Αποχαιρετισμός του Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη

ΗΚύπρος υπέστη το 1974 μια πρωτοφανή για την ιστορία της αλλά και τα δεδομένα, τον πολιτισμό και τις πολιτικές συνθήκες της Ευρώπης, προσβολή στην ύπαρξη, την αξιοπρέπεια, την ιστορία, τις παραδόσεις, κυρίως όμως την προοπτική επιβίωσής της. Με τα όσα τραγικά συνέβησαν το 1974, δεν επλήγη μόνο το κύρος της Κύπρου αλλά και η αξιοπρέπεια και η αξιοπιστία του ελληνικού κράτους και το κύρος της Ελλάδας ως έθνους και κράτους. 

Σήμερα καταφέραμε με την ανυπαρξία, την ατολμία, την έλλειψη σχεδιασμού και στρατηγικής, να φέρουμε τα πράγματα σε τέτοιο σημείο που να δημιουργηθεί η πεποίθηση ότι η καταστροφή του 1974 δεν επανορθώνεται, έχει συμβεί δηλαδή το ανεπανόρθωτο. Το χειρότερο είναι ότι μεγαλώνουν νέες γενιές ανθρώπων, και στην Κύπρο, στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο με την εικόνα μιας «ομαλότητας» που επήλθε σταδιακά και οδηγείται ασφαλώς σε νομιμοποίηση και ουσιαστικά σε ολοκλήρωση της ταπείνωσης και της υποταγής του 1974. Για τις νέες γενιές Κυπρίων και Ελλήνων Ελλάδος και διασποράς, η Κύπρος οδηγήθηκε στην εισβολή και την βίαιη αλλαγή της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής της δομής ως ιστορικής συνέχειας, υπέστη ένα βαύτατο πλήγμα και ένα βαθύ τραύμα, πλην όμως οι νέες συνθήκες απορροφήθηκαν, ενσωματώθηκαν, έγιναν αποδεκτές χωρίς ουσιαστική αντίδραση, χωρίς διεκδίκηση, χωρίς αγώνα για την αποκατάσταση της νομιμότητας και της ανάκτησης της ελευθερίας.
Η Κύπρος καθεύδει και ο Ελληνισμός συμπαρίσταται. Αυτό σημαίνει πως η Αθήνα και η Λευκωσία έχουν συναποφασίσει την παράδοση εθνικού χώρου σε μια δύναμη στην περιοχή, η οποία κέρδισε σε κύρος και διεθνή αξιοπιστία, ακριβώς γιατί σχεδίασε και πέτυχε το αδιανόητο. Να ανατρέψει μέσα από ένα συστηματικά και πιστά εφαρμοσμένο σχέδιο στρατηγικής, την ιστορία, την κοινωνία και την πολιτική στην Κύπρο, αφού το εγχείρημα δεν ήταν απλά δύσκολο, ήταν σχεδόν ακατόρθωτο, για να μην πούμε και αδιανόητο. Και όμως ακολουθήθηκε από το 1957 το σχέδιο Νιχάτ Ερίμ, προβλέφθηκαν όλες οι εξελίξεις, υπήρξαν εναλλακτικά σενάρια που ακολουθήθηκαν ανεξαρτήτως κυβερνήσεων και εσωτερικών ανατροπών στην Τουρκία μέχρι να επιτευχθεί ο στόχος της παράνομης και βίαιης κατάκτησης της μισής σχεδόν Κύπρου.
Το διεθνές κόστος της Τουρκίας για την εισβολή υπήρξε μόνο στην αρχική φάση και ήταν ασήμαντο, ενώ μεσομακροπρόθεσμα πήρε μόνο όφελος αφού κρίθηκε ως χώρα που αποφασίζει και υλοποιεί τις στρατηγικές της ανεξαρτήτως νομιμότητας ή μη αυτών των επιλογών της. Για το διεθνές σύστημα μετράει η αποφασιστικότητα και η επιτυχία και όχι το δίκαιο.
Εμείς δεν κάναμε τίποτα. Παραμείναμε καθεύδοντες τα τελευταία 38 χρόνια και αφήσαμε τον χωροχρόνο να αλλάξει τον ρου της ιστορίας, του πολιτισμού, των παραδόσεων της τρισχιλιετούς εικόνας ενός υπερήφανου μέχρι πρόσφατα έθνους. Μήπως έχουμε καταλάβει ότι οι γενιές που έρχονται θα θεωρούν αυτά που έγιναν ως μια προσβλητική, απαξιωτική «ομαλότητα» με την οποία είναι υποχρεωμένοι να ζούν χωρίς την αξιοπρέπεια της ιστορίας τους και χωρίς να είναι περήφανοι για τις γενιές που προυπήρξαν και που δεν ήταν σε θέση, δεν θέλησαν, δεν μ,πόρεσαν να υπερασπιστούν το δίκαιο, την ελευθερία,τπν πολιτισμό ενός έθνους, μιας μικρής χώρας, ενός κράτους που από την γέννεσή του κουβαλούσε τα κουσούρια και τις αδυναμίες μιας θνησιγενούς πορείας. Κλείνοντας θυμόμαστε τον Ρίτσο που έκλαψε περήφανος για τον ηρωικό θάνατο του Αυξεντίου.
Τελειώσαν πια τα ψέματα – δικά μας και ξένα.
Ίσως και να μπορούσα να γλυτώσω.

μπορούσα ν’ αντέξω την καταφρόνια ή την συγγνώμη ή την λησμονιά των άλλων. Όμως εγώ θα μπορούσα να λησμονήσω το φως που ονειρευτήκαμε μαζί; κείνο το μέγα καρδιοχτύπι της σημαίας μας; 

Θα μπορούσα να βολευτώ στον ίσκιο μιας γωνιάς με σταυρωμένα τα χέρια γύρω στα σταυρωμένα γόνατα σα μνησίκακη, μεμψίμοιρη ή αμέτοχη αράχνη που πλέκει μόνο με το σάλιο της τα δίχτυα της;
Γιάννης Ρίτσος,-Αποχαιρετισμός.

*Ο Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης είναι καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Κυριακή, 29 Ιουλίου 2012

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ online

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΝΕΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ

Με ιδιαίτερη εκτίμηση, λάβαμε από τον κ. Γεώργιο Χρήστου, Δικηγόρο LLM Kent, το άρθρο του κ. Λάμπρου Καλαρρύτη όπου γίνεται αναφορά για την παρουσίαση της δυνατότητας ενός άλλου δρόμου στο Αιγαίο, τον οποίο έχει προτείνει ο κ. Χρήστου και ο οποίος ως τώρα δεν έχει αναφερθεί και γνωστοποιηθεί ευρύτερα.

Αξίζει να διαβαστεί από όλους όσους ενδιαφέρονται επί του θέματος ώστε να συνειδητοποιήσει κι ο τελευταίος Έλληνας ότι το Διεθνές Δίκαο της Θάλασσας, μας παρέχει τέτοια νομική δύναμη που ουδέποτε στην ιστορία είχαμε.

Μένει η βούληση της ηγεσίας της χώρας ώστε να την αξιοποιήσει και με ένα στρατηγικό σχεδιασμό να αποδώσει τους καρπούς που όλοι προσμένουμε.

 

 

Ευχαριστούμε τον κ. Χρήστου για την αποστολή του άρθρου και αισιοδοξεί κανείς όταν υπάρχουν Έλληνες που πονάνε τον τόπο και με προτάσεις προσφέρουν δυνατότητες επίλυσης των προβλημάτων του.

 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

 

Του Λάμπρου Καλαρρύτη

Κόσμος του Επενδυτή, 17/07/2010, σελ 33

 

Οι προβλέψεις του Δικαίου της Θάλασσας για Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και Παράκτιο Αρχιπέλαγος αποτελούν εναλλακτικές λύσεις που μπορούν να απεγκλωβίσουν την Αθήνα από το διπλωματικό αδιέξοδο με την Άγκυρα.

Η έξοδος του τουρκικού ερευνητικού σκάφους «Πίρι Ρέις» στο Αιγαίο και η συμπερίληψη από τους Τούρκους τμημάτων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στις υπό έρευνα περιοχές μάλλον θα πρέπει να θεωρείται «ευεργετική» και «ωφέλιμη».

Υπενθυμίζει σε αρκετούς στην Αθήνα ότι, εν αντιθέσει με την «ελαστικότητα» που
χαρακτηρίζει την ελληνική στάση, η τουρκική ατζέντα παραμένει σκληρή και αδιαπραγμάτευτη.

Η Άγκυρα φροντίζει να το καθιστά αυτό σαφές σε τακτά χρονικά διαστήματα, είτε με παραβιάσεις είτε με «αβλαβείς διελεύσεις» επίδειξης σημαίας είτε με έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, προσγειώνοντας τις ιδέες όσων επιμένουν να αναζητούν καλές προθέσεις εκεί όπου το μόνο που υπάρχει είναι ξεκάθαρη στρατηγική και στόχευση.

Τα υπόλοιπα είναι στη φαντασία τους …;

Η Τουρκία επιμένει να επιλέγει το Καστελόριζο για να υπομνήσει έμπρακτα την αμφισβήτηση της υφαλοκρηπίδας των νησιών, διότι το συγκεκριμένο νησί εξασφαλίζει προβολή της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο και επαφή της με την κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ).

Η Ελλάδα έχει καθυστερήσει να προχωρήσει στη χάραξη ΑΟΖ -μόλις πριν από περίπου ενάμιση χρόνο ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με την Αίγυπτο και τη Λιβύη, οι οποίες δεν έχουν καταλήξει λόγω παρέμβασης της Τουρκίας-, παρ’ ότι αυτή προβλέπεται στο δίκαιο της Θάλασσας εδώ και 28 χρόνια, από το 1982.

Παρωχημένη έννοια

Ακόμη και τώρα η Αθήνα, στη σχετική συζήτηση με την Τουρκία, επιμένει να μιλά για «υφαλοκρηπίδα», η οποία έννοια θεωρείται από πολλούς διεθνολόγους και αναλυτές «παρωχημένη» και ούτως ή άλλως υπερκαλύπτεται από την ΑΟΖ, η οποία εξασφαλίζει ευρύτερα δικαιώματα και οικονομικά οφέλη.

«Με βάση τα άρθρα 55, 56, 57 της νέας Σύμβασης, ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή, το πλάτος της οποίας μπορεί να φθάσει τα 200 ναυτικά μίλια (ν.μ.) από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης και εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, την εκμετάλλευση,την διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη των υδάτων, του βυθού και υπέδαφους της θάλασσας, καθώς και κυριαρχικά δικαιώματα, που αναφέρονται στην εξερεύνηση και οικονομική εκμετάλλευση των ρευμάτων και των υπερκείμενων της θάλασσας ανέμων …;

Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά ( Άρθρο 121, παράγραφο 2), ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές.

Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου ότι δηλαδή, ότι τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι βρίσκονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας.»

Αυτά αναφέρει σε άρθρο του ο Θεόδωρος Καρυώτης, καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ και μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, προκρίνοντας την έννοια της ΑΟΖ, έναντι της υφαλοκρηπίδας.

Ολέθριο λάθος

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι μια άλλη προσέγγιση, για την οποία επίσης έχει γίνει πολλή συζήτηση, αυτή του χαρακτηρισμού του Αιγαίου ως Αρχιπελάγους.

Ο δικηγόρος (και επικεφαλής της αντιπολίτευσης στο Δήμο Οινουσσών Χίου) Γεώργιος Χρήστου αναφέρει σε άρθρο του ότι είναι λάθος της Ελλάδας που δεν επέλεξε εξαρχής αυτή την ερμηνεία και ενεπλάκη με την Τουρκία στη διελκυστίνδα για το αν έχουμε δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 νμ και για το αν τα νησιά έχουν ή δεν έχουν υφαλοκρηπίδα:

«Η θέση της χώρας μας στο διεθνές δίκαιο είναι αρχιπελαγική.

Τα γειτνιάζοντα στο ηπειρωτικό κομμάτι νησιά εμπίπτουν στον ορισμό του παράκτιου αρχιπελάγους, όπως αυτό φωτογραφίζεται στο άρθρο 7 της Σύμβασης του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Σύμφωνα με αυτό το άρθρο το Αιγαίο Αρχιπέλαγος πρέπει να περικλειστεί με ευθείες ακτογραμμές βάσης, κατά το παράδειγμα του νορβηγικού.

Η οριοθέτηση του νορβηγικού αρχιπελάγους Skjaergaard από το Διεθνές Δικαστήριο το 1951 οδήγησε την 1η Συνδιάσκεψη για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1958 στο να υιοθετήσει την ακριβή φράση του δικαστηρίου για την περιοχή αυτή και στην ενσωμάτωσή της στην ομώνυμη Σύμβαση για τα χωρικά ύδατα.

Η δε εφαρμογή του κανόνα των ευθειών ακτογραμμών κατά το δικαστήριο επιβάλλεται λόγω της ιδιαίτερης αρχιπελαγικής γεωμορφολογίας. Αυτολεξεί το κείμενο αυτό μεταφέρθηκε και στο προαναφερθέν άρθρο 7.»

Ο συγγραφέας υπογραμμίζει ότι η ανακήρυξη του Αιγαίου ως παράκτιου αρχιπελάγους δεν προϋποθέτει συμφωνία μεταξύ των γειτονικών κρατών και μπορεί να γίνει μονομερώς από τη χώρα που πληροί τα κριτήρια.

Συμπληρώνει, δε, ότι το Αιγαίο μπορεί παράλληλα να αναγνωριστεί νομικά ως «αρχιπελαγικού τύπου στενό, συνδέον τη Μεσόγειο με τον Εύξεινο Πόντο», ενισχύοντας έτι περαιτέρω την ελληνική θέση έναντι των τουρκικών αιτιάσεων:

«Η εφαρμογή του άρθρου 7 είναι μονομερής απευθυντέα πράξη, δε χρειάζεται δηλαδή συμφωνία με κάποιο άλλο κράτος, παρά μόνο αποδεκτή χάραξη και κατάθεση σε διεθνείς οργανισμούς όπως τον ΟΗΕ και τον Παγκόσμιο Ναυτιλιακό Οργανισμό(IMO).

Η δε ανακήρυξη του ως στενό μπορεί να γίνει με βάση τις διατάξεις της Σύμβασης, συγκεκριμένα τα άρθρα 34 έως 45 και ανάλογες με τις παραπάνω διαδικασίες.

Τα άρθρα αυτά ως κωδικοποίηση του διεθνούς εθιμικού δικαίου έχουν ήδη εφαρμοστεί από πλείστα όσα κράτη, για παράδειγμα τη Ρωσία, τον Καναδά, τη Γαλλία, την Κίνα, την Ιαπωνία κοκ .

Επικύρωση θα μπορούσε να αποτελέσει μια συμφωνία σε παρευξείνιο ή/και σε ευρύτερο νοτιοανατολικό επίπεδο, αντίστοιχη εκείνης του Μοντρέ για το στενό των Δαρδανελλίων.»

Πιέσεις

Βέβαια, συμφωνία σε «παρευξείνιο ή ευρύτερο νοτιοανατολικό επίπεδο» δεν θα είναι εύκολη υπόθεση, αφενός διότι θα συμμετάσχει και η Τουρκία, αφετέρου διότι το πιθανότερο είναι ότι θα ασκηθούν πιέσεις, πχ από τις ΗΠΑ, σε αρκετές συμμετέχουσες χώρες να μην επικυρώσουν τις ελληνικές αποφάσεις.

Είναι σαφές, ωστόσο, από τα παραπάνω ότι το Δίκαιο της Θάλασσας παρέχει πολύ περισσότερες δυνατότητες στη χώρα μας από τις θέσεις στις οποίες έχει εγκλωβιστεί εδώ και χρόνια.

Επειδή είναι προφανές ότι η κυβέρνηση προσανατολίζεται στη συνέχιση της διαπραγματευτικής λογικής που διεκόπη το 2004, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ΥΠΕΞ, δηλαδή στην επιλεκτική επέκταση των χωρικών υδάτων στα 7,8 ή 9 ν.μ. ή και στη διατήρησή τους στα 6 νμ στις περιοχές που αντιδρά η Τουρκία και σε πλήρη εφαρμογή του δικαιώματος επέκτασης στα 12 ν.μ., μόνο στις ανώδυνες θάλασσες, είναι ορατός ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε οριστικοποίηση και επισημοποίηση του κατακερματισμού του εθνικού χώρου.

Ενδεχόμενη βεβιασμένη κίνηση της κυβέρνησης στη γνωστή λογική του «κλεισίματος» των μεγάλων ανοιχτών ζητημάτων της εξωτερικής πολιτικής θα οδηγήσει σε μη αναστρέψιμες συνέπειες.

Οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση οφείλει να εξετάσει τις εναλλακτικές που διασφαλίζουν στο μέγιστο βαθμό τα εθνικά συμφέροντα, και όχι να προωθήσει αυτές στις οποίες υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να συμφωνήσει η Τουρκία:

«Με το να αναγνωριστεί το Αιγαίο ως Παράκτιο Αρχιπέλαγος στο διεθνές δίκαιο, καλύπτονται τα κυριαρχικά κενά που ονομάζονται διεθνή ύδατα.

Το κάθε νησί δεν αποτελεί αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά ενώνεται άρρηκτα με το διπλανό του και δημιουργείται μία κι ενιαία αρχιπελαγική κυριαρχική αλυσίδα.

Το διεθνές δίκαιο είναι σαφές.

Σε παράκτιο αρχιπέλαγος δεν εφαρμόζεται ο κανόνας των 6 ή 12 ν.μ., αλλά ο προπεριγραφείς κανόνας του άρθρου 7.»

hggiken.pblogs.gr

http://national-pride.org/2012/07/31/%CF%85%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%83-%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%B9%CE%B3%CE%B1%CE%B9%CE%BF-2/

Το 4ο Ράϊχ σχεδιαζόταν από το 1943! Μια έρευνα-σοκ στο παρελθόν που ίσως εξηγεί πολλά…

*Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΠΟΥΦΕΣΗ

Έκθεση ΣΟΚ με  έγγραφα τα οποία αποδεικνύουν την Γεωοικονομική «σφαγή» που ετοίμαζε η Γερμανία από το 1943. Η πορεία και η πλήρης πρόβλεψη των μελλοντικών σχεδίων του νεοσύστατου 4ου Ράιχ

Το 1995 η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» αναδημοσιεύει άρθρο 66 ετών, δηλαδή του 1945, αμέσως μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου. Στο άρθρο, Ελβετός δημοσιογράφος ρωτάει ανώτατο αξιωματούχο της Καγκελαρίας, σχετικά με την πορεία της χώρας του μετά την ολοκληρωτική καταστροφή που υπέστη. Η ερώτηση έχει ως εξής

«Και τώρα τί σκοπεύετε να κάνετε; Νικηθήκατε. Ο κόσμος σας μισεί. Δεν πρόκειται να ξεχάσει αυτά που κάνατε. Πώς θα ορθοποδήσετε ξανά ως έθνος;».

Η απάντηση του ηχεί στα αυτιά μας στις μέρες μας και προκαλεί αποτροπιασμό, ανάλογο με τα ντοκιμαντέρ εκείνα τα οποία εμφανίζουν αποστεωμένους αιχμαλώτους του Άουσβιτς και του Νταχάου.

 

«Οι λαοί ξεχνούν γρήγορα. Αυτή είναι εξάλλου και η διαφορά τους από ένα έθνος που θυμάται, όπως η ανώτερη φυλή των Γερμανών (!). Τα χρήματα που θα δοθούν για την ανοικοδόμηση της Γερμανίας θα είναι πολλά, θα έρθουν να δουλέψουν για μας και αυτοί που μέχρι τώρα πολέμησαν εναντίον μας (!). Είμαστε μια φυλή εργατική, που θα ξαναδημιουργήσει την ισχυρή, ενωμένη Γερμανία (!). Θα δείτε ότι θα γίνουμε η ισχυρότερη οικονομικά χώρα (!). Και τότε ο Γκέμπελς θα μπορέσει να σηκωθεί από τον τάφο του και να αναφωνήσει: «Και όμως νικήσαμε»!!!

 

Επρόκειτο για κούφιες απειλές; Αποκυήματα της φαντασίας ενός Ναζί, ο οποίος δεν έλεγε να χωνέψει πως το Ράιχ είχε καταρρεύσει; Ευσεβείς πόθοι ίσως για κάποια εξωπραγματική δύναμη, η οποία θα ανέσταινε εν ευθέτω χρόνω την αυτοκρατορία για να πατήσει ξανά στα χιονισμένα μονοπάτια των Αρδεννών, στις ατέλειωτες ρωσικές στέπες και στην έρημο της Αφρικής;

 

Τίποτα από τα παραπάνω. Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί προσωπική έρευνα του γράφοντος, βασιζόμενη σε πηγές, η αξιοπιστία των οποίων είναι μακράν αδιαμφισβήτητη. Πρόκειται για έγγραφα από την καγκελαρία, τα οποία «κυκλοφορούσαν», αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να δώσει σημασία. Πρόκειται για μέχρι πρότινος απόρρητα έγγραφα, τα οποία πρόσφατα έδωσε στην δημοσιότητα το Κρεμλίνο και περιέχουν τους διαλόγους μεταξύ Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και Χέλμουτ Κολ, πριν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του τείχους του Βερολίνου. Πρόκειται για αναλύσεις, οι οποίες περιγράφουν την λεγόμενη Ostpolitik της Δημοκρατίας της Βόννης, προκειμένου να γίνει η επανένωση της Δυτικής με την Ανατολική Γερμανία. Παραθέτουμε αυτούσιες δηλώσεις του πρώτου Καγκελαρίου της μεταπολεμικής Γερμανίας, Κόνραντ Αντενάουερ, καθώς επίσης και προσώπων, τα οποία έμελλαν να μεταναστεύσουν στις λεγόμενες «ουδέτερες χώρες» ήδη από το 1943, προκειμένου να προσδώσουν στην Γερμανία την δυναμική που έχει σήμερα.

 

 

Δεν πρόκειται για θεωρίες συνωμοσίας, αλλά για πρακτικές, οι οποίες σταδιακά εφαρμόστηκαν, και οι οποίες δυστυχώς σήμερα συγκλίνουν στην διαμόρφωση μιας Οργουελιανής πραγματικότητας. Τον σχηματισμό της Ευρασίας, την ένωση της Γερμανίας με την Ρωσία, την αναδίπλωση της Αμερικής σε ρόλο περιφερειακού ηγεμόνα (στην καλύτερη περίπτωση) και στην επερχόμενη πολιτισμική (ίσως και όχι μόνον) σύγκρουση μεταξύ της Ευρασίας και της Κίνας. Υπάρχουν πράγματα, τα οποία στην πορεία θα μας προκαλέσουν έκπληξη σε τέτοιο βαθμό ώστε να μετατοπίσουμε το σημείο αναφοράς αυτού που σήμερα ονομάζουμε πραγματικότητα. Τέλος θα ανακαλύψουμε έναν οικονομικό πόλεμο, ο οποίος μαίνεται από το 1929 και εν μέσω υφέσεων και εξάρσεων διαμόρφωσε την πτώση και την άνοδο τεσσάρων αυτοκρατοριών, της Γερμανίας, της Αμερικής, της πρώην ΕΣΣΔ-σύγχρονης Ρωσίας και της Κίνας. Εκείνο, όμως που δεν θα διστάσουμε να καταδικάσουμε εν τέλει αφού παρατεθούν τα στοιχεία είναι η πτυχή εκείνη της Realpolitik που προβάλλεται όταν ηχήσουν μεσάνυχτα στον κήπο του καλού και του κακού. Αυτή η πτυχή είναι εκείνη που θέτει το συμφέρον ενός κράτους και της εθνικής του ταυτότητας υπέρτερο των άλλων.

 

Η έρευνα χωρίζεται σε δύο τμήματα προκειμένου να καλυφθούν και οι δύο συνιστώσες της Πολιτικής Οικονομίας, στο τμήμα στο οποίο παραθέτονται τεχνικά στοιχεία και σε εκείνο που παραθέτονται πολιτικά. Η ευχή του γράφοντος είναι το τμήμα στο οποίο παραθέτονται τεχνικά και δει χρηματοοικονομικά στοιχεία, να το λάβουν υπόψη τους οι οικονομολόγοι εκείνοι που έχουν ακόμα κύρος (δηλαδή εκείνοι οι οποίοι δεν έφθειραν την εικόνα τους στα τηλεοπτικά κανάλια φάσκοντας και αντιφάσκοντας), προκειμένου να διαμορφωθεί μια πολιτική χρηματοοικονομικής άμυνας, εν μέσω καταιγισμού οικονομικών πυρών.

 

Γεωοικονομία ή Zivilmacht; 

 

Η Γερμανία χρησιμοποιεί την κρίση του 2008 για να εδραιώσει επικυριαρχία στην Ευρώπη

Είναι πασίγνωστη πλέον η διαδικασία που οδήγησε step by step, στην κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008 και στην μεγαλύτερη οικονομική κρίση από το 1929. Ας τα ξαναδούμε όμως. Εν τάχει, η φούσκα των subprime στεγαστικών δανείων σκάει και αποκαλύπτεται ο κόλαφος των CDO (Collateral Debt Obligation) και των CDS (Credit Default Swaps). Οι τράπεζες επωφελούμενες από το χαλαρό έως ανύπαρκτο νομικό πλαίσιο, έπαιζαν «ping-pong» με τα τιτλοποιημένα ομόλογα των δανείων κατοικίας υψηλού ρίσκου, βάζοντας στο παιχνίδι και άλλα δάνεια όπως αυτά των πιστωτικών καρτών, των φοιτητικών και εν γένει άλλων «θαλασσοδανείων» (για να χρησιμοποιήσουμε τον «δημοφιλή» πλέον ορισμό του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου). Τα τιτλοποιημένα αυτά παράγωγα, συνδυασμένα με εξωφρενικά σύνθετα μαθηματικά και νομικά εργαλεία, πωλούνταν στην αγορά και διαχειρίζονταν από τους λεγόμενους Hedge Funders, προκειμένου να επαναχρησιμοποιηθούν σε επενδύσεις ακόμα μεγαλύτερου πιστωτικού ρίσκου.

 

Κάποια στιγμή η «φούσκα» σκάει, οι πολίτες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις δανειακές τους υποχρεώσεις, η αγορά γυρνάει σε αποπληθωριστικούς ρυθμούς στην αγορά κατοικίας, και οι τράπεζες βιώνουν την Νέμεση της απληστίας και του laissez-faire καπιταλισμού. Όλες οι τράπεζες; Όχι όλες! Κάποιες τράπεζες όπως η Goldman Sachs, η JP Morgan κτλ προβαίνουν σε ανοικτό εκβιασμό. «Αν δεν μας σώσετε, θα πάρουμε την οικονομία όλου του πλανήτη μαζί μας». Για τα μετα-Σοβιετικά καπιταλιστικά δεδομένα, η παρέμβαση του κράτους στη λειτουργία των επενδυτικών ιδρυμάτων θεωρείται από κακούργημα μέχρι εθνική προδοσία. Και αυτό γιατί οι Αμερικανοί, παρά την πτώση της πρώην ΕΣΣΔ το 1991, θεωρούν πως βρίσκονται ακόμη κάτω από την «Κομμουνιστική απειλή». Δεν υπήρχε όμως άλλος τρόπος, εκτός από το να παρακαμφθεί «έστω και για λίγο», η απόλυτη ελευθερία του «ανώτατου οικονομικού-πολιτικού συστήματος αξιών», το οποίο κυριάρχησε επί του «απόλυτου κακού» μόλις πριν από δύο δεκαετίες.

 

 

Έτσι η κυβέρνηση Μπους πήρε την «εθνική προδοσία» ένα βήμα παραπέρα μετατρέποντάς την σε ανθρωπιστική κρίση. Ο Χανκ Πόλσον, τότε υπουργός οικονομίας των ΗΠΑ, και ως γνωστόν διατελέσας Δ/ντης της «σχολής οικονομικών εκτελεστών» της Goldman Sachs, ανοίγει τα σιλό του Αμερικανικού θησαυροφυλακίου και διασώζει τα ιδρύματα, τα οποία σήμερα αποκαλούνται…ΑΓΟΡΕΣ! Δηλαδή εν ολίγοις, έδωσε cart blanche στα οικονομικά ιδρύματα να απομυζήσουν ότι καταθέσεις είχαν κάνει οι Αμερικανοί πολίτες, οι οποίοι σήμερα ακριβώς σαν τους Έλληνες χαρακτηρίζονται «τεμπέληδες». Το θέμα όμως δεν σταματάει εκεί. Οι επενδυτές, και όχι απαραίτητα οι επαγγελματίες επενδυτές, αλλά και οι καταθέτες, ψάχνουν απεγνωσμένα νέους τρόπους επένδυσης και κατάθεσης, αυτή τη φορά βάζοντας την ασφάλεια πάνω από το ρίσκο. Εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια άρχισαν να κυλούν από το αμερικανικό δημόσιο προς τα παρολίγο χρεωκοπημένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, χωρίς όμως αυτά στη συνέχεια να κρατικοποιηθούν (αυτά είναι «κομμουνιστικά πράγματα») με αποτέλεσμα το αμερικανικό δημόσιο να κρατικοποιήσει τις ανυπολόγιστες ζημιές, εις βάρος πάντα των Αμερικανών φορολογουμένων. Η «επιφοίτηση» δεν έχει όρια, έτσι στη συνέχεια για να τονωθεί η οικονομία, οι Αμερικανοί «το παίζουν» Ιάπωνες, εν γνώσει τους πως το σύστημα αυτό έχει αποτύχει από το ’90 που εφαρμόστηκε, και αποδεσμεύουν τεράστια ποσά φθηνού χρήματος στις αγορές, σε μια διεργασία που λέγεται «Ποσοτική χαλάρωση» ή αλλιώς Quantitative Easing. Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα, διότι οι τράπεζες στην Αμερική παρόλο που δανείζουν χρήματα στις μικρές επιχειρήσεις, εκείνες δεν εμφανίζουν ανάπτυξη διότι σύμφωνα με τα λεγόμενα του CEO της εταιρείας δημοσκοπήσεων «Gallup», Jim Clifton, το πρόβλημα έγκειται στην απώλεια εμπιστοσύνης στις συναλλαγές και όχι στο ρευστό (βλέπε συνέντευξη Jim Clifton στο Russia Today 11/04/2012 http://www.rt.com/news/gallup-polls-clifton-americans-753/) .

 

Τα παραπάνω καταστροφικά γεγονότα πολώνουν ακόμα περισσότερο το πολιτικό κλίμα στην Αμερική, το οποίο δεδομένης της αποτυχημένης τετραετίας Obama, κινδυνεύει από τα νεοσυντηριτικά γεράκια των Ρεπουμπλικανών, του Μιτ Ρόμνει, της Σάρα Πέιλιν και εν γένει του ακροδεξιού tea party (εκεί ονομάζεται «conservative» δηλαδή δεξιό, στην Ελλάδα όμως η Χρυσή Αυγή, η οποία θεωρείται «ακροδεξιό κόμμα» δεν πιάνει ούτε κλασματικά τις ρητορικές «κορόνες» τόσο της Πέιλιν όσο και του Ρόμνει).

 

Ας πάμε τώρα στην κρίση, όπως διαμορφώθηκε στην Ευρώπη, σε συνέχεια της Αμερικανικής της πτυχής. Εδώ χρειάζεται προσοχή, καθότι οι μελέτες δείχνουν αντιφατικές, στην πραγματικότητα όμως το σημείο αναφοράς του λεγόμενου «profitability» είναι, ήταν και θα είναι διαφορετικό στο Γερμανικό τραπεζικό σύστημα, αλλά ας δούμε πρώτα πώς δουλεύει. Το τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας έχει τρεις πυλώνες. Βασίζεται στις ιδιωτικές τράπεζες, στις δημόσιες και στις λεγόμενες cooperative banks (τράπεζες συνεργασίας). Από μελέτη του ΟΟΣΑ (Hüfner 2010: The German Banking System: Lessons from the Financial Crisis, OECD Economics Department Working Papers No. 788) πληροφορούμεθα πως η πλειοψηφία των ιδρυμάτων δεν είναι κατεξοχήν profit maximizing, δηλαδή δεν αποσκοπούν στο κέρδος (πρόκειται για το 82% των ιδρυμάτων με ενεργητικό 44%). Εδώ βλέπουμε το πρώτο στοιχείο που μας κάνει εντύπωση. Γιατί δεν αποσκοπούν στο κέρδος; Στην Αμερική οι τράπεζες τα έπαιξαν όλα για όλα στον «βωμό του Μαμωνά», οι Γερμανοί πώς και σνόμπαραν την μηχανή που παράγει χρήμα, στο σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα;

 

Δεύτερη έκπληξη αποτελεί το γεγονός πως οι ιδιωτικές τράπεζες αποτελούν μόλις το 1/10 των τραπεζών της Γερμανίας, με τα άλλα 9/10 να ανήκουν στο «κράτος», πιο συγκεκριμένα στις ομοσπονδιακές συνιστώσες του κράτους, για να είμαστε ακριβείς. Οι τράπεζες του δημοσίου τομέα είναι οι λεγόμενες Landesbanken , και στις Sparkassen. Οι δεύτερες φαίνεται να φέρουν το κέντρο βάρους του γερμανικού τραπεζικού συστήματος, το οποίο στηρίζεται σε απίστευτα μεγάλο βαθμό στις καταθέσεις. Οι Landesbanken είναι και αυτές τράπεζες του δημοσίου, αλλά μέσω νομικών διεργασιών από το 1998 και για να πάρει το γερμανικό τραπεζικό σύστημα μια χροιά από την ελεύθερη δυτική οικονομία, οι ιδιωτικές τράπεζες κατάφεραν να αποδεσμεύσουν έως έναν βαθμό τον οικονομικό προστατευτισμό που οι Landesbanken απολάμβαναν από το κράτος. Και πάλι, όμως η Ομοσπονδία έχει εγγυηθεί πως αυτοί οι όροι θα αρθούν μέχρι το 2015. Οι Landesbanken βρέθηκαν πιο εκτεθειμένες από την οικονομική κρίση του 2008, καθότι στο ενεργητικό τους υπήρχαν τοξικά παράγωγα, τα οποία έπρεπε να «καθαριστούν» από το γερμανικό δημόσιο. Τότε άρχισαν και οι «γκρίνιες».

 

Η βάση του Αγγλοσαξωνικού μοντέλου βασίστηκε και βασίζεται ακόμα στην απορρύθμιση, δηλαδή στην ενδυνάμωση του ιδιωτικού επενδυτικού τομέα, ενώ όπως είδαμε στο Γερμανικό οικονομικό σύστημα ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Και τα δύο οικονομικά συστήματα αντικατοπτρίζουν αρχές και κοινωνικά δόγματα. Στο μεν αγγλοσαξωνικό αντικατοπτρίζεται η υπέρμετρη «ελευθερία» ενώ στο γερμανικό η λουθηρανική νοοτροπία της εργασίας, της αποταμίευσης, του χαμηλού ρίσκου και της προσκόλλησης στις παραδοσιακές ηθικές κοινωνικές αρχές. Όπως θα δούμε παρακάτω αυτή ακριβώς η διαφορά έμελλε να κρίνει και τον «Ηγεμόνα».

 

Η έκθεση των γερμανικών τραπεζών στα παράγωγα, έδωσε την αφορμή στη Γερμανία να αρχίσει μια ρητορική, η οποία καταδικάζει αυτόν ακριβώς τον τρόπο λειτουργίας του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Για τους Γερμανούς, όχι μόνον ο Ευρωπαϊκός Νότος, αλλά και ολόκληρος ο δυτικός κόσμος, είναι κατακριτέος για την στάση του απέναντι στη διαχείριση της παγκόσμιας οικονομίας. Οι Γερμανοί βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν απωθημένα. «Γιατί να πληρώνουμε για την κακοδιαχείριση και τους πολέμους των ΗΠΑ;», «Γιατί να πληρώνουμε για μια ΕΕ, η οποία θεσμικά είναι κομμένη και ραμμένη στα θεσμικά πρότυπα της απορρύθμισης των ΗΠΑ;». Η λουθηρανική αίσθηση της αδικίας ξέσπασε μέσω της πολιτικής διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, από την ίδια τη Γερμανία, άσχετα αν οι αριθμοί δείχνουν πως οι Γερμανοί έχασαν πολύ λίγα για να πάρουν πάρα πολλά. Δεν χρειάζεται όμως να είσαι λουθηρανός για να «αγανακτήσεις» τη σήμερον ημέρα, όχι μόνον με την πολιτική των τραπεζών, αλλά και με την πολιτική των ΗΠΑ ή τις τακτικές των ΗΠΑ στον πόλεμο και σε επίπεδο πρεσβειών, όπως διέρρευσαν από τα Wikileaks. Πώς γίνεται άραγε κάποια άτομα να ξεμπροστιάζουν τις μυστικές υπηρεσίες και να μην παθαίνουν καν «διάστρεμμα»; Τι είναι επιτέλους τα απόρρητα έγγραφα της CIA, της NSA και του STRATFOR και βγαίνουν έτσι σωρηδόν στα ΜΜΕ, λες και πρόκειται να δημοσιευθούν σε περιοδικά κίτρινου τύπου; Να τονίσουμε για όσους δεν γνωρίζουν πως δεν πρόκειται για τη ζωή της J-Lo, αλλά για διαβαθμισμένα έγγραφα από τα οποία εξαρτάται στην κυριολεξία το διπλωματικό και στρατιωτικό κύρος των Η.Π.Α, κύρος που εξαιτίας και αυτών των εγγράφων έχει φτάσει να ταυτίζεται με αυτό του περιπλανώμενου πνευματιστή.

 

Ας συνεχίσουμε, όμως, με την παράθεση των οικονομικών μελετών και στη συνέχεια αναλύουμε τα ρεύματα τύπου Zeitgeist. Πολλοί υποστηρίζουν πως η οικονομική κρίση του ’29 έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία και προκάλεσε τον Β παγκόσμιο. Επίσης πολλά έχουν ειπωθεί γι’αυτό τον «περίφημο» πληθωρισμό της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης που έφερε στο πολιτικό προσκήνιο τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για το θάνατο δεκάδων εκατομμυρίων. Τις λεπτομέρειες όμως ούτε μας τις ανέλυσαν, ούτε και τις ψάξαμε. Ας δούμε, όμως, τι γράφει η νομικός Ellen Brown στο βιβλίο της «Web of Debt». Η Brown υποστηρίζει πως το γεγονός της χρηματοδότησης του Χίτλερ από Εβραίους τραπεζίτες αποτελεί την μισή ιστορία. Ο Χίτλερ χρηματοδοτήθηκε από τους Εβραίους τραπεζίτες, όντως, στην αρχή για μια πληθώρα λόγων, αλλά πιο πολύ για να αποτελέσει το αντίβαρο του Στάλιν, όταν ο τελευταίος ξεφορτώθηκε τον Τρότσκυ, ο οποίος υπηρετούσε αλλότρια τραπεζικά συμφέροντα. Όταν, όμως ο Χίτλερ πήρε την εξουσία ακολούθησε μια διαφορετική «ατζέντα».

 

Τότε στη Δημοκρατία της Βαιμάρης τα ίδια φαινόμενα κερδοσκοπίας απαντούσε κανείς με αυτά που απαντά τη σήμερον ημέρα. Για να είμαστε ειλικρινείς τα ίδια φαινόμενα κερδοσκοπίας παρατηρούνται από την ημέρα που ο George Washington ίδρυσε την Fed (Federal Reserve), παρά τις εκκλήσεις του Βενιαμίν Φραγκλίνου να μην το κάνει, καθότι ανέκυπταν ζητήματα αντισυνταγματικότητας. Και είχε δίκιο, γιατί η Fed σύντομα πλημμύρισε την αγορά με χρεόγραφα οδηγώντας στην πρώτη οικονομική κρίση στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπως διαβάζουμε από τον χρηματιστηριακό αναλυτή Πάνο Παναγιώτου.

 

Για να μην μακρηγορούμε, η κατάσταση στη Γερμανία είχε ως εξής. Η τότε Reichsbank (σημερινή Bundesbank), βρισκόμενη υπό τον έλεγχο ιδιωτών, πλημμύρισε την αγορά με μάρκα (κάτι σαν τα σημερινά χαρτιά δηλαδή που τα αποκαλούμε χρήμα), δίνοντας την ευκαιρία στους κερδοσκόπους να «σορτάρουν» το μάρκο. Ως γνωστόν το «σορτάρισμα» είναι μια χρηματοπιστωτική διαδικασία στην οποία ο κερδοσκόπος δανείζεται κάτι που δεν έχει (μάρκο π.χ) το πουλάει στην αγορά των ομολόγων και βγάζει χρήμα αγοράζοντάς το ξανά σε χαμηλότερη τιμή (μας θυμίζει κάτι αυτό;). Αυτή η διαδικασία κατέστη εφικτή γιατί η τότε ιδιωτική Reichsbank (δεν ήταν ακόμα υπό τον έλεγχο των Nazi) τύπωνε μάρκα αφειδώς και όταν η ζήτηση του μάρκου πλέον είχε φθάσει στα ύψη τότε άλλες ιδιωτικές τράπεζες άρχισαν να τυπώνουν μάρκα με τη σειρά τους. Το αποτέλεσμα; Ένα αδιαχείριστο χρέος και πληθωρισμός, ο οποίος ακουμπούσε «την στρατόσφαιρα». Για να πάρει κάποιος ένα καρβέλι ψωμί, χρειαζόταν ένα «βαγονάκι» γεμάτο λεφτά!

 

Τότε ο Χίτλερ έκανε το αδιανόητο, το ανήκουστο, το ασυγχώρητο για τους τραπεζίτες. Κρατικοποίησε την Reichsbank και «έσφιξε τα λουριά». Πλέον νομοθετικά μόνον η τράπεζα που ανήκε στο κράτος μπορούσε να τυπώνει μάρκα και στη συνέχεια να τα δανείζει. Το πιο σημαντικό, όμως ήταν η έκδοση των λεγόμενων Treasury certificates, εγγράφων δηλαδή, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για να φτιαχτούν κολοσσιαία έργα, όπως οι τεράστιοι αυτοκινητόδρομοι, αντιπλημμυρικά φράγματα και άλλες δομές υπαγόμενες στο λεγόμενο Infrastructure. Το κόστος είχε υπολογιστεί τότε σε 1 δις (μάρκα), αλλά υπό τον εξής κανόνα. «Για κάθε μάρκο που θα εκδίδεται από την τράπεζα απαιτούμε το αντίστοιχο χρηματικό ανταποδοτικό όφελος της εργασίας αξίας ενός μάρκου ή των αγαθών αξίας ενός μάρκου που παράγονται».

Οι τραπεζίτες ορκίστηκαν να τον αφανίσουν μετά από αυτό και άρχισαν να σαμποτάρουν ακόμα και τις εξαγωγές της Γερμανίας, αλλά και για αυτό η κυβέρνηση είχε λύση. Το κράτος αντάλλασε αγαθά και εξοπλισμό απευθείας με τα άλλα κράτη, παρακάμπτοντας τους διατραπεζικούς μεσάζοντες (η Βενεζουέλα κρατάει αυτό το σύστημα μέχρι και σήμερα, γι αυτό ο Τσάβες στα μάτια των δυτικών είναι ο «δράκος της Αποκάλυψης»). Χαρακτηριστικό «αστείο» που έμεινε από εκείνη την εποχή ήταν ο διάλογος του Hjalmar Schacht (άνθρωπος του Rothschild, ο οποίος διετέλεσε για μια περίοδο επικεφαλής της Ομοσπονδιακής τράπεζας και αντιτάχθηκε πεισματικά στις οικονομικές «καινοτομίες» που αναφέραμε πιο πάνω). Σύμφωνα με τον διάλογο, κάποιος Αμερικανός τραπεζίτης απευθυνόμενος στον Schacht είπε το εξής: « Dr Schacht πρέπει να έρθετε στην Αμερική, εκεί οι τράπεζες είναι γεμάτες χρήμα και αυτό είναι το πραγματικό banking». Η απάντηση του Schacht ήταν μνημειώδης: «Και εσείς πρέπει να έρθετε στην Γερμανία, δεν υπάρχει ίχνος χρήματος, και αυτό είναι το πραγματικό banking».

 

Η συνέχεια είναι γνωστή, οι τραπεζίτες δεν το ανέχονται αυτό και οδηγούν την Ευρώπη σε πόλεμο, μέσω της Αγγλίας και της Αμερικής ακόμα και μέσω του μισητού τους εχθρού Στάλιν. Χαρακτηριστικό ρηθέν από τα αρχεία των Ναζί, όπως θα δούμε παρακάτω είναι το ότι «φθάσαμε πολλές φορές στη νίκη, όταν ηττηθήκαμε μπροστά στις πύλες της Μόσχας και του Στάλινγκραντ και ποιος ευθυνόταν γι’αυτό; Οι προμήθειες των Αμερικανών στον Στάλιν! Όταν σχεδόν φθάσαμε να κάνουμε τη Μεσόγειο, γερμανική λίμνη αλλά και πάλι ηττηθήκαμε, γιατί οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι μπήκαν στη μέση. Τέλος, όταν ήμασταν σε θέση να παράγουμε τον πύραυλο “V” και οι Άγγλοι βομβάρδισαν ανηλεώς τα εργοστάσιά μας. Αυτά δεν πρόκειται να τους τα συγχωρήσουμε ΠΟΤΕ!!!»

Βέβαια εδώ έρχεται και αναρωτιέται κάποιος, γιατί ο Χίτλερ να εμπλακεί σε έναν πόλεμο εισβάλλοντας στα εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ, αλλά ο ακαδημαϊκός του πανεπιστημίου του Calgary, Chris Bellamy, στο βιβλίο του «Absolute War», φλερτάρει με το σενάριο του τι θα γινόταν αν ο Χίτλερ δεν είχε επιτεθεί. Σύμφωνα με τον Bellamy, αν ο Χίτλερ δεν εισέβαλλε στην πρώην ΕΣΣΔ, τότε κάποια στιγμή ο Στάλιν θα εισέβαλλε στην Γερμανία. Αυτό φαίνεται πιο συγκεκριμένα από τον καυγά που είχε ο Στάλιν με τους Ζούκοφ και Τιμοσένκο, όταν οι τελευταίοι του παρουσίασαν πλάνο προληπτικής επίθεσης εναντίον των γερμανικών στρατευμάτων που συγκεντρώνονταν στην Πολωνία και ο Στάλιν αφού τους έβρισε και τους απείλησε με εκτέλεση ολοκλήρωσε με το «Δεν ήρθε η ώρα ακόμα να τα βάλουμε με τον Χίτλερ».

 

Τι κοινό, όμως, μπορεί να έχουν όλα αυτά με το σήμερα; Και πάλι η Γερμανία κατηγορείται για προβολή ισχύος σε ευρωπαϊκό χώρο, τείνει προς απομόνωση από τη διεθνή κοινότητα, λόγω των μέτρων λιτότητας που έχει επιβάλλει στον ελληνικό λαό με αποτέλεσμα να προκαλέσει ανθρωπιστική κρίση στην Αθήνα και χιλιάδες αυτοκτονίες σε Ελλάδα και Ιταλία, και εμμένει τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας προς δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρωπαϊκής Γερμανίας. Όλα τα παραπάνω ισχύουν και είναι αποτρόπαια, αλλά οι Γερμανοί δεν έχουν απωθημένα με τους Έλληνες. Εκείνο το οποίο φρίττει είναι ο οικονομικός πόλεμος που έχει ξεσπάσει μεταξύ των τραπεζιτών (και πάλι) ή των λεγόμενων «αγορών» με τους Γερμανούς, με φόντο τον ελληνικό λαό. Ορισμένα ΜΜΕ, που είναι γερμανικά φερέφωνα επαναλαμβάνουν συνεχώς το «σκεφτείτε την Βαϊμάρη», αλλά τι έχει να σκεφτεί κάποιος από μια παραπαίουσα Δημοκρατία πέραν από τα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω; Προφανώς και ενώ τα πράγματα δείχνουν πως οι αγορές πιέζουν τους Γερμανούς, στην ουσία το αντίθετο συμβαίνει, οι Γερμανοί πιέζουν τις αγορές, όσον αφορά δε την ανθρωπιστική κρίση και την κοινωνική ανισσοροπία, οι πάντες από τον Καναδά μέχρι την Αυστραλία έχουν ξεσηκωθεί εναντίον των τραπεζιτών, του 1% που κλέβει, κερδοσκοπεί και «δολοφονεί» εις το όνομα της απληστίας και τι ζητάει; ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΛΕΓΧΟ ΣΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ! Και διαρθρωτικά ποιο κράτος δύναται να το κάνει αυτό; Δυστυχώς η Γερμανία, με τους δικούς της όρους. Τα σοκ δεν τελειώνουν όμως σε οικονομικό επίπεδο, υπάρχει και η πολιτική πτυχή του θέματος, η οποία οδηγεί σε «εναλλακτικές Γεωπολιτικές δομές».

 

ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

 

*Ο Αλέξανδρος Μπούφεσης είναι συγγραφέας του ιστορικού μυθιστορήματος «Οι Θεοί του Πολέμου, το χρονικό δύο ηρώων και μιας εισβολής», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη στην Ελλάδα και στην Αμερική από τον οίκο Nimble Books LLC 

http://logioshermes.blogspot.com/2012/07/4-1943.html

 

H Kίνα στέλνει πολεμικό στόλο στην υπεράσπιση της Συρίας από ξένες επεμβάσεις!

Με επίσημη σημείωση στις αρχές της διώρυγας του Σουέζ, τη συμμετοχή σε κοινές ασκήσεις με το πολεμικό ναυτικό της Συρίας, πέρασε χθες τη διώρυγα και κατευθύνεται στη Συρία το 2308 τόνων πολεμικό πλοίο της Κίνας.

Ήδη στο λιμάνι της Ταρτούςβρίσκεται αεροπλανοφόρο και 6 πολεμικά πλοία της Ρωσίας. Εκεί βρίσκεται και η μοναδική πολεμική βάση των Ρώσων στη Μεσόγειο…

Οι ταυτόχρονες μετακινήσεις πολεμικών πλοίων της Ρωσίας και της Κίνας είναι πρωτοφανείς και γίνονται για πρώτη φορά στην ιστορία.

Μάλιστα, την περασμένη εβδομάδα ο Ιρανός στρατηγός Jazayerì, ανακοίνωσε ότι το Ιράν θα επέμβει σε περίπτωση εξωτερικής επίθεσης εναντίον της Συριακής κυβέρνησης. Το ίδιο και η…
Χεζμπολάχ του Λιβάνου, η μοναδική δύναμη που κατόρθωσε να επιφέρει βαριά ήττα στην πολεμική μηχανή του Ισραήλ (2006).

Η συμμαχία των ΗΠΑ-Τουρκία-Ισραήλ και δικτατορικών αραβικών καθεστώτων εναντίον της Συρίας, λαμβάνει απρόβλεπτες διαστάσεις και ξεφεύγει από τους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς που εκτελέστηκαν με επιτυχία στη Λιβύη και στις χώρες της επονομαζόμενης «Αραβικής Άνοιξης», με την επίσημη βοήθεια των ΗΠΑ και προσωπικά της Χ. Κλίντον!

Η Συρία αντιστέκεται στην ιμπεριαλιστική επίθεση, βρίσκει γεωστρατηγικούς συμμάχους [Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Αντίσταση του Λιβάνου, αλλά και επίσημες φωνές από την Παλαιστινιακή Αντίσταση (Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης-ΓΚ, Χεζμπολάχ, Φαρούκ Καντούμι και βορειοαφρικανικές κυβερνήσεις)].

Η εισβολή στη Συρία εμφανιζόταν μια εύκολη υπόθεση από τη CIA και η μέχρι σήμερα εξέλιξη της κατάστασης, αναδεικνύει μια ήττα της αμερικάνικης πολιτικής για «εξαγωγή δημοκρατίας» -όπως στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Γιουγκοσλαβία, τη Λιβύη…-, παρά τον πρωτοφανή πόλεμο προπαγάνδας που έχει εξαπολυθεί παγκοσμίως εναντίον της Συρίας και τη βάση που έχουν εγκαταστήσει στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας, στελεχωμένη από πρωτοκλασάτα στελέχη των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/2012/07/h-k.html

Οι προειδοποιήσεις δεν ακούστηκαν από το «δίδυμο της συμφοράς»

Δεν ήταν έκπληξη ούτε προκάλεσαν σοκ, σε όσους καλύπτουμε καθημερινά τις δρα-στηριότητες του ΔΝΤ, οι δηλώσεις του κ. Παναγιώτη Ρουμελιώτη στην εφημερίδα «New York Times». Ηταν πολ-λοί αυτοί που προέβλεπαν πως το λεγόμενο «Ελληνικό Πρόγραμμα» ήταν μη εφαρμόσιμο και θα οδηγούσε σε περιπέτειες και ο ίδιος είχε προειδοποιήσει την τότε ελληνική κυβέρνηση.

Το βασικό λάθος που έγινε από την πρώτη στιγμή ήταν ότι οι μανδαρίνοι του υπουργείου Οικονομικών απεδείχθησαν ανίκανοι να καταλήξουν σε ένα κείμενο με υλοποιήσιμες προτάσεις και αφέθηκαν στα χέρια των δανειστών, οι οποίοι -για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία του ΔΝΤ- έδωσαν οι ίδιοι τις κατευθυντήριες γραμμές.

Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό λάθος ήταν η ανικανότητα υλοποίησης των άπειρων υποσχέσεων που έδωσαν ο τότε πρωθυπουργός και ο υπουργός των Οικονομικών. Μέχρι να αποχωρήσουν από τις θέσεις τους οι κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, ήταν γνωστό σε όσους ασχολούνταν με το «Ελληνικό Πρόγραμμα» πως η οικονομία οδηγούνταν στην απόλυτη καταστροφή. Αλλωστε, ποια μεγαλύτερη απόδειξη χρειάζεται κανείς για την παντελή αποτυχία εφαρμογής, όταν χρειάστηκε δεύτερο Μνημόνιο, και σε λίγους μήνες -εάν δεν χρεοκοπήσει η Ελλάδα- θα απαιτηθεί και τρίτο. Ο κ. Ρουμελιώτης είχε συμβουλέψει σωστά τον τότε πρωθυπουργό και τον τότε υπουργό Οικονομικών, διότι γνώριζε όλο το παρασκήνιο -λόγω της φιλίας του με τον Ντομινίκ Στρος-Καν.

Η εισήγησή του για «κούρεμα», που έγινε τον Μάιο του 2010, και την οποία επανέλαβε και τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου, θα αποδεικνυόταν «λυτρωτική» για την ελληνική οικονομία. Η Ελλάδα θα χρειαζόταν λιγότερη βοήθεια, η αποπληρωμή των δανείων θα ήταν πιο εύκολη και σε συνδυασμό με ένα καλύτερο πρόγραμμα, που θα υλοποι-ούνταν και θα εφαρμοζόταν, σίγουρα δεν θα βρισκόταν η χώρα στη σημερινή ταπεινωτική και τραγική κατάσταση.

Δυστυχώς, όλες οι προ­τάσεις και εισηγήσεις -ακόμα και οι συμβουλές του Στρος-Καν, που απέδειξε ότι νοιαζόταν γνήσια, απορρίφθη­καν από το «δίδυμο της συμφο­ράς», το οποίο αντί να σιωπήσει και να «εξαφανιστεί» από την Ελλάδα, συνεχίζει και σήμερα να προκαλεί το λαϊκό αίσθημα…

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=24762&subid=2&pubid=63691063

Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ

Σε αυτή τη θέση βέβαια ο κλασικός αντίλογος των υπερασπιστών της υποτέλειας είναι ότι, θα κυριαρχήσει το χάος και η αναρχία. Όμως, είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι ζούμε «κατ’ επίφαση εν τάξει» – εκτός εάν «τάξη» θεωρείται να μην ξέρεις τι φόρους θα σου επιβάλλουν την επόμενη εβδομάδα, αν θα έχεις δουλειά αύριο ή όχι, αν θα μπορείς να πληρώσεις φάρμακα, αν πρέπει να μεταναστεύσεις για να επιβιώσεις, αν τα νοσοκομεία θα έχουν γάζες, αν τα σχολεία θα συνεχίσουν να λειτουργούν καιαν τα παιδιά σου θα έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται.

Ίσως πρέπει λοιπόν να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας – όχι όμως για να την παραδώσουμε ξανά σε κάποιον άλλον…….

