Εκδήλωση του Άρδην με θέμα Αντίσταση στον νεο-οθωμανισμό

Ενόψει της επίσκεψης του Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα στις 14-15 Μαΐου και των συμφωνιών που κυοφορούνται, το περιοδικό Άρδην και η εφημερίδα Ρήξη διοργανώνει εκδήλωση τη Δευτέρα 10 Μαΐου 2010 και ώρα 7:30 μ.μ. στο ξενοδοχείο Χίλτον με θέμα:

Αντίσταση στο Νεο-οθωμανισμό, όχι στην αυτοκρατορική επίσκεψη του Ερντογάν

Ομιλητές θα είναι οι:

Ο Αναστάσιος Πεπονής, τέως υπουργός, ο Νικόλας Παπαδόπουλος,  αντιπρόεδρος του ΔΗΚΟ, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, δημοσιογραφος, ο  Σταύρος Λυγερός, δημοσιογράφος και ο Γιώργος Καραμπελιάς,συγγραφέας . Συντονίζει ο Δημήτρης Αλευρομάγειρος, Στρατηγός ε.α.

Οι Γερμανοί ξανάρχονται

Άρδην τ. 79

 

Η λογική του «τέλους της ιστορίας», που ήκμασε κατά τα ρόδινα χρόνια της παγκοσμιοποίησης, υποστήριζε πως, στην Ευρώπη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα εγκαταλείπονταν οι ευρωπαϊκοί ανταγωνισμοί, που σχεδόν επί… οκτώ αιώνες ταλάνιζαν την ήπειρο και έγιναν αιτία για τις μεγαλύτερες πολεμικές συγκρούσεις που είδε ποτέ ο άνθρωπος. Κανένα εθνικό κράτος, ούτε καν αυτά των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών εθνών, δεν θα λειτουργούσε πλέον με όρους ιδιαίτερων γεωπολιτικών συμφερόντων, αλλά ως τμήμα μιας ευρωπαϊκής, πανηπειρωτικής κοινότητας, της πρώτης υπερεθνικής κοινωνικής, πολιτικής, αλλά και πολιτισμικής οργάνωσης στον κόσμο.
Κι αυτή η αντίληψη έμελλε να διαψευσθεί οικτρά, μαζί με τις υπόλοιπες σαπουνόφουσκες που διακινούσαν επί δεκαπενταετία οι ιδεολογικοί μηχανισμοί (δημοσιογράφοι, διανοούμενοι και πανεπιστημιακοί) της παγκοσμιοποίησης, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα. Η διάψευση αυτή πραγματοποιείται πλέον πανηγυρικά, καθώς το τοπίο της διεθνούς σκηνής μεταβάλλεται και σηματοδοτεί την έλευση ενός πολυπολικού και ασταθέστερου κόσμου: η άνοδος της Κίνας πρωτίστως και δευτερευόντως της Ινδίας, της Βραζιλίας και της Ρωσίας, και η ταυτόχρονη πτώση των ΗΠΑ, είναι τα γεγονότα που μετακινούν τις τεκτονικές πλάκες της διεθνούς πολιτικής, παροξύνοντας τους διεθνείς ανταγωνισμούς και ανατρέποντας το μεταψυχροπολεμικό διεθνές τοπίο.
Αυτό είναι το πλαίσιο της μεγάλης αναδιάταξης που λαμβάνει χώρα και στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Όπως και στην περίοδο 1871-1946, στο επίκεντρο των ευρωπαϊκών μετασχηματισμών βρίσκεται πάλι η Γερμανία.
Η Γερμανία, για αλλη μια φορά μέσα σε 150  χρόνια νιώθει τον πειρασμό  να επεκτείνει την  ηγεμονία της σε ολόκληρη την ήπειρο, μετά από μια περίοδο σχετικής πολιτικής έκλειψης. Έτσι, μετά  την κατάρρευση της Ιεράς Συμμαχίας μέχρι  τον Μπίσμαρκ, ή στην περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης από το 1919 έως το 1931 ή κατά την περίοδο 1945-1989, ή Γερμανία  έμοιαζε με πολιτικό νάνο. Με τον Κάϊζερ και τον Χίτλερ αντίστροφα, στον Α΄ και τον Β΄ Παγκ. Πόλεμο θα επιχειρήσει να ενοποιήσει την Ευρώπη υπό την κυριαρχία της. Στην ίδια κατεύθυνση εντάσσονται και οι πρόσφατες τάσεις που εκδηλώνει η Γερμανία του Φίσερ και της  Μέρκελ να ξεχωρίσει από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές δυνάμεις, προτάσσοντας μια… μονοπολική εκδοχή της Ενωμένης Ευρώπης.

Ο χώρος και η δημογραφία
Στη δεκαετία του 1990, πολύ συχνά ακουγόταν από τα στόματα των αναλυτών και των δημοσιογράφων: «Η Γερμανία έχει βυθιστεί στην εσωστρέφεια που προκάλεσαν οι τριγμοί της επανένωσης, αδυνατώντας έτσι να παίξει από μόνη της ευρύτερο ρόλο στην περιοχή». Όσοι υποστήριζαν αυτήν τη θέση παρέβλεπαν συστηματικά τις δημογραφικές, γεωγραφικές, μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες δυναμικές με τις οποίες τροφοδοτούσε η Ανατολική Γερμανία τη γερμανική οικονομία.
Στην πραγματικότητα, μετά από μερικά χρόνια συνέβη το αντίθετο: Η επανένωση έδωσε το σήμα για την αναζωογόνηση της Γερμανίας. Κατ’ αρχήν δημογραφικά. Μετά το 1989, ο πληθυσμός της Γερμανίας ανέβηκε από τα 64 εκατομμύρια της ΟΓΔ στα 80, ξεπερνώντας κατά πολύ τις πάλαι ποτέ ισοδύναμες μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις –την Ιταλία, το Ηνωμένο Βασίλειο ή τη Γαλλία. Και εν συνεχεία γεωγραφικά: Οι γερμανικές επιχειρήσεις της Δύσης βρέθηκαν ενώπιον ενός «καπιταλιστικά κενού» χώρου, ο οποίος δεν αφορούσε μόνο την Ανατολική Γερμανία, αλλά και την Ανατολική Ευρώπη, τον οποίον εκμεταλλεύτηκαν παντοιοτρόπως. Τέλος, και κυριότερο, ως προς το εργατικό δυναμικό, το οποίο ξαφνικά βρέθηκε διαθέσιμο στο δυτικογερμανικό κεφάλαιο και του έδωσε τη δυνατότητα να μειώσει το εργασιακό κόστος, εγκαταλείποντας ουσιαστικά το «ρηνανικό», σοσιαλ­δημοκρατικό μοντέλο. Πλέον ο γερμανικός καπιταλισμός θα χαρακτηρίζεται από τη συμπίεση των μισθών, την πτώση της εσωτερικής ζήτησης και τη στροφή προς μια οικονομία έντονα εξαγωγικού χαρακτήρα. (περισσότερα βλ. στο άρθρο του αφιερώματός μας, Η Γερμανία υπερασπίζεται το μοντέλο ανάπτυξής της.)
Όσο για την Ανατολική Γερμανία, αυτή, μέσα σε μια δεκαετία, γέρασε και ερήμωσε: Από το 1989 μέχρι το 2008, ο πληθυσμός της μειώθηκε από τα 16 στα 12.8 εκατομμύρια, ενώ, στην περίοδο 1993 – 2008, πάνω από τα 2/3 των νέων (18-29 χρονών) την εγκατέλειψαν1. Είναι χαρακτηριστικό δε ότι η Γερμανική Ένωση των Συνδικάτων κατέγραψε σημαντικότατες απώλειες στον αριθμό των μελών της, από 11 εκατομμύρια το 1991, στα 7.7 το 20032. Και αυτό σε μια χώρα που ήταν ξακουστή για την ισχύ και την οργάνωση των συνδικάτων της.
Η ενοποίηση της Γερμανίας λειτούργησε εν είδει «πρωταρχικής συσσώρευσης της ηγεμονικής ισχύος» για το δυτικογερμανικό κεφάλαιο: Συνέβαλε ώστε να μπορέσει να εκδηλώσει έντονη εξωστρέφεια προς χώρες που παραδοσιακά οι Γερμανοί θεωρούσαν ζωτικό οικονομικοπολιτικό χώρο τους. Ως προς αυτό, αποφασιστικό ρόλο έπαιξαν δύο γεγονότα: Αφενός η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και ο πόλεμος εναντίον της Σερβίας, που ολοκλήρωσαν τη δορυφοροποίηση της Σλοβενίας και σε μικρότερο βαθμό της Κροατίας στη Γερμανία, και αφετέρου η είσοδος των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης στην ΕΕ το 2004, που ενοποίησαν τον χώρο της Κεντρικής Ευρώπης, «φέρνοντας στο πιάτο» της Γερμανίας χώρες όπως η Τσεχία. Ένα δεύτερο κύμα επέκτασης του γερμανικού κεφαλαίου μετέβαλε σχεδόν όλη την Κεντρική Ευρώπη σε αυλή της Γερμανίας, με κάθε χώρα να εκπληρώνει συγκεκριμένες λειτουργίες στα πλαίσια ενός μικρο-περιφερειακού καταμερισμού. Και παράλληλα, αυτή η επέκταση επέτρεψε στο γερμανικό κεφάλαιο να επικρατήσει έναντι των υπολοίπων Ευρωπαίων ανταγωνιστών τους, μεταβάλλοντας σταδιακά την Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά σε οιονεί γερμανική αγορά.

Φεντεραλισμός, Δύο ταχύτητες, Ευρωατλαντισμός
Οι αλλαγές στην οικονομία πλαισιώθηκαν κι από ανάλογες εξελίξεις στο πολιτικό πεδίο. Η Γερμανία χρησιμοποιεί πλέον τους ευρωπαϊκούς θεσμούς προκειμένου να επιβάλει τα δικά της συμφέροντα. Κι αυτό ολοένα και πιο έντονα, καθώς η άνοδος της Ανατολικής Ασίας επεξέτεινε τον διεθνή ανταγωνισμό, ενώ η παγκοσμιοποίηση που επέβαλλε η Δύση βυθιζόταν σε κρίση.
Η Γερμανία ζητάει ουσιαστικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση να αποδεχτεί την πρωτοκαθεδρία που επιτάσσει η οικονομική της δύναμη και οι σφαίρες επιρροής που μεθοδικά οικοδομούσε. Γι’ αυτό και, σιγά σιγά, τόσο μέσα από την άτυπη και καθημερινή πολιτική πίεση, που αξίωνε τον μόνιμο, έμμεσο έλεγχο της ευρωπαϊκής προεδρίας, όσο και μέσα από απόπειρες θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως ήταν το Ευρωσύνταγμα (2005) ή η προσπάθεια της νεκρανάστασής του με τη Συνθήκη της Λισαβόνας (2007), οι Γερμανοί ολοένα και περισσότερο γύρευαν να κυριαρχήσουν πάνω σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Και ασφαλώς δεν είναι τυχαίο ότι, το κυρίαρχο στους ευρωπαϊκούς ιδεολογικούς μηχανισμούς όραμα μιας ομοσπονδοποιημένης Ευρώπης, έχει από πολλές απόψεις έντονη γερμανική χροιά. Το κείμενο του Πολωνού Ευρωβουλευτή Maciej Giertych που δημοσιεύουμε εδώ, μας επισημαίνει πόσο κοντά βρίσκεται σε ό,τι προσπάθησε να επιβάλει η Γερμανία κατά την διάρκεια του 2ου και του 3ου Ράιχ. Αυτή την ομοσπονδοποιημένη Ευρώπη προωθούν και τα γερμανοκρατούμενα ευρωπαϊκά κόμματα (της Κεντροδεξιάς, της Κεντροαριστεράς, αλλά και των Πρασίνων, οι οποίοι έχουν πρωταγωνιστικό ιδεολογικό ρόλο στην προώθησή τους). Αυτό το ομοσπονδιακό ευρωπαϊκό όραμα επιδιώκει να οργανώσει την Ευρώπη κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της γερμανικής ομοσπονδίας, λειτουργώντας τελικά εν είδει θεσμικής της προέκτασης.
Η οικονομική κρίση τροποποίησε σε κάποιον βαθμό τη μορφή αυτού του γερμανικού σχεδίου, χωρίς όμως να αλλάξει την ουσία και το περιεχόμενό του. Απλώς, δίπλα στην απαίτηση για περιφερειοποίηση και κατακερματισμό της υπόλοιπης Ευρώπης, προέκυψε και μια αυξανόμενη αντιπαλότητα με την ευρωπαϊκή περιφέρεια και ιδιαίτερα τον Νότο. Όπως νιώσαμε πολύ καλά στο πετσί μας με τη στάση της Γερμανίας απέναντι στη χώρα μας, οι Γερμανοί θεωρούν ότι οι Νότιοι είναι διεφθαρμένοι, κατασπαταλούν τα κοινοτικά κονδύλια, ενώ ταυτόχρονα επιμένουν να διατηρούν υψηλούς τους μισθούς τους, να μην απελευθερώνουν εντελώς τα κοινωνικά αγαθά και να συντηρούν ψιχία κοινωνικού κράτους. Γι’ αυτό και, μέσα στις συνθήκες της υψηλής πίεσης που δημιουργεί η κρίση, οι Γερμανοί επιθυμούν να απεμπλακούν από τα προβλήματα που ταλανίζουν τον ευρωπαϊκό Νότο, ίσως μέσα από τη συγκρότηση μιας δεύτερης ευρωπαϊκής ταχύτητας. Έναν εξωτερικό ευρωπαϊκό βραχίονα, τον οποίο θα διατηρούν μεν ως αγορά για τα προϊόντα τους, θα τον συνδιαχειρίζονται με οργανισμούς όπως το Δ.Ν.Τ. και θα επιβάλλουν μεσο-μακροπρόθεσμα κάποιους περιορισμούς στη χρηματοδότηση, στη μετακίνηση, στα ευρωπαϊκά δικαιώματα κ.ο.κ. Σ’ αυτόν τον εξωτερικό βραχίονα, από τον οποίο το ευρωπαϊκό κέντρο θα παίρνει και θα αφήνει ό,τι θέλει, πιθανόν να έχει θέση και η Τουρκία, ακριβώς γιατί αυτός θα διακρίνεται από την υπόλοιπη Ε.Ε. σε πολλά επίπεδα, προφυλάσσοντας έτσι στην προκειμένη περίπτωση τη μητρόπολη από τις αρνητικές συνέπειες που θα είχε η ένταξη της Τουρκίας στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Όσο για τις αντιδράσεις από τις άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, ιδιαίτερα από τη Γαλλία, η γερμανική στρατηγική έχει φροντίσει να δημιουργήσει ένα πλαίσιο υπέρβασής της, παίζοντας και το χαρτί του ευρωατλαντισμού.
Ο ευρωατλαντισμός συνέφερε και συμφέρει τη Γερμανία για πολλούς λόγους. Κατ’ αρχήν, γερμανικά και αμερικάνικα συμφέροντα συνέπιπταν σε ό,τι έχουν να κάνουν με την Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια. Μπορεί οι Αμερικάνοι να διέλυσαν τα Βαλκάνια και να προωθούσαν την ένταξη των, σε μεγάλο βαθμό, ελεγχόμενων από αυτούς χωρών της Ανατολικής Ευρώπης στην ΕΕ, γιατί μεταξύ άλλων επιθυμούσαν να ελέγχουν γεωπολιτικά την Ευρώπη· αυτό όμως ευνοούσε και τους Γερμανούς, διότι η παρέμβαση των ΗΠΑ ενίσχυε τους ίδιους, είτε γιατί τους επέτρεπε να βάλουν χέρι στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, είτε γιατί κρατούσαν έξω τους πιθανούς ανταγωνιστές (π.χ. τη Ρωσία). Τι κι αν έτσι υπονομευόταν πολύ σοβαρά η προοπτική μιας ανεξάρτητης, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, Ευρώπης; Εν τέλει, αυτό μάλλον ενδιέφερε πολύ περισσότερο τους Γάλλους, παρά τους Γερμανούς, που ας μην ξεχνάμε ότι ποτέ δεν έπαψαν να διατηρούν τις αμερικανικές βάσεις στο εσωτερικό τους. Από αυτή τη σκοπιά, μπορούμε να καταλάβουμε τώρα το γιατί αυτό που εκδηλώθηκε, κατά την προπαρασκευή του πολέμου στο Ιράκ, ως γαλλογερμανικός άξονας αντίθεσης στις ΗΠΑ (η κατά Ράμσφελντ παλιά Ευρώπη) ήταν εξαίρεση και ότι, προς το παρόν, ο κανόνας που επιθυμεί να διατηρεί η Γερμανία στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ είναι αυτός της στενής συνεργασίας, όπως είδαμε ότι συνέβη κατά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και του Αφγανιστάν.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, σήμερα, οι Γερμανοί θεωρούν πως ο δρόμος για την Ευρώπη που οι ίδιοι επιθυμούν περνάει μέσα από την ενίσχυση του ευρωατλαντισμού. Κι ακριβώς αυτός είναι ο ρόλος των μεγάλων γερμανικών ιδρυμάτων και δεξαμενών σκέψης όπως είναι αυτό του Mπέρτελσμαν, τα οποία συστηματικά επεξεργάζονται πιθανές εκδοχές τούτης της γερμανοαμερικανικής στρατηγικής (βλ. και την ανάλυση του Πιερ Ιλάρ πάνω στο συγκεκριμένο ίδρυμα).
Ελλάδα: Το πρώτο πειραματόζωο
Θύμα αυτής της στρατηγικής, ήδη από το 1999 και τον βομβαρδισμό της Σερβίας, υπήρξε και η περιοχή μας, τα Βαλκάνια. Κι εδώ, η σύμπλευση με την Αμερική ήταν ολοκληρωτική. Έτσι, για περίπου είκοσι χρόνια, Αμερικάνοι και Γερμανοί ξανασχεδιάζουν τον χάρτη της Βαλκανικής, προσπαθώντας να δημιουργήσουν μια «νέα τάξη» –εξάλλου όλες αυτές οι ευρωπαϊκές επιτροπές επιδιαιτησίας και κρατικής αναδιοργάνωσης, που λειτουργούν στις νεότευκτες, αλλά και στις παλιές βαλκανικές χώρες, είναι γερμανικής έμπνευσης.
Στην περίπτωση της χώρας μας, τα μέσα της υποταγής ήταν πολιτικοοικονομικά. Καθώς η αμερικανική πρεσβεία αξίωνε τον ολοκληρωτικό έλεγχο της χώρας, επιβάλλοντας μέχρι και λίστες στα κανάλια για το ποιον θα καλούν στην τηλεόραση, η ήδη αισθητή οικονομική διείσδυση της Γερμανίας επιταχύνθηκε καθ’ όλη αυτή την περίοδο. Έτσι, η Ζίμενς αποτέλεσε προνομιακό ανάδοχο παντός είδους κρατικών διαγωνισμών, ενώ τα κατασκευαστικά «θαύματα» του εκσυγχρονισμού, όπως είναι το Ελευθέριος Βενιζέλος, πραγματοποιήθηκαν μέσω αποικιακών συμφωνιών με γερμανικές εταιρείες –ενώ στο ίδιο μήκος κύματος μπορούμε να εντοπίσουμε διείσδυση στα ΜΜΕ (π.χ. με τον Alpha). Επίσης, στενές είναι η σχέσεις με πολιτικά τζάκια και επιφανείς πολιτικούς της χώρας μας, από την οικογένεια Μητσοτάκη, τον Άκη Τσοχατζόπουλο μέχρι τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό Κ. Σημίτη, ο αδερφός του οποίου είναι εξέχον μέλος της γερμανικής νομενκλατούρας.
Όλες αυτές οι τάσεις θα ενισχυθούν τώρα που η Ελλάδα βρίσκεται υπό οικονομική κατάρρευση. Και είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η κυρία Μέρκελ επιθυμεί να υιοθετήσουμε τις συνταγές του ΔΝΤ για να ξεφύγουμε από την κρίση, που περιλαμβάνουν καταιγιστικές ιδιωτικοποιήσεις και συμπίεση των μισθών. Γιατί, απλούστατα, το γερμανικό κεφάλαιο θα διεκδικήσει τη μερίδα του λέοντος από την εκποίηση στην οποία θα προβεί η ελληνική κυβέρνηση. Όσο για την περίφημη «διοικητική μεταρρύθμιση» που ευαγγελίζεται ο πρωθυπουργός με τον Καλλικράτη, κι αυτός συνδέεται έμμεσα με τη γερμανοκίνητη ΕΕ, στον βαθμό που εντάσσεται στη λογική της ομόσπονδης ΕΕ των περιφερειών.
Έπειτα απ’ όλα αυτά, είναι σαφές πως η Ελλάδα αποτελεί το πρώτο πειραματόζωο πάνω στο οποίο η Γερμανία δοκιμάζει τα σχέδιά της για τον μετασχηματισμό της ΕΕ. Ως προς αυτό, είναι σαφές πως όσοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, από τα «δεξιά» ή από τα «αριστερά», στήριξαν ή ανέχτηκαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τους βομβαρδισμούς της Σερβίας που ακολούθησαν την άνοιξη του 1999, θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Γιατί απλούστατα αυτά αποτέλεσαν τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίστηκε η ηγεμονία των Αμερικάνων, των Γερμανών και των νεο-οθωμανών στην περιοχή. Εν τέλει, έντεκα χρόνια μετά, περίτρανα αποδεικνύεται ότι ο ελληνικός λαός είχε πολύ σωστό ένστικτο, όταν υποστήριζε την αντίσταση του σερβικού λαού στον πόλεμο του ΝΑΤΟ, διότι είχε αντιληφθεί διαισθητικά ότι, αργά ή γρήγορα, θα έρθει και η σειρά μας.

Αντιφάσεις και όρια του γερμανικού σχεδίου
Βεβαίως, όλα τα παραπάνω είναι μόνο μία τάση, την οποία τροφοδοτούν η συμπεριφορά και οι φιλοδοξίες των Γερμανών. Μάλιστα, το πράττουν αυτό με τον ιδιαίτερο, χαρακτηριστικό «γερμανικό τρόπο», δηλαδή συχνά με έναν απροκάλυπτο, αυτο-αναφορικό και ωμό τρόπο, ο οποίος έχει αρχίσει ήδη να θέτει όρια στις προοπτικές υλοποίησης των σχεδίων αυτών. Οι Γερμανοί επιθυμούν να συντηρήσουν τον ευρωπαϊκό χώρο ως μια αγορά για τα προϊόντα τους, ενώ ταυτόχρονα επιβάλλουν πολιτικές που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συρρικνώνουν τη ζήτηση τόσο στην ίδια τη Γερμανία όσο και σε αυτές τις χώρες!
Όπως ακριβώς συνέβη με το 2ο ή το 3ο Ράιχ, έτσι και τώρα, ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται η Γερμανία στην ευρωπαϊκή πολιτική δημιουργεί αναπόφευκτα αντισυσπειρώσεις. Έτσι, σταδιακά, και κυρίως με αφορμή την αναλγησία με την οποία αντιμετώπισε η Γερμανία τη χώρα μας, πολλές ευρωπαϊκές δυνάμεις –όπως είναι η Γαλλία, η μονίμως ευρωσκεπτικίστρια Μ. Βρετανία, αλλά και η σε ανάλογη μοίρα με εμάς Ισπανία– άρχισαν να ανησυχούν για την τροπή που παίρνει η φυσιογνωμία της Ε.Ε. Και είναι αυτές οι αντισυσπειρώσεις που θα γεννήσουν αντίρροπες συμμαχίες στις γερμανικές τάσεις για κυριαρχία. Η Γερμανία της Μέρκελ δεν διαθέτει τα μεγέθη για να επιτύχει διά της οικονομίας εκεί όπου απέτυχε ο Μπίσμαρκ και ο Χίτλερ. Και ήδη, στο ζήτημα της αντιμετώπισης της κρίσης του χρέους της Ελλάδας, η Γερμανία ήρθε σε σε αντιπαράθεση με ένα μεγάλο μέρος των ευρωπαϊκών χωρών.  
Η Ευρώπη μπορεί να είναι ενωμένη και ισόρροπη μόνο στον βαθμό που θα σέβεται την αυτονομία των εθνών της και την ισορροπία δυνάμεων που θα περιλαμβάνει το σύνολο των μεγάλων και μικρών χωρών, από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια.
Αυτό το σημείο θα πρέπει να το προσέξει η Ελλάδα, γιατί ακριβώς οι τριγμοί που θα δημιουργηθούν στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα μπορούσαν να αποτελέσουν στοιχεία για μια εναλλακτική εθνική στρατηγική από την πλευρά της χώρας μας. Αρκεί να θελήσουν να το εκμεταλλευτούν οι τραγικά γελοίες και ευτελισμένες ελίτ και η κυβέρνηση της χώρας μας.

Μια ισορροπημένη και δημοκρατική Ευρώπη
Ωστόσο, οι αντιφάσεις του γερμανικού σχεδίου είναι που καθιστούν εφικτή και μια εναλλακτική προοπτική, που στέκεται στον αντίποδα της ευρωατλαντικής Ευρώπης-φρούριο.
Πρόκειται για μια πολυμερή και δημοκρατική εκδοχή της Ευρώπης, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, που περιλαμβάνει ως ισότιμες συνιστώσες τόσο την Ανατολική Ευρώπη, όσο και τα Βαλκάνια. Μόνον τότε θα μπορούσε να καταστεί πραγματικά δημοκρατική η Ευρώπη, για τον απλούστατο λόγο η ύπαρξη και άλλων μεγάλων συνιστωσών, όπως είναι η ανατολική, με επικεφαλής τη Ρωσία ή τα Βαλκάνια, θα εξισορροπούσε την ισχύ της κεντροευρωπαϊκής συνιστώσας και ιδιαίτερα τη γερμανική πρωτοκαθεδρία. Και μόνον έτσι, στα πλαίσια της ισορροπίας ισχύος των ευρωπαϊκών δυνάμεων, θα μπορέσουν και τα μικρότερα έθνη να ορθοποδήσουν δίχως να αποτελούν έρμαια της μίας ή της άλλης μεγάλης δύναμης. Και τούτο ισχύει ιδιαίτερα για τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες μέχρι πρότινος ήταν αναγκασμένες να συμμετέχουν σε γεωπολιτικά συστήματα που συμμετείχαν οι ηγεμονικές δυνάμεις είτε της Δύσης είτε της Ανατολής, κι έτσι κατέληγαν πάντοτε να χάνουν μεγάλο μέρος της ανεξαρτησίας τους.
Επιπρόσθετα, σε μια τέτοιου τύπου ισορροπημένη Ευρώπη, που έχει απορρίψει το ομοσπονδιακό μοντέλο προς χάριν μιας συνομοσπονδιακής δομής, καμία μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη δεν θα μπορεί να επιβάλει απροκάλυπτα τον δικό της αποικιακό καταμερισμό, καταστρέφοντας τις οικονομίες των μικρότερων χωρών. Και ούτε βέβαια υπό αυτές τις συνθήκες θα ήταν εφικτή η επιβολή μιας σκληρά αντιλαϊκής και φιλελεύθερης πολιτικής, όπως συμβαίνει σήμερα.
Ούτως ή άλλως, η νέα πολυπολική εκδοχή του παγκόσμιου συστήματος ευνοεί όσο τίποτε άλλο την ανάπτυξη μορφών περιφερειακής συνεργασίας, ιδιαίτερα με τα Βαλκάνια, τη Νότια Ευρώπη, και προοπτικά τη Ρωσία, και ας μην ξεχνάμε ότι δίπλα μας έχουμε μια νεο-οθωμανική Τουρκία των 70 εκατομμυρίων, που είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να μας δορυφοροποιήσει.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Perry Anderson, A New Germany, περιοδικό New Left Review, τ. 57, Μάιος-Ιούνιος 2009.

2. Ό.π.

Αθλιότητες και λυσσώδη γαυγίσματα εναντίον του Μίκη

Είναι γνωστό από την ιστορία, ότι όσοι δεν συμμορφώνονται με «τας υποδείξεις» λιθοβολούνται από τα μαντρόσκυλα της εξουσίας και τους «χρήσιμους ηλιθίους», δηλαδή τους «χρήσιμα σκεφτόμενους»: Αυτούς που σκέφτονται στη βάση των προνομίων, της βολής τους και της αναρρίχησης…

Σήμερα, ιδιαίτερα, υπάρχει ένα πλατύ φάσμα μίσθαρνων οργάνων: Οι ποικίλοι γενίτσαροι των ΜΜΕ και των πολύχρωμων προβοκατόρων. Όλοι αυτοί έχουν τελειοποιήσει τις μεθόδους και τις πρακτικές του μοχθηρού κανιβαλισμού και της «λεπτής» και δόλιας συκοφαντίας.

Έχουν αναγάγει σε επιστήμη το «δηλητήριο» και την γνωστή συνταγή που περιγράφει ο Γκράμσι: «Εάν θέλει κανείς να μειώσει ή να εκμηδενίσει την πολιτική επιρροή μιας προσωπικότητας ή ενός κόμματος, δεν προσπαθεί να δείξει ότι η πολιτική τους είναι ανίκανη και βλαβερή, αλλά ότι ορισμένα πρόσωπα είναι καθάρματα , κ.λπ…»

Αυτό το ύπουλο «δηλητήριο» χύνεται, κατά μεγάλες δόσεις, εναντίον του Μίκη Θεοδωράκη, σε κάθε παρέμβασή του που «πονάει» με τις αλήθειες της και ενοχλεί θανάσιμα το κατεστημένο σε όλες τις πολυεδρικές του εκφάνσεις…

Η τελευταία παρέμβαση του Μίκη φαίνεται ενόχλησε ιδιαίτερα…

Αυτόματα «θύμωσαν» οι «οχιές» των ποικίλων μηχανισμών της εξουσίας, καθώς και όλα τα εξαθλιωμένα «τερατάκια» της «χρήσιμης κακοπιστίας», αλλά και της προβοκατόρικης δολιότητας.

Όλες οι «κριτικές» κατά του Μίκη έχουν κοινό παρανομαστή: Η πάση θυσία μείωσή του.

Ούτε ένας από όλους αυτούς τους «κριτές» δεν ασχολείται, ούτε θέλει να ασχοληθεί, με τη σκέψη και τη φιλοσοφία των κειμένων του Μίκη.

Ούτε ένας δεν αποπειράται μια κριτική των απόψεων του Μίκη.

Στην καλύτερη περίπτωση σπερμολογεί αυθαίρετα πάνω στο κείμενο, ξεκαρφώνοντας λέξεις για να αναφωνήσει: «Για όλα οι ξένοι και οι Αμερικανοί φταίνε»;

Απαιτούν οι δόλιοι, χωρίς να εκφράζουν το παραμικρό συνεκτικό επιχείρημα, να κάνει ολόκληρη ανάλυση ο Μίκης, σε ένα μικρό κείμενο με τη μορφή «προκήρυξης»!!!

Τέτοιου είδους μικρά και πολιτικά παρεμβατικά κείμενα διατυπώνουν τις αιχμές των ζητημάτων, το «περίγραμμα» της ουσίας και δεν αναλύουν τους νόμους του πλανητικού ιμπεριαλισμού, τις ηγεμονικές δυνάμεις, το γιατί η Ελλάδα είναι στο μάτι του κυκλώνα, τις πολιτικές υποτέλειας, τα πολιτικά παιχνίδια και πολλά άλλα.

Τι θα ήθελαν να τους αναλύσει ο Μίκης; Το γιατί η Ελλάδα είναι ο αδύνατος κρίκος των διεθνών οξύτατων ανταγωνισμών (Αμερικής-Ευρώπης-Ρωσίας) και το γιατί προωθείται η προτεκτορατοποίησή της και ο εθνικός διαμελισμός της;

Αυτά έχουν αναλυθεί διεξοδικότατα εδώ μέσα. Όσοι πραγματικά νοιάζονται μπορεί να ψάξουν να τα βρούνε, δεν είναι δύσκολο…

Ο Μίκης τα συμπυκνώνει όλα αυτά μέσα από την ικανότητα να βλέπει χωρίς παρωπίδες αυτό που γίνεται γύρω του, να αφουγκράζεται και να συνθέτει τα πάντα, να μελετάει συνθετικά τα γεγονότα και να συνδέει την πλούσια ιστορική πείρα με τη μελέτη των σύγχρονων φαινομένων.

Γιʼ αυτό έχει και το χάρισμα μέσα σε λίγες λέξεις να λέει τόσα πολλά και να αγγίζει το λαό ο οποίος τα βιώνει και δεν τα διδάσκεται από τα «εγχειρίδια» των «γυάλινων στοχαστών» και των καθεστωτικών υποβολέων.

Και ακριβώς επειδή συνθέτει την ουσία των πραγμάτων δεν τεμαχίζεται η σκέψη του σε ασύνδετα «συγκεκριμένα». Αναδεικνύει τις βασικές και πρωτογενείς εστίες της κακοδαιμονίας της Ελλάδας, τους κύριους και βασικούς υπεύθυνους, τους ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ υπεύθυνους και τους στρατηγικούς στόχους αυτών των «στρατηγικά υπεύθυνων: Δηλαδή τις διεθνείς ελίτ του ιμπεριαλισμού με αιχμή τους Αμερικάνους.

Με αυτό το νόημα αναφέρεται στους Αμερικανούς…

Αλλά οι κακόπιστοι γνωρίζουν μόνο από τυπικά τεχνάσματα και ταχυδακτυλουργίες του τύπου: «Για όλα οι Αμερικανοί φταίνε, δεν φταίμε και εμείς»; Ή «τι μιλάει για οικονομικά ο Μίκης αφού δεν είναι οικονομολόγος»; Και άλλα πολλά τέτοια φαιδρά, χωρίς ίχνος τεκμηρίωσης. Απλές προβοκατόρικες «ατάκες» προσωπικής μείωσης…

Η άλλη μορφή «δηλητηρίου» εμπεριέχει και το «στοιχείο» της τυποποιημένης χυδαιότητας: Το «σύγχρονο» τέχνασμα των «τυπικών εξισώσεων»: Την αναγωγή, κάθε άποψης που ενοχλεί τους επικυρίαρχους, στον «ακροδεξιό» μπαμπούλα.

Με αυτό το δόλιο τέχνασμα της τυπικής λογικής επιχειρείται η μείωση και αχρήστευση κάθε «ενοχλητικής» κριτικής. Έτσι και το Μίκη προσπάθησαν, ανεπιτυχώς, οι αμαθείς λακέδες των ΜΜΕ και επιδοτούμενοι ταχυδακτυλουργοί να τον «σταμπάρουν» σαν «ακροδεξιό».

Η τρίτη μορφή «δηλητηρίου» είναι αυτή της έμμισθης, παρασιτικής αλητείας. Κτυπούν το Μίκη, αυτοί οι θιασώτες του επιδοτούμενου «αντιρατσισμού», με μοτίβα ακραίας, μοχθηρής και κανιβαλικής ρατσιστικής παράνοιας: Μιλούν για «γεροντική άνοια» του Μίκη και άλλες τέτοιες χυδαιότητες…

Δεν θα ασχοληθούμε με αυτούς τους «εγκάθετους» αρουραίους των υπονόμων: Αυτοί αποτελούν τα κόπρανα της φαιάς προπαγάνδας.

Αποτελούν, βεβαίως, και τη μεγαλύτερη επιβεβαίωση των ορθών απόψεων του Μίκη.

Αν δεν «ενοχλούσε» το κατεστημένο και αν οι απόψεις του ήταν εκτός τόπου και χρόνου, τότε ο Μίκης δεν θα προκαλούσε αυτή την υστερική λύσσα όλων αυτών των λακέδων.

Τα ουρλιαχτά τους δείχνουν ότι ο Μίκης στοχεύει στην καρδιά των προβλημάτων…

Λίγα λόγια για τους «πορτοφολάδες».

Η ιστορία του ανθρώπινου είδους είναι γεμάτη πορτοφολάδες οι οποίοι απεγνωσμένα επιχειρούν να τραβήξουν από την ιστορία, ΤΣΑΜΠΑ, την αφρόκρεμα…

Είναι γνωστοί π.χ. οι «πορτοφολάδες» του Πολυτεχνείου και κάθε σφετεριστικής αθλιότητας των αγωνιστικών παραδόσεων…

Έχουμε και «πορτοφολάδες» της δημοσιογραφίας και της μπλογκόσφαιρας.

Ραχιτικοί απατεωνίσκοι που ταυτίζουν την «εντιμότητα», το «ήθος» και τη «δημοσιογραφική δεοντολογία» με την κλοπή και συνηθέστατα με τη συστηματική παράλειψη των πηγών των κειμένων.

Αναρτούν κείμενα δίχως καμία αναφορά, σαν να τους ήρθαν από τον ουρανό…

Κλεφτοκοτάδες κυριολεκτικά…

Max Keiser on the Greek Crisis 2 (Nέο video στα Ελληνικά)

Δημοσιευμένο στο http://omadeon.wordpress.com/

Με Ελληνικούς υπότιτλους, το νέο video που ανέβασα σήμερα περιέχει όλα όσα είπε ο Max Keiser στο Al Jazeera, στις 22 Απριλίου 2010. Αυτή η συνέντευξη  (σε μεταφρασμένη μορφή) παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, εδώ:

http://www.youtube.com/watch?v=IbNtZYkAEHE&feature=player_embedded 

Το νέο video είναι καλύτερο και από τεχνική άποψη (HD με ανάλυση 1280*720 pixels, διάφορα video-εφφέ, κλπ.). Αν αντέχετε… πολυλογίες (και… Αγγλικά) μπορείτε να δείτε και το πρωτότυπο βίντεο όλης της συνέντευξης, ΕΔΩ. Πάντως… ΟΛΑ τα λεχθέντα του Μαξ Κάϊζερ τα συμπεριέλαβα στο νέο βίντεο με τους υπότιτλους.

Το προηγούμενο παρόμοιο video “Max Keiser on the Greek Crisis” (που ανέβασα στις 15 – 3 – 2010)  ξεπέρασε τις 322 χιλιάδες θεάσεις σήμερα. Το σχετικό ποστ  ήταν: Max Keiser on the Greek Debt Crisis.

• Προειδοποίηση:  Παρακαλούνται όλοι οι… ξεφτιλισμένοι κλεφταράδες  δημ(οσ)ιογράφοι (και λοιποί μπράβοι των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης) να ΜΗΝ… αρπάζουν τέτοιο ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ υλικό από εμάς τους bloggers, χωρίς πλήρη αναφορά στην πηγή (και με link) διότι (την επόμενη φορά) θα… το μετανοιώσουν ΠΟΛΥ πικρά! (και θα τους αποθανατίσουμε στο “Λες Μαλακίες blog”, με τη μία…)

Η συνέντευξη του  βίντεο σε γραπτή  μορφή:

Al Jazeera: Αποψινοί μας καλεσμένοι είναι:  από την Αθήνα ο κ. Βαγγέλης Αγαπητός, ανεξάρτητος οικονομολόγος στην Ελλάδα, από το Λονδίνο η κ. Ματίνα Στέβη, ανταποκρίτρια της Ελευθεροτυπίας, και από το Παρίσι ο οικονομικός αναλυτής κ. Μάξ Κάϊζερ. Καλώς ήλθατε όλοι…

[….]

(Δήλωση ΓΑΠ) “Τα μέτρα πληγώνουν. Αλλά σκεφτείτε ΤΙ θα έφερνε μία πτώχευση: – Δεν θα έβλαπτε τον  πλούσιο, αλλά τον μέσο Ελληνα και το φτωχό”
[….]
Al Jazeera: Ματίνα, αυτό σκέφτονται οι περισσότεροι Ελληνες;

Ματίνα Στέβη: Για να είμαι ειλικρινής, οι φτωχοί και μέσοι Ελληνες ΗΔΗ βλάπτονται από τα μέτρα…. Αρα, δεν είμαι καθόλου σίγουρη ΑΝ στέκει αυτό (που είπε ο Γ.Α.Π.) Η μεγάλη πλειοψηφία της μεσαίας και της εργατικής τάξης που παλεύει για να ζήσει είναι ακριβώς εκείνη που θα υποστεί τις αυξήσεις φόρων και την πτώση επιπέδου. Αυτοί οι άνθρωποι νοιώθουν την πιο βαθειά ανασφάλεια για το μέλλον τους! Ακόμη ΔΕΝ είδαμε σκληρά μέτρα κατά ΠΟΛΥ πλούσιων, που φοροδιαφεύγουν τόσα χρόνια
[….]
Al Jazeera: Μαξ, έχουμε μια κατάσταση που φαίνεται να πηγαίνει απ’ το κακό στο χειρότερο. Μετοχές στον πάτο, ύφεση προβλέπεται στην οικονομία, τα σπρεντ στα ύψη, κλπ. Η κατάσταση ολοένα και χειροτερεύει…

Max Keiser: Ε, ναι. Το ερώτημα για την Ελλ. κυβέρνηση είναι… – ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ έγιναν ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ; ! Αυτές τις μέρες, συζητιέται στην Ολλανδία να ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΙ η Goldman Sachs! Στη Βρεταννία, το ΙΔΙΟ.Στις Η.Π.Α. η επιτροπή S.E.C. ετοιμάζεται να μηνύσει τη Goldman Sachs για ΑΠΑΤΗ! Η Goldman Sachs μεθόδευσε την απάτη που έβαλε την Ελλάδα παράνομα στην Ευρωζώνη. Τα χρέη της Ελλάδας προέκυψαν σαν αποτέλεσμα απάτης με δόλια κίνητρα. O Ελληνικός λαός δεν έχει ΚΑΜΜΙΑ  ΕΥΘΥΝΗ να πληρώσει για τις απάτες! Κι όσα βλέπουμε ΤΩΡΑ, είναι κλασσική  περίπτωση Οικονομικής Τρομοκρατίας:Το ΔΝΤ κρατάει στο χέρι ένα πακέτο Οικονομικής ανακούφισης, και λέει… “Νάτο, είναι για τον Ελληνικό λαό, πάρτε το”, αλλά την ίδια στιγμή, οι τραπεζίτες και τα hedge funds επιτίθενται στα Ελληνικά ομόλογα, ανεβάζοντας τα επιτόκια στο 8.5% ή στο 9%! Πρόκειται για ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ!

Al Jazeera: ΤΙ λες Μαξ για τις πράξεις των Ελληνικών κυβερνήσεων, την κακοδιαχείριση, ή την αλλοίωση στοιχείων από Ελλ. κυβερνήσεις που δεν τήρησαν τους κανονισμούς της Ε.Ε.;

Max Keiser: Ο λαός πρέπει να απαιτήσει ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ για το ΔΝΤ (όπως οι Ισλανδοί) ή… εκλογές ! Ο Ελληνικός λαός πρέπει να επιδιώξει αλλαγή καθεστώτος, εφόσον η κυβέρνησή του κάνει…  έρωτα με τους τραπεζίτες της Wall Street. Αυτό είναι ΤΥΡΑΝΝΙΑ!

Ματίνα Στέβη: – Μήπως μπορώ να διακόψω; Αν και… είμαι η τελευταία που θα αρνιόταν το βλαβερό ρόλο της Goldman Sachs, και άλλων τραπεζών, στην Ε.Ε. και παντού στον κόσμο,  παρόλ’ αυτά, ας μην ξεχνάμε ότι η συμφωνία της G.S. με την Ελλάδα ήταν μόνο για 2,1 δις ευρώ, δηλαδή ένα πολύ μικρό κομμάτι του χρέους μας! Άρα, δεν φταίει μόνο η Goldman Sachs, αλλά  και κάποιοι πολιτικοί, επιχειρηματίες, κ.ά.

Al Jazeera: Βαγγέλη, συμφωνείς πως κανείς δεν θεωρήθηκε ΥΠΟΛΟΓΟΣ για το χρέος που φορτώνεται τώρα σε απλούς ανθρώπους;

Βαγγέλης Αγαπητός: Αυτό είναι πολύ αληθές, κι υπάρχει μεγάλη οργή και απογοήτευση στο μέσο Ελληνα,που λέει -σωστά- ότι “δεν είναι δικό μου το φταίξιμο, για να πληρώσω εγώ τη ζημιά!” Η αλήθεια είναι ότι πληρώνουμε για πολλά χρόνια κακοδιαχείρισης από κυβερνήσεις, πολιτικούς, δημοσίους υπαλλήλους, κ.ά.

• [Εδώ ακολούθησαν και άλλες δηλώσεις του κ. Αγαπητού και της κ. Στέβη, αλλά παραλείφθηκαν από το βίντεο και τη μετάφραση, διότι μας ενδιαφέρουν κυρίως οι απόψεις του Max Keiser. Οποιος θέλει και τα υπόλοιπα, θα τα βρει στο πρωτότυπο βίντεο όλης της συνέντευξης, εδώ.]
  

[…..]

Max Keiser: Η θέση μου είναι ότι η Ελλάδα έχει γίνει στόχος τραπεζών της Wall Street (μαζί τους και η G.S.) Εδώ και δέκα χρόνια, βάλανε στόχο  την Οικονομία της χώρας σας. Και το ότι “ήταν μόνο 2 δις η δουλειά” είναι νομική υπεράσπιση… βιαστή! Σαν να λέμε “ολίγον έγκυος” από τη μαζική ΑΠΑΤΗ, που ΚΛΙΜΑΚΩΘΗΚΕ, στη δεκαετία που ακολούθησε! Η Goldman Sachs και οι τραπεζίτες της Wall Street έχουν ΗΔΗ αρπάξει τα Τυχερά Παιγνίδια και τα Διόδια Αεροδρομίων! Θα χυμήξουν τώρα, για να φάνε και άλλους Ελληνικούς πλουτο-παραγωγικούς πόρους! Θέλουν να ΞΕΤΙΝΑΞΟΥΝ τη χώρα, να κάνουν ΕΜΠΡΗΣΜΟ της οικονομίας της! Θα αρπάξουν όλους τους ΠΟΡΟΥΣ πλούτου στην Ελλάδα. Μετά θα πάνε στον επόμενο Αδύναμο Κρίκο της ΕΕ (π.χ. Πορτογαλία). Οι Ελληνες πρέπει να σταθούν ΟΡΘΙΟΙ κατά της Οικονομικής Τρομοκρατίας. Αλλιώς, θα υποταχθούν χάνοντας την ανεξαρτησία τους!

Al Jazeera: Μαξ, όπως φαίνεται, η Ελλάδα θα αναγκαστεί να ζητήσει “ενεργοποίηση του μηχανισμού”. ΤΙ λες για τα “ψιλά γράμματα” της συμφωνίας; (αφού “ο διάβολος είναι στις λεπτομέρειες”…)

Max Keiser: Ε, αυτό λέω: Είναι αφανές ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ λεηλασίας ΟΛΩΝ των πλουτο-παραγωγικών πόρων της Ελλάδας, όπου……ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ αυτή την κρίση στα ομόλογα, την ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΗ από τη Γουολ Στρητ και τα Hedge Funds! Η κρίση αυτή είναι ΚΑ-ΤΑ-ΣΚΕΥ-Α-ΣΜΕ-ΝΗ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μια ΦΥΣΙΚΗ, ενδογενής κρίση. Είναι ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ της Ελληνικής Αγοράς Ομολόγων από Οικονομικούς Τρομοκράτες. Μήπως η Ελληνική Κυβέρνηση… ΚΑΛΟΠΙΑΝΕΙ την Τρομοκρατία; Ακριβώς ΑΥΤΟ κάνουν! Ο Ελληνικός λαός πρέπει να επιδιώξει Αλλαγή Καθεστώτος ! Να ΔΙΩΞΕΙ αυτή την κυβέρνηση που πηδιέται με τρομοκράτες! Αλλιώς… ΞΑΠΛΩΣΤΕ !

Al Jazeera: Μαξ, ένα άλλο θέμα είναι ΠΟΣΗ δύναμη θα έχει ο Παπανδρέου στις διαπραγματεύσεις;

Max Keiser: Να εξηγούμαι: Ο Τζων Πόλσον προ εξαμήνου συνεδρίασε με τη Goldman στην Ελλάδα, κατάστρωσε γενική εικόνα της κατάστασης και άρχισε κερδοσκοπία “σορτάροντας” Ελλ. ομόλογα. O ίδιος που…(μαζί με τη Goldman) κατονομάζεται απ’ την S.E.C. (Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς) στη ΜΗΝΥΣΗ για ΑΠΑΤΗ σε ΜΑΖΙΚΗ κλίμακα και για νόθευση αγοράς στις Η.Π.Α.! Το πιάνεις;  Τώρα βάλανε ΣΤΟΧΟ την Ελλάδα. Και καταστρέφουν τη χώρα, διότι θέλουν να τη ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ. Δεν υπάρχει διαφυγή!

Al Jazeera: Μαξ, έxεις πολύ πιο μεγάλο…  οικονομικό εγκέφαλο από μένα.  ΤΙ εννοείς “να ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ την Ελλάδα”;

Max Keiser: Αυτοί είναι “Τραπεζίτες Αυτοκτονίας” και ΣΟΡΤΑΡΟΥΝ τα Ελληνικά ομόλογα. Βγάζουν τόνους λεφτά από καταρρεύσεις ομολόγων, από την πτώχευση της “Λήμαν”, από την πτώση της Wall Street, από τη φούσκα των στεγαστικών δανείων, ο Τζών Πόλσον έβγαλε ένα σωρό λεφτά, ο ΙΔΙΟΣ που ΣΟΡΤΑΡΕΙ Ελληνικά ομόλογα, και μαζί με τη Goldman Sachs, ΚΕΡΔΙΖΕΙ από την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ (της Ελλάδας) !

_______________

Προτεινόμενα άρθρα αλλού:

• Μαξ Κάιζερ: «Οικονομική μαφία το ΔΝΤ»

• η υποκρισία και το θράσος των απολογητών του συστήματος (Πεντανόστιμη)

• Spiegel: «Η Μέρκελ φταίει για την κατάρρευση της Ελλάδας» Αυστηρή κριτική στα πεπραγμένα και την αναβλητικότητα της καγκελαρίου, Άγκελα Μέρκελ, για τον χειρισμό της ελληνικής οικονομικής κρίσης, έκανε το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel
  

• Γυμνός: Το έγκλημα της Τράπεζας της Ελλάδος σε ταλιράκια.

• Εισαγγελική έρευνα στην Τράπεζα της Ελλάδος για το σορτάρισμα των ομολόγων (Χρήστος Μόρφος)

• Η απάντηση του Ελεύθερου Τύπου στις απαντήσεις των τραπεζιτών (Χρήστος Μόρφος)

• Respect στον Πάνο Θωμάκο που αποκάλυψε το θέμα με το σορτάρισμα των ομολόγων! (Χρήστος Μόρφος)

• Στην Βουλή το θέμα της εποπτείας των συναλλαγών απο την Τράπεζα της Ελλάδος (antinews)

• Με τα σύμβολα ή με τον πραγματικό λαό; (Κουπέπκια)

• καπιταλιστική κρίση – update (24/04/10) (Ciaoant1

ΟΧΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΛΥΣΕΙΣ..!!

  Είναι τρομακτικό..

Και με κάθε επιφύλαξη ώσπου να επιβεβαιωθεί..

Στέφανος Ληναίος

 

===================================

Από: «Yannis Lignos» <bbyannis@yahoo.gr>

Θέμα: ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ:  ΣΕ ΟΛΑ  ΟΧΙ

Ημερομηνία: Τρίτη, 27 Απριλίου 2010 4:10 μμ

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

Πληροφορίες αναφέρουν ότι μέσα στο μαύρο της οικονομικό χάλι η Ελλάδα και στα πρόθυρα πτωχεύσεως, δέχτηκε προ καιρού προτάσεις

‘’’’’’’’’’’’’

           1. Από την Κίνα η οποία λέγοντας ότι θέλει να βοηθήσει την Ελλάδα, μας προτείνει

 

                   α. Να μας ξεπληρώσει όλο το δημόσιο χρέος, χωρίς αντάλλαγμα (τι είναι το χρέος της Ελλάδας για τις οικονομικές δυνατότητες της Κίνας;)

 

                   β. Να μας δανείσει ότι ποσό αναγκαιεί για την λειτουργία της χώρας μέχρι το καλοκαίρι, με 1% (έναντι 6,7% των Γερμανών)

                   γ. Να μας στείλει όσους τουρίστες θέλουμε ή έστω όσους έχουμε την υποδομή να φιλοξενήσουμε.

 

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ: Ο Χ Ι, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙΑ

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

 

          2. Από την Ρωσία για οιαδήποτε βοήθεια, οικονομική και μη με προυπόθεση να ενεργοποιηθεί η συμφωνία του περίφημου αγωγού και να της δοθεί η δυνατότης επισκευής πολεμικών της πλοίων στην Σύρο (όπως ήταν και παλαιότερα με τα «εμπορικά» της πλοία).

 

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ: Ο Χ Ι, ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

           3. Από τα Εμιράτα

 

                   α. Να τους δοθεί το ανενεργό αεροδρόμιο του Ελληνικού, το οποίο αφού το εκσυγχρονίσουν πλήρως, να το χρησιμοποιούν για τα lear jet των Εμίρηδων (εννοείται με ενοίκιο)

                   β. Να τους δοθεί μέρος της παραλίας κάτω από το αεροδρόμιο, για να κατασκευάσουν μαρίνα, όπου να ελιμενίζονται θαλαμηγοί των Εμίρηδων (δηλαδή να μπορούν να προσγειώνονται στο αεροδρόμιο και περνώντας απέναντι, να φεύγουν με την θαλαμηγό τους για κρουαζιέρες στο Αιγαίο)

                   γ. Να τους παραχωρηθεί η Ν/Ε περιοχή του Περάματος (η οποία είναι ανενεργή και όσοι εργάζονταν εκεί είναι σήμερα άνεργοι), προκειμένου να κατασκευάσουν σύγχρονο ναυπηγείο, όπου θα κατασκευάζουν δικές τους θαλαμηγούς

                   δ. Να τους παραχωρηθεί μέρος στο Φάληρο, όπου να προσδέσει μεγάλη υπερπολυτελής θαλαμηγός – Casino (πλωτό casino). Εννοείται ότι εκτός των άλλων καταβάλουν στο Ελληνικό κράτος ποσοστά από τα κέρδη.

 

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ: Κ Α Μ Ι Α. Εδώ και καιρό, βρίσκεται

κλειδωμένο στα συρτάρια της Κατσέλη (σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφων απάντησε με μισόλογα του τύπου ότι δεν πρόκειται για κάτιενδιαφέρον!!)

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’ 

Μην ξεχνάμε τις προτάσεις που έχουν γίνει από ειδικούς και έχουν αναφερθεί σε προηγούμενο mail (κατάργηση για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα του «πόθεν έσχες» και Τειρεσία, κρατικοποίηση casino, κλπ) που σε ελάχιστο χρόνο θα πλημμύριζαν την Ελλάδα με χρήμα

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’ 

Και σαν επίλογος όλων αυτών, προφανώς συνεχίζει να υφίσταται το γνωστό προ 10ετιών θέμα του τεράστιου ορυκτού πλούτου της χώρας μας, για τον οποίο όποιος τολμούσε να μιλήσει, χαρακτηριζόταν από γραφικός έως ψυχοπαθής (τώρα τελευταία άρχισαν επιτέλους τα ΜΜΕ να ασχολούνται με το θέμα).

 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΙΝΑΙ ΠΝΙΓΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ, ΑΛΛΑ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟ, ΟΥΡΑΝΙΟ, ΟΣΜΙΟ, ΒΩΞΙΤΗ.. 

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’ 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ:  ΣΕ ΟΛΑ  ΟΧΙ

‘’’’’’’’’’’’’’ 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: …… κατά την κρίση σας

Κινδυνεύετε να γίνετε νεκροθάφτης της χώρας, κύριε Παπανδρέου

Kαλώς τα αφεντικά μας… Κορώνα πλέον στο κεφάλι μας… Αργήσαμε κάπως να βρούμε τον δρόμο, αλλά τελικά ανακαλύψαμε τη διεύθυνσή τους στην τάδε λεωφόρο της Νέας Υόρκης… Μόνο που αυτή η καθυστέρηση μας κόστισε κάπως ακριβούτσικα… Διπλή ταρίφα πληρώσαμε στο… ταξί. Αλλά αφού ήταν εξαρχής αποφασισμένο να πάμε στο ΔΝΤ, γιατί δεν παίρναμε το αεροπλάνο… Τότε μάλιστα δεν υπήρχε και πρόβλημα σκόνης από το ηφαίστειο… Μόνο αν πηγαίναμε διά θαλάσσης κινδυνεύαμε να μας σταματήσει κανένα παγόβουνο… Λογικό δεν είναι, αφού εμείς θα πληρώσουμε τον τελικό λογαριασμό, να μάθουμε τουλάχιστον πόσο πήγε; Και πόσα θα είχαμε γλιτώσει αν μπαίναμε εγκαίρως στον… παράδεισο του ΔΝΤ, που μέχρι πριν από τον Οκτώβριο το λέγαμε κόλαση; Από τις εκλογές μέχρι σήμερα με πόσα δισεκατομμύρια επιβαρύνθηκε το δημόσιο χρέος μας; Κι όλα αυτά τα δισεκατομμύρια, ποιοι –ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΑ– τα τσέπωσαν; Ποιος φταίει που δεν προβλέψατε σωστά, κύριε Παπανδρέου; Ασφαλώς ο υπουργός σας των Οικονομικών, ο άπειρος κ. Παπακωνσταντίνου. Δική σας όμως επιλογή δεν είναι; Ποιοι επέτρεψαν τα τεράστια κερδοσκοπικά παιχνίδια με τα ελληνικά ομόλογα που παίχτηκαν επί τόσους μήνες; Αν είχε η Ελλάδα δανεισθεί τον Οκτώβριο τα χρήματα που είχε ανάγκη, ακόμη και τον Γενάρη, που τα spreads ήταν κάτω και από το μισό των σημερινών, θα είχε αποφευχθεί η ένταξή μας στο κολαστήριο της… Μέρλιν. Όμως το οικονομικό επιτελείο που φτιάξατε, κ. Παπανδρέου, αποδείχθηκε κατώτερο των περιστάσεων. Χρειαζόταν, σε αυτές τις δύσκολες, τις πρωτόγνωρες ώρες που ζει η Ελλάδα, που κάθε άλλο παρά ήρθαν τυχαία, ένα άτυπο συμβούλιο προσωπικοτήτων, από τους χώρους της οικονομίας και της αγοράς, και πολιτικών του χώρου σας, κύριε Παπανδρέου, που θα πρότεινε συγκεκριμένες κινήσεις κάθε μέρα και θα υλοποιούνταν αμέσως. Πολλά θα είχατε προλάβει… Και τώρα, παρ’ όλο που φθάσατε στην ακραία κατάληξη, είναι απαραίτητο. Γιατί τα χειρότερα δεν έχουν έρθει. Και μπορούν να αποτραπούν ή τουλάχιστον να μετριασθούν οι οδυνηρές επιπτώσεις τους. Και υπάρχουν διέξοδοι: 1) Η σιωπηρή, χωρίς φανφάρες, αναδιαπραγμάτευση του χρέους με τις ξένες τράπεζες, που έχουν ελληνικά ομόλογα αρκετών δισεκατομμυρίων, όπως η Deutsche Bank, θα μπορούσε να μειώσει το χρέος 50 μέχρι και 100 δισ. ευρώ! 2) Να απαιτήσουμε να καλύψει η Ευρωπαϊκή Ένωση το κόστος των εξοπλισμών για την άμυνά μας, που είναι και άμυνα των κρατών της ΕΕ, στο ποσοστό που υπερβαίνει τον μέσον όρο των αμυντικών δαπανών των άλλων χωρών-μελών της ΕΕ. Θα απέφερε οικονομία 4 με 5 δισ. ευρώ τον χρόνο, που θα πήγαιναν για την αποπληρωμή του χρέους. Παράλληλα με σωστούς χειρισμούς και με προσπάθεια μείωσης του κόστους των δαπανών του δημοσίου τομέα, από 69 δισ. ευρώ που είναι στα 60 δισ., μπορεί όλα αυτά μαζί να συμβάλουν να βγούμε από το τούνελ σύντομα, σε δύο – τρία χρόνια, όπως λένε αισιόδοξοι οικονομικοί αναλυτές. Επιλογές υπάρχουν. Όπως και άλλος δρόμος, διαφορετικός από την αμερικανική λεωφόρο που μας οδήγησε στο ΔΝΤ. Υπάρχει και περιμένει να τον ακολουθήσετε… Δική σας λοιπόν η απόφαση. Δική σας και η ευθύνη. Παίζεται η υστεροφημία σας. Η ιστορία των Παπανδρέου κινδυνεύει να αμαυρωθεί. Η πιθανότητα να καταγραφείτε ως ο νεκροθάφτης της χώρας και του ελληνικού λαού ελάχιστα απέχει από το να γίνει πραγματικότητα. Μπορείτε να το αποτρέψετε. Αποδείξτε το. Ο ηγέτης στις κρίσεις αναδεικνύεται. Αλλιώς αφήστε στην άκρη τους εγωισμούς, βάλτε όλοι στο ράφι τις διαφορές σας, ξεχάστε αν θα επανεκλεγείτε. Κοινός στόχος όλων μας ένας και μόνο ένας. Νυν υπέρ πάντων η πατρίδα. Και αφού το καταφέρουμε, τότε… ξανατρωγόμαστε…

Του Μάκη Κουρή Πηγή: ΤΟ ΠΑΡΟΝ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟ

ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14 ΜΑΙΟΥ ΣΤΙΣ 7μμ.

ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

 

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ  ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

 

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε εκδηλώσει πολλές φορές την διάθεση να συσφίξει τις σχέσεις του με την Τουρκία προτείνοντας μια ομοσπονδία μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας και… Κύπρου. Βεβαίως, ο πόλεμος και η κατοχή της Κύπρου το 1974, φανέρωσαν την πραγματική προοπτική των σχεδίων του.

Σήμερα, 40 χρόνια μετά, καθώς ο κύκλος της μεταπολίτευσης κλείνει με καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα, τα χειρότερα φαντάσματα του παρελθόντος επανέρχονται. Κι έτσι, ο Γεώργιος Παπανδρέου, με τη βοήθεια του μαθητευόμενου υφυπουργού του, προωθεί ανάλογα σχέδια με τον εμπνευστή και εκτελεστή της δικτατορίας 40 χρόνια πριν.

Αυτή τη φορά, η σύσφιξη των σχέσεων περνάει μέσα από την «διπλωματία του ζεϊμπέκικου», την ελληνοτουρκική οικονομική και πολιτική συνεργασία, που περιλαμβάνει κοινές τουριστικές επενδύσεις στο Αιγαίο, σχέδια για την από κοινού εκμετάλλευση του φυσικού του πλούτου, παρά το casus belli, τις γκρίζες ζώνες και τις καθημερινές παραβιάσεις. Στη Θράκη προωθούν ήδη τη συγκυριαρχία, την οποία έχουν το θράσος να επισφραγίσουν με την αναγγελθείσα κοινή επίσκεψη Ερντογάν-Παπανδρέου, ενώ σε  συνεργασία με τον με τον Κύπριο πρόεδρο Χριστόφια, ετοιμάζονται να παραδώσουν ουσιαστικά την Κυπριακή Δημοκρατία στα χέρια των Τούρκων εισβολέων, επαναφέροντας ουσιαστικά το καταδικασμένο σχέδιο Ανάν

 Όλα αυτά μέσα από μεικτά, ελληνοτουρκικά υπουργικά συμβούλια που επιθυμεί να προωθήσει ο πρωθυπουργός και ο υφυπουργός του «από το εξωτερικών» την ίδια στιγμή που η Τουρκία θέλει να αναδυθεί ως οικονομική, πολιτική και στρατιωτική περιφερειακή υπερδύναμη, με τις ευλογίες των Αμερικανών των Άγγλων και του ΝΑΤΟ, και να πετύχει αυτό που ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών έχει επανειλημμένα σε δημόσιες εμφανίσεις του αποκαλέσει «συμπατριωτισμό», δηλαδή «συγκυριαρχία» της Τουρκίας με τους υπόλοιπους λαούς της περιοχής.

Στα πλαίσια αυτής της «συγκυριαρχίας» επισκέπτεται τη χώρα μας στις 14-15 Μαΐου ο Ερντογάν. Μια χώρα που απειλείται με εκποίηση από το ΔΝΤ και τους Γερμανούς, υποδέχεται έναν επεκτατικό και επιθετικό γείτονα, που ποτέ δεν έπαψε να θέτει ζητήματα που υπονομεύουν άμεσα και καίρια την εθνική μας ανεξαρτησία. Έναν «γείτονα» που δεν αρκείται στις προκλήσεις από τα ανατολικά αλλά σιγοντάρει και την αδιαλλαξία των Σκοπίων και τις αλβανικές προκλήσεις, ενώ κάνει ό,τι μπορεί για να επιδεινώσει το ζήτημα των λαθρομεταναστών, αρνούμενο να εφαρμόσει τη συμφωνία για την επανεισδοχή τους.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να αντιδράσει άμεσα στα σχέδια αυτά. Και ο τουρκικός νεο-οθωμανισμός δεν είναι παντοδύναμος. Στο εσωτερικό, ο κουρδικός λαός συνεχίζει αδιάλειπτα τον αγώνα του για αυτοδιάθεση, Παράλληλα τα σχέδια για υποταγή των γειτονικών χωρών προσκρούουν σε αυξανόμενες αντιδράσεις.. Η Αρμενική κυβέρνηση μετά την κινητοποίηση των Αρμένιων σε όλο τον κόσμο υποχρεώθηκε να παγώσει τις συνομιλίες με τους Τούρκους· στην Κύπρο η συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού ελληνισμού απορρίπτει τις απαράδεκτες υποχωρήσεις της ηγεσίας του, όπως φάνηκε από όλες τις δημοσκοπήσεις, και η ΕΔΕΚ αποχώρησε από την κυβέρνηση· παράλληλα η προσπάθεια προσεταιρισμού των Αράβων, των Παλαιστινίων και του Ισλάμ οδηγεί σε αντιπαράθεση με το Ισραήλ και το εβραϊκό λόμπυ στις ΗΠΑ. Ακόμα και στην Ελλάδα το φιλοτουρκικό λόμπυ υφίσταται ήττες, όπως φάνηκε με την αποτυχία της κας Μπακογιάννη στη Ν.Δ., ενώ ο ελληνικός λαός είναι συντριπτικά ενάντιος σε μια δήθεν φιλία με εκείνον που επιβουλεύεται καθημερινά την ανεξαρτησία μας.

Δεν θα γίνουμε και πάλι ραγιάδες στους νεο-οθωμανούς Τούρκους, υπό την ευλογία των Γερμανών και των Αμερικάνων, προκειμένου να συντηρήσουμε το νεοελληνικό καταναλωτικό παράσιτο και τις ανάξιες ηγεσίες μας.

Να ξεσηκωθούμε ενάντια στην επίσκεψη Ερντογάν . Η φιλία των λαών δεν μπορεί να αποτελεί πρόσχημα για την εκχώρηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας στον περιφερειακό υποπράκτορα του ιμπεριαλισμού,

Να συγκροτήσουμε μια εναλλακτική εξωτερική πολιτική σε συμμαχία με τους Κούρδους, τους Αρμένιους, τους Σέρβους, τους βαλκανικούς λαούς, –με όλους εκείνους που απειλούνται από τον τουρκικό νεο-οθωμανισμό– και να οικοδομήσουμε στενότερες σχέσεις με την Κίνα και τη Ρωσία.

 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΟΥΣ

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΚΗΔΕΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ

 

• ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ  ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
• ΚΑΜΙΑ ΦΙΛΙΑ ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΕΠΙΒΟΥΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, ΤΗ ΘΡΑΚΗ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
• ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ, ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ, ΤΩΝ ΑΣΣΥΡΙΩΝ

 

 

ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14 ΜΑΪΟΥ ΣΤΙΣ 7μμ.

ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΣΥΜΦΟΡΩΝ

Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας.

Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της την διεθνή ταπείνωση.

Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας. Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν, για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι;

Παρʼ ό,τι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογκάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απʼ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.

Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.

Θα έπρεπε λοιπόν να καταργηθούμε ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα ʽρθουν.

Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν.

Μακάρι να έχω άδικο.

Αθήνα, 27.4.2010

Μίκης Θεοδωράκης

Δημοσιεύθηκε στο http://www.resaltomag.gr

Οι δύο Ελλάδες

του Θεόδωρου Ε. Παντούλα

Μεγάλωσα όπως η μισή Ελλάδα στην Αθήνα, την πόλη της δουλοπαροικίας και των πλουτοκρατών –κατά Παπαδιαμάντη. Οι γονείς μου, όπως οι περισσότεροι, εσωτερικοί πρόσφυγες κι αυτοί. Χάρη σε αυτούς αλλά ερήμην τους έμαθα ότι στον τόπο μας υπάρχουν δυο ασύμπτωτες πραγματικότητες. Μικρός απλώς το υποψιαζόμουν. Μεγαλώνοντας όμως σιγουρεύτηκα ότι υπάρχουν δυο. Την μια την γνωρίζουμε όλοι. Είναι αυτή που μας ταλαιπωρεί με την αγοραία χυδαιότητά της καθημερινά. Είναι αυτή μας φορολογεί για υπηρεσίες που δεν μας παρέχει, που μας ταπεινώνει για εκδουλεύσεις που μας επιβάλει. Είναι η ανέστια πραγματικότητα της αρπαχτής και των κολλητών. Της συμπλεγματικής έπαρσης και της ανυποψίαστης αλλοτρίωσης. Της νεοπλουτικής ένδειας και της αμερημνισίας του «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε». Είναι αυτή η κατ’ εξακολούθηση παραχάραξη που ευτελίζει τις ζωές μας. Και πλάι σε αυτήν την βέβηλη πραγματικότητα υπάρχει και μια άλλη, λιγότερο ορατή αλλά όχι λιγότερο υπαρκτή. Μια δεύτερη πραγματικότητα που λαθροβιώνει στο περιθώριο της πρώτης. Που, άθελά της, ξεδιπλώνει καημό. Είναι η πραγματικότητα της αξιοπρέπειας και του τίμιου μόχθου. Είναι η πραγματικότητα που βαρυγκωμά τις καθημερινές αλλά θυμιατίζει τα Σαββατόβραδα. Που έχει μιαν ανεξαγόραστη περηφάνια και μια αδιαπραγμάτευτη αξιοπρέπεια. Είναι η πραγματικότητα που επέλεξε να μην συμμετάσχει στο φαγοπότι της μεταπολεμικής «ανάπτυξης». Που δεν έδωσε αντιπαροχή τα γονικά της. Που δεν πετά το ψωμί της και δεν ψωμίζεται καταπίνοντας καλπιές. Είναι η πραγματικότητα που συστέλεται δίχως να δειλιάζει, που δεν μαγαρίστηκε από την καταναλωτική ένδεια, που με ανιδιοτέλεια λιγόλογη συλλαβίζει την εμπιστοσύνη της στην έντιμο πενία της. Είναι η πραγματικότητα που τρώει σε τραπεζομάντηλο και τις Κυριακές γιορτάζει. Είναι η πραγματικότητα που προκοπή θεωρεί την αφειδώλευτη καλοσύνη κι όχι την σπάταλη ευμάρεια. Αυτή η πραγματικότητα που αναρωτάται «τι ψυχή θα παραδώσει», που δεν έχει εξορίσει το ιερό από την ζωή της. Που δεν θεωρεί την ζωή συναλλαγή και τις σχέσεις αλισβερίσι. Είναι η πραγματικότητα που μπορεί ακόμη να πιάνεται σε κύκλιους χορούς. Η πραγματικότητα της ανυστερόβουλης αλληλεγγύης και της συνεσταλμένης γενναιοδωρίας. Αυτή λοιπόν η πραγματικότητα βρίσκεται, εδώ και καιρό, εν διωγμό. Διώκεται από την άλλη πραγματικότητα, αυτήν της τζιπούρας και των ενδιάμεσων, της δανεικής αυτάρκειας και της αυτάρεσκης ευζωίας, της εγωιστικής ατομικότητας και της κάλπικης ευτυχίας. Η δεύτερη πραγματικότητα δέχεται επίθεση από την πρώτη. Δεν είναι κακομοιριά η διάκριση. Ούτε συναισθηματισμός. Οφειλή είναι. Υπάρχουν δυο Ελλάδες. Την πρώτη την σιχτιρίζουμε καθημερινά. Την δεύτερη καθημερινά την νοσταλγούμε. Αλλά αυτό όμως δεν φτάνει. Χρειάζεται κάποτε να εμπιστευθούμε την φανέρωσή της και να ψηλαφήσουμε την δικαιοσύνη της. Το μπορούμε άραγε;

εφ. Σφήνα 14/4/2010 & http://grmanifesto.wordpress.com/

ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΙΩΜΕΝΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ Το πέρασμα του Ρουβίκωνα

Χωρίς να πει τη λέξη ΔΝΤ, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελόριζο, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης της ελληνικής οικονομίας.

Της Αγγελικής Σπανού
Με μια μακροσκελή, λογοτεχνίζουσα δήλωση, με αναφορές στην Οδύσσεια και στην Ιθάκη και με φόντο το ακριτικό νησί που απέχει μια ανάσα από την Τουρκία, ο πρωθυπουργός προσπάθησε να τονώσει το εθνικό φρόνημα και περιέγραψε ως τελικό στόχο την “απελευθέρωση από επιτηρήσεις και κηδεμονίες”.

Είχε προηγηθεί μία μακριά νύχτα, στη διάρκεια της οποίας έγιναν τηλεφωνικές συνεννοήσεις και αποφασίστηκε ότι σήμερα, στη συνάντηση που θα έχει με τον επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Παπακωνσταντίνου, στην Ουάσιγκτον, θα πατηθεί το κουμπί για το πέρασμα στην εποχή της μειωμένης κυριαρχίας, για την οποία είχε μιλήσει πολύ νωρίς ο πρωθυπουργός. Η διαρροή της πληροφορίας ότι ο κύβος ερρίφθη προκάλεσε ενθουσιασμό στις αγορές, όπως φάνηκε από την ανοδική πορεία του χρηματιστηριακού δείκτη από νωρίς το πρωί της Παρασκευής, πριν γίνουν οι επίσημες ανακοινώσεις.

“Καληνύχτα, Ελλάδα” Ο πρωθυπουργός πήρε την τελική του απόφαση αφού άκουσε και αξιολόγησε τις απόψεις που κατέθεσαν τα κυβερνητικά στελέχη κατά τη διάρκεια μιας πολύωρης και δραματικής συνεδρίασης του υπουργικού συμβουλίου την Πέμπτη, όπου διαπιστώθηκε το πολιτικό αδιέξοδο που προκάλεσε η εκτίναξη των spreads στο 9%, πάνω δηλαδή από εκείνα με τα οποία δανείζονται η Ινδονησία και οι Φιλιππίνες. Η εκδίκηση των αγορών φόντο είχε τις φήμες για επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους και το αδιανόητο γεγονός ότι η Γερμανία, την προηγούμενη μέρα, είχε επιχειρήσει δανεισμό ύψους 3 δισ. ευρώ, συγκεντρώνοντας τελικά 2,7.

Το σύνδρομο των Ούγγρων
Στη διάρκεια εκείνης της τελευταίας συνεδρίασης του υπουργικού συμβουλίου ακούστηκαν -σύμφωνα με πληροφορίες- πολλά: Από το ότι το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων θα φτάσει εκεί που ήταν πριν από τριάντα χρόνια μέχρι το ότι, αν δεν κλειδώσουν εκ των προτέρων οι όροι της εμπλοκής του ΔΝΤ, θα μας πάρουν τα παντελόνια. Κοινή, ωστόσο, ήταν η διαπίστωση ότι ο χρόνος μας εξαντλήθηκε και ότι πλέον δεν υπάρχουν επιλογές αλλά ένας μονόδρομος τον οποίο αναγκαστικά θα ακολουθήσουμε. Οι λεπτομέρειες συμφωνήθηκαν με βάση τις επικοινωνιακές σκοπιμότητες και αποφασίστηκε ότι ο πρωθυπουργός θα κάνει μία πολιτική δήλωση ανακοινώνοντας ότι έδωσε οδηγίες στον υπουργό Οικονομίας Γιώργο Παπακωνσταντίνου να προχωρήσει στις δέουσες ενέργειες για την ενεργοποίηση του μηχανισμού.

Οι δισταγμοί του πρωθυπουργού που προκάλεσαν τη μεγάλη καθυστέρηση να πάρει μία επί της ουσίας αναπόφευκτη απόφαση οφείλεται, κατά συγκλίνουσες εκτιμήσεις, στο φόβο που προκαλεί το σύνδρομο των Ούγγρων: Η ταχύτατη κατάρρευση των Σοσιαλδημοκρατών στην Ουγγαρία, που μετά την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ πέρασαν, σε ενάμιση μόλις χρόνο, από την εξουσία στην απόλυτη συντριβή.

Ο φόβος του γύψου
Είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους υπουργοί, όπως – κατά πληροφορίες – ο Ευάγγελος Βενιζέλος και η Κατερίνα Μπατζελή, υποστήριζαν μέχρι τη δωδεκάτη ότι πρέπει πρώτα να “κλειδώσουν” οι όροι με τους οποίους θα ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός και μετά να υποβληθεί επισήμως το αίτημα. Υπάρχει, δηλαδή, έντονος φόβος στο εσωτερικό της κυβέρνησης ότι η θεραπεία-σοκ του ΔΝΤ προβλέπει ότι τα εργασιακά δικαιώματα θα μπουν στον γύψο για μία τριετία και ότι θα είναι πολύ δύσκολη η αποτροπή φαινομένων κοινωνικής διάλυσης. Δεν είναι καθόλου τυχαία η αναφορά που φέρεται να έκανε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης σε ενδεχόμενες κοινωνικές εκρήξεις.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, λοιπόν, καθυστερούσε να περάσει τον Ρουβίκωνα, ελπίζοντας ότι οι σκληρές παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις θα εξασφαλίσουν κάποιες “κόκκινες γραμμές”, όπως, για παράδειγμα, ότι δεν θα γίνουν σαρωτικές απολύσεις στο δημόσιο ή δεν θα ασκηθούν πιέσεις για μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά οι εξελίξεις επιταχύνθηκαν όταν οι πιστωτές αποφάσισαν ότι δεν πάει άλλο και άρχισαν να πουλούν ομόλογα, σπρώχνοντας με τη βία την Ελλάδα στον μηχανισμό.

Πρωτοφανές πείραμα για την Ε.Ε. η διάσωση της Ελλάδας
Η ίδια η ευρωζώνη βρίσκεται πλέον μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα. Η τύχη του ευρώ εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το αν θα ασκηθούν κερδοσκοπικές πιέσεις σε άλλη χώρα, όπως, για παράδειγμα, στην Πορτογαλία. Η επιχείρηση διάσωσης της ελληνικής οικονομίας είναι ένα πρωτοφανές πείραμα για την ΕΕ, και κανείς δεν στοιχηματίζει για την επιτυχία τής έκβασής του. Ένας θόρυβος που κυκλοφορεί στο παρασκήνιο έχει να κάνει με την πιθανότητα να αλλάξουν οι κανόνες και να υπάρχουν έξοδοι από την ευρωζώνη των κρατών-μελών που δεν τηρούν τους κανόνες δημοσιονομικής σταθερότητας. Και η σχετική σημείωση οφείλεται στο γεγονός ότι, όπως αποδείχθηκε το τελευταίο διάστημα, οι φήμες έχουν σημασία, σε μία εποχή με hedge funds ισχυρότερα από εθνικές οικονομίες.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ-Makthes.gr

Δεν είναι η Ελλάδα που πρέπει να αποπεμφθεί, η Γερμανία είναι!

Δύσκολη η συμβίωση στη «γερμανική» Ευρώπη.

Του FREDERIC LORDON*

Η γερμανική πρόταση για την αποπομπή της Ελλάδας από την ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ενωση τελικά δεν είναι παρά το λογικό επιστέγασμα μιας μακράς ακολουθίας από εκδηλώσεις περιφρόνησης, που εγκαινιάστηκε τη δεκαετία του ’90 με το μοτίβο του «Κλαμπ Μεντιτερανέ»,τουτέστιν των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν ανίκανες να υιοθετήσουν αυστηρούς κανόνες μακροοικονομικής διαχείρισης («γερμανικούς»). Την ακολουθία συμπλήρωσε η πρόταση, διανθισμένη με χοντροειδή γέλια, να πουληθούν μερικά ελληνικά νησιά και την ολοκληρώνει σήμερα η οριστική προοπτική αποπομπής της Ελλάδας.

Αντιλαμβάνεται, όμως, η Γερμανία πότε ακριβώς το παρατραβάει; Ακόμη και η γαλλίδα υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ, λες και την τσίμπησε ποιος ξέρει ποια μύγα, αποκηρύσσει όλα όσα μέχρι στιγμής έδειχνε να λατρεύει και κατακεραυνώνει τη μη συνεργατική στρατηγική του γερμανικού ανταγωνιστικού αποπληθωρισμού, την ίδια εκείνη στρατηγική εξάλλου που η Γαλλία επιχειρεί επίσης να εφαρμόσει εδώ και δεκαετίες και την οποία η ευρωπαϊκή οικοδόμηση λίγο-πολύ επιβάλλει σε όλα της τα μέλη – με την επιφύλαξη ότι ακόμα και στα παιχνίδια ηλιθίων κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει…

Για την ώρα, «the winner is»: η Γερμανία, που πολλές φορές ώς τώρα μάτωσε ώς το κόκαλο και επέβαλε αρκετά επώδυνη πειθαρχία -ας θυμηθούμε ότι αυτό ξεκίνησε υπό σοσιαλδημοκρατική διαχείριση- ώστε ακόμη κι η ιδέα να εγκαταλείψει τώρα τα οφέλη της της φαίνεται απλώς κακόγουστο αστείο. Από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία, μπορούμε να την καταλάβουμε. Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να θέσουμε κάποια ερωτήματα -και όχι μόνο εκείνο που διατύπωσε όψιμα η Κριστίν Λαγκάρντ, για το βλαμμένο παιχνίδι κατά το οποίο οι ευρωπαϊκοί μισθοί συρρικνώνονται -ειρήσθω εν παρόδω χάρη στον ελεύθερο ανταγωνισμό και όχι από τη διαστροφή των άλλων. Διότι οι εβδομάδες που κύλησαν, εβδομάδες περισσότερο ευρωπαϊκής πολιτικής κρίσης παρά ελληνικής χρηματοπιστωτικής κρίσης, είχαν τουλάχιστον τη δύναμη να αποκαλύψουν, με τη φωτογραφική έννοια του όρου, να φέρουν στο φως της ημέρας, τα εκ γενετής ψεγάδια της ευρωπαϊκής νομισματικής οικοδόμησης και, με ακόμη πιο ριζοσπαστικό τρόπο, εάν γυρίσουμε στις απαρχές, να οδηγήσουν στο θεμελιώδες ερώτημα του εάν είναι δυνατόν να συνυπάρξουμε σε νομισματική ένωση με τη Γερμανία.

Χρησιμοποιώντας μια μεταφορά, που γενικά δεν πρέπει να καταχρώμαστε, θα μπορούσαμε να πούμε πως, όπως η ψυχοσύνθεση ενός ατόμου, έτσι και η συλλογική ψυχοσύνθεση διαθέτει πρωταρχικά ψυχικά τραύματα και συσσωρευμένες φοβίες. Μπορεί να είναι τόσο έντονα ώστε να διαμορφώνουν, λόγου χάρη, διάφορα «στυλ» οικονομικής πολιτικής, εσαεί σημαδεμένα από ένα μεγάλο γενεσιουργό γεγονός, για το οποίο η τρέχουσα πολιτική τάξη παραμένει σε βάθος πληροφορημένη, ανεξάρτητα από τον πολιτικό προσανατολισμό των διαδοχικών κυβερνήσεων.

Ετσι, η Μεγάλη Υφεση μετά το Κραχ του 1929, με τους δείκτες της ανεργίας στο 25%, συγκροτεί το πρωταρχικό τραύμα της οικονομικής ζωής των Ηνωμένων Πολιτειών, των οποίων η οικονομική πολιτική έχει έκτοτε παραμείνει μυχίως προσδεμένη στους στόχους της μεγέθυνσης και της απασχόλησης. Αυτό δεν σημαίνει πως οι στόχοι έχουν το «απόλυτο» προβάδισμα – η Ομοσπονδιακή Τράπεζα κατέδειξε επαρκώς, ειδικά το 1979, υπό την προεδρία του Πολ Βόλκερ, την ικανότητά της να επανατοποθετήσει (προσωρινά) τον πληθωρισμό στην κορυφή της λίστας – όμως δεν παύουν να υπαγορεύουν τη βάση της οικονομικής πολιτικής των ΗΠΑ, της οποίας όλα τα εργαλεία χρησιμοποιούνται με όσο το δυνατόν πιο δραστικό τρόπο προκειμένου να ελαχιστοποιήσουν τις διακυμάνσεις και να ξαναβάλουν το συντομότερο τη μεγέθυνση στη μακροπρόθεσμη πορεία της.

Οσο για τη Γερμανία, ποτέ δεν συνήλθε από τον πληθωρισμό των χιλιάδων επί τοις εκατό του 1923. Αναμφισβήτητα, υπάρχει λόγος που τη σημάδεψε τόσο πολύ: μαζί με την τραπεζική κατάρρευση, ο υπερπληθωρισμός είναι το μέγιστο γεγονός στην οικονομία της αγοράς, ο κολοφώνας του κοινωνικού χάους – και καμιά φορά ο προθάλαμος της πολιτικής φρίκης.

Ο κατεξοχήν νομισματικός νταής, η Μπούντεσμπανκ, σχεδιασμένη εξαρχής για να μην είναι πλέον υποχείριο του κράτους, έκανε την πάλη ενάντια στον πληθωρισμό το άλφα και το ωμέγα της πολιτικής της, στην οποία εξάλλου όλη η υπόλοιπη γερμανική οικονομική πολιτική οφείλει να υποταχθεί.

Η ιστορία που συνοπτικά σκιαγραφήσαμε αρκεί για να καταλάβουμε τι θα κόστισε στη Γερμανία η είσοδος σε έναν ευρωπαϊκό επιμερισμό της νομισματικής κυριαρχίας – και ειδικότερα η εγκατάλειψη του μάρκου της, πάνω στο οποίο χτίστηκε ένα υποκατάστατο της εθνικής της ταυτότητας, καθώς μετά το 1945 απαγορευόταν κάθε σοβινιστική έκφραση πατριωτισμού. Το εμπόδιο αυτό κρίθηκε τόσο σημαντικό, ώστε δεν ξεπεράστηκε παρά με τον απαραίτητο όρο πως η Οικονομική και Νομισματική Ενωση πολύ απλά θα αναπαρήγαγε στη δική της κλίμακα το γερμανικό μοντέλο: ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα, ακριβές αντίγραφο της Μπούντεσμπανκ, αποκλειστικός προσανατολισμός της νομισματικής πολιτικής προς τη διαχείριση του πληθωρισμού (άρθρο 127 της ισχύουσας Συνθήκης της Λισαβόνας), (1) απαγόρευση της νομισματικής χρηματοδότησης των δημόσιων ελλειμμάτων (άρθρο 123), ποικίλες διευθετήσεις του πλαισίου των δημόσιων οικονομικών (άρθρο 126 και Σύμφωνο Σταθερότητας), χαλιναγώγηση των ανήθικων «τζαμπατζήδων» μέσα από ρήτρες «no bail out» [μη διάσωσης (άρθρο 125)].

Πολύ λιγότεροι είναι εκείνοι που γνωρίζουν πως η Γερμανία ευθύνεται για το περίεργο άρθρο 63 (σύμφωνα με την αρίθμηση της Λισαβόνας), το οποίο απαγορεύει κάθε περιορισμό στη διακίνηση κεφαλαίων μεταξύ των κρατών-μελών «και μεταξύ των κρατών-μελών και των κρατών εκτός Ενωσης». Ετσι, το ψέμα της «Ευρώπης-ασπίδας ενάντια στην παγκοσμιοποίηση» ομολογείται με μεγάλα γράμματα γιατί, παρ’ όλο που η ενδοευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική απορύθμιση συμπεριλαμβάνεται στη λογική των ποικίλων ευρωπαϊκών «μεγάλων αγορών» (αγαθών, υπηρεσιών, άμεσων επενδύσεων και άρα χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων), τίποτα, όμως, σε σχέση με τους επίσημους στόχους της Ενωσης και της λογικής της περί «εσωτερικής» ενοποίησης, δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει την κατάργηση κάθε χρηματοπιστωτικού φραγμού ανάμεσα στο μέσα και το έξω.

