημερινή οικονομική κρίση που πλήττει την χώρα οδηγεί την Ελλάδα στην κατηγορία των τριτευρωπαϊκών χωρών. Η πορεία αυτή πρέπει ν’ ανατραπεί άμεσα.
Ο ελληνισμός πρέπει να παύσει να εξελίσσεται ως το ανάπηρο καθυστέρημα της Ευρώπης.
Εθνική Αυτογνωσία σημαίνει να συνειδητοποιήσει η ελληνική κοινωνία ότι η χώρα εισήλθε σε μια βαθειά και αγνώστου διαρκείας περίοδο μεγάλης δυσπραγίας και απομείωσης, όχι μόνο λόγω του υψηλού δημοσίου χρέους, αλλά συνδυαστικά και περισσότερο λόγω του υψηλού ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, δηλαδή λόγω της αποξηραμένης οικονομίας μας και της χαμηλής εδώ και χρόνια ανταγωνιστικότητάς της.
Το πνιγηρό οικονομικό μας πρόβλημα δεν είναι μόνο ένα συγκυριακό αποτέλεσμα ανεύθυνων οικονομικών επιλογών. Βεβαίως, η λαίλαπα της τελευταίας πενταετούς δεξιάς διακυβέρνησης το επιδείνωσε ποιοτικά και δραματικά. Το κεντρικό όμως αίτιο είναι η βαθειά αυτοκαταστροφική επιλογή που σημάδευσε την μεταπολιτευτική περίοδο, παράγοντας ένα ελληνικό φαινόμενο, το οποίο δυστυχώς δεν είναι πρωτοφανές γιατί το ζήσαμε και σε άλλες εποχές της ιστορίας μας, όταν η χώρα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία.
.
Κυρίες και κύριοι,
Η ιδεολογία και ο πολιτισμός του φαινομένου ταυτίζεται με το έμβλημά του σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης: «ένας λαός που έχει το ένα χέρι με υψωμένη γροθιά και το άλλο στη ζητιανιά». Η υψωμένη γροθιά εξέφραζε το μεταδικτατορικό σφρίγος της κοινωνίας, που ξοδεύτηκε όμως άδοξα με την παραγωγική απενεργοποίηση της χώρας και την αναζήτηση δανείων από τις διεθνείς αγορές και πόρων από την Ευρωπαϊκή Ένωση από το άλλο χέρι. Υπεύθυνη του φαινομένου αυτού είναι όλη η πολιτική τάξη της χώρας με κεντρική ευθύνη και του ίδιου του ΠΑΣΟΚ. Στην αντίληψη αυτή προσχώρησαν και όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Τόσο η ιστορικά πάντα λαϊκίστικη ελληνική Δεξιά, όσο και η απροσάρμοστη και παρωχημένη ελληνική Αριστερά. Αν υπήρξαν πολιτικές διαφωνίες μεταξύ τους, αφορούσαν μόνο στην πλειοδοσία των παροχών και σε ανούσιες διαδικασίες. Αυτός ο συνδυασμός ήταν το εκρηκτικό μείγμα στη σύγχρονη Ελλάδα, που επέφερε κοινωνικές αλλοιώσεις, γέννησε απληστία, αφυδάτωσε το πολιτικό σύστημα, κατασκεύασε καρπωτές παράνομων και «νομιμοφανών» προσόδων, σώρευσε επιρροή σε παραθεσμικά κέντρα εξουσίας.
Το μεταπολιτευτικό κονσένσους γέμισε με πρωτοφανή ακαταστασία αυτή την γκρίζα ζώνη και δημιούργησε μια ψεύτικη ενότητα του λαού όχι με βάση το γενικό καλό αλλά με βάση τη διανομή προνομίων και την διαχείριση συμφερόντων, ενισχύοντας έτσι τον ατομισμό και τον αυτισμό της κοινωνίας. Όλα αυτά, μάλιστα, χωρίς αιδώ τα ονομάσαμε “νέα προοδευτικότητα”.
Από το 1972 (πετρελαϊκή κρίση) μέχρι και σήμερα υιοθετήσαμε άκριτα και εφαρμόσαμε ένα οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης, που στηρίχθηκε στις παροχές και στην αλόγιστη πιστωτική επέκταση με στόχο την ενθάρρυνση της κατανάλωσης. Αυτός είναι και ο λόγος που στη δεκαετία του ’70 και του ’80 ανεχθήκαμε ή και υποδαυλίσαμε την πλήρη σχεδόν αποβιομηχανοποίηση της χώρας ενώ στις μέρες μας παρακολουθούμε ως απλοί παρατηρητές (α) την εξοντωτική, λόγω της κρίσης, αποβιοτεχνοποίηση της χώρας, δηλαδή το τέλος των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που επέζησαν τα τελευταία χρόνια με ακριβό παραγωγικό κόστος και κυρίως χάρις στην φοροδιαφυγής και (β) την κατάρρευση του αγροτικού τομέα.
Αυξήσαμε μεν επί 35 χρόνια ανορθόδοξα τα αγροτικά εισοδήματα μέσα κυρίως από τις κοινοτικές εισροές, μετατρέποντας τους αγρότες από μαχητές του κάμπου σε “εισοδηματίες”. Επί 35 χρόνια επίσης η πολιτική τάξη έπαιξε πελατειακά με τις χωρίς όρια παροχές στην υπόλοιπη κοινωνία μέσω του κρατικού δανεισμού και των κοινοτικών πόρων. Όταν μάλιστα είχε ξεκινήσει η αποβιομηχανοποίηση, διογκώσαμε τις προβληματικές επιχειρήσεις και τον δημόσιο τομέα νομίζοντας ότι μ’ αυτό τον τρόπο επιλύαμε το πρόβλημα της απασχόλησης. Όλα αυτά τ΄ αποκαλούσαμε “κοινωνική πολιτική με δανεικά”. Ονομάσαμε αναδιανομή του εισοδήματος την διανομή των δανείων και των πόρων της Ε.Ε. Η αναδιανομή θέλει πολιτικό σθένος. Για την διανομή των δανεικών, αρκεί το πολιτικό θράσος.
Αντιπολίτευση σ’ αυτή την κυριαρχούσα άποψη και ιδεολογία περί αναδιανομής δεν υπήρξε. Ίσως ακούγαμε κάποιες φωνές ορθολογισμού από κάποιους ελάχιστους, συνήθως εκσυγχρονιστές αστούς πολιτικούς, που εμφανίζονταν όμως ως “λογιστές” ή “γραφικοί τύποι”, και επίσης κάποιες άλλες άναρθρες κραυγές από τον χώρο της ακροαριστεράς και των αντιεξουσιαστών. Τίποτε άλλο. Ούτε από την ευγνωμονούσα συνήθως διανόηση, ούτε από τις άλλες ελίτ της χώρας. Όλοι, μηδέ και της νομιμόφρονης Αριστεράς εξαιρουμένης, πλειοδοτούσαν στην βασική αυτή παράμετρο. Μπορούμε να αναφέρουμε παραδείγματα κάποιων λίγων εξαιρέσεων αλλά δεν έχει νόημα.
Αυτή τη στιγμή ήρθε το σοκ της αυτογνωσίας. Θα ερχόταν ούτως ή άλλως, απλώς η κρίση το έφερε πιο γρήγορα. Ήρθε όμως. Ευτυχώς ή δυστυχώς, η χώρα δεν θα χρεοκοπήσει τυπικά, ούτε θα βγει από το ευρώ γιατί δεν μας αφήνουν – προς το παρόν – οι εταίροι μας για δικούς τους λόγους. Μολονότι μπορούσαν να μας οδηγήσουν εκεί με τις προβλεπόμενες από την Συνθήκη ποινές, δεν το κάνουν γιατί αυτό θα σήμαινε σοβαρή αποσταθεροποίηση της Ευρωζώνης και του χρηματοπιστωτικού της συστήματος. Δεν το θέλει, όμως, και η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας. Ακόμα και η Αριστερά δεν τολμά να ζητήσει να βγούμε από το ευρώ, αν και όσα προτείνει εκεί οδηγούν.
Το πολιτικό μας σύστημα είναι αυτή την στιγμή παγιδευμένο από τους δύο αυτούς παράγοντες και προσαρμόζεται στον βαθμό που μπορεί να συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι όταν η κυβέρνηση έλαβε πρόσφατα κάποια μέτρα είπε απολογητικά ότι αυτά «δεν ταιριάζουν στην ιδεολογία μας». Οι δε υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις της είπαν, στα πλαίσια του εντυπωσιασμού, ότι: «λέτε ψέματα, διότι δεν είσαστε εσείς οι πραγματικοί ιδεολόγοι της διανομής των δανεικών, εμείς είμαστε!!»
Κυρίες και κύριοι,
Όταν έχεις μια τόσο μεγάλη εξάρτηση από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές για να επιβιώσεις, δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι ή να καλλιεργείς απαιτήσεις σαν να είσαι μέλος της λέσχης G7 των πλουσίων του πλανήτη. Με ξένα χρήματα δεν μπορείς να παριστάνεις τον πλούσιο. Ούτε αντιμετωπίζεις τις αγορές όπως τους ψηφοφόρους σου. Οι αγορές δεν διατάσσονται. Απαιτούν πολιτικές αποφάσεις και αποτελέσματα από ανθρώπους που πιστεύουν σ’ αυτές. Το κόστος δανεισμού δεν μειώθηκε ποτέ με διπλωματικά μέσα. Από δω και πέρα, τουλάχιστον ας ξέρουμε «μέχρι που φτάνει η κάπα μας».
Όπως μας δίδαξε πριν 60 χρόνια ένας σημαντικός Έλληνας, ο ευπατρίδης Κυριάκος Βαρβαρέσος «Εγώ δεν πιστεύω εις την εικόνα αυτήν της πατρίδος μου. Πιστεύω εις μίαν άλλην Ελλάδα, την Ελλάδα των εντίμων, εργατικών και ολιγαρκών Ελλήνων. Πιστεύω επί πλέον ότι η Ελλάς αυτή θα επικρατήσει και θα επιβληθεί εν τέλει και διά τούτο είμαι αισιόδοξος δια το μέλλον της χώρας». Δεν επικράτησε όμως αυτή η Ελλάδα.
Το βασανιστικό ερώτημα είναι αν υπάρχει ελπίδα και που θα την αναζητήσουμε.
Η πρώτη απάντηση είναι «ναι, υπάρχει ελπίδα και την αναζητούμε πρώτα στον εαυτό μας». Επειδή κάποιοι αναμένουν την διάσωση της χώρας μόνο από την Ευρώπη και το ΔΝΤ, υπενθυμίζω απόσπασμα ομιλίας του Χαριλάου Τρικούπη κατά την πριν της χρεωκοπίας περίοδο:
«Εάν θέλωμεν και ημείς να ειπή η Ευρώπη ότι η Ελλάς ζη, πρέπει να αποδείξωμεν εις αυτήν ότι κατόπιν των δοκιμασιών, δι ων διήλθομεν, έχομεν την δύναμιν να αναλάβωμεν πάσας εκείνας τας θυσίας άνευ των οποίων δεν δυνάμεθα να υπάρξωμεν.»
Και πιο κάτω «…Δεν αρκεί όπως δια συνδυασμών αληθών ή ψευδών, φαινομένων ή πραγματικών, οικονομίσωμεν τα πράγματα επί τινα έτη, και ζήσωμεν έστω και χρεωκοπούντες∙ διότι και ο χρεωκόπος ζη∙»
Κυρίες και κύριοι,
Δεν υπάρχουν “επτασφράγιστα μυστικά” που θα γιατρέψουν την οικονομία, ούτε εδώ ούτε στο εξωτερικό για να τ’ αναζητήσουμε. Ούτε σωτήρες υπάρχουν για ν’ ανακληθούν εκ της εφεδρείας. Ούτε πιστεύω ότι τα οικουμενικά σχήματα σωτηρίας ή τα σχήματα εκτάκτων αναγκών θα μας βγάλουν από την κρίση. Στην αποτελεσματική εφαρμογή στέρεων αποφάσεων πιστεύω μόνο.
Απαιτούνται συθέμελες αλλαγές για να απελευθερωθούν οι σχολάζουσες δυνάμεις της οικονομίας αλλά και η ίδια η κοινωνία από τα στερεότυπα που την διατηρούν καθηλωμένη. Δεν είναι καιρός για δισταγμούς και καιροσκοπισμούς. Δεν συμφωνώ μ’ όσους προτείνουν, προφανώς από πολιτική αδυναμία, τον δρόμο των χαμηλών και σταδιακών μεταρρυθμίσεων. Κατά τη γνώμη μου οι βραδείες μεταρρυθμίσεις σπανίως επιτυγχάνουν το σκοπό τους, γιατί στην πορεία εκφυλίζονται.
Σε περιόδους κρίσης, η πολιτική αρετή επιβάλλει ότι όταν πρέπει να πάρεις μέτρα σοβαρά, να μη διστάσεις να τα πάρεις αμέσως και ολοκληρωμένα. Ν’ αδιαφορήσεις για τα τυχόν σε βάρος σου αναθέματα της πολιτικής δημοκοπίας, έστω κι αν γνωρίζεις ότι είναι πιθανόν μετά να εξοστρακιστείς. Επίσης, αν πρέπει να λάβεις μέτρα επώδυνα, πρέπει πρώτα να τα πιστεύεις για να μπορείς και να τα εφαρμόσεις.
Ο τραγικός ρεαλισμός της ιστορίας λειτουργεί ερήμην των βραδυπορούντων.
Συμπέρασμα πρώτο: Δεν μπορείς να μιλάς για πολιτική διαχείριση της οικονομίας αν πρώτα δεν μιλήσεις για Εθνική Αυτογνωσία και για την διαχείριση του πολιτιστικού σου προτύπου ως κοινωνία.
Κυρίες και κύριοι,
Αποτελούσε αφέλεια και αυταπάτη όσων πίστευαν ότι θα μπορούσαμε τελικά να αποφύγουμε την υπαγωγή μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στους όποιους μηχανισμούς διάσωσης του Eurogroup και της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Η χώρα εδώ και καιρό έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει. Ας μην παριστάνουμε “τις μωρές παρθένες”. Ας μην παριστάνουμε τους “έκπληκτους” και τους “απορούντες”.
Με την υπαγωγή μας πλέον σε καθεστώς “Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου”, η χώρα θα χρειαστεί αναγκαστικά έναν άλλο τύπο και κυρίως ένα άλλο πνεύμα διακυβέρνησης.
Αυτό σημαίνει ότι το αμέσως επόμενο διάστημα πρέπει να συγκροτηθεί από την Κυβέρνηση και να ψηφιστεί από τη Βουλή ένα σοβαρό πενταετές Πρόγραμμα Εθνικής Ανασυγκρότησης, που θα οδηγήσει τη χώρα συντεταγμένα σε υγιή πεδία οικονομικής ανάπτυξης. Είναι αναγκαίο:
(α) για να έχει συγκεκριμένο προορισμό και πλεύση η χώρα,
(β) για να γνωρίζουν, συγκεκριμένα και δεσμευτικά και όχι με γενικόλογους στόχους, τόσο η ελληνική κοινωνία όσο και οι εταίροι μας και οι διεθνείς κεφαλαιαγορές ότι η χώρα ξέρει πλέον τι πρέπει να κάνει και κυρίως πως.
Το ισχύον Πρόγραμμα Σταθερότητας είναι αδύναμο για να θεωρείται πλαίσιο πορείας. Είναι πλέον μικρότερο των περιστάσεων.
Το Πρόγραμμα Εθνικής Ανασυγκρότησης θα πρέπει να περιλαμβάνει συγκροτημένες και πειθαρχημένες πολιτικές ανατροπής σε όλες τις λειτουργίες της χώρας. Να περιλαμβάνει εξειδικευμένα, εκτεταμένα και επώδυνα μέτρα ουσιαστικής ανάταξης της οικονομίας και της διοίκησης της χώρας. Τα μέτρα που μέχρι σήμερα έχουν ληφθεί ή έρχονται στο φως της δημοσιότητας είναι αλυσιτελή ημίμετρα που δεν οδηγούν σε σταθερά αποτελέσματα. Το πλέγμα των μεταρρυθμίσεων σοκ που θα προβλέπεται και θα τελούν είτε το θέλουμε είτε όχι υπό τον “Διεθνή Οικονομικό” Έλεγχο θα περιλαμβάνει ενδεικτικά, πρώτον:
o
(α) εκτεταμένες παρεμβάσεις στα πεδία του Ασφαλιστικού και της αγοράς εργασίας,
o
(β) καθολικές αποκρατικοποιήσεις,
o
(γ) δραστικό περιορισμό των μισθοδοτουμένων υπαλλήλων στο στενό και ευρύτερο Δημόσιο, στα Νομικά Πρόσωπα και στους ΟΤΑ,
o
(δ) ολιστικά μέτρα διαρθρωτικών αλλαγών για την ανάταξη των ευτελισθέντων χώρων της Παιδείας, της Υγείας, της Κοινωνικής Προστασίας και της Δικαιοσύνης.
*
Δεύτερον, θα πρέπει οι ελληνικές τράπεζες να συμπτυχθούν σε δύο τραπεζικούς πόλους, προκειμένου να ανταπεξέλθουν στον διεθνή ανταγωνισμό.
*
Τρίτον, επειδή είμαστε στη ζώνη του ευρώ και αδυνατούμε να προχωρήσουμε σε νομισματική υποτίμηση προκειμένου να ενισχύσουμε την ανταγωνιστικότητά της, θα οδηγηθούμε αντ’ αυτού στην δημοσιονομική και εισοδηματική υποτίμηση με τον περιορισμό της διαθέσιμης καταναλωτικής δυνατότητας των μισθωτών τόσο του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού τομέα καθώς και στον αποπληθωρισμό των τιμών. Θα καταργηθεί ο διοικητικός καθορισμός από το κράτος των τιμολογίων ελεύθερων επαγγελμάτων.
*
Τέταρτον, να γίνουν άμεσα επιμέρους δραστικές παρεμβάσεις στους τομείς διευκόλυνσης των ξένων επενδύσεων, στην λειτουργία του ανταγωνισμού, στην απελευθέρωση των αγορών κλπ.
*
Τέλος, απαιτείται αποκεντρωμένη διοικητική συγκρότηση της χώρας στη βάση 6 αυτοδιοικούμενων περιφερειών, έναντι των σημερινών 13 που προτείνονται, με κεντρική ευθύνη την ενδογενή τοπική ανάπτυξη. Σε αυτές θα μεταταχθούν όλοι οι πλεονάζοντες διοικητικοί υπάλληλοι των Υπουργείων και των κεντρικών οργανισμών. Τα νέα επιτελικά Υπουργεία εφ’ εξής θα στελεχώνονται σταδιακά μόνο από ολιγάριθμους νέους υπαλλήλους ειδικών προσόντων. Στο πλαίσιο αυτό βεβαίως θα πρέπει άμεσα να συγκροτηθούν και να λειτουργήσουν σύμφωνα με τις σύγχρονες ελεγκτικές μεθόδους νέες διοικητικές και δικαστικές μορφές ελέγχου και κολασμού όσων παρανομούν σε βάρος του δημοσίου, των πολιτών και του δημοσίου συμφέροντος γενικότερα.
#
Τα μέτρα αυτά, που παρότι επώδυνα εγώ προτείνω ως απολύτως αναγκαία, ίσως δαιμονοποιηθούν από κάποιους. Δεν έχω κανένα προσωπικό πρόβλημα χαρακτηρισμού μου. Εξάλλου τους έχω υποστεί ήδη. Ο καθένας κρίνεται από την ιστορία του και τον τρόπο ζωής του. Οι αντιλήψεις που κυριάρχησαν και δυνάστευσαν τα τελευταία χρόνια τη χώρα μπορεί να είναι χρήσιμες για να διοικήσεις οικονομίες σαν της Βόρειας Κορέας, σίγουρα όμως είναι καταστροφικές για να διοικήσεις οικονομία της Ευρωζώνης.
Κυρίες και κύριοι,
Στο σημείο αυτό θέλω να κάνω δύο επισημάνσεις.
(α) Δεν διανοούμαι ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα κάποιοι που μπορεί να σκέφτονται την έξοδό μας από το ευρώ. Μια τέτοια επιλογή θα ήταν καταστροφική για τη χώρα και ταυτόχρονα θα σάρωνε τα εισοδήματα των μεσαίων και φτωχότερων στρωμάτων.
(β) Πρέπει να σταματήσει αμέσως η ανεύθυνη και επικίνδυνη συζήτηση περί “αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους”. Αυτή η νέα “νεοελληνική πονηρία” μας κάνει ήδη τεράστια ζημιά διεθνώς. Αναδιάρθρωση σημαίνει ότι δηλώνεις πρώτα στάση πληρωμών και μετά είτε (α) δίνεις λιγότερα απ’ αυτά που χρωστάς στους δανειστές σου είτε (β) τους υποχρεώνεις σε επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής τους. Και οι δύο περιπτώσεις συνιστούν δήλωση πτώχευσης. Γνωρίζουν άραγε οι ανεύθυνοι αυτοί διακινητές τι θα γινόταν π.χ. με τις ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία, που έχουν ελληνικά χρεόγραφα στα χαρτοφυλάκιά τους; Μπορούν να μας απαντήσουν ποιος θα μας δάνειζε ξανά για να μπορέσουμε να ζήσουμε;
Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι ν’ αποδείξουμε ότι διαθέτουμε το σθένος και έχουμε πάρει την στέρεα απόφαση για μια άλλη οικονομική πορεία της χώρας από την σημερινή, ώστε να κερδίσουμε ξανά την εμπιστοσύνη των δανειστών μας και να καταφέρουμε έτσι να δανειζόμαστε μακροχρόνια και χαμηλότοκα. Αλλιώς κινδυνεύουμε, ως άλλη Αργεντινή, από διαδοχικές υποβαθμίσεις να μείνουμε εκτός πρόσβασης στις διεθνείς κεφαλαιαγορές για μεγάλο διάστημα, με ανυπολόγιστες για την χώρα συνέπειες.
Κυρίες και κύριοι,
Ας συνειδητοποιήσουμε ότι για τουλάχιστον 5 χρόνια θα συμβιώσουμε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τους μηχανισμούς του Eurogroup και της E.C.B.
Θεωρώ λοιπόν ότι είναι επωφελέστερο τόσο για την αξιοπιστία της χώρας όσο και για την ταχύτερη έξοδό μας από την κρίση, τις μεταρρυθμίσεις-σοκ να τις προτείνουμε πρώτοι και να τις καθοδηγήσουμε εμείς οι ίδιοι κι όχι ρυμουλκούμενοι, παριστάνοντας τους μελωδούντες και υποδυόμενοι τους βαρυγκομούντες να εμφανιζόμαστε ως απλοί “αθώοι” διεκπεραιωτές των “επαχθών” αποφάσεων του ΔΝΤ. Το νέο πνεύμα διακυβέρνησης, που πρέπει να κυριαρχήσει, μας επιβάλλει και το αίσθημα της Εθνικής Αξιοπρέπειας.
Χρειαζόμαστε αυτή την μεταβατική περίοδο να προχωρήσουμε σε συθέμελες μεταρρυθμίσεις-σοκ για έναν πολύ σοβαρό λόγο. Είναι ο φόβος του μακροχρόνιου οικονομικού παγετώνα, που είναι πιθανόν να επικαθήσει επί της χώρας. Και εξηγούμαι: είναι σχετικά εύκολο για παράδειγμα να απομειώσεις το έλλειμμά σου από το 14% πχ που είναι σήμερα στο 9% μέσα σ’ ένα χρόνο. Για να το πας όμως από το 9% στο 5% και πολύ περισσότερο όσο πας προς τον πυρήνα, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Κι αν η οικονομία σου είναι σε ύφεση είναι ακόμα δυσκολότερα. Αν, ακόμη χειρότερα, τα μέτρα που θα λάβεις είναι σχετικά ήπιας μορφής, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι ούτε σε θετικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα θα οδηγηθείς, ούτε κι από την ύφεση θα εξέλθεις, ούτε ανάπτυξη θα οικοδομήσεις. Ακριβώς εκεί κρύβεται ο μεγάλος κίνδυνος να σχηματιστεί ο γνωστός ως παγετώνας της οικονομίας, που θα καθηλώσει τη χώρα στην φτώχια για πάρα πολλά χρόνια. Γι’ αυτό η γνώμη μου είναι, αν θέλουμε πραγματικά να θέσουμε τη χώρα μας σε αναπτυξιακή τροχιά, να προχωρήσουμε τώρα σ’ επώδυνες διαρθρωτικές αλλαγές τεράστιας έκτασης και βάθους, εν γνώσει μας ότι η χώρα θα δυσπραγήσει αρχικά για κάποιο διάστημα. Μόνο έτσι θα δημιουργηθούν νέες προϋποθέσεις οικονομικής ανάπτυξης. Μόνο έτσι θ’ απελευθερωθούν οι εσωτερικές δυνάμεις για ενδογενή ανάπτυξη σ’ όλους τους τομείς. Μόνο έτσι θα γίνουμε ελκυστικοί στις ξένες επενδύσεις.
Συμπέρασμα δεύτερο: Δεν μπορείς να μιλάς για πολιτική διαχείριση της οικονομίας αν δεν μιλήσεις για Εθνική Απόφαση, να λάβεις επώδυνα και ολοκληρωμένα μέτρα για την οικονομική ανάπτυξη και διοικητική εξυγίανση της χώρας. Το γεμάτο αρρώστιες δέντρο πρέπει να το κλαδέψεις πολύ για να ξαναφουντώσει και να ξανακαρπίσει.
Κυρίες και κύριοι,
Συμμερίζομαι την άποψη εκείνων που πιστεύουν ότι το μεταπολιτευτικό οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης της χώρας μας αν δεν απεβίωσε ήδη, πνέει τα λοίσθια. Το παράδοξο όμως είναι ότι η μεταπολιτευτική πολιτική τάξη της χώρας, που υιοθέτησε, αναπαρήγαγε και αναπαρήχθη μαζί του, είναι και εκείνη, η οποία διεκδικεί και εκ των πραγμάτων καλείται να διαχειριστεί τη νέα ιστορική περίοδο που ανοίγει με την υπαγωγή μας υπό “Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο”. Για να το πετύχει όμως χρειάζεται τουλάχιστον αυτή τη φορά να προχωρήσει σ’ έναν άλλο τύπο διαχείρισης των προσδοκιών του Έθνους, κάτω από τις νέες δύσκολες περιστάσεις. Πρέπει ν’ αποδείξει ότι έχει την πολιτική ικανότητα να κατευθύνει και να εστιάσει τις προσδοκίες των πολιτών στον τελικό στόχο. Αν οι προσδοκίες της κοινωνίας δεν εστιαστούν στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, θα υπάρξουν αντιθέσεις, τριβές και συγκρούσεις. Το παιχνίδι που άνοιξε δεν μπορεί παρά να είναι “καθαρό”, διαφορετικά δεν θα βγει.
Κυρίες και κύριοι,
Ανήκω κι εγώ σ’ έναν πολιτικό χώρο και δικαιούμαι και θέλω να μιλήσω για λίγο μόνο γι’ αυτόν. Το ΠΑΣΟΚ, η μεγάλη προοδευτική και δημοκρατική παράταξη, η οποία παρήγαγε έργα αξιομνημόνευτα σε ορισμένες περιόδους, έχει κάνει, σε όλη την διαδρομή της, ακόμη και μέχρι σήμερα, και μεγάλα λάθη. Έχει προχωρήσει σε λάθος κατεύθυνση. Να πάψουμε αυτό να το κρύβουμε, να σταματήσουμε να το δικαιολογούμε ή να το υποβαθμίζουμε. Έχουμε προχωρήσει σε λάθος επιλογές και πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Πρέπει όλοι οι φορείς και οι εκφραστές της δημοκρατικής παράταξης, από τον πολίτη έως τον βουλευτή, από τους κορυφαίους της πολιτικής έως τους ανθρώπους της διανόησης και των επιχειρήσεων, ν’ αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Θέλει και η παράταξή μας την δική της αυτογνωσία. Πρέπει εμείς ν’ απαντήσουμε στο ερώτημα: «Που πήγε η παράταξη λάθος τα τελευταία χρόνια;» Στην απάντηση που πρέπει να δώσουμε θα το αναγνωρίσουμε εύκολα: Συμβιβασμοί, λάθος πολιτικό πρότυπο, έλλειψη τόλμης και βαθειάς ανάλυσης των συμφερόντων της χώρας, απουσία σχεδίου και σταθερών προσανατολισμών, παράδοση στον παραδοσιακό και στον νεωτερικό λαϊκισμό, ρηχότητα, εξοβελισμό του πνεύματος του εκσυγχρονισμού και πολιτικές επιλογές ευκολίας κλπ.
Το ΠΑΣΟΚ, που ασκεί σήμερα την κυβερνητική ευθύνη, μόνο μέσω της αυτογνωσίας και της μετεξέλιξης του σ’ ένα πολιτικό χώρο ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων μπορεί να λειτουργήσει ως ο αναγεννητικός χώρος και να οδηγήσει την χώρα σε μια νέα αλλαγή. Αν δεν το κάνει, εκπνέον τότε θα περιοριστεί στο να διαχειριστεί μόνο – και για ένα διάστημα – την ηττημένη πραγματικότητα της εποχής μας.

Συμπέρασμα τελευταίο: όταν μιλάς για την πολιτική διαχείριση της οικονομίας, δεν μιλάς μόνο για λογαριασμούς, διαγράμματα και statistics. Μιλάς για το νέο πνεύμα που πρέπει να κυριαρχήσει στη χώρα από αύριο, Δευτέρα 26 Απριλίου 2010. Μιλάς για Εθνικό Αυτοσεβασμό. Για να μην ζήσουμε ως ζητιάνοι, που κανείς δεν θα μας δανείζει, παρά μόνο τον οίκτο του”.

exomatiakaivlepo.blogspot.coΜ

Το επαχθές χρέος και η μυστική βοή

Του Πετρου Παπακωνσταντινου – εφημ. Καθημερινή

Με φόντο την κλιμακούμενη τρομοκρατία των spreads, η κυβέρνηση έθεσε το εκφοβιστικό δίλημμα: είτε τυφλή αποδοχή των δρακόντειων όρων ΔΝΤ και Ε.Ε. είτε επίσημη πτώχευση και εκποίηση εθνικού πλούτου αντί πινακίου φακής, με τις αθρόες απολύσεις που αυτό συνεπάγεται. Τρίτος δρόμος δεν έχει προταθεί, λένε, διότι απλούστατα δεν υπάρχει.

Ουδέν αναληθέστερον. Πολιτικοί και οικονομολόγοι διαφόρων αποχρώσεων είχαν προτείνει προ πολλού ένα είδος σύγχρονης «σεισάχθειαs», ξεκινώντας από μια θεμελιώδη διαπίστωση: ότι το δημόσιο χρέος, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και πληθώρας ισχυρότερων κρατών, όπως η Ιταλία, η Βρετανία και η Ιαπωνία, απλούστατα είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί ακόμη κι αν ληφθούν τα απεχθέστερα των δυνατών μέτρων, με κίνδυνο ακραίων κοινωνικών εκρήξεων. Την εκτίμηση αυτή μοιράζονται αναλυτές κατ’ εξοχήν φιλελεύθερων εντύπων, όπως οι Financial Times και η Wall Street Journal. Πρόσφατα ο Economist εκτιμούσε πως μόνο οι τόκοι των ελληνικών δανείων θα απορροφούν σύντομα το εξωφρενικό 8,4% του ΑΕΠ, ποσό πολύ μεγαλύτερο από όσα δαπανούμε ετησίως για παιδεία και συντάξεις.

Μια εναλλακτική αντιμετώπιση θα μπορούσε να στηριχθεί σε τρεις θέσεις. 

Η πρώτη, εντελώς συντηρητική, ήταν καλύψουμε τις επείγουσες δανειακές ανάγκες είτε με διμερείς συμφωνίες (π.χ. Κίνα, Ρωσία), είτε από τις αγορές, έστω με οδυνηρά επιτόκια, όσο αυτό είναι δυνατό. Το τίμημα από τα «πανωτόκια» για τα 12 δισ. που χρειαζόμαστε τον Μάιο δεν θα ξεπερνούσε το 1 δισ., σταγόνα στον ωκεανό των 300 δισ. του δημοσίου χρέους. Ποια διεστραμμένη λογική νομιμοποιεί την κατάργηση των συντάξεων, μόνο και μόνο για να μη γίνουν τα 300 δισ. 301; Αλλωστε, είναι θέμα χρόνου να εκραγούν οι δημοσιονομικές βόμβες και άλλων χωρών οπότε το ελληνικό πρόβλημα θα πάρει τη φυσιολογική του θέση, ως μέρος του ευρύτερου, ευρωπαϊκού και παγκόσμιου προβλήματος. Ηδη, από προχθές μας ακολουθεί κατά πόδας η Πορτογαλία, ενώ στενότητα δανεισμού αρχίζει να αντιμετωπίζει και αυτή η Γερμανία. Σε επίπεδο ΟΟΣΑ, το χρέος προσεγγίζει το 100% του ΑΕΠ. Είναι παρανοϊκό να μπαίνουν όλοι βαθιά στο κόκκινο και εμείς να τρέχουμε μόνοι μας να ξεπληρώσουμε και το τελευταίο σεντ εδώ και τώρα.

Ο δεύτερος άξονας θα ήταν η διεκδίκηση, σε κοινό μέτωπο με άλλες χώρες, ευρωπαϊκής λύσης στο ευρωπαϊκό πρόβλημα – είτε πρόκειται για ευρωπαϊκό ομόλογο είτε για δανεισμό απευθείας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είτε οτιδήποτε άλλο. Η λογική ότι λαοί ολόκληροι πρέπει να υποβληθούν σε κοινωνικό ολοκαύτωμα για να μην παραβιαστεί το Μάαστριχτ, δεν αξίζει περισσότερο από τη λογική του τροχονόμου που σταματά το ασθενοφόρο για παράβαση του ορίου ταχύτητας. Εφ’ όσον η προσπάθεια αυτή προσέκρουε στον άκαμπτο οικονομικό εθνικισμό της Γερμανίας, θα ωρίμαζαν οι συνθήκες για να πέσει το βάρος 

στην τρίτη, ριζοσπαστικότερη θέση: την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, υπό την απειλή της μονομερούς στάσης πληρωμών.

Στη σκληρή μάχη που θα έπρεπε να δώσει, η Ελλάδα θα είχε ως νομιμοποιητική βάση την καθιερωμένη, διεθνώς, νομική έννοια του «επαχθούς χρέους» (odious debt), την οποία μάλιστα εισήγαγαν οι… Αμερικανοί, όταν απέσπασαν την Κούβα από την ισπανική αυτοκρατορία. Η αρχή αυτή λέει ότι ένα έθνος δεν δεσμεύεται από αβάσταχτα δάνεια τα οποία συνήψε ένα διεφθαρμένο ή τυραννικό καθεστώς σε συνενοχή με τους διεθνείς τραπεζίτες. Κάτι παρεμφερές έγινε και στην Ευρώπη: η Κεντρική Τράπεζα προσέφερε επί σειρά ετών άφθονο, φθηνό χρήμα στις εμπορικές τράπεζες, οι οποίες με τη σειρά τους μας βομβάρδιζαν με κάθε είδους πιστωτικές κάρτες και κάθε είδους δάνεια, διογκώνοντας μια οικονομία-φούσκα προς όφελος των Γερμανών και άλλων βορείων χωρών, που πλημμύρισαν την ελληνική αγορά με τις εξαγωγές τους. Οταν η φούσκα πήγε να σπάσει, μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, τα κράτη έσπευσαν να σώσουν τις τράπεζες και τώρα στέλνουν τον λογαριασμό στους πολίτες.