Ενώ η Ελλάδα σύρεται, ερήμην της κυβέρνησης της, στην ελεγχόμενη χρεοκοπία, η οποία θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου, οι πολίτες της περιμένουν ήρεμοι τον από μηχανής Θεό – αρνούμενοι να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς συμβαίνει

 

Αναδημοσίευση με παρεμβάσεις

 

Δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των αγανακτισμένων, εξοργισμένων ή άλλων πολιτών, εξακολουθούν να φαντασιώνονται μία εκ του ασφαλούς αντίδραση, μία εξέγερση και μία επανάσταση, την οποία θα προκαλέσει ένας απροσδιόριστος «από μηχανής Θεός» – ο οποίος θα τους επιτρέψει να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Δεν είναι όμως ξεκάθαρο ότι η εποχή των Θεών, όπως και των χαρισματικών ηγετών, έχει προ πολλού παρέλθει;

 

Δεν γνωρίζουμε ότι έχουν θυσιαστεί ήδη στο βωμό της αποφυγής της χρεοκοπίας περί τα 30 δις € ιδιωτική περιουσία(συνολικοί νέοι φόροι και μειώσεις μισθών στα νοικοκυριά), 300 δις € χρηματιστηριακή αξία, 200 δις € από την πτώση των τιμών των ακινήτων κοκ., χωρίς να μειώνεται το δημόσιο χρέος αλλά, αντίθετα, να αυξάνεται ως ποσοστό επί ενός ΑΕΠ, το οποίο συνεχώς συρρικνώνεται;

 

Δεν απειλείται να λεηλατηθεί η περιουσία του κράτους από τους διάφορους ξένους εισβολείς, οι οποίοι θα ζητήσουν εγγυήσεις κατά πολύ μεγαλύτερες, από το 50% του χρέους που θα διαγράψουν – μειώνοντας δραστικά την αξία της δημόσιας περιουσίας (εθνικής κυριαρχίας) που θα τους παραχωρηθεί; Δεν βλέπουμε ότι η Ελλάδα οδηγείται στο δρόμο της υποδούλωσης σε νέους αποικιοκράτες;

 

Δεν κατανοούμε ότι τα ασφαλιστικά ταμεία θα καταρρεύσουν από τη διαγραφή, οι τράπεζες επίσης, οι συντάξεις θα εξαϋλωθούν, η δημόσια υγεία θα καταργηθεί, η παιδεία θα ιδιωτικοποιηθεί, το νερό, το ρεύμα και τα καύσιμα θα γίνουν είδη πολυτελείας, πολλά τρόφιμα θα «φυλακιστούν» σε θωρακισμένα σουπερμάρκετ, ενώ η ανεργία θα καταστρέψει ότι τελικά απομείνει;   
Για ποιο λόγο, παρά την ανελέητη, ολομέτωπη και κλιμακούμενη επίθεση του νεοφιλελεύθερου «καθεστώτος», η συντριπτική πλειοψηφία των «αγανακτισμένων και εξοργισμένων πολιτών», εξακολουθεί να μην αντιδράει δυναμικά και συνεχίζει να σκύβει με δουλοπρέπεια το κεφάλι;  Με ποιους τρόπους θα μπορούσε ν’ αντιμετωπιστεί αλήθεια η επίθεση αυτή αποτελεσματικά, ενδεχομένως με την προοπτική της πλήρους ανατροπής του «σαθρού» καθεστώτος και την εκδίωξη της Τρόικας-υπηρέτη των τοκογλύφων;
Εδώ πρέπει να διευκρινίσω ότι, δε διαθέτω εξειδικευμένες γνώσεις ψυχολογίας, έτσι ώστε να επεκταθώ σε εκτενείς ανθρωπολογικές αναλύσεις. Διάφοροι ειδικοί άλλωστε έχουν επανειλημμένα επιβεβαιώσει ότι, η οικονομική εξαθλίωση, η ανεργία, η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα για το μέλλον και η κατάρρευση της εικόνας του εαυτού (ποιος είμαι; τι κάνω; πού βρίσκομαι σε σχέση με τους άλλους;), οδηγούν αναπόφευκτα σε κατάθλιψη, σε νευρώσεις, σε παθητικότητα και σε αδυναμία αντίδρασης. 

 

Στην συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, δεν διαπιστώνουμε μόνο κατάθλιψη και ηττοπάθεια – αλλά, επίσης, ένα πρωτοφανές φαινόμενο μαζικής «αποχαύνωσης», άρνησης της πραγματικότητας, δημιουργίας ψευδαισθήσεων και, πιθανότατα, «άκρατου μαζοχισμού».
Είναι απορίας άξιο το πώς εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να ανέχονται υπομονετικά ένα καθεστώς «ακραιφνώς απολυταρχικό» – το οποίο τους οδηγεί με μαθηματική σιγουριά στην απόλυτη εξαθλίωση. Οι άνθρωποι αυτοί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι, «κάτι» θα αλλάξει – με τρόπο μαγικό και χωρίς εκείνοι να πάρουν κανένα ρίσκο. Θεωρούν με αφέλεια πως, εάν η σημερινή κυβέρνηση καταρρεύσει (ως διά μαγείας), τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο!
Επιπλέον, αρκετοί έως πολλοί τρέφουν ακόμα την αυταπάτη ότι, οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, στη ΔΕΘ και όπου αλλού,αποτελούν από μόνες τους ένα ισχυρό μέσο πίεσης – ότι μέσω αυτών οι όποιοι κυβερνώντες, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο,θα τρομοκρατηθούν και θα σηκωθούν να φύγουν, επειδή ντρέπονται για όλα όσα έχουν κάνει.

 

Με απλά λόγια, πιστεύουν ότι θα ντραπούν αυτοί που παρέδωσαν την Ελλάδα στο ΔΝΤ και στους Γερμανούς, αυτοί που ψήφισαν το εγκληματικό μεσοπρόθεσμο την 29^η  Ιουνίου – ενώ το κέντρο της Αθήνας κατακλυζόταν από χιλιάδες διαδηλωτές, νέους, ηλικιωμένους και παιδιά, τους οποίους το «σύστημα» χτυπούσε αδιακρίτως, με δολοφονικές προθέσεις.

 

Θα αλλάξουν τακτική αλήθεια ως δια μαγείας και θα ντραπούν αυτοί που απολύουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους καθημερινά, αυτοί που συνεχίζουν να επιβάλλουν ολοένα και σκληρότερα φοροεισπρακτικά μέτρα, αυτοί που διαλύουν την Παιδεία και την Υγεία, αυτοί που ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία, αυτοί που υπερασπίζονται τα συμφέροντα του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου, χασκογελώντας καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα, αντί να κάνουν τη δουλειά τους; Θα αλλάξουν τακτική αυτοί που υπεξαίρεσαν την ψήφο των συμπατριωτών τους, εκτελώντας εντολές και υποσχόμενοι ότι λεφτά υπάρχουν;

 

Συνεχίζοντας το περίεργο είναι ότι, μέχρι πρόσφατα (ειδικά μέχρι τον Δεκέμβρη του 2008) οι συζητήσεις και οι θέσεις σχετικά με το κράτος καταστολής, με την παθογένεια του κερδοσκοπικού κεφαλαίου καθώς επίσης με τις αδηφάγες βλέψεις του καπιταλισμού, αποτελούσαν, σε μεγάλο βαθμό, σχεδόν «αποκλειστικότητα» του «εναλλακτικού» πολιτικού χώρου.

 

Δηλαδή, η πλειοψηφία των σημερινών αγανακτισμένων πολιτών αντιμετώπιζε όλα τα παραπάνω ως «γραφικά» και υπερβολικά, ως εμμονές ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου – ο οποίος, κατά τους ίδιους, ζούσε μάλλον εκτός πραγματικότητας.Έννοιες όπως η άμεση δημοκρατία, η αυτοοργάνωση, η αυτοδιάθεση, η αλληλεγγύη και πολλές άλλες, ακούγονταν μάλλον εξωτικές και ουτοπικές – στα πλαίσια μιας κοινωνίας «ατομιστών», η οποία ονειρευόταν την καταξίωση και την καριέρα, ενώ«φαντασιωνόταν» παράλληλα ένα λαμπρό μέλλον (American dream), στολισμένο με «χλιδάτα» σπίτια, αυτοκίνητα και ακριβά ρούχα.
Όμως παρά το γεγονός ότι, έννοιες όπως οι παραπάνω δεν αντιμετωπίζονται πλέον ως τόσο «εξωτικές», φαίνεται ότι οι φαντασιώσεις περί λαμπρού μέλλοντος είναι αρκετά ισχυρές, αφού αντιστέκονται στην ίδια την πραγματικότητα. Σε αυτά τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν (από τον Δεκέμβρη του 2008 μέχρι σήμερα), η αδιαμφισβήτητη και προκλητική σαθρότητα του συστήματος, σε όλες της τις εκφάνσεις, δεν ήταν αρκετή για να ξυπνήσει μια και καλή τους «ωραίους κοιμωμένους» του καπιταλισμού.

 

Σε αυτά τα τρία χρόνια δολοφονήθηκε εν ψυχρώ ένα 15χρονο παιδί, ενώ ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του μόλις αποφυλακίστηκε. Σε αυτά τα τρία χρόνια «δολοφονούμαστε» καθημερινά και οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυτη εξαθλίωση – ενώ οι δολοφόνοι μας κυκλοφορούν ελεύθεροι ή «αποφυλακίζονται», με «αποθρασυσμένες» και γελοίες αιτιάσεις. Σε αυτά τα τρία χρόνια, χιλιάδες δηλώσεις και υποσχέσεις των κυβερνώντων έχουν διαψευστεί, δεκάδες σκάνδαλα έχουν συγκαλυφτεί, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι φυτοζωούν, αφού δεν είναι σε θέση να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.

 

Εκτός αυτού, δεκάδες χιλιάδες στοιχεία (έγγραφα, φωτογραφίες και βίντεο), τα οποία αποδεικνύουν τη σαθρότητα του συστήματος, έχουν δει το φως της δημοσιότητας ή/και τις εξεταστικές της «Βουλής των Ελλήνων»! Όμως, ακόμα και μετά από τρία χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων το σύστημα δείχνει όλο και πιο καθαρά τις προθέσεις του, ο «λαός» αδυνατεί ή δε θέλει να πιστέψει την αλήθεια.
Λυπάμαι για τη διατύπωση, αλλά δεδομένων όλων όσων έχουν συμβεί, ειδικά από τον Μάιο και μετά, πόσο ανόητος πρέπει να είναι κανείς για να πιστεύει ότι, ένα κάλεσμα στο Σύνταγμα από μόνο του θα ανατρέψει την παρούσα κατάσταση; Πόσο ανόητος πρέπει να είναι για να θεωρεί ότι, εάν απλά και μόνο βγει στο δρόμο για να διαμαρτυρηθεί, κάτι θ’ αλλάξει;

 

Δηλαδή, πόσα τερατώδη νομοσχέδια, ρυθμίσεις και μέτρα πρέπει ακόμη να υπερψηφιστούν, χωρίς καμία αντίδραση;Πόσους νόμους πρέπει να καταπατήσουν οι κυβερνώντες, χωρίς καμία τιμωρία; Πόσο περισσότερο πρέπει να εξαθλιωθούμε, για να καταλάβουμε ότι πλέον οι συγκεντρώσεις, οι διαμαρτυρίες, οι «ακτιβισμοί» και οι συγκρούσεις στο δρόμο, δεν αρκούν για να αλλάξει κάτι;

 

Πόσο ανόητοι είμαστε αλήθεια για να μας πείθουν ότι βγήκαν 600 δις € από Έλληνες στις ελβετικές τράπεζες, όταν οι καταθέσεις μειώθηκαν μόλις κατά 20 δις €; Αυτοί που δήθεν έβγαλαν τα χρήματα τους στο εξωτερικό, φύλαγαν 600 δις € κάτω από τα μαξιλάρια τους; Πόσο ανόητοι είμαστε για να μην καταλαβαίνουμε ότι, εκείνοι οι δημοσιογράφοι που βγάζουν ξαφνικά σκάνδαλα του ΟΠΑΠ ή των άλλων «φιλέτων» του δημοσίου μας, εκτελούν απλά «συμβόλαια» των επίδοξων κατακτητών ;

 

Δεν είναι γνωστή η μέθοδος του διασυρμού της μίας κοινωνικής ομάδας στα μάτια της άλλης, με τη βοήθεια των δικαστών-ρεπόρτερ, οι οποίοι καταδικάζουν όλους όσους τολμούν να απεργήσουν ή να εξεγερθούν; Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ότι, οι πρωταθλητές της φοροδιαφυγής, τους οποίους ξαφνικά μας ανακοινώνουν, εξυπηρετούν μόνο και μόνο την επιβολή νέων φόρων, καθώς επίσης τον εγκληματικό διασυρμό της Ελλάδας στα διεθνή ΜΜΕ και την υποταγή της στην Τρόικα;      
Συνεχίζοντας, πέραν από την προαναφερθείσα άρνηση της πραγματικότητας, εξίσου ενδιαφέρον είναι άλλο ένα φαινόμενο: αυτό του «επαναστάτη» των κοινωνικών δικτύων. Αυτή την στιγμή υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι, μέσω του Facebook, του Twitter ή των άλλων τεχνολογικών δικτύων, βρίζουν αδιαλείπτως την κυβέρνηση – ενώ αναφέρονται σε μία επανάσταση, η οποία θα έρθει από μόνη της.

 

Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους ξυπνούν κάθε πρωί, πηγαίνουν στη δουλίτσα τους κανονικά, βρίζουν τους πάντες από τον υπολογιστή του γραφείου τους, ενώ το απόγευμα μπορεί να κάνουν τη βόλτα τους στο Σύνταγμα (αν έχει κάλεσμα και καλό καιρό, φυσικά όχι στις καλοκαιρινές διακοπές, αφού προηγούνται τα μπάνια), για να «αντισταθούν» και να «διαμαρτυρηθούν».

 

Τους τελευταίους μήνες έχω λάβει μέρος σε πάρα πολλές διαμαρτυρίες και αποκλεισμούς, ενώ αρκετές από αυτές τις «επαναστατικές δράσεις» ανακοινώνονται και δημοσιοποιούνται. Το αποτέλεσμα; Οι ίδιοι και οι ίδιοι συναντιόμαστε στα ίδια μέρη, χαιρετιόμαστε και ανταλλάσσουμε προβληματισμούς ή απόψεις. Γύρω μας περνούν εκατοντάδες «εξοργισμένοι» άνθρωποι, οι οποίοι «τουϊτάρουν» και «μπλογκάρουν» καθημερινά την επανάσταση – ενώ όχι απλά δεν σταματούν για να δείξουν την αλληλεγγύη τους, αλλά πολλές φορές μας επιτίθενται γιατί τους στερούμε το δικαίωμα στην κατανάλωση ή διαταράσσουμε τη νιρβάνα τους.
Μαζί με όλα τα παραπάνω, οι περισσότεροι εξακολουθούν να αναμασούν «το θρίλερ του χρέους», καθώς επίσης τον μάλλον ακατάσχετο βερμπαλισμό των «αντιμνημονιακών κομμάτων»: Θα διαγραφεί το χρέος; Θα αναδιαρθρωθεί το χρέος; Θα χρεοκοπήσουμε επιλεκτικά, ανεξέλεγκτα ή μήπως ελεγχόμενα; Θα ξαναγυρίσουμε στη δραχμή; Ευρωομόλογα, CDS,spreads…..παρά το ότι μόνο το 1% του πληθυσμού καταλαβαίνει τι σημαίνουν όλοι αυτοί οι όροι.

 

Δεν πειράζει όμως αν δεν καταλαβαίνουμε όλοι. Ευτυχώς για εμάς, έχει «αναδυθεί» από το πουθενά το star system των «οικονομολογούντων» στα τηλεοπτικά παράθυρα, οι οποίοι τα καταλαβαίνουν όλα και γνωρίζουν ακριβώς τις λύσεις – το σωστό! Όλοι περιμένουν το «φωτεινό παντογνώστη» (κατά προτίμηση οικονομολόγο), ο οποίος θα τους πει την αλήθεια και θα προτείνει τη σωστή λύση – άσχετα αν καταλαβαίνουν ελάχιστα από αυτά που τους λέει.
Κατά την άποψη μου λοιπόν, η σιωπή των «αμνών», πριν από τη σφαγή τους, δεν έχει να κάνει απλά με την κατάθλιψη και τις συνέπειές της. Πρωτίστως οφείλεται σε έναν βαθιά ριζωμένο ατομικισμό, τον οποίο το σύστημα καλλιέργησε (με επιτυχία προφανώς), επί σειρά δεκαετιών.

 

Ακόμα και στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, ο «νομοταγής Έλληνας πολίτης» δεν αντιλαμβάνεται ότι, κανείς δεν μπορεί να μας νικήσει όταν είμαστε ενωμένοι, για έναν κοινό και ξεκάθαρο σκοπό. Όμως, η ένωση και η συλλογικότητα προϋποθέτουν, έστω σε ένα βαθμό, το συμβιβασμό και την αναγνώριση του άλλου, ως άξιου σεβασμού – δεδομένο που προσκρούει δυστυχώς στην κλασική ελληνική έκφραση «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;»
Ο ατομικισμός είναι επίσης αλληλένδετος με μία πρωτοφανή έλλειψη παιδείας, καθώς επίσης με μία συλλογική αυταπάτη/ουτοπία. Και σε αυτό το κομμάτι έκανε πολύ καλή δουλειά το σύστημα, μέσω του ατελέστατου εκπαιδευτικού συστήματος – όπως επίσης μέσω των «συστημικών» ΜΜΕ, τα οποία επί δεκαετίες έτρεφαν τους θεατές, τους ακροατές και τους αναγνώστες με σκουπίδια (τώρα τελευταία και με τούρκικες σαπουνόπερες από κάποια κανάλια, τα οποία φαίνεται πως θαυμάζουν τον αθάνατο οθωμανικό πολιτισμό). Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν στρατιές «λοβοτομημένων» οι οποίοι, μετά από μία τελική πλύση εγκεφάλου, απλά αναπαράγουν άθλια στερεότυπα και σαθρά πρότυπα – ενώ είναι ανίκανοι για συνδυαστική σκέψη και για απλή λογική.
Τέλος, άλλος ένας ανασχετικός παράγοντας στην ελεύθερη σκέψη και στην όποια ανατρεπτική δράση, είναι η θυματοποίηση και η προσωπολατρία – πιθανότατα σαν αποτέλεσμα της 400ετούς υποδούλωσης μας από τους Τούρκους. Η συντριπτική πλειοψηφία των «πολιτών» αναμένουν και λατρεύουν όποιον «ηγέτη» θα τους υποδείξει το σωστό – όντας ανίκανοι ή αρκετά βολεμένοι για να σκεφτούν από μόνοι τους.

 

Την ίδια στιγμή που οι «χαρισματικοί ηγέτες» απομυθοποιούνται, εξευτελίζονται και «αποκαλύπτονται» καθημερινά, το «ηρωικό Ελληνικό έθνος» προτιμά έναν «αρχηγό», ο οποίος τον εξαθλιώνει συστηματικά και ανερυθρίαστα – αντί να είναι αυτόνομο και να δρα συλλογικά (επειδή έχει πεισθεί ότι, χωρίς ηγέτες θα έλθει το χάος, ενώ ο πολίτης είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για το κατάντημα της χώρας του).
Δυστυχώς, εάν η κατάσταση αυτή συνεχίσει, η επανάσταση (για την οποία μιλάμε πολύ και κάνουμε ελάχιστα) θα παραμείνει «όνειρο θερινής νυκτός». Ακόμα χειρότερα, εάν όντως συμβεί, αυτό θα γίνει μόνο όταν θα είμαστε τόσο εξαθλιωμένοι, ώστε να αποτελέσουμε «έρμαιο» της όποιας ηγετικής ομάδας εκμεταλλευτεί τη συγκυρία. Κατά την άποψη μου, με πιθανότητες 99%, αυτή η ομάδα των πεφωτισμένων θα αποτελείται από τους χειρότερους δικτάτορες-καπιταλιστές στην ανθρώπινη Ιστορία.
Ολοκληρώνοντας, μόνο εάν παραλύσει ο μηχανισμός που συντηρεί αυτό το σύστημα, το σύστημα θα καταρρεύσει. Ο μηχανισμός όμως αυτός δεν παραλύει μόνο με συγκεντρώσεις και με πορείες. Εμείς οι ίδιοι τον συντηρούμε: με το να πληρώνουμε αυτά που μας επιβάλλει, με το να πηγαίνουμε υπάκουα στη δουλειά μας, με το να μη φέρνουμε αντιρρήσεις, με το να φοβόμαστε τον ίσκιο μας και με το να μην βλέπουμε τίποτα άλλο, πέρα απ’ την μίζερη ζωούλα μας και τον μικρόκοσμό μας.

 

Για να το πω απλά, εάν παραλύσουμε τον μηχανισμό που παράγει χρήματα και διεφθαρμένα κόμματα ή πολιτικούς, τότε αυτό το σαθρό σύστημα θα καταρρεύσει – αφού αυτό εξαρτάται από εμάς και όχι εμείς από αυτό.

 

Σε αυτή τη θέση βέβαια ο κλασικός αντίλογος των υπερασπιστών της υποτέλειας είναι ότι, θα κυριαρχήσει το χάος και η αναρχία. Όμως, είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι ζούμε «κατ’ επίφαση εν τάξει» – εκτός εάν «τάξη» θεωρείται να μην ξέρεις τι φόρους θα σου επιβάλλουν την επόμενη εβδομάδα, αν θα έχεις δουλειά αύριο ή όχι, αν θα μπορείς να πληρώσεις φάρμακα, αν πρέπει να μεταναστεύσεις για να επιβιώσεις, αν τα νοσοκομεία θα έχουν γάζες, αν τα σχολεία θα συνεχίσουν να λειτουργούν καιαν τα παιδιά σου θα έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται.
Ίσως πρέπει λοιπόν να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας – όχι όμως για να την παραδώσουμε ξανά σε κάποιον άλλον…….

 

Βασίλης Βιλιάρδος

Αθήνα, 10. Οκτωβρίου 2011

viliardos@kbanalysis.com

ONE Editions     Twitter     You Toube    Casss  Group     Direct Democracy Greece  

http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2449.aspx?ID=2449#.UBJaJWEe4rV

Κοιλιακό λίπος; Κι όμως μπορεί να φύγει…

από Λαμπρινή Ντίμερη

Η καθιστική ζωή, η έλλειψη επαρκούς άσκησης, η αυξημένη θερμιδική πρόσληψη και οι λανθασμένες διαιτητικές συνήθειες οδηγούν σε αύξηση του κοιλιακού λίπους.

Το συσσωρευμένο λίπος στην περιοχή της κοιλιάς σχετίζεται με φλεγμονές και αυξημένο κίνδυνο προβλημάτων υγείας, διαβήτη, καρδιοπάθειες, άσθμα.

Ο συνδυασμός σωστής δίαιτας και τακτικής άσκησης κάνει θαύματα. Η αερόβια άσκηση μπορεί να επιδράσει σε τοπικά σημεία και να αλλάξει την εικόνα του σώματος. Περίπου 50-60 λεπτά αερόβιας δραστηριότητας την ημέρα, 3-4 φορές την εβδομάδα , μέτριας έντασης π.χ. περπάτημα, ποδήλατο, τζόκινγκ, κολύμπι θα σας βοηθήσει να χάσετε λίπος και να μειώσετε το βάρος σας.

Σύμφωνα με έρευνες η αεροβική άσκηση μειώνει  σημαντικά το σπλαχνικό και ηπατικό λίπος και βελτιώνει τους παράγοντες κινδύνου για καρδιοπάθεια και διαβήτη. Η άσκηση μόνο με βάρη δεν έχει τα ίδια οφέλη ενώ η αεροβική σε συνδυασμό με άσκηση με βάρη οδηγεί σε παρόμοια αποτελέσματα με την αεροβική.

Τροφές που θα βοηθήσουν να χάσετε τα περιττά κιλά και να μειώσετε το κοιλιακό λίπος.

Φυτικές ίνες

Τα προϊόντα ολικής άλεσης βοηθούν στην καύση του λίπους στην περιοχή της κοιλιάς. Η διατροφή πλούσια σε φυτικές ίνες αλλάζει τα επίπεδα γλυκόζης και ινσουλίνης και βοηθάει στην καύση του συσσωρευμένου λίπους.

Σαρδέλες
Είναι γνωστό ότι οι σαρδέλες είναι από τα ψάρια που περιέχουν τα γνωστά καλά λιπαρά. Γάλλοι ερευνητές διαπίστωσαν ότι άτομα που αντικατέστησαν 6 γραμμάρια λιπαρά με 6 γραμμάρια ιχθυέλαιο έχασαν 1 κιλό σε 12 εβδομάδες χωρίς να αλλάξουν κάτι άλλο στη διατροφή τους.

Πρωτεΐνες

Σε κάθε γεύμα να λαμβάνετε μια πηγή υψηλής ποιότητας πρωτεΐνης. Οι πρωτεΐνες μπορούν να προέλθουν από γαλακτοκομικά προϊόντα, κρέατα, καθώς και καρύδια. Βοηθούν στην ανάπτυξη των μυών σας ενώ ενισχύουν το μεταβολισμό σας. Έτσι θα κάψετε τις επιπλέον θερμίδες ταχύτερα και θα χάσετε λίπος από την κοιλιά.

Γιαούρτι
Το γιαούρτι περιέχει ασβέστιο το οποίο ενεργοποιεί το μεταβολισμό. Έρευνα έδειξε ότι παχύσαρκα άτομα που κατανάλωναν 3 άπαχα γιαούρτια την ημέρα έχασαν 22% περισσότερο βάρος, 61% περισσότερο σωματικό λίπος και 81% περισσότερο κοιλιακό λίπος από τα άτομα που δεν κατανάλωναν γιαούρτι.

Νερό
Στοιχεία δείχνουν ότι ακόμα και η ήπια αφυδάτωση επιβραδύνει το μεταβολισμό. Το νερό είναι από τους πιο σημαντικούς καταλύτες στην απώλεια βάρους και τη διατήρηση του. Το σώμα δεν λειτουργεί σωστά χωρίς αρκετό νερό και δεν μπορεί να μεταβολίσει αποτελεσματικά το αποθηκευμένο λίπος. Πίνοντας άφθονο νερό κατά την διάρκεια της ημέρας  αποφεύγουμε την κατακράτηση υγρών στο σώμα και βοηθάμε την λειτουργία των νεφρών και του συκωτιού. Ένα άτομο πρέπει να πίνει 8 ποτήρια νερό την ημέρα. Η ποσότητα αυτή βέβαια ποικίλλει ανάλογα με το βάρος του ατόμου, την άσκηση που κάνει και τους περιβαλλοντικούς παράγοντες.

Μηλόξιδο

Σύμφωνα με μελέτες τα οξέα του μηλόξιδου αυξάνουν τις καύσεις και περιορίζουν την πρόσληψη λίπους γύρω από την κοιλιά.

Τρώτε αρκετές φορές την ημέρα

Τρώτε μικρές ποσότητες κάθε 3 ώρες για να ενεργοποιείται ο μεταβολισμός. Έρευνες έχουν δείξει ότι άτομα που έτρωγαν πολλές φορές την ημέρα μικρές ποσότητες έχασαν πιο πολύ βάρος σε σχέση με άτομα που έτρωγαν μόνο μία φορά την ημέρα ενώ και οι δύο ομάδες κατανάλωναν τις ίδιες θερμίδες.

Καταναλώνετε υγιή λιπαρά: Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί σας βοηθά να ελέγξετε την όρεξή σας και τα επίπεδα ορμονών στο σώμα σας που ελέγχουν το κάψιμο λίπους. Καλά λιπαρά βρίσκονται στους κρόκους αυγών, στους ωμούς ξηρούς καρπούς, στο έξτρα παρθένο ελαιόλαδο.

Πίνετε πράσινο τσάι

Το πράσινο τσάι περιέχει συστατικά που ωφελούν την υγεία και καταπολεμούν την παχυσαρκία. Σύγχρονες έρευνες έχουν δείξει ότι το συγκεκριμένο ρόφημα έχει αντιφλεγμονώδεις και διουρητικές ιδιότητες, οι οποίες οφείλονται κυρίως στα υψηλά ποσοστά φλαβονοειδών που περιέχει. Η συστηματική κατανάλωση τσαγιού αυξάνει τις ενεργειακές δαπάνες του οργανισμού και καίει τα αποθηκευμένα λίπη  ενεργοποιώντας την καύση τους κατά τον μεταβολισμό τους. Μεταβάλλει την κατανομή του λίπους και μειώνει τον λιπώδη ιστό που εντοπίζεται στην περιοχή της κοιλιάς.

Φασόλια

Τα φασόλια έχουν ισχυρή λιποδιαλυτική δράση.  Περιέχουν πολλές φυτικές ίνες και πρωτεΐνες.

Αμύγδαλα

Έρευνες δείχνουν ότι τρώγοντας μία χούφτα αμύγδαλα την ημέρα μπορεί να σας βοηθήσει να χάσετε λίπος στα πλαίσια μιας υγιεινής διατροφής. Άτομα που έτρωγαν καθημερινά για έξι μήνες αμύγδαλα, έχασαν  18% του σωματικού τους λίπους.

Λάχανο

Το λάχανο συμβάλλει στη διάλυση του ανεπιθύμητου λίπους, που αποθηκεύεται στο στομάχι, τους γοφούς, την πλάτη, τα πόδια, την κοιλιά.

Κρασί

Έρευνες έχουν δείξει πως ένα ποτήρι κρασί προστατεύει από την αύξηση του σωματικού βάρους στην κοιλιά.

Λιγότερους υδατάνθρακες

Όσο πιο φτωχή είναι η διατροφή μας σε υδατάνθρακες, τόσο περισσότερο προάγεται η καύση του λίπους, όχι μόνο κατά την άσκηση αλλά και όλη τη διάρκεια της ημέρας.

Σε κάθε περίπτωση να συμβουλεύεστε το γιατρό σας.

http://exelixeis.gr/ygeia/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C-%CE%BB%CE%AF%CF%80%CE%BF%CF%82-%CE%9A%CE%B9-%CF%8C%CE%BC%CF%89%CF%82-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF-%CE%BD%CE%B1-%CF%86%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CE%B9/

Από την αγανάκτηση στην επ – ανάσταση

της Κίνησης Πολιτών Άρδην

 Οι δίδυμες εκλογές του Μαΐου Ιουνίου 2012 επισφράγισαν το τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου και εγκαινίασαν την αρχή της ανασύνθεσης του συνολικού πολιτικού συστήματος. Είναι βέβαιο πως η κρίση και η ανασύνθεση δεν θα περιοριστούν μόνο στην έκλειψη του ΠΑΣΟΚ και την ανάδυση των Ανεξαρτήτων Ελλήνων ή της Χ. Α. στο πολιτικό προσκήνιο, ούτε απλώς στην εξαφάνιση του ΛΑΟΣ τη συρρίκνωση του ΚΚΕ και την απόσχιση της ΔΗΜΑΡ από τον κάποτε ενιαίο Σύριζα. Είναι βέβαιο πως και ο χώρος της Ν.Δ. θα αποδομηθεί, όπως έχει σήμερα, και ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι υποχρεωμένος να επιλέξει εάν θα επιχειρήσει να «χωρέσει» το 25% των ψηφοφόρων του στο 3% του σκληρού του πυρήνα, ή αν αντιστρόφως θα αποδεχθεί την πρόκληση που αντιπροσωπεύουν αυτοί οι νέοι ψηφοφόροι και θα προσαρμοστεί σε αυτό το νέο πλειοψηφικό ρεύμα. Δηλαδή η αλλαγή του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης έχει μόλις αρχίσει και κανείς  δεν θα μπορέσει να μείνει όπως ήταν.

Πιστεύουμε πως η διαδικασία είναι μόλις στην αρχή, διότι όπως έχουμε διακηρύξει πάμπολλες φορές τα δύο τελευταία χρόνια, η γενικευμένη κρίση της παγκοσμιοποίησης και της παρασιτικής ένταξης της Ελλάδας σ’ αυτήν, συνεπάγεται τεκτονικές αλλαγές στην κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα της χώρας και των πολιτικών της σχηματισμών. Έχουμε μάλιστα ορίσει την κατεύθυνση του κύριου ανύσματος αυτών των μετασχηματισμών: από τα έξω προς τα μέσα, από τον παρασιτισμό στην παραγωγική ανασύνθεση, από τον εθνομηδενισμό στον πατριωτισμό. Αυτές οι κατευθύνσεις είναι αναγκαίες και αναπόφευκτες. Το ερώτημα είναι σε πιο βαθμό θα γίνουν με το μικρότερο κόστος για το λαό και τη χώρα, χωρίς μεγάλες εθνικές καταστροφές, που είναι πολύ πιθανές εάν δεν συνειδητοποιήσουμε το ταχύτερο δυνατό τα διακυβεύματα της κρίσης.

Την τελευταία περίοδο, επαναλαμβάνουμε διαρκώς πως δεν αντιμετωπίζουμε απλώς το δίλημμα «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο» αλλά την κρίση ενός οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου, η οποία προσέλαβε τη μορφή του Μνημονίου. Επομένως, το ζήτημα για τις «αντιμνημονιακές δυνάμεις» είναι να προχωρήσουν πέρα από το επιφαινόμενο και να μπουν στις πραγματικές αιτίες της κρίσης και τις δυνατότητες ανάταξής της.

 

Τι άραγε ήταν το μνημόνιο;

Πριν από τις εκλογές του 2009, η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αφού είχε αφήσει για χρόνια αθεράπευτες τις πληγές μιας παρασιτικής οικονομίας, που εκδηλώθηκαν, μετά το 2008, με εκτίναξη του ελλείμματος και του χρέους, κάλεσε τους Έλληνες να αποδεχτούν την κρίση και να περάσουν σε μια εποχή λιτότητας, χωρίς όμως να προσφέρει και ένα διαφορετικό όραμα εξόδου από την κρίση.

Απέναντί του, το ΠΑΣΟΚ, εκφραστής των παρασιτικών στρωμάτων, των νταβατζήδων των «έργων» και των ΜΜΕ, διαβουκολώντας με ψεύτικες υποσχέσεις τις λαϊκές τάξεις, κατέκτησε για μια τελευταία και μοιραία φορά την εξουσία, με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», που είχε επεξεργαστεί η φοβερή «οικονομική» σύμβουλος του Γιώργου, Λούκα Κατσέλη!

Επειδή όμως, «λεφτά» δεν υπήρχαν, και ήταν αδύνατο να ανακρούσει πρύμναν, δεδομένης της κοινωνικής και εκλογικής του βάσης, ως δόλιος συνωμότης, επεξεργάστηκε ένα σχέδιο προκειμένου να επιβάλει τη λιτότητα στον ελληνικό λαό. Αυτό είχε ως προϋπόθεση να αποκοπεί η δυνατότητα δανεισμού της Ελλάδας από τις αγορές –εξ ου και οι καταγγελίες της χώρας από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς της για μήνες ολόκληρους και η άρνηση δανεισμού με χαμηλό επιτόκιο–, ούτως ώστε η επιβολή των μέτρων να εμφανιστεί ως πίεση από τα πάνω και από τους κρατικούς πλέον δανειστές μας, σε συμφωνία με το ΔΝΤ. Όλα αυτά πλέον είναι πολύ γνωστά. Και όμως, μέχρι σήμερα, δεν έχουν αναλυθεί με ευκρίνεια παρά μόνο από το Άρδην. Έτσι το μνημόνιο υπήρξε η συνωμοτικά οργανωμένη επιτάχυνση της κρίσης από εκείνα τα παρασιτικά στρώματα σε πανικό, που ήταν αδύνατο να αναγνωρίσουν την ίδια την πραγματικότητα του παρασιτισμού τους.

Όμως, όπως έχουμε τονίσει, το δόλιο φερέφωνο ήταν ταυτόχρονα και βλάξ. Διότι, όντας συνδεδεμένος με το αμερικανικό σχέδιο και το ΔΝΤ του Στρως Καν, δεν αντελήφθη πως το σύνολο της Ευρώπης αντιμετώπιζε μια συστημική κρίση και πως η Γερμανία είχε διαφορετική στρατηγική από εκείνη του Ομπάμα και του Στρως Καν. Η Γερμανία, όντας πλέον η μόνη πλεονασματική δύναμη στην Ευρώπη και έχοντας εκτιναχθεί στη θέση του δεύτερου παγκόσμιου εξαγωγέα μετά την Κίνα, είναι η μόνη που είχε ήδη κατανοήσει και είχε προσαρμοστεί στη διαπίστωση, πως η Δύση δεν μπορεί να επιβιώσει στον ανταγωνισμό με την Κίνα και τις αναδυόμενες χώρες, παρά μόνο εάν μεταβάλει το κοινωνικό μοντέλο που είχε κυριαρχήσει στη Δύση τα προηγούμενα χρόνια, ώστε να ολοκληρώσει τη θατσερική και ρηγκανική αντεπανάσταση. Για να το κάνουμε πιο λιανά. Η Δύση, έχοντας απολέσει το πλεονέκτημα της «μητρόπολης», μια και το οικονομικό επίκεντρο του κόσμου μετατοπίζεται εκτός Δύσεως, και έχοντας ταυτόχρονα οικοδομήσει την επίπλαστη ευημερία των τελευταίων δεκαετιών πάνω στη χρηματοτραπεζιτική ηγεμονία της, δεν έχει πια τη δυνατότητα να συντηρεί ΚΑΙ τα κέρδη των ελίτ ΚΑΙ το κοινωνικό κράτος, όπως έκανε ορισμένες δεκαετίες πριν. Είναι υποχρεωμένη να επεκτείνει τη λογική της λιτότητας και της «προσαρμογής», ώστε να μπορέσει να ανταγωνιστεί με σχετική επιτυχία τις αναδυόμενες χώρες. Γι’ αυτό εξ άλλου και η παρούσα οικονομική κρίση –για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία– δεν αφορά στο σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας αλλά, σχεδόν αποκλειστικά, στη Δύση. Η Κίνα, παρ’ ότι επηρεάζεται στις εξαγωγές της, συνεχίζει να έχει ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 8% τον χρόνο, ενώ, για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, ακόμα και η Αφρική εμφανίζει σημαντικούς ρυθμούς ανάπτυξης.

 

Η γερμανική στρατηγική

Η Γερμανία, έχει διατηρήσει μια βιομηχανική βάση σε μια Δύση που οδηγούνταν στην αποβιομηχάνιση. Θέλοντας λοιπόν με νύχια και με δόντια να διατηρήσει την ανταγωνιστική της δυνατότητα έναντι των αναδυομένων χωρών, επέβαλε, αρχικώς στο εσωτερικό της, από το 2000 και μετά, μία πολιτική λιτότητας και μερικής αποδόμησης του γερμανικού κοινωνικού κράτους. Βέβαια, επειδή αυτή η στρατηγική οδηγούσε σε μείωση ή στασιμότητα  της εσωτερικής ζήτησης, για τη βιομηχανική της παραγωγή, την αντικατέστησε μ’ ένα εξωστρεφές εξαγωγικό μοντέλο και εκτίναξε τις εξαγωγές της προς τις χώρες της νότιας Ευρώπης. Γι’ αυτό, για ορισμένα χρόνια, συναινούσε σε ένα διπλό σύστημα, στο εσωτερικό της ευρωζώνης, ώστε οι λοιπές χώρες, και ιδιαίτερα οι νότιες, να δανείζονται για να μπορούν να αγοράσουν τα γερμανικά προϊόντα.

Όμως, η κρίση του 2007-2008 και η ταυτόχρονη ανάπτυξη νέων ταχύτατα επεκτεινόμενων αγορών για τα γερμανικά προϊόντα, ιδιαίτερα στη Μ. Ανατολή, τη Ρωσία και την Άπω Ανατολή, μετέβαλε τα δεδομένα. Στο εξής, η Γερμανία θα έπρεπε να καλύψει τα αυξανόμενα ελλείμματα και τις δανειοδοτικές ανάγκες των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου ώστε να συνεχιστεί το ίδιο μοντέλο. Έτσι, όμως, ό,τι κέρδιζε από τη μία πλευρά, θα έπρεπε να το πληρώνει από την άλλη. Γι’ αυτό η Γερμανία υιοθετεί πλέον ανοικτά μια πολιτική επιβολής ενός δυαδικού μοντέλου  για την Ευρώπη:  Ένα μέρος των ευρωπαϊκών χωρών, και κατ’ εξοχήν η «γερμανική» Ευρώπη, να παραμείνει στον σκληρό ευρωπαϊκό πυρήνα και την ευρωζώνη. Παράλληλα, και ένα άλλο κομμάτι, που τείνει να μεταβληθεί σε βάρος για τη Γερμανία, να εκδιωχθεί ή να αποδεχτεί μια πολιτική κοινωνικής καταστροφής τέτοια που θα την μετέβαλλε σε ζώνη χαμηλού κόστους εργασίας και εξαγωγής ειδικευμένων εργατικών χεριών προς τη Γερμανία. Εξάλλου, έτσι συμβαίνει ήδη με άλλες χώρες της Ε.Ε., όπως οι Βαλτικές χώρες, η Βουλγαρία, η Ρουμανία κ.λπ. Η Γερμανία ανακάλυψε ξαφνικά (βλέπε δηλώσεις του Κολ, του Σμιτ κ.ά) πως η Ελλάδα μπήκε με απάτη στη ζώνη του ευρώ, αντί να παραδεχτεί πως, εκείνη την εποχή, αποτελούσε μία επεκτεινόμενη αγορά για τη Γερμανία και γι’ αυτό καλοδεχούμενη.

Η στρατηγική των Αμερικανών και του Στρως Καν ήρθε να σκοντάψει, με ενδιάμεσο τον δόλιο βλάκα, σε αυτή τη νέα γερμανική στρατηγική, η οποία δεν προτάσσει τη σωτηρία της «παλιάς Δύσης» με επίκεντρο τη στρατηγική Ομπάμα, αλλά υιοθετεί μια τευτονική στρατηγική «εκκαθάρισης των ξερών κλαδιών». Και αν οι Έλληνες θα μπορούσαν να αντέξουν μια τέτοια δρακόντεια πολιτική, έχει καλώς. Αν όχι, που είναι και το πιθανότερο, τότε θα οδηγούνταν αναπόφευκτα και στην έξοδο από την ευρωζώνη.

Κατά συνέπεια, η προσφυγή στο ΔΝΤ που είχε συνομολογήσει συνωμοτικά ο ΓΑΠ με τον Στρως Καν μεταβλήθηκε σε πιάσιμο στο δόκανο της Μέρκελ. Το μνημόνιο επιτάχυνε, και εντόπισε στην Ελλάδα, μια κρίση που ούτως ή άλλως ήταν υπαρκτή και μετέβαλε τους Έλληνες στα πειραματόζωα της γερμανικής Ευρώπης.

Κεϋνσιανή πολιτική  ή ανατροπή του παγκοσμιοποιητικού μοντέλου;

Το γεγονός ότι αυτή την ανάλυση, την οποία διακηρύττουμε και επαναλαμβάνουμε με κάθε ευκαιρία και σε όλους τους τόνους, την αγνοούν συστηματικά σχεδόν όλες οι αντιμνημονιακές γραφίδες, δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει. Διότι η συντριπτική πλειοψηφία των «αντιμνημονιακών» θέλει να μας πείσει πως αρκεί η εξάλειψη του μνημονίου για να περάσουμε σε μια πολιτική κεϋνσιανής επέκτασης! Αγνοούν έτσι πως η διαφοροποίηση μεταξύ του Ολάντ και του Ομπάμα, από τη μια, και της Μέρκελ από την άλλη, δεν βρίσκεται στο εάν ή όχι πρέπει να παρθούν μέτρα «δημοσιονομικής προσαρμογής και λιτότητας», που όλοι θεωρούν αναγκαία. Η διαφορά τους αφορά μόνο στην ταχύτητα, την τραχύτητα και τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να παρθούν αυτά τα μέτρα και επομένως στο ποιος θα διατηρήσει την ηγεμονία στο εσωτερικό της Δύσης. Ο Ολάντ, ο Ομπάμα και οι «αναπτυξιακοί»  θεωρούν πως αυτή η μετάβαση προς ένα μοντέλο ανταγωνιστικό προς εκείνο της Κίνας και των αναδυόμενων χωρών θα πρέπει να γίνει ηπιότερα, σε μεγαλύτερη χρονική διάρκεια, και με μεγαλύτερη κοινωνική συναίνεση. Επιπλέον, δεν θέλουν να γίνει με την ταχύτητα και την τραχύτητα των Γερμανών, διότι αυτό θα παγίωνε την ήδη κατακτηθείσα γερμανική ηγεμονία. Η Γαλλία και η Αμερική θέλουν χρόνο για να επαναβιομηχανοποιήσουν τις οικονομίες τους και να προσαρμοστούν στην νέα παγκόσμια πραγματικότητα, πράγμα που η Γερμανία το έχει ήδη κάνει.  Γι’ αυτό και, ενώ κατ΄ ανάγκην συμμαχούμε με αυτές τις δυνάμεις απέναντι στη Μέρκελ, διότι κι εμείς δεν επιθυμούμε σήμερα μια καταστροφική επιτάχυνση, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες για τη δυνατότητα μιας νέας περιόδου κεϋνσιανής πολιτικής στη Δύση.

Ο Παπανδρέου και η συμμορία του επιτάχυναν και επιδείνωσαν την ΥΠΑΡΚΤΗ κρίση του ελληνικού παρασιτικού μοντέλου, προκαλώντας μια εκτεταμένη κοινωνική καταστροφή με τη βιαιότητα και την ταχύτητα της επιβολής των μέτρων που επέβαλε η γερμανική στρατηγική. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός πως το ελληνικό κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο ήταν πλέον αδύνατο να διασωθεί και πως θα οδηγούνταν σε μια αναπόφευκτη κρίση. Όταν, λοιπόν, οι περισσότεροι αντιμνημονιακοί υποστηρίζουν μια λογική επιστροφής στη προ μνημονίου κατάσταση, όχι μόνο αρνούνται την παγκόσμια και ελληνική πραγματικότητα, αλλά, κυρίως, αρνούνται να δουν πως μια συνεπής «αντιμνημονιακή» πολιτική απαιτεί την επαναστατική ανατροπή ενός ολόκληρου μοντέλου. Είναι αντιμνημονιακοί διότι δεν τολμούν να είναι… επαναστάτες.

Ας το διευκρινίσουμε. Για να μπορέσει η Ελλάδα, αλλά και οι περισσότεροι λαοί της Δύσης, να διατηρήσουν ένα επίπεδο ευημερίας ανάλογο με αυτό που διέθεταν στο παρελθόν, θα πρέπει να ανατραπεί το παγκόσμιο καπιταλιστικό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης. Θα πρέπει να μειωθεί η παραγωγή άχρηστων ή επιζήμιων προϊόντων και να υπάρξει μια διαφορετική, οικολογικού χαρακτήρα, παραγωγική δομή, με την οποία θα δοθεί προτεραιότητα στην τοπική ανάπτυξη, τον περιορισμό των κοινωνικών ανισοτήτων, το πολυκαλλιεργητικό μοντέλο, την επιστροφή στην επαρχία, την αποκέντρωση, την αποεμπορευματοποίηση πολλών δραστηριοτήτων και εργασιών.

Ένα τέτοιο μοντέλο θα επέτρεπε ένα υψηλότερο επίπεδο ευημερίας ακόμα και με χαμηλότερο ύψος εθνικού εισοδήματος. Θα μας έβγαζε δηλαδή έξω από τον θανάσιμο, για  τη φύση και τους ανθρώπους, κύκλο της αέναης οικονομικής επέκτασης. Ένα τέτοιο μοντέλο, που αποτελεί την ελπίδα του 21^ου αιώνα, προϋποθέτει την επανατοπικοποίηση της σκέψης και της παραγωγής, την άρνηση της παγκοσμιοποίησης και, κατά συνέπεια, μια νέα δομή και μια νέα αντίληψη τόσο για την Ευρώπη όσο και για τον κόσμο.

Μια τέτοια αλλαγή, που αναδύεται σταδιακά ως το αίτημα και η διεκδίκηση των αντιπαγκοσμιοποιητικών κινημάτων, για την Ελλάδα, αποτελεί ταυτόχρονα και όρο εθνικής επιβίωσης. Χωρίς «επιστροφή» στον εαυτό μας, στην ιστορία, στην παράδοση, την εγχώρια παραγωγή, οι Έλληνες δεν έχουν καμία τύχη. Γι’ αυτό εξάλλου επιμένουμε πως η επαναστατική ανατροπή του υπάρχοντος μοντέλου αποτελεί ταυτόχρονα και προϋπόθεση της εθνικής μας επιβίωσης.

 

Το τέλος του οικουμενισμού

Διότι, για την Ελλάδα, η παρούσα κρίση δεν περιορίζεται μόνο σε μια έστω ακραία και παροξυσμική, έκφραση της παγκόσμιας κρίσης, αλλά έθεσε για άλλη μια φορά επιτακτικά το ερώτημα της εθνικής  μας επιβίωσης.

Εδώ και πολλά χρόνια επαναλαμβάνουμε πως ο ελληνισμός βρίσκεται μπροστά σε μια κρίση υπαρκτικού χαρακτήρα. Οι Έλληνες βρίσκονται σ’ ένα ιστορικό σταυροδρόμι, από τη μία πλευρά του οποίου υπάρχει μια καθοδική σπείρα, πιθανόν χωρίς επιστροφή, και από την άλλη η ανάταξή του.

Το 1922, συνέβη κάτι ανεπανόρθωτο, που χώρισε στα δύο την ελληνική ιστορία. Πριν το ’22, με κράτος ή χωρίς, αυτόνομοι ή υποταγμένοι, συγκροτούσαμε την ταυτότητά μας με επίκεντρο το Αιγαίο και δύο πτέρυγες, δυτικά την ελληνική χερσόνησο και ανατολικά τη Μ. Ασία, τον Πόντο, την Ανατολική Θράκη. Έτσι συνέβαινε για 3.000 χρόνια τουλάχιστον, από τον… Τρωικό Πόλεμο και στο εξής.

Μετά το 1922, ο ελληνισμός έχασε τον ανατολικό πνεύμονά του και έμεινε κλεισμένος στην ελλαδική χερσόνησο και τα νησιά μας, ενώ το Αιγαίο από επίκεντρο μεταβλήθηκε σε σύνορο. Το 1922 σφραγίστηκε οριστικά και αμετάκλητα το τέλος του οικουμενικού, ευρύτερου, ελληνισμού. Τα γεγονότα που ακολούθησαν, μετά το 1922, ήρθαν να επισφραγίσουν και να ολοκληρώσουν αυτή την απώλεια. Οι Έλληνες από τη Μ. Ασία, την Κωνσταντινούπολη, την Αίγυπτο, τον Πόντο, τη Β. Ήπειρο στριμώχτηκαν σταδιακά, με αλλεπάλληλα κύματα φυγής, στην αρχέγονη κοιτίδα μας, την ελληνική χερσόνησο.

Τότε έλαβε τέλος με δραματικό τρόπο, η προσπάθεια ολοκλήρωσης του ελληνισμού μέσα από την ενσωμάτωση σε ένα ενιαίο εθνικό-κρατικό σύνολο των βασικών συνιστωσών του και βγήκαμε από αυτή την περιπέτεια με τα σπασμένα κουπιά του σεφερικού «μυθιστορήματος». Και το νέο ιστορικό διακύβευμα του ελληνισμού είναι είτε η ολοκλήρωσήτου, με μια στροφή προς τα μέσα και προς την ιστορία του, είτε η εξαφάνισή του, ως ιδιαίτερου ιστορικού υποκειμένου. Μέσα από μια τραγική ειρωνεία της ιστορίας, είμαστε υποχρεωμένοι είτε να ολοκληρωθούμε, ξεπερνώντας επιτέλους τον «καημό της ρωμιοσύνης», είτε να εξαφανιστούμε από το ιστορικό προσκήνιο.

Η μοναδική σωτηρία μας θα ήταν η «στροφή προς τα μέσα», ώστε να βρούμε τη δύναμη να ανασυγκροτήσουμε, από το ιστορικό DNA μας, έναν ατόφιο οργανισμό. Γιατί τα 3.000-4.000 χρόνια του οικουμενικού ελληνισμού μάς είχαν εθίσει στην εξωστρέφεια, στο ταξίδεμα σε ξένους κόσμους και πολιτισμούς, στο σκόρπισμα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Τώρα, η ιστορία απαιτεί από εμάς να κάνουμε την αντίστροφη κίνηση, σε ρήξη με τις αταβιστικές συνήθειες τόσων χιλιετιών. Πράγματι, στο αίμα μας κυκλοφορούν ακόμα οι μνήμες των στρατιών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του οικουμενικού ελληνιστικού κόσμου, της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, του βυζαντινού κοσμοσυστήματος, της υπερεθνικής ορθοδοξίας. Ακόμα και μετά την Άλωση, στην τουρκοκρατία, μάθαμε να ταξιδεύουμε στη Δύση και στον Βορρά, σκορπίζοντας αφειδώλευτα τη δύναμη και το πνεύμα μας.

Και αυτές οι μνήμες είναι πάντα παρούσες στη σκέψη και τη συμπεριφορά μας. Μπροστά σε κάθε κρίση, σε κάθε τρικυμία, σκεφτόμαστε και πάλι το ταξίδι του Οδυσσέα, την έξοδο σε άλλους κόσμους. Ακόμα και οι αντίπαλοί μας, ακόμα και οι καταχτητές μας θράφηκαν από το δικό μας αίμα. Εκατομμύρια ελληνικοί πληθυσμοί, στη Συρία, τη Μ. Ασία και τα Βαλκάνια, θα πυκνώσουν  το αραβικό και τουρκικό Ισλάμ, την ιταλική Ρώμη, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Ν. Ρωσία. Οι Έλληνες είχαν μάθει πως είναι ανεξάντλητη η ιστορική φύτρα τους και μπορούν να τη σκορπίζουν απλόχερα μέχρι τα τελευταία εκατομμύρια στις Η.Π.Α., την Αυστραλία και αλλού. Και αυτή η τάση στη φυγή, την εξωστρέφεια, εκφραζόταν –παράδοξα– και στο εσωτερικό της χώρας, με την αποδοχή προστατών, τη δημιουργία εξαρτημένων κομμάτων, τον μαϊμουδισμό ξένων προτύπων και την απόρριψη της δικής μας παράδοσης, ή μάλλον τον εγκλεισμό της σε ορισμένες και μόνο πλευρές της ζωής μας.

 

«Οίκαδε»

Και να ’μαστε σήμερα μπροστά στην ολοκλήρωση ενός καθοδικού κύκλου ενενήντα χρόνων. Ενώ, μετά το 1922, είχαμε αρχίσει, μέσα από οδυνηρές αντιπαραθέσεις, να οικοδομούμε μια οικονομία σχετικά αυτοδύναμη, ιδιαίτερα μετά την κρίση του 1929, και να ενσωματώνουμε το προσφυγικό δυναμικό στο ελλαδικό –ελληνικό πλέον– έθνος, ήρθε η γερμανοϊταλική εισβολή να ολοκληρώσει αυτό που είχαν αρχίσει οι τσέτες του Κεμάλ, με ανυπολόγιστες καταστροφές και εκατόμβες. Αντισταθήκαμε ηρωικά στην Κατοχή και όμως, στη  μεταπολεμική περίοδο, ολοκληρώσαμε την αλλοτρίωσή μας. Μια εμφύλια σύγκρουση, την οποία καθόρισαν οι ξένες δυνάμεις, μας εξάντλησε υποτάσσοντάς μας στη Δύση οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά και στην «Ανατολή της Δύσης», τη Σοβιετική Ένωση, πνευματικά. Στη συνέχεια, μετά το ’60, θα επανεμφανισθεί και πάλι, απειλητική για τη μοίρα μας, η «Δύση της Ανατολής», ανοίγοντας μία περίοδο αντιπαραθέσεων, με την ήττα στην Κύπρο μετά το 1974, και σταδιακής υποταγής μετά το 1990 (Ίμια, Οτσαλάν, σχέδιο Ανάν κ.λπ.).

Στη μεταπολίτευση, η υποταγή στη Δύση θα ολοκληρωθεί μεταβαλλόμενη σε πλήρη εσωτερική αλλοτρίωση, με την εκποίηση της οικονομίας, της κοινωνίας, του πολιτισμού. Έτσι, αυτό που ήταν εξωτερική εξάρτηση μεταβλήθηκε, μέσα από την εσωτερίκευσή της, σε εσωτερική αποικιοποίηση. Γι’ αυτό, και για πρώτη φορά στην ιστορία μας σε τέτοιο βαθμό, δεν ήταν πλέον ο Φαλμεράιερ και οι ξένοι βασιλιάδες που εξέφραζαν τον αποικιακό ζυγό… αλλά οι ίδιες οι ελληνικές ελίτ, οι ίδιοι οι Έλληνες πολιτικοί, οι Έλληνες διανοούμενοι. Ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Κατσαρός αποτελούσαν πλέον παρελθόν για ένα έθνος που συνωστιζόταν στα Μακ Ντόναλντ και τη Γιουροβίζιον.

Και ενώ το εκκρεμές της ιστορίας μετακινείται από τη Δύση στην Ανατολή, μετέωροι στη ρωγμή των δύο κόσμων, φτάσαμε σε μια κρίση που δεν είναι απλώς οικονομική. Είναι μια κρίση καθολική: δημογραφική, γεωπολιτική, πολιτική, μεταναστευτική, πνευματική: κλωτσοσκούφι της Μέρκελ, έντρομοι μπροστά στον Ερντογάν και τον Νταβούτογλου, λοιδορούμενοι από τους Σκοπιανούς. Η Δύση, στην οποία καταφύγαμε από τον εμφύλιο και μετά, μας εκμεταλλεύεται και μας απορρίπτει με όλους τους τρόπους, ενώ η ισλαμική Ανατολή μας απειλεί με υποταγή και ενσωμάτωση.

Αίφνης, αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, χωρίς, πλέον, περιθώρια για ψεύδη και μεσοβέζικες λύσεις. Είτε θα αποδεχτούμε το ιστορικό τέλος μας, τη μεταβολή της Ελλάδας σε μία πολυφυλετική και πολυεθνική ζώνη-ταμπόν μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ένας Λίβανος των Βαλκανίων,  ελεγχόμενοι ταυτόχρονα από τη φραγκική Δύση και την τουρκική Ανατολή (εξάλλου ο άξονας Βερολίνου-Τουρκίας λειτουργεί εδώ και πάνω από εκατό χρόνια), είτε, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως συλλογικό υποκείμενο, θα πρέπει να ανακτήσουμε την αυτονομία μας, να πραγματοποιήσουμε σήμερα την ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα, να υπερβούμε τον καημό της ρωμιοσύνης.