Ο Πασκάλ Λαμί και ο Ζακ Ντελόρ (πρόσφατα ο πρώτος έγινε διορθωτής του Μαρξ και ο δεύτερος λαύρος επικριτής της απορυθμισμένης οικονομίας) ήταν εκείνη την εποχή (1988) υπεύθυνοι, χάρη στην Οδηγία που έφερε τα ονόματά τους (Οδηγία 88/361/EEC), για την επανασυγγραφή του συνετού άρθρου 67 της Συνθήκης της Ρώμης (που κατέστη το άρθρο 56 της Συνθήκης της Νίκαιας και κατόπιν το άρθρο 63 της Συνθήκης της Λισαβόνας).

Το άρθρο 67 είχε την έμπνευση να καταγράψει με αυστηρότητα τους διαρθρωτικούς μετασχηματισμούς των ευρωπαϊκών αγορών κεφαλαίου αποκλειστικά στη βάση των αναγκών της πραγματικής οικονομίας και του ενδοευρωπαϊκού εμπορίου – εν περιλήψει: όχι και σπουδαία πράγματα. Η ντιρεκτίβα Λαμί-Ντελόρ, όμως, επιδίωξε σκόπιμα να προσδέσει την Ευρώπη των κεφαλαιαγορών στον συρμό της εποχής, τουτέστιν να τη συντονίσει με το γενικότερο κίνημα της χρηματοπιστωτικής απορύθμισης – της οποίας είναι δυνατό πλέον να καταμετρήσουμε αναδρομικά όλα τα ευεργετήματα…(2) Τίποτα δεν θα μπορούσε να συγκρατήσει τις κινήσεις των κεφαλαίων ούτε τη δυναμική της χρηματοπιστωτικής καινοτομίας, καταρχάς σε ενδο-ευρωπαϊκή βάση – τουλάχιστον ο Λαμί και ο Ντελόρ παρέμειναν συνεπείς με τη σιωπηρή εντολή της Ενωσης.

Ηταν οι Γερμανοί, στο πρόσωπο του Χανς Τιτμάγερ, τότε προέδρου της Μπούντεσμπανκ, που άρπαξαν την ευκαιρία να επιβάλουν, κόντρα σε κάθε καθαρά «ευρωπαϊκή» λογική, την επέκταση της Οδηγίας στις κινήσεις κεφαλαίων μεταξύ της Ενωσης και του εξωτερικού. Διότι η Οδηγία δεν ενεργοποιήθηκε οριστικά παρά το 1990 και στο μεταξύ το Τείχος είχε πέσει, το σχέδιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης είχε δρομολογηθεί και η Εκθεση Ντελόρ, η οποία την προετοίμαζε, είχε ολοκληρωθεί. Η ιδέα της νομισματικής ένωσης δεν ήταν εντελώς καινούρια – η Εκθεση Βέρνερ του 1970 την επικαλείτο ήδη. Αυτή τη φορά, όμως, είναι πιο χειροπιαστή από ποτέ – και για τη γερμανική οικονομική πολιτική είναι η στιγμή της αλήθειας.

Βεβαίως και η Εκθεση Ντελόρ, που δίνει το πρώτο περίγραμμα της Συνθήκης του Μάαστριχτ, προβλέπει μια ολόκληρη σειρά από αναχώματα που υποτίθεται πως αποτρέπουν τις παρεκκλίσεις από την οικονομική πολιτική, οι οποίες τρομοκρατούν τη Γερμανία – τις παρεκκλίσεις «των άλλων». Μπορούμε όμως, άραγε, να εμπιστευθούμε αποκλειστικά τις διατάξεις μιας Συνθήκης που δεν προβλέπει παρά μόνο αβέβαιες κυρώσεις -έπρεπε εξάλλου να περιμένουμε τη διατύπωση του Συμφώνου Σταθερότητας το 1996-1997 για να ξεκαθαρίσουν κάπως τα πράγματα στο ζήτημα αυτό- και αφήνει ένα αρκετά μεγάλο περιθώριο στις εκτιμήσεις και στις πολιτικές διευθετήσεις; Ο Χανς Τιτμάγερ πιστεύει πως όχι. Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί στην Οδηγία τις «κεφαλαιαγορές» προκειμένου να εξωθήσει τη λογική της πέρα από τα ευρωπαϊκά όρια, με τη στρατηγική σκέψη να εγκαθιδρύσει «ενδο -και έξω- ευρωπαϊκές» χρηματοπιστωτικές αγορές εν αναμονή της επιστασίας των οικονομικών πολιτικών της μελλοντικής ζώνης του ευρώ.

Κλειδί τα ομόλογα
Σε έναν δημοσιογράφο που τον ρωτούσε για τη μελλοντική πολιτική του καριέρα, ο Τζέιμς Κάρβιλ, παλαιός σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον, απάντησε χαριτολογώντας πως ονειρευόταν να μετεμψυχωθεί σε αγορά ομολόγων. Αυτή ήταν στα μάτια του (πολύ ορθά) η κορυφή της εξουσίας αφού -η Ελλάδα το αντιλαμβάνεται αρκετά καλά αυτόν τον καιρό- αυτό είναι το σημείο απ’ όπου μπορείς να υποτάξεις τα κράτη και να αναλάβεις τον έλεγχο των πιο θεμελιακών οικονομικών επιλογών τους. Ο Τιτμάγερ έχει ήδη πλήρη συνείδηση αυτού του συσχετισμού δυνάμεων που έχει διαμορφωθεί μεταξύ των κεφαλαιαγορών και των κρατικών δυνάμεων, οι οποίες πλέον δεν είναι παρά κατ’ όνομα κυρίαρχες. Η Γερμανία αναζητά ένα μοχλό ομογενοποίησης των οικονομικών πολιτικών και αμφιβάλλει πως μια συνθήκη μπορεί να τον παράσχει. Τον βρίσκει, λοιπόν, στις αγορές ομολόγων, στις οποίες αποφασίζει να εκθέσει τις επιμέρους πολιτικές των κρατών-μελών. Και, αφού η αποτελεσματικότητα της ομογενοποίησης είναι ανάλογη με το μέγεθος των αγορών που βρίσκονται σε καθεστώς επιτήρησης, πολύ λογικά απαιτεί το άνοιγμα του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού χώρου σε όλες τις κινήσεις κεφαλαίων του πλανήτη. Κατά τ’ άλλα, η Ευρώπη είναι «ασπίδα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση»…

Δεν μπορούμε να ακυρώσουμε ούτε τον οξυδερκή χαρακτήρα του γερμανικού οράματος ούτε την υψηλοφροσύνη της στρατηγικής του αντίληψης… Μπορούμε μονάχα να αμφισβητήσουμε τον ορθολογισμό πάνω στον οποίο βασίζεται, τον ίδιο που οδήγησε τη Γερμανία να μην εισέλθει στην ΟΝΕ παρά μόνο υπό τον όρο της συμμόρφωσης των άλλων στις ιδιαίτερες εμμονές της, μετασχηματισμένες όχι μόνο σε νομικές διατάξεις αλλά και σε διαρθρωτικά πρότυπα (την «ολοκληρωτική» χρηματοπιστωτική απορύθμιση) που συστηματοποιούν την κηδεμονία, τόσο εσωτερική όσο και εξωτερική, των επιμέρους ευρωπαϊκών οικονομικών πολιτικών.

Καθώς οι καταστάσεις κρίσης έχουν ως ξεχωριστή ιδιότητα να κάνουν πιο θεαματικό αυτό που η ρουτίνα της ομαλότητας συνήθως κάνει πιο δυσδιάκριτο, η περίπτωση της Ελλάδας, που πιθανότατα πολύ σύντομα θα κληθεί να δημιουργήσει «σχολή», προσφέρεται ως υποδειγματική έκφραση της ζημιάς που μπορούν να προκαλέσουν οι αγορές ομολόγων. Οχι πως τα ελληνικά δημόσια οικονομικά δεν παρουσιάζουν πρόβλημα, αλλά, υπό την πίεση των αγορών, η σταθεροποίησή τους είναι καταδικασμένη να επιτελεστεί μέσα στις χειρότερες δυνατές συνθήκες, τόσο εξαιτίας της βάναυσης επιβάρυνσης της εξυπηρέτησης του χρέους, που προκαλείται από την κερδοσκοπική αύξηση των επιτοκίων, όσο και εξαιτίας της απίθανης επίδειξης λιτότητας που απαιτείται για να ικανοποιηθούν οι επενδυτές.

Αν υποθέσουμε πως η κρίση του ελληνικού χρέους, και όλες οι άλλες που αναμένονται στη συνέχεια, είχε μια ελάχιστη χρησιμότητα, έπρεπε να την αναζητήσουμε, πέρα από περιστασιακά σχέδια όπως αυτό που με δυσκολία αποφασίστηκε στην ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου, στην ευκαιρία να θέσουμε εκ νέου τα ερωτήματα τα οποία οι ευρωπαϊκές συνθήκες ισχυρίζονται πως έχουν απαντήσει οριστικά -παρά το γεγονός ότι τα τρέχοντα γεγονότα φέρνουν στο φως όλες τις ανεπάρκειές τους- και κυρίως το ερώτημα των όρων χρηματοδότησης των δημόσιων ελλειμμάτων (3) αλλά και το ακόμη πιο θεμελιώδες ερώτημα της δυνατότητας μιας συνύπαρξης – με τη Γερμανία.

Το ότι η γερμανική συλλογική ψυχή σημαδεύτηκε με πυρωμένο σίδερο από το επεισόδιο του υπερ-πληθωρισμού, το ότι το σκεπτικό της οικονομικής πολιτικής της συντηρεί την ουλή κάτω από την εμμονή της αντιπληθωριστικής αντίληψης, καθεαυτό το γεγονός είναι απολύτως κατανοητό. Ολο το ζήτημα είναι να δούμε εάν τα υπόλοιπα μέλη της Ενωσης έχουν αποφασίσει να ζήσουν με τις ιδεοληψίες ενός και μόνου μέλους. Κι όμως αυτή είναι πράγματι η παρούσα κατάσταση της Ενωσης, η οποία ζει σύμφωνα με τις μανίες της Γερμανίας, με τη δικαιολογία πως ήταν ο μόνος τρόπος για να την κάνουν να συμμετάσχει. Το συμπληρωματικό ερώτημα αναζητά, λοιπόν, μέχρι ποίου σημείου οι εταίροι της Γερμανίας πρέπει να υποφέρουν τις συνέπειες των κανόνων που κατάφερε να επιβάλει σε όλους σύμφωνα με τις δικές της εξομαλυντικές τάσεις.

Η επιλογή του ΔΝΤ
Ομως η κρίση έχει την ιδιότητα να κάνει αυτές τις συνέπειες πιο ορατές και πιο οδυνηρές από ποτέ. Αρκεί να σκεφτούμε την ακραία γερμανική απροθυμία στην αρχή ακόμη και να εξετάσει την ιδέα μιας συλλογικής βοήθειας στην Ελλάδα και κατόπιν, επιδεικνύοντας τη χειρότερη δυνατή θέληση, την επιμονή της να υποβάλει την Ελλάδα στις χειρότερες δυνατές συνθήκες -παρέμβαση μόνο σε περίπτωση αποκλεισμού της πρόσβασης του ελληνικού κράτους στις αγορές, δηλαδή σε ένα σημείο υποβάθμισης που θα καθιστά κάθε λύση πολύ πιο δαπανηρή, απόλυτη άρνηση οποιασδήποτε βελτίωσης των επιτοκίων στο όνομα των δίκαιων δεινών της λύτρωσης και του παραδειγματισμού- και τέλος, την επιμονή της έως το τελευταίο λεπτό να εμπλέξει το ΔΝΤ χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν την εικόνα ανικανότητας που προβάλλει, έτσι, η Ενωση.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η Γερμανία έχει φτάσει στο σημείο όπου οι έμμονες ιδέες της περί οικονομικής πολιτικής έρχονται ανοιχτά σε αντίθεση με τις ίδιες τις ευρωπαϊκές της δεσμεύσεις. Μάρτυρας αυτού είναι το τρομακτικό -και πρωτοφανές- χάος των γερμανικών κυβερνητικών συσκέψεων, ανίκανων, κατά τη διάρκεια των δύο εβδομάδων που προηγήθηκαν της Συνόδου Κορυφής της 25ης Μαρτίου, να διαχειριστούν τις αλληλοσυγκρουόμενες θέσεις που λαμβάνονταν με ρυθμό δύο ή τριών την ημέρα (!): όχι βοήθεια, λέει η καγκελάριος Μέρκελ· ναι σε μια βοήθεια, απαντά ο υπουργός Σόιμπλε· σε αυτή την περίπτωση μόνο από το ΔΝΤ, απαιτεί η καγκελαρία· ειδικά αυτή όχι, παρεμβαίνει ο διευθυντής της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας κ.λπ. Και ο μέχρι τότε άψογα και μεθοδικά οργανωμένος γερμανικός δημόσιος λόγος μετατράπηκε μέσα σε μερικές εβδομάδες σε έναν απίθανο πανζουρλισμό.

Διόλου περίεργο, κάτω από αυτές τις συνθήκες, που η πρωταρχική επιφύλαξη, αυτή του ιστορικού λάθους του μοιράσματος της νομισματικής κυριαρχίας με τρίτους που δεν είναι άξιοι γι’ αυτό, αναδύθηκε ξανά στην επιφάνεια. Και μάλιστα τόσο ξεκάθαρα στο γερμανικό δημόσιο διάλογο, που, υπό την πίεση και των εκλογικών αναμετρήσεων, η επίκληση μιας εκκωφαντικής ρήξης της Γερμανίας, η οποία τελικά επιστρέφει στο «sonderweg», στο δικό της ξεχωριστό μονοπάτι, δεν έχει πλέον κανένα στοιχείο ταμπού.

Για να εκφραστεί ξεκάθαρα δεν του έλειπε παρά η κατάλληλη ευκαιρία, η εσωτερική κρίση στη ζώνη του ευρώ που υποχρέωσε στην εφεύρεση ενός μηχανισμού αλληλεγγύης. Ενός μηχανισμού τον οποίο, εκ πεποιθήσεως, δεν θέλει η Γερμανία, αφού στα μάτια της δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά μια αδικαιολόγητη βοήθεια από τους πιο ενάρετους προς τους λιγότερο ενάρετους – εξάλλου, εκ γενετής ανίκανους να γίνουν ποτέ τέτοιοι.

Και αφού γίνεται λόγος για ρήξη, ήταν καιρός, «κατά πρόσωπο», να απελευθερωθούμε επιτέλους από την παράλογη ιδέα της «νομισματικά ενωμένης Ευρώπης αδιανόητης χωρίς τη Γερμανία» και να αναλογιστούμε τη συμμετρική ανακούφιση από τη διπλή διαδικασία χειραφέτησης, η οποία θα οδηγούσε τη μία να παραδίδεται εκ νέου, χωρίς περιορισμούς, στις ιδιοσυγκρασιακές εμμονές της και τους άλλους να μην υποχρεώνονται πλέον να υποφέρουν από έμμονες ιδέες που δεν είναι δικές τους. Ο σχηματισμός μιας κοινότητας, όποιος κι αν είναι ο στόχος της, προϋποθέτει την ελάχιστη συμβατότητα. Οσον αφορά δε την ευρωπαϊκή νομισματική κοινότητα, μπορούμε να αναρωτηθούμε αν οι γερμανικές απαιτήσεις, παρ’ όλο που εξάγονται από μια αναμφισβήτητη Ιστορία, διακατέχονται από έναν ωφελιμισμό που έχει φτάσει σε τέτοιον βαθμό μονόπλευρης επιβεβαίωσης, και τόσο ετερογενούς σε σχέση με τη φύση των άλλων κρατών-μελών, ώστε το «ή το παίρνεις ως έχει ή το αφήνεις» θα μπορούσε πολύ άνετα να δημιουργεί όλο και περισσότερο την επιθυμία να «το αφήσεις».

Ας φανταστούμε για λίγο τη Γαλλία να επιμένει να επιβάλλει το μοντέλο της σε ολόκληρη την Ενωση, υποστηρίζοντας πως το κοινωνικό κράτος και οι δημόσιες υπηρεσίες είναι εξίσου κληροδότημα της Ιστορίας της. Βεβαίως και δεν το φανταζόμαστε, εξάλλου, και μόνο εξαιτίας της ανεπάρκειάς της να επιβάλει οτιδήποτε σε οποιονδήποτε, η Γαλλία έχει αποδειχθεί ανίκανη ακόμη και να υπερασπίσει τα ίδια της τα ιδιαίτερα στοιχεία ενάντια στην ευρωπαϊκή απορύθμιση-ιδιωτικοποίηση: ταχυδρομεία, σιδηρόδρομοι, ενέργεια, όλα έχουν μπει σε αυτή τη διαδικασία μετάβασης και αύριο, με βεβαιότητα, ακολουθούν η παιδεία και η κοινωνική προστασία.

Παρ’ όλο που πρόκειται για δομικά στοιχεία του κάθε κράτους -οι δημόσιες υπηρεσίες είναι όντως για τη Γαλλία ό,τι η νομισματική ακαμψία για τη Γερμανία- οι εθνικές ιδιαιτερότητες δεν έχουν όλες την ίδια μεταχείριση στους κόλπους του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Και αυτή η ασυμμετρία είναι ακόμα πιο ακατανόητη γιατί, από τη μία η διατήρηση μερικών από αυτές τις ιδιαιτερότητες, όπως οι δημόσιες υπηρεσίες στη Γαλλία, δεν προκαλεί καμία παράπλευρη επίπτωση στα άλλη κράτη-μέλη και αφήνει το περί ου ο λόγος κράτος να ζει ήσυχα με την ιδιοσυγκρασία του (4), ενώ από την άλλη, για κάποιες άλλες ιδιαιτερότητες, όπως η νομισματική κατασκευή α λα γερμανικά, απαιτείται να ισχύσουν καθολικά και όλοι οι υπόλοιποι να προσηλυτιστούν άνευ όρων.

Οι μονομανίες
Είναι αλήθεια πως το μοίρασμα του ίδιου νομίσματος δημιουργεί πράγματι εξωτερικές υποχρεώσεις της οικονομικής πολιτικής που απαιτούν ένα θεσμικό πλαίσιο ελάχιστης ομαλοποίησης. Δεν είναι όμως υποχρεωτικό να υλοποιηθεί η ομαλοποίηση σύμφωνα με τις μονομανίες ενός και μόνο μέλους. Ειδικά, δε, εάν προκύπτουν τόσο έντονοι καταναγκασμοί στις εθνικές οικονομικές πολιτικές, μέχρις σημείου να υπάρχει αδιέξοδο στην εξεύρεση συντονισμένης και «εσωτερικής» λύσης, σε μια κατάσταση δημοσιονομικής κρίσης, όπου τίποτε δεν μπορούσε να την αποκλείσει εκ των προτέρων. Σαν να γινόταν να είναι βιώσιμη μια κατασκευή έτσι φτιαγμένη που να αντέχει μόνο τις συνηθισμένες εντάσεις αλλά όχι ν’ αντιστέκεται στις εξαιρετικές πιέσεις.

Πρέπει μια μέρα, λοιπόν, να θέσουμε μεγαλόφωνα την ερώτηση αν υπάρχει πιθανότητα ένωσης σε έναν τόσο ασύμμετρο σχηματισμό όπου ένα από τα μέλη επιβάλλει τις απαιτήσεις της ιδιοσυγκρασίας του, ετερογενούς σε σχέση με τους εταίρους του – και ακόμη περισσότερο από ετερογενούς: τιμωρητικής. Εξάλλου θα μπορούσαμε να μην σταματήσουμε σε έναν τόσο καλό δρόμο από τη στιγμή που το πρωταρχικό ερώτημα περί «συμβατότητας» εγείρεται εκ νέου, και τίθεται, εκτός νομισματικής ένωσης αλλά εντός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Είναι η περίπτωση της Βρετανίας, που θέτει το ζήτημα της χρηματοπιστωτικής απορύθμισης, ένα πρόβλημα τυπικά παρόμοιο μ’ εκείνο που θέτει η Γερμανία και το οποίο επιβάλλει σε όλους, σύμφωνα με το δικό της στρατηγικό συμφέρον. Δεν είναι, λοιπόν, φανερό, όπως απέδειξε η πρόσφατη περίπτωση -αν και εντελώς αβλαβής- της Οδηγίας για τα «hedge funds», πως το Ηνωμένο Βασίλειο θα σταθεί απέναντι σε κάθε σοβαρό σχέδιο χρηματοπιστωτικής επαναρρύθμισης; Και να ‘μαστε, ξανά, στην ίδια ένωση με έναν «εταίρο» που δεν θ’ αφήσει με κανένα τρόπο να βρεθεί απάντηση για μια τόσο σοβαρή χρηματοπιστωτική κρίση…

Η ευρωπαϊστική ανάγνωση που κυριαρχεί στην κατάσταση των πραγμάτων, αν όχι για το καλύτερο τουλάχιστον για το μόνο πιθανό, σύντομα θα κορόιδευε τη φρενίτιδα των αποκλεισμών που θα ολοκληρωνόταν μ’ ένα μοτίβο για να αποπέμψουν κάθε άλλο κράτος-μέλος ώσπου να μείνει μόνη της η Γαλλία να παριστάνει την Ενωση. Ομως όχι!

Τελικά η Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι οι μόνες χώρες που «θεμελιωδώς» προκαλούν προβλήματα, η πρώτη επειδή επιβάλλει το παράλογο μοντέλο της οικονομικής πολιτικής της και η δεύτερη επειδή επιβάλλει τη χρηματοπιστωτική απορύθμιση. Κανένα άλλο κράτος-μέλος δεν είχε μέχρι στιγμής το σχέδιο ή τα μέσα να βαρύνει μονομερώς σε τόσο σοβαρά δεδομένα της ευρωπαϊκής οικονομικής ζωής. Το ότι δομικές μορφές τόσο θεμελιώδεις όσο η οικονομική πολιτική και η διαμόρφωση των κεφαλαιαγορών γίνονται αντικείμενο μονομερούς άσκησης πολιτικής, χωρίς το ελάχιστο πνεύμα διαλλακτικότητας εκ μέρους συγκεκριμένων κρατών-μελών, αποτελεί πράγματι ένα κίνητρο να αναρωτηθούμε για την πιθανότητα, ή την ευκαιρία, να εισέλθουμε, ή να παραμείνουμε, σε οικονομική ένωση μαζί τους.

Ας αναγνωρίσουμε όμως, για να καθησυχάσουμε τους πιο ανήσυχους, πως αυτές οι επικλήσεις αποβολής δεν έχουν άλλη διάσταση από αυτήν ενός διανοητικού πειράματος. Κανένα μέσο δεν υπάρχει που να επιτρέπει στην πράξη να συνοδεύσει το λόγο και, στην περίπτωση της Γερμανίας, αν κάποια μέρα αυτός ο (απίθανος) διαχωρισμός υλοποιούνταν, θα ήταν προφανώς αποτέλεσμα μιας θορυβώδους εξόδου της ίδιας της Γερμανίας παρά αποτέλεσμα της δράσης των εταίρων της που ξαφνικά θα αποφάσιζαν να της δείξουν την πόρτα. Εύλογα θα αναρωτιόμασταν τότε εάν ένα τέτοιο διανοητικό πείραμα χωρίς καμία ισχύ δεν ανήκει στη σφαίρα των μάταιων πνευματικών ασκήσεων και δεν έχει απολύτως καμία αξία.

Λιγότερο απ’ ό,τι φαίνεται με την πρώτη ματιά, αν σκεφτούμε ότι η διατύπωση της ιδέας της νομισματικής ένωσης χωρίς τη Γερμανία είναι ένας τρόπος να της πούμε ότι δεν μας είναι απαραίτητη και ότι η δύναμη επιβολής της είναι πολύ πιο περιορισμένη απ’ ό,τι η ίδια πιστεύει. Γιατί η δύναμή της είναι το μέτρο της αδυναμίας των εταίρων της να φανταστούν την ένωσή τους χωρίς τη Γερμανία. Η διατύπωση της πιθανότητας της «αποπομπής» της Γερμανίας -η οποία, το καταλάβαμε ήδη, είναι στην πραγματικότητα η ιδέα «της δυνατότητας να ενωθείς χωρίς τη Γερμανία»- μπορούσε να είναι ένας καλός τρόπος για να κρατήσεις τη Γερμανία, χωρίς όμως όρους, όρους που δεν θα ήταν αποκλειστικά δικοί της (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το νόμισμα και την οικονομική πολιτική).

Πολλές ευχές
Και αν αυτές οι νέες συνθήκες δεν ήταν του γούστου της και αποφάσιζε με τη σειρά της να αποσυρθεί από την Ενωση (5) -ή να αποκλείσει την υπόλοιπη Ενωση- δεν θα έμενε παρά να της ευχηθούμε καλό δρόμο αδράχνοντας την τελευταία ευκαιρία για μια φιλική παραίνεση. Παραίνεση συμμετρική με μία από τις ενστάσεις που δεν θα παρέλειπαν να ξεσηκώσουν εκείνους για τους οποίους η ιδέα τού «χωρίς τη Γερμανία» είναι καθαρός παραλογισμός. Διότι γι’ αυτούς η έκβαση της υπόθεσης είναι αυτονόητη: στην αποκαλυπτική εκδοχή, το ευρώ δεν αναρρώνει ποτέ· στην απλώς καταστροφική εκδοχή, η υποτίμησή του είναι βέβαιη.

Η πρώτη εκδοχή είναι παραληρηματική -δεν βλέπουμε τον λόγο γιατί ένα κοινό νόμισμα μιας οικονομικής ζώνης που παραμένει πρωτεύουσας σημασίας (ακόμη και χωρίς τη Γερμανία) δεν θα ήταν a priori βιώσιμο- αλλά θα ενστερνιζόμασταν μετά χαράς τη δεύτερη, συνάγοντας όμως τα αντίθετα συμπεράσματα. Διότι, ειδικά σε καιρό κρίσης, η υποτίμηση στην πράξη του ευρωπαϊκού νομίσματος είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να μας συμβεί! Είναι πράγματι αληθοφανές πως, εάν η Γερμανία εγκατέλειπε τη ζώνη του ευρώ, ακόμη περισσότερο στη βάση μιας δογματικής διαφωνίας σχετική με την ορθοδοξία της οικονομικής πολιτικής, θα έβλεπε το νέο της μάρκο αμέσως επανατιμημένο. Και τότε θα βίωνε το αποτέλεσμα που παράγεται όταν καταθέτεις χρόνια προσπαθειών για να αποκτήσεις ένα συγκριτικό πλεονέκτημα μέσω του μισθολογικού αποπληθωρισμού… και να το βλέπεις να εξαφανίζεται μέσα σε μία εβδομάδα στις αγορές συναλλάγματος που πανηγυρίζουν το ανακτημένο «sonderweg» (μοναχικό μονοπάτι).

Τα ατυχήματα της κοινής ζωής δεν διαθέτουν πάντοτε τον δραματικό χαρακτήρα που νομίζουμε. Μπορούμε να χωρίσουμε σαν καλοί φίλοι, ακόμη περισσότερο μια που πρόκειται για έναν μερικό χωρισμό αφού, εγκαταλείποντας τη ζώνη του ευρώ, η Γερμανία θα παραμείνει μέλος της Ενωσης (δίχως αμφιβολία θα μπορούσε να τραβήξει το σκοινί ώσπου να βγει από την Ενωση επίσης, στοιχηματίζουμε όμως πως θα το σκεφτόταν δύο φορές: εκεί πραγματοποιείται το μεγαλύτερο μέρος του διεθνούς της εμπορίου…).

Η αντιμετώπιση αυτού του είδους του χωρισμού χωρίς δράματα βοηθά να δούμε καθαρότερα εκείνο που ο απερίσκεπτος καταναγκασμός της ένωσης για την ένωση μοιραία συσκοτίζει: δηλαδή ότι, ανάμεσα στις προϋποθέσεις των δυνατοτήτων, η σύσταση μιας κοινότητας απαιτεί ταμπεραμέντα που επιθυμούν να συναρμόσουν ένα μίνιμουμ αμοιβαίας συμβατότητας και που, όταν δεν ικανοποιείται αυτό το μίνιμουμ, η κοινότητα δεν είναι σε θέση να αντέξει τις πιέσεις στις οποίες θα την υποβάλει κάποια στιγμή μια κρίσιμη κατάσταση.

Τουλάχιστον αυτό το είδος της θεώρησης επί τάπητος, επιτρέπει στην κοινότητα να διασαφηνίσει την εναλλακτική στρατηγική της: ή να αποποιηθεί μεμιάς ένα σχέδιο του οποίου η βιωσιμότητα εγκαταλείπεται στη μοίρα τυχαίων γεγονότων, από τα οποία ελπίζουμε πως κανένα δεν θα έρθει να δοκιμάσει την κοινότητα πέρα από τα όρια ελαστικότητάς της ή να εισηγηθεί σε εκείνους που διαθέτουν το πιο «άτακτο» ταμπεραμέντο να υποτάξουν λίγο την ιδιοσυγκρασία τους, σε κάθε περίπτωση πάντως να μειώσουν κάπως τις βλέψεις τους να επιβληθούν σε όλους τους άλλους – αν πραγματικά ενδιαφέρονται για την ένωση… – ή να δώσουν στον «άτακτο» να καταλάβει πως η ένωση μπορεί να τα βγάλει πέρα πολύ καλά και χωρίς αυτόν.

1. Χρειάστηκε το καταστροφικό σοκ της χρηματοπιστωτικής κρίσης, προκειμένου να αναγκαστεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να ασχοληθεί με κάτι άλλο εκτός από τον πληθωρισμό. Είναι αλήθεια πως, καθώς εγγενής ιδιότητα αυτής της κρίσης είναι να πολλαπλασιάζει τις αποπληθωριστικές τάσεις, της ήταν αρκετά εύκολο. Αναρωτιόμαστε, όμως, πώς θα είχε συμπεριφερθεί η ΕΚΤ αν είχε να διαλέξει ανάμεσα σε πληθωρισμό και οικονομική σταθερότητα…

2. Ας θυμίσουμε διά πάσαν χρήσιν πως αυτή η «εξωτερική» ρήτρα του άρθρου 63 ήταν που, απαγορεύοντας κάθε είδους προστασία, επέτρεψε στη σύφιλη των «subprimes», των τοξικών ομολόγων, να έρθει και να στρογγυλοκαθίσει στους ισολογισμούς των ευρωπαϊκών τραπεζών.

3. Βλ. «Πέρα από την Ελλάδα: ελλείμματα, χρέη και νόμισμα» (http://blog.mondediplo.net/ 2010-02-17-Au-dela-de-la-Grece-deficits-dettes-et-monnaie) και «Ξεκινώντας τη χρηματοπιστωτική από-παγκοσμιοποίηση», προς δημοσίευση.

4. Καθώς θα βρεθούν σίγουρα κάποιοι που θα αντιτείνουν πως η γεωργία είναι ένα τυπικό παράδειγμα στοιχείου της γαλλικής ιδιοσυγκρασίας που γεννάει εξωτερικές επιπτώσεις -στον προϋπολογισμό- θα είχαμε να παρατηρήσουμε πως το οικονομικό βάρος της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, παρ’ όλο που απορροφά ένα όχι ευκαταφρόνητο κομμάτι του κοινοτικού προϋπολογισμού, δεν προκαλεί καμία δομική συνέπεια ικανή να επηρεάσει σημαντικά την ύπαρξη άλλων πολιτών της Ενωσης – όχι ακριβώς η περίπτωση της οικονομικής πολιτικής και της χρηματοπιστωτικής απορύθμισης…

5. Για λόγους οικονομίας, εδώ δεν κάνουμε λόγο παρά για τη νομισματική ένωση, διότι αντίστροφα με την περίπτωση της Βρετανίας, η παρουσία της Γερμανίας δημιουργεί πρόβλημα στη ζώνη του ευρώ, και όχι στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση.

* Οικονομολόγος, συγγραφέας του «La Crise de trop. Reconstruction d’ un monde failli», «Fayard», Παρίσι, 2009. Το κείμενο προέρχεται από το blog του συγγραφέα στην ιστοσελίδα της «Le Monde diplomatique».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Εάλω το ψεύδος.. Εθνική Αυτογνωσία – Εθνική Απόφαση – Εθνική Αξιοπρέπεια

Πριν λίγο στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία μίλησε ο Αλέκος Παπαδόπουλος για την πολιτική διαχείριση της οικονομικής κρίσης, σε εκδήλωση της “πρωτοβουλίας για τον εκσυγχρονισμό του κοινωνικού κράτους”.
Λίγοι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ παρευρέθηκαν στην εκδήλωση. Έντονες συζητήσεις στις «παρέες» για την πιθανότητα ίδρυσης πολιτικής κίνησης.

Διαβάστε το κείμενο της ομιλίας του Αλέκου Παπαδόπουλου:
“Κυρίες και κύριοι,
Εάλω το ψεύδος. Από την Παρασκευή η χώρα βρίσκεται υπό “Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο”. Δεν επιθυμώ να μιλήσω τώρα για τα συναισθήματα που προκαλούνται στο Έθνος απ’ αυτή την εξέλιξη.
Είναι όμως εύλογο όλοι να ρωτούν πλέον, τι πρέπει να κάνουμε για να ξεφύγουμε από την βαθειά οικονομική κρίση, που ενέσκηψε στη χώρα. Απαντώ:

Να εφαρμόσουμε το τρίπτυχο: Εθνική Αυτογνωσία – Εθνική Απόφαση – Εθνική Αξιοπρέπεια.
Πρέπει να καταλάβουμε και να εξηγήσουμε την πορεία της μεταπολίτευσης και το πώς οδηγήθηκε η χώρα μας στη σημερινή περιπέτεια.
Η μεταπολίτευση υπήρξε ένα ιδιαίτερα σημαντικό ιστορικό γεγονός για τη χώρα. Δεν αποκατέστησε απλώς τη Δημοκρατία. Την στερέωσε και έχτισε τις δημοκρατικές ελευθερίες, τα δημοκρατικά δικαιώματα και την ελευθερία της έκφρασης χωρίς καμία δυνατότητα επιστροφής σε κάποιο καθεστώς που θα τις αμφισβητούσε, όπως γινόταν στο παρελθόν.
Ταυτόχρονα, όμως καλλιέργησε τον πολιτικό ναρκισσισμό, την αμεριμνησία, τον λαϊκισμό, την δημοκοπία, τον ψευδοπροοδευτισμό, τον συντεχνιασμό, την αδυναμία συγκρότησης πολιτικών, τον πολιτικό ερασιτεχνισμό, τα σύνδρομα του πολιτικού
κόστους, την προσωποποιημένη αντίληψη της πολιτικής, τις αναξιοκρατικές επιλογές, την υποκατάσταση της πολιτικής από την προπαγάνδα και την εντυπωσιοθηρία, την οικοδόμηση της ευημερίας όχι στο μόχθο και στην προσπάθεια αλλά σε δανειακά κεφάλαια.
Δηλαδή, κυρίες και κύριοι, μεθυσμένοι από την απόλαυση της Δημοκρατίας αρχίσαμε να περιφρονούμε προκλητικά τον μόνο τελικά σταθερό μηχανισμό διάσωσης της χώρας, που είναι η εθνική μας αυτογνωσία.
Το αποτέλεσμα είναι ότι ο λαός μας αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζει την πραγματική αλήθεια, το βάθος και την έκταση του προβλήματος που αντιμετωπίζει. Απλώς υποψιάζεται ότι κάτι κακό συμβαίνει στην χώρα αλλά δεν γνωρίζει όλες τις παραμέτρους, ούτε και τα πραγματικά αίτια της κρίσης. Συστηματικά καλλιεργείται η εντύπωση ότι διερχόμαστε μια οικονομική περίοδο δύσκολη μεν, αλλά που κάποια στιγμή σύντομα θα ξεπεραστεί και θα επανέλθουμε “εις την προτέραν μακαρίαν κατάσταση”. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει και πρέπει να του το εξηγήσουμε.
Η εθνική αυτογνωσία επιβάλλει μια πλήρη και ακριβή περιγραφή του προβλήματος. Η πρώτη αλήθεια που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι η Ελλάδα κατέκτησε τις προηγούμενες δεκαετίες την συμπόρευσή της με τ’ άλλα ευρωπαϊκά έθνη κυρίως με την ένταξή της στη ζώνη του Ευρώ. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά παραδέρνει κάτω από το βάρος των ανομημάτων της, των θεσμικών αδυναμιών της Ευρωζώνης και της διεθνούς οικονομικής κρίσης,
Φοβούμαι ότι η σημερινή οικονομική κρίση που πλήττει την χώρα οδηγεί την Ελλάδα στην κατηγορία των τριτευρωπαϊκών χωρών. Η πορεία αυτή πρέπει ν’ ανατραπεί άμεσα.
Ο ελληνισμός πρέπει να παύσει να εξελίσσεται ως το ανάπηρο καθυστέρημα της Ευρώπης.
Εθνική Αυτογνωσία σημαίνει να συνειδητοποιήσει η ελληνική κοινωνία ότι η χώρα εισήλθε σε μια βαθειά και αγνώστου διαρκείας περίοδο μεγάλης δυσπραγίας και απομείωσης, όχι μόνο λόγω του υψηλού δημοσίου χρέους, αλλά συνδυαστικά και περισσότερο λόγω του υψηλού ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, δηλαδή λόγω της αποξηραμένης οικονομίας μας και της χαμηλής εδώ και χρόνια ανταγωνιστικότητάς της.
Το πνιγηρό οικονομικό μας πρόβλημα δεν είναι μόνο ένα συγκυριακό αποτέλεσμα ανεύθυνων οικονομικών επιλογών. Βεβαίως, η λαίλαπα της τελευταίας πενταετούς δεξιάς διακυβέρνησης το επιδείνωσε ποιοτικά και δραματικά. Το κεντρικό όμως αίτιο είναι η βαθειά αυτοκαταστροφική επιλογή που σημάδευσε την μεταπολιτευτική περίοδο, παράγοντας ένα ελληνικό φαινόμενο, το οποίο δυστυχώς δεν είναι πρωτοφανές γιατί το ζήσαμε και σε άλλες εποχές της ιστορίας μας, όταν η χώρα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία.
.
Κυρίες και κύριοι,
Η ιδεολογία και ο πολιτισμός του φαινομένου ταυτίζεται με το έμβλημά του σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης: «ένας λαός που έχει το ένα χέρι με υψωμένη γροθιά και το άλλο στη ζητιανιά». Η υψωμένη γροθιά εξέφραζε το μεταδικτατορικό σφρίγος της κοινωνίας, που ξοδεύτηκε όμως άδοξα με την παραγωγική απενεργοποίηση της χώρας και την αναζήτηση δανείων από τις διεθνείς αγορές και πόρων από την Ευρωπαϊκή Ένωση από το άλλο χέρι. Υπεύθυνη του φαινομένου αυτού είναι όλη η πολιτική τάξη της χώρας με κεντρική ευθύνη και του ίδιου του ΠΑΣΟΚ. Στην αντίληψη αυτή προσχώρησαν και όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Τόσο η ιστορικά πάντα λαϊκίστικη ελληνική Δεξιά, όσο και η απροσάρμοστη και παρωχημένη ελληνική Αριστερά. Αν υπήρξαν πολιτικές διαφωνίες μεταξύ τους, αφορούσαν μόνο στην πλειοδοσία των παροχών και σε ανούσιες διαδικασίες. Αυτός ο συνδυασμός ήταν το εκρηκτικό μείγμα στη σύγχρονη Ελλάδα, που επέφερε κοινωνικές αλλοιώσεις, γέννησε απληστία, αφυδάτωσε το πολιτικό σύστημα, κατασκεύασε καρπωτές παράνομων και «νομιμοφανών» προσόδων, σώρευσε επιρροή σε παραθεσμικά κέντρα εξουσίας.
Το μεταπολιτευτικό κονσένσους γέμισε με πρωτοφανή ακαταστασία αυτή την γκρίζα ζώνη και δημιούργησε μια ψεύτικη ενότητα του λαού όχι με βάση το γενικό καλό αλλά με βάση τη διανομή προνομίων και την διαχείριση συμφερόντων, ενισχύοντας έτσι τον ατομισμό και τον αυτισμό της κοινωνίας. Όλα αυτά, μάλιστα, χωρίς αιδώ τα ονομάσαμε “νέα προοδευτικότητα”.
Από το 1972 (πετρελαϊκή κρίση) μέχρι και σήμερα υιοθετήσαμε άκριτα και εφαρμόσαμε ένα οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης, που στηρίχθηκε στις παροχές και στην αλόγιστη πιστωτική επέκταση με στόχο την ενθάρρυνση της κατανάλωσης. Αυτός είναι και ο λόγος που στη δεκαετία του ’70 και του ’80 ανεχθήκαμε ή και υποδαυλίσαμε την πλήρη σχεδόν αποβιομηχανοποίηση της χώρας ενώ στις μέρες μας παρακολουθούμε ως απλοί παρατηρητές (α) την εξοντωτική, λόγω της κρίσης, αποβιοτεχνοποίηση της χώρας, δηλαδή το τέλος των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που επέζησαν τα τελευταία χρόνια με ακριβό παραγωγικό κόστος και κυρίως χάρις στην φοροδιαφυγής και (β) την κατάρρευση του αγροτικού τομέα.
Αυξήσαμε μεν επί 35 χρόνια ανορθόδοξα τα αγροτικά εισοδήματα μέσα κυρίως από τις κοινοτικές εισροές, μετατρέποντας τους αγρότες από μαχητές του κάμπου σε “εισοδηματίες”. Επί 35 χρόνια επίσης η πολιτική τάξη έπαιξε πελατειακά με τις χωρίς όρια παροχές στην υπόλοιπη κοινωνία μέσω του κρατικού δανεισμού και των κοινοτικών πόρων. Όταν μάλιστα είχε ξεκινήσει η αποβιομηχανοποίηση, διογκώσαμε τις προβληματικές επιχειρήσεις και τον δημόσιο τομέα νομίζοντας ότι μ’ αυτό τον τρόπο επιλύαμε το πρόβλημα της απασχόλησης. Όλα αυτά τ΄ αποκαλούσαμε “κοινωνική πολιτική με δανεικά”. Ονομάσαμε αναδιανομή του εισοδήματος την διανομή των δανείων και των πόρων της Ε.Ε. Η αναδιανομή θέλει πολιτικό σθένος. Για την διανομή των δανεικών, αρκεί το πολιτικό θράσος.
Αντιπολίτευση σ’ αυτή την κυριαρχούσα άποψη και ιδεολογία περί αναδιανομής δεν υπήρξε. Ίσως ακούγαμε κάποιες φωνές ορθολογισμού από κάποιους ελάχιστους, συνήθως εκσυγχρονιστές αστούς πολιτικούς, που εμφανίζονταν όμως ως “λογιστές” ή “γραφικοί τύποι”, και επίσης κάποιες άλλες άναρθρες κραυγές από τον χώρο της ακροαριστεράς και των αντιεξουσιαστών. Τίποτε άλλο. Ούτε από την ευγνωμονούσα συνήθως διανόηση, ούτε από τις άλλες ελίτ της χώρας. Όλοι, μηδέ και της νομιμόφρονης Αριστεράς εξαιρουμένης, πλειοδοτούσαν στην βασική αυτή παράμετρο. Μπορούμε να αναφέρουμε παραδείγματα κάποιων λίγων εξαιρέσεων αλλά δεν έχει νόημα.
Αυτή τη στιγμή ήρθε το σοκ της αυτογνωσίας. Θα ερχόταν ούτως ή άλλως, απλώς η κρίση το έφερε πιο γρήγορα. Ήρθε όμως. Ευτυχώς ή δυστυχώς, η χώρα δεν θα χρεοκοπήσει τυπικά, ούτε θα βγει από το ευρώ γιατί δεν μας αφήνουν – προς το παρόν – οι εταίροι μας για δικούς τους λόγους. Μολονότι μπορούσαν να μας οδηγήσουν εκεί με τις προβλεπόμενες από την Συνθήκη ποινές, δεν το κάνουν γιατί αυτό θα σήμαινε σοβαρή αποσταθεροποίηση της Ευρωζώνης και του χρηματοπιστωτικού της συστήματος. Δεν το θέλει, όμως, και η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας. Ακόμα και η Αριστερά δεν τολμά να ζητήσει να βγούμε από το ευρώ, αν και όσα προτείνει εκεί οδηγούν.
Το πολιτικό μας σύστημα είναι αυτή την στιγμή παγιδευμένο από τους δύο αυτούς παράγοντες και προσαρμόζεται στον βαθμό που μπορεί να συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι όταν η κυβέρνηση έλαβε πρόσφατα κάποια μέτρα είπε απολογητικά ότι αυτά «δεν ταιριάζουν στην ιδεολογία μας». Οι δε υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις της είπαν, στα πλαίσια του εντυπωσιασμού, ότι: «λέτε ψέματα, διότι δεν είσαστε εσείς οι πραγματικοί ιδεολόγοι της διανομής των δανεικών, εμείς είμαστε!!»
Κυρίες και κύριοι,
Όταν έχεις μια τόσο μεγάλη εξάρτηση από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές για να επιβιώσεις, δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι ή να καλλιεργείς απαιτήσεις σαν να είσαι μέλος της λέσχης G7 των πλουσίων του πλανήτη. Με ξένα χρήματα δεν μπορείς να παριστάνεις τον πλούσιο. Ούτε αντιμετωπίζεις τις αγορές όπως τους ψηφοφόρους σου. Οι αγορές δεν διατάσσονται. Απαιτούν πολιτικές αποφάσεις και αποτελέσματα από ανθρώπους που πιστεύουν σ’ αυτές. Το κόστος δανεισμού δεν μειώθηκε ποτέ με διπλωματικά μέσα. Από δω και πέρα, τουλάχιστον ας ξέρουμε «μέχρι που φτάνει η κάπα μας».
Όπως μας δίδαξε πριν 60 χρόνια ένας σημαντικός Έλληνας, ο ευπατρίδης Κυριάκος Βαρβαρέσος «Εγώ δεν πιστεύω εις την εικόνα αυτήν της πατρίδος μου. Πιστεύω εις μίαν άλλην Ελλάδα, την Ελλάδα των εντίμων, εργατικών και ολιγαρκών Ελλήνων. Πιστεύω επί πλέον ότι η Ελλάς αυτή θα επικρατήσει και θα επιβληθεί εν τέλει και διά τούτο είμαι αισιόδοξος δια το μέλλον της χώρας». Δεν επικράτησε όμως αυτή η Ελλάδα.
Το βασανιστικό ερώτημα είναι αν υπάρχει ελπίδα και που θα την αναζητήσουμε.
Η πρώτη απάντηση είναι «ναι, υπάρχει ελπίδα και την αναζητούμε πρώτα στον εαυτό μας». Επειδή κάποιοι αναμένουν την διάσωση της χώρας μόνο από την Ευρώπη και το ΔΝΤ, υπενθυμίζω απόσπασμα ομιλίας του Χαριλάου Τρικούπη κατά την πριν της χρεωκοπίας περίοδο:
«Εάν θέλωμεν και ημείς να ειπή η Ευρώπη ότι η Ελλάς ζη, πρέπει να αποδείξωμεν εις αυτήν ότι κατόπιν των δοκιμασιών, δι ων διήλθομεν, έχομεν την δύναμιν να αναλάβωμεν πάσας εκείνας τας θυσίας άνευ των οποίων δεν δυνάμεθα να υπάρξωμεν.»
Και πιο κάτω «…Δεν αρκεί όπως δια συνδυασμών αληθών ή ψευδών, φαινομένων ή πραγματικών, οικονομίσωμεν τα πράγματα επί τινα έτη, και ζήσωμεν έστω και χρεωκοπούντες∙ διότι και ο χρεωκόπος ζη∙»
Κυρίες και κύριοι,
Δεν υπάρχουν “επτασφράγιστα μυστικά” που θα γιατρέψουν την οικονομία, ούτε εδώ ούτε στο εξωτερικό για να τ’ αναζητήσουμε. Ούτε σωτήρες υπάρχουν για ν’ ανακληθούν εκ της εφεδρείας. Ούτε πιστεύω ότι τα οικουμενικά σχήματα σωτηρίας ή τα σχήματα εκτάκτων αναγκών θα μας βγάλουν από την κρίση. Στην αποτελεσματική εφαρμογή στέρεων αποφάσεων πιστεύω μόνο.
Απαιτούνται συθέμελες αλλαγές για να απελευθερωθούν οι σχολάζουσες δυνάμεις της οικονομίας αλλά και η ίδια η κοινωνία από τα στερεότυπα που την διατηρούν καθηλωμένη. Δεν είναι καιρός για δισταγμούς και καιροσκοπισμούς. Δεν συμφωνώ μ’ όσους προτείνουν, προφανώς από πολιτική αδυναμία, τον δρόμο των χαμηλών και σταδιακών μεταρρυθμίσεων. Κατά τη γνώμη μου οι βραδείες μεταρρυθμίσεις σπανίως επιτυγχάνουν το σκοπό τους, γιατί στην πορεία εκφυλίζονται.
Σε περιόδους κρίσης, η πολιτική αρετή επιβάλλει ότι όταν πρέπει να πάρεις μέτρα σοβαρά, να μη διστάσεις να τα πάρεις αμέσως και ολοκληρωμένα. Ν’ αδιαφορήσεις για τα τυχόν σε βάρος σου αναθέματα της πολιτικής δημοκοπίας, έστω κι αν γνωρίζεις ότι είναι πιθανόν μετά να εξοστρακιστείς. Επίσης, αν πρέπει να λάβεις μέτρα επώδυνα, πρέπει πρώτα να τα πιστεύεις για να μπορείς και να τα εφαρμόσεις.
Ο τραγικός ρεαλισμός της ιστορίας λειτουργεί ερήμην των βραδυπορούντων.
Συμπέρασμα πρώτο: Δεν μπορείς να μιλάς για πολιτική διαχείριση της οικονομίας αν πρώτα δεν μιλήσεις για Εθνική Αυτογνωσία και για την διαχείριση του πολιτιστικού σου προτύπου ως κοινωνία.
Κυρίες και κύριοι,
Αποτελούσε αφέλεια και αυταπάτη όσων πίστευαν ότι θα μπορούσαμε τελικά να αποφύγουμε την υπαγωγή μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στους όποιους μηχανισμούς διάσωσης του Eurogroup και της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Η χώρα εδώ και καιρό έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει. Ας μην παριστάνουμε “τις μωρές παρθένες”. Ας μην παριστάνουμε τους “έκπληκτους” και τους “απορούντες”.
Με την υπαγωγή μας πλέον σε καθεστώς “Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου”, η χώρα θα χρειαστεί αναγκαστικά έναν άλλο τύπο και κυρίως ένα άλλο πνεύμα διακυβέρνησης.
Αυτό σημαίνει ότι το αμέσως επόμενο διάστημα πρέπει να συγκροτηθεί από την Κυβέρνηση και να ψηφιστεί από τη Βουλή ένα σοβαρό πενταετές Πρόγραμμα Εθνικής Ανασυγκρότησης, που θα οδηγήσει τη χώρα συντεταγμένα σε υγιή πεδία οικονομικής ανάπτυξης. Είναι αναγκαίο:
(α) για να έχει συγκεκριμένο προορισμό και πλεύση η χώρα,
(β) για να γνωρίζουν, συγκεκριμένα και δεσμευτικά και όχι με γενικόλογους στόχους, τόσο η ελληνική κοινωνία όσο και οι εταίροι μας και οι διεθνείς κεφαλαιαγορές ότι η χώρα ξέρει πλέον τι πρέπει να κάνει και κυρίως πως.
Το ισχύον Πρόγραμμα Σταθερότητας είναι αδύναμο για να θεωρείται πλαίσιο πορείας. Είναι πλέον μικρότερο των περιστάσεων.
Το Πρόγραμμα Εθνικής Ανασυγκρότησης θα πρέπει να περιλαμβάνει συγκροτημένες και πειθαρχημένες πολιτικές ανατροπής σε όλες τις λειτουργίες της χώρας. Να περιλαμβάνει εξειδικευμένα, εκτεταμένα και επώδυνα μέτρα ουσιαστικής ανάταξης της οικονομίας και της διοίκησης της χώρας. Τα μέτρα που μέχρι σήμερα έχουν ληφθεί ή έρχονται στο φως της δημοσιότητας είναι αλυσιτελή ημίμετρα που δεν οδηγούν σε σταθερά αποτελέσματα. Το πλέγμα των μεταρρυθμίσεων σοκ που θα προβλέπεται και θα τελούν είτε το θέλουμε είτε όχι υπό τον “Διεθνή Οικονομικό” Έλεγχο θα περιλαμβάνει ενδεικτικά, πρώτον:
o
(α) εκτεταμένες παρεμβάσεις στα πεδία του Ασφαλιστικού και της αγοράς εργασίας,
o
(β) καθολικές αποκρατικοποιήσεις,
o
(γ) δραστικό περιορισμό των μισθοδοτουμένων υπαλλήλων στο στενό και ευρύτερο Δημόσιο, στα Νομικά Πρόσωπα και στους ΟΤΑ,
o
(δ) ολιστικά μέτρα διαρθρωτικών αλλαγών για την ανάταξη των ευτελισθέντων χώρων της Παιδείας, της Υγείας, της Κοινωνικής Προστασίας και της Δικαιοσύνης.
*
Δεύτερον, θα πρέπει οι ελληνικές τράπεζες να συμπτυχθούν σε δύο τραπεζικούς πόλους, προκειμένου να ανταπεξέλθουν στον διεθνή ανταγωνισμό.
*
Τρίτον, επειδή είμαστε στη ζώνη του ευρώ και αδυνατούμε να προχωρήσουμε σε νομισματική υποτίμηση προκειμένου να ενισχύσουμε την ανταγωνιστικότητά της, θα οδηγηθούμε αντ’ αυτού στην δημοσιονομική και εισοδηματική υποτίμηση με τον περιορισμό της διαθέσιμης καταναλωτικής δυνατότητας των μισθωτών τόσο του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού τομέα καθώς και στον αποπληθωρισμό των τιμών. Θα καταργηθεί ο διοικητικός καθορισμός από το κράτος των τιμολογίων ελεύθερων επαγγελμάτων.
*
Τέταρτον, να γίνουν άμεσα επιμέρους δραστικές παρεμβάσεις στους τομείς διευκόλυνσης των ξένων επενδύσεων, στην λειτουργία του ανταγωνισμού, στην απελευθέρωση των αγορών κλπ.
*
Τέλος, απαιτείται αποκεντρωμένη διοικητική συγκρότηση της χώρας στη βάση 6 αυτοδιοικούμενων περιφερειών, έναντι των σημερινών 13 που προτείνονται, με κεντρική ευθύνη την ενδογενή τοπική ανάπτυξη. Σε αυτές θα μεταταχθούν όλοι οι πλεονάζοντες διοικητικοί υπάλληλοι των Υπουργείων και των κεντρικών οργανισμών. Τα νέα επιτελικά Υπουργεία εφ’ εξής θα στελεχώνονται σταδιακά μόνο από ολιγάριθμους νέους υπαλλήλους ειδικών προσόντων. Στο πλαίσιο αυτό βεβαίως θα πρέπει άμεσα να συγκροτηθούν και να λειτουργήσουν σύμφωνα με τις σύγχρονες ελεγκτικές μεθόδους νέες διοικητικές και δικαστικές μορφές ελέγχου και κολασμού όσων παρανομούν σε βάρος του δημοσίου, των πολιτών και του δημοσίου συμφέροντος γενικότερα.
#
Τα μέτρα αυτά, που παρότι επώδυνα εγώ προτείνω ως απολύτως αναγκαία, ίσως δαιμονοποιηθούν από κάποιους. Δεν έχω κανένα προσωπικό πρόβλημα χαρακτηρισμού μου. Εξάλλου τους έχω υποστεί ήδη. Ο καθένας κρίνεται από την ιστορία του και τον τρόπο ζωής του. Οι αντιλήψεις που κυριάρχησαν και δυνάστευσαν τα τελευταία χρόνια τη χώρα μπορεί να είναι χρήσιμες για να διοικήσεις οικονομίες σαν της Βόρειας Κορέας, σίγουρα όμως είναι καταστροφικές για να διοικήσεις οικονομία της Ευρωζώνης.
Κυρίες και κύριοι,
Στο σημείο αυτό θέλω να κάνω δύο επισημάνσεις.
(α) Δεν διανοούμαι ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα κάποιοι που μπορεί να σκέφτονται την έξοδό μας από το ευρώ. Μια τέτοια επιλογή θα ήταν καταστροφική για τη χώρα και ταυτόχρονα θα σάρωνε τα εισοδήματα των μεσαίων και φτωχότερων στρωμάτων.
(β) Πρέπει να σταματήσει αμέσως η ανεύθυνη και επικίνδυνη συζήτηση περί “αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους”. Αυτή η νέα “νεοελληνική πονηρία” μας κάνει ήδη τεράστια ζημιά διεθνώς. Αναδιάρθρωση σημαίνει ότι δηλώνεις πρώτα στάση πληρωμών και μετά είτε (α) δίνεις λιγότερα απ’ αυτά που χρωστάς στους δανειστές σου είτε (β) τους υποχρεώνεις σε επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής τους. Και οι δύο περιπτώσεις συνιστούν δήλωση πτώχευσης. Γνωρίζουν άραγε οι ανεύθυνοι αυτοί διακινητές τι θα γινόταν π.χ. με τις ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία, που έχουν ελληνικά χρεόγραφα στα χαρτοφυλάκιά τους; Μπορούν να μας απαντήσουν ποιος θα μας δάνειζε ξανά για να μπορέσουμε να ζήσουμε;
Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι ν’ αποδείξουμε ότι διαθέτουμε το σθένος και έχουμε πάρει την στέρεα απόφαση για μια άλλη οικονομική πορεία της χώρας από την σημερινή, ώστε να κερδίσουμε ξανά την εμπιστοσύνη των δανειστών μας και να καταφέρουμε έτσι να δανειζόμαστε μακροχρόνια και χαμηλότοκα. Αλλιώς κινδυνεύουμε, ως άλλη Αργεντινή, από διαδοχικές υποβαθμίσεις να μείνουμε εκτός πρόσβασης στις διεθνείς κεφαλαιαγορές για μεγάλο διάστημα, με ανυπολόγιστες για την χώρα συνέπειες.
Κυρίες και κύριοι,
Ας συνειδητοποιήσουμε ότι για τουλάχιστον 5 χρόνια θα συμβιώσουμε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τους μηχανισμούς του Eurogroup και της E.C.B.
Θεωρώ λοιπόν ότι είναι επωφελέστερο τόσο για την αξιοπιστία της χώρας όσο και για την ταχύτερη έξοδό μας από την κρίση, τις μεταρρυθμίσεις-σοκ να τις προτείνουμε πρώτοι και να τις καθοδηγήσουμε εμείς οι ίδιοι κι όχι ρυμουλκούμενοι, παριστάνοντας τους μελωδούντες και υποδυόμενοι τους βαρυγκομούντες να εμφανιζόμαστε ως απλοί “αθώοι” διεκπεραιωτές των “επαχθών” αποφάσεων του ΔΝΤ. Το νέο πνεύμα διακυβέρνησης, που πρέπει να κυριαρχήσει, μας επιβάλλει και το αίσθημα της Εθνικής Αξιοπρέπειας.
Χρειαζόμαστε αυτή την μεταβατική περίοδο να προχωρήσουμε σε συθέμελες μεταρρυθμίσεις-σοκ για έναν πολύ σοβαρό λόγο. Είναι ο φόβος του μακροχρόνιου οικονομικού παγετώνα, που είναι πιθανόν να επικαθήσει επί της χώρας. Και εξηγούμαι: είναι σχετικά εύκολο για παράδειγμα να απομειώσεις το έλλειμμά σου από το 14% πχ που είναι σήμερα στο 9% μέσα σ’ ένα χρόνο. Για να το πας όμως από το 9% στο 5% και πολύ περισσότερο όσο πας προς τον πυρήνα, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Κι αν η οικονομία σου είναι σε ύφεση είναι ακόμα δυσκολότερα. Αν, ακόμη χειρότερα, τα μέτρα που θα λάβεις είναι σχετικά ήπιας μορφής, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι ούτε σε θετικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα θα οδηγηθείς, ούτε κι από την ύφεση θα εξέλθεις, ούτε ανάπτυξη θα οικοδομήσεις. Ακριβώς εκεί κρύβεται ο μεγάλος κίνδυνος να σχηματιστεί ο γνωστός ως παγετώνας της οικονομίας, που θα καθηλώσει τη χώρα στην φτώχια για πάρα πολλά χρόνια. Γι’ αυτό η γνώμη μου είναι, αν θέλουμε πραγματικά να θέσουμε τη χώρα μας σε αναπτυξιακή τροχιά, να προχωρήσουμε τώρα σ’ επώδυνες διαρθρωτικές αλλαγές τεράστιας έκτασης και βάθους, εν γνώσει μας ότι η χώρα θα δυσπραγήσει αρχικά για κάποιο διάστημα. Μόνο έτσι θα δημιουργηθούν νέες προϋποθέσεις οικονομικής ανάπτυξης. Μόνο έτσι θ’ απελευθερωθούν οι εσωτερικές δυνάμεις για ενδογενή ανάπτυξη σ’ όλους τους τομείς. Μόνο έτσι θα γίνουμε ελκυστικοί στις ξένες επενδύσεις.
Συμπέρασμα δεύτερο: Δεν μπορείς να μιλάς για πολιτική διαχείριση της οικονομίας αν δεν μιλήσεις για Εθνική Απόφαση, να λάβεις επώδυνα και ολοκληρωμένα μέτρα για την οικονομική ανάπτυξη και διοικητική εξυγίανση της χώρας. Το γεμάτο αρρώστιες δέντρο πρέπει να το κλαδέψεις πολύ για να ξαναφουντώσει και να ξανακαρπίσει.
Κυρίες και κύριοι,
Συμμερίζομαι την άποψη εκείνων που πιστεύουν ότι το μεταπολιτευτικό οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης της χώρας μας αν δεν απεβίωσε ήδη, πνέει τα λοίσθια. Το παράδοξο όμως είναι ότι η μεταπολιτευτική πολιτική τάξη της χώρας, που υιοθέτησε, αναπαρήγαγε και αναπαρήχθη μαζί του, είναι και εκείνη, η οποία διεκδικεί και εκ των πραγμάτων καλείται να διαχειριστεί τη νέα ιστορική περίοδο που ανοίγει με την υπαγωγή μας υπό “Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο”. Για να το πετύχει όμως χρειάζεται τουλάχιστον αυτή τη φορά να προχωρήσει σ’ έναν άλλο τύπο διαχείρισης των προσδοκιών του Έθνους, κάτω από τις νέες δύσκολες περιστάσεις. Πρέπει ν’ αποδείξει ότι έχει την πολιτική ικανότητα να κατευθύνει και να εστιάσει τις προσδοκίες των πολιτών στον τελικό στόχο. Αν οι προσδοκίες της κοινωνίας δεν εστιαστούν στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, θα υπάρξουν αντιθέσεις, τριβές και συγκρούσεις. Το παιχνίδι που άνοιξε δεν μπορεί παρά να είναι “καθαρό”, διαφορετικά δεν θα βγει.
Κυρίες και κύριοι,
Ανήκω κι εγώ σ’ έναν πολιτικό χώρο και δικαιούμαι και θέλω να μιλήσω για λίγο μόνο γι’ αυτόν. Το ΠΑΣΟΚ, η μεγάλη προοδευτική και δημοκρατική παράταξη, η οποία παρήγαγε έργα αξιομνημόνευτα σε ορισμένες περιόδους, έχει κάνει, σε όλη την διαδρομή της, ακόμη και μέχρι σήμερα, και μεγάλα λάθη. Έχει προχωρήσει σε λάθος κατεύθυνση. Να πάψουμε αυτό να το κρύβουμε, να σταματήσουμε να το δικαιολογούμε ή να το υποβαθμίζουμε. Έχουμε προχωρήσει σε λάθος επιλογές και πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Πρέπει όλοι οι φορείς και οι εκφραστές της δημοκρατικής παράταξης, από τον πολίτη έως τον βουλευτή, από τους κορυφαίους της πολιτικής έως τους ανθρώπους της διανόησης και των επιχειρήσεων, ν’ αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Θέλει και η παράταξή μας την δική της αυτογνωσία. Πρέπει εμείς ν’ απαντήσουμε στο ερώτημα: «Που πήγε η παράταξη λάθος τα τελευταία χρόνια;» Στην απάντηση που πρέπει να δώσουμε θα το αναγνωρίσουμε εύκολα: Συμβιβασμοί, λάθος πολιτικό πρότυπο, έλλειψη τόλμης και βαθειάς ανάλυσης των συμφερόντων της χώρας, απουσία σχεδίου και σταθερών προσανατολισμών, παράδοση στον παραδοσιακό και στον νεωτερικό λαϊκισμό, ρηχότητα, εξοβελισμό του πνεύματος του εκσυγχρονισμού και πολιτικές επιλογές ευκολίας κλπ.
Το ΠΑΣΟΚ, που ασκεί σήμερα την κυβερνητική ευθύνη, μόνο μέσω της αυτογνωσίας και της μετεξέλιξης του σ’ ένα πολιτικό χώρο ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων μπορεί να λειτουργήσει ως ο αναγεννητικός χώρος και να οδηγήσει την χώρα σε μια νέα αλλαγή. Αν δεν το κάνει, εκπνέον τότε θα περιοριστεί στο να διαχειριστεί μόνο – και για ένα διάστημα – την ηττημένη πραγματικότητα της εποχής μας.

Συμπέρασμα τελευταίο: όταν μιλάς για την πολιτική διαχείριση της οικονομίας, δεν μιλάς μόνο για λογαριασμούς, διαγράμματα και statistics. Μιλάς για το νέο πνεύμα που πρέπει να κυριαρχήσει στη χώρα από αύριο, Δευτέρα 26 Απριλίου 2010. Μιλάς για Εθνικό Αυτοσεβασμό. Για να μην ζήσουμε ως ζητιάνοι, που κανείς δεν θα μας δανείζει, παρά μόνο τον οίκτο του”.

exomatiakaivlepo.blogspot.coΜ

Το επαχθές χρέος και η μυστική βοή

Του Πετρου Παπακωνσταντινου – εφημ. Καθημερινή

Με φόντο την κλιμακούμενη τρομοκρατία των spreads, η κυβέρνηση έθεσε το εκφοβιστικό δίλημμα: είτε τυφλή αποδοχή των δρακόντειων όρων ΔΝΤ και Ε.Ε. είτε επίσημη πτώχευση και εκποίηση εθνικού πλούτου αντί πινακίου φακής, με τις αθρόες απολύσεις που αυτό συνεπάγεται. Τρίτος δρόμος δεν έχει προταθεί, λένε, διότι απλούστατα δεν υπάρχει.

Ουδέν αναληθέστερον. Πολιτικοί και οικονομολόγοι διαφόρων αποχρώσεων είχαν προτείνει προ πολλού ένα είδος σύγχρονης «σεισάχθειαs», ξεκινώντας από μια θεμελιώδη διαπίστωση: ότι το δημόσιο χρέος, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και πληθώρας ισχυρότερων κρατών, όπως η Ιταλία, η Βρετανία και η Ιαπωνία, απλούστατα είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί ακόμη κι αν ληφθούν τα απεχθέστερα των δυνατών μέτρων, με κίνδυνο ακραίων κοινωνικών εκρήξεων. Την εκτίμηση αυτή μοιράζονται αναλυτές κατ’ εξοχήν φιλελεύθερων εντύπων, όπως οι Financial Times και η Wall Street Journal. Πρόσφατα ο Economist εκτιμούσε πως μόνο οι τόκοι των ελληνικών δανείων θα απορροφούν σύντομα το εξωφρενικό 8,4% του ΑΕΠ, ποσό πολύ μεγαλύτερο από όσα δαπανούμε ετησίως για παιδεία και συντάξεις.

Μια εναλλακτική αντιμετώπιση θα μπορούσε να στηριχθεί σε τρεις θέσεις. 

Η πρώτη, εντελώς συντηρητική, ήταν καλύψουμε τις επείγουσες δανειακές ανάγκες είτε με διμερείς συμφωνίες (π.χ. Κίνα, Ρωσία), είτε από τις αγορές, έστω με οδυνηρά επιτόκια, όσο αυτό είναι δυνατό. Το τίμημα από τα «πανωτόκια» για τα 12 δισ. που χρειαζόμαστε τον Μάιο δεν θα ξεπερνούσε το 1 δισ., σταγόνα στον ωκεανό των 300 δισ. του δημοσίου χρέους. Ποια διεστραμμένη λογική νομιμοποιεί την κατάργηση των συντάξεων, μόνο και μόνο για να μη γίνουν τα 300 δισ. 301; Αλλωστε, είναι θέμα χρόνου να εκραγούν οι δημοσιονομικές βόμβες και άλλων χωρών οπότε το ελληνικό πρόβλημα θα πάρει τη φυσιολογική του θέση, ως μέρος του ευρύτερου, ευρωπαϊκού και παγκόσμιου προβλήματος. Ηδη, από προχθές μας ακολουθεί κατά πόδας η Πορτογαλία, ενώ στενότητα δανεισμού αρχίζει να αντιμετωπίζει και αυτή η Γερμανία. Σε επίπεδο ΟΟΣΑ, το χρέος προσεγγίζει το 100% του ΑΕΠ. Είναι παρανοϊκό να μπαίνουν όλοι βαθιά στο κόκκινο και εμείς να τρέχουμε μόνοι μας να ξεπληρώσουμε και το τελευταίο σεντ εδώ και τώρα.

Ο δεύτερος άξονας θα ήταν η διεκδίκηση, σε κοινό μέτωπο με άλλες χώρες, ευρωπαϊκής λύσης στο ευρωπαϊκό πρόβλημα – είτε πρόκειται για ευρωπαϊκό ομόλογο είτε για δανεισμό απευθείας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είτε οτιδήποτε άλλο. Η λογική ότι λαοί ολόκληροι πρέπει να υποβληθούν σε κοινωνικό ολοκαύτωμα για να μην παραβιαστεί το Μάαστριχτ, δεν αξίζει περισσότερο από τη λογική του τροχονόμου που σταματά το ασθενοφόρο για παράβαση του ορίου ταχύτητας. Εφ’ όσον η προσπάθεια αυτή προσέκρουε στον άκαμπτο οικονομικό εθνικισμό της Γερμανίας, θα ωρίμαζαν οι συνθήκες για να πέσει το βάρος 

στην τρίτη, ριζοσπαστικότερη θέση: την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, υπό την απειλή της μονομερούς στάσης πληρωμών.

Στη σκληρή μάχη που θα έπρεπε να δώσει, η Ελλάδα θα είχε ως νομιμοποιητική βάση την καθιερωμένη, διεθνώς, νομική έννοια του «επαχθούς χρέους» (odious debt), την οποία μάλιστα εισήγαγαν οι… Αμερικανοί, όταν απέσπασαν την Κούβα από την ισπανική αυτοκρατορία. Η αρχή αυτή λέει ότι ένα έθνος δεν δεσμεύεται από αβάσταχτα δάνεια τα οποία συνήψε ένα διεφθαρμένο ή τυραννικό καθεστώς σε συνενοχή με τους διεθνείς τραπεζίτες. Κάτι παρεμφερές έγινε και στην Ευρώπη: η Κεντρική Τράπεζα προσέφερε επί σειρά ετών άφθονο, φθηνό χρήμα στις εμπορικές τράπεζες, οι οποίες με τη σειρά τους μας βομβάρδιζαν με κάθε είδους πιστωτικές κάρτες και κάθε είδους δάνεια, διογκώνοντας μια οικονομία-φούσκα προς όφελος των Γερμανών και άλλων βορείων χωρών, που πλημμύρισαν την ελληνική αγορά με τις εξαγωγές τους. Οταν η φούσκα πήγε να σπάσει, μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, τα κράτη έσπευσαν να σώσουν τις τράπεζες και τώρα στέλνουν τον λογαριασμό στους πολίτες.

Σε παραπλήσιο μήκος κύματος, ο Γάλλος οικονομολόγος Φιλίπ Σιμονό έγραφε την περασμένη Δευτέρα στη Le Monde: «Η σημερινή κρίση είναι κάτι περισσότερο από κρίση του συστήματος. Είναι κρίση καθεστωτική, ανάλογη με εκείνη που πέρασε η Γαλλία τη δεκαετία του 1780, όταν γονάτισε από το χρέος. Ο μόνος τρόπος να βγούμε από το απίστευτης έκτασης όργιο είναι να βάλουμε φραγμό στο κάλπικο, χωρίς αντίκρισμα χρήμα, που γεννιέται από την αιμομεικτική σχέση τραπεζών- κράτους».

Από χθες, όλα αυτά αποτελούν ιστορία. Αν όμως οι σύγχρονοι Ηγεμόνες δεν μπορούν να ακούσουν «τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων», τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς.

Οικονομική μαφία το ΔΝΤ!!!

του Βασίλη Δαλιάνη (Πρώτο Θέμα)

Την ίδια στιγμή που η Ελλάδα διασύρεται και λοιδορείται από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ο Μαξ Κάιζερ, ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς και τολμηρούς οικονομικούς αναλυτές, στέκεται στο πλευρό μας και μιλά ανοιχτά για «οικονομική μαφία» και «οικονομικούς τρομοκράτες» που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή. 

 

Γνωρίζοντας άριστα τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, καθώς υπήρξε χρηματιστής στην Γουόλ Στρητ για περίπου 25 χρόνια, ο Μαξ Κάιζερ, που είχε προβλέψει με απόλυτη ακρίβεια την οικονομική κατάρρευση της Ισλανδίας, ζητά την σύλληψη των τραπεζιτών της Goldman Sachs και προτρέπει τους Έλληνες να διεξάγουν δημοψήφισμα για την προσφυγή της χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

 

Παρουσιαστής οικονομικών εκπομπών στα μεγαλύτερα τηλεοπτικά  δίκτυα του κόσμου, ανάμεσα στα οποία το BBC, το Αγγλικό Αλ Τζαζίρα και το Russia Today, ο Μαξ Κάιζερ μιλώντας στο «ΘΕΜΑ», χαρακτηρίζει ανούσια τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης, υποστηρίζοντας πως τα πραγματικά μέτρα θα μας τα επιβάλει το Δ.Ν.Τ.  Θεωρεί πως η Ελλάδα είναι μια χώρα που θα θυσιαστεί από τις διεθνείς αγορές και προτρέπει τους Έλληνες να εμποδίσουν  αυτήν την προοπτική.

 

Είναι το Δ.Ν.Τ  μονόδρομος για την Ελλάδα, ή υπάρχουν εναλλακτικές οδοί;

Ο μονόδρομος για την Ελλάδα αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι η σύλληψη των τραπεζιτών της Goldman Sachs και όλων όσων συμμετείχαν στην χάλκευση της ελληνικής οικονομίας  το 2000, που μπήκατε στο ευρώ. Το επόμενο βήμα, η εθνικοποίηση των τραπεζών, όπως έκανε η Σουηδία το 1993. Το Δ.Ν.Τ είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεστε. Θα χάσετε την κυριαρχία σας. Ασκεί οικονομική τρομοκρατία. Χρησιμοποιεί οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής. Θα σας βιάσει με τέτοιον τρόπο, που δεν θα έχετε νιώσει ποτέ χειρότερο πόνο.

Υπάρχει η άποψη πως το Δ.Ν.Τ δεν είναι ο «κακός λύκος» αλλά η μοναδική λύση για την Ελλάδα;

Αν κάποιος σας κάψει το σπίτι για να σας πουλήσει μετά κάρβουνο θα το θεωρούσατε λογικό; Αυτό ακριβώς έκανε και η Goldman Sachs στην ελληνική οικονομία. Σας έκαψαν σαν εμπρηστές και τώρα έρχονται και σας λένε μην ανησυχείτε θα σας δώσουμε κάρβουνο. Είναι εξωφρενικό. Το Δ.Ν.Τ διεμήνυσε στην Ελλάδα πως αν το χρειαστεί θα έρθει για βοήθεια. Τα επενδυτικά hedge funds της Γουόλ Στρητ επιτίθενται στην αγορά ομολόγων της Ελλάδας για να κατευθύνουν την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Και ο λόγος που το κάνουν είναι απλός. Να αναγκάζουν τον ελληνικό λαό να ζητήσει τη βοήθεια του Δ.Ν.Τ. Και το Δ.Ν.Τ θα πει, αφού μας φωνάξατε για βοήθεια εμείς απλώς ήρθαμε. Οι τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ συνεργάζονται απόλυτα με το Δ.Ν.Τ. Είναι μια οικονομική μαφία και τα hedge funds είναι οι εκτελεστές. Οι έρευνες για την Goldman Sachs στις Η.Π.Α αλλά και στην Ευρώπη δείχνουν το μέγεθος της μαφίας. Είναι αναμεμειγμένοι σε παράνομες δραστηριότητες σε όλον τον κόσμο. 

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση που βρίσκεται; Πως εξηγείτε την αντιμετώπιση της Γαλλίας και της Γερμανίας;

Η Γερμανία είναι στην πλευρά των τραπεζιτών της Γουόλ Στρητ. Δεν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα ή το ευρώ. Το ευρώ αντικατέστησε ένα φθηνό μάρκο ώστε να διατηρήσει ανταγωνιστικές τις εξαγωγές της. Όσο η Ελλάδα είναι το πρόβλημα, το ευρώ πέφτει και η Γερμανία ευνοείται. 

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ ανταγωνίζονται το δολάριο. Δυστυχώς η κρίση θα καταστρέψει το ευρώ. Οι τραπεζιτικοί τρομοκράτες της Γουόλ Στρητ, έχουν σκοπό μετά την Ελλάδα, να καταστρέψουν την Πορτογαλία και να συνεχίσουν. Η καταστροφή του ευρώ θα βοηθήσει το δολάριο να παραμείνει το μοναδικό διεθνές νόμισμα, το μοναδικό «αποθεματικό νόμισμα». Αν μια χώρα θέλει να αγοράσει πετρέλαιο, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Αν μια χώρα θέλει να αγοράσει χαλκό, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Γιατί αυτά και αρκετά ακόμα προϊόντα πωλούνται μόνο σε δολάρια. Αυτό σημαίνει πως οι Η.Π.Α κερδίζουν διαρκώς. Όλος ο κόσμος είναι υποχρεωμένος να αγοράζει συνεχώς δολάρια. Το ευρώ λοιπόν απείλησε την αυτοκρατορία του δολαρίου. Ήταν λογικό αυτό να μην αρέσει στους τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ. Χρησιμοποιούν την κρίση για να καταστρέψουν το ευρώ. Οι Έλληνες πρέπει να σταθούν ενάντια στους τραπεζίτες, όπως κάνανε οι Ισλανδοί.

 

Τι προτείνετε; Πώς θα καταφέρουμε να ζητήσουμε δάνεια από τις αγορές;

Να κάνετε δημοψήφισμα. Όπως στην Ισλανδία. Οι Ισλανδοί αποφάσισαν με 93% να μην δώσουν σε μερικούς τραπεζίτες 5 δις ευρώ. Πρέπει εσείς οι Έλληνες να αποφασίσετε αν θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας. Η κυβέρνησή σας δεν έχει αυτήν την εντολή. Σας θεωρούν ανόητους και δεν ζητάνε τη γνώμη σας; Θεωρούν πως είστε μωρά και δεν έχετε δικαίωμα λόγου; Πως δεν μπορείτε να αποφασίσετε για τις ζωές σας; Ζητείστε δημοψήφισμα. Θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας ή όχι; Εσείς έχετε τη δύναμη. Πρέπει να παλέψετε, να αγωνιστείτε. Αν δεν γίνει δημοψήφισμα τότε να γίνουν εκλογές. Να εθνικοποιήσετε άμεσα όλες τις τράπεζές σας, να δημιουργήσετε δύο ή τρεις κρατικές τράπεζες και να αναδομήσετε την οικονομία σας. Μην πάτε μακριά. Κοιτάξτε το μοντέλο που εφάρμοσε η Σουηδία το 1993.

Προς το απόσπασμα του ΔΝΤ

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Αγρια μέρα η χθεσινή. Στη χώρα μας, τα μάτια και ο νους όλων στη μοιραία πορεία της Ελλάδας προς το εκτελεστικό απόσπασμα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στο οποίο μας οδηγεί άβουλη πλέον και παραιτημένη από κάθε αντίσταση ή κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.

Στην Ευρώπη, η προσοχή στραμμένη στη σοκαριστική είδηση ότι οι κερδοσκόποι έχουν πλέον τόσο αποχαλινωθεί και αισθάνονται τόσο πανίσχυροι, ώστε με προκλητικό τρόπο αρνήθηκαν να καλύψουν ένα ασήμαντου ύψους -μόλις 3 δισεκατομμυρίων ευρώ- τριακονταετές ομόλογο της… Γερμανίας! Ακούγεται σαν ανέκδοτο μαύρου χιούμορ: βγήκαν να δανειστούν οι Γερμανοί 3 δισ. όλα κι όλα και δεν βρήκαν αγοραστές των ομολόγων τους! Τους προσφέρθηκαν μόνο 2,7 δισ. ευρώ και τελικά πήραν κάτι λιγότερο από 2,5 δισεκατομμύρια με επιτόκιο 4,75%.

Σε παράλληλα επίπεδα, χιλιάδες εργαζόμενοι βγήκαν στους δρόμους στέλνοντας ένα πρώτο μήνυμα προς την κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ ότι ο ελληνικός λαός ή μάλλον τμήματά του, των οποίων το εύρος θα φανεί τους επόμενους μήνες, δεν προτίθενται να παραδοθούν αμαχητί στο καθεστώς επικυριαρχίας της Ελλάδας που θα εγκαθιδρύσουν το ΔΝΤ και η ΕΕ μόλις επισημοποιηθεί η παράδοση της οικονομικής και κοινωνικής εξουσίας στα χέρια τους.

Οι καιροί είναι δύσκολοι και θα γίνουν πολύ δυσκολότεροι. Η Ελλάδα εισέρχεται σε φάση κοινωνικών εντάσεων, ίσως και συγκρούσεων. Η κυβέρνηση είναι πεισμένη ότι δεν μπορεί να σώσει η ίδια τη χώρα στηριζόμενη στον ελληνικό λαό και θεωρεί ότι η σωτηρία της Ελλάδας προϋποθέτει την παράδοσή της στην επικυριαρχία των ξένων, του ΔΝΤ και της ΕΕ. Ενα τμήμα των εργαζομένων και ολόκληρου του ελληνικού λαού δείχνει αποφασισμένο να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να εμποδίσει την υλοποίηση των σχεδίων τους, που αποσκοπούν στην κατάργηση θεμελιωδών εργατικών δικαιωμάτων του και στη βίαιη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων ώστε να γυρίσει η χώρα μας είκοσι, τριάντα ή περισσότερα χρόνια πίσω.

Η διαπάλη αυτή που τούτη τη στιγμή είναι άγνωστο αν θα μετατραπεί σε κοινωνική σύγκρουση και πόσο μεγάλων διαστάσεων, είναι πιθανόν ότι θα διαπερνά την ελληνική κοινωνία τα επόμενα χρόνια.

Το βέβαιο πάντως είναι ότι δυστυχώς απολύτως τίποτα δεν έχει απομείνει από τις προσδοκίες, τις ελπίδες και την αισιοδοξία για καλύτερες μέρες που είχε γεννήσει στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού η σαρωτική εκλογική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ πριν από λίγους μόνο μήνες.Τώρα ο φόβος, η ανησυχία και η αγωνία για το αύριο έχουν συνθλίψει ψυχολογικά την ελληνική κοινωνία. Ο Οκτώβρης των εκλογών μοιάζει να βρίσκεται χρόνια και χρόνια πίσω, χαμένος σε ένα παρελθόν που έχει ολότελα ξεχαστεί από τους πάντες. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η μεγαλύτερη αποτυχία μιας κυβέρνησης συνίσταται στο να ηγείται ενός φοβισμένου και αποκαρδιωμένου λαού, παρόλο που οι εκάστοτε ηγέτες βολεύονται άνετα με αυτή την κατάσταση, καθώς το μόνο που ανησυχεί τους ίδιους είναι μήπως συναντήσουν απέναντί τους έναν οργισμένο λαό.

Ταυτόχρονα όμως με την ελληνική τραγωδία, εξελίσσεται και διευρύνεται ραγδαία μια ευρωπαϊκή κρίση, η οποία αφενός αποκαλύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα της ΕΕ σήμερα και αφετέρου θέτει υπό δεινή δοκιμασία το σαθρό, όπως αποδεικνύεται, οικοδόμημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Η Ελλάδα είναι απλώς ο καταλύτης αυτής της κρίσης, κατά κανέναν τρόπο δεν υπήρξε η αιτία της. Στη χώρα μας έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους πάντως τόσο οι κερδοσκόποι για να τη «γδάρουν» με τοκογλυφικά επιτόκια, αφού οι εταίροι της κυβέρνησης άφησαν τη χώρα μας στο έλεός τους, όσο και οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι που προσβλέπουν σε σθεναρή αντίσταση των Ελλήνων εργαζομένων, γιατί αντιλαμβάνονται πως η ίδια μοίρα περιμένει και αυτούς.

ΕΥΡΩΠΗ
Αιτία της κρίσης είναι το Βερολίνο

Η πολιτική που ακολουθεί η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ αποτελεί την αιτία όχι μόνο της κερδοσκοπίας που ασκείται εναντίον της Ελλάδας, αλλά και της κρίσης που αρχίζει να ταρακουνά πλέον την ίδια την ΕΕ. Με αφορμή την Ελλάδα, εμφανίστηκαν στο προσκήνιο οι γερμανικές δυνάμεις που θεωρούν την ΕΕ απλώς όχημα επιβολής της ηγεμονίας του Βερολίνου στην Ευρώπη και οι οποίες θεωρούν ανούσια και άχρηστα πλέον φληναφήματα τα περί ευρωπαϊκής ενοποίησης και αλληλεγγύης, καθώς εκτιμούν ότι ο στόχος της γερμανικής επικυριαρχίας στη Γηραιά Ηπειρο έχει ήδη επιτευχθεί, άρα δεν χρειάζεται πια να τηρούν τα προσχήματα.

δημοσιευμένο στο Εθνος

Γυμνός: Το έγκλημα της Τράπεζας της Ελλάδος σε ταλιράκια.

by Techie Chan

Ήρθε η ώρα της πληρωμής. Για όλους. Η Τράπεζα της Ελλάδος αποκαλύφθηκε πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επέτρεπε τη χειραγώγηση της ελληνικής αγοράς ομολόγων. Σκόπός αυτού του κειμένου είναι να το εξηγήσει με απλά λόγια, προκειμένου να γίνει κατανοητό το μέγεθος του σκανδάλου. Κανένα οικονομικό παιχνίδι δεν είναι πέραν της κατανόησης ενός φιλομαθή αποφοίτου λυκείου, εάν του το παρουσιάσουν χωρίς τις χιλιάδες τεχνικών όρων που στόχο έχουν να τον αποτρέψουν από το να μάθει πως το παιχνίδι είναι περίπλοκο αλλά απλό. Απολαύστε λοιπόν και αναρωτηθείτε γιατί κανείς -της αριστεράς συμπεριλαμβανομένης- δεν ασχολείται με το θέμα.

 

Για αρχή ας εξηγήσουμε με τους ορισμούς.