Σε παραπλήσιο μήκος κύματος, ο Γάλλος οικονομολόγος Φιλίπ Σιμονό έγραφε την περασμένη Δευτέρα στη Le Monde: «Η σημερινή κρίση είναι κάτι περισσότερο από κρίση του συστήματος. Είναι κρίση καθεστωτική, ανάλογη με εκείνη που πέρασε η Γαλλία τη δεκαετία του 1780, όταν γονάτισε από το χρέος. Ο μόνος τρόπος να βγούμε από το απίστευτης έκτασης όργιο είναι να βάλουμε φραγμό στο κάλπικο, χωρίς αντίκρισμα χρήμα, που γεννιέται από την αιμομεικτική σχέση τραπεζών- κράτους».

Από χθες, όλα αυτά αποτελούν ιστορία. Αν όμως οι σύγχρονοι Ηγεμόνες δεν μπορούν να ακούσουν «τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων», τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς.

Οικονομική μαφία το ΔΝΤ!!!

του Βασίλη Δαλιάνη (Πρώτο Θέμα)

Την ίδια στιγμή που η Ελλάδα διασύρεται και λοιδορείται από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ο Μαξ Κάιζερ, ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς και τολμηρούς οικονομικούς αναλυτές, στέκεται στο πλευρό μας και μιλά ανοιχτά για «οικονομική μαφία» και «οικονομικούς τρομοκράτες» που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή. 

 

Γνωρίζοντας άριστα τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, καθώς υπήρξε χρηματιστής στην Γουόλ Στρητ για περίπου 25 χρόνια, ο Μαξ Κάιζερ, που είχε προβλέψει με απόλυτη ακρίβεια την οικονομική κατάρρευση της Ισλανδίας, ζητά την σύλληψη των τραπεζιτών της Goldman Sachs και προτρέπει τους Έλληνες να διεξάγουν δημοψήφισμα για την προσφυγή της χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

 

Παρουσιαστής οικονομικών εκπομπών στα μεγαλύτερα τηλεοπτικά  δίκτυα του κόσμου, ανάμεσα στα οποία το BBC, το Αγγλικό Αλ Τζαζίρα και το Russia Today, ο Μαξ Κάιζερ μιλώντας στο «ΘΕΜΑ», χαρακτηρίζει ανούσια τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης, υποστηρίζοντας πως τα πραγματικά μέτρα θα μας τα επιβάλει το Δ.Ν.Τ.  Θεωρεί πως η Ελλάδα είναι μια χώρα που θα θυσιαστεί από τις διεθνείς αγορές και προτρέπει τους Έλληνες να εμποδίσουν  αυτήν την προοπτική.

 

Είναι το Δ.Ν.Τ  μονόδρομος για την Ελλάδα, ή υπάρχουν εναλλακτικές οδοί;

Ο μονόδρομος για την Ελλάδα αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι η σύλληψη των τραπεζιτών της Goldman Sachs και όλων όσων συμμετείχαν στην χάλκευση της ελληνικής οικονομίας  το 2000, που μπήκατε στο ευρώ. Το επόμενο βήμα, η εθνικοποίηση των τραπεζών, όπως έκανε η Σουηδία το 1993. Το Δ.Ν.Τ είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεστε. Θα χάσετε την κυριαρχία σας. Ασκεί οικονομική τρομοκρατία. Χρησιμοποιεί οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής. Θα σας βιάσει με τέτοιον τρόπο, που δεν θα έχετε νιώσει ποτέ χειρότερο πόνο.

Υπάρχει η άποψη πως το Δ.Ν.Τ δεν είναι ο «κακός λύκος» αλλά η μοναδική λύση για την Ελλάδα;

Αν κάποιος σας κάψει το σπίτι για να σας πουλήσει μετά κάρβουνο θα το θεωρούσατε λογικό; Αυτό ακριβώς έκανε και η Goldman Sachs στην ελληνική οικονομία. Σας έκαψαν σαν εμπρηστές και τώρα έρχονται και σας λένε μην ανησυχείτε θα σας δώσουμε κάρβουνο. Είναι εξωφρενικό. Το Δ.Ν.Τ διεμήνυσε στην Ελλάδα πως αν το χρειαστεί θα έρθει για βοήθεια. Τα επενδυτικά hedge funds της Γουόλ Στρητ επιτίθενται στην αγορά ομολόγων της Ελλάδας για να κατευθύνουν την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Και ο λόγος που το κάνουν είναι απλός. Να αναγκάζουν τον ελληνικό λαό να ζητήσει τη βοήθεια του Δ.Ν.Τ. Και το Δ.Ν.Τ θα πει, αφού μας φωνάξατε για βοήθεια εμείς απλώς ήρθαμε. Οι τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ συνεργάζονται απόλυτα με το Δ.Ν.Τ. Είναι μια οικονομική μαφία και τα hedge funds είναι οι εκτελεστές. Οι έρευνες για την Goldman Sachs στις Η.Π.Α αλλά και στην Ευρώπη δείχνουν το μέγεθος της μαφίας. Είναι αναμεμειγμένοι σε παράνομες δραστηριότητες σε όλον τον κόσμο. 

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση που βρίσκεται; Πως εξηγείτε την αντιμετώπιση της Γαλλίας και της Γερμανίας;

Η Γερμανία είναι στην πλευρά των τραπεζιτών της Γουόλ Στρητ. Δεν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα ή το ευρώ. Το ευρώ αντικατέστησε ένα φθηνό μάρκο ώστε να διατηρήσει ανταγωνιστικές τις εξαγωγές της. Όσο η Ελλάδα είναι το πρόβλημα, το ευρώ πέφτει και η Γερμανία ευνοείται. 

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ ανταγωνίζονται το δολάριο. Δυστυχώς η κρίση θα καταστρέψει το ευρώ. Οι τραπεζιτικοί τρομοκράτες της Γουόλ Στρητ, έχουν σκοπό μετά την Ελλάδα, να καταστρέψουν την Πορτογαλία και να συνεχίσουν. Η καταστροφή του ευρώ θα βοηθήσει το δολάριο να παραμείνει το μοναδικό διεθνές νόμισμα, το μοναδικό «αποθεματικό νόμισμα». Αν μια χώρα θέλει να αγοράσει πετρέλαιο, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Αν μια χώρα θέλει να αγοράσει χαλκό, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Γιατί αυτά και αρκετά ακόμα προϊόντα πωλούνται μόνο σε δολάρια. Αυτό σημαίνει πως οι Η.Π.Α κερδίζουν διαρκώς. Όλος ο κόσμος είναι υποχρεωμένος να αγοράζει συνεχώς δολάρια. Το ευρώ λοιπόν απείλησε την αυτοκρατορία του δολαρίου. Ήταν λογικό αυτό να μην αρέσει στους τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ. Χρησιμοποιούν την κρίση για να καταστρέψουν το ευρώ. Οι Έλληνες πρέπει να σταθούν ενάντια στους τραπεζίτες, όπως κάνανε οι Ισλανδοί.

 

Τι προτείνετε; Πώς θα καταφέρουμε να ζητήσουμε δάνεια από τις αγορές;

Να κάνετε δημοψήφισμα. Όπως στην Ισλανδία. Οι Ισλανδοί αποφάσισαν με 93% να μην δώσουν σε μερικούς τραπεζίτες 5 δις ευρώ. Πρέπει εσείς οι Έλληνες να αποφασίσετε αν θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας. Η κυβέρνησή σας δεν έχει αυτήν την εντολή. Σας θεωρούν ανόητους και δεν ζητάνε τη γνώμη σας; Θεωρούν πως είστε μωρά και δεν έχετε δικαίωμα λόγου; Πως δεν μπορείτε να αποφασίσετε για τις ζωές σας; Ζητείστε δημοψήφισμα. Θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας ή όχι; Εσείς έχετε τη δύναμη. Πρέπει να παλέψετε, να αγωνιστείτε. Αν δεν γίνει δημοψήφισμα τότε να γίνουν εκλογές. Να εθνικοποιήσετε άμεσα όλες τις τράπεζές σας, να δημιουργήσετε δύο ή τρεις κρατικές τράπεζες και να αναδομήσετε την οικονομία σας. Μην πάτε μακριά. Κοιτάξτε το μοντέλο που εφάρμοσε η Σουηδία το 1993.

Προς το απόσπασμα του ΔΝΤ

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Αγρια μέρα η χθεσινή. Στη χώρα μας, τα μάτια και ο νους όλων στη μοιραία πορεία της Ελλάδας προς το εκτελεστικό απόσπασμα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στο οποίο μας οδηγεί άβουλη πλέον και παραιτημένη από κάθε αντίσταση ή κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.

Στην Ευρώπη, η προσοχή στραμμένη στη σοκαριστική είδηση ότι οι κερδοσκόποι έχουν πλέον τόσο αποχαλινωθεί και αισθάνονται τόσο πανίσχυροι, ώστε με προκλητικό τρόπο αρνήθηκαν να καλύψουν ένα ασήμαντου ύψους -μόλις 3 δισεκατομμυρίων ευρώ- τριακονταετές ομόλογο της… Γερμανίας! Ακούγεται σαν ανέκδοτο μαύρου χιούμορ: βγήκαν να δανειστούν οι Γερμανοί 3 δισ. όλα κι όλα και δεν βρήκαν αγοραστές των ομολόγων τους! Τους προσφέρθηκαν μόνο 2,7 δισ. ευρώ και τελικά πήραν κάτι λιγότερο από 2,5 δισεκατομμύρια με επιτόκιο 4,75%.

Σε παράλληλα επίπεδα, χιλιάδες εργαζόμενοι βγήκαν στους δρόμους στέλνοντας ένα πρώτο μήνυμα προς την κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ ότι ο ελληνικός λαός ή μάλλον τμήματά του, των οποίων το εύρος θα φανεί τους επόμενους μήνες, δεν προτίθενται να παραδοθούν αμαχητί στο καθεστώς επικυριαρχίας της Ελλάδας που θα εγκαθιδρύσουν το ΔΝΤ και η ΕΕ μόλις επισημοποιηθεί η παράδοση της οικονομικής και κοινωνικής εξουσίας στα χέρια τους.

Οι καιροί είναι δύσκολοι και θα γίνουν πολύ δυσκολότεροι. Η Ελλάδα εισέρχεται σε φάση κοινωνικών εντάσεων, ίσως και συγκρούσεων. Η κυβέρνηση είναι πεισμένη ότι δεν μπορεί να σώσει η ίδια τη χώρα στηριζόμενη στον ελληνικό λαό και θεωρεί ότι η σωτηρία της Ελλάδας προϋποθέτει την παράδοσή της στην επικυριαρχία των ξένων, του ΔΝΤ και της ΕΕ. Ενα τμήμα των εργαζομένων και ολόκληρου του ελληνικού λαού δείχνει αποφασισμένο να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να εμποδίσει την υλοποίηση των σχεδίων τους, που αποσκοπούν στην κατάργηση θεμελιωδών εργατικών δικαιωμάτων του και στη βίαιη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων ώστε να γυρίσει η χώρα μας είκοσι, τριάντα ή περισσότερα χρόνια πίσω.

Η διαπάλη αυτή που τούτη τη στιγμή είναι άγνωστο αν θα μετατραπεί σε κοινωνική σύγκρουση και πόσο μεγάλων διαστάσεων, είναι πιθανόν ότι θα διαπερνά την ελληνική κοινωνία τα επόμενα χρόνια.

Το βέβαιο πάντως είναι ότι δυστυχώς απολύτως τίποτα δεν έχει απομείνει από τις προσδοκίες, τις ελπίδες και την αισιοδοξία για καλύτερες μέρες που είχε γεννήσει στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού η σαρωτική εκλογική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ πριν από λίγους μόνο μήνες.Τώρα ο φόβος, η ανησυχία και η αγωνία για το αύριο έχουν συνθλίψει ψυχολογικά την ελληνική κοινωνία. Ο Οκτώβρης των εκλογών μοιάζει να βρίσκεται χρόνια και χρόνια πίσω, χαμένος σε ένα παρελθόν που έχει ολότελα ξεχαστεί από τους πάντες. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η μεγαλύτερη αποτυχία μιας κυβέρνησης συνίσταται στο να ηγείται ενός φοβισμένου και αποκαρδιωμένου λαού, παρόλο που οι εκάστοτε ηγέτες βολεύονται άνετα με αυτή την κατάσταση, καθώς το μόνο που ανησυχεί τους ίδιους είναι μήπως συναντήσουν απέναντί τους έναν οργισμένο λαό.

Ταυτόχρονα όμως με την ελληνική τραγωδία, εξελίσσεται και διευρύνεται ραγδαία μια ευρωπαϊκή κρίση, η οποία αφενός αποκαλύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα της ΕΕ σήμερα και αφετέρου θέτει υπό δεινή δοκιμασία το σαθρό, όπως αποδεικνύεται, οικοδόμημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Η Ελλάδα είναι απλώς ο καταλύτης αυτής της κρίσης, κατά κανέναν τρόπο δεν υπήρξε η αιτία της. Στη χώρα μας έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους πάντως τόσο οι κερδοσκόποι για να τη «γδάρουν» με τοκογλυφικά επιτόκια, αφού οι εταίροι της κυβέρνησης άφησαν τη χώρα μας στο έλεός τους, όσο και οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι που προσβλέπουν σε σθεναρή αντίσταση των Ελλήνων εργαζομένων, γιατί αντιλαμβάνονται πως η ίδια μοίρα περιμένει και αυτούς.

ΕΥΡΩΠΗ
Αιτία της κρίσης είναι το Βερολίνο

Η πολιτική που ακολουθεί η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ αποτελεί την αιτία όχι μόνο της κερδοσκοπίας που ασκείται εναντίον της Ελλάδας, αλλά και της κρίσης που αρχίζει να ταρακουνά πλέον την ίδια την ΕΕ. Με αφορμή την Ελλάδα, εμφανίστηκαν στο προσκήνιο οι γερμανικές δυνάμεις που θεωρούν την ΕΕ απλώς όχημα επιβολής της ηγεμονίας του Βερολίνου στην Ευρώπη και οι οποίες θεωρούν ανούσια και άχρηστα πλέον φληναφήματα τα περί ευρωπαϊκής ενοποίησης και αλληλεγγύης, καθώς εκτιμούν ότι ο στόχος της γερμανικής επικυριαρχίας στη Γηραιά Ηπειρο έχει ήδη επιτευχθεί, άρα δεν χρειάζεται πια να τηρούν τα προσχήματα.

δημοσιευμένο στο Εθνος

Γυμνός: Το έγκλημα της Τράπεζας της Ελλάδος σε ταλιράκια.

by Techie Chan

Ήρθε η ώρα της πληρωμής. Για όλους. Η Τράπεζα της Ελλάδος αποκαλύφθηκε πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επέτρεπε τη χειραγώγηση της ελληνικής αγοράς ομολόγων. Σκόπός αυτού του κειμένου είναι να το εξηγήσει με απλά λόγια, προκειμένου να γίνει κατανοητό το μέγεθος του σκανδάλου. Κανένα οικονομικό παιχνίδι δεν είναι πέραν της κατανόησης ενός φιλομαθή αποφοίτου λυκείου, εάν του το παρουσιάσουν χωρίς τις χιλιάδες τεχνικών όρων που στόχο έχουν να τον αποτρέψουν από το να μάθει πως το παιχνίδι είναι περίπλοκο αλλά απλό. Απολαύστε λοιπόν και αναρωτηθείτε γιατί κανείς -της αριστεράς συμπεριλαμβανομένης- δεν ασχολείται με το θέμα.

 

Για αρχή ας εξηγήσουμε με τους ορισμούς.

Repo: Ο Άγγελος έχει ένα 10ετες ομόλογο του ελληνικού δημοσίου που αγόρασε το 2008 και το οποίο κρατά για να σπουδάσει τα παιδιά του. Έρχεται ο Ξερόλας και του λέει. Άγγελέ μου, θέλεις να μου δανείσεις το ομόλογό σου για ένα μήνα? Σου υπόσχομαι πως θα στο επιστρέψω πλυμένο γυαλισμένο και ατόφιο και μάλιστα για τον κόπο σου θα σου δώσω κι ένα μικρό ποσό που θα το συμφωνήσουμε από τώρα (ας πουμε 20ευρώ). Ο Άγγελος συμφωνεί και έτσι το ομόλογο έρχεται στα χέρια του Ξερόλα που για ένα μήνα μπορεί να το κάνει ό,τι θέλει, φτάνει στο τέλος του μήνα να το επιστρέψει στον Άγγελο μαζί με το ποσό που συμφωνήσανε. Αυτό είναι ένα ρέπο.

 

Spread: τα ομόλογα, περίπου όπως και οι προθεσμιακές καταθέσεις έχουν ένα επιτόκιο το οποίο καθορίζεται τη στιγμή της έκδοσής τους. Όταν λέμε 5ετές ομόλογο 1000 ευρώ με απόδοση 5%, εννοούμε πως αυτός που θα το αγοράσει για τα επόμενα 5 χρόνια θα βγάζει 50 ευρώ το χρόνο. Το spread είναι η διαφορά του επιτοκίου που πληρώνει ένα κράτος σε σχέση με το επιτόκιο που πληρώνει ένα άλλο κράτος το οποίο θεωρούμε ως βάση. Δηλαδή εάν η γερμανία για το 5ετες ομόλογο πληρώνει σήμερα 3% και η Έλλάδα 5%, τότε το spread είναι 2% ή 200 μονάδες βάσης (πρακτικά 200εκατοστά).

 

Εδώ δεν θα εξηγήσω κάτι για να μη μακρηγορούμε και μπλεκόμαστε, όχι όμως γιατί είναι δύσκολο να εξηγηθεί: Η τιμή ενός (παλιού) ομολόγου, πέφτει όσο ανεβαίνει το σημερινό επιτόκιό της ίδιας τάξης ομολόγων. Με λίγα λόγια, όταν ανεβαίνουν τα spread στα 5ετη ομόλογα, αυτόματα ο πρώτος χαμένος δεν είναι το δημόσιο, αλλά όλοι όσοι έχουν στα χέρια τους παλιότερα ομόλογα της ίδιας τάξης (δηλαδή 5ετή). Το δημόσιο, ζημιώνεται έμμεσα με δύο τρόπους. Α) από τη μειωμένη αξιοπιστία του (όσοι αγοράζουν τα ομολογά του χάνουν) και Β) όταν ξαναβγεί στην αγορά να εκδόσει καινούργια ομόλογα, επειδή τα ομόλογα αυτά θα έχουν υψηλότερο επιτόκιο.

Short Selling: Ο Ξερόλας με το δανεικό ομόλογο του Άγγελου στα χέρια του, πάει στην αγορά και το πουλάει 1000 ευρω. Περιμένει μερικές μέρες, και η τιμή του ομολόγου πέφτει στην αγορά. Τότε ξανα-αγοράζει ένα ίδιο ομόλογο (10ετες εκδόσεως 2008) με μολις 900 ευρώ. Ο Ξερόλας λοιπόν, πούλησε ένα δανεικό ομόλογο 1000 ευρώ, αγόρασε το ίδιο ομόλογο 900 ευρώ μερικές μέρες αργότερα, και τώρα έχει στα χέρια του ένα ομόλογο ίδιο με αυτό που έχει δανειστεί, συν 100 ευρώ στην τσέπη (1000-900=100). Επιστρέφει στο τέλος του μήνα το ομόλογο στον Άγγελο, του δίνει και τα συμφωνημένα 20 ευρώ από τα 100 που κέρδισε και κρατά τα 80 για τον δικό του κόπο.

Από την παραπάνω διαδικασία, καταλαβαίνουμε πως ο πρώτος χαμένος είναι ο Άγγελος που έχει το ομόλογο στα χέρια του και ο πιο κερδισμένος είναι ο Ξερόλας που κέρδισε από αυτή την πτώση.

 

Naked Short Selling: Επειδή ο Ξερόλας είναι φύσει άπληστος και θέλει να κερδίσει παραπάνω από τα 100 ευρώ που κέρδισε με την παραπάνω διαδικασία κάνει το εξής. Ενώ έχει δανειστεί από τον Άγγελο μόλις ένα 5ετες ομόλογο αξίας 1000ευρώ, πάει στην αγορά και πουλάει 10 ομόλογα αξίας 1000ευρώ το καθένα. Στην ουσία τα 9 από αυτά τα ομόλογα που πούλησε δεν υπάρχουν, είναι δηλαδή γυμνά (naked). Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη πρακτική short selling, καθώς δεν μπαίνει κανένα όριο στα πόσα γυμνά ομόλογα μπορεί κάποιος να πουλήσει. Στο απλό short selling, το όριο είναι τα πόσα ομόλογα υπάρχουν διαθέσιμα για πρόχειρο δανεισμό (repo).

Με αυτόν τον τρόπο μπορεί κάποιος να δημιουργήσει μια εικονική υπερπροσφορά ομολόγων στην αγορά και η ίδια αυτή η υπερπροσφορά να ρίξει τις τιμές.  Πρακτικά η πτώση των τιμών γίνεται μια αυτο-εκπληρούμενη προφητεία και αυτός που εκτέλεσε την γυμνή πώληση το μόνο που έχει να κάνει, είναι -εκμεταλλευόμενος τον πανικό που δημιούργησε- να αγοράσει αυτά τα 10 ομόλογα πίσω σε σημαντικά χαμηλότερες τιμές.

 

Τώρα η Τράπεζα της Ελλάδος, μετά από μία μακροσκελή και επίτηδες δυσνόητη επιστολή παραδέχθηκε πως η παραπάνω πρακτική (το naked short) ήταν ανεκτή με ένα παραθυράκι που είχε αφήσει και θα εξηγήσουμε αμέσως.

 

Όταν κάποιος πουλάει ένα ομόλογο στην αγορά (Ηλεκτρονικη Δευτερογενης Αγορα Τίτλων που ανήκει στην ΤτΕ), είναι υποχρεωμένος μέσα σε διάστημα 3 ημερών να το παραδώσει στους διαπραγματευτές, προκειμένου να περιέλθει στα χέρια του αγοραστή. Αυτό είναι το λεγόμενο Τ+3. Υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα, να πουλήσεις ένα ομόλογο σήμερα που δεν διαθέτεις. Αρα χρωστάς στον διαπραγματευτή ένα ομόλογο και πρέπει να το παραδώσεις σε 3 μέρες. Αν το ξανα-αγοράσεις μετά από δύο μέρες από τον ίδιο διαπραγματευτή, τότε ο διαπραγματευτής κάνει τα στραβά μάτια και πρακτικά ακυρώνει το χρέος σου (διότι ένα ομόλογο πουλησες, ένα αγόρασες, το άθροισμα σε ομόλογα είναι μηδέν).

Αυτό πρακτικά είναι μία πράξη naked short selling καθώς την ώρα που πουλούσες το ομόλογο, δεν είχες την υποχρέωση να το διαθέτεις (εστω και δανεικό όπως περιγράψαμε με τα repo).

Επειδή 3 μέρες είναι συνήθως ένα μικρό διάστημα για να αλλάξουν οι τιμές των ομολόγων σε κανονικές συνθήκες, κανείς δεν ασχολείται με το να κάνει naked short selling με αυτόν τον τρόπο. Για να κερδίσεις από μια τέτοια κατάσταση, πρέπει να πέσει αρκετά η τιμή μέσα σε μόλις 3 μέρες.

 

Η μπαλκονόπορτα της ΤτΕ

Αυτή είναι η κανονική διαδικασία. Όμως σε αυτή τη διαδικασία υπήρχε ένα παραθυράκι που η ΤτΕ είχε αφήσει ανοιχτό. Και αυτό το παραθυράκι ονομαζόταν failed εντολές. Όταν λοιπόν κάποιος πουλάει ένα ομόλογο, πρέπει σε 3 μέρες να το παραδώσει. Εάν δεν το κάνει, τότε η συναλλαγή θεωρείται failed, δηλαδή αποτυχημένη. Αποτυχημένη όμως δεν σημαίνει πως ακυρώνεται, διότι η πώληση έχει γίνει και υπάρχει ένας αγοραστής που περιμένει το ομόλογό του. Άρα στην ουσία η εντολή παραμένει εκκρεμής μέχρι ο πωλητής να φέρει το ομόλογο που έχει υποσχεθεί. Εάν ο πωλητής κάνει τον κινέζο, αυτό μπορεί να παραμείνει μέχρι και για 10 μέρες. Εάν το παρακάνει, τότε ο διαπραγματευτής έχει υποχρέωση να αγοράσει ένα ομόλογο ο ίδιος, να το δώσει στον αγοραστή και να στείλει τον λογαριασμό στον πωλητή. Όμως αυτό συνήθως δεν γίνεται διότι ο πωλητής που κάνει τον κινέζο, ξέρει μέχρι που τον παίρνει.

Με αυτόν τον τρόπο, ένας πωλητής ελληνικών ομολόγων μπορούσε να διατηρεί τη θέση του ανοιχτή για 10και μέρες χωρίς να έχει στα χέρια του το ομόλογο που είχε πουλήσει. Πρακτικά μπορούσε δηλαδή να έχει μια naked short εντολή χωρίς σχεδόν κανείς να τον ελέγχει.

 

Τον Οκτώβρη του 2009 η ΤτΕ πήρε μία απόφαση να απλοποιήσει ακόμα περισσότερο αυτή τη διαδικασία, διευκολύνοντας θεωρητικά οποιονδήποτε ήθελε να παίξει με αυτό το παραθυράκι. Τώρα, επειδή πιο πάνω εξηγήσαμε πόσο επικίνδυνο και πρακτικά παράνομο παιχνίδι είναι οι naked short εντολές. Εάν το συνδυάσουμε και με τη μπαλκονόπορτα που άνοιξε η ΤτΕ και τα απανωτά δημοσιεύματα για την ελληνική κρίση, καταλαβαίνουμε πως αυτό ήταν μία συνταγή που επέτρεπε σε οποιονδήποτε να εκτελέσει naked short εντολές για τουλάχιστον 10 συνεχείς ημέρες.

Αυτό συνεχίστηκε για κάμποσο, μέχρι που στις 8 Απρίλη το πράγμα ξεχείλωσε. Τότε, η  επιτροπή που ελέγχει τον ΗΔΑΤ αποφάσισε να κλείσει το παράθυρο των failed εντολων με τον εξής απλό τρόπο. Για κάθε εντολή πώλησης, ο πωλητής θα πρέπει να προσκομίζει ένα ρέπο ημέρας αντίστοιχου ομολόγου (ένα δανεικό ομόλογο μίας ημέρας δηλαδή) μέχρι να προσκομίσει το πραγματικό ομόλογο που έχει στα χέρια του.

Πόρισμα πρώτο:

Η ΤτΕ είχε αφήσει ανοικτό ένα πολύ επικίνδυνο παράθυρο στην αγορά ομολόγων. Είτε το έκανε τον Οκτώβρη, είτε πιο πριν, αυτό το παράθυρο είχε τη δυνατότητα σε συνθήκες κρίσης να δημιουργήσει καταστάσεις υποτιμητικής κερδοσκοπίας στην αγορά ελληνικών ομολόγων. Άρα ο κ.Προβόπουλος είναι απολύτως υπεύθυνος γιαυτό το παράθυρο και θα πρέπει να παραιτηθεί.

Εάν δεν μπορούσε να καταλάβει τις συνέπειες αυτού του παράθυρου, είναι ανίκανος. Εάν ήξερε, τότε είναι συνένοχος και θα πρέπει να μιλήσει με τον εισαγγελέα.

Και ειλικρινά σε τέτοιες θέσεις, και σε τόσο απλές έννοιες σαν αυτές που μόλις εξήγησα, μου φαίνεται απίθανο κάποιος να μην καταλαβαίνει.

 

Πόρισμα δεύτερο: 

Είναι πολύ εύκολο να δούμε εάν η περαιτέρω διευκόλυνση του Οκτώβρη του 2009 είχε κάποιο πραγματικό αντίκτυπο υποτιμητικής κερδοσκοπίας. Δεν χρειάζεται παρά να δούμε σε καθημερινή βάση τις πράξεις και τους όγκους των ομολόγων από τις αρχές του 2009 μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα θα πρέπει να δούμε τις πράξεις και τους όγκους των failed εντολών, του παραθύρου δηλαδή που χρησιμοποιούσαν όλοι όσοι ήθελαν να κάνουν naked short selling. Εάν προκύψει πως ένας ικανός όγκος πράξεων γινόταν fail, τότε πάλι ο εισαγγελέας θα πρέπει να παρέμβει.

 

Πόρισμα τρίτο:

Για το χάλι της χώρας, ευθυνόμαστε όλοι ως κοινωνία, ως επιχειρήσεις και ως πολιτικό προσωπικό. Για το τεράστιο χρέος μας δεν φταίει κανείς άλλος από εμάς τους ίδιους. Άρα αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε για να δείξει πως κάποιοι κακοί άνθρωποι επιβουλεύονται την ανάδελφη και αθώα Ελλάδα. Αυτό που δείχνει το παραπάνω κείμενο, είναι πως η Ελλάδα, όντας ήδη ο αδύναμος κρίκος του ευρώ, έγινε στόχος υποτιμητικών πιέσεων και σε αυτό συνέβαλαν και οι αποφάσεις της ΤτΕ και άλλων παικτών που δεν είναι σκοπός αυτής της παρουσίασης να αναδείξει.

 

Πόρισμα τέταρτο:

Δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος ακόμα και για έναν άνθρωπο που διαθέτει έστω κι ένα κουλούρι σε αυτή τη χώρα, να θέλει να παίξει με την υποτίμηση των ελληνικών ομολόγων. Επειδή ακούγονται διάφορα, θέλω να πω, πως όλα τα διάφορα που ακούγονται είναι παράλογα. Όχι διότι πχ, είναι αδύνατο κάποιοι να θέλουν τη χώρα να πάει στο ΔΝΤ, αλλά διότι το να παίζεις με τα ομόλογα του δημοσίου προκειμένου να το καταφέρεις, ισοδυναμεί με το να ρίξεις μία πυρηνική βόμβα στο γείτονα επειδή, είχε δυνατά τη μουσική.

 

Πόρισμα πέμπτο:

Έχουμε ακούσει όλα αυτά τα χρόνια για πολλά σκάνδαλα και πολλές φούσκες σε όλο τον κόσμο. Παρολαυτά δεν υπάρχει μεγαλύτερη φούσκα και μεγαλύτερο σκάνδαλο από το να παίζεις με τα κρατικά ομόλογα ενός κράτους. Ακόμα και η υπόθεση των δομημένων ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων που είναι τεράστια (ποιες μίζες και άλλες παπαρες), είναι μικρή μπροστά στις συνέπειες που μπορεί να φέρουν η κατάρρευση των ομολόγων ενός κράτους. Πρόκειται ουσιαστικά για το τέλος του παιχνιδιού.

 

Πόρισμα έκτο:

είμαστε άξιοι της τύχης μας.

 

Ευχαριστώ πολύ που καθήσατε να ακούσετε το παραλήρημα μου και

καληνύχτα Κεμάλ.

Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis

Τι σημαίνει Αναδιάρθρωση του Δημόσιου Χρέους

Των Rodrigo Olivares-Caminal, Ιωάννη Κόκκορη και Κυριάκου Παπαδάκη
Η «Μεγάλη Ύφεση» (“Great Recession” όπως έχει περιγραφεί η χρηματοικονομική κρίση του 2007) οδήγησε σε αύξηση των επιπέδων του δημόσιου χρέους πολλών χωρών. Έχει υπολογιστεί ότι μέχρι το τέλος του 2010 τα επίπεδα του δημόσιου χρέους των ανεπτυγμένων χωρών (μέλη του ΟΟΣΑ) θα έχει φτάσει στα επίπεδα του 71% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (“ΑΕΠ’’) από 44% το 2006 (αύξηση ίση με 70%). Αυτό υποδηλώνει ότι θα χρειαστεί ετήσια μείωση του δημοσιονομικού χρέους ίση με 8%-9% του ΑΕΠ για τα επόμενα 5 χρόνια για να επαναφέρει το ποσοστό του χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ στα επίπεδα του 2007 για τις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες (μέλη ΟΟΣΑ). 

Η Παρούσα Κατάσταση

Αυτό είναι αποτέλεσμα της μεταφοράς του ρίσκου από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα. Η δυσμενής κατάσταση στις αγορές βελτιώθηκε λόγω της εισροής κυβερνητικής οικονομικής ενίσχυσης, η οποία επιδείνωσε το δημόσιο χρέος. Πάρ΄ ολο που οι χρηματοοικονομικές αγορές έχουν ανακτήσει αρκετή πλέον σταθερότητα, οι αγορές που διαπραγματεύονται δημόσιο χρέος είναι αρκετά ευάλωτες, προκαλώντας αστάθεια και αβεβαιότητα σε αρκετές χώρες.

Μια μελέτη από τους Reinhart και Rogoff υποδηλώνει ότι όταν το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ ξεπερνάει το 60% με 90% η κυβερνητική οικονομική ενίσχυση θα οδηγήσει σε μεγέθυνση του χρέους και όχι σε ανάπτυξη της οικονομίας. Η μεγέθυνση του χρέους μπορεί να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις σε περιπτώσεις που ο ρυθμός ανάπτυξης του ΑΕΠ είναι χαμηλότερος του μέσου σταθμισμένου επιτοκίου κυβερνητικών ομολόγων.

Μετά τη δημοσίευση των στοιχείων για την Ελλάδα το τέταρτο τρίμηνο του 2009 το έλλειμμα του προϋπολογισμού εκτιμάται στο 12,7% του ΑΕΠ, ενώ το χρέος εκτιμάται ότι θα φτάσει επίπεδα ίσα με 120% του ΑΕΠ το 2011 και ακόμα υψηλότερα επίπεδα το 2012. Η κρίσιμη κατάσταση της οικονομίας της Ελλάδας όπως καταδεικνύεται από τη δημοσίευση των στοιχείων αυτών σε συνδυασμό με τη Μεγάλη Ύφεση οδήγησε τους Οίκους Αξιολόγησης να υποβαθμίσουν την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας σε A2 (Moody’s), BBB+ (S&P) και BBB- (Fitch) με αρνητική πρόβλεψη για τη συνέχεια.

 Με το συνολικό ονομαστικό χρέος της Ελλάδας να αγγίζει τα €298,5 δισ. (Δεκέμβριος 2009) και χρέος ίσο με 110% του ΑΕΠ το 2009 (κατά πολύ παραπάνω του «ανεκτού» 60%-90%) η Ελλάδα αναγκάζεται να πληρώνει πολύ υψηλά επιτόκια σε σύγκριση με άλλες χώρες.
Συνέπειες της αναδιάρθρωσης του χρέους ή της αθέτησης του χρέους

Με δεδομένη τη προσδοκία για την αναχρηματοδότηση τους χρέους όπως παρουσιάζεται στο παρακάτω διάγραμμα και τη λογική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας (την οποία οι αγορές έχουν την δύναμη να προκαλέσουν με το να επιταχύνουν μία διαδικασία που ούτως ή άλλως θα πραγματοποιούταν σε μεταγενέστερο σημείο) η Ελλάδα είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα χρειαστεί βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση (‘ΕΕ’) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (‘ΔΝΤ’) η οποία είναι πιθανό να ανέρχεται στο ποσό των 45 δισ. ευρώ στο σύνολό της.

Μηχανισμοί αναδιάρθρωσης του χρέους
Το συμβατικό διορθωτικό μέτρο της παροχής βοήθειας μέσω εισροής νέου χρήματος έχει ήδη χρησιμοποιηθεί από πολλές χώρες οι οποίες έχουν υψηλά επίπεδα δημοσίου χρέους. Συνεπώς ποιες είναι οι επιλογές στη δυσμενή αλλά δυστυχώς πιθανή εξέλιξη όπου η Ελλάδα θα πρέπει να αναδιαρθρώσει το χρέος της;
 
Υπάρχει αρκετή αβεβαιότητα για το μηχανισμό αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους. Με την ανάμειξη πληθώρας τραπεζών και κατόχων ομολόγων, υπάρχει δυσκολία συντονισμού των ενέργειών τους. Η ύπαρξη ποικιλίας παράγωγων προϊόντων καθώς και άλλων επενδυτικών προϊόντων δυσχεραίνει το συντονισμό αυτόν και καθιστά τη συμφωνία για τη διαδικασία αναδιάρθρωσης του χρέους πολύ δύσκολη.