Πιεσμένοι από Ανατολή και Δύση, δεν έχουμε πλέον άλλα περιθώρια ιστορικής υποχώρησης. Το πρόβλημα της συνέχειας του έθνους μας παίζεται στα ίδια τα νησιά μας, στις ίδιες τις πόλεις, στην ίδια μας την πρωτεύουσα. Η φυγή, η εξωστρέφεια, όταν είσαι εξασθενημένος, σε μια πρώτη φάση, μεταβάλλονται σε υποταγή και εν τέλει σε ιστορικό θάνατο. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια να συνεχίσουμε στον δρόμο της φυγής-υποταγής και ταυτόχρονα να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε. Βρισκόμαστε μπροστά στη «μητέρα των μαχών». Είτε εδώ, σήμερα και στις επόμενες δεκαετίες, θα κερδίσουμε το δικαίωμα στην επιβίωση και παράδοξα θα ολοκληρώσουμε το ανολοκλήρωτο, είτε θα μεταβληθούμε σε μια ιστορική ανάμνηση ως ανεξάρτητο έθνος και ιδιαίτερο ιστορικό υποκείμενο.

Σε μια τέτοια στιγμή, όταν όλα τα ψέματα τελειώνουν, είναι δυνατό –«να επιχειρήσουμε μία ολοκληρωτική  επ-ανάσταση, διότι πλέον δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, διότι είμαστε απόλυτα στριμωγμένοι στον τοίχο και είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε μια μάχη ύπαρξης. Απορρίπτοντας τη φυγή προς τα έξω και στα κάθε ειδών ναρκωτικά, στα οποία με τόση ευκολία κατέφυγαν τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες, να αντικρίσουμε θαρραλέα το πεπρωμένο μας. Στα επόμενα πενήντα ή εκατό χρόνια, είτε θα πάψουμε να υπάρχουμε είτε, επιτέλους, θα ξεπεράσουμε τον καημό μας, επιτέλους ελεύθεροι και αυτεξούσιοι.

Με τον έναν ή άλλο τρόπο, εδώ, στα 2012, ενενήντα χρόνια μετά το 1922, άνοιξε μια νέα ιστορική περίοδος: αν συνεχιστεί η εξωστρέφεια/υποταγή και η ψευδο-οικουμενική λογική/φυγή, οδηγούμαστε στο σημείο μηδέν, στην ιστορική εξαφάνιση. Γι’ αυτό και η γενικευμένη εθνική μας κατάθλιψη. Συνειδητοποιούμε αίφνης πως το ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσουμε δεν είναι άλλο «πάρεξ ελευθερία ή θάνατος», κυριολεκτικώς.

Αναζητώντας χρόνο

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τίθεται εκ νέου επιτακτικά το ζήτημα των συμμαχιών μέχρις ότου κατορθώσουμε και πάλι να σταθούμε αυτόνομα στα πόδια μας. Εξ ου και η μεγάλη αγωνία μας για την έκβαση της παρούσας κρίσης. Η ευρωπαϊστική αριστερά μοιάζει να ανησυχεί λιγότερο από εμάς, διότι, ως εθνομηδενιστική, δεν αντιλαμβάνεται το βάθος και τη σημασία της ιστορικής μοναξιάς ενός «ανάδελφου» έθνους. Δεν αντιλαμβάνεται πως η Δύση και ο νεώτερος ελληνισμός αποτελούν δύο διακριτές ιστορικές οντότητες. Δεν κατανοεί πως η ένταξή μας στο δυτικό στρατόπεδο αποτελεί μια άνιση σχέση υποταγής και ανάγκης. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να διανοηθεί την «έξοδο» από την «Ευρώπη», δηλαδή την Δυτική Ευρώπη. Και επειδή είναι ανιστόρητη, δεν έχει κατανοήσει πώς ένας λαός αποικιοποιημένος από τη Δύση, όπως ο ελληνικός, νιώθει άβολα σε αυτή τη λεόντεια σχέση, ενώ, αντίστοιχα, οι Δυτικοί δεν μας θεωρούν «δικούς τους». Δικούς τους θεωρούν μόνο τους αρχαίους Έλληνες και μάλιστα με τη μεσολάβηση της Ρώμης, ενώ απεχθάνονται το Βυζάντιο.

Γι’ αυτό λοιπόν και εμείς ανησυχούμε πολύ περισσότερο. Γιατί γνωρίζουμε ότι αυτή η σχέση συμφέροντος με τη Δύση, μας είναι αναγκαία σήμερα, μέχρις ότου μπορέσουμε όχι μόνο να ορθοποδήσουμε αλλά και να αναπτυχθεί και πάλι ο τρίτος πόλος ισχύος, δηλαδή ο ρωσικός και ανατολικοευρωπαϊκός, ως αυτόνομος παράγων, στον οποίο να μπορούμε να στηριχθούμε, και μέχρις ότου οι Βαλκάνιοι αποφασίσουν πως, όσο συνεχίζουν να «βγάζουν τα μάτια τους» μεταξύ τους, θα είναι μονίμως υποτελείς και εξαρτημένοι.

Γι’ αυτό λοιπόν, και παρ’ όλο που η τευτονική Δύση μας οδηγεί στην παράδοση στη σύμμαχό της Τουρκία, είμαστε υποχρεωμένοι να διατηρήσουμε σήμερα τη συμμαχία με την Ευρώπη, ιδιαίτερα τη νότια, τη «ρωμανική» Ευρώπη, και να εκμεταλλευτούμε τις αντιθέσεις της Γερμανίας με τις ΗΠΑ.

Πριν απ’ όλα, λοιπόν, να στηριχθούμε αποφασιστικά στις δικές μας δυνάμεις και στην ενότητα του λαού μας, να απορρίψουμε τον καταστροφικό εθνομηδενισμό και την αταβιστική μας εξωστρέφεια, να αρχίσουμε τη διαδικασία αντικατάστασης των άχρηστων και παρασιτικών ελίτ, να συνάψουμε συμμαχίες τακτικού χαρακτήρα, να κερδίσουμε χρόνο.

Από την αντιμνημονιακή ρητορεία σε ένα κίνημα ανατροπής

Γιατί λοιπόν δεν επιλέγουμε μια άμεση επιτάχυνση της κρίσης, με άμεση έξοδο από το ευρώ και άμεση επιστροφή στην αυτόκεντρη ανάπτυξη, μια και υποστηρίζουμε ένα τέτοιο μοντέλο;

Για δύο λόγους: Όπως προσπαθούμε να εξηγήσουμε εδώ και πάνω από δύο χρόνια,  η άμεση μετάβαση σε ένα τέτοιο πρότυπο με όρους καταστροφής, όχι μόνο του υπαρκτού μοντέλου αλλά της ίδιας της κοινωνίας, δεν θα προκαλέσει μόνο ανώφελο πόνο σ’ ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού και ιδιαίτερα στα λαϊκά στρώματα, αλλά και κινδυνεύει να πυροδοτήσει  τους κινδύνους που  διαγράφουν οι γεωπολιτικές δουλείες της χώρας. Δηλαδή, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να επιταχύνουμε με δική μας ευθύνη τη διαδικασία της απόσπασής μας από την πρότερη κατάσταση, χωρίς να είναι έτοιμος ο λαός για τα νέα βήματα που απαιτούνται, γιατί μπορεί να προκαλέσουμε πολύ μεγαλύτερες καταστροφές! Κατά τον ίδιο τρόπο, δηλαδή, που το μνημόνιο επιδείνωσε την αναπόφευκτη κρίση του ελληνικού συστήματος, κινδυνεύουμε να επιταχύνουμε μια κατάρρευση, που, επειδή θα χρεωθεί στις αντιμνημονιακές δυνάμεις, δεν θα οδηγήσει σε μια επαναστατική δημοκρατική μετατροπή του συστήματος αλλά, πιθανότατα, σε μια αυταρχική και φασίζουσα διέξοδο.

Έτσι έχει συμβεί σε όλες τις χώρες και όλες τις εποχές. Η στρατηγική της επιτάχυνσης, η στρατηγική της έντασης, χωρίς να απορρέει από την υιοθέτηση, από την πλειοψηφία του λαού, ενός νέου προτάγματος, οδηγεί, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, στα αντίστροφα αποτελέσματα και την ανάδειξη αυταρχικών και αντιλαϊκών λύσεων.  Αρκεί να μελετήσουμε ποιοί ακολουθούν τη στρατηγική της έντασης και της επιτάχυνσης της κρίσης στη σημερινή Ελλάδα. Είναι δύο δυνάμεις κυρίως: το «κόμμα της δραχμής», δηλαδή όλοι εκείνοι οι επιχειρηματίες και οι διακινητές του μαύρου χρήματος, που υπολογίζουν να κερδίσουν από την ολοκλήρωση της καταστροφής της ελληνικής οικονομίας, και οι ναζήδες της Χρυσής Αυγής. Και υπολογίζουν στη σύγχυση, την απελπισία, τις μικροκομματικές σκοπιμότητες και τους χρήσιμους ηλίθιους, που δεν λείπουν ποτέ, προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους.

Γι’ αυτό και επιμένουμε –σχεδόν μονότονα και κάποτε κουραστικά– πως η συνέχεια του κινήματός μας δεν μπορεί να εξαντλείται σε μια κοντόφθαλμη αντιμνημονιακή ρητορεία, αλλά πρέπει να στοχεύει σε μια καθολική ανατροπή του μοντέλου. Και όποιος στοχεύει σε μια τέτοια ανατροπή και είναι αληθινά ριζικός, δηλαδή πηγαίνει στη ρίζα των πραγμάτων, δεν μπορεί να αρκείται στη μικρομεσαία επιφανειακότητα μιας απλής αγανάκτησης. Είναι πλέον καιρός να αρχίσουμε να διαμορφώνουμε μια επαναστατική πρόταση εξόδου από την κρίση, με όλο το πάθος αλλά και τη σοβαρότητα που αρμόζει σε μας που έχουμε συναίσθηση πως δεν είμαστε υπόλογοι μόνο απέναντι στους συμπολίτες μας, αλλά και απέναντι στις μακρές γενιές του ιστορικού μας βάθους, υπόλογοι στις γενιές που θα έρθουν. Πάντως, είναι σίγουρο πως το ζήτημα της ανατροπής του σάπιου μεταπολιτευτικού καθεστώτος έχει τεθεί και το αντιμνημονιακό κίνημα πρέπει να πραγματοποιήσει το επόμενο μεγάλο βήμα

Άμεσα, θα πρέπει να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια για να αποφύγουμε την απομόνωση της Ελλάδας, να αποφύγουμε το σχέδιο «Ιφιγένεια» της Γερμανίας, και να συνεχίσουμε να συναποτελούμε μέρος της κρίσης της Ευρώπης και όχι προϋπόθεση της λύσης της δια της εξώσεώς μας.

Επιμένουμε πριν καν υπογραφεί το μνημόνιο, από τον Μάρτιο του 2010, ότι η στρατηγική της Γερμανίας –ή τουλάχιστον των κυρίαρχων κύκλων της– κατατείνει στη δημιουργία μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων και έχει ως παραδειγματική προϋπόθεση την εκδίωξη της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Γι’ αυτό και από την αρχή της κρίσης αντιταχθήκαμε με όποιο μέσο σε όλους εκείνους που ήθελαν να διευκολύνουν το έργο της Γερμανίας, προπαγανδίζοντας εμείς οι ίδιοι την έξοδο από το ευρώ και το πέρασμα στη δραχμή. Αναρίθμητες φορές, μέσα σ’ αυτά τα δύο χρόνια, αντιταχθήκαμε τόσο στο κόμμα της δραχμής των διεφθαρμένων επιχειρηματιών, όσο και σε εκείνους οι οποίοι, αγνοώντας την γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, μας οδηγούσαν από ιδεοληψία σ’ ένα πένθιμο σόλο.

Η αναγκαία αφύπνιση

Και ερχόμαστε μπροστά σε αυτό το ιστορικό αίτημα, σε αυτή την κυριολεκτική τιτανομαχία, γυμνοί, με ηγεσίες ανίκανες, πνευματικούς ανθρώπους χορτασμένους από τη διαφθορά και φθορά των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, ένα λαϊκό σώμα αλλοιωμένο και πλαδαρό από την καταναλωτική ευωχία, τη δουλοκτησία των μεταναστών, την παιδοκεντρική ανευθυνότητα. Γι’ αυτό και, όλα τα τελευταία χρόνια, απέναντι στην προδοσία των διανοουμένων και των πολιτικών, θα καταφεύγει στα ναρκωτικά του μηδενιστικού αντιεξουσιασμού, του εθνομηδενισμού, της φυγής.

Αυτός ο λαός, αυτό το έθνος, θα πρέπει με μια υπεράνθρωπη προσπάθεια, ψαχουλευτά, χωρίς πνευματικούς ταγούς, χωρίς ηγεσία, ξεκινώντας από την αγανάκτησή του, επιστρατεύοντας τις μνήμες μιας ασύγκριτης ιστορίας, να αντιταχθεί σε κάτι που μοιάζει με πεπρωμένο. Περνώντας από την αγανάκτηση στην κατάθλιψη και από αυτή πάλι στην εξέγερση, είναι υποχρεωμένος να απορρίψει, το ένα μετά το άλλο, τα ναρκωτικά και τις αυταπάτες του, και να συνειδητοποιήσει το μέγεθος και την πολλαπλότητα της σύγκρουσης.

Έτσι συμβαίνει πάντα στην ιστορία. Μόνο όταν πλέον η επιβίωση γίνεται ταυτόσημη με την επανάσταση, τότε μόνον αυτή η τελευταία γίνεται μια ρεαλιστική πιθανότητα.

Και αυτό ακριβώς συμβαίνει τα δύο τελευταία χρόνια. Οι Έλληνες έπρεπε να ανακαλύψουν την φενάκη του εκδυτικισμού –να κόψουμε δρόμο προς τη Δύση, μας καλεί ο Ράμφος, την ώρα ακριβώς που η εξαντλημένη Δύση μας απορρίπτει– τη βαλκανική τους υπόσταση, την ιδιαίτερη ταυτότητά τους, απέναντι στη Δύση και την Ανατολή, με τρόπο αιφνίδιο, σαρωτικό, τραγικό. Σε καμιά άλλη χώρα της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης δεν ήταν δυνατό να εφαρμοστούν τόσο βίαια και ταπεινωτικά μέτρα. Για καμιά άλλη χώρα της Δύσης δεν θα μπορούσαν οι Γερμανοί να ξαναθυμηθούν το αυταρχικό, «ναζιστικό» γονίδιό τους και να μεταβάλουν τους Έλληνες σε νέους Εβραίους ή Σέρβους των ολοκληρωτικών ονειρώξεών τους. Καμιά άλλη χώρα δεν θα μπορούσε να μεταβληθεί σε αποθήκη λαθρομεταναστών, ανυπεράσπιστη μπροστά στις τουρκικές προκλήσεις.

Οι Έλληνες, που είχαν πιστέψει το 1981 πως, μπαίνοντας στην Ε.Ε., θα απέφευγαν τον εξ Ανατολών κίνδυνο, και είχαν αφεθεί στην αποδυνάμωση του αγωνιστικού αντιστασιακού ήθους, κατασκευάζοντας μία κοινωνία με μειωμένα αντανακλαστικά, βρίσκονται αίφνης μπροστά στην πραγματικότητα: Οι οποιασδήποτε συμμαχίες έχουν νόημα και αποτέλεσμα, μόνο εάν εσύ ο ίδιος είσαι ισχυρός, με συναίσθηση της ταυτότητας και των συμφερόντων σου. Και όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης κυριαρχούσε η ακριβώς αντίθετη ιδεολογία. Η ιδεολογία της μικρότερης προσπάθειας, της εγκατάλειψης του αγωνιστικού ήθους του ελληνισμού – οι Έλληνες μεταβλήθηκαν στον πιο παχύσαρκο λαό της Ευρώπης, με εκτεταμένο αλκοολισμό, χρήση ναρκωτικών και ψυχοφάρμακα. Από χώρα μεταναστευτική, μεταβληθήκαμε σε χώρα υποδοχής μεταναστών, μέσα σε τριάντα χρόνια. Από χώρα αγροτική, γίναμε εισαγωγείς αγροτικών προϊόντων. Και η κατάρρευση αυτού του μοντέλου μάς ήρθε ακόμα πιο απότομα, αιφνιδιαστικά, χωρίς προεισαγωγές και προλόγους, εν μια νυκτί.

Η «μεγάλη πορεία»

Και αρχίσαμε τη μεγάλη πορεία ενάντια στον παρασιτισμό και την παρακμή. Στην αρχή άναρχα, με τα τραγούδια των παλιών βάρδων μας, τις κραυγές τηλε-ευαγγελιστών της δραχμής ή αναιδών νεαρών. Γιατί πρέπει να μάθουμε, μέσα από την εμπειρία μας, «όσα ξεμάθαμε» τα τριάντα πέντε χρόνια της μεταπολίτευσης. Και μαθαίνουμε μάλλον γρήγορα. Μέσα σε δύο-τρία χρόνια ξεπεράσαμε τους παλιούς πολιτικούς και τα κομματικά ναρκωτικά μας, αναζητώντας νέα σχήματα, νέα πρόσωπα, νέες κατευθύνσεις. Ίσως κανένας άλλος λαός με τέτοια ταχύτητα δεν ανέτρεψε παραδοχές και εδραιωμένα συμφέροντα δεκαετιών. Και αυτό μπορεί να μας δίνει αισιοδοξία, πως όντως αρχίσαμε μια «μεγάλη πορεία».  Ίσως ακόμα δεν υπάρχει συνείδηση των διακυβευμάτων σε όλη τους την έκταση. Ωστόσο, τα «γονίδιά» μας έχουν ενσωματωμένη μια βαθιά ιστορική εμπειρία, έστω κι αν αυτή εκδηλώνεται ως ένστικτο και όχι ως ολοκληρωμένη πρόταση. Τα επόμενα χρόνια θα παιχτούν τα πάντα. Και αυτή η νέα συνείδηση, που άρχισε από τις «πλατείες» με σύμβολό της την ελληνική σημαία, θα πρέπει να παλέψει ενάντια στις δυνάμεις της αποσύνθεσης και της διάλυσης. Θα πρέπει να παλέψει ενάντια στην απογοήτευση και τη φυγή των νέων μας είτε προς τα έξω, είτε στην καταφυγή στα ναρκωτικά και την κατάθλιψη. Θα πρέπει να ενισχύσει την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, προωθώντας κάθε μορφής συλλογικές προσπάθειες και προπαντός οικοδομώντας ένα όραμα για το μέλλον.

Πρώτον, στήριξη στις δικές μας δυνάμεις, με την ανάπτυξη ενός νέου παραγωγικού μοντέλου. Ενός μοντέλου που αρχίζει από την πολυκαλλιεργητική αγροτική παραγωγή, συνεχίζεται με τη συνεταιριστική και μικροϊδιοκτητική αποκέντρωση της παραγωγής, έξω από την αδηφάγο και παρασιτική πρωτεύουσα, στηρίζεται αποφασιστικά στα συνεταιριστικά εγχειρήματα αλληλεγγύης και ολοκληρώνεται μ’ έναν αποδοτικό και παρεμβατικό δημόσιο και κοινωνικό τομέα στον χώρο των μεγάλων επιχειρήσεων. Οικολογική και κοινωνική ισορροπία πρέπει να αποτελούν ουσιαστικές συνιστώσες αυτού του νέου προτάγματος.

Δεύτερον, η χώρα θα πρέπει να αναζητήσει συμμαχίες σε πολλαπλά επίπεδα. Η συμμετοχή μας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη αποτελεί μία επιλογή τακτικού και όχι στρατηγικού χαρακτήρα: απορρίπτουμε τόσο τους ευρωλιγούρηδες, που μας έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση, όσο και εκείνους που, σε μια αντίστροφη κίνηση, κάποτε ακόμα και με αγαθές προθέσεις, υποτιμούν τον κίνδυνο να βρεθεί η Ελλάδα μόνη της απέναντι στην Τουρκία, χωρίς πρώτα να έχει οικοδομήσει άλλες εναλλακτικές συμμαχίες. Έτσι, θα πρέπει να προωθήσουμε, πριν απ’ όλα, τηστρατηγικού χαρακτήρα ενότητά μας με το δεύτερο ελληνικό κράτος, το κυπριακό, και τις βαλκανικές χώρες, παράλληλα. Το όραμα του Ρήγα, μιας βαλκανικής συμμαχίας, θα πρέπει κάποτε να γίνει πραγματικότητα. Πάρα πέρα, προσβλέποντας σε μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, θα πρέπει όχι μόνο να ενισχύσουμε τις σχέσεις μας με τη Ρωσία και την ανατολική Ευρώπη, αλλά και να παλέψουμε για τη δημιουργία μιας νέας ενωμένης Ευρώπης, με ισόρροπη παρουσία της ανατολικής και δυτικής πτέρυγάς της, που μόνη αυτή θα εξασφάλιζε και την ισότιμη συμμετοχή των Βαλκανίων και της Ελλάδας σε αυτήν.

Τρίτον, σε ό,τι αφορά στον τουρκικό επεκτατισμό, η αντιμετώπισή του περνάει τόσο από τις συμμαχίες που προαναφέραμε, όσο, κυρίως, από την ενίσχυση της παραγωγικής αυτονομίας και της αμυντικής μας ικανότητας. Η συμμαχία με το αγωνιζόμενο κουρδικό έθνος, τις κάθε είδους θρησκευτικές και εθνοτικές μειονότητες, καθώς και όσες δυνάμεις στην Τουρκία απορρίπτουν τον επεκτατικό και στρατιωτικό χαρακτήρα του κράτους, αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα για την ισορροπία και την ειρήνη στην περιοχή. Μια σταθερή ειρήνη με την Τουρκία μπορεί να εδραιωθεί μόνο εάν υπάρχει ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στα Βαλκάνια και τον μικρασιατικό χώρο και εάν η Τουρκία γίνει μια δημοκρατική χώρα, αναγνωρίζοντας τα δικαιώματα στην αυτοδιάθεση όλων των λαών και των μειονοτήτων που ζουν σε αυτή.

Τέταρτον, ο σημαντικότερος παράγων, και προϋπόθεση για τα όσα προαναφέραμε, είναι η πνευματική και πολιτικήολοκλήρωση της ταυτότητάς μας. Φτάνοντας στο απόλυτο αδιέξοδο του αλλοτριωμένου εκσυγχρονισμού και της διαρκούς φυγής προς τα έξω, είμαστε υποχρεωμένοι να συνειδητοποιήσουμε  πως, μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια, που είχαμε την πολυτέλεια του ξοδέματος, σήμερα δεν μας περισσεύει ούτε μια σταγόνα αίμα, ούτε ένας άνθρωπος, ούτε μια προσπάθεια. Θα πρέπει να επιστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις, όχι «για να κόψουμε δρόμο προς μια Δύση» που πνέει τα λοίσθια, ούτε για να μεταβληθούμε στους νέους Φαναριώτες και τους υποτελείς του νεοθωμανισμού, αλλά για να κάνουμε επιτέλους πρότυπο του αναγκαίου εκσυγχρονισμού μας την ίδια τη δικιά μας παράδοση

 

Η διαμόρφωση ενός  πατριωτικού και δημοκρατικού πολιτικού πόλου

Μέχρι σήμερα, οι κυρίαρχες ελίτ  κατόρθωναν να αποτρέπουν τη συγκρότηση ενός πατριωτικού και δημοκρατικού πολιτικού πόλου, και να «εξορίζουν» ένα σημαντικό μέρος των λαϊκών στρωμάτων, εν μέρει προς το ΚΚΕ, και τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο προς την ακροδεξιά και την Χ. Α.  Δεν θα μπορούν όμως να συνεχίσουν να το κάνουν στις συνθήκες της κοινωνικής και πολιτικής αποσύνθεσης των κομμάτων εξουσίας και των ιδεολογικών μηχανισμών της αναπαραγωγής της παγκοσμιοποιητικής εθνομηδενιστικής ιδεολογίας. Την αμέσως επόμενη περίοδο, ένα βαθύ ρήγμα θα διαπεράσει την παλιά κεντροαριστερά με επίδικο αντικείμενο όχι μόνο την αντιμετώπιση της κρίσης αλλά ίσως ακόμα περισσότερο το μεταναστευτικό, και τα εθνικά θέματα. Η συγκατοίκηση εθνομηδενιστικών και πατριωτικών αντιλήψεων στον κεντροαριστερό χώρο, που στο παρελθόν –ιδιαίτερα από την εποχή του Σημίτη– είχε εκφραστεί με την κυριαρχία των παρασιτικών εθνομηδενιστικών μεσοστρωμάτων και τον παραγκωνισμό του «πατριωτικού» ΠΑΣΟΚ, και της πατριωτικής αριστεράς, στο εξής δεν θα είναι εφικτή.

Και αντίστοιχα, στη δεξιά, τα λαϊκά στρώματα θα πάψουν να μπορούν να συγκατοικούν στην ίδια παράταξη και τους ίδιους σχηματισμούς με τους εκπρόσωπους μιας μεταπρατική αστικής τάξης, με συγκολλητική ουσία την ανέφικτη πλέον προσδοκία ενός κάποιου διορισμού

Μέσα από την περιθωριοποίηση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων θα τείνει να ανασυγκροτηθεί ένας νέος μαζικός πατριωτικός και λαϊκός χώρος, ο οποίος προφανώς δεν θα μείνει εγκλωβισμένος στη Χρυσή Αυγή, όπως θα επιθυμούσαν οι εθνομηδενιστές για να τον περιθωριοποιούν, αλλά, θα ανατρέψει και τις επίπλαστες ισορροπίες στο εσωτερικό του αντιμνημονιακού χώρου. Γιατί αυτός ο νέος πατριωτικός χώρος, δεν θα αποτελείται πια από τα υπολείμματα των παλιών πατριωτικών δυνάμεων που βρίσκονταν σε αποδρομή σ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης (είναι χαρακτηριστική η περιθωριοποίηση των παλαιών εκπροσώπων του, τύπου Τσοβόλα και Παπαθεμελή), αλλά θα τροφοδοτηθεί από τα μαζικά κύματα των ανέργων, και των νεόπτωχων, συχνά προερχόμενων από στρώματα με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, και νεαρότερες ηλικίες. Το ότι αυτές οι δυνάμεις εμφανίστηκαν στη διάρκεια της παρούσας κρίσης να ταυτίζονται ή να εκφράζονται με σχήματα προερχόμενα από το παλιό σύστημα, «Ανεξάρτητοι Έλληνες» ή από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν αναιρεί το γεγονός πως αργά ή γρήγορα θα διεκδικήσουν και αυτόνομες μορφές έκφρασης. Είτε μέσα απ’ τον μετασχηματισμό και την ρήξη στο εσωτερικό και των δύο αυτών πολιτικών σχημάτων, είτε μέσα από την ανάδυση νέων αυτόνομων πολιτικών υποκειμένων, είτε, το πιθανότερο, μέσα από μια συνάντηση δυνάμεων μέσακαι έξω απ’ τα υπαρκτά πολιτικά σχήματα, ένας νέος λαϊκός πληβειακός πατριωτικός και δημοκρατικός πόλος θα διαμορφωθεί.

Η εμφάνιση πολιτικών μορφωμάτων όπως η Σπίθα, το ΕΠΑΜ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, καθώς και η εκτίναξη του Σύριζα, αποτελούν προμηνύματα και προάγγελους για την ανάδειξη νέων ανεξάρτητων πολιτικών σχημάτων που επιχειρούν να εκφράσουν αυτή την καινούργια ριζοσπαστικοποίηση. Και αν αυτό δεν κατέστη δυνατό σε μια πρώτη περίοδο κατά την οποία οι άνθρωποι έμπαιναν στην πολιτική κονίστρα κουβαλώντας την ιδεολογία του παρελθόντος, σήμερα, δύο χρόνια μετά, το ζήτημα θα τεθεί και πάλι επιτακτικά, σε μια πιο ολοκληρωμένη και συνθετική κατεύθυνση.

Το ότι σ’ αυτή την πρώτη περίοδο η ρήξη με τον ευρωλιγουρισμό και την υποτέλεια εκφράστηκε συχνά με ιδεολογικά ακατέργαστες μορφές που σ’ ένα μεγάλο βαθμό επέτρεψαν και την εκτίνσξη της Χ. Α., αυτό δεν αναιρεί τη σημασία του φαινομένου. Στην αμέσως επόμενη περίοδο, και ανάλογα με τη συγκυρία και τις γενικότερες εξελίξεις, θα υπάρξουν νέες απόπειρες για συνθέσεις. Απόπειρες που θα έχουν κρατήσει το ριζοσπαστισμό του αντιμνημονιακού κινήματος και θα τον έχουν ολοκληρώσει σε μία κατεύθυνση επαναστατικής προοπτικής.

 

 

Για μια συνθετική πρόταση

Έτσι, οι κριτικές που σε όλη την προηγούμενη περίοδο υποβάλαμε το ΣΥΡΙΖΑ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες, ή παλιότερα το ΕΠΑΜ ή την Σπίθα, δεν σημαίνουν ότι δεν κατανοούμε το βάθος και το εύρος της πολιτικοποίησης που πραγματοποιείται σε μια κοινωνία που μέχρι χθες ανέθετε την πολιτική εκπροσώπηση κατ’ εξοχήν στους επαγγελματίες της πολιτικής και των ΜΜΕ. Η  κριτική μας σ’ όλα αυτά τα σχήματα, δεν αποτελεί παρά κριτική στις ηγετικές τους ομάδες, ενώ ταυτόχρονα, συνεχίζουμε να συμπορευόμαστε μαζί τους, στο εσωτερικό του κινήματος, έτσι ώστε κάποια στιγμή, να μπορέσουν να πυκνώσουν οι δυνάμεις που θα έχουν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός συνεκτικού πολιτικού πόλου με πατριωτικά και ταυτόχρονα δημοκρατικά και οικολογικά χαρακτηριστικά.

Η εμφάνιση και η ενδυνάμωση της Χ. Α. μπορεί προς στιγμή να λειτουργήσει ανασταλτικά, ωστόσο, θα υποχρεώσει σ’ ένα αναγκαίο πολιτικό ξεκαθάρισμα τόσο στο εσωτερικό αυτού του νέου πολιτικού υποκειμένου, που ανεδείχθη απ’ τις πλατείες, όσο και στο εσωτερικό του Συριζα, που αρνείται να κατανοήσει τη σημασία και τη δυναμική του μεταναστευτικού ζητήματος. Το γεγονός ότι ο πολιτικός λόγος των «πλατειών» ήταν μάλλον ακατέργαστος και πρωτόλειος είχε σαν συνέπεια να είναι δυνατή εν μέρει και η προσέλκυση ενός μέρους των αγανακτισμένων Ελλήνων, ιδιαίτερα των νεότερων, από μια ναζιστική ομάδα. Στην ίδια κατεύθυνση, ενός ακατέργαστου πολιτικού λόγου, ήταν δυνατόν να πιστεύουν οι «Αγανακτισμένοι», σ’ ένα μεγάλο ποσοστό τους, πως η απάντηση στην κρίση βρισκόταν στην άμεση έξοδο από το ευρώ.

Όπως έχουμε τονίσει αναρίθμητες φορές, η εγκατάλειψη των λαϊκών στρωμάτων από τις διανοούμενες ελίτ, είχε ως συνέπεια την έλλειψη οργανικών διανοούμενων στο πλευρό του λαού, και την εύκολη παράδοσή του σε μανιχαϊστικές μυθοπλασίες: Για όλα φταίνε οι Εβραίοι τραπεζίτες, η παγκόσμια υπερκυβέρνηση, η λέσχη Μπίντελμπεργκ και θα αρκούσε να βρεθεί μία άλλη ηγεσία στην Ελλάδα, για να αλλάξουμε ρότα. Έτσι, θα μας σώσουν άλλοτε ο Θεοδωράκης, άλλοτε ο Καζάκης (χωρίς να γίνεται καμία σύγκριση ανάμεσα στους δύο) και εν τέλει ο Τσίπρας, που προσπαθεί να ενδυθεί τα χαρακτηριστικά του Ανδρέα. Δυστυχώς δε, οι «πολιτικοποιημένοι» βρίσκονταν στην συντριπτική τους πλειοψηφία πιο κοντά στα εθνομηδενιστικά σχήματα, ενώ τα νέα ριζοσπαστικοποιούμενα λαϊκά στρώματα, θα πρέπει να ανακαλύψουν το σύνολο της πολιτικής κουλτούρας μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα σχεδόν από μόνα τους. Θα πρέπει να γίνουν «οικονομολόγοι», «ιστορικοί», «συνταγματολόγοι», δεδομένου ότι οι διανοούμενοι των αντίστοιχων χώρων, απουσιάζουν στους γυάλινους πύργους τους, ή τα ευρωπαϊκά τους προγράμματα.

Ο δικός μας ρόλος έγκειται ακριβώς στο να αποτελέσουμε το προζύμι, μαζί με άλλους, αυτών των αναγκαίων μετασχηματισμών, τόσο για όσους συμμετέχουν σε πολιτικά σχήματα, (εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, Σύριζα, Ανεξάρτητοι Έλληνες), όσο και για όλους εκείνους, και είναι πάρα πολλοί, που βρίσκονται έξω από αυτούς τους σχηματισμούς, αλλά έχουν μια έντονη διάθεση για συμμετοχή και δραστηριοποίηση.

Την επόμενη περίοδο, θα πυκνώσουν οι παρεμβάσεις και οι πρωτοβουλίες που θα στοχεύουν να φέρουν σε επαφή  πατριωτικές και δημοκρατικές δυνάμεις, άσχετα και πέρα από πολιτικούς και κομματικούς πατριωτισμούς, πέρα από πολιτική προέλευση και προϊστορία. Στο καμίνι της κρίσης και της νέας εποχής που ανατέλλει πρέπει να διαμορφωθεί αυτό το νέο πολιτικό υποκείμενο το οποίο οραματιζόμαστε και για το οποίο παλεύουμε εδώ και δεκαετίες. Σήμερα, είναι δυνατό να γίνει κάτι τέτοιο, και θα συμβάλουμε ενεργά. Ευχόμαστε και θα θέλαμε υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις και σχήματα να κατανοήσουν τις νέες ανάγκες και να μεταβληθούν στα πολιτικά υποκείμενα που έχει ανάγκη ο τόπος, διότι διαφορετικά η πορεία θα είναι πιο επώδυνη και οδυνηρή, και θα κληθούμε να παίξουμε έναν πολύ πιο σημαντικό πολιτικό ρόλο, ανάλογο με τον ιδεολογικό ρόλο που παίζαμε έως σήμερα. Πάντως, με τον ένα ή άλλο τρόπο δεν θα τρομάξουμε μπροστά στα κολοσσιαία καθήκοντα που μπαίνουν στους Έλληνες δημοκράτες και πατριώτες αυτή τη νέα περίοδο.

Θα πρέπει χωρίς χρονοτριβή να περάσουμε από την αγανάκτηση στην επ- ανάσταση με οδηγό μας το τετράπτυχο του κινήματος των πλατειών: κοινωνική δικαιοσύνη, οικολογική ισορροπία, άμεση δημοκρατία, πατριωτισμός.

19 Ιουλίου 2012   

 ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ Αρδην 

Κείμενο που διαβάστηκε και συζητήθηκε στην Πανελλαδική συνάντηση της Κίνησης Πολιτών Άρδην στο Στόμιο (16-22 Ιουλίου).

Τα χαρακτικά είναι της σπουδαίας μας χαράκτιας Βάσω Κατράκη, επισκεφτείτε εδώ την ιστοσελίδα που είναι αφιερωμένη στη ζωή και στο έργο της.

Μας δουλεύουν «ψιλό γαζί» για τα περί επιμήκυνσης! Μας την έχει δώσει ήδη το ΔΝΤ!!!

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΟΛΥΜΠΙΑ! 

Οι πολιτικοί μας δουλεύουν κανονικότατα και θα το αποκαλύψουμε για μια ακόμα φορά, αφού το αποκρύπτουν εντέχνως οι δημοσιογράφοι και τα μνημονιακά ΜΜΕ, που ελέγχονται πλήρως από την τρόικα.

Έχουν κάνει σημαία τα περί επιμήκυνσης του προγράμματος προσαρμογής κατά ένα ή δυο χρόνια, ένα θέμα που όπως λένε, απαιτεί θυσίες και (φυσικά) μέτρα, αλλά και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές!

Σας αποκαλύπτουμε, λοιπόν, ότι η επιμήκυνση έχει ήδη δοθεί από το ΔΝΤ, όχι για ένα έτος, αλλά για δυο! 

Στην επίσημη σελίδα του ΔΝΤ για τις δανειακές συμβάσεις που έχει υπογράψει το ΔΝΤ με χώρες ανά τον κόσμο, φαίνεται ξεκάθαρα ότι η συμφωνία έγινε στις 15 Μαρτίου του 2012 με ημερομηνία ..λήξης τις 14 Μαρτίου του 2016! Η είδηση, “γεννήθηκε” από το ερώτημα του Πόρτα Πόρτα, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 23.785.300 ΔΙΣ SDR’S που λέει ότι μας έδωσε το ΔΝΤ; Η είδηση εδώ

Μέχρι στιγμής γνωρίζαμε ότι το πρόγραμμα της Ελλάδας διαρκεί μέχρι το 2014 και γίνονται «προσπάθειες» να μας δώσουν παράταση έως το 2015 ή και το 2016, ένα θέμα το οποίο θα φέρει και τρίτη δανειακή σύμβαση! Μάλιστα, μας είχανε πει ότι το ΔΝΤ έχει διαθέσει ήδη 8,5 δις για το 2015, που αυτό σημαίνει ότι μας είχε δώσει ήδη την ετήσια παράταση, για το οποίο και πάλι κανένας δεν μιλά.

Το θέμα για την τρίτη δανειακή σύμβαση δεν είναι καινούργιο φυσικά.

Το ανέφερε πρώτος ο ίδιος ο Σόιμπλε στις 24 Φεβρουαρίου του 2012, μιλώντας στους Γερμανούς βουλευτές (την ώρα που τους ζητούσε την ψήφο τους για να εγκρίνουν τη δανειακή σύμβαση Νο2 για την Ελλάδα). Τί τους είπε; Ότι δεν είναι η τελευταία φορά που ασχολούνται με τη χώρα μας, αφού μπορεί να χρειαστεί και τρίτο δάνειο, γνωρίζοντας από τότε ότι θα δώσουν στην Ελλάδα παράταση στο πρόγραμμα, για το οποίο όμως θα χρειαστεί νέο δάνειο για να πληρωθούν κανονικά τα τοκοχρεολύσια μέχρι το – νέο – πέρας το προγράμματος.

Καταλαβαίνετε τώρα γιατί οι δανειακές συμβάσεις με τον EFSF είναι ανυπόγραφες, όπως αποκάλυψε ο Πόρτα Πόρτα; Η είδηση εδώ.

Ακόμα απορείτε γιατί μας παραμυθιάζουν μέρα με τη μέρα; Για να συνεχίζουν να το κάνουν σημαίνει ότι ο στόχος δεν έχει επιτευχθεί ακόμα…

Το θέμα και τις μεθοδεύσεις είχαμε αναδείξει από 2 Ιουλίου 2012 στο άρθρο μας : ” Θα μας τρελάνουν..η τρόικα πρότεινε επαναδιαπραγμάτευση και ο Παπαδήμος την αρνήθηκε.. “

Διαβάστε το ΕΔΩ

Προφανώς μας παραμυθιάζουν και έχουν ήδη αποδεχτεί την επιμήκυνση…την οποία κρύβουν επιμελώς , από τον Μάρτιο του 2012, για να την παρουσιάσουν ως μελλοντική διαπραγματευτική επιτυχία της νέας κυβέρνησης..

http://olympia.gr/2012/07/24/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%88%CE%B7-%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%88%CE%B9%CE%BB/

Το μυαλό ορίζει την «ηλικία» του σώματος

Τελικά η φράση «είμαι όσο φαίνομαι» έχει επιστημονικά ερείσματα! Αυτό προκύπτει από μία νέα αμερικανική έρευνα…

σύμφωνα με την όσοι άνθρωποι σκέφτονται και ντύνονται σαν νέοι, είναι όντως πιο υγιείς και γερνάνε πιο αργά, σε σχέση με όσους σκέφτονται και ντύνονται πιο σοβαρά, σύμφωνα με την ηλικία τους. Η δύναμη της θετικής και νεανικής σκέψης και νοοτροπίας μπορεί, όπως φαίνεται, να βελτιώσει από την πίεση του αίματος και τα αρθριτικά μέχρι την όραση. Ακόμα και η καρδιοπάθεια και ο καρκίνος (π.χ. του προστάτη), σε ένα βαθμό, μπορούν να κρατηθούν μακριά χάρη στη δύναμη των νοητικών εικόνων που σχηματίζει κανείς για τον εαυτό του και στην εσωτερική άρνησή του να γεράσει. Η μελέτη των ερευνητών, υπό την Έλεν Λάνγκερ του Τμήματος Ψυχολογίας του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, σε συνεργασία με ερευνητές του πανεπιστημίου ΜΙΤ, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ψυχολογίας «Perspectives on Psychological Science». Οι ερευνητές αναφέρουν, μεταξύ άλλων, ένα πείραμα στη διάρκεια του οποίου μερικοί ηλικιωμένοι «μεταφέρθηκαν» επί μια εβδομάδα πίσω στο 1959 και έζησαν σε ένα διαμέρισμα επιπλωμένο με τη μόδα εκείνης της εποχής, ενώ παρακολουθούσαν τηλεόραση και άκουγαν μουσική της δεκαετίας του πενήντα και του εξήντα. Μετά το τέλος του πειράματος, οι εθελοντές φάνηκε να έχουν ξανανιώσει, καθώς έδειχναν κατά τρία χρόνια νεότεροι, η ακοή και η όρασή τους είχε βελτιωθεί, οι αρθρώσεις τους ήταν πιο ευέλικτες, οι μύες τους πιο δυνατοί και το μυαλό τους πιο καθαρό. Σύμφωνα με την Λάνγκερ, ένα μέρος από την κατάπτωση των ηλικιωμένων δεν οφείλεται παρά σε νοητικές προκαταλήψεις σχετικά με την ζωή στην τρίτη ηλικία. Έτσι, το σπάσιμο αυτών των νοητικών αλυσίδων μπορεί να βελτιώσει την υγεία και την εξωτερική εμφάνιση ενός ανθρώπου, χωρίς να χρειάζονται ακριβές καλλυντικές κρέμες ή επώδυνες δίαιτες. Ένα άλλο πείραμα έδειξε ότι οι γυναίκες που κόβουν και βάφουν τα μαλλιά τους, όχι μόνο δείχνουν πιο νέες, αλλά έχουν και μειωμένη πίεση αίματος, μια βασική ένδειξη λιγότερου άγχους και καλύτερης υγείας. Μια άλλη μελέτη έδειξε ότι οι γυναίκες που γίνονται μητέρες σε μεγαλύτερη ηλικία, γερνάνε πιο αργά σε σχέση με όσες γέννησαν σε ηλικία 20 – 30 ετών. Το γεγονός ότι μια μεγάλη γυναίκα περιβάλλεται ξαφνικά από νεαρότερα άτομα βοηθάει και την ίδια να δει τον εαυτό της με άλλα μάτια και έτσι να νιώσει πιο νέα.  http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=8020&category_id=87

Οι ιδιαιτερότητες του μεταναστευτικού φαινομένου στην Ελλάδα

του Γιώργου Ρακκά από το Άρδην (τ. 89)

Το φαινόμενο της μετανάστευσης στην Ελλάδα εμφανίζει διάφορες ιδιαιτερότητες σε σχέση με το παγκόσμιο φαινόμενο –απόρροια των γεωγραφικών, κοινωνικών και ιστορικών ιδιαιτεροτήτων που χαρακτηρίζουν τη χώρα μας. Για παράδειγμα, ακούμε συχνά πως η Ελλάδα εντάσσεται στην κατηγορία εκείνων των χωρών όπου, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70, υπήρξαν χώρες προέλευσης μεταναστών, για να εξελιχθούν σε χώρες υποδοχής μεταναστών, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 κι έπειτα. Ταυτόχρονα όμως και μέσα στις συνθήκες της κρίσης, καταγράφεται μια έντονη τάση «διαφυγής εγκεφάλων», δηλαδή μετανάστευσης μορφωμένου, υψηλά ειδικευμένου εργατικού δυναμικού, προς τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης και ιδιαίτερα τη Γερμανία. Και, βέβαια, στη μακρά ιστορική διάρκεια, η Ελλάδα, όντας ένας μεθοριακός ιστορικός χώρος, μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής, του Βορρά και του Νότου, αντιμετωπίζει κατ’ εξοχήν μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών, ειρηνικές ή μη.

“Μένουμε ή φεύγουμε;” Φυγή στο εξωτερικό ή διέξοδος στην επαρχία

του Γιάννη Ξένου από το Άρδην τ. 89 που κυκλοφορεί

Το ζήτημα της φυγής των νέων ανθρώπων στο εξωτερικό ή της μετακίνησης στην ύπαιθρο το βλέπουμε και το ζούμε κάθε μέρα. Όλο και πιο συχνά, συγγενείς ή φίλοι παίρνουν τη μεγάλη απόφαση να επιστρέψουν στο πατρικό τους, στην επαρχία. Από την άλλη, όλοι γνωρίζουμε περιπτώσεις νέων ανθρώπων που σπουδάζουν και εργάζονται στο εξωτερικό ή, μέσα στο επόμενο διάστημα, ετοιμάζονται για το μεγάλο βήμα. Ενδεικτικό για το πραγματοποιούμενο μεγάλο κύμα φυγής είναι τα στοιχεία που καταδεικνύουν την αύξηση όσων συμπληρώνουν το ευρωπαϊκό βιογραφικό Europas, απαραίτητο για όσους επιθυμούν να δουλέψουν στο εξωτερικό. Το πρώτο τρίμηνο του 2012, συμπληρώθηκαν 41.445 βιογραφικά, όταν όλο τον προηγούμενο χρόνο είχαν συμπληρωθεί 97.000. Το 2010 ήταν περίπου τα μισά, 53.000, το 2009 36.000, το 2008 γύρω στις 20.000 και το μακρινό 2007 μόλις 4.000. Βλέπουμε ότι, όσοι επιθυμούν να φύγουν για να εργαστούν στο εξωτερικό, από το 2008 και μετά, σχεδόν κάθε χρόνο διπλασιάζονται. Τα χρόνια μας έχουν αρχίσει να θυμίζουν κάτι από την Ελλάδα του ’60, όταν δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες μετανάστευαν κάθε χρόνο.

Γραμματική τῆς Ε΄ καί ΣΤ΄ Δημοτικοῦ: Ἡ πανουργία τῆς «ἐπιστήμης»

Το σκίτσο που παρατίθεται στη σελίδα 42 του βιβλίου της Νεοελληνικής Γλώσσας Γ΄ Γυμνασίου

του  Χρῖστου Δάλκου

Ὁ κ. Γ. Μπαμπινιώτης, μέ τό ἄρθρο του «Έγερση ανύπαρκτων προβλημάτων» (Το Βήμα της Κυριακής, 22-7-᾿12), ἔθεσε τό τεράστιο κῦρος του στήν ὑπηρεσία τῆς μιᾶς ἀποκλειστικά πλευρᾶς, μέ ἐπιχειρήματα τῶν ὁποίων τήν ὀρθότητα –εἶναι ἀλήθεια- δύσκολα μπορεῖ κανείς νά ἀρνηθῇ.

Ἄς μᾶς ἐπιτραπῇ, ὡστόσο, μιά «ἀσήμαντη», ἐκ πρώτης ὄψεως, ἔνσταση. Γράφει ὁ κ. Μπαμπινιώτης:

«Το ψευδοπρόβλημα που προέκυψε με τα φωνήεντα και η απίστευτη προέκταση που τού δόθηκε (ότι υπονομεύει την ελληνική γλώσσα, ότι αφαιρεί στοιχεία τής γλώσσας μας, ότι την αλλοιώνει, ότι την φτωχαίνει, ότι εισάγει το λατινικό αλφάβητο κ.λπ.) είναι προϊόντα πολλαπλής σύγχυσης: α) σύγχυσης φθόγγων και γραμμάτων άρα και σύγχυσης προφοράς και γραφής, β) σύγχυσης φθόγγων τής αρχαίας και τής νέας Ελληνικής και γ) σύγχυσης προφοράς (φωνητικής) με τη λοιπή δομή τής γλώσσας (γραμματική, σύνταξη και λεξιλόγιο).»

Κοντά σ᾿ αὐτές τίς «συγχύσεις», ἄς προσθέσουμε καί μιά ἄλλη σύγχυση γιά τήν ὁποία εὐθύνονται οἱ συγγραφεῖς τῆς Γραμματικῆς: σύγχυση τοῦ ἑλληνικοῦ μέ τό τουρκικό ἀλφάβητο. Δέν εἶναι μιά ἀπό τίς συνήθεις καί εὔκολα καταγγελλόμενες «ὑπερεθνικόφρονες» ὑπερβολές. Προκειμένου οἱ συγγραφεῖς νά ἀποδώσουν τά φωνήεντα (τούς φθόγγους) τῆς νέας ἑλληνικῆς, καί ἐπειδή δέν θέλουν –σωστά κατά τήν ἄποψή μου- νά χρησιμοποιήσουν τό διεθνές φωνητικό ἀλφάβητο, ἐφευρίσκουν μιά φραγκολεβαντίνικη πατέντα, πού ἀποδίδει τόν φθόγγο [i] μέ τό ἀποκλειστικῶς δικῆς τους ἐμπνεύσεως σύμβολο [ı] (λατινικό γιῶτα χωρίς τήν τελεία). Ὅμως τό σύμβολο αὐτό εἶναι ὑπαρκτό, καί χρησιμοποιεῖται στό τουρκικό ἀλφάβητο γιά νά ὑποδηλωθῇ ὁ φθόγγος τῆς τουρκικῆς –πού δέν ὑπάρχει στήν ἑλληνική- μεταξύ τοῦ [e] καί τοῦ [u]  (ὅπως περίπου προφέρεται τό i τοῦ ἀγγλικοῦ girl, πρβλ. τουρκ. bıktım, ἀόρ. τοῦ bıkmak (= ἀηδιάζω) – ν.ἑλλ. μπουχτίζω, τουρκ. kırbaç (= μαστίγιο), ν.ἑλλ. κουρμπάτσι).

Ἄς μή βιαστοῦμε νά καταγγείλουμε «ὀθωμανικό δάκτυλο», γιατί πιθανώτατα ἡ «πατέντα» εἶναι καρπός ἀσυγχώρητης ἐπιπολαιότητας μέ τήν ὁποία ἀντιμετωπίζεται ἡ γλῶσσα ἀπό ἀνθρώπους πού δέν χάνουν εὐκαιρία νά κραδαίνουν urbi et orbi τά διαπιστευτήρια τῆς ἐπιστημοσύνης τους. Ἀλλά βέβαια τήν ἐπιλογή τοῦ ἑρμαφρόδιτου συμβόλου δέν τήν ἔκαναν τυχαῖα (χρειάζεται κόπος γιά νά βρῇς τό σύμβολο αὐτό καί νά ἀντικαταστήσῃς τά πολύ πιό πρόχειρα ι ἤ i). Ἡ λογική τῆς «εὑρηματικῆς» (!) λύσης εἶναι νά ἔχουμε καί τήν φωνητική πίττα ἕτοιμη καί τόν φωνολογικό σκύλο χορτάτο, εὐελπιστῶντας ὅτι οἱ ἀφελεῖς ἰθαγενεῖς δέν θά προσέξουν τήν διαφορά, θά ἐθισθοῦν μιθριδατικῷ τῷ τρόπῳ στήν ἡμιλατινοποίηση τῶν συμβόλων (ἡ πλήρης τουρκοποίηση μᾶλλον δέν τούς εἶχε περάσει ἀπ᾿ τό μυαλό), ἔτσι ὥστε στό μέλλον νά γίνῃ πραγματικότητα τό ὄνειρο τοῦ Γληνοῦ, τοῦ Φιλήντα κ.λπ.

Ἡ ἴδια ἑρμαφρόδιτη λογική ἐνυπάρχει καί στήν ἀπόδοση τοῦ φθόγγου [e] μέ τό ἑλληνικό ε μιᾶς ἰδιόρρυθμης γραμματοσειρᾶς, ἔτσι ὥστε νά δίνεται στό μάτι ἡ ἐντύπωση ὅτι μπορεῖ νά πρόκηται καί γιά τό λατινικό [e] (ἐγώ ὁμολογῶ ὅτι τήν «πάτησα», καί εὐχαριστῶ τόν Ν. Σαραντάκο πού μοῦ ὑπέδειξε τό σφᾶλμα μου, ἄν καί ἡ ἐπιλογή τῆς ἰδιόρρυθμης γραμματοσειρᾶς εἶναι, νομίζω, καί πάλι ἐσκεμμένη).

Θά μοῦ πῆτε: Εἶναι δυνατόν ἐπιστήμονες γλωσσολόγοι νά προβαίνουν (στίς δύο αὐτές περιπτώσεις) σέ λαθραία ἐξαπάτηση τῶν ἀφελῶν γηγενῶν, παίζοντας μέ ἐντυπώσεις πού ξεγελοῦν τό μάτι; Ἡ ἀπάντηση, ἁπτόμενη τοῦ εὐρύτερου προβλήματος τῆς ἐπιστήμης τῆς χωριζομένης ἀρετῆς, πού κατά τήν πλατωνική διατύπωση «πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται», εἶναι ὅτι ναί, κάτι τέτοιο εἶναι δυνατόν, καί μάλιστα ἡ πρακτική αὐτή ἔχει υἱοθετηθῆ ἀπό τά golden boys and girls τῆς νέας γλωσσολογίας γιά νά ὑπονομευθῇ μιά καθ᾿ ὅλα ὀρθή ἄποψη, ποιοῦ νομίζετε; τοῦ ἴδιου τοῦ κ. Γ. Μπαμπινιώτη!

Κινδυνεύει ἡ γλῶσσα μας;

Στό ἐγχειρίδιο Νεοελληνική Γλώσσα τῆς Γ΄ Γυμνασίου (συγγραφεῖς Ελ. Κατσαρού, Αν. Μαγγανά, Αικ. Σκιά, Β. Τσέλιου), σ. 42, παρατίθεται ἀπόσπασμα ἀπό τό ἔργο τοῦ Γ. Μπαμπινιώτη Ελληνική Γλώσσα, Παρελθόν-Παρόν-Μέλλον, εκδ. Gutenberg, 1994, ὑπό τόν ψευδότιτλο [Χωρίς γλωσσική αντίσταση]: «Από τις χειρότερες μορφές εξαρτήσεως αυτού του τόπου –μακροπρόθεσμα η πιο επικίνδυνη, νομίζω- είναι η γλωσσική μας εξάρτηση από ξένες γλώσσες, ιδίως δε σήμερα από την αγγλική. […]

Αυτούσιες, παραλλαγμένες ή μεταφρασμένες, σμήνη ξένων λέξεων και φράσεων έχουν εισαχθεί τα τελευταία χρόνια, κι εξακολουθούν να εισάγονται καθημερινώς, με αυξανόμενο ρυθμό, από τα ποτάμια της τεχνολογίας και της διαφήμισης, που κατακλύζουν τη ζωή μας με έννοιες, εργαλεία και καταναλωτικά αγαθά, και φυσικά και με τις λέξεις που τα δηλώνουν. Έτσι, αφύλακτο το κάστρο της γλωσσικής μας ρωμιοσύνης, χωρίς δική μας γλωσσική αντίσταση ή βοήθεια και με πρόθυμο και δραστήριο Εφιάλτη την ξενομανία μας, παραδίδεται από μας τους ίδιους στο γλωσσικό οδοστρωτήρα των ξένων γλωσσών. Γιατί, όταν ο Έλληνας ράφτης και η Ελληνίδα κομμώτρια της συνοικίας μας αυτοαποκαλούνται «Tailor Μιχάλης» και «Coiffures Λίτσα», απευθυνόμενοι προφανώς σε μας τους Έλληνες συμπολίτες και πελάτες τους, κι όταν διασχίζοντας πολλούς δρόμους πόλεων, κωμοπόλεων και χωριών ακόμη έχεις συχνά την υποψία πως κατοικείς σε χώρα με άλλη γλώσσα, τότε δεν μπορεί παρά να είσαι «ώριμος» να δεχτείς αδιαμαρτύρητα κάθε ξένη λέξη που σου «σερβίρεται», και μάλιστα σε «δέσμες»:

 

σε –μαν                 μπίζνεζμαν  σπόρτσμαν  ρέκορντμαν

                               σόουμαν        λάισμαν     κάμεραμαν

                               μπάρμαν       μπούμαν    σούπερμαν

ή σε –άζ                μασάζ          τονάζ       φιξάζ

                               μοντάζ          σπικάζ       μιράζ

                               ρεπορτάζ     κολάζ        μιξάζ

[…] Ήδη χρησιμοποιήσαμε προθέσεις σε επιρρηματική χρήση: είσαι «ιν», είσαι «άουτ»· και σύνθετα ακόμη, του «στιλ»: σινεμάδες, drive in, σταρ-σίστεμ και φαστ-φουντ –ή, επί το ελληνικότερο, φαστφουντάδικο.»

Σέ κάποιον πού θά βιαζόταν νά χαρῇ, γιατί ἐπί τέλους ἕνα σχολικό ἐγχειρίδιο βάζει τόν δάκτυλον ἐπί τόν τύπον τῶν ἥλων, ἐπισημαίνοντας ἕνα ὑπαρκτό πρόβλημα καί ἐνσταλάζοντας στήν ψυχή τῶν Ἑλληνόπουλων τό πνεῦμα τῆς γλωσσικῆς ἀντίστασης, θά συνιστοῦσα νά μή βιάζεται.