Repo: Ο Άγγελος έχει ένα 10ετες ομόλογο του ελληνικού δημοσίου που αγόρασε το 2008 και το οποίο κρατά για να σπουδάσει τα παιδιά του. Έρχεται ο Ξερόλας και του λέει. Άγγελέ μου, θέλεις να μου δανείσεις το ομόλογό σου για ένα μήνα? Σου υπόσχομαι πως θα στο επιστρέψω πλυμένο γυαλισμένο και ατόφιο και μάλιστα για τον κόπο σου θα σου δώσω κι ένα μικρό ποσό που θα το συμφωνήσουμε από τώρα (ας πουμε 20ευρώ). Ο Άγγελος συμφωνεί και έτσι το ομόλογο έρχεται στα χέρια του Ξερόλα που για ένα μήνα μπορεί να το κάνει ό,τι θέλει, φτάνει στο τέλος του μήνα να το επιστρέψει στον Άγγελο μαζί με το ποσό που συμφωνήσανε. Αυτό είναι ένα ρέπο.

 

Spread: τα ομόλογα, περίπου όπως και οι προθεσμιακές καταθέσεις έχουν ένα επιτόκιο το οποίο καθορίζεται τη στιγμή της έκδοσής τους. Όταν λέμε 5ετές ομόλογο 1000 ευρώ με απόδοση 5%, εννοούμε πως αυτός που θα το αγοράσει για τα επόμενα 5 χρόνια θα βγάζει 50 ευρώ το χρόνο. Το spread είναι η διαφορά του επιτοκίου που πληρώνει ένα κράτος σε σχέση με το επιτόκιο που πληρώνει ένα άλλο κράτος το οποίο θεωρούμε ως βάση. Δηλαδή εάν η γερμανία για το 5ετες ομόλογο πληρώνει σήμερα 3% και η Έλλάδα 5%, τότε το spread είναι 2% ή 200 μονάδες βάσης (πρακτικά 200εκατοστά).

 

Εδώ δεν θα εξηγήσω κάτι για να μη μακρηγορούμε και μπλεκόμαστε, όχι όμως γιατί είναι δύσκολο να εξηγηθεί: Η τιμή ενός (παλιού) ομολόγου, πέφτει όσο ανεβαίνει το σημερινό επιτόκιό της ίδιας τάξης ομολόγων. Με λίγα λόγια, όταν ανεβαίνουν τα spread στα 5ετη ομόλογα, αυτόματα ο πρώτος χαμένος δεν είναι το δημόσιο, αλλά όλοι όσοι έχουν στα χέρια τους παλιότερα ομόλογα της ίδιας τάξης (δηλαδή 5ετή). Το δημόσιο, ζημιώνεται έμμεσα με δύο τρόπους. Α) από τη μειωμένη αξιοπιστία του (όσοι αγοράζουν τα ομολογά του χάνουν) και Β) όταν ξαναβγεί στην αγορά να εκδόσει καινούργια ομόλογα, επειδή τα ομόλογα αυτά θα έχουν υψηλότερο επιτόκιο.

Short Selling: Ο Ξερόλας με το δανεικό ομόλογο του Άγγελου στα χέρια του, πάει στην αγορά και το πουλάει 1000 ευρω. Περιμένει μερικές μέρες, και η τιμή του ομολόγου πέφτει στην αγορά. Τότε ξανα-αγοράζει ένα ίδιο ομόλογο (10ετες εκδόσεως 2008) με μολις 900 ευρώ. Ο Ξερόλας λοιπόν, πούλησε ένα δανεικό ομόλογο 1000 ευρώ, αγόρασε το ίδιο ομόλογο 900 ευρώ μερικές μέρες αργότερα, και τώρα έχει στα χέρια του ένα ομόλογο ίδιο με αυτό που έχει δανειστεί, συν 100 ευρώ στην τσέπη (1000-900=100). Επιστρέφει στο τέλος του μήνα το ομόλογο στον Άγγελο, του δίνει και τα συμφωνημένα 20 ευρώ από τα 100 που κέρδισε και κρατά τα 80 για τον δικό του κόπο.

Από την παραπάνω διαδικασία, καταλαβαίνουμε πως ο πρώτος χαμένος είναι ο Άγγελος που έχει το ομόλογο στα χέρια του και ο πιο κερδισμένος είναι ο Ξερόλας που κέρδισε από αυτή την πτώση.

 

Naked Short Selling: Επειδή ο Ξερόλας είναι φύσει άπληστος και θέλει να κερδίσει παραπάνω από τα 100 ευρώ που κέρδισε με την παραπάνω διαδικασία κάνει το εξής. Ενώ έχει δανειστεί από τον Άγγελο μόλις ένα 5ετες ομόλογο αξίας 1000ευρώ, πάει στην αγορά και πουλάει 10 ομόλογα αξίας 1000ευρώ το καθένα. Στην ουσία τα 9 από αυτά τα ομόλογα που πούλησε δεν υπάρχουν, είναι δηλαδή γυμνά (naked). Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη πρακτική short selling, καθώς δεν μπαίνει κανένα όριο στα πόσα γυμνά ομόλογα μπορεί κάποιος να πουλήσει. Στο απλό short selling, το όριο είναι τα πόσα ομόλογα υπάρχουν διαθέσιμα για πρόχειρο δανεισμό (repo).

Με αυτόν τον τρόπο μπορεί κάποιος να δημιουργήσει μια εικονική υπερπροσφορά ομολόγων στην αγορά και η ίδια αυτή η υπερπροσφορά να ρίξει τις τιμές.  Πρακτικά η πτώση των τιμών γίνεται μια αυτο-εκπληρούμενη προφητεία και αυτός που εκτέλεσε την γυμνή πώληση το μόνο που έχει να κάνει, είναι -εκμεταλλευόμενος τον πανικό που δημιούργησε- να αγοράσει αυτά τα 10 ομόλογα πίσω σε σημαντικά χαμηλότερες τιμές.

 

Τώρα η Τράπεζα της Ελλάδος, μετά από μία μακροσκελή και επίτηδες δυσνόητη επιστολή παραδέχθηκε πως η παραπάνω πρακτική (το naked short) ήταν ανεκτή με ένα παραθυράκι που είχε αφήσει και θα εξηγήσουμε αμέσως.

 

Όταν κάποιος πουλάει ένα ομόλογο στην αγορά (Ηλεκτρονικη Δευτερογενης Αγορα Τίτλων που ανήκει στην ΤτΕ), είναι υποχρεωμένος μέσα σε διάστημα 3 ημερών να το παραδώσει στους διαπραγματευτές, προκειμένου να περιέλθει στα χέρια του αγοραστή. Αυτό είναι το λεγόμενο Τ+3. Υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα, να πουλήσεις ένα ομόλογο σήμερα που δεν διαθέτεις. Αρα χρωστάς στον διαπραγματευτή ένα ομόλογο και πρέπει να το παραδώσεις σε 3 μέρες. Αν το ξανα-αγοράσεις μετά από δύο μέρες από τον ίδιο διαπραγματευτή, τότε ο διαπραγματευτής κάνει τα στραβά μάτια και πρακτικά ακυρώνει το χρέος σου (διότι ένα ομόλογο πουλησες, ένα αγόρασες, το άθροισμα σε ομόλογα είναι μηδέν).

Αυτό πρακτικά είναι μία πράξη naked short selling καθώς την ώρα που πουλούσες το ομόλογο, δεν είχες την υποχρέωση να το διαθέτεις (εστω και δανεικό όπως περιγράψαμε με τα repo).

Επειδή 3 μέρες είναι συνήθως ένα μικρό διάστημα για να αλλάξουν οι τιμές των ομολόγων σε κανονικές συνθήκες, κανείς δεν ασχολείται με το να κάνει naked short selling με αυτόν τον τρόπο. Για να κερδίσεις από μια τέτοια κατάσταση, πρέπει να πέσει αρκετά η τιμή μέσα σε μόλις 3 μέρες.

 

Η μπαλκονόπορτα της ΤτΕ

Αυτή είναι η κανονική διαδικασία. Όμως σε αυτή τη διαδικασία υπήρχε ένα παραθυράκι που η ΤτΕ είχε αφήσει ανοιχτό. Και αυτό το παραθυράκι ονομαζόταν failed εντολές. Όταν λοιπόν κάποιος πουλάει ένα ομόλογο, πρέπει σε 3 μέρες να το παραδώσει. Εάν δεν το κάνει, τότε η συναλλαγή θεωρείται failed, δηλαδή αποτυχημένη. Αποτυχημένη όμως δεν σημαίνει πως ακυρώνεται, διότι η πώληση έχει γίνει και υπάρχει ένας αγοραστής που περιμένει το ομόλογό του. Άρα στην ουσία η εντολή παραμένει εκκρεμής μέχρι ο πωλητής να φέρει το ομόλογο που έχει υποσχεθεί. Εάν ο πωλητής κάνει τον κινέζο, αυτό μπορεί να παραμείνει μέχρι και για 10 μέρες. Εάν το παρακάνει, τότε ο διαπραγματευτής έχει υποχρέωση να αγοράσει ένα ομόλογο ο ίδιος, να το δώσει στον αγοραστή και να στείλει τον λογαριασμό στον πωλητή. Όμως αυτό συνήθως δεν γίνεται διότι ο πωλητής που κάνει τον κινέζο, ξέρει μέχρι που τον παίρνει.

Με αυτόν τον τρόπο, ένας πωλητής ελληνικών ομολόγων μπορούσε να διατηρεί τη θέση του ανοιχτή για 10και μέρες χωρίς να έχει στα χέρια του το ομόλογο που είχε πουλήσει. Πρακτικά μπορούσε δηλαδή να έχει μια naked short εντολή χωρίς σχεδόν κανείς να τον ελέγχει.

 

Τον Οκτώβρη του 2009 η ΤτΕ πήρε μία απόφαση να απλοποιήσει ακόμα περισσότερο αυτή τη διαδικασία, διευκολύνοντας θεωρητικά οποιονδήποτε ήθελε να παίξει με αυτό το παραθυράκι. Τώρα, επειδή πιο πάνω εξηγήσαμε πόσο επικίνδυνο και πρακτικά παράνομο παιχνίδι είναι οι naked short εντολές. Εάν το συνδυάσουμε και με τη μπαλκονόπορτα που άνοιξε η ΤτΕ και τα απανωτά δημοσιεύματα για την ελληνική κρίση, καταλαβαίνουμε πως αυτό ήταν μία συνταγή που επέτρεπε σε οποιονδήποτε να εκτελέσει naked short εντολές για τουλάχιστον 10 συνεχείς ημέρες.

Αυτό συνεχίστηκε για κάμποσο, μέχρι που στις 8 Απρίλη το πράγμα ξεχείλωσε. Τότε, η  επιτροπή που ελέγχει τον ΗΔΑΤ αποφάσισε να κλείσει το παράθυρο των failed εντολων με τον εξής απλό τρόπο. Για κάθε εντολή πώλησης, ο πωλητής θα πρέπει να προσκομίζει ένα ρέπο ημέρας αντίστοιχου ομολόγου (ένα δανεικό ομόλογο μίας ημέρας δηλαδή) μέχρι να προσκομίσει το πραγματικό ομόλογο που έχει στα χέρια του.

Πόρισμα πρώτο:

Η ΤτΕ είχε αφήσει ανοικτό ένα πολύ επικίνδυνο παράθυρο στην αγορά ομολόγων. Είτε το έκανε τον Οκτώβρη, είτε πιο πριν, αυτό το παράθυρο είχε τη δυνατότητα σε συνθήκες κρίσης να δημιουργήσει καταστάσεις υποτιμητικής κερδοσκοπίας στην αγορά ελληνικών ομολόγων. Άρα ο κ.Προβόπουλος είναι απολύτως υπεύθυνος γιαυτό το παράθυρο και θα πρέπει να παραιτηθεί.

Εάν δεν μπορούσε να καταλάβει τις συνέπειες αυτού του παράθυρου, είναι ανίκανος. Εάν ήξερε, τότε είναι συνένοχος και θα πρέπει να μιλήσει με τον εισαγγελέα.

Και ειλικρινά σε τέτοιες θέσεις, και σε τόσο απλές έννοιες σαν αυτές που μόλις εξήγησα, μου φαίνεται απίθανο κάποιος να μην καταλαβαίνει.

 

Πόρισμα δεύτερο: 

Είναι πολύ εύκολο να δούμε εάν η περαιτέρω διευκόλυνση του Οκτώβρη του 2009 είχε κάποιο πραγματικό αντίκτυπο υποτιμητικής κερδοσκοπίας. Δεν χρειάζεται παρά να δούμε σε καθημερινή βάση τις πράξεις και τους όγκους των ομολόγων από τις αρχές του 2009 μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα θα πρέπει να δούμε τις πράξεις και τους όγκους των failed εντολών, του παραθύρου δηλαδή που χρησιμοποιούσαν όλοι όσοι ήθελαν να κάνουν naked short selling. Εάν προκύψει πως ένας ικανός όγκος πράξεων γινόταν fail, τότε πάλι ο εισαγγελέας θα πρέπει να παρέμβει.

 

Πόρισμα τρίτο:

Για το χάλι της χώρας, ευθυνόμαστε όλοι ως κοινωνία, ως επιχειρήσεις και ως πολιτικό προσωπικό. Για το τεράστιο χρέος μας δεν φταίει κανείς άλλος από εμάς τους ίδιους. Άρα αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε για να δείξει πως κάποιοι κακοί άνθρωποι επιβουλεύονται την ανάδελφη και αθώα Ελλάδα. Αυτό που δείχνει το παραπάνω κείμενο, είναι πως η Ελλάδα, όντας ήδη ο αδύναμος κρίκος του ευρώ, έγινε στόχος υποτιμητικών πιέσεων και σε αυτό συνέβαλαν και οι αποφάσεις της ΤτΕ και άλλων παικτών που δεν είναι σκοπός αυτής της παρουσίασης να αναδείξει.

 

Πόρισμα τέταρτο:

Δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος ακόμα και για έναν άνθρωπο που διαθέτει έστω κι ένα κουλούρι σε αυτή τη χώρα, να θέλει να παίξει με την υποτίμηση των ελληνικών ομολόγων. Επειδή ακούγονται διάφορα, θέλω να πω, πως όλα τα διάφορα που ακούγονται είναι παράλογα. Όχι διότι πχ, είναι αδύνατο κάποιοι να θέλουν τη χώρα να πάει στο ΔΝΤ, αλλά διότι το να παίζεις με τα ομόλογα του δημοσίου προκειμένου να το καταφέρεις, ισοδυναμεί με το να ρίξεις μία πυρηνική βόμβα στο γείτονα επειδή, είχε δυνατά τη μουσική.

 

Πόρισμα πέμπτο:

Έχουμε ακούσει όλα αυτά τα χρόνια για πολλά σκάνδαλα και πολλές φούσκες σε όλο τον κόσμο. Παρολαυτά δεν υπάρχει μεγαλύτερη φούσκα και μεγαλύτερο σκάνδαλο από το να παίζεις με τα κρατικά ομόλογα ενός κράτους. Ακόμα και η υπόθεση των δομημένων ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων που είναι τεράστια (ποιες μίζες και άλλες παπαρες), είναι μικρή μπροστά στις συνέπειες που μπορεί να φέρουν η κατάρρευση των ομολόγων ενός κράτους. Πρόκειται ουσιαστικά για το τέλος του παιχνιδιού.

 

Πόρισμα έκτο:

είμαστε άξιοι της τύχης μας.

 

Ευχαριστώ πολύ που καθήσατε να ακούσετε το παραλήρημα μου και

καληνύχτα Κεμάλ.

Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis

Τι σημαίνει Αναδιάρθρωση του Δημόσιου Χρέους

Των Rodrigo Olivares-Caminal, Ιωάννη Κόκκορη και Κυριάκου Παπαδάκη
Η «Μεγάλη Ύφεση» (“Great Recession” όπως έχει περιγραφεί η χρηματοικονομική κρίση του 2007) οδήγησε σε αύξηση των επιπέδων του δημόσιου χρέους πολλών χωρών. Έχει υπολογιστεί ότι μέχρι το τέλος του 2010 τα επίπεδα του δημόσιου χρέους των ανεπτυγμένων χωρών (μέλη του ΟΟΣΑ) θα έχει φτάσει στα επίπεδα του 71% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (“ΑΕΠ’’) από 44% το 2006 (αύξηση ίση με 70%). Αυτό υποδηλώνει ότι θα χρειαστεί ετήσια μείωση του δημοσιονομικού χρέους ίση με 8%-9% του ΑΕΠ για τα επόμενα 5 χρόνια για να επαναφέρει το ποσοστό του χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ στα επίπεδα του 2007 για τις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες (μέλη ΟΟΣΑ). 

Η Παρούσα Κατάσταση

Αυτό είναι αποτέλεσμα της μεταφοράς του ρίσκου από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα. Η δυσμενής κατάσταση στις αγορές βελτιώθηκε λόγω της εισροής κυβερνητικής οικονομικής ενίσχυσης, η οποία επιδείνωσε το δημόσιο χρέος. Πάρ΄ ολο που οι χρηματοοικονομικές αγορές έχουν ανακτήσει αρκετή πλέον σταθερότητα, οι αγορές που διαπραγματεύονται δημόσιο χρέος είναι αρκετά ευάλωτες, προκαλώντας αστάθεια και αβεβαιότητα σε αρκετές χώρες.

Μια μελέτη από τους Reinhart και Rogoff υποδηλώνει ότι όταν το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ ξεπερνάει το 60% με 90% η κυβερνητική οικονομική ενίσχυση θα οδηγήσει σε μεγέθυνση του χρέους και όχι σε ανάπτυξη της οικονομίας. Η μεγέθυνση του χρέους μπορεί να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις σε περιπτώσεις που ο ρυθμός ανάπτυξης του ΑΕΠ είναι χαμηλότερος του μέσου σταθμισμένου επιτοκίου κυβερνητικών ομολόγων.

Μετά τη δημοσίευση των στοιχείων για την Ελλάδα το τέταρτο τρίμηνο του 2009 το έλλειμμα του προϋπολογισμού εκτιμάται στο 12,7% του ΑΕΠ, ενώ το χρέος εκτιμάται ότι θα φτάσει επίπεδα ίσα με 120% του ΑΕΠ το 2011 και ακόμα υψηλότερα επίπεδα το 2012. Η κρίσιμη κατάσταση της οικονομίας της Ελλάδας όπως καταδεικνύεται από τη δημοσίευση των στοιχείων αυτών σε συνδυασμό με τη Μεγάλη Ύφεση οδήγησε τους Οίκους Αξιολόγησης να υποβαθμίσουν την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας σε A2 (Moody’s), BBB+ (S&P) και BBB- (Fitch) με αρνητική πρόβλεψη για τη συνέχεια.

 Με το συνολικό ονομαστικό χρέος της Ελλάδας να αγγίζει τα €298,5 δισ. (Δεκέμβριος 2009) και χρέος ίσο με 110% του ΑΕΠ το 2009 (κατά πολύ παραπάνω του «ανεκτού» 60%-90%) η Ελλάδα αναγκάζεται να πληρώνει πολύ υψηλά επιτόκια σε σύγκριση με άλλες χώρες.
Συνέπειες της αναδιάρθρωσης του χρέους ή της αθέτησης του χρέους

Με δεδομένη τη προσδοκία για την αναχρηματοδότηση τους χρέους όπως παρουσιάζεται στο παρακάτω διάγραμμα και τη λογική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας (την οποία οι αγορές έχουν την δύναμη να προκαλέσουν με το να επιταχύνουν μία διαδικασία που ούτως ή άλλως θα πραγματοποιούταν σε μεταγενέστερο σημείο) η Ελλάδα είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα χρειαστεί βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση (‘ΕΕ’) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (‘ΔΝΤ’) η οποία είναι πιθανό να ανέρχεται στο ποσό των 45 δισ. ευρώ στο σύνολό της.

Μηχανισμοί αναδιάρθρωσης του χρέους
Το συμβατικό διορθωτικό μέτρο της παροχής βοήθειας μέσω εισροής νέου χρήματος έχει ήδη χρησιμοποιηθεί από πολλές χώρες οι οποίες έχουν υψηλά επίπεδα δημοσίου χρέους. Συνεπώς ποιες είναι οι επιλογές στη δυσμενή αλλά δυστυχώς πιθανή εξέλιξη όπου η Ελλάδα θα πρέπει να αναδιαρθρώσει το χρέος της;
 
Υπάρχει αρκετή αβεβαιότητα για το μηχανισμό αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους. Με την ανάμειξη πληθώρας τραπεζών και κατόχων ομολόγων, υπάρχει δυσκολία συντονισμού των ενέργειών τους. Η ύπαρξη ποικιλίας παράγωγων προϊόντων καθώς και άλλων επενδυτικών προϊόντων δυσχεραίνει το συντονισμό αυτόν και καθιστά τη συμφωνία για τη διαδικασία αναδιάρθρωσης του χρέους πολύ δύσκολη.

Πρόσφατες προσπάθειες αναδιάρθρωσης του χρέους στη Γράναδα και τις Σεϋχέλλες υποδηλώνουν ότι αναδιάρθρωση του χρέους είναι εφικτή μέσω συλλογικής δράσης και απόφασης. Οι όροι «συλλογικής δράσης» είναι όροι που υπάρχουν στα συμβόλαια που συνοδεύουν τα ομόλογα και επιτρέπουν τα ομόλογα αυτά να αναδιαρθρωθούν με όρους ευοίωνους για τη πλειονότητα των κατόχων τέτοιων ομολόγων.

H αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους είναι λοιπόν o μηχανισμός με τον οποίο ένα κράτος αποτρέπει δυσμενείς συνέπειες για τα επίπεδα του δημοσίου χρέους και της σταθερότητας της οικονομίας γενικότερα. Έχει δύο βασικές πτυχές. Η διαδικαστική πτυχή επικεντρώνεται στον τρόπο εκτέλεσης της αναδιάρθρωσης ενώ η ουσιαστική πτυχή της διαδικασίας αυτής αφορά την εκτέλεση της αναδιάρθρωσης του χρέους μέσω επαναπροσδιορισμού της ημερομηνίας εξόφλησης του ομολόγου και μείωση της ονομαστικής αξίας αυτού. Εφόσον οι χώρες δεν δύνανται να χρεοκοπήσουν η μόνη λύση είναι η ανταλλαγή των ομολόγων που ακόμα δεν έχουν αθετηθεί με ομόλογα μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας και συνήθως χαμηλότερου επιτοκίου.

 

 

 

Παρ΄ όλα αυτά με δεδομένο ότι η Ελλάδα δανείζεται με πολύ υψηλό επιτόκιο και μικρούς χρόνους αποπληρωμής, μια αναμόρφωση του χρέους αποσκοπώντας σε επέκταση του χρόνου αποπληρωμής και σε μείωση των επιτοκίων θα πρέπει να ληφθεί υπόψη έτσι ώστε να αποφευχθεί η αθέτηση της πληρωμής του χρέους.
* Rodrigo Olivares-Caminal, Επίκουρος Καθηγητής (Warwick University) και Sovereign Debt Expert (UNCTAD)
* Ιωάννης Κόκκορης, Αναπληρωτής Καθηγητής, Reading University, UK
* Κυριάκος Παπαδάκης, Οικονομολόγος (London School of Economics, Cambridge University, UK)

Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι το 2001 η Αργεντινή αθέτησε την πληρωμή δημόσιου χρέους ίσο με $81,8 δισ. μετά από μήνες κρίσης στο τραπεζικό της σύστημα. Αυτό την οδήγησε στην αλλαγή του συστήματος συναλλαγματικής ισορροπίας και το ΑΕΠ της έπεσε κατά 10,9%. Επίσης η Αργεντινή έχει μείνει έκτοτε εκτός πρόσβασης σε διεθνείς κεφαλαιαγορές (σήμερα μετά από 10 χρόνια προσπαθεί η Αργεντινή να ολοκληρώσει διαπραγματεύσεις με επενδυτές που κατέχουν τα εναπομείναντα $20δισ. των ομολόγων). Σε παρόμοιες συνθήκες, το 2003 η Ουρουγουάη, κατάφερε να αναμορφώσει το χρέος της αποκτώντας πρόσβαση στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων ένα μήνα μετά λαμβάνοντας θετική πιστοληπτική αξιολόγηση.

Στην Αρχαία Ελλάδα οι τραγωδίες παρασταίνονταν από την 11η μέχρι και τη 13η ημέρα του Ελαφηβολιώνα (Μάρτιος/Απρίλιος) στα Μεγάλα ή εν άστει Διονύσια που ήταν αθηναϊκή γιορτή προς τιμήν του Διονύσου του Ελευθερέα. Ευελπιστούμε ότι μια αναμόρφωση του χρέους είναι εφικτή και θα αποφευχθεί η αθέτηση του χρέους. Ελπίζουμε οι τραγωδίες να συνεχίζονται να παίζονται στα αρχαία θέατρα και όχι στους δρόμους της Ελλάδας ή στα dealing rooms επενδυτών, επηρεάζοντας όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη.

[σημ. συντακτών: Το άρθρο αυτό αποσκοπεί να αποσαφηνίσει την κρίση που αντιμετωπίζει η Έλλαδα (διατυπώνοντας μια υποκειμενική εκτίμηση των στοιχείων που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας δεδομένου ότι τα οικονομικά στοιχεία μπορούν να ερμηνευτούν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους αναλόγως τον αναλυτή). Επίσης περιγράφει τους μηχανισμούς αναδιάρθρωσης του χρέους, τις συνέπειες της διαδικασίας αυτής καθώς και τις επιλογές που έχει η Ελλάδα.
Οι απόψεις είναι αυστηρώς προσωπικές.]

δημοσιεύθηκε στο www.capital.gr

Ο γιατρός των φτωχών παιδιών

Τα τελευταία έντεκα χρόνια έχει δώσει ζωή σε 9.000 παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο.

Μοναδική του αμοιβή, το χαμόγελο που ξαναγεννήθηκε στα χείλη τους.

Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλανγκός, ο καλύτερος μαθητής του Μαγκντί Γιακούμπ, αποτελεί ένα ζωντανό μήνυμα ελπίδας ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί.

Το όνομά του έχει συνδεθεί με τη σωτηρία πολλών καρδιοπαθών στο Λίβανο, στη Γεωργία, στη Σερβία, στην Κύπρο, στην Ινδία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, στο Μαυρίκιο, στη Μοζαμβίκη, στην Ερυθραία, στο Κιργιστάν, στη Μαδαγασκάρη, στη Βενεζουέλα, στην Ουκρανία και στην Μποτσουάνα.

Ο Ελληνας καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλανγκός δεν απέκτησε τυχαία τον τίτλο του «γιατρού των φτωχών παιδιών».

Στα 23 του αποφοίτησε από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στα 40 του έγινε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Αργότερα ήταν ο καλύτερος μαθητής του κορυφαίου καρδιοχειρουργού Μαγκντί Γιακούμπ.

Ιδρυτής του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Καρδιές για όλους», ο Ελληνας γιατρός από την Πόλη μαζί με την ομάδα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χειρουργεί καθημερινά δωρεάν όλα τα παιδιά στις φτωχές συνοικίες του κόσμου, μόνο και μόνο για να ξαναδεί το χαμόγελο στα χείλη τους.

«Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά είναι αλήθεια: η μόνη μου ανταμοιβή είναι το χαμόγελο των παιδιών που έχω σώσει και η χαρά που νιώθουν οι οικογένειές τους. Αυτά μου αρκούν» λέει περήφανος μιλώντας στην «Espresso».

Ζει στην Υεμένη, αλλά οπουδήποτε στο κόσμο κι αν τον χρειαστούν, δηλώνει παρών. Δουλεύει δεκαοχτώ ώρες τη μέρα, όμως όπως λέει δεν κοιτάει ποτέ το ρολόι του: «Στην Υεμένη, που είναι η βάση μου, χειρουργώ κάθε μήνα περίπου σαράντα με πενήντα περιστατικά.

Οταν ταξιδεύω για φιλανθρωπικό σκοπό, είμαι ικανός να χειρουργήσω περίπου πενήντα περιστατικά μέσα σσε δέκα μέρες, για να αυξήσω τον αριθμό των παιδιών που περιμένουν μήνες και χρόνια να υποβληθούν σε επέμβαση.

Υπερβαίνω τις δυνάμεις μου. Δουλεύω περίπου δεκαοχτώ ώρες την ημέρα και τα Σαββατοκύριακα».

«Πιστεύω στον Θεό»

Ο πρώτος άνθρωπος που του έδειξε το δρόμο της φιλανθρωπίας ήταν -όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος- ο πατέρας του, κορυφαίος παθολόγος στην Κωνσταντινούπολη: «Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μου έλεγε να αφουγκράζομαι τον πόνο των ανθρώπων και ειδικά αυτών που ζούνε στη φτώχεια».

Τον ρωτάμε αν πιστεύει στον Θεό. Αν έχει κάποια βάση αυτό που λέμε όταν κινδυνεύει κάποιος δικός μας άνθρωπος: «Ο Θεός να βάλει το χέρι του».

Η απάντησή του είναι αφοπλιστική: «Πρέπει να ξέρετε πως κάθε φορά που χειρουργώ πάνω από το χειρουργικό τραπέζι δεν κάνω τίποτα άλλο από το να επικαλούμαι τον Θεό». Και συνεχίζει συγκινημένος: «Αμέσως μετά, όταν όλα πάνε καλά, σε κάθε ευκαιρία θαυμάζω το έργο του Θεού πάνω σε μας τους ανθρώπους. Ναι, λοιπόν, πιστεύω στον Θεό. Αλλωστε, ο παππούς μου ήταν ιερέας».

Ερχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή, όπως μας λέει ο κ. Καλανγκός, που όλοι οι άνθρωποι νιώθουν πως κάποια πράγματα είναι υπεράνω των δυνάμεών τους: «Θυμάμαι πριν από εννιά χρόνια είχα χειρουργήσει ένα δύσκολο περιστατικό στη Μοζαμβίκη.

Ενα παιδί 3 ετών με καρδιακή ανεπάρκεια, το οποίο όμως απεβίωσε τρεις ημέρες μετά την επέμβαση και ενώ νοσηλευόταν στην εντατική μονάδα. Οταν πήγα να συζητήσω τις αιτίες του θανάτου με τη μητέρα του, έμαθα έκπληκτος ότι αυτή η γυναίκα ήταν έγκυος 7 μηνών και μόλις πριν από δύο μήνες είχε χάσει και τον σύζυγό της.

Είχε, λοιπόν, πουλήσει τα πάντα για να μπορέσει να μεταφέρει το άρρωστο παιδί της από το χωριό στην πρωτεύουσα, στο ιατρικό μας κέντρο, ενώ ταυτόχρονα την είχαν εγκαταλείψει φίλοι και συγγενείς. Το κλάμα και ο πόνος αυτής της γυναίκας που δεν είχε χρήματα ούτε για να θάψει το παιδί της με έκαναν να καταλάβω, με τον πιο σκληρό τρόπο, τι σημαίνει ζωή.

Της έδωσα αμέσως όλα μου τα χρήματα, όλο μου το μισθό και ζήτησα από τον διευθυντή του ιατρικού κέντρου να της δώσει δουλειά στο μαγειρείο της μονάδας, όπως και έγινε. Σήμερα είναι ευτυχισμένη. Γέννησε τελικά δύο παιδάκια και συνεχίζει μέχρι σήμερα να δουλεύει στο ίδιο κέντρο.

Είναι αυτές οι συνθήκες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που μου δίνουν την εντύπωση πως ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να είναι «υπεράνω των δυνάμεών μου», όμως ποτέ δεν λυγίζω.

Βέβαια, για να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής και το βιοτικό επίπεδο σε αυτές τις χώρες πρέπει οι μεγάλες δυνάμεις να δουν διαφορετικά τις αιτίες της φτώχειας».

Η ευτυχία της προσφοράς

Παρά το γεγονός ότι έχει βραβευτεί δεκάδες φορές από διεθνείς οργανισμούς και ιδρύματα, όπως ο ίδιος λέει, δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις συνήθειές του και το χαρακτήρα του: «Σας λέω μετά λόγου γνώσεως πως όλα αυτά τα χρόνια όσο ακριβώς προχώρησα σε επιστημονικό και σε φιλανθρωπικό επίπεδο, άλλο τόσο προσπαθώ να είμαι ταπεινός, και αυτό είναι το μεγαλύτερο ιδανικό στη ζωή».

Τι κι αν έχει θυσιάσει το χρόνο του και την οικογενειακή του ζωή; Εκείνο που έχει σημασία -όπως λέει- είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου. Αυτό προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στα δύο παιδιά του – τις ελάχιστες ώρες που είναι κοντά τους.

Ομως, ο Αυξέντιος Καλανγκός δεν έχει μόνο τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο.

Εχει σαν παιδιά του 9.000 φτωχά αγγελούδια που δεν είχαν πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν υγεία των χωρών που ζούσαν, στα οποία χάρισε αφιλοκερδώς το δικαίωμα να αναπνέουν και να μπορεί η καρδούλα τους να χτυπάει κανονικά.

Συνεχιστές του φιλανθρωπικού και του επιστημονικού έργου του ευτυχώς -όπως λέει- υπάρχουν, κι είναι όλοι

ΑΝ ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ

1000 ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΝΕΓΑΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΖΟΥΛΙΑ

ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ 1000 ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ

Αυτές είναι οι αξίες μας και οι αρχές μας

ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ?????

 

Για να μην ξεχνάμε (21 Απριλίου 1967)

Ποτέ πια χούντα

Ιστορικό πλαίσιο
Η ελληνική δικτατορία 1967-1974 θεωρείται διεθνώς ένα ακόμα επεισόδιο του Ψυχρού Πολέμου, στην μάχη μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η προσπάθεια της Σοβιετικής Ένωσης να προσεταιριστεί έθνη που ανήκαν στην Δύση, ενισχύοντας φιλοσοβιετικές και φιλοκομμουνιστικές ομάδες, συχνά οδηγούσε σε αντίδραση απο την μεριά των Δυτικών και κυρίως των Αμερικανών που ήταν επικεφαλής του δυτικού συνασπισμού.
Στο εσωτερικό των χωρών, στις πιο βίαιες περιπτώσεις, αυτή η μάχη κατέληγε είτε σε πλήρη επικράτηση των κομμουνιστών όπως στο Βιετνάμ/Καμπότζη ή σε στρατιωτική δικτατορία των πιο ακραίων δυτικόφιλων εθνικιστών (Χιλή, Αργεντινή). Στην περίπτωση της Ελλάδας, όπως και στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, οι στρατιωτικοί ανέλαβαν να αντιμετωπίσουν αυτό που εκλάμβαναν ως κομμουνιστικό κίνδυνο με περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών και εγκαθίδρυση δικτατοριών. Σε αυτήν την δράση τους είχαν συχνά την σιωπηρή ανοχή έως και σε μερικές περιπτώσεις ανοιχτή συμπαράσταση της Δύσης και κυρίως των ΗΠΑ.
Κατά τον Σάμιουελ Χάντινγκτον η ελληνική δικτατορία δεν πρέπει να αναλύεται ως ένα μεμονωμένο γεγονός αλλά ως μέρος ενός παγκόσμιου παιχνιδιού, μέρος ενός κύματος δικτατοριών. Όπως εξηγεί ο συγγραφέας στο βιβλίο The Third Wave, με πολλές αναφορές στην ελληνική δικτατορία και μεταπολίτευση, ο κόσμος έχει περάσει τρία κύματα αποσταθεροποίησης και δημοκρατικοποίησης. Η Ελλάδα βρέθηκε στο τρίτο κύμα εκδημοκρατισμού, την περίοδο του 70-80 μαζί με άλλες χώρες όπως οι προαναφερθείσες Ισπανία, Πορτογαλία αλλά και οι Βραζιλία, Παναμάς, Γρενάδα κ.ά.

Πολιτικές εξελίξεις που οδήγησαν στη χούντα
Αποστασία του 1965
Τον Ιούλιο του 1965 σημειώθηκε σοβαρό ρήγμα στις τάξεις του κυβερνώντος κόμματος Ένωση Κέντρου, γνωστό στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας με τον όρο Αποστασία του 1965 ή Ιουλιανά. Αφορμή υπήρξε η απόφαση του Γεωργίου Παπανδρέου να αντικαταστήσει τον Πέτρο Γαρουφαλιά από το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης και η άρνηση του τότε Βασιλιά Κωνσταντίνου Β΄ να υπογράψει το σχετικό διάταγμα, αν ο διάδοχος του Γαρουφαλιά δεν απολάμβανε της απόλυτης εμπιστοσύνης του.Ο Γ. Παπανδρέου αναγκάστηκε από τον Κωνσταντίνο να παραιτηθεί στις 15 Ιουλίου 1965. Από εκείνη την ημέρα και μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου του 1966, ο Κωνσταντίνος προσπάθησε να σχηματίσει κυβερνήσεις με τη συμμετοχή κατά διαστήματα 48 βουλευτών της παράταξης Ένωση Κέντρου (αποστατών) που εγκατέλειψαν τον Γεώργιο Παπανδρέου. Ο όρος «Αποστασία» προήλθε από τον χαρακτηρισμό αποστάτες που αποδόθηκε στους βουλευτές της Ένωσης Κέντρου που, υπό την προτροπή του επίσης βουλευτή της Ένωσης Κέντρου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, πήραν μέρος ή έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στις κυβερνήσεις της περιόδου αυτής. Ο Κωνσταντίνος αρχικά διόρισε πρωθυπουργό τον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα με υπουργούς αποστάτες βουλευτές την Ένωσης Κέντρου. Η νέα κυβέρνηση όμως δεν είχε πλειοψηφία στην Βουλή, οπότε σχηματίστηκε άλλη κυβέρνηση υπό τον Ηλία Τσιριμώκο.
Όλη η περίοδος που ακολούθησε την αποπομπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου χαρακτηρίζεται γενικότερα ως περίοδος πολιτικής ανωμαλίας. Στις 21 Απριλίου του 1967 και ενώ είχαν προκηρυχθεί εκλογές για τις 28 Μαΐου, αξιωματικοί του στρατού, υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου, και συμμετοχή του ταξίαρχου Στυλιανού Παττακού και του συνταγματάρχη Νικόλαου Μακαρέζου κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα

Έτσι άρχισε http://www.youtube.com/watch?v=mpdA5TOh-ss&feature=player_embedded#!

Το παραλήρημα του δικτάτορα http://www.youtube.com/watch?v=fWuzaapQB4s&feature=player_embedded

Η κατάληξη http://www.youtube.com/watch?v=mQtV6oUaNUY&feature=player_embedded

Και η εθνική τραγωδία http://www.youtube.com/watch?v=iHQXNKus03Q&feature=player_embedded

Αναρτήθηκε από kafeneio-gr.blogspot.com

Η προφητική δήλωση του Γ. Σεφέρη εναντίον της δικτατορίας

http://www.youtube.com/watch?v=yabh_GAAk58

Επιχείρηση της Mossad η σύλληψη του Οτσαλάν;

Φως στη πολύκροτη υπόθεση της απαγωγής και σύλληψης του Κούρδου ηγέτη και αρχηγού του PKK Αbdullah Ocalan στο Ναΐρόμπι της Κένυα το Φεβρουάριου του 1999 έρχεται να ρίξει η νέα έκδοση του «Gideon Spies» του Βρετανού δημοσιογράφου Gordon Thomas. Ο συγγραφέας επικαλείται πηγές από το εσωτερικό της ισραηλινής υπηρεσίας πληροφοριών Mossad, στους πράκτορες της οποίας χρεώνει και την «επιτυχία» για τη σύλληψη του Ocalan, μετά από μυστική συμφωνία των πρωθυπουργών Τουρκίας και Ισραήλ.

To τηλεφώνημα Ecevit
Η κινητοποίηση της Μossad για τον εντοπισμό και τη σύλληψη του Κούρδου ηγέτη πραγματοποιήθηκε στα τέλη Νοεμβρίου του 1998 μετά από τηλεφωνικό αίτημα του Τούρκου πρωθυπουργού Bulent Ecevit στον Ισραηλινό ομόλογό του Βenjamin Netanayhu σε μια περίοδο όπου η κουρδική αντάρτικη δράση βρισκόταν στο απόγειό της. Στα πλαίσια του περιβόητου τουρκο-ισραηλινού άξονα, ο Netanayhu έδωσε εντολή στον διοικητή της ισραηλινής υπηρεσίας Εfraim Halevy για την οργάνωση της επιχείρησης σύλληψης του Οcalan, ο οποίος εντωμεταξύ είχε φυγαδευτεί από τη Συρία κατόπιν τουρκικών απειλών πολέμου και αμερικανικών πιέσεων στον Σύρο Πρόεδρο Assad.
Ο πρόσφατα, τότε, διορισμένος αρχηγός της Mossad βρισκόταν σε δυσμένεια για δύο πολύκροτες υποθέσεις: Την αποκάλυψη του γνωστής υπόθεσης κατασκοπείας στη Κύπρο με τη σύλληψη των δύο Ισραηλινών πρακτόρων σε διαμέρισμα γεμάτο προηγμένες ηλεκτρονικές συσκευές παρακολούθησης των επικοινωνιών της Εθνικής Φρουράς (βλ. Η δράση της Mossad σε Ελλάδα και Κύπρο). Το διπλωματικό επεισόδιο αποφεύχθηκε κατόπιν παρέμβασης του Ισραηλινού προέδρου Ezer Weizman προς τον τότε ομόλογό του Γλαύκο Κληρίδη, με τον οποίο είχαν συνυπηρετήσει στην RAF κατά τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια άλλη γκάφα στο παθητικό του Efraim Halevy ήταν η διαρροή στον ισραηλινό Τύπο απόρρητου σχεδίου για τη δολοφονία του Ιρακινού δικτάτορα Saddam Hussein, το οποίο έτσι ματαιώθηκε. Ο διοικητής της Mossad είχε λοιπόν πρόσθετα κίνητρα να είναι αποτελεσματικός στη νέα αποστολή.

Επιχείρηση Επαγρύπνηση
Στην επιχείρηση για τον εντοπισμό και τη σύλληψη του Ocalan δόθηκε η κωδική ονομασία «Επαγρύπνηση» και σύμφωνα με το βιβλίο του Gordon Thomas, σε περίπτωση επιτυχίας, κανείς δεν έπρεπε να γνωρίζει την πραγματική πατρότητά της, για να προστατευθούν από βέβαια αντίποινα οι ομάδες των Ισραηλινών πρακτόρων στο βόρειο Ιράκ, που δρούσαν με τη βοήθεια Κούρδων ανταρτών εναντίον του ιρακινού καθεστώτος. Ο δημοσιογράφος ισχυρίζεται ότι οι Ισραηλινοί πράκτορες παρακολουθούσαν τον Ocalan σε όλη την διάρκεια της περιπλάνησης του, αρχής γενομένης από την Ιταλία, Ισπανία, Μαρόκο, Τυνησία, Συρία, Πορτογαλία στην απέλπιδα προσπάθεια του να εξασφαλίσει το πολυπόθητο πολιτικό άσυλο. Η CIA και οι κατά τόπους διπλωματικές αποστολές παρακολουθούσαν τον Ocalan στις μετακινήσεις του μέχρι τη Ρώμη, όπου στάλθηκε πρώτα εξαμελές κλιμάκιο της Μossad με εξοπλισμό υποκλοπών. Ένα τηλεφώνημα από Ολλανδό αξιωματούχο ενημέρωσε τους Ισραηλινούς πράκτορες ότι ο Κούρδος ηγέτης μετέβαινε με πτήση της KLM στο Ναιρόμπι, όπου το Τελ Αβίβ διατηρούσε προνομιακές σχέσεις συνεργασίας με την Υπηρεσία Πληροφοριών Εθνικής Ασφάλειας (ΝSIS) της Κένυα ενώ διέθετε και μόνιμη βάση για τις ισραηλινές υπηρεσίες πληροφοριών. Σημειώνεται ότι εκείνη τη περίοδο είχαν εγκατασταθεί στην αφρικανική χώρα τουλάχιστον 100 πράκτορες του FBI και της CIA για τη διερεύνηση της βομβιστικής επίθεσης στην αμερικανική πρεσβεία.

O «Koύρδος» μετανάστης από το Ναιρόμπι
Μεταξύ των έξι πρακτόρων της Mossad που έφθασε στο Ναϊρόμπι με τον απαραίτητο εξοπλισμό βρισκόταν ένας Ισραηλινός με τέλεια γνώση της κουρδικής και χαρακτηριστικά Κούρδου. Η ομάδα εγκαταστάθηκε κοντά στην ελληνική πρεσβεία, όπου είχε εντοπισθεί ο Ocalan και οι συνοδοί του και παρακολουθούσαν κάθε κίνηση και όλες τις επικοινωνίες, δίνοντας κάθε βράδυ αναφορά στο Τελ Αβίβ. Από τις υποκλοπές των μηνυμάτων και συνδιαλέξεων γνώριζαν ότι στην αίτηση του Ocalan για άδεια εισόδου στη Νότιο Αφρική δεν ερχόταν απάντηση, ενώ από τα τηλεφωνικές κλήσεις του Θεόδωρου Πάγκαλου -τότε υπουργού Εξωτερικών, άκουγαν ότι η ελληνική κυβέρνηση αδημονούσε να τον βγάλει από την πρεσβεία. Η ευκαιρία να εκμεταλλευθούν το ψυχολογικό αυτό κλίμα προσφέρθηκε με την επαφή με Κούρδο της συνοδείας του Ocalan, σε μπαρ γειτονικό του ξενοδοχείου Νόρφολκ, του ειδικού πράκτορα της Mossad που του συστήθηκε ως κούρδος μετανάστης στο Ναϊρόμπι. Μεταξύ των δύο αναπτύχθηκε σχέση εμπιστοσύνης. Από τις υποκλοπές των επικοινωνιών της πρεσβείας, η Mossad είδε την κορύφωση της έντασης με την πάροδο των ημερών και (κατά τον συγγραφέα) κατέγραψε εμπιστευτικό μήνυμα του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη που, μεταξύ άλλων, ανέφερε ότι η παρουσία του Οcalan απειλούσε να προκαλέσει μια πολιτική και ενδεχομένως και στρατιωτική σύγκρουση. Τότε ήρθε στο κλιμάκιο, από τον ίδιο τον Εfraim Halevy, η εντολή: Με κάθε διαθέσιμο μέσον έπρεπε ο Ocalan να βγει έξω από τη πρεσβεία και να επαναπατρισθεί στην Τουρκία.
O δήθεν «Κούρδος του Ναϊρόμπι» τηλεφώνησε στον «συμπατριώτη» του στην πρεσβεία ότι πρέπει να τον δει επειγόντως. Του είπε ότι πληροφορήθηκε ότι ο Οcalan κινδυνεύει και ότι υπάρχει τρόπος να φυγαδευτεί στα βουνά του βορείου Ιράκ και να ανασυγκροτήσει εκεί τις δυνάμεις του, πρόταση που συνέπιπτε με σκέψεις που είχε διατυπώσει ο Ocalan σε συνομιλίες που είχαν υποκλαπεί. Tην επομένη, στις 14 Φεβρουαρίου 1999, προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι ένα αεροπλάνο Falcon 900, που δήθεν μετέφερε ομάδα επιχειρηματιών…
Ο Gordon Thomas σημειώνει ειρωνικά ότι λίγες ώρες μετά τον εγκλεισμό του Οτσαλάν σε τουρκική φυλακή, ο Εcevit εκόμπαζε από τηλεοράσεως για «τον θρίαμβο των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών μετά από μια λαμπρή δωδεκαήμερη επιχείρηση παρακολούθησης και σύλληψης στο Ναϊρόμπι»! Οι εικόνες του απαχθέντος Ocalan, δεμένου και φιμωμένου εν πτήσει για την Τουρκία έκαναν τον γύρο του κόσμου, και οδήγησαν σε μαζικές διαμαρτυρίες και καταλήψεις ελληνικών πρεσβειών από Κούρδους μετανάστες. Σε πολιορκία του ισραηλινού προξενείου στο Βερολίνο τρεις Κούρδοι διαδηλωτές σκοτώθηκαν από τους ισραηλινούς φρουρούς. Ο Netanayahu, σε επανειλημμένες δηλώσεις του, διαβεβαίωνε ότι το Ισραήλ δεν είχε καμιάν ανάμειξη στην υπόθεση Ocalan και Αμερικανοί αξιωματούχοι βεβαίωναν για την «αθωότητα» των Ισραηλινών.
Οι New York Times της 22/02/1999, σε άρθρο του Tim Weiner, υποστήριζαν ότι οι αμερικανικές υπηρεσίες ήταν εκείνες που βοήθησαν την Άγκυρα να συλλάβει τον Κούρδο ηγέτη (και επομένως ότι αυτές έπρεπε να πιστωθούν την πολύτιμη βοήθεια στην Τουρκία). Αλλά ούτε οι ισραηλινές διαψεύσεις ανάμειξης ούτε οι αμερικανικές προσπάθειες συγκάλυψης του ρόλου της Mossad πέτυχαν να πείσουν τους Κούρδους. Όπως αναφέρει ο Gordon Thomas, την επιτυχία της στο Ναϊρόμπι η Μοssad την πλήρωσε με την απώλεια του κατασκοπευτικού δικτύου της στο βόρειο Ιράκ.

Συγκλονιστικές αποκαλύψεις για τη δράση της Μossad
Στο βιβλίο του ο Gordon Thomas επικαλείται συνομιλίες με τέως αρχηγούς και ανώτερα στελέχη της CIA, της βρετανικής ΜΙ5 και ΜΙ6, της γερμανικής BND, όσο και της Mossad, για να καταγράψει τη μυστική δράση της ισραηλινής υπηρεσίας: από τη κλοπή στρατιωτικών πληροφοριών και τεχνολογίας μέχρι τη λαθραία εξαγωγή από τις ΗΠΑ σχάσιμου υλικού για την κατασκευή ατομικής βόμβας (υπόθεση Shapiro). Πράκτορες της Μossad παρακολουθούσαν το φορτηγό με τα εκρηκτικά στη Βηρυτό, που προοριζόταν να ανατινάξει το διοικητήριο των Αμερικανών Πεζοναυτών το 1983, αλλά -παρά τη συμφωνία συνεργασίας- δεν προειδοποίησαν τη CIA, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 241 Αμερικανοί στρατιώτες. Αμερικανοεβραίος στέλεχος μυστικής υπηρεσίας ο Jonathan Pollard, διοχέτευε επί πολλούς μήνες στους Ισραηλινούς άκρως απόρρητα έγραφα και φωτογραφίες δορυφόρων, πριν συλληφθεί και καταδικασθεί σε ισόβια. Μεταξύ πλείστων άλλων υπέδειξε και το δωδεκαμελές κλιμάκιο της CIA στη Νότιο Αφρική, το οποίο η Mossad κατέδωσε στις νοτιοαφρικανικές υπηρεσίες. Ο Gordon Thomas περιγράφει ακόμα πως το FBI είχε προσεγγίσει Ισραηλινό κατάσκοπο στο κορυφαίο κλιμάκιο της αμερικανικής εξουσίας, αλλά η επιχείρηση παρέλυσε όταν διαπιστώθηκε ότι ισραηλινές υπηρεσίες είχαν υποκλέψει ερωτικά τηλεφωνήματα του Προέδρου Clinton στη Monica Lewinski, που ήγειραν την απειλή πολιτικού εκβιασμού.
Στελέχη της Μοσάντ, στις συνομιλίες τους με τον συγγραφέα εξήραν τη βοήθεια στο έργο της από ομόθρησκους εθελοντές (Sayanim) στις χώρες δράσεως των πρακτόρων της (Katsa), οι οποίοι παρέχουν πληροφορίες, κρησφύγετα και άλλες διευκολύνσεις στα στελέχη της Mossad, ή λειτουργούν ακόμα κι ως φορείς παραπληροφόρησης, συμβάλλοντας στην παροιμιώδη αποτελεσματικότητά της ισραηλινής υπηρεσίας. Γραμμένο με συμπάθεια και ενίοτε με θαυμασμό για ορισμένους βετεράνους της Mossad, το βιβλίο δεν αποκρύπτει τίποτε από τη (γνωστή στον συγγραφέα) δράση και τις μεθόδους της μυστικής υπηρεσίας του Ισραήλ. Αναφέρεται έτσι και στην κλοπή 200 εκατομμυρίων δολαρίων της CΙΑ, προερχόμενων από εμπόριο ναρκωτικών, που στέλνονταν μέσω τραπέζης του Βατικανού, επί Πάπα Ιωάννη-Παύλου Βοϊτίλα και του περιβόητου επισκόπου Paul Marcinkus, στην πολωνική οργάνωση Αλληλεγγύη του Leh Valesa. Αποκαλύπτει επίσης ότι το φορτηγό αεροπλάνο της El Al που κατέπεσε το 1992 σε κατοικημένη περιοχή του Άμστερνταμ σκοτώνοντας 43 άτομα και τραυματίζοντας δεκάδες άλλα, μετέφερε θανατηφόρες τοξικές ουσίες που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή του Σαρίν, ενός τρομερού νευροτοξικού αερίου. Το στοιχείο αυτό καλύφθηκε με τη σχετική παραπληροφόρηση, αλλά εκατοντάδες κατοίκων της περιοχής αρρώστησαν μετά το δυστύχημα. Τέλος, υποστηρίζει ότι στα υπόγεια εργαστήρια του Νες Ζιόνα, Ισραηλινοί επιστήμονες έχουν προχωρήσει στην ανάπτυξη χημικών και βιολογικών όπλων, επικαλούμενος άκρως μυστική έκθεση της CΙΑ στον Αμερικανό υπουργό Αμύνης William Cohen, κατά την οποία «Ισραηλινοί βιολόγοι προσπαθούν να ταυτοποιήσουν τα γονίδια ορισμένων αραβικών φύλων και να δημιουργήσουν στη συνέχεια ένα γενετικά διαφοροποιημένο βακτηρίδιο ή ιό», με απλά λόγια, ένα βιολογικό όπλο που θα πλήττει μόνο Άραβες…

αναρτημένο στο http://strategy-geopolitics4.blogspot.com/

Οραμα για τη νεολαία: όλοι ίσοι κάτω από τη βάση

Παραμονές της συμπλήρωσης 43 χρόνων από την επάρατο δικτατορία του 67, όπου η αποστολή της ήταν η καταστροφή της Κύπρου [ και το πέτυχε και μετά την εκπλήρωση της αποστολής της την βάλανε και φυλακή και όλα «μέλι-γάλα»,αλλά η Κύπρος όχι μόνον εξακολουθεί να στενάζει αλλά με την ενδοτικότητα των πολιτικών μας ελίτ[και εδώ και στην Κύπρο ] οδηγείται στην πλήρη καταστροφή[και δεν υπάρχει και χούντα για να τα φορτώσουμε κάπου].

 

Ευτυχώς όμως υπάρχει ο περήφανος Κυπριακός Λαός ο οποίος θα ξαναδώσει χαστούκι και στις ερυθρωπές παρειές του νεοταξικου πολυπολιτισμικού ιμπεριαλισμού και των δικών μας ενδοτικών ελίτ.

 

Ο Αντόνιο Γκράμσι είχε πεί ότι ο Μουσολίνι δεν ανέτρεψε την Δημοκρατία αλλά έναν φαλκιδευμένα κοινοβουλευτισμό.

 

Τα θυμηθήκαμε αυτά με το σημερινό κείμενο [ βλέπε κατωτέρω ] του Νίκου Γ. Ξυδάκη στην Καθημερινή όπου ομιλεί για «τη χώρα που αποθεώνει ξεδιάντροπα την ψευτοδημοκρατία του όλοι ίσοι κάτω από τη βάση» με αφορμή την πρόσφατη ανακοίνωση της Αδαμαντοκόλλητης [ επιτυχής έκφραση του Κώστα Ζουράρι ] κ. Υπουργού της [ μή Εθνικής ]Παιδείας για την κατάργηση της βάσης του 10….

 

Καί η μέν κ Γιαννάκου έφερε τη βάση του 10, αλλά μαζύ με αυτήν και το κουρελούργημα της Στ’ Δημοτικού [ πάλι επιτυχής έκφραση του Κώστα Ζουράρι ] της οθωμανολάγνου παρέας του κ.Σόρος [ Λιάκος-Κουλούρη-Ρεπούση ], αλλά η Αδαμαντοκόλλητη κ.Υπουργός έφερε μαζυ με την θιασώτισα του κουρελουργήματος της ΣΤ’ κ. Δραγώνα [ με εκκρεμότητα ακόμη για την αναγνώριση του πτυχίου της από το ΔΙΚΑΤΣΑ ] και την κατάργηση της βάσης του 10…..

 

Το πρόβλημα βέβαια παραμένει και είναι ότι εκτός από τον κ.Ξυδάκη και τινες άλλες δημοσιογραφικές αντιδράσεις η Ακαδημαϊκή κοινότητα τηρεί σιγήν ιχθύος για αυτήν  την ακόμη μεγαλύτερη αποδόμηση της Παιδείας μας..

 

Κρίμα ,κρίμα γιατί στο Υπουργείο όπου έλαμψαν ένας Γεώργιος Παπανδρέου [ ο παππούς βέβαια ] και ο Λουκής Ακρίτας, βρίσκεται μία Αδαμαντοκόλλητη θιασωτισα της Αγγλικής ως επισήμου γλώσσας της Ελλάδας και στη θέση των φιλοσόφων Γενικών Γραμματέων του Υπουργείου Κώστα Γεωργούλη και Ευάγγελου Παπανούτσου μια ειδική [ ; ] Γραμματέας του επιπέδου της κ.Δραγωνα..

 

Απολαύστε το κείμενο του Ν.Ξυδάκη,

 

Δημητρης Αλευρομαγειρος 

 

 

Eνα βλεμμα Οραμα για τη νεολαία: όλοι ίσοι κάτω από τη βάσηTου Nικου Γ. Ξυδακη Τα μέτρα για την Παιδεία, που εξήγγειλε η αρμόδια υπουργός ύστερα από πολύμηνη εκκόλαψη, άλλα αμήχανα κι άλλα ασυνάρτητα, συνθέτουν ένα αντιφατικό πακέτο ενδεικτικό της αντιφατικής διακυβέρνησης που ζούμε. Η περίοδος δοκιμής για τους νέους δασκάλους λ. χ. και η παιδαγωγική κατάρτιση κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Επόμενο βήμα θα ήταν η ανάσχεση της βιομηχανίας μεταπτυχιακών τίτλων στα παιδαγωγικά τμήματα, με σκοπό την πληρωμένη εκπαιδευτικά άδεια και το επίδομα. Η αξιολόγηση του σχολικού έργου προτείνεται δειλά και μάλλον συγκεχυμένα, ενώ δεν προτείνεται σαφής αξιολόγηση των εκπαιδευτικών· επιθεωρητής δεν προβλέπεται, οι εκπαιδευτικοί κατά κάποιον τρόπο αυτοαξιολογούνται· θετικό στοιχείο μπορεί να αναδειχθεί, υπό όρους, η ανάμειξη των συλλόγων γονέων. Η σφοδρή αντίφαση, τώρα: η υπουργός Αννα Διαμαντοπούλου καταργεί τη βάση του 10 στις πανελλαδικές εξετάσεις για ΑΕΙ, την οποία εισήγαγε η πρώην υπουργός Μαριέττα Γιαννάκου το 2006. Θυμόμαστε ασφαλώς ότι πριν θεσπιστεί η βάση του 10 (ως μέσος όρος), έμπαιναν σε ΑΕΙ και ΤΕΙ μαθητές με μονοψήφιο μέσο όρο βαθμολογίας: 3, 4, 5… Η βάση του 10 υπολογίζεται ότι άφησε εκτός ΑΕΙ – ΤΕΙ περίπου 60.000 υποψήφιους σπουδαστές και οδήγησε σε ερήμωση διάφορες επαρχιακές σχολές, αμφιβόλου ακαδημαϊκής επάρκειας έτσι κι αλλιώς, και συνακόλουθα σε κάμψη του ιδιότυπου φοιτητικού τουρισμού προς την επαρχία. Το δεκάρι δεν είναι πανάκεια· δεν θεραπεύει όλες τις δομικές ασθένειες του εκπαιδευτικού συστήματος· δεν προφυλάσσει το λύκειο από τον ευτελισμό, δεν καταπολεμάει την αποστήθιση. Ωστόσο, θέτει ένα όριο, διαφυλάσσει κάπως το επίπεδο των σχολών, οι οποίες υποφέρουν ήδη από συμφόρηση και κάμψη των παρεχομένων σπουδών. Ποιο είναι το επιχείρημα της κ. Διαμαντοπούλου για την κατάργηση του 10; «Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ή μελέτη που να αποδεικνύει ότι η θέσπιση της βάσης του 10 πέτυχε στο ελάχιστο την άνοδο της ποιότητας σπουδών στα λύκεια ή στα τριτοβάθμια ιδρύματα». Μα δεν είναι καθήκον του υπεύθυνου υπουργείου να διεξαγάγει τη μελέτη που θα διαπίστωνε την αποτελεσματικότητα ή μη της βάσης; Κι όμως, η υπουργός επικαλείται την ανυπαρξία μελέτης, δηλαδή την ανυπαρξία τεκμηρίωσης και έρευνας, για να δικαιολογήσει τη δράση της… Και του χρόνου θα δούμε τι κάνουμε, είπε. Τραγέλαφος. Αυτό που δεν ομολογεί η υπουργός είναι ότι η κυβέρνηση επιθυμεί να ξαναγεμίσει τα σχολάζοντα ιδρύματα της επαρχίας, αυτά που στήθηκαν δίκην στρατοπέδων για να προσφέρουν εύκολο εισόδημα στις τοπικές κοινωνίες: ενοίκια από γκαρσονιέρες και rooms, εστιατόρια, καφετέριες. Λαμία, Αγρίνιο, Ναύπλιο, Τρίπολη, Κόρινθος, Φλώρινα, Κοζάνη, Πρέβεζα, Αρτα, κάθε πόλη και πανεπιστημιακή σχολή, κάθε κωμόπολη και ΤΕΙ. Για να παρκάρουν εκεί οι μαθητές του 5 ή του 6, αυτοί που ούτως ή άλλως δεν μπορούν ή δεν ενδιαφέρονται να πιάσουν το 10, αλλά που έτσι παρκαρισμένοι αδρανείς μένουν έξω από την επισήμως καταγραφόμενη ανεργία, αφαιμάσσοντας τις οικογένειές τους, μη καταλήγοντας σε ουσιαστική εκπαίδευση ή έστω σε ένα πτυχίο με κάποιο επαγγελματικό αντίκρισμα. Να κυκλοφορεί το χρήμα από τη μια τσέπη στην άλλη… Και η νεολαία να θάβεται σε χωματερές, να ταΐζεται με ψέματα και πέτσινα πτυχία. Η κυβέρνηση ομολογεί ότι δεν έχει καμιά μελέτη, κανένα σοβαρό σχέδιο για μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης, δεν έχει να προσφέρει καμία σοβαρή προοπτική στη νεολαία· προοπτική σπουδών με δημιουργικό περιεχόμενο και κάποιο αντίκρισμα στην αγορά εργασίας, προοπτική εργασίας, προοπτική υγιούς εγκοινωνισμού και αξιοκρατίας. Οχι, ακόμη και τα παιδιά που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να σπουδάσουν, αντί να προσανατολιστούν προς άλλα επαγγέλματα, δεξιότητες, τέχνες, οδηγούνται αγεληδόν στις παράγκες που αποκαλούνται ΑΕΙ, για να λιμνάσουν πληρώνοντας καφετέριες, κινητά και υπεραστικά λεωφορεία, για να ζωντανέψουν με την κατανάλωσή τους μαραμένες, εγκαταλελειμμένες επαρχιακές πόλεις. Ιδού το όραμα: Από δεκαοκτώ χρόνων στην αδράνεια και τη φυγομαχία, στις χαμηλές προσδοκίες, στο ροκάνισμα του χρόνου. Σε μια χώρα που αποθεώνει ξεδιάντροπα την ψευδοδημοκρατία του όλοι ίσοι κάτω από τη βάση, όλοι περνούν όπου να ’ναι, ό, τι να ’ναι. Με μια κυβέρνηση που ήθελε, λίγους μήνες νωρίτερα, να κάνει copy-paste σχολικό θαύμα της Φινλανδίας. Εμεινε στο copy. Kαι σπεύδει υποκριτικά, δημαγωγικά, αναίσχυντα, να κρύψει την ανεργία, την απουσία παραγωγικών δομών, την απουσία σχεδίου, την έλλειψη κάθε οράματος, παρκάροντας τα νιάτα σε παράγκες, σταθμούς ΚΤΕΛ και καφενεία – κάτω από τη βάση.

Τούρκοι και ΝΑΤΟ «μοίρασαν» το Αιγαίο

 

Της Κύρας Αδάμ

Ο ανώτατος διοικητής των Αεροπορικών Δυνάμεων της νότιας πτέρυγας του ΝΑΤΟ (CCA) με έδρα τη Σμύρνη της Τουρκίας εξέδωσε την προηγούμενη εβδομάδα ένα απαράδεκτο σήμα με το οποίο παραχωρούσε το μισό Αιγαίο στο 6ο υποστρατηγείο του Εσκισεχίρ (6CAOC) ως περιοχή ευθύνης του για αεροπορική αστυνόμευση (ΑΡΑ). Σύμφωνα με την ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου Αμύνης υπήρξε ελληνική αντίδραση, με αποτέλεσμα να αποσυρθεί το σήμα αυτό. Ομως η ελληνική αντίδραση θεράπευσε μόνον την αφορμή και όχι τα αίτια, βάσει των οποίων εκδόθηκε το απαράδεκτο σήμα με συνέπεια να υπάρχει ανά πάσα στιγμή ο κίνδυνος για τα χειρότερα.
Τον Ιούνιο του 2003 στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ αποφασίστηκε η μετεγκατάσταση του ΝΑΤΟϊκού αεροπορικού στρατηγείου από τη Νάπολη της Ιταλίας στη Σμύρνη, με αμερικανό διοικητή και τούρκο υποδιοικητή. Στην απόφαση αυτή υπήρχε ο απαράβατος όρος εντός τριών ετών, δηλαδή μέχρι το 2006, να καταργηθεί και το 6ο υποστρατηγείο του Εσκισεχίρ (6ο CAOC) και να αναβαθμιστεί το 7ο της Λάρισας, το οποίο με τις ελληνικές αεροπορικές δυνάμεις (9 ραντάρ αεροσκάφη αναχαίτισης) που έχει παραχωρήσει η Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, θα αναλάμβανε την αεροπορική αστυνόμευση ολόκληρης της νοτιοανατολικής περιοχής του ΝΑΤΟ. Ομως, λόγω της αδράνειας και των ελληνικών κυβερνήσεων, το 6ο υποστρατηγείο του Εσκισεχίρ όχι μόνον δεν καταργήθηκε μέχρι το 2006, αλλά σήμερα, το 2010, ανατέθηκαν από τον ΝΑΤΟϊκό διοικητή αρμοδιότητες αεροπορικού ελέγχου και αστυνόμευσης σε περιοχή που εκτείνεται μέχρι τη μέση του Αιγαίου (βλ. χάρτη). Με άλλα λόγια, σύμφωνα με το απαράδεκτο σήμα του ΝΑΤΟϊκού διοικητή, τα τουρκικά αεροσκάφη θα αποτελούσαν «τον φύλακα άγγελο» και «προστάτη» όλων των ελληνικών νησιών ανατολικά του 25ου μεσημβρινού, όπως Σαμοθράκη, Λήμνος, Λέσβος, Αγ. Ευστράτιος, Ψαρά, Σάμος, Χίος, Ικαρία, Κάλυμνος, Κως, Ρόδος, Μεγίστη κ.ά.

Ελληνική αδράνεια
Ομως η ανακοίνωση του ΥΕΘΑ δεν κάνει καμία αναφορά στην κατάργηση του 6ου υποστρατηγείου του Εσκισεχίρ (που έπρεπε να έχει καταργηθεί από το 2006), με αποτέλεσμα να παραμένει ενεργή μία από τις αιτίες που θα δημιουργούν μόνιμα εθνικά προβλήματα στο Αιγαίο. Η μη κατάργηση του 6ου υποστρατηγείου μέχρι και σήμερα ανοίγει τον δρόμο σε συνδιαχείριση του Αιγαίου, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, με την Τουρκία. Η ελληνική αδράνεια στο θέμα της κατάργησης του 6ου CAOC του Εσκισεχίρ έχει ως αποτέλεσμα να μην αναβαθμίζεται το 7ο CAOC της Λάρισας και έτσι να μην έχει περιοχή ευθύνης αεροπορικής αστυνόμευσης (ΑΡΑ). Ετσι, για το Αιγαίο (FIR Αθηνών) την ευθύνη την έχει αυτός που διαθέτει ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις για να φτάσει γρηγορότερα στο σημείο που απαιτείται. Δυστυχώς, όμως, η Τουρκία με το πέρασμα των ετών έχει διαμορφώσει ισχυρό πλεονέκτημα έναντι της Ελλάδας και των κακών χειρισμών της: Η Τουρκία έχει πετύχει να θέσει εκτός ΝΑΤΟ τις αεροπορικές δυνάμεις της Λήμνου (αεροσκάφη αεράμυνας στο αεροδρόμιο και το στρατιωτικό ραντάρ), με το αναληθές αιτιολογικό ότι η Λήμνος… τελεί υπό καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης. Πρόκειται για μια παλιά «αμαρτία» των ελληνικών κυβερνήσεων, που δεν διορθώθηκε ποτέ. Ετσι, τόσο το ΝΑΤΟ, όσο και ο ICAO αποδέχονται στην πράξη τη θέση της Τουρκίας και αντιμετωπίζουν τη Λήμνο ως αποστρατιωτικοποιημένη τόσο στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ όσο και στο πλαίσιο του ICAO για σκοπούς έρευνας και διάσωσης. Με βάση αυτή την αρνητική εξέλιξη, το 7ο CAOC της Λάρισας δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα αεροσκάφη της Λήμνου στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ για αεροπορική αστυνόμευση, με αποτέλεσμα το βορειοανατολικό Αιγαίο να παραμένει ακάλυπτο, αφού η πλησιέστερη ελληνική αεροπορική μονάδα για την περιοχή βρίσκεται στη Σκύρο. Αντιθέτως, η Τουρκία με τα αεροσκάφη της στα αεροδρόμια Badirma και Balikesir μπορεί να φτάσει στην περιοχή πολύ συντομότερα, με αποτέλεσμα να απαιτεί τον έλεγχο του Αιγαίου.

Το αεροδρόμιο της Λήμνου
Επιπροσθέτως, για ανεξήγητο μέχρι στιγμής διαχρονικό λόγο οι ελληνικές κυβερνήσεις αρνούνται συστηματικά να ασχοληθούν με την περίπτωση της Λήμνου και να διορθώσουν τα κακώς κείμενα: Το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Λήμνου (ιδιοκτησίας ΥΕΘΑ) είναι… ανύπαρκτο διεθνώς, αφού η αρμόδια Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας καταχωρίζει το αεροδρόμιο της Λήμνου (προς τέρψη της Αγκυρας, φυσικά) μόνον ως πολιτικό αεροδρόμιο στο Εγχειρίδιο Αεροναυτικών Πληροφοριών (ΑΙΡ Greece) που διανέμεται σε όλες τις χώρες του κόσμου. Οι ενέργειες του υπουργείου Αμύνης με τις οποίες αποσύρθηκε το επίμαχο ΝΑΤΟϊκό σήμα και πάλι δεν επεκτάθηκαν στο αίτημα άμεσης εφαρμογής της νέας δομής του ΝΑΤΟ του 2003 και επομένως στην άμεση κατάργηση του 6ου CAOC του Εσκισεχίρ, που αποτελεί την αιτία του σημερινού προβλήματος. Ετσι το ΝΑΤΟ θα βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση, αφού θα είχε αναθέσει τον έλεγχο του μισού Αιγαίου σε ένα ανύπαρκτο CAOC, αυτό του Εσκισεχίρ. Επιπροσθέτως, η κυβέρνηση δεν τόλμησε και πάλι να απαιτήσει από το ΝΑΤΟ να δεχθεί τις δυνάμεις αεράμυνας της Λήμνου και ακόμα να ζητήσει να κατοχυρωθεί το αεροδρόμιο της Λήμνου ως στρατιωτικό. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση φρόντισε αυτή τη στιγμή να θεραπεύσει μόνο την αφορμή, αλλά όχι και την αιτία. Μοιάζει δηλαδή με ανειδίκευτο υδραυλικό, που ενώ στάζει η βρύση δεν την αλλάζει αλλά βάζει τον κουβά για να μαζεύει το νερό μέχρις ότου να ξαναπλημμυρίσει.
Υπάρχει όμως και μια άλλη… διαχρονική λεπτομέρεια ελληνικής αδράνειας, που επιτείνει την κατάσταση: μέχρι το 1992 το ΝΑΤΟϊκό Στρατηγείο της Λάρισας είχε ως περιοχή αεροπορικού ελέγχου το FIR Αθηνών (περιοχή έγκαιρης προειδοποίησης). Με τη νέα δομή του ΝΑΤΟ, το 1992 (DPC92), η περιοχή αυτή καταργήθηκε και αναγράφηκε ότι εντός 6 μηνών πρέπει να επανακαθοριστεί. Εχουν παρέλθει ήδη 18 χρόνια και ακόμα η περιοχή δεν έχει καθοριστεί ώστε να προστατεύονται τα ελληνικά νησιά σε ΝΑΤΟϊκό πλαίσιο…

 

Aναρτημένο στο strategy-geopolitics

Ο κύκλος των χαμένων λαμογιών

Αναρτημένο στο peopleinaction.wordpress.com

Η κρίση ως ευκαιρία … καταγραφής των ειδών !

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ 1^η : ΛΑΜΟΓΙΑ KNOW HOW

Mια τράπεζα αγοράζει ομόλογα ενός κράτους και ασφαλίζει το ποσό που έδωσε για την αγορά τους σε άλλη τράπεζα, η οποία υποχρεώνεται να πληρώσει στην περίπτωση που το κράτος οδηγηθεί σε πτώχευση και φθάσει σε σημείο να μην μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη του. Προφανώς όσο πιο αβέβαιη είναι η οικονομική κατάσταση της χώρας τόσο πιο υψηλά θα είναι τα επιτόκια που θα ζητήσει η τράπεζα για να διασφαλίσει το χρέος. Το οικονομικό προϊόν ονομάζεται CDS (Credit Default Swap) και οι τρεις τραπεζικοί κολοσσοί που ελέγχουν το 75% της παγκόσμιας αγοράς των CDS είναι η γερμανική Deutche Bank και οι αμερικανικοί Goldman Sachs και J.P. Morgan.

Τον περασμένο Γενάρη, 10 μέρες πριν η Ελλάδα βρει αγοραστές για το πενταετές ομόλογό της, η Deutche Bank εξέδωσε μια αναφορά για την Ελληνική Οικονομία η οποία καταδείκνυε την μιζέρια της και το ενδεχόμενο κατάρρευσής της.

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1766723

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1096015&lngDtrID=251

Αμέσως μετά από αυτό το τμήμα των CDS της Deutche Bank κινητοποιείται και απαιτεί πολύ υψηλότερα επιτόκια για το Ελληνικό χρέος αφού όπως λέει η χώρα βρίσκεται σε επικίνδυνη θέση (σύμφωνα με την δική της αναφορά!).

Τα διεθνή ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εθελοτυφλίας ή Εξαθλίωσης) πάντα σε αγαστή αρμονία με το ζωικό βασίλειο, αναπαράγουν παπαγαλίζοντας τις φωνές των σπεκουλαδόρων που ουρλιάζουν ότι η Ελληνική οικονομία υποχωρεί τρομοκρατώντας με τον τρόπο αυτό το ανυποψίαστο κοινό. Οι γνωρίζοντες κατανοούν ότι η Ελλάδα έγινε στόχος και οδηγείται σε οικονομική κρίση.

Στην συνέχεια η Deutche Bank με την Goldman Sacs αναλαμβάνουν να προωθήσουν τα Ελληνικά Ομόλογα. Και η Ελλάδα προσφεύγει για δανεισμό σε αυτούς που την υποτίμησαν οι οποίοι τώρα ετοιμάζονται για τον επόμενο γύρο προετοιμάζοντας το σκηνικό για ακόμα μεγαλύτερες τιμές φυσικά!!

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ 2η : ΛΑΜΟΓΙΑ ΘΕΣΜΙΚΑ

Κάθε χρόνο πληρώνουμε 420-450 εκατομμύρια ευρώ για εισαγωγή κρέατος και γάλακτος σε κάθε μια από τις Γερμανία, Ολλανδία, Γαλλία και 80 εκατομμύρια ευρώ για εισαγωγές τσιγάρων και πούρων από την Γερμανία.

Ταυτόχρονα δανειζόμαστε από την Γερμανία για να καταναλώσουμε τα προϊόντα που μας πουλάει!! Βάλε και αυτοκίνητα, ανταλλακτικά, ηλεκτρικές συσκευές, υποβρύχια που έχουν «πάρει σασί» κ.ά. και θα καταλάβεις πόσα χρήματα φεύγουν από την οικονομία μας και κατευθύνονται στις δικές τους!

Εάν σταματήσουμε να αγοράζουμε κρέας τότε εκτιμάται ότι 25.000 άτομα (στις τρεις παραπάνω χώρες) θα χάσουν την δουλειά τους. Λάβετε υπ’ όψιν σας ότι το κρέας μας το πουλάνε με 3-4.000 ευρώ τον τόνο την στιγμή που σε Αργεντινή, Ρουμανία, Βουλγαρία κοστίζει γύρω στα 1.200 ευρώ ο τόνος.

Εισάγουμε το 70% της κατανάλωσής μας σε κρέας και το 50% σε γάλα.

http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=138582

Στην αλιεία, στην γεωργία και την δασοκομία απασχολείται πλέον μόνο το 12% του πληθυσμού μας. Όλα τα προηγούμενα χρόνια η αντι-αγροτική πολιτική της ΕΟΚ (επιδότηση για κατάληξη των προϊόντων μας στις χωματερές) και οι συμφωνίες που δεχθήκαμε για τα πλαφόν στην παραγωγή μας (και τις εξαγωγές μας) οδήγησαν τον πληθυσμό στο προλεταριάτο του παρασιτισμού : άνεργοι, γκαρσόνια, πωλητές, αεριτζήδες κ.ά.

Η πολιτική των χωρίς έλεγχο παροχής επιδοτήσεων (χωρίς καν να προβλεφθεί με νόμο η επανεπένδυση των κερδών στην Ελλάδα) οδήγησε στην μοναδική ανάπτυξη που γνώρισε ημέρες ανθηρές στην Ελλάδα … στην ανάπτυξη της λογικής του εύκολου κέρδους και της αρπαχτής!

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ 3η : ΛΑΜΟΓΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Σε αυτή την κατηγορία εντάσσω τους εν Ελλάδι καταναλωτές -και δεν λέω Έλληνες καταναλωτές διότι η διαπίστωση που κάνω αφορά και τους μετανάστες συμπολίτες μου- αφού κανείς ως καταναλωτής δεν έχει ακόμα καταλάβει ότι όσοι ζούμε και εργαζόμαστε στην Ελλάδα, μας συμφέρει να στηρίζουμε τα Ελληνικά προϊόντα (που παράγονται εδώ από ελληνικά χέρια και από χέρια μεταναστών).

Καλό είναι να δίνουμε που και που ένα μαθηματάκι σε όσους μας παραπλανούν λέγοντάς μας ότι είμαστε τεμπέληδες και απατεώνες προσπαθώντας να κρύψουν το γεγονός ότι στην ουσία είμαστε οι ηλίθιοι που στηρίζουν τις δικές τους οικονομίες (και εσχάτως μέσω της “μαφίας” των Funds θέλουν να δουλεύουμε και για την στήριξη των ασφαλιστικών τους προγραμμάτων).

Το τελευταίο δίμηνο έπιασα τον εαυτό μου -όλες τις φορές που πήγα super market- να ψάχνω μανιωδώς τις ετικέτες για να βρω το «παρασκευάζεται – συσκευάζεται στην Ελλάδα» (άσε που άμα έβλεπα την ετικέτα αυτή αλλά παράλληλα έβλεπα και συμπλήρωση «με γάλα της ΕΕ» ΔΕΝ το αγόραζα αφού ήθελα να είναι εξ ολοκλήρου ελληνικό).

Επειδή λοιπόν δεν είναι και πολλά τα Ελληνικά προϊόντα -όπως διαπιστώνω- ψάχνω μανιωδώς καταστήματα Ελληνικών συνεταιρισμών για κάνω τις αγορές μου και από εκεί. Αν γνωρίζετε που βρίσκονται στην Αθήνα στείλτε μου email για να αρχίσω να ψωνίζω και από εκεί. Και δεν το συζητάω… σε κάτι καταστήματα συμφερόντων χωρών που μας χτυπούν αλύπητα ούτε απέξω δεν περνάω πλέον και ο μόνος τρόπος να αλλάξω γνώμη είναι να προσλάβουν σε ΟΛΕΣ τις θέσεις πολίτες που ζουν και φορολογούνται στην Ελλάδα με κατώτερο μισθό 2.500 Ευρώ καθαρά και να υποχρεώνονται να επανεπενδύουν ΟΛΑ τα κέρδη τους στην Ελλάδα …

Και για ρούχα και παπούτσια δεν το συζητώ. ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΑ πλέον και αυτό αποτελεί την δράση μου ενάντια στα κάθε λογής λαμόγια..

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ :

Τα λαμόγια του know how προκειμένου να κρύψουν ότι αυτό που θέλουν είναι υπάκουα γουρουνάκια  που δουλεύουν για να συνεχίζουν να στηρίζουν την οικονομία τους δρουν έξυπνα προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους. Τα θεσμικά λαμόγια συναινούν διαχρονικά στις απαιτούμενες αλλαγές και διαμορφώνουν ένα περιβάλλον βίαιης αστικοποίησης και απρογραμμάτιστης ανάπτυξης η καθόλου ανάπτυξης ξεπουλώντας εθνική περιουσία π.χ. ΟΤΕ και τα κακόμοιρα χαζά γουρουνάκια γίνονται λαμόγια ευκαιρίας που προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στην ακρίβεια απεμπολώντας το αύριο των παιδιών τους και το καλύτερο δικό τους τώρα…

Th.S.

Πολυκεντρισμός, Πολιτιστική ηγεμονία, Ανταρτοπόλεμος

Από dumptyhumpty

“Οι Ρωμαίοι της Κωνσταντινούπολης επινόησαν μια νέα στρατηγική, το απόλυτο δόγμα της οποίας ήταν ότι οι απειλές αντιμετωπίζονται με τη διπλωματία. Αυτό μεταφράζεται σε κάτι το εξαιρετικά απλό: αν ο εχθρός σού επιτίθεται ή σε απειλεί, τότε πρέπει να ψάξεις για κάποιον άλλον εχθρό, ο οποίος θα είναι σε θέση να απειλήσει ή και να επιτεθεί στον πρώτο.“

“Βεβαίως. Ηταν μια σπουδαία αλλαγή στρατηγικής. Βασιζόταν στη μεγάλη ικανότητα που επέδειξαν οι Βυζαντινοί στη δημιουργία, τη συντήρηση και την αξιοποίηση ενός πολύ αποτελεσματικού δικτύου πληροφοριών – σήμερα θα λέγαμε intellingence. Η λειτουργία ενός τέτοιου δικτύου απαιτούσε την ύπαρξη μιας ιθύνουσας ελίτ με βαθιά παιδεία, που ήταν σε θέση να χειριστεί, να αξιολογήσει και να αξιοποιήσει τις πληροφορίες κατά τη διπλωματική δραστηριότητά της. Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας είχε στη διάθεσή του μια μορφωμένη ελίτ που μπορούσε να κάνει μακρινά ταξίδια, να επισκεφθεί ξένες χώρες, να καταλάβει ποια είναι η πολιτική κατάσταση εκεί και να αναλύσει ενδεχόμενους κινδύνους. Και, βεβαίως, να συντάξει σωστές και ακριβείς αναφορές. Με αυτόν τον τρόπο, επί παραδείγματι, το έτος 550 οι κυβερνώντες στην Κωνσταντινούπολη ήταν οι μόνοι που γνώριζαν πολύ καλά τι συνέβαινε στην κεντρική Ασία. Ολα αυτά δεν θα ήταν εφικτά, αν δεν υπήρχε ως υπόβαθρο η ελληνική και ελληνιστική παιδεία, την οποία η άρχουσα τάξη στο Βυζάντιο διαφύλαξε και καλλιέργησε με μεγάλη αγάπη.“

“Οι Βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν τις ένοπλες δυνάμεις τους μόνο για να χειριστούν την απειλή, να καθυστερήσουν τους εισβολείς, να ανακόψουν την προέλασή τους ή για να ενισχύσουν τους νέους συμμάχους. Σε αντίθεση με τους Ρωμαίους, δεν έριχναν τον στρατό τους στην αποφασιστική μάχη, εκείνη που ενδεχομένως να έκρινε την έκβαση του πολέμου. Οι Βυζαντινοί απέφευγαν συστηματικά τις κατά μέτωπον συγκρούσεις. Προτιμούσαν πάντα να μάχονται μέσω τρίτων και μόνον όταν αυτό δεν ήταν δυνατόν, εφάρμοζαν μια τακτική ανταρτοπολέμου, για να φθείρουν και να εξαντλήσουν τους εισβολείς.”

Έντουαρτ Λούτβακ, Συνέντευξη στον Δ. Δεληολάνη, Κυριακάτικη Καθημερινή 28/03/10

Αν μη τι άλλο, οι βυζαντινοί Έλληνες είχαν κοινή λογική και ένστικτο επιβίωσης. Όντας στο σταυροδρόμι μεταξύ Δύσης και Ανατολής, Βορρά και Νότου, όντας στο επίκεντρο κολοσσιαίων πληθυσμιακών μετακινήσεων, εισβολών και εποικισμών, που μετέβαλαν καθοριστικά τον παγκόσμιο χάρτη, έκατσαν και διαμόρφωσαν μια διεθνή στρατηγική, βαθιά διαποτισμένη από έναν αυθεντικό, διττό, ρεαλισμό. Ρεαλισμό ως προς τις συνθήκες που αντιμετώπιζε –έμφαση στην διπλωματία και την “μαλακή δύναμη” αντί για την ισχύ (ναι, οι Βυζαντινοί είχαν εξαιρετική συναίσθηση αυτού που πολλούς αιώνες αργότερα ο Γκράμσι αποκάλεσε ηγεμονία), και ανταρτοπόλεμο έναντι απειλών που ήταν αμιγώς ασύμμετρες– αλλά και ρεαλισμό ως προς την επίγνωση του πλούτου που ενυπάρχει στον ελληνικό τρόπο και της κατάλληλης αξιοποίησής του.

Πολυκεντρισμός, Πολιτιστική ηγεμονία, Ανταρτοπόλεμος (ασύμμετρη οργάνωση των στρατιωτικών δυνάμεων). Στοιχεία που κομίζει το βυζαντινό παρελθόν για την οικοδόμηση ενός εναλλακτικού δόγματος εξωτερικής πολιτικής. Εναλλακτικός ως προς τον κυρίαρχο, παρασιτικό, που μας έχουν επιβάλει οι άρχουσες τάξεις: αυτού του ‘κράτους-πελάτη’ των μεγάλων Δυτικών δυνάμεων, που έχει εκμηδενίζει την διεθνή του αυθυπαρξία, και που έχει μεταβάλει το στράτευμα σε πεδίο πελατειακής πολιτικής και άθυρμα στα χέρια των αμερικανικών και των γερμανικών πολεμικών βιομηχανιών.