Πρόσφατες προσπάθειες αναδιάρθρωσης του χρέους στη Γράναδα και τις Σεϋχέλλες υποδηλώνουν ότι αναδιάρθρωση του χρέους είναι εφικτή μέσω συλλογικής δράσης και απόφασης. Οι όροι «συλλογικής δράσης» είναι όροι που υπάρχουν στα συμβόλαια που συνοδεύουν τα ομόλογα και επιτρέπουν τα ομόλογα αυτά να αναδιαρθρωθούν με όρους ευοίωνους για τη πλειονότητα των κατόχων τέτοιων ομολόγων.

H αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους είναι λοιπόν o μηχανισμός με τον οποίο ένα κράτος αποτρέπει δυσμενείς συνέπειες για τα επίπεδα του δημοσίου χρέους και της σταθερότητας της οικονομίας γενικότερα. Έχει δύο βασικές πτυχές. Η διαδικαστική πτυχή επικεντρώνεται στον τρόπο εκτέλεσης της αναδιάρθρωσης ενώ η ουσιαστική πτυχή της διαδικασίας αυτής αφορά την εκτέλεση της αναδιάρθρωσης του χρέους μέσω επαναπροσδιορισμού της ημερομηνίας εξόφλησης του ομολόγου και μείωση της ονομαστικής αξίας αυτού. Εφόσον οι χώρες δεν δύνανται να χρεοκοπήσουν η μόνη λύση είναι η ανταλλαγή των ομολόγων που ακόμα δεν έχουν αθετηθεί με ομόλογα μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας και συνήθως χαμηλότερου επιτοκίου.

 

 

 

Παρ΄ όλα αυτά με δεδομένο ότι η Ελλάδα δανείζεται με πολύ υψηλό επιτόκιο και μικρούς χρόνους αποπληρωμής, μια αναμόρφωση του χρέους αποσκοπώντας σε επέκταση του χρόνου αποπληρωμής και σε μείωση των επιτοκίων θα πρέπει να ληφθεί υπόψη έτσι ώστε να αποφευχθεί η αθέτηση της πληρωμής του χρέους.
* Rodrigo Olivares-Caminal, Επίκουρος Καθηγητής (Warwick University) και Sovereign Debt Expert (UNCTAD)
* Ιωάννης Κόκκορης, Αναπληρωτής Καθηγητής, Reading University, UK
* Κυριάκος Παπαδάκης, Οικονομολόγος (London School of Economics, Cambridge University, UK)

Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι το 2001 η Αργεντινή αθέτησε την πληρωμή δημόσιου χρέους ίσο με $81,8 δισ. μετά από μήνες κρίσης στο τραπεζικό της σύστημα. Αυτό την οδήγησε στην αλλαγή του συστήματος συναλλαγματικής ισορροπίας και το ΑΕΠ της έπεσε κατά 10,9%. Επίσης η Αργεντινή έχει μείνει έκτοτε εκτός πρόσβασης σε διεθνείς κεφαλαιαγορές (σήμερα μετά από 10 χρόνια προσπαθεί η Αργεντινή να ολοκληρώσει διαπραγματεύσεις με επενδυτές που κατέχουν τα εναπομείναντα $20δισ. των ομολόγων). Σε παρόμοιες συνθήκες, το 2003 η Ουρουγουάη, κατάφερε να αναμορφώσει το χρέος της αποκτώντας πρόσβαση στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων ένα μήνα μετά λαμβάνοντας θετική πιστοληπτική αξιολόγηση.

Στην Αρχαία Ελλάδα οι τραγωδίες παρασταίνονταν από την 11η μέχρι και τη 13η ημέρα του Ελαφηβολιώνα (Μάρτιος/Απρίλιος) στα Μεγάλα ή εν άστει Διονύσια που ήταν αθηναϊκή γιορτή προς τιμήν του Διονύσου του Ελευθερέα. Ευελπιστούμε ότι μια αναμόρφωση του χρέους είναι εφικτή και θα αποφευχθεί η αθέτηση του χρέους. Ελπίζουμε οι τραγωδίες να συνεχίζονται να παίζονται στα αρχαία θέατρα και όχι στους δρόμους της Ελλάδας ή στα dealing rooms επενδυτών, επηρεάζοντας όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη.

[σημ. συντακτών: Το άρθρο αυτό αποσκοπεί να αποσαφηνίσει την κρίση που αντιμετωπίζει η Έλλαδα (διατυπώνοντας μια υποκειμενική εκτίμηση των στοιχείων που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας δεδομένου ότι τα οικονομικά στοιχεία μπορούν να ερμηνευτούν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους αναλόγως τον αναλυτή). Επίσης περιγράφει τους μηχανισμούς αναδιάρθρωσης του χρέους, τις συνέπειες της διαδικασίας αυτής καθώς και τις επιλογές που έχει η Ελλάδα.
Οι απόψεις είναι αυστηρώς προσωπικές.]

δημοσιεύθηκε στο www.capital.gr

Ο γιατρός των φτωχών παιδιών

Τα τελευταία έντεκα χρόνια έχει δώσει ζωή σε 9.000 παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο.

Μοναδική του αμοιβή, το χαμόγελο που ξαναγεννήθηκε στα χείλη τους.

Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλανγκός, ο καλύτερος μαθητής του Μαγκντί Γιακούμπ, αποτελεί ένα ζωντανό μήνυμα ελπίδας ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί.

Το όνομά του έχει συνδεθεί με τη σωτηρία πολλών καρδιοπαθών στο Λίβανο, στη Γεωργία, στη Σερβία, στην Κύπρο, στην Ινδία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, στο Μαυρίκιο, στη Μοζαμβίκη, στην Ερυθραία, στο Κιργιστάν, στη Μαδαγασκάρη, στη Βενεζουέλα, στην Ουκρανία και στην Μποτσουάνα.

Ο Ελληνας καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλανγκός δεν απέκτησε τυχαία τον τίτλο του «γιατρού των φτωχών παιδιών».

Στα 23 του αποφοίτησε από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στα 40 του έγινε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Αργότερα ήταν ο καλύτερος μαθητής του κορυφαίου καρδιοχειρουργού Μαγκντί Γιακούμπ.

Ιδρυτής του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Καρδιές για όλους», ο Ελληνας γιατρός από την Πόλη μαζί με την ομάδα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χειρουργεί καθημερινά δωρεάν όλα τα παιδιά στις φτωχές συνοικίες του κόσμου, μόνο και μόνο για να ξαναδεί το χαμόγελο στα χείλη τους.

«Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά είναι αλήθεια: η μόνη μου ανταμοιβή είναι το χαμόγελο των παιδιών που έχω σώσει και η χαρά που νιώθουν οι οικογένειές τους. Αυτά μου αρκούν» λέει περήφανος μιλώντας στην «Espresso».

Ζει στην Υεμένη, αλλά οπουδήποτε στο κόσμο κι αν τον χρειαστούν, δηλώνει παρών. Δουλεύει δεκαοχτώ ώρες τη μέρα, όμως όπως λέει δεν κοιτάει ποτέ το ρολόι του: «Στην Υεμένη, που είναι η βάση μου, χειρουργώ κάθε μήνα περίπου σαράντα με πενήντα περιστατικά.

Οταν ταξιδεύω για φιλανθρωπικό σκοπό, είμαι ικανός να χειρουργήσω περίπου πενήντα περιστατικά μέσα σσε δέκα μέρες, για να αυξήσω τον αριθμό των παιδιών που περιμένουν μήνες και χρόνια να υποβληθούν σε επέμβαση.

Υπερβαίνω τις δυνάμεις μου. Δουλεύω περίπου δεκαοχτώ ώρες την ημέρα και τα Σαββατοκύριακα».

«Πιστεύω στον Θεό»

Ο πρώτος άνθρωπος που του έδειξε το δρόμο της φιλανθρωπίας ήταν -όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος- ο πατέρας του, κορυφαίος παθολόγος στην Κωνσταντινούπολη: «Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μου έλεγε να αφουγκράζομαι τον πόνο των ανθρώπων και ειδικά αυτών που ζούνε στη φτώχεια».

Τον ρωτάμε αν πιστεύει στον Θεό. Αν έχει κάποια βάση αυτό που λέμε όταν κινδυνεύει κάποιος δικός μας άνθρωπος: «Ο Θεός να βάλει το χέρι του».

Η απάντησή του είναι αφοπλιστική: «Πρέπει να ξέρετε πως κάθε φορά που χειρουργώ πάνω από το χειρουργικό τραπέζι δεν κάνω τίποτα άλλο από το να επικαλούμαι τον Θεό». Και συνεχίζει συγκινημένος: «Αμέσως μετά, όταν όλα πάνε καλά, σε κάθε ευκαιρία θαυμάζω το έργο του Θεού πάνω σε μας τους ανθρώπους. Ναι, λοιπόν, πιστεύω στον Θεό. Αλλωστε, ο παππούς μου ήταν ιερέας».

Ερχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή, όπως μας λέει ο κ. Καλανγκός, που όλοι οι άνθρωποι νιώθουν πως κάποια πράγματα είναι υπεράνω των δυνάμεών τους: «Θυμάμαι πριν από εννιά χρόνια είχα χειρουργήσει ένα δύσκολο περιστατικό στη Μοζαμβίκη.

Ενα παιδί 3 ετών με καρδιακή ανεπάρκεια, το οποίο όμως απεβίωσε τρεις ημέρες μετά την επέμβαση και ενώ νοσηλευόταν στην εντατική μονάδα. Οταν πήγα να συζητήσω τις αιτίες του θανάτου με τη μητέρα του, έμαθα έκπληκτος ότι αυτή η γυναίκα ήταν έγκυος 7 μηνών και μόλις πριν από δύο μήνες είχε χάσει και τον σύζυγό της.

Είχε, λοιπόν, πουλήσει τα πάντα για να μπορέσει να μεταφέρει το άρρωστο παιδί της από το χωριό στην πρωτεύουσα, στο ιατρικό μας κέντρο, ενώ ταυτόχρονα την είχαν εγκαταλείψει φίλοι και συγγενείς. Το κλάμα και ο πόνος αυτής της γυναίκας που δεν είχε χρήματα ούτε για να θάψει το παιδί της με έκαναν να καταλάβω, με τον πιο σκληρό τρόπο, τι σημαίνει ζωή.

Της έδωσα αμέσως όλα μου τα χρήματα, όλο μου το μισθό και ζήτησα από τον διευθυντή του ιατρικού κέντρου να της δώσει δουλειά στο μαγειρείο της μονάδας, όπως και έγινε. Σήμερα είναι ευτυχισμένη. Γέννησε τελικά δύο παιδάκια και συνεχίζει μέχρι σήμερα να δουλεύει στο ίδιο κέντρο.

Είναι αυτές οι συνθήκες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που μου δίνουν την εντύπωση πως ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να είναι «υπεράνω των δυνάμεών μου», όμως ποτέ δεν λυγίζω.

Βέβαια, για να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής και το βιοτικό επίπεδο σε αυτές τις χώρες πρέπει οι μεγάλες δυνάμεις να δουν διαφορετικά τις αιτίες της φτώχειας».

Η ευτυχία της προσφοράς

Παρά το γεγονός ότι έχει βραβευτεί δεκάδες φορές από διεθνείς οργανισμούς και ιδρύματα, όπως ο ίδιος λέει, δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις συνήθειές του και το χαρακτήρα του: «Σας λέω μετά λόγου γνώσεως πως όλα αυτά τα χρόνια όσο ακριβώς προχώρησα σε επιστημονικό και σε φιλανθρωπικό επίπεδο, άλλο τόσο προσπαθώ να είμαι ταπεινός, και αυτό είναι το μεγαλύτερο ιδανικό στη ζωή».

Τι κι αν έχει θυσιάσει το χρόνο του και την οικογενειακή του ζωή; Εκείνο που έχει σημασία -όπως λέει- είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου. Αυτό προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στα δύο παιδιά του – τις ελάχιστες ώρες που είναι κοντά τους.

Ομως, ο Αυξέντιος Καλανγκός δεν έχει μόνο τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο.

Εχει σαν παιδιά του 9.000 φτωχά αγγελούδια που δεν είχαν πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν υγεία των χωρών που ζούσαν, στα οποία χάρισε αφιλοκερδώς το δικαίωμα να αναπνέουν και να μπορεί η καρδούλα τους να χτυπάει κανονικά.

Συνεχιστές του φιλανθρωπικού και του επιστημονικού έργου του ευτυχώς -όπως λέει- υπάρχουν, κι είναι όλοι

ΑΝ ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ

1000 ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΝΕΓΑΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΖΟΥΛΙΑ

ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ 1000 ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ

Αυτές είναι οι αξίες μας και οι αρχές μας

ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ?????

 

Για να μην ξεχνάμε (21 Απριλίου 1967)

Ποτέ πια χούντα

Ιστορικό πλαίσιο
Η ελληνική δικτατορία 1967-1974 θεωρείται διεθνώς ένα ακόμα επεισόδιο του Ψυχρού Πολέμου, στην μάχη μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η προσπάθεια της Σοβιετικής Ένωσης να προσεταιριστεί έθνη που ανήκαν στην Δύση, ενισχύοντας φιλοσοβιετικές και φιλοκομμουνιστικές ομάδες, συχνά οδηγούσε σε αντίδραση απο την μεριά των Δυτικών και κυρίως των Αμερικανών που ήταν επικεφαλής του δυτικού συνασπισμού.
Στο εσωτερικό των χωρών, στις πιο βίαιες περιπτώσεις, αυτή η μάχη κατέληγε είτε σε πλήρη επικράτηση των κομμουνιστών όπως στο Βιετνάμ/Καμπότζη ή σε στρατιωτική δικτατορία των πιο ακραίων δυτικόφιλων εθνικιστών (Χιλή, Αργεντινή). Στην περίπτωση της Ελλάδας, όπως και στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, οι στρατιωτικοί ανέλαβαν να αντιμετωπίσουν αυτό που εκλάμβαναν ως κομμουνιστικό κίνδυνο με περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών και εγκαθίδρυση δικτατοριών. Σε αυτήν την δράση τους είχαν συχνά την σιωπηρή ανοχή έως και σε μερικές περιπτώσεις ανοιχτή συμπαράσταση της Δύσης και κυρίως των ΗΠΑ.
Κατά τον Σάμιουελ Χάντινγκτον η ελληνική δικτατορία δεν πρέπει να αναλύεται ως ένα μεμονωμένο γεγονός αλλά ως μέρος ενός παγκόσμιου παιχνιδιού, μέρος ενός κύματος δικτατοριών. Όπως εξηγεί ο συγγραφέας στο βιβλίο The Third Wave, με πολλές αναφορές στην ελληνική δικτατορία και μεταπολίτευση, ο κόσμος έχει περάσει τρία κύματα αποσταθεροποίησης και δημοκρατικοποίησης. Η Ελλάδα βρέθηκε στο τρίτο κύμα εκδημοκρατισμού, την περίοδο του 70-80 μαζί με άλλες χώρες όπως οι προαναφερθείσες Ισπανία, Πορτογαλία αλλά και οι Βραζιλία, Παναμάς, Γρενάδα κ.ά.

Πολιτικές εξελίξεις που οδήγησαν στη χούντα
Αποστασία του 1965
Τον Ιούλιο του 1965 σημειώθηκε σοβαρό ρήγμα στις τάξεις του κυβερνώντος κόμματος Ένωση Κέντρου, γνωστό στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας με τον όρο Αποστασία του 1965 ή Ιουλιανά. Αφορμή υπήρξε η απόφαση του Γεωργίου Παπανδρέου να αντικαταστήσει τον Πέτρο Γαρουφαλιά από το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης και η άρνηση του τότε Βασιλιά Κωνσταντίνου Β΄ να υπογράψει το σχετικό διάταγμα, αν ο διάδοχος του Γαρουφαλιά δεν απολάμβανε της απόλυτης εμπιστοσύνης του.Ο Γ. Παπανδρέου αναγκάστηκε από τον Κωνσταντίνο να παραιτηθεί στις 15 Ιουλίου 1965. Από εκείνη την ημέρα και μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου του 1966, ο Κωνσταντίνος προσπάθησε να σχηματίσει κυβερνήσεις με τη συμμετοχή κατά διαστήματα 48 βουλευτών της παράταξης Ένωση Κέντρου (αποστατών) που εγκατέλειψαν τον Γεώργιο Παπανδρέου. Ο όρος «Αποστασία» προήλθε από τον χαρακτηρισμό αποστάτες που αποδόθηκε στους βουλευτές της Ένωσης Κέντρου που, υπό την προτροπή του επίσης βουλευτή της Ένωσης Κέντρου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, πήραν μέρος ή έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στις κυβερνήσεις της περιόδου αυτής. Ο Κωνσταντίνος αρχικά διόρισε πρωθυπουργό τον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα με υπουργούς αποστάτες βουλευτές την Ένωσης Κέντρου. Η νέα κυβέρνηση όμως δεν είχε πλειοψηφία στην Βουλή, οπότε σχηματίστηκε άλλη κυβέρνηση υπό τον Ηλία Τσιριμώκο.
Όλη η περίοδος που ακολούθησε την αποπομπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου χαρακτηρίζεται γενικότερα ως περίοδος πολιτικής ανωμαλίας. Στις 21 Απριλίου του 1967 και ενώ είχαν προκηρυχθεί εκλογές για τις 28 Μαΐου, αξιωματικοί του στρατού, υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου, και συμμετοχή του ταξίαρχου Στυλιανού Παττακού και του συνταγματάρχη Νικόλαου Μακαρέζου κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα

Έτσι άρχισε http://www.youtube.com/watch?v=mpdA5TOh-ss&feature=player_embedded#!

Το παραλήρημα του δικτάτορα http://www.youtube.com/watch?v=fWuzaapQB4s&feature=player_embedded

Η κατάληξη http://www.youtube.com/watch?v=mQtV6oUaNUY&feature=player_embedded

Και η εθνική τραγωδία http://www.youtube.com/watch?v=iHQXNKus03Q&feature=player_embedded

Αναρτήθηκε από kafeneio-gr.blogspot.com

Η προφητική δήλωση του Γ. Σεφέρη εναντίον της δικτατορίας

http://www.youtube.com/watch?v=yabh_GAAk58

Επιχείρηση της Mossad η σύλληψη του Οτσαλάν;

Φως στη πολύκροτη υπόθεση της απαγωγής και σύλληψης του Κούρδου ηγέτη και αρχηγού του PKK Αbdullah Ocalan στο Ναΐρόμπι της Κένυα το Φεβρουάριου του 1999 έρχεται να ρίξει η νέα έκδοση του «Gideon Spies» του Βρετανού δημοσιογράφου Gordon Thomas. Ο συγγραφέας επικαλείται πηγές από το εσωτερικό της ισραηλινής υπηρεσίας πληροφοριών Mossad, στους πράκτορες της οποίας χρεώνει και την «επιτυχία» για τη σύλληψη του Ocalan, μετά από μυστική συμφωνία των πρωθυπουργών Τουρκίας και Ισραήλ.

To τηλεφώνημα Ecevit
Η κινητοποίηση της Μossad για τον εντοπισμό και τη σύλληψη του Κούρδου ηγέτη πραγματοποιήθηκε στα τέλη Νοεμβρίου του 1998 μετά από τηλεφωνικό αίτημα του Τούρκου πρωθυπουργού Bulent Ecevit στον Ισραηλινό ομόλογό του Βenjamin Netanayhu σε μια περίοδο όπου η κουρδική αντάρτικη δράση βρισκόταν στο απόγειό της. Στα πλαίσια του περιβόητου τουρκο-ισραηλινού άξονα, ο Netanayhu έδωσε εντολή στον διοικητή της ισραηλινής υπηρεσίας Εfraim Halevy για την οργάνωση της επιχείρησης σύλληψης του Οcalan, ο οποίος εντωμεταξύ είχε φυγαδευτεί από τη Συρία κατόπιν τουρκικών απειλών πολέμου και αμερικανικών πιέσεων στον Σύρο Πρόεδρο Assad.
Ο πρόσφατα, τότε, διορισμένος αρχηγός της Mossad βρισκόταν σε δυσμένεια για δύο πολύκροτες υποθέσεις: Την αποκάλυψη του γνωστής υπόθεσης κατασκοπείας στη Κύπρο με τη σύλληψη των δύο Ισραηλινών πρακτόρων σε διαμέρισμα γεμάτο προηγμένες ηλεκτρονικές συσκευές παρακολούθησης των επικοινωνιών της Εθνικής Φρουράς (βλ. Η δράση της Mossad σε Ελλάδα και Κύπρο). Το διπλωματικό επεισόδιο αποφεύχθηκε κατόπιν παρέμβασης του Ισραηλινού προέδρου Ezer Weizman προς τον τότε ομόλογό του Γλαύκο Κληρίδη, με τον οποίο είχαν συνυπηρετήσει στην RAF κατά τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια άλλη γκάφα στο παθητικό του Efraim Halevy ήταν η διαρροή στον ισραηλινό Τύπο απόρρητου σχεδίου για τη δολοφονία του Ιρακινού δικτάτορα Saddam Hussein, το οποίο έτσι ματαιώθηκε. Ο διοικητής της Mossad είχε λοιπόν πρόσθετα κίνητρα να είναι αποτελεσματικός στη νέα αποστολή.

Επιχείρηση Επαγρύπνηση
Στην επιχείρηση για τον εντοπισμό και τη σύλληψη του Ocalan δόθηκε η κωδική ονομασία «Επαγρύπνηση» και σύμφωνα με το βιβλίο του Gordon Thomas, σε περίπτωση επιτυχίας, κανείς δεν έπρεπε να γνωρίζει την πραγματική πατρότητά της, για να προστατευθούν από βέβαια αντίποινα οι ομάδες των Ισραηλινών πρακτόρων στο βόρειο Ιράκ, που δρούσαν με τη βοήθεια Κούρδων ανταρτών εναντίον του ιρακινού καθεστώτος. Ο δημοσιογράφος ισχυρίζεται ότι οι Ισραηλινοί πράκτορες παρακολουθούσαν τον Ocalan σε όλη την διάρκεια της περιπλάνησης του, αρχής γενομένης από την Ιταλία, Ισπανία, Μαρόκο, Τυνησία, Συρία, Πορτογαλία στην απέλπιδα προσπάθεια του να εξασφαλίσει το πολυπόθητο πολιτικό άσυλο. Η CIA και οι κατά τόπους διπλωματικές αποστολές παρακολουθούσαν τον Ocalan στις μετακινήσεις του μέχρι τη Ρώμη, όπου στάλθηκε πρώτα εξαμελές κλιμάκιο της Μossad με εξοπλισμό υποκλοπών. Ένα τηλεφώνημα από Ολλανδό αξιωματούχο ενημέρωσε τους Ισραηλινούς πράκτορες ότι ο Κούρδος ηγέτης μετέβαινε με πτήση της KLM στο Ναιρόμπι, όπου το Τελ Αβίβ διατηρούσε προνομιακές σχέσεις συνεργασίας με την Υπηρεσία Πληροφοριών Εθνικής Ασφάλειας (ΝSIS) της Κένυα ενώ διέθετε και μόνιμη βάση για τις ισραηλινές υπηρεσίες πληροφοριών. Σημειώνεται ότι εκείνη τη περίοδο είχαν εγκατασταθεί στην αφρικανική χώρα τουλάχιστον 100 πράκτορες του FBI και της CIA για τη διερεύνηση της βομβιστικής επίθεσης στην αμερικανική πρεσβεία.

O «Koύρδος» μετανάστης από το Ναιρόμπι
Μεταξύ των έξι πρακτόρων της Mossad που έφθασε στο Ναϊρόμπι με τον απαραίτητο εξοπλισμό βρισκόταν ένας Ισραηλινός με τέλεια γνώση της κουρδικής και χαρακτηριστικά Κούρδου. Η ομάδα εγκαταστάθηκε κοντά στην ελληνική πρεσβεία, όπου είχε εντοπισθεί ο Ocalan και οι συνοδοί του και παρακολουθούσαν κάθε κίνηση και όλες τις επικοινωνίες, δίνοντας κάθε βράδυ αναφορά στο Τελ Αβίβ. Από τις υποκλοπές των μηνυμάτων και συνδιαλέξεων γνώριζαν ότι στην αίτηση του Ocalan για άδεια εισόδου στη Νότιο Αφρική δεν ερχόταν απάντηση, ενώ από τα τηλεφωνικές κλήσεις του Θεόδωρου Πάγκαλου -τότε υπουργού Εξωτερικών, άκουγαν ότι η ελληνική κυβέρνηση αδημονούσε να τον βγάλει από την πρεσβεία. Η ευκαιρία να εκμεταλλευθούν το ψυχολογικό αυτό κλίμα προσφέρθηκε με την επαφή με Κούρδο της συνοδείας του Ocalan, σε μπαρ γειτονικό του ξενοδοχείου Νόρφολκ, του ειδικού πράκτορα της Mossad που του συστήθηκε ως κούρδος μετανάστης στο Ναϊρόμπι. Μεταξύ των δύο αναπτύχθηκε σχέση εμπιστοσύνης. Από τις υποκλοπές των επικοινωνιών της πρεσβείας, η Mossad είδε την κορύφωση της έντασης με την πάροδο των ημερών και (κατά τον συγγραφέα) κατέγραψε εμπιστευτικό μήνυμα του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη που, μεταξύ άλλων, ανέφερε ότι η παρουσία του Οcalan απειλούσε να προκαλέσει μια πολιτική και ενδεχομένως και στρατιωτική σύγκρουση. Τότε ήρθε στο κλιμάκιο, από τον ίδιο τον Εfraim Halevy, η εντολή: Με κάθε διαθέσιμο μέσον έπρεπε ο Ocalan να βγει έξω από τη πρεσβεία και να επαναπατρισθεί στην Τουρκία.
O δήθεν «Κούρδος του Ναϊρόμπι» τηλεφώνησε στον «συμπατριώτη» του στην πρεσβεία ότι πρέπει να τον δει επειγόντως. Του είπε ότι πληροφορήθηκε ότι ο Οcalan κινδυνεύει και ότι υπάρχει τρόπος να φυγαδευτεί στα βουνά του βορείου Ιράκ και να ανασυγκροτήσει εκεί τις δυνάμεις του, πρόταση που συνέπιπτε με σκέψεις που είχε διατυπώσει ο Ocalan σε συνομιλίες που είχαν υποκλαπεί. Tην επομένη, στις 14 Φεβρουαρίου 1999, προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι ένα αεροπλάνο Falcon 900, που δήθεν μετέφερε ομάδα επιχειρηματιών…
Ο Gordon Thomas σημειώνει ειρωνικά ότι λίγες ώρες μετά τον εγκλεισμό του Οτσαλάν σε τουρκική φυλακή, ο Εcevit εκόμπαζε από τηλεοράσεως για «τον θρίαμβο των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών μετά από μια λαμπρή δωδεκαήμερη επιχείρηση παρακολούθησης και σύλληψης στο Ναϊρόμπι»! Οι εικόνες του απαχθέντος Ocalan, δεμένου και φιμωμένου εν πτήσει για την Τουρκία έκαναν τον γύρο του κόσμου, και οδήγησαν σε μαζικές διαμαρτυρίες και καταλήψεις ελληνικών πρεσβειών από Κούρδους μετανάστες. Σε πολιορκία του ισραηλινού προξενείου στο Βερολίνο τρεις Κούρδοι διαδηλωτές σκοτώθηκαν από τους ισραηλινούς φρουρούς. Ο Netanayahu, σε επανειλημμένες δηλώσεις του, διαβεβαίωνε ότι το Ισραήλ δεν είχε καμιάν ανάμειξη στην υπόθεση Ocalan και Αμερικανοί αξιωματούχοι βεβαίωναν για την «αθωότητα» των Ισραηλινών.
Οι New York Times της 22/02/1999, σε άρθρο του Tim Weiner, υποστήριζαν ότι οι αμερικανικές υπηρεσίες ήταν εκείνες που βοήθησαν την Άγκυρα να συλλάβει τον Κούρδο ηγέτη (και επομένως ότι αυτές έπρεπε να πιστωθούν την πολύτιμη βοήθεια στην Τουρκία). Αλλά ούτε οι ισραηλινές διαψεύσεις ανάμειξης ούτε οι αμερικανικές προσπάθειες συγκάλυψης του ρόλου της Mossad πέτυχαν να πείσουν τους Κούρδους. Όπως αναφέρει ο Gordon Thomas, την επιτυχία της στο Ναϊρόμπι η Μοssad την πλήρωσε με την απώλεια του κατασκοπευτικού δικτύου της στο βόρειο Ιράκ.

Συγκλονιστικές αποκαλύψεις για τη δράση της Μossad
Στο βιβλίο του ο Gordon Thomas επικαλείται συνομιλίες με τέως αρχηγούς και ανώτερα στελέχη της CIA, της βρετανικής ΜΙ5 και ΜΙ6, της γερμανικής BND, όσο και της Mossad, για να καταγράψει τη μυστική δράση της ισραηλινής υπηρεσίας: από τη κλοπή στρατιωτικών πληροφοριών και τεχνολογίας μέχρι τη λαθραία εξαγωγή από τις ΗΠΑ σχάσιμου υλικού για την κατασκευή ατομικής βόμβας (υπόθεση Shapiro). Πράκτορες της Μossad παρακολουθούσαν το φορτηγό με τα εκρηκτικά στη Βηρυτό, που προοριζόταν να ανατινάξει το διοικητήριο των Αμερικανών Πεζοναυτών το 1983, αλλά -παρά τη συμφωνία συνεργασίας- δεν προειδοποίησαν τη CIA, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 241 Αμερικανοί στρατιώτες. Αμερικανοεβραίος στέλεχος μυστικής υπηρεσίας ο Jonathan Pollard, διοχέτευε επί πολλούς μήνες στους Ισραηλινούς άκρως απόρρητα έγραφα και φωτογραφίες δορυφόρων, πριν συλληφθεί και καταδικασθεί σε ισόβια. Μεταξύ πλείστων άλλων υπέδειξε και το δωδεκαμελές κλιμάκιο της CIA στη Νότιο Αφρική, το οποίο η Mossad κατέδωσε στις νοτιοαφρικανικές υπηρεσίες. Ο Gordon Thomas περιγράφει ακόμα πως το FBI είχε προσεγγίσει Ισραηλινό κατάσκοπο στο κορυφαίο κλιμάκιο της αμερικανικής εξουσίας, αλλά η επιχείρηση παρέλυσε όταν διαπιστώθηκε ότι ισραηλινές υπηρεσίες είχαν υποκλέψει ερωτικά τηλεφωνήματα του Προέδρου Clinton στη Monica Lewinski, που ήγειραν την απειλή πολιτικού εκβιασμού.
Στελέχη της Μοσάντ, στις συνομιλίες τους με τον συγγραφέα εξήραν τη βοήθεια στο έργο της από ομόθρησκους εθελοντές (Sayanim) στις χώρες δράσεως των πρακτόρων της (Katsa), οι οποίοι παρέχουν πληροφορίες, κρησφύγετα και άλλες διευκολύνσεις στα στελέχη της Mossad, ή λειτουργούν ακόμα κι ως φορείς παραπληροφόρησης, συμβάλλοντας στην παροιμιώδη αποτελεσματικότητά της ισραηλινής υπηρεσίας. Γραμμένο με συμπάθεια και ενίοτε με θαυμασμό για ορισμένους βετεράνους της Mossad, το βιβλίο δεν αποκρύπτει τίποτε από τη (γνωστή στον συγγραφέα) δράση και τις μεθόδους της μυστικής υπηρεσίας του Ισραήλ. Αναφέρεται έτσι και στην κλοπή 200 εκατομμυρίων δολαρίων της CΙΑ, προερχόμενων από εμπόριο ναρκωτικών, που στέλνονταν μέσω τραπέζης του Βατικανού, επί Πάπα Ιωάννη-Παύλου Βοϊτίλα και του περιβόητου επισκόπου Paul Marcinkus, στην πολωνική οργάνωση Αλληλεγγύη του Leh Valesa. Αποκαλύπτει επίσης ότι το φορτηγό αεροπλάνο της El Al που κατέπεσε το 1992 σε κατοικημένη περιοχή του Άμστερνταμ σκοτώνοντας 43 άτομα και τραυματίζοντας δεκάδες άλλα, μετέφερε θανατηφόρες τοξικές ουσίες που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή του Σαρίν, ενός τρομερού νευροτοξικού αερίου. Το στοιχείο αυτό καλύφθηκε με τη σχετική παραπληροφόρηση, αλλά εκατοντάδες κατοίκων της περιοχής αρρώστησαν μετά το δυστύχημα. Τέλος, υποστηρίζει ότι στα υπόγεια εργαστήρια του Νες Ζιόνα, Ισραηλινοί επιστήμονες έχουν προχωρήσει στην ανάπτυξη χημικών και βιολογικών όπλων, επικαλούμενος άκρως μυστική έκθεση της CΙΑ στον Αμερικανό υπουργό Αμύνης William Cohen, κατά την οποία «Ισραηλινοί βιολόγοι προσπαθούν να ταυτοποιήσουν τα γονίδια ορισμένων αραβικών φύλων και να δημιουργήσουν στη συνέχεια ένα γενετικά διαφοροποιημένο βακτηρίδιο ή ιό», με απλά λόγια, ένα βιολογικό όπλο που θα πλήττει μόνο Άραβες…

αναρτημένο στο http://strategy-geopolitics4.blogspot.com/

Οραμα για τη νεολαία: όλοι ίσοι κάτω από τη βάση

Παραμονές της συμπλήρωσης 43 χρόνων από την επάρατο δικτατορία του 67, όπου η αποστολή της ήταν η καταστροφή της Κύπρου [ και το πέτυχε και μετά την εκπλήρωση της αποστολής της την βάλανε και φυλακή και όλα «μέλι-γάλα»,αλλά η Κύπρος όχι μόνον εξακολουθεί να στενάζει αλλά με την ενδοτικότητα των πολιτικών μας ελίτ[και εδώ και στην Κύπρο ] οδηγείται στην πλήρη καταστροφή[και δεν υπάρχει και χούντα για να τα φορτώσουμε κάπου].

 

Ευτυχώς όμως υπάρχει ο περήφανος Κυπριακός Λαός ο οποίος θα ξαναδώσει χαστούκι και στις ερυθρωπές παρειές του νεοταξικου πολυπολιτισμικού ιμπεριαλισμού και των δικών μας ενδοτικών ελίτ.

 

Ο Αντόνιο Γκράμσι είχε πεί ότι ο Μουσολίνι δεν ανέτρεψε την Δημοκρατία αλλά έναν φαλκιδευμένα κοινοβουλευτισμό.

 

Τα θυμηθήκαμε αυτά με το σημερινό κείμενο [ βλέπε κατωτέρω ] του Νίκου Γ. Ξυδάκη στην Καθημερινή όπου ομιλεί για «τη χώρα που αποθεώνει ξεδιάντροπα την ψευτοδημοκρατία του όλοι ίσοι κάτω από τη βάση» με αφορμή την πρόσφατη ανακοίνωση της Αδαμαντοκόλλητης [ επιτυχής έκφραση του Κώστα Ζουράρι ] κ. Υπουργού της [ μή Εθνικής ]Παιδείας για την κατάργηση της βάσης του 10….

 

Καί η μέν κ Γιαννάκου έφερε τη βάση του 10, αλλά μαζύ με αυτήν και το κουρελούργημα της Στ’ Δημοτικού [ πάλι επιτυχής έκφραση του Κώστα Ζουράρι ] της οθωμανολάγνου παρέας του κ.Σόρος [ Λιάκος-Κουλούρη-Ρεπούση ], αλλά η Αδαμαντοκόλλητη κ.Υπουργός έφερε μαζυ με την θιασώτισα του κουρελουργήματος της ΣΤ’ κ. Δραγώνα [ με εκκρεμότητα ακόμη για την αναγνώριση του πτυχίου της από το ΔΙΚΑΤΣΑ ] και την κατάργηση της βάσης του 10…..