Ἀκολουθεῖ ἕνα δεύτερο κείμενο, τοῦ Μάριου Πλωρίτη αὐτή τή φορά (ἀπό τό Τέχνη, γλώσσα και εξουσία, εκδ. Καστανιώτη, 1997), ὑπό τόν ψευδότιτλο [Η αφομοιωτική δύναμη της ελληνικής] πού ἀντιπροσωπεύει –κι αὐτό ἐκ πρώτης ὄψεως μοιάζει θεμιτό- τήν ἄποψη τῆς «ἄλλης πλευρᾶς»:

«Κι ωστόσο… ας μην ξεχνάμε πως πάμπολλες λέξεις της άλλοτε «αγνής και άφθαρτης» ελληνικής γλώσσας δεν είναι καν… ελληνικές. Ας μην ξεχνάμε πως η «από τριών χιλιάδων ετών» γλώσσα μας έχει υιοθετήσει κατά καιρούς χιλιάδες λέξεις απ᾿ όλες τις γλώσσες του γύρω κόσμου- απ᾿ τα περσικά, τα φοινικικά, τα εβραϊκά, τα λατινικά, τα σλάβικα, τα αρβανίτικα, τα ιταλικά, τα τουρκικά, τα αραβικά και, τους τελευταίους δύο αιώνες, απ᾿ τα γαλλικά, τ᾿ αγγλικά, τα γερμανικά… Ὀλες αυτές τις λέξεις η γλώσσα μας τις αφομοίωσε, τις εξελλήνισε, τις έκανε σάρκα της σάρκας της. Τόσο που, σήμερα, δύσκολα θα πίστευε κανένας πως ο περιπόθητος «παράδεισος» λ.χ. είναι περσικός, η αγνή «περιστερά» σημιτική, ο καταχθόνιος «σατανάς» εβραϊκός ή η «κούνια» που μας κούνησε λατινική…

Αυτές οι στρατιές λέξεων, παλιών και νέων, αλλοίωσαν ως ένα σημείο την ελληνική γλώσσα, αλλά δεν την έφθειραν. Θόλωσαν την «αττική καθαρότητά» της, αλλά και την πλούτισαν λεξιλογικά κι εκφραστικά, επειδή ανταποκρίνονταν στις συνθήκες και στις ανάγκες κάθε εποχής. Η γλώσσα μας δεν έχασε ούτε την «προσωπικότητά» της, ούτε την «αρμονία» της.»

Δέν ξέρω βέβαια ἄν ὁ μακαρίτης πιά Πλωρίτης θά ἐξακολουθοῦσε νά ἔχῃ καί σήμερα τήν ἴδια βεβαιότητα γιά τήν ἀφομοιωτική δύναμη τῆς ἑλληνικῆς, ὅταν ίδιωτικοί καί κρατικοί φορεῖς ἐπιδίδονται πλέον σέ συστηματική ἀντικατάσταση ἑλληνικῶν μέ ἀγγλικούς ὅρους, χωρίς νά ὑπάρχῃ καμμιά ἀνάγκη πέραν αὐτῆς τῆς ὑποταγῆς στίς ἐπιταγές τοῦ παγκοσμιοποιούμενου πολιτισμικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ (βλ. π.χ. τίς ἐπισημάνσεις τοῦ Κ. Κουτσουρέλη στό «Ξενοζηλία καὶ ὑποτέλεια», νέος Ἑρμῆς ὁ Λόγιος, τ. 3: «Ὅ,τι καινούργιο φτιάχνεται, ξενίζει ὑποχρεωτικά, ἤ, ἔστω, λατινογραφεῖται. […] Στὸν χῶρο τῆς καθαυτὸ οἰκονομίας ἡ κατάρρευση τῆς ἑλληνικῆς εἶναι πλήρης» κ.λπ.).

Ἐν τούτοις, θά μποροῦσε νά πῇ κανείς ὅτι τό βιβλίο τηρεῖ ἴσες ἀποστάσεις μεταξύ τῶν δύο θέσεων καί καλεῖ τούς μαθητές σέ προβληματισμό καί άνταλλαγή ἀπόψεων. Τηρεῖ ὅμως ὄντως; Μιά πρώτη ἐπιφύλαξη γιά πρόθεση ὑπονόμευσης τῆς μιᾶς πλευρᾶς, δημιουργεῖ ἡ ἐρώτηση τῆς σ. 43: «Ο Γιώργος Μπαμπινιώτης στο κείμενο 10 χρησιμοποιεί τη μεταφορική έκφραση το κάστρο της γλωσσικής μας ρωμιοσύνης. Τι υποδηλώνει ο παραλληλισμός της γλώσσας μας με ένα κάστρο; Εσείς συμφωνείτε ή διαφωνείτε με αυτό τον παραλληλισμό; Διατυπώστε την άποψή σας αιτιολογημένα.»

Πόσο ἀθῶα καί δημοκρατικά μοιάζουν ὅλ᾿ αὐτά! Μέ τήν μόνη διαφορά ὅτι ἡ ὑπονόμευση τῆς ἔκφρασης στήν ὁποία ἑστιάζει -ὄχι τυχαῖα- τήν προσοχή του τό ἐγχειρίδιο, γίνεται ἀπό ἕνα «ἐξωκειμενικό» στοιχεῖο, τήν εἰκόνα πού κοσμεῖ τό κείμενο τοῦ Γ. Μπαμπινιώτη στήν σ. 42: Φουριόζα ἐναντίον τοῦ «κάστρου της γλωσσικής μας ρωμιοσύνης» ἐφορμᾷ μιά κομμώτρια, κραδαίνουσα ἕνα λάβαρο πού ἔχει ὡς κοντάρι του μιά ὑπερμεγέθη τσατσάρα καί φέρει τήν ἐπιγραφή: Coiffures ΛΙΤΣΑ. Τό ἀκίνδυνον τῆς ἐφορμήσεως τῆς κομμώτριας ὑποδηλώνεται καί ἀπό τό γεγονός ὅτι στό δεξί της χέρι κρατάει ἕνα πιστολάκι γιά τά μαλλιά. Στά δεξιά τῆς εἰκόνας ὀρθώνεται τό κάστρο τῆς γλωσσικῆς μας ρωμιοσύνης. Πρόκειται γιά ἕνα γελοῖο κάστρο (πού ἔχει ὡς κατώφλι του καί σημαία του μιά ἀνθρώπινη γλῶσσα), στίς δέ ἐπάλξεις του ἕνας μοναχικός ὑπερασπιστής του (τό ἀντίστοιχο προφανῶς τοῦ κ. Μπαμπινιώτη) ἀντιμετωπίζει περιδεής τήν ἐφόρμηση τῆς ὑποτίθεται ἐπικίνδυνης κομμώτριας. Εἶναι σάν ἡ εἰκόνα νά λέῃ: Μήν ἀνησυχεῖτε, δέν ὑπάρχει κανένας ἀπολύτως κίνδυνος γιά τήν γλῶσσα μας, κι ὅσοι ἀφελεῖς ἤ φαιδροί κινδυνολογοῦν προβαίνουν –πῶς τό εἴπαμε;- σέ «έγερση ανύπαρκτων προβλημάτων»!

Ἔχουμε, βέβαια, νά κάνουμε μέ ἕνα «χτύπημα κάτω ἀπό τήν μέση» πού γελοιοποιεῖ ἀπόψεις καί φορεῖς ἀπόψεων μέ βάση τήν ὑποβλητική δύναμη τῆς εἰκόνας καί χωρίς ἴχνος λογικοῦ ἐπιχειρήματος. Αὐτό τό στοιχεῖο, ὅτι ἀπόψεις ὑποβάλλονται ἐμμέσως καί ὑπογείως, χωρίς ὁ μαθητής –πιθανόν καί ὁ καθηγητής- νά ἔχῃ συνείδηση τοῦ τί τοῦ ὑποβάλλεται, ἀποτελεῖ καί τήν πιό ἐπικίνδυνη πλευρά αὐτῆς τῆς ἀθέμιτης πρακτικῆς. Δέν ξέρω τί ἀντιδράσεις θά προκαλοῦσε μιά ὑποθετική ἀντίστοιχη πρωτοβουλία τῆς «ἄλλης πλευρᾶς» νά δασκάλευε τόν εἰκονογράφο-σκιτσογράφο ὥστε νά φτειάξῃ ἕναν ἄλλο πίνακα: τό ἀντίστοιχο τοῦ Μ. Πλωρίτη νά πίνῃ τήν Coca Cola του ξαπλωμένος στίς «ammoudies tou Omirou», περιτριγυρισμένος ἀπό κάθε εἴδους ξενόγλωσσες ἐπιγραφές καί σκουπίδια, ὁ ὁποῖος μάλιστα νά δηλώνῃ ἀμέριμνος πώς δέν πρέπει νά ἀνησυχοῦμε, δέν ὑπάρχει κίνδυνος μόλυνσης τῶν ἀκτῶν.

Ἐμεῖς ὅμως νομίζουμε πώς ὑπάρχει. Καί προέρχεται ὄχι μόνο ἀπό τούς ἐκτός τῶν τειχῶν, ἀλλά, δυστυχῶς, σήμερα, καί ἀπό αὐτούς ἀκριβῶς πού εἶναι ἐντεταλμένοι νά φυλᾶνε –καί δέν ἐννοῶ ἐδῶ, βέβαια, τόν κ. Γ. Μπαμπινιώτη- τό κάστρο τῆς γλωσσικῆς μας ρωμιοσύνης.

Ολόκληρο το βιβλίο της Νεοελληνικής Γλώσσας Γ΄ Γυμνασίου  μπορείτε να το διαβάσετε από εδώ

http://ardin-rixi.gr/archives/6831

Καπιταλισμός: Ιστορία Αγάπης…

Για όσους δεν το έχουν δεί…
Νομίζω ότι αξίζει να διαθέσετε λίγο απο το χρόνο σας !!!
Το ντοκιμαντέρ αποτελεί έναν καυτηριασμό της καταστροφικής επιρροής της καπιταλιστικής κυριαρχίας, πάνω στις καθημερινές ζωές των αμερικανών πολιτών.

tvxs.gr

Κύπρος και Μέση Ανατολή του Μπάσμα Ζερουάλι

Εάν στο προηγούμενο κείμενο του Μαριου Ευρυβιάδη προσθεσετε και το παρόν, θα εχετε μια συμπληρωμένη εικόνα για το τι εγινε το 1974,

Και επειδη «δειλά-δειλά» εχουν αρχισει μερικοι αδαείς[μονον;] να μιλανε για καλη και κακη χουντα,πρέπει να σημειωσουμε τα παρακάτω,

Η χουντα του 1967 εγινε κυριως για να καταστραφει η Κυπρος[βλέπε συνημμένο και κατα καιρους δηλωσεις και αποκαλύψεις του Νεστωρα της δημοσιογραφίας Ηλία Δημητρακοπουλου, [τον οποίον κατα τον Christofer Hitcens ηθελε νεκρο ο Κισιγκερ, βλέπε βιβλίο Χίτσενσ » Η δικη του Χενρυ Κισσιγκερ, εκδοσεις ΕΣΤΙΑ 2002, στο οποιο στηριχθηκε ο Ηλιας Δημητρακοπουλος γιά να μηνυσει το 2003 τον Κισσιγκερ για το εγκλημα της Κυπρου, Υπ οψη οτι ο Ηλιας Δημητρακοπουλος απεκαλυψε εν μεσω χουντας την σχεση ελληνικης χουντας και σκανδαλου Γουωτερ Γκειτ]αλλα και τα αρχεια ΗΠΑ και ΗΒ, οσα μεχρι τωρα εχουν δει το φως της δημοσιότητας.

Δεν ειναι ασχετη με τα παραπανω η ευφυης δηλωση του Μπιλ Κλιντον στην επισημη επισκεψη του στην Αθήνα το 1999,οτι «οι ΗΠΑ ζητουν συγγνωμη για το οτι δεν αντεληφθησαν εγκαιρα την αντιδημοκρατικη συμπεριφορα της χουντας του 1967[ελευθερη απόδοση, οποιος εχει την ακριβη ευχαριστως να την διαβασουμε]

Τρανη αποδειξη της ευθυνης της χουντας , εκτος απο το πραξικοπημα του 1974 η οπερεττα διασκεψη της Κεσσανης τον Νοεμβριο του 1967, η προβοκάτσια της Κοφινου και η επαισχυντος αποσυρση της Ελληνικης Μεραρχιας τον Δεκεμβρη του 1967 που αφησε ουσιαστικα αοπλη την Κυπρο[βλεπε βιβλιο Γλ .Κληριδη «Η ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΟΥ» και βιβλιο Στρατηγου και μετεπειτα υπουργου στην μεταδικτατορικη κυβερνηση Κ.Καραμανλη,Πανουργια Πανουργια στηριζομενο κυριως στο αρχειο του Στρατηγου Γεωργιου Περιδη [πρωτου διοικητου του Τριμερους Στρατηγειου Κυπρου μεχρι το 1964 και αντιστασιακου εναντιον της χουντας με φυλακισεις και εξορίες]και βιβλιο Σπυρου Παπαγεωργιου για τα γεγονοτα της Κοφινου.

Δ.Αλευρομάγειρος

 

Άρδην τ. 73

1. Στη γειτονιά του Σουέζ
Π αρ’ όλους τους τόμους που έχουν γραφτεί εδώ και αρκετές δεκαετίες πάνω στο Κυπριακό ζήτημα, το ζήτημα αυτό εξακολουθεί να παρουσιάζεται συνήθως, ακόμα και από Έλληνες αναλυτές, ως διακοινοτική διαμάχη που στέκεται εμπόδιο στην εξέλιξη ομαλών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και, από το 2004 και μετά, ως «φορτίο» που κληρονόμησε η Ευρωπαϊκή Ένωση με την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στους κόλπους της. Σπάνιες είναι οι μελέτες που τοποθετούν το Κυπριακό στο πραγματικό του μεσανατολικό πλαίσιο, αποκρύπτοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την ουσία: Χωρίς σωστή διευθέτηση του Παλαιστινιακού, ελάχιστες είναι οι πιθανότητες να βρεθεί βιώσιμη και λειτουργική λύση του Κυπριακού.
Το 1970, ο Μπέρναρντ Λούις, πραγματικός εφευρέτης της «σύγκρουσης των πολιτισμών», σημείωνε: «Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η Κύπρος, και διά μέσου της Μεγαλονήσου η Ελλάδα, σέρνονται πάλι στον μεσοανατολικό χώρο και το όλο τους μέλλον επηρεάζεται αποφασιστικά από τη μεγάλη μάχη για τον έλεγχο των στρατηγικών και οικονομικών δυνατοτήτων του χώρου της Μέσης Ανατολής. Είναι πολύ πιθανόν, αν όχι βέβαιο, πως η σύνδεση αυτή Κύπρου και Ελλάδας με το μεσοανατολικό πρόβλημα θα παραταθήεί για μακρό διάστημα»1. Αυτή η σύνδεση υπήρξε ανέκαθεν, δεδομένης της γεωγραφικής θέσης του νησιού. Από την πρώιμη αρχαιότητα, η Κύπρος αποτέλεσε στόχο όσων κατακτητών επιδίωκαν να κυριαρχήσουν στην Εγγύς Ανατολή. Οι ρίζες όμως της κατάστασης που βιώνει σήμερα η Μεγαλόνησος ανάγονται στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα, όταν η Μεγάλη Βρετανία προσπαθούσε με κάθε μέσο, αφενός, να αναχαιτίσει την επέλαση των Ρώσων και των Γάλλων στην Ανατολική Μεσόγειο και, αφετέρου, να καταπνίξει στην απαρχή του το κίνημα της Αραβικής Παλιγγενεσίας (Νάχντα), του οποίου οι πρώτες ενδείξεις είχαν εκδηλωθεί τη δεκαετία του 18302.
Η διάνοιξη της Διώρυγας του Σουέζ το 1869, που επέτρεπε στη Γαλλία να στερεώσει την παρουσία της στην περιοχή και να απειλήσει τον δρόμο προς τις Ινδίες, καθώς και η νίκη της Ρωσίας επί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1878, κατέστησαν την απόκτηση της Κύπρου απαραίτητη προϋπόθεση για τη διασφάλιση των βρετανικών συμφερόντων. Με την υπογραφή της βρετανο-τουρκικής Συμφωνίας Αμυντικής Συμμαχίας της 4ης Ιουνίου 18783 η Μεγάλη Βρετανία ελέγχει πλέον τα τρία σημεία-κλειδιά της Μεσογείου (Γιβραλτάρ, Μάλτα και Κύπρο) και «προστατεύει» τη Μικρά Ασία, τη Συρία, τον Λίβανο και την Παλαιστίνη από τις ρωσικές και γαλλικές φιλοδοξίες. Στη συνέχεια, η κατοχή της Κύπρου διευκολύνει τη βρετανική κάθοδο προς την Αίγυπτο, στην οποία εισβάλλει με πρόσχημα την εξέγερση της οποίας ηγείται ο συνταγματάρχης Άχμαντ Ουραμπί (Οραμπί Πασά) το 1882, τόσο εναντίον της τουρκικής κυριαρχούσας τάξης, όσο και της αυξανόμενης επιρροής των δυτικοευρωπαϊκών δυνάμεων4.
Οι έρευνες για εξόρυξη πετρελαίου, που διεξάγονται για πρώτη φορά στη Μέση Ανατολή το 1901, και η ανακάλυψη των πρώτων πετρελαιοπηγών της περιοχής στη νοτιοδυτική Περσία το 1908, ενισχύουν τη βούληση των Βρετανών να διατηρήσουν τα εδάφη που κατέχουν, με αποτέλεσμα μια περαιτέρω σκλήρυνση της πολιτικής τους απέναντι στους αυτόχθονες πληθυσμούς. Αντί να τους προσφέρουν μεγαλύτερη αυτονομία, οι Βρετανοί δράττονται της ευκαιρίας της έναρξης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου για να προσαρτήσουν την Κύπρο και για να επιβάλουν προτεκτοράτο στην Αίγυπτο. Με το τέλος του πολέμου, η υπόλοιπη αραβική Ανατολή περνά από την οθωμανοκρατία στη γαλλοβρετανική κηδεμονία, όπως το προβλέπει η μυστική συμφωνία Σάικς-Πικό του 19165. Έναν χρόνο αργότερα, η Διακήρυξη Μπάλφουρ θέτει τη βάση για «εγκαθίδρυση εβραϊκής εθνικής εστίας στην Παλαιστίνη», δίνοντας τη χαριστική βολή στις προσδοκίες χειραφέτησης των αραβικών πληθυσμών. Οι υποσχέσεις που είχαν δοθεί στους Χασεμίτες για ίδρυση ενός ανεξάρτητου ενιαίου Αραβικού Κράτους6 εξανεμίζονται, όπως απομακρύνεται και κάθε προοπτική ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Παρά τις αλλεπάλληλες εξεγέρσεις που ξεσπούν εναντίον των κατοχικών αρχών σε όλη την περιοχή (1919-1921 στην Αίγυπτο, 1925-1927 στη Συρία, 1931 στην Κύπρο, 1936-1939 στην Παλαιστίνη), θα χρειαστεί άλλος παγκόσμιος πόλεμος για να ξαναποκτήσουν οι ντόπιοι πληθυσμοί κάποια ελπίδα απελευθέρωσης από τους κηδεμόνες τους.
 Μια σειρά από ριζικές μεταβολές σηματοδοτούν τα μεταπολεμικά χρόνια στη Μέση Ανατολή. Η ανεξαρτητοποίηση της Ινδίας, της Βιρμανίας και της Κεϋλάνης ενθαρρύνει το αντι-αποικιακό και αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα στην περιοχή, στο πλαίσιο του οποίου εντάσσεται πλήρως ο αγώνας των Κυπρίων για αυτοδιάθεση. Η διεξαγωγή τον Ιανουάριο του 1950 ενός δημοψηφίσματος με το οποίο το 97,8% των Ελλήνων της Μεγαλονήσου «[αξιούν] την Ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα» συμπίπτει με τις προσπάθειες των Ιρανών και των Αιγυπτίων να επαναδιαπραγματευθούν τις συνθήκες οικονομικού και στρατιωτικού χαρακτήρα που έδιναν υπερβολικά προνόμια στους Βρετανούς. Το 1951, το ιρανικό Κοινοβούλιο προχωρεί στην εθνικοποίηση της Anglo-Iranian Oil Company, ενώ πρωθυπουργός διορίζεται ο δημοκράτης Μοσαντέκ7. Την επόμενη χρονιά, η Επανάσταση των Ελεύθερων Αξιωματικών ανατρέπει το σκηνικό στην Αίγυπτο. Η πτώση του Μοσαντέκ θα επέλθει το 1953, μετά από επέμβαση της CIA στην Τεχεράνη σε συντονισμό με τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες στην Κύπρο8. Στην περίπτωση της Αιγύπτου, όμως, θα χρειαστούν περισσότερες συνωμοσίες και τρεις πόλεμοι για να συμβιβαστεί με τους όρους των δυτικών δυνάμεων.
Μετά από την απόφαση του Νάσερ να μην ανανεώσει την άδεια στάθμευσης του βρετανικού στρατού στο αιγυπτιακό έδαφος το 1954, το Γενικό Επιτελείο των βρετανικών Ενόπλων Δυνάμεων στη Μέση Ανατολή μεταφέρεται στην Κύπρο. Αποφασισμένοι όσο ποτέ να κρατήσουν το νησί στην κατοχή τους, όποιο και να ’ναι το τίμημα, οι Βρετανοί καταστέλλουν βίαια τον απελευθερωτικό αγώνα που ξεκινούν οι Κύπριοι τον Απρίλιο του 1955. Για να αποτρέψουν κάθε ενδεχόμενο παραχώρησης του δικαιώματος αυτοδιάθεσης στους αγωνιζόμενους Κυπρίους, χρισημοποιούν ως εργαλείο την τουρκική μειονότητα του νησιού και προσφεύγουν στην Άγκυρα, κύριο εταίρο τους στο Σύμφωνο της Βαγδάτης9, σε πλήρη παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923, σύμφωνα με την οποία η Τουρκία παραιτείται κάθε εδαφικής διεκδίκησης πάνω στην Κύπρο. Σ’ αυτό το στάδιο, πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας σ’ έναν άλλο παίκτη της περιοχής, του οποίου ο ρόλος είναι λιγότερο γνωστός, αν και καθοριστικός για τις μετέπειτα εξελίξεις στο νησί.
Από το 1952 και ύστερα, το κράτος του Ισραήλ, που είχε ιδρυθεί τέσσερα χρόνια πριν, θεωρούσε την Ελλάδα «εχθρική χώρα»10. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι η Ελλάδα ήταν η μοναδική ευρωπαϊκή  και «δυτική» χώρα που καταψήφισε το σχέδιο διχοτόμησης της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ τον Νοέμβριο του 1947 και η τελευταία απ’ αυτές τις χώρες που  αναγνώρισε de jure το κράτος του Ισραήλ (1990)11. Αντιθέτως, η Τουρκία, αν και αρχικά καταψήφισε το σχέδιο διχοτόμησης, ήταν η πρώτη μουσουλμανική χώρα που αναγνώρισε το Ισραήλ το 1949 και ανέπτυξε μαζί του στενότατες σχέσεις σε όλα τα επίπεδα, συγκροτώντας μια στρατηγική συμμαχία σε βάρος των συμφερόντων των αραβικών χωρών. Επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι, την ίδια χρονιά, το Ισραήλ πήρε θέση ενάντια στο αίτημα των Κυπρίων για Ένωση με την Ελλάδα12, εκτιμώντας ότι το αίτημα ήταν «τέχνασμα … ανεπιθύμητο υποπροϊόν της ελληνικής πολιτικής»13. Σε όσους θα έτειναν να ερμηνεύσουν την ισραηλινή στάση ως κίνηση κατευνασμού της συμμάχου Τουρκίας, πρέπει να διευκρινιστεί ότι, όπως συμβαίνει και με τους Βρετανούς, η Τουρκία στην πραγματικότητα χρησιμοποιείται ως μέσο πίεσης για να αποδυναμωθεί η Ελλάδα και για να πεισθεί να εγκαταλείψει την Κύπρο στη μοίρα της.
Απ’ αυτή την άποψη, άκρως αποκαλυπτική είναι η επιστολή που απηύθυνε στις 23 Ιουλίου 1956 ο Ισραηλινός απεσταλμένος στην Αθήνα προς το υπουργείο Εξωτερικών της χώρας του, όπου παρατηρούσε ότι «οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είχαν αρκετή δύναμη για να πουν στον λαό τους ότι εγκατέλειπαν την υπόθεση. Μόνο όταν οι καιροί θα ήταν πιο ευνοϊκοί –δηλαδή όταν η Ελλάδα θα είχε στρατιωτική δικτατορία– θα ήταν η ελληνική κυβέρνηση ελεύθερη να εγκαταλείψει το Κυπριακό Ζήτημα»14. Με άλλα λόγια, και οφείλουμε να το υπογραμμίσουμε σήμερα όσο ποτέ, το κύριο διακύβευμα δεν ήταν η Ελλάδα, αλλά η Κύπρος.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Μέση Ανατολή και Δύση, Αθήνα, εκδ. Παπαζήση, 1970, σ. 193.
2. Βλ. G. Antonius, The Arab Awakening, The Story of the Arab National Movement, Λονδίνο, Hamish Hamilton, 1938.
3. Βλ. Κ. Νικολάου, «Un coup diplomatique et gιostratιgique britannique : la prise de Chypre par l’Angleterre (1878) et la rιaction franηaise», Cahiers de la Mιditerranιe, τεύχος 71 (2005), http://cdlm.revues.org/document981.html.
4. Βλ. J. R. I. Cole, Colonialism and Revolution in the Middle East: Social and Cultural Origins of Egypt’s Urabi Movement, Πρίνστον, Princeton University Press, 1993.
5. Με τη Γαλλία να λαμβάνει «εντολή» πάνω στη Συρία και τον Λίβανο, και τη Μεγάλη Βρετανία πάνω στην Παλαιστίνη και τη Μεσοποταμία.
6. Σχετικά με τη Συμφωνία Σάικς-Πικό, τη Διακήρυξη Μπάλφουρ και την αλληλογραφία μεταξύ του Σερίφη της Μέκκας Χουσεΐν και του Βρετανού Ύπατου Αρμοστή στην Αίγυπτο Μακ Μάχον, βλ. Α. Σ. Κούτση, Μέση Ανατολή: Διεθνείς Σχέσεις και Πολιτική Ανάπτυξη, Αθήνα, εκδ. Παπαζήση, 1992, σσ. 78-92, καθώς και Δ. Παπανδρέου, Σημειώματα για τη Μέση Ανατολή, Αθήνα, εκδ. Παπαζήση, 2005, σσ. 97-120.
7. Για περισσότερες λεπτομέρειες βλ. Δ. Παπανδρέου, ό.π., σσ. 170-178.
8. B. O’Malley & I. Craig, The Cyprus Conspiracy, Λονδίνο, Tauris, 2002 (1η έκδ. 1999), σ. 10.
9. Το οποίο συγκροτείται τον Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς και στο οποίο συμμετέχουν, εκτός από τη Μεγάλη Βρετανία και την Τουρκία, το υπό βρετανική επιρροή τότε Ιράκ, το Ιράν και το Πακιστάν.
10. A. Nachmani, Israel, Turkey and Greece: Uneasy Relations in the East Mediterranean, Λονδίνο, Frank Cass & Co., 1987, σ. 94.
11. Σχετικά με τις ελληνοαραβικές σχέσεις στη μεταπολεμική περίοδο, βλ. E. Hatzivassiliou, «Greece and the Arabs, 1956-58», Byzantine and Modern Greek Studies, τεύχος 16 (1992), σσ. 49-82, καθώς και Γ. Σάκκα, «Η Ελλάδα και οι Άραβες την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, Εθνικές επιδιώξεις και διπλωματία», Journal of Oriental and African Studies, τεύχος 13 (2004), σσ. 201-223.
12. A. Nachmani, ό.π., σσ. 98-100.
13. Στο ίδιο, σ. 69.
14. Στο ίδιο, σ. 100. 

Κύπρος 1974: Πέντε Μύθοι για το Πραξικόπημα του Μάριου Ευρυβιάδη

Το απόρρητο έγγραφο του Foreign Office που αποδεικνύει ότι ο Ευ. Αβέρωφ, άρχισε να προωθεί την ιδέα της διχοτόμησης τον Ιούλιο του 1956, σε συνάντηση που είχε στην Αθήνα με τον Αμερικανό υπουργό Kohler, ενώ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη ο Απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ.

Το Σεπτέμβριο του 1956, ο Αβέρωφ επανέλαβε την ιδέα της διχοτόμησης της Κύπρου ως τη μόνη λύση του Κυπριακού ζητήματος στον υπουργό Εξωτερικών της Νορβηγίας Halvard Lange. Δύο βδομάδες αργότερα πρότεινε ξανά τη διχοτόμηση στον ίδιο τον Τούρκο πρέσβη σε δύο συναντήσεις που είχε μαζί του στην Αθήνα. Το συγκεκριμένο έγγραφο αποδεσμεύτηκε, μόνο μετά την πάροδο 50 χρόνων αντί 30 χρόνων όπως ισχύει με άλλα απόρρητα βρετανικά έγγραφα.

1. Ότι ο Σαμψών και η ΕΟΚΑ Β’ οργάνωσαν το πραξικόπημα
Όχι.
Η ΕΟΚΑ Β’ υπήρξε ο πέμπτος τροχός της πραξικοπηματικής άμαξας. Ο δε Σαμψών ήταν τελείως ΑΣΧΕΤΟΣ με το πραξικόπημα. Το πραξικόπημα οργανώθηκε από την Αθήνα και υλοποίησαν χουντικοί αξιωματικοί στην Κύπρο. Αιχμή πυρός των πραξικοπημάτων υπήρξε, δυστυχώς, η ΕΛΔΥΚ – Ελληνική Δύναμη Κύπρου και επίλεκτες μονάδες της Κυπριακής Εθνοφρουράς υπό την ηγεσία χουντικών αξιωματικών. Ο Σαμψών μαζί με αριθμό σωματοφυλάκων του, βγήκε οπλισμένος στους δρόμους της Λευκωσίας το πρωΐ της 15ης Ιουλίου να μάθει τι συνέβαινε. Συνελήφθη σε οδόφραγμα και μαζί με τους σωματοφύλακές του φυλακίσθηκε στα υπόγεια του Αρχηγείου της Εθνικής Φρουράς, χωρίς να γνωρίζεται ποιος είναι. Όταν έγινε αντιληπτή η ταυτότητά του απαίτησε να αφεθούν ελεύθεροι οι σωματοφύλακές του και αυτόν τον πήγαν στην αίθουσα επιχειρήσεων  όπου ο Στρατηγός Γεωργίτσης συντόνιζε το πραξικόπημα. Στο μεσοδιάστημα, ΗΠΑ, ΟΗΕ και άλλοι πίεζαν για «διάδοχη» κατάσταση. Κανείς από τη λίστα των πραξικοπηματιών με επιφανείς Κύπριους ταγούς, με προεξέχοντα τον Γ. Κληρίδη, δεν αποδέχονταν να αναλάβουν. Και έτσι «επελέγη»  ο Σαμψών τον οποίο η ΕΟΚΑ Β’ αλλά και ο πραγματικός της αρχηγός στην Αθήνα, που ήταν ο Ιωαννίδης καθώς και ο εκπρόσωπός του στην Κύπρο που ήταν ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, θεωρούσαν «παρανοϊκό». Εδώ έχουμε την αποθέωση του σουρεαλισμού των πραξικοπηματιών. Όταν ανακοίνωσε ο Γεωργίτσης στον Ιωαννίδη ότι επελέγη ο Σαμψών, ο τελευταίος άρχισε να βρίζει λέγοντας ότι αυτός, ο Σαμψών,  «είναι παρανοϊκός». Έλεγε δηλαδή ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα. Μετά οι δυο άρχισαν να συνεργάζονται και η πρώτη εντολή που έδωσε ο Ιωαννίδης στον Σαμψών ήταν «Νικολάκη, θέλω το κεφάλι του Μούσκου». Όταν οι χουντικοί δεν σκυλόβριζαν τον Μακάριο (τραγόπαπα, κόκκινο παπά κλπ) τον αποκαλούσαν με το πατρικό του όνομα – Μούσκο. Τα παραπάνω στοιχεία προέρχονται από μαγνητοφωνημένες συνομιλίες μεταξύ  Γεωργίτση – Ιωαννίδη – Σαμψών και τα πρωτοδημοσίευσε το 1975 ο μακαρίτης Christopher Hitchens.
Όσο για την ΕΟΚΑ Β’ αυτή, στις αρχές Ιουλίου ήταν διαλυμένη με ολόκληρη την τοπική της ηγεσία στη φυλακή. Τα μέλη τους, έδρασαν σαν παλικάρια της φακής δολοφονώντας αντιστασιακούς και τους πολιτικούς του εχθρούς, αφού οι χουντικοί πραξικοπηματίες κατέλαβαν την εξουσία. Πρίν το πραξικόπημα η ΕΟΚΑ Β’ λειτούργησε προβοκατόρικα, δημιουργώντας συνθήκες εμφυλίου στην Κύπρο στα πρότυπα της Νατοϊκής οργάνωσης Gladio ή αλλιώς “Κόκκινη Προβιά», στην ελληνική της έκδοση. Κατ΄εντολή της αθηναϊκής χούντας εφαρμόστηκε στην Κύπρο, η «στρατηγική της έντασης» – “strategy of tension” ώστε να δημιουργηθούν στην Κύπρο συνθήκες που θα δικαιολογούσαν πραξικόπημα. Αυτή υπήρξε η στρατηγική της χούντας στην Κύπρο από το 1967 μέχρι το 1974. Αυτή άρχισε να υλοποιείται από τον προ-πομπό της ΕΟΚΑ Β’, το Εθνικό Μέτωπο το 1969 (και αυτό δημιούργημα της χούντας) και συνεχίσθηκε από τον ιδρυτή της ΕΟΚΑ Β’, το 1971, τον Γ. Γρίβα. Ο τελευταίος αποπειράθηκε να ανατρέψει τον Μακάριο τον Φεβρουάριο του 1972 σε συνεργασία με τον Παπαδόπουλο και να τον δολοφονήσει ένα χρόνο αργότερα. Οι γριβικοί και η ΕΟΚΑ Β’ αυτοπαραμυθιάζονταν ότι λειτουργούσαν αυτόνομα από τη χούντα. Ωστόσο, η ταχύτητα με την οποία η ΕΟΚΑ Β’ πέρασε στον έλεγχο του Ιωαννίδη, μετά τον θάνατο του Γρίβα τον Ιανουάριο του 1973, αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο.

2. Ότι στόχος του πραξικοπήματος ήταν η Ένωση 
Καθόλου.
Η ατόφια, πραγματική ένωση  είχε εγκαταλειφθεί από την Αθήνα το 1957 αν όχι από το 1956. Και η εγκατάλειψη έγινε αποδεκτή και νομιμοποιήθηκε με τις Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου του 1960.
Η οποιαδήποτε συζήτηση για «ένωση» μετά τα γεγονότα 1963-64 αφορούσε τη «διπλή ένωση» (double enosis), δηλαδή τη διχοτόμηση, ή πιο ορθά, τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την ενσωμάτωση περίπου 60% της Κύπρου στην Ελλάδα και το υπόλοιπο που θα περίσσευε από τις βρετανικές βάσεις στην Τουρκία.
Τα περί «ένωσης» ήταν η αποθέωση της χουντικής υποκρισίας στην Κύπρο. Στην γλώσσα του Orwell, ήταν το double speak της χούντας αλλά και το double think των Κυπρίων ιδεολόγων της Ένωσης.
Ο στόχος της χούντας του Ιωαννίδης ήταν πιο πεζός. Ήταν η επιβίωση του χουντικού καθεστώτος –που ένιωθε ότι απειλούνταν από μια ελεύθερη και δημοκρατική Κύπρο αλλά και από την Τουρκία στο Αιγαίο. Ανατρέποντας τον  «τραγόπαπα» αλλά κυρίως τον «κοκκινόπαπα», ο Ιωαννίδης πίστευε ότι προσέφερε υπερπολύτιμη εξυπηρέτηση στο κύριο πάτρωνα ύπαρξής του, την Ουάσιγκτον. Πίστευε ότι ως αντάλλαγμα της ανατροπής / δολοφονίας του Μακάριου (το 1964 ο τότε Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ George Ball είχε πεί “That son-of-bitch- Makarios will have to be killed before anything can be done in Cyprus”, η Ουάσιγκτον θα στήριζε το κλυδωνιζόμενο αθηναϊκό καθεστώς αλλά, ταυτόχρονα, θα ήλεγχε τις αντιδράσεις της Άγκυρας στην Κύπρο αλλά και στο Αιγαίο, όπου οι Τούρκοι άρχισαν τις προκλήσεις από το Νοέμβρη του 1973.
Το επιχείρημά μου αυτό, ότι κύριο μέλημα της ιωαννιδικής χούντας και κίνητρο για το πραξικόπημα ήταν η επιβίωση του καθεστώτος, έχω αναπτύξει σε βάθος στο τέυχος αρ. 194 Ιστορικά της Ελευθεροτυπίας (17 Ιουλίου 2003) «Οι Τρείς Μοιραίοι Άνθρωποι: Η Πολιτική Κατάσταση πρίν από την Εισβολή».

3. Ότι στόχος του πραξικοπήματος ήταν η διχοτόμηση
Και ναι και όχι.
Είναι γεγονός ότι οι δυο αθηναϊκές χούντες είχαν συμφιλιωθεί με τη διχοτόμηση, που όταν δεν την αποκαλούσαν «διπλή ένωση» την αποκαλούσαν «ένωση με ανταλλάγματα». Η διχοτόμηση ως «ιδεώδη λύση» (“ideal solution” ) υπήρξε και ο στρατηγικός στόχος της Ουάσιγκτον. Ήταν όμως η διχοτόμηση στόχος και της Άγκυρας, ώστε να «συνεργασθεί» με τις δυο χούντες για την επίτευξή της; Εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα άλλο κυρίαρχο μύθο, ότι η Τουρκία είχε και συνεχίζει να έχει ως στόχο τη διχοτόμηση. Μέχρι τον Αύγουστο του 1964, ναι. Από τότε όχι. Τον Αύγουστο του 1964 η Τουρκία απέρριψε το διχοτομικό σχέδιο Άτσεσον (ενώ η Ελλάδα το αποδέχθηκε, και εδώ έχουμε ένα άλλο κυρίαρχο μύθο ως προς το αντίθετο), διότι δεν απέδιδε στην Τουρκία κυριαρχία στη μισή (βόρεια) Κύπρο. Υπάρχει απόδειξη για του λόγου το αληθές. Είναι η απαντητική επιστολή του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών  Feridun Erkin  της 28ης Αυγούστου 1964, προς τον περιβόητο Αμερικανό «διαμεσολαβητή» των ΗΠΑ, Άτσεσον. Η επιστολή μιλά από μόνη της.
Το στρατηγικό μάθημα των Τούρκων από το 1964 ήταν ότι η διχοτόμηση κάθε άλλο παρά επέλυε το στρατηγικό της δίλημμα, δηλαδή την στρατηγική παρουσία της Ελλάδας στην Κύπρο. Αντίθετα το επιδείνωνε. Έκτοτε οι Τούρκοι άλλαξαν στρατηγική. Επεδίωξαν και επιδιώκουν την ομοσπονδιοποίηση της Κύπρου με προαπαιτούμενο τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με μια αλα- τούρκα ομοσπονδοιοποίηση, ο γεωστρατηγικός έλεγχος της Κύπρου θα περάσει στην Τουρκία.
Μπορεί λοιπόν ο Ιωαννίδης να είχε στόχο τη διχοτόμηση. Όχι όμως και η Άγκυρα. Η εξέλιξη της τουρκικής εισβολής και η σημερινή θέση της Τουρκίας το αποδεικνύουν αυτό περίτρανα.

4. Ότι ο Μακάριος «αφέθηκε» από τη χούντα να «διαφύγει» από το Προεδρικό Μέγαρο στις 15 Ιουλίου
Περισσότερο από ανοησία.
Θυμηθείτε ότι ο Ιωαννίδης απαίτησε από τον Σαμψών το κεφάλι του Μούσκου. Όταν οι χουντικοί διαπίστωσαν ότι ο Μακάριος κατέφυγε στην Πάφο, έστειλαν άρματα μάχης στην πόλη εναντίον του (τα άρματα ήταν ακόμα εκεί όταν οι Τούρκοι χτυπούσαν την Κερύνεια). Επί χούντας, είχαν γίνει επανειλημμένες προσπάθειες δολοφονίας του, κάποιες εντυπωσιακές. Το παραμύθι ότι η χούντα δεν ήθελε να δολοφονήσει τον Μακάριο και γιαυτό δεν περικύκλωσε το Προεδρικό Μέγαρο αλλά άφησε ελεύθερο το πίσω μέρος για να διαφύγει, εφευρέθηκε για να καλύψει την ανικανότητα των χουντικών αξιωματικών. Οι φωτογραφίες του καταβομβαρδισμένου και κατεστραμμένου από το πυροβολικό της ΕΛΔΥΚ Προεδρικού Μεγάρου και οι δολοφονίες των υπερασπιστών του, συγκρούονται με την καταγέλαστη αυτή χουντική εκδοχή.

5. Ότι οι Αμερικανοί «εξαπάτησαν» τον Ιωαννίδη
Πράγματι.
Τον ξεγέλασαν αλλά γιατί και πώς; Όχι διότι του υποσχέθηκαν κάτι και δεν το τήρησαν, αλλά διότι ο Ιωαννίδης υπήρξε ψώνιο και κορόιδο. Ήταν ένας δικτατορίσκος της πλάκας που πίστευε ότι οι Αμερικανοί ήταν «αμερικανάκια» και ότι με λίγο θέατρο, κλωτσώντας ένα τραπέζι μπροστά στον Αμερικανό εκπρόσωπο Σίσκο, κλείνοντας το μάτι στους υποτελείς του, φωνάζοντας «με εξαπατήσατε», και απειλώντας με πόλεμο κατά της Τουρκίας, ότι ο εκπρόσωπος του αμερικανικού imperium θα «ψάρωνε», όπως τα ανθρωπάρια που τον περιστοίχιζαν με στολές Ελλήνων αξιωματικών.
Δικτατορίσκους όπως τον Ιωαννίδη, οι Αμερικανοί τους έτρωγαν με το κουτάλι μεταπολεμικά. Γνώριζαν την ψυχολογία τους και τα «χούγια» τους. Τους περιστοίχιζαν με στρατιωτικούς από το γραφείο του Στρατιωτικού Ακόλουθου και από το Σταθμαρχείο της CIA. Για τους Αμερικανούς ο Ιωαννίδης (όπως και ο Παπαδόπουλος) ήταν ένας δικτατορίσκος της κατηγορίας των “tin-pot dictators”, δηλαδή των «δικτατόρων της κατσαρόλας». Γνώριζαν και καλλιεργούσαν τις ανασφάλειές του και  του καθεστώτος, τις προκαταλήψεις και το μίσος του κατά του Μακάριου. Πράκτορες της CIA , όπως ο Ελληνο-Αμερικανός Γκάς Αβρακώτος, περηφανεύονταν ότι «διοικούσαν» την Ελλάδα. Γνώριζαν τους πραξικοπηματικούς σχεδιασμούς του Ιωαννίδη και έστελναν πολύ ενημερωμένες εκθέσεις στην Ουάσινγκτον. Η πιο πιθανή ερμηνεία του θεατρικού ξεσπάσματος  του Ιωαννίδη «μας εξαπατήσατε», κατά του Σίσκο στις 21 Ιουλίου, ήταν ότι κάποιος πράκτορας πιθανότατα ο Αβρακώτος να του είπε «προχώρα και είμαστε μαζί σου». Αν τον εξαπάτησαν, τον εξαπάτησαν κατά το ήμισυ. Διότι από τις 15 Ιουλίου μέχρι τις 20 που εισέβαλλαν  οι Τούρκοι, η Ουάσιγκτον στήριζε τη χούντα του Ιωαννίδη και τη χούντα του Σαμψών στην Κύπρο. Στις 17 Ιουλίου μάλιστα, η Ουάσιγκτον βρισκόταν στα πρόθυρα αναγνώρισης του Σαμψών, ενώ αρνείτο να κατηγορήσει την αθηναϊκή χούντα ως οργανωτή του πραξικοπήματος, αντίθετα με το υπόλοιπο κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της Βρετανίας.
Η Ουάσιγκτον άλλαξε βιολί όταν μπήκαν οι Τούρκοι στο χορό με την εισβολή. Τότε ο Ιωαννίδης εγκαταλείφθηκε, αφού τους ήταν πλέον άχρηστος. Ήταν και επικίνδυνος εάν πυροδοτούσε πόλεμο με την Τουρκία. «Πουλήθηκε» έναντι της Τουρκίας. Τι πιο φυσιολογικό και αναμενόμενο; Αρχίζοντας από τα Σεπτεμβριανά στην Κωνσταντινούπολη το 1955, η Ουάσιγκτον πάντοτε υποστήριζε την Άγκυρα σε κάθε διαμάχη με της Αθήνα. Έτσι και το 1974. Η Ουάσιγκτον συνέχιζε, προκλητικά μάλιστα, να υποστηρίζει τον μιλιταρισμό της Άγκυρας ακόμα και  μετά τις 23 Ιουλίου  1974, όταν σε Αθήνα και Λευκωσία αποκαταστάθηκε συνταγματική τάξη. Όταν μετά και την δεύτερη εισβολή τον Αύγουστο, εκπρόσωπος του Κίσινγκερ (Anderson) ρωτήθηκε δημόσια γιατί η Ουάσινγκτον τηρούσε τόσο φιλοτουρκική στάση, η κυνική αλλά αποκαλυπτική απάντησή του ήταν,  «βάλτε την Ελλάδα στη θέση του Βελγίου και την Τουρκία στη θέση της Δ. Γερμανίας. Εσείς ποια χώρα θα υποστηρίζατε;». Δεν τον εξαπάτησαν απλά τον Ιωαννίδη οι Αμερικάνοι. Τον ταπείνωσαν και τον εξευτέλισαν και μαζί του ταπείνωσαν και εξευτέλισαν τον ελληνισμό σε Ελλάδα και Κύπρο. Αυτά συμβαίνουν όταν για επτά χρόνια μετατρέπεις τη χώρα σου σε σατραπεία και εσύ και η κλίκα σου λειτουργείς ως ανδράποδο. Αποφασίζουν άλλοι για σένα με βάση τα συμφέροντά τους. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, δυστυχώς.

Mάριος Ευρυβιάδης

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/07/1974_21.html?#.UA01BmEjErV

http://strategyreports.wordpress.com/2012/07/21/%CE%BA%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-1974-%CF%80%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5-%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B7%CE%BC/

Η δραχμή είναι η μόνη λύση (#7, Unfollow)

Δέκα χρόνια μετά την δημιουργία του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι κάτι θεμελιωδώς σάπιο υπάρχει στο (εφήμερο όπως θα αποδειχθεί) βασίλειο της ευρωζώνης. Προς επίρρωση, η πρόσφατη διεύρυνση του μνημονιακού κλαμπ με μια ακόμη χώρα, την Ισπανία. Έτσι, μετά την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία ο κύκλος των χαμένων περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης επεκτείνεται, πλησιάζοντας απειλητικά την Ιταλία ενώ ταυτόχρονα καταρρίπτεται η μυθολογία που σχεδιασμένα αναπτύχθηκε από το Βερολίνο ενοχοποιώντας κάθε έναν λαό της ευρωζώνης ξεχωριστά.

Ελβετικό ΙΤ: «Ναι, υπάρχει συνωμοσία του χρήματος»

Οι Τραπεζίτες ελέγχουν τον κόσμο! Αυτό συμβαίνει σύμφωνα με ελβετούς ερευνητές οι οποίοι, μέσα σε μια εξαντλητική επιστημονική έρευνα, εξέθεσαν εμπεριστατωμένα ένα σχέδιο που δείχνει τους αληθινούς αρχιτέκτονες της παγκόσμιας δύναμης

Από τους ελευθεροτέκτονες ως το C.F..R και την Μπιίλντεμπεργκ, η πεποίθηση πως μυστικές ομάδες ελέγχουν το οικονομικό και πολιτικό σύστημα του κόσμου είναι απολύτως πιθανή και παλιά όσο ο ίδιος ο ανθρώπινος πολιτισμός.

Αλλά ενώ οι αγανακτισμένοι της Wall Street υπερέβαλλαν ελαφρώς όταν ονομασαν αυτούς καθαυτούς το “99 %”, μια νέα μελέτη που διεξήχθη από το Ελβετικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας στην Ζυρίχη τελικά δείχνει ότι δεν είναι τόσο μακριά (η αλήθεια) από αυτό.

Σχεδιάζοντας από μία βάση δεδομένων του 2007 του Orbis,η οποία περιλαμβάνει 37.εκατομύρια εταιρίες και επενδύσεις που εκτείνονταν παγκόσμια, οι ερευνητές εστίασαν σε 43.000 υπερεθνικές εταιρίες και την κοινη τους ιδιοκτησία, η οποία τις ένωνε. Βασισμένοι στη ανάλυση τους, οι ελβετοί ανακάλυψε ότι ο πυρήνας των εταιριών,η πλειοηφία των οποίων είναι στον τραπεζικό τομέα, αποφέρει τεράστια δύναμη πάνω στην παγκόσμια οικονομία, όπως αναφέρει το εβδομαδιαίο περιοδικό “New Scientist”.

Μέσα σε αυτή την ομάδα, 1.318 εταιρίες με συνυφασμένες ιδιοκτησιακές δομές ήταν κατά μέσο όρο συνδεδεμένες με άλλες 20 εταιρίες. Αντιπροσωπεύοντας περίπου το 20 τοις εκατό των διαχειριζόμενων πόρων , η μελέτη υπέδειξε επίσης ότι αυτή η ομάδα των 1.318 ελέγχει τον όγκο των μεγαλύτερων blue chip και βιομηχανικών εταιριών. Σε αντιστοιχία προς την πραγματική οικονομία- το τμήμα -όπου παραγει πραγματικά αγαθά και υπηρεσίες- προσλαμβάνουν περίπου το 60 τοις εκατό των παγκόσμιων πόρων.
Η ομάδα κατέστη ικανή να διασπάσει αυτό το γκρουπ σε αυτό που περιγράφουν ως » υπερ-οντότητα» 147 εταιριών που ελέγχουν το 40 τοις εκατό του πλούτου του δικτύου. 
Και όσον αφορά τα 50 κορυφαία γκρουπ μέσα στην υπερ-οντότητα, περισσότερα από τα ελάχιστα θα ήτανε οικεία σε εκείνους που κατασκηνώνουν στο κεντρικό Μανχάταν τον τελευταίο μήνα.

Ο οργανισμός της Εθνικής τράπεζας της Αμερικής, η Morgan Stanley, Goldman Sachs Group Inc, Merrill Lynch & Co Inc, και η JP Morgan Chase & Co περιέχονταν στις κορυφαίες 25 επιχειρήσεις. 

Έτοιμος να αποδιώξει κάθε κριτική ότι αποκλειστικά και μόνο επινόησαν άλλη μία θεωρία συνωμοσίας, ο Glattfelder επιμένει ότι η έρευνά τους βασίζεται σε απτά στοιχεία και αποδείξεις.

» Η πραγματικότητα είναι τόσο πολύπλοκη, που πρέπει να ξεφύγουμε από το δόγμα, είτε είναι θεωρίες συνωμοσίας είτε ελεύθερη αγορά,» ισχυρίζεται ο James Glattfelder. «Η αναλυση μας είναι βασισμένη στην πραγματικότητα » είπε, όπως αναφέρεται στο εβδομαδιαίο περιοδικό.


¬Τα λεφτά δημιουργούνε λεφτά
Η πιο πρόσφατη μελέτη των Ελβετών ερευνητών χτίστηκε πάνω σε παλαιότερες οικονομικές θεωρίες που επίσης αναγνωρίζουν τέτοια συστηματική επικέντρωση πλούτου.
Το 1906, ένας οικονομολόγος με το όνομα Vilfredo

Pareto ανακάλυψε ότι περίπου το 20 τοις εκατό του πληθυσμού στην γενέτειρά του, Ιταλία ελέγχει το 80 τοις εκατό της γης. Αυτή η παρατήρηση έγινε γνωστή ως η αρχή του Pareto.

Ο Παρέτο επίσης ανακάλυψε ότι ενώ η ατομική αναλογία πλούτου και ελέγχου μπορεί να ποικίλλει από χώρα σε χώρα, η πραγματική κατανομή είναι πάντα η ίδια. Τουτέστιν, ο φυσικός πλούτος, ανεξάρτητα από ανθρώπινη προσπάθεια, τείνει να συσσωρεύεται παρά να εξαπλώνεται. Αυτή η συσσώρευση οδηγεί στην συμπύκνωση πλούτου, μια θεωρία ευρύτερα αποδεκτή ως η ιδέα ότι τα χρήματα δημιουργούν χρήματα. Και αν λιγότερο από το ένα τοις εκατό των εταιριών της δημοσκόπησης ελέγχουν το 40 τοις εκατό του πλούτου, φαίνεται ότι ελάχιστοι έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν αστρονομικά ποσοστά πλούτου στα λίγα τους χέρια.

Για τους ερευνητές, ωστόσο, το ζήτημα της συγκέντρωσης του πλούτου ήτανε λιγότερο σημαντικό από το πόσο βαθιά το δίκτυο είναι ενσωματωμένο.
Όπως έδειξε και η οικονομική κρίση του 2008, όταν μια σχετικά μικρή ομάδα αποφέρει τεράστια δύναμη πάνω στην παγκόσμια οικονομία, τα λάθη τους θα επηρεάσουν ολόκληρο τον κόσμο.

Εν τέλει, εκείνοι που έχουν επενδύσει πάνω στην μελέτη του δικτύου που ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας, ελπίζουν ότι μέσω καλύτερης κατανόησης, θα μπορέσουν να δημιουργήσουν ένα πιο σταθερό οικονομικό σύστημα.

Για παράδειγμα, ο Yaneer Bar-Yam, διευθυντής του Ινστιτούτου New England Complex Systems, έχει προτείνει ρήτρες φορολόγησης εάν η διασύνδεσή τους γίνει υπερβολική για να αποτρέψουν το ρίσκο, όπως αναφέρει και ο New Scientist. Άλλοι έχουνε προτείνει παγκόσμιους αντικοινοπρακτικούς νόμους για την καλύτερη ρύθμιση της κλίμακας σύνδεσης.

Ένα ερώτημα που παραμένει αναπάντητο από την μελέτη είναι πόση πολιτική επιρροή η οικονομική ελίτ μπορεί να ασκεί. Ο John Driffill, ειδήμονας στην μακροοικονομία του πανεπιστημίου του Λονδίνου, ισχυρίστηκε στον New Scientist ότι τα κοινά μερίδια\επιτόκια 147 εταιριών θα ήταν πολύ ανόμοια για να στηρίξουν μια συνωμοσία. that the interests of 147 companies would most likely be too diverse to sustain collusion.

Εντούτοις, ακόμη και αν το καπιταλιστικό δίκτυο που ελέγχει την οικονομία μας μπορεί να μην είναι μια ενεργή συνωμοσία, θα έχουν αναπόφευκτα κάποια ωφέλη που θα συμπίπτουν. Η επιθυμία να πολεμήσουμε κάθε προσπάθεια ρύθμισης του δικτύου βέβαια παραμένει ένα κοινό σημείο αναφοράς που μας βρίσκει όλους σύμφωνους.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

 

Δικαίωση υπερχρεωμένου καταναλωτή από δευτεροβάθμιο δικαστήριο

«Για πρώτη φορά, δευτεροβάθμιο δικαστήριο της χώρας, (το Πρωτοδικείο Χανίων), δικαιώνει δανειολήπτρια που προσέφυγε σ’ αυτό, ζητώντας βελτίωση της απόφασης του πρωτοβαθμίου δικαστηρίου (Ειρηνοδικείο Χανίων)», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Ένωση Προστασίας Καταναλωτών Κρήτης.
Η δανειολήπτρια είναι δημόσιος υπάλληλος (εκπαιδευτικός), 46 ετών, μητέρα ενός ανήλικου τέκνου, με μηνιαίο μισθό το 2011 905 ευρώ, με επιπλέον μηνιαίο εισόδημα 100 ευρώ από εκμίσθωση ενός δωματίου. Έχει χρεωθεί σε 7 τράπεζες με αρκετά προϊόντα (πιστωτικές κάρτες, καταναλωτικά δάνεια και χρέος επαγγελματικό σαν εγγυήτρια), με συνολικό χρέος 115.946,11 ευρώ.
Το δευτεροβάθμιο δικαστήριο, συνεκτιμώντας τα υποβληθέντα στοιχεία, εκτίμησε το πραγματικό κόστος (σύμφωνα με αποδεικτικά στοιχεία) διαβίωσης της ίδιας και του ανήλικου τέκνου της στο ποσό των 700 ευρώ, ενώ το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είχε κρίνει…

ότι αρκεί το ποσό των 500 ευρώ. Επίσης, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είχε ορίσει περίοδο χάριτος ενός χρόνου, ενώ το δευτεροβάθμιο δύο χρόνια.
Τέλος, ενώ το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είχε υπολογίσει την εμπορική αξία του ακινήτου στα 120.000 ευρώ, το δευτεροβάθμιο υπολόγισε το ύψος της εμπορικής αξίας της κατοικίας στα 93.500 ευρώ και καλεί τη δανειολήπτρια να καταβάλει το ποσό που χρωστά σε 228 δόσεις των 400 ευρώ/μήνα.
http://www.capital.gr

http://online-pressblog.blogspot.gr/2012/07/blog-post_5983.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+blogspot/pHXNw+(ONLINE-PRESS)

6000 ελληνικές επιχειρήσεις μετακινήθηκαν στην Βουλγαρία

«Για πέμπτη συνεχή χρονικά η Ελλάδα βρίσκεται σε ύφεση της τάξης του 6,9 τοις εκατό το 2011 και προβλέπεται συρρίκνωση 6,7 τοις εκατό για το 2012», γράφει το αμερικανικό περιοδικό Forbes.