Ένα εναλλακτικό δόγμα, που πατάει στέρεα τόσο στην ελληνική ιστορία και παράδοση –κι άρα λαμβάνει υπόψη όλες τις γεωπολιτικές ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν τον ευρύτερο Βαλκανικό χώρο, όσο και απαντάει στις πιο σύγχρονες και αποτελεσματικές τακτικές των μικρών και των αδυνάμων. Όντως, αν μελετήσει κανείς τους όρους της επικράτησης της Χεζμπολά έναντι της υπερεξελιγμένης και πανίσχυρης πολεμικής μηχανής του Ισραήλ, θα συναντήσει πολλές και θεμελιώδεις αναλογιές…

Τα πανεπιστήμια, και ιδιαίτερα οι σχολές των διεθνών σχέσεων και της πολιτικής επιστήμης, αν δεν θέλουν αν παραμείνουν θλιβερά μίσθαρνα όργανα της αποικιοκρατίας και των παρασιτικών αρχουσών τάξεων που έχουν βουλιάξει τον τόπο μας στα όρια της επιβίωσης και της ανεξαρτησίας του, θα πρέπει να αναδιοργανωθούν προς την κατεύθυνση της ανάδειξης και της αποκατάστασης αυτών των εναλλακτικών κατευθύνσεων. Και μπορούν να προσεγγίσουν αυτό το στοίχημα τόσο από τη θεωρητική σκοπιά του “επιστημονικού παραδείγματος” (ποιά θα ήταν η “ελληνική συμβολή” στις διεθνείς σχέσεις;), όσο και από την ενεργητική, πρακτική σκοπιά μιας παιδείας των “φιλοσόφων που δεν επιθυμούν μόνο να κατανοήσουν τον κόσμο και να τον αλλάξουν”, δηλαδή από την σκοπιά ενός πανεπιστημίου που να υπηρετεί τον αγώνα του λαού και του τόπου για ελευθερία και ζωή, σ’ έναν ασταθή, πολυπολικό και ταραγμένο κόσμο.

«Η κατάρα των Παπανδρέου»

του Τζ. Πέτρας – Αρδην Φ.62

Ο Τζ. Πέτρας γράφει για τη δυναστεία της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας

Κόλαφος για την οικογένεια των Παπανδρέου είναι ένα άρθρο που έγραψε ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Μπίνχαμπτον, και παγκοσμίου φήμης μαχητικός διανοούμενος της αντιπαγκοσμιοποίησης, Τζέιμς Πέτρας. Βλέπετε, ο άνθρωπος γνωρίζει από πρώτο χέρι το ποιόν της ελληνικής «σοσιαλιστικής δυναστείας», καθώς υπήρξε άτυπος σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου κατά την περίοδο 1981-1984, όπου αποχώρησε καταγγέλλοντας τον κλεπτοκρατικό χαρακτήρα της αλλαγής.

Ξ εκινάει με τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον ρόλο του κατά την απελευθέρωση του 1944, τις σχέσεις του με τους Άγγλους και την εμπλοκή του στα Δεκεμβριανά: «Με πενιχρή υποστήριξη στο εσωτερικό της χώρας, ο Γεώργιος Παπανδρέου διορίστηκε από τα αυτοκρατορικά βρετανικά αεροπλάνα και τα τανκς, αλλά και από την εξόριστη μοναρχία. Ως πρωθυπουργός, προώθησε τον αφοπλισμό της αντίστασης και υποστήριξε τη βρετανική στρατιωτική εμπλοκή στα Δεκεμβριανά. Επέβλεψε δε τη στρατολόγηση αρκετών πρώην συνεργατών των ναζί και μοναρχικών, οι οποίοι χρηματοδοτήθηκαν, εξοπλίστηκαν και τελούσαν υπό τις εντολές των Βρετανών, κι αργότερα των Αμερικανών στρατηγών». Για τον Τζ. Πέτρας, ο Γεώργιος Παπανδρέου λειτούργησε ως ο λύκος της ξενοκρατίας με τη σοσιαλίζουσα προβιά, κατά τα κρίσιμα εκείνα χρόνια της πτώσης, από το έπος της αντίστασης, στο σκοτάδι του εμφυλίου και στην εκ νέου υποδούλωση της χώρας στον ξένο παράγοντα.
Εκεί όμως που είναι πραγματικά απολαυστικός, είναι στις αναφορές του για τον Ανδρέα Παπανδρέου: «Οι συνδυασμένες ψήφοι του Κομμουνιστικού και του Σοσιαλιστικού Κόμματος κυμαίνονταν στο 60%, δίνοντας μια ξεκάθαρη πλειοψηφία για την αλλαγή της κοινωνίας και της οικονομίας. Επιπλέον, το πρόγραμμα του Ανδρέα Παπανδρέου υποσχόταν κοινωνικοποίηση της οικονομίας, εκσυγχρονισμό της υπαίθρου και αμφισβήτηση της αποικιακής κυριαρχίας. [ ]. Δεδομένης της απομόνωσης, της ηθικής κατάπτωσης και της παρακμής της δεξιάς, η πολιτική αντιπολίτευση ήταν ελάχιστη, ενώ με δεδομένα τα χρέη των εταιρειών προς το κράτος, η κυβέρνηση της αλλαγής δεν χρειαζόταν καν να ζητήσει την κοινοβουλευτική νομιμοποίηση για τις εθνικοποιήσεις: μπορούσε μόνον να ζητήσει την αποπληρωμή των χρεών… [ ].
Αλλά ο Παπανδρέου απέρριψε αυτή την επιλογή του μετασχηματισμού του καπιταλιστικού συστήματος. Προσέφερε νέα δάνεια, διέγραψε τα χρέη και ευνόησε την εκποίησή τους στους ξένους. Εκείνη την εποχή ήμουν σύμβουλος του Παπανδρέου. Όταν τον ρώτησα γιατί δεν κοινωνικοποίησε τις χρεοκοπημένες εταιρείες, μου απάντησε ότι εξαιτίας της κρίσης, δεν έχει καιρό να μετασχηματίσει την οικονομία∙ θα πρέπει να περιμένει ώστε να σταθεί πρώτα η οικονομία στα πόδια της. Όταν του απάντησα ότι εξελέγη για να αλλάξει το σύστημα, ακριβώς επειδή αυτό ήταν σε κρίση, [ ] εκείνος απάντησε ότι η οικονομία είναι πολύ αδύνατη για να αντέξει ένα σοσιαλιστικό καθεστώς ενώ πρόσθεσε ότι εργατική τάξη ενδιαφέρεται μόνον για την κατανάλωση και όχι στο να επενδύσει στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας.
Στην πράξη, ο Παπανδρέου απεκατέστησε τον καπιταλισμό, κι ας ήταν ετοιμοθάνατος, αυξάνοντας το δημόσιο χρέος. Κατά την πρώτη τετραετία, το 80% του κόσμου ήταν υπέρ του να κλείσουν οι βάσεις. Ο Παπανδρέου τις διατήρησε, με υποσχέσεις της “δημαγωγίας του μπαλκονιού”, ότι θα δράσει στο μέλλον. Αργότερα, κι ενώ ψηφίστηκε για να θέσει την Ελλάδα εκτός ΝΑΤΟ, αυτός μετεστράφη προωθώντας την “κριτική από τα μέσα”. Το ίδιο έκανε και με την ΕΟΚ, ενώ χρησιμοποίησε την οικονομική βοήθεια για να εξαγοράσει ψήφους μέσα από τις επιδοτήσεις στους αγρότες και τους εργάτες, και μεγάλες φοροαπαλλαγές για τις ελίτ.
Ενώ ο Ανδρέας αποκήρυσσε το ΝΑΤΟ ενώπιον μαζικών συγκεντρώσεων, είχε εβδομαδιαίες συναντήσεις με τον Αμερικάνο πρέσβη, όπου ομολογούσε την προσήλωσή του στη στρατιωτική συμμαχία… Κατά την διάρκεια των πρώτων χρόνων της διακυβέρνησής του, εγώ, ως άτυπος σύμβουλός του, έφευγα από την πίσω πόρτα του σπιτιού του στο Καστρί, ενώ από μπροστά έμπαινε ο Αμερικάνος πρέσβης. Μετά από λίγο, συνειδητοποίησα ότι ο Ανδρέας δανειζόταν αριστερόστροφες κριτικές για να δικαιολογήσει δεξιόστροφες πολιτικές. Μια πρακτική για την οποία εξελίχθηκε σε βιρτουόζο της… εξαπάτησης. [ ]. Πρόσφατα, ένας αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ μου είπε ότι προτιμά τον Γεώργιο Παπανδρέου τον νεώτερο από τον πατέρα του: Προωθεί τις ίδιες πολιτικές, μου είπε, χωρίς τη δημαγωγία του πατέρα του…»
Όσο για τον GAP τον νεώτερο, ο Πέτρας λέει ότι ακολούθησε τα διδάγματα του πατέρα του κατά την προεκλογική εκστρατεία, υποσχόμενος παροχές και τη διάσωση του κράτους πρόνοιας, μόνο και μόνο για να παραδώσει την χώρα έρμαιο στους ευρωκράτες και του τραπεζίτες, αφότου βγήκε στην κυβέρνηση: «Ο Παπανδρέου παρέδωσε την ελληνική κυριαρχία και τη διακυβέρνηση στα χέρια της Μέρκελ, του Σαρκοζί, του Ομπάμα και του ΔΝΤ. Αυτοί διέταξαν τα πιο δρακόντεια μέτρα στην πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία. Οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι διαμορφωτές της πολιτικής, βρίσκοντας έναν πειθήνιο υποτελή στο πρόσωπο του Παπανδρέου, επέμειναν σε πολλούς γύρους περικοπών, υποβαθμίζοντας την ποιότητα ζωής των Ελλήνων σε επίπεδα πριν του 1980».
Στην κατακλείδα, ο Πέτρας σημειώνει: «Η πολιτική ιστορία της οικογένειας των Παπανδρέου είναι μια ελληνική φαρσοκωμωδία, η τραγωδία ενός λαού που πολέμησε ενάντια στους ναζί και τους συνεργάτες του, μόνο και μόνο για να καταδιωχθεί από τους νέους Αμερικανοβρετανούς κηδεμόνες. Η ηρωική εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου (1973), που κατέληξε σε έναν ψευδο-λαϊκιστή δημαγωγό (τον Ανδρέα Παπανδρέου), ο οποίος υποσχέθηκε δημοκρατικό σοσιαλισμό και κατέληξε στην κοινωνικοποίηση των χρεών που άφησαν οι κλεπτοκράτες. Και τώρα ο τελευταίος της σειράς των ιμπεριαλιστών-συκοφαντών (ο Γεώργιος Παπανδρέου), ο οποίος υποσχέθηκε προοδευτικές αλλαγές και επέβαλε αντιδραστικές πολιτικές, παραδίδοντας τα κλειδιά της εξουσίας στους εξωτερικούς δυνάστες»…
Τα αποσπάσματα πάρθηκαν από το άρθρο του Τζέιμς Πέτρας, «Η κατάρα των τριών γενεών Παπανδρέου», που δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική σελίδα του Voltairenet (voltairenet.org).

Αργεντινή 2001 Ελλάδα 2010

Δείτε ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ του Αυγερόπουλου για τον “EΞΑΝΤΑ” γυρισμένο το 2002 που περιγράφει τα γεγονότα της Αργεντινής. Δείτε τα “κατορθώματα” του ΔΝΤ και των συνταγών του και πώς κατάντησε μία χώρα που ήταν η 5η οικονομία στον κόσμο! Δείτε  πώς γίνονται οι κομπίνες εις βάρος των λαών! Και φυσικά τα πράγματα στην Αργεντινή άλλαξαν όταν ο λαός πήρε τα πράγματα στα χέρια του και αντέδρασε δυναμικά…

http://antipera-oxthi-culture.blogspot.com/2010/04/2001-2010_13.html

Αναρτημένο στο antipera-oxthi-culture.blogspot.com

Κουίζ ιστορίας απο τον «Αντιφωνητή»

 

1) Στίς 1 Ἀπριλίου 1955 ξεκινᾶ ὁ ἀγώνας τῆς ΕΟΚΑ στήν Κύπρο γιά τήν ἀποτίναξη τῆς βρετανικῆς ἀποικιοκρατίας καί τήν Ἕνωση μέ τήν Ἑλλάδα. Σήμερα, 55 χρόνια μετά, πεῖτε μου ἕναν λόγο γιά τόν ὁποῖο πρέπει νά ἑνωθεῖ ἡ Μεγαλόνησος μέ τήν ἀποκαλούμενη ἑλληνική δημοκρατία.

Α)

 

Λόγοι ἀσφαλείας τοῦ νησιοῦΒ)

Λόγοι φυλετικοί – ἱστορικοίΓ)

Οὐδείς λόγος συντρέχει, θέλετε νά πᾶμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες ἄπατα;Δ)

Πλάκα κάνετε; Τί σχέση ἔχουν οἱ Κύπριοι μέ τούς Ἕλληνες;2) Στίς 3 Ἀπριλίου 1770 γεννιέται στό Ραμαβούνι Μεσσηνίας ὁ Θεό-δωρος Κολοκοτρώνης. Ἀπό τήν περίφημη ὁμιλία του στήν Πνύκα (1838) πρός τούς νέους τῆς Ἀθήνας εἶναι τό κάτωθι ἀπόσπασμα:

«

 

Ἦλθαν μερικοί καί ἠθέλησαν νά γένουν μπαρμπέρηδες εἰς τοῦ κασίδη τό κεφάλι. Μᾶς πονοῦσε τό μπαρμπέρισμά τους. Μά τί νά κάμαμε; Εἴχαμε κι αὐτουνῶν τήν ἀνάγκη. Ἀπό τότε ἤρχισεν ἡ διχόνοια καί ἐχάθη ἡ πρώτη προθυμία καί ὁμόνοια.» Ποιούς ἐννοοῦσε ἄραγε;Α)

Τούς κομμουνιστάςΒ)

Τούς παλαιοεθνικιστέςΓ)

Τούς παπάδεςΔ)

Τούς πολιτικούς τσάτσους τῆς Δύσης3) Στίς 4 Ἀπριλίου 1919 τό θωρηκτό Ἀβέρωφ εἰσέρχεται θριαμβευτικά στό λιμάνι τῆς Σμύρνης καί στήν προκυμαία τό ὑποδέχονται 50.000 Ἕλληνες. Τόν προηγούμενο χρόνο εἶχε ὑψώσει τήν ἑλληνική σημαία…

Α)

Στήν ΚωνσταντινούποληΒ)

Στήν ὈδησσόΓ)

Στή ΣιγκαπούρηΔ)

Στό Οὐλάν Μπατόρ4) Στίς 6 Ἀπριλίου 885 πεθαίνει στά 70 του ὁ Ἅγιος Μεθόδιος, μοναχός ἀπό τή Θεσσαλονίκη, πού μαζί μέ τόν ἀδελφό του Κύριλλο ἐκχριστιάνισαν τούς Σλά-βους καί δημιούργησαν τό ἀλφάβητό τους. Πρίν τήν ἱεραποστολή ἦταν διοι-κητής τῆς Θεσσαλίας καί μοναχός στόν Ὄλυμπο, ἐνῶ ὅταν πέθανε ἦταν …..

Α)

Ἐπίσκοπος ΘεσσαλονίκηςΒ)

Ἐπίσκοπος ΣλαβομακεδονίαςΓ)

Ἐπίσκοπος ΜοραβίαςΔ)

Ἐπίσκοπος ὀφσόρ5) Στίς 10 Ἀπριλίου 1826 οἱ «Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι» τοῦ Μεσολογγίου πραγμα-τοποιοῦν τήν ἡρωική ἔξοδο. Μεταξύ ἐκείνων πού ἔμειναν στήν μαρτυρική πόλη, ὁ […………..] ἀνατινάζει τήν μπα-ρουταποθήκη.

Α)

Κωνσταντῖνος ΓιαμπουδάκηςΒ)

Μοναχός ΣαμουήλΓ)

Χρῆστος ΚαψάληςΔ)

Ριχάρδος Σωμερίτης6) Στίς 12 Ἀπριλίου 1204 οἱ λατίνοι καταλαμβάνουν καί διαγουμίζουν τήν Κωνσταντινούπολη, καθιστώ-ντας την ἀνίκανη νά ἀντισταθεῖ πιά στά τουρκικά στίφη. Μιά Ἅλωση πού ποτέ δέν ἀναδείχτηκε στήν Ἑλλάδα, μήν τυχόν καί ἀντιληφθεῖ ὁ Ἕλληνας τόν διμέτωπο ἀγώνα πού διεξάγει χίλια χρόνια τώρα γιά τήν ἐπιβίωσή του. Ὀκτώ αἰ-ῶνες ἀργότερα, ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος ὁ Β’ ἐξέφρασε τή λύπη του γιά τά αἴσχη τῶν Σταυροφόρων, οἱ ὁποῖοι «ἐστράφησαν ἐναντίον τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν», ὅπως ἀνέφερε τό 2001 σέ ἐπιστολή του πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Τί σημαίνει ἡ ἀπολογία τοῦ Πάπα στήν ἑλλαδική Ἐκκλησία;

Α)

Ὅτι ἀποδέχεται τήν ἑλληνικότητα τῆς μεσαιωνικῆς μας ΑὐτοκρατορίαςΒ)

Ὅτι δέν διαβάζει ΧομπσμπάουμΓ)

Ὅτι εἶναι σύμμαχος τοῦ ἑλληνικοῦ ἐθνικισμοῦΔ)

Ὅτι μπερδεύτηκε ὁ γεροξεκούτηςΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ:

1Γ, 2Δ, 3Α, 4Γ, 5Γ, 6Α

ΕΦΗΜ. ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ 1/4/10

 

Ἡ Θράκη κατά τήν Ἐθνεγερσία

εφημερ. Αντιφωνητής 1/4/10

(…) Ἡ Θράκη, ἡ ἱστορική Θράκη, ἡ ὁποία καταλαμβάνει τήν Ἀνατολική, τή Δυτική καί τή Βόρεια Θράκη ἤ ἄλλως Ἀνατολική Ρωμυλία, ἦταν χῶρος ὅπου ἐπί δεκάδες αἰῶνες ἀνθοῦσαν καί συμπορεύονταν ρωμιοσύνη καί ὀρθοδοξία. Ἀκόμα καί ὑπό τουρκική κατοχή, ἡ παιδεία, τό ἐμπόριο, οἱ συντεχνίες, οἱ ἀδελφότητες τῶν Ἑλλήνων τῆς Θράκης, δέν εἶχαν ὅμοιό τους στόν ἀπανταχοῦ Ἑλληνισμό. Ὅμως, ἡ μορφολογία τοῦ ἐδάφους της, οἱ ἀπέραντες πεδιάδες της, ἡ ἔλλειψη μεγάλων ὀρεινῶν ὄγκων, τήν ἔκαναν εὔκολα προσβάσιμη στά ἐχθρικά στρατεύματα. Ἡ γειτνίασή της μέ τήν Κωνσταντινούπολη πού ἄλλοτε τῆς ἦταν εὐλογία, ἐπί τουρκοκρατίας ἦταν πηγή προβλημάτων. Στή Θράκη διατηροῦσαν οἱ κατακτητές μεγάλο ὄγκο ἑτοιμοπόλεμου στρατοῦ γιά πολιτικούς καί στρατιωτικούς λόγους. Τό ἔδαφός της βρισκόταν ὑπό τή διαρκή ἐπιτήρηση τοῦ ἑκάστοτε σουλτάνου. Κατά συνέπεια, ὁποιαδήποτε προσπάθεια ἀντίστασης στόν Τοῦρκο κατακτητή ἦταν καταδικασμένη ἐκ τῶν προτέρων. Αὐτοί ἦταν καί οἱ βασικότεροι λόγοι γιά τούς ὁποίους, τουλάχιστον στήν Ἀνατολική Θράκη, δέν ἀναπτύχθηκε κλεφτουριά σέ μεγάλη έκταση, μέ κάποιες ὅμως λαμπρές ἐξαιρέσεις , μία ἀπό τίς ὁποῖες ἀφορᾶ τή γενέτειρά μας Τυρολόη Ἀνατολικῆς Θράκης καί παρουσιάζουμε παρακάτω.

Κωστῆς Ἰγνάτογλου ἤ Τσανταλῆς

Ἡ κωμόπολη Τσαντώ, ἡ γνωστή στούς παλαιότερους ὡς Τζιντώ, τῆς ἐπαρχίας Σηλυβρίας-Τυρολόης Ἀνατολικῆς Θράκης, εἶναι ἡ γενέτειρα καί τροφός τοῦ μετέπειτα ὁπλαρχηγοῦ τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, τοῦ Καπετάν Κωστῆ Ἰγνάτογλου τοῦ Τσάνταλη ἤ Τσανταλῆ.

Ὁ Κωστῆς γεννήθηκε στήν κωμόπολη Τσαντώ γύρω στά 1821 ἀπό φτωχή ἀγροτική οἰκογένεια. Λίγα γράμματα ἔμαθε στό σχολεῖο καί ὕστερα, πολύ νέος βγῆκε στή βιοπάλη. Ἀπό μικρός ἐργαζόταν ὁδηγώντας κάρα. Κάποτε, ἔφηβος, χρειάστηκε νά πεταλώσει τό ἄλογο τοῦ κάρου του. Τήν ὥρα λοιπόν πού ὁ πεταλωτής ἐργαζόταν πάνω στό ζῶο τοῦ Κωστῆ, ἔρχεται κάποιος Τοῦρκος, «ὁ ὁποῖος τόν ἠνάγκασε μέ ὕβρεις βαρείας νά σηκώσῃ τόν ἵππον τοῦ γκιαβούρη, καί νά πεταλώσῃ τόν ἰδικόν του» . Ἡ καρδιά ὅμως τοῦ Κωστῆ ἦταν ἤδη «φουσκωμένη» ἀπό τούς πολλούς ἐξευτελισμούς καί τίς ταπεινώσεις πού ἔβλεπε καθημερινά νά γίνονται εἰς βάρος τῶν Ρωμιῶν ἀπό τούς Τούρκους εἰσβολεῖς. Ἀκολούθησε μεταξύ τους πάλη κατά τήν ὁποία ὁ Κωστῆς σκότωσε τόν Τοῦρκο. Μετά ἀπό αὐτό τό περιστατικό, ὁ Κωστῆς φεύγει μέ κατεύθυνση βορειοανατολική, ὅπου βρίσκει καταφύγιο στά ὄρη τῆς Στράντζας (Μικρός Αἶμος), κοντά στή Μαύρη Θάλασσα. Ἐκεῖ συγκροτεῖ ἔνοπλη ὁμάδα Θρακῶν ἀγωνιστῶν καί ξεκινᾶ λυσσώδη ἀγῶνα κατά τῶν Τούρκων.

Τό ἔνοπλο σῶμα τοῦ Κωστῆ Ἰγνάτογλου καταδίωκε συστηματικά Τουρκαλβανούς μεγαλογαιοκτήμονες καί ἀξιωματούχους πού αὐθαιρετοῦσαν εἰς βάρος τῶν φτωχῶν Χριστιανῶν ἀλλά καί Μουσουλμάνων σέ πόλεις καί χωριά τῆς Θράκης. Γιά τήν ἄμυνά τους, οἱ ἀγᾶδες διέθεταν εἰδικά ἔνοπλα σώματα ἀσφαλείας. Πολλά ἦταν τά τουρκικά ἀποσπάσματα τά ὁποῖα ἀποστέλλονταν πρός καταδίωξη τοῦ ἐνόπλου σώματος τοῦ Κωστῆ Ἰγνάτογλου. Ἀπό τά στρατιωτικά αὐτά ἀποσπάσματα, ἄλλα ἀποδεκατίζονταν, ἄλλα τρέπονταν σέ φυγή, ἐνῶ πολλά δέν προωθοῦνταν κἄν πρός συνάντησή τους μέ τό ἔνοπλο σῶμα τοῦ Ἰγνάτογλου. Ἡ σκοπευτική δεινότητα τοῦ Κωστῆ ἔμεινε παροιμιώδης. Οἱ Τοῦρκοι τόν ἀποκαλοῦσαν «Κιουτσιούκ Μοσκόβ», διότι ἔδινε τήν ἐντύπωση Ρώσσου πολεμικοῦ ἀρχηγοῦ, ἐνῶ οἱ Ἕλληνες τόν ὀνόμαζαν «Βοϊβόδα» γιά τήν ἀνδρεία του καί τήν προστασία πού παρεῖχε στόν χειμαζόμενο Ἑλληνισμό τῆς θρακικῆς Μαύρης Θάλασσας.

Ὁ Κωστῆς Ἰγνάτογλου ἔδρασε ἐπί περίπου μία δεκαετία, χωρίς ποτέ νά προβεῖ σέ ληστεῖες καί ἁρπαγές περιουσιῶν, πρᾶγμα πού μαρτυρεῖ τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἤθους του. Λίγο μετά τή λήξη τοῦ Κριμαϊκοῦ Πολέμου, συνελήφθη μέ προδοσία ἀπό τούς Τούρκους. Τόν ὁδήγησαν στή γενέτειρά του Τσαντώ, στήν πλατεία τῆς ὁποίας τόν ἀπαγχόνισαν. Ὁ θρακικός Ἑλληνισμός τόσο τόν ἀγάπησε καί τόν θρήνησε ὥστε «τόν ἔκανε τραγούδι». Μία ἀπό τίς ὡραιότερες παραλλαγές εἶναι ἡ παρακάτω:

Πότε νἀρθῇ ἡ ἄνοιξη, νἀρθῇ τό καλοκαῖρι, Κωστῆ μου

Κωστῆ μου Τσάνταλη.

Νά πρασινίσουν τά βουνά, νά λουλουδίσῃ ὁ κάμπος.

Δόσμε, νενέ μ’ τό χέρι σου, πατέρα τήν εὐχή σου,

καί πές ποὺ δέν μέ γέννησες, καί δέν εἶμαι παιδί σου,

Νά βγάλω τά ποδήματα, νά ποδηθῶ τσαρούχια

Νά πάρω δίπλα τά βουνά καί δίπλα τά Μπαλκάνια

Νά βγάλω κλέφτικα σφυριά, νά μαζωχτοῦν οἱ κλέφτες,

Νά στήσω τό σπαθάκι μου, ποῖος θά τό πηδήσῃ

κεῖνον θά βάλουν βόϊβοδα, κεῖνον θά βάλουν πρῶτο.

Κι’ ἡ μάνα του τόν ἔλεγε καί τόν παρακαλοῦσε:

Κωστῆ ν’ ἀλλάξῃς ὄνομα, Κώστα νά μή σέ λένε,

θά λάβῃς Τούρκου μαχαιριά καί τούρκικο μαρτίνι.

Καί τόν Κωστῆ τόν πιάσανε, πᾶνε νά τόν κρεμάσουν.

Χίλιοι τόν πᾶν ἀπό μπροστά καί τρεῖς χιλιάδες πίσω

Καί ὁ Κωστῆς πηγαίν’ μπροστά, σά μῆλο μαραμένο.

Κι’ ἡ μάνα του τούς ἔλεγε καί τούς παρακαλοῦσε.

Σ’ ὅλες τίς πόλεις τρέξετε, σ’ ὅλους τούς κασαμπᾶδες

μά στ’ Αὐδημιοῦ τόν κασαμπᾶ ἐκεῖ νά μήν τόν πᾶτε:

γιατ’ εἶναι ἡ Ἀγάπη του, γιατ’ εἶναι ἡ Καλή του.

Καί κεῖνοι τόν περάσανε κάτ’ ἀπ’ τά παραθύρια

Κι’ ἐκείνη τόν μιλοῦσε ………………………

―

Ἐσύ ̉σουν τό γιαλδίζι μου, ἐσύ εἶσαι τό γιαλδίζι μ̉̉μήδ’ ἀπό χίλιους πιάνουσαν μηδ’ ἀπό δυό χιλιάδες

καί τώρα πῶς καί πιάσθηκες μέ δυό μέ τρεῖς νομάτους;

―

καί ἦρθαν καί μέ πιάσανε μέ δυό μέ τρεῖς νομάτους.

Μουστάκι μου μπουρμά μπουρμά, φρύδια μου γαϊτανένια

πῶς θά δεχτῆτε τό σκοινί,

Γιά διές σκοινί πά λιγδωθῇ, κλῶνος πού θά ραγίσῃ

ὡς τοῦ Κωστῆ μου τό κλωνί στή μαύρη γῆς θἀγγίξῃ.

Παράλληλα μέ τήν ὁμάδα τοῦ Κωστῆ Ἰγνάτογλου, καί εἰδικά στήν περιοχή τῆς Τσαντῶς – Σηλυβρίας – Τυρολόης, ἔδρασε καί ἡ ἔνοπλη ὁμάδα τοῦ Παπάζογλου. Ἀλλά καί ἄλλες ἔνοπλες ὁμάδες δροῦσαν στήν Ἀνατολική Θράκη. Ἀπό τίς περιοχές τοῦ Διδυμοτείχου ὡς τήν Ἀδριανούπολη δροῦσαν οἱ ὁμάδες τοῦ Καπετάν Καράμπελα καί ἀργότερα τῶν ὁπλαρχηγῶν Βαγγέλη Ματσιάνη καί Λάζου ἐνῶ στά ὄρη τῶν Γανοχώρων οἱ ἔνοπλες ὁμάδες τοῦ Καπετάν Στεφανῆ.

Ἀνάθεμα τά μάτια μου, πού μέ ἀποκοιμίσαν̉̉πα στῆς ὀξειᾶς τόν κλῶνο;Γεωργία Χριστοδούλου-Τερζῆ

πτ. Γαλ. Γλ. & Φιλ., ΑΠΘ

Ὄχι στίς ντομάτες τῆς General Motors!

Πατάτες BASF καί καλαμπόκι Monsanto; Ναί, εἶπε ἡ Εὐρωπαϊκή Ἐπιτροπή καί ἔσπασε μία ἀντίσταση 12 χρόνων στά γενετικῶς τροποποιημένα τρόφιμα. Παρά τή συντριπτική ἀρνηση τῶν Εὐρωπαίων γιά τά τρόφιμα αὐτά, τό διευθυντήριο τῶν Βρυξελλῶν κάνει τή βρώμικη δουλειά τῶν πολυεθνικῶν. Ἐμεῖς πού ὑποτίθεται ὅτι διαφωνοῦμε θά κάνουμε κάτι; Εἶναι γνωστό ὅτι 1.000.000 ὑπογραφές πολιτῶν τῆς Ε.Ε. μποροῦν νά ἀλλάξουν τό τοπίο. Ἄς ὑπογράψουμε λοιπόν τήν διαφωνία μας στήν ἠλεκτρονική διεύθυνσηh􀄴p://www.avaaz.org/en/eu_health_and_biodiversity/?vl καθώς καί εἰδικά ὡς Ἕλληνες ἔχουμε ἄμεσο ζωτικό συμφέρον στήν βιολογική γεωργία πού εἶναι ἡ μοναδική διέξοδος τοῦ ἀγροτικοῦ μας τομέα. Εἶναι δυνατόν νά δεχθοῦμε μία ἀντίθετη πορεία τῶν γεωργικῶν πραγμάτων (καί μάλιστα ἐπί «πράσινης» κυβερνήσεως); Νά συνταχθοῦμε λοιπόν μέ ὅσους ζητοῦν ἀναστολή τῆς κυκλοφορίας τῶν γενετικά μεταλλαγμένων ὀργανισμῶν μέχρι νά διακριβωθοῦν οἱ μακροπρόθεσμες ἐπιπτώσεις τους στήν δημόσια ὑγεία καί στό περιβάλλον.

Αντιφωνητής 1/4/10

ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ

δημοσιεύτηκε στην εφημ. Αντιφωνητής (1/4/10)

Γιά τήν γενναία Τουρκάλα δημοσιογράφο τῆς «Ταράφ», Ἀισέ Χούρ, ἔχουμε ξαναγράψει. Εἶναι ἀπείρως προτιμότερο νά διαβάζει κανείς τήν δική της ἀρθρογραφία της, παρά τούς περισσότερους σαβουρογράφους τῆς Ἀθήνας. Στίς 14/3 λοιπόν, ἡ Ἀισέ δημοσίευσε ἕνα ἐκτενές ἄρθρο, ἱστορικοῦ καί πολιτικοῦ χαρακτήρα, μέ τίτλο «Ἡ ἀνεπίσημη ἱστορία τοῦ Πόντου». Ἐκεῖ βρήκαμε σημαντικές πληροφορίες καί ἐκτιμήσεις γιά πρόσωπα καί πράγματα καί τήν πλήρη μετάφραση τήν ἀνεβάσαμε στήν ἱστοσελίδα μας (www.antifonitis.gr). Ἐδῶ σημειώνουμε μόνο ὅτι κάνει ἀναφορές στήν ἱστορική παρουσία τῶν Ἑλλήνων στόν Πόντο, μιλάει γιά τά βάσανά τους (π.χ. ἀμελέ ταμπουρού, πορεῖες θανάτου…), βρίσκει καλά λόγια γιά τόν ἡγέτη τῶν Ποντίων ἀνταρτῶν Βασίλη Ἀνθόπουλο, δέν κρύβει τήν ἐγκληματική δραστηριότητα τοῦ Τοπάλ Ὀσμάν, μνημονεύει τίς συγκαταβατικές προσπάθειες τοῦ Χρύσανθου Τραπεζοῦντος, κτλ. Καί καταλήγει: «

Εἶναι φανερὸ πὼς οἱ Ρωμιοὶ τοῦ Πόντου πλήρωσαν πικρὸ τίμημα, καθὼς ἔπεσαν θύματα ὀνειροπόλων ἡγετῶν ποὺ παρασύρθηκαν ἀπὸ τὴν ἐθνικιστικὴ ἰδεολογία, ὑποτίμησαν τὴν δύναμη τῶν ἀντιπάλων, παραφούσκωσαν τὴν δική τους δύναμη καὶ τὴν διεθνὴ στήριξη καὶ ἀπέτυχαν συνεχῶς νὰ ὀργανώσουν τὴν κοινότητά τους. Ὅμως τὸ ὅτι ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ποὺ μὲ ἐπικεφαλῆς τοὺς Τούρκους προεστοὺς τῆς Μπάφρας καὶ τοῦ Ἐρζεροὺμ ὑπῆρχαν πολλὲς αὐτόνομες δομές, ποὺ ἡ κεμαλικὴ κίνηση ἦταν ἕνα κίνημα γιὰ δημιουργία ἔθνους – κράτους ἀπὸ μία διαλυμένη αὐτοκρατορία, δὲν ἀποτελεῖ παράδοξο νὰ θέλουν καὶ οἱ Ρωμιοὶ νὰ δημιουργήσουν τὸ δικό τους ἔθνος-κράτος. Δὲν εἶμαι σίγουρη πὼς τὰ μέλη τοῦ Σουηδικοῦ Κοινοβουλίου ξέρουν αὐτὴν τὴν πολύπλοκη ἱστορία, ἀλλὰ γίνεται ἀντιληπτὸ πὼς οἱ μέθοδοι ποὺ ἐφάρμοσε ὁ Τοπὰλ Ὀσμὰν καὶ οἱ ἀντάρτες του γιὰ νὰ καταπνίξουν τὸν Ποντιακὸ ἐθνικισμό, ἐμπίπτουν στὸν ὁρισμὸ τῆς Συνθήκης τῶν Γενοκτονιῶν τοῦ 1948».

ΓΙΟΡΤΗ ΑΓΑΠΗΣ: 25η ΜΑΡΤΙΟΥ – ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ

Δεν γνωρίζω καν τον κ.Βουλευτή,

Επικροτώ όμως το κείμενο του και παρακαλώ να δεχθεί τα συγχαρητήρια μου. Να λοιπόν που «υπάρχουν και βουλευτές στας Αθήνας» [το Αθήνας μεταφορικά , λόγω της έδρας της Βουλής] και πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί με το ίδιο πνεύμα , ανεξάρτητα σε ποιο κόμμα βρίσκονται. Γι αυτό Φίλες και Φίλοι σας το στέλνω. 

Δ.Αλευρομαγειρος

Πριν λίγες μέρες έπιασα συζήτηση με μία παρέα παιδιών. Σχολιαρόπαιδα από αυτά που επισκέπτονται με το δάσκαλό τους το Κοινοβούλιο για εκπαιδευτική εκδρομή. Τους ρώτησα τι γιορτάζουμε στις 25 Μαρτίου και αφού άκουσα τα γνωστά για τον Ευαγγελισμό και την Επανάσταση, ένα κοριτσάκι όλο συστολή, μου είπε κάτι τελείως αναπάντεχο: «Την αγάπη. Στις 25 Μαρτίου γιορτάζουμε την αγάπη. Την αγάπη για την ελευθερία, την αγάπη για την πατρίδα».
Κάπου το άκουσε ή βγήκε από την ψυχή του; Ποιος ξέρει; Το παιδί με την απάντηση του είπε μία μεγάλη αλήθεια. Ο Ελληνισμός δεν είναι μισαλλόδοξος, δεν εκδικείται, δεν μισεί. Οι Έλληνες στις εθνικές εορτές δεν γιορτάζουμε τη συντριβή του αντιπάλου. Γιορτάζουμε την αγάπη μας για την πατρίδα, για την ελευθερία, αγάπη που μας ώθησε να πούμε τα «όχι» και τα «πρέπει» μας και να αντιπαλέψουμε αυτοκρατορίες. Οι εθνικές εορτές αποτελούν συνήθεια και μέσα στη συνήθεια υπάρχει ο κίνδυνος να χαθούν οι αλήθειες, τα πραγματικά νοήματα. Ας ξαναδούμε ορισμένα από αυτά.
Εθνική εορτή σημαίνει παρέλαση. Η παρέλαση είναι μία μορφή διαδήλωσης. Ιεροτελεστική, θεσμοποιημένη, ρυθμική αλλά πάντως διαδήλωση. Η παρέλαση ως διαδήλωση είναι μία δήλωση. Το να θέλει κάποιος να καταργήσει τις παρελάσεις είναι εξίσου αποτρόπαια αντιδημοκρατικό με το να θέλει να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις. Με την παρέλαση η πολιτεία και οι πολίτες όλοι μαζί δια-δηλώνουν την προσήλωσή τους στα ιδανικά, στην πατρίδα, στην ελευθερία. Δια-δηλώνουν την ευγνωμοσύνη τους για όσους από τις προηγούμενες γενιές θυσιάστηκαν για να τους κληροδοτήσουν μία ανεξάρτητη και δημοκρατική πατρίδα. Δια-δηλώνουν την πρόθεσή τους και αυτοί με τη σειρά τους να κάνουν ότι χρειαστεί, αν χρειαστεί, για να παραδώσουν στην επόμενη γενιά μία εξίσου ελεύθερη πατρίδα. ‘Η όπως το έλεγαν οι αρχαίοι: «την πατρίδα ουκ ελλάττω παραδώσω».
Βασική διαφορά ανάμεσα στην παρέλαση και τις άλλες διαδηλώσεις είναι ότι, ενώ οι διαδηλώσεις συνήθως εκφράζουν μεμονωμένες ομάδες και ειδικά συμφέροντα, η παρέλαση ενώνει, δημιουργεί συλλογικότητα, αποτελεί μία δήλωση ενότητας όλης της κοινωνίας. Αλήθεια, όταν ένα κράτος καταργεί τις παρελάσεις τι είδους δήλωση κάνει; Τι μήνυμα περνάει στους πολίτες και στην κοινωνία;
Εθνική εορτή σημαίνει ήρωες. Οι μεγάλοι ήρωες του ’21 που με τα πολεμικά τους κατορθώματα ελευθέρωσαν την Ελλάδα. Πέρα, όμως, από τους μεγάλους αυτούς ήρωες υπήρχε και ο ηρωισμός της καθημερινότητας. Η οθωμανική αυτοκρατορία είχε δύο βασικές ομάδες: αφεντικά και ραγιάδες, μουσουλμάνους και χριστιανούς. Για να περάσεις από τη μία ομάδα στην άλλη αρκούσε μία δήλωση, να γίνεις μουσουλμάνος και να πάψεις να πληρώνεις κεφαλικό φόρο, να πάψεις να φοβάσαι το παιδομάζωμα, να πάψεις να περπατάς στο δρόμο σκυφτός και φοβισμένος, αλλά κυρίαρχος και με το κεφάλι ψηλά. Και, όμως, για εκατοντάδες χρόνια, άτομα που ζούσαν σε τούτη εδώ τη γη, που είχαν τα ίδια ονόματα και ανέπνεαν τον ίδιο αέρα και αγνάντευαν την ίδια θάλασσα με εμάς, υπέφεραν, έσφιγγαν τα δόντια, αλλά δεν την έκαναν. Είναι η εκκλησία μας που κράτησε τη ρωμιοσύνη και διατήρησε εντός του Ελληνισμού αυτούς που έφτιαξαν το Ελληνικό κράτος. Όποιος έφυγε από την ορθοδοξία, όποιος εξισλαμίστηκε, χάθηκε, τούρκεψε. Σήμερα οι απόγονοί του μας κοιτούν από τα υψίπεδα της Ανατολίας, αγνοώντας πως κάποτε ήταν κι αυτοί Έλληνες.

Εθνική εορτή σημαίνει εχθρός. Σήμερα η χώρα υφίσταται απειλές και έχει αντιπάλους. Όμως ο μεγάλος, ο πραγματικός εχθρός, ο πιο ύπουλος εχθρός είναι ο εσωτερικός εχθρός. Αυτός που έχουμε ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί μέσα μας. Ο Μπρέχτ έλεγε ότι κάθε Γερμανός πρέπει να σκοτώσει τον Ναζί που κρύβει μέσα του πριν μεγαλώσει και τον σκοτώσει αυτός. Αυτή τη συμβουλή που κάποιοι σύγχρονοι Γερμανοί βουλευτές και δημοσιογράφοι μάλλον δεν ακολούθησαν, πρέπει να την ακολουθήσουμε εμείς. Να πολεμήσουμε τον κακό μας εαυτό: την οκνηρία, την ευθυνοφοβία, τον «ωχαδερφισμό», το «για όλα φταίνε οι άλλοι», το σύνδρομο του «τζαμπατζή», τη «ρέκλα» και τη «λούφα» και όλα τα άλλα αμαρτήματα της νεοελληνικής συνθήκης που μας καταδυναστεύουν. Σήμερα πρέπει να επιδείξουμε τον ηρωισμό της καθημερινότητας και να δώσουμε τον αγώνα μας ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί.
Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε, πρέπει να αγαπήσουμε με δύναμη όχι μόνο την Ελευθερία και την Πατρίδα μας, αλλά και αυτό που γεννήθηκε από τον αγώνα για μία ελεύθερη πατρίδα: το κράτος μας. Την πολιτεία μας που παρόλα τα προβλήματα και τα ελαττώματά της έχει ένα μεγάλο προτέρημα: είναι δικιά μας. Δεν υπάρχει πολίτης χωρίς πολιτεία. Δεν υπάρχει δημοκρατία και δικαιώματα χωρίς πολιτεία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από τον άνθρωπο χωρίς κράτος, και αν δεν με πιστεύετε ρωτήστε τους Κούρδους. Οι εθνικές εορτές πρέπει να μας θυμίζουν αυτό που στην καθημερινότητα της μεμψιμοιρίας, της διεκδίκησης και του «συνδικαλιστικού πατριωτισμού» τείνουμε να ξεχνούμε: πόσο σημαντική είναι η κρατική μας οντότητα, πόσο δύσκολα δημιουργήθηκε και πόσο αγώνα χρειάζεται για να παραμείνει αλώβητη. Και ότι την πατρίδα πρέπει να την αγαπάμε και να την υπερασπιζόμαστε όχι μόνο στον πόλεμο, αλλά κάθε ημέρα.
Σήμερα, που τα πράγματα είναι τόσο άσχημα και τόσο δύσκολα, πρέπει να βάλουμε το χέρι στην καρδιά, να ατενίσουμε το παρελθόν και να διδαχθούμε. Να ακούσουμε αυτό που οι ήρωές μας, που η ιστορία μας, μας σιγοψιθυρίζει στο αυτί. Και να πάρουμε το μεγάλο μάθημα, το μεγαλύτερο μάθημα από όλα: Η ήττα δεν είναι απόρροια των αντικειμενικών συνθηκών, είναι πρωτίστως κατάσταση της ψυχής. Αν στην ψυχή σου έχεις αποδεχτεί την ήττα, τότε όσα μέσα, όση δύναμη και αν διαθέτεις, είσαι έτοιμος να συντριβείς. Αν δεν έχεις παραδεχτεί την ήττα στην ψυχή σου, τότε ακόμα και αν χάσεις δεν ηττάσαι. Αντλείς δύναμη από μέσα σου, ξανασηκώνεσαι, παλεύεις, ανατρέπεις τις καταστάσεις.
Θέλω να κλείσω ξαναγυρίζοντας στα παιδιά, στα παιδιά μας. Τους αφιερώνω αυτό το κείμενο ως αντίδωρο για την αλήθεια που μας προσφέρουν, για την ελπίδα που μας δίνουν, για το ότι κάνουν τη ζωή μας και τον αγώνα μας να έχει νόημα.

Σπύρος  Γαληνός, Βουλευτής ν. Λέσβου, Νέα Δημοκρατία

s.galinos@parliament.gr

ΓΙΟΡΤΗ ΑΓΑΠΗΣ: 25η ΜΑΡΤΙΟΥ – ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ «ο Νικόλαος Ζορμπάς» – Ανακοίνωση

 ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ 

                         «Ο Νικόλαος Ζορμπάς»

 

 

 

 

 

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ- ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

 

Ι. Στη δύσκολη αυτή φάση που βρίσκεται η χώρα μας έχει αρχίσει η δρομολόγηση «επίλυσης» των ανοιχτών εθνικών μας θεμάτων, ιδιαίτερα εκείνων που έχουν καταστεί αντικείμενο διεκδίκησης, δηλαδή του βουλιμικού επεκτατισμού της Τουρκίας (Αιγαίο, Κύπρος, Θράκη), καθώς και του Μακεδονικού (Σκοπιανού). Η διαδικασία «επίλυσης» αυτών των θεμάτων γίνεται κάτω από τους χειρότερους οιωνούς και τις δυσμενέστερες για μας συνθήκες. Η πρόσφατη επίσκεψη του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών κ.Δρούτσα στην Άγκυρα και η επίσκεψη τον ερχόμενο Μάη του κ.Ερντογάν στην Αθήνα είναι γεγονότα που σηματοδοτούν προσυμφωνημένες  εξελίξεις.

Οι δεδομένες υπερφίαλες και παράνομες βλέψεις της Τουρκίας εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων, τις οποίες ούτε κρύβει ούτε αναιρεί, δε μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Οι όροι τους οποίους υπαγορεύει το πνεύμα ηγεμονισμού από το οποίο διακατέχεται η Τουρκία και το οποίο έχει αναβαθμίσει σε νέο-οθωμανική ιδεολογία ο υπουργός Εξωτερικών, κ.Νταβούτογλου, καθιστούν στην παρούσα συγκυρία τις συνομιλίες ετεροβαρείς, δηλαδή συνομιλίες  μεταξύ επικυρίαρχου και υποτελούς.

Εξάλλου, η έλλειψη, όπως φαίνεται, στη δική μας πλευρά εθνικού συντονισμού και εθνικής ταύτισης πάνω σε μια σαφή και σταθερή επεξεργασμένη γραμμή, στη βάση του αδιαπραγμάτευτου της εθνικής μας κυριαρχίας, δε συμβάλλει στη δημιουργία εκείνου του ψυχολογικού κλίματος που είναι απαραίτητο  να αντιρροπήσει και να αποκρούσει τις παράνομες, παράλογες και ταυτόχρονα επιθετικές βλέψεις ενός κακόπιστου και προκατειλημμένου διεκδικητή. Και όταν λέμε σταθερή και σαφή εθνική γραμμή, εννοούμε την ανυποχώρητη θέση στα κυριαρχικά μας δεδομένα, χωρίς καμία απόκλιση, παρέκκλιση ή παραίτηση από αυτά. Μόνο θέμα προς συζήτηση  είναι εκείνο το οποίο αφορά στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και το οποίο ανάγεται στους κανόνες του δικαίου της θάλασσας και στην αρμοδιότητα του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.

 

*

 

Είναι, νομίζουμε, η ώρα της εγκατάλειψης της  υποχωρητικότητας, μια υποχωρητικότητα η οποία δεν κάνει τίποτε άλλο από το να διεγείρει τους σιελογόνους αδένες του καρχαρία και να ενισχύει την αρπακτική βουλιμία του. Οι συνεχείς υποχωρήσεις μας ( Ίμια, Μαδρίτη, Ελσίνκι κλπ), επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό.

Μας είναι επίσης αδιανόητο, ασύλληπτο και ακατανόητο ότι οι συνομιλίες μπορούν να γίνουν στη βάση εκχώρησης κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο. Το σημειώνουμε αυτό γιατί η σύσταση συμβουλίου ανωτάτου επιπέδου (High Level Cooperation Council) στο οποίο θα συμπροεδρεύουν οι δύο Πρωθυπουργοί και θα συμμετέχουν δέκα υπουργοί από κάθε πλευρά το οποίο πρότεινε ο Ερντογάν και αποδέχτηκε η Ελλάδα σε συνδυασμό με τα πέντε νέα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης  είναι φανερό ότι ιχνογραφούν συγκυριαρχία και συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. Στην ουσία συντελείται αναίμακτος ακρωτηριασμός της εθνικής μας ακεραιότητας. Η εθνική κυριαρχία είναι ενιαία και αδιαίρετη και δε μπορεί να διολισθαίνει σε συγκεκαλυμμένες μορφές επιμέρους συγκυριαρχίας συγκεκριμένου εθνικού χώρου. Να αποτελούν, άραγε, όλα αυτά την απαρχή υλοποίησης της παλαιάς ιδέας σκοτεινών εγκεφάλων για τη δημιουργία τουρκοελληνικής ομοσπονδίας; Αλλά καμιά κυβέρνηση δεν έχει εξουσιοδοτήσει ο ελληνικός λαός να απεργάζεται κάτι τέτοιο αλλά και καμιά αντιπολίτευση να σιωπά!!

                                                  

*

 

Απέναντι στην εμπράκτως εκδηλούμενη επεκτατική πολιτική της Τουρκίας οφείλεται από μέρους της Ελλάδας αποφασιστική απάντηση με αλλαγή στρατηγικής με πρώτο βήμα την αναθεώρηση της άνευ όρων στήριξης της γείτονος στην ενταξιακή της προοπτική.

Η αλλαγή της εθνικής μας στρατηγικής σε ό,τι αφορά τις σχέσεις μας με τη γείτονα υπαγορεύεται και από το γεγονός ότι και εκείνη εδώ και αρκετό καιρό  αθόρυβα αναπροσαρμόζει την εθνική της στρατηγική. Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ο στόχος της προς πλήρη ένταξη στην Ε.Ε. παίρνει τα χαρακτηριστικά ματαιοδοξίας, έχει επιλέξει το ρόλο περιφερειακής υπερδύναμης με όρους δορυφορικής επιρροής στον γεωπολιτικό της περίγυρο.

Δεν επέλεξε τυχαία ο κ. Ερντογάν το Σεράγεβο της Βοσνίας (ακραιφνή μουσουλμανικό χώρο στα Βαλκάνια) για να κατηγορήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι επιδιώκει να γίνει μια κλειστή χριστιανική λέσχη. Έστελνε από εκεί μήνυμα προς πολλούς αποδέκτες ότι υπάρχει και ο δρόμος μιας παράπλευρης ισλαμικής λέσχης στην οποία η Τουρκία θέλει να ηγεμονεύσει. Και αυτό φαίνεται να είναι στην προοπτική της και  το οποίο εντάσσεται στο πλαίσιο του νέο-οθωμανισμού. Ενόψει όλων αυτών: απαιτείται μαζί με την ανασύνταξη των εθνικών μας δυνάμεων, μαζί με την ενεργοποίηση των δυνάμεων του Ελληνισμού μαζί με  την ενίσχυση της εθνικής αυτοπεποίθησης και την αναπτέρωση του πατριωτικού φρονήματος του Λαού μας, η επαναχάραξη μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής με όλες εκείνες τις δυνάμεις των οποίων  η ταύτιση των συμφερόντων τους επιβάλλει συνεργασία και συμπόρευση για την απόκρουση των κυοφορούμενων απειλητικών νέων συσχετισμών δυνάμεων που διαμορφώνει η νέα στρατηγική της Τουρκίας στον ευρύτερο γεωπολιτικό περίγυρο. Προκύπτει, επομένως, ανάγκη  δημιουργίας νέων ισορροπιών.

Δυστυχώς όμως, η περιφερειακή νέα τάξη πραγμάτων η οποία κυοφορείται δεν αφυπνίζει τις ηγέτιδες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες αντί να ενδυναμώνουν την ισχύ της με πνεύμα αλληλεγγύης  και να προσαρμόζουν την στρατηγική της στις επερχόμενες εξελίξεις,  υποκύπτουν στην παλαιά νόσο  δηλαδή τον εθνικισμό στο όνομα του οποίου απεργάζονται την διάλυσή της.

 

*

 

ΙΙ. Σε ανάλογης κρισιμότητας φάση βρίσκεται και η πορεία της Κύπρου. Μέσα από τις γνωστές διαπραγματεύσεις επιδιώκεται «λύση» de yure δουλείας για τον Κυπριακό Ελληνισμό, η οποία θα προκύψει μέσα από την αυτοδιάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μια τέτοια λύση πρέπει να αποτραπεί.

 

*

 

ΙΙΙ. Σε ό,τι αφορά στο ζήτημα των Σκοπίων είναι φανερό ότι η αποκλείνουσα πορεία από τη γνωστή θέση του Συμβουλίου των Αρχηγών οδηγεί σε επιζήμια για τα Εθνικά συμφέροντα λύση, η οποία ναρκοθετεί το μέλλον της Ελληνικής Μακεδονίας.

 

*

 

ΙV. Εν όψει όλων αυτών, με τις διαφαινόμενες δηλαδή αρνητικές εξελίξεις στα εθνικά μας συμφέροντα, λύσεις αντίθετες με τη λαϊκή βούληση, ο Πολιτικός και Κοινωνικός Σύνδεσμος « ο Νικόλαος Ζορμπάς» εναποθέτει την Εθνική Ευθύνη μόνο στον Ελληνικό λαό και στην Εθνική του Ευαισθησία και τον

 

ΚΑΛΕΙ

Σε συνεχή επαγρύπνηση, ιδιαίτερα δε τους πληθυσμούς του Αιγαίου, της Κύπρου, της Μακεδονίας και Θράκης  και τον απανταχού Ελληνισμό σε κινητοποίηση, ώστε με την αποφαστικότητά του, να ακυρώσει κάθε επιζήμια για την Εθνική ακεραιότητα και ανεξαρτησία λύση.

 

 

 Αθήνα 14.4.2010

 

 

 

Για το Σύνδεσμο

 

Ο Πρόεδρος

 

 

 

 

Παναγιώτης Κρητικός

 

 

 

 

 

Γραφείο: Αθήνα, Αμυκλών 19. Παράρτημα Πειραιά, πλ. Δαβάκη 14, Νίκαια 18454 τηλ. 210 6726600,2103838490 Fax: 210 8137486, κιν: 6937051808 email: pkritikos14@yahoo.gr, .synzorbas@gmail.com

Πρόσκληση απο τον Οργανισμό για την Διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας

Η ανάγκη για ανάπτυξη της κοινωνικής οικονομίας

 

του Κώστα Γεώρμα (Ρήξη, Φύλλο 62

Η κρίση καθιστά απαραίτητη την αναζήτηση νέων κοινωνικών μοντέλων

 

 

Το κομματικό σύστημα καρτέλ

Η κρίση ανατρέπει τον μέχρι σήμερα τρόπο λειτουργίας των ελίτ. Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα εμπίπτει στην ανάλυση του κομματικού συστήματος καρτέλ1. Τα χαρακτηριστικά αυτού του συστήματος είναι, κατά πρώτον, η απόλυτη διασύνδεση του κόμματος με το κράτος. Το κράτος δεν αποτελεί πλέον συλλογικό εκφραστή της κοινωνίας και καθίσταται εργαλείο της αναπαραγωγής του κομματικού συστήματος καρτέλ. Έτσι, το σύστημα φρόντισε να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση των κομμάτων μέσα από τις κρατικές επιχορηγήσεις, ενώ διαδεδομένη ήταν η χρήση των δημόσιων κονδυλίων για την υπόγεια χρηματοδότηση τόσο προσωπικά των πολιτικών, όσο και του κομματικού μηχανισμού (βλέπε αγορά του Αιώνα, Ζίμενς κ.λπ.).
Κατά δεύτερον, το σύστημα, από τη στιγμή που αναλάβει την εξουσία, προχωρεί στις αναγκαίες παρεμβάσεις για να διαιωνίσει τη θέση του, αποδυναμώνοντας τη σύνδεσή του με την κοινωνία. Τα κόμματα παύουν να αποτελούν κοινωνικούς φορείς και καθίστανται οργανισμοί οι οποίοι επιδιώκουν ίδια συμφέροντα.
Η καρτελοποίηση των κομμάτων και του κομματικού συστήματος συνδέεται επίσης με το φαινόμενο της όλο και μεγαλύτερης ομοιότητας μεταξύ των κομματικών προγραμμάτων2.
Μια από τις παθογένειες της λειτουργίας του κομματικού συστήματος καρτέλ είναι και το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Δηλαδή το γεγονός ότι εισάγουμε πολύ περισσότερα από ό,τι εξάγουμε. Η συστηματική υπονόμευση της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας γίνεται για τον απλούστατο λόγο ότι οι πολιτικές ελίτ δεν επιθυμούν έναν δυναμικό ιδιωτικό τομέα, διότι η δημιουργία ενός τέτοιου τομέα δημιουργεί έναν πολιτικά ανεξέλεγκτο παράγοντα. Επιπλέον, όσον αφορά στις εξαγωγές, η ανάγκη του κυρίου Σημίτη να διατηρήσει την πολιτική ηγεμονία, οδήγησε στην πολιτική της σκληρής δραχμής, η οποία μακροπρόθεσμα, και σε συνάφεια και με άλλους παράγοντες υπονόμευσε τις εξαγωγικές δυνατότητες της χώρας.
Οι ίδιες λογικές επικρατούν και στον χειρισμό των κοινοτικών κονδυλίων. Όπως τονίζει ο Βεργόπουλος, στην Ελλάδα οι ευρωπαϊκοί πόροι δεν τονώνουν ούτε την επένδυση, ούτε την κατανάλωση, αλλά διοχετεύονται κατ’ ευθείαν στην αποταμίευση κάποιων υψηλών εισοδημάτων3.

The party is over
Αυτό που επιτείνει στο έπακρο την κρίση είναι τα δύο μεγάλα ελλείμματα. Το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, που έχει να κάνει με τη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα και το δημοσιονομικό έλλειμμα. Και τα δύο ωστόσο συνδυάζονται για να επιφέρουν τη δομική κρίση της μικρομεσαίας δημοκρατίας.
Τα δημόσια ελλείμματα και το χρέος είναι βεβαίως υψηλά και σε άλλες χώρες του κόσμου. Σε αντίθεση όμως με την Ελλάδα εκεί χρηματοδοτούνται κυρίως από εγχώριους αποταμιευτικούς πόρους. Στην Ελλάδα η ακαθάριστη εθνική αποταμίευση, δημόσια και ιδιωτική, μόλις ξεπερνούσε το 7% του ΑΕΠ το 2008 και το 5% το 2009. Η υστέρηση της εθνικής αποταμίευσης οφείλεται κατά κύριο λόγο στα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα, αλλά και στην ταχεία αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης τα τελευταία χρόνια4.
Μια άλλη ανατροπή προέρχεται από την αύξηση των επιτοκίων δανεισμού (spreads), που πιστοποιεί ότι η συμμετοχή στο κοινό νόμισμα δεν αποτελεί (πλέον) ικανή συνθήκη για την εξασφάλιση χαμηλού κόστους χρηματοδότησης των χρεών. Ο κ. Παπανδρέου, μην έχοντας αντιληφθεί αυτή την πραγματικότητα, εξακολουθεί να αποδύεται σε έναν φρενήρη ταξιδιωτικό μαραθώνιο με στόχο την επαναφορά στην…σημιτική εποχή, γι’ αυτό άλλωστε και οι αναφορές στο έτερο γεγονός που σήμανε την απόλυτη κατάρρευση της ελληνικής παραγωγικής δομής: την διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Όχι τυχαία, ήταν μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες που ο πραγματικός ρυθμός επενδύσεων παρουσίασε πτωτική τάση.
Ο δανεισμός με υψηλά επιτόκια περιορίζει τον πολιτικό χρόνο που διαθέτει η κυβέρνηση για να συνεχίσει αυτά που έκαναν οι κυβερνήσεις ως σήμερα: να δανείζονται, χρεώνοντας το έθνος και υπονομεύοντας το μέλλον των επόμενων γενεών.

Σε αναζήτηση νέων οικονομικών μοντέλων: ο ρόλος της κοινωνικής οικονομίας
Η κρίση αγγίζει το σύνολο του πολιτικού κατεστημένου (βλέπε τον εγκωμιασμό του κυρίου Σημίτη από τον κ. Καρατζαφέρη). Την ίδια ώρα που γιγαντώνεται η ανεργία, που η μία μετά την άλλη οι μεταποιητικές επιχειρήσεις κλείνουν, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι πουθενά δεν αρθρώνεται μια, προσπάθεια έστω, εναλλακτικής πρότασης διεξόδου από την κρίση.
Σήμερα πρέπει να δοκιμαστούν νέες μορφές οικονομικής δραστηριότητας. Σήμερα, «η πλήρης χρεοκοπία του μεταπολεμικού μοντέλου ανάπτυξης επιτάσσει την ανάγκη μιας ριζικής επαναπροσέγγισης της ανάπτυξης με κατεύθυνση την υποστήριξη και την αναγέννηση των τοπικών κοινοτήτων. [Επίσης] τη δημιουργία μικρών και προσαρμοσμένων παραγωγικών μονάδων με ένα σύστημα συμμετοχικής διακυβέρνησης»5.
Σε αυτό το πρόταγμα, ο ρόλος της κοινωνικής οικονομίας είναι πολύπλευρος, γιατί αυτή μπορεί να συνεισφέρει σε μια πολυδιάστατη αναπτυξιακή στρατηγική6. Η κοινωνική οικονομία επιβοηθά στην δραστηριοποίηση σε νέες και καινοτόμες δραστηριότητες που αφορούν το περιβάλλον, τις κοινωνικές υπηρεσίες, την αναβάθμιση των πόλεων, την ανάπτυξη των περιφερειών. Προσφέρει τη δυνατότητα για μια πιο εξισωτική ανάπτυξη, αυξάνει το κοινωνικό κεφάλαιο σε τοπικό επίπεδο, ενώ ενισχύει και την επιχειρηματικότητα, τόσο μέσω των άμεσων δράσεών της όσο και μέσω της αναβάθμισης των δεξιοτήτων και των εισοδημάτων του τοπικού πληθυσμού. Πάνω απ’ όλα, η κοινωνική οικονομία αποτελεί ένα βασικό στοιχείο στην καλλιέργεια της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Μέσα στο πλαίσιο της παρούσας κρίσης οι κοινωνικές επιχειρήσεις μπορούν να αποτελέσουν μια υλοποιήσιμη πρόταση γιατί διαθέτουν υψηλά επίπεδα αυτοχρηματοδότησης, λόγω του ότι προσφέρουν στην αγορά προϊόντα ή υπηρεσίες, απολαμβάνουν μεγάλης υποστήριξης από την τοπική κοινωνία ως μη κερδοσκοπικοί φορείς και λόγω του ότι ο κύριος σκοπός της λειτουργίας τους είναι το κοινό καλό. Ακριβώς λόγω του τελευταίου χαρακτηριστικού τους προσελκύουν μια σειρά πόρους όπως οι δωρεές και η εθελοντική εργασία7.
Επιπλέον, η αλληλέγγυα οικονομία «δίνει βάρος στην αλληλέγγυα φύση των δραστηριοτήτων της (εναλλακτικό –ισοδίκαιο/ηθικό– εμπόριο, συστήματα τοπικών ανταλλαγών-LETS/SEL, αλληλέγγυα χρηματοδότηση-αποταμίευση, ενσωμάτωση μέσω οικονομικών δραστηριοτήτων)»8.
Ένας άλλος τομέας συνεισφοράς της κοινωνικής οικονομίας είναι η επαναλειτουργία προβληματικών επιχειρήσεων από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Σε μια αντίστοιχη περίπτωση, στην Αργεντινή, οι εργαζόμενοι επέλεξαν το δρόμο της μετατροπής των επιχειρήσεων σε κοινωνικές επιχειρήσεις. Το πρόβλημα ήταν το ίδιο: το εργοστάσιο ήταν κατειλημμένο και οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν τους μισθούς τους. Όταν δεν εύρισκαν λύση, οι εργαζόμενοι περνούσαν στο στάδιο της διαβούλευσης και από εκεί ξεκίνησαν αγώνες για τη νομική διεκδίκηση της περιουσίας του εργοστασίου. Τέλος, με τη βοήθεια και άλλων, έθεταν και πάλι σε λειτουργία το εργοστάσιο, αναπτύσσοντας και μια σειρά από νέα προϊόντα9.
Αξίζει να επισημανθεί εδώ ότι η διαδικασία δεν ήταν εύκολη και απαιτούσε θυσίες. Ο κύριος στόχος των εργαζομένων ήταν η επιβίωση της εταιρείας και η διατήρηση των θέσεων εργασίας. Τα εμπόδια είχαν να κάνουν με την εχθρότητα των συνδικάτων, τις νομικές επιπλοκές για την ιδιοκτησία του εργοστασίου, την σύναψη δανείων και την επαναλειτουργία των μηχανημάτων. Στο επίπεδο της λειτουργίας, η οριζόντια δομή λήψης αποφάσεων απαιτούσε μεγαλύτερη αφοσίωση από τους εργαζόμενους, το οποίο όμως είχε και τις θετικές πλευρές, όπως την πιο εξισωτική μισθοδοσία, μολονότι αρχικά οι μισθοί έτειναν να είναι χαμηλότεροι. Παρ’ όλα τα προβλήματα, οι «ανακτημένες επιχειρήσεις», όπως ονομάζονται στην Αργεντινή, φτάνουν τις 170 με 12.000 εργαζόμενους10.
Το όραμα για μια εθνική οικονομία του μέλλοντος σημαίνει μια Ελλάδα με μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή, μια Ελλάδα με ενισχυμένη τη διάσταση της αλληλεγγύης. Μόνον έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε μια ανάπτυξη που να στοχεύει σε δυναμικές περιφέρειες, στην ανάπτυξη νέων ιδεών, νέων επιχειρηματικών βιώσιμων τομέων, με μια οικονομία λιγότερο εξαρτημένη από τις εισαγωγές, με μια οικονομία και κοινωνία πιο παραγωγικές. Σε μια τέτοια προοπτική η κοινωνική οικονομία είναι ένα απαραίτητο και αποτελεσματικό εργαλείο.

 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Katz Richard S. & Peter Mair, «Changing Models of Party Organization and Party Democracy», Party Politics 1, no. 1, (1995) σελ. 5-18.
2. Riccardo Pelizzo, Cartel Parties and Cartel Party Systems. The Rise of Irresponsible Party Government, VDM Verlag Dr Muller, 2008, σελ. 4.
3. Κώστας Β. Βεργόπουλος, Η αρπαγή του πλούτου. Χρήμα, εξουσία, διαπλοκή στην Ελλάδα, Εκδόσεις Λιβάνη, 2005, σελ. 87-88
4. Τα περισσότερα στοιχεία έχουν αντληθεί από το κείμενο Τάσος Αναστασάτος, «Προς Ένα Νέο Ελληνικό Αναπτυξιακό Πρότυπο: Επενδύσεις και Εξωστρέφεια», Eurobank Research Οικονομία & Αγορές, Τόμος ΙV, Τεύχος 7, Νοέμβριος 2009.
5. Νίκος Ντάσιος, Ρήξη, Φύλλο 26, 2008.
6. Xavier Greffe, «The Role of social Economy in Local Development», στο Antonella Noya and Emma Clarence, The Social Economy. Building Inclusive Economies, OECD, 2007.
7. Βλέπε και Κωνσταντίνος Δ. Γεώρμας, «Η οικονομική κρίση και η κοινωνική οικονομία», Το Ποντίκι, Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009.
8. Τάκης Νικολόπουλος και Δημήτρης Καπογιάνης, «Νέες μορφές κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας», Αυγή, 18/10/2009.
9. Jose Luis Coraggio and Maria Sol Arroyo, «A path to the social economy in Argentina: worker takeovers of bankrupt companies», στο Ash Amin (ed.) The Social economy. International perspectives on economic solidarity, Zed books, 2009.
10.  Mario M. Roitter & Alejandra Vivas, «Argentina», στο Janelle A. Kerlin (ed.), Social enterprises. A global comparison,  Univeristy Press, 2009.

Το Τουρκικό Προξενείο ως εγγυητής της ασφάλειας και της ανάπτυξης της Θράκης!

   Πώς η Πρωτοβουλία μας υπονομεύει την…ειρήνη και το οικονομικό μέλλον της Θράκης, για τα οποία αντιθέτως αγωνίζεται ανιδιοτελώς ο Τούρκος πρόξενος!

   Το νέο νευρωσικό παραλήρημα του σουρεαλιστή κωμωδιογράφου Τζεγκίζ Ομέρ!

    Για την προκλητική τουρκοφυλλάδα της Ξάνθης «Μιλλέτ» και για τον ερίτιμο αρθρογράφο της Τζεγκίζ Ομέρ, σας έχουμε πει ήδη αρκετά και (να είστε σίγουροι ότι) θα σας πούμε ακόμη περισσότερα στο εγγύς μέλλον. Πρόκειται για τον ίδιο συγγραφικό κολοσσό, που εκτός από την συνεχή επίδειξη λατρείας (με το…αζημίωτο;) προς τη…Μητέρα Πατρίδα του, εκτός από τις ύβρεις και τις απειλές προς όσους (χριστιανούς ή μουσουλμάνους) αντιδρούν απέναντι στην άκρως φασιστική και υπονομευτική δράση του Προξενείου Κομοτηνής και των φανατικών τουρκοφρόνων οργάνων του (μεταξύ των οποίων άλλωστε ο ίδιος κατέχει περίοπτη θέση), διαπρέπει και σε  άλλους τομείς, όπως η ιστορική επιστήμη (θυμηθείτε όσα σας πληροφορήσαμε ότι έγραψε προ ολίγου καιρού για την προέλευση των σημερινών Ελλήνων), αλλά και το ευθυμογράφημα (επί της ευκαιρίας, αναδιφήστε και πάλι σ’ εκείνες τις απερινοήτου κρετινισμού γελοιότητες περί του ανωτέρου πολιτισμού που διέδωσε σ’ όλον τον κόσμο το μέγα τουρκικό έθνος)!

    Αυτή τη φορά ο εν λόγω πολυτάλαντος ημέτερος…συνέλλην έπιασε στο στόμα του (ή μάλλον στην πένα του) εμάς και την Πρωτοβουλία μας. Το έπραξε με αφορμή την εκδήλωσή μας στην Καβάλα (17/3/2010), προφανέστατα εξαγριωμένος όχι μόνο από την επιτυχία της, αλλά και από το δημοσιογραφικό «κλίμα» που άφησε πίσω της (και το οποίο ουσιαστικά «εκμαίευσε» μια βδομάδα αργότερα την περίφημη δήλωση του Πάγκαλου). Και πώς ακριβώς μάς έπιασε στην πένα του ο αξιότιμος Τζεγκίζ Ομέρ; Θαυμάστε! Ως εχθρούς της ειρήνης και ως προβοκάτορες, που θέλουν το κακό της Θράκης και υπονομεύουν το οικονομικό της μέλλον! Ένα μέλλον για το οποίο αντιθέτως αγωνίζεται ο…ανιδιοτελής Τούρκος πρόξενος, που δρα περίπου ως εθνικός μας ευεργέτης (σε συνεργασία και με τους…αγαθούς Τούρκους επιχειρηματίες που θέλουν να έρθουν στη Θράκη, τείνοντας… «χείρα βοηθείας» για την ενίσχυση της οικονομίας μας)! Μας καλεί μάλιστα (σ.σ. εμάς τους προβοκάτορες) να ξεκουμπιστούμε από την περιοχή, ώστε να την αφήσουμε να αναπτυχθεί και να ζήσει ειρηνικά!

    Πώς είπατε; Όχι, δεν σας κάνουμε καθόλου πλάκα! Τόσο…ακραία αίσθηση του χιούμορ (ευτυχώς ή δυστυχώς) δεν την έχουμε αποκτήσει (ακόμη)! Και για του λόγου μας το αληθές, απολαύστε αμέσως όλο το σχετικό απίστευτο ανθυπο-παραλήρημα του ξεσαλωμένου τουρκοεθνικόφρονα κωμικού (όπως το μετέφρασε από τη «Μιλλέτ» της 1/4/2010, ο συνεργάτης μας Μ.Κ.):

 

    «Με βάση την είδηση της εφημερίδας ¨Αδέσμευτη¨…η Κίνηση Πολιτών για το κλείσιμο του Τουρκικού Προξενείου στην Κομοτηνή οργάνωσε στις 17-3-2010 μια εκδήλωση στην Καβάλα…

    Ενώ αυτοί οι άνθρωποι χτυπιούνται για να κλείσει το Προξενείο της Τουρκικής Δημοκρατίας στην Κομοτηνή, ο Πρόξενος αυτού του Προξενείου ¨χτυπιέται¨ για την οικονομική διασφάλιση της Δυτικής Θράκης και γενικά της Ελλάδας…

    Τις προηγούμενες μέρες επισκέφτηκαν την Κομοτηνή εκπρόσωποι του Εμπορικού Επιμελητηρίου Κωνσταντινούπολης – ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Δημοσιεύτηκαν στον τύπο ειδήσεις σχετικά με το θέμα. Γράφτηκε πως επισκέφτηκαν τα τοπικά επιμελητήρια και τη βιομηχανική περιοχή και πως υπήρξαν συναντήσεις με στόχο την εξέλιξη της  οικονομικής συνεργασίας. Τα ελληνικά εμπορικά επιμελητήρια εξέφρασαν την ικανοποίηση τους για αυτές τις εξελίξεις, καθώς και την επιθυμία τους για τη συνέχιση τους.

    Σε μια περίοδο όπου η Ελλάδα βρίσκεται σε μια μεγάλη οικονομική κρίση, που οι βιομηχανίες φεύγουν από την περιοχή μας και αυξάνεται η ανεργία, έρχονται οι Τούρκοι επιχειρηματίες να προσφέρουν ευκαιρίες και να τείνουν χείρα βοηθείας. Αυτό και για την οικονομία της Ελλάδας, αλλά και για την ανάπτυξη και εξομάλυνση των διμερών σχέσεων είναι μια μεγάλη ευκαιρία. Όλοι οι καλόβουλοι άνθρωποι συμφωνούν σε αυτό….

    Πίσω λοιπόν από τις ωραίες αυτές εξελίξεις βρίσκονται οι προσπάθειες  του Πρόξενου της Τουρκικής Δημοκρατίας στην Κομοτηνή. Αρχιτέκτονας αυτού του ωραίου σχεδίου είναι ο αξιότιμος κύριος Μουσταφά Σάρνιτς. Αυτός που κάποιοι τον αναφέρουν σαν εχθρό, επιθυμεί οι διμερείς σχέσεις να αναπτυχθούνε χάρη στο εμπόριο και να διευρυνθούνε  και σε άλλα επίπεδα, ώστε η περιοχή μας να γίνει περιοχή ειρήνης.

    Έλα όμως που κάποιοι δεν το θέλουν αυτό. Κάποιοι θέλουν να κλείσει το Προξενείο που προσπαθεί για ειρήνη, και για αυτό κάνουν εκστρατεία σε όλη την Ελλάδα.

    Αυτοί οι εχθροί της ειρήνης, αντί να υποστηρίζουν την ανάπτυξη των καλών σχέσεων, συνεχίζουν τις κάθε είδους προκλητικές διαμαρτυρίες, στοχεύοντας στο να βάλουν σε κρίση τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και μάλιστα στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Κατηγορούνε το Προξενείο πως προσπαθεί με την ανάμιξη του στα εσωτερικά  και με όχημα την Μειονότητα να άρει την κυριαρχία της Ελλάδας στη Δ. Θράκη. Με βάση αυτή τη δικαιολογία ζητούνε να φύγει το Προξενείο από τη Δ. Θράκη.

    Ναι, είναι πολύ σωστό, κάποιοι πρέπει να φύγουν από τη Δυτική Θράκη. Είναι αυτοί που δεν θέλουνε την ανάπτυξη της περιοχής μας, που προσπαθούνε δυναμιτίζοντας την ειρήνη στην περιοχή μας να ανοίξουν το χάσμα ανάμεσα στις δύο χώρες, αυτοί που δεν θέλουν την απομάκρυνση από τη Δ. Θράκη μόνο του Προξενείου, αλλά και αυτών που αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι, να φύγει η νοοτροπία που δεν θέλει την τουρκική μειονότητα.

   Η μόνη επιθυμία των ψύχραιμων πολιτών τουρκικής και ελληνικής καταγωγής είναι αυτοί οι εχθροί της ειρήνης και τελάληδες καταστροφής είτε να μας αφήσουν ήσυχους, είτε να ξεκουμπιστούνε να φύγουν από την περιοχή μας. 

    Τι να πούμε άλλο, ελπίζουμε πλέον να κυριαρχήσει στην πολιτική ο κοινός νους των ψύχραιμων Ελλήνων, ώστε και η χώρα μας να σωθεί από την οικονομική κρίση αλλά και να εξασφαλιστεί ένα μόνιμο περιβάλλον ειρήνης μέσω της ομαλοποίησης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

    Μέσα οι ειρηνιστές, έξω οι προβοκάτορες»!

    Δεν περιμένετε, φαντάζομαι, κάποιο άλλο σχόλιο από μας, έτσι δεν είναι; Και πολύ καλά βεβαίως κάνετε, γιατί απλούστατα δεν έχουμε…λόγια! Όσο κι αν εδώ και χρόνια πάσχουμε πλέον ουσιαστικά από…βαθύτατο μιθριδατισμό (υπό την έννοια ότι τίποτε πια δεν μας προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση απ’ όσα βλέπουμε γύρω μας, σε σχέση με την ασύδοτη δράση όλων αυτών των απίστευτων τουρκοπρακτόρων), αποδεικνύεται τελικά ότι η γελοιότητα, το θράσος και η χυδαιότητά τους μπορούν – για λίγα έστω δευτερόλεπτα – ακόμη και τώρα να μας αφήσουν άφωνους…

                                                                                                                                                                                                Ν.Δ.

Η ελεγχόμενη πτώχευση της χώρας δεν είναι μονόδρομος

του Δημήτρη Καζάκη ( 1/4/2010   Εφημερίδα «Ποντίκι»)

Η χώρα βαδίζει όπως έχει προκαθοριστεί από τις αγορές και τους κερδοσκόπους: από το κακό στο χειρότερο. Κάθε επιδείνωση της κατάστασης αποφέρει κέρδη δις ευρώ σε διεθνείς θεσμικούς και μη επενδυτές. Κι αυτό γιατί δεν έχουν επενδύσει στην μια και έξω χρεοκοπία της χώρας, αλλά στον αργό θάνατό της. Όσο περισσότερο κρατήσει η επιθανάτια αγωνία, τόσο περισσότερο κερδίζουν από τα αυξημένα spread-επιτόκια, από τις επισφάλειες των ελληνικών ομολόγων, από τα κάθε είδους παράγωγα χρέους, από τα πιθανά swap και τις συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι προκειμένου η χώρα να συνεχίσει να δανείζεται για να συνεχίσει απρόσκοπτα την εξυπηρέτηση των χρεών της. Το ιδεώδες για τις αγορές θα ήταν να συνεχιστεί στο διηνεκές αυτή η κατάσταση. Αυτό θέλουν να εγγυηθεί η κηδεμονία της χώρας από το ΕΕ και το ΔΝΤ. Επιζητούν δηλαδή μια ελεγχόμενη πτώχευση σαν αυτή που επέβαλε το ΔΝΤ στην Ουραγουάη το 2003, η οποία την μετέτρεψε σε μια από τις φτωχότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς να την γλυτώσει από το χρέος της.

 

 

Αυτός είναι ο μονόδρομος που υπηρετεί η κυβέρνηση. Είναι η χώρα υποχρεωμένη να τον ακολουθήσει; «Η πρώτη διαταγή των νόμων των είναι, να νομίζουν τους λόγους του τυράννου ως νόμους απαραβάτους», έγραφε για τα καθεστώτα της τυραννίας ο Ανώνυμος Έλληνας στην Ελληνική Νομαρχία.
Ωστόσο, μονόδρομοι δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και «νόμοι απαράβατοι». Ιδίως όταν η αναζήτηση μιας εναλλακτικής προοπτικής αποτελεί ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη χώρα και το λαό της.
 

Το πρώτο βήμα μιας διαφορετικής πολιτικής θα ήταν να ανατραπεί το καθεστώς κηδεμονίας από την ΕΕ και το ΔΝΤ, που έχει σαν βασικό στόχο τη διαιώνιση της υπερχρέωσης προς όφελος των διεθνών κερδοσκόπων και δανειστών. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα χώρας που να υποβλήθηκε σε καθεστώς κηδεμονίας για τα χρέη της και να βγήκε αλώβητη ή και ακέραια. Όποιος ενδιαφέρεται ας δει την ιστορία των χωρών της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, ιδίως της υποσαχάριας, όπου έδρασε για δεκαετίες το ΔΝΤ. Όπου επιβλήθηκε καθεστώς κηδεμονίας άφησε πίσω του ερείπια.
  

Δεύτερο, να προχωρήσει το ελληνικό κράτος σε άμεση παύση πληρωμών, ώστε να διασωθούν οι τεράστιοι πόροι που σήμερα πηγαίνουν σε πληρωμές δανείων. Η παύση πληρωμών δεν ισοδυναμεί με κήρυξη πτώχευσης, όπως κηρύττει σκόπιμα η επίσημη προπαγάνδα. Η πτώχευση μπορεί να σημάνει μια προσωρινή στάση πληρωμών, αλλά θέτει τη χώρα και το λαό της στη διάθεση και στο έλεος των δανειστών της. Πτώχευση σημαίνει ότι μια χώρα δεν μπορεί να πληρώσει τους δανειστές της σε ρευστό και επιτρέπει να πληρωθούν σε είδος, κατάσχοντας και δημεύοντας τα περιουσιακά της στοιχεία. Αντίθετα, μια χώρα προχωρά σε μονομερή παύση πληρωμών ακριβώς επειδή δεν θέλει να της επιβληθεί ή να αναγκαστεί από την αγορά να κηρύξει πτώχευση. Η μονομερής παύση πληρωμών θέτει σε πρώτη προτεραιότητα την ανάγκη να σταθεί η χώρα και ο λαός της στα πόδια τους, χωρίς τον φόρο αίματος στους δανειστές.
Για παράδειγμα στην περίπτωση της επίσημης πτώχευσης του ελληνικού κράτους το 1932 υπήρξε πράγματι προσωρινή παύση πληρωμών, αλλά η χώρα δεν γλύτωσε ούτε από τα χρέη της, ούτε από τους δανειστές της. Ακόμη και σήμερα συνεχίζει το ελληνικό κράτος να πληρώνει το διακυβερνητικό δάνειο με τις ΗΠΑ που συνάφθηκε το 1929! Κι ας έχει μεσολαβήσει επίσημο χρεωστάσιο της χώρας.
 

Στη διεθνή πρακτική έχουμε πολλές χώρες που κατά καιρούς αρνήθηκαν να πληρώσουν τους δανειστές τους, χωρίς να κηρύξουν πτώχευση. Μάλιστα στο διεθνές δίκαιο υπάρχει πρόβλεψη για την μονομερή άρνηση μιας χώρας να πληρώσει τα χρέη της, όταν συντρέχουν τρεις λόγοι:

(α) Ο δανεισμός έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο.

(β) Τα δάνεια δεν χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας.

(γ) Οι δανειστές γνώριζαν πολύ καλά ποιους δάνειζαν και για ποιο σκοπό. Στη βάση αυτής της ρήτρας του διεθνούς δικαίου, που αποκαλείται odious debt ή απεχθές χρέος, αρνήθηκαν πολλές από τις νεοαπελευθερωμένες χώρες να πληρώσουν τα χρέη της αποικιοκρατίας, των δικτατορικών και βασιλικών καθεστώτων που ανατράπηκαν, αλλά και των διεφθαρμένων κυβερνήσεων.

Τελευταίο παράδειγμα είναι το Εκουαδόρ, το οποίο τον Δεκέμβρη του 2008 ανακοίνωσε πλήρη παύση πληρωμών, χωρίς να κηρύξει πτώχευση. Ο πρόεδρος της χώρας Κορέα, αφού συγκρότησε μια διακομματική επιτροπή υπό τον γενικό εισαγγελέα της χώρας που εξέτασε το σύνολο των συμβάσεων δανεισμού της χώρας, ανακοίνωσε ότι το Εκουαδόρ δεν δεσμεύεται να πληρώσει ένα «ανήθικο και παράνομο» χρέος, που υπήρξε προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας σε βάρος του λαού του. Απευθύνθηκε επίσης στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η οποία στάθηκε στο πλευρό της χώρας, αναγνωρίζοντας το δικαίωμά της να μην πληρώσει χρέη που δημιούργησαν οι προηγούμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις και έτσι δεν κουνήθηκε φύλλο εναντίον του Εκουαδόρ. Και μιλάμε για μια χώρα με πληθυσμό περί τα 13,6 εκατ. κατοίκους και με ΑΕΠ (2008) λίγο πάνω από το 16% του αντίστοιχου ΑΕΠ της Ελλάδας!
Για να προχωρήσει μια χώρα σε μονομερή παύση πληρωμών απαιτείται πρώτα και κύρια πολιτική βούληση. Απαιτείται υπεύθυνη κυβέρνηση που να προτάσσει πάνω απ’ όλα το καλό της χώρας και του λαού της. Φανταστείτε μόνο μια κυβέρνηση που αντί να αναζητά την «αποκατάσταση της αξιοπιστίας στις αγορές», βγαίνει και ζητά την συμπαράσταση, την μαχητική στήριξη του λαού για να προχωρήσει σε μονομερή παύση πληρωμών, ώστε να μην επιβάλει τα μέτρα λιτότητας και ασφυξίας που απαιτούν οι δανειστές και τα όργανά τους.
Φυσικά μια τέτοια κυβέρνηση θα προχωρούσε αμέσως στη δημιουργία μιας διακομματικής επιτροπής σε ισότιμη βάση, έστω υπό τον πρόεδρο της δημοκρατίας, η οποία θα είχε απεριόριστη δυνατότητα διερεύνησης όλων των συμβάσεων δανεισμού τουλάχιστον από την μεταπολίτευση έως σήμερα. Υπάρχει έστω κι ένας που πιστεύει ότι οι συμβάσεις αυτές δεν κρύβουν ρεμούλες και ατασθαλίες άνευ προηγουμένου; Μόνο οι συμβάσεις swap που αποκαλύφτηκαν πρόσφατα με την Goldman Sachs και άλλες 15 τράπεζες αποτελούν σκάνδαλα πρώτου μεγέθους, που μπροστά τους ωχριά το σκάνδαλο Siemens. Ταυτόχρονα θα έφερνε στη Βουλή νόμο, ο οποίος θα καταργούσε με αναδρομική ισχύ κάθε ασυλία για όλα τα πολιτικά πρόσωπα που διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα με ποινή τη δήμευση της περιουσίας τους και φυλάκιση.