 

Το πρόβλημα βέβαια παραμένει και είναι ότι εκτός από τον κ.Ξυδάκη και τινες άλλες δημοσιογραφικές αντιδράσεις η Ακαδημαϊκή κοινότητα τηρεί σιγήν ιχθύος για αυτήν  την ακόμη μεγαλύτερη αποδόμηση της Παιδείας μας..

 

Κρίμα ,κρίμα γιατί στο Υπουργείο όπου έλαμψαν ένας Γεώργιος Παπανδρέου [ ο παππούς βέβαια ] και ο Λουκής Ακρίτας, βρίσκεται μία Αδαμαντοκόλλητη θιασωτισα της Αγγλικής ως επισήμου γλώσσας της Ελλάδας και στη θέση των φιλοσόφων Γενικών Γραμματέων του Υπουργείου Κώστα Γεωργούλη και Ευάγγελου Παπανούτσου μια ειδική [ ; ] Γραμματέας του επιπέδου της κ.Δραγωνα..

 

Απολαύστε το κείμενο του Ν.Ξυδάκη,

 

Δημητρης Αλευρομαγειρος 

 

 

Eνα βλεμμα Οραμα για τη νεολαία: όλοι ίσοι κάτω από τη βάσηTου Nικου Γ. Ξυδακη Τα μέτρα για την Παιδεία, που εξήγγειλε η αρμόδια υπουργός ύστερα από πολύμηνη εκκόλαψη, άλλα αμήχανα κι άλλα ασυνάρτητα, συνθέτουν ένα αντιφατικό πακέτο ενδεικτικό της αντιφατικής διακυβέρνησης που ζούμε. Η περίοδος δοκιμής για τους νέους δασκάλους λ. χ. και η παιδαγωγική κατάρτιση κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Επόμενο βήμα θα ήταν η ανάσχεση της βιομηχανίας μεταπτυχιακών τίτλων στα παιδαγωγικά τμήματα, με σκοπό την πληρωμένη εκπαιδευτικά άδεια και το επίδομα. Η αξιολόγηση του σχολικού έργου προτείνεται δειλά και μάλλον συγκεχυμένα, ενώ δεν προτείνεται σαφής αξιολόγηση των εκπαιδευτικών· επιθεωρητής δεν προβλέπεται, οι εκπαιδευτικοί κατά κάποιον τρόπο αυτοαξιολογούνται· θετικό στοιχείο μπορεί να αναδειχθεί, υπό όρους, η ανάμειξη των συλλόγων γονέων. Η σφοδρή αντίφαση, τώρα: η υπουργός Αννα Διαμαντοπούλου καταργεί τη βάση του 10 στις πανελλαδικές εξετάσεις για ΑΕΙ, την οποία εισήγαγε η πρώην υπουργός Μαριέττα Γιαννάκου το 2006. Θυμόμαστε ασφαλώς ότι πριν θεσπιστεί η βάση του 10 (ως μέσος όρος), έμπαιναν σε ΑΕΙ και ΤΕΙ μαθητές με μονοψήφιο μέσο όρο βαθμολογίας: 3, 4, 5… Η βάση του 10 υπολογίζεται ότι άφησε εκτός ΑΕΙ – ΤΕΙ περίπου 60.000 υποψήφιους σπουδαστές και οδήγησε σε ερήμωση διάφορες επαρχιακές σχολές, αμφιβόλου ακαδημαϊκής επάρκειας έτσι κι αλλιώς, και συνακόλουθα σε κάμψη του ιδιότυπου φοιτητικού τουρισμού προς την επαρχία. Το δεκάρι δεν είναι πανάκεια· δεν θεραπεύει όλες τις δομικές ασθένειες του εκπαιδευτικού συστήματος· δεν προφυλάσσει το λύκειο από τον ευτελισμό, δεν καταπολεμάει την αποστήθιση. Ωστόσο, θέτει ένα όριο, διαφυλάσσει κάπως το επίπεδο των σχολών, οι οποίες υποφέρουν ήδη από συμφόρηση και κάμψη των παρεχομένων σπουδών. Ποιο είναι το επιχείρημα της κ. Διαμαντοπούλου για την κατάργηση του 10; «Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ή μελέτη που να αποδεικνύει ότι η θέσπιση της βάσης του 10 πέτυχε στο ελάχιστο την άνοδο της ποιότητας σπουδών στα λύκεια ή στα τριτοβάθμια ιδρύματα». Μα δεν είναι καθήκον του υπεύθυνου υπουργείου να διεξαγάγει τη μελέτη που θα διαπίστωνε την αποτελεσματικότητα ή μη της βάσης; Κι όμως, η υπουργός επικαλείται την ανυπαρξία μελέτης, δηλαδή την ανυπαρξία τεκμηρίωσης και έρευνας, για να δικαιολογήσει τη δράση της… Και του χρόνου θα δούμε τι κάνουμε, είπε. Τραγέλαφος. Αυτό που δεν ομολογεί η υπουργός είναι ότι η κυβέρνηση επιθυμεί να ξαναγεμίσει τα σχολάζοντα ιδρύματα της επαρχίας, αυτά που στήθηκαν δίκην στρατοπέδων για να προσφέρουν εύκολο εισόδημα στις τοπικές κοινωνίες: ενοίκια από γκαρσονιέρες και rooms, εστιατόρια, καφετέριες. Λαμία, Αγρίνιο, Ναύπλιο, Τρίπολη, Κόρινθος, Φλώρινα, Κοζάνη, Πρέβεζα, Αρτα, κάθε πόλη και πανεπιστημιακή σχολή, κάθε κωμόπολη και ΤΕΙ. Για να παρκάρουν εκεί οι μαθητές του 5 ή του 6, αυτοί που ούτως ή άλλως δεν μπορούν ή δεν ενδιαφέρονται να πιάσουν το 10, αλλά που έτσι παρκαρισμένοι αδρανείς μένουν έξω από την επισήμως καταγραφόμενη ανεργία, αφαιμάσσοντας τις οικογένειές τους, μη καταλήγοντας σε ουσιαστική εκπαίδευση ή έστω σε ένα πτυχίο με κάποιο επαγγελματικό αντίκρισμα. Να κυκλοφορεί το χρήμα από τη μια τσέπη στην άλλη… Και η νεολαία να θάβεται σε χωματερές, να ταΐζεται με ψέματα και πέτσινα πτυχία. Η κυβέρνηση ομολογεί ότι δεν έχει καμιά μελέτη, κανένα σοβαρό σχέδιο για μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης, δεν έχει να προσφέρει καμία σοβαρή προοπτική στη νεολαία· προοπτική σπουδών με δημιουργικό περιεχόμενο και κάποιο αντίκρισμα στην αγορά εργασίας, προοπτική εργασίας, προοπτική υγιούς εγκοινωνισμού και αξιοκρατίας. Οχι, ακόμη και τα παιδιά που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να σπουδάσουν, αντί να προσανατολιστούν προς άλλα επαγγέλματα, δεξιότητες, τέχνες, οδηγούνται αγεληδόν στις παράγκες που αποκαλούνται ΑΕΙ, για να λιμνάσουν πληρώνοντας καφετέριες, κινητά και υπεραστικά λεωφορεία, για να ζωντανέψουν με την κατανάλωσή τους μαραμένες, εγκαταλελειμμένες επαρχιακές πόλεις. Ιδού το όραμα: Από δεκαοκτώ χρόνων στην αδράνεια και τη φυγομαχία, στις χαμηλές προσδοκίες, στο ροκάνισμα του χρόνου. Σε μια χώρα που αποθεώνει ξεδιάντροπα την ψευδοδημοκρατία του όλοι ίσοι κάτω από τη βάση, όλοι περνούν όπου να ’ναι, ό, τι να ’ναι. Με μια κυβέρνηση που ήθελε, λίγους μήνες νωρίτερα, να κάνει copy-paste σχολικό θαύμα της Φινλανδίας. Εμεινε στο copy. Kαι σπεύδει υποκριτικά, δημαγωγικά, αναίσχυντα, να κρύψει την ανεργία, την απουσία παραγωγικών δομών, την απουσία σχεδίου, την έλλειψη κάθε οράματος, παρκάροντας τα νιάτα σε παράγκες, σταθμούς ΚΤΕΛ και καφενεία – κάτω από τη βάση.

Τούρκοι και ΝΑΤΟ «μοίρασαν» το Αιγαίο

 

Της Κύρας Αδάμ

Ο ανώτατος διοικητής των Αεροπορικών Δυνάμεων της νότιας πτέρυγας του ΝΑΤΟ (CCA) με έδρα τη Σμύρνη της Τουρκίας εξέδωσε την προηγούμενη εβδομάδα ένα απαράδεκτο σήμα με το οποίο παραχωρούσε το μισό Αιγαίο στο 6ο υποστρατηγείο του Εσκισεχίρ (6CAOC) ως περιοχή ευθύνης του για αεροπορική αστυνόμευση (ΑΡΑ). Σύμφωνα με την ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου Αμύνης υπήρξε ελληνική αντίδραση, με αποτέλεσμα να αποσυρθεί το σήμα αυτό. Ομως η ελληνική αντίδραση θεράπευσε μόνον την αφορμή και όχι τα αίτια, βάσει των οποίων εκδόθηκε το απαράδεκτο σήμα με συνέπεια να υπάρχει ανά πάσα στιγμή ο κίνδυνος για τα χειρότερα.
Τον Ιούνιο του 2003 στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ αποφασίστηκε η μετεγκατάσταση του ΝΑΤΟϊκού αεροπορικού στρατηγείου από τη Νάπολη της Ιταλίας στη Σμύρνη, με αμερικανό διοικητή και τούρκο υποδιοικητή. Στην απόφαση αυτή υπήρχε ο απαράβατος όρος εντός τριών ετών, δηλαδή μέχρι το 2006, να καταργηθεί και το 6ο υποστρατηγείο του Εσκισεχίρ (6ο CAOC) και να αναβαθμιστεί το 7ο της Λάρισας, το οποίο με τις ελληνικές αεροπορικές δυνάμεις (9 ραντάρ αεροσκάφη αναχαίτισης) που έχει παραχωρήσει η Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, θα αναλάμβανε την αεροπορική αστυνόμευση ολόκληρης της νοτιοανατολικής περιοχής του ΝΑΤΟ. Ομως, λόγω της αδράνειας και των ελληνικών κυβερνήσεων, το 6ο υποστρατηγείο του Εσκισεχίρ όχι μόνον δεν καταργήθηκε μέχρι το 2006, αλλά σήμερα, το 2010, ανατέθηκαν από τον ΝΑΤΟϊκό διοικητή αρμοδιότητες αεροπορικού ελέγχου και αστυνόμευσης σε περιοχή που εκτείνεται μέχρι τη μέση του Αιγαίου (βλ. χάρτη). Με άλλα λόγια, σύμφωνα με το απαράδεκτο σήμα του ΝΑΤΟϊκού διοικητή, τα τουρκικά αεροσκάφη θα αποτελούσαν «τον φύλακα άγγελο» και «προστάτη» όλων των ελληνικών νησιών ανατολικά του 25ου μεσημβρινού, όπως Σαμοθράκη, Λήμνος, Λέσβος, Αγ. Ευστράτιος, Ψαρά, Σάμος, Χίος, Ικαρία, Κάλυμνος, Κως, Ρόδος, Μεγίστη κ.ά.

Ελληνική αδράνεια
Ομως η ανακοίνωση του ΥΕΘΑ δεν κάνει καμία αναφορά στην κατάργηση του 6ου υποστρατηγείου του Εσκισεχίρ (που έπρεπε να έχει καταργηθεί από το 2006), με αποτέλεσμα να παραμένει ενεργή μία από τις αιτίες που θα δημιουργούν μόνιμα εθνικά προβλήματα στο Αιγαίο. Η μη κατάργηση του 6ου υποστρατηγείου μέχρι και σήμερα ανοίγει τον δρόμο σε συνδιαχείριση του Αιγαίου, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, με την Τουρκία. Η ελληνική αδράνεια στο θέμα της κατάργησης του 6ου CAOC του Εσκισεχίρ έχει ως αποτέλεσμα να μην αναβαθμίζεται το 7ο CAOC της Λάρισας και έτσι να μην έχει περιοχή ευθύνης αεροπορικής αστυνόμευσης (ΑΡΑ). Ετσι, για το Αιγαίο (FIR Αθηνών) την ευθύνη την έχει αυτός που διαθέτει ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις για να φτάσει γρηγορότερα στο σημείο που απαιτείται. Δυστυχώς, όμως, η Τουρκία με το πέρασμα των ετών έχει διαμορφώσει ισχυρό πλεονέκτημα έναντι της Ελλάδας και των κακών χειρισμών της: Η Τουρκία έχει πετύχει να θέσει εκτός ΝΑΤΟ τις αεροπορικές δυνάμεις της Λήμνου (αεροσκάφη αεράμυνας στο αεροδρόμιο και το στρατιωτικό ραντάρ), με το αναληθές αιτιολογικό ότι η Λήμνος… τελεί υπό καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης. Πρόκειται για μια παλιά «αμαρτία» των ελληνικών κυβερνήσεων, που δεν διορθώθηκε ποτέ. Ετσι, τόσο το ΝΑΤΟ, όσο και ο ICAO αποδέχονται στην πράξη τη θέση της Τουρκίας και αντιμετωπίζουν τη Λήμνο ως αποστρατιωτικοποιημένη τόσο στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ όσο και στο πλαίσιο του ICAO για σκοπούς έρευνας και διάσωσης. Με βάση αυτή την αρνητική εξέλιξη, το 7ο CAOC της Λάρισας δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα αεροσκάφη της Λήμνου στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ για αεροπορική αστυνόμευση, με αποτέλεσμα το βορειοανατολικό Αιγαίο να παραμένει ακάλυπτο, αφού η πλησιέστερη ελληνική αεροπορική μονάδα για την περιοχή βρίσκεται στη Σκύρο. Αντιθέτως, η Τουρκία με τα αεροσκάφη της στα αεροδρόμια Badirma και Balikesir μπορεί να φτάσει στην περιοχή πολύ συντομότερα, με αποτέλεσμα να απαιτεί τον έλεγχο του Αιγαίου.

Το αεροδρόμιο της Λήμνου
Επιπροσθέτως, για ανεξήγητο μέχρι στιγμής διαχρονικό λόγο οι ελληνικές κυβερνήσεις αρνούνται συστηματικά να ασχοληθούν με την περίπτωση της Λήμνου και να διορθώσουν τα κακώς κείμενα: Το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Λήμνου (ιδιοκτησίας ΥΕΘΑ) είναι… ανύπαρκτο διεθνώς, αφού η αρμόδια Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας καταχωρίζει το αεροδρόμιο της Λήμνου (προς τέρψη της Αγκυρας, φυσικά) μόνον ως πολιτικό αεροδρόμιο στο Εγχειρίδιο Αεροναυτικών Πληροφοριών (ΑΙΡ Greece) που διανέμεται σε όλες τις χώρες του κόσμου. Οι ενέργειες του υπουργείου Αμύνης με τις οποίες αποσύρθηκε το επίμαχο ΝΑΤΟϊκό σήμα και πάλι δεν επεκτάθηκαν στο αίτημα άμεσης εφαρμογής της νέας δομής του ΝΑΤΟ του 2003 και επομένως στην άμεση κατάργηση του 6ου CAOC του Εσκισεχίρ, που αποτελεί την αιτία του σημερινού προβλήματος. Ετσι το ΝΑΤΟ θα βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση, αφού θα είχε αναθέσει τον έλεγχο του μισού Αιγαίου σε ένα ανύπαρκτο CAOC, αυτό του Εσκισεχίρ. Επιπροσθέτως, η κυβέρνηση δεν τόλμησε και πάλι να απαιτήσει από το ΝΑΤΟ να δεχθεί τις δυνάμεις αεράμυνας της Λήμνου και ακόμα να ζητήσει να κατοχυρωθεί το αεροδρόμιο της Λήμνου ως στρατιωτικό. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση φρόντισε αυτή τη στιγμή να θεραπεύσει μόνο την αφορμή, αλλά όχι και την αιτία. Μοιάζει δηλαδή με ανειδίκευτο υδραυλικό, που ενώ στάζει η βρύση δεν την αλλάζει αλλά βάζει τον κουβά για να μαζεύει το νερό μέχρις ότου να ξαναπλημμυρίσει.
Υπάρχει όμως και μια άλλη… διαχρονική λεπτομέρεια ελληνικής αδράνειας, που επιτείνει την κατάσταση: μέχρι το 1992 το ΝΑΤΟϊκό Στρατηγείο της Λάρισας είχε ως περιοχή αεροπορικού ελέγχου το FIR Αθηνών (περιοχή έγκαιρης προειδοποίησης). Με τη νέα δομή του ΝΑΤΟ, το 1992 (DPC92), η περιοχή αυτή καταργήθηκε και αναγράφηκε ότι εντός 6 μηνών πρέπει να επανακαθοριστεί. Εχουν παρέλθει ήδη 18 χρόνια και ακόμα η περιοχή δεν έχει καθοριστεί ώστε να προστατεύονται τα ελληνικά νησιά σε ΝΑΤΟϊκό πλαίσιο…

 

Aναρτημένο στο strategy-geopolitics

Ο κύκλος των χαμένων λαμογιών

Αναρτημένο στο peopleinaction.wordpress.com

Η κρίση ως ευκαιρία … καταγραφής των ειδών !

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ 1^η : ΛΑΜΟΓΙΑ KNOW HOW

Mια τράπεζα αγοράζει ομόλογα ενός κράτους και ασφαλίζει το ποσό που έδωσε για την αγορά τους σε άλλη τράπεζα, η οποία υποχρεώνεται να πληρώσει στην περίπτωση που το κράτος οδηγηθεί σε πτώχευση και φθάσει σε σημείο να μην μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη του. Προφανώς όσο πιο αβέβαιη είναι η οικονομική κατάσταση της χώρας τόσο πιο υψηλά θα είναι τα επιτόκια που θα ζητήσει η τράπεζα για να διασφαλίσει το χρέος. Το οικονομικό προϊόν ονομάζεται CDS (Credit Default Swap) και οι τρεις τραπεζικοί κολοσσοί που ελέγχουν το 75% της παγκόσμιας αγοράς των CDS είναι η γερμανική Deutche Bank και οι αμερικανικοί Goldman Sachs και J.P. Morgan.

Τον περασμένο Γενάρη, 10 μέρες πριν η Ελλάδα βρει αγοραστές για το πενταετές ομόλογό της, η Deutche Bank εξέδωσε μια αναφορά για την Ελληνική Οικονομία η οποία καταδείκνυε την μιζέρια της και το ενδεχόμενο κατάρρευσής της.

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1766723

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1096015&lngDtrID=251

Αμέσως μετά από αυτό το τμήμα των CDS της Deutche Bank κινητοποιείται και απαιτεί πολύ υψηλότερα επιτόκια για το Ελληνικό χρέος αφού όπως λέει η χώρα βρίσκεται σε επικίνδυνη θέση (σύμφωνα με την δική της αναφορά!).

Τα διεθνή ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εθελοτυφλίας ή Εξαθλίωσης) πάντα σε αγαστή αρμονία με το ζωικό βασίλειο, αναπαράγουν παπαγαλίζοντας τις φωνές των σπεκουλαδόρων που ουρλιάζουν ότι η Ελληνική οικονομία υποχωρεί τρομοκρατώντας με τον τρόπο αυτό το ανυποψίαστο κοινό. Οι γνωρίζοντες κατανοούν ότι η Ελλάδα έγινε στόχος και οδηγείται σε οικονομική κρίση.

Στην συνέχεια η Deutche Bank με την Goldman Sacs αναλαμβάνουν να προωθήσουν τα Ελληνικά Ομόλογα. Και η Ελλάδα προσφεύγει για δανεισμό σε αυτούς που την υποτίμησαν οι οποίοι τώρα ετοιμάζονται για τον επόμενο γύρο προετοιμάζοντας το σκηνικό για ακόμα μεγαλύτερες τιμές φυσικά!!

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ 2η : ΛΑΜΟΓΙΑ ΘΕΣΜΙΚΑ

Κάθε χρόνο πληρώνουμε 420-450 εκατομμύρια ευρώ για εισαγωγή κρέατος και γάλακτος σε κάθε μια από τις Γερμανία, Ολλανδία, Γαλλία και 80 εκατομμύρια ευρώ για εισαγωγές τσιγάρων και πούρων από την Γερμανία.

Ταυτόχρονα δανειζόμαστε από την Γερμανία για να καταναλώσουμε τα προϊόντα που μας πουλάει!! Βάλε και αυτοκίνητα, ανταλλακτικά, ηλεκτρικές συσκευές, υποβρύχια που έχουν «πάρει σασί» κ.ά. και θα καταλάβεις πόσα χρήματα φεύγουν από την οικονομία μας και κατευθύνονται στις δικές τους!

Εάν σταματήσουμε να αγοράζουμε κρέας τότε εκτιμάται ότι 25.000 άτομα (στις τρεις παραπάνω χώρες) θα χάσουν την δουλειά τους. Λάβετε υπ’ όψιν σας ότι το κρέας μας το πουλάνε με 3-4.000 ευρώ τον τόνο την στιγμή που σε Αργεντινή, Ρουμανία, Βουλγαρία κοστίζει γύρω στα 1.200 ευρώ ο τόνος.

Εισάγουμε το 70% της κατανάλωσής μας σε κρέας και το 50% σε γάλα.

http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=138582

Στην αλιεία, στην γεωργία και την δασοκομία απασχολείται πλέον μόνο το 12% του πληθυσμού μας. Όλα τα προηγούμενα χρόνια η αντι-αγροτική πολιτική της ΕΟΚ (επιδότηση για κατάληξη των προϊόντων μας στις χωματερές) και οι συμφωνίες που δεχθήκαμε για τα πλαφόν στην παραγωγή μας (και τις εξαγωγές μας) οδήγησαν τον πληθυσμό στο προλεταριάτο του παρασιτισμού : άνεργοι, γκαρσόνια, πωλητές, αεριτζήδες κ.ά.

Η πολιτική των χωρίς έλεγχο παροχής επιδοτήσεων (χωρίς καν να προβλεφθεί με νόμο η επανεπένδυση των κερδών στην Ελλάδα) οδήγησε στην μοναδική ανάπτυξη που γνώρισε ημέρες ανθηρές στην Ελλάδα … στην ανάπτυξη της λογικής του εύκολου κέρδους και της αρπαχτής!

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ 3η : ΛΑΜΟΓΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Σε αυτή την κατηγορία εντάσσω τους εν Ελλάδι καταναλωτές -και δεν λέω Έλληνες καταναλωτές διότι η διαπίστωση που κάνω αφορά και τους μετανάστες συμπολίτες μου- αφού κανείς ως καταναλωτής δεν έχει ακόμα καταλάβει ότι όσοι ζούμε και εργαζόμαστε στην Ελλάδα, μας συμφέρει να στηρίζουμε τα Ελληνικά προϊόντα (που παράγονται εδώ από ελληνικά χέρια και από χέρια μεταναστών).

Καλό είναι να δίνουμε που και που ένα μαθηματάκι σε όσους μας παραπλανούν λέγοντάς μας ότι είμαστε τεμπέληδες και απατεώνες προσπαθώντας να κρύψουν το γεγονός ότι στην ουσία είμαστε οι ηλίθιοι που στηρίζουν τις δικές τους οικονομίες (και εσχάτως μέσω της “μαφίας” των Funds θέλουν να δουλεύουμε και για την στήριξη των ασφαλιστικών τους προγραμμάτων).

Το τελευταίο δίμηνο έπιασα τον εαυτό μου -όλες τις φορές που πήγα super market- να ψάχνω μανιωδώς τις ετικέτες για να βρω το «παρασκευάζεται – συσκευάζεται στην Ελλάδα» (άσε που άμα έβλεπα την ετικέτα αυτή αλλά παράλληλα έβλεπα και συμπλήρωση «με γάλα της ΕΕ» ΔΕΝ το αγόραζα αφού ήθελα να είναι εξ ολοκλήρου ελληνικό).

Επειδή λοιπόν δεν είναι και πολλά τα Ελληνικά προϊόντα -όπως διαπιστώνω- ψάχνω μανιωδώς καταστήματα Ελληνικών συνεταιρισμών για κάνω τις αγορές μου και από εκεί. Αν γνωρίζετε που βρίσκονται στην Αθήνα στείλτε μου email για να αρχίσω να ψωνίζω και από εκεί. Και δεν το συζητάω… σε κάτι καταστήματα συμφερόντων χωρών που μας χτυπούν αλύπητα ούτε απέξω δεν περνάω πλέον και ο μόνος τρόπος να αλλάξω γνώμη είναι να προσλάβουν σε ΟΛΕΣ τις θέσεις πολίτες που ζουν και φορολογούνται στην Ελλάδα με κατώτερο μισθό 2.500 Ευρώ καθαρά και να υποχρεώνονται να επανεπενδύουν ΟΛΑ τα κέρδη τους στην Ελλάδα …

Και για ρούχα και παπούτσια δεν το συζητώ. ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΑ πλέον και αυτό αποτελεί την δράση μου ενάντια στα κάθε λογής λαμόγια..

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ :

Τα λαμόγια του know how προκειμένου να κρύψουν ότι αυτό που θέλουν είναι υπάκουα γουρουνάκια  που δουλεύουν για να συνεχίζουν να στηρίζουν την οικονομία τους δρουν έξυπνα προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους. Τα θεσμικά λαμόγια συναινούν διαχρονικά στις απαιτούμενες αλλαγές και διαμορφώνουν ένα περιβάλλον βίαιης αστικοποίησης και απρογραμμάτιστης ανάπτυξης η καθόλου ανάπτυξης ξεπουλώντας εθνική περιουσία π.χ. ΟΤΕ και τα κακόμοιρα χαζά γουρουνάκια γίνονται λαμόγια ευκαιρίας που προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στην ακρίβεια απεμπολώντας το αύριο των παιδιών τους και το καλύτερο δικό τους τώρα…

Th.S.

Πολυκεντρισμός, Πολιτιστική ηγεμονία, Ανταρτοπόλεμος

Από dumptyhumpty

“Οι Ρωμαίοι της Κωνσταντινούπολης επινόησαν μια νέα στρατηγική, το απόλυτο δόγμα της οποίας ήταν ότι οι απειλές αντιμετωπίζονται με τη διπλωματία. Αυτό μεταφράζεται σε κάτι το εξαιρετικά απλό: αν ο εχθρός σού επιτίθεται ή σε απειλεί, τότε πρέπει να ψάξεις για κάποιον άλλον εχθρό, ο οποίος θα είναι σε θέση να απειλήσει ή και να επιτεθεί στον πρώτο.“

“Βεβαίως. Ηταν μια σπουδαία αλλαγή στρατηγικής. Βασιζόταν στη μεγάλη ικανότητα που επέδειξαν οι Βυζαντινοί στη δημιουργία, τη συντήρηση και την αξιοποίηση ενός πολύ αποτελεσματικού δικτύου πληροφοριών – σήμερα θα λέγαμε intellingence. Η λειτουργία ενός τέτοιου δικτύου απαιτούσε την ύπαρξη μιας ιθύνουσας ελίτ με βαθιά παιδεία, που ήταν σε θέση να χειριστεί, να αξιολογήσει και να αξιοποιήσει τις πληροφορίες κατά τη διπλωματική δραστηριότητά της. Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας είχε στη διάθεσή του μια μορφωμένη ελίτ που μπορούσε να κάνει μακρινά ταξίδια, να επισκεφθεί ξένες χώρες, να καταλάβει ποια είναι η πολιτική κατάσταση εκεί και να αναλύσει ενδεχόμενους κινδύνους. Και, βεβαίως, να συντάξει σωστές και ακριβείς αναφορές. Με αυτόν τον τρόπο, επί παραδείγματι, το έτος 550 οι κυβερνώντες στην Κωνσταντινούπολη ήταν οι μόνοι που γνώριζαν πολύ καλά τι συνέβαινε στην κεντρική Ασία. Ολα αυτά δεν θα ήταν εφικτά, αν δεν υπήρχε ως υπόβαθρο η ελληνική και ελληνιστική παιδεία, την οποία η άρχουσα τάξη στο Βυζάντιο διαφύλαξε και καλλιέργησε με μεγάλη αγάπη.“

“Οι Βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν τις ένοπλες δυνάμεις τους μόνο για να χειριστούν την απειλή, να καθυστερήσουν τους εισβολείς, να ανακόψουν την προέλασή τους ή για να ενισχύσουν τους νέους συμμάχους. Σε αντίθεση με τους Ρωμαίους, δεν έριχναν τον στρατό τους στην αποφασιστική μάχη, εκείνη που ενδεχομένως να έκρινε την έκβαση του πολέμου. Οι Βυζαντινοί απέφευγαν συστηματικά τις κατά μέτωπον συγκρούσεις. Προτιμούσαν πάντα να μάχονται μέσω τρίτων και μόνον όταν αυτό δεν ήταν δυνατόν, εφάρμοζαν μια τακτική ανταρτοπολέμου, για να φθείρουν και να εξαντλήσουν τους εισβολείς.”

Έντουαρτ Λούτβακ, Συνέντευξη στον Δ. Δεληολάνη, Κυριακάτικη Καθημερινή 28/03/10

Αν μη τι άλλο, οι βυζαντινοί Έλληνες είχαν κοινή λογική και ένστικτο επιβίωσης. Όντας στο σταυροδρόμι μεταξύ Δύσης και Ανατολής, Βορρά και Νότου, όντας στο επίκεντρο κολοσσιαίων πληθυσμιακών μετακινήσεων, εισβολών και εποικισμών, που μετέβαλαν καθοριστικά τον παγκόσμιο χάρτη, έκατσαν και διαμόρφωσαν μια διεθνή στρατηγική, βαθιά διαποτισμένη από έναν αυθεντικό, διττό, ρεαλισμό. Ρεαλισμό ως προς τις συνθήκες που αντιμετώπιζε –έμφαση στην διπλωματία και την “μαλακή δύναμη” αντί για την ισχύ (ναι, οι Βυζαντινοί είχαν εξαιρετική συναίσθηση αυτού που πολλούς αιώνες αργότερα ο Γκράμσι αποκάλεσε ηγεμονία), και ανταρτοπόλεμο έναντι απειλών που ήταν αμιγώς ασύμμετρες– αλλά και ρεαλισμό ως προς την επίγνωση του πλούτου που ενυπάρχει στον ελληνικό τρόπο και της κατάλληλης αξιοποίησής του.

Πολυκεντρισμός, Πολιτιστική ηγεμονία, Ανταρτοπόλεμος (ασύμμετρη οργάνωση των στρατιωτικών δυνάμεων). Στοιχεία που κομίζει το βυζαντινό παρελθόν για την οικοδόμηση ενός εναλλακτικού δόγματος εξωτερικής πολιτικής. Εναλλακτικός ως προς τον κυρίαρχο, παρασιτικό, που μας έχουν επιβάλει οι άρχουσες τάξεις: αυτού του ‘κράτους-πελάτη’ των μεγάλων Δυτικών δυνάμεων, που έχει εκμηδενίζει την διεθνή του αυθυπαρξία, και που έχει μεταβάλει το στράτευμα σε πεδίο πελατειακής πολιτικής και άθυρμα στα χέρια των αμερικανικών και των γερμανικών πολεμικών βιομηχανιών.

Ένα εναλλακτικό δόγμα, που πατάει στέρεα τόσο στην ελληνική ιστορία και παράδοση –κι άρα λαμβάνει υπόψη όλες τις γεωπολιτικές ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν τον ευρύτερο Βαλκανικό χώρο, όσο και απαντάει στις πιο σύγχρονες και αποτελεσματικές τακτικές των μικρών και των αδυνάμων. Όντως, αν μελετήσει κανείς τους όρους της επικράτησης της Χεζμπολά έναντι της υπερεξελιγμένης και πανίσχυρης πολεμικής μηχανής του Ισραήλ, θα συναντήσει πολλές και θεμελιώδεις αναλογιές…

Τα πανεπιστήμια, και ιδιαίτερα οι σχολές των διεθνών σχέσεων και της πολιτικής επιστήμης, αν δεν θέλουν αν παραμείνουν θλιβερά μίσθαρνα όργανα της αποικιοκρατίας και των παρασιτικών αρχουσών τάξεων που έχουν βουλιάξει τον τόπο μας στα όρια της επιβίωσης και της ανεξαρτησίας του, θα πρέπει να αναδιοργανωθούν προς την κατεύθυνση της ανάδειξης και της αποκατάστασης αυτών των εναλλακτικών κατευθύνσεων. Και μπορούν να προσεγγίσουν αυτό το στοίχημα τόσο από τη θεωρητική σκοπιά του “επιστημονικού παραδείγματος” (ποιά θα ήταν η “ελληνική συμβολή” στις διεθνείς σχέσεις;), όσο και από την ενεργητική, πρακτική σκοπιά μιας παιδείας των “φιλοσόφων που δεν επιθυμούν μόνο να κατανοήσουν τον κόσμο και να τον αλλάξουν”, δηλαδή από την σκοπιά ενός πανεπιστημίου που να υπηρετεί τον αγώνα του λαού και του τόπου για ελευθερία και ζωή, σ’ έναν ασταθή, πολυπολικό και ταραγμένο κόσμο.

«Η κατάρα των Παπανδρέου»

του Τζ. Πέτρας – Αρδην Φ.62

Ο Τζ. Πέτρας γράφει για τη δυναστεία της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας

Κόλαφος για την οικογένεια των Παπανδρέου είναι ένα άρθρο που έγραψε ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Μπίνχαμπτον, και παγκοσμίου φήμης μαχητικός διανοούμενος της αντιπαγκοσμιοποίησης, Τζέιμς Πέτρας. Βλέπετε, ο άνθρωπος γνωρίζει από πρώτο χέρι το ποιόν της ελληνικής «σοσιαλιστικής δυναστείας», καθώς υπήρξε άτυπος σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου κατά την περίοδο 1981-1984, όπου αποχώρησε καταγγέλλοντας τον κλεπτοκρατικό χαρακτήρα της αλλαγής.