«Οι κρατικές δαπάνες δεν μειώνονται. Τι είναι αυτό που δημιουργεί τη συρρίκνωση στην Ελλάδα;

Οφείλεται σε ένα μέρος στη γενική οικονομική αβεβαιότητα και στην αύξηση του φορολογικού συντελεστή στον ήδη υπερφορτωμένο ιδιωτικό τομέα, λέει η δημοσίευση.

Σχεδόν 6.000 εταιρείες έχουν ήδη μεταφερθεί από την Ελλάδα προς τη γειτονική Βουλγαρία.

Μήπως πρέπει η κυβέρνηση να μειώσει το κόστος- όπως υποσχέθηκε- το οποίο οφείλεται στην αύξηση των φόρων, μέσα σε ένα χαοτικό κλίμα και φόβου για δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας στην Ελλάδα;

Η απώλεια των 6.000 επιχειρήσεων είναι ένα μεγάλο πλήγμα για την οικονομία της Ελλάδας. Αλλά γιατί επέλεξαν οι ελληνικές επιχειρήσεις τη Βουλγαρία;

Πρώτον, επειδή η Βουλγαρία είναι μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης με όλα τα πλεονεκτήματα του ελεύθερου εμπορίου και το βουλγαρικό νόμισμα είναι 
συνδεδεμένο με ασφάλεια με το ευρώ,μέσω ενός νομισματικού συμβουλίου.

Δεύτερον, επειδή η Βουλγαρία έχει ένα σταθερό φορολογικό συντελεστή: 10 τοις εκατό φόρο εισοδήματος και 10 τοις εκατό εταιρικό φόρο.
Με 20 τοις εκατό ο ΦΠΑ είναι αρκετά υψηλός αλλά στην Ελλάδα παραμένει στο 23 τοις εκατό.

Πριν από λίγο καιρό είχε προταθεί να ακολουθήσει η Αθήνα το βουλγαρικό παράδειγμα. Να εισαγάγει ένα σύστημα ενιαίου φόρου. Το δικαιούται εδώ και τώρα.
Όταν η Σόφια το εφάρμοσε, τα φορολογικά της έσοδα αυξήθηκαν κατά 5,4 τοις εκατό στη διάρκεια του πρώτου έτους.

Και αυτό είναι κάτι περισσότερο από την αύξηση των εσόδων που εισπράττει η ελληνική κυβέρνηση με όλες τις προηγούμενες αυξήσεις στο φόρο στο πλαίσιο των «περιοριστικών» προσπαθειών της.

Έτσι, μέρος των 6 χιλιάδων ελληνικών επιχειρήσεων που έχουν καταφύγει στη Βουλγαρία, μπορεί να επιστρέψει στην Ελλάδα, ισχυρίζεται ο συντάκτης του «Forbes».

Στη συνέχεια η Αθήνα πρέπει να μειώσει σημαντικά τις δαπάνες της κυβέρνησης και να υποστηρίξει την επίτευξη των φορολογικών εσόδων.

Αυτή η στρατηγική ονομάζεται «οικονομία της ανάπτυξης» και είχε χρησιμοποιηθεί από τον Ρόναλντ Ρέηγκαν και τη Μάργκαρετ Θάτσερ, τη δεκαετία του ’80 του 20ου αιώνα.

Κοινώς αυτό που μας λέει το περιοδικό είναι ότι θα σωθούμε μόνο με μείωση φόρων. Αλλιώς «χαιρετάμε την Ελλάδα που ξέραμε» παραφράζοντας τον Καβάφη. Μήπως όμως αυτό ζητούν οι δανειστές μας, και όχι να είμαστε ικανοί να τους ξεπληρώσουμε; Ο ορυκτός πλούτος είναι πιο σημαντικός από το λογιστικό «αεροχρήμα».

defencenet.gr 

http://www.xrimanews.gr/oikonomia/37661-6000-ellhnikes-epixeirhseis-metakinhthhkan-sthn-boylgaria

Στις …20.479 ευρώ το μήνα το συνολικό κόστος παροχών για κάθε βουλευτή!

κλικ στην εικόνα για να μεγαλώσει

 

Το «πάσης φύσεως» κόστος του κάθε βουλευτή για το Κοινοβούλιο ξεπερνά τις …20.000 ευρώ   μηνιαίως ή τα 700 ευρώ ημερησίως, όπως προέκυψε από την απαίτηση (για δικούς τους λόγους ) των δικαστικών και ειδικότερα του τμήματος  του Μισθοδικείου, προκειμένου να τους γνωστοποιηθεί το πάσης φύσεως κόστος που δαπανά η Βουλή για τον κάθε βουλευτή.

Σύμφωνα με  δημοσίευμα του «Έθνους» της Κυριακής και του δημοσιογράφου Γ. Πίκουλα, οι δικαστικοί ζήτησαν με προσφυγές τους  να κηρυχθούν παράνομες οι μειώσεις που έγιναν στον κλάδο τους. Το Μισθοδικείο (δικαστήριο) ζήτησε από τη Βουλή διευκρινίσεις καθώς  το Σύνταγμα προβλέπει ότι «οι βουλευτές δικαιούνται αποζημίωσης η οποία είναι ίση με το σύνολο των πάσης φύσεως μηνιαίων αποδοχών του ανώτατου δικαστικού λειτουργού».

Η απάντηση καθυστέρησε πέραν του προβλεπόμενου διμήνου, διότι η Βουλή δεν ήθελε να αποκαλύψει, σύμφωνα με το δημοσίευμα,  ότι:

«Βάσει του προϋπολογισμού της Βουλής, η βουλευτική αποζημίωση για κάθε βουλευτή φτάνει συνολικά τα 8.000 ευρώ.

Περίπου στα 1.100 ευρώ κατά μέσο όρο τον μήνα υπολογίζονται οι αμοιβές των βουλευτών από τη συμμετοχή τους στις κοινοβουλευτικές επιτροπές, με το συγκεκριμένο κονδύλι να ανέρχεται στα 2.875.000 ευρώ. Για κάθε επιτροπή ο βουλευτής παίρνει 150 ευρώ και επιπλέον 150 ευρώ το  μήνα ως επιπλέον αποζημίωση των συνεδριάσεων της Ολομέλειας στα θερινά τμήματα της Βουλής. Σύνολο για επιτροπές και θερινά 1.250 ευρώ τον μήνα.

Το 2012 το συνολικό ποσό για την κάλυψη της οικογενειακής παροχής και εργοδοτικών εισφορών υπέρ ΕΟΠΥΥ ανέρχεται στα 1.062.000 ευρώ ή 350 ευρώ για κάθε βουλευτή τον μήνα.

Περίπου 1.000 ευρώ κατά μέσο όρο κοστολογούνται τα αυτοκίνητα των βουλευτών που τους παρέχονται από τη Βουλή. Μετά και τις μειώσεις στα μισθώματα και στον κυβισμό των αυτοκινήτων, για τους βουλευτές της Αττικής τα αυτοκίνητα 1.400 κυβικών κοστίζουν 750 ευρώ τον μήνα, ενώ για τους βουλευτές επαρχίας τα αυτοκίνητα 1.800 κυβικών κοστίζουν 1.200 ευρώ τον μήνα.

Στον προϋπολογισμό προβλέπονται έξοδα κίνησης για τους βουλευτές ύψους 1.705.100 ευρώ ή 473 ευρώ τον μήνα για κάθε βουλευτή.

Το κονδύλι του προϋπολογισμού του 2012 για το επίδομα οργάνωσης γραφείου των βουλευτών είναι 8.146.900 ευρώ, άρα κάθε βουλευτής παίρνει τον μήνα 2.263 ευρώ, στο οποίο περιλαμβάνονται και τα ταχυδρομικά τέλη που δικαιούται που είναι περίπου 1.000 ευρώ μηνιαίως.

Επίδομα ενοικίου λαμβάνουν οι βουλευτές περιφέρειας που υπολογίζεται περίπου σε 1.000 τον μήνα για κάθε βουλευτή, με τους περισσότερους να διαμένουν σε μεγάλα ξενοδοχεία της Αθήνας ύστερα από συμφωνίες που έχουν γίνει με τη Βουλή.

Για τα τηλέφωνά τους οι βουλευτές λαμβάνουν περίπου 11.800 ευρώ ετησίως για τα σταθερά τηλέφωνα (ή 983 ευρώ μηνιαίως) και άλλα 200 ευρώ τον μήνα ως πλαφόν για τα κινητά.

Το κόστος για τους δύο επιστημο­νικούς συνεργάτες που δικαιούται να έχει ο κάθε βουλευτής ανέρχεται περίπου στα 2.000 ευρώ μηνιαίως για τον κάθε συνεργάτη, άρα 4.000 ευρώ και για τους δύο. Επίσης οι βουλευτές επαρχίας δικαιούνται δύο μονά εισιτήρια την εβδομάδα προκειμένου να μεταβαίνουν στις περιφέρειές τους. Αυτό σημαίνει 104 μονά εισιτήρια τον χρόνο, τα οποία υπολογίζονται κατά μέσο όρο στα 11.500 ευρώ τον χρόνο ή 960 ευρώ τον μήνα.

Με την κοστολόγηση όλων των παροχών που δίνονται στους βουλευτές και παρά τις μειώσεις που τους έγιναν, το συνολικό ποσό που πληρώνει η Βουλή μηνιαίως για κάθε βουλευτή, φτάνει τις 20.479 ευρώ, ενώ  έχει αρθεί και το ασυμβίβαστο και μπορεί ο κάθε βουλευτής να ασκεί παράλληλα το όποιο επάγγελμά του.

http://www.eklogika.gr/news/10384

Αγοράζουμε Ελληνικά: Ο μύθος του κωδικού 520 (EAN Bar Code) και η μεγάλη εξαπάτηση των Ελλήνων καταναλωτών.

Όλοι μας λίγο ή πολύ, έχουμε την εντύπωση πως όταν ένα προϊόν φέρει στην συσκευασία του ένα κωδικό αριθμό (EAΝ Bar Code) που αρχίζει από 520 το προϊόν αυτό είτε συσκευάζεται, είτε παράγεται στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα όμως ένα προϊόν μπορεί να παράγεται και να συσκευάζεται  οπουδήποτε εκτός Ελλάδος και εντός ΕΕ  αλλά να πωλείται μέσα στην Ελλάδα  με κωδικό που αρχίζει από 520!

Με άλλα λόγια ο μύθος του κωδικού (EAN Bar Code) που αρχίζει από 520 και (δήθεν) χαρακτηρίζει Ελληνικά προϊόντα είναι μια μεγάλη απάτη

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΜΑΣ!

Εθνικό έγκλημα περαιτέρω εξυπηρέτηση του χρέους και τήρηση του Μνημονίου!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Βάλαμε αυτόν τον «προκλητικό» τίτλο στο άρθρο μας για τους εξής τρεις λόγους:

– γιατί ανταποκρίνεται πλήρως, κατά τη γνώμη μας, στις σημερινές ανάγκες του έθνους

– για να αναγκάσουμε τους αναγνώστες μας να σκεφτούν ορισμένες δυσάρεστες πραγματικότητες, που δεν τολμούν πολλοί να θίξουν

– γιατί η επίκληση της ανάγκης αποφυγής της χρεωκοπίας, εξόδου από το ευρώ και σωτηρίας από την πείνα είναι το κύριο προπαγανδιστικό-επικοινωνιακό όπλο εις βάρος των ελληνικών ελίτ και, κυρίως, του ελληνικού λαού

Αν υπάρχει ακόμα μια περιορισμένη ελπίδα να γλυτώσουμε τη χρεωκοπία, είναι ακριβώς αν ετοιμαστούμε γι’ αυτή. Και πρέπει να την ετοιμάσουμε γιατί εκεί πάμε με αυτές τις πολιτικές και γιατί μπορεί να γίνει αναπόφευκτη ανεξαρτήτως των επιθυμιών μας.

Στην πραγματικότητα άλλωστε η συνειδητή οργάνωση και προετοιμασία της τεχνικής χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους είναι μόνο ένα από τα μέτρα που πρέπει άμεσα, τώρα, να ληφθούν. Η χώρα πρέπει άμεσα να αρχίσει ευρωπαϊκή καμπάνια υπεράσπισης από τις πολιτικές επιθέσεις που δέχεται επί δύο χρόνια, πρέπει επίσης να προετοιμασθεί για την σοβαρή πιθανότητα εξόδου της από την ευρωζώνη ή και διάλυσης της ευρωζώνης, όπως και για την κάλυψη των πιο άμεσων αναγκών επιβίωσης του ελληνικού λαού, ενδεχομένως και με την προσφυγή, αν καταστεί αναγκαίο, σε μεθόδους «οικονομίας έκτακτης ανάγκης» πολεμικής περιόδου.

Φυσικά χρειάζεται παράλληλα να χτυπηθεί αλύπητα το σύστημα κλεπτοκρατίας, διαπλοκής και διαφθοράς που εξακολουθεί, ακόμα και τώρα, να απομυζά το ελληνικό κράτος. Συζητάνε π.χ. για το αν θα κόψουν τους μισθούς των στρατιωτικών ή αμυντικές δαπάνες, ουδείς όμως κουβεντιάζει για τα εικονικά φύλλα πορείας που εξακολουθούν να πληρώνονται, ή για τις εξίσου εικονικές υπερωρίες σε διάφορα σημεία του κρατικού μηχανισμού, ή για μια απειρία άλλων συνεχιζόμενων διαδικασιών λεηλασίας, που αποσυνθέτουν υλικά και ηθικά το κράτος και τη χώρα. Κάθε δεύτερη μέρα αποκαλύπτεται και ένα καινούριο σκάνδαλο στο ΙΚΑ. Στο ΥΕΘΑ π.χ. ο Φράγκος Φραγκούλης έκοψε την τελευταία στιγμή μια αρπαχτή, ύψους τριών εκατομμυρίων ευρώ, υπό τη μορφή προγράμματος ψηφιοποίησης των εκθεμάτων του Πολεμικού Μουσείου, που είχε όμως εγκριθεί προηγουμένως από όλη την ιεραρχία. Λόγοι καθαρά κομματικού συμφέροντος οδήγησαν να υποβάλλονται φορολογικές δηλώσεις τον Αύγουστο! Λόγοι ιδιοτελούς ταξικού συμφέροντος των «εχόντων και κατεχόντων» εξηγούν γιατί δεν έφτασαν στους υπόχρεους οι φόροι ακίνητης περιουσίας από το 2009 και μετά, αν και πολύ λογικότεροι και δικαιότεροι των μεταγενέστερων «χαρατσιών».

Μόνο αν οργανώσουμε και προετοιμάσουμε τάχιστα την επίσημη χρεωκοπία μας, και την ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ, όπως και μέτρα επιβίωσης του ελληνικού λαού, υπάρχει περίπτωση να τα αποφύγουμε, ένα περιθώριο που πλέον εξαντλείται καθημερινά. ‘Η, αν τα υποστούμε, να τα υποστούμε υπό τις λιγότερο κακές συνθήκες. Ολόκληρη σχεδόν η πολιτική τάξη της χώρας ξέρει και αναγνωρίζει, στις ιδιωτικές συζητήσεις της, ότι η χώρα έχει καταστραφεί και πηγαίνει για ολοκληρωτικό φούντο. Κανείς όμως δεν θέλει να το πει και να ενεργήσει ανάλογα και αντίστοιχα με την πραγματικότητα, κι από φόβο μην τον πάρουν με τις πέτρες κι από αμηχανία γιατί δεν καλοξέρει τι να κάνει.

Η απειλή της χρεωκοπίας

Από τον Μάιο του 2010, ο ελληνικός λαός «κανοναρχείται» με το τρομοκρατικό «επιχείρημα» ότι, αν δεν συγκατατεθεί στον κανιβαλισμό της χώρας του, θα αντιμετωπίσει το φάσμα της χρεωκοπίας, στο οποίο, συν τω χρόνω, προστέθηκε η απειλή της εξόδου από το ευρώ και η απειλή της πείνας, της έλλειψης φαρμάκων κλπ. Στο συλλογικό ασυνείδητο, η χρεωκοπία ταυτίζεται με την έννοια του θανάτου. Το επιχείρημα είναι βαθιά εσφαλμένο, εντούτοις «πέρασε» για τρεις λόγους:

– περιέχει μια δόση αλήθειας, πάνω στην οποία στηρίζεται η παραπλάνηση. Η χρεωκοπία είναι όντως πολύ δυσάρεστη εξέλιξη με πολύ άσχημες συνέπειες. Το να ισχυρίζεσαι όμως ότι μπορείς να την αποφύγεις, όταν έχει ήδη ουσιαστικά συμβεί, είναι σαν να αρνείσαι να αποδεχθείς τη διάγνωση και να μην κάνεις την αγωγή που χρειάζεται για να επιζήσεις. Αποφεύγεις τις δυσάρεστες συνέπειες μιας χημειοθεραπείας ή μιας εγχείρησης, αλλά θα υποστείς τις συνέπειες της ανεμπόδιστης εξέλιξης της νόσου (στην περίπτωση του Μνημονίου, τα πράγματα είναι χειρότερα, γιατί πρόκειται για πρόγραμμα καταστροφής της Ελλάδας, δεν αποφεύγουμε μόνο την οδυνηρή αλλά πραγματική θεραπεία, επιδεινώνουμε σημαντικά την ίδια την αρρώστια, που είναι θανατηφόρα!)

– το μνημονιακό πρόγραμμα είναι φτιαγμένο για να προκαλεί καταστροφές και να περιορίζει τις δυνατότητες άμυνας της χώρας, επομένως να καθιστά αξιόπιστη την απειλή και το εκβιασμό, ιδίως σε αυτούς που έχουν ακόμα κάτι να χάσουν. Το κόλπο είναι να πιστεύεις διαρκώς ότι θα χάσεις περισσότερα αντιδρώντας και όχι υπακούοντας.

– οι «αντιμνημονιακοί» καθυστέρησαν τραγικά να αντιληφθούν τις αιτίες και τους μηχανισμούς της κρίσης, αλλά και τη φύση του μνημονίου και δεν βρήκαν την τόλμη να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό τα πραγματικά και οδυνηρά διλήμματα μπροστά του. Μια μερίδα υπαινίσσεται ότι είναι εφικτή μια περίπου επιστροφή στην κατάσταση του 2009, έστω με μερικές «διορθώσεις», μια άλλη ότι μπορούμε χωρίς συνέπειες να μην πληρώσουμε τα χρέη, να βγούμε από την ΕΕ κλπ., κάτι δηλαδή που συγκρούεται με τη στοιχειώδη κοινή λογική. Ποιος νοιώθει αληθινά επαρκής για να επωμισθεί την τεράστια ιστορική ευθύνη να ξεκινήσει τον αληθινό πόλεμο που είναι απαραίτητο να διεξαχθεί για τη σωτηρία της Ελλάδας, και που, κάθε μέρα που περνάει, γίνεται όλο και πιο δύσκολος;

Είναι γνωστό στους ‘Ελληνες ότι οι περισσότεροι πολιτικοί τους τους κοροϊδεύουν συστηματικά. Δυστυχώς όμως κοροϊδεύουν επίσης και τον εαυτό τους και έχουν μάλιστα ζωτική ανάγκη να το κάνουν. Συχνά, εκτός από διεφθαρμένοι, εκβιάσιμοι και εξαρτημένοι, είναι και τραγικά ανεπαρκείς! Ακριβέστερα, δεν έχουν αίσθηση και κατανόηση ούτε του τι συμβαίνει στη χώρα, πόσο μάλλον στο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, ούτε και των συνεπειών των πράξεών τους. Δεν διάβασαν το Μνημόνιο, δεν διάβασαν το σχέδιο Ανάν, δεν διάβασαν τι υπέγραψαν στη Ζυρίχη και το Λονδίνο, δεν διαβάζουν τώρα τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, ώστε να φωνασκούν, όπως τους έχουν πει να κάνουν, για την ΑΟΖ. Αν η μόρφωση της ελληνικής πολιτικής τάξης είναι μάλλον πολύ περιορισμένη, συνήθως οι πολιτικοί μας δεν είναι κουτοί. Δεν διαβάζουν γιατί διαισθάνονται ότι, αν διαβάσουν, πρέπει να βρουν σπονδυλική στήλη για να πούνε όχι σε αυτά που διαβάζουν. Και το όχι τους έχει απαγορευθεί.

Πρόγραμμα σωτηρίας ή πρόγραμμα καταστροφής

Η Ελλάδα χρεωκόπησε τον Μάιο του 2010 γιατί δεν μπορούσε να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της. Δεν ήταν αναπόφευκτο να φτάσει σε αυτό το σημείο ή τουλάχιστο να φτάσει πρώτη από τις ευρωπαϊκές χώρες. Οι κυβερνήσεις της, ιδίως η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, όχι μόνο δεν έκανε τίποτε για να εμποδίσει μια τέτοια εξέλιξη, αντίθετα, έκανε τα πάντα για να τη διευκολύνει, ενεργώντας ως ασυνείδητος ή συνειδητός πράκτορας της «Διεθνούς του Χρήματος».

Αν δεν υπήρχε η ΕΕ και το ευρώ, μια χώρα (ή μια επιχείρηση) που φτάνει, καλώς ή κακώς, σε αυτή την κατάσταση, φωνάζει τους πιστωτές, εξηγεί την κατάσταση που βρίσκεται και ζητάει διευκολύνσεις, ώστε να μπορέσει να κάνει μια εσωτερική αναδιάρθρωση, να ξαναγίνει βιώσιμη και αξιόχρεη και να αποπληρώσει το χρέος της. Αν δεν τις αποσπάσει, κάνει στάση πληρωμών και κυττάει να εξυπηρετήσει κατά προτεραιότητα τις πιο βασικές κοινωνικές, οικονομικές και εθνικές ανάγκες της, να διατηρήσει όρθιους λαό και κράτος.

Εμείς όχι μόνο δεν το κάναμε αυτό, αλλά καταφέραμε να μετατρέψουμε το πλεονέκτημα της συμμετοχής στην ευρωζώνη σε μειονέκτημα, εγκαθιστώντας ταυτόχρονα, με τη συνδρομή της συνωμοτικής δεινότητας των αγορών και της, ιστορικά επιβεβαιωμένης και ασυναγώνιστης βλακείας των ιθυνουσών τάξεων της Γερμανίας, ένα μηχανισμό ευρωπαϊκής κηδεμονίας (δια του ΔΝΤ) και καταστροφής.

Τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ ισχυρίστηκαν αναληθώς ότι το χρέος που είχαμε μπορούσε να ξαναγίνει βιώσιμο χωρίς αναδιάρθρωση (κάτι που οι ίδιοι διέψευσαν συγκατατιθέμενοι στις αποφάσεις αναδιάρθρωσης του Ιουλίου 2011 και μετά του Οκτωβρίου 2011 που οδήγησαν στο PSI). Και μόνο αυτή η εσφαλμένη παραδοχή ήταν αρκετή για να πριονίσει την «αξιοπιστία» της χώρας στις αγορές και τη δυνατότητα εξωτερικής χρηματοδότησης. Αλλά, σαν να μην έφτανε αυτό, η κυβέρνηση Παπανδρέου αρχικά, η ΝΔ μετά τον Οκτώβριο 2011, προσεχώρησαν σε ένα πρόγραμμα καταστροφής της ελληνικής οικονομίας.

Το «πρόγραμμα σωτηρίας», που αποκρυσταλλώθηκε στις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια, διακρίνεται για την εσωτερική συνοχή και τη λεπτομερή δομή του, γι’ αυτό και συνιστά μνημείο άγνοιας και ασχετοσύνης η παρούσα συζήτηση περί ισοδυνάμων μέτρων, επιμήκυνσης κλπ. Αποβλέπει κατ’ αρχήν στο να επιλύσει κατά τον ευνοϊκότερο δυνατό τρόπο για το χρηματιστικό κεφάλαιο το πρόβλημα χρέους χρησιμεύοντας και ως παγκόσμιο παράδειγμα. Οι ‘Ελληνες πρέπει να πληρώσουν κανονικά όλο το χρέος, ή όσο πιο πολύ γίνεται, γεγονός που οδηγεί στην ετήσια εκταμίευση τέτοιων ποσών που καθιστούν μη βιώσιμη την ελληνική οικονομία, υποχρεώνοντας σε διαρκή μείωση των κοινωνικών και κρατικών δαπανών και των αμοιβών εργασίας, τεράστια αφαίρεση ζήτησης και επομένως ύφεση. Ταυτόχρονα, το χρέος «δέθηκε» νομικά, μετατρεπόμενο σε χρέη προς κράτη, ενυπόθηκο, υποχρεωτικά σε ευρώ, μέσω της υπαγωγής στο αγγλικό δίκαιο και διεθνή δικαστήρια, ενώ εγκαταστάθηκε ένας μηχανισμός σχεδόν αυτόματης μεταφοράς δημόσιας, αλλά και ιδιωτικής(μέσω δημευτικής φορολογίας) περιουσίας στους πιστωτές.

Η Ελλάδα μετατρέπεται ταχέως σε Βουλγαρία ή Μπαγκλαντές της Ευρώπης. ‘Όχι μόνο υφίσταται δυσανάλογο κοινωνικό κόστος, αλλά και καταλήγει μια Βουλγαρία ή Μπαγκλαντές με τεράστιο, μη βιώσιμο χρέος. Με άλλα λόγια είναι ένα πρόγραμμα που μακροχρονίως οδηγεί στην καταστροφή του ελληνικού κράτους, από το οποίο θα μείνει μόνο η ταμπέλλα, γεγονός που θα μετατρέψει το ελληνικό έθνος σε κοινότητα εις αναζήτηση κηδεμόνα, για να παραφράσουμε την ιστορική φόρμουλα του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου για το σχέδιο Ανάν.

Η αποτυχία του προγράμματος, αν υποθέσουμε ότι ο σκοπός του είναι η σωτηρία της Ελλάδας και όχι των τραπεζών που τη δάνεισαν, δεν είναι απλώς δεδομένη, τείνει να γίνει κοινός τόπος της παγκόσμιας οικονομολογίας και πολιτικής. Η ελληνική ύφεση έχει ξεπεράσει όλα σχεδόν τα παγκόσμια ιστορικά δεδομένα, περιλαμβανομένων αυτών του 1929-33 και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Το πρόγραμμα πρέπει να διακοπεί πάση θυσία, περιλαμβανομένων των συνεπειών της στάσης πληρωμών ή και του εξαναγκασμού σε εκδίωξη από το ευρώ. Είναι προτιμότερο να μη γίνουν αυτά τα πράγματα, είναι προτιμότερο να γίνει μια σκληρή και ειλικρινής συζήτηση με τους εταίρους μας, αν όμως επιμένουν δεν υπάρχει άλλη λύση. Κι αφού δεν υπάρχει άλλη λύση, χρειάζεται να την ετοιμάσουμε εμείς, πολύ συστηματικά και προσεκτικά. Μια τέτοια άλλωστε ετοιμασία, θα συνιστά και ισχυρό κίνητρο για τους εταίρους να διαπραγματευθούν σοβαρά την αλλαγή του προγράμματος. Αλλοιώς, πρέπει να κλείσουμε τα νοσοκομεία μας, να σπρώξουμε τον ελληνικό λαό στην πείνα, όλο και περισσότερους συμπολίτες μας να πέφτουν από τα παράθυρα και τις ταράτσες, διακινδυνεύοντας μια εμφύλια σύρραξη.

Konstantakopoulos.blogspot.com

«Η Ελλάδα αύριο», 14.7.2012

ΤΟ ΚΑΡΤΕΛ: Η αληθινή εξουσία, η τέταρτη εντολή, οι ιδιαιτερότητες της απελευθέρωσης των αγορών, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι τιμές καταναλωτή, τα μεγέθη της ΔΕΗ και οι υποψήφιοι αγοραστές της

«Νομίζετε ότι ο πρωθυπουργός έχει την παραμικρή εξουσία; Ξυπνήστε, η αληθινή εξουσία είναι το Καρτέλ! Είναι η Microsoft, ηGoogle, η Nestle, η Coca Cola, η Wal–Mart, η Monsanto, η Toyota, η Siemens, η ΑΒΒ, η Exxon, η Shukori, η  Morgan Stanley, ηDeutsche Bank, η Royal Dutch Shell, η Astra Zeneca, η Sanofi–Aventis και όλες οι άλλες πολυεθνικές. Ορίστε, αυτή είναι η αληθινή κυβέρνηση του πλανήτη. Όταν συγκεντρώνονται κάθε τρείς μήνες στο Μπίσκο Κέι, οι “προτάσεις συντονισμού”, στις οποίες συμφωνούν, είναι πολύ πιο σημαντικές από όλα τα κυβερνητικά διατάγματα. Προτάσεις…..Είναι για γέλια.

 

Πρόκειται για εκτελεστικές αποφάσεις, μπροστά στις οποίες όλοι υποκλίνονται – ακόμη

Η Ελλάδα πρέπει να παρατηρεί με ..τέσσερα μάτια τις εξελίξεις από την Ερμπίλ, τη Δαμασκό, την Άγκυρα, το Τελ Αβίβ και τη Λευκωσία, μέχρι τη Μόσχα και την Ουάσιγκτον!

 

Του Σάββα Καλεντερίδη

Τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ρωσικά πολεμικά πλοία πέρασαν από τα Στενά του Βοσπόρου-και όχι της Ισταμπούλ, όπως δέχτηκαν να περάσει η ονομασία αυτή Έλληνες διπλωμάτες σε επίσημα κείμενα του ΝΑΤΟ- με κατεύθυνση τη ναυτική βάση που διατηρεί η Ρωσία στο λιμάνι της Ταρτούς, ως μέρος της πολιτικής της Ρωσίας για τη διεκδίκηση ρόλου και επιρροής στη Συρία, τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο.

Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στην επιδείνωση των σχέσεων Ρωσίας-Τουρκίας, με αφορμή την ταύτιση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής με την πολιτική της Ουάσιγκτον στο ζήτημα της Συρίας, αποκορύφωμα της οποίας ήταν η πρόταση του επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας να επιβληθούν μέτρα απομόνωσης εναντίον της Ρωσίας, ως αντίποινα στη στήριξη που παρέχει η Μόσχα στον Άσαντ και το καθεστώς του.

Η περίπτωση της στάσης που τηρεί η Τουρκία σε ένα ζήτημα που αποτελεί αντικείμενο και αιτία σύγκρουσης μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, είναι ένα ζήτημα που πρέπει να αναλυθεί διεξοδικά για δυο λόγους.

Ο ένας έχει να κάνει με την ίδια την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας και τον τρόπο που ασκείται τον τελευταίο αιώνα για ζητήματα που ξεπερνούν τον περίγυρό της.

Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο η εξωτερική πολιτική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν στα χέρια των Νεοτούρκων, οι οποίοι, τη στιγμή που Ελλάδα προσπαθούσε να τηρήσει αυστηρή ουδετερότητα, κινήθηκαν βιαστικά και πήραν θέση στο πλευρό των λεγόμενων Κεντρικών Δυνάμεων, δηλαδή της Γερμανικής Αυτοκρατορίας και της Αυστροουγγαρίας. Το τίμημα της βιαστικής επιλογής ήταν ο διαμελισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, διαμελισμός που θα είχε προχωρήσει και τα εδάφη της Ανατολής αν γινόταν καλύτεροι χειρισμοί από την Αντάντ και από την Ελλάδα στο ζήτημα της επανάστασης των Μπολσεβίκων.

Η Τουρκία, πληρώνοντας μεγάλο τίμημα για τη βιαστική επιλογή των Νεοτούρκων, στον επόμενο Παγκόσμιο Πόλεμο τήρησε ουδέτερη στάση, καταφέρνοντας να μην έχει απώλειες στο τέλος του πολέμου και κερδίζοντας τον τίτλο του «Επιτήδειου Ουδέτερου». Την πολιτική αυτή η Τουρκία, παρότι μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952, τήρησε σε γενικές γραμμές μέχρι το τέλος του 20^ού αιώνα, καταφέρνοντας σε γενικές γραμμές να εξαργυρώνει τον όποιο ρόλο ή αποστολές ελάμβανε από τις Βρυξέλλες ή από την Ουάσιγκτον, εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων.

Η εθνοκάθαρση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, η βάρβαρη εισβολή της Κύπρου το 1974 και η συνεχιζόμενη κατοχή του 37% του νησιού, οι εκβιαστικές αθλιότητες της Τουρκίας στο Αιγαίο και η επιβολή του τουρκοϊσλαμικού φασισμού στους Πομάκους, τους Αθιγγάνους και τους δημοκράτες τουρκογενείς της Θράκης, δεν υπήρχε πιθανότητα ούτε μια στο εκατομμύριο να συμβούν, αν η Τουρκία δεν είχε τις νατοϊκές πλάτες και κυρίως της Ουάσιγκτον.

Παρά την αμερικανική στήριξη που είχε η Τουρκία επί δεκαετίες έναντι της Ελλάδος, σε σημαντικά ζητήματα που αφορούσαν ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ, η τουρκική εξωτερική πολιτική δεν τήρησε υπάκουη στάση απέναντι στην Ουάσιγκτον, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τον Πόλεμο του Κόλπου, του 1991 και την εισβολή στο Ιράκ για την ανατροπή του Σαντάμ, το 2003. Και στις δυο περιπτώσεις, παρά την βούληση του Οζάλ την πρώτη φορά και του Ερντογάν τη δεύτερη, η τουρκική διπλωματία και ο στρατός, δηλαδή το βαθύ κράτος, εξέφρασαν σφοδρές αντιρρήσεις και η Τουρκία δεν συντάχθηκε με την πολιτική των ΗΠΑ.

Όμως τα τελευταία χρόνια τα πράγματα φαίνεται ότι έχουν αλλάξει. 

Μπορεί από το 2003 μέχρι σήμερα να έχουν περάσει μόνο δέκα χρόνια, όμως η αλλαγή που έχει γίνει στις δομές και τον τρόπο λήψεως αποφάσεων και άσκησης εξωτερικής πολιτικής στην Τουρκία είναι αλλαγές που με κανονικούς ρυθμούς θα ήθελαν έναν αιώνα. Η περίπτωση της Συρίας και η δήλωση Νταβούτογλου για απομόνωση της Ρωσία, είναι το πιο εύγλωττο παράδειγμα.

Ο άλλος λόγος για τον οποίον πρέπει να αναλυθεί διεξοδικά το ζήτημα της Συρίας και η στάση που τηρεί η Τουρκία, μέχει να κάνει με τη στάση που πρέπει να κρατήσει η Ελλάδα στο ίδιο ζήτημα. Ιστορικά και συναισθηματικά για μας τους Έλληνες η περίπτωση της Συρίας έχει γενικές ομοιότητες με αυτήν της Σερβίας. 

Το καθεστώς Άσαντ, παρότι αυταρχικό, είναι πολύ πιο δημοκρατικό από τα καθεστώτα της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και της Τουρκίας. Οι χριστιανοί του ιστορικού Ορθόδοξου Πατριαρχείου Αντιοχείας -που είναι εν διωγμώ και εδρεύει στη Δαμασκό λόγω του ότι η Τουρκία, που έχει διαπράξει τη γενοκτονία των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων χριστιανών της Ανατολής, συνεχίζει τις βαρβαρότητες εναντίον των εναπομεινάντων χριστιανών- ζουν σε καθεστώς απόλυτης ασφάλειας κάτω από το καθεστώς της Συρίας. Αν μπορούσαν να μιλήσουν ελεύθερα οι χριστιανοί της Τουρκίας, θα δικαίωναν τη θέση μας. Όμως δεν μπορούν κι αυτό από μόνο του είναι μια απόδειξη.

Όμως, ενώ από τη μια πλευρά υπάρχει η λογική, το δίκαιο και η ιστορία, από την άλλη υπάρχει πλευρά υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα, που επιβάλλει η Ελλάδα να κρατήσει μια ισορροπημένη στάση, έχοντας το ένα μάτι στη Συρία και τα άλλα …τρία στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη.

Γιατί το λέμε αυτό.

Στην τελευταία παράγραφο της ανακοίνωσης που εκδόθηκε μετά την τακτική σύσκεψη του Συμβουλίου Ασφαλείας της Τουρκίας, που έγινε στις 28 Ιουνίου, λίγες ημέρες μετά την κατάρριψη του τουρκικού RF-4E και ενώ επικρατούσε περίπου πολεμικό κλίμα στην Άγκυρα για αντίποινα εναντίον της Συρίας, αναφέρονται τα εξής:

Κατά τη σύσκεψη εξετάστηκαν διεξοδικά τα μέτρα που ελήφθησαν και τα βήματα που θα γίνουν με στόχο την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων και των συμφερόντων της χώρας μας και της ΤΔΒΚ (sic) στη Μεσόγειο ενώ αξιολογήθηκαν και οι τελευταίες επί του θέματος εξελίξεις.

Στα πλαίσια αυτά αποφασίστηκε να συνεχιστούν άπασες οι δραστηριότητες που διεξάγονται σε συνεργασία όλων των φορέων και των υπηρεσιών μας, στο θέμα της προστασίας των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της Τουρκίας και της ΤΔΒΚ (sic) στην Ανατολική Μεσόγειο, που αποτελεί μια από τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας.

Δηλαδή, τη στιγμή που θα έπρεπε να ασχοληθεί επισταμένως με το θέμα της κατάρριψης του πολεμικού της αεροσκάφος από τη Συρία, για να αποφασίσει αντίποινα και να προστατέψει το κύρος της που είχε ήδη πληγεί από την παθητική στάση της Τουρκίας, που δεν έκανε αντίποινα εναντίον του Ισραήλ, όταν ισραηλινοί στρατιώτες σκότωσαν εννιά Τούρκους πολίτες στα διεθνή ύδατα, στο Μαβί Μαρμαρά, η Τουρκία κρατά σε πρώτη προτεραιότητα το ζήτημα της εξόρυξης φυσικού αερίου στο Οικόπεδο 12, εκεί που διεξάγει προκλητικά και παράνομα ασκήσεις αυτές τις μέρες, ανεβάζοντας την ένταση στις σχέσεις της με το Ισραήλ.

Δηλαδή, με άλλα λόγια, αν και τα διαδραματιζόμενα στη Συρία είναι μείζονος σημασίας για την Τουρκία, αφού το πιο πιθανόν την επόμενη ημέρα είναι να δούμε να ξεφυτρώνει ένα δεύτερο αυτόνομο κουρδικό κράτος στην περιοχή, εξέλιξη που θα φέρει πιο κοντά τους Κούρδους στη θάλασσα και την Τουρκία στο διαμελισμό, η Άγκυρα συνεχίζει να δίνει ιδιαίτερο βάρος στη ΝΑ Μεσόγειο, την Κύπρο και το Οικόπεδο 12, και να δηλώνει ότι είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει και να προστατέψει τα δικαιώματα και τα συμφέροντά της, που έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα του Ισραήλ και των ΗΠΑ, ελέω NOBLE ENERGY.

Το τοπίο είναι εξαιρετικά περιπεπλεγμένο, αφού στην κυριολεξία η περιοχή βράζει.

Η Ελλάδα, παρότι σπαράσσεται από το πιο ηλίθιο πολιτικό δίλημμα που έχει τεθεί ποτέ, και αναφερόμαστε στο μνημόνιο – αντιμνημόνιο και τη νέα του βερσιόν, διαπραγμάτευση ή όχι, έχει υποχρέωση να παρατηρεί με ..τέσσερα μάτια τις εξελίξεις από την Ερμπίλ, τη Δαμασκό, την Άγκυρα, το Τελ Αβίβ και τη Λευκωσία, μέχρι τη Μόσχα και την Ουάσιγκτον και να ακολουθήσει σώφρονα πολιτική, που μπορεί ακόμα και να αποκαταστήσει ιστορικές αδικίες που υπέστη ο Ελληνισμός τον 20ό αιώνα.

Αρκεί να ξεπεράσει τον εσωτερικό ηλίθιο σπαραγμό, στον οποίον πρωτοστατούν οι νεολαϊκιστές νεοδημαγωγοί, με άρωμα ….Ουάσιγκτον!!!

Κυριακάτικη Δημοκρατία 

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/07/blog-post_2619.html#more

Η γεωστρατηγική έκλειψη της Ελλάδας – Σοκαριστικές μαρτυρίες αξιωματικών των ΕΔ

“Τελειώσαμε.

Ο Θεός να μας λυπηθεί και να μη τιμωρηθούμε σκληρά”.

Με αυτή την φράση και με ότι κρύβεται πίσω από αυτή, ανώτερος αξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεων που υπηρετεί σε θέση “κλειδί” και είναι άριστος γνώστης του τι έχει διαμειφθεί στην διυπουργική επιτροπή, αλλά και στην σύσκεψη του Σαββάτου του υπουργού Πάνου Παναγιωτόπουλου με τους αρχηγούς των τεσσάρων Γενικών Επιτελείων, περιέγραψε την έκταση και το είδος των αποφάσεων που έλαβαν για το μέλλον των Ε.Δ..

Σε επίμονες ερωτήσεις μας για να γίνει περισσότερο σαφής δεν θέλησε να μας απαντήσει, αλλά είναι ξεκάθαρο το τι εννοούσε  αφού από τις εξελίξεις αποδεικνύεται ότι βρισκόμαστε ενώπιον:

 

 

-Μιας πολιτικής ηγεσίας υποχείρο και εκτελεστικό όργανο της τρόϊκα, είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν (μεγαλύτερο ψέμα από το ότι δεν υπάρχει τρόϊκα μέσα στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας δεν υπάρχει.

Ούτε χαρτί τουαλέτας δεν αγοράζεται χωρίς να δοθεί έγκριση από την ειδική επιτροπή της τρόϊκα που ξέρει μέχρι και … τι νούμερο παπούτσια φοράνε όλοι οι αξιωματικοί και τα στελέχη).

-Μιας στρατιωτικής ηγεσίας που κυμαίνεται σε ότι αφορά την εκτέλεση των καθηκόντων τους μεταξύ μοιρολατρίας και “γλυψίματος” της πολιτικής ηγεσίας μήπως και παραμείνουν οι αρχηγοί των Επιτελείων στην θέση τους στις επερχόμενες κρίσεις.

-Ενός στρατεύματος το οποίο για να λειτουργήσει σε αυτό που του έχουν αναθέσει χρειάζεται τρεις και τέσσερις φορές περισσότερα κονδύλια. Τα οποία δεν δίνονται. Προσοχή: Όχι δεν υπάρχουν. Δεν δίνονται.

“Μην κακίζετε την ηγεσία όταν λέει ότι χρειαζόμαστε μόνο ανταλλακτικά, καύσιμα και πυρομαχικά για να υπηρετήσουμε τον σκοπό μας” σημείωνε ανώτατος επιτελικός αξιωματικός απαντώντας σε παλαιότερο σημείωμά μας για την ανάγκη ύπαρξης ενός ελάχιστου προγράμματος αμυντικών επενδύσεων.

Και συνεχίζει περιγράφοντας την κατάσταση με δραματικά λόγια:

“Έχετε δίκιο ότι αν συνεχιστεί αυτή η άπνοια στους εξοπλισμούς σε πέντε χρόνια πρακτικά δεν θα υπάρχουν Ένοπλες Δυνάμεις, όπως τις ξέρουμε τουλάχιστον “στα χαρτιά”, σήμερα.

Αλλά ειλικρινά, όσο και αν ακούγεται ανεύθυνο και κοντόφθαλμο δεν μπορούμε να σκεφτούμε τόσο … μακριά, όταν ένα μεγάλο ποσοστό των συστημάτων μας σήμερα είναι εκτός λειτουργίας και δεν υπάρχουν στρατεύσιμοι να παρακολουθήσουν την εκπαίδευση επειδή επαρκούν ίσα-ίσα για υπηρεσίες.

Ίσως πρέπει να αναθεωρήσουμε τους εθνικούς μας στόχους. Υπάρχουν πράγματα που γίνονται και πράγματα που δεν γίνονται.

Με ελάχιστο στρατηγικό βάθος, με νησιά εκτεθειμένα “στο στόμα του λύκου” η άμυνα σε όλο το μέτωπο από τον Έβρο μέχρι το Καστελόριζο είναι μία εθνική ανάγκη υψηλού οικονομικού κόστους η οποία απλά δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί σήμερα από την στιγμή που έτσι έχουν αποφασίσει οι πολιτικές ηγεσίες.

Άρα πρέπει να φανούμε ρεαλιστές και να υπερασπίσουμε αυτά που μπορούμε γιατί διαφορετικά κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα.

Οι Κύπριοι το κατάλαβαν πρώτοι ότι “η Ελλάδα μας τελείωσε”. Προτίμησαν να δορυφοροποιηθούν από το Ισραήλ παρά να γίνουν μέρος της Τουρκίας. Σκληρή απόφαση για τους Κύπριους, αλλά ρεαλιστική”.

Είναι πραγματικά σοκαριστική η εξομολόγηση, αλλά 100% αυθεντική και δείχνει σε ποιο σημείο έφτασαν οι κυβερνήσεις από το 2009 και μετά τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά το κυριότερο δείχνει ότι η χώρα πρακτικά βιώνει την γεωστρατηγική έκλειψη που όλοι όσοι νιώθουν Έλληνες όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην ψυχή, ήλπιζαν να αποφύγει.

Επίσης όπως αναφέρουν απόλυτα αξιόπιστες κυβερνητικές πηγές “ενταφιάστηκε” το θέμα της ΑΟΖ “μέχρι νεωτέρας”, όπως ακριβώς έχει γράψει το defencenet.gr.

Από εδώ και και εμπρός ούτε καν ανέξοδοι βερμπαλισμοί, μέχρι να ξεχαστεί από τους ψηφοφόρους η “Άμεση ανακήρυξη ΑΟΖ”… Τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες εκλογές!

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Η Τουρκία αποκτά «μίνι» αεροπλανοφόρο

Ο ΑΛΛΑΧ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙ ΔΥΝΑΜΗ—-ΙΝΣΑΛΛΑΧ.

ΕΤΣΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΠΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ.

ΣΑΣ ΘΥΜΙΖΩ ΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΑ ΦΟΚΛΑΝΤΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟΦΟΡΟ Invicible ΤΩΝ ΕΓΓΛΕΖΩΝ,

ΟΙ ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΙ ΕΧΑΣΑΝ ΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΤΟ ΕΝΤΟΠΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΒΥΘΙΣΟΥΝ—ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΑΚΟΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΚΡΥΨΟΥΝ;

ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΣΧΕΔΙΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΣΤΕΙΛΕΙ ΣΤΟ ΠΑΤΟ.

ΟΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΕΣ.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΓΓΛΕΖΟΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΑΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΖΩΝΗ ΤΟ ΑΡΓΕΝΤΙΝΟ BELGRANO ΚΑΙ ΤΟ ΒΥΘΥΣΑΝ ΜΕ ΠΑΝΩ 200 ΝΕΚΡΟΥΣ. ΣΤΗ ΨΥΧΡΑ . ΕΚΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΥΣ ΕΝΩ ΕΠΡΕΠΕ ΑΥΤΟΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΣΝ ΜΕ ΚΑΜΙΚΑΖΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΟ invicible.

ΒΟΥΛΗΣΗ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ.

ΜΑΡΙΟΣ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗΣ

 

 

Ένα εντυπωσιακό πλοίο συντονισμού θαλάσσιων αποβάσεων, στην ουσία ένα ελαφρό ελικοπτεροφόρο ή και «μίνι» αεροπλανοφόρο

από το οποίο θα μπορούν να επιχειρούν και κάθετης αποπροσγείωσης μαχητικά αεροσκάφη F-35B περιγράφουν οι απαιτήσεις για το νέο τουρκικό πλοίο LPD/LPH, εκτοπίσματος 18-25.000 τόνων που δόθηκαν στην δημοσιότητα.

Πρόκειται καθαρά για ένα «επιθετικό» πρόγραμμα, το οποίο εκκινεί την ναυπήγησή του το 2015 με την προοπτική να είναι πλήρως επιχειρησιακό το 2022!

Με το πλοίο αυτό η Τουρκία θα μπορεί να εκτελεί ευρείας έκτασης αποβατικές επιχειρήσεις ή επιχειρήσεις υποστήριξης αποβάσεων στα … δυτικά των ελληνικών νησιών!

Πληροφορίες από την Τουρκία αναφέρουν ότι έχουν καταλήξει σε ναυπηγικά σχέδια από την Ιταλία (εκεί το συγκεκριμένο πλοίο χρησιμοποιείται ως αεροπλανοφόρο από όπου επιχειρούν μαχητικά κάθετης αποπροσγείωσης ΑV-8B και θα επιχειρούν μελλοντικά F-35B) και τη Νότιας Κορέας και από αυτές τις χώρες θα γίνει η επιλογή του βασικού σχεδίου το οποίο θα προσαρμοστεί στις τουρκικές ανάγκες.

Τι θα μεταφέρει το «μίνι» αεροπλανοφόρο; ‘Ενα πραγματικά εντυπωσιακό φορτίο:

• 18 επιθετικά ελικόπτερα T-129. Τα 2/3 του συνόλου των ελληνικών επιθετικών ελικοπτέρων, δηλαδή, μόνο του. Επίσης μέχρι 8 μέσα μεταφορικά ελικόπτερα UH-60 ή 4 μεγάλα μεταφορικά CH-47 Chinook ή 4 V-22 Osprey ή 6 μαχητικά F-35B

• 4 μεγάλα αποβατικά Landing Craft Mechanics (LCM),

• 27 μικρότερα αποβατικά ΤΟΜΑ Amphibious Assault Vehicles (AAV),

• 2 μικρότερα αποβατικά σκάφη Landing Craft Personnel Vehicles (LCVP)

• 1 σκάφος διοίκησης και συντονισμού αποβάσεων

• 1 μεγάλο φουσκωτό RHIB για διενέργεια ειδικών αποστολών και εκκαθάρισης ακτών από αντιαποβατικά κωλύματα.

http://www.dailynews24.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=15164%3A%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%AC-%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B9-%CE%B1%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF#.UALdbYqV4e0.

Το θαύμα της Cosco και το δράμα της Χαλυβουργίας

Ο ΚΙΝΕΖΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ 9 ΜΗΝΕΣ ΤΡΕΛΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ               

Στην ίδια γειτονιά της Αττικής, σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων, συνυπάρχουν δύο επιχειρήσεις που αποτυπώνουν τα δύο πρόσωπα της ελληνικής οικονομίας: από τη μια πλευρά, το οικονομικό επίτευγμα της κινέζικης Cosco στον Πειραιά, που δημιούργησε θέσεις εργασίας, και από την άλλη, ο κίνδυνος να μπει λουκέτο στο ιστορικό εργοστάσιο της Χαλυβουργίας Ελλάδος ελέω κρίσης αλλά και των… συνδικαλιστών.

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ COSCO

Επιστολή φορολογούμενου προς το ΠΟΝΤΙΚΙ

Αγαπητό «Ποντίκι»,

Σου αποστέλλω αυτό το υπόμνημα που το έστειλα ήδη στο υπουρ­γείο Οικονομικών και το υπέβαλα και στη ΔΟΥ Ιεράπετρας. Για να ξέ­ρουν ότι δεν θα γίνουμε αυτόχειρες.
Με αγωνιστικές ευχές
Ν. Αρετούλης

ΥΠΟΜΝΗΜΑ – ΔΗΛΩΣΗ

Προς το υπουργείο Οικονομικών, ΔΟΥ Ιεράπετρας
Του φορολογούμενου πολίτη Αρετούλη Γ. Νικολάου, κατοίκου του Δ.Δ. Ρίζας του Δήμου Ιεράπετρας.
Εις το εκκαθαριστικό σημείωμα που μου αποστείλατε «προσάπτε­ται» τεκμαρτό εισόδημα 8.863 ευρώ, ποσό το οποίο εγώ ποτέ δεν είδα κι ούτε θέλησα να αποκτήσω.
1.Για την οικία μου, αντικειμενικής αξίας 13.653,68 ευρώ (ΕΤΑΚ 10.8.2010), ευρισκόμενη στον οικισμό Πανακιανά του Δ.Δ. Ρίζας του Δήμου Ιεράπετρας, χωρίς καν ηλεκτροδότηση, θεωρείται τεκ­μαρτό εισόδημα 4.080 ευρώ, περίπου το 1/3 της αξίας της, τη στιγ­μή που πολύ καλύτερα σπίτια τα βρίσκει κανείς στην περιοχή μας με μόλις 150 ευρώ τον μήνα ενοίκιο (1.800/έτος).
2.Θεωρείτε τεκμαρτό εισόδημα διαβίωσης 3.000 ευρώ. Δυστυχώς για σας, λόγω της αντικαταναλωτικής και οικολογικής ιδεολογίας και τρόπου ζωής που έχω επιλέξει από το 1995, εγώ και η σύντροφός μου (2 άτομα) επιζήσαμε με μόλις 2.126,5 ευρώ για ένα ολό­κληρο έτος, συμπεριλαμβανομένων και των εξόδων της βενζίνης του αυτοκινήτου μου, που χρησιμοποιώ κυρίως για τις αγροτικές εργασίες μου. Δηλαδή ζητάτε για φόρο το 1/4 του ετήσιου εισοδή­ματος επιβίωσής μου!!!
3.Όσο για το αυτοκίνητό μου, μοντέλο ’91 και κυβισμού 750 κ.εκ., με έξοδα ασφάλισης – τελών κυκλοφορίας 300 ευρώ και συντήρη­ση από εμένα τον ίδιο (ως πρώην μηχανικός), θεωρείτε τεκμαρτό εισόδημα 2.000 ευρώ.
Κατόπιν όλων αυτών που ανέλυσα παραπάνω και επικαλούμενος το τελευταίο άρθρο του Συντάγματος, δηλώνω τα εξής:
α) Μεταξύ της επιλογής να μην τρώω για τρεις (3) μήνες
και να πλη­ρώσω τον φόρο που ζητάτε, θα προτιμήσω να μην πληρώσω ούτε ένα ευρώ.
β) Μεταξύ της επιλογής να γίνω αυτόχειρας ή φονιάς, θα προτιμή­σω να γίνω φονέας σας.
γ) Αν δεν έχετε κάνει κάποιο λάθος με αυτό το εκκαθαριστικό που μου αποστείλατε, τότε είστε αχρείοι και απατεώνες και κλέφτες.
7.7.2012

Άνευ ουδεμίας εκτίμησης

Νικόλαος Αρετούλης

http://papaioannou.wordpress.com/2012/07/15/%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BD%CF%84/

Ο βουλευτής που αρνήθηκε αυτοκίνητο, φρουρό, κινητό και γραφείο…

Ως σχόλιο θέλω να επισημάνω την σοβαρότητα και την συνέπεια λόγων και έργων του Γιάννη Πανούση. Στη ΔΗΜ.ΑΡ. με την οποία εκλέχτηκε έχω να πω, πως την θεωρώ την σημαία ευκαιρίας και επιβίωσης (όπως και άλλοι) του πλήθους των στελεχών και ψηφοφόρων του παλαιοκομματικού πολιτικού σκηνικού, κυρίως του ΠΑΣΟΚ.

Δυστυχώς ο Γ. Π. είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα»

Είναι αριστερός , αλλά όχι…ΣΥΡΙΖΑ

 

 Εκτός από τους βουλευτές που αρνήθηκαν να πάρουν το βουλευτικό αυτοκίνητο, υπήρχε -τουλάχιστον- ένας που αρνήθηκε σχεδόν κάθε προνόμιο, αφού δεν πήρε ούτε κινητό, ούτε γραφείο στη Βουλή, αλλά ούτε αστυνομικό. 

Πρόκεται για τον Γιάννη Πανούση, βουλευτή Α’ Αθηνών της ΔΗΜΑΡ, ο οποίος δεν θέλησε να εκμεταλλευτεί κανένα προνόμιο από όσα του δίνει ο νόμος. Και σίγουρα ο καθηγητής εγκληματολογίας σχολιάστηκε με ιδιαίτερα θετικό τρόπο για αυτή του την κίνηση…

Ο Ευρωπαίος Επίτροπος ομολογεί ότι τα δάνεια της ΕΤΕπ στην Ελλάδα είναι με «ρήτρα δραχμής»!

κλικ στην εικόνα για να μεγαλώσει

 «Ο Όλι Ρεν αναγνωρίζει ότι η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων δίνει δάνεια στην Ελλάδα με «ρήτρα δραχμής» και με βάση το βρετανικό δίκαιο», υποστηρίζει ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Χουντής, επικαλούμενος απάντηση της Επιτροπής σε ερώτημά του, αλλά και σε ερώτημα του ευρωβουλευτή της ΝΔ, Γ. Παπανικολάου.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον κ. Χουντή, ο Ευρωπαίος Επίτροπος κ. Όλι Ρεν,αναγνωρίζει αλλά και θεωρεί θεμιτό ότι τα δάνεια που δίνει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ) πρέπει να καλύπτουν την τράπεζα για το ενδεχόμενο αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ και να δίνονται με βάση το βρετανικό δίκαιο !!!

Η ερώτησή του Ν. Χουντή αφορούσε στις αποκάλυψεις του Τύπου τον Απρίλιο ότι η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ) επιδιώκει στις νέες δανειακές συμβάσεις με ελληνικές επιχειρήσεις, και συγκεκριμένα τη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ),να περιλαμβάνονται όροι που θα εξασφαλίζουν την ΕΤΕπ και για το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ και της υπαγωγής των δανείων στο  «βρετανικό δίκαιο» σε περίπτωση νομικών διαφορών.  Όροι, όμως, που δεν περιλαμβάνονται σε καμία προηγούμενη σύμβαση της ΕΤΕπ με τη ΔΕΗ ή με άλλη ελληνική επιχείρηση.