Όλα αυτά δεν θα ικανοποιούσαν μόνο το κοινό περί δικαίου αίσθημα, κάτι εντελώς απαραίτητο για μια πολιτική που θέλει να στηριχθεί στον ίδιο το λαό, αλλά θα στοιχειοθετούσαν και το έννομο δικαίωμα της χώρας έναντι της «διεθνούς κοινότητας» να μην πληρώσει τα χρέη που αποτελούν προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας.
Φυσικά η παύση πληρωμών είναι μόνο το πρώτο βήμα. Είναι ένα αμυντικό μέτρο για να διασωθούν οι τεράστιοι πόροι που πηγαίνουν στην αποπληρωμή των χρεών. Το πρόβλημα που προκύπτει αμέσως με την παύση πληρωμών είναι διπλό: Αφενός, τι πρέπει να γίνει για να θωρακιστεί η χώρα απέναντι τους εκβιασμούς και τις πιέσεις των αγορών, που είναι φυσικό να ενταθούν μπροστά στο ενδεχόμενο της παύσης πληρωμών. Αφετέρου, πώς πρέπει να αξιοποιηθούν οι πόροι που διεσώθησαν, αλλά και οι πόροι που διαθέτει συνολικά η ελληνική οικονομία και κοινωνία, έτσι ώστε να ορθοποδήσει η χώρα και ο λαός της και να μπει σε μια νέα τροχιά ορθολογικής ανάπτυξης προς όφελος των εργαζομένων και του τόπου.
Ως προς το πρώτο ζήτημα, η επίσημη προπαγάνδα ασκεί συστηματική τρομοκρατία, που πίσω της κρύβεται η απόλυτη ένδεια επιχειρημάτων. Επίσης, η διατεταγμένη δημοσιογραφία έχει φιμώσει κάθε άποψη που υποστηρίζει την παύση πληρωμών. Ενώ δυστυχώς και η επίσημη αριστερά δεν τολμά ούτε καν να θέσει το ζήτημα.
Η ελεγχόμενη «ενημέρωση» γνωρίζει πολύ καλά ότι οι πιέσεις και οι εκβιασμοί των αγορών μπορούν να πιάσουν μόνο όταν έχεις ένα πολιτικό σύστημα εντελώς σαθρό, υποτελές, διεφθαρμένο και επιρρεπές στο δοσιλογισμό. Όπου υπήρξαν κυβερνήσεις που τόλμησαν να υπερασπιστούν τις χώρες τους, ακόμη και σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες γι’ αυτές, οι αγορές και τα διεθνή όργανά τους ελάχιστα μπόρεσαν να κάνουν.

Για παράδειγμα η Αργεντινή, η οποία χρεωκόπησε επίσημα το 2001 μετά από μια δεκαετία κατά την οποία οι διεθνείς αγορές και τα όργανά τους την αποκαλούσαν «οικονομικό θαύμα». Αφού ανατράπηκε και εκδιώχθηκε κακήν κακώς ο πρόεδρος του «οικονομικού θαύματος» Κάρλος Μένεμ, ένα είδος δικού μας Σημίτη, ο οποίος οδήγησε τη χώρα στην υπερχρέωση και την καταστροφή, ήρθε ο Φερνάντο ντε λα Ρούα, κάτι σαν τον δικό μας Καραμανλή τζούνιορ, ο οποίος προσπάθησε να συνεχίσει την ίδια πολιτική. Έφτασε τη χώρα στο χείλος της χρεωκοπίας και ο λαός τον ανέτρεψε. Στη θέση του ήρθε ο κεντροαριστερός Εδουάρδο Ντουάμπλε, κάτι σαν τον δικό μας Γιώργο Παπανδρέου.
 Ο Ντουάμπλε, αφού κατήγγειλε την προηγούμενη διεφθαρμένη διακυβέρνηση και δήλωσε ότι κινδυνεύει η εθνική κυριαρχία της χώρας του από τους διεθνείς δανειστές και κερδοσκόπους, κατέληξε ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος εκτός από την υπαγωγή της χώρας του στην κηδεμονία του ΔΝΤ. Μέσα σε λίγους μήνες η ανεργία έφτασε στα ύψη (πάνω από το 25%), η πείνα και η φτώχεια θέριζε, ενώ ακόμη και το ποσοστό θνησιμότητας του πληθυσμού αυξήθηκε. Για όλα αυτά ο Ντουάμπλε ήξερε μόνο να λέει: «Δεν θα ήμουν ειλικρινής αν σας έλεγα ότι είμαι ευτυχής με τον τρόπο που το ΔΝΤ μας έχει μεταχειριστεί.». Πονούσε κι αυτός για τα βάσανα του λαού του, όπως πονά και ο Γιώργος Παπανδρέου.
 Ωστόσο, ο λαός της Αργεντινής δεν εκτίμησε καθόλου τα αισθήματά του και τον έριξε. Στην θέση του εκλέχτηκε ο Κιτσνέρ, ο οποίος το πρώτο πράγμα που έκανε, σεβόμενος τη θέληση του λαού και το συμφέρον της χώρας του, ήταν να ξαποστείλει το ΔΝΤ και τις θεραπείες του. Ακολούθησε πολιτική διαγραφής των χρεών της χώρας και προχώρησε σε εθνικοποιήσεις σημαντικών τομέων της οικονομίας προκειμένου να ξαναρχίσει η ανάπτυξη της χώρας. Οι αγορές τιμώρησαν την Αργεντινή βαθμολογώντας την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας με το χειρότερο βαθμό. Παρ’ όλα αυτά η Αργεντινή στάθηκε στα πόδια της με τη δύναμη του λαού της, παρά και ενάντια στο ΔΝΤ, τις αγορές και τις θεραπείες τους. Χρειάστηκε απλά ένας Κιτσνέρ να ενωθεί με το λαό και να προτάξει το συμφέρον της χώρας του, για να γλυτώσει η χώρα τα χειρότερα. Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι η Αργεντινή έχει λύσει τα προβλήματά της, ή ότι έχει ξεπεράσει ολοκληρωτικά τη χρεωκοπία της. Σημαίνουν απλά ότι η χρεωκοπημένη Αργεντινή και ο λαός της σήμερα είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από όλες τις άλλες χώρες που δέχτηκαν την κηδεμονία του ΔΝΤ, ενώ βρίσκεται σε καλύτερη θέση και από την Ελλάδα του «ισχυρού ευρώ».

 Τι θα γίνει όμως αν αντιδρώντας στην παύση πληρωμών φύγουν όλα τα κεφάλαια; Τι θα γίνει αν οι τράπεζες αρχίζουν να εκβιάζουν; Τι θα γίνει αν η ΕΚΤ προκειμένου να προστατεύσει τις τράπεζες που κατέχουν τα πακέτα των ελληνικών ομολόγων, αρχίσει να πιέζει μέσα από τον περιορισμό της ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας, μιας και είναι η μόνη που ελέγχει την ποσότητα έκδοσης του ευρώ; Τα ερωτήματα αυτά είναι απολύτως βάσιμα. Γι’ αυτό και η παύση πληρωμών δεν έχει ουσιαστικά κανένα πρακτικό νόημα, αν δεν συνοδευτεί με ένα πακέτο άμεσων μέτρων θωράκισης της οικονομίας και της χώρας από τυχόν εκβιασμούς και πιέσεις. Αυτά τα μέτρα πρέπει να είναι τα εξής:

 Πρώτο, η άμεση επιβολή ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίου ώστε να σταματήσει η φυγή του στο εξωτερικό. Αυτό μπορεί να γίνει π.χ. επιβάλλοντας έναν αποτρεπτικό φόρο της τάξης του 80-90% για κάθε ευρώ που πηγαίνει σε καταθέσεις, μετοχές, ομόλογα, παράγωγα, κλπ., του εξωτερικού. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα ιδιωτικά κεφάλαια που έχουν επωφεληθεί από το κοινό νόμισμα και την ελευθερία κίνησης και βρίσκονται ήδη στο εξωτερικό ανέρχονταν στα τέλη του 2009 σε πάνω από 160 δις ευρώ. Αυτό πρέπει έτσι ή αλλιώς να σταματήσει γιατί αποτελεί τρομακτική πληγή για την ελληνική οικονομία.

 Δεύτερο, η εθνικοποίηση των βασικών τραπεζών της χώρας, ώστε να χτυπηθεί αποφασιστικά το κύκλωμα χρηματοπιστωτικής αγυρτείας και τοκογλυφίας που πνίγει τη χώρα. Να λυτρωθούν νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις από την σαράφικη πρακτική των τραπεζών. Να διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος των χρεωγράφων που βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών με αποτέλεσμα να έχουν εκτινάξει την αξία του τραπεζικού ενεργητικού σε σχεδόν 2 φορές το ΑΕΠ της χώρας. 

 Τρίτο, η έξοδος της χώρας από το ευρώ και την ΟΝΕ. Κι αυτό γιατί το ευρώ είναι το μόνο αποτελεσματικό μέσο εκβιασμού και πίεσης της χώρας. Εκτός ευρώ όλες οι απειλές είναι μόνο λόγια. Κι όχι μόνο αυτό. Όσο η χώρα βρίσκεται μέσα στην ΟΝΕ είναι εκτεθειμένη στις επιδρομές της διεθνούς κερδοσκοπίας και λειτουργεί ως αναλώσιμο είδος για τα διευθυντήρια της Ευρωζώνης.
Φυσικά, η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη σήμερα, θα πυροδοτήσει τέτοια κρίση στο ίδιο το ευρώ, θα πυροδοτήσει τέτοιες λαϊκές αντιδράσεις εναντίον του και στις άλλες χώρες της ευρωζώνης, που είναι πολύ πιθανό να δούμε την έκλειψή του. Αυτό φοβούνται και τα διευθυντήρια της ευρωζώνης.

 Το μόνο που μπορεί να κάνουν οι αγορές απέναντι σε μια αποφασισμένη χώρα και έναν ακόμη πιο αποφασισμένο λαό, είναι να μηδενίσουν την πιστοληπτική του ικανότητα. Κι έτσι να μην μπορεί η χώρα να αντλήσει κεφάλαια από τις διεθνείς αγορές ομολόγων. Όμως αυτό δεν αποτελεί ουσιαστικό πρόβλημα. Κι αυτό γιατί η συμμετοχή των κρατικών ελλειμμάτων στο δημόσιο δανεισμό κινείται λίγο πάνω από το 3%. Αυτό σημαίνει ότι, αν απαλλαγεί η χώρα από την εξυπηρέτηση των δανείων, οι πραγματικές δανειακές ανάγκες, ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα, είναι ασήμαντες.
Θα πρέπει όμως και η παύση πληρωμών να συνοδευθεί από μια ριζικά διαφορετική αναπτυξιακή πορεία, η οποία δεν θα στηρίζεται σε κερδοσκόπους επενδυτές, σε κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και μονοπώλια, αλλά στις άμεσες ανάγκες και το εισόδημα του εργαζόμενου. Μόνο έτσι μπορεί να ορθοποδήσει η οικονομία, να ανασυγκροτηθεί σε παραγωγική βάση η εγχώρια αγορά και να οικοδομηθεί ένα ριζικά διαφορετικό κράτος από το σημερινό. Μόνο έτσι δεν θα χρειάζεται το δημόσιο να καταφύγει ξανά στη διεθνή κερδοσκοπία για δανεισμό.
Φυσικά τίποτε από όλα αυτά δεν έχει νόημα δίχως την κατάκτηση και την κατοχύρωση της δημοκρατίας στη χώρα. Κι αυτό σημαίνει την ανατροπή του υπάρχοντος διάτρητου και απόλυτα διεφθαρμένου συστήματος καλπονοθευτικής αναπαραγωγής ενός περιορισμένου και τυπικού κοινοβουλευτισμού που στηρίζει την απολυταρχία της εκάστοτε κυβέρνησης και των πατρώνων της.

 Σημαίνει δηλαδή την εγκαθίδρυση της αληθινής κυριαρχίας του λαού, της λαοκρατίας, με την κατοχύρωση και τον σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.

 

Μαθήματα απο την Αρμενία

του Μιχάλη Ιγναντίου

H υπόθεση της αρμενικής γενοκτονίας και ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται η κυβέρνηση της Αρμενίας και η Αρμενική Διασπορά έναντι της Τουρκίας, έπρεπε να διδάσκεται στις σχολές διπλωματίας της  Ελλάδας και της Κύπρου…  Θα υποστηρίξω τη θέση μου παρακάτω:

Ο Ταγίπ Ερντογάν παρουσιάζεται στα ταξίδια του στο εξωτερικό ως νέος αυτοκράτορας, ως ο ηγέτης μίας περιφερειακής δύναμης που δεν είναι αφού στηρίζεται σε πήλινα πόδια, ως ο ατρόμητος προστάτης των φτωχών Αράβων. Το τελευταίο διάστημα η περίπτωση Ερντογάν που εξελίσσεται σε προσωπική τραγωδία – και θα με θυμηθείτε – αντιμετωπίζεται με μειδιάματα και αυστηρή κριτική. Πρόκειται για έναν ηγέτη-φούσκα, που αργά ή γρήγορα θα σκάσει όχι επειδή θα τον αντιμετωπίσουν αποφασιστικά οι στρατοκράτες της Αγκυρας. Οι υποσχέσεις που έδωσε στους Τούρκους πολίτες αλλά και στους λαούς της περιοχής, είναι αδύνατον να υλοποιηθούν. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα του σημερινού πρωθυπουργού της Τουρκίας και της χώρας του Αττίλα, η οποία σύμφωνα με απόρρητες αναλύσεις είναι το μόνο κράτος που κινδυνεύει να απολέσει έδαφός του τα επόμενα 25 χρόνια. (Η αναφορά των αναλυτών γίνεται για το ενδεχόμενο αυτοδυναμίας της κουρδικής μειονότητας και στη συνέχεια δημιουργίας κράτους στη νοτιοανατολική Τουρκία).

Ευρισκόμενος πρόσφατα στο Λονδίνο ο κ. Ερντογάν απείλησε ότι θα διώξει από τη χώρα του 100 χιλιάδες Αρμένιους εργάτες. Ακουσε τα εξ αμάξης ιδιαίτερα από φιλικά μέσα ενημέρωσης όπως οι Times, αλλά δέχθηκε και ισχυρές διαμαρτυρίες από φιλικούς πολιτικούς που τον ρώτησαν πώς θα αντιμετώπιζε ο ίδιος παρόμοια απειλή για τους Τούρκους εργάτες που εργάζονται σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης. Ηταν μία αψυχολόγητη δήλωση από έναν ηγέτη που προφανώς του έχει πλημμυρίσει την σκέψη η άνευ προηγουμένου αλαζονεία που τον κυριαρχεί.

Η εμμονή του εναντίον του Ισραήλ, που προσωπικά δεν με χαλά καθόλου, είναι ένα άλλο θέμα που χρειάζεται ψυχιατρικές γνώσεις για να αναλυθεί. Μετά την εισβολή στην Κύπρο το Ισραήλ ήταν η χώρα που έθεσε τους μηχανισμούς του σε όλο τον κόσμο στην υπηρεσία της Τουρκίας. Το εβραϊκό λόμπι στην Αμερική πάλεψε με πάθος όλες τις ελληνικές και αρμενικές προσπάθειες εναντίον της Αγκυρας. Ακόμα και τώρα, όταν ο κ. Ερντογάν καθυβρίζει το Ισραήλ και την ηγεσία του, λίγοι Εβραιοαμερικανοί λομπίστες συνεχίζουν να στηρίζουν τη χώρα του ελπίζοντας ότι θα συνέλθει. Παρ’ όλα αυτά, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας εξαπολύει ύβρεις και τρομακτικούς χαρακτηρισμούς για το Ισραήλ, τη χώρα που τον βοήθησε να δικαιολογήσει το έγκλημα της εισβολής και της κατοχής. Από την περασμένη εβδομάδα παίζεται ένα πολιτικό παιγνίδι για γερά νεύρα μεταξύ της Αγκυρας, του Ερεβάν, της Ουάσιγκτον και του Αγίου Φραγκίσκου όπου ζουν χιλιάδες Αρμένιοι. Οι απειλές του Ερντογάν εναντίον των Αρμενίων εργαζομένων αφύπνισαν όχι μόνο τους συμπατριώτες τους αλλά και τις δυνάμεις που ενδιαφέρονται για την ειρήνη. Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα αποφάσισε να συναντηθεί στον Λευκό Οίκο με τον ηγέτη της Αρμενίας Σερζ Σαρκισιάν. Την ίδια στιγμή δεν καθορίστηκε συνάντηση με τον κ. Ερντογάν, ενώ εστάλη το μήνυμα ότι ο κ. Ομπάμα σκέφτεται από τώρα το περιεχόμενο του μηνύματός του για την 24η Απριλίου 2010, 95η επέτειο της αρμενικής γενοκτονίας. Αίφνης, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας έστειλε προσωπικό απεσταλμένο στο Ερεβάν και ζήτησε συνάντηση με τον κ. Σαρκισιάν στην Ουάσιγκτον όπου θα βρίσκονται και οι δύο από σήμερα και για ένα τριήμερο. Επίσης, πρότεινε στον Λευκό Οίκο τριμερή συνάντηση με τη συμμετοχή και του κ. Ομπάμα, ενώ είναι έτοιμος να στείλει τη συμφωνία με την Αρμενία στην Εθνοσυνέλευση. Η εμπειρία έδειξε ότι όταν ζορίζεται ο κ. Ερντογάν κάνει βήματα πίσω. Στην περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου κάνει μόνο βήματα μπροστά επειδή του το επιτρέπουν οι ηγεσίες των δύο χωρών… Πρόκειται για θλιβερή αλλά πέρα για πέρα αληθινή διαπίστωση…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ Ι: Και όμως συνέβη και αυτό… Διπλωμάτης ξένης πρεσβείας -όχι της αμερικανικής- έστειλε σημείωμα στο υπουργείο Εξωτερικών της πατρίδας του, στο οποίο ισχυριζόταν ότι ο κατοχικός ηγέτης Μεχμέτ Αλί Ταλάτ συνέχιζε να λαμβάνει επίδομα από το ΑΚΕΛ μέχρι τη νίκη του στην προηγούμενη εκλογική διαδικασία των κατεχομένων. Σύντροφοι απαιτείται ισχυρή διάψευση…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΙ: Είναι άκρως επικίνδυνη για την Ελλάδα η απόφαση να εισέλθει σε διαπραγματεύσεις με την Τουρκία. Η τραγική οικονομική κατάσταση έχει αποδυναμώσει και την εξωτερική πολιτική της χώρας. Με την ευκαιρία να τονίσουμε ότι το πακέτο των νέων «μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης» διαπραγματεύθηκαν οι Αμερικανοί με την Αθήνα και την Άγκυρα…

εφημερίδα Φιλελεύθερος 11/4/2010

Το μεγαλύτερο πρόβλημα

του Γιάννη Γ. Μαύρου

Ασφαλώς η δημοσιονομική κρίση είναι το οξύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα. Τα ελλείμματα, το χρέος και η επαπειλούμενη χρεωκοπία δεν είναι όμως παρά τα συμπτώματα ενός γενικότερου πολιτικού και οικονομικού αδιεξόδου στο οποίο ‘οδήγησαν’ τη χώρα οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης*.

Το αδιέξοδο αυτό χαρακτηρίζεται αφ’ ενός από την προϊούσα αποβιομηχάνιση και τον παραγωγικό μαρασμό και παρασιτισμό της οικονομίας και, αφ ετέρου, από την έξαρση της  διαφθοράς και της αναποτελεσματικότητας του κράτους, σε μια περίοδο μάλιστα που η ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση -και ιδιαίτερα στη ζώνη του Ευρώ- επέβαλλαν το αντίθετο. 

Όλα αυτά συνθέτουν μια ζοφερή εικόνα από μόνα τους, χωρίς να λογαριάζουμε τα μεγάλα προβλήματα της εξωτερικής μας πολιτικής, τις δυσβάσταχτες στρατιωτικές δαπάνες, το μεταναστευτικό, την τρομοκρατία** κλπ. Αυτό που καθιστά όμως την εικόνα εφιαλτική, αυτό που προσδίδει στην κρίση που βιώνουμε, ως χώρα και ως λαός, τα χαρακτηριστικά αδιεξόδου, το μεγαλύτερό μας πρόβλημα τελικά, είναι η Κυβέρνηση και βέβαια ο Πρωθυπουργός.

Είναι η κραυγαλέα ασυνέπεια και ανακολουθία εν σχέσει με τις προεκλογικές δεσμεύσεις και η αναξιοπιστία και απονομιμοποίηση της εξουσίας που αυτή επιφέρει. Είναι η προφανής ανεπάρκεια μιας  πολιτικής που δεν είναι μόνο κοινωνικά άδικη και οικονομικά αδιέξοδη αλλά και εθνικά επικίνδυνη, μιας πολιτικής που βάζει τη χώρα σε τροχιά μακροχρόνιας ύφεσης και ασφυκτικής εξάρτησης από τον ιμπεριαλισμό, τη στιγμή που κρίνονται ζωτικά θέματα όπως το κυπριακό, το «μακεδονικό» και η κυριαρχία στο Αιγαίο. Είναι η προφανής διαπραγματευτική αδυναμία αξιοποίησης των ερεισμάτων της χώρας, ακόμη και αυτής της ιδιότητας του «Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς», η πειθήνια υπακοή του «καλού παιδιού» στα κελεύσματα των ισχυρών. Είναι η ολιγωρία, η φλυαρία, η πολυγλωσσία. Είναι η θλιβερή ναρκισσιστική εμμονή που βαφτίζει, στο τελευταίο Υπουργικό Συμβούλιο, τον ‘μηχανισμό’  Μέρκελ-Σαρκοζί, που θεσμοθετεί την εμπλοκή του ΔΝΤ στην κρίση της Ελλάδας και της Ευρωζώνης «ορόσημο και μεγάλη επιτυχία για τη χώρα μας», ότι τάχα μου αποτελεί «δίχτυ ασφαλείας», ότι «δώσαμε ανάσα», ότι «κερδίσαμε χρόνο, κερδίσαμε σε παρουσία (sic) και …αξιοπιστία», την ίδια  στιγμή που τα επιτόκια  δανεισμού του δημοσίου ανέβαιναν ανεξέλεγκτα, όχι βέβαια εξ’ αιτίας κάποιου «βαθιού λαρυγγιού» αλλά διότι οι αγορές γνωρίζουν ότι αυτή η ‘πολιτική’  έχει κοντά ποδάρια και όχι μόνο δεν προδιαγράφει διέξοδο από την κρίση αλλά, αντίθετα, υποθηκεύει ολοένα και περισσότερο τη χώρα στους δανειστές της καθιστώντας τη χρεωκοπία  της αναπότρεπτη. Είναι, πάνω απ’ όλα, η ακόμα θλιβερότερη σιωπή όσων δεν τολμούν να φωνάξουν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός και ανέχονται τον εξευτελισμό του αυλικού. 

Φτάσαμε, παραμονές της 43^ης επετείου της 21^ης Απριλίου 1967, στην έσχατη παρακμή της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας μας. Δεν είναι μόνο η άθλια εικόνα της Κυβέρνησης. Είναι επίσης η  μεγάλη ανεπάρκεια των κομμάτων της αντιπολίτευσης, η ανυποληψία της Δικαιοσύνης, η διαφθορά και διαπλοκή των μέσων ενημέρωσης, η συνολική κρίση του πολιτικού μας συστήματος, που αντί για μέσο επίλυσης των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων έχει καταστεί το ίδιο το μεγαλύτερο πρόβλημα, εκείνο που καθιστά ανεπίλυτα όλα τα υπόλοιπα.

Όταν όμως το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να δώσει λύση στις ανάγκες της κοινωνίας, όταν μάλιστα σφραγίζει με την κατάρρευσή του κάθε προοπτική κοινοβουλευτικής διεξόδου από τη συνολική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα και ο λαός, τότε δεν μένει άλλος δρόμος για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας μας από την αντίσταση με κάθε μέσο, καθώς επιτάσσει το Σύνταγμα, επικαλούμενο τον πατριωτισμό των Ελλήνων.

                                                          Γιάννης Γ. Μαύρος      11/4/2010

 

*Δεν αποδίδουμε βέβαια τις ίδιες ευθύνες για την θλιβερή κατάληξη της Μεταπολίτευσης σε όλες τις κυβερνήσεις της. Πιστεύουμε όμως ότι η ιστορία θα κρίνει αυστηρότερα τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ από εκείνες της ΝΔ (με εξαίρεση την τελευταία), τόσο λόγω της ασυνέπειας λόγων και έργων όσο και λόγω της πρωτοφανούς λαϊκής στήριξης που είχαν, τουλάχιστον ως το 1985, γεγονός που προσέφερε τη δυνατότητα για πραγματικά ιστορικές τομές.

**Η τρομοκρατία εννοείται εδώ με την ευρεία έννοια που συμπεριλαμβάνει την (αντι)κοινωνική βία, την εργοδοτική βία και αυθαιρεσία, την τηλεοπτική τρομοκρατία, την καλλιέργεια του φοβικού συνδρόμου έναντι των ξένων, των γειτόνων κλπ.

Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄: ένας αμφιλεγόμενος ήρωας

Τα αποσπάσματα  που ακολουθούν προέρχονται από το βιβλίο του συνεργάτη και  καλού φίλου των «Ενθεμάτων» Γιάννη Παπαθεοδώρου Ρομαντικά Πεπρωμένα. Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης ως «εθνικός ποιητής» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βιβλιόραμα. Από τα αποσπάσματα ο αναγνώστης μπορεί να πάρει, πιστεύουμε, μια ικανή πρόγευση και να αντιληφθεί το εύρος και την αξία της μελέτης η οποία παρακολουθεί την πορεία του Βαλαωρίτη από τη συγκρότηση ενός «εθνικού μαρτυρολογίου» μέχρι την αναγόρευσή του ως «εθνικού ποιητή» με τη δημόσια απαγγελία του «Ανδριάντα του Αοιδίμου Γρηγορίου Ε΄» στις 25 Μαρτίου 1872, αλλά και την αμφισβήτηση ή και την αξίωση υπέρβασης της «εθνικής ποίησης» που ενσάρκωσε ο Βαλαωρίτης, ήδη από τους συγχρόνους του και πρωτίστως από τον Ροΐδη.

«Ε»

 

Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης ως «εθνικός ποιητής»

Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄: ένας αμφιλεγόμενος ήρωας

 

του Γιαννη Παπαθεοδωρου

 

«Το Πανεπιστήμιον με προσεκάλεσεν επισήμως», γράφει ο Βαλαωρίτης σε επιστολή του (10 Φεβρ.1872) προς τον Κεφαλλονίτη φίλο του Ανδρέα Λασκαράτο, «να προσαγορεύσω διʼ ενός διθυράμβου κατά την 25η Μαρτίου τον Ανδριάντα του Πατριάρχου Γρηγορίου. Εδέχθην την πρόσκλησιν και ελπίζω εις τον Θεόν να μην εντροπιάσω ούτε την μνήμην του μεγάλου της νεωτέρας Ελλάδος αθλητού, ούτε τους φίλους μου». Η απάντηση (15/27 Φεβρ. 1972) του «αφορεσμένου» Λασκαράτου θα είναι άμεση και καυστική: «Σε συγχαίρω διά την Πανεπιστημονική πρόσκληση που έλαβες να προσαγορέψεις τον ανδριάντα του Γληγοράκη. — Δώσʼ του κι από μέρους μου τα γκαρδιακά χαιρετίσματά μου και πες του πως του εύχομαι να ʼξακολουθάη να φανατίζει τους όχλους, όσο ναν τους αποχτηνώση εξ ολοκλήρου, και ναν τους κάμη ακόμη περισσότερο απʼ ό,τι είναι δίποδους γαϊδάρους». Ο επιστολικός αυτός διάλογος μας δείχνει, νομίζω, με τον πιο παραστατικό τρόπο, ότι το πεδίο του εθνοσυμβολισμού αποτελείται συχνά από επίδικα πολιτισμικά αντικείμενα. Η συναίνεση γύρω από τα σύμβολα δεν είναι πάντα δεδομένη, ιδίως, μάλιστα, όταν τα σύμβολα αυτά είναι «προσημειωμένα», κατά τη διαδικασία της «πολιτισμικής σημείωσης του ιστορικού παρελθόντος».¹ Αν, δηλαδή, για τους περισσότερους ήρωες του Εικοσιένα, η μεταγενέστερη ένταξή τους στο εθνικό πάνθεον ήταν μια μάλλον ομαλή διαδικασία, για τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, η διαδικασία αυτή ήταν λίγο πιο σύνθετη, αντιφατική και περίπλοκη. Κι αυτό συνέβαινε, επειδή στο δικό του «προσημειωμένο» σύμβολο διασταυρώνονταν ιστορικά γεγονότα, θεσμικοί ρόλοι, ιδεολογίες και νοοτροπίες που διαπερνούσαν με ένταση ολόκληρη τη νεοελληνική κοινωνία, στα ρομαντικά χρόνια.

 

Δύο διαμετρικά αντίθετες αφηγήσεις για τον Πατριάρχη

 

Ήδη από τις πρώτες δεκαετίες του ελεύθερου έθνους-κράτους (αλλά και έως σήμερα)² βλέπουμε να συνυπάρχουν στη δημόσια ιστορική κουλτούρα δύο διαμετρικά αντίθετες αφηγήσεις για το πρόσωπο και τα έργα του Πατριάρχη. Από τη μια μεριά, τονίζεται ο αμφιλεγόμενος ρόλος του ως εκπροσώπου του Γένους στην Οθωμανική διοίκηση, οι αντι-διαφωτιστικές του τάσεις, το γνωστό κείμενο του αφορισμού του Υψηλάντη, και η σχεδόν «προληπτική» θανάτωσή του από την Πύλη∙ από την άλλη μεριά, δίνεται έμφαση στη συνετή του διοίκηση, στη συμβολή του στην εκπαιδευτική αναμόρφωση του Ελληνισμού, στη συνωμοτική του δράση υπέρ των επαναστατών, στο μαρτυρικό του θάνατο «υπέρ πίστεως και πατρίδος». Για να μείνουμε, πάντως, στη στιγμή που ανταλλάσσονται αυτές οι επιστολές, πρέπει να έχουμε στο νου μας τις συνολικότερες ιδεολογικές μετατοπίσεις, που λαμβάνουν χώρα. Πίσω, δηλαδή, από τις απαξιωτικές διατυπώσεις του Λασκαράτου, μπορούμε να συλλάβουμε μια ευρύτερη δέσμη διανοητικών συμπεριφορών, που στο πρόσωπο του Γρηγόριου και με αφορμή τη δημόσια αποκατάσταση της εικόνας του, έβλεπαν, στην κρίσιμη δεκαετία του 1870, άλλο ένα επεισόδιο της πορείας προς την «ανάσχεση του Διαφωτισμού».³ Αν αντιστρέψουμε, ωστόσο, τον δείκτη αυτών των «αντιστάσεων» που προέρχονται κυρίως από το χώρο της αντικληρικαλιστικής και αθεϊστικής διανόησης, μπορούμε να βρεθούμε ξανά στους «μέσους όρους», που καθόρισαν τις κοινωνικές και ιστορικές πραγματικότητες.

Ανεξάρτητα, δηλαδή, από τη διαμάχη, την ποιότητα της επιχειρηματολογίας και τις ιδεολογικές χρήσεις της ιστορίας γύρω από το πρόσωπο του Γρηγορίου, θα μπορούσαμε να διαπιστώσουμε πως, εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 1870, οι κεντρικές ροπές στο επίπεδο της λόγιας αλλά και της λαϊκής κουλτούρας τείνουν προς την αποκατάσταση του Γρηγορίου, με βάση τη διπλή ιδιότητα του «εθνομάρτυρα» και του «ιερομάρτυρα». Η ανάγκη ενός τέτοιου συμβόλου έμοιαζε απαραίτητη, ιδιαίτερη στη νέα φάση που έμπαινε η Μεγάλη Ιδέα. Στα κρίσιμα αυτά χρόνια, ο Γρηγόριος Ε΄ ήταν ο ελλείπων κρίκος στη διαμόρφωση του «εθνικού μαρτυρολογίου»∙ κι αυτό, γιατί το σύμβολό του λειτουργούσε ως «γέφυρα» ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν, ανάμεσα στην εκκλησία και το κράτος, ανάμεσα στο Εικοσιένα και τη Μεγάλη Ιδέα, ανάμεσα στην ταπεινή Αθήνα και στην ποθητή Κωνσταντινούπολη. Οι ελάχιστες αντιδράσεις ή διαφωνίες δεν στάθηκαν ικανές να ανακόψουν την πορεία προς τη θεσμική κατοχύρωση και την εθνοσυμβολική σημασία της εικόνας του. Το ποίημα του Βαλαωρίτη προς τον ανδριάντα του Γρηγορίου του Ε΄, στην επέτειο της 25ης Μαρτίου του 1872 αποτελεί αναμφισβήτητα σταθμό μέσα σε αυτή τη διαδικασία, όχι μόνο γιατί σφράγισε, με τον πιο εμβληματικό τρόπο, την αποκατάσταση της μορφής του αλλά και γιατί παραμένει ως τις μέρες μας η πιο γνωστή λογοτεχνική αναφορά στον Πατριάρχη.

 

Οι «τύχες» του Γρηγορίου Ε΄ στα ρομαντικά χρόνια

 

Ένα ενδεικτικό διάγραμμα αυτής της πορείας προς την αποκατάσταση θα μας έδειχνε πως υπάρχουν μερικές χρονολογίες-κλειδιά, που φωτίζουν χαρακτηριστικά τα «κατά Γρηγόριον Ε΄»∙ τις «τύχες» του, δηλαδή, μέσα στα ρομαντικά χρόνια. Τις θυμίζω συνοπτικά.⁴ Το 1821 και το 1822, αντίστοιχα, εκφωνείται ο «επιτάφιος λόγος» και τελείται το πρώτο μνημόσυνο στην Οδησσό από τον Κωνσταντίνο Οικονόμο. Το 1823, μια πρώιμη απόπειρα αγιοποίησης του Πατριάρχη πέφτει στο κενό.⁵ Το 1844, προτείνεται από στην Ελληνική Βουλή η ίδρυση μνημείου, χωρίς, ωστόσο, η Κυβέρνηση να λάβει συγκεκριμένα μέτρα. Το 1848, με πρόταση του Μητροπολίτη Χερσώνος Ινοκεντίου, η Ιερά Σύνοδος της Ρωσίας θεσπίζει την ετήσια τέλεση μνημοσύνου προς τιμή του Πατριάρχη. Το 1859, ο εφημέριος της Αγίας Τριάδος Γρηγόριος μαζί με τον Νικόλαο Βερναρδάκη μαζεύουν χρήματα για την ανέγερση πολυτελούς μαυσωλείου. Το 1865 και το 1866, αντίστοιχα, κυκλοφορεί από τους Γ. Γ. Παππαδόπουλο και Γ. Π. Αγγελόπουλο, η δίτομη συγκεντρωτική έκδοση βιβλιογραφικών τεκμηρίων (πηγές, κείμενα, κρίσεις, λογοτεχνικές αναφορές και εικαστικές αναπαραστάσεις) γύρω από τη ζωή, το έργο του αλλά και τις «τύχες» του Γρηγορίου του Ε΄ μέσα στο νεοελληνικό πολιτισμικό βίο. Η έκδοση θα συμβάλει σημαντικά στην αποκατάσταση του Γρηγορίου και θα προωθήσει το αίτημα της ανέγερσης μνημείου.

Το 1871, ο Γ. Αβέρωφ αποφασίζει να αναλάβει τη δαπάνη για τον ανδριάντα του Γρηγορίου έξω από το Πανεπιστήμιο και κάνει την παραγγελία του γλυπτού στο εργαστήριο Φυτάλη. Την ίδια χρονιά (1871), ο Μητροπολίτης Αθηνών Θεόφιλος και ο Γ. Π. Αγγελόπουλος απευθύνουν αναφορά και επίσημο αίτημα στη Βουλή των Ελλήνων για να ζητηθεί «αρμοδίως παρά του Τσάρου το λείψανον του Γρηγορίου, όπως ταφή εν Δημητσάνι». Η πενταμελής επιτροπή που καταρτίστηκε επιβιβάστηκε στο πλοίο «Βυζάντιο» και απέπλευσε τη Μεγάλη Παρασκευή (26 Μαρτίου) από τον Πειραιά «ίνα κομίση το λείψανον εγκαίρως», αφού είχε ήδη κανονιστεί να εορταστεί η πεντηκονταετηρίδα της ελληνικής επανάστασης στις 10 Απριλίου∙ στην επέτειο, δηλαδή, του απαγχονισμού του Πατριάρχη. Αντί για την καθιερωμένη 25η Μαρτίου, επελέγη αρχικά ως ημερομηνία εορτασμού της επετείου η 10η Απριλίου (ημερομηνία απαγχονισμού του Πατριάρχη), και τελικά, η τελετή διεξήχθη την 25η Απριλίου, για να τονιστεί η άμεση σχέση με την προσωπική εορτή του βασιλιά Γεωργίου. Στις 29 Απριλίου, και μετά από καθολικό προσκύνημα πέντε ημερών στη Μητρόπολη, ανοίγεται η λάρνακα. Το γεγονός της μετακομιδής των λειψάνων εορτάζεται σε όλη την Ελλάδα, και σε μια εκ νέου απόπειρα αγιοποίησης του Γρηγορίου εκδίδεται στην Πάτρα ειδική ακολουθία με τροπάρια. Κάπως έτσι φτάσαμε στη συγκυρία του 1871, στον εορτασμό της πεντηκονταετηρίδος του Εικοσιένα, με τον απόηχο των Λαυρεωτικών, της σφαγής στο Δήλεσι, και την αποτυχημένη κρητική εξέγερση να δημιουργούν την αίσθηση μιας πολιτικής κρίσης.

 

Από τον συνταγματικό φιλελευθερισμό στη Μεγάλη Ιδέα

 

Είναι προφανές πως μέσα σε αυτά τα τριάντα χρόνια κάτι έχει αλλάξει: από τον «πρωτομάρτυρα» Ρήγα ως τον «εθνομάρτυρα» Γρηγόριο τον Ε΄, και από το συνταγματικό φιλελευθερισμό μέχρι τη Μεγάλη Ιδέα, υπάρχουν σημαντικές ιδεολογικές μετατοπίσεις και πολιτισμικές διαφοροποιήσεις. Θα μπορούσε, ωστόσο, κανείς να υποστηρίξει πως ειδικά ο εορτασμός του 1871 κατέχει μια παραδειγματική λειτουργία μέσα στη σημειολογία των επετείων του Εικοσιένα. Η μετακομιδή των οστών του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄, από την Οδησσό στην Αθήνα, είχε προσδώσει μια νέα διάσταση στην επέτειο. Οι μικρές ενοχλητικές λεπτομέρειες για τις χρονικές ταυτίσεις διευθετήθηκαν εύκολα. Το λείψανο του Πατριάρχη, η λιτανεία στους δρόμους, οι επίσημοι λόγοι, και βέβαια, η πλούσια συμμετοχή του λαού στις εκδηλώσεις προσδιόρισαν έντονα το νέο «εθνικό νόημα» της γιορτής. Δεν επρόκειτο απλώς για μια σαφή δήλωση της ενιαίας κοσμικής και θρησκευτικής εξουσίας αλλά, επιπλέον, για τον εμπλουτισμό του «εθνικού πανθέου» με την εμφάνιση του νέου «πρωτομάρτυρα» της επανάστασης. Ο Γρηγόριος ο Ε΄, με τη διπλή καταγραφή του στο εθνικό και θρησκευτικό μαρτυρολόγιο, εγκαινίαζε μια νέα δέσμη πολιτισμικών νοημάτων για τον επετειακό εορτασμό του Εικοσιένα: στο πρόσωπο του Ιεράρχη, η εθνική ενότητα και συνέχεια, η θρησκευτική πίστη, η ανάμνηση της παλιγγενεσίας αλλά και οι αλυτρωτικοί πόθοι απέκτησαν ένα συναινετικό σύμβολο με ευρεία λαϊκή αποδοχή.

Το 1872, κατά την επέτειο της 25ης Μαρτίου, το Πανεπιστήμιο αναθέτει στον Βαλαωρίτη να αναλάβει «την εξύμνησιν της ημέρας, καθʼ ην θέλει αποκαλυφθή ο ανδριάς του αοιδίμου Πατριάρχου Γρηγορίου». Η συγκεκριμένη επέτειος στάθηκε καθοριστική, τόσο για τη δημόσια εικόνα του Πατριάρχη όσο και για τη δημόσια εικόνα του ποιητή. «Το ποίημα τούτο», σημειώνει, στα 1909, ο Τάκης Κανδηλώρος, «επαγίωσε την φήμην του Βαλαωρίτου παρά τω λαώ. Ήτο δε εύλογος η εντύπωσις καθʼ όσον η ποίησις ελάχιστα είχεν ασχοληθή έως τότε περί το δράμα του Πατριάρχου και ο κόσμος εδίψα στίχους διά να εκφράση τον θαυμασμόν του προς την μεγάλην του Γρηγορίου εθνικήν φυσιογνωμίαν».⁶ Φαίνεται, πάντως, πως η «δίψα για στίχους» –και, μάλιστα, για στίχους που να ανταποκρίνονται στις δεκτικότητες ενός εθνικού ακροατηρίου– ήταν ένα πραγματικό αίτημα μέσα στη συγκυρία της πεντηκονταετίας. Ο Βαλαωρίτης έμοιαζε, λοιπόν, να γεμίζει ένα κενό. Στην πραγματικότητα, η επέτειος του 1872 ερχόταν να συμπληρώσει την επέτειο του 1871. Ωστόσο, αν την πρώτη φορά (1871), ήταν η μετακομιδή των οστών του Πατριάρχη που προκάλεσε την πάνδημη συμμετοχή του λαού, τώρα (1872), ήταν ο ανδριάντας του και η «πλήρης φαντασίας και λαμπρών εικόνων ποίησις του Βαλαωρίτου» που θα ανασύσταινε το παρελθόν ως πεπρωμένο.

 

Η επέτειος της 25ης Μαρτίου 1872

 

Ο ποιητής έχει απόλυτη συναίσθηση της δυσκολίας αλλά και της ευρύτητας του θέματος, καθώς η φαντασία του όφειλε «να εναγκαλισθή μυρία αντικείμενα, συνεχόμενα μεν διʼ ενός και του αυτού μυστηριώδους δεσμού, αλλά φύσει αυθύπαρκτα και αυτοτελή». «Όλα λοιπόν πρέπει να τα θίξω», γράφει ο Βαλαωρίτης (18 Δεκ. 1871) στη «Λίζα του»: «και το μαρτύριον του Πατριάρχου, και τα κυριώτερα άθλα της Επαναστάσεως, και την εθνικήν εξέγερσιν, και την πανήγυριν της ημέρας, και την φιλοξενίαν της Ρωσίας και… και… και δεν ηξεύρω πόσα και πόσα, τα οποία ως σμήνος μελισσών βομβούν εν τη φαντασία μου». Λίγο αργότερα, στον φίλο του Ιωάννη Βελούδο, έφορο της Μαρκιανής Βιβλιοθήκης στη Βενετία, που σπεύδει να του βρει υλικό για τον Πατριαρχικό θρόνο και να του δώσει ιδέες για τη σύνθεση του ποιήματος, ο ποιητής δηλώνει πως έχει αποφασίσει με ποιο τρόπο θα χειριστεί τα εκκλησιαστικά ζητήματα και τη θρησκευτική αίγλη του συμβόλου : «Εν τω διθυράμβω μου δεν έχει θέσιν η εκκλησία. Μόνος παρίσταται ο Πατριάρχης και η ατομικότης του, ήτις συνδυαζομένη μετά του ιερού χαρακτήρος ον έφερεν αρκεί προς ικανοποίησιν της ορθοδοξίας. Ηναγκάσθην να αναφέρω τα σημαντικότερα άθλα του Αγώνος και να παραστήσω αυτά ως ακτίνας απορρεούσας εκ της αγχόνης του Γρηγορίου, επομένως απέδωκα εις τον μαρτυρικόν του θάνατον όλην την λάμψιν του ιερού αγώνος». Η επέτειος του 1872 έμοιαζε να είναι μια υπενθύμιση για το «ατελείωτον έργον των πατέρων μας», έτσι όπως το περιγράφει ο Βαλαωρίτης στην τελευταία παράγραφο του λόγου που συνοδεύει το ποίημα: «Την υψηλήν ταύτην εντολήν έχει και σήμερον η ελληνική ποίησις, θέλει δε εκπληρώσει αυτήν μένουσα πιστώς προσκεκολλημένη εις τας αρχαίας εθνικάς παραδόσεις, και μετά θρησκευτικής αφοσιώσεως αναμιμνήσκουσα πάντοτε εις όσους θέλουσι να την ακούσωσιν, ότι αφέθη ατελείωτον το έργον των πατέρων μας και ότι πρέπει να συμπληρωθή». Το «συμπλήρωμα» αυτό, ωστόσο, ήταν επιτακτικό αλλά ήταν ταυτόχρονα και αβέβαιο, μέσα στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία. Το «κρητικό ζήτημα» είχε παγώσει, οι διπλωματικές πιέσεις για νέες προσαρτήσεις εδαφών είχαν εξασθενίσει, και ο οποιοσδήποτε σχεδιασμός μια συνολικής πολεμικής επιχείρησης φαινόταν, για την ώρα, αν όχι απίθανος, πάντως μακρινός. Για άλλη μια φορά, η απόσταση που χώριζε την πραγματικότητα από την επιθυμία, ήταν πολύ μεγάλη, και η κοινωνία δεν φαινόταν πρόθυμη να τη γεφυρώσει. Σε τούτο το αμφίσημο στοίχημα, η ποιητική επινόηση της σιωπής του ανδριάντα («το μάρμαρο μένει βουβό») έμοιαζε, επομένως, να είναι για την περίσταση, «μια κάποια λύσις»:

 

Τι θέλεις, Γέροντʼ, από μας;… Δε νιώθεις μια ματιά σου

πόσες θα εφλόγιζε καρδιές, κι από τα σωθικά σου

πόση θα βλάστανε ζωή;… Πώς δεν ξυπνάς, πατέρα;…

Δε φέγγει μες στο μνήμα σου ούτε μια τέτοια μέρα;…

 

Το μάρμαρο μένει βουβό… Και θα να μείνει ακόμα

ποιος ξέρει ως πότε αμίλητο το νεκρικό του στόμα…

 

Ο Γιάννης Παπαθεοδώρου διδάσκει νεοελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

 

 

 

 

 

 

 

 

1 Η «προ-σημείωση» του παρελθόντος ώστε γίνει ιστορία είναι αποτέλεσμα κοινωνικών διαδικασιών», παρατηρεί ο Αντώνης Λιάκος, Πώς το παρελθόν γίνεται Ιστορία, Πόλις, Αθήνα, 2007, σ. 100.

2 Βλ. ενδεικτικά την πρόσφατη διαμάχη στα Νέα (27.10.06, 4-5.11.06, 25-26.11.06) μεταξύ του Βασίλη Κρεμμυδά και του Κ. Δεσποτόπουλου.

3 Βλ. σχετικά Κ. Θ. Δημαράς, Νεοελληνικός Διαφωτισμός, Ερμής, Αθήνα, 1988, σ. 391-410.

4 Τα στοιχεία αντλούνται κυρίως από το βιβλίο του Τάκη Χ. Κανδηλώρου, Ιστορία του Εθνομάρτυρος Γρηγορίου του Ε΄, Εν Αθήναις, Τυπογραφείον Δ. Ευστρατίου και Δ. Δελή, 1909, αλλά και από άλλες συναφείς βιβλιογραφικές πηγές.

5 Βλ. Βασίλης Π. Παναγιωτόπουλος, «Προσπάθεια αγιοποιήσεως Γρηγορίου Ε΄», Ελληνική Δημιουργία 147 (1954), σ. 356-360.

6 Τάκης Χ. Κανδηλώρος, Ιστορία του Εθνομάρτυρος…, ό.π., σ. 284.

Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή»

 

Κυπριακό αδιέξοδο

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ξανά στα αεροπλάνα ο Γιώργος Παπανδρέου. Μετά τα ταξίδια για την αντιμετώπιση του προβλήματος του δημοσίου χρέους, που κατέληξαν στην απόφαση των Βρυξελλών, ήρθε η ώρα των εθνικών θεμάτων, με πρώτο το κυπριακό, καρδιά της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης.

Ο Πρωθυπουργός θα επισκεφθεί τη Λευκωσία την Κυριακή, με δύο βασικά επιδιώξεις: να ενισχύσει την επανεκλογή του Ταλάτ και να συμβάλει στο κατέβασμα των τόνων στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Οι ‘Ελληνες της Κύπρου είναι βαθύτατα διχασμένοι, καθώς απορρίπτουν στη μεγάλη πλειοψηφία τους τις προτάσεις που υποβάλλει στις διαπραγματεύσεις ο Πρόεδρος Χριστόφιας, δημιουργώντας μια τραγελαφική, αλλά και πολύ επικίνδυνη κατάσταση.

Στο μεταξύ, η μία ήττα διαδέχεται την άλλη διεθνώς. Μετά την απόφαση του ΕυρωπαΙκού Δικαστηρίου που παραπέμπει σε όργανα των αρχών κατοχής τους διεκδικούντες τις περιουσίες τους Ελληνοκυπρίους, αλλά και φαίνεται να αναγνωρίζει κάποια δικαιώματα τύπου «χρησικτησίας» στους καταπατητές, ήρθε η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, ενεργούσα ως εργαλείο του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον, για να θέσει θέμα απελευθέρωσης του απευθείας εμπορίου με τα κατεχόμενα.

Λευκωσία και Αθήνα αντιμετωπίζουν (στην καλύτερη περίπτωση) ως περίπου «φυσικά φαινόμενα» αυτές τις εξελίξεις. Παρόλο που και ο κ. Κυπριανού και ο κ. Δρούτσας συναντήθηκαν πρόσφατα με τον Επίτροπο Διεύρυνσης κ. Φούλε, δεν έπραξαν τίποτα για να τον αποτρέψουν από το να ανακινήσει στην Κομισιόν το θέμα του απευθείας εμπορίου, για το οποίο Λευκωσία και Αθήνα δηλώνουν άγνοια, παρόλο που και οι δύο πρωτεύουσες διαθέτουν Επιτρόπους στις Βρυξέλλες!

Στην πραγματικότητα, οι ελληνικές πολιτικο-διπλωματικές ήττες αντανακλούν τη σταδιακή επιδείνωση του διεθνούς κλίματος. Η επιδείνωση είναι απολύτως φυσιολογική και αναμενόμενη, για τον εξής απλούστατο λόγο. Η τουρκική διπλωματία και το τουρκικό λόμπι είναι πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρούντα, με τις θέσεις και τα επιχειρήματα της ‘Αγκυρας. Αντιθέτως, Λευκωσία και Αθήνα αποφεύγουν να επικρίνουν την Τουρκία, από φόβο μη χαλάσουν το «καλό κλίμα», με τον Ταλάτ και τον Ερντογάν! Το αποτέλεσμα είναι ότι η διεθνής κοινή γνώμη έχει αχθεί στο συμπέρασμα ότι το κυπριακό δεν λύεται όχι γιατί η Τουρκία επιμένει να διατηρεί στρατό κατοχής και «κράτος» στην Κύπρο, αλλά γιατί οι Ελληνοκύπριοι είναι εγωϊστές και απέρριψαν το σχέδιο Ανάν! Στα ελληνοτουρκικά συμβαίνει το ίδιο, υπάρχουν ορισμένες διαμάχες, δεν υπάρχει επιτιθέμενος και αμυνόμενος.

Λονδίνο, Ουάσιγκτον, ‘Αγκυρα, Ισραήλ έχουν στρατηγική για το κυπριακό. Λευκωσία και Αθήνα δεν έχουν καμία, εκτός αν θεωρείται στρατηγική να εύχεσαι να λυθεί όσο πιο γρήγορα το πρόβλημα, ευχή βεβαίως όλων, αλλά που κινδυνεύει, αν γίνουν δεκτές οι παραχωρήσεις της ελληνικής πλευράς, να οδηγήσει όχι σε λύση του προβλήματος, αλλά σε δραματική επιδείνωση της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. Που ακούστηκε για παράδειγμα ένα κράτος να διοικείται εκ περιτροπής από τους εκπροσώπους της συντριπτικής πλειοψηφίας (των Ελληνοκυπρίων 82%) και της (τουρκοκυπριακής) μειοψηφίας (18%), όπως προτείνει ο κ. Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ. Που δηλώνουν μεν ότι είναι «μαρξιστές-λενινιστές», αν είναι δυνατόν, αλλά ταυτόχρονα δεν χαλάνε κανένα χατήρι, μικρό ή μεγάλο, στη Μεγάλη Βρετανία, δηλαδή στον βρετανικό ιμπεριαλισμό, που θάλεγε ένας μαρξιστής-λενινιστής!

Αν αυτά τάγραφε κανένας φοιτητής συνταγματικού δικαίου σε εργασία του, προφανώς θα τον έκοβαν ως άσχετο και θα γελούσαν με τις ιδέες του. Δυστυχώς όμως δεν τα προτείνει κάποιος άσχετος φοιτητής, αλλά ο Πρόεδρος της Κύπρου, παρά τη διαρκή διαφωνία της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελληνοκυπρίων στα γκάλοπ (70%) και παρά τη διαφωνία των συμμαχικών κομμάτων, με τις ψήφους των οποίων εξελέγη Πρόεδρος! ‘Ηδη, οι Σοσιαλιστές της ΕΔΕΚ (το αδελφό κόμμα του ΠΑΣΟΚ) αποχώρησαν από την κυβέρνηση, παρά τα τελείως ανοίκεια διαβήματα του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος να μην το πράξουν!

‘Οσο για τις ελπίδες που έχουν επενδυθεί από το ΑΚΕΛ και τον κ. Παπανδρέου στον Ταλάτ, δεν επιβεβαιώνονται στην πράξη. Το αντίθετο συμβαίνει, όπως άλλωστε ήταν απολύτως αναμενόμενο με την ακολουθούμενη διαπραγματευτική «τακτική»: οι ελληνοκυπριακές παραχωρήσεις δίνουν το περιθώριο στον Ταλάτ να τραβάει περισσότερο το σκοινί, προς πιο σκληρές θέσεις, βέβαιος ότι η άλλη πλευρά είναι πιέσιμη. Επιπλέον, αντί να ενισχύουν τον Ταλάτ, οδήγησαν πρακτικά στην ενίσχυση του ‘Ερογλου! Εντούτοις, όσο περισσότερο η πράξη αποδεικνύει το αδιέξοδο της στρατηγικής ΑΚΕΛ και το απομονώνει, τόσο περισσότερο ο κ. Χριστόφιας αγκιστρώνεται απελπισμένα στις δικές του αντιλήψεις και τόσο περισσότερο επιθετικός έως υβριστικός γίνεται, ο ίδιος και το κόμμα του, απέναντι στους επικριτές της πολιτικής του.

Το ίδιο το γεγονός ότι η Λευκωσία και η Αθήνα ποντάρουν τόσο πολύ σε διάφορα πρόσωπα και πολιτικές δυνάμεις στην τουρκική πλευρά, ομολογεί επίσης έλλειψη όχι μόνο στρατηγικής, αλλά και σοβαρότητας. Πρώτον, γιατί είναι προφανές ότι η ‘Αγκυρα κάνει κουμάντο στα κατεχόμενα. Δεύτερο, γιατί δεν είναι δουλειά της Λευκωσίας και της Αθήνας ποιά είναι η τουρκική ή τουρκοκυπριακή ηγεσία. Δουλειά της Λευκωσίας και της Αθήνας είναι να κάνουν σοβαρές και όχι ανόητες προτάσεις για τη λύση των ζητημάτων, να εμμένουν σε αυτές και να κινητοποιούν τη διεθνή κοινή γνώμη υπέρ αυτών. Με τόσες άλλωστε δηλώσεις υπέρ του Ταλάτ, τι θα κάνει αύριο ο κ. Χριστόφιας αν οι Τουρκοκύπριοι εκλέξουν τον ‘Ερογλου;

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, στις 9.4.2010

Konstantakopoulos.blogspot.com

ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Goldman Sachs και ΗΠΑ, οι θριαμβευτές των Βρυξελλών

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

“Μήπως μας ψεκάζουνε;” με ρωτάει, μισοαστεία, μισοσοβαρά, η Χρύσα, με αφορμή την είδηση που δημοσιεύτηκε τελευταία: πριν από μισό αιώνα η CIΑ, στα πλαίσια των ερευνών που την οδήγησαν στην παραγωγή του LSD, ράντισε με παραισθησιογόνα μια μικρή γαλλική πόλη, για να μελετήσει τα αποτελέσματα στη συμπεριφορά των κατοίκων. Η Χρύσα κοντεύει να πάθει σχιζοφρένεια αυτές τις μέρες. Εξαιτίας της δουλειάς της πρέπει να διαβάζει τις γερμανικές εφημερίδες. Γράφουν για τον θρίαμβο της Μέρκελ επί των Ελλήνων και λοιπόν Ευρωπαίων. Μετά, γυρνάει στα ελληνικά μέσα που μιλάνε για τον θρίαμβο της Αθήνας!

Φαίνεται πάντως ότι ούτε οι “αγορές” πληροφορήθηκαν εγκαίρως τον ελληνικό θρίαμβο, γι’ αυτό και μας δάνεισαν την επόμενη μέρα με 5,9% επιτόκιο. Κατά την κυβέρνηση αυτές είναι τυχαίες διακυμάνσεις των αγορών. Εμένα, που ούτε στη λαϊκή δεν βρίσκω τον ελεύθερο ανταγωνισμό, το 5,9% μου θυμίζει διαφημιστική τιμή μαγαζιού, εν προκειμένω συνεννοημένων τραπεζών. Το 5,9% είναι ότι πρέπει για να μην ενεργοποιείται ποτέ ο μηχανισμός στήριξης, αλλά για να ξεζουμίζεται όσο γίνεται η Ελλάδα.

Την ίδια αδυναμία κατανόησης των αποφάσεων δείχνουν και οι αρθρογράφοι των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς που ισχυρίζονται ότι δεν αποφασίστηκε τίποτα στις Βρυξέλλες, αφού η απόφαση προβλέπει ότι θα δοθούν δάνεια στην Ελλάδα, αν δεν μπορεί να τα βρει στη αγορά, με επιτόκιο όμως που δεν θα επιδοτείται, θα είναι δηλαδή το επιτόκιο των αγορών, που δίνουν φυσικά λεφτά με το επιτόκιο που ζητάνε! Ο Ντομινίκ Στρως Καν, που λέγεται ότι διαβεβαιώνει τον Πρωθυπουργό ότι δεν θα είναι σκληρό στην περίπτωσή του το Ταμείο, δηλώνει δημοσίως ότι απεύχεται προσφυγή στο ΔΝΤ. Προφανώς γιατί κάπως είναι σίγουρος ότι εκεί θα πάει τελικά η Αθήνα. Ο γαλλικός τύπος δεν κατάλαβε κι αυτός! Υπογραμμίζει τη σημασία της ανάμειξης του ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά πράγματα και απορεί με την Αθήνα, χωρίς να καταλαβαίνει πολύ καλά τι γίνεται: “Η Αθήνα λέει ότι είναι ικανοποιημένη”, γράφει η οικονομική Les Echos.

Μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Κυττάω τη φωτογραφία από το τέλος της συνόδου των Βρυξελλών. Η Μέρκελ είναι ενθουσιασμένη, αλλά συγκρατεί όσο μπορεί τη χαρά της. Κυττάει με ελαφρά απορία τον Γιώργο Παπανδρέου δίπλα της. Ο Σαρκοζί προσπαθεί να χαμογελάσει και του βγαίνει ένας παράξενος μορφασμός: ξέρει ότι η ήττα από τους Γερμανούς μπορεί να του στοιχίσει την επανεκλογή του. Ο Ισπανός Θαπατέρο κρατάει τρυφερά το χέρι του Γιώργου, όπως προσπαθούμε να στηρίξουμε έναν καλό φίλο πούχασε κάποιον δικό του, πολύ ανακουφισμένοι όμως που έτυχε σε αυτόν κι όχι σε μας ο κλήρος. Το πιο εκπληκτικό όμως και ανεξήγητο, είναι ο ειλικρινής ενθουσιασμός στο πρόσωπο του ¨Ελληνα Πρωθυπουργού. Τον ικανοποίησε η συμφωνία, του αρέσει ο “συνδυασμός νταβατζήδων“, Ευρώπης και Αμερικής (ΔΝΤ), ή μήπως είναι απλώς ο στεναγμός ανακούφισης γιατί σταμάτησε (;) ο καυγάς με τόσο αξιοσέβαστα πρόσωπα όπως η Καγκελλάριος Μέρκελ; (Πάντως, ο καυγάς με τους ψηφοφόρους του δεν έχει καν αρχίσει ακόμα. Η επιτυχής επικοινωνιακή πολιτική τον αναβάλει, αλλά θα τον κάνει πολύ βιαιότερο όταν ξεσπάσει)

Δεν είναι μόνο η Χρύσα, είναι και πολλοί άλλοι φίλοι μου, που μου σπάνε τα νεύρα με τις ερωτήσεις τους: “Γιατί κάναμε όλη αυτή τη φασαρία, αφού πήραμε στο τέλος το ίδιο επιτόκιο που δανειζόμαστε και πριν;”, “γιατί λέμε ότι δεν ζητάμε βοήθεια, αφού βοήθεια χρειαζόμαστε και βγαίνει κάθε φορά η Μέρκελ για να δικαιολογηθεί και λέει ότι η Ελλάδα δεν ζητάει βοήθεια;”, “γιατί δεν δανειζόμαστε από την Κίνα και τη Ρωσία;” “θέλουμε να αποφύγουμε ή μήπως θέλουμε να καταλήξουμε στο ΔΝΤ, αλλά να φανεί ότι πάμε παρά τη θέλησή μας;” και διάφορα τέτοια.

Τι να τους απαντήσω; Οι ερωτήσεις τους προϋποθέτουν ότι οι παίκτες έχουν λογική και μάλιστα τη δική τους. Δεν είμαι βέβαιος ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο – οι πολιτικοί γεννήθηκαν για να εξαπατάνε. Τους λέω λοιπόν: σταματήστε να ψάχνετε τον ορθολογισμό πίσω από τους παίκτες και αναλύστε τα αποτελέσματα του παραλογισμού τους, αναλύστε την ουσία των πράξεων, αντί να αναζητάτε τις προθέσεις. ¨Οπως έλεγε ο Πολώνιος στον ‘Αμλετ, είναι τρέλλα, έχει όμως μέθοδο.

Υποστηρίζω ότι καμιά από τις μεγάλες, γνωστές καταστροφές της ιστορίας δεν θα είχε σημειωθεί, αν αυτοί που επηρέαζαν τις εξελίξεις είχαν συνείδηση των αποτελεσμάτων των ενεργειών τους. Οι παραλογισμοί δεν είναι … παράλογοι. Όπως οι αρρώστιες στη ζωή των ανθρώπων, έτσι και οι παραλογισμοί στη ζωή των εθνών έρχονται να αναπληρώσουν λειτουργίες που πάσχουν, να κάνουν εκείνοι το έργο της Ιστορίας, όταν οι άνθρωποι αρνούνται να το κάνουν συνειδητά. Κανείς λαός, κανένα έθνος δεν θα υποδουλωνόταν επίσης εύκολα, αν προηγουμένως δεν τούχαν κάνει κουρκούτι το μυαλό, σε επίπεδο κορυφής και βάσης της κοινωνικής πυραμίδας, όπως καλή ώρα πάει τώρα να συμβεί στην Ελλάδα. Πρώτα αποκοιμίζουν τους λαούς και μετά τους σκλαβώνουν, έλεγε ο Ζαν- Πωλ Μαρά, στον αιώνα μας όμως δεν φτάνει ο ύπνος, χρειάζεται και η δωροδοκία.

Οι περισσότεροι συνομιλητές μου δεν πέρασαν τα νιάτα τους διαβάζοντας Σαίξπηρ ή Χέγκελ, όλο όμως και τους έχει πέσει στο χέρι κάνα αστυνομικό της Αγκάθα Κρίστι ή του τόσο σπουδαίου και τόσο υποτιμημένου δικού μας, του Γιάννη Μαρή. Περνώ λοιπόν στο κλασικό ερώτημα της εγκληματολογίας: “Ποιόν ωφελεί το έγκλημα;”
Ποιόν δηλαδή ωφελεί:

– Η κρίση του ευρώ, ενώ βρισκόταν στο κατώφλι μιας πιθανής μετατροπής σε παγκόσμιο αποθεματικό, που θα κλόνιζε την αμερικανική ηγεμονία;
– το να γίνει η Ελλάδα δοκιμαστήριο και παράδειγμα μοντέλου “διαφυγής” από την οικονομική κρίση, δια της μαζικής φτωχοποίησης των ευρωπαϊκών πληθυσμών και του δραστικού περιορισμού κόστους εργασίας και κοινωνικών παροχών;
– ένας άγριος καυγάς μεταξύ των Ελλήνων και των Γερμανών, που σπρώχνει τους πρώτους στην αγκαλιά των ΗΠΑ και στερεί τους δεύτερους από τη δυνατότητα ηγεμονικού ρόλου στην Ανατολική Μεσόγειο;
– το ότι η Ελλάδα στερείται της δυνατότητας που είχε να συμμαχήσει με τη Γερμανία για να αντισταθεί στην αναθεωρητική πίεση της Τουρκίας, που είχε μέχρι χθες, αν άλλαζε τη στάση της απέναντι στην ένταξη της ¨Αγκυρας;
– το ότι έχουν τόσο πολύ υποβαθμισθεί οι σχέσεις της Αθήνας με τη Μόσχα;
– το ότι η Γερμανία, φυσική υποψήφια ηγέτις της Ευρώπης, έχει προκαλέσει εντονότατα αισθήματα εναντίον της σε όλο τον ευρωπαϊκόπ νότο, της Γαλλίας περιλαμβανομένης, που θα τα βρει σίγουρα μπροστά της

Οι σίγουροι κερδισμένοι από αυτή την ιστορία είναι δύο:

– το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο (οι κερδοσκόποι, όπως αρέσκεται ο Πρωθυπουργός να αποκαλεί τις μεγάλες παγκόσμιες τράπεζες) που, αφού είδαν το χάρο με τα μάτια τους to 2008 και σώθηκαν με λεφτά των φορολογουμένων, πέρασαν τώρα σε μια αντεπίθεση, που κινδυνεύει να επαναλάβει επί τα χείρω το παράδειγμα του 1929. Δεύτερο, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής που βλέπουν να εδραιώνεται ξανά η προς στιγμήν κλόνισθείσα με τις ήττες στη Μέση Ανατολή παγκόσμια ηγεμονική τους θέση. (Παρεπιπτόντως, ωφελημένη βγαίνει και η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν που ελπίζει, όπως και οι πασάδες πριν από αυτόν, να εκμεταλλευθεί την ελληνική εξασθένηση σε Κύπρο, Αιγαίο, Καστελλόριζο, Θράκη).

Θα αποτελέσει θέμα άλλου άρθρου το ενδιαφέρον ερώτημα πως φτάσαμε έως εδώ και σε ποιό βαθμό αυτό το αποτέλεσμα είναι ή όχι προϊόν σχεδιασμού. ‘Όπως επίσης και το πώς γίνεται τόσο η γερμανική, όσο και η ελληνική ηγεσία να δρουν ενίοτε εναντίον των ιστορικών συμφερόντων των χωρών τους. Περιοριζόμαστε να επισημάνουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Η Γερμανία ενήργησε με τρόπο καταστροφικό για την ίδια και την Ευρώπη στις δεκαετίες του 1910 και 1930 (Παγκόσμιοι Πόλεμοι) και του 1990 (γιουγκοσλαβικό), εδραιώνοντας, και στις τρεις περιπτώσεις τον ρόλο των ΗΠΑ. Η ελληνική ελίτ επίσης, μετά το 1996, έπαυσε σταδιακά να λειτουργεί ως εθνική ελίτ, “παρκάροντας” την εξωτερική-αμυντική πολιτική μας στην Ουάσιγκτον, την οικονομική στις Βρυξέλλες, την πολιτική ασφαλείας και τις υπηρεσίες στους Αγγλοαμερικανούς.

Αξίζει να συγκρατήσουμε πάντως από την ιστορία των Βρυξελλών μια παράπλευρη εξέλιξη, που οφείλουμε στον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλωντ Τρισέ, πραγματικό Πρωθυπουργό μιας ‘Ενωσης, όχι τόσο κρατών ή λαών, όσο Τραπεζών. Τη διαπραγμάτευση μαζί του δεν την έκανε ο κ. Παπανδρέου, αλλά οι κάτοικοι των Τρικάλων και των Γρεβενών! ‘Όταν έφτασαν στη Φρανκφούρτη τα νέα για ‘Ελληνες μικροκαταθέτες σε απομακρυσμένα σημεία της χώρας που έπαιρναν τα λεφτά τους από τις τράπεζες, ο κ. Τρισέ (που είναι επιπλέον και πολέμιος του ΔΝΤ) κατάλαβε ότι κάτι πρέπει να κάνει. Aνακοίνωσε ότι η ΕΚΤ θα εξακολουθήσει ένα χρόνο ακόμα να παίρνει ως ενέχυρο τα ελληνικά ομόλογα. Οι ελληνικές τράπεζες έχουν ελληνικά χρεώγραφα αξίας 60δις.

Ο κ. Τρισέ γνωρίζει ότι μια χρεωκοπία των ελληνικών τραπεζών, πολύ περισσότερο του ελληνικού κράτους, θα κάνει την κρίση του 2008 να μοιάζει παιδικό πάρτυ. Μπροστά στις συνέπειες μιας τέτοιας κατάρρευσης, στον παρόν οικονομικό κλίμα παγκοσμίως, η χρεωκοπία της Λήμαν Μπράδερς θα είναι ιστορία για μικρά παιδιά. Αυτό (και η γεωπολιτική θέση της χώρας) ήταν το μόνο «πιστόλι στο τραπέζι». Τα άλλα ήταν νεροπίστολα. Αυτό δεν είναι πιστόλι, είναι πυρηνικό όπλο. Θέλει όμως έναν πολύ θαρραλέο και ισχυρό παίκτη, με πολύ μεγάλη επίγνωση της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομίας, για να απειλήσει τη χρήση του, βγάζοντας τουλάχιστον έτσι την Ελλάδα από το «μάτι του κυκλώνα». Αν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν στο τιμόνι της χώρας, θάμπαινε στον πειρασμό να παίξει αυτό το παιχνίδι. Αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είναι στο τιμόνι της χώρας.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, στις 1.4.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

“Λαϊκός Μακεδονικός Πολιτισμός”

  ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

    Η Πνευματική Εστία Παπάγου, οι εκδόσεις «Στοχαστής» και το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Τζωρτζ Φρέντερικ Άμποτ «Λαϊκός Μακεδονικός Πολιτισμός».

   Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 9 Μαΐου 2010, στις 11:30 π.μ., στο Πολιτιστικό Κέντρο Παπάγου Ελευθερίου  Βενιζέλου 1, Παπάγος (σταθμός μετρό «Εθνική Άμυνα»). 

   Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι Μαριάνθη Γ. Καπλάνογλου, επ. καθηγήτρια Λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Δημήτριος Γ. Πεταλάς, δρ. Συγκριτικής Μεσαιωνικής Φιλολογίας, Παύλος-Πάικος Ι. Τσουμής, μεταφραστής του βιβλίου. Προλογίζει ο Αννίβας Δ. Σιατερλής, υποστράτηγος ε.α. – πρόεδρος Πνευματικής Εστίας Παπάγου και συντονίζει ο Λουκάς Αξελός, συγγραφέας, υπεύθυνος των εκδόσεων Στοχαστής.

   Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο τηλέφωνο 210-6546742 ή 210 6513669 (Πνευματική Εστία Παπάγου) ή 210-3601956 (Εκδόσεις Στοχαστής).

 «Θεσσαλονίκη, Σέρρες, Σιδηρόκαστρο, Μελένικο, Πετρίτσι, Νιγρίτα, Καβάλα, Δράμα, Παγγαίο, Χαλκιδική, ‘Αγιον Όρος… Ή αλλιώς ένα ταξίδι στην Μακεδονία, εκεί στις αρχές του 1900, τότε που ο Οθωμανικός ζυγός βάραινε ακόμα τον τόπο και η βουλγαρική διείσδυση γινόταν όλο και πιο επιθετική… Ο ‘Αγγλος Τζώρτζ Φρέντερικ ‘Αμποτ θα επισκεφθεί την περιοχή της τουρκοκρατούμενης Μακεδονίας ως ειδικός απεσταλμένος του Πανεπιστημίου του Καίμπριτζ προκειμένου να συλλέξει πολύτιμο λαογραφικό υλικό. Και πράγματι, με τη διεισδυτική του ματιά και την παρατηρητικότητά του, αλλά και την ελληνική του παιδεία και γνώση της γλώσσας, όπως όλα μαρτυρούν, θα συγγράψει τον σημαντικό αυτόν τόμο από λαογραφικής, ιστορικής και κοινωνιολογικής άποψης. Σημαντικό γιατί ο ‘Αμποτ δεν κάνει ιδεολογική χρήση της ιστορίας, δεν καταδέχεται να δώσει στην δημοσιότητα προκατασκευασμένα συμπεράσματα, δεν μπαίνει στο κυνικό παιχνίδι της γεωπολιτικής. Έτσι τα αποτελέσματα της έρευνάς του, αποκτούν μιαν ιδιαίτερη αξία στον βαθμό που η προσχηματικότητα είναι εξ οριαμού εξοβελιστέα. Και η πραγματικότητα που αναδεικνύεται από την ενδελεχή αυτή έρευνα, πιστοποιεί για το ότι ο ελληνισμός της Μακεδονίας είχε βαθύτατες ρίζες, ενώ οι ελληνόφρονες κάτοικοι της Μακεδονίας του 1901, αρκετοί από αυτούς βλαχόφωνοι ή και σλαβόφωνοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως συνεχιστές της κληρονομιάς των μεγάλων Ελλήνων βασιλέων της Μακεδονίας Φιλίππου και Αλεξάνδρου ως ιστορική συνέχεια του μέγιστου ήρωα των Πανελλήνων, του Ηρακλή.

Η λαογραφική εξόρμηση του T.Φ. ‘Αμποτ στην κυψέλη του ιδιωτικού βίου, της καθημερινότητας και των λαϊκών παραδόσεων των εθνοτήτων που συναποτελούσαν τον τότε μακεδονικό πολιτισμό, γίνεται με συνειδητό ενδιαφέρον και επιστημονική μέριμνα. Οι γιορτές, οι συμβολισμοί, ο γάμος, οι νεκρικές ιεροτελεστίες, τα νανουρίσματα, οι θρύλοι για τα πουλιά, τα αινίγματα, τα λιανοτράγουδα, τα παραμύθια, τα γιατροσόφια, τα μάγια και οι μαγγανείες, οι μορφές του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην λαϊκή παράδοση, με άλλα λόγια ολόκληρος ο λαϊκός μακεδονικός πολιτισμός κλεισμένος μέσα σε ένα εξαιρετικό βιβλίο, γραμμένο με επιστημονική επάρκεια και αδιαμφισβήτητο σεβασμό στα ιστορικά πεπραγμένα.»

Κυπριακό: Από ήττα σε συνθηκολόγηση κι από συνθηκολογηση σε ήττα!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μετά την σοβαρή ήττα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που παρέπεμψε τους ιδιοκτήτες καταπατημένων περιουσιών σε όργανο των αρχών κατοχής, ένα νέο “Βατερλώ” προετοιμάζεται για την Κυπριακή Δημοκρατία (και κατ¨ επέκταση την Ελλάδα). Πρόκειται για την προώθηση, από την ευρωπαϊκή Κομισιόν, και εξαιτίας σοβαρών αμελειών της κυπριακής και ελληνικής διπλωματίας, όπως υπογραμμίζουν διπλωματικοί παρατηρητές και η ηγεσία των Κυπρίων Σοσιαλιστών, του κανονισμού για το απευθείας εμπόριο με τα κατεχόμενα, που έχει παγώσει εδώ και χρόνια με συμφωνία κυρίων. Αμφότερες οι εξελίξεις αντανακλούν τη μεταβολή του συσχετισμού δυνάμεων, αλλά και του πολιτικού κλίματος διεθνώς. Αποδίδονται, από πεπειραμένους διπλωμάτες στη Λευκωσία, στην παραίτηση, εδώ και καιρό, από μια δραστήρια πολιτικο/διπλωματική υπεράσπιση των κυπριακών θέσεων διεθνώς, εν ονόματι της ανάγκης διατήρησης του καλού κλίματος, ανάγκη που δεν δεσμεύει όμως την άλλη πλευρά, που δεν κουράζεται να δραστηριοποιείται σε όλα τα φόρουμ. Η Λευκωσία έχει περιορισθεί στη χρήση, όσο κάνει, του νομικού οπλοστασίου της, που όμως αποδεικνύεται μακροχρόνια ανεπαρκές για να αντιμετωπίσει τις πολιτικές πιέσεις. . Η Τουρκία από κατέχουσα δύναμη, υπόλογη ενώπιον της διεθνούς κοινότητας, τείνει να γίνει κατήγορος, ανταμειβόμενος μάλιστα με την σθεναρή υποστήριξη της ένταξής της στην ΕΕ από τη Λευκωσία και την Αθήνα! Επιλέγοντας στο μεταξύ μια σολομώντεια λύση ο Πρόεδρος Χριστόφιας συνυπέγραψε με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ μια δήλωση, προορισμένη να βοηθήσει τον Τουρκοκύπριο ηγέτη να κερδίσει τις εκλογές. Η δήλωση διαπιστώνει σημαντικές συγκλίσεις στον τρόπο διακυβέρνησης του νέου κράτους και εξουσιοδοτεί τον κ. Ταλάτ να αναφερθεί στο περιεχόμενο των συγκλίσεων που επιτεύχθηκαν παρά τον όρο της εμπιστευτικότητας. Μόνο που, αυτές οι συγκλίσεις, δεν βρίσκουν σύμφωνο ούτε τον κυπριακό λαό, ούτε τα περισσότερα κόμματά του! Η δήλωση απέχει από την προσωρινή συμφωνία που επεδίωκαν Ουάσιγκτον και Λονδίνο και δύσκολα παράγει νομικά αποτελέσματα. Παράγει όμως πολιτικά. Δύσκολα μια οποιαδήποτε κυβέρνηση της Λευκωσίας θα μπορέσει αύριο να αναιρέσει τις προτάσεις εκ περιτροπής προεδρίας που φέρουν την υπογραφή του κ. Χριστόφια ή να απαιτήσει την απομάκρυνση των Τούρκων εποίκων. Οι πολίτες μπορούν και πιθανώς θα απορρίψουν σε δημοψήφισμα τις προτάσεις, θα τεθούν όμως προ της εκβιαστικής συνθήκης να καταβάλει η Κύπρος τεράστιο πολιτικό κόστος για να απορρίψει ο λαός της προτάσεις που έκανε ο ηγέτης της! Ο ίδιος ο κ. Χριστόφιας απαντάει όλο και πιο εκνευρισμένος στις βολές που δέχεται από όλες τις πολιτικές πλευρές, περιλαμβανομένου και του ΔΗΚΟ, του τελευταίου κόμματος που παρέμεινε στην κυβέρνησή του, αν και διαφωνεί και αυτό με την πολιτική του! Το ΑΚΕΛ φημιζόταν πάντα για την ικανότητά του να ελίσσεται, συμπράττοντας με διάφορες πολιτικές δυνάμεις, σπάνια στην ιστορία του εμφανίστηκε τόσο απομονωμένο και αμφισβητούμενο όσο σήμερα. Η ηγεσία Χριστόφια έβαλε όλα τα αυγά της στο καλάθι μιας σύντομης και εύκολης λύσης, υποτιμώντας τις δυσκολίες και μην εκπονώντας εναλλακτική στρατηγική, σχέδιο Β. Τώρα ο Κύπριος Πρόεδρος βλέπει την άλλη πλευρά να εγκολπώνεται τις παραχωρήσεις του ζητώντας όλο και περισσότερες, τον Ταλάτ να μετατοπίζεται σε πιο εθνικιστικές θέσεις, την βρετανική και αμερικανική διπλωματία να του ζητάνε και αυτές περισσότερες υποχωρήσεις και στο εσωτερικό να του ασκούν κριτική ακόμα και οι συμπολιτευόμενοι. Εξεγείρεται με τις ελληνικές παραχωρήσεις ακόμα και ο διευθυντής της εφημερίδας Αφρίκα Σενέρ Λεβέντ, εμβληματική μορφή της τουρκοκυπριακής αντίστασης στην τουρκική κατοχή, με δολοφονικές απόπειρες, βόμβες στην εφημερίδα του και αναρίθμητες καταδικαστικές αποφάσεις στην πλάτη του, από το καθεστώς Ντενκτάς. Μίλησε, σε πρόσφατο άρθρο του, για σύνδρομο της Στοκχόλμης των Ελληνοκυπρίων, το σύνδρομο δηλαδή των ομήρων που ταυτίζονται με τους απαγωγείς τους! Τα καλά της Λισσαβώνας και το κόστος της αμέλειας Στις 17 Μαρτίου ο Επίτροπος για τη Διεύρυνση Στέφαν Φούλε, γνωστός για τις έντονα ατλαντικές αντιλήψεις του, διαβίβασε στο Ευρωκοινοβούλιο με τη διαδικασία omnibus τον παγωμένο κανονισμό για το απευθείας εμπόριο με τα κατεχόμενα. Μέχρι τότε, η Λευκωσία και η Αθήνα θα μπορούσαν να σταματήσουν τη διαδικασία, με διαβήματα στον Πρόεδρο Μπαρόζο. Τα διαβήματα δεν έγιναν και οι πιθανότητες τελικής έγκρισης του κανονισμού είναι τώρα σημαντικές, χάρη στις νέες ρυθμίσεις που εισήγαγε η συνθήκη της Λισσαβώνας. Για ακόμα μια φορά, Αθήνα και Λευκωσία αντιμετωπίζουν τις συνέπειες του διεκπεραιωτικού τρόπου με τον οποίο αποδέχονται πρακτικά τη συντριπτική πλειοψηφία των ρυθμίσεων της ΕΕ. Είναι απορίας άξιον γιατί ο κ. Φούλε δεν ενημέρωσε για τις προθέσεις του τους Μάρκο Κυπριανού και Δημήτρη Δρούτσα με τους οποίους συναντήθηκε πρόσφατα. Ακόμα πιο αξιοπερίεργοι είναι οι εκ των υστέρων ισχυρισμοί του Μπαρόζο και της Κυπρίας Επιτρόπου ότι δεν γνώριζαν καν τις προθέσεις του Επιτρόπου και της Επιτροπής! Οι κινήσεις Φούλε-Κομισιόν είναι ακόμα περισσότερο προκλητικές, γιατί παραβιάζουν συμφωνία κυρίων για το θέμα, αλλά και συμπίπτουν με την επιβεβαίωση της άρνησης του Ερντογάν να ανοίξει τα τουρκικά λιμάνια και αεροδρόμια στα κυπριακά σκάφη, παρά τη σχετική υποχρέωση της ¨Αγκυρας. Η Κομισιόν, αντί να διαμαρτύρεται για αυτά, επιβραβεύει την Αγκυρα. Λιγότερο όμως από την ενόισχυση των Τουρκοκυπρίων, η Κομισιόν ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα να πιέσει και αυτή, με τη δαμόκλειο σπάθη της ημιαναγνώρισης των κατεχομένων, τους Κυπρίους να αποδεχθούν ρυθμίσεις με τις οποίες διαφωνούν, προκειμένου να κλείσει άρον-άρον το κυπριακό, σημαντικότερο εμπόδιο στην τουρκική ένταξη στην ΕΕ. Το θέμα του κανονισμού παραμένει εκκρεμές στο Συμβούλιο Υπουργών από το 2006. Τότε, όπως αποκαλύπτει σήμερα, μιλώντας στον Κ.τ.Ε., ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Λιλλήκας, είχε επιτευχθεί μυστική συμφωνία με τον Ταλάτ που προέβλεπε το άνοιγμα του λιμανιού της Αμμοχώστου για το εμπόριο των κατεχομένων, με αντάλλαγμα την επιστροφή της πόλης-φάντασμα στους κατοίκους της. ¨Όταν πληροφορήθηκε τη συμφωνία ο κ. Ερντογάν έγινε έξαλλος με τον Ταλάτ και τον υποχρέωσε να την ακυρώσει, αποδεικνύοντας, για μια ακόμα φορά, το προφανές, ότι στην κατεχόμενη Κύπρο κάνει κουμάντο η κατέχουσα δύναμη! Ενδεχόμενη έγκριση του Κανονισμού από την Ευρωβουλή, θα χρησιμοποιηθεί για άσκηση ισχυρότατων πιέσεων στη Λευκωσία για να πετύχει έγκριση και σε επίπεδο Συμβουλίου, όπου δεν θα διαθέτει βέτο, αφού ο Φερχόιγκεν είχε προνοήσει το 2004, να θέσει τον Κανονισμό υπό το άρθρο 133 της Συνθήκης, που προβλέπει ειδική πλειοψηφία και όχι ομόφωνη έγκριση. Μάλιστα το άρθρο 133 αφορά εμπόριο Ε.Ε και τρίτων «κρατών», που αναβαθμίζει την παράνομη οντότητα των κατεχομένων. Ακόμα και σε περίπτωση διαφωνίας του Συμβουλίου, το θέμα παραπέμπεται σε επιτροπή διαιτησίας μεταξύ συμβουλίου και ευρωβουλής. Τώρα οι Κύπριοι μπορούν να επικαλεσθούν τον «Συμβιβασμό του Λουξεμβούργου», μια πολιτική συμφωνία του 1965 χωρίς νομική ισχύ, σύμφωνα με την οποία η Ε.Ε είθισται να αναστέλλει την διαδικασία έγκρισης μιας απόφασης, εάν ένα κράτος-μέλος της Κοινότητας επικαλεστεί βλάβη «ζωτικού εθνικού συμφέροντος». Ωστόσο, ο «Συμβιβασμός του Λουξεμβούργου» στερείται νομικής βάσης και εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια και κατ’ επέκταση στην αλληλεγγύη που θα επιδείξουν οι εταίροι της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε.

Konstantakopoulos.blogspot.com  & Κόσμος του Επενδυτή, 02.04.2010 

ΝΟΜΟΣ 3838/2010, Περί Ιθαγένειας

 

ΝΟΜΟΣ 3838/2010, ΦΕΚ Α 49/24.3.2010

 Σύγχρονες διατάξεις για την Ελληνική Ιθαγένεια και την πολιτική συμμετοχή ομογενών και νομίμως διαμενόντων μεταναστών και άλλες ρυθμίσεις

 

 

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α

 

ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ

 

Αρθρο 1

 

1. Το άρθρο 1 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας, όπως αυτός κυρώθηκε με το ν.

3284/2004 και ισχύει (ΦΕΚ 217 Α), αντικαθίσταται ως εξής:

 

«Ι. Αυτοδίκαια, με τη γέννηση

 

Αρθρο 1

 

1. Το τέκνο Έλληνα ή Ελληνίδας αποκτά από τη γέννηση του την Ελληνική

Ιθαγένεια.

 

2. Την Ελληνική Ιθαγένεια αποκτά από τη γέννηση του όποιος γεννιέται σε

ελληνικό έδαφος, εφόσον:

 

α. ένας από τους γονείς του έχει γεννηθεί στην Ελλάδα και κατοικεί μόνιμα

στη Χώρα από τη γέννηση του ή

 

β. δεν αποκτά αλλοδαπή ιθαγένεια με τη γέννηση του ούτε μπορεί να αποκτήσει

τέτοια με σχετική δήλωση των γονέων του στις οικείες αλλοδαπές αρχές, αν το

δίκαιο της ιθαγένειας των γονέων του απαιτεί την υποβολή παρόμοιας δήλωσης,

ή

 

γ. είναι άγνωστης ιθαγένειας, εφόσον η αδυναμία διαπίστωσης της τυχόν

αποκτώμενης με τη γέννηση αλλοδαπής ιθαγένειας δεν οφείλεται σε άρνηση

συνεργασίας γονέα.»

 

2. Μετά το άρθρο 1 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας, προστίθεται νέο άρθρο 1Α

ως εξής:

 

«Ια. Με δήλωση και αίτηση, λόγω γέννησης ή φοίτησης σε σχολείο στην Ελλάδα

 

Αρθρο 1Α

 

1. Τέκνο αλλοδαπών που γεννιέται και συνεχίζει να ζει στην Ελλάδα από

γονείς που διαμένουν μόνιμα και νόμιμα και οι δυο στη Χώρα επί πέντε

τουλάχιστον συνεχή έτη, αποκτά από τη γέννηση του την Ελληνική Ιθαγένεια,

εφόσον οι γονείς του υποβάλουν κοινή σχετική δήλωση και αίτηση εγγραφής του

τέκνου στο δημοτολόγιο του δήμου της μόνιμης κατοικίας του, μέσα σε τρία έτη

από τη γέννηση. Σε περίπτωση μεταγενέστερης υποβολής της δήλωσης και

αίτησης, η ιθαγένεια αποκτάται από την υποβολή τους. Αν το τέκνο γεννήθηκε

πριν τη συμπλήρωση της πενταετούς νόμιμης διαμονής και από τους δύο γονείς

στη Χώρα, η κοινή δήλωση και αίτηση εγγραφής υποβάλλεται με την παρέλευση

της πενταετούς συνεχούς νόμιμης διαμονής και του δεύτερου γονέα, το δε τέκνο

αποκτά την Ελληνική Ιθαγένεια από την υποβολή τους.