Ξ εκινάει με τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον ρόλο του κατά την απελευθέρωση του 1944, τις σχέσεις του με τους Άγγλους και την εμπλοκή του στα Δεκεμβριανά: «Με πενιχρή υποστήριξη στο εσωτερικό της χώρας, ο Γεώργιος Παπανδρέου διορίστηκε από τα αυτοκρατορικά βρετανικά αεροπλάνα και τα τανκς, αλλά και από την εξόριστη μοναρχία. Ως πρωθυπουργός, προώθησε τον αφοπλισμό της αντίστασης και υποστήριξε τη βρετανική στρατιωτική εμπλοκή στα Δεκεμβριανά. Επέβλεψε δε τη στρατολόγηση αρκετών πρώην συνεργατών των ναζί και μοναρχικών, οι οποίοι χρηματοδοτήθηκαν, εξοπλίστηκαν και τελούσαν υπό τις εντολές των Βρετανών, κι αργότερα των Αμερικανών στρατηγών». Για τον Τζ. Πέτρας, ο Γεώργιος Παπανδρέου λειτούργησε ως ο λύκος της ξενοκρατίας με τη σοσιαλίζουσα προβιά, κατά τα κρίσιμα εκείνα χρόνια της πτώσης, από το έπος της αντίστασης, στο σκοτάδι του εμφυλίου και στην εκ νέου υποδούλωση της χώρας στον ξένο παράγοντα.
Εκεί όμως που είναι πραγματικά απολαυστικός, είναι στις αναφορές του για τον Ανδρέα Παπανδρέου: «Οι συνδυασμένες ψήφοι του Κομμουνιστικού και του Σοσιαλιστικού Κόμματος κυμαίνονταν στο 60%, δίνοντας μια ξεκάθαρη πλειοψηφία για την αλλαγή της κοινωνίας και της οικονομίας. Επιπλέον, το πρόγραμμα του Ανδρέα Παπανδρέου υποσχόταν κοινωνικοποίηση της οικονομίας, εκσυγχρονισμό της υπαίθρου και αμφισβήτηση της αποικιακής κυριαρχίας. [ ]. Δεδομένης της απομόνωσης, της ηθικής κατάπτωσης και της παρακμής της δεξιάς, η πολιτική αντιπολίτευση ήταν ελάχιστη, ενώ με δεδομένα τα χρέη των εταιρειών προς το κράτος, η κυβέρνηση της αλλαγής δεν χρειαζόταν καν να ζητήσει την κοινοβουλευτική νομιμοποίηση για τις εθνικοποιήσεις: μπορούσε μόνον να ζητήσει την αποπληρωμή των χρεών… [ ].
Αλλά ο Παπανδρέου απέρριψε αυτή την επιλογή του μετασχηματισμού του καπιταλιστικού συστήματος. Προσέφερε νέα δάνεια, διέγραψε τα χρέη και ευνόησε την εκποίησή τους στους ξένους. Εκείνη την εποχή ήμουν σύμβουλος του Παπανδρέου. Όταν τον ρώτησα γιατί δεν κοινωνικοποίησε τις χρεοκοπημένες εταιρείες, μου απάντησε ότι εξαιτίας της κρίσης, δεν έχει καιρό να μετασχηματίσει την οικονομία∙ θα πρέπει να περιμένει ώστε να σταθεί πρώτα η οικονομία στα πόδια της. Όταν του απάντησα ότι εξελέγη για να αλλάξει το σύστημα, ακριβώς επειδή αυτό ήταν σε κρίση, [ ] εκείνος απάντησε ότι η οικονομία είναι πολύ αδύνατη για να αντέξει ένα σοσιαλιστικό καθεστώς ενώ πρόσθεσε ότι εργατική τάξη ενδιαφέρεται μόνον για την κατανάλωση και όχι στο να επενδύσει στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας.
Στην πράξη, ο Παπανδρέου απεκατέστησε τον καπιταλισμό, κι ας ήταν ετοιμοθάνατος, αυξάνοντας το δημόσιο χρέος. Κατά την πρώτη τετραετία, το 80% του κόσμου ήταν υπέρ του να κλείσουν οι βάσεις. Ο Παπανδρέου τις διατήρησε, με υποσχέσεις της “δημαγωγίας του μπαλκονιού”, ότι θα δράσει στο μέλλον. Αργότερα, κι ενώ ψηφίστηκε για να θέσει την Ελλάδα εκτός ΝΑΤΟ, αυτός μετεστράφη προωθώντας την “κριτική από τα μέσα”. Το ίδιο έκανε και με την ΕΟΚ, ενώ χρησιμοποίησε την οικονομική βοήθεια για να εξαγοράσει ψήφους μέσα από τις επιδοτήσεις στους αγρότες και τους εργάτες, και μεγάλες φοροαπαλλαγές για τις ελίτ.
Ενώ ο Ανδρέας αποκήρυσσε το ΝΑΤΟ ενώπιον μαζικών συγκεντρώσεων, είχε εβδομαδιαίες συναντήσεις με τον Αμερικάνο πρέσβη, όπου ομολογούσε την προσήλωσή του στη στρατιωτική συμμαχία… Κατά την διάρκεια των πρώτων χρόνων της διακυβέρνησής του, εγώ, ως άτυπος σύμβουλός του, έφευγα από την πίσω πόρτα του σπιτιού του στο Καστρί, ενώ από μπροστά έμπαινε ο Αμερικάνος πρέσβης. Μετά από λίγο, συνειδητοποίησα ότι ο Ανδρέας δανειζόταν αριστερόστροφες κριτικές για να δικαιολογήσει δεξιόστροφες πολιτικές. Μια πρακτική για την οποία εξελίχθηκε σε βιρτουόζο της… εξαπάτησης. [ ]. Πρόσφατα, ένας αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ μου είπε ότι προτιμά τον Γεώργιο Παπανδρέου τον νεώτερο από τον πατέρα του: Προωθεί τις ίδιες πολιτικές, μου είπε, χωρίς τη δημαγωγία του πατέρα του…»
Όσο για τον GAP τον νεώτερο, ο Πέτρας λέει ότι ακολούθησε τα διδάγματα του πατέρα του κατά την προεκλογική εκστρατεία, υποσχόμενος παροχές και τη διάσωση του κράτους πρόνοιας, μόνο και μόνο για να παραδώσει την χώρα έρμαιο στους ευρωκράτες και του τραπεζίτες, αφότου βγήκε στην κυβέρνηση: «Ο Παπανδρέου παρέδωσε την ελληνική κυριαρχία και τη διακυβέρνηση στα χέρια της Μέρκελ, του Σαρκοζί, του Ομπάμα και του ΔΝΤ. Αυτοί διέταξαν τα πιο δρακόντεια μέτρα στην πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία. Οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι διαμορφωτές της πολιτικής, βρίσκοντας έναν πειθήνιο υποτελή στο πρόσωπο του Παπανδρέου, επέμειναν σε πολλούς γύρους περικοπών, υποβαθμίζοντας την ποιότητα ζωής των Ελλήνων σε επίπεδα πριν του 1980».
Στην κατακλείδα, ο Πέτρας σημειώνει: «Η πολιτική ιστορία της οικογένειας των Παπανδρέου είναι μια ελληνική φαρσοκωμωδία, η τραγωδία ενός λαού που πολέμησε ενάντια στους ναζί και τους συνεργάτες του, μόνο και μόνο για να καταδιωχθεί από τους νέους Αμερικανοβρετανούς κηδεμόνες. Η ηρωική εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου (1973), που κατέληξε σε έναν ψευδο-λαϊκιστή δημαγωγό (τον Ανδρέα Παπανδρέου), ο οποίος υποσχέθηκε δημοκρατικό σοσιαλισμό και κατέληξε στην κοινωνικοποίηση των χρεών που άφησαν οι κλεπτοκράτες. Και τώρα ο τελευταίος της σειράς των ιμπεριαλιστών-συκοφαντών (ο Γεώργιος Παπανδρέου), ο οποίος υποσχέθηκε προοδευτικές αλλαγές και επέβαλε αντιδραστικές πολιτικές, παραδίδοντας τα κλειδιά της εξουσίας στους εξωτερικούς δυνάστες»…
Τα αποσπάσματα πάρθηκαν από το άρθρο του Τζέιμς Πέτρας, «Η κατάρα των τριών γενεών Παπανδρέου», που δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική σελίδα του Voltairenet (voltairenet.org).

Αργεντινή 2001 Ελλάδα 2010

Δείτε ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ του Αυγερόπουλου για τον “EΞΑΝΤΑ” γυρισμένο το 2002 που περιγράφει τα γεγονότα της Αργεντινής. Δείτε τα “κατορθώματα” του ΔΝΤ και των συνταγών του και πώς κατάντησε μία χώρα που ήταν η 5η οικονομία στον κόσμο! Δείτε  πώς γίνονται οι κομπίνες εις βάρος των λαών! Και φυσικά τα πράγματα στην Αργεντινή άλλαξαν όταν ο λαός πήρε τα πράγματα στα χέρια του και αντέδρασε δυναμικά…

http://antipera-oxthi-culture.blogspot.com/2010/04/2001-2010_13.html

Αναρτημένο στο antipera-oxthi-culture.blogspot.com

Κουίζ ιστορίας απο τον «Αντιφωνητή»

 

1) Στίς 1 Ἀπριλίου 1955 ξεκινᾶ ὁ ἀγώνας τῆς ΕΟΚΑ στήν Κύπρο γιά τήν ἀποτίναξη τῆς βρετανικῆς ἀποικιοκρατίας καί τήν Ἕνωση μέ τήν Ἑλλάδα. Σήμερα, 55 χρόνια μετά, πεῖτε μου ἕναν λόγο γιά τόν ὁποῖο πρέπει νά ἑνωθεῖ ἡ Μεγαλόνησος μέ τήν ἀποκαλούμενη ἑλληνική δημοκρατία.

Α)

 

Λόγοι ἀσφαλείας τοῦ νησιοῦΒ)

Λόγοι φυλετικοί – ἱστορικοίΓ)

Οὐδείς λόγος συντρέχει, θέλετε νά πᾶμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες ἄπατα;Δ)

Πλάκα κάνετε; Τί σχέση ἔχουν οἱ Κύπριοι μέ τούς Ἕλληνες;2) Στίς 3 Ἀπριλίου 1770 γεννιέται στό Ραμαβούνι Μεσσηνίας ὁ Θεό-δωρος Κολοκοτρώνης. Ἀπό τήν περίφημη ὁμιλία του στήν Πνύκα (1838) πρός τούς νέους τῆς Ἀθήνας εἶναι τό κάτωθι ἀπόσπασμα:

«

 

Ἦλθαν μερικοί καί ἠθέλησαν νά γένουν μπαρμπέρηδες εἰς τοῦ κασίδη τό κεφάλι. Μᾶς πονοῦσε τό μπαρμπέρισμά τους. Μά τί νά κάμαμε; Εἴχαμε κι αὐτουνῶν τήν ἀνάγκη. Ἀπό τότε ἤρχισεν ἡ διχόνοια καί ἐχάθη ἡ πρώτη προθυμία καί ὁμόνοια.» Ποιούς ἐννοοῦσε ἄραγε;Α)

Τούς κομμουνιστάςΒ)

Τούς παλαιοεθνικιστέςΓ)

Τούς παπάδεςΔ)

Τούς πολιτικούς τσάτσους τῆς Δύσης3) Στίς 4 Ἀπριλίου 1919 τό θωρηκτό Ἀβέρωφ εἰσέρχεται θριαμβευτικά στό λιμάνι τῆς Σμύρνης καί στήν προκυμαία τό ὑποδέχονται 50.000 Ἕλληνες. Τόν προηγούμενο χρόνο εἶχε ὑψώσει τήν ἑλληνική σημαία…

Α)

Στήν ΚωνσταντινούποληΒ)

Στήν ὈδησσόΓ)

Στή ΣιγκαπούρηΔ)

Στό Οὐλάν Μπατόρ4) Στίς 6 Ἀπριλίου 885 πεθαίνει στά 70 του ὁ Ἅγιος Μεθόδιος, μοναχός ἀπό τή Θεσσαλονίκη, πού μαζί μέ τόν ἀδελφό του Κύριλλο ἐκχριστιάνισαν τούς Σλά-βους καί δημιούργησαν τό ἀλφάβητό τους. Πρίν τήν ἱεραποστολή ἦταν διοι-κητής τῆς Θεσσαλίας καί μοναχός στόν Ὄλυμπο, ἐνῶ ὅταν πέθανε ἦταν …..

Α)

Ἐπίσκοπος ΘεσσαλονίκηςΒ)

Ἐπίσκοπος ΣλαβομακεδονίαςΓ)

Ἐπίσκοπος ΜοραβίαςΔ)

Ἐπίσκοπος ὀφσόρ5) Στίς 10 Ἀπριλίου 1826 οἱ «Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι» τοῦ Μεσολογγίου πραγμα-τοποιοῦν τήν ἡρωική ἔξοδο. Μεταξύ ἐκείνων πού ἔμειναν στήν μαρτυρική πόλη, ὁ […………..] ἀνατινάζει τήν μπα-ρουταποθήκη.

Α)

Κωνσταντῖνος ΓιαμπουδάκηςΒ)

Μοναχός ΣαμουήλΓ)

Χρῆστος ΚαψάληςΔ)

Ριχάρδος Σωμερίτης6) Στίς 12 Ἀπριλίου 1204 οἱ λατίνοι καταλαμβάνουν καί διαγουμίζουν τήν Κωνσταντινούπολη, καθιστώ-ντας την ἀνίκανη νά ἀντισταθεῖ πιά στά τουρκικά στίφη. Μιά Ἅλωση πού ποτέ δέν ἀναδείχτηκε στήν Ἑλλάδα, μήν τυχόν καί ἀντιληφθεῖ ὁ Ἕλληνας τόν διμέτωπο ἀγώνα πού διεξάγει χίλια χρόνια τώρα γιά τήν ἐπιβίωσή του. Ὀκτώ αἰ-ῶνες ἀργότερα, ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος ὁ Β’ ἐξέφρασε τή λύπη του γιά τά αἴσχη τῶν Σταυροφόρων, οἱ ὁποῖοι «ἐστράφησαν ἐναντίον τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν», ὅπως ἀνέφερε τό 2001 σέ ἐπιστολή του πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Τί σημαίνει ἡ ἀπολογία τοῦ Πάπα στήν ἑλλαδική Ἐκκλησία;

Α)

Ὅτι ἀποδέχεται τήν ἑλληνικότητα τῆς μεσαιωνικῆς μας ΑὐτοκρατορίαςΒ)

Ὅτι δέν διαβάζει ΧομπσμπάουμΓ)

Ὅτι εἶναι σύμμαχος τοῦ ἑλληνικοῦ ἐθνικισμοῦΔ)

Ὅτι μπερδεύτηκε ὁ γεροξεκούτηςΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ:

1Γ, 2Δ, 3Α, 4Γ, 5Γ, 6Α

ΕΦΗΜ. ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ 1/4/10

 

Ἡ Θράκη κατά τήν Ἐθνεγερσία

εφημερ. Αντιφωνητής 1/4/10

(…) Ἡ Θράκη, ἡ ἱστορική Θράκη, ἡ ὁποία καταλαμβάνει τήν Ἀνατολική, τή Δυτική καί τή Βόρεια Θράκη ἤ ἄλλως Ἀνατολική Ρωμυλία, ἦταν χῶρος ὅπου ἐπί δεκάδες αἰῶνες ἀνθοῦσαν καί συμπορεύονταν ρωμιοσύνη καί ὀρθοδοξία. Ἀκόμα καί ὑπό τουρκική κατοχή, ἡ παιδεία, τό ἐμπόριο, οἱ συντεχνίες, οἱ ἀδελφότητες τῶν Ἑλλήνων τῆς Θράκης, δέν εἶχαν ὅμοιό τους στόν ἀπανταχοῦ Ἑλληνισμό. Ὅμως, ἡ μορφολογία τοῦ ἐδάφους της, οἱ ἀπέραντες πεδιάδες της, ἡ ἔλλειψη μεγάλων ὀρεινῶν ὄγκων, τήν ἔκαναν εὔκολα προσβάσιμη στά ἐχθρικά στρατεύματα. Ἡ γειτνίασή της μέ τήν Κωνσταντινούπολη πού ἄλλοτε τῆς ἦταν εὐλογία, ἐπί τουρκοκρατίας ἦταν πηγή προβλημάτων. Στή Θράκη διατηροῦσαν οἱ κατακτητές μεγάλο ὄγκο ἑτοιμοπόλεμου στρατοῦ γιά πολιτικούς καί στρατιωτικούς λόγους. Τό ἔδαφός της βρισκόταν ὑπό τή διαρκή ἐπιτήρηση τοῦ ἑκάστοτε σουλτάνου. Κατά συνέπεια, ὁποιαδήποτε προσπάθεια ἀντίστασης στόν Τοῦρκο κατακτητή ἦταν καταδικασμένη ἐκ τῶν προτέρων. Αὐτοί ἦταν καί οἱ βασικότεροι λόγοι γιά τούς ὁποίους, τουλάχιστον στήν Ἀνατολική Θράκη, δέν ἀναπτύχθηκε κλεφτουριά σέ μεγάλη έκταση, μέ κάποιες ὅμως λαμπρές ἐξαιρέσεις , μία ἀπό τίς ὁποῖες ἀφορᾶ τή γενέτειρά μας Τυρολόη Ἀνατολικῆς Θράκης καί παρουσιάζουμε παρακάτω.

Κωστῆς Ἰγνάτογλου ἤ Τσανταλῆς

Ἡ κωμόπολη Τσαντώ, ἡ γνωστή στούς παλαιότερους ὡς Τζιντώ, τῆς ἐπαρχίας Σηλυβρίας-Τυρολόης Ἀνατολικῆς Θράκης, εἶναι ἡ γενέτειρα καί τροφός τοῦ μετέπειτα ὁπλαρχηγοῦ τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, τοῦ Καπετάν Κωστῆ Ἰγνάτογλου τοῦ Τσάνταλη ἤ Τσανταλῆ.

Ὁ Κωστῆς γεννήθηκε στήν κωμόπολη Τσαντώ γύρω στά 1821 ἀπό φτωχή ἀγροτική οἰκογένεια. Λίγα γράμματα ἔμαθε στό σχολεῖο καί ὕστερα, πολύ νέος βγῆκε στή βιοπάλη. Ἀπό μικρός ἐργαζόταν ὁδηγώντας κάρα. Κάποτε, ἔφηβος, χρειάστηκε νά πεταλώσει τό ἄλογο τοῦ κάρου του. Τήν ὥρα λοιπόν πού ὁ πεταλωτής ἐργαζόταν πάνω στό ζῶο τοῦ Κωστῆ, ἔρχεται κάποιος Τοῦρκος, «ὁ ὁποῖος τόν ἠνάγκασε μέ ὕβρεις βαρείας νά σηκώσῃ τόν ἵππον τοῦ γκιαβούρη, καί νά πεταλώσῃ τόν ἰδικόν του» . Ἡ καρδιά ὅμως τοῦ Κωστῆ ἦταν ἤδη «φουσκωμένη» ἀπό τούς πολλούς ἐξευτελισμούς καί τίς ταπεινώσεις πού ἔβλεπε καθημερινά νά γίνονται εἰς βάρος τῶν Ρωμιῶν ἀπό τούς Τούρκους εἰσβολεῖς. Ἀκολούθησε μεταξύ τους πάλη κατά τήν ὁποία ὁ Κωστῆς σκότωσε τόν Τοῦρκο. Μετά ἀπό αὐτό τό περιστατικό, ὁ Κωστῆς φεύγει μέ κατεύθυνση βορειοανατολική, ὅπου βρίσκει καταφύγιο στά ὄρη τῆς Στράντζας (Μικρός Αἶμος), κοντά στή Μαύρη Θάλασσα. Ἐκεῖ συγκροτεῖ ἔνοπλη ὁμάδα Θρακῶν ἀγωνιστῶν καί ξεκινᾶ λυσσώδη ἀγῶνα κατά τῶν Τούρκων.

Τό ἔνοπλο σῶμα τοῦ Κωστῆ Ἰγνάτογλου καταδίωκε συστηματικά Τουρκαλβανούς μεγαλογαιοκτήμονες καί ἀξιωματούχους πού αὐθαιρετοῦσαν εἰς βάρος τῶν φτωχῶν Χριστιανῶν ἀλλά καί Μουσουλμάνων σέ πόλεις καί χωριά τῆς Θράκης. Γιά τήν ἄμυνά τους, οἱ ἀγᾶδες διέθεταν εἰδικά ἔνοπλα σώματα ἀσφαλείας. Πολλά ἦταν τά τουρκικά ἀποσπάσματα τά ὁποῖα ἀποστέλλονταν πρός καταδίωξη τοῦ ἐνόπλου σώματος τοῦ Κωστῆ Ἰγνάτογλου. Ἀπό τά στρατιωτικά αὐτά ἀποσπάσματα, ἄλλα ἀποδεκατίζονταν, ἄλλα τρέπονταν σέ φυγή, ἐνῶ πολλά δέν προωθοῦνταν κἄν πρός συνάντησή τους μέ τό ἔνοπλο σῶμα τοῦ Ἰγνάτογλου. Ἡ σκοπευτική δεινότητα τοῦ Κωστῆ ἔμεινε παροιμιώδης. Οἱ Τοῦρκοι τόν ἀποκαλοῦσαν «Κιουτσιούκ Μοσκόβ», διότι ἔδινε τήν ἐντύπωση Ρώσσου πολεμικοῦ ἀρχηγοῦ, ἐνῶ οἱ Ἕλληνες τόν ὀνόμαζαν «Βοϊβόδα» γιά τήν ἀνδρεία του καί τήν προστασία πού παρεῖχε στόν χειμαζόμενο Ἑλληνισμό τῆς θρακικῆς Μαύρης Θάλασσας.

Ὁ Κωστῆς Ἰγνάτογλου ἔδρασε ἐπί περίπου μία δεκαετία, χωρίς ποτέ νά προβεῖ σέ ληστεῖες καί ἁρπαγές περιουσιῶν, πρᾶγμα πού μαρτυρεῖ τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἤθους του. Λίγο μετά τή λήξη τοῦ Κριμαϊκοῦ Πολέμου, συνελήφθη μέ προδοσία ἀπό τούς Τούρκους. Τόν ὁδήγησαν στή γενέτειρά του Τσαντώ, στήν πλατεία τῆς ὁποίας τόν ἀπαγχόνισαν. Ὁ θρακικός Ἑλληνισμός τόσο τόν ἀγάπησε καί τόν θρήνησε ὥστε «τόν ἔκανε τραγούδι». Μία ἀπό τίς ὡραιότερες παραλλαγές εἶναι ἡ παρακάτω:

Πότε νἀρθῇ ἡ ἄνοιξη, νἀρθῇ τό καλοκαῖρι, Κωστῆ μου

Κωστῆ μου Τσάνταλη.

Νά πρασινίσουν τά βουνά, νά λουλουδίσῃ ὁ κάμπος.

Δόσμε, νενέ μ’ τό χέρι σου, πατέρα τήν εὐχή σου,

καί πές ποὺ δέν μέ γέννησες, καί δέν εἶμαι παιδί σου,

Νά βγάλω τά ποδήματα, νά ποδηθῶ τσαρούχια

Νά πάρω δίπλα τά βουνά καί δίπλα τά Μπαλκάνια

Νά βγάλω κλέφτικα σφυριά, νά μαζωχτοῦν οἱ κλέφτες,

Νά στήσω τό σπαθάκι μου, ποῖος θά τό πηδήσῃ

κεῖνον θά βάλουν βόϊβοδα, κεῖνον θά βάλουν πρῶτο.

Κι’ ἡ μάνα του τόν ἔλεγε καί τόν παρακαλοῦσε:

Κωστῆ ν’ ἀλλάξῃς ὄνομα, Κώστα νά μή σέ λένε,

θά λάβῃς Τούρκου μαχαιριά καί τούρκικο μαρτίνι.

Καί τόν Κωστῆ τόν πιάσανε, πᾶνε νά τόν κρεμάσουν.

Χίλιοι τόν πᾶν ἀπό μπροστά καί τρεῖς χιλιάδες πίσω

Καί ὁ Κωστῆς πηγαίν’ μπροστά, σά μῆλο μαραμένο.

Κι’ ἡ μάνα του τούς ἔλεγε καί τούς παρακαλοῦσε.

Σ’ ὅλες τίς πόλεις τρέξετε, σ’ ὅλους τούς κασαμπᾶδες

μά στ’ Αὐδημιοῦ τόν κασαμπᾶ ἐκεῖ νά μήν τόν πᾶτε:

γιατ’ εἶναι ἡ Ἀγάπη του, γιατ’ εἶναι ἡ Καλή του.

Καί κεῖνοι τόν περάσανε κάτ’ ἀπ’ τά παραθύρια

Κι’ ἐκείνη τόν μιλοῦσε ………………………

―

Ἐσύ ̉σουν τό γιαλδίζι μου, ἐσύ εἶσαι τό γιαλδίζι μ̉̉μήδ’ ἀπό χίλιους πιάνουσαν μηδ’ ἀπό δυό χιλιάδες

καί τώρα πῶς καί πιάσθηκες μέ δυό μέ τρεῖς νομάτους;

―

καί ἦρθαν καί μέ πιάσανε μέ δυό μέ τρεῖς νομάτους.

Μουστάκι μου μπουρμά μπουρμά, φρύδια μου γαϊτανένια

πῶς θά δεχτῆτε τό σκοινί,

Γιά διές σκοινί πά λιγδωθῇ, κλῶνος πού θά ραγίσῃ

ὡς τοῦ Κωστῆ μου τό κλωνί στή μαύρη γῆς θἀγγίξῃ.

Παράλληλα μέ τήν ὁμάδα τοῦ Κωστῆ Ἰγνάτογλου, καί εἰδικά στήν περιοχή τῆς Τσαντῶς – Σηλυβρίας – Τυρολόης, ἔδρασε καί ἡ ἔνοπλη ὁμάδα τοῦ Παπάζογλου. Ἀλλά καί ἄλλες ἔνοπλες ὁμάδες δροῦσαν στήν Ἀνατολική Θράκη. Ἀπό τίς περιοχές τοῦ Διδυμοτείχου ὡς τήν Ἀδριανούπολη δροῦσαν οἱ ὁμάδες τοῦ Καπετάν Καράμπελα καί ἀργότερα τῶν ὁπλαρχηγῶν Βαγγέλη Ματσιάνη καί Λάζου ἐνῶ στά ὄρη τῶν Γανοχώρων οἱ ἔνοπλες ὁμάδες τοῦ Καπετάν Στεφανῆ.

Ἀνάθεμα τά μάτια μου, πού μέ ἀποκοιμίσαν̉̉πα στῆς ὀξειᾶς τόν κλῶνο;Γεωργία Χριστοδούλου-Τερζῆ

πτ. Γαλ. Γλ. & Φιλ., ΑΠΘ

Ὄχι στίς ντομάτες τῆς General Motors!

Πατάτες BASF καί καλαμπόκι Monsanto; Ναί, εἶπε ἡ Εὐρωπαϊκή Ἐπιτροπή καί ἔσπασε μία ἀντίσταση 12 χρόνων στά γενετικῶς τροποποιημένα τρόφιμα. Παρά τή συντριπτική ἀρνηση τῶν Εὐρωπαίων γιά τά τρόφιμα αὐτά, τό διευθυντήριο τῶν Βρυξελλῶν κάνει τή βρώμικη δουλειά τῶν πολυεθνικῶν. Ἐμεῖς πού ὑποτίθεται ὅτι διαφωνοῦμε θά κάνουμε κάτι; Εἶναι γνωστό ὅτι 1.000.000 ὑπογραφές πολιτῶν τῆς Ε.Ε. μποροῦν νά ἀλλάξουν τό τοπίο. Ἄς ὑπογράψουμε λοιπόν τήν διαφωνία μας στήν ἠλεκτρονική διεύθυνσηh􀄴p://www.avaaz.org/en/eu_health_and_biodiversity/?vl καθώς καί εἰδικά ὡς Ἕλληνες ἔχουμε ἄμεσο ζωτικό συμφέρον στήν βιολογική γεωργία πού εἶναι ἡ μοναδική διέξοδος τοῦ ἀγροτικοῦ μας τομέα. Εἶναι δυνατόν νά δεχθοῦμε μία ἀντίθετη πορεία τῶν γεωργικῶν πραγμάτων (καί μάλιστα ἐπί «πράσινης» κυβερνήσεως); Νά συνταχθοῦμε λοιπόν μέ ὅσους ζητοῦν ἀναστολή τῆς κυκλοφορίας τῶν γενετικά μεταλλαγμένων ὀργανισμῶν μέχρι νά διακριβωθοῦν οἱ μακροπρόθεσμες ἐπιπτώσεις τους στήν δημόσια ὑγεία καί στό περιβάλλον.

Αντιφωνητής 1/4/10

ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ

δημοσιεύτηκε στην εφημ. Αντιφωνητής (1/4/10)

Γιά τήν γενναία Τουρκάλα δημοσιογράφο τῆς «Ταράφ», Ἀισέ Χούρ, ἔχουμε ξαναγράψει. Εἶναι ἀπείρως προτιμότερο νά διαβάζει κανείς τήν δική της ἀρθρογραφία της, παρά τούς περισσότερους σαβουρογράφους τῆς Ἀθήνας. Στίς 14/3 λοιπόν, ἡ Ἀισέ δημοσίευσε ἕνα ἐκτενές ἄρθρο, ἱστορικοῦ καί πολιτικοῦ χαρακτήρα, μέ τίτλο «Ἡ ἀνεπίσημη ἱστορία τοῦ Πόντου». Ἐκεῖ βρήκαμε σημαντικές πληροφορίες καί ἐκτιμήσεις γιά πρόσωπα καί πράγματα καί τήν πλήρη μετάφραση τήν ἀνεβάσαμε στήν ἱστοσελίδα μας (www.antifonitis.gr). Ἐδῶ σημειώνουμε μόνο ὅτι κάνει ἀναφορές στήν ἱστορική παρουσία τῶν Ἑλλήνων στόν Πόντο, μιλάει γιά τά βάσανά τους (π.χ. ἀμελέ ταμπουρού, πορεῖες θανάτου…), βρίσκει καλά λόγια γιά τόν ἡγέτη τῶν Ποντίων ἀνταρτῶν Βασίλη Ἀνθόπουλο, δέν κρύβει τήν ἐγκληματική δραστηριότητα τοῦ Τοπάλ Ὀσμάν, μνημονεύει τίς συγκαταβατικές προσπάθειες τοῦ Χρύσανθου Τραπεζοῦντος, κτλ. Καί καταλήγει: «

Εἶναι φανερὸ πὼς οἱ Ρωμιοὶ τοῦ Πόντου πλήρωσαν πικρὸ τίμημα, καθὼς ἔπεσαν θύματα ὀνειροπόλων ἡγετῶν ποὺ παρασύρθηκαν ἀπὸ τὴν ἐθνικιστικὴ ἰδεολογία, ὑποτίμησαν τὴν δύναμη τῶν ἀντιπάλων, παραφούσκωσαν τὴν δική τους δύναμη καὶ τὴν διεθνὴ στήριξη καὶ ἀπέτυχαν συνεχῶς νὰ ὀργανώσουν τὴν κοινότητά τους. Ὅμως τὸ ὅτι ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ποὺ μὲ ἐπικεφαλῆς τοὺς Τούρκους προεστοὺς τῆς Μπάφρας καὶ τοῦ Ἐρζεροὺμ ὑπῆρχαν πολλὲς αὐτόνομες δομές, ποὺ ἡ κεμαλικὴ κίνηση ἦταν ἕνα κίνημα γιὰ δημιουργία ἔθνους – κράτους ἀπὸ μία διαλυμένη αὐτοκρατορία, δὲν ἀποτελεῖ παράδοξο νὰ θέλουν καὶ οἱ Ρωμιοὶ νὰ δημιουργήσουν τὸ δικό τους ἔθνος-κράτος. Δὲν εἶμαι σίγουρη πὼς τὰ μέλη τοῦ Σουηδικοῦ Κοινοβουλίου ξέρουν αὐτὴν τὴν πολύπλοκη ἱστορία, ἀλλὰ γίνεται ἀντιληπτὸ πὼς οἱ μέθοδοι ποὺ ἐφάρμοσε ὁ Τοπὰλ Ὀσμὰν καὶ οἱ ἀντάρτες του γιὰ νὰ καταπνίξουν τὸν Ποντιακὸ ἐθνικισμό, ἐμπίπτουν στὸν ὁρισμὸ τῆς Συνθήκης τῶν Γενοκτονιῶν τοῦ 1948».

ΓΙΟΡΤΗ ΑΓΑΠΗΣ: 25η ΜΑΡΤΙΟΥ – ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ

Δεν γνωρίζω καν τον κ.Βουλευτή,

Επικροτώ όμως το κείμενο του και παρακαλώ να δεχθεί τα συγχαρητήρια μου. Να λοιπόν που «υπάρχουν και βουλευτές στας Αθήνας» [το Αθήνας μεταφορικά , λόγω της έδρας της Βουλής] και πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί με το ίδιο πνεύμα , ανεξάρτητα σε ποιο κόμμα βρίσκονται. Γι αυτό Φίλες και Φίλοι σας το στέλνω. 

Δ.Αλευρομαγειρος

Πριν λίγες μέρες έπιασα συζήτηση με μία παρέα παιδιών. Σχολιαρόπαιδα από αυτά που επισκέπτονται με το δάσκαλό τους το Κοινοβούλιο για εκπαιδευτική εκδρομή. Τους ρώτησα τι γιορτάζουμε στις 25 Μαρτίου και αφού άκουσα τα γνωστά για τον Ευαγγελισμό και την Επανάσταση, ένα κοριτσάκι όλο συστολή, μου είπε κάτι τελείως αναπάντεχο: «Την αγάπη. Στις 25 Μαρτίου γιορτάζουμε την αγάπη. Την αγάπη για την ελευθερία, την αγάπη για την πατρίδα».
Κάπου το άκουσε ή βγήκε από την ψυχή του; Ποιος ξέρει; Το παιδί με την απάντηση του είπε μία μεγάλη αλήθεια. Ο Ελληνισμός δεν είναι μισαλλόδοξος, δεν εκδικείται, δεν μισεί. Οι Έλληνες στις εθνικές εορτές δεν γιορτάζουμε τη συντριβή του αντιπάλου. Γιορτάζουμε την αγάπη μας για την πατρίδα, για την ελευθερία, αγάπη που μας ώθησε να πούμε τα «όχι» και τα «πρέπει» μας και να αντιπαλέψουμε αυτοκρατορίες. Οι εθνικές εορτές αποτελούν συνήθεια και μέσα στη συνήθεια υπάρχει ο κίνδυνος να χαθούν οι αλήθειες, τα πραγματικά νοήματα. Ας ξαναδούμε ορισμένα από αυτά.
Εθνική εορτή σημαίνει παρέλαση. Η παρέλαση είναι μία μορφή διαδήλωσης. Ιεροτελεστική, θεσμοποιημένη, ρυθμική αλλά πάντως διαδήλωση. Η παρέλαση ως διαδήλωση είναι μία δήλωση. Το να θέλει κάποιος να καταργήσει τις παρελάσεις είναι εξίσου αποτρόπαια αντιδημοκρατικό με το να θέλει να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις. Με την παρέλαση η πολιτεία και οι πολίτες όλοι μαζί δια-δηλώνουν την προσήλωσή τους στα ιδανικά, στην πατρίδα, στην ελευθερία. Δια-δηλώνουν την ευγνωμοσύνη τους για όσους από τις προηγούμενες γενιές θυσιάστηκαν για να τους κληροδοτήσουν μία ανεξάρτητη και δημοκρατική πατρίδα. Δια-δηλώνουν την πρόθεσή τους και αυτοί με τη σειρά τους να κάνουν ότι χρειαστεί, αν χρειαστεί, για να παραδώσουν στην επόμενη γενιά μία εξίσου ελεύθερη πατρίδα. ‘Η όπως το έλεγαν οι αρχαίοι: «την πατρίδα ουκ ελλάττω παραδώσω».
Βασική διαφορά ανάμεσα στην παρέλαση και τις άλλες διαδηλώσεις είναι ότι, ενώ οι διαδηλώσεις συνήθως εκφράζουν μεμονωμένες ομάδες και ειδικά συμφέροντα, η παρέλαση ενώνει, δημιουργεί συλλογικότητα, αποτελεί μία δήλωση ενότητας όλης της κοινωνίας. Αλήθεια, όταν ένα κράτος καταργεί τις παρελάσεις τι είδους δήλωση κάνει; Τι μήνυμα περνάει στους πολίτες και στην κοινωνία;
Εθνική εορτή σημαίνει ήρωες. Οι μεγάλοι ήρωες του ’21 που με τα πολεμικά τους κατορθώματα ελευθέρωσαν την Ελλάδα. Πέρα, όμως, από τους μεγάλους αυτούς ήρωες υπήρχε και ο ηρωισμός της καθημερινότητας. Η οθωμανική αυτοκρατορία είχε δύο βασικές ομάδες: αφεντικά και ραγιάδες, μουσουλμάνους και χριστιανούς. Για να περάσεις από τη μία ομάδα στην άλλη αρκούσε μία δήλωση, να γίνεις μουσουλμάνος και να πάψεις να πληρώνεις κεφαλικό φόρο, να πάψεις να φοβάσαι το παιδομάζωμα, να πάψεις να περπατάς στο δρόμο σκυφτός και φοβισμένος, αλλά κυρίαρχος και με το κεφάλι ψηλά. Και, όμως, για εκατοντάδες χρόνια, άτομα που ζούσαν σε τούτη εδώ τη γη, που είχαν τα ίδια ονόματα και ανέπνεαν τον ίδιο αέρα και αγνάντευαν την ίδια θάλασσα με εμάς, υπέφεραν, έσφιγγαν τα δόντια, αλλά δεν την έκαναν. Είναι η εκκλησία μας που κράτησε τη ρωμιοσύνη και διατήρησε εντός του Ελληνισμού αυτούς που έφτιαξαν το Ελληνικό κράτος. Όποιος έφυγε από την ορθοδοξία, όποιος εξισλαμίστηκε, χάθηκε, τούρκεψε. Σήμερα οι απόγονοί του μας κοιτούν από τα υψίπεδα της Ανατολίας, αγνοώντας πως κάποτε ήταν κι αυτοί Έλληνες.