Ο Ν. Χουντής  ρωτούσε τον Επίτροπο αν «Μπορεί να διαψεύσει κατηγορηματικά ότι η ΕΤΕπ ζήτησε και εξετάζει να περιληφθούν νέες ρήτρες, που δεν υπάρχουν σε προηγούμενες συμβάσεις και οι οποίες αφορούν στο νόμισμα αποπληρωμής και στην επιλογή του βρετανικού δικαίου ως βάσης επίλυσης τυχών νομικών διαφορών; »

Ο κ. Ρεν, στην απάντηση του στους δύο ευρωβουλευτές, αναγνωρίζει το γεγονός και μάλιστα το θεωρεί θεμιτό αφού απαντάει ότι «Σύμφωνα με το καταστατικό της, η ΕΤΕπ  πρέπει να εφαρμόζει τις καλύτερες τυποποιημένες ρήτρες τραπεζικής πρακτικής για όλες τις χρηματοδοτούμενες συμβάσεις των οποίων η υλοποίηση γίνεται υπό την ευθύνη της ΕΤΕπ».

http://www.eklogika.gr/news/10325

Ευρωπαϊκή «Ένωση» και Ελλάδα του Γιώργου Ρωμανού

Ευρωπαϊκή «Ένωση» και Ελλάδα

Από την επαχθή στην αξιοπρεπή σχέση

Σημειώσεις σε δειγματοληπτικά καίρια, αίτια της Κρίσης

 

 Α΄ Μέρος

Το επαχθές πλαίσιο

 

Η τοκογλυφία είναι ο πυρήνας του ελληνικού «χρέους» και βρίσκεται στην ψυχή του κτήνους της Κρίσης, που προκάλεσαν οι διαγκωνιζόμενοι στην παγκόσμια επικυριαρχία. Αυτή επιβλήθηκε στην Ελλάδα, μέσα από εξωχώρια κέντρα οικονομίας και εξουσίας, που είναι διασυνδεδεμένα με τα ενδοχώρια οικονομικά συστήματα–τράπεζες, στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και άλλες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη. Όμως, η χρεοκοπία της χώρας μας υλοποιήθηκε με την εφιαλτική βοήθεια Ελλήνων εγκάθετων, ηγετών και οπαδών τους, μέσω της διαφθοράς και της σταδιακής κατάργησης του κράτους.

Αλλά, η παγίδα στην οποία βρίσκεται σήμερα ο τόπος μας, δεμένος χεροπόδαρα με τα Μνημόνια, δεν ξεκίνησε από το Καστελόριζο, την ημέρα (23/4/2010), που ο τότε πρωθυπουργός, Γιώργος Α. Παπανδρέου, παρέδωσε την χώρα στο ΔΝΤ, στους παγκόσμιους τοκογλύφους–δανειστές, και τους Επικυρίαρχους. Τότε, δόθηκε το τελειωτικό χτύπημα. Γιατί, η σύγχρονη τραγωδία της Ελλάδας ξεκινά από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, οπότε οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της επικαιροποιούν την σημασία της στον παγκόσμιο χάρτη.

Παράλληλα, ξεκινά το σχέδιο απόλυτης οικονομικής εξάρτησης και άλωσης της χώρας. Σήμερα είναι απολύτως ομολογημένοι οι στόχοι αυτού του σχεδίου και από τα πλέον επίσημα χείλη. Εκτός από τις καθημερινές απειλές Σόιμπλε, κ.ά., για καταστροφή της Ελλάδας, στις 25/5/2012, ο υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας, αφού απέρριψε τα ευρωομόλογα, που πρότεινε ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας, Φρ. Ολάν, υπέδειξε τον δρόμο…: Ζώνες Ελεύθερου Εμπορίου, στη νότια Ευρώπη, με μισθούς 150 ευρώ. Δηλαδή οικονομικό, κατ’ αρχήν…, διαμελισμό της Ελλάδας βάσει του σχεδίου Καλλικράτη, και τους Έλληνες ως εργασιακούς δούλους. Ταυτόχρονα, για τη χώρα μας ισχύουν μέχρι σήμερα (!!!) οι υπογραφές της τρόικας Βενιζέλου – Σαμαρά – Παπαδήμου, στα Μνημόνια, που ενώ επιβάλουν την δήμευση και κατοχή κρατικής περιουσίας, καταργούν την έννοια Εθνικής κυριαρχίας, όπως κατ’ επανάληψη έχει τονίσει και ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, Μάριο Μόντι.     

Παγκόσμιας σημασίας γεγονός, άμεσα σχετιζόμενο με όσα συμβαίνουν σήμερα, είναι και το ότι, η Γερμανία είναι η πρώτη που εγκατέλειψε το προϋπάρχον του σημερινού διεθνές νομισματικό σύστημα, το 1970, προκαλώντας την κατάρρευσή του και αναγκάζοντας τις ΗΠΑ να εγκαταλείψουν τη σύνδεση του δολαρίου με τον χρυσό και να εμπνευστούν το σύστημα των «ελεύθερα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών», που ισχύει μέχρι σήμερα. Τις επιπτώσεις αυτής της πράξης, της Γερμανίας, υφίσταται –και θα υφίσταται– όλος ο πλανήτης, μέχρι να επιλυθεί το ύψιστης σημασίας αυτό ζήτημα. Έτσι, φωτίζεται κάπως… και ο οικονομικός μικρομεγαλισμός της, ως «παγκόσμιας» δύναμης, που προϋποθέτει μια γερμανοποιημένη Ευρώπη.

Στην Ελλάδα, η πάγια και ιστορική προσπάθεια απόλυτου ελέγχου της χώρας, παίρνει σαφέστερη μορφή μετά το 2000, με την εισβολή και κατοχή των Επικυρίαρχων, μέσω της σκοπίμως ατελούς οικονομικής Ευρωζώνης. Η διακρατική τοκογλυφία επιβλήθηκε στη χώρα μας από την Ευρωπαϊκή «Ένωση», με στρατηγικούς συνεργάτες τις «τοξικές» αμερικανικές τράπεζες, αλλά και τους εξωχώριους τόπους χρήματος. Εργαλεία αυτής της καταστροφής, τα τερατώδη τραπεζικά προϊόντα–παράγωγα, τα επιτόκια γκανγκστερικής «προστασίας», αλλά και υπερκέρδη, ρήτρες ανατοκισμού–πανωτόκια, κ.ά. που έκαναν την Ελλάδα χωματερή διεθνούς τοξικού χρέους.

Το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, μια ιδιότυπη «Διεθνής των Τραπεζών» (καμία «Ελληνική» τράπεζα δεν είναι στην ουσία Ελληνική, ούτε καν η Τράπεζα της Ελλάδος) ιδιωτικοποιεί τα κέρδη υπέρ της και κοινωνικοποιεί τις ζημίες εις βάρος του λαού. Προοδευτικά, το φυσικό χρήμα συγκεντρώθηκε στις τράπεζες και πλέον δεν εκτυπώνεται ανάλογα με τις πραγματικές οικονομικές ανάγκες κρατών–πολιτών. Το φυσικό χρήμα αντικαταστάθηκε με αριθμούς χρήματος, εγγραφές σε τραπεζικά «βιβλία», έγινε λογιστικό χρήμα–φάντασμα. Γι’ αυτό και σήμερα οι «Ελληνικές» τράπεζες, ενώ έλαβαν περί τα 200δις, σε τρία χρόνια, δεν διαθέτουν «ρευστό». Γιατί, τα 200δις μπήκαν στη χώρα μας μόνο λογιστικά, ως χρήμα – φάντασμα, και αμέσως επέστρεψαν στα ταμεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και στη «Διεθνή των Τραπεζών» ενώ, το χρέος εγγράφηκε εις βάρος του λαού. Παράλληλα, εντάθηκε η φοροκλοπή και του τελευταίου φυσικού νομίσματος–ευρώ από τον ασθενή ανάπηρο, τον συνταξιούχο, τον μισθωτό, αλλά και κάθε Έλληνα πολίτη.

Αυτά συνέβησαν, τα τελευταία 38 χρόνια, και επιτάθηκαν τα τελευταία δώδεκα, μέσα σε μια πρωτοφανή αποβιομηχάνιση της χώρας μας, χρεοκοπία εμπορίου, καταστροφή γεωργικής–διατροφικής παραγωγής και διάλυση κάθε έννοιας κράτους. Τα εκτελεστικά όργανα του σχεδίου αυτού αντλήθηκαν από τα στελέχη (και τα ανώτατα) του Κυβερνητισμού–Δικομματισμού της Μεταπολίτευσης. Αχθοφόροι της καταστροφής, τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων–οπαδών τους, που μαζί με τους ηγέτες τους ήταν οι εκπρόσωποι μιας απολίτιστης, λαϊκίστικης κοινωνίας. Με τον κυρίαρχο, εμβληματικό ηγέτη τους να ανανεώνει εκ βάθρων την έννοια του δημαγωγού στα παγκόσμια λεξικά, ενώ ο επίγονός του ολοκλήρωσε την καταστροφή. Χωρίς να μειώνεται η τραγική ευθύνη και άλλων ηγετών.

Αποτελεί απροσμέτρητη τραγωδία, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρωπαϊκή «Ένωση» το δρομολογημένο με λυσσώδη ιδιοτέλεια Δ΄ Ράιχ επί των λαών της Ευρώπης. Σήμερα, οι απολύτως εφήμεροι εντολοδόχοι αυτής της πολιτικής, Μέρκελ και Σόιμπλε, συζητούν μόνο για οικονομία, κέρδη επί κερδών, και επιτόκια ευνοϊκά αποκλειστικά για την Γερμανία, την ώρα που η διαφθορά εξανάγκαζε σε παραίτηση τον ίδιο τον πρόεδρο της Γερμανίας. Σ’ αυτή την Ευρώπη δεν συζητούν καθόλου για Ηθική, Κοινωνία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Πολιτισμό, για Πλάτωνα και Αριστοτέλη, που θα έπρεπε να αποτελούν τα θεμέλια μιας αληθινής Ένωσης.

 

Β΄ Μέρος

Η οικονομική παγίδα

 

Ειδικότερα, η διακρατική τοκογλυφία, εις βάρος της Ελλάδος, μετά το 2000, μεθοδεύτηκε ως εξής:

1. Ισοτιμία. Κορυφαίο γεγονός, που άνοιξε διάπλατα την Κερκόπορτα για την είσοδο του χρέους στη χώρα μας, το οποίο συστηματικά εξοντώνει τον λαό και υποδουλώνει τον τόπο, είναι η διαβόητη ισοτιμία 340,75 δραχμών, με ένα ευρώ. Αυτή που, στις 19/7/2000, συμφωνήθηκε με την Ευρωπαϊκή Ένωση, και υλοποιήθηκε με την κυκλοφορία στην Ελλάδα, του Ευρώ (1/1/2002), υπό την ηγεσία των, Κωνσταντίνου Σημίτη Πρωθυπουργού, και Λουκά Παπαδήμου, υπεύθυνου τραπεζίτη, αρχιτέκτονα της ισοτιμίας, που άλωσε τη χώρα.

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της δωδεκάχρονης (2000–2012) υπέρτατης κλοπής και κατακρεούργησης της Ελλάδας, μέσα από αυτήν τη δουλόφρονη «ισοτιμία», δραχμής–ευρώ, σημειώνονται ενδεικτικά οι ισοτιμίες άλλων, σκανδαλωδώς ευνοημένων νομισμάτων, έως και τριτοκοσμικών χωρών, την ίδια χρονική περίοδο. Έτσι έχουμε:

Ελλάδα, 340, 75 Δραχμές/1 ευρώ.

Βουλγαρία, 1,96 Λέβα/1 ευρώ.

Λιθουανία, 3,45 Λίτας/1 ευρώ.

Λετονία, 0,54 (!!!) Λατς/1 ευρώ, (σήμερα 0,70 Λατς/1ευρώ).

Κροατία, 7,58 Κούνας/1 ευρώ και…,

Μπαγκλαντές, 109,20 Τάκα /1 ευρώ.

Τα στοιχεία προέρχονται από τον πίνακα του ΔΝΤ, με την επίσημη διεθνή κατάταξη νομισμάτων 185 χωρών. Οι συγκρίσεις και τα πολιτικά συμπεράσματα βγαίνουν αυτόματα. Δηλαδή, η Ελλάδα πλήρωνε 340 φορές ακριβότερα κάθε τι στις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή «Ένωση» και ταυτόχρονα ξεπουλούσε κάθε πλουτοπαραγωγικό στοιχείο της, αφού για τους Επικυρίαρχους γινόταν, αυτόματα, 340 φορές φτηνότερο. Ταυτόχρονα, ο καθένας πείθεται ότι τα «δομικά στηρίγματα της γης»…, τα πιο ισχυρά νομίσματα στην παγκόσμια οικονομία, είναι τα: Λατς και Λέβα. Αρκεί να αναρωτηθεί κανείς τι αγόραζε ένας Βούλγαρος με 1,96 Λέβα, το 2000, στην Ελλάδα. Κι αν τότε, η αγοραστική αξία του 1,96 Λέβα, στην Ελλάδα, ισοδυναμούσε με 340, 75 Δραχμές.

Ας προσθέσουμε και τα εξής: τόσο η Βουλγαρία όσο και η Λετονία, αλλά και οι άλλες χώρες του παραδείγματος, για να έχουν μία τέτοια «ισοτιμία» θα έπρεπε κατά την δωδεκαετία 2000–2012, να είχανε, α. σταθερό, σχεδόν μηδενικό πληθωρισμό και β. σταθερά συναλλαγματικά αποθέματα. Δηλαδή, δυο παράγοντες, που στις εντελώς ασταθείς και αναιμικές οικονομίες αυτών των χωρών, μόνο ως ανέκδοτα μπορούν να αναφερθούν. Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο το ότι η «ισοτιμία», που δόθηκε στην Ελλάδα ήταν επαχθής σε σχέση με ισοτιμίες άλλων πολύ κατώτερων οικονομικά χωρών.

Και εδώ θα πρέπει να συνυπολογιστούν και τα νεώτερα στοιχεία ορυκτού πλούτου, της Ελλάδας, που έγιναν πρόσφατα κοινώς γνωστά, και μετά τους νέους υπολογισμούς κοιτασμάτων φυσικού αερίου, πετρελαίου, και σπανίων γαιών–μετάλλων, κ.π.ά. Και τίθεται ευθέως το ερώτημα: κατά το διάστημα 2000 – 2012 σε τι και πόσο μετεβλήθη ο ορυκτός πλούτος της Βουλγαρίας, Λετονία, Μπαγκλαντές, κ.ά, «αναπτυγμένων χωρών», ώστε να έχουν τόσο, τεράστια, καλύτερη ισοτιμία από την Ελλάδα;

Χρειάζεται να πούμε ότι οι σύμμαχες και φίλες χώρες: Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία τυχαίνουν μιας τερατωδώς σκανδαλώδους ισοτιμίας – βοήθειας από την Ευρωπαϊκή «Ένωση», ακριβώς γιατί βρίσκονται στο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας; Μήπως;… Και, άρα, όλη η επαχθής, όπως αποδεικνύεται, για τη χώρα μας διαδικασία των: «ελεύθερα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών», δεν είναι παρά ένα ακόμη εργαλείο στη σκακιέρα της διεθνούς πολιτικής; Ένα εργαλείο όμως, που αργά και μεθοδικά εξόντωσε την Ελλάδα, χωρίς την παραμικρή αντίσταση εκ μέρους του ελληνικού πολιτικού συστήματος του διεφθαρμένου Κυβερνητισμού της Μεταπολίτευσης.

Τέλος, μια άλλη, ιστορικά επιζήμια «ισοτιμία», που επιβάρυνε την Ελλάδα και συνολικά την Ευρώπη, είναι η επιζήμια αντιστοίχηση: 1 Δυτικό μάρκο, ίσον, με 1 Ανατολικό μάρκο. Το «παιχνίδι», επί προεδρίας Χέλμουτ Κολ, με τις Νομισματικές Μονάδες Ευρ. Ένωσης (ECU), ήταν τερατώδες υπέρ του Μάρκου, αλλά αυτό ξεφεύγει από τα όρια του παρόντος. Για την επανένωση των δύο Γερμανιών ξοδεύτηκαν γιγαντιαία ποσά, και ακόμη ξοδεύονται, μέσω μακροπρόθεσμων δανεισμών και τραπεζικών «προϊόντων», που «διολισθαίνουν» χρονικά μέχρι την πλήρη κατ’ ουσίαν διαγραφή τους. Σε κάθε περίπτωση όμως, η, σαφώς φτωχότερη της Γερμανίας, Ελλάδα κλήθηκε να πληρώσει, μαζί με τις άλλες χώρες της Ευρώπης, το «γερμανικό μάρμαρο» της ισοτιμίας των δύο μάρκων. Κι αυτό έγινε μέσω των «ελεύθερα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών». Παρ’ όλα αυτά μέχρι σήμερα, είναι εμφανής η οικονομική απόσταση των παλαιών, δύο Γερμανιών, με την Ανατολική να είναι μία φτωχότερη χώρα, ακόμη και μέσα στο Βερολίνο. Δηλαδή, πέρασαν 23 χρόνια, από την επανένωση, χωρίς οικονομική εξομοίωση, μέσα στην ίδια την Γερμανία. 23 χρόνια: περίπου, όσα απαιτούν και σήμερα, οι Γερμανοί και η Τρόικα, από την Ελλάδα, για να ξεπληρώσει τα επίπλαστα και τοκογλυφικά δημιουργημένα χρέη της, και να εξομοιωθεί, δήθεν, με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Με την μη επιδεχόμενη διάψευσης, μέθοδο του ελέγχου της τριπλής ισοτιμίας (νόμισμα Χ χώρας–δολάριο–ευρώ) των προαναφερομένων υπό ανάπτυξη, ή τριτοκοσμικών χωρών, αποδεικνύεται και το πραγματικό κόστος βασικών προϊόντων ζωής, μέσα στις αγορές αυτών των χωρών. Αυτό το κόστος αποτελεί και το μόνο πραγματικό νόμισμα μέσα σε κάθε χώρα.

Έτσι, αποδεικτικά είναι και τα στοιχεία ελέγχου παράλληλων και διασταυρωμένων ισοτιμιών, κατά τη δωδεκαετία 2000–2012, ως προς τις σχέσεις: Δολαρίου–Δραχμής, Δραχμής–Ευρώ και Δολαρίου–Ευρώ. Οπότε, η Δραχμή καθίσταται ένα τερατωδώς σκληρό νόμισμα απέναντι στο δολάριο. Και, φυσικά αυτό εξοντώνει οικονομικά τη χώρα μας, αφού οι εξαγωγές και γενικά η οικονομία της Ελλάδας δεν ήταν ποτέ αμιγώς ευρωπαϊκές. Αντίθετα, η Ελλάδα, στην ως άνω δωδεκαετία, κατέστη απολύτως εισαγωγική χώρα, με κυρίαρχες εισαγωγές από τον Ευρωπαϊκό βορά.  

Ειδικότερα, την εικοσαετία από το 1981 μέχρι το 2001, η δραχμή υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 88% (στοιχεία από την Κεντρική Τράπεζα του St. Louis ΗΠΑ). Η θεαματική αυτή υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου, επέτρεψε στη χώρα να συμψηφίσει, σε ένα βαθμό, τις απώλειες από την αποτυχία της να γίνει ανταγωνιστική. Σε όλο αυτό το διάστημα, η Ελλάδα έμαθε να επιβιώνει έχοντας ένα νόμισμα που γινόταν σταθερά φθηνότερο, κάνοντας τις υπηρεσίες και τα προϊόντα της φθηνά και έτσι περισσότερο ανθεκτικά στο διεθνή ανταγωνισμό.

Ειδικοί επιστήμονες και μελετητές μας παρέχουν ακριβή στοιχεία για το πρόβλημα, τα οποία αποτελούν κοινό οικονομικό και πολιτικό τόπο. Σχετικά είναι και όσα παραθέτουμε αμέσως πιο κάτω, όπως κατατίθενται καίρια συνοπτικά, από τον Πάνο Παναγιώτου, επικεφαλή Χρηματιστηριακής Τεχνικής Ανάλυσης, GSTA/EKTA Ltd, WTAEC Ltd.

«…η Γερμανία με το μάρκο, κατά την υιοθέτηση του ευρώ είδε το νέο νόμισμά της να αυξάνεται μόνο κατά 17,8% έναντι του δολαρίου (στοιχεία μέχρι 08/10/11). Αντίθετα, η Ελλάδα, από την εγκατάλειψη της δραχμής και την υιοθέτηση του ευρώ, είδε το νέο της νόμισμα να ανατιμάται έναντι του δολαρίου κατά 56,8%, κάτι το οποίο ήταν ένα πρωτοφανές πρόβλημα για την ελληνική οικονομία.

Ακόμη χειρότερα, ωστόσο, υπολογίζοντας την ισοτιμία της δραχμής έναντι του δολαρίου, από το 2001 μέχρι το 2008, δηλαδή τη χρονιά της διεθνούς οικονομικής κρίσης (την πρώτη χρονιά που, σύμφωνα με τα αναθεωρημένα στοιχεία, η Ελλάδα πέρασε σε ύφεση), διαπιστώνουμε πως η κρυφή ανατίμηση του ελληνικού νομίσματος, στο διάστημα αυτό, ήταν της τάξης του 81%.

Μεταφράζοντας το πρόβλημα σε δραχμές και δολάρια, ενώ το 2001 αγόραζε κανείς ένα δολάριο με 398 δραχμές, το 2008, αν η Ελλάδα επέστρεφε στη δραχμή, θα μπορούσε κανείς να αγοράσει ένα δολάριο μόλις με 69 δραχμές. Δηλαδή, η Ελλάδα αποκτούσε ένα καταστροφικό για την οικονομία της, σκληρό νόμισμα. Μία νομισματική ανατίμηση αυτού του μεγέθους, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, θα μπορούσε να εκτροχιάσει χώρες όπως η Ελβετία και η Ιαπωνία, πόσο μάλλον αδύναμες και μη ανταγωνιστικές χώρες, όπως η Ελλάδα (η Πορτογαλία και η Ισπανία). Το πρόβλημα πήρε εκρηκτικές διαστάσεις, μάλιστα, καθώς στο δολάριο είναι συνδεδεμένο και το κινεζικό νόμισμα, γεγονός που σημαίνει πως η Ελλάδα, στο ίδιο διάστημα, έγινε, πέρα από τις ΗΠΑ, ακριβότερη και από την Κίνα, σχεδόν, στον ίδιο αυτόν εντυπωσιακό βαθμό.

Στη δεκαετία του 2000, το νέο ελληνικό νόμισμα, το ευρώ, είχε τη μεγαλύτερη απόδοση στον κόσμο και έγινε το ακριβότερο νόμισμα διεθνώς. Έτσι, η Ελλάδα, που τις προηγούμενες δύο δεκαετίες, είχε επιβιώσει οικονομικά αφήνοντας το νόμισμά της να γίνει φθηνότερο κατά 88% έναντι του δολαρίου, έπρεπε τώρα να μάθει να ζει με το ακριβότερο νόμισμα του κόσμου, του οποίου η αξία, μάλιστα, αυξανόταν συνεχώς, εξαιτίας της απόδοσης της γερμανικής οικονομίας.

Και όσο αυτό δε συνέβαινε (όπως ήταν αναμενόμενο), η χώρα έπρεπε να βρίσκει τρόπους να συμψηφίζει τις απώλειες από την εγκατάλειψη της φθηνής δραχμής.»

Και ένα ακόμη συγκριτικό παράδειγμα. Όπως προαναφέρθηκε, την εικοσαετία 1981–2001, η Δραχμή υποτιμήθηκε, έναντι του δολαρίου 88%. Το 2002, η Δραχμή υποτιμήθηκε κατά 340,75%, έναντι του ευρώ, λόγω της γνωστής ισοτιμίας. Το 2012, υπολογίστηκε ότι η έξοδος της Ελλάδος από την Ευρωζώνη και η επιστροφή στη Δραχμή, θα απαιτούσε ισοτιμία 700 – 1000 Δραχμές ανά ευρώ. Κι αυτό σημαίνει υποτίμηση της Δραχμής κατά 700%–1000%.

Έτσι, στην εικοσαετία, 1981– 2001, η Δραχμή, εκτός Ευρωζώνης, υποτιμήθηκε, έναντι του δολαρίου, κατά 88%. Ενώ, κατά την δεκαετία, 2002–2012, μέσα στην Ευρωζώνη, υποτιμάται, κατά 1000%. Και το ερώτημα: τι είδους οικονομικό σύστημα είναι αυτό της Ευρωζώνης, όπου το νόμισμα της Ελλάδος, υποτιμάται με υπερ–δεκαπλάσιο ρυθμό, και στο μισό χρονικό διάστημα, από όταν η Δραχμή ήταν αυτόνομη; Δηλαδή, εκεί που η δραχμή ήταν, το 2008 ένα σκληρό νόμισμα, έναντι του δολαρίου (69 Δραχμές = 1 δολάριο), το 2012 θα κατρακυλήσει (βάσει σημερινής ισοτιμίας ευρώ / δολαρίου = 1 /1,29, περίπου), και της απειλούμενης υποτίμησής της έναντι του ευρώ κατά 1000%, θα έχει έναντι του δολαρίου την εξής ισοτιμία: 1δολάριο= 775,19 Δραχμές. Και επειδή, σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδος από την Ευρωζώνη όλα τα εισαγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες, εκτός Ευρώπης, θα υπολογίζονται με ρήτρα δολαρίου, και άρα με την νέα αυτή ισοτιμία, των 775,19 Δρχ / δολάριο, εύκολα γίνεται αντιληπτό το μέγεθος της παγίδας που έχει πέσει η χώρα.

Και κάτι ακόμη, για τα πολυδιαφημισμένα «δάνεια», μέσα από τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, και τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, τα γνωστά «Πακέτα ανάπτυξης», 1^ο, 2^ο, 3^ο κ.λπ. Η Ελλάδα, όπως προαναφέρθηκε, με την καταστροφική ισοτιμία 340, 75%, πλήρωνε 340,75 φορές ακριβότερα κάθε τι στις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή «Ένωση» και ταυτόχρονα ξεπουλούσε κάθε πλουτοπαραγωγικό στοιχείο της, αφού για τους Επικυρίαρχους γινόταν, αυτόματα, 340,75 φορές φτηνότερο. Δηλαδή, σου κλέβω 340,75, πλουτοπαραγωγικές μονάδες σου, και σου δανείζω 40 ευρωμονάδες με τοκογλυφικό επιτόκιο. Γιατί, αν γίνει λογιστικός αντιλογισμός, μεταξύ των ελληνικών πόρων που πήρε… η Ευρώπη από την Ελλάδα και εκείνων που της έδωσε, ως «δάνεια», θα προκύψει μία ακόμη επαχθής αντιστοιχία, σε μια ολέθρια σχέση.

 

Τα ως άνω στοιχεία είναι απλώς δειγματοληπτικά και αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου της μεγάλης απάτης, που υλοποιήθηκε από το διεφθαρμένο κράτος του Κυβερνητισμού της Μεταπολίτευσης. Ταυτόχρονα, στοιχειοθετούν το πώς χτίστηκε, με σκοπό και δόλο, το «χρέος» της Ελλάδας. Ώστε, τελικά η χώρα να εκτελεστεί από τις κάνες των ισοτιμιών. Αποτέλεσμα, η ανθρωπιστική, οικονομική και πολιτιστική καταστροφή που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, κατά τη δωδεκαετία, 2000–2012.

 

2. Τα σημερινά επιτόκια.

Η κυβέρνηση Ομπάμα, το 2009, «έκοψε» χρήμα: 1,3 τρις (τρις, όχι δις) δολάρια, και το έδωσε στις πτωχευμένες αμερικάνικες τράπεζες (εργαλεία της παγκόσμιας τοκογλυφίας), με επιτόκιο 0,01 %.

Από τον Οκτώβριο του 2011 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2012, ο αρχιτραπεζίτης της Ε.Κ.Τ, Μάριο Ντράγκι, έδωσε στις ευρωπαϊκές τράπεζες (συνολικά, σε δύο δόσεις), 1 τρις, με επιτόκιο 1%. Αντίθετα, τα κράτη της Ευρώπης, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, κ.ά., δανείζονται με επιτόκιο 4,5%–6,8%, τουλάχιστον. Αυτό, για το παγκοσμιοποιημένο τραπεζικό σύστημα, σημαίνει επιτόκιο 45.000%-68.000% μεγαλύτερο του επιτοκίου από εκείνο της κυβέρνησης Ομπάμα, και 450%–680% μεγαλύτερο του επιτοκίου Ντράγκι.

Και τρία υποθέματα:

α. Από ποιο ύψος επιτοκίου αρχίζει η τοκογλυφία στην Ευρώπη και στο Δ.Ν.Τ., και από ποιο επίπεδο τοκογλυφίας ισχύει η έννοια του «επαχθούς»;

β. Γιατί ένα χρέος που δημιουργήθηκε με τέτοια… επιτόκια δεν είναι επαχθές, και δεν πρέπει να ελεγχθεί, ευρώ ευρώ, με λογιστικό έλεγχο και αντιλογισμό;

γ. Η έννοια «επαχθές» δεν βρίσκεται μόνο μέσα σε τεράστια, τοκογλυφικά επιτόκια, και άρα στα επίπλαστα τμήματα του χρέους, αλλά και στην αντισυνταγματικότητα των Μνημονίων, και μάλιστα του «μητρικού» πρώτου, που ουδέποτε ψηφίστηκε από 180 βουλευτές και ουδέποτε έλαβε νομιμοποίηση.

Πρωτίστως, επαχθής είναι κάθε έννοια που εκχωρεί εθνική κυριαρχία, με οποιοδήποτε έμμεσο ή άμεσο τρόπο και ακολουθώντας, κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου, και παρά πάσα λογική, κανόνες δικαίου που δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη.

 

Γ΄ Μέρος

Το πραγματικό πιστόλι στον κρόταφο και όχι στο τραπέζι

 

3. Χώρα φόρου υποτελής.

α. Η Ελλάδα, μέσω των πολεμικών εξοπλισμών, έχει καταστεί, ουσιαστικά, χώρα φόρου υποτελής. Από το 1974 μέχρι σήμερα, έχει δαπανήσει περισσότερα από 250 δις δολάρια, για εξοπλισμούς, σύμφωνα με απόλυτα έγκυρες ευρωπαϊκές μελέτες. Ποσό, που αν αφαιρεθεί από το αρχικό χρέος, Καραμανλή–Αλογοσκούφη, η χώρα θα είχε και πλεόνασμα. Σημειώνεται πως η Ελλάδα αγοράζει το 15% των παγκόσμιων εξαγωγών όπλων της Γαλλίας και το 12% της Γερμανίας, εκτός των άλλων… προμηθευτών.

Είναι γνωστό ότι το πρόγραμμα πολεμικών εξοπλισμών της Ελλάδας, για την επόμενη πενταετία, ανέρχεται σε 7 δις περίπου. Γιατί η υπερχρεωμένη Ελλάδα, της «Ενωμένης» Ευρώπης, δεν σταματά παντελώς τα, λόγω τουρκικής απειλής, εξοπλιστικά της προγράμματα, τουλάχιστον…, για τα επόμενα 10 χρόνια;

β. Επίλυση στα όργανα της Ευρώπης, του ζητήματος της εγγύησης των συνόρων της Ελλάδας, και εάν στην πράξη αποτελούν σύνορα της Ευρώπης. Αυτό θα σημαίνει την εξασφάλιση εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, από την τουρκική επιβουλή, την άμεση προκήρυξη ΑΟΖ Ελλάδος, που είναι και ΑΟΖ της Ευρώπης… Οι στρατοί της Ευρώπης να φυλάσσουν τα σύνορα της Ελλάδας με συμβολή ευρωπαϊκών στρατευμάτων, από κοινού με ελληνικά, και υπό ελληνικό έλεγχο. Με την Τουρκία στα γεωτρύπανα, μια πολεμική σύρραξη είναι περισσότερο κοντά από ποτέ.

Παράλληλο, συναφές ζήτημα, είναι το να μηδενιστούν τα αμιγώς ελληνικά εξοπλιστικά προγράμματα. Γιατί, η Ελλάδα δεν είναι μεμονωμένη χώρα–νησί, χωρίς ευρωπαϊκή ενδοχώρα και συμμάχους.

Ταυτόχρονα, μέσα στην Ευρώπη και μόνο μπορεί να επιλυθεί το θέμα των μεταναστών, με την αναστολή σχετικών συμβάσεων (Δουβλίνο 2), ψήφιση νέων, και με την ανάληψη οικονομικού κόστους από ευρωπαϊκές πηγές.

 

4. Εμβληματικά, συμβολικά αλλά ουσιαστικά καθημερινά ζητούμενα.

Η άμεση ανάγκη για πάγωμα και πλήρη αλλαγή των μνημονίων, επιβάλλεται από δύο, δειγματοληπτικά, ερωτήματα, που όμως έχουν τεράστια ουσιαστική όσο και συμβολική σημασία:

α. Τι μπορεί να περιμένει ο ανάπηρος με βαρεία εγκεφαλική νόσο, που καταδικάστηκε να πληρώνει το χαράτσι της ΔΕΗ με μειωμένο (!!!) συντελεστή 0,5, αντί 1 ή 1,2, που θα πληρώνουν οι υγιείς; Και αυτή, η συγκεκριμένη νόσος, περιγράφεται με σαφήνεια, ως τερατώδης λεπτομέρεια, στο κατάπτυστο νομοθέτημα της ντροπής, το οποίο ενέκρινε, με κτηνώδη απάθεια για τους ανάπηρους, η τρόικα Παπαδήμου, Βενιζέλου, Σαμαρά.

β. Τι μπορεί να περιμένει ο ασθενής που πάσχει από μεσογειακή αναιμία και δεν έχει να πληρώσει τα υλικά της αιμοκάθαρσής του, γιατί ο φαρμακοποιός δεν του χορηγεί, πλέον, άλλη πίστωση; Αφού, το «κράτος» δεν πληρώνει τους φαρμακοποιούς, παρά τις συνεχείς, ψευδείς εξαγγελίες.

 

Δ΄ Μέρος

Στοιχεία για την επίλυση του προβλήματος

 

Λύση υπάρχει, γιατί η κρίση δεν είναι οικονομικό γεγονός, αλλά αμιγώς πολιτικό.

Η Ελλάδα χρειάζεται άμεση συγκρότηση σύγχρονου και αποτελεσματικού κράτους. Υποδείγματα – παραδείγματα υπάρχουν πολλά μέσα στην Ευρώπη.

Όμως, η λύση θα προέλθει πρώτιστα όταν η Ευρωπαϊκή «Ένωση» χάσει τον χαρακτήρα της ολιγαρχικής διαρχίας, Γερμανίας–Γαλλίας, ή Γερμανικής Μοναρχίας, και γίνει Δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση λαών και Κυρίαρχων Κρατών. Ας πούμε το αυτονόητο: οι δύο πρόεδροι αυτών των χωρών, και οι αποφάσεις κατά τις συναντήσεις τους δεν παράγουν αυτόματα νόμο για την Ευρώπη και δεν νομιμοποιούνται οι δύο, ως «Ευρωπαϊκή Ένωση». Αντίθετα, απονομιμοποιούν κάθε έννοια «Ένωσης». Ζητούμενο είναι η ύπαρξη αληθινά ισχυρής, μίας και ενιαίας Ευρωπαϊκής Κυβέρνησης, με Πρόεδρο, υπουργούς, βουλευτές, με κοινή δημοσιονομική πολιτική, και δίκαιο, που θα υπερισχύει κάθε άλλου (και στον οικονομία…), και γενικότερα Δημοκρατική δομή μιας αληθινής… Ένωσης.

Και το πιο καίριο: διασπορά βιομηχανιών του βορά στο νότο ή και σε κάθε οικονομικά αδύνατο σημείο της Ευρωπαϊκής «Ένωσης». Παράδειγμα: βιομηχανίες, της δυναμικότητας της Μερσεντές ή ναυπηγία όπως της Οστάνδης να μετεγκατασταθούν π.χ. στην Πελοπόννησο και το Πέραμα, αντίστοιχα. Και η έννοια είναι ότι και ο νότος παράγει, και ο βοράς καταναλώνει. Σήμερα ο νότος είναι μόνο πελάτης–εισαγωγέας.

Ειδικότερα για τη χώρα μας, κορυφαία ζητήματα είναι τα παράνομα, αντισυνταγματικά, και επαχθή Μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις, που επιβλήθηκαν εκβιαστικά στην Ελλάδα, καθώς και η πρωτοφανής ρήτρα του Αγγλικού δικαίου. Δηλαδή, του δικαίου μιας χώρας που βρίσκεται εκτός Ευρωζώνης και θα επηρεάζει θέματα εντός Ευρωζώνης, κατά παράβαση κάθε λογικής και ηθικής βάσης και, συνεπώς, του Διεθνούς Δικαίου.

Σκόπιμα, και με απώτερο δόλο, η Ευρωπαϊκή «Ένωση» δεν εφάρμοσε σε όλα της τα κράτη τους δικούς της νόμους και δίκαιο, που δεν επέτρεπαν τον δανεισμό σε κράτη-μέλη, των οποίων το χρέος / ΑΕΠ υπερβαίνει το 60%. Και ο δόλος βρίσκεται στο ότι υπερχρέωσε την Ελλάδα, με σκοπό να κατασχέσει ελληνική γη και κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή της, σε έδαφος, υπέδαφος, θάλασσα και αέρα, βάσει του Αγγλικού Δικαίου, με ταυτόχρονο αποτέλεσμα την μετατροπή του ελληνικού λαού σε εργασιακούς δούλους, μέσα στην Ευρωπαϊκή «Ένωση». 

Είναι εξίσου σαφές ότι η λύση περνάει από τη συνάντηση και των Ελλήνων με την αληθινή Δημοκρατία και όχι την φατριαστική εξουσία των κομμάτων–κοτζαμπάσηδων, της Μεταπολίτευσης. Άρα, είναι άμεσο ζητούμενο η ψήφιση νέου Συντάγματος, η οργάνωση Κράτους Πολιτών, που θα βασίζεται σε μία απολύτως ανεξάρτητη Δημόσια Διοίκηση, με πρώτο στόχο την απηνή καταδίωξη της διαφθοράς.

Ειδικά ως προς το χρέος:

1. Απαιτείται ρεαλιστικός χρόνος, ώστε ένα χρεοκοπημένο κράτος να βρεθεί στη θέση να παράγει πλούτο. Αυτός ο χρόνος δεν μπορεί, από σήμερα μετρούμενος, να είναι λιγότερος από ένα πλήρες πενταετές πρόγραμμα αναδιάρθρωσης και ανάπτυξης, που θα ξεκινήσει από χθες… Κι αυτό απαιτεί άμεσο πάγωμα του χρέους. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, βοηθάει και το ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κατακρατά σήμερα 120δις ευρώ, σε ελληνικούς τίτλους. Αυτοί οι τίτλοι δεν κυκλοφορούν, και με την ουσιαστική πτώχευση της Ελλάδας δεν έχουν κανένα αντίκρισμα. Εάν διαγραφούν, που είναι ζητούμενο, κανένας πιστωτής δεν θα θιγεί. Εκτός, εάν η ΕΚΤ θεωρεί τον εαυτό της πιστωτή του ίδιου της του κράτους, δηλαδή της Ευρωπαϊκής «Ένωσης», της οποίας μέλος είναι η Ελλάδα.

Υπογραμμίζεται ότι, η Ευρωπαϊκή «Ένωση» ευθύνεται για τα δομικά μειονεκτήματά της, που παγίδεψαν την Ελλάδα σε ένα ευρώ επαχθούς ισοτιμίας, κατέστρεψε τον ελληνικό πλούτο επί δωδεκαετία, και υπερχρέωσε τη χώρα. Ευθύνεται για τα λάθη της οικονομικής της πολιτικής, ως Τρόικα, με τα ανεφάρμοστα Μνημόνια και τους εκβιασμούς της, σε εξίσου ενόχους με αυτήν Έλληνες πολιτικούς. Μια αληθινή Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πρώτα Ένωση της ευημερίας των Λαών και όχι των τραπεζών.

2. Λογιστικός έλεγχος με αυτόματο Αντιλογισμό, που θα ξεκινάει τουλάχιστον μία πενταετία πριν από το 2000, οπότε ορίστηκε η επαχθής «ισοτιμία» Δραχμής–Ευρώ. Δηλαδή, από το 1995. Αυτός ο έλεγχος θα αφορά, μέχρι το τελευταίο ευρώ, σε κάθε ομόλογο και κάθε συμφωνία, η οποία επιβάρυνε την Ελλάδα. Η χώρα δεν αρνείται να πληρώσει όποιες υποχρεώσεις της προκύψουν.

Εδώ, και βάσει των όλων όσων προαναφέρθηκαν από την αρχή αυτών των σημειώσεων, θα πρέπει να συναποφασιστεί, τι είναι τοκογλυφία, και εάν τα επιτόκια Ομπάμα, (0,01%), και Ντράγκι 1%, δεν ορίζουν ήδη έναν κοινά αποδεκτό τόπο επιτοκίων για την περίπτωση της Ελλάδας. Και, στόχος είναι ένα επιτόκιο δανεισμού χαμηλότερο από εκείνο της κυβέρνησης Ομπάμα, με το επιχείρημα ότι τα κράτη δικαιούνται επιτόκια χαμηλότερα από εκείνα των ιδιωτικών τραπεζών. Αυτό, για κάθε πιθανό δανεισμό της Ελλάδας, μετά τον Λογιστικό Έλεγχο και τον Αντιλογισμό.

Παράλληλα, ο δημόσιος έλεγχος των «Ελληνικών» τραπεζών και ειδικά της Τράπεζας της «Ελλάδος», αποτελεί δομική προϋπόθεση σε αυτή την προσπάθεια.

Στην έννοια του Αντιλογισμού θα περιλαμβάνεται και το γνωστό καταναγκαστικό γερμανικό δάνειο, του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως και κάθε άλλο δάνειο ή δικαιούμενη αποζημίωση, που οφείλεται στην Ελλάδα.

3. Επανόρθωση επαχθούς ισοτιμίας.

Άμεσα σχετικό ζήτημα με τον Αντιλογισμό, είναι η διεκδίκηση εκ μέρους της Ελλάδας, αποζημιώσεων για απώλεια οικονομικών εθνικών πόρων κάθε μορφής, λόγω της επαχθούς ισοτιμίας 340,75 Δραχμών με 1 Ευρώ, κατά τη δωδεκαετία 2000 – 2012. Η Ελλάδα δικαιούται μια καλύτερη ισοτιμία από αυταπόδεικτα κατώτερα οικονομικά κράτη σε σχέση με την ίδια, όπως τα υπό ανάπτυξη κράτη που προαναφέρθηκαν. Και τουλάχιστον μια ισοτιμία καλύτερη από εκείνη της Λετονίας, Βουλγαρίας. Τα ποσά αυτών των αποζημιώσεων θα συνυπολογιστούν στον Αντιλογισμό, υπέρ της χώρας μας.

Αυτονόητος και ο έλεγχος όλων των συμβάσεων, προμηθειών, παραγγελιών της χώρας, που είτε υπογράφτηκαν είτε εκτελέστηκαν στο ως άνω χρονικό διάστημα.

4. Άμεση δημιουργία Επιτροπής Υποδοχής και Ελέγχου πιθανών χρεών Ελλάδος.

Για να μη χαθεί ο Λογιστικός έλεγχος και Αντιλογισμός στο βάθος του χρόνου, και όσο αυτός θα συνεχίζεται, προτείνεται η άμεση εξέταση της προϊστορίας κάθε ομολόγου, που από σήμερα και στο μέλλον θα έλθει στην Ελλάδα προς εξόφληση. Δηλαδή, θα απορρίπτεται ως τοκογλυφικό κάθε ομόλογο ή απαίτηση που, π.χ., θα ξεκινάει με ένα ποσό δανεισμού 1,5 δις, πριν από δέκα χρόνια, και στην αποπληρωμή του ο δανειστής εξοφλείται με 25 δις. Κι αυτό είναι υπαρκτό παράδειγμα του 2010. Αντίθετα, η πτωχευμένη Ελλάδα θα αποπληρώνει στο ακέραιο το ποσό δανεισμού της, και εφόσον αυτό δεν αποτελεί δόλια–σκανδαλώδη συμφωνία, ή οποιαδήποτε δόλια οικονομική πράξη, αλλά με ένα επιτόκιο που θα βρίσκεται χαμηλότερα από το επιτόκιο Ομπάμα.

Χαρακτηριστικό της απόλυτης ασυδοσίας, που επικρατεί σήμερα εις βάρος της Ελλάδος, είναι το πρόσφατο γεγονός της αποπληρωμής του ομολόγου των 435 εκατομμυρίων ευρώ. Αυτό το ομόλογο εξοφλήθηκε στις 15/5/2012, στο ακέραιο (και όχι «κουρεμένο») γιατί έτσι επέμενε ο κ. Λουκάς Παπαδήμος. Το κέρδος για τους κατόχους του ομολόγου ήταν ενσωματωμένο και έφτασε στο 160%. Δηλαδή είχαμε να κάνουμε με ένα αρχικό κεφάλαιο 261 εκατομμυρίων, ευρώ. Το «ενδιαφέρον» είναι ότι αυτό το ομόλογο των 261 εκατομμυρίων ευρώ, μαζεύτηκε μόλις πριν λίγους μήνες και ενόψει του «κουρέματος». Δηλαδή, χρήματα αγνώστου προελεύσεως, που μπορούν να ανήκουν στην τάξη του μαύρου χρήματος, με ό,τι αυτό σημαίνει. Η αποπληρωμή αυτού του ομολόγου έγινε με την απειλή του Βρετανικού δικαίου των Μνημονίων και την μεταφορά εκ μέρους των υπευθύνων της απειλής για κατάσχεση ελληνικής γης σε περίπτωση «κουρέματος». Αυτό τα λέει όλα για το μέλλον της χώρας σε παρόμοιες περιπτώσεις. Είναι απόλυτα εξακριβωμένο ότι το σύνολο μελλοντικών χρεών της χώρας, που πρέπει να εξοφληθούν χωρίς «κούρεμα» ανέρχονται συνολικά σε 7,5 δισεκατομμύρια.   

5. Κάθε σοβαρός, κρατικός, επιτελικός σχεδιασμός οφείλει να διαθέτει εφεδρικά σχέδια έκτακτης ανάγκης, για να αντιμετωπιστεί μια πιθανή απειλή εθνικής καταστροφής. Έτσι, σε περίπτωση που τίποτε από όλα τα προαναφερόμενα δεν πάει καλά, θα πρέπει η χώρα να προετοιμάσει σχέδια επανόδου στη Δραχμή. Και προετοιμασία δεν σημαίνει επιδίωξη, αλλά ενέργειες για απευκταίες περιπτώσεις. Αντίστοιχα, πρέπει να ελεγχθούν, να μελετηθούν όλα τα σχέδια της χώρας και για κάθε άλλη περίπτωση έκτακτης ανάγκης, πέραν της οικονομικής. Κι αυτό σημαίνει σχέδια για τους εν δυνάμει στρατηγικούς εχθρούς της χώρας μέσα και έξω από συμμαχίες.

Παράλληλα, απαιτείται άμεση δημιουργία Ανώτατης Επιτροπής Διαχείρισης διατροφικών και Ενεργειακών Πόρων της χώρας. Όχι μόνο ως απαιτούμενο, λόγω Κρίσης, αλλά για να διορθώσει και ελέγξει τις στρεβλώσεις παραγωγής προϊόντων, διατροφής και ενέργειας της χώρας, με στόχο την αυτάρκειά της. Στρεβλώσεις που δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα, κατά τη δωδεκαετία 2000 – 2012. Διάστημα, δηλαδή, που η χώρα συμμετείχε στην Ευρωπαϊκή « Ένωση». 

 

Αυτά, δειγματοληπτικά, αφορούν στη χώρα μας, όπου στην πράξη έχει καταργηθεί το Κοινωνικό κράτος, η Πρόνοια και η εσωτερική ασφάλεια, ενώ η Εθνική Κυριαρχία της κινδυνεύει με άμεση εκχώρηση. Και, κινδυνεύει μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου εισήλθε αναζητώντας την αναβάθμιση, καταξίωση και ασφάλειά της, αλλά, αντίθετα, σήμερα βιώνει την καταστροφή της.

Τα προβλήματα αυτά αφορούν και σε όλες τις άλλες χώρες που, είτε βρίσκονται ήδη υπό τον έλεγχο της Τρόικας και του ΔΝΤ είτε εισέρχονται σε φάση πλήρους κατάρρευσης.

Εάν απαντηθούν, στην πράξη, όλα όσα θέτουμε εδώ, ως προβληματισμό, τότε θα εξαλειφθούν και τα εισαγωγικά από την λέξη «Ένωση» στον τίτλο μας. Με στόχο η επαχθής σήμερα σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη να γίνει αξιοπρεπής.

Γιατί, όπως προαναφέραμε, η, κατ’ ουσία και τύπο, ανύπαρκτη Ευρωπαϊκή «Ένωση» πρέπει να μετατραπεί σε Δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση λαών και Κυρίαρχων Κρατών. Κι αυτό θέλει δημοκρατικά κριτήρια και ανάλογη βούληση, για να περάσουμε από το σημερινό ευρωπαϊκό παραμάγαζο της οικονομικής ολιγαρχίας των Επικυρίαρχων, σε μία Ένωση δημοκρατικών όσο και αξιοπρεπών κοινωνικών κρατών, με κύρια μέριμνα την πρόνοια στον πολίτη, τον λαό.

 

Ο Γιώργος Ρωμανός είναι συγγραφέας,

romanosg.blogspot.com

και εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού Πανδώρα,

pandoraperiodiko.blogspot.com

Αντώνιος ο Μικρός του Γιώργου Καραμπελιά

Όποιος είδε τον Σαμαρά, την Κυριακή το βράδυ της 8 Ιουλίου, στη Βουλή, να συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο παιδί που θέλουν να του πάρουν το παιχνίδι του, δηλαδή την πρωθυπουργία, μάλλον θα πρέπει να απαλλάχθηκε από όσους δισταγμούς είχε –αν είχε– μέχρι τότε.

Πολλοί περίμεναν δυόμισι χρόνια για να ολοκληρώσουν την άποψή τους για τον Σαμαρά. Και μέχρι σήμερα φάνηκαν ελαστικοί απέναντί του διότι κρυβόταν πίσω από τους αντιπάλους του. Εξελέγη πρόεδρος στη Ν. Δημοκρατία διότι είχε αντίπαλο την Μπακογιάννη. Αποτέλεσε, έστω και στανικώς, αντίβαρο στον ΓΑΠ και το Μνημόνιο. Ωστόσο, από πέρυσι τον Νοέμβριο, άρχισε πια να ξεπροβάλλει στο προσκήνιο ως ο εαυτός του. Τρομοκρατημένος (και πιεζόμενος άραγε;) από όσα συνέβησαν στις Κάννες, αντί να αδράξει την ευκαιρία και να τελειώσει με το ΠΑΣΟΚ –και ουσιαστικά και με το Μνημόνιο– αποδέχτηκε τη συγκυβέρνηση Παπαδήμου και κατέστη συνένοχος στο επαίσχυντο Μνημόνιο ΙΙ. Στις εκλογές της 6^ης Μαΐου, αναμετρούμενος με τον εαυτό του, κατέδειξε ήδη το μέγεθός του. Ωστόσο, για άλλη μια φορά διεσώθη, πρόσκαιρα, από τους αντιπάλους του. Η τυχοδιωκτική επιδίωξη ενός ανέτοιμου κόμματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, με έναν νεαρό και άπειρο αρχηγό, να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, σε συνθήκες κρίσης χωρίς προηγούμενο, του επέτρεψαν και πάλι να επιβιώσει. Αυτή τη φορά κρυπτόμενος πίσω από τον Τσίπρα.

Ωστόσο, και πάλι μετά τη μισονίκη του στις εκλογές της 17^ης Ιουνίου και αφού κατόρθωσε να πραγματοποιήσει το όνειρο της ζωής του να γίνει Πρωθυπουργός, θα έπρεπε επιτέλους να εμφανιστεί ο ίδιος αυτονόμως στο προσκήνιο. Και από τότε επιταχύνθηκε η αποδόμησή του. Σχημάτισε μια ανεκδιήγητη κυβέρνηση με υπουργό Οικονομικών έναν πατενταρισμένο μνημονιακό εθνομηδενιστή, κατάλληλο για τεμενάδες, και ένα υπουργικό συμβούλιο που, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, είναι για γέλια αν δεν ήταν για κλάματα. Ανέθεσε στον κυριότερο εσωκομματικό εχθρό του, μετά την αποχώρηση της Μπακογιάννη, τον Χατζηδάκη, να ιδιωτικοποιήσει κάθε κινητή ή ακίνητη περιουσία. Έβαλε υπουργό Εξωτερικών τον κύριο Τίποτα. Και όλες οι υπόλοιπες επιλογές του είναι του ιδίου χαρακτήρα. Εξαφάνισε το υπουργείο Πολιτισμού, στο οποίο θα είχε την ευκαιρία να τοποθετήσει ως υπουργό μια προσωπικότητα ευρύτερου κύρους, παρότι και ο ίδιος και ο ευτραφής συνεταίρος είχαν χρηματίσει υπουργοί Πολιτισμού. Έκανε την κυβέρνηση με τον μικρότερο αριθμό γυναικών των τελευταίων δεκαετιών. Όταν όλοι οι Έλληνες περίμεναν να φτιάξει, έστω «για τα μάτια», μια κυβέρνηση που να τροφοδοτεί κάποιες ελπίδες, κατασκεύασε μια απίστευτη τρικομματική σούπα.

Και τέλος, επέλεξε(;) να χειρουργηθεί και να εξαφανιστεί από το ευρωπαϊκό και εσωτερικό προσκήνιο την κρισιμότερη στιγμή, αμέσως μετά τις εκλογές, ενώ τον ακολούθησε και ο υπουργός του επί των Οικονομικών. Τη στιγμή που έπρεπε να κινηθεί αστραπιαία στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, ο ίδιος προσωπικά, ώστε να ανυψώσει λίγο το κύρος της χώρας που βρισκόταν στο ναδίρ, και να θέσει εξ αρχής τα ζητήματα της αναδιαπραγμάτευσης και της επιμήκυνσης, εξαφανίστηκε. Και στην κρισιμότερη σύνοδο Κορυφής, όπου η Ελλάδα θα μπορούσε να κερδίσει πολλά και να μπει στο τραίνο με τον Μόντι και τον Ραχόι, η Ελλάδα απουσίαζε τραγικά. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε. Ενώ οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι, πριν από τις εκλογές, μιλούσαν για τη δεδομένη επιμήκυνση, τώρα την δέχονται μόνον υπό όρους και έρχονται οι τροϊκανοί αλητήριοι να μας ζητήσουν και τα ρέστα. Και έχει χρηματίσει και υπουργός Εξωτερικών, τρομάρα του! Και θα ’πρεπε να γνωρίζει πως, στις διεθνείς σχέσεις, η αρχή δεν είναι απλώς το ήμισυ του παντός, είναι το παν! Η πρώτη εικόνα που έδωσε η κυβέρνηση και ο ίδιος ήταν η εικόνα μιας ανάπηρης κυβέρνησης ενός αποτυχημένου κράτους.

Όταν, την Παρασκευή 5 Ιουλίου, παρουσίασε τις προγραμματικές δηλώσεις αυτής της «κυβέρνησης», υπερέβη εαυτόν και, αντί να προσφέρει ένα οποιοδήποτε όραμα σ’ έναν καθημαγμένο λαό, εμφανίστηκε ως επαρχιακός λογιστάκος με μόνο του μέλημα να πλασάρει ως μοναδική λύση τις ιδιωτικοποιήσεις. Τίποτε για την κρίση στην Ευρώπη και τη ρατσιστική συμπεριφορά έναντι της Ελλάδας, τίποτε για την ύφεση και τον πόνο των Ελλήνων, κανένα όραμα για μια αυριανή Ελλάδα. Και δύο μέρες μετά, ήρθε στη Βουλή επιχειρώντας και πάλι να κρυφτεί πίσω από κάποιον άλλο, τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, όλοι όσοι τον είδαν, είδαν έναν νευρωτικό άνθρωπο που προσπαθούσε να επιβληθεί με προσβολές και επιθέσεις.

Ο Σαμαράς επέλεξε άραγε οριστικά το στυλ και τον τρόπο της κυβέρνησής του; Μήπως, επειδή δεν διαθέτει όραμα και έχει επιλέξει να υποταχθεί σε αυτά που του επιτάσσει η Τρόικα και οι εταίροι, θα προσπαθήσει να ρίξει την μπάλα στην κερκίδα, δηλαδή να μεταφέρει τη σύγκρουση σε μια εύκολη αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι πλέον σε οποιαδήποτε αντιπαράθεση με την Τρόικα, τους Γερμανούς ή στην αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου; Και εάν όντως ήταν θέμα πολιτικής τακτικής, όπως αφήνει να εννοηθεί ο περίγυρός του, και εάν όντως είχε ένα οποιοδήποτε όραμα, όχι απλώς ήταν η στιγμή για να το εκφράσει αλλά και θα απευθυνόταν στους Έλληνες λέγοντάς τους: «Εδώ που φτάσαμε, δεν έχω να σας προτείνω παρά “ιδρώτα και δάκρυα”, διότι αυτή είναι η πραγματικότητα, όμως δεν πρόκειται να σκύψουμε το κεφάλι!» Εξάλλου, η πολιτική τακτική και η ιστορία διδάσκουν πως δεν μπορείς να κάνεις καμιά μεταρρύθμιση χωρίς τη συναίνεση του λαού, με μόνη τη συναίνεση των ξένων! Αλλά τότε θα είχε στόφα ηγέτη.