 

2. Τέκνο αλλοδαπών που έχει ολοκληρώσει επιτυχώς την παρακολούθηση έξι

τουλάχιστον τάξεων ελληνικού σχολείου στην Ελλάδα και κατοικεί μόνιμα και

νόμιμα στη Χώρα αποκτά την Ελληνική Ιθαγένεια από τη συμπλήρωση του εξαετούς

χρόνου φοίτησης με κοινή δήλωση και αίτηση εγγραφής στο δημοτολόγιο του

δήμου μόνιμης κατοικίας του που υποβάλλουν οι γονείς του μέσα σε τρία έτη

από τη συμπλήρωση του χρόνου αυτού. Σε περίπτωση μεταγενέστερης υποβολής της

δήλωσης και αίτησης και μέχρι την ενηλικίωση του τέκνου, η ιθαγένεια

αποκτάται από την υποβολή της σχετικής δήλωσης και αίτησης.

 

3. Η Ελληνική Ιθαγένεια αποκτάται από τέκνα αλλοδαπών με δήλωση των γονέων

τους, σύμφωνα με τις διατάξεις των προηγούμενων παραγράφων του παρόντος

άρθρου, μόνον εφόσον και οι δύο γονείς τους διαμένουν νομίμως στην Ελλάδα

δυνάμει σχετικού νόμιμου τίτλου σε ισχύ.

 

4. Τη δήλωση και αίτηση των προηγούμενων παραγράφων του παρόντος άρθρου

μπορεί να υποβάλει στην περίπτωση τέκνου μονογονεϊκής οικογένειας ή τέκνου

δικαιούχου διεθνούς προστασίας (αναγνωρισμένου πρόσφυγα, προσώπου που έχει

υπαχθεί σε καθεστώς επικουρικής προστασίας ή ανιθαγενούς), ο τυχόν

εναπομείνας γονέας ή αυτός στον οποίο έχει ανατεθεί η γονική μέριμνα του

ανηλίκου ή ασκεί αυτήν εν τοις πράγμασι κατ` αποκλειστικότητα, εφόσον

συντρέχουν στο πρόσωπο του οι λοιπές σχετικές προϋποθέσεις. Σε περιπτώσεις

ασυνόδευτων ανηλίκων στους οποίους έχει χορηγηθεί καθεστώς διεθνούς

προστασίας τη δήλωση και αίτηση υποβάλλει ο επίτροπος ή ο εκπρόσωπος του

ανηλίκου που έχει ορισθεί σύμφωνα με την παρ. 1 του άρθρου 30 του π.δ.

906/2008 (ΦΕΚ 152 Α).

 

5. Πριν τη διενέργεια της εγγραφής στο δημοτολόγιο ο δήμος αποστέλλει

αμέσως αντίγραφα των δικαιολογητικών που προσκομίστηκαν για διασταύρωση με

τα στοιχεία που τηρούνται στις αρμόδιες υπηρεσίες, που παρέχουν τη σχετική

επιβεβαίωση. Με την επιβεβαίωση των σχετικών στοιχείων, ο δήμος, μέσα σε

δεκαπέντε ημέρες, αποστέλλει την αίτηση και τα συνοδευτικά δικαιολογητικά

στις αρμόδιες υπηρεσίες της οικείας Περιφέρειας. Ο Γενικός Γραμματέας της

Περιφέρειας, μέσα σε δύο μήνες από την παραλαβή του φακέλου, με πράξη του, η

οποία δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως εντέλλεται τον οικείο δήμο

να εγγράψει το τέκνο των δηλούντων στο δημοτολόγιο του. Η εγγραφή στο

δημοτολόγιο διενεργείται μέσα σε έξι μήνες από την υποβολή της δήλωσης και

αίτησης.

 

6. Εφόσον η δήλωση και αίτηση εγγραφής στο δημοτολόγιο, που προβλέπεται

στις παραγράφους 1 και 2 του παρόντος άρθρου, δεν υποβλήθηκε από κοινού από

τους γονείς μέχρι την ενηλικίωση του, το τέκνο αποκτά την Ελληνική Ιθαγένεια

με δήλωση και αίτηση εγγραφής στο δημοτολόγιο, που το ίδιο δικαιούται να

υποβάλει στον δήμο όπου κατοικεί νόμιμα και μόνιμα δυνάμει σχετικού νόμιμου

τίτλου σε ισχύ, μέσα σε αποκλειστική προθεσμία τριών ετών από την συμπλήρωση

του 18ου έτους της ηλικίας του. Η αίτηση απορρίπτεται αν συντρέχει ποινικό

κώλυμα, κατά την περίπτωση β` της παραγράφου 1 του άρθρου 5 ή λόγοι δημόσιας ή εθνικής ασφάλειας, κατά το άρθρο 5Β. Η διερεύνηση της συνδρομής των αρνητικών προϋποθέσεων του προηγούμενου εδαφίου διενεργείται με ανάλογη εφαρμογή της προβλεπόμενης στην παράγραφο 2 του άρθρου 7 διαδικασίας και εντός προθεσμίας έξι μηνών. Η σχετική διαδικασία και προθεσμίες

αναστέλλονται σύμφωνα με τη διάταξη της παραγράφου 4 του άρθρου 31. Η

απόφαση του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας εκδίδεται εντός έτους από την

υποβολή της δήλωσης και αίτησης. Η Ελληνική Ιθαγένεια αποκτάται στην

περίπτωση αυτή από την υποβολή της δήλωσης και αίτησης.

 

7. Δεν συνιστούν κατά την έννοια του παρόντος νόμου τίτλο νόμιμης διαμονής

δελτία, βεβαιώσεις υποβολής δικαιολογητικών ή άλλα έγγραφα που επιτρέπουν

την προσωρινή διαμονή του κατόχου τους μέχρι την κρίση αιτήματος του από την

αρμόδια διοικητική ή δικαστική αρχή ή την ολοκλήρωση εκκρεμούς διοικητικής

διαδικασίας που τους αφορά. Την κατοχή οριστικού τίτλου νόμιμης διαμονής σε

ισχύ κατά την υποβολή της δήλωσης και αίτησης εγγραφής εκ μέρους των γονέων

ή του ίδιου του τέκνου, μετά την ενηλικίωση του, σύμφωνα με τις διατάξεις

του παρόντος άρθρου, ελέγχει η αρμόδια αρχή.

 

8. Για την υποβολή των προβλεπόμενων στο παρόν άρθρο δηλώσεων και αιτήσεων

εγγραφής σε δημοτολόγιο καταβάλλεται παράβολο ύψους 100 ευρώ, που

εισπράττεται από τον οικείο δήμο και διατίθεται αποκλειστικά για την

λειτουργία των υπηρεσιών που είναι αρμόδιες για τη διεκπεραίωση των δηλώσεων

και αιτήσεων και τη διενέργεια των σχετικών εγγραφών.»

 

 Αρθρο 2

 

Το άρθρο 5 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας αντικαθίσταται ως εξής:

 

«Αρθρο 5  Τυπικές προϋποθέσεις πολιτογράφησης

 

1. Ο αλλοδαπός που επιθυμεί να γίνει Έλληνας πολίτης με πολιτογράφηση

πρέπει:

 

α. Να είναι ενήλικος κατά το χρόνο της υποβολής της δήλωσης πολιτογράφησης.

 

β. Να μην έχει καταδικασθεί αμετάκλητα για αδίκημα που τέλεσε εκ δόλου,

κατά την τελευταία δεκαετία πριν από την υποβολή της αίτησης πολιτογράφησης,

σε ποινή στερητική της ελευθερίας τουλάχιστον ενός έτους ή τουλάχιστον έξι

μηνών και ανεξαρτήτως χρόνου έκδοσης της καταδικαστικής απόφασης, για

εγκλήματα προσβολών του πολιτεύματος, προδοσίας της Χώρας, ανθρωποκτονίας

από πρόθεση και επικίνδυνης σωματικής βλάβης, εγκλήματα σχετικά με την

εμπορία και τη διακίνηση ναρκωτικών, τη νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες

δραστηριότητες, διεθνή οικονομικά εγκλήματα, εγκλήματα με χρήση μέσων υψηλής

τεχνολογίας, εγκλήματα περί το νόμισμα, εγκλήματα σχετικά με την εμπορία

παιδιών, την παιδική πορνεία και την παιδική πορνογραφία (ν. 3625/2007, ΦΕΚ

290 Α) εγκλήματα συγκρότησης ή ένταξης ως μέλους σε εγκληματική οργάνωση

κατά την έννοια του άρθρου 187 του Ποινικού Κώδικα και εγκλήματα του άρθρου

187 Α του Ποινικού Κώδικα, αντίστασης κατά της αρχής, αρπαγής ανηλίκων, κατά

της γενετήσιας ελευθερίας και οικονομικής εκμετάλλευσης της γενετήσιας ζωής,

κλοπής, ληστείας, απάτης, υπεξαίρεσης, εκβίασης, τοκογλυφίας, του νόμου περί

μεσαζόντων, πλαστογραφίας, ψευδούς βεβαίωσης, υφαρπαγής ψευδούς βεβαίωσης, συκοφαντικής δυσφήμισης, λαθρεμπορίας, εγκλήματα που αφορούν τα όπλα, αρχαιότητες, την προώθηση μεταναστών που στερούνται τίτλου παραμονής στο εσωτερικό της Χώρας ή τη διευκόλυνση μεταφοράς ή προώθησης τους ή της

εξασφάλισης καταλύματος σε αυτούς για απόκρυψη.

 

γ. Να μην τελεί υπό απέλαση ή άλλη εκκρεμότητα του καθεστώτος νόμιμης

παραμονής του στη Χώρα.

 

δ. Να διαμένει στην Ελλάδα νόμιμα για επτά συνεχή έτη πριν από την υποβολή

της αίτησης πολιτογράφησης. Στο χρόνο νόμιμης παραμονής δεν προσμετράται ο

χρόνος που διάνυσε ο αλλοδαπός στην Ελλάδα ως διπλωματικός ή διοικητικός

υπάλληλος ξένης Χώρας. Για τους κατόχους ιθαγένειας κράτους – μέλους της

Ευρωπαϊκής Ενωσης, τους συζύγους Έλληνα ή Ελληνίδας με τέκνο, όσους έχουν τη

γονική μέριμνα τέκνου Ελληνικής Ιθαγένειας, εφόσον αυτή δεν αποκτήθηκε

σύμφωνα με το άρθρο 1Α παρ. 2, τους αναγνωρισμένους πολιτικούς πρόσφυγες και

ανιθαγενείς αρκεί η προηγούμενη νόμιμη διαμονή αυτών στην Ελλάδα επί μια

τουλάχιστον συνεχή τριετία. Για τους συζύγους Ελλήνων διπλωματικών υπαλλήλων

προσμετράται για τη συμπλήρωση του παραπάνω χρόνου και ο χρόνος παραμονής

τους στο εξωτερικό λόγω της υπηρεσίας των Ελλήνων συζύγων τους, εφόσον έχουν

συμπληρώσει, οποτεδήποτε, ένα έτος διαμονής στην Ελλάδα. Για τους ομογενείς

και για όσους έχουν γεννηθεί και κατοικούν συνεχώς στην Ελλάδα δεν

απαιτείται η χρονική προϋπόθεση της επταετούς διαμονής.

 

ε. Να κατέχει έναν από τους παρακάτω τίτλους νόμιμης διαμονής:

 

αα) άδεια επί μακρόν διαμένοντος, κατ` εφαρμογή των διατάξεων του π.δ.

150/2006 (ΦΕΚ 160 Α),

 

αβ) βεβαίωση ή άλλον τίτλο διαμονής που χορηγείται σε πολίτες κρατών –

μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με βάση τις διατάξεις του π.δ. 106/2007 (ΦΕΚ

135 Α),

 

αγ) δελτίο ή άλλον τίτλο διαμονής που χορηγείται σε μέλη οικογένειας Έλληνα

πολίτη ή πολίτη κράτους – μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή σε γονείς ανηλίκου

ημεδαπού, κατ` εφαρμογή των διατάξεων των άρθρων 61, 63 και 94 του ν.

3386/2005,

 

αδ) δελτίο αναγνωρισμένου πολιτικού πρόσφυγα ή καθεστώς επικουρικής

προστασίας ή μέλους οικογένειας κατόχου τέτοιου δελτίου, συμπεριλαμβανομένων

και αυτών που έχουν χορηγηθεί, σύμφωνα με τις διατάξεις του προϊσχύσαντος

π.δ/τος 61/1999 (ΦΕΚ 63 Α), καθώς και των προεδρικών διαταγμάτων 90/2008

(ΦΕΚ 138 Α), 96/2008 (ΦΕΚ 152 Α), 167/2008 (ΦΕΚ 223 Α) και 81/2009 (ΦΕΚ 99

Α), όπως έχουν τροποποιηθεί και ισχύουν,

 

αε) ταξιδιωτικά έγγραφα ή ειδικό δελτίο που έχουν χορηγηθεί από ημεδαπή

αρχή, σύμφωνα με τις διατάξεις της Διεθνούς Σύμβασης της Νέας Υόρκης, περί

του καθεστώτος των ανιθαγενων, η οποία έχει κυρωθεί με το ν. 139/1975 (ΦΕΚ

176 Α),

 

αστ) δελτίο ή άλλον τίτλο διαμονής ομογενούς κάθε τύπου, εκτός από Ειδικό

Δελτίο Ταυτότητας Ομογενούς.

 

2. Με προεδρικό διάταγμα, το οποίο εκδίδεται με πρόταση του Υπουργού

Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, μπορεί να

τροποποιούνται, αντικαθίστανται ή καταργούνται τίτλοι οριστικής διαμονής που

αναφέρονται στο υπό στοιχείο ε` της προηγούμενης παραγράφου και να

προστίθενται νέοι τίτλοι νόμιμης διαμονής.»

 

Αρθρο 3

 

Μετά το άρθρο 5 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας προστίθενται άρθρα 5Α και

5Β ως εξής:

 

«Άρθρο 5^Α Ουσιαστικές προϋποθέσεις πολιτογράφησης

 

1. Ο αλλοδαπός που επιθυμεί να γίνει Έλληνας πολίτης με πολιτογράφηση

πρέπει, πέραν των προϋποθέσεων του προηγούμενου άρθρου:

 

α. Να γνωρίζει επαρκώς την Ελληνική γλώσσα, ώστε να εκπληρώνει τις

υποχρεώσεις που απορρέουν από την ιδιότητα του Έλληνα πολίτη.

 

β. Να έχει ενταχθεί ομαλά στην οικονομική και κοινωνική ζωή της Χώρας. Για

τη διακρίβωση της ομαλής ένταξης του αιτούντος στην Ελληνική κοινωνία

συνεκτιμώνται ιδίως τα εξής στοιχεία: η εξοικείωση με την Ελληνική ιστορία

και τον Ελληνικό πολιτισμό, η επαγγελματική και εν γένει οικονομική

δραστηριότητα του, τυχόν δημόσιες ή κοινωφελείς δραστηριότητες του,

ενδεχόμενη φοίτηση του σε ελληνικούς εκπαιδευτικούς φορείς, η συμμετοχή του

σε κοινωνικές οργανώσεις ή συλλογικούς φορείς μέλη των οποίων είναι Έλληνες

πολίτες, τυχόν συγγενικός του δεσμός και εξ αγχιστείας με Έλληνα πολίτη, η

εκ μέρους του σταθερή εκπλήρωση των φορολογικών του υποχρεώσεων, καθώς και

των υποχρεώσεων του προς οργανισμούς κοινωνικής ασφάλισης, η κατά κυριότητα

κτήση ακινήτου για κατοικία και η εν γένει περιουσιακή του κατάσταση.

 

γ. Να έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει ενεργά και ουσιαστικά στην πολιτική

ζωή της Χώρας, σεβόμενος τις θεμελιώδεις αρχές οι οποίες τη διέπουν. Για τη

δυνατότητα συμμετοχής στην πολιτική ζωή συνεκτιμώνται ιδίως τα εξής

στοιχεία: η επαρκής εξοικείωση με τους θεσμούς του πολιτεύματος της

Ελληνικής Δημοκρατίας και την πολιτική ζωή της Χώρας και η βασική γνώση της

Ελληνικής πολιτικής ιστορίας, ιδίως της σύγχρονης. Ειδική βαρύτητα στην

εκτίμηση περί υιοθέτησης της Ελληνικής πολιτικής ταυτότητας έχουν η

συμμετοχή σε συλλογικούς φορείς, πολιτικές ενώσεις ή σωματεία όπου

συμμετέχουν και Έλληνες πολίτες, καθώς και η προηγούμενη συμμετοχή στις

εκλογές της πρωτοβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης.

 

2. Για τη συνδρομή των προϋποθέσεων που προβλέπονται στην προηγούμενη

παράγραφο γνωμοδοτεί η Επιτροπή Πολιτογράφησης, η οποία συνιστάται με το

άρθρο 12.

 

3. Για τη διακρίβωση της συνδρομής επί μέρους ουσιαστικών προϋποθέσεων της

παραγράφου 1 η κρίση της αρμόδιας Επιτροπής Πολιτογράφησης στηρίζεται και σε

ειδική δοκιμασία (τεστ) που η Επιτροπή μπορεί να διεξάγει. Οι προδιαγραφές

της ειδικής δοκιμασίας και κάθε άλλο θέμα σχετικά με την οργάνωση και το

περιεχόμενο της ρυθμίζονται με κοινή απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών,

Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης

και θρησκευμάτων.

 

Αρθρο 5Β Λόγοι ασφαλείας

 

Στο πρόσωπο του αλλοδαπού που επιθυμεί να γίνει Έλληνας πολίτης δεν θα

πρέπει να συντρέχουν λόγοι δημόσιας ή εθνικής ασφάλειας. Σχετικά με τη

συνδρομή τέτοιων λόγων στο πρόσωπο του αιτούντος παρέχουν γνώμη οι αρμόδιες

υπηρεσίες του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη με τη διαδικασία που ορίζεται

παρακάτω στο άρθρο 7.»

 

Αρθρο 4

 

Το άρθρο 6 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας αντικαθίσταται ως εξής:

 

«Αρθρο 6  Δικαιολογητικά πολιτογράφησης

 

1. Ο αλλοδαπός που επιθυμεί να πολιτογραφηθεί ως Ελληνας, υποβάλλει δήλωση

στο δήμο της μόνιμης διαμονής του και αίτηση πολιτογράφησης στις υπηρεσίες

της Περιφέρειας στην οποία υπάγεται ο δήμος.

 

2. Η δήλωση πολιτογράφησης γίνεται ενώπιον του δημάρχου με την παρουσία δύο

Ελλήνων πολιτών ως μαρτύρων. Η δήλωση καταχωρείται σε ειδικό πρωτόκολλο και

αντίγραφο της χορηγείται στον δηλώσαντα μαζί με έντυπο αίτησης όπου

αναγράφονται όλες οι προϋποθέσεις κτήσης Ελληνικής Ιθαγένειας με

πολιτογράφηση.

 

3. Η αίτηση πολιτογράφησης απευθύνεται προς τον Υπουργό Εσωτερικών,

Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και συνοδεύεται από:

 

α. Αντίγραφο της δήλωσης πολιτογράφησης.

 

β. Αντίγραφο διαβατηρίου, ταξιδιωτικού εγγράφου ή άλλου αποδεικτικού

ταυτοπροσωπίας.

 

γ. Έναν από τους αναφερόμενους, υπό στοιχείο ε` του άρθρου 5 του παρόντος,

τίτλους νόμιμης διαμονής σε ισχύ.

 

δ. Πιστοποιητικό γέννησης ή άλλο ισοδύναμο πιστοποιητικό που προβλέπεται

από τη νομοθεσία της Χώρας πρώτης ιθαγένειας. Αν ο αλλοδαπός είναι

δικαιούχος διεθνούς προστασίας ως πολιτικός πρόσφυγας ή έχει υπαχθεί σε

καθεστώς επικουρικής προστασίας ή είναι ανιθαγενής και αδυνατεί να

προσκομίσει πιστοποιητικό γέννησης, αρκεί η πράξη αναγνώρισης του ως

πολιτικού πρόσφυγα, υπαγωγής του στο καθεστώς επικουρικής προστασίας ή το

οικείο δελτίο ανιθαγενούς, αντίστοιχα. Αν ο αλλοδαπός έχει γεννηθεί στην

Ελλάδα, αρκεί η ληξιαρχική πράξη γέννησης. Αν ο αλλοδαπός αδυνατεί

αντικειμενικά να κατέχει διαβατήριο, κατά την έννοια της παραγράφου 1 εδάφιο

γ` του άρθρου 84 του ν. 3386/2005, αρκεί η άδεια διαμονής που χορηγείται

στις περιπτώσεις αυτές σύμφωνα με την προαναφερόμενη διάταξη.

 

ε. Εκκαθαριστικό σημείωμα ή αντίγραφο δήλωσης φορολογίας εισοδήματος του

τελευταίου οικονομικού έτους, στ. Αριθμό μητρώου κοινωνικής ασφάλισης

(Α.Μ.Κ.Α.).

 

ζ. Παράβολο επτακοσίων (700) ευρώ. Για την επανυποβολή αίτησης

πολιτογράφησης το οφειλόμενο παράβολο περιορίζεται στα διακόσια (200) ευρώ.

Ομογενείς, κάτοχοι ιθαγένειας κράτους – μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς

και αναγνωρισμένοι πολιτικοί πρόσφυγες και ανιθαγενείς οφείλουν με κάθε

αίτηση τους να καταβάλλουν παράβολο ύψους εκατό (100) ευρώ.»

 

Αρθρο 5

 

Το άρθρο 7 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας αντικαθίσταται ως εξής:

 

«Αρθρο 7

Διαδικασία πολιτογράφησης

 

1. Η αρμόδια για θέματα ιθαγένειας υπηρεσία της Περιφέρειας ελέγχει την

πληρότητα του φακέλου και τη συνδρομή των τυπικών προϋποθέσεων που

προβλέπονται στο άρθρο 5. Αν αυτές δεν συντρέχουν, ο Γενικός Γραμματέας της

Περιφέρειας απορρίπτει την αίτηση.

 

2. Εφόσον πληρούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 5 του παρόντος, η αρμόδια

υπηρεσία της Περιφέρειας αναζητεί αυτεπαγγέλτως πιστοποιητικό ποινικού

μητρώου για δικαστική χρήση και πιστοποιητικό μη απέλασης και απευθύνει,

μέσω της αστυνομικής αρχής του τόπου διαμονής του αιτούντος, ερώτημα προς

τις αρμόδιες υπηρεσίες ασφαλείας του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, αν

συντρέχουν στο πρόσωπο του αιτούντος λόγοι δημόσιας ή εθνικής ασφάλειας για

την απόρριψη του αιτήματος. Οι υπηρεσίες ασφαλείας υποχρεούνται να

απαντήσουν μέσα σε προθεσμία τεσσάρων μηνών, μπορούν όμως, σε κάθε

περίπτωση, να διαβιβάσουν τη γνώμη τους απευθείας προς τον Υπουργό

Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης σε οποιοδήποτε

στάδιο της διαδικασίας. Η παράλειψη των υπηρεσιών ασφαλείας να αποστείλουν

εγκαίρως γνώμη δεν κωλύει την έκδοση της απόφασης του Υπουργού.

 

3. Αν παρέλθει άπρακτη η προθεσμία της προηγούμενης παραγράφου, η αίτηση

πολιτογράφησης διαβιβάζεται προς την Επιτροπή Πολιτογράφησης και εξετάζεται

χωρίς τη γνώμη αυτή. Παραλλήλως, η αρμόδια υπηρεσία της Περιφέρειας καλεί

τον αλλοδαπό σε συνέντευξη, σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, ενώπιον της

Επιτροπής Πολιτογράφησης. Με την ίδια πρόσκληση ο αλλοδαπός καλείται να

προσκομίσει στην Επιτροπή Πολιτογράφησης στοιχεία που πιστοποιούν ότι

γνωρίζει την Ελληνικής γλώσσα, καθώς και όσα άλλα στοιχεία κρίνει ο ίδιος

χρήσιμα για να τεκμηριώσουν ότι συντρέχουν στο πρόσωπο του οι ουσιαστικές

προϋποθέσεις της πολιτογράφησης.

 

4. Η κλήση του αλλοδαπού αιτούντος σε συνέντευξη γίνεται με απόδειξη. Μη

εμφάνιση του δικαιολογείται μόνο για λόγους αντικειμενικής αδυναμίας. Σε

περίπτωση αδικαιολόγητης μη εμφάνισης, η αίτηση πολιτογράφησης απορρίπτεται

από τον Υπουργό.

 

5. Η Επιτροπή μπορεί να διεξάγει ειδική δοκιμασία (τεστ), σύμφωνα με τους

ειδικότερους όρους της κοινής υπουργικής απόφασης που προβλέπεται στην

παράγραφο 3 του άρθρου 5Α.

 

6. Η Επιτροπή Πολιτογράφησης συντάσσει αναλυτικό πρακτικό στο οποίο

αναφέρονται τα ερωτήματα που υπέβαλε και οι σχετικές απαντήσεις των προσώπων

που παρουσιάσθηκαν ενώπιον της για συνέντευξη. Στη συνέχεια, εισήγηση της

Επιτροπής Πολιτογράφησης, συνοδευόμενη από το πρακτικό και τον πλήρη φάκελο

της υπόθεσης, διαβιβάζεται στο Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και

Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και κοινοποιείται στον αιτούντα, ο οποίος έχει το

δικαίωμα να διατυπώσει εγγράφως αντιρρήσεις σχετικά με το περιεχόμενο της

ενώπιον του Συμβουλίου Ιθαγένειας μέσα σε αποκλειστική προθεσμία δεκαπέντε

ημερών. Δεν κοινοποιούνται στον ενδιαφερόμενο αναλυτικές κρίσεις και

πραγματικά περιστατικά και στοιχεία που αφορούν ζητήματα δημόσιας ή εθνικής

ασφάλειας που τυχόν περιέχονται στο σώμα της εισήγησης.

 

7. Σε περίπτωση αμφιβολιών του ως προς την ορθότητα της περιεχόμενης στην

εισήγηση της Επιτροπής Πολιτογράφησης αξιολόγησης, ο Υπουργός Εσωτερικών,

Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης μπορεί να παραπέμπει την υπόθεση

για διατύπωση γνώμης στο Συμβούλιο Ιθαγένειας που προβλέπεται στο άρθρο 28.

 

8. Οι ομογενείς αλλοδαποί που είναι κάτοχοι τίτλου διαμονής ομογενούς δεν

καλούνται σε συνέντευξη ενώπιον της οικείας Επιτροπής Πολιτογράφησης, ο

Υπουργός Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης αποφασίζει

χωρίς προηγούμενη γνώμη αυτής, πλην των περιπτώσεων εκείνων για τις οποίες

αυτός παραπέμπει το σχετικό φάκελο στην Επιτροπή για τη διενέργεια

συνέντευξης και τη διατύπωση γνώμης. Την υπόθεση παραπέμπει ο Υπουργός ιδίως

όταν ανακύπτουν αμφιβολίες αν το πρόσωπο που επιδιώκει να πολιτογραφηθεί υπό

την ιδιότητα του ομογενούς πληροί τις ουσιαστικές προϋποθέσεις

πολιτογράφησης.»

 

 Άρθρο 6

 

Το άρθρο 8 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας αντικαθίσταται ως εξής:

 

«Άρθρο 8 Απόφαση πολιτογράφησης – Αιτιολόγηση

 

1. Η πολιτογράφηση γίνεται με απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών, Αποκέντρωσης

και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης που δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της

Κυβερνήσεως.

 

2. Η απόφαση επί αίτησης πολιτογράφησης αιτιολογείται κατά τις διατάξεις

του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας.

 

3. Υποβολή νέας αίτησης για πολιτογράφηση επιτρέπεται μετά την παρέλευση

έτους από την απόρριψη της προηγούμενης.»

 

 Αρθρο 7

 

Στο άρθρο 9 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας, όπως αυτός κυρώθηκε με τον ν.

3284/2004 και ισχύει, προστίθεται νέα παράγραφος 4 ως εξής:

 

«4. Τον όρκο του παρόντος άρθρου δίδει και όποιος αποκτά την Ελληνική

Ιθαγένεια με δήλωση μετά την ενηλικίωση του κατά το άρθρο 1Α του παρόντος

Κώδικα, μέσα σε ένα έτος από τη δήλωση αυτή.»

 

Αρθρο 8

 

Το άρθρο 12 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας αντικαθίσταται ως εξής:

 

«Αρθρο 12  Επιτροπή Πολιτογράφησης

 

1. Σε κάθε Περιφέρεια συνιστάται Επιτροπή Πολιτογράφησης η οποία

αποτελείται από:

 

α. Τον προϊστάμενο της οικείας Γενικής Διεύθυνσης της Περιφέρειας ως

Πρόεδρο.

 

β. Ένα μέλος Δ.Ε.Π. Ανώτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος, που εδρεύει εντός των

ορίων της οικείας Περιφέρειας, στο γνωστικό αντικείμενο της Κοινωνιολογίας,

της Ψυχολογίας ή συγγενών κλάδων. Το μέλος και τον αναπληρωτή του

υποδεικνύει το αρμόδιο όργανο διοίκησης του οικείου Α.Ε.Ι..

 

γ. Υπάλληλο της Διεύθυνσης Ιθαγένειας του Υπουργείου Εσωτερικών,

Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης. Τη θέση αυτού καταλαμβάνει από

1ης Ιανουαρίου 2011 εκπρόσωπος του δευτεροβάθμιου φορέα τοπικής

αυτοδιοίκησης στην περιφέρεια του οποίου ανήκει ο δήμος υποβολής της αίτησης

πολιτογράφησης και ο οποίος ορίζεται μαζί με τον αναπληρωτή του με

πλειοψηφία των δύο τρίτων του εκλεγμένου Συμβουλίου του φορέα. Σε περίπτωση

που ο δευτεροβάθμιος Ο.Τ.Α. παραλείψει να ορίσει εκπρόσωπο του μέσα σε

προθεσμία τριών μηνών από τη λήξη της θητείας της προηγούμενης σύνθεσης,

αντ` αυτού ορίζεται ως μέλος της Επιτροπής, με πλήρη θητεία, υπάλληλος της

Διεύθυνσης Ιθαγένειας του Υπουργείου Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και

Ηλεκτρονική Διακυβέρνησης.

 

δ. Τον προϊστάμενο της αρμόδιας Διεύθυνσης της Περιφέρειας, και

 

ε. Μέλος που υποδεικνύει μαζί με τον αναπληρωτή του, σύμφωνα με τον

κανονισμό λειτουργίας της, η Εθνική Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

 

2. Η Επιτροπή συγκροτείται με απόφαση του Γενικού Γραμματέα της οικείας

Περιφέρειας. Με την ίδια απόφαση ορίζονται οι αναπληρωτές του Προέδρου και

των μελών της Επιτροπής, που υποδεικνύονται με τον ίδιο τρόπο, καθώς και

υπάλληλος κλάδου ΠΕ Διοικητικού της αρμόδιας Διεύθυνσης της Περιφέρειας, ο

οποίος θα ασκεί χρέη γραμματέα της Επιτροπής, μαζί με τον αναπληρωτή του.

Στην Επιτροπή συμμετέχει ως εισηγητής, χωρίς δικαίωμα ψήφου, ο υπάλληλος που

χειρίζεται την υπόθεση.

 

3. Η θητεία των μελών της Επιτροπής Πολιτογράφησης είναι διετής.

 

4. Με απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής

Διακυβέρνησης και Οικονομικών καθορίζεται η αμοιβή των μελών της Επιτροπής,

του γραμματέα και του εισηγητή.»

 

Αρθρο 9

 

Το άρθρο 19 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας αντικαθίσταται ως εξής:

 

«IV. Απώλεια της Ελληνικής Ιθαγένειας που αποκτήθηκε από τέκνα αλλοδαπών με

δήλωση ή πολιτογράφηση των γονέων τους

 

Αρθρο 19

 

1. Τέκνα αλλοδαπών που έγιναν Έλληνες ενώ ήταν ανήλικα, με κοινή δήλωση των

γονέων τους, σύμφωνα με τις διατάξεις των παραγράφων 1 και 2 του άρθρου 1 Α,

ή με την πολιτογράφηση γονέα τους, σύμφωνα με το άρθρο 11, μπορούν να

αποβάλουν την Ελληνική Ιθαγένεια, υποβάλλοντας σχετική δήλωση και αίτηση στο

δήμο, του οποίου είναι δημότες ή, αν κατοικούν στην αλλοδαπή, στην Ελληνική

προξενική αρχή του τόπου μόνιμης κατοικίας τους, μέσα σε προθεσμία ενός

έτους από την ενηλικίωση τους. Αντίγραφο της δήλωσης και αίτησης

διαβιβάζεται αμελλητί στην οικεία Περιφέρεια και το Υπουργείο Εσωτερικών,

Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης.

 

2. Για την αποβολή της Ελληνικής Ιθαγένειας εκδίδεται, μέσα σε ένα μήνα από

την παραλαβή του σχετικού φακέλου, απόφαση του Γενικού Γραμματέα της

Περιφέρειας, με την οποία αυτός αποδέχεται την αίτηση. Η απόφαση

δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

 

3. Η αίτηση δεν γίνεται αποδεκτή, εφόσον δια της αποδοχής της ο αιτών

καθίσταται ανιθαγενής.»

 

Αρθρο 10

 

Στο άρθρο 25 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας προστίθενται νέες παράγραφοι 3

και 4 ως εξής:

 

«3. Με προεδρικό διάταγμα, που εκδίδεται με πρόταση των Υπουργών Εσωτερικών,

Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και Οικονομικών και γνώμη του

Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας, μπορεί να συνιστώνται διευθύνσεις

ιθαγένειας σε κάθε Περιφέρεια και τμήματα ιθαγένειας ανά νομό της

Περιφέρειας ως υπηρεσίες αυτής. Με το ίδιο διάταγμα καθορίζεται η έδρα τους,

η διάρθρωση των οργανικών μονάδων τους και η κατανομή των αρμοδιοτήτων

μεταξύ τους, ο αριθμός και τα προσόντα του προσωπικού τους, καθώς και οι

κλάδοι από τους οποίους επιλέγονται οι προϊστάμενοι των μονάδων τους και

ρυθμίζεται κάθε συναφές θέμα. Ειδικά στις Περιφέρειες Αττικής και Κεντρικής

Μακεδονίας μπορεί να συνιστώνται μέχρι τρεις και δύο αντίστοιχα διευθύνεις,

των οποίων η κατά τόπον αρμοδιότητα καθορίζεται με το ίδιο προεδρικό

διάταγμα.

 

4. Κάθε έτος οι Περιφέρειες αποστέλλουν στο Υπουργείο Εσωτερικών,

Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης στατιστικά στοιχεία όσον αφορά

τη με οποιαδήποτε βάση κτήση και απώλεια ιθαγένειας που εμπίπτει στο πεδίο

των αρμοδιοτήτων τους. Τα στοιχεία αυτά συγκεντρώνονται μέχρι το τέλος

Μαρτίου του επόμενου έτους, δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα του Υπουργείου και

περιλαμβάνουν:

 

α. ημερομηνία γέννησης,

 

β. φύλο,

 

γ. οικογενειακή κατάσταση,

 

δ. τόπο κατοικίας,

 

ε. διάρκεια διαμονής στην Ελλάδα,

 

στ. νομική βάση κτήσης,

 

ζ. προηγούμενη ιθαγένεια.»

 

Άρθρο 11

 

Το άρθρο 28 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας αντικαθίσταται ως εξής:

 

«Άρθρο 28  Συμβούλιο Ιθαγένειας

 

1. Το Συμβούλιο Ιθαγένειας

 

α. αποφαίνεται:

 

αα) επί αντιρρήσεων που υποβάλλουν αιτούντες αλλοδαποί κατά της εισήγησης

Επιτροπής Πολιτογράφησης ή

 

αβ) για υπόθεση που παραπέμπει σε αυτό ο Υπουργός για τη διατύπωση γνώμης

επί της εισήγησης Επιτροπής Πολιτογράφησης,

 

β. γνωμοδοτεί για θέματα ιθαγένειας κατά τις κείμενες διατάξεις.

 

2. Το Συμβούλιο Ιθαγένειας συγκροτείται με απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών,

Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και αποτελείται από:

 

α. ένα επίτιμο μέλος του Συμβουλίου της Επικρατείας, ως Πρόεδρο,

 

β. τον Γενικό Γραμματέα Μεταναστευτικής Πολιτικής του Υπουργείου

Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης,

 

γ. έναν Νομικό Σύμβουλο του Κράτους,

 

δ. έναν καθηγητή ή αναπληρωτή καθηγητή του Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου,

καθώς και έναν καθηγητή ή αναπληρωτή καθηγητή του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου

ή του Συνταγματικού Δικαίου, ημεδαπού Ανώτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος,

 

ε. τον Προϊστάμενο της Διεύθυνσης Ιθαγένειας του Υπουργείου Εσωτερικών,

Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης.

 

Τα μέλη του Συμβουλίου που απουσιάζουν ή κωλύονται αναπληρώνονται από τους

οριζόμενους ή τους νόμιμους αναπληρωτές τους.

 

3. Στο Συμβούλιο μετέχει χωρίς ψήφο, ως εισηγητής, και ο Προϊστάμενος του

αρμόδιου Τμήματος της Διεύθυνσης Ιθαγένειας του Υπουργείου Εσωτερικών,

Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, τον οποίο αναπληρώνει ο νόμιμος

αναπληρωτής του.

 

4. Για τη λειτουργία του Συμβουλίου Ιθαγένειας εφαρμόζονται οι διατάξεις

των άρθρων 13-15 του ν. 2690/1999 (ΦΕΚ 45Α`).»

 

Αρθρο 12

 

Το άρθρο 31 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας αντικαθίσταται ως εξής:

 

«Αρθρο 31  Προθεσμίες

 

1. Για την πολιτογράφηση τίθενται οι εξής ειδικές προθεσμίες από την

υποβολή της αίτησης:

 

α. Έξι μήνες από την κατάθεση στην Περιφέρεια της αίτησης πολιτογράφησης

μέχρι την κλήση του ενδιαφερομένου σε συνέντευξη ενώπιον της Επιτροπής

Πολιτογράφησης. Εντός του διαστήματος αυτού οφείλει η αρμόδια υπηρεσία της

Περιφέρειας να αναζητήσει αυτεπαγγέλτως τα δικαιολογητικά που αναφέρονται

στο εδάφιο α` της παραγράφου 2 του άρθρου 7, καθώς και τη γνώμη των αρμόδιων

υπηρεσιών ασφαλείας του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Αν η αίτηση δεν

είναι πλήρης, η προθεσμία αρχίζει από τη συμπλήρωση του οικείου φακέλου ή

την επανυποβολή πλήρους της αίτησης. Τυχόν καθυστέρηση της αποστολής των

αυτεπαγγέλτως αναζητηθέντων δικαιολογητικών δεν αναστέλλει την περαιτέρω

εξέταση του φακέλου.

 

β. Τέσσερις μήνες από την κλήση του αιτούντος για συνέντευξη έως και την

υποβολή της εισήγησης της Επιτροπής προς τον Υπουργό Εσωτερικών,

Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης.

 

γ. Δύο μήνες για την έκδοση της σχετικής υπουργικής απόφασης και τη

δημοσίευση της στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

 

2. Επί αίτησης καθορισμού ιθαγένειας τίθεται προθεσμία δεκαοκτώ μηνών από

την υποβολή της αίτησης μέχρι την έκδοση απόφασης.

 

3. Αν η υπόθεση δεν μπορεί να διεκπεραιωθεί μέσα στις παραπάνω προθεσμίες,

η αρμόδια υπηρεσία γνωστοποιεί εγγράφως στον ενδιαφερόμενο τους λόγους της

καθυστέρησης. Το σχετικό έγγραφο κοινοποιείται και στον Υπουργό Εσωτερικών,

Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, που μπορεί να παραγγέλλει την

κατά προτεραιότητα ολοκλήρωση της διαδικασίας μέσα στην προβλεπόμενη

προθεσμία.

 

4. Τις παραπάνω προθεσμίες, καθώς και την εν γένει διαδικασία της

πολιτογράφησης αναστέλλουν εκκρεμείς ποινικές δίκες για αδικήματα που

επισύρουν ποινή στερητική της ελευθερίας ανώτερης του έτους, καθώς και για

λοιπά αδικήματα, η καταδίκη για τα οποία συνιστά κώλυμα πολιτογράφησης.

Ανασταλτικό αποτέλεσμα έχει επίσης η υποβολή αντιρρήσεων από τον αιτούντα

ενώπιον του Συμβουλίου Ιθαγένειας, καθώς και η παραπομπή της υπόθεσης σε

αυτό από τον Υπουργό.»

 

Αρθρο 13

 

Στο άρθρο 32 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας, όπως αυτός κυρώθηκε με το ν.

3284/2004 και ισχύει, προστίθεται νέα παράγραφος 3 ως εξής:

 

«3. Τα δικαιολογητικά που πρέπει να συνοδεύουν τη δήλωση και αίτηση εγγραφής

στο δημοτολόγιο που προβλέπεται στο άρθρο 1Α του παρόντος Κώδικα, καθώς και

κάθε άλλο, σχετικό θέμα για την εκτέλεση των διατάξεων αυτού καθορίζονται με

απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής

Διακυβέρνησης.»

 

 

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β

 

 ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΟΜΟΓΕΝΩΝ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΩΣ  ΔΙΑΜΕΝΟΝΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΗΝ

 ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΤΗΣ  ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

 

Αρθρο 14  Δικαίωμα του εκλέγειν

 

Ομογενείς και λοιποί αλλοδαποί υπήκοοι τρίτων χωρών μπορούν να συμμετέχουν

στις εκλογές της πρωτοβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης με δικαίωμα ψήφου

εφόσον:

 

1. Έχουν συμπληρώσει το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας τους.

 

2. Δεν έχουν καταδικαστεί τελεσίδικα για έγκλημα ή καταδίκη για το οποίο

συνεπάγεται, αν είναι Έλληνες πολίτες, την αποστέρηση των πολιτικών

δικαιωμάτων σύμφωνα με τα άρθρα 59 και 60 του Ποινικού Κώδικα.

 

3. Εντάσσονται σε μια από τις ακόλουθες κατηγορίες νομίμως διαμενόντων στη

Χώρα αλλοδαπών:

 

α. είναι κάτοχοι Ειδικού Δελτίου Ταυτότητας Ομογενούς ή τίτλου διαμονής ως

μέλη οικογένειας κατόχου τέτοιου Δελτίου και έχουν συμπληρώσει, από την

υποβολή της αίτησης για την απόκτηση του Δελτίου ή τίτλου αντίστοιχα,

πενταετή συνεχή και νόμιμη διαμονή στη Χώρα,

 

β. είναι κάτοχοι άδειας διαμονής αόριστης διάρκειας ή δεκαετούς διάρκειας,

σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2910/2001 (ΦΕΚ 91 Α) και της παραγράφου 2

του άρθρου 91 του ν. 3386/2005, όπως ισχύει,

 

γ. έχουν υπαχθεί, στο καθεστώς των επί μακρόν διαμενόντων, κατ` εφαρμογή,

των διατάξεων του π.δ. 150/2006 (ΦΕΚ 160 Α) ή στο προβλεπόμενο με την ειδική

ρύθμιση της παραγράφου 7 του άρθρου 40 του ν. 3731/ 2008 (ΦΕΚ 263 Α),

 

δ. είναι κάτοχοι «δελτίων μόνιμης διαμονής», ως μέλη οικογένειας Έλληνα

πολίτη ή πολίτη κράτους – μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατ` εφαρμογή των

διατάξεων του άρθρου 63 του ν. 3386/2005 και του άρθρου 17 του π.δ. 106/2007

(ΦΕΚ 135 Α) καθώς και δελτίων ή αδειών παραμονής ως μέλη οικογένειας Έλληνα

πολίτη ή πολίτη κράτους – μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχοντας διανύσει

πέντε συνεχή έτη νόμιμης διαμονής στη Χώρα,

 

ε. είναι γονείς ανηλίκων Ελλήνων πολιτών, σύμφωνα με το άρθρο 94 του ν.

3386/2005, όπως ισχύει, και έχουν συμπληρώσει πενταετή συνεχή και νόμιμη

διαμονή στη Χώρα,

 

στ. έχουν αναγνωρισθεί ως πολιτικοί πρόσφυγες ή έχουν υπαχθεί στο καθεστώς

επικουρικής προστασίας ή προστασίας για ανθρωπιστικούς λόγους, των μελών της

οικογένειας τους συμπεριλαμβανομένων, σύμφωνα με τις διατάξεις του

προϊσχύσαντος προεδρικού διατάγματος 61/1999 (ΦΕΚ 63 Α), καθώς και των

προεδρικών διαταγμάτων 90/2008 (ΦΕΚ 138 Α), 96/2008 (ΦΕΚ 152 Α), 167/2008

(ΦΕΚ 223 Α) και 81/2009 (ΦΕΚ 99 Α), όπως έχουν τροποποιηθεί, εφόσον έχουν

συμπληρώσει συνεχή πενταετή και νόμιμη διαμονή στη Χώρα από την υποβολή του

σχετικού αιτήματος,

 

ζ. είναι κάτοχοι ταξιδιωτικών εγγράφων ή ειδικού δελτίου που έχουν

χορηγηθεί από ημεδαπή αρχή, σύμφωνα με τις διατάξεις της Διεθνούς Σύμβασης

της Νέας Υόρκης, περί του καθεστώτος των ανιθαγενών, η οποία έχει κυρωθεί με

το ν. 139/1975 (ΦΕΚ 176 Α) και έχουν συμπληρώσει πενταετή συνεχή και νόμιμη

διαμονή στη Χώρα από την αίτησης χορήγησης των παραπάνω τίτλων,

 

η. έχουν τίτλο παραμονής ως ομογενείς και έχουν συμπληρώσει από τη χορήγηση

του πενταετή συνεχή και νόμιμη παραμονή στη Χώρα, η οποία πιστοποιείται

κατόπιν σχετικής βεβαίωσης της αρχής που τον εξέδωσε.

 

 

 Αρθρο 15  Αίτηση εγγραφής στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους

 

1. Τα πρόσωπα που ανήκουν σε μια από τις αναφερόμενες στο προηγούμενο άρθρο

κατηγορίες και επιθυμούν να ασκήσουν το δικαίωμα του εκλέγειν οφείλουν να

υποβάλλουν σχετική αίτηση εγγραφής τους σε ειδικό εκλογικό κατάλογο του

δήμου στον οποίο υπέβαλαν την αίτηση για τη χορήγηση του εν ισχύι τίτλου

διαμονής τους, εφόσον κατοικούν μόνιμα εκεί. Τα πρόσωπα που ανήκουν στις

περιπτώσεις 3 στοιχεία α, στ, ζ` και η` του προηγούμενου άρθρου οφείλουν να

υποβάλλουν την αίτηση εγγραφής στο δήμο στον οποίο διαμένουν κατά τα δύο

τουλάχιστον τελευταία έτη.

 

2. Ο δικαιούμενος να εγγραφεί σε ειδικό εκλογικό κατάλογο, ο οποίος έχει

μετοικήσει σε δήμο άλλον από αυτόν στον οποίο υπέβαλε την αίτηση για τη

χορήγηση του εν ισχύι τίτλου διαμονής του, καθώς και κάθε εγγεγραμμένος σε

ειδικό εκλογικό κατάλογο, που έχει μετοικήσει σε άλλο δήμο, μπορεί να

εγγραφεί στον ειδικό εκλογικό κατάλογο του δήμου της κατοικίας του εφόσον

διαμένει εκεί τα δύο τουλάχιστον τελευταία έτη από την ημερομηνία

γνωστοποίησης της μετεγκατάστασης στην αρμόδια υπηρεσία της οικείας

Περιφέρειας.

 

3. Η αίτηση εγγραφής σε ειδικό εκλογικό κατάλογο πρέπει να συνοδεύεται από:

 

α. Επικυρωμένο αντίγραφο του κατά περίπτωση υφιστάμενου τίτλου διαμονής εν

ισχύι. Για την εγγραφή σε ειδικό εκλογικό κατάλογο τον αναγκαίο τίτλο

νόμιμης διαμονής δεν αντικαθιστά βεβαίωση κατάθεσης δικαιολογητικών είτε για

την το πρώτον χορήγηση είτε για την ανανέωση άδειας διαμονής.

 

β. Επικυρωμένο αντίγραφο ισχυρού διαβατηρίου. Εξαιρούνται όσοι εμπίπτουν

στις περιπτώσεις αντικειμενικής αδυναμίας κατοχής διαβατηρίου, κατά την

έννοια της παραγράφου 1 εδάφιο γ` του άρθρου 84 του ν. 3386/2005, όπως

ισχύει, καθώς και όσων ανήκουν στις περιπτώσεις 3 στ, ζ` και η` του άρθρου

14.

 

γ. Τα αναγκαία δικαιολογητικά για την απόδειξη συμπλήρωσης διετούς

διάρκειας κατοικίας στο δήμο, στους ειδικούς καταλόγους του οποίου πρόκειται

να γίνει η εγγραφή, εφόσον αυτό απαιτείται σύμφωνα με τις διατάξεις του

παρόντος άρθρου. Για την απόδειξη της διετούς τουλάχιστον διάρκειας της

διαμονής στο δήμο της Χώρας, στους εκλογικούς καταλόγους του οποίου

πρόκειται να γίνει η εγγραφή, εφαρμόζονται τα όσα προβλέπονται για τη

μεταδημότευση των Ελλήνων πολιτών στο άρθρο 15 παρ. 7 του Κώδικα Δήμων και

Κοινοτήτων (κ.ν. 3463/2006, ΦΕΚ 114 Α), όπως ισχύει κάθε φορά.

 

δ. Πιστοποιητικό ποινικού μητρώου για δικαστική χρήση. Το εν λόγω

πιστοποιητικό μπορεί να αναζητείται αυτεπαγγέλτως από τις υπηρεσίες του

δήμου.

 

Αρθρο 16 Ασκηση του δικαιώματος

 

1. Το δικαίωμα του εκλέγειν ασκείται αποκλειστικά από τους εγγεγραμμένους

στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους του προηγούμενου άρθρου, που κατά το

χρόνο της ψηφοφορίας κατέχουν έναν από τους περιοριστικά αναφερόμενους στο

άρθρο 14 του παρόντος νόμου τίτλους διαμονής σε ισχύ.

 

2. Οι εγγεγραμμένοι στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους ψηφίζουν μαζί με

τους λοιπούς εκλογείς στα εκλογικά τμήματα που έχουν ορισθεί, σύμφωνα με τις

σχετικές διατάξεις.

 

3. Η αναγνώριση των εκλογέων διενεργείται με βάση τον επιδεικνυόμενο κατά

την ψηφοφορία τίτλο νόμιμης διαμονής σε ισχύ και ισχυρό διαβατήριο τους,

όπου τούτο απαιτείται.

 

Αρθρο 17  Δικαίωμα του εκλέγεσθαι

 

1. Εκλογείς, εγγεγραμμένοι στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους του άρθρου

15 του παρόντος, που κατά την ημέρα διενέργειας των εκλογών έχουν

συμπληρώσει το εικοστό πρώτο έτος της ηλικίας τους, μπορούν να εκλεγούν

δημοτικοί σύμβουλοι, σύμβουλοι δημοτικών διαμερισμάτων και τοπικοί

σύμβουλοι, με την πρόσθετη προϋπόθεση ότι διαθέτουν επαρκή γνώση της

Ελληνικής γλώσσας για την άσκηση των καθηκόντων τους και τηρούν τους όρους

της παραγράφου 1 του άρθρου 34 του Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων (κ.ν.

3463/2006, ΦΕΚ 114 Α), όπως ισχύει κάθε φορά.

 

2. Οι περιορισμοί κατοχής αξιωμάτων της παραγράφου 11 του άρθρου 3 του π.δ.

133/1997 (ΦΕΚ 121 Α), όπως τροποποιήθηκε με το π.δ. 164/1997 (ΦΕΚ 145 Α), το

π.δ. 320/1999 (ΦΕΚ 305 Α) και το π.δ. 130/2002 (ΦΕΚ 107 Α), καταλαμβάνουν

και τα πρόσωπα της προηγούμενης παραγράφου.

 

3. Οι εκλογείς της παραγράφου 1 ανακηρύσσονται ως υποψήφιοι από το αρμόδιο

Δικαστήριο εφόσον κατέχουν έγκυρο τίτλο διαμονής και ισχυρό διαβατήριο, με

την επιφύλαξη των εξαιρέσεων της παραγράφου 3β του άρθρου 15 του παρόντος.

 

4. Με την κατάθεση δήλωσης υποψηφιότητας κάθε υποψήφιος οφείλει να

συνυποβάλλει, επιπλέον των όσων ορίζονται γενικώς από την κείμενη νομοθεσία

του Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων, και τα ακόλουθα δικαιολογητικά:

 

α. υπεύθυνη δήλωση με την οποία δηλώνεται η ιθαγένεια και η διεύθυνση της

μόνιμης κατοικίας του στην Ελληνική επικράτεια, ότι γνωρίζει επαρκώς την

Ελληνική γλώσσα για την άσκηση των καθηκόντων σε περίπτωση εκλογής του,

καθώς και ότι δεν είναι υποψήφιος για τις δημοτικές εκλογές στην Ελλάδα σε

άλλο δήμο, ούτε σε άλλο συνδυασμό του ίδιου δήμου,

 

β. βεβαίωση εγγραφής στον ειδικό εκλογικό κατάλογο του δήμου όπου είναι

υποψήφιος,

 

γ. επικυρωμένο αντίγραφο του κατά περίπτωση υφιστάμενου τίτλου διαμονής σε

ισχύ.

 

Για την άσκηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι ως έγκυρος τίτλος διαμονής

λογίζεται και η βεβαίωση κατάθεσης δικαιολογητικών για την ανανέωση άδειας η

ισχύς της οποίας έχει λήξει,

 

δ. επικυρωμένο αντίγραφο του διαβατηρίου, με την επιφύλαξη των εξαιρέσεων

της παραγράφου 3β του άρθρου 15 του παρόντος.

 

Αρθρο 18  Σύνταξη ειδικών εκλογικών καταλόγων

 

1. Για τους εκλογείς του άρθρου 14 του παρόντος συντάσσονται ειδικοί

εκλογικοί κατάλογοι κατά δήμο, εκλογικό διαμέρισμα ή και συνοικισμό, οι

οποίοι περιλαμβάνουν τα εξής στοιχεία: φύλο, επώνυμο, κύριο όνομα ή ονόματα,

όνομα πατέρα, όνομα μητέρας, όνομα συζύγου και το γένος αν πρόκειται για

έγγαμη γυναίκα που φέρει το επώνυμο του συζύγου, ακριβή ημερομηνία και τόπος

γέννησης (ημέρα, μήνας, έτος), διεύθυνση κατοικίας στην Ελλάδα (δήμος ή

κοινότητα ή τοπικό διαμέρισμα, οδός και αριθμός), ιθαγένεια, αριθμός

διαβατηρίου, όπου τούτο απαιτείται, αριθμό του κατά περίπτωση υφιστάμενου

τίτλου νόμιμης διαμονής σε ισχύ, καθώς και ειδικό εκλογικό αριθμό. Τα

ονοματεπωνυμικά στοιχεία των εκλογέων αυτών αναγράφονται με λατινικούς ή

ελληνικούς χαρακτήρες, κατά αντιστοίχιση προς εκείνους των σχετικών

νομιμοποιητικών τους εγγράφων. Εφόσον δεν υπάρχει ακριβής ημερομηνία

γέννησης του εκλογέα λογίζεται ότι γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου του έτους

γέννησης.

 

2. Πριν από την εγγραφή στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους οι δήμοι

διασταυρώνουν τα στοιχεία που δηλώνονται με τα καταχωρισμένα στα ηλεκτρονικά

ή άλλα αρχεία κατόχων τίτλων νόμιμης διαμονής που τηρούνται στο Υπουργείο

Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και στο Υπουργείο

Προστασίας του Πολίτη, αντιστοίχως, με εξαίρεση όσους κατέχουν τίτλο ή

έγγραφο διαμονής ως ομογενείς αλλοδαποί, στην περίπτωση των οποίων αρκεί η

προσκόμιση πρόσφατης βεβαίωσης της αρχής που τα έχει χορηγήσει. Η

διασταύρωση διενεργείται είτε με την αποστολή των στοιχείων που δηλώθηκαν

προς τις κατά περίπτωση αρμόδιες υπηρεσίες των προαναφερθέντων Υπουργείων

είτε μέσω κατάλληλης μηχανογραφικής εφαρμογής των δήμων που οι υπηρεσίες

αυτές ενημερώνουν σε διαρκή βάση. Αν υπάρχει ασυμφωνία των στοιχείων, δεν

πραγματοποιείται η εγγραφή, οι δε υπηρεσίες του δήμου παραπέμπουν τον

ενδιαφερόμενο στην αρμόδια για την άρση της ασυμφωνίας αρχή.

 

Αρθρο 19 Τήρηση και ενημέρωση ειδικών εκλογικών καταλόγων Ειδικές περιπτώσεις διαγραφής

 

1. Για την εγγραφή στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους, τη διαγραφή, τις

μεταβολές και τις ενστάσεις εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις των άρθρων 7

έως και 20 του π.δ. 96/2007 (ΦΕΚ 116 Α), όπως αυτό ισχύει κάθε φορά.

 

2. Οι εκλογείς του άρθρου 14 παράγραφος 1 του παρόντος νόμου διαγράφονται

από τους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους:

 

α. με αίτηση τους,

 

β. εάν εκλείψουν οι προϋποθέσεις για την άσκηση του δικαιώματος του

εκλέγειν,

 

γ. αν αποκτήσουν την Ελληνική Ιθαγένεια.

 

Η Διεύθυνση Ιθαγένειας του Υπουργείου Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και

Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης υποχρεούται να ενημερώνει εγκαίρως τη Διεύθυνση

Εκλογών σχετικά με διενεργηθείσες πολιτογραφήσεις ομογενών και αλλοδαπών.

 

3. Το Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης

μεριμνά για τη διαγραφή από τους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους αυτών που

στερήθηκαν το εκλογικό τους δικαίωμα. Για την εφαρμογή της παραγράφου αυτής

τα γραφεία ποινικού μητρώου και τα Πρωτοδικεία στέλνουν το πρώτο δεκαήμερο

κάθε διμήνου στο Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής

Διακυβέρνησης καταστάσεις με όλα τα απαραίτητα στοιχεία για την αναγνώριση

των εκλογέων αυτών στους εκλογικούς καταλόγους και γνωστοποιούν την άρση των

σχετικών συνεπειών, λόγω ανάκλησης των οικείων αποφάσεων ή λήξης των ποινών.

 

Αρθρο 20

 

Για τα όρια ηλικίας, τη στέρηση του δικαιώματος του εκλέγειν, τα κωλύματα,

ασυμβίβαστα και λοιπούς περιορισμούς του δικαιώματος του εκλέγεσθαι, καθώς

και κάθε άλλο ζήτημα που δεν ρυθμίζεται ειδικά από τις διατάξεις των άρθρων

14 έως και 19 του παρόντος, εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις του π.δ.

133/1997 (ΦΕΚ 121 Α), της νομοθεσίας για την εκλογή βουλευτών και του Κώδικα

Δήμων και Κοινοτήτων, όπως κάθε φορά ισχύουν.

 

Αρθρο 21

 

1. Κατά την πρώτη εφαρμογή των άρθρων 14 έως και 20 του παρόντος, η

προθεσμία εγγραφής στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους του άρθρου 17 λήγει

την 30ή Ιουνίου 2010. Με απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και

Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης προσδιορίζονται οι λοιπές προδιαγραφές για τη

σύνταξη των καταλόγων, την επικοινωνία μεταξύ υπηρεσιών ή για την

εγκατάσταση των απαραίτητων τεχνικών εφαρμογών, καθώς και κάθε άλλο θέμα που

είναι αναγκαίο για την εφαρμογή των εν λόγω άρθρων.

 

2. Με όμοια απόφαση μπορεί να χορηγηθεί παράταση της προθεσμίας της

προηγούμενης παραγράφου για χρονικό διάστημα που δεν θα υπερβαίνει τους δύο

μήνες.

 

 

 

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ

 

ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΕΣ – ΤΕΛΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ

 

Αρθρο 22  Εκκρεμείς αιτήσεις πολιτογράφησης

 

1. Εκκρεμείς αιτήσεις πολιτογράφησης διεκπεραιώνονται σύμφωνα με τις

προϊσχύουσες διατάξεις περί πολιτογράφησης. Για τη διατύπωση της εισήγησης

της Επιτροπής Πολιτογράφησης εκτιμώνται οι ουσιαστικές προϋποθέσεις των

άρθρων 5Α και 5Β του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας, η δε απόφαση

πολιτογράφησης αιτιολογείται σύμφωνα με το άρθρο 8 παρ. 2 του ίδιου Κώδικα.

Σε περίπτωση διαπίστωσης ότι ο ενδιαφερόμενος αλλοδαπός έχει συμπληρώσει

τουλάχιστον πέντε έτη συνεχούς νόμιμης διαμονής στην Ελλάδα, η εκκρεμής

αίτηση του δεν απορρίπτεται εξ αυτού του λόγου.

 

2. Η λειτουργία της Επιτροπής Πολιτογράφησης του Υπουργείου Εσωτερικών,

Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, με τη συγκρότηση και τις

αρμοδιότητες που προβλέπονται από το άρθρο 12 του Κώδικα Ελληνικής

Ιθαγένειας, όπως αυτό ίσχυε πριν από την τροποποίηση του με το άρθρο 8 του

παρόντος νόμου, παρατείνεται μέχρι την έκδοση αποφάσεως επί των εκκρεμών

κατά την έναρξη ισχύος του παρόντος αιτήσεων πολιτογράφησης.

 

3. Οι εκκρεμείς αιτήσεις πολιτογράφησης και καθορισμού ιθαγένειας

διεκπεραιώνονται εντός προθεσμίας τριών ετών από την έναρξη ισχύος του

παρόντος νόμου.

 

Αρθρο 23  Πολιτογράφηση ομογενών κατόχων Ε.Δ.Τ.Ο.

 

1. Ομογενείς κάτοχοι Ειδικών Δελτίων Ταυτότητας Ομογενούς (Ε.Δ.Τ.Ο.)

αποκτούν την Ελληνική Ιθαγένεια με απόφαση του Γενικού Γραμματέα της

Περιφέρειας του τόπου μόνιμης κατοικίας τους. Η σχετική αίτηση υποβάλλεται

στην αρμόδια υπηρεσία της Περιφέρειας του τόπου μόνιμης κατοικίας των

ενδιαφερομένων και συνοδεύεται από:

 

α) αντίγραφο διαβατηρίου ή άλλου αποδεικτικού ταυτοπροσωπίας,

 

β) ειδικό δελτίο ταυτότητας ομογενούς,

 

γ) πιστοποιητικό γέννησης ή άλλο ισοδύναμο πιστοποιητικό που προβλέπεται

από τη νομοθεσία της Χώρας πρώτης ιθαγένειας,

 

δ) παράβολο ύψους 100 ευρώ.

 

2. Αν ο ενδιαφερόμενος έχει γεννηθεί στην Ελλάδα, αρκεί η ληξιαρχική πράξη

γέννησης. Η αρμόδια υπηρεσία της Περιφέρειας αναζητεί αυτεπαγγέλτως

πιστοποιητικό ποινικού μητρώου για δικαστική χρήση και υποβάλλει ερώτημα

σχετικά με τη συνδρομή λόγων δημόσιας τάξης και ασφάλειας σε βάρος του

ενδιαφερομένου στις αρμόδιες αστυνομικές αρχές, οι οποίες οφείλουν να

απαντούν εντός της προθεσμίας και υπό τους όρους των εδαφίων β` και γ` της

παρ. 2 του άρθρου 7 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας. Εφόσον δεν συντρέχουν

στο πρόσωπο του αιτούντος ποινικά κωλύματα από αυτά που προβλέπονται στο

άρθρο 5 παράγραφος 1 στοιχείο β` του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας, όπως

τροποποιείται με τον παρόντα νόμο, ή λόγοι δημόσιας ασφάλειας, ο Γενικός

Γραμματέας της Περιφέρειας προχωρεί στην έκδοση της σχετικής απόφασης χωρίς

συνέντευξη του ενδιαφερομένου ενώπιον της οικείας Επιτροπής Πολιτογράφησης ή

εισήγησης αυτής. Ο Γενικός Γραμματέας της Περιφέρειας μπορεί να παραπέμψει

την υπόθεση στην Επιτροπή ιδίως λόγω αμφιβολιών, αν πληρούνται οι

ουσιαστικές προϋποθέσεις πολιτογράφησης του άρθρου 5Α του Κώδικα Ελληνικής

Ιθαγένειας.

 

3. Για την απόκτηση της Ελληνικής Ιθαγένειας απαιτείται η δημοσίευση της

απόφασης του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας στην Εφημερίδα της

Κυβερνήσεως, ενώ εφαρμόζεται αναλόγως το άρθρο 9 του ίδιου Κώδικα. Η απόφαση

αιτιολογείται σύμφωνα με το άρθρο 8 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας, όπως

τροποποιείται με τον παρόντα νόμο, και εκδίδεται και δημοσιεύεται εντός

έτους από την υποβολή της σχετικής αίτησης με πλήρη δικαιολογητικά.

 

4. Εκκρεμείς αιτήσεις πολιτογράφησης ομογενών κατόχων Ειδικού Δελτίου

Ταυτότητας Ομογενούς, που εξετάζονται ήδη από την αρμόδια υπηρεσία του

Υπουργείου Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης,

διεκπεραιώνονται σύμφωνα με τις προϊσχύουσες διατάξεις, μέσα σε προθεσμία

δύο ετών από την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου. Οι διατάξεις των άρθρων

5Α και 8 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας όπως τροποποιείται με τον παρόντα

νόμο εφαρμόζονται αναλογικά. Εκκρεμείς αιτήσεις που βρίσκονται κατά τη

δημοσίευση του παρόντος νόμου στις αρμόδιες υπηρεσίες των Περιφερειών

διεκπεραιώνονται σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος άρθρου. Εκκρεμείς

αιτήσεις που βρίσκονται κατά τη δημοσίευση του παρόντος νόμου στις αρμόδιες

υπηρεσίες των δήμων διαβιβάζονται στις Περιφέρειες και διεκπεραιώνονται

σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος άρθρου.

 

Αρθρο 24

 

1. Στους αλλοδαπούς οι οποίοι κατά την έναρξη ισχύος του νόμου αυτού

ικανοποιούν τις προϋποθέσεις της παραγράφου 6 του άρθρου 1Α του Κώδικα

Ελληνικής Ιθαγένειας και έχουν ήδη ενηλικιωθεί, χορηγείται προθεσμία τριών

ετών για να υποβάλουν την αίτηση και δήλωση που προβλέπεται από τις

διατάξεις αυτές. Η ιθαγένεια αποκτάται από την υποβολή της δήλωσης και

αίτησης με βάση τους εκεί προβλεπόμενους όρους και διαδικασία.

 

2. Την Ελληνική Ιθαγένεια αποκτούν επίσης σύμφωνα με το άρθρο 1 α παρ. 1

του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας και όσα τέκνα αλλοδαπών έχουν γεννηθεί και

συνεχίζουν να ζουν στην Ελλάδα από γονείς που διαμένουν νόμιμα και οι δύο

στη Χώρα εφόσον κατά την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου η νόμιμη διαμονή

ενός τουλάχιστον εξ αυτών υπερβαίνει τα πέντε συνεχή έτη.

 

Αρθρο 25

 

1. Αλλοδαποί που κατά την έναρξη ισχύος των διατάξεων του παρόντος νόμου

συμπληρώνουν τουλάχιστον πέντε συνεχή έτη νόμιμης διαμονής στη Χώρα μπορούν

να ζητήσουν την πολιτογράφηση τους, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 5

και επόμενα του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας, όπως αυτός τροποποιείται με τις

διατάξεις των άρθρων 2 έως 13 του παρόντος νόμου, εφόσον προσκομίζουν με τη

δήλωση και αίτηση τους κάθε έγκυρο τίτλο διαμονής, εκτός των προσωρινών.

 

2. Με την επιφύλαξη του άρθρου 31 παράγραφος 4 του Κώδικα Ελληνικής

Ιθαγένειας, όπως αυτό τροποποιείται με τον παρόντα νόμο, η διαδικασία

εξέτασης των αιτήσεων αυτών μέχρι και την έκδοση της σχετικής απόφασης του

Υπουργού Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης

διεκπεραιώνεται μέσα σε προθεσμία δύο ετών.

 

Αρθρο 26

 

Κατά την πρώτη εφαρμογή του παρόντος νόμου και για δύο έτη από την έναρξη

ισχύος αυτού, εφόσον οι αρμόδιες υπηρεσίες των δήμων ή των Περιφερειών

αντιμετωπίζουν ιδιαίτερο φόρτο εργασίας, ο Υπουργός Εσωτερικών, Αποκέντρωσης

και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, με απόφαση του, που δημοσιεύεται στην

Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, μπορεί να προσδιορίζει κριτήρια προτεραιότητας

για την παραλαβή των δηλώσεων και αιτήσεων κτήσης της Ελληνικής Ιθαγένειας

με βάση τις διατάξεις του παρόντος νόμου. Με όμοια απόφαση του μπορούν

επίσης υπό τους ίδιους όρους να αναστέλλονται οι προβλεπόμενες προθεσμίες

για τη διεκπεραίωση αιτήσεων κτήσης της Ελληνικής Ιθαγένειας με βάση τις

διατάξεις του παρόντος νόμου για χρονικό διάστημα που δεν μπορεί να

υπερβαίνει συνολικά τους έξι μήνες.

 

Αρθρο 27  Περιφερειακή διαίρεση της κρατικής διοίκησης

 

Ως Περιφέρεια και Γενικός Γραμματέας νοούνται η διοικητική ενότητα της

αποκεντρωμένης κρατικής διοίκησης και ο επικεφαλής αυτής, αντίστοιχα, όπως

εκάστοτε προβλέπονται από το νόμο. Ειδικότερα, ως Περιφέρειες Αττικής και

Κεντρικής Μακεδονίας νοούνται οι διοικητικές ενότητες της αποκεντρωμένης

κρατικής διοίκησης με έδρα την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αντίστοιχα.

 

Αρθρο 28 Διάθεση ποσοστού επί του παραβόλου

 

1. Ποσοστό 15% επί των εισπραττόμενων εσόδων από τα παράβολα της αίτησης

πολιτογράφησης αποδίδεται στον οικείο δήμο και διατίθεται από αυτόν μαζί με

όσα εισπράττονται ως παράβολο για την κτήση της Ελληνικής Ιθαγένειας από

τέκνα αλλοδαπών σύμφωνα με το άρθρο 1Α του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας, όπως

τροποποιείται με τον παρόντα νόμο, για την κάλυψη των αναγκών των υπηρεσιών

του που χειρίζονται θέματα εφαρμογής του παρόντος νόμου.

 

2. Ποσοστό 35% επί των εισπραττόμενων εσόδων από τα παράβολα διατίθεται για

την κάλυψη δαπανών των υπηρεσιών του Υπουργείου Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και

Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και των Περιφερειών, που χειρίζονται θέματα

ιθαγένειας. Από τους ίδιους πόρους καλύπτεται η δαπάνη για την αποζημίωση

των μελών, του γραμματέα και του εισηγητή των συλλογικών οργάνων που

προβλέπονται από τις διατάξεις του παρόντος. Οι σχετικές πιστώσεις

εγγράφονται στον προϋπολογισμό της Κεντρικής Υπηρεσίας του Υπουργείου

Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης σε ειδικό ΚΑΕ,

κατανέμονται με κοινές αποφάσεις των Υπουργών Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και

Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και Οικονομικών και μπορούν να διατίθενται για

την αντιμετώπιση δαπανών που γίνονται για την κάλυψη σχετικών αναγκών των

προαναφερθεισών υπηρεσιών με εποχιακό προσωπικό ορισμένου χρόνου σύμφωνα με

τις διατάξεις του ν. 3812/2009 και της εκάστοτε ισχύουσας συναφούς

νομοθεσίας.

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ

 

ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ

 

Αρθρο 29 Ρυθμίσεις ειδικών θεμάτων Υπουργείου Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και  Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης

 

1. Το τρίτο εδάφιο της παραγράφου 13 του άρθρου 21 του ν. 3731/2008

αντικαθίσταται ως εξής:

 

«Ανώνυμες αναπτυξιακές εταιρείες των Ο.Τ.Α. μπορούν να διαχειρίζονται και να

υλοποιούν κοινωνικά προγράμματα, συγχρηματοδοτούμενα και από το Εθνικό

Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς 2007-2013, έως και την 31.12.2010, εφόσον δεν

έχουν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες σύστασης των κοινωφελών επιχειρήσεων των

οικείων Ο.Τ.Α. που θα αναλάβουν τα ανωτέρω προγράμματα.»

 

2. Το προσωπικό κοινωφελών δημοτικών επιχειρήσεων, οι οποίες κηρύσσονται σε

κατάσταση πτώχευσης και εφόσον μέχρι την ημερομηνία παύσης των πληρωμών της

επιχείρησης απασχολείτο σε αυτή με σχέση εργασίας αορίστου χρόνου, με

απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, η οποία λαμβάνεται με την απόλυτη

πλειοψηφία του συνόλου των μελών του, μεταφέρεται με την ίδια σχέση εργασίας

προς κάλυψη των αναγκών του οικείου δήμου ή των νομικών του προσώπων. Κατά

τα λοιπά εφαρμόζεται η παράγραφος 4 του άρθρου 269 του Κώδικα Δήμων και

Κοινοτήτων.

 

3. Οι ρυθμίσεις του άρθρου 34 του ν. 3801/2009 (ΦΕΚ 163 Α`) εφαρμόζονται

και για τις δαπάνες που διενεργήθηκαν μέχρι 30.6.2005.

 

4. Η προβλεπόμενη από τη διάταξη του άρθρου 38 του ν. 3775/2009 (ΦΕΚ 122 Α)

προθεσμία για την έκδοση προκήρυξης με αντικείμενο τη χορήγηση αδειών

τηλεοπτικών σταθμών και ραδιοφωνικών αδειών παρατείνεται αφότου έληξε μέχρι

τις 31.12.2010.

 

5. Στο τέλος της παρ. 3 του άρθρου 6 του ν. 2527/1997, όπως προστέθηκε με

την παράγραφο 1 του άρθρου 10 του ν. 3812/2009, προστίθεται εδάφιο ως εξής:

 

«Επίσης, εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις του άρθρου 21 του ν. 2190/1994,

όπως ισχύουν, ως προς τη διαδικασία που ακολουθείται για τις προσλήψεις με

το άρθρο αυτό με έλεγχο από το Α.Σ.Ε.Π.. Η διάταξη αυτή ισχύει από την ισχύ

του ν. 3812/2009.»

 

6. Στο τέλος της παραγράφου 3 του άρθρου 9 του ν. 3812/2009 (ΦΕΚ 234 Α)

προστίθενται εδάφια που έχουν ως εξής:

 

«Γονείς και τέκνα μονογονεϊκής οικογένειας ορίζονται ως ακολούθως:

 

i. Γονέας μονογονεϊκής οικογένειας νοείται ο γονέας εκείνος ο οποίος, κατά

την ημερομηνία υποβολής της αίτησης πρόσληψης, ασκεί εν τοις πράγμασι και

κατ` αποκλειστικότητα ή μετά από σχετική ανάθεση τη γονική μέριμνα ενός ή

περισσότερων ανήλικων τέκνων. Το δικαίωμα αυτό ασκείται από τον γονέα και

μετά την ενηλικίωση των τέκνων και μέχρι τη συμπλήρωση του 25ου έτους της

ηλικίας τους.

 

ii. Τέκνα μονογονεϊκής οικογένειας είναι εκείνα τα οποία μέχρι την

ενηλικίωση τους είχαν τον ένα μόνο γονέα τους. Στην περίπτωση αυτή υπάγονται

και τα τέκνα τα οποία στερήθηκαν και τους δύο γονείς πριν την ενηλικίωση

τους. Το δικαίωμα αυτό ασκείται από το τέκνο μέχρι και τη συμπλήρωση του

30ού έτους της ηλικίας του.»

 

 Αρθρο 30 Τροποποίηση διατάξεων του Ν. 3386/2005

 

1. Οι υπό στοιχείο β` διατάξεις της παραγράφου 6 του άρθρου 92 του ν.

3386/2005 «Είσοδος, διαμονή και κοινωνική ένταξη υπηκόων τρίτων χωρών στην

Ελληνική Επικράτεια» (ΦΕΚ 212 Α) αντικαθίστανται ως εξής:

 

«β. Ποσοστό 25% των εσόδων από τα παράβολα των παραγράφων 1 και 2 διατίθεται

για την κάλυψη δαπανών Υπουργείων, Περιφερειών και Ν.Π.Δ.Δ. που

διαχειρίζονται θέματα μεταναστευτικής πολιτικής, καθώς και για την

επιχορήγηση του Ινστιτούτου Μεταναστευτικής Πολιτικής. Από τους ίδιους

πόρους καλύπτεται και η δαπάνη για την αποζημίωση των μελών, του γραμματέα

και του εισηγητή των συλλογικών οργάνων που προβλέπονται από τις διατάξεις

του νόμου αυτού. Οι ίδιες πιστώσεις μπορούν να διατίθενται και για την

αντιμετώπιση δαπανών στις οποίες υποβάλλονται οι προαναφερόμενοι φορείς για

την πρόσληψη εποχιακού προσωπικού ορισμένου χρόνου από τις αρμόδιες

υπηρεσίες των παραπάνω φορέων σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 3812/2009 και

της εκάστοτε ισχύουσας συναφούς νομοθεσίας. Οι σχετικές πιστώσεις

εγγράφονται στον προϋπολογισμό του Υπουργείου Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης

και Αποκέντρωσης και κατανέμονται με κοινές αποφάσεις των Υπουργών

Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης και Οικονομίας και

Οικονομικών. Με όμοια απόφαση καθορίζονται οι λεπτομέρειες για την εφαρμογή

των διατάξεων της παρούσας υποπαραγράφου.»

 

2. Το ποσό των εννιακοσίων (900) ευρώ, που αναγράφεται στην παράγραφο 2 του

άρθρου 92 του ν. 3386/2005, όπως αυτός ισχύει, για την υπαγωγή στο καθεστώς

του επί μακρόν διαμένοντος, μειώνεται στο ποσό των εξακοσίων (600) ευρώ.

 

Αρθρο 31 Εναρξη ισχύος

 

Η ισχύς των διατάξεων του παρόντος νόμου αρχίζει από τη δημοσίευση του στην

Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά στις επί μέρους

διατάξεις του.

 

                                           Αθήνα,     2010

 

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΕΤΣΑΛΝΙΚΟΣ

 

Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ              Ο ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ ΤΗΣ

                                           ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Δ. ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ                  ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Κ. ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ελληνογερμανικές σχέσεις

Στη σημερινή ‘ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ»[ Πέμπτη 08 Απριλίου 2010], σελ. 12

Επιστολή του Ναυάρχου Νίκου Παππά, Επίτιμου Αρχηγού του ΓΕΝ και Κυβερνήτου του Α/Τ Βέλους που στασίασε τον Μάη του 1973 και σε συνδυασμό με το Κίνημα του Ναυτικού γκρέμισε τον μύθο ότι όλες οι Ένοπλες Δυνάμεις στήριζαν το άθλιο δικτατορικό καθεστώς του 1967,

[δια την αντιγραφήν]

Δημήτρης Αλευρομάγειρος

Ελληνογερμανικές σχέσεις

Κύριε διευθυντά

Οι πρόσφατες επανειλημμένες προσβλητικές για την Ελλάδα θέσεις και απαράδεκτα σχόλια της Γερμανίδας καγκελαρίου κ. Μέρκελ, επιβάλλουν μια σύντομη αναδρομή στις ελληνογερμανικές σχέσεις, με ιδιαίτερη έμφαση στις ελληνικές αγορές γερμανικού κύριου αμυντικού υλικού τις τελευταίες δεκαετίες.

Πριν από τον Β΄ Παγκόμιο Πόλεμο η Ελλάδα και η Γερμανία είχαν άριστες εμπορικές σχέσεις, κυρίως με ανταλλαγές προϊόντων (clearing). Κατά τον Β΄ Παγκόμιο Πόλεμο ο Χίτλερ αναγνώρισε την επτάμηνη ηρωική άμυνα των Ελλήνων στις επιθέσεις της Ιταλίας και Γερμανίας, αφενός δηλώνοντας στο Reichstag στις 4 Μαΐου 1941 ότι «Η ιστορική δικαιοσύνη με υποχρεώνει να διαπιστώσω ότι από όλους τους αντιπάλους που αντιμετωπίσαμε, ο Ελληνας στρατιώτης πολέμησε με ύψιστο ηρωισμό και αυτοθυσία και συνθηκολόγησε μόνο όταν η εξακολούθηση της αντιστάσεως δεν ήταν δυνατή και δεν είχε κανένα νόημα. Ο ελληνικός λαός αγωνίστηκε τόσο γενναία, ώστε και αυτοί οι εχθροί του δεν μπορούν να αρνηθούν την προς αυτόν εκτίμηση. Εξ όλων των αντιπάλων που μας αντιμετώπισαν, μόνο ο Ελληνας στρατιώτης πολέμησε με παράτολμο θάρρος και ύψιστη περιφρόνηση προς τον θάνατο» και αφετέρου, δηλώνοντας το 1944 στη διάσημη Γερμανίδα κινηματογραφίστρια Leni Riefenstahl και επαναλαμβάνοντας στην πολιτική του διαθήκη, πριν αυτοκτονήσει τον Απρίλιο του 1945, ότι «Η είσοδος της Ιταλίας στον πόλεμο αποδείχθηκε καταστροφική για μας. Εάν οι Ιταλοί δεν είχαν επιτεθεί στην Ελλάδα και δεν χρειάζονταν τη βοήθειά μας, ο πόλεμος θα είχε πάρει διαφορετική τροπή. Θα είχαμε προλάβει να κατακτήσουμε το Λένινγκραντ και τη Μόσχα πριν μας πιάσει το ρωσικό ψύχος».

Επίσης κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε αντίθεση προς τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη που η Γερμανία είχε κατακτήσει πριν επιτεθεί στην Ελλάδα, για να αντιμετωπίσει την ήττα του Μουσολίνι από τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις, ο Χίτλερ μετά την κατάληψη της Ελλάδας δεν κράτησε Ελληνες αιχμαλώτους, επέτρεψε στους Ελληνες αξιωματικούς να αποχωρήσουν με τον οπλισμό τους και επέτρεψε τον σχηματισμό ελληνικής κυβερνήσεως.

Αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Ελληνες εφοπλιστές, με πρώτο τον Αριστοτέλη Ωνάση, έδωσαν παραγγελίες κατασκευής εμπορικών πλοίων στα τότε ανασυγκροτούμενα από τις τεράστιες καταστροφές γερμανικά ναυπηγεία του Κιέλου. Ακολούθως, το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό εμπιστεύθηκε το 1967 την κατασκευή στα ίδια ναυπηγεία 4 υποβρυχίων γερμανικής σχεδιάσεως, νέου τύπου 209, που δεν είχαν ξανακατασκευασθεί. Με τη συμπαράσταση του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού ο τύπος αυτός υποβρυχίων εξελίχθηκε με επιτυχία και η Γερμανία πούλησε περί τα 70 συνολικά υποβρύχια τύπου 209 σε διάφορα Πολεμικά Ναυτικά. Το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό παρήγγειλε αμέσως μετά τη μεταπολίτευση το 1974 άλλα 4 υποβρύχια ίδιου τύπου. Το 2000 το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό παρήγγειλε στα ίδια γερμανικά ναυπηγεία ακόμη 4 υποβρύχια νέου τύπου 214, που δεν είχαν ξανακατασκευασθεί και ήταν επακόλουθο να παρουσιάσουν τεχνικά προβλήματα, λόγω των οποίων μόλις πριν από λίγες ημέρες αποφασίστηκε η παραλαβή τους, καθώς και η αύξηση του αριθμού τους από 4 σε 6. Αμέσως μετά ακολούθησαν οι σκληρές επικρίσεις και άδικες θέσεις της κ. Μέρκελ εις βάρος της Ελλάδας. Για να μην επεκταθώ και σε άλλες πρόσφατες παραγγελίες σημαντικής αξίας γερμανικού υλικού από την Ελλάδα, όπως αρμάτων μάχης κ.λπ., περιορίζομαι μόνο να αναφέρω την κατασκευή 4 φρεγατών τύπου ΜΕΚΟ για το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό.

Μετά τα περιληπτικά προαναφερθέντα, γίνεται καταφανές ότι η Ελλάδα αποτελεί σταθερά σημαντικό εμπορικό εταίρο της Γερμανίας και της οφείλεται καλύτερη αντιμετώπιση και σεβασμός από την κ. Μέρκελ.

Ναύαρχος Νικος Παππας Π.Ν. – επίτιμος αρχηγός Γενικού Επιτελείου Ναυτικού

In Memoriam Γιάννου Κρανιδιώτη

Ειρηνική επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών και ο Γιάννος Κρανιδιώτης

Δημοσιευμένο στο Στ. Περράκης (Επιμ.), In Memoriam Γιάννου Κρανιδιώτη (Εκδ. Σιδέρη, Αθήνα 2010)

 Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Πανεπιστήμιο Πειραιώς www.ifestosedu.gr

 

Μιλώντας για τις θέσεις και τον ρόλο του αείμνηστου Γιάννου Κρανιδιώτη στην ελληνική εξωτερική πολιτική η εισροή μιας κάποιας δόσης προσωπικού τόνου είναι αναπόφευκτη. Σμίγουν, κατά κάποιο τρόπο τα καπέλα του αξιολογικά ελεύθερου ακαδημαϊκού, του δημόσιου λειτουργού ο οποίος κατά την διάρκεια μιας ολόκληρης δεκαετίας συμμετείχε στην διπλωματική αποστολή στις Βρυξέλλες προωθώντας την Τελωνειακή Ένωση και στην συνέχεια την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και του δημόσιου ακτιβιστή που συνεισέφερε για ακόμη μια δεκαετία με εκατοντάδες δημοσιευμένες σελίδες αναλύσεων υπέρ της ένταξης ως μέσο ειρηνικής επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών. Τις δύο αυτές δεκαετίες, αδιάλειπτα, μέχρι και τον θάνατο του Γιάννου Κρανιδιώτη, είτε συμφωνούσα είτε διαφωνούσα μαζί του, η επιδίωξη αμφοτέρων όπως και πολλών άλλων ήταν η ίδια: Η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ με σκοπό την ειρηνική επίλυση του κυπριακού και η συνεπακόλουθη σταθεροποίηση των σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας σε όλο το φάσμα των σχέσεών τους.