Εθνική εορτή σημαίνει εχθρός. Σήμερα η χώρα υφίσταται απειλές και έχει αντιπάλους. Όμως ο μεγάλος, ο πραγματικός εχθρός, ο πιο ύπουλος εχθρός είναι ο εσωτερικός εχθρός. Αυτός που έχουμε ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί μέσα μας. Ο Μπρέχτ έλεγε ότι κάθε Γερμανός πρέπει να σκοτώσει τον Ναζί που κρύβει μέσα του πριν μεγαλώσει και τον σκοτώσει αυτός. Αυτή τη συμβουλή που κάποιοι σύγχρονοι Γερμανοί βουλευτές και δημοσιογράφοι μάλλον δεν ακολούθησαν, πρέπει να την ακολουθήσουμε εμείς. Να πολεμήσουμε τον κακό μας εαυτό: την οκνηρία, την ευθυνοφοβία, τον «ωχαδερφισμό», το «για όλα φταίνε οι άλλοι», το σύνδρομο του «τζαμπατζή», τη «ρέκλα» και τη «λούφα» και όλα τα άλλα αμαρτήματα της νεοελληνικής συνθήκης που μας καταδυναστεύουν. Σήμερα πρέπει να επιδείξουμε τον ηρωισμό της καθημερινότητας και να δώσουμε τον αγώνα μας ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί.
Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε, πρέπει να αγαπήσουμε με δύναμη όχι μόνο την Ελευθερία και την Πατρίδα μας, αλλά και αυτό που γεννήθηκε από τον αγώνα για μία ελεύθερη πατρίδα: το κράτος μας. Την πολιτεία μας που παρόλα τα προβλήματα και τα ελαττώματά της έχει ένα μεγάλο προτέρημα: είναι δικιά μας. Δεν υπάρχει πολίτης χωρίς πολιτεία. Δεν υπάρχει δημοκρατία και δικαιώματα χωρίς πολιτεία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από τον άνθρωπο χωρίς κράτος, και αν δεν με πιστεύετε ρωτήστε τους Κούρδους. Οι εθνικές εορτές πρέπει να μας θυμίζουν αυτό που στην καθημερινότητα της μεμψιμοιρίας, της διεκδίκησης και του «συνδικαλιστικού πατριωτισμού» τείνουμε να ξεχνούμε: πόσο σημαντική είναι η κρατική μας οντότητα, πόσο δύσκολα δημιουργήθηκε και πόσο αγώνα χρειάζεται για να παραμείνει αλώβητη. Και ότι την πατρίδα πρέπει να την αγαπάμε και να την υπερασπιζόμαστε όχι μόνο στον πόλεμο, αλλά κάθε ημέρα.
Σήμερα, που τα πράγματα είναι τόσο άσχημα και τόσο δύσκολα, πρέπει να βάλουμε το χέρι στην καρδιά, να ατενίσουμε το παρελθόν και να διδαχθούμε. Να ακούσουμε αυτό που οι ήρωές μας, που η ιστορία μας, μας σιγοψιθυρίζει στο αυτί. Και να πάρουμε το μεγάλο μάθημα, το μεγαλύτερο μάθημα από όλα: Η ήττα δεν είναι απόρροια των αντικειμενικών συνθηκών, είναι πρωτίστως κατάσταση της ψυχής. Αν στην ψυχή σου έχεις αποδεχτεί την ήττα, τότε όσα μέσα, όση δύναμη και αν διαθέτεις, είσαι έτοιμος να συντριβείς. Αν δεν έχεις παραδεχτεί την ήττα στην ψυχή σου, τότε ακόμα και αν χάσεις δεν ηττάσαι. Αντλείς δύναμη από μέσα σου, ξανασηκώνεσαι, παλεύεις, ανατρέπεις τις καταστάσεις.
Θέλω να κλείσω ξαναγυρίζοντας στα παιδιά, στα παιδιά μας. Τους αφιερώνω αυτό το κείμενο ως αντίδωρο για την αλήθεια που μας προσφέρουν, για την ελπίδα που μας δίνουν, για το ότι κάνουν τη ζωή μας και τον αγώνα μας να έχει νόημα.

Σπύρος  Γαληνός, Βουλευτής ν. Λέσβου, Νέα Δημοκρατία

s.galinos@parliament.gr

ΓΙΟΡΤΗ ΑΓΑΠΗΣ: 25η ΜΑΡΤΙΟΥ – ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ «ο Νικόλαος Ζορμπάς» – Ανακοίνωση

 ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ 

                         «Ο Νικόλαος Ζορμπάς»

 

 

 

 

 

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ- ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

 

Ι. Στη δύσκολη αυτή φάση που βρίσκεται η χώρα μας έχει αρχίσει η δρομολόγηση «επίλυσης» των ανοιχτών εθνικών μας θεμάτων, ιδιαίτερα εκείνων που έχουν καταστεί αντικείμενο διεκδίκησης, δηλαδή του βουλιμικού επεκτατισμού της Τουρκίας (Αιγαίο, Κύπρος, Θράκη), καθώς και του Μακεδονικού (Σκοπιανού). Η διαδικασία «επίλυσης» αυτών των θεμάτων γίνεται κάτω από τους χειρότερους οιωνούς και τις δυσμενέστερες για μας συνθήκες. Η πρόσφατη επίσκεψη του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών κ.Δρούτσα στην Άγκυρα και η επίσκεψη τον ερχόμενο Μάη του κ.Ερντογάν στην Αθήνα είναι γεγονότα που σηματοδοτούν προσυμφωνημένες  εξελίξεις.

Οι δεδομένες υπερφίαλες και παράνομες βλέψεις της Τουρκίας εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων, τις οποίες ούτε κρύβει ούτε αναιρεί, δε μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Οι όροι τους οποίους υπαγορεύει το πνεύμα ηγεμονισμού από το οποίο διακατέχεται η Τουρκία και το οποίο έχει αναβαθμίσει σε νέο-οθωμανική ιδεολογία ο υπουργός Εξωτερικών, κ.Νταβούτογλου, καθιστούν στην παρούσα συγκυρία τις συνομιλίες ετεροβαρείς, δηλαδή συνομιλίες  μεταξύ επικυρίαρχου και υποτελούς.

Εξάλλου, η έλλειψη, όπως φαίνεται, στη δική μας πλευρά εθνικού συντονισμού και εθνικής ταύτισης πάνω σε μια σαφή και σταθερή επεξεργασμένη γραμμή, στη βάση του αδιαπραγμάτευτου της εθνικής μας κυριαρχίας, δε συμβάλλει στη δημιουργία εκείνου του ψυχολογικού κλίματος που είναι απαραίτητο  να αντιρροπήσει και να αποκρούσει τις παράνομες, παράλογες και ταυτόχρονα επιθετικές βλέψεις ενός κακόπιστου και προκατειλημμένου διεκδικητή. Και όταν λέμε σταθερή και σαφή εθνική γραμμή, εννοούμε την ανυποχώρητη θέση στα κυριαρχικά μας δεδομένα, χωρίς καμία απόκλιση, παρέκκλιση ή παραίτηση από αυτά. Μόνο θέμα προς συζήτηση  είναι εκείνο το οποίο αφορά στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και το οποίο ανάγεται στους κανόνες του δικαίου της θάλασσας και στην αρμοδιότητα του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.

 

*

 

Είναι, νομίζουμε, η ώρα της εγκατάλειψης της  υποχωρητικότητας, μια υποχωρητικότητα η οποία δεν κάνει τίποτε άλλο από το να διεγείρει τους σιελογόνους αδένες του καρχαρία και να ενισχύει την αρπακτική βουλιμία του. Οι συνεχείς υποχωρήσεις μας ( Ίμια, Μαδρίτη, Ελσίνκι κλπ), επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό.

Μας είναι επίσης αδιανόητο, ασύλληπτο και ακατανόητο ότι οι συνομιλίες μπορούν να γίνουν στη βάση εκχώρησης κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο. Το σημειώνουμε αυτό γιατί η σύσταση συμβουλίου ανωτάτου επιπέδου (High Level Cooperation Council) στο οποίο θα συμπροεδρεύουν οι δύο Πρωθυπουργοί και θα συμμετέχουν δέκα υπουργοί από κάθε πλευρά το οποίο πρότεινε ο Ερντογάν και αποδέχτηκε η Ελλάδα σε συνδυασμό με τα πέντε νέα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης  είναι φανερό ότι ιχνογραφούν συγκυριαρχία και συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. Στην ουσία συντελείται αναίμακτος ακρωτηριασμός της εθνικής μας ακεραιότητας. Η εθνική κυριαρχία είναι ενιαία και αδιαίρετη και δε μπορεί να διολισθαίνει σε συγκεκαλυμμένες μορφές επιμέρους συγκυριαρχίας συγκεκριμένου εθνικού χώρου. Να αποτελούν, άραγε, όλα αυτά την απαρχή υλοποίησης της παλαιάς ιδέας σκοτεινών εγκεφάλων για τη δημιουργία τουρκοελληνικής ομοσπονδίας; Αλλά καμιά κυβέρνηση δεν έχει εξουσιοδοτήσει ο ελληνικός λαός να απεργάζεται κάτι τέτοιο αλλά και καμιά αντιπολίτευση να σιωπά!!

                                                  

*

 

Απέναντι στην εμπράκτως εκδηλούμενη επεκτατική πολιτική της Τουρκίας οφείλεται από μέρους της Ελλάδας αποφασιστική απάντηση με αλλαγή στρατηγικής με πρώτο βήμα την αναθεώρηση της άνευ όρων στήριξης της γείτονος στην ενταξιακή της προοπτική.

Η αλλαγή της εθνικής μας στρατηγικής σε ό,τι αφορά τις σχέσεις μας με τη γείτονα υπαγορεύεται και από το γεγονός ότι και εκείνη εδώ και αρκετό καιρό  αθόρυβα αναπροσαρμόζει την εθνική της στρατηγική. Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ο στόχος της προς πλήρη ένταξη στην Ε.Ε. παίρνει τα χαρακτηριστικά ματαιοδοξίας, έχει επιλέξει το ρόλο περιφερειακής υπερδύναμης με όρους δορυφορικής επιρροής στον γεωπολιτικό της περίγυρο.

Δεν επέλεξε τυχαία ο κ. Ερντογάν το Σεράγεβο της Βοσνίας (ακραιφνή μουσουλμανικό χώρο στα Βαλκάνια) για να κατηγορήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι επιδιώκει να γίνει μια κλειστή χριστιανική λέσχη. Έστελνε από εκεί μήνυμα προς πολλούς αποδέκτες ότι υπάρχει και ο δρόμος μιας παράπλευρης ισλαμικής λέσχης στην οποία η Τουρκία θέλει να ηγεμονεύσει. Και αυτό φαίνεται να είναι στην προοπτική της και  το οποίο εντάσσεται στο πλαίσιο του νέο-οθωμανισμού. Ενόψει όλων αυτών: απαιτείται μαζί με την ανασύνταξη των εθνικών μας δυνάμεων, μαζί με την ενεργοποίηση των δυνάμεων του Ελληνισμού μαζί με  την ενίσχυση της εθνικής αυτοπεποίθησης και την αναπτέρωση του πατριωτικού φρονήματος του Λαού μας, η επαναχάραξη μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής με όλες εκείνες τις δυνάμεις των οποίων  η ταύτιση των συμφερόντων τους επιβάλλει συνεργασία και συμπόρευση για την απόκρουση των κυοφορούμενων απειλητικών νέων συσχετισμών δυνάμεων που διαμορφώνει η νέα στρατηγική της Τουρκίας στον ευρύτερο γεωπολιτικό περίγυρο. Προκύπτει, επομένως, ανάγκη  δημιουργίας νέων ισορροπιών.

Δυστυχώς όμως, η περιφερειακή νέα τάξη πραγμάτων η οποία κυοφορείται δεν αφυπνίζει τις ηγέτιδες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες αντί να ενδυναμώνουν την ισχύ της με πνεύμα αλληλεγγύης  και να προσαρμόζουν την στρατηγική της στις επερχόμενες εξελίξεις,  υποκύπτουν στην παλαιά νόσο  δηλαδή τον εθνικισμό στο όνομα του οποίου απεργάζονται την διάλυσή της.

 

*

 

ΙΙ. Σε ανάλογης κρισιμότητας φάση βρίσκεται και η πορεία της Κύπρου. Μέσα από τις γνωστές διαπραγματεύσεις επιδιώκεται «λύση» de yure δουλείας για τον Κυπριακό Ελληνισμό, η οποία θα προκύψει μέσα από την αυτοδιάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μια τέτοια λύση πρέπει να αποτραπεί.

 

*

 

ΙΙΙ. Σε ό,τι αφορά στο ζήτημα των Σκοπίων είναι φανερό ότι η αποκλείνουσα πορεία από τη γνωστή θέση του Συμβουλίου των Αρχηγών οδηγεί σε επιζήμια για τα Εθνικά συμφέροντα λύση, η οποία ναρκοθετεί το μέλλον της Ελληνικής Μακεδονίας.

 

*

 

ΙV. Εν όψει όλων αυτών, με τις διαφαινόμενες δηλαδή αρνητικές εξελίξεις στα εθνικά μας συμφέροντα, λύσεις αντίθετες με τη λαϊκή βούληση, ο Πολιτικός και Κοινωνικός Σύνδεσμος « ο Νικόλαος Ζορμπάς» εναποθέτει την Εθνική Ευθύνη μόνο στον Ελληνικό λαό και στην Εθνική του Ευαισθησία και τον

 

ΚΑΛΕΙ

Σε συνεχή επαγρύπνηση, ιδιαίτερα δε τους πληθυσμούς του Αιγαίου, της Κύπρου, της Μακεδονίας και Θράκης  και τον απανταχού Ελληνισμό σε κινητοποίηση, ώστε με την αποφαστικότητά του, να ακυρώσει κάθε επιζήμια για την Εθνική ακεραιότητα και ανεξαρτησία λύση.

 

 

 Αθήνα 14.4.2010

 

 

 

Για το Σύνδεσμο

 

Ο Πρόεδρος

 

 

 

 

Παναγιώτης Κρητικός

 

 

 

 

 

Γραφείο: Αθήνα, Αμυκλών 19. Παράρτημα Πειραιά, πλ. Δαβάκη 14, Νίκαια 18454 τηλ. 210 6726600,2103838490 Fax: 210 8137486, κιν: 6937051808 email: pkritikos14@yahoo.gr, .synzorbas@gmail.com

Πρόσκληση απο τον Οργανισμό για την Διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας

Η ανάγκη για ανάπτυξη της κοινωνικής οικονομίας

 

του Κώστα Γεώρμα (Ρήξη, Φύλλο 62

Η κρίση καθιστά απαραίτητη την αναζήτηση νέων κοινωνικών μοντέλων

 

 

Το κομματικό σύστημα καρτέλ

Η κρίση ανατρέπει τον μέχρι σήμερα τρόπο λειτουργίας των ελίτ. Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα εμπίπτει στην ανάλυση του κομματικού συστήματος καρτέλ1. Τα χαρακτηριστικά αυτού του συστήματος είναι, κατά πρώτον, η απόλυτη διασύνδεση του κόμματος με το κράτος. Το κράτος δεν αποτελεί πλέον συλλογικό εκφραστή της κοινωνίας και καθίσταται εργαλείο της αναπαραγωγής του κομματικού συστήματος καρτέλ. Έτσι, το σύστημα φρόντισε να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση των κομμάτων μέσα από τις κρατικές επιχορηγήσεις, ενώ διαδεδομένη ήταν η χρήση των δημόσιων κονδυλίων για την υπόγεια χρηματοδότηση τόσο προσωπικά των πολιτικών, όσο και του κομματικού μηχανισμού (βλέπε αγορά του Αιώνα, Ζίμενς κ.λπ.).
Κατά δεύτερον, το σύστημα, από τη στιγμή που αναλάβει την εξουσία, προχωρεί στις αναγκαίες παρεμβάσεις για να διαιωνίσει τη θέση του, αποδυναμώνοντας τη σύνδεσή του με την κοινωνία. Τα κόμματα παύουν να αποτελούν κοινωνικούς φορείς και καθίστανται οργανισμοί οι οποίοι επιδιώκουν ίδια συμφέροντα.
Η καρτελοποίηση των κομμάτων και του κομματικού συστήματος συνδέεται επίσης με το φαινόμενο της όλο και μεγαλύτερης ομοιότητας μεταξύ των κομματικών προγραμμάτων2.
Μια από τις παθογένειες της λειτουργίας του κομματικού συστήματος καρτέλ είναι και το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Δηλαδή το γεγονός ότι εισάγουμε πολύ περισσότερα από ό,τι εξάγουμε. Η συστηματική υπονόμευση της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας γίνεται για τον απλούστατο λόγο ότι οι πολιτικές ελίτ δεν επιθυμούν έναν δυναμικό ιδιωτικό τομέα, διότι η δημιουργία ενός τέτοιου τομέα δημιουργεί έναν πολιτικά ανεξέλεγκτο παράγοντα. Επιπλέον, όσον αφορά στις εξαγωγές, η ανάγκη του κυρίου Σημίτη να διατηρήσει την πολιτική ηγεμονία, οδήγησε στην πολιτική της σκληρής δραχμής, η οποία μακροπρόθεσμα, και σε συνάφεια και με άλλους παράγοντες υπονόμευσε τις εξαγωγικές δυνατότητες της χώρας.
Οι ίδιες λογικές επικρατούν και στον χειρισμό των κοινοτικών κονδυλίων. Όπως τονίζει ο Βεργόπουλος, στην Ελλάδα οι ευρωπαϊκοί πόροι δεν τονώνουν ούτε την επένδυση, ούτε την κατανάλωση, αλλά διοχετεύονται κατ’ ευθείαν στην αποταμίευση κάποιων υψηλών εισοδημάτων3.

The party is over
Αυτό που επιτείνει στο έπακρο την κρίση είναι τα δύο μεγάλα ελλείμματα. Το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, που έχει να κάνει με τη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα και το δημοσιονομικό έλλειμμα. Και τα δύο ωστόσο συνδυάζονται για να επιφέρουν τη δομική κρίση της μικρομεσαίας δημοκρατίας.
Τα δημόσια ελλείμματα και το χρέος είναι βεβαίως υψηλά και σε άλλες χώρες του κόσμου. Σε αντίθεση όμως με την Ελλάδα εκεί χρηματοδοτούνται κυρίως από εγχώριους αποταμιευτικούς πόρους. Στην Ελλάδα η ακαθάριστη εθνική αποταμίευση, δημόσια και ιδιωτική, μόλις ξεπερνούσε το 7% του ΑΕΠ το 2008 και το 5% το 2009. Η υστέρηση της εθνικής αποταμίευσης οφείλεται κατά κύριο λόγο στα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα, αλλά και στην ταχεία αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης τα τελευταία χρόνια4.
Μια άλλη ανατροπή προέρχεται από την αύξηση των επιτοκίων δανεισμού (spreads), που πιστοποιεί ότι η συμμετοχή στο κοινό νόμισμα δεν αποτελεί (πλέον) ικανή συνθήκη για την εξασφάλιση χαμηλού κόστους χρηματοδότησης των χρεών. Ο κ. Παπανδρέου, μην έχοντας αντιληφθεί αυτή την πραγματικότητα, εξακολουθεί να αποδύεται σε έναν φρενήρη ταξιδιωτικό μαραθώνιο με στόχο την επαναφορά στην…σημιτική εποχή, γι’ αυτό άλλωστε και οι αναφορές στο έτερο γεγονός που σήμανε την απόλυτη κατάρρευση της ελληνικής παραγωγικής δομής: την διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Όχι τυχαία, ήταν μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες που ο πραγματικός ρυθμός επενδύσεων παρουσίασε πτωτική τάση.
Ο δανεισμός με υψηλά επιτόκια περιορίζει τον πολιτικό χρόνο που διαθέτει η κυβέρνηση για να συνεχίσει αυτά που έκαναν οι κυβερνήσεις ως σήμερα: να δανείζονται, χρεώνοντας το έθνος και υπονομεύοντας το μέλλον των επόμενων γενεών.

Σε αναζήτηση νέων οικονομικών μοντέλων: ο ρόλος της κοινωνικής οικονομίας
Η κρίση αγγίζει το σύνολο του πολιτικού κατεστημένου (βλέπε τον εγκωμιασμό του κυρίου Σημίτη από τον κ. Καρατζαφέρη). Την ίδια ώρα που γιγαντώνεται η ανεργία, που η μία μετά την άλλη οι μεταποιητικές επιχειρήσεις κλείνουν, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι πουθενά δεν αρθρώνεται μια, προσπάθεια έστω, εναλλακτικής πρότασης διεξόδου από την κρίση.
Σήμερα πρέπει να δοκιμαστούν νέες μορφές οικονομικής δραστηριότητας. Σήμερα, «η πλήρης χρεοκοπία του μεταπολεμικού μοντέλου ανάπτυξης επιτάσσει την ανάγκη μιας ριζικής επαναπροσέγγισης της ανάπτυξης με κατεύθυνση την υποστήριξη και την αναγέννηση των τοπικών κοινοτήτων. [Επίσης] τη δημιουργία μικρών και προσαρμοσμένων παραγωγικών μονάδων με ένα σύστημα συμμετοχικής διακυβέρνησης»5.
Σε αυτό το πρόταγμα, ο ρόλος της κοινωνικής οικονομίας είναι πολύπλευρος, γιατί αυτή μπορεί να συνεισφέρει σε μια πολυδιάστατη αναπτυξιακή στρατηγική6. Η κοινωνική οικονομία επιβοηθά στην δραστηριοποίηση σε νέες και καινοτόμες δραστηριότητες που αφορούν το περιβάλλον, τις κοινωνικές υπηρεσίες, την αναβάθμιση των πόλεων, την ανάπτυξη των περιφερειών. Προσφέρει τη δυνατότητα για μια πιο εξισωτική ανάπτυξη, αυξάνει το κοινωνικό κεφάλαιο σε τοπικό επίπεδο, ενώ ενισχύει και την επιχειρηματικότητα, τόσο μέσω των άμεσων δράσεών της όσο και μέσω της αναβάθμισης των δεξιοτήτων και των εισοδημάτων του τοπικού πληθυσμού. Πάνω απ’ όλα, η κοινωνική οικονομία αποτελεί ένα βασικό στοιχείο στην καλλιέργεια της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Μέσα στο πλαίσιο της παρούσας κρίσης οι κοινωνικές επιχειρήσεις μπορούν να αποτελέσουν μια υλοποιήσιμη πρόταση γιατί διαθέτουν υψηλά επίπεδα αυτοχρηματοδότησης, λόγω του ότι προσφέρουν στην αγορά προϊόντα ή υπηρεσίες, απολαμβάνουν μεγάλης υποστήριξης από την τοπική κοινωνία ως μη κερδοσκοπικοί φορείς και λόγω του ότι ο κύριος σκοπός της λειτουργίας τους είναι το κοινό καλό. Ακριβώς λόγω του τελευταίου χαρακτηριστικού τους προσελκύουν μια σειρά πόρους όπως οι δωρεές και η εθελοντική εργασία7.
Επιπλέον, η αλληλέγγυα οικονομία «δίνει βάρος στην αλληλέγγυα φύση των δραστηριοτήτων της (εναλλακτικό –ισοδίκαιο/ηθικό– εμπόριο, συστήματα τοπικών ανταλλαγών-LETS/SEL, αλληλέγγυα χρηματοδότηση-αποταμίευση, ενσωμάτωση μέσω οικονομικών δραστηριοτήτων)»8.
Ένας άλλος τομέας συνεισφοράς της κοινωνικής οικονομίας είναι η επαναλειτουργία προβληματικών επιχειρήσεων από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Σε μια αντίστοιχη περίπτωση, στην Αργεντινή, οι εργαζόμενοι επέλεξαν το δρόμο της μετατροπής των επιχειρήσεων σε κοινωνικές επιχειρήσεις. Το πρόβλημα ήταν το ίδιο: το εργοστάσιο ήταν κατειλημμένο και οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν τους μισθούς τους. Όταν δεν εύρισκαν λύση, οι εργαζόμενοι περνούσαν στο στάδιο της διαβούλευσης και από εκεί ξεκίνησαν αγώνες για τη νομική διεκδίκηση της περιουσίας του εργοστασίου. Τέλος, με τη βοήθεια και άλλων, έθεταν και πάλι σε λειτουργία το εργοστάσιο, αναπτύσσοντας και μια σειρά από νέα προϊόντα9.
Αξίζει να επισημανθεί εδώ ότι η διαδικασία δεν ήταν εύκολη και απαιτούσε θυσίες. Ο κύριος στόχος των εργαζομένων ήταν η επιβίωση της εταιρείας και η διατήρηση των θέσεων εργασίας. Τα εμπόδια είχαν να κάνουν με την εχθρότητα των συνδικάτων, τις νομικές επιπλοκές για την ιδιοκτησία του εργοστασίου, την σύναψη δανείων και την επαναλειτουργία των μηχανημάτων. Στο επίπεδο της λειτουργίας, η οριζόντια δομή λήψης αποφάσεων απαιτούσε μεγαλύτερη αφοσίωση από τους εργαζόμενους, το οποίο όμως είχε και τις θετικές πλευρές, όπως την πιο εξισωτική μισθοδοσία, μολονότι αρχικά οι μισθοί έτειναν να είναι χαμηλότεροι. Παρ’ όλα τα προβλήματα, οι «ανακτημένες επιχειρήσεις», όπως ονομάζονται στην Αργεντινή, φτάνουν τις 170 με 12.000 εργαζόμενους10.
Το όραμα για μια εθνική οικονομία του μέλλοντος σημαίνει μια Ελλάδα με μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή, μια Ελλάδα με ενισχυμένη τη διάσταση της αλληλεγγύης. Μόνον έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε μια ανάπτυξη που να στοχεύει σε δυναμικές περιφέρειες, στην ανάπτυξη νέων ιδεών, νέων επιχειρηματικών βιώσιμων τομέων, με μια οικονομία λιγότερο εξαρτημένη από τις εισαγωγές, με μια οικονομία και κοινωνία πιο παραγωγικές. Σε μια τέτοια προοπτική η κοινωνική οικονομία είναι ένα απαραίτητο και αποτελεσματικό εργαλείο.

 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Katz Richard S. & Peter Mair, «Changing Models of Party Organization and Party Democracy», Party Politics 1, no. 1, (1995) σελ. 5-18.
2. Riccardo Pelizzo, Cartel Parties and Cartel Party Systems. The Rise of Irresponsible Party Government, VDM Verlag Dr Muller, 2008, σελ. 4.
3. Κώστας Β. Βεργόπουλος, Η αρπαγή του πλούτου. Χρήμα, εξουσία, διαπλοκή στην Ελλάδα, Εκδόσεις Λιβάνη, 2005, σελ. 87-88
4. Τα περισσότερα στοιχεία έχουν αντληθεί από το κείμενο Τάσος Αναστασάτος, «Προς Ένα Νέο Ελληνικό Αναπτυξιακό Πρότυπο: Επενδύσεις και Εξωστρέφεια», Eurobank Research Οικονομία & Αγορές, Τόμος ΙV, Τεύχος 7, Νοέμβριος 2009.
5. Νίκος Ντάσιος, Ρήξη, Φύλλο 26, 2008.
6. Xavier Greffe, «The Role of social Economy in Local Development», στο Antonella Noya and Emma Clarence, The Social Economy. Building Inclusive Economies, OECD, 2007.
7. Βλέπε και Κωνσταντίνος Δ. Γεώρμας, «Η οικονομική κρίση και η κοινωνική οικονομία», Το Ποντίκι, Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009.
8. Τάκης Νικολόπουλος και Δημήτρης Καπογιάνης, «Νέες μορφές κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας», Αυγή, 18/10/2009.
9. Jose Luis Coraggio and Maria Sol Arroyo, «A path to the social economy in Argentina: worker takeovers of bankrupt companies», στο Ash Amin (ed.) The Social economy. International perspectives on economic solidarity, Zed books, 2009.
10.  Mario M. Roitter & Alejandra Vivas, «Argentina», στο Janelle A. Kerlin (ed.), Social enterprises. A global comparison,  Univeristy Press, 2009.

Το Τουρκικό Προξενείο ως εγγυητής της ασφάλειας και της ανάπτυξης της Θράκης!

   Πώς η Πρωτοβουλία μας υπονομεύει την…ειρήνη και το οικονομικό μέλλον της Θράκης, για τα οποία αντιθέτως αγωνίζεται ανιδιοτελώς ο Τούρκος πρόξενος!

   Το νέο νευρωσικό παραλήρημα του σουρεαλιστή κωμωδιογράφου Τζεγκίζ Ομέρ!

    Για την προκλητική τουρκοφυλλάδα της Ξάνθης «Μιλλέτ» και για τον ερίτιμο αρθρογράφο της Τζεγκίζ Ομέρ, σας έχουμε πει ήδη αρκετά και (να είστε σίγουροι ότι) θα σας πούμε ακόμη περισσότερα στο εγγύς μέλλον. Πρόκειται για τον ίδιο συγγραφικό κολοσσό, που εκτός από την συνεχή επίδειξη λατρείας (με το…αζημίωτο;) προς τη…Μητέρα Πατρίδα του, εκτός από τις ύβρεις και τις απειλές προς όσους (χριστιανούς ή μουσουλμάνους) αντιδρούν απέναντι στην άκρως φασιστική και υπονομευτική δράση του Προξενείου Κομοτηνής και των φανατικών τουρκοφρόνων οργάνων του (μεταξύ των οποίων άλλωστε ο ίδιος κατέχει περίοπτη θέση), διαπρέπει και σε  άλλους τομείς, όπως η ιστορική επιστήμη (θυμηθείτε όσα σας πληροφορήσαμε ότι έγραψε προ ολίγου καιρού για την προέλευση των σημερινών Ελλήνων), αλλά και το ευθυμογράφημα (επί της ευκαιρίας, αναδιφήστε και πάλι σ’ εκείνες τις απερινοήτου κρετινισμού γελοιότητες περί του ανωτέρου πολιτισμού που διέδωσε σ’ όλον τον κόσμο το μέγα τουρκικό έθνος)!

    Αυτή τη φορά ο εν λόγω πολυτάλαντος ημέτερος…συνέλλην έπιασε στο στόμα του (ή μάλλον στην πένα του) εμάς και την Πρωτοβουλία μας. Το έπραξε με αφορμή την εκδήλωσή μας στην Καβάλα (17/3/2010), προφανέστατα εξαγριωμένος όχι μόνο από την επιτυχία της, αλλά και από το δημοσιογραφικό «κλίμα» που άφησε πίσω της (και το οποίο ουσιαστικά «εκμαίευσε» μια βδομάδα αργότερα την περίφημη δήλωση του Πάγκαλου). Και πώς ακριβώς μάς έπιασε στην πένα του ο αξιότιμος Τζεγκίζ Ομέρ; Θαυμάστε! Ως εχθρούς της ειρήνης και ως προβοκάτορες, που θέλουν το κακό της Θράκης και υπονομεύουν το οικονομικό της μέλλον! Ένα μέλλον για το οποίο αντιθέτως αγωνίζεται ο…ανιδιοτελής Τούρκος πρόξενος, που δρα περίπου ως εθνικός μας ευεργέτης (σε συνεργασία και με τους…αγαθούς Τούρκους επιχειρηματίες που θέλουν να έρθουν στη Θράκη, τείνοντας… «χείρα βοηθείας» για την ενίσχυση της οικονομίας μας)! Μας καλεί μάλιστα (σ.σ. εμάς τους προβοκάτορες) να ξεκουμπιστούμε από την περιοχή, ώστε να την αφήσουμε να αναπτυχθεί και να ζήσει ειρηνικά!

    Πώς είπατε; Όχι, δεν σας κάνουμε καθόλου πλάκα! Τόσο…ακραία αίσθηση του χιούμορ (ευτυχώς ή δυστυχώς) δεν την έχουμε αποκτήσει (ακόμη)! Και για του λόγου μας το αληθές, απολαύστε αμέσως όλο το σχετικό απίστευτο ανθυπο-παραλήρημα του ξεσαλωμένου τουρκοεθνικόφρονα κωμικού (όπως το μετέφρασε από τη «Μιλλέτ» της 1/4/2010, ο συνεργάτης μας Μ.Κ.):

 

    «Με βάση την είδηση της εφημερίδας ¨Αδέσμευτη¨…η Κίνηση Πολιτών για το κλείσιμο του Τουρκικού Προξενείου στην Κομοτηνή οργάνωσε στις 17-3-2010 μια εκδήλωση στην Καβάλα…

    Ενώ αυτοί οι άνθρωποι χτυπιούνται για να κλείσει το Προξενείο της Τουρκικής Δημοκρατίας στην Κομοτηνή, ο Πρόξενος αυτού του Προξενείου ¨χτυπιέται¨ για την οικονομική διασφάλιση της Δυτικής Θράκης και γενικά της Ελλάδας…

    Τις προηγούμενες μέρες επισκέφτηκαν την Κομοτηνή εκπρόσωποι του Εμπορικού Επιμελητηρίου Κωνσταντινούπολης – ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Δημοσιεύτηκαν στον τύπο ειδήσεις σχετικά με το θέμα. Γράφτηκε πως επισκέφτηκαν τα τοπικά επιμελητήρια και τη βιομηχανική περιοχή και πως υπήρξαν συναντήσεις με στόχο την εξέλιξη της  οικονομικής συνεργασίας. Τα ελληνικά εμπορικά επιμελητήρια εξέφρασαν την ικανοποίηση τους για αυτές τις εξελίξεις, καθώς και την επιθυμία τους για τη συνέχιση τους.

    Σε μια περίοδο όπου η Ελλάδα βρίσκεται σε μια μεγάλη οικονομική κρίση, που οι βιομηχανίες φεύγουν από την περιοχή μας και αυξάνεται η ανεργία, έρχονται οι Τούρκοι επιχειρηματίες να προσφέρουν ευκαιρίες και να τείνουν χείρα βοηθείας. Αυτό και για την οικονομία της Ελλάδας, αλλά και για την ανάπτυξη και εξομάλυνση των διμερών σχέσεων είναι μια μεγάλη ευκαιρία. Όλοι οι καλόβουλοι άνθρωποι συμφωνούν σε αυτό….

    Πίσω λοιπόν από τις ωραίες αυτές εξελίξεις βρίσκονται οι προσπάθειες  του Πρόξενου της Τουρκικής Δημοκρατίας στην Κομοτηνή. Αρχιτέκτονας αυτού του ωραίου σχεδίου είναι ο αξιότιμος κύριος Μουσταφά Σάρνιτς. Αυτός που κάποιοι τον αναφέρουν σαν εχθρό, επιθυμεί οι διμερείς σχέσεις να αναπτυχθούνε χάρη στο εμπόριο και να διευρυνθούνε  και σε άλλα επίπεδα, ώστε η περιοχή μας να γίνει περιοχή ειρήνης.

    Έλα όμως που κάποιοι δεν το θέλουν αυτό. Κάποιοι θέλουν να κλείσει το Προξενείο που προσπαθεί για ειρήνη, και για αυτό κάνουν εκστρατεία σε όλη την Ελλάδα.

    Αυτοί οι εχθροί της ειρήνης, αντί να υποστηρίζουν την ανάπτυξη των καλών σχέσεων, συνεχίζουν τις κάθε είδους προκλητικές διαμαρτυρίες, στοχεύοντας στο να βάλουν σε κρίση τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και μάλιστα στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Κατηγορούνε το Προξενείο πως προσπαθεί με την ανάμιξη του στα εσωτερικά  και με όχημα την Μειονότητα να άρει την κυριαρχία της Ελλάδας στη Δ. Θράκη. Με βάση αυτή τη δικαιολογία ζητούνε να φύγει το Προξενείο από τη Δ. Θράκη.