Χρησιμοποιεί ως άλλοθι τα λάθη και την ανικανότητα των αντιπάλων, προβάλλοντας το φάντασμα του σε πολλούς απεχθούς «Φωτόπουλου», προκειμένου να εξευμενίσει την Καθημερινή και τους δανειστές πλασάροντας ως αποκλειστική λύση για τη χώρα την ιδιωτικοποίηση – κατ’ εξοχήν εκείνη της ΔΕΗ. Έτσι όμως ο Σαμαράς αποκαθηλώθηκε οριστικά, ακόμα και στα μάτια εκείνων που κάτι ήλπιζαν απ’ αυτόν. Και επειδή χρησιμοποίησε τους στίχους του Καβάφη, «αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις», του υπενθύμισαν πως αυτός ο στίχος προέρχεται από το ποίημα του Καβάφη: «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον»! Δεν το γνώριζε αυτό ο δικός μας Αντώνιος; Ίσως σκέφθηκε, και ορθά, πως δεν έχει καμία σχέση με τον Μάρκο Αντώνιο του ποιήματος, αντίθετα αυτός κινδυνεύει να καταγραφεί στην ιστορία ως ο Αντωνάκης ο μικρός.

10 Ιουλίου 2012

Γιώργος Καραμπελιάς

www.ardin-rixi.gr

H “ομά­δα Ε” και ο ευ­τε­λι­σμός της Ελ­λά­δας και της ελ­λη­νι­κής ιστο­ρί­ας*

Η Αρχαιολατρία ήταν ένα κίνημα που άσκησε μεγάλη επιρροή από τα μέσα του ’90 έως και τα τελευταία χρόνια της προηγούμενης δεκαετίας συγκέντρωνε στοιχεία από τον εσωτερισμό, την αστρολογία και το «υπερφυσικό», συγκροτώντας έναν ευρύτερο ανορθολογικό χώρο με έντονα συνωμοσιολογικά χαρακτηριστικά. Σταδιακά τα τελευταία χρόνια το κύμα ξεφούσκωσε τόσο γιατί με την κρίση που βιώνει η Ελλάδα άλλαξε η ατζέντα των θεμάτων που απασχολούν τον κόσμο, όσο και γιατί έγινε μια συστηματική προσπάθεια να αποκαλυφθεί η αερολογία αυτού του χώρου. Το κίνημα της αρχαιολατρίας μπορεί να νικήθηκε αλλά ίχνη από τη “λογική” τους διαπερνά πια το πολιτικό φάσμα. Για την Ακροδεξιά, κυρίως, αυτός ο χώρος αποτέλεσε προνομιακός για να αντλήσει στελεχιακό δυναμικό, ψηφοφόρους, αλλά την επηρέασε και επικοινωνικά αισθητικά κ.α. Αλλά και σε άλλους πολιτικούς χώρους βλέπει κανείς διάχυτα στοιχεία της Αρχαιολατρίας, όπως η ακατάσχετη συνωμοσιολογία κ.ά. Στο Άρδην στα τεύχη 52 και 53 κάναμε ένα εκτεταμένο αφιέρωμα στην Αρχαιολατρία. Από εκείνο το αφιέρωμα δημοσιεύουμε το κείμενο του Στέλιου Φανού που αναφέρεται στο έργο δύο “εμβληματικών” μορφών του χώρου τον Ιωάννη Φουράκη και του Ανέστη Κεραμμυδά.  Άρδην-Ρήξη

του Στέλιου Φανού από το Άρδην τ. 52 που είχε αφιέρωμα στην Αρχαιολατρία

Η ι­στο­ρί­α αυ­τή βγή­κε στο φως κα­ταρ­χήν α­πό τον Ιω­άν­νη Φου­ρά­κη, πρώ­τα στο βι­βλί­ο του Τα (προ) Μη­νύ­μα­τα των Δελ­φών (1989) και κα­τό­πιν με δύ­ο συ­νε­ντεύ­ξεις του στο πε­ριο­δι­κό Τρί­το Μά­τι, τ. 36, τον Ιού­νιο του 1994 και στο τ. 61 τον Α­πρί­λιο του 1997. Α­κο­λού­θη­σε άρ­θρο του Π. Γιαν­νου­λά­κη στο ί­διο πε­ριο­δι­κό, με τί­τλο “Το μυ­στή­ριο της Ο­μά­δας Ε”. Α­πό τα πά­ρα πολ­λά και α­να­κα­τε­μέ­να που α­να­φέ­ρει ο κ. Φου­ρά­κης, μό­νον κά­ποια α­ντι­προ­σω­πευ­τι­κά α­πο­σπά­σμα­τα μπο­ρού­με να πα­ρα­θέ­σου­με ε­δώ ξε­κι­νώ­ντας α­πό την πρώ­τη συ­νέ­ντευ­ξη. Ας αρ­χί­σου­με με το θέ­μα των “τε­χνο­λο­γι­κών γνώ­σε­ων” των αρ­χαί­ων Ελ­λή­νων:

Πα­ρά τα ό­σα ε­πί­ση­μα κυ­κλο­φο­ρούν, οι ση­με­ρι­νοί ε­πι­στη­μο­νι­κοί φο­ρείς, με πρώ­τη τη ΝΑSΑ, πα­ρα­δέ­χο­νται την ύ­παρ­ξη τέ­τοιων γνώ­σε­ων και δα­πα­νούν ά­φθο­να χρή­μα­τα για να τις οι­κειο­ποι­η­θούν. Για πα­ρά­δειγ­μα, οι κο­ρυ­φαί­οι ε­πι­στή­μο­νες γνω­ρί­ζουν σή­με­ρα ό­τι κεί­με­να του Α­ρι­στο­τέ­λη εί­ναι γραμ­μέ­να με κά­ποιον κώ­δι­κα, τον ο­ποί­ο ό­ποιος μπο­ρέ­σει να “σπά­σει” θα προ­σπο­ρι­στεί τε­ρά­στιες γνώ­σεις. Ε­γώ ο ί­διος προ­σω­πι­κά έ­χω πα­ρα­βρε­θεί στη συ­ζή­τη­ση δια­πρε­πών ε­πι­στη­μό­νων –με­λών της ΝΑSΑ– στην ο­ποία πα­ρα­δέ­χτη­καν ό­τι η α­με­ρι­κα­νι­κή υ­πη­ρε­σί­α έ­χει δα­πα­νή­σει ε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια για να σπά­σει τον πε­ρί­φη­μο κώ­δι­κα τον Α­ρι­στο­τέ­λη.

Ιωάννης Φουράκης

Έ­χου­με λοι­πόν α­πό πρώ­το χέ­ρι πλη­ρο­φο­ρί­ες, μια και ο κ. Φου­ρά­κης συ­νη­θί­ζει να με­τέ­χει σε συ­ζη­τή­σεις δια­πρε­πών ε­πι­στη­μό­νων της ΝΑSΑ… Για τις ερ­γα­σί­ες α­πο­κα­τά­στα­σης της Α­κρό­πο­λης: Οι πλη­ρο­φο­ρί­ες λέ­νε ό­τι, σι­γά-σι­γά, με το πρό­σχη­μα της α­πο­κα­τά­στα­σης, ο Παρ­θε­νώ­νας α­ντι­κα­θί­στα­ται α­πό έ­να α­ντί­γρα­φο σι­λι­κό­νης ή μαρ­μα­ρό­σκο­νης! (…) Υ­πάρ­χουν α­κό­μα πλη­ρο­φο­ρί­ες, ό­τι τα αυ­θε­ντι­κά κομ­μά­τια με­τα­φέ­ρο­νται στο Ισ­ρα­ήλ για να χρη­σι­μεύ­σουν στην α­νοι­κο­δό­μη­ση του να­ού του Σο­λο­μώ­ντα.

Για την α­πο­κά­λυ­ψη α­γνώ­στων πτυ­χών του αρ­χαί­ου ελ­λη­νι­κού πνεύ­μα­τος: Αλ­λά στα α­μέ­σως ε­πό­με­να χρό­νια πρό­κει­ται να δουν το φως της δη­μο­σιό­τη­τας κα­τα­πλη­κτι­κές πτυ­χές του αρ­χαί­ου ελ­λη­νι­κού πνεύ­μα­τος, που μέ­χρι τώ­ρα πα­ρέ­με­ναν ά­γνω­στες. Αυ­τό θα συμ­βεί και α­πό τη δη­μο­σί­ευ­ση πά­ρα πολ­λών γερ­μα­νι­κών πη­γών αλ­λά κυ­ρί­ως, α­πό α­δη­μο­σί­ευ­τα έρ­γα αρ­χαί­ων Ελ­λή­νων, που μέ­χρι τώ­ρα φυ­λάσ­σο­νταν στην πρώ­ην Σο­βιε­τι­κή Έ­νω­ση.

Δέ­κα χρό­νια με­τά δεν έ­χου­με δει α­πο­λύ­τως τί­πο­τε. Πώς ό­μως βρέ­θη­καν στη πρώ­ην Σο­βιε­τι­κή Έ­νω­ση ά­γνω­στα έρ­γα αρ­χαί­ων Ελ­λή­νων και ποιος ή­ταν ο πραγ­μα­τι­κός λό­γος της ει­σβο­λής των Σο­βιε­τι­κών στο Αφ­γα­νι­στάν; Αυ­τό που θα σο­κά­ρει ό­μως θα εί­ναι η α­πο­κά­λυ­ψη ό­τι τα βι­βλί­α της βι­βλιο­θή­κης της Α­λε­ξαν­δρεί­ας δεν α­πω­λέ­σθη­καν με την πυρ­πό­λη­σή της, α­φού προ­η­γου­μέ­νως α­ντί­γρα­φά τους εί­χαν με­ταφερ­θεί για α­σφά­λεια στο Αφ­γα­νι­στάν! Η δε σο­βιε­τι­κή ει­σβο­λή ε­κεί, κα­τά βά­θος, ή­θε­λε να ε­ξα­σφα­λί­σει αυ­τά α­κρι­βώς τα κεί­με­να. Σή­με­ρα αυ­τοί οι θη­σαυ­ροί της αρ­χαί­ας γνώ­σης βρί­σκο­νται στην Α­γί­α Πε­τρού­πο­λη και α­να­μέ­νε­ται να δη­μο­σιο­ποι­η­θούν πο­λύ σύ­ντο­μα. Η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι αυ­τές οι γνώ­σεις ή­ταν πά­ντα κτή­μα κά­ποιων.

Η α­νά­δυ­ση των Ε

Ό­πως βλέ­που­με, ο συλ­λο­γι­σμός εί­ναι α­πλός: α) α­ντί­γρα­φα της αρ­χαί­ας γνώ­σης βρί­σκο­νταν στο Αφ­γα­νι­στάν β) οι Ρώ­σοι ει­σέ­βα­λαν στο Αφ­γα­νι­στάν. Ά­ρα, η­λί­ου φα­ει­νό­τε­ρον ό­τι πή­γαν για τα α­ντί­γρα­φα! Ήρ­θε η ώ­ρα ό­μως να δού­με ποιοι εί­ναι ε­κεί­νοι, των ο­ποί­ων κτή­μα ή­ταν πά­ντο­τε αυ­τή η γνώ­ση:

Πρό­κει­ται για μια ο­μά­δα η ο­ποί­α δια­χρο­νι­κά α­γω­νί­ζε­ται να ε­πι­κρα­τή­σουν στον πλα­νή­τη τα ι­δα­νι­κά τον ελ­λη­νι­κού πνεύ­μα­τος. Τα μέ­λη της κα­τέ­χουν, ό­πως εί­πα­με, κατα­πλη­κτι­κές γνώ­σεις, που α­φο­ρούν τό­σο τον ε­πι­στη­μο­νι­κό το­μέ­α ό­σο και την πραγ­μα­τι­κή ι­στο­ρί­α των λα­ών, των θρη­σκειών, των κοι­νω­νι­κών ε­ξε­λί­ξε­ων κλπ., κα­θό­σον λέ­γε­ται πως ό­χι μό­νο τις πα­ρα­κο­λου­θούν αλ­λά και τις δια­μορ­φώ­νουν! Το ό­τι πρό­σκει­ται στον Ελ­λη­νι­σμό δεν ση­μαί­νει ό­μως ό­τι ό­λοι εί­ναι φυ­λε­τι­κά Έλ­λη­νες. Α­νή­κουν σε διά­φο­ρες ε­θνι­κό­τη­τες, δρα­στη­ριο­ποιού­νται δε κυ­ρί­ως στην Ευ­ρώ­πη και τη Ν. Α­με­ρι­κή (Αρ­γε­ντι­νή, Βρα­ζι­λί­α -ό­που μά­λι­στα, ό­πως έ­χε­τε γρά­ψει και σεις, υ­πάρ­χει και ε­νερ­γός να­ός του Α­πόλ­λω­να!- κ.λπ.).

Λέ­γε­ται ό­τι αυ­τή καθ’ ε­αυ­τή α­πο­τε­λεί­ται α­πό δε­κα­ο­κτώ μέ­λη, τα ο­ποί­α, πέ­ραν της φο­βε­ρής κο­σμι­κής ι­σχύ­ος που χει­ρί­ζο­νται, εί­ναι πα­ράλ­λη­λα κά­το­χοι και χει­ρι­στές α­σύλ­λη­πτων δυ­νά­με­ων, που για μας ε­ντάσ­σο­νται στη σφαί­ρα της με­τα­φυ­σι­κής! Π.χ. λέ­γε­ται ό­τι τα πέ­ντε πιο υ­ψη­λό­βαθ­μα μέ­λη (υ­πάρ­χουν 7 γνω­στοί βαθ­μοί) κα­τέ­χουν τους νό­μους της α­ντι­βα­ρύ­τη­τας!

Στο ε­πί­πε­δο της κο­σμι­κής ε­ξου­σί­ας εί­ναι αυ­το­νό­η­το ό­τι δια­θέ­τει τε­ρά­στια χρη­μα­τι­κά πο­σά που προ­έρ­χο­νται α­πό διά­φο­ρες πη­γές. Εν­δει­κτι­κά σας α­να­φέ­ρω ό­τι τα κε­φά­λαια του ι­δρύ­μα­τος Μπο­δο­σά­κη στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα προ­έρ­χο­νται και α­νή­κουν στην Ο­μά­δα “Ε” και χρη­σι­μο­ποιού­νται για τους σκο­πούς της. Γύ­ρω της κι­νού­νται, φυ­σι­κά, πα­ρά πολ­λοί άλ­λοι στρα­το­λο­γη­μέ­νοι, εί­τε συ­νει­δη­τά εί­τε α­συ­νεί­δη­τα. Ου­δέ­πο­τε έ­χει γί­νει γνω­στό το ό­νο­μα κά­ποιου μέ­λους της. Οι διά­φο­ροι ε­πώ­νυ­μοι, που κα­τά και­ρούς φέ­ρο­νται ό­τι συν­δέ­ο­νται μ’ αυ­τήν, ε­κι­νού­ντο μό­νον στις πα­ρυ­φές της. Έ­νας ή­ταν, όπως εί­ναι αυ­το­νό­η­το, ο ί­διος ο Μπο­δο­σά­κης, ό­πως ο γνω­στός Ιω­άν­νης Πασ­σάς και βέ­βαια ο Α­ρι­στο­τέ­λης Ω­νά­σης, ο ο­ποί­ος έ­παι­ζε ε­νερ­γό ρό­λο στην προ­ώ­θη­ση των θε­μά­των του Ελ­λη­νι­σμού.

Ο μο­να­δι­κός για τον ο­ποί­ο λέ­γε­ται ό­τι ί­σως ή­ταν έ­να ε­ξαι­ρε­τι­κά χα­μη­λό­βαθ­μο μέ­λος της εί­ναι ο Α­ντώ­νης Τρί­τσης! Με αυ­τό το πρί­σμα μπο­ρού­με να ε­πα­νε­ξε­τά­σου­με τις συν­θή­κες του θα­νά­του του…

Η Ο­μά­δα “Ε”, ε­κτός των άλ­λων, προ­ω­θεί τις έ­ρευ­νες για προ­ηγ­μέ­νη τε­χνο­λο­γί­α και τις ε­φαρ­μο­γές της σε πολ­λούς το­μείς. Έ­νας απ’ αυ­τούς εί­ναι τα ο­πλι­κά συ­στή­μα­τα, εί­ναι δε γνω­στά τα υ­πε­ρό­πλα που φέ­ρε­ται ό­τι έ­χει δια­θέ­σει ή έ­χει για να δια­θέ­σει την κα­τάλ­λη­λη ώ­ρα στην υ­πη­ρε­σί­α της Ελ­λά­δος. Αυ­τά κα­τα­σκευά­ζο­νταν μέ­χρι πρό­τι­νος στα ερ­γα­στή­ρια του Ω­νά­ση στην Αρ­γε­ντι­νή, κα­θό­σον και ο α­ντι­πρό­σω­πος του ε­κεί κα­θε­στώ­τος, Χ. Νι­κο­λα­ΐ­δης, εί­χε στε­νές σχέ­σεις μ’ αυ­τήν. Τις ερ­γα­σί­ες δι­η­ύ­θυ­νε η χη­μι­κός μη­χα­νι­κός Ο­λυ­μπί­α Ω­νά­ση, ε­ξα­δέλ­φη του Α­ρι­στο­τέ­λη, που δο­λο­φο­νή­θη­κε μα­ζί με τη Χρι­στί­να.

Κα­ρα­θε­ο­δω­ρής… Γκιόλ­βας και Τέ­σλα

(…) Οι γνώ­σεις της Ο­μά­δας “Ε” σ’ αυ­τόν τον το­μέ­α εί­ναι πράγ­μα­τι φο­βε­ρές και α­ντλού­νται ό­λες α­πό την αρ­χαί­α ελ­λη­νι­κή σο­φί­α. Αρ­κεί να α­να­φέ­ρου­με ό­τι η θε­ω­ρί­α της σχε­τι­κό­τη­τας του Α­ϊν­στά­ιν, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα α­νή­κει στον Έλ­λη­να κα­θη­γη­τή Κα­ρα­θε­ο­δω­ρή, του ο­ποί­ου οι ση­μειώ­σεις ε­κλά­πη­σαν και ε­δό­θη­σαν στον Ε­βραί­ο φυ­σι­κό για α­ξιο­ποί­η­ση. Μά­λι­στα έ­να α­δη­μο­σί­ευ­το μέ­ρος τους έ­χω ε­γώ στην κα­το­χή μου.

Με την τε­λευ­ταί­α δή­λω­ση κα­τα­λα­βαί­νου­με ό­τι κά­τι δεν πά­ει κα­θό­λου κα­λά… Ού­τε που­θε­νά αλ­λού, αλ­λά ού­τε και στο πρώ­το βι­βλί­ο που κυ­κλο­φό­ρη­σε στην Ελ­λά­δα για τον Κων/νο Κα­ρα­θε­ο­δω­ρή το 2002, α­πό τον γνω­στό μα­θη­μα­τι­κό Ευάγ­γε­λο Σπαν­δά­γο, εί­δα­με αυ­τές τις “κλα­πεί­σες ση­μειώ­σεις” που κα­τέ­χει ο κ. Φου­ρά­κης. Για­τί δεν τις δη­μο­σιεύ­ει; Ό­σον α­φο­ρά τις βα­ρύ­γδου­πες δη­λώ­σεις πε­ρί κλο­πής της θε­ω­ρί­ας της Σχε­τι­κό­τη­τας α­πό τον Κα­ρα­θε­ο­δω­ρή, ε­κτός α­πό το τη­λε­ο­πτι­κό α­φιέ­ρω­μα στο ο­ποί­ο εί­δα­με την κό­ρη του με­γά­λου ε­πι­στή­μο­να να μι­λά­ει για τον πα­τέ­ρα της δί­χως να α­να­φέ­ρει λέ­ξη για τέ­τοια πράγ­μα­τα, ας δού­με τι υ­πάρ­χει στο βι­βλί­ο του Σπαν­δά­γου, στο κε­φά­λαιο για τις σχέ­σεις Α­ϊν­στά­ιν – Κα­ρα­θε­ο­δω­ρή, ξε­κι­νώ­ντας α­πό μια ι­διω­τι­κή συ­νο­μι­λί­α του με την Δέ­σποι­να Κα­ρα­θε­ο­δω­ρή γύ­ρω α­πό το ζή­τη­μα της δή­θεν κλο­πής: Ο πα­τέ­ρας μου, εί­πε η κ. Κα­ρα­θε­ο­δω­ρή, εί­χε μια “ε­πι­στη­μο­νι­κή φι­λί­α” με τον Α­ϊν­στά­ιν που δι­ήρ­κε­σε μέ­χρι το θά­να­τό του. […]

Σύμ­φω­να με τον κ. Φου­ρά­κη (και ό­χι μό­νον), οι σχέ­σεις αλ­λη­λο­σε­βα­σμού, αλ­λη­λο­α­να­γνώ­ρι­σης, αλ­λη­λο­ε­κτί­μη­σης και συ­νερ­γα­σί­ας με­τα­ξύ Ελ­λή­νων και Ε­βραί­ων ε­πι­στη­μό­νων, ό­πως τις βλέ­που­με στην πε­ρί­πτω­ση Α­ϊν­στά­ιν – Κα­ρα­θε­ο­δω­ρή, εί­ναι πα­ντε­λώς α­δύ­να­τες! Ο μό­νος δυ­να­τός τύ­πος σχέ­σης εί­ναι η κλο­πή του έρ­γου του Έλ­λη­να α­πό τον Ε­βραί­ο. Για­τί; Διό­τι ο Ε­βραί­ος εί­ναι α­πό τη φύ­ση του α­νί­κα­νος να φτιά­ξει με­γά­λο έρ­γο και μά­λι­στα, κα­τά τον κ. Φου­ρά­κη, οι Ε­βραί­οι δεν εί­ναι πα­ρά ζό­μπι που βγαί­νουν α­πό το ε­σω­τε­ρι­κό της Γης… Ας συ­νε­χί­σου­με με τις δη­λώ­σεις του κ. Φου­ρά­κη: Αν ό­μως οι ση­μειώ­σεις του Κα­ρα­θε­ο­δω­ρή διέρ­ρευ­σαν, δεν συ­νέ­βη το ί­διο μ’ αυ­τές του Σέρ­βου και ορ­θό­δο­ξου Νί­κο­λα Τέ­σλα! Για­τί νο­μί­ζε­τε ό­τι δεν βομ­βαρ­δί­στη­κε πρό­σφα­τα η Σερ­βί­α α­πό το ΝΑ­ΤΟ; Οι δυ­τι­κοί φο­βού­νται -και δι­καιο­λο­γη­μέ­να – ό­τι οι Σέρ­βοι τις έ­χουν α­ξιο­ποι­ή­σει και έ­χουν στην κα­το­χή τους έ­να υ­πε­ρό­πλο. Οι Α­με­ρι­κα­νοί, ό­μως, φαί­νε­ται πως δεν εί­χαν τους φό­βους των δυ­τι­κών κι έ­τσι, πέ­ντε χρό­νια με­τά α­πό τις θριαμ­βευ­τι­κές δη­λώ­σεις του κ. Φου­ρά­κη, έ­κα­ναν σκό­νη τη Σερ­βί­α και τα υ­πε­ρό­πλα της, ε­νώ η Ο­μά­δα “Ε” φαί­νε­ται πως πα­ρα­κο­λου­θού­σε πα­ντε­λώς α­δύ­να­μη να α­ντι­δρά­σει, ό­πως άλ­λω­στε έ­κα­νε με το Αφ­γα­νι­στάν και με το Ι­ράκ προ­σφά­τως.

Α­μέ­σως με­τά μα­θαί­νου­με πώς και για­τί, κι α­πό ποιο α­κρι­βώς πρό­σω­πο τρο­μο­κρα­τή­θη­κε η Γαλ­λί­α κι α­ντέ­δρα­σε στους ε­πι­κεί­με­νους βομ­βαρ­δι­σμούς της Σερ­βί­ας ε­κεί­νη την ε­πο­χή, λί­γο πριν τη λή­ξη του τε­λε­σι­γρά­φου: “Να σας πω και κά­τι που ί­σως να σας φα­νεί α­πί­στευ­το; Λί­γο πριν την λή­ξη του τε­λε­σι­γρά­φου προς τη Σερ­βί­α, ε­γώ ο ί­διος ε­πι­κοι­νώ­νη­σα με η­γε­τι­κό στρα­τιω­τι­κό-πο­λι­τι­κό στέ­λε­χος της Γαλ­λί­ας και τον προ­ει­δο­ποί­η­σα για την πι­θα­νό­τη­τα να βομ­βαρ­δι­στεί α­νε­ξή­γη­τα το ί­διο το Πα­ρί­σι! Η Γαλ­λί­α ή­ταν η πρώ­τη δυ­τι­κή χώ­ρα που α­ντέ­δρα­σε στους βομ­βαρ­δι­σμούς της Σερ­βί­ας…

Τι σύ­μπτω­ση! Τα ί­δια θα ι­σχυ­ρι­στεί τον Φε­βρουά­ριο του 1997, στο 5° τεύ­χος της Ελληνικής Αγωγής, κι ο γνω­στός πυ­ρη­νι­κός φυ­σι­κός, μη­χα­νο­λό­γος, ε­ρευ­νη­τής, ε­φευ­ρέ­της και φε­ρό­με­νος ως μέ­λος της Ο­μά­δας “Ε”, Γιώρ­γος Γκιόλ­βας(γεν­νη­θείς το 1920 και α­πο­βιώ­σας προς το τέ­λος του 2003), ο άν­θρω­πος του ο­ποί­ου το πρώ­το δί­πλω­μα ευ­ρε­σι­τε­χνί­ας (ερ­γα­σί­α πά­νω στη “φω­το­δέ­σμη πλά­σμα­τος”) φέ­ρει την υ­πο­γρα­φή του Α­ϊν­στά­ιν. Λέ­ει λοι­πόν ο Γκιόλ­βας: Οι Σο­βιε­τι­κοί έ­χουν στα χέ­ρια τους σή­με­ρα δυο ά­γνω­στα υ­πε­ρό­πλα. Το έ­να τους το έ­δω­σε ο Νι­κό­λα Τέ­σλα, αυ­τός ο τό­σο πα­ρε­ξη­γη­μέ­νος Σέρ­βος ε­πι­στή­μο­νας που εί­ναι α­ναμ­φι­σβή­τη­τα, μί­α α­πό τις με­γα­λύ­τε­ρες μορ­φές του αιώ­να μας. Αυ­τό το τρο­με­ρό ό­πλο το έ­χουν σή­με­ρα στα χέ­ρια τους και οι Σέρ­βοι. Ε­πι­κοι­νώ­νη­σα γι’ αυ­τό το σο­βα­ρό­τα­το ζή­τη­μα με δυο κα­θη­γη­τές της Σορ­βόν­νης και με­τά ε­νη­μέ­ρω­σα σχε­τι­κά και τον πρό­ε­δρο της Γαλ­λί­ας Μι­τε­ράν. Τους προ­ει­δο­ποί­η­σα και τους εί­πα ξε­κά­θα­ρα: μην προ­χω­ρή­σε­τε σε βομ­βαρ­δι­σμό στη Σερ­βί­α. Θα α­νά­ψε­τε με­γά­λες φω­τιές στα Βαλ­κά­νια και στην Ευ­ρώ­πη. Άλ­λω­στε τους το εί­παν και οι Σέρ­βοι ξε­κά­θα­ρα και φα­νε­ρά: Ε­άν θα ρί­ξε­τε έ­στω και μια βόμ­βα στη Σερ­βί­α θα κα­τα­στρα­φούν ταυ­τό­χρο­να πέ­ντε ευ­ρω­πα­ϊ­κές πρω­τεύ­ου­σες. Μέ­σα σε τρί­α δευ­τε­ρό­λε­πτα θα γί­νουν ό­λα στά­χτη. Γι’ αυ­τό και μέ­χρι σή­με­ρα κα­μί­α ξέ­νη δύ­να­μη δεν α­πο­τόλ­μη­σε να ρί­ξει βόμ­βα σε κα­θα­ρά σερ­βι­κά ε­δά­φη.

ο Γ. Γκιόλβας

Τε­λι­κά ποιος στα­μά­τη­σε τους βομ­βαρ­δι­σμούς; Ο Φου­ρά­κης, ο Γκιόλ­βας ή οι Σέρ­βοι; Και πώς οι ευ­ρω­πα­ϊ­κές χώ­ρες βομ­βάρ­δι­ζαν κα­νο­νι­κό­τα­τα μα­ζί με τους Α­με­ρι­κα­νούς για δυο μή­νες τη Σερ­βί­α, λί­γα χρό­νια με­τά τις δη­λώ­σεις αυ­τές; Πού ή­ταν τα σερ­βι­κά υ­πε­ρό­πλα; Συ­νε­χί­ζου­με με πι­στή α­ντι­γρα­φή:

Λέ­γε­ται ό­τι οι ε­πι­στη­μο­νι­κές γνώ­σεις της Ο­μά­δας “Ε” έ­χουν τό­ση ι­σχύ, ώ­στε μπο­ρούν να χω­ρί­σουν την Α­με­ρι­κή στα δυο ε­νερ­γο­ποιώ­ντας το ρήγ­μα του Α­γί­ου Αν­δρέ­α, να δη­μιουρ­γή­σουν τε­χνη­τές θε­ο­μη­νί­ες. […]

Ας δού­με πα­ρα­κά­τω: Τα υ­πε­ρό­πλα αυ­τά βρί­σκο­νται κυ­ρί­ως σε πε­ριο­χές της πρώ­ην Σο­βιε­τι­κής Έ­νω­σης, ό­που ε­πί­σης έ­χουν ι­δρυ­θεί ο­λό­κλη­ρες πό­λεις ε­πι­στη­μό­νων α­πο­κλει­στι­κά. Αυ­τές οι πό­λεις δεν ση­μειώ­νο­νται στους χάρ­τες και βρί­σκο­νται σε α­πο­μο­νω­μέ­νες πε­ριο­χές της α­χα­νούς χώ­ρας. (…) Μια άλ­λη δρα­στη­ριό­τη­τα της Ο­μά­δας “Ε” α­φο­ρά το Διε­θνές Χρη­μα­τι­στή­ριο. Εί­ναι γνω­στό σε κά­ποιους, ό­τι ο­λό­κλη­ρη η ή­δη ε­πι­σφα­λής οι­κο­νο­μί­α της Α­με­ρι­κής μπο­ρεί να κα­ταρ­ρεύ­σει σε λί­γο διά­στη­μα, αν το θε­λή­σει η Ο­μά­δα “Ε”, που δια­χει­ρί­ζε­ται με­γά­λο μέ­ρος του πα­γκό­σμιου χρυ­σού![…] Τέ­λος, πρέ­πει να α­ντι­λη­φθού­με ό­τι πα­ρά την ο­ρα­τή με­τριο­φρο­σύ­νη του συγ­γρα­φέ­α έ­χου­με μπρο­στά μας, κα­τά κά­ποιον τρό­πο, έ­ναν ι­κα­νό προ­φή­τη: Χω­ρίς να θέ­λω να πε­ριαυ­το­λο­γή­σω και χω­ρίς να ι­σχυ­ρί­ζο­μαι ό­τι έ­χω προ­φη­τι­κές ι­κα­νό­τη­τες, συ­νέ­βη να προ­βλέ­ψω πολ­λές φο­ρές ση­μα­ντι­κά γε­γο­νό­τα, έ­χο­ντας έ­γκυ­ρες πλη­ρο­φο­ρί­ες και α­ξιο­λο­γώ­ντας τες σω­στά. (…) Ο πό­λε­μος με την Τουρ­κί­α εί­ναι πο­λύ πι­θα­νός. Η Τουρ­κί­α δι­στά­ζει, βέ­βαια, και έ­χει πεί­ρα α­πό τα ό­πλα της Ο­μά­δας “Ε”, θυ­μά­στε την πρό­σφα­τη α­νε­ξή­γη­τη κα­τα­στρο­φή του τουρ­κι­κού δο­ρυ­φό­ρου που ε­κτο­ξεύ­θη­κε α­πό τη Γαλ­λι­κή Γου­ιά­να; Σ’ αυ­τόν τον πό­λε­μο, λοι­πόν, η Τουρ­κί­α θα ε­ξω­θη­θεί και μά­λι­στα θα εν­θαρ­ρυν­θεί (!) α­πό κά­ποιες αρ­χι­κές ε­πι­τυ­χί­ες, για να υ­πάρ­ξει δι­καιο­λο­γί­α, ώ­στε να κα­τα­στρα­φεί ο­λο­σχε­ρώς. Ή­δη οι Κούρ­δοι και οι Αρ­μέ­νιοι εί­ναι πο­λύ ι­σχυ­ροί στα νώ­τα της… Ση­μειώ­στε δε ό­τι αυ­τοί οι λα­οί εί­ναι α­πό τους πιο γνή­σιους Έλ­λη­νες!

Το DNA και τα… αυ­τιά των Ελ­λή­νων

Ε­δώ τε­λειώ­νει η πρώ­τη του συ­νέ­ντευ­ξη, θα ε­πα­νέλ­θει στο ί­διο πε­ριο­δι­κό, τον Α­πρί­λιο του ’97 στο τ. 61, με α­κό­μα με­γα­λύ­τε­ρη α­πο­λυ­τό­τη­τα στις α­να­κοι­νώ­σεις του:

Δηλώ­νω κα­θα­ρά πως πι­στεύ­ω ό­τι αυ­τή τη στιγ­μή, οι θε­οί ε­πι­στρέ­φουν! Σε λί­γο κα­τα­φθά­νουν. Αυ­τό προ­σπα­θούν να α­ντι­με­τω­πί­σουν οι “κύ­ριοι αυ­τού του κό­σμου”. Προ­σπα­θούν να α­πο­τρέ­ψουν την τε­λι­κή έ­λευ­ση των θε­ών. (…)

Στη συ­νέ­χεια μα­θαί­νου­με για έ­ναν πα­ρά­ξε­νο κο­μή­τη, το ΗΒ, που πέ­ρα­σε ε­κεί­νο τον και­ρό δί­πλα α­πό τον πλα­νή­τη μας. Οι σκο­ποί του δεν διέ­φυ­γαν κα­θό­λου α­πό τον κ. Φου­ρά­κη: Η α­φύ­πνι­ση των γε­νε­τι­κών κω­δι­κών των Ελ­λή­νων ή­ταν το βα­σι­κό “έρ­γο” του μυ­στη­ριώ­δους κο­μή­τη, που η NASA θέ­λη­σε να α­πο­κρύ­ψει, α­κό­μα και τις φω­το­γρα­φί­ες του. Ε­δώ ό­μως πρέ­πει να το­νί­σω ό­τι δεν εί­ναι ό­λοι οι πο­λί­τες του κρά­τους Ελ­λά­δα, Έλ­λη­νες, αλ­λά αυ­τοί που τους χα­ρα­κτη­ρί­ζει μια γε­νε­τι­κή ι­διαι­τε­ρό­τη­τα. Αυ­τή την ι­διαι­τε­ρό­τη­τα την εί­χαν α­να­κα­λύ­ψει οι Δυ­τι­κοί και δη­μιούρ­γη­σαν το κρα­τί­διο Ελ­λά­δα. Αυ­τό ή­ταν έ­να α­πό τα με­γα­λύ­τε­ρα ε­γκλή­μα­τα εις βά­ρος του Ελ­λη­νι­σμού. Ο Ελ­λη­νι­σμός και ο Έλ­λη­νας δεν έ­χουν α­νά­γκη κρά­τους. Το κρά­τος εί­ναι πα­γί­δευ­ση. Πή­γα­νε να φτιά­ξουν το κρα­τί­διο της Πε­λο­πον­νή­σου με την ε­πα­νά­στα­ση του ’21 και εί­χα­νε σκο­πό να “μα­ντρώ­σουν” ε­κεί πέ­ρα τους Έλ­λη­νες και να τους βά­λουν να σκο­τω­θούν με­τα­ξύ τους, ό­πως και έ­γι­νε με τις συ­νε­χείς ε­πα­να­στά­σεις των κα­πε­τα­ναί­ων.[ ]

Αλ­λά, σ’ αυ­τό που λέ­με βό­ρειο η­μι­σφαί­ριο ή δυ­τι­κό κό­σμο, οι μό­νοι α­πε­σταλ­μέ­νοι που έ­χουν έ­να ε­ξε­λιγ­μέ­νο γε­νε­τι­κό κώ­δι­κα εί­ναι οι Έλ­λη­νες. Πολ­λοί υ­πο­στη­ρί­ζουν ότι έ­χουν άλ­λη δια­στη­μι­κή πα­τρί­δα…

Ει­σερ­χό­μα­στε λοι­πόν τώ­ρα σε έ­να χυ­δαί­ο, α­γο­ραί­ο, βιο­λο­γι­κό ρα­τσι­σμό, στου ο­ποί­ου τα μυ­στι­κά μας μυεί ο κ. Φου­ρά­κης: (…) Η ου­σί­α εί­ναι ό­τι ο Έλ­λη­νας εί­ναι δια­φο­ρε­τι­κός α­πό τον κοι­νό άν­θρω­πο. (…) Έ­χου­με κά­ποια α­να­γνω­ρι­στι­κά ση­μά­δια πά­νω στο σώ­μα, α­πό τα ο­ποί­α μπο­ρού­με να ξε­χω­ρί­σου­με ποιος έ­χει το “σπέρ­μα” του Έλ­λη­να… Ας δού­με έ­να μι­κρό πα­ρά­δειγ­μα. Ό­ποιο εγ­χει­ρί­διο α­να­το­μί­ας και να α­νοί­ξου­με, θα δού­με ό­τι ο κόκ­κυ­γας του αν­θρώ­που α­πο­τε­λεί­ται α­πό 4 ή 5 σπον­δύ­λους. Ο τέ­ταρ­τος ή ο πέ­μπτος εί­ναι δι­σχι­δής και ο­ξύς, ή μο­νο­σχι­δής και ο­ξύς. Δη­λώ­νω ό­τι ο κόκ­κυ­γας του α­λη­θι­νού Έλ­λη­να α­πο­τε­λεί­ται α­πό 5 σπον­δύ­λους, αλ­λά ο πέ­μπτος εί­ναι λεί­ος και στρογ­γυ­λός, πο­τέ ο­ξύς και μο­νο­σχι­δής ή δι­σχι­δής. Με­τα­ξύ άλ­λων, έ­να τέ­τοιο ση­μά­δι εί­ναι και ο λο­βός του αυ­τιού. (…) Οι με­γά­λοι λο­βοί των αυ­τιών, λοι­πόν, εί­ναι κι αυ­τό έ­να α­πό τα ε­ξω­τε­ρι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του Έλ­λη­να. Έ­χουν ή­δη γί­νει με­λέ­τες με το DΝΑ των αρ­χαί­ων Ελ­λή­νων, με δείγ­μα­τα α­πό ί­χνη αί­μα­τος και ο­στών σε τά­φους, με εκ­πλη­κτι­κά ό­ντως α­πο­τε­λέ­σμα­τα…

Πε­ραι­τέ­ρω εί­ναι ε­ξαι­ρε­τι­κά ε­πί­πο­νο να πα­ρα­κο­λου­θή­σου­με τον κ. Φου­ρά­κη σε ό­λα του τα σε­νά­ρια πε­ρί υ­πο­χθο­νί­ων ο­ντο­τή­των που ε­λέγ­χουν τους Δυ­τι­κούς, πε­ρί ε­κτε­τα­μέ­νης κλω­νο­ποί­η­σης κ.λπ. Θα τε­λειώ­σου­με με την α­να­φο­ρά του στους νέ­γρους κρεμ­μυ­δο­πα­ρα­γω­γούς Ντο­γκόν, ι­σχυ­ρών, λέ­ει, συμ­μά­χων των Ελ­λή­νων, οι ο­ποί­οι έ­χουν υ­πό την προ­στα­σί­α τους έ­να κέ­ντρο της Ο­μά­δας “Ε”: Α­κό­μη ψά­χνουν οι Δυ­τι­κοί να ε­ντο­πί­σουν τα “στρα­τό­πε­δα εκ­παί­δευ­σης” στην κε­ντρι­κή Α­φρι­κή -έ­να πο­λύ ση­μα­ντι­κό κέ­ντρο “Ε”- που βρί­σκο­νται υ­πό την ε­πο­πτεί­α της φυ­λής Ντο­γκόν, που εί­ναι ι­σχυ­ροί σύμ­μα­χοι. Οι Ντο­γκόν έ­χουν ει­δι­κούς α­νι­χνευ­τές-φρου­ρούς, που έ­χουν πολ­λές ι­κα­νό­τη­τες κι α­ντι­λαμ­βά­νο­νται αν πλη­σιά­ζει κα­νείς στα μέ­ρη τους α­πό πολ­λά χι­λιό­με­τρα μα­κριά. Και τον α­φή­νουν να προ­σεγ­γί­σει μό­νο αν εί­ναι “Έλ­λη­νας” (μπο­ρούν και το κα­τα­λα­βαί­νουν αυ­τό με “κά­ποιο τρό­πο”), κι αν δεν εί­ναι Έλ­λη­νας τον ε­πη­ρε­ά­ζουν α­πό μα­κριά και τον κά­νουν να χά­νε­ται και δεν βρί­σκει τί­πο­τε…

Φυ­σι­κά, το θέ­μα πε­ρί Ο­μά­δας “Ε” το συ­νέ­χι­σαν αρ­κε­τοί δη­μιουρ­γώ­ντας μια ο­λό­κλη­ρη πα­ρα­φι­λο­λο­γί­α και έ­να μι­κρό κοι­νό, αρ­κε­τό για να α­πορ­ρο­φά τα σχε­τι­κά συγ­γράμ­μα­τα που εκ­δί­δο­νται κά­θε λί­γο. Αν θυ­μη­θού­με ό­τι ο Έ­ριχ φον Νταί­νι­κεν ξε­κί­νη­σε πριν τέσ­σε­ρις πε­ρί­που δε­κα­ε­τί­ες το σε­νά­ριο για την α­νά­μει­ξη των α­στρο­ναυ­τών-θε­ών στα της Γης, κα­τα­λα­βαί­νου­με πως οι “Έλ­λη­νες Νταί­νι­κεν” δεν θα ά­φη­ναν έ­τσι το θέ­μα. Α­πλώς πα­ρέ­λα­βαν το σύ­μπαν του Γερ­μα­νού “πρω­το­πό­ρου” και το έ­φτια­ξαν ελ­λη­νι­κό. Ο α­πε­ριό­ρι­στος πλού­τος της ελ­λη­νι­κής Μυ­θο­λο­γί­ας θα μπο­ρού­σε να δε­χθεί ά­πει­ρες ερ­μη­νεί­ες για να στη­ρί­ξει τα σε­νά­ριά τους, έ­τσι δεν θα ή­ταν πα­ρά θέ­μα χρό­νου να αρ­χί­σει η α­νά­λο­γη βιο­μη­χα­νί­α. Ως ε­δώ ό­λα κα­τα­νο­η­τά και συγ­χω­ρη­τέ­α. Το πνεύ­μα της ε­πο­χής χω­ρά­ει κά­θε εί­δους πα­ρα­λή­ρη­μα – γρα­φι­κό­τη­τα, τί­πο­τε πια δεν ξε­νί­ζει, θα ή­ταν χρή­σι­μο ό­μως να ση­μειώ­σου­με βα­σι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του μι­κρό­κο­σμου αυ­τού:

Εί­ναι έ­νας κό­σμος στη βα­σι­κή του σύλ­λη­ψη ιου­δα­ϊ­κά δο­μη­μέ­νος, στη­ρι­ζό­με­νος στη θε­ώ­ρη­ση των Ελ­λή­νων ως του πε­ριού­σιου και ε­κλε­κτού λα­ού των θε­ών, στα ψυ­χω­τι­κά ο­ρά­μα­τα για πα­γκό­σμια κυ­ριαρ­χί­α και σε έ­ντο­να μεσ­σια­νι­κά στοιχεία ό­πως α­κρι­βώς α­να­μέ­νουν κά­ποιοι Ιου­δαί­οι το φυ­λε­τι­κό τους Μεσ­σί­α για να κυ­ριαρ­χή­σουν στον κό­σμο, έ­τσι αυτοί οι άν­θρω­ποι πε­ρι­μέ­νουν τους θε­ούς της ελ­λη­νι­κής φυ­λής εξ ου­ρα­νών για τον ί­διο σκο­πό. Ο δι­κός τους Μεσ­σί­ας εί­ναι οι Θε­οί και η Ο­μά­δα “Ε” ο εκ­πρό­σω­πος των θε­ών ε­πί της Γης, το ε­κλε­κτό τους Ιε­ρα­τεί­ο. Εί­ναι α­κό­μα, ως προς την υ­πο­στη­ρι­ζό­με­νη βιο­λο­γι­κή α­νω­τε­ρό­τη­τα των Ελ­λή­νων και ως προς το α­ντιε­βρα­ϊ­κό του μί­σος, έ­νας κό­σμος μάλ­λον φι­λο­να­ζι­στι­κός, που θε­ω­ρεί τους Ε­βραί­ους ζό­μπι που πρέ­πει να ξα­να­γυ­ρί­σουν στο ε­σω­τε­ρι­κό της Γης – και κα­τα­τάσ­σει στους ζω­αν­θρώ­πους ό­σους δεν εί­ναι “βιο­λο­γι­κά α­λη­θι­νοί Έλ­λη­νες”.

Δε­δο­μέ­νου ό­τι ο κ. Φου­ρά­κης δη­λώ­νει στο βι­βλί­ο του Μεί­ξις – Α­να­κύ­κλη­σις Μυ­θο­λο­γί­ας και Ι­στο­ρί­ας, πως η Ελ­λά­δα “δεν έ­πρε­πε να τα­χθή εις το πλευ­ρόν των Σιω­νι­στι­κο­άγ­γλων και να α­ντι­τα­χθή εις την προς Α­φρι­κήν και Α­σί­αν πο­ρεί­αν των Γερ­μα­νών”, πρέ­πει δυ­στυ­χώς να πα­ρα­δε­χθού­με, ό­τι η ιου­δαι­ο­να­ζι­στι­κή στη νο­ο­τρο­πί­α της σύλ­λη­ψη του α­νώ­τε­ρου βιο­λο­γι­κά “Έλ­λη­να” μπό­ρε­σε να με­τα­μορ­φώ­σει ε­ντυ­πω­σια­κά έ­ναν άν­θρω­πο, που στα νιά­τα του α­νή­κε μα­χη­τι­κά στην ι­στο­ρι­κή “Έ­νω­ση Κέ­ντρου” του Γ. Πα­παν­δρέ­ου και ο ο­ποί­ος πέ­ρα­σε μά­λι­στα κά­ποιο χρό­νο στις φυ­λα­κές της χού­ντας.

Η σφα­γή των Ε­βραί­ων και η ε­πι­κρά­τη­ση των Ελ­λή­νων

Φου­ρά­κης, Ιω­άν­νης, (1989), Τα (προ)Μη­νύ­μα­τα των Δελ­φών και ο Σιω­νι­στι­κός Πύ­θων – Ο Τε­λι­κός Πό­λε­μος (Ε)λλή­νων – Σιω­νι­στών, 3η έκ­δ., Α­θή­να, Τά­λως, 1995.

Του πα­ρό­ντος βι­βλί­ου έ­χουν προ­η­γη­θεί τρί­α του ί­διου συγ­γρα­φέ­α: α) Σιω­νι­στι­κές Συ­νω­μο­σί­ες, β) Ε­βραί­οι: Πλα­στο­γρά­φοι της Ελ­λη­νι­κής Ι­στο­ρί­ας, γ) Η Πρώ­τη σύ­γκρου­ση Ελ­λή­νων – Ε­βραί­ων. Ας α­κού­σου­με τον ί­διο: Συ­ντά­κτης και α­πο­στο­λεύς τού­των των δυο (προ)μη­νυ­μά­των δεν εί­ναι ο υ­πο­γρά­φων τού­τα (…). Η συν­θε­τι­κή και συ­νο­πτι­κή κα­τα­γρα­φή, α­ντι­γρα­φή και πα­ρά­φρα­σις των συμ­βά­ντων, πλη­ρο­φο­ριών και κει­μέ­νων θα ε­πι­χει­ρη­θεί πα­ρά το ό­τι ο υ­πο­γρά­φων κα­θι­στά ε­αυ­τόν εν­συ­νει­δή­τως ε­πί­ορ­κον. Το μι­κρόν στίγ­μα της ε­πιορ­κί­ας ε­κρί­θη υπ’ αυ­τού ε­λα­φρό­τε­ρον έ­γκλη­μα α­πό το κα­τά συρ­ρο­ήν δια­πρατ­τό­με­νον, με το να συμ­βάλ­λη, δια της σιω­πής και πα­θη­τι­κής του ε­νο­χής, εις την ε­ντα­τι­κώς πραγ­μα­το­ποιου­μέ­νην κα­τα­κρή­μνι­σιν των τει­χών της Ελ­λά­δος (…) οι Ισ­ρα­η­λι­το­σιω­νι­σταί, δια πο­λυ­διά­στα­των, πο­λύ­μορ­φων και πο­λύ­πλο­κων μη­χα­νορ­ρα­φιών, προ­δο­σιών και ε­γκλη­μά­των προ­σε­πά­θη­σαν και προ­σπα­θούν να προ­ω­θή­σουν την πραγ­μά­τω­σιν του σχε­δί­ου των ε­κεί­νον εις το ο­ποί­ον έ­χουν προσ­διο­ρί­σει και προ­γραμ­μα­τί­σει τας φά­σεις και τας με­θό­δους δια την “ο­ρι­στι­κήν και α­με­τά­κλη­τον δια­γρα­φήν της Ελ­λά­δος εκ του γε­ω­πο­λι­τι­κού χάρ­του της Ευ­ρώ­πης και της υ­δρο­γεί­ου σφαί­ρας, κα­θώς και την ο­λο­κλή­ρω­σιν της πραγ­μα­το­ποι­η­θεί­σης και πραγ­μα­το­ποιού­με­νης κα­τα­στρο­φής του Ελ­λη­νι­σμού.

Σύμ­φω­να με τον συγ­γρα­φέ­α, το πρώ­το μέ­ρος του σιω­νι­στι­κού σχε­δί­ου πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε με την έ­ντα­ξη της Ελ­λά­δας στη “σιω­νι­στι­κή και μι­σελ­λη­νι­κή Ε­ΟΚ”. Ό­μως, α­πό μέ­ρους των “α­πα­ντα­χού της Οι­κου­μέ­νης ΕΛ­ΛΗ­ΝΩΝ”, υ­πάρ­χουν έ­ντο­νες α­ντι­δρά­σεις, ε­πα­γρύ­πνη­ση και σχέ­διο δρά­σης για το ο­ποί­ο λί­γα μπο­ρούν να ει­πω­θούν, εκ των ο­ποί­ων τα ε­ξής πέ­ντε ση­μεί­α πε­ρι­λη­πτι­κώς:

Α. Η συ­νε­χώς διευ­ρυ­νό­με­νη και α­να­πτυσ­σό­με­νη αυ­το­α­πο­νάρ­κω­σι και αυ­τε­νερ­γο­ποί­η­σι των φυ­λε­τι­κών, εθοϊκών και προ­πα­το­ρι­κών μνη­μι­κών και μι­μη­τι­κών κυτ­τά­ρων (DΝΑ) (των Ελ­λή­νων).

Β. Η ε­πα­να­συ­γκρό­τη­ση της φυ­λε­τι­κής, ε­θο­ϊ­κής, φι­λο­σο­φι­κής, θρη­σκευ­τι­κής, πο­λι­τι­σμι­κής και ι­στο­ρι­κής των ταυ­τό­τη­τας.

Γ. Η πραγ­μα­το­ποιού­με­νη στα­θε­ρά α­πο­πο­μπή των Ισ­ρα­η­λι­το­σιω­νι­στών α­πό πολ­λά εκ των ση­μα­ντι­κών πο­λι­τι­κών, στρα­τιω­τι­κο­βιο­μη­χα­νι­κών, ε­πι­στη­μο­νι­κών και οι­κο­νο­μι­κών κέ­ντρων σχε­δια­σμού και α­πο­φά­σε­ων των Η­ΠΑ και η κα­τά­λη­ψις αυ­τών των θέ­σε­ων υ­πό Ελ­λή­νων, με την βο­ή­θειαν και συ­νερ­γα­σί­αν πολ­λών ε­θνο­τι­κών ο­μά­δων των Η­ΠΑ, ό­πως των Αρ­με­νί­ων, Ασ­συ­ρί­ων, Σικ­χ, Ρώσ­σων, Γερ­μα­νών, Σι­κε­λών, Ι­σπα­νών, Ιρ­λαν­δών και Αγ­γλο­σα­ξώ­νων.

Δ. Η έ­ως την πρώ­την, ή το πο­λύ την δευ­τέ­ραν δε­κα­ε­τί­αν της μετ’ ο­λί­γα έ­τη αρ­χο­μέ­νης χι­λιε­τη­ρί­δας α­να­με­νό­με­νη, με­τά βε­βαιό­τη­τας, α­λη­θής σφα­γή των εν Η­ΠΑ κα­τοι­κού­ντων Ισ­ρα­η­λι­το­σιω­νι­στών και ου­χί πλα­σμα­τι­κή, ως η δή­θεν ε­κεί­νη των Γερ­μα­νών.

Ε. Η κα­το­χή πλέ­ον υ­πό των ΕΛ­ΛΗ­ΝΩΝ της Κε­φα­λής της Με­δού­σης = της κο­σμι­κής φω­το­δέ­σμης-υ­πε­ρό­πλου.

Ι­δού, λοι­πόν, που ο κ. Φου­ρά­κης δη­λώ­νει ό­τι η σφα­γή των Ε­βραί­ων α­πό τους να­ζί ή­ταν πλα­σμα­τι­κή και ό­τι η α­λη­θι­νή ε­πί­κει­ται στην Α­με­ρι­κή ο­σο­νού­πω. Κα­τό­πιν ο συγ­γρα­φέ­ας δί­νει τα δύ­ο προ­μη­νύ­μα­τά του. Σύμ­φω­να με το πρώ­το που ο­νο­μά­ζει “σα­φές”, κά­ποια αυ­γή, στους ή­χους του “εκ της φόρ­μιγ­γας του Ορ­φέ­ως” ε­γερ­τη­ρί­ου σαλ­πί­σμα­τος, οι Πα­νέλ­λη­νες θα συ­γκε­ντρω­θούν στις πλα­τεί­ες των πό­λε­ων, κω­μο­πό­λε­ων και χω­ριών της Ελ­λά­δος. Στην Α­θή­να θα συ­στα­θεί και θα λει­τουρ­γή­σει το Έ­κτα­κτο Πο­λυ­με­λές Ελ­ληνο­δι­κεί­ο-Στρα­το­δι­κεί­ο, το ο­ποί­ο θα δι­κά­σει με συ­νο­πτι­κές δια­δι­κα­σί­ες τους πρω­τερ­γά­τες της ε­θνι­κής συμ­φο­ράς και θα τους ε­πι­βά­λει την ποι­νή του δη­μό­σιου α­παγ­χο­νι­σμού “εις τας ε­ντός της Βου­λής, του πε­ρι­βό­λου αυ­τής, του χώ­ρου του Μνη­μεί­ου του Α­γνώ­στου Στρα­τιώ­του και της Πλα­τεί­ας Συ­ντάγ­μα­τος ευ­ρι­σκό­με­να ι­κριώ­μα­τα”.

“Ο λό­γος ό­λων αυ­τών εί­ναι τα ε­ξής υ­πό του συγ­γρα­φέ­ως προ­φη­τευό­με­να δια το ά­με­σο μέλ­λον και πε­ρι­λαμ­βα­νό­με­να στο “δια ταύ­τα” των α­πο­φά­σε­ων του Στρα­το­δι­κεί­ου: (…) διό­τι ού­τοι εν­συ­νει­δή­τως συ­νέ­βα­λαν εις το να κα­τα­κτή­σω­σιν οι Τούρ­κοι τας νή­σους του Αι­γαί­ου (…) κα­θώς και οι Σλά­βοι την Θεσ­σα­λο­νί­κην και τας κυ­ριω­τέ­ρας πό­λεις της Κε­ντρι­κής Μα­κε­δο­νί­ας, με σχέ­διον και στό­χον να πα­ρα­δώ­σουν την πρώ­την και μέ­ρος των δευ­τέ­ρων εις τους Σιω­νι­στάς, ί­να ε­γκα­τα­στα­θούν εις αυ­τά μέ­ρος των εκ της Πα­λαι­στί­νης εκ­διω­κο­μέ­νων Σιω­νι­στών”. Εν­νο­εί­ται ό­τι οι Έλ­λη­νες θα α­πο­κα­τα­στή­σουν ό­λα αυ­τά τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα της προ­δο­σί­ας, ε­πί­σης, ο Α­πόλ­λων θα ε­πι­στρέ­ψει στους Δελ­φούς, η Περ­σε­φό­νη στην Ε­λευ­σί­να μα­ζί με τον Ιε­ρο­φά­ντη και τα Μυ­στή­ρια θα α­να­συ­στα­θούν.

Ε­κτός τού­των, θα έ­χου­με “την ευ­θύς εις (Ιε­ρο)Σό­λυ­μα με­τά­βα­σιν και ά­φι­ξιν της υ­πό τον Στρα­τη­γόν Α­ντί­ο­χον των ΕΛ­ΛΗ­ΝΩΝ Στρα­τιάς, ί­να τον Να­όν του Ο­λυ­μπί­ου Διός α­πο­κα­θα­ρί­ση και α­πο­λυ­μά­νη εκ των εν αυ­τώ ε­να­πο­τε­θει­μέ­νων ισ­ρα­η­λι­τι­κών βδε­λυγ­μά­των και μια­σμά­των”.