            Γόνος ταγών της πολιτικής και της διπλωματίας βρισκόταν πάντοτε μέσα στον πυρήνα των διπλωματικών αποφάσεων. Η τριβή του, η αμεσότητα της γνώσης του διακυβεύματος, ο βαθμός συνειδητοποίησης των  προβλημάτων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και η γνώση των αποχρώσεων του κυπριακού ζητήματος, καθιστούσαν τον Γιάννο Κρανιδιώτη ένα ανθρωπότυπο που πλέον σπανίζει αν όχι σταδιακά εξαφανίζεται από το πολιτικό πεδίο της Ελλάδας και της Κύπρου. Σε αυτό ίσως να οφείλεται και η ρηχότητα πολλών θέσεων περί την ελληνική διπλωματία. Επιπλέον, ο σπάνιος συνδυασμός διεθνονομικής και πολιτικής κατάρτισης του Γιάννου Κρανιδιώτη επέτρεπε ευρεία θέαση των πολιτικών πτυχών των διεθνών θεσμών και της ΕΕ. Πριν και μετά την θητεία του ως νομικός σύμβουλος του Υπουργείου Εξωτερικών στην Αθήνα την δεκαετία του 1980, –και σε αντίθεση με πολλούς άλλους που εκτέθηκαν με δημόσιες τοποθετήσεις ακόμη και στην απλή υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ–, ο ΓΚ καταμαρτυρείται ότι γνώριζε βαθύτατα τις βασικές παραμέτρους της στρατηγικής που αυτός και μερικοί άλλοι εισηγούνταν την δεκαετία του 1980 και αρχές της δεκαετίας του 1990. Ο σκοπός ήταν η ειρηνική επίλυση των διαφορών που θα εκπληρωνόταν στο τέλος μιας πορείας με ενδιάμεσα αλληλένδετα στάδια: Την Τελωνειακή Ένωση, την υποβολή αίτησης ένταξης, τους χειρισμούς στο στάδιο των διαπραγματεύσεων ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, τον τρόπο που αυτή η πορεία συνδεόταν με τις τουρκικές ευρωπαϊκές επιδιώξεις και την καίρια διπλωματική σημασία μιας ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Κοινότητα.

            Ο Γιάννος Κρανιδιώτης ήταν μια στοχαστική και πολιτική προσωπικότητα που δεν ενδείκνυται να τυγχάνει πολιτικής εκμετάλλευσης, όπως δεν ενδείκνυνται συναισθηματικές στάσεις ή πονηρές υποθέσεις για το τι θα έκανε ή δεν θα έκανε αν δεν πέθαινε. Δεοντολογικά και ορθολογιστικά μιλώντας, είναι σωστό να στεκόμαστε σε θέσεις, εκτιμούμενες μάλιστα υπό το πρίσμα της εκάστοτε συγκυρίας και υπό το φως πραγματολογικά επαληθευμένων αντικειμενικών κριτηρίων. Ακριβώς, επειδή απομακρυνόμαστε χρονικά από τις αφετηρίες των διπλωματικών υποθέσεων στις οποίες πρωτοστάτησε ο Γιάννος Κρανιδιώτης, τείνει να λησμονηθεί ότι τα θεμέλια της στρατηγικής πάνω στην οποία πορεύτηκαν Ελλάδα και Κύπρος την δεκαετία του 1990 τέθηκαν την δεκαετία του 1980 με κρισιμότερη την περίοδο 1988-1992. Πρόκειται για στάσεις, θέσεις και δημόσιες τοποθετήσεις στο πλαίσιο μιας οξύτατης δημόσιας και ακαδημαϊκής αντιπαράθεσης που έκρινε το κατά πόσο θα κυριαρχήσει η μια από τις δύο κάθετα διαφορετικές και αποκλίνουσες προσεγγίσεις επιστημονικών, επιστημολογικών, πολιτικών και πνευματικών παραδοχών:

Από την μια πλευρά, μετά την δικτατορία, μετά τον κατήφορο του κυπριακού που προκάλεσε το πραξικόπημα και η εισβολή του 1974, μετά την όξυνση των τουρκικών αναθεωρητικών αξιώσεων, μετά το αποδεδειγμένο αδιέξοδο των ενδοκυπριακών συνομιλιών και ενόψει των διεθνών αλλαγών στον κόσμο και στα Βαλκάνια, γράφτηκαν αναλύσεις που υποστήριζαν ότι είναι ανάγκη να υιοθετηθεί μια προσέγγιση που θα ένωνε όλα τα νήματα μιας καλά σχεδιασμένης και εφαρμοσμένης εθνικής στρατηγικής η οποία θα προήγαγε την ειρήνη και την σταθερότητα στην περιφέρειά μας και θα επιδίωκε τον σκοπό της εφαρμογής της διεθνούς νομιμότητας. Μια τέτοια στρατηγική προϋπόθετε σωστή ανάλυση του διεθνούς συστήματος, σωστή ανάλυση των προϋποθέσεων εκπλήρωσης της διεθνούς νομιμότητας και στάσεις και αποφάσεις δυναμικής διπλωματικής και αμυντικής ισορροπίας που θα επέτρεπε περιεκτικές και γόνιμες διαπραγματεύσεις ειρηνικής επίλυσης των διαφορών στην περιφέρειά μας. Κατά  κάποιο τρόπο, οι θεμελιώδεις προσανατολισμοί των Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου τις δεκαετίες του 1970 και 1980 –και παρά το γεγονός ότι πολλά μπορούν να ειπωθούν για πισωγυρίσματα, αντιφάσεις και αποτυχίες αυτών των δύο πολιτικών ηγετών–, οδηγούσαν, εν τέλει, σε μια τέτοια στρατηγική.

Από την άλλη πλευρά, ως και τίποτα να μην είχε συμβεί μετά τον εμφύλιο πόλεμο –ως δηλαδή και η Ελλάδα να μην έχει ανασυνταχθεί κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά–, βρισκόταν η πεπατημένη του κατευνασμού αντί της αποτροπής των απειλών, της μοιρολατρίας του είδους «μπροστά γκρεμός και πίσω ρέμα» αντί των λελογισμένων διεκδικήσεων, της καταστροφολογίας σε κάθε βήμα διεκδίκησης εφαρμογής της διεθνούς νομιμότητας αντί της πρόταξής της και της παραφιλολογίας περί «χαμένων ευκαιριών» που δικαιολογούσαν, δήθεν, χείριστες ζημιογόνες αποφάσεις στο όνομα μιας φανταστικής αναγκαιότητας που συνηγορούσε υπέρ κυριαρχικών συρρικνώσεων. Η τελευταία παραδοχή συνδεόταν και με ασαφείς μέχρι και ασυνάρτητες διεθνιστικές παραδοχές που σχετίζονται με την ιδεολογικοπολιτική σύγχυση της μεταψυχροπολεμικής εποχής και τον πνευματικό αποπροσανατολισμό μέρους των πολιτών όταν διατυμπανιζόταν μια κάποια απροσδιόριστη μεν αλλά δήθεν επερχόμενη δε μεταεθνική εποχή που θα καθιστούσε την κρατική κυριαρχία περιττή. Έτσι, παρά το γεγονός της ανασύνταξης της Ελλάδας, της κοινωνίας της, της οικονομίας, των Ενόπλων Δυνάμεων και της συμμετοχής σε όλο το διεθνές θεσμικό φάσμα, η συζήτηση για το κυπριακό και το μέλλον των ελληνοτουρκικών σχέσεων, όπως επίσης και συναφείς συζητήσεις για τα Βαλκάνια, κατέδειξαν την διαιώνιση της ισχυρής διπλωματικής παράδοσης που θεμελιώθηκε τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια και που ήθελε την Ελλάδα παθητική, διπλωματικά ασθενική και προσκολλημένη σε εξαρτησιακές λογικές αντί σε μια δυναμική εξωτερική πολιτική. 

Αν και δεν είναι του παρόντος, είναι αυτονόητο ότι οι προαναφερθείσες κάθετα αντιθετικές παραδοχές αφορούσαν και συνεχίζουν να αφορούν κάθετα αντιθετικές πολιτικές φιλοσοφίες διεθνών σχέσεων. Επίσης, αφορούσαν και συνεχίζουν να αφορούν κάθετα διαφορετικές εκτιμήσεις για τον χαρακτήρα και την πορεία του διεθνούς συστήματος και κάθετα διαφορετικές πνευματικές στάσεις περί πατρίδας, εθνικού συμφέροντος και εθνικής ύπαρξης. Αυτά δεν είναι μόνο ελληνικά φαινόμενα αλλά και ευρύτερα και οφείλονται στην παρακμή του μοντερνισμού και στην άγονη και άσκοπη ιδεολογικοπολιτική ηγεμονομαχία του 20ου αιώνα. Είναι φαινόμενα, επίσης, που συναρτώνται με την διολίσθηση, μετά την ουσιαστική εκπνοή των διεθνιστικών ιδεολογιών, στον μεταμοντερνισμό, ζήτημα το οποίο εξετάστηκε εκτενώς σε πρόσφατη δημοσίευση[1].

Όπως κάθε άλλος που στήριξε την στρατηγική της αποτροπής των διαπραγματεύσεων από θέση ισορροπίας διπλωματικής και αμυντικής ισορροπίας τις δεκαετίες του 1980 και 1990, ο Γιάννος Κρανιδιώτης έγινε στόχος οξύτατων δημόσιων επιθέσεων που εύκολα κανείς μπορεί να αναζητήσει σε αναρίθμητα άρθρα, δοκίμια, επιφυλλίδες, παραπολιτικά και βιβλία γνωστών ιδρυμάτων που αντιτάχθηκαν στην υποβολή αίτησης ένταξης. Ο φωτισμός της δημόσιας διαμάχης –γιατί περί οξύτατης δημόσιας αντιπαράθεσης μιλάμε– είναι αναγκαίος και μη εξαιρετέος για ένα τουλάχιστον σημαντικό λόγο: Τόσο στην δημόσια πολιτική ζωή όσο και στην ακαδημαϊκή ζωή η απώλεια μνήμης είναι ζημιογόνα και ενίοτε θανατηφόρα. Όταν τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα οι δράστες των λαθών ανερυθρίαστα τα επαναλαμβάνουν συνειδητά και η χαρακτηριστικότερη όλων των περιπτώσεων της ύστερης νεοελληνικής πορείας είναι το σχέδιο Αναν το οποίο, όπως ορθότατα επισήμανε ήδη ο Πρέσβης Καραϊτίδης πριν από λίγο σε προγενέστερο πάνελ, αν ζούσε ο Γιάννος Κρανιδιώτης, ποτέ δεν θα είχε προκύψει ή ποτέ δεν θα είχε αυτό το περιεχόμενο. Το έχω ήδη υποστηρίξει και εγώ σε άλλη ημερίδα που διοργάνωσε ο Στέλιος Περράκης, τα πρακτικά της οποίας δημοσιεύτηκαν από τις εκδόσεις Σάκκουλα.

 

Από την μια πλευρά λοιπόν κείνται οι παραδοχές για μια εθνική στρατηγική συμβατή με το υπάρχον διεθνές σύστημα και εδρασμένη τόσο σε φιλειρηνικές παραδοχές –δηλαδή προσκόλληση στην διεθνή νομιμότητα– όσο και σε εμπράγματες διπλωματικές και αμυντικές στάσεις. Στην άλλη πλευρά κείνται άλλοτε συγκλίνουσες και άλλοτε αποκλίνουσες συνονθυλευματικές παραδοχές που αναμειγνύουν εκφυλισμένους διεθνισμούς του παρελθόντος, θεωρήματα περί παγκοσμιότητας, μεταμοντέρνες εκλογικεύσεις και λανθάνουσες ηγεμονικές παραδοχές που τείνουν να ταυτίζονται της μιας ή άλλης δεσπόζουσας μεγάλης δύναμης. Εκατέρωθεν της κοίτης της ελληνικής διπλωματικής ανηφόρας των δεκαετιών 1980, 1990 και 2000 –περίοδος που στην Ελλάδα συμπίπτει με την άνθηση των διεθνών σπουδών, δηλαδή την επίκληση εγκυρότητας από όσους φέρουν ακαδημαϊκούς τίτλους σε αυτό το γνωστικό πεδίο– βρέθηκαν σχεδόν τα ίδια πολιτικά πρόσωπα και οι ίδιοι κάτοχοι επιστημονικών τίτλων: Διαδοχικά είχαμε δημόσιες συζητήσεις που καταμαρτυρούν την ύπαρξη των προαναφερθέντων παραδοχών και που αφορούσαν ζητήματα κορυφαίας διπλωματικής σημασίας, συγκεκριμένα, την υποβολή αίτησης ένταξης, την ελληνική αποτρεπτική στρατηγική, το ζήτημα της ισορροπίας στρατιωτικών δυνάμεων στο κεντρικό μέτωπο και στην Κύπρο, το ζήτημα της ανάγκης ένταξης της Κύπρου ανεξαρτήτως λύσης και στην συνέχεια το περιεχόμενο του περιβόητου πλέον σχεδίου Αναν.

Δική μου άποψη είναι ότι τιμούμε την μνήμη προσωπικοτήτων που εξέλειπαν όπως του Γιάννου Κρανιδιώτη, αν εξετάζουμε σωστά και ορθολογιστικά στάσεις και συμπεριφορές αυτών των φάσεων της ελληνικής πολιτικής και αν τις προβάλλουμε στο παρόν και στο μέλλον. Ένα καίριο ερώτημα που χρήζει απάντησης είναι το εξής: Πρέπει να έχουμε ή δεν πρέπει να έχουμε αναλυτική και πολιτική μνήμη; Αν συμφωνούμε ότι πρέπει να έχουμε αναλυτική και πολιτική μνήμη και αν λογικά σκεφτούμε ότι αφορά ζωτικά τις μελλοντικές αποφάσεις, τότε οι αναφορές στον Γιάννο Κρανιδιώτη απαιτείται να εκτιμήσουν θέσεις και παραδοχές τις δύο τελευταίες δεκαετίες και να τις προβάλουν στο μέλλον υπό το πρίσμα των εμπειριών μας τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Εδώ, δεν θα επεκταθούμε, γιατί το είδος της επετειακής μας εκδήλωσης δεν το επιτρέπει και γιατί προσωπικά επί χρόνια διεξάγω έρευνα που θα καταλήξει σε σχετικές εξειδικευμένες δημοσιεύσεις. Ακριβώς, μια ψύχραιμη, αντικειμενική και τίμια αποτίμηση είναι χρήσιμη για το παρόν και για τις μελλοντικές διπλωματικές επιλογές σε όλο το φάσμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

 

Στο παρόν σύντομο κείμενο, λοιπόν, αφού παραθέσω –κυρίως εντός σημειώσεων– μικρά αποσπάσματα θέσεων του Γιάννου Κρανιδιώτη που υποδηλώνουν τον σκοπό, τις προσεγγίσεις και τις μεθοδεύσεις, θα υπογραμμίσω συντομογραφικά την διαδρομή και την κατάληξη των προσπαθειών ειρηνικής επίλυσης των ελληνοτουρκικών προβλημάτων. Τρία είναι τα σκέλη της εθνικής στρατηγικής στην οποία ο Κρανιδιώτης μαζί με άλλους πρωταγωνίστησε στον στοχαστικό, στον πολιτικό και στον διπλωματικό στίβο. Πρώτον, επιδίωξη μιας βιώσιμης λύσης. Δεύτερον, δημιουργία των προϋποθέσεων παραγωγικών και αποτελεσματικών διαπραγματεύσεων που οδηγούν σε μια βιώσιμη λύση. Τρίτον, διπλωματικές επιλογές εφαρμογής αυτών των σκοπών.

Ο Γιάννος Κρανιδιώτης, πρωταγωνιστώντας και ευθυγραμμισμένος με όσους υποστήριζαν την ευρωπαϊκή λύση, υποστήριζε παράλληλα την στρατιωτική[2] και διπλωματική ισορροπία που θα επέτρεπε την εφαρμογή μιας τέτοιας στρατηγικής. Είναι απολύτως αναγκαίο να κατανοήσουμε τον τρόπο που οι θέσεις του Κρανιδιώτη για το περιεχόμενο μιας βιώσιμης λύσης και της προσεγγίσεις εκπλήρωσής της σχετίζονται με την περίοδο 2000-2004 αλλά και την σημερινή, μια δηλαδή δεκαετία μετά τον θάνατό του. Τα δύο κρίσιμα ερωτήματα που απαιτείται να τύχουν ενδελεχούς και ορθολογιστικής απάντησης είναι η εξής: Πρώτον, γιατί στην Ελλάδα καταπολεμήθηκε η υποβολή αίτησης ένταξης, η ένταξη ανεξαρτήτως λύσης και η αμυντική ενίσχυση της ελληνικής πλευράς που θα επέτρεπε την επιτυχία αυτής της στρατηγικής. Δεύτερον, όταν παρά τις αναμενόμενες αντιξοότητες ολοκληρώθηκαν οι διαπραγματεύσεις ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ με ειλημμένη απόφαση να ενταχθεί την 1η Μαίου 2004 «ανεξαρτήτως λύσης», γιατί η ελληνική πλευρά δεν αξίωσε από τα Ηνωμένα Έθνη όπως οι προτάσεις που θα υποβάλλονταν θα ήταν σύμφωνες με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα;

Τα ερωτήματα τίθενται γιατί επιτυχία θα είχαμε αν όχι μόνο εντασσόταν η Κύπρος στην ΕΕ αλλά και αν αυτό είχε ως συνέπεια διαπραγματεύσεις που θα οδηγούσαν σε μια βιώσιμη λύση στην Κύπρο και σε ευρύτερες διαπραγματεύσεις σταθεροποίησης των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Ακόμη πιο σημαντικό, οι πρώτες εκδοχές του σχεδίου Αναν που γράφτηκε ως και εάν ελληνική πλευρά την περίοδο 2000-2004 να μην διαβουλευόταν με τα Ηνωμένα Έθνη, προνοούσαν την αναίρεση της ένταξης αν οι κύπριοι το απέρριπταν (η τελευταία παράγραφος που στις επόμενες εκδοχές απαλείφθηκε). Το τελικά απορριφθέν σχέδιο Αναν οδήγησε σε παρατεταμένο διπλωματικό αδιέξοδο τις συνέπειες του οποίου ακόμη βιώνουμε παρά τις νέες διαπραγματεύσεις μετά την αποχώρηση του Τάσου Παπαδόπουλου οι οποίες, επισημαίνουμε, μέχρι στιγμής δεν διεξάγονται στην βάση της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας αλλά υπό το πρίσμα της «φιλοσοφίας» του σχεδίου Αναν η οποία πριν την ένταξη όλοι απόρριπταν καθολικά. Η ένταξη σκοπό είχε να αποκλείσει τέτοια πρωτόγνωρα πειράματα και όχι να τα καταστήσει βάση διαπραγματεύσεων όπως σήμερα ισχύει.

 Δική μας θέση είναι ότι η ένταξη θα ήταν μεγάλη επιτυχία μόνο αν μετά την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων πλήρους ένταξης της ΚΔ «ανεξαρτήτως λύσης» θα καταφέρναμε αυτό το σημαντικό γεγονός να συνοδευτεί από ένα σχέδιο των Ηνωμένων Εθνών που θα προνοούσε μια βιώσιμη λύση συμβατή τόσο με την διεθνή όσο και με την ευρωπαϊκή νομιμότητα, στην οποία η Τουρκία επιδίωκε να ενταχθεί (και συνεπακόλουθα υιοθετήσει)[3]. Αυτό δεν επιτεύχθηκε, γεγονός που αποτελεί μεγάλη αποτυχία και που ίσως αναιρεί παντελώς τα οποιαδήποτε οφέλη της πλήρους ένταξης της ΚΔ στην ΕΕ. Επιπλέον, για την Αθήνα, όλες αυτές οι προσπάθειες επί δύο δεκαετίες –και οι αναρίθμητες παραχωρήσεις προς την Άγκυρα– θα είχαν πολιτικό νόημα μόνο αν επιλυόταν το κυπριακό αλλά και επιπλέον εάν παράλληλες διαπραγματεύσεις επιτύγχαναν μια μακρόχρονη σταθεροποίηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων στο σύνολό τους. Η εκπλήρωση τέτοιων σκοπών ήταν θεμελιώδης επιδίωξη της στρατηγικής που είχε ως άξονα την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Επειδή στην γραμμή αυτή κινήθηκαν όχι μόνο διαδοχικές κυβερνήσεις της Κύπρου και της Ελλάδας επί μια δεκαετία αλλά και πλήθος άλλων υποστηρικτών στον χώρο των δημόσιων συζητήσεων, η κατανόηση της αποτυχίας είναι εξαιρετικά σημαντική υπόθεση.

Για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία του τι επιδιώκαμε, δείγμα μόνο των δημόσιων τοποθετήσεων του Γιάννου Κρανιδιώτη είναι διαφωτιστικές. Μεταξύ άλλων τόνισε, για παράδειγμα: «Η λύση θα [πρέπει να] κατοχυρώνει, προκειμένου να είναι βιώσιμη, την πλήρη εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου, στο σύνολο του κυπριακού εδάφους μετά την παρέλευση ορισμένου σύντομου χρόνου εφαρμογής των μεταβατικών ρυθμίσεων. Με το θέμα αυτό συνδέονται και οι λύσεις που θα δοθούν στο συνταγματικό και κυρίως στο ζήτημα της αναγνώρισης αρνησικυρίας στην τουρκοκυπριακή πλευρά. Το δικαίωμα αυτό πρέπει να είναι απόλυτα περιορισμένο ώστε να μην απονευρώνει, τόσο την εκπροσώπηση της Κυπριακής Δημοκρατίας στα κοινοτικά όργανα, όσο και τη λειτουργία των κοινοτικών θεσμών και διαδικασιών…»[4]. Επίσης, «ζητήματα όπως η εθνική, πολιτιστική και γλωσσική ταυτότητα, η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η διασφάλιση του πλουραλισμού ιδεών και δράσεων, θα είναι εγγυημένα στο πλαίσιο της Ε.Ε. και ο σεβασμός τους από όλα τα μέρη θα τελεί υπό το μόνιμο έλεγχο του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων…»[5]. Αυτά, σημειώνω, εμπεριέχονται σχεδόν κατά λέξη στην νομικοπολιτικά πιο εξειδικευμένη «Έκθεση εμπειρογνωμόνων για μια Ευρωπαϊκή λύση του κυπριακού», που γράφτηκε το 2004-5 και της οποίας ο υποφαινόμενος και ο προεδρεύων συνάδελφος Στέλιος Περράκης υπήρξαν συν-συγγραφείς μαζί με άλλους συναδέλφους από το εξωτερικό και την Ελλάδα[6].

 

Όσον αφορά την βιωσιμότητα της λύσης και τον τρόπο που αυτή συναρτάται με τις διεθνοπολιτικές προεκτάσεις, οι θέσεις του Γιάννου Κρανιδιώτη δεν αφήνουν περιθώρια για υποθέσεις και ερωτήματα. Έβλεπε σωστά ότι η πολιτική αποτροπή, ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και ειρηνική επίλυση των διαφορών, αφορούσε πολλούς άλλους και κυρίως την περιφέρεια στην οποία ανήκει η Ελλάδα, η Τουρκία και η Κύπρος: «Η ένταξη της Κύπρου θα αποβεί επωφελής για ολόκληρο τον πληθυσμό, και τους Ελληνοκυπρίους και τους Τουρκοκυπρίους. Θα συμβάλει στη σταθερότητα και την ειρήνη, στη βελτίωση των σχέσεων Ελλάδας – Τουρκίας, στη βελτίωση των σχέσεων της Τουρκίας με την ΕΕ. Η πορεία που ξεκινάει τώρα θα βοηθήσει όλους, ιδιαίτερα τις χώρες της περιοχής. Στο πλαίσιο αυτό είναι που πρέπει να ενταχθούν και οι πρωτοβουλίες των ΗΠΑ αλλά και της Ε.Ε. Θα πρέπει να δοθεί το μήνυμα ότι η λύση της συνομοσπονδίας, των δύο χωριστών κρατών, της διπλής ένωσης σε τελευταία ανάλυση θα οδηγήσει σε περαιτέρω ένταση και αναστάτωση, χειροτέρευση των σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας και θα οδηγήσουν σε αστάθεια και απειλή της ειρήνης στην περιοχή κάτι που δεν συμφέρει κανέναν»[7].

Αυτή η θέση, εκτιμώ, έπρεπε όταν η ένταξη ήταν ήδη πραγματικότητα, να είναι η διαπραγματευτική σημαία της ελληνικής πλευράς. Αυτό όχι μόνο για ιδιοτελείς λόγους που αφορούν τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα αλλά κυρίως επειδή είναι μια συνεπής και ορθολογιστική στάση ενός κράτους που είναι φιλειρηνικό και που υιοθετεί διπλωματικές επιλογές που αναζητούν σε διακρατικές ρυθμίσεις οι οποίες δεν προκαλούν αναπαραγωγή και όξυνση των διενέξεων. Η βιωσιμότητα της λύσης και η εφαρμογή της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας έπρεπε και πρέπει να είναι η σημαία της ελληνικής διαπραγματευτικής θέσης αν θέλουμε η διπλωματία μας να είναι ορθολογιστική και λογική.

Ο Βάσος Λυσσαρίδης, στενά και ποικιλοτρόπως συνδεδεμένος με τον Γιάννο Κρανιδιώτη, σωστά επισημαίνει ότι δεν ευνοούσε μια ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας a la carte, όπως τελικά έγινε μετά τον θάνατό του, αλλά με σαφήνεια και προφητικά καθόρισε τις προϋποθέσεις. Αναφερόμενος στις θέσεις του Γιάννου Κρανιδιώτη υπενθυμίζει δηλώσεις του όπως: «Αν η Τουρκία δεν εναρμονισθεί με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο θα πρέπει με τη δική μας τακτική να βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την Ευρώπη», «Αν η Τουρκία δεν εναρμονισθεί με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο θα πρέπει με τη δική μας τακτική να βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την Ευρώπη». Υπενθυμίζει επίσης τον ολιστικό και όχι αποσπασματικό τρόπο που έβλεπε τις διπλωματικές μας επιλογές: «Έθετε τρις προϋποθέσεις για την Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας: (α) επίλυση του Κυπριακού στη βάση μιας δίκαιης, βιώσιμης και λειτουργικής λύσης, (β) τερματισμό της επιθετικότητας στο Αιγαίο και (γ) διασφάλιση των δημοκρατικών ελευθεριών. Προϋποθέσεις που εκκρεμούν.) «Δεν είναι νοητό να μεταφράζουμε σε ομαλοποίηση την αποδοχή κατοχής και την παρασιώπηση προκλήσεων στο Αιγαίο». Ο Λυσσαρίδης προχωρώντας σε εκτιμήσεις επί αυτών συνεχίζει: «Σήμερα συχνά ο δήθεν ρεαλισμός ταυτίζεται με την προσαρμογή προς πιέσεις πλανηταρχών και δορυφόρων και οι έννοιες ελευθερία και αξιοπρέπεια λοιδορούνται. Ο Γιάννος Κρανιδιώτης, τόνισε ακόμη ο Λυσσαρίδης, πίστευε στην απαγκίστρωση από την ένταση ως εφαλτήριο για τη διεύρυνση του ρόλου της Ελλάδας αλλά σε καμιά περίπτωση ως κατολισθητού παράγοντα προς τις αξιώσεις της Τουρκίας. Το όραμα Μεσανατολικής πολιτικής του που θα αναβαθμίζει τη σημασία της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι παραμένει ορφανό. Κάτω από το μειλίχιο ύφος υπήρχε ένας ασυμβίβαστος αγωνιστής σε θέματα αρχών και εθνικών συμφερόντων[8].

 

Ολοκληρώνοντας, και υπενθυμίζοντας την προγενέστερη θέση μου ότι η συζήτησή μας εδώ αφορά ζητήματα βαθύτατων προεκτάσεων τις οποίες θα κατανοήσουμε καλύτερα αν συνεχίσουμε την κριτική μας έρευνα γύρω από το επίμαχο ζήτημα, θα συνοψίσω τις κύριες πτυχές, τις εκατέρωθεν θέσεις και την προβολή τους στο παρόν και στο μέλλον. Οι δύο κάθετες πολιτικοστοχαστικές και πνευματικές παραδοχές τις οποίες υπαινιχθήκαμε πιο πάνω και οι οποίες οδήγησαν σε οξύτατες δημόσιες αντιπαραθέσεις, είναι, περιληπτικά, οι εξής:

Στην μια πλευρά είναι η παραδοσιακή θεώρηση η οποία κυριαρχεί διεθνώς τόσο στον πολιτικοστοχαστικό χώρο όσο και στο πεδίο της πολιτικής των κυβερνήσεων. Αναλύει το γεγονός ότι το διεθνές σύστημα και οι διεθνείς θεσμοί είναι εθνοκρατοκεντρικού χαρακτήρα και ότι η διπλωματία απαιτείται να είναι ορθολογιστική και συμβατή με την φύση του διεθνούς συστήματος και τα εθνικά συμφέροντα των εμπλεκομένων κρατώ. Όχι βέβαια όλα τα διακηρυγμένα συμφέροντα αλλά μόνο αυτά που είναι συμβατά με την διεθνή νομιμότητα. Η διεθνής νομιμότητα απαιτείται να στηρίζεται από επαρκή διπλωματική και στρατιωτική ισχύ. Βασικές παραδοχές[9] είναι οι εξής: α) Τα κράτη είναι οι βασικοί δρώντες της διεθνούς πολιτικής και οι διεθνείς θεσμοί που αυτά ορίζουν και αποδέχονται. β) Το Διεθνές σύστημα τιμωρεί τα κράτη τα οποία είτε υπερεξαπλώνονται είτε παραλείπουν να στηρίξουν τα ζωτικά τους συμφέροντα. γ) Η κυριαρχία (εσωτερική-εξωτερική αυτοδιάθεση και μη επέμβαση εκτός των διεθνών θεσμών όπως προβλέπει το διεθνές δίκαιο) και η συνεπαγόμενη διεθνής αναρχία (απουσία κυβέρνησης των κυβερνήσεων) διαμορφώνουν τις δομές και υποχρεώνουν υιοθέτηση συγκεκριμένων στάσεων και αποφάσεων στην διεθνή πολιτική. δ) Υπό συνθήκες απουσίας «κυβέρνησης των κυβερνήσεων» και της συχνής αδυναμίας των διεθνών θεσμών να επιλύσουν ειρηνικά τις διαφορές μεταξύ των κρατών, τα κράτη μεριμνούν για την ασφάλειά τους και επιδιώκουν διαπραγματεύσεις υπό συνθήκες ισορροπίας. ε) Τα κράτη, ακόμη και εντός συμμαχιών, όταν συνεργάζονται με άλλα κράτη δεν νοιάζονται μόνο για τα απόλυτα κέρδη που θα αποκομίσουν αλλά και για τα σχετικά κέρδη. στ) Με δεδομένα και καταμαρτυρούμενα τα αίτια πολέμου, στις διακρατικές σχέσεις δημιουργούνται διλήμματα ασφαλείας. Οι θεσμοί που τα ίδια ορίζουν συχνά καθίστανται εξαρτημένες μεταβλητές της ισχύος[10]. ζ) Θεμελιώδης συμπεριφορά των κρατών είναι η επιδίωξη ισορροπίας, συμμετρίας και αμοιβαιότητας. Συναφώς, ένας μεγάλος κλάδος των στρατηγικών σπουδών τις τελευταίες δεκαετίες, είναι η ανάλυση των πελατειακών σχέσεων (patron-client relations). Κυρίως, τις στάσεις, συμπεριφορές και στρατηγικές μικρών και μεσαίων δυνάμεων όταν  επιχειρούν να σταθεροποιήσουν συμμετρικές συναλλαγές με ισχυρότερα κράτη παρά την ασυμμετρία ισχύος.

 

Η κατανόηση αυτών των παραδοχών διευκολύνεται αν αναφερθούμε και στις πολυσυζητημένες θέσεις ενός ταγού της διεθνούς θεωρίας, του Hans Morgenthau[11]. Αναφερόμενος σε θεμελιώδεις στάσεις των φιλειρηνικών κρατών τονίζει 

α) το εθνικό συμφέρον ως υπέρτατο και έσχατο κριτήριο των διεθνών συναλλαγών και διαπραγματεύσεων,

β) τις διπλωματικές στάσεις και συμπεριφορές που διέπονται από σύνεση, αυτοσυγκράτηση, σωφροσύνη, υπευθυνότητα και προνοητικότητα,

γ) τις εκατέρωθεν εκτιμήσεις των  εθνικών συμφερόντων και όχι τις αισθητικές ή συναισθηματικές στάσεις,

δ) την μέριμνα για ισορροπία ως προϋπόθεση εφαρμογής των συνθηκών και των υποσχέσεων αλλά και ως προϋπόθεση διαπραγματεύσεων,

ε) ορθολογιστική συνεκτίμηση όταν χαράσσεται μια στρατηγική των θέσεων, απόψεων και των εθνικών συμφερόντων των άλλων κρατών (που είναι, ασφαλώς, συμβατά με την διεθνή νομιμότητα) και

στ) ετοιμότητα να ικανοποιήσεις, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, τα συμφέροντα των άλλων κρατών που είναι συμβατά με το διεθνές δίκαιο.

 

Αυτές και οι συμπαρομαρτούσες εκτιμήσεις και παραδοχές, σημειώνω, εμπεριέχονται στις αναλύσεις και άλλων ταγών των διεθνών σπουδών όπως οι Carr, Gilpin, Bull, Rawls et al[12].

 

Η δημιουργία προϋποθέσεων ειρηνικής επίλυσης των διαφορών είναι, επίσης, κάτι που δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Όπως συχνά έγραφε ο Hans Morgenthau, tο δίλημμα της ηθικής στις διεθνείς σχέσεις είναι μεταξύ εθνικών συμφερόντων ασύνδετων με την πολιτική πραγματικότητα και εθνικών συμφερόντων που απορρέουν από την πολιτική πραγματικότητα. Δηλαδή, απαιτείται να δημιουργούνται προϋποθέσεις πολιτικών πραγματικοτήτων από τις οποίες μπορούν να αντληθούν, εκατέρωθεν, πολιτικά συμπεράσματα που οδηγούν σε βιώσιμες διαπραγματεύσεις και σταθερές διευθετήσεις συμβατές με την διεθνή νομιμότητα. Ο Morgenthau σταθεροποίησε τέσσερα κριτήρια διπλωματίας μεταξύ των κρατών[13]: 1) Η διπλωματία πρέπει να στερείται ιεραποστολικής και ιδεαλιστικής προαίρεσης. 2) Η διπλωματία πρέπει να ορίζεται με όρους εθνικού συμφέροντος και να στηρίζεται σε επαρκή ισχύ. 3) Η διπλωματία πρέπει να αναλύει την διεθνή πολιτική χωρίς να παραλείπει να συμπεριλάβει τις παραστάσεις εθνικού συμφέροντος των άλλων κρατών. 4) Τα κράτη πρέπει να είναι έτοιμα να συμβιβαστούν επί όλων των θεμάτων που δεν θίγουν τα ζωτικά συμφέροντα. Επιπλέον, οι πέντε προϋποθέσεις συμβιβασμού, όπως συμπεραίνει ο Morgenthau, είναι: 1) Αποφυγή νομικίστικων και προπαγανδιστικών θέσεων ή άσκοπων για την διεθνή πολιτική εκκλήσεων για δίκαια και δικαιοσύνη. 2) Ποτέ μην βάλεις τον εαυτό σου σε θέση από την οποία δεν μπορείς να υποχωρήσεις χωρίς να χάσεις την αξιοπρέπειά σου και την οποία δεν μπορείς να εκπληρώσεις χωρίς να διατρέξεις θανάσιμους κινδύνους (Σημείωση. Γι’ αυτό έπρεπε να πείσουμε την Τουρκία μέσα από μια συνδυαστική χρήση διπλωματικών μέσων και αποτρεπτικών αμυντικών μέσων). 3) Ποτέ μην επιτρέπεις σε ένα αδύναμο σύμμαχο να λαμβάνει τις (στρατηγικές) αποφάσεις για εσένα. (Σχόλιο. Γι’ αυτό και σε όλες τις ακαδημαϊκής αναλύσεις για την σύζευξη Ελλάδας-Κύπρου αναφερόταν ότι απαιτείται το στρατηγικό πρόσταγμα να το έχει η Αθήνα όπως και την στρατηγική ευθύνη – ο από κοινού προσδιορισμός των σκοπών είναι άλλη υπόθεση). 4) Οι Ένοπλες δυνάμεις είναι το μέσο και όχι ο αφέντης της πολιτικής (γι’ αυτό ο «πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα», σύμφωνα με την Κλαουζετζιανή ρήση, και όχι το αντίθετο) 5) Η κυβέρνηση είναι ο επί κεφαλής της δημόσιας γνώμης όχι ο σκλάβος της.

 

Πως τα πιο πάνω προεκτείνονται στις επίμαχες υποθέσεις στις οποίες ο Γιάννος Κρανιδιώτης τυγχάνει να είχε βρεθεί στο μέσο των δημόσιων και κυβερνητικών συζητήσεων και αποφάσεων; Κατ’ αρχάς, θα πρέπει οι πιο πάνω θέσεις να συγκριθούν με τις ακριβώς αντίθετές τους που κυριάρχησαν στον ελληνικό πολιτικοστοχαστικό διάλογο. Συγκεκριμένα, αντικρούστηκαν, ενίοτε μάλιστα με ασυνήθιστη βιαιότητα επιχειρημάτων, οι θέσεις για την τριπλή στρατηγική που προαναφέραμε και που προνοούσε υποβολή αίτησης ένταξης, επιδίωξη ισορροπίας, δημιουργία «κινήτρων» αξιοπρεπούς συμβιβασμού όλων των εμπλεκομένων κρατών με τρόπο που ήταν συμβατός με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα και διαπραγματεύσεις που θα εκπλήρωναν αυτούς τους σκοπούς. Πρόκειται για τις επιλογές γύρω από τις οποίες έγινε μεγάλη συζήτηση, στην οποία ο Γιάννος Κρανιδιώτης, αρχικά ως στοχαστής και στην συνέχεια ως λειτουργός του κράτους και πολιτικός ηγέτης, πρωτοστάτησε.

            Εξετάζοντας τα διαμειφθέντα και τις δημόσιες συζητήσεις, η τριπλή στρατηγική[14] στην οποία ο Γιάννος Κρανιδιώτης τελικά βρέθηκε να είναι κεντρικός συντελεστής, περιστρεφόταν γύρω από τις εξής θέσεις: 1) Διαπραγματεύσεις ειρηνικής επίλυσης και ανατροπής των τετελεσμένων χωρίς ισορροπία δυνάμεων και συμφερόντων είναι ανέφικτη. 2) Απαιτείται να είναι πάντα διασφαλισμένη μια ισορροπία δυνάμεων στο κεντρικό επίπεδο και τοπικά στην Κύπρο με προεκτεταμένη αποτροπή (extended deterrence). Έτσι μόνο θα μπορούσαν να δημιουργηθούν «κίνητρα ορθολογιστικών συμπεριφορών και διαπραγματεύσεων»[15]. Η υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου με την ΕΕ θα δημιουργούσε δυναμική διπλωματικών διεργασιών που θα διασύνδεαν την τουρκική συμπεριφορά. Διαρκής και έμμονη αξίωση έπρεπε να ήταν η ειρηνική επίλυση των διαφορών στην Κύπρο και στις διμερείς ελληνοτουρκικές σχέσεις σύμφωνα με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα.

Τα «κίνητρα» προς την Τουρκία για μια «αξιοπρεπή διέξοδο» σήμαινε επιλογές που δημιουργούσαν: α) Υψηλό κόστος σε περίπτωση επιχείρησης κατάληψης Κύπρου, β) υψηλότατο κόστος επίθεσης κατά της Ελλάδας ή σε περίπτωση επέκτασης της διένεξης διμερώς λόγω σύγκρουσης στην Κύπρο (casus belli Ελλάδας από 1983 και εντεύθεν), γ) «καρότο» θα ήταν η χείρα βοηθείας στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας (όχι βεβαίως «δώστα όλα» παραμένοντας έτσι χωρίς διαπραγματευτικά όπλα) υπό τον όρο ειρηνικής επίλυσης σύμφωνα με την διεθνή νομιμότητα των «διαφορών» στην Κύπρο και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δ) το «ραβδί» θα ήταν το φάσμα αδιεξόδου και εγκλωβισμού Τουρκίας στην Κύπρο. Μια τέτοια αξιόπιστη παράσταση θα καθιστούσε την αποχώρηση της Τουρκίας από την Κύπρο (με ταυτόχρονη αποχώρηση της Ελλάδας) πολιτικά λογική και πολιτικά εφαρμόσιμη (και στην Άγκυρα πολιτικά πειστική για όσους θα κατανοούσαν την σημασία για τα δύο κράτη λόγω σταθεροποίησης των ελληνοτουρκικών σχέσεων). Ακόμη, μια τέτοια δυναμική και μια στρατηγική εναρμονισμένη με τα διεθνή δεδομένα, σημαίνει, δημιουργία, α) παραστάσεων στους τρίτους ενδιαφερόμενους ότι η εφαρμογή της διεθνούς νομιμότητας είναι διέξοδος για όλους και ότι συνάδει με τα εθνικά τους συμφέροντα και β) κατάρριψη των υποκριτικών ισχυρισμών περί κινδύνων γιατί η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας κατοχυρώνει θεμελιώδη δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες που απορρέουν από τις διεθνείς συμβάσεις, την ευρωπαϊκή έννομη τάξη και από τα εθνικά συντάγματα: «Τα ανθρώπινα δικαιώματα παίζουν έναν κρίσιμο ρόλο στο διεθνές δίκαιο και στο ευρωπαϊκό δίκαιο. Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα δεσμεύει την Κύπρο και την Τουρκία. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει υποστηρίξει σε αρκετές περιπτώσεις ότι από το 1974 η Τουρκία είναι άμεσα υπεύθυνη για συνεχείς παραβιάσεις βασικών θεμελιωδών δικαιωμάτων με την κατοχή του βορείου τμήματος της Κύπρου, την παρεμπόδιση εκτοπισμένων Ελληνοκύπριων πολιτών να επιστρέψουν στα σπίτια και στην ιδιοκτησία τους ή να έχουν πρόσβαση σε αυτά και να τα απολαμβάνουν, με την έλλειψη έρευνας για τη τύχη των χιλιάδων αγνοουμένων και με την αποτυχία της να προστατέψει την ανεξιθρησκία και την ελευθερία έκφρασης. Αυτές οι αποφάσεις, των οποίων το εύρος και η βαρύτητα είναι πρωτοφανή, δεν έχουν υλοποιηθεί ακόμη. Επιπλέον, τα δικαιώματα που βρίσκονται ενσωματωμένα στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση αποτελούν θεμελιώδεις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία βασίζεται στις αρχές της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του σεβασμού για τα ανθρώπινα δικαιώματα και στο κράτος δικαίου. Η Ευρωπαϊκή έννομη τάξη, κατά συνέπεια, τόσο μέσα από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, όσο και μέσα από το κοινοτικό κεκτημένο, μας εφοδιάζει με το πιο αυστηρό και πιο αποτελεσματικό σύστημα προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των μειονοτήτων διεθνώς. Επιπλέον, τόσο η Κύπρος όσο και η Τουρκία μετέχουν στη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη, της οποίας το άρθρο 1 κατοχυρώνει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, και στη Διεθνή Σύμβαση για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων»[16].

Ένα ακόμη καίριο ζήτημα αφορά την ένταξη και τον τρόπο που θα επηρέαζε θετικά τις ενδοκυπριακές διαπραγματεύσεις επειδή θα καθιστούσε άχρηστες προγενέστερες αδιέξοδες πολιτικές επιλογές που επιβλήθηκαν εξαναγκαστικά αμέσως μετά την τουρκική εισβολή το 1977 και το 1979. Από καιρό είχαν καταστεί βαρίδιο των διαπραγματεύσεων και η επίκλησή τους προγραμματικά οδηγούσε σε αδιέξοδο: Η ευρωπαϊκή έννομη και πολιτική τάξη προεκτεινόμενη σε όλη την επικράτεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθιστά τις διχοτομικές «συμφωνίες» του 1977 και 1979 ανενεργές και ξεπερασμένες και σωστή πρόταξη της ευρωπαϊκής νομιμότητας και διαπραγματεύσεις σε όλα τα διπλωματικά επίπεδα, σε συνδυασμό με τις ευρωπαϊκές φιλοδοξίες της Τουρκίας θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει το 2000-2004 προϋποθέσεις για μια διέξοδο για όλους προς μια βιώσιμη λύση την οποία τόσο καλά περιέγραφε ο Γιάννος Κρανιδιώτης στις θέσεις που προαναφέραμε. Με βάση την αδρομερή και συνοπτική παράθεση θέσεων και θεωρήσεων σε αναφορά με πραγματολογικά επαληθευμένα γεγονότα, συμπεραίνουμε ότι το παρελθόν είναι διδακτικό. Η ειρηνική επίλυση των διαφορών και συνάμα η εφαρμογή της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας προαπαιτούσε τόσο μια δυναμική στρατηγική –η οποία υποστηρίχθηκε από πολλούς και η οποία ενόσω ζούσε ο Γιάννος Κρανιδιώτης λίγο πολύ εφαρμοζόταν– όσο και μια πρόταξη θεμελιωδών αρχών ως αναγκαία και μη εξαιρετέα προϋπόθεση βιώσιμων λύσεων.

Το γεγονός ότι αυτό δεν έγινε μετά τον θάνατο του Γιάννου Κρανιδιώτη μας οδηγεί στην θέση του Πρέσβη Καραϊτίδη που προηγήθηκε στο πάνελ, ότι δηλαδή αν ζούσε ο Γιάννης Κρανιδιώτης και στην βάση των στάσεων και θέσεών του, είτε δεν θα υπήρχε το σχέδιο Αναν είτε θα είχε ένα άλλο περιεχόμενο. Παραμένει το γεγονός ότι η υποβολή του σχεδίου αυτού και με το συγκεκριμένο περιεχόμενο και την εκτρωματική φιλοσοφία που το χαρακτήριζε, παρ’ ολίγον να είχε ανατρέψει την ένταξη. Στην συνέχεια, το αναπόφευκτο ΟΧΙ της κυπριακής κοινωνίας τον Απρίλιο του 2004 καθήλωσε την κυπριακή και ελληνική διπλωματία σε μια μειονεκτική θέση ενώ λογικά θα έπρεπε να είχαμε επιτύχει το αντίθετο, δηλαδή την δημιουργία προϋποθέσεων για διαπραγματεύσεις στην βάση της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας. Πολλά υποδηλώνουν ότι τα πράγματα κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση με ανυπολόγιστες συνέπειες τόσο για την Κύπρο, όσο και για την ίδια την Ευρώπη αλλά και για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όπως εύστοχα προειδοποιούσε ο Γιάννος Κρανιδιώτης ότι θα συμβεί σε περίπτωση μη βιώσιμων κρατικών πειραματισμών. Αν λοιπόν θέλουμε να διεξάγουμε ορθολογιστικές και λογικές συζητήσεις περί το επίμαχο ζήτημα οι οποίες θα είναι διδακτικές για τα μελλοντικά βήματα, απαιτείται να δούμε την αλήθεια κατάματα: Δεν υπήρξε «επιτυχία» επειδή εντάχθηκε η Κύπρος στην ΕΕ γιατί όπως ισχυριστήκαμε πιο πάνω με έμφαση «η ένταξη ανεξαρτήτως λύσης» προβλέφτηκε ήδη από τις αρχές της δεκαετίες του 1990. Επιτυχία θα είχαμε αν η διπλωματία εκπλήρωνε τον κύριο σκοπό της στρατηγικής μας, δηλαδή βιώσιμες διευθετήσεις στην Κύπρο και ευρύτερα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αυτό είχε αρκετές πιθανότητες να εκπληρωθεί, επαναλαμβάνουμε, αν σθεναρά προτασσόταν η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα μετά την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων ένταξης γύρω στο 2001. Τώρα, γιατί αυτό δεν έγινε από την ελλαδική και κυπριακή πλευρά είναι ένα πολύ μεγάλο ερώτημα. Αν δεν το απαντήσουμε είμαστε στο σκοτάδι και αυτό βλάπτει. Το ερώτημα ποτέ δεν έπρεπε να ήταν κατά πόσο το σχέδιο Αναν όπως προτάθηκε είναι καλό ή κακό. Ήταν το χειρότερο δυνατό γιατί παραβίαζε συλλήβδην την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα και αναπόδραστα θα προκαλούσε μύρια δεινά σε όλους. Για να το πούμε διαφορετικά, ενώ η ένταξη θα μπορούσε να γίνει η μεγαλύτερη διπλωματική επιτυχία του νεοελληνικού κράτους οι χειρισμοί την περίοδο 2000-2004 την κατέστησαν μια μεγάλη αποτυχία η οποία στον βαθμό που οι τάσεις δεν αντιστραφούν ενδέχεται να εξελιχθεί στην μεγαλύτερη καταστροφή μετά το 1922 (αυτό θα ισχύσει αν όπως προειδοποίησε ο Γιάννος Κρανιδιώτης μια εκτρωματική λύση οδηγήσει σε αιματοχυσίες, εκτοπισμούς, διεύρυνση της διένεξης και κατάρρευση των προσδοκιών για σταθεροποίηση της περιφέρειάς μας. Όσον αφορά το σχέδιο Αναν, το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι το εξής: Γιατί δεν απετράπη η υποβολή του και γιατί δεν επιτύχαμε ένα άλλο με αποδεκτό περιεχόμενο και γιατί πολλά χρόνια μετά την απόρριψή του δεν αξιώνουμε ανένδοτα και ανυποχώρητα κάτι που άλλοι δεν μπορούν να απορρίψουν, δηλαδή την εφαρμογή της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας ως την μόνη διέξοδο ειρηνικής επίλυσης του κυπριακού ζητήματος και των ελληνοτουρκικών προβλημάτων.

 
 

---

[1] Τα θέματα αυτά, αν και όχι ρητά σε αναφορά με την πορεία του νεοελληνικού κράτους, έχουν αναλυθεί εκτεταμένα στο Κοσμοθεωρία των Εθνών, Συγκρότηση και συγκράτηση των κρατών, της Ευρώπης και του κόσμου (Ποιότητα, Αθήνα 2009)

[2] Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο ΓΚ συνταυτιζόταν απόλυτα με την αντίληψη ότι γόνιμες και περιεκτικές διαπραγματεύσεις απαιτούν ισορροπία δυνάμεων. Έτσι, για την αμυντική κάλυψη της Κύπρου, δήλωνε: «Για την ανωμαλία στην Κύπρο δεν ευθύνεται  η αμυντική προσπάθεια της κυπριακής κυβέρνησης. Έχει προκληθεί από τη συνεχή στρατικοποίηση των κατεχομένων από την τουρκική πλευρά, με όπλα αμερικανικής προέλευσης κατά παράβαση και της αμερικανικής νομοθεσίας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Κυπριακή Δημοκρατία έχει το δικαίωμα και την ευθύνη να ενισχύει την αμυντική της ικανότητα για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής. Αρωγός της Κύπρου προς την κατεύθυνση αυτή παραμένει  η Ελλάδα, της οποίας η αποφασιστικότητα να συμβάλει στην ενίσχυση  των αποτρεπτικών  δυνατοτήτων της Κυπριακής Δημοκρατίας αντανακλάται μέσα από το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα».  Γ.Κρανιδιώτης, Τρεις διπλωματικοί δίαυλοι για προώθηση του Κυπριακού, ομιλία στο «Σπίτι της Κύπρου» το 1998, δημοσιευμένη και αναρτημένη σε πολλούς δικτυακούς τόπους, βλ. http://www.cyprusnet.gr/ske/SkePages/PAGE72.html και http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/09/blog-post_7678.html. Όπως ήδη αναφέραμε, είναι σωστό και ορθολογιστικό να εξεταστούν οι θέσεις και οι στάσεις για το ίδιο θέμα όλων των εμπλεκομένων κατά την διάρκεια των δεκαετιών του 1980 και 1990.

[3] Ο υποφαινόμενος σε πολλές δημοσιεύσεις και υπηρεσιακά σημειώματα ως δημόσιος λειτουργός ή ακαδημαϊκός την περίοδο 1988-1992 ανέλυσε τους λόγους για τους οποίους η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ θα γινόταν «ανεξαρτήτως λύσης». Όπως υποστήριζα, συντρέχουν οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, οι συμβάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οι αποφάσεις άλλων διεθνών θεσμών και οι δημόσιες θέσεις πολλών δεκαετιών της ΕΕ για το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η ευρωστία της οικονομία της Κυπριακής Δημοκρατίας, εξάλλου, καθιστούσε τα κεφάλαια των οικονομικών τομέων σχετικά εύκολη υπόθεση. Οι εκτιμήσεις αυτές που έγιναν την περίοδο 1989-1991 επαληθεύτηκαν πλήρως. Με αυτά τα δεδομένα και δεδομένου ότι η ΕΕ είναι πρωτίστως ένας νομικός δρων και λιγότερο ένας συλλογικός διπλωματικός ή πολιτικός δρων, καθιστούσε την αποδοχή της ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας μονόδρομο και αλλόκοτο ή αδύνατο την απόρριψή της. Πολλές θέσεις συνοψίστηκαν στο δικό μου πρώτο μέρος του  βιβλίου Η ένταξη της Κύπρου στην ΕΟΚ (Παπαζήσης 1991) που γράφτηκε για να αντικρούσει το βιβλίο του ΕΛΙΑΜΕΠ με τίτλο Η ένταξη της Κύπρου στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, χρονικό και αποτίμηση μιας πρότασης Ελληνικό Ίδρυμα Αμυντικής και Εξωτερικής Πολιτικής – ΕΛΙΑΜΕΠ). Στο βιβλίο γίνεται εκτενέστατη ανάλυση των θέσεων του Γιάννου Κρανιδιώτη και του Θεόδωρου Πάγκαλου την περίοδο αυτή και αιτιολογημένη κριτική αυτών που αντέκρουαν την υποβολή αίτησης ένταξης, καθώς και παραπομπές στην σχετική συζήτηση στον Οικονομικό Ταχυδρόμο τέλος της δεκαετίας του 1980 και αρχές της δεκαετίας του 1990 –βλ. για παράδειγμα τα τεύχη 9.11.2009 και 11.07.2009– που επεκτάθηκε στην συνέχεια και στα υπόλοιπα μέσα πληροφόρησης, σε άρθρα και βιβλία. Λίγο πριν την δημοσίευση των προαναφερθέντων βιβλίων προηγήθηκε συζήτηση κατ’ αντιπαράθεση σε ημερίδα που διοργάνωσε το ΕΛΙΑΜΕΠ με τον υποφαινόμενο στο κτίριο της ΕΕ στην Βασιλίσσης Σοφίας στις 13.6.1990, με τον υποφαινόμενο από την μια πλευρά και τους συντελεστές του ΕΛΙΑΜΕΠ που αντέκρουαν την υποβολή αίτησης ένταξης, από την άλλη. Τονίζεται ακόμη κάτι πολύ σημαντικό: Ανάγνωση των εκτεταμένων πολιτικοστοχαστικών θέσεων και στάσεων γύρω από αυτό το ζήτημα την περίοδο 1988-1992 ετίθετο και ένα ακόμη καίριο ερώτημα της ελληνικής διπλωματίας: Κατά πόσο η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ αποτελούσε σταθμό για μια πολιτική ανάδειξης των εθνικών συμφερόντων σύμφωνα με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα ή κατά πόσο, αντίθετα, η ΕΕ θα εκλαμβανόταν ως ένας Ενιαίος Πολιτικός και Διπλωματικός δρων (που ποτέ δεν υπήρξε και καμιά τάση τότε ή τώρα δεν έδειχνε ή δείχνει ότι τεκμηριώνει μια τέτοια θέση). Όπως πιο πάνω και επανειλημμένα τονίσαμε στο παρελθόν, η ΕΕ είναι πρωτίστως και κυρίως ένας εξαιρετικά σημαντικός νομικοπολιτικός δρων που εδραιώνει την ευρωπαϊκή νομιμότητα ως ένα επισφαλές μεν αλλά υποδειγματικό δε μετανεοτερικό παράδειγμα. Για αποκρυστάλλωση αυτής της θέσης στα ύστερα κείμενα του υποφαινόμενου βλ. το κεφ. 6, Κοσμοθεωρία των Εθνών, ό.π. Στο υπό συζήτηση θέμα της Κύπρου στην ΕΕ, τα εκατέρωθεν επιχειρήματα αφορούσαν καίρια το εξής: Επιδιώκουμε την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας ανεξαρτήτως λύσεως και λίγο πριν ή λίγο μετά την ένταξη διεκδικούμε την εφαρμογή της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας ως προσέγγιση ειρηνικής επίλυσης; Ή, αντίθετα, θεωρούμε την Ελλάδα ως περίπου αδιαφοροποίητο συντελεστή ενός κοινωνικά και πολιτικά ενοποιημένου ευρωπαϊκού χώρου εντός του οποίου η διεκδίκηση των εθνικών συμφερόντων –για παράδειγμα η ένταξη της ΚΔ στην ΕΕ– είναι περίπου απαγορευμένη στάση. Περιττό να πω ότι ακούστηκαν και χονδροειδή επιχειρήματα του είδους «η υποβολή της αίτησης ένταξης είναι αντιευρωπαϊκή στάση που θα μας καθιστούσε μαύρο πρόβατο», «η επιδίωξη ισορροπίας δυνάμεων στο Αιγαίο και στην Κύπρο είναι εθνικιστική ή και πολεμοκάπηλη στάση» και η επιδίωξη της εφαρμογής της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας περίπου εξωπραγματική και ριψοκίνδυνη αν όχι άκρως επικίνδυνη.   ΄ΓΉ

[4] Γ.Κρανιδιώτης, Λευκωσία Απρίλιος 1997, αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.opek.org.cy/kranidiotis_tools/kranidiotis_bio.htm.

[5] Γ.Κρανιδιώτης, Αθήνα, Δεκέμβριος 1997, αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.opek.org.cy/kranidiotis_tools/kranidiotis_bio.htm. Παρομοίως, σε άλλη περίπτωση, απαντώντας στον κ Θοδωρή Κουλουμπή σε ημερίδα του ΕΛΙΑΜΕΠ, ο ΓΚ σημειώνει ότι «Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά μεταξύ λύσης του Κυπριακού και κλεισίματος… Ένα κλείσιμο του Κυπριακού ασφαλώς δεν λύνει το πρόβλημα, το διαιωνίζει και το περιπλέκει. Υποθηκεύει την τύχη του Κυπριακού ελληνισμού, και στην συνέχεια επηρεάζει και την τύχη του υπόλοιπου ελληνισμού. Μια κακή λύση του Κυπριακού που θα δώσει δικαιώματα επικυριαρχίας στην Τουρκία επί της Κύπρου θα μεταβάλει την Τουρκία σε μια μεγάλη δύναμη της περιοχής. Η εξέλιξη αυτή θα δημιουργήσει γενικότερους κινδύνους και απειλές για όλα τα κράτη της περιοχής και ειδικότερα για την Ελλάδα. Οι συνέπειες για το Αιγαίο και τη χώρα θα είναι μοιραίες. Υπάρχει λοιπόν άμεση σύνδεση μεταξύ Κύπρου και Ελλάδας. Σύνδεση η οποία έχει σχέση και με την εθνική ασφάλεια της Ελλάδας.». Συνεχίζει, «Όσον αφορά, τέλος, τα θέματα που έθεσε ο κύριος Κουλουμπής, για το δίλημμα του είδους «μπροστά γκρεμός και πίσω ρέμα», , «ναι, είναι δύσκολη η σημερινή φάση. Το δίλημμα όμως δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Από τη μία πλευρά υπάρχει ο κίνδυνος να υπογράψουμε κάτι το οποίο να δεσμεύει τον ελληνισμό για πάντα, δηλαδή να καταδικάσουμε τον κυπριακό ελληνισμό, και από την άλλη πλευρά, αν δεν υπογράψουμε, ενδεχομένως να έχουμε αναγνωρίσεις του ψευδοκράτους του Ντεντκάς. Να έχουμε ίσως κρίση στο εσωτερικό μέτωπο και τις διεθνείς πιέσεις. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι ψευτοδίλημμα διότι με το να αποδεχτώ το σχέδιο δεν αποφεύγω τίποτα. Αντίθετα, είναι σαν να αναγνωρίζω πρώτος εγώ το ψευδοκράτος του Ντενκτάς». Για τις προτάσεις Γκουεγιάρ που τότε βρίσκονταν στο προσκήνιο ο Γιάννος έγραψε: «οι ρυθμίσεις που προβλέπει ο Κουέγιαρ στο σχέδιό του είναι βέβαιο ότι δεν θα μπορέσουν να εφαρμοστούν ούτε να φέρουν ειρήνη στο νησί. Αντίθετα, θα οδηγήσουν σε νέα αδιέξοδα και νέες προστριβές τόσο μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας όσο και μεταξύ των εμπλεκομένων μερών στην Κύπρο. Το ζητούμενο είναι ότι η οποιαδήποτε λύση θα πρέπει να ικανοποιεί τις επιταγές του δικαιούχου και να εξασφαλίζει τη βιωσιμότητά της. Είναι κακή λύση του Κυπριακού αυτή που θα «νομιμοποιεί» στα χαρτιά λεπτές και εύθραυστες ισορροπίες που θα πυροδοτούν συνεχώς στην πράξη νέες αμφισβητήσεις και οξύτητες». Στην ίδια συνάντηση ο αείμνηστος Κρατερός Ιωάννου τόνισε τους αναμενόμενους κινδύνους αν εξουδετερωθεί η κυριαρχία της ΚΔ ενώ παρέπεμψε στον Κώστα Οικονομίδη που είχε δηλώσει με νόημα πως «αν αποδεχθούμε την εμπλοκή μας σε διαπραγματεύσεις που προτείνει ο γ.γ. απεμπολούμε πλέον και τον τελευταίο μας σύμμαχο και μένουμε εντελώς άοπλοι». Βλ. αφιέρωμα του «Επενδυτή», 8-11  Απριλίου 2004, αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.antibaro.gr/anan/ependuths.htm.

[6] Βλ. «Πλαίσιο Αρχών για μια δίκαιη λύση και βιώσιμη λύση του Κυπριακού με γνώμονα το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο», από το Διεθνές Συμβούλιο Εμπειρογμωμόνων συκληθέν από την Πανελλήνια Επιτροπή για Ευρωπαϊκή Λύση του Κυπριακού», δημοσιευμένη στην Καθημερινή το 2005. Αναρτημένη σε 5 γλώσσες στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/32RuleofLaw.htm. Ο προεδρεύων της ημερίδας Στέλιος Περράκης και ο υπογράφων υπήρξαν συνσυγγραφείς αυτής της Έκθεσης, μαζί με άλλους συναδέλφους τους από την άλλη και το εξωτερικό. Το κείμενο αυτό αποτελεί και μια πρωτότυπη και ακριβή μελέτη για την έννοια «διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα». Δεν αντικρούστηκε παρά μόνο με αξιολογικές θέσεις ιδεολογικοπολιτικού χαρακτήρα και σε επιφυλλίδες εφημερίδων. Παραμένει όμως το καίριο ερώτημα που ήδη θέσαμε εντός κειμένου: Γιατί η ελληνική πλευρά την περίοδο 2000-2004, αντί να αποδεχθεί την σύνταξη του σχεδίου Αναν από πολιτικά μη ελεγχόμενους υπαλλήλους του ΟΗΕ και αξιωματούχους της Μεγάλης Βρετανίας, δεν αξίωσε και δεν απαίτησε την σύνταξη σχεδίου συμβατού με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα; Γιατί δεν συνέταξαν μια τέτοια νομικοπολιτικά ακλόνητη θέση οι υπηρεσίες του ελληνικού και κυπριακού κράτους και γιατί πλήθος νομικών, συνταγματολόγων και διεθνολόγων αντί με δεοντολογική αυστηρότητα να κρίνουν τα πολλά σχέδια Αναν υπό το πρίσμα της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας, διατύπωσαν δημοσίως λανθασμένες επιστημονικές θέσεις στολισμένες με ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις που συνταυτίζονταν με την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την παντοτινή καθυπόταξη της ανεξαρτησίας ενός κράτους μέλους της ΕΕ. Αν έχει κάποιο νόημα να προβληματιζόμαστε για την πορεία του Γιάννου Κρανιδιώτη αν δεν πέθαινε, είναι να προβάλουμε την πιθανή στάση του στις προτάσεις που ακολούθησαν την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων ένταξης, στην βάση των θέσεων που είχε διατυπώσει την περίοδο του 1980 και 1990.

[7] Ό.π.

[8] Τα εντός εισαγωγικών και ta verbatim από την ιστοσελίδα του Βάσου Λυσσαρίδη, http://www.lyssarides.com/main.shtml.

[9] Μερικές πτυχές αυτής της συνόψισης των εκατέρωθεν παραδοχών αντλεί κυρίως από το Grieco Joseph, «Anarchy and the limits of Cooperation: a Realist Ctitique of the Newest Liberal Institutionalism», International Organization, vol. 42, no 3, Summer 1988. Επαυξάνονται και με δικές μου επισημάνσεις και αναφορές σε άλλους στοχαστές.

[10] Τα ζητήματα αυτά έχουν εξεταστεί και επαληθευτεί σε αναρίθμητες μελέτες που κτίζουν την επιστημονική μελέτη των διεθνών σχέσεων πάνω στα θεμέλια του Παραδοσιακού Παραδείγματος. Εδώ σημειώνω μόνο ότι η εκκόλαψη, προώθηση και προσπάθεια επιβολής του σχεδίου Αναν ενάντια στην διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα αποτελεί μοναδική περίπτωση στο πλαίσιο της οποίας μπορούν να ελεγχτούν οι πλείστες υποθέσεις για τον χαρακτήρα και τις λειτουργίες του διεθνούς συστήματος και τα παρεμβαλλόμενα αίτια πολέμου που εμποδίζουν την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου. Πιο πάνω σημειώθηκε ήδη ότι στον ελληνικό πολιτικοστοχαστικό χώρο η εξέταση θέσεων, στάσεων και συμπεριφορών που αφορούσαν την εθνική στρατηγική της Ελλάδας μπορεί να φωτίσει πλήρως αυτές τις πτυχές που αφορούν τον χαρακτήρα και τις λειτουργίες του διεθνούς συστήματος.

[11] Βλ. Morgenthau J. Hans, Politics Among Nations: The Strunggle for Power and Peace (Alfred Knopf, NY, 1948,1978, 5th ed.). Το βιβλίο κυκλοφορεί στα ελληνικά (εκδόσεις Ποιότητα) το 2010.

[12] Μερικά από αυτά τα εμβληματικά βιβλία έχουν κυκλοφορήσει στα Ελληνικά. Βλ. Bull Hedley, Η Άναρχη Κοινωνία, Μελέτη της Τάξης στη Παγκόσμια Πολιτική (Εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα 2001)

Carr H. Edward, Η Εικοσαετής Κρίση, Εισαγωγή στη Μελέτη των Διεθνών Σχέσεων (Εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα 2000), Gilpin Robert, Πόλεμος και Αλλαγή στην διεθνή πολιτική (Εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα 2004), Rawls J. Το Δίκαιο των Λαών (Εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα 2002).

[13] Η ανάλυση βρίσκεται στο τελευταίο μέρος του βιβλίου του Morgenthau, ό.π.

[14] Για δοκίμια του υποφαινόμενου που αναλύουν αυτή την στρατηγική βλ. το δοκίμιό μου στο βιβλίο Αλεξάνδρου Χρ. / Μαλκίδης Θ. (επιμ),  Προκλήσεις Ασφαλείας για την Ελλάδα και την Κύπρο (|Εκδόσεις Παπαζήση 2008). Επίσης το επεξεργασμένο δοκίμιο παρέμβασης σε ημερίδας τα πρακτικά της οποίας δημοσιεύτηκαν στο στο Περράκης Στέλιος (Επιμ.) Μνήμη Γιάννου Κρανιδιώτη (Εκδόσεις Σάκκουλα – Πάντειον Πανεπιστήμιο 2005), σελ. 35-44. 

[15] Στις στρατηγικές σπουδές και στην θεωρία της αποτρεπτικής στρατηγικής τα εντός εισαγωγικών είναι κεντρικές έννοιες που εξετάζονται νυχθημερόν υπό το πρίσμα του χαρακτήρα και των λειτουργιών του διεθνούς συστήματος και των προϋποθέσεων ειρηνικής επίλυσης των διαφορών. Στην ελληνική βιβλιογραφία βλ. Π. Ήφαιστος / Αθ. Πλατιάς, Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική (Εκδόσεις Παπαζήση 1992).

[16] Έκθεση εμπειρογνωμόνων ό.π., στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/32RuleofLaw.htm

 

ΟΦΕΙΛΕΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού[1]

                                                                                       Αθήνα, 5.4.2010 

Επειδή υπάρχει μεγάλη σύγχυση και παραπληροφόρηση, σχετικά με το θέμα των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, θέλουμε υπεύθυνα να ενημερώσουμε συνοπτικά την ελληνική κοινή γνώμη και τους αρμόδιους φορείς, για το κρίσιμο αυτό εθνικό θέμα. 

Οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα είναι δύο κατηγοριών:

 Α.

 1. Οι επανορθώσεις για τις καταστροφές στις υποδομές κατά τη διάρκεια της κατοχής, δηλαδή προς το Δημόσιο, ύψους 7,1 δισεκ. Δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938. Σύμφωνα με επίσημο έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδας υπολογίζονται έως τις … στο ποσό των 108,43 δισεκ. ευρώ, χωρίς τους νόμιμους τόκους (με το ελάχιστο επιτόκιο του 3% σε τιμές του 1938 υπερβαίνουν σήμερα το 1 τρις ευρώ, τρεις φορές περίπου πάνω από το δημόσιο χρέος).

 

2. Το κατοχικό δάνειο, ύψους 3,5 δισεκ. Δολαρίων (αγοραστικής αξίας 1938). Το κατοχικό δάνειο είναι το μισό περίπου του ανωτέρω ποσού των 7,1 δισεκ. Δολαρίων. Ανέρχεται σήμερα σε περίπου 60 δισεκ. ευρώ, χωρίς τους νόμιμους τόκους.

Το δάνειο αυτό, που υπολογίζεται κάθε χρόνο τόσο από την τράπεζα της Ελλάδας, όσο και από την γερμανική κρατική τράπεζα, προκάλεσε καθοριστικά την πείνα και τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς απ’ αυτήν. Το δάνειο της κατοχής, πρέπει να τονίσουμε, το δώσαμε με αίμα!

Και τα δύο αυτά ποσά δεν έχουν παραγραφεί, ούτε μπορούν να παραγραφούν,

Γιατί είναι αναγνωρισμένες οφειλές με διεθνείς συμφωνίες και διεθνείς συμβάσεις.

Αρκεί να τα ζητήσει η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση. Γιατί, αν τα ζητούσε και η γερμανική κυβέρνηση αρνιόταν να τα καταβάλει, θα μπορούσε η όποια ελληνική κυβέρνηση να προσφύγει στα διεθνή δικαστήρια και αναμφισβήτητα να δικαιωθεί και να τα πάρει.

Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν τα διεκδίκησε με αυτή τη διαδικασία. Κατά καιρούς τέθηκε το θέμα ακόμη και με ρηματική νότα, αλλά το θέμα έμεινε εκεί, μετά την άρνηση των γερμανικών κυβερνήσεων, με απαράδεκτα προσχήματα.

Η άρνηση τις γερμανικής κυβέρνησης εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Ένας στον οποίο οφείλεται κυρίως η παραπληροφόρηση είναι ο ισχυρισμός της Γερμανίας ότι έχει δώσει στην Ελλάδα, στις 21 Σεπτεμβρίου 1961 115 εκατομμύρια μάρκα, με τα οποία ξόφλησε τις υποχρεώσεις της. Στη συναλλαγή που έγινε τότε για την απελευθέρωση του εγκληματία πολέμου Μέρτεν, υπογράφηκε πραγματικά σύμβαση, που σε υποσημείωση όμως φέρει την υπογραφή του τότε πρέσβη της Ελλάδας στη Βόννη, όπου τονίζεται ρητώς ότι μ’ αυτά τα χρήματα, που βασικά δεν προορίζονταν για τα θύματα, αλλά για άλλες κατηγορίες θυμάτων, δεν εξοφλούνται οι υποχρεώσεις της Γερμανίας προς την Ελλάδα.

 

 

Β.

1.  Οι αποζημιώσεις τω θυμάτων (89 Ολοκαυτώματα, 56.225 νεκροί ενδεικτικά).

Μία περίπτωση αφορά και τα θύματα του Διστόμου, που η αποζημίωσή τους ανέρχεται σήμερα περίπου στο ποσό των 60 εκατομμυρίων ευρώ, σύμφωνα με απόφαση της ολομέλειας του Αρίου Πάγου, που αναίρεσε ο Υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Σημίτη, αλλά επικύρωσε η απόφαση του αντίστοιχου Αρίου Πάγου (Corte Suprema di Cassαzione) της Ιταλίας το 2008. 

Η τελεσίδικη απόφαση για τις διεκδικήσεις των θυμάτων και αυτής του Διστόμου εκκρεμεί στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, κατόπιν αγωγής της Γερμανικής Κυβέρνησης για αναίρεση της απόφασης του Αρίου Πάγου της Ιταλίας, λόγω ετεροδικίας.[2] 

2. Οι αρχαιολογικοί θησαυροί, που άρπαξαν από τα μουσεία, τους αρχαιολογικούς χώρους και από παράνομες ανασκαφές και δεν έχουν επιστραφεί ως όφειλαν.

 

Το «Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα», από το 1996 που ιδρύθηκε, δίνει ένα συνεπή αγώνα για το εθνικό αυτό ζήτημα.

Δεν  επαιτεί, αλλά απαιτεί:

 

ü       Απαιτεί από την ελληνική κυβέρνηση να πράξει το ιστορικό τους χρέος και να διεκδικήσει, επιτέλους, τους οφειλές τους Γερμανίας τους την Ελλάδα. Όπως έχουν εξελιχτεί τα πράγματα μόνο οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι σε θέση να φέρουν σε πέρας αυτό το καθήκον.

ü       Απαιτεί από τη γερμανική κυβέρνηση να πάψει να υπεκφεύγει, διαδίδοντας ψευδώς ότι τάχα έχει πληρώσει στο παρελθόν ή ότι δεν οφείλει τίποτα.

ü       Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που δεν έχει αποζημιωθεί από τη Γερμανία, ενώ τους οι τους χώρες έχουν αποζημιωθεί!

ü       Τους, η αλήθεια είναι ότι οι τους δύο χώρες τους τριπλής κατοχής τους χώρας τους κατά την περίοδο 1941-1945 (δηλ. η Ιταλία και η Βουλγαρία), που εξαιτίας της ναζιστικής Γερμανίας εισέβαλαν στην Ελλάδα, τους έχουν αποζημιώσει και μόνο η Γερμανία αρνείται (αυτοεξαιρείται) να καταβάλει τους απαιτούμενες οφειλές. Όμως είναι επίσης αλήθεια ότι καμία γερμανική κυβέρνηση δεν πρόκειται να ανταποκριθεί, αν δεν απαιτήσουν οι ελληνικές κυβερνήσεις αυτό που πρέπει.

Δεν έχουμε κάτι εναντίον του γερμανικού λαού. Αντίθετα βρίσκουμε πολύτιμους συμπαραστάτες γερμανούς δημοκράτες και αντιφασίστες, που κατανοούν κι αυτοί ότι η καταβολή των αποζημιώσεων τους την Ελλάδα είναι αναγκαία προϋπόθεση για να γυρίσει οριστικά η μαύρη σελίδα του ναζισμού και να προχωρήσουμε μπροστά σ’ ένα κοινό δημοκρατικό ευρωπαϊκό μέλλον, με σεβασμό τους θεμελιώδεις αξίες του ανθρώπου, με αλληλεγγύη και ανθρωπιά. 

Την ευθύνη – για να αποδώσουμε τα του καίσαρος το καίσαρι – φέρουν ακέραια και αναλογικά οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις, τα ελληνικά κόμματα και οι Έλληνες πολίτες, που δεν πίεσαν τις κυβερνήσεις να πράξουν το χρέος τους, για το τεράστιο αυτό εθνικό θέμα και όχι μόνο.

Η λέξη κλειδί που ερμηνεύει το φαινόμενο: Η υποτέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων, κομμάτων και ελλήνων πολιτών.

Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Παρ’ όλα αυτά ο αγώνας μας συνεχίζεται έως την τελική του δικαίωση.

---

[1] Ο Δαμιανός Βασιλειάδης είναι μέλος της Γραμματείας του Εθνικού Συμβουλίου, υπεύθυνος για τη Γερμανία.

[2] Βάσει της αρχής της ετεροδικίας, που ζητά η γερμανική κυβέρνηση με την αγωγή της εναντίον του ιταλικού Αρίου Πάγου, κανένας πολίτης και κανένα κράτος δεν μπορεί να ασκήσει αγωγή εναντίον του γερμανικού κράτους. Η γερμανική κυβέρνηση φέρει ως επιχείρημα ότι δεν υπήρξαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας κατά την κατοχή, αλλά εγκλήματα στα πλαίσια πολεμικών επιχειρήσεων.

Οι συνήθεις χάσκακες

Γράφει ο Κώστας Ζουράρις

«…οι συνήθεις χάσκακες, έχαινον ακούοντες την καινήν διδασκαλίαν, και προς αυτήν τον βίον ρυθμίζοντες, εζήτουν? να ζώσιν ελεύθεροι των από της θρησκείας δεσμών, φυσικήν ζώντες ζωήν, φυσικόν νόμον ακούοντες, ή μη ακούοντες ουδένα•» Μανουήλ Γεδεών: «Η πνευματική κίνησις του Γένους κατά τον ΙΗ΄ και ΙΘ΄ αιώνα». (Ερμής, 1976).

«…Το ίδιο προσπαθούν να κάνουν απ\’ την μεριά τους οι νικητές: να αλλοιώσουν τους νικημένους, να τους διδάξουν τα δικά τους, με σκοπό όχι βέβαια την απελευθέρωσή τους, αλλά για να εμφυσήσουν στους υποτελείς ένα μόνιμο αίσθημα θαυμασμού προς τους νικητές τους, δηλαδή ένα οριστικό σύνδρομο μειονεξίας…»

OI ΣΥΝΗΘΕΙΣ χάσκακες ξαναχτύπησαν. Ποιοί είναι όμως οι συνήθεις χάσκακες;
Τους γνωρίζουμε από την συνήθη ανελλήνιστη και ματαιόσπουδη κόψη τους: είναι οι «πεπολιτισμένοι» οι κατ’ επάγγελμα ενάρετοι, οι τα φώτα της Εσπερίας φέροντες. Οι συνήθεις χάσκακες, πλοηγοί της ευρωπαϊκής χρηστομάθειας, ουραγοί της ελληνικής μαρτυρίας, χάσκακες μπροστάρηδες της αφασίας.

Κι αφού έως άρτι, ουκ ολίγον κενοσπουδάζοντας, μας νουθέτησαν ως πολύ μορφωμένοι, παρα-μορφωμένοι μάλιστα, πως υπάρχουν πολλές Μακεδονίες και πολλά ονόματα – Μακεδονίες κι ότι τα Λακόστ είναι πιο ιερά πράγματα από την Μακεδονία και γι’ αυτό τα Λακόστ έχουν ονομασία προελεύσεως κατωχυρομένη, ενώ το κτιτορικόν όνομα ενός Λαού, η Μακεδονία του, αυτό είναι αδέσποτον και κοινόν τοις πάσι, μετά απ’ αυτό, ξαναχτύπησαν.
Σε περισπούδαστη και ως συνήθως ημι-εγγράμματη ανακοίνωση, οι συνήθεις ευρωφρενείς χάσκακες, προφασιζόμενοι εγκρατή οργήν για τις ταυτότητες όπου θα υπάρχει ή όχι ένδειξη θρησκεύματος, ζητούν χωρισμό, λέει, εδώ στην Ελλάδα, Εκκλησίας και Κράτους.

Και για μεν τα περί υποχρεωτικής αναγραφής, τα πράγματα είναι απλούστατα και τα είπαμε, όλοι όσοι ανήκουμε στην Ευχαριστιακή Σύναξη και δεν χάσκουμε: δεν είναι ορθόδοξο αυτό που είναι υποχρεωτικό. Το υποχρεωτικό είναι δυτική νεύρωση, διότι παράγεται από δουλοκτήτες και απευθύνεται σε δουλοπρεπείς.
Ολόκληρη η Εκκλησία μας δοξολογεί το Εκούσιον Πάθος. Θέλων, λέει, πηγαίνει ο Χριστός στον Γολγοθά. Αλλοιώς, δεν έχει αξία. Εκουσία πρέπει να είναι η νέκρωσις του εγωισμού μας, όπως και η δική του. Αλλοιώς, δεν είμαστε λογικά πρόβατα, όπως μας θέλει ο συλλογικός εαυτός μας όταν ψάλλουμε στον Ακάθιστο: χαίρε, αυλή λογικών προβάτων! Λογικών, διότι αλλοιώς είμαστε σκέτα πρόβατα. «Λογικών προβάτων», για να είμαστε ελεύθεροι αριστοκράτες που, Εθελούσιοι, καταργούμε το Εγώ μας, ώστε να ζήσει το Κοινόν (όπως έδειξα στο προηγούμενο τεύχος των 4T με το Δ,10 του Θουκυδίδη).

Επομένως, για τους γνωρίζοντες τα καθ\’ ημάς και μη χάσκακας κατά τας Ευρώπας, το δελτίο ταυτότητας, αλλά και η παρούσα οργάνωση της Διοικούσης Εκκλησίας, σήμερα, είναι προϊόν της Βαυαροκρατίας και της υποτέλειας του καθ\’ ημάς Κρατιδίου στην πανεπόπτρια Δύση.

Λάθος καυγάς, δηλαδή, για λάθος θέμα.

Ό,τι είναι υποχρεωτικό, δεν είναι ορθόδοξο και πάμε παρακάτω. Πριν όμως καταδείξω το γελοίο και το αναλφάβητο της θέσης που προτείνουν οι συνήθεις χάσκακες, δηλαδή, τον διαχωρισμό, όπως αυτοί λένε, της Εκκλησίας από το Κράτος, θα αναλύσω τον μηχανισμό, ο οποίος παράγει τον συνήθη χάσκακα, δηλαδή τον πάλαι αποκαλούμενο γενίτσαρο και νεωστί ευρωλιγούρη. Θα δείξω, πως χάνεις την ταυτότητα.

Ως γνωστόν ή άγνωστον, τέκνο κι εγώ της ελληνικής περιπέτειας, υπήρξα στην προσφυγιά, επί εικοσιτρία έτη συναπτά, αθέλητα στα πρώτα επτά, σχεδόν ηθελημένα στα υπόλοιπα.

Έζησα το συναμφότερον, δηλαδή έζησα εύκολα μέσα στα δύσκολα: έχασα τα στηρίγματά μου, αλλά ήμουν πλούσιος: ήμουν πρόσφυγας πολυτελείας. H ανακύκλωση της ελληνικής υποτέλειας με παίδευε, αλλά, με τα κριτήρια τα ισχύοντα, ήμουν «πεπαιδευμένος»: εν μέσω διωγμών και φυλακισμένων και καταδικασμένων δικών μου, είχα μεγαλώσει με πιάνο, γαλλικά, γερμανίδες γκουβερνάντες, εγκρατής της δυτικής μούσας, με πτυχία και σπουδές στο Μοτσαρτέουμ του Σαλτσβούργου και όσες σάλτσες απαιτεί η λεοντή του παρφέ ευρωλιγούρη.

Και ξέχασα: λάστ μπατ νοτ λιστ, εκτός του Λιστ, είχα οδηγήσει, τότε, όλα σχεδόν τα σπορ αυτοκίνητα που παρήγαγε η Εσπερία, με προτίμηση βέβαια, γι’ αυτά τα υπέροχα που τεχνουργούσε η Λιγουρία, στο Μαρανέλλο και αλλού. Ευρωλιγούρης λαγνουργών εν Λιγουρία, τί το βέλτιον;

Συμπέρασμα: υπήρξα πρόσφυξ ενοφθαλμισμένος. Στραβάδι μεν ήμουν, ως Έλλην, τότε, πλην όμως είχα τις προδιαγραφές για μια πλήρη συσσωμάτωσή μου, στον ιδεολογικό και κοινωνικό μηχανισμό της Δύσης.

Μικρή λεπτομέρεια: τις εγκύκλιες μου σπουδές, τις είχα παιδευτεί, άριστα, και με είχαν παιδέψει άριστα, τότε, στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Όταν τέλειωσα, θυμάμαι ότι ήμουν μεν φανατικός φωταδιστής, πάσχων την ευκοιλιότητα της προόδου, και χλεύην προσφέρων προς την Μάνα Εκκλησία, τυρβάζων ψιμμυθιωμένες μαλακίες για τα Αγια Λείψανα, διάβαζα όμως, στο πρωτότυπο, όλη την αρχαία Γραμματεία μας, πλην Ομήρου, όπου είχα δυσκολίες και, θυμάμαι, πως, τότε, τα Λατινικά μου ήταν εξ ίσου καλά και κακά με τα Γαλλικά μου.

Μετά, και λόγω, επιλογών, τεμπελιών και επιρροών, ξέχασα και την γλώσσα μου και τα Λατινικά μου και αγωνίζομαι – νωχελώς – να ξαναβρώ την πρώτη, χωρίς όμως να ψάχνω για τα δεύτερα.

Αυτό το χάϊ προφάϊλ, μου δημιούργησε τα εξής περίτρανα: μεγαλούργησα στην Εσπερία, όπου ως γνήσιος Γκρεκ, (δηλαδή απατεών και λαθροβίοτος, κατά τα Δυτικά Λεξικά του 18ου αιώνος και εφεξής), βρήκα, χωρίς να ψάξω, συμπαθή αργομισθία στο Παρίσι, όπου, επί είκοσι και εν έτη συναπτά, με πληρώνανε οι κουτόφραγκοι, για να κάθομαι: προσπαθούσα, δηλαδή, να εκδικηθώ για το πάρσιμο της Πόλης στα 1204, για την Απτερον Νίκη, για την Αφροδίτη, που οι κλέφτες Γάλλοι αξιωματικοί, στα 1803 ή τέσσερα, δεν θυμάμαι πια, της έσπασαν το χέρι, για να την κλέψουν, διότι τότε βέβαια δεν είχαμε τίποτε, παρά μόνον αξιοπρέπεια και παπάδες που βρίζανε και δέρνανε τους Γάλλους φωταδιστές και «πεπολιτισμένους» που κλέβανε, ενώ εμείς, λαός αριστοκράτης – πένης, «γι’ αυτά πολεμήσαμε»: υπέρ πίστεως και πατρίδος και προγόνων απάντων, δηλαδή για τα κωλομέρια μιας πέτρινης, ψεύτικης θεάς… Ψεύτικης τόσο, όσο κι η αλήθεια μας: νεφέλης πέρι, για ένα αδειανό πουκάμισο, για μιαν Ελένη πολεμούμε… για ένα όνομα, για μια Μακεδονία χαμένη στην Κύπρον, ου μ’ εθέσπισεν Απόλλων οικείν…

Εκεί όμως στο διάσημο Πανεπιστήμιο Παρίσι 8, στην περιώνυμον Βενσέν, όλων των επαναστατικών ονείρων της Υφηλίου, εκεί, χωρίς να το θέλω έκανα και μια άλλη θητεία: ανακάλυψα το πως γίνεται η αλλοτρίωση ενός προσώπου, δηλαδή πως ένα κυρίαρχο σύστημα πετυχαίνει την αναπαραγωγή του, διαλέγοντας τα καλύτερα παιδιά των υποτελών – νικημένων και μετατρέποντας τον υποτελή ταλαντούχο μαθητή σε εθελοντή και φανατικό, διότι νεοφώτιστο, γενίτσαρο.
H συνταγή είναι απλή και την έχουν εφαρμόσει όλες ου εν τω κόσμω αυτοκρατορίες, οι οποίες γνωρίζουν ότι η κυριαρχία δεν εξασφαλίζεται μόνον με την κυριαρχία επί των σωμάτων, αλλά κυρίως, με την άλωση των ψυχών. H ηγεμονία, όπως το διαπιστώνει ο Πλάτων, ασκείται πειθοί τε και βία. Κι εδώ, το καθ\’ ημάς συναμφότερον!
H συνταγή, η απλή.
α) Παίρνεις, ένα παιδί, που τόχεις διαλέξει ταλαντούχο ή το έχεις διακρίνει μέσα από τα συστήματα επιλογής-απορρίψεως (το Σχολείο). Το παιδί που έρχεται από μια νικημένη κοινωνία, όπως η ελληνική από το 1204 ή οι αφρικανικές, ασιατικές, λατινο-αμερικανικές κ.λπ., το παιδί λοιπόν αυτό έχει συνήθως «βγάλει» ένα κακό σχολείο, το οποίο λειτουργεί κακήν κακώς σε μια ξεχαρβαλωμένη, λόγω της ήττας, κοινωνία.