    Ναι, είναι πολύ σωστό, κάποιοι πρέπει να φύγουν από τη Δυτική Θράκη. Είναι αυτοί που δεν θέλουνε την ανάπτυξη της περιοχής μας, που προσπαθούνε δυναμιτίζοντας την ειρήνη στην περιοχή μας να ανοίξουν το χάσμα ανάμεσα στις δύο χώρες, αυτοί που δεν θέλουν την απομάκρυνση από τη Δ. Θράκη μόνο του Προξενείου, αλλά και αυτών που αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι, να φύγει η νοοτροπία που δεν θέλει την τουρκική μειονότητα.

   Η μόνη επιθυμία των ψύχραιμων πολιτών τουρκικής και ελληνικής καταγωγής είναι αυτοί οι εχθροί της ειρήνης και τελάληδες καταστροφής είτε να μας αφήσουν ήσυχους, είτε να ξεκουμπιστούνε να φύγουν από την περιοχή μας. 

    Τι να πούμε άλλο, ελπίζουμε πλέον να κυριαρχήσει στην πολιτική ο κοινός νους των ψύχραιμων Ελλήνων, ώστε και η χώρα μας να σωθεί από την οικονομική κρίση αλλά και να εξασφαλιστεί ένα μόνιμο περιβάλλον ειρήνης μέσω της ομαλοποίησης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

    Μέσα οι ειρηνιστές, έξω οι προβοκάτορες»!

    Δεν περιμένετε, φαντάζομαι, κάποιο άλλο σχόλιο από μας, έτσι δεν είναι; Και πολύ καλά βεβαίως κάνετε, γιατί απλούστατα δεν έχουμε…λόγια! Όσο κι αν εδώ και χρόνια πάσχουμε πλέον ουσιαστικά από…βαθύτατο μιθριδατισμό (υπό την έννοια ότι τίποτε πια δεν μας προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση απ’ όσα βλέπουμε γύρω μας, σε σχέση με την ασύδοτη δράση όλων αυτών των απίστευτων τουρκοπρακτόρων), αποδεικνύεται τελικά ότι η γελοιότητα, το θράσος και η χυδαιότητά τους μπορούν – για λίγα έστω δευτερόλεπτα – ακόμη και τώρα να μας αφήσουν άφωνους…

                                                                                                                                                                                                Ν.Δ.

Η ελεγχόμενη πτώχευση της χώρας δεν είναι μονόδρομος

του Δημήτρη Καζάκη ( 1/4/2010   Εφημερίδα «Ποντίκι»)

Η χώρα βαδίζει όπως έχει προκαθοριστεί από τις αγορές και τους κερδοσκόπους: από το κακό στο χειρότερο. Κάθε επιδείνωση της κατάστασης αποφέρει κέρδη δις ευρώ σε διεθνείς θεσμικούς και μη επενδυτές. Κι αυτό γιατί δεν έχουν επενδύσει στην μια και έξω χρεοκοπία της χώρας, αλλά στον αργό θάνατό της. Όσο περισσότερο κρατήσει η επιθανάτια αγωνία, τόσο περισσότερο κερδίζουν από τα αυξημένα spread-επιτόκια, από τις επισφάλειες των ελληνικών ομολόγων, από τα κάθε είδους παράγωγα χρέους, από τα πιθανά swap και τις συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι προκειμένου η χώρα να συνεχίσει να δανείζεται για να συνεχίσει απρόσκοπτα την εξυπηρέτηση των χρεών της. Το ιδεώδες για τις αγορές θα ήταν να συνεχιστεί στο διηνεκές αυτή η κατάσταση. Αυτό θέλουν να εγγυηθεί η κηδεμονία της χώρας από το ΕΕ και το ΔΝΤ. Επιζητούν δηλαδή μια ελεγχόμενη πτώχευση σαν αυτή που επέβαλε το ΔΝΤ στην Ουραγουάη το 2003, η οποία την μετέτρεψε σε μια από τις φτωχότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς να την γλυτώσει από το χρέος της.

 

 

Αυτός είναι ο μονόδρομος που υπηρετεί η κυβέρνηση. Είναι η χώρα υποχρεωμένη να τον ακολουθήσει; «Η πρώτη διαταγή των νόμων των είναι, να νομίζουν τους λόγους του τυράννου ως νόμους απαραβάτους», έγραφε για τα καθεστώτα της τυραννίας ο Ανώνυμος Έλληνας στην Ελληνική Νομαρχία.
Ωστόσο, μονόδρομοι δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και «νόμοι απαράβατοι». Ιδίως όταν η αναζήτηση μιας εναλλακτικής προοπτικής αποτελεί ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη χώρα και το λαό της.
 

Το πρώτο βήμα μιας διαφορετικής πολιτικής θα ήταν να ανατραπεί το καθεστώς κηδεμονίας από την ΕΕ και το ΔΝΤ, που έχει σαν βασικό στόχο τη διαιώνιση της υπερχρέωσης προς όφελος των διεθνών κερδοσκόπων και δανειστών. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα χώρας που να υποβλήθηκε σε καθεστώς κηδεμονίας για τα χρέη της και να βγήκε αλώβητη ή και ακέραια. Όποιος ενδιαφέρεται ας δει την ιστορία των χωρών της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, ιδίως της υποσαχάριας, όπου έδρασε για δεκαετίες το ΔΝΤ. Όπου επιβλήθηκε καθεστώς κηδεμονίας άφησε πίσω του ερείπια.
  

Δεύτερο, να προχωρήσει το ελληνικό κράτος σε άμεση παύση πληρωμών, ώστε να διασωθούν οι τεράστιοι πόροι που σήμερα πηγαίνουν σε πληρωμές δανείων. Η παύση πληρωμών δεν ισοδυναμεί με κήρυξη πτώχευσης, όπως κηρύττει σκόπιμα η επίσημη προπαγάνδα. Η πτώχευση μπορεί να σημάνει μια προσωρινή στάση πληρωμών, αλλά θέτει τη χώρα και το λαό της στη διάθεση και στο έλεος των δανειστών της. Πτώχευση σημαίνει ότι μια χώρα δεν μπορεί να πληρώσει τους δανειστές της σε ρευστό και επιτρέπει να πληρωθούν σε είδος, κατάσχοντας και δημεύοντας τα περιουσιακά της στοιχεία. Αντίθετα, μια χώρα προχωρά σε μονομερή παύση πληρωμών ακριβώς επειδή δεν θέλει να της επιβληθεί ή να αναγκαστεί από την αγορά να κηρύξει πτώχευση. Η μονομερής παύση πληρωμών θέτει σε πρώτη προτεραιότητα την ανάγκη να σταθεί η χώρα και ο λαός της στα πόδια τους, χωρίς τον φόρο αίματος στους δανειστές.
Για παράδειγμα στην περίπτωση της επίσημης πτώχευσης του ελληνικού κράτους το 1932 υπήρξε πράγματι προσωρινή παύση πληρωμών, αλλά η χώρα δεν γλύτωσε ούτε από τα χρέη της, ούτε από τους δανειστές της. Ακόμη και σήμερα συνεχίζει το ελληνικό κράτος να πληρώνει το διακυβερνητικό δάνειο με τις ΗΠΑ που συνάφθηκε το 1929! Κι ας έχει μεσολαβήσει επίσημο χρεωστάσιο της χώρας.
 

Στη διεθνή πρακτική έχουμε πολλές χώρες που κατά καιρούς αρνήθηκαν να πληρώσουν τους δανειστές τους, χωρίς να κηρύξουν πτώχευση. Μάλιστα στο διεθνές δίκαιο υπάρχει πρόβλεψη για την μονομερή άρνηση μιας χώρας να πληρώσει τα χρέη της, όταν συντρέχουν τρεις λόγοι:

(α) Ο δανεισμός έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο.

(β) Τα δάνεια δεν χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας.

(γ) Οι δανειστές γνώριζαν πολύ καλά ποιους δάνειζαν και για ποιο σκοπό. Στη βάση αυτής της ρήτρας του διεθνούς δικαίου, που αποκαλείται odious debt ή απεχθές χρέος, αρνήθηκαν πολλές από τις νεοαπελευθερωμένες χώρες να πληρώσουν τα χρέη της αποικιοκρατίας, των δικτατορικών και βασιλικών καθεστώτων που ανατράπηκαν, αλλά και των διεφθαρμένων κυβερνήσεων.

Τελευταίο παράδειγμα είναι το Εκουαδόρ, το οποίο τον Δεκέμβρη του 2008 ανακοίνωσε πλήρη παύση πληρωμών, χωρίς να κηρύξει πτώχευση. Ο πρόεδρος της χώρας Κορέα, αφού συγκρότησε μια διακομματική επιτροπή υπό τον γενικό εισαγγελέα της χώρας που εξέτασε το σύνολο των συμβάσεων δανεισμού της χώρας, ανακοίνωσε ότι το Εκουαδόρ δεν δεσμεύεται να πληρώσει ένα «ανήθικο και παράνομο» χρέος, που υπήρξε προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας σε βάρος του λαού του. Απευθύνθηκε επίσης στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η οποία στάθηκε στο πλευρό της χώρας, αναγνωρίζοντας το δικαίωμά της να μην πληρώσει χρέη που δημιούργησαν οι προηγούμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις και έτσι δεν κουνήθηκε φύλλο εναντίον του Εκουαδόρ. Και μιλάμε για μια χώρα με πληθυσμό περί τα 13,6 εκατ. κατοίκους και με ΑΕΠ (2008) λίγο πάνω από το 16% του αντίστοιχου ΑΕΠ της Ελλάδας!
Για να προχωρήσει μια χώρα σε μονομερή παύση πληρωμών απαιτείται πρώτα και κύρια πολιτική βούληση. Απαιτείται υπεύθυνη κυβέρνηση που να προτάσσει πάνω απ’ όλα το καλό της χώρας και του λαού της. Φανταστείτε μόνο μια κυβέρνηση που αντί να αναζητά την «αποκατάσταση της αξιοπιστίας στις αγορές», βγαίνει και ζητά την συμπαράσταση, την μαχητική στήριξη του λαού για να προχωρήσει σε μονομερή παύση πληρωμών, ώστε να μην επιβάλει τα μέτρα λιτότητας και ασφυξίας που απαιτούν οι δανειστές και τα όργανά τους.
Φυσικά μια τέτοια κυβέρνηση θα προχωρούσε αμέσως στη δημιουργία μιας διακομματικής επιτροπής σε ισότιμη βάση, έστω υπό τον πρόεδρο της δημοκρατίας, η οποία θα είχε απεριόριστη δυνατότητα διερεύνησης όλων των συμβάσεων δανεισμού τουλάχιστον από την μεταπολίτευση έως σήμερα. Υπάρχει έστω κι ένας που πιστεύει ότι οι συμβάσεις αυτές δεν κρύβουν ρεμούλες και ατασθαλίες άνευ προηγουμένου; Μόνο οι συμβάσεις swap που αποκαλύφτηκαν πρόσφατα με την Goldman Sachs και άλλες 15 τράπεζες αποτελούν σκάνδαλα πρώτου μεγέθους, που μπροστά τους ωχριά το σκάνδαλο Siemens. Ταυτόχρονα θα έφερνε στη Βουλή νόμο, ο οποίος θα καταργούσε με αναδρομική ισχύ κάθε ασυλία για όλα τα πολιτικά πρόσωπα που διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα με ποινή τη δήμευση της περιουσίας τους και φυλάκιση.

Όλα αυτά δεν θα ικανοποιούσαν μόνο το κοινό περί δικαίου αίσθημα, κάτι εντελώς απαραίτητο για μια πολιτική που θέλει να στηριχθεί στον ίδιο το λαό, αλλά θα στοιχειοθετούσαν και το έννομο δικαίωμα της χώρας έναντι της «διεθνούς κοινότητας» να μην πληρώσει τα χρέη που αποτελούν προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας.
Φυσικά η παύση πληρωμών είναι μόνο το πρώτο βήμα. Είναι ένα αμυντικό μέτρο για να διασωθούν οι τεράστιοι πόροι που πηγαίνουν στην αποπληρωμή των χρεών. Το πρόβλημα που προκύπτει αμέσως με την παύση πληρωμών είναι διπλό: Αφενός, τι πρέπει να γίνει για να θωρακιστεί η χώρα απέναντι τους εκβιασμούς και τις πιέσεις των αγορών, που είναι φυσικό να ενταθούν μπροστά στο ενδεχόμενο της παύσης πληρωμών. Αφετέρου, πώς πρέπει να αξιοποιηθούν οι πόροι που διεσώθησαν, αλλά και οι πόροι που διαθέτει συνολικά η ελληνική οικονομία και κοινωνία, έτσι ώστε να ορθοποδήσει η χώρα και ο λαός της και να μπει σε μια νέα τροχιά ορθολογικής ανάπτυξης προς όφελος των εργαζομένων και του τόπου.
Ως προς το πρώτο ζήτημα, η επίσημη προπαγάνδα ασκεί συστηματική τρομοκρατία, που πίσω της κρύβεται η απόλυτη ένδεια επιχειρημάτων. Επίσης, η διατεταγμένη δημοσιογραφία έχει φιμώσει κάθε άποψη που υποστηρίζει την παύση πληρωμών. Ενώ δυστυχώς και η επίσημη αριστερά δεν τολμά ούτε καν να θέσει το ζήτημα.
Η ελεγχόμενη «ενημέρωση» γνωρίζει πολύ καλά ότι οι πιέσεις και οι εκβιασμοί των αγορών μπορούν να πιάσουν μόνο όταν έχεις ένα πολιτικό σύστημα εντελώς σαθρό, υποτελές, διεφθαρμένο και επιρρεπές στο δοσιλογισμό. Όπου υπήρξαν κυβερνήσεις που τόλμησαν να υπερασπιστούν τις χώρες τους, ακόμη και σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες γι’ αυτές, οι αγορές και τα διεθνή όργανά τους ελάχιστα μπόρεσαν να κάνουν.

Για παράδειγμα η Αργεντινή, η οποία χρεωκόπησε επίσημα το 2001 μετά από μια δεκαετία κατά την οποία οι διεθνείς αγορές και τα όργανά τους την αποκαλούσαν «οικονομικό θαύμα». Αφού ανατράπηκε και εκδιώχθηκε κακήν κακώς ο πρόεδρος του «οικονομικού θαύματος» Κάρλος Μένεμ, ένα είδος δικού μας Σημίτη, ο οποίος οδήγησε τη χώρα στην υπερχρέωση και την καταστροφή, ήρθε ο Φερνάντο ντε λα Ρούα, κάτι σαν τον δικό μας Καραμανλή τζούνιορ, ο οποίος προσπάθησε να συνεχίσει την ίδια πολιτική. Έφτασε τη χώρα στο χείλος της χρεωκοπίας και ο λαός τον ανέτρεψε. Στη θέση του ήρθε ο κεντροαριστερός Εδουάρδο Ντουάμπλε, κάτι σαν τον δικό μας Γιώργο Παπανδρέου.
 Ο Ντουάμπλε, αφού κατήγγειλε την προηγούμενη διεφθαρμένη διακυβέρνηση και δήλωσε ότι κινδυνεύει η εθνική κυριαρχία της χώρας του από τους διεθνείς δανειστές και κερδοσκόπους, κατέληξε ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος εκτός από την υπαγωγή της χώρας του στην κηδεμονία του ΔΝΤ. Μέσα σε λίγους μήνες η ανεργία έφτασε στα ύψη (πάνω από το 25%), η πείνα και η φτώχεια θέριζε, ενώ ακόμη και το ποσοστό θνησιμότητας του πληθυσμού αυξήθηκε. Για όλα αυτά ο Ντουάμπλε ήξερε μόνο να λέει: «Δεν θα ήμουν ειλικρινής αν σας έλεγα ότι είμαι ευτυχής με τον τρόπο που το ΔΝΤ μας έχει μεταχειριστεί.». Πονούσε κι αυτός για τα βάσανα του λαού του, όπως πονά και ο Γιώργος Παπανδρέου.
 Ωστόσο, ο λαός της Αργεντινής δεν εκτίμησε καθόλου τα αισθήματά του και τον έριξε. Στην θέση του εκλέχτηκε ο Κιτσνέρ, ο οποίος το πρώτο πράγμα που έκανε, σεβόμενος τη θέληση του λαού και το συμφέρον της χώρας του, ήταν να ξαποστείλει το ΔΝΤ και τις θεραπείες του. Ακολούθησε πολιτική διαγραφής των χρεών της χώρας και προχώρησε σε εθνικοποιήσεις σημαντικών τομέων της οικονομίας προκειμένου να ξαναρχίσει η ανάπτυξη της χώρας. Οι αγορές τιμώρησαν την Αργεντινή βαθμολογώντας την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας με το χειρότερο βαθμό. Παρ’ όλα αυτά η Αργεντινή στάθηκε στα πόδια της με τη δύναμη του λαού της, παρά και ενάντια στο ΔΝΤ, τις αγορές και τις θεραπείες τους. Χρειάστηκε απλά ένας Κιτσνέρ να ενωθεί με το λαό και να προτάξει το συμφέρον της χώρας του, για να γλυτώσει η χώρα τα χειρότερα. Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι η Αργεντινή έχει λύσει τα προβλήματά της, ή ότι έχει ξεπεράσει ολοκληρωτικά τη χρεωκοπία της. Σημαίνουν απλά ότι η χρεωκοπημένη Αργεντινή και ο λαός της σήμερα είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από όλες τις άλλες χώρες που δέχτηκαν την κηδεμονία του ΔΝΤ, ενώ βρίσκεται σε καλύτερη θέση και από την Ελλάδα του «ισχυρού ευρώ».

 Τι θα γίνει όμως αν αντιδρώντας στην παύση πληρωμών φύγουν όλα τα κεφάλαια; Τι θα γίνει αν οι τράπεζες αρχίζουν να εκβιάζουν; Τι θα γίνει αν η ΕΚΤ προκειμένου να προστατεύσει τις τράπεζες που κατέχουν τα πακέτα των ελληνικών ομολόγων, αρχίσει να πιέζει μέσα από τον περιορισμό της ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας, μιας και είναι η μόνη που ελέγχει την ποσότητα έκδοσης του ευρώ; Τα ερωτήματα αυτά είναι απολύτως βάσιμα. Γι’ αυτό και η παύση πληρωμών δεν έχει ουσιαστικά κανένα πρακτικό νόημα, αν δεν συνοδευτεί με ένα πακέτο άμεσων μέτρων θωράκισης της οικονομίας και της χώρας από τυχόν εκβιασμούς και πιέσεις. Αυτά τα μέτρα πρέπει να είναι τα εξής:

 Πρώτο, η άμεση επιβολή ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίου ώστε να σταματήσει η φυγή του στο εξωτερικό. Αυτό μπορεί να γίνει π.χ. επιβάλλοντας έναν αποτρεπτικό φόρο της τάξης του 80-90% για κάθε ευρώ που πηγαίνει σε καταθέσεις, μετοχές, ομόλογα, παράγωγα, κλπ., του εξωτερικού. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα ιδιωτικά κεφάλαια που έχουν επωφεληθεί από το κοινό νόμισμα και την ελευθερία κίνησης και βρίσκονται ήδη στο εξωτερικό ανέρχονταν στα τέλη του 2009 σε πάνω από 160 δις ευρώ. Αυτό πρέπει έτσι ή αλλιώς να σταματήσει γιατί αποτελεί τρομακτική πληγή για την ελληνική οικονομία.

 Δεύτερο, η εθνικοποίηση των βασικών τραπεζών της χώρας, ώστε να χτυπηθεί αποφασιστικά το κύκλωμα χρηματοπιστωτικής αγυρτείας και τοκογλυφίας που πνίγει τη χώρα. Να λυτρωθούν νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις από την σαράφικη πρακτική των τραπεζών. Να διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος των χρεωγράφων που βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών με αποτέλεσμα να έχουν εκτινάξει την αξία του τραπεζικού ενεργητικού σε σχεδόν 2 φορές το ΑΕΠ της χώρας. 

 Τρίτο, η έξοδος της χώρας από το ευρώ και την ΟΝΕ. Κι αυτό γιατί το ευρώ είναι το μόνο αποτελεσματικό μέσο εκβιασμού και πίεσης της χώρας. Εκτός ευρώ όλες οι απειλές είναι μόνο λόγια. Κι όχι μόνο αυτό. Όσο η χώρα βρίσκεται μέσα στην ΟΝΕ είναι εκτεθειμένη στις επιδρομές της διεθνούς κερδοσκοπίας και λειτουργεί ως αναλώσιμο είδος για τα διευθυντήρια της Ευρωζώνης.
Φυσικά, η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη σήμερα, θα πυροδοτήσει τέτοια κρίση στο ίδιο το ευρώ, θα πυροδοτήσει τέτοιες λαϊκές αντιδράσεις εναντίον του και στις άλλες χώρες της ευρωζώνης, που είναι πολύ πιθανό να δούμε την έκλειψή του. Αυτό φοβούνται και τα διευθυντήρια της ευρωζώνης.

 Το μόνο που μπορεί να κάνουν οι αγορές απέναντι σε μια αποφασισμένη χώρα και έναν ακόμη πιο αποφασισμένο λαό, είναι να μηδενίσουν την πιστοληπτική του ικανότητα. Κι έτσι να μην μπορεί η χώρα να αντλήσει κεφάλαια από τις διεθνείς αγορές ομολόγων. Όμως αυτό δεν αποτελεί ουσιαστικό πρόβλημα. Κι αυτό γιατί η συμμετοχή των κρατικών ελλειμμάτων στο δημόσιο δανεισμό κινείται λίγο πάνω από το 3%. Αυτό σημαίνει ότι, αν απαλλαγεί η χώρα από την εξυπηρέτηση των δανείων, οι πραγματικές δανειακές ανάγκες, ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα, είναι ασήμαντες.
Θα πρέπει όμως και η παύση πληρωμών να συνοδευθεί από μια ριζικά διαφορετική αναπτυξιακή πορεία, η οποία δεν θα στηρίζεται σε κερδοσκόπους επενδυτές, σε κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και μονοπώλια, αλλά στις άμεσες ανάγκες και το εισόδημα του εργαζόμενου. Μόνο έτσι μπορεί να ορθοποδήσει η οικονομία, να ανασυγκροτηθεί σε παραγωγική βάση η εγχώρια αγορά και να οικοδομηθεί ένα ριζικά διαφορετικό κράτος από το σημερινό. Μόνο έτσι δεν θα χρειάζεται το δημόσιο να καταφύγει ξανά στη διεθνή κερδοσκοπία για δανεισμό.
Φυσικά τίποτε από όλα αυτά δεν έχει νόημα δίχως την κατάκτηση και την κατοχύρωση της δημοκρατίας στη χώρα. Κι αυτό σημαίνει την ανατροπή του υπάρχοντος διάτρητου και απόλυτα διεφθαρμένου συστήματος καλπονοθευτικής αναπαραγωγής ενός περιορισμένου και τυπικού κοινοβουλευτισμού που στηρίζει την απολυταρχία της εκάστοτε κυβέρνησης και των πατρώνων της.

 Σημαίνει δηλαδή την εγκαθίδρυση της αληθινής κυριαρχίας του λαού, της λαοκρατίας, με την κατοχύρωση και τον σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.

 

Μαθήματα απο την Αρμενία

του Μιχάλη Ιγναντίου

H υπόθεση της αρμενικής γενοκτονίας και ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται η κυβέρνηση της Αρμενίας και η Αρμενική Διασπορά έναντι της Τουρκίας, έπρεπε να διδάσκεται στις σχολές διπλωματίας της  Ελλάδας και της Κύπρου…  Θα υποστηρίξω τη θέση μου παρακάτω:

Ο Ταγίπ Ερντογάν παρουσιάζεται στα ταξίδια του στο εξωτερικό ως νέος αυτοκράτορας, ως ο ηγέτης μίας περιφερειακής δύναμης που δεν είναι αφού στηρίζεται σε πήλινα πόδια, ως ο ατρόμητος προστάτης των φτωχών Αράβων. Το τελευταίο διάστημα η περίπτωση Ερντογάν που εξελίσσεται σε προσωπική τραγωδία – και θα με θυμηθείτε – αντιμετωπίζεται με μειδιάματα και αυστηρή κριτική. Πρόκειται για έναν ηγέτη-φούσκα, που αργά ή γρήγορα θα σκάσει όχι επειδή θα τον αντιμετωπίσουν αποφασιστικά οι στρατοκράτες της Αγκυρας. Οι υποσχέσεις που έδωσε στους Τούρκους πολίτες αλλά και στους λαούς της περιοχής, είναι αδύνατον να υλοποιηθούν. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα του σημερινού πρωθυπουργού της Τουρκίας και της χώρας του Αττίλα, η οποία σύμφωνα με απόρρητες αναλύσεις είναι το μόνο κράτος που κινδυνεύει να απολέσει έδαφός του τα επόμενα 25 χρόνια. (Η αναφορά των αναλυτών γίνεται για το ενδεχόμενο αυτοδυναμίας της κουρδικής μειονότητας και στη συνέχεια δημιουργίας κράτους στη νοτιοανατολική Τουρκία).

Ευρισκόμενος πρόσφατα στο Λονδίνο ο κ. Ερντογάν απείλησε ότι θα διώξει από τη χώρα του 100 χιλιάδες Αρμένιους εργάτες. Ακουσε τα εξ αμάξης ιδιαίτερα από φιλικά μέσα ενημέρωσης όπως οι Times, αλλά δέχθηκε και ισχυρές διαμαρτυρίες από φιλικούς πολιτικούς που τον ρώτησαν πώς θα αντιμετώπιζε ο ίδιος παρόμοια απειλή για τους Τούρκους εργάτες που εργάζονται σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης. Ηταν μία αψυχολόγητη δήλωση από έναν ηγέτη που προφανώς του έχει πλημμυρίσει την σκέψη η άνευ προηγουμένου αλαζονεία που τον κυριαρχεί.

Η εμμονή του εναντίον του Ισραήλ, που προσωπικά δεν με χαλά καθόλου, είναι ένα άλλο θέμα που χρειάζεται ψυχιατρικές γνώσεις για να αναλυθεί. Μετά την εισβολή στην Κύπρο το Ισραήλ ήταν η χώρα που έθεσε τους μηχανισμούς του σε όλο τον κόσμο στην υπηρεσία της Τουρκίας. Το εβραϊκό λόμπι στην Αμερική πάλεψε με πάθος όλες τις ελληνικές και αρμενικές προσπάθειες εναντίον της Αγκυρας. Ακόμα και τώρα, όταν ο κ. Ερντογάν καθυβρίζει το Ισραήλ και την ηγεσία του, λίγοι Εβραιοαμερικανοί λομπίστες συνεχίζουν να στηρίζουν τη χώρα του ελπίζοντας ότι θα συνέλθει. Παρ’ όλα αυτά, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας εξαπολύει ύβρεις και τρομακτικούς χαρακτηρισμούς για το Ισραήλ, τη χώρα που τον βοήθησε να δικαιολογήσει το έγκλημα της εισβολής και της κατοχής. Από την περασμένη εβδομάδα παίζεται ένα πολιτικό παιγνίδι για γερά νεύρα μεταξύ της Αγκυρας, του Ερεβάν, της Ουάσιγκτον και του Αγίου Φραγκίσκου όπου ζουν χιλιάδες Αρμένιοι. Οι απειλές του Ερντογάν εναντίον των Αρμενίων εργαζομένων αφύπνισαν όχι μόνο τους συμπατριώτες τους αλλά και τις δυνάμεις που ενδιαφέρονται για την ειρήνη. Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα αποφάσισε να συναντηθεί στον Λευκό Οίκο με τον ηγέτη της Αρμενίας Σερζ Σαρκισιάν. Την ίδια στιγμή δεν καθορίστηκε συνάντηση με τον κ. Ερντογάν, ενώ εστάλη το μήνυμα ότι ο κ. Ομπάμα σκέφτεται από τώρα το περιεχόμενο του μηνύματός του για την 24η Απριλίου 2010, 95η επέτειο της αρμενικής γενοκτονίας. Αίφνης, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας έστειλε προσωπικό απεσταλμένο στο Ερεβάν και ζήτησε συνάντηση με τον κ. Σαρκισιάν στην Ουάσιγκτον όπου θα βρίσκονται και οι δύο από σήμερα και για ένα τριήμερο. Επίσης, πρότεινε στον Λευκό Οίκο τριμερή συνάντηση με τη συμμετοχή και του κ. Ομπάμα, ενώ είναι έτοιμος να στείλει τη συμφωνία με την Αρμενία στην Εθνοσυνέλευση. Η εμπειρία έδειξε ότι όταν ζορίζεται ο κ. Ερντογάν κάνει βήματα πίσω. Στην περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου κάνει μόνο βήματα μπροστά επειδή του το επιτρέπουν οι ηγεσίες των δύο χωρών… Πρόκειται για θλιβερή αλλά πέρα για πέρα αληθινή διαπίστωση…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ Ι: Και όμως συνέβη και αυτό… Διπλωμάτης ξένης πρεσβείας -όχι της αμερικανικής- έστειλε σημείωμα στο υπουργείο Εξωτερικών της πατρίδας του, στο οποίο ισχυριζόταν ότι ο κατοχικός ηγέτης Μεχμέτ Αλί Ταλάτ συνέχιζε να λαμβάνει επίδομα από το ΑΚΕΛ μέχρι τη νίκη του στην προηγούμενη εκλογική διαδικασία των κατεχομένων. Σύντροφοι απαιτείται ισχυρή διάψευση…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΙ: Είναι άκρως επικίνδυνη για την Ελλάδα η απόφαση να εισέλθει σε διαπραγματεύσεις με την Τουρκία. Η τραγική οικονομική κατάσταση έχει αποδυναμώσει και την εξωτερική πολιτική της χώρας. Με την ευκαιρία να τονίσουμε ότι το πακέτο των νέων «μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης» διαπραγματεύθηκαν οι Αμερικανοί με την Αθήνα και την Άγκυρα…

εφημερίδα Φιλελεύθερος 11/4/2010

Το μεγαλύτερο πρόβλημα

του Γιάννη Γ. Μαύρου

Ασφαλώς η δημοσιονομική κρίση είναι το οξύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα. Τα ελλείμματα, το χρέος και η επαπειλούμενη χρεωκοπία δεν είναι όμως παρά τα συμπτώματα ενός γενικότερου πολιτικού και οικονομικού αδιεξόδου στο οποίο ‘οδήγησαν’ τη χώρα οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης*.

Το αδιέξοδο αυτό χαρακτηρίζεται αφ’ ενός από την προϊούσα αποβιομηχάνιση και τον παραγωγικό μαρασμό και παρασιτισμό της οικονομίας και, αφ ετέρου, από την έξαρση της  διαφθοράς και της αναποτελεσματικότητας του κράτους, σε μια περίοδο μάλιστα που η ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση -και ιδιαίτερα στη ζώνη του Ευρώ- επέβαλλαν το αντίθετο. 

Όλα αυτά συνθέτουν μια ζοφερή εικόνα από μόνα τους, χωρίς να λογαριάζουμε τα μεγάλα προβλήματα της εξωτερικής μας πολιτικής, τις δυσβάσταχτες στρατιωτικές δαπάνες, το μεταναστευτικό, την τρομοκρατία** κλπ. Αυτό που καθιστά όμως την εικόνα εφιαλτική, αυτό που προσδίδει στην κρίση που βιώνουμε, ως χώρα και ως λαός, τα χαρακτηριστικά αδιεξόδου, το μεγαλύτερό μας πρόβλημα τελικά, είναι η Κυβέρνηση και βέβαια ο Πρωθυπουργός.

Είναι η κραυγαλέα ασυνέπεια και ανακολουθία εν σχέσει με τις προεκλογικές δεσμεύσεις και η αναξιοπιστία και απονομιμοποίηση της εξουσίας που αυτή επιφέρει. Είναι η προφανής ανεπάρκεια μιας  πολιτικής που δεν είναι μόνο κοινωνικά άδικη και οικονομικά αδιέξοδη αλλά και εθνικά επικίνδυνη, μιας πολιτικής που βάζει τη χώρα σε τροχιά μακροχρόνιας ύφεσης και ασφυκτικής εξάρτησης από τον ιμπεριαλισμό, τη στιγμή που κρίνονται ζωτικά θέματα όπως το κυπριακό, το «μακεδονικό» και η κυριαρχία στο Αιγαίο. Είναι η προφανής διαπραγματευτική αδυναμία αξιοποίησης των ερεισμάτων της χώρας, ακόμη και αυτής της ιδιότητας του «Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς», η πειθήνια υπακοή του «καλού παιδιού» στα κελεύσματα των ισχυρών. Είναι η ολιγωρία, η φλυαρία, η πολυγλωσσία. Είναι η θλιβερή ναρκισσιστική εμμονή που βαφτίζει, στο τελευταίο Υπουργικό Συμβούλιο, τον ‘μηχανισμό’  Μέρκελ-Σαρκοζί, που θεσμοθετεί την εμπλοκή του ΔΝΤ στην κρίση της Ελλάδας και της Ευρωζώνης «ορόσημο και μεγάλη επιτυχία για τη χώρα μας», ότι τάχα μου αποτελεί «δίχτυ ασφαλείας», ότι «δώσαμε ανάσα», ότι «κερδίσαμε χρόνο, κερδίσαμε σε παρουσία (sic) και …αξιοπιστία», την ίδια  στιγμή που τα επιτόκια  δανεισμού του δημοσίου ανέβαιναν ανεξέλεγκτα, όχι βέβαια εξ’ αιτίας κάποιου «βαθιού λαρυγγιού» αλλά διότι οι αγορές γνωρίζουν ότι αυτή η ‘πολιτική’  έχει κοντά ποδάρια και όχι μόνο δεν προδιαγράφει διέξοδο από την κρίση αλλά, αντίθετα, υποθηκεύει ολοένα και περισσότερο τη χώρα στους δανειστές της καθιστώντας τη χρεωκοπία  της αναπότρεπτη. Είναι, πάνω απ’ όλα, η ακόμα θλιβερότερη σιωπή όσων δεν τολμούν να φωνάξουν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός και ανέχονται τον εξευτελισμό του αυλικού. 

Φτάσαμε, παραμονές της 43^ης επετείου της 21^ης Απριλίου 1967, στην έσχατη παρακμή της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας μας. Δεν είναι μόνο η άθλια εικόνα της Κυβέρνησης. Είναι επίσης η  μεγάλη ανεπάρκεια των κομμάτων της αντιπολίτευσης, η ανυποληψία της Δικαιοσύνης, η διαφθορά και διαπλοκή των μέσων ενημέρωσης, η συνολική κρίση του πολιτικού μας συστήματος, που αντί για μέσο επίλυσης των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων έχει καταστεί το ίδιο το μεγαλύτερο πρόβλημα, εκείνο που καθιστά ανεπίλυτα όλα τα υπόλοιπα.

Όταν όμως το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να δώσει λύση στις ανάγκες της κοινωνίας, όταν μάλιστα σφραγίζει με την κατάρρευσή του κάθε προοπτική κοινοβουλευτικής διεξόδου από τη συνολική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα και ο λαός, τότε δεν μένει άλλος δρόμος για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας μας από την αντίσταση με κάθε μέσο, καθώς επιτάσσει το Σύνταγμα, επικαλούμενο τον πατριωτισμό των Ελλήνων.

                                                          Γιάννης Γ. Μαύρος      11/4/2010

 

*Δεν αποδίδουμε βέβαια τις ίδιες ευθύνες για την θλιβερή κατάληξη της Μεταπολίτευσης σε όλες τις κυβερνήσεις της. Πιστεύουμε όμως ότι η ιστορία θα κρίνει αυστηρότερα τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ από εκείνες της ΝΔ (με εξαίρεση την τελευταία), τόσο λόγω της ασυνέπειας λόγων και έργων όσο και λόγω της πρωτοφανούς λαϊκής στήριξης που είχαν, τουλάχιστον ως το 1985, γεγονός που προσέφερε τη δυνατότητα για πραγματικά ιστορικές τομές.

**Η τρομοκρατία εννοείται εδώ με την ευρεία έννοια που συμπεριλαμβάνει την (αντι)κοινωνική βία, την εργοδοτική βία και αυθαιρεσία, την τηλεοπτική τρομοκρατία, την καλλιέργεια του φοβικού συνδρόμου έναντι των ξένων, των γειτόνων κλπ.

Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄: ένας αμφιλεγόμενος ήρωας

Τα αποσπάσματα  που ακολουθούν προέρχονται από το βιβλίο του συνεργάτη και  καλού φίλου των «Ενθεμάτων» Γιάννη Παπαθεοδώρου Ρομαντικά Πεπρωμένα. Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης ως «εθνικός ποιητής» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βιβλιόραμα. Από τα αποσπάσματα ο αναγνώστης μπορεί να πάρει, πιστεύουμε, μια ικανή πρόγευση και να αντιληφθεί το εύρος και την αξία της μελέτης η οποία παρακολουθεί την πορεία του Βαλαωρίτη από τη συγκρότηση ενός «εθνικού μαρτυρολογίου» μέχρι την αναγόρευσή του ως «εθνικού ποιητή» με τη δημόσια απαγγελία του «Ανδριάντα του Αοιδίμου Γρηγορίου Ε΄» στις 25 Μαρτίου 1872, αλλά και την αμφισβήτηση ή και την αξίωση υπέρβασης της «εθνικής ποίησης» που ενσάρκωσε ο Βαλαωρίτης, ήδη από τους συγχρόνους του και πρωτίστως από τον Ροΐδη.

«Ε»

 

Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης ως «εθνικός ποιητής»

Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄: ένας αμφιλεγόμενος ήρωας

 

του Γιαννη Παπαθεοδωρου

 

«Το Πανεπιστήμιον με προσεκάλεσεν επισήμως», γράφει ο Βαλαωρίτης σε επιστολή του (10 Φεβρ.1872) προς τον Κεφαλλονίτη φίλο του Ανδρέα Λασκαράτο, «να προσαγορεύσω διʼ ενός διθυράμβου κατά την 25η Μαρτίου τον Ανδριάντα του Πατριάρχου Γρηγορίου. Εδέχθην την πρόσκλησιν και ελπίζω εις τον Θεόν να μην εντροπιάσω ούτε την μνήμην του μεγάλου της νεωτέρας Ελλάδος αθλητού, ούτε τους φίλους μου». Η απάντηση (15/27 Φεβρ. 1972) του «αφορεσμένου» Λασκαράτου θα είναι άμεση και καυστική: «Σε συγχαίρω διά την Πανεπιστημονική πρόσκληση που έλαβες να προσαγορέψεις τον ανδριάντα του Γληγοράκη. — Δώσʼ του κι από μέρους μου τα γκαρδιακά χαιρετίσματά μου και πες του πως του εύχομαι να ʼξακολουθάη να φανατίζει τους όχλους, όσο ναν τους αποχτηνώση εξ ολοκλήρου, και ναν τους κάμη ακόμη περισσότερο απʼ ό,τι είναι δίποδους γαϊδάρους». Ο επιστολικός αυτός διάλογος μας δείχνει, νομίζω, με τον πιο παραστατικό τρόπο, ότι το πεδίο του εθνοσυμβολισμού αποτελείται συχνά από επίδικα πολιτισμικά αντικείμενα. Η συναίνεση γύρω από τα σύμβολα δεν είναι πάντα δεδομένη, ιδίως, μάλιστα, όταν τα σύμβολα αυτά είναι «προσημειωμένα», κατά τη διαδικασία της «πολιτισμικής σημείωσης του ιστορικού παρελθόντος».¹ Αν, δηλαδή, για τους περισσότερους ήρωες του Εικοσιένα, η μεταγενέστερη ένταξή τους στο εθνικό πάνθεον ήταν μια μάλλον ομαλή διαδικασία, για τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, η διαδικασία αυτή ήταν λίγο πιο σύνθετη, αντιφατική και περίπλοκη. Κι αυτό συνέβαινε, επειδή στο δικό του «προσημειωμένο» σύμβολο διασταυρώνονταν ιστορικά γεγονότα, θεσμικοί ρόλοι, ιδεολογίες και νοοτροπίες που διαπερνούσαν με ένταση ολόκληρη τη νεοελληνική κοινωνία, στα ρομαντικά χρόνια.

 

Δύο διαμετρικά αντίθετες αφηγήσεις για τον Πατριάρχη

 

Ήδη από τις πρώτες δεκαετίες του ελεύθερου έθνους-κράτους (αλλά και έως σήμερα)² βλέπουμε να συνυπάρχουν στη δημόσια ιστορική κουλτούρα δύο διαμετρικά αντίθετες αφηγήσεις για το πρόσωπο και τα έργα του Πατριάρχη. Από τη μια μεριά, τονίζεται ο αμφιλεγόμενος ρόλος του ως εκπροσώπου του Γένους στην Οθωμανική διοίκηση, οι αντι-διαφωτιστικές του τάσεις, το γνωστό κείμενο του αφορισμού του Υψηλάντη, και η σχεδόν «προληπτική» θανάτωσή του από την Πύλη∙ από την άλλη μεριά, δίνεται έμφαση στη συνετή του διοίκηση, στη συμβολή του στην εκπαιδευτική αναμόρφωση του Ελληνισμού, στη συνωμοτική του δράση υπέρ των επαναστατών, στο μαρτυρικό του θάνατο «υπέρ πίστεως και πατρίδος». Για να μείνουμε, πάντως, στη στιγμή που ανταλλάσσονται αυτές οι επιστολές, πρέπει να έχουμε στο νου μας τις συνολικότερες ιδεολογικές μετατοπίσεις, που λαμβάνουν χώρα. Πίσω, δηλαδή, από τις απαξιωτικές διατυπώσεις του Λασκαράτου, μπορούμε να συλλάβουμε μια ευρύτερη δέσμη διανοητικών συμπεριφορών, που στο πρόσωπο του Γρηγόριου και με αφορμή τη δημόσια αποκατάσταση της εικόνας του, έβλεπαν, στην κρίσιμη δεκαετία του 1870, άλλο ένα επεισόδιο της πορείας προς την «ανάσχεση του Διαφωτισμού».³ Αν αντιστρέψουμε, ωστόσο, τον δείκτη αυτών των «αντιστάσεων» που προέρχονται κυρίως από το χώρο της αντικληρικαλιστικής και αθεϊστικής διανόησης, μπορούμε να βρεθούμε ξανά στους «μέσους όρους», που καθόρισαν τις κοινωνικές και ιστορικές πραγματικότητες.

Ανεξάρτητα, δηλαδή, από τη διαμάχη, την ποιότητα της επιχειρηματολογίας και τις ιδεολογικές χρήσεις της ιστορίας γύρω από το πρόσωπο του Γρηγορίου, θα μπορούσαμε να διαπιστώσουμε πως, εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 1870, οι κεντρικές ροπές στο επίπεδο της λόγιας αλλά και της λαϊκής κουλτούρας τείνουν προς την αποκατάσταση του Γρηγορίου, με βάση τη διπλή ιδιότητα του «εθνομάρτυρα» και του «ιερομάρτυρα». Η ανάγκη ενός τέτοιου συμβόλου έμοιαζε απαραίτητη, ιδιαίτερη στη νέα φάση που έμπαινε η Μεγάλη Ιδέα. Στα κρίσιμα αυτά χρόνια, ο Γρηγόριος Ε΄ ήταν ο ελλείπων κρίκος στη διαμόρφωση του «εθνικού μαρτυρολογίου»∙ κι αυτό, γιατί το σύμβολό του λειτουργούσε ως «γέφυρα» ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν, ανάμεσα στην εκκλησία και το κράτος, ανάμεσα στο Εικοσιένα και τη Μεγάλη Ιδέα, ανάμεσα στην ταπεινή Αθήνα και στην ποθητή Κωνσταντινούπολη. Οι ελάχιστες αντιδράσεις ή διαφωνίες δεν στάθηκαν ικανές να ανακόψουν την πορεία προς τη θεσμική κατοχύρωση και την εθνοσυμβολική σημασία της εικόνας του. Το ποίημα του Βαλαωρίτη προς τον ανδριάντα του Γρηγορίου του Ε΄, στην επέτειο της 25ης Μαρτίου του 1872 αποτελεί αναμφισβήτητα σταθμό μέσα σε αυτή τη διαδικασία, όχι μόνο γιατί σφράγισε, με τον πιο εμβληματικό τρόπο, την αποκατάσταση της μορφής του αλλά και γιατί παραμένει ως τις μέρες μας η πιο γνωστή λογοτεχνική αναφορά στον Πατριάρχη.

 

Οι «τύχες» του Γρηγορίου Ε΄ στα ρομαντικά χρόνια

 

Ένα ενδεικτικό διάγραμμα αυτής της πορείας προς την αποκατάσταση θα μας έδειχνε πως υπάρχουν μερικές χρονολογίες-κλειδιά, που φωτίζουν χαρακτηριστικά τα «κατά Γρηγόριον Ε΄»∙ τις «τύχες» του, δηλαδή, μέσα στα ρομαντικά χρόνια. Τις θυμίζω συνοπτικά.⁴ Το 1821 και το 1822, αντίστοιχα, εκφωνείται ο «επιτάφιος λόγος» και τελείται το πρώτο μνημόσυνο στην Οδησσό από τον Κωνσταντίνο Οικονόμο. Το 1823, μια πρώιμη απόπειρα αγιοποίησης του Πατριάρχη πέφτει στο κενό.⁵ Το 1844, προτείνεται από στην Ελληνική Βουλή η ίδρυση μνημείου, χωρίς, ωστόσο, η Κυβέρνηση να λάβει συγκεκριμένα μέτρα. Το 1848, με πρόταση του Μητροπολίτη Χερσώνος Ινοκεντίου, η Ιερά Σύνοδος της Ρωσίας θεσπίζει την ετήσια τέλεση μνημοσύνου προς τιμή του Πατριάρχη. Το 1859, ο εφημέριος της Αγίας Τριάδος Γρηγόριος μαζί με τον Νικόλαο Βερναρδάκη μαζεύουν χρήματα για την ανέγερση πολυτελούς μαυσωλείου. Το 1865 και το 1866, αντίστοιχα, κυκλοφορεί από τους Γ. Γ. Παππαδόπουλο και Γ. Π. Αγγελόπουλο, η δίτομη συγκεντρωτική έκδοση βιβλιογραφικών τεκμηρίων (πηγές, κείμενα, κρίσεις, λογοτεχνικές αναφορές και εικαστικές αναπαραστάσεις) γύρω από τη ζωή, το έργο του αλλά και τις «τύχες» του Γρηγορίου του Ε΄ μέσα στο νεοελληνικό πολιτισμικό βίο. Η έκδοση θα συμβάλει σημαντικά στην αποκατάσταση του Γρηγορίου και θα προωθήσει το αίτημα της ανέγερσης μνημείου.

Το 1871, ο Γ. Αβέρωφ αποφασίζει να αναλάβει τη δαπάνη για τον ανδριάντα του Γρηγορίου έξω από το Πανεπιστήμιο και κάνει την παραγγελία του γλυπτού στο εργαστήριο Φυτάλη. Την ίδια χρονιά (1871), ο Μητροπολίτης Αθηνών Θεόφιλος και ο Γ. Π. Αγγελόπουλος απευθύνουν αναφορά και επίσημο αίτημα στη Βουλή των Ελλήνων για να ζητηθεί «αρμοδίως παρά του Τσάρου το λείψανον του Γρηγορίου, όπως ταφή εν Δημητσάνι». Η πενταμελής επιτροπή που καταρτίστηκε επιβιβάστηκε στο πλοίο «Βυζάντιο» και απέπλευσε τη Μεγάλη Παρασκευή (26 Μαρτίου) από τον Πειραιά «ίνα κομίση το λείψανον εγκαίρως», αφού είχε ήδη κανονιστεί να εορταστεί η πεντηκονταετηρίδα της ελληνικής επανάστασης στις 10 Απριλίου∙ στην επέτειο, δηλαδή, του απαγχονισμού του Πατριάρχη. Αντί για την καθιερωμένη 25η Μαρτίου, επελέγη αρχικά ως ημερομηνία εορτασμού της επετείου η 10η Απριλίου (ημερομηνία απαγχονισμού του Πατριάρχη), και τελικά, η τελετή διεξήχθη την 25η Απριλίου, για να τονιστεί η άμεση σχέση με την προσωπική εορτή του βασιλιά Γεωργίου. Στις 29 Απριλίου, και μετά από καθολικό προσκύνημα πέντε ημερών στη Μητρόπολη, ανοίγεται η λάρνακα. Το γεγονός της μετακομιδής των λειψάνων εορτάζεται σε όλη την Ελλάδα, και σε μια εκ νέου απόπειρα αγιοποίησης του Γρηγορίου εκδίδεται στην Πάτρα ειδική ακολουθία με τροπάρια. Κάπως έτσι φτάσαμε στη συγκυρία του 1871, στον εορτασμό της πεντηκονταετηρίδος του Εικοσιένα, με τον απόηχο των Λαυρεωτικών, της σφαγής στο Δήλεσι, και την αποτυχημένη κρητική εξέγερση να δημιουργούν την αίσθηση μιας πολιτικής κρίσης.

 

Από τον συνταγματικό φιλελευθερισμό στη Μεγάλη Ιδέα

 

Είναι προφανές πως μέσα σε αυτά τα τριάντα χρόνια κάτι έχει αλλάξει: από τον «πρωτομάρτυρα» Ρήγα ως τον «εθνομάρτυρα» Γρηγόριο τον Ε΄, και από το συνταγματικό φιλελευθερισμό μέχρι τη Μεγάλη Ιδέα, υπάρχουν σημαντικές ιδεολογικές μετατοπίσεις και πολιτισμικές διαφοροποιήσεις. Θα μπορούσε, ωστόσο, κανείς να υποστηρίξει πως ειδικά ο εορτασμός του 1871 κατέχει μια παραδειγματική λειτουργία μέσα στη σημειολογία των επετείων του Εικοσιένα. Η μετακομιδή των οστών του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄, από την Οδησσό στην Αθήνα, είχε προσδώσει μια νέα διάσταση στην επέτειο. Οι μικρές ενοχλητικές λεπτομέρειες για τις χρονικές ταυτίσεις διευθετήθηκαν εύκολα. Το λείψανο του Πατριάρχη, η λιτανεία στους δρόμους, οι επίσημοι λόγοι, και βέβαια, η πλούσια συμμετοχή του λαού στις εκδηλώσεις προσδιόρισαν έντονα το νέο «εθνικό νόημα» της γιορτής. Δεν επρόκειτο απλώς για μια σαφή δήλωση της ενιαίας κοσμικής και θρησκευτικής εξουσίας αλλά, επιπλέον, για τον εμπλουτισμό του «εθνικού πανθέου» με την εμφάνιση του νέου «πρωτομάρτυρα» της επανάστασης. Ο Γρηγόριος ο Ε΄, με τη διπλή καταγραφή του στο εθνικό και θρησκευτικό μαρτυρολόγιο, εγκαινίαζε μια νέα δέσμη πολιτισμικών νοημάτων για τον επετειακό εορτασμό του Εικοσιένα: στο πρόσωπο του Ιεράρχη, η εθνική ενότητα και συνέχεια, η θρησκευτική πίστη, η ανάμνηση της παλιγγενεσίας αλλά και οι αλυτρωτικοί πόθοι απέκτησαν ένα συναινετικό σύμβολο με ευρεία λαϊκή αποδοχή.

Το 1872, κατά την επέτειο της 25ης Μαρτίου, το Πανεπιστήμιο αναθέτει στον Βαλαωρίτη να αναλάβει «την εξύμνησιν της ημέρας, καθʼ ην θέλει αποκαλυφθή ο ανδριάς του αοιδίμου Πατριάρχου Γρηγορίου». Η συγκεκριμένη επέτειος στάθηκε καθοριστική, τόσο για τη δημόσια εικόνα του Πατριάρχη όσο και για τη δημόσια εικόνα του ποιητή. «Το ποίημα τούτο», σημειώνει, στα 1909, ο Τάκης Κανδηλώρος, «επαγίωσε την φήμην του Βαλαωρίτου παρά τω λαώ. Ήτο δε εύλογος η εντύπωσις καθʼ όσον η ποίησις ελάχιστα είχεν ασχοληθή έως τότε περί το δράμα του Πατριάρχου και ο κόσμος εδίψα στίχους διά να εκφράση τον θαυμασμόν του προς την μεγάλην του Γρηγορίου εθνικήν φυσιογνωμίαν».⁶ Φαίνεται, πάντως, πως η «δίψα για στίχους» –και, μάλιστα, για στίχους που να ανταποκρίνονται στις δεκτικότητες ενός εθνικού ακροατηρίου– ήταν ένα πραγματικό αίτημα μέσα στη συγκυρία της πεντηκονταετίας. Ο Βαλαωρίτης έμοιαζε, λοιπόν, να γεμίζει ένα κενό. Στην πραγματικότητα, η επέτειος του 1872 ερχόταν να συμπληρώσει την επέτειο του 1871. Ωστόσο, αν την πρώτη φορά (1871), ήταν η μετακομιδή των οστών του Πατριάρχη που προκάλεσε την πάνδημη συμμετοχή του λαού, τώρα (1872), ήταν ο ανδριάντας του και η «πλήρης φαντασίας και λαμπρών εικόνων ποίησις του Βαλαωρίτου» που θα ανασύσταινε το παρελθόν ως πεπρωμένο.

 

Η επέτειος της 25ης Μαρτίου 1872

 

Ο ποιητής έχει απόλυτη συναίσθηση της δυσκολίας αλλά και της ευρύτητας του θέματος, καθώς η φαντασία του όφειλε «να εναγκαλισθή μυρία αντικείμενα, συνεχόμενα μεν διʼ ενός και του αυτού μυστηριώδους δεσμού, αλλά φύσει αυθύπαρκτα και αυτοτελή». «Όλα λοιπόν πρέπει να τα θίξω», γράφει ο Βαλαωρίτης (18 Δεκ. 1871) στη «Λίζα του»: «και το μαρτύριον του Πατριάρχου, και τα κυριώτερα άθλα της Επαναστάσεως, και την εθνικήν εξέγερσιν, και την πανήγυριν της ημέρας, και την φιλοξενίαν της Ρωσίας και… και… και δεν ηξεύρω πόσα και πόσα, τα οποία ως σμήνος μελισσών βομβούν εν τη φαντασία μου». Λίγο αργότερα, στον φίλο του Ιωάννη Βελούδο, έφορο της Μαρκιανής Βιβλιοθήκης στη Βενετία, που σπεύδει να του βρει υλικό για τον Πατριαρχικό θρόνο και να του δώσει ιδέες για τη σύνθεση του ποιήματος, ο ποιητής δηλώνει πως έχει αποφασίσει με ποιο τρόπο θα χειριστεί τα εκκλησιαστικά ζητήματα και τη θρησκευτική αίγλη του συμβόλου : «Εν τω διθυράμβω μου δεν έχει θέσιν η εκκλησία. Μόνος παρίσταται ο Πατριάρχης και η ατομικότης του, ήτις συνδυαζομένη μετά του ιερού χαρακτήρος ον έφερεν αρκεί προς ικανοποίησιν της ορθοδοξίας. Ηναγκάσθην να αναφέρω τα σημαντικότερα άθλα του Αγώνος και να παραστήσω αυτά ως ακτίνας απορρεούσας εκ της αγχόνης του Γρηγορίου, επομένως απέδωκα εις τον μαρτυρικόν του θάνατον όλην την λάμψιν του ιερού αγώνος». Η επέτειος του 1872 έμοιαζε να είναι μια υπενθύμιση για το «ατελείωτον έργον των πατέρων μας», έτσι όπως το περιγράφει ο Βαλαωρίτης στην τελευταία παράγραφο του λόγου που συνοδεύει το ποίημα: «Την υψηλήν ταύτην εντολήν έχει και σήμερον η ελληνική ποίησις, θέλει δε εκπληρώσει αυτήν μένουσα πιστώς προσκεκολλημένη εις τας αρχαίας εθνικάς παραδόσεις, και μετά θρησκευτικής αφοσιώσεως αναμιμνήσκουσα πάντοτε εις όσους θέλουσι να την ακούσωσιν, ότι αφέθη ατελείωτον το έργον των πατέρων μας και ότι πρέπει να συμπληρωθή». Το «συμπλήρωμα» αυτό, ωστόσο, ήταν επιτακτικό αλλά ήταν ταυτόχρονα και αβέβαιο, μέσα στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία. Το «κρητικό ζήτημα» είχε παγώσει, οι διπλωματικές πιέσεις για νέες προσαρτήσεις εδαφών είχαν εξασθενίσει, και ο οποιοσδήποτε σχεδιασμός μια συνολικής πολεμικής επιχείρησης φαινόταν, για την ώρα, αν όχι απίθανος, πάντως μακρινός. Για άλλη μια φορά, η απόσταση που χώριζε την πραγματικότητα από την επιθυμία, ήταν πολύ μεγάλη, και η κοινωνία δεν φαινόταν πρόθυμη να τη γεφυρώσει. Σε τούτο το αμφίσημο στοίχημα, η ποιητική επινόηση της σιωπής του ανδριάντα («το μάρμαρο μένει βουβό») έμοιαζε, επομένως, να είναι για την περίσταση, «μια κάποια λύσις»:

 

Τι θέλεις, Γέροντʼ, από μας;… Δε νιώθεις μια ματιά σου

πόσες θα εφλόγιζε καρδιές, κι από τα σωθικά σου

πόση θα βλάστανε ζωή;… Πώς δεν ξυπνάς, πατέρα;…

Δε φέγγει μες στο μνήμα σου ούτε μια τέτοια μέρα;…

 

Το μάρμαρο μένει βουβό… Και θα να μείνει ακόμα

ποιος ξέρει ως πότε αμίλητο το νεκρικό του στόμα…

 

Ο Γιάννης Παπαθεοδώρου διδάσκει νεοελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

 

 

 

 

 

 

 

 

1 Η «προ-σημείωση» του παρελθόντος ώστε γίνει ιστορία είναι αποτέλεσμα κοινωνικών διαδικασιών», παρατηρεί ο Αντώνης Λιάκος, Πώς το παρελθόν γίνεται Ιστορία, Πόλις, Αθήνα, 2007, σ. 100.

2 Βλ. ενδεικτικά την πρόσφατη διαμάχη στα Νέα (27.10.06, 4-5.11.06, 25-26.11.06) μεταξύ του Βασίλη Κρεμμυδά και του Κ. Δεσποτόπουλου.

3 Βλ. σχετικά Κ. Θ. Δημαράς, Νεοελληνικός Διαφωτισμός, Ερμής, Αθήνα, 1988, σ. 391-410.

4 Τα στοιχεία αντλούνται κυρίως από το βιβλίο του Τάκη Χ. Κανδηλώρου, Ιστορία του Εθνομάρτυρος Γρηγορίου του Ε΄, Εν Αθήναις, Τυπογραφείον Δ. Ευστρατίου και Δ. Δελή, 1909, αλλά και από άλλες συναφείς βιβλιογραφικές πηγές.

5 Βλ. Βασίλης Π. Παναγιωτόπουλος, «Προσπάθεια αγιοποιήσεως Γρηγορίου Ε΄», Ελληνική Δημιουργία 147 (1954), σ. 356-360.

6 Τάκης Χ. Κανδηλώρος, Ιστορία του Εθνομάρτυρος…, ό.π., σ. 284.

Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή»

 

Κυπριακό αδιέξοδο

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ξανά στα αεροπλάνα ο Γιώργος Παπανδρέου. Μετά τα ταξίδια για την αντιμετώπιση του προβλήματος του δημοσίου χρέους, που κατέληξαν στην απόφαση των Βρυξελλών, ήρθε η ώρα των εθνικών θεμάτων, με πρώτο το κυπριακό, καρδιά της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης.

Ο Πρωθυπουργός θα επισκεφθεί τη Λευκωσία την Κυριακή, με δύο βασικά επιδιώξεις: να ενισχύσει την επανεκλογή του Ταλάτ και να συμβάλει στο κατέβασμα των τόνων στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Οι ‘Ελληνες της Κύπρου είναι βαθύτατα διχασμένοι, καθώς απορρίπτουν στη μεγάλη πλειοψηφία τους τις προτάσεις που υποβάλλει στις διαπραγματεύσεις ο Πρόεδρος Χριστόφιας, δημιουργώντας μια τραγελαφική, αλλά και πολύ επικίνδυνη κατάσταση.

Στο μεταξύ, η μία ήττα διαδέχεται την άλλη διεθνώς. Μετά την απόφαση του ΕυρωπαΙκού Δικαστηρίου που παραπέμπει σε όργανα των αρχών κατοχής τους διεκδικούντες τις περιουσίες τους Ελληνοκυπρίους, αλλά και φαίνεται να αναγνωρίζει κάποια δικαιώματα τύπου «χρησικτησίας» στους καταπατητές, ήρθε η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, ενεργούσα ως εργαλείο του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον, για να θέσει θέμα απελευθέρωσης του απευθείας εμπορίου με τα κατεχόμενα.

Λευκωσία και Αθήνα αντιμετωπίζουν (στην καλύτερη περίπτωση) ως περίπου «φυσικά φαινόμενα» αυτές τις εξελίξεις. Παρόλο που και ο κ. Κυπριανού και ο κ. Δρούτσας συναντήθηκαν πρόσφατα με τον Επίτροπο Διεύρυνσης κ. Φούλε, δεν έπραξαν τίποτα για να τον αποτρέψουν από το να ανακινήσει στην Κομισιόν το θέμα του απευθείας εμπορίου, για το οποίο Λευκωσία και Αθήνα δηλώνουν άγνοια, παρόλο που και οι δύο πρωτεύουσες διαθέτουν Επιτρόπους στις Βρυξέλλες!

Στην πραγματικότητα, οι ελληνικές πολιτικο-διπλωματικές ήττες αντανακλούν τη σταδιακή επιδείνωση του διεθνούς κλίματος. Η επιδείνωση είναι απολύτως φυσιολογική και αναμενόμενη, για τον εξής απλούστατο λόγο. Η τουρκική διπλωματία και το τουρκικό λόμπι είναι πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρούντα, με τις θέσεις και τα επιχειρήματα της ‘Αγκυρας. Αντιθέτως, Λευκωσία και Αθήνα αποφεύγουν να επικρίνουν την Τουρκία, από φόβο μη χαλάσουν το «καλό κλίμα», με τον Ταλάτ και τον Ερντογάν! Το αποτέλεσμα είναι ότι η διεθνής κοινή γνώμη έχει αχθεί στο συμπέρασμα ότι το κυπριακό δεν λύεται όχι γιατί η Τουρκία επιμένει να διατηρεί στρατό κατοχής και «κράτος» στην Κύπρο, αλλά γιατί οι Ελληνοκύπριοι είναι εγωϊστές και απέρριψαν το σχέδιο Ανάν! Στα ελληνοτουρκικά συμβαίνει το ίδιο, υπάρχουν ορισμένες διαμάχες, δεν υπάρχει επιτιθέμενος και αμυνόμενος.

Λονδίνο, Ουάσιγκτον, ‘Αγκυρα, Ισραήλ έχουν στρατηγική για το κυπριακό. Λευκωσία και Αθήνα δεν έχουν καμία, εκτός αν θεωρείται στρατηγική να εύχεσαι να λυθεί όσο πιο γρήγορα το πρόβλημα, ευχή βεβαίως όλων, αλλά που κινδυνεύει, αν γίνουν δεκτές οι παραχωρήσεις της ελληνικής πλευράς, να οδηγήσει όχι σε λύση του προβλήματος, αλλά σε δραματική επιδείνωση της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. Που ακούστηκε για παράδειγμα ένα κράτος να διοικείται εκ περιτροπής από τους εκπροσώπους της συντριπτικής πλειοψηφίας (των Ελληνοκυπρίων 82%) και της (τουρκοκυπριακής) μειοψηφίας (18%), όπως προτείνει ο κ. Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ. Που δηλώνουν μεν ότι είναι «μαρξιστές-λενινιστές», αν είναι δυνατόν, αλλά ταυτόχρονα δεν χαλάνε κανένα χατήρι, μικρό ή μεγάλο, στη Μεγάλη Βρετανία, δηλαδή στον βρετανικό ιμπεριαλισμό, που θάλεγε ένας μαρξιστής-λενινιστής!

Αν αυτά τάγραφε κανένας φοιτητής συνταγματικού δικαίου σε εργασία του, προφανώς θα τον έκοβαν ως άσχετο και θα γελούσαν με τις ιδέες του. Δυστυχώς όμως δεν τα προτείνει κάποιος άσχετος φοιτητής, αλλά ο Πρόεδρος της Κύπρου, παρά τη διαρκή διαφωνία της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελληνοκυπρίων στα γκάλοπ (70%) και παρά τη διαφωνία των συμμαχικών κομμάτων, με τις ψήφους των οποίων εξελέγη Πρόεδρος! ‘Ηδη, οι Σοσιαλιστές της ΕΔΕΚ (το αδελφό κόμμα του ΠΑΣΟΚ) αποχώρησαν από την κυβέρνηση, παρά τα τελείως ανοίκεια διαβήματα του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος να μην το πράξουν!

‘Οσο για τις ελπίδες που έχουν επενδυθεί από το ΑΚΕΛ και τον κ. Παπανδρέου στον Ταλάτ, δεν επιβεβαιώνονται στην πράξη. Το αντίθετο συμβαίνει, όπως άλλωστε ήταν απολύτως αναμενόμενο με την ακολουθούμενη διαπραγματευτική «τακτική»: οι ελληνοκυπριακές παραχωρήσεις δίνουν το περιθώριο στον Ταλάτ να τραβάει περισσότερο το σκοινί, προς πιο σκληρές θέσεις, βέβαιος ότι η άλλη πλευρά είναι πιέσιμη. Επιπλέον, αντί να ενισχύουν τον Ταλάτ, οδήγησαν πρακτικά στην ενίσχυση του ‘Ερογλου! Εντούτοις, όσο περισσότερο η πράξη αποδεικνύει το αδιέξοδο της στρατηγικής ΑΚΕΛ και το απομονώνει, τόσο περισσότερο ο κ. Χριστόφιας αγκιστρώνεται απελπισμένα στις δικές του αντιλήψεις και τόσο περισσότερο επιθετικός έως υβριστικός γίνεται, ο ίδιος και το κόμμα του, απέναντι στους επικριτές της πολιτικής του.

Το ίδιο το γεγονός ότι η Λευκωσία και η Αθήνα ποντάρουν τόσο πολύ σε διάφορα πρόσωπα και πολιτικές δυνάμεις στην τουρκική πλευρά, ομολογεί επίσης έλλειψη όχι μόνο στρατηγικής, αλλά και σοβαρότητας. Πρώτον, γιατί είναι προφανές ότι η ‘Αγκυρα κάνει κουμάντο στα κατεχόμενα. Δεύτερο, γιατί δεν είναι δουλειά της Λευκωσίας και της Αθήνας ποιά είναι η τουρκική ή τουρκοκυπριακή ηγεσία. Δουλειά της Λευκωσίας και της Αθήνας είναι να κάνουν σοβαρές και όχι ανόητες προτάσεις για τη λύση των ζητημάτων, να εμμένουν σε αυτές και να κινητοποιούν τη διεθνή κοινή γνώμη υπέρ αυτών. Με τόσες άλλωστε δηλώσεις υπέρ του Ταλάτ, τι θα κάνει αύριο ο κ. Χριστόφιας αν οι Τουρκοκύπριοι εκλέξουν τον ‘Ερογλου;

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, στις 9.4.2010

Konstantakopoulos.blogspot.com

ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Goldman Sachs και ΗΠΑ, οι θριαμβευτές των Βρυξελλών

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

“Μήπως μας ψεκάζουνε;” με ρωτάει, μισοαστεία, μισοσοβαρά, η Χρύσα, με αφορμή την είδηση που δημοσιεύτηκε τελευταία: πριν από μισό αιώνα η CIΑ, στα πλαίσια των ερευνών που την οδήγησαν στην παραγωγή του LSD, ράντισε με παραισθησιογόνα μια μικρή γαλλική πόλη, για να μελετήσει τα αποτελέσματα στη συμπεριφορά των κατοίκων. Η Χρύσα κοντεύει να πάθει σχιζοφρένεια αυτές τις μέρες. Εξαιτίας της δουλειάς της πρέπει να διαβάζει τις γερμανικές εφημερίδες. Γράφουν για τον θρίαμβο της Μέρκελ επί των Ελλήνων και λοιπόν Ευρωπαίων. Μετά, γυρνάει στα ελληνικά μέσα που μιλάνε για τον θρίαμβο της Αθήνας!

Φαίνεται πάντως ότι ούτε οι “αγορές” πληροφορήθηκαν εγκαίρως τον ελληνικό θρίαμβο, γι’ αυτό και μας δάνεισαν την επόμενη μέρα με 5,9% επιτόκιο. Κατά την κυβέρνηση αυτές είναι τυχαίες διακυμάνσεις των αγορών. Εμένα, που ούτε στη λαϊκή δεν βρίσκω τον ελεύθερο ανταγωνισμό, το 5,9% μου θυμίζει διαφημιστική τιμή μαγαζιού, εν προκειμένω συνεννοημένων τραπεζών. Το 5,9% είναι ότι πρέπει για να μην ενεργοποιείται ποτέ ο μηχανισμός στήριξης, αλλά για να ξεζουμίζεται όσο γίνεται η Ελλάδα.

Την ίδια αδυναμία κατανόησης των αποφάσεων δείχνουν και οι αρθρογράφοι των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς που ισχυρίζονται ότι δεν αποφασίστηκε τίποτα στις Βρυξέλλες, αφού η απόφαση προβλέπει ότι θα δοθούν δάνεια στην Ελλάδα, αν δεν μπορεί να τα βρει στη αγορά, με επιτόκιο όμως που δεν θα επιδοτείται, θα είναι δηλαδή το επιτόκιο των αγορών, που δίνουν φυσικά λεφτά με το επιτόκιο που ζητάνε! Ο Ντομινίκ Στρως Καν, που λέγεται ότι διαβεβαιώνει τον Πρωθυπουργό ότι δεν θα είναι σκληρό στην περίπτωσή του το Ταμείο, δηλώνει δημοσίως ότι απεύχεται προσφυγή στο ΔΝΤ. Προφανώς γιατί κάπως είναι σίγουρος ότι εκεί θα πάει τελικά η Αθήνα. Ο γαλλικός τύπος δεν κατάλαβε κι αυτός! Υπογραμμίζει τη σημασία της ανάμειξης του ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά πράγματα και απορεί με την Αθήνα, χωρίς να καταλαβαίνει πολύ καλά τι γίνεται: “Η Αθήνα λέει ότι είναι ικανοποιημένη”, γράφει η οικονομική Les Echos.

Μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Κυττάω τη φωτογραφία από το τέλος της συνόδου των Βρυξελλών. Η Μέρκελ είναι ενθουσιασμένη, αλλά συγκρατεί όσο μπορεί τη χαρά της. Κυττάει με ελαφρά απορία τον Γιώργο Παπανδρέου δίπλα της. Ο Σαρκοζί προσπαθεί να χαμογελάσει και του βγαίνει ένας παράξενος μορφασμός: ξέρει ότι η ήττα από τους Γερμανούς μπορεί να του στοιχίσει την επανεκλογή του. Ο Ισπανός Θαπατέρο κρατάει τρυφερά το χέρι του Γιώργου, όπως προσπαθούμε να στηρίξουμε έναν καλό φίλο πούχασε κάποιον δικό του, πολύ ανακουφισμένοι όμως που έτυχε σε αυτόν κι όχι σε μας ο κλήρος. Το πιο εκπληκτικό όμως και ανεξήγητο, είναι ο ειλικρινής ενθουσιασμός στο πρόσωπο του ¨Ελληνα Πρωθυπουργού. Τον ικανοποίησε η συμφωνία, του αρ