Α­πό το δεύ­τε­ρο προ­μή­νυ­μα, το ο­ποί­ο ο συγ­γρα­φέ­ας χα­ρα­κτη­ρί­ζει “α­σα­φές”, πα­ρα­θέ­του­με τα ε­ξής: Οι Υ­ιοί και αι θυ­γα­τέ­ρες των θε­ών, των θε­αι­νών, των Η­μι­θέ­ων και των Η­ρώ­ων ε­πι­τα­χύ­νουν την α­πό την δε­κα­ε­τί­αν 1970-80 ε­πα­ναρ­ξα­μέ­νην προς την Ί­δην και τον Ό­λυ­μπον πο­ρεί­α των. Εις τα δώ­μα­τα των θε­ών και θε­αι­νών θα εύ­ρουν και θα λά­βουν εκ νέ­ου εις τας στι­βα­ράς των χεί­ρας τους κε­ραυ­νούς του Διός, με τους ο­ποί­ους θα κτυ­πή­σουν α­νη­λε­ώς και θα ε­ξο­λο­θρεύ­σουν ο­ρι­στι­κώς και α­με­τα­κλή­τως τους ε­πί του πλα­νή­του μας Λευ­ί­τας και Ζη­λω­τάς του Πύ­θω­νος.

Σύμ­φω­να με τον κ. Φου­ρά­κη, οι “(…) σιω­νι­στο­α­με­ρι­κα­νοί και ραβ­βι­νο­μαρ­ξι­σταί ε­πι­χει­ρούν να διεισ­δύ­σουν εις τον πυ­ρα­κτού­με­νον πυ­ρή­να του Πλα­νή­του μας (τον Πυ­ρι­φλε­γέ­θο­ντα)” με πρό­σχη­μα “την ά­ντλη­σιν θερ­μό­τη­τος εκ του πυ­ρή­νος της γης, δια να χρη­σι­μο­ποι­η­θεί ως ά­νευ κό­στους ε­νέρ­γεια”. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ό­μως το κά­νουν για να προ­κα­λέ­σουν την α­νά­δυ­ση του Αβ­βα­δών, ή­τοι “του εξ αί­μα­τος Σιών Μεσ­σί­ου και προ­αγ­γέ­λου” της ε­λεύ­σε­ως του Αρ­μα­γεδ­δώ­νος, δη­λα­δή της Δευ­τέ­ρας Πα­ρου­σί­ας, δη­λα­δή του θερ­μο­πυ­ρη­νι­κού και γε­ω­θερ­μι­κού ο­λο­καυ­τώ­μα­τος. Ο σκο­πός λοι­πόν των σιω­νι­στών εί­ναι, α­φού κα­τα­στή­σουν τη Γη σε­λη­νια­κό το­πί­ο, να α­να­χω­ρή­σουν για τις α­ποι­κί­ες που έ­χουν ε­τοι­μά­σει στον Ά­ρη και σε άλ­λους πλα­νή­τες και φυ­σι­κούς ή τε­χνη­τούς δο­ρυ­φό­ρους, ό­που θα ε­γκα­τα­στα­θούν “με­ρι­καί χι­λιά­δες εκ των εξ αί­μα­τος Σιών α­μο­λύ­ντων”.

Φυ­σι­κά οι Έλ­λη­νες θα χτυ­πή­σουν τον πυ­ρή­να ε­φαρ­μο­γής ό­λων αυ­τών των σχε­δί­ων κά­που στην Α­νταρ­κτι­κή και κα­τό­πιν θα κο­νιορ­το­ποι­ή­σουν τα κέ­ντρα ε­πι­στη­μο­νι­κών ε­ρευ­νών και δια­πλα­νη­τι­κών α­πο­στο­λών τό­σο της Α­τλα­ντί­δος (Η­ΠΑ) ό­σο και της Κολ­χί­δος (ΕΣ­ΣΔ).

Ο πό­λε­μος με­τα­ξύ Ελ­λή­νων και σιω­νι­στών διε­ξά­γε­ται σύμ­φω­να με τον κ. Φου­ρά­κη α­πό την αρ­χή της αν­θρώ­πι­νης ι­στο­ρί­ας, ό­ταν οι Ο­λύ­μπιοι, που ε­πι­χει­ρού­σαν τον ε­ξαν­θρω­πι­σμό των Νε­α­ντερ­τά­λιων και Κρο­μα­νιόν αν­θρώ­πων, στρά­φη­καν ε­να­ντί­ον Τι­τά­νων και Γι­γά­ντων διό­τι, λέ­ει, αυ­τοί α­ντι­δρού­σαν. Αλ­λά “ο με­τα­ξύ Ισ­ρα­η­λι­το­σιω­νι­στών και Ελ­λή­νων α­ό­ρα­τος και βω­βός πό­λε­μος δεν διε­ξά­γε­ται μό­νον ε­πί του πλα­νή­του μας. Έ­χει με­τα­φερ­θεί και ε­πί άλ­λων πλα­νη­τών. Οι πρώ­τοι έ­χουν ή­δη α­πο­στεί­λει ε­ποι­κι­στι­κάς α­πο­στο­λάς εις τινας φυ­σι­κούς και τε­χνη­τούς πλανή­τας και δο­ρυ­φό­ρους της α­θέ­α­της πλευ­ράς της Σε­λή­νης”.

Ε­πε­κτα­θή­κα­με για να δώ­σου­με, με ό­σο το δυ­να­τόν με­γα­λύ­τε­ρη σα­φή­νεια, τη σκέ­ψη του κυ­ρί­ου Φου­ρά­κη. Ας δού­με τώ­ρα την ά­πο­ψή του για την κα­τα­γω­γή των Ελ­λή­νων: Ο Έλ­λην εί­ναι Θε­ός, διό­τι έ­χει ποι­η­θή εκ του Θε­ού των Θε­ών και ε­στά­λη ε­πί του πλα­νή­του μας δια να εί­ναι (και εί­ναι) φο­ρεύς και δό­της του Θεί­ου πνεύ­μα­τος και ΛΟ­ΓΟΥ.

Στο υ­πό­λοι­πο βι­βλί­ο ο συγ­γρα­φέ­ας υ­πο­στη­ρί­ζει και α­να­πτύσ­σει τη θε­ω­ρί­α του με βά­ση την Ελ­λη­νι­κή Μυ­θο­λο­γί­α, ε­τυ­μο­λο­γώ­ντας με το δι­κό του τρό­πο λέ­ξεις και έν­νοιες της ελ­λη­νι­κής γλώσ­σας και ερ­μη­νεύ­ο­ντας α­πό τη δι­κή του σκο­πιά διά­φο­ρα γε­γο­νό­τα της ε­πο­χής μας. Ε­ντο­πί­ζει ε­δώ κα­νείς με την πρώ­τη μα­τιά την πη­γή α­πό την ο­ποί­α α­ντλεί το πε­ριε­χό­με­νο των βι­βλί­ων του ο κύ­ριος Κε­ρα­μυ­δάς.

Α­πό τα Πε­ριε­χό­με­να: Έλ-λην Θε­ός φω­τός ε­στί – Ο σιω­νι­στι­κός πύ­θων και αι “α­με­ρι­κα­νι­καί” βά­σεις εις την Ελ­λά­δα – Πύ­θων και Ιε­χω­βάς – Πύ­θων = α­στρι­καί και γε­ω­λο­γι­καί α­να­τα­ρα­χαί – Η προ­δο­σί­α του Αν­δρέ­α Πα­παν­δρέ­ου – Οι Σιω­νι­σταί κλέ­πτουν και α­πό το σπή­λαιο της Πε­ντέ­λης κλεί­δας των αρ­χών του ε­νιαί­ου πε­δί­ου της βα­ρύ­τη­τος – Αι ε­πί των Ελ­λή­νων και της Ελ­λά­δος ε­πί­λε­κτοι και πε­ριού­σιοι του Α­πόλ­λω­νος ε­πι­δρά­σεις και αι σχέ­σεις με­τα­ξύ αυ­τού και α­με­ρι­κα­νι­κών βά­σε­ων”- Η “τρο­πή του Η­λί­ου” και ο α­στήρ Σεί­ριος = Θε­ός Α­πόλ­λων – Η του Α­πόλ­λω­νος ε­πί­γεια πα­ρου­σί­α – Η α­με­ρι­κα­νι­κή βά­σις των Γουρ­νών και ο ομ­φα­λός του Διός -Η των Ελ­λή­νων εις Α­σί­αν πα­ρου­σί­α προ της ε­νά­της χι­λιε­τη­ρί­δος – Ταυ­του­σί­α η έν­νοια των: Έλ­λην – Ε­θνι­κός – Η εις τας φλέ­βας των Ελ­λή­νων ρέ­ου­σα Θεί­α ου­σί­α – Η προ­έ­λευ­σις του ο­νό­μα­τος Ελ­λάς.

Ανέστης Κεραμυδάς

Ο Κε­ρα­μυ­δάς και οι “Ε­βραιο­σιω­νι­στές”

Κε­ρα­μυ­δάς, Α­νέ­στης, Η Ε­πί­κλη­σις της Ιε­ρής Ελ­λη­νι­κής Φυ­λής – Έλ­λη­νες τα παι­διά της θυέλ­λης, Θεσ­σα­λο­νί­κη, Ε­ρω­διός, 1997.

Σ’ αυ­τό το δί­χως αρ­χή, μέ­ση, τέ­λος και θέ­μα(!) ι­διό­τυ­πο σύγ­γραμ­μα, μα­θαί­νου­με πως ο­λό­κλη­ρη η ι­στο­ρί­α της αν­θρω­πό­τη­τας δεν εί­ναι πα­ρά ο δι­η­νε­κής α­γώ­νας α­νά­με­σα στους υ­πε­ράν­θρω­πους Έλ­λη­νες, που ήρ­θαν α­πό τα ά­στρα με δια­στη­μό­πλοια, στους α­πώ­τα­τους προ­ϊ­στο­ρι­κούς χρό­νους, για να εκ­πο­λι­τί­σουν τους γή­ι­νους υ­παν­θρώ­πους,και στους θα­νά­σι­μους ε­χθρούς τους Ε­βραιο­σιω­νι­στές. Τε­λεί­ως α­νυ­πο­ψί­α­στος για τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του ελ­λη­νι­κού πο­λι­τι­σμού, ο συγ­γρα­φέ­ας, α­κραιφ­νής φυ­λε­τι­στής, δεν βρί­σκει άλ­λο στή­ριγ­μα της α­νω­τε­ρό­τη­τας που πρε­σβεύ­ει, α­πό την ε­ξω­γή­ι­νη προ­έ­λευ­ση των Ελ­λή­νων…

Στο α­σύ­ντα­κτο αυ­τό συ­νον­θύ­λευ­μα αυ­θαί­ρε­των ι­σχυ­ρι­σμών, των ο­ποί­ων η α­πό­δει­ξη δεν φαί­νε­ται να θε­ω­ρεί­ται ού­τε κατ’ ε­λά­χι­στον α­να­γκαί­α, ο α­προ­κά­λυ­πτος ρα­τσι­σμός, ο α­ναλ­φα­βη­τι­σμός, η ε­ντυ­πω­σια­κή ά­γνοια της ελ­λη­νι­κής γλώσ­σας και η βάρ­βα­ρη κα­κο­ποί­η­σή της, μα­ζί με μια αλ­λό­κο­τη δί­ψα για αί­μα, πα­ρά­γω­γη της α­ντί­λη­ψης ό­τι τα προ­βλή­μα­τα της αν­θρω­πό­τη­τας θα λυ­θούν με ε­κτε­τα­μέ­νες σφα­γές που προ­α­ναγ­γέλ­λο­νται έ­ως το 2010, συν­θέ­τουν για τον συγ­γρα­φέ­α το πρό­σω­πο του γνή­σιου Έλ­λη­να. Ι­δού κά­ποια δείγ­μα­τα αυ­τής της νε­ο­βαρ­βα­ρό­τη­τας που τολ­μά να ε­πι­χει­ρεί, να φθέγ­γε­ται ελ­λη­νι­στί, σε πι­στή με­τα­φο­ρά ορ­θο­γρα­φί­ας και σύ­ντα­ξης:

Η πιο ξε­φτη­λι­σμέ­νη κά­στα του πλα­νή­του μας οι σιω­νι­στές, αυ­τοί οι μαι­τρ του ψεύ­δους, του ε­γκλή­μα­τος (δεν δί­στα­σαν να δο­λο­φο­νή­σουν α­κό­μη και τον Ρά­μπιν, πρω­θυ­πουρ­γό του Ισ­ρα­ήλ), αυ­τοί που α­πέ­στει­λαν τους Πέρ­σες και τον Ξέρ­ξη να υ­πο­δου­λώ­σουν την Ελ­λά­δα, αυ­τοί που δη­μιούρ­γη­σαν τον Χρι­στια­νι­σμό και το Ι­σλάμ, αυ­τοί που δη­μι­ούρ­γη­σαν το α­λη­θι­νό ο­λο­καύ­τω­μα του 398 μ.Χ. κα­θώς α­πέ­στει­λαν τον Α­λά­ρι­χο και α­πω­λέ­σθη το 75% του ελ­λη­νι­κού πλη­θυ­σμού και ι­σο­πέ­δω­σαν Ο­ΛΕΣ ΤΙΣ ΕΛ­ΛΗ­ΝΙ­ΚΕΣ ΠΟ­ΛΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΙΕ­ΡΑ. Αυ­τοί που δη­μιούρ­γη­σαν τα 400 χρό­νια σκλα­βιάς. Αυ­τοί που δη­μιούρ­γη­σαν τον Κομ­μου­νι­σμό, τον φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό ο ο­ποί­ος εί­ναι μια ψεύ­τι­κη α­λή­θεια. Ταυ­τό­χρο­να δη­μιούρ­γη­σαν το Σο­σια­λι­σμό, τους ψευ­δο­σο­φούς τύ­που Κο­πέρ­νι­κο, Κέ­πλερ, Γα­λι­λαί­ο, Νεύ­των, Α­ϊν­στά­ιν. Αυ­τοί που δη­μιούρ­γη­σαν το φε­μι­νι­στι­κό κί­νη­μα, την σε­ξουα­λι­κή α­πε­λευ­θέ­ρω­ση, το ΑΙ­ΤΖ, τους δυο Πα­γκό­σμιους Πο­λέ­μους,που έ­στει­λαν τον Α­τί­λα στην Κύ­προ, αυ­τοί που πλη­ρώ­νουν ε­παγ­γελ­μα­τί­ες φο­νιά­δες να σκο­τώ­νουν τους Έλ­λη­νες στρα­τιώ­τες την ώ­ρα της σκο­πιάς των στα φυ­λά­κια, ό­που οι φό­νοι αυ­τοί φαί­νο­νται ω­σάν αυ­το­κτο­νί­ες (…) Αυ­τοί οι ε­λε­ει­νοί, το μί­α­σμα του κό­σμου, οι αι­σχροί και υ­πάν­θρω­ποι ε­βραιο­-σιω­νι­σταί (…) Ό­μως πριν την Β΄ δε­κα­ε­τί­α του Ζω­δί­ου του Υ­δρο­χό­ου, η Πα­τρί­δα ΜΑΣ δεν θα έ­χει α­φε­ντι­κά α­πό την Ε­σπε­ρί­α, ού­τε α­πό άλ­λη χώ­ρα. Και τό­τε τα ε­κτε­λε­στι­κά α­πο­σπά­σμα­τα…

Ο Σεί­ριος και ο Ό­φις

Κε­ρα­μυ­δάς, Α­νέ­στης, Α­τλα­ντί­δα – Το μυ­στι­κό των μυ­στι­κών, Θεσ­σα­λο­νί­κη, Ι­στο­ριο­γνω­σί­α, 1998. Ο κ. Κε­ρα­μυ­δάς ξε­κι­νά το σύγ­γραμ­μά του αυ­τό πε­ρι­γρά­φο­ντας με λο­γο­τε­χνι­κό ύ­φος την ε­πι­κεί­με­νη ναυ­μα­χί­α των “Α­τλα­ντια­νών” που, πα­ρα­τε­ταγ­μέ­νοι στον κόλ­πο της Σού­δας και των Χα­νί­ων, βρί­σκο­νται α­ντι­μέ­τω­ποι με το στό­λο των λα­ών της Με­σο­γεί­ου, του ο­ποί­ου η­γού­νται οι Α­θη­ναί­οι. Ταυ­το­χρό­νως, λοι­πόν, τρί­α τε­ρά­στια δια­στη­μό­πλοια των θε­ών α­πό το ά­στρο Σεί­ριος (8,5 έ­τη φω­τός) και το γα­λα­ξί­α Αν­δρο­μέ­δα (2.200.000 έ­τη φω­τός!), πα­ρα­κο­λου­θούν α­μέ­το­χα: Ε­πά­νω ψη­λά στον ου­ρα­νό των ΕΛ, α­να­ρίθ­μη­τα α­στέ­ρια τρυ­πούν τον α­ση­μέ­νιο ου­ρα­νό (…) Εί­ναι ο ου­ρα­νός των Υ­ιών των Θε­ών.

Στη συ­νέ­χεια κα­ταγ­γέλ­λει τους Ε­βραί­ους ό­τι χρη­μα­το­δό­τη­σαν τον “Μου­σουλ­μα­νι­κό κα­τα­κτη­τή Άμ­ρου”, με α­ντάλ­λαγ­μα τον ε­μπρη­σμό της βι­βλιο­θή­κης της Α­λε­ξάν­δρειας, α­φού εί­χαν ή­δη αρ­πά­ξει 10.000 ελ­λη­νι­κούς τό­μους. Το γε­γο­νός έ­χει βέ­βαια α­πο­δει­χθεί μύ­θος, α­φού η βι­βλιο­θή­κη κά­η­κε το 49 π.Χ. α­πό τη φω­τιά που έ­βα­λαν οι ά­ντρες του Ιου­λί­ου Καί­σα­ρα για να α­ντι­με­τω­πί­σουν τον αι­γυ­πτια­κό στό­λο κι ό­χι α­πό τον “Μου­σουλ­μα­νι­κό κα­τα­κτη­τή”! Και τι α­πέ­γι­ναν αυ­τοί οι 10.000 κλεμ­μέ­νοι τό­μοι; Οι πά­πυ­ροι αυ­τοί φυ­λάσ­σο­νται σε μια ε­βρα­ϊ­κή συ­να­γω­γή της Ζυ­ρί­χης. Μέ­ρος των αρ­χαί­ων αυ­τών Ελ­λη­νι­κών πα­πύ­ρων δό­θη­κε στον Κο­πέρ­νι­κον, τον Καί­πλερ, τον Νεύ­των και τον Α­ϊν­στά­ιν, με φυ­σι­κή συ­νέ­πεια ο έ­νας α­πό αυ­τούς να “α­να­κα­λύ­ψει” δή­θεν τον Η­λιο­κε­ντρι­σμό, άλ­λος να γνω­ρί­ζει πε­ρί γης κ.λπ. και άλ­λος να “α­να­κα­λύ­πτει” την θε­ω­ρί­α της σχε­τι­κό­τη­τας…!!!

Οι πυ­ρα­μί­δες της Αι­γύ­πτου, μας λέ­ει πα­ρα­κά­τω ο κ. Κε­ρα­μυ­δάς, κα­τα­σκευά­στη­καν α­πό Έλ­λη­νες. Και να πώς με­τα­φέρ­θη­καν τα υ­περ­με­γέ­θη ε­κεί­να υ­λι­κά: Ω­στό­σο οι ο­γκό­λι­θοι με­τα­φέρ­θη­καν! Πώς ό­μως; Μα φυ­σι­κά, με τη δύ­να­μη του Νου των Ελ­λή­νων! Ι­δού πώς α­ντι­με­τω­πί­ζει ο συγ­γρα­φέ­ας ό­σους δεν φαί­νε­ται να συμ­με­ρί­ζο­νται την ά­πο­ψή του: Οι “πυ­ρα­μι­δο­λό­γοι” και “α­τλα­ντο­λό­γοι”, αυ­τοί που προ­σπα­θούν με ά­πει­ρο μί­σος να α­πο­δεί­ξουν δή­θεν πως οι Έλ­λη­νες ου­δέ­πο­τε ε­νί­κη­σαν τους Ά­τλα­ντες, αλ­λά ού­τε έ­χουν σχέ­ση με τις Πυ­ρα­μί­δες, ι­σχυ­ρί­ζο­νται με αν­θελ­λη­νι­κή λύσ­σα (…). Πιο κά­τω συ­να­ντού­με τις ί­διες γνω­στές θε­ω­ρί­ες πε­ρί των η­λια­κών, α­πό τον Σεί­ριο κα­τα­γό­με­νων Ελ­λή­νων, πε­ρί των αν­θρω­πο­ει­δών Ευ­ρω­παί­ων και λοι­πών φύ­λων, κα­θώς και των Του­ρα­νών Μογ­γό­λων, του “κα­κού λα­ού του Ο­ΦΕ­ΩΣ”: που κα­τά­γο­νται δη­λα­δή α­πό τον α­στε­ρι­σμό του Ό­φε­ως.

Έ­νας κα­τα­πλη­κτι­κός τί­τλος έρ­χε­ται στη συ­νέ­χεια να μας ε­ντυ­πω­σιά­σει: Ο ΤΙ­ΜΑΙΟΣ του Πλά­τω­νος και οι έμ­μι­σθοι αρ­νη­τές τον Σεί­ριου. Ε­πάγ­γελ­μα κι αυ­τό.. ­Να ει­σπράτ­τεις μι­σθό για να αρ­νεί­σαι τον Σεί­ριο! Πα­ρα­κά­τω δια­βά­ζου­με πως ο Α­ντώ­νης Τρί­τσης, μέ­λος της Ο­μά­δας “Ε”, θα­να­τώ­θη­κε εξ α­πο­στά­σε­ως α­πό τους Α­με­ρι­κα­νούς “ε­ξου­σια­στές” με χρή­ση α­κτίνων, δί­χως ό­μως να μας ε­ξη­γεί­ται για­τί η πα­ντο­δύ­να­μη Ο­μά­δα “Ε” δεν τον προ­στά­τευ­σε. Δια­βά­ζου­με ε­πί­σης, πως “η Ελ­λάς εί­ναι ο α­ντι­κα­το­πτρι­σμός της Ου­ρά­νιας Ελ­λά­δος, που βρί­σκε­ται σε έ­ναν πλα­νή­τη του Σει­ρί­ου”. Κι α­κό­μη, πως στη Θή­βα υ­πήρ­χαν “πρά­κτο­ρες των Ραβ­βί­νων που προ­σποιού­νταν τους φα­να­τι­κούς Έλ­λη­νες και οι ο­ποί­οι έ­πει­σαν τους Θη­βαί­ους να μη­δί­σουν”.

Μα­θαί­νου­με, α­κό­μη, πως τα δύ­ο απ’ τα τρί­α δια­στη­μό­πλοια των Ελ­λή­νων Θε­ών, που πα­ρα­κο­λου­θού­σαν τη ναυ­μα­χί­α Α­τλά­ντων – Α­θη­ναί­ων, α­πο­χω­ρώ­ντας “έ­γι­ναν δο­ρυ­φό­ροι του Ά­ρε­ως. Οι Α­με­ρι­κα­νοί προ­σπα­θούν α­πε­γνω­σμέ­να να ε­νερ­γο­ποι­ή­σουν τους δο­ρυ­φό­ρους αυ­τούς, αλ­λά του κά­κου. Διό­τι έ­χουν ε­νερ­γο­ποι­η­θεί α­πό τους Έ­ψι­λον”. Η συ­νέ­χεια: Οι Α­θη­ναί­οι παρ’ ό­τι προ­ει­δο­ποι­ή­θη­καν χρη­σι­μο­ποί­η­σαν υ­πε­ρό­πλα ε­να­ντί­ον των Α­τλά­ντων, με α­πο­τέ­λε­σμα τον κα­τα­πο­ντι­σμό της Α­τλα­ντί­δος αλ­λά και της Αι­γη­ί­δας· κά­ποιοι λί­γοι Έλ­λη­νες που δια­σώ­θη­καν και κα­τέ­φυ­γαν στην Ι­σπα­νί­α εί­ναι οι ση­με­ρι­νοί Βά­σκοι. Οι α­νω­τέ­ρω πλη­ρο­φο­ρί­ες υ­πήρ­χαν στο τέ­λος του έρ­γου του Πλά­τω­να Κρι­τί­ας, το ο­ποί­ο ε­σκεμ­μέ­να α­πε­κρύ­βη α­πό τον ί­διο τον Πλά­τω­να. Φαί­νε­ται ό­μως πως οι Βά­σκοι, δη­λα­δή οι Έλ­λη­νες που δια­σώ­θη­καν, φυ­λά­γουν α­πό τό­τε ο­λό­κλη­ρο το έρ­γο. Και να, λοι­πόν, που ο κ. Κε­ρα­μυ­δάς εί­ναι τώ­ρα κά­το­χος του χα­μέ­νου τέ­λους του Κρι­τί­α: Ο­φεί­λω να ευ­χα­ρι­στή­σω την ο­μά­δα “ΘΗ­ΣΕΥΣ” και τους φί­λους Βά­σκους για την χο­ρή­γη­ση των α­πορ­ρή­των κει­μέ­νων. Ο συγ­γρα­φέ­ας πα­ρα­θέ­τει τις τέσ­σε­ρις τε­λευ­ταί­ες σε­λί­δες α­πό τον Κρι­τί­α, που τις πή­ρε α­πό τους “Βά­σκους α­πο­γό­νους των δια­σω­θέ­ντων Ελ­λή­νων της Α­τλα­ντί­δος” και δη­λώ­νει: (…) το σπά­σι­μο του Ο­μη­ρι­κού Κώ­δι­κα, ό­πως ε­πί­σης και του Πλα­τω­νι­κού Κώ­δι­κα στον ΤΙ­ΜΑΙΟ και ΚΡΙ­ΤΙΑ, μου πή­ρε πολ­λά χρό­νια.

Μέ­σα α­πό αυ­τές τις 4 σε­λί­δες μα­θαί­νου­με ό­τι το Έ­ψι­λον Βο­ώ­του ητ­τή­θη­κε α­πό το Έ­ψι­λον του Σει­ρί­ου και της Αν­δρο­μέ­δας. Οι ε­ξω­γή­ι­νοι ήρ­θαν α­πό τους α­στε­ρι­σμούς του Βο­ώ­τη, του Δρά­κο­ντα, του Ή­τα, του Ό­φη, της Πε­ρι­στε­ράς και του Ω­ρί­ω­να, κυ­ριάρ­χη­σαν στην Α­τλα­ντί­δα, έ­χα­σαν ό­μως τον πό­λε­μο με τους Έλ­λη­νες, οι ο­ποί­οι, ω­στό­σο, πα­ρά­κου­σαν τους θε­ούς που ε­πι­τη­ρού­σαν α­πό τα τρί­α δια­στη­μό­πλοια και εί­χαν δώ­σει ε­ντο­λή να μην βυ­θί­σουν την Α­τλα­ντί­δα. Έ­κτο­τε, και έ­ως την έ­ναρ­ξη της ε­πο­χής του Υ­δρο­χό­ου η ο­ποί­α τους α­νή­κει, οι Έλ­λη­νες τι­μω­ρού­νται. Ό­σο για το κεί­με­νο των 4 α­πο­λε­σθέ­ντων σε­λί­δων του Κρι­τί­α, δεν πα­ρου­σιά­ζει ου­δε­μί­α α­πο­λύ­τως συγ­γέ­νεια με τα γρα­πτά του Πλά­τω­να αλ­λά, ό­λως πα­ρα­δό­ξως, πα­ρου­σιά­ζει πλή­ρη ταυ­τό­τη­τα γλώσ­σας και ύ­φους με τα κεί­με­να του κυ­ρί­ου Κε­ρα­μυ­δά…

Ο συγ­γρα­φέ­ας ο­λο­κλη­ρώ­νει κι αυ­τό το πό­νη­μα με το συ­νή­θη του τρό­πο. Α­πό το τε­λευ­ταί­ο κε­φά­λαιο, με τί­τλο “Η εκ­δί­κη­σις των Ελ­λή­νων”, πα­ρα­θέ­του­με την τε­λευ­ταί­α φρά­ση: Η ε­πί­δρα­ση, του Σεί­ριου α­φυ­πνί­ζει την Ιε­ρά Ελ­λη­νι­κή Φυ­λή, κα­θώς ο Ι­χώρ κο­χλά­ζει και ο Δρό­μος του Ελ­λη­νι­κού θριάμ­βου ή­δη κα­θα­ρί­ζει α­πό τα α­γκά­θια! Έσ­σε­ται ή­μαρ!!! Να ση­μειώ­σου­με, α­κό­μα, πως ο κ. Κε­ρα­μυ­δάς, που μας έ­χει πλη­ρο­φο­ρή­σει στις προ­η­γού­με­νες σε­λί­δες ό­τι ο Ιω­νά­θαν Σου­ί­φτ “ε­θε­ω­ρεί­το ως ο­ξυ­μέ­νο πνεύ­μα της ε­πο­χής του”, και ό­τι “πολ­λά α­τλα­ντι­κά σκά­φη, για να α­πο­φύ­γουν τον θά­να­το κα­τα­φεύ­γουν στις α­κτές”, α­πο­κω­δι­κο­ποιεί τον Ό­μη­ρο και με­τα­φρά­ζει τον Πλά­τω­να… Γι’ αυ­τό δια­κιν­δυ­νεύ­ου­με τη σκέ­ψη, ό­τι τα γρα­πτά του α­πο­τε­λούν μέ­ρος της τι­μω­ρί­ας που οι θε­οί ε­πέ­βα­λαν στους Έλ­λη­νες.

Τέ­λος ας δώ­σου­με άλ­λο έ­να δείγ­μα της “έν­θε­ης μα­νί­ας” –για να χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με τη φρα­σε­ο­λο­γί­α του– που δια­κα­τέ­χει τον άν­θρω­πο αυ­τόν ε­να­ντί­ον της ελ­λη­νι­κής γλώσ­σας. Α­ντι­γρά­φου­με κα­τά γράμ­μα: Συ­νε­πώς οι θε­ω­ρί­ες πα­λαιών και νε­ώ­τε­ρων συγ­γρα­φέ­ων πως δή­θεν οι Έλ­λη­νες δα­νεί­σθη­καν τις γνώ­σεις των α­πό τους Αι­γυ­πτί­ους και τους Με­σο­πο­τα­μίους εί­ναι πα­ρα­μύ­θια κα­κής ποιό­τη­τας. Διό­τι οι α­πο­δεί­ξεις για το ό­τι κο­νιορ­το­ποιούν κά­θε θε­ω­ρί­α που ε­φη­ύ­ραν οι κατ’ ε­πάγ­γελ­μα αν­θέλ­λη­νες πι­στο­ποιεί­ται α­κό­μη και α­πό Ε­βραί­ους, εκ των ο­ποί­ων οι Πά­σλε­ϋ, Χάλ­λε­ϋ, Ροπ­ς κ.ά., τέ­λη του 1995, ό­ταν στις Βό­ρειες Σπο­ρά­δες βρέ­θη­κε θαμ­μέ­νος πο­λι­τι­σμός 10.000 ε­τών! Τα γε­γο­νό­τα αυ­τά γί­νο­νται γνω­στά ΜΟ­ΝΟΝ κα­τό­πιν ι­διω­τι­κής πρω­το­βου­λί­ας. Θα θέ­σω ως πα­ρά­δειγ­μα τον προ­ϊ­στά­με­νο της “Ε­ΦΟ­ΡΕΙΑΣ ΑΡ­ΧΑΙΟ­ΤΗ­ΤΩΝ ΚΥ­ΚΛΑ­ΔΩΝ” κ. Α­δα­μά­ντιο Σαμ­ψών, ο ο­ποί­ος ε­γνώ­ρι­ζε ό­τι στην μι­κρή νή­σο Γιού­ρα πρέ­πει να α­πο­μυ­θο­ποι­η­θεί ε­κεί η φα­ντα­σιό­πλη­κτη δο­ξα­σί­α των Ιν­δο­ευ­ρω­παί­ων και να ε­δραι­ω­θεί ό­τι ΕΛ­ΛΑΣ εί­ναι Ο­ΛΗ η Γη!

*Α­πό­σπα­σμα α­πό το βι­βλί­ο του Στέ­λιου Φα­νού, Ο­δη­γός των βι­βλί­ων για την Αρ­χαί­α Ελ­λά­δα, Β΄ τό­μος, που κυ­κλο­φο­ρεί α­πό τις εκ­δό­σεις “Κί­νη­ση Ι­δε­ών” (σελ. 584-599). Οι τί­τλοι και οι με­σό­τι­τλοι του α­πο­σπά­σμα­τος εί­ναι ευ­θύ­νη τουΆρ­δην.

http://ardin-rixi.gr/archives/6633

Η πανουργία της ιστορίας και τα όριά της

του Γιώργου Καραμπελιά

Εν τέλει ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε –έστω και πρόσκαιρα– να μεταβληθεί στον κατ’ εξοχήν πόλο του αντιμνημονιακού κινήματος. Έχουμε εξηγήσει δια μακρών πως και γιατί συνέβη αυτό (αποτυχία της Σπίθας, αδιέξοδο των αγανακτισμένων κλπ). Και, όπως συμβαίνει συνήθως στην ιστορία, εκείνη η δύναμη που έχει την οργανωτική δυνατότητα να εκφράσει –όσο στρεβλά και αν το κάνει– το κύμα μιας αγανάκτησης, αυτή εν τέλει αναδεικνύεται σε εκφραστή του. Πράγματι, η πανουργία της ιστορίας ανέθεσε –προνομιακά– σε ένα κόμμα ευρωπαϊστικό και βρυξελλόπληκτο, με τάσεις μάλλον εθνομηδενιστικές, να διαχειριστεί ένα αίτημα και ένα κίνημα εθνικής ανεξαρτησίας, έναντι της ίδιας της Ευρώπης! Και τη δυναμική αυτού του κινήματος δεν πρέπει να την υποτιμάμε. Εξ άλλου, από την άλλη όχθη, σημαντικές διεργασίες πραγματοποιούνται στους «Ανεξαρτήτους Έλληνες», που εκφράζουν τη δυναμική της «λαϊκής δεξιάς». Ο κόσμος, μέσα από ένα καταπληκτικό κίνημα δύο χρόνων, επέβαλε τις κατευθύνσεις του στα κόμματα.

Είναι δυνατός ο μετασχηματισμός;

Δεν αρμόζουν σε μας κλαψουρίσματα του τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, ή ΚΚΕ, για το πόσο «άσχημα τους φέρθηκε η ιστορία». Τα γεγονότα είναι εδώ, και θα πρέπει να αναμετρηθούμε μαζί τους. Το ερώτημα λοιπόν είναι εάν και πόσο αυτή η συνάντηση ενός πολιτικού σχήματος –του 3% ή 4% με συγκεκριμένα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά– με ευρύτερες λαϊκές μάζες θα παραγάγει ένα νέο και μόνιμο πολιτικό αποτέλεσμα.

Πολλοί φίλοι υποστηρίζουν πως κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν, δεδομένου του εθνομηδενιστικού και ελιτίστικου πυρήνα του σχήματος. Πως, στον βαθμό που δεν θέτει στην προτεραιότητά του το εθνικό μέλλον της χώρας, και δεν διαθέτει ένα όραμα γι’ αυτήν, δεν θα μπορέσει να εκφράσει τις ανάγκες και τις προσδοκίες του λαού.

Άλλοι, αντίθετα, διατείνονται πως, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ μεταβλήθηκε σε αποδέκτη ενός ευρύτερου λαϊκού κινήματος, και επειδή η συγκυρία στην Ελλάδα εξακολουθεί ακόμα να θέτει ως κεντρικό ζήτημα τη σχέση με το Μνημόνιο και την Ευρώπη, θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ –παρά τα τραγικά κενά του, σε ζητήματα όπως το μεταναστευτικό, εθνικά κλπ.– να λειτουργήσει θετικά και, εν τέλει, να μετασχηματιστεί. Υποστηρίζουν πως κάτι ανάλογο συνέβη κατά τη γερμανική κατοχή: Ένα κόμμα που μέχρι τότε υποτιμούσε την εθνική διάσταση των προβλημάτων, προσδεμένο στη Σοβιετική Ένωση, εξαιτίας της συγκυρίας του πολέμου, που ενέπλεξε και την Σ.Ε., μεταβλήθηκε σε ηγέτη ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ο οποίος καθόλου δεν εντάσσονταν πριν στα θεωρητικά του σχήματα και τους προβληματισμούς του. Και υποστηρίζουν πως κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή το πλήθος να επιβάλει την γραμμή του στην ηγεσία.

Πολλές φορές μέχρι σήμερα έχουμε αναφερθεί σ’ αυτό το δίλημμα. Και έχουμε αποφύγει να πάρουμε μια a priori θέση. Πιστεύουμε πως πρέπει να μείνει ανοικτή η δυνατότητα τόσο της μιας όσο και της άλλης μετεξέλιξης, διότι όντως το παιγνίδι για την τύχη του αντιμνημονιακού κινήματος και του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Γι’ αυτό εξάλλου και πριν τις εκλογές της 6^ης Μαΐου υποστηρίξαμε πως, παρά τα ελλείμματα των αντιμνημονιακών σχημάτων, στα οποία περιλαμβανόταν και ο ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε να υποστηρίξουμε κάποιο αντιμνημονιακό σχήμα, ο καθένας ανάλογα με την ευαισθησία και την προϊστορία του. Μόνο μετά από εκείνες τις εκλογές, και αφού πέρασαν τρεις εβδομάδες, οι οποίες μας έπεισαν για την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να έχει πειστική πρόταση εξουσίας, τοποθετήθηκα προσωπικά σε σχέση με τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου, προκρίνοντας την υπερψήφιση άλλων αντιμνημονιακών σχημάτων. Και νομίζω ότι αυτή η θέση ανταποκρινόταν στα μύχια αισθήματα και τη βούληση ενός μεγάλου μέρους της ίδιας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά βάθος γνώριζαν και οι ίδιοι πως δεν μπορούσαν να κυβερνήσουν, διότι μία κυβέρνηση ρήξης απαιτούσε ένα διαφορετικό επίπεδο συνείδησης και οργάνωσης του λαού. Και είτε θα συμβιβάζονταν είτε θα προχωρούσαν, με τραγικές συνέπειες για το κίνημα και στις δύο περιπτώσεις.

Σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα κατάσταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε προτεραιότητα στον αντιμνημονιακό χώρο και υπάρχουν σημαντικές τάσεις ενίσχυσής του. Ο Τσίπρας, στη συνέντευξη τύπου που έδωσε τη Δευτέρα 9 Ιουλίου, σε σχέση με την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, τόνισε πως ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν φιλοδοξεί να εκφράσει μόνο τους αριστερούς και τις αριστερές, αλλά όλους όσοι επαναπροσδιορίζουν την πολιτική τους συνείδηση στη βάση του κοινωνικού συμφέροντος και όχι της κομματικής τους καταγωγής», δείχνοντας έτσι ότι κατανοεί ένα τουλάχιστον σημαντικό διακύβευμα. Μόνο που αυτό δεν πρέπει να εννοείται μόνον ψηφοθηρικά, ως προσέλκυση και ένταξη ψηφοφόρων κατ’ εξοχήν από το ΠΑΣΟΚ, αλλά ειλικρινώς. Και κυρίως, ότι, για να μπορεί ένα πολιτικό σχήμα να εκφράσει ευρύτερες μάζες, δεν αρκεί να τις αποδεχτεί στο εσωτερικό του, αλλά θα πρέπει να μεταλλαχθεί και το ίδιο. Και αυτό βέβαια, δεν το είπε ο Αλέξης Τσίπρας. Η κίνηση είναι υποχρεωτικά διττή, και για την ευόδωση του εγχειρήματος απαιτείται κατ’ αρχήν ο πατριωτικός μετασχηματισμός του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να μπορεί να συμπεριλάβει οργανικά, και όχι μηχανικά ή πρόσκαιρα, νέες δυνάμεις.

Η ανάγκη ενός αυτόνομου πολιτικού πόλου

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι εμείς, μένοντας πιστοί σε μια θέση αρχών, δεν σπεύδουμε ούτε να καταδικάσουμε εκ προοιμίου, ούτε να …. «προσχωρήσουμε». [Πιστεύουμε εξάλλου, πως δεν πρέπει να γίνονται όχι μόνον ανόσιες αλλά και άκαιρες συγκρίσεις με το ΕΑΜ και το 1942, ενώ θα πρέπει να πάψει να χρησιμοποιείται τόσο εύκολα, και σε επίπεδο καφενοκουβέντας, η σύγκριση με το ΕΑΜ, για ψύλλου πήδημα.] Εν πάση περιπτώσει, σε αντίθεση με το 1942 (όταν δημιουργήθηκε το ΕΑΜ), βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή μιας κρίσης, η οποία δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί στη μορφή και τα χαρακτηριστικά που θα προσλάβει. Κατά συνέπεια, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε κάποιο άλλο πολιτικό σχήμα αποτελούν σήμερα το ανάλογο ενός εαμικού τύπου κινήματος, το οποίο, αντίθετα, είναι ακόμα στην αρχή της διαμόρφωσής του.

Ένα ακόμα σφάλμα το οποίο διαπράττουν οι φίλοι που μας καλούν να «βιαστούμε», σε μια αρνητική ή θετική αποτίμηση αυτού του πολιτικού σχηματισμού, είναι όταν το συγκρίνουν είτε με την ΕΔΑ του 1958, είτε με το ΠΑΣΟΚ του 1981. Ξεχνούν πως η ΕΔΑ αποτέλεσε το μόρφωμα που συγκέντρωνε το σύνολο της αριστεράς, ενισχυμένο τόσο από τους κοινωνικούς όσο –ή ίσως κυρίως– από τους εθνικούς αγώνες (κυπριακό). Όσο για το ΠΑΣΟΚ του 1981, έφτασε στην εξουσία ως η κατάληξη μιας διαδικασίας πολιτικής ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς, σε συνθήκες ευνοϊκής διεθνούς και εσωτερικής συγκυρίας, μετά την κατάρρευση της Χούντας.

Σήμερα, η κρίση μόλις έχει αρχίσει να αποσυνθέτει το οικονομικό και πολιτικό σύστημα της χώρας, χωρίς ακόμα να έχει διαγραφεί πλήρως η κατεύθυνση που πρόκειται να πάρει. Γι’ αυτό και είναι ανοικτή, και θα παραμένει ανοικτή για τα επόμενα χρόνια, η διαδικασία της συγκρότησης ενός νέου πολιτικού υποκειμένου με κοινωνικά, οικολογικά, πατριωτικά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά. Θα πρέπει λοιπόν να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας για τη διαμόρφωση ενός αυτόνομου πολιτικού πόλου που θα συμβάλει στον σχηματισμό ενός ευρύτερου πολιτικού υποκειμένου. Σ’ ένα τέτοιο πολιτικό υποκείμενο, έχουν θέση δυνάμεις από τον ΣΥΡΙΖΑ, από τους Ανεξάρτητους Έλληνες, από τους αγανακτισμένους, και από μικρότερα σχήματα, και από το ΚΚΕ, χωρίς ακόμα να είναι βέβαιο εάν κάποιος από αυτούς θα αποκτήσει την προτεραιότητα για τον σχηματισμό αυτού του πολιτικού πόλου, παρότι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ισχυρότερος.

Εξάλλου, εάν δεν υπήρχαν φωνές σαν τη δική μας, που επί δεκαετίες θέτουν με επιμονή και συνέπεια αυτές τις αρχές, είναι βέβαιο πως και οι μετεξελίξεις στους μεγαλύτερους πολιτικούς σχηματισμούς θα ήταν πολύ μικρότερες. Γι’ αυτό, και στο παρελθόν αντιταχθήκαμε στη λογική της προσχώρησής μας στο ένα ή το άλλο πολιτικό σχήμα. Διότι, τότε, η καθαρότητα της ιδεολογικής μας αντίληψης θα θόλωνε και θα είχαμε επιτύχει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από το προσδοκώμενο. Πόσες φορές δεν είδαμε, μέσα από τη λογική της κομματικής πειθαρχίας, να αλλάζουν «οι θέσεις και οι γραμμές» τόσων φίλων ή πρώην φίλων μας. Δεν είδαμε τον Αλέκο Αλαβάνο να εγκαταλείπει τις πατριωτικές του θέσεις όταν έγινε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν είδαμε όλους τους βουλευτές της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ να υπογράφουν προσωπικά σε ψήφισμα συμπαράστασης υπέρ της κας Ρεπούση; Δεν τους είδαμε να συντάσσονται στην υποστήριξη του σχεδίου Ανάν; Εάν δεν είχαμε έναν ανεξάρτητο ρόλο και μια ανεξάρτητη φωνή, δεν θα είχαμε καταδικαστεί στη σιωπή ή στο στρογγύλεμα των απόψεών μας;

Από αντικείμενα σε υποκείμενα της ιστορίας

Από την άλλη πλευρά, είναι αλήθεια πως οι όποιες πολιτικές διαφοροποιήσεις δεν πρέπει και δεν μπορούν να αποτελέσουν άλλοθι για να μην πάρει κανείς θέση, όταν τα πράγματα έχουν φτάσει σ’ ένα κομβικό αποφασιστικό σημείο. Δεν κρίνουμε όμως, όπως προείπαμε, ότι ακόμα τα πράγματα απαιτούν την ενσωμάτωση όλων σε ένα ενιαίο πολιτικό σχήμα.

Και είδαμε, με μεγάλη μας λύπη, πολλούς φίλους, και συντρόφους ακόμα, να έχουν μια λογική «εκλογικού πατριωτισμού» του τύπου «όποιος δεν ψηφίζει μαζί μας είναι ενάντιά μας». Λες και το ερώτημα των εκλογών, π.χ., δηλαδή, ποιο κόμμα θα στηρίξει κανείς, ήταν ανάλογο με το εάν είσαι υπέρ ή κατά της γερμανικής κατοχής, υπέρ ή κατά του αγώνα των Κυπρίων, υπέρ ή κατά της Χούντας, ώστε να διαχωριστούν τα στρατόπεδα. Για μας, τα στρατόπεδα εξακολουθούν να χωρίζουν αυτούς που αγωνίζονται για μια αυτόνομη, κοινωνικά δίκαιη, οικολογικά ισορροπημένη, εθνικά υπερήφανη και δημοκρατική χώρα, από τη μία, και από την άλλη όσους θέλουν την Ελλάδα υποταγμένη, τον λαό της παρία, χωρίς εθνική αξιοπρέπεια και ταυτότητα και χωρίς δημοκρατικούς θεσμούς. Και το πρώτο στρατόπεδο δεν συγκροτείται σε ένα ενιαίο πολιτικό σχήμα, ούτε έχει αποκτήσει κάποια ξεκάθαρη πολιτική υποστασιοποίηση.

Εν κατακλείδι λοιπόν, όσο πιο πολύ ενισχυθεί ένας πολιτικός πόλος που θα θέτει ολοκληρωμένα το αίτημα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, τόσο μεγαλύτερη επίδραση θα έχει και στις εξελίξεις στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στους υπόλοιπους πολιτικούς φορείς και στις πολιτικές εξελίξεις της χώρας μας συνολικά. Διότι, βέβαια, η πανουργία της ιστορίας δεν αρκεί ποτέ από μόνη της. Εξάλλου, και στο τόσο χρησιμοποιημένο παράδειγμα της Αντίστασης, δεν πρέπει ξεχνάμε ότι, μετά το τέλος της, το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν είχε αναμορφώσει ριζικά την ιδεολογική του μήτρα οδήγησε σε τεράστιες καταστροφές και ήττες το λαϊκό κίνημα – για να μην αναφερθούμε σε τραγικές οπισθοχωρήσεις όπως εκείνη του μακεδονικού, το 1948-49. Και, σήμερα, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα, διότι δεν έχουμε κάτι ανάλογο σε επίπεδο αγωνιστικότητας και συνειδητοποίησης. Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα κίνημα που να έχει πλήρη συνείδηση των διακυβευμάτων και των στόχων του και δεν σπρώχνεται απλώς από ιστορικές αναγκαιότητες, που το ίδιο κατά βάσιν αγνοεί. Από την πανουργία της ιστορίας, όπου λειτουργούμε ως αντικείμενά της, πρέπει να περάσουμε στην κατανόησή της για να μεταβληθούμε σε ενεργούς διαμορφωτές της.

Και σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθούμε, προωθώντας όχι μόνο δικές μας αυτόνομες κινήσεις, αλλά και μορφές συνάντησης πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που νιώθουν την ανάγκη να συζητήσουν και να συνδιαμορφώσουν απόψεις, καθώς και να παρέμβουν όσο γίνεται πιο μετωπικά στις νέες συγκρούσεις που έρχονται. Άμεσα, λοιπόν, πρέπει να διαμορφωθεί ένα χώρος συζήτησης από φίλους ενταγμένους σε πολιτικά σχήματα, καθώς και ανένταχτους αγωνιστές, για το μέλλον της χώρας και του κινήματός μας.

10 Ιουλίου 2012

Γιώργος Καραμπελιάς

www.ardin-rixi.gr

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ!

Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

Την ίδια ώρα που στη χώρα μας προβάλλεται ως ανάπτυξη και ως «εργαλείο» εξόδου από την κρίση η ιδιωτικοποίηση του νε­ρού μέσα από την πώληση ποσοστού της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ, στον υπόλοιπο πλανήτη η τάση που τα τελευταία χρό­νια έχει παγιοποιηθεί είναι η επιστρο­φή των δικτύων ύδρευσης και αποχέ­τευσης σε δημοτικές ή κρατικές επιχει­ρήσεις.

Και αυτό γιατί το μοντέλο της δεκα­ετίας του ’80 και του ’90, που μέσω του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας προωθήθηκε ή – καλύτερα – επιβλή­θηκε για την εξαγορά των δικτύων από ιδιωτικές εταιρείες, απέτυχε παταγω­δώς, με αποτέλεσμα η νέα αντίληψη, το σύγχρονο μοντέλο για τον 21ο αιώ­να, να απαιτεί τη δημοτική ή κρατική διαχείριση του νερού.

Η λογική μάλιστα της κρατικοποίη­σης δεν στηρίζεται μόνο στην αρχή ότι η διαχείριση του νερού πρέπει να είναι δημόσια, γιατί πρόκειται για δημόσιο αγαθό, αλλά και σε καθαρά οικονο­μικούς και περιβαλλοντικούς όρους, αφού αποδείχθηκε ότι η δημόσια δια­χείριση είναι προς το συμφέρον και των πολιτών και του δημόσιου ταμείου. Ένα άκρως ενδιαφέρον βιβλίο που βγήκε στη δημοσιότητα πρόσφατα διά χειρός του Παρατηρητηρίου της Ευ­ρώπης των Πολυεθνικών (Corporate Europe Observatory – CEO), του Transnational Institute (TNI) και του Municipal Services Project , με τίτλο «Επαναδημοτικοποίηση – Επιστρέ­φοντας το Νερό στα Δημόσια Χέρια» («Remunicipalisation – Putting water back into public hands »), παρουσιάζει με συστηματική ανάλυση την τάση που ισχύει παγκοσμίως για την επιστροφή των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευ­σης στο Δημόσιο. 

 

Επιστροφή στο Δημόσιο

Το «Πράσινο Ποντίκι» είχε μιλήσει τον Απρίλιο του 2012 με τον Martin Pigeon, ερευνητή του CEO και εκ των συγγραφέων του βιβλίου. Όπως μας επισήμανε, «όλες οι μεγάλες δημοτι­κές συμβάσεις για το νερό που βρίσκο­νται σε διαδικασία ανανέωσης αυτές τις μέρες στη Γαλλία δέχονται ισχυρές πιέσεις και αυτό οδηγεί είτε απευθεί­ας στην επαναδημοτικοποίηση της επι­χείρησης ύδρευσης, όπως για παράδειγμα στο Παρίσι, την Γκρενόμπλ, το Μπορντό, τη Βρέστη και το Χερβούρ­γο, ή σε ανατροπή των οικονομικών συμφωνιών σε βάρος των εταιρειών και υπέρ των πόλεων, κι αυτό γιατί οι ιδιωτικές εταιρείες μειώνουν δραστι­κά τα περιθώρια κέρδους τους για να μπορέσουν να ανανεώσουν τα συμβό­λαια με τους δήμους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της εταιρείας Veolia, που έχει ένα από τα μεγαλύτερα συμ­βόλαια στην Ευρώπη, αφού καλύπτει 7 διαμερίσματα της περιφέρειας île-de-France – με εξαίρεση τον Δήμο του Πα­ρισιού – και υποχρεώθηκε να μειώσει δραστικά τα κέρδη της για να ανανεώ­σει το συμβόλαιο».

Όπως επισημαίνεται, τα αίτια της αποτυχίας σε όλες τις χώρες όπου κι αν εφαρμόστηκε η ιδιωτικοποίηση είναι λίγο – πολύ τα ίδια. Συγκεκριμένα, η δι­αχείριση των δικτύων από ιδιώτες, αντί να λύσει, δημιούργησε ακόμα μεγαλύ­τερα προβλήματα στον τομέα της πρό­σβασης των πολιτών σε καθαρό νερό. Η ιστορία αποδεικνύει ότι οι εταιρείες – κολοσσοί που λυμαίνονται παγκοσμί­ως τους υδάτινους πόρους αθετούσαν συστηματικά τις δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει για την κατασκευή και επέ­κταση των δικτύων. 

 

Η στρατηγική των εταιρειών

Όπως μας υπογράμμισε ο Martin Pigeon, «σε γενικές γραμμές οι παραδοσιακές δημοτικές συμβάσεις για τη διαχείριση του νερού άρχισαν να γίνο­νται μη ελκυστικές και για τις ιδιωτικές εταιρείες, γιατί τα οικονομικά δεδο­μένα άρχισαν να είναι προβληματικά. Στις πλούσιες χώρες διαπίστωσαν ότι είναι μεγάλο το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ της αύξησης της κατανάλωσης νερού και της πολύ μεγάλης αύξησης που παρατηρείται στα περιβαλλοντικά κόστη. Στις λιγότερο πλούσιες χώρες, οι εταιρείες άρχισαν να έχουν προ­βλήματα, γιατί δεν μπορούσαν να αυ­ξήσουν την τιμή του νερού σε επίπεδα που θα τους συνέφερε. Αυτό θα ήταν πολιτικά απαράδεκτο.

Έτσι μόνο σε αυταρχικές χώρες, όπως η Κίνα ή τα κράτη του Περσικού Κόλπου, τα συμβόλαια εξασφαλίζουν κέρδος για τις ιδιωτικές εταιρείες, αφού οι χώρες αυτές αδιαφορούν για τις αντιδράσεις των πολιτών».

Η κατάσταση που έχει δημιουργη­θεί οδήγησε τις εταιρείες σε αλλαγή στρατηγικής τα τελευταία χρόνια, πο­ντάροντας, πλέον, περισσότερο στον κατασκευαστικό τομέα της ύδρευσης. Όπως μας εξήγησε ο ερευνητής της CEO Martin Pigeon , μια από τις μεγα­λύτερες εταιρείες του κόσμου, η Suez, έκανε εντυπωσιακή στροφή και πλέον δεν ενδιαφέρεται για την πώληση νε­ρού, αλλά για την πώληση υπηρεσιών ύδρευσης. Έτσι πλέον η ιδιωτικοποί­ηση του δημόσιου αγαθού έχει άλλες μορφές εμπορευματοποίησης, όπως η πώληση υψηλής τεχνολογίας, η αγορά των δικαιωμάτων νερού, καθώς και πα­ράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα.

Στο βιβλίο οι ερευνητές του CEO και του ΤΝΙ επέλεξαν να παρουσιάσουν πέντε περιπτώσεις κρατικοποίησης των δικτύων ύδρευσης, καλύπτοντας το πείραμα της ιδιωτικοποίησης και στις πέντε ηπείρους, προκειμένου να καταγράψουν τα κοινά στοιχεία παρά τη διαφορετικότητα των περιπτώσε­ων. Έτσι εξέτασαν την επιστροφή του δικτύου ύδρευσης στον Δήμο του Πα­ρισιού το 2010, στο Μπουένος Άιρες το 2006, στην πόλη Νταρ ες Σαλάμ της Τανζανίας το 2004, στην πόλη Χάμιλτον στον Καναδά το 2004, καθώς και την περίπτωση της Μαλαισίας, όπου η εθνική μεταρρύθμιση βρίσκεται σε εξέλιξη από το 2006.

Η αποτυχία της πολιτικής ιδιωτικο­ποίησης αποτυπώνεται και στα στοι­χεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, όπου μόνο κατά το 2006 εξαιτίας της ακύ­ρωσης συμβολαίων ή της εμφάνισης προβλημάτων σημειώθηκε μείωση της τάξης του 32% στα συμβόλαια ύδρευ­σης.

Επισημαίνεται ότι οι πέντε πολυεθνι­κές που κάνουν όλο το παιχνίδι παγκο­σμίως είναι οι με έδρα τη Γαλλία Suez, Saur και Veolia Environment , ο γερμα­νικός κολοσσός RWE και η Agbar, ισπα­νική εταιρεία, στην οποία σημαντικό ποσοστό κατέχει η Suez.

 

Η υφαρπαγή στην Ελλάδα

Όλα αυτά τα στοιχεία οδηγούν στο εύλογο ερώτημα πώς είναι δυνατόν τη στιγμή που η ιδιωτικοποίηση του νε­ρού αποτυγχάνει παγκοσμίως, στη χώ­ρα μας να έχει επιβληθεί από την τρόι­κα μνημονιακή υποχρέωση για την πώ­ληση του 40% της ΕΥΑΘ (από το 74% που κατέχει το Δημόσιο) και του 27% της ΕΥΔΑΠ (από το 61% που βρίσκεται στα χέρια του Δημοσίου), καθώς και η ανάθεση του μάνατζμεντ σε ιδιώτη.

Όπως μας επισήμανε ο Martin Pigeon, με αφορμή την οικονομική κρίση παρατηρείται μια νέα προσπάθεια για να ανασχεθεί το κύμα επανακρατικοποίησης των δικτύων. Στο παιχνίδι μπήκε πλέον και η Ευρωπαϊκή Ένωση «με τα θεσμικά της όργανα να δείχνουν ότι δεν κατανοούν την ιδιαι­τερότητα του τομέα ύδρευσης και να ασκούν ισχυρότατες πιέσεις στις χώ­ρες που βρίσκονται στο προσκήνιο της κρίσης – Ελλάδα, Ιτ