β) H νικημένη κοινωνία και ιδιαίτερα οι αρχηγοί της, έχουν ένα βαθύτατο αίσθημα κατωτερότητας έναντι του νικητή και προσπαθούν, για να απαλλαγούν από την ήττα τους, να δουν, και πολύ σωστά, για ποιούς λόγους υπερέχει ο νικητής.

Συνήθως, και αυτό είναι νόμος των κοινωνιών, εκτός των υλικών συνθηκών, ως κύρια αιτία της υπεροχής των νικητών αναγορεύεται το εκπαιδευτικό τους σύστημα. Κι αυτό, πολλές φορές έχει ψήγματα αλήθειας. H παιδεία, ναι, παράγει Ισχύν.

Αρα:

γ) Σύσσωμη η νικημένη ηγεσία, αλλά και σύσσωμη -με καθυστέρηση- η νικημένη κοινωνία, προσπαθεί να διδαχθεί, να μιμηθεί και να πραγματοποιήσει τις γνώσεις, τις συνήθειες, τα ήθη και την ψυχαγωγία των νικητών. Το ίδιο προσπαθούν να κάνουν απ’ την μεριά τους οι νικητές: να αλλοιώσουν τους νικημένους, να τους διδάξουν τα δικά τους, με σκοπό όχι βέβαια την απελευθέρωσή τους, αλλά για να εμφυσήσουν στους υποτελείς ένα μόνιμο αίσθημα θαυμασμού προς τους νικητές τους, δηλαδή ένα οριστικό σύνδρομο μειονεξίας.

δ) Το ταλαντούχο παιδί των νικημένων, το παραλαμβάνει ένα κατά τεκμήριον -προσοχή όχι ανώτερο- αλλά ένα δυνατώτερο σύστημα. Το σύστημα το αμερικανο-αγγλο-γαλλο-γερμανικό γυαλίζει για το παιδί της Ψωροκώσταινας. Το ελληνάκι μου, ή το αφρικανάκι μου φτάνει στις «πρωτεύουσες» των επιστημών και των γραμμάτων, χωρίς να ξέρει καλά-καλά την γλώσσα του, τον πολιτισμό του, το παιδί μου είναι συνήθως φτωχόπαιδο, φτωχής οικογένειας, φτωχής εξαρτημένης περιφερειακής κοινωνίας, ενώ το κεντρικό εκπαιδευτικό σύστημα ΓΥΑΛΙΖΕΙ. Οι «πνευματικές» αποικιοκρατικές πρωτεύουσες ΛΑΜΠΟΥΝ.

ε) Το νικημένο μου φτωχόπαιδο έχει ηλικία ανάμεσα στα 18 και 22. Είναι άπραγο και άβγαλτο βλαστάρι. Φτωχό, νικημένο, άγλωσσο και ξενιτεμένο, ξερριζωμένο.

στ) Το παραλαμβάνουν δάσκαλοι που γυαλίζουν, πανεπιστήμια που γυαλίζουν, ήθη που γυαλίζουν, διασκεδάσεις που γυαλίζουν.

Οικογένεια εκεί κοντά δεν υπάρχει, κοινωνία συγκροτημένη είναι μόνον η ξένη. Και η γλώσσα γύρω-γύρω, το περικυκλώνει, ξένη. Και έτσι λοιπόν, το παιδί μου χωρίς στηρίγματα, το βλαστάρι μου ανάμεσα στα μικρά του δεκαοχτώ χρόνια και τα άπραγα εικοσιδυό του, δεν μπορεί να ξεχωρίσει τί απ’ όσα γυαλίζουν είναι ντενεκές και τί είναι χρυσός. Το άπραγο παιδί μου, δηλαδή, δεν μπορεί να ασκήσει Διάκρισιν. Παίρνει ό,τι του προσφέρει η μηχανή που το κατασκευάζει, βγαίνει τέτοιος κιμάς, όπως τον έκοψε η πνευματική κρεατομηχανή που τον αλέθει.

Όταν μάλιστα το νικημένο παιδάκι μου το ξεχωρίσει ο ινστρούχτοράς του, το καλέσει σπίτι του και, έξω από τα μαθήματα, του «χαρίσει την εύνοια» του, δείχνοντάς του το πως ο ινστρούχτορας ζει, με τί ψυχαγωγείται, τί μουσική τον θέλγει και πως γαστρονομεί τον λόγον της αληθείας του, τότε σιγά – σιγά, μαγεμένο και εκμαυλισμένο, το παιδί του παιδομαζώματος, μεταμορφώνεται, ελευθέρως(;) και αβιάστως(;) σε εν ενεργεία γενίτσαρο και σε συνήθη χάσκακα.

Χάσκει σε ό,τι χαίνει λαμπερά μπροστά στην άδολη μύτη του και βεβαίως δεν βλέπει πέρα από την χάσκουσα μύτη του. Το παιδί μου του παιδομαζώματος είναι πάντοτε μόνο του στην ξενιτειά, μέσα στα ξένα ήθη, στην ξένη γλώσσα και στην ξένη επικυριαρχία. Το βλαστάρι μου ξεραίνεται. στ) Το παιδί μου του παιδομαζώματος, αποξενωμένο από την μήτρα του και μορφωμένο πια, παρα-μορφωμένο, μπορεί να μείνει χρόνια εις την ξένην, ξένος, ή καλοπαντρεμένος, δηλαδή κακότυχος. Νέα εξάρτηση τότε, νέα ασυμβατότης, αλλά γι’ αυτά, άλλοτε.

Το παιδί μου κάποτε, ίσως, εκεί γύρω στα τριάντα του – σαράντα του, ίσως επιστρέψει. Και τότε θα υπάρξουν τα εξής: στ΄ 1) Τα καλόπιστα: Θα θελήσει να μεταφέρει όσα έμαθε, εδώ, για το καλό μας. Και, ιδιαίτατα στις κοινωνικές επιστήμες, εκεί δηλαδή όπου οι άνθρωποι ανιχνεύουν με ποιούς φανερούς και αδήλους τρόπους, ζούνε όλοι μαζί, εκεί, το παιδί του παιδομαζώματος θα δει ότι αυτά που έμαθε αλλού, δεν κολλάνε με τα εδώ: το βλαστάρι, μαραμένο, είναι αλλού μπολιασμένο, κι εδώ, ξεραμένο. Το παιδί του παιδομαζώματος θα διαπιστώσει πανικόβλητο, ότι αγνοεί την εδώ κοινωνία, τον πολιτισμό της και το όλο πρόσωπό της. Αγνοεί τον τρόπο, που το γέννησε. Και τότε, ο νέηλυς φέρελπις της επιστήμης, νοσταλγώντας τον τόπο της κατασκευής του, θα αρχίσει να αεροβατεί και να αερολογεί: θα προτείνει προγράμματα σπουδών, εδώ μεν άτοπα, τόπον όμως έχοντα ενδεχομένως στην Κανταβρυγίαν: εδώ μεν άστοχα, στόχον όμως έχοντα αστόχως, την εκ Μεδιολάνου επιδοκιμασίαν… K.O.K. O νέηλυς άπελπις της επιστροφής, τότε, θα ζαρώνει. Θα συρρικνώνεται στις μίζερες βεβαιότητες(;), που του έχτισαν μέσα του, άλλοι και ξένοι, στις τόσο ως γνωστόν βέβαιες(;) ηλικίες, τις τόσο θωρακισμένες ηλικίες των δεκαοχτώ – εικοσιτόσο…

Και θα ζαρώνει και θα πικραίνεται. Και θα ελεεινολογεί την καθυστέρηση των εδώ, που δεν τον καταλαβαίνουν, που «έμειναν επαρχιώτες», που δεν ακολουθούν την πρόοδο, που επειδή μειονεκτούν, έχουν σύμπλεγμα κατωτερότητας και «εδώ δεν γίνεται τίποτε» και «μετάνιωσα που γύρισα»… Ποιός όμως γύρισε;

O συνήθης χάσκαξ…

Έστω και καθυστερημένα, Χριστός Ανέστη και η συνέχεια, θεού θέλοντος και χάσκακος μη ωδινουμένου, στο επόμενο.
Κ.Ζ.

http://deltio11.blogspot.com/2010/04/blog-post_7126.html

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ 6ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941 ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

 (διαβάστε καλά τα παρακάτω και γράψτε μου σε σχόλιο πως είναι δυνατόν κάποιος να είναι Έλληνκαι….θαυμαστής του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού! γίνεται αλήθεια;)
 

Η ιστορική μνήμη απαιτεί να τιμούμε τους Έλληνες μαχητές και να φωτίζουμε το παρόν για να συνεχίσει το Έθνος μας την ύπαρξη του στο μέλλον.

ΕΞΙΣΤΟΡΗΣΗ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝΣτην 6^η Απριλίου 1941 ο Αδόλφος Χίτλερ εξαπέλυσε εναντίον της αιμορραγούσας από τον πόλεμο με την Ιταλία, Πατρίδας μας με 24 Επίλεκτες Μεραρχίες υπό τον Στρατάρχη Φον Λιστ σε εφαρμογή του Σχεδίου “ΜΑΡΙΤΑ” (12^η Γερμανική Στρατιά).

Η επίθεση έγινε στα ονομαστά φρούρια της “Γραμμής Μεταξά”, στην Μακεδονία και Θράκη, όπου οι ολιγάριθμοι Έλληνες μαχητές πολεμούν τον εισβολέα, αμύνονται, κερδίζουν και χάνουν μάχες και τελικώς, όταν λήγει ο άνισος αγώνας τους, δέχονται “Στρατιωτικές τιμές” από τον ίδιο τον αντίπαλο τους.

Την 0515′ ώραν της 6^ης Απριλίου, τα εν Βουλγαρία ευρισκόμενα Γερμανικά στρατεύματα, “χωρίς να τηρηθούν τα συνήθη διπλωματικά έθιμα του τελεσιγράφου και της παροχής προθεσμίας προς απάντησιν”, εισέβαλαν στον ελληνικό έδαφος και την 0530′ ώρα της ίδιας ημέρας ο εν Αθήνας Γερμανός Πρέσβης επέδωσε στον Έλληνα πρωθυπουργό διακοίνωση, δια της οποίας “διετυπούντο αστήρικτοι ισχυρισμοί παραβιάσεως της ουδετερότητας” και ανηγγέλετο η εισβολή.

9 Απρ. 1941. Η Ταξιαρχία του Έβρου, μετά τον αγώνα προκαλύψεως (από το Παπίκιο όρος μέχρι τον Έβρο ποταμό), σύμφωνα με το πολεμικό Σχέδιο, εισέρχεται στη Δυτική Θράκη και αφοπλίζεται. 

Ο Διοικητής της, Υποστράτηγος Ιωάννης Ζήσης, Αυτοκτονεί στα Ύψαλα.  

18 Απρ. 1941. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξανδρος Κορυζής δεν αντέχει την ατιμωτική ανακωχή, δεν αποποιείται την οποιαδήποτε ευθύνη, δε δέχεται την άδικη μοίρα της Ελλάδας και ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ στην Αθήνα.

23 Απρ. 1941. Ο Ταγματάρχης πυροβολικού Νικόλαος Βερσής, Διοικητής μοίρας πυροβολικού, όταν αναγκάζεται να παραδώσει τα πυροβόλα του στους Γερμανούς, σύμφωνα με τους όρους της ανακωχής, εκεί στην τιμημένη Ηπειρωτική γη, ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ, ενώ οι άνδρες του ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο.

 
27 Απρ. 1941. Η Αθήνα, νεκρή πόλη, κρύβει το πρόσωπο της, ενώ ο κατακτητής περνά από τους δρόμους της….Η μεγάλη Ελληνίδα Πηνελόπη Δέλτα, μη αντέχοντας την παρουσία του γερμανικού κατακτητή, ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ στην Κηφισιά.

Ο ίδιος ο Χίτλερ, το Μάιο του 1941, ενώπιον του γερμανικού Ράιχσταγ, ομολόγησε: “Η ιστορική δικαιοσύνη με υποχρέωσε να διατυπώσω ότι από όλους τους αντιπάλους τους οποίους αντιμετωπίσαμεν, ο Έλλην στρατιώτης επολέμησεν με ύψιστονηρωισμόν και αυτοθυσίαν και εσυνθηκολόγησαν μόνον όταν η περαιτέρω αντίσταση του ήτο αδύνατος και κατά συνέπειαν ματαία”.

ΑΞΟΝΕΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΣΤΗ ΔΥΤ. ΘΡΑΚΗΤο οχυρό της Νυμφαίας, το τελευταίο προς ανατολάς συγκρότημα της “γραμμής Μεταξά” σχεδιάστηκε και κατασκευάσθηκε από ελληνικά χέρια μεταξύ 1936-1940.

α. Κιρτζαλι – Νυμφαία – Κομοτηνή

Η επίθεση των Γερμανών άρχισε την 0605′ ώρα με την 50η Μεραρχία και το πυροβολικό του 30ου Σώματος Στρατού έβαλε καταιγιστικά πυρά. Περί την 0830′ τμήματα του γερμανικού πεζικού κατάφεραν ναεγκατασαθούν στα υψώματα ΔΡΑΓΑΤΗΣ και ΦΡΟΥΡΟΣ, ενώ συγχρόνως εμφανίστηκαν μηχανοκίνητα τμήματα στο δρομολόγιο Κίρτζαλι – Νυμφαία.

Το οχυρό εβάλετο από όλες τις πλευρές. Οι προσπάθειες των Γερμανών για κατάληψη του οχυρού συνεχίζονταν με πείσμα, αλλά αποτύγχαναν εμπρός στον ηρωισμό των ολιγάριθμων υπερασπιστών. 

 

Την 2100′ ώρα της 7 Απριλίου, οι Γερμανοί κατορθώνουν με χρήση φλογοβόλων να καταλάβουν ένα μεμονωμένο πολυβολείο και μετά από αγώνα στις στοές να μπουν στο εσωτερικό του οχυρού.

Περί την 2330′ ώρα ο Διοικητής του οχυρού Ταγματάρχης Αλέξανδρος Αναννωστός (πολέμησεαπό τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-13 μέχρι τη μάχη των οχυρών) διέταξε την παύση των πυρών και παρέδωσε το ηρωικό οχυρό.

 

Η γιγαντομαχία της Νυμφαίας τελείωσε, αφού στοίχισε στους Γερμανούς ακριβό φόρο αίματος. Οι απώλειες της φρουράς του οχυρού ήταν μόνο 7 νεκροί και 20 τραυματίες.

Το χάραμα της νέας ημέρας, βρίσκει το Διοικητή του οχυρού να οδηγείται, αιχμάλωτος πλέον, στο Στρατηγό Διοικητή του 30ου Γερμανικού Σώματος Στρατού.  

Ο Στρατηγός σηκώθηκε από τη θέση του, έλαβε τη στάση της προσοχής, του έσφιξε το χέρι και του είπε: “Το γερμανικό Έθνος, δι εμού συγχαίρει τους υπερασπιστές του οχυρού, οι οποίοι επεσκίασαν τη δόξα του Λεωνίδα και του Θεμιστοκλή. Σας παρακαλώ πολύ, αυτά να τα διαβιβάσετε σε όλους τους αξιωματικούς και οπλίτες του οχυρού. Χθες το βράδυ, τα ραδιόφωνα του Βερολίνου και του Λονδίνου, έψαλαν ύμνους για σας”. Και ο Διοικητής του οχυρού, απάντησε: “Ουδέν επράξαμε. Στρατηγέ, παρά μόνο το καθήκον μας, σαν υπερασπιστές τμήματος του πατρίου εδάφους”.

Β. Σμόλγιαν – Εχίνος – ΞάνθηΤο οχυρό του Εχίνου αποτελούνταν από 4 συγκροτήματα υπόγεια/ που κατασκευάσθηκαν και αυτά από το 1936 έως το 1940. Οι Γερμανοί επιτέθηκαν από τις πρωινές ώρες της 6^ηςΑπριλίου, τα ελληνικά τμήματα προκαλύψεως υποχώρησαν προς Μελίβοια καταστρέφοντας το δρόμο και ανατινάζοντας τις γέφυρες ενώ ταυτόχρονα εκκενώθηκαν τα χωριά βορείως του οχυρού και οι κάτοικοι βρήκαν καταφύγιο στο Κένταυρο.

Μετά από σφοδρές μάχες, στις οποίες οι Γερμανοί έχασαν περί τους 200 άνδρες (χωρίς καμία ελληνική απώλεια), το πρωί της 8^ης Απριλίου οι Γερμανοί άλλαξαν την τακτική τους. Επικέντρωσαν την προσοχή τους στο προωθημένο συγκρότημα “Μ” του οχυρού με σφοδρής βομβαρδισμούς και μετά από αγώνα σώμα με σώμα εισέβαλαν στις στοές. Αργότερα οι Γερμανοί στράφηκαν κατά των άλλων 3 συγκροτημάτων, όπου κατόρθωσαν να διοχετεύσουν μέσα στους αεραγωγούς ασφυξιογόνα αέρια.

Τη νύχτα η εκκένωση πραγματοποιήθηκε με τάξη και η φρουρά του οχυρού αποσύρθηκε στον Κένταυρο, όπου ήσαν συγκεντρωμένοι οι κάτοικοι της περιοχής. Εκεί πληροφορήθηκε ότι οι πόλεις της Ξάνθης και της Κομοτηνής είχαν πέσει στα χέρια των Γερμανών. Μετά από αυτό η φρουρά εξαναγκάσθηκε σε παράδοση. Στο χωριό Εχίνος υποδέχθηκε τους άνδρες ο ίδιος ο Διοικητής της γερμανικής Μεραρχίας που τους είχε επιτεθεί και τους συνεχάρη με τα λόγια “Είστε γενναίος Στρατός και άξιος καλύτερης τύχης”. Στη συνέχεια επετράπη ο ενταφιασμός των νεκρών που έπεσαν ηρωικά μέσα στις στοές του προωθημένου Συγκροτήματος και η φρουρά οδηγήθηκε στην Ξάνθη. Ο αγώνας του οχυρού του Εχίνου είχε τελειώσει. Οι απώλειες των ελληνικών δυνάμεων ήσαν δέκα άνδρες ενώ των Γερμανών υπερέβαιναν τους 300 νεκρούς και τους 1000 τραυματίες.

ΕΠΙΛΟΓΟΣΑκολούθησε το μεγαλείο του Έλληνα της Εθνικής Αντίστασης.

Και μετά ο αλληλοσπαραγμός.

Και μετά ο εξανδραποδισμός των πόλεων και της ελληνικής υπαίθρου.

Και μετά η ανασυγκρότηση.

Και σήμερα… οι νικημένοι νικητές και τα λιοντάρια σκλάβοι.

Αιωνία η μνήμη σ’ αυτούς που αγωνίστηκαν και έπεσαν για την ΠΑΤΡΙΔΑ.

Νικόλαος Φωτιάδης

Αντγος ε.α.
Επίτιμος Υδκτής Δ’ΣΣ

ΕΧΕΔΩΡΟΣ

 Αναρτήθηκε από ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ

Ο Έλληνας κοιμάται νωρίς και ξυπνάει αργά*

*Λαϊκή παροιμία

Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης (ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ)
Τι στιγμή που οι χώρες της Ευρώπης, ακριβώς επειδή αντιλήφθηκαν τα αδιέξοδα του παράτολμου εγχειρήματος, ψάχνουν τρόπους για να καταστήσουν δυσχερέστερη την παραχώρηση ιθαγένειας σε μετανάστες, η Ελλάδα προχωρά στην ψήφιση νόμου που διευκολύνει την παραχώρηση ιθαγένειας, με αποτέλσμα η χώρα μας να κινδυνεύει να καταστεί ακόμα πιό ελκυστική για τους ανήμπορους όλης της γής.
Συγκεκριμένα, τα κυβερνητικά κόμματα της κυβέρνησης συνεργασίας του Βελγίου, προετοίμασαν ένα νέο σχέδιο νόμου, το οποίο ήδη έχει υποβληθεί για ψήφιση στη βελγική βουλή.
Με το νέο νόμο δικαίωμα υποβολής αίτησης έχουν εκείνοι που διαμένουν στο Βέλγιο επί πενταετία, από τριετία που ίσχυε μέχρι σήμερα. Επίσης, με το νέο νόμο είναι απαραίτητη η κατοχή άδειας παραμονής μακράς διαρκείας για εκείνους που θα υποβάλλουν αίτηση για απόκτηση βελγικής ιθαγένειας.
Όσον αφορά τη γλώσσα, είναι υποχρεωτική η γνώση της μιας από τις τρεις επίσημες γλώσσες της χώρας (γαλλικά, φλαμανδικά, γερμανικά).
Τέλος, με το νέο νόμο διευκολύνεται η αφαίρεση ιθαγένειας που έχει αποδοθεί σε ξένους, αν αποδειχτεί ότι αυτή χορηγήθηκε με βάση πλαστά δικαιλογητικά (ψεύτικο γάμο) ή αν ο κάτοχος βελγικής ιθαγένειας έχει διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα.
Ο νόμος, που αναμένει τη θετική γνωμοδότηση του Αρείου Πάγου και την έγκριση του κοινοβουλίου, θα τεθεί σε ισχύ εντός του έτους.
Από τις 200.000 Τύρκους που κατοικούν στο Βέλγιο, οι 130 έχουν αποκτήσει την βελγική ιθαγένεια.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι οι Βέλγοι, στον νέο νόμο, έχουν πρόβλεψη για αφαίρεση ιθαγένειας που έχει χορηγηθεί σε ξένους.
Στον ελληνικό νόμο προβλέπεται κάτι τέτοιο;
Αν για παράδειγμα κάποιος που έχει αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια με τις πράξεις του εγείρει μειονοτικά ζητήματα ή προβεί σε πράξεις που πλήττουν την εθνική μας ασφάλεια, θα συνεχίσει να διατηρεί την ελληνική ιθαγένεια;
ΙΣΩΣ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟ ΝΕΟ ΝΟΜΟ ΠΕΡΙ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ.

Εμπορική Nαυτιλία – Ορυκτός πλούτος και το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Ελλήνων

  Γράφει ο Νικός Μάρτης (Αντίβαρο)

 Ο Γκαστόν Τορν, Πρόεδρος της ΕΟΚ το 1981, ενόψει της εφαρμογής της συμφωνίας εντάξεως της Ελλάδας στην ΕΟΚ (τότε των 9), δήλωσε: «Η Ελλάδα μπαίνει στην ΕΟΚ με τρία πλεονεκτήματα: Την Εμπορική της Ναυτιλία, τον Ορυκτό της πλούτο και το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Ελλήνων

».   

Τα τρία αυτά συγκριτικά πλεονεκτήματα τα υποβαθμίσαμε, με συνέπεια απώλεια εσόδων, απώλεια θέσεων εργασίας, αλλά και παράλληλα, μετά από αλλεπάλληλα σφάλματα, έχουμε σήμερα μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα και τεράστιο χρέος. Εμπορική ναυτιλία Η ελληνόκτητη εμπορική ναυτιλία είναι επί δεκαετίες η πρώτη στον κόσμο και αποτελεί το 50% του ευρωπαϊκού εμπορικού στόλου. Η εμπορική μας ναυτιλία μας προσφέρει μεγάλη παγκόσμια αίγλη, διάκριση και σημαντικό ποσοστό συναλλάγματος.

 Η πλέον έγκυρη εφημερίδα του Λονδίνου για ναυτιλιακά έγραψε:

 

 

«Η καρδιά της παγκόσμιας ναυτιλίας έγινε και υπάρχει χάρις στην ελληνική εμπορική ναυτιλία».

Στον διεθνή ναυτιλιακό οργανισμό, που παρακολουθεί και ρυθμίζει κανόνες της παγκόσμιας ναυτιλίας, επικεφαλής είναι ο Έλληνας Υποναύαρχος Μητρόπουλος από το Γαλαξείδι [Άθρορ Γ. Σπαρτιώτη, Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 19.2.2010].  Η ελληνική εμπορική ναυτιλία από την 1 Σεπτεμβρίου 1939, μόλις ο Χίτλερ επιτέθηκε στην Πολωνία και επακολούθησε ο Β΄ ΠΠ, τέθηκε με απόφαση της Ελληνικής Κυβερνήσεως στη διάθεση των συμμάχων, με συνέπεια γερμανικά υποβρύχια να βυθίζουν έκτοτε τα ελληνικά εμπορικά πλοία μόλις τα εντόπιζαν, χωρίς να τηρούν τους Διεθνείς κανόνες. Από τα 500 ελληνικά εμπορικά πλοία, βυθίστηκαν 374 φορτηγά και περισσότεροι από 2.000 ναύτες έχασαν τη ζωή τους. Αυτό το μεγάλο πλεονέκτημα της εμπορικής μας ναυτιλίας, που θα έδινε στην Ελλάδα τον πρώτο λόγο σε διεθνείς φορείς, το υποβαθμίσαμε με τη κατάργηση του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας και την υπαγωγή του στο Υπουργείο Ανταγωνιστικότητας, που δημιουργήθηκε για να προωθήσει την ανταγωνιστικότητα κυρίως των προϊόντων μας στη διεθνή αγορά, ενώ η εμπορική μας ναυτιλία είναι ασυναγώνιστη στην Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο.

 Το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας καταργήθηκε και επί δικτατορίας από το 1971-1973 και συγχωνεύτηκε με το σχετικό Υπουργείο Συγκοινωνιών, αλλά ανασυστήθηκε. Ελπίζω ότι η σημερινή Κυβέρνηση, όπως θα έκανε κάθε Κυβέρνηση, θα επανιδρύσει το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, που αποτελούσε καύχημα μας και οι Έλληνες εφοπλιστές θα συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της σημερινής δύσκολης οικονομικής καταστάσεως της πατρίδας μας. Υποβάθμιση της εμπορικής μας Ναυτιλίας αποτελεί παράλληλα και βαρύτατο πλήγμα για την Εθνική μας Οικονομία.

 

Το Ναυπηγείο Σκαραμαγκά ιδρύθηκε την περίοδο 1937-39 από το Πολεμικό μας Ναυτικό, με πρόγραμμα ναυπηγήσεως 12 Αντιτορπιλλικών και 2 Υποβρυχίως (Έκδοση 1939 του Janes Fighting Ships). Την άνοιξη του 1944 καταστράφηκε από Αμερικανικά και Βρετανικά βομβαρδιστικά. Το 1956 πωλήθηκε στον εφοπλιστή Σταύρο Νιάρχο και ανακαινίστηκε εκ βάθρων. Μέχρι το 1981 είχαν γίνει στο Ναυπηγείο επενδύσεις 172 εκατομμυρίων δολαρίων και είχε καταστεί διεθνώς διεθνώς ανταγωνιστικό. Στον εξοπλισμό του Ναυπηγείου περιλαμβάνονταν ευκολίες δεξαμενισμού πλοίων 200.000 αλλά και 500.000 τόνων. Στο Ναυπηγείο κατασκευάστηκαν τότε πολλά μεγάλα εμπορικά πλοία, 10 περιπολικά, 6 πυραυλάκατοι, 3 ρυμουλκά και πλωτοί γερανοί του ΟΛΠ και επισκευάστηκαν εκατοντάδες πλοία. Στις σχολές του Ναυπηγείου εκπαιδεύτηκαν 45.000 τεχνίτες, οι οποίοι πλαισίωσαν βιοτεχνίες και έκαναν δικές τους εργασίες. Στο Ναυπηγείο αναπτύχθηκε παράλληλα μεγάλη βιομηχανική μονάδα, όπου κατασκευάστηκαν οι σιδηρές κατασκευές του Διυλιστηρίου, του Αλουμινίου, του Εργοστασίου Ζαχάρεως και 4 εξέδρες για τα πετρέλαια της Θάσου. Το 1980, ενώ το Ναυπηγείο ανήκε ακόμη στον εφοπλιστή Νιάρχο, απασχολούσε 5.500 εργαζόμενους και έδινε δουλειές σε παράπλευρες βιομηχανίες ή βιοτεχνίες, που απασχολούσαν επί πλέον περί τους 4.000 εργαζόμενους. Μετά από απεργίες και στάσεις εργασίας που εκδηλώθηκαν το 1981, ο Νιάρχος υποχρεώθηκε να το εγκαταλείψει το Ναυπηγείο Σκαραμαγκά. Σήμερα οι εργαζόμενοι στο Ναυπηγείο μειώθηκαν στους 1.800, ενώ το Ναυπηγείο, που είχε περιέλθει σε Γερμανικές εταιρείες, μεταπωλήθηκε πρόσφατα σε κεφαλαιούχους του Περσικού Κόλπου.

 

Μεγάλο κίνδυνο για την ελληνική εμπορική ναυτιλία αποτελεί η ελαττωμένη προσέλκυση και προσέλευση Ελλήνων και τα πλοία χρησιμοποιούν αλλοδαπούς (Άρθρο Γ. Σπαρτιώτη

 

«ΕΣΤΙΑ

» 22-2-2010).  

Ορυκτός πλούτος

 

Η Ελλάδα έχει νικέλιο, βωξίτες, ουράνιο, λευκόλιθο, χρώμιο, χρυσό, ασήμι, λιγνίτες, πετρέλαια (στην περιοχή της Καβάλας), γεωθερμία, μάρμαρα και διάφορα άλλα ορυκτά.

 

Σε άρθρο τους του 1978, οι FINANCIAL TIMES έγραψαν (Βιομηχανική Επιθεώρηση 1978, σελ. 257):

 

«Όταν η Ελλάδα γίνει το δέκατο μέλος της ΕΟΚ, ο εκτεταμένος ορυκτός της πλούτος, θα εφοδιάσει την κοινή αγορά με μεγάλη ποσότητα πρώτων υλών, που θα συμβάλλουν στην εξασφάλιση ουσιαστικής αυτάρκειας της Κοινότητας ως προς πολλά προϊόντα.»   

Το 1981 επισκέφθηκαν τη Μακεδονία 75 Γάλλοι δημοσιογράφοι, ενημερώθηκαν για τον Ορυκτό Πλούτο της Ελλάδας και έγραψαν σε γαλλικές εφημερίδες ότι:

 

«Η Ελλάδα θα γίνει η μεταλλουργία της Ευρώπης».  Είναι γεγονός ότι με εξαίρεση το πετρέλαιο και τους γαιάνθρακες της Μεγάλης Βρετανίας, η χώρα μας είναι η πλουσιότερη χώρα της ΕΕ σε μεταλλεύματα οικονομικά εκμεταλλεύσιμα. Ορισμένα δε από αυτά είναι και στρατηγικής σημασίας (ουράνιο, νικέλιο, βωξίτης, χρώμιο). Τα εν λόγω αποτελέσματα, ήταν καρποί της δραστηριότητας της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, με πλήρη συμπαράσταση του κράτους. Μόνο στην Ελλάδα η δραστηριότητα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας χαρακτηρίζεται ως «πλουτοκρατία» και διώκεται.  Σε επίσκεψη εμπειρογνωμόνων του ΜΙΤ, ανέφεραν στον Ιωάννη Μπούτο, τότε αναπληρωτή Υπουργό Συντονισμού, ότι έμειναν έκπληκτοι από το υψηλό τεχνολογικό επίπεδο των ελληνικών μεταλλευτικών επιχειρήσεων, τον άρτιο εξοπλισμό των μονάδων τους και την επιχειρηματική διορατικότητα των φορέων.

 Η κάθετη εκμετάλλευση του ελληνικού ορυκτού πλούτου είναι ικανή να κάνει την Ελλάδα οικονομικά και τεχνολογικά προηγμένη χώρα, με αξιόλογη θέση στην ΕΕ. Είναι απαραίτητη η συνεργασία με εξειδικευμένες επιχειρήσεις της ΕΕ, για το Know How και εξασφάλιση αγορών.

 Πριν αναφερθώ περιληπτικά στον ορυκτό πλούτο που έχει η Ελλάδα, θα υπενθυμίσω ότι όταν το 1979 εκδηλώθηκε πολυετής πετρελαϊκή κρίση, όλες οι χώρες βοήθησαν τις επιχειρήσεις να αντιμετωπίσουν τις ζημίες που υπέστησαν. Στην Ελλάδα, από το 1981 και μετά ρίφθηκε το σύνθημα των κοινωνικοποιήσεων, με συνέπεια οι συνδικαλιστές με απεργίες και στάσεις εργασίας να κλείσουν επιχειρήσεις και ορυκτού πλούτου, τις οποίες τελικά, αφαίρεσαν από τους δημιουργούς τους.

 ΟΡΥΚΤΑ

 1) ΝΙΚΕΛΙΟ. Έχουν η Ελλάδα και η Φιλανδία (Ρωσοφιλανδικός Πόλεμος) και χρησιμοποιείται για την κατασκευή όπλων και βιομηχανικών προϊόντων. Ο Μποδοσάκης δημιούργησε τη Λάρυμνα και εισέπραττε σοβαρά ποσά, λόγω της στρατηγικής σημασίας του ορυκτού. Το νικέλιο της Ελλάδος έχει σίδηρο (σιδηρονικέλιο), αλλά ο Γενικός Διευθυντής της Λάρυμνας Καθηγητής κ. Μούσουλος εφεύρε μέθοδο διαχωρισμού του σιδήρου από το νικέλιο. Η μέθοδος που ονομάστηκε M.LAR (Μούσουλος–Λάρυμνα), πωλείται ως πατέντα και σήμερα σε ξένες χώρες.

 2) ΒΩΞΙΤΕΣ. Πρώτη ύλη για το αλουμίνιο. Η Ελλάδα έχει μεγάλες ποσότητες βωξίτη. Εργοστάσιο αλουμινίου κατασκεύασε η ΠΕΣΙΝΕ. Τώρα είναι σε ελληνικά χέρια.

 3) ΛΕΥΚΟΛΙΘΟΣ. Αποτελεί πρώτη ύλη για πυρότουβλα, για μεγάλους κλιβάνους, που λειτουργούν σε υψηλές θερμοκρασίες. Λευκόλιθος υπάρχει στη Χαλκιδική και στο Μαντούδι, όπου λειτούργησε ο Σκαλιστήρης Μονάδα παραγωγής πυρότουβλων άριστης ποιότητας και τα εξήγαγε στην Αγγλία και σε άλλες χώρες.

 4) ΟΥΡΑΝΙΟ. Υπάρχει στη Λεκάνη Σερρών, στο Παρανέστι, στην Κερκίνη, στο Βαθύ Κιλκίς και στο Σύμβολο Όρος. Ομάδα επιστημόνων από τον ΟΗΕ ήρθε και έκανε έρευνες για ουράνιο. Σε επίσκεψη του εκ Σερρών καταγόμενου αειμνήστου Πρόεδρου της Δημοκρατίας Κων/νου Καραμανλή, που τον συνόδευσα ως Υπουργός Μακεδονίας-Θράκης στα Μαραμένα Σερρών, όπου έκανε έρευνα κλιμάκιο του ΟΗΕ, με επικεφαλής Καναδό, σε ερώτηση του Προέδρου στον Καναδό, ποια ήταν η γνώμη του για το ουράνιο της περιοχής των Σερρών, ο Καναδός απάντησε ότι: 

5) ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ. Το 1973 μετά από γεωτρήσεις που άρχισαν το 1971, διαπιστώθηκαν εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα στον Πρίνο της Θάσου. Μετά από παραγωγικές γεωτρήσεις και ίδρυση χερσαίων εγκαταστάσεων γιά την άντληση και αποθήκευση του πετρελαίου, στις 23 Αυγούστου 1981 φορτώθηκε στο δεξαμενόπλοιο ΜΑΡΙΛΕΖΑ το πρώτο ελληνικό πετρέλαιο, αφού προηγήθηκε επεξεργασία γιά την αποθείωσή του. Ανατολικά της Θάσου, η εταιρεία Western Geophysia εκτέλεσε σειρά σεισμικών ερευνών για λογαριασμό της εταιρείας NAPL τα έτη 1970, 1971, 1972, 1973, 1974 και 1982, τα οποία εντοπίστηκαν ευνοϊκές τεκτονικές δομές πετρελαίου στις περιοχές Μπάμπουρα, Σταυρό και Λυδία.  Σε συνάντηση μου, με πρωτοβουλία μου, με τον δραστήριο Πρόεδρο Ματέι, της ιταλικής εταιρείας πετρελαίων ΕΝΙ, τον οποίο συνάντησα στο αεροδρόμιο των Αθηνών στο ταξίδι του προς το Ιράν και του πρότεινα συνεργασία, μου είπε ότι στο Ιόνιο Πέλαγος υπάρχουν αέρια και πετρέλαιο. Μου είπε ακόμη ότι, όταν επιστρέψει στην Ιταλία, θα συναντηθούμε για να προωθήσουμε τη συμφωνία. Στην επιστροφή του εφονεύθη σε αεροπορικό δυστύχημα, το οποίο θεωρήθηκε σαμποτάζ και το περιστατικό αυτό έγινε κινηματογραφική ταινία. 6) ΤΥΡΦΗ. 4 δισεκατομμύρια τόνοι διαπιστώθηκαν μετά από έρευνα του 1964 από τον διάδοχο μου της Ενώσεως Κέντρου στο Υπουργείο Βιομηχανίας Ζίγδη, στην πεδιάδα των Φιλίππων Καβάλας. Η τύρφη από εξέταση ειδικών και ξένων αποτελεί λίπασμα, που η απόδοση του θα ήταν μεγαλύτερη της αποδόσεως, αντί να χρησιμοποιείται για καύσιμο, όπως είπαν Έλληνες και ξένοι ειδικοί. Η Τύρφη των Φιλίππων χρησιμοποιήθηκε και από Εβραίους γιά την ανάμιξή της σε αμμώδεις εκτάσεις, τις οποίες μετέτρεψαν έτσι σε καλλιεργήσιμες. Εγκαταλείφθηκε τότε η ιδέα να χρησιμοποιηθεί η Τύρφη για ηλεκτρική ενέργεια και για λόγους περιβαλλοντολογικούς.

 7) ΓΕΩΘΕΡΜΙΑ. Στην περιφέρεια της Καβάλας διαπιστώθηκε δυνατότητα χρησιμοποίησης γεωθερμίας.

 8) ΜΑΡΜΑΡΑ. Στη Θάσο υπάρχει το λευκότερο μάρμαρο του κόσμου και η Ελλάδα θεωρείται γιά την έκταση της, μία από τις πλέον μαρμαροφόρες περιοχές του κόσμου.

 9) ΧΡΥΣΟΣ-ΑΣΗΜΙ. Το 1979 με εντολή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο Καθηγητής Μούσουλος έκανε μελέτη μικτών θειούχων (Παγγαίο, Χαλκιδική, Θράκη, Λακωνία). Τη μελέτη ενέκριναν Άγγλοι και Γερμανοί ειδικοί.

 Αρχές του 1981 ανακοινώσαμε την ίδρυση Μονάδας αξίας 500 εκατομμυρίων Δολαρίων στις εκβολές του Στρυμόνα, για την ετήσια παραγωγή 3 τόνων χρυσού και 150 τόνων ασημιού και άλλων προϊόντων. Τέλη Δεκεμβρίου 1981 επρόκειτο να ζητηθούν προσφορές για τον τεχνολογικό εξοπλισμό. Ο τότε Πρωθυπουργός Γ. Ράλλης, λόγω της μεγάλης επενδύσεως, ανέβαλε τη διαδικασία, για να αποφασίσει την επένδυση η Κυβέρνηση που θα προέκυπτε από τις επικείμενες εκλογές, τις οποίες κέρδισε το ΠΑΣΟΚ.

 Στις 9 Νοεμβρίου 1982 ο τότε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Γεράσιμος Αρσένης ανήγγειλε, ότι η Μεταλλουργική Μονάδα του Στρυμώνα θα αρχίσει να κατασκευάζεται στα μέσα του 1983.

 Στις 4 Μαρτίου 1983 ο Διοικητής της ΕΤΒΑ Κουμπής ανήγγειλε την οριστική απόφαση της ΜΕΤΒΑ (εταιρεία που συνέστησε η ΕΤΒΑ) για την ίδρυση της Μονάδας Επεξεργασίας Μικτών Θειούχων με ύψος επενδύσεως 30 δισ. δρχ., συμμετοχή ΜΕΤΒΑ 80% και Ιδρύματος ΜΠΟΔΟΣΑΚΗ 20%. Αρχές Ιουνίου 1983 περατώθηκε η σύνταξη των προδιαγραφών (3 τόμοι, σελ. 580), βάσει των οποίων θα προκηρύσσετο Διεθνής Διαγωνισμός κατασκευής του έργου.

 Η μελέτη προέβλεπε:  

1. Μονάδα Μολύβδου ετησίας δυναμικότητας 40.000 τόνων

2. Μονάδα ψευδαργύρου ετησίας δυναμικότητας 40.000 τόνων

3. Μονάδα φρύξης πυριτών και εξαγωγής αρσενικού ετησίας δυναμικότητας 160.000 τόνων

4. Μονάδα θειϊκού οξέος ετησίας δυναμικότητας 360.000 τόνων

5. Μονάδα φωσφορικού οξέως ετησίας δυναμικότητας 90.000 τόνων

6. Μονάδα ΑLF3 ετησίας δυναμικότητας 3.500 τόνων

7. Μονάδα καθαρισμού φρυγμάτων σιδηροπυρίτου

8. Μονάδα εξαγωγής χρυσού και αργυρού από τα φρύγματα σιδηροπυρίτου ετησίας δυναμικότητας 120.000 τόνων

9. Μονάδα καθαρισμού πολυτίμων μετάλλων ετησίας δυναμικότητας χρυσού 3 τόνων, αργυρού 150 τόνων

 Έκτοτε δεν δόθηκε συνέχεια.

 Στις εφημερίδες αιφνιδίως ανακοινώθηκε ότι προκρίθηκε η Μονάδα της Χαλκιδικής, για την παραγωγή 2 τόνων χρυσού ετησίως, χωρίς να δοθεί καμία εξήγηση γιατί εγκαταλείφθηκε η Μονάδα του Στρυμόνα.

 Το ΙΓΜΕ (ΒΗΜΑ, 31.8.1985) ανακοίνωσε ότι εντόπισε 8.000 κιλά Χρυσού προσχωματικού:

 

Άγιος Μανδήλιος 1.850 κιλά

 Μακροπόταμος 2.300 κιλά

 Χείμαρρος 2.350 κιλά

 Φιλιούρης 1.500 κιλά  Τον Οκτώβριο του 1981 είχαν φθάσει στην περιοχή των Σερρών μηχανήματα για το πλύσιμο άμμου (για δοκιμές) σε PILOT PLAN.

 Χρυσός βάρους 1 τόνου και 300 κιλών, υπάρχει στην Τράπεζα της Ελλάδος από τον Γαλλικό Ποταμό.

 Ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο

 Το τρίτο πλεονέκτημα της Ελλάδας, που ανέφερε ο Γκαστόν Τορν, δηλαδή το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Ελλήνων, που μόνο αυτό δημιουργεί πλούτο, θέσεις εργασίας και ενισχύει το κράτος, περιορίζεται από το 1981 κυρίως στους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό.

 Το 1981 ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ έδωσε το σύνθημα των κοινωνικοποιήσεων και αμέσως άρχισαν οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ απεργίες και στάσεις εργασίας, με συνέπεια την αφαίρεση των επιχειρήσεων από τους δημιουργούς τους.

 Στις μεταλλευτικές και λοιπές επιχειρήσεις, που παρουσίασαν χρέη λόγω της κρίσεως του πετρελαίου το 1979 και το 1980, αντί να κινητοποιηθούν οι συνδικαλιστές προς το κράτος για να βοηθήσει τους επιχειρηματίες, όπως έγινε σε άλλες χώρες, επιχειρήσεις που μόνο στην Ελλάδα χαρακτηρίζοντο ότι ανήκουν στην 

«πλουτοκρατία», άλλες αφαιρέθηκαν από τους δημιουργούς και άλλες να ανέστειλαν τις εργασίες τους.  Το 1984 ήρθε Ιάπωνας ειδικός, γιά να μελετήσει τις συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα, προκειμένου να γίνουν επενδύσεις. Ο Ιάπωνας, μετά εκτεταμένη διερεύνηση της καταστάσεως, έδωσε 8 μήνες αργότερα συνέντευξη στον δημοσιογράφο Παπαναδρόπουλο και του είπε: 

«Έχετε τις χειρότερες εργασιακές συνθήκες της Ευρώπης».

Έκτοτε κανένας Ιάπωνας δεν έκανε επενδύσεις στην Ελλάδα. Ουδείς στην Ελλάδα ασχολήθηκε με τη δήλωση του Ιάπωνα.  Εργοστάσιο Σόγιας στην περιοχή της Άρτας, μετά από στάσεις εργασίας που έκαναν συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ, έκλεισε και τα μηχανήματα του μεταφέρθηκαν στη Μάλτα. Το εργοστάσιο ελαστικών της Pirelli στην Πάτρα έκλεισε, διότι οι συνδικαλιστές δεν συμφώνησαν με τον Πρόεδρο της Pirelli να υποσχεθούν ότι δεν θα κάνουν επί δύο χρόνια απεργίες ή στάσεις εργασίας, προκειμένου να φέρει η Pirelli χρήματα για τον εκσυγχρονισμό των μηχανημάτων. Τα μηχανήματα του εργοστασίου μεταφέρθηκαν στην Τουρκία.

 Στο εργοστάσιο μεταλλικών Επίπλων Τσαούσογλου, όταν ο ιδιοκτήτης μετέθεσε έναν ηλεκτρολόγο από ένα τμήμα σε άλλο, 400 εργαζόμενοι βγήκαν στην αυλή, διαμαρτυρόμενοι επί 40 ημέρες. Έτσι άρχισε η πτώση του επενδυτή Τσαούσογλου.

 Στην τηλεόραση παρακολούθησα έρευνα του Διευθυντή της Καθημερινής, του δημοσιογράφου Παπαχελά για την κοινωνικοποίηση του Ξενοδοχείου Καρρά στη Χαλκιδική. Σε ερώτηση του Παπαχελά πότε άρχισαν οι οικονομικές δυσκολίες του Καρρά, η απάντηση ήταν όταν άρχισαν το 1982 στάσεις εργασίας του προσωπικού του ξενοδοχείου.

 Από τα προαναφερόμενα παραδείγματα γίνεται προφανές, ότι η Ελλάδα έχει πλουτοπαραγωγικές πηγές, αρκεί να θελήσει να τις αναπτύξει.

 Νίκος Μάρτης

Πρώην Υπουργός

29-3-2010

«Εάν αυτό βρισκόταν στον Καναδά, θα είχε πολλά λεφτά!». 

Ποινικά τα πολιτικά εγκλήματα

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς (εφημ. Καθημερινή)

Για πρώτη φορά η κομματοκρατία στην Ελλάδα μοιάζει σε πανικό. Για πρώτη φορά η ανικανότητα και φαυλότητα του πολιτικού μας συστήματος βγαίνουν απροκάλυπτα στο φως ή κινδυνεύουν να βγουν. Και οι κομματικές συντεχνίες πασχίζουν απεγνωσμένα αντιπερισπασμό: Να μεταθέσουν την προσοχή και οργή των πολιτών από τα πολιτικά και κοινωνικά εγκλήματα τα εγχώρια, στην «εμπάθεια» που έχουν για τους Ελληνες οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, στην «αλαζονεία» τους. Κι αυτό, επειδή αρνούνται οι Ευρωπαίοι να συνεχίσουν να στηρίζουν την ανικανότητα και κραιπάλη των εξουσιολάγνων της ελλαδικής πολιτικής σκηνής.

Μας έκαναν περίγελο της οικουμένης, το ελληνικό όνομα διασύρεται και χλευάζεται σε κάθε γωνιά της γης. Και θέλουν οι πολιτικοί μας να πιστέψουμε ότι, ναι μεν «έγιναν λάθη», αλλά η διεθνής διαπόμπευσή μας και ατίμωση είναι σε αναντιστοιχία με τα λάθη τους – δεχόμαστε «χυδαίες επιθέσεις», «ρατσιστική μεταχείριση», επειδή είναι «αλαζόνες» οι εταίροι μας. Επικαλούνται και στατιστικές μετρήσεις της αδικίας που μας γίνεται: Οτι υπάρχουν χώρες της Ευρωζώνης με δημόσιο χρέος αναλογικά μεγαλύτερο από το δικό μας και αναλογικά χαμηλότερους δείκτες ακαθάριστου εθνικού προϊόντος, που όμως δεν γίνονται στόχος «ανήθικων κερδοσκόπων», «άπληστων» χρηματοπιστωτικών οργανισμών.

Ο πανικός των ανίκανων και διεφθαρμένων κομμάτων προβάλλεται σαν «καθολική αγανάκτηση» και «έκρηξη οργής» όλων των Ελλήνων για τον «ανθελληνισμό» της Δύσης. Σπασμωδική προσπάθεια να σφετεριστούν και να αποπροσανατολίσουν τον πραγματικό λαϊκό θυμό, να μας κάνουν να παραβλέψουμε τα προφανή και κραυγαλέα της φαυλότητας, της ιδιοτέλειας, της μικρόνοιας των ηγετών μας, αυτά που ρώταγε πρόσφατα και η Monde Diplomatique: Πού κατέληξαν οι πακτωλοί των χρημάτων του Ταμείου Συνοχής και των «πακέτων» της Ε.Ε.; Είκοσι εννέα χρόνια τώρα, τα κόμματα και ο υπόκοσμος που τα πλαισιώνει ασέλγησαν με αναίδεια ιταμή στο κράτος και στις λειτουργίες του, εκμαυλίζοντας με εξωφρενικά σπάταλες παροχές κοντόφθαλμους ψηφοφόρους, εξαγοράζοντας μεγαλοεργολάβους καναλάρχες, τις μαφίες των προμηθευτών του Δημοσίου, τους αδίστακτους επαγγελματίες συνδικαλιστές. Ιδιοποιήθηκαν για το ακόρεστο κομματικό τους συμφέρον (συχνά και για την τσέπη τους) το χρήμα που δόθηκε για να πετύχει η χώρα την οικονομική σύγκλιση με τους εταίρους της, τον παραγωγικό εκσυγχρονισμό της.

Και όταν οι παροχές της Ε.Ε. άρχισαν να στερεύουν, η κομματική κραιπάλη συνεχίστηκε με ξέφρενο εγκληματικό δανεισμό. Ακόμα κι όταν εμφανίστηκε στον διεθνή ορίζοντα η κρίση, Καραμανλής ο βραχύς και ανεκδιήγητος, αντί να θωρακίσει το λαϊκό εισόδημα με αμείλικτο κολασμό της εγχώριας κερδοσκοπίας, χάρισε 25 δισ. ευρώ στις τράπεζες για επέκταση των δραστηριοτήτων τους στην αλλοδαπή. Και τώρα, με τη χρεοκοπία του κράτους ψηλαφητή συμφορά, το πρώτο που πασχίζουν οι υπόδικοι αφέντες μας είναι να μεταθέσουν την προσοχή και την οργή μας στις έξωθεν προσβολές της «αξιοπρέπειας» και του «πολιτισμού» των Ελλήνων.

Οχι ότι δεν είναι απροσχημάτιστη η ευρωπαϊκή στην περίπτωσή μας κακεντρέχεια – το εξώφυλλο του γερμανικού Forum, σαν ελάχιστο παράδειγμα, κραύγασε τα συμπλεγματικά απωθημένα αιώνων τευτονικής μειονεξίας, μας πήγε πίσω στο φανατισμένο μένος των συγγραφών Contra Errores Graecorum. Ομως, το γόνιμο για τους Ελληνες αυτή την ώρα δεν είναι ο θυμός για τον πρωτογονισμό, που ουδέποτε εξαλείφθηκε από τους γερμανικούς δρυμούς. Είναι η ευκαιρία που μας δίνεται να αφυπνιστούμε: να συνειδητοποιήσουμε, επιτέλους, το ζυγό της κομματοκρατίας και, αν έχουμε ακόμα «τσαγανό», να τον αποτινάξουμε. Να τολμήσουμε κάθαρση του πολιτικού σκηνικού, να στείλουμε τους πρωταίτιους της χρεοκοπίας και διάλυσης του κράτους εκεί όπου στείλαμε και τους πρωταίτιους της εφτάχρονης ντροπής μας: σε συνεπή ισόβια.

Με συνταγματικές διαδικασίες: Νομομαθείς πολίτες να μηνύσουν τους υπουργούς που παραποιούσαν όσα λογιστικά στοιχεία υποβάλλονταν στην Ε.Ε. από το 1981 ώς σήμερα. Να μηνύσουν για κατάφωρη βλάβη του δημόσιου συμφέροντος, μετά δόλου, όσους υπέγραψαν συνάψεις δανείων της χώρας, ώστε να ελεγχθεί εισαγγελικά η σκοπιμότητα, αλλά και η διαχείριση των δανείων, που οδήγησε στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Να μηνύσουν καταξιωμένοι νομομαθείς πολίτες τους υπεύθυνους για τις προμήθειες των Ενόπλων Δυνάμεων και του Συστήματος Υγείας υπουργούς, να ερευνηθεί εισαγγελικά το όργιο της κλεπτοκρατίας και της αλυσιδωτής διαφθοράς. Να μηνυθούν οι πρόεδροι οργανισμών και ιδρυμάτων που ανέχθηκαν στρατιές αργόσχολων, κομματικά διορισμένων (σαράντα δύο «συνοδών ασανσέρ» σε αθηναϊκό νοσοκομείο, οχτώ θωρωρών για μία θύρα που ανοίγει αυτόματα, δεκαεφτά κηπουρών για τα πεύκα στο προαύλιο μουσείου δύο μικρών αιθουσών κ.ά. άπειρα ανάλογα).

Αντίστοιχες μηνύσεις για τις μυθώδεις προμήθειες από δημόσια έργα, για την έγκριση αστρονομικών αμοιβών σε προέδρους δημόσιων οργανισμών και εταιρειών του Δημοσίου, για τους εξωφρενικούς αριθμούς «ειδικών συμβούλων» στα υπουργεία, μηνύσεις για υπέρβαση των νομοθετημένων ορίων στα προεκλογικά έξοδα των κομμάτων.

Είναι προβλεπόμενη η αντίδραση των κομματανθρώπων: «Ποινικοποιείται ο δημόσιος βίος», θα πουν. Αλλά και γιατί όχι; Αν πάσχει σε κάτι αυτή η πρόταση, είναι ότι, απλουστευμένη και επιγραμματική στο πλαίσιο μιας επιφυλλίδας, μοιάζει επιπόλαιος αυθορμητισμός, μη ρεαλιστικός. Το δύσκολο είναι να σοβαρέψει στην εφαρμογή της η πρόταση, να την επεξεργαστούν και να την πραγματώσουν έγκυροι, ευφυείς, ανιδιοτελείς πολίτες. Και τότε, ας ποινικοποιηθεί στο έπακρο ο πολιτικός βίος, αρκεί να καθαρίσει η κόπρος του Αυγεία.

Δεν μας έχουν αφήσει άλλη δυνατότητα, το Σύνταγμα, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους, δεν περιέχει πια καμιά δικλίδα ασφαλείας για το ενδεχόμενο γενικευμένης διάλυσης του κράτους. Συνταγματάρχης Ζορμπάς και Γουδή αποκλείονται σήμερα εκ των πραγμάτων. Δεν μας απομένει παρά μόνο η προσφυγή στην Τρίτη Εξουσία: στη Δικαιοσύνη. Εχουν προσπαθήσει οι τύραννοι του λαϊκού σώματος να την ακυρώσουν – οι νόμοι περί ευθύνης υπουργών κωμικοί, η Βουλή τούς απαλλάσσει ακόμα και για ποινικά εγκλήματα. Ο «Μέγας Εθνάρχης» είχε αποφανθεί ότι κάθε πρωθυπουργός είναι υπεράνω του νόμου, δεν δικάζεται.

Ομως, τους ξέφυγε στο Σύνταγμα το καίριο: Οι πολίτες υποχρεούνται να αντιστέκονται «με κάθε μέσο» στην κατάλυση του Συντάγματος. Αρα και ποινικοποιώντας τα πολιτικά εγκλήματα.
 

«Πατριδογνωσία ΙΙ»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

 Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου του Θοδωρή Παντούλα «Πατριδογνωσία ΙΙ», με ομιλητή Χρήστο Γιανναρά. *

   Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 21 Απριλίου, στις 7.00 το απόγευμα στο πνευματικό κέντρο «Σήμαντρο» στον Χολαργό, Ελευθέριου Βενιζέλου 59 Α (4η στάση Χολαργού απο λεωφ. Μεσογείων).  

  Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο τηλέφωνο 210-6546742.

 *Ο Θεόδωρος Παντούλας γεννήθηκε το 1968. Σπούδασε σκηνοθεσία, ιστορία της ευρωπαϊκής ανατολής και νεοελληνική λογοτεχνία. Εργάστηκε κατά διαστήματα ως καθηγητής. Συνεργάζεται επαγγελματικά με εφημερίδες, περιοδικά κι εκδοτικούς οίκους. Διευθύνει το μηνιαίο περιοδικό «Πολιτική Ενημέρωση» και την επιθεώρηση πολιτικής και πολιτισμού manifesto.

 Ο Χρήστος Γιανναράς είναι καθηγητής Φιλοσοφίας και Πολιτιστικής Διπλωματίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών της Αθήνας, στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών. Έχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής στο Παρίσι, στη Γενεύη, στη Λωζάννη, στο Ρέθυμνο Κρήτης. Παράλληλα, με τακτική επιφυλλιδογραφία, παρεμβαίνει στην κοινωνική και πολιτική επικαιρότητα.

 

ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΑΓΚΥΡΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ ΣΕ ΑΓΑΘΟΝΗΣΙ ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΟΝΗΣΙ

εφημ. ΠΑΡΟΝ 

Η μόνιμη, το τελευταίο διάστημα, τουρκική αμφισβήτηση της ελληνικότητας των νήσων Αγαθονήσι και Φαρμακονήσι, καθώς επίσης και των πέριξ αυτών νησίδων και βραχονησίδων, εξυπηρετεί πλείστους τουρκικούς στόχους και συμφέροντα, αλλά δεν είναι κάτι «το καινούργιο».

 Η αμφισβήτηση της ελληνικότητας για το Φαρμακονήσι και το Αγαθονήσι πρωτοεμφανίστηκε στις 29 Ιουλίου 2002, επί κυβερνήσεως Σημίτη.
Την ημερομηνία αυτή –και αφού η Αθήνα στο Ελσίνκι είχε ανάψει το πράσινο φως για τη μετέπειτα ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας στην ΕΕ– δύο οπλισμένα τουρκικά F-16 παραβίασαν την ελληνική κυριαρχία στα νησιά Αγαθονήσι, Αρκούς, Πάτμο, Φούρνους, Άνυδρο, Ψαρά, Αντίψαρα και Πετροκάραβο. Κατά τη διάρκεια αναχαίτισης από δύο ελληνικά F-16 υπήρξαν σκληρές κλειστές αερομαχίες, με το τουρκικό ραντάρ DATCA να καλεί τα ελληνικά F-16 να εγκαταλείψουν την «τουρκική κυριαρχία».
Ωστόσο η ελληνική κυβέρνηση αρκέστηκε σε διαμαρτυρία χωρίς αποτέλεσμα και δεν ζήτησε από τους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς την καταδίκη της Τουρκίας.
Η αιτία αυτών των τουρκικών ενεργειών είναι ακόμα πιο παλιά και φαίνεται καθαρά σε δηλώσεις τούρκων αξιωματούχων από το 1974.
Για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Μπουλέντ Ετζεβίτ στις 20 Ιουλίου 1974 δήλωνε ότι «…η άμυνα των νησιών του Αιγαίου θα πρέπει να αναληφθεί από κοινού από την Ελλάδα και την Τουρκία ως συμμάχους μέσα στο ΝΑΤΟ…». Και λίγο αργότερα, το 1975, ο πρωθυπουργός Ιρμάκ δήλωνε ότι «η υφαλοκρηπίδα της Μικράς Ασίας εκτείνεται μέχρι το μέσον του Αιγαίου…».
Σήμερα η Άγκυρα γνωρίζει, έπειτα από μελέτες και έρευνες ειδικών επιστημονικών εταιρειών και σύμφωνα με τον τουρκικό χάρτη του 2009, που αποκαλύπτει σήμερα το «Π», ότι στην περιοχή αυτή και γενικότερα ανατολικά του 25ου μεσημβρινού υπάρχουν σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου.
Αυτά προσπαθεί να διεκδικήσει η Άγκυρα με την έννοια της υφαλοκρηπίδας, επιδιώκοντας να επιβάλει στην Ελλάδα τις απόψεις της με αυθαιρεσίες και με τη δημιουργία τετελεσμένων και όχι με βάση τη διεθνή νομιμότητα, όπως αυτή υπαγορεύεται από τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας 1992, αλλά και από τη Σύμβαση της Γενεύης 1958, τις οποίες η Άγκυρα έχει καταψηφίσει.
Οι σταδιακά αυξανόμενες τουρκικές προκλήσεις στην περιοχή των δύο αυτών ελληνικών νησιών, και κυρίως από το 2002 και μεταγενέστερα, αποσκοπούν στην απόκτηση δικαιωμάτων εκμετάλλευσης στην υφαλοκρηπίδα δυτικά από τα ελληνικά αυτά νησιά.
Σε μια τέτοια περίπτωση, η οποία ενισχύεται από την αδράνεια της ελληνικής κυβέρνησης, θα παραχωρηθούν κυριαρχικά δικαιώματα στην Τουρκία πάνω στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου.
Έτσι τα υπό ελληνική κυριαρχία νησιωτικά εδάφη θα βρεθούν αυτόματα πάνω στην υφαλοκρηπίδα ξένου κράτους, θα απομονωθούν και θα μεταβληθούν σε κλειστά εδάφη και θα περιέλθουν υπό ασφυκτικό τουρκικό έλεγχο.
Και τούτο γιατί τα δικαιώματα που θα αναγνωριστούν στην οικονομική ζώνη θα είναι αποκλειστικά στην πρώτη φάση, με προοπτική έπειτα από μια de facto διαδικασία να ταυτιστούν με την τουρκική κυριαρχία, η οποία θα διασπάσει την ελληνική
εδαφική κυριαρχία και θα προκαλέσει τον οικονομικό μαρασμό στον πληθυσμό των ελληνικών νησιών.
Η αδράνεια των ελληνικών κυβερνήσεων, η μετάθεση επίλυσης του προβλήματος για άλλους και για αργότερα, εκλαμβάνονται από την Άγκυρα ως νομικές, επιχειρησιακές και πολιτικές παραχωρήσεις προς αυτήν, με αποτέλεσμα να επανέρχεται κάθε φορά με νέες διεκδικήσεις.
Τα Ύμια, οι «γκρίζες ζώνες», ο τουρκικός νόμος 24611/2001, με τον οποίο η Άγκυρα ενέταξε το μισό Αιγαίο και τη μισή Κύπρο κάτω από τον έλεγχό της, η αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στο Φαρμακονήσι και το Αγαθονήσι, είναι ο μακρύς κατάλογος των τουρκικών διεκδικήσεων. Οι ελληνικές κυβερνήσεις κατ’ εξακολούθηση υιοθετούν μόνον αμυντική στάση, κατά κανόνα με διαβήματα προς την Άγκυρα για να… ενημερωθεί για όσα  πράττει, και δεν αξιοποιούν τα «όπλα» που διαθέτουν στον διπλωματικό τομέα, με βάση τα δικαιώματα που αντλούν από τους διεθνείς οργανισμούς.
Το πρόβλημα με την Τουρκία δεν αντιμετωπίζεται με την έκδοση διπλωματικών «διαμαρτυριών» και «διαβημάτων» που καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων.
Και τα «όπλα» αυτά υπάρχουν:
Από το 1947 το ελληνικό Κοινοβούλιο αποδέχθηκε με τον νόμο 211/47 τη Σύμβαση του Σικάγου 1944 (γνωστή ως ICAO: Διεθνής Οργανισμός Πολιτικής Αεροπορίας) που αποτελεί τους κανόνες πτήσεων για όλα τα αεροπορικά μέσα, τόσο τα πολιτικά όσο και τα στρατιωτικά, και ανέθεσε στην ΥΠΑ τον έλεγχο της εφαρμογής τους.
Μεταξύ των άλλων η σύμβαση (ICAO) προβλέπει αναχαιτίσεις για σκοπούς εθνικής ασφάλειας και αποτροπής κάθε είδους ενέργειας που συνιστά εχθρική απειλή, όπως ακριβώς πράττουν σχεδόν καθημερινά τα τουρκικά μαχητικά αεροπλάνα, τα οποία παραβιάζουν την ελληνική κυριαρχία στα ελληνικά νησιά.
Για την εφαρμογή των κανόνων του ICAO η Ελλάδα έχει δαπανήσει για αναχαιτίσεις – αναγνωρίσεις στο FIR Αθηνών πάνω από 2 τρισεκατομμύρια ευρώ σε απόλυτες τιμές από το 1947 και έχουν θυσιαστεί πολλοί έλληνες πιλότοι (Γιαννικάκης, Πετρούτσος, Σαλμάς, Ηλιάκης κ.ά.).
Για τις ενέργειες αυτές των Τούρκων στο Αιγαίο η σύμβαση του ICAO παρέχει στην ΥΠΑ το νόμιμο δικαίωμα να ζητήσει την ενεργοποίηση συγκεκριμένων διατάξεων της σύμβασης και να καταγγείλει την Τουρκία στον ICAO, ώστε να μπει φρένο στις τουρκικές προκλήσεις.
Όμως κάτι τέτοιο δεν το πράττει η ΥΠΑ, με αποτέλεσμα να κορυφώνονται οι τουρκικές προκλήσεις με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα εθνικά και τα οικονομικά μας συμφέροντα.

 

Έτσι η ΥΠΑ γίνεται εκ των πραγμάτων «ο αδύναμος κρίκος» της κυβέρνησης για τις διεκδικήσεις της Άγκυρας στο Αιγαίο, με αποτέλεσμα να πηγαίνουν στα άχρηστα τα 2 τρισεκατομμύρια του έλληνα φορολογούμενου που έχουν δαπανηθεί για τους κανόνες του ICAO (αναχαιτίσεις) και να ξευτελίζονται οι θυσίες των ελλήνων πιλοτών που έχουν θυσιαστεί για τα ελληνικά δίκαια στο Αιγαίο.
Οι αναχαιτίσεις είναι αναγκαίες, πρέπει όμως να υποστηρίζονται και από τις κατάλληλες πολιτικές, νομικές και διπλωματικές ενέργειες προς τους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς, γιατί μόνον τότε είναι αποτελεσματικές.
Διαφορετικά εξυπηρετούν άλλες σκοπιμότητες για δήθεν εξοπλιστικά προγράμματα, δίνοντας έτσι πάσα στον τούρκο υπουργό Επικρατείας κ. Μπαγίς να επιμένει στη μείωση των εξοπλισμών και από τις δύο μεριές του Αιγαίου, λες και η Ελλάδα έχει διεκδικήσεις και προκαλεί την Τουρκία…

Kαραθεοδωρή ο Έλληνας

Γράφει ο Μιχάλης Καρλής

» Λίγο να σηκωθούμε

Λίγο ψηλότερα

Λίγο,ακόμα θα ιδούμε

τα μάρμαρα να λάμπουν ,να λάμπουν στον ήλιο.. »

Τα μαθηματικά είναι ένα νοητικό δημιούργημα της ανθρώπινης ευφυϊας και φαντασίας.

Σύμφωνα με το Πυθαγόρα η φύση εκφράζεται με αριθμούς.

Τα μαθηματικά κατά αρχάς είχαν αφετηρία την αισθητή πραγματικότητα,και δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετήσουν πρακτικές ανάγκες ,έτσι δημιουργήθηκε η Γεωμετρία από του Αρχαίους Έλληνες για να …………
εξυπηρετήσει τις ανάγκες της καθημερινότητας και μετέπειτα της αρχιτεκτονικής.

Με τη πάροδο των αιώνων τα μαθηματικά απομακρύνθηκαν από τον αισθητό κόσμο και κατέληξαν να είναι ένα καθαρά αφηρημένο νοητικό δημιούργημα.

Τα αφηρημένα αυτά μαθηματικά είναι δυσνόητα και καθόλου προσεγγίσιμα από το κοινό νου.

Ένας μεγάλος υπηρέτης των αφηρημένων μαθηματικών με πίστη όμως ότι θα πρέπει να εξυπηρετούν πρακτικές ανάγκες επίλυσης των προβλημάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας είναι ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή δάσκαλος του Αλβέρτου Αϊνστάιν.

Ήταν γόνος οικογένειας από τη Κωνσταντινούπολη με καταγωγή από τη Βύσσα της Θράκης,γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1873 όπου ο πατέρας του ήταν πρεσβευτής της Τουρκίας.Έδειξε από νωρίς τη κλίση στα μαθηματικά αλλά ο πατέρας του έλεγε για τα μαθηματικά «επάγγελμα χωρίς μέλλον» και γιαυτό τον προέτρεψε να σπουδάσει στο τμήμα μηχανικών της στρατιωτικής Ακαδημίας όπου πήρε το βαθμό του ανθυπολοχαγού του μηχανικού το 1895.

Το 1897 τον βρίσκει στη Αίγυπτο βοηθό Μηχανικού στο φράγμα του Ασουάν στο Νείλο.

Μέχρι αυτό το χρονικό διάστημα συμμετέχει σε μαθηματικούς διαγωνισμούς και συνεχίζει να μελετά μαθηματικά.

Στην Αίγυπτο συνειδητοποιεί ότι η δουλειά του Μηχανικού δεν ήταν αυτό που επιθυμούσε στη ζωή του.Εγκαταλείπει το επάγγελμα του μηχανικού και πάει στη Γερμανία να σπουδάσει μαθηματικά.

Έχει δασκάλους διάσημους μαθηματικούς όπως ο Χέρμαν Σβάρτς.Το 1902 πάει στο πανεπιστήμιο του Γκέτιγκεν για διδακτορικό με θέμα «περί ασυνεχών λύσεων στο λογισμό των μεταβολών» ,όπου διδάσκουν οι διασημότητες των μαθηματικών Χίλμπετρ και Μινκόφσκι.Το 1905 διδάσκει πλέον στο πανεπιστήμιο ως υφηγητής.

Αναζητά εργασία σε Ελληνικό πανεπιστήμιο και το Ελληνικό κράτος του προσφέρει θέση ελληνοδιδάσκαλου σε επαρχιακό σχολείο.Απογοητευμένος ταξιδεύει Παρίσι γνωρίζεται με διασημότητες των μαθηματικών όπως ο Πικάρ και ο Πουανκαρέ.

Το 1909 είναι καθηγητής στο Πολυτεχνείο του Ανόβερου.

Είχε ασχοληθεί επι 10 χρόνια με αφηρημένα μαθηματικά είχε έρθει η ώρα να τα εφαρμόσει στη πράξη μια και είχε παρελθόν μηχανικού.

Δημοσιεύει εργασία με θέμα «Ερευνα επί των βάσεων της Θερμοδυναμικής» όπου περιέχεται και η περίφημη στο κόσμο των Φυσικών «η Αρχή Καραθεοδωρή» που την αναφέρω για ιστορικούς λόγους.

«Σε κάθε κατάσταση θερμοδυναμικής ισορροπίας ενός συστήματος υπάρχουν μερικές απείρως γειτονικές καταστάσεις ισορροπίας στις οποίες δεν μπορούμε να φτάσουμε με αδιαβατικές μεταβολές»

Οταν μιλούσε για το θεώρημα του έλεγε «Σύμφωνα με το θεώρημα που έχω τη τιμή να φέρω το όνομα του».

Το 1918 γίνεται καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου αντικαθιστώντας το μεγάλο μαθηματικό Χέρμαν Σβάρτς.Αντιλαμβάνεται τη μεγάλη αξία του θεωρήματος του Σβάρτς το αξιοποιεί και το μετονομάζει σε «λήμμα του Σβάρτς»,και έτσι είναι πλέον γνωστό διεθνώς στο κόσμο των μαθηματικών.

Το 1920 συμμετέχει με τη προτροπή του Ελευθερίου Βενιζέλου στη δημιουργία Πανεπιστημίου στη Σμύρνη.

Το 1922 η Μικρασιατική καταστροφή τον βρίσκει στη Σμύρνη δεν φεύγει, ως δημόσιος υπάλληλος με άλλη αίσθηση του καθήκοντος προσπαθεί να περισώσει ότι ο πάμφτωχος ελληνικός λαός του είχε εμπιστευθεί,τη βιβλιοθήκη και όργανα φυσικής που υπάρχουν ακόμα στο Μουσείο Φυσικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Από το 1922 έως το1924 είναι καθηγητής στο Πολυτεχνείο στο τομέα των μαθηματικών και της μηχανικής.

Το 1924 η μητέρα πατρίδα διώχνει πάλι το παιδί της,εγκαταλείπει την Ελλάδα και γίνεται καθηγητής στο Πανεπιστημίου του Μονάχου διάδοχος του μεγάλου μαθηματικού Λίντεμαν.

Στο Μόναχο είχε προσκληθεί από το μεγάλο της επιστήμης της δομής του ατόμου , Ζόμερφελντ.

Ο οποίος είχε πει: «το Πανεπιστήμιο του Μονάχου είναι αρκετά μεγάλο για να έχει τη πολυτέλεια ενός Καραθεοδωρή».

Υπήρξε μέλος της Ακαδημίας Βερολίνου,Μονάχου,Γκέντιγκεν,Κολωνίας,Αθηνών,Ρώμης.

Το έργο του μεγάλο.Λογισμός των μεταβολών,Σύμμορφες απεικονίσεις,μερικές διαφορικές εξισώσεις,πραγματικές συναρτήσεις,μιγαδικές συναρτήσεις,γεωμετρική οπτική,θερμοδυναμική,θεωρία συνόλων,πολυδιάστατοι χώροι,αστρονομία.

Αποδεικνύει το θεώρημα του Πουανκαρέ.

Στις εργασίες του στην οπτική βασίζεται η κατασκευή ενός από τα τηλεσκόπια στο Αστεροσκοπείο του Πάλομαρ.

Θεωρείται ο δάσκαλος του Αϊνστάιν ,διότι ο Αϊνστάιν βασίστηκε στις εργασίες του και δημιούργησε την ειδική θεωρία της σχετικότητας.

Ο Αϊνστάιν βρέθηκε στην ανάγκη να δεχθεί το τετραδιάστατο χωροχρόνο,εδώ ζήτησε τη βοήθεια του Καραθεοδωρή, όπως φαίνεται απο την αλληλογραφία του Αϊνστάιν προς το Καραθεοδωρή που αποκάλυψε η κόρη του μετά το θάνατο του.

Η συμβολή του στη Θεωρητική Φυσική είναι τεράστια διότι συνέβαλε στη μαθηματική θεμελίωση τομέων της φυσικής όπως η γεωμετρική οπτική,η θερμοδυναμική,η μηχανική,η σχετικότητα.

Έχει 232 εργασίες δημοσιευμένες οι 162.

Ήταν Ελληνολάτρης και Αρχαιολάτρης.Στο σπίτι δεν επέτρεπε άλλη γλώσσα εκτός από τα Ελληνικά.

Πέθανε στο Μόναχο το 1950 όπου και ο τάφος του.

Προσωπικότητα άγνωστη στην Ελλάδα για πολλά χρόνια, τα τελευταία χρόνια έγινε προσπάθεια να γίνει γνωστό το έργο του στο ευρύ κοινό.

Το 1994 το Ελληνικό κράτος τον τίμησε με την έκδοση γραμματοσήμου.

Δεν πλούτισε από την επιστήμη του ,αλλά ήθελε η επιστήμη του να πλουτίζει.

Πηγή πληροφοριών η 5 τομη έκδοση του έργου του από τη Βαυβαρική Ακαδημία Επιστημών.

Η ανάρτηση αφιερώνεται στο φίλο Δημήτρη,που τα καράβια του μου θυμίζουν τα πνευματικά ταξίδια που έκανα και τα πραγματικά που δεν έκανα.

Μιχάλης Καρλής

Αναρτήθηκε από kafeneio

Από τους «Αδώνιδος Κήπους» μέχρι το Αναστάσιμο Φως

Η Ανάσταση είναι η μεγαλύτερη γιορτή των Ελλήνων. Τα έθιμα είναι ποικίλα από τόπο σε τόπο κι έλκουν την καταγωγή από μια παράδοση πολλών αιώνων.

Από τους «Αδώνιδος Κήπους» μέχρι το Αναστάσιμο Φως καταγράφουμε σχέσεις της χριστιανικής θρησκείας με έθιμα των αρχαίων προγόνων μας.

Ο Άδωνις, ο νέος και πανέμορφος θεός, κείται νεκρός στην καταπράσινη χλόη, στ’ ανθισμένα της Άνοιξης λουλούδια κι όλη η φύση τον θρηνεί. Με τον ίδιο τρόπο θρηνεί ο λαός μας το νεκρό αληθινό Θεό ανάμεσα στ’ ανοιξιάτικα λουλούδια που στολίζουν τον Επιτάφιο. Οι φακές ή το κριθάρι που βάζουμε σ’ ένα πιάτο με λίγο νερό και βγάζουν πρασινάδα είναι οι «Αδώνιδος Κήποι», τους οποίους ο λαός μας συνεχίζει να «καλλιεργεί» και τους τοποθετεί τη Μεγάλη Παρασκευή σε πεζούλια παραθύρων, μπαλκόνια και τραπεζάκια, όταν βγαίνει ο Επιτάφιος. Ήταν μια συνήθεια της αρχαιότητας αυτή, κατά την οποία οι άνθρωποι έβαζαν λεκάνες με σπόρους φυτρωμένους δίπλα σε φέρετρα και ομοιώματα του Αδώνιδος θρηνώντας το νεαρό θεό.

Οι Έλληνες ευχόμενοι «Χριστός Ανέστη» και «Καλή Ανάσταση» σε περιόδους σκλαβιάς, έκαναν διπλή ευχή: μία χριστιανική και μία εθνική. Συμβόλιζε η ευχή τους την Ανάσταση του Γένους, την απελευθέρωση από το ζυγό κάθε τυραννίας. «Αληθώς Ανέστη» απαντούσαν κι εννοούσαν ότι θα έρθει η μέρα της επανάστασης και η ελευθερία.

Τα κόκκινα αυγά, τα κουλουράκια, τα τσουρέκια και η πλεξούδα με το κόκκινο αυγό στην κεφαλή της συμβολίζουν τη χαρά για την Ανάσταση και τα δωρίζουμε σε αναδεξιμιούς, νονούς, συγγενείς και αγαπημένα ή φιλικά πρόσωπα. Ο οβελίας – το αρνί που θα θυσιαστεί – ο «Λαμπριάτης» είναι έθιμο που θυμίζει την αρχαία θυσία της οικογένειας προς τα θεία.

Το Άγιο Φως, το γεμάτο ιερή δύναμη, μπαίνει στα σπίτια φέρνοντας τη χαρά της Ανάστασης. Με πόση προσοχή για να μη σβήσει το μεταφέρουμε από την εκκλησία στο σπίτι μας! Μπαίνοντας μάλιστα σχηματίζουμε στο ανώφλι της πόρτας σταυρό από τον καπνό της λαμπάδας. Νιώθουμε ότι ο σταυρός θα προστατεύει όλο το χρόνο το σπιτικό μας. Αν θελήσουμε να βρούμε ένα συνδετικό κρίκο με την αρχαιότητα, θα πάμε στο Μαντείο των Δελφών – στο ιερό του Απόλλωνα – να θυμηθούμε το ιερό πυρ, που ξεπηδούσε από το χάσμα του μνημείου του θεού.

Όσο για το μήνυμα της Αγάπης, αυτό το μεταδίδουμε και μεταξύ μας το απόγευμα της Κυριακής της Ανάστασης. Στο τέλος της λειτουργίας αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, ξεχνάμε έχθρες, πείσματα, μαλώματα και γινόμαστε αδελφοί κάτω από τη σκέπη του ενός Πατέρα. Ζούμε την αδελφοσύνη , την αλληλεξάρτηση, την ομαδικότητα και την αλληλεγγύη.

Γεννιόμαστε ξανά μαζί
με την Ανάστασή Σου
και πορευόμαστε στο φως
που άναψε η Ζωή Σου.

ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ Ν. ΤΑΣΤΣΟΓΛΟΥ

ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΟ ΣΤΟ www.schizas.com

Η ΕΕ του… Τέταρτου Ράιχ

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Βαρύ, καταθλιπτικό το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα. Σίγουρα το πιο θλιβερό Πάσχα από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Αλλεπάλληλα μέτρα εξοντωτικής λιτότητας εναντίον των εργαζομένων. Αποτυχία της κυβέρνησης να δανειστεί με χαμηλότερα επιτόκια, ώστε να μην καταβροχθίζουν οι κερδοσκόποι τα δημόσια έσοδα από τις θυσίες του ελληνικού λαού. Αρνηση της ΕΕ να βοηθήσει οικονομικά τη χώρα – θα σας σώσουμε μόνο αν βρεθείτε στο χείλος της χρεοκοπίας, μας είπαν. Πίσω από όλα αυτά, η πολιτική της Γερμανίδας καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ. Μέσα από το ζοφερό τοπίο της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης αναδύεται το αποκρουστικό πρόσωπο της νέας ΕΕ του 21ου αιώνα, όπως θέλει να τη διαμορφώσει το Βερολίνο.

Αλλαγή των συνθηκών της ΕΕ απαιτεί πλέον δημοσίως η γερμανική ηγεσία. Διακήρυξε ήδη τους νέους κανόνες. Παρουσιάζει μια χώρα έλλειμμα πάνω από 3% κατ’ επανάληψη; Να πετιέται έξω από το ευρώ, απαιτεί η Μέρκελ. Να της κόβουμε όλα τα κονδύλια της ΕΕ και να της αφαιρούμε και το δικαίωμα ψήφου, πρόσθεσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Να καταρτίσουμε και «συντεταγμένη διαδικασία χρεοκοπίας κρατών», επαύξησε ο πρόεδρος της Γερμανίας Χορστ Κέλερ.

Σε δημοσιονομικό… Νταχάου θέλουν να μετατρέψουν την ΕΕ οι Γερμανοί. Ευτυχώς, για την ώρα ζητούν να υποβάλλονται μόνο σε οικονομικά βασανιστήρια οι λαοί των χωρών που παραβιάζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας. Πάλι καλά! Ο γερμανικός Τύπος επαινεί τη Μέρκελ για τη στάση της εναντίον όλων των υπόλοιπων Ευρωπαίων ηγετών. Η εφημερίδα «Ντι Βελτ» πανηγύριζε: «Η Μέρκελ υπαγόρευσε τους όρους για τη βοήθεια στην Ελλάδα σε περίπτωση ανάγκης. Οι υπόλοιπες κυβερνήσεις της ΕΕ συμφώνησαν τρίζοντας τα δόντια τους γιατί δεν τους απέμεινε καμία άλλη επιλογή. Σε όλους όμως τώρα είναι καθαρό: έχουμε αλλαγή εποχής. Στην Ευρώπη φυσάει νέος άνεμος!», υπογράμμιζε.

Αλλαγή στρατηγικής του Βερολίνου, λοιπόν, απέναντι στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. «Μετά την επανένωση της Γερμανίας, εξέλιπε ένα σημαντικό γερμανικό κίνητρο υπέρ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», ομολογεί κυνικά το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ». Με άλλα λόγια, η Μέρκελ αισθάνεται πλέον επαρκή αυτοπεποίθηση, ώστε να απαιτεί χωρίς προσχήματα την αναμόρφωση της ΕΕ κατά τρόπο που να αναγνωρίζει και να διασφαλίζει την ηγεμονία του Βερολίνου. Και μάλιστα χωρίς πια να χρηματοδοτεί καν την ευρωπαϊκή ενοποίηση η Γερμανία, όπως επί δεκαετίες. «Ποτέ πια ταμίας της Ευρώπης!», κραύγαζε η εφημερίδα «Μπιλντ».

Αναστάτωση στη Γαλλία προκαλεί αυτή η αλλαγή της γερμανικής στάσης. «Αν δεν υπάρχει αλληλεγγύη μέσα στην ΕΕ, τότε σε τι χρησιμεύει αυτή;», αναρωτιόταν η γαλλική «Λιμπερασιόν», η οποία διαπίστωνε: «Επί πολύ χρόνο ατμομηχανή της ΕΕ, το γαλλογερμανικό ζευγάρι φαίνεται έτοιμο να καταρρεύσει. Η Γερμανία υιοθετώντας τον ρόλο του μοναχικού καβαλάρη, επισημοποιεί την αποτυχία της ΕΕ». Και η «Μοντ» έχει ανάλογες σκέψεις: «Τι παιχνίδι παίζει η Γερμανία; Η στάση της αποπροσανατολίζει τους εταίρους της», γράφει σε βαρυσήμαντη ανάλυσή της με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Γερμανία, Ευρωζώνη: ο πειρασμός του διαζυγίου».

Τα αντιγερμανικά αισθήματα εξαπλώνονται ραγδαία σε ολόκληρη την Ευρώπη. «Η μυωπία της Μέρκελ ξανανοίγει το γερμανικό ζήτημα της Ευρώπης», ήταν ο αποκαλυπτικός τίτλος ανάλυσης των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου. «Φουντώνει η συζήτηση για τον εγωισμό της Γερμανίας που άνοιξε το Παρίσι», έγραφε σε πρωτοσέλιδο τίτλο της η γαλλική «Μοντ». Το «Σπίγκελ» αναγκάζεται να το ομολογήσει κι αυτό: «Αφυπνίζονται πάλι στην Ευρώπη παλιά αντιγερμανικά αισθήματα ως συνέπεια της νέας πορείας του Βερολίνου. Στην Ελλάδα η Μέρκελ και οι Γερμανοί έχουν γίνει αντικείμενο μίσους».

Θα υποταχθούν άραγε τα ευρωπαϊκά κράτη -και πρωτίστως η Γαλλία- στα γερμανικά σχέδια κυριαρχίας του Βερολίνου επί της Ευρώπης ή θα οργανώσουν συσπειρώσεις αντίστασης με στόχο τον επανακαθορισμό της γερμανικής στρατηγικής; Οσο αποκαρδιωτικό και αν ακούγεται, το πρώτο φαίνεται πιο πιθανό. Η εξάρτηση των ευρωπαϊκών ελίτ από τα χρήματα της Γερμανίας είναι τόσο ισχυρή, ώστε οι διαθέσεις τους και κυρίως οι ρεαλιστικές δυνατότητές τους να αντισταθούν κρίνονται πολύ περιορισμένες.

Η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας. Το Βυζαντινό Μάθημα

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ,ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΟΥΣΗΣ. 

Όποια και αν είναι η προσωπική μας ματιά και η αντίδραση μας στην ταινία που σας προτρέπω να παρακολουθήσετε, σίγουρα θα μας καταλάβει μια μελαγχολία.

Αλλά μην μείνετε σε αυτή κανένας σας,είτε πολιτικός, είτε μη.

Πολλά από αυτά που θα δείτε, συμβαίνουν εδώ και πολλά χρόνια στη σημερινή Ελλάδα.

Αντι λοιπόν να μελαγχολήσουμε, ας αυτοσυγκεντρωθουμε πριν είναι αργά.

Η ζωτικότητα και η ομορφιά  του Λαού μας δεν έχει καταστραφεί.

Ας αναγεννηθούμε,

Ευχαριστώ τον Άντρο Νικολαΐδη και τον Παναγιώτη Ήφαιστο γι’ αυτή την πολύτιμη ενημέρωση.

Και μην αμελήσετε.

Θα βρείτε κάποια ώρα από τις ασχολίες σας γι αυτό το περίφημο μάθημα.

Καθε σχολιασμός θα ήταν ευπρόσδεκτος.

Δημήτρης Αλευρομάγειρος

 

  http://video.google.com/videoplay?docid=1385124906839771